James Erica Trudna obietnica

Erica James TRUDNA OBIETNICA Przełożył Stanisław Kroszczyński

Prolog Była wigilia Bożego Narodzenia. Pędzone wiatrem chmury przemykały po wieczornym niebie, na przemian przesłaniając i ukazując gwiazdy oraz księżyc. Harriet i jej siostra, Felicity postanowiły pójść do domku Wendy. Było tam dość ciasno, bo ojciec zbudował ten domek już ponad dwadzieścia lat temu i w przeciwieństwie do dziewcząt, chatka nie urosła ani trochę. Felicity spodziewała się drugiego dziecka, była w szóstym miesiącu ciąży, toteż było jej bardzo niewygodnie na małym, drewnianym krzesełku. Jednak to był jej pomysł, żeby wymknąć się tutaj, pomimo ciemności i mrozu. Kolejny przejaw słynnej impulsywności. Za to właśnie wszyscy kochali Felicity - za jej spontaniczność i poczucie humoru. Harriet przyglądała się, jak siostra zapala przyniesione świece, a kiedy po wyłożonych drewnem ścianach tańczyły już cienie, obie zgasiły latarki. - A teraz powiedz - odezwała się Harriet - po co tu przyszłyśmy, skoro mogłyśmy spokojnie i w przyjemnym ciepełku zająć się pakowaniem prezentów, nie mówiąc już o opychaniu się maminym keksem albo daktylami w marcepanie? W migoczącym świetle świec twarz Felicity nagle bardzo spoważniała, jej oczy błyszczały. - Chcę cię o coś poprosić - powiedziała. - Chcę, żebyś mi coś obiecała, Harriet. Gdyby coś się stało mnie i Jeffowi, chciałabym, żebyś zaopiekowała się dziećmi. Gwałtowny poryw wichru uderzył w ścianę domku, cienkie drzwi zadrżały w futrynie. Harriet wzdrygnęła się.

- Nic ci się nie stanie, Felicity - oburzyła się. - Zamierzam pozostać na zawsze ciotką-dziwaczką, która znosi twoim dzieciom najmniej odpowiednie prezenty. - Mówię poważnie, Harriet. Musisz mi obiecać, że jeśli coś się przydarzy, zaopiekujesz się nimi. Nikomu nie ufam tak, jak tobie. Proszę, powiedz, że zajmiesz moje miejsce. Potrzebuję tego, chcę to usłyszeć. Będę wtedy spokojniejsza. Harriet uznała, że za przyczynę irracjonalnego uporu siostry należy uznać hormonalną burzę, jaką ciąża rozpętała w jej organizmie, co zresztą tylko wzmogło jej wrodzoną skłonność do przesady. - Oczywiście, że tak. Pod warunkiem, że nie będzie ich więcej niż dwoje. Z dwójką jeszcze jakoś sobie poradzę. Jedno więcej, a przeistoczę się w Cruellę DeMon! Obiecujesz? - Obiecuję. - Z ręką na sercu? - Z ręką na sercu też. Na twarz Felicity powrócił uśmiech. - W porządku. Sprawa załatwiona. Teraz nie muszę się już niczym martwić. Nigdy więcej nie powróciły do tej rozmowy. Cztery lata później złożona obietnica nabrała całkiem nowego znaczenia, przez nią bowiem w życiu Harriet zaszła gwałtowna i nieodwracalna zmiana.

Sierpień Piosenka A kiedy umrę, ukochany, Nie chcę żałobnych pień; I żadnych nie chcę róż, I na nic mi cyprysów cień; Niech mnie okryje trawa, Zrosi ją mgła i deszcz; 1 jeśli chcesz, pamiętaj. Zapomnij, jeśli chcesz. Deszcz mnie już nie przemoczy I nie da cień wytchnienia, Słowik nie zauroczy Piosenką bez znaczenia. Bez końca, bez początku idąc, przez ciemność, jak we śnie, Może pamiętać będę, Może zapomnę - któż wie? Christina Rossetti

Rozdział pierwszy Prędka z natury i z nazwiska, Harriet zamknęła drzwi, by pomaszerować szybkim krokiem, głośno stukając obcasami: tuk-tuk, tuk-tuk, tuk-tuk. Było parne, sierpniowe popołudnie. Dzieci w milczeniu truchtały za nią, trzymając się za ręce. Często jej mówiono, że jak na osobę tak niskiego wzrostu, chodzi wyjątkowo szybko. Ci, którzy znali ją lepiej, wiedzieli, że jest to efekt uboczny gorączkowej pracy umysłu, bezustannie działającego na najwyższych obrotach. Harriet miała jednak wrażenie, że kręci się w miejscu i to już od dłuższego czasu. Miała tyle spraw do załatwienia i było o wiele za dużo kwestii, z którymi po prostu musiała się jakoś pogodzić. Nie przypuszczała zresztą, żeby to ostatnie kiedykolwiek jej się udało, o tym jednak nikt nie mógł się dowiedzieć. Niech wszystkim się wydaje, że panuje nad sytuacją, że wierzy w powtarzane przez wszystkich słowa pociechy: „Czas leczy wszystkie rany" albo: „Los nie obarcza nikogo ciężarem ponad jego siły". Co to niby miało znaczyć? Ze ów mityczny los postąpił z rozmysłem, naznaczając ją i jej rodzinę, właśnie tę jedną spośród tylu innych, bo oni mianowicie świetnie się spiszą w tej sytuacji? Ach tak, jasne. Swiftowie, ci to sobie poradzą, co tam dla nich śmierć starszej córki i zięcia. I rzeczywiście, ktoś przyglądający się im z zewnątrz na pewno by uznał, że Harriet i jej rodzice stanęli na wysokości zadania, jednak Harriet wiedziała aż nazbyt dobrze, że są to tylko pozory na użytek sąsiadów oraz przyjaciół. Gdy Bob i Eileen Swiftowie zamykali drzwi swego domu, maski opadały. To jednak nie wszystko, bo przede wszystkim trzeba było myśleć o dzieciach, o Carrie i Joelu.

„Co za nieszczęście! - wykrzykiwali wszyscy, gdy rozeszła się wieść o wypadku. - Pomyśleć, że stracili oboje rodziców, aż mi serce się kraje, co za okropność". Tuk-tuk, tuk-tuk... Harriet jeszcze przyspieszyła kroku, z opuszczoną głową, ze wzrokiem wbitym w ziemię, co zmniejszało prawdopodobieństwo napotkania spojrzeń sąsiadów, którzy nie omieszkaliby skorzystać z okazji, aby pocieszać i doradzać, a także wyrazić swoją współczującą sympatię. Nie miała na to ochoty. Jedyne, czego tak naprawdę chciała, to żeby ich życie znów było takie, jak cztery miesiące wcześniej, nim ten diabli wiedzą czym naćpany gnojek staranował samochód jej siostry, zabijając na miejscu Felicity i Jeffa. Harriet zdarzało się zbierać różne oceny - twierdzono, że jest uparta jak osioł, że ma obsesję na punkcie własnej niezależności, że ma umysł analityczny i szybko podejmuje decyzje, jest godna zaufania, że myśli logicznie, że jest w gorącej wodzie kąpana, cyniczna, pragmatyczna, czasem nawet - że jest aż nadto lojalna... jednak nikt nie dopatrzył się u niej cech matczynych. A tu proszę, w wieku trzydziestu dwóch lat stała się prawnym opiekunem dwójki osieroconych dzieci. Momentami chciało jej się krzyczeć i kopać, bo to wszystko było takie niesprawiedliwe. Bywały dni, gdy budziła się sparaliżowana lękiem, że nie starczy jej sił, by spełnić to, czego od niej oczekiwano. Czasami dopadało ją pragnienie, by odejść, zniknąć. - Ciociu, czy możemy iść wolniej? Harriet zatrzymała się natychmiast. - Carrie, tyle razy cię prosiłam, żebyś mówiła do mnie Harriet. Tylko Harriet, nic więcej. - Mała musiała mówić do niej „ciociu" umyślnie. Kiedy Felicity jeszcze żyła, nigdy tego nie robiła. Dziewięcioletnia dziewczynka wpatrywała się w ciotkę szaroniebieskimi oczyma, marszcząc lekko brwi. Patrząc na swą siostrzenicę, Harriet nie mogła oprzeć się wrażeniu, że spogląda na własne lustrzane odbicie. Miały taką samą bladą cerę z piegami wokół nosa, takie samo chłodne spojrzenie szeroko rozstawionych oczu, identyczny podbródek (zwany „podbródkiem Swiftów") oraz te same ciemnobrązowe, prawie czarne włosy. Jedyna różnica polegała na tym, że włosy

Harriet sięgały do ramion, natomiast Carrie nosiła warkocz zwisający na plecach aż do pasa. Choć miała dopiero dziewięć lat, Carrie w pełni opanowała już sztukę rozszyfrowywania półprawd, jakby była obdarzona jakimś rentgenowskim szóstym zmysłem. Harriet wiedziała, że najlepszą taktyką w rozmowie z dziewczynką jest szczerość, mała była po prostu za sprytna na wszelkie sztuczki. - Zawsze chodzisz za szybko - zauważyła Carrie. - Joel za tobą nie nadąża, jest jeszcze mały. Czteroletni Joel był chłopcem łagodnym i delikatnym, wręcz nieznośnie wrażliwym. Miał ciemne oczy po matce i w ogóle był do niej podobny jak dwie krople wody, łącznie z szaroblond włosami, przechodzącymi miejscami w kolor złocisty. Czasem, gdy żal zbytnio ciążył Harriet na sercu, nie mogła wprost na niego patrzeć. Nieraz miała wrażenie, że widzi swą maleńką siostrzyczkę, Felicity. - Jeśli za nami nie nadąża, trzeba będzie rozciągnąć mu nogi -stwierdziła rzeczowo. Chłopczyk pochylił głowę i z powątpiewaniem przyjrzał się postrzępionym nogawkom spodni, za długich o kilka cali. - A czy wtedy będę taki wysoki jak Carrie? Harriet przyjrzała mu się w zamyśleniu. - Może i tak. - Przygładziła mu włosy, uświadamiając sobie, że zapomniała uczesać Joela przed wyjściem z domu. W jakim wieku dzieci zaczynają same dbać o swój wygląd? Wzięła małego za rączkę i znów ruszyli naprzód, ona zaś starała się nie ulegać wzruszeniu, jakim napełniał ją miękki i ciepły dotyk jego palców. - Jeśli naprawdę chcesz być duży, powinieneś jeść więcej. - Miała nadzieję, że w jej głosie da się słyszeć choć cień przygany. Od śmierci rodziców oboje nie odżywiali się właściwie, co doprowadzało ich babkę do rozpaczy. - Muszą więcej jeść - powtarzała Eileen po każdym posiłku, gdy dzieci zaszywały się w swych pokojach, a ona w kuchni wyrzucała do kosza ledwo tknięte jedzenie. - To niezdrowo, że jedzą tak mało. Harriet nie spierała się z matką. Kiedy Eileen gderała z powodu tego, że dzieci nie chcą jeść, przynajmniej nie zawracała córce głowy jej sposobem odżywiania.

Harriet miała poważne wątpliwości, czy znalazłby się ktoś mniej odpowiedni lub gorzej przygotowany do opieki nad dziećmi siostry niż ona sama. Kochała jednak Felicity i złożyła jej obietnicę, toteż nie miała wyboru. Nieważne, że obietnicę złożyła w błogim przeświadczeniu, że nigdy nie będzie musiała jej dotrzymać. No, bo przecież siostry nie umierają, prawda? Zwłaszcza, kiedy mają zaledwie trzydzieści trzy lata. Nieszczęścia przydarzają się innym rodzinom, a nie zwykłym ludziom, jak Swiftowie. Kiedy ojciec zadzwonił do Harriet, żeby przekazać jej tamtą straszną wiadomość, jego głos był tak zmieniony przez łzy, że ledwie go rozpoznała. Choć zrozumiała jego słowa aż nadto wyraźnie, jakaś część jej umysłu wciąż wzdragała się przed przyjęciem ich do wiadomości. Rozmawiała z Felicity kilka dni wcześniej, próbując namówić siostrę, żeby odwiedziła ją w Oksfordzie. Felicity zakrzyczała ją i oznajmiła, że ma za dużo roboty w domu, do którego dopiero co wprowadzili się z Jeffem. Dni, które nastąpiły potem, pamiętała jako niekończący się chaos; szok sprawił, że dopiero po jakimś czasie sens tych wydarzeń dotarł do Harriet w całej rozciągłości. Z początku była otępiała, tak było wygodniej, dzięki temu mogła przez jakiś czas myśleć, że rozpacz jest czymś przejściowym, czymś, co minie. Ze kiedy pozbierają się po tym straszliwym wstrząsie, rozbite w kawałki życie wróci jakimś cudem do normy. Carrie i Joel zamieszkają u dziadków, a Harriet od poniedziałku do piątku pracować będzie w Oksfordzie, spędzając weekendy w Cheshire i poświęci swój czas dzieciom, żeby rodzice mogli trochę odetchnąć. Przez ponad trzy miesiące ich życie toczyło się według tego schematu, ale już od pewnego czasu Harriet zdawała sobie sprawę, że tak dłużej być nie może. Każdego piątku, gdy przedzierała się przez korki na M6 do Cheshire i docierała wreszcie do Kings Melford, widziała, że jej matka jest coraz bardziej zmęczona, bardziej niż tydzień wcześniej. Ciężar, jakim była opieka nad dziećmi, okazał się dla dziadków zbyt wielki i to wcale nie dlatego, że Bob i Eileen nie byli już młodzi. Przed pięciu laty badania wykazały, że Eileen cierpi na ME, zespół przewlekłego zmęczenia, i choć nigdy nie skarżyła się ani słowem,

Harriet wiedziała, że Eileen wprawdzie za wszelką cenę stara się sprostać zadaniu - a wypełnianie zadań stawianych przed nią przez życie miała dosłownie we krwi - ale jednak zbliża się już do granic wytrzymałości. Ponadto Harriet wciąż pamiętała słowa Felicity: „Musisz mi obiecać, że jeśli coś się przydarzy, zaopiekujesz się nimi. Nikomu nie ufam tak, jak tobie". Być może ktoś inny chętnie zapomniałby o tych słowach, ale nie Harriet. Powracały każdej nocy i nie dawały jej spać. Wreszcie zrozumiała, że istnieje tylko jedno rozsądne rozwiązanie. Wiązało się ono jednak z tak wielkim poświęceniem, że na wszelkie sposoby próbowała znaleźć jakiś powód, który uniemożliwiałby wprowadzenie go w życie. Przez jakiś czas wmawiała sobie, że owszem, dzieci powinny przenieść się do Oksfordu i mieszkać razem z nią, ale takie rozwiązanie nie wchodziło w grę, ponieważ jej mieszkanie z jedną sypialnią, było na to po prostu za małe. Nawet kiedy znalazła już większe lokum i zatrudniła opiekunkę do dzieci, myśl o tym, że cała odpowiedzialność za Carrie i Joeła spadnie wyłącznie na nią, wprawiała ją w przerażenie. Prawda, której usilnie starała się nie dostrzegać, była taka, że Harriet czuła się zupełnie zagubiona w nowej sytuacji, toteż potrzebowała obecności matki i ojca, niczym koła ratunkowego. Wreszcie zdała sobie sprawę, że musi rzucić pracę - była programistką sprzedać mieszkanie i wrócić do Cheshire. Tak też się stało; teraz już od dwóch tygodni mieszkała przy Mapie Drive, w domu swego dzieciństwa. Nie było to rozwiązanie idealne, czasami wręcz koszmarne. Co rano budziła się z poczuciem obezwładniającego lęku, wmawiając wciąż na nowo samej sobie, że to przecież tylko stan przejściowy. Natychmiast, gdy znajdzie nową pracę i będzie ją stać na to, żeby kupić, czy choćby wynająć dom - gdzieś w pobliżu, żeby rodzice mogli pomagać jej w opiece nad dziećmi przestanie mieć poczucie, że poświęcenie, na jakie się zgodziła, wyssało z niej całe własne życie. Wszystko jednak okazało się trudniejsze, niż sobie wyobrażała. Tęskniła za dawnym życiem, za pracą i oczywiście za Spencerem. Nieraz zdarzało się, że wstawała rankiem z łóżka jedynie dzięki myśli, że ten nowy, rozpoczynający się dzień po prostu musi być łatwiejszy od minionych. Czasami niemal w to wierzyła.

Rozdział drugi Wyszli z podjazdu, skręcili w prawo przy skrzynce pocztowej. Harriet trzymała dzieci za ręce. Maszerowali zatłoczoną ulicą, główną ulicą Kings Melford. O tej porze ruch był największy, ale na szczęście nie kierowali się do samego centrum miasta, odległego o niecałą milę. Zakupy w mieszczącym się na rogu sklepie Edny Gannet wymagały nie lada hartu ducha. Kostyczna niewiasta, która od z górą trzydziestu lat prowadziła Gannet Stores, napawała zgrozą kolejne pokolenia dzieci, bo traktowała je opryskliwie i wyjątkowo nieuprzejmie; zresztą niejeden dorosły też nie czuł się zbyt pewnie w jej obecności. Harriet szukała na półkach produktu, co do którego wcale nie była pewna, że jeszcze istnieje (jednak jeśli można go było gdziekolwiek znaleźć, to właśnie u Edny Gannet). Mimiowolnie przysłuchiwała się jednocześnie skargom jakiegoś starszego pana, który narzekał, że kupiona poprzedniego dnia śmietana była zwarzona. Przesunął słoiczek po kontuarze w stronę Edny. Ta założyła okulary, które zazwyczaj nosiła na szyi, zawieszone na łańcuszku zlepionym taśmą klejącą i stwierdziła: - Data przydatności do spożycia nie minęła. To znaczy, że wszystko jest w porządku. Przesunęła słoiczek z powrotem w stronę klienta i zdjęła okulary: powództwo oddalone! Mężczyzna uchylił palcem folię zakrywającą naczynie. - Bardzo proszę, gdyby zechciała pani powąchać, sama pani zobaczy...

- A gdyby pan zechciał przechowywać produkty we właściwej temperaturze, nie byłoby całego tego zawracania głowy. Jest środek sierpnia, więc trzeba bardzo uważać, wiadomo. Młody człowieku, może przestałbyś skubać te Jelly Babies! Harriet zauważyła, że stojący po drugiej stronie przy półkach ze słodyczami Joel omal nie wyskoczył ze skóry. Podeszła do niego. - Nie zwracaj uwagi na tę smoczycę - mruknęła mu do ucha. -Zieje ogniem tylko po to, żeby zwrócić na siebie uwagę. Tymczasem klient przy kontuarze nie poddawał się. - Należy mi się zwrot pieniędzy - stwierdził stanowczo. Harriet zauważyła, że jego wypolerowane półbuty złączone są razem, jakby taka postawa dodawała mu pewności siebie. Edna Gannet zmierzyła petenta ostrym spojrzeniem zmrużonych oczu, z ramionami skrzyżowanymi na piersi oraz zasznurowanymi ustami. Mężczyzna odchrząknął. - Domagam się jedynie tego, do czego mam prawo. Edna oparła się dłońmi o ladę. - Niech pan posłucha, zrobię to dla pana i wymienię towar. Może być? Mężczyzna nie był przekonany. - Wolałbym zwrot pieniędzy. - A ja wolałabym leżeć na plaży w towarzystwie Seana Conne-ry'ego. Bierzesz pan, czy nie? - Nim mężczyzna zdołał podjąć jakąkolwiek decyzję, Edna sięgała już do lodówki z produktami nabiałowymi. - Proszę - rzekła. - Żeby nie było, że jestem skąpa, daję panu droższą śmietanę i nie domagam się zwrotu różnicy w cenie. Był już w drzwiach, kiedy się odwrócił. Edna rzuciła mu wściekłe spojrzenie. - Co znowu? Zawahał się. - Hm... tutaj jest termin przydatności do spożycia... mija już jutro. Edna w charakterystyczny rozciągnęła sposób usta; Harriet wiedziała, że ma to oznaczać uśmiech.

- W takim razie, niech pan szybko zmyka do domu, żeby zdążyć przed upływem daty ważności. Mężczyzna ostrożnie zamknął za sobą drzwi sklepu. Trzymając rękę na ramieniu Joela, Harriet podeszła do lady. - Pani Gannet - odezwała się - czy ma pani może... Edna przerwała jej w pół słowa. - Zaraz wracam. Zgarnęła nieszczęsny słoik ze śmietanką i zniknęła za kurtyną z koralików. Harriet uśmiechnęła się, bo widać było przez nie, jak sprzedawczyni podnosi folię i paskudnie się krzywi, sprawdzając woń podejrzanego produktu. - Dlaczego ona jest taka niemiła? - spytała Carrie głośnym szeptem. Zawsze tak gdera, kiedy przychodzimy do niej po zakupy. - Nie jest niemiła, Carrie, jest uczciwa i szczera. Po prostu, w przeciwieństwie do większości z nas, mówi to, co myśli. - Ja się jej boję - szepnął Joel. - Zasada numer jeden, mój drogi: nie daj się nikomu zastraszyć. Harriet pochyliła się, aby znaleźć się twarzą w twarz z siostrzeńcem. Chcesz wiedzieć, co robię, kiedy wydaje mi się, że ktoś mógłby wprawić mnie w przerażenie? Skinął poważnie głową. - Wyobrażam sobie tego kogoś całkiem bez ubrania. Działa za każdym razem. Wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami. Jednak Carrie na głos dała upust swoim odczuciom: - Fuj! To wstrętne. - Co jest wstrętne? Edna spoglądała na nich surowo zza lady. Harriet zapomniała już, jak bezgłośnie Edna potrafi poruszać się po sklepie. Ojciec stwierdził kiedyś, że Edna jest niczym niewykrywalny bombowiec typu stealth, oddając tym samym hołd zdolnościom właścicielki sklepu w dziedzinie tropienia sklepowych złodziejaszków. Ignorując jej pytanie, Harriet powtórzyła: - Pani Gannet, czy ma pani może takie duże bloki soli, moja matka kupowała je kiedyś, kiedy... - zawiesiła głos. Miała wła-

śnie powiedzieć „kiedy Felicity i ja byiyśmy małymi dziewczynkami". - A po co komu takie bloki soli? - spytała natychmiast Edna. - Dla dzieci, do rzeźbienia. Michał Anioł używał marmuru, ale ja się zadowolę solą. Znajdzie się coś takiego u pani? - Już od lat nie sprzedaję bloków soli. W dzisiejszych czasach nie ma na nie zapotrzebowania - i dodała, jako handlowiec z krwi i kości - może smalec by się nadał? Mam tego pełno. Albo margaryna? - Obawiam się, że raczej nie. - Jak tam sobie pani życzy. - Sklepikarka wzruszyła ramionami i wyciągnęła z kieszeni fartucha pożółkłą od starości ściereczkę do kurzu, zabierając się za wycieranie słoików z cukierkami na półkach za ladą. Carrie była teraz przy stojakach z komiksami. - Kupisz mi ten, proszę? Edna natychmiast wyczuła możliwość sprzedaży, odwróciła się, chowając ściereczkę do kieszeni. - Ejże, panienko - zauważyła Harriet - dopiero co kupiłam ci komiks, nie dalej jak wczoraj. Myślisz, że mam drukarnię pieniędzy? Dostrzegła zacięty wyraz twarzy Carrie. Wiedziała, że dziewczynka nie będzie się napraszać, rozumiała ją całkiem nieźle, bo w gruncie rzeczy były do siebie podobne także i pod względem charakteru... Mała tylko wpatrywała się milcząco w Harriet, spojrzeniem niepokojąco pewnym siebie, jak na osobę w jej wieku. W każdym razie nie była dzieckiem, które zniżyłoby się do próśb czy przymilania. - To chyba dobrze, że mała ma ochotę czytać, prawda? - wtrąciła Edna. - Z takiego komiksu można się sporo nauczyć. Teraz to już nie te śmieci, które pani czytała w dzieciństwie. Harriet rzuciła jej ostre spojrzenie. Nie zamierzała poddać się szantażowi emocjonalnemu z czyjejkolwiek strony. No, a zwłaszcza ze strony Edny Gannet. - Jeśli Carrie chce czytać, to w domu ma do dyspozycji mnóstwo pouczających książek. - Poczuła, że ktoś ciągnie ją za rękaw. - Tak, Joelu? O co chodzi? - Ja też chcę komiks. Proszę!

Tym razem Harriet dała za wygraną. Wręczyła Ednie pieniądze, a sklepowa nie skrywała kpiącego uśmiechu. Dzieci powiedziały „dziękuję", a wtedy to straszne babsko położyło na ladzie dwie małe, papierowe torebki. Carrie oraz Joel zajrzeli do nich i niespodziewanie oboje obdarzyli panią Gannet nieśmiałymi, zakłopotanymi uśmiechami. Edna machnęła ręką na wybąkane przez nie podziękowania i nie patrząc w oczy Harriet, mruknęła: — Takie tam drobiazgi, nic specjalnego... Ot, tak, żeby je czymś zająć. Żeby przestały rozpamiętywać, wie pani. Choć nie padło już ani słowo, można było wyczuć niewidzialne nici sympatii i współczucia przebiegające w powietrzu. Harriet wyszła ze sklepu, popędzając przed sobą dzieciaki. Znała Ednę od lat i nigdy nie widziała, żeby postąpiła tak sprzecznie ze swą naturą. W obecności Harriet nigdy nawet nie wspomniała o śmierci Felicity, choć przecież w całym sąsiedztwie nie mówiono o niczym innym, a jednak podarowała łakocie dwojgu dzieciom, których właściwie nie znała. Harriet odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić, a tak naprawdę - żeby nie rozpłakać się na środku ulicy. Ruszyli do domu; Joel dreptał u jej boku, Carrie biegła z tyłu, usiłując dotrzymać kroku. Zwolnili dopiero na Maple Drive. Maple Drive była typową podmiejską ślepą uliczką, po obu jej stronach ciągnęły się małe ogródki, w których stały domki o ścianach wykładanych deskami. Rodzice Harriet kupili posiadłość numer dwadzieścia w roku 1969, kiedy na świat miała przyjść Felicity; zaledwie rok później urodziła się Harriet. Zapłacili za dom trzy tysiące, a teraz, jak twierdził jej ojciec, który interesował się takimi rzeczami, był on wart dwieście pięćdziesiąt tysięcy funtów. „Najlepsza inwestycja, jaką kiedykolwiek zrobiliśmy" - stwierdzał niekiedy z uśmiechem. Harriet przypuszczała, że teraz już przestał tak myśleć. Ów hipotetyczny, materialny zysk był doprawdy bez znaczenia, jeśli wziąć pod uwagę niewyobrażalną stratę, jaką wszyscy ponieśli wraz ze śmiercią Felicity. Tylko jedna rodzina mieszkała w sąsiedztwie równie długo, jak Swiftowie: doktor Harvey McKendrick ze swoją żoną, Fredą. Zajmowali posesję numer czternaście i Harriet znała ten dom nie gorzej

niż dom swoich rodziców. Siostry były mniej więcej w tym samym wieku, co synowie McKendricków, Dominik i Miles, toteż dorastali poniekąd razem. Mijając niedawno odnowiony dom z garażem, w którym jako dziesięciolatka uderzyła Dominika w twarz za to, że pewnego deszczowego, sobotniego popołudnia chciał zobaczyć jej majtki, Harriet szła ze wzrokiem wbitym w płyty chodnika. Freda nigdy nie wychodziła z domu, natomiast z pewnością przyglądała się z jego okien życiu toczącemu się na zewnątrz. Cierpiała na agorafobię, a wszyscy udawali, że nic jej nie dolega. Harriet doprowadzało do szału, gdy przechodzili nad tym do porządku dziennego, traktując jak rzecz najnormalniejszą w świecie fakt, że Freda była zbyt przerażona, żeby choćby wystawić nos za drzwi. - Dlaczego Harvey nie zrobi czegoś, żeby jej pomóc? - często zadawała to pytanie swojej matce. - Przecież jest lekarzem! - To wszystko nie jest takie proste - odpowiadała wtedy Eileen. - Ależ jest - spierała się z nią. - Jeżeli komuś coś dolega, trzeba się leczyć. Najprostsza rzecz na świecie. Kilka lat temu, kiedy McKendrickowie zaprosili ich na noworoczny koktajl, wypiwszy trochę za dużo kieliszków grzanego wina, powiedziała właśnie coś w tym rodzaju podczas rozmowy z Dominikiem i Milesem. Dominik, który mieszkał w Cambridge i rzadko zaszczycał rodziców swą obecnością, zgodził się z nią. Jednak Miles, mieszkający w pobliskim Maywood, był innego zdania i zasugerował, że być może jego brat powinien spędzać nieco więcej czasu z własną matką, nim zacznie się wypowiadać na ten temat. Miles i jego ojciec brali udział w pogrzebie Felicity i Jeffa; Freda wyraziła swoje ubolewanie, stwierdzając, że nie może przyjść -co nikogo nie zdziwiło. Dominik nawet nie zadał sobie trudu, żeby przysłać kwiaty albo kartkę z kondolencjami. Harriet nie sądziła, by mogła mu to kiedykolwiek wybaczyć. Zbliżając się do posesji numer dwadzieścia, Harriet usłyszała terkot kosiarki: to jej ojciec zajął się trawnikiem na tyłach domu. Dźwięk był swojski i kojący, przywodził na myśl jakąś normalną rodzinę, żyjącą swym codziennym życiem. Szkoda, że było to tylko ulotne wrażenie.

Rozdział trzeci Bob Swift wyłączył kosiarkę i nieco sztywnym krokiem - artretyzm w kolanie znów dawał o sobie znać - zaniósł za szklarnię pojemnik z trawą, by wysypać ją na kompost. Ogród zawsze był dla niego schronieniem, miejscem, w którym szukał samotności, kiedy miał coś do przemyślenia. Wiedział jednak, że choćby snuł owe przemyślenia aż po kres swoich dni, nigdy nie zdoła pogodzić się z bólem, jaki sprawiła śmierć Felicity. Przez pierwsze dziesięć lat małżeństwa z Eileen rozpaczliwie starali się o dziecko, jednak Eileen poroniła kilka razy pod rząd, nim wreszcie pojawiła się Felicity. Wciąż doskonale pamiętał tę chwilę, kiedy pierwszy raz wziął córkę na ręce, kiedy trzymał jej doskonałe, maleńkie ciałko w swych wielkich, niezdarnych łapskach. Pamiętał wzruszenie, jakie go ogarnęło wobec kruchości tego życia, za które odtąd miał być odpowiedzialny. I dla niego, i dla Eileen była to miłość od pierwszego wejrzenia. Nie widzieli świata poza swym bezcennym maleństwem i nie zwracali uwagi na ludzi, którzy twierdzili, że takie zaślepienie źle się dla nich skończy. Niby dlaczego? Felicity była przedłużeniem ich obojga, jej obecność dawała im poczucie pełni i sensu. Bobowi może nawet jeszcze bardziej niż Eileen. Ponieważ tak długo czekali na to dziecko, nie przypuszczali, by szczęście dopisało im raz jeszcze, jednak zaledwie rok później stał się cud - wcześniej zresztą, niż by sobie tego życzyli - w tym samym szpitalu przyszła na świat druga córeczka: Harriet. „Popatrz, Felicity - powiedział wtedy - jak ci się podoba twoja siostrzyczka?"

Dziewczynka uśmiechnęła się i dotknęła maleńkiej rączki Harriet, a potem sięgnęła po nią, jakby to była lalka. Przyjaciele ostrzegali ich, że będą musieli radzić sobie z rywalizacją między dziewczynkami, że skoro Felicity otrzymała od nich tyle uczucia i uwagi, skoro dotąd znajdowała się w samym centrum ich świata, z całą pewnością będzie straszliwie zazdrosna. Jakże mylne okazały się te krakania! Felicity, która była dzieckiem pogodnym i życzliwie nastawionym do świata, nie okazywała ani cienia zazdrości. Bawiła się grzecznie sama, podczas gdy jej matka odpoczywała lub zajmowała się Harriet, uwielbiała też przechwalać się siostrą przed każdym, kto pojawił się w ich domu. Była opiekuńcza i stawała w jej obronie, jak na przykład wtedy, gdy pojawił się lekarz, żeby zrobić Harriet szczepienia. Eileen często potem opowiadała, że gdy Harriet rozpłakała się, bardziej ze strachu niż z bólu, Felicity nakrzyczała na doktora, żeby natychmiast się wynosił, bo robi krzywdę jej siostrzyczce. Tak więc Felicity nieustannie czuwała nad Harriet, a ta odwdzięczała się jej bezkrytycznym uwielbieniem i nie odstępowała siostry ani na krok. Bawiły się razem całymi godzinami, obmyślając niezwykle skomplikowane gry, do których nie dopuszczały nikogo z dorosłych. Mijały lata, ale w przeciwieństwie do innych znajomych rodzeństw, które przechodziły zmienne fazy siostrzanej czy braterskiej miłości oraz nienawiści, zażyłość Harriet i Felicity przetrwała dzieciństwo, okres dojrzewania i wejście w świat dorosłych. „Jesteśmy taką szczęśliwą rodziną" - powtarzała Eileen. Ostatni raz wypowiedziała te słowa, gdy Felicity jeszcze żyła. Wracali wtedy do domu po kilku dniach, spędzonych w Newcastle, u córki i u Jeffa, w ich nowym domu, w towarzystwie wnucząt. Jeff uzyskał właśnie stanowisko starszego wykładowcy na tamtejszym uniwersytecie. Była to trzecia przeprowadzka w ciągu tyluż lat, toteż Bob podejrzewał, że Felicity pragnęła już bardzo, żeby Jeff zdecydował się wreszcie zapuścić gdzieś korzenie, choćby ze względu na dzieci. Bob zawsze był dumny z tego, że jego córki dorosły w jednym domu, że oszczędził im koszmaru przeprowadzek, że zawsze przedkładał ich szczęście nad swoje własne, przez całe życie pragnąc zapewnić im bezpieczeństwo.

Jednak nie udało się. Nie zdołał zapewnić Felicity bezpieczeństwa. Kiedyś bawiło go to, że nie tak dawno temu Felicity pod koniec ich rozmów telefonicznych zaczęła powtarzać, żeby dbał o siebie. „Uważaj na siebie, tatusiu" - mawiała. Dziecko, które zaczęło przejawiać instynkty opiekuńcze wobec rodzica. Czy na tym polegał problem? Czy nie spełnił swojego obowiązku? Czy gdyby był lepszym ojcem, Felicity nadal by żyła? Gdyby nigdy nie spuszczał jej z oka, może nadal budząc się rano, wiedziałby, że może usłyszeć jej beztroski śmiech, usłyszeć, jak mówi, że życie jest dla niej takie dobre. Nagle przestraszył się, że nogi się pod nim ugną. Wypuścił z rąk pojemnik na trawę i oparł się o drewnianą ściankę otaczającą kompost. Przesunął dłonią po twarzy i poczuł wilgoć na policzkach. Zaczął szukać chusteczki po kieszeniach spodni, otarł oczy i wydmuchał nos. Słońce stało wysoko na niebie, między łopatkami spływały mu krople potu, a jednak czuł dojmujący ziąb. Za każdym razem, gdy myślał o niej i o tym, jak za nią tęskni, trzydzieści trzy lata wspomnień chwytały go za pierś tak mocno, że trudno było oddychać. Odruchowo spojrzał w stronę domu, żeby upewnić się, czy nikt go nie widzi, i przeszedł przez trawnik do domku Wendy. Nacisnął klamkę i schylił się, żeby wejść do środka. Wewnątrz panował zaduch i upał, a także ponury mrok - wyblakłe zasłony, uszyte przez Eileen, zakrywały szczelnie okna. Było za nisko, żeby mógł się wyprostować, przysunął więc sobie jedno z czerwonych, plastikowych krzesełek, które Eileen kupiła dla Carrie i Joela wraz ze stolikiem tudzież całą masą innych zabawek, których kupowanie sprawia tak wielką radość każdej babci uwielbiającej rozpieszczać swoje wnuki. Usiadł ostrożnie, sprawdzając, czy krzesło wytrzyma jego ciężar. Schował chustkę do kieszeni i obiecał sobie, że już nie będzie się mazać. Łzy nikomu nie pomogą, a już najmniej jemu samemu. Musi skupić wszystkie myśli na tym, jak przebrnąć przez cały ten chaos. Musi być silny - dla Eileen i dla dzieci. W żadnym wypadku Carrie ani Joel nie mogą zobaczyć, jak płacze. Ani Harriet.

Zwłaszcza ona, w przeciwnym razie mogłaby pomyśleć, że jej ojciec nie daje sobie rady. Swoją drogą, dzięki Bogu za Harriet. Dzięki Bogu, że on i Eileen nie muszą już zajmować się dziećmi sami. Eileen martwiła się, bo Harriet poświęciła się tak bardzo, wracając do domu, miała wątpliwości, czy nie powinni jej powstrzymać. Jednak czy mieli jakikolwiek inny wybór? W rodzinie Jeffa nie było nikogo, kto mógłby zaopiekować się maluchami. Jeff był jedynakiem, jego matka umarła, kiedy miał dwanaście lat, a ojciec, kiedy chłopak miał lat dziewiętnaście. Nie było więc nikogo innego, cała odpowiedzialność spadła na ich barki. Jego wspomnienia z nocy, kiedy wydarzył się wypadek, miejscami zamgliły się już nieco. Pewne wydarzenia pamiętał z bolesną klarownością każdego szczegółu, natomiast inne, jak na przykład podróż do Newcastle, były już bardzo niewyraźne. Tamtej nocy pomyślał, że najpierw trzeba zawiadomić Harriet, zanim jeszcze powie o wszystkim Eileen. Kiedy zadzwonił telefon, jego żona wyskoczyła akurat na chwilę do Dory, naprzeciwko. To pamiętał wyśmienicie. Jak głupi wyobrażał sobie, że zdoła wypowiedzieć te słowa i nie załamać się, kiedy jednak usłyszał własny głos przekazujący tę potworną prawdę, dźwięk uwiązł mu w gardle i wybuchnął płaczem. Potem było jeszcze gorzej, bo w słuchawce usłyszał płacz Harriet. Czuł się potwornie bezradny. Przez dłuższą chwilę żadne z nich nie było w stanie wykrztusić ani słowa, ale kiedy już oboje jako tako zapanowali nad sobą, Harriet przejęła inicjatywę. „Jadę tam natychmiast - oznajmiła. - Kto się zajmuje dziećmi? Czy już wiedzą? Lepiej, żeby nie wiedziały, dopóki nie będziemy razem z nimi". Znów czuł się wtedy tak, jakby ktoś uzurpował sobie jego rolę rodzica, jakby był dzieckiem, a Harriet osobą dorosłą, która bierze na siebie odpowiedzialność. Właściwie od tamtej nocy tak właśnie było, przez kolejne tygodnie to Harriet podejmowała wszystkie decyzje. Ale dalej już tak być nie może. Musi wziąć się w garść. Czasami miał mieszane uczucia - ulgi, bo Harriet była dla nich tak wielką wyręką - i wstydu, że on sam nie jest w stanie zrobić wię-

cej. Czasem jednak opanowywała go narastająca, przemożna desperacja, jak wulkan tuż przed niszczycielskim wybuchem i obawiał się, że któregoś dnia nie wytrzyma i długo tłumiony gniew eksploduje, unicestwiając wszystko i wszystkich naokoło. Tak właśnie czuł się teraz, gdy uświadomił sobie, że trzydzieści trzy lata temu narodziny Felicity starły całą jego przeszłość i uczyniły z niego nowego człowieka.

Rozdział czwarty Minął tydzień, Bob znów strzygł trawnik. Eileen stała w otwartym oknie ich sypialni i przyglądała mu się. Prawie już skończył, jeszcze tylko jeden przejazd kosiarką i trawnik będzie nieskazitelny. Rozpacz zmienia człowieka na zawsze, nieodwołalnie - pomyślała. Nikt nie wiedział tego lepiej od niej. Z każdą utraconą ciążą i nienarodzonym, lecz opłakiwanym dzieckiem, umierała jakaś cząstka jej samej. Nie zdawała sobie z tego sprawy, ale coraz bardziej przepełniał ją lęk i obawa przed przyszłością. Przed narodzinami Felicity żyła w ciągłym strachu, że ona i Bob będą musieli pogodzić się z tym, że już na zawsze pozostaną małżeństwem bezdzietnym, a czający się wokół mrok w końcu zaćmi ich miłość. On pragnął dziecka tak samo jak ona, więc w jego głowie musiała zrodzić się myśl, choćby nieświadoma, że z inną kobietą to pragnienie byłoby zaspokojone. Zastanawiali się nad adopcją, ale ponieważ zawsze towarzyszyła im jednak nadzieja, że właśnie ta ciąża przyniesie im upragnione dziecko, nigdy nawet nie poszli do odpowiedniego urzędu. Zawsze, gdy Eileen myślała o tamtych latach, był to dla niej czas pustki, czas popiołu. Potem urodziła się Felicity, dziecko cudowne pod każdym względem. Od razu świat wypełnił się blaskiem. Lęk zniknął. Nie obawiała się już, że Bob przestanie ją kochać i poszuka ostatecznego ukojenia w ramionach innej kobiety. Eileen po dziś dzień nie powiedziała mu, że wie o dwóch jego „skokach na bok" podczas tamtych lat. Nie chciała czynić mu wyrzutów, bo wiedziała, że i on

także cierpiał, a choć te postępki rzuciły poważny cień na ich uczucie, rozumiała, dlaczego tak się zachował. Potrzebował antidotum na zatruwający ich wspólne życie lęk. Musiał odetchnąć innym powietrzem, normalnością. Inaczej by nie wytrzymał. Wciąż spoglądając na swego męża - który teraz odstawił kosiarkę i zawołał na dzieci, bawiące się w domku Wendy - Eileen próbowa-łą odepchnąć od siebie lęk, że tamten mrok może znów powrócić. I tak przejście Boba na emeryturę na początku tego roku było już sporym wstrząsem, potem jednak nastąpiła katastrofa, z którą trzeba było jakoś żyć. Felicity była dla ojca całym światem. Oczywiście kochał także Harriet, lecz od chwili narodzin to Felicity była pępkiem jego świata. Nie było rzeczy, jakiej by dla niej nie zrobił. Do oczu Eileen napłynęły łzy. Odwróciła się od okna, mrugając powiekami. Miała sporo pracy. Trzeba było pomóc Harriet spakować resztę ubrań Felicity, żeby można je było oddać do sklepu dobroczynnego. Dopiero teraz, cztery miesiące po wypadku, Bob zgodził się, żeby to zrobiły. Bardziej praktyczne zagadnienia, na przykład sprzedaż domu w Newcastle i pozbycie się większości mebli, nie stanowiły dla niego problemu. Zajął się też ulokowaniem znacznej części pieniędzy w funduszu powierniczym dzieci, bo tego z pewnością życzyliby sobie Jeff i Felicity. Pewną sumę pozostawił w gotówce, przeznaczając ją na ich wychowanie. Jednak jeśli chodziło o rzeczy osobiste, których używała na co dzień jego córka, właśnie ona, a nie wszystkie inne córki świata - z tym poradzić sobie nie potrafił. Dla Eileen także nie było to łatwe. Musiała zmobilizować wszystkie siły, by oprzeć się pragnieniu zachowania wszystkiego, dzięki czemu mogłaby łudzić się, że Felicity jest w jakiś sposób bliżej. Kiedy Bob zorientował się, czym będą zajmować się dziś wraz z Harriet, stwierdził, że zabiera się za strzyżenie trawnika, a potem weźmie dzieci na spacer. „Nie powinny widzieć, jak rzeczy ich matki są wyrzucane na śmietnik". Oczywiście, miał rację. Jednak i dla Eileen pakowanie do plastikowych worków tego, co pozostało po życiu jej córki, było bardzo bolesne.

Usłyszała, jak Bob myje ręce w kuchni i pyta dzieci, czy chcą przed wyjściem z domu skorzystać z toalety. Po kilku minutach drzwi trzasnęły i usłyszała silnik samochodu. Nawet nie wszedł do niej na górę, żeby się pożegnać. Eileen obeszła łóżko, na którym leżały schludnie poskładane ubrania i wyjrzała na podest, gdzie Harriet dokonywała przeglądu kolekcji butów swojej siostry. Harriet i Felicity nosiły niemal identyczne rozmiary. Jako nastolatki wciąż pożyczały sobie buty i ciuchy. Eileen zastanawiała się, o czym myśli Harriet, dobierając w pary sandały, buty na wysokim obcasie i wygodne pantofle - oraz całą masę botków - botków do kostek, do kolan i zamszowych botków z frędzlami. Felicity przepadała za wysokimi butami. Harriet zawsze była tą bardziej konserwatywną i zamkniętą w sobie z sióstr. Za to Felicity, niczym beczka prochu, wciąż eksplodowała entuzjazmem i impulsywnością. Harriet zachowywała się z większą rezerwą, nigdy nie wykładając wszystkich kart na stół. Ale Eileen wiedziała, Felicity była jedyną osobą, której Harriet się zwierzała. Do kogo teraz się zwróci, kiedy siostry już nie ma? Raczej nic nie wskazywało na to, żeby jej przyjaciel z Oksfordu - młody mężczyzna, którego widziała raz czy dwa i, rzecz jasna, niewiele o nim słyszała - był w stanie zapełnić pustkę, jaka pozostała po Felicity. Ani Eileen, ani Bob nie dziwili się, że Harriet nie ma jeszcze męża. „Nigdy nie wyjdę za mąż - oznajmiła, mając dwanaście lat. - Będę żyła samotnie w wielkim domu, będę miała własną firmę i nikt mi nie będzie rozkazywać, nie życzę sobie, żeby ktoś mi mówił, co mam robić". Powiedziała to z powagą zupełnie nie pasującą do jej wieku. Nie dorobiła się wielkiego domu ani własnej firmy, Eileen wiedziała jednak, że jej córka dobrze się czuje, kiedy jest sama. Kiedy odwiedzali ją z Bobem w Oksfordzie, zawsze zaskakiwało ją, w jak skromnych warunkach Harriet żyje. Zajmowała małe mieszkanko na parterze w domu opodal Banbury Road, umeblowane z prostotą trącącą, zdaniem Eileen, przesadną surowością. Eileen wiedziała oczywiście, że minimalizm jest szczytem mody, ale jednocześnie takie pozbawione wyrazu otoczenie kojarzyło jej się z jałowością

i pustką. Ściany w bawialni pomalowane były na kliniczną biel, a jedyne umeblowanie pokoju stanowiły dwa skórzane fotele z odchylanym oparciem, dywan i podwójnej szerokości etażerka, niezbyt gęsto zastawiona książkami i płytami. Był tam też mały telewizor i wieża hi-fi, ale brakowało jakichkolwiek ozdób czy bibelotów. Sypialnia także urządzona była skromnie: podwójne łóżko, szafa wmontowana w ścianę i w miejsce toaletki - biurko, a na nim laptop i drukarka. Jedyny osobisty akcent stanowił zawieszony nad biurkiem kolaż ze zdjęć zrobiony przez Felicity dla Harriet na jej trzynaste urodziny. Poza tym na ścianie wisiało jeszcze tylko lustro. Również pod tym względem wszystko się zmieniło pomyślała Eileen ze smutkiem - teraz Harriet ze wszystkimi swoimi rzeczami przeniosła się do dawnej sypialni Felicity, gdzie nie sposób było się ruszyć, żeby nie wpaść na jakiś przedmiot. Eileen jeszcze raz wzięła się w garść, próbując skupić się na tym, czym miała się zająć. Podniosła parę dżinsów, wygładziła fałdy na nogawkach - starannie, uważnie. Z miłością. Sklep Oxfam, w którym pracowała dwa przedpołudnia tygodniowo, nim ME wkradło się w jej życie i pozbawiło sił, został z góry wykluczony, żaden z worków pełnych ubrań tam nie powędruje. Nie mogłaby znieść myśli, że dawne koleżanki córki grzebią w jej ciuchach. Uznała, że lepiej będzie pojechać trochę dalej, do jednego ze sklepów z używaną odzieżą w Maywood, co zmniejszało ryzyko, że któregoś dnia wpadnie na jakąś młodą kobietę mającą na sobie ubranie należące dawniej do Felicity. To byłoby straszne. Jeszcze jedna rana, jakby mało było tych wszystkich niewidzialnych blizn, które kryła w swym wnętrzu. Ogarnęła ją nagła fala przygnębienia, schowała twarz w pstrokatym, wełnianym swetrze. Pachniał tak wyraziście jej córką, że aż coś chwyciło ją za gardło. Wydała z siebie cichy szloch. Harriet natychmiast znalazła się przy niej. - Dobrze się czujesz, mamo? - Nic mi nie jest. - Jednak mimo tych dziarskich słów, nie mogła się opanować, nie potrafiła dać oporu poczuciu beznadziejności, które ogarnęło ją znienacka, nie pierwszy i nie ostatni raz.

Harriet odsunęła ubrania, żeby zrobić sobie miejsce na łóżku obok matki, i sięgnęła do pudełka z chusteczkami stojącego na toaletce. Było puste. Wyszła na podest, żeby zajrzeć do szafki, w której matka trzymała zapas papieru toaletowego i chusteczek jednorazowych. Z dołu dobiegło stukanie do drzwi i dobrze znajomy okrzyk: - Ju-huu! Nawet nie pytając matki o zdanie, Harriet wychyliła się za poręcz schodów. - Dora? Chodź na górę! - Jeśli ktokolwiek mógł podnieść matkę na duchu, to właśnie Dora Gold. Mieszkała po drugiej stronie ulicy i była najlepszą przyjaciółką Eileen. Była o dwa lata młodsza od niej, ale Dory jakimś cudem czas się nie imał, wszyscy wokół się starzeli, a ona nie. Przypisywała to wielkiej ilości pitej przez siebie wody i temu, że unikała słońca. Poza tym odwiedzała od czasu do czasu pewną prywatną klinikę w południowej części Manchester. Była rozwódką i wdową, w tej właśnie kolejności, gotową rozdawać swe pocałunki tylu podstarzałym żabom, ilu było trzeba, byle tylko wreszcie znaleźć swego księcia, czyli męża numer trzy. Wciąż opowiadała różne historyjki o kolejnych randkach. Harriet miała nadzieję, że i tym razem Dora będzie miała coś ciekawego do opowiedzenia; coś, co rozerwie Eileen i odciągnie jej myśli od Felicity. Dora spisała się wyśmienicie. Rzuciwszy okiem na Eileen i spiętrzone stosy ubrań, oznajmiła: - Słuchajcie, robimy tak: dajemy sobie dokładnie godzinę na uporządkowanie wszystkiego, potem pakujemy się do samochodu, zawozimy rzeczy, gdzie trzeba i idziemy na lunch. Pasuje? Na lunch wybrały się tylko Dora i Eileen, Harriet wykręciła się, mówiąc, że musi do kogoś zadzwonić. Nie widziała się ze Spencerem od trzech tygodni, bo wyjechał do Afryki Południowej w odwiedziny do jakichś dalekich krewnych. Zaplanował tę wyprawę dosłownie kilka dni wcześniej, nim zaczęli ze sobą chodzić. Dzisiaj był pierwszy dzień w pracy po powrocie z Afryki.

Zaczęli spotykać się trzy miesiące przed śmiercią Felicity (teraz wszystko określało się wobec tego dnia - przed albo po) i z początku starali się zachować to w tajemnicy przed kolegami z pracy -biurowy romans wydawał się czymś tak strasznie banalnym. Kiedy zdecydowali się „ujawnić", wywołało to powszechną wesołość. „Wybacz, Harriet powiedział Adrian, jej bezpośredni przełożony - ale nie jest to dla nas wszystkich aż taką niespodzianka, jak najwyraźniej wam się wydawało". Mało tego, okazało się, że Ron, programista świeżo po studiach, którego miała otaczać swą opieką i uczyć wszystkiego, co sama umiała, przyjmował zakłady, jak prędko zdecydują się wyjść z ukrycia. - I kto wygrał? - spytała wtedy, rozwścieczona. - Ja - odparł z dumą. - W takim razie, Ron, skoro jesteś taki cwany, użyj swojej przenikliwości w jakimś pożytecznym celu i zrób mi kawę. Z mlekiem, bez cukru. I postaraj się, żeby kubek był czysty. - Nigdy przedtem nie wykorzystywała swojej pozycji służbowej, uznała jednak, że to okazja w sam raz, by przypomnieć chłopakowi, gdzie jest jego miejsce. - Daj spokój temu biedakowi - powiedział Spencer podczas lunchu. To zwykłe wygłupy, normalny folklor biurowy. Wiedziała, że ma rację, jednak drażniło ją, kiedy ktoś wtykał nos w jej prywatne życie. Spencer był zatrudniony w CK. Support Services dopiero od pięciu miesięcy, za to Harriet już od pięciu lat. To była jej druga praca po ukończeniu uniwersytetu, ale choć małe przedsiębiorstwo wytwarzające oprogramowanie nie zapewniało jej perspektywy zrobienia kariery w zawodzie, nie zamierzała w najbliższym czasie rozglądać się za innym zajęciem. Stanowisko starszego analityka odpowiadało jej w zupełności. Była dobra w tej robocie, lepsza od większości kolegów, i dopóki pozwalano jej zajmować się wyłącznie tym, za co jej płacono, i nikt jej nie zmuszał do udziału w decyzjach, dotyczących zarządzania lub wewnętrznej polityki firmy, praca sprawiała jej ogromną satysfakcję. Niektórzy utrzymywali, że nic nie robi, tylko siedzi z nogami na stole i wpatruje się w pusty ekran komputera, przynajmniej przez większość

dnia. Mieli rację. Tyle że właśnie te chwile w jej pracy były najbardziej twórcze. Programowanie komputerowe wymaga bowiem sporo myślenia, toteż w gruncie rzeczy, większość pracy wykonywała, posługując się głową, a nie palcami i klawiaturą. Czasem jednak wywlekano ją siłą zza biurka, domagając się wsparcia przy instalowaniu stworzonego przez nią systemu. Kiedy pierwszy raz ujrzała Spencera, siedział z nogami na stole, z zamkniętymi oczami... i stukał rytmicznie palcami w podłokietnik krzesła. Rozpoznała więc w nim bratnią duszę, licząc w tajemnicy na to, że oto wreszcie pojawił się ktoś, kto stwarza szanse na wymarzony związek polegający na porozumieniu umysłów. Przyjaciółki wiedziały doskonale, że niełatwo sprostać jej wymaganiom. „Taki zwykły koleś, który lubi piwo i interesuje się piłką, nie ma u ciebie szans, nie?" zauważyła kiedyś Erin. Erin była w tym samym wieku, co Harriet, i zajmowała mieszkanie piętro wyżej. Nie miała szczególnie wygórowanych oczekiwań wobec osobników, których sprowadzała do siebie do domu pod koniec wieczoru spędzonego w knajpie. Poznając lepiej Spencera, Harriet uświadomiła sobie, że spełnia on większość jej oczekiwań, kiedy jednak zaczął wspominać, że mogliby zamieszkać razem, odruchowo się najeżyła. Wizja wspólnego życia z drugą osobą budziła w niej niepokój. No, bo trzeba dzielić się tym i owym. Trzeba uważać, żeby kogoś nie urazić. I te wszystkie kłótnie o włosy w umywalce i niepozmywane naczynia. Niepo-ścielone łóżko. Mokre ręczniki na podłodze łazienki. Zwinięta w kłębek skarpetka, wciśnięta pod poduszkę. Buty zostawione właśnie tam, gdzie po prostu musiała się o nie potknąć. Wszystko to sprawiało, że niespieszno jej było związać się z kimś na stałe. Jedyną osobą, z którą zdarzyło jej się poniekąd dzielić mieszkanie, była Felicity, toteż naturalną koleją rzeczy właśnie do niej zwróciła się o radę co do Spencera. - Myślisz, że to głupie z mojej strony? - spytała siostrę. Spodziewała się, że Felicity, jak to często bywało, każe jej zapomnieć o ostrożności i iść na żywioł, była więc zaskoczona, słysząc:

- Skoro mnie o to pytasz, najwyraźniej nie jesteś jeszcze gotowa na taki krok. Trochę na przekór samej sobie, Harriet zaczęła szukać dowodów, że wręcz przeciwnie, że właśnie jest już gotowa na tak radykalną zmianę. Systematycznie spisywała na kartkach, co mianowicie podoba jej się w Spencerze: jego sposób myślenia, jasny i klarowny; siła charakteru; umiejętność słuchania... A także to, że potrafił zrozumieć, iż Harriet potrzebuje swobody, własnej przestrzeni. Stopniowo lęk wycofał się gdzieś w najbardziej oddalone zakątki jej umysłu. Potem jednak umarła Felicity i wszystko uległo zmianie. Spencer był pierwszą osobą, której opowiedziała o swej decyzji, by złożyć wymówienie i przenieść się do Cheshire. Oznajmiła mu to, gdy byli oboje w jego mieszkaniu. Przygotowywał właśnie jedną ze swych improwizowanych potraw, w użyciu były wszystkie garnki, patelnie i miski. - Nie jesteś zaskoczony? - zdziwiła się, bo prawie nie zareagował. - Wybacz, Harriet, ale spodziewałem się tego. Właściwie byłem pewien, że wkrótce tak postąpisz. Owijanie w bawełnę nie należało do jej specjalności, więc od razu spytała: - Jeśli chodzi o nas, to wiele zmienia, prawda? Oderwał się wtedy od pichcenia i położył rękę na jej ramieniu. - Przewidywanie przyszłości z kryształowej kuli zostawmy wróżkom, dobrze? Póki co, masz i tak zbyt wiele na głowie, żeby jeszcze zastanawiać się, co będzie z nami. Jakoś sobie poradzimy. Nie mogła jednak nie zastanawiać się nad tym. W dodatku drażniło ją, że nie może przestać kochać Spencera. W jej osobistych planach nie było emocjonalnego uzależnienia od kogokolwiek. Spencer nie odbierał komórki przez dłuższą chwilę. Wystarczająco długą, żeby puścić paranoję w ruch: czyżby jej unikał? - Cześć, Harriet. Co tam u ciebie? - Sam dźwięk jego głosu, swobodny, pewny siebie, odegnał precz wszystkie wątpliwości.

- Całkiem nieźle, jeśli można użyć takiego określenia. - W pierwszym odruchu miała ochotę opowiedzieć Spencerowi, jak upłynął jej poranek, ale natychmiast uznała, że nie ma sensu zawracać mu głowy. Przecież to dla niego nieciekawe. Tak to już jest z problemami innych ludzi. Innych ludzi. Czy gdyby ona sama miała wybór, nie wolałaby odciąć się, niż ryzykować, że i jej udzieli się przygnębienie, rozpacz, żałoba? Utrzymując konwersację w lekkim tonie, zapytała go o pracę: - Dzieje się coś nowego? - Dopiero co wróciłem, więc nie znam jeszcze wszystkich plotek, mówi się jednak o jakimś tam nowym kontrakcie. Przez chwilę Harriet zrobiło się przykro, że te sprawy już jej nie dotyczą; trochę trudno było pogodzić się z faktem, że firma jednak jakoś sobie bez niej radzi. Jeszcze trudniej było znieść myśl, że w jej pokoju urzęduje teraz ktoś całkiem inny. - Co to za kontrakt? - spytała. - Nudziarstwo, nie chce mi się o tym gadać. Lepiej opowiedz, co robiłaś przez cały ten czas. - Nie. - Nagle sobie uświadomiła, że nie spytała go o wyjazd. -To ty mi opowiedz, jak było w Afryce. Czy może przypadkiem wysłałeś mi pocztówkę? Rozmawiali przez chwilę o jego wyprawie, a potem, ponieważ jakby wyczerpały im się tematy, wspomniała o tym, że pakuje rzeczy Felicity. Powiedziała przy okazji, że zostawia niektóre ubrania i rzeczy siostry na pamiątkę. Żachnął się. - A nie byłoby łatwiej po prostu pozbyć się wszystkiego? To trochę makabryczne, żeby trzymać rzeczy, które nosiła twoja siostra. Poczuła przypływ gniewu. „A co ty, do cholery, możesz o tym wiedzieć?!" - miała ochotę wykrzyczeć do słuchawki. Zapanowała jednak nad sobą i zamiast tego wyjaśniła: - Widzisz, to nie takie proste. Część rzeczy odkładam dla dzieci. Chodzi mi o to, że kiedy będą starsze, będą mogły je przejrzeć i może to ułatwi im jakieś uporządkowanie wspomnień związanych z rodzicami, może przywoła coś z zakamarków ich pamięci - a powinny pamiętać swoich rodziców.

- No tak, może to i dobry pomysł. Słuchaj, nie mogę zbyt długo rozmawiać. Widzimy się jutro, prawda? - Oczywiście, przecież jesteśmy umówieni. Dlaczego pytasz? Usłyszała w słuchawce jakiś dźwięk, ktoś go wołał. Nie odpowiedział na jej pytanie, więc mówiła dalej: - W mieszkaniu zostało już tylko trochę rzeczy do spakowania, to nie potrwa długo. Agent mówi, że kupujący chce się wprowadzić od razu. Nie potrafiła się zdobyć na pytanie, czy wciąż gotów jest jej pomóc, jak obiecał. Zamiast tego, spytała o coś znacznie ważniejszego: - Posłuchaj, jeżeli masz mi coś do powiedzenia, to po prostu powiedz. - Nie wiem, o czym mówisz. - Jestem pewna, że wiesz. Chwila ciszy. A potem: - To nie jest odpowiedni moment, Harriet. Porozmawiajmy jutro. Spotkamy się w twoim mieszkaniu, tak jak było umówione. Koło południa. Pożegnali się; odłożyła słuchawkę. Nie potrzebowała kryształowej kuli, żeby wiedzieć, co niesie jej przyszłość. Nadszedł czas pożegnania, to było nieuniknione. Zresztą, dlaczego Spencer miałby nadal chcieć być z nią teraz, gdy zamieszkała tak daleko i w dodatku musiała zajmować się dwójką dzieci? Musiałaby całkiem oszaleć, żeby się tego spodziewać. Urażona, znów otworzyła klapkę telefonu. Co za niesprawiedliwość! Odruchowo odnalazła numer, pod który dzwoniła zawsze, gdy musiała coś z siebie wyrzucić. Już przykładała komórkę do ucha, kiedy nagle zdała sobie sprawę, co robi. Bardzo powoli zamknęła telefon i zacisnęła go mocno w garści. To była właśnie jedna z tych rzeczy, z którymi nie sposób się było pogodzić. Wciąż nie docierało do niej, że Felicity już nie ma i że nie można z nią porozmawiać, że nie odbierze i nie da się po prostu pogadać o niczym albo opowiedzieć najnowszego kawału, który słyszała w biurze, i że siostra nie opowie Harriet, co było w ostatnim odcinku Footballers' Wives.

Stwierdziła, że musi odetchnąć świeżym powietrzem, żeby oczyścić myśli i poprawić sobie humor. Kiedy jednak wyszła na zewnątrz i zamknęła drzwi, okazało się, że ze świeżym powietrzem jest kiepsko. Był sierpień, a atmosfera gęsta, parna, nasycona uciążliwymi pyłkami. Sierpień lubiła najmniej z całego roku, bo wtedy właśnie najbardziej dokuczała jej astma i przez cały czas musiała pamiętać, by mieć pod ręką inhalator. Uznała jednak, że krótki spacer wzdłuż kanału dobrze jej zrobi. Najwyżej zawróci, kiedy zacznie odczuwać ucisk w płucach. Wsadziła klucze do kieszeni i zerknęła na duży biały samochód dostawczy, zaparkowany po drugiej stronie ulicy. Tył wozu był opuszczony pod ciężarem ładunku; zwalone byle jak na kupę meble właśnie rozładowywano i wnoszono po podjeździe. Wóz wynajęty w Rent-A-Van, zauważyła odruchowo Harriet. Zazwyczaj ludzie, którzy wprowadzali się do tego domu z czterema sypialniami, nie zagrzewali długo miejsca. Dom od dwudziestu lat był własnością pewnego małżeństwa, które pracowało za granicą i wynajmowało swoją siedzibę rozmaitym lokatorom. Dziesiątki młodych rodzin i pracujących małżeństw przybywało i odchodziło; w rezultacie był to najbardziej zapuszczony dom na całej ulicy. Wszyscy w sąsiedztwie twierdzili zgodnie, że rzecz miałaby się całkiem inaczej, gdyby ktoś tam zamieszkał na stałe. Sądząc jednak po tym, jak niestarannie załadowano meble, były one własnością kolejnego tymczasowego lokatora. Nie miała pojęcia, kto to taki. Dziwne, że Dora, zazwyczaj wyśmienicie poinformowana, nie opowiedziała im ze szczegółami kto, co, kiedy i jak. W tej samej chwili w otwartych drzwiach pojawił się dość potężnie zbudowany mężczyzna w workowatych szortach. Harriet zrobiło się troszeczkę wstyd, że przyłapano ją na podglądaniu sąsiada. Udała, że go nie widzi i poszła dalej.

Rozdział piaty — Gdzie to postawić? Will, który właśnie podłączał odtwarzacz CD, wychylił się zza sofy i zerknął na wielkie, przydźwigane przez Marty'ego pudło. — Rzuć na tamto pudło w kącie - zaproponował. — Dobra, ale pod warunkiem, że zrobimy zaraz przerwę na lunch. W przeciwnym razie wylądujesz w sądzie pracy, nim zdążysz powiedzieć: „Postaw czajnik na gazie". — Nie prędzej, niż ciebie aresztują za obrazę moralności publicznej. Kto ci pożyczył te gacie? Johnny Vegas? — Ha, ha, ha. To ja się poświęcam, jak przystało na twojego najlepszego przyjaciela, a ty bezwstydnie naśmiewasz się z mojej tuszy. — Jeżeli wolisz, dysponuję sporym repertuarem kawałów na temat owłosionych inaczej. Marty z łoskotem postawił pudło. — Wolałbym, żebyś ruszył dupsko i zrobił mi kanapkę. Umieram z głodu. - Wierzchem dłoni otarł pot z czoła. - Pewinie nie przyszło ci do głowy, żeby postarać się o zimne piwo, co? To zupełnie w twoim stylu, żeby urządzać przeprowadzkę w najgorętszy i naj-parniejszy dzień roku. — Słuchaj, w sprawie pogody nic nie mogę zrobić, zapewniam cię natomiast, że sytuacja względem browaru jest całkowicie pod kontrolą. Weź sobie puszkę z lodówki turystycznej, stoi na stole w kuchni. — A co z lunchem?

- Jeżeli przestaniesz marudzić, lunch zostanie podany w ogrodzie za jakieś piętnaście minut. - No, to rozumiem. Minęło kilka minut. Marty oddawał się w ogrodzie zasłużonemu wypoczynkowi, tymczasem Will znalazł bochenek chleba, pudełko margaryny i wyciągnął paczkę bekonu z przenośnej lodówki. Zrobił trochę miejsca koło kuchenki i zabrał się za przyrządzanie posiłku. Kiedy już zorientował się, która gałka odpowiada któremu palnikowi, rzucił bekon na patelnię i zabrał się za smarowanie chleba; kromki przeznaczone dla Marty'ego polał obficie ostrym sosem. Znali się już od tak dawna, że każdy z nich wiedział, co ten drugi lubi, a czego nie. Naprawdę, całkiem jakby byli małżeństwem. Tyle że przyjaźń Willa z Martym trwała nadal, w przeciwieństwie do małżeństwa Willa, które zakończyło się w nader nieprzyjemny sposób. Minęło już osiem lat, odkąd rozwiódł się z Maxine, ciągle jednak wydawało mu się, jakby to było wczoraj, może dlatego, że Maxine wciąż nie pozwalała mu zapomnieć, jakim to okazał się sukinsynem. No i frajerem, oczywiście. To był jej ulubiony temat, do którego uwielbiała powracać. - Kłopot z tobą polega na tym - powtarzała, choć nikt nie pytał jej o zdanie - że nigdy do niczego nie dojdziesz, a to z tego prostego powodu, że nawet nie próbujesz dorosnąć. - Popatrz, popatrz. A ja sądziłem, że wszystkie sukcesy zawdzięczam swemu chłopięcemu urokowi - odpowiedział jej nie dalej jak w zeszłym tygodniu, kiedy odwiedziła go w firmie, po raz kolejny rozdrapując słabo zabliźnione rany, pozostałe po ich nieudanym małżeństwie i wypominając mu wszystkie jego wady. Tym razem przesłuchiwała go w sprawie przeprowadzki. - Co to za pomysł? Źle ci tam, gdzie mieszkasz? - zainteresowała się. - No cóż, kochanie - odparł jedwabistym głosem, wiedząc, że doprowadzi ją tym do furii - powiedziałbym ci z całą pewnością, gdyby nie fakt, że to nie twój interes, toteż sama musisz dojść do odpowiednich wniosków.

- Znalazłeś sobie kogoś, tak? I dlatego się przeprowadzasz? - Może. - Aha, to znaczy, że nie. Nie powiem, żebym była zaskoczona. I to wcale nie dlatego, że zmieniasz kobiety częściej niż bieliznę. Domyślam się raczej, że to one w odpowiednim momencie orientują się, o co chodzi i dają nogę. - Z pewnością masz rację, moja droga. Jak zawsze. A teraz, skoro już uświadomiłaś mi w całej rozciągłości, jakim jestem zerem, to chciałbym zabrać się za robotę. Mam coś ważnego do załatwienia. Odchyliła głowę i roześmiała się głośno, ukazując równe białe zęby w obramowaniu ust, umalowanych różową błyszczącą szminką. - William Hart ma coś ważnego do zrobienia! To ci dopiero, chciałabym to zobaczyć! - No to weź sobie krzesło i siadaj, masz szansę obserwować mistrza w akcji. - Sięgnął po telefon i dodał: - Skoro już tu jesteś, możesz się nawet na coś przydać: zechciałabyś wstawić wodę na herbatę? Oczywiście, o ile nie ubliża to twojej godności. Na szczęście, wcale nie zamierzała zostać, toteż odwróciła się na pięcie, rzuciła mu złowrogie spojrzenie (jakby chciała powiedzieć: „Jeszcze się policzymy, ty gnojku") i ruszyła ku drzwiom. - Pamiętaj, koniecznie pozdrów ode mnie PC Ploda*, dobrze? -rzucił jej na pożegnanie, by w następnej chwili zająć się interesami. Odłożył telefon na miejsce, zamknął drzwi od zagraconego gabinetu i włączył Radio 4. Zakasał rękawy, by w spokoju poświęcić się kolejnemu odcinkowi rodziny Archerów - ostatnimi czasy nie miał szczególnie wygórowanych wymagań, jeśli chodzi o rozrywkę. Przełożył plasterki bekonu na drugi bok i zmniejszył płomień pod patelnią. Miał wrażenie, że niezależnie od tego, co by uczynił, Maxine nigdy nie zmieni zdania na jego temat. W jej oczach na zawsze już pozostanie wcieleniem zła. Fujarą, nieudacznikiem, który ośmielił się zapaść na przedwczesny kryzys wieku średniego. Parszywy łajdak, który zabawiał się z innymi kobietami. * PC Plod to angielski archetyp policjanta, coś w rodzaju kapitana Żbika (przyp. tłum.).

Brutal, który złamał jej serce. O ile w ogóle miała serce, co do czego miał poważne wątpliwości. W każdym razie, trudno mu było identyfikować się z tymi postaciami. Jakoś nie mógł poczuć się ucieleśnieniem podłości. Ani też miejskim głupkiem. Czasami wręcz wydawało mu się, że wcale nie był aż takim strasznie i nieodwołalnie złym mężem. Nigdy nie podniósł ręki na kobietę. Nigdy się nie upijał. Nigdy przy ludziach nie dłubał w nosie. A poza tym, co przecież najważniejsze, opanował do perfekcji posługiwanie się toaletą, nigdy nie pryskał na podłogę i nie zostawiał podniesionej deski. W pewnych kręgach uznano by go za niezły materiał na małżonka. Zresztą, skoro był taki okropny, czemu trzymała się go tak długo? Całe trzynaście lat. Na to miała przygotowaną odpowiedź i nigdy nie omieszkała cisnąć mu jej w twarz. Chodziło ponoć wyłącznie o Gemmę i Suzie, czyli najlepsze, co wynikło z ich małżeństwa. Jabłka padły daleko od jabłoni, na szczęście. Dwie wspaniałe córki - siedemnastoletnia Gemma i dziewiętnastoletnia Suzie - były ukoronowaniem jego życia. Pod wieloma względami małżeństwo z Maxine było najlepszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił. Tego jednak nie powiedziałby jej nawet na łożu śmierci. Mogłaby go przypalać gorącym żelazem, a i tak nie usłyszałaby odeń czegoś takiego. Mężczyzna musi mieć swoją dumę. - Ej, ty, tam! - zawołał Marty z ogrodu. - Jest jakaś szansa na żarcie? Mój żołądek panikuje i jego nastrój powoli zaczyna mi się udzielać! Zabrali jedzenie, poczłapali na koniec ogrodu i przeszli przez rozsypującą się drewnianą furtkę, żeby zasiąść na chwiejnej ławeczce z widokiem na kanał. To było miejsce idealne, właśnie z jego powodu Will zdecydował się kupić ten dom. Sam budynek nie budził w nim żadnych uczuć. Był dość nowoczesny, ale nie nowy, pozbawiony jakiegokolwiek charakteru, właściwie żaden. Był jednak fantastycznie położony toteż Will nie mógł zrozumieć, dlaczego właściciele - klienci Marty'ego, którzy przeszli na emeryturę i postanowili osiedlić się w Genewie - zdecydowali się go pozbyć, skoro

tak długo nie mogli się na to zdecydować. Tym niemniej, ich strata oznaczała jego zysk. Kiedy już skończy z tym domem, nastąpi całkowita transformacja; był pewien, że sprzeda go ze znacznym zyskiem. - Za twój nowy dom i twoje zdrowie - rzekł Marty, jakby czytając w jego myślach. Trącili się puszkami piwa. - Zdrówko. Jak myślisz, dobrze tu ci się będzie mieszkało? - Jakoś sobie poradzę. Przyznam jednak, że mam pokusę, żeby tę chałupę wysadzić w powietrze i wybudować nową. - Przekażę to Marion i Joemu. - Mów im, co chcesz. Powinno się ich osaczyć i zastrzelić. Co za bezguście! Zapewne nie umknęły twojej uwadze te potworne dywany i zasłony? A jeśli chodzi o muszlę klozetową w kolorze czekoladowym... To chyba pierwsza rzecz, z którą się rozprawię. - Nie każdy jest obdarzony tak wyrafinowanym poczuciem smaku, jak ty - zaśmiał się Marty. - Poza tym zdawało mi się, że retro jest znów z modzie. - Może w innych sferach. Ja jestem purystą. Na meble w stylu królowej Anny mogę patrzeć bez końca. - Wszyscy antykwariusze są tacy sami, banda snobów i tyle. - Cieszę się, że to powiedziałeś. Jestem z tego dumny. - Widziałem przed chwilą jedną z twoich sąsiadek. Nie sprawiała wrażenia, jakby miała powitać cię z otwartymi ramionami. - Pewnie była w szoku, bo zobaczyła cię w tych szortach. Marty popatrzył na swoje nogi. - Co ci się nie podoba w moich szortach? - A co miałoby mi się w nich podobać? Wyglądasz, jak ten żałosny grubas z Roseanne Hot Mum. Jak nie będziesz uważał, zmienisz się we własnego ojca. - To lepsze, niż gdybym przeistoczył się w Chucka Norrisa. - Nie mógłbyś pójść na kompromis? Widzisz przed sobą tylko taki wybór? - Nie, tego nie powiedziałem. Rzecz w tym, że siła ciążenia i włosy w nosie dotyczą nas wszystkich. Nawet ciebie. Czas się poddać. Czas dorosnąć.

- Ejże, tego się po tobie nie spodziewałem. Przeżywamy właśnie najlepsze lata naszego życia i jesteśmy u szczytu formy. Kiedy ostatnio sprawdzałem, okazało się, że mam w baku jeszcze pełno paliwa. - U szczytu formy? Mamy po czterdzieści sześć lat i zbliżamy się na łeb, na szyję do emerytury, artretyzmu i kłopotów z pęcherzem. - Mów za siebie. Ja mam czterdzieści pięć. - Pieprzysz! W przyszłym miesiącu będziesz miał czterdzieści sześć. - Ale właściwie skąd ci to przyszło do głowy? Dlaczego jesteś w takim ponurym nastroju? Jakiś młodociany pętak wyprzedził twojego merca podrasowaną corsą? Marty rzeczywiście sprawiał wrażenie przygnębionego, gdy upijał kolejny łyk piwa. - Może teraz moja kolej na kryzys wieku średniego. - A widzisz, i tu jest twój błąd. Trzeba było się z tym uporać zaraz po trzydziestce, tak jak ja. Teraz mam kryzys już za sobą, a świat wydaje mi się piękny i kolorowy. - To się ciesz, sukinsynu. Will roześmiał się. - Pewnie, że się cieszę. - A powiedz, nigdy nie żałowałeś? Nigdy nie pomyślałeś, jak by to było, gdybyś wytrzymał i nie wypadł z gry? - Ani razu. Gdybym tam został, prędzej czy później doszłoby do tego, że przyszedłbym do biura z maczetą i wyrżnął wszystkich w pień, przynajmniej każdego, kto by się nawinął. Wiem, że podjąłem słuszną decyzję. A jak tylko ją podjąłem, życie od razu zaczęło mnie rozpieszczać. - Wiesz, co mnie najbardziej w tobie wkurza? Ten twój cholerny optymizm. Porzygać się można. Will rzucił kilka skórek od chleba do wody, wzbudzając natychmiastowe zainteresowanie kaczej rodziny. - Kończ żarcie, zostało mi jeszcze trochę dobytku do rozpakowania.

Rozdział szósty Marty pomógł Willowi wnieść na górę ostatnie łóżko, a potem sobie poszedł. Łóżka były trzy: podwójne w głównej sypialni i dwa pojedyncze, jedno w pokoju przeznaczonym dla Gemmy, drugie w pokoju Suzie. Dziewczyny rzadko go teraz odwiedzały, Suzie była na uniwersytecie i wracała do domu tylko podczas wakacji, ale dla Willa ważne było, żeby wiedziały, że kiedy tylko zechcą, mogą się u niego zatrzymać. Chciał wierzyć, że mimo wszystkich dzielących ich różnic, on i Maxine zrobili wszystko, co mogli, żeby ich rozwód nie okazał się dla córek zbyt wielkim wstrząsem. Być może jednak był w błędzie i oszukiwał siebie samego. Pomimo zewnętrznych pozorów akceptacji, mogły gardzić nim tak samo, jak jego była żona. Maxine z pewnością dodałaby, że mają po temu wszelkie powody. Tamte zdrady, z których żadna nie miała dla niego tak naprawdę znaczenia, w oczach Maxine były ostatecznym argumentem przeciw niemu. On sam także nie był z siebie szczególnie dumny i nadal czuł wstręt do samego siebie na myśl o kłamstwach i podstępach, do których się poniżał za każdym razem, kiedy mówił: „Idę się przejść, muszę rozprostować kości i przewietrzyć głowę". Kilka minut po wyjściu z domu dzwonił ze śmierdzącej uryną budki telefonicznej - to było jeszcze zanim pojawiły się jakże praktyczne telefony komórkowe - i umawiał się z kobietą. Chodziło mu tylko o seks i wszystko to było raczej żałosne. Było też przejawem skrajnej głupoty.

Jak mógł przypuszczać, że Maxine się nie zorientuje? Tego nie był w stanie pojąć po dziś dzień. Był chyba niespełna swojego maleńkiego rozumu. Co właściwie nie było aż tak dalekie od prawdy. Oficjalnie, przeszedł coś w rodzaju załamania nerwowego. Nieoficjalnie, zachował się po prostu jak cholerny kretyn, rzucił obiecującą karierę, a następnie zrujnował własne małżeństwo. Nie taka wizja przyszłości przyświecała mu, gdy ukończył studia prawnicze (podobnie jak Marty, kolega z roku) i trafił mu się prawdziwy los na loterii: został praktykantem w Carlton Webb Davis, jednej z największych kancelarii prawniczych w Manchester. Obaj postanowili zatrudnić się w Manchester, a nie w Londynie, bo wydawało im się, że w małym stawie łatwiej im będzie zostać grubymi rybami. Jednak Will miał jeszcze inny istotny powód, żeby powrócić na północny-zachód, skąd pochodził. Mianowicie poznał właśnie fantastyczną dziewczynę. Mieszkała w Cheshire i pracowała dla ojca, który był właścicielem domu aukcyjnego w Maywood. Poznali się, gdy był na ostatnim semestrze studiów. Przyjechał na weekend do domu; było to kilka miesięcy po śmierci jego ojca, kiedy matka zdecydowała się pozbyć zbędnych gratów. Zamierzała sprzedać meble, które należały wcześniej do jej teściowej i do których nie była szczególnie przywiązana. Nawiasem mówiąc, za teściową także nie przepadała. Will umówił się z domem aukcyjnym, że specjalista od wyceny przyjdzie w sobotę, chciał bowiem być przy wszystkim obecny. Obawiał się, że jakiś wygadany cwaniak w płaszczu z wielbłądziej wełny, z kieszeniami pełnymi banknotów, będzie próbował oszukać jego matkę. Zdaniem Willa, handlarze antyków byli takimi samymi hienami jak politycy i sprzedawcy używanych samochodów. Nieco później ktoś uświadomił mu, że to dość osobliwy punkt widzenia, jak na prawnika. Punktualnie o dziesiątej otworzył drzwi, i okazło się, że czekała go największa niespodzianka, jaka trafiła mu się w życiu. Dziewczyna wręczyła mu wizytówkę: Maxine Stone, firma Christopher Stone, Dom Aukcyjny, wycena dzieł sztuki, antyków i obiektów współczesnych, Maywood, Cheshire. Cofnął się, by ją wpuścić, i od

razu zauważył, że ma do czynienia z towarem najwyższej klasy. Dziewczyna z dobrego domu... a do takich zawsze miał słabość. Miało to chyba jakiś związek z niechęcią, jaką jego ojciec żywił do klasy wyższej i średniej. Niezależnie jednak od wszystkich różnic klasowych, panna Maxine Stone była fantastycznym zjawiskiem. Niemal tego samego wzrostu co on, ubrana w nieskazitelną czarną garsonkę, z włosami spiętymi do tyłu w niewielki kok... co wydało mu się wyjątkowo seksowne. Patrzyła na niego szczerze i odważnie, tymi swoimi zielonymi oczami, była pewna siebie oraz uśmiechnięta. W lewej ręce trzymała cienką teczkę (zauważył, że nie miała na palcu obrączki), prawą wyciągnęła w jego stronę. Uścisnął jej dłoń i uświadomiwszy sobie, że nie odezwał się jeszcze ani słowem, zapytał: - Czy mogę zaprosić panią na kolację, a potem do łóżka? Będziemy kochać się jak wariaci. Ściślej rzecz biorąc, takimi właśnie słowy miał ochotę ją przywitać, lecz w rzeczywistości brzmiały one nieco inaczej: - Proszę bardzo, moja matka czeka w bawialni. Jego mama, gościnna jak zawsze, powitała Maxine Stone niczym dawno niewidzianą krewną, czyniąc mnóstwo zamętu z częstowaniem herbatą i ciasteczkami na tacy. Upłynęło więc sporo czasu, nim przeszli do sedna - czyli do losu czekającego brzydkie meble z sypialni - ale Will nie miał nic przeciwko temu. Nie mógł przestać gapić się na tę dziewczynę. Stwierdził, że jest mniej więcej w jego wieku, czyli ma dwadzieścia kilka lat, a kiedy przysiadła na brzeżku sofy i zobaczył jej przyciśnięte do siebie eleganckie kolana, był jak w transie. Przepadł z kretesem. Zakochał się po uszy. Wszystko jedno, jak to nazwać. Pragnął jej! Wpatrywał się w nią, podczas gdy ona gawędziła z jego matką, czyli z osobą, która była w stanie usidlić niespodziewającego się niczego gościa na całe godziny, jeśli tylko ktoś dał jej ku temu sposobność. Mów, mów dalej - zachęcał matkę w myśli. Mów, mów, mów, bo potrzebuję czasu, żeby wymyślić, jak ją poderwać. Nagle dotarły do niego słowa matki: - Nie mogę w to uwierzyć. A ty, Will? - Przepraszam - mruknął - zamyśliłem się.

W myślach wyjmował szpilki z popielatoblond włosów Maxine, a następnie przeczesywał te włosy palcami. - W co nie możesz uwierzyć, mamo? - W to, że Maxine nie zawłaszczył jeszcze żaden przystojny młodzieniec. Tylko jego matka była zdolna do tego, żeby od razu mówić po imieniu zupełnie obcej osobie, a w dodatku wypytywać ją o stan cywilny. Napotkał spojrzenie Maxine. - Może czeka na właściwego mężczyznę - powiedział, gdy matka wychodziła do kuchni, żeby napełnić imbryk. - Kto wie? - odparła Maxine. - Pójdziemy na górę? - Do licha, nie traci pani czasu. - Chodzi mi o tę sypialnię, którą mam wycenić - stwierdziła, wciąż z wyrazem zawodowej powagi na twarzy. Uśmiechnął się. - To właśnie miałem na myśli, sypialnię - wstał. - Zaprowadzę tam panią. - Na pewno by pan to zrobił, gdyby tylko dać panu szansę. Między nimi aż iskrzyło, niewidzialne siły ciągnęły ich ku sobie. Garderoba i toaletka okazały się do niczego. - Przykro mi, ale nie zajmujemy się rzeczami tego rodzaju - rzekła Maxine przepraszającym tonem. - Mogę pani polecić pewnego człowieka w Crewe, może on będzie zainteresowany. Teraz z kolei Ruby, mama Willa, zaczęła przepraszać. - Strasznie mi przykro, że straciła pani przeze mnie czas. Szkoda, że nie mam nic innego do zaoferowania. Dwa tygodnie później, kiedy znów przyjechał do domu na weekend i wylądował w łóżku z Maxine, oznajmił: - Wiem, że kiepsko się sprawdzam jako „ekwiwalent" zamiast kompletu paskudnych mebli sypialnianych z lat pięćdziesiątych, ale naprawdę uważam, że powinniśmy robić to częściej. Ślub wzięli dwa lata później, po tym, jak skończył praktyki i został zatrudniony na stałe. Firma Carlton Webb Davis zaproponowała mu

doskonałą pensję, tymczasem Maxine dalej pracowała u ojca, Christophera Stone'a. Pasowali do siebie wyśmienicie: oboje byli ambitni, oboje nade wszystko chcieli zrobić karierę. Maxine była pewna, że któregoś dnia przejmie dom aukcyjny po ojcu i Will wiedział, że nie mogła już doczekać się tego dnia. Jasne, że nie chciała, żeby jej ojciec umarł, natomiast z pewnością życzyłaby sobie, by odpowiednio wcześnie wycofał się z interesów i przekazał jej kierownictwo firmy. Kariera Willa wystartowała w oszałamiającym tempie. Oznaczało to, że we własnym domu bywał rzadkim gościem, jednak im więcej miał klientów i im później wracał, tym wyraźniej czuł wsparcie Maxine. Nawet kiedy na świat przyszły Suzie i Gemma, żona ani razu nie poskarżyła się, że nie pomaga jej przy pieluchach i nie czyta dziewczynkom bajek na dobranoc. Zresztą sama też się nimi niezbyt często zajmowała. Tę rolę pozostawili kolejnym zatrudnianym dziewczynom, których imion nigdy nie mógł spamiętać. Maxine nie należała do najłatwiejszych w pożyciu pracodawców, poza tym, podobnie jak Will, nigdy nie miała czasu, żeby wytłumaczyć im, co i jak. Agencja nie miała nic przeciwko temu, dysponowała bowiem niewyczerpanym zapasem młodych dziewczyn ze Skandynawii czy Hiszpanii, które przyjeżdżały do Anglii wyłącznie po to, żeby nauczyć się języka i dobrze zabawić. Pięli się więc po szczeblach kariery, a jednocześnie wstępowali na kolejne stopnie hierarchii nieruchomości, zmieniając domy tak często, jak tylko to było możliwe. Była to część ich planu na życie. Jego zadaniem do spełnienia w tym wielkim projekcie było zdobycie stanowiska wspólnika w firmie Carlton Webb Davis. Całkiem niezła ambicja, jak na chłopaka, który skończył kiepską szkołę średnią i wcale nie był najlepszym studentem. Maxine najbardziej kręciła myśl, że jej facet może zostać Wielką Szychą. Numero Uno. Prawdziwym bonzem. Po jakimś czasie zaczął zdawać sobie sprawę, że dla jego żony najlepszym afrodyzjakiem jest władza, stanowisko. Często mówiła w żartach, że jej ulubioną bohaterką jest Lady Makbet. Kiedy jednak wszystko zaczęło się sypać, kiedy z Supermana zaczął przekształcać się w wypalony wrak, Lady Makbet wcale nie było do śmiechu.

Ten dzień, kiedy zdał sobie sprawę, że nie będzie w stanie dłużej tak żyć, był jednym z najstraszniejszych dni jego życia. Już od jakiegoś czasu czuł się znużony spędzaniem szesnastu godzin dziennie na spotkaniach tylko po to, żeby kolejny dupek w sali konferencyjnej miał szansę dopieścić swoje wybujałe ego. Czuł się jak na boisku szkolnym, kiedy najważniejsze było, który z chłopaków ma większego. A potem, któregoś dnia, a właściwie późnym wieczorem, po dziesięciogodzinnych przepychankach z klientem - „ja mam większego, nie, to ja mam większego" - nagle walnął pięścią w stół i powiedział: - Podpiszcie wreszcie ten cholerny kontrakt i będzie z głowy. Niektórzy z nas mają inny pomysł na życie niż taka branzlerka bez końca. Pozbierał papiery, wrzucił je do teczki i wyszedł z sali konferencyjnej. Następnego ranka otrzymał wezwanie na piąte piętro, żeby się wytłumaczył. - Mam kłopoty w domu - skłamał. - No to uporaj się z nimi, Williamie. I to jak najprędzej. Jeszcze przez kilka tygodni grał w tę grę, trzymając mocno pod pokrywą gotujący się w nim cynizm i wściekłość. W jakiś niepojęty sposób udawało mu się przybierać maskę szacunku i uszanowania, kiedy było to wskazane, by zaraz potem z całą bezwzględną determinacją walczyć o interesy klienta. Dewizą firmy było „nie bierzemy zakładników", ale wkrótce Will zdał sobie sprawę, że przedsiębiorstwo trzyma pod swym dachem przynajmniej jednego umierającego ze strachu zakładnika: tym nieszczęśnikiem był on sam. Sam siebie wziął za zakładnika, ale dłużej już nie mógł tego wytrzymać. Cena okazała się za wysoka. Chciał odzyskać własne życie. Chciał spędzać czas z córkami, siedzieć przy ich łóżkach wieczorem, czytać im książki i śpiewać Suzie jej ulubioną kołysankę „Scarlet Ribbons". Nade wszystko jednak nie chciał czuć się do niczego w łóżku. Maxine widziała to wszystko w zupełnie innym świetle: „Masz po prostu kiepski okres - stwierdziła. - Pewnie jesteś zmęczony. Może pojechalibyśmy na wakacje bez dzieci?"

Wybrali się więc razem do południowych Włoch i odpoczywali w hotelu, ale ta wycieczka dała tylko tyle, że po powrocie do kancelarii miał już więcej odwagi: nic nie mówiąc Maxine, złożył wymówienie. Natychmiast otrzymał urlop, a potem przez cały miesiąc udawało mu się zachować sprawę w tajemnicy. Wstawał rano jak zwykle, ubierał się w garnitur i odjeżdżał swoim BMW, zaś w bagażniku czekała torba z ciuchami na zmianę, w które przebierał się na stacji benzynowej. Potem zaś jechał przed siebie, byle dalaj od Manchester. Wybierał się do Północnej Walii, do Peak District albo nad jeziora. Odwiedzał księgarnie i zwiedzał rezydencje - szczególnie do gustu przypadł mu Chatsworth House*. Zaglądał też do antykwariatów i przyglądając się aukcjom, ku swemu zaskoczeniu stwierdził, że zaczyna go to wciągać. Nic dziwnego, że Maxine tak pasjonowała ta praca. Jak dotąd, grzecznie odmawiano mu wstępu do kręgów, w których się poruszała. Doszedł więc do wniosku, że antykwariusze i specjaliści od wyceny to grono przypominające masonerię. Mieli swoje sekrety i gotowi byli w każdej chwili zewrzeć szeregi, gdyby ktoś próbował się wepchnąć na siłę do ich towarzystwa. Dzięki wrodzonemu zmysłowi obserwacji i częstym wizytom w salach aukcyjnych, wkrótce zaczął orientować się w różnych sztuczkach, takich jak podbijanie przez licytatora ceny na podstawie nieistniejących ofert. Niektórzy robili to zawsze i regularnie, inni - ci ze szpanerskich firm oficjalnie gardzili praktyką, polegającą na sztucznym windowaniu ceny za pomocą lipnych ofert pochodzących od wyimaginowanych licytantów, ale od czasu do czasu również się tego dopuszczali. Włóczęgostwo przypadło mu do gustu, toteż gdy wracał do domu, szedł bardziej sprężystym krokiem niż poprzednio. Maxine była zachwycona, uznając to za oznakę poprawy; jak dla niej, znów piłka była w grze, przejściowe trudności zażegnane. Nawet w sypialni coś zaczęło się dziać. W końcu jednak prawda musiała wyjść na jaw i wyszła - jeden z jej kolegów zauważył go podczas którejś z aukcji. Wówczas wpadła w szał. * Udostępniana zwiedzającym rezydencja diuków Devonshire, (przyp. tłum.).

- Co się z tobą dzieje? - krzyczała. - Nie jesteś już tym mężczyzną, za którego wyszłam! Próbował jej wytłumaczyć, jak się czuje. Jak bzdurna i bezcelowa stała się dla niego praca w kancelarii Carlton Webb Davis, jak odchorowywał każdy dzień w pracy. Nie zdobył się, żeby opowiedzieć jej o atakach lęku, kiedy musiał zamykać się w kiblu i czekać, aż minie paniczne rozdygotanie. Maxine zresztą interesowało tylko jedno, mianowicie jak sobie poradzą finansowo. Kwestia była rzeczywiście poważna. Maxine w każdej chwili mogła schować się przed burzą, bo miała w odwodzie zawartość przepastnego portfela tatusia. Will nie miał takiej możliwości. Christopher Stone był osobnikiem o wielkopańskich manierach, który początkowo powitał wchodzącego do rodziny Willa z wyniosłym chłodem. Stopniowo, kiedy zdał sobie sprawę, jak inteligentnym i ambitnym młodym człowiekiem jest jego zięć, uczucia te ociepliły się nieco, przybierając temperaturę letniej akceptacji. Kiedy jednak z czasem Will okazał się marnym nieudacznikiem, teść zapałał doń zawziętą nienawiścią. Oznajmił mu bez ogródek, że zmarnował jego córce życie, ponieważ wyszła za taką miernotę. Powodowany urażoną dumą, Will dalej sterował nawą swej rodziny prosto w oko cyklonu. Sprzedali wielki dom i zaczęli drastycznie ograniczać wydatki. Odprawiono dziewczynę do dziecka, jej obowiązki przejął teraz Will. Miało to być rozwiązanie tymczasowe, tak przynajmniej mówił Maxine. W rzeczywistości cieszył się, że może odwozić córki do szkoły, pomagać im w odrabianiu lekcji, zabierać na basen i parzyć dla nich herbatę, z przyjemnością zerkając na ich ulubione programy telewizyjne. Maxine tymczasem bezustannie dawała mu do zrozumienia, iż nie jest to zajęcie dla prawdziwego mężczyzny i rzucała miażdżące spojrzenia, gdy wracała wieczorami do domu, mając za sobą pracowity dzień oraz kolejne aukcje. Któregoś wieczora, kiedy szczególnie miała mu za złe owo samolubne nieróbstwo, które sprawiło, że ich wspólne życie uległo tak niekorzystnej odmianie, stwierdziła: - W obecnym stanie rzeczy nie ma z ciebie żadnego pożytku, ani dla mnie, ani dla dziewczynek.

Uważała, że powinien zmobilizować się i złożyć swoje CV we wszystkich możliwych kancelariach prawniczych, z nadzieją, że któraś z nich zrobi mu tę łaskę i zechce go przyjąć. Jej marzeniem był mąż, który poświęca każdą godzinę swego życia morderczej gonitwie za sukcesem, choćby za cenę śmierci z przepracowania. Wtedy właśnie zaczęły się jego zdrady. Uważał się za mężczyznę monogamicznego z natury i był przekonany, że to niezależne od niego okoliczności zmusiły go do wpakowania się w cały ten galimatias. Tyle że pewnie wszyscy niewierni mężowie tak mówią. Pierwszy romans miał z kobietą, która podobnie jak on, odwoziła dzieci do szkoły. Prosta sprawa: ona była znudzona, on zdesperowany. Musiał się jakoś bronić, a próbował już to robić na różne sposoby; usiłował po prostu odzyskać nieco szacunku dla samego siebie: skoro własna żona nie mogła już na niego patrzeć i skoro przestał być dla niej atrakcyjny, to nic dziwnego, że zaczął szukać potwierdzenia swej wartości gdzie indziej. Oczywiście, była to pomyłka. Jego poczucie własnej godności niewiele zyskało na zdradzaniu żony. Tymczasem Maxine, choć nie wiedziała jeszcze, że mąż ją zdradza, odnosiła się do niego z coraz większą pogardą. Kiedy powiadomił ją, że zamierza zająć się interesami i wyjaśnił jej, w jakiej mianowicie dziedzinie, spojrzała na niego z takim obrzydzeniem, że miał ochotę zapaść się pod ziemię. - Ty miałbyś zostać antykwariuszem? - syknęła. - Przecież nie masz o tym pojęcia. - Ależ przeciwnie, wszakże nauczyłaś mnie wszystkiego, co sama wiesz. Za co jestem ci dozgonnie wdzięczny. To był tani chwyt, ale na tym etapie w ich związku nie było już miejsca na czułości. Kiedy przeprowadzili rozwód i podzielili się pieniędzmi, postawił wszystko na jedną kartę, otwierając antykwariat. Bardzo szybko przekonał się, że równie dobrze mógłby obstawić na wyścigach konia, który ma trzy nogi. Ale jednak jakoś mu się udało. Mieszkał nad wynajętym sklepem w Maywood i wiódł nowe życie, polegające na kupnie i sprzedaży. Jeśli tylko miał odpowiednią motywację, uczył się szybko, toteż czytał mnóstwo książek, nadrabiając w ten

sposób zaległości, a w dodatku uśmiechnęło się do niego szczęście, bo poznał specjalistę, który zechciał podzielić się z nim swą wiedzą. Facet nazywał się Jarvis i polubił Willa na tyle, że postanowił zostać jego mentorem, zresztą nadal pełnił tę funkcję. Mijały lata i życie ułożyło się jakoś, przy tym stanowiło całkowite przeciwieństwo biurowej egzystencji w Carlton Webb Davis. Choć zarabiał teraz mniej i stracił wielu przyjaciół - właściwie tylko Marty chciał się jeszcze z nim zadawać - żadna siła nie mogłaby go zawlec za lśniące biurko w bezdusznym, choć klimatyzowanym, wnętrzu kancelarii. No, chyba że dostałby do ręki maczetę. Wieczorem wyciągnął się na sofie, postanowiwszy odpocząć od rozpakowywania gratów. Słuchał właśnie Up R.E.M., czyli tej płyty zespołu, która nie spotkała się z uznaniem krytyki, natomiast zdecydowanie należała do jego ulubionych - kiedy zadzwoniła komórka. Od razu rozpoznał numer starszej córki, Suzie. - Cześć, tato. Jak tam przeprowadzka? Jak tam nowy dom? I czy możesz mi pożyczyć trochę pieniędzy? Proszę...! - Przeprowadzka przebiegła pomyślnie - odpowiedział. - Marty mi pomógł. Dom jest okropny. Ile potrzebujesz? - A ile możesz? - Dla ciebie, kochanie, sprzedam ostatnią koszulę. Na co ci potrzebna ta forsa? - Mój diler podniósł cenę koki. - To mu powiedz, żeby ją sobie wsadził gdzieś. Albo że masz w nosie jego kokę. - Tato! - Nie, Suzie, tym razem będę twardy. Nie pomoże płacz i żale. Może spróbowałabyś czegoś tańszego? Polecam marihuanę. Suzie roześmiała się. - Któregoś dnia czeka cię wstrząs. Przekonasz się, że wcale nie jestem taką grzeczną córeczką, za jaką mnie uważasz. Roześmiał się również. - A więc na co ci potrzebne te pieniądze? - Obiecujesz, że nie będziesz się wściekał?

- A czy ja kiedykolwiek się na ciebie wściekałem? - Miałam stłuczkę i chciałabym naprawić wóz, zanim mama go zobaczy. - Mam nadzieję, że mówiąc „stłuczka", masz na myśli prawdziwą stłuczkę. A może samochód jest skasowany, a ty dzwonisz ze szpitala, cała w bandażach? - Nie, nic z tych rzeczy. Wjechałam tyłem w metalowy słup i... jakby to powiedzieć... trochę odpadł zderzak. - Hm... jak szybko jechałaś? - Prawie stałam w miejscu. To co, pożyczysz? - Ale dlaczego nie postąpisz tak, jak postąpiłby każdy z nas? Ubezpieczenie powinno pokryć naprawę. O ile się nie mylę, już za nie zapłaciłem. - Bo... widzisz... to nie był mój samochód. To był wóz Steve'a. - Steve'a? - Will usiadł. - Zaraz, zaraz. Wyjaśnijmy to sobie. Chcesz mi powiedzieć, że kiedy prawie stałaś w miejscu i troszkę odpadł zderzak, siedziałaś za kierownicą nowiuśkiego Jaguara PC Ploda? Odpowiedziała tak cicho, że niedosłyszał - a może to on sam zagłuszył jej słowa, bo ryknął śmiechem. - Tato, to nie jest śmieszne. W przyszłym tygodniu wracają z Paryża, razem z Gemmą, więc mam mało czasu. Nie chcę, żeby Steve zobaczył wóz w tym stanie. Wierz dobrze, że się wścieknie. Will śmiał się jeszcze przez dłuższą chwilę po zakończeniu rozmowy. Wyobraził sobie, jaką minę zrobi drugi mąż jego byłej żony, kiedy ujrzy, co przydarzyło się jego bezcennej maszynie. Steve Dodd, zwany PC Płodem, ponieważ pełnił swego czasu jakąś ważną funkcję w policji, starał się, jak mógł, pełnić rolę wzorowego ojczyma Suzie i Gemmy, Will przypuszczał jednak, że tym razem spadnie z niego maska... O ile, oczywiście, Will nie zdoła załatwić sprawy tak, żeby nikt się nie dowiedział. Dziesięć minut później, kiedy wciąż jeszcze przeglądał książkę telefoniczną, szukając odpowiedniego warsztatu, telefon zapiszczał, oznajmiając nadejście wiadomości tekstowej. Nadała ją Sandra, a z treści sms-a dowiedział się, że w ciągu najbliższych kilku

dni się nie spotkają. Sandra również zajmowała się handlem antykami, a jej małżeństwo było czymś w rodzaju wolnego związku, jakie istnieją, jak dotąd mu się wydawało, tylko w wyobrażeniach ludzi, którzy o małżeństwie nie mają pojęcia. Należało z tego wnioskować, że mąż akurat wraca do domu, więc nocne wizyty ze strony Willa byłyby pewnym nietaktem. Przyjął to właściwie z ulgą. Był zbyt zmęczony na jeden z erotycznych maratonów Sandry. Był to, co prawda, romans bez zobowiązań, ale nigdy dotąd nie spotkał kobiety, która miałaby tak wygórowane potrzeby seksualne. Z Sandrą coś takiego jak „szybki numerek" nie wchodziło w grę. Odłożył komórkę i znów zajął się najważniejszą sprawą: trzeba było znaleźć warsztat, w którym szybko i elegancko naprawią draśnięty samochód PC Ploda.

Rozdział siódmy Kiedy Harriet przyjechała do Oksfordu, padał deszcz. Otworzyła drzwi mieszkania i przeszła przez kuchnię. Jak zwykle powiesiła klucze na haczyku obok pojemnika na chleb. Przez chwilę stała w przygnębiającym półmroku, wsłuchując się w ciszę. Mieszkanie wydawało jej się zimne i puste, jak gdyby pod jej nieobecność zapadło w sen. Albo... jakby umarło. Odegnała tę myśl i zabrała się do roboty. Pozapalała lampy, nastawiła wodę na herbatę i dokonała inspekcji, sprawdzając, czy nie pękła jakaś rura albo czy ktoś nie włamał się przez okno. Zdążyła już się nauczyć, że gdy pojawiają się nieproszone myśli, jedyne, co można poradzić, to znaleźć sobie jakieś zajęcie - i nie przerywać pracy. Wyruszyła wcześnie rano, w nadziei, że uda jej się zdążyć przed największym szczytem, ale i tak utknęła w dwumilowym korku na północ od Birmingham. Ojciec zaoferował się, że pojedzie z nią, żeby pomóc, ale Harriet uznała, że lepiej będzie, jeśli zabierze dzieci na całodniową wycieczkę - zdawała bowiem sobie sprawę, że mama jest przemęczona i musi nieco odetchnąć. Oboje zdawali sobie sprawę, że Eileen potrzebuje więcej odpoczynku, bo jeśli zmęczenie potrwa zbyt długo, potem przez wiele dni nie będzie mogła wstać z łóżka. To musiało być dla niej strasznie frustrujące, że kiedy tylko zaczynała czuć się dobrze i nadchodził przypływ energii, nadużywała jej za każdym razem, wracając potem do punktu wyjścia, czyli do łóżka. Powinna unikać napięcia i stresu oraz nadmiaru wysiłku fizycznego, tymczasem przemęczała się dzień

w dzień, bez ustanku. Harriet wiedziała, że jej matka nie spocznie, dopóki będzie w stanie ustać na nogach. Nie dalej jak wczoraj, powiedziała jej: „Nie martw się o mnie, Harriet. Nikt z nas nie może sobie pozwolić, żeby się nad sobą roztkliwiać, a ja najmniej. Nic mi nie będzie, nie mogłabym tego zrobić dzieciom". Harriet uważała, że nie powinno się poświęcać wszystkiego opiece nad dziećmi, ale może wynikało to z jej niedostatecznie rozwiniętego instynktu macierzyńskiego. Najpierw zabrała się za sypialnię. Tutaj nie miała wiele do zrobienia. Większość rzeczy z tego pokoju znalazła się już w Cheshire, zostało tylko trochę zimowych ubrań, których w najbliższym czasie nie będzie potrzebować. Mebli miała niewiele, ale i te nie zmieściłyby się w garażu rodziców. Po południu mieli zjawić się ludzie z firmy przeprowadzkowej i umieścić je w magazynie. Następnie przeszła do łazienki. Bielizna i ręczniki zmieściły się w dwóch plastikowych workach. Teraz przyszła kolej na pokój dzienny. Kiedy spakowała już książki z pierwszej półki, rozległ się dzwonek domofonu. Spencer. Miała ochotę cieszyć się z tego, że znów go widzi, ale duma nie pozwalała jej na to. Pamiętajmy, po co tu tak naprawdę przyszedł powiedziała do siebie. Jadąc samochodem, zastanawiała się, jak przeprowadzić rozmowę w taki sposób, żeby to ona była stroną, która zrywa. „Posłuchaj - powtarzała w myśli - jesteśmy dorośli. Było fajnie, a teraz nadszedł czas, żeby każde z nas poszło swoją drogą". Potem oczywiście otrzyma Oskara za najbanalniejszą scenę rozstania w historii. Nacisnęła przycisk domofonu i nim otworzyła drzwi, przywołała uśmiech na twarz. - Cześć, Spencerze - powiedziała. Przynajmniej będzie pamiętał, że była pozytywnie nastawiona i w dobrym nastroju. Kiedy jednak pochylił się, żeby ją pocałować i poczuła deszcz na jego włosach i policzku, jego dobrze znajomy zapach, nie była już tak pewna siebie. Ogarnęła ją fala radosnych wspomnień, więc pocałunek trwał o ułamek sekundy dłużej, niż zamierzała. Pojawiła się

też iskierka nadziei w sercu. Może jednak zostanie z nią? Może przyszedł tu, żeby ją zobaczyć, a nie, żeby się z nią rozstać? - Nie próżnowałaś - zauważył, zdejmując mokry płaszcz i rozglądając się po wąskim korytarzu, zastawionym pudłami i workami. - Wiesz, jaka jestem. Kiedy jest robota do zrobienia, najlepiej zabrać się za nią od razu i mieć to z głowy. To samo tyczy się zakończenia naszego związku - pomyślała. - Co to? - spytała, wskazując torbę, którą trzymał w dłoni. - Lunch. Wiedziałem, że nie będziesz miała czasu, żeby pójść coś zjeść, więc zajrzałem do twoich ulubionych delikatesów. Masz do wyboru: bagietki z avocado i bekonem, kanapki z kurczakiem curry i z wędzonym łososiem. - Aleś ty przewidujący! No jasne, zerwanie w restauracji było zbyt niebezpieczne, mogłoby dojść do żenującej sceny. - Rób dalej swoje - zaproponował Spencer - a ja zakrzątnę się w kuchni. Siedząc na podłodze pośród pudeł z książkami, nasłuchiwała, jak Spencer rozpakowuje jedzenie. Zdecydowanie był bardziej wyciszony niż zwykle. Zawsze się tak zachowują, kiedy zamierzają wyciągnąć spod ciebie dywan. Muszą się skoncentrować. Sama wiesz, jacy są faceci, nie posiadają podzielnej uwagi, jak my, dziewczyny. Przestań! - nakazała oszalałej paranoiczce panoszącej się w jej głowie. Może po prostu nie wie, jak się z nią obchodzić w tej sytuacji. Mogło mu się wydawać, że jeśli będzie zbyt wyluzowany i wesołkowaty, będzie mu miała za złe brak wyczucia. - Gotowe! - zawołał. Usiedli naprzeciwko siebie przy okrągłym stoliku. - Będzie mi brakowało delikatesów panny Franco - powiedziała, sięgając po bagietkę i przełamując ją na pół. - Chcesz połowę? Potrząsnął głową. - Czego jeszcze będzie ci brakowało? - Wszystkiego, z grubsza rzecz biorąc - rozejrzała się dookoła. - Tego mieszkania. Pracy. Oksfordu. Zamilkła i popatrzyła na niego znacząco.

- I ciebie. Zwłaszcza ciebie. Rzucała mu w ten sposób linę, której mógł się chwycić. Ułatwiała mu sprawę, wręcz poganiała. Ale on tylko uśmiechnął się i jadł dalej swoją kanapkę. Wtedy była już pewna, że to koniec. Posilali się w milczeniu, jak stare małżeństwo, które nie ma już sobie nic do powiedzenia. Gdy nie mogła już znieść krępującej ciszy, odłożyła bagietkę i odezwała się: - Myślę, że musimy porozmawiać. Skrzywiła się: Oskara za najbanalniejsze zagajenie sceny rozstania otrzymuje Harriet Swift! Popatrzył na nią niespokojnie. - Mówiłeś wczoraj przez telefon, że chcesz mi o czymś powiedzieć znów rzucała mu linę. Przełknął kęs. - Nic pilnego - mruknął. - Jak ci idzie z szukaniem pracy? Nigdy by nie przypuszczała, że taki z niego tchórz. Zawsze wydawał jej się kimś konkretnym i rzeczowym. Była to jedna z cech, która ją w nim pociągała. Uznała, że trzeba dać mu trochę więcej czasu. - Nie mam nawet kiedy kichnąć, a co dopiero mówić o chodzeniu po agencjach. Nie chciałabym narzekać na dzieciaki, ale są strasznie czasochłonne. Zawsze coś trzeba koło nich robić. Prawie codziennie już o dziewiątej wieczorem jestem wykończona i po prostu idę spać. - A jak one odnajdują się w tym wszystkim? Teraz już naprawdę nie wiedziała, czy robi to, żeby okazać jej zainteresowanie, czy też usiłuje odwlec decydującą rozmowę. - Chyba w miarę dobrze - stwierdziła - chociaż oczywiście tak naprawdę nie wiemy, co dzieje się w ich głowach. - Myślałaś o tym, żeby zwrócić się do psychologa? - Chodzą do takiej jednej już od paru tygodni. Nie mam pojęcia, czy to na coś się przydaje. - A co z tobą i twoimi rodzicami? - To raczej nie dla nas - wzruszyła ramionami.

- Po prostu weźmiesz się w garść i wytrzymasz? - Przecież i tak zwykle wszystko się do tego sprowadza. - Czy ja wiem? Nigdy nie otarłem się tak blisko... - zawahał się - ...tak blisko o śmierć. Może powinnaś prowadzić dziennik? - A to niby po co? Zaczynał ją irytować. Skoro nigdy nie miał do czynienia ze śmiercią, to może powinien się zamknąć i wsadzić sobie gdzieś te swoje dobre rady. - Kiedyś czytałem o facecie, który stracił żonę i postanowił wszystko zapisywać, żeby jakoś uporać się z rozpaczą. Kiedy tylko nie radził sobie z czymś, notował swoje przemyślenia w pamiętniku. Ja chyba tak właśnie bym postąpił na twoim miejscu. Harriet nie mogła sobie wyobrazić gorszego pomysłu. Czułaby się zbyt obnażona i bezbronna, zapisując myśli, które zaczęły się pojawiać po śmierci Felicity. Jednocześnie przyszło jej do głowy, że gdyby Spencer miał choćby blade pojęcie o jej osobowości, nie namawiałby jej na coś takiego. Patrząc na siedzącego po drugiej stronie stołu mężczyznę, który sięgnął po kolejną kanapkę, czuła się tak, jakby spożywała posiłek w towarzystwie zupełnie obcego człowieka. Nagle uderzyło ją, że przecież to prawda. Oto siedziała tu i czekała cierpliwie, aż on zdobędzie się wreszcie, żeby powiedzieć, że z nimi koniec, a tymczasem w rzeczywistości nigdy nie było czegoś takiego jak „oni". No bo i jakim cudem? Ledwie się znali. Ich związek dopiero raczkował, nie wyszedł poza wstępną fazę. Owszem, pracowali razem, uprawiali seks, ale Spencer nie wiedział o niej prawie nic. Zresztą ona też tak naprawdę go nie znała. Uznała, że to właściwy moment. - Słuchaj, moim zdaniem powinniśmy pomówić o nas. Nie widzę żadnego powodu, żebyś dalej się ze mną spotykał, skoro wszystkie okoliczności dotyczące mnie zmieniły się tak radykalnie. Nie oszukujmy się i powiedzmy sobie, że od dzisiaj jesteśmy już tylko przyjaciółmi. Przestał jeść. Zobaczyła i usłyszała, jak przełknął przeżuwany kęs. W tej chwili był wcieleniem nieporadności. - To znaczy, że wiedziałaś, co chcę ci powiedzieć?

- Nie doceniasz mojej inteligencji. Oczywiście, że wiedziałam. - I nie masz nic przeciwko temu? - Absolutnie nic. - Dzięki Bogu - odetchnął z wyraźną ulgą. - Właściwie niepotrzebnie się obawiałem. Inna dziewczyna obrzuciłaby mnie wszystkimi możliwymi wyzwiskami za to, że jestem taki powierzchowny i myślę tylko o sobie. Wpatrywała się w niego, walcząc z chęcią uderzenia go w twarz. - Oboje wiemy, że to nie w moim stylu. - Ale rozumiesz mnie, prawda? Chodzi o dzieci. Nigdy nie chciałem mieć dzieci i... no, wiesz, gdybyśmy mieli dalej się spotykać, to znaczy być ze sobą, dzieci stanowiłyby istotny czynnik. A ja nie jestem przekonany... - Proszę cię - przerwała mu - nie musisz się tłumaczyć. Możesz mi wierzyć, wiem doskonale, co czujesz. W drodze powrotnej do domu, Harriet uświadomiła sobie, że pomimo wszelkich dziarskich zapewnień i całego swojego racjonalnego podejścia do sytuacji, to rozstanie zabolało ją i rozczarowało dużo bardziej, niż się spodziewała. Jednak największą przykrość sprawił jej wyraz ulgi na twarzy Spencera, kiedy się żegnali. Co by mu szkodziło udawać, że choć trochę go to martwi? Kiedy skręciła na północ, z każdą kolejną milą dzielącą ją od Oksfordu gniew narastał. Odrzucenie to coś paskudnego. Można przybrać je w różne ozdóbki i ucywilizować do woli, ale cios nie staje się dzięki temu mniej bolesny. Tak czy inaczej, ten, kto został odrzucony, musi zmierzyć się z poczuciem umniejszonej własnej wartości. Kiedy dojechała do stacji Keele na M6, musiała zatrzymać się i zwymiotować. Jeśli kiedykolwiek potrzebowała zadzwonić do siostry, czy też po prostu porozmawiać z nią w cztery oczy, to właśnie teraz. Felicity dodałaby jej otuchy, rozśmieszyłaby ją i powiedziała wszystko, co trzeba w takiej sytuacji powiedzieć. Na przykład, że Spencer jest zwykłym, powierzchownym gnojkiem i całe szczęście, że się go pozbyła.

Wyszła z toalety i stanęła w kolejce, żeby kupić filiżankę herbaty; chciała spłukać ten obmierzły smak, jaki pozostał w jej ustach. Musiała przyznać, że jej gniew wynikał po części ze strzępka płonnej nadziei, której tak kurczowo się uczepiła. Spencer był jedynym, co pozostało w jej życiu z kobiety, którą była przed śmiercią Felicity - kobiety, którą nadal chciała być. Rozstanie oznaczało, że trzeba będzie odciąć się od przeszłości i pogodzić z jedyną pewną rzeczą w jej obecnej egzystencji: że czasy wolności i beztroski skończyły się nieodwołalnie. Teraz ciążą na niej obowiązki rodzicielskie. Musi podporządkować swoje pragnienia potrzebom dzieci, którymi się opiekowała. Gdy tak siedziała w tłocznej kafejce na stacji benzynowej, otoczona hałaśliwym gronem emerytów, wracających z całodniowej wycieczki, pogodziła się wreszcie z tym, że jej dawne życie skończyło się na dobre. Jest już martwe i pogrzebane, jak Felicity. Wiedziała, że beznadziejnie rozczula się nad sobą, ale przecież straciła siostrę, mieszkanie, pracę, tożsamość, a teraz i swojego narzeczonego. Czego może się spodziewać w zamian? Tego, że zwariuje?

Rozdział ósmy Carrie zamknęła drzwi do domku Wendy i zmarszczyła brwi, patrząc na Joela. Jej braciszek ssał kciuk i jednocześnie tulił policzek do swojego jedwabiku. Był to właściwie bladoróżowy szali-czek, który mama nosiła, kiedy był jeszcze niemowlęciem. Gładził go przy każdej okazji, gdy miała ten szalik na sobie i którejś nocy dostał go na zawsze, żeby mu się lepiej spało. Odtąd zawsze nosił go przy sobie; kiedy był naprawdę jeszcze bardzo mały, wlókł go za sobą po ziemi. Carrie pamiętała, jak kiedyś mieli dokądś jechać, a on nie mógł znaleźć szaliczka. Płakał i płakał, i nie chciał wsiąść do samochodu. Wreszcie zguba znalazła się pod stosem zabawek. Wtedy już wcale nie był taki mały, ale zachowywał się jak dzieciuch. Teraz też: ssał kciuk i pomrukiwał, jak zawsze, gdy był zmęczony albo w złym humorze. Nikt z dorosłych nie zauważył, że robi to coraz częściej, ale Carrie wiedziała: powinien przestać. Inaczej będą się z niego śmiali w szkole. Ktoś będzie musiał mu to powiedzieć. A ponieważ wiedziała o tym tylko ona, nie pozostawało jej nic innego, jak wytłumaczyć braciszkowi, że nie powinien się już tak zachowywać. Usiadła na krzesełku obok Joela i objęła go ramieniem, tak samo jak mama, kiedy miała coś ważnego do powiedzenia. - Pamiętasz, jak tata mówił, że duzi chłopcy nie powinni ssać palców? Z tego się wyrasta. Joel wyciągnął kciuk z buzi, wydając przy tym dźwięk podobny do mlaśnięcia.

- Mama powiedziała, że mogę to robić. - Tak, ale to było wtedy, kiedy byłeś naprawdę malutki. Teraz jesteś już dużym chłopcem. Niedługo skończysz pięć lat. Potrząsnął głową. - Ale mama powiedziała, że to nic nie szkodzi. Naprawdę! -Wpatrywał się w nią szeroko rozwartymi oczami, ściskając kurczowo w rączce swój jedwabik, jakby się bał, że Carrie mu go zabierze. Starała się mówić stanowczo, jak dorośli. - Mówię ci to dla twojego własnego dobra. Za parę tygodni pójdziesz do szkoły, a wtedy będą się z ciebie naśmiewać, jeżeli nie będziesz się zachowywał tak, jak inne dzieci. A kiedy nie będzie mnie w pobliżu, żeby się tobą zajmować, będą ci dokuczać. Jego oczy rozszerzyły się jeszcze bardziej. - No to nie pójdę do szkoły. - Przecież musisz. Znów potrząsnął głową i wsadził kciuk do ust. Carrie odsunęła się od niego i skrzyżowała ramiona na piersi. Starała się nadać swemu głosowi stanowcze brzmienie: - Jeżeli nie będziesz robić tego, co ci mówię, nie pozwolę ci spać w moim łóżku. Kciuk znów opuścił buzię Joela. - Ale ja nie chcę spać sam. - No to rób, co ci każę. Zamyślił się. - A czy mogę wziąć jedwabik do szkoły? - Nie. Przecież nie chciałbyś go zgubić, prawda? W dodatku ktoś mógłby ci go zabrać. Kiedyś zabrałam lalkę do szkoły i jedna dziewczyna mi ją ukradła. Powiedziała, że to nie ona, ale ja wiem lepiej. Widzisz, Joelu, nie wszyscy są tacy mili jak my. - Dziadek i babcia są mili. - No pewnie. - I Harriet też. Co do tego Carrie nie była już taka przekonana. Przez kilka ostatnich dni, odkąd Harriet wróciła (bo wyjechała dokądś na jeden dzień), wcale nie zachowywała się w miły sposób. Zeszłego ranka

nakrzyczała na Carrie za to, że zjadła za mało płatków, a potem za to, że nie posprzątała w swoim pokoju. - Ty też powinnaś się przyłożyć - powiedziała Harriet. - Nie możesz oczekiwać, że ja, babcia, czy dziadek wszystko za ciebie zrobimy. - Babcia powiedziała, że lubi sprzątać - sprzeciwiła się Carrie. - Ale babcia nie ma już tyle siły, co kiedyś. - A co jej jest? - Nie chodzi o to, co jej jest. Chodzi o to, żebyś zawsze sprzątała po sobie. A jeszcze lepiej by było, gdybyś pamiętała o zakręceniu tubki z pastą do zębów, o ile coś zostanie w środku, kiedy skończysz już się bawić w rozsmarowywanie jej po całej umywalce. Tak naprawdę w jej pokoju wcale nie było takiego strasznego bałaganu. Na podłodze leżało kilka zabawek, które ona i Joel wyjęli z pudełka, żeby się nimi pobawić. Harriet czasami strasznie nimi dyrygowała. Może Joelem trochę mniej, bo przecież był jeszcze ciągle malutki. Pewnie kiedy podrośnie, Harriet zacznie krzyczeć także na niego. Carrie często żałowała, że Harriet nie jest bardziej podobna do mamy. Można było pomyśleć, że skoro są siostrami, to będą takie same. Ale nie; co prawda były tego samego wzrostu, ale zupełnie nie były do siebie podobne. Mama była łagodna i cierpliwa, w jej głosie zawsze pobrzmiewała radość, jakby zaraz miała wybuchnąć śmiechem. Carrie uwielbiała, gdy mama jej czytała; naśladowała wtedy wszystkie głosy, nawet takie śmieszne, niskie. Harriet nigdy tego nie robiła. Zawsze spieszyła się, jakby chciała jak najprędzej skończyć i zająć się czymś innym. Czasami wyglądała naprawdę ładnie, jak mama, ale nie wtedy, gdy się gniewała. Wówczas jej usta robiły się cienkie, a oczy spoglądały gniewnie, jakby zjadła coś bardzo niesmacznego. Carrie była przekonana, że Harriet nie lubi dzieci. Przecież gdyby je lubiła, wyszłaby za mąż i miała własne. Może wtedy byłoby lepiej, mieliby się z kim bawić i nie byłoby czasu, żeby myśleć o... Nie, nie. Dawno obiecała sobie, że nie będzie poddawać się smutnym myślom o mamie i tacie. Ma pamiętać, co powiedziała jej babcia, że tam, gdzie się teraz znajdują, są szczęśliwi. No, ale

wiadomo, że kiedy ktoś jest w niebie, to jest szczęśliwy i nie musi się o nic martwić. Tam nikt na człowieka nie krzyczy. Nikt nie każe sprzątać w pokoju. Carrie nieraz żałowała, że ona i Joel też nie znaleźli się w niebie. Jednak wtedy brakowałoby jej babci i dziadka, którzy zawsze byli dla nich dobrzy i prawie wcale na nich nie krzyczeli. Tego dnia, kiedy Harriet wróciła do domu w złym humorze i miała w samochodzie pełno pudeł i worków, dziadek zabrał ich do ogrodu botanicznego i nie nakrzyczał na Joela, nawet kiedy jej braciszek nie zdążył do ubikacji i zmoczył spodnie. Chociaż trochę wzdychał, kiedy stali w kolejce po lody. To dziwne, ale teraz babcia i dziadek byli jedynymi przyjaciółmi, jakich mieli z Joelem. Nie mieszkali u nich na tyle długo, żeby poznać jakieś inne dzieci, a tych, które poznali wcześniej, już tak naprawdę nie pamiętali, bo przecież mieli za sobą tyle przeprowadzek... Chociaż Harriet twierdziła, że nie było ich znowu aż tak wiele. Powiedziała, że wie, bo była u nich w każdym domu, w którym mieszkali. Carrie uznała, że w domku Wendy jest za gorąco i otworzyła dwa okna po obu stronach drzwi. Lubiła tu przebywać, czuła się tu tak, jakby miała swój własny mały domek. Podniosła pokrywę pudełka z zabawkami i zajrzała do środka. W oko wpadł jej plastikowy serwis do herbaty, którym Joel lubił się bawić. - Urządźmy sobie herbatkę - zaproponowała, wiedząc, że mu się to spodoba. Rzeczywiście, Joel ożywił się i zeskoczył z krzesła. - Ale nabierzemy prawdziwej wody, tak jak ostatnio, dobrze? Nie udawanej wody. Wręczyła mu czajnik i dzbanuszek na mleko. - Dobrze. Ale tylko pod warunkiem, że jej nie porozlewasz. Nie wolno nam sprawiać dodatkowych kłopotów babci i dziadkowi. -I dodała, cytując słowa ciotki: - Babcia nie czuje się najlepiej, więc musimy być bardzo grzeczni. Pomogła mu rozstawić naczynia na stoliku, cztery filiżanki i spodeczki oraz cztery talerzyki. Zawsze nalegał, żeby wszystkiego było po cztery.

- Czy babcia umrze, tak jak mama i tata? - spytał, przykrywając czajnik. - Nie wygłupiaj się. Nikt już nie umrze. - Carrie nie była pewna, czy mówi prawdę. Ona i Joel mieli nie wiedzieć, że z babcią jest coś nie tak, ale Carrie często nasłuchiwała, stojąc na schodach, kiedy wszyscy myśleli, że jest w łóżku i śpi. Któregoś wieczora usłyszała, jak Harriet mówi do babci, żeby więcej odpoczywała, bo jeśli nie, to się rozchoruje jeszcze bardziej. - Ale mama i tata umarli. - Głos Joela był wysoki i natarczywy. Harriet mówi, że w końcu każdy umrze. Harriet powiedziała mi, że nawet... - Ojej, już przestań, dobrze? - obruszyła się Carrie. - Jesteś tylko małym głuptasem, który nie ma o niczym pojęcia. Wyrwała mu czajnik i chwyciła dzbanuszek. - Zostań tutaj, a ja pójdę nabrać wody. Nie wiedziała dlaczego, ale gdy wyszła na słońce, nogi jej się trzęsły. Niepewnym krokiem przeszła przez trawnik, do kranu, który był przy garażu. Mrugając oczami, żeby powstrzymać łzy, zastanawiała się, czy tak właśnie czuje się człowiek, który zaraz ma zemdleć. Kiedyś w szkole zemdlał jeden chłopak, to było podczas zawodów sportowych. Wszyscy tłoczyli się wokół niego, żeby popatrzeć, jak leży na trawie. Schroniła się w cieniu garażu, czuła, jak szybko bije jej serce. Coś ściskało ją w gardle, aż trudno było przełknąć ślinę. Może jest chora na to samo, co babcia. Może niedługo umrze. Nagle pomyślała o Joelu i o tym, jaki samotny i przerażony będzie bez niej. Nocami, kiedy braciszek spał obok niej, z kciukiem w buzi i jedwabikiem owiniętym wokół dłoni, słyszała jego głośny oddech tuż obok swego ucha i nieraz martwiła się, co z nimi będzie, jeżeli coś się stanie dziadkowi i babci. Albo Harriet. Jeżeli zdarzy się następny wypadek i razem z Joelem zostanie całkiem sama. Kto wtedy będzie się nimi opiekował? Czy będą musieli pójść do takiego miejsca, gdzie umieszcza się dzieci, które nie mają rodziców? Do sierocińca?

Samo to słowo wprawiło Carrie w przerażenie. Dobrze wiedziała, jak jest w sierocińcu, widziała w telewizji. Dzieci muszą tam nosić stare, śmierdzące ubrania, które należały wcześniej do wielu innych dzieci. Wszystkie spią razem, w jednej wielkiej sali i muszą wstawać w środku nocy, żeby szorować podłogi. O tak, dobrze wiedziała, jak tam jest. Widziała ten film z dziewczynką, która miała kręcone, rude włosy. Ani ona, ani inne dziewczynki z sierocińca nie wyglądały na bardzo nieszczęśliwe, ale przecież jednak wszystkie chciały uciec, prawda? Chciały mieszkać u dobrych, bogatych ludzi, którzy będą je kochać. Nagle ucisk w gardle stał się tak nieznośny, że trudno było oddychać. Ustąpił dopiero wtedy, gdy po policzkach popłynęły łzy. Otarła je przedramieniem. Joel musi się nauczyć, że nie można ssać kciuka, a ona, że nie wolno płakać. I musi być grzeczna. Dlatego, że jeżeli babcia będzie chora i ciotka się zdenerwuje, wtedy może postanowić, że już nie będzie się nimi zajmowała, a wtedy wylądują w sierocińcu i będą nosić niedopasowane ubrania i dziurawe buty... Może powinna wytłumaczyć Joelowi, co ich czeka, jeżeli nie będą posłuszni wobec Harriet. Napełniła wodą plastikowy czajnik oraz dzbanuszek i ruszyła z powrotem do domku Wendy. Kiedy otworzyła drzwi, zobaczyła Joela leżącego na podłodze. Był zwinięty w kłębek i płakał, przyciskając swój ukochany jedwabik do oczu. Czym prędzej odstawiła naczynia na stół, ochlapując przy tym wodą przód spodni i T-shirt, ale nawet tego nie zauważyła. Przyklękła obok Joela i wzięła go na kolana. - Co się stało? Uderzyłeś się? Podniósł główkę z jej ramienia. - Nakrzyczałaś na mnie... Powiedziałaś, że jestem głupi. A ja wcale nie jestem głupi. Mama powiedziała, że jestem mądry. Zawsze... zawsze mówiła, że jestem mądry. - Och, przepraszam. Oczywiście, że nie jesteś głupi. Proszę, już nie płacz. Im bardziej jednak próbowała go uspokoić, kołysząc go i poklepując po plecach, tym bardziej się rozklejał, na jej ramieniu powstała

mokra plama od jego tez. Trząsł się cały i chlipał, w żaden sposób nie mogła go pocieszyć. Zaczęła się zastanawiać, co mama zrobiłaby na jej miejscu. Jak by go pocieszyła, gdyby mogła tu być? Nagle olśniło ją: mama dałaby mu coś do picia. Sięgnęła po czajnik i nalała wody do filiżanki. - Zobacz - powiedziała - tutaj masz picie. Wyprostuj się, to dostaniesz. W jednej chwili uspokoił się i zaczął pić łapczywie z filiżanki. Wciąż tuląc go i ocierając jego oczy jedwabnym szalikiem, powiedziała: - Nie martw się, będę się tobą opiekować. Zawsze będę się tobą opiekować. Wiedziała, że to prawda. Zawsze będzie się opiekować swoim braciszkiem. Będzie musiała. Nie ma nikogo innego, na kim można by polegać. Mama i tata odeszli, babcia jest chora i pewnie też umrze, a dziadek także choruje, przecież ma coś z kolanem... Zostanie tylko Harriet, a Harriet wcale ich nie lubi...

Rozdział dziewiąty Zdarzyło się to chyba po raz pierwszy, ale przynajmniej tym razem awantura na dole nie dotyczyła Gemmy. Raz dla odmiany nie chodziło o to, jak się ubiera, jak się czesze, o której wraca ani jak się zachowuje. Rzuciła torbę na podłogę i położyła się na łóżku z rękami pod głową. Ojczym narobił takiego wrzasku, jakby Suzie zrobiła to specjalnie. Co za fiut złamany! Tyle dymu z powodu głupiego samochodu. Przynajmniej Suzie powiedziała mu to prosto w nos. Sama chętnie bym się zajęła tym jego jaguarem, tylko po to, żeby zobaczyć, jaką zrobi minę. Tyle że ja poradziłabym sobie z tym lepiej, z wozu zostałyby drzazgi. No, w każdym razie przynajmniej postarałabym się, żeby odpadły drzwi. I z pewnością nie zawracałabym sobie głowy, jak Suzie, żeby go naprawić. Niestety, Suzie miała pecha. Goście w zakładzie spieprzyli robotę przy lakierowaniu. Gemma uśmiechnęła się złośliwie na wspomnienie wyrazu, jaki przybrała twarz Steve'a, kiedy zorientował się, że coś jest nie tak. Byli w domu dopiero od dziesięciu minut, kiedy wyjrzał przez okno bawialni i omal nie dostał zawału. Mama powiedziała, że pewnie mu się zdaje, ale kiedy wyszli na zewnątrz, wyraźnie było widać, że lakier na zderzaku jest trochę innego koloru. Zresztą wystarczyło popatrzeć na Suzie. Mama, jak zwykle, stanęła po stronie Steve'a. Od razu się rozdarła: - Co ty sobie myślisz? Kto ci pozwolił wziąć samochód Steve'a? - W moim skończyła się benzyna. - I wyobraziłaś sobie, że w związku z tym możesz po prostu wziąć sobie mój wóz?! - ryknął Steve.

- Chciałam tylko podjechać do sklepu po mleko. - No jasne, to wszystko tłumaczy. Więc coś ci powiem, moja panno: wóz zostanie naprawiony, tym razem porządnie, i to ty za to zapłacisz. Słyszałaś? Poza tym twoje kieszonkowe zostaje wstrzymane do odwołania. - Steve, uspokój się. Ja się nią zajmę. - Chcesz jej odpuścić, co? Nieraz ci już mówiłem, Maxine, że jesteś dla nich zbyt pobłażliwa. Na tym etapie Gemma uznała, że ma dość. Nie miała ochoty wysłuchiwać, jak PC Plod ciska gromy na dzisiejszą młodzież. Próbowała dać znak Suzie, że najwyższy czas, żeby obie urwały się z domu, ale matka w porę się zorientowała. - O nie, nie ma mowy, nigdzie nie pójdziecie. Ty, Gemmo, marsz na górę rozpakować torbę. Walić rozpakowywanie torby - pomyślała Gemma, nie ruszając się z łóżka. Była wykończona i przez najbliższą godzinę nie miała najmniejszego zamiaru choćby kiwnąć palcem. Powrót z Paryża, który powinien normalnie trwać zaledwie kilka godzin, okazał się totalnym koszmarem. Trafili akurat na dwudziestoczterogodzinny strajk francuskich bagażowych. Czy może kontrolerów lotów? Tak czy inaczej, wrócili do domu z ponad sześcioma godzinami opóźnienia. Mama była za tym, żeby pojechać Eurostarem i potem dojechać koleją do Crewe, ale Steve nie chciał jej słuchać: „Zapłaciłem, więc polecę". Wtedy też nie wytrzymała i poszła poszukać czegoś do jedzenia. No właśnie, ä propos jedzenia. Spojrzała na zegarek, ciekawe, o której będzie kolacja. A może sobie daruje i pójdzie coś przekąsić na mieście? Szczerze mówiąc, porządne frytki z keczupem byłyby miłą odmianą po tej całej francuskiej kuchni. Sięgnęła po pilota i podgłośniła muzykę; Radiohead i OK Computer skutecznie zagłuszyli kłótnię wciąż trwającą na dole. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że jest z powrotem w Glastonbury, gdzie pojechała na festiwal z przyjaciółmi na początku lata, zaraz po egzaminach. Podskakiwanie w błocie średnio ją bawiło, ale gdy zobaczyła Radiohead na żywo, uznała, że czasem jednak warto pomęczyć

się przez kilka dni. Zwłaszcza że Steve wprost wyłaził ze skóry. Jako były policjant, uważał festiwal muzyczny za skupisko wszelkich plag społecznych. Tyle jej truł o narkotykach, że niemal nabrała ochoty, żeby spróbować. Czy ten człowiek nie ma pojęcia, w jakim świecie żyje? Gdyby naprawdę chciała, nie musiała szukać dilera aż w Glastonbury. Dragi mogła bez problemu skombino-wać w szkole albo tutaj, w Maywood. W każdym razie festiwal był w porządku. Cały czas świeciło słońce, a kapele były super. Zajmowali namiot we trójkę z Fay i Gusem, przy czym było mnóstwo śmiechu, kto z kim się prześpi i tak dalej. Oczywiście mama ani Steve nie mieli pojęcia, że w ich namiocie spał chłopak. Oboje zaraz dostaliby ataku szału. Szkoda, że najlepsza przyjaciółka Gemmy nie mogła tam z nimi być, ale Yasmin wywodziła się z ortodoksyjnie muzułmańskiej rodziny, a państwo Patel pilnie strzegli swojej jedynej córeczki. Zamknęła oczy i zatraciła się w muzyce. Dobrze być znowu w domu... Ostatnie dwa tygodnie były bardzo wyczerpujące. Spędziła je w Paryżu, mieszkając u rodziny Leon, w ramach wymiany międzyszkolnej. Teoretycznie, w przyszłym roku Veronique miała przyjechać do nich, ale Gemma nie była wcale pewna, czy rzeczywiście się pojawi. Veronique była raczej niefajna, w każdym razie okropnie poważna. W ogóle nie chciała wychodzić na miasto i Gemma była jej potrzebna tylko do nauki angielskiego. Jasne, w końcu o to przecież chodziło, jednak jakim sposobem szkoła doszła do wniosku, że mogą mieć ze sobą cokolwiek wspólnego, pozostawało dla Gemmy zagadką. W sumie jednak nie było najgorzej. Dziewiętnastoletni Marcel, brat Veronique, z nawiązką nadrabiał braki siostry. Był studentem i dysponował własnym środkiem lokomocji, czyli hałaśliwym motocyklem, który ciągle strzelał z rury wydechowej. Woził ją po Paryżu, zabierał do kina, przesiadywał z nią w zadymionych barach i kafejkach, a któregoś wieczora poszli na imprezę, z której wrócili dopiero około siódmej rano, a ostatnie dwie godziny spędzili leżąc na wilgotnej trawie w pobliskim parku i patrząc, jak budzi się dzień. Mama i Steve strasznie by się wściekali -gdyby ktoś im o tym powiedział.

Byłoby jednak dużo gorzej, gdyby dowiedzieli się o innych rzeczach, jakie robiła. Marcel wyraźnie dawał do zrozumienia, że chce pójść z nią do łóżka, a ponieważ dosyć jej się podobał i uznała, że prędzej czy później i tak trzeba uporać się z problemem dziewictwa, długo się nie opierała. Pierwszy raz był kiepski, czego się zresztą spodziewała, drugi w porządku, a za trzecim i czwartym zaczęła już się orientować, o co w tym wszystkim chodzi. Kiedy spotkała się z mamą i Stevem na lotnisku, była pewna, że połapią się na pierwszy rzut oka. Jednak niepotrzebnie się obawiała, byli tak wkurzeni - właśnie dowiedzieli się o strajku na lotnisku - że nawet gdyby miała na czole naklejkę z napisem „zerżnięta", nie zwróciliby na to uwagi. Nagle pomyślała o ojcu, a ponieważ już dość dawno z nim nie rozmawiała, wstała z łóżka, przyciszyła Karma Police i sięgnęła do plecaka po komórkę. Musiała przyznać, że kto jak kto, ale tata zawsze miał dla niej czas. Kiedyś zadzwoniła do niego w trakcie aukcji, a on gawędził z nią jakby nigdy nic, tylko w pewnym momencie poprosił ją, żeby zaczekała przez chwilę, bo licytacja weszła właśnie w decydującą fazę. Odebrał po kilku sekundach. — Cześć, kotku! - zawołał. - Jak było we Francji? Przywiozłaś mi prezent? Mała miseczka od Lalique'a byłaby w sam raz. — Kupiłam ci butelkę wina i T-shirt z napisem Je suis une Rockstar. — Kwiatuszku, niepotrzebnie się wykosztowałaś. — Wiem, ale taka już jestem. Serce na dłoni. — No dobra, opowiadaj. Jak było chez les Leon? Czy dobrze cię traktowali? Byłaś na wieży Eiffla? Czy powróciłaś nasiąknięta dymem gauloisów oraz cameli i nabrałaś upodobania do zupełnie niezrozumiałych czarno-białych filmów pełnych ujęć pod najdziwniejszymi kątami? — Tylko spokojnie, tato. Nie przesadzajmy ze stereotypami. Może bym wpadła do ciebie? Chciałabym zobaczyć twój nowy dom, a przy okazji opowiem ci o wszystkim. — Kiedy chcesz wpaść?

- Chciałabym teraz, ale dziś wieczorem mama raczej mnie nie wypuści. - Pewnie jest wykończona po romantycznej podróży z PC Płodem? Dobrze jej tak, miała nauczkę. - Nie, nie w tym rzecz. Chodzi o samochód Steve'a. - I zaczęła opowiadać tacie o kłopotach Suzie. - Cholera! - przerwał je. - Wiedziałem, że to nie przejdzie. - Wiedziałeś? - Tak. Twoja siostra prosiła mnie, żebym pożyczył jej pieniądze na naprawę, a ja uznałem, że mogę zrobić dla niej coś więcej i sam zająłem się sprawą. Kłopot w tym, że jedyny warsztat, który podjął się wyklepać zderzak w tak krótkim czasie, nie należy do najlepszych. Oceniając w skali jeden do dziesięciu, jak byś określiła stan wzburzenia Steve'a? - Unosi się sześć cali nad ziemią i aż pieni się ze wściekłości. Coś ci to mówi? - Zabawne, tylko szkoda mi Suzie. Czy on już wie, że miałem z tym coś wspólnego? - Nie, Suzie nic nie powiedziała. Przynajmniej, o ile wiem, bo od pół godziny jestem u siebie na górze. Kto wie, mógł tymczasem przeprowadzić przesłuchanie trzeciego stopnia i na torturach uzyskać obszerniejsze zeznania. - Wygląda na to, że Suzie potrzebuje dobrego adwokata. Chyba przypadkiem będę w okolicy i zajrzę do was. Maxine wpakowała do pralki drugą porcję ciuchów z wakacji i wpatrywała się teraz w zamrażarkę, licząc na przypływ natchnienia. Najgorsze, że po powrocie trzeba jakoś wykrzesać z siebie entuzjazm do gotowania. Najczęściej kuchnią zajmował się Steve, ale dziś nie byłby w stanie nawet ugotować jajka. Poszedł na górę wziąć prysznic, w nadziei, że to go uspokoi. Maxine nigdy nie widziała go tak zdenerwowanego i prawdę mówiąc, trudno było mu się dziwić. Gdyby Suzie uszkodziła jej nowy samochód, też by się wściekła. Co ona sobie wyobraża? Skaranie boskie z tymi dziewczynami, zawsze coś zmajstrują, jak nie jedna, to druga.

Jaka szkoda, że gdy wreszcie ona i Steve zdołali w taki sposób poustawiać swoje sprawy, żeby wziąć wolny tydzień i spędzić go we dwójkę, co nie udawało im się od niepamiętnych czasów, wszystko poszło nie tak. W ogóle, po co tyle zachodu? Lepiej było wziąć tydzień wolnego i zostać w domu. Przynajmniej wtedy Suzie nie przyszłoby do głowy, żeby pożyczyć sobie samochód, którego absolutnie nie miała prawa tknąć. To był pomysł Steve'a, żeby jechać do Paryża. Chciał uczcić piątą rocznicę ich ślubu w szczególny sposób, a kiedy Gemma przyszła ze szkoły z tym listem o wymianie między szkołami, nagle sam zapragnął pojechać do Francji, a zwłaszcza do Paryża. - Znajdziemy sobie porządny hotel i będziemy mieć mnóstwo czasu tylko dla siebie - oznajmił. - To będzie nasz drugi miesiąc miodowy. - Już miałam drugi miesiąc miodowy - powiedziała wtedy -kiedy za ciebie wyszłam. - No tak, ale czy ten pierwszy naprawdę się liczył? Steve rzadko mówił źle o Willu, to była jej specjalność, zwłaszcza gdy Will głupio się przy czymś upierał, jak to on - ale jej zdaniem, było całkiem naturalne, że Mąż numer 2 od czasu do czasu chce podkreślić swoją wyższość nad Mężem numer 1. Co do tej wyższości nie było zresztą dwóch zdań. Porównanie pod każdym względem wypadało na korzyść Steve'a. Miał to wszystko, czego brakowało Willowi. Był solidny, można było na nim polegać, pracowity, ambitny, zorganizowany, a co najważniejsze, dojrzały. Kiedy Steve powiedział, że coś zorganizuje, można było na niego liczyć bez cienia wątpliwości i mieć pewność, że wszystko pójdzie tak, jak zaplanowano. Gdyby to Will zaplanował wycieczkę do Paryża, skończyłoby się pewnie na długim weekendzie w Eurodisneylandzie i posiłkach w McDonaldzie. Istny koszmar. Okazało się, że jedyny tydzień, gdy oboje mogli się urwać, wypadł w czasie wyprawy Gemmy do Paryża. - Mogłam się spodziewać, że znajdziecie jakiś sposób, żeby mieć na mnie oko - powiedziała kwaśno Gemma. - Paryż to wielkie miasto - uspokoiła ją Maxine - wystarczająco duże, żebyśmy nie wpadali na siebie na każdym kroku.

- Mam nadzieję. Kusiło ją, żeby odwiedzić Monsieur oraz Madame Leon w Paryżu i przedstawić się, ale trzymali się przyjętego z góry planu, że spotykają się dopiero o ustalonej porze na lotnisku Charles de Gaulle. Właśnie wtedy, gdy dowiedzieli się o strajku, wszystkie miłe wrażenia z wakacji zaczęły się ulatniać. Maxine westchnęła i postanowiła, że na kolację będzie kurczak curry. Zamknęła zamrażarkę. Ułożyła mało apetyczne kawałki obsypane żółtą przprawą na blaszcę i wsunęła ją do piekarnika. Podeszła do półki z winami. Właśnie, duży kielich wina dobrze jej zrobi. Niemal już uporała się z korkiem, gdy odezwał się dzwonek u drzwi. Jeżeli to któryś z przyjaciół dziewczynek, świadkowie Jehowy albo akwizytor w sprawie wymiany okien, to będą mieli za swoje. Gwałtownym ruchem otworzyła drzwi, żeby jak najprędzej spławić intruza. - A, to ty. - Bonjour, ma cheriel Czy to aromat dojrzałego sera Brie przybyłego z drugiej strony kanału La Manche? Czy też czuję zapach córki przypalanej na wolnym ogniu? Maxine zmarszczyła brwi. - To naprawdę nieodpowiednia pora na twoje męczące i niezrozumiałe błazenady. Jestem wykończona i lepiej mnie nie prowokuj. Z tyłu za Maxine rozległ się tupot stóp. - Cześć, tato, fajnie, że wpadłeś! - Oho! Gemmo, wyglądasz kwitnąco. Francja wyraźnie ci służy. Maxine poczuła, że zaraz rozbołi ją głowa. - Dobra - ustąpiła, cofając się, żeby go wpuścić. - Masz dwadzieścia minut, potem jemy kolację.

Rozdział dziesiąty Will poszedł za Maxine i Gemmą do kuchni, rozglądając się na prawo i lewo z wyimaginowanym pistoletem, gotowym do strzału. Wychodź, tchórzu! Gdzie się schowałeś? Wyłaź i pokaż się, ty żałosna kreaturo. Już ja cię oduczę znęcania się nad moją córką! - Witaj, Willu, skąd tu się wziąłeś? Will odwrócił się na pięcie. Strzelił, trafiając Steve'a w sam środek czoła. Bum! Załatwione. Co Maxine widziała w tym facecie, było dla Willa jedną z nieod-gadnionych tajemnic wszechświata. Jasne, że miał szmal, ale chyba wygląd i osobowość też się trochę liczy? Steve był za niski, za brzydki, za stary, za bardzo owłosiony i o wiele za dobrze mu się powodziło. Pięć lat temu przeszedł na emeryturę, kończąc biurkową służbę w policji, gdzie dochrapał się wysokiego stanowiska. Jako gliniarzowi groziło mu tylko jedno niebezpieczeństwo, takie mianowicie, że skaleczy się w palec kartką papieru. Potem założył własną firmę, specjalizującą się w alarmach przeciwwłamaniowych i systemach telewizji przemysłowej. Will nie miał pojęcia, jakie sumy wchodziły w grę, ale nie trzeba było być matematycznym geniuszem, żeby zorientować się, że biznes idzie pełną parą. Wielki wiktoriański dom naprzeciw parku i najdroższy model jaguara (leciutko obtłuczony) świadczyły o tym wystarczająco dobitnie. Jeżeli dodać do tego dochody Maxine, która kierowała teraz firmą Stone's Auctioneers, musieli wprost tarzać się w forsie. Niczym para tuczników w błocie. Will, pilnując, by w jego głosie nie brzmiał ani cień wrogości, gotów był użyć swego wdzięku i uspokoić wzburzone fale.

- Cześć, Steve - odezwał się, przybierając ton „równego gościa". Wakacje się udały? - Tak, ale muszę ci powiedzieć, że zawiodłem się na Suzie, która... Przerwała mu Suzie we własnej osobie, która właśnie weszła do kuchni. - Cześć, tato, nie wiedziałam, że przyszedłeś. - Podeszła i pocałowała go w policzek. Objął ją ramieniem, obok zaś stała Gemma. To była najlepsza chwila, żeby wyznać Steve'owi straszną prawdę. - Steve, muszę ci coś powiedzieć. Nie będziesz zachwycony, zresztą sam się za siebie wstydzę, ale... - Spuścił wzrok, żeby pokazać, jak bardzo mu przykro. - No, krótko mówiąc, wjechałem w twój wóz na wstecznym, kiedy was nie było i... - Ale, tatusiu... Przycisnął mocniej Suzie ramieniem. - Już dobrze, wiem, że mnie kryłaś, ale to nie ma sensu. Niepotrzebnie kłamałaś, chociaż wiem, że to w mojej obronie. Ale dziękuję ci za dobre chęci - popatrzył na Steve'a, zauważając przy okazji kątem oka podejrzliwy błysk w spojrzeniu Maxine. - Bardzo mi przykro, Steve. Próbowałem to załatwić przed twoim powrotem, ale było za mało czasu. Jeżeli chcesz załatwić to jeszcze raz, porządnie, po prostu wyślij mi rachunek. Przestał pobekiwać baranim głosem i wyciągnął do niego rękę: - Mam nadzieję, że nie masz mi za złe? Tak jest! Genialna pointa na zakończenie. Koniec przedstawienia, dziękujemy państwu. Mógł się tylko domyślać, ile go będzie kosztował ten gest, kiedy Steve znajdzie już najdroższy warsztat, by dokonać aktu zamsty, ale niech mu będzie. Oczywiście, Suzie postąpiła głupio, pożyczając sobie ten nieszczęsny samochód, ale niech mnie diabli, jeżeli będę stał obojętnie z boku i czekał, aż wymierzy jej karę. I do wszystkich diabłów z mądrymi książkami, w których piszą, że pasierbice powinny szanować swoich ojczymów. Bujda na resorach! To są moje dzieci, nie Steve'a. Koniec, kropka. Zamiast zjechać na boczną drogę przed centrum miasta, skierował auto do Kings Melford. Było trochę mniejsze niż Maywood, ale

zdecydowanie dużo ładniejsze. Było tam mnóstwo czarno-białych budynków z pruskiego muru i uroczy, brukowany placyk, dawny rynek, pochodzący jeszcze z czasów Henryka VIII, kiedy to miasto otrzymało jakiś tam oficjalny status. Pewien spokrewniony z Tudorami diuk, niejaki Melford, który był kumplem króla, upodobał sobie to miejsce - wówczas była to zaledwie wioska - a Henryk był tak miły, że nadał jej nazwę na jego cześć. Rzecz jasna, gdyby ktoś chciał grzebać się w kurzu historii i poznać detale, wystarczy odwiedzić miejskie muzeum i poszperać w książkach, zapoznając się z anglosaską spuścizną miasteczka. W muzeum jest też dział poświęcony wszystkiemu, co się tyczy okolicznych dróg wodnych. Kanał Shropshire Union przebiega na północ od miasteczka i kiedy go otworzono, stał się istotną częścią systemu komunikacyjnego, który głównie funkcjonował jako droga transportu soli z Cheshire. Obecnie w Kings Melford nie zatrzymują się już załogi barek, by zaopatrzyć się w żywność i paliwo; ich miejsce zajęli właściciele prywatnych łodzi, żeglujący dla przyjemności. Z myślą o nich wybudowano przystań, która znajduje się po drodze do Navigation, najlepszego pubu w mieście. Tam właśnie teraz Will kierował swe kroki, mijając budynki firm szkutniczych, z których jedna nadal wytwarza tak ulubione przez purystów tradycyjne łodzie wąskodenne. Minął Hart's Antique Emporium, mające siedzibę tuż obok głównej ulicy, i zasalutował, oddając w ten sposób honory widocznemu dowodowi swych najnowszych osiągnięć w dziedzinie biznesu. Ściśle mówiąc, nie było to do końca jego własne przedsiębiorstwo. Właścicielem budynku był Jarvis, który wynajmował mu go za symboliczną cenę, w zamian za udział w zyskach firmy. Budynek zwany był „Tawerną", swój żywot rozpoczął bowiem jako gospoda i na początku dziewiętnastego wieku tu właśnie zatrzymywało się aż osiem dyliżansów dziennie, jadących do Birmingham, Londynu, Liverpool i Manchesteru. Gdy koleje żelazne zakończyły epokę dyliżansów, dziadek Tarvisa, Elijah Cooper, zakupił gospodę, którą przeznaczył na siedzibę swojego prężnie rozwijającego się zakładu szewskiego. Teraz Jarvis, który nie poszedł w ślady przodka, miał już siedemdziesiąt

kilka lat, wciąż jednak czasami wspominał, jak przyglądał się pracy dziadka wykańczającego parę butów. Zgodnie ze swymi oczekiwaniami, pomimo tego, że wieczór był ciepły, Will zastał Jarvisa w mrocznym wnętrzu Navigation. Był sam i rozwiązywał krzyżówkę w „Telegraph". Zazwyczaj otaczała go grupka zachwyconych żeglarzy-amatorów, którzy chętnie wysłuchiwali historii o mieście i pradawnych powiązaniach rodziny Cooper z okolicą. Kiedy opuszczali pub, nie omieszkawszy uprzednio zrobić sobie zdjęcia z Jarvisem, byli zachwyceni, iż udało im się zawrzeć znajomość z tak barwną i pełną lokalnego kolorytu postacią. Nie było ważne, że wychodzisz z pubu z lżejszym portfelem. Jarvis bardzo rzadko płacił za swoje drinki, no a w końcu snucie wszystkich tych opowieści wysusza przecież gardło. - Jeszcze raz to samo? - spytał Will. Jarvis zerknął na prawie już opróżnioną szklankę. - Jak zwykle, młodzieńcze, przybywasz w samą porę, niczym kawaleria. Chętnie spożyję dodatkową podwójną dawkę maltu, tego co zwykle. Oczywiście, o ile fundusze na to pozwalają? Will uśmiechnął się. - Mamy za sobą dobry tydzień. Może być i potrójna. Will pomyślał sobie w skrytości ducha, że o wiele przyjemniej byłoby siedzieć w ogródku piwnym nad kanałem i rozkoszować się wonnym, wieczornym powietrzem. Gdy podano im już napoje, nie omieszkał dodać: - Nie żartowałem, mówiąc, że tydzień był niezły. W tym miesiącu twój udział oznaczać będzie całkiem pokaźną sumkę. Jarvis machnął ręką, jak machnąć mógł tylko ktoś, kto nie potrzebował troszczyć się, skąd weźmie następną gwineę. Jako spadkobierca tych, którzy zatroszczyli się o uciułanie majątku, mógł sobie pozwolić na godny pozazdroszczenia dystans do pracy i pieniędzy. Handel antykami był prawdziwą miłością całego jego życia, gwarantując, że antykwariusz nie wyląduje na ulicy. Jarvis nigdy się nie ożenił i Will nie miał pojęcia, jakiej był orientacji seksualnej. Jego sposób bycia stanowił połączenie rubasznej jowialności z teatralną afektacją. Will pierwszy raz zwrócił na niego uwa-

gę, kiedy przechodził właśnie swoją fazę przełomową. Włócząc się tu i tam, zajrzał na aukcję i zauważył wykwintnego mężczyznę w filcowym kapeluszu. Gdy podwyższał stawkę, unosił tylko nieznacznie podbródek, co licytator dostrzegał za każdym razem. Emanował taką powagą i godnością, że Will nie mógł oderwać od niego oczu. Potem zobaczył go jeszcze na innej aukcji, w Shropshire, a następnie spotkał w Navigation, niedługo przed rozstaniem z Maxine. Przedstawił się wówczas i okazało się, że ma do czynienia z Jarvisem Cooperem, miejscowym antykwariuszem. Postawił mu drinka i wspomniał podczas rozmowy, że sam myśli o rozpoczęciu działalności w jego dziedzinie. - Nie rób tego, chłopcze - rzekł Jarvis takim głosem, jakim Noel Coward przekonywał panią Worthington, żeby nie poświęcała córki karierze scenicznej. - Kupowanie i sprzedawanie to jakby ktoś usiłował zaspokoić szaloną nimfomankę: im więcej jej dajesz, tym więcej chce od ciebie wziąć. Wykorzysta cię i oszuka, a potem dostaniesz kopniaka, bo ona znajdzie sobie następnego kochanka. - To brzmi kusząco. Chciałbym się zapisać na listę oczekujących. Jarvis roześmiał się i zapytał go, czy ma ochotę rzucić okiem na Tawernę. Zgodził się, sądząc, że to zaproszenie do jakiegoś innego pubu. Okazało się jednak, że trafił do trzypiętrowego sezamu Aladyna, zapełnionego skarbami aż po sufit. Były tam różności, od szmatek z lat pięćdziesiątych, po przepiękną porcelanę. Jarvis miał szczególną słabość do Royal Worcester, której wytwory po brzegi zapełniały oszklone szafki. - Twoja pierwsza lekcja - oznajmił, otwierając jedną z nich i wybierając delikatną filiżankę ze spodeczkiem. - Spróbuj to wycenić. Dwie podpowiedzi: są ręcznie malowane, pochodzą z około 1917 roku. - Nie mam pojęcia. - Nie przepadasz za porcelaną, co, młodzieńcze? - Zamierzałem raczej specjalizować się w meblach. - Aha, uważasz, że porcelana jest dla pedziów i maminsynków, nieprawdaż?

- Tego nie powiedziałem. - Ale tak właśnie myślisz, synu. Widać od razu, że odnosisz się lekceważąco do tego arcydzieła doskonałości. Oddaj mi to zaraz. Widzisz, chłopcze, jeśli chcesz do czegoś dojść w naszym biznesie, musisz te rzeczy czuć. Musisz pojąć, na czym polega istota danego rzemiosła. Wyobraź sobie artystę pochylonego nad stołem, gdy wykonuje swą pracę. Wyobraź sobie jego rodzinę w jednym z domków w Worcester, jak czekają na ojca, nie opiewanego w pieśniach bohatera swoich czasów, który wkrótce wróci do domu z zaledwie kilkoma szylingami w kieszeni. To dzieło prawdziwego artysty, ale on sam traktowany był jako coś niewiele lepszego od robotnika pracującego przy taśmie. Ten wielki człowiek, czyli James Stinton, również uważał się tylko za skromnego rzemieślnika. - Jarvis westchnął. - Mówię ci, można się od tego popłakać. Patrząc, jak Jarvis pieszczotliwie i z zachwytem obraca w palcach porcelanową filiżankę, Will zaczął pojmować, że oto otwiera się przed nim całkiem nowy świat. Chciał czuć to, co czuł Jarvis. Chciał tak samo jak on zyskać moc przywracania do życia starych przedmiotów. Pod czujnym okiem Jarvisa, Will uczył się szybko. Zdobywał bezcenną wiedzę o tym, jak należy sprawdzać wystawiane na aukcjach przedmioty, ku czemu najlepszą okazją jest urządzana przed licytacją wystawa. Poznawał sztukę studiowania katalogów i uczył się wyciągać wnioski ze skrzętnie notowanych cen, jakie osiągały dzieła sztuki, kiedy szły pod młotek. Dni mu upływały na badaniach, zbieraniu informacji, kupowaniu i sprzedawaniu obiektów; wkrótce też zdał sobie sprawę, że istotą obrotu antykami wcale nie są pieniądze. Przede wszystkim chodziło tu o pasję, o dreszczyk emocji - jak na polowaniu. Nauka nie była wcale łatwa, tym bardziej, że niekiedy Jarvis celowo go podpuszczał. Tak było na przykład z dębowym kufrem z czasów króla Jakuba: stary antykwariusz oznajmił Willowi, iż w związku z tym przedmiotem czeka go pewna niespodzianka. Rzeczywiście: kufer okazał się podróbką. I to dobrą. „Caveat emptor, chłopcze!" -powiedział mu Jarvis. Te dwa łacińskie słówka przejęte przez snobistyczny żargon antykwariuszy, znaczą tyle, co „kto chce kupić, niech

ma się na baczności". To była ważna lekcja. Pojął dzięki niej, że trzeba słuchać innych handlarzy, lecz nie można wierzyć w ani jedno ich słowo. „Antykwariusze to najwięksi łgarze wszech czasów - ostrzegał go Jarvis. - Potrafią snuć takie opowieści o pochodzeniu jakiejś fałszywki, że przekonają każdego, a wówczas gotów będziesz - i nie ty jeden - sprzedać własną babkę, żeby zdobyć fundusze na kupno". Jednym z najprzedniejszych takich łgarstw był fakt, że w środowisku Will uchodził za nieślubnego syna Janasa. Will nie miał nic przeciwko takim plotkom; w gruncie rzeczy nawet wolałby, żeby to Jarvis był jego ojcem, zamiast tego nieszczęsnego okazu, którym obdarował go kiedyś los. - Tydzień był niezły dlatego - wyjaśnił, wracając myślami do teraźniejszości - że sprzedałem te dwie wazy Charłeya Baldwina. - Te z łabędziami? - Tak. - Będę za nimi tęsknił. - Jarvis upił łyk swojej whisky i przybrał oblicze człowieka głęboko pogrążonego w żałobie. - Pewnie zgarnął je jakiś handlarz. Kto to był? Jakiś londyński wyjadacz? - Nie. Pewne małżeństwo, które nie ma zaufania do funduszy emerytalnych. - No, tak, skąd my to znamy. Rzeczywiście, takie przesłanki przyświecały wielu ich klientom. W dzisiejszych czasach ludzie obawiają się inwestować w akcje i udziały, antyki wydają im się bezpieczniejszą lokatą kapitału. Zapewne słusznie, istnieje jednak inne ryzyko, takie mianowicie, że właściciel zapała miłością do nabytych przez siebie pięknych przedmiotów i nie będzie w stanie zdobyć się na ich sprzedanie, gdy przyjdzie pora. Dopiwszy drinka, Will pożegnał Jarvisa, zostawiając go sam na sam z krzyżówką i wyruszył na następne spotkanie. Nieco wcześniej otrzymał sms od Sandry, a w nim wieść, że „dziś wieczorem chata wolna". Jej mąż był jakąś ważną szychą w dziedzinie instalacji, przy czym chodziło akurat o rurociągi, nie o konceptualne instalacje, będące dziełami artystów wystawiających w galeriach. Często wyjeżdżał, a wtedy Sandra zostawała sama i nudziła się. Jak sama mówiła,

niebezpiecznie jest pozostawiać w tej sytuacji kobietę czterdziestoletnią... „Jestem w kwiecie wieku i mam swoje potrzeby" oznajmiła po jednej z ich schadzek. Ot, kobieta: zdrada małżeńska nie jest niczym zdrożnym, o ile dorobi się do niej odpowiednią ideologię. Will poznał Sandrę na jarmarku staroci w Harrogate. Mieli stoiska obok siebie, i jak to bywa wśród handlarzy, pod pozorem przyjacielskiej pogawędki, wzajemnie dokonali szczegółowych oględzin oferowanych przez siebie towarów. Sandra była świeżo po kąpieli, owinięta tylko w ręcznik, emanował od niej silny zapach piżma. Była w nader figlarnym nastroju. Wymienili kilka żartobliwych uwag, po czym zrzucił marynarkę i buty, a Sandra zaprowadziła go na górę. Potem, kiedy zeszła do kuchni, żeby zaparzyć post-koitalną filiżankę herbaty, Will gapił się w sufit, rozmyślając o mężu Sandry. Żadnych wyrzutów sumienia - mruknął do siebie. Sprawa jest jasna, Sandra i jej mąż to wolne małżeństwo, toteż wedle wszelkiego prawdopodobieństwa tamten facet jest teraz w łóżku z jakąś inną kobietą. Jednak w głębi duszy Will wiedział, że to nie tak. Nawet w wolnym związku łatwo kogoś zranić. Zabawa kosztem drugiej osoby zawsze kończy się łzami. Doszedł do wniosku, że to, co robi, jest samolubne i nieodpowiedzialne - sam dziwiąc się tokowi własnych myśli. Nagle przestał mieć ochotę na cokolwiek, co Sandra zaplanowała jeszcze na ten wieczór. Wciągał właśnie spodnie, gdy pojawiła się w drzwiach. Była całkiem naga, choć jej wdzięki częściowo zasłaniała zawartość wyjątkowo pięknej tacy. - O, nie. Co to, to nie - oburzyła się. - David wraca jutro, więc muszę cię wykorzystać, póki mogę. — Bardzo bym chciał, ale jutro muszę wcześnie wstać. Mam aukcję w Colwyn Bay. Odstawiła tacę na dębową skrzynię stojącą u stóp łoża, odsłaniając cały przepych swego ciała. Jakiż mężczyzna zdołałby się oprzeć tak kuszącej propozycji? A jednak zdołał. Czasem zaskakiwał samego siebie. Próbował pocałować ją na dobranoc, ale ona go odepchnęła.

- Nie jesteś jedynym mężczyzną, z którym mogę się zabawić -rzekła z urazą w głosie. Widać było, że czuje się dotknięta, a Willowi było przykro z tego powodu. Jadąc do domu, otworzył okna po obu stronach, żeby orzeźwiło go chłodne, nocne powietrze. Był wykończony. Gdy skręcił w Mapie Drive, światło reflektorów wydobyło z mroku postać w bejsbolówce, przechodzącą przez ulicę. Nastolatek, o tej porze? A może drobny złodziejaszek? Will zwolnił, jechał teraz obok idącego szybkim krokiem chłopaka. Nie widać było, żeby dźwigał toboły z łupem, ale zawsze mógł to i owo pochować po kieszeniach. Postanowiwszy zachować się jak dobry sąsiad i zaczepić chłopaka, Will pochylił się nad fotelem pasażera w stronę otwartego okna. - Późna pora na spacery, synku. Chłopak odwrócił się w jego stronę i obrzucił go spojrzeniem, które byłoby zdolne prześwidrować grafitową ścianę. Nie był to chłopak, tylko córka sąsiadów z naprzeciwka. Przynajmniej tak mu się wydawało, że to ich córka. A przy tym matka dwojga małych dzieci, z którymi czasami ją widywał. Chłopczyka i dziewczynki. Ojca dzieciaków nie zauważył, ale wiadomo, jak to jest z ojcami w dzisiejszych czasach. Jechał za nią, a ona nawet nie zwolniła kroku, nie mówiąc już o zatrzymaniu się. - Przepraszam - zawołał przez okno - to przez tę czapkę. Wygląda w niej pani jak chłopak. Nie zatrzymała się; skręciła bez słowa na podjazd, prowadzący do domu numer dwadzieścia, toteż musiał pogodzić się z faktem, że jego przeprosiny tylko spotęgowały obelgę. Układając się do snu, zastanawiał się, co też robiła tak późno na dworze - zwłaszcza że o ile się nie mylił, pojawiła się po jego stronie ulicy, a więc szła znad kanału. Raczej trudno przypuszczać, żeby była tam sama. Właściwie prawie nic nie wiedział o swoich sąsiadach. Od przeprowadzki był tak zajęty, że nie miał czasu zawrzeć z nimi znajomości. Może teraz, po tej monumentalnej gafie, zdobędzie się na nawiązanie jakichś kontaktów towarzyskich.

Rozdział jedenasty Był ostatni tydzień sierpnia i zostało już tylko sześć dni do początku nowego roku szkolnego. Harriet z rodzicami plus Carrie i Joel udawali się na spotkanie z dyrektorką szkoły podstawowej w Kings Melford. Podczas krótkiego odcinka, jaki należało przebyć, w samochodzie panowała atmosfera nieco przymuszonej wesołości i Harriet podejrzewała, że dzieci bez trudu przejrzały wysiłki Boba i Eileen, mające na celu podniesienie ich na duchu oraz wpojenie im przekonania, że nie ma się czego bać. Widać było jak na dłoni, że Joel jest bardzo wystraszony. Zawinął swój jedwabny szaliczek ciasno wokół dłoni i ssał kciuk. Na śniadanie zjadł niewiele, a poza tym w nocy znów zmoczył łóżko. Być może popełniono błąd, wyciągając go z łóżka Carrie i kładąc do jego własnego. Harriet, prawdę mówiąc, liczyła już dni do pójścia dzieci do szkoły. Spodziewała się, że dzięki temu ona i jej rodzice będą mogli nieco odetchnąć, a co ważniejsze, Harriet będzie wówczas mogła zacząć szukać pracy. Obiecała rodzicom, że nie będzie się tym zajmować, dopóki dzieci nie oswoją się ze szkołą i ogólne napięcie nie zelżeje. Swego czasu powstał też projekt, żeby Carrie poszła do szkoły jeszcze pod koniec minionego semestru, jednak słusznie albo nie, ale doszli do wniosku, że lepiej nie rozdzielać obojga dzieci w tak trudnym dla nich okresie. Bob zaparkował na miejscu przeznaczonym dla gościa; tuż obok było miejsce oznaczone słowem „dyrektor". Budynek szkolny nie zmienił się od czasów Harriet. To samo gmaszysko z ciemnej cegły, od piwnic aż po dach dające swym wyglądem do zrozumienia,

że ktokolwiek wchodzi do jego wnętrza, czyni to na własną odpowiedzialność. Ciekawe, czy w czasach wiktoriańskich specjalnie tak projektowano i budowano szkoły, żeby przywodziły na myśl więzienia? Tym niemniej, pomimo złowrogiego wyglądu budynku, i Harriet, i Felicity dobrze wspominały szkolne czasy. - No, to jesteśmy na miejscu - oznajmiła Eileen, gdy wysiedli z samochodu i zaczęła wygładzać zagniecenia powstałe podczas jazdy na sukience Carrie. Znów zabrzmiało to jakoś nienaturalnie wesoło, zwłaszcza wobec uczuć tak wyraźnie malujących się na twarzy Carrie, gdy dziewczynka zobaczyła szkołę. - Wygląda strasznie - powiedziała. Poprzedniego dnia, w rzadkim u niej przypływie gadatliwości, opowiedziała im ze szczegółami o swojej starej szkole - nie o tej w Newcastle, której nie zdążyła tak naprawdę dobrze poznać, tylko o poprzedniej, w Exeter. Budynek był świeżo wybudowany i bardzo nowoczesny, w klasach podłogi wyłożone były miękką wykładziną, a na korytarzach można było oglądać ryby w akwariach i chomiki w klatkach. - To co? - zawtórował swej żonie Bob. - Wchodzimy? Żadne z dzieci nawet nie drgnęło. Zniecierpliwiona Harriet chwyciła je za ręce. - Dobra, dzieciaki, miejmy to wreszcie za sobą. Dosłownie wciągnęła je przez drzwi, nie zwracając uwagi na ich bierny opór i zaniepokojone twarze rodziców. Dyrektorka, aż tryskająca energią i kompetencją, powitała ich po kolei uściskiem dłoni. Nazywała się Thompson, była pulchną kobietą po pięćdziesiątce, z kręconą trwałą na głowie i złotymi kółkami w uszach. Ubrana była w marynarski żakiet, odrobinę za duży - przydługie rękawy sugerowały nadzieję, że ich właścicielka jeszcze urośnie. Na nogach miała sandałki, dzięki czemu widać było paznokcie u stóp pomalowane na kolor perlistoróżowy. Jej szminka była w tym samym odcieniu. - A to z pewnością Carrie i Joel - wykrzyknęła z żenująco sztuczną wesołością, zbliżając pokrytą lokami głowę do ich twarzyczek. - Już nie mogliśmy się doczekać, kiedy zaczniecie chodzić do naszej szkoły.

Carrie rzuciła kobiecie chłodne spojrzenie. Joel odsunął się o krok. — Skoro jesteś już tak dużym chłopcem, że rozpoczynasz szkolną edukację - zaśmiała się, spoglądając jednocześnie z dezaprobatą na mocno zszargany „jedwabik" Joela - będziesz zostawiał swoje zabawki w domu, dobrze? - I tym samym tonem odezwała się do dorosłych: Proponuję, żebyśmy przeszli się po szkole, a potem porozmawiamy sobie u mnie w gabinecie. A w gabineciku dam ci po buzi, ty irytująca kretynko - pomyślała Harriet, gdy ruszyli w ślad za dyrektorką. Żałowała teraz, że na zwiedzanie szkoły nie zdecydowali się wcześniej, ale jej rodzice nie chcieli niepotrzebnie przyspieszać biegu spraw i stresować dzieci. Zresztą, było to bez znaczenia. I tak pójdą do tej szkoły, a nie innej, niezależnie od tego, czy im się spodoba, czy nie. Ta była najbliżej, a poza tym do tej samej szkoły chodziła ich matka i Harriet miała nadzieję, że będzie to miało dla nich jakieś znaczenie, może nawet pomoże im oswoić się z nowym miejscem. Musiała trzymać się tej nadziei, bo poza tym niewiele wskazywało, żeby Carrie i Joel mieli poczuć się tu dobrze. W gazetach zawsze czyta się biadolenia, że szkoły są niedofinansowane, ale tutaj można było się o tym przekonać na własne oczy. Cały budynek sprawiał wrażenie, jakby od czasów Harriet i Felicity nie wydano na niego ani grosza. Korytarze były tak samo ponure i puste, wszystkie ściany nagie, o czym pani Thompson nie omieszkała zresztą wspomnieć: - Szkoła zawsze gorzej wygląda podczas wakacji, ale kiedy ruszymy w przyszłym tygodniu, wszystkie te ściany będą przepięknie udekorowane pracami dzieci. Wtedy to miejsce tętni życiem. - Otworzyła jakieś drzwi i nagle zwróciła się do Carrie. - To będzie twoja klasa. Posłusznie weszli za dyrektorką do środka, by podziwiać kącik biblioteczny, świeżo pomalowaną tablicę i rzędy ławek. Harriet nie pamiętała dokładnie, ile wtedy miała lat, ale przez jakiś czas była to właśnie jej klasa. Pamiętała jeszcze, jak nauczyciel darł się na nią za to, że gada, zamiast słuchać jakiegoś nudnego wierszydła. Kazano jej stanąć przed tablicą i wyrecytować z pamięci tabliczkę mno-

żenia przez siedem. Uporała się z tym w kilka chwil, w zamian za co została zbesztana, że się popisuje. Pamiętała nawet, z kim wtedy rozmawiała: z Milesem McKendrickiem. W tamtych czasach wcale nie lubił lekcji angielskiego, podobnie jak ona wolał matematykę i zabawę ze słoikami pełnymi wody tudzież barwnikami spożywczymi podczas lekcji fizyki czy chemii albo przyrody. Potem jednak wszystko się odwróciło, poszedł na uniwersytet, żeby studiować literaturę angielską, tak samo jak jego brat, Dominik, a teraz prowadził w Maywood księgarnię zwaną Novel Ways. Już od dłuższego czasu zamierzała się z nim skontaktować, ale odkąd przeprowadziła się na stałe do rodziców, dni mijały w zastraszającym tempie i nigdy nie było czasu. Właściwie trochę miała mu za złe, że i on się do niej nie odezwał. Jego matka, Freda, wspomniała w rozmowie z Eileen o jakimś wyjeździe na wakacje, więc może to dlatego. Postanowiła, że do niego zadzwoni. Spotkanie ze starym kumplem na pewno wprawi ją w lepszy nastrój. Zdała sobie sprawę, że cała reszta wycieczki kontynuuje zwiedzanie, ruszyła więc za nimi. Kiedy wyszli na korytarz, poczuła, że w jej dłoń wsuwa się maleńka rączka. To był Joel, najwyraźniej coś go trapiło, oczy miał pełne łez i wyglądał bardzo nieszczęśliwie. Zrobiło jej się przykro. - O co chodzi? Dobrze się czujesz? - Głupie pytanie, ale co miała powiedzieć? Wtedy jednak zrobił coś, co sprawiło, że ścisnęło jej się gardło. Przytulił się do niej, kryjąc twarz w jej spódnicy. Wiedziała, że bardzo się stara, żeby nie wybuchnąć płaczem. Pozwalając innym oddalić się nieco, odsunęła go delikatnie i pochyliła się nad nim. - Co ci jest? Podniósł głowę. - Ja chcę do domu - wyszeptał drżącymi wargami. - Teraz, od razu? Skinął poważnie głową. - Z jakiegoś konkretnego powodu? Jego oczy powędrowały ku postaci dyrektorki, która w końcu korytarza otwierała właśnie kolejne drzwi. - Nie podoba ci się pani Thompson?

Potrząsnął głową. Łzy popłynęły mu po policzkach. Schował twarz w swoim jedwabnym szaliku. Harriet poczuła, że się rozkleja. Nie mogła znieść, kiedy płakał, bo wtedy jej także łzy napływały do oczu. - Rozumiem - powiedziała cicho. - Obiecaj, że nikomu nie powiesz, ale ta cała pani Thompson też mi się nie podoba. Mam jednak dla ciebie dobrą wiadomość: bardzo rzadko będziesz miał z nią do czynienia. Jest dyrektorką szkoły, co oznacza, że całymi dniami przesiaduje za wielkim biurkiem, pisze mnóstwo nudnych listów, a poza tym tylko dzwoni na przerwy i na lekcje. Zerknął na nią zza jedwabiku. - Naprawdę? - Oczywiście. Chodź, zostaliśmy w tyle. Powinna czuć ulgę, bo oto zażegnała kolejny kryzys, jednak zamiast tego ogarnęło ją znużenie. Czy to właśnie ją czeka przez następne trzynaście i pół roku? Właśnie tyle dzieliło ją od osiągnięcia przez Joela wieku osiemnastu lat, kiedy z prawnego punktu widzenia nie będzie już za niego odpowiadać. Mniejszy wyrok dostałaby za morderstwo. Tego wieczora, podczas gdy matka poszła na górę, żeby położyć dzieci spać, Harriet pomagała ojcu posprzątać po kolacji. Teraz dzieci zaczęły już normalnie jeść, a skoro wróciły im apetyty, Harriet i jej rodzice mieli o jedno zmartwienie mniej. Podczas posiłku nie rozmawiali o szkole, było jednak jasne, że Carrie i Joel nie myślą o niczym innym. Następnego dnia Harriet miała zabrać je do miasta, by kupić niezbędne przybory oraz mundurki. I gdy ostatnie talerze znalazły się już w zmywarce, Bob odezwał się: - Harriet, chciałbym z tobą porozmawiać. Brzmiało to dość poważnie, toteż Harriet od razu zaniepokoiła się, że chodzi o mamę. Czy jej stan zdrowia się pogorszył? - O co chodzi, tato? - Nie rób takiej ponurej miny. Chodź, usiądziemy.

Usiedli. - Nie chciałbym, żebyś mnie źle zrozumiała, bo z pewnością ani twoja matka, ani ja nie chcemy cię krytykować, ale... Zawiesił głos. - Ale co? Wziął głęboki wdech. - Twoja matka i ja jesteśmy zaniepokojeni. Odnosimy wrażenie, że jesteś... Znów pauza. Zmęczona? Przygnębiona? Całkowicie rozbita przez to, że jej życie wypadło ze swojego toru? Nie wspominając już o tym, że jest bezdomna. Bez pracy. Bez faceta... Ale nie, o tym nawet nie warto wspominać. Kwestia Spencera jest bez znaczenia. W porównaniu ze wszystkim innym, jego tchórzliwe samolubstwo niewarte było nawet wzmianki. - Uważamy, że jesteś trochę zbyt surowa dla dzieci. Harriet odchyliła się do tyłu na krześle. O co mu chodzi, do cholery? - Do licha, wiedzieliśmy, że źle to przyjmiesz. Mówiłem twojej matce... - Tato, nie chodzi o to, jak to przyjęłam. Chodzi o to, że cię nie rozumiem. Nie mam pojęcia, o co mnie oskarżasz. - O nic cię nie oskarżamy. - A mnie się wydaje, że jednak tak. Więc powiedz mi, proszę, co takiego robię źle. - Chodzi o twój sposób bycia. Jesteś wobec nich taka szorstka, taka stanowcza. Obawiamy się, że się ciebie boją. Przez to może im być jeszcze trudniej, zwłaszcza Joelowi. W tej chwili zadzwonił telefon. Bob z wyraźną ulgą wstał, żeby odebrać. Harriet została sama. Wpatrywała się niewidzącym wzrokiem w powierzchnię stołu. To, co właśnie usłyszała od ojca, było tak niesprawiedliwe, że aż rozbolała ją głowa. Poczuła się osaczona. Nagle wstała, musiała natychmiast wyjść z tego domu. W następnej chwili biegła już po podjeździe, potem przeszła na drugą stronę

ulicy i dalej, ścieżką nad kanał. Jako nastolatka zawsze właśnie tam szukała schronienia, gdy czuła się zdenerwowana lub dotknięta. Zazwyczaj widok stamtąd działał na nią kojąco, uspokajał. Teraz jednak daleka była od spokoju. Złość aż się w niej gotowała, aż zatykało ją za każdym razem, gdy myślała o tym, co ją spotkało. Po tych wszystkich poświęceniach rodzice jeszcze ją krytykowali. Jak mogli jej to robić? Czy to jej wina, że nie ma instynktu macierzyńskiego? Nie wiadomo, który już raz, ale znów w myślach zadała sobie pytanie: co, u diabła, nasunęło Felicity myśl, że Harriet pod jakimkolwiek względem kwalifikuje się do sprawowania opieki nad jej dziećmi? Na końcu ścieżki chciała skręcić w prawo, ale zmieniła zdanie na widok siedzących tam wędkarzy z całym wyposażeniem - wędkami, siatkami i wiklinowymi koszykami. Skręciła więc w przeciwną stronę. Od miasta dzieliło ją jakieś dwadzieścia pięć minut na piechotę; od miasta i najbliższego znośnego pubu, czyli Navigation. Pomysł, by utopić gniew w alkoholu, był całkiem niezły, jednak wyszła z domu bez grosza, toteż musiała jej wystarczyć terapia poprzez ruch. Szła szybko, wymachując ramionami, z dłońmi mocno zaciśniętymi w pięści. Jeżeli jej rodzice uważają, że tak źle się spisuje, to może powinna wrócić do Oksfordu i zostawić wszystko na ich głowie? Ciekawe, co by wtedy powiedzieli. Pewnie woleliby, żeby to ona umarła. Jasne, że wtedy wszystko byłoby prostsze i łatwiejsze, zwłaszcza dla ojca. Od zawsze jego ulubioną córeczką była Felicity, chodzący ideał. Harriet nigdy wcześniej to nie przeszkadzało, teraz jednak bolało ją, że jej własna śmierć byłaby dla wszystkich o wiele mniejszą stratą. Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy, właściwie nie była nikomu do niczego potrzebna; żadnych zobowiązań, za nic nie była odpowiedzialna. No tak, ale teraz wszystko się zmieniło. Zobowiązań miała aż nadto, odnosiła wrażenie, że na jej ramionach spoczywa ciężar całego świata. Była tak pogrążona w rozmyślaniach, że siedzącego na ławce mężczyznę zauważyła dopiero w ostatniej chwili, kiedy znalazła się tuż obok niego. To był ten nowy sąsiad, siedział z wyciągniętymi

nogami i sączył piwo z butelki. Uśmiechnął się do niej, spoglądając znad nisko opuszczonych na nosie okularów słonecznych. - Bez czapki wygląda pani inaczej - oznajmił. Minął tydzień, odkąd wziął ją po nocy za chłopaka. Była wtedy zanadto wkurzona, żeby zatrzymać się i coś mu powiedzieć, ponieważ wcześniejsze pół godziny spędziła, usiłując forsownym marszem odpędzić od siebie natrętną myśl, że jej przeznaczeniem jest spędzić resztę życia z rodzicami i dwójką małych dzieci. Właśnie tego popołudnia dowiedziała się, że umowa dotycząca sprzedaży jej mieszkania została ostatecznie sfinalizowana. Klamka zapadła, nie było już odwrotu: ten właśnie fakt wzbudził w niej poczucie osaczenia i osamotnienia. Ostatnia nić, wiążąca ją z przeszłością, została odcięta. Teraz nie miała już po co wracać do Oksfordu. Od Spencera nie dostała nawet emaila czy smsa, zresztą nic dziwnego, pewnie był zadowolony, że się jej pozbył. Jednak dużo gorsze było to, że nagle zaczęła odczuwać gniew w stosunku do siostry. Dlaczego Felicity pozwoliła sobie na to, żeby umrzeć?! Gdyby nie wyjechała wtedy z Jeffem, tamtej nocy, oboje wciąż by żyli, a Harriet nie miałaby tego wszystkiego na głowie. Przerażona tokiem swych myśli, Harriet nie wiedziała już, kogo bardziej nienawidzi: tego durnego nastolatka, który zrobił to im wszystkim, czy siebie samej. Harriet najchętniej zignorowałaby nowego sąsiada i poszła dalej, ale nie dał jej na to szans. Wstał, skutecznie zagradzając jej drogę. - Witam - odezwał się, zdejmując okulary słoneczne i przygładzając włosy. - Jestem Will Hart. Podejrzewam, że sąsiedztwo aż huczy od plotek na mój temat, chciałbym jednak wygłosić sprostowanie i zapewnić, że to wszystko nieprawda. Nie była w nastroju do sąsiedzkiej pogawędki, zmusiła się jednak do odpowiedzi: - Na jak długo wynajął pan ten dom? Na sześć miesięcy, jak większość lokatorów? - Prawdę mówiąc, kupiłem ten dom. - Nie wiedziałam, że był na sprzedaż.

- Bo właściwie nie pojawił się na rynku. Poprzedni właściciele są klientami mojego przyjaciela, kiedy więc powiedzieli Marty'emu, że chcą osiedlić się na stałe za granicą, rzuciłem się na okazję i złożyłem im propozycję. Może zechce się pani ze mną napić -uniósł butelkę piwa, demonstrując, jaki to mianowicie napój jej proponuje - chciałbym trochę popytać panią o sąsiadów. Od przeprowadzki byłem tak zajęty, że właściwie nikogo tu nie znam. Pogaduchy przy piwie? Co to, to nie. Nie ma mowy. Wciąż jeszcze zbyt żywe było wspomnienie słów ojca, potrzebowała samotności. - Dzięki temu będę też miał możliwość, żeby odpowiednio przeprosić panią za tamten wieczór - dodał. Przypomniało jej się, że początkowo miała ochotę utopić złość w alkoholu. Pomyślała o zimnym piwie i uznała, że to jednak całkiem niezły pomysł. - Mam też wino, jeżeli pani woli. Albo coś bez alkoholu? Machnęła ręką. - Dziękuję, piwo będzie w sam raz. Wydobywszy z lodówki ostatnie dwie butelki, Will otworzył je i postawił na tacy obok szklanki - wyglądała mu na taką, której nawet przez myśl nie przejdzie, że piwo można pić z butelki - i wyszedł z powrotem na dwór. Miał nadzieję, że teraz już będzie mniej rozdrażniona. Kiedy pojawiła się na ścieżce, wyglądała jak chmura gradowa. Ciekawe, co ją tak zdenerwowało. Tego dnia nie sposób było wziąć ją za chłopaka. Włosy, które tamtej nocy musiała mieć spięte pod bejsbolówką, były teraz rozpuszczone. Sięgały jej do ramion, obramowując drobną, melancholijną twarzyczkę o szerokich kościach policzkowych. - Już jestem - oznajmił, popychając nogą furtkę. Siadł obok niej na ławeczce, postawił tacę na trawie i podał jej piwo oraz szklankę. Pokręciła głową. - Nie, napiję się z butelki. Był ciekaw, czy mylił się co do niej też pod innymi względami, to byłoby zabawne. Jak dotąd jego domysły ograniczały się do tego,

że prawdopodobnie ma pod trzydziestkę, no i założyłby się, że uśmiech nieczęsto gości na jej obliczu. Dziewczyna była niewysoka, drobnej budowy (jego mama powiedziałaby, że ma kości jak wróbelek), ubrana w obcisłe, rozszerzane u dołu dżinsy. Cały czas postukiwała stopą w ziemię, a jej kolano poruszało się, niczym tłok maszyny. Prawdopodobnie należała do tych osób, które są w bezustannym ruchu, na najwyższych obrotach i zawsze znajdują jakiś sposób, żeby się przepracowywać. Dobrze by jej zrobiło, gdyby nauczyła się żyć bardziej na luzie - pomyślał. Patrząc, jak dziewczyna upija długi łyk piwa z butelki, spytał: - Czy mogę poznać imię osoby, z którą piję? Nie spoglądając na niego, przedstawiła się: - Harriet. Harriet Swift. - Miło mi cię poznać, Harriet Swift. O ile się nie mylę, mieszkasz wraz ze swoimi dziećmi u rodziców, w tym domu naprzeciwko mnie? Poruszyła się niespokojnie, wpijając w niego przenikliwe niczym laser spojrzenie szarobłękitnych oczu. - To nie moje dzieci, tylko siostrzeńcy. Aha, czyli sprawy tak się mają. Wnuczęta przebywające u swych dziadków. Szczęściarze. - A gdzie są ich rodzice? Na egzotycznych wakacjach w ciepłych krajach? Widząc, jak zmienił się wyraz jej oczu, od razu zorientował się, że powiedział coś niewłaściwego. Stopa przestała postukiwać, kolano zamarło w bezruchu. Odpowiedziała mu dziwnie bezbarwnym głosem. - Zginęli w wypadku samochodowym, w kwietniu. Matka tych dzieci była moją siostrą. Przerażony gafą, jaką znów popełnił, wyjąkał: - Ja... przepraszam. Przykro mi, nie wiedziałem. - Proszę nie mówić, że jest panu przykro. Nie zna pan mnie i nie znał pan Felicity. Doceniam dobre chęci, ale darujmy sobie komunały. Nie wiedział, co ma na to odpowiedzieć, spytał więc po prostu:

- W jakim wieku są dzieciaki? - Jedno ma dziewięć lat, drugie cztery i pół. - Fajny wiek, jeden i drugi. Oba dobrze pamiętam. Milczała, bez słowa popijając piwo. Znów zaczęła stukać stopą. - Moje dzieci są starsze - rzekł - ale niezależnie od wieku, w oczach rodziców wciąż pozostają młode i bezbronne. Mieszkają z matką w Maywood. Obawiając się, że jej milczenie może skłonić go do nadmiernego gadulstwa, zapytał: - A jakie imiona noszą pani siostrzeńcy? - Carrie i Joel. Przywodziła mu na myśl jeża, który zwija się w kulkę, gdy ktoś go napastuje. Jej zwięzłe odpowiedzi znaczyły, że nie chce z nim rozmawiać na ten temat, że dla własnego dobra nie powinien wtykać nosa w nie swoje sprawy. On jednak nigdy nie wiedział, kiedy należy się wycofać. Spoglądając na nią kątem oka, pomyślał, że może sobie pogratulować, bo i tak już sporo o niej wie. Uznał, że lepiej będzie zmienić temat na bezpieczniejszy, pomówić o czymś niewinnym, nie budzącym emocji. - Handluję antykami - oznajmił. - A pani czym się zajmuje? - Jestem programistką. I jeżeli naprawdę chce pan wiedzieć, rzuciłam w cholerę robotę, żeby zająć się Carrie i Joelem, a teraz rodzice oskarżają mnie, że przeze mnie dzieciom jest trudniej odnaleźć się w nowej sytuacji. Ponoć się mnie boją. Oto wdzięczność! Zrezygnowałam z mieszkania, kariery, faceta, i co otrzymuję w nagrodę? O rany, czy każde pytanie zadane tej kobiecie wywoła wybuch gniewu? Nic dziwnego, że dzieci jej się boją, sam trochę jej się bał.

Rozdział dwunasty Jeszcze długo potem Harriet wstydziła się, że straciła panowanie nad sobą wobec kogoś, kogo wcale nie znała. Mało co się nie rozpłakała. Ciekawe, czy się zorientował. Pewnie tak. - W tej chwili nie bardzo nadaję się do towarzystwa - rzuciła, zrywając się na nogi. Nagle miała ochotę uciec. Pożegnała się szybko i zawróciła, ruszając ścieżką w przeciwnym kierunku, w tym, w którym powinna była od razu pójść, klucząc pomiędzy różnymi sprzętami wędkarskimi. Szła tak i szła, aż zaczął zapadać zmrok, a wieczorne powietrze stało się gęste od owadów i słodkiego zapachu zmierzchu. Zaczęła odczuwać ucisk w piersiach; inhalator zostawiła w torebce, a torebkę w sypialni, ruszyła więc z powrotem do domu. Oczywiście, rodzice stwierdzili, że niepotrzebnie się tak przejęła. - Wystarczy, żebyś okazywała więcej cierpliwości - powiedziała matka. - Chodzi mi zwłaszcza o Joela. To taki wrażliwy chłopczyk. Panna Fryer mówi, że on tęskni za... - Daj spokój z tą panną Fryer - warknęła Harriet. - Sama dobrze wiem, za kim dzieci tęsknią! Panna Fryer była terapeutką zajmującą się dziećmi. Przez ostatnie dwa miesiące Harriet co tydzień przywoziła dzieci do jej gabinetu, gdzie pani psycholog zachęcała je, żeby zwierzyły się ze swych odczuć, choć przecież ledwie ją znały. W tym czasie Harriet siedziała w małej poczekalni, nudząc się i przeglądając stare magazyny, żeby jakoś zabić czas. - Na miłość boską, po prostu spróbuj być trochę mniej surowa w stosunku do nich - podjął ojciec, tonem nieco ostrzejszym niż ten,

do którego była przyzwyczajona. - Wiemy, Harriet, że to dla ciebie niełatwe. Potrafimy docenić wszystko, co dla nich robisz, ale po prostu nie ma sensu krzyczeć na Carrie za to, że zostawiła skarpetki na sofie. Dobra, a jest sens krzyczeć na mnie? - oburzyła się, ale tylko w myśli. Rozmowa ta miała miejsce trzy dni wcześniej, i od tej pory Harriet starała się, jak mogła, żeby postępować zgodnie ze wskazówkami rodziców. Jednak rzeczywiście nie było to łatwe. Wciąż przyłapywała się na tym, że mówi coś do dzieci i zaraz ogarniają ją wątpliwości, czy takie, a nie inne wyrażenie podpada pod kategorię „surowości". Czy nie posuwa się za daleko, domagając się, by Carrie wstawiła pusty talerz po kaszce do zmywarki? A jeżeli zawoła do dzieci, które ciągle jeszcze nie zeszły z góry, żeby się pospieszyły, czy będzie to formą ich prześladowania? - Ruszcie się wreszcie! Nie będę na was czekać cały dzień. Minęło kilka sekund, rozległ się odgłos spuszczanej wody w toalecie, a potem tupot stóp na schodach. Carrie podążała przodem, Joel tuż za nią. - Ręce umyte? - spytała Harriet. Joel wyciągnął do niej dłonie, żeby mogła je sobie obejrzeć. - Umyte, tym fajnym wyciskanym mydłem babci. - Jasne, poznaję po zapachu. A zostawiliście choć trochę? Czy rozpacialiście całe... - urwała w pół zdania, przypominając sobie, że odtąd przecież ma być świętą Harriet, nieskazitelną opiekunką maluczkich, cholernie łagodną i dobrotliwą. - Hm... świetnie. Teraz powiemy babci „do widzenia" i w drogę. Mamy mnóstwo spraw do załatwienia. - Jako żywo, w kieszeni jej dżinsów znajdowała się długa lista przedmiotów, które składały się na niezbędne wyposażenie dzieci do szkoły: torebki śniadaniowe, bloczki w kratkę, długopisy, ołówki, flamastry, temperówki, gumki, klej w sztyfcie... Mama Harriet siedziała w bawialni, towarzyszyła jej Dora. Na stoliku leżały części mundurków, do których trzeba było przyszyć tasiemki z imieniem i nazwiskiem. - Mamo, wychodzimy. Na pewno nie chcesz, żeby kupić coś ci przy okazji?

Eileen pokręciła głową. - Jakoś nic nie przychodzi mi do głowy, kochanie. A ty, Doro? Może chcesz, żeby Harriet coś ci kupiła? - Nie, dziękuję. Za to mam tu coś dla dzieci. - Gmerała przez chwilę w torebce, by znaleźć portmonetkę. - Proszę bardzo. - Dała każdemu z nich po kilka funtowych monet. Przecież nie możecie iść po zakupy bez grosza przy duszy, prawda? - Niepotrzebnie to zrobiłaś - odezwała się Eileen, gdy drzwi frontowe się zamknęły i w domu zapanowała cisza. - Wiem, ale chciałam to zrobić. To takie słodkie maleństwa. Kiedy pomyślę, co musi dziać się w ich główkach, po prostu chce mi się płakać. Eileen sięgnęła po jaskrawoczerwoną bluzę i nawlekła igłę. Przez tyle lat naszywała na ubrania swych córek tasiemki z nazwiskiem, a teraz znów robiła to samo. Doskonale pamiętała pierwszy mundurek Felicity. Siedziała wtedy do późna w nocy, zwężając w talii plisowaną spódniczkę; czuła się jednocześnie dumna i zasmucona. W końcu to nie byle jakie wydarzenie, jej pierwsza córka miała pójść do szkoły. Felicity była tak podekscytowana, że nie mogła zasnąć, ale rano opuściła ją odwaga i nie chciała wyjść z domu. Siedziała na najniższym schodku i za nic nie można jej było namówić, żeby założyła swoją marynareczkę. W tamtych czasach mundurki były porządne, nie to co teraz - tanie, importowane bluzy z poliestru, które rozpadną się po kilku praniach, nie wytrzymają nawet do końca półrocza. Wtedy przytuliła Felicity, a dziewczynka w końcu zgodziła się włożyć mundurek i ruszyły do szkoły. Tak naprawdę, to Eileen była bardziej przejęta od niej, kiedy przyszło do rozstania i później, w drodze powrotnej. W domu musiała skrywać łzy przed Harriet, która zarzuciła ją całym gradem pytań. O której Felicity wróci ze szkoły? Ile to jeszcze godzin? Czy już będzie ciemno, kiedy po nią pojadą? Czy ona i Felicity będą miały czas, żeby jeszcze pobawić się przed snem? A jak długo będą mogły się bawić? Nawet wtedy, choć jeszcze taka mała, Harriet chciała poznać wszystkie fakty, wiążące się z danym zagadnieniem. Pod tym wzglę-

dem wcale się nie zmieniła, i właśnie dlatego tak trudno było jej wyjaśnić, że odnosi się do dzieci zbyt ostro. Nie było żadnych konkretnych argumentów, które mogłaby przytoczyć na dowód, była obawa, że jeśli tak dalej pójdzie, Carrie i Joel mogą jeszcze bardziej zamknąć się w sobie. Felicity była kochającą i czułą matką, i choć Eileen wiedziała, że nikt nie będzie w stanie jej zastąpić, ona i Bob - oraz Harriet - mieli obowiązek dać im tak wiele miłości i troski, jak tylko to było możliwe. Wyłącznie to mogło pomóc im jakoś poradzić sobie ze stratą, jaką poniosły. - Skoro już zostałyśmy same, mogę ci opowiedzieć, jak było wczoraj zaproponowała Dora. Eileen podniosła na nią oczy znad szycia, myśląc sobie, że jej przyjaciółka z igłą i nicią w rękach to doprawdy niezwykły widok. - Coś ty znowu nabroiła? - Nastaw wodę na herbatę, to ci opowiem. Chociaż nie, lepiej nie. Ja się zajmę herbatą, a ty spokojnie sobie szyj. Pod tym względem jestem beznadziejna, mam dwie lewe ręce. Na jedną moją naszywkę przypada pięć twoich. - Po prostu brak ci wprawy i tyle. Swoją drogą, to istny cud, że udało mi się namówić cię, żebyś mi pomogła. Dora nigdy nie miała dzieci i Eileen przypuszczała, iż fakt ten stanowił jej największe życiowe niepowodzenie. Pierwszy mąż porzucił ją dla swojej sekretarki po jedenastu latach małżeństwa, potem jej drugi mąż umarł, sześć lat temu. Dora nikogo w życiu tak nie kochała, jak jego, jednak wykazała zdumiewający hart ducha, pozbierała się jakoś i zdołała otrząsnąć z rozpaczy. Eileen mogła tylko mieć nadzieję, że kiedy przyjdzie jej czas - Bobowi również się to uda. Dora była jedyną znajomą Eileen, która przeszła operację plastyczną. Chlubiła się tym, że kiedy miała dwadzieścia kilka lat, jako modelka została „nogami" wiodącego producenta pończoch i rajstop. Jej nogi widniały na billboardach, w magazynach i oczywiście na opakowaniach. Nie zrobiła na tym majątku, w tamtych czasach modelki nie zarabiały tyle, co dzisiaj, ale zarobione pieniądze gwarantowały jej niezależność, o jakiej wiele kobiet mogło wówczas

tylko marzyć. A jednak, nawet teraz, kiedy miała już sześćdziesiąt dwa lata, Dora nie potrafiła sobie wyobrazić życia bez mężczyzny, toteż w poszukiwaniu męża numer trzy nawiązała kontakt z licznymi agencjami matrymonialnymi i wciąż odpowiadała na ogłoszenia zamieszczane w działach „kącik samotnych serc" różnych gazet różnych, ale zawsze wytwornych, jak „Telegraph" albo „The Times". Niektórzy mężczyźni, z którymi się spotykała, byli całkiem mili, inni zaś zupełnie beznadziejni. Jednak po każdej nieudanej randce czy krótkotrwałym romansie, uśmiech bardzo prędko znów zdobił jej oblicze. Była niepoprawną optymistką i wciąż wierzyła, że jej rycerz bez skazy jest gdzieś blisko, o krok. „Potrzebuję kogoś godnego zaufania, takiego jak Bob" - często powtarzała w rozmowach z Eileen. Oczywiście, Dora nie miała pojęcia o zdradach Boba sprzed lat, a Eileen nawet nie przyszło do głowy, żeby ją o tym informować. Byłoby to nielojalne wobec niego. Każde małżeństwo ma swoje sekrety i nie miała zamiaru wyjawiać ich nikomu, nawet swej najlepszej przyjaciółce. No bo po co? Sięgnęła po kolejną naszywkę i teraz pomyślała o Bobie. Z każdym mijającym dniem stawał się coraz bardziej daleki, coraz bardziej obojętny. Spali w jednym łóżku, ale czuła, że przebywa gdzieś o miliony mil z dala od niej. Nie całował już jej na dobranoc, tylko gasił lampkę po swojej stronie i kładł się na boku, plecami do niej. Nie było sensu pytać, czy dobrze się czuje, bo doskonale wiedziała, że jest wręcz przeciwnie. Które z nich mogło czuć się dobrze w tej sytuacji? Nic już nie będzie tak, jak kiedyś. Felicity odeszła i nawet najgłębsza rozpacz nie mogła jej im przywrócić. Tymczasem dla jej męża czas jakby stanął w miejscu, jakby Felicity zginęła wczoraj, a nie pięć miesięcy temu. Czasami Eileen wydawało się, że Bob ma jej za złe, że radzi sobie z bólem lepiej niż on. Jeśli jednak rzeczywiście tak było, to dlatego, że po prostu nie miała innego wyjścia. Tak samo jak trzy lata temu, kiedy nagle zapadła na tajemniczą chorobę. Pewnego ranka obudziła się z dojmującym bólem głowy. Poszła do pracy w sklepie, jak zwykle, jednak już koło południa

musiała wrócić do domu i położyć się. Kiedy Bob wrócił z pracy, zastał ją w łóżku; wówczas przypuszczała, że złapała jakąś grypę. Jednak po czterech dniach jej stan w ogóle się nie poprawił, ledwie starczyło jej energii, żeby usiąść w łóżku i coś zjeść. Minęło aż sześć miesięcy, nim zdiagnozowano ME, a wówczas musiała pogodzić się z tym, że jej życie nigdy już nie powróci do normy, że w niektóre dni nogi będą się pod nią uginać, jakby były z galarety, a ból w plecach nie będzie dawał jej spać. Musiała się oszczędzać, rozsądnie gospodarować tą skąpą dawką energii, jaka jest pozostała. Lekarz zapisał prozac, w niewielkich dawkach, żeby ułatwić jej zachowanie równowagi psychicznej i emocjonalnej. - Herbata gotowa - oznajmiła Dora. Eileen wstała, odłożyła robótkę i zrobiła miejsce na stole, żeby przyjaciółka mogła postawić tacę. - Teraz opowiadaj. Założę się, że zeszłej nocy miałaś kolejną randkę? Dora nalała sobie herbaty, zabrała filiżankę i spodek, żeby rozsiąść się w fotelu, opierając łokcie o kolana. - Wstąpiłam do Klubu Soiree. - Wielkie nieba, a co to takiego? Brzmi jak w sam raz dla Hiacynty Bouquet. Czy to znaczy, że będziesz wydawać eleganckie przyjęcia przy świecach? - Prawie - roześmiała się Dora. - Co tydzień ktoś z klubu zaprasza do siebie do domu wszystkich pozostałych, trzeba tylko zadeklarować się, że przyjmuje się zaproszenie - lub nie. - Czy to znaczy, że i ciebie to czeka? - Tak. - No dobrze, ale jeśli ktoś nie umie gotować? - Tak jak ja, chcesz powiedzieć? - specjalnością Dory były mrożonki odgrzewane w mikrofalówce. - Nie ma problemu. Każdy z uczestników dostaje listę firm cateringowych, z których usług można korzystać. Jak się domyślasz, dania zamawiane serwują częściej panowie, panie rzadziej. - To może być dość kosztowne. Dora wyjęła łyżeczkę z filiżanki.

- Zawsze powtarzam, że właściwy mężczyzna wart jest każdej ceny. To prawda - pomyślała Eileen - choć czasem ta cena bywa naprawdę wysoka. Ku swej irytacji, Harriet stwierdziła, że wszystkich potrzebnych rzeczy nie da się kupić w Kings Melford i trzeba jechać dalej, do May-wood. Sprzedawczyni w sklepie obuwniczym omal nie roześmiała jej się w nos, gdy spytała ją o tenisówki. - Wszystkie sprzedaliśmy już wiele tygodni temu - oznajmiła. - Niech pani zajrzy do Woolies, może mają jeszcze kilka par. Jednak okazało się, że również u Woolwortha półki pod szyldem „Witaj, szkoło!" są niemal całkowicie ogołocone. Następnym razem Harriet będzie wiedziała, że takich zakupów nie należy zostawiać na ostatnią chwilę. Ile czasu musiało upłynąć, nim jej siostra poznała wszystkie tajniki tych na pozór marginalnych spraw, wiążących się z wychowaniem dzieci? W drodze do Maywood Joel usnął. Jego główka tak bardzo pochyliła się do przodu, że niemal opierał podbródek o klatkę piersiową. Aż szkoda było go budzić, ale jednak trzeba było to zrobić. Harriet zawołała go cicho po imieniu, a gdy odpięła jego pas, chłopiec drgnął i nie otwierając oczu, wyciągnął do niej ręce. - Mamo, daj mi pić. Harriet zamarła. Kątem oka spostrzegła, że Carrie także znieruchomiała. - Wszyscy pójdziemy się czegoś napić, kiedy już zrobimy zakupy rzekła Harriet. Chłopczyk z wolna otworzył oczy. Widać było, że wciąż jest zdezorientowany i zaspany. Nie dając mu czasu na uświadomienie sobie pomyłki, wyciągnęła go z fotelika i postawiła na chodniku. Zarzuciła torebkę na ramię i zamknęła samochód. - Dobra - powiedziała, biorąc go za rękę - wyskakuj z tenisówek, mieścino Maywood! - Do kogo ty mówisz? - Carrie zmarszczyła brwi. - Właściwie do siebie. Nigdy to ci się nie zdarza?

- Na głos? Nie. - Może powinnaś czasem porozmawiać z samą sobą. To każdemu dobrze robi. Gdybyż to rzeczywiście było aż tak proste - pomyślała Harriet, gdy szli Crown Street w stronę sklepu Fullera. Był to jeden z tych staromodnych sklepów z obuwiem, w których niewielkie zapasy towaru przechowuje się nad półkami ekspozycyjnymi. Gdy weszli do środka, ujrzeli starszą już niewiastę, balansującą na drabince i ustawiającą pudełka jedne na drugich. Są rzeczy, które nigdy się nie zmieniają pomyślała Harriet, wspominając, jak niezliczone razy przychodziły tu wraz z Felicity, przyprowadzane przez matkę, żeby kupić praktyczne szkolne obuwie - czyli nudne, czarne, sznurowane trzewiki. Wewnątrz nie było innych klientów i nie chcąc tracić czasu na przeglądanie półek, Harriet od razu spytała sprzedawczynię, czy dostanie tenisówki. - Trochę późno sobie pani przypomniała, co? Harriet zacisnęła zęby. - Wszyscy mi to w kółko powtarzają. Kobieta zeszła zręcznie z drabinki. - Jaki rozmiar jest pani potrzebny? - Jeden i... - ale Harriet nie zdołała dokończyć zdania. Zobaczywszy przyrząd do mierzenia stóp, Carrie zrzuciła buciki. - Czy mogłabym prosić o wzięcie miary? - Carrie, przecież dokładnie znamy twój rozmiar. - Nic nie szkodzi, zawsze warto zmierzyć. W takich sprawach wskazana jest dokładność, przecież nie chcemy, żeby przybiegła ostatnia podczas wyścigu tylko z tego powodu, że rozmiar obuwia jest nieodpowiedni, prawda? - Ale czy pani w ogóle ma jeszcze tenisówki? - Harriet nie miała ochoty przechodzić przez całą procedurę mierzenia stóp Carrie jedynie po to, by potem dowiedzieć się, że i tak nie dostanie tego, czego szuka. Chociaż właściwie po co miała się przejmować stratą kilku minut? Zaprzepaściła całe życie, pół godziny w sklepie z obuwiem nie miało już żadnego znaczenia.

- Tak, mamy jeszcze trochę zapasów - uśmiechnęła się sprzedawczyni. Joel pociągnął ją za rękaw. - Czy ja też mogę prosić o zmierzenie? Po dwudziestu minutach wyszli ze sklepu; każde z dzieci dzierżyło plastikową torebkę. Harriet mogła ku swej uldze skreślić ostatnią pozycję na liście zakupów. - Teraz chodźmy się czegoś napić. Uznała, że zasłużyły na to. Zresztą i jej samej też należało się coś od życia, postanowiła więc zabrać dzieci do Novel Ways, gdzie nie tylko można było dostać caffe latte, ale również po jej wypiciu poszperać pośród regałów z książkami. Miała nadzieję, że zastanie Milesa, bo wciąż jakoś nie zdobyła się na telefon do niego. Odstali w kolejce po napoje, a potem znaleźli sobie stolik. Siedzieli przy nim zaledwie minutę, może dwie - tylko tyle, żeby dzieci zdążyły rozsypać cukier i rozchlapać nieco mleka, kiedy usłyszała głos: - Cześć, Harriet. Miles wyglądał na zajętego, tak jak zwykle. Dźwigał stos książek w miękkich okładkach, miał długopis zatknięty za ucho, z kieszeni jego koszuli wystawał kawałek pogniecionej kartki papieru. Ze wszystkich znajomych Harriet tylko on chodził równie szybko, jak ona. Dlatego zawsze szli przodem, natomiast Dominik i Felicity wlekli się z tyłu. - Cześć, Miles - powitała go ciepło. - Masz dużo pracy, jak widzę. Westchnął ciężko. - Żebyś wiedziała. - Nagle jakby zawahał się i dodał: - Już od dawna miałem do ciebie zadzwonić. Machnęła ręką. - Ja tak samo. - Mama i tata powiedzieli mi, że wróciłaś tu na stałe. To prawda? - Nie miałam innego wyjścia. Jego spojrzenie powędrowało w kierunku dzieci, toteż Harriet zorientowała się, że powinna wciągnąć je jakoś do rozmowy. Istniało

kilka prostych skojarzeń, dzięki którym mogła im przypomnieć, z kim mają do czynienia, na przykład: „Pamiętacie Milesa? Był na pogrzebie waszych rodziców" albo: „To jest Miles, poznaliście go, kiedy byliście z rodzicami na Gwiazdkę w Cheshire", powiedziała jednak oczywiście po prostu: - Pamiętacie Milesa, prawda? Jego rodzice mieszkają przy Mapie Drive. Joel nie odezwał się, ssał tylko z całej siły słomkę, wciągając koktajl mleczny, Carrie jednak zamyśliła się. - Czy to pana księgarnia? - spytała. - Owszem - odparł Miles z uśmiechem. - Podoba ci się? - Nie wiem - zmarszczyła brwi. - Jeszcze nie widziałam całej. - To nie było bardzo grzeczne z twojej strony - zauważyła Harriet, kiedy Miles musiał odejść, bo zawołano go do telefonu. - Przecież powiedziałam tylko prawdę. Zawsze mówisz, że tak się powinno robić. Pokonana własną bronią - przemknęło przez myśl Harriet. Jednak w następnej chwili Carrie powiedziała coś, co ją zaskoczyło. - Czy mama nas tu przyprowadzała? Joel przestał wsysać koktajl i spojrzał na Harriet przez rzęsy. - Nie wiem - odpowiedziała ostrożnie. - Może i tak. A pamiętacie, że was tu przyprowadzała? Carrie uniosła ramiona, a potem pozwoliła im opaść. - Może to była jakaś inna księgarnia. To była pierwsza wzmianka o matce, jaką usłyszała od Carrie i Harriet nie wiedziała, czy powinna dalej z nią rozmawiać na ten temat. Może nie i należało na tym poprzestać, ale może był to sygnał, że jeśli da jej się odpowiednią zachętę, gotowa jest posunąć się w zwierzeniach dalej. Jednak ta niepowtarzalna chwila została nieodwołalnie stracona, gdy Joel zawołał: - Muszę do ubikacji! Szybko dopili, co zostało do wypicia, i odbywszy obowiązkową wycieczkę do toalety, Harriet odprowadziła Carrie oraz Joela do kącika zabaw dla dzieci. Oznajmiła im, żeby nie wychodziły stamtąd, dopóki nie wróci, a sama poszła znaleźć sobie coś do czytania.

Coś wciągającego, w czym mogłaby się zatracić. Sięgała właśnie po ostatnią książkę Trący Chevalier, gdy znów pojawił się Miles. Tym razem nie dźwigał niczego, ale wciąż zza ucha sterczał mu długopis - zresztą kosmyk nieprzygładzonych włosów również - i nadal sprawiał wrażenie człowieka bardzo zajętego. Wielu ludzi myślało, że jest dużo młodszy i brało go za studenta, zresztą ją także często traktowano jak nastolatkę. Wiedziała, że Milesowi działa to na nerwy, zwłaszcza gdy oznaczało to, że nie jest traktowany poważnie. Kiedyś próbował zapuścić brodę, aby przydać sobie nieco lat, jednak zarost miał jasny i rzadki, toteż trwało to strasznie długo, a jedyny skutek był taki, że różni ludzie pytali go, czy aby nie jest chory. — Harriet, pewnie nie... - przerwał i nerwowo odchrząknął. - Powiedz mi, proszę, jeśli uważasz, że to niewłaściwa chwila, ze względu na Felicity i w ogóle... - znów przerwał. Tym razem przesunął dłonią po krótkich włosach, przy czym długopis upadł na ziemię. Podniósł go i niezdarnie wetknął do kieszeni spodni. - Słuchaj, zastanawiałem się, czy nie poszłabyś ze mną na drinka. Oczywiście, o ile nie jesteś zbyt zaabsorbowana dziećmi. Uśmiechnęła się, mimo iż wspomniał o Felicity i na jego twarzy malowało się okropne zakłopotanie. - Na drinka, jak dorośli? Do pubu albo do baru? Na prawdziwego drinka, bez żadnych słomek i nieustannych wypraw do toalety? Rozluźnił się wreszcie i odpowiedział jej uśmiechem. - Chyba coś takiego miałem na myśli. - No to świetnie. Na przykład kiedy? — Może w środę wieczorem? — Doskonale. Już nie mogę się doczekać. A najdziwniejsze było to, że naprawdę miała ochotę się z nim spotkać. Poza tym pierwszy raz od wielu tygodni, miała coś, na co mogła się cieszyć z góry.

Rozdział trzynasty Gdy Eileen zajmowała się Dorą, a Harriet pojechała z dziećmi po zakupy, Bob uległ pewnemu impulsowi i nie był pewien, czy reszta domowników zaaprobuje jego postępowanie. Eileen prawdopodobnie stwierdzi, że to oznacza dodatkowe wydatki i kłopot, ale tym już on sam się zajmie. Spoglądał na rocznego teriera ostrowłosego i widział w nim nie porzuconego zwierzaka, któremu potrzebne jest schronienie, lecz pretekst, który pozwoli mu uciekać z domu. Wyprowadzając psa dwa razy dziennie, będzie miał idealną wymówkę, żeby nie przebywać wśród bliskich. Będzie mógł zostawać sam na sam ze swoimi myślami. Być sobą. - Wezmę tego - powiadomił dziewczynę, która cierpliwie czekała, aż się zdecyduje. Pokazała mu pięć różnych psów, ale stwierdziła, że do dzieci najlepszy będzie właśnie ten, bo ma żywe usposobienie i jest bardzo przyjazny. Jakby rozumiejąc, że wyjdzie na wolność z ponurego schroniska, piesek wstał i zamerdał krótkim ogonkiem. Szybko załatwiono kwestię pieniężną i Bob zaprowadził zwierzaka do samochodu. Terier trzymał się jego nóg, a Bob czuł się dziwnie dobrze, mając go u boku. Nim zdecydował, czy posadzić go na przednim, czy tylnim siedzeniu samochodu, pies sam dokonał wyboru. Wskoczył bez wahania na fotel kierowcy, a potem przeszedł na siedzenie obok. Siadł i nastawił uszu, spoglądając z zaciekawieniem na Boba, jakby chciał spytać: „To co, dokąd jedziemy?". Do domu - odpowiedział w myślach Bob. Jeśli można to miejsce jeszcze tak nazwać. Ostatnio czuł się tam intruzem. Nie tylko tam,

czuł się intruzem we własnym życiu. Wszystko skupiało się wokół dzieci. Każda rozmowa z Eileen zaczynała się i kończyła na Carrie oraz Joelu. Ujął w dłonie kierownicę. Jasne, że mu było wstyd. Co za egoizm. Oczywiście. Ale nic nie mógł na to poradzić. Kochał te dzieci, jak każdy dziadek, jednak bezustanne napięcie, kiedy przez cały dzień coś trzeba było przy nich robić, wyczerpywało go, zaczynał doznawać czegoś w rodzaju klaustrofobii. Tęsknił za dawnymi, dobrymi czasami, kiedy można było do woli odgrywać rolę dobrego dziadka, przekarmiać dzieci słodyczami i lodami, a potem wracały do rodziców, jeszcze zanim zrobiło im się niedobrze. Ale tak naprawdę przede wszystkim tęsknił za córką, którą utracił. Ktoś mógłby powiedzieć, że za prawdziwe błogosławieństwo należy uznać, iż została mu jeszcze druga córka. Ktoś nawet rzeczywiście to powiedział. W tej chwili nie mógł sobie przypomnieć, kto to był. Jakiś powodowany najlepszymi intencjami głupek, nie mający pojęcia, o czym gada. Kiedy ma się więcej niż jedno dziecko, nie powinno się mieć ulubieńców, jednak Felicity była dla niego wyjątkowa. Jej osoba oznaczała najważniejszy zwrot w jego życiu. Nigdy nie czuł się tak blisko Eileen, jak wtedy, gdy pierwszy raz podała mu Felicity, żeby wziął ją na ręce. Od tamtego czasu nawet nie spojrzał na żadną inną kobietę. Jakby czysta, niczym nieskażona dusza noworodka oczyściła i jego, przez co stał się lepszym człowiekiem. Te dwie zdrady, których się dopuścił, nadal ciążyły mu na sumieniu. No, bo i nie był to żaden powód do dumy, i nie miał pojęcia, co by zrobił, gdyby Eileen kiedyś się o tym dowiedziała. Zadał sobie sporo trudu, żeby zatrzeć ślady, bo nie chciał jej skrzywdzić. Nigdy nie był tak głupi, żeby zachowywać jakieś kompromitujące rachunki albo wykradać się w środku nocy i wydzwaniać z domu, jak zrobił któryś z jego kolegów tymczasem żona faceta po prostu podniosła słuchawkę w sypialni i usłyszała każde słowo. Jako przedstawiciel handlowy spędzał większość czasu poza domem, jeżdżąc od miasta do miasta, toteż nigdy nie brakowało okazji do przelotnych romansów. W porównaniu z innymi sprzedawcami, których znał, był zaiste wzorem dobrego prowadzenia się, bo

zdrady dopuścił się tylko dwukrotnie. Pierwszy romans trwał niecałe sześć miesięcy, natomiast drugi, który miał dwa lata później, trwał prawie cały rok. Obie tamte kobiety nie miały pojęcia, kim albo czym jest tak naprawdę. Okłamał je, mówiąc, że od niedawna jest z żoną w separacji i nie jest jeszcze gotów, żeby tak od razu zaangażować się w kolejny związek. Zachowywał się więc wyjątkowo podle i gdy wracał do domu, gdy kładł się w łóżku obok Eileen, nienawidził za tę podłość samego siebie. Nie mógł spać, obiecywał sobie, że skończy z tym, bo ryzykuje zbyt wiele. Brakowało mu jednak silnej woli i już po kilku dniach zastanawiał się, jak by tu się wyrwać z domu. Tylko przy nich, przy tamtych kobietach, mniej doskwierało mu cierpienie, jakiego na co dzień doświadczali oboje z Eileen. Tylko w ich ramionach zapominał o rozpaczy, jaka ogarniała go, gdy Eileen traciła kolejną ciążę. Oba romanse zakończyły się z powodu jego wyrzutów sumienia. W głębi duszy kochał swoją żonę i za żadne skarby nie chciał jej skrzywdzić. Kiedy znów zaszła w ciążę i po raz pierwszy udało się jej przekroczyć magiczny próg piątego miesiąca, przysiągł sobie, że jeśli to dziecko urodzi się żywe, nigdy już nie ulegnie pokusie i nie spędzi ani jednej nocy z dala od żony. Obietnicy tej dotrzymał i nawet jeśli wysyłano go gdzieś daleko, a pogoda była parszywa, zawsze wracał do domu, żeby być z Eileen i rodziną, która napawała go taką dumą. Jego zajęcie nie było zbyt pasjonujące, pracował bowiem dla firmy specjalizującej się w dystrybucji środków czystości i wyposażenia dla sprzątaczek, ale pracował w niej od samego początku, zaczął jako chłopak na posyłki w magazynie, a z czasem firma zapewniła mu przyzwoity poziom życia, poczucie bezpieczeństwa dla niego i rodziny, stabilizację. W zeszłym roku, gdy odchodził na emeryturę, firma obchodziła czterdziestolecie swego istnienia, chlubiąc się ponad setką pracowników oraz filią w Birmingham, która powstała jako odgałęzienie macierzystego biura w Chester. Był pierwszym z wieloletnich pracowników, którzy odeszli na emeryturę, toteż zyskał sobie przydomek „Tato". Na pożegnanie Jim Clark, dyrektor przedsiębiorstwa, wygłosił zabawny spicz i podarował mu

zestaw mebli ogrodowych. Bardzo solidnych, z porządnego tekowego drewna. Jim powiedział, że jeśli dbać o nie odpowiednio, będą żyć wiecznie. A teraz, za każdym razem, gdy Bob spoglądał na te meble, zastanawiał się, po jaką cholerę mają żyć wiecznie? Kogo to obchodzi, że ławka przetrwa, skoro człowiek umiera? No i niby dlaczego ta ławka miałaby żyć, skoro jego córka już nie żyje? Kilku kolegów zjawiło się na pogrzebie. Przywieźli kwiaty, ale żaden z nich nie zdobył się, żeby spojrzeć mu w oczy. Obiecywali, że zadzwonią, że zabiorą go na drinka... ale żaden nie odezwał się ani razu. Przełknął z trudem ślinę, zmusił się, by skupić uwagę na prowadzeniu samochodu, odganiając precz poczucie żałosnego osamotnienia. W sumie i tak czuł się lepiej niż wtedy, kiedy dzień w dzień opanowywała go przemożna chęć wyrwania sobie bebechów. Eileen chyba radziła sobie z tym wszystkim znacznie lepiej niż on. To zupełnie irracjonalne, ale jej postawa, polegająca na stosowaniu metody małych kroków, stopniowego powrotu do normalności, działała mu na nerwy, jak gdyby trywializując cierpienie albo, co gorsze, trywializując śmierć Felicity. Krzątanina wyraźnie dawała Eileen ukojenie, jej myśli zajęte były dziećmi lub też kwestią, czy Harriet zajmuje się nimi w odpowiedni sposób. Wyraźnie nie szukała wyjaśnień, nie próbowała dopatrzyć się jakiegokolwiek sensu w tym, co się wydarzyło. Pewnie słusznie, bo przecież był to tylko bezsensowny, bezduszny absurd, którego nikt nie był w stanie pojąć. Może i on powinien zażywać prozac, może wtedy i on mógłby przespać cierpienie...? Od razu zawstydził się tej myśli, bo przecież to nie wina Eileen, że musi tak dużo odpoczywać. Był już prawie w domu, kiedy nagle uświadomił sobie, że trzeba kupić karmę dla psów. Zaparkował koło sklepu Edny i wszedł do środka. Edna tkwiła za ladą, spoglądając podejrzliwie na grupkę nastolatek, które stały przy półce z magazynami, chichocząc i w ogóle zachowując się o wiele za głośno. Od razu uświadomił sobie, że jeszcze całkiem niedawno Felicity i Harriet były takimi samymi rozwrzeszczanymi pannicami.

Znalazł półkę z jedzeniem dla zwierząt, wybrał kilka puszek na chybił trafił i położył je na ladzie. Teraz w sklepie panowała już cisza, dziewczyny wyszły. Edna przyjrzała się jego zakupom. - Pies, tak? - Tak jest. Postanowiłem, że przyda się pies, żeby nas wszystkich rozweselić. - Czasem prościej było od razu dostarczyć wszystkich niezbędnych informacji, niż przechodzić przez krzyżowy ogień pytań Edny. - To oznacza wydatki, całkiem spore. Owszem, o ile nadal będę kupował karmę w tym sklepie. - O mało nie powiedział tego na głos. Gdy wyszedł, zobaczył, że nastolatki zebrały się wokół jego samochodu. Zachwycały się pieskiem, któremu najwyraźniej podobało się, że jest w centrum zainteresowania, bo skakał po siedzieniu, niczym pies odgrywający swój numer w cyrku. Brakowało mu tylko spiczastej czapeczki i kryzy wokół szyi. Zajechał pod dom i wypuścił psa, nie spuszczając go jednak ze smyczy. Ruszył do tylnego wejścia, przygotowując się już na niechętną reakcję Eileen.

Wrzesień Każdy gracz musi się pogodzić z tym, że los rozdaje mu takie, a nie inne karty. Ale kiedy już ma je w ręku, sam musi podjąć decyzję, jak nimi grać, aby zwyciężyć w tej grze. Voltaire

Rozdział czternasty Był to pierwszy dzień nowego roku szkolnego, na terenie szkoły i przy bramie aż roiło się od ludzi. Widok tak wielu dzieci przez chwilę zaniepokoił Harriet, bo wyobraziła sobie, jak Carrie i Joel zaprzyjaźniają się z nimi wszystkimi, a potem cała ta hałastra zwala się im do domu na herbatę. Jednak gdy popatrzyła na wystraszoną twarzyczkę Joela i grymas zastygły na obliczu Carrie, wszystko wskazywało raczej, że nie zaprzyjaźnią się w ogóle z nikim. Dobrze będzie, jeśli wyjdą z tego cało, mniejsza o stosunki towarzyskie. Poprzedniego dnia podczas popołudniowej herbaty uzgodniono, że zadanie odwiezienia dzieci do szkoły w pierwszym jej dniu przypadnie Harriet. Jej matka, nakładając na talerze „przyjazną dzieciom" potrawę, złożoną z mielonego mięsa, puree ziemniaczanego oraz groszku, oznajmiła, że ponieważ jest to dla Carrie i Joela dzień szczególny, mogą sobie wybrać, kto im będzie towarzyszył. - Jeśli chcecie, możemy nawet pojechać wszyscy - dodała Eileen. Harriet w duchu poczuła ulgę, że przynajmniej to zostanie jej oszczędzone, przecież Carrie i Joel w życiu nie zechcą, żeby ta straszna, groźna ciotka odprowadzała je do szkoły, ale w następnej chwili ku swemu zdziwieniu usłyszała głosik Joela: - Chcę, żeby pojechała z nami Harriet. Nawet Bob i Eileen wyglądali na zaskoczonych. - A co ty na to, Carrie? - spytał Bob. Grzebiąc łyżką w potrawie i nie podnosząc głowy, Carrie rzekła: - Chcę, żeby odwieźli nas Harriet i Toby. Joel wyraźnie się ucieszył.

- Ojej, rzeczywiście. Czy Toby też może jechać? Kiedy ojciec ni stąd ni zowąd pojawił się w domu z psem, okazało się, że trudno byłoby wymyślić lepszy sposób na rozweselenie dzieci. Tym niemniej, Eileen nie była zachwycona, gderała, że w domu jest i tak za ciasno i że jest za wiele gąb do wyżywienia, no i jeszcze to sprzątanie... - A co z astmą Harriet? - dorzuciła na koniec. - Mamo, jestem uczulona na pyłki i zarodniki pleśni, na zwierzęta nie wyjaśniła od razu Harriet. Atak astmy mógł też zostać spowodowany stresem, ale nie uważała za konieczne, by o tym przypominać. Widząc jednak, że dzieci natychmiast przywiązały się do pieska, Eileen złagodniała. - No już dobrze - stwierdziła - niech sobie zostanie. Zapewniam was jednak, że nie będę z nim wychodzić na spacery w deszcz i niepogodę. - To biorę całkowicie na siebie - wtrącił Bob. - Obiecuję. Carrie wymyśliła zwierzakowi imię Toby, wszyscy zgodzili się, że pasuje do niego idealnie. Toby musiał zostać w samochodzie, podczas gdy Harriet i dzieci przeszły przez szkolne podwórko, bowiem ku wielkiemu rozczarowaniu Joela, okazało się, że jest zakaz wprowadzania zwierząt na teren szkolny. Wiedząc, jak przebiegłe potrafią być dzieci, Harriet uznała, że wybrały ją w charakterze eskorty poniekąd za karę. Dziadkowie poradziliby sobie z tym zadaniem o wiele lepiej, w porównaniu z nią byli wręcz ekspertami w tej dziedzinie, w końcu robili to już dwukrotnie. Gdy weszli na wypełniony zgiełkiem korytarz, powitała ich wysoka, elegancka niewiasta, która miała być wychowawczynią Carrie, niejaka pani Kennedy. Pośród harmidru drących się na całe gardło dzieciaków i plotkujących matek, pokazała im, gdzie Carrie ma powiesić swój worek do WF-u, a potem zaprowadziła Joela do klasy, nieco dalej, na tym samym korytarzu. Następnie zabrała Carrie ze sobą i nie pozostawało nic innego, jak przejść ostatni odcinek korytarza i mieć to wreszcie za sobą. Harriet czuła, była po prostu

pewna, że Joel zaraz się rozpłacze. I nie miała pojęcia, jak temu zapobiec. W pobliżu wejścia do klasy Joela kłębił się spory tłumek dzieci i Harriet zauważyła, że na niektórych twarzyczkach maluje się taki sam lęk, jak na obliczu Joela. Chyba też i dla nich był to pierwszy dzień w szkole. Inne dzieciaki były pewne siebie, zawadiackie, przepychały się przy wejściu. Stare wygi, byli już w jakimś przedszkolu albo klasie przygotowawczej. Na pewno wypatrywali już potencjalne ofiary, nad którymi będzie można się znęcać. Nic fajnego - pomyślała. Niektóre matki też nie wyglądały najlepiej, z tymi twarzami wykrzywionymi grymasem, mającym wyobrażać zachęcający uśmiech... Harriet pamiętała, jak Felicity mówiła, że kiedy pierwszy raz pożegnała się w szkole z Carrie, wróciła do domu cała zalana łzami. Potem cały dzień bawiła się z Joelem, odliczając godziny i minuty, aż będzie mogła po nią pojechać. Poczuła, że dłoń Joela zaciska się mocniej, spojrzała na niego. Małe oczy błyszczały od łez, wyglądały jak dwa żałosne jeziorka. I znów pomyślała o Felicity, i o tym, jak świetnie poradziłaby sobie teraz. Wiedziałaby dokładnie, co i jak trzeba powiedzieć oraz zrobić. Wszystkie inne dzieci znikły już we wnętrzu klasy, na korytarzu nie było nikogo. Harriet zauważyła nazwisko i imię Joela nad jednym z kołków do wieszania ubrań. - Zobacz - powiedziała - tutaj powiesimy worek z tenisówkami. Potrząsnął głową i przycisnął worek do piersi. - Daj spokój, daj mi to, bo się spóźnimy i będą kłopoty, nim w ogóle zacznie się rok szkolny. To jednak nic nie pomogło. Pochyliła się ku niemu, a on oparł głowę o jej czoło, wypuścił z rąk worek na tenisówki i objął ją za szyję, ściskając mocno. Na tyle mocno, że omal jej nie wywrócił. Nie płakał, ale to było jeszcze gorsze. Harriet wiedziała, że milczenie jest u niego najbardziej niepokojącym objawem. Jedyne, co mogła zrobić, to także objąć go ramionami. Wtedy poczuła przypływ czułości, gdy uświadomiła sobie fizyczną obecność tej kruchej istoty i zarazem zdała sobie sprawę, że chyba nigdy dotąd nie zdarzyło jej się tak porządnie przytulić któregokolwiek z dzieci.

- Dzień dobry. Nazywam się Rawlinson. Ty pewnie jesteś Joel Knight. Zastanawiałam się, co się z tobą dzieje. Uwalniając się od uścisku Joela, Harriet wstała, żeby przywitać się z nauczycielką swojego siostrzeńca. - Zdaje się, że jest troszkę zdenerwowany - wyjaśniła, jednocześnie przyglądając się tej kobiecie, a właściwie dziewczynie. Panna Rawlinson sprawiała wrażenie, jakby dopiero co skończyła szkołę. Z tym szerokim uśmiechem, włosami spiętymi wysoko w kucyki, bawełnianą bluzką w kratę z bufiastymi rękawami, dżinsową spódnicą i czarnymi, wysokimi butami z lateksu, przypominała jedną z tych gadatliwych prezenterek z programów dla dzieci, którymi zachwycali się zarówno Carrie, jak i Joel. Nie wyglądała jednak na kogoś, kto byłby w stanie odpowiadać za tak dużą grupę dzieci. Zwłaszcza dzieci potrzebujących szczególnej troski i opieki, jak Joel. Nagle poczuła się dwa razy starsza i nieoczekiwanie wcale nie miała ochoty powierzyć jej swojego siostrzeńca. Położyła dłoń na Joela ramieniu. - To twoje, Joelu? - spytała panna Rawlinson, podnosząc z ziemi worek. Chłopczyk nie zwrócił na nią uwagi, chowając twarz w spódnicę Harriet. - Chodź, poznasz swoich nowych kolegów. Wszyscy na ciebie czekają. Pokręcił głową. - Nie chcesz poznać swoich kolegów? Ten sam ruch głową. - Obawiam się, że znaczy to „nie" - zauważyła Harriet. - Może powinniśmy dać mu spokój i spróbować jutro od nowa? - Nie do wiary, że tak powiedziała, wydawało się to jednak najprostszym i najbardziej humanitarnym rozwiązaniem. Po prostu nie mogła patrzeć, jak dzieciak się męczy. Jednak tamta potrząsnęła energicznie głową. - To byłby fatalny błąd, gdyby mu teraz ustąpić - stwierdziła. Zniżając głos do konfidencjonalnego szeptu, dodała: - Najlepiej, jeżeli matka po prostu sobie pójdzie.

Równie ściszonym głosem, i pochylając się ku niej, Harriet wyjaśniła: - Najlepiej, jeżeli matka nie jest martwa. Nazywam się Swift i jestem jego ciotką oraz prawną opiekunką, byłoby też miło, gdyby pani zainteresowała się choć trochę moim siostrzeńcem. Na przykład, gdyby zechciała się pani o nim czegoś dowiedzieć. Dziewczyna wyraźnie się speszyła. Harriet znów przykucnęła, żeby porozmawiać z Joelem. - Słuchaj - szepnęła - musisz mi pomóc. Chciałabym, żebyś był naprawdę dzielny i bardzo się postarał wypaść dziś jak najlepiej. Wrócę po ciebie po południu i... i obiecuję, że przywiozę ze sobą Toby'ego zbliżając usta do jego ucha, mówiła dalej: - W dodatku obiecuję, że wprowadzę go na podwórko, żeby wszyscy twoi koledzy mogli go zobaczyć. A w samochodzie będzie czekać na ciebie jedwabik. Odsunęła się nieco od niego. - Zgoda? Po dłuższej chwili skinął głową, ale tylko nieznacznie. - Przybijesz piątkę? Wyciągnął rękę. - W porządku, i pamiętaj: umowa jest umową. Wytrzymaj cały dzień, a potem przyjadę po ciebie razem z Tobym. Wyprostowała się i choć uczyniła to bez najmniejszego przekonania, powierzyła Joela opiece zupełnie obcej osoby. Odeszła, nie mając odwagi się odwrócić. Po drodze minęła klasę Carrie i zajrzała do środka przez przeszklone drzwi. Spostrzegła ją od razu. Gapiła się z roztargnionym wyrazem twarzy przez okno, ssąc warkoczyk. Zupełnie jak Harriet, kiedy siedziała w tej samej klasie i miała tyle samo lat. Miała przeczucie, że pod tym względem, z Carrie mogą być kłopoty, bo była bystra i szybko mogła zacząć się nudzić, o ile szkoła nie zapewni jej odpowiednich bodźców. Gdy Harriet wróciła do samochodu, Toby tylnymi łapami stał na fotelu, a przednimi opierał się o kierownicę i spoglądał przez przednią szybę. - Ma pan zezwolenie na prowadzenie tego wozu? - spytała go, czekając, aż się przesiądzie, żeby mogła zająć miejsce kierowcy.

Kiedy zapuściła silnik i wrzuciła bieg, trącił ją pyszczkiem w łokieć i od razu pomyślała o Joelu, który zazwyczaj starał się zwrócić na siebie jej uwagę, właśnie dotykając ręką jej ramienia. Biedny mały - pomyślała. - Słuchaj no, żebyś mi się spisał i rozweselił Joela dziś po południu odezwała się do psa. - A kiedy już się z tym uporasz, możesz rezerwować mi miejsce w najbliższym wariatkowie. Jakby ktoś się pytał, to powiedz im, że rozmawiam z psami, więc muszę być stuknięta. Toby w odpowiedzi szczeknął uprzejmie i odwrócił się, żeby wyjrzeć przez okno, wciąż jednak nastawiając uszu, jakby spodziewał się dalszych poleceń. Aż trudno było pojąć, jak ktoś mógł wyrzucić takiego bystrego psa. Gdy spędzał swą pierwszą noc na Mapie Drive, i Harriet odbywała wieczorną służbę, czytając dzieciom na głos, Carrie przerwała jej: - Cieszę się, że Toby zamieszkał z nami. W tym sierocińcu musiało mu być strasznie źle. - Nie był w sierocińcu - poprawiła ja Harriet - tylko w schronisku. - W schronisku? - zainteresował się Joel. - Takim, jak w górach? - Nie. To takie miejsce, w którym znajdują się zwierzęta, porzucone przez swych niedobrych właścicieli i czekają, aż przyjdzie wziąć je stamtąd jakiś dobry człowiek, jak wasz dziadek. Czytać dalej tę bajkę, czy nie? Gdy Harriet wróciła do domu, zastała ojca w kuchni. Układał paczki płatków na półce. Toby od razu podbiegł do miseczki i zaczął głośno chłeptać wodę. - Gdzie mama? - spytała Harriet, zgarniając swoją pocztę ze stołu. - Na górze, leży w łóżku. Nie chciała nic mówić przy śniadaniu, bo to dla dzieci taki ważny dzień, ale nie czuje się najlepiej. Ledwo chodzi, a plecy nie dawały jej spać przez całą noc. - Znów przemęczenie, prawda? - Sama wiesz, jak to z nią jest.

- Pójdę do niej, zobaczę, jak się teraz miewa. - Lepiej nie, bo śpi. Zaglądałem do sypialni dziesięć minut temu. Niech sobie wypoczywa. Chcesz kawy? Zaskoczona dobrym humorem ojca - tak rozmowny nie był już od dłuższego czasu - powiedziała: - Tak, poproszę. A może ja zaparzę? - Nie, siedź sobie. Ja się tym zajmę, tymczasem ty opowiedz mi, jak się spisali Carrie i Joel. Wszystko w porządku? Czy polały się łzy? - Nie, dzięki Bogu, łez nie było, ale nie podoba mi się nauczycielka Joela. Nawet nie wiedziała, że nie jestem jego matką. Chciałabym wiedzieć, jakie wymagania trzeba spełnić, żeby dostać pracę w szkole. Jakiś dyplom z ogryzania paznokci? - westchnęła i odchyliła się w fotelu. - Ale teraz będzie łatwiej, prawda, tato? Podczas pierwszej przerwy Carrie wyszła na podwórko, żeby odszukać Joela. Był w piaskownicy. Bawiły się tam także inne dzieci, ale on trzymał się na uboczu, siedział sobie tylko i trzymając w ręku samochodzik, przyglądał się chłopcom, którzy budowali piaskowy tor dla niebieskiej, plastikowej ciężarówki. Nie wyglądał najlepiej, jednak na jej widok od razu zmienił się na twarzy, rzucił samochodzik i podbiegł do siostry. - Wracamy do domu? - spytał. - Czy Harriet już przyjechała? Powiedziała, że weźmie ze sobą Toby'ego. Obiecała! Carrie wzięła go za rękę i zabrała na boisko, gdzie dopiero co bez trudu wygrała w biegach na wuefie. Wiedziała, że tutaj nikt ich nie usłyszy. - Słuchaj, nawet nie było jeszcze przerwy na lunch. Popatrz na zegarek. - Przecież wiesz, że nie znam się na zegarku. - Zrobił obrażoną minę. - To bardzo łatwe. Zobacz. - Podwinęła rękaw bluzy. - Teraz długa wskazówka pokazuje sześć, a krótka jest między dziesięć a jedenaście.

- A gdzie będą wskazówki, kiedy Harriet po nas przyjedzie? - Długa będzie na szóstce, a krótka między trzy i cztery. - A ile potrwa, zanim się tam znajdą? - Strasznie długo - powiedziała, nieco już zniecierpliwiona. -A powiedz, płakałeś dziś rano? Pokręcił poważnie głową. - Powiedziałaś, że mam tego nie robić. - To dobrze. A paluch ssałeś? Zmieszał się. - No... może trochę. Westchnęła i ujęła się pod boki. - Mówiłam ci, nie możesz tego robić. Będą cię przezywać. Będą mówili, że jesteś dzidzia. - Ale ja nie jestem żadną dzidzią! - To twój brat? Carrie odwróciła się. Nie wiadomo skąd się tu wzięły, ale wokół nich stała grupka dziewczynek z jej klasy i wszystkie gapiły się na Joela. Ta, która przybiegła po niej do mety, powtórzyła: - To twój brat? - Tak - rzekła. - Ale słodki! Jak ma na imię? - Joel. Podeszła bliżej. - To prawda, że wasz tata i mama nie żyją? - zainteresowała się jedna z nich. Carrie wzięła Joela za rączkę. - I czy rzeczywiście zginęli w wypadku samochodowym, i obcięło im głowy? Joel drgnął nerwowo. Carrie nagle ogarnęła chęć, żeby wziąć go na ręce i uciec, wiedziała jednak dobrze, że tego właśnie pod żadnym pozorem nie wolno jej zrobić. Musi być silna. - Tak - stwierdziła. - To prawda. A jeżeli chcecie, to powiem wam coś jeszcze. Kiwały skwapliwie głowami, więc nachyliła się i dodała półgłosem:

- Ich ucięte głowy wyleciały z samochodu i wypadły na ulicę. Wszędzie było pełno krwi, całe kałuże. Wielkie, ogromne kałuże krwi. Zadowolona z przerażonych min koleżanek, Carrie zastanawiała się, co by tu jeszcze wymyślić, jednak w tej chwili rozległ się dzwonek na koniec przerwy, więc wszyscy pobiegli z powrotem do szkoły. Była przerwa na lunch i Joel bardzo się starał, żeby postępować tak, jak kazała mu Carrie. Nie płakać. Nie ssać kciuka. Nie być dzidzią. Ale nie mógł się powstrzymać. Było mu niedobrze i musiał do ubikacji, w dodatku nie mógł myśleć o niczym innym, tylko o tym, jak głowy tatusia i mamusi toczyły się po asfalcie. Czy policja je znalazła, czy ciągle leżą jeszcze gdzieś w krzakach? Uniósł się na krzesełku, ale dłużej już nie mógł wytrzymać i poczuł ciepłą strużkę spływającą mu po nodze. Coraz niżej. Nie mógł nic zrobić, żeby ją powstrzymać. Zaczął płakać. Teraz Carrie będzie się na niego gniewać. I Harriet też. Carrie mówiła mu, że nie wolno im nigdy złościć Harriet, bo mogą wylądować w takim miejscu, w jakim był Toby. Ale Harriet na pewno tego nie zrobi. Harriet jest dobra. Przecież obiecała, że weźmie ze sobą Toby'ego, kiedy przyjedzie po nich. Zerknął pod stół i przez łzy zobaczył, że na podłodze zrobiła się już kałuża. Na ten widok rozpłakał się jeszcze bardziej. Nie wiadomo, może jednak Harriet będzie się na niego gniewać? Harriet była tymczasem w niezłym nastroju. Jasne, wszystko jest względne, ale ten dzień okazał się jednak lepszy, niż się spodziewała. Skąd się wziął jej dobry humor? Otóż z poranną pocztą przyszło zaproszenie na party od Erin. Z wąskiego kręgu oksfordzkich przyjaciół, jedynie Erin pozostała z nią w kontakcie, choć niezbyt regularnym. Harriet uznała to za rzecz zupełnie normalną, bo kiedy

człowiek wypada z obiegu, życie przecież płynie dalej, a wszyscy mają swoje własne sprawy. Wina leżała też częściowo po jej stronie, bo i ona nie napisała ani nie zadzwoniła do nikogo. Perspektywa wyjazdu do Oksfordu na jedno z przyjęć Erin była dla Harriet niczym światełko w tunelu, bowiem jej życie towarzyskie w zasadzie przestało istnieć. Erin miała bardzo różnych przyjaciół, do jej znajomych zaliczali się intelektualiści, akademicy z uniwersytetu, ale także typy poniekąd artystyczne z muzeum Ashmolean, gdzie pracowała jako konserwator obrazów - oraz różni imprezowicze z Londynu. Erin znała historię rozstania Spencera z Harriet, bo pojawiła się u niej tego samego dnia, gdy Spencer w stylu godnym Houdiniego wyzwolił się ze swych „okowów"; napisała w zaproszeniu, że oczywiście Harriet jest mile widziana wraz z osobą towarzyszącą. Harriet nawet przez chwilę brała pod uwagę Milesa, ale w końcu uznała, że to nie najlepszy pomysł. Niektórzy ze znajomych Erin byli straszliwie nadęci, a to nie przypadłoby mu do gustu. Przyglądała się chwilę przez kuchenne okno ojcu, który pieczołowicie obcinał zwiędłe kwiaty róż, Toby drzemał zaś tymczasem w cieniu czereśni - a potem odwróciła się i poszła na górę, żeby popracować na komputerze. Miała zamiar wygładzić swoje CV, a następnie rozesłać je, dokądkolwiek się da. Teraz, gdy miała już nieco wolnego czasu, mogła zająć się na poważnie poszukiwaniem pracy. Plan był taki, żeby jej rodzice odbierali dzieci ze szkoły po południu i zajmowali się nimi przez cały dzień, jeśli któreś się rozchoruje; natomiast ona będzie je odwozić do szkoły rano, przed pracą. Teoretycznie stwarzało to szansę, że potencjalny pracodawca nie odrzuci jej oferty z powodu dwójki dzieci, którymi się opiekuje, uznając, że nie można na nią liczyć w każdej sytuacji. System wydawał się bez zarzutu i miała nadzieję, że dzięki wprowadzeniu go w życie wkrótce będzie mogła pomyśleć o kupnie własnego domu. Otworzyła drzwi dawnego pokoju Felicity, w którym teraz sypiała, i weszła do środka, zamykając je cicho za sobą. Matka leżała w sąsiednim pokoju, więc nie chciała jej przeszkadzać. Początkowo spodziewała się, że po powrocie do domu będzie zajmować swoją własną dawną sypialnię, jednak Eileen uznała, że lepiej bę-

dzie, gdy zamieszka w pokoju siostry. „Chyba żadne z dzieci nie powinno spać w pokoju matki. Mają bujną wyobraźnię, kto wie, co może im przyjść do głowy". Harriet wydało się to lekką przesadą, ale pogodziła się z tą decyzją, podobnie jak pogodziła się z tyloma innymi rzeczami. Włączyła laptopa, wyciągnęła przed siebie ramiona, rozprostowując splecione palce obu dłoni. - A teraz - rzekła na głos - powstanie idealne CV, dzięki któremu zdobędę idealną pracę. W Cheshire jest tyle firm zajmujących się tworzeniem oprogramowania, że często mówi się o tej okolicy jako o angielskiej Krzemowej Dolinie. Biorąc pod uwagę, jakie kwalifikacje miała do zaoferowania, była pewna, że wkrótce przypadnie jej w udziale najlepsza praca, jaką mogła sobie wymarzyć.

Rozdział piętnasty Harriet stała przed klasą Joela, na korytarzu, spoglądając przez okno na podwórko, gdzie czekały dzieci. Toby wciąż usiłował wetknąć nos w krocze Joela. Panna Rawlison pojawiła się po dłuższej chwili. - Przepraszam, że to tak długo trwało. Już jestem. Harriet odwróciła się ku niej gwałtownym ruchem. Bez zbytecznych wstępów, spytała od razu: - Dlaczego nie zadzwoniła pani, żeby powiedzieć, że są problemy z Joelem? Dziewczyna wyglądała na zmieszaną. - Nic mi nie wiadomo o problemach z Joelem, pani Knight. - Nazywam się Swift. A Joel zmoczył spodnie, to chyba znaczy, że jakiś problem jednak jest, prawda? - Przecież takie coś może zdarzyć się każdemu dziecku, kiedy jest zdenerwowane. - Czyżby? W takim razie mogła pani zrobić choćby tyle, żeby przebrać go w suche spodnie. Przecież tego wymaga zwykła przyzwoitość, jak można było zostawić go w takim stanie? Zdaje sobie pani sprawę, jakie to dla niego upokarzające? - Niestety, nic nie mogliśmy zrobić, nie mieliśmy pod ręką żadnych spodni na zmianę. Widzi pani, skrzynka ze zgubionymi rzeczami jest jeszcze pusta. Może - zawahała się - może najlepiej by było, gdyby nosił ze sobą do szkoły zapasową parę własnych spodni. Tak na wszelki wypadek. Bardziej przydałaby mu się zapasowa nauczycielka, najlepiej dorosła pomyślała Harriet, trzaskając za sobą drzwiami.

- Toby! Przestań tak obwąchiwać Joela! To obrzydliwe. - Wzięła smycz od Carrie. - Chodźcie, zmywamy się stąd. Żadne z nich nie odezwało się, dopóki nie wsiedli do samochodu; wtedy Harriet jeszcze raz krzyknęła na Toby'ego, żeby przestał wpychać nos między nogi Joela. Odciągnęła zwierzaka od chłopca, a wtedy Joel powiedział cicho: - Przepraszam, Harriet. Ja... nie mogłem się powstrzymać. Popatrzyła na niego w lusterku wstecznym. Cholera, co za wyraz twarzy. Małej, zalęknionej twarzyczki. Spuściła wzrok i przekręciła kluczyk w stacyjce. - Proszę, nie gniewaj się na niego - powiedziała Carrie. - To był wypadek. Nie zrobił tego umyślnie. To niesprawiedliwe, żebyś się na niego gniewała. Harriet szarpnęła ręcznym hamulcem. Odwróciła się do dzieci. - Zaraz, chwilę! Kto powiedział, że gniewam się na Joela? Dzieci wymieniły spojrzenia. - Jak rozmawiałaś z nauczycielką Joela, widać było, że jesteś zagniewana - wyjaśniła Carrie. - Dlatego, że ta kretynka działa mi na nerwy, nie widzi niczego oprócz własnej dupy. Carrie popatrzyła na nią szeroko otwartymi oczyma. - Nie wolno ci przy nas mówić brzydkich słów. - Mogę mówić przy was, co tylko mi się spodoba. Uwaga, zaraz powiem znowu: dupa! Carrie wybuchnęła śmiechem, Harriet także. Jednak gdy znów spojrzała w lusterko, zauważyła, że Joel nie przyłączył się do nich, przeciwnie, skurczył się jeszcze bardziej i wcisnął w fotelik. Widziała, jak ściska w dłoni swój jedwabik, o którym na szczęście przypomniała sobie w ostatniej chwili i wrzuciła go do samochodu, zgodnie z obietnicą. - Jak minął dzień? - To pytanie skierowane było raczej do Carrie. Nauczyłaś się czegoś? - Postanowiła już, że postara się wyciągnąć coś więcej z Joela, dopiero kiedy wrócą do domu i wykąpie go oraz przebierze w czyste ubranko. Okazało się jednak, że nic z tego. Joel nie puścił pary z ust, był jeszcze bardziej skryty niż zwykle. Nawet Eileen nie udało się niczego

dowiedzieć. Podczas podwieczorku bawił się tylko jedzeniem, cały czas ze spuszczonym wzrokiem, machając nogami pod stołem. Milczał też wieczorem, gdy Harriet czytała im na głos, i chociaż siedziała przy jego łóżku dłużej niż zwykle, nie usłyszała od niego ani słowa na temat dnia spędzonego w szkole. Uznała więc, że nic więcej nie da się zrobić, zgasiła światło i poszła do swojego pokoju, żeby przygotować się na spotkanie z Milesem. Miała wpaść po niego do domu, bo z jakiegoś niezrozumiałego powodu, matka Milesa chciała ją zobaczyć, nim pójdą do pubu. - Chciałam tylko powiedzieć, jak strasznie jest mi przykro, że nie mogłam pójść na pogrzeb Felicity, ale bardzo źle się wtedy czułam oświadczyła Freda McKendrick. - Bardzo nad tym ubolewam. - Rozumiem. - Słyszała już tę bajeczkę tyle razy. Zawsze, gdy trzeba było opuścić progi własnego domu, u Fredy pojawiała się jakaś tajemnicza dolegliwość. Siedzący obok ojca Miles nieznacznie skinął głową, chcąc okazać Harriet swoją wdzięczność, co ją zirytowało, a kiedy zdała sobie z tego sprawę, zirytowała się jeszcze bardziej, tym razem na samą siebie. Nie miała powodu, żeby złościć się na Milesa. No tak, ale dlaczego godził się na to wszystko, dlaczego pozwalał, żeby jego własnej matce życie przeciekało między palcami? Czy nie lepiej byłoby wywlec ją siłą za drzwi frontowe, na ulicę, rzucić na głęboką wodę? Co by się wtedy mogło stać? Przecież chyba nie dostanie zawału i nie umrze? Freda przesunęła bladą, elegancką dłonią pośród kosmyków włosów miodowozłotych włosów przystrzyżonych, ufarbowanych i ułożonych rękami fryzjerki, która przychodziła do niej do domu. - Jak sobie radzisz? Mój Boże, wydaje się, jakby to było wczoraj, kiedy wszyscy czworo byliście jeszcze dziećmi i bawiliście się razem. Miles, kochanie, podaj mi to zdjęcie Dominika. Harriet chyba już bardzo dawno nie widziała twojego brata. Zobacz, jaki przystojny. Wytworne maniery eterycznej Fredy działały Harriet na nerwy, miała ochotę chwycić ją za ramiona i potrząsnąć. Przewrócić kop-

niakiem szafki z porcelanowymi figurynkami, pozrzucać bibeloty z gzymsu kominka, cisnąć na podłogę i zdeptać bukiety zasuszonych kwiatów. W tym domu czuła się jak w mauzoleum. Urządzanie jego wnętrza stało się dla Fredy jedyną treścią życia. Nic dziwnego, w przeciwnym razie groziła jej całkowita demencja. A jej mąż nie był wcale lepszy. Harvey McKendrick zawsze budził w niej pewien lęk. W jego sposobie bycia było coś dziwacznego, zawsze taki sztywny i oficjalny. Harriet nigdy nie widziała go bez krawata. Poza tym był pozbawiony jakichkolwiek uczuć: jeszcze kiedy byli dziećmi, rozjechał przypadkiem kota sąsiadów i w żaden sposób nie mógł pojąć, o co wszyscy robią tyle hałasu. Rzuciła okiem na fotografię Dominika. Widniał pod nią podpis „Dr Dominik McKendrick", zdjęcie przedstawiało go w czarnej todze obszytej futrem - w pełnym rynsztunku akademickim. Prawdopodobnie zrobiono je podczas jakiegoś ważnego wydarzenia uniwersyteckiego, nie chciało jej się jednak pytać, co to była za okazja. Tym niemniej, Freda pod jednym względem stanowczo miała rację, na tej fotografii jej starszy syn był bardzo przystojny. Jak zawsze. Mruknęła coś niezobowiązującego w odpowiedzi, oddała zdjęcie Fredzie i zaproponowała: - To jak, idziemy w miasto? Zobaczmy, co Kings Melford ma nam do zaoferowania - i wstała, nim Freda zdążyła cokolwiek zrobić, żeby zostali dłużej. Harriet chciała jak najprędzej uwolnić się od dusznej atmosfery, której ta nieszczęsna kobieta za żadną cenę nie chciała porzucić. Od niepamiętnych czasów drażniło ją, że McKendrickowie w tak widoczny sposób wyróżniają starszego syna, że to właśnie Dominik miał być gwiazdą, tym lepszym i mądrzejszym z chłopców. Kiedy miał jedenaście lat, posłali go do szkoły z internatem, bo tam ponoć miano docenić jego wyjątkowe zdolności. Inny chłopak mógłby z tego powodu czuć się osamotniony i obcy, gdy wracał do domu na wakacje, jednak nie było takiej siły na tej planecie, która byłaby zdolna wprawić Dominika McKendricka w poczucie niższości. Od najmłodszych lat był święcie przekonany o swej wyjątkowości i uważał się za pępek świata. Był najstarszy z całej czwórki, miał o rok

więcej niż Felicity, toteż oczywiście uważał się za ich przywódcę. To za jego sprawą wszyscy czworo po raz pierwszy w życiu spili się jak nieboskie stworzenia. Któregoś wieczoru obie chaty były wolne - to było jeszcze zanim zaczęły się problemy Fredy - a Dominik postanowił, że się zabawią, sporządzając koktajl wszech czasów. Przeszukali barki obu domów, a następnie powstała piorunująca mieszanka złożona z zawartości wszystkich napoczętych butelek. Kiedy Harvey i Freda wrócili do domu, zastali w nim czworo nastolatków w różnych stadiach upojenia alkoholowego. Upojenia i rozebrania, bo kolejny pomysł Dominika polegał na urządzeniu partyjki rozbieranego pokera. Wszyscy byli w bieliźnie, a Felicity właśnie miała zdjąć stanik. Harriet zaczerwieniła się na to wspomnienie. Ciekawe, czy Miles też pamięta tamten wieczór. - Jest ładna pogoda, pomyślałem więc sobie, że moglibyśmy pójść do Navigation - powiedział. - O ile nie masz nic przeciwko temu? - Skądże, oczywiście, o ile nie odbywa się tam dziś wieczorek samotnych serc dla emerytów i o ile nie jest przyjęte, by przyprowadzać tam ze sobą dzieci. Pub był zatłoczony i musieli stać w kolejce po drinki, udało im się jednak zdobyć wolny stolik w ogródku nad kanałem, z widokiem na mostek. W przystani panował ruch, właściciele łodzi zajęci byli cumowaniem i zwijaniem takielunku na noc. Gdy usiedli, zauważyła, że Miles przygląda się pięknej, osiemnastometrowej łodzi płaskodennej w tradycyjnym stylu. Pomalowana była na czerwono, czarno i zielono, wypolerowane mosiężne okucia lśniły w świetle zachodzącego słońca. Łódź była w doskonałym stanie, bez jednej nawet ryski. Należało z tego wnioskować, że nie jest wynajęta, tylko że pływa nią sam właściciel. Warta była pewnie ze sto tysięcy funtów. - Miałeś kiedyś ochotę wsiąść na łódź i po prostu odpłynąć w siną dal? - spytała. Miles popatrzył na nią. - Chyba każdemu z nas kiedyś przyszedł taki pomysł do głowy, czyż nie?

- Dlaczego więc tego nie robimy? Zamrugał oczami. - To znaczy, ty i ja? Uśmiechnęła się. - Nie, dlaczego ludzie zazwyczaj w ogóle tego nie robią? Marzą o ucieczce, ale rzadko się na nią decydują. - Znacznej większości łudzi po prostu nie starcza odwagi. No i oczywiście są tacy, którym nie pozwalają na to różne zobowiązania. Odwrócił się, znów patrząc na łódź. Harriet skorzystała z tego, by przyjrzeć mu się uważnie. Zawsze był tym spokojniejszym i rozsądniejszym z braci McKendrick. Miał delikatne rysy intelektualisty, jasnoniebieskie oczy. Znała go od lat, a ani razu nie pokłócili się; poza tym szanowała go od zawsze za to, że potrafił żyć w cieniu tak trudnej i dynamicznej osobowości, bo z pewnością Dominik, jako starszy brat, musiał być wyjątkowo ciężki do zniesienia. Cieszył się niemałą renomą jako nauczyciel akademicki, miał przy tym na swoim koncie kilka tomików poezji i nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że Miles dorównuje mu pod jakimkolwiek względem. Czy że w ogóle ktokolwiek może się z nim równać. Jako dzieci, wszyscy byli ze sobą bardzo zaprzyjaźnieni, a właściwie tworzyli zwartą i samowystarczalną paczkę. Nie trzeba im było innych przyjaciół, ten zamknięty krąg wystarczał im w zupełności. Po dziś dzień Harriet była przekonana, że właśnie dlatego z trudem przychodziło jej nawiązywanie kontaktów z ludźmi i zawieranie nowych przyjaźni - po prostu nie miała okazji się tego nauczyć, będąc jeszcze w wieku, kiedy większość ludzi nabiera takich umiejętności. Potem wszyscy poszli na studia i ich drogi rozeszły się, każde poszło w swoją stronę. Felicity wyszła za mąż, Harriet zaczęła pracować dla niewielkiej firmy software'owej w Newbury, Miles wyjechał do Londynu, gdzie pracował dla dużej sieci księgarskiej, a Dominik otrzymał propozycję pracy w Stanach, na uniwersytecie w Chicago. Nawiązując do słów Milesa, spytała: - A ty? Czujesz się uwiązany? Znów na nią popatrzył.

- Tak - powiedział tak stanowczym tonem, że aż drgnęła. - Ale właściwie dlaczego? Nie jesteś żonaty i nie masz takich zobowiązań, żebyś nie mógł robić tego, na co masz ochotę. W każdej chwili możesz sprzedać księgarnię i... - Moja matka jest chora, Harriet - przerwał jej, nie podnosząc głosu. - Przecież masz ojca, który może się nią opiekować. Nie musisz brać na siebie całej odpowiedzialności. - Uważasz, że powinienem po prostu odejść i zostawić ich samym sobie? Tak postąpił Dominik. - Ty także mógłbyś to zrobić. Spojrzał jej w oczy. - Zapewne, i ty także byś mogła. Twoi rodzice przecież zajęliby się dziećmi Felicity. Przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć. Pierwszy raz ktoś poruszył ten temat w rozmowie z nią. Dotąd nikt nawet nie wspomniał, że być może istniała jakaś inna opcja. Ze mogłaby odwrócić się od rodziny plecami... zapomnieć o obietnicy danej Felicity. - Wybacz, nie chciałem być tak obcesowy - powiedział Miles. - Ale mam rację, prawda? - Rzeczywiście, gdybym chciała, mogłabym odejść - przyznała. - Mogłabyś, ale tego nie zrobisz. Nie odejdziesz, bo podobnie jak ja, masz silne poczucie tego, co jest dobre, a co złe. - Nie rozpatruję tego w kategoriach dobra i zła. Machnął ręką, nie zważając na jej sprzeciw. - Pod tym względem jesteśmy do siebie podobni. Mamy wrodzone poczucie obowiązku. Bowiem człowiek albo przychodzi z tym na świat, albo też i nie. Tu chodzi o lojalność, która nakazuje nam rozgrywać partię takimi kartami, jakie otrzymaliśmy od losu i starać się robić to jak najlepiej. Poczuła przypływ ciepłych uczuć wobec starego przyjaciela. Nie wiedzieć czemu, ale właściwie miała ochotę go uściskać. Jak dobrze tak siedzieć sobie we dwoje, kiedy nie ma dzieci ani rodziców, tylko rozmawiają jak dorośli i nikt im nie przerywa. Zwłaszcza że nie była to jakaś tam pogawędka bez znaczenia.

- Nie masz pojęcia, jaka to ulga, porozmawiać z kimś, kto mnie rozumie - stwierdziła w końcu. - Chyba rozumiem, chyba aż za dobrze. Mogę cię tylko podziwiać. Harriet upiła długi łyk piwa, spoglądając w ślad za parą łabędzi przelatujących na drugą stronę kanału. Gdy zniknęły za plątaniną gałązek wierzbowych opadających aż do gładkiej powierzchni wody, spojrzała w niebo i zauważyła, że słońce zniżyło się i zamgliło. - Ludzie myślą, że skoro kochałam Felicity - powiedziała cicho muszę też szaleć za jej dziećmi. Jednak wcale tak nie jest. Nic na to nie poradzę, taka jest prawda. Nigdy nie przepadałam za dziećmi. Teraz, kiedy to mówię na głos, czuję się wprost wstrętnie. Czy i ty uważasz, że jestem bez serca? - Mam jeszcze mniejsze doświadczenie z dziećmi niż ty, ale wydaje mi się, że dla nich najważniejsza jest twoja obecność. Chodzi o to, że mają kogoś, na kogo mogą liczyć. Potrzebują poczucia bezpieczeństwa, a to akurat możesz im zapewnić lepiej od większości znanych mi osób. Zgadza się, może jesteś pozbawiona pewnych cech macierzyńskich w tradycyjnym znaczeniu, tyle że to akurat może wyjść dzieciom na dobre. Uśmiechnęła się. - Wiesz, co mi nagle przyszło do głowy? Chyba powinniśmy częściej się spotykać. Dobrze na mnie działasz. Szczerze mówiąc, miałam poczucie winy, bo nie dałam rady... - przerwała na widok wysokiego, szczupłego mężczyzny po drugiej stronie ogródka, który niósł dwa kieliszki wina w rękach i paczkę chipsów w zębach. Było coś komicznego w tym, jak przemykał się pośród stolików i krzeseł, w dodatku zadanie utrudniał mu kosmyk włosów opadający na oczy. Dopiero gdy doszedł do swojego stolika, wyjął torebkę z ust i odgarnął włosy, rozpoznała Willa Harta. Towarzyszyła mu atrakcyjna blondynka, która wybuchnęła śmiechem, kiedy pocałował ją w czubek głowy. Była chyba o połowę młodsza od niego. Typowe - pomyślała Harriet z niechęcią. - To twój znajomy? - zainteresował się Miles, podążając spojrzeniem za jej wzrokiem.

Powiedziała mu, kto to taki. - A ty go znasz? - Tylko ze słyszenia. Jego była żona prowadzi dom aukcyjny w Maywood pod nazwiskiem Stone. Słyszałaś coś o niej? - Nie. Wiem tylko, że on też handluje antykami. - Teraz tak, ale podobno kiedyś był ambitnym prawnikiem, dopiero po przeżytym załamaniu nerwowym zmienił branżę. Ma firmę tutaj, w Kings Melford, prowadzi ją razem z Jarvisem Cooperem. Ten to dopiero postać, zresztą niemożliwe, żebyś go nie znała. Roześmiała się. - Niestety, tutejsze najnowsze ploteczki nie docierają do Oksfordu. - Jarvis nie jest tu wcale nowy, wręcz przeciwnie. Prowadził swój antykwariat, jeszcze kiedy byliśmy dziećmi. Teraz to Hart's Antique Emporium, ale dawniej miejsce nazywało się po prostu „Tawerną". To budynek dawnej oberży w pobliżu placu. Należy do rodziny Cooperów od pokoleń. Harriet jak przez mgłę przypomniała sobie jakieś opowieści o zakładzie szewskim czy czymś w tym rodzaju, teraz jednak myśli jej zaprzątał Will Hart. - Facet nie wygląda na takiego, który mógłby mieć załamanie nerwowe. Jest za bardzo... - zawahała się, szukając właściwego określenia. - Za bardzo rozluźniony i beztroski. - Może swoje już przeszedł i teraz wie, o co chodzi w życiu. Nie odczuwa potrzeby ucieczki, tak jak inni. - Jak to się dzieje, że tyle wiesz o wszystkich? - Jestem właścicielem księgarni, w której ludzie gromadzą się, by pogawędzić przy kawie oraz czasem wziąć pod uwagę zakup jakiejś książki. Zawsze wiedziałem, że w końcu poświęcę się pracy społecznej w tej czy innej formie. - Ejże, tylko bez marudzenia! Przecież uwielbiasz tę swoją księgarnię. - Rzeczywiście, tak. Klienci są wspaniali, w dodatku zaskakująco lojalni. Wiedzą, że u nas nie będą traktowani jak anonimowi kupujący, no i wyłazimy ze skóry, żeby ich zadowolić - jak to zwy-

kle bywa z małymi przedsiębiorstwami. To wciąż dla wielu ludzi dużo znaczy. - Cieszę się. - Zaczęłaś już szukać roboty? - Właśnie dzisiaj wygładziłam i wypolerowałam moje CV, tak że mucha nie siada. Teraz zamierzam rozesłać emaile do jak największej liczby firm. - Więc nie myślisz o zmianie zawodu? - Nie ma mowy. Uwielbiam ześwirowany świat komputerowych programistów - położyła rękę na sercu. - Zawsze wiedziałam, że takie jest moje przeznaczenie. Uśmiechnął się. - Felicity była z ciebie bardzo dumna. - Naprawdę? Skinął głową. - Kiedyś powiedziała mi, że chciałaby być choć w połowie tak bystra jak ty. Harriet zmarszczyła brwi. - Kiedy tak powiedziała? - Na początku roku, kiedy odwiedziła rodziców. Była wtedy z dziećmi, więc pewnie w lutym, podczas ferii. Często wpadała do księgarni, kiedy tu przyjeżdżała. Harriet przemknęło przez myśl, że to wyjaśnia pytanie Carrie o Novel Ways. - Felicity była o wiele inteligentniejsza ode mnie - stwierdziła. -Do licha, przecież znała trzy języki! Nie mogła się opędzić od zamówień na tłumaczenia. Nie mam pojęcia, jak sobie radziła z taką robotą przy dzieciach. Zwłaszcza, kiedy były jeszcze całkiem małe. - Z pewnością umiała zorganizować sobie życie i pracę. Zresztą, pewnie ty też to potrafisz - przerwał na moment, bawiąc się kartonową podstawką do piwa. - Nie przeszkadza ci, że rozmawiamy o Felicity? - Nie. Nawet w jakiś dziwny sposób sprawia mi to przyjemność. Tak jakby była razem z nami. Jakby wystarczyło spojrzeć przez ramię, żeby ją znów zobaczyć, uśmiechniętą i zadowoloną.

Pokiwał głową i zamyślił się, wpatrzony w dal. - Wiem, co masz na myśli. Do mnie wciąż nie dociera, że już jej nie ma, ale... ale jednocześnie pamiętam jej pogrzeb. Jak cios obuchem. Śmierć. Coś ostatecznego, nieodwracalnego - popatrzył na nią, a Harriet była zaskoczona głębią smutku, jaki widniał w jego jasnobłękitnych oczach. - Myślę, że nigdy nie zapomnę tamtego dnia. A ty byłaś wtedy bardzo dzielna. - Byłam na autopilocie. I tak zszokowana, że nie byłam w stanie płakać. Pamiętam jednak, że twoja obecność dodała mi otuchy. Pamiętała też, jaki był wtedy przygnębiony i że nawet nie próbował tego skrywać. To było proste i szczere - i potrafiła to docenić. Stanowił zupełne przeciwieństwo swojego brata, który był najbardziej pokrętną osobą, jaką znała. Felicity zawsze powtarzała, że Harriet ocenia Dominika zbyt surowo, że wymaga od niego zbyt wiele. „Jest, jaki jest powiadała - i nic na to nie poradzi. Wszyscy jesteśmy tacy, jakimi nas życie ukształtowało". W takim razie Dominik musiał mieć za sobą jakieś naprawdę okropne doświadczenia, bo przy każdej okazji zachowywał się wprost wstrętnie. Wybuch śmiechu przy stoliku Willa Harta sprawił, że oboje odruchowo odwrócili się w tamtą stronę. Harriet pokręciła głową. Skąd się to bierze, że takie młode, ładne blondynki lecą na facetów w średnim wieku - zwłaszcza tych w miarę przystojnych? Zmieniając temat, spytała: - A jak twoje życie uczuciowe? Wyglądał na zaskoczonego. - Nie istnieje. A co z tobą? Jak ci się układa z tym mężczyzną, o którym wspominałaś podczas pogrzebu? - Wcale się nie układa. Nie wiem, jak to możliwe, ale chyba straciłam sporo na uroku, gdy przeprowadziłam się tutaj, żeby opiekować się Carrie i Joelem. - W takim razie to głupek. Dobrze, że się go pozbyłaś. Zasługujesz na coś lepszego. - Tak właśnie mi się wydaje. - Uniosła szklankę, żeby uczcić to łykiem piwa, ale okazało się, że jest już pusta.

- Jeszcze po jednym? - Czemu nie? Patrzyła za nim, gdy wszedł do wnętrza pubu. Miło spędzało się wieczór z kimś, kto znał ją tak dobrze. Trudno było założyć, że Miles ocenia sprawiedliwie jej charakter i zdolności, bo jako dawny i wierny przyjaciel, rzecz jasna był stronniczy - ale trwał po jej stronie, w sposób rzeczowy i bezpretensjonalny, a to podnosiło ją na duchu. Może zresztą miał rację, że dzieciom najbardziej potrzebny jest ktoś, na kogo mogłyby liczyć. Kto wie, czy Felicity nie miała właśnie tego na myśli, kiedy wymogła na niej tamtą obietnicę. Musiała zdawać sobie sprawę, że jeśli zdarzy się coś nieprzewidywalnego, Harriet jej nie zawiedzie. Czy też może, co ważniejsze, nie zawiedzie jej dzieci. Nie było to proste, ale tak jak przed chwilą powiedział Miles - trzeba próbować i postępować najlepiej, jak tylko jest się w stanie.

Rozdział szesnasty To był naprawdę dobry dzień, a jego ciąg dalszy zapowiadał się jeszcze lepiej. Tego dnia Will miał urodziny i właśnie wracał do firmy po udanym popołudniu spędzonym w Colwyn Bay, gdzie znajdowała się jedna z jego ulubionych sal aukcyjnych. Bywał tam co najmniej dwa razy w miesiącu i zawsze go to cieszyło. Teraz zaś czekał go miły wieczór z Gemmą i Suzie. Zamierzał zabrać je do restauracji, ale Suzie wolała kameralną kolację u niego w domu. „Ty zrobisz coś do żarcia, a ja upiekę ciasto - zarządziła. -Co ty na to?" Wyjeżdżając z Colwyn Bay szosą biegnącą brzegiem morza, rzucił okiem w lewo, na przewalające się fale. Widok ten przypomniał mu uczucie, jakie zawsze pojawiało się w żołądku podczas aukcji. Tego dnia także odczuł ten sam dreszczyk emocji, kiedy rozpoczęła się licytacja fantów, po które przyjechał. Oczywiście najpierw obejrzał dokładnie w internecie ten zegar kominkowy w stylu art deco i określił swój górny limit. Zegar pochodził z Francji, tylko plater, nie srebro, ale miał wdzięczne linie i seksowne krzywizny... Jednak gdy Kudłaty Joe wniósł obiekt na salę, poczuł znajomy ucisk w żołądku. Swoją drogą, z tym facetem to dziwna sprawa: kiedy Will pierwszy raz miał z nim do czynienia, nosił przezwisko Metal Joe, potem stał się Country Joe, a teraz został Kudłatym Joe'em, a to mianowicie z powodu długiego kucyka włosów spiętych na plecach. Ze spoconymi dłońmi i łomoczącym sercem Will zerkał na Kudłatego i zegar oraz - drugim okiem - na licytantów. Nie było ich zbyt wielu, rozpoznał jednak kilka znajomych twarzy:

parę projektantów wnętrz z Manchester, dwójkę antykwariuszy z Londynu (Will nazywał ich Spearmint Boys, bo ich szczęki bezustannie przeżuwały gumę), zbieraninę handlarzy z północnego zachodu i garstkę przypadkowych obserwatorów, liczących w skrytości ducha na jakąś okazję. Aukcja przebiegała spokojnie, a w takich okolicznościach prowadzący mógłby ulec pokusie, by wkręcić jedną czy dwie lipne oferty dla podbicia cen, ale akurat tego licytatora taka możliwość nie dotyczyła. Był to osobnik kryształowo uczciwy, nieposzlakowany i nieskazitelny, który nigdy nie ściągnąłby na siebie gniewu Wszechmogącego jakimiś żenującymi przekrętami. Will niedbale machnął katalogiem i tym samym włączył się do aukcji w momencie, kiedy oferenci zaczęli się wykruszać, a projektanci wnętrz sądzili już, że mają łup w kieszeni. Will wiedział, że pieniędzy im nie brakuje, że do ich klientów zaliczają się słynni piłkarze i gwiazdy seriali, jednak oni również mieli określony budżet, a w tej branży, aby przetrwać, trzeba umieć trzymać się wyznaczonego limitu. Ku jego zadowoleniu, projektanci zrezygnowali i zegar stał się jego własnością. Wziął udział jeszcze w dwóch aukcjach, jedna dotyczyła ślicznego, wiktoriańskiego ekranu kominkowego, a druga zestawu różnych drobiazgów, które wpadły mu w oko już na miejscu. Krótko mówiąc, dzień był udany. Gdy minął Chester, zatrzymał się na stacji benzynowej, zatankował i kupił batonik Mars, a potem wjechał na drogę do Maywood i Kings Melford. Do firmy dotarł trochę po wpół do szóstej. Jarvis był sam, obaj półetatowi antykwariusze, którym Will podnajmował część lokalu na górnym piętrze, już sobie poszli. - I jakież to skarby przywozisz z wyprawy? - Jarvis ostentacyjnie podwinął rękawy i zatarł dłonie. - Aha! - Oczy rozbłysły mu na widok zegara, który Will rozwinął z bąbelkowej folii. - Wspaniale. - Aż zapiał z zachwytu, niczym dickensowski Fagin. - Spisałeś się, mój chłopcze. Tarcza jest dosyć pospolita, ale te wyborne figurynki aż nadto rekompensują braki. - Pogładził pieszczotliwie smukłą nogę jednej z postaci. - Urocza. Naprawdę urocza. - Jeszcze bardziej urocze jest to - zauważył Will - że już mam nabywcę. Pamiętasz tę kobietę z Wirral?

- Arogancka jejmość w odpicowanym, czerwonym kabriolecie, z twarzą flądry? - Ta właśnie. Kazała mi szukać zegara art deco, właśnie w tym typie. - A ty, niczym wierny pies przynoszący patyk swej pani, kupiłeś go dla niej. To się chwali. A co masz w tym pudełku? - Sam zobacz. Will zajął się odpakowywaniem zegara, tymczasem Jarvis najpierw obejrzał ekran kominkowy, a potem zaczął grzebać w przywiezionych przez Willa gratach, pomrukując pogardliwie pod nosem. - Oho, co my tu mamy? - Spośród rupieci wygrzebał porcelanowe naczynko. - Pudernica toaletkowa Noritake, w komplecie z pokrywką. Złocenia jak nowe, ogólnie całkiem sexy. Ile za nią zapłaciłeś? - Piątaka - Will wziął z rąk Jarvisa japońskie cacko, wiedząc dobrze, że jego wspólnik zaledwie toleruje wytwory Noritake: „No wiesz, chłopcze, to trochę nie ta sama liga co Royal Worcester albo Minton, przyznasz?"...ale nawet Jarvis musiał się zgodzić, że sprzedają się coraz lepiej i tylko głupiec by to zignorował. Zgarnie za to co najmniej osiemdziesiąt funtów albo zje jeden ze zszarganych, starych kapeluszy Jarvisa. Po wyjściu wspólnika, Will załatwił jeszcze kilka telefonów, między innymi skontaktował się z ową kobietą o twarzy flądry z Wirral, a potem zamknął sklep na noc, włączając alarm przeciwwłamanio-wy. Był to najlepszy z możliwych systemów, przynajmniej tak zapewniał PC Plod, który go zainstalował. Will miał aż dwa powody, żeby zatrudnić do tego firmę Steve'a. Po pierwsze, chciał udowodnić, że nie ma nic przeciwko jego osobie, a po drugie - gdyby system z jakichś powodu zawiódł, skubaniec stawiłby się natychmiast o każdej porze dnia lub nocy, żeby go naprawić. W dodatku za darmo. Tymczasem jednak to Will zapłacił, i to dwukrotnie, za naprawę samochodu Steve'a. Facet zawiózł swojego jaguara do zakładu, w którym go kupił, a suma, na jaką opiewał przefaksowany Willowi rachunek, mogłaby w znacznym stopniu ulżyć zadłużonym krajom

Trzeciego Świata. W tym jednak wypadku Will mógł tylko zgrzytnąć zębami i sięgnąć do kieszeni. Suzie miała sobie za złe, że pozwoliła ojcu wziąć winę na siebie. - Czuję się okropnie - powiedziała. - Powinieneś powiedzieć mu całą prawdę. On jednak uciszył ją, mówiąc: - Daj spokój swojemu staremu. Dręczą mnie wyrzuty sumienia, bo pochodzisz z rozbitej rodziny, więc w ten oto żałosny sposób próbuję ci to jakoś wynagrodzić. - Nie wygłupiaj się, tato. - Nie? Niby dlaczego? - Dlatego, że jeżeli dalej będziesz się tak zachowywał, ludzie zaczną mnie przezywać „córeczką tatusia". Będą mówić, że nie potrafię sobie sama w życiu poradzić. - Bzdury. Zresztą masz jeszcze mnóstwo czasu, zanim będziesz musiała się zajmować całym tym nudziarstwem, stawać na własnych nogach i tak dalej. Ciesz się życiem, tak długo, jak się da. Will dałby niemało, by odmienić to, co stało się z ich rodziną, mógłby nawet poświęcić się do tego stopnia, żeby znów zamieszkać z ich matką jednak mógł tylko od czasu do czasu trochę rozpieszczać swoje córy. Jego zdaniem, żadna z nich ani razu nie zachowała się jak „córeczka tatusia". W przeciwieństwie do ich matki - dodał w myślach, z dużo mniejszą sympatią. Może właśnie na tym polegał kłopot z Maxine; była zbyt przyzwyczajona, że jako dziecko dostawała wszystko, czego zapragnęła i w końcu uznała, że jest to jej święte prawo. W opinii Willa, ojciec Maxine okaleczył ją na zawsze, nie żałując córce absolutnie niczego. Niczego, prócz zwykłej rodzicielskiej miłości. Will także był jedynakiem, za to jego ojciec był antytezą ojca, jakiego życzyłby Suzie i Gemmie. William Hart senior był człowiekiem zgorzkniałym, który wprost obnosił się ze swym rozczarowaniem wobec życia. Pozował na skrzywdzonego przez los proletariusza i był szczerze zaskoczony, kiedy Will zaczął wyróżniać się w szkole. Jedyną szkołą, jaką senior uznawał, była twarda szkoła życia, toteż kiedy Will oznajmił, że zamierza studiować prawo

na uniwersytecie, równie dobrze mógłby powiedzieć, że chce zostać tancerzem w balecie. W oczach ojca był stracony. No bo przecież skoro on mógł przez całe życie pracować na kolei, niby dlaczego takie zajęcie miałoby nie być dość dobre dla jego syna? Will często zastanawiał się, co ojciec powiedziałby, gdyby miał okazję przekonać się, że ów „stracony" syn spadł na łeb, na szyję z wyżyn swych wygórowanych ambicji. Pewnie coś w rodzaju: „Nie mówiłem? Spieprzyłeś sprawę i tyle. A od początku powtarzałem ci, że popełniasz błąd". Matka Willa cierpliwie znosiła zmienne nastroje męża i jego gderanie, w każdym razie znacznie lepiej niż Will. Jednak kiedy tylko Ruby owdowiała i uwolniła się tym samym od tyranii nieustannej krytyki, wreszcie mogła być sobą - i wprost rozkwitła. Dotąd mąż odsuwał ją od podejmowania jakichkolwiek istotnych decyzji; teraz stwierdziła, że może popełniać wszelkie możliwe błędy i nikt nie ma prawa jej oceniać. Z energią godną charta, który puścił się w pogoń za zającem, zaczęła urządzać sobie życie, dzieląc czas między pracę w pobliskim supermarkecie, wieczory spędzane w teatrze oraz kinie tudzież wycieczki autokarowe po Anglii i całej Europie. Pozostając w zgodzie ze swą filozofią, nigdy nie krytykowała też Willa. Nawet wtedy, gdy zrujnował swoje małżeństwo, pozwalając sobie na romans i zdradę. Czasem tylko zdarzało jej się znacząco unieść brwi, ale ten niepozorny gest skuteczniej sprowadzał go na ziemię niż wszystkie słowa oskarżenia, którymi zasypywała go Maxine. Potem jeszcze zdarzało się usłyszeć: „Czy naprawdę właśnie tego chcesz, Willu?". No i oczywiście zawsze okazywało się, że nie, wcale nie tego chciał. W połowie Maple Drive Will zauważył chłopczyka ciągniętego na smyczy przez foksteriera ostrowłosego. Drugą rączką malec trzymał się mężczyzny, za którym szła dziewczynka. Will rozpoznał ich, nacisnął na klakson i pomachał ręką. Bob Swift pozdrowił go w ten sam sposób. Will zawarł znajomość z Bobem pewnego wieczoru, właściwie już o zmierzchu. Wycinał właśnie dżunglę krzewów w swoim ogrodzie, kiedy usłyszał głos:

- Czeka tu pana sporo roboty. - Will wyjrzał z zarośli i rozpoznał sąsiada. Przedstawili się sobie, i żeby uniknąć niezręcznych sytuacji, Will oznajmił, że poznał już Harriet i dowiedział się o stracie, jaką poniosła rodzina. - Harriet nie mówiła mi, że się znacie - odpowiedział tamten, co w jakiś sposób Willa wcale nie zaskoczyło. Polubił starszego pana, więc nieraz ucinali sobie pogawędkę. Dzięki temu Will dowiedział się sporo o okolicy i jej mieszkańcach. Ku jego zdumieniu, okazało się, że rodzina Swiftów, a także McKendricków, mieszka tu już od bardzo dawna. - Cała czwórka dzieci wychowała się razem - powiedział mu Bob. Ciągle wplątywali się w jakieś awantury. Za każdym razem rozmowy te odbywały się przy furtce jego ogrodu, w półmroku, kiedy Bob wychodził nad kanał, żeby wyprowadzić niedawno zakupionego pieska. Nigdy więcej nie pojawiła się w nich wzmianka o zmarłej córce, ale Will miał wrażenie, że jej nieobecność bardzo ciąży Bobowi na sercu. Nawet nie próbował sobie wyobrazić, jak on sam by się czuł, gdyby jednej z dziewczyn coś się stało. Mijając ostatnie nierozpakowane pudła stojące w hallu, Will zaniósł pocztę do kuchni. Na pierwszej z kopert zobaczył znajomy, schludny charakter pisma Marty'ego. Wewnątrz znalazł kartkę przedstawiającą posiwiałego starca za kierownicą samochodu Hill-man Imp. Podpis głosił: „Jeżeli pamiętasz, co to za samochód, to jesteś za stary, żeby siadać za kierownicą!". Dzięki, Marty - pomyślał Will. Druga kartka była od mamy, w kopercie był też kupon na zakupy w sklepie muzycznym. Nigdy nie należała do tych matek, które regularnie obdarowują swoich synów swetrami czy skarpetkami od Marksa i Spencera. „Wiem, że nie zwróciłbyś ich, nawet gdyby nie były na ciebie dobre" - stwierdziła kiedyś. Rzeczywiście, nie zrobiłby czegoś takiego, bo bałby się, że sprawi jej tym przykrość. Właśnie dlatego wciąż miał w pamięci te uniesione brwi. „Wstydź się - mówiły. - Nie tak cię wychowałam, żebyś rżnął pierwszą lepszą kobietę, która ci wpadnie w ręce". Rzecz jasna, jego matce nawet przez myśl by nie przeszło, żeby użyć słowa takiego jak „rżnąć", o ile nie dotyczyło to pił i obróbki drewna.

Will nie był zbyt dobrym kucharzem, ale ponieważ już od dawna mieszkał sam, uważał, że całkiem nieźle sobie radzi. Dziś w programie był kurczak „korma". Obchodził urodziny wyłącznie na wyraźne życzenie Suzie. Gdyby to od niego zależało, wolałby, żeby w ogóle nikt na ten dzień nie zwracał uwagi - no, ale Suzie postawiła się okoniem. Jasne, że to miłe z jej strony, ale świadomość, że oto ma na karku kolejny rok, nie była już tak zachwycająca. Czterdzieści sześć lat. Kto by pomyślał? - Gemmo, wsiadaj wreszcie do wozu! Naprawdę, czasem mam ochotę cię udusić. Gemma zatrzasnęła drzwi. - Aleś ty dzisiaj marudna. - Nie jestem marudna - warknęła Suzie. Gemma żachnęła się. - Skądże, wcale. Dawaj, powiedz od razu, co cię trapi. Lepiej wyrzuć to z siebie teraz, bo inaczej zepsujesz tacie cały wieczór. -Ku zaskoczeniu Gemmy, jej siostra nagle pobladła. Po dłuższej chwili milczenia, jakby musiała się uspokoić, Suzie stwierdziła: - Po prostu wolałabym, żebyś nie drażniła się tak bardzo z mamą i Stevem. Robisz to specjalnie! Gemma parsknęła. - Mało mnie to obchodzi, niech sobie o mnie myślą, co chcą. - A może powinno cię obchodzić. Wiesz doskonale, że kiedy mówisz im o tacie, są tylko jeszcze bardziej na niego źli. - Powiedziałam tylko, że się przeprowadził i ma teraz więcej miejsca w domu, więc mogłabym się do niego przenieść. - Dobra, ale nie musiałaś tego mówić takim tonem. Przecież i tak ciągle się go czepiają, a ty jeszcze dolewasz oliwy do ognia. - To nie moja wina, że się go czepiają! - Jasne, ty zawsze jesteś niewiniątkiem. Gemma nie odpowiedziała, tylko rozparła się w fotelu, patrząc przed siebie. Była zaniepokojona. Suzie coś chodziło po głowie, a ona w żaden sposób nie mogła dociec, o co chodzi. Tak czy inaczej,

to nie jej problem. Przestała zastanawiać się nad kłopotami siostry i wróciła myślami do listu, który dostała tego ranka od Marcela. Napisał, że chciałby przyjechać i się z nią zobaczyć. Czy mógłby się u nich zatrzymać? Na samą myśl, że mógłby znaleźć się pod tym samym dachem, co mama i Steve, miała ochotę uciec z kraju. Mama dostałaby zawału, gdyby tylko spojrzała na Marcela i jego dredy do ramion, kolczyk w języku oraz na dodatek kozią bródkę. A gdyby kiedyś, kiedykolwiek, dowiedziała się, co zaszło między nimi w Paryżu... no cóż, o tym lepiej w ogóle nie myśleć. Gemma nie miała nic przeciwko temu, żeby narobić trochę dymu, posiadała jednak dość rozsądku, żeby wiedzieć, jak fatalne skutki może przynieść prawdziwy pożar. Suzie zaciskała dłonie na kierownicy. Starała się zachować spokój, a nie było to łatwe. Miała bowiem powiedzieć swemu ojcu coś, czego żaden tatuś nie chce usłyszeć od córki. Zaaranżowała cały ten wieczór, powtarzała sobie w myślach z góry przygotowane słowa. Jednak teraz, kiedy od rozmowy z ojcem dzieliły ją zaledwie minuty, zaczęła się denerwować. Może lepiej odłożyć to na później, za parę tygodni będzie już na uniwersytecie i wtedy, z dystansu, łatwiej podjąć decyzję i zdecydować co dalej. Tyle że takie rozwiązanie również napawało ją lękiem. Nie mogła znieść myśli, że o wszystkim dowiedzą się jej przyjaciele i przyjaciółki - a zwłaszcza jedna z nich. Zazwyczaj w sytuacji kryzysowej córki zwracają się do swoich matek, jednak kiedy Suzie nie mogła sobie z czymś sama poradzić, zawsze kierowała swe kroki do ojca. Chyba zostało jej to z czasów, kiedy rzucił prawniczą posadę i siedział w domu z nią oraz Gemmą. Nieraz bywało, że cała kuchnia zapaprana była klejem, zarzucona kartonowymi pudełkami, kłębkami farbowanej bawełny i zasypana brokatem - a mama wracała z pracy i wściekała się na tatę, bo w domu panował bałagan, a poza tym nie zrobił prasowania. Czasem zabierał je gdzieś po szkole - na herbatkę do babci Ruby, wyprawę do biblioteki albo spacer po parku. Często tracili poczucie czasu, a wtedy mama znów miała mu za złe i mówiła, że przez

niego wali się w gruzy cały plan dnia. No i te cudowne chwile przed zaśnięciem. Czytał im na głos całymi godzinami. Zawsze znajdował czas na jeszcze jedną stronę, następny rozdział. A potem śpiewał im do snu. Nawet jeszcze teraz lubiła „Scarlet Ribbons". Wiedziała dobrze, że tata daleki jest od doskonałości, zwłaszcza w oczach mamy, która lubi, żeby wszystko przebiegało w określony sposób - jednak z jej dziecięcej perspektywy był strasznie fajny. I nadal jest. Jej dzieciństwo może było niekonwencjonalne, a przyjaciółki wydziwiały, że tata nie pracuje, było jednak znacznie lepsze od zwykłego życia wielu innych rodzin. Przełknęła łzy. Czy będzie w stanie być tak dobrą matką, jak on był dobrym ojcem? Przygryzła wargę. Boże, jak mogła być tak głupia? Co jej strzeliło do głowy, żeby przespać się z chłopakiem przyjaciółki i w dodatku od razu zajść w ciążę?

Rozdział siedemnasty Było dość ciepło, żeby zjeść kolację w ogrodzie, więc jedyny stół, jaki Will posiadał, czyli stół kuchenny, został wyniesiony na zewnątrz. Zapadał zmrok. Słuchając opowiadań Gemmy paplającej o tym, co wydarzyło się w szkole, Will myślał o prezencie, który dostał od nich obu: dwa bilety na koncert Joolsa Hollanda w manchesterskim klubie Apollo. Może on sam wybrałby coś innego, ale i tak sprawiły mu przyjemność. Była to zdecydowana poprawa, biorąc pod uwagę, że przez całe lata musiał się zadawalać bokserkami z Homerem Simpsonem. - Napijecie się jeszcze czegoś? - spytał, gdy Gemma wreszcie na chwilę przerwała swą opowieść. Dziewczyna przysunęła kieliszek, żeby dolał jej wina, a ponieważ wiedział, że Suzie prowadzi, spytał ją: - Jeszcze soku? Czy masz ochotę na coś innego? - Masz colę? - Zaraz przyniosę. Dobrze się czujesz? Wyglądasz na zmęczoną. - Nic takiego. Kiepsko spałam zeszłej nocy, to wszystko. Czekając, aż ojciec wróci z kuchni, Suzie w duchu modliła się, żeby Gemma nie zaczęła kolejnej ze swych przydługich opowieści. Wyjawienie tajemnicy w obecności siostry wiązało się z pewnym ryzykiem, ale zdecydowała się na to w nadziei, że dzięki niej wstrząs będzie mniej dotkliwy. Mogłoby to jednak nastąpić tylko pod warunkiem, że Gemma zamknie się na chwilę odpowiednio długą, by Suzie zdążyła wtrącić słowo do rozmowy.

- Proszę - ojciec wręczył jej szklankę. - Przyniosłem też butelkę. - Dzięki - mruknęła; przez chwilę panowała cisza i słychać było tylko musowanie coli w szklance. Czekała tylko jeszcze, aż usiądzie. Odkaszlnęła, była wreszcie gotowa. - A wiesz, tato, że Steve chce zacząć grać w golfa? Suzie miała ochotę krzyczeć. Czy ta Gemma nigdy już się nie zatka? - Poważnie? - zainteresował się tata. - W takim razie zastanawiam się, w jaki sposób określą fory dla niego. Chyba że to on powie wszystkim innym graczom - fora ze dwora! - roześmiali się, on i Gemma. Potem jej siostra znów zaczęła trajkotać, opowiadając coś o tym chłopaku, którego poznała w Paryżu i o tym, że napisał do niej list. Suzie przestała słuchać, wpatrywała się w ciemniejące niebo. Nagle zdała sobie sprawę, że Gemma wstała. - Rusz się, Suzie - powiedziała - czas na niespodziankę dla tatusia. Ojciec jęknął na widok tortu. - O rany, prawdziwy las świeczek - stwierdził, gdy Gemma postawiła tort na stole. Suzie podała mu nóż, ale Gemma zaprotestowała: - Jeszcze nie, jeszcze nie zaśpiewaliśmy „Happy Birthday". Happy birthhday to you... - zaczęła. Suzie starała się, jak mogła, żeby wtórować siostrze, ale jakoś jej nie szło. Wyrzuć to z siebie i niech już będzie po wszystkim - nakazała samej sobie. - Happy birthday dear Daddy... Jakiej najgorszej reakcji mogła się spodziewać? - Happy birthday... Przecież wiadomo, że zachowa się w porządku. Nigdy nie było inaczej. - To yoooouuuu! - Teraz, tatusiu - ponagliła Gemma. - Musisz zdmuchnąć wszystkie świeczki! I nie zapomnij pomyśleć sobie jakiegoś życzenia! Suzie patrzyła, jak jej ojciec bierze głęboki wdech, a kiedy właśnie miał się pochylić, powiedziała:

- Tato, jestem w ciąży. Will wypuścił powietrze z płuc; wszystkie świeczki oprócz dwóch zamigotały gwałtownie i zgasły. Gemma odezwała się pierwsza: - Cholera jasna! Bardzo powolnym ruchem Will uniósł dłoń do ust, poślinił dwa palce i zgasił ostatnie świeczki. Musiał dać sobie czas do namysłu. - Powiedz coś, tatusiu. Podniósł wzrok na Suzie. - Jesteś pewna? Skinęła głową. Przez długą, długą chwilę wszyscy troje siedzieli w milczeniu, nie wiedząc, co robić. - Przepraszam, tatusiu. Przykro mi, że zepsułam ci urodziny. Ale musiałam to powiedzieć. - Oczywiście, że musiałaś - odchrząknął, starając się nie pokazać po sobie, jak bardzo jest zaskoczony i zaniepokojony. - Słuchaj... Gemmo, zostawiłabyś nas na chwilę? Może byś nam zrobiła kawy... Kiedy byli już sami, Suzie spytała: - Bardzo się na mnie gniewasz? Potrząsnął głową. - Nie wiem, co mam myśleć. Jestem zbyt zaskoczony. Nigdy bym nie przypuszczał... to znaczy, zawsze byłaś... - przerwał, nagle zdał sobie sprawę, jak absurdalnie zabrzmiałoby to, co miał do powiedzenia. - Chciałeś powiedzieć, że zawsze byłam rozsądna, tak? Skinął głową. Przypomniała mu się rozmowa, jaką odbyli całkiem niedawno przez telefon: „Przekonasz się, że wcale nie jestem taką grzeczną córeczką, za jaką mnie uważasz". Czy już wtedy wiedziała? Z wnętrza domu doszedł brzęk naczyń, Gemma zachowywała się dość hałaśliwie. Nie mógł się skupić, więc zaproponował: - Chodźmy do ogrodu. W ciszy łatwiej będzie się zastanowić.

Gdy Suzie usiadła na ławce nad lśniącą, nieruchomą taflą wody w kanałku, zapalił latarnię sztormową, którą umocował na jednym z drzew. Natychmiast, jakby znikąd, pojawiły się ćmy. Usiadł obok niej. - Kto jest ojcem? - spytał. - Od dłuższego czasu nie wspominałaś o żadnym chłopaku. - Ojciec nie ma z tym nic wspólnego. Will uniósł brew. - Chyba jednak trochę ma. - To wcale nie jest takie proste. Jest chłopakiem mojej przyjaciółki z uniwerku. Will poczuł, że wzbiera w nim gniew. - No to co on, do cholery, robił z tobą? Działa na dwa fronty, czy co? - Nie bądź niesprawiedliwy, tato. To samo można powiedzieć o mnie. Co ze mnie za przyjaciółka? - Przepraszam - zmitygował się. - Ciągle mówię nie to, co trzeba. W ten sposób będzie ci jeszcze trudniej. Więc... ile to tygodni? - Cztery miesiące. Kolejny szok, znów musiał się opanować. - Aż tyle? Kiedy się zorientowałaś? - Dopiero w zeszłym tygodniu. Byłam u lekarza i zrobiłam test, który to potwierdził. Powiem ci też od razu, zanim mnie spytasz: nie zorientowałam się wcześniej, bo zawsze miałam nieregularny okres. Will wziął ją za rękę, wspominając dzień, kiedy zdarzyło jej się to po raz pierwszy. Byli wtedy na wakacjach, tylko on i dziewczyny. Musiał wstać wcześnie i udać się czym prędzej do najbliższego otwartego sklepu, żeby kupić, co trzeba. Wtedy uświadomił sobie, że jego starsza córka właśnie dorasta... a teraz jak kretyn nie mógł wyzbyć się drobnomieszczańskiego uczucia dezaprobaty. Przecież chyba stać go na coś więcej? - Chyba zdawałaś sobie sprawę z ryzyka... wiesz, tak bez zabezpieczenia... - To była głupota. Durna głupota po pijaku. Byliśmy na imprezie, Sinead akurat nie przyszła, no i...

- Dobrze, już dobrze - przerwał jej Will, więcej wiedzieć nie musiał, a są pewne rzeczy, których ojciec nie powinien słyszeć od córki. - Nie musisz mi opowiadać ze szczegółami. Nie masz jednak wrażenia, że podobną rozmowę powinnaś odbyć przede wszystkim z tym facetem? - Nie. To, co się wydarzyło, nigdy nie powinno mieć miejsca. Jeden wyskok, w którym oboje wzięliśmy udział, nie powinien rujnować mu całego życia. Ani życia Sinead, bo ona za nim szaleje - spuściła głowę. Tatusiu, tak mi wstyd. Czułam się parszywie już następnego dnia, bo zrobiłam coś takiego za jej plecami, ale teraz... teraz to wygląda jakby dziecko było karą dla mnie. Objął ją ramieniem. - Przestań, bzdury gadasz, a to do niczego nie prowadzi. A co na to twoja matka? - spytał, choć właściwie nie musiał, bo przecież wiedział, że Maxine będzie zionąć ogniem. - Nie powiedziałam jej. Najpierw chciałam porozmawiać z tobą. Zaniepokoił się. - To twoja matka, Suzie. Powinna wiedzieć. - Powiem jej, kiedy już zdecyduję, co robić dalej. Teraz właśnie nadszedł czas na poruszenie najistotniejszej kwestii i Will nieco się obawiał wstąpić na tak grząski grunt. - Chodzi ci o to, czy urodzić dziecko, czy przerwać ciążę? Ewentualnie urodzić i oddać do adopcji? Suzie skinęła głową i odwróciła się. Will zdążył jednak dostrzec łzy w jej oczach. Poczuł, jak serce mu się kraje i przygarnął ją do siebie. - Wszystko będzie dobrze. Cokolwiek postanowisz, możesz na mnie liczyć. Przede wszystkim nie martw się. - Teraz rozpłakała się na dobre, a on jeszcze mocniej przycisnął ją do siebie. Chciał jakoś jej przekazać, że wszystko, co mówi, pochodzi z głębi serca i że w żadnym razie nie zostawi jej samej sobie. Martwiło go jednak, że jeszcze nie porozmawiała z matką. Trzymanie tej historii w sekrecie przed Maxine doprowadzi ją tylko do tym większej furii. Postanowiły, że zostaną na noc u ojca, ale choć Suzie była wykończona, nie mogła zasnąć. Nie wyspała się porządnie od tego

dnia, gdy zdobyła się na odwagę, żeby kupić test ciążowy i poznała prawdę. Stała teraz z łokciami opartymi o parapet w wychodzącym na ulicę oknie sypialni i patrzyła na domy po drugiej stronie. Zwykłe domy ze zwykłymi ogródkami. Wyobrażała sobie, że mieszkają w nich zwykli ludzie, wiodący bezpieczne, zwyczajne życie. Tak bardzo im zazdrościła. Właściwie dopiero w ostatniej chwili zdecydowały się, żeby zostać tu na noc; głównie chodziło o to, że po prostu nie miała siły wrócić do domu i stanąć twarzą w twarz z mamą oraz Stevem. Strasznie dużo płakała, więc wystarczyłoby, żeby mama tylko rzuciła na nią okiem, i od razu zorientowałaby się, że coś jest nie tak. Tata zadzwonił więc do mamy, żeby powiadomić ją o zmianie planów, no i zapytać, czy mogą u niego przenocować. To śmieszne, żeby pytać o jakieś pozwolenia, przecież chyba obie są już w takim wieku, że mogą o sobie decydować? „Dla świętego spokoju -powiedział ojciec, kiedy Gemma zwróciła mu na to uwagę. - Żeby nie było żadnych niepotrzebnych kłótni". Siedzieli do późna w nocy i rozmawiali o tym, co ma się zdarzyć w ciągu nadchodzących tygodni. Ojciec zgodził się z Suzie, że najlepiej będzie odwlec powrót na uniwersytet do momentu, gdy zdecyduje się już, co zrobi. - Chcesz mieć to dziecko? - spytała Gemma, jak to ona, prosto z mostu. - Nie wiem - odpowiedziała i znów się rozryczała. Gemma zaraz trochę rozładowała napięcie, mówiąc: - Pomyśl, tato, jeżeli Suzie zdecyduje się na dziecko, ja zostanę ciotką, a ty dziadkiem. To brzmi zupełnie niesamowicie! Jednak najoczywistszym rozwiązaniem wydawała się aborcja. Cztery miesiące temu takiej właśnie rady udzieliłaby każdej przyjaciółce, która znalazłaby się w jej sytuacji. Cztery miesiące temu - pomyślała z goryczą - należało wziąć pigułkę, taką, co się zażywa „dzień po"- ale zwyczajnie nie przyszło jej to do głowy. No i cóż, teraz trzeba było stawić czoła konsekwencjom. Za każdym razem, gdy myślała o aborcji jako rozwiązaniu całego problemu, przypominała jej się ta dziewczyna na uniwersytecie, która wygłosiła pło-

mienne przemówienie w klubie dyskusyjnym podczas ostatniego semestru. Była zagorzałą przeciwniczką przerywania ciąży, a uwagę słuchaczy przykuła przede wszystkim spokojnie i rzeczowo wymieniając najważniejsze fakty. Opowiedziała, że płód już w najwcześniejszym okresie przypomina ludzką postać, że już wtedy reaguje na światło i dźwięki. „A jednak ta delikatna forma ludzkiego życia, to dziecko, tak mówiła dziewczyna z ogniem w oczach - nazwijmy je tym, czym jest w istocie. Otóż to dziecko może zgodnie z prawem zostać zamordowane. Co warte jest społeczeństwo, które pozwala na coś takiego? I co można powiedzieć o kobiecie -tu zniżyła głos, żeby wypowiedzieć swe słowa z tym większą emfazą - cóż można powiedzieć o kobiecie, która świadomie dopuszcza się pogwałcenia najświętszego prawa człowieka, prawa do życia?" Można o niej powiedzieć, że to kobieta przerażona - odpowiedziała jej w myślach Suzie.

Rozdział osiemnasty Marty nigdy nie wybaczył Willowi, że nic mu nie mówił, kiedy jego kariera i małżeństwo sypały się w gruzy. Był zdruzgotany, kiedy dowiedział się, jak daleko sprawy już zaszły. - Dlaczego się do mnie nie odezwałeś? - oburzał się. - Sądziłem, że jesteśmy przyjaciółmi. - Byłem zbyt zdechły - Will zdobył się tylko na taką odpowiedź. Pamiętając tamtą rozmowę, tego ranka zadzwonił do Marty'ego od razu, gdy tylko otworzył sklep. Przy śniadaniu obiecał Suzie, że nie piśnie Maxine ani słówka i obietnicy zamierzał dotrzymać, jednak Marty to co innego. - Coś ty taki poważny? Coś się stało? - spytał przyjaciel, kiedy Will zapytał go, czy ma czas w porze lunchu, bo chciałby z nim o czymś porozmawiać. - Chyba nie zamierzasz wykorkować, co? - Nie. Nic z tych rzeczy. Nie zamierzam zmieniać testamentu. - Rozumiem, chcesz się żenić i potrzebujesz intercyzy, tak? - Nie chodzi mi o pomoc prawną. A ożenię się powtórnie, jak mi na ręce kaktus wyrośnie, i dopiero wówczas będę potrzebował intercyzy. - No dobra, tylko wtedy o mnie nie zapomnij. Tam gdzie zwykle? Tego ranka w sklepie było sporo ludzi, w większości takich, którzy nie mieli najmniejszego zamiaru sięgać do portfela. Tacy klienci, przez których tylko traci się czas, wysłuchując banałów w rodzaju: „Och, zobaczcie, zobaczcie! Pamiętam, że miałam coś takiego,

gdy byłam małą dziewczynką". Albo: „Dwadzieścia funciaków za ten rupieć? Przecież moja babcia miała tego na kopy. Tyle forsy za zwykłe graty". Will słyszał o handlarzu w Ludlow, który w swoim antykwariacie zawiesił tabliczkę następującej treści: „To, co miała twoja babcia, to wyłącznie sprawa twojego dziadka". Poważni klienci zachowują się inaczej, zazwyczaj dokładnie wiedzą, czego im trzeba i gotowi są zapłacić za to odpowiednią cenę, zdając sobie sprawę, że antykwariusze również muszą z czegoś żyć. Will nigdy nie mógł się nadziwić, jak wielu ludzi ma za złe antykwariuszom, że chcą uczciwie zarobić. Za dziesięć pierwsza Will pozostawił Jarvisa na posterunku i ruszył na spotkanie z Martym. Był dzień targowy, w związku z czym miasteczko przybrało dziarski, promocyjny wygląd. Inną konsekwencją tego faktu była niedostępność głównego parkingu w mieście, ponieważ został on zajęty przez eklektyczną mieszaninę straganów, na których sprzedawano różne różności, głównie z Dalekiego Wschodu. Stary, brukowany rynek już dawno uznano za zbyt mały do tego celu, toteż jedynie w święto wiosny i w wigilię Bożego Narodzenia wznoszono tam drewniane budy, a w powietrzu unosiła się woń grzanego wina oraz kiełbasek z rożna. „Tam gdzie zwykle" w przypadku Willa i Marty'ego oznaczało mikrobus z hamburgerami stojący na skraju placu targowego. Brian, weteran wojny w Zatoce Perskiej, uwijał się przy swych rusztach i kuchenkach z iście wojskową sprawnością. Właśnie tutaj Will i Marty najczęściej spotykali się, by pogadać i skrzywdzić swe arterie nadmiarem cholesterolu; przezwali ten barek „Żuj i daj żuć innym". Gdy Will przecisnął się przez tłumy kupujących stłoczonych wokół stoisk z pirackimi DVD, częściami do odkurzaczy i tanią bielizną pościelową, Marty już na niego czekał. - Zamówiłem to co zawsze - poinformował go. Marty wyglądał trochę jak nie z tej bajki, miał na sobie garnitur, lakierki oraz zegarek z dewizką i łańcuszkiem. Jako małomiasteczkowy notariusz z pobliskiego Nantwich, ubierał się stosownie do swej roli. Przywodził przez to Willowi na myśl jakiegoś bohatera powieści Agathy Christie, któregoś z tych rodzinnych prawników, do których

zawsze udawano się w potrzebie, gdy chodziło o spisanie jakiegokolwiek ważnego dokumentu. Podobieństwo było tym większe, że Marty był starym kawalerem, choć nie z własnej woli - po prostu nigdy nie spotkał właściwej kobiety. Brian zasalutował Willowi swoją łopatką. - Za moment będzie gotowe - oświadczył, zgarniając jednocześnie krążek cebuli, który spadł z łopatki i wylądował w pudełku z margaryną, które mogło mieć jakieś trzydzieści centymetrów szerokości. Nie były to słowa rzucone na wiatr, bo nie minęła minuta, a Will i Marty dzierżyli już w dłoniach cheeseburgery oraz polistyrenowe kubki z kawą, wędrując ku jednemu, jedynemu stolikowi, jaki Brian posiadał dla swoich klientów. Gdy już się rozsiedli, Marty spytał: - Opowiadaj, co to za sekrety? - Chodzi o Suzie - powiedział Will, nie odwlekając dłużej. -Wczoraj powiedziała mi, że jest w ciąży. Marty zrobił wielkie oczy. - Suzie? Will skinął głową. - Cholera jasna! Przecież sama jest jeszcze prawie dzieckiem. - Mnie to mówisz? Ponoć jest w czwartym miesiącu, co oznacza, że za pięć miesięcy... - Zostaniesz dziadkiem - dokończył za niego Marty. Gwizdnął. Rany, kiedy mówiłem, że powinieneś dorosnąć, nie chciałem powiedzieć, że aż tak bardzo. Czy to oznacza, że będą zapowiedzi i ślub? Bez trudu mogę sobie wyobrazić Maxine, jak przystawia lufę kałacha do głowy faceta. - Nie, żadnego ślubu nie będzie. To była akcja jednorazowa. Głupia pomyłka. Wygląda na to, że chłopak chodzi z inną dziewczyną - nie patrząc Marty'emu w oczy, Will ostrożnie siorbnął nieco kawy Briana, słynącej z tego, że zawsze była wściekle gorąca. Uważał więc, ale i tak zdołał poparzyć się w język. Sam był zaskoczony, jak niezręcznie mu było przyznać, że Suzie trafiła się taka „jednorazowa przygoda". Czego tu się wstydzić, do diabła? - Rzecz w tym - dodał - że Suzie nie postanowiła jeszcze, co zrobi.

Obaj zamilkli. - Pytanie retoryczne - odezwał się Marty. - Co według ciebie powinna zrobić? - Chyba nie mam prawa mieć zdania na ten temat, nie uważasz? - Bzdury! Jako jej ojciec masz odruchową reakcję, masz własne zdanie. Powiedz to na głos. Przekonasz się, jak to brzmi. Założę się zresztą, że w myślach powiedziałeś to już około tysiąca razy. Odsuwając od siebie na wpół zjedzonego hamburgera, Will przyznał: - Dobra, masz rację. Jak zwykle. Tyle że moja opinia się tu nie liczy. Pamiętaj o tym. - Gadaj. - Otóż widzisz, cały zapas zdrowego rozsądku, jaki posiadam, aż krzyczy i domaga się uznania faktu, że aborcja jest pod każdym względem najlepszym rozwiązaniem. Tylko... Marty popatrzył na niego uważnie. - Tylko nie mogę znieść myśli, że Suzie musiałaby podjąć decyzję, która może nie dać jej spokoju do końca życia. Kiedy już się na to zdecyduje, sprawy nie da się cofnąć. Będzie musiała jakoś żyć z tą świadomością, a powiedzmy sobie szczerze, że wszyscy czytaliśmy lub słyszeliśmy o kobietach, które nigdy się nie pozbierały psychicznie po zabiegu. Piętno poczucia winy odciska się na całym dalszym ich życiu. - A co na to Maxine? Will wytłumaczył, dlaczego Suzie nie opowiedziała jeszcze o wszystkim Maxine. - Chyba zdaje sobie sprawę, że jej matka zareaguje nerwowo i będzie wywierać naciski. Przyznam, że podzielam te obawy. - Biedny dzieciak. - No właśnie, właśnie - zamilkł na chwilę. - Marty, zastanów się, zanim mi odpowiesz, ale czy nie wydaje ci się, że to w jakimś sensie moja wina? Wiesz, chodzi mi o te wszystkie historie z rozbitą rodziną i tak dalej. - Co? Ze niby jak ty zawaliłeś sprawę, to Suzie i Gemma też są na to skazane?

- Mniej więcej. - Jeszcze nie słyszałem, żebyś powiedział coś równie absurdalnego. Suzie popełniła błąd i to wszystko. Taki sam błąd kobiety popełniały setki lat przed nią i nadal będą go popełniać przez następne stulecia. Przecież i my w wieku Suzie robiliśmy różne głupoty, pamiętasz? - wskazał na niedojedzonego hamburgera, który tymczasem zdążył już wystygnąć. Zjedz to, bo inaczej Brian usmaży cię żywcem na swoim ruszcie i tyle ci z tego przyjdzie. Marty miał rację i Will wiedział o tym doskonale. A jednak nie mógł wyzbyć się narastającego poczucia, że sytuacja zaistniała z jego winy, przynajmniej w pewnym stopniu. Czy w swej arogancji i zaślepieniu nie łudził się, że jest dobrym ojcem? Tymczasem w rzeczywistości nie stanął na wysokości zadania, ponieważ nie przygotował odpowiednio swych córek na pułapki czyhające u progu dorosłego życia.

Rozdział dziewiętnasty Tego dnia po całej serii kiepskich dni Eileen odzyskała znośne samopoczucie. Bezwład, który ogarniał ją przez ostatni tydzień, ustąpił wreszcie, dzięki czemu więcej czasu mogła poświęcić dzieciom. Carrie i Joel już od dwóch tygodni chodzili do szkoły, więc pracy było znacznie mniej. Ale pojawiły się też nowe zadania, takie jak pomoc Carrie w odrabianiu lekcji. Wczoraj miała wypisać po pięć najważniejszych cech dotyczących największych religii świata. Na szczęście Harriet pokazała siostrzenicy, jak można znaleźć potrzebne informacje przy użyciu komputera. Carrie i Joel doskonale radzili sobie z grami, które były zainstalowane na komputerze ich matki, natomiast nawet nie przyszło im do głowy, że urządzenie to może służyć jeszcze do czegoś innego. Gdy wychowywała Felicity i Harriet, prace domowe sprawiały mniej kłopotów. Dużo łatwiej było pomagać dziewczynkom w opanowaniu tabliczki mnożenia i ortografii, a poza tym zajmowało to mniej czasu. Kolejny raz, odkąd całe jej życie zostało przewrócone do góry nogami, Eileen poczuła, że nie jest w stanie sprostać wyzwaniu. Na szczęście, póki co Joelowi zadawano tylko czytanie, a z tym, chwała Bogu, jeszcze jakoś sobie radziła. Jednak Eileen niepokoiła się o Joela z innego powodu. Chłopca dręczyły koszmary. Noc w noc budziły ich przenikliwe krzyki. Za każdym razem było tak samo; kiedy wchodzili do pokoju, widzieli chłopczyka zamarłego z przerażenia, zalanego łzami, skulonego w kącie łóżka. Plecami oparty o ścianę, zasłaniał dłońmi oczy. Żadnym sposobem nie udawało się z niego wyciągnąć, co takiego

mu się śniło. Cykl zajęć z psycholożką dobiegł już końca, ale teraz Eileen poważnie zastanawiała się, czy o ile koszmary nie ustąpią, nie trzeba będzie znów zwrócić się do specjalisty. Tymczasem w domu panowała cisza i spokój, co nie zdarzało się często. Dzieci były w szkole, Bob na spacerze z psem. Słychać było tylko Harriet, krzątającą się na górze. Pakowała rzeczy na weekend. Eileen ze wstydem przyłapała się na myśli, że jej samej także przydałoby się kilka dni wolnego. W odległości około pięciu mil od domu Harriet poczuła nagle falę ulgi. Gdy wyjechała z bocznej drogi na trasę M6 w kierunku południowym, czuła się równie podekscytowana jak Pan Ropuch z Ropuszego Dworu, który po raz pierwszy odkrył rozkosze motoryzacji. „Tumany kurzu wzniosą się za mną, gdy pomknę beztrosko w dal"*zaśmiała się głośno. Szkoda, że nie ma przy sobie gogli. „Poop, poop!" Przydałaby się też czapka i płaszcz. No i rękawiczki. „Poop, poop!" Była w tak figlarnym nastroju, że całkiem bez powodu nacisnęła na klakson swojego ukochanego mini coopera. Kupiła go sobie w prezencie na trzydzieste urodziny, specjalny prezent na specjalną okazję. Zjechała na środkowy pas. Ogarniało ją fantastyczne poczucie swobody, a w dodatku nie miała z tego powodu ani trochę wyrzutów sumienia. Przez całe dwa dni nie będzie musiała odpowiadać na pytania takie, jak: „dlaczego banany nazywają się banany i dlaczego brązowieją?", „dlaczego koty miauczą, a psy szczekają?", „dlaczego niebo jest niebieskie?". Mało tego. Nie trzeba będzie nikogo czesać. Nikogo myć. Żadnego sprawdzania, czy zęby umyte. Nie będzie musiała grać bez końca w „ciepło - zimno". Cóż to za błogie uczucie. Nic, absolutnie nic nie może jej zepsuć tych krótkich wakacji. Zasłużyła na nie. Dzięki temu choć przez chwilę przestanie myśleć o całkowitym braku powodzenia w sprawie pracy. Wszystkie firmy, do których wysłała swoje CV, odpowiedziały mniej więcej tak samo. W tej chwili nic dla niej nie mają, ale umieszczają jej namiary w swojej bazie danych i jeśli zwolni się jakieś miejsce dla osoby z jej kwalifikacjami, pozwolą *przekład: Maria Godlewska (przyp. tłum.).

sobie nawiązać kontakt. Klasyczna formułka, która w gruncie rzeczy oznaczała „nie łudź się". A więc tak, miała pod każdym względem prawo dobrze się bawić na przyjęciu Erin dziś wieczorem, a jutro wylegiwać się na sofie z pudełkiem specjałów z KFC i oglądać na DVD kolejne odcinki „Seksu w wielkim mieście". Więc przestań już się tłumaczyć, bo wcale nie musisz! - powiedziała sobie. - Należy mi się te czterdzieści osiem godzin, zasłużyłam na nie. Jednak w następnej chwili radosny nastrój prysł, bo przypomniała sobie miny, jakie zrobili Carrie i Joel, gdy powiedziała im, że nie będzie jej przez dwa dni, bo wybiera się w odwiedziny do przyjaciółki. - Ale jak dostaniemy się do szkoły? - spytała Carrie, wysuwając wyzywająco podbródek. - Nie będzie tego problemu, bo wyjeżdżam tylko na weekend. Zresztą, nawet gdyby był to dzień szkolny, zawieźliby was babcia z dziadkiem, a potem odebrali. - Ale ty nie możesz jechać! Musisz tu zostać, z nami! Nie chcę, żebyś jechała! - Joel zaprotestował żywiołowo i gwałtownie, co dla Harriet było sporym zaskoczeniem. Siedzieli na górze, w pokoju Carrie; czytała im przed snem Harry'ego Pottera. - Nie będzie mnie tylko przez dwa dni - wyjaśniła spokojnie. - Ale wrócisz? - ostatnimi czasy Joel wciąż nadużywał słówka „ale". - Nie wygłupiaj się - wtrąciła Carrie. - Jasne, że wróci. Prawda, Harriet? Stalowe spojrzenie siostrzenicy domagało się naprawdę przekonującego zapewnienia. - Wrócę, nim zdążycie zauważyć, że mnie nie ma - z lekką irytacją Harriet uświadomiła sobie, że podlega niezwykle skrupulatnemu nadzorowi. Zupełnie jakby znów była nastolatką, a mama i tata kładli jej do głowy, o której to godzinie ma być z powrotem w domu. Tego ranka przy śniadaniu i podczas drogi do szkoły żadne z dzieci nie odezwało się do Harriet ani słowem. Aż się zdziwiła, jak bardzo było jej przykro z tego powodu.

Nieważne. Nie miała zamiaru czuć się winna. Przecież nie wyjeżdża na długo, nawet nie na dwa tygodnie, tylko na dwa dni. Co w tym złego? Poza tym wyłaziła ze skóry, żeby wszystko odbyło się jak należy, pomimo jej nieobecności. Przypomniała matce, że jest piątek, toteż na kolację powinny być kiełbaski z frytkami, bo obiecała to Joelowi; że „zadanie weekendowe" Carrie (określenie „praca domowa" jakoś niepostrzeżenie wyszło z mody) polega na sporządzeniu muzułmańskiego dywanika modlitewnego i że wszystko do tego potrzebne - papier kolorowy, flamastry i klej - leży na stole w jadalni. „Dywanik modlitewny? - A po co?" - obruszył się ojciec, w jego głosie pobrzmiewało niedowierzanie i sugestia, że świat oszalał. Harriet nawet nie chciało się odpowiadać na to pytanie. Wiedziała, co ojciec ma na myśli: że tolerancja i wielokulturo-we społeczeństwo to szczytne ideały, ale może warto by wpierw nauczyć dzieci podstaw, takich jak czytanie i pisanie w poczciwym, starym języku angielskim... Tuż przed wyjazdem, sporządziła jeszcze listę spraw, o których jej rodzice nie powinni zapomnieć: 1. Nie zapomnijcie kupić tego soku jabłkowego, który lubi Joel. 2. Pamiętajcie o batonikach muesli, które Carrie lubi jeść na śniadanie - mają być z morelami, nie z rodzynkami. 3. Sprawdźcie tornistry, czy nie ma jakichś listów od nauczycieli. 4. Jesteśmy w trakcie dziewiątego rozdziału Harry'ego Pottera. Dosyć! Nie myśleć już więcej o Carrie i Joelu. Ani o mamie i tacie. Przecież właśnie wyrwała się na wolność. Dodała gazu, pędząc na spotkanie Oksfordu i życia, które pozostawiła za sobą. „Poop, poop!" Harriet miała wrażenie, że jest nietrzeźwa, ale nie aż tak nawalona, jak ten nudziarz o przekrwionych oczach, który z nią rozmawiał. Ostatnio stale była niewyspana z powodu koszmarów Joela, toteż jeśli miałaby spędzić jeszcze choćby sekundę w towarzystwie tego faceta, groziło jej, że uśnie. Rozejrzała się desperacko dookoła,

licząc na jakiś dogodny pretekst, by uwolnić się od jego towarzystwa w grzeczny sposób. Mogłaby, na przykład zabrać się za ratowanie życia komuś, kto zacząłby się dławić orzeszkiem. Jednak nic podobnego się nie działo. Wszyscy tylko opychali się żarciem, które nieco wcześniej pomogła przygotować Erin, oraz wlewali w siebie drinki z takim pośpiechem, jakby w każdej sekundzie mógł rozlec się złowieszczy głos: „ostatnie zamówienia", jak przed zamknięciem knajpy. Uznała, że może bezkarnie sobie pójść, bo facet prawdopodobnie nawet nie dostrzeże jej braku. Postanowiła rozejrzeć się za Erin. Wiedziała, że jej przyjaciółka jest zakłopotana tym, że zaledwie kilkoro znajomych Harriet odpowiedziało na zaproszenie, a na przyjęciu pojawiło się tylko dwoje -Gary i Paula, którzy swego czasu mieszkali w sąsiednim domu. Stwierdziła, że przyczyną tego jest pora urlopów, co jednak tylko przypomniało Harriet o przepaści, jaka utworzyła się między nią i jej przyjaciółmi, czy też raczej ludźmi, których kiedyś uważała za przyjaciół. Oni mogli brać sobie urlop kiedy tylko szef się na to zgodził, ona zaś skazana była, by przez resztę wieczności spędzać wakacje razem z innymi młodymi rodzinami w zawilgoconych domkach campingowych nad brzegiem morza, budując zamki z piasku i udając, że świetnie się bawi. Albo, co jeszcze gorsze, groziły jej wczasy w tych urlopowych miejscowościach budowanych specjalnie do tego celu pośrodku pustkowia, gdzie od rana do nocy nie ma nic do roboty poza kąpielą w morzu, jazdą na rowerze i grą w piłkę. Koniec z pieszymi wędrówkami po Toskanii albo Pirenejach. Już nie dla niej marzenia o jednodniowym wyjeździe, żeby ponurkować w turkusowych wodach w pobliżu jakiejś odległej wyspy. Harriet przypuszczała, że prawdziwą przyczyną nieobecności jej tak zwanych przyjaciół był fakt, iż wciąż jeszcze była jak zakażona, roztaczając wokół siebie podwójnie parszywą aurę osoby, którą ostatnio dotknęło nieszczęście rodzinne, a w dodatku załamaniu uległa jej kariera zawodowa. „Nikt nie chce cię znać, gdy jest ci źle..." - jak słusznie stwierdza w swojej piosence Erie Clapton. No i dobrze, do diabła z nimi! Jeżeli nie chcą się z nią zadawać, to ich strata, nie jej.

Harriet znalazła Erin, ale okazało się, że przyjaciółka jest zajęta. Do bojlera w kuchni przyciskał ją jakiś mężczyzna, który z wyglądu nie przypominał bynajmniej hydraulika. Dała na migi znać Harriet, żeby sobie poszła. Wróciła więc do zatłoczonego salonu i przecisnęła się przez hałaśliwy tłum gości, żeby wziąć sobie następnego drinka. Przeglądając butelki w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego dla dziewczyny, która za wszelką cenę ma ochotę dobrze się bawić, natrafiła na to, o co jej chodziło. Pośród flaszek z wódką i Bacardi Breezers znalazła butelkę Baileysa. Od niepamiętnych czasów był to ulubiony trunek jej i Felicity. Piły go wyłącznie wtedy, kiedy i tak wypiły już za dużo. Dominik mawiał, że to ich napój czarownic, zrobiony z osłodzonej śmietany i syropu od kaszlu. - Możesz mi wierzyć, to ci dobrze nie zrobi. Harriet odwróciła się. Jakiś mężczyzna przyglądał jej się, gdy zmagała się z zakrętką Baileysa. Wyglądał jak żywcem wzięty z okładki „Gentlemańs Quarterly". Miał na sobie granatowy, lniany garnitur, koszulę rozpiętą pod szyją i w ogóle wyglądał, jakby jedynym jego problemem był nadmiar uroku osobistego. Zdecydowanie nie w jej typie. Pewnie bankier albo coś równie obrzydliwego. - Może lepiej napij się czegoś porządnego? - uśmiechnął się, ukazując dwa rzędy idealnie równych, białych zębów. Nie wiadomo skąd wyciągnął butelkę wina i zaczął napełniać dwa kieliszki, które także skądś wyczarował. - Nie mam zaufania do alkoholu na przyjęciach - oznajmił. -Zawsze mądrzej jest przynieść własny. Proszę, spróbuj. Miała rację z tym urokiem osobistym. - Dam ci dobrą radę - powiedziała, odsuwając ręką wyciągnięty w swoją stronę kieliszek. Jego arogancja nieco ją rozdrażniła. -Nigdy nie pozbawiaj kobiety ulubionego drinka. Może się stać niemiła. Uśmiechnął się znowu. - A co znaczy „niemiła" w twoim wydaniu? - spytał przeciągle. Miażdżący tekst wyuczony na kursach pod wezwaniem Bridget Jones? O rany. Znalazł się cwaniaczek. Tylko tego jej brakowało.

- Wiesz co, może byśmy tego po prostu nie ciągnęli dalej? Powiadają, że rozstania to ból, ale z pewnością jakoś sobie z nim poradzimy. Miała się odwrócić i odejść, kiedy odezwał się: - Zostań, proszę. Może zaczniemy jeszcze raz od początku? Ponownie wyciągnął w jej stronę kieliszek. - Obiecuję, że nie będę już takim palantem, tylko te imprezy wyzwalają we mnie najgorsze skłonności. Odkąd tu przyszedłem, jesteś pierwszą dziewczyną, która wykazała jakiekolwiek oznaki inteligencji. Proszę, napij się ze mną. A niech tam - pomyślała. - Może przesadziłam. Wyglądał na szczerze skruszonego. Kiedy znaleźli nieco spokojniejsze miejsce, w którym można było porozmawiać, zaproponował: - Opowiedz mi o sobie. Jak masz na imię i czym się zajmujesz? Przy okazji, ja jestem Tytus, jak... - Jak bohater Mervyna Peake'a? - przerwała mu. Znów przypomniał jej się Dominik, to była jedna z jego ulubionych książek, kiedy był jeszcze nastolatkiem. - A może twoi rodzice czerpali inspirację z Nowego Testamentu? Skłonił się. - Już pierwsza odpowiedź była prawidłowa. - No cóż, to imię cię tłumaczy, a nawet trochę ci współczuję -teraz już nie działał jej tak na nerwy i zaczęła nawet się zastanawiać, czy może nie wyjdzie na jaw, że facet jest jednak kimś więcej niż tylko zarozumiałym przystojniakiem. - A na imię mam Harriet. - Miło cię poznać, Harriet. Ku jej rozbawieniu, pochylił się ku niej, oparł się ramieniem o ścianę, przyjmując klasyczną swobodną pozę z podręcznika dla podrywaczy: niech dziewczyna nie ma wątpliwości, że jest najbardziej fascynującą osobą w pomieszczeniu, ty zaś przygotowujesz się do ujmującej rozmowy, dzięki której przekona się, że nie sposób ci się oprzeć. - A skąd się tu wziąłeś? - spytała. -1 skąd znasz Erin? - Jest znajomą mojego kumpla. Ostatnio widziałem go w kuchni, gdzie znalazł, że tak powiem, wspólny język z gospodynią. A ty? - Mieszkałam piętro niżej.

Jego kieliszek zatrzymał się w połowie drogi do ust. - A więc to twoja siostra kojfnęła - przepraszam, zginęła w wypadku. Erin opowiadała mi o tym. Co teraz robisz? - Mieszkam w Cheshire i zajmuję się dziećmi mojej siostry. - Jasna cholera. Fatalnie. I do tego na północy. Długo to potrwa? - Całe życie. - Nie, poważnie: kiedy wracasz? Zesztywniała. - Mówię jak najbardziej poważnie. Dzieci tym się różnią od psów, że nie można ich zostawić przy drodze - odparła ostro. Jakim prawem ten zarozumiały dupek ją krytykuje? - No tak, ale przecież nie są twoje. - Nie stał już w swej luzackiej pozie, wyprostował się i pokręcił głową. - Boże, przecież to dla ciebie koniec. Koniec twojego życia. Spójrzmy prawdzie w oczy: kiedy odchowasz już te dzieciaki, będziesz musiała myć i karmić starzejących się rodziców - odsunął się od niej o krok i upił długi łyk wina. Wyobraziła sobie, jak gorączkowo zagląda na dziesiątą stronę swojego podręcznika podrywacza: o ile nie masz ambicji zostać tragarzem, nie trać bezcennego czasu i energii na uwodzenie kobiety, do której dołączony jest tak ciężki i kłopotliwy bagaż. - Wiesz co? - rzekła. - Myślę, że moje pierwsze wrażenie na twój temat spełniło się co do joty. Jesteś tylko powierzchownym, zadufanym w sobie półgłówkiem, któremu jednak udało się wyprowadzić mnie z równowagi. Odeszła, nie czekając na odpowiedź. Nie chciała już z nikim rozmawiać, bo obawiała się, że urwie komuś głowę. Nie zatrzymała się więc, dopóki nie dotarła do maleńkiego pokoju gościnnego Erin, w którym miała nocować. Kusiło ją, żeby trzasnąć drzwiami, ale ogromnym wysiłkiem woli zmusiła się, by tylko cicho je zamknąć - i oparła się o nie w ciemnościach, dając sobie chwilę na uspokojenie i wyrównanie oddechu. Nie miała ochoty na spowodowany stresem atak astmy. Po kilku głębokich wdechach i wydechach, uświadomiła sobie, że to, co słyszała, nie dobywało się z jej rzężących płuc, lecz było odgłosem przyspieszonych oddechów dwojga ludzi, którzy się po prostu pieprzyli.

- Wynocha! - wrzasnęła. - Wynocha z mojego pokoju! - Zapaliła światło i ściągnęła kołdrę z dwóch półnagich sylwetek, a następnie wypchnęła parkę na korytarz, ciskając za nimi buty i ubrania. Zatrzasnęła drzwi. Na nocnym stoliku spostrzegła resztki kokainy i nagle przyszło jej do głowy, że zupełnie tu nie pasuje. To już nie był jej świat. Nie miała z tymi ludźmi nic wspólnego. Byli z grubsza w tym samym wieku, ale Harriet czuła się jak podstarzała ciotka, która niechcący trafiła na studencką imprezę. Przedtem o mało nie zrugała Pauli za przewrócenie miski z chrupkami, zupełnie jakby miała do czynienia z Carrie albo Joelem. Westchnęła ciężko i usiadła na podłodze. Felicity powiedziała jej kiedyś, że mając dzieci, człowiek dorasta, zaczyna zachowywać się w sposób bardziej odpowiedzialny i mniej samolubny. „Z pewnością kwestia hormonów, bo to działa jak automat - stwierdziła. - Kiedy urodzisz dziecko, chcesz, żeby dla niego świat stał się lepszym miejscem, więc siłą rzeczy i ty musisz stać się lepszym człowiekiem". - Do diabła z hormonami, Felicity! - powiedziała na głos. - Hormony nie mają tu nic do rzeczy. To coś jeszcze bardziej zdradliwego. Nie była w stanie powiedzieć, co mianowicie, jednak po tym drobnym starciu na imprezie zdała sobie wyraźnie sprawę, że wolałaby być na Maple Drive niż tu. Dużo chętniej czytałaby na głos Carrie i Joelowi, siedząc na podłodze. Carrie w roztargnieniu bawiłaby się włosami, nawijając je na palec, a Joel przytulałby się do niej, zaś jego drobne ciałko, świeżo po kąpieli, byłoby ciepłe i pachnące. Przeczesała włosy palcami i zamknęła oczy. Wtedy jednak poczuła, że pokój wiruje wokół niej, więc otworzyła je czym prędzej. Zdecydowanie za dużo wypiła. Czas na filiżankę kawy. Kiedy wstała, gdzieś w pokoju rozległ się stłumiony dźwięk dzwonka. Rozrzucając pościel leżącą na podłodze, znalazła wreszcie telefon. Dziesięć po pierwszej - kto, do cholery, dzwoni do niej o tej porze? Słysząc głos ojca, zamarła. Zupełnie tak samo, jak tej nocy, kiedy zadzwonił i powiedział, że Felicity nie żyje. Przysiadła na brzegu łóżka. Boże, co tym razem?

Rozdział dwudziesty - Dzięki Bogu, że odebrałaś, Harriet. Odchodzimy od zmysłów. Nie wiedzieliśmy już, co robić. Jeżeli dalej z nim tak będzie, będziemy musieli wezwać lekarza. Sami nic nie możemy poradzić. Tyle płakał, że aż się pochorował. Twoja matka jest wykończona, w dodatku jeszcze całe to zamieszanie w szkole... - Tato, powoli! - Harriet kręciło się w głowie. - Powiedz, co się stało, po kolei - serce biło jej jak oszalałe, a ucisk lęku, który zaczął się w żołądku, rozszerzył się teraz na płuca. Przynajmniej nikt nie umarł. - Chodzi o Joela - wyjaśnił ojciec. - No, właściwie o Carrie też. To od niej wszystko się zaczęło. - Tato, nadal nic nie rozumiem. - Odkryliśmy, skąd się biorą koszmary Joela. Dzwoniła dziś po południu dyrektorka szkoły. Twierdzi, że Carrie opowiada wszystkim dzieciom w szkole, że śmierć jej rodziców była dużo straszniejsza, niż w rzeczywistości. Mówiła im na przykład... Boże, nawet mnie nie może to przejść przez gardło. Nic dziwnego, że Joel tak się przeraził. - A co właściwie opowiadała? - Że w wypadku mieli ucięte głowy, a policja nigdy ich nie odnalazła i... z tego powodu Felicity i Jeff, ociekając krwią, muszą chodzić nocami po ulicach i szukać swoich głów. Po plecach Harriet przeszedł dreszcz. - Carrie opowiadała takie rzeczy? Ale po co? - Nie mam pojęcia, mówiła jeszcze gorsze. Na przykład, że może wezwać swoich rodziców, żeby straszyli każdego, kogo nie lubi.

Niektóre dzieci tak się przeraziły, że ich rodzice poskarżyli się w szkole. - Do cholery z nimi. Chodzi mi tylko o Joela. Myślisz, że mógłby ze mną porozmawiać? - Właśnie dlatego dzwonię. Wciąż domaga się, żebyś wróciła. Może jeżeli z nim porozmawiasz, uspokoi się i pójdzie do łóżka. Zrobisz to, Harriet? Wiesz, po prostu pogadaj z nim trochę, to może nam wszystkim uda się jeszcze złapać parę godzin snu. - Oczywiście, tato. Daj go do telefonu. - Będziesz musiała chwilę zaczekać, pójdę do niego na górę. Teraz jestem w kuchni. Czekając, aż ojciec odda słuchawkę Joelowi, Harriet przypominała sobie, jak nocami wchodziła do pokoju siostrzeńca i widziała go zlanego potem, z włosami przyklejonymi do głowy, zaciśniętymi oczami, owiniętego ciasno kołdrą, jakby to okrycie miało go przed czymś obronić. Teraz już rozumiała, czego tak się bał. Poczuła ucisk w piersi i kaszlnęła, bo organizm instynktownie próbował wtłoczyć tlen do płuc przez niebezpiecznie zaciskające się oskrzela. Zaczęła gorączkowo przetrząsać torebkę w poszukiwaniu inhalatora. W telefonie komórkowym przyciśniętym do ucha usłyszała głos ojca, a w tle urywane szlochanie Joela. - Harriet, jesteś tam? - Tak, tato - powiedziała świszczącym głosem. - Daj go do telefonu. Przez chwilę ojciec próbował namówić Joela, żeby się przywitał. Chłopiec jednak nie odezwał się, choć przestał płakać. - Joelu, słyszysz mnie? To ja, Harriet. Nie powiesz mi „cześć"? Nie odpowiedział; Harriet tymczasem przyłożyła inhalator do ust, nacisnęła na zbiornik i z trudem wciągnęła powietrze. Wyobraziła sobie, jak lekarstwo rozluźnia zwężające się naczynia oddechowe i oczyszcza je, niczym cudownie działający środek do udrażniania rur kanalizacyjnych zachwalany w telewizyjnej reklamie. - Co tak syczy? - usłyszała cichy, ochrypły głosik. To już jakiś postęp - pomyślała Harriet. - To mój inhalator, na astmę.

Usłyszała, że wstrzymał oddech. - Czy ty... jesteś chora? - Nie, nic podobnego. Jestem zdrowa jak rydz. A ty? Słyszałam, że znów miałeś złe sny. Milczenie. - Joelu? - Kiedy wrócisz? - z jego strony dobiegał szorstki, chrapliwy szept. Pewnie zdarł sobie gardło od płaczu. - W niedzielę. Nie pamiętasz? Przecież o tym rozmawialiśmy. - Nie możesz wrócić teraz? - Nie wiem, czy zauważyłeś, ale mamy środek nocy. - Ale ja chcę, żebyś tu była. Dlaczego nie możesz wrócić do domu? Znów zaczął płakać. - Widzisz, to nie takie proste. - Rzeczywiście, bo jak miała mu wytłumaczyć, że co prawda niby mogłaby rzucić wszystko, wskoczyć do wozu i jechać cały ten kawał drogi do domu, ale w chwili obecnej było to po prostu niemożliwe, ponieważ wypiła o wiele za dużo? - Posłuchaj mnie - odezwała się tonem na tyle stanowczym, na ile pozwalał jej na to fakt, że z trudem walczyła o każdy oddech. - Wracaj teraz do łóżka i idź spać. Nie możesz tak męczyć babci i dziadka. - Nie! - jęknął płaczliwie. - Ja nie chcę. - Wiem, wiem. Wiem także, skąd wzięły się twoje koszmary. Ale to wszystko nieprawda. Wszystkie te opowieści Carrie są zmyślone, od początku do końca. - Ale dlaczego tak mówiła, jeżeli to nieprawda? - Nie mam pojęcia. - Pomyślała, że ulży mu, jeżeli opowie jej o swoich koszmarach. - Może byś mi opowiedział, co się dzieje w twoich snach? Na to pytanie nie otrzymała odpowiedzi. - Dobra, rozumiem, że nie chcesz. - Wciągnęła kolejną porcję lekarstwa z inhalatora. Teraz jej serce biło jak oszalałe, ale zarazem czuła, że drogi oddechowe rozszerzają się i powietrze zaczyna przepływać przez nie swobodnie. - To znowu twój inhalator?

- Tak. - Ale nie umrzesz, prawda? Co za pytanie! - Posłuchaj mnie uważnie. Zawsze mówiłam ci prawdę, więc i tym razem możesz mi uwierzyć. Nie umieram, a twoi rodzice nie zginęli w taki sposób, jak opowiadała Carrie. Duchów nie ma, a ty nie masz się czego bać. W przeciwieństwie do twojej siostry, która usłyszy ode mnie kilka słów, kiedy wrócę do domu. Po dłuższej chwili milczenia usłyszała: - Harriet? - Tak? - Proszę, wróć do domu. Chcę, żebyś wróciła. Nie lubię, kiedy ciebie nie ma. Harriet od dawna nie pozwalała nikomu sobą manipulować, jednak temu chłopcu udawało się to za każdym razem. Głupia rzecz, ale jakoś straciła ochotę na oglądanie „Seksu w wielkim mieście" w towarzystwie Erin. - Będę w domu trochę po śniadaniu - obiecała. - Co ty na to? Poweselał jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. - A zabierzesz mnie do księgarni? Tej, w której pracuje twój przyjaciel? - No pewnie - i korzystając z okazji, dodała - ale musisz mi obiecać, że teraz już natychmiast pójdziesz do łóżka. W tej sekundzie. - A mogę najpierw dostać coś do picia? - Możesz, ale potem od razu do łóżka! Harriet wyruszyła w drogę już o siódmej. Erin ziewała rozdzierająco, niczym Suseł na zwariowanej herbatce u Kapelusznika z „Alicji w Krainie Czarów". Oznajmiła, że doskonale rozumie Harriet, jeśli musi już wracać. - Spoko - zapewniła. - Niedługo znów się spikniemy. Jednak Harriet wiedziała, że to tylko czcze słowa i więcej się już nie spotkają. Te czasy minęły. Nawiasem mówiąc, jeśli miałoby to oznaczać, że nie będzie miała więcej do czynienia z tak zarozumiałymi dupkami jak tamten Tytus - tym lepiej.

Ujechała już spory kawałek M6, kiedy dotarło do niej jeszcze jedno: chyba rzeczywiście musiało być w tym coś z prawdy, jeśli chodzi o nią i poczucie bezpieczeństwa u dzieci. Zeszłej nocy Joel domagał się, żeby wróciła. Ona, nie jej matka. Nie ojciec. Nie miała zielonego pojęcia, czemu to zawdzięcza - zwłaszcza wobec tego, co mówili rodzice, że jest dla dzieciaków zbyt surowa. Jeszcze parę tygodni temu taka myśl wzbudziłaby w niej panikę, ale dzisiaj już nie. Przeciwnie, w jakiś sposób podnosiła ją na duchu, jakby wreszcie udało jej się coś zrobić tak, jak trzeba. Zdołała uspokoić Joela i przekonać go przez telefon, żeby poszedł do łóżka. Uznała to wówczas za swój niewątpliwy sukces i nadal była tego zdania. Nie mogła znieść myśli, by jeszcze kiedykolwiek miał znaleźć się w takim stanie rozstroju nerwowego, a fakt, iż mogła mieć na to niejaki wpływ, dodawał jej otuchy. No dobrze, a co z Carrie? Co takiego mogło dziać się w jej główce, że zaczęła wymyślać te upiorne bajki? Harriet wiedziała z własnego doświadczenia, że większość dzieci przechodzi przez fazę fascynacji śmiercią. Kiedy ona i Felicity były nastolatkami, temat powracał w ich rozmowach ze złowrogą regularnością, niejednokrotnie też omawiali to zagadnienie z Dominikiem i Milesem. Felicity zawsze stanowczo stwierdzała, że życzy sobie kremacji, bo nie może znieść myśli o zakopaniu ciała w ziemi. Harriet szczególnie dobrze pamiętała jedną scenkę, która rozegrała się późnym latem tego samego roku, w którym Dominik zaczął studia. Leżeli wtedy na trawiastej łące, nad kanałem i gapili się na chmury, próbując dopatrzeć się w nich twarzy Margaret Thatcher, bowiem Miles zaklinał się, że dostrzegł na niebie wizerunek pani premier. Nagle Felicity oznajmiła, że zamierza ofiarować swoje ciało na rzecz nauki, aby posłużyło do badań medycznych, to zaś, co zostanie, powinno zostać spalone. — Nie chcę, żeby robaki wiły się w moich oczodołach i stonogi właziły mi do nosa - dodała, jakby komuś potrzebny był tak drastyczny opis. Wówczas Dominik przewrócił się na bok, przesunął dłonią po brzuchu Felicity i zatrzymał się na jej piersiach.

- Mam lepszy pomysł - stwierdził. - Lepiej oddaj swoje ciało mnie, żebym mógł przeprowadzić odpowiednie badania. Harriet nigdy nie mogła się nadziwić, że Felicity pozwala Dominikowi dotykać się w ten sposób. Miała jej to za złe, wiedziała bowiem, że Dominik robi to wyłącznie na złość swojemu bratu, który zawsze miał do Felicity słabość. - A co w tym złego? - fuknęła Felicity na Harriet, która kiedyś dała wyraz swojemu oburzeniu. - Dominik wie, że lubię, kiedy mnie dotyka. To nie ma żadnego znaczenia. - Ale doprowadza w ten sposób Milesa do szału, zresztą właśnie w tym celu to robi. - Miles nie jest taki głupi, żeby dać się wyprowadzić z równowagi czymkolwiek, co wyprawia jego brat. Harriet nieczęsto kwestionowała opinię siostry, tym razem jednak nie mogła się z nią zgodzić. Odnosiła wrażenie, że Miles ma wiele zastrzeżeń wobec Dominika, zwłaszcza co do sposobu, w jaki jego brat traktował ludzi. Na przykład podczas tamtej pamiętnej wyprawy do klubu w Manchester, w czasie przerwy wielkanocnej, gdy przyjechał do domu z Cambridge. Przeszedł wówczas samego siebie, nawet Felicity, choć zazwyczaj była jego zagorzałą zwolenniczką, nie mogła mu tego darować. Cała czwórka przyzwyczajona była do tego, że ludzie gapią się na nich, zwłaszcza z powodu Dominika, którego męska uroda tak rzucała się w oczy. Czarne włosy zaczesane do tyłu, szerokie czoło, przenikliwe spojrzenie błękitnych oczu oraz nonszalancki, swobodny sposób bycia tworzyły szczególną aurę, która przyciągała uwagę wszystkich, gdziekolwiek się pojawił. Tamtej nocy też gapiono się na niego, on zaś po kilku drinkach nagle oznajmił, że zamierza sprawić komuś frajdę. „Chodzi mi o tamtą laskę" - wyjaśnił, wskazując najgorzej ubraną i chyba najbrzydszą dziewczynę w klubie, która w dodatku miała fatalną fryzurę. Ku ich zaskoczeniu, pomaszerował niespiesznie w jej kierunku i po chwili nawiązał rozmowę. Przyjaciółki dziewczyny przysunęły się bliżej, najwyraźniej były pod wrażeniem. - Co on knuje, do cholery? - mruknął Miles. Minęło kilka minut, a potem Dominik powrócił do nich, stając razem z nimi w kolejce do baru. Oparł się o kontuar i z tajemniczym uśmiechem wysączył

resztkę swojego Jacka Danielsa. Przyglądali mu się, zaintrygowani, gdy po chwili pojawiła się też tamta dziewczyna. Dotknęła ramienia Dominika: - To co, teraz już możemy zatańczyć? Dominik odwrócił się przez ramię i warknął: - Dobry Boże, chyba nie myślałaś, że mówię poważnie? Ja miałbym zatańczyć z taką tłustą krową, jak ty? Lepiej pogadaj z moim bratem, bardziej do ciebie pasuje. Poza tym jest mniej wybredny. Zupełnie, jakby ktoś przekłuł balon. Dziewczyna zalała się łzami i uciekła. Harriet rzadko kiedy zdarzało się być świadkiem takiego okrucieństwa. Miles natomiast był tak wściekły na Dominika, że wyciągnął go na zewnątrz, pchnął na ścianę i uderzył z całej siły. Wywiązała się między nimi bójka, którą przerwał dopiero ochroniarz klubu. Przez dłuższy czas potem Harriet i Felicity nie chciały nawet rozmawiać z Dominikiem. Wreszcie, z typową dla siebie ostentacją, pojawił się pod ich oknami którejś nocy i zaczął odczytywać na głos list z przeprosinami. - Na miłość boską, powiedzcie temu idiocie, że mu przebaczyłyście rzekł wtedy tata, bo na całej Maple Drive po zapaliały się światła w oknach, otwierały się i zamykały ze znaczącym trzaskiem okiennice. - W przeciwnym razie nie zmrużymy oka. To był cały Dominik. Bardzo inteligentny, zapatrzony w siebie, dla własnej przyjemności bezwzględnie depczący cudze uczucia. Przekonany, że wybaczenie po prostu mu się należy, bez względu na rodzaj przewinienia. Jednak tamtym razem Harriet i jej siostra były na niego obrażone jeszcze przez następne trzy dni. Bojąc się, że zaśnie za kierownicą - tej nocy spała tylko trzy godziny Harriet zatrzymała się w Stafford Services. Kupiła gazetę, filiżankę kawy i tost. Po pół godziny, czując się orzeźwiona, poszła na parking, gotowa do dalszej drogi do domu. Jednak kiedy zobaczyła samochód, stanęła jak wryta. Okno po stronie kierowcy było wybite, wył autoalarm. Zorientowała się w jednej chwili, że skradziono jej laptop.

Rozdział dwudziesty pierwszy Carrie dobrze wiedziała, że tym razem nie ujdzie jej na sucho. Babcia i dziadek uspokoili się już, ale wkrótce wróci Harriet i wtedy dopiero jej się dostanie. Miała tylko nadzieję, że nie zapomni podnieść głowy do góry i wpatrywać się w sufit, bo w ten sposób łzy się nie wylewają. Trzeba tylko często mrugać. Ta sztuczka przyda jej się, gdy Harriet zacznie na nią krzyczeć. Nauczyła się tego, kiedy umarli mama i tata, a wszyscy ciągle pytali, czy dobrze się czuje. Miała wrażenie, że tamten wypadek zdarzył sę całe wieki temu. Czasami trudno jej było sobie przypomnieć, jak rodzice wyglądali. Jakaś część jej samej myślała czasem, że łatwiej byłoby, gdyby potrafiła o nich zapomnieć, ale zaraz potem przypominało jej się coś miłego, jak na przykład urodziny, kiedy rozpakowała prezenty i zobaczyła najlepszy ze wszystkich: Poppy. Poppy była ogromną, puszystą niedźwiedzicą polarną. Leżąc w łóżku i obejmując ją ramionami, Carrie nagle pomyślała, że chciałaby móc się tak przytulić do mamy. Tak dobrze było się do niej przytulać. Ładnie pachniała i zawsze wiedziała, co powiedzieć albo zrobić, żeby Carrie czy Joel uśmiechnęli się, kiedy byli w kiepskim humorze. Lepiej sobie z tym radziła niż tata. Za to tatuś zawsze potrafił ich rozśmieszyć, łaskotał, opowiadał bzdurne żarty. Przycisnęła mocno Poppy do siebie. Harriet będzie zła. Czasem przypominała jej profesora Snape'a, zawsze taka poważna i nachmurzona. Chociaż nieraz, kiedy myślało się, że właśnie zaraz nastąpi kazanie albo bura, potrafiła zrobić niespodziankę. Tak jak wtedy, w samochodzie, kiedy powiedziała to słowo, które mama zabroniła im mówić i było tyle śmiechu.

Dzisiaj jednak śmiechu nie będzie. Pewnie, że niepotrzebnie tyle nakłamała. Wcale nie miała zamiaru, jakoś samo tak wyszło. Nie chciała przestraszyć Joela, ale tych innych w szkole wcale nie było jej szkoda. Zasłużyli sobie. Sami zaczęli, po co pytali, czy to prawda, że mamie i tacie ucięło głowy? Jakby się czuli, gdyby to ich rodzice zginęli? Wtulając twarzyczkę w białe futro Poppy, zaczęła cichutko płakać. Mogła sobie na to pozwolić, bo wiedziała, że nikt jej nie zobaczy. Babcia była na dole z Joelem, a dziadek wyprowadził Toby'ego na spacer. Toby szedł przodem i węszył w krzakach, Bob podążał za nim, trzymając smycz. To był dopiero drugi tydzień września, ale już dawało się zauważyć oznaki nadchodzącej jesieni. Nad powierzchnią kanału unosił się leciutki welon mgły, powietrze pachniało chłodem i wilgocią. Po obu stronach ścieżki trawa lśniła od porannej rosy, a żółte i mokre liście opadłe z wierzb zaścielały ziemię jak maleńkie, śliskie rybki wysypane z sieci. Gdy doszli do domu Willa, Toby zajrzał za żywopłot, jakby w nadziei na coś do jedzenia - bo często zdarzało się, że dostawał od gospodarza jakiś przysmak. Tym razem jednak Willa nie było. Cóż, w końcu sobota to dla antykwariusza dzień roboczy. Nieco rozczarowany, Bob ruszył dalej. Po minionej nocy chętnie pogadałby sobie z Willem. Już dawno zauważył, że mężczyzna potrafi słuchać. Może powinni zaprosić go na drinka. Mogliby zaprosić też Dorę i McKendricków wiedząc doskonale, że oczywiście pojawi się tylko Harvey. Mogliby urządzić coś w rodzaju spóźnionego sąsiedzkiego powitania. Tyle tylko, że oznaczałoby to mnóstwo zachodu i kłopotów, na co nie miał siły. Utrzymywał się jakoś na powierzchni, ale nic więcej. To się zmieni powiedział sobie. Będzie lepiej. Musi być lepiej. Doszedł ścieżką nad kanałem do zakrętu, gdzie kończyły się domy przy Maple Drive i rosła kępa dzikich bzów z gałęziami uginającymi się od ciężkich, lśniących gron. Toby rzucił się za pardwą, którą wypłoszył z poszycia. Bob zaniepokoił się, że pies może wskoczyć do wody w pościgu za ptakiem, więc przywołał go do nogi.

Usłyszał terkotanie silnika i odwrócił się. Źródłem hałasu była nadpływająca barka, z jej cienkiego, mosiężnego komina dobywały się kłęby smolistego dymu. Toby szczeknął kilka razy w jej stronę. Kiedy barka zrównała się z nimi, opatulona po szyję kobieta, trzymająca w dłoni ster, pomachała ręką w stronę Boba. - Piękny poranek! - Pewnie tak - zgodził się bez przekonania. Nie przypominał sobie, kiedy ostatnio coś wydało mu się piękne. - Nie pomógłby mi pan? - spytała. - Chciałabym zacumować, żeby napić się herbaty. Jeżeli złapie pan linę, będzie mi dużo łatwiej. Zaskoczony tą prośbą i faktem, że najwyraźniej podróżowała samotnie, Bob przyspieszył kroku, wyprzedzając łódź, tymczasem kobieta skierowała barkę ku brzegowi. Wyłączyła motor i żwawym krokiem przeszła na dziób. Podniosła starannie zbuchtowany zwój liny i rzuciła mu go. Złapał ją, zatrzymując barkę, kobieta tymczasem powróciła na rufę, wetknęła do kieszeni kurtki kilka kołków i wyskoczyła na brzeg, trzymając w rękach drugą cumę oraz gumowy młotek. - Może pan zaczekać, aż go porządnie wbiję? - Oczywiście. Toby podbiegł, żeby sprawdzić, o co chodzi, trzymając się na rozsądny dystans od wznoszącego się i opadającego młotka. Bob tymczasem przyglądał się kobiecie. Najwyraźniej świetnie sobie radziła. Miała ogorzałą cerę, co nadawało jej wygląd osoby z charakterem. Ciekawe, dlaczego podróżuje samotnie. A może nie, może jej towarzysz po prostu jeszcze śpi pod pokładem jak zabity. Ciekaw był, jak może wyglądać wnętrze takiej barki. Wiedział, że teraz urządza się je luksusowo, z wszystkimi szykanami: ciepła i zimna woda, dywany, ogrzewanie, toalety, nawet prysznic. Zaglądając przez jedno z obramowanych mosiądzem okienek, dostrzegł fragment wnętrza kabiny; wyglądało bardzo przytulnie. Nieraz miewał ochotę zafundować sobie takie wakacje na wodzie, ale jakoś nigdy nie doszło to do skutku. Najpierw dzieci były za małe i istniała obawa, że wypadną za burtę i się potopią; potem były już za duże i istniała

obawa, że będą się strasznie nudzić. Poza tym, jak wiadomo, szewc bez butów chodzi: kanał Shropshire Union przebiegał tuż koło ich domu, więc wyprawa nim nie wydawała się aż tak wielką atrakcją. Tak więc zamiast tego większość wakacji letnich spędzali we Francji. Wspominając jakże liczne „przyjazne dzieciom" kempingi, na których się zatrzymywali, Bob poczuł lekkie ukłucie żalu, jakby coś go ominęło. - No dobra, rufę mamy z głowy, teraz uwolnię pana - kobieta znalazła się przy nim i pod uważnym okiem Toby'ego wetknęła drugi kołek w mokrą ziemię, a następnie wbiła go młotkiem. W oka mgnieniu zawiązała fachowy węzeł i schludnie zwinęła nadmiar liny. - Widać, że ma pani w tym wprawę - zauważył Bob, gdy skończyła. Ruch rozgrzał ją, więc zdjęła wełniane nakrycie głowy, przypominające nieco kapturek na imbryk z herbatą, ukazując kręcone, szpakowate włosy. - Fakt, zdarzało mi się już to robić - powiedziała z szerokim uśmiechem, rozpinając zamek błyskawiczny obszernej kurtki. Bez tej czapki nie wyglądała już na tak ogorzałą, jak mu się zdawało. Była też szczuplejsza i młodsza. Jego zdaniem mogła mieć pięćdziesiąt kilka lat. Przypominała z wyglądu nauczycielkę, jakie w tradycyjnych, angielskich szkołach zajmowały się organizowaniem gier i zabaw. Emanowały od niej zdrowie i pogoda. - Dziękuję za pomoc - rzekła. - Spora barka, nie tak łatwo poradzić sobie z nią w pojedynkę - tą uwagą zarzucił haczyk, licząc na to, że wyłowi odpowiedź na nurtujące go pytanie - czy ktoś towarzyszy tej kobiecie w wędrówce, a tylko jest zbyt leniwy, żeby ruszyć cztery litery i jej pomóc. - To wcale nie takie trudne, jak się wydaje. Radzę sobie sama ze śluzami, a tego właśnie z początku bałam się najbardziej. Cumowanie też nie wychodzi mi najgorzej - uśmiechnęła się, a on dostrzegł, że jest z siebie dumna. - Ponieważ jednak w głębi duszy jestem oportunistką mówiła dalej - zawsze chętnie korzystam z pomocnej pary rąk, o ile jest gdzieś w pobliżu. - W takim razie cieszę się, że mogłem być przydatny.

Jakieś poruszenie po drugiej stronie kanału odwróciło ich uwagę, oboje spojrzeli w tamtym kierunku. Dwie pardwy z hałasem wypadły z krzaków, jednak zaraz potem, jakby zdały sobie sprawę, że są obserwowane, zwolniły i zaczęły kroczyć z godnością. Zsunęły się do wody, by niespiesznie odpłynąć. - No cóż - odezwał się Bob - nie będę pani zatrzymywał, chciała pani iść na herbatę. Roześmiała się - radośnie i beztrosko. - Obawiam się, że był to taki, hm, eufemizm. Chciałam po prostu iść do toalety. - W takim razie tym bardziej nie zatrzymuję. Chodź, Toby, na nas czas. Przestań obwąchiwać tę linę. - Wyglądało na to, że pies również ma toaletowe potrzeby i w każdej chwili może podnieść nogę. Zazwyczaj Bob szedł z Tobym aż do zakrętu przy pubie Navigation, gdzie znajdowała się przystań, jednak tego ranka, wiedząc, że wkrótce Harriet wróci do domu, skrócił spacer i już po kilku minutach wracał tą samą drogą. „A więc to nie dlatego, że chciałbym jeszcze pogadać z tą kobietą?" - spytał samego siebie. Gdy zbliżył się do barki, mgła zdążyła już się rozwiać. Łódź wciąż cumowała w tym samym miejscu, jednak teraz cienki pióropusz dymu bił z innego komina, znajdującego się pośrodku pokładu. Poczuł zapach palonego drewna. Przedtem tego nie zauważył, ale na rufie barki, noszącej nazwę .Jennifer Rose" stały kolorowe doniczki z kwitnącymi chryzantemami, pomalowane w kwiaty róży - tradycyjny motyw dekoracyjny. Z obecności kwiatów można było wnioskować, że kobieta o kręconych włosach, którą poznał, mieszka stale na barce - w odróżnieniu od osób, które żeglują jedynie podczas wakacji. Wyobraził ją sobie siedzącą w kabinie, przytulnym wnętrzu odizolowanym od zewnętrznego świata, i snującą plany przyszłych wypraw. Nagle zapragnął znaleźć się na jej miejscu. Och, tak. Zostawić za sobą wszystkie te bolesne pamiątki po Felicity; może wtedy przestałyby przysparzać mu cierpienia. O ileż lepiej byłoby udawać, że jest się kimś innym, że Felicity nigdy nie istniała. Jednak ta myśl była tak wielką zdradą wobec miłości do córki, że ogarnęła go zgroza.

Usłyszał stukanie; w jednym z okienek zobaczył kobietę trzymającą metalowy czajnik i porcelanowy dzbanek. Zapraszała go na herbatę. Powiedz jej, że nie masz czasu - nakazał sobie - że czekają na ciebie w domu. Ale nie zrobił tego.

Rozdział dwudziesty drugi Harriet wiedziała, że nie ma co się wściekać, to tylko pogorszyłoby sprawę. Minęły już trzy dni od włamania do jej samochodu - właśnie odebrała go z warsztatu - a bez swojego laptopa czuła się kompletnie zagubiona. Tak się jakoś złożyło, że kradzież poniekąd odwróciła jej uwagę od ponurych sensacji, jakie Carrie rozpowszechniała w szkole. Może to i lepiej, bo kto wie, co mogłaby powiedzieć albo i zrobić Carrie, gdyby ją poniosło? Dla Harriet i jej rodziców nadal pozostawało tajemnicą, czemu Carrie czuła potrzebę opowiadania tak upiornych kłamstw i ostrożne pytania tudzież udzielane na nie mrukliwe odpowiedzi niczego nie wyjaśniły. Wreszcie Harriet uznała, że jej siostrzenica po prostu nie wie, dlaczego to zrobiła. Tym niemniej obiecała, że się to już nie powtórzy. Po krótkiej rozmowie telefonicznej z dyrektorką, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, postanowiono więcej do sprawy nie wracać. Temat jednak nie był tak całkiem zamknięty, bo Harriet, odbierając dzieci ze szkoły i odprowadzając je do niej, czuła na sobie dziwne, by nie rzec wrogie, spojrzenia niektórych matek. Podobnie było i dziś rano, miała jednak tak wiele na głowie, że nie zwróciła na to uwagi. Po powrocie do domu, gdy otworzyła list od firmy ubezpieczeniowej, popełniła błąd, przeklinając na głos tego wszawego sukinsyna, który włamał się jej do samochodu. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu zirytowało to jej ojca. - Tak to jest, kiedy ktoś zbytnio polega na nowoczesnej technologii stwierdził. - Komputer staje się obsesją i zaczyna ci się wydawać, że nie możesz sobie bez niego poradzić. Na miłość boską,

przecież to tylko plastikowa skrzynka, a w środku procesory i kości pamięci. - Dzięki, tato, że zwróciłeś mi na to uwagę - odparła sucho, zdziwiona i niemile zaskoczona tym wybuchem. - Jak już ci mówiłem - dodał ojciec - możesz w każdej chwili posłużyć się moim komputerem. - Bez obrazy, ale równie dobrze mógłbyś zaproponować astronaucie, żeby użył latawca, wybierając się na księżyc. Ta twoja maszyna jest strasznie przestarzała. - No cóż, skoro taka jesteś, to ja wychodzę. Toby? Chodź tu, piesku. Poszukamy sobie przyjemniejszego towarzystwa. - Wykończysz tego psa, jeżeli tak ciągle z nim będziesz spacerować rzuciła Eileen, która stała przy zlewie, usiłując sprać plamy z długopisu, które pojawiły się na jednej ze szkolnych bluz Carrie. - Nonsens. Taki pies potrzebuje mnóstwo ruchu. Cokolwiek twierdził jej ojciec, brak laptopa był dla Harriet dużym problemem. Niepotrzebnie brała go ze sobą do Erin, właściwie tylko po to, żeby móc sprawdzić pocztę, na wypadek gdyby podczas wyjazdu pojawiła się jakaś oferta pracy. Teraz zaś nie tylko musiała rozejrzeć się za nowym komputerem i użerać się z firmą ubezpieczeniową, ale nade wszystko straciła mnóstwo cennych danych. W dodatku złodziej wtargnął w ten sposób w jej życie prywatne, najbardziej bolała ją utrata archiwum osobistej korespondencji, a zwłaszcza listów wymienianych z Felicity. Czuła się tak, jakby zgubiła album z ulubionymi, pamiątkowymi fotografiami. Jeszcze wiele tygodni po śmierci Felicity Harriet zdarzało się spędzić niejedną bezsenną noc na odczytywaniu wciąż na nowo e-maili, które do siebie pisały. Wpatrując się w błękitnobiały blask ciekłokrystalicznego wyświetlacza, niemal słyszała głos siostry opowiadający zabawne historyjki i niemal wierzyła, że następnego ranka w skrzynce pojawi się nowy list od niej. Tymczasem, dopóki jeszcze nie sprawiła sobie zastępczego laptopa, używała komputera Felicity, który znajdował się w pokoju Carrie. Zeszłej jesieni Harriet służyła siostrze radą przy jego zakupie, jako że stary laptop Felicity był już nie do użytku, zainstalowała też

oprogramowanie potrzebne do tłumaczeń, a także gry i inne pseudoedukacyjne komputerowe śmiecie dla Carrie i Joela. Jeff nie interesował się komputerami, posługiwał się nimi co prawda przy pracy, ale poza nią tracił jakiekolwiek zainteresowanie dla informatycznych subtelności. Natomiast Felicity chętnie przyznawała się, że jest uzależniona od poczty elektronicznej i nie zaśnie, jeżeli nie zajrzy do swojej skrzynki. Włączyła laptopa Felicity, żeby sprawdzić swoją własną pocztę, licząc na jakiś znak od agencji pośrednictwa pracy. W głębi duszy wiedziała, że gdyby coś się znalazło, skontaktowaliby się z nią przez telefon. Mimo to czuła się rozczarowana widząc, że żaden z „łowców głów" nie odezwał się ani słowem. Miała poczucie klęski. Poza tym bardzo brakowało jej pracy, która we własnych oczach Harriet gwarantowała jej rodzaj tożsamości. Tęskniła za biurowym folklorem, rytuałami i żartami. Nie do pogardzenia był fakt, że w przeciwieństwie do dzieci, komputery nie odszczekują się. Zdarzało jej się drażnić ze Spencerem, a wtedy mówiła, że maszyny cyfrowe są jak mężczyźni: gapią się tylko na ciebie bezmyślnie i czekają na właściwą instrukcję. Westchnęła ciężko; tak więc czekał ją kolejny tydzień przeglądania stron „Computer Weekly" i oczekiwania na upragniony telefon. „Och, Felicity, dlaczego musiałaś umrzeć? Dlaczego zostawiłaś mnie z całym tym bałaganem?" Przez chwilę spoglądała w roztargnieniu na ekran komputera, aż nagle owładnęła nią tęsknota za siostrą i zapragnęła znów poczuć jej obecność. To chyba nie będzie nic złego, jeżeli zajrzy do e-maili wysłanych do niej przez Felicity... żeby znów usłyszeć jej głos, pośmiać się z jej wygłupów... Wiedziała wprawdzie, że to tak, jakby buszowała po cudzym pamiętniku, wytłumaczyła sobie jednak, że to wcale nie to samo, że przecież ma absolutne prawo przeczytać jeszcze raz listy, które Felicity i tak już do niej wysłała. Znała hasło Felicity i bez trudu otworzyła folder wysłanych elementów. E-maile wyświetliły się w kolejności chronologicznej i Harriet poczuła, że przeszedł ją dreszcz, gdy ujrzała, że ostatni z nich został wysłany na dzień przed śmiercią Felicity i Jeffa. Zauważyła

też, że wysłano go na adres [email protected]. Rzuciła okiem na poprzednie adresy. Cofając się o tygodnie i miesiące dostrzegła, że dwa adresy najwyraźniej powtarzają się znacznie częściej od innych i to ją zaintrygowało. Było mniej więcej tyle samo listów do [email protected] i do MissTechie@btinternet. co.uk. Dla Harriet było to dziwne uczucie, bo o ile osoba MissTechie była jej dobrze znajoma, jako że był to najczęściej używany przez nią adres internetowy, to nie miała pojęcia, z kim Felicity korespondowała posługując się imieniem i nazwiskiem Harriet Swift. Ona sama, Harriet, nigdy nie miała skrzynki na Yahoo. Istniał tylko jeden sposób na poznanie prawdy, ale czy należało się do niego uciec? Jej ręka zawisła nad myszą. Klik. Z pewnością nie tego się spodziewała. Tekst był krótki i pozbawiony sensu. Wyglądał na zaszyfrowany. Kiedy jednak Harriet przyjrzała mu się uważniej, zorientowała się, że nie był to byle jaki szyfr. Był to kod, który w dzieciństwie Harriet wraz z siostrą opracowały na własny użytek. Zapomniała o nim wiele lat temu, ale teraz fala wspomnień powróciła. Pewnego deszczowego niedzielnego popołudnia siedziały obie na łóżku Harriet i to ona wpadła na ten pomysł. Nie był to żaden szyfr na miarę standardów Bletchley Park, po prostu chodziło o to, żeby nie zostawiać żadnych spacji między słowami, nie posługiwać się interpunkcją ani dużymi literami. Litery zastępowało się znakami następującymi po nich w alfabecie - na przykład TAK zapisywało się jako UĄL. Strasznie im się to spodobało i potem cąłymi godzinami pisały do siebie tajemne listy. Patrząc na ten tekst, Harriet zrozumiała, że Felicity mogła posłużyć się tajnym kodem z ich dzieciństwa tylko w jednym celu: chciała zachować treść tej korespondencji w sekrecie. Przypomniały jej się słowa Milesa o tym, że ponoć posiada wybitne kwalifikacje moralne w dziedzinie dobra i zła.....muszę cię rozczarować, Miles" - wyszeptała, wstając z krzesła i przechodząc przez pokój, żeby zamknąć drzwi. Miała przeczucie, że na czymś takim nikt nie powinien jej przyłapać. Sięgnęła po długopis i kawałek papieru

z szuflady biurka Carrie, zabierając się za mozolne odcyfrowywanie zakodowanej wiadomości. Gdy uporała się z tym, odchyliła się do tyłu i przeczytała ją jeszcze raz. Śniłam o tobie dziś w nocy. Byłiśmy spleceni ramionami, ale ty płakałeś. Powiedziałeś, że twoje serce pęka. Że pęka przeze mnie. Powiedz mi, że to nieprawda. Nie mogłabym żyć ze świadomością, że sprawiam ci ból. Wiesz, jak bardzo cię kocham - zawsze o tym wiedziałeś - ale musisz być cierpliwy. Zaufaj mi, proszę, to już nie potrwa długo. Daj mi tylko jeszcze trochę czasu. Jesteś dla mnie wszystkim. Wszystkim. Trzaśnięcie drzwi na dole wyrwało Harriet z zamyślenia; drgnęła nerwowo i zamknęła program mailowy. Czym prędzej wyłączyła komputer, złożyła kartkę papieru, na której zapisała list i wsunęła ją do kieszeni. Co za odkrycie. Felicity miała kochanka. Nie do pojęcia. Jej rodzona siostra. A Harriet była taka pewna, że Felicity nigdy nic przed nią nie ukrywała. Najpierw pomyślała, że powinna wyczyścić komputer i sformatować dysk. Nikt inny nie ma prawa natrafić na to, co jej zdarzyło się znaleźć. Dla ojca byłby to prawdziwy wstrząs, gdyby miał się dowiedzieć, że Felicity wiodła podwójne życie, że nie była wcieleniem doskonałości. Potem jednak zaczęła zastanawiać się, kim był ten mężczyzna, z którym spotykała się Felicity. Przeszukując swoje wspomnienia, próbowała przypomnieć sobie, czy jakieś imię pojawiało się w rozmowach częściej od innych, ale bez skutku. Choć było to wbrew jej naturze, Harriet wiedziała, że nie zdoła się powstrzymać i przeczyta inne listy. Chciała wiedzieć, kto znaczył tak wiele dla jej siostry. Kto był dla Felicity wszystkim.

Rozdział dwudziesty trzeci Gemma była zazwyczaj jedną z najuważniejszych uczennic w klasie, ale tego dnia podczas lekcji filozofii nie była w stanie skupić się na zagadnieniach racjonalizmu Kartezjusza. Minęły dwa tygodnie od wyznania Suzie, ale Gemma wciąż nie mogła przyjść do siebie i uwierzyć, że jej siostra narobiła takiego bigosu. Ależ była głupia! Jak mogła tak po prostu zajść w ciążę? Jednak kiedy zadawała sobie to pytanie, w gruncie rzeczy znała odpowiedź. Przecież jej i Marcelowi zdarzyło się coś podobnego w Paryżu. Za każdym razem, gdy o tym myślała - o tym wieczorze, kiedy zabrakło im prezerwatyw przechodził ją zimny dreszcz. Byli wtedy na górze, w jego sypialni i nagle ogarnęło ich tak wielkie pożądanie, że zrobili to, gdy Veronique była w łazience obok. Gemma powiedziała mu, że wszystko będzie dobrze, byle tylko uważał i wycofał się w ostatniej chwili. To był tylko jeden, jedyny raz - kiedy indziej zawsze pamiętali, żeby zachować środki bezpieczeństwa - tyle że przecież jeden raz wystarczy. Co ją wtedy opętało? No nic, jedno jest pewne, takiego błędu nigdy więcej nie popełni. Nie ma mowy. I żeby dodatkowo zabezpieczyć się przed groźbą, że uczucia do Marcela wezmą górę nad rozsądkiem, odpowiedziała na jego list, pisząc, że w tej chwili w domu dzieje się zbyt dużo i nie mogą go przyjąć. „Byłoby lepiej, gdybyś odłożył tę wizytę do następnego roku" napisała. Trochę było jej wstyd, że tak się zachowała, bo to dowodziło, że nie wierzy sobie na tyle, żeby zostać z nim sam na sam w pokoju i nie pragnąć seksu. Może najrozsądniej byłoby zacząć brać pigułki i mieć to wszystko z głowy?

Obok niej siedziała Yasmin, prosta jak struna. Jej przyjaciółka wsłuchiwała się uważnie w słowa pana Sheridana. Była jedną z najrozsądniejszych osób, jakie Gemma znała i nie potrafiła sobie wyobrazić, żeby Yasmin była zdolna do takiej głupoty, jak seks bez zabezpieczenia. Po pierwsze, rodzice i brat po prostu by ją zabili. Po drugie, Yasmin nigdy by nie pozwoliła, by cokolwiek stanęło na drodze kariery, jaką sobie obrała. Zamierzała skończyć Oksford, a potem pracować w funduszach inwestycyjnych. Gemma wiedziała, że państwo Patel życzyliby sobie jednak, żeby córka zamiast tego włączyła się do rodzinnego biznesu - zajmowali się telefonami komórkowymi. Ku swemu ubolewaniu, Gemma nie potrafiła wytyczyć sobie tak jasnego kierunku i w gruncie rzeczy nie miała pojęcia, co zamierza robić w przyszłości. Bywały dni, gdy zastanawiała się, czy w ogóle chce iść na studia. Jej matka mawiała niekiedy, że zbyt przypomina swego ojca i brak jej pasji oraz determinacji, z której słynie rodzina Stone. Jednak zdaniem Gemmy, ojciec wykazał znacznie większą determinację niż mama kiedykolwiek skłonna byłaby przyznać. Naprawdę musiał mieć ikrę, żeby zrobić to, co zrobił - rzucić w diabły świetną robotę, gdy właśnie piął się na szczyt, w dodatku mając małe dzieci. Teraz jednak pytaniem za milion dolarów było, jak mama odniesie się do ciąży Suzie, oczywiście poza tym, że wpadnie w szał i zacznie wrzeszczeć na cały dom o bezpiecznym seksie oraz jakiego to bajzlu córka narobiła jej w życiu. Chociaż nie, pewnie zacznie od awantury z racji tego, że Suzie w ogóle przyszło do głowy uprawiać seks. Tego wieczora wszystko miało się wyjaśnić. Suzie oznajmiła Gemmie i tacie, że powiadomi mamę podczas rodzinnej kolacji -którą postanowiła przyrządzić i na którą zaprosiła także ojca. Mogło to znaczyć tylko jedno: czeka ich wszystkich wieczór rodem z kiepskiego serialu. Maxine coś podejrzewała. Po prostu miała przeczucie, że coś się kroi. Zawołała do Steve'a, który mył zęby w sąsiedniej łazience: - Ostatnim razem, kiedy Suzie zadała sobie tyle trudu i przygotowała dla nas posiłek, były moje czterdzieste urodziny. Czyżbym przegapiła jakąś ważną datę w kalendarzu?

Steve przyszedł do jej łazienki i stanął za nią, kiedy kładła nową warstwę tuszu na swój dzienny makijaż. Przebrał się z garnituru w parę luzackich, drelichowych spodni od Ralpha Laurena i jasnozieloną koszulę od Tommy'ego Hilfigera. Był dwanaście lat starszy od Maxine, ale wciąż nieźle się prezentował. Potrafił się ubrać i dbał o zachowanie właściwej wagi - chodząc na siłownię trzy razy w tygodniu i grając w tenisa tak często, jak tylko pozwalała na to pogoda. - Myślę, że powinnaś po prostu zrelaksować się i nastawić na miły wieczór - zaproponował. - Może to forma przeprosin ze strony Su-zie za to, co jej ojciec zrobił z moim samochodem. Uznajmy to za coś w rodzaju gałązki oliwnej. Pocałował ją w szyję i ujął dłońmi w talii. Maxine wolałaby, żeby tego nie robił. Zawsze odnosiła wtedy wrażenie, że ją mierzy, sprawdza, czy nie przybrała na wadze. A ona, do diabła, akurat właśnie przytyła. Od tej wycieczki do Paryża, kiedy niczego sobie nie żałowali, wszystkie ubrania zrobiły się na nią za ciasne. Nie ma rady, trzeba będzie przejść na dietę i to wkrótce. Siłownia nie wchodziła w rachubę, po prostu nie miała na to czasu. Cholera, nie miała czasu nawet iść do miasta, by kupić jakieś nowe ciuchy. Kiedy ostatnio poświęciła godzinkę albo dwie na łażenie po swoich ulubionych sklepach z butami? Albo na lunch z przyjaciółkami? Jej życie pędziło naprzód w obłąkańczym tempie, ale tak było zawsze. Wcale nie chciała tego zmieniać. Teraz była bardziej zapracowana niż kiedykolwiek i jeszcze nigdy w jej domu aukcyjnym tak wiele się nie działo. Przypisywała to Davidowi Dickinsonowi i jego programowi „Bargain Hunt". Oczywiście nikt dysponujący choć odrobiną zdrowego rozsądku nie mógłby przypuszczać, że istnieje jakikolwiek związek między tym, co się widzi w telewizji a prawdziwym światem kupna i sprzedaży antyków. Tym niemniej, wciąż przybywało amatorów ogarniętych aukcyjną gorączką, a obroty rosły. Lubiła myśleć, że ojciec byłby z niej dumny, że pochwaliłby ją za sposób, w jaki prowadzi interes, odnosząc jeszcze większe sukcesy niż on. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, wkrótce stanie się właścicielką drugiego domu aukcyjnego, a mianowicie w Stafford. Najważniejsze szczegóły transakcji

były już uzgodnione, reszta to tylko kwestia papierkowej roboty powierzonej prawnikom i księgowym. Szkoda, że jej ojciec nie może zobaczyć, jak wiele osiągnęła. Tak ciężko pracował przez całe życie... Przekonałby się, że naprawdę ulepiona jest z tej samej gliny co on. Z satysfakcją pomyślała sobie, że jest także nie mniej od niego ambitna. Wszystko to pięknie, ale praca nie może służyć jako wymówka, nie wolno jej się zaniedbywać. Wiedziała, że tak naprawdę nie ma jeszcze nadwagi, jednak w jej wieku nie mogła sobie pozwolić na zbyt wiele zbędnych kilogramów. Will powiadał swego czasu, że krzywizny jej ciała godne są skrzypiec Stradivariusa, ale Steve nie przepadał za typem, który określał słowami „dorodna niewiasta", odnosząc to do każdej kobiety noszącej rozmiar większy niż dwanaście. Całe szczęście, że nie widział jej, gdy była w ciąży z dziewczynkami. Wtedy była wprost ogromna. Will udawał, że nie jest w stanie objąć jej ramionami, potem jednak zaraz ją całował i nagle czuła jego ręce i ramiona na całym ciele, a zaraz potem lądowali w łóżku. Dla wielu par ciąża to koniec seksu, z nimi jednak było inaczej. W tamtych czasach ona i Will nie mogli się sobą nasycić. Tak było, całe wieki temu. A Will bezmyślnie, samolubnie i bezwzględnie zniszczył to wszystko. Choćby miała dożyć setki, nigdy mu nie wybaczy tego, co zrobił jej i dziewczynkom. Skrzywiła się na krępujące wspomnienie tego, jak udawała wobec przyjaciół i współpracowników, że w domu wszystko gra, że jej mąż po prostu potrzebuje nieco czasu, bo planuje radykalny zwrot w karierze. Prędzej by umarła, niż przyznała, że mąż siedzi w domu, pije kawę za kawą i godzinami ogląda durne programy telewizyjne, podczas gdy ona haruje od świtu do nocy. Wracając do realnego świata, uświadomiła sobie, że dłonie wciąż obejmują ją w talii i że Steve coś mówił. Drgnęła nerwowo. — Przepraszam, kochanie, możesz powtórzyć? - Pytałem tylko, czy pamiętasz, jaki twardy był kurczak, którego Suzie upitrasiła na twoją czterdziestkę. Miała wtedy chyba zaledwie czternaście lat. Niesamowite, jak ten czas leci, prawda? Maxine z trzaskiem zamknęła pojemnik na tusz do rzęs.

- Wolę myśleć o przyszłości i o tym, co jeszcze chowa dla nas w zanadrzu - nie miała zamiaru pozwolić zepsuć sobie humoru. - Chodźmy na dół zobaczyć, jak radzi sobie nasza kucharka. - Co to, to nie. Suzie oznajmiła, że razem z Gemmą mamy grzecznie czekać w salonie, aż zostaniemy wezwani do jadalni. Rozległ się dzwonek u drzwi. - To na pewno Will - stwierdziła. - Ciekawa jestem, czy wie, czemu zawdzięczamy ten wieczór. Twoja teoria gałązki oliwnej zupełnie mnie nie przekonała. Will obiecał solennie Suzie, że będzie zachowywał się przyzwoicie. - Nie martw się - powiedział jej, gdy wyjawiła mu swe plany. - Obiecuję powstrzymać się od wygłupów. Kiedy zasiedli wokół mahoniowego, francuskiego stołu z końca dziewiętnastego wieku, a ich pośladki spoczęły na zestawie wiktoriańskich salonowych krzeseł z drzewa różanego (same oryginały, podróbki czy kopie nie miały prawa wstępu do tego domu); gdy wszystko lśniło już złotym blaskiem w świetle wypolerowanego mosiężnego żyrandolu w stylu rokoko, Will przywdział maskę towarzyskiej ogłady oraz wdzięku osobistego. Pod nią zaś krył się istny kłębek nerwów. Wiedział dobrze, że nim ten wieczór dobiegnie końca, Maxine gotowa będzie powiesić go za intymne części ciała. Boże, dlaczego Suzie nie mogła tego powiedzieć najpierw swojej matce? - Takie są skutki, gdy ktoś się przyjaźni z własnymi dziećmi -pouczył go Marty. - I dziękuj swojej szczęśliwej gwieździe, że Suzie darzy cię miłością i zaufaniem. Nie tak wielu ojców mogłoby to o sobie powiedzieć. Przestań więc się mazać i weź się w garść. - Dzięki, Marty, jesteś niezastąpiony - odpowiedział na to. -Obiecaj mi tylko jedno: jako mój prawnik musisz zadbać, by pogrzeb odbył się dokładnie według moich rozporządzeń. Chcę, żebyś pomógł nieść moją trumnę, a z głośników ma płynąć I've Been High REM. Zgoda? - Przestań tak się trząść. Nawet jeżeli Maxine będzie się wkurzać, że to ty dowiedziałeś się pierwszy, no to co z tego? To raczej jej problem, a nie twój.

- Nie chodzi o to, że usłyszałem o tym pierwszy. Rzecz w tym, że wiedziałem i nic jej nie powiedziałem. Rozszarpie mnie na strzępy. Cały parter domu był nagłośniony przy użyciu superkosztownego systemu audio - Steve nie zadowoliłby się niczym przeciętnym. Wsłuchując się w głos Niny Simone śpiewającej My Baby Just Cares For Me, Will zwrócił nagle uwagę na fakt, że ukochany Niny nie dba wcale o to, żeby się pokazać, o stroje i samochody... Ding, dong! Czujniki alarmowe wykryły niepożądaną ironię! Przecież Maxine i PC Ploda łączyło właśnie obsesyjne upodobanie do wszelkiego blichtru, jaki można kupić za pieniądze. Zauważył, że zapadła niezręczna cisza, więc z myślą o Suzie postanowił ożywić konwersację. - Jak tam interesy, Steve? Wciąż trafiają się ludzie, którzy chcą zabezpieczyć swój dom niczym Fort Knox? - Żebyś wiedział. Czy Maxine mówiła ci, że jestem w toku negocjacji z pewną amerykańską firmą ze środkowego wschodu? Jeżeli uda nam się ich chapnąć, to będzie niezły deal. - Nie, nic o tym nie wspominała - Will rzucił okiem na Maxine po drugiej stronie stołu. Słyszał plotki o tym, że zamierza rozwinąć biznes i kupić dom aukcyjny w Staffordshire, ale plany Steve'a nie były mu znane. Ile pieniędzy im jeszcze potrzeba do szczęścia? -Może to przez delikatność - powiedział ostrożnie. - Dlatego, że taki nędzarz ze mnie. Maxine żachnęła się. - Jeżeli jesteś nędzarzem, to wyłącznie twoja wina - zauważyła. - W każdym razie nie mówiłam ci, bo czekałam, aż sprawa będzie już pewna. - Chylę czoła wobec tej przemyślności, wasza wysokość. - To na razie nieduża firma - wtrącił Steve, jakby próbując załagodzić sytuację - liczymy jednak na to, że będzie przyczółkiem, dzięki któremu wejdziemy na większy rynek. - Daj spokój, rozwijaj się i globalizuj, ile ci się podoba. My, biedacy, pozostaniemy tu, by przypominać ci, co pozostawiłeś za sobą. - Tato!

O, cholera. Nie dotrzymał obietnicy. - Wybacz, Suzie - mruknął, uśmiechając się do niej przelotnie i przepraszająco. Nie miał odwagi popatrzeć jej prosto w oczy, bo wtedy poczułby się naprawdę takim żałosnym nieudacznikiem, w jakiego się zmieniał, jeśli przebywał zbyt długo w pobliżu Maxine. Kiedy emocje uspokoiły się nieco, Maxine przestała rzucać mu gniewne spojrzenia, a Steve poszedł zmienić płytę, Will jeszcze raz spojrzał z ukosa na Suzie. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, wyglądała całkiem nieźle. Ciąża nie była jeszcze widoczna, chociaż komuś, kto przyjrzałby jej się uważnie, nieco za luźna bluzka mogłaby się wydać podejrzana. W przeciwieństwie do Gemmy, której pępek zawsze był na wierzchu, niezależnie od temperatury - Suzie miała brzuch całkowicie zakryty. Will i Gemma wciąż nie mieli pojęcia, co Suzie zamierza zrobić w sprawie dziecka. Gemma była przekonana, że jej siostra zdecyduje się urodzić, a jakaś trudna do określenia, drobna część umysłu Willa żywiła taką samą nadzieję. Nie do wiary, ale myśl o tym, że mógłby zostać dziadkiem, uśmiechała mu się w jakiś sposób. W sumie to proste: dziecko, w którego poczęciu brał udział, które nosiło w sobie jego geny, teraz nosiło też w sobie dalsze przedłużenie jego jestestwa. Przecież bądź co bądź przedłużenie gatunku jest głównym celem ludzkiego życia, no nie? Obawiał się jednak, że pogląd Maxine na tę sprawę będzie zgoła inny. Co więcej, był niemal przekonany, iż znajdzie jakiś sposób, by obarczyć jego trefne geny winą za zaistniałą sytuację i co gorsza, za plamę na honorze rodziny Stone. Mniej więcej w połowie deseru Suzie oznajmiła, że ma coś do powiedzenia. Serce zaczęło bić mu mocniej, odłożył łyżkę i widelec. A więc to już, teraz. Suzie wzięła głęboki wdech. Przez cały dzień, krając, siekając, mieszając i marynując, powtarzała sobie przygotowaną kwestię. Teraz wypowiedziała ją: - Mamo, lepiej nalej sobie jeszcze kieliszek wina, przyda ci się. Jestem w ciąży.

Wbrew oczekiwaniom Suzie, matka nie sięgnęła po wino, tylko jej twarz się wydłużyła. - O Boże - powiedziała cicho, a potem głośniej - nie wierzę. Jak to się stało? To znaczy, jak mogłaś być tak głupia - i jeszcze głośniej - tak cholernie głupia, ty głupia, głupia dziewczyno! Tej właśnie odpowiedzi Suzie oczekiwała, ale nawet mimo tego matka odezwała się tak ostrym tonem, że poczuła się jak karcone dziecko. Przełykając gulę strachu, która uciskała ją w gardle przez cały wieczór, spostrzegła kątem oka, że ojciec wyprostował się na krześle. - Maxine - powiedział stanowczym tonem - czy chociaż raz w życiu mogłabyś okazać odrobinę współczucia? - Teraz nie chodzi o jakieś tam współczucie - warknęła na niego Maxine, jej oczy rzucały wściekłe błyski, przybrała bojową postawę. Teraz potrzebny jest spokój i rozsądek. Tylko w ten sposób załatwimy sprawę. O Boże - pomyślała Suzie. Właśnie tego chciała uniknąć. Dlaczego powiedziała o tym matce w taki sposób? Dlatego, że jest tchórzem i chciała schować się za kimś, a zwłaszcza za ojcem. Oczy matki znów przewiercały ją na wylot. - Od jak dawna? - spytała. - Od czterech i pół miesiąca... dokładnie dziewiętnaście tygodni. Maxine zastanowiła się przez krótką chwilę. - No dobra - stwierdziła - to znaczy, że mamy czas się z tym uporać. Katastrofy jeszcze da się uniknąć. Zakładam, że ojciec nie zamierza się wtrącać, domagać się swoich praw i tak dalej. Suzie skrzywiła się. Nie życzyła sobie, żeby ktoś nazywał jej dziecko katastrofą. Miała się odezwać, ale tata ją wyprzedził: - Maxine, czy nie mogłabyś podejść do tego jak matka, a nie jak przewodniczący rady nadzorczej, który próbuje... Maxine nie dała mu powiedzieć nic więcej: - Kiedy będziesz miał coś sensownego do powiedzenia, skontaktuję się z tobą. A na razie zechciej zostawić tę sprawę mnie. - A co z Suzie? Czy ona ma coś do powiedzenia? - wtrąciła Gemma.

Maxine spojrzała na nią. - Oczywiście, że ma - zawiesiła głos. Spojrzała teraz na Willa, a potem znów na Gemmę i odezwała się innym tonem. - Zaraz, zaraz. Wy dwoje wcale nie wyglądacie na zaskoczonych tym, co Su-zie właśnie nam oznajmiła. Czemu tak mi się wydaje? Wokół stołu zapadło złowrogie milczenie. Gemma i Will wpatrywali się w Suzie. Wiedziała, że nikt za nią nie odpowie. - Mamo, wiem, że próbujesz jakoś sobie z tym poradzić, ale... - Oni wiedzieli, prawda? - przerwała jej Maxine. Przez sekundę sprawiała wrażenie, jakby było jej naprawdę przykro. Wydawała się taka dziwnie bezbronna. Suzie nie przypuszczała, że to w ogóle możliwe. Trwało to jednak tylko krótką chwilę, a potem matka znów przypuściła atak, a Suzie przeszła do obrony. - Kiedy im powiedziałaś? Uznała, że nie ma co skrywać prawdy. - Dwa tygodnie temu. - I nie przyszło ci do głowy, żeby mnie także poinformować? - Ja... najpierw chciałam wszystko przemyśleć i zdecydować, co robić dalej. Nie chciałam cię niepotrzebnie martwić. - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że musiałaś się nad tym zastanawiać? Jak ty do cholery sobie wyobrażasz studia na uniwersytecie z dzieckiem u szyi? I nie myśl sobie przypadkiem, że rzucę wszystko i się nim zajmę. Otwieram nowy biznes, a i bez tego mam wystarczająco dużo roboty. A jeśli chodzi o twojego ojca, to nieraz już udowodnił, że jest do niczego, kiedy trzeba wziąć na siebie odpowiedzialność. - Na miłość boską, Maxine! Czy musisz być tak bezduszna? - Tata ma rację - zawtórowała mu Gemma - nie możesz traktować Suzie w ten sposób, jakby nie miała żadnego wyboru. To jej dziecko i tylko ona może postanowić, co zrobi. - Gemmo, nie mów w ten sposób do matki. - Steve, to sprawa rodzinna, więc bądź tak uprzejmy i nie odzywaj się - powiedział Will. - Jak śmiesz pouczać Steve'a w moim domu?! Pamiętaj, że jesteś tu tylko gościem!

- Trudno byłoby zapomnieć - Wilł zerwał się na równe nogi. -Jeśli nie potrafisz rozmawiać w cywilizowany sposób - dodał, odsuwając krzesło to ja się poddaję. Suzie była bliska łez. Musiała krzyczeć na cały głos, żeby zagłuszyć kłótnię. - Proszę was! Uspokójcie się, wszyscy. Tato, nawet o tym nie myśl, musisz zostać. Mam jeszcze coś do powiedzenie i chcę, żebyś to usłyszał - odczekała, aż jej ojciec usiadł. - A teraz - podjęła, gdy wszyscy patrzyli już na nią w milczeniu - powiem wam, co chcę zrobić.

Rozdział dwudziesty czwarty Dopiero po przybyciu do domu Will odważył się przeanalizować scenę, w której uczestniczył, Nie do wiary, że Maxine mogła być aż tak bez serca. Cały czas mówiła o tym, co „należy zrobić", o „jedynym rozsądnym wyjściu" i „najlepszym rozwiązaniu". Ani krzty zrozumienia dla Suzie, która przecież musi to wszystko okropnie przeżywać. Nalał sobie szczodrą dawkę Glenmorangie i wyszedł do ogrodu. Noc była chłodna, bezchmurna, na niebie iskrzyły się diamenty gwiazd. Pociągnął łyk ze szklaneczki i przeszedł przez ogród. Furtka zaskrzypiała hałaśliwie w ciemnościach. Usiadł na starej ławeczce zalanej poświatą księżyca i znów napił się whisky, pozwalając, by rozpłynęła mu się w ustach i czekając na znieczulające działanie alkoholu. Już od bardzo dawna nie czuł takiej niechęci w stosunku do Maxine i intensywność tego uczucia mocno go zaniepokoiła. Najbardziej jednak przeraził się własnej reakcji na decyzję Suzie. Postanowiła dokonać aborcji, a on nie mógł się pogodzić ze swoim rozczarowaniem. To głupie, ale już sobie wyobrażał, jak razem z małym chłopczykiem kopią piłkę. Chodzą na spacery. Zbierają kasztany. Jak mu tłumaczy, dlaczego to właśnie REM jest najlepszym zespołem rockowym, jaki pojawił się w Ameryce. Jak wyjaśnia mu prawa rządzące światem: że kanapki z bekonem należy polewać sosem musztardowym; że wszystkie kobiety uważają się za zbyt grube, choćby nie wiem ile razy im powtarzać, że wcale tak nie jest; że politycy zawsze będą kłamać, byle chronić własny tyłek.

Otóż to, wyobrażał sobie wnuka. Zamiast syna, którego poskąpił mu los. Napił się jeszcze whisky. Ale nie będzie go miał. No i tak być powinno - pomyślał. Suzie jest o wiele za młoda na macierzyństwo. W końcu dlaczego, do cholery, miałaby poświęcać najlepsze lata swojego życia, rezygnować z otwierających się przed nią perspektyw - by wychować nieplanowane dziecko, które pojawiło się o wiele za wcześnie? Znów uniósł szklankę. Jak to się stało? Co go napadło, żeby tak się przywiązać do wizji posiadania wnuka? Tymczasem Maxine natychmiast i bez wahania poparła decyzję Suzie. To było wręcz obsceniczne, mało brakowało, a zakasałaby rękawy i przeprowadziła zabieg natychmiast, własnymi rękami na stole w jadalni. Aż jęknął i zwiesił głowę, wstrząśnięty, że coś tak potwornego przyszło mu na myśl. Wiedział, że przesadza. Zbyt się zaangażował. Należało odsunąć się trochę na bok, podejść do sprawy obiektywnie. Przecież kiedy on sam miał dziewiętnaście lat, wieść o ciąży byłaby ostatnią rzeczą, jaką życzyłby sobie usłyszeć od dziewczyny. Zapewne stanąłby na wysokości zadania i oboje jakoś by sobie poradzili - tylko że Suzie była sama. Ojciec nigdy się nie dowie o roli, jaką odegrał, nie weźmie na siebie swej części ciężaru. Tak więc, oczywiście, Suzie powinna pozbyć się dziecka, zapomnieć o tym wszystkim, kontynuować studia i cieszyć się, że dano jej w życiu drugą szansę. Wszystko to Maxine ujęła w słowa z właściwym sobie brakiem delikatności, tymczasem zaś Steve i Gemma ucichli, nie biorąc udziału w dyskusji. Zaraz potem oznajmiła, że następnego dnia rano pójdzie z Suzie do lekarza i „nada obrót sprawie", by użyć jej własnego sformułowania. Will także zamilkł, nie był już w stanie przemówić ani słowa. Zatkało go, bo właściwie był już w dziwacznej żałobie po dziecku, którego nigdy nie miał poznać. Po raz pierwszy poczuł się odsunięty od jednej z córek, zepchnięty na ubocze przez fakt, że jest mężczyzną i nic mu do kobiecych spraw. Najwyraźniej nikomu nie był potrzebny. Trudno mu było pogodzić się z tym tak od razu.

Ulubionym orężem z arsenału morderczych zarzutów Maxine było: „Zawsze robisz ze mnie wyrodną matkę, to ja mam być tym gorszym z dwojga rodziców". Kiedyś odszczeknął jej na to, że on wcale nie musi nic robić, aby to osiągnąć, bo Maxine sama się wystarczająco stara. Inny jej zarzut brzmiał, że przez niego traci kontakt emocjonalny z dziewczynkami. I to nie było prawdą. Sama stawiała się poza nawiasem, twierdząc nieustannie, że nie może odebrać dzieci ze szkoły lub wybrać się na wywiadówkę, bo właśnie musi zobaczyć się z księgową albo wziąć udział w jakimś spotkaniu. Trochę nawet jej współczuł, bo przecież niełatwo jest radzić sobie z wymaganiami, jakie człowiekowi stawia jego własna wygórowana ambicja. Teraz jednak, kiedy to on sam znalazł się poza nawiasem, takie wykluczenie sprawiało, że czuł się obco i nieswojo. Dopił whisky, czując, jak resztka napoju spływa mu do gardła, a ciepło rozchodzi się po całym ciele. Z goryczą pomyślał, że być może Maxine w głębi duszy nie chce, by Suzie urodziła dziecko, bo wówczas zostałaby babką, a przecież taka rola byłaby dla niej nie do zniesienia. W oddali rozległ się dźwięk dzwonu, wybijającego godzinę na wieży kościelnej. Jedno ponure uderzenie. Usłyszał, że ścieżką coś się porusza, wbił więc wzrok w ciemność. Czyżby lis? Uśmiechnął się. Nie lis, a jeż... Ta dziewczyna była najeżona jak zwykle pod daszkiem swojej bejsbolówki, miała włosy spięte w koński ogon, ramiona pochylone. Co ona tu robi, przecież o tej porze wszyscy porządni ludzie są już w łóżku? - Cześć - powiedział, żeby zasygnalizować swoją obecność i żeby nie przestraszyła się, wpadając na niego. - Dokąd to zmierzamy? O tej porze w Navigation nie już podają drinków. Przyjrzała mu się uważnie. - Na spacer. Uniósł brwi. - O tej porze? - Nie mogę spać - rzuciła okiem na pustą szklaneczkę w jego dłoni. Za każdym razem, gdy pana spotykam, ma pan w ręce coś do picia.

- Ta okolica wpędza mnie w alkoholizm. Czekał, aż dziewczyna coś powie, ale nie odezwała się. Stała tylko z rękami w kieszeniach kurtki, a ramiona miała prawie na wysokości uszu. Wyglądała jak zbuntowana nastolatka. Zmęczona nastolatka. - No cóż, w takim razie nie chcę przeszkadzać w przechadzce przy blasku księżyca - powiedział. - Chciałbym jednak zauważyć, że naprawdę nie jest to najodpowiedniejsza pora na samotne spacery. Spojrzenie jej chłodnych, błękitnozielonych oczu napotkało jego wzrok. - Nie jestem dzieckiem. - A ja, na szczęście dla pani, nie jestem porąbanym psychopatą, który poszukuje nowej ofiary. Jednak kto wie, jakie atrakcje mogą czekać na panią w dalszej części drogi? - Poradzę sobie. - Nie wątpię, oczywiście, o ile napastnikiem będzie jednonogi karzeł z rękami związanymi na plecach. Zjeżyła się jeszcze bardziej, wszystkie kolce były w pogotowiu, by go odstraszyć. - Prawidłowe określenie brzmi „upośledzony pod względem wzrostu". Roześmiał się. - No tak, nieoceniona poprawność polityczna. Niedawno słyszałem w radiu, że nie należy mówić, jakoby dzieci były niegrzeczne. Właściwy sposób wypowiadania się na ten temat to stwierdzenie, iż z ich zachowaniami wiążą się określone wyzwania. - Bo rzeczywiście dzieci to spore wyzwanie i kropka - rzekła z przekonaniem. - Ale także ogromna satysfakcja - sprzeciwił się. Jej ramiona rozluźniły się, opadając na wysokość brody. - Na ten temat nic mi nie wiadomo. Jak dotąd, ponoszę tylko klęskę za klęską. - Proszę wierzyć mojemu doświadczeniu, satysfakcja pojawia się wtedy, gdy przechodzimy do nowej klęski. W porównaniu z nią,

ta, z której właśnie się podźwignęliśmy, przypomina głębokie westchnienie ulgi. Znów powstrzymała się od komentarza, a Willowi, który przestał już rozpamiętywać własne kłopoty, nagle zrobiło się jej żal. Teraz wiedział już o Harriet więcej, a to dzięki rozmowom z jej ojcem. - Jakieś wieści z frontu walki o pracę? - Nic. Jej szczerość spodobała mu się, nie próbowała wciskać żadnego kitu o iluś tam ofertach, które właśnie rozważa. W swym poprzednim życiu on sam być może próbowałby ratować twarz, uciekając się do takich wykrętów. - A tak przy okazji, mówiłem poważnie. Wędrówki po nocy wzdłuż kanału nie należą do najbezpieczniejszych. - W zamian za ostrzeżenie otrzymał spojrzenie, które mówiło: „Tylko spróbuj dalej się mnie czepiać". Co też oczywiście uczynił. - Jeśli pani sobie życzy, mogę podążyć pani tropem, kryjąc się w cieniu jako ochrona osobista. Gdzieś w szafie mam jeszcze stary płaszcz a la CIA i regulaminowe ciemne okulary. Wreszcie na jej twarzy pojawił się uśmiech, chyba pierwszy, jaki zdarzyło mu się u niej widzieć. - No proszę, a ja myślałam, że nadaje się pan tylko do siedzenia na ławkach i uznałam pana za zadeklarowanego pijaczynę - stwierdziła. - Już taki jestem, żadnej pracy się nie lękam. - Słyszałam, że kiedyś był pan prawnikiem. Dlaczego pan zrezygnował? Fytanie od Jeża? To coś nowego. - Musiałem - wyznał. - W pewnym momencie zacząłem sobie wyobrażać, jak biegam po biurze z maczetą i masakruję wszystko, co żyje. Uniosła brwi. - Dopiero co obiło mi się o uszy, że nie jest pan porąbanym psychopatą? - Jestem już całkiem uleczony. Niesławną przeszłość pozostawiłem za sobą i stałem się wyznawcą filozofii głoszącej, iż jutro

jest tylko snem, a dnia wczorajszego nie ma. Liczy się tylko dziś i chwytanie szans, jakie się pojawią. Jako prawnik nie mógłbym przetrwać, żyjąc według tej koncepcji, to nie do pogodzenia. Może pani usiądzie? Potrząsnęła głową. - Carpe diem raczej wyszło z mody, nie uważa pan? - Porozmawiamy, jak pani dorośnie. Tymczasem zaś wykładam pani moją osobistą wizję życia. Odkryłem mianowicie, że jest ono niczym innym, jak tylko nader perfidnym wyścigiem w workach. - Strasznie pan przemądrzały. - O, przepraszam, nie chciałem. To dlatego, że wygląda pani tak młodo. - Mam trzydzieści dwa lata. Uśmiechnął się. - No dobra, ma pani parę lat więcej, niż myślałem. Zapewniam jednak, że pewnego dnia wspomni pani tę rozmowę i przyzna, jakim jestem mędrcem. - Na razie przyznam, że żyje pan w świecie urojeń. Przecież nie można żyć, nie snując planów na przyszłość. - A przecież Jung powiedział: „Wszystkie rzeczy wielkie u swych początków były tylko fantazją". Na pewno nie pozwoli pani, żebym towarzyszył jej podczas przechadzki? - Dziękuję, ale mam sprawy do przemyślenia. - Wiem coś o tym. Przed pani przybyciem właśnie temu zajęciu się oddawałem. - Nie chciał rozmawiać z postronną osobą o prywatnych sprawach Suzie, ale z drugiej strony czuł potrzebę, żeby po prostu z kimś pogadać. W gruncie rzeczy naprawdę miał za sobą ciężki wieczór... Ostrożnie dobierał słowa. - Pewna bardzo bliska mi osoba zaszła w ciążę, no i cóż, rzecz w tym, że jest bardzo młoda i zdecydowała się na aborcję. Natomiast ja, z przyczyn, do których niemal wstyd mi się przyznać, nie mogę znieść tej myśli. Wiem, że to egoistyczne, że decyzja należy do niej, jednak nic na to nie mogę poradzić. - Ma pan rację, to egoizm. Nie może jej pan dyktować, co ma zrobić ze swoim życiem.

- Ale jeśli będzie żałować tej aborcji? - Taka jest cena tego wyboru. Jej wyboru. - Czy zawsze spogląda pani na życie w tak beznamiętny sposób? - Jeśli chce pan przez to powiedzieć, czy zawsze postrzegam sprawy racjonalnie i obiektywnie - to tak, owszem. Skrzyżował ramiona na piersi, zaczął odczuwać chłód. - Byłby z pani doskonały prawnik. - A pan pewnie pociąłby mnie na plasterki swoją maczetą. Uśmiechnął się. - Jeszcze nic straconego. W każdym razie, wracam do domu, bo zmarzłem - wstał. - Miło było z panią pogawędzić. Chętnie bym to powtórzył, ale może w cieple i o stosowniejszej porze dnia. Niech pani uważa na siebie. Zamykając za sobą furtkę, Will pomyślał, że jeśli na jej drodze pojawią się jacyś psychole, to lepiej niech oni na siebie uważają. Fantastyczna dziewczyna!

Rozdział dwudziesty piąty Wreszcie Harriet była umówiona na rozmowę w sprawie pracy. Propozycja nie pojawiła się za pośrednictwem agencji, tylko po znajomości. Adrian, jej dawny szef w Oksfordzie, zadzwonił do niej i powiedział, że pewna firma w południowej części Manchesteru gwałtownie poszukuje kogoś z jej doświadczeniem, a zwłaszcza dysponującego - tak jak ona - znajomością systemów automatycznej lokalizacji pojazdów, czyli AVLS. - Howard Beningfield, który kieruje firmą, jest jednym z najbardziej aroganckich a zarazem bezpośrednich ludzi, jakich znam -poinformował ją Adrian. - Jeśli podejdziesz do niego z właściwej strony, zostanie twoim przyjacielem na całe życie. - A jeżeli podejdę z niewłaściwej? - W jednej chwili wylecisz na bruk. - Cóż za urocza postać! - A żebyś wiedziała, naprawdę równy gość. To jak? Mam do niego zadzwonić i przemówić w twojej sprawie? - No pewnie. Adrian miał dla niej jeszcze jedną radę: - Tylko pamiętaj, Harriet, nie wolno ci nie doceniać Howarda. Jego ulubiona sztuczka to wpuszczanie ludzi w maliny, żeby brali go za kretyna. Tak więc oto teraz podążała w stronę niewielkiego centrum biznesowego na przedmieściach Crantsford. Tam kryje się sekret mojego zdrowia psychicznego - powiedziała do siebie. Kiedy dostanę pracę, wkrótce znów stanę na nogi. Praca nie załatwi wszystkiego,

ale odzyskam szacunek dla samej siebie i będę mogła snuć jakieś plany na przyszłość. Przede wszystkim zależało jej na własnym mieszkaniu. Ściślej mówiąc, na mieszkaniu dla niej i dla dzieci. Myśl o przejęciu na swe barki całej odpowiedzialności za Carrie i Joela nadal ją przerażała, ale chciała chwycić byka za rogi, w końcu w tym była najlepsza. Odkładanie ważnych spraw na później do niczego nie prowadzi. Czyż nie przede wszystkim z tego powodu Felicity powierzyła sio-trze owo zadanie? Minął tydzień, odkąd Harriet przeczytała pierwszy z sekretnych e-maili Felicity i nadal była wstrząśnięta swoim odkryciem. Romans siostry był sprawą poważną i dużego kalibru, nie jakąś przelotną fascynacją, w której uczucie szybko wypala się na popiół. Potajemny związek Felicity z nieznajomym najwyraźniej trwał już od dłuższego czasu. Wiele z listów, które pisali do siebie, ocierało się o pornografię i Harriet czytała je z oporami, jednak ciekawość wzięła górę. Pragnąc dowiedzieć się, kto był kochankiem Felicity, zmuszała się do dalszej ich lektury, starając się nie wyobrażać sobie łapczywego pożądania siostry wobec tego mężczyzny. Nie mogła też przestać myśleć o Jeffie. Czyżby był bardzo złym mężem i to przez niego Felicity posunęła się aż tak daleko? Harriet przypuszczała, że nie, zresztą zawsze go lubiła. Może był trochę nijaki - mama i tata mówili o nim „ciepłe kluchy" - był jednak oddany Felicity na swój spokojny, rozsądny sposób. Felicity zawsze utrzymywała, że zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia, kiedy jeszcze byli na uniwersytecie. - Oto mężczyzna, którego poślubię - rzekła kiedyś głośno, gdy stali w kolejce do baru w Durham. - Nazywa się Jeff Knight i jest moim rycerzem w lśniącej zbroi. Jeszcze o tym nie wie, ale wkrótce zawróci mi w głowie - kończył się właśnie letni semestr, Felicity była pijana, jak zresztą cała czwórka - Miles i Dominik odwiedzili je na weekend - śmiali się z niej i mówili, że chyba zwariowała. - Moja droga - rzekł Dominik głosem tak grzmiącym i afektowanym, że student, o którym była mowa, który również stał w tej

kolejce, odwrócił się w jego stronę - przecież on wygląda jak jeden z tych krzepkich i wysportowanych młodzieńców. Całkiem nie w naszym typie. A co ze stroną estetyczną, ja się pytam? Gdy tylko Dominik przeszedł ze szkoły z internatem na uniwersytet, oznajmił wszem i wobec, że jest gejem, rozkoszując się szokowaniem tych wszystkich, którzy czuli się nieswojo wobec takich spraw. Nie wyłączając jego rodziców. Zwłaszcza rodziców. Gdyby nie szczegółowe opisy gejowskich klubów i barów, które odwiedzał w Londynie oraz cykl nastrojowych, czarno-białych zdjęć, na których widniał Dominik nago w objęciach znacznie starszego od siebie mężczyzny, uznałaby całą tę historię za jego kolejną mistyfikację. - Pewnie, że jest wysportowany - oznajmiła Felicity z dumą. -Jest wioślarzem i ma fantastyczne nogi. W ogóle muskuły ma takie, o jakich wy, chłopaki, moglibyście tylko pomarzyć. - Nie mogę wypowiadać się w imieniu mojego brata - powiedział przeciągle Dominik - ale moje marzenia miałyby pewnie więcej wspólnego z umysłem. - A i tego mu nie brakuje - oznajmiła triumfalnie Felicity. - Jest na trzecim roku matematyki. Dominik wzruszył ramionami. - Jeszcze jeden nudziarz od matmy, zupełnie jak Harriet. Doprawdy, nużące. - Mało mnie obchodzi, co o nim myślisz. To ja za niego wychodzę. Zresztą zaraz go zapytam, czy zatańczy ze mną po kolacji. I rzeczywiście, podeszła do niego i przedstawiła się. Uśmiechnął się do niej wtedy z takim zakłopotaniem, że Harriet aż zrobiło się go żal. Nie wiesz, w co się pakujesz, chłopcze - pomyślała. Było to na ich pierwszym roku w Durham. Przed pójściem na uczelnię Felicity zapadła na przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych, przez co ona i Harriet rozpoczęły studia jednocześnie. Wszyscy uznali, że całkiem oszalały, decydując się na Durham, dla nich jednak ta uczelnia wydawała się idealna. Dominik wciąż studiował w Cambridge i zastanawiał się nad studiami doktoranckimi. Miles przerwał naukę na rok przed rozpoczęciem studiów w Bristol. Za żadne skarby świata nie zdecydowałby się na Cambridge.

- Żeby Dominik nie mógł wetknąć choćby koniuszka nosa w twe sprawy? - spytała go kiedyś Harriet. - Żeby udowodnić, że możesz do czegoś dojść, choć nie dano ci takich forów, jak jemu? - Kusząca myśl, nie przeczę - odpowiedział na to Miles - ale chodzi o to, że przede wszystkim podążanie śladami braciszka zupełnie mnie nie pociąga. Tamtej nocy, kiedy odbył się bal, a Felicity wyjawiła im swe małżeńskie zamiary wobec Jeffa Knighta, Miles spał na podłodze w pokoju Harriet, a po drugiej stronie miasta Dominik spędził samotną noc w łóżku Felicity. Ostatni raz widziano ją gdzieś nad rzeką, pod rękę z nieśmiałym przyszłym mężem, w sukience o rąbku mokrym od wilgotnej trawy. Co poszło nie tak? - zastanawiała się Harriet. Mogła się tylko domyślać, że nowe życie Felicity jako żony i matki pozbawione było emocji, w które tak obfitowała jej dotychczasowa egzystencja. Kimkolwiek był tajemniczy kochanek, wypełnił tę lukę. Jeśli wierzyć temu, co pisała do niego Felicity, znów żyła pełnią życia, na całego. Jednak ten wniosek nie budził w sercu Harriet ciepłych uczuć wobec siostry. Przeciwnie, była wściekła na Felicity, która wszystkich wprowadziła w błąd, a jednocześnie ryzykowała tak wiele. A co z dziećmi? Gdzie było ich miejsce w jej planie? Co się z nimi działo, kiedy potajemnie spotykała się z kochankiem? Czy rzeczywiście zamierzała porzucić Jeffa? Z ostatniego listu tego właśnie należało się domyślać: ... musisz być cierpliwy. Zaufaj mi, proszę, to już nie potrwa długo. Daj mi tylko jeszcze trochę czasu... Oszukiwała nie tylko Jeffa. Harriet także czuła się zdradzona. Były sobie tak bliskie, a jednak Felicity nic jej nie powiedziała. To był bolesny cios, zwłaszcza że teraz musiała zastanawiać się, czy kiedykolwiek naprawdę znała własną siostrę. Najwyraźniej Felicity była jeszcze bardziej nieobliczalna, niż Harriet się kiedykolwiek wydawało. Decydując się na sekretny związek, wybrała balansowanie na skraju przepaści, ryzykując w każdej chwili upadkiem. Co jej strzeliło do głowy, żeby zrobić coś takiego? Przez to zaskoczenie i zdumienie Harriet teraz już nie tak ciepło wspominała swoją siostrę. W jakiś irracjonalny sposób sekret Felicity

powiązał się w myślach Harriet ze śmiercią siostry, jakby z własnej winy dopuściła się zaniedbania, a to z kolei stało się przyczyną jej zgonu a następnie katastrofy w życiu Harriet. Pojawiła się w nowoczesnym biurze ACT - Associated Controlled Technology - na pięć minut przed czasem. Powitała ją recepcjonistka o zdumiewająco wielobarwnych tipsach, w minispódniczce ukazującej zdecydowanie niezgrabne nogi. Oznajmiła Harriet, że pan Beningfield za moment ją przyjmie. - Rozmawia w tej chwili przez telefon. Może napije się pani kawy? - Dziękuję. Z mlekiem, bez cukru. Harriet została sama i od razu pożałowała, że odpowiedziała jej tak szorstko. Ejże - powiedziała sobie - potrzebujesz tej roboty. Bądź miła dla ludzi. Kiedy dziewczyna wróciła, pobrzękując przepełnioną filiżanką na spodku, Harriet uśmiechnęła się do niej słodko, aby zyskać sobie jej sympatię. Przecież jeżeli dostanie tę pracę, będzie się z nią spotykać każdego dnia. Nie chciała mieć opinii opryskliwej suki. Już dość dawno nie doświadczyła szarpiącego nerwy przeżycia, jakim jest każda rozmowa w sprawie pracy, a opis Howarda Beningfielda autorstwa Adriana bynajmniej nie podniósł jej na duchu. Był ponoć nie tylko arogancki, ale także gadatliwy i lubił sobie pożartować, ale niekiedy „trochę" przesadzał. - Musisz stawić mu czoła - wyjaśnił Adrian. - Niczego nie trzeba mu bardziej niż dobrego sparring partnera. Tego ranka przy śniadaniu otrzymała od dzieci kartkę na szczęście, wykonaną przez nie własnoręcznie. Prawdopodobnie inicjatorką przedsięwzięcia była matka, ale nawet mimo to Harriet poczuła się ujęta wysiłkiem, jaki w to włożyły. Joel pokazał, które fragmenty Carrie pozwoliła mu pokolorować, a gdy solennie przeprosił za to, że farbka tu i ówdzie trochę się rozmazała, głos jakoś głupio ugrzązł jej w gardle. - Jest bez zarzutu - zapewniła go, ucałowała w policzek, a potem przeszła na drugą stronę stołu, żeby podziękować Carrie. Teraz, gdy szkolne konfabulacje Carrie odeszły w niepamięć, koszmary Joela ustały i chłopczyk spał dobrze. Otwierał się też

stopniowo. Nie bardzo, jednak na tyle, że Harriet i Eileen były dobrej myśli. Musiała czekać pół godziny, nim Howard Beningfield objawił się wreszcie. Nie przeprosił za spóźnienie, tylko zaczął od razu majstrować przy klimatyzacji. Był po pięćdziesiątce i szerokość jego sylwetki niemal dorównywała wzrostowi, a ramiona odstawały od tułowia, jakby trzymał pod nimi dwie niewidzialne piłki. Sposób, w jaki przemieścił swą potężną postać na skórzany fotel za biurkiem, pozwalał domyślać się, że w jego wypadku ewolucja dopuściła się pewnych zaniedbań. Opadł na fotel (który wydał z siebie ciężkie westchnienie) i zerknął na nią. - A więc, Harriet - odezwał się - ...mogę się do ciebie zwracać po imieniu? Skinęła głową. — Otrzymałaś znakomitą rekomendację. Jak sądzisz, dlaczego? - Bo w tym, co robię, jestem bardzo dobra. Odchylił się w fotelu, klasnął dłońmi nad swą wielką głową i roześmiał się. Fotel jęknął. — To mi się w was podoba. Nowoczesne dziewczyny. Naprzód i do ataku, lepiej niż Blackpool i Southport razem wzięte. No pięknie! Najwyraźniej jeden z tych typów, od których można usłyszeć „taka miła kobietka, a przy tym taka bystra". Innymi słowy tłusta, seksistowska świnia. Adrian jakoś zapomniał o tym napomknąć. Poczuła się jak bohaterka jednego z odcinków „The Office", ale raz jeszcze nakazała sobie pamiętać, jak bardzo potrzebuje tej pracy. Moszcząc się niespiesznie, Howard pochylił się do przodu i rzucił na biurko cienką teczkę. Otworzył ją; w środku było CV Harriet. Zdawała sobie sprawę, że jego zawartość znacznie wyrasta ponad średnią. W branży komputerowej pełno jest młodych i zdolnych ludzi, jednak najczęściej nie dysponują oni żadną specjalistyczną wiedzą, natomiast programistów, takich jak ona, zawsze brakowało i cieszą się sporym wzięciem. Przejrzał szybko jej życiorys, przesuwając czubkiem palca wzdłuż strony, a potem potwornie teatralnym gestem przedarł ją na pół.

- I to tyle, jeśli chodzi o te ecie-pecie - oznajmił. - Przejdźmy do rzeczy. Zarzucił ją serią pytań, na które odpowiadała zdecydowanie i rzeczowo, omawiając rozmaite aplikacje na dużą skalę, za które była odpowiedzialna, ze szczególnym podkreśleniem interfejsu służącego namierzaniu pojazdów, który ostatnio opracowała. Wreszcie przerwał jej: - Tak naprawdę wyjdzie na jaw, czy się do czegoś nadajesz dopiero, gdy tu trochę popracujesz. Rozpoznanie walką, że tak powiem. Kiedy chcesz zacząć? Adrian mówił, że jesteś dyspozycyjna od zaraz. Zastanawiając się, o czym jeszcze opowiedział mu Adrian - czy wspomniał coś o dzieciach i oczywistych konsekwencjach, jakie się z tym wiążą? - odpowiedziała: - Jestem dyspozycyjna od jutra. Czy mogę zamienić kilka słów z ludźmi pracującymi w dziale, gdzie będę zatrudniona? - No problemo - sięgnął po telefon i wystukał numer. Czekając, aż odezwie się ktoś po drugiej stronie, dodał. - Będę z tobą szczery, Harriet. Adrian zapewniał mnie, że nikogo lepszego od ciebie nie znajdę, jednak nie mam zamiaru cię zatrudnić, jeśli za kilka miesięcy wmaszerujesz do mojego gabinetu i usłyszę, że jesteś w ciąży. I nie pieprz mi o równych prawach i innych takich bzdurach. Prowadzę biznes, a nie instytucję dobroczynną. Harriet zdała sobie sprawę, że w tym momencie powinna wspomnieć o opiece nad Carrie i Joelem. Przecież może się zdarzyć, że jej rodzice nie będą w stanie się nimi zająć, a wówczas będzie musiała wziąć wolne. Jednak nie zrobiła tego. Uznała, że na wszelki wypadek lepiej siedzieć cicho. Po co stawiać się z góry w niekorzystnej sytuacji? Przy tym wcale nie chodziło o to, że Howard Beningńeld najwyraźniej dopuścił się śmiertelnego grzechu dyskryminacji wobec kobiet, które chcą łączyć macierzyństwo z karierą zawodową. Zapewne, za takie słowa należało go powiesić, utopić i poćwiartować. Pewnie inna kobieta na jej miejscu byłaby już za drzwiami i przysięgałaby sobie, że zawlecze go przed sąd. Harriet jednak musiała przyznać, że ten okropny facet poniekąd ma

rację. Gdyby to ona kierowała przedsiębiorstwem, jej tok myślenia byłby zupełnie taki sam: po co zatrudniać kobietę, jeśli można dać tę samą pracę mężczyźnie, który nie będzie domagał się dystrybutorów tampaxow oraz urlopu macierzyńskiego? Kobieca solidarność to piękna rzecz, ale ona sama jakoś nigdy się do niej nie poczuwała. Odnosiła wrażenie, że przypięcie sobie etykietki feministki jest najlepszym sposobem ukazania własnej słabości i wystawienia się na ostrzał. Felicity też powtarzała, że feminizm jej nie dotyczy, bo ona sama jest mężczyzną honoris causa. - Panie Beningfield - odpowiedziała zdecydowanym, lecz spokojnym tonem - chyba możemy bezpiecznie stwierdzić, że prawdopodobieństwo zajścia przeze mnie w ciążę jest takie samo, jak w przypadku papieża. No, przecież nie pytał jej, czy już ma dzieci. Po godzinie, wziąwszy pod uwagę wszystkie za i przeciw, podjęła decyzję. Oferowane wynagrodzenie było nieznacznie wyższe niż w jej ostatniej pracy, a lista obecnych i potencjalnych klientów, dla których miałaby pracować, wyglądała interesująco, obiecując ciekawe wyzwania. Co więcej, przedsiębiorstwo rozwijało się, stąd też i zapotrzebowanie na jej kwalifikacje jako starszego analityka. Otrzymała ustną ofertę pracy, oferta pisemna miała zostać wysłana pocztą. Już nie mogła się doczekać, żeby oznajmić dobrą wiadomość domownikom. Mało tego, wieczorem będzie mogła to oblać z Milesem teraz spotykali się regularnie, na drinka albo na posiłek, zależnie od tego, ile miał czasu. Było już po szóstej, gdy wjechała w Maple Drive i zaparkowała obok rovera rodziców. Po drugiej stronie ulicy z samochodu wysiadał właśnie Will Hart. Towarzyszyła mu młoda blondynka - ta sama dziewczyna, z którą widziała go w Navigation i najprawdopodobniej właśnie ta „bliska mu osoba", która zaszła w ciążę. Harriet nie dała się nabrać na te jego ogólniki. Też mi coś, dlaczego nie mógł po prostu przyznać, że jest w związku z dziewczyną, która mogłaby być jego córką i zdarzyła im się wpadka? No, a co z jego

dziećmi? Głosił wzniosłe kazania o satysfakcji płynącej z rodzicielstwa, a ani razu go z nimi nie widziała. Tatuś-teoretyk, mocny w gębie... Weszła przez tylne drzwi, gotowa oznajmić radosną wieść i nagle zamarła. Usłyszała głos dobiegający z salonu. Głos aż nazbyt dobrze znajomy. Nikt nie zauważył jej przyjścia, więc przez chwilę stała w kuchni, obserwując rodziców i gościa przez szparę w drzwiach. Jednak przybyły, jakby obdarzony szóstym zmysłem, przerwał w pół zdania i zwolna odwrócił się w jej stronę. - Cześć, Harriet - rzekł. - Od dawna tu stoisz? Pierwsza jej myśl była taka, że dalej robi na niej takie samo wrażenie, jak kiedyś. Jednak już wiele lat temu nauczyła się tłumić takie uczucia. Tłumić z całej siły. Wolałaby raczej umrzeć niż dać mu tę satysfakcję, żeby miał się dowiedzieć, iż był ubóstwianym bohaterem jej dziecięcych lat. - Cześć, Dominiku - odpowiedziała. Teraz najbardziej pragnęła go zranić, obrócić nóż w sercu, tak samo jak on czynił to z nią tyle razy, więc dodała: - Brakowało nam cię na pogrzebie. Co się stało? Jakieś wydarzenie akademickie, które okazało się ważniejsze od pożegnania z najdawniejszą przyjaciółką?

Rozdział dwudziesty szósty Will słyszał, jak Suzie wymiotuje w łazience na górze. Już trzeci raz tego ranka. Nie był w stanie dopić kawy, więc wylał ją do zlewu. Był tak zdenerwowany, że i jego mdliło. Spojrzał na zegarek. Jeszcze pięć minut i będą musieli jechać. W klinice byli umówieni na dziesiątą. Z początku Maxine upierała się, że to ona będzie towarzyszyć Suzie, Will zaś nie miał nic przeciwko temu. Przyznawał przed sobą, że to tchórzostwo z jego strony, ale z ulgą przyjął fakt, że choć tym razem Maxine wzięła sprawę na siebie. Jednak w przeddzień zabiegu rozpętało się istne piekło. Nie znał wszystkich szczegółów, ale Suzie strasznie pokłóciła się z matką. Dowiedział się o tym, gdy Suzie zadzwoniła do niego do pracy, żeby spytać, czy może u niego zanocować i poprosiła, żeby zawiózł ją do kliniki. Kiedy po nią przyjechał, Maxine oznajmiła: - Suzie wbiła sobie do głowy, że traktuję ją jak dziecko. - To prawdopodobnie hormony, a do tego jest zdenerwowana odpowiedział, zauważając przy okazji, jak zmęczona i spięta jest także sama Maxine. - Twierdzi, że nią dyryguję. Jeśli chodzi o ścisłość, powiedziała: „Odwal się i przestań mi rozkazywać". Dla świętego spokoju, a zwłaszcza dla dobra Suzie, starał się załagodzić sytuację: - Nie przejmuj się tym, Maxine, przecież każdemu z nas czasem odbija. Odpuść jej. To akurat taki moment w życiu Suzie, że można jej na to pozwolić. Niech się zachowuje tak paskudnie, jak tego potrzebuje.

- No jasne, cały ty. Jak zwykle stajesz po ich stronie. - Nie chodzi o to, po czyjej stronie staję. Ja tylko sugeruję, żeby podejść do tego z dystansem. Wytarła nos, a on zdał sobie sprawę, że jest bliska łez. - Jeśli chcesz - powiedział - spróbuję z nią pogadać. Może zdołam ją przekonać, że będzie lepiej, jeśli to ty zabierzesz ją do kliniki. - Nawet o tym nie myśl, tato. Zaskoczeni, odwrócili się oboje w stronę Suzie. Miała przerzuconą przez ramię patchworkową torbę i mimo wyzywającego tonu głosu, Will zauważył, że niedawno płakała, a w każdej chwili gotowa była na kolejny atak łez. Chyba najlepszą rzeczą, jaką można było w tej chwili zrobić, było odseparowanie jej od Maxine. Przez całą drogę do kliniki padał deszcz; we wnętrzu samochodu panowało niezręczne milczenie, tylko wycieraczki skrzypiały i zgrzytały na szybie, bo czasy ich świetności dawno już minęły. Will nie pamiętał, by kiedykolwiek nie mieli z Suzie setek tematów do omówienia i pomysłów na wesołe żarciki. O czym jednak mogli rozmawiać dzisiaj? Cokolwiek, poza czekającym Suzie zabiegiem, wydawało się błahe i niestosowne. Nigdy nie radził sobie dobrze z medycznymi zagadnieniami - zhańbił się kiedyś w szkole podczas lekcji biologii, ponieważ zemdlał, a potem koledzy wyśmiewali go bezlitośnie całymi tygodniami. Na dodatek zeszłej nocy, gdy Suzie poszła spać, wszedł do Internetu, żeby dowiedzieć się, w jaki sposób przeprowadzana jest aborcja. Nie poznał wszystkich szczegółów, bo już po dwudziestu minutach surfowania wiedział dość, żeby pożałować, iż w ogóle kliknął na przycisk SZUKAJ. Dobrze chociaż, że ograniczył się tylko do danych czysto medycznych. Gdyby wszedł na jakąkolwiek stronę antyaborcyjną, prawdopodobnie znów by zemdlał. Musiał w kółko powtarzać sobie, że w dzisiejszych czasach to zwykły zabieg, że nic złego stać się nie może. Spoglądał ku Suzie, siedzącej obok niego na miejscu pasażera. Oparła głowę o zagłówek, z zamkniętymi oczami, z dłońmi splecionymi na brzuchu. Jest taka piękna - pomyślał z sercem

przepełnionym miłością. Nie zasługuje na coś takiego. Gdyby był jakiś sposób, chętnie wziąłby na siebie jej lęk i cierpienie. Pamiętał, że czuł to samo, kiedy trzeba było usunąć Gemmie cztery zęby, nim można było założyć aparat korekcyjny. Jak długo jeszcze będzie chciał ochraniać swoje córki? Odpowiedź była prosta. Zawsze. Tak postępują wszyscy rodzice. Przecież matka wciąż dzwoniła do niego, żeby upewnić się, czy dobrze się odżywia. Uśmiechnął się i zaczął nucić pod nosem. Suzie otworzyła oczy. - Przepraszam, kochanie, obudziłem cię? Potrząsnęła głową. - Dlaczego wybrałeś właśnie tę piosenkę? - Nie mam pojęcia, po prostu przyszła mi do głowy. - Zaśpiewaj ją porządnie, ze wszystkimi słowami. Tak jak kiedyś śpiewałeś nam, kiedy ja i Gemma byłyśmy małe. Przez resztę drogi w samochodzie rozlegały się smutne dźwięki „Scarlet Ribbons". Z zewnątrz klinika przypominała raczej wykwintny pensjonat: elegancki, nowoczesny, luksusowy w nienarzucający się sposób. Odpowiedni wizerunek dla mającego budzić poczucie bezpieczeństwa prywatnego ośrodka zdrowia. Gdy stanęli przed drzwiami i Will nacisnął guzik dzwonka, objął Suzie ramieniem. - Jak tam, słoneczko? Uśmiechnęła się blado. - Może być. Wszyscy mówili przyciszonymi głosami, byli bardzo mili i pomocni. Sprawy papierkowe załatwiono pośród mis z wydzielającymi słodką woń pot-pourri, wazonów, kwiatów, miękkich dywanów i przy dźwiękach łagodnej muzyki w tle. Pracownicy kliniki byli tak fachowi i profesjonalni, że Will niemal nie zauważył, jak jego córkę odprowadzono do gabinetu, natomiast on zasiadł w poczekalni, przeglądając bezmyślnie jakiś wydrukowany na błyszczącym papierze magazyn samochodowy. Artykuły mogły równie dobrze być napisane w suahili, bo i tak ich treść do niego w ogóle nie

docierała. Nie był w stanie się skoncentrować, więc gniewnym gestem rzucił czasopismo na stół. Pomyślał, że może powinien wyjść na zewnątrz i zadzwonić do matki, która życzyła sobie, by informować ją na bieżąco, ale teraz rozpadało się już na dobre. Wczoraj, nim pojechał po Suzie, odwiedził mamę, jak co tydzień - ona przyrządzała mu kolację, tymczasem on wykonywał rozmaite niezbędne domowe roboty. Opowiedział jej o problemie Suzie i o tym, że będzie miała zabieg. Natychmiast zaniepokoiła się, czy Suzie nie została w jakiś sposób zmuszona do tej decyzji, a potem powiedziała: - Pewnie dlatego ostatnio mnie nie odwiedza. Myślałam, że już wróciła na uniwersytet. - Pewnie nie była w nastroju na wizyty. - No pewnie, rozumiem ją doskonale, musi to mocno przeżywać. Ucałuj ją ode mnie, proszę, i powiedz, że jutro będę o niej myśleć, a kiedy tylko będzie miała ochotę, musi do mnie wpaść na herbatę - a zaraz potem przeszła do zagadnień bardziej praktycznej natury. - Pewnie kiedy poczuje się gotowa, wróci na uniwersytet. Czy dużo już straciła? - Tylko pierwszy tydzień. Jestem pewien, że nadrobi to bez trudu. - Ależ oczywiście, to inteligentna dziewczyna i jeszcze wszystko przed nią. Właśnie dlatego jego mama była tak wspaniałą osobą: nic nie było w stanie jej speszyć i zawsze tryskała optymizmem. Już miał znów sięgnąć po magazyn, gdy otworzyły się drzwi i do poczekalni weszła Suzie. Towarzyszyła jej jedna z pielęgniarek. Zerwał się na nogi, o mało nie przewracając stołu. Czyżby już było po wszystkim? W następnej chwili Suzie łkała, wtulona w niego. - Przepraszam, tato, ale nie mogłam tego zrobić. Po prostu nie byłam w stanie. Strasznie mi przykro. Pochwyciwszy spojrzenie Willa, pielęgniarka dyskretnie zamknęła drzwi, zostawiając ich samych. - Już dobrze, Suzie - powiedział załamującym się głosem. - Jeżeli tego chcesz, wszystko będzie dobrze. Nic się nie martw.

Rozdział dwudziesty siódmy Pewne rzeczy nie zmieniają się nigdy. Dominik przebywał na Maple Drive dopiero od kilku godzin, ale już stał się ośrodkiem zainteresowania wszystkich. Spotkanie Harriet z Milesem zostało przełożone na kiedy indziej, ponieważ Freda zaplanowała szczęśliwy, rodzinny wieczór i uparła się, żeby podczas kolacji za stołem zasiedli obaj jej synowie. - Wybacz - Miles przeprosił ją przez telefon. - Nadrobimy to, jak tylko Dominik wyjedzie. Nie zabawi tu długo, nigdy mu się to nie zdarza. Co dziwne, Dominikowi nie spieszno jednak było powracać do wyrafinowanej atmosfery Cambridge. Pięć dni po swym niespodziewanym przybyciu, wciąż jeszcze nie wyjechał, rzucając cień swej drapieżnej obecności na życie ich wszystkich. Rodzice zrugali Harriet za to, że tak ostro go potraktowała na powitanie. — Nie musiałaś być taka niemiła - stwierdziła matka. - Zwłaszcza że zadał sobie trud i odwiedził nas właśnie dlatego, żeby przeprosić za nieobecność na pogrzebie. Może i udałoby im się wzbudzić w niej poczucie winy, gdyby nie fakt, że znała Dominika o wiele lepiej niż oni. Dominik uwielbiał manipulować emocjami bliźnich w ten sposób, że z początku wywoływał ich zaciekłą nienawiść do siebie, by w następnej minucie dać taki pokaz skruchy, aż ogarniał ich wstyd: jak mogli równie pochopnie i krzywdząco go oceniać? „Jestem okrutny - przyznał kiedyś - ale kto ocali mnie przede mną samym?"

Nie brakowało takich, którzy próbowali. A raczej takich, którym pozwolił łudzić się, iż są do tego zdolni. Była to kolejna gra: najpierw zarzucał przynętę, którą był jego specyficzny, perwersyjny wdzięk - a potem naśmiewał się z nieszczęsnego głupca, którego udało mu się nabrać. Harriet zaobserwowała to już w dzieciństwie, często też padała jego ofiarą. Upokarzanie ludzi było jego specjalnością. Harriet kilka razy wygarnęła, co o nim sądzi, kiedyś rzuciła mu prosto w twarz, że jest zakochanym w sobie skurwysynem, który nie dba o niczyje uczucia. Wyśmiał ją tylko i powiedział, że jeśli ktoś jest dość duży, by grać w tę grę, jest też wystarczająco dorosły, żeby zapłacić emocjonalną cenę przegranej. - Ludzie nie są tacy delikatni, jak ci się wydaje - dodał - a poza tym, jak znakomicie ujął to Byron, „serce bić dalej będzie, choć złamane". Okazało się, że jego urok działa nawet na dzieci, bo Carrie i Joel byli nim zafascynowani. Nikt nie mógł mu się oprzeć, więc one także nie - był szczupły i wysoki, nosił się niczym książę Danii (czarny golf i czarne, skórzane spodnie), miał wspaniałe krótkie, czarne włosy - jako student miał włosy długie i spinał je z tyłu czarną, jedwabną wstążką. Teraz je ściął, jak ścinał z nóg swoich przeciwników w dyskusji. Ponadto przeklinał, kiedy popadło, co budziło dodatkowy zachwyt dzieci. Spotykały go już nieraz przedtem, ale były zbyt małe i nie pamiętały go, co prawdopodobnie było dla ego Dominika większym ciosem, niż mogłyby się tego kiedykolwiek spodziewać. Kiedy jednak Carrie zrozumiała, że jest on bratem Milesa i był przyjacielem jej matki, chciała wiedzieć wszystko o ich wspólnych poczynaniach. Wszelkie opowieści Harriet i jej rodziców poszły teraz w kąt, bo czyż mogli się równać ze złotoustym bajarzem, jaki pojawił się wśród nich? Harriet nie mogła mieć im tego za złe, bowiem kiedy ostatnio miały do czynienia z kimś, kto emanował takim blichtrem i wprawiał je w takie podniecenie? Wiele lat temu Dora stwierdziła, że Dominik ma uśmiech anioła i umysł szatana. Była to jedna z najtrafniejszych charakterystyk, jakie Harriet słyszała.

- Naprawdę przyłapali mamę na kradzieży w sklepie? - dopytywała się Carrie, wpatrzona w Dominika z rozpromienioną twarzyczką. Joel też słuchał uważnie, szeroko otwierając oczy z zachwytu. - Tam do licha, pewno! Wszystkim nam się to przytrafiło: i Harriet, i mojemu bratu, i mnie. Był sobotni poranek, siedzieli w kuchni. Wkrótce po tym, jak rodzice wybrali się do supermarketu, pozostawiając Harriet nadzór nad pracą domową Carrie (jesienna kompozycja z liści i gałązek), pojawił się Dominik. - Umieram z nudów - oznajmił. - Wpuść mnie do środka i porozmawiaj ze mną, bo palnę sobie w łeb. Proszę, to dla ciebie - rzucił jej ogromnych rozmiarów bombonierkę z szampańskimi truflami. Pomyślałem sobie, że zasługujesz na coś drogiego i frywolnego. A to dla dzieci - wyciągnął z kieszeni pudełko malteserów. Przypomniało jej to inne nieoczekiwane gesty Dominika z przeszłości - wielki bukiet kwiatów, który wysłał jej matce, kiedy usłyszał, że zdiagnozowano u niej ME; zabawną kartkę, jaką wysłał tacie z okazji jego przejścia na emeryturę; „parapetowy" prezent dla Harriet na jej nowe mieszkanie w Oksfordzie, czyli ogromny kosz delikatesowy z luksusowymi przysmakami. Podziękowała mu z uśmiechem i wzięła od niego płaszcz. Teraz, gdy Harriet słuchała, jak Dominik na pytanie Carrie odpowiada barwnym opisem ich przygody w sklepie Edny Gannet, która przyłapała całą czwórkę, gdy próbowali wymknąć się z kieszeniami pełnymi jajek kremowych Cadbury's i zagroziła, że urwie im uszy... zastanawiała się, co sprowadziło go do Kings Melford. Dlaczego przyjechał właśnie tutaj, przecież zazwyczaj było to ostatnie miejsce na całej planecie, w którym chciałby się znaleźć? Twierdził, że przed rozpoczęciem semestru w jego uniwersyteckiej kwaterze odmalowano ściany, a on nie może znieść smrodu farby, jednak podejrzliwa Harriet nie bardzo w to wierzyła. Fakt, że nie wyglądał najlepiej - jego przystojne oblicze wyszczuplało, rysy stały się ostrzejsze i wyglądał starzej, niż kiedy go ostatnio widziała, a było to nie dawniej niż rok temu - była jednak skłonna przy

puszczać, że ta przedłużająca się wizyta ma jakieś zupełnie inne przyczyny. - Słyszałem, że staliście się z Milesem ostatnio praktycznie nierozłączni - powiedział, wysłuchawszy już wszystkich lokalnych plotek podczas wymuszonego przez Fredę rodzinnego zgromadzenia. - Chodziliśmy sobie na drinka i zdarzało nam się zjeść coś razem, skoro taki jesteś ciekaw - odpowiedziała. - Domyślam się jednak, że w twoim świecie oznacza to głęboki i trwały związek. - Ta cięta riposta pozwala się domyślać, że czynisz aluzję do mego słynnego rozpustnego trybu życia. No więc, czy to coś poważnego? - Co ma być poważne? - Ty i Miles. Zawsze uważałem, że powinniście być ze sobą. Pasujecie do siebie doskonale. - Dlaczego byś tego chciał? Żeby móc czerpać rozkosz z rozrywania łączących nas więzów, jak ongiś wyrywałeś nogi pająkom? Westchnął. - Zaczynasz mnie nudzić tą wyniosłą czepliwością. Co cię ugryzło? Nigdy nie byłaś taka drażliwa. - Utrata osoby, która znaczyła dla mnie najwięcej na świecie, zmieniła mnie znacznie bardziej, niż możesz sobie to wyobrazić -odparowała. - Ach... Felicity - rzekł bezbarwnym głosem, niczym zasuszony akademik, którym zapewne kiedyś miał się stać. - Mnie także jej brak. Zacisnęła zęby. Czasem naprawdę zupełnie brakowało mu wyczucia. Ocknąwszy się z zamyślenia, zorientowała się, że Dominik mówi już teraz o czymś całkiem innym. Ku jej zdumieniu, pomagał właśnie Joelowi włożyć skarpetki i przekonywał Carrie, żeby zapomniała o pracy domowej, bo teraz idą na spacer. - Nie podchodźcie do brzegu - krzyknęła na dzieci, gdy ruszyły pędem przed siebie, tupiąc kaloszami, piszcząc i śmiejąc się oraz rzucając patyki Toby'emu. Niesamowite, co też w nie wstąpiło? Były radosne jak skowronki. Zazwyczaj nigdy nie robiły tyle hala-

su. Może to te słodycze, którymi się tak napchały? Poranek był świeży i jasny, niebo bezchmurne, jakby umyte ulewnym deszczem, który padał w nocy. Powietrze było wilgotne i pachniało ziemią, ścieżka nad kanałem śliska od liści opadłych z drzew. Zestawienie ekscentrycznej elegancji Dominika z parą pożyczonych ogrodowych kaloszy ojca sprawiło, że zachichotała. - Cóż cię tak bawi? - obruszył się. - Nic takiego - opanowała się. - Kiedy powrócisz do Cambridge, by znów pochylić się nad zakurzonymi starymi księgami? - Kiedy będę gotów. - A co z początkiem roku akademickiego, otrzęsinami i tak dalej? Nie brakuje ci świeżego narybku, który mógłbyś już zacząć deprawować? - Jakoś poradzą sobie beze mnie przez tych kilka dni. - Zdawało mi się, że cały świat obraca się wokół ciebie, Dominiku? - A i owszem. Właśnie dlatego mogę sam decydować, kiedy zaczynam, a także kiedy przerywam moje przyjemności. Trochę tak, jak z masturbacją. Znów uśmiechnęła się do siebie. Cały Dominik: owszem, masa wad, ale przede wszystkim błyskotliwa inteligencja i zaskakujące poczucie humoru. - Co sprowadziło cię do domu? - pytała dalej. - Spodziewałabym się, że wybierzesz na kilkudniowy pobyt jakieś bardziej stymulujące intelektualnie miejsce niż Maple Drive. Wzruszył ramionami. - Już dawno pogodziłem się z faktem, że okazjonalne odwiedziny w moim rodzinnym miasteczku Sodomy i Gomory są krzyżem, który muszę dźwigać. Od czasu do czasu. Opowiedz mi coś o tej twojej nowej pracy. Przyzwyczajona do tego, jak szybko przeskakuje z tematu na temat, odpowiedziała posłusznie: - To firma wytwarzająca oprogramowanie, rezyduje w Crantsford. Będę kierować czteroosobowym zespołem, a moim głównym zadaniem będzie stworzenie interfejsu między systemami AVLS

a systemami transportu drogowego. - Mój Boże! Czy nie mogłaś znaleźć sobie czegoś choć odrobinę mniej nudnego? - Oj, zamknij się! Szli przez chwilę w milczeniu, mijając dom Willa. Nie wiedziała, czy jego młoda przyjaciółka przeszła już zabieg. Zastanawiała się, jakie będą jego konsekwencje dla ich związku. Oczywiście, o ile był to prawdziwy związek. Potem pomyślała o Felicity i jej sekretnym romansie. Co zrobiłaby jej siostra, gdyby zaszła w ciążę ze swoim kochankiem? Postarałaby się, żeby Jeff był przekonany, że to jego dziecko? Rzuciła okiem na Dominika i nagle przyszło jej do głowy, że być może on właśnie jest jedyną osobą, której Felicity się zwierzyła - przecież tak bardzo przyjaźnili się ze sobą. Prawdopodobnie zataiła romans przed siostrą dlatego, że Harriet zbyt dobrze znała Jeffa i zbyt go lubiła. Tymczasem Dominik nigdy nie darzył sympatią męża Felicity, a poza tym na pewno nie krytykowałby jej z takiego powodu. Były to tylko przypuszczenia, ale Harriet kusiło, żeby spytać o to Dominika. Najpierw jednak chciała wyjaśnić inną sprawę. - Nadal uważam, że zachowałeś się jak gnojek, nie pojawiając się na pogrzebie Felicity - stwierdziła. Zwolnił kroku, ale nie odezwał się. - Dlaczego nie przyjechałeś? - nalegała. Bolała ją myśl, że po prostu mu się nie chciało. Że podszedł do tego tak nonszalancko. Nie odpowiadał jeszcze przez chwilę, a potem oznajmił: - Ona nie życzyłaby sobie tego. - Chcesz powiedzieć, że ty sobie tego nie życzyłeś. Przecież pogrzeby są czymś okropnie pospolitym dla dystyngowanego intelektualisty, takiego jak ty; to coś dla plebsu, dla mas. Tanie wytrawne cherry i grzeczne komunały, żeby jakoś przez to przejść. Gdyby chociaż odbywało się to w jakiś bardziej cywilizowany sposób, gdyby zagrali Requiem Mozarta, zadeklamowali jakiś patetyczny wiersz. Przy wtórze zawodzenia płaczek i jęków samobiczujących się mężczyzn. Tak? Nagle odwrócił się do niej, z tak dzikim wyrazem twarzy, że od-

ruchowo cofnęła się o krok. Patrząc mu w oczy, poczuła, że spogląda jakby w otwór lufy naładowanego pistoletu. - Przestań wreszcie mnie pouczać, do cholery! - syknął. - Czy ty nie możesz pojąć, że chciałem pamiętać moją najdawniejszą i najbliższą przyjaciółkę taką, jaka była? Ze nie chciałem spoglądać, jak jej okaleczone ciało opuszczają do dołu wykopanego w ziemi? Czy to naprawdę tak trudno zrozumieć? - Kłamiesz! Jesteś zbyt egocentryczny i próżny, żeby żałować kogokolwiek oprócz siebie samego. Zawsze chodzi o ciebie! O ciebie i tylko o ciebie! A tak przy okazji, została skremowana i pochowano jej popioły. Nikt nie wrzucał jej do dołu w ziemi! - Ach, jakaś ty dbała o szczegóły! Ale ja przynajmniej mam serce. Nie tak jak ty. Ty jesteś tylko analityczną maszyną. Jesteś jak Miles, nie potrafisz niczego odczuć z serca! - A co ty możesz wiedzieć o moich uczuciach? Straciłam nie tylko Felicity. Straciłam wszystko, mój dom, pracę, nawet chłopaka. - Wielkie rzeczy! Zapamiętaj jedno: nikt nie ma wyłączności na żałobę! Zawrócił i odszedł szybkim krokiem drogą, którą dopiero co przyszli. Oczy piekły ją od łez. Pobiegła do dzieci. Co za bydlę! Dlaczego pozwoliła mu na siebie krzyczeć? I jak doszło do tego, że zdołał postawić się w pozycji moralnej wyższości wobec niej? Zrobił to, przeinaczając sens jej słów, właśnie tak.

Październik Miłość to może złudny raj, lecz jedyny, jaki znamy na tej niespokojnej planecie. Robert Blatchford, My Eighty Years

Rozdział dwudziesty ósmy Była połowa października i względnie pogodna, łagodna dotąd jesień rozsrożyła się silnymi, chłodnymi wiatrami wiejącymi z północy, które zrywały więdnące liście z drzew, szastając nimi po ulicach. Tej nocy wicher wyrwał jeden z paneli ogrodzenia i w normalnych okolicznościach Bob natychmiast udałby się do ogrodu, żeby go naprawić. Jednak teraz, kiedy stał w kuchni i spoglądał na poczynione szkody, jakoś zupełnie go to nie obchodziło. Miał przed sobą spotkanie. Poniekąd nawet randkę. W tajemnicy liczył dni, a ponieważ było to dziś, całą uwagę skupiał na tym, żeby zachowywać się naturalnie, jak zawsze. Oczywiście, nie można było wyliczyć tego tak co do dnia. Możliwe, że coś się wydarzyło i zmieniła plany, tym jednak nie zamierzał martwić się na zapas. A może po prostu w ogóle nie miała zamiaru dotrzymać słowa? Nie, Jennifer nie jest kimś takim. Powiedziała, że wróci do Kings Melford i nie miał powodu wątpić w jej słowa. Ponadto stwierdziła, że chce sfotografować ten odcinek kanału, kiedy jesień zapanuje na dobre. Dzień, w którym przyjął jej zaproszenie na filiżankę herbaty i zszedł do przytulnego saloniku na barce, miał dla Boba przełomowe znaczenie. Wtedy bowiem jego myśli zaczęło zaprzątać coś więcej niż tylko pustka własnego życia. — Żałoba to straszna rzecz - stwierdziła rzeczowo, gdy niedługo potem opowiedział jej o Felicity; słowa same się wypowiedziały, nim zdołał je powstrzymać. - Straciłam męża dwa lata temu i przez całe miesiące po jego śmierci ledwie mogłam zmusić się do wsta-

nia rano z łóżka. Czasami nie udawało się, a wówczas godzinami wyłam pod kołdrą. - Co się zmieniło? - Chce pan powiedzieć: jak udało mi się pozbierać? To może zabrzmi absurdalnie, ale po prostu wypłakałam wszystkie łzy. Zabrakło mi ich. W przeciwieństwie do wielu ludzi, którzy gromadzą ból w sobie, wykrzyczałam go jednym długim, straszliwym wybuchem płaczu. Przypuszczam, że moje dzieci poważnie rozważały możliwość ubezwłasnowolnienia mnie. Wydawało im się, że kompletnie oszalałam. Zresztą i ja sama miałam czasami takie wrażenie. Nikomu nie polecam. To był straszny okres w moim życiu. Dużo pan płakał? - No... trochę. Zwykle nocami - przyznał; aby uniknąć jej spojrzenia, pochylił się i podrapał Toby'ego po głowie. - Chowam się w domku, który zbudowałem dla moich córek, kiedy były małymi dziewczynkami. To jedyne miejsce, w którym mogę być sam. Gdy podniósł wzrok, powiedziała: - Och, to takie smutne. - To żałosne - odparował, zbyt głośno, ochrypłym głosem. - Nie, nie wolno panu tak myśleć. Tego nie da się obejść. Przekonałam się w bolesny sposób na własnej skórze, że żałoba nie mija nigdy, człowiek tylko uczy się z nią żyć. To tak, jakby komuś obcięli rękę - w końcu ten ktoś zaczyna sobie bez niej radzić. Wiąże się z tym okrutne cierpienie, ale nie jest to niewykonalne. Nalała mu drugą filiżankę i poczęstowała markizami. - A jak sobie radzi pańska żona? - Lepiej ode mnie. Ma przyjaciółkę, z którą może rozmawiać. Chyba z jej punktu widzenia to bardzo ważne. - No pewnie. A pan nie ma jakichś przyjaciół, z którymi można pogadać? - No... mam kolegów z pracy, ale wie pani, jak to jest, odkąd przeszedłem na emeryturę, kontakty właściwie się urwały. Zerknęła na niego znad swojej filiżanki. - Gdybym umarła pierwsza, mój mąż byłby w takiej samej sytuacji, jak pan. Przez całe życie pracował i nie zadał sobie trudu, żeby zdobyć prawdziwych przyjaciół. To okropny błąd.

Zmieniając temat, spytał ją, skąd pomysł, żeby wyruszyć samotnie na wędrówkę wodnymi szlakami. - Marzyłam o tym od dawna. Właściwie marzyliśmy o tym oboje z mężem, ale kiedy on umarł, a ja wyszłam spod kołdry, pomyślałam sobie - do diabła, i tak to zrobię. Sprzedałam dom, w którym mieszkaliśmy ponad dwadzieścia lat i przeprowadziłam się do małej chatki. Moim jedynym sąsiadem jest mrukliwy, stary farmer, który miał w dodatku o wiele za dużo pracy, żeby zaprzątać sobie głowę rzucaniem mi spojrzeń pełnych współczucia. No, a potem kupiłam tę barkę i wyruszyłam w drogę. Tak więc oto spełniam marzenie. Jestem na szlaku już od czterech miesięcy i bawię się, jak nigdy w życiu - wskazała na półkę, gdzie zobaczył aparat fotograficzny. Wyglądał na dość drogi. - Próbuję robić zdjęcia. Może uda się skompletować z tego album i kto wie, może ktoś zechce go wydać. - A dokąd płynie pani teraz? - spytał, z trudem kryjąc zawiść. Miał ochotę powiedzieć: „Zabierz mnie ze sobą, ja też chcę popłynąć". - Zostanę tutaj jeszcze kilka dni, ale potem wybieram się do Yorkshire. Moi przyjaciele mieszkają na północ od Hebden Bridge, a już dosyć dawno ich nie widziałam. Mówią, że śluzy po drodze mnie wykończą, więc nie mogę się doczekać, żeby im udowodnić coś wręcz przeciwnego. - Będzie pani jeszcze tędy przepływać? Znów spojrzała na niego bystro znad herbaty. - Owszem. Czemu pan pyta? - Chętnie posłucham opowieści o tym, jak pani sobie poradziła. Nie odpowiedziała, tylko spytała: - Chcę zacumować na dłużej po tej stronie pubu zwanego Navigation. Zna go pan? - To poniekąd mój lokalny pub. - A jedzenie dobre? - Ja sam od wieków tam nie jadłem, ale podobno całkiem niezłe. Ich kanapki z frytkami cieszą się od dawna niezłą sławą. - To brzmi bosko.

Następnego dnia, gdy znów wyszedł na spacer z Tobym, zauważył, że .Jennifer Rose" zmieniła miejsce postoju, jak się tego spodziewał. Jej właścicielka znajdowała się na dachu nadbudówki i zmiatała liście opadłe z okolicznych drzew. Wyjaśniła mu poprzedniego dnia, że nadała barce swoje imię - tak właśnie zamierzał uczynić jej mąż. Na widok Boba wyprostowała się i oparła o miotłę. - Witam. - Nie patrząc na zegarek, dodała: - Chyba już czas na herbatę. Może zszedłby pan na dół i nastawił wodę? Jej barka zacumowana była w tym samym miejscu jeszcze przez cztery dni. Odwiedzał ją każdego ranka i późnym popołudniem. Doszedł do wniosku, że te wizyty stanowią dla niego część procesu ozdrowienia. A może wyobrażał sobie zbyt wiele? Nigdy nawet nie pomyślał, by dotknąć ją lub pocałować - tego błędu nie popełni już nigdy - ale po prostu chciał przebywać w jej towarzystwie, siedzieć tam i rozmawiać z nią. Ona go rozumiała, bo niedawno spotkały ją podobne przejścia. Nocami, kiedy już wybrała się do Yorkshire, wyobrażał sobie Jennifer opatuloną kołdrą w przytulnej sypialence na dziobie barki. Oprowadziła go po całej .Jennifer Rose"; był zafascynowany tym, jak przemyślnie wszystko zostało zaprojektowane i że zdobyła się na odwagę, by dokonać tak radykalnej odmiany w swym życiu. Co powiedziałaby Eileen, gdyby oznajmił, że chce wydać wszystkie ich oszczędności na używaną barkę i opuścić Maple Drive? Teraz, gdy Harriet dostała pracę, to on zawoził dzieci do szkoły. Po powrocie zajrzał do sypialni: Eileen odpoczywała, kiepsko spała tej nocy. - Wychodzę z Tobym - rzekł półgłosem. - Do zobaczenia. Nie odpowiedziała, uznał więc, że śpi i zszedł na palcach po schodach. Gdyby był młodszy i sprawniejszy, popędziłby nad kanał biegiem, ale ponieważ nie był, powlókł się jak zwykle, starając się nie pokazać po sobie owego radosnego wyczekiwania, które nim zawładnęło. Wiatr, który wiał przez noc, uspokoił się, pozostawiając ścieżki usiane liśćmi i połamanymi gałązkami, ale niestety, wilgotny, je-

sienny chłód sprawiał, że kolano dolegało mu jeszcze bardziej i tym trudniej było mu przyspieszyć kroku. Będzie musiał to ukryć, żeby nie martwić Eileen. Ani Harriet, ona też od razu pomyślałaby, że to kolejny gwóźdź do trumny. Skoro ma już pracę, chce teraz znaleźć sobie jakiś dom i wyprowadzić się wraz z dziećmi. Czy to aż taka podłość z jego strony, że i on by tego chciał? Eileen zakrzyczałaby go natychmiast, gdyby ośmielił się powiedzieć, że dzieci go męczą, tym niemniej tęsknił za dniem, kiedy nie będzie musiał uważać, żeby nie potknąć się o jakąś zabawkę leżącą na podłodze albo będzie mógł pójść do łazienki, mając pewność, że nie zabraknie gorącej wody. Czuł się jak intruz we własnym domu i nie miał zamiaru mieć wyrzutów sumienia z tego powodu. Po prostu nie oszukiwał się, czego nie można było powiedzieć o Eileen. Powtarzała wciąż, że czuje się coraz lepiej, ale on wiedział, że to nieprawda. Jej popołudniowe drzemki stawały się coraz dłuższe, czasami nie miała chęci wyjść z domu. Jeśli Eileen nie będzie uważać, stanie się drugą Fredą. Wzdrygnął się na myśl, że i on także może przerodzić się w kalkę Harveya McKendricka: zaszczutego, nie odzywającego się ani słowem, zgorzkniałego i pogodzonego z namiastką życia. Westchnął, zdawszy sobie sprawę, że sam doprowadził się do gniewu. Nie powinien tego robić. Pomyślał znów o Harriet i domach, które zaczęła oglądać. Prawnik załatwił już, żeby część funduszu powierniczego dzieci mogła zostać udostępniona w celu powiększenia sumy, jaką Harriet uzyskała po sprzedaży swojego mieszkania, tak że jeśli jakiś dom wpadnie jej w oko, będzie mogła od razu go kupić. Prawnik stwierdził, że jako nabywczym płacąca gotówką, znajduje się w korzystnej sytuacji. W korzystnej sytuacji... - powtórzył w myślach Bob. Nie przypuszczał, by Harriet zgodziła się chętnie z takim określeniem. Można tylko było mieć nadzieję, że dobrze jej pójdzie w nowej pracy, bo jeśli zdarzy się najgorsze i zostanie zwolniona, z czego wtedy będzie żyć? Będzie musiała zaczerpnąć więcej z funduszu powierniczego dzieci odpowiedział sobie stanowczo na to pytanie. Albo on będzie musiał jej dopomóc. Wszystko, byle Harriet i dzieci nie musiały wprowadzać się z powrotem do niego i do Eileen.

Zatrzymał się na chwilę, żeby odciążyć kolano. Zastanowił go tok własnych myśli i to, jak diametralnie zmienił się jego dobry nastrój tego ranka. Staję się zgorzkniałym starcem - pomyślał ze smutkiem. Oto, co dzieje się ze mną przez śmierć Felicity. Ruszył dalej, przywołując Toby'ego do nogi. Postanowił, że będzie się starał myśleć pozytywniej. Jennifer powiedziała, że dziś właśnie przypłynie do Kings Melford. I rzeczywiście, gdy wyszedł zza zakrętu kanału, „Jennifer Rose" ukazała się jego oczom, zacumowana dokładnie tam, gdzie przed miesiącem. Widok smużki dymu wznoszącej się z komina od razu poprawił mu humor, i nie zwracając uwagi na dotkliwy ból w kolanie, przyspieszył kroku. - Witaj, nieznajomy - rzekła, wychodząc z maszynowni z twarzą poplamioną sadzą. - Mam kłopoty z silnikiem. Znasz się trochę na tym? Jakby nie minęły całe tygodnie od ostatniego ich spotkania. - Wstaw wodę, a ja zobaczę, co da się zrobić. Nasłuchując śmiechów i gadania innych dziewczyn po drugiej stronie drzwi ubikacji, Carrie otworzyła paznokciem zaklejoną kopertę. I tak wiedziała, co znajdzie w środku. Ręce jej drżały, a serce biło mocno, gdy rozkładała kartkę. Zaczerpnęła tchu. Nikt cię nie lubi, bo jesteś głupia i się popisujesz. Nie chcemy cię tutaj. Chcemy, żebyś umarła, jak twoi rodzice. To samo, co w poprzednim liście. I w jeszcze poprzednim. Carrie odczekała, aż zadzwonił dzwonek na koniec porannej przerwy, a kiedy była już pewna, że ostatnia z dziewczyn trzasnęła za sobą drzwiami, podarła list na strzępy i wrzuciła go do muszli klozetowej. Potem zrobiła to samo z kopertą. Pociągnęła mocno za uchwyt spłuczki i patrzyła, jak skrawki papieru wirują i znikają. Wpatrzona w podłogę wyszła z toalety i ruszyła w stronę swojej klasy. Jednak z każdym krokiem jej serce biło coraz mocniej. Oblała ją fala gorąca. Było jej niedobrze. Chciałaby być teraz w domu. Gdziekolwiek, byle nie tu. Jednak jest właśnie tu, a nie gdzie indziej,

i musi być silna. Nie wolno, żeby zobaczyli, jak płacze. Mijała właśnie główne wejście, kiedy zauważyła, że drzwi są otwarte. Zazwyczaj były zamknięte i żeby wejść, trzeba było nacisnąć specjalny guzik, a wtedy w domofonie odzywała się pani z sekretariatu, urzędująca po drugiej stronie korytarza. Coś ciągnęło Carrie w stronę tych drzwi; zobaczyła też, że pani Miller siedzi przy biurku i rozmawia przez telefon. Jak łatwo byłoby się wymknąć! Wykraść się i spędzić cały dzień, włócząc się po sklepach. A może mogłaby pójść na spacer wzdłuż kanału i porozmawiać z tymi miłymi ludźmi z barek, którzy zawsze machali i uśmiechali się do niej oraz do Joela. Może nawet zaprosiliby ją na pokład. To byłoby dużo fajniejsze niż słuchać, jak te wstrętne dziewuchy przezywają ją i szepczą coś za jej placami - za każdym razem, gdy odpowiada na pytanie albo nauczycielka każe jej czytać na głos. Obejrzała się przez ramię: pani Miller wciąż gadała przez telefon. To dodało jej odwagi, podeszła krok bliżej do drzwi. I jeszcze krok. Jeszcze dwa kroki i będzie już na podwórku. Jeżeli się uwinie, dojdzie do bramy, nim ktokolwiek ją zobaczy. A ona potrafi się uwinąć. Jeśli chodzi o bieganie, jest najlepsza z całej klasy. Lepsza nawet od chłopaków. Właśnie dlatego jej nie lubią. Bo jest lepsza od nich ze wszystkiego, a zwłaszcza z matmy. Harriet nauczyła jej takiej sztuczki na tabliczkę mnożenia - lepszej niż ta, której nauczyła się od taty - i teraz może recytować ją na wyrywki. Nikt inny w klasie tego nie umie. Wszystko to dzidzie, które nie mogą sobie poradzić z trzy razy trzy. Większość z nich nawet nie potrafi łączyć liter podczas pisania. Są do niczego. No, to ona im teraz pokaże. Ze złości szumiało jej w głowie. Przemknęła cichutko przez otwarte drzwi i puściła się biegiem. Biegła, dopóki nie znalazła się za bramą, na chodniku, słyszała odgłos własnych butów stukających o płyty chodnika, warkoczyki powiewały z tyłu, czuła pulsowanie w uszach. Udało się! Wkrótce zdała sobie sprawę, że popełniła błąd, nie biorąc kurtki. Kiedy przestała biec, zrobiło jej się zimno. Poza tym szkolna

bluza i szara spódniczka zwracały uwagę przechodniów. Już jedna kobieta spytała ją, czy nie powinna być w szkole. Powiedziała jej, że czeka na mamę, która jest w piekarni. Potem weszła do środka, bo z głodu burczało jej w brzuchu. W szkole byłaby teraz przerwa na lunch. Przyglądając się rzędom pączków, donatów i ludzików z piernika polewanego czekoladą oraz wdychając zapach świeżo upieczonego chleba, Carrie postanowiła pamiętać, żeby następnym razem zabrać ze sobą trochę pieniędzy. Po drugiej stronie ulicy zobaczyła jakiegoś obdartusa w parce, który dziwnie na nią patrzył. Carrie miała ochotę pokazać mu język, no bo co się tak gapi, ale uznała, że to nie jest dobry pomysł. Musiała się ruszać, żeby nie zmarznąć, więc zawędrowała dalej główną ulicą, aż doszła do brukowanego placu; Harriet mówiła jej, że kiedyś tam był targ. Skręciła w prawo, wchodząc w krótką, wąską uliczkę. Doszła nią do miejsca, którego nigdy wcześniej nie zauważyła. Tutaj były takie same brukowce jak na placu targowym i dosyć ciemno. Wyglądało to trochę jak ulica Pokątna, na której Harry Potter kupuje swoje różdżki czarnoksięskie i książki. Przed nią wznosił się budynek - wiedziała, że musi być bardzo stary, bo jego ściany wyłożone były krzyżującymi się czarnymi belkami. Nad drzwiami wisiał zielono-złoty szyld z napisem „Harfs Antique Emporium". Dobrze wiedziała, co to jest „emporium": bardzo duży sklep, w którym jest mnóstwo fajnych rzeczy. No, i wewnątrz będzie ciepło pomyślała. Właśnie zastanawiała się, czy wejść do środka i się rozejrzeć, kiedy usłyszała za sobą kroki. Odwróciła się szybko, bo nagle przestraszyła się, że może to ten włóczęga w parce. Ale to nie był on tylko pan, który mieszka po drugiej stronie ulicy. - Cześć, Carrie - powiedział. - Co ty tu robisz? Przełknęła ślinę. - Tego... czekam na babcię - spojrzała w stronę emporium, mając nadzieję, że jest to takie miejsce, do którego mogłaby wejść jej babcia. Zdziwił się.

- Ale dlaczego zostawiła cię na ulicy? Carrie zaczęła się plątać. - No, bo... bo ja nie chciałam wejść do środka. - Wyglądasz, jakbyś przemarzła do kości. Chodź do środka, to się ogrzejesz. Cofnęła się. - Nie, dziękuję. Zaczekam tutaj. Na pewno babcia zaraz wyjdzie. Uśmiechnął się i nagle pożałowała, że go okłamała. Był na to zbyt miły. Zauważyła też, że ma ze sobą dwie papierowe torby, a na jednej widać było plamę tłuszczu. Czuła zapach jedzenia. Paszteciki? A może bułka z kiełbasą? Kiedy znów spojrzała na jego twarz, zobaczyła, że nie uśmiecha się już, tylko marszczy brwi. - Twoja babcia nie weszła do środka, prawda, Carrie? Skąd on wiedział, że kłamie? Potrząsnęła głową, wbijając spojrzenie we własne buty. Pochylił się nad nią. - A ty nie jesteś w szkole, chociaż tam właśnie być powinnaś, nie mylę się? Znów potrząsnęła głową. Zauważyła, że jedno z jej sznurowadeł strzępi się na końcu. - Wiesz co, zaproponuję ci układ. Ty mi opowiesz, co wyrabiasz, a ja podzielę się z tobą lunchem. Dostaniesz pół bułki z kiełbasą i pączka. Co ty na to? Spojrzała na niego. - Nie wyda mnie pan? Wyprostował się i wziął ją za rękę. - No, niezupełnie. Będziemy jednak musieli powiedzieć kilku osobom, gdzie jesteś, bo w przeciwnym razie będą się bardzo niepokoić i zadzwonią na policję. O ile jeszcze tego nie zrobili. Pomyśl tylko, jak przestraszy się Harriet i twoi dziadkowie, jeśli pomyślą, że się zgubiłaś. Zacisnęła mocniej dłoń na jego ręce. Właśnie zaczynała zdawać sobie sprawę, w jakie kłopoty się wpakowała. Było jednak coś jeszcze gorszego. - Ja nie chcę wracać do szkoły - powiedziała.

Uśmiechnął się. Uznała, że ma bardzo miły uśmiech. Przypominał jej tatę. - Spokojna głowa - zapewnił ją. - Postaram się, żebyś miała wolne do końca dnia. Wprowadził ją do emporium, a ona natychmiast zapomniała, że znów nabroiła. Czegoś takiego jeszcze nigdy nie widziała. Gdziekolwiek spojrzeć, było pełno mebli - stołów, krzeseł, półek z książkami - i porcelana, i lśniące srebra, i mnóstwo, ale to mnóstwo tykających zegarów. Były też lustra. A pod sufitem żyrandol z kryształkami rzucającymi na ściany odblaski światła. Słychać było dźwięki muzyki, takiego sennego grania na pianinie. Zachciało jej się zwinąć w kłębek na fotelu i zamknąć oczy. - Co to za miejsce? - spytała. - Antykwariat. Podoba ci się? - Tak! To pana? - Częściowo. Puściła jego rękę i podeszła do skrzyni, na której stała szklana kopuła. Wewnątrz znajdował się kolorowy ptaszek. To był zimorodek, wiedziała, bo kiedyś dziadek pokazał jej takiego samego nad kanałem. - Czy on jest prawdziwy? - W pewnym sensie tak. Ale nie żyje już od bardzo dawna. Jest wypchany. - Czym wypchany? - A wiesz, że nie mam pojęcia? - Dzień dobry, dzień dobry, dzień dobry! Kogo my tu mamy? Carrie odwróciła się i zobaczyła bardzo, bardzo dziwnego człowieka, który szedł ku nim. Miał na sobie garnitur w kolorze soku z czarnej porzeczki, a pod szyją muchę w grochy. Na nogach najdziwniejsze buty, jakie zdarzyło jej się widzieć, z bardzo długimi i spiczastymi czubami, zakręconymi do góry jak świńskie ogonki. - Carrie, pozwól, że przedstawię ci Janasa. Może i wygląda jak przybysz z innego świata, ale w gruncie rzeczy jest dość nieszkodliwy. A to jest Carrie Knight, moja znajoma. Narobiła trochę bigosu i będę musiał załatwić dla niej kilka spraw.

- Witaj, moja droga, przyjaciele Willa są moimi przyjaciółmi. Jak się miewasz? - pochylił się i wyciągnął dłoń. Carrie zachichotała i wyciągnęła swoją; wiedziała, że tak właśnie wypada. - Bardzo mi miło oznajmił Jarvis. - A teraz popraw mnie, jeśli się mylę, ale czy może pytałaś, czym to mianowicie jest wypchana ta wspaniała istota? Skinęła głową, starając się opanować chichot. Naprawdę, ten pan był strasznie śmieszny. — Pozwól, że ci wyjaśnię. Musisz mieć na uwadze, iż ludzie w epoce wiktoriańskiej uważali, że jest to pewna forma ochrony przyrody. Rzecz jasna, w dzisiejszych czasach mamy na to całkiem już inny pogląd. Ze swego gabinetu Will widział, jak Jarvis ostrożnie podnosi szklany klosz, żeby pokazać dziewczynce zimorodka. Sięgnął po książkę telefoniczną stojącą na półce i już po chwili dzwonił do tutejszej szkoły podstawowej. Następnie zatelefonował do swoich sąsiadów, Boba i Elieen, ale nikt nie odebrał.

Rozdział dwudziesty dziewiąty Harriet nacisnęła „czerwoną słuchawkę" w swojej komórce i zerwała się na równe nogi. Nie, niemożliwe. Co tę Carrie napadło? Najpierw napędziła potężnego stracha dzieciom w szkole, a teraz zaczęła chodzić na wagary. Co będzie dalej? Zostanie dilerką? Wyłączyła komputer, zgarnęła torebkę i żakiet i zmusiła się do głębokiego, uspokajającego oddechu, zastanawiając się zarazem, jak wymknąć się z biura, nie zwracając uwagi szefa. Będzie musiała udawać, że jest naprawdę chora, nie jakieś tam dziewczyńskie bóle brzucha czy głowy, bo w przeciwnym wypadku zaraz zaczną się gadki o tym, że ma „ciężki okres". Atak astmy byłby w sam raz. Porządna, uniseksowa przypadłość, na coś takiego mógłby cierpieć nawet grubas w typie Howarda Beningfielda. Ktoś zapukał do drzwi; wzdrygnęła się. Do jej gabinetu wszedł Dave Carter, jeden z młodszych analityków - całkiem porządny facet, o ile nie brać pod uwagę wielkiej klamry u pasa i kowbojskich butów, no i oczywiście jego dwóch wielkich pasji: piwa z beczki oraz Manchester City. W biurze przezywano go „Niebezpieczny Dave", a to z tej racji, iż istniało niebezpieczeństwo, że kiedyś w pracy czegoś dokona - ale tylko niebezpieczeństwo; w rzeczywistości zdolny był z siebie wykrzesać tyleż energii, co kromka czerstwego chleba. - Co tam słychać? - powitał ją. - Pomyślałem, że może zechcesz... Ejże, dobrze się czujesz? Jakoś blado wyglądasz. Blado? Pewnie z powodu szoku. Przesunęła dłonią po twarzy i zachwiała się lekko, jakby w każdej sekundzie mogła zemdleć.

- Strasznie przepraszam - wycharczała - ale mam atak astmy. Muszę urwać się z roboty. Bardzo mi przykro. - Możesz prowadzić? - Dam sobie radę - oświadczyła, już za drzwiami i w drodze do wyjścia. - Jakby ktoś pytał - rzuciła przez ramię - jutro będę w pracy wcześniej. Kiedy wyjeżdżała z parkingu, zaczęła się niepokoić, czy przypadkiem rzeczywiście nie zbliża się prawdziwy atak astmy. Czuła ucisk w piersiach, który nie zapowiadał niczego dobrego. Nie mogła jednak sięgnąć po inhalator, bo był w torebce, którą rzuciła w pośpiechu na tylne siedzenie. Zostawiwszy za sobą Crantsford, próbowała się zrelaksować. Nie ma czym się przejmować - powiedziała sobie, kiedy zatrzymało ją czerwone światło, a dłoń sama zaczęła niecierpliwie postukiwać w kierownicę. Carrie nic nie grozi. Znajduje się nie tam, gdzie powinna, ale jest bezpieczna. Tylko to się liczy, jak zresztą stwierdziła przez telefon dyrektorka szkoły. Kiedy zorientowali się, że Carrie gdzieś znikła, próbowali skontaktować się z dziadkami, ale nie udało im się dodzwonić; kiedy zaś telefonowali na komórkę Harriet, też nie było odpowiedzi, bo włączyła ją dopiero dziesięć minut temu, przedtem była na spotkaniu. Na szczęście i dzięki Bogu, ich sąsiad, Will Hart, zauważył Carrie i zabrał ją do siebie, a potem zadzwonił do szkoły. Będzie mu za to wdzięczna do końca życia. Chociaż Bóg wie, co on sobie o niej teraz myśli - jakim to sposobem znajdujące się pod jej opieką dziecko tak blisko otarło się o niebezpieczeństwo. Staram się, jak mogę - tyle miała na swoją obronę. W następnej chwili odpierała już nie zarzuty Willa, tylko Felicity, obecność siostry była tak wyczuwalna, że aż przeszedł ją dreszcz. Wyobraziła sobie jej słowa: „Och, Harriet, sądziłam, że zaopiekujesz się Carrie. Zaufałam ci. Tymczasem mój skarb mógł zostać porwany przez jakiegoś podłego zboczeńca, podczas gdy ty byłaś odwrócona plecami. Mógłby ją torturować. Torturować, a potem zamordować! Jej zmasakrowane ciałko cisnąłby do kanału. Młode życie zduszone w swym zaraniu tylko dlatego, że ty nie potrafiłaś o nią zadbać". „Przecież ja o nią dbam! - zaprotestowała głośno Harriet, a jednocześnie ogarnęło ją mdlące przerażenie na myśl o tym, co naprawdę

mogło przytrafić się Carrie. - Jest bezpieczna, Felicity. Proszę, nie wprawiaj mnie w jeszcze większe poczucie winy". Zacisnęła dłonie na kierownicy i jęknęła. Boże, chyba zwariowałam. Teraz rozmawiam ze zmarłą siostrą. Zaparkowała obok Hart's Antique Emporium, najbliżej, jak tylko mogła, czyli dość daleko, i całą drogę przebyła biegiem. Sielska scenka, jaką ujrzała, całkowicie nie odpowiadała stanowi jej nerwów, była przy tym spocona i zdyszana, w płucach jej świszczało, usta zaschły. A tu, po drugiej stronie sklepu, w wielkim fotelu siedziała sobie Carrie z drewnianą tacą na kolanach, z nogami sterczącymi do przodu. Polerowała właśnie srebrny im-bryk, bardzo skupiona na jego dzióbku, nucąc płynącą z głośników melodyjkę. Opodal jakaś para uśmiechała się do siebie, rozbawiona. - Musiała pani pędzić jak wicher. Odwróciła się w stronę, z której dobiegał głos Willa. Siedział za zagraconym biurkiem w ciasnym, pełnym różnych przedmiotów gabinecie, przed nim piętrzył się stos papierów. Wyglądał jakoś inaczej niż zwykle. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że miał na nosie okulary, takie małe, bez oprawek, w których bardziej przypominał korporacyjnego prawnika, którym kiedyś był. Zdjął je, rzucił na biurko i podszedł do niej. - Woda przed chwilą się zagotowała, może filiżankę herbaty? Mam wrażenie, że dobrze pani zrobi. Jego życzliwa uprzejmość dobiła ją; nagle poczuła, że jest bliska łez i opadła na najbliższe krzesło. Ucisk w płucach wzmógł się do tego stopnia, że zaczęła nerwowo grzebać w torebce, szukając inhalatora. Jednak odwlekała jego użycie zbyt długo, palce były teraz sztywne i odrętwiałe. Zrobiło jej się słabo, wiedziała, że to z powodu hiperwentylacji. Ogarnęła ją panika, a przez to oskrzela zacisnęły się jeszcze bardziej. Will zaniepokoił się. - Co pani jest, Harriet? Czy mogę jakoś pomóc? - Astma - wyrzęziła i wskazała ręką na swoją torebkę. - Inhalator. W torebce.

Nie tracąc czasu, Will wysypał całą zawartość torebki na podłogę, gdzie pośród długopisów, chusteczek, szminek, tamponów... znalazł notes, książeczkę czekową, portfel. I wreszcie inhalator. Podał go jej. - Lepiej? - spytał, gdy przycisnęła go do ust po raz drugi. Zaczął zgarniać jej rzeczy z powrotem do torebki. - Zaraz będzie lepiej - wycharczała. - Coś do picia? Potrząsnęła głową. - Powinnam zabrać Carrie do domu. - Spojrzeli oboje w stronę, gdzie Carrie, która zapomniała o bożym świecie, zajęta była lśniącym czajniczkiem. - Mam nadzieję, że to nic cennego - wykrztusiła Harriet, dźwigając się na nogi. - Plater, datowany na mniej więcej wczoraj. - Uznał, że Harriet w żadnym razie nie wygląda, jakby była w stanie dokądkolwiek jechać samochodem i że może powinna się nieco uspokoić, zanim zajmie się siostrzenicą. - Wie pani, filiżanka herbaty to żaden kłopot. - Na pewno? - Proszę wejść do mojego gabinetu i odetchnąć chwilę, ja tymczasem rzucę okiem na Carrie. - Posłusznie weszła do środka; zrzucił jakieś papiery z krzesła i pstryknął przełącznikiem elektrycznego czajnika. Carrie też nie sprawiła mi żadnego kłopotu. Nawiasem mówiąc, wiem, że to nie moja sprawa, ale zawarłem z nią pewną umowę. Obiecałem mianowicie, że jakoś jej się upiecze, o ile mi się do wszystkiego przyzna. - No cóż, tak całkiem płazem jej to ujść nie może. Musi zdawać sobie sprawę, że w jej wieku nie może urywać się ze szkoły, ponieważ grozi to poważnymi konsekwencjami. Postanowił dać jej spokój. W końcu nie jego rzeczą było tłumaczyć, jak wywiązywać się z niełatwych rodzicielskich obowiązków. Osobiście był zdania, że Harriet i jej rodzice powinni dotrzeć do prawdziwych przyczyn tego, co zrobiła Carrie. Odniósł bowiem wrażenie, że to dobry dzieciak, raczej nie z tych, które zazwyczaj sprawiają kłopoty.

- Mleko, cukier? - spytał. - Kropla mleka, bez cukru. Wrzucił torebkę herbaty i zamieszał mleko, a następnie podał jej kubek. - Czy teraz już trochę lepiej? - Za chwilę będzie lepiej. Przepraszam, że byłam taka opryskliwa. To było niegrzeczne z mojej strony, tymczasem jestem panu bardzo wdzięczna. Nawet jeszcze nie podziękowałam za opiekę nad Carrie. Jej słowa miały wyrażać przeprosiny, ale wypowiedziane były tak sztywnym tonem, jakby czytała je z kartki. - A niech to - odrzekł wesoło - wprawia mnie pani w zakłopotanie. Spodziewał się, że odpowie mu uśmiechem, tymczasem ku jego przerażeniu, twarz Harriet wykrzywił grymas, a z oczu popłynęły łzy. - Jestem do niczego - wyjąkała z opuszczoną głową. - Zupełnie od niczego. Nie mam pojęcia, jak wychowywać dzieci. To, co się dzisiaj zdarzyło, jest najlepszym dowodem. Czuję się strasznie winna. I zupełnie bezużyteczna. Rozejrzał się za chusteczkami, ale znalazł tylko paczkę muślinu, którego używał do polerowania. Wyciągnął więc kawałek, uklęknął szybko na podłodze i podał go jej, jednocześnie ratując kubek herbaty z jej trzęsących się rąk. - Nie jest pani do niczego - stwierdził. - Jest pani prawdziwą bohaterką. Siostra byłaby z pani dumna. Potrząsnęła głową na jego słowa. - Myli się pan. Zawiodłam ją. - Przycisnęła muślin do oczu. -Jestem kiepską siostrą i jeszcze gorszą ciotką, opiekunką, matką, czy czymkolwiek tam mam być. O Boże, nawet nie wiem już, kim właściwie jestem. Co takiego robię źle? Jest pan ojcem, niech mi pan powie, co mam zrobić, żeby radzić sobie lepiej? Położył rękę na jej ramieniu. - Niech pani nie stawia przed sobą tak wielkich wymagań. W tej chwili odbywa pani najtrudniejszą lekcję w swoim życiu. Z czasem będzie łatwiej, obiecuję.

- Łatwo panu tak mówić, nawet pan nie mieszka ze swoimi dziećmi. Zaskoczony gwałtownością jej wypowiedzi i kryjącą się w niej przyganą, zamilkł, tylko dalej trzymał rękę na jej ramieniu. W ciszy rozległ się inny głos: - Jest coś innego dla mnie do polerowania? O... cześć, Harriet. Harriet strząsnęła rękę Willa z ramienia i hałaśliwie wytarła nos. Carrie niepewnym krokiem weszła do gabinetu. - Ty płaczesz, Harriet? - Nic podobnego. Po prostu coś wpadło mi do oka. - To przeze mnie? Płaczesz z mojego powodu? Will spostrzegł, że Harriet z całych sił walczy, żeby znów się nie rozkleić, więc wtrącił się: - Twoja ciotka niepokoiła się o ciebie, a teraz może odetchnąć, skoro przekonała się, że jesteś cała i zdrowa. Wiesz co, Carrie, dam ci coś innego do polerowania, a tymczasem Harriet dopije spokojnie herbatę. Mam tu taki lichtarz... Jeżeli dobrze się spiszesz, będziesz mogła przychodzić do mnie częściej, mam tu sporo gratów, które trzeba wypucować. Ale raczej w weekendy! - dodał i puścił do niej oko. - Naprawdę? - Pewnie, czemu nie. Wyprowadzając ją z gabinetu, zerknął za siebie, żeby sprawdzić, co z Harriet. Nie patrzyła jednak w jego stronę. Pomyślał, że chyba nigdy nie widział kogoś, kto wyglądałby tak żałośnie. Później, już na Maple Drive, Harriet zdała sobie sprawę, że wszyscy w domu zachowują się jakoś dziwnie. Siedzieli za stołem stole w kuchni przy wczesnym podwieczorku i doprawdy trudno było określić, kto z obecnych sprawia wrażenie najbardziej roztargnionego i zmieszanego. Mama bezustannie kombinowała coś z solniczką i pieprzniczką, przestawiając je co dziesięć sekund. Zachowywała się tak zawsze, kiedy ogarniał ją niepokój lub była zagniewana - Harriet i Felicity nazwały kiedyś ten sposób wyrażania emocji „pieprznymi szachami". No a ojciec,

cóż. Tata wyglądał, jakby przyłapano go z ręką w cudzej kieszeni i wciąż tłumaczył się z tego, że nie włączył komórki. Tymczasem Joel wymachiwał nogami pod stołem i bawił się jedzeniem - ale nie jadł; natomiast Carrie siedziała jak posąg na swoim krześle, bojąc się pewnie, że jeśli tylko drgnie, ktoś znów zwróci na nią uwagę i od nowa zacznie zadawać te wszystkie pytania. Wielkie przesłuchanie mieli już za sobą, kiedy to na wszystkie możliwe sposoby usiłowali wyciągnąć z Carrie, co ją skłoniło do tak niewłaściwego postępowania. Dowiedzieli się jednak tylko, że nudziło jej się i miała ochotę na spacer. Harriet doszła do wniosku, że to w sumie całkiem prawdopodobne, bo podobne odczucia towarzyszyły jej niezliczoną ilość razy, kiedy siedziała w szkole. Gdy podwieczorkowe męki skończyły się nareszcie, a Harriet w łazience na piętrze nadzorowała proces mycia, Carrie spytała ją: - Harriet? - Tak? - Czy ukarzesz mnie? - A chcesz, żebym to zrobiła? Carrie zanurzyła w wodzie gąbkę o kształcie truskawki. - Nie. - Dobrze, ale chciałabym, żebyś jednak zrobiła dwie rzeczy. Po pierwsze, napiszesz do szkoły list z przeprosinami za to, co się stało, jako że mnóstwo ludzi niepokoiło się o ciebie. Po drugie, chciałabym, żebyś napisała liścik do Willa z podziękowaniem, bo był dla ciebie bardzo dobry. Twarzyczka Carrie rozjaśniła się nagle. Wzięła do ręki gumową kaczuszkę i napełniła ją spienioną wodą. - Lubię Willa. A ty go lubisz? - Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Dla mnie jest po prostu jednym z sąsiadów. - To dlaczego obejmował cię, kiedy płakałaś? Osłupiała Harriet odpowiedziała: - Nic mi o tym nie wiadomo, żeby mnie obejmował. Ani żebym płakała - dodała pospiesznie, widząc uważne spojrzenie lśniących,

ciemnych oczu Joela. Od chwili, gdy spytał, czy wolno mu wstać od stołu, nie odezwał się jeszcze ani słowem. - Trzymał rękę na twoim ramieniu - upierała się Carrie. - Myślę, że mu się podobasz. Może mógłby zostać twoim narzeczonym. - Och, bzdury gadasz! Jest dla mnie o wiele za stary. - A ile ma lat? - Jest starcem. - Nie wygląda na starca. - Ale jest. Musi mieć jakieś czterdzieści pięć, czterdzieści sześć lat, może nawet więcej. - Jeżeli ma czterdzieści sześć, to jest od ciebie o czternaście lat starszy - obliczyła natychmiast Carrie. - Brawo, panno Einstein! Tym niemniej, to dowodzi, że jest rzeczywiście za stary. A poza tym ma już dziewczynę. - Naprawdę? Szkoda. Tej nocy Joel nie mógł zasnąć. Słyszał za oknem wiatr, szeleszczący w gałęziach drzew. Wcale nie podobał mu się dźwięk wydawany przez suche liście w nocy; brzmiało to tak, jakby jacyś ludzie szeptali między sobą. W szkole też szeptali, ciągle. Czasami było mu przykro z tego powodu, ale najczęściej nie zwracał na nich uwagi, tak jak mówiła mu Carrie. Podkurczył nogi i objął kolana ramionami. Dlaczego Carrie uciekła ze szkoły? A jeżeli znowu to zrobi i tym razem zniknie na zawsze? Co będzie, jeśli już nigdy więcej jej nie zobaczy? Będzie wtedy zupełnie sam. Nie będzie się do kogo przytulić, kiedy nie będzie mógł usnąć. Nikt opowie mu o mamie i tacie. A on przecież tak potrzebował tych opowieści, bo właśnie zaczynał już zapominać, jacy byli naprawdę. Łzy ciekły mu po policzku, gdy wyślizgnął się z łóżka i przeszedł na palcach do pokoju Carrie. Wiedział, że śpi, bo chrapała. Mówiła, że nie chrapie, ale chrapała. Czasami robiła też coś dziwnego z zębami, pocierała nimi o siebie, wydając takie okropne skrzypienie. Najciszej, jak tylko mógł, wsunął się pod kołdrę, żeby położyć się obok niej. Ciepło jej ciała uspokoiło go, usnął po kilku minutach.

Eileen poruszyła się niespokojnie, usłyszała, jak Joel zakrada się do sypialni Carrie. Nigdy nie miała mocnego snu, ale teraz budził ją najlżejszy dźwięk. Leżała przez chwilę na boku, zastanawiając się nad wydarzeniami minionego dnia. Żałowała, że przyjęła zaproszenie Dory na kawę, a potem także na lunch. To był błąd, i nie tylko dlatego, że gdyby była w domu i odebrała telefon, Harriet nie niepokojono by w pracy, nie spieszyłaby się do domu i nie dostałaby tego ataku astmy. Naprawdę jednak Eileen ubolewała nad tym, co opowiedziała Dorze. Postąpiła źle, bardzo źle. W dodatku nie miała żadnych dowodów, tylko wewnętrzne przekonanie, przeczucia. No, i doświadczenie minionych lat. Dora nie posiadała się ze zdumienia. Czy to możliwe, żeby Bob - akurat on ze wszystkich mężczyzn - żeby Bob miał romans? - Ale skąd o tym wiesz? - zdziwiła się. - Nie wiem. Mam tylko takie uporczywe poczucie deja vu -opowiedziała o jego dwóch „przygodach" w okresie, który nazywała „czasem popiołów", dodając, że zachowuje się teraz tak samo, jak wtedy. - Na przykład, zanim wyjdzie z domu, zawsze sprawdza, czy niczego mi nie brak. Kiedy się tak bardzo stara, to właśnie jest zły znak. To i długa nieobecność w domu. - Przecież chodzi na spacery z psem, nie? - Och, Doro, ja też wolałabym, żeby to były tylko moje wymysły. Myślisz, że tak nie byłoby łatwiej? Ale ja po prostu wiem - zapewniła ją. W zeszłym miesiącu były takie dni, że jego spacery z Tobym trwały całymi godzinami, a wracał do domu w radosnym nastroju. A potem, nie wiem, dlaczego - może ona wyjechała na wakacje - spacery stały się krótsze, on zaś przesiadywał nieustannie w ogrodzie, niezależnie od pogody, tak jakby mnie unikał. Ale dziś rano znów nie było go strasznie długo, prawie dwie godziny. Jestem pewna, że kogoś ma. Niemożliwe, żeby tak długo po prostu spacerował, sam z psem. - A może jednak? Może chce być sam, bo w ten sposób łatwiej mu poradzić sobie z żałobą? Pamiętając wszystkie niedonoszone ciąże, po których rozpaczał Bob, Eileen wiedziała, że jej mąż nie jest zdolny do oddawania się żałobie w samotności.

Zdała sobie sprawę, że nie słyszy obok siebie oddechu Boba, odwróciła się więc, by na niego popatrzeć. Jednak druga strona łóżka była pusta. Może poszedł na dół, żeby wziąć sobie coś do picia? Jej także łyk czegoś dobrze by zrobił. Odrzuciła kołdrę i powoli wstała, choć czuła się jak zrobiona z ołowiu. W kuchni panował mrok i nie było ani śladu Boba. Czajnik był zimny, więc nikt ostatnio nie robił herbaty. Już miała zajrzeć do salonu, żeby sprawdzić, czy męża tam nie ma, kiedy kątem oka dostrzegła światło w ogrodzie. Mrużąc oczy, zobaczyła coś przedziwnego: Bob siedział w domku Wendy przy świetle świecy. Poczuła ucisk w sercu. Co on tam robił? Rozmawiał ze swoją kochanką przez komórkę?

Rozdział trzydziesty Jadąc do pracy tydzień później, Harriet była już przekonana, że winna jest przeprosiny aż dwóm osobom, choć nie miała ochoty kajać się ani przed jedną, ani przed drugą z nich. Co ciekawe, dwaj mężczyźni, których powinna przeprosić, stali się ulubieńcami Carrie. Nie było dnia, żeby Carrie nie zachwalała ich w taki czy inny sposób. Jeśli oglądała telewizję i pokazywano w niej sklep z antykami, wdawała się w długi monolog: „O, zobaczcie, zupełnie jak sklep Willa. Tylko że u niego jest dużo fajniej. I ma o wiele więcej rzeczy. Will mówi, że kiedyś ten sklep prowadził Jarvis, ale teraz on go przejął. Kiedy dorosnę, chcę robić coś takiego, jak Will. To musi być superfajne. Całkiem, jakby to nie była praca, tylko zabawa. A wiecie, że Will...T' Była w stanie tak świergotać bez końca, dopóki ktoś inny, najczęściej Harriet, nie zmienił tematu. Niestety, drugim ulubionym bohaterem Carrie był Dominik McKen-drick. Ku niebotycznemu zdziwieniu wszystkich, przysłał Carrie stare zdjęcie Felicity, któremu towarzyszyła lakoniczna, ręcznie skreślona notka: Carrie, pomyślałem, że może to zdjęcie ci się spodoba. Dominik — Wielkie nieba, dlaczego wybrał akurat tę fotografię? - zdumiała się Eileen, gdy ją zobaczyła. Przedstawiała Dominika i Felicity jako parę nastoletnich punków - włosy na żel, skórzane spodnie, podarte T-shirty i nachmurzone, choć nieco kpiące twarze. Harriet

pamiętała, że na tę okoliczność Dominik dał sobie przekłuć ucho chodziło o czyjeś osiemnaste urodziny - kiedy jednak później wdało się zakażenie, ślubował uroczyście, że nigdy więcej nie pozwoli nikomu się okaleczać. „Zresztą, przecież samookaleczenie jest tą drogą do nirwany, która daje najwięcej satysfakcji" - rzucił kpiącym tonem. Zdjęcie to natychmiast stało się jednym z najcenniejszych skarbów Carrie. Wyprosiła u Harriet, żeby ta kupiła jej specjalną ramkę, następnie fotografia zajęła honorowe miejsce na stoliku nocnym, obok drugiej, przedstawiającej jej rodziców. Potem napisała do Dominika list z podziękowaniem. Harriet nie miała pojęcia, co w nim było (nie przeczytała też zresztą liściku napisanego przez Carrie do Willa), wiedziała jednak, że dziewczynka spędziła mnóstwo czasu, malując ozdóbki na kartce, kolorując jej brzegi na różowo i rysując fioletowo-różowe kwiatuszki oraz małe, czerwone serduszka. Arcydzieło zostało wykończone przy użyciu kleju i złotego brokatu. Miała nadzieję, że Dominik będzie w stanie docenić wysiłek, jaki włożyła w tę laurkę, nim parsknie pogardliwie i bezceremonialnie wyrzuci ją do kosza. W odpowiedzi z Cambridge przyszła kolejna przesyłka dla Carrie. Tym razem była to pocztówka przedstawiająca element dekoracji jednego z budynków uniwersyteckich, gargulca dłubiącego paluchem w nosie. Carrie aż zanosiła się od śmiechu, a Harriet zaczęła zmieniać zdanie, co do Dominika. Czyżby rzeczywiście zaczął okazywać jakieś ludzkie uczucia? Przynajmniej do tego stopnia, że chciał sprawić przyjemność dziewięcioletniej dziewczynce? Jeśli tak, winna mu była przeprosiny. Już kilka minut po tej okropnej scenie nad kanałem, kiedy oskarżyła go, że nie jest zdolny przejmować się nikim oprócz samego siebie, pożałowała swoich słów. Nie miała jednak możliwości za nie przeprosić, bo Dominik tego samego dnia wyjechał do Cambridge. Harriet miała świadomość, że i on zaatakował ją wyjątkowo ostro, jednak to ona zaczęła całą rozmowę i sprowokowała go. Przecież nie miała prawa dyktować mu, w jaki sposób ma okazywać żal z powodu śmierci Felicity. Zwłaszcza, że byli przecież tak bliskimi przyjaciółmi. Była to przyjaźń, o którą Harriet bywała czasem wręcz zazdrosna. Jednak zbyt mocno kochała Felicity,

żeby pozwolić, aby coś tak małostkowego jak zazdrość zepsuło ich wzajemne stosunki. No więc, co z tego, że Dominik zawsze faworyzował Felicity - powtarzała sobie. Dlaczego miałaby się tym przejmować, skoro jest jeszcze Miles? O wiele milszy od swojego brata i znacznie sympatyczniejszy. Choć teraz w życiu Harriet działo się naprawdę dużo, miała nową pracę i szukała domu - jej myśli wciąż krążyły wokół romansu, który Felicity odbywała za plecami Jeffa. Może jej kochankiem był jakiś dawny sąsiad? Albo kolega ze studiów? Nikt konkretny nie przychodził jej do głowy. Przerzuciła teraz wszystkie e-maile Felicity na swojego nowego laptopa i czytała je systematycznie co wieczór, usiłując doszukać się jakichś wskazówek, po których mogłaby rozpoznać tego mężczyznę. Etap poczucia winy z powodu haniebnej niedyskrecji minął, teraz uważała to za coś w rodzaju misji, której przedmiotem było poznanie nieznanych dotąd tajników duszy siostry. Jednak ku irytacji Harriet, ani Felicity, ani jej kochanek w żadnym z listów nie zwracali się do siebie po imieniu. Po co aż taka konspiracja? - zastanawiała się. Przecież już posługiwali się szyfrem, na co więc takie dodatkowe zabezpieczenia? W większości e-maile były utrzymane w poważnej, bardzo uczuciowej tonacji. Czasem Harriet zdawało się, że wie, co Felicity dojrzała w tym mężczyźnie. Jego adoracja musiała być jak nałóg. Jaka kobieta oparłaby się tak zmysłowym słowom miłości? - pisała Felicity i Harriet trudno było się z nią nie zgodzić. Te listy ożywiły w niej dawno zapomniane uczucie zazdrości sprzed wielu, wielu lat. Jak to jest, być kochaną z takim oddaniem? Z całą pewnością żaden związek, jakiego dotąd doświadczyła, nie był tak intensywny ani tak bliski. Kochanek Felicity pisał: W dzisiejszych czasach stanowczo nadużywa się słowa „erotyczny", ale Ty wywołujesz we mnie wszelkie możliwe erotyczne instynkty. Chcę żebyś była ze mną, tutaj, teraz. Chcę mieć Cię w moim łóżku każdej nocy, jestem już zmęczony tymi skradzionymi chwilami. Chcę więcej. Było też jasne, że o ile Felicity pragnęła być ze swym kochankiem, to nie zamierzała porzucić dzieci. Jeśli mamy być razem, muszę zabrać ze sobą dzieci, bo stanowią część mnie samej.

Odpowiedź brzmiała: Wiem o tym, a co jest częścią Ciebie, jest także częścią mnie. Felicity na to: Piszesz tak, jakby odebranie ich ojcu było jakąś błahostką. Możesz mi wierzyć, nie będzie. Kochają go, a i on je kocha. Tamten mężczyzna zaś nalegał: Musisz mi jednak uwierzyć, gdy powiadam, że cierpienie, jakiego ja doświadczam, jest znacznie okrutniejsze od czegokolwiek, co on mógłby odczuć. Nie możesz porównywać jego uczuć z bólem, jaki oznacza dla mnie Twoja nieobecność przy mnie. To aroganckie zapatrzenie w siebie, wyrażone w tej odpowiedzi, przywiodło Harriet na myśl Dominika. Bez wątpienia taki egocentryzm znakomicie do niego pasował. Był tylko jeden istotny szkopuł, a mianowicie jego orientacja seksualna. Owszem, w latach młodzieńczych eksperymentował z Felicity - jak sama Felicity opisywała to, co zdarzyło się między nimi - ale później jego preferencje określiły się jednoznacznie i w zupełnie klarowny sposób. Wiele lat temu, Harriet i Felicity odwiedziły Dominika w Cambridge, gdzie poznały jego kochanka Dominik zawsze używał tego słowa, a nie określenia „partner", twierdził bowiem, iż sugeruje ono rodzaj stałej relacji, czyli coś, co go nie interesuje. Był to piękny i młody muzyk, stypendysta z Ukrainy, o zdumiewająco bladej skórze i długich blond włosach. Kiedy wyszedł, żeby ćwiczyć przed recitalem, Dominik stwierdził: „Zdziwiłybyście się, ale Uri ma jeszcze bardziej wybuchowy temperament niż ja. Poza tym zdradza zbytnie upodobanie do wódki. Ale toleruję go, ponieważ dotrzymuje mi towarzystwa. Przynajmniej póki co". Lekkie wzruszenie ramion sugerowało znużoną obojętność. Myśląc o tej jego uwadze teraz, Harriet przyszło do głowy, że Dominik musi być okropnie samotny. Cóż, ale chyba taki jest los rozpustników i egocentryków. Wszystkie te rozważania Harriet odsunęła na bok, gdy przejechała przez Crantsford i znalazła się na drodze, prowadzącej do firmy. Pochlebiała sobie, że jedną z jej najważniejszych umiejętności jest zdolność dokonywania zdecydowanych podziałów we własnym życiu. Praca to praca, a życie prywatne - no właśnie, jest czymś prywatnym. Jedynym niechlubnym wyjątkiem od tej reguły był Spencer.

Na szczęście nowa praca przypadła jej do gustu i to bardzo. Co prawda dopiero zaczynała, ale to, co robiła w ACT, okazało się rozwijające i stymulujące, choć z drugiej strony czekały ją jeszcze całe miesiące zapoznawania się z nowymi produktami i strukturą firmy. Wiedziała, że musi minąć nieco czasu, nim zdoła zapanować nad opracowywanymi przez przedsiębiorstwo aplikacjami na dużą skalę. Póki co, musi zacisnąć zęby i zadowolić się rzucanymi jej ochłapami, czyli prostymi aplikacjami, z którymi, jak sądzono, może sobie poradzić. Natomiast poszukiwania domu spełzły jak dotąd na niczym. Od agencji nieruchomości dostawała oferty albo niezgodne z rzeczywistością, albo wykraczające poza jej możliwości finansowe. Kłopot brał się stąd, że koniecznie chciała znaleźć coś w Kings Melford, żeby być blisko szkoły i rodziców. To drugie było wprost nieodzowne, bo nie wyobrażała sobie, jak przeżyłaby bez Boba i Eileen w zasięgu co najwyżej dwóch mil. Byli dla niej kołem ratunkowym, o ile nie czymś więcej. Chociaż trzeba przyznać, że ich obecność nie na wiele się zdała, kiedy Carrie uciekła ze szkoły. Harriet wciąż drżała na myśl, co mogłoby przytrafić się jej siostrzenicy, gdyby nie spotkała Willa. Tym samym powróciła do punktu wyjścia, czyli do Willa Harta. Poza tym, że miał chyba słabość do młodych dziewczyn, sprawiał wrażenie porządnego faceta i naprawdę mogła sobie wtedy darować tę grubiańską uwagę, że nie mieszka ze swoimi dziećmi. Niepotrzebnie była wobec niego taka niemiła, zwłaszcza że zaopiekował się Carrie, a potem i samą Harriet, kiedy dostała ataku astmy. Uznała, że czas najwyższy do niego zadzwonić; zanotowała sobie w myślach, że uczyni to podczas przerwy na lunch. Przeprosi go i będzie miała czyste sumienie. Kiedy się z tym upora, zadzwoni do Milesa i poprosi o telefon Dominika, żeby móc załatwić także to i zapomnieć o wszystkim. Przy okazji spyta Milesa, czy nie miałby ochoty pójść z nią na drinka dziś wieczorem. Niebezpieczny Dave wetknął głowę do jej gabinetu właśnie w momencie, gdy udało jej się rozwiązać szczególnie skomplikowany

problem i siedziała odchylona do tyłu w fotelu, z nogami na biurku i pięścią uniesioną do góry. - Cześć, Harriet - powiedział. - Masz minutkę? Bo Bóg Ojciec chciałby zamienić z tobą słowo. - O, cholera. Czy dziś znowu na ścieżce wojennej? Poprzedniego dnia zwołał zebranie, podczas którego nudził o koniecznych oszczędnościach: „Nie życzę sobie fikcji w kosztach i wydatkach; w przeciwnym razie możecie już pisać swoje nekrologi" -powiadomił zgromadzonych. Spodziewając się takiego samego spędu i nasiadówki, Harriet była zaskoczona, kiedy okazało się, że do biura szefa została wezwana tylko ona. - O, jesteś. Masz ochotę na wypad do Irlandii? - Potencjalny klient? Howard skinął głową i wskazał jej krzesło. - Zgadza się. Nie myśl sobie jednak, że będzie to Michael Flatulence, czy jakiś inny przystojniak odziany w skórę. Chcę, żebyś przekonała przedsiębiorstwo transportowe, które osaczam od kilku miesięcy, że to właśnie my spełnimy ich oczekiwania. To z ich powodu cię zatrudniłem wstał i zabrzęczał drobnymi w kieszeni. - Rozumiem, że nic nie stoi na przeszkodzie? - Ależ skąd. Kiedy jedziemy? Po powrocie do swojego gabinetu, Harriet zaznaczyła ołówkiem w terminarzu dni, przypadające na zagraniczny wyjazd. Perspektywa kilku dni spędzonych na sączeniu guinessa i jedzeniu posiłków w restauracjach wydawała się całkiem kusząca. Zakładając, że rodzice jakoś sobie poradzą ze wszystkim pod jej nieobecność. Co przypomniało jej, że nadeszła pora lunchu. A to z kolei, że obiecała sobie załatwić dwa telefony. Numer Willa był zajęty, zadzwoniła więc do Milesa. - Cudem udało ci się mnie zastać - powiadomił ją, gdy wreszcie odnalazła go jedna z dziewczyn pracujących w księgarni. - Właśnie wychodzę na lunch z przedstawicielem handlowym pewnego wydawcy. Jak się miewasz? W pracy wszystko dobrze? Dzieciaki zdrowe?

- Tak - odpowiedziała na oba pytania. - Nie będę cię zatrzymywać, chciałam tylko spytać, czy masz pod ręką telefon Dominika? - Owszem, ale na cholerę ci jego telefon? - Muszę z nim porozmawiać. Prawdę mówiąc, przeprosić go. Trochę za ostro go potraktowałam, kiedy był tu ostatnim razem, i od tego czasu mam wyrzuty sumienia. - No to nie miej. Dominik nigdy nie miał wyrzutów sumienia z powodu czegokolwiek ani kogokolwiek. Poza tym nie będzie wiedział, co zrobić z twoimi przeprosinami, więc cię wyśmieje. Umówili się jeszcze na drinka w przyszłym tygodniu, bo tego dnia Miles był zajęty, a potem Harriet znów spróbowała dodzwonić się do Willa, tym razem z powodzeniem. - Dzień dobry - powiedziała - mówi Harriet Swift, pańska sąsiadka, mieszkam po drugiej stronie... - Tak, tak - przerwał jej ze śmiechem. - Wiem, kim pani jest. Czym mogę służyć? A, przy okazji, jak tam astma? Mam nadzieję, że nie było więcej ataków. Harriet zawahała się; przypomniała sobie bowiem, jak fatalnie wygłupiła się, rzężąc i płacząc w jego gabinecie. Niezły cyrk mu urządziła! Przeprosiny przez telefon, choć jak najbardziej na miejscu, nagle wydały jej się niewystarczające, a może nawet niestosowne. Ściślej mówiąc, wyszłaby na tchórza. Zdecydowanie, powinna zrobić to osobiście. - O której kończy pan pracę? - spytała więc. - Nie wie pani? Ja tu jestem szefem, kończę, kiedy tylko zechcę. - A konkretnie? - Koło szóstej. Dlaczego pani pyta? Czyżby chodziło o wynegocjowanie rzetelnego wynagrodzenia dla Carrie, kiedy już wciągnę ją na listę płac? Od razu ostrzegam, że może zdarzyć się parę kominów do wyczyszczenia, a czasem też trzeba będzie wczołgać się pod maszynę tkacką typu „Jenny". - Jestem pewna, że moja siostrzenica jest w stanie zadbać o swoje interesy w tej dziedzinie bez mojego udziału - uśmiechnęła się Harriet i wreszcie wyrzuciła to z siebie: - Jeżeli byłby pan dziś w okolicy, chętnie wpadłabym, żeby pogadać. Nie zajmę panu dużo czasu.

— Proszę zajmować tyle czasu, ile pani sobie życzy. Nie mam żadnych planów na dzisiejszy wieczór - roześmiał się. - Zresztą, na inne wieczory też raczej nie, jeśli się nad tym zastanowić. Może w takim razie zgodzimy się co do tego drinka, którym groziłem pani już od jakiegoś czasu? Hm... - zastanowiła się, gdy już się pożegnali. Wygląda na to, że ładna blondynka znikła z horyzontu. Spławił ją, czy sama odeszła? No i zastanawiała się dalej, przesuwając bezmyślnie kursorem po monitorze komputera - czy istnieje obawa, że skoro Will miał upodobanie do dziewczyn znacznie młodszych od siebie, może próbować dobierać się do Harriet? Ha! Niech tylko spróbuje!

Rozdział trzydziesty pierwszy Minęło już nieco czasu, odkąd Will przyjmował jakichkolwiek gości poza Suzie oraz Gemmą, zrobił więc pospieszne porządki i błyskawicznie obleciał dom z odkurzaczem i ściereczką. Wreszcie uznał, że wynik jest w miarę zadowalający. Zaniedbujemy się - pomyślał, wpychając odkurzacz marki Dyson z powrotem do schowka pod schodami. Chociaż, prawdę mówiąc, nie miał ostatnio za wiele czasu na domową rutynę. W pracy był zabiegany, co tydzień przejeżdżał setki mil, udając się na aukcje oraz odwiedzając ludzi, którzy wzywali go po obejrzeniu zbyt wielu odcinków „Bargain Hunt" albo „Flog It" w przekonaniu, że na ich strychu piętrzą się całe stosy bezcennych objets d'art. Pozostały czas poświęcał na utrzymanie pokojowych stosunków między Suzie a jej matką, co samo w sobie pochłaniało tyle energii, ile trzeba do wykonywania pracy na pełnym etacie. Odwożąc Suzie z kliniki, najpierw zabrał ją do siebie do domu. Przez większość drogi płakała. Dopiero gdy usadowił ją w fotelu i napoił ciepłą herbatą, zaczęli rozmawiać o dziecku. - Nie musisz tłumaczyć się z tego, że zmieniłaś zdanie - zapewnił ją. To twoja decyzja, tylko twoja. - Ale mama mnie zabije. - Nonsens. Ona po prostu źle reaguje na niespodzianki, to wszystko. Kiedy przyzwyczai się do tej myśli, wszystko będzie w porządku. Zobaczysz, zorganizuje wszystko jak najlepiej i według ostatniego krzyku mody. Wiesz, cały ten kram, którego będziesz potrzebować.

Jednak kiedy pojechali do Maywood i Suzie pobiegła do siebie na górę, a Will opowiedział o wszystkim Maxine, ta zrobiła mu awanturę: - Nie może urodzić tego dziecka! - wrzeszczała. - Ma dopiero dziewiętnaście lat. A co z uniwersytetem? Jak ona sobie to wyobraża? Co jej w ogóle przyszło do głowy? Oszaleć można! W tym momencie Will nie wytrzymał. - Posłuchaj, powiem ci, w jaki sposób poradzi sobie z tym wszystkim: otrzyma całą miłość i wsparcie, na jakie zasługuje, do cholery. A jeżeli ciebie na to nie stać i będzie mogła liczyć tylko na mnie, to trudno. - No tak, znowu zaczynasz. Ty zawsze musisz być tym dobrym tatusiem, a ja wyrodną matką. - Zmień płytę, co? Rzuciła mu nienawistne spojrzenie. - To twoja wina. Gdybyś był bardziej stanowczy wobec niej w klinice, nie wycofałaby się. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby wyszło na jaw, że zaaranżowałeś to wszystko, żeby nastawić ją przeciwko mnie. - Na miłość boską, Maxine, posłuchaj siebie samej! Gdzie się podziała twoja matczyna miłość? Przecież to nasza córka. Właśnie podjęła najważniejszą decyzję w swoim życiu, a ty wykręcasz kota ogonem tylko po to, żeby za wszelką cenę udowodnić, że jestem łajdakiem. Gdzie tu sens? - Jak śmiesz kwestionować moją miłość do Suzie? Właśnie dlatego, że ją kocham, chcę dla niej jak najlepiej, a to kłóci się z jej samotnym macierzyństwem w wieku dziewiętnastu lat. - Zgoda, ja też nie jestem zachwycony, ale takiego wyboru dokonała i zamierzam dopomóc jej, jak tylko będę mógł. Spór przerwał powrót Steve'a z pracy, co Will uznał za sygnał do odwrotu. Od tamtego dnia Maxine uspokoiła się nieco, jednak Will wiedział, że ku udręce Suzie, jej matka wielokrotnie powtarza, iż nie jest jeszcze za późno, by zmienić zdanie i zdecydować się na aborcję. Bezustannie też straszyła Suzie przeszkodami, z jakimi będzie musiała się borykać.

Sprawy praktyczne, dotyczące Suzie, niepokoiły również Willa. Przede wszystkim nie było wiadomo, gdzie jego córka będzie mieszkać z dzieckiem, a także z czego będą żyć, jeśli Maxine dalej będzie się tak zachowywać. Pewnie dostaną jakąś zapomogę, ale ojcowska duma i coś strasznie drobnomieszczańskiego w duszy Willa mówiło mu, że zawiódłby Suzie, gdyby musiała tym tylko się zadowolić. Oczywiście, zawsze mógł sprowadzić Suzie do siebie i w jakiś sposób zarobić dodatkowe pieniądze, które będą potrzebne. Bo u Maxine żebrać nie będzie, do diabła. Wciąż jednak wierzył, że jego była żona okaże nieco serca i pomoże swojej córce. Raz jeszcze sprawdził salon pod kątem zapomnianych pokładów kurzu oraz pajęczyn, a następnie otworzył butelkę merlota; na wszelki wypadek przygotował też białe wino, a w lodówce mroziło się piwo. Potem uznał, że w domu jest trochę za chłodno, więc postanowił napalić w kominku. Poszedł do garażu po bierwiona z zeschłej jabłoni, którą ściął w ogrodzie. Poprzedni właściciele mieli fatalny gust, szczęśliwie jednak nie pozbyli się kominka w salonie. Był mały, lecz działał skutecznie i już po kilku chwilach buzowały w nim płomienie. Myjąc ręce nad zlewem w kuchni, zastanawiał się, co też takiego panna Jeż zamierza z nim omówić. I właściwie dlaczego nie mogła mu tego powiedzieć przez telefon? Harriet skończyła czytać Joelowi i zeszła na dół. Matka zajęta była w kuchni opróżnianiem pojemników śniadaniowych dzieci -wyrzucała z nich ogryzki jabłek i opakowania po batonikach. Ojca znowu nie było. Koszyk Toby'ego obok pralki był pusty. - Tato znów wyszedł z Tobym? - spytała. Eileen głośno zatrzasnęła pokrywę pojemnika. - Na to wygląda. Powiedziała to dziwnie oschłym tonem. W ostrym świetle lampy zwisającej pod sufitem (lampy, której Harriet nienawidziła i od lat marzyła, żeby rodzice się jej pozbyli) dostrzegła, jakie zmęczenie maluje się na twarzy matki, bladej i mizernej.

- Mamo, wyglądasz, jakbyś miała zaraz zemdleć - powiedziała Harriet, podeszła do niej i wzięła pojemnik śniadaniowy Carrie z jej rąk. Ja to dokończę. Usiądź i odpocznij. - Później, kiedy Carrie skończy oglądać Top ofthe Pops. Za czasów twoich i Felicity jakoś jeszcze znosiłam ten program, ale teraz działa mi na nerwy. - Rozumiem cię doskonale. Nawet dla mnie wszystkie te kawałki brzmią tak samo, a dziewczyny wyglądają na tanie zdziry. - Nie sądzisz, że może powinniśmy zabronić Carrie to oglądać? Harriet pokręciła głową. - Już za późno. Zresztą ona utrzymuje, że Jeff i Felicity nie mieli nic przeciwko temu. Eileen westchnęła, a Harriet jeszcze raz pomyślała, że jej matka chyba się przemęcza. Nie wspomniała jeszcze o wyjeździe do Irlandii, teraz zaś nagle ogarnął ją niepokój, czy nie zgodziła się zbyt pochopnie. Co będzie, jeżeli matka poczuje się gorzej? Co wtedy? Czy ojciec będzie w stanie opiekować się mamą i jednocześnie zająć się dziećmi, jeśli zajdzie taka potrzeba? Trudno, w takim razie trzeba będzie wynająć opiekunkę do dzieci - powiedziała sobie stanowczo, postanawiając, że nie będzie martwić się na zapas. - Dobrze się czujesz, mamo? - spytała. - Jestem tylko zmęczona. Nie przejmuj się mną. Jednak Harriet nie mogła się nie przejmować. Pocałowała jeszcze na dobranoc Carrie i wyszła z domu. Przechodząc na drugą stronę ulicy, by odwiedzić Willa, przyszło jej do głowy, że matkę trapi coś więcej niż ME i śmierć Felicity. Działo się coś innego, coś, o czym nie wiedziała. Ale co? Nigdy nie była dobra w czytaniu między wierszami. Między innymi właśnie dlatego niekiedy odnosiła wrażenie, że łatwiej jest jej porozumieć się z komputerami niż z ludźmi. Postępowania z komputerami przynajmniej można się nauczyć. Kiedy Will poszedł do kuchni po drinki, Harriet skorzystała z okazji, żeby rozejrzeć się po salonie. Poza telewizorem i odtwarzaczem

CD, w pokoju nie było ani jednego nowoczesnego sprzętu. Wszystkie meble pochodziły chyba z epoki wiktoriańskiej, chociaż jako zaprzysięgła minimalistka i zwolenniczka nowoczesności w wyposażeniu wnętrz nie potrafiłaby stwierdzić, czy to regencja, czy może czasy edwardiańskie? Jednak, ku swemu zaskoczeniu, zdała sobie sprawę, że podoba jej się wystrój tego pomieszczenia. Sfatygowana sofa Chesterfield i fotel z wysokim oparciem stojący obok kominka wyglądały na wygodne i stwarzały miły, domowy nastrój, a rytmiczne, dźwięczne tykanie stojącego zegara działało na nią kojąco. W drugim końcu pokoju stało biureczko na skręcanych nóżkach, a nad nim wisiała ładna akwarelka przedstawiająca krowy pasące się o zachodzie słońca. Właśnie sięgnęła po jedną z dwóch oprawionych w srebrne ramki fotografii, gdy do salonu wszedł Will. - Proszę się nie krępować - rzucił, gdy odruchowo odstawiła zdjęcie na miejsce. - Oczywiście jestem absolutnie stronniczy -ciągnął - ale uważam, że są piękne. Harriet przyjrzała się dwóm małym dziewczynkom ubranym w balowe sukienki. Miały piękne, długie i jasne włosy. Harriet musiała przyznać, że rzeczywiście obie są bardzo ładne. - Ile mają lat? - Na tym zdjęciu? - Tak. - Dwa i cztery. - A teraz? Postawił kieliszki z winem na krytym zieloną skórą blacie i podał jej drugą fotografię. - To zdjęcie naszej trójki zrobione w zeszłą Gwiazdkę. Suzie ma dziewiętnaście, a Gemma siedemnaście lat. Wzięła od niego zdjęcie i przyjrzała mu się z bliska. Zwłaszcza ta wyższa z dwóch dziewczyn zwróciła jej uwagę i nagle poczuła się okropnie głupio. To właśnie ją wzięła za narzeczoną Willa. - Wygląda pani na zdziwioną - zainteresował się. Odstawiła ramkę na miejsce. - Nie wiem czemu, ale wyobrażałam sobie, że pańskie dzieci są młodsze. Raczej dwanaście, trzynaście lat.

- Hm, pewnie to dlatego, że wyglądam tak szatańsko młodo, jak na swój wiek. Proszę siadać. Polecam fotel, bo sofa ma swoje fochy i gotowa jest dźgnąć niespodziewającego się niczego gościa którąś ze swoich obluzowanych sprężyn. Siadła przy ogniu, wciąż rozmyślając o pomyłce, jaką popełniła względem starszej córki Willa. Obawiała się, że mogła powiedzieć coś, co go uraziło. No cóż, jeśli tak, będzie mu winna kolejne przeprosiny. - Jak tam Carrie? - spytał. - Mam nadzieję, że nie podejmuje kolejnych prób ucieczki? - Szczęśliwie nie, to był chyba jednorazowy wyskok. - Doszła pani, czemu się na to zdecydowała? - Twierdzi, że się nudziła. - A pani jej wierzy? Harriet najeżyła się. Co on może o tym wiedzieć? - A czemu nie? Jest inteligentna, a szkoła prawdopodobnie nie dostarcza jej odpowiednich bodźców. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale najwyraźniej w ostatniej chwili zmienił zdanie. Upił łyk wina i odezwał się: - Moja matka powiedziała mi kiedyś, że rodzicielstwo daje okazję do popełnienia większej ilości błędów niż cokolwiek innego. - Chce pan powiedzieć, że popełniłam błąd w stosunku do Carrie? - Nic podobnego. Sugeruję raczej, jak już wspominałem, że nie powinna pani wymagać od siebie zbyt wiele. Prawdę mówiąc, Harriet nie bardzo miała ochotę przywoływać wydarzeń tamtego dnia. Teraz rzeczywiście przypisywanie sobie winy za zachowanie Carrie wydawało jej się lekką przesadą, skoro jednak poruszył tę kwestię, odparła: - Był pan bardzo dobry dla Carrie... i dla mnie, dlatego właśnie tu jestem. Chciałabym zapewnić, że wszyscy jesteśmy panu bardzo wdzięczni. Obawiam się, że ostatnio, kiedy się widzieliśmy, nie byłam w stanie tego z siebie wykrztusić. Machnął ręką. - Była pani zdenerwowana, to zrozumiałe. Zresztą, otrzymałem już podziękowania od pani ojca.

- Naprawdę? Nic mi nie mówił. Kiedy pan z nim rozmawiał? - Gawędzimy dość często, kiedy wychodzi na spacer z Tobym, a ja uwijam się po ogrodzie z nożycami. To dla Harriet było coś nowego. Jej ojciec ani razu nie wspomniał, że zawarł znajomość z Willem. - No cóż - westchnęła - oto kolejny dowód, że nikt mi o niczym nie mówi. Nie zmienia to faktu, że chcę pana przeprosić, to, co powiedziałam, było niedopuszczalne. Uniósł brwi. - Proszę mi przypomnieć, co pani powiedziała? Można by pomyśleć, że kpi z niej sobie, ale chyba jednak nie? - Oskarżyłam pana, że nie wie pan, o czym mówi, bo pańskie dzieci nie mieszkają razem z panem. - Całkiem sensowne oskarżenie, a moja była żona na pewno by się z panią od razu zgodziła. - Tego nie wiem, ale nie miałam prawa niczego takiego sugerować. Przepraszam. No, z głowy. Zrobiła to. Misja spełniona, przeprosiny wygłoszone. Teraz może się rozluźnić, dopić wino i wracać do domu. Siadła głębiej w fotelu, założyła nogę na nogę i zaczęła nerwowo kiwać stopą. - Nie lubi pani przepraszać, prawda? - powiedział po chwili milczenia. Lekko spłoszona jego spostrzegawczością, spytała: - A czy ktokolwiek lubi? - Ja uwielbiam. Przeprosiny to moja specjalność. Zawsze popełniam jakieś gafy i wciąż muszę kajać się z powodu kolejnych faux pas. Lepiej niech mi pani opowie o swojej nowej pracy. Najpierw jednak chciałbym wiedzieć, jak w ogóle może pani się czymś takim zajmować. Co taka miła dziewczyna może mieć wspólnego ze światem komputerów, który mnie osobiście kojarzy się głównie z ziewaniem? Westchnęła ciężko. - Gdybym dostała funta za każdym razem, kiedy ktoś mnie o to pyta, byłabym bogatsza niż Bill Gates.

- Przepraszam za ten banał. - Nic takiego, jestem przyzwyczajona. Otóż po pierwsze, aby być naprawdę dobrym analitykiem, trzeba dysponować specyficzną strukturą umysłu. Istnieje teoria, że tylko ograniczona liczba ludzi jest genetycznie predysponowana do zawodu programisty. - A pani do nich należy? - Na to wygląda. Nie jest to kwestia inteligencji jako takiej, raczej sposobu myślenia. - Dla mnie to trochę naciągane. Uśmiechnęła się. - Niewykluczone. Istnieje też rozpowszechnione mniemanie, jakoby przemysł komputerowy rozwijał się szybciej niż jakikolwiek inny. - A tak nie jest? - Nie. Właśnie z tego powodu, że brakuje ludzi obdarzonych odpowiednim potencjałem intelektualnym. Jasne, że pełno jest w tej dziedzinie młodych geniuszy, ale zazwyczaj okazują się oni bezużyteczni, natomiast wysokiej klasy programiści to prawdziwa rzadkość, na wagę złota. - No dobrze, ale skąd ta fascynacja? Przecież to tylko maszyny. - Może dla pana. Natomiast dla kogoś takiego, jak ja, oznacza to doskonałą interakcję. Komputery nie dyskutują, przetwarzają tylko dane, które się do nich wprowadza. Mówi pan maszynie, co ma zrobić, a ona wykonuje polecenie, bez zbędnych pytań. - Z mojego skromnego doświadczenia wynika, że wcale nie zawsze tak jest. - To dlatego, że wprowadza pan niewłaściwe instrukcje. Tak więc wina leży po pańskiej stronie. Bo to jest tak - pochyliła się do przodu trzeba pamiętać o tym, że dla komputera nie ma żadnych niuansów, maszyna nie posiada intuicji i nie wykazuje inicjatywy. Komputery nigdy nie wątpią w siebie i nie kwestionują sensu swojej egzystencji. Obce im są ukryte podteksty, toteż jako programista, człowiek nabiera nawyku postrzegania rzeczy i ludzi w sposób dość dosłowny. - Tak więc, gdyby pojawił się jakiś Szybki Bill i próbował na pani swoich subtelności, powiedzmy jakichś komplementów, nastą-

piłoby przepalenie bezpiecznika i pojawiłby się komunikat: „Przepraszam, dane nie kwalifikują się do przetworzenia!" Wiedząc, że się z niej nabija, zauważyła: - Owszem, tylko bez „przepraszam". Uśmiechnął się. - Chyba że szczególnie dręczyłyby panią wyrzuty sumienia. - Czy próbuje pan wyciągnąć ze mnie kolejne przeprosiny? - Nie. Myślę, że na tym polu spisała się już pani znakomicie. Może włączę jakąś muzykę? - Zależy, co pan zaproponuje. Przeglądając swoją kolekcję płyt, Will oznajmił: - Właściwie cokolwiek pani sobie zażyczy, oprócz papki dla uszu spod znaku pop. - Czy wyglądam na kogoś, kto by tego słuchał? - Nie, ale chciałem się upewnić. Co pani powie na REM? - Świetnie. - Ejże, czyżby była już pani na tyle dorosła, aby docenić taką muzykę? - No, to już jest obelga. W dodatku traktuje mnie pan, jak jakąś gęś. - Nic podobnego, to komplement! Włożył Reveal do odtwarzacza i wrócił na sofę. Doszedł do wniosku, że gdy uda się oswoić pannę Jeż, zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa i zredukować do minimum nerwowe machanie stopą, może być z niej przesympatyczna rozmówczyni. Była urocza, kiedy z takim entuzjazmem opowiadała o swojej pracy. Tym niemniej, kiedy przypomniał sobie, jaka była zdenerwowana tamtego dnia w jego sklepie, przyszło mu do głowy, że prawdopodobnie traktuje Carrie i Joola zgodnie z zasadami, jakie kierują jej pracą. Spodziewa się, że ich zachowania będą logiczne, jakby były komputerami. No, a każdy rodzic może jej wyjaśnić, że z dziećmi bywa całkiem inaczej. Może o tym powiedzieć? Nie. Nie miał ochoty psuć miłego wieczoru, mówiąc takie rzeczy. - Muszę panu coś wyznać - odezwała się, przerywając tok jego myśli, które skierowały się teraz ku rozważaniom sprowadzającym

się do tego, że kiedy Harriet obniży gardę, jest naprawdę całkiem ładna; kości policzkowe wydają się mniej ostro zarysowane, a oczy łagodniejsze, nie spoglądają tak czujnie. - Wyznać? - powtórzył. - To brzmi groźnie. Co pani nabroiła? - Właściwie to kolejne przeprosiny, które jestem panu winna. Otóż warczałam tak na pana w zeszłym tygodniu między innymi dlatego, że potraktowałam zbyt dosłownie coś, co zobaczyłam i dokonałam błędnej interpretacji. Otóż myślałam, że pańska starsza córka jest pana narzeczoną, i że to o niej pan mówił jako o tej bliskiej osobie, która zaszła w ciążę i rozważa ewentualność aborcji. - Żartuje pani?! - Obawiam się, że nie. - Jasna cholera, w swoim czasie wyprawiałem różne rzeczy, ale nigdy nie uganiałem się za dziewczynami młodszymi ode mnie więcej niż o połowę. Musiała mnie pani uznać za wyjątkowo paskudny okaz. I tak właśnie było, prawda? Pomyślała sobie pani, że jestem starym satyrem z wiecznie rozpiętym rozporkiem. - Owszem. Bardzo mi przykro. Odetchnął głęboko. - Nieźle. Nie wiem, co mam odpowiedzieć, jednak z całą pewnością mogę stwierdzić, że interesują mnie kobiety nieco starsze. Żeby wszystko było jasne, zapewniam, że Suzie naprawdę jest moją córką i owszem, jest w ciąży, ale nie ja jestem tego sprawcą. Dostrzegł zaskoczenie na twarzy Harriet. - Pańska córka jest w ciąży? Ale przecież ona jest... - Taka młoda - dokończył za nią. - Owszem. Aż za dobrze zdaję sobie z tego sprawę. - I przerwała ciążę? - Nie, zmieniła zdanie. Chce urodzić to dziecko. - To znaczy, że jest bardzo dzielna. A co z jej chłopakiem? Co on na to? - Nie ma żadnego chłopaka. - Tym bardziej jest dzielna. - Wiem coś o tym. - Kiedy zaczął się następny utwór, zmienił temat. Proszę tego posłuchać. Fantastyczne, prawda?

— Nie znam tego kawałka. Jaki ma tytuł? Zrobił groteskowo zawiedzioną minę. — Wiedziałem, że czeka mnie to rozczarowanie. Piosenka nazywa się „I've Been High". Teraz proszę zamknąć oczy i pooddychać muzyką. Ku zdumieniu Harriet, Will rzeczywiście zamknął oczy i odchylił głowę do tyłu, opierając ją o poduszki sofy. Naprawdę, zadziwiający facet.

Rozdział trzydziesty drugi W następną niedzielę Harriet zabrała dzieci na oglądanie domu, o którym agent zajmujący się pośrednictwem sprzedaży nieruchomości powiedział, że jest położony idealnie, a cena wyjątkowo korzystna. Rzeczywiście, można było dojść do niego z Maple Drive na piechotę i w ogóle wszystko wydawało się zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Oczywiście, okazało się po prostu nieprawdziwe. Harriet widziała, jakie miny zrobili Carrie i Joel, gdy samochód zatrzymał się przed trzypiętrowym, wiktoriańskim bliźniakiem - ponury wygląd i wybita szyba w oknie frontowym nie zrobiły na nich dobrego wrażenia. Gdy zadzwonili i weszli do środka, było jeszcze gorzej. W rezydencji urzędowało około dwudziestu kotów oraz stary mężczyzna z bokobrodami, w fatalnie poplamionym swetrze zapinanym na guziki i papuciach zrobionych z koca. W powietrzu czuć było skwaśniałe mleko, kocią sierść i gotowaną rybę. Już po kilku minutach Harriet zdołała się wykręcić: „Przepraszam, ale szukamy czegoś z większym ogrodem". Potem pojechali do Maywood, żeby spotkać się z Milesem na niedzielny lunch w Casa Bellagio. - Weź ze sobą dzieci, jeśli chcesz - powiedział - twoi rodzice będą mogli nieco odsapnąć. Harriet pomyślała samolubnie, że i jej dobrze zrobiłby odpoczynek, szybko jednak zmitygowała się: mamie i tacie należało się trochę wolnego czasu. Z przyjemnością myślała o oczekującym ją spotkaniu z Milesem, choć obawiała się trochę, czy Carrie i Joel będą grzeczni, czy przypadkiem nie zbzikują z nudów w lokalu

pozbawionym takich atrakcji, jak możliwość malowania twarzy, zabawy w basenie wypełnionym piłkami, układanie klocków Lego i ściganie się na torze przeszkód. Bob i Elieen zwykle zabierali wnuki w takie właśnie miejsca. Harriet miała swoją własną teorię na ten temat: w przyszłości pojawią się całe pokolenia dorosłych, niezdolnych wysiedzieć w miejscu przez cały posiłek - bo będą zrywać się na równe nogi co pięć minut, aby obiec całe miejsce dookoła, oczywiście z wrzaskiem. - Nie zamieszkamy w tym okropnym domu, prawda? Harriet rzuciła okiem na odbicie Joela w lusterku wstecznym. - Nie ma mowy. Nie zamieszkałabym w tej ruderze nawet za milion funtów. - Milion funtów to dużo pieniędzy - zauważyła Carrie z namysłem, wyglądając przez boczne okno. - Mogłabyś zburzyć ten dom i postawić na jego miejscu nowy. - To się nie liczy - zaooponował Joel. - Pieniądze można dostać tylko pod warunkiem, że zamieszka się w tym domu bez żadnych zmian. A co byś zrobiła z tymi wszystkimi śmierdzącymi kotami? - Poszczułabym je Tobym. - Niektóre były prawie takie duże, jak on. Kto wie, czy to one by go nie pogoniły. Harriet nie uczestniczyła w tych hipotetycznych rozważaniach, bo pomyślała sobie nagle - jakie to dziwne, że wciąż jeszcze nie udało jej się przeprosić Dominika. Dzwoniła na jego numer niezliczoną ilość razy, jednak zawsze natykała się na sekretarkę automatyczną. Wszystkie nagrane przez Harriet wiadomości z prośbą, żeby oddzwonił, zostały zignorowane, toteż w końcu postanowiła nie tracić już na niego czasu. Dość miała na głowie własnych spraw, żeby joszcze przejmować się Dominikiem. W pracy działo się coraz więcej, a w następnym tygodniu miała jechać do Dublina. Wyjazd wypadł w czasie przerwy semestralnej, więc rodzice nie będą musieli zrywać się o świcie, jednak oznaczało to zarazem, że Bob i Elieen będą musieli zajmować się Carrie oraz Joelem przez cały dzień. Will zachował się w bardzo miły sposób, bo zaproponował, że roli opiekunki mogłaby się podjąć jego córka.

- Teraz, kiedy Suzie na dobre rzuciła uniwersytet, pewnie się ucieszy, mając się czym zająć. - I dodał: - Poza tym dzięki temu pomyślałaby przez chwilę o czymś innym. Harriet podziękowała mu i obiecała, że weźmie tę ofertę pod uwagę. Myśl, że życie zaczyna stawać się łatwiejsze, była kusząca, jednak Harriet nie poddawała się tej nadziei w obawie, że rodzinie Swiftów znów przytrafi się jakaś tragedia. Tym niemniej dobrze było wiedzieć, że miała kogoś, do kogo mogłaby się zwrócić o pomoc - jak choćby Milesa i Willa. Natomiast wszyscy ci, których uważała za swoich przyjaciół w Oksfordzie, przestali się z nią kontaktować. Nawet Erin - nie odezwała się od tamtego katastrofalnego weekendu. Will polecił jej również swojego dobrego przyjaciela, prawnika, który mógłby ją reprezentować, kiedy przyjdzie do kupowania domu. Z pewnością rozsądniej było skorzystać z usług lokalnego specjalisty niż z firmy, która załatwiała za nią te sprawy w Oksfordzie. Teraz, kiedy Harriet poznała Willa lepiej, zdała sobie sprawę, jak niesprawiedliwie go oceniała, zwłaszcza jeśli chodzi o wychowanie swoich dzieci. Opowiedział jej, jak pełnił funkcję „męża przy dzieciach": - Nie potrafię wyrazić, jak cieszyłem się, będąc w domu z moimi córkami - rzekł. - Może to i niemęskie i może jestem czułostkowy, ale jeśli chodzi o dzieci, czymś zupełnie niezwykłym jest absolutne oddanie, jakim się je darzy. To najczystsza, najbardziej nieskomplikowana forma miłości, jakiej można doświadczyć, w stu procentach bezwarunkowa. - Cóż, wierzę ci na słowo - odpowiedziała; przypomniało jej się, że Felicity powiedziała coś bardzo podobnego zaraz po urodzeniu Carrie. Kiedy zjawili się na miejscu, Miles już czekał w restauracji. - Od dawna tu jesteś? - spytała Harriet. - Zaledwie od kilku minut - pomógł jej uwolnić dzieci od wierzchnich okryć oraz plecaczków, w których były puzzle, książeczki do

kolorowania i flamastry oraz wszystko inne, czym Harriet miała nadzieję je zająć. Kiedy się rozsiedli, Miles wydobył dwie firmowe torby Novel Ways. Podał je nad stołem Carrie i Joelowi. - Pomyślałem, że może to wam sprawi przyjemność. Ich twarzyczki rozjaśniły się na widok książek. - To bardzo miłe z twojej strony - stwierdziła Harriet, gdy dzieci podziękowały mu i zaczęły przewracać kartki. Po kilku minutach oderwały się od książek, żeby podjąć decyzję, co będą jeść i odwinąć z serwetek pałeczki chlebowe, a potem znów powróciły do lektury, nie przeszkadzając Harriet i Milesowi w rozmowie. Nagle poczuła, że jest z nich strasznie dumna. W porównaniu z rodziną przy jednym z okolicznych stolików, gdzie dzieci sprzeczały się ze sobą i rzucały jadłospisami, podczas gdy rodzice starali się nie zwracać na nie uwagi, Carrie i Joel stanowili prawdziwy wzór dobrego wychowania. - Udało ci się porozmawiać z Dominikiem? - spytał Miles. - Nie. Zostawiłam mu kilka razy wiadomość, ale on chyba rozmyślnie mnie ignoruje. - Wcale bym się nie zdziwił. Co innego obrzucać obelgami; natomiast żeby znieść krytykę z czyjejś strony - o nie, do tego Dominik nie jest zdolny. - Do czego Dominik nie jest zdolny? To pytanie zadała Carrie. Choć z Cambridge nie przychodziły już kartki ani listy, Dominik wciąż był jej ulubieńcem. Harriet z kłopotu wybawiło przybycie kelnerki z koszykiem pieczywa czosnkowego. Kiedy znów zostali sami, Miles oznajmił: - W przyszłym tygodniu podczas ferii urządzamy specjalną imprezę z okazji Halloween, może chcielibyście wpaść? Co wy na to? Będziemy przerabiać dynie na lampiony, a potem urządzamy godzinę książkowych opowieści: każdy musi przebrać się za jakiegoś bohatera literackiego. Jeśli o mnie chodzi, wybrałem sobie Dumbledore'a. Harriet czuła na sobie usilne spojrzenie dwóch par dziecięcych oczu. - Możemy pójść, Harriet?

Wciąż nie mogła się przyzwyczaić, że to do niej należy podejmowanie takich decyzji. - Pewnie, czemu nie. Jaki to będzie dzień? - W piątek, po południu. Oczywiście ty również możesz przyjść. Rzecz jasna, o ile uda ci się urwać z pracy - ale każda dodatkowa para rąk przyda się, jeśli chodzi o te dynie. Skrzywiła się. - Doprawdy, pokusa wprost nie do odparcia. - Ale zaraz uśmiechnęła się i powiedziała: - Nie mogę nic obiecać, ale może uda mi się do was przyłączyć. W piątek wylatuję rano z Dublina, więc może uda mi się wyrwać wolne popołudnie. Po lunchu zdecydowali się na spacer po parku. Przedtem zgarnęli kilka niedojedzonych bułek i z myślą o kaczkach zawinęli je w serwetki. W powietrzu czuć było kąśliwy chłód zbliżającej się zimy, toteż gdy opuścili ciepłe i pachnące czosnkiem wnętrze restauracji, trzeba było zapiąć się po szyję i przyspieszyć kroku. Jak zwykle, Carrie i Joel biegli przodem, rozrzucając stopami zeschłe liście, którymi usiana była ścieżka. Ktokolwiek zobaczyłby ich teraz, uznałby tę czwórkę za szczęśliwą rodzinę. Ta myśl, która jeszcze nie tak dawno przepełniłaby Harriet zgrozą, teraz sprawiła jej przyjemność. Wsunęła rękę pod ramię Milesa. Uśmiechnął się do niej. - Zimno? - Troszeczkę - skłamała. Jednak to nie uczucie chłodu przepełniało ją teraz. Kiedy tak szła obok Milesa, narastała w niej nadzieja i wiara w lepsze jutro. Jakoś tak dobrze było im we czwórkę razem. To zupełne wariactwo, ale bez trudu mogła sobie wyobrazić Felicity, jak spogląda na nich i kiwa głową z aprobatą. Gdy doszli nad brzeg stawu, gdzie zatrzymali się Carrie i Joel, zebrał się tam już cały tłum wygłodniałych kaczek. Niektóre wyszły z wody, otaczając dzieci z bliska, a nieco wystraszony Joel w nerwowym podnieceniu popiskiwał, rzucając im okruszki. Kiedy już skończył im się chleb, poszli na plac zabaw. Miles zaproponował huśtawkę, więc Harriet i Carrie zajęły jeden koniec, a on wraz z Joelem drugi. Dzieci krzyczały głośno za każdym razem, gdy wznosi-

ły się wysoko w powietrze, a gdy potem pobiegły na karuzelę. Patrząc na ich zachwycone twarze, nikt by nie pomyślał, że tak niedawno przeszły wstrząs, jakim była utrata obojga rodziców. Kiedy obserwowała Carrie tłumaczącą Joelowi, jak ma się trzymać, żeby nie spaść, pomyślała, że dzieci czynią wyraźne postępy. Naprawdę. Jakby czytając w jej myślach, Miles odezwał się: - Wspaniałe dzieciaki, prawda? Dzielnie sobie radzą. - Stanął obok niej i objął ją ramieniem. - Felicity byłaby z nich dumna. - I Jeff także. - Zdała sobie sprawę, jak łatwo wszyscy zapomnieli o mężu jej siostry. Tymczasem to on budził w Harriet coraz większe współczucie. Był jeszcze jeden mężczyzna, któremu współczuła. Mężczyzna, którego nigdy nie znała. Właściwie nie wiedziała, dlaczego przedtem nie przyszło jej to do głowy, ale przecież kochanek Felicity musiał być zdruzgotany, gdy dowiedział się o jej śmierci. Harriet nie miała pojęcia, w jaki sposób doszła do niego ta wiadomość, ale e-maile od niego przestały przychodzić po dniu wypadku. Gdzieś, ktoś pogrążony jest w głębokiej rozpaczy. Jak sobie radzi? Czy potrafi żyć z tym poczuciem osamotnienia? Czy ma przyjaciół, którzy mogliby mu pomóc? Czy też cierpi tak bardzo, że nie jest w stanie dzielić się tym z nikim? Dla Harriet stał się postacią do tego stopnia realną, że wręcz posunęła się do tego, żeby wysłać wiadomość na adres, na który Felicity wysyłała swoje listy. Pomyślała sobie, że gdyby chciał z kimś porozmawiać, gdyby chciał opowiedzieć o swojej rozpaczy, nie lękając się potępienia, może będzie mogła mu jakoś ulżyć. Napisała bardzo krótko, że jest siostrą Felicity i że wie o ich związku. Nie była jednak zaskoczona, kiedy jej e-mail powrócił z adnotacją, że konto zostało zlikwidowane. Poczuła, że Miles przyciska ją lekko do siebie ramieniem, spojrzała na niego. - Powinniśmy częściej spędzać takie popołudnia - powiedział. Uśmiechnęła się. - Bardzo bym chciała. - I jeśli się zgodzisz, chciałbym pomóc ci w opiece nad Carrie i Joelem. Są dla mnie jak rodzina.

Harriet wspomniała te słowa wieczorem, kiedy szukała w komodzie czystej koszuli nocnej dla Carrie. Przypomniała też sobie wyraz twarzy Milesa, kiedy pocałował ją na pożegnanie - delikatny pocałunek w usta coś drgnęło w niej i poczuła się lekka, radosna. Czy to możliwe, żeby ona i Miles stali się z czasem czymś więcej niż tylko przyjaciółmi? Szła już do pokoju, kiedy potknęła się o kosz na papiery. Schyliła się, żeby pozbierać rozsypane śmieci i zauważyła zgniecioną w kulę kartkę papieru - pośród zużytych papierowych chusteczek i skrawków temperowanego ołówka. Nie wiedząc właściwie dlaczego, podniosła ją i rozwinęła. To, co ujrzała, sprawiło, że ogarnęła ją zgroza. Zaklęła cicho. „Wstrętne, małe dziwki". No tak. Ta sprawa wymaga podjęcia zdecydowanych kroków. Szybko poskładała kartkę i wepchnęła ją do tylnej kieszeni dżinsów. Przypomniała sobie słowa Willa o tym, że dobrze byłoby dojść istotnych przyczyn postępowania Carrie. Znów zyskał w jej oczach. Teraz mogła zrozumieć, skąd brała się niechęć Carrie do szkoły, nasilająca się szczególnie w niedzielę wieczorem. A także różne bóle brzucha i gardła objawiające się przy śniadaniach. Nie powiedziała Carrie o znalezionym anonimie ani co zamierza zrobić w tej sprawie, ale kiedy układała ją tego wieczora do łóżka, uściskała ją wyjątkowo mocno na dobranoc. - To był fajny dzień - oznajmiła Carrie. - Tobie też się podobało? - Pewnie. A ciebie jeszcze czeka frajda w piątkowe popołudnie zdawała sobie sprawę, że Carrie potrzebuje jak najwięcej rzeczy, o których mogłaby myśleć z radosnym oczekiwaniem, bo przecież szkoła musiała stać się dla niej istnym koszmarem. - Ale spróbujesz zdążyć, prawda? - dopytywała się Carrie. -Przecież Miles ciebie też zaprosił. - Nic nie mogę obiecać, ale się postaram. - Pomożesz nam przygotować kostiumy? - Mam dużo lepszy pomysł: poprosimy o to babcię. Wiesz dobrze, że jest w tym dużo lepsza ode mnie. Carrie uśmiechnęła się i wyciągnęła ręce. - Proszę, przytul mnie jeszcze raz.

Kiedy Carrie była pewna, że Harriet zeszła na dół, wyśliznęła się z łóżka i przeszła na palcach do pokoju brata. - Śpisz? Odwrócił się i usiadł na łóżku. - Nie, a co? Zamknęła za sobą drzwi i weszła do jego łóżka. - Myślisz, że Miles jest chłopakiem Harriet? Wzruszył ramionami. - Nie wiem. A jak ty myślisz? - Widziałam, jak trzymali się w parku za ręce. I widziałam, jak się całowali. Gdyby Harriet wyszła za niego, nie musielibyśmy mieszkać w tym okropnym domu śmierdzącym kotami. Moglibyśmy przenieść się do Milesa, do Maywood. Na pewno ma bardzo ładny dom. I zawsze mielibyśmy pełno książek do czytania. - Czy to byłoby tak, jakbyśmy znów mieli prawdziwych rodziców? - Prawie. Poza tym, gdybyśmy przeprowadzili się do Maywood, musielibyśmy zmienić szkołę. Chciałbyś, prawda? Poszlibyśmy do nowej szkoły, a tam może inne dzieci byłyby fajniejsze. Joel przytulił się mocno do siostry. Jeśli Carrie ma rację, a przecież ona zawsze ma rację, wszystko będzie lepiej. Jeżeli Carrie będzie zadowolona z nowej szkoły, nie będzie już z niej uciekać, a on nie będzie musiał się bać, że zostanie całkiem sam.

Rozdział trzydziesty trzeci Bob wiedział, że to podłe i egoistyczne z jego strony, nie mógł jednak doczekać się końca ferii, kiedy dzieci znów pójdą do szkoły. Dopóki kręciły się po domu, strasznie trudno mu było urywać się i spotykać z Jennifer. Kiedykolwiek chciał iść na spacer albo po zakupy, natychmiast chciały iść razem z nim. Wiedział, że się nudzą, ale czy nie mogłyby od czasu do czasu pobawić się same? Myślał już, że znalazł na to sposób, kupując cały stos kaset wideo po okazyjnej cenie, a do tego wielkie butle napojów gazowanych, popcorn do przyrządzenia w mikrofalówce i zestaw słodyczy od Edny Gannet. Rezultat jednak był taki, że późnym popołudniem dzieciaki zaczęły wariować, stały się rozdrażnione i nieznośne. Carrie, co było zupełnie nie w jej stylu, niemal rzuciła się na Joela, wyrywając mu jego ukochany jedwabik. Kiedy Eileen zdołała wreszcie nakłonić dziewczynkę, żeby mu go oddała, Joel wpadł w histerię, bo okazało się, że Carrie oderwała jeden róg szaliczka.Na to właśnie przybyła Harriet, która wróciła z pracy. Carrie stwierdziła, że nie wyjdzie ze swojego pokoju, Joel zaś wył jak syrena. Harriet zauważyła wtedy, że może dzieciom przydałoby się więcej urozmaicenia, a nieco mniej cukru. Łatwo jej mówić, kiedy spędza cały dzień w pracy, z dala od nich. Czegóż on sam by nie dał, żeby móc nadal pracować! Wciąż w trasie, polując na zamówienia, czując, że żyje. Ze jest sobą. To właśnie tak lubił w spotkaniach z Jennifer, bowiem przy niej czuł się tym samym człowiekiem, co kiedyś. Zamierzała wyruszyć w dalszą drogę na początku tygodnia, jednak problem z silnikiem,

który wyniki po jej przybyciu do Kings Melford, okazał się na tyle poważny, że musiała tu pozostać, w oczekiwaniu na naprawę. Spece z warsztatu znajdującego się w przystani robili, co mogli, żeby zdobyć potrzebne części zamienne, ale w fabryce w Niemczech ktoś coś pomieszał i zamiast nich przyszła zupełnie inna przesyłka. Zamówienie zostało złożone powtórnie, jednak mechanicy - jak powiedziała mu Jennifer - obawiali się, że części nie przyjdą prędzej, jak w przyszły wtorek. Tak zarządził los. Wyrokiem przeznaczenia miała pozostać tutaj. Udało mu się z nią zobaczyć kilka razy w tym tygodniu, albo wcześnie rano podczas spaceru z Tobym, nim dzieci jeszcze wstały, albo wieczorem, gdy leżały już w łóżkach. Jego uczucia w stosunku do Jennifer wzmogły się, ale nie w taki sposób, jak mógłby się tego spodziewać. Od razu postawiła sprawę jasno, wyjaśniając, że nie należy do kobiet, które pozwoliłyby sobie na romans z żonatym mężczyzną. - Nie tego pragnę - odpowiedział wówczas, zaskoczony jej szczerością, ale zarazem z ulgą. Nie chciał, żeby ich przyjaźń mąciły jakieś niedopowiedzenia. - Kiedy jestem z tobą, jest mi też lepiej ze sobą samym - powiedział jej. - Dzięki tobie wszystko, co złe, oddala się. Cała wściekłość, cała ta beznadzieja. Myślisz, że to ma jakiś sens? Czy raczej odnosisz wrażenie, że jestem na najlepszej drodze do obłędu? - Odnoszę wrażenie, że jesteś pogrążony w smutku i potrzebujesz przyjaciela - odparła po prostu. - Dopóki pod tym względem wszystko jest jasne, to w porządku. Bardzo bym nie chciała, żeby twoja żona pomyślała sobie o nas coś niewłaściwego. Ten dzień z punktu widzenia Boba zaczął się źle. Lało tak bardzo, że gdy gwizdnął na Toby'ego i zdjął z wieszaka smycz, pies popatrzył na niego z niedowierzaniem i zwinął się w kłębek na swoim legowisku. - Chyba nie zamierzasz nigdzie iść w taką pogodę? - odezwała się Eileen. W jej głosie i spojrzeniu było coś takiego, że wzruszył ramionami: - Może i masz rację.

Potem padać przestało i Eileen zaproponowała, żeby pojechali do centrum ogrodniczego. Wolałby tam pojechać sam, ale Eileen stwierdziła, że zastanowi się, jakie cebulki żonkili kupić do ogrodu, on zaś tymczasem będzie mógł zafundować dzieciom przejażdżkę miniaturową kolejką przewidzianą jako atrakcja dla młodocianych klientów centrum. W lecie kursowała codziennie, ale przez resztę roku tylko w niedziele i dni wolne od szkoły. Tak więc rozdzielili się po przybyciu do centrum: Eileen udała się do środka, by zająć się wybieraniem cebulek, które oferowano tam w szerokim asortymencie, a Bob z dziećmi poszli do drewnianej budki, w której sprzedawano bilety na kolejkę. Carrie miała znudzoną minę, jakby chciała powiedzieć „już z tego wyrosłam", ale Joel aż wyrywał się do przodu, żeby zająć pierwsze miejsce w ogonku. Jednak żadnego ogonka nie było, był za to młody człowiek, którego Bob rozpoznał, bo poprzednim razem, kiedy tu był, ten gówniarz przez nieuwagę polał go wodą ze szlaucha. - Dwa ulgowe i jeden emerycki? - spytał, podnosząc oczy znad otwartego magazynu; widać było, że rozkładówka przedstawia wydatny, kobiecy biust. Bob nie znosił, kiedy uznawano go za emeryta i często zatajał swój podeszły wiek; wolał zapłacić więcej, niż zostać uznanym za zniedo-łężniałego starca. - Tylko dwa bilety dla dzieci - powiedział, podając banknot pię-ciofuntowy. Chłopak wręczył mu bilety i resztę z pobłażliwym uśmiechem. - Pewno, lepiej nie ryzykować. W pana wieku lepiej unikać zbyt wielu wrażeń, no nie? Bob poczuł tak przemożną chęć wbicia tych słów z powrotem w gardło bezczelnego gnoja, że musiał opanować się przez moment, nim oddał dzieciom bilety. Jak przez mgłę dotarło do niego, że Carrie o coś pyta. Zawsze o coś pytała. Czasami ogarniało go odrętwienie i nie zwracał na nią uwagi. - Dziadkuuu! Wziął się w garść i powrócił myślami do rzeczywistości. - Nie musisz krzyczeć, Carrie. O co chodzi?

- Dlaczego ten pan patrzył na zdjęcie gołej pani, dziadku? - Dlatego, że jest wzorcowym okazem hołoty, jakiej pełno na tym świecie. A teraz proszę, tutaj są wasze bilety. Carrie, pamiętaj, że masz usiąść obok Joela i uważać na niego. - A ty nie jedziesz z nami? - Nie, Joelu. - A co będzie, jak wypadnę? - Carrie będzie cię trzymać. Joel popatrzył na siostrę z powątpiewaniem. Może wspomnienie rozdartego szalika jest wciąż jeszcze zbyt żywe - pomyślał Bob. Kolejka zajechała na miniaturową stację, z czteroosobowych wagoników wysypała się garstka dzieci z rodzicami. Maszynista odczekał równo pięć minut, a potem zagwizdał i ruszył, z opalanej węglem maszyny dobyły się kłęby pary. Podczas tego kursu Carrie i Joel byli jedynymi pasażerami wyruszającymi w podróż trwającą całe osiem minut. Pomachali Bobowi na pożegnanie - Carrie tylko podniosła rękę, ale Joel wymachiwał swoją jak oszalały - i Bob natychmiast poczuł, że ogarnia go rozpaczliwy smutek. Jeszcze nigdy jego wnuki nie wydały mu się tak osamotnione. O Boże - pomyślał, machając do nich - zaraz się rozpłaczę. Carrie marzyła, żeby tak mogło być zawsze. Żadnej szkoły, żadnych listów, żadnych wrednych dziewczyn. Żeby każdy dzień spędzać w tak miły sposób. Po przejażdżce pociągiem i lunchu złożonym z kiełbasek oraz fasoli, pojechali do miasta. Babcia poszła do fryzjera, a dziadek postanowił przejść się z nimi po sklepach. - A czy możemy odwiedzić Willa? - spytała Carrie, gdy odwieźli babcię do zakładu fryzjerskiego i zaparkowali samochód. - Dobra myśl, dawno go nie widziałem. Ale Willa nie było w antykwariacie. Ten pan - pan Jarvis - który tamtego dnia, gdy uciekła ze szkoły, miał takie śmieszne buty, powiedział im, że Will pojechał na aukcję. - No nic, proszę mu przekazać, że byliśmy - powiedział dziadek. Stamtąd udali się do miejsca, o którym dziadek powiedział, że takie sklepy lubi najbardziej.

- W sklepach dobroczynnych najciekawsze jest to - oznajmił, otwierając drzwi - że nigdy nie wiadomo, co człowiek znajdzie. Carrie zmarszczyła nos. - A co tak pachnie? - To zapach zbyt wielu rzeczy ściśniętych w zbyt małym pomieszczeniu. Spróbujcie jednak nie mówić tak głośno, dobrze? A teraz uważajcie, tam jest dział z książkami i zabawkami, może byście tam poszli i poszukali czegoś dla siebie? - A ty gdzie będziesz? - zainteresował się Joel. - Tutaj, pogrzebię w tych ciuchach. Carrie obrzuciła spojrzeniem pełnym sceptycyzmu stos starych ubrań, które jej dziadek zaczął już przeglądać i zaprowadziła Joela na tył sklepu, do działu dziecięcego. - Zobacz - stwierdziła, wskazując niską półkę - to taki pociąg, jakim dopiero co jechaliśmy. - Wcale że nie. Ten jest zepsuty. I ma inny kolor. I jest... o, zobacz, co znalazłem - pokazał jej nakręcaną mysz. Przekręcił kluczyk i puścił zabawkę po podłodze. Podskakując na brudnej wykładzinie, mysz przejechała na drugą stronę i znikła za kotarą. Pobiegli tam i wpadli za zasłonę - nagle znaleźli się twarzą w twarz z ładrrą, jasnowłosą dziewczyną, która właśnie wkładała ramię do rękawa kurtki. - Chyba jest pod moją torbą - powiedziała z przyjaznym uśmiechem. Zakłopotani, wycofali się oboje. Dziewczyna wyszła po kilku sekundach z przymierzalni i podała im nakręcaną mysz. - Ja was chyba znam. Mieszkacie naprzeciwko mojego ojca. Carrie odpowiedziała jej uśmiechem. - Właśnie byliśmy u niego w sklepie, ale go tam nie było. - Wiem coś o tym. Byłam z nim umówiona na lunch, ale nagle okazało się, że musi jechać na aukcję. Tak przy okazji, mam na imię Gemma. Słyszałam, że tata oferował usługi mojej siostry jako opiekunki dla was. - Naprawdę? - zaniepokoiła się Carrie. - Nie róbcie takich min. Nie ma czego się bać, ona nie gryzie. No, to cześć.

Carrie spoglądała w ślad za dziewczyną, która podeszła do kasy i zapłaciła za to coś, co przed chwilą przymierzała. - Fajna, nie? - powiedziała do Joela. - Ale po co nam opiekunka? Przecież mamy Harriet, i babcię, i dziadka. Nikogo więcej nam nie potrzeba. Carrie westchnęła. Zaczynała już mieć dosyć tego, że Joel ciągle czymś się martwi. - Przecież nawet jak byliśmy z mamą i tatą, zawsze mieliśmy opiekunkę - przypomniała mu. - Nie pamiętasz, jak mama mówiła, że ona i tatuś muszą mieć możliwość, żeby pójść dokądś bez nas? Mówiła, że to jest czas „tylko dla dorosłych". Chodź, spytamy dziadka, czy kupi nam tę mysz. Kiedy rozglądali się za dziadkiem, Carrie nagle przypomniało się, jak któregoś wieczora mama przygotowywała się do wyjścia. Taty nie było, więc Carrie zdziwiła się, że jej matka wychodzi z domu sama. - To czas „tylko dla mamy" - i roześmiała się radośnie. - Ładnie wyglądam? - Wyglądasz ślicznie - powiedziała jej wtedy Carrie. - A dokąd idziesz? - Spotkać się z przyjacielem. Bardzo dobrym przyjacielem. Pocałuj mnie na dobranoc i bądź grzeczna dla opiekunki. Wydawało się, że tamten wieczór był strasznie, ale to strasznie dawno. Wychodzili właśnie ze sklepu dobroczynnego, gdy Carrie ujrzała kogoś, kogo znała ze szkoły, i wpadła w panikę. Emiły nie może jej zauważyć! Zanim jednak zdążyła schować się za dziadka, Emily spojrzała przez ulicę w jej stronę i spostrzegła ją. Ich spojrzenia spotkały się i w jednej chwili cały dzień był już zepsuty. W drodze do domu Joel siedział za babcią, której włosy były teraz sztywne i pachniały lakierem. Ciągle myślał o tym, co powiedziała Carrie. O tym, że ich rodzice wychodzili bez nich. Pamiętał tylko jeden taki raz, gdy wybrali się dokądś wieczorem, a był to ten wieczór, kiedy już nie wrócili. A potem, jakby znikąd, pojawiło się

wspomnienie czegoś, o czym dotąd nie pamiętał, a dotyczyło to również tego wieczoru. Tata był z jakiegoś powodu rozgniewany. Tylko dlaczego tata się gniewał? - Czy myśleliście z żoną, żeby zasięgnąć porady terapeuty? Bob zamknął drzwiczki piecyka, w którym paliło się drewno, przeszedł nad Tobym i siadł na ławeczce. Po przeciwnej stronie stołu Jennifer przyrządzała sobie grog z whisky. Był u niej niespełna dziesięć minut, ale już całe napięcie tego dnia odpływało w niepamięć. A dzień był naprawdę z piekła rodem. Najpierw wściekł się na tego nieokrzesanego gbura w centrum ogrodniczym, potem ten ściskający za serce smutek, gdy dzieci odjeżdżały kolejką, a następnie, zupełnie bez powodu, Carrie przekształciła się w małego potwora, nie chciała zjeść podwieczorku i rozpętała istne piekło, kiedy Eileen zagroziła jej, że jeżeli nie będzie grzeczna, nie pójdzie w piątek na imprezę do księgarni w Maywood. Jednak tutaj, na pokładzie „Jennifer Rose", od razu poczuł się wypoczęty i uspokojony. - Nie - odpowiedział po chwili na jej pytanie. - Eileen chciała to zrobić, ale... ale ja nie byłem w stanie zdobyć się na to, żeby omawiać coś tak osobistego z nieznajomymi osobami. - Ale ze mną o tym rozmawiałeś. Zastanowił się nad tym. - Może zabrzmi to dziwnie, ale dla mnie nigdy nie byłaś kimś obcym. Przestała mieszać napój i popatrzyła na niego. - To chyba najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałam. Dziękuję. Mieszała jeszcze przez chwilę, a potem upiła ostrożnie łyk. Poczuł unoszący się w powietrzu zapach whisky. - Jeżeli nie czujesz się dobrze, może powinienem zostawić cię w spokoju - stwierdził. - Chyba masz rację. Czuję się raczej zmęczona. Niechętnie dźwignął się na nogi. Toby przeciągnął się, wstał na cztery łapy, wygiął grzbiet i otrzepał się, gotów do drogi. - Chyba każdy z nas chciałby móc zrobić coś takiego - zauważyła Jennifer. - Po prostu otrząsnąć się ze wszystkich zmartwień.

- Nie odprowadzaj mnie - powiedział, idąc do drzwi saloniku i maszynowni. - Zostań w cieple. Może przynieść ci coś rano? - Nie, dziękuję. - Mleka? Chleba? Roześmiała się. - Nie przesadzaj. To tylko przeziębienie. Wtedy po raz pierwszy ją pocałował. Tylko leciutko musnął ustami jej czoło. - Śpij dobrze. Kiedy szedł ścieżką wzdłuż kanału, nocny chłód przeniknął go aż do szpiku kości. Zapiął kurtkę i przyspieszył kroku, na ile pozwalało mu na to chore kolano. Mijając dom Willa, spojrzał w jego stronę i zobaczył, że w sypialni pali się światło. Zasłony nie były zaciągnięte, więc aż nazbyt dobrze można było dostrzec postacie oraz zorientować się, co robią. To było dosyć krępujące, Bob poczuł się nagle jak podglądacz, więc czym prędzej ruszył dalej. Powodzenia - życzył im w myślach, choć nie bez ukłucia zazdrości. Will starał się, jak mógł. Jednak po dniu, jaki miał za sobą - najpierw nieudana aukcja, potem beznadziejne poszukiwania po całym Shropshire w pogoni za pewną drewnianą komodą, która jak się potem okazało, w ogóle nie istniała - po prostu nie był już zdolny wykrzesać z siebie energii, by zaspokoić oczekiwania Sandry. Uwolnił się z jej objęć, by złapać nieco powietrza i przetoczył się na bok. - O, nic z tego! - zawołała. - Wracaj tu zaraz. - Muszę iść do łazienki - skłamał. Nim zdążyła go pochwycić, wymknął się z sypialni i przebiegł przez podest. Dla pewności zamknął drzwi na zasuwkę i oparł się o nie, wyczerpany. Zastanawiał się, co właściwie, do cholery, wyprawia. Dlaczego zgodził się na kolejne spotkanie z Sandrą, choć oboje stwierdzili przecież, że przestało ich bawić... ale właściwie co? Ta przygoda? To bezmyślne parzenie się? Oj, daj spokój - powiedział sobie, stojąc teraz przed lustrem - czy jakikolwiek zdrowy na umyśle mężczyzna odrzuci okazję, żeby się zabawić bez zobowiązań? Odkręcił kran i ochlapał twarz zimną wodą.

Jednak ten seks bez zobowiązań - pomyślał dalej - wcale nie oznacza braku komplikacji. Usłyszał, że Sandra woła go, zamknął więc oczy, próbując przygotować się do kolejnych wyczynów. Nie wiedział, czy ma czuć upokorzenie, czy może ulgę, kiedy dwadzieścia minut później rozdrażniona Sandra pospiesznie wciągała na siebie ubranie. - Wiesz, na czym polega twój problem? Po prostu starzejesz się. Nie potrafisz stanąć na wysokości zadania. - Może i masz rację - mruknął, ona tymczasem zbiegła po schodach i krzyknęła jeszcze, że nie chce mieć już z nim więcej do czynienia. Stał pod prysznicem tak długo, aż skończył się zapas ciepłej wody. Włożył szlafrok i podszedł do okna, które wychodziło na ogród przed domem. Latarnie rzucały malowniczy blask na nawierzchnię ulicy. Dalej widoczny był dom Dory Gold i gęste pióropusze wysokich, egzotycznych traw rosnących przed jej domem, które dziwnie pasowały do tego, co wiedział o tej kobiecie. Obok zaś wznosił się dom McKendricków, a przed nim surowo przycięte krzewy, wyglądające równie nieprzyjaźnie, jak Harvey McKendrick tego dnia, kiedy złożył Willowi wizytę, aby powitać go w sąsiedztwie. Owszem, był uprzejmy, ale nic więcej. Will już dawno uznał, że podoba mu się na Maple Drive i prawdopodobnie nie sprzeda tego domu tak szybko, jak z początku zamierzał. Szybki zarobek to jak seks bez komplikacji - łatwo przyszło, łatwo poszło. Teraz zaś miał ochotę na coś bardziej stałego i esencjalnego. Uśmiechnął się na myśl, jaką pochwałę usłyszałby od Marty'ego, gdyby ten dowiedział się, że Will tak niepokojąco prędko dojrzewa. Spoglądając w stronę domu numer dwadzieścia, pomyślał o Harriet. Ciekawe, jak się miewa? Bardzo mile wspominał wieczór, który spędzili razem. Zwłaszcza w porównaniu z tym, który się właśnie zakończył, tamten był wprost idealny. Ciekawe, co by było, gdyby zaprosił ją na kolację. - A czemu nie? - zadał sobie pytanie. Bo jest od ciebie o wiele młodsza, idioto!

Przecież mówimy tylko o kolacji - zaoponował. O niczym więcej. Jednak gdy powiedział to sobie, jego ciało zdradziło go, prezentując objawy, które z pewnością zażegnałyby wszystkie wcześniejsze problemy, jakie pojawiły się w obecności Sandry. Zdumiony, odsunął się od okna i poprawił szlafrok. Co się dzieje, do diabła? Przecież Harriet Swift w ogóle nie była w jego typie. Była za młoda. Za szczupła - gdzież te seksowne krągłości, za którymi zawsze przepadał? Nie była blondynką. Nawet farbowaną. No więc, o co chodzi? Wygładził pościel i położył się na kołdrze z rękami pod głową. Fakt, była bystra, rzeczowa i szczera, a to zawsze podobało mu się w kobietach. Była też zaciekle niezależna, co budziło w nim mieszane, ale pozytywne odczucia. No i oczywiście wszystko to, co sprawiło, że przezwał ją „panną Jeż", i co z początku go bawiło, a teraz budziło w nim instynkty opiekuńcze. Wiedział bowiem, że kolczasta zbroja jest tak naprawdę przebraniem, bo w sytuacji, w jakiej się znalazła, czuje się wystawiona na krytykę ze strony otoczenia i bezbronna. Traktuje swoją rolę opiekunki Carrie i Joela niezwykle poważnie - być może niekiedy zbyt poważnie. W rezultacie zdarza się, że dokonuje błędnej oceny. Tym niemniej, nie sposób jej nie podziwiać. Dziewczyna z prawdziwą ikrą. A więc to tak? Ten oto zestaw składników komponuje się w całość, która budzi jego pożądanie? Jest tylko jeden sposób, żeby się przekonać. Musi poznać ją lepiej. Czy zbyt ryzykowne będzie, jeśli rzuci mimochodem, że ma wolny bilet na koncert Joolsa Hollanda w przyszłym tygodniu? Zawsze można udawać, że zaproponował jej to tylko tak, po sąsiedzku. Czemu nie? Zresztą, przecież ta różnica wieku między nimi nie jest aż tak strasznie wielka.

Rozdział trzydziesty czwarty Tej nocy Harriet śniła, że znalazła się w sosnowym lesie. Zgubiła drogę, nie bała się jednak, tylko niepokoiło ją, że nie pamięta, gdzie są dzieci. Jeszcze przed chwilą były razem z nią, a teraz gdzieś znikły. Weszła głębiej w las i usłyszała, że ktoś woła ją po imieniu. Najpierw głos był nikły, ale im bardziej zagłębiała się w gąszcz, tym staje donioślejszy i wyraźniejszy. Wyszła na skraj polany, gdzie słoneczny blask przeświecał przez szczyty sosen, a ziemia była miękka, wyścielona dywanem z igliwia. Pośrodku polany, na drewnianym stole siedziała Felicity, machając nogami. - No, jesteś - odezwała się. - Czekaliśmy na ciebie. - My? - zdziwiła się Harriet. Co za my? Natomiast widok siostry w ogóle jej nie zaskoczył. Felicity roześmiała się. - Nie myślałaś chyba, że inni zapomnieli? Harriet odetchnęła z ulgą, sądząc, że siostra mówi o dzieciach. A więc Carrie i Joel są bezpieczni. Nagle Felicity zeskoczyła ze stołu, ukazując wielki, urodzinowy tort. Za stołem stali Dominik i Miles. Harriet zmieszała się, bo przecież chyba to nie są jej urodziny? Dominik podszedł do niej. - Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin - powiedział, a potem pocałował ją mocno w usta, głęboko wsuwając język, a jego oczy lśniły, jakby drocząc się z nią, jakby mówiły: „Przecież to tylko żart, nie powiesz mi, że to traktujesz na poważnie?". Tyle że jej to naprawdę sprawiało przyjemność i odwzajemniała jego pocałunek - bez tchu, namiętnie. Obejmowała go mocno, dopóki on, bez

ostrzeżenia, nie odepchnął jej od siebie ze śmiechem. - Wybacz, Harriet. Chyba mylisz mnie z moim bratem. Zawstydzona, podeszła do Milesa. - Przepraszam - wyszeptała. Pochylił głowę i pocałował ją lekko w policzek. - Nie - powiedziała. - Pocałuj mnie naprawdę, tak jak Dominik. Spełnił jej żądanie, z zamkniętymi oczyma, obejmując ją mocno ramionami. - Nie wiem, co mam robić - powiedziała, gdy odsunęła się od niego, by popatrzeć na twarz mężczyzny i przekonać się, co myśli. - Powiedz mi, co mam robić. - Wszystko będzie dobrze - rzekł cicho, a potem powoli odwrócił się i odszedł w kierunku stołu, by stanąć obok Felicity i Dominika. Budzik wyrwał Harriet ze snu swoim natrętnym pikaniem; leżała przez chwilę w ciemnościach. Nasłuchując bulgotu w rurach centralnego ogrzewania, zaczęła zastanawiać się nad przesłaniem tego snu. Należał on do tych wizji, które zdają się mieć jakiś głęboki sens lub istotne znaczenie. Odrzuciła oczywiste skojarzenie -takie, że oto znów porównuje ze sobą Milesa oraz Dominika i zamyśliła się głęboko. Może było to nieracjonalne, a nawet absurdalne, ale była pewna, że ten sen zawiera w sobie jakąś ważną dla niej wiadomość. Przede wszystkim te słowa - „nie wiem, co mam robić" - to brzmiało jak dźwięk odległego dzwonu, odbijający się echem. Co mam zrobić... ale z czym? Kiedy stała już pod prysznicem i rozmyślała o czekającym ją dniu - czyli o wyprawie do Irlandii - zdolność logicznego myślenia powróciła. No jasne! Niepokój w tym śnie odnosił się do Carrie i jej szkolnych problemów. Harriet wciąż nie powiedziała rodzicom o znalezionym liście, ani też w jaki sposób zamierza załatwić tę sprawę. Nie chciała ich martwić. Zwłaszcza matki, która niepokoiła Harriet niemal tak samo, jak ostatnie kłopoty Carrie. Była przekonana, że Eileen coś przed nią ukrywa. Może czuje się gorzej i nie chce, żeby Harriet albo ojciec się o tym dowiedzieli? To do niej podobne: wytrwać na po-

sterunku w stoickim milczeniu. Harriet pomyślała, że może warto porozmawiać z Dorą, Eileen mogła zwierzyć się przyjaciółce. Jednak ta sprawa musi zaczekać. Dziś należy skupić się na tym, co czeka ją w Dublinie. Jeszcze tylko szybka kawa, a potem jazda na lotnisko, gdzie miała spotkać się z Howardem. Kiedy zeszła na dół, dzieci już nie spały. Zajrzała do salonu i zobaczyła, że siedzą na sofie, jeszcze w piżamach, wpatrując się w telewizor, jakby urzeczone postacią młodej prezenterki, wyglądającej niczym modelka przed okładkową sesją fotograficzną dla jakiegoś szpanerskiego magazynu. Dziewczyna bełkotała coś w języku, który uchodził za angielski w telewizyjnym świecie. W czasach Harriet i Felicity obowiązywał styl typu „dziewczyna z sąsiedztwa". Gdzież się podział? Starzeję się - pomyślała Harriet. Wkrótce będę krytykować Carrie za to, jakich przyjaciół sobie dobiera, a potem za jej strój. Czy padam właśnie ofiarą upośledzenia nierozerwalnie związanego z pełnieniem funkcji rodzicielskiej? Czy należy z tego wnioskować, że wychodzą teraz na jaw uprzedzenia, o których nie miałam dotąd pojęcia, a które w konsekwencji sprawiają, że człowiek w końcu upodabnia się jak dwie krople wody do własnej matki i ojca? Joel zauważył ją pierwszy. Wyjął kciuk z buzi i owinął go swoim jedwabikiem, jakby zostawiając sobie ten przysmak na później. - Harriet, wyglądasz jakoś inaczej - oznajmił. Carrie oderwała wzrok od telewizora. - Masz na sobie spódnicę - stwierdziła z czymś pomiędzy niedowierzaniem a wyrzutem w głosie. - Niezupełnie. To się nazywa kostium. - Ale dlaczego? Ty nigdy nie nosisz spódnic. - A dzisiaj - owszem. - Idziesz w jakieś specjalne miejsce? Jeszcze jedna rzecz, której się nauczyła: dzieci pamiętają tylko o tym, co się dzieje w ich własnym świecie. - Nie pamiętacie? Lecę dziś do Irlandii. Joel popatrzył na nią szeroko rozwartymi oczami. - Na długo?

- Daj spokój, przecież rozmawialiśmy o tym wczoraj. Nie będzie mnie w domu tylko przez jedną noc - podeszła i usiadła obok nich. Żeby zająć go czymś innym, powiedziała: - Pamiętacie chyba, że jutro wybieracie się do Maywood, na imprezę w księgarni? Carrie objęła kolana ramionami. - Babcia powiedziała, że dzisiaj nasze stroje będą gotowe. Myślisz, że będą jakieś nagrody za najlepsze przebranie? - Przekonasz się sama. - Ale wrócisz na czas, prawda? - w tym pytaniu Joela pobrzmiewało niepokojące drżenie. - Będę bardzo się starać. Niestety, niczego nie mogę obiecać -wyjaśniła Harriet. - Jeśli lot się opóźni albo będą korki na drogach, nic na to nie poradzę. - Ale ty musisz tam być! To powiedziała Carrie. Trochę zdziwiona natarczywością tego stwierdzenia, Harriet wstała. - Już mówiłam: zrobię, co się da. Kiedy już wychodziła z domu i żegnała się z matką, usłyszała od niej: - Postaraj się nie sprawić dzieciom zawodu. Im naprawdę zależy, żebyś jutro tam była. Harriet nigdy nie była w stanie zrozumieć, dlaczego ludzie muszą powtarzać w kółko to samo. Przecież o ile dane są czytelne i prawidłowe, wystarczy wprowadzić je raz. Kiedy samolot Aer Lingus wylądował na dublińskim lotnisku, Harriet uświadomiła sobie, że właśnie odbywa podróż służbową, podczas której czeka ją więcej krępujących sytuacji, niż kiedykolwiek w życiu. Howard zdążył już obrazić jednego ze stewardów, zwracając się do niego per „Mick", chociaż na plakietce wyraźnie widniało imię Declan, a teraz wdał się w coś, co przypuszczalnie jego zdaniem było przyjazną pogawędką z mężczyzną na sąsiednim fotelu, Harriet jednak obawiała się, że w rezultacie tej wymiany zdań może dojść do niezłej awantury. Tamten facet spieszył się, żeby złapać kolejne połączenie, włożył więc już kurtkę i schował gazetę do teczki.

- Niech pan się nie przejmuje, kolego - poradził mu Howard. -Tutaj już obowiązuje irlandzka punktualność. Pański samolot przypuszczalnie i tak nie wystartuje przed końcem dnia. Mężczyzna rzucił mu jadowite spojrzenie. - Myślę, że sam pan się przekona: działamy tu o wiele sprawniej, niż może pan sobie wyobrazić. - Ruszył przejściem między siedzeniami. Trzeba było jednak przyznać Howardowi, że w podróży nie był sknerą. Gdy wynajęli samochód i przedarli się przez zatłoczone ulice Dublina, znaleźli się w hotelu naprzeciw St Stephen's Green. - W Shelbourne nie było miejsc - stwierdził - ale ten podobno jest niewiele gorszy. Proponuję piętnaście minut, żeby się odświeżyć, potem spotykamy się w lobby na dole, kawa - i w drogę. Ich pokoje sąsiadowały ze sobą. Harriet wolałaby raczej nieco większy dystans, na przykład rzędu dwóch pięter. Jednak rozpakowując swoje drobiazgi, doszła do wniosku, że przesadza. Howard może i jest nadętym szowinistą, jednak jakoś nie sprawia wrażenia typa, który będzie dobijał się do jej drzwi późną nocą i proponował wspólnego drinka. W biurze opowiadano sobie, że jest szczęśliwym mężem, choć owo małżeńskie szczęście znalazł dopiero za drugim podejściem. Jedynym powodem do niepokoju był wyraz jego twarzy, gdy spotkali się na lotnisku, oraz to, że ukradkowo rzucał okiem na jej nogi podczas lotu. Fakt, że był raczej przyzwyczajony do widoku Harriet w spodniach i T-shircie, czyli w jej zwykłym stroju roboczym. Zdarzało jej się nosić spódnicę, ale tylko wyjątkowo. Trochę się tego wstydziła, ale jednak uległa dość bezpośredniej sugestii Howarda, żeby na tę podróż przybrała jak to określił - „bardziej biznesowy" wygląd, jeśli chodzi o ubiór. - Co do kobiecego wdzięku i zalotnych sztuczek, to na mnie nie licz odpowiedziała. - Jestem specem od komputerów, nie od uwodzenia. - A nie możesz być seksownym specem? - zapytał z twarzą pokerzysty. Przyjmując konwencję, podjęła:

- To znaczy, że mam mieć na sobie tylko biały fartuch laboratoryjny, a potem zdjąć okulary w grubych oprawkach, rozpuścić włosy i rozpiąć,..? - Spokojnie, spokojnie. Nie kręcimy filmu dla dorosłych! Zgodziła się odegrać wyznaczoną przezeń rolę tylko dlatego, że za wszelką cenę pragnęła udowodnić, ile jest warta; jeśli spódnica miałaby jej w tym dopomóc - tym lepiej. Harriet była pod wrażeniem. Howard zachowywał się w pełni profesjonalnie. Zdała sobie teraz sprawę, że Adrian wcale nie przesadzał, mówiąc jej, iż za maską jowialnej arogancji, Howard skrywa coś znacznie więcej. Wiedział, co robi i podszedł do potencjalnego klienta ze znajomością rzeczy. Po przemądrzałym bufonie, który zajmował obok niej miejsce w samolocie, nie zostało ani śladu. - Chciałbym teraz zaproponować - rzekł, rzucając spojrzenie w jej stronę - żeby Harriet opowiedziała ogólnie o charakterze aplikacji, jaką możemy dla państwa opracować. W ten sposób poznają państwo specjalistkę, która będzie nadzorować działania prowadzone na rzecz waszej firmy. Kilka godzin później, kiedy wymieniła adresy e-mailowe z dostawcą systemu AVLS i ustalono, że dostanie od niego specyfikację określającą zapotrzebowania firmy, Harriet wraz z Howardem ruszyli z powrotem do hotelu. Harriet obiecywała sobie błogie chwile nieróbstwa, w tym gorącą kąpiel z bąbelkami, a potem wylegiwanie się w łóżku przed telewizorem i przysmaki znoszone przez hotelową obsługę, jednak Howard miał inne plany i nie przyjął do wiadomości jej odmowy, kiedy zaprosił ją na drinka. - Nie bądź nudziarą, Harriet. Chodźmy się napić, żeby to uczcić. - Jeszcze nie mamy tego kontraktu. - Zawsze przejawiasz podobny optymizm? - Myślę... - Nie, ja ci powiem, jaki jest twój sposób myślenia - przerwał jej, ciągnąc Harriet przemocą do baru. - Rozumujesz zbyt dosłownie. Wszyscy programiści są tacy sami. A teraz siadaj na tym stołku, a ja postawię ci drinka. - Przywołał barmana i zażądał: - Butel-

kę szampana! I nie wciskajcie mi jakiejś taniochy. Ma być Veuve albo Moet. Oto i znów mamy do czynienia z prawdziwym Howardem - pomyślała Harriet, próbując jakoś przyzwoicie umieścić się na barowym stołku - jej spódnica podjechała mniej więcej na wysokość majtek. - Przestań się kręcić - fuknął na nią - i zostaw tę spódnicę tam, gdzie jest. Do twarzy ci z tym. Zaczerwieniła się. - Czy wszystkie swoje pracownice traktujesz w ten sposób? Puścił do niej oko. - Tylko te, wobec których żywię wielkie nadzieje. Podano szampana, a Howard uparł się, że własnoręcznie rozleje go do kieliszków. - Zdrowie. Dobra robota. Świetnie się dziś spisałaś. Dobrze wiedziałem, że tak będzie. Postanowiła przyjąć komplement za dobrą monetę i nie zastanawiać się za bardzo, jakie to nadzieje wobec niej lęgną się w mózgu szefa. Nie wpadaj w paranoję - powiedziała sobie. Wyluzuj się i pij. Howard pił szybko, i choć nie miała zamiaru dotrzymywać mu tempa, wypiła więcej, niż planowała. Wprawienie się w stan upojenia alkoholowego w towarzystwie przełożonego nie wydawało jej się najlepszym pomysłem. - Co powiesz na kolację? - spytał, kiedy rozlał już ostatnie krople z butelki do kieliszków. - Zjemy tutaj czy pójdziemy na miasto? Pomyślała, że świeże powietrze dobrze jej zrobi i rozjaśni w głowie, toteż zaproponowała wypad na miasto. Był to błąd, bo Howard stwierdził, że muszą koniecznie pójść do prawdziwego irlandzkiego pubu. - Chcę do takiego ze skrzypcami i całą resztą - oznajmił. - Ma być guinness z beczki, tańce i śpiew diddle-dee! Doszli na piechotę w okolice Temple Bar, gdzie Howard zaciągnął ją do tego pubu, z którego dobiegała najgłośniejsza muzyka. W środku panował ścisk, ale byli to tylko turyści; trafili do typowego folklorystycznego lokalu, który nie miał nic wspólnego z auten-

tyczną irlandzką spelunką. Podłoga wyłożona była czymś, co udawało prawdziwe, kamienne płytki i wysypana trocinami; za stoły służyły beczki przewrócone dnem do góry, a z belek pod sufitem sterczały widły oraz zwisały sfatygowane kalesony, tworząc scenerię jakby rodem z filmu „Prochy Angeli". - Jeszcze chwila, a zaraz pojawi się zespół ludowy i obejrzymy irlandzkie tańce ze stepowaniem - zauważyła pół żartem, kiedy zaprowadzono ich do stolika położonego niepokojąco blisko niewielkiej sceny. Twarz Howarda rozjaśniła się. - Tak myślisz? Jej przewidywania okazały się trafne. Nie minęło pół godziny, a zajadanie się krabowymi ciasteczkami zakłócił im głośny łomot stóp na deskach. Kufle guinnessa podskoczyły niebezpiecznie na chwiejnym stoliku z beczki, można się już było pożegnać z wszelką formą normalnej konwersacji. Howard klaskał i pokrzykiwał wraz z resztą tłumu, składającego się na oko głównie z podchmielonych Anglików. Teraz Harriet zaczęła się obawiać, że wykonawcy zechcą wciągnąć do przedstawienia publiczność. Już wyobrażała sobie, co myślą tancerze: „A teraz pora, żeby Angole zrobili z siebie kretynów". - Idę do toalety - krzyknęła w stronę Howarda. - Wracaj zaraz - wrzasnął. - Szkoda, żebyś straciła takie widowisko. Wracając, skręciła nie w tę stronę i nagle znalazła się w niewielkiej salce, gdzie jakiś mężczyzna grał na gitarze, a publiczność słuchała go w spokoju i z godnością. Sądząc po dobiegających ją głosach, tutaj właśnie przychodzili pić miejscowi. Śpiewak uśmiechnął się do Harriet, więc uznała, że wypada zostać chwilę. Howard jakoś poradzi sobie bez niej przez pięć minut. Wykonawca, którego repertuar składał się z piosenek Elvisa i Beatlesów oraz tradycyjnych ballad folkowych, miał dźwięczny, hipnotyzujący głos, który mógłby łatwo ukołysać ją do snu. Zamknęła oczy, pozwalając, by owładnęła nią muzyka. Powróciło wspomnienie snu, jaki miała tego ranka i pomyślała o Milesie. Jak miło byłoby być tutaj razem z nim, a nie z Howardem.

Howard! Kompletnie o nim zapomniała. Szybko wycofała się i odnalazła drogę do swojego stolika, akurat na czas, żeby zobaczyć, jak jej szef schodzi ze sceny. Publiczność urządziła mu owację na stojąco. - Harriet - rzekł z wyrzutem w głosie, czerwony na twarzy i zdyszany nie widziałaś mojego popisu. Gdzieś ty była? - Przepraszam, zabłądziłam. Jeszcze po jednym? - Dobrze, dobrze - obruszył się - zostaw to mnie. Nigdy jeszcze nie pozwoliłem, żeby kobieta płaciła za moje drinki, i nie zamierzam dla ciebie odstąpić od tej zasady. Poszedł do baru, a ona pokręciła głową ze zdumienia. Kiedy wrócił, występy skończyły się już, głośniki grały muzykę z płyty. - A teraz, Harriet, powiedz mi coś - odezwał się. - Dobrze się bawisz? - Ależ oczywiście - skłamała. - I o to chodzi. Tak sobie pomyślałem, że ta wycieczka cię rozerwie. Potrzebujesz nieco radości w twoim życiu. Jesteś o wiele zbyt poważna, jak na dziewczynę w twoim wieku. - Słucham? Nagle stałeś się moim psychologiem? Roześmiał się. - Nie. Jestem twoim szefem i nie waż się o tym zapominać. Zdrowie otarł wierzchem dłoni piankę Guinnessa z ust. - Chcę ci coś powiedzieć, Hat. Mogę tak do ciebie mówić? Pomyślała, że jest pijany i drobna bezczelność ujdzie jej na sucho, więc odrzekła: - Nie. Nikt nie ma prawa mówić do mnie „Hat". Uśmiechnął się. - No więc, Hat, moim zdaniem robisz świetną robotę. - Dziękuję. - Nie mam na myśli tylko pracy. Chodzi mi też o to, co robisz w domu. Najeżyła się, ale nic nie powiedziała. - Uważam to za coś wspaniałego. To, że zajęłaś się dziećmi swojej siostry. Na pewno nie jest ci łatwo. W dodatku ani razu twoje rodzinne obowiązki nie przeszkodziły ci w pracy. - Ale... skąd wiesz?

Dotknął palcem nosa. - Od Adriana. Powiedział mi o wszystkim. - Zanim zaproponowałeś mi pracę czy potem? - O, zapewniam cię, że potem. - Nie ufałeś mi? - Jak się okazuje, słusznie myślałem, że coś przede mną ukrywasz. A właściwie, dlaczego nie powiedziałaś mi o dzieciakach? - Nie chciałam, żeby zmniejszyło to moje szanse na uzyskanie pracy. - Nie masz o mnie najlepszego mniemania, co? - Sam powiedziałeś, że nie chcesz zatrudnić jednej z tych występnych dziewczyn, które zaraz zajdą w ciążę i pójdą na urlop macierzyński. - To zupełnie co innego, Hat. - Proszę, nie nazywaj mnie Hat. - Ile lat mają dzieciaki? - Dziewięć i prawie pięć. - A kto się nimi zajmuje, kiedy jesteś w pracy? Widząc, że rzeczywiście go to interesuje, opowiedziała mu o swoich rodzicach i o tym, jak próbuje teraz znaleźć własny dom. - No cóż, przeszłaś niezłą lekcję. A teraz, Hat, chciałbym, żebyś mi coś obiecała - pochylił się bliżej. Patrząc w jego przekrwione oczy, Harriet zastanawiała się, jak wiele z tej rozmowy będzie pamiętał następnego dnia rano. - Musisz wiedzieć, że nie jestem jednym z tych sukinsynów, którzy nie dbają o swoich pracowników. Ja gram fair. Jeśli chcesz wziąć od czasu do czasu wolne popołudnie, żeby zająć się dziećmi, wszystko jedno z jakiego powodu, zawsze możesz odrobić te godziny innego dnia. Zgoda? - Dziękuję, to bardzo... bardzo ładnie z twojej strony - powiedziała i korzystając z okazji, dodała: - To może jutro, po powrocie? - Jasne. Jak sobie życzysz. Następnego ranka Harriet obudziła się wcześnie. Nie mogła już zasnąć, więc postanowiła przejść się po pobliskim parku. Do śniadania w towarzystwie Howarda miała jeszcze dwie godziny. Pora-

nek był mroźny - na tyle chłodny, że w wydychanym powietrzu widać było obłoki pary - więc wyruszając na spacer, owinęła się szczelnie szalikiem i wetknęła ręce głęboko do kieszeni. Zastanawiała się nad rozmową, jaką odbyła z Howardem zeszłego wieczoru. Pewnie nie powinna się dziwić, że Adrian opowiedział mu o jej skądinąd prywatnych sprawach, miała natomiast nadzieję, że nie będzie z tego powodu traktowana jakoś specjalnie. Chciała być oceniana na podstawie tego, że wykonuje pracę, do której została zatrudniona i stara się robić to najlepiej, jak może. Kiedy wracali do hotelu, Howard powiedział jeszcze: - Wiesz, Hat, Adrian ostrzegał, że twoja pełna godności rezerwa może mnie wkurzać. - A wkurza? - spytała. Jeżeli ten Adrian pojawi się jeszcze kiedykolwiek na jej drodze, to niech lepiej uważa! - Skądże. Wiedziałem, że będziesz jak wosk w moich rękach. - Gdybyś nie był moim szefem, tobym ci przywaliła. - No, to może lepiej, że jestem twoim szefem. Nie spacerowała długo, gdy ujrzała przed sobą samotną postać na ławce. Opatulony grubym płaszczem mężczyzna siedział pochylony do przodu, opierając się łokciami o kolana. Wyglądał, jakby był pogrążony w modlitwie. Kiedy podeszła bliżej, wydał jej się dziwnie znajomy, więc przyjrzała mu się uważniej. Ku swemu zdziwieniu stwierdziła, że ma przed sobą jedynego człowieka poza Howardem, który miał czelność nazywać ją Hat.

Rozdział trzydziesty piąty - Dominik? - Dobry Boże, Harriet. To naprawdę ty, czy tylko mi się śnisz? - Chyba oboje śnimy. Co cię sprowadza do Dublina? Machnął lekceważąco ręką. - Przegrzebuję bibliotekę Trinity w sprawie pracy, którą piszę o Yeatsie. To taki poeta - dodał. Siadła na ławce obok niego i spostrzegła, jaki jest wymęczony i zmizerowany. Zupełnie jak ktoś, kto być może tej nocy wcale nie położył się do łóżka. W każdym razie nie do swojego. No cóż, ten sam Dominik, co zawsze. - Tak, Dominiku, słyszałam kiedyś o Yeatsie - oznajmiła surowym tonem. - Wiesz, nie jestem aż tak durna. Zignorował zaczepkę. - No, więc co tu porabiasz? - Praca. Przyjechałam tu z moim szefem. Zatrzymaliśmy się w tamtym hotelu - wskazała ręką w stronę drzew, za którymi krył się budynek; poranne słońce zdążyło już roztopić szron na trawie u ich stóp. Wyjeżdżamy dzisiaj rano. - A kto się zajmuje Carrie i Joelem, kiedy ciebie nie ma? - A jak myślisz? Mama i tata, oczywiście. - Co tam u nich? Zadawane przez Dominika pytania, dotyczące kogokolwiek innego, niż on sam, zdezorientowały ją. Najczęściej interesował się tylko własnymi sprawami. - Słucham? O kogo pytasz?

Drgnął nerwowo. - Zaraz, zaraz. O co ci chodzi? - O ile wiem, to o nic. Chciałam tylko wiedzieć, o kogo pytasz. - Czy naprawdę twą wątłą zdolność zrozumienia przerasta, że mógłbym pytać zarówno o dzieci, jak i o twoich rodziców? A może zarządziłaś jakieś embargo co do tego, czyim zdrowiem wolno mi się interesować? Tak samo, jak decydujesz, w jaki sposób mam okazywać smutek - pokręcił głową. - Kto by pomyślał, że zrobi się z ciebie taka faszystka? - A kto by pomyślał, że z ciebie zrobi się jeszcze gorszy skurwysyn, niż wszyscy oczekiwali? Spojrzał na nią z ukosa, a potem niespodziewanie odchylił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. - Rozczarowujesz mnie. Jak mogłaś mnie tak nie docenić? Zawsze liczyłem na to, że ze wszystkich ludzi, ty nie popełnisz tego błędu. Jestem najgorszym skurwysynem, jaki może istnieć. - No, niezupełnie. To bardzo miłe z twojej strony, że napisałeś do Carrie. I czekoladki od ciebie, to także miły gest. Wzdrygnął się. - Wiedziałem, że to błąd. A jeśli jeszcze raz użyjesz w stosunku do mnie określenia „miły", będę musiał cię zabić. A teraz zamknij się, wstrętna jędzo, i przytul mnie. Strasznie mi tego potrzeba. Zdumiona tym, że znalazła się w jego objęciach, Harriet poczuła zapach jego wełnianego płaszcza i zapach płynu po goleniu tudzież pianki - bowiem aby odróżnić się od reszty zwykłych śmiertelników, od zawsze posługiwał się staromodną, morderczą brzytwą. Uścisnął ją mocno, a potem puścił, ocierając szorstką szczęką o jej policzek. Spostrzegła, że jego oczy są wilgotne i przekrwione. - Dobrze się czujesz? - Tak się składa, że nie. Jest ze mną dość kiepsko. - Czy wolno wiedzieć, dlaczego? - Chyba jestem na skraju załamania nerwowego. Zaskoczyło ją, że mówi to tak otwarcie. Nie wiedziała, co ma powiedzieć, więc czekała tylko, aż dowie się od niego czegoś więcej.

Pochylił się do przodu, przyjmując tę samą pozycję, w której go ujrzała po raz pierwszy, z łokciami na kolanach. - Dużo rozmyślałem - rzekł cicho. -1 doszedłem do jedynej możliwej konkluzji: takiej, że nic się tak naprawdę nie liczy. Wszystko jest tak cholernie błahe. Życie ma tyle sensu, co kłębek kurzu. - To znaczy, wobec śmierci Felicity? - upewniła się. Rzucił jej wściekłe spojrzenie. - A co ma znaczyć innego?! O czym innym mógłbym mówić? - Słuchaj, jeżeli będziesz się na mnie rzucał za każdym razem, kiedy coś powiem, nasza rozmowa nie ma sensu. Pójdę sobie, a ty zostań tutaj i... Niespodziewanie wyciągnął do niej rękę. - Daj spokój. Przepraszam. Nie złość się na mnie, nie mógłbym tego znieść. Nie masz pojęcia, jak wiele dla mnie znaczy takie nieoczekiwane spotkanie z tobą. W jego głosie brzmiała taka skrucha, że Harriet ogarnęło współczucie. - No, dobrze. Ale bądź dla mnie miły, bo inaczej zmywam się stąd. Skinął głową, pocierając obcasem buta o asfalt. - Dziękuję. Postaram się być grzeczny. Po dłuższej pauzie spytała: - To teraz powiedz mi, dlaczego uważasz, że wszystko jest bez znaczenia? - Wydaje mi się, że to oczywiste. Dlatego, że jestem całkowicie i zupełnie sam na tym świecie. Gdybym jutro umarł, czy ktokolwiek w ogóle by to zauważył? Czy komukolwiek byłoby choćby przykro? - Zapominasz o twoich rodzicach i o Milesie. I o mnie. Brakowałoby mi ciebie. Nie miałabym z kim się użerać - dodała lekkim tonem, w nadziei, że uda jej się wybić go z przygnębienia. Jednak jej wysiłki pozostały niezauważone. - Mówię o miłości. Prawdziwej miłości. Tej pochłaniającej wszystko miłości, którą Yeats rozumiał tak doskonale. - Wpatrywał się prosto przed siebie. - „Któż bowiem byłby dobrym graczem, jeśli ogłuszy i oślepi, ogłupi go miłość? Kto tak uczynił, musi za to płacić, bo oddał serce całe i całe je stracił".

- Nie masz monopolu na bycie niekochanym, Dominiku. Za mną też nie zbierają się kolejki facetów wielbiących ziemię, po której stąpam. - Ale masz Carrie i Joela, którzy polegają na tobie. Potrzebują ciebie. A kto potrzebuje mnie? Cóż znaczę dla świata? - Masz swoją pracę. Studentów. Swoją poezję. Wzruszył ramionami. - To bez znaczenia. Zapewniam. Chodź, przejdziemy się. - Chwycił ją za rękę i pociągnął, żeby wstała. Kiedy szli ścieżką pod ramię, spod krzaka wyskoczyła wiewiórka. Harriet poczuła, że Dominik drgnął nerwowo. Słysząc, jak przeklina pod nosem, pomyślała niewesoło, że może naprawdę nie jest z nim najlepiej. - Od dawna tak się czujesz? - spytała. - Przez całe życie. - Pytam poważnie. - A ja poważnie odpowiadam. Zawsze czułem się, jakbym był na skraju czegoś. Szaleństwa. Wielkości. Czegokolwiek. - Byłeś u lekarza? - Nie, ale byłem u księdza. Niepokoi mnie stan mojego ducha. Roześmiała się, ale od razu tego pożałowała. - Wal się, Harriet. Tym razem również mówiłem poważnie. - Jestem po prostu zaskoczona słysząc, jak mówisz takie rzeczy. Przykro mi. - I powinno ci być przykro. Na tym polega różnica między tobą a Felicity. Z Felicity byliśmy dostrojeni idealnie. Nigdy nie rozumiała opacznie tego, co mówiłem. Zawsze potrafiła czytać między wierszami. Harriet zatrzymała się. - Wiesz co? Mam już powyżej uszu ludzi, którzy mnie krytykują. - No to zrób coś ze sobą. - Nie mogę. Jestem, jaka jestem. Nazywam się Harriet Swift. Mój sposób myślenia określa mój sposób bycia. Dlaczego ludzie nie są w stanie tego zaakceptować? - Pewnie by mogli, ale twoje wady nie stają się przez to mniej irytujące. Jung powiedział, że nieświadoma część naszej osobowości

może być naszym najlepszym przyjacielem lub najstraszniejszym wrogiem. Wyobrażasz sobie? - Chwycił jej ramię i pociągnął ją za sobą. A kto jeszcze się ciebie czepia, poza mną? Przemknęło jej przez myśl, że już druga osoba cytuje jej Junga -pierwszy był Will - i opowiedziała mu o tym, jak Howard twierdzi, że myśli w sposób zbyt dosłowny; dopiero teraz do niej dotarło, jak ubodła ją ta uwaga. - Uważasz, że jestem zbyt dosłowna? - spytała. - Oczywiście. Zawsze taka byłaś. - To takie złe? - Tak. Tracisz ogląd całości, a dostrzegasz tylko szczegóły. - A co w tym złego? Na tej zasadzie funkcjonuję. - A więc przestań się nad sobą użalać. - Dlaczego zawsze jesteś dla mnie taki niemiły? - Jestem niemiły dla wszystkich, nie stanowisz wyjątku, Hat. A poza tym chciałbym wiedzieć, dlaczego rozmawiamy o tobie, skoro tematem naszej dyskusji miała być moja osoba? Uśmiechnęła się. - Bo ja jestem dużo bardziej interesująca. Gdzie się zatrzymałeś? - Mam apartament w Trinity. Chcesz go sobie obejrzeć? - A warto? - Nie, nic szczególnego. Jestem głodny. Chodźmy do twojego hotelu i zjedzmy śniadanie. Odetchnęła z ulgą, bo nie zionął już tak czarną rozpaczą, poza tym rozbawił ją nagły zwrot w konwersacji - więc posłusznie ruszyła za nim w kierunku hotelu. Wciąż jeszcze było wcześnie, gdy weszli do sali restauracyjnej; było w niej zaledwie kilku gości. Howarda ani śladu. - Co za koszmar - stwierdził Dominik, gdy siedli przy stoliku z widokiem na ulicę. - O czym mówisz? - spytała Harriet. - O reszcie gości. Wyglądają tak zwyczajnie. Większość z nich to korporacyjni niewolnicy, z podwiniętymi rękawami i w jaskrawych krawatach.

- Nie wszyscy możemy być do ciebie podobni, Dominiku. A przy tym, co ci daje prawo ich krytykować, skoro sam jesteś niechlujny i nieogolony? Wyglądasz, jakbyś w ogóle nie kładł się do łóżka - musiała jednak w duchu przyznać, że mimo tego wszystkiego wciąż przyćmiewał wszystkich innych mężczyzn w pomieszczeniu. Rzucił na nią okiem znad menu. - Cóż za zmysł obserwacyjny. - A mam rację? - Ani trochę. - W takim razie co robiłeś w parku o tak wczesnej porze, jeśli nie wracałeś do Trinity po nocy spędzonej na rozpuście? - Pewnie to samo co ty. Nie mogłem spać. Przerwali rozmowę, gdy do ich stołu podszedł kelner. Dominik zamówił bułki z jajkami w koszulkach, a Harriet jajecznicę na bekonie; oprócz tego wzięli dzbanek kawy i podwójną porcję tostów. Gdy znów zostali sami, Dominik zaproponował: - Opowiedz mi coś, co mnie podniesie na duchu. Jak się miewa mój brat? Mam nadzieję, że zachowuje się przyzwoicie? - Dzieci i ja spędziliśmy z nim zeszłą niedzielę. Zjedliśmy lunch w Maywood, a potem poszliśmy na spacer po parku. - O bogowie! Brzmi jak żywcem wyjęte z Mary Poppins. - Hej, dla ciebie to może mało ekscytujące zajęcie, ale to jedna z niewielu przyjemności, jakie mi się ostatnio trafiały, więc daruj sobie złośliwe komentarze. Uniósł ręce w żartobliwym geście obrony. - Wybacz mi. Jestem pewien, że wszyscy świetnie się bawiliście. - A i owszem. - To i dobrze. Posłuchaj jednak mojej rady, Hat. Proszę, pozwól sobie czasem na coś więcej. Na grzeszne rozkosze od czasu do czasu. Trzeba jakoś rozmrozić ten stek samowyrzeczeń, które rujnują ci życie. Skrzyżowała ramiona i wyjrzała przez okno, a jej lewe kolano zaczęło podskakiwać konwulsyjnie pod stołem. Dlaczego Dominik zawsze musi wszystko zepsuć? A ściślej mówiąc, dlaczego ona mu

na to pozwala? Przeszła więc do ataku, jak zwykle, gdy znajdowała się w jego towarzystwie: - Dlaczego nie odpowiedziałeś na wiadomości, które ci zostawiałam? - Byłem zajęty. - Kłamiesz. Nie jesteś ani trochę ciekaw, dlaczego chciałam z tobą porozmawiać? - Nieszczególnie. No, wreszcie jest nasze śniadanie. Kiedy kelner poszedł sobie, Dominik nalał kawy, tymczasem Harriet posmarowała tost masłem. - Cóż za rodzinny nastrój - zauważył Dominik. - Czuję się prawie jak twój mąż. - Tego by tylko brakowało! - warknęła, wciąż na niego obrażona. Spojrzał na nią z ukosa. - To musi być strasznie wyczerpujące, kiedy ktoś jest bezustannie taki wredny. Nic dziwnego, że jesteś samotna. Jak można kogoś kochać, kiedy nosi się w sobie tyle nienawiści? A dlaczego tak bardzo ci nie odpowiada mój tryb życia? - Twoje preferencje seksualne nigdy mnie nie obchodziły, natomiast rzeczywiście przeszkadza mi skłonność do rozpusty. - W moim życiu seksualnym nie ma nic sprzecznego z prawem. Nie ma takiej ustawy, która zabraniałaby mi spać z tyloma mężczyznami, z iloma chcę. Przecież wiesz, jaki jestem: moją specjalnością jest charyzma, a nie moralność. - Mam wrażenie, że raczej próbujesz dorobić ideologię do tego, na co ci przyszło. Jak twoje ja duchowe jest w stanie uporać się z twoim ja niemoralnym? Zamieszał kawę. - Ludzie uprawiają seks z miliarda różnych powodów. Najczęściej nie ma to nic wspólnego z tą drugą osobą. W moim przypadku jest to seks zdawkowy, który zawsze przenosiłem nad seks przepełniony nienawiścią lub wynikający z nienawiści do samego siebie. Dzięki dobremu seksowi czuję, że naprawdę żyję. Ciekawi mnie jednak, czemu miałabyś się przejmować tym, na co przyszło komuś takiemu jak ja, który jestem zaprzysięgłą ciotą?

Skrzywiła się na jego słowa. - Nie przejmuję się. - Ależ owszem. Docierają do mnie ponad stołem potężne fale dezaprobaty. Spójrzmy prawdzie w oczy, zawsze byłaś straszną świętoszką. Nie znosiłaś, kiedy Felicity i ja oddawaliśmy się naszym eksperymentalnym igraszkom. Harriet mimo woli zaczerwieniła się. To było okropne, że nadal był w stanie ją do tego doprowadzić. - No i co z tego? - Czy to z powodu zazdrości? Byłaś zazdrosna, bo nie z tobą przeprowadzałem moje doświadczenia? Powiedział to wyjątkowo łagodnym tonem, ale i tak miała chęć cisnąć w niego talerzem, a następnie wgnieść skorupy w jego twarz. Przywołując całą swą godność, stwierdziła: - Wiem, że zawsze miałeś o sobie niezwykle wysokie mniemanie, Dominiku, ale naprawdę, możesz mi wierzyć, musiałabym chyba upaść na głowę, żeby mieć na ciebie ochotę. Przeżuwał niespiesznie i starannie. - Przykro mi, jeśli wprowadziłem cię w zakłopotanie, ale właściwie to Felicity wyjawiła mi, że jesteś zazdrosna. - Nigdy w życiu! Choćby minął milion lat, nie powiedziałaby czegoś takiego. Spożywał śniadanie w milczeniu, pozostawiając Harriet jej rozmyślaniom nad czymś, co było nie do pomyślenia. Czy Felicity zdradziła ją wobec Dominika? Czy naprawdę mogłaby zrobić coś takiego? W ponurym nastroju zabrała się za swoją jajecznicę. Wszystko, w co wierzyła, a co tyczyło się Felicity, rozpadało się w gruzy. Zbyt wiele zdrad... spojrzała ukradkiem na Dominika, który gapił się przez okno i zastanawiała się, z czego Felicity mogła mu się jeszcze zwierzyć. Czy to możliwe, że wiedział o jej romansie? Może nawet zachęcał ją do niego? Postanowiła spróbować i przekonać się, co zdoła z niego wyciągnąć. - Uważasz, że Felicity była szczęśliwa w małżeństwie? - spytała. Jego widelec zatrzymał się w pół drogi do ust. - A jak sądzisz?

- Ja spytałam pierwsza. Odłożył nóż i widelec po bokach talerza i oparł się łokciami o stół. - Cóż - odparł powoli - biorąc pod uwagę fakty... - Podparł brodę rękami, ale potem nagle wyprostował się i uderzył dłońmi o stół. Zabrzęczały sztućce. - Dobry Boże, Harriet, po co to robisz? Biedna dziewczyna nie żyje. Nie potrafisz tego uszanować? Nie dając za wygraną, ciągnęła dalej: - Sądzisz, że mogła mieć z kimś romans? Westchnął. - Wszyscy jesteśmy zdolni dopuścić się rzeczy wprost nie do pomyślenia. Nawet taka strażniczka moralności tłumiąca w sobie seksualność, jak ty. Jestem jednak pewien, że gdyby Felicity była nieszczęśliwa, coś by z tym zrobiła. Zdradzanie męża nie było w jej stylu. Taki sposób postępowania byłby poniżej jej godności. Zajął się znów jedzeniem, jakby sprawa została ostatecznie wyjaśniona i załatwiona. Jednak urażona do żywego uwagami na swój temat Harriet chciała postawić na swoim, a najlepszym sposobem, żeby dokuczyć Dominikowi, była otwarta krytyka jego ukochanej i nieskazitelnej Felicity. - Wiem na pewno, że Felicity spotykała się z kimś w tajemnicy przed Jeffem - oznajmiła. Przyglądała się jego twarzy, oczekując jakiejś reakcji, ale o dziwo, nie okazał po sobie nawet zdziwienia. - Nie wierzę - rzekł. - To prawda. Zapewniam. - Kto to był? Z kim się spotykała? - Nie wiem. Jeszcze tego nie odkryłam - odrzekła, po czym opowiedziała mu o e-mailach i ich treści, z perwersyjną rozkoszą niszcząc wyidealizowany obraz Felicity, jaki stworzył sobie Dominik. Oczekiwała, że będzie bronił jej siostry, ale zamiast tego pochylił się ku niej nad stołem i spytał: - I naprawdę nie domyślasz się, kim mógł być jej kochanek? - Już ci powiedziałam. Nie mam pojęcia. Zmrużył oczy. - To dziwne, ale ja mam pewne podejrzenie.

- Naprawdę? - No, ruszże swoją analityczną mózgownicą, którą się tak chlubisz. Kto zawsze miał słabość do twojej siostry? Kto zawsze się wściekał, kiedy ośmieszałem go przy niej. Kto...? - Nie chcesz chyba powiedzieć... - Chcę. Owszem, przyznaję, że to strzał na oślep, ale znam mojego brata i wiem, że zawsze miał bzika na punkcie Felicity. - Ale... ona nigdy za nim nie szalała. Poza tym Miles jakoś mi tutaj nie pasuje... - Chcesz powiedzieć, że mój brat jest za głupi, żeby się w kimś zakochać, czy też, że nie jest godny miłości? Jestem wstrząśnięty, bo osądzasz ludzi jeszcze bezwzględniej niż ja. - Nie powiedziałam niczego takiego. Miałam na myśli tylko to, że Miles tak by nie postąpił... nie po kryjomu. Jest zrównoważony i rozsądny. Z pewnością nie rozbijałby rodziny. - Twój opis brzmi, jakby był wcieleniem dobra. - Bo tak jest. Jest dobry. Jest łagodny, troszczy się o innych. Jest... - Jest mężczyzną - przerwał jej Dominik. - Jest mężczyzną i jego seksualne potrzeby są takie same, jak potrzeby innych mężczyzn. Gejów czy heteryków, wszystko jedno - odepchnął talerz z niedoje-dzonym śniadaniem i odchylił się w krześle, zakładając nogę na nogę. Przeszukałaś rzeczy Felicity? Może tam znajdziesz jakiś dowód. Notatki, listy albo choćby bilecik, z którego będziesz mogła coś wywnioskować. - Nie. Pozbyliśmy się większości rzeczy. Zostało jeszcze kilka pudełek w garażu, ale przypuszczam, że tam się niczego nie znajdzie. Felicity i jej kochanek bardzo się starali, by zachować swój związek w sekrecie, więc nie byłaby tak nieostrożna, żeby zachować cokolwiek, co mogłoby ich zdradzić. - Ale sama powiedziałaś: z ostatnich e-maili wynika, że miała zamiar opuścić Jeffa. W takim razie nie musiała już dbać o zachowanie tajemnicy. Przeciwnie, właśnie mieli ujawnić swą miłość. - Naprawdę wierzysz, że to Miles? - Tak. W gruncie rzeczy, im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej jestem pewien. To tylko intuicja, ale wszystko pasuje.

— Dlaczego nic mi o tym nie powiedział? Ani nawet tobie? Dlaczego, skoro Jeffa i Felicity już nie ma wśród nas, chce utrzymać ten sekret? - Poza tym, że pragnie uniknąć budzenia niepotrzebnych emocji i narazić się na potępienie, być może z jego strony jest to ostateczny akt oddania wobec Felicity Prawdopodobnie postanowił, że będzie to coś, co oboje zabiorą ze sobą do grobu. Wydaje mi się to całkiem możliwe. Zresztą sama wiesz, jak mój brat silnie wszystko przeżywa. Harriet zamyśliła się. Dominik miał rację, rzeczywiście Miles często reagował bardzo emocjonalnie. Przypomniała sobie, jaki był przygnębiony podczas pogrzebu, nawet nie próbując ukrywać głębokiego smutku. Czy był to jedynie żal po utracie przyjaciółki z dzieciństwa? Widząc oczyma wyobraźni jego twarz, przypomniała sobie coś jeszcze. Kiedy była z Milesem w parku i kiedy zaczęła zastanawiać się, czy może po tych wszystkich latach ich przyjaźń nie przerodzi się w coś głębszego, że może to wyrok losu... powiedział wtedy, że chciałby pomóc jej w opiece nad dziećmi, bo uważa je za część własnej rodziny! Nie wiedząc, co ma o tym sądzić, nalała sobie kolejną filiżankę kawy. To wszystko nie miało sensu. Jeżeli kochał jej siostrę, dlaczego miałby teraz chcieć spędzać czas z Harriet? W jej rozmyślania wdarło się postukiwanie; to Dominik bezmyślnie bębnił palcami o stół. Rozczarowana brakiem oczekiwanej reakcji, Harriet zauważyła: — Nie wyglądasz na zszokowanego tym, co ci opowiedziałam. A przecież dopiero co powiedziałeś, że takie postępowanie byłoby poniżej godności Felicity. - Spodziewałaś się, że będzie to dla mnie szok? Ciekawe. Nie, prawdę mówiąc, cały ten trójkąt miłosny z udziałem mojego brata jest dość intrygujący i... - urwał nagle, a jego spojrzenie powędrowało gdzieś w głąb sali. Patrząc nad jej głową, powiedział: - Nie odwracaj się, Hat, ale w naszą stronę idzie ktoś wyjątkowo brzydki. Harriet! Mówiłem ci, żebyś się nie odwracała. O Boże, to Howard. Spostrzegł ją, uniósł rękę i kierował się teraz prosto do ich stolika.

- Słuchaj - szepnęła Harriet - ten facet to mój szef. Bądź wobec niego uprzejmy, bo inaczej... — Bo inaczej co? Nie miała pojęcia, co. Na tym polegał kłopot z Dominikiem, w przeciwieństwie do większości normalnych ludzi, nie miał pięty achillesowej. Już dawno nauczyła się, że wobec człowieka pozbawionego moralności żadne groźby nie skutkują.

Rozdział trzydziesty szósty Dziewczyna w dyndających, błyszczących kolczykach w kształcie miniaturowych dyń czytała na głos, a Joel z niepokojem spoglądał na drzwi. Chciał, żeby Harriet już przyszła. Był też niezadowolony z czarodziejskiego kapelusza, który przygotowała dla niego babcia, bo był za duży i ciągle spadał mu na oczy. Jedno z dzieci śmiało się z niego, a potem jakiś chłopak próbował mu go zrzucić. Podniósł rękę, żeby włożyć kciuk do buzi, ale szybko się opanował. Zamiast tego przysunął się po podłodze bliżej Carrie, chociaż przy śniadaniu była dla niego niedobra i nazwała go dzidzią, bo nie chciał się zgodzić, żeby babcia włożyła jego jedwabik do pralki. Rozejrzał się po księgarni, szukając Milesa. Miles jest miły. Carrie powiedziała, że muszą być wyjątkowo grzeczni, kiedy będzie w pobliżu. Bo jeżeli będą broić, to Miles może nie zechcieć ożenić się z Harriet. Znów pomyślał o Harriet i o tym, że ciągle jej nie ma. Podciągnął rękaw sweterka, próbując zobaczyć, która jest godzina, ale nie udało mu się to. Zresztą i tak nie pamiętał, co powiedziała babcia, to znaczy o której Harriet może przyjść. Wolałby, żeby babcia przyszła tu razem z nimi, ale musiała odpocząć, a kiedy poprosił dziadka, żeby został, dziadek powiedział: „Nonsens, taki duży chłopiec jak ty, nie potrzebuje, żeby jego dziadek kręcił się w pobliżu. Bawcie się dobrze i bądźcie grzeczni". Może, jeżeli zamknie oczy i wstrzyma oddech, a potem doliczy do dziesięciu, drzwi się otworzą i wejdzie Harriet. Spróbował. Potem spróbował jeszcze raz, tym razem licząc do dwudziestu. Do-

szedł jednak tylko do szesnastu i otworzył oczy, bo w jego głowie pojawiła się nagle myśl tak straszna, że aż serce podeszło mu do gardła: co będzie, jeżeli Harriet w ogóle nie przyjdzie? Jeżeli już nigdy nie wróci, bo zdarzył jej się taki sam wypadek, jak tacie i mamie? Jego wargi zaczęły drżeć. Przycisnął pięści do ust i zacisnął oczy z całej siły, próbując pomyśleć o czymś przyjemnym. Wciąż jednak pojawiały się same wstrętne myśli. Bob zostawił samochód na parkingu przy Navigation i zszedł do ścieżki holowniczej nad kanałem, dźwigając na ramieniu ciężką torbę z zakupami, które zrobił dla Jennifer. Ponieważ tym razem nie towarzyszył mu Toby, który wciąż opóźniał marsz, buszując w krzakach, dojście do .Jennifer Rose" zajęło mu kilkanaście sekund. Zastukał w burtę i miał już wejść przez klapę, jak zwykle to robił, kiedy usłyszał dźwięk męskiego głosu. Może to ktoś z przystani, mechanik, który przyszedł z jakimiś wiadomościami o częściach do silnika? Wszedł do salonu i ku swemu zaskoczeniu zobaczył mężczyznę, który zatrzasnął dużą torbę i podał Jennifer jakąś kartkę. Jednak jeszcze bardziej zaskoczony był wyglądem Jennifer. Najwyraźniej pogorszyło jej się od wczoraj, kiedy to nalegał, żeby siedziała w cieple i pozwoliła mu zrobić zakupy. Nim zdążył przeprosić za wtargnięcie, Jennifer odezwała się: - Proszę, wejdź... - ale przerwał jej atak przejmującego kaszlu, od którego cała aż się trzęsła. - Przepraszam... - zdołała wykrztusić, a potem znikła na dziobie, skąd w dalszym ciągu dobiegał jej kaszel. Mężczyzna, najwyraźniej doktor, choć nie z tej przychodni, do której chodził Bob, zwrócił się do niego: - Pan jest tym przyjacielem, który się nią opiekuje? - Tak. Co jej dolega? - Jest niedobrze. W zasadzie powinna opuścić tę barkę. Ma zapalenie dróg oddechowych, a od wilgoci może jej się tylko pogorszyć. Po odejściu lekarza, Bob nalał gorącej wody do termoforu i pomógł Jennifer położyć się do łóżka.

- Musisz zrobić tak, jak mówił doktor, Jennifer. Wróć do domu, to wydobrzejesz. Potrząsnęła głową. - Nie. Niedługo dojdę do siebie. Kiedy tylko zacznę brać antybiotyki, zaraz będzie lepiej. Nie był przekonany. - Jeśli nie wiesz, jak to załatwić, nie przejmuj się. Barkę możesz zostawić tutaj, a ja odwiozę cię do domu. Na jej wymizerowanej twarzy pojawił się nikły uśmiech. - Jesteś strasznie miły, ale nie mogę ci sprawiać tyle kłopotu. - To żaden kłopot. Warwick jest bardzo blisko. Już dziś wieczorem byłabyś w domu. Jak ktoś jest chory, najlepiej mu we własnym łóżku i we własnym domu. Znów pokręciła głową. Nie rozumiał, dlaczego tak się opiera. - Nie lepiej będzie ci pośród przyjaciół i rodziny? - Wszyscy mieszkają całe mile ode mnie. Przypomniał sobie, że z rozmysłem odcięła się od świata i zamieszkała w domu na pustkowiu. - A co z dziećmi? Nie mogłabyś pojechać do nich? - Rany boskie, Bob, przecież to tylko zwykła infekcja. Nic mi nie będzie. Bob jednak nie ustępował. - Już wiem, może zawiozę cię do twoich przyjaciół w Hebden Bridge? To całkiem niedaleko. - Dopiero co wyjechali na wakacje. Są na Bali. Proszę, przestań już marudzić. Jeżeli chcesz mi pomóc, zrób herbatę. - Chciałbym zrobić dla ciebie coś więcej - stwierdził dziesięć minut później, podając jej kubek herbaty. - Jednak będę się upierał, bo nadal uważam, że lepiej byłoby ci w domu. Lekarz powiedział, że od wilgoci może ci się pogorszyć. Odstawiła kubek na półkę za łóżkiem, a potem, ku jego zaskoczeniu, wzięła go za rękę. - Ale gdybym tam pojechała, to... - znów złapał ją kaszel, zakryła usta dłonią. Wreszcie opadła, wyczerpana, na poduszki. - Coś zaczęłaś mówić? - przypomniał jej.

- Nie - powiedziała słabym głosem. - Lepiej, żebym tego nie mówiła. Pogłaskał ją po ręce. — Proszę, powiedz. Ich palce splotły się. Spojrzała mu w oczy. - Wolę być tutaj i widywać ciebie, niż wracać do pustego domu. Bob poczuł, że serce bije mu mocniej. Musiał odkaszlnąć, zanim był w stanie przemówić. — Ale ja nie mogę na to pozwolić. Jesteś bardzo chora. Pozwól, że zawiozę cię do domu. Wiesz, że to dla twojego dobra. Harriet była już mocno spóźniona, ale miała nadzieję, że o ile nie ugrzęźnie w jakimś korku, zdąży do May wood i spędzi ostatnie pół godziny imprezy z dziećmi w Novel Ways. Howard zachował się wspaniale, powiedział jej, żeby ruszała w drogę natychmiast, jak przejdą kontrolę paszportową. „Pogadamy w poniedziałek - zawołał za nią, gdy biegła do wyjścia. - Miłego weekendu". Podczas tej podróży zaskoczył ją wielokrotnie. Pod maską prostackiego, gbu-rowatego szowinisty krył się osobnik rozsądny i przyjazny. Dlaczego ludzie robią takie rzeczy? Po co ukrywać swoją prawdziwą osobowość i tworzyć grę pozorów? Inną niespodzianką było spotkanie z Dominikiem w Dublinie. Jednak ten zdumiewający zbieg okoliczności zaskoczył ją mniej, niż treść ich rozmowy. Czy Felicity naprawdę mogła wygadać Dominikowi, że kiedyś podobał się Harriet? Może, jeżeli była pijana - Harriet nie chciała uwierzyć, by jej siostra mogła ją zdradzić na trzeźwo. Felicity z rozmysłem wydała ją i razem z Dominikiem naśmiewała się z czegoś, co Harriet ledwo przyznawała przed samą sobą? A mianowicie, że dawno temu, w tajemnicy, jak idiotka, pragnęła miłości Dominika...? Taka myśl wydała jej się po prostu wstrętna. Wiedziała doskonale, jakie kpiny mógł sobie z niej urządzać wobec takich rewelacji i aż mdliło ją, gdy to sobie wyobraziła. Przez całą resztę śniadania, gdy Howard dosiadł się do nich zresztą Dominik zachowywał się nawet całkiem przyzwoicie - siedziała

jak na szpilkach, przerażona, że poznał tak skrzętnie skrywaną przez nią tajemnicę. Czuła się bezbronna, jakby zyskał przez to nad nią jakąś władzę. Teraz będzie mógł jej o tym przypominać, kiedy tylko zechce, znęcać się nad nią jeszcze i w ten sposób. Jednak najpoważniejszą sprawą było jego przekonanie, że to Miles był tajemniczym kochankiem Felicity. Nie, to przecież niemożliwe. A może? Dominik zarzucał jej, że brakuje jej szerszego spojrzenia, że dostrzega tylko detale. Jeśli to prawda, może rzeczywiście cała ta historia rozgrywała się pod jej nosem, a ona po prostu tego nie zauważyła? Kiedy wspomniała, że może przy okazji, w czasie rozmowy z Milesem, poczyni jakieś aluzje - choćby po to, żeby sprawdzić, jak Dominik na to zareaguje - uśmiechnął się tylko i stwierdził, że dałby wiele, żeby to zobaczyć. Na pożegnanie, kiedy Howard poszedł uregulować rachunek hotelowy i zostawił ich samych, dodał jeszcze: - Życzę ci szczęścia, ale wątpię, żeby ci się udało skłonić Milesa do jakichś wyznań na temat jego romansu z Felicity. Prawdopodobnie tak wbił sobie w głowę, że jego obowiązkiem jest troska o nieskazitelność jej pamięci, że nigdy nie wyśpiewa, co razem wyprawiali. - Natomiast ty na jego miejscu...? - No jasne, od razu oznajmiłbym to całemu światu. - Spodziewałabym się raczej, że strzegłbyś szczególnie zazdrośnie tajemnicy swych uczuć wobec Felicity. Właściwie dziwię się, że nie chcesz zamordować Milesa w ataku zazdrości. - Chcesz powiedzieć, że oczekiwałabyś po mnie wywarcia na nim okrutnej zemsty za to, że ją posiadł, skoro ja jej mieć nie mogłem? Zwłaszcza, że to mój rodzony brat? Och, Hat, jakaś ty słodka. Cóż za romantyczna wizja; jaka szkoda, że zupełnie chybiona. Czegoś takiego jeszcze od ciebie nie słyszałem. Włożył płaszcz, a potem objął ją i przycisnął usta do jej ust. - Dziękuję ci za śniadanie i słowa pociechy. A teraz zmiataj do domu i czytaj dalej te rozkoszne e-maile. Daj mi znać, jeżeli dokopiesz się czegoś nowego. Zobaczymy, czy zdołasz udowodnić, że myliłem się co do Milesa. Założyłbym się o sto funtów, że to ja mam rację.

Ale z niego wariat - pomyślała, gdy odchodził spiesznym krokiem, a potem zniknął za obrotowymi drzwiami hotelu. Zdążyła do Novel Ways w samą porę, by ujrzeć, jak Carrie odbiera nagrodę w postaci kuponu na książki za swój kostium wampirzycy: postawione na żel czarne włosy (dzięki produktom z Superdrug); długi płaszcz do ziemi, sporządzony przez Eileen oraz zakrwawione kły i pobielona twarz - co zapewnił sklep z zabawkami w Maywood. Pokonała w tej konkurencji wyjątkowo ekstrawagancką czarownicę, której mama wyglądała na wielce rozczarowaną. Prawdopodobnie spędziła całe tygodnie, przygotowując ten strój, toteż drugie miejsce córeczki najwyraźniej jej nie satysfakcjonowało. - Mam szczerą nadzieję, że to przejaw zdrowego nepotyzmu -szepnęła do Milesa, przecisnąwszy się za klaszczącymi rodzicami. - Harriet, zdążyłaś! - radość na jego obliczu sprawiła, że zrobiło jej się miło. Potem jednak pomyślała o wszystkim, co powiedział jej Dominik, i ciepło przemieniło się w chłód. Miles i Felicity. Felicity i Miles. Im częściej powtarzała te imiona razem, tym prawdo-podobniejszy wydawał jej się związek między nimi. W jaki sposób określa to jej sytuację? Chyba w taki, że pozostaje ona bez zmian. Miles jako przyjaciel. Głupio z jej strony, że wyobrażała sobie coś więcej. Może ostatnio zbliżył się do niej właśnie dlatego, że rozpaczliwie potrzebował czyjejś obecności, pragnął odsunąć od siebie ból skrywanej rozpaczy? Nie miała jednak czasu, by się nad tym zastanawiać. Joel przebiegł pędem przez księgarnię i rzucił się na nią. Objął Harriet z całej siły ramionami w pasie. - Nigdy, nigdy więcej nigdzie nie wyjeżdżaj - wyrzekł bez tchu, gdy wreszcie udało jej się uwolnić od jego uścisku i przykucnąć przed nim. - A dlaczego nie? - zdziwiła się. - Bo mogłabyś umrzeć. Tak samo jak mama i tata. Spojrzała w jego pełne łez oczy i poczuła, jak coś potężnie szarpnęło nią od środka.

Listopad Rozkosz jest grzechem, a czasem grzech rozkoszą. Lord Byron, Don Juan

Rozdział trzydziesty siódmy W poniedziałek rano dzieci znów poszły do szkoły, zaś Harriet, gdy tylko znalazła wolną chwilę, oderwała się od pracy, żeby zadzwonić do dyrektorki, pani Thompson. - Będzie wolna za piętnaście minut, proszę zadzwonić jeszcze raz powiadomiła ją sekretarka. Prawdopodobnie lepiej byłoby załatwić tę sprawę osobiście, twarzą w twarz, ale Harriet nie chciała niepotrzebnie zarywać pracy. Nie zamierzała też iść na łatwiznę i mówić swoim rodzicom, co się dzieje, zwalając przez to cały problem na ich głowy. Kiedy winni zostaną ukarani, wtedy im opowie. A może i nie. Ostatnimi czasy odnosiła wrażenie, że trochę straciła z nimi kontakt. Zwłaszcza z ojcem. W sobotę oznajmił przy śniadaniu, że zamierza spędzić dzień w towarzystwie dawnego kolegi z pracy, który ma jakieś kłopoty i potrzebuje się wygadać. Harriet trudno było uwierzyć, żeby w obecnym stanie ojciec nadawał się na czyjegokolwiek powiernika, jednak chyba wszystko poszło dobrze, bo wrócił do domu dopiero po północy. Minął kwadrans i Harriet w swojej komórce uruchomiła opcję „wybierz powtórnie". Kiedy już uda jej się porozumieć z panią Thompson, przede wszystkim trzeba będzie jej wytłumaczyć, że Carrie nie może nigdy dowiedzieć się o interwencji Harriet. Chciała, żeby jej siostrzenica sądziła, że samodzielnie przebrnęła przez wszystkie przeciwności, bez niczyjej pomocy. - Przepraszam, że musiała pani czekać - powitała ją pani Thompson, gdy wreszcie podeszła do telefonu. - Czym mogę służyć? Czy chodzi o wywiadówkę w przyszłym tygodniu?

- Nie, dzwonię w innej sprawie - odpowiedziała Harriet, jednocześnie szybko zanotowała informację na leżącym przed nią bloczku. Cholera! Jak mogła o tym zapomnieć? - Jak mówiłam, to zupełnie inne zagadnienie - ciągnęła. - Chciałabym wiedzieć, jaki jest przyjęty przez szkołę sposób postępowania w przypadkach znęcania się nad uczniami. - Usłyszała po drugiej stronie, że dyrektorka bierze szybki wdech. Było to ledwie słyszalne, ale z pewnością to zrobiła. - Przypuszczam, że stosujecie jakieś określone metody? - Czy może pani powiedzieć coś więcej? - Tak. Carrie otrzymała anonim z pogróżkami. Z tego, jak się ostatnio zachowuje, wnioskuję, że nie jest to pierwszy list tego rodzaju. Drzwi do jej gabinetu otwarły się i do środka głowę wetknął Niebezpieczny Dave. Podniosła rękę, rozcapierzając palce i dając mu do zrozumienia, że będzie do jego dyspozycji za pięć minut. Dave wycofał się pospiesznie. - Przykro mi - stwierdziła, gdy zamknął za sobą drzwi - ale moim zdaniem nie jest to żadna burza w szklance wody. Moja siostrzenica jest prześladowana i życzę sobie, aby odnaleziono i ukarano winnych. - Czy posiada pani ten list? - Tak. - W takim razie proszę mi go dostarczyć, będzie to jakiś punkt wyjścia. Z mojego doświadczenia wynika, że stanowcze słówko szepnięte do właściwego ucha załatwia sprawę. Zdaniem Harriet lepsze byłoby stanowcze wytarganie właściwego ucha, ale ugryzła się w język. - Jestem przekonana, że właśnie z tego powodu Carrie opuściła zajęcia w szkole - powiedziała zamiast tego - tak więc byłabym wdzięczna, gdyby zechciała pani mieć na nią oko i zadbać, żeby czas spędzany pod pani opieką nie był dla niej udręką. - Staramy się o to w odniesieniu do wszystkich naszych uczniów, panno Swift. Musimy jednak spojrzeć prawdzie w oczy. Może to trudne do zaakceptowania, ale niektóre dzieci poniekąd same aż proszą się o traktowanie, które dalekie jest od zachowań społecznie akceptowalnych.

Tego już było za wiele. - Czy chce pani przez to powiedzieć, że Carrie spotyka takie traktowanie dlatego, iż jej rodzice nie żyją? - Mam na myśli tylko to, że takie problemy nie powstają bez przyczyny. Carrie nie przedstawiła się w najlepszym świetle, opowiadając te straszne historie o swoich rodzicach. Musimy za każdym razem brać pod uwagę szerszy kontekst sytuacji. Czy rozmawiała pani z Carrie o tym liście oraz o swoim zamiarze przeprowadzenia ze mną rozmowy na ten temat? - Nie. Nie chcę, żeby się bała, iż z powodu mojej interwencji będzie jeszcze bardziej prześladowana. - Hm... nie jestem pewna, czy to najlepszy sposób postępowania. Jednak póki co, jak już wspominałam, proszę przynieść mi list, a dalej zobaczymy. Z tonu głosu dyrektorki wynikało jednoznacznie, iż telefoniczna audiencja jest zakończona. Rozłączyła się więc, natomiast zaczęła zastanawiać się, co dyrektorka miała na myśli, mówiąc o „szerszym kontekście". Czy to miała być jakaś aluzja? Jak dotąd, nigdy nie myślała o sobie jako o kimś krótkowzrocznym czy ograniczonym, ale może jednak coś w tym jest? Rozważania te szybko odeszły w niepamięć, gdy pogrążyła się na nowo w pracy, którą zajmowała się przed rozmową z dyrektorką. Dopiero po godzinie, kiedy skończyła opracowywanie pewnego algorytmu, przypomniało jej się, że Niebezpieczny Dave czegoś od niej chciał. Zaletą REM - myślał Will, wyjeżdżając z miasta we wtorek rano i głośno słuchając muzyki z przestarzałego odtwarzacza kasetowego w swoim samochodzie - jest to, że słowa piosenek Michaela Stipe'a tak wciągają. Niektóre wydają się w ogóle nie mieć sensu, inne zaś są uderzająco trafne, proste i klarowne. Te teksty zmuszają do myślenia. Często, kiedy człowiekowi się zdaje, że przejrzał już autora na wylot, ten nagle staje się niezwykle enigmatyczny i wiedzie słuchacza na manowce. I takie właśnie jest życie - uświadomił sobie Will. Myślisz sobie, że wszystko jest poukładane oraz

na swoim miejscu, a w następnej chwili szarpiesz się i nie wiesz, co ze sobą począć. Od czasu spektakularnego krachu kariery prawniczej Willa, jego życie płynęło całkiem pomyślnie i przyjemnie. Często powtarzał Marty'emu, że sztuka polega na tym, aby życia sobie nie komplikować. Jak dotąd udawało mu się to znakomicie. Teraz jednak komplikacje zaczęły pojawiać się ze wszystkich stron. Największą z nich stanowiła Suzie. Była teraz w szóstym miesiącu ciąży, a Maxine wciąż nie mogła się pogodzić z tym, co nieuniknione. Wydzwaniała do Willa, by rozmawiać z nim o przyszłości córki. A raczej o tym, że przyszłość ta została zrujnowana. - Steve i ja liczyliśmy, że pewnego dnia będziemy mieli cały dom dla siebie - powiedziała kiedyś. - A teraz okazuje się, że pojawi się tu małe dziecko. Na jak długo? To nie fair w stosunku do Steve'a. Nie ożenił się ze mną po to, żeby użerać się z bachorem, plączącym mu się pod nogami. Will mógł to zrozumieć, w końcu on sam jak dotąd w pełni korzystał ze wszystkich zalet kawalerskiej swobody. - Suzie może przeprowadzić się do mnie, jeśli tylko zechce -odpowiedział. - Cóż za wspaniałomyślność z twojej strony - burknęła Maxine. Jakoś jednak nie wyobrażam sobie, żeby miała zrezygnować ze swojej wygodnej sypialni oraz osobnej łazienki i koczować z tobą na Maple Drive. - Nie przesadzasz? - Och, proszę cię, nie zaczynaj od nowa. Wiesz dobrze, co mam na myśli. - Nie zapominasz przypadkiem, że my sami zaczęliśmy w dużo gorszych warunkach? Kiedy człowiek jest młody, może nawet naprawdę koczować i nie zdawać sobie z tego sprawy. - Dzięki za przypomnienie mi, że się starzeję. - To akurat dotyczy nas wszystkich, Maxine. Czy może powinienem powiedzieć: babciu? Ten niewinny żarcik nie został przyjęty najlepiej. Tym niemniej, wkrótce mieli zostać dziadkiem i babcią, czy podobało się to im,

czy nie - a im prędzej Maxine przyzwyczai się do tej myśli, tym lepiej dla nich wszystkich. On również nie mógł powiedzieć, że jest bezkrytycznie zachwycony nową rolą, jaką przyjdzie mu odegrać. Słowo „dziadek" dodawało mu co najmniej dwadzieścia lat, a akurat teraz nie miał ochoty czuć się aż o tyle starszy. No, i tutaj właśnie pojawiała się kolejna, równie nieoczekiwana komplikacja w jego życiu. Czyli Harriet. Nie był przyzwyczajony, żeby kobiety go odrzucały, toteż nie był pewien, jak zniesie odmowę ze strony Harriet. Wciąż jeszcze nie zdobył się na odwagę, by spytać ją, czy nie zechciałaby może pójść razem z nim na koncert Joolsa Hollanda. Z jednej strony - podpowiadał wewnętrzny chochlik - jeśli zostawi kwestię zaproszenia jej na ostatnią chwilę, zawsze będzie mógł sobie wytłumaczyć, że spławiła go tylko dlatego, że była już z kimś umówiona. Jednak on naprawdę chciał, żeby się zgodziła, i to wcale nie tylko po to, by schlebić swojej próżności. Chciał poniekąd przeprowadzić na sobie test, a to by przekonać się, czy Harriet naprawdę intryguje go tak, jak mu się zdawało. Miałby za swoje, gdyby najpierw wyraziła zgodę, a potem kazała mu włożyć na głowę papierową torbę, jaką nosił John Hurt w filmie „Człowiek słoń". Wyobrażał sobie, jak Harriet wyraża uprzejme zdumienie: „Chyba nie myślałeś, że zechcę pokazać się ludziom w twoim towarzystwie?" Za każdym razem, gdy o niej myślał - a zdarzało mu się to często jawiła mu się jako osoba obdarzona zdumiewającym hartem ducha. Doszedł do wniosku, że dostrzega w niej coś niezwykłego, wręcz heroicznego. Stawił się pięć minut przed umówionym na jedenastą spotkaniem, ale starszej pani, która otworzyła drzwi szeregowego domku najwyraźniej to nie przeszkadzało. Zaprosiła go do salonu, gdzie czekała już na niego taca z herbatą, a na kominku buzował ogień, głośno trzaskając. - Dopiero zalałam herbatę - powiedziała - więc niech się jeszcze zaparzy, dobrze?

Will akurat wolał słabą herbatę - Marty zawsze naśmiewał się z niego, że pije „Weroniki siki" - ale nie zaprotestował. - Oczywiście. Wszystkie starsze panie częstowały go herbatą, a on grzecznie wypijał nawet najgorszą lurę. - Zechce mi pani pokazać tę szafkę, o której rozmawialiśmy przez telefon? - zdążył już przyjrzeć się umeblowaniu salonu, na które składały się głównie okazy w stylu powojennego funk-cjonalizmu, czyli rzeczy, na które istnieje rynek, ale które Willa nie interesowały. Przeszedł za nią z powrotem do sieni, która teraz, w porównaniu z ciepłem salonu ziała iście arktycznym chłodem, a potem wąskim korytarzem do jadalni. Zawsze, gdy miewał do czynienia z SSP, czyli „Słodkimi Starszymi Paniami" według określenia Jarvisa, starał się mieć na uwadze nauki swego mentora. „Miej się na baczności, chłopcze ostrzegał go Jarvis - przed tymi bezradnymi, jakże poczciwymi istotami, które opowiadają łzawe historie o mężu zmarłym na raka płuc i o tym, że próbują teraz uzbierać na nagrobek dla niego. To sztuczka stara jak świat. Oglądasz jakieś zeżarte przez korniki próchno, które taka chce sprzedać, i wiesz dobrze, że warte jest góra trzydzieści funciaków, ale tak jej współczujesz, że płacisz sześćdziesiąt. A tymczasem jej synalek na strychu odkurza już kolejne bezwartościowe i wzruszające rupiecie". - Należała do mojej ciotki - powiedziała starsza pani, pokazując mu szafkę zastawioną aż po brzegi porcelaną i srebrami. Ściśle rzecz biorąc, nie była to szafka, tylko credenza - to dźwięczne włoskie słowo oznacza rodzaj trzydrzwiowego kredensu z półkami po obu bokach. Miał przed sobą bardzo piękny, wiktoriański egzemplarz - z ciemnego orzecha, zwieńczony intarsjowanym fryzem, po obu stronach środkowych, płycinowych drzwiczek znajdowały się oszklone drzwiczki boczne, oddzielone zwężającymi się ku dołowi, obramowanymi pozłacanym metalem kolumienkami. Podstawa miała kształt cokołu, ustawionego na pękatych nóżkach, a całość nosiła tylko nieznaczne ślady minionych lat. Pogładził pieszczotliwym gestem pięknie spatynowane drew

no i przeszedł go dreszczyk. Nie oglądając tyłu, ani nawet nie otwierając drzwiczek, wiedział, że przedmiot wart jest ze cztery tysiące funtów. - I co pan o tym sądzi? - spytała kobieta z niepokojem w głosie, trochę jakby chciała upewnić się, czy smakuje mu upieczony przez nią placek. - To piękna rzecz. Na pewno chce się pani tego pozbyć? - Och, tak. Planuję wakacje z przyjaciółmi i pomyślałam sobie, że to mi pomoże je sfinansować. Will wyobraził sobie Janasa, który nerwowo szepcze mu do ucha: „chłopcze, strzeż się tych strasznych SSP!" - A dokąd się państwo wybieracie? - Na wycieczkę autokarową po Szkocji. Wie pan, mój mąż, kiedy jeszcze żył, nie przepadał za podróżami, ale teraz, kiedy zostałam sama, uznałam, że należy mi się od życia trochę radości. Myśli pan, że dostanę za to tyle, żeby starczyło na kilka noclegów w hotelu? Will przypomniał sobie, jaka podróżnicza pasja ogarnęła jego matkę po śmierci ojca. - Będę z panią szczery. Starczy na nieco więcej niż wycieczka po Szkocji. Może się pani wybrać na luksusowy rejs ze wszystkimi szykanami. - Oj nie, tylko nie to. To nie jest dobry pomysł. Mam chorobę morską nawet jak wchodzę do wanny. Uśmiechnął się. - Chciałem tylko powiedzieć, że to znakomity okaz. Jest warto jakieś trzy i pół tysiąca funtów. Może nawet trochę więcej. - Naprawdę? Jest pan pewien? Ta szafka była własnością mojej ciotki, naprawdę nic specjalnego. - Nic mi nie wiadomo na temat pani ciotki, natomiast co do tego mebla, jestem całkowicie pewien. - Ojej. W takim razie muszę się napić herbaty. Mój Boże, co za dzień! Dwie filiżanki mocnej jak smoła herbaty później, był już w drodze, a credenza spoczywała bezpiecznie zapakowana z tyłu samochodu. Zapłacił za nią rzetelną cenę, ale wiedział, że Jarvis i tak

na widok tego okazu będzie się rozpływał w zachwytach. Prawdziwe cudo. Tak wspaniałe znalezisko może rozjaśnić najmroczniejszy dzień. W Kings Melford był umówiony z Martym, jak zwykle na lunch w burger barze Briana. O dziwo, Marty się spóźniał, toteż Will pogawędził sobie z Brianem na temat pogody, zastoju w hamburgerowych interesach oraz tego, że ci z rządu potrafią wszystko spieprzyć. - To wszystko przez tych speców od marketingu politycznego -stwierdził Brian z takim przekonaniem, rzucając dwa kotlety na blachę, że Will ani myślał się z nim spierać. Ujął tylko w dłoń styropianowy kubeczek i zaczął rozglądać się po targu za Martym. Ciekawe, przecież Marty nigdy się nie spóźnia. Może zatrzymał go jakiś klient. Upił łyk gorącej czekolady, delektując się ciepłem i słodyczą. Zanosiło się już porządnie na zimę. Zresztą nic dziwnego, w końcu za dwa dni będzie święto 5 listopada. Przypomniało mu się, jak przygotowywał swego czasu pokazy ogni sztucznych dla Gemmy i Suzie. Musiał przyznać, że zdarzało mu się lekko przeginać. Któregoś razu wybuch omal nie urwał mu ręki. Maxine oczywiście się wściekła, zaczęła wrzeszczeć, że jest szaleńcem i że ich wszystkich pozabija. On zaś, pomimo dojmującego bólu dłoni, do której przyciskał paczkę mrożonego groszku, stwierdził: „Wiesz co, zajrzę na chwilę do szpitala, jeżeli nie masz nic przeciwko temu". Spędził potem siedem godzin na ostrym dyżurze i dostał na tydzień zwolnienie z pracy. Blizna pozostała mu do dziś i czasem, gdy zdarzyło mu się nadmiernie rozprostować dłoń, ból przypominał mu, że postąpił wtedy jak nieodpowiedzialny idiota. Ujrzał wreszcie Marty'ego idącego pospiesznym krokiem i pomachał mu ręką. - Przepraszam za spóźnienie - wysapał Marty; jego twarz zaczerwieniona była od zimna. - Nie ma problemu. Jakiś trudny klient? - No, coś w tym typie. Zamówiłeś już? - Jasne - pochylił się w stronę Briana. - Jak tam nasze hamburgery?

- Gotowe. Lunch zabrali ze sobą i ruszyli na spacer po targu, bo jedyny stolik Briana wraz z krzesełkami był już zajęty. - Jak tam Suzie? - spytał Marty, gdy przeglądali bez większego zainteresowania zawartość straganu z płytami kompaktowymi i DVD. - Trochę jej się nie podoba, że ma taki wielki brzuch, ale poza tym w porządku. Już nie ma mdłości. - A Maxine? - Raczej bez zmian. - Pogodzi się z tym, zobaczysz. - Nawet jak na prawnika jesteś zdumiewająco pewny swego zdania. Marty wzruszył ramionami. - Ludzie już tacy są, potrzebują czasu, żeby się przyzwyczaić do czegoś nowego. - Wyraźnie jesteś dzisiaj w filozoficznym nastroju. Marty nie odpowiedział, więc Will spytał: - A co u ciebie? Jesteś jakiś nieswój. Marty wziął do ręki kompakt ze starym albumem Sex Pistolsów. - Pamiętasz, jak nam się wydawało, że ta muzyka zmieni świat? Nie mam pojęcia, dlaczego tak myśleliśmy. Trzeba czegoś więcej niż kilku ostrych tekstów i rozstrojonych gitar, żeby zmienić świat na lepsze. - Odłóż tę płytę i powiedz mi, co jest nie tak - rzekł Will ściszonym głosem. Marty zmarszczył brwi. - A kto mówi, że coś jest nie tak? - Twoja twarz mi to mówi. Coś z pracą? - Nie. - Więc co? Poszli dalej. - Nic takiego - rzekł Marty cicho. - Właśnie byłem u lekarza. Dlatego się spóźniłem. Wybacz, że cię okłamałem. I proszę, żadnych głupich żartów o łgarstwach prawników.

- Daruj sobie te przeprosiny i inne wygłupy. Co się z tobą dzieje? - Mam guza tam, gdzie my, faceci, wolelibyśmy guza nie mieć. - O, kurwa! - Nie, tak źle jeszcze nie jest. Ale może być. - Więc co ci powiedział ten lekarz? - Potwierdził to, co i tak wiedziałem: że mam tam guza. Teraz czeka mnie wizyta u specjalisty i analizy. - Czy to rak? - Za wcześnie, żeby stwierdzić. Po to właśnie będę robić te badania. Will rzucił resztki hamburgera do kosza na śmieci. - Wszystko będzie dobrze - powiedział. - Nie przejmuj się, to na pewno nic takiego. - No i kto teraz jest zdumiewająco pewny swojej racji?

Rozdział trzydziesty ósmy Nie mam depresji - powiedziała do siebie Eileen stanowczym tonem. Może jestem przygnębiona, owszem. Przytłoczona zmęczeniem - z całą pewnością. Tak, odczuwam gniew. Ale jeśli chodzi o depresję, to nie. Na to biorę pigułki. To Bob jest w depresji. I to on powinien siedzieć tu w tej ciasnej poczekalni i czekać na swoją kolejkę do doktora. To on potrzebuje pomocy. Nie ja. Zgodziła się tu przyjść tylko ze względu na Dorę. - Martwię się o ciebie, Eileen - powiedziała. - Sama mi powiedziałaś, że kiepsko sypiasz i że czujesz się wykończona. Wiesz, może ze względu na to wszystko, co teraz przeżywasz, po prostu potrzebujesz mocniejszych leków. Żeby dodały ci sił. Eileen nie uważała, by silniejsze lekarstwa były jakimś rozwiązaniem. Brakowało jej nie siły, lecz odwagi. Odwagi, by przeprowadzić konfrontację z Bobem i skłonić go do mówienia. I niech diabli wezmą wszystkie konsekwencje. Sięgnęła po kolejny magazyn. Przeglądając lśniące stronice, zazdrościła młodym kobietom ich smukłych sylwetek, doskonałych twarzy, zalotnych spojrzeń. Też kiedyś była ładna. Nie tak ujmująco piękna, jak Dora w latach swej młodości, ale atrakcyjna na swój spokojny, sympatyczny sposób. Na tyle w każdym razie, że Bob zwrócił na nią uwagę te wszystkie lata temu. To fakt niezaprzeczalny. Teraz jednak czuła się stara i zaniedbana. Prawie każdego dnia była wycieńczona, właściwie wykończona codziennym kieratem, byle nie utracić kontroli nad tokiem wydarzeń. Byle nie pozwolić chorobie, żeby przejęła kontrolę nad nią. Jeśli któregoś dnia czuła

się naprawdę dobrze, zawsze było to kosztem dnia kolejnego. Bezustannie musiała pilnować, żeby nie przyspieszać zanadto tempa. Jeśli jednego dnia poszła po zakupy, następnego musiała odpoczywać. Gdyby tego nie zrobiła, ceną byłby przymusowy odpoczynek trwający dwa następne dni. No i cały czas towarzyszyła jej obawa, że to już koniec, że lepiej nie będzie już nigdy. Skądinąd wiedziała jednak, że szanse na poprawę są spore, musiała tylko być cierpliwa. Kolejne niewiarygodnie doskonałe ciała przemykały przed jej oczami. Przestała jednak przewracać strony, gdy trafiła na artykuł o babci dwojga wnucząt, która poddała się operacji plastycznej. Eileen wpatrywała się w zdjęcia przedstawiające ją przed i po zabiegu. Transformacja była subtelniejsza, niż można było oczekiwać, jednak odmiana była wyraźna. W oczach kobiety pojawił się błysk, po liftingu uniosły się kąciki ust i poprawił kształt podbródka. „Zrobiłam to dla siebie - głosił podpis pod jednym ze zdjęć owej babci, na którym pozowała z rękami na biodrach, wyprostowana, z uniesioną głową. - Nie dla męża czy rodziny. Dla siebie samej". Dora z pewnością wyraziłaby uznanie dla tej kobiety - pomyślała Eileen. Rzadko wychodziła z domu bez pełnego makijażu, torebki dopasowanej do butów i szala, niedbale przerzuconego przez ramię. Cudowna Dora, która mimo tak potwornego ciosu, potrafiła odbić się od dna. Ostatnio aż piała z zachwytu na temat swojego nowego odkrycia, mężczyzny poznanego za pośrednictwem Soiree Club. - Tego koniecznie musisz poznać - aż tryskała entuzjazmem. -To najwspanialszy mężczyzna pod słońcem. - Spotykałaś już wspaniałych mężczyzn - zauważyła ostrożnie Eileen. - Ach, ale ten jest naprawdę wspaniały. I jaki interesujący. Swego czasu prowadził własne przedsiębiorstwo zajmujące się importem win. Chce mnie zabrać do Barcelony na długi weekend. Pierwszy raz w życiu Eileen zazdrościła przyjaciółce. Na co mogła mieć nadzieję, czego oczekiwać? Miała tylko męża, który ostat-

nio prawie się do niej nie odzywał. Ona i Bob siedzieli w tym samym pokoju, oglądali razem telewizję, nawet spali w tym samym łóżku, ale w rzeczywistości dzielił ich dystans, który powiększał się z każdym dniem. Gdyby tylko potrafił podzielić się z nią swoją rozpaczą. Wiedziała jednak, że to nigdy nie nastąpi. Na pewno nie teraz, kiedy znalazł sobie kogoś innego, komu się zwierza. Inną kobietę. Rozległ się brzęczyk umieszczony nad okienkiem recepcji. Eileen spojrzała na błękitny krążek, który trzymała w dłoni i znów na migocący, świetlisty numerek. Wreszcie nadeszła jej kolej. Nie wstała jednak z krzesła, bo nagle uzmysłowiła sobie, że ma do podjęcia ważną decyzję. W tej chwili są do wyboru trzy rozwiązania. Może wejść do gabinetu, siedzieć w tym pozbawionym wyrazu, klaustrofobicznym pomieszczeniu i wylewać swoje żale, a w końcu przyznać się do strachu przed tym, że mąż ją opuści. Albo po prostu skłamać i wyciągnąć rękę, jak grzeczna dziewczynka po magiczne cukierki, w nadziei, że pigułki zmienią jej głowę w kłębek waty. I po trzecie - zwyczajnie wyjść stąd i... i właściwie co dalej? Szukając odpowiedzi na to właśnie pytanie stała przed przychodnią w przenikliwym, listopadowym wietrze, czekając, aż Dora przyjedzie po nią samochodem. - Szybko poszło. Nie było kolejki? - spytała Dora, gdy się już wreszcie zjawiła. - Nie byłam u lekarza. Myślę jednak, że dostrzegam światełko w tunelu. I będę potrzebowała twojej pomocy. Bob najchętniej wskoczyłby do samochodu i pojechał do Warwick, żeby sprawdzić, jak miewa się Jennifer. Tego jednak zrobić nie mógł. Za pół godziny, kiedy skończy czyścić rynny, musi pojechać po dzieci i odebrać je ze szkoły, a potem przygotować wszystko do pokazu sztucznych ogni, które obiecał dla nich urządzić. To Harriet wpadła na ten pomysł. „Kiedyś robiłeś dla nas takie wspaniałe fajerwerki, tato" powiedziała. Zauważył, jak skrzywiła się przy słowie „nas" i też poczuł bolesne ukłucie w sercu. Kiedy dziewczynki były małe, uwielbiał patrzeć na ich zachwycone twa-

rzyczki i przyglądać się, jak wypisują w ciemnościach swoje imiona za pomocą zimnych ogni. Może któregoś dnia zdobędzie się na odwagę i wygrzebie filmy, które wtedy z nimi nakręcił. Jeśli jednak ten dzień kiedyś nadejdzie, to nieprędko. Ból, jakiego by doznał na widok obrazu swojej ukochanej córeczki wyświetlanego na ścianie w jadalni - jak rusza się, śmieje i patrzy prosto w obiektyw kamery, wyzywająco, jak to ona zwaliłby go z nóg. A bał się, że po czymś takim mógłby już nie wstać. Zszedł po drabinie i rozejrzał się po patio, dokonując oceny bałaganu, jaki powstał w rezultacie jego pracy. Oślizgłe, gnijące liście leżały wszędzie dookoła. Zaczął zmiatać je, a potem wrzucać do taczek, żeby zasilić nimi kompost. Kiedy pracował, zdarzało mu się przejechać tysiąc mil w tygodniu; tęsknił wtedy za takim życiem, kiedy można by nic nie robić, tylko uprawiać ogródek... tak jakby każdy dzień był niedzielą. Co za głupota. Jak mógł sobie wyobrażać, że taka bezczynność będzie mu odpowiadać? A co z jego tożsamością? Kim, do diabła, jest ten półczłowiek, jakim się stał, spędzający całe swoje życie w jakichś bzdurnych ośrodkach ogrodniczych i sklepach dla majsterkowiczów, który wsiadał w samochód tylko po to, żeby podjechać pod szkołę? Na miłość boską, gdzie się podział Bob Swift? Jennifer potrafiłaby mu na to odpowiedzieć. Zawsze miała odpowiedzi na jego pytania. Gdy wychodził z jej domu w sobotę wieczorem, chciało mu się płakać. Ona też była bliska łez i gdyby tylko powiedziała „nie idź", zostałby bez namysłu. Tymczasem tylko upewnił się, że ma wszystko, czego jej trzeba, pod ręką, łącznie z numerem jego komórki. Uległa w końcu głosowi rozsądku; zwłaszcza, że miała wciąż coraz wyższą temperaturę. W piątek wieczorem powiedziała mu, że chce wrócić do domu. - Miałeś rację - stwierdziła. - W takim razie odwiozę cię. - A co powiesz żonie? - Coś wymyślę. - Ale będziemy rozsądni, prawda? - odezwała się mniej więcej w połowie drogi, gdy obudziła się z głębokiego snu.

Patrzył przed siebie, na drogę. - Nie jestem pewien, czy stać mnie jeszcze na rozsądek. - Ale co z twoim małżeństwem? Nie wolno ci go zaprzepaścić. - Być może i tak wszystko już przepadło. Potem milczeli; dopiero gdy dojeżdżali na miejsce, wytłumaczyła mu, jak dojechać do jej domu - a właściwie domku wznoszącego się u kresu wyboistej gruntowej drogi. Położony był na strasznym odludziu, co niepokoiło go, choć ona utrzymywała, że farmer, do którego należy ta ziemia, mieszka opodal i wystarczy tylko zadzwonić. Gdy przyjechali, dostała ataku ostrego kaszlu, po którym była zupełnie wyczerpana. Doprowadził ją do sofy, okrył kocem, zaparzył herbatę, a potem wybrał się do najbliższego sklepu po zakupy. Zdawał sobie sprawę, że Jennifer nie ma apetytu, ale postanowił kupić takie rzeczy, które mogą ją skusić. Dziwnie było kupować jedzenie dla kogoś, kogo pod tym względem prawie nie znał. Czy lubi zupę grzybową? Woli pieczywo białe, czy razowe? Masło, czy margarynę? A przecież zarazem miał wrażenie, że zna ją bardzo dobrze. Rozpakował zakupy i napełnił termofor gorącą wodą, a potem nalegał, żeby się położyła. Wiedzieli oboje, że za kilka minut nastąpi pożegnanie, nie mieli zaś pewności, czy jeszcze kiedykolwiek się zobaczą. - Zadzwonię do ciebie jutro rano - oznajmił. - I nie martw się o „Jennifer Rose". Załatwię, żeby zajęli się barką na przystani. Usiadł na łóżku i uściskał ją - przelotnie, pospiesznie. Niełatwo mu było wstać i odejść. Ostatnie słowa, jakie od niej usłyszał, brzmiały: - Bądź dla siebie dobry, Bob. Tak dobry, jak byłeś dla mnie. Harriet wróciła do domu i zastała Joela oraz Carrie w kuchni; pomagali Eileen smarować podłużne bułeczki. - Robimy hot-dogi - powiadomił ją Joel z ważną miną. - Dziadek jest w ogrodzie i przygotowuje sztuczne ognie. Postawiła torebkę na kuchennym blacie. - Pomóc ci, mamo?

- Nie trzeba, kochanie. Radzimy sobie. Carrie, trochę mniej margaryny, bo jak dasz za dużo, parówka się wysunie. Jak minął dzień, córeczko? Aha, byłabym zapomniała: zaprosiłam Willa. Doszłam do wniosku, że już czas, żeby do nas wpadł na drinka. Dora powiedziała, że też zajrzy. Tak więc będziemy mieli małe party. I jest poczta dla ciebie. Chyba z agencji nieruchomości - wskazała palcem w stronę mikrofalówki, na której piętrzył się stosik korespondencji. Harriet czuła się, jakby przez pomyłkę weszła do nie tego domu. Jej matka była zupełnie inną kobietą niż ta, z którą rozstała się tego samego dnia rano. Jakby nabrała ochoty do życia, której przez ostatnich kilka tygodni wyraźnie jej brakowało. Harriet mogła tylko mieć nadzieję, że mama dzisiejszego wigoru nie przepłaci zbyt dotkliwym wycieńczeniem nazajutrz. Zabrała pocztę na górę i przebierając się ze stroju roboczego w coś bardziej na miejscu, jeśli chodzi o dłuższy pobyt w dojmującym chłodzie, przejrzała oferty otrzymane od dwóch agencji. Jej uwagę zwrócił jeden z domów, niewielki szeregowiec, ale na końcu szeregu i z widokiem na kanał. Położony był na obrzeżach Kings Melford przy drodze do Maywood. Mieścił się w górnych granicach jej budżetu, w każdym razie na papierze wyglądał obiecująco. Został już odnowiony, miał też małą przybudówkę. Było już za późno, żeby dzwonić i umawiać się na jego oglądanie, natomiast zdecydowanie zamierzała z samego rana odezwać się w tej sprawie do agencji. Uznała swój strój za odpowiednio ciepły; zgarnęła jeszcze szalik i ulubiony czarny beret, a potem zbiegła na dół, żeby sprawdzić, czy na pewno nie może w czymś pomóc. Will, który dopiero co usłyszał ponure wieści od Marty'ego, nie był w nastroju na przyjęcie, nawet jeśli miało to być tylko kameralne spotkanie przy fajerwerkach. Uznał jednak, że lepsze to, niż siedzieć samemu w domu. - Są w życiu takie rzeczy, których człowiek nigdy by się nie spodziewał - stwierdził Marty, kiedy opuścili targowisko. Zdecydowanie jest to jedna z nich.

- Dasz mi znać, jak już będziesz coś wiedział, prawda? - odpowiedział Will. - A gdybyś potrzebował towarzystwa podczas jakichś wizyt u konsultantów, jestem do usług. - Będziesz pierwszy na liście oczekujących. Will był naprawdę pod wrażeniem. Gdyby jemu przytrafiła się podobna historia, chyba nie byłby w stanie zdobyć się na tak stoickie podejście do zagadnienia. Poza tym kiepsko się złożyło, że Marty musi sobie z tym radzić sam, nie mając żony czy dziewczyny, która by się o niego troszczyła. Ba, a kto troszczyłby się o Willa? Gdyby się nad tym zastanowić, to poza swoją matką, mógł liczyć tylko na Marty'ego i Janasa. Oczywiście, znał trochę ludzi z branży, z którymi zdarzało mu się pójść na drinka, były też ze dwie osoby, z którymi utrzymywał kontakt jeszcze od czasów swego małżeństwa, wysyłając co roku kartki na Boże Narodzenie, jednak tak naprawdę poza mamą, Martym i Jarvisem nie miałby do kogo zadzwonić, jeśli sprawy przybrałyby naprawdę kiepski obrót. Ta myśl wprawiła go w przygnębienie. Uprzedzono go, że nie ma co dobijać się do drzwi frontowych, tylko ma od razu udać się na tył domu. Tam też zastał Boba, który z niemałym trudem wbijał w ziemię kije od fajerwerków. - Strasznie twardy grunt. Ziemia zmarzła - stwierdził. - Nie ma pan wiader z piaskiem? - Nie, nie przyszło mi to do głowy. Will rozejrzał się po ogrodzie i zauważył stojącą na patio przenośną piaskownicę. - Może przeciągniemy ją na środek trawnika i powtykamy rakiety w piasek? - Już o tym myślałem. Piasku jest za mało. - W takim razie nie ma rady Powbijamy je, jak się da. Zabrali się wspólnie do roboty, uwieńczonej w końcu powodzeniem, bo złamał się tylko jeden patyk. Gdy już uporali się z tym zadaniem, z domu wyszli Carrie oraz Joel; każde z nich niosło puszkę piwa. - Harriet powiedziała, że lubi pan piwo - oznajmiła Carrie. - A może woli pan coś innego? - zaproponowała Harriet, która szła za nimi. - Szklaneczkę wina?

- Nie, piwo będzie w sam raz, dziękuję - powiedział Will. Dużo lepiej, niż w sam raz - dodał w myśli, nie mogąc oderwać wzroku od Harriet. W tym berecie wyglądała wprost olśniewająco. Ślicznie. Super. Szykownie. A przede wszystkim, niewiarygodnie seksownie. Otworzył piwo i polecił sobie samemu zachowywać się przyzwoicie. Ostre rwanie córki gospodarza nie należy do najlepszego tonu. Jeśli miał jakiekolwiek wątpliwości co do tego, na ile podoba mu się Harriet, ta sprawa została już rozstrzygnięta. Teraz tylko trzeba było ją przekonać, że starszy pan jest tym, czego potrzeba jej do szczęścia.

Rozdział trzydziesty dziewiąty Dla Maxine najbardziej przykrym aspektem rozwodu z Willem było ograniczenie kontaktów z jego matką. Ruby Hart była bowiem jedną z najmilszych i najbardziej prostolinijnych kobiet, jakie Maxine znała. Starała się zresztą cały czas, by eks-synowa nadal czuła się częścią jej rodziny. Początkowo Maxine nie bardzo wiedziała, jak odnieść się do zaproszeń na spotkania, sądziła po prostu, że wynikają one jedynie z poczucia obowiązku. Była przecież matką wnuczek Ruby. Z czasem jednak zdała sobie sprawę, że inicjatywy te były równie szczere, jak sama Ruby. „Nie traktuj mnie jak kogoś obcego - powiadała jej teściowa. Wiesz, gdzie mnie znaleźć, jeśli masz ochotę na filiżankę herbaty i pogawędkę". Tego dnia Steve został w domu, żeby oglądać rugby, a ona oraz Suzie i Gemma umówiły się z babcią Ruby na podwieczorek w restauracji. Maxine wjechała na teren posiadłości i zaparkowała przed jej schludnym, małym domkiem. Trzeba przyznać - pomyślała Maxine, idąc z dziewczynkami ku skromnej siedzibie teściowej - że Will stara się, jak może, jeśli chodzi o matkę; dba o nią i często odwiedza, wykonując przy tym rozmaite drobne naprawy czy inne prace domowe. Wiedziała o tym, ponieważ Ruby była niezwykle dumna ze swojego syna i nie miała oporów przed wychwalaniem go wobec Maxine. Maxine już dawno zrozumiała, że nie było w tym żadnych ukrytych zamiarów, po prostu wyraz matczynej miłości i tyle. Jednak choć tak oddana swojemu jedynakowi, Ruby powiedziała kiedyś Maxine, że nie jest wcale zaślepiona i zdaje sobie sprawę z jego wad. „Nie należę do tych bezmyślnych

matek, którym się zdaje, że tyłki ich dzieci lśnią słonecznym blaskiem. Wręcz przeciwnie. Uważam jednak, że Will jest dobrym synem i wspaniałym ojcem". Wystrojona w kostium z dzianiny, z lśniącą broszką w klapie, Ruby powitała je uściskami oraz pocałunkami, tudzież jak zwykle mieszanką zachwytów i celnych spostrzeżeń: - Maxine, co za olśniewający strój, jakie piękne spodnie... ale wyglądasz na zmęczoną. Za dużo pracujesz... Gemmo, ale masz kolorowe włosy! Chciałabym mieć tyle odwagi, co ty. Jednak najwięcej zachwytów zebrała Suzie. - Och, Suzie! Chyba jest ciebie dwa razy więcej, niż kiedy widziałam cię ostatnio. Wyglądasz jak twoja matka, kiedy była w ciąży - cudowne, obfite kształty, w zgodzie z naturą! A teraz siądźcie sobie na chwilę, a ja zmienię torebkę. Chodziło o to, żeby podręczne drobiazgi przełożyć z torebki codziennej do odświętnej. Maxine poznała wyjściową torebkę Ruby i ucieszyła się, bo był to prezent od niej na Gwiazdkę w zeszłym roku. Gdyby obdarowana wiedziała, ile ten podarunek kosztował, ogarnęłaby ją zgroza. Jednak Maxine nigdy nie skąpiła, gdy chodziło o Ruby, kochającą babcię jej córek. - Co myślicie o tej szmince? - zwróciła się Ruby do Gemmy i Suzie, ściągając usta. - Trochę za młodzieżowa dla mnie, prawda? - Nic podobnego, babciu - oburzyła się Gemma. - Właśnie że super do ciebie pasuje. Ten komplement sprawił, że Maxine poczuła ukłucie zazdrości. Gemma nigdy nie powiedziała nic miłego na temat jej wyglądu. Z drugiej strony, Maxine nieczęsto byłaby w stanie zdobyć się na pochlebny komentarz odnośnie stroju swojej córki. Zeszłego wieczora Gemma spędziła godzinę w łazience, psując swoje śliczne, jasne włosy krzykliwie różowymi pasemkami. W dodatku, choć Maxine prosiła ją wyraźnie, żeby ubrała się przyzwoicie na to popołudnie, Gemma jak na złość ubrała się w swoje najgorsze ciuchy: źle dopasowaną spódnicę, tak długą, że właściwie wlokła się po ziemi i wystrzępioną, starą kurtkę w stylu Che Guevary. Należało mieć nadzieję, że personel hotelu, w którym mie-

ściła się restauracja, zechce mimo tego dziwacznego ubioru wpuścić je do środka. Will od czasu do czasu wyrzucał jej, że jest niepoprawną snobką, jednak co złego jest w tym, że chce dla swych córek jak najlepiej i oczekuje od nich, by jak najlepiej się prezentowały? Czyż można się dziwić, że ubolewa nad tą fatalną wpadką Suzie, której życie sprowadza się teraz do wizyt u lekarza i strojów ciążowych? Los młodszej córki także napawał ją niepokojem. Była opryskliwa i niewdzięczna. Tymczasem za parę miesięcy ma przed sobą egzaminy na uniwersytet. Cóż oni sobie o niej pomyślą? Czy ma jakąkolwiek szansę, by dostać się na przyzwoitą uczelnię? Maxine nie mogła pojąć, jak jej córki mogą z taką beztroską podchodzić do własnej przyszłości. Kiedy była w ich wieku, dokładała wszystkich sił, żeby prześcignąć wszystkich pod każdym względem. Mało tego, gdyby miała szansę iść na studia, chwyciłaby się jej obiema rękami, a rodzice z pewnością byliby z niej dumni. Wówczas nie przejęła się tym, że ojciec chciał od razu wprowadzić ją do interesów, niwecząc tym samym perspektywy dalszej edukacji, jednak potem od czasu do czasu zdarzało jej się nieco tego żałować. Jako nastolatka marzyła o studiach na historii sztuki i wędrówkach po Włoszech połączonych ze zwiedzaniem galerii oraz muzeów. Nic jednak z tego nie wyszło. Między innymi dlatego tak się zawzięła, żeby chociaż córki nie zmarnowały sobie życia. Gemma uwielbiała chodzić do Maywood Grange Hotel. Kiedy ona i Suzie były jeszcze małe, tata przyprowadzał je tutaj. Wtedy nie miała pojęcia, że właściwie nie było go na to stać, zawsze jednak zaspokajał wszystkie ich zachcianki. Kelnerzy i kelnerki skakali wokół nich, cierpliwie tłumacząc, co zawierają poszczególne kanapki i nalewając im herbatę, i nigdy nie złościli się, kiedy coś się rozlało albo przewróciło. Odwiedziny w hotelowej restauracji kojarzyły jej się z przeżywanym po raz pierwszy odczuciem, że jest traktowana jak dorosła, a to było fantastyczne. Szkoda, że jej matka nie może tego pojąć. Gemma odgryzła kęs babeczki i spojrzała na nią; matka przechwalała się przed babcią

Ruby nową salą aukcyjną, którą właśnie zakupiła, i opowiadała jej, ile ma spraw do załatwienia. Nie obchodzi jej nic poza pracą - pomyślała z goryczą Gemma. Suzie i ja nic dla niej nie znaczymy. Wszystko dlatego, że nie zechciałyśmy nagiąć się do jej idealnej wizji doskonałych córek. No cóż, trudno. Jeśli być doskonałą miałoby znaczyć, że stanę się taka, jak ona... to nie, dziękuję! Gemma nie pamiętała już, kiedy ostatnio widziała matkę w dobrym humorze. Wrzeszczała nawet na Steve'a. Jeżeli nie będzie uważać, wkrótce będzie musiała sobie poszukać męża numer trzy. Zresztą Gemma nie zamierzała się tym przejmować. Jeśli do tego dojdzie, ona będzie już daleko. Byle tylko dostać się na uniwersytet. Zdecydowała się na filozofię oraz politologię i złożyła aplikację na uniwersytety nie pod kątem ich poziomu merytorycznego, lecz wybierając te najodleglejsze: jako pierwszą opcję wybrała Durham, a w dalszej kolejności Edynburg i następnie Exeter, gdzie studiuje Suzie. Pewnie czasem będzie miała ochotę wrócić, ale tylko po to, żeby spotkać się z tatą. No, i z babcią oraz Suzie. I żeby zobaczyć maleństwo - swoją siostrzenicę lub też siostrzeńca. Pod wpływem tej myśli spojrzała na Suzie, która siedziała obok niej i smarowała obficie dżemem oraz bitą śmietanką kolejną babeczkę - naprawdę wcina za dwoje! Gemma napisała już do Marcela, opowiadając mu w liście o ciąży swojej siostry oraz o tym, że już w przyszłym roku będzie... ciotką. „Dziwnie to brzmi, no nie?" - napisała. Odpowiedział niemal od razu, zapraszając ją do Paryża na Boże Narodzenie. Jeszcze nie odpisała na ten list, ale wiedziała, że matka pod żadnym pozorem nie pozwoli jej jechać. Jednak Gwiazdka w Paryżu, z Marcelem, to byłoby dopiero coś! Wyobraziła sobie, jak spacerują po ogrodach Tuileries, zajadają się gorącymi kasztanami, a potem spotykają się w knajpie z przyjaciółmi Marcela. To jednak nigdy się nie zdarzy. Już mama się o to postara. Maxine poszła zapłacić rachunek, a Gemma do toalety, Suzie zaś przyglądała się babci, która grzebała w torebce, szukając portmonetki, żeby zostawić kelnerce napiwek. Robiła to za każdym razem, chociaż mama powtarzała, że ona się wszystkim zajmie.

- Jak się czujesz, Suzie? - spytała babcia Ruby, wsunąwszy monetę dwufuntową pod spodek. - Nieźle - powiedziała. - Czy jesz dużo szpinaku i brokułów? Potrzebujesz mnóstwo żelaza. - Zażywam preparaty witaminowe. - To dobrze. Wiesz, że nie chciałam mówić tego przy twojej matce, ale robię na drutach ubranka dla dziecka. Nie uwierzysz, jak szybko się zużywają i jak prędko dziecko z nich wyrasta. Muszę ci powiedzieć, że jestem strasznie podekscytowania. Nie do wiary, że zostanę prababcią. Wszystkie przyjaciółki mi zazdroszczą. Suzie poczuła przypływ ciepłych uczuć do babci. Jak to dobrze spotkać kogoś, kto nie powtarza w kółko, że jej życie zmieni się w koszmar. Miała już powyżej uszu gadaniny swojej matki i bolesnych uwag, których nie szczędzili jej tak zwani przyjaciele ze szkoły i uczelni, nawet nie próbując ukryć zaskoczenia. Najpierw nie mogli uwierzyć, że rzeczywiście jest w ciąży, a potem i przede wszystkim dopytywali się, dlaczego nie wybrała jedynego sensownego wyjścia i nie zdecydowała się na aborcję. Oczywiście, chcieli też koniecznie wiedzieć, kto jest ojcem. Najbardziej dociekliwa okazała się Sinead. „No, Suzie - powiedziała przez telefon - mnie możesz powiedzieć. Nikomu nie wygadam. Nawet Richardowi. Czy to ktoś ze znajomych?" „Nie - odpowiedziała przyjaciółce. - To nikt ze studentów". Zamierzała zrobić wszystko, żeby ukryć prawdę przed Sinead. I przed Richardem. Czasem zastanawiała się, czy czegoś może jednak nie skojarzył. Cóż, w każdym razie nie próbował się z nią skontaktować. Miała nadzieję, że choćby i doszedł do jakichś wniosków, będzie siedział cicho, zwłaszcza kiedy dziecko już przyjdzie na świat. Mogłoby się zdarzyć, że poniewczasie ruszy go sumienie albo że po prostu będzie ciekaw swojego dziecka -a tego sobie nie życzyła. Dotykając ręką brzucha, powiedziała: - Szkoda, że mama nie cieszy się tak jak ty, babciu. Ruby zatrzasnęła torebkę.

- Nie przejmuj się, teraz ma po prostu za dużo na głowie. Przepracowuje się. - Jak zawsze jesteś wyrozumiała dla każdego. - Kiedy będziesz miała tyle lat co ja, zrozumiesz, że niemal każdą rzecz można oceniać na wiele różnych sposobów. - To właśnie powtarzam mamie, ale ona mnie wcale nie słucha. Powiedziałam jej, że nie potrafiłabym pozbyć się dziecka, bo obawiam się, że po latach prześladowałaby mnie myśl, że teraz moje dziecko zaczynałoby szkołę albo uczyłoby się prowadzić samochód... Nie chcę życia, które składałoby się z myśli o tym, co mogłoby się wydarzyć, a nie wydarzyło. - A co na to twoja matka? - Ze to mnie właśnie czeka, że wciąż będę zadawać sobie pytania, co by było, gdybym nie zaszła w ciążę. Ruby zamyśliła się. - Ciekawe, czy twoja matka często zadaje sobie to właśnie pytanie. - Słucham? To znaczy, gdyby nie było nas, Gemmy i mnie? - Nie, oczywiście, że nie. Może jednak są jakieś rzeczy, których wasza matka nie zrobiła i teraz żałuje.

Rozdział czterdziesty Dochodziła druga w nocy. Za zamkniętymi drzwiami swej sypialni Harriet znów rozszyfrowywała e-maile swojej siostry. Od powrotu z Dublina nie miała okazji się nimi zająć; teraz postanowiła poświęcić się temu zajęciu w bardziej systematyczny sposób, zaczynając od pierwszych listów wymienionych przez Felicity i jej kochanka. Odkodowanie sześciu wiadomości zajęło jej prawie dwie godziny - trzech od Felicity i trzech wysłanych przez tajemniczego mężczyznę. Jak dotąd nie natrafiła na ani jeden ślad, pozwalający snuć jakieś domysły na temat jego tożsamości. Czy zdecydowali się na tę konspirację z jakichś rzeczywistych powodów? A może była to część wyrafinowanej gry, aby dodać pikanterii temu, co robili? W przeczytanych tej nocy listach była głównie mowa o nocy spędzonej w hotelu; o tym, jak wiele dla nich znaczyła i ile czasu upłynie, nim znów będą mogli być razem. Felicity sporo też pisała o stanie swojej psychiki. Przede wszystkim, jak źle się czuje w małżeństwie. Raz po raz powtarzało się słowo „zastój", przy czym nie chodziło o to, jakim ciężarem stały się dla niej dzieci, jak mogłaby przypuszczać Harriet, ale o brak wyboru i życiowych perspektyw. „Moje życie jest tylko nędzną wegetacją - pisała. - Gdyby nie dzieci - i gdyby nie Ty - nie miałoby dla mnie najmniejszego sensu". Dla Harriet to był wstrząs. Nigdy nie słyszała, żeby jej siostra mówiła w ten sposób. Zupełnie, jakby czytała list napisany przez kogoś całkiem obcego.

„Tak bardzo się starałam znów przemienić się w tamtą dziewczynę. Tę, którą poślubił Jeff. Ale po prostu nie potrafię. Nie jestem już tą samą osobą, co wtedy. Są dni, kiedy po prostu nim gardzę, bo nie potrafi dostrzec, jak bardzo jestem nieszczęśliwa - i jak niewierna. Całkiem jakby w ogóle już mnie nie dostrzegał". Udręka pobrzmiewająca w słowach siostry była dla Harriet czymś bardziej szokującym niż samo odkrycie jej sekretnego romansu. Tym niemniej kwestia, czy owym mężczyzną był Miles, pozostawała nierozwiązana. Ku swemu rozczarowaniu, żaden z odczytanych dotąd listów nie dostarczył niczego konkretnego i nie była ani o krok bliższa odkrycia prawdy. Nie miała też ostatnio okazji spotkać się z nim, nie mogła więc próbować wywiedzieć się czegoś, rzucając subtelne aluzje w rozmowie i przyglądając się jego reakcjom. Szczerze mówiąc, przypuszczenia Dominika sprawiły, że czuła się niezręcznie na samą myśl o spotkaniu z Milesem. Zawsze bardzo go lubiła, ale teraz nie mogła już patrzeć na niego w taki sam sposób, jak kiedyś. Nie tylko źle zrozumiała okazywaną przezeń przyjaźń, biorąc ją za coś więcej, a to samo w sobie było mocno krępujące, ale też czuła coś na kształt gniewu, bo doszła do wniosku, że być może wykorzystywał ją w pewien sposób. Bo czy próbując się do niej zbliżyć, nie szukał w niej dalekiego odbicia Felicity? Jeżeli tak, to nie chciała mieć z nim nic wspólnego. To byłoby chore, po prostu chore. No tak, ale wszystkie te rozmyślania opierały się wyłącznie na domysłach. Istniała przecież możliwość, że Dominik się myli. Przecież nie miał żadnych realnych podstaw, by wysnuwać takie wnioski. A to znaczyło, że należy wystrzegać się uprzedzeń - i trzymać na dystans. Tego popołudnia Miles dzwonił do niej i próbował wyciągnąć na kolację. - Ogarnęła mnie niepohamowana żądza wchłonięcia kilku pop-padomów i wściekle ostrego vindaloo - oznajmił. - Może zechcesz mi towarzyszyć? Żeby go spławić, posłużyła się dziećmi i swoimi rodzicami, twierdząc niezbyt przekonująco, że musi wracać, a potem zmieniła na wszelki wypadek temat i opowiedziała mu, że następnego dnia będzie oglądać nowy dom.

- Wygląda naprawdę obiecująco - stwierdziła - już nie mogę się doczekać. Niespodziewanie zapędziła samą siebie w kozi róg, bo Miles od razu zaproponował: - To może obejrzę go razem z tobą? Druga para oczu zawsze się przyda. - Teraz już nie wypadało jej odmówić, więc nazajutrz rano czekało ją spotkanie z Milesem. Wciąż wpatrując się w ekran laptopa, ziewnęła i przetarła oczy. Jeszcze dwadzieścia minut i idzie spać. Jeżeli zaraz się nie położy, nie da rady wstać na poranne spotkanie. Dobrze chociaż, że to sobota. Otworzyła następny e-mail, ale była zmęczona i trudno jej było się skupić, toteż wkrótce myśli Harriet znów powędrowały bocznym torem. Kiedy Carrie usłyszała, że Harriet spotkała w Dublinie Dominika, koniecznie chciała wiedzieć, kiedy jej ulubieniec znów przyjedzie, żeby się z nimi zobaczyć. - Nie wspominał nic na ten temat - powiedziała Harriet ostrożnie, żeby nie sprawić jej przykrości. - O ile wiem, jest teraz bardzo zajęty. Jakoś nie miała serca powiedzieć Carrie prawdy - mianowicie, że prawdopodobnie Dominik nie pojawi się na Maple Drive co najmniej przez następnych dwanaście miesięcy. - Myślisz, że przyjedzie na Gwiazdkę? - nalegała Carrie. - Pewnie będzie chciał spędzić święta z rodzicami i z bratem, prawda? - Nie wiem, zapewne - odparła Harriet. Tego też nie mogła jej powiedzieć, ale minęły całe lata odczasu, gdy Dominik spędził Boże Narodzenie na Maple Drive. Kiedyś wyjaśnił jej, że właśnie opustoszałe w zimowe święta Cambridge, gdy panuje dojmujący ziąb i nie ma gwarnego roju studentów, jest najbardziej ponurym z miejsc, toteż nigdzie indziej nie znalazłby tak okrutnego osamotnienia. Z pytaniami Carrie o Dominika jakoś się uporała, natomiast niewiele udało jej się wyciągnąć z siostrzenicy, jeśli chodzi o sprawy szkolne. Ów anonim wrzuciła do szkolnej skrzynki pocztowej we wtorek, po drodze do pracy, czyli dużo wcześniej, niż dzieci pojawiły się w szkole z dziadkiem. List włożyła do koperty z napisem

„poufne" i dołączyła do niego krótką notkę z wyjaśnieniem. Po południu tego samego dnia zadzwoniła do niej dyrektorka, powiadamiając ją, że nietrudno było dojść, kto dopuścił się przewinienia; porozmawiała już ze sprawczyniami oraz ich rodzicami. Harriet powinna być zadowolona, że sprawę załatwiono tak szybko, jakoś jednak nie podzielała przekonania dyrektorki, która najwyraźniej rzecz uważała za zamkniętą. - A czy przypadkiem czegoś nie przeoczyliśmy? Chodzi mi o przywrócenie zdrowych relacji w klasie - wyjaśniła. - Carrie znalazła się w pozycji wyrzutka szkolnej społeczności. W jaki sposób zamierza pani to naprawić? - Trochę to potrwa, ale zapewniam, panno Swift, że wspólnymi siłami z pewnością osiągniemy pożądane rezultaty. Ledwo zdążyła wychwycić nacisk, jaki pani Thompson położyła na słowo „wspólnymi", gdy usłyszała: - Dobrze by było, gdyby zaangażowała się pani nieco bardziej w sprawy szkoły, poznając przy tym innych rodziców. Może chciałaby pani wstąpić do komitetu rodzicielskiego? Zawsze brakuje im rąk do pomocy. Zwłaszcza teraz, bo przygotowujemy imprezę gwiazdkową i w przyszłym miesiącu wystawiamy też szopkę. Harriet była pewna, że żadnemu komitetowi rodzicielskiemu świata jej pomocna dłoń na nic się nie przyda, odpowiedziała więc pospiesznie: - Przykro mi, ale nie mam na to czasu. - Hm, w takim razie może podczas wywiadówki w przyszłym tygodniu uda się pani poznać niektórych rodziców. Komitet rodzicielski przygotowuje kawę i herbatniki dla wszystkich. Z tego, co Harriet wiedziała o rodzicach innych dzieci, przyjemniej byłoby wysmarować się surową, kurzą wątróbką i skoczyć do basenu pełnego wygłodniałych piranii - i tam zawierać nowe znajomości. Miała niemiłe wrażenie, że ciężar odpowiedzialności znów został przerzucony na jej barki. Jak to w końcu jest z tym rodzicielstwem? Czy zawsze się z tym wiąże poczucie, że wszystkie sprawy trzeba rozwiązać samemu?

Kilka razy nagabywała Carrie, pytając ją o szkołę, w nadziei, że siostrzenica potrząśnie warkoczykami i radośnie oznajmi: „Miałam dzisiaj fantastyczny dzień. Wszyscy byli dla mnie tacy mili". Jedyne jednak, co zdołała z niej wydusić, to że Carrie nudzi się w szkole. To akurat specjalnie Harriet nie zaskoczyło. Nie była całkiem pewna, na jakim poziomie intelektualnym Carrie powinna być w jej wieku, wiedziała jednak, że jej siostrzenica jest całkiem bystra. Zresztą Will potwierdził to podczas party z okazji fajerwerków. Po kilku kieliszkach wina, kiedy dzieci zajęły się hot-dogami oraz rozpryskiwaniem keczupu na wszystkie strony, Harriet zwierzyła mu się z problemów dotyczących anonimu - właściwie trochę mimo woli. Poradził jej, żeby odbyła z Carrie szczerą rozmowę: - W ten sposób da jej pani szansę, żeby wyrzuciła z siebie, co jej leży na sercu. - Tak, ale ja chciałam, żeby miała poczucie, że to ona sama poradziła sobie ze wszystkim. Wydawało mi się, że to jej doda pewności siebie. Zmarszczył brwi. - Czy to dlatego, że pani postępuje w ten właśnie sposób? Radząc sobie samej z całym światem? Los samotnego i nieustraszonego pioniera może być czasami bardzo trudny. Był to dosyć dziwny komentarz, a jeszcze bardziej zdziwił ją później, kiedy wychodził. - Mam wolny bilet na koncert Joolsa Hollanda w Manchester, w przyszłym tygodniu. Może miałaby pani ochotę się wybrać? Dora stała razem z nimi przy drzwiach, bo Will zaoferował, że ją odprowadzi do domu, i puściła do Harriet oko, wprawiając ją tym w zakłopotanie. Jednocześnie szturchnęła Willa łokciem i oznajmiła: - Jeżeli Harriet nie chce, to ja na pewno znajdę wolny czas. Will roześmiał się w ten swój swobodny sposób i rzekł: - Nie ośmieliłbym się stawać między panią a Derekiem - podczas tego wieczoru Dora rozwodziła się na temat Dereka, czyli swojego nowo poznanego przyjaciela, importera win, wszyscy razem śmiali się z jej chytrych planów, by usidlić tego gentlemana,

nim da nogę. Jakoś tak wyszło, że Will poszedł sobie, a Harriet nie odpowiedziała ani tak, ani siak na jego zaproszenie. Od tamtej pory nie spotkali się, a ponieważ nie zadał sobie trudu, by spytać ją powtórnie, doszła do wniosku, że zmienił zdanie. Potarła twarz dłońmi i skupiła się na zaszyfrowanym e-mailu. Ten był wyjątkowo długi, może lepiej byłoby zostawić go na inny wieczór. Jednak zmobilizowała się i poczęła mozolnie odcyfrowywać zakodowane słowa kochanka Felicity. Teraz mimo woli czytając je, wyobrażała sobie Milesa. Tak jak i w poprzednich listach, jego wynurzenia były odbiciem całej gamy emocji - od euforycznego zachwytu Felicity, po desperacką, rozdzierającą rozpacz związaną z tym, że Felicity może któregoś dnia pożałować tego, w co się wplątali. Harriet nie mogła nie zastanowić się, co takiego było w Felicity, że aż tak mocno zawładnęła tym mężczyzną. Nie potrafiła sobie wyobrazić, żeby ktoś mógł żywić podobne uczucia w stosunku do niej samej. Potem przeszła do następnego paragrafu i tu nagle cała senność minęła. Cierpliwie poskładała zakodowane słowa, przyciskając palec do dolnej wargi, jak często zdarzało jej się to czynić, kiedy się koncentrowała. Kiedy skończyła, wpatrywała się jeszcze przez chwilę w ekran, a potem chwyciła długopis i kartkę. Spisała słowa i odczytała je raz jeszcze: Czy pamiętasz ten upalny dzień, kiedy wszyscy czworo leżeliśmy na polu, a ty stwierdziłaś, że zaraz zrzucisz z siebie wszystko i wskoczysz do kanału? Właśnie w tej chwili zrozumiałem, że cię kocham. Byłaś dzielniejsza i pełniejsza życia niż ktokolwiek z żywych. Nie do wiary, ale Harriet wreszcie znalazła ten dowód, którego szukała. Miała go przed oczami; teraz już nie było wątpliwości, że to rzeczywiście Miles był mężczyzną, z którym Felicity miała romans. Mało tego, doskonale pamiętała tamten dzień. Pamiętała też, że powiedziała wtedy siostrze, żeby się nie wygłupiała. Musiała wydawać się strasznie nudna w porównaniu z Felicity. Zresztą w głębi duszy od początku wiedziała, że Dominik ma rację. Powiedział, że dobrze zna swojego brata, no i najwyraźniej tak właśnie było. Zna go z pewnością lepiej niż Harriet.

Po chwili wykasowała wszystkie maile i wyczyściła dysk. Cel został osiągnięty. Nie było potrzeby zachowywać ani jednego słowa wymienionego przez Felicity i Milesa. Gdy odchyliła się w krześle i zaczęła zastanawiać nad swoim odkryciem, nagle poczuła, jak jej policzki płoną na myśl o Milesie i Felicity razem w łóżku. Od pobytu w Dublinie starała się odsunąć od siebie tę wizję, jednak teraz, skoro poznała już prawdę, nie mogła dalej się okłamywać. Nie spodziewała się jednak, że będzie to dla niej tak bolesne. Wiązała jakieś nadzieje z Milesem tylko przez krótką chwilę, ale oto raz jeszcze Felicity wszystko popsuła - najpierw wobec Dominika, teraz wobec Milesa. Och, kiedy była nastolatką, nigdy tak naprawdę nie wierzyła, że Dominik się w niej zakocha, jednak gdyby nie było Felicity - wtedy cóż, kto wie, może bardziej zwracałby na nią uwagę, może traktowałby ją jak równą sobie, a nie jak młodszą siostrę wiecznie pozostającą w cieniu tej ładniejszej i bardziej interesującej starszej z dziewczyn. A teraz to samo powtórzyło się z Milesem. Był oddany sercem, ciałem i duszą Felicity, tak więc Harriet mogła być dla niego tylko tą drugą w hierarchii. Nie do wiary, ale nagle poczuła wściekłość na siostrę. I na Milesa. Tymczasem już następnego dnia rano miała się z nim spotkać. Postanowiła, że w takim razie weźmie ze sobą dzieci. Z początku zamierzała obejrzeć dom sama, bo obawiała się, że oglądanie zbyt wielu potencjalnych domostw może być dla nich frustrujące, teraz jednak doszła do wniosku, że będą stanowić rodzaj tarczy, za którą można się schronić. Gdyby bowiem została w cztery oczy z Milesem, niemal z całą pewnością w końcu powiedziałaby mu, że wie o jego związku z Felicity. Tymczasem w obecnym stanie umysłu raczej nie chciała tego robić. Potrzebowała czasu, żeby przemyśleć to wszystko. Na przykład, czy nie byłoby lepiej dla dzieci, gdyby sekret ich matki pozostał tajemnicą na zawsze? Miles i Felicity dołożyli wszelkich starań, żeby ukryć swój romans, więc prawdopodobnie Miles nigdy nikomu o nim nie opowiedział, a wynikało z tego, że jedyną osobą zorientowaną w sytuacji jest Harriet. Dopóki będzie milczeć, nikt o niczym się nie dowie.

Nagle drgnęła, bo przypomniała sobie o Dominiku. Dominik był ostatnią osobą, której należało o tym opowiadać. Dysponował tylko bezpodstawnym przypuszczeniem, że to jego brat miał romans z Felicity, ale i tak był przecież zdolny niemal do wszystkiego. Zakryła twarz dłońmi, z parszywym uczuciem, że popełniła fatalny błąd. Jak mogła być tak głupia? Przez całą noc dręczyły ją chaotyczne koszmary. Miles kochał się z Felicity, a Dominik przyglądał się temu ze wściekłym wyrazem twarzy. Dominik bił się z Milesem, tak jak wtedy, przed klubem w Manchester. Jeff groził, że popełni samobójstwo, jeśli Felicity go porzuci. Rano obudziła się wykończona i pełna lęku. Może jednak powinna porozmawiać z Milesem i ostrzec go przed Dominikiem? Nie -postanowiła. Dość tego wtrącania się w cudze sprawy. Harriet z dziećmi przyjechali pod numer jeden na Lock Cottage dziesięć minut przed umówionym czasem. Harriet chciała obejrzeć spokojnie dom z zewnątrz bez trajkocącego agenta w pobliżu - i bez Milesa, który by ją rozpraszał. Kończący szereg budynków dom był pusty, właściciele wyprowadzili się już, bo zatrudniająca ich firma zmieniła lokalizację. Zaparkowała samochód na przeznaczonym do tego wysypanym żwirem miejscu od frontu, a następnie zaprowadziła dzieci na tył domu, wiedziała bowiem, że to miejsce spodoba im się najbardziej. Oboje rodzice stwierdzili, że chyba postradała zmysły, bo przecież powszechnie wiadomo, że dzieci trzeba trzymać z dala od wody. Jednak dla Harriet myśl o tym, że mogłaby mieszkać w tak malowniczym miejscu, była nieodpartą pokusą. Oboje - Carrie i Joel - aż krzyknęli z zachwytu, kiedy ujrzeli, że za małym, położonym od południa ogródkiem, tuż po drugiej stronie ogrodzenia, przebiega ścieżka holownicza, a za nią kanał. Carrie była na tyle duża, że mogła wyjrzeć nad murek, Joela trzeba było podsadzić - siedział na szczycie ogrodzenia i machał nogami. Wszyscy troje podziwiali widok. Był piękny, jesienny poranek; dzień tak pogodny, jakby zatrzymał się czas. Po kilku dniach przy-

mrozków i chłodu, pogoda nieoczekiwanie poprawiła się. Niebo było bladobłękitne, cienie długie i eteryczne. W przeciwieństwie do odcinka kanału biegnącego na tyłach Maple Drive, gdzie po obu stronach gęsto rosły drzewa i ciągnęły się żywopłoty, tutaj rozpościerała się panorama na świeżo zaorane pola, których pofałdowana powierzchnia ciągnęła się aż po horyzont w złotym blasku słońca. Nieco na prawo rósł samotny buk, a jego najwyższe gałęzie obsiadło stado wron, których donośnie krakanie było jedynym dochodzącym tu dźwiękiem. Bob i Eileen prawdopodobnie uznaliby ten krajobraz za zbyt ponury, ale Harriet uważała, że jest wspaniały. Odwróciła się, żeby popatrzeć na dom i pomyślała, że równie piękne widoki można podziwiać z sypialni. W oknie sąsiedniego budynku dostrzegła jakiś ruch; miała nadzieję, że tubylcy okażą się przyjaźni. Nie weszła jeszcze do domu, a już wiedziała, że tu właśnie chce mieszkać. - Jak wam się podoba? - spytała dzieci. Zależało jej, żeby choć po trosze podzielały jej entuzjazm. - A czy będziemy mieli łódkę, jeżeli tu zamieszkamy? - zainteresował się Joel. Zdjęła go z muru. - Może taką bardzo małą łódź wiosłową. Tutaj nie wolno cumować. - Żylibyśmy jak Szczur Wodny w „O czym szumią wierzby" -wtrąciła Carrie. - Moglibyśmy wybierać się łodzią na pikniki. A Miles mógłby nam towarzyszyć, prawda? - Pewnie mógłby - stwierdziła ostrożnie Harriet. Zauważyła, że ostatnio Carrie ciągle wspomina o Milesie. Usłyszała dźwięk silnika samochodu. - Chodźcie, to albo Miles, albo ktoś, kto wpuści nas do domu. Okazało się, że oba samochody przyjechały jeden za drugim. Miles powitał Harriet pocałunkiem w policzek, a przedstawiciel agencji, mężczyzna mniej więcej w wieku jej ojca, podniósł rękę, w której trzymał pęk kluczy i papiery dotyczące domu. - Bardzo przepraszam, ale to mój pierwszy dzień w tej pracy, więc nie będę w stanie odpowiedzieć na żadne pytania. A teraz zobaczmy, czy uda nam się dostać do środka. Podobno mogą być

drobne kłopoty - naparł ramieniem i pchnął solidne, drewniane drzwi. - Aha, to tak działa. Odsunął się, żeby puścić ich przodem. - Oczywiście, zawsze lepiej jest zobaczyć umeblowany dom, w którym ktoś mieszka - dodał. - Tutaj będziecie państwo musieli posłużyć się wyobraźnią. Harriet była zadowolona z jego gadaniny, bo oznaczało to, że nie musi prowadzić rozmowy z Milesem. Choć puste pokoje pobrzmiewały echem ich kroków, a na ścianach, tam gdzie niegdyś wisiały obrazki, zostały brudne smugi, Harriet wcale nie czuła się zawiedziona. Z niewielką sionką sąsiadowała garderoba i spory salon wychodzący na frontowy ogródek, a obszerna kuchnia i jadalnia na tyłach budynku wprawiły ją w zachwyt. Wyposażenie kuchni było czyste i nowoczesne, szafki z jasnego buku, a blaty z granitu, dokładnie takie, jakie sama by wybrała. Przez wychodzące na ogród z tyłu wysokie, balkonowe drzwi wpadało do środka światło słoneczne. Harriet spojrzała na dzieci, by sprawdzić ich reakcję. Bądź co bądź, chociaż sześć miesięcy temu wydawało się to nie do pomyślenia, to może być ich dom na wiele, wiele lat. Jeśli go kupi, tu właśnie będzie prowadzić je przez koszmar dojrzewania oraz lat młodzieńczych, wraz ze wszystkimi dramatami, które się z tym wiążą. W tym domu mogłaby uwierzyć, że jakimś cudem jej się to powiedzie. Carrie chciała wybrać sobie sypialnię, pobiegła więc na górę, tupiąc nogami po nieprzykrytych dywanem schodach, a Joel za nią. Wpadła do pierwszego pokoju z brzegu. Był mniejszy od sypialni, jaką miała u babci i dziadka, ale dużo ładniejszy. Naprzeciw okna był malutki, śliczny kominek, tak mały, że wyglądał, jakby wzięto go z domu dla lalek. Podeszła do okna. Gdyby tutaj postawić jej biurko i krzesło, mogłaby spoglądać na przepływające barki. Nie potrafiła wyobrazić sobie nic przyjemniejszego. Chyba że mama i tata byliby znów z nimi. Właśnie w takie dni, kiedy zdarzało się coś miłego, tęskniła za nimi najbardziej. Uwielbiała wracać do domu i opowiadać mamie

o wszystkich ciekawych rzeczach, jakie robiła tego dnia w szkole. Siedziały razem, a mama słuchała wszystkiego, potem przytulała ją i całowała, i mówiła, jaka to mądra i niezwykła z niej dziewczynka. Teraz jednak Carrie zachowywała wszystko dla siebie. Tak było lepiej. Babcia była zbyt zmęczona, żeby jej słuchać, dziadka nigdy nie było w domu, a Harriet była wiecznie zajęta. Co prawda zauważyła, że w tym tygodniu Harriet pytała ją o szkołę dużo częściej niż zwykle. Powiedziała jej więc, że przez większość czasu się nudzi, co było prawdą. Nie wspomniała jednak o listach ani o tym, że teraz dziewczyny przestały je pisać. Jedna z nich, Emily - ta, którą widziała, wychodząc ze sklepu dobroczynnego podczas ferii - nawet próbowała zaprzyjaźnić się z nią na podwórku. Z początku odniosła się do niej ostrożnie, spodziewając się, że Emily zaraz zacznie się z niej wyśmiewać, nie powiedziała jednak niczego nieprzyjemnego i nie próbowała się z nią drażnić, toteż Carrie uznała, że może w gruncie rzeczy jest całkiem sympatyczna. - Carrie! Chodź, zobacz, co znalazłem - rozległ się piskliwy głos Joela; odwróciła się więc i pobiegła do sąsiedniego pokoju. Był większy od tego, który sobie wybrała, ale widok z okna nie był taki fajny. Braciszka nie dostrzegła i już myślała, że jest w innej sypialni, kiedy za nią otwarły się drzwiczki i wyskoczył zza nich Joel. - To tajna kryjówka oznajmił, kiedy przestał się śmiać. Carrie wiedziała, że to tylko szafka umieszczona we wnęce, ale nic nie powiedziała; jeżeli Joel będzie chciał ten pokój, ona będzie mogła dostać ten z widokiem. - Myślisz, że Harriet pozwoli mi wziąć ten pokój? -spytał. - Chodźmy i zapytajmy! Znaleźli ją po drugiej stronie schodów w pomieszczeniu, które była dużo większe od każdego z ich pokojów, ale widok stamtąd był taki sam jak z okna sypialni, która przypadła do gustu Carrie. Ciocia rozmawiała z mężczyzną, który przyniósł klucze, tymczasem Miles klęczał na drewnianej podłodze przed kominkiem i zaglądał do przewodu kominowego. Joel trącił Carrie. - Czy on szuka świętego Mikołaja?

Miles wybuchnął śmiechem i rozprostował się. - Próbowałem sprawdzić, czy komin nie jest zatkany. - A jest? - Harriet podeszła do niego. — O ile mogę się zorientować, to nie. — Wspaniale! Prawdziwy ogień w sypialni, cóż za uroczy przejaw dekadencji. Carrie dostrzegła na twarzy Harriet uśmiech i pomyślała, że ciocia powinna częściej się uśmiechać, bo wtedy wygląda ładniej. Bardziej przypomina mamę. Kiedy powiedzieli do widzenia człowiekowi od kluczy, a Miles zaproponował, żeby poszli razem na lunch, Carrie nastawiła uszu. Czy pójdą do tej samej włoskiej restauracji, co wtedy? Jednak ku jej rozczarowaniu Harriet odpowiedziała: - Niestety, nie możemy. Mama przygotowała na dzisiaj pieczeń ze wszystkimi szykanami. Carrie nie wiedziała, co jej ciocia miała na myśli, mówiąc o szykanach do pieczeni, ponieważ jednak tak jej się podobało w tym nowym domu i świetnie się bawiła, nie chciała, żeby dzień skończył się nudno. Nie zapomniała też o swoich planach wobec Harriet, żeby spędzała więcej czasu z Milesem. Kiedy był w pobliżu, Harriet nie była już taka poważna i gderliwa. A przecież dopiero co się uśmiechała! To prawda, że Miles nie był jedyną osobą, przy której na twarzy cioci pojawiał się uśmiech. Carrie widziała, że Harriet uśmiecha się, a nawet śmieje, rozmawiając z Willem podczas tamtego wieczoru, kiedy były fajerwerki. Czy należy sądzić, że lubi Willa tak samo jak Milesa? Wszystko to bardzo trudne... Czy wolno lubić więcej niż jednego mężczyznę naraz? Tego nie wiedziała, natomiast była przekonana, że miło by było, gdyby Miles wrócił do domu razem z nimi. — A czy Miles mógłby przyjść do nas na lunch, Harriet? - spytała. Babcia nie będzie miała nic przeciwko temu, prawda? - uśmiechnęła się do cioci.

Rozdział czterdziesty pierwszy Harriet nie miała pojęcia, co wstąpiło w Carrie. Najpierw upierała się, żeby zaprosić Milesa na lunch - a on, ku irytacji Harriet, chętnie się zgodził - a teraz uwijała się jak fryga po jadalni, rozsadzając ich po miejscach wyznaczonych kartkami, które udekorowała różową farbą i srebrnym brokatem. Może była taka ożywiona dlatego, że znaleźli dom, który im wszystkim się podobał. Machała teraz gwałtownie rękami, bo Joel wspiął się na krzesło obok Harriet. - Nie, nie - krzyczała - tutaj będzie siedział Miles. Zobacz, napisane jest M, I, L, E, S - przeczytała każdą literę z osobna. - Ty masz siedzieć po mojej stronie stołu. - Carrie, pospiesz się - zniecierpliwił się ojciec Harriet. - Jedzenie wystygnie, jeżeli będziemy się tak guzdrać. - Ćśśś... nie poganiaj jej - napomniała go Eileen. - Niech się bawi. - Jedzenie to nie zabawa - mruknął gniewnie Bob. - Nie mam ochoty na zimną pieczeń. Joelu, czy ten brudny szalik musi nam towarzyszyć podczas posiłku? W końcu zajęli wyznaczone miejsca. Bob kroił pieczeń, a Eileen jak zwykle pilnowała, żeby każdy dostał taki kawałek, jaki powinien. Harriet wiedziała, że to denerwuje jej ojca. Ona sama zajęła się nalewaniem wina dla dorosłych i soku winogronowego dla dzieci. Dzięki temu prostemu zajęciu, na którym skupiła całą swą uwagę, nie musiała rozmawiać z Milesem. Ani myśleć o nim. Albowiem kiedy tylko sobie na to pozwalała, w jej głowie rozpoczynał się istny pokaz drastycznych slajdów, przedstawiających go razem z Felicity

w łóżku - Felicity dosiadającej Milesa okrakiem; Milesa, który ssał i kąsał Felicity, Felicity odrzucającej głowę do tyłu w ekstazie rozkoszy. Harriet musiała z bólem przyznać, że zazdrości swojej siostrze, bowiem ona sama nigdy nie przeżyła tak głębokiego uczucia rozkoszy z żadnym mężczyzną, z którym była w łóżku. Kiedy wszystko już podano i wokół stołu zapadła względna cisza, Eileen poprosiła: - A teraz, Harriet, opowiedz nam o tym domu, wszystko po kolei. Głos matki był odrobinę zbyt radosny i pogodny, jakby starała się odrobinę za bardzo - ze względu na gościa. - Jest zajefajny - Carrie zaczęła paplać, zanim Harriet zdążyła otworzyć usta. - Super, mega, czadowy. I już wybrałam sobie pokój, po prostu ekstra. - Carrie, nie przerywaj dorosłym i nie mów z pełnymi ustami. Poza tym, co to za słownictwo? Odkąd to nagle wszystko stało się „mega" i „czadowe"? Innym razem także Harriet mogłaby powiedzieć to samo, co jej ojciec, ale nie dziś, nie w tym dniu, kiedy była wdzięczna Carrie za to, że jest całkowicie po jej stronie. Rozgniewana na ojca za jego kiepski humor i także z tego powodu, że zbeształ niepotrzebnie Carrie i to jeszcze przy Milesie, wtrąciła: - Carrie nie mogłaby opisać tego domu lepiej. - Rzuciła siostrzenicy porozumiewawcze spojrzenie i w zamian obdarzona została radosnym uśmiechem buzi pełnej ziemniaków. Teraz zwróciła się do Milesa, żeby rozładować napięcie. - Ty też uważasz, że jest fantastyczny, prawda? - Z pewnością fantastycznie położony - zgodził się. - Niezwykle malownicza okolica. - Właśnie położenie tego domu mnie niepokoi - stwierdziła Eileen. Czy to bezpieczne? - ruchem głowy wskazała dzieci i zniżyła głos. - Tak blisko wody? To zabawne, mama wyobrażała sobie, że Carrie i Joel nie są w stanie zdać sobie sprawy z niebezpieczeństwa... - Równie dobrze moglibyśmy mieszkać w pobliżu ruchliwej szosy, zagrożenie byłoby porównywalne.

Joel nadział na widelec malutką marchewkę, i wymachując tym trofeum w powietrzu, oznajmił triumfalnie: - Harriet powiedziała, że dostaniemy łódkę i będziemy mogli się nią bawić. Eileen zatroskała się jeszcze bardziej. Aby rozproszyć jej lęki, Harriet wtrąciła: - O „bawieniu się" łódką nie było mowy. Z wodą nie ma żartów, trzeba być bardzo ostrożnym. W duchu jednak pomyślała, że Joel trafił w samo sedno. Już sobie wyobrażała, jak w pogodny letni wieczór relaksuje się po pracy, wiosłując na kanale. - A więc złożysz ofertę? - odezwał się ojciec. - Już złożyła - Carrie znów zabrała głos. - Przez komórkę, z samochodu. - Mam nadzieję, że nie podczas prowadzenia. Harriet zmarszczyła brwi. Co go ugryzło, do diabła? - Nie, tato, jeżeli rozmawiam w samochodzie przez telefon, to zawsze przez zezstaw głośnomówiący. Nie trzymam go w ręce. -1 bardziej zwracając się do matki niż do ojca, dodała: - Chciałam załatwić to jak najszybciej. Taki dom nie będzie czekał na nabywców. W związku z tym, żeby nie ryzykować, że ktoś mnie przebije, zaproponowałam pełną cenę. Facet z agencji nie widzi powodu, żeby właściciele nie mieli jej zaakceptować. W poniedziałek po pracy znowu się tam wybieram. Pojedziecie ze mną? Tato, chciałbyś też obejrzeć? - Mam wrażenie, że podjęłaś już decyzję i nie potrzebujesz mojej aprobaty. - Nie chodzi mi o twoją aprobatę, myślałam tylko, że może jesteś ciekaw - powiedziała to dość ostrym tonem - na tyle, że matka popatrzyła na nią z niepokojem. Gdyby nie Miles i dzieci, Harriet nie dałaby tak łatwo za wygraną. Ojciec zachowywał się, jakby chciał wszystko popsuć. Dlaczego robi z siebie zgorzkniałego starca? Nie powiedziała jednak nic więcej, upiła łyk wina i zajęła się jedzeniem. Carrie zaproponowała, żeby po lunchu poszli wszyscy na spacer z Tobym. - Pójdziesz z nami, prawda? - spytała Milesa siedzącego po drugiej stronie stołu.

Harriet nalegała, żeby Eileen poszła na górę odpocząć, ona zaś sprzątnęła ze stołu w jadalni i wsadziła talerze do zmywarki. Kazała dzieciom włożyć buty i kurtki, ale z jakiegoś powodu Carrie stwierdziła, że nie potrafi uporać się z tym prostym zadaniem bez pomocy Milesa. Zaciągnęła go do pakamery, żeby pomógł jej znaleźć okrycie, a Harriet tymczasem przyszło na myśl, że być może jej siostrzenica zadurzyła się w Milesie. Czyżby to było rodzinne? - Pójdziesz z nami? - spytała ojca. - Łyk świeżego powietrza dobrze ci zrobi. - Powietrza mam dość w ogrodzie - uciął. Jest gorszy od naburmuszonego nastolatka - stwierdziła w myśli. Mógłby wreszcie przestać się dąsać, wszyscy odetchnęliby z ulgą. Grymasi jak dziecko. - Nie musisz robić wszystkiego, co ci każe ta despotka Carrie -powiedziała Milesowi, kiedy przechodzili przez ulicę, kierując się jak zwykle w stronę kanału. - Jeżeli miałeś jakieś inne plany na popołudnie, wystarczyło powiedzieć. - Nie ma sprawy, jestem przyzwyczajony, że dyrygują mną niewiasty z rodu Swiftów. Zaśmiała się - zabrzmiało to dość sztucznie - i już miała go spytać, czy któraś z tych kobiet noszących nazwisko Swift jakoś wyróżnia się w tłumie, kiedy powiedział: - Nie miałem innych pomysłów na popołudnie, poza tym, żeby się nieco dosmucić, próbując pisać. - Tak? A co piszesz? - pomyślała o tych e-mailach, które napisał do Felicity. Może właśnie w ten sposób radzi sobie z bólem, przelewając wszystko na papier? - Próbuję swoich sił w poezji. Tylko proszę, nie mów nic Dominikowi, bo zaraz zmieszałby mnie z błotem. Jego zdaniem w rodzinie jest miejsce tylko dla jednego poety, czyli dla niego. Harriet próbowała kiedyś przeczytać któryś tak zwany poemat epicki Dominika, szybko jednak zrezygnowała, bo nie mogła z tego wszystkiego pojąć ani słowa. Felicity próbowała jej wytłumaczyć, o co chodzi i zwrócić uwagę Harriet na piękno składni oraz symbo-

le i alegorie, jakimi się posłużył, w końcu jednak siostra musiała pogodzić się z porażką i stwierdzić, że Harriet jest literacką ignorantką. „Nie pojmuję, jak możesz być głucha na piękno jego angielszczyzny dziwiła się. - Ten człowiek to geniusz". - Jakiego rodzaju poezją się zajmujesz? - gdy Harriet zadała Milesowi to pytanie, na poły świadomie liczyła, że usłyszy wprost coś w rodzaju: „Piszę o mojej miłości do Felicity. O tym, jak ją uwielbiałem i jak mi jej teraz brak". Jednak tak naprawdę Harriet wiedziała, że takie wyznanie tylko zraniłoby ją i rozczarowało jeszcze bardziej. Nie byłaby w stanie słuchać zwierzeń Milesa, gdyby ten otworzył przed nią serce i opowiedział o Felicity. Trudno jej było znieść fakt, że ktokolwiek znał Felicity, wolał rozprawiać o niej, a nie o Harriet. - Och, wiesz, nic takiego - odpowiedział. - Żal, stracone złudzenia i zmarnowane szanse. - I miłość? Przecież każdy poeta o tym pisze, inaczej chyba się nie da? Przestań! - pomyślała. Cofnij się, nim będzie za późno. Nie dawaj mu szansy, żeby ci powiedział, iż jesteś zaledwie nędzną imitacją kobiety, dla której z radością wyrwałby sobie serce. On zaś wetknął ręce głębiej do kieszeni i spojrzał na nią z ukosa - to było nerwowe, ukradkowe spojrzenie, jakby przyłapała go na czymś zdrożnym. - Tak jak mówisz, inaczej się nie da. Ale Samuel Johnson powiedział: „Miłość to tylko jedno z uczuć, jakich wiele". Może pojawić się pod różnymi postaciami i wtedy, gdy człowiek najmniej się jej spodziewa. - Wierzę ci na słowo - odparła chłodno, przyspieszając kroku, żeby dogonić dzieci. - Czy możemy spuścić Toby'ego ze smyczy? - spytała Carrie. - Tak. Pamiętajcie jednak... - Wiemy, wiemy - zakrzyknęli oboje chórem. - „Z dala od wody!" Puścili się oboje pędem, z krzykiem i piskami. Miles roześmiał się. - Zawojowały cię bez reszty, prawda?

- Są o wiele za bystre, nie wyjdzie im to na dobre. Nie mam pojęcia, jak to będzie, kiedy będą miały po kilkanaście lat. Jak znam życie, pewnie całkiem wymkną się spod kontroli. - Nic podobnego. Będą super i będziecie się świetnie razem bawić. Wiem, że mi nie uwierzysz, ale naprawdę jesteś dla nich wspaniałą matką. - Nieprawda. Nie jestem i nigdy nie będę. Ich matką była Felicity i na zawsze nią pozostanie. Ja jestem tylko opiekunką. - Myślę, że nie doceniasz siebie samej. A także dzieci. Naprawdę bardzo cię polubiły. To przypomniało Harriet, co powiedział jej Dominik w Dublinie -że dzieci jej potrzebują i darzą ją zaufaniem. Ogarnęło ją rozżalenie. Najprawdopodobniej, ponieważ w obecnej sytuacji stała się zupełnie nieatrakcyjna, uczucie ze strony dzieci będzie jedyną namiastką miłości, bycia kochaną, jakiej doświadczy w życiu. To nie wystarczy, że ktoś na mnie polega! - miała ochotę wykrzyczeć to na cały głos. Żal nad sobą przerodził się w piekącą gorycz. Z miejsca przyspieszyła kroku, chcąc zostawić jak najdalej za sobą tego mężczyznę, który kochał Felicity tak, jak jej nigdy nikt kochać nie będzie. Jednak Miles dogonił ją po chwili. Wyciągnął rękę, żeby ją powstrzymać. - Harriet, co się stało? Co takiego powiedziałem? - Dzieci - wykrztusiła. - Za bardzo się oddaliły od nas. Usłyszała szczekanie Toby'ego i odwróciła się gwałtownie. Przed nimi na ścieżce holowniczej ujrzała Willa Harta, który pochylił się, żeby pogłaskać psa i gawędził jednocześnie z dziećmi. - Witam - powiedział Will, gdy Harriet i jej towarzysz podeszli bliżej. Wyciągnął rękę do tamtego faceta, stwierdzając w duchu od razu, że jeśli to on jest jego rywalem ubiegającym się o względy Harriet, będzie musiał odstrzelić tego przystojniaka na miejscu. -Jestem Will Hart, sąsiad z piekła rodem. - Witam, nazywam się Miles. - A, jest pan jednym z synów państwa McKendrick. Słyszałem o panu.

- Naprawdę? Od Harriet? - Nie, od Dory Gold, która wie chyba wszystko o wszystkich na tej ulicy, co sprawia, że rozmowy z nią są tak interesujące. - Uśmiechnął się, najpierw do Milesa, a potem do Harriet - i doszedł do wniosku, że przerwał jakąś istotną wymianę zdań. Między tym dwojgiem coś się działo. Przyjrzał się uważnie Harriet i jej postawie. O ile to możliwe, sprawiała wrażenie jeszcze bardziej zdenerwowanej niż zwykle, kopała nogą liście leżące na ziemi i patrzyła we wszystkie strony, tylko nie na Milesa. Ku jego rozczarowaniu nie miała na sobie tego uroczego beretu. Dowiedziałem się od Carrie, że znalazła pani najbardziej czadowy dom na świecie - powiedział. Spojrzała na niego. - Owszem, jest dużo lepszy, niż oczekiwałam. Złożyłam już ofertę i jutro z rodzicami oglądamy go jeszcze raz. - Nagle rozpogodziła się, a na jej twarzy pojawił się tak nieczęsty uśmiech. - Może podjedzie pan z nami? Moglibyśmy zrobić z tego party. Zaskoczony tym zaproszeniem, odpowiedział: - Dziękuję, z przyjemnością. O której? - O siódmej. Będzie ciemno, więc nie będzie pan mógł docenić malowniczego położenia domu, ale jakie takie pojęcie będzie pan miał. Co prawda nie zmieścimy się do jednego samochodu, więc... - Nie ma problemu. Pojadę na szarym końcu karawany. Znam swoje miejsce! Ciekaw był, czy Miles również weźmie udział w wycieczce. - Aha, byłabym zapomniała. Mówił pan coś o koncercie Joolsa Hollanda - proszę mi przypomnieć, kiedy to ma być? Will był oszołomiony. Był już pewien, że tamtego wieczoru schrzanił sprawę, kiedy próbował zaprosić Harriet - przy Dorze, w nadziei, że przy świadkach nie zostanie spławiony zbyt brutalnie. Kiedy wrócił do domu bez żadnej odpowiedzi, stracił wszelką nadzieję. A tu proszę, podjęła temat i to z własnej inicjatywy. Jakiejż to zdumiewającej konstelacji szczęśliwych gwiazd zawdzięcza ten niezwykły uśmiech Fortuny? Będzie musiał wylewnie podziękować Janasowi, który go wtedy zastąpił, zapewniając mu wolne popołudnie.

Rozdział czterdziesty drugi Will wiedział od Gemmy, że Suzie nudzi się i tęskni za przyjaciółmi z uniwersytetu. W tej drugiej sprawie nic zrobić nie mógł, natomiast żeby zapewnić jej jakieś zajęcie oprócz rozmyślań o badaniach prenatalnych i zaletach karmienia piersią oraz zrozumiały lęk przed porodem, poprosił ją, żeby pomogła mu w antykwariacie. Jarvis również uznał to za świetny pomysł. - Ale tylko dopóty, dopóki nie pojawi się groźba użycia ręczników i gorącej wody - ostrzegł. - W sytuacjach kryzysowych jestem bezużyteczny. - Spokojna głowa - odpowiedział mu na to Will - ma jeszcze mnóstwo czasu, nim nadejdzie ten wielki dzień. - Spodziewasz się, że ją to wciągnie? Coś mi mówi, że bardzo byś sobie tego życzył, no nie? Już widzę nowy szyld z napisem „Hart i Córka". Taki właśnie był Jarvis - potrafił dostrzec rzeczy, z których ludzie nie zdają sobie jeszcze sprawy. Wcześniej Will nawet o tym nie pomyślał, tym niemniej perspektywa zaciągnięcia jednej z córek pod swą banderę bardzo mu się spodobała. Byłby z niej dumny, gdyby do tego doszło. Czy to właśnie dlatego stary Stone tak się zawziął, żeby Maxine poszła w jego ślady? Im dłużej zastanawiał się nad kwestią zatrudnienia Suzie, tym bardziej był przekonany, że to idealne rozwiązanie. Miałaby bardzo wyrozumiałego szefa, więc praca nie kolidowałaby z opieką nad dzieckiem. W pierwszym okresie, kiedy dziecko śpi jak przysłowiowe niemowlę, mogłaby je nawet przywozić ze sobą do firmy.

Oczywiście, to nie potrwa długo, ale na pewno warto się nad tym zastanowić. Natomiast na dłuższą metę, żeby zapewnić jej przyzwoite wynagrodzenie, trzeba będzie znaleźć jakiś sposób, aby zwiększyć obroty. Musiałaby się pogodzić z tym, że kiedy pracuje dla niego, nie zarabia kroci, ale i tak mogła trafić dużo gorzej. Na temat tej opcji długoterminowej z Suzie nie rozmawiał, bo nie chciał, żeby jej się wydawało, iż próbuje podejmować decyzje w jej imieniu. Powiedział jej tylko, że jeśli zechce, jej pomoc w antykwariacie, jest jak najbardziej mile widziana. Zaproponował też, żeby jeździła z nim na aukcje. Na co ona odpowiedziała: - Fantastycznie! Zrobię wszystko, byle wyrwać się z domu. Tak więc teraz, w poniedziałek rano, jechali autostradą M6, aby odwiedzić pewien dom aukcyjny w Lancashire. - Mów od razu, jakbyś chciała zatrzymać się i iść do toalety -pouczył ją. - Kiedy twoja matka była w ciąży, zawsze pilnowała, żeby nie oddalać się za bardzo od ubikacji. Kiedyś musieliśmy wybrać się w dwugodzinną podróż, no i po drodze zatrzymywaliśmy się z sześć razy. - Dobrze, ale bardziej prawdopodobne jest, że nagle ogarnie mnie dzika chęć na batonik Mars owinięty plasterkiem sera, a następnie ubity na pianę i zamrożony, jeśli można prosić. - Zatrzymajcie ten samochód - jęknął Will. - Jest mi niedobrze. Suzie zaśmiała się. - Jakiś facet w radio mówił, że to jego ulubiony przysmak, więc dlatego o tym mówię. Powinieneś spróbować, podobno istne niebo w gębie. - Chyba raczej piekło. - A czy mama miewała jakieś dziwne zachcianki? - Owszem. Pamiętam, że gdy na świat miała przyjść Gemma, zgromadziliśmy ogromne zapasy masła orzechowego. Wzięło się to stąd, że kiedy była w ciąży z tobą, wprost się nim zajadała. Okazało się jednak, że to był błąd, bo tym razem przerzuciła się na ser i chipsy cebulowe. Wcinała je w łóżku, kiedy nie mogła zasnąć, a potem popijała butelką napoju z mniszka lekarskiego i łopianu. Nie opowiadała ci o tym?

Suzie odwróciła się, spoglądając na widok za oknem. - Ona chyba ma nadzieję, że cały ten problem przestanie istnieć, jeżeli nie będzie się o nim rozmawiać. - Daj spokój, Suzie. To niemożliwe - ale niestety, wydało mu się to nader prawdopodobne. - W sobotę wyciągnęłyśmy babcię Ruby na podwieczorek. -Zmieniła temat i od razu jej głos zabrzmiał jakoś radośniej. Will uznał, że może to i dobry pomysł, żeby pogadać o czymś innym. - Wiem, rozmawiałem z nią wieczorem tego dnia przez telefon. - Babcia powiedziała, że nie może się doczekać, kiedy już będzie prababcią. - A pokazała ci te ubranka dziecięce, które dla ciebie kupuje? - Nie, mówiła tylko, że coś robi na drutach. Roześmiał się. - To nie wszystko. Ma teraz świetny ubaw, szukając dla swego prawnuka różnych okazji w działach dziecięcych wszystkich sklepów. Zresztą to samo robiła, kiedy ty miałaś się urodzić. - Myślisz, że pomoże mi, jeżeli będę musiała iść do pracy? - Jeżeli będzie w dobrej formie, niełatwo ci będzie ją do tego zniechęcić. To był idealny moment, żeby opowiedzieć Suzie o swoim pomyśle w kwestii antykwariatu. To zabawne, jak czasem różne rzeczy wydarzają się we właściwej chwili. Ta sala aukcyjna nie należała do jego ulubionych, bo była o wiele za wielka, pozbawiona duszy i bardziej przypominała jakiś magazyn, po którym hulają przeciągi, jednak szybko zapełniła się publicznością. Will przyjrzał się już w internecie kilku obiektom, które go zainteresowały, ale na pół godziny przed startem aukcji, wybrał się na poszukiwanie przedmiotów, o które mu najbardziej chodziło: mahoniowego, trójnożnego stolika z ruchomym blatem w stylu Jerzego III; pary wiktoriańskich srebrnych solniczek w kształcie muszli oraz okrągłej, wiktoriańskiej ramki na zdjęcie, tłoczonej w koniczynki,

którą zamierzał podarować na Gwiazdkę swojej matce, z przeznaczeniem na pierwsze zdjęcie prawnuka, czyli przyszły obiekt kultu. Cena katalogowa została ustalona na podejrzanie niskim poziomie, natomiast Will wyznaczył sobie górną granicę wysokości siedemdziesięciu funtów. Kiedy obejrzał towar i stwierdził, że jest w całkiem niezłym stanie, a potem wymienił kilka uwag z innymi handlarzami, których znał, a którzy także przeglądali zgromadzone na stołach przedmioty, polecił Suzie zakreślić je w katalogu. Tak jak kiedyś nauczył go Jarvis - myśl o tym, że teraz przekazuje tę wiedzę Suzie, wprawiła go w dobry humor. - Tato, czy mogę licytować w twoim imieniu? - spytała Suzie, kiedy prowadzący aukcję zajął swoje miejsce na podium. - Tak, jeżeli masz ochotę. Ale musisz przestać, kiedy ci powiem. I podnoś wysoko kartonik, żeby asystent licytatora mógł zapisać nasz numer, jeżeli wygramy. - To wszystko? Żadnych wykładów i pouczeń, żebym przypadkiem nie podrapała się w nos, gdy nadejdzie krytyczny moment? - To tylko mit. Licytator nie zwraca uwagi na nerwowe ruchy. No, dobra, chyba się zaczyna. Pilnuj kolejności aukcji, czasami to się rozgrywa bardzo szybko. Nieco później, gdy zadowoleni z siebie, odjeżdżali, mając bagażnik pełen trofeów, Will zauważył: - Podobało ci się, co? - Było świetnie. Czy to zawsze takie ekscytujące? - Owszem, jeżeli wychodzisz z aukcji jako zwycięzca i zgarniasz łupy. Niestety, bardzo często zdarza się wyjść z pustymi rękami. - Strasznie mi się podobało. Zabierzesz mnie jeszcze kiedyś? - Jeżeli zgodzisz się dla mnie pracować, nie będziesz miała wyjścia. Uśmiechnęła się, a on poczuł przypływ serdeczności. Tak miło było widzieć ją zadowoloną i szczęśliwą. Byli już blisko domu, ale zatrzymali się, żeby coś przekąsić, a wtedy Suzie zapytała:

- Tato, nie musisz odpowiadać od razu, ale chciałabym wiedzieć, czy jest jakaś szansa, żebym mogła wprowadzić się do ciebie, kiedy dziecko się urodzi? Will jednak nie musiał się zastanawiać. - Oczywiście. Jednak pod warunkiem, że porozumiesz się w tej sprawie z matką. Chodzi mi o to, żeby ona również była zadowolona z takiego rozwiązania. Suzie westchnęła ciężko. - Będzie zachwycona, kiedy się wyniosę. - Może nieco dystansu przez jakiś czas dobrze zrobi wam obu zasugerował, ale jakoś bez przekonania, a ona odpowiedziała mu spojrzeniem, w którym dostrzegł takie samo powątpiewanie. Oboje wiedzieli, że trzeba czegoś znacznie więcej, aby zmienić zapatrywania Maxine. Dopiero później tego samego wieczoru, gdy Will był już w domu i przeglądał pocztę przed wybraniem się do domu Harriet, poczuł coś na kształt żalu. Jeżeli Suzie zamieszka u niego, koniec z uwodzeniem przed kominkiem. Wszelka przyszła działalność łóżkowa będzie musiała odbywać się na ściszony regulator... Wiedział, że to przejaw egoizmu, jednak nie mógł nie zastanawiać się, co w takim razie zrobi, jeżeli uda mu się nawiązać bliższą przyjaźń z Harriet. Tak więc, jeśli chciał coś wskórać, lepiej tego nie odwlekać, bo wkrótce dom może paść ofiarą inwazji dwuosobowej armii, która sprowadzi ze sobą śpioszki suszące się na kaloryferach, wózek dziecięcy i spacerówkę, na które nie sposób nie wpaść, przechodząc przez hall oraz wysokie krzesełka i butelki zawalające całą kuchnię... krótko mówiąc, nim cały dom wypełnią zabawki, ubrania, plus wszystkie te drobiazgi, które każda normalna nastolatka zostawia na swej drodze, w nadziei, że ktoś po niej posprząta. Będzie to koniec jego siedziby jako gniazdka miłości. Wzdrygnął się na myśl, że w wieku czterdziestu sześciu lat być może będzie musiał zadowolić się miłosnymi zmaganiami na tylnym siedzeniu samochodu. Oczywiście, to piękne, że czas płynie i będzie miał wnuka, jednak całkiem inną rzeczą jest powracać do czasów młodości w ten

sposób, że dźwignia biegów wbija się gdzieś człowiekowi w najmniej odpowiednim momencie... Kiedy jechał za samochodem Boba Swifta, Carrie i Joel co chwila odwracali się, żeby mu pomachać. Will tymczasem pomyślał, że życie byłoby dużo prostsze, gdyby mógł zapomnieć o Harriet. Dlaczego chciał się wiązać z kimś tak skomplikowanym? Pomijając już różnicę wieku, do rachunku należało też dodać dwójkę małych dzieci. Jak często mógłby się widywać z Harriet bez Carrie i Joela? Kiedy Harriet nie było w pobliżu, Will wmawiał sobie, że jego uczucia dla niej sprowadzają się do niegroźnej fascynacji, a dziewczyna interesuje go dlatego, że tak miło jest rozbierać ją z kolejnych warstw pancerza i odkrywać miękkość oraz ciepło, które się pod nim kryją. Jednak gdy tylko znajdował się w jej towarzystwie, od razu czuł, że pociąga go coś więcej i chodzi nie tylko o powierzchowną pokusę dotarcia do owych utajonych głębi. Szanował ją i podziwiał, co nie zdarzyło mu się już od dłuższego czasu w stosunku do żadnej kobiety. Charakteryzował ją stalowy upór, którego on chyba nie posiadał. Taka Harriet bez trudu przetrwałaby kryzys wieku średniego, po którym on się załamał. Przypuszczalnie, tak samo jak Maxine, wzgardziłaby nim jako mięczakiem, bo nie stanął na wysokości zadania. Był szczerze przekonany, że Harriet jest jedną z najsilniejszych pod względem charakteru osób, jakie zna. O ile dobrze rozumiał, ten ułamek sekundy, w którym samochód jej siostry uległ wypadkowi, odmienił los Harriet na zawsze, ona zaś poświęciła wszystko, co sobie stworzyła, by podjąć największe wyzwanie w swoim życiu. Musiała strasznie kochać swoją siostrę. Mógł tylko domyślać się, jak to jest, gdy jest się przez kogoś kochanym aż tak mocno. Jak można było się tego spodziewać, kiedy przyjechali do domu, Harriet prawie się do niego nie odzywała. Wydawało się, że obecność Willa ją krępuje, tak jakby żałowała, że go zaprosiła. Nie przejmował się tym jednak zbytnio: znów miała na sobie ten śliczny, seksowny beret. Skoro tak, może go sobie traktować, jak tylko chce! Zaczął poważnie zastanawiać się, czy przypadkiem nie rozwinął się u niego niepostrzeżenie jakiś dziwaczny fety-

szyzm nakrycia głowy. W wyobraźni zamienił czarny beret na melonik. Nie. Zdecydowanie to nie działa. Może kowbojski kapelusz? Nadal nic. Podobnie jak nakryciem głowy, był też zachwycony i domem, który zobaczył. Jaka szkoda, że nie był na sprzedaż, kiedy szukałem czegoś dla siebie - pomyślał. Harriet zajęła się oprowadzaniem swoich rodziców chyba chciała sprawić, żeby jej ojciec się nieco ożywił - tymczasem Carrie i Joel głośno zadeklarowali chęć, by zostać przewodnikami Willa. - Pokażę panu mój pokój - zawołał Joel, chwytając go za rękę. - A potem musi pan zobaczyć mój - przyłączyła się Carrie, łapiąc go za drugą rękę. - Z mojego okna jest widok na kanał. No i mam własny kominek! - Ale u mnie jest tajna kryjówka. - Joel nie zamierzał dać się przelicytować. - To tylko taka głupia szafka - wyjaśniła szeptem Carrie, ciągnąc Willa po schodach na górę. - Ale niech mu pan tego nie mówi, dobrze? - Będę milczał jak głaz. Podziwiając ich sypialnie, wydawał z siebie wszystkie stosowne w takiej sytuacji odgłosy zachwytu, łącznie z klepaniem się po udach w zdumieniu na widok sekretnej kryjówki Joela. Potem dzieci zaprowadziły go do największej sypialni. - To jest pokój Harriet - objaśniła Carrie. - Ładny, prawda? Wyszedł na środek pokoju i rozejrzał się dookoła, kiedy nagle w jego myślach pojawił się nieproszony obraz Harriet na łóżku, w kuszącej pozie. Odkaszlnął, podszedł do okna, przykładając dłonie do oczu i usiłując zobaczyć ogród oraz rozciągający się z okna widok. Nic to nie dało, bo na zewnątrz było za ciemno. Kiedy odwrócił się, drgnął nerwowo: za sobą ujrzał Harriet. Nieobecną i nieprzystępną, przynajmniej tak wyglądała. - O, przepraszam - odezwała się. - Nie chciałam pana przestraszyć. - Cóż, starość nie radość. Gdy się osiąga wiek tak zgrzybiały, o zawał nietrudno.

Jej oczy zabłysły. - A właściwie ile pan ma lat? - A na ile wyglądam? - Siedemdziesiąt dwa? - Blisko. Właściwie to siedemdziesiąt dziewięć. Nieźle się trzymam, prawda? Półuśmiech złagodził wyraz jej twarzy. - Nie śmiem przypuszczać, że zdołam namówić panią na drinka, kiedy skończymy już inspekcję domu, proszę więc pozwolić, że pogratuluję, bo dom jest rzeczywiście fantastyczny. Odsunęła się od niego i podeszła do wiktoriańskiego kominka. - Drinka? A gdzie? - spytała. Dobry Boże! Uszedł z życiem. - Może Navigation? Moglibyśmy pojechać prosto stąd. - Dobrze. Muszę jednak sprawdzić, czy mama i tata nie będą mieli nic przeciwko temu. Miał już rzucić jakiś głupi dowcip w typie, że odwiezie ją do domu na czas, żeby nie dostała szlabanu, ale ugryzł się w język. Przyszło mu do głowy, że musi jej być niełatwo, skoro zaznała już pełnej swobody, mieszkając we własnym mieszkaniu, a teraz wylądowała z powrotem w punkcie wyjścia, a jej wolność ograniczają już nie tylko rodzice, ale przede wszystkim siostrzeniec i siostrzenica. W Navigation było strasznie tłoczno. Ludzi było tyle, że nie znaleźli wolnego stolika, musieli więc stać i przekrzykiwać ogłuszający gwar głosów oraz dźwięk kolejnych piosenek, których Will ani nie znał, ani poznać nie chciał. Najwyraźniej trafili na osiemnaste urodziny jakiegoś pętaka. Niestety, fakt osiągnięcia pełnoletniości przez bohatera wieczoru uniemożliwiał jakąkolwiek sensowną konwersację przypadkowym gościom. - Tu jest do niczego, nie? - wykrzyknął, pochylając się w stronę Harriet. - Może damy sobie spokój? Dostrzegł ulgę na jej twarzy. - Tak!

Szybko dopili i zaczęli przepychać się w stronę drzwi. Gdy wyszli na zewnątrz, zatrzymali się na chwilę, by odzyskać równowagę oszołomionych zmysłów. - Przyznaję, nie był to najlepszy z moich pomysłów - stwierdził, rozkoszując się widokiem jej beretu. - Przepraszam. - To nie pana wina, że cała ludność Kings Melford wpadła na ten sam pomysł, co my. Odnalazł kluczyki w kieszeni kurtki i poszli do samochodu. Po pięciu minutach znów ją przepraszał, tym razem za stan akumulatora. - Strasznie mi przykro - tłumaczył się, stwierdziwszy, że nic się nie da zrobić. Zatrzasnął klapę silnika. - Ten wieczór zakończył się klęską. Zaraz wezwę taksówkę. - Nie. Chodźmy na piechotę wzdłuż kanału. Noc jest jasna, prawie pełnia księżyca. Poza tym znam drogę na pamięć. - O rany, jest pani w moim typie! Nieustraszona, a zarazem wielkoduszna. Idealna kombinacja. Zeszli na ścieżkę holowniczą, przyświecając sobie znalezioną w bagażniku samochodu Willa latarką. Zastanawiał się, czy by nie spróbować wziąć ją za rękę, uznał jednak, że ryzyko jest zbyt duże. Szli tuż nad kanałem - jedno fałszywe posunięcie, a wyląduje w lodowatej wodzie. Po chwili ich oczy przyzwyczaiły się do ciemności i uznali, że nędzne światełko i tak na nic się nie przydaje. Latarka wylądowała więc w kieszeni - wraz z dłonią od jej strony. Tak na wszelki wypadek. Okazało się też, że musiał znacznie przyspieszyć tempa, aby dotrzymać jej kroku. Nigdy nie znał kobiety, która chodziłaby tak prędko. Skąd ona bierze tyle energii? - Jak tam pani astma? - spytał. - Wszystko w porządku. O tej porze roku rzadko miewam problemy. Główną przyczyną są pyłki oraz zarodki pleśni. - A tamtego dnia w moim antykwariacie? - Wtedy przyczyną był stres. Na szczęście, nie zdarza się to zbyt często. A jak się miewa Suzie? Miło, że pamięta - pomyślał. - Och, kwitnie. -1 opowiedział jej o swoich planach zatrudnienia córki w antykwariacie.

- To będzie prawdziwa praca? - Czy oskarża mnie pani o nepotyzm? - Oczywiście. - W takim razie przyznaję się do winy. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko tyle, że chcę jej dobra. - Musi się czuć strasznie wyobcowana, przecież teraz cały jej świat się zawalił, wszystkie kawałki układanki przestały do siebie pasować. Uznał to za wyjątkowo trafne określenie; prawdopodobnie sytuacja Harriet nie była tak daleka od tego, co się przydarzyło Suzie - obie zostały niejako zepchnięte na boczny tor, sam na sam z całą rzeczywistością. Gdyby się nad tym zastanowić, mniej więcej to samo stało się również z nim, kiedy rzucił robotę w kancelarii. - A jak praca? - spytał. - Zadomowiła się już pani? - Owszem, całkiem nieźle. Szef rozpowiada wszem i wobec, że jestem jego najlepszą pracownicą. - Z jakiegoś konkretnego powodu? - Pomogłam mu zdobyć lukratywny kontrakt, o który się starał. - Chodzi o ten wyjazd do Dublina? - Tak. Dzisiaj właśnie przyszło potwierdzenie. Przez cały dzień był słodki jak cukiereczek. - Trzeba było wcześniej powiedzieć. Gdybyśmy byli w stanie usłyszeć się wzajemnie, mogliśmy wznieść toast na pani cześć. Może innym razem. - Nie odpowiedziała na tę sugestię, więc dodał: - A jak się czuje pani ojciec? Nie znam go zbyt dobrze, ale był jakiś nieswój, kiedy zwiedzaliśmy dom. Usłyszał w ciemności, jak cmoknęła z niezadowoleniem. - Zrobił się nie do wytrzymania. Co by nie powiedzieć albo zrobić, zawsze coś jest nie tak. Nie wiem, co w niego wstąpiło ani jak mama sobie z tym radzi. Z jej strony to albo anielska cierpliwość, albo nie zdaje sobie sprawy, co się dzieje. Ja nigdy w życiu nie pozwoliłabym nikomu traktować siebie w ten sposób. Co do tego Will akurat nie miał wątpliwości. - Nie sądzi pani, że może to depresja? - zauważył. - Pytam dlatego, że kiedy w swoim czasie najbardziej ze wszystkiego pragną-

łem porąbać moich kolegów na kawałki, winiłem za to wszystkich oprócz siebie. Uczucia innych ludzi nie obchodziły mnie ani trochę. Myślałem tylko o sobie. Zwolniła kroku. - Nie mogę sobie pana wyobrazić w depresji. - To zdarza się częściej, niż pani sądzi. Może powinienem porozmawiać z pani ojcem? - Wątpię, żeby to coś dało. Proszę lepiej powiedzieć, jak się czuje pański znajomy, ten o którym opowiadał pan podczas puszczania fajerwerków? Czy już coś wiadomo? Całkiem zapomniał, że opowiadał Harriet o Martym. - Jutro ma wizytę u specjalisty. A wieczorem spotykamy się na drinka. - Pochwycił jej spojrzenie. - Tak, tak. Mam nadzieję, że trafi nam się trochę spokojniejsze miejsce niż nasz dzisiejszy pub. Nie wiem, czy to ja się starzeję, czy w dzisiejszych czasach muzyka jest jakaś głośniejsza? - Dlaczego ciągle mówi pan o swoim wieku? - Ja? Nic podobnego. - Oczywiście, że to robił i nawet wiedział dlaczego - była od niego o wiele młodsza i to właśnie nie pozwalało mu zapomnieć, ile sam ma lat. - Jakby pan się uparł, żeby... - urwała, bo w tej chwili potknęła się i upadłaby do przodu, gdyby jej nie pochwycił. - Wszystko w porządku? - Tak. Tutaj drzewa są wyższe i zasłaniają światło księżyca. Już może mnie pan puścić. - Czy byłoby wielce niestosowne, gdybym odmówił spełnienia tej sugestii? A to mianowicie z tego powodu, że ja również mogę potrzebować podpory, jeśli się potknę... - Wyłącznie jeśli pogodzi się pan z faktem, że wtedy prawdopodobnie przewrócę się na pana. - Ta odpowiedź ośmieliła go na tyle, że odważył się wsunąć rękę pod jej ramię. Szli w milczeniu, teraz raczej on nadawał tempo. Kopali stopami zeschłe liście; nagle szelest najwyraźniej wypłoszył coś małego, co bardzo szybko przebiegło przed nimi przez ścieżkę. - Czy to był szczur wodny? - spytał.

- Być może. Gdzieś daleko rozległo się pohukiwanie sowy, a potem upiorne, skrzeczące szczekanie lisa. Harriet pokazała ręką w stronę żywopłotu po prawej stronie: - Kiedyś Felicity i ja przedzierałyśmy się tędy przez jeżyny, aby dostać się na drugi koniec pola i słuchać słowików. - Nigdy nie słyszałem śpiewu słowików. - Nie słyszał też nigdy, żeby Harriet sama z siebie powiedziała coś o swojej siostrze. - Większość ludzi myśli, że śpiewają tylko nocą - mówiła dalej. Tymczasem całkiem często zdarza się je słyszeć również w dzień, jednak ich śpiew jest naprawdę czarowny właśnie w ciemnościach. Pewnego razu, a lato tamtego roku od samego początku było wyjątkowo upalne, wybraliśmy się tutaj na piknik o północy. - Z Milesem i jego bratem? Odwróciła się i popatrzyła na niego. - Nie wszystko robiłyśmy razem z nimi, ale tak, wtedy byliśmy wszyscy razem. To zabawne, ale mama i tata sądzili, że w ich towarzystwie będziemy bezpieczniejsze. - A słowiki jeszcze tu są? - zapytał, żałując niedyskretnego pytania o braci McKendricków, bo odpowiedziała mu na nie dość ostrym tonem. Był też ciekaw, dlaczego przekonanie rodziców Harriet było „zabawne". Czy tamtej nocy wydarzyło się coś istotnego? - Nie wiem, czy jeszcze tutaj są. Nie słyszałam ich już od lat. Śpiewają tylko od kwietnia do czerwca. Potem czas pieśni przemija... jak wiele innych rzeczy w życiu - dodała; teraz jej głos brzmiał miękko i melancholijnie. - W przyszłym roku musi pani zabrać Carrie i Joela na nocny piknik. Będą zachwyceni. Zapadło milczenie. Will zastanawiał się nad tym, co usłyszał od Dory w noc fajerwerków - o niezwykle bliskiej przyjaźni między siostrami Swift i chłopakami McKendricków. Dora na określenie tej czwórki użyła słowa „klika". Powiedziała też: „Byli tak blisko, że nie można by wetknąć między nich nawet szpilki. Moim zdaniem było to trochę niezdrowe". Stwierdziła też, że starszy brat, Dominik, któremu przy okazji nadała barwne miano szczwanego

lisa w owczej skórze, był ich niekwestionowanym przywódcą, zaś przeznaczeniem Milesa było zawsze pozostawać w cieniu utalentowanego brata. „Eileen i ja współczułyśmy mu wtedy, ale naszym zdaniem, była to wina ich rodziców. Nie powinni byli traktować obu chłopców w tak różny sposób. Zaznaczam, że wszystko to sprawka Harveya. Hołdował bardzo szczególnym przekonaniom i zdarzało się, że był przesadnie surowy. Aż do okrucieństwa". Reszty opowieści Will niestety nie usłyszał, bo w tej chwili wkroczyła Eileen i oznajmiła, że kolacja jest gotowa. Gdy znaleźli się już kilka metrów od jego ogrodu, Harriet wysunęła rękę spod jego ramienia. - Och, nie - zaprotestował. - Moja reputacja jako dżentelmena rozpadnie się w kawałki, jeśli nie doprowadzę pani bezpiecznie do domu. - Gdybym na to pozwoliła, cóż stałoby się z moim wizerunkiem kobiety nowoczesnej i niezależnej? - Hm, coś w tym jest. W takim razie, pójdźmy na kompromis. Odprowadzę panią do ścieżki prowadzącej do ulicy. To moje ostatnie słowo. - Ależ nie ma takiej potrzeby. - Wiem. To tylko takie fanaberie starszego pana o staroświeckich poglądach. Minęło kilka minut i znaleźli się u początku ścieżki; Harriet miała ręce w kieszeniach. Teraz żałował, że nie zaproponował jej drinka na pożegnanie albo choćby filiżanki kawy - kiedy byli jeszcze przy furtce jego ogrodu. Powierzchnia kanału lśniła w świetle księżyca, a niebo nad nimi wydawało się ogromne i niezmierzone. Noc była przepiękna i naprawdę nie miał ochoty, żeby na tym skończyło się ich spotkanie. - No, cóż. - Grał na zwłokę, desperacko próbując znaleźć coś, o czym jeszcze mógłby z nią porozmawiać, żeby została chwilkę dłużej. Przykro mi, że ten wieczór okazał się taką klapą. - Niech pan przestanie przepraszać. Spacer był bardzo przyjemny. - Poważnie? Może powinienem częściej stosować tę starą sztuczkę z rozładowanym akumulatorem.

Na jej ustach pojawił się łagodny uśmiech. - Nie żartuję. Podczas tej przechadzki powróciło wiele wspomnień. - Mam nadzieję, że nie przykrych. Pokręciła głową. - Pięknych, szczęśliwych wspomnień. Jednak gdy wypowiedziała te słowa, uśmiech znikł i Will dostrzegł w jej oczach bezbrzeżny smutek. Nagle ogarnęła go czułość i nie myśląc, co czyni, objął ją i pocałował.

Rozdział czterdziesty trzeci To był błąd. Przejaw fatalnego braku wyczucia. Wiedział to już w chwili, gdy jej ciało zesztywniało w jego ramionach, a usta, zimne i obojętne, zetknęły się z jego wargami, niczym wykute z kamienia. Stała bez ruchu, a w jego głowie odezwał się sygnał alarmowy. Przestań! Co ty sobie wyobrażasz, do diabła? Przecież ona cię zabije, idioto! I potem ta okropna chwila, kiedy opuścił ręce i cofnął się o krok, a ona tylko patrzyła na niego. Na jej twarzy nie dostrzegł gniewu ani oburzenia, tylko pustkę, taką okropną pustkę, że poczuł się bardziej upokorzony, niż gdyby go spoliczkowała. - Proszę więcej tego nie robić - odezwała się. Odwróciła się i odeszła. Chciał pobiec za nią i powiedzieć, jak bardzo mu przykro, albo przynajmniej jakoś się wytłumaczyć, jednak widok tej śmiesznej, małej antenki na jej berecie i to odejście pełne godności sprawiły, że stał jak wryty. Nie był w stanie się poruszyć, spoglądał tylko, jak znika za rogiem, w mroku. Żadnego spojrzenia za siebie, żadnego przyjaznego gestu, który mógłby oznaczać, iż istnieje cień szansy na wybaczenie. Spieprzył sprawę. No tak, trudno. W końcu co on sobie wyobrażał? Gdzieś w połowie ścieżki, Harriet nagle się zatrzymała. Nie mogła złapać oddechu i była cała roztrzęsiona. Cholera, co się właściwie stało? Dlaczego ją pocałował? No i dlaczego tak zareagowała? Co sprawiło, że poczuła... tu zawahała się, bo nie bardzo potrafiła ująć to w słowa. Wszystko było takie dziwne. I nieoczekiwane. Właściwie mogła tylko stwierdzić, że gdzieś, głęboko w swej jaźni,

poczuła dziwną słabość, jakby ktoś dotknął jakiegoś bolesnego i czułego punktu w jej sercu. Była tak zaskoczona własną reakcją, że zamarła w jego ramionach, zmuszając mózg do dokonania oceny sytuacji. Kiedy to nic nie dało, uznała, że najlepiej będzie się wycofać. Spoglądając na obłoczki pary, dobywające się z jej ust w mroźnym, nocnym powietrzu, w myślach przebiegła wydarzenia tego wieczoru. Czy pojawiły się jakieś znaki ostrzegawcze, które zapowiadały, że będzie chciał ją pocałować? W domu? W pubie? Owszem, upierał się, żeby trzymać ją pod rękę nad kanałem, myślała jednak, że to sposób okazywania rycerskości. Tak samo jej ojciec czasami nalegał, że to on będzie szedł chodnikiem od strony ulicy. „Obowiązkiem dżentelmena jest osłaniać damę przed błotem pryskającym spod kół powozów" - powiadał. Czy były jakieś inne chwile, w których Will chciał ją pocałować? Nie była pewna. Nie miała zwyczaju odnotowywać przejawów zainteresowania mężczyzn. Spencer droczył się z nią mówiąc, że nie zauważyłaby faceta, który na nią leci, nawet gdyby rozebrał się do naga i rzucił do jej stóp. Podobno już od pierwszego dnia, kiedy zaczął pracować w firmie, usiłował dać Harriet do zrozumienia, że mu się podoba, ale ona niczego nie zauważyła. Dominik już od lat przy każdej okazji wytykał jej, że żyje jak zakonnica. Co takiego powiedział wtedy, w Dublinie? Coś o zamrożonym steku i sa-mowyrzeczeniach. Nawet Felicity pokpiwała sobie z jej zahamowań. Nagle poczuła się zdruzgotana. Co ze mną jest nie tak? Dlaczego nie mogę być taka, jak wszyscy? Dlaczego nie jestem świadoma własnej seksualności, własnego ciała? Raz jeszcze przypomniało jej się, jak zabolało ją odrzucenie przez Spencera. Czy to możliwe, że gdyby potrafiła dać mu coś więcej, nie odszedłby od niej? Byłby teraz z nią i pomagał jej ze wszystkich sił? Słowo „miłość" nigdy nie padało w ich rozmowach, nie było też mowy o pożądaniu, uczuciu czy zakochaniu i brakowało też wielu innych określeń, które tak często przewijały się w listach Milesa i Felicity. Teraz zdała sobie sprawę, że seks ze Spencerem również

był tego wszystkiego pozbawiony. Bardzo prędko, gdy stali się parą, popadli w rutynę; kochali się po kolacji - nigdy przed - i nigdy za późno w nocy. Bardzo rzadko zdarzało im się to rano. Spencer był śpiochem i dbał o to, żeby mieć zagwarantowane nieprzerwane osiem godzin snu na dobę. Z perspektywy czasu uświadomiła sobie, że ich związek był monotonny i przewidywalny. Wówczas odpowiadało jej to w zupełności, stanowił po prostu część jej uporządkowanego i ułożonego życia. Nie było to zbyt budujące odkrycie, ale uznała, że musi spojrzeć prawdzie w oczy: nie jest szczególnie ekscytującą ani namiętną osobą. Z tego zaś bezpośrednio wynika - z całą pewnością -że trudno się w niej zakochać. Nigdy nie doświadczy uwielbienia, jakie stało się udziałem jej siostry, a to z tego prostego powodu, że sama nie jest w stanie nikogo takowym obdarzyć. Jeżeli wierzyć Dominikowi, brak jej spontaniczności i zupełnie nie jest uczuciowa. Niełatwo było się z tym pogodzić, ale Harriet musiała przyznać, że jest nudna i nieseksowna. A czy może być coś gorszego w tej epoce tak obsesyjnie opętanej seksem? A jednak, Will chciał ją pocałować. Dotknęła dłonią ust, jakby przypominając sobie muśnięcie jego warg. Dlaczego to zrobił? A co ważniejsze, dlaczego jego gest wywołał w niej takie odczucia? Żadnym sposobem nie mogła sobie przypomnieć, by pocałunek jakiegoś innego mężczyzny wzbudził w niej równie silny i wprawiający w zakłopotanie odzew. Istniał tylko jeden rozsądny sposób, by dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi. Zawróciła w stronę, z której dopiero co przyszła i idąc po własnych śladach, ruszyła ku ogrodowej furtce Willa. Jeżeli ma to zrobić, musi zrobić to dziś. Jutro już nie starczy jej odwagi. Drugi raz w ciągu dwóch dni postąpiła wbrew swojej naturze i przyzwyczajeniom. Wczoraj rozmyślnie zaprosiła Willa na zwiedzanie domu, żeby pokazać Milesowi... Żeby udowodnić mu coś w gruncie rzeczy dosyć pokrętnego: widzisz, nie potrzebuję cię, mam mnóstwo innych przyjaciół. Przyjaciół, którzy nikogo nie oszukują. Dla których nie jestem tą drugą, tą gorszą. Już wkrótce pożałowała, że była taka oziębła wobec Milesa. Nie powinno się traktować w ten

sposób starych przyjaciół. Ani też nowych, nawiasem mówiąc. Wysługiwanie się Willem dla własnych małostkowych celów było posunięciem w kiepskim stylu. Kiedy zaś zwiedzali dom i Will zaprosił ją na drinka, doznała prawdziwego olśnienia. Nagle zdała sobie sprawę, dlaczego tak polubiła Willa. Otóż dla niego była tym, czym jest w rzeczywistości: Harriet Swift. Nigdy nie znał jej siostry, więc nie może jej z nią porównywać i nigdy tego nie uczyni. Nigdy nie będzie w jego oczach tą drugą. Zarówno Spencer, jak i Erin poznali Felicity. Oboje, niezależnie od siebie, wygłosili te same opinie, które wciąż słyszała przez większą część swojego życia - że Harriet jest spokojniejsza od Felicity, że Harriet jest od niej niższa, że w porównaniu z Felicity jest taka poważna. Will tego wszystkiego po prostu nigdy nie powie. Spojrzała na jego dom. Na dole świeciło się światło. To dobrze, nie poszedł prosto do łóżka. Otworzyła furtkę, przeszła przez ogród zdecydowanym, stanowczym krokiem - wytężając w ciemnościach wzrok, żeby się o coś nie potknąć. Zastukała do drzwi kuchennych. No i proszę - powiedziała sobie - zrobiłam to. Spontanicznie. Jeszcze pokażę temu Dominikowi! Drzwi otwarły się, kiedy właśnie podniosła rękę i miała zapukać drugi raz. - Harriet? - trudno byłoby wyobrazić sobie kogoś bardziej zaskoczonego. - Mogę wejść? Sprawiał wrażenie zmieszanego, nawet zaniepokojonego. A więc to tak ludzie reagują na jej widok? - Tak. Oczywiście - cofnął się, żeby wpuścić ją do środka. -Właśnie sobie popijam. Ma pani ochotę na kielicha? - Nie, dziękuję. Zamknął za nią drzwi, a potem przeczesał włosy palcami obu rąk. - Przepraszam za to, co zrobiłem. Nie powinienem tak się zachowywać. Nie wiem, co mi do głowy strzeliło. - Proszę... Nie przyszłam tutaj po przeprosiny. - Nie? To dlaczego... Czy coś się stało? Jakiś wypadek? Coś z dziećmi? Chce pani skorzystać z telefonu?

Potrząsnęła głową. - W takim razie, czemu zawdzięczam... - Chcę, żeby pan coś dla mnie zrobił. - Aha. Dobrze. A o co chodzi? Przełknęła ślinę. - Chcę, żeby znów mnie pan pocałował. Otworzył szeroko oczy. - Słucham? - Proszę, niech mi pan nie utrudnia, to i tak niełatwe. Chciałabym, żeby pan mnie jeszcze raz pocałował. - Czy to jakaś sztuczka? Bo jeśli tak, muszę przypomnieć, że nasz system prawny nie dopuszcza prowokacji... - Pocałuj mnie. To nie żaden wygłup - dodała, bo przez nieznośnie długą chwilę najwyraźniej nie mógł się zdecydować, czy ma zastosować się do jej żądania. Podszedł do niej. Powoli. Ich twarze dzieliły zaledwie centymetry, przechylił głowę, ale potem cofnął się nieco i popatrzył jej w oczy z lekko zmarszczonymi brwiami. - Jesteś tego pewna? - teraz był nie mniej zdenerwowany od niej. - Tak - rzekła półgłosem. Z otwartymi oczami - nie chciała niczego przegapić - przygotowała się na jego dotyk: najpierw ramion, potem ust. Teraz jego wargi były cieplejsze, delikatniejsze. Może odrobinkę bardziej nieśmiałe. Poczuła też smak wina. Jego ramiona też odczuła inaczej. Mocniej. Dawały większe poczucie pewności. Nie miał na sobie marynarki, czuła więc ciepło jego ciała przez koszulę. Czuła nawet bicie jego serca. Jej puls przyspieszył. Potem ogarnęła ją fala gorąca. Jak promienie słońca przebijające się przez chmury. Tam, na ścieżce, Will wycofał się właśnie w tym momencie. Nie chciała, żeby to się powtórzyło, więc objęła go ramionami, zamknęła oczy... żeby całował ją dalej. Tylko że teraz to ona całowała jego, otwartymi ustami, pragnąc, by gorąco przeniknęło do jej wnętrza. Chciała, żeby nigdy nie przestał jej całować. On jednak właśnie to zrobił.

- Ejże - powiedział - od czasu do czasu musisz oddychać. To pierwsza zasada, jeśli chodzi o całowanie w tym domu. W szczególności dotyczy cierpiących na astmę. Na dźwięk jego głosu i dotknięcia dłoni na twarzy uniosła powieki. Spojrzała prosto w jego oczy. Miały najciemniejszy brązowy odcień, jaki kiedykolwiek zdarzyło jej się widzieć. Odetchnęła głęboko, zdając sobie sprawę, że miał rację: warto było zaczerpnąć powietrza. - Nie chciałbym być posądzony o wścibstwo - odezwał się, poprawiając jej beret - ale czy istnieje jakaś szczególna przyczyna, dla której zostałem poproszony o ten pocałunek? Przecież dopiero co zostałem poinformowany, że nie mam tego robić nigdy więcej. - Ja... chciałam wiedzieć, czy coś nie rozegrało się tylko w mojej wyobraźni. Uniósł brwi. - I...? - Już wiem, że nie. - Może spróbujemy jeszcze raz? Tak dla pewności? Skinęła głową, trochę zawstydzona. - Rozumiem, że stosujemy się do tych samych zasad? Żadnych wygłupów? - To zależy, co rozumiemy przez wygłupy - mruknęła, spuszczając oczy. - Panno Swift, czy ty ze mną flirtujesz? - Robiłabym to, gdybym wiedziała, jak. - Podpuszczasz mnie - ujął ją pod brodę. - Ale podejmę to wyzwanie, tylko chodźmy do drugiego pokoju. Przerażona, że odwaga może opuścić ją gdzieś między kuchnią a salonem, Harriet zaprotestowała: - Tutaj jest dobrze. Wyglądał na rozbawionego. Dotknął palcem jej wargi. Zadrżała, zarzuciła mu ręce na szyję i przyciągnęła go do siebie. Tym razem niemal natychmiast opanowała ją euforia i żar, wypełniający ciało od stóp do głów. Przywarła do tego niezwykłego mężczyzny, który potrafił ją doprowadzić do takiego stanu, nie przejmując się już, co robi ani jakie będą tego konsekwencje. Zależało jej tylko, żeby

Will nie przestawał. Nie wypuszczając jej z objęć ani na chwilę, wyprowadził ją z kuchni do korytarza, manewrując pośród mebli i obijając się o ściany. Myślała, że zabierze ją na górę, on jednak pchnął barkiem drzwi do salonu. Już wiele razy ktoś ją rozbierał, jednak nigdy tak zręcznie, jak zrobił to Will. A może po prostu była zbyt pijana pożądaniem, by zauważyć, jak spada z niej ubranie? Znaleźli się na podłodze, grała muzyka. Pochyliła się, żeby go pocałować, ale nie pozwolił jej na to, tylko zamiast tego znów zademonstrował swą niezwykłą zręczność jednym, nieznacznym ruchem przewracając ją na dywan. Zaczął ją całować, potem delikatnie rozchylił jej nogi dłonią, jednocześnie wsuwając w nią palec. Przez ułamek sekundy zesztywniała, ale gdy poczuła jego język w swoich ustach i dotyk zwinnych rąk, rozluźniła się i poddała pieszczocie. Wkrótce, prędko jak nigdy dotąd, wygięła plecy i niemal już szczytowała. Zbyt prędko - powiedziała sobie. O wiele zbyt prędko. A on? Próbowała powstrzymać się, ale na próżno, fala zbliżała się nieuchronnie. - Przestań - poprosiła. - Co ty, miałbym zepsuć cała zabawę? - szepnął jej do ucha. Pieścił ją dalej, powoli, rytmicznie, umiejętnie; wpatrywał się uważnie w jej twarz. Jego oczy, teraz jeszcze ciemniejsze, miały niezwykły wyraz - skupiony, tajemniczy, niepojęty. - Ale co z tobą? - jęknęła, czując, że fala już ją ogarnia. - Cicho... nie przejmuj się. Skup się na sobie. Tak też zrobiła, a kiedy to nadeszło, nie przypominało niczego, co przeżyła dotąd. Było jak tsunami, matka wszystkich przypływów. Właśnie w chwili, kiedy orgazm ogarnął ją całą, Will pocałował ją tak namiętnie, że nagle straciła poczucie rzeczywistości. Porwało ją coś potężnego, czuła walenie krwi w skroniach i myślała, że zemdleje. Jeszcze przez długie minuty leżała, drżąc, w jego ramionach i obawiając się, że jej ciało nigdy już nie będzie takie samo, jak przedtem. Wreszcie przerwała milczenie: - Co to było? - My, fachowcy, panno Swift, określamy to mianem klasycznego trzęsienia ziemi.

- Ale co ty zrobiłeś? Uniósł się na łokciu i pocałował najpierw jej lewą pierś, a później prawą. - Jeżeli chcesz, zaraz pokażę ci jeszcze raz. Dotrzymał słowa. Zrobił też o wiele, wiele więcej. O trzeciej nad ranem przemknęła na drugą stronę ulicy i we własnym łóżku zasnęła mocno, jak nigdy dotąd.

Rozdział czterdziesty czwarty Następnego ranka w pracy Harriet co chwilę przysypiała i gdyby nie Niebezpieczny Dave, który o wpół do jedenastej rozbudził ją, przynosząc filiżankę kawy i lukrowanego pączka, Howard przyłapałby ją podczas drzemki z głową opartą o blat biurka. Tego udało się uniknąć, zastał ją za to, gdy załomotał do drzwi gabinetu, rozpartą wygodnie w fotelu i oblizującą palce z lepkich resztek lukru, kiedy to ze wstydem i poczuciem winy rozpamiętywała, co wydarzyło się między nią a Willem. Właśnie powiedziała sobie po raz enty, że tej nocy wyłącznie i po prostu udowodniła swoją spontaniczność oraz zmysłowość. Że jest taka sama, jak każda inna normalna kobieta. Tak więc - to, co uczyniła, było tylko rodzajem ćwiczenia, mającym wykazać prawdziwość pewnej tezy. - Nie przeszkadzam, prawda? - rzekł Howard, rzucając okiem na pusty talerzyk. - Widzę, że dobrze ci na świecie. Wyprostowała się gwałtownie na swym siedzisku i w pośpiechu zrzuciła łokciem jakiś segregator. Schyliła się, żeby go podnieść, a rozprostowując się, napotkała uśmiech Howarda. - Jakie masz plany na piątek? - spytał. - Jest jakaś szansa, że zdołasz wcisnąć wyjazd do Dublina w swój napięty rozkład zajęć? Nie musiała sprawdzać w terminarzu, wiedziała, że tego dnia ma urodziny i żadnych szczególnych zajęć. - Bez problemu. - Świetnie. Szczegóły później. Na razie muszę iść do dentysty, by radować się rozkoszami leczenia kanałowego. - Au!

- Pewnie takie właśnie będzie moje odczucie, kiedy ten bezczelny skurwiel wystawi mi rachunek. Na razie. Zamknął za sobą drzwi. Harriet zmusiła się, żeby skupić myśli na programie, nad którym pracowała. Dosyć myślenia o Willu -nakazała sobie - przyjmując ulubioną pozycję do pracy, czyli zakładając nogę na nogę. Szybko jednak zmieniła zdanie, bo była zbyt obolała, żeby siedzieć w ten sposób. Przypomniała sobie, jak obejmowała Willa udami w pasie. Od razu pożądanie rozbudziło się na nowo i dreszcz przeszedł wzdłuż kręgosłupa. Zaczerwieniła się, całkiem tak samo, jak podczas śniadania, kiedy to jej matka stwierdziła, że wygląda na zmęczoną i spytała, o której poszła spać zeszłego wieczoru. Odkaszlnęła i odsunęła wizję siebie oraz Willa na bok, postanawiając zabrać się wreszcie za robotę. Pracowała bez przerwy aż do pierwszej, kiedy doszła akurat do momentu, w którym mogła spokojnie przerwać. Sprawdziła, czy drzwi są zamknięte, znów rozparła się w fotelu i zamknęła oczy. Postanowiła, że zje później. Teraz przede wszystkim musiała się zdrzemnąć. Czuła się wykończona. Od pierwszej chwili, gdy dźwięk budzika wyrwał ją ze snu, usiłowała sobie przypomnieć, w której to właściwie chwili zeszłej nocy opuściła ją zdolność normalnego myślenia. Była tak zdeterminowana, by dowieść, że Dominik się myli, i że nie jest tak bezbarwną postacią, jaką czuła się pod jego i Spencera wpływem... że jakoś straciła wszelkie poczucie tego, co robi. W pierwszej chwili była zadowolona, że wrażenie, jakie wywarł na niej pocałunek Willa nie powstało tylko w jej wyobraźni, a w następnej już domagała się więcej i więcej. Kłopot polegał na tym, że skoro doświadczyła już takiej rozkoszy, będzie pragnęła zaznać jej znowu. Wiedziała o tym. Ale nie, będzie rozsądna. I stanowcza. To, co stało się zeszłej nocy, wydarzyło się raz i koniec. Będzie musiała bardzo jasno wytłumaczyć to Willowi. Me oszukuj samej siebie, Harriet Swift. Nie udawaj, że to tylko kolejny analityczny proces, który musisz rozgryźć. Przecież wprost marzysz, by ten facet znów cię przeleciał, czyż nie?

Przerażona, otworzyła oczy. Ten głos - głos jej sumienia - był głosem Dominika. Oczyma duszy widziała, jak sobie z niej kpi. Naśmiewa się. Drażni się z nią. Ach, a więc panna niedotykalska wreszcie poznała ów sekret i w końcu wie, o co w tym wszystkim chodzi? No cóż, moja droga, gratulacje. Nauczyłaś się rzeczy najważniejszej: tylko seks pozwala poczuć, że człowiek naprawdę żyje. No, i co z tym dalej zrobisz? Wiedziała, że teraz już nie uśnie, podeszła więc do okna. Patrzyła na parking i bawiła się bezmyślnie drewnianymi listewkami żaluzji. Jednak na to pytanie należało jakoś odpowiedzieć, a choć bolały ją mięśnie, których istnienia dotąd nawet nie podejrzewała, wiedziała dokładnie, co zamierza uczynić. Trudno, nic na to nie poradzę. Niech to szlag! Jak do tego doszło, że nagle stałam się taka słaba? Aha, więc chcesz go wykorzystać, tak? Cóż za rozkosznie ironiczna sytuacja. To dziewczę, które tak niedawno dokonywało surowego osądu moich seksualnych wybryków, przeszło zaiste głęboką przemianę naśmiewał się z niej głos Dominika. Wcale go nie wykorzystuję - powiedziała sobie Harriet i podeszła do biurka, sięgając po telefon. W każdym razie nie bardziej, niż on wykorzystuje mnie. Oboje jesteśmy dorośli, oboje wiemy, czego chcemy i staramy się to osiągnąć. Robimy to dla przyjemności i tyle. Po tym wszystkim, co przeszłam, chyba na to zasługuję. Przecież nie ma w tym nic złego. Sama wiesz najlepiej, Hat. Will siedział w swoim biurze, słuchając wiadomości w radio i wsuwając swoją porcję Pot Noodle - czyli folgując swoistemu nałogowi, nabytemu jeszcze za czasów studenckich, z którego nijak nie mógł wyrosnąć. Posiłek przerwał mu dzwonek telefonu. Słysząc głos Harriet, wyprostował się na krześle. Zastanawiał się przedtem, kto pierwszy się odezwie. Większość przedpołudnia upłynęła mu na wahaniach, bo chciał z nią porozmawiać, dla samej przyjemności usłyszenia jej głosu, a także dlatego, że większość kobiet oczekuje przecież takiego telefonu „po". Jednak zarazem nie chciał,

żeby pomyślała sobie, że jest nachalny albo zarozumiały. Kiedy żegnali się i wręczył jej swoją firmową wizytówkę z numerem komórki, zadając jakże zasadnicze pytanie, kiedy znów będzie mógł ją zobaczyć, jej chłodna odpowiedź dała mu sporo do myślenia. „Będę musiała się nad tym zastanowić" - powiedziała. Odpowiedź nieprawidłowa! - miał ochotę wykrzyknąć. Nie mogłabyś powiedzieć, że wpadniesz do mnie w porze lunchu i spytasz, czy nie mógłbym cię znów pocałować? Jestem pewien, że Jarvis nie miałby nic przeciwko temu, by popilnować sklepu, podczas kiedy my będziemy zajęci w moim biurze. Przez lata niejednokrotnie słyszał miłe słowa zachęty, ale ten tekst Harriet - „Chcę, żeby znów mnie pan pocałował" - był bez cienia wątpliwości najbardziej kuszący i podniecający z nich wszystkich. Jej rzeczowy ton w połączeniu ze straszliwym zakłopotaniem podbiły go bez reszty. Wydawała się taka bezbronna. Pewnie nawet nie miała pojęcia, jakie to było urocze. Przed minioną nocą nieraz zastanawiał się, jaka mogłaby być w łóżku, tymczasem rzeczywistość przerosła wszelkie jego oczekiwania. Po przełamaniu pierwszych lodów, okazała się niesamowicie namiętna. Miał przy tym wrażenie, że i Harriet była mile zaskoczona tym, jak dobrze było im razem. A może tylko sobie to wmawia, by schlebić własnej próżności? - Witam - rzekł, starając się przemawiać głosem George'a Clooneya. Odezwała się po krótkiej pauzie: - Dobrze się czujesz? Masz głos, jakbyś był przeziębiony. No tak, to by było na tyle, jeśli chodzi o George'a Clooneya. - To z wycieńczenia - oznajmił. - Zeszłej nocy niemal nie zmrużyłem oka. Kiedy jednak przysnąłem na chwilę, śniło mi się, że odwiedziła mnie niewiarygodnie seksowna dziewczyna i zażądała, żebym kochał się z nią całymi godzinami. Jestem pewien, że to tylko sen, bo niby skąd facet taki, jak ja, miałby mieć tyle szczęścia? Skrzyżował palce w nadziei, że nie przegiął. - To dziwne, bo mnie śniło się to samo. - Naprawdę? Ta dziewczyna przyszła też do ciebie? Ale z niej numer!

Roześmiała się, a on odetchnął z ulgą, rozluźnił się i położył nogi na biurku. - To co, jest jakaś szansa, że się jeszcze kiedyś spotkamy? Wiem, że dla ciebie to niełatwe, bo... - Może dziś wieczorem? Mam wywiadówkę w szkole, ale koło ósmej powinnam być w domu, więc o dziewiątej mogłabym do ciebie wpaść. - Doskonale. Zaraz, nie, dzisiaj spotykam się z Martym na drinka. - To mogę przyjść później, kiedy wrócisz. Brzmiało to na tyle jednoznacznie, że przestał się niepokoić, czy przypadkiem nie pożałowała tego, co zdarzyło się zeszłej nocy. Chciała się z nim spotkać nie mniej niż on chciał się spotkać z nią. Bob polerował mosiężne okucia „Jennifer Rose". Zajęło mu to już ponad godzinę. Jeszcze jeden iluminator i zejdzie pod pokład, żeby zaparzyć sobie kawę. A potem zadzwoni do Jennifer. Musi spróbować nakłonić ją, żeby zmieniła zdanie. To niemożliwe, żeby naprawdę tak myślała. To, co powiedziała podczas ich ostatniej rozmowy, musiało być spowodowane chorobą i lekarstwami, które bierze. Po prostu nie była sobą. Gdy Bob zadzwonił do Jennifer w czasie weekendu, z trudem rozpoznał jej głos. Zaniepokoiło go to i zapytał, czy na pewno dobrze się czuje. - Jeżeli wierzyć temu lekarzowi, który był u mnie ostatnio, mam teraz zapalenie płuc - wyjaśniła. - Mam wrażenie, że przerabiają na mnie całą encyklopedię medyczną. - Już do ciebie jadę. - Nie. Nie wolno ci. - Ale kto się tobą zaopiekuje? - Nie martw się, teraz moje dzieci zjeżdżają się ze wszystkich stron. - Nie powinnaś być w szpitalu? Zapalenie płuc to poważna sprawa.

- Owszem, gdybym była dzieckiem albo przemiłą staruszką, wtedy może tak. Na szczęście jednak nie zaliczam się do żadnej z tych kategorii. Muszę odpocząć, to wszystko. A jak ty się miewasz? - Fatalnie. Ja... strasznie za tobą tęsknię. Wtedy to powiedziała. - Bob, byłeś dla mnie bardzo miły, ale naprawdę, bądźmy rozsądni. Jesteś żonaty. Masz żonę i rodzinę, która potrzebuje ciebie bardziej niż ja. - To nieprawda. Oni wszyscy świetnie sobie radzą beze mnie. - Chcesz powiedzieć, że świetnie radzą sobie bez Felicity, a ty nie możesz tego znieść, prawda? Kiedy nie odpowiedział, dodała: - Możesz do mnie zadzwonić, kiedy tylko zechcesz, ale możemy być wyłącznie przyjaciółmi. Mam sobie za złe, że od razu nie powiedziałam tego jasno. To dlatego, że byłam przygnębiona i osamotniona. Teraz jednak zmądrzałam. Od tego czasu wciąż roztrząsał w myślach jej słowa. Do pewnego stopnia miała rację. Jego bliscy radzą sobie bez Felicity, a on nie może tego znieść. Czy oni w ogóle nie mają serca? Najgorzej się czuł, kiedy Harriet tak się zachwycała swoim domem. Jak mogła cieszyć się z czegokolwiek, kiedy jej siostra przemieniła się w popiół, zakopany w ziemi? Potem jechali do domu z Eileen, a dzieci trajkotały jak najęte o tym, jak urządzą swoje pokoje i jak świetnie będą się bawić, natomiast Harriet, niczym się nie przejmując, dała nogę i poszła na drinka z Willem. Bob omal nie powiedział tego na głos, choć przysięgał sobie, że nigdy nie ujmie tej myśli w słowa: dlaczego to nie Harriet umarła? Dlaczego Felicity? Dlaczego jego ukochana Felicity? Wiedział, że to podła myśl, ale nie potrafił się jej oprzeć. Gdy wszystkie okucia lśniły już jak nowe, zszedł na dół. Na „Jennifer Rose" czuł się niemal jak u siebie w domu i wiedział, gdzie czego szukać. Teraz barka była bezpiecznie zacumowana w przystani, a on doglądał jej, zgodnie z obietnicą daną Jennifer. „Możesz się nią przepłynąć, jeśli masz ochotę - powiedziała. - Zresztą dobrze by było, gdyby ktoś porządnie przetestował silnik po remoncie".

Nie zrobił tego jeszcze, ale był w stałym kontakcie z zarządzającymi przystanią, którzy z kolei byli zadowoleni, że ktoś interesuje się barką. Zazwyczaj przychodził tu z Tobym, ale dziś nie wziął go ze sobą, bo chciał być całkiem sam, kiedy będzie rozmawiać z Jennifer. Nie życzył sobie, żeby coś go rozpraszało, kiedy będzie jej mówić, co do niej czuje. Kiedy powie, że nie wytrzyma, jeżeli ona mu nie pomoże. Dora zaparkowała, wyłączyła silnik i zapytała: - Jesteś całkowicie pewna, że tego chcesz? Eileen wiedziała, że jej przyjaciółka nie jest zachwycona tym pomysłem, ale nadszedł czas, żeby wreszcie pomyśleć o sobie. Miała już dość fochów Boba. Jej córka umarła; tymczasem Bob zachowywał się tak, jakby nikt oprócz niego nie darzył Felicity miłością. Nie pamiętała już, kiedy ostatnio tak naprawdę ze sobą rozmawiali. Wymieniali tylko urywane zdania, a przy tym Bob stał się tak uszczypliwy, że do diabła, nie będzie już dłużej tego znosić. Śmierć Felicity nie musi oznaczać, że żyjący są także skazani na powolne umieranie. - Doro - odpowiedziała - jestem gotowa i nie zmienię zdania. - No, to chodźmy. Biuro wyglądało zupełnie inaczej, niż Eileen je sobie wyobrażała. Gdzież blichtr? Gdzież obietnica romansu i nowego życia? Przypominało raczej poczekalnię w przychodni dentystycznej. Póki co, nikt się nimi nie zajął, zdążyła więc szepnąć Dorze: - Wystrój dość oszczędny... - Tak samo, jak na dworcu, kiedy Trevor Howard spotkał Celię Johnson. Pamiętasz? W filmie „Spotkanie"... Eileen zaśmiała się nerwowo. Nigdy nikogo nie zdradzała, a właśnie teraz stanęła u progu nowego, być może podwójnego życia. Drzwi otwarły się i do poczekalni weszła pulchna niewiasta w średnim wieku, wnosząc ze sobą powiew perfum o mocnym zapachu oraz nienagannego profesjonalizmu. - Eileen, przepraszam, że musiałaś czekać. Nie masz nic przeciwko temu, że zwracam się do ciebie po imieniu, prawda? My

w Soiree Club stronimy od zbędnych formalności. To znacznie ułatwia zawieranie nowych przyjaźni, nie uważasz? - Uśmiechnęła się w stronę Dory. - Ale jestem pewna, że Dora opowiedziała ci już, w jaki sposób działamy. Mam tutaj twoją aplikację, więc może przejrzymy ją razem. Moim zdaniem dobrze by było trochę wzbogacić część dotyczącą hobby i zainteresowań. Jak na razie jest nieco zbyt lakoniczna. Co byśmy mogły dodać? Eileen nie miała pojęcia. Właśnie te pytania sprawiły jej najwięcej kłopotu. Zdała też sobie przy okazji sprawę, że całe jej życie ogranicza się w gruncie rzeczy do czterech ścian własnego domu. Tak jakby stała się czymś w rodzaju mebla. - Czy lubisz podróżować? - spytała kobieta. - No... tak. Ale właściwie rzadko miałam okazję... Niewiasta zaznaczyła kwadracik obok słowa „podróże". - I założę się, że doskonale gotujesz. - Och, tylko zwykłe, codzienne potrawy... Kolejny znaczek długopisem. - A jak tam z wyprawami do teatru? Ostatni raz była w teatrze na gwiazdkowej pantomimie, razem z dziećmi. Ale teraz, kiedy zaczynała już się orientować, o co w tym wszystkim chodzi, mogła z czystym sumieniem stwierdzić: - Kiedy się nad tym zastanawiam, to muszę przyznać, że zawsze lubiłam oglądać aktorów na żywo. - Świetnie - następny kwadracik został zaznaczony. - A muzyka? - Nie mogłabym żyć bez muzyki - no tak, przecież Radio Two grało u niej na okrągło. - Doskonale. Teraz to wygląda o wiele lepiej - kobieta przerzuciła stronę formularza. - Jakieś problemy zdrowotne, o których powinnaś nam opowiedzieć? Mam na myśli kwestie zdrowia psychicznego - podkreśliła. Również i nad tym pytaniem Eileen długo się zastanawiała. Dora poradziła jej, żeby je pominąć i nie komplikować sprawy. - Nie mam problemów psychicznych - stwierdziła zgodnie z prawdą ale często jestem bardzo zmęczona. Już od kilku lat... Kobieta machnęła ręką i roześmiała się beztrosko.

- Zmęczona! Też mi coś. Kto nie jest zmęczony? Ja też nieraz jestem tak wyczerpana, że szkoda gadać - zaznaczyła „nie" i przewróciła kolejną stronę. - Widzę, że jesteś w separacji. Czy wolno mi spytać, od jak dawna? Nie mrugnąwszy nawet powieką, Eileen oznajmiła: - Mąż i ja żyjemy w separacji już od dłuższego czasu. - Mogła to stwierdzić bez najmniejszych wyrzutów sumienia, bo przecież już od miesięcy Bob i ona żyli jakby osobno, choć razem. Może nawet trwało to o wiele dłużej, a dopiero tragiczna śmierć Felicity uzmysłowiła jej, że są małżeństwem tylko na papierze? - Czy to istotne, że nie mam rozwodu? - O ile będziesz szczera wobec panów z naszego klubu i wyjaśnisz, jaka jest twoja sytuacja, nie mamy nic przeciwko temu. Nie naszą rzeczą jest kogokolwiek osądzać. - No właśnie, a co z nimi? Co będzie, jeżeli któryś z nich nie gra uczciwie? Na przykład jest szczęśliwym ojcem rodziny i tylko chce się zabawić poza domem? - Przecież jeżeli są szczęśliwi w życiu rodzinnym, to nie będą chcieli zabawić się poza domem, prawda? - Kobieta roześmiała się znów i dodała: - My ze swej strony robimy, co w naszej mocy. Jednak jeżeli ktoś z rozmysłem nas okłamuje, nic nie możemy na to poradzić. Jeżeli masz wątpliwości, to może weź ten formularz ze sobą do domu, przeczytaj uważnie zastrzeżenia na ostatniej stronie i przemyśl sprawę. Eileen popatrzyła na Dorę, zaniepokojona. - Zawsze istnieje jakieś ryzyko, Eileen - zauważyła jej przyjaciółka. Możesz poznać przeuroczego dżentelmena, który jest dobrym znajomym twoich przyjaciół, a i tak okaże się, że jest kłamliwym nikczemnikiem. Może też się okazać, że jesteś jego żoną - pomyślała ponuro Eileen. Wyjęła z torebki pióro i spytała: - Gdzie podpisać? Na ostatniej jak dotąd wywiadówce Harriet była pod koniec swojej szóstej klasy. Musiała wówczas wysłuchać przemowy wycho-

wawcy, który oznajmił jej rodzicom, że jego zdaniem, Harriet skorzystałaby więcej z nauki w szkole, gdyby zechciała bardziej się udzielać. „W szkole chodzi nie tylko o zdobycie wiedzy - perorował - ale także o współuczestnictwo i poczucie wspólnoty". Kiedy wraz z Felicity odebrały świadectwa końcowe, Harriet powiedziała sobie w myślach, że pan Forbes może iść się walić. Miała najwyższe noty z matematyki i fizyki oraz „B" z chemii - co zresztą nie dawało jej spokoju - i wiedziała, że bez problemu dostanie się na uniwersytet w Durham; tam zaś nie miała zamiaru pozwolić, żeby ktokolwiek zmuszał ją do czegoś, na co nie ma ochoty. Tamtego lata wylądowała w szpitalu. Pewnego wieczoru wraz z Felicity postanowiły wybrać się na piknik o północy i posłuchać słowików. Rodzice, którym nie spodobał się pomysł, by dwie młode dziewczyny wałęsały się same po polach w środku nocy, pozwolili im na to tylko pod warunkiem, że Dominik i Miles pójdą razem z nimi. Noc była upalna i parna; Harriet wiedziała, że musi być ostrożna, toteż kilka razy sprawdziła, czy ma w kieszeni inhalator. Kiedy tylko opuścili Maple Drive, Dominik wyciągnął butelkę wódki i puścił ją w koło. Kiedy przedarli się przez jeżyny i znaleźli się na polu słowików, wszyscy byli już nieźle wstawieni. Harriet była tak pijana, że dopiero po jakimś czasie uświadomiła sobie, że ma potężny atak astmy, a w dodatku nie mogła znaleźć inhalatora - który musiał wypaść jej z kieszeni po drodze. Wówczas Dominik zatoczył się na nią i oznajmił, że nie ma czym się przejmować. „Wiem, co trzeba robić - oznajmił. - Otrzymasz ode mnie pocałunek życia". Była tak nawalona i czuła się tak źle, że mu uwierzyła. Jednak zamiast ją pocałować, tylko się na nią wyrzygał. Miles, który przypuszczalnie był z nich wszystkich najmniej pijany, jakoś doholował ją bezpiecznie do domu. Była bliska utraty przytomności; przez ostatnie sto metrów musiał ją nieść. Matka spojrzała tylko raz i natychmiast zadzwoniła po pogotowie. Tymczasem ojciec wybrał się na poszukiwanie Felicity i Dominika. Harriet spędziła dwa dni w szpitalu, a potem jeszcze dwa w łóżku, w domu. Wszyscy, poza Dominikiem, który był już pełnoletni i poza kontrolą rodziców, dostali szlaban na resztę wakacji.

Siedząc przed wychowawczynią Carrie, Harriet miała teraz obrzydliwe poczucie deja vu. Usłyszała właśnie, że Carrie będzie musiała dać z siebie więcej i bardziej się udzielać. - Carrie to inteligentna dziewczynka i wszyscy życzylibyśmy sobie, żeby w pełni realizowała swój potencjał - tłumaczyła pani Kennedy. Musi jednak zrozumieć, że szkoła nie polega tylko na siedzeniu przed tablicą czy czytaniu książek całymi dniami. - To takie są teraz wytyczne rządowe w kwestii edukacji? Ignorując jej pytanie, wychowawczyni ciągnęła dalej: - Dam pani przykład, żeby wyjaśnić, o co mi chodzi. Zaplanowałam spacer wokół szkoły, żeby dzieci mogły dowiedzieć się, jak różne gatunki drzew rosną w pobliżu. Mieliśmy zebrać liście i przynieść do klasy, żeby sporządzić z nich kolaż. Tymczasem Carrie oznajmiła, że robiła to już w domu i spytała, czy nie mogłaby zostać, żeby poczytać książkę. Zuch mała! - pomyślała Harriet z dumą. - No, to w czym problem? Moim zdaniem jej prośba była jak najbardziej uzasadniona, a przy tym dowodzi pewnego poziomu dojrzałości, której wiele innych dzieci mogłoby jej tylko pozazdrościć. A co to była za książka? - Słucham? - Fytałam, jaka książka ją tak wciągnęła. - Nie mam pojęcia. - Nie przyszło pani do głowy, żeby zapytać? - Nie w tym rzecz, chodziło mi o to... Ale Harriet już przestała jej słuchać. Jaki to wszystko ma sens? Carrie jest taka, jaka jest, i nie ma co na siłę robić z niej kogoś innego, bo i tak nic z tego nie wyjdzie. Czy to się podoba tej albo innej szkole, czy też nie, wyrośnie na osobę niezależną i myślącą, która nie będzie podążać bezmyślnie za stadem. Już Harriet się o to postara, żeby nikt nie ośmielił się próbować wybić jej tego z głowy. Kiedy nauczycielka przestała wreszcie gadać, Harriet stwierdziła: - A więc, powiada pani, że Carrie jest najlepsza ze wszystkich przedmiotów, ale oczekuje pani od niej czegoś więcej, żeby mogła

stać się wzorową uczennicą, tak? - wstała i wyciągnęła rękę. -Do widzenia, pani Kennedy, to było bardzo pouczające. Szkoda, że to nieprawda - pomyślała gniewnie, kierując się ku wyjściu. Westchnęła z irytacją, bo oto ujrzała dyrektorkę szkoły zbliżającą się ku niej wraz z grupką podążających za nią rodziców. O co znowu chodzi? - Panno Swift, chciałabym poznać panią z rodzicami innych dzieci z klasy Carrie. Oto rodzice Rebeki, pan i pani Simpson, oraz ojciec i matka Emily, pan i pani Woodward. Gdy już odprawiono rytuał uścisków dłoni, dyrektorka przeprosiła i oddaliła się. Jedna z kobiet, Harriet nie zapamiętała jej nazwiska, powiedziała: - Rebeka ciągle nam powtarza, jaką dobrą uczennicą jest Carrie. Chcielibyśmy, żeby nasza Rebeka trochę bardziej zainteresowała się nauką. - Tak - zgodziła się druga z matek - z Emily jest to samo. Cały czas tylko oglądałaby DVD albo bawiła się swoim gameboyem i Playstation. Harriet nie wiedziała, co ma powiedzieć. Nigdy dotąd nie grała na takim sprzęcie i nie wiedziała o co chodzi. Czy należało się zgodzić z nimi i powiedzieć, że tak, rzeczywiście, moja siostrzenica jest znacznie inteligentniejsza od waszych córek, czy też zasadą było wypierać się, jakoby dziecko kiedykolwiek zaglądało do książek? Przed odpowiedzią uchroniła ją kolejna kwestia matki Emily: - Może udałoby się zaprzyjaźnić wszystkie trzy ze sobą? Musimy zorganizować spotkanie. - To bardzo dobry pomysł - odpowiedziała szybko Harriet, nie mając najmniejszej ochoty na grzeczne pogawędki. Prawdę mówiąc, było to wprost nie do zniesienia. - Powiem o tym Carrie. Już zaczęła się wycofywać, kiedy jeden z ojców zaproponował: - Kiedy już zakończymy nasze sprawy tutaj, wybieramy się na drinka. Może zechce się pani przyłączyć, zapraszamy. - Odwrócił się ku pozostałym, jakby sprawdzając, czy go wspierają. Odpowiedzieli skinieniami głów i uśmiechami.

O, Boże - pomyślała. Oni to mówią poważnie. Naprawdę chcą mnie wciągnąć do swej kliki. Więc to tak? Straszne. Czyżby opieka nad Carrie i Joelem oznaczała, że musi poświęcić siebie samą na ołtarzu ich życia towarzyskiego? No jasne, prawdopodobnie wszyscy oczekują, że rodzice zaprzyjaźnią się z rodzicami, dzieci z dziećmi. Na tę myśl ogarnęło ją przerażenie. Czy zostanie jeszcze choć trochę czasu dla niej samej? No, i czy to właśnie doprowadziło Felicity do desperacji i romansu z Milesem kiedy uświadomiła sobie, że rodzicielstwo absorbuje bez reszty? - Niestety - odparła, poprawiając szalik - ale muszę już iść. Obiecałam, że wrócę do domu, zanim Carrie i Joel pójdą spać, żeby im poczytać na dobranoc. Odeszła pospiesznym krokiem, nie mając odwagi odwrócić się za siebie, by nie dostrzec nienawiści w ich oczach - no proszę, oto chodzący ideał, myśli sobie, że jest od nas lepsza. Nie mieli pojęcia, że tak naprawdę chciała wrócić wcześniej nie tylko po to, żeby poczytać dzieciom, ale przede wszystkim, aby zdążyć wziąć długą, relaksującą kąpiel przed spotkaniem z Willem. Kiedy dzwoniła do niego w porze lunchu, rozsądek odniósł właśnie zwycięstwo; już była gotowa, by stanowczo i zdecydowanie powiedzieć mu, że zeszła noc się więcej nie powtórzy. Jednak na jego głos obudził się w niej ten nienasycony potwór, a jej ciało gwałtownie zatęskniło za jego dotykiem. Nim zorientowała się, co robi, już była z nim umówiona na wieczór. Will właśnie zmienił pościel na łóżku, kiedy usłyszał dzwonek u drzwi. Rzucił jeszcze okiem na pokój, wcisnął poprzednią skłębioną, brudną zmianę do szafy i zbiegł na dół. Zasychało mu w ustach na myśl o kolejnej nocy z Harriet. Rozmyślał o tym przez większą część dnia, snując fantazje o tym, jak dziewczyna pojawia się u jego drzwi odziana tylko w płaszcz. Aha, no i oczywiście beret. Opowiedział o Harriet Marty'emu w pubie, a przyjaciel obrzucił go zawistnym spojrzeniem. - Jasna cholera! Jak ty to robisz? Ja muszę zadowolić się lekarką w gumowych rękawiczkach, która mnie obmacuje, a ty podrywasz sobie trzydziestodwuletnią małolatę. Życie jest niesprawiedliwe.

Spotkanie ze specjalistką dało Marty'emu tylko tyle, że dostał skierowanie na kolejne badania. Niewiele, ale zawsze był to jakiś postęp. Will zatrzymał się na moment w sieni, żeby przejrzeć się w lustrze nie zwracając wcale uwagi na to, że spojrzał nań ze zwierciadła facet w średnim wieku - i otworzył drzwi frontowe z promiennym uśmiechem. Okazało się jednak, że to wcale nie Harriet, tylko Gemma i Suzie. - Cześć, tato - odezwały się chórem. - Niespodzianka! - No, rzeczywiście. Niespodzianka - rzucił okiem nad ich głowami w stronę domu numer dwadzieścia. Szczęśliwie Harriet jeszcze się nie pokazała. - Co się stało, tato? Nie wpuścisz nas do środka? - Jasne, wchodźcie, strasznie zimno na dworze. Cofnął się, żeby mogły wejść. - Co was sprowadza? - zapytał, gdy weszli już do salonu. Poniewczasie zorientował się, że oczom ich ukazała się cała sceneria przygotowana na romantyczny wieczór - butelka wina i dwa kieliszki na stoliku, kilka strategicznie rozstawionych świec i nastrojowe światło lampki w kącie. Gemma zorientowała się w jednej chwili i wybuchła śmiechem. - Tato! Ale z ciebie ziółko! - Może lepiej pójdziemy? - zaproponowała Suzie z uśmiechem. Przynajmniej jedna z jego córek wykazała nieco wyczucia. - Może lepiej tra ta ta ta! - wykrzyknęła Gemma. - Chcę ją zobaczyć. Czy to ktoś, kogo znamy? - Wątpię. To tylko moja przyjaciółka. Gemma uśmiechnęła się znacząco. - Akurat. W tej właśnie chwili rozległ się dzwonek u drzwi. Marty rzucił na mnie klątwę - pomyślał Will, idąc przez sień. No, chyba że to sen i śni mi się, że występuję w farsie - pewnie zaraz spadną mi spodnie. Wzdrygnął się na myśl o swoich fantazjach, w których wyobrażał sobie Harriet tylko w płaszczu i berecie. To by dopiero było...

Otworzył ostrożnie drzwi i ujrzał za nimi Harriet, ale ubraną całkiem zwyczajnie. W kilku słowach przedstawił jej sytuację. - Tylko przywitacie się, a one zaraz sobie pójdą. - Mogę przyjść później, jeśli wolisz - już zaczęła się wycofywać. - Nie! - wyciągnął rękę i wciągnął ją do środka. - Jeszcze zmienisz zdanie i nigdy już nie wrócisz - pocałował ją szybko. - Hej, Harriet, wyglądasz pięknie i pachniesz rozkosznie. Jesteś wprost olśniewająca, jak ty to robisz? - Po prostu wzięłam długą, gorącą kąpiel. Jęknął. - Nago? - Rzadko kąpię się w ubraniu. - Chodź, miejmy to już z głowy. Uśmiechnął się, widząc niekłamane zdumienie na twarzach córek, gdy ujrzały Harriet. W każdym razie ich ciekawość została zaspokojona, więc pożegnały się po kilku minutach. - Przykro mi, że tak wyszło - powiedział, zakłopotany, gdy odprowadzał je do drzwi. - Nic się nie przejmuj, następnym razem będziemy dzwonić -obiecała Suzie. Pocałował je obie na do widzenia; dosłyszał jeszcze słowa Gemmy wsiadającej do samochodu Suzie: - Nie mogę się doczekać, żeby opowiedzieć o niej mamie. Jak myślisz, ile może mieć lat? Wrócił do salonu, gdzie Harriet stała przed kominkiem, plecami do niego. Miała na sobie kurtkę - tę samą znoszoną bejsbolową kurtkę, w której widział ją tyle razy - i gdy tak spoglądał na nią od tyłu, sprawiała wrażenie dziewczyny niewiele starszej od jego córek. Nagle ogarnęły go wątpliwości. Nie rób tego - powiedziało coś w jego głowie. Jest za młoda. Wtedy jednak odwróciła się i popatrzyła na niego swymi jasnymi, nieprzeniknionymi i niebieskozie-lonymi oczami, a on przepadł z kretesem. Podszedł do niej i delikatnie pocałował, muskając tylko ustami jej rozchylone wargi i język koniuszkiem swojego języka. Oddech Harriet od razu przyspieszył; zaczęła rozpinać mu koszulę.

- Nie tak prędko - zaprotestował, przechylając głowę i całując ją w szyję. - Dzisiaj nie będziemy się spieszyć. Zdjął z niej kurtkę, którą rzucił na podłogę, wziął ją za rękę i poprowadził na górę. Później, gdy leżała na jego piersi, a on gładził dłonią jej jedwabiste, miękkie włosy, był zaskoczony jej bezruchem. Odnosił wrażenie, że rzadko bywa tak spokojna. Miał nawet ochotę zapytać, o czym myśli, jednak nie chciał jej przeszkadzać, zresztą dobrze mu było tak leżeć, trzymając ją w ramionach. Zawsze wydawało mu się, że Harriet myśli w przyspieszonym tempie, jak komputer, że dane tłuką się po jej głowie w obłąkańczej gonitwie. Wypali się do cna, jeśli nie będzie uważać pojawiła się niewesoła refleksja. Któregoś dnia zasugeruje jej, żeby zwolniła tempa, ale nie teraz. Dzisiejsza noc jest doskonała taka, jaka jest. Chciał nacieszyć się nią w pełni, nie psując nastroju kazaniami. Było w niej wiele rzeczy, których nie rozumiał, jak choćby: co sprawiło, że znalazła się w jego łóżku? Postanowił jednak przede wszystkim nacieszyć się każdą spędzoną z nią chwilą, bowiem wiedział, że na podobieństwo owej słowiczej pieśni, o której mu mówiła, radość ta będzie ulotna.

Grudzień Pośród życia w śmierci jesteśmy Book of Common Prayer (anglikański Modlitewnik Powszechny)

Rozdział czterdziesty piąty Minęły dwa tygodnie, odkąd Suzie wraz z siostrą złożyły swemu ojcu niespodziewaną wizytę. Tamtego wieczoru, kiedy miały już wyjść z Navigation, Suzie stwierdziła, że może powinny jednak zadzwonić, żeby sprawdzić, czy nie jest zajęty, ale Gemma zaprotestowała: - Daj spokój, to nasz tata, na pewno znajdzie dla nas chwilę. Gemmie zależało, żeby zobaczyć się z ojcem, bo liczyła, że przeciągnie go na swoją stronę, czyli uzyska jego poparcie w sprawie wyjazdu do Paryża, gdzie chciała spędzić święta z Marcelem. Suzie zauważyła, że to samolubne z jej strony i że nie powinna wykorzystywać taty w ten sposób. Na co z właściwą sobie otwartością Gemma wygarnęła: - I kto to mówi? Laska, która zamierza wprowadzić się do niego razem z dzieciakiem. A co będzie, jeżeli tata będzie chciał sobie sprowadzić jakąś kobietę? Jak to sobie wyobrażasz? Suzie musiała przyznać, że Gemma miała sporo racji. Dlatego też postanowiła powiedzieć ojcu, że zmieniła zdanie i zostanie w domu razem z mamą, przynajmniej dopóki jakoś się nie ogarnie. Cokolwiek to miało znaczyć i w jakikolwiek sposób miałaby to osiągnąć. Im bardziej myślała o przyszłości, tym bardziej czuła się przytłoczona i popadała w przygnębienie. Babcia Ruby wytłumaczyła jej, że to wszystko z powodu hormonów i każda kobieta w ciąży przeżywa taką huśtawkę nastrojów. Suzie spędzała z nią coraz więcej czasu, bo pozytywne nastawienie babci miało na nią dobroczynny wpływ. Tak cudownie było być rozpieszczaną, kiedy

ktoś tak na nią chuchał i dmuchał... Ruby oznajmiła nawet, że jeśli źle będzie jej się układać z matką, zawsze znajdzie się pokoik dla Suzie i dla dziecka w maleńkim babcinym domku. - Ciasnawo będzie - powiedziała - ale chcę, żebyś wiedziała, że zawsze jesteś tu mile widziana. Suzie aż rozpłakała się ze wzruszenia. Z twarzą wtuloną w ramię babci wyszlochała, że jej matka jest całkiem bez serca. - Nie wolno ci myśleć o niej w ten sposób - pouczyła ją Ruby. - Jej także jest niełatwo. W dodatku jeszcze musi dbać o tego swojego męża. Takie związki to delikatna sprawa, zwłaszcza, kiedy ktoś próbuje po raz drugi. A skoro już o tym mowa, słyszałam od Gemmy, że twój ojciec z kimś się spotyka. Co o niej sądzisz? - Ma na imię Harriet. Tata mówi, że to tylko przyjaciółka. Babcia roześmiała się. - No tak, cały Will. Kiedy on wreszcie dorośnie? Spodobała ci się? Gemma mówi, że jest bardzo młoda. - Nie wiem dokładnie, ile ma lat. Widziałyśmy ją tylko przez parę minut. Na oko może mieć koło trzydziestki. - Ładna? - Chyba tak. Sprawia wrażenie strasznie skupionej i poważnej osoby. Nie mogę sobie wyobrazić, żeby była w stanie roześmiać się albo zażartować. Wydawało mi się, że tata raczej nie ma skłonności do tego typu kobiet. - Może już czas, żeby twój ojciec zainteresował się właśnie kimś poważniejszym. - Babciu! Chyba nie chcesz powiedzieć, że mógłby być z nią na stałe? - A niby czemu nie? - No, z powodu różnicy wieku i... - To już wyłącznie ich sprawa - oświadczyła stanowczo babcia. - Czy czułabyś się dotknięta, gdyby znów się ożenił? - Czy ja wiem? Zajęło by mi trochę czasu, nim przyzwyczaiłabym się do takiej myśli - odpowiedziała ostrożnie. W rzeczywistości ani Suzie, ani jej siostra nawet przez sekundę nie dopuszczały takiej możliwości. Były do tego stopnia przyzwy-

czajone, że ojciec jest na każde ich skinienie! Żadnej z nich nawet do głowy nie przyszło, by mógł związać się z kimś na stałe. - Twój ojciec nigdy nie przestanie cię kochać, Suzie - powiedziała babka. - Na pewno nie pozwoli, żeby cokolwiek was rozdzieliło. Wy obie zawsze byłyście dla niego najważniejsze na świecie i tak będzie dalej. Musicie jednak uszanować jego własne prawo do szczęścia. Po tej rozmowie, a także dzięki uwadze Gemmy, Suzie doszła do wniosku, że nie może wprowadzić się do ojca. Byłoby to po prostu nie fair w stosunku do niego. Tym niemniej, nie życzyłaby sobie zbyt daleko idących zmian. Co innego ślub mamy ze Stevem, ale tata? Zawsze był do dyspozycji, kiedy go potrzebowały. Należał do nich. Nie mogła nic na to poradzić, wiedziała, że będzie zazdrosna o każdą kobietę, która ośmieli się zająć w sercu taty miejsce należne jej, Suzie. Rozmowa ta, podobnie jak wiele innych pogawędek Suzie z babcią, miała miejsce pewnego wieczoru, kiedy to Ruby robiła na drutach, a Suzie przeglądała magazyn dla młodych matek, próbując wyobrazić sobie dziecko, które już za kilka tygodni będzie trzymać w ramionach. Coś niesamowitego, jaka zrobiła się teraz wielka, i jak dziecko poruszało się w jej brzuchu. Niemal ciągle czuła łokieć, czy kolano, a może piąstkę zwłaszcza w nocy, kiedy próbowała zasnąć. Ale chociaż dziecko nie dawało jej spać i była strasznie ociężała, ani przez moment nie żałowała swojej decyzji. Będzie je kochać najbardziej na świecie. Jakby chcąc, żeby dni upływały prędzej, babcia Ruby sporządziła specjalny kalendarz i zawiesiła go na ścianie w kuchni, zakreślając kolejne minione dni czerwonym flamastrem. Do daty rozwiązania - 15 stycznia - brakowało zaledwie sześciu i pół tygodnia. Zresztą akuszerka stwierdziła, że wcale by jej nie zdziwiło, gdyby dziecko przyszło na świat wcześniej. Sinead odezwała się do niej, żeby zapytać, jak się miewa, jednak głównie mówiła o sobie i o tym, jak zerwała z Richardem. - Okazało się, że spotyka się z inną za moimi plecami - zwierzyła się Suzie. - Uwierzyłabyś? Wszyscy mówią, że dobrze się

stało i nie mogą zrozumieć, co takiego w nim widziałam. Teraz już jest dobrze, ale kiedy się zorientowałam, było słabo, muszę przyznać. Nie śmiej się ze mnie, ale naprułam się i cisnęłam cegłówką w okno jego bryki. Ta suka, z którą się spotykał, i dalej się spotyka, to zwykła dziwka. Pochodzi gdzieś z twoich okolic, chyba z Rochdale. Sinead, jak to Sinead, nie miała pojęcia o geografii; sama pochodziła z Kent, toteż w jej mniemaniu wszystkie miejscowości położone na północ od Birmingham składały się na jedno wielkie sąsiedztwo. Z tej rozmowy przez telefon Suzie wyciągnęła wniosek, że słusznie postąpiła, nie mówiąc nic Richardowi. To nie był typ faceta, który wsparłby ją w jakikolwiek sposób, gdyby mu oznajmiła, że jest z nim w ciąży. Przynajmniej to było jasne. Siedziała w gabinecie ojca - który wyszedł dokądś z firmy - i podniosła wzrok znad Miller's Guide, czyli zadanej przez ojca lektury, żeby obserwować kobietę, która oglądała dzbanek i miskę ustawione na sosnowej toaletce. Tata i Tarvis twierdzili zgodnie, iż każdemu klientowi należy patrzeć na ręce, bez wyjątku. Nikt nie jest poza podejrzeniem, jeśli chodzi o skłonność do kradzieży. Na każdym piętrze Emporium zainstalowane były kamery, a w szafkach zawierających co cenniejsze przedmioty, takie jak srebra czy bezcenne porcelany Royal Worcester Jarvisa, działał system alarmowy. Kiedy kobieta wyszła, nic nie kupując, Suzie uznała, że czas już na paczkę chrupek oraz zupkę Cuppa. Czekając, aż w czajniku zagotuje się woda, otworzyła pudło z dekoracjami gwiazdkowymi, które ojciec kazał jej przejrzeć. - Wywal wszystko, co twoim zdaniem się już do niczego nie nadaje i użyj pieniędzy z kasetki na drobne wydatki, żeby uzupełnić braki - polecił - ale nie szalej. Nie chciałbym, żeby to miejsce przypominało wyglądem lunapark. Dobrze było pracować dla taty. Cieszyła się, że obdarzył ją zaufaniem. Dzięki temu czuła się osobą odpowiedzialną, a jak w kółko powtarzała jej matka, wkrótce do odpowiedzialności przyjdzie jej się przyzwyczaić na dobre.

Will tymczasem siedział w szpitalu i czekał na wieści od Marty'ego. Operacja trwała już niemal dwie godziny, a Will wypił tyle filiżanek czarnej kawy w szpitalnym bufecie, że aż szumiało mu w głowie. Marty mówił mu, żeby się nie wygłupiał i że nie potrzeba mu nikogo, kto by się kręcił w okolicy, kiedy wywiozą go z sali operacyjnej, ale Will kazał mu się zamknąć. - Może i jestem ostatnią osobą, jaką chcesz oglądać, ale musisz się z tym pogodzić. Pomyśl, jaką będę miał radochę z twojego cierpienia! - Sukinsyn. Z tego, co Marty mu opowiedział, wynikało, że operacja jest względnie prosta, nic jednak nie mogło skłonić Willa, by w to uwierzyć. Według diagnozy, był to złośliwy guz i jedynym wyjściem, jak to określił Marty, było „iść pod nóż i wyzbyć się połowy męskości". - Pomyśl tylko - stwierdził - może niedługo będę śpiewał falsetem. Ponoć tylko zabieg chirurgiczny mógł potwierdzić tę diagnozę lub jej zaprzeczyć. Było to jednak cholernie drastyczne rozwiązanie, toteż Will mógł tylko podziwiać przyjaciela, który trzymał się bardzo dzielnie. - I tak nie mam innego wyjścia - zauważył Marty. Will nie miał pojęcia, co zrobi, jeśli trzeba będzie pogodzić się z najgorszym scenariuszem - jeśli Marty rzeczywiście ma raka i nic się z tym nie da zrobić. Gdyby stracił swego najdawniejszego i najbliższego przyjaciela, czułby się tak, jakby odrąbano mu obie ręce. Tak wiele przeszli razem... Próbował pocieszać się danymi statystycznymi. Szansa na wyleczenie wcześnie wykrytego nowotworu jądra wynosi dziewięćdziesiąt pięć procent. Nawet w późniejszym stadium, przy zastosowaniu leków i radioterapii, rokowanie nie wygląda najgorzej: osiemdziesiąt do dwudziestu procent. Tak więc nowotwór jest do pokonania i tego należy się trzymać. Gdzieś w odległym końcu korytarza rozległy się głosy; pielęgniarki śpiewały „Do They Know It's Christmas?", wtórując piosence nadawanej przez radio. Ich wesołość wydała mu się w najwyższym stopniu nietaktowna.

Sięgnął po komórkę, bo miał ochotę porozmawiać z kimś, kto pomoże mu zapomnieć o Martym. Natychmiast jednak przypomniał sobie, że w szpitalu nie wolno używać telefonów komórkowych, poszedł więc do automatu i wystukał numer Harriet. Ku swemu rozczarowaniu, usłyszał tylko wygłoszone oficjalnym tonem zaproszenie do pozostawienia wiadomości. Gdy usłyszał je po raz pierwszy, te pozornie wyprane ze wszystkich uczuć słowa podkręciły go na tyle, że nagrał jej same świństwa, objaśniając ze szczegółami, co miałby ochotę zrobić z tą strasznie ważną osobą, której głos rozległ się w słuchawce. Często powtarzał jej, że najseksowniejsza jest wtedy, gdy zupełnie sobie z tego nie zdaje sprawy. Najbardziej podniecały go rzeczy zupełnie nieoczekiwane - to, że nosiła za długie rękawy albo jak siedziała na stole w kuchni i machała nogami. A także sposób, w jaki zapinała się aż pod szyję i potrząsała potem głową. Wtedy często nie mógł się powstrzymać i rozpinał wszystkie dopiero co zapięte guziki, a potem zdejmował z niej resztę ubrania, by dobrać się do jej smukłego ciała. Ona wtedy spoglądała na niego po swojemu i mówiła: - Ale miałam już iść. - Doszło do nieoczekiwanej zmiany planów. Nigdy nie próbowała go powstrzymać, ani razu nie skarżyła się, że myśli tylko o jednym - czyli o seksie; tymczasem kiedy jeszcze byli małżeństwem z Maxine, zarzut ten z ust jego małżonki padał nader często. Nie miał pojęcia, jak długo będzie trwał ten miesiąc miodowy, był jednak całkiem pewien, że to nie on położy mu kres. Był zachwycony obecnością Harriet w swoim życiu. Ściślej mówiąc, nie tyle w życiu, co w łóżku. Zeszłej nocy, gdy leżeli zmęczeni miłością, obejmując się ramionami, mokrzy od potu, uniósł się na łokciu i przesunął palcem między jej jędrnymi, drobnymi piersiami. - Wybierzmy się gdzieś w piątek wieczorem. - Wolę zostać w łóżku. Z tobą. - Ale ja chcę zabrać cię na uroczystą kolację. Na przykład z okazji twoich urodzin, których nie obchodziliśmy wystarczająco hucznie. - Ależ obchodziliśmy i to jak. Dostałam od ciebie prezent, a potem... jak to określiłeś? Zająłeś się mną odpowiednio.

- Wy, młode dziewczyny - powiedział z uśmiechem - nie macie już za grosz romantyzmu, no nie? - To przez was, mężczyzn. Wszystkiego nauczyłyśmy się od was. - No dobrze, ale zrób ustępstwo choć raz i pozwól zabrać się w jakieś romantyczne miejsce na kolację. Nagłym ruchem przewróciła go na plecy. - Zastanowię się. Ale nie w piątek, bo będę do późna w pracy - a potem zarzuciła kołdrę na ich głowy i z wolna przesunęła się w dół jego ciała i już w następnej chwili wszelkie kolacje były ostatnią rzeczą, o jakiej myślał. Szczególnie cenił w niej między innymi to, że nie próbowała go zmienić. Nie miała pomysłów na przemeblowanie kuchni czy uporządkowanie sypialni, jak wiele innych kobiet. Nie dalej jak rok wcześniej pewna niewiasta upierała się, że powinien powrócić do zarzuconej kariery prawniczej. Kiedy opowiedział o tym Harriet, stwierdziła po prostu: - Ludzie powinni nauczyć się, żeby nie wtykać nosa w nie swoje sprawy. Jesteśmy tym, kim jesteśmy, i tyle. Jej zdrowy rozsądek był orzeźwiający, choć zarazem była nader skryta. Teraz jednak nauczył się rozumieć ją lepiej, zwłaszcza gdy byli w łóżku. Zachwycało go, jak łatwo przychodziło mu przeniknąć przez jej ochronny pancerz. - Oho, lodowa pani roztapia się w moich rękach - zażartował którejś nocy. W odpowiedzi popatrzyła na niego gniewnie i powiadomiła, że nie życzy sobie uwag na temat jej oziębłości. Odtąd wystrzegał się podobnych tematów - bowiem choć wydało mu się to dziwne, najwyraźniej sprawił jej w ten sposób przykrość. Korytarzem przechodziło dwoje starszych państwa, mężczyzna opiekuńczo obejmował kobietę ramieniem. Will odsunął się, żeby zrobić im przejście. Jeszcze długo po tym, jak zniknęli za rogiem, stał w tej samej pozycji, pogrążony w rozmyślaniach. Zastanawiał się nad czymś, co było wprost niewyobrażalne - nad tym, jak chce, żeby stali się z Harriet prawdziwą parą. Jak dotąd wybrali się razem tylko na koncert Joolsa Hollanda do Manchester oraz żeby jeszcze raz obejrzeć jej dom. Poza tym był tylko seks. Nie miał oczywi-

ście powodów, żeby się skarżyć, jeśli o to chodzi - był w końcu całkiem normalnym facetem - chciał jednak, żeby naprawdę „chodzili ze sobą" - na przykład żeby poznała jego matkę. I Marty'ego. Pragnął, żeby stała się naprawdę częścią jego życia. Ale spodziewał się, że takie zachcianki mogą się źle skończyć. Niedługo potem Marty'ego przewieziono do jego sali. Był jeszcze oszołomiony po narkozie, na tyle jednak przytomny, żeby spytać Willa: - A kwiaty gdzie? - Nie odgrywaj mi tu Barbry Streisand. Lekarz powiedział Willowi, że wolno mu zostać przy chorym najwyżej parę minut, toteż gdy dowiedział się, że diagnozy i tak nie da się postawić od razu, zostawił Marty'ego, żeby się porządnie wyspał. W drodze powrotnej do firmy znów spróbował zadzwonić do Harriet; tym razem odebrała telefon. - Nie mogłam z tobą rozmawiać - przeprosiła. - Byłam na spotkaniu. Jak tam Marty? - Śpi słodko. - Coś już wiadomo? - Nie. Wyniki będą dopiero za kilka dni. - Paskudna rzecz, takie wyczekiwanie. - Nie masz przypadkiem ochoty wpaść i trochę mnie pocieszyć dziś wieczorem? - Chyba dam radę. Co powiesz na ósmą trzydzieści? - Powiem: och, tak! Carrie nasłuchiwała, jak Harriet krząta się po swoim pokoju. Przygotowywała się do wyjścia. A Carrie wiedziała, dokąd ciocia pójdzie. Do Willa. Odwiedzała go prawie każdego wieczoru. Carrie wiedziała o tym, bo obserwowała ją przez szparę w zasłonach. Którejś nocy, kiedy było naprawdę bardzo późno, a Carrie wstała, żeby pójść do ubikacji, zobaczyła, jak Will całuje Harriet, która wychodziła z jego domu. Dziwna rzecz, ale Harriet zachowywała się, jak-

by to była jakaś straszna tajemnica. Carrie spytała ją, czy Will jest jej chłopakiem, na co Harriet powiedziała: - Nie wygłupiaj się, to tylko przyjaciel. - Tak jak Miles? - dopytywała się Carrie. - Chyba tak. Carrie wiedziała jednak, że ciocia kłamie. Przyjaciele nie całują się tak, jak ona całowała się z Willem. Robili to zupełnie tak, jak widziała to w telewizji; przytulając się do siebie i obejmując rękami. Przestała już liczyć, że Harriet wyjdzie za Milesa. Nie przeszkadzało jej to: Will jest tak samo fajny i może Harriet wyjdzie za niego? Może kiedy przeprowadzą się do nowego domu, Will także tam z nimi zamieszka. Mógłby pomóc w różnych sprawach, na które Harriet nie ma czasu, a dziadek jest za stary i zbyt marudny. Na przykład przy montowaniu szafek oraz półek. Pamiętała, jak kiedyś, bardzo dawno temu, mama i tata pokłócili się o szafę, którą kupili i usiłowali zmontować. W końcu tata rzucił wszystkie śrubki na ziemię i wrzasnął na mamę, że skoro ona ma to wszystko gdzieś, to on także, a potem powiedział brzydkie słowo i poszedł do ogrodu, chociaż padał deszcz. Dorośli są dziwni - pomyślała Carrie. Ciągle mówią dzieciom, że trzeba mówić prawdę i nie wolno przeklinać, a sami bez przerwy robią i jedno, i drugie. Emily oraz Rebeka powiedziały jej w szkole, że ich rodzice są tacy sami. Obie stwierdziły też, że nie lubią swoich rodziców i czasem chciałyby, żeby umarli. Potem Emily powiedziała, że żałuje, że wcale tak nie myśli. - Jak to jest, kiedy już nie ma się rodziców? - spytała. - A twoi naprawdę zginęli w wypadku? Pierwszy raz zdarzyło jej się w szkole rozmawiać z kimś o mamie i tacie (tak naprawdę - a nie zmyślać). Potem czuła się nieswojo, ale zarazem jakoś lepiej. Dobrze było komuś o nich opowiedzieć, bo w ten sposób jakby przywoływała ich do życia i nie byli już tylko smutnym wspomnieniem. Podczas przerwy na lunch Emily spytała, czy Carrie nie miałaby ochoty przyjść do niej do domu w piątek po lekcjach.

— Rebeka też będzie - powiedziała. - Mogłabyś zostać na noc, jeżeli ciocia ci pozwoli. Mama mówi, że wyciągniemy choinkę ze strychu, więc mogłabyś pomóc nam ją ubrać. Byłoby super, gdybyś przyszła. Emily i Rebeka zawsze powtarzały, że coś jest super albo mega-czadowe. Carrie nie wiedziała jeszcze, czy chce tam iść. Jeżeli tak, to byłaby pierwsza noc bez Harriet, babci i dziadka. Nie wiedziała dlaczego, ale ta myśl napawała ją lękiem. A co będzie, jeśli Joel zapomni, że jej nie ma, przyjdzie do niej do pokoju i zobaczy, że łóżko jest puste? Czy znów podniesie taki wrzask, jak wtedy, kiedy Harriet wyjechała? Nie spała jeszcze, kiedy Harriet schodziła na dół. Słyszała, jak mówi babci i dziadkowi, że wychodzi. Było też coś o tym, że Will ma problemy z komputerem. Potem drzwi się zamknęły, a Carrie uklękła na łóżku, żeby wyjrzeć przez okno. Rozsunęła odrobinkę zasłonę, żeby obserwować ciocię. Po drugiej stronie ulicy drzwi domu Willa otworzyły się, a Harriet weszła do środka. Pomyślała, że Will ma szczęście, bo Harriet mieszka tak blisko. Przecież Harriet wie absolutnie wszystko o komputerach. Toteż jeżeli ktokolwiek może naprawić jego komputer, to właśnie ona.

Rozdział czterdziesty szósty Maxine miała za sobą fatalny dzień. Najpierw pojawiła się policja, szukając u niej jakichś skradzionych antyków, a teraz stała w korku, mając świadomość, że kiedy wreszcie dotrze do domu, czeka ją kolejna sesja wymądrzania się ze strony Willa. Zadzwonił do niej wcześniej tego samego dnia i zapytał, czy może wpaść po pracy. Zgodziła się, choć niechętnie, nawet nie pytając go, o czym chce rozmawiać. I tak wiedziała. Chodziło o Suzie. A pewnie też i o Gemmę oraz jej poronione pomysły dotyczące świąt w Paryżu. Nie miała najmniejszej ochoty spotykać się z Willem tego wieczora, zresztą żadnego innego dnia także nie. Miała już powyżej uszu jego wybryków. Co za fatalny przykład dla Suzie i Gemmy, jak można tak się zachowywać? Czy nie mógłby wreszcie się ożenić i ustatkować? Po co mu te wszystkie kobiety, jedna po drugiej? Rozporek mu się nie zapina, a w dodatku ta ostatnia jest niewiele starsza od jego córek - o ile można wierzyć temu, co mówi Gemma. Czego on próbuje dowieść? Przecież tylko robi z siebie pośmiewisko. Po prostu starzeje się i jest w tym żałosny. Kiedy weszła do domu, nikogo nie było. Steve pojechał do Londynu na jakąś konferencję, a dziewczynki wybrały się z wizytą do babci Ruby. Rzuciła torebkę oraz teczkę na wiktoriańską kościelną ławeczkę w sieni i poszła prosto do kuchni, żeby zrobić sobie gin z tonikiem. Połowę wypiła jednym haustem, potem dodała jeszcze ginu i nieco toniku. Dobrze, że nie ma Steve'a, przynajmniej nikt nie będzie zrzędził, że za dużo pije. Te jego świętoszkowate pouczenia zaczynały już jej działać na nerwy. Pewnie, że lubi się napić. A kto

nie lubi, po całym dniu ciężkiej harówki? Wzięła szklankę na górę, do swojego pokoju. Zapaliła lampy, zrzuciła buty i siadła ciężko na łóżku, nie przejmując się, że pogniecie spódnicę. Była wykończona. Marzyła, żeby paść na poduszki i przespać się ze dwie godziny. Wypiła kolejny łyk i wstała. Musi wziąć prysznic. Zerknęła na zegarek. Will powinien być za jakieś dwadzieścia minut, więc akurat zdąży. Zrzuciła z siebie ubranie, wbrew swemu zwyczajowi nie dbając o to, że należałoby je porządnie poskładać lub rozwiesić. Resztkę drinka zabrała ze sobą do łazienki. Czekając, aż zacznie lecieć ciepła woda, przyjrzała się sobie w lustrze. Babcia Ruby miała rację, wygląda na zmęczoną. Choć może raczej należałoby powiedzieć, że wygląda jak ruina samej siebie. Westchnęła, uniosła szklankę w kierunku swego odbicia i wychyliła to, co w niej jeszcze zostało. Związała włosy do góry, żeby ich nie zamoczyć - nie chciało jej się bawić w suszenie i czesanie - a potem weszła pod prysznic, wystawiając się na strumienie gorącej wody. Ruby zawsze jej powtarzała, że za dużo pracuje, a teraz, chyba po raz pierwszy w życiu, Maxine była skłonna przyznać, że może i rzeczywiście tak jest. Jej ojciec powtarzał: „Ciężka praca nikogo jeszcze nie zabiła, to bezczynność jest zgubna". Na tym właśnie polegała jego etyka pracy i właśnie dlatego tak długo nie odchodził na emeryturę. Jakby na dowód słuszności swej teorii dokładnie dwa lata po wycofaniu się z czynnego życia, padł trupem z powodu ataku serca - podczas lektury gazety w swoim klubie golfowym. Ja pewnie skończę tak samo, zwłaszcza jeśli dalej będę zasuwać w tym tempie. Może nawet zanim zdążę wycofać się z biznesu... Na pocieszenie powiedziała sobie, że lepiej przekręcić się od razu niż znosić te wszystkie upokorzenia, jakie towarzyszą starzeniu się: uwiąd starczy i robienie pod siebie... Śmierć ojca była dla niej straszliwym wstrząsem. Odczuła ją o wiele bardziej niż odejście matki półtora roku wcześniej. Osobowość Christophera Stone'a wywarła potężne i niezatarte piętno na całym jej życiu. Szanowała go niezmiernie i podziwiała jego siłę charakteru. Był ucieleśnieniem wszystkich cech, jakie uważa-

ła za najcenniejsze u mężczyzny: był inteligentny, ambitny, miał silną wolę i nade wszystko, był niezwykle pracowity. Will powiadał czasem, że nikt nie jest w stanie sprostać idealnemu wizerunkowi ojca, jaki sobie stworzyła. „W jego zbroi także są luki, ma swoje słabe strony, jak każdy inny" - stwierdził kiedyś. Jeśli nawet tak było, Maxine nigdy żadnej z nich nie dostrzegła. No właśnie, w tym rzecz. Miał dość siły, by stawić czoła wszelkim przeciwnościom, jakie napotkał. W przeciwieństwie do Willa, który wprost wyłaził ze skóry, żeby wykrzyczeć na głos całemu światu, że nie daje rady. Słabości nie zamierzała tolerować u nikogo i nie widziała żadnego powodu, żeby wstydzić się albo tłumaczyć ze swoich poglądów. Wycisnęła na dłonie porcję drogiego żelu pod prysznic, który dostała od Steve'a i zaczęła wcierać go w ramiona. Szkoda, że go tu nie ma, mógłby to zrobić... A tak w ogóle, kiedy to ostatnio brał z nią prysznic? Kilka tygodni temu? Czy miesięcy? Przypuszczalnie wtedy, kiedy ostatnio uprawiali seks. Wiedziała, że go zaniedbuje, ale to się zmieni, kiedy nowy dom aukcyjny stanie na nogi i w pełni zintegruje się z firmą Stone. Kiedy z tym się upora, wszystko ulegnie zmianie. Postaram się, żeby w moim terminarzu znalazło się miejsce dla nas dwojga. Zresztą, kiedy w domu pojawi się nowo narodzone niemowlę, z pewnością będziemy musieli zapewnić sobie nieco wolnego czasu i przestrzeni... Musiała przyznać, że Steve całkiem nieźle zniósł wieść o czekającym ich domostwo i życie osobiste kataklizmie. Którejś nocy, kiedy był z nią w łóżku, żartował nawet, że wcale nie jest za późno, żeby i oni postarali się o dzieciaka. No cóż, należało mieć nadzieję, że tylko żartował! Wyszła spod prysznica, owinęła się ręcznikiem i znów spojrzała w lustro. Naciągnęła skórę przy oczach, wyobrażając sobie gładszą i świeższą twarz. Myślała już o operacji plastycznej, ale jak dotąd rozważała to jedynie podczas niezobowiązującej rozmowy z przyjaciółmi przy drinkach; teraz jednak zaczynało do niej docierać, że jest to raczej nieunikniona konieczność niż ekstrawagancka zachcianka. Ach, czegóż by nie oddała, żeby wyglądać tak młodo, jak Suzie i Gemma? A tymczasem one wcale nie potrafią docenić cze-

goś, co przychodzi im bez żadnego wysiłku. Nie tylko uroków młodości, ale wszystkiego, co Maxine im zapewniła. Pracowała jak wół, żeby mogły opływać w dostatki, a jak one jej za to dziękują? Niech to szlag! Trzasnęła dłonią w blat i zaklęła głośno, bo jednocześnie zrzuciła pustą szklankę po ginie z tonikiem. Spadła na wykładaną granitowymi płytkami podłogę z głośnym brzękiem i rozsypała się na drobne kawałki. Odruchowo cofnęła się o krok, ale był to błąd. Krzyknęła głośno z bólu i pochyliła się: w jej pięcie tkwił spory kawałek szkła. Zrobiło jej się mdło na ten widok, ale wzięła się w garść i wyciągnęła ułamek szkła. W tej samej chwili rozległ się dzwonek u drzwi. Will. Niech go cholera, akurat dziś musiał przyjść przed czasem! Nie miała ochoty, żeby zobaczył ją w tym stanie. Oderwała spory kawałek papieru toaletowego i owinęła nim stopę, ale gdy zeszła na dół, kulejąc, krew przesiąkła już przez papier, a rana zaczęła ją porządnie boleć. - Tylko bez głupich dowcipów - ostrzegła go, otwierając drzwi. - Jeśli spróbujesz swoich żarcików, wepchnę ci do gardła całe szkło ze szklanki, którą stłukłam. - Mogę jakoś pomóc? - Owszem. Możesz przyrządzić dla mnie następny gin z tonikiem, a ja tymczasem się ubiorę. Popatrzył z powątpiewaniem na jej stopę. - Nie powinnaś nic robić, dopóki porządnie tego nie opatrzymy. Oprzyj się o mnie. Najlepiej chodźmy do kuchni, żebym mógł to obejrzeć. Sądząc z ilości krwi, trzeba będzie zaszyć ranę. - Bzdury - obruszyła się, ale pozwoliła, by pomógł jej przejść do kuchni. Siadła na najbliższym krześle, on tymczasem zdjął skórzaną kurtkę i przyklęknął u jej stóp, żeby obejrzeć skaleczenie. Krew natychmiast zaczęła kapać na podłogę. Wiedziała, że raczej nie ma do czynienia z twardzielem, więc spytała: - Ale nie zemdlejesz mi tutaj, co? - Gdzieżbym śmiał. Masz tu apteczkę? - Na górze, w szafce do przesuszania bielizny. Trzecie drzwi na lewo.

Wrócił już po kilku chwilach. Bolało ją coraz bardziej; skrzywiła się, gdy ujął jej stopę w dłonie i przyłożył wacik, żeby osuszyć krew. - Naprawdę uważam, że to trzeba zaszyć - zauważył, sięgając po następny tampon. - Odkąd to zostałeś lekarzem? Spojrzał na nią. - Maxine, chcę ci pomóc. Nie rozumiesz? Gdzie jest Steve? Może zadzwonię po niego, żeby cię zawiózł do szpitala? Pokręciła głową. - Jest w Londynie. - A dziewczynki? - U twojej matki. - Wiec masz do dyspozycji tylko mnie. I jak będzie? Pozwolisz, żebym ci pomógł, czy wolisz wykrwawić się na śmierć? - A nie można po prostu owinąć tego bandażem? Może zwykły opatrunek wystarczy. Westchnął. - Wszystko musisz robić po swojemu, prawda? Zdecydowanie nie miała ochoty przesiadywać godzinami w zatłoczonej poczekalni, więc uśmiechnęła się i powiedziała: - Mam to po ojcu, sam wiesz. Nie odezwał się więcej, dopóki nie założył kompresu i nie owinął starannie stopy bandażem. Jego ruchy były delikatne, lecz zarazem pewne. - No i jak? - spytał. - Dobrze się spisałeś. Całkiem fachowo to wygląda. Teraz pójdę się ubrać, a ty przyrządź mi wreszcie tego drinka. - Na pewno dasz radę wejść po schodach? Ściskając mocno ręcznik owijający jej ciało, wstała, by udowodnić, że jest w stanie wejść na szczyt Everestu, co tam jakieś schody, ale syknęła z bólu, gdy tylko dotknęła podłogi zabandażowaną stopą. - Może przyniosę ci jakieś ubranie, przebierzesz się na dole -zaproponował. Poddała się.

- Mój szlafrok wisi po drugiej stronie drzwi sypialni. Pierwsze piętro, pierwsze drzwi po prawej stronie. Gdy otuliła się szlafrokiem, a Will przygotował jej drinka, pozwoliła mu zaprowadzić się do salonu. Rozsiadła się na sofie, a on zasunął zasłony i zapalił światło. Była zarazem poirytowana i zadowolona z jego obecności; zdawała sobie sprawę, że powinna mu podziękować, ale jakoś nie mogło jej to przejść przez gardło. Było w nim coś, co drażniło ją jeszcze bardziej niż zwykle. Poruszał się po jej własnym domu jakby był u siebie, no i ten jego wygląd. Wyglądał po prostu za dobrze. I za młodo. Nie było po nim znać ani krzty zmęczenia, a w dodatku był równie szczupły, jak zawsze. Przykro jej było to przyznać, ale wyglądał naprawdę nieźle. A właściwie świetnie, cholera. Czy tak działa na mężczyzn seks z młodą dziewczyną? Odmładzająco? Z drugiej strony, nie ciąży na nim taka odpowiedzialność, jak na mnie - pomyślała nie bez goryczy i od razu popsuł jej się humor. Will potrafi tylko bawić się życiem, uchylając się od wszelkich wyzwań i trudności. Siadł obok niej na krześle; uniosła szklankę. - Nie napijesz się ze mną? - spytała. - Nie, dziękuję. Prowadzę. Jak stopa? - Nic mi nie będzie. Może przeszlibyśmy do rzeczy? O czym chciałeś ze mną porozmawiać? Swoją drogą, dziwię się, że znalazłeś na to czas dodała zgryźliwym tonem. - Co masz na myśli? Wzruszyła ramionami. - To, że nie chcę cię niepotrzebnie zatrzymywać. - Nie zaczynaj, Maxine. Wiesz doskonale, że zawsze znajdę czas, jeśli chodzi o dziewczyny. Parsknęła śmiechem. - Tak, słyszałam. Kiedyś to były kobiety, ale podobno teraz uganiasz się za młodymi dziewczynami. Przesunął palcami przez włosy i pochylił się. Widać było, że go rozgniewała; poznała to po tym, jak zacisnął usta. Nagle przypomniało jej się, jak to było całować się z nim i odwróciła wzrok. - To są moje prywatne sprawy - stwierdził chłodno. -1 dotyczą tylko mnie.

- To może nie powinieneś tak się przechwalać swoją nową narzeczoną wobec naszych córek. - Obrażasz mnie. Nigdy nie przechwalałem się żadną narzeczoną przed Gemmą i Suzie. - Jednak tym razem to zrobiłeś! Masz pojęcie, jaką uciechę ma teraz Gemma, mogąc mi tym dokuczać? - Nie robiłaby tego, gdyby nie widziała, że cię to drażni. To, z kim się spotykam, nie ma z tobą nic wspólnego. Przypominam, że to Steve jest twoim mężem, nie ja. - Och, przestań, mało mnie obchodzi, z kim sypiasz. Chodzi tylko o to, że Gemma mi bez przerwy o tym truje. Odpowiedział po chwili milczenia: - Przykro mi, ale to już sprawa twoja i Gemmy. Próbowałaś z nią o tym porozmawiać? Maxine upiła spory łyk ginu, niezadowolona z siebie i ze słów, które jej się wymknęły. Wcale nie chciała, żeby tak potoczyła się ich rozmowa. Po co Will miał wiedzieć, że czuje się stara i nieatrakcyjna? I że wścieka się, widząc na własne oczy, że Will jest wciąż na topie, podczas gdy z niej robi się próchno? Otrząsając się z tych myśli, odpowiedziała: - A jak ci się wydaje? Odzywa się do mnie tylko wtedy, kiedy czegoś chce. Na przykład w sprawie tego wyjazdu do Paryża. Pewnie już owinęła sobie ciebie wokół paluszka i pozwoliłeś jej jechać. - Nic podobnego. Powiedziałem tylko, że muszę z tobą porozmawiać i właśnie dlatego tu jestem. Powiedz, co tak naprawdę sądzisz o jej pomyśle? - Nigdzie nie pojedzie - oświadczyła stanowczo Maxine. - A to z tego prostego powodu, że nie mam zamiaru pozwolić, by druga z moich córek wróciła do domu w ciąży. Will odetchnął głęboko i potrząsnął głową. - Nie sądzisz, że nieco upraszczasz? Przecież to nic nie zmienia. Równie łatwo może zajść w ciążę tutaj, w Maywood. - Nie pod moim dachem, co to, to nie. - W przyszłym roku skończy osiemnaście lat, nie możesz jej traktować jak dziecko. Albo jak więźnia.

- Nie pouczaj mnie, Willu. Dobrze wiem, ile lat mają moje dzieci i co jest dla nich najlepsze. - Nasze dzieci, Maxine. Oboje odpowiadamy za nie w takim samym stopniu. Przyjmij też do wiadomości, że i mnie ten pomysł nie zachwyca. To byłyby pierwsze święta Bożego Narodzenia, które spędzilibyśmy bez niej i wcale mi się to nie podoba. Jeszcze mamy na to czas, a poza tym mojej mamie też byłoby przykro. Może poszlibyśmy na kompromis i pozwolili jej jechać na Nowy Rok? - Po czym dodał z uśmiechem: Możemy zresztą wspólnie wygłosić jej kazanie o pszczółkach oraz ptaszkach, zwłaszcza tych francuskich. Choćby po to, żeby zobaczyć, jak się będzie wiercić i jakie będzie robić miny. Maxine opróżniła szklankę i przyjrzała się Willowi. Jak on to robi? Jakim cudem zawsze udaje mu się sprawić, żeby czuła się jak gówno? - Może - burknęła - ale na razie musi przyłożyć się do nauki. W styczniu ma próbne egzaminy. - O ile się orientuję, nie ma problemów z żadnym przedmiotem. Dobrze jej zrobi, jak się trochę zabawi. - Rozluźnił się i rozprostował nogi, siedząc na krześle. - A powiedz, jak się wam układa z Suzie? Maxine postanowiła, że już mu więcej nie pozwoli wyprowadzić się z równowagi. - Będzie dobrze. Rozmawiałam już z dekoratorem, który ma urządzić wolny pokój tak, żeby nadawał się na pokój dziecinny. Jeszcze jej o tym nie powiedziałam. Will uśmiechnął się. - Świetnie. Będzie zachwycona, i o ile starczy jej sił, będzie miała jakieś zajęcie. Pamiętam, że ty w ostatnim miesiącu ciąży wprost nie mogłaś usiedzieć na miejscu. Kiedy spodziewałaś się Gemmy, obudziłem się kiedyś w środku nocy i zastałem cię na dole, jak zdzierałaś tapety w sieni, przypominasz sobie? Rzeczywiście, z pamięci Maxine wyłoniła się wizja jej bardzo już ciężarnej osoby ze skrobakiem w jednej dłoni i filiżanką gorącej czekolady w drugiej.

- Zupełnie wyleciało mi z głowy - mruknęła. - Jak ty to robisz, że pamiętasz tyle rzeczy? - Sama kiedyś mówiłaś, że mam umysłowość typowego kauzyperdy, która przyswaja i gromadzi w pamięci wszelkie zbędne szczegóły Przełknęła ostatnie krople ginu i zapatrzyła się w dno szklanki, jakby szukając tam dalszych wspomnień z przeszłości. Upiłam się - pomyślała. Gdy podniosła wzrok, Will już był na nogach, gotów do wyjścia. Nagle pomyślała, że nie chce zostać sama. Nawet mimo alkoholowego upojenia czuła w stopie pulsujący ból. W dodatku była głodna. Nie zjadła lunchu, bo musiała użerać się z tymi cholernymi policjantami. Teraz przyszło jej na myśl, że byłoby najwygodniej, gdyby Will został i przyrządził jej coś do jedzenia. Jednak o tym, żeby poprosić go o pomoc, nie mogło być mowy. Za to z doświadczenia wiedziała, że istnieje pewien niezawodny sposób, by nakłonić mężczyznę do zrobienia tego, czego się chce. Wystarczy pobudzić jego pierwotne instynkty, a od razu chodzi jak w zegarku. Rozluźniła pasek szlafroka i pochyliła się do przodu, żeby odstawić pustą szklankę na stolik, wiedząc, że przy tym odsłoni się jej ramię i dekolt. Willowi zawsze podobały się jej piersi. Ona zaś lubiła, kiedy zachodził ją od tyłu i delikatnie ujmował je w dłonie, całując jednocześnie jej kark. Zakręciło jej się w głowie od tego wspomnienia, bo pamiętała ich wspólne szaleństwa w łóżku. W porównaniu z nim, Steve był niezły... zaledwie niezły. - Nie wstawaj - usłyszała głos Willa. - Zostań tutaj, sam trafię do wyjścia. - Naprawdę musisz już lecieć? - spytała, opadając z powrotem na poduszki i uśmiechając się do niego; poły szlafroka rozsunęły się jeszcze trochę. Pochwyciła spojrzenie Willa taksujące jej sylwetkę i pogratulowała sobie: nie całkiem jeszcze straciła swą uwodzicielską moc... Swoją drogą, jacy ci mężczyźni są żałośnie prymitywni! Zauważyła, że Will się waha. Jeszcze troszeczkę, a poprowadzi go na pasku, dokąd zechce. - Hm... obawiam się, że nie mogę zostać - stwierdził. - Doprawdy? Jesteś pewien, że nie dasz się skusić?

- No... nie, jestem... mam spotkanie. - Nie możesz zadzwonić i go odłożyć? Moglibyśmy zjeść coś razem. A może moglibyśmy... - spuściła wzrok z udawaną skromnością, zawieszając głos. - Niestety - powiedział już bardziej zdecydowanym tonem i odsunął się. - Nie mogę. Jestem umówiony z Harriet na kolację. Odczuła te słowa jak uderzenie w twarz. No jasne! Jego najnowsza flama. Ta jego Harriet. Dopiero teraz zwróciła uwagę, że jest ubrany lepiej niż zazwyczaj. Zamiast sfatygowanej, bawełnianej bluzy porządnie wyprasowana koszula w biało-czarne paski, rozpięta pod szyją i wyłożona na eleganckie czarne dżinsy. I pachniał ładnie. Jak mogła wcześniej nie zwrócić na to uwagi? Trudno jej było powiedzieć, kto robi z siebie większego głupca - czy Will, któremu się zdaje, że może nadal zachowywać się jak dwudziestolatek, czy ta idiotka, którą posuwa. - No cóż, w takim razie nie zatrzymuję - powiedziała. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, uświadomiła sobie, że to ona wyszła na najgorszą kretynkę. Co jej strzeliło do łba, żeby tak się do niego dowalać? Uznała, że to wszystko przez gin. Steve ma rację, naprawdę powinna ograniczyć picie.

Rozdział czterdziesty siódmy Wyjeżdżając z Maywood, Will był w stanie zbliżonym do szoku. Nie wiedział już, co jest gorsze - rozwścieczona Maxine, wyładowująca na nim swoją złość, czy Maxine wstawiona, która czyni mu awanse. Skąd ten pomysł? Owszem, wyraźnie była po kilku głębszych, w dodatku obolała po skaleczeniu, ale żeby próbować na nim takich starych numerów... Po co? Co ona sobie wyobrażała? Ze wskoczy jej do łóżka z uwagi na dawne, dobre czasy? Bez obrazy, ale prędzej odgryzie sobie nogę! Jednego był pewien, nie miałby ochoty znaleźć się w jej zasięgu rażenia, kiedy wytrzeźwieje i dotrze do niej, co wyprawiała. Jednak ku swemu zaskoczeniu, jednocześnie jej współczuł. Czyżby czuła się samotna? Czy to stąd? Czy małżeństwo z PC Płodem okazało się niewypałem? Czy po prostu to była taka gra, żeby najpierw go skusić, a potem upokorzyć, jeśli da się wciągnąć? Po chwili uznał, że cokolwiek powodowało Maxine, nie była to jego sprawa. Dziś interesował go wyłącznie wieczór z Harriet. Wreszcie udało mu się ją dopaść - niemal dosłownie, bo byli wtedy razem w łóżku - i namówić, żeby zechciała pójść z nim na kolację. - Większość kobiet ma za złe, jeśli się ich ciągle dokądś nie zabiera. - Próbowałeś, ale ci nie wyszło. Nie zaliczam się do większości kobiet - zauważyła. - To ciekawe, zwróciłem na to uwagę już podczas naszego pierwszego spotkania. - No jasne, wtedy myślałeś, że jestem chłopakiem.

- O rany, a nie jesteś? - Jeżeli to ci poprawi humor, mogę zapewnić, że wszyscy uważają mnie za równego gościa. Położył dłoń na jej piersi i raz jeszcze zachwycił się kruchością jej ciała; wydawało się, że jest go tak niewiele... Dopiero gdy nie miała nic na sobie, uświadamiał sobie, z jak ulotną istotą ma do czynienia. Tylko że Harriet wcale tak naprawdę nie była ulotna, przeciwnie - była rzeczowa jak mało kto. - Za mało jesz - oznajmił jej tej samej nocy, obejmując bez trudu palcami jej szczupły nadgarstek. - Zapewniam cię, że każdego dnia jem cztery razy więcej, niż ważę. Po prostu spalam szybciej niż inni. - To dlatego, że zazwyczaj wibrujesz z prędkością światła. - Czasem trudno mi się zrelaksować, to wszystko. - To niedobrze. - Już taka jestem i taki mam metabolizm. - Powtarzam: to niedobrze. - Kocioł garnkowi... Też nie należysz do grubasów - dotknęła jego brzucha. Nawet Will, patrząc w lustro na faceta w średnim wieku, musiał przyznać, że jeśli chodzi o jego sylwetkę, jest jeszcze całkiem nieźle. Żadnych „słodkich wałeczków"! - Ejże, twierdzisz, że jestem chudzielcem? Odpowiedziała mu ze śmiechem: - Widzisz, jak to przyjemnie? Teraz masz za swoje. Porównując smukłą sylwetkę Harriet z kobietami, które dotąd go pociągały, Will zastanawiał się, czy przypadkiem nie przeszedł jakiejś głębokiej przemiany. Być może, nie wiedząc o tym, wyrósł ze stereotypu kobiecości wpajanego przez hollywoodzkie filmy -czyli innymi słowy, kobiety nieistniejącej. Czy to z tego wynika, że pragnie teraz związku prawdziwszego i trwalszego od wszystkich, które dotychczas były jego udziałem? Ale z Harriet? To niemożliwe. Jakim cudem mogłoby się udać? Joel kręcił się koło drzwi pokoju Harriet; był zaniepokojony i niby od niechcenia zaglądał do środka, obserwując jej przygotowa-

nia do wyjścia. Wszyscy ciągle wychodzą. Tylko nie on. No i dziadek, dziadek teraz też siedzi w domu. Babcia wychodzi ze swoją przyjaciółką Dorą. Harriet z Willem. A Carrie już poszła do Emily. Wczoraj powiedziała mu, żeby był grzeczny, kiedy jej nie będzie, i żeby nie miał żadnych niedobrych snów. „Nie wolno ci psuć wszystkim zabawy" powiedziała. Zupełnie, jakby robił to naumyślnie. A przecież wcale tego nie chciał. Poza tym już od bardzo dawna nie miał koszmarów. Ale może tej nocy znów wrócą. Szkoda, że Harriet wychodzi. Zawsze czuł się lepiej, kiedy leżał w łóżku i wiedział, że siedzi na dole przed telewizorem albo jest swoim pokoju i pracuje na komputerze. Była inna niż jego mama, ale jednocześnie przypominała mu ją. Kiedy pakował swoje rzeczy do szkoły i nie mógł znaleźć jakiejś książki albo czegoś do wuefu, zawsze wiedziała, gdzie trzeba szukać zguby. Zupełnie jak mama. Carrie powiedziała, że Harriet i Will chyba się pobiorą. No tak, ale przedtem mówiła to samo o Milesie. Trudno za nią nadążyć, ciągle tylko zmienia zdanie. Teraz mówi, że szkoła jest super i że już w niej zostaną, nawet kiedy przeprowadzą się do nowego domu. Bardzo chciał tam zamieszkać, bo dom mu się podobał, nie był jednak pewien, jak to będzie po szkole. Carrie i Harriet wytłumaczyły mu, ale zapomniał. Czy babcia i dziadek będą po nich przyjeżdżać i zabierać do nowego domu, czy też tutaj, jak zwykle? Gdzie będą jeść podwieczorki? Była też inna rzecz, której nie był pewien. Chodziło o te wszystkie pudełka, do których będzie musiał włożyć swoje zabawki podczas przeprowadzki. A co będzie, jeżeli o czymś zapomni? A jeżeli pudełka zginą? A co, jeśli... - Joelu, to ty? Na dźwięk głosu Harriet, pchnął drzwi i wszedł do pokoju. Zapyta ją o te pudełka. Będzie wiedziała, czy jego zabawki i książki są bezpieczne. - Co tam robiłeś? Podglądałeś mnie? Powiedziała to z uśmiechem, ale on poczuł się głupio, zaczerwienił się i wbił wzrok w kapcie - były na niego za małe, wyłaziły mu z nich paluchy. Powinien dostać nowe, ale Carrie powiedziała, że nie może się o nie dopominać, bo Harriet będzie potrzebowała

wszystkich pieniędzy na kupno nowego domu. „Czy my jesteśmy bardzo biedni?" - spytał ją wtedy. Odpowiedziała, że tak, bo sieroty są zawsze biedne. Podszedł do łóżka Harriet i usiadł na nim, przyglądając się, jak ciocia czesze włosy. Były bardzo ładne. Długie i proste, tak jak mamy. Zastanawiał się, czy pozwoli mu ich dotknąć. - Czemu nic nie mówisz? Dobrze się czujesz? Spoglądała na niego w lustrze wiszącym nad jej biurkiem. Skinął głową, zrzucił kapcie i zaczął poruszać palcami u stóp. - Harriet? - Tak? - Wiesz, jak będziemy się przeprowadzać... - Yhm? - Myślisz, że wszystko będzie bezpieczne? Odwróciła się do niego. - W jakim sensie bezpieczne? - No, żeby coś nie zginęło. Odłożyła szczotkę, podeszła do niego i uklękła przy nim na podłodze. - Obiecuję ci, że podczas przeprowadzki nic nie zginie. Napiszę na każdym z pudeł, co jest w środku, i będziesz mógł pilnować, żeby wszystkie zostały załadowane na ciężarówkę. A potem, na miejscu, będziesz mi pomagał zanieść je do twojego pokoju. Tak będzie dobrze? Od razu poczuł się lepiej. Objął ją ramionami za szyję i przycisnął mocno. Pachniała bardzo ładnie. Jakoś tak czysto, jak wielki bukiet kwiatów. Znów przypomniała mu się matka. Kiedy ją puścił, zebrał całą odwagę i spytał, czy mógłby ją uczesać. Przez chwilę wyglądała, jakby nie zrozumiała pytania, i znów poczuł się głupio. Ale zaraz potem uśmiechnęła się. - Jakie dziwne pytanie - powiedziała. - Ale tak, jeżeli naprawdę masz ochotę, to proszę bardzo. Zeskoczył z łóżka i pochwycił szczotkę. - Zawsze czesałem mamę. - Poważnie?

- Tak. Nikomu innemu na to nie pozwalała. Tylko mnie. Ani tacie, ani Carrie. Tylko mnie. Czasami, jak była w złym humorze, prosiła mnie, żebym ją uczesał, bo wtedy czuła się lepiej. - A często bywała w złym humorze? - Tylko czasami. Czy dobrze to robię? - Świetnie. Kiedy Harriet otworzyła drzwi Willowi, miała mieszane uczucia. To, że po nią przyszedł, tworzyło wrażenie, jakby to była jakaś strasznie poważna randka. Odczucie to nasiliło się jeszcze, gdy zobaczyła, jak się wystroił. - Nie każ mu czekać przed progiem - odezwała się matka, schodząc po schodach. Była na wysokich obcasach, w sukni do połowy łydki, a z jej nadgarstka zwisała mała, wieczorowa torebka. Od razu po powrocie z pracy Harriet zauważyła, że jej mama zachowuje się niemal jak chichotliwa nastolatka. Musiała jednak przyznać, że Eileen tak dawno nigdzie nie wychodziła - a zwłaszcza na potańcówkę - że trudno było dziwić się jej podekscytowaniu. Okazało się, że któraś ze znajomych Dory odwołała swoją wizytę w ostatniej chwili i przyjaciółka poprosiła Eileen, by zastąpiła nieobecną. Należało tylko mieć nadzieję, że to jej za bardzo nie zmęczy. - Ho, ho, Eileen! - zakrzyknął Will. - Dokąd to się wybieramy? Wyglądasz przebojowo! Harriet skryła uśmiech, gdy Eileen zarumieniła się i roześmiała, najwyraźniej zadowolona z komplementu. - Nic takiego. Na przyjęcie, z Dorą. Nie uważasz, że ta suknia trochę mi nie pasuje? Postanowiłam kupić sobie coś nowego, a teraz zaczynam mieć wątpliwości co do koloru. - Kolor jest bez zarzutu. Wyglądasz fantastycznie. Harriet przysłuchiwała się tej rozmowie z rozbawieniem. Czy jej się zdawało, czy też naprawdę matka właśnie omawia z kimś innym niż ojciec kwestię swojego wyglądu? A tak nawiasem mówiąc, kiedy to ostatnim razem mama usłyszała od taty coś miłego? Słuchając jednym uchem Eileen, która pytała teraz Willa o zdrowie Marty'ego (wrócił już do domu i wypoczywał), zerknęła przez

drzwi do salonu, gdzie jej ojciec wpatrywał się z ponurym wyrazem twarzy w telewizor, oglądając jakieś durne, gwiazdkowe reklamy. Kto wie, może Will ma rację, może tata naprawdę ma depresję. Jeżeli tak, to potrzebuje pomocy. Czasem jednak niełatwo jest pomóc komuś, kto nie chce dopomóc sam sobie; komuś takiemu trudno nawet współczuć. Niekiedy spoglądał na Harriet wzrokiem tak pustym, że ledwie powstrzymywała się, by nie wykrzyczeć mu w twarz, żeby wreszcie wziął się w garść. Harriet dużo bardziej przejmowała się w tej chwili Joelem. Bowiem o ile Carrie najwyraźniej zaczęła sobie jakoś radzić, nawiązywała w szkole przyjaźnie i codziennie przynosiła do domu wieści o swych sukcesach towarzyskich, Joel w dalszym ciągu był zalękniony i osamotniony. W dodatku ciągle szukał sobie jakichś nowych powodów do zmartwienia. Harriet nie bardzo wiedziała, co może dla niego zrobić. Martwiła się, że prawdopodobnie lęki, jakie okazywał, są tylko szczytem góry lodowej i o wiele więcej kryje się w głębiach psychiki chłopca. Nieraz nachodziła ją ochota, żeby wypytać go i potem wszystko jakoś naprawić. Wiedziała jednak, że to on sam musi do niej przyjść ze swoimi problemami; tym niemniej, wciąż nie potrafiła poradzić sobie zarówno z tą delikatną, czułą psychiką, jak i z własnym instynktem opiekuńczym, z którym (jak wiadomo) nie wolno przesadzić. W dodatku sama zdumiona była tym, jak bardzo chciała go chronić przed zewnętrznym światem, bo dawniej nawet nie przypuszczała, że zdolna jest do takich uczuć. Jego wcześniejsze słowa o matce stanowiły niewątpliwie dobry znak i sugerowały, że jest teraz gotów mówić bardziej otwarcie o swoich rodzicach, w każdym razie Harriet uznała to za krok w dobrą stronę; jednocześnie jednak opowieść o tym, jak czesał włosy swojej matki, była rozdzierająco smutna. W umyśle Harriet samoistnie utworzył się obraz Felicity spoglądającej w lustro i powstrzymującej łzy, podczas gdy jej ukochany synek stara się poprawić jej nastrój, szczotkując włosy... Czy było to przed, czy już podczas romansu z Milesem? Harriet już od jakiegoś czasu się z nim nie widziała. Ostatnim razem przyszedł na lunch, a potem wybrali się na spacer. Bała się,

że usłyszy jego wyznanie, że opowie jej wszystko o Felicity. Teraz, z dystansu, myślała sobie, że może to byłoby lepsze, przynajmniej byłoby już po wszystkim i z głowy. A tak, niewypowiedziane wyznanie rozdzielało ich i odsuwało od siebie. Czy Felicity życzyłaby sobie czegoś takiego? Chyba nie. Harriet uparła się, że to ona będzie prowadzić. Will próbował się z nią przez chwilę spierać, ale szybko się poddał. Gdy wyjeżdżali z Maple Drive, pochylił się, żeby ją pocałować. - A tak przy okazji, czy wspominałem, że świetnie wyglądasz? - Nie, ani słowem. Zbyt byłeś zajęty podrywaniem mojej matki. Ale dziękuję. Ty też się nieźle wystroiłeś. Poklepał się po piersi. - Ta koszula jest nowa, całkiem jak suknia twojej matki. - Położył dłoń na jej udzie i leciutko ścisnął. - Miałem nadzieję, że może włożysz spódnicę. Czyżbyś nie wiedziała, że kiedy facet zabiera swoją dziewczynę na kolację, jej obowiązkiem jest pokazać nogi? Takie jest niepisane prawo seksizmu. - Tak, tak, właśnie za coś takiego można dostać fangę w nos powiedziała to wesołym tonem, ale dziwny niepokój ścisnął ją w żołądku. Co właściwe miało znaczyć to „facet zabiera swoją dziewczynę na kolację"? Tak naprawdę doskonale wiedziała, o co mu chodzi, i właśnie to ją niepokoiło. Nawet się nie spostrzegła, jak popadła w uzależnienie od tego mężczyzny. Miał klasę, poczucie humoru i świetnie bawiła się w jego towarzystwie, dzięki niemu nie rozpamiętywała już bez końca ponurych wizji swojej przyszłości w nowym domu z dziećmi. No i oczywiście był też seks. Przeżycia tak intensywne, że aż oszałamiające. Nie tylko sama miłość fizyczna, ale i to, co ją poprzedzało - słodka i gorzka zarazem rozkosz oczekiwania na jego telefon, nieustanna tęsknota - to wszystko również miało niemały urok. Gdy znajdowała się w jego towarzystwie, opanowywała ją przemożna chęć... by przestać nad sobą panować. Gdy przekraczała próg jego domu, a on brał ją w ramiona, stawała się kimś zupełnie innym. Osobą szczęśliwą i pełną życia. Była przerażona

i zachwycona zarazem tą wszechwładną namiętnością, jaką potrafił w niej wzbudzić. Dokonała tym samym nader niepokojącego odkrycia, a mianowicie, jak potężnej transformacji można ulec pod wpływem seksu. Cóż, teraz wiedziała, skąd wzięła się obsesja Felicity na punkcie Milesa. W taki sam sposób nią zawładnęła osoba Willa i teraz wciąż myślała tylko o tym, kiedy znów znajdą się razem w łóżku. Tym niemniej, poczucie rzeczywistości nie opuściło jej bez reszty. Wiedziała, że zachowuje się nie fair w stosunku do Willa, a zwykła przyzwoitość nakazuje zakończyć ten związek. Skoro zaczyna ją uważać za „swoją dziewczynę", czego ona sama bynajmniej nie miała w planach, trzeba coś z tym zrobić; im prędzej, tym lepiej. Był po prostu zbyt fajnym facetem, żeby wykorzystywać go dla swoich egoistycznych celów. Naprawdę, bardzo go lubiła i miała w związku z tym paskudne poczucie winy. Był pierwszym mężczyzną, przed którym naprawdę się otworzyła, a jednak, mimo to, logika wskazywała, że nie powinni być ze sobą. Od samego początku w ich związku coś było nie tak. Choćby różnica wieku. Ale nade wszystko pogardzała sobą za to, że traktowała go przedmiotowo, jako narzędzie do spełniania swoich erotycznych zachcianek.

Rozdział czterdziesty ósmy Przez całą kolację Harriet spoglądała na Willa i myślała, jak bardzo będzie jej go brakowało. Ten romans był zdecydowanie najlepszą rzeczą, jaka przydarzyła jej się od bardzo, bardzo dawna - no, ale teraz trzeba wziąć się w garść. Nie wolno go dłużej wykorzystywać. Może i udowodniła, że Dominik się mylił i w pewien metaforyczny sposób zagrała Spencerowi na nosie, przykro jej jednak było ze świadomością, iż uczyniła to czyimś kosztem. Powinna coś powiedzieć, ale wciąż nie mogła się do tego zmusić. Torturowała tylko samą siebie rozmyślaniami o tym, jak dobrze im było w łóżku - jak Will nauczył ją kochać się powoli, bez pośpiechu, aby tym silniej odczuwać cudowną intensywność rozkoszy; albo jak potrafił doprowadzić ją na samą krawędź szczytowania i odwlekać spełnienie, zdawałoby się w nieskończoność... W dodatku wiedziała, że niepokoi się o swojego przyjaciela, Marty'ego. Nie powiedział tego Eileen, pewnie żeby nie psuć jej humoru, ale guz okazał się pochodzenia nowotworowego i Marty'ego czekała teraz radioterapia. Czy Harriet miała prawo w takim momencie wrzucać na jego barki dodatkowy ciężar? A może ma po prostu zbyt wysokie mniemanie o uczuciach Willa wobec siebie? - Halo, halo. Jest tam kto? Otrząsnęła się z zamyślenia. - Przepraszam. Straszna ze mnie nudziara. Odstawił kieliszek i wyciągnął rękę w jej stronę, spodem dłoni do góry. Spostrzegła bliznę, która wciąż przypominała mu bólem

o dawnym wypadku - o czym jej kiedyś opowiadał. Przykryła ją swoją dłonią. Palce Willa oplotły się wokół jej ręki. - Wszystko w porządku? - spytał. - Jesteś dziś jakaś małomówna. Cofnęła dłoń, bardzo powoli. Cóż. Czas, by rozsądek wziął górę nad podszeptami serca. Napotkała jego uważne spojrzenie i stwierdziła: - Słuchaj, powinniśmy porozmawiać. Wiedziała, że zrozumie od razu, jaki komunikat zawiera się w tych kilku niepozornych słowach. Pośród gwaru tłocznej restauracji spoglądał na nią i pojęła, że nie musi mówić nic więcej. Zaskoczył ją jednak: - Daj mi rękę. Uniósł jej dłoń do ust i delikatnie pocałował. Była w tym taka czułość... - Proszę, nie mów nic więcej - rzekł. - Zawsze wiedziałem, że czas spędzony z tobą będzie musiał się skończyć. Więc obejdziemy się bez ponurych min i ponurych słów. - Ale... Jeszcze raz musnął wargami jej dłoń. - Wiem... Pochlebiam sobie, że wiem, kiedy trzeba wycofać się z godnością. Pewnie chodzi o różnicę wieku, tak? Skinęła głową. To nie była cała prawda, ale uznała, że lepiej będzie, jeśli tak będzie sądził. Chwilę po tym, kiedy zapłacił już rachunek i szli parkingiem do samochodu, objął ją ramieniem. - Nie miej takiej smutnej miny, Harriet. Wiedziałem, że tak to się skończy. Na dłuższą metę nie miałem szans z taką fajną dziewczyną, jak ty. Przez chwilę - bardzo bolesną - żałowała, że nie może już się cofnąć. - Wcale nie jestem fajna - zaprotestowała nieszczęśliwym głosem. Jestem płytka i... Zatrzymał się w miejscu i stanął naprzeciw niej, kładąc jej ręce na ramiona.

- Słuchaj - powiedział - jesteś tak samo płytka, jak Atlantyk. Jeśli jeszcze raz przyłapię cię na gadaniu takich rzeczy, będę musiał podjąć odpowiednie kroki. A potem pocałował ją lekko w usta. Od tego pożegnalnego pocałunku zrobiło jej się ciężko na sercu. Zamknęła oczy i oddała mu pocałunek. Chyba zwariowałam - pomyślała z rozpaczą, gdy jej ciało w odruchowej reakcji odpowiedziało na to dotknięcie ust. Co ja bez niego zrobię? Gdy odsunęli się od siebie, odwróciła się, udając, że grzebie w torebce i szuka kluczyków - żeby nie widział, co maluje się na jej twarzy. Właśnie znalazła je, gdy w mroźnym, nocnym powietrzu rozległ się dzwonek telefonu Willa. - O, cześć, mamo - odezwał się, czyniąc w stronę Harriet przepraszający gest. Otworzyła samochód. - Wiem, że dziewczynki są u ciebie. Mam nadzieję, że zachowują się porządnie i nie... Co?...!!! Przez dłuższą chwilę Will słuchał tylko w milczeniu, nie odzywając się. Po jego oczach Harriet poznała, że dzieje się coś niedobrego. - Zaraz tam będę - powiedział. - Albo nie, lepiej pojadę od razu do szpitala. - Co się stało? - spytała Harriet szeptem. Obeszła samochód, żeby wsiąść po swojej stronie; Will dalej stał oparty o drzwiczki. Nie odpowiedział, skupiony na rozmowie z matką. - Słuchaj, dobrze zrobiłaś. Próbowałaś dodzwonić się do Maxine? Dobra, nie przejmuj się tym. Za chwilę ja spróbuję... póki co, dopilnuj, żeby wszyscy zachowali spokój. I dziękuję, dobrze, że do mnie zadzwoniłaś. Rozłączył się i odetchnął głęboko. - Suzie. Upadła. Nie wygląda to najlepiej. - Czyżby zaczęła rodzić? - Nie wiem, termin ma dopiero w połowie przyszłego miesiąca. Wezwały pogotowie. Mogłabyś podrzucić mnie do domu? Wskoczę w samochód i pojadę do szpitala. Otworzyła drzwiczki i wepchnęła go do środka. - Nie ma mowy. Za dużo wypiłeś. Zawiozę cię tam od razu.

Kilka razy dzwonił do Maxine, ale nie odbierała komórki i wciąż słyszał tylko automatyczną sekretarkę. Przeklinając wszystkich kierowców, którzy jechali przed nimi, Will powtarzał, co powiedziała mu matka: „Właśnie sprzątałyśmy ze stołu, i pochyliła się, żeby podnieść widelec, który upuściłam. A potem po prostu upadła. Na podłogę, strasznie się przestraszyłyśmy. Kiedy się podniosła, widać było, że bardzo źle się czuje. Mówi, że to takie wrażenie, jakby ktoś walnął ją w głowę żelaznym łomem. Jęczy, trzyma się za głowę i powtarza, że nie może się ruszyć. Poza tym wymiotowała. Gemma wezwała pogotowie. Dobrze byłoby, żebyś tu przyjechał. Nie podoba mi się to wszystko". Will również bardzo się zaniepokoił, ale nie powiedział tego matce. Zależało mu, żeby zachowała spokój i opiekowała się jego córką. - Musiała uderzyć się w głowę, kiedy zemdlała - stwierdziła Harriet, kiedy wysłuchała jego relacji z rozmowy. - To mi wygląda na wstrząśnienie mózgu. - Dobrze, ale dlaczego zemdlała? - Może za wysokie ciśnienie. Albo za niskie. Pamiętam, że kiedy Felicity spodziewała się Joela, też miała podobne problemy. To było jakieś wyjaśnienie. Wdzięczny losowi za spokój i opanowanie Harriet, Will uspokoił się nieco. Tak, to musiało być to. Kiedy znaleźli się na terenie szpitala, podwiozła go pod wejście na oddział intensywnej terapii. - Zaraz tu będę - powiedziała i pojechała poszukać miejsca na parkingu. Potrwało dłuższą chwilę, nim Will zdołał znaleźć kogoś, z kim można było porozmawiać. Na oddziale panował chaos, personel medyczny biegał we wszystkie strony, krzesła w poczekalni zajmowali ludzie z różnymi ranami i w rozmaitych stadiach upicia; gdzieś głośno płakało dziecko. - Szukam mojej córki, nazywa się Suzie Hart - zwrócił się do udręczonej kobiety siedzącej za kontuarem. Po nieznośnie długim wyczekiwaniu, pokręciła głową. - Przykro mi, nie przyjęliśmy nikogo o tym nazwisku - w tej chwili zadzwonił telefon; podniosła słuchawkę, dając mu jedno-

cześnie gestem znak, żeby usiadł i czekał. Nie wiedząc, co dalej robić, wyszedł na zewnątrz i zadzwonił z komórki do Gemmy, żeby dowiedzieć się czegoś więcej - przypuszczał, że jest w karetce z Suzie. Odpowiedziała natychmiast. - Tatusiu, to jakiś cholerny koszmar. Pieprzone pogotowie ciągle nie przyjeżdża, a Suzie straciła przytomność. Nie możemy jej dobudzić. Cholera, co mamy robić? Może poprosić jakiegoś sąsiada, żeby nas zawiózł do szpitala? - W głosie Gemmy słychać było panikę. - Zadzwonię po drugą karetkę. Tymczasem trzymajcie się. Wszystko będzie dobrze. Wiedział jednak, że sprawy mają się bardzo źle. Drżącą ręką, z bijącym mocno sercem, wystukał numer pogotowia. Chował właśnie telefon do kieszeni, gdy pojawiła się Harriet. - I co? - spytała. - Fatalnie. Pogotowie nie przyjechało. Właśnie wezwałem drugą karetkę - przełknął ślinę. - Gemma mówi, że Suzie straciła przytomność i nie mogą jej ocucić. Źle się stało, że od razu tam nie pojechałem. Teraz już byłaby w szpitalu. - Chodźmy do środka - zaproponowała. - Znajdź jakiś automat z kawą, a ja tymczasem pogadam z recepcjonistką. - To na nic, już próbowałem. Nic nie wiedzą i wszyscy są strasznie zajęci. - Idź po kawę, dobrze? Harriet najlepiej, jak tylko potrafiła, opisała kobiecie w recepcji stan Suzie, podkreślając, że jest w ósmym miesiącu ciąży, że bez żadnego widocznego powodu upadła i wszystko wskazuje, że teraz jest w śpiączce. Will nie użył tego słowa, ale Harriet obawiała się najgorszego. Cóż, zrobiła, co się dało, żeby przygotować personel na przybycie Suzie. Odnalazła Willa, który wpychał monety do automatu. - Wytłumaczyłam im, co się dzieje z Suzie, żeby byli przygotowani powiedziała. - Teraz musimy czekać.

Podał jej kubek czegoś, co pachniało bardziej jak cienki rosół z kury niż jak kawa. - Czekać. Ale jak długo? - rzekł półgłosem. Za każdym razem, gdy otwierało się główne wejście, Will drgał nerwowo - ktoś wnosił na rękach na poły śpiące, zdezorientowane dziecko - wprowadzano starszego pana na wózku - potem pojawił się na noszach chłopak w stroju motocyklisty, z usztywniającym kołnierzem na szyi... Minęło jednak całe dwadzieścia minut i była już prawie północ, kiedy oboje z Harriet zerwali się na równe nogi. Za ratownikami zobaczyli Gemmę; twarz Suzie leżącej na noszach była częściowo zasłonięta maską tlenową. Podbiegł, ale od razu odepchnięto go na bok. Mógł tylko stać i znów czekać, tymczasem Suzie odwieziono na salę operacyjną. Usłyszał urywki zdań ratowników informujących lekarzy: - Śpiączka... poprzednio wymioty i kilkakrotna utrata przytomności. .. tętno płodu zanika... Spoglądał jak sparaliżowany na drzwi, za którymi znikła jego córka. Jak to się stało? Jak to możliwe, że jego Suzie jest w śpiączce? - Tatusiu? Nic jej nie będzie, prawda? Odwrócił się. Gemma stała obok niego: na widok jej pobladłej, przerażonej twarzyczki, wziął się w garść. Przygarnął ją do siebie. - Wszystko będzie dobrze, kochanie. Dadzą jej odpowiednie lekarstwo, czy zrobią coś innego, a potem będzie zdrowa jak ryba. - Myślisz, że straci dziecko? - Miejmy nadzieję, że nie. Nie znam się na tym, ale chyba już jest wystarczająco silne, żeby przyjść na świat, nawet jeżeli nastąpi to trochę przed czasem - odprowadził ją od głównego wejścia w spokojniejsze miejsce koło sztucznej choinki. Nagle przypomniał sobie: - A gdzie jest babcia? Nie było jej z wami w karetce? - Pojechała do mamy. Wezwałam jej taksówkę i dałam mój klucz. Uważam, że mama powinna tu być. - Bardzo słusznie. Dobry pomysł. - Dumny z przytomności umysłu córki, znów przytulił ją do siebie.

- Nie rozumiem, dlaczego nie odbiera komórki. Co ona może robić? - Widziałem się z nią dzisiaj, zanim poszliśmy na kolację - wyjaśnił Will i opowiedział Gemmie, jak Maxine skaleczyła się w stopę. Nie wspomniał, rzecz jasna, o dziwacznym nastroju, w jakim ją pozostawił. Pewnie postanowiła wcześnie iść spać - dodał. Gemma westchnęła. - Szkoda, że nie nauczyłam się prowadzić. Przywieźlibyśmy ją tu wcześniej. Babcia też miała sobie za złe, że nie mogła tego zrobić. Tatusiu, czułyśmy się takie bezradne. A co będzie, jeżeli...? Will przerwał jej wpół zdania. - Nawet nie mów takich rzeczy. Chcesz coś do picia? Po chwili pojawiła się Harriet z plastikowym kubkiem w dłoni. - Pomyślałam, że to ci dobrze zrobi - zwróciła się do Gemmy. - Gorąca czekolada. Z cukrem. Chyba że wolisz bez? Gemma wzięła od niej kubek. - Nie, dziękuję. Przez następnych kilka minut wszyscy troje stali, nie wiedząc, co powiedzieć, spoglądając na zegar i czekając. Gdy podszedł do nich młody lekarz w białym fartuchu, Will zamarł. Po twarzy doktora widać było, że wieści nie są dobre. Suzie musiała stracić dziecko.

Rozdział czterdziesty dziewiąty Zamieniwszy z nim kilka słów, doktor wprowadził Willa do ciasnego, nieprzytulnego pomieszczenia. Żaluzje we wszystkich oknach były zaciągnięte, zasłaniając widok na zewnątrz - a może po to, żeby nikt nie mógł zajrzeć do środka. Pomieszczenie oświetlone było jedną, bardzo jasną lampą wiszącą po środku, pod ścianami stały krzesła. Żałośnie mała choinka w rogu obwieszona była tandetnymi ozdobami. Lekarz zaproponował, żeby usiedli. Sprawiał wrażenie zmęczonego i o wiele za młodego, żeby wykonywać tę pracę. Biedak - pomyślał Will. - Pewnie nie śpi już od czterdziestu ośmiu godzin. - Panie Hart - zaczął doktor łagodnym głosem - jest mi strasznie przykro, ale muszę panu powiedzieć, że pana córka doznała pęknięcia tętniaka i w wyniku tego nastąpił krwotok podpajęczynówkowy. Przynajmniej na obecnym etapie wszystko na to wskazuje, nie możemy tego stwierdzić z pewnością, dopóki... Willowi zaschło w ustach. Próbował przełknąć ślinę, ale nie zdołał. - Przepraszam, nie rozumiem. Mógłby pan to wytłumaczyć jakoś zwyczajnie? - Oczywiście. Chodzi tu o rodzaj krwotoku wewnątrz mózgu, podczas którego krew z pękniętego naczynia krwionośnego rozchodzi się po jego powierzchni. W przypadku pańskiej córki krwotok był bardzo silny, co spowodowało śpiączkę. Robiliśmy, co w naszej mocy, żeby uratować dziecko przez cięcie cesarskie, ale niestety... Will zauważył, że młody lekarz patrzy na niego z jakimś szczególnym współczuciem.

- Chce pan powiedzieć, że dziecko nie przeżyło, tak? - podpowiedział, chcąc mu pomóc. - Czy Suzie o tym wie? Na twarzy lekarza pojawiło się zakłopotanie, a Will poczuł lodowaty dreszcz. - Panie Hart, niestety ani dziecko, ani pańska córka nie przeżyli. Nie odzyskała przytomności. Naprawdę jest mi strasznie przykro. Will usłyszał słowa doktora, ale jego mózg odmówił przetworzenia informacji. Zamrugał oczami. - Ja... nie rozumiem. Nie żyje? Chce pan powiedzieć, że Suzie nie żyje? - Nagle poczuł, że nie może oddychać i zaczął trząść się konwulsyjnie na całym ciele. - Może chciałby pan, żeby ktoś z panem tu posiedział przez chwilę, panie Hart? Ciało odmawiało mu posłuszeństwa, tymczasem umysł usiłował znaleźć jakiś cień nadziei, że lekarz się pomylił. - Ależ to niemożliwe. To na pewno jakaś pomyłka. Pomylił pan moją córkę z kimś innym. - Przykro mi, panie Hart... Medyk mówił coś jeszcze, ale Will jakby ogłuchł. W głowie huczało mu, pochylił się, zakrywając twarz dłońmi. Jakby coś wywróciło go na drugą stronę i unicestwiło. Wydał z siebie okropny, zwierzęcy jęk. Przez chwilę nie wiedział, co się z nim dzieje, a potem zdał sobie sprawę, że w pokoju są Gemma i Harriet. Harriet próbowała go objąć, ale ją odepchnął. Nie mógłby znieść niczyjego dotyku. Rozejrzał się za lekarzem i zobaczył go w rogu pokoju, rozmawiał z Gemmą. Po twarzy Gemmy ściekały łzy. Lekarz trzymał rękę na jej ramieniu. Will wiedział, że powinien do niej podejść, ale nie był w stanie. Mógł myśleć tylko o Suzie. O swojej Suzie. - Czy mogę ją zobaczyć? - spytał lekarza. - Moją córkę. Mogę? Proszę. - Oczywiście. - Ja też chcę ją zobaczyć, tatusiu. - Nie - rzekł Will bezbarwnym głosem. - Chcę być z nią sam.

Harriet stała w drzwiach i patrzyła, jak Will niepewnym krokiem idzie za lekarzem. W pewnej chwili o mało nie upadł, doktor podtrzymał go za ramię. Gdy znikli za podwójnymi drzwiami w drugim końcu korytarza, Harriet nagle przypomniała się noc, gdy zginęli Felicity i Jeff, gdy towarzyszyła ojcu, który pojechał do szpitala, żeby zidentyfikować ciała. Żaden ojciec nie powinien przechodzić czegoś takiego - pomyślała. Biedny Will. Był tak strasznie przywiązany do swoich córek. Czy w ogóle zdoła po tym przyjść do siebie? Pomyślała, że powinna zająć się Gemmą, że może da się coś zrobić, żeby podnieść ją trochę na duchu. Dziewczyna siedziała obok niej, ale Harriet zorientowała się, że nawet nie zdaje sobie sprawy z jej obecności. Minął jakiś czas; nagle tę upiorną ciszę przerwał dźwięk podniesionych głosów. Gemma drgnęła i zerwała się na nogi. — To mama - powiedziała. - Nie wie, co się stało. Muszę jej powiedzieć. I znów Harriet mogła tylko bezczynnie i bezradnie przyglądać się, jak Gemma i jej matka padają sobie w objęcia, a jakaś starsza kobieta, pewnie matka Willa, stoi obok, z wyrazem niepokoju i oczekiwania na twarzy. Gemma znów zalała się łzami, przekazując jej straszną wiadomość. Harriet sama miała łzy w oczach. Doszła do wniosku, że nic tu po niej i w tym dramacie nie odegra żadnej pożytecznej roli. Postanowiła wrócić do domu - tutaj na nic nie była potrzebna.

Rozdział pięćdziesiąty Eileen i Dora gotowały Willowi na przemian. Co wieczór pod jego drzwiami zostawiały plastikowy pojemnik z instrukcją, jak należy odgrzać to, co mu przygotowały. Harriet powtarzała Eileen, że prawdopodobnie nawet tego nie tknie, a w dodatku może uznać te litościwe zabiegi za narzucanie się. - Nie szkodzi - odpowiedziała jej matka. - Przynajmniej wie, że o nim myślimy i że ma się do kogo zwrócić, gdyby czegoś potrzebował. Od śmierci starszej córki Willa minął tydzień, a Eileen nie mogła zdobyć się na odwagę, żeby zapukać do drzwi sąsiada i powiedzieć mu, jak dobrze rozumie, co przeżywa. Zresztą Will bardzo jasno dał do zrozumienia, że z nikim nie chce rozmawiać - kiedy Eileen zawołała go, przynosząc mu pierwszy z posiłków. Okna jego domu były zasłonięte przez cały dzień, a samochód tylko raz opuścił swoje miejsce na podjeździe - w dniu pogrzebu. Zamówiła kwiaty i posłała je do kościoła w Maywood, gdzie odprawiono mszę; miała też nadzieję, że Harriet będzie tam reprezentować ich rodzinę. Jednak jej córka została w domu. Gdy Eileen spytała ją o przyczynę, usłyszała zaskakującą odpowiedź: - Chyba jestem ostatnią osobą, którą chciałby tam oglądać -stwierdziła. - Ale przecież tak się przyjaźniliście - nalegała Eileen, nie zdradzając się z tym, że ona i Dora już od dawna podejrzewały, iż Harriet i Willa łączy coś znacznie więcej niż tylko przyjaźń. Przypuszczenie to potwierdzały jeszcze słowa Dory, która słyszała to i owo

od Milesa. Chętnie wypytałaby Harriet, ale doskonale wiedziała, jak córka nie znosi, kiedy ktoś wtrąca się do jej życia osobistego. Zwłaszcza teraz, kiedy znów z nimi mieszka i prywatności ma naprawdę niewiele. Eileen doszła więc do wniosku, że musieli się posprzeczać - pewnie tego samego dnia, kiedy umarła córka Willa. Tego samego wieczoru Eileen wystroiła się i poszła z Dorą oraz Derekiem na przedgwiazdkową kolację i potańcówkę urządzoną przez Soiree Club. Miała zamiar świetnie się bawić, odsunąć od siebie jak najdalej myśli o mężu, a może i coś więcej... Niestety, usadzono ją przy innym stoliku niż przyjaciółkę, przez co znalazła się w towarzystwie dwóch bardzo różniących się panów. Ten po lewej był jakieś dziesięć lat od niej młodszy i strasznie zarozumiały - jeśli nie zmyślał, to rzadko kiedy przebywał w kraju, bo tak wiele czasu zajmował mu golf w Algrave lub Palm Springs. Za to ten drugi był chyba najnudniejszą osobą, jaką w życiu spotkała. Miał tylko jedną zaletę, dzięki której przez cały wieczór miała dobry humor, a mianowicie włosy. Słyszała coś o transplantach włosów i doszła do wniosku, że ów mężczyzna o ciastowatym obliczu pokusił się właśnie o coś takiego. Na szczycie jego czaszki widać było, iż „ziarna zostały zasiane" - czyli cienkie pęczki włosów jakby zasadzone w równych rządkach. W połowie kolacji dostała nagle ataku śmiechu, bo wyobraziła sobie, jak podlewa je z konewki. W miarę upływu tamtego wieczoru zorientowała się, że przyjęcie nie jest tak udane, jak na to liczyła. Owszem, wiele razy proszono ją do tańca i tak, schlebiało jej powodzenie, jakim się cieszyła, i miło było paradować w nowej sukience, niczym się nie przejmować, bawić się zimnymi ogniami, mieć na sobie śmieszną czapeczkę z papieru i tańczyć do północy - a nawet jeden mężczyzna poprosił ją o numer telefonu - tylko że w gruncie rzeczy miała ochotę bawić się tylko z jedną osobą, a był to mianowicie Bob. Ale nie Bob, z którym miała ostatnimi czasy do czynienia. Chciała, żeby wrócił jej dawny Bob. Ten, którego zawsze kochała - i którego kochała nadal. Wracając potem z Dorą do domu (Derek wrócił sam), Eileen uświadomiła sobie, że nawet gdyby zdradziła Boba, żeby dać mu

nauczkę, nie byłoby to żadne rozwiązanie. Jakiś romans czy flirt nie załatwi sprawy. - Trzeba było mnie zapytać, sama bym ci to powiedziała - zauważyła Dora, gdy Eileen jej się zwierzyła. - Wiem, ale musiałam się przekonać na własnej skórze. - I co teraz zamierzasz zrobić? - Poczekam, aż miną święta i porozmawiam z Bobem. Tak, naprawdę porozmawiam. Powiem mu, że wiem o jego zdradach sprzed lat, że wybaczyłam mu je i tym razem także wybaczę. I jeszcze, że wiem, dlaczego to zrobił, że go rozumiem. - Ja nigdy nie zdobyłabym się na taką wspaniałomyślność. - Nie myśl sobie, że jestem taka wyrozumiała. Nie o to chodzi. Ja po prostu wierzę w moje małżeństwo i chciałabym ocalić to, co zostało z mojej rodziny. - A opowiesz Bobowi o dzisiejszym wieczorze? Jak kusiło cię, żeby zrobić to samo, bo byłaś rozgniewana i urażona, właśnie przez niego? - Tak. - A pomyślałaś, że to się może źle skończyć - że taka konfrontacja może przyspieszyć jego decyzję o odejściu? - Pewnie, że pomyślałam. Jednak muszę zaryzykować. Gdy Dora odwiozła ją pod dom, wszystkie światła były pogaszone, ale na podjeździe nie było samochodu Harriet. Eileen weszła na palcach po schodach (z butami w ręku, a Toby obwąchiwał jej stopy), Bob już spał, ale snem niespokojnym, oddychał nierówno, przewracał się z boku na bok. Potem zajrzała do sypialni Joela i ujrzała puste łóżeczko. Zastała go jak zwykle w łóżku Carrie, z „je-dwabikiem" owiniętym wokół dłoni. Poprawiła kołdrę i pocałowała go czule w policzek. Nawet nie drgnął. Zeszła z powrotem na dół, Toby zwinął się w kłębek na swoim posłaniu, a ona zaparzyła herbatę. Była wykończona i dobrze wiedziała, że następnego dnia będzie musiała odpokutować za dzisiejsze ekscesy. Jednak póki co nawet nie była senna, miała zbyt dużo do przemyślenia. Wciąż rozpamiętywała, jak śmierć Felicity stała się katalizatorem, który sprawił, że między nią a Bobem wszystko się zmieniło. Rozważania te przerwał jej odgłos otwieranych drzwi

wejściowych. Gdy tylko zobaczyła twarz Harriet, wiedziała, że stało się coś okropnego. Jej córce wydawało się, że potrafi zachować kamienne oblicze i nic po niej nie widać, jednak Eileen zawsze potrafiła rozpoznać, co dzieje się w jej duszy. - Co się stało? - Wracam ze szpitala. Starsza córka Willa umarła dziś wieczorem. Miała jakiś wylew i umarła, tak po prostu. - Strzeliła palcami. Eileen widziała córki Willa tylko z daleka, gdy odwiedzały go w domu, ale jak każdy rodzic bardzo dobrze wiedziała, co to wydarzenie musiało dla niego znaczyć. Zasłoniła usta dłonią. - O Boże... A co z dzieckiem? - Też nie żyje - Harriet odsunęła krzesło i usiadła na nim ciężko. Oparła ramiona o blat i położyła na nich głowę. Nie pytając, czy córka ma ochotę na herbatę, Eileen podsunęła jej filiżankę i siadła obok Harriet. - A Will? Jak to zniósł? Harriet uniosła zwolna głowę. - Odnoszę wrażenie, że o mało go to nie zabiło. Mamo, dlaczego musimy przeżywać takie rzeczy? Po co to wszystko? - Nie mam pojęcia. Już dawno przestałam szukać w tym jakiegokolwiek sensu. Napij się herbaty. Harriet posłusznie sięgnęła po filiżankę, jednak nim przyłożyła ją do ust, powiedziała: - Will na to nie zasługuje. Naprawdę nie. To jeden z najsympatyczniejszych ludzi, jakich znam. Chciałabym móc cofnąć czas i oszczędzić mu tego. - Nikt z nas nie zasługuje. A to i tak się zdarza. Potem zaś okazuje się, że człowiek jednak jest w stanie przeżyć, choć nie wiadomo, skąd bierze na to siły. Na przykład my. Jakoś się z tym uporaliśmy, zwłaszcza ty. Harriet potrząsnęła gwałtownie głową. - Bardzo kiepsko sobie radzę. Zapewniam cię, mamo. - Bzdury. Okazało się, że jesteś niesamowicie silna. Bez ciebie twój ojciec i ja nigdy nie dalibyśmy sobie rady. No i dzieci, które przecież straciły najwięcej, a patrz tylko, jak cię szanują!

- Tylko dlatego, że jestem od nich silniejsza. Obie uśmiechnęły się, ale już w następnej chwili padły sobie w objęcia, płacząc - zupełnie tak samo jak tej nocy, kiedy zginęli Jeff i Felicity. Od tej rozmowy Eileen czuła, jakby między nią a Harriet ustąpiła jakaś bariera, choć dotąd nawet nie zdawała sobie sprawy z jej istnienia. No, ale to oczywiste, że kiedy tak nagle wszystko się odmieniło i znów zamieszkali razem, każde z nich miało swoje własne życie, które znienacka uległo zakłóceniu. Dzieci miały szkołę, Harriet miała pracę, ona miała Dorę i Boba... a Bob musiał coś sobie znaleźć - najpierw Toby'ego a potem tę kobietę, u której szukał pociechy. Jednak nawet odkładając na bok całą swoją niechęć, Eileen nie była najlepszego zdania o „tamtej", ponieważ wiedziała doskonale, że nie dała jej mężowi ukojenia. Była sobota rano, dokładnie tydzień przed Bożym Narodzeniem. Bob wyszedł z Tobym (przynajmniej tak twierdził), dzieci bawiły się na górze - z pokoju Joela dobiegały jakieś trzaski, aż trząsł się sufit - a Harriet siedziała przy stole, postukując stopą w podłogę i czytając list od notariusza, który zastępował Marty'ego, bo przyjaciel Willa nie wrócił jeszcze do pracy. Trzeba przyznać, że miniony tydzień był pełen wydarzeń. Zaczęły się ferie świąteczne, należało pójść na wieczór kolęd, Carrie została zaproszona do kilku przyjaciółek i trzeba było przygotować się do odgrywanej w szkole szopki. Harriet postarała się sprawić Joelowi przyjemność i wzięła wolne popołudnie, dzięki czemu mogła obejrzeć go w roli jednego z oberżystów. Był tak podekscytowany, że jeszcze przez dwa dni nie pozwolił sobie zmyć wąsów namalowanych na tę okazję. Kiedy jednak zaczął wyglądać jak mały Charlie Chaplin, Harriet przemogła jego opór i wyszorowała chłopca do czysta. Gdy Harriet wsunęła list z powrotem do koperty, Eileen spytała: - Wszystko w porządku? Coś nowego w sprawie domu? - Wygląda na to, że będzie można przyspieszyć sprawę o tydzień odparła Harriet, nie patrząc na nią.

- To dobrze? - Właściwie bez różnicy. Tydzień wcześniej, tydzień później... Z góry dobiegł wyjątkowo głośny łomot, spojrzały więc obie z niepokojem na sufit, oczekując krzyku lub płaczu. Najwyraźniej jednak nic złego się nie stało. - Zaraz je uciszę, jak będę szła się zdrzemnąć. - Nie przejmuj się, wezmę je ze sobą. Czas na świąteczne zakupy. Potrzebujesz czegoś? - Chyba nie, ale czy jesteś pewna, że masz ochotę tłuc się po sklepach? Będzie straszliwy tłok. - Dam sobie radę. Poza tym, jeśli nie zrobię tego dziś, nie zrobię tego nigdy. Miło było słyszeć w głosie Harriet, że ma już lepszy nastrój. Nie rozmawiały o tym, ale Eileen wiedziała, jak bardzo śmierć córki Willa przygnębiła Harriet; to wydarzenie musiało przywołać mnóstwo bolesnych wspomnień oraz uczucia, z którymi ledwo co zdołała dojść do ładu. - A może mogłabyś zanieść po drodze to pudełko Willowi? - spytała Eileen. Uznała, że cokolwiek było przyczyną nieporozumienia między Harriet i Willem, czas już położyć temu kres. - Dobrze, ale położę je pod drzwiami. Eileen pochwyciła ostrzegawcze spojrzenie, jakie rzuciła jej Harriet, nie zamierzała jednak tak łatwo dać za wygraną. - A nie sądzisz, że lepiej mu je wręczyć osobiście? Kto wie, może potrzebuje kogoś, z kim mógłby pogadać. - Nawet jeśli tak jest, to na pewno nie ze mną. Ponieważ ostatnio rozumiały się tak dobrze oraz w przekonaniu, że ludzie powinni ze sobą rozmawiać, nawet jeśli wydaje im się, że tego nie chcą, Eileen stwierdziła: - Słuchaj, Harriet. Wiem, że między wami dwojgiem było coś więcej niż tylko przyjaźń. Nie wiem, co się stało, ale uważam, że teraz nie należy... - Mamo! - Proszę cię, po tym wszystkim, co przeszłyśmy, nie dziw się, że nie jestem ślepa ani głucha. Martwię się o ciebie. I o Willa też.

Najwyraźniej między wami wszystko się dobrze układało, a teraz, kiedy najbardziej potrzebuje kogoś bliskiego, ciebie przy nim nie ma. Zaczerwieniona jak burak Harriet wymamrotała: - Skąd wiesz? - To nie było trudne. Spędzaliście razem prawie każdy wieczór, a potem wracałaś do domu tak rozpromieniona, że żadna naprawa komputera nie mogłaby tego sprawić. Ku uldze Eileen, rysy Harriet wygładził się i na twarzy zagościł słaby uśmiech. - Nie wiem, czy mam się wstydzić, czy złościć. - Ani to, ani to. No więc, co się wydarzyło? - Zerwałam z nim. Był pewien problem... - Chodzi ci o różnicę wieku? Harriet zmarszczyła czoło. - To trochę bardziej skomplikowane, ale tym posłużyłam się jako pretekstem. - Musiało mu być przykro. - Obawiam się, mamo, że teraz ma dużo poważniejsze zmartwienia niż moja osoba. Sądzę, że o mnie nawet nie myśli. - Ale teraz żałujesz, prawda? - Owszem. Zachowałam się podle. Nie sądziłam, że jestem do czegoś takiego zdolna. I proszę, nie wypytuj mnie więcej. Nie mam ochoty o tym rozmawiać. Eileen zdała sobie sprawę, że więcej ze swej skrytej córki nie wyciągnie. - Tak czy inaczej, chciałabym, żebyś zaniosła mu to jedzenie. Można to uznać za coś w rodzaju gałązki oliwnej. - Ale wiesz, że jeśli chodzi o swatanie, jesteś równie subtelna jak Carrie? Eileen uśmiechnęła się. - Tak myślisz? Nie wiedziałam, że zauważyłaś te jej podchody. Przez jakiś czas wyraźnie chciała ożenić cię z Milesem. - ...I nie był to dobry pomysł. A teraz, jeśli pozwolisz, chciałabym zmienić temat. Porozmawiajmy o ojcu. Bo widzisz, wydaje mi się, że jest w depresji, i nie chodzi mi o to, że jest przygnębiony,

tylko o depresję w sensie choroby. Mam wrażenie, że potrzebuje fachowej pomocy. Will też był tego zdania. Zaskoczona nagłym zwrotem w rozmowie, Eileen przypomniała sobie jednak, że jej nowym hasłem jest otwartość i szczerość. — Masz rację. Tyle że sprawa jest trochę bardziej skomplikowana, niż ci się wydaje - wzięła głęboki wdech. - Twój ojciec ma romans. Zresztą nie pierwszy raz. To samo przydarzyło się wiele lat temu, nim jeszcze Felicity przyszła na świat, a ja traciłam jedną ciążę za drugą. Chyba w ten sposób przeżywa żałobę... Harriet otworzyła usta ze zdumienia. Pół godziny później, Harriet poszła na górę, żeby powiedzieć dzieciom, że idą po zakupy. Następnie poleciła im uprzątnąć chaos, jaki powstał w pokoju Joela, a potem poszła do siebie i stanęła przy oknie wychodzącym na ogród. Wspomniała o tacie tylko po to, żeby przerwać prowadzone przez mamę przesłuchanie, jednak kiedy usłyszała od matki o jego zdradach, wybiło ją to zupełnie z równowagi. Jej rodzina rozpadała się. Ojciec nie był człowiekiem, za jakiego go uważała. Właściwie był kimś całkiem obcym. Jak mógł tak traktować matkę! - pomyślała. - Niech no tylko jakiś mężczyzna spróbuje ze mną tak się obchodzić! Nic dziwnego, że mama postanowiła odpłacić mu pięknym za nadobne. Harriet nie potrafiła powiedzieć, dlaczego, ale jednak była zadowolona, że mama zmieniła zdanie. Chyba po prostu każdy potrzebuje mieć kogoś bez skazy... Właściwie takim samym wstrząsem jak rewelacje matki był dla Harriet fakt, że wszystko to odbywało się tuż pod jej nosem. Jakby ich życie nie było i tak wystarczająco skomplikowane. A swoją drogą, czy to możliwe, że takie rzeczy są dziedziczne - biorąc pod uwagę ten romans Felicity z Milesem...? Nie, to śmieszne. Takie rzeczy jak zdrada małżeńska nie przechodzą z pokolenia na pokolenie. Jeżeli zacznie wierzyć w takie irracjonalne bzdury, to zgłupieje do szczętu. Lepiej trzymać się zdrowej, normalnej logiki. A jednak, jej matka powiedziała coś, co wydało się Harriet wyjątkowo trafne i nie mogła temu zaprze-

czyć: śmierć Felicity wywołała ciąg wydarzeń, które nieodwołalnie zmieniły życie ich wszystkich. Kończąc rozmowę, matka poprosiła Harriet, żeby nic nie mówiła ojcu i nie odnosiła się do niego inaczej niż zwykle. - Najpierw niech miną święta, spędzimy je razem, a potem z nim porozmawiam - oznajmiła. Właściwie te wszystkie zwierzenia mamy sprawiły, że miała ochotę opowiedzieć jej o romansie Felicity, jednak tego nie zrobiła. Po co miałaby ją martwić jeszcze tym? Tak się akurat złożyło, że poprzedniej nocy Harriet postanowiła wyjaśnić sprawy z Milesem. Powiedzieć mu, że wie o nim i Felicity. Choć jej związek z Willem trwał krótko, nauczyła się jednak dzięki niemu czegoś bardzo istotnego -żeby nie oceniać zbyt surowo postępowania Milesa i swojej siostry. Jednak ta jej nowo nabyta tolerancja nie obejmowała postępków ojca. To, co zrobił, a w dodatku czynił nadal, było wprost niewybaczalne. Wtedy, gdy mama najbardziej go potrzebowała, zdradzał ją w sposób najpaskudniejszy z możliwych. Zdecydowała się na zakupy właśnie dlatego, że zmieniła zdanie co do Milesa. Zamierzała wpaść do Maywood i do Novel Ways, kupić tam prezenty gwiazdkowe dla rodziców, a jednocześnie zaprosić Milesa na drinka. Przedtem jednak czekało ją o wiele trudniejsze zadanie. Pozostawiając dzieciom bojowe zadanie „znaleźć kurteczki i założyć buty" - zaniosła na drugą stronę ulicy plastikowy pojemnik z jedzeniem. W jednym z frontowych pokoi domu Willa paliło się blade światło, poza tym samochód stał na podjeździe, więc Harriet uznała, że pewnie jest w domu. Natomiast czy otworzy drzwi - to już całkiem inna sprawa. Nacisnęła guzik dzwonka - tylko raz i krótko. Zbyt natarczywe dobijanie się do drzwi wydało jej się wyjątkowo niestosowne. Zresztą sama nieraz myślała, zwłaszcza tuż po śmierci Felicity, że w czasach żałoby powinno się wyciszać dzwonki i kołatki. Pewnie w czasach wiktoriańskich, kiedy obwiązywała jeszcze jakaś etykieta, tak właśnie postępowano. Nikt nie odpowiedział, Harriet zaś nie chciała dzwonić drugi raz, więc pochyliła się, żeby położyć paczuszkę na schodach. Wte-

dy jednak drzwi otworzyły się i ujrzała Willa. Wychudł na twarzy, był nieogolony, miał brudne włosy, pogniecione ubranie. Najbardziej jednak uderzyło ją cierpienie, jakie dostrzegła w jego podkrążonych oczach. Poczuła się głupio i nie na miejscu, podając mu pudełko, jak jakiś niezgrabny dzieciak wręczający dary ubogim. - Jeżeli nie chcesz, żeby moja mama i Dora dalej dla ciebie gotowały, to po prostu powiedz. Popatrzył na nią, jakby była ze szkła, obojętnie. Ta obojętność zabolała ją niemal tak samo, jak jego gest, gdy odepchnął ją - wtedy, w szpitalu. Wziął od niej pojemnik. - Powiedz im, żeby dały sobie spokój. Nic mi nie jest. Nieprawda! chciała wykrzyknąć. Dobrze wiem, co czujesz. Też przez to przeszłam. Właśnie tak, po śmierci Felicity. Powiedziała jednak tylko: - Moja mama prosiła, żeby ci przekazać... że jeżeli możemy coś dla ciebie zrobić, to... Zamknął drzwi bez słowa. W drodze do Maywood Carrie zarzuciła ją gradem pytań. - Dlaczego babcia ciągle gotuje dla Willa? I dlaczego już do niego nie chodzisz? Już go nie lubisz? Słyszałam, jak Dora mówiła, że... - Na które pytanie mam odpowiedzieć najpierw? - przerwała jej Harriet. - E... na pierwsze. - Will czuje się teraz nie najlepiej, a my wszyscy próbujemy mu jakoś pomóc. - Czy ma grypę? - Tak - skłamała. Obie z matką uznały, że dosyć już śmierci w młodym życiu dzieci i postanowiły nic nie mówić dzieciom o Su-zie. Prawdy dowiedzą się w swoim czasie, nie teraz. - To dlatego go nie odwiedzasz? - Tak. - Więc dalej go lubisz? - Tak. - A jak mu się poprawi, to dalej będziesz mu naprawiać komputer?

W Maywood aż roiło się od ludzi ogarniętych amokiem świątecznych zakupów, jakby wszyscy uparli się, żeby debety na ich kontach przekroczyły wysokość zadłużenia wszystkich krajów Trzeciego Świata razem wziętych. Z każdymi świętami robię się coraz bardziej cyniczna pomyślała Harriet, niezadowolona z siebie. Jednak tego roku zapowiadało się szczególnie trudne Boże Narodzenie. Zwłaszcza dla Carrie i Joela. Harriet wiedziała więc, że będzie musiała bardzo się postarać. Carrie nie wierzyła już w dziwacznego staruszka, który schodzi kominem i przynosi prezenty, ale Joel owszem, trzeba więc będzie wymyślić coś sprytnego i zapewnić mu tak oczekiwaną niespodziankę. Zostawiła dzieci w wyznaczonym do tego celu miejscu w księgarni, obiecała im, że gdy wróci, pójdą na koktajl mleczny i ciasteczka czekoladowe, następnie zaś udała się na poszukiwanie ostatniej ogrodniczej książki Alana Titchmarsha dla ojca oraz nowego dzieła kucharskiego Delii dla mamy. Potem odstała dziesięć minut w kolejce, żeby zapłacić za książki i przy okazji spytała nastolatkę za kontuarem, czy Miles jest w firmie. Okazało się, że poszedł na górę z klientem do działu Ciało, umysł i dusza. Cóż za trafna nazwa - pomyślała sobie, udając się na poszukiwanie przyjaciela. — Masz coś, co rozwinie mój umysł? - spytała, gdy klient, którym się zajmował, oddalił się do kasy wyposażony w egzemplarz „Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus". — Harriet! - wykrzyknął, zaskoczony. - Co... co u ciebie słychać? Widać było, że jest bardzo zakłopotany. Przez to poczuła się jeszcze bardziej winna. Oto w milczeniu rozpaczał po stracie kobiety, którą kochał, a ona, Harriet, zachowała się jak ostatnie bydlę i metaforycznie rzecz biorąc, wyrzuciła starego kumpla na śmietnik. Jak mogła być tak nieczuła? Siłą rzeczy znów przypomniała sobie, że chyba z nikim nie udało jej się osiągnąć prawdziwego porozumienia. Może Dominik miał rację i rzeczywiście nie jest zdolna do głębszych uczuć? Zresztą, czy nie dowiodła tego, niecnie wykorzystując Willa? Uświadomiła sobie, że Miles czeka, aż coś powie.

- Chyba padłam ofiarą powszechnego szału zakupów albo też oszalałam, wychodząc na zakupy w ostatnią sobotę przed Gwiazdką. Jak się miewasz? O interesy nie pytam, bo ruch w księgarni masz wprost niesamowity. - I tak jest już od wielu dni. W dodatku, jakby tego było mało, organizuję wieczorek literacki grupy pisarskiej, do której należę. Przemknęło jej przez myśl, że i o tym nigdy jej nie mówił. - Ta grupa to jakaś nowa inicjatywa? - Niezupełnie. Istnieje od pewnego czasu, tylko niezbyt się z nią afiszujemy. Uśmiechnęła się do niego, żeby choć rozluźnić atmosferę. Przykro jej było patrzeć, że czuje się tak skrępowany w jej towarzystwie. - A co będzie na tym wieczorku literackim? - Trochę poezji i trochę opowiadań. Odbędzie się w poniedziałek wieczorem. Nie wiem... - zawiesił głos, i zaczął bawić się długopisem zatkniętym za ucho. - Może byłabyś zainteresowana biletem? Uśmiechnęła się, z ulgą stwierdzając, że znów pojawia się między nimi nić porozumienia. - Pewnie. A potem wpadlibyśmy na drinka, nie? Chyba że będziesz oblewał wydarzenie z kolegami po piórze? Przez krótką chwilę spoglądał na nią niepewnie, jakby nie mogąc się zorientować, czy mówi poważnie; cały czas był spięty i zakłopotany. - Wiesz co, naprawdę chciałabym z tobą pogadać - nie dawała za wygraną. - Wydaje mi się, że powinniśmy omówić pewne sprawy, nie sądzisz? Chyba oboje poczujemy się o wiele lepiej, kiedy to sobie wyjaśnimy. Napięcie na jego twarzy zelżało. - Dobra, świetny pomysł. Tylko będziesz musiała chwilę zaczekać, aż ogarnę trochę to miejsce po wieczorku i wszystko pozamykam. - Nie ma sprawy. Mogę ci pomóc, jeśli chcesz. O której zaczyna się impreza?

— Startujemy o ósmej, a bilety dostaniesz przy wejściu. Nagle rozległy się dźwięki wyjątkowo kiczowatej pseudoświątecznej muzyki. Zaklął pod nosem. - Mówiłem im: żadnych boys bandów ani amerykańskiego szajsu, tylko tradycyjne kolędy. Ale czy ktoś mnie tu słucha? Wybacz, ale będę musiał dokonać drobnej rzezi świątecznej pośród personelu. - Dotknął ręką jej ramienia i pocałował w policzek, przypieczętowując w ten sposób nawiązanie na nowo przyjaznych relacji - i zbiegł po schodach. - A, tak przy okazji - zawołał przez ramię - Dominik przyjeżdża do domu na święta. Według najnowszych danych należy się go spodziewać w poniedziałek, ale kto go tam wie? Może też zaszczycić nas swoją obecnością w niedzielę, a jeśli szczęście nam dopisze - w ogóle się nie pokazać. Harriet poszła po dzieci, żeby zabrać je na obiecany koktajl. Miała nadzieję, że grożąca im wszystkim wizyta Dominika nie zepsuje świątecznej atmosfery. Wiedziała, że przynajmniej jedna osoba na pewno się ucieszy: Carrie.

Rozdział pięćdziesiąty pierwszy Will otworzył plastikowy pojemnik, który dostał od Harriet, i nawet nie zaglądając do środka, wyrzucił owinięte w folię wiktuały prosto do kosza. Tak samo, jak uczynił to poprzedniego dnia i jeszcze poprzedniego. Wiedział, że powinien być wdzięczny za sąsiedzką troskę, ale jakoś nie mógł w sobie wzbudzić tego uczucia. Był w stanie tylko rozpamiętywać bez końca jedną nieznośną i nieodpartą myśl, która będzie prześladować go do końca życia: zawiódł Suzie. Każdym nerwem swego jestestwa wiedział, że gdyby tylko zachował się inaczej tamtej nocy, jego córka wciąż by żyła. Co dzień, wciąż od nowa, po wielokroć, w jego umyśle rozgrywały się wydarzenia tamtej strasznej nocy. Gdyby tak nie nalegał, żeby Harriet poszła z nim do tej restauracji. Gdyby on i Harriet nie doszli do wniosku, że lepiej będzie pojechać prosto do szpitala. Gdyby od razu pojechał do matki. Jarvis, Marty i matka powtarzali przez telefon, że nie wolno mu myśleć w ten sposób; że Suzie zmarła w wyniku wydarzeń, których nikt nie był w stanie przewidzieć. Jakby to mu mogło pomóc, matka stwierdziła, że jeśli ktoś miałby mieć do siebie pretensje, to tylko Maxine. Podobno, kiedy otworzyła drzwi kluczem Gemmy, zastała Maxine zalaną w trupa i śpiącą na sofie. Tymczasem mało go to obchodziło. Co z tego, że Maxine będzie musiała dalej żyć z tą świadomością? Ze była to tego stopnia pijana i nie słyszała dzwonka telefonu? To jej problem. Jak sobie z nim poradzi, to już jej sprawa.

Zgodnie z przypuszczeniami lekarzy sekcja wykazała, że przyczyną śmierci Suzie było pęknięcie tętniaka i krwotok podpajęczynówkowy na obszarze prawej półkuli mózgowej. Doprowadziło to do fatalnego w skutkach uszkodzenia mózgu. Powiedziano mu, że jeśli była jakakolwiek szansa uratowania Suzie, to czas odegrał tu kluczową rolę. Puszczono w ruch machinę oficjalnego śledztwa, jednak o ile Maxine zamierzała wstrząsnąć niebem i ziemią, by doprowadzić przed sąd służby ratownicze, Will miał świadomość, że to nie ma żadnego znaczenia. Suzie nie żyje. Żadne postępowanie prawne życia jej nie przywróci. On zaś jakoś będzie musiał nauczyć się wegetować z potwornym, nieznośnym ciężarem rozpaczy. Rozpaczy przerastającej wszystko, co można wyrazić słowami i płaczem. Która zmiażdżyła jego duszę i serce. Bezustannie odczuwał przemożną chęć, by unicestwić wszystko, co znajdzie się na jego drodze. Żeby wypruć z siebie flaki. Żeby wyć i krzyczeć. Z tej udręki czasem popadał w katatoniczne odrętwienie, a wtedy nie mógł myśleć o niczym innym, jak tylko o bezcelowości dalszego życia. Przygładził ręką brudne włosy. Czując czczość w żołądku, nalał wody do czajnika, żeby zaparzyć kawy. Jednak w tej samej chwili zorientował się, że kawa się skończyła. Tymczasem właśnie tym głównie się żywił kawą i tostami. Zajrzał do puszki na chleb, ale znalazł tam tylko kilka wyschniętych skórek. Znaczyło to, że będzie musiał zmobilizować resztki energii i powlec się do sklepu. Na wyprawę do miasta nie miał siły - nie mógłby znieść widoku tych wszystkich radosnych twarzy ludzi ogarniętych gorączką świątecznych zakupów i przygotowujących się do spędzenia Gwiazdki w rodzinnym gronie - uznał jednak, że zdoła się zmusić do krótkiej przechadzki, jaka dzieliła go od sklepu Edny Gannet. Znalazł portfel pośród chaosu zbędnych przedmiotów na stole, narzucił kurtkę i wyszedł, zamykając za sobą drzwi na klucz. Dopiero po dłuższej chwili zauważył, jak jest zimno i zwrócił uwagę na niesamowitą ciszę, która panowała wokół. Zapadał zmrok i zaczął padać śnieg. Maleńki płatek wylądował na jego nosie i roztopił się natychmiast, ale zdążył przywołać wspomnienia i oczy zapiekły go od łez. Suzie po raz pierwszy ujrzała śnieg, gdy miała dwa

lata. Stała w otwartych drzwiach kuchennych, wysuwając przed siebie nóżkę obutą w czerwony bucik i nie śmiąc dotknąć tajemniczej bieli, która pojawiła się nie wiadomo skąd. Dopiero gdy wziął ją za rękę, odważyła się ruszyć naprzód. Już po chwili nie posiadała się z zachwytu i pomogła mu ulepić bałwana, klepiąc śnieg maleńkimi rączkami w rękawiczkach; nie chciała wrócić nawet kiedy jej nosek przybrał barwę zbliżoną do jej bucików. W sklepie Edny Gannet nie było tłumu kupujących i panowała tam kompletna cisza. Całe szczęście, że Edna nie zadbała o świąteczny nastrój w postaci kolęd z głośników, nie wypełniła ciszy bezsensowną radiową paplaniną. Gdy przykucnął przy półce, żeby sięgnąć po kawę, spoczęło na nim osławione stalowe spojrzenie właścicielki, która zajęta była dotąd zapełnianiem luk na stojaku z kartkami świątecznymi i papierem do pakowania prezentów. Wziął dwa największe słoiki, żeby starczyły na długo i żeby nie musieć znów wychodzić po zakupy, a następnie rozejrzał się za chlebem. Do koszyka dorzucił jeszcze kostkę masła, sześć jajek i paczkę bekonu - kto wie, może zdoła go w siebie wmusić - i wyłożył wszystko na ladę, za którą stanęła teraz Edna. Oczywiście, wiedziała o Suzie, bo wiadomość pojawiła się na pierwszej stronie lokalnej gazety: „Musiała umrzeć, bo karetka nie przyjechała". Unikając spojrzenia Edny, otworzył portfel, żeby zapłacić rachunek. Okazało się jednak, że nie ma w nim nic oprócz dwudziestu pensów i kwitu ze stacji benzynowej. Nie pamiętał już, kiedy ostatnio był w banku albo wyciągał pieniądze z bankomatu. - Przepraszam - mruknął - chyba nie wziąłem ze sobą pieniędzy. Mogę zapłacić kartą? - odruchowo popatrzył na nią i aż skurczył się pod jej lustrującym spojrzeniem. - W takim razie będę musiała doliczyć prowizję. - Nie szkodzi. - Ale po co? Zapłaci pan przy okazji. Will mieszkał przy Maple Drive dostatecznie długo, żeby wiedzieć, jak niesłychana to była propozycja, bo Edna Gannet nigdy nie sprzedawała nic na kredyt. - Nie, wolę zapłacić od razu.

- Ale prowizja wynosi jeden procent. - Dobrze. - Zapłaci pan następnym razem. - Nie, przez jakiś czas mnie tu nie będzie - powiedział, podnosząc nieco głos. - Bardzo proszę, niech pani doliczy, co trzeba - przesunął kartę po kontuarze w jej stronę. Obawiał się, że jeżeli zaraz stąd nie wyjdzie, zrobi albo powie coś, czego potem będzie żałował. - Jak pan sobie życzy. Kiedy wyszedł na ulicę, śnieg przestał już padać, całkiem jakby tylko go sobie wyobraził. Gdyby tylko zeszły tydzień mógł tak zniknąć pomyślał, idąc w stronę domu, z opuszczoną głową, żeby nie napotkać już niczyjego wzroku. Spotkanie z Edną całkiem mu wystarczyło. Kiedyś Harriet powiedziała mu, jak Edna starała się być miła dla niej i dla dzieci z powodu śmierci siostry. Skomentowała to następująco: „Naprawdę, to zbyt wielki wstrząs, gdy nagle wypada z roli ktoś, na czyją gruboskórność zawsze można było liczyć. Taka nieoczekiwana życzliwość powinna być ustawowo zakazana". Miała rację. Tak samo, jak słusznie postąpiła, kończąc ich związek. Właściwie nie wiedział, co mu przyszło do głowy, żeby się w to pakować. Może chciał coś sobie udowodnić? Nawet nie bardzo wiedział, co - ale teraz to i tak już nie miało żadnego znaczenia. Harriet należała do przeszłości. Podobnie, jak wszystko, co wiązało się z normalnym życiem. Matka i Jarvis nie dawali mu spokoju, w kółko powtarzając, że powinien wrócić do pracy. Jarvis, który ciągle do niego wydzwaniał, powiedział mu za którymś razem: „Chłopcze, potrzebujesz czegoś, co cię zajmie. Na początek choćby przez połowę dnia". Odpowiedział mu wtedy „zastanowię się" i natychmiast przestał o tym myśleć. Jak miał pracować, skoro zwykłe wstanie z łóżka było dla niego istnym wyczynem? Zycie bolało go tak bardzo, że czasem trudno mu było oddychać. Wyjście do sklepu stanowiło prawdziwą wyprawę. Tak samo, jak przejście przez próg własnego domu w dniu pogrzebu. Nie miał pojęcia, jak zniósłby te wszystkie obrzędy, gdyby nie obecność Jarvisa i Marty'ego. Siedzieli

w kościele po obu jego bokach i podtrzymywali go; w przeciwnym razie pewnie spadłby z ławki na podłogę. Marty powiedział mu, że sprawiał wrażenie w miarę spokojnego, jednak w duszy, gdy patrzył na trumnę córki i tę żałosną, małą trumienkę obok, tę, w której spoczywały szczątki jego nienarodzonego wnuka - w duszy wył jak szaleniec. Nikogo innego z pogrzebu nie pamiętał. Dopiero potem, kiedy wszyscy zgromadzili się u Maxine i Steve'a, zauważył, że przyszło sporo ludzi. Maxine zresztą od razu znikła. Potem powiedziano mu, że poszła się położyć, bo nie była w stanie z nikim rozmawiać. Gośćmi musieli zająć się Steve i Ruby, częstując ich drinkami oraz jedzeniem. Ku zawstydzeniu Willa, to właśnie Steve wziął na siebie wszystkie obowiązki organizacyjne związane z pogrzebem. Pomimo mrozu Will nie miał ochoty przebywać z ludźmi i poszedł na zewnątrz, do ogrodu. Jednak Marty, który jeszcze nie w pełni stanął na nogi po operacji i przechodził teraz radioterapię, wciągnął go do środka i namówił na drinka. To był błąd, bo kiedy już zaczął pić, nie był w stanie przestać i zaczął zadręczać się urywkami wspomnień o Suzie, zwłaszcza z tego dnia, gdy odwiózł ją do kliniki, a ona prosiła, żeby jej zaśpiewał „Scarlet Ribbons". Wiedział, że tego dnia nie zapomni nigdy. Wlewał w siebie alkohol już od jakiegoś czasu, gdy uwagę jego przykuła grupa młodych ludzi; jak wyjaśniła Gemma, byli to przyjaciele Suzie ze szkoły i z uniwersytetu. - Co to za chłopak, który wystroił się w garnitur i krawat? - spytał wtedy, zaciekawiony. Był to zresztą jedyny chłopak w grupie dziewcząt, więc trudno było go nie zauważyć. - Ma na imię Richard - wyjaśniła Gemma. - Były chłopak Sinead, najlepszej przyjaciółki Suzie z uniwersytetu. Wtedy, przez opary whisky i rozpaczy, coś mu zaświtało, jednak dopiero kiedy ludzie zaczęli się rozchodzić, a przyjaciele Suzie pożegnali się jako pierwsi, skojarzył, co to było. Wówczas opanowała go wściekłość, o jaką nigdy by siebie nie podejrzewał. Chciał pobiec za tamtym chłopakiem i tłuc go do utraty przytomności. „To przez ciebie moja córka nie żyje! - chciał wykrzyczeć. - Gdybyś trzymał łapy z dala od niej, nie zaszłaby w ciążę i nadal by żyła!"

Jednak nie zrobił tego. Pozwolił, by morderczy szał wypalił się i zgasł. Nie było sensu oskarżać kogokolwiek innego za śmierć córki; to nie zmyje jego własnej winy. On, Will, był za nią odpowiedzialny. Nikt inny. Kiedy wszedł do domu, zobaczył, że matka zostawiła mu wiadomość na sekretarce. Dzwoniła do niego codziennie, a wolałby, żeby zostawiła go w spokoju. Jej opiekuńcze zapędy, wypytywanie, czy dobrze się odżywia i wysypia, tylko zwiększały jego poczucie winy i rozżalenie nad samym sobą. Teraz, kiedy zaczerpnął nieco świeżego powietrza, poczuł, że dusi się w tym pustym domu. Wypił więc kubek kawy i wmusił w siebie pół tosta, a następnie włożył porządne buty oraz najcieplejszy polar, żeby przejść przez ogród i przespacerować się wzdłuż kanału. Pomyślał, że może wtedy poczuje się choć trochę lepiej, bo jakoś nic innego nie pomagało. Już po kilku minutach ujrzał ojca Harriet, który szedł naprzeciwko, a za nim biegł Toby. Gdyby tylko się dało, Will najchętniej zawróciłby i cofnął się do domu, jednak Bob już go zauważył i nie było sposobu, żeby się wykręcić od wymiany zdań. Byle tylko nie trwało to zbyt długo pomyślał Will. Jakoś go ścierpię. Byle tylko nie wciskał mi wyrazów współczucia. - Jak się czujesz? - spytał Bob, gdy stanęli twarzą w twarz. - No, jakoś się żyje z dnia na dzień - zabrzmiało to wyjątkowo głupio i Will od razu pożałował swoich słów. Bob przyjrzał mu się surowo. - Ja z początku też usiłowałem tak okłamywać siebie i innych powiedział. - Tak naprawdę wolałbyś sam umrzeć. Nie daj sobie wmówić, że czas leczy rany. Możesz mi wierzyć, nic podobnego. Wypowiedział to z takim przekonaniem i z taką goryczą, jakby w gruncie rzeczy cieszył się, że ktoś cierpi podobnie jak on. Dla Willa było to jak pchnięcie nożem między żebra. Chcąc uciec od tego wrażenia, Will cofnął się o krok. Nagle zdał sobie sprawę, że musi uwierzyć w coś, co Marty, Jarvis i matka powtarzają mu od tylu dni: że z czasem ból stanie się mniej dotkliwy. Może tak, a może nie, z pewnością jednak nie chciał, żeby cierpienie wypaliło

go niczym jakaś nieuleczalna choroba i przekształciło w zgorzkniałego, niechętnego całemu światu starca, takiego jak Bob. Albo jeszcze gorzej, takiego, jak ojciec Willa. Mruknął coś przepraszającym tonem i odszedł, nie zwracając uwagi na łaszącego się doń psa. Bob spoglądał w ślad za nim. Zawiódł się na Willu, bo sądził, że tamten będzie umiał docenić prawdziwą szczerość. Prawdę powiedzianą prosto z mostu. No, ale najwyraźniej się mylił. Westchnął i przywołał Toby'ego. Niektórym ludziom po prostu nie da się pomóc. Jennifer też nie chciała jego pomocy. Kiedy telefonował do niej i pytał, czy może coś dla niej zrobić, powtarzała, żeby przestał wydzwaniać. Na miłość boską! Zupełnie, jakby był jednym z tych zboczeńców, którzy zadręczają kobiety przez telefon. A przecież on tylko chciał porozmawiać z jedyną osobą, która przez jakiś czas chciała go słuchać. - Po prostu nie potrafię o tobie zapomnieć - powiedział wtedy. - Musisz zapomnieć. Jesteś żonaty, a ja popełniłam błąd, pozwalając ci mieć jakieś nadzieje. - Ależ między nami wszystko się układało... - Nie, to była zwyczajna fikcja. Kiedy ludzie przebywają z dala od domu, czasem zachowują się inaczej. Teraz, z perspektywy, zdaję sobie sprawę, że zachowałam się jak głupia dwudziestolatka, której zamarzył się wakacyjny romans. - Nie mów tak. Pozwól mi wierzyć, że miało to dla ciebie jakiekolwiek znaczenie. Błagam, zostaw mi chociaż tyle. Zniżył się do próśb, ale i tym nic nie uzyskał. W końcu tylko zgodziła się, żeby odzywał się do niej czasami, jeśli będzie miał jakieś wieści w sprawie „Jennifer Rose". Barka czekała w przystani na nadejście wiosny wówczas Jennifer zamierzała przyjechać i wrócić nią do domu. Ta myśl pozwalała mu jeszcze mieć nadzieję. Na wiosnę, kiedy Jennifer odzyska siły po zapaleniu płuc, znów ją ujrzy. A wówczas będzie mógł jej wytłumaczyć, że to, co wydarzyło się między nimi, nie było tylko czczym wymysłem.

Rozdział pięćdziesiąty drugi Jak dotąd Harriet nie zdołała dostrzec u Milesa nawet najmniejszych objawów poirytowania, za to sama była niezadowolona i za niego, i za siebie. Ostatnia osoba, jaką życzyłaby sobie widzieć pośród publiczności, siedziała obok Harriet po jej lewej stronie. Dominik. Natomiast o ile Milesowi udawało się całkiem skutecznie nie zwracać na niego uwagi, to inni nie skrywali zainteresowania. Szczególnie kobiety gapiły się bezwstydnie, niektóre wręcz wykręcając szyję, by lepiej przyjrzeć się tej mrocznej, posępnej i wyrafinowanej postaci. Rzecz jasna, był to efekt jak najbardziej przez Dominika zamierzony. Był cały w czerni, poza białą koszulą z rozpiętym kołnierzem uwidaczniającym mały, hebanowy krzyżyk zawieszony na rzemyku; nie zdjął długiego, obszernego płaszcza ani kapelusza o szerokim rondzie, choć w księgarni było całkiem ciepło. Odchylił się w krześle, unosząc głowę, jakby przyglądał się czemuś na suficie - i wyglądał jeszcze bardziej frapująco niż zazwyczaj. Jeśli jego plan polegał na tym, żeby przyćmić swego brata i innych uczestników grupy literackiej, którzy po kolei wchodzili na scenę i czytali swoje dzieła, bezsprzecznie odniósł sukces. Wszystkie spojrzenia kierowały się właśnie ku niemu. Pojawił się na Maple Drive po południu tego samego dnia, o czym Harriet dowiedziała się od Eileen po powrocie z pracy. — Mamo, czy znów podglądałaś sąsiadów zza firanek? - zażartowała Harriet. - No wiesz? Wycierałam kurz na parapecie w pokoju Carrie i zobaczyłam, że samochód Harveya zajeżdża przed ich dom. Najwyraźniej

właśnie przywiózł Dominika ze stacji. Nigdy nie mogłam pojąć, dlaczego ten chłopak nie zrobił prawa jazdy. - Ponieważ stałoby to w oczywistej sprzeczności z tym, jak postrzega samego siebie - odparła Harriet. - O ileż lepiej by się prezentował, powożąc dwukonnym zaprzęgiem z biczem w dłoni. No i weź pod uwagę jego próżność. Czy można oczekiwać, że pozwoli się pouczać komuś tak prostackiemu, jak instruktor szkółki dla kierowców? Po wczesnej kolacji Harriet poszła na górę, żeby poczytać dzieciom. Przerwał jej dzwonek u drzwi. Matka rozmawiała przez telefon, a ojciec był Bóg wie gdzie, więc Harriet musiała zejść na dół. - Cześć, Hat - rzekł Dominik. - Niczym Chrystus we własnej osobie, przynoszę ci wybawienie i dobrą nowinę. Mogę wejść? Zamknęła za nim drzwi, odnotowując jednocześnie zaciekawione ożywienie piętro wyżej. - Właśnie doszła mnie wieść o literackim spektaklu, który mój brat urządza dziś wieczorem - oznajmił, muskając jej policzek w niedbałym pocałunku - toteż uznałem, że nie mogę mu odmówić mego nieocenionego wsparcia. Zarazem honor wymaga, bym pomógł ci wytrwać podczas tej nużącej parady dziwolągów. Oho! Kogóż to widzą me oczy za tą barierką? Zadziwiająco onieśmielona Carrie przycupnęła malowniczo na szczycie schodów, przyciskając do piersi książkę, którą Harriet czytała dzieciom na dobranoc. Joel wysunął głowę zza ramienia siostry, żeby zobaczyć, kto przyszedł. - Witajcie, oboje - zawołał do nich Dominik. - Co takiego czytasz? - Książka nazywa się „Lew, czarownica i stara szafa". - Carrie postąpiła krok do przodu. - Ja już czytałam, ale Joel jeszcze nie zna tej historii. A ty? - To była jedna z moich ulubionych książek, kiedy byłem w twoim wieku. Uwielbiałem królową Narnii, cóż za fantastyczna ladacznica! Natomiast Edmund to mały mazgaj i oferma, którego powinno się zakopać w śniegu aż po szyję. A teraz zmykajcie, bo mam do pomówienia z waszą niecną ciotką.

Odprawiwszy je niczym za pomocą czarodziejskiej różdżki, zwrócił się do Harriet: - Wrócę za pół godziny. Będziesz już gotowa, nieprawdaż? - Zerknął z dezaprobatą na jej wypchane spodnie i bluzę z kapturem. - Twój ojciec też się wybiera? Dominik wybuchnął śmiechem. - Dobry Boże, nie! To nie jest impreza w jego stylu, wcale a wcale! Harriet pomyślała, że ojciec Milesa mógłby chociaż raz okazać zainteresowanie dokonaniami swego młodszego syna, ale nie powiedziała nic, tylko zamknęła drzwi za Dominikiem i wróciła na górę, żeby dokończyć rozdział. A ponadto, siedząc na łóżku Joela, musiała udzielić odpowiedzi na pytania podekscytowanej Carrie - jak długo Dominik tu zostanie i jak często będą się z nim widywać...? Harriet miała nadzieję, że przybysz zachowa się w miarę przyzwoicie podczas wieczorku i nie będzie zbytnio prężył swych napakowanych egoizmem intelektualnych muskułów wobec Milesa. Kobieta o kręconych włosach, która już od jakiegoś czasu czytała przydługi poemat o starości - czyli cały stek nieudolnych banałów na temat zwiędłych piersi oraz poskręcanych kończyn - usiadła wreszcie, a publiczność nagrodziła ją entuzjastycznymi oklaskami. Może dlatego, że poemat dobiegł wreszcie końca. Kątem oka Harriet zauważyła, że siedzący obok niej Dominik wyjął pióro. Zaczął coś mazać na bilecie zakupionym przy wejściu. Przyjrzała się uważniej; tam, gdzie kiedyś widniał napis: „Tylko jeden wyjątkowy wieczór! Grupa literacka Ukrytych Talentów zaprasza na spotkanie z utworami, które dają do myślenia...", Dominik zmienił zakończenie na.....spotkanie z przejawami umysłowego rozwolnienia". Ponieważ zorientował się, że go obserwuje, dopisał obok: „Hat, ratuj mnie, bo dłużej tego nie wytrzymam!" Próbowała powstrzymać śmiech, ale bez powodzenia. Zakryła usta dłonią, starając się udać, że chwycił ją atak kaszlu, jednak zrobiła to o wiele za głośno i wszyscy w rzędzie przed nią odwrócili się, gromiąc ją wzrokiem.

Kiedy pojawił się następny autor, Dominik nachylił się w jej stronę i szepnął: - Szczęście, że to tylko jeden, jedyny wieczór. Drugi taki, a położyłbym kres swoim mękom za pomocą mieszaniny cykuty i kwasu pruskiego. Potem jednak na scenę wszedł Miles, więc Harriet rzuciła Dominikowi ostrzegawcze spojrzenie. - Zachowuj się przyzwoicie - syknęła - bo jak nie, podepczę twój kapelusz. Przesłał jej całusa. - Będę cicho, jak trusia. Obiecuję. Nawet Harriet, która nie miała zbytniego pojęcia o poezji, musiała przyznać, że czytany przez Milesa utwór był niezwykle piękny. Usłyszała bowiem pełen czułości i dojmującej tęsknoty wiersz o miłości, a ponieważ wiedziała, że napisany został dla Felicity, wzruszyła się niemal do łez. Jej siostra była szczęściarą, bo oto ktoś obdarzał ją tak bogatym uczuciem... Kiedy Miles przeczytał ostatnią linijkę wiersza i nieznacznym kiwnięciem głowy dał do zrozumienia, że to już koniec, Dominik parsknął głośno; dopiero w następnej chwili rozległy się burzliwe oklaski. Oczywiście, można było mieć nadzieję, że Miles nie dosłyszał wzgardliwej reakcji swego brata, ale szanse na to były niewielkie, toteż Harriet szturchnęła mocno Dominika w bok. - Ty świnio! - warknęła. - Ostrzegałam cię! Zerwała mu kapelusz z głowy, rzuciła go na podłogę i zdeptała nogą. Dominik natychmiast plasnął ją dłonią w udo, tak mocno, że aż krzyknęła. To Miles usłyszał już z całą pewnością, podobnie jak odgłosy drobnej kotłowaniny, jaka nastąpiła, gdy Dominik usiłował odzyskać swój kapelusz, a jednocześnie uszczypnąć Harriet w łydkę. Ponieważ został jeszcze na scenie, żeby zaprosić zebranych na kawałek ciasta i szklaneczkę wina, rzucił bratu karcące spojrzenie. Nie wyglądał też na zachwyconego zachowaniem Harriet, która skuliła się jak mała dziewczynka przyłapana na czymś zdrożnym. Rozmowa, którą Harriet zamierzała odbyć z Milesem, siłą rzeczy została odłożona na później już w chwili, gdy Dominik

wprosił się na wieczorek; należało pogodzić się z tym, że na drinka pójdą we trójkę. Gdy Dominik oznajmił, iż zamierza się do nich przyłączyć, Miles skwitował to chłodnym skinieniem głowy. Pożegnał się ze swoimi pracownikami, którzy zostali jeszcze w księgarni i ruszył przodem wzdłuż głównej ulicy Maywood. Udali się w trójkę do winiarni, otwartej dopiero w zeszłym miesiącu obok staromodnego domu towarowego Turner's. - No i jak? - spytał Miles, gdy już zasiedli przy stoliku, zaopatrzeni w pełne kieliszki, a Chris Rea zapewniał, że zdąży do domu na Boże Narodzenie (trafił im się stół tuż pod głośnikiem). Pytanie skierowane było do Harriet, jednak nim zdołała cokolwiek powiedzieć, głos zabrał Dominik. - Oto mieliśmy kolejny dowód, iż dostęp do słowa pisanego powinien być wzbroniony osobnikom, którzy są w stanie czynić szkody za jego pomocą. To był gwałt - oznajmił, usiłując nadać pierwotny kształt swojemu kapeluszowi. - Gwałt na mowie angielskiej. - Dominiku, czy ty zawsze i wszędzie musisz udowadniać, że jesteś nieznośnym skurwielem? - Daj spokój, Harriet - wtrącił lekkim tonem Miles. - Miło usłyszeć uczoną opinię mojego sławnego brata. Jakże inaczej miałby ocenić grupkę domorosłych pisarzy? Choć swoją drogą, śmieszna rzecz: czy wiecie, że jeden z nich sprzedał więcej egzemplarzy swej ostatniej powieści niż Dominik wszystkich książek w całym swym życiu. Ile to egzemplarzy twego najnowszego dzieła znalazło czytelników, Dominiku? Dwa tysiące? Nie, pewnie przesadzam. A tymczasem nasz domorosły gryzipiórek znalazł się na listach bestsellerów w aż siedmiu krajach. Całkiem nieźle, jak na kogoś, kto bezcześci angielską literaturę, prawda? - Daj spokój, to akurat nie jest żaden argument. Sam wiesz najlepiej, że dobrze napisane książki rzadko goszczą na tych listach hańby. - Pewnie, pewnie. Tylko jedna rzecz: wyłącznie dzięki dochodom z bestsellerów można publikować te nieczytane przez nikogo arcydzieła, które chciałbyś wszystkim wciskać.

Harriet miała już tego dość. Nie miała zamiaru ani minuty dłużej wysłuchiwać ich wyszukanych obelg, którymi przerzucali się ponad stołem. - Zamknijcie się i spróbujcie być mili, obydwaj! - zawołała. -Bo jak nie, to ja wychodzę. Miles wyraźnie się zawstydził, ale Dominik tylko uniósł ironicznie brwi. - Zaczynasz mi działać na nerwy, Harriet. Najpierw masakrujesz mój kapelusz, a teraz pouczasz mnie, jak mam się odnosić do rodzonego brata. Wyraźnie macierzyństwo ci nie służy, bo zaczynasz się strasznie rządzić. Miles westchnął ciężko. - Bardzo śmieszne - rzekł a potem zwrócił się do Harriet: - A jak tam twój przyjaciel, Will? Czytałem w gazecie o jego córce. Straszna historia. Wytrącona nieco z równowagi, Harriet upiła łyk wina. - To był okropny szok, wszystko stało się tak nagle. Byłam wtedy w szpitalu razem z nim. - Cóż, przynajmniej mogłaś się nim zaopiekować. - Niezbyt. Dominik, który siedział naprzeciwko Harriet, strzelił palcami przed jej nosem. - Halo. Ja też tu jestem. Kto to jest Will? - spytał. -1 co się stało jego córce? - Will jest narzeczonym Harriet - wyjaśnił cierpliwie Miles -a jego córka zmarła tragicznie. To ci wystarczy? Czy jesteś już wreszcie zadowolony i usatysfakcjonowany? Harriet poczuła, że się czerwieni i poruszyła się niespokojnie, słysząc słowa Milesa, za to Dominik wyprostował się na swoim miejscu. - Narzeczony? - Znając go, wiedziała, że jest zaciekawiony jak rzadko kiedy. - Nic mi o nim nie mówiłaś, Hat. Od dawna jesteście ze sobą? - Nie jesteśmy. - Ale przecież Miles właśnie powiedział...

- Powiedział, ale wcale tak nie jest! Więc zostawmy ten temat. - Po czym łagodniej zwróciła się do Milesa: - Wybacz, ale po prostu nie byliśmy z Willem żadnymi narzeczonymi. Miles sprawiał wrażenie zmieszanego. - Ale ja myślałem, że to dlatego... - zawiesił głos. - Ejże - wtrącił Dominik z urazą w głosie - przestańcie tak się zachowywać, nie wykluczajcie mnie z rozmowy. Kim, do diabla, jest ten cały Will? Skąd żeście go wytrzasnęli? - Mieszka na Maple Drive, po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko domu rodziców Harriet. Nie zamierzała pozwolić, żeby Miles pełnił rolę jej rzecznika, więc wtrąciła: - To tylko przyjaciel, Dominiku. Nie ma powodu, żebyś zaprzątał nim sobie głowę. - Zaraz, zaraz - rzekł z namysłem Dominik. - Teraz sobie przypominam, że tatuś i mamusia coś wspominali o nowym sąsiedzie. Ta jego zmarła córka miała dziewiętnaście lat, tak? - Owszem - potwierdziła Harriet. Po chwili milczenia Dominik podjął: - Ale to znaczy, że ten Will, czyli ojciec, musi mieć... - Ściągnął usta, jakby się nad czymś bardzo zastanawiał. - Do licha, Harriet, ile on właściwie ma lat? - Czterdzieści sześć - odparła, patrząc prosto w nienawistną, zadowoloną twarz Dominika i zastanawiając się, czy ktokolwiek z klientów winiarni zwróci uwagę, jeżeli teraz go udusi gołymi rękami. - O co ci właściwie chodzi? Wzruszył ramionami. - Ależ o nic, o nic. - Radziłbym ci, Dominiku - dodał Miles półgłosem - żebyś przestał się wtrącać. Harriet i bez tego miała dość kłopotów. Dominik odchylił się w krześle i przesunął palcem wzdłuż brzegu kieliszka. - Zechciej jednak zaspokoić moją ciekawość - rzekł - dlaczego nie zostaliście parą? Bo mój brat najwyraźniej przypuszczał, że tak się właśnie stało?

- Ostrzegałem cię... - Daj spokój, Miles. Sama sobie poradzę. - Pochyliła się nad stołem. A więc, Dominiku, czego jesteś tak bardzo ciekaw? Chcesz wiedzieć, czy z nim spałam? O to ci chodzi? Czy miałam z nim przygodę? To cię ciekawi? No to ci powiem: owszem. Możesz zaznaczyć „tak" we wszystkich rubrykach. Zadowolony? Uśmiechnął się. - Nieszczególnie, zwłaszcza, gdy ujmujesz to w tak drobnomiesz-czański sposób. A ty, Miles? Czemu nic nie mówisz? Nie masz nic do powiedzenia na ten temat? Miles przedarł na pół podstawkę pod kieliszek. - Tylko tyle, że to nie nasza sprawa. - Naprawdę? Nasza może nie, ale wydawało mi się, że twoja jak najbardziej. Przecież kiedy ostatni raz tu byłem, właściwie wyłaziłeś ze skóry, żeby dopaść i przelecieć naszą małą oziębłą Harriet. Widząc zgrozę, jaka odmalowała się na obliczu Milesa, Harriet zrobiła jedyne, co było do zrobienia w tej sytuacji. Chwyciła swój kieliszek i chlusnęła jego zawartością w twarz Dominika. - Ale z ciebie skurwysyn! Dlaczego musiała zginąć Felicity, a taki gnojek żyje? W następnej chwili była już na zewnątrz, zarzuciła torebkę na ramię i zaczęła zapinać kurtkę, gdy Miles wybiegł za nią. - Przepraszam, Harriet. Nie mam pojęcia, co go napadło. Jest coraz gorszy. Odprowadzę cię do samochodu. - Proszę - zaprotestowała - wolałabym być sama.

Rozdział pięćdziesiąty trzeci Harriet serdecznie nie znosiła firmowych imprez świątecznych. W poprzednich latach wykręcała się z nich na różne sposoby, tłumacząc się wizytą u lekarza, ważnym telefonem albo dostawą nowej pralki - jednak tym razem, nim zdążyła cokolwiek wymyślić, Howard ostrzegł ją, że jeśli choćby przez myśl jej przemknie, żeby nie pojawić się na imprezie, zmieni jej życie w piekło. - Masz włożyć papierową czapeczkę i śmiać się z moich dowcipów czy chcesz, czy nie - zapowiedział. - A jeśli nie? - Rozpuszczę plotkę, że mamy ze sobą romans. - Oskarżę cię o molestowanie. - Z twoją wojowniczą reputacją? Nie masz szans, nikt ci nie uwierzy, Hat. Ja zaś zeznam, że to wszystko twoja wina, że rzuciłaś się na mnie lubieżnie, domagając się spełnienia twych perwersyjnych zachcianek. Ode mnie, mężczyzny szczęśliwego w małżeństwie! Następnie oświadczę, że prosiłem cię, byś mi dała spokój, ty zaś posiadłaś mnie na biurku, przygniatając do ściany, a następnie przywiązałaś do krzesła. Wyobrażasz sobie, jaką sensację wzbudziłby taki proces? Już widzę te nagłówki w brukowcach: „Nienasycona nimfomanka molestuje swojego szefa, by uzyskać podwyżkę". - Powinieneś pisać scenariusze dla Hollywood! - Bezczelna mała! Słuchaj, co do ciebie mówię: przygotuj na jutro swoje najlepsze ciuchy. I ostrzegam, ktokolwiek nie będzie się śmiał z moich żartów, natychmiast wylatuje na zbite ryło. Zrozumiano?

— O tak, wielki wodzu. Gdy jednak przyszło co do czego, Harriet musiała przyznać, że Howard nie skąpił wydatków na gwiazdkowe przyjęcie. Nie tylko zapewnił wszystkim transport autokarowy do Manchester, ale zaprosił ich do swojej ulubionej chińskiej restauracji Yang Sing. W dodatku, choć zazwyczaj cierpiała okrutne katusze, jeśli musiała przesiadywać na takich bibkach, tym razem właściwie całkiem dobrze się bawiła. Po jej lewej stronie zasiadał Niebezpieczny Dave, a po prawej Tina, pełna życia pięćdziesięciolatka z działu rachunkowości, która z każdą minutą mówiła coraz głośniej. Ona sama zaliczała się do trzeźwej mniejszości, wypiła bowiem tylko jeden kieliszek wina, a to dlatego, że zamierzała wrócić do domu własnym samochodem - kiedy autokar odwiezie ich wszystkich z powrotem do biura - w przeciwieństwie do reszty, która miała w planach skorzystanie bez żadnych skrupułów z fundowanych przez Howarda taksówek. Ponieważ zaś była trzeźwa, prawdopodobnie była też jedyną osobą, która będzie pamiętać straszliwe dowcipy Howarda następnego dnia rano. Ale niech mu będzie - pomyślała z sympatią, która ją samą zaskoczyła - bo naprawdę potrafi wzbudzić u swoich pracowników poczucie lojalności. Może nie oddania, to byłoby chyba za dużo powiedziane, jednak rozglądając się i widząc siedzących wokół stolików mężczyzn oraz kobiety o zarumienionych twarzach, w przekrzywionych papierowych czapkach, z błyszczącymi oczami... i słuchając ich podniesionych głosów, zdała sobie sprawę, że są tak zgraną załogą, jakiej nigdy nie zdarzyło jej się poznać, no a przy tym gotowi są zrobić dla Howarda niejedno. A on z pewnością wie o tym doskonale. Teraz do Harriet dotarło, że w ACT nic nie dzieje się przypadkiem. Howard jest wytrawnym graczem, w dodatku o wyjątkowej sile osobowości - sile sprawczej, dzięki czemu i ona uważała, że dostając u niego pracę, trafiła na szczęśliwy los. Obserwowała go, jak obchodzi salę, obdarzając blaskiem swej rubasznej jowialności kolegów z firmy. Nie zabrakło poufałych poklepywań po plecach oraz całych wiader uwodzicielskiego uroku osobistego. - Taki się trafia jeden na milion, nie uważasz? - twierdziła Tina, spoglądając w tę samą stronę co Harriet i opierając się pijackim

gestem o jej ramię. - Czy wiesz, że zapłacił za moją operację żylaków w prywatnej klinice, kiedy w przychodni powiedzieli mi, że muszę czekać dziesięć miesięcy? Powiedział wtedy „im szybciej się z tym uporasz, tym prędzej będziesz mogła ganiać za mną po biurze". - Uniosła kieliszek. - Zdrowie najlepszego szefa, dla jakiego kiedykolwiek pracowałam. Nieco później Harriet poczuła ciężką dłoń na ramieniu. - Tutaj jesteś, Hat! Dobrze się bawisz? - Zdziwisz się, ale tak. Howard zaśmiał się. - No i dobrze. A teraz chodź, pogadamy. - Chwycił ją za rękę i zaciągnął do swojego stolika. Większość krzeseł była pustych, bo ludzie rozeszli się po sali, zbijając się w hałaśliwe grupki. Howard wskazał jej miejsce obok siebie. - Napijesz się? - Nie, dziękuję. Chcę wrócić do domu samochodem. - Usiłujesz mi wmówić, że nie pijesz, a mimo to dobrze się bawisz? Zaraz będziesz mnie przekonywać, że ziemia jest okrągła. A powiedz, jak tam dzieciaki? Pewnie nie mogą doczekać się Gwiazdki. Kiedy moje były w tym wieku, pisały kilkustronicowe listy do świętego Mikołaja. - Tak to mniej więcej wygląda - przyznała Harriet. Właściwie nie była to ścisła odpowiedź. Carrie owszem, zmieniała zdanie z godziny na godzinę, nie mogąc zdecydować się, czego chce. Pośród jej świątecznych życzeń znalazła się para fioletowych wrotek błyskających światełkami, rower (co najmniej dziesięć przerzutek), odtwarzacz CD, jakaś dziwna gra typu „disco-babe" (bo Emily ma taką), jaskraworóżowy lakier do paznokci (ponownie: bo Emily ma taki), kolekcja nalepek, ogromny zestaw flamastrów oraz chomik (ale chomika ma Rebeka, nie Emily). Natomiast lista marzeń Joela była rozdzierająco krótka i konkretna: poprosił tylko o nową parę kapci. - Domyślam się jednak, że nie są aż tak radosne, bo to przecież ich pierwsze Boże Narodzenie bez rodziców - ciągnął Howard. -No i ty na pewno też tęsknisz za siostrą. - Cóż, to prawda, ale jakoś sobie poradzimy - odpowiedziała. Miło z jego strony, że interesuje się takimi sprawami.

- Pewnie, ale nie będzie to takie łatwe. A kiedy przeprowadzka? - Wszystko przygotowane na czwartego stycznia. Nawiasem mówiąc, wpisałam sobie przy tej dacie dzień wolny. - Tylko jeden? Weź co najmniej dwa. - Ale nie potrzebuję. Pokręcił głową. - Ale z ciebie uparciuch. - Nalał sobie wina i upił łyk. - A jak tam sprawy miłosne? Jacyś faceci? Roześmiała się głośno. - Czy muszę odpowiadać na to pytanie? - Jasne, to nowy punkt na liście twoich obowiązków. Nie krępuj się, opowiedz wujkowi Howardowi o wszystkich kolesiach, którzy za tobą szaleją. Na przykład, wiem z całą pewnością, że Niebezpieczny Dave gotów byłby zrezygnować nawet z piwa, gdyby pozwolono mu spędzić rozkoszną noc w towarzystwie panny Swift. - Bzdury! - Naprawdę. Widziałem, jak się kręci koło drzwi twojego gabinetu, z nastawionymi uszami i wywieszonym jęzorem. A co z tym facetem w Dublinie? Dalej w grze? Wzdrygnęła się. - Dominik to tylko przyjaciel z czasów dzieciństwa. Nic więcej, broń Boże. Zresztą chyba już to mówiłam. - Czyżby w twoim życiu nie było żadnych innych mężczyzn? Trochę trudno mi w to uwierzyć. Taka świetna dziewczyna jak ty? - Skąd wiesz, może jestem lesbijką? - Tak jak ja Chińczykiem! Zapewniam cię, Hat, że gdybyś była lesbą, dawno bym już o tym wiedział. A poza tym, moje źródła donoszą, iż prowadzisz częste rozmowy telefoniczne z niejakim Willem. Co to za jeden? Też przyjaciel z czasów szczenięcych? Czy jest coś, czego ten człowiek nie wie? - Założyłeś u mnie podsłuch? - Nie, natomiast uważnie słucham biurowych plotek. Właśnie dlatego warto zatrudniać kobiety, dzięki nim człowiek wie, co się w firmie dzieje. No wiem, wiem. To oburzające.

- Jesteś chyba najmniej poprawnym politycznie bossem w tej branży. - A uchodzi mi to na sucho, ponieważ wszyscy tak bardzo mnie kochają. No już, porozmawiaj z wujkiem Howardem. Opowiedz mi o wszystkim. Przecież chcesz to zrobić. Dla ułatwienia dodam, że dostrzegłem ostatnio w tobie kilka zmian. Najpierw tryskałaś radością, niczym wyposzczona zakonnica, której ktoś porządnie dogodził, a ostatnio znów wyglądasz, jak matka przełożona, którą to szczęście ominęło. Harriet pokręciła głową z niedowierzaniem. Jak on to robi? Najdziwniejsze zaś, że istotnie miała ochotę zwierzyć się Howardowi. Ciekawe, czy istnieje coś takiego jak bierne pijaństwo - czy można się upić, wdychając same opary alkoholu? Bo przecież takie skłonności do wynurzeń dowodzą, że trzeźwa jednak nie jest... Jednak żeby opowiedzieć Howardowi o Willu - jak bardzo za nim tęskni, jak chciałaby spędzić z nim wieczór tylko po to, żeby przekonać się, czy nic mu nie jest, i jak ohydnie oraz parszywie czuje się z tym, że rzuciła go w taki sposób... musiałaby chyba zwariować. No i chyba rzeczywiście postradała zmysły, bo nim się zorientowała, słowa same popłynęły z jej ust i wreszcie zrzuciła z siebie ten ciężar. Kiedy skończyła, powiedział: - Biedak. Nie mam pojęcia, co bym zrobił, gdyby coś się stało któremuś z moich dzieci. Oboje już mają po dwadzieścia kilka lat i wyfrunęli z domu, ale wciąż strasznie się o nich martwię. A co było nie tak między wami? - spytał. - Chodziło o różnicę wieku? - Tak - skłamała Harriet. Całej prawdy nie powiedziałaby nikomu. Nie potrafiłaby się przyznać, że z powodu chwili szaleństwa uzależniła się od seksu z facetem. - Chcesz posłuchać mojej rady? - usłyszała słowa Howarda. Przecież i tak będzie musiała jej wysłuchać. - Tak? - rzekła ostrożnie. - Wygląda mi na to, że dalej masz słabość do tego gościa, chociaż ma na karku więcej latek niż ty. Radzę ci jednak, żebyś o nim zapomniała. Po tym, co mu się przydarzyło, to towar poważnie

wybrakowany. Lepiej trzymaj się od niego z daleka. Jeżeli dasz mu się wypłakać na twoim ramieniu, a wy, dziewczyny, lubicie to robić... wpakujesz się w paskudne kłopoty. - Naprawdę tak sądzisz? - Takie podejście do sprawy ze strony Howarda zupełnie ją zaskoczyło. Spodziewała się raczej, że usłyszy jakiś banał typu: „O co ci chodzi? Masz na niego ochotę, to się go trzymaj". - Możesz mi wierzyć, w tej chwili ten facet nie kwalifikuje się do jakichkolwiek związków. Nie myślałaś przypadkiem o tym, żeby do niego wrócić w celu ulżenia swojemu sumieniu - bo puściłaś go w trąbę w tak fatalnym momencie? - Nie! - To dobrze, bo on w tej chwili jest tak roztrzęsiony, że jeśli wleziesz z butami w jego życie i znów zagrasz na jego uczuciach, prawdopodobnie będzie potrzebował leczenia. Tak więc rada wujka Howarda na dziś: zostawić w spokoju. Jadąc do domu, Harriet rozmyślała nad słowami Howarda. Nie, nie przyszło jej do głowy, żeby próbować odnowić związek z Willem, natomiast rzeczywiście, przemknęło jej przez myśl, i to nieraz, że może on potrzebować jej ramienia - nie tyle może, żeby się na nim wypłakać, co aby się na nim wesprzeć. Jeśli jednak Howard miał rację, naprawdę mogła w ten sposób tylko pogorszyć sprawę. Musiała przyznać, że to, co powiedział Howard, zrobiło na niej spore wrażenie, bo szef wykazał się zarówno przenikliwością, jak i rozwagą. A mimo to była rozczarowana. Brakowało jej Willa i bolała ją myśl o tym, jak cierpi. Dotąd wyobrażała sobie, że jeśli nie mogą być kochankami, to mogliby przynajmniej zostać przyjaciółmi. Teraz jednak wydawało się to naiwne z jej strony. Zaś co do jej tak zwanego przyjaciela Dominika, to po tym, jak się zachował tamtego wieczoru, niech sobie idzie w cholerę. Wypytał ją o Willa tylko po to, żeby w wyjątkowo wredny i perfidny sposób zrobić z niej ostatnią idiotkę. Żeby wciągnąć ją w jakąś

swoją chorą grę. To jasne, ale po co wygadywał, że Miles jest nią zainteresowany, skoro wie, że to Felicity była miłością jego życia? Fakt, że Dominik nie mógł być tego pewien, bo Harriet nie powiedziała mu o e-mailu, który potwierdził jego podejrzenia - ale co z niego za człowiek, żeby w tak podły, pokrętny sposób bezustannie prowokować ludzi i stawiać ich w niezręcznej sytuacji? Może to go podnieca, kiedy tak podpuszcza ją i drażni, aż w końcu doprowadza do tego, że traci nad sobą kontrolę? Niewykluczone. Naprawdę, po Dominiku można spodziewać się wszystkiego. Nigdy dotąd nie chlusnęła nikomu winem w twarz, ale zrobi to bez żalu i chwili namysłu jeszcze raz, jeśli Dominik znów spróbuje takich zagrywek. Miles słusznie zauważył, że jego brat robi się coraz gorszy, bo rzeczywiście tak jest. Tamtej nocy, kiedy Harriet, nie mogąc zasnąć, zastanawiała się nad tym wszystkim, doszła do wniosku, że Dominik, podejrzewając Milesa o romans z jego wyidealizowaną Felicity, może po prostu być zazdrosny. Zresztą mówiła mu coś takiego już w Dublinie. Może skoro jako homoseksualista nie mógł posiąść Felicity w taki sposób, jak Miles, znienawidził go, a teraz wyżywa się na wszystkich, zwłaszcza na tych, których najłatwiej mu dosięgnąć. Rankiem następnego dnia Miles zadzwonił do niej na komórkę i jeszcze raz przeprosił za zachowanie Dominika. - Wiesz, te uwagi o tobie i o mnie, to... to było zupełne świństwo. Mam nadzieję, że... Te ciągłe przeprosiny Milesa zaczynały już działać jej na nerwy, toteż Harriet przerwała mu wpół zdania, mówiąc: - Nie możesz odpowiadać za postępki Dominika, więc przestań już przepraszać mnie w jego imieniu. - Masz rację, wiem o tym. Przepraszam. O... No, masz, znowu zaczynam. Myślisz, że jest jakaś szansa, żebyśmy jednak spotkali się i porozmawiali, tylko my dwoje? Nie uznała tego za najlepszy pomysł, wiedząc, że dopóki Dominik jest w pobliżu, będzie chciał wtrącać się do wszystkiego. - Na razie nie. Spotkajmy się po Nowym Roku, kiedy Dominik wróci już do Cambridge.

- Ale zobaczymy się w święta, prawda? - Jasne. Już nie mogę się doczekać tradycyjnego koktajlu u twoich rodziców w pierwszy dzień Nowego Roku. Jęknął. - Obiecaj mi, że przyjdziesz. Bez ciebie tego nie zniosę. A gdybyś przypadkiem zmieniła zdanie i jednak chciała spotkać się wcześniej wiesz, jak mnie znaleźć. Po tej rozmowie poczuła się trochę lepiej, bo miała wrażenie, że przynajmniej przyjaźń z Milesem nie została utracona bezpowrotnie. Gemma snuła się po mieście bez celu. Myślała, że jeśli przejdzie się po sklepach w Maywood, humor jej się poprawi, ale okazało się, że nic z tego. Właściwie głupia była myśląc, że cokolwiek może wprawić ją w lepszy, a choćby i normalny nastrój. Każdego ranka budziła się z tym samym poczuciem potwornego osamotnienia. Otwierała oczy i jeszcze przez ułamek sekundy zdawało jej się, że to taki sam dzień, jak inne, ale natychmiast potem uświadomiła sobie, że Suzie umarła. Suzie i jej dziecko, oboje. Oboje martwi i pogrzebani. Oba ciała obok siebie, w trumnach. Jedna trumna normalnych rozmiarów, druga taka okropnie maleńka... Jednak choć poranki były parszywe, było to nic w porównaniu z nocami, kiedy zapadała w sen i na nowo przeżywała jazdę karetką do szpitala. Wycie syreny, sylwetki ratowników pochylone nad bezwładnym ciałem Suzie. Wtedy jeszcze łudziła się, próbowała sobie wmówić, że Suzie nic nie będzie, że za chwilę obudzi się i spyta, co się dzieje. Tymczasem ratownicy zarzucili ją pytaniami - od jakiego czasu Suzie jest nieprzytomna? Czy wymiotowała? Czy Gemma zauważyła coś szczególnego w jej oczach? Czy Suzie skarżyła się wcześniej na bóle głowy? Czy miewała ataki migreny? Pytania, pytania, jedno za drugim, a odpowiadając na każde z nich, Gemma umierała ze strachu, że odpowie źle albo że nie powie o czymś, co mogłoby uratować jej siostrę. Kiedy wreszcie dojechali do szpitala, odetchnęła z ulgą, bo zostawili ją w spokoju. Później, kiedy lekarz zabrał tatę na rozmowę, tak samo jak on myślała, że Su-

zie nic się nie stało, ale dziecko nie przeżyło. Nie ma co się oszukiwać, oboje mieli taką nadzieję - trudno, niech dziecko umrze, byleby Suzie żyła. Taki rozpaczliwy kompromis... Czy to aż takie złe? Owszem, pewnie tak. Ale co z tego? Gdyby sytuacja się powtórzyła, znów pragnęłaby tego samego: żeby jej siostra żyła i cieszyła się nadchodzącą Gwiazdką. A w tym roku żadnej Gwiazdki nie będzie. Ani tym bardziej spotkania z Marcelem w Paryżu. Mama kazała Steve'owi wynieść ozdoby choinkowe z powrotem na strych. Wszystkie życzenia świąteczne, jakie dostali, wyrzuciła do śmieci; przychodziły nowe - i spotykał je ten sam los. Któregoś wieczora Gemma przyłapała Steve'a, który wyciągał kartki z kosza. Spytała go, co robi. „Ci ludzie nic nie wiedzą o Suzie. Ktoś musi do nich napisać, żeby ich powiadomić" - odpowiedział. Jak dotąd, Gemma pogardzała Stevern, bo usiłował wtrącać się w jej sprawy, a poza tym uważała go za nudziarza bez wyobraźni. Teraz jednak była mu szczerze wdzięczna, ponieważ okazał się istną opoką, wsparciem dla nich wszystkich. Nie miała pojęcia, jak by sobie bez niego poradziły. Wykazywał wobec mamy wprost anielską cierpliwość, a Gemma doskonale zdawała sobie sprawę, że nie zawsze jest to łatwe. Czasem mama krzyczała na niego, jakby to była jego wina, że Suzie umarła. Już następnego dnia po pogrzebie poszła do pracy. Gemma uważała, że to błąd i Steve również był podobnego zdania, więc mama warknęła na niego, że nie ma wyboru, bo musi prowadzić firmę. Tymczasem Steve, który zna te sprawy, bo sam jest biznesmenem, powiedział, że kilka dni wolnego dobrze by jej zrobiło i że mogłaby wziąć przykład z Willa, czyli zostać jakiś czas w domu. Na to mama dostała szału i zaczęła się drzeć: „Nie waż się mi mówić, co mam robić! I nigdy, przenigdy nie porównuj mnie do tego człowieka" - krzyczała. Bez sensu, po prostu zgroza. Zachowanie ojca też ją przerażało. Odkąd skończyły się zajęcia w szkole, Gemma po wielokroć dzwoniła do niego i usiłowała się wprosić, jednak za każdym razem mówił tylko: „Nie dzisiaj, kochanie. Akurat teraz nie bardzo nadaję się do użytku".

Właściwie jedyną osobą, z którą Gemma mogła rozmawiać, była babcia Ruby. Z nich wszystkich to ona chyba najlepiej radziła sobie w tej sytuacji. „Nie martw się o ojca - powiedziała Gemmie. -Musi sam ze sobą dojść do ładu. Daj mu trochę czasu. Musisz być cierpliwa". Ale Gemma wcale nie chciała być cierpliwa, potrzebowała ojca i to już. Nigdy dotąd nie została pozbawiona możliwości kontaktu z tatą i nie widziała powodu, żeby nie spotykać się z nim teraz, kiedy był jej potrzebny najbardziej. Właśnie ta konkluzja sprawiła, iż podjęła decyzję, żeby wsiąść do autobusu i udać się do Kings Melford. Nie będzie narażać się na odmowę przez telefon, po prostu zastuka do jego drzwi. Po dwudziestu pięciu minutach wysiadła i ruszyła w stronę Mapie Drive. Było ciemno, w oknach domów stojących przy głównej ulicy świeciło się światło, w niektórych były zasunięte zasłony. W innych widziała choinki, udekorowane światełkami i bombkami, świąteczne kartki, zatknięte za ramy obrazów. Przed jednym z domów stał obwieszony lampkami bałwan. Nie wiedziała czemu, ale na jego widok poczuła przemożną chęć, by przejść na drugą stronę ulicy i kopnąć w tą krągłą, radosną mordę. Również nie wiedząc dlaczego, zaczęła płakać. Usłyszała odgłos nadjeżdżającego samochodu i szybko otarła dłonią oczy. Tata? Ale nie, to nie był sfatygowany kombi jej ojca, tylko taki fajny mini, jakiego rodzice Yasmin kupili jej na Gwiazdkę. Gdy wóz zrównał się z nią, rozpoznała osobę siedzącą za kierownicą - dziewczynę ojca. Tyle że Gemma odnosiła wrażenie, iż raczej już byłą dziewczynę ojca. Przecież nie zaprosił jej na pogrzeb ani nawet nie wspomniał o niej ani razu od tej nocy, kiedy umarła Suzie. Kiedy Harriet zdała sobie sprawę, kogo minęła, zatrzymała samochód. Nie miała pojęcia, co powiedzieć, ale uważała, że coś musi zrobić. Nikt za nią nie jechał, więc wrzuciła wsteczny. Otworzyła okienko po stronie pasażera. - Idziesz do ojca? Może cię podrzucić? - Nie, nie trzeba. - Przecież jest zimno jak diabli. Wsiadaj, to żaden problem.

Kiedy Gemma zapięła pasy, Harriet ruszyła - w milczeniu. Strasznie chciała znaleźć jakieś stosowne słowa sympatii dla córki Willa, ale nic rozsądnego nie przychodziło jej do głowy. Same komunały. Nagle zrobiło jej się żal tych wszystkich ludzi, którzy starali się być dla niej mili po śmierci Felicity. W końcu nie wydusiła z siebie ani słowa, dopóki nie zatrzymała się przed domem rodziców. - Wiem, jak to jest, kiedy traci się siostrę, z którą jest się naprawdę blisko - rzekła cicho. - Moja siostra zginęła na początku tego roku... i była nie tylko siostrą, ale też moją najlepszą przyjaciółką. Odpowiedziało jej przytłaczające milczenie. Gemma odpięła pas i zaczęła szukać po omacku uchwytu, żeby otworzyć drzwiczki. Harriet szybko sięgnęła po torebkę i wyciągnęła wizytówkę. - Słuchaj, gdybyś kiedyś miała ochotę pogadać, po prostu zadzwoń. Dziewczyna gapiła się na jej wizytówkę i przez chwilę Harriet wydawało się, że jej nie weźmie. Jednak zaraz potem wsadziła ją do kieszeni kurtki. - Dzięki - powiedziała. - Ale ja trzymam się nieźle. Poważnie. Czego nie można powiedzieć o moich starych, bo z nimi jest rzeczywiście kiepsko. Harriet spoglądała za nią, jak przeszła na drugą stronę ulicy, gdzie w domu jej ojca świeciło się światło, a z komina unosiła się smużka dymu. Biedna mała. Wcale nie trzyma się tak dobrze, jak usiłuje udawać. Akurat Harriet wiedziała coś o tym, bo dopiero co przeszła przez to samo, krok po kroku.

Rozdział pięćdziesiąty czwarty Był to dzień Bożego Narodzenia i Maxine aż mdliło od zapachu i widoku potraw zgromadzonych na stole; miała ochotę wybiec z tego pokoju. Po co Ruby zadała sobie tyle trudu? No i dlaczego ona sama nie postawiła na swoim i w końcu zgodziła się spędzić ten dzień w taki sposób? — I tak musimy zrobić coś na święta - oznajmiła Ruby rzeczowo, jak zwykle - więc tym razem zróbmy to inaczej. Chcę, żebyście wszyscy przyszli do mnie. Will także. Będzie ciasnawo, ale wam obojgu dobrze to zrobi. — Myślę, że z tego nic nie będzie - odpowiedziała wtedy Maxine. Od razu zorientowała się, do czego Ruby zmierza, ale jeżeli jej teściowej wydaje się, że żałoba pojedna ją z Willem, to grubo się myliła myli pomyślała. Jednak Maxine nie doceniła spokojnej determinacji Ruby. — Robię to dla Suzie - oznajmiła stanowczo Ruby. - W tym jednym dniu ty i mój syn siądziecie za tym samym stołem u mnie w domu i odłożycie na bok wasze spory. Zrobicie to także z myślą o Gemmie, która potrzebuje normalnej rodziny i solidarnego wsparcia nas wszystkich, o ile ma przez to jakoś przejść. Tak więc siedziała teraz w ciasnym saloniku Ruby, choć wcale nie była tym zachwycona, i spoglądała, jak Will wpatruje się w przestrzeń, gdy tymczasem Steve dzieli indyka i wygłasza pochwalne peany dla gospodyni, która dała im możność delektować się tak wspaniałymi potrawami. Will nie wyglądał najlepiej. Zresztą ona, Maxine, również nie. Straciła na wadze i była w stanie spać tylko

kilka godzin na dobę. Steve proponował, żeby wyjechali na święta i Nowy Rok, ale Maxine po prostu nie była w stanie znieść myśli o rozstaniu ze wszystkim, co pozostało po jej pierworodnej córce -z pokojem, w którym sypiała Suzie; z ubraniami, które nosiła; krzesłem, na którym zwykle siedziała. Maxine nie powiedziała o tym nikomu, ale ukryła trochę niewypranych ubrań Suzie. Wciąż nią pachniały i kiedy Maxine była sama, wyciągała je i skrywała w nich twarz. Czasem płakała, ale najczęściej był to szloch bez łez, gdy rozpacz ściskała ją za gardło, trudno jej było złapać oddech, głowa bolała od każdego urywka wspomnień, wiążącego się z Suzie. Oprócz rozpaczy był też żal. Żałowała każdego z tych wszystkich dni, kiedy nie mogła przyjść na jakieś przedstawienie, w którym grała Suzie. Na zawody sportowe, w których brała udział. Któregoś roku nie zjawiła się nawet na jej przyjęciu urodzinowym. Była wyrodną matką. Nie zasłużyła na córkę taką, jak Suzie. A teraz już nic nie da się naprawić. Suzie nie żyje i Maxine nigdy nie zdoła jej powiedzieć, że żałuje i przeprasza. - Dla ciebie czerwone wino czy białe? Maxine spojrzała znad talerza; dopiero teraz zdała sobie sprawę, że był pełen jedzenia, którego nawet nie tknęła. - Dziękuję, Ruby - powiedziała cicho. - Dla mnie tylko woda. Od dnia śmierci Suzie nie tknęła ani kropli alkoholu. Wciąż palił ją wstyd, gdy przypominała sobie, jak Ruby potrząsała nią, usiłując wyrwać Maxine z pijackiego otumanienia. Również mdliło ją na wspomnienie widowiska, jakie zrobiła z siebie wobec Willa tamtego wieczoru. To było coś, o czym chciałaby zapomnieć na zawsze i do końca życia. Kiedy skończyli posiłek, Will uparł się, że pozmywa naczynia. Nie miał ochoty oglądać wystąpienia królowej i słuchać, co ma do powiedzenia na temat sukcesów odniesionych przez naród w tym roku. Nie chciał też wziąć udziału w grze planszowej, jak proponowali Steve i Gemma. Nalał matce kieliszek baileysa, odprowadził ją przed telewizor i zniknął w kuchni. Zamknął za sobą drzwi - wreszcie był sam. Rozpiął mankiety, dokonał wstępnej oceny rozmiarów

czekającego go zadania, a następnie oczyścił przestrzeń wokół zlewu, ustawiając talerze, miski i garnki po jednej jego stronie - gdy drzwi otwarły się i do kuchni weszła Maxine. - Twoja matka prosiła, żebym ci pomogła. - Nie trzeba. Dam sobie radę. Idź i odpoczywaj razem z innymi. - Ona przewidziała, że tak powiesz. Nie pytaj, dlaczego, ale otrzymałam polecenie, żeby zostać tu z tobą. Zdenerwowało go, że nie może zostać sam, kiedy ma na to ochotę. Odkręcił kran z gorącą wodą. - To trochę nie w twoim stylu, żeby robić coś wbrew własnej woli stwierdził z irytacją w głosie. Od razu zdał sobie sprawę, jak paskudnie to zabrzmiało. - Przepraszam. Po prostu chciałem być sam. Tak jest mi łatwiej. - Mnie też. Spojrzał na nią przez ramię i zauważył, że na jej twarzy - z której tak często emanowała wrogość i duma - malowało się teraz zmęczenie i przygnębienie. - Ja pozmywam, ty wycieraj - zarządził. Pracowali w milczeniu. W pewnym momencie Maxine oddała mu z powrotem talerz. - Tu jest niedomyte - mruknęła. Wziął talerz i przetarł go jeszcze raz. Opłukał go pod kranem i oddał jej do wytarcia. - Jak tam radioterapia Marty'ego? - spytała. - Wiesz, jaki jest: trzeba czegoś więcej niż rak, żeby wytrącić go z równowagi. A co u ciebie? Jak sobie radzisz z tym wszystkim? - W pracy mówią, że świetnie. - A co o tym sądzi Steve? - Uważa, że zapracowuję się, żeby nie myśleć o niczym innym. - To prawda? - Pewnie tak. Wylał brudną wodę z miednicy do zmywania i napełnił ją czystą, gorącą wodą. - Nigdy nie sądziłem, że to powiem, Maxine, ale Steve to równy gość. Zupełnie nie wiem, jak byśmy przez to przebrnęli bez jego pomocy.

- Coż za wspaniałomyślność z twej strony. - Czasem mi się to zdarza. Kątem oka obserwował, jak Maxine układa sztućce w szufladzie. Zapomniał już, że Maxine nie robi tego tak, jak większość zwyczajnych ludzi. Układała wszystko równiusieńko, łyżki oraz widelce jedne na drugich, noże ostrzem do dołu. - A, właśnie. Jak twoja stopa? - spytał. Rzuciła mu ostre spojrzenie. - Nie musisz się wysilać, żeby znaleźć jakiś temat do rozmowy. - Chcesz powiedzieć, że wolisz porozmawiać o czymś istotniejszym? - Nie - odrzekła prędko. Jej ręka drgnęła i widelce, które przed chwilą tak skrupulatnie uporządkowała, znów się rozsypały. - Cholera! Przestał jej się przyglądać, było mu głupio patrzeć, jaka jest zdenerwowana. To była inna Maxine od tej, którą kiedyś znał. Zresztą, co w tym dziwnego? Oboje się zmienili. Odtąd wszystko, co im się przydarzy, dziać się będzie w cieniu śmierci Suzie. Jej odejście towarzyszyć będzie każdej ich myśli. Suzie będzie obecna w słuchanej przez nich muzyce, prowadzonych przez nich rozmowach, przy spożywanych posiłkach, w odbywanych podróżach, podczas każdej bezsennej nocy. Do końca życia będą im towarzyszyć niezliczone wspomnienia: Suzie właśnie w ten sposób lubiła przyrządzać grzanki... O, to był ulubiony film Suzie... A pamiętasz tę lalkę, którą Suzie wszędzie ze sobą nosiła...? Zdawał sobie sprawę, że gdyby Suzie przeżyła, wylew prawdopodobnie poważnie uszkodziłby jej mózg. Mogło się zdarzyć, że byłaby kompletnie niesamodzielna i nie byłaby w stanie zaspokoić nawet swoich podstawowych potrzeb. Jednak czasem wydawało mu się, że i to byłoby lepsze od jej śmierci. Przynajmniej mógłby poświęcić resztę życia, żeby się nią zajmować. Trudno było powiedzieć, czy przynosiło to w jakiś sposób ulgę lub pociechę, ale w obliczu śmierci odczuwał obecność Suzie silniej niż za jej życia. Tak jakby rozpacz odarła go z jakichś zasłon, a jego umysł i dusza stały się szczególnie wrażliwe na wszystko,

co kiedykolwiek o niej wiedział. Dawno zapomniane wydarzenia powracały w pamięci, ze wszystkimi szczegółami i boleśnie żywe. Najbardziej dojmująca była wizja, w której klęczał przy jej łóżeczku, w dniu jej trzecich urodzin. Wciąż jeszcze była na najwyższych obrotach, bo objadła się za dużo słodyczy i miała za sobą popołudnie spędzone w towarzystwie rozwrzeszczanych przyjaciółek z przedszkola. Jej sukieneczka wisiała na klamce szafy, nowiuteńkie, czarne buciki z lakierowanej skóry czekały na wizytę u babci Ruby następnego dnia rano. Głaskał ją po plecach i śpiewał kołysankę. Serce biło mu mocno ze wzruszenia, gdy jej drobne ciałko odprężało się stopniowo, powieki opadły, usta rozchyliły się... i wreszcie usnęła. A potem, nagle, bez ostrzeżenia, obraz się zmieniał: Will widział przed sobą dorosłą Suzie - w szpitalu, martwą, oświetloną jaskrawym światłem. Podłoga szybowała ku niemu, chwytały go czyjeś ręce, jakieś głosy mówiły, żeby usiadł i czy może chce coś do picia? Nie, krzyczał w duchu, chcę moją córkę. Oddajcie mi moją córkę! Spuścił głowę, zaciskając oczy, by nie dać ujścia łzom, które piekły go pod powiekami, bo mogłyby zniweczyć cały ochronny pancerz, jaki zdołał sobie stworzyć. Zanurzył dłonie w miednicy do zmywania, zacisnął pięści, próbując głęboko odetchnąć. - Will? Całym wysiłkiem woli opanował się i zmusił do przełknięcia łez. Nie chciał, żeby Maxine widziała go w takim stanie. Zbyt silne było skojarzenie z okresem sprzed lat, kiedy gardziła nim i naśmiewała się z jego słabości. - Will? Dobrze się czujesz? Nie odpowiedział, tylko podszedł do szuflady, w której jego matka trzymała czyste ręczniki. Wytarł ręce, mocno, z całej siły, wciąż stojąc plecami do Maxine, a potem zaczął gorączkowo szukać po kieszeniach czegoś, w co mógłby wydmuchać nos. - Masz. Odwrócił się, Maxine stała z wyciągniętą ręką, podając mu rolkę papierowych ręczników. Wziął je, pilnując się zarazem, by nie spojrzeć jej w oczy.

- Dzięki - mruknął. - Sorry, że tak się rozkleiłem. Wiem, że nigdy nie mogłaś ścierpieć, kiedy byłem w takim stanie. Twoim zdaniem, mężczyzna powinien zachowywać się jak prawdziwy mężczyzna. Czyli jak twój ojciec - w jego głosie słychać było rozgoryczenie. - Jak zawsze, twój kąśliwy cynizm bliski jest prawdy. - Ico? Wzruszyła ramionami, znużona, a on raz jeszcze uświadomił sobie, jak bardzo się zmieniła. Niewiele pozostało po zdeterminowanej i ambitnej Maxine, którą znał. Miał przed sobą osobę zmęczoną życiem, przegraną. - Wybacz - powiedział - trudno się wyzbyć starych nawyków. Wciąż się ciebie czepiam, a nie powinienem. Zwłaszcza teraz, kiedy wszyscy przechodzimy przez... Uniosła obie ręce. - Nie, proszę, nie mów nic więcej. - Najwyraźniej przerażała ją myśl, że mógłby wyrazić jej swoje współczucie. Pomyślał ze smutkiem, jak dalecy i obcy sobie się stali. A przecież razem dali życie tak cudownej istocie, jaką była Suzie, dlaczego więc teraz jedyne, co ich łączy, to wzajemna nienawiść? Pomyślał też, że ze względu na pamięć córki, powinni okazać sobie więcej życzliwości. Ale czy to możliwe? Może warto zaryzykować? - Maxine - rzekł cicho - czy nie sądzisz, że moglibyśmy...? Jednak znów mu przerwała. - Jeżeli ci się znudziło, teraz ja będę zmywać, a ty zajmij się wycieraniem. Może rzeczywiście to był głupi pomysł i lepiej, że nie dała mu dokończyć? Pewnie tak, przecież to beznadziejne. Jest już o wiele za późno.

Rozdział pięćdziesiąty piąty Przez całe Boże Narodzenie lało jak z cebra, ale w drugi dzień świąt niebo nagle się rozjaśniło. Ponieważ Harriet miała wolne aż do stycznia, skontaktowała się z agencją nieruchomości, żeby pożyczyć klucze do domu. Postanowiła wymierzyć tam wszystko, żeby uniknąć przykrych niespodzianek pojawiających się w ostatniej chwili - na przykład takich, że schody są za wąskie, żeby wnieść na górę jej łóżko. Jak dotąd największym zaskoczeniem związanym z przeprowadzką było to, jak bardzo cieszyła się z niej Carrie. Ku zdumieniu Harriet, jej siostrzenica paplała na ten temat bez przerwy i wciąż ją wypytywała, kiedy to będzie mogła zaprosić swoje nowe przyjaciółki i pokazać im dom oraz kiedy będą mogły zostać na noc. Harriet przyjmowała entuzjazm Carrie z mieszaniną ulgi tudzież przerażenia: to świetnie, że znalazła sobie przyjaciółki w szkole, ale myśl o tym, że staną się one regularnymi bywalczyniami jej nowego domu, napawała ją istną zgrozą. Jak należało się tego spodziewać, Joel daleki był od zachwytu perspektywą przenosin. Harriet przestała już liczyć, ile razy ją pytał, jak będzie wracać ze szkoły do domu. Zupełnie jakby miał jakąś mentalną blokadę, nie pozwalającą zapamiętać odpowiedzi. Jego lęk był zaraźliwy, toteż kiedykolwiek Harriet zdarzało się zbytnio niepokoić o siostrzeńca, przypominała sobie słowa Willa; powiedział jej kiedyś, że jak tylko Joel znajdzie sobie w szkole prawdziwego kumpla, wszystko się zmieni, bo chłopiec poczuje się pewny siebie i wróci mu poczucie bezpieczeństwa. Will tak

często miał rację w sprawach dotyczących dzieci, że i tym razem pewnie jego przewidywania się spełnią - przynajmniej Harriet miała taką nadzieję. Naprawdę zależało jej, żeby Joel był radosny i szczęśliwy. Nie był tak silnym, pełnym energii dzieckiem, jak Carrie; był cichy, wrażliwy i miał skłonność do zamykania się w sobie. Harriet z czasem uświadomiła sobie, że wyraźnie wdał się w swojego ojca. W czasie świąt Harriet widziała Willa tylko dwa razy; raz, gdy wchodził, drugi - gdy wychodził ze swojego domu. Mama chciała go zaprosić na drinka, ale Harriet ubłagała ją, żeby się powstrzymała. Nie mogłaby znieść widoku Willa, siedzącego z twarzą bez wyrazu nad kieliszkiem wina i deską serów w salonie ich domu. - Myślę, że jeszcze o wiele za wcześnie, żeby wciągać go w wir życia towarzyskiego. - Nie zamierzam go w nic wciągać - odparła na to jej matka -uważam tylko, że nie powinno się go zostawiać samego, tak jakby nic nas nie obchodził. - On wie, że się o niego martwimy, mamo. Ale dajmy mu spokój, przynajmniej do Nowego Roku. Święta w ich domu upłynęły, rzecz jasna, pod znakiem nieobecności Felicity i Jeffa, a Harriet zdawała sobie sprawę, że chwilami jej rodzice musieli bardzo się starać, żeby zachować dobrą minę do złej gry. Było to szczególnie widoczne, kiedy przyszło do prezentów. W domu Felicity obowiązywała reguła głosząca, iż Carrie i Joel mogą sprawdzić zawartość skarpet z podarkami tuż po obudzeniu, jednak reszta prezentów może zostać rozpakowana dopiero po świątecznym posiłku. Eileen postanowiła zachować tę tradycję. Kiedy dzieci siedziały już pod drzewkiem, a rączki aż je świerzbiły, by wydobyć spod niego paczki ze swoim imieniem, ojciec Harriet nagle wyszedł z pokoju. - To te ich twarze - wyjaśnił później Harriet, kiedy pomagał jej przygotować kanapki z szynką na podwieczorek. - Wyrażały taką radość i podniecenie. A biednej Felicity nie było tam i nie mogła tego zobaczyć. Cholera, to niesprawiedliwe. Zupełnie, jakby już o niej zapomniały, jakby nic dla nich nie znaczyła.

- Nieprawda. Nigdy nie zapomną swojej matki - zaprotestowała Harriet, gotowa walczyć jak lwica w obronie swoich podopiecznych. - Po prostu potrafią przystosować się do nowej rzeczywistości szybciej niż my. Kto wie, może warto brać z nich przykład? Była to niemal jedyna wymiana zdań między Harriet a jej ojcem, odkąd dowiedziała się o jego podwójnym życiu. Jakoś trudno jej było się zdobyć na choć trochę sympatii dla niego. Mama mówiła co prawda, że nie wolno osądzać go zbyt surowo, że jego zachowanie jest swoistą reakcją na ból po utracie córki, ale Harriet po prostu nie była w stanie wykrzesać z siebie współczucia. No, bo skoro wszyscy inni jakoś sobie radzą, to dlaczego on nie może? Dzieci koniecznie chciały pojechać z nią i pomóc jej w wymierzaniu nowego domu. Właśnie zajęły swe miejsca na tylnych siedzeniach samochodu, gdy ktoś zawołał Harriet po imieniu. Od spotkania po wieczorku w Novel Ways nie widziała Milesa ani Dominika, a oto Dominik maszerował prosto ku niej raźnym krokiem. - Właśnie ciebie chciałem spotkać - oznajmił. - Wychodzisz czy wracasz? - Wychodzę. - Udajesz się w jakieś ciekawe miejsce? - Owszem, do mojego nowego domu. - Świetnie, jadę z tobą. Odsunęła się od samochodu, żeby dzieci jej nie słyszały. - Po pierwsze, nigdzie ze mną nie jedziesz, dopóki mnie nie przeprosisz. Po drugie, kto powiedział, że mam ochotę pokazać ci mój nowy dom? Uniósł brwi. - Dobry Boże, Harriet, jakaś ty wspaniała, kiedy się złościsz. Dość, by z homo uczynić heteryka! Pozwól, niech cię pocałuję. Zaraz sprawdzimy, czy to ty właśnie jesteś odpowiedzią na modły wszystkich chrześcijańskich fundamentalistów. Położył dłonie w rękawiczkach na jej ramionach; odepchnęła go zdecydowanie. - Nie ma mowy.

- Skąpisz mi maleńkiego pocałunku? W końcu to przecież czas wybaczania i miłości, nie? A poza tym powiadają, że moja technika w tej dziedzinie nie ma sobie równych. - No to zachowaj ją dla siebie. Nie jestem zainteresowana. Co z tymi przeprosinami? - Byłoby mi łatwiej, gdybym wiedział, za co mam się kajać. Przypomnij mi więc, jakiej to podłej zbrodni się dopuściłem. Nie będziesz mi chyba wmawiać, że w swej wołającej o pomstę do nieba pruderii wzgardziłaś kartką, którą pozwoliłem sobie wrzucić do twojej skrzynki na listy. Czy na tym polega mój grzech? Osłupiała wobec jego bezczelności, poprawiła szalik. Jednocześnie zaczerwieniła się na myśl o kartce od niego - przedstawiała bowiem dwóch nagich mężczyzn uprawiających seks na śniegu. Zdecydowanie nie nadawała się do postawienia na gzymsie kominka! Swoją drogą, tylko Dominik mógł udawać, że scena w winiarni nigdy nie miała miejsca. - Może zechcesz sobie przypomnieć, co stało się w zeszłym tygodniu, kiedy oblałam cię winem - a zwłaszcza, dlaczego to zrobiłam. - Niemożliwe, o to się na mnie gniewasz? Z powodu ot tak sobie rzuconej uwagi, że wpadłaś w oko mojemu braciszkowi? Rzuciła mu ostre spojrzenie. - Powiedziałeś, że jestem oziębła. - Tak? - Owszem. - I za to mam cię przepraszać? Za twoją niedorozwiniętą seksualność? Myślałem, że chodzi ci o żarty na temat Milesa, który tak łatwo przenosi swe uczucia z jednej siostry na drugą. Przyznaję, to akurat było dość okrutne z mojej strony, ale miałem ochotę zobaczyć wyraz jego twarzy. A tak przy okazji, idę o zakład, że już znalazłaś dowody, że się nie myliłem. To właśnie z Milesem Felicity miała swój romans, prawda? Harriet nie miała zamiaru dać się zbić z tropu. - Dominiku, ostrzegam cię. Albo przeprosisz, tu i teraz, albo... - Albo co? - przerwał jej. - Co wtedy zrobisz, Harriet? - Gwałtownie rozpostarł ramiona. - Co ktokolwiek może mi zrobić? - Ku

jej przerażeniu i zdumieniu, zaczął płakać, wcale się z tym nie kryjąc; postąpił ku niej chwiejnym krokiem, szlochając gardłowo. Osłupiała Harriet stała w jego objęciach. Czyżby był pijany? Próbowała wyswobodzić się z jego ramion. - Dominiku, przestań - poprosiła. - Nie przy dzieciach. Co sobie pomyślą? Odetchnęła z ulgą, bo nagle ją wypuścił, prawie odepchnął. Z głową pochyloną do tyłu, kierując twarz ku niebu, podczas gdy łzy spływały mu po policzkach, wyrzucił z siebie: - Co mnie obchodzą inni? Nie rozumiesz, że jestem ponad to?... Proszę, weź mnie ze sobą i pokaż mi swój nowy dom. - W jego głosie słychać było błaganie. Co miała zrobić? Poddała się i puściła go na miejsce pasażera w samochodzie. Miała nadzieję, że przestanie płakać i dzieci nie będą pytać, co mu jest. Ale nic z tego, nie przestał, więc oczywiście zapytały. - Dominik źle się czuje - wyjaśniła, gdy jechali Maple Drive; opierał się o okno po swojej stronie, zasłaniając twarz chusteczką. - Ma grypę, tak jak Will? - zainteresował się Joel. - Może dam mu cukierka? - zaproponowała Carrie, wyciągając rękę z papierową torebką mieszanki Edny. Gdy odebrała klucz z agencji i podjechała pod dom, Dominik już się uspokoił. - Przepraszam - rzucił, gdy dzieci wzięły od Harriet klucze i pobiegły na tył domu. - Mówiłem ci już w Dublinie, że kiepsko ze mną. - Słuchaj, może powinieneś z tym pójść do lekarza? Albo raczej do psychologa? - Nie! - Zatrzasnął drzwiczki samochodu. - Daj spokój, nudzi mnie ta rozmowa. Lepiej pokaż mi swój dom. Niech ujrzę, gdzie cię będę odwiedzał, gdzie będziemy siedzieć przy kominku i zajadać się racuszkami w długie, zimowe wieczory! Trudno było nadążyć za huśtawką jego nastrojów. Harriet już nie pierwszy raz zastanawiała się, czy przyczyną nie są narkotyki. Wiedziała od Felicity, że przed laty przeszedł fazę amfetaminowo

kokainową. Właśnie dlatego Jeff zabronił Dominikowi wstępu do ich domu; nie życzył sobie, żeby jego dzieci choćby na odległość miały do czynienia z kimś, kto może być narkomanem. Cokolwiek jednak było przyczyną chimerycznego zachowania Dominika, Harriet nie była w stanie długo się na niego gniewać. Zresztą nigdy tego nie potrafiła. Na tym właśnie polegał kłopot z Dominikiem: żył we własnym świecie i nie można go było osądzać według normalnych standardów. Wewnątrz domu panował straszny ziąb, więc Harriet czym prędzej zabrała się za swoje pomiary. Powierzyła dzieciom zadanie oprowadzenia Dominika, a sama sprawdziła wszystkie miejsca, w których miały się znaleźć co większe meble. Kiedy zakończyło się postępowanie spadkowe, wraz z rodzicami sprzedali większość rzeczy Jeffa i Felicity. Jednak jako osoba nader praktyczna, zachowała większość urządzeń kuchennych, a także najpotrzebniejsze meble, takie jak stół kuchenny i krzesła, półki na książki oraz oczywiście wszystko, co znajdowało się w dawnych sypialniach dzieci. Wszystko zgromadzono w garażu rodziców, gdzie spoczęły też jej rzeczy zabrane z oksfordzkiego mieszkania. Cieszyła ją myśl, że znów będzie używać swoich własnych mebli, jednak nie była już teraz taka pewna, czy przywrócenie do życia pamiątek po siostrze było rzeczywiście tak dobrym pomysłem. W założeniu miały sprawić, że Carrie i Joel poczują się jak u siebie w domu, ale co, jeśli się myli? Jeżeli widok tych rzeczy odnowi dopiero co zagojone rany? Dominik nie powiedział ani słowa na temat domu, dopóki nie zamknięto drzwi na klucz i dzieci nie zaciągnęły go za rękę do ogrodu, by podziwiał widok na kanał. Dopiero wówczas wyraził swoją aprobatę: - Felicity byłaby zachwycona. - A potem już tylko spoglądał w milczeniu na parę przelatujących łabędzi, opierając się łokciami o murek. Jakby znikąd, na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Chodźmy coś zjeść. Otrząsnął się z rozmarzenia. - Do jakiegoś pubu. Musimy uczcić ten dzień. - A co w nim jest do uczczenia? - zdziwiła się.

- To, że jednak postanowiłem cię przeprosić. - Naprawdę? Skąd ten pomysł? - Szczerze mówiąc, nie bardzo wiem. Czy znasz w okolicy jakiś rodzinny pub, mam na myśli jedno z tych potwornych miejsc, które przewidują rozrywki i zagrody dla młodych dzikusów? Jakieś połacie ruchomego piasku, do którego można by wrzucić tych dwoje, umożliwiając nam tym samym spokojną rozmowę? Ruchomych piasków nie było, trafiło się za to coś znacznie lepszego: zagródka pełna kolorowych, plastikowych piłek i ogromny tor przeszkód. Na ten widok dzieciom aż zaświeciły się oczy. Taka sceneria jako tło do lunchu z Dominikiem była czymś zupełnie surrealistycznym. Chyba tylko królowa wyglądałaby tu bardziej nie na miejscu. - Felicity opowiadała mi o takich miejscach, stąd wiem o ich istnieniu - stwierdził, rzucając papierową serwetkę na talerz, gdzie pozostał niedojedzony befsztyk i resztki pieczywa czosnkowego, a potem dodał, omiatając wzgardliwym spojrzeniem tętniący od tandetnej muzyki pub: Nie przypuszczałem jednak, że są aż tak upiorne. Ktokolwiek wpadł na ten pomysł, najwyraźniej nie mógł się zdecydować, czy chce stworzyć przedszkole, czy raczej może klub sado-maso. - No tak, porównanie iście w twoim stylu. - Co to jest sado-maso? - Nic, czym musiałabyś kiedykolwiek zaprzątać sobie głowę, Carrie zbyła ją Harriet. - Czy wiecie już, co chcecie na deser? Co powiecie na lody? Carrie wydęła policzki. - Jestem tak najedzona, że już nie dam rady - oznajmiła. - Ja też - zgodził się Joel. - Możemy iść się pobawić? - No jasne. Carrie, bardzo cię proszę, miej oko na swojego brata. I nie zapomnijcie, gdzie zostawicie buty. Joel nagle zmarkotniał. Obszedł stolik, żeby stanąć tuż obok Harriet. - A może przyjdziesz i na nas popatrzysz?

- Po co? Sami dacie sobie radę. Przytulił się do niej i oparł o nią całym ciężarem drobnego ciała. - Proooszę... - No, niech będzie, ale tylko przez chwilę. Rozpogodził się od razu i chwycił za rękę, ciągnąc w swoją stronę. - Albo tu zostaniesz sam - poinformowała Dominika - albo chodź popatrzyć razem ze mną. - Ależ za żadne skarby nie wyrzekłbym się tej rozkoszy. Hej, dzieciaki, może wrzucimy tam Harriet, co? Jest nieduża, więc nikt nie zauważy! Carrie i Joel wybuchnęli śmiechem, a Harriet zrobiła groźną minę. - Nawet o tym nie myśl! Potargał jej włosy i zaśmiał się. - Będę myślał, o czym tylko zechcę. Minął kwadrans, a ona i Dominik wciąż stali przy balustradce okalającej teren przeznaczony dla dzieci, obserwując uwijające się po nim maluchy. Za każdym razem, gdy Harriet chciała już odejść, natychmiast pojawiał się Joel i żądał, żeby została. - Wybacz - rzekła do Dominika - ale chyba ugrzęźliśmy tu na dobre. Machnął ręką. - Potrafię sobie wyobrazić gorsze miejsce. - Naprawdę potrafisz? - Lunch z moimi rodzicami na Maple Drive byłby sto razy gorszy, zapewniam. A tak w kwestii formalnej: jest mi przykro z powodu tamtego wieczora z Milesem, bardziej niż potrafię to wyrazić. W pełni zasłużyłem na karę, jaką mi wymierzyłaś. Czy zostało mi wybaczone? - Zastanowię się. Obdarzył ja uśmiechem. - Tak więc mamy to za sobą. Poproszę w takim razie o szczegółową relację - chciałbym się dowiedzieć, co odkryłaś na temat Felicity i jej nie tak znów tajemniczego kochanka. Jestem pewien, że masz już jakieś konkretne dowody.

Harriet zawahała się. Jeśli Dominik usłyszy o tym, co odkryła, nie wiadomo, jak się zachowa, mając już pewność, że Miles przeżywał burzliwy romans z Felicity? Czy w obecnym stanie umysłu Dominik nie dojdzie do wniosku, że Miles w jakiś sposób spostponował osobę jego najukochańszej przyjaciółki? Jednak ta chwila wątpliwości wystarczyła Dominikowi. Już wiedział. - Aha, więc coś masz! Witamy detektywa w naszym gronie! No już, już, opowiadaj. Nawet nie próbowała wymyślić jakiegoś łgarstwa, żeby go zbyć. Zorientowałby się natychmiast i zaczął maglować tak długo, aż i tak wydusiłby z niej całą prawdę. Opowiedziała mu więc po prostu o ostatnim e-mailu, który przeczytała. - Wiedziałem. Wiedziałem, od chwili, gdy mi to opowiedziałaś w Dublinie. Proszę, proszę. Czyż to nie prawda, że cicha woda brzegi rwie? A co powiedział Miles, kiedy go o to zapytałaś? - Nie rozmawiałam o tym z Milesem i wcale nie jestem pewna, czy chcę takiej konfrontacji. - Doprawdy? A przecież, o ile się nie mylę, całkiem niedawno wiązałaś z nim pewne nadzieje. Czyż nie? Och, tylko nie obrażaj mojej inteligencji, udając zdumienie i oburzenie. Właśnie to cię pchnęło do tej przygody z niejakim Willem. Chciałaś się odegrać na Milesie. Odgadł tak trafnie, że aż jej dech zaparło. Ale to tylko domysły z jego strony - powiedziała sobie. Nie mógł wiedzieć, co działo się w jej myślach, kiedy tamtej nocy poprosiła Willa, żeby ją pocałował. - Przestań kombinować - powiedziała stanowczym tonem. - To są sprawy osobiste, a dotyczą tylko mnie i Willa. - Co ty pleciesz, Hat? Tacy starzy przyjaciele, jak my, nie mają przed sobą tajemnic. Bo chyba zdajesz sobie sprawę, że skoro nie ma już Felicity, jesteś moją najdawniejszą i najbliższą przyjaciółką? Nie była pewna, czy ma to wziąć za dobrą monetę, czy tym bardziej mieć się na baczności. - Może i tak, ale tym niemniej nie zamierzam ci nic opowiadać. To nie byłoby w porządku, jeśli chodzi o Willa. Kwestia szacunku, przynajmniej tyle jestem mu winna.

- Jakie to szlachetne. Chciałbym być bardziej podobny do ciebie pod tym względem. Ale smutna prawda jest taka, że nie ma we mnie ani krzty szlachetności. Mój ojciec dał z siebie wszystko, aby o to zadbać. W jego głosie zabrzmiało coś, co zupełnie do niego nie pasowało. Jakby rozżalenie? Harriet popatrzyła na niego uważnie. - Nie dziw się tak - powiedział. - Prędzej czy później musiała nadejść ta chwila, w której obarczam ojca całą winą za moje postępki. Cóż, to on stworzył mnie takiego, jakim jestem. - Koniecznie musisz zwalić winę na kogoś innego? - Tak ci się może wydawać, ale akurat tym razem to nie jest żaden wykręt z mojej strony. Tak się składa, że to prawda. Od zawsze wiedziałem, że muszę się od niego odciąć, a w tym celu trzeba było wykreować samego siebie na nowo. Zabiłbym się z radością, gdybym nie miał innego wyjścia, jak stać się kimś w rodzaju doktora Harveya McKendricka. Tego lekarza, którego medykamenty nigdy nikomu nie przyniosły nic dobrego. Rzecz w tym, że pan doktor o wiele sprawniej niszczy ludzi, niż ich uzdrawia. Kiedyś, kiedy byłem chłopcem, pokazywał mi pornosy. Nic szczególnie zdrożnego, zwykłe świerszczyki, którymi delektował się w sekrecie. Otóż widzisz, zaczął wówczas podejrzewać, że nie jestem całkiem normalny. Kiedyś przyłapał mnie na tym, jak czesałem włosy mojej matki, po czym skatował mnie prawie do nieprzytomności. Wówczas powziąłem decyzję, że chcę iść do szkoły z internatem -po prostu, żeby uciec od niego. Tymczasem stary głupiec doszedł do wniosku, że czysto męskie otoczenie wyleczy mnie z moich skłonności, wybije mi je z głowy. W pierwszym tygodniu szkoły zostałem trzykrotnie zgwałcony przez głównego prefekta i jego przy-dupasów. Miałem wtedy jedenaście lat. Niewiele więcej, niż teraz ma Carrie. To było druzgocące wyznanie. I ona, i Felicity wiedziały, że Harvey McKendrick ma ciężką rękę, zawsze też trochę się go bały, ale teraz usłyszała coś wprost potwornego. Jak ojciec może tak postępować z własnym dzieckiem? Jakie spustoszenia poczyniłoby takie traktowanie w psychice wrażliwego chłopca, na przykład

Joela... który też przecież tak lubił czesać swoją matkę? Wzdrygnęła się na tę myśl. Niech no to tylko ktoś go tknie, a zginie z jej ręki. I tu należałoby spytać: co zrobiła Freda McKendrick, żeby chronić swojego starszego syna? - Ale my wszyscy myśleliśmy, że wysłali cię do tamtej szkoły, bo byłeś taki zdolny - zauważyła. Zaśmiał się - krótko, z goryczą. - Świetna wymówka. A przy tym dzięki niej tym bardziej stałem się outsiderem. Mój ojciec zawsze był i jest nadal domowym tyranem, sadystycznym despotą. To wcale nie przypadek, że matka cierpi na agorafobię. Dzięki temu znajduje się całkowicie pod jego kontrolą. - Czy Felicity wiedziała o tym wszystkim? Skinął głową. - Felicity wiedziała o mnie wszystko. Właśnie dlatego tak strasznie mi jej brak. Jak doskonale ujął to Victor Hugo, „największym szczęściem w życiu jest przekonanie, że jest się kochanym; kochanym dlatego, że jest się sobą - albo rzeknijmy lepiej, kochanym pomimo tego, iż jest się sobą..." - objął Harriet ramieniem i przyciągnął ją ku sobie. - Ale teraz mam ciebie - ucałował ją w czoło. - Och, Hat, jak dobrze móc z tobą porozmawiać. Ej, wiesz, co powinniśmy zrobić? Powinniśmy wziąć ślub. Wychowywalibyśmy Carrie i Joela razem. Zapewne nie bylibyśmy najbardziej ortodoksyjnymi rodzicami, ale i tak poradzilibyśmy sobie lepiej, niż większość kretynów, którzy się do tego zabierają. Zaśmiała się nerwowo. Czasami trudno było się zorientować, kiedy żartuje, a kiedy mówi poważnie. - Chyba powinieneś wyjść na zewnątrz i odetchnąć świeżym powietrzem. Zaczynasz bredzić. Odwrócił głowę w jej stronę i spojrzał jej głęboko w oczy. Od razu ta bliskość wywołała w Harriet niebezpieczną mieszankę uczuć -miłości, nienawiści, podziwu, czułości, lęku... ale przede wszystkim zakłopotania. W dodatku ze wszelkich sił starała się nie dać tego po sobie poznać. Nie mogłaby znieść, gdyby wiedział, jakie robi na niej wrażenie.

- Prawdę mówiąc, mówiłem całkiem serio - stwierdził. - Mogłabyś przeprowadzić się do Cambridge. Bez trudu znalazłabyś tam pracę. - A jak wyglądałoby nasze małżeństwo? - Byłoby niekonwencjonalne. Takie są zazwyczaj najlepsze. - Aha... a więc, podczas gdy ty byś szalał ze wszystkimi dostępnymi mężczyznami w Cambridge... to co bym właściwie miała robić? Uśmiechnął się przekornie. - Pozostawiam to twojej wyobraźni. Posiadasz takową, jak sądzę? Teraz już na pewno się z niej naśmiewał, znalazła się znów na pewniejszym i bezpieczniejszym gruncie, więc mogła spokojnie odpowiedzieć: - Zapewniam cię, Dominiku, że mojej wyobraźni nic nie brakuje.

Styczeń Syrena Pewna syrena jak swojego W kąpieli posiadła młodzieńca nagiego; Przywarła ciałem do jego ciała, Zaśmiała się i zanurkowała, W rozkoszy się zapamiętała; że nawet kochankowie toną, zapomniała. W. B. Yeats

Rozdział pięćdziesiąty szósty Nadszedł pierwszy stycznia; w tym dniu McKendrickowie tradycyjnie wydawali swój doroczny koktajl. Na górze dzieci, które wstały przed kilkoma minutami, szalały już na dobre. Cały ogród pokrył się w nocy grubą warstwą śniegu; spoglądając przez okno na gałęzie drzew, Bob stwierdził, że pogoda jest całkowicie bezwietrzna. Niebo było jak z ołowiu, z czego należało wnioskować, że w każdej chwili znów może zacząć padać, a prognozy zapowiadały nadchodzącą falę mrozów. Nalał wody do czajnika i włączył go. Miał nadzieję, że Harriet nie opóźni przeprowadzki z powodu pogody. Kiedy wraz z dziećmi opuści ich dom, wówczas będzie można pomyśleć o powrocie do normalnego życia. Wiedział, co prawda, że to w gruncie rzeczy nierealne. Ze nie mogą liczyć na nic więcej, niż tylko namiastkę normalności, bo i tak nigdy i nic już nie będzie tak, jak dawniej. Jennifer powiedziała mu, że jego życie zmieniło się w sposób nieodwołalny i jedyne, co mu pozostaje, to akceptacja tego faktu. Tylko jak go zaakceptować? W jaki sposób robi się coś takiego? Pogodzenie się z nową rzeczywistością stanowiło w jego oczach karygodne zszarganie pamięci Felicity, coś jeszcze bardziej drastycznego niż odczucia, jakich doznał, spoglądając na Carrie i Joela cieszących się z Gwiazdki, choć ich matka umarła. Bob nie potrafił i nie chciał się na coś podobnego zdobyć. Nigdy. Inni - i jakże znienawidził ich za to! - aż nazbyt gorliwie starali się udawać, że Felicity to już tylko przeszłość. On nigdy jej nie zdradzi. Harriet spełniła obietnicę daną dzieciom i wzięła udział w lepieniu bałwana. Potem, gdy wszyscy troje w kuchni odzyskiwali utra-

cone kalorie, pijąc z kubków gorącą czekoladę, powiedziała ojcu -matka leżała w łóżku, odpoczywając po bezsennej nocy - że zamierza zrobić porządek w niektórych rzeczach Felicity zalegających garaż. Przerwał pucowanie butów na przyjęcie u McKandricków i rzucił jej niechętne spojrzenie. Wiedziała, jak jest wyczulony na punkcie wyrzucania pamiątek po Felicity, więc wyjaśniła: - Nie chcę zabierać ze sobą jakichś przedmiotów, które będą leżeć bezużytecznie na strychu czy w garażu. Nie mam tyle miejsca, co tutaj. - Nie zostało ci zbyt wiele czasu - zauważył, spoglądając na zegar nad lodówką. - Za dwie godziny mamy być u Harveya i Fredy. - Więc im prędzej zacznę, tym szybciej skończę - oznajmiła, i nim zdążył znaleźć inny powód, dla którego nie powinna grzebać w rzeczach Felicity, wymknęła się z kuchni. W garażu znajdował się gazowy piecyk, którego jej ojciec używał podczas chłodnych dni, jeśli przyszła mu ochota majsterkować przy swoim warsztacie, ale ponieważ teraz pomieszczenie było bardzo zagracone, Harriet postanowiła na wszelki wypadek go nie włączać. Pomijając już obawę, że meble Felicity i inne rzeczy przemienią się w kupkę popiołu, obawiała się po prostu ataku astmy, a chłód i wilgoć w połączeniu z masami kurzu i smrodem gazu łatwo mogły takowy spowodować. Ostatni atak przytrafił jej się w antykwariacie Willa, czyli już dosyć dawno. Przypomniała sobie, jak troskliwie się nią wówczas zaopiekował - a potem to absurdalne uczucie, jakie towarzyszyło jej w drodze do Kings Melford, kiedy to wyobrażała sobie, że rozmawia w samochodzie z Felicity i była przekonana, że zawiodła pokładane w sobie zaufanie. Próbowała opowiedzieć o tym Dominikowi tamtego dnia, kiedy poszli razem z dziećmi na lunch, ale nie wykazał najmniejszego zainteresowania. Próbował za to dowiedzieć się czegoś więcej o niej i o Willu. - Widzę, że go naprawdę lubisz - stwierdził. - Tak - odpowiedziała bez wahania. - Jest sto razy fajniejszy od ciebie. - O rany, widzę, że za nim szalejesz. Szczęściarz z niego.

- Szczęściarz to nie najlepsze określenie. Jego starsza córka właśnie umarła i cały świat rozsypał mu się w gruzy. Przyglądał jej się z rozbawieniem. - Znów się złościsz. Dlaczego? - Może jestem zmęczona twoimi perwersyjnymi gierkami. Takimi, jak ta sugestia, żebyśmy wzięli ślub. To chyba najbardziej chora rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałam. - Myślę, że za wiele ode mnie wymagasz. Ale, jak już nieraz mówiłem, twój uparty, jednowymiarowy móżdżek pozwala ci widzieć sprawy tylko w czerni i bieli. Pewnego dnia zdasz sobie sprawę, że istnieje też milion odcieni szarości pomiędzy nimi. Odsuwając od siebie myśli o Willu i Dominiku, Harriet skupiła się na pracy, którą przyszła tu wykonać. Szkoda, że nie zrobiła tego wcześniej, bo do przeprowadzki zostało już niewiele czasu. Uprzątnęła miejsce przed warsztatem ojca, żeby złożyć tam na stos wszystko, czego nie chce zachować. Potem ojciec będzie mógł przejrzeć te rzeczy, jeśli zechce, i ocalić je od wyrzucenia. Po jakiejś godzinie - wkrótce będzie musiała skończyć i iść się przebrać - zabrała się za ostatnie pudło. Jak pamiętała, sama w swoim czasie wrzuciła do niego albumy ze zdjęciami oraz pliki luźnych fotografii, pospinanych byle jak za pomocą gumek. Wówczas nie miała dość odwagi, by je oglądać i uporała się z pakowaniem tak szybko, jak tylko było to możliwe. Na okładce jednego z albumów widniała wyblakła fotografia; Harriet rozpoznała na niej siebie oraz Felicity i Dominika. A gdzie Miles? Ale zaraz sobie przypomniała, przecież to on robił to zdjęcie. Byli wtedy w Durham, na spacerze nad rzeką. Dzień był bardzo mroźny, a Miles i jego brat przyjechali do nich w odwiedziny. Było to jeszcze zanim na scenie pojawił się Jeff. Dominik odgrażał się, że ściągnie spodnie, o ile Miles nie pospieszy się z tym zdjęciem. Jacy byliśmy wtedy młodzi - pomyślała Harriet, otwierając album, żeby przypomnieć sobie tamte czasy. Młodzi i zadufani w sobie -uśmiechnęła się, przerzucając stronice. Wydawało nam się, że wiemy wszystko o wszystkim. Jakże się myliliśmy... Odwróciła kolejną stronę; z albumu wypadło jakieś zdjęcie i wylądowało obrazkiem do dołu u jej stóp na brudnej podłodze. Przy-

kucnęła, żeby je podnieść, odwróciła i zamarła. W pierwszym odruchu chciała schować tę fotografię i udać, że jej w ogóle nie widziała. Nie mogła jednak oderwać od niej oczu. Wstrzymując oddech, wpatrywała się w nagie ciała uchwycone podczas intymnego zbliżenia. Zdjęcie musiało być zrobione przy użyciu samowyzwalacza, było drastycznie dosłowne, ale zarazem emanowało erotyzmem. Dwoje ludzi widocznych na nim nie oddawało się niczemu, czego nie robiłaby ostatnio z Willem, a jednak Harriet była wstrząśnięta. Nie z powodu samej treści zdjęcia, lecz dreszcz zgrozy przechodził ją na myśl, że oznacza ono coś znacznie więcej. Położyła odwróconą fotografię na drżącej dłoni i zauważyła, że po drugiej stronie Felicity napisała: „Dusza i ciało nie znają granic". Pod spodem widniała data: w lutym zeszłego roku. Czuła się zdruzgotana. Jak mogła być taka głupia? Wyglądając przez okno salonu, Will obserwował, jak z kolejnego samochodu wysiadają goście, przybywający na party do McKendricków. W jego skrzynce na listy również znalazło się zaproszenie, ale od razu wyrzucił je do kosza. Chyba nie myśleli poważnie, że się tam pojawi? Stał tak w oknie, przyglądając się w roztargnieniu ulicy, aż pojawił się znajomy samochód, który ostrożnie skierował się ku podjazdowi wiodącemu do jego domu, uprzednio na tę okazję zamiecionemu przezeń starannie ze śniegu. Na poły spodziewał się, a na poły miał nadzieję, że śnieg zniechęci Maxine, która zadzwoni i odwoła wizytę. Jednak nie, właśnie się pojawiła. Teraz już było za późno, żeby się wycofać. Nie miał pojęcia, jak zostaną przyjęte jego słowa, uważał jednak, że musi się postarać, że jest to winien Suzie. Chodziło mu o to, że jeśli on i Maxine zdołają zapomnieć o przeszłych nieporozumieniach, przyszłość może przestanie wydawać się tak bezsensowna. Otworzył Maxine drzwi i zaskoczył ją pocałunkiem. Drgnęła nerwowo, jakby ją uszczypnął. - A to co znowu? - spytała.

- Szczęśliwego Nowego Roku - powiedział i zaproponował, że weźmie od niej okrycie. Miała na sobie futro, prawdziwe, w kaj-makowym kolorze. - Nie, na razie nie - zaprotestowała, otrząsając się demonstracyjnie. Strasznie przemarzłam. Domyślił się, że tak naprawdę nie chce rozstać się z futrem, bo nie ma zamiaru zabawić u niego długo. - Zaparzę kawy. Prawdziwej - dodał, nim zdążyła odmówić pod pretekstem, że nigdy nie pije kawy instant. - Właściwie nie mam ochoty - rozejrzała się niepewnie po ciasnej kuchni. - Zaparzę na wszelki wypadek. Napełniał właśnie ekspres, kiedy Maxine odkaszlnęła i odezwała się: - No dobra, nie utrudniajmy sobie życia. O czym chciałeś ze mną porozmawiać? Odstawił kawiarkę, wziął głęboki wdech i odwrócił się w jej stronę. Odwagi - powiedział sobie. A poza tym, czy jest jeszcze coś do stracenia? - Maxine, wiem, że trudno będzie ci w to uwierzyć, ale chciałbym, żebyśmy zostali przyjaciółmi. - Oddychała pospiesznie, nerwowo. Zwolnił więc i dodał. - Chciałbym czuć się dobrze w twoim towarzystwie i żebyś ty dobrze się czuła w moim. - Zmusił się, żeby spojrzeć jej w oczy. - Przynajmniej na tyle swobodnie, żebyś nie miała oporów przed zdjęciem płaszcza, gdy znajdziesz się w tym domu. - Ale dlaczego? Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? - Dlatego, że kiedyś się kochaliśmy i uważam, że to nadal powinno coś dla nas znaczyć. - A jeśli nie znaczy już nic? - Nie wiem. - Oparł się o szafkę i przesunął dłońmi po twarzy. Pewnie powiesz, że oszalałem, ale wydaje mi się, że jeśli zbliżymy się do siebie, spełnimy jakiś obowiązek wobec Suzie. Powiem wprost: boję się, że nie wytrzymam, o ile mi nie pomożesz. - Nic nie przywróci jej do życia. Nie łudź się.

- Zdaję sobie z tego sprawę. Wiem tylko, że była częścią ciebie i mnie, więc jeśli między nami jakoś w miarę się ułoży... - urwał i zwiesił głowę. Podjął dopiero po chwili: - Słuchaj, Maxine. Przyznaję, jestem kompletnie załamany. Sam nie dam rady. - Mówisz o tym, żebyśmy zostali przyjaciółmi, o niczym więcej? upewniła się, już łagodniejszym głosem. - Nie masz na myśli tego, żebyśmy znowu byli ze sobą? Spojrzał na nią. - Nie, myślę, że to już byłoby trochę zbyt wielkie wyzwanie dla nas obojga, nie sądzisz? Po raz pierwszy od chwili, gdy się zjawiła, rysy jej twarzy zelżały. - Masz rację. Zresztą Steve również mógłby mieć tu coś do powiedzenia. - Wiem, powtarzam się, ale naprawdę jestem przekonany, że to równy gość. Zazdroszczę ci, że masz teraz kogoś, na kim możesz polegać. - A co z tą dziewczyną, z którą się spotykałeś? Co się z nią dzieje? - Doszła do wniosku, że nie chce mieć do czynienia ze starcem. - O ile była od ciebie młodsza? Gemma dawała mi do zrozumienia, że jest niemal w wieku... Suzie. - Obawiam się, że Gemma chciała tylko narobić trochę zamieszania. Harriet ma trzydzieści trzy lata. Obliczyła szybko w pamięci. - To jeszcze nie tak źle - zauważyła. - Tylko trochę więcej, niż różnica wieku między mną a Stevern. Zdjęła futro i przełożyła je przez oparcie krzesła. - Czy propozycja dotycząca kawy jest nadal aktualna? Odetchnął z ulgą; przynajmniej jego błaganie o pomoc nie zostało wprost odrzucone. - Napaliłem w kominku, może siądź sobie i zaczekaj w cieple? Przeszła do salonu; po kilku minutach przyniósł tacę z kawą. Zastał Maxine, stojącą przy biurku; oglądała zdjęcia w ramkach. A właściwie jedno, które podniosła do światła. Była na nim Suzie i Gemma jako małe dziewczynki - blond włoski, balowe sukieneczki... Postawił tacę i podszedł do Maxine.

- Nie chciałam być taką złą matką - usłyszał jej szept. Położył rękę na jej ramieniu. - Nie byłaś złą matką, Maxine. Nie wolno ci tak o sobie mówić. Odstawiła zdjęcie obok pozostałych. - Najbardziej żałuję tego, że nigdy nie dowiedziała się, jak bardzo ją kocham. Szkoda mi było czasu, żeby jej powiedzieć. Ani razu nie usłyszała ode mnie, ile dla mnie znaczy. Ja... zawsze byłam taka zajęta. Zbyt zajęta, bo starałam się być osobą, którą chciał widzieć we mnie mój ojciec, a przynajmniej tak mi się wydawało, że tego chciał... - Jej głos zadrżał, podniosła dłoń do ust. - Może siądziemy? - zaproponował. - Uwielbiałam go bezkrytycznie - ciągnęła, nie ruszając się z miejsca. - Zresztą ty zawsze o tym wiedziałeś, prawda? - Teraz jej głos już wyraźnie drżał. Skinął głową. - Jako dziecko uważałam, że jest lepszy od Supermana. Byłam mu oddana bez reszty. Chciałam być właśnie taka jak on, wszechmocna i niepokonana. - Łzy napłynęły jej do oczu. - Poświęciłam dla niego wszystko. Głupie, młodzieńcze marzenia... Ciebie. A teraz Suzie. Gdyby nie ta obsesja, żeby iść jego śladem, żeby udowodnić sobie, że jestem jego godna... Suzie nadal by żyła. To wszystko moja wina. Wiem, że to moja wina. Łzy płynęły ciurkiem po jej twarzy. Will przygarnął ją łagodnie ku sobie i próbował uspokoić, ale nie słuchała go, oskarżała się i rozklejała coraz bardziej. Też miał łzy w oczach, więc dał jej spokój i pozwolił się wypłakać. Tylko raz przedtem widział, jak Maxine płacze. Było to wtedy, gdy zmarł jej ojciec. Koktajl u McKendricków trwał już od pół godziny i wszystko wskazywało na to, że będzie tak beznadziejnie nudny, jak zawsze. Ci sami goście, co zwykle, kręcili się wciąż koło bufetu z przekąskami, a Harriet udawała osobę wielce towarzyską, w rzeczywistości ignorując wszystkich.

W zasadzie nie miała zamiaru wywoływać aż takiej sceny, kiedy jednak doszło co do czego - gdy Dora i Derek poszli do kuchni po sok pomarańczowy dla dzieci i znalazła się sama z Milesem oraz Dominikiem - po prostu krew ją zalała i poszła na całego. Miała dość czasu, żeby wszystko zaplanować i teraz była już jak najbardziej gotowa do konfrontacji. - Chcę z wami o czymś porozmawiać - oznajmiła. - Chodźmy na dwór, żeby nikt nie usłyszał. - Harriet, czyś ty oszalała? Przecież jest minus sześć stopni! - Dominiku, uwierz mi, nie jestem w nastroju, żeby się z tobą przekomarzać. Wychodzimy, już. Miles, ty także. Chyba że chcecie, żeby wasi rodzice usłyszeli, co mam do powiedzenia. - Podniosła głos i ludzie zaczynali spoglądać w ich stronę, ale teraz już było jej wszystko jedno. Chwyciła Dominika za łokieć. - Ruszże się - warknęła. - Już! Zatrzasnęła drzwi frontowe domu. - No, dobra - powiedziała. - Miles, jak długo byłeś kochankiem mojej siostry przed jej śmiercią? Nie musisz odpowiadać bardzo dokładnie, wystarczy, jeśli powiesz ile miesięcy, ile lat?

Rozdział pięćdziesiąty siódmy Miles wpatrywał się w nią, przerażony i osłupiały, tak właśnie, jak Harriet się tego spodziewała. - Nie krępuj się - powiedziała. - To wcale nie taka straszna tajemnica, jak ci się wydaje. Twój brat już dawno cię rozpracował. Nieprawdaż, Dominiku? Dominik spoglądał na nią uważnie, mrużąc z lekka oczy. Wyglądał na nieco zdezorientowanego, ale nie odezwał się ani słowem. - Zapomniałeś języka w gębie, czy co? - spytała ze złośliwą satysfakcją. - Niesamowite, chyba pierwszy raz w życiu. - Zaraz, może ktoś by mi wyjaśnił, o co tu, do cholery, chodzi? - Miles wreszcie odzyskał mowę. Spoglądając na przemian na obu braci, Harriet stwierdziła: - Trzeba przyznać, że to pytanie jest jak najbardziej na miejscu. Dominiku, może udzieliłbyś odpowiedzi swojemu bratu? Zazwyczaj masz odpowiedź na każde pytanie. Dominik wciąż milczał. - No cóż, skoro twój brat odmawia zeznań, pozwól, że ja go wyręczę. Kilka miesięcy temu odkryłam, że Felicity zdradzała z kimś męża. Kiedy wspomniałam o tym Dominikowi, usłyszałam od niego, kto najprawdopodobniej był jej kochankiem. Zgadniesz, o kim mowa? Tak, tak. O tobie. Miles rozdziawił usta ze zdziwienia. - Ale po co? - zapytał brata. - Po jaką cholerę to powiedziałeś? - Och, to stosunkowo proste - ciągnęła Harriet. - Nie zapominaj, że mamy do czynienia z mistrzem manipulacji. A najlepszy

sposób, żebym przypadkiem nie widziała w tobie kogoś więcej, niż tylko przyjaciela, to wbić mi w głowę, że posuwałeś w tajemnicy moją siostrę. O ile to możliwe, Miles zdębiał jeszcze bardziej. - Ale... to chore. Dominiku, chyba nawet ty nie upadłbyś tak nisko! - A jednak - podjęła Harriet, nie dając Dominikowi czasu na odpowiedź. - Ale zaczekaj, bo to nie wszystko. Będzie gorzej. Nie mógł dopuścić, by ktokolwiek z jego otoczenia był szczęśliwy, skoro on nie mógł. Mam sobie za złe, że byłam taka naiwna. Nie przyszło mi do głowy, że przecież może być biseksualny. Popełniłam fatalny błąd, bo uwierzyłam mu na słowo. Ty pewnie też. Myśleliśmy, że interesuje się tylko mężczyznami. Niby dlaczego mielibyśmy myśleć inaczej, przecież rozgłaszał to wszem i wobec! - Sięgnęła do kieszeni spodni i wydobyła zdjęcie, znalezione pośród rzeczy Felicity. Podsunęła je Dominikowi pod nos. - Rozpoznajesz tu kogoś? Nim zdążył coś powiedzieć, Miles wyrwał fotografię z ręki Harriet. Wpatrywał się w nią przez chwilę, najpierw z niedowierzaniem, potem nagle zrozumiał. - Ty! Ty i Felicity. Ty skurwysynu! Ty pierdolony gnoju! Pierwsze uderzenie trafiło Dominika w kość policzkową. Było na tyle mocne i nieoczekiwane, że zachwiał się i stracił równowagę. Nim zdołał ją odzyskać, Miles rzucił się na niego, tym razem całym ciężarem swojego ciała; puszysty śnieg złagodził ich upadek. Pięści Milesa trafiały w twarz Dominika, na śniegu pojawiły się czerwone plamy krwi. Harriet zdała sobie sprawę, że Dominik nawet nie próbuje się bronić - leżał tylko bezwładnie, pozwalając bratu wyładować na sobie złość. Drzwi za nimi otworzyły się nagle; Harvey McKendrick zapytał ostrym głosem, co tu się właściwie dzieje. - Czyście obaj poszaleli? - wrzasnął na swoich synów. - Przestańcie natychmiast! Wiedząc, że nigdy już nie trafi jej się lepsza okazja, Harriet zwróciła się do niego:

- Gratulacje, doktorze McKendrick. Zrobił pan potwora ze swojego starszego syna. Potwora, który bawi się ludźmi, wykorzystuje ich do swoich celów i znęca się nad nimi. Tak samo jak pan! Miles uspokoił się już, wstał i zaczął poprawiać na sobie ubranie. Dominik leżał dalej na śniegu z rozpostartymi ramionami, z jego ust i nosa ciekła krew. Za gospodarzem zebrał się tłumek gości, przyglądających się w niemym zdumieniu całej scenie. Harriet przez chwilę zrobiło się przykro, gdy spostrzegła, że przez okno salonu wygląda jej matka i Freda, ale nadal trzęsła się z gniewu, więc musiała zadać jeszcze ostateczny cios. - Przynajmniej raz, doktorze McKendrick, ten pański taki tak zwany koktajl nie był stratą czasu. - Odwróciła się na pięcie i wyszła na ulicę Maple Drive. Bob pomógł Harveyowi podnieść jego starszego syna na nogi. Nigdy nie przepadał za Dominikiem, i choć nie wiedział, o co bracia się pobili, przypuszczał, że racja leżała raczej po stronie Milesa, a jeśli Dominik oberwał, to słusznie mu się to należało. Zachodził jednak w głowę, co wspólnego z całą sprawą mogła mieć Harriet. Zabrał się właśnie za zbieranie drobnych monet, które musiały wypaść z kieszeni któregoś z braci, gdy coś nagle zwróciło jego uwagę; wyglądało to na starą fotografię zagrzebaną w śniegu. Pochylił się, żeby ją podnieść. - Na pana miejscu bym to zostawił. Nie ma pan ochoty tego oglądać. Miles stał obok niego, a w tonie głosu młodego McKendricka było coś takiego, że Bob natychmiast odwrócił fotografię, żeby jej się przyjrzeć. Znieruchomiał. Minęła dłuższa chwila, nim zdołał wykrztusić: - Kiedy zrobiono to zdjęcie? - Nie wiem dokładnie. - Chyba całkiem niedawno - mruknął Bob. Przyjrzał się drugiej stronie zdjęcia, gdzie zapisano datę. - Może lepiej niech mi pan to odda. Miles wyciągnął zakrwawioną dłoń po zdjęcie, ale Bob cofnął się. Teraz przed domem McKendricków stali tylko oni dwaj - przed-

stawienie się skończyło, reszta obecnych schroniła się w ciepłym wnętrzu. W tej ciszy, którą potęgował jeszcze tłumiący wszystkie dźwięki śnieg, Bob czuł, jak narasta w nim nieposkromiona wściekłość. Była tak przemożna, że wypełniała całe jego ciało, przemocą wypychała powietrze z płuc. - O to się biliście? - spytał bez tchu. W piersi czuł ucisk tak mocny, jakby zaraz miał dostać ataku serca. - Częściowo - przyznał Miles. - Felicity nigdy nie zdradziłaby męża - wyszeptał Bob. - Ona nie była... ona nie była taka. Była taka dobra... Była kochającą i oddaną matką. Twój brat musiał ją zmusić. To jedyne wytłumaczenie. 0 tak, z całą pewnością zmusił ją do tego - a myśl o Dominiku, który zmusza jego ukochaną dziewczynkę do czegoś, czego nie chciała, przepełniła kielich goryczy i wściekłość nagle znalazła ujście. Rozejrzał się dookoła, tocząc dzikim wzrokiem. - Gdzie jest ten podły skurwysyn? Zaraz dokończę, co ty zacząłeś! - Nie, proszę! On nie jest tego wart. Ale Bob go nie słuchał. Zrzucił dłoń Milesa ze swojego ramienia i wkroczył do salonu. - Gdzie on jest? - ryknął. - Gdzie jest ten podstępny bydlak? -Wpatrywali się w niego, nic nie rozumiejąc. Przepchnął się przez tłum gości, do kuchni. Zastał w niej Dorę z dziećmi, ale ani śladu nikogo z rodziny McKendricków. Wbiegł po schodach i wreszcie tam znalazł Dominika - w głównej sypialni; towarzyszyły mu Eileen oraz Freda. Opatrywały rany na jego twarzy. - Musimy porozmawiać, Dominiku McKendrick - oznajmił Bob, z trudem łapiąc oddech. - Czy to nie może poczekać? - spytała Eileen, która przestała ocierać wacikiem pękniętą wargę Dominika i wymieniła zaniepokojone spojrzenie z Fredą. Tamta była bliska płaczu, bezsilna i bezużyteczna, jak zwykle. Kretynka. - Nie. To musi zostać powiedziane teraz. - Co niby musi być powiedziane teraz? - Do pokoju wszedł rozjuszony Harvey. Musiał wejść tuż za Bobem po schodach. - Nie wystarczy, że twoja córka narobiła wstydu mnie i mojej żonie, prowokując moich synów do bitki przed naszym domem?

Bob w ułamku sekundy uprzytomnił sobie, że tego sąsiada nigdy nie lubił. Teraz zaś darzył go serdeczną nienawiścią. - Twój syn - wskazał szybkim ruchem głowy Dominika, który wciąż siedział na łóżku między swoją matką a Eileen - zrobił coś, czego Harriet nigdy by się nie dopuściła. Rozbił małżeństwo mojej córki. Zobacz sam podał mu fotografię. - Masz? Widzisz? - Natychmiast tego pożałował. Pokazywać w ten sposób nagie ciało Felicity komuś obcemu było wobec niej bluźnierstwem; jako ojciec nie mógł zrobić jej niczego gorszego. W pomieszczeniu zapadła cisza. Freda rozpłakała się, a Harvey spoglądał z obrzydzeniem na swojego syna. - Zawsze wiedziałem, że nie jesteś ciotą - stwierdził. - Tylko udawałeś, żeby mnie drażnić, żeby grać mi na nerwach. Przy tych słowach Dominik zerwał się na równe nogi. Odepchnął matkę. - Ty, ty i zawsze ty! Bezustannie ty, do jasnej cholery. No nie, tatku? Otóż żebyś wiedział, jestem biseksualny. Pierdolę się z kobietami i z mężczyznami. - Stanął przed ojcem i pchnął go w pierś. - No, to powiedz, tak jest lepiej? Czy to równie haniebne i też ci działa na nerwy? - Podszedł do Boba i nim Bob zdążył cokolwiek zrobić, wyrwał mu zdjęcie. - Jeśli to kogokolwiek obchodzi, kochałem Felicity. Kochałem ją zawsze i zawsze będę ją kochać. Na tej zapomnianej przez Boga planecie była jedyną osobą, dla której chciało mi się żyć. Bez niej wszystko straciło sens. Była moim życiem. Moją najukochańszą przyjaciółką - i kochanką. A teraz nie mam nic. Jednak nie spodziewam się, że ktokolwiek z was to zrozumie, bo wszyscy jesteście w stanie tylko udawać własne istnienie, brnąc w tandetnych kłamstwach przez nudną, prowincjonalną, pozbawioną krzty wyobraźni egzystencję. Brak wam jakichkolwiek prawdziwych uczuć, wszystkim z was, do cholery. - Zerknął raz jeszcze na fotografię, wetknął ją do kieszeni i wyszedł chwiejnym krokiem z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Will obserwował ze swojego okna niezwykłe poruszenie, jakie miało miejsce przed domem McKendricków; wszystko zaczęło się

zaledwie kilka minut po tym, jak odeszła Maxine. Widział też Harriet, która wyszła i skierowała się do domu. Nie mając nic specjalnego do roboty, stał dalej w oknie, przyglądając się ulicy i oczekując dalszego ciągu widowiska. Nie trwało to długo. Najpierw ujrzał maszerującego szybkim krokiem ciemnowłosego mężczyznę o gniewnym wyglądzie szedł tak prędko, że aż powiewały za nim poły długiego płaszcza - a było to niejakim wyczynem, biorąc pod uwagę fatalny stan chodnika - zaś wkrótce potem, gdy świeże płatki śniegu znów zaczęły wirować na wietrze, ponownie zobaczył Harriet. Tym razem była w fioletowej puchówce, otulona szalikiem, w rękawiczkach, wysokich butach i miała na głowie ów słynny czarny beret. Serce, które tak mu ostatnio ciążyło, zabiło trochę mocniej. Zdumiony, że zdolny jest odczuwać w ogóle cokolwiek, przyglądał się Harriet. Brnąc ostrożnie przez śnieg, przeszła na drugą stronę, ku śnieżce wiodącej nad kanał. W tej właśnie chwili podjął pewną decyzję i miał nadzieję, że jej nie pożałuje. Eileen poprosiła Dorę, żeby zabrała do siebie dzieci na resztę popołudnia, a zaraz potem pobiegła za Bobem. Nigdy nie widziała go tak rozgniewanego. Klął głośno, mówił sam do siebie... obawiała się, że może pójść za Dominikiem i zrobić coś głupiego. Jednak po Dominiku wszelki ślad zaginął. Nie wiedziała, co ma myśleć o oskarżeniach Boba. Nie widziała zdjęcia, choć mogła się domyślić, co przedstawiało. Właściwie nawet nie była zaskoczona. Felicity i Dominik zawsze trzymali się razem. Kiedyś niepokoiła się, by nie wynikła z tego jakaś niezdrowa historia miłosna, no i może instynkt jej nie mylił. Pamiętała, z jaką ulgą przyjęła usłyszaną od Felicity wiadomość, że Dominik jest homoseksualistą. W swej naiwności myślała wówczas, że ta jego obsesja związana z Felicity jakimś magicznym sposobem się zakończy. Najwyraźniej jednak się myliła, bo okazało się coś wręcz przeciwnego, fascynacja narastała i narastała. A co z Jeffem w tej całej sytuacji? Czy biedak wiedział, co się dzieje? Czy może dzieci wiedziały także? Niewykluczone, że przynajmniej czegoś się domyślały lub choćby przeczuwały, że między ich rodzicami się nie układa.

Zawołała do męża: — Proszę, zaczekaj. Nie mogę za tobą nadążyć. - Nie zwrócił jednak na nią uwagi. Poślizgnęła się na śniegu i o mało nie upadła. Bob poszedł na tył domu. Wiedział doskonale, co teraz zrobi. Zbyt długo tłamsił w sobie uczucia i udawał wobec całego świata, że nic mu nie jest. Śnieg padał coraz intensywniej. Otarł jego płatki z oczu, ust i nosa; gdy szedł przez zasypany trawnik, czuł lodowatą wilgoć przenikającą przez półbuty. Drzwi do garażu były otwarte. Wszedł i od razu znalazł to, czego szukał: swoją starą łopatę. Gdy tylko poczuł w rękach znajome, wygładzone od wieloletniego używania stylisko, od razu przepełniła go potężna energia. Jak ten pyskaty diabeł wcielony śmie twierdzić, że nie jestem zdolny do prawdziwych uczuć! Już ja mu pokażę! Pierwszego dzieła zniszczenia dokonał na bałwanie ulepionym rano przez Harriet i dzieci. Z prawdziwą satysfakcją, niczym kat, jednym celnym uderzeniem pozbawił go głowy. Marchewkowy nos przeleciał obok Boba, głowa bałwanka spoczęła u jego stóp, dwa krągłe kamyki spojrzały nań z wyrzutem. Odrzucił śnieżną kulę kopniakiem, potem zabrał się za resztę białej postaci. Uporawszy się z nią, podszedł do karmnika dla ptaków, uniósł łopatę nad głową obiema rękami i walnął z całej siły w drewnianą konstrukcję. Poczuł bolesne szarpnięcie w ramionach, gdy ostrze łopaty trafiło w cel, ale nie na próżno: rozległ się łomot i trzask pękającego drewna. W wyobraźni Bob miażdżył właśnie czaszkę Harveya McKendricka. Oraz głowę Dominika McKendricka. I tego naćpanego gnojka, który zabił jego ukochaną Felicity. Gdy uporał się już z karmikiem, podszedł do rabatki z różami. Ukryta była głęboko pod śniegiem, ale przecież znał rozkład tego ogrodu na pamięć, toteż ani przez chwilę nie musiał się zastanowić, gdzie skierować niszczycielskie ciosy. Pierwszy z nich był za te wszystkie nienarodzone dzieci.

Następne - za to, że oszukiwał własną żonę. Za to, że nie był lepszym mężem. Potem zabrał się za pergolę, którą zbudował trzy lata wcześniej, wzorując się na Montym Donie z ..Gardener's World". To dlatego, że zrobił z siebie takiego głupca w tej historii z Jennifer. Ze okazał się takim żałosnym słabeuszem. Skostniała od zimna i strachu, Eileen stała w padającym śniegu. Drżąc, patrzyła, jak Bob systematycznie unicestwia ogród, któremu poświęcił tak wiele ze swego życia. Dobrze zrobiła, zostawiając dzieci pod opieką Dory. Bob zaś nie zwracał na nią uwagi - ani też na oszalałe szczekanie Toby'ego za drzwiami prowadzącymi na patio - wiedziała jednak, że musi czuwać nad nim, dopóki nie uwolni ostatniego z demonów gniewu oraz rozpaczy. Poznała, że już po wszystkim, gdy zaczęło się ściemniać i wreszcie wyczerpany Bob opadł na kolana, zakrywając głowę ramionami. Jego płacz był czymś strasznym. Eileen miała nadzieję, że nigdy w życiu już nie usłyszy podobnego dźwięku. Modliła się, by oznaczał on uwolnienie się Boba od dręczących go koszmarów. „Boże, daj mu już ukojenie" wyszeptała, podchodząc do miejsca, w którym Bob spoczywał, skulony, jak ranione zwierzę, umierające w śniegu.

Rozdział pięćdziesiąty ósmy - Harriet? - spytał Joel. - Tak? - Kiedy dziadek poczuje się lepiej? - Nie wiem. W tej chwili jest z nim kiepsko. Musi dużo odpoczywać - Carrie mówi, że dostał grypy i że widziała go wczoraj, jak płakał. Czy on naprawdę płakał, Harriet? - Nie wiem. Nie było mnie przy tym. - Jak myślisz, dlaczego płakał? - Bo nie czuje się dobrze. Pomagał właśnie Harriet pakować swoje zabawki i książki do pudła. Pomyślał sobie, że rozmowa z dorosłymi najczęściej tak właśnie wygląda, w kółko to samo. Akurat z Harriet zazwyczaj tak nie było, ale może to z powodu tej jutrzejszej przeprowadzki po prostu nie ma czasu, żeby porozmawiać, jak należy. Mama zawsze powtarzała, że kiedy jest zajęta, nie może rozmawiać. „Odpowiem ci za minutkę, Joelu, tylko skończę to, co robię" - mawiała. Zawsze była zajęta swoim komputerem. Każdego ranka, kiedy wracali do domu po odwiezieniu Carrie do szkoły, wchodziła do pokoju gościnnego i włączała laptopa. „Idź się pobawić, muszę wysłać list do cioci Harriet" mówiła wtedy. Mama nieraz powtarzała, że Harriet to nie tylko jej siostra, ale także najlepsza przyjaciółka. A tymczasem Carrie, owszem, jest jego siostrą, ale chyba jednak nie jest jego najlepszą przyjaciółką. Teraz ciągle bawi się ze swoimi nowymi koleżankami. Ciągle o nich opowiada. A on,

Joel, nie ma nikogo. Tylko Harriet. I babcię. I dziadka. No, i wszyscy są zbyt zajęci, żeby z nim porozmawiać. Nagle posmutniał. I trochę się zaniepokoił. Wszystko się zmienia. To zaczęło się od tego nudnego przyjęcia, w dniu, kiedy zaczął padać śnieg. Właśnie od tego dnia wszystko zrobiło się inne. Najpierw usłyszał, jak Dora z kimś rozmawia o Willu, i że to okropne, ta śmierć jego córki, i jaki teraz musi być przygnębiony. Joel miał nadzieję, że nie chodzi o tę miłą dziewczynę, którą kiedyś, dawno, spotkali w tamtym sklepie ze starociami, w którym śmierdziało. Spytał o to babcię, ale od razu zorientował się, że ona tak naprawdę nie chce z nim rozmawiać. Tylko uściskała go i powiedziała, że nie ma się niczym martwić. Ale jak ma się nie martwić? Przecież wszyscy umierają. Kto będzie następny? Dziadek? Carrie wytłumaczyła mu, że dziadek złapał zarazki grypy na przyjęciu i właśnie dlatego mu odbiło, i zniszczył ogród. Jednak Joel nie wierzył Carrie. Nigdy jeszcze nie słyszał, żeby ktoś zniszczył ogród z powodu grypy. Wiedział, co się tak naprawdę stało. Dziadek na pewno wypił za dużo wina, tak jak tatuś tamtego dnia, kiedy obraził się na mamę i wyrzucił przez okno wszystkie jej książki. Padał deszcz, ale mama wybiegła wtedy na dwór w kapciach. Tylko te książki wpadły do kałuży, a ona potem płakała, bo się zniszczyły. Powiedziała, że to jej ulubione wiersze. Ale nie takie wiersze, jakie im czytała na dobranoc, śmieszne, z fajnymi rymami. To były poważne wiersze, bez żadnych obrazków. Nie lubił, kiedy tatuś tak się złościł i używał brzydkich słów. Harriet była przeciwna opowiadaniu dzieciom kłamstw. Gdy szło o rzeczy naprawdę ważne, wierzyła, że należy mówić im wszystko szczerze i wprost. Jednak z szacunku dla swoich rodziców zgodziła się, żeby póki co nie opowiadać im o załamaniu nerwowym taty. Tak samo, jak o śmierci Suzie. Może kiedy przeprowadzi się z nimi i nie będzie musiała tak ostrożnie obchodzić się z mamą, będzie mogła porozmawiać z nimi bardziej otwarcie. Póki co, musiała uporać się z przeprowadzką.

- Pospiesz się troszeczkę - zawołała wesoło do Joela - bo jak nie, to będziesz tu siedział do rana, aż przyjdą ci panowie z firmy przeprowadzkowej. - A o której przyjdą? - Koło dziewiątej, więc musimy wcześnie wstać. Pracowali razem jeszcze przez dwadzieścia minut, aż wreszcie wszystkie przytulanki, książki i gry znalazły się bezpieczne w pudłach. - No - stwierdziła z zadowoleniem - mamy to za sobą. Zauważyła, że Joel rozgląda się niepewnie po pustym pokoju. Nie spakowała tylko jego „jedwabiku", który leżał na łóżku obok poskładanej piżamy - i jego nowych kapci. Dodała więc, żeby poczuł się lepiej: - Świetnie się spisałeś. Nie mam pojęcia, jak bym sobie bez ciebie poradziła. Odpowiedział jej jednym z tych swoich niepewnych uśmiechów - co znaczyło, że owszem, wie - uśmiechu się po nim spodziewają, ale tak naprawdę wcale nie jest mu wesoło. - Mogę już iść się wykąpać? - Musisz poczekać, aż Carrie wyjdzie z łazienki. Prędzej lub później do tego dojść musiało. Carrie postanowiła właśnie, że jest już zbyt duża, żeby kąpać się ze swoim braciszkiem. Harriet wiedziała, że Joelowi bardzo to nie przypadło do gustu, bo czuł się w ten sposób wykluczony. Usłyszała, jak rozmawia z siostrą przez zamknięte drzwi łazienki i ziewnęła rozdzierająco, przeciągając się jednocześnie z rękami wyciągniętymi nad głową. Była wykończona. Większość dnia spędziła na przygotowaniach do przeprowadzki. Z drugiej strony, całe szczęście, że miała czym się zająć, bo w przeciwnym razie nie mogłaby opędzić się od rozmyślań o wydarzeniach ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Co prawda, nikt nie postawił jej tego zarzutu wprost, ale jakoś tak wyszło, że to wszystko była wina Harriet. Gdyby nie uparła się, żeby dokonać tej dramatycznej konfrontacji z Dominikiem, wówczas Miles nie rozprawiłby się ze swoim bratem w tak zdecydowany sposób, a jej ojciec nie dostałby szału i nie zdemolowałby ogro-

du. Zaś matka Harriet nie musiałaby patrzeć, jak straszliwe katusze przeżywa jej mąż. O załamaniu ojca - i o tym, że dowiedział się o romansie Felicity z Dominikiem - usłyszała, gdy wróciła do domu wieczorem i zastała w kuchni Milesa, który pił herbatę z jej matką. Mama powiedziała jej, że musiała wezwać do taty lekarza. „Teraz mocno śpi. Doktor dał mu coś na uspokojenie" - wyjaśniła. Potem zaś zaprowadziła ją do ogrodu, żeby przekonała się na własne oczy o rozmiarach spustoszeń - nawet po ciemku widać było, że rzeczywiście zniszczył dosłownie wszystko. No, prawie - bowiem nietknięty pozostał „domek Wendy", przez co ten krajobraz po bitwie robił jeszcze większe wrażenie. Ojciec nawet go nie tknął - domek stał pośród dojmującej pustki, rzucając podłużny cień na śnieżną połać - samotny, zbolały świadek masakry. Eileen ani słowem nie wspomniała o tym, że Harriet znikła na trzy godziny i nie zadawała żadnych pytań, za co Harriet była jej szczerze wdzięczna. Może mama po prostu domyśliła się wszystkiego i nie chciała ranić uczuć Milesa? Harriet doskonale zdawała sobie sprawę, że Miles koniecznie chciał z nią porozmawiać, ale Harriet już dość się tego dnia nagadała. Stwierdziła więc po prostu, że pójdzie po dzieci, które były wciąż u Dory i znów wyszła na mróz. W domu po drugiej stronie ulicy zasłony były zasunięte i wyobraziła sobie Willa siedzącego przy kominku - tak jak wtedy, gdy nieco wcześniej wychodziła z jego domu. Natychmiast po tym, jak powiedziała Harveyowi McKendrickowi, co o nim myśli, doszła do wniosku, że tylko spacer w tym okrutnym mrozie pomoże jej się uspokoić. Zobaczyła Willa, który czyścił ze śniegu ławeczkę w swoim ogrodzie. Trochę dziwne, że zajął się czymś takim, bo przecież wyraźnie zanosiło się, że zaraz znów zacznie padać. Na jej widok przerwał i bez słowa przyłączył się do niej, idąc obok, w krępującym milczeniu. Czuła, jak dociera do niej jego smutek. Musiało minąć kilka minut, nim odważyła się go spytać, co u niego słychać. - Bywało lepiej - odpowiedział. - A co u ciebie? Widziałem, że u McKendricków nastąpiła wymiana ciosów. Czyżby to wina sherry? Było nie dość wytrawne?

Zatrzymała się i popatrzyła na niego. - Brakowało mi ciebie. - I ja za tobą tęskniłem. - Śnieg rozpadał się na dobre, jego płatki szybko zaczęły tworzyć grubą warstwę bieli na ich ubraniach. Spojrzał w niebo; dostrzegła rozczulająco bladą skórę nad jego szalikiem i zapragnęła pocałować go w szyję. - Musimy podjąć jakąś decyzję - rzekł, przytupując z zimna. - Albo borykamy się ze śnieżycą, albo wracamy do domu. - Nie chcę iść do domu. Jeszcze nie teraz. - To chodźmy do mnie. Przydałoby mi się czyjeś towarzystwo. - Nawet moje? Starł płatek śniegu, który opadł na jej rzęsy. - Już mówiłem, że stęskniłem się za tobą. Zawrócili i ruszyli pospiesznym krokiem. Za kuchennymi drzwiami zrzucili buty i otrzepali śnieg z kurtek. Zaproponował jej kieliszek wina, ale odmówiła, obawiając się, że nawet kropla alkoholu może wystarczyć, żeby straciła panowanie nad swoimi emocjami. Gdy Will dorzucił drew do ognia, a ona przycupnęła przed kominkiem, z ulgą odnotowała, że w salonie nie ma ani śladu świątecznych dekoracji. Żadnej choinki, kartek z życzeniami, żadnej gwiazdkowej tandety. Tego się właśnie spodziewała. - A jak się miewa Gemma? - spytała, gdy zasiadł w fotelu obok niej. - Trudno powiedzieć. - Mówiła ci, że rozmawiałam z nią przed świętami? - Nie. - Dałam jej mój numer komórki, na wypadek gdyby chciała pogadać z kimś spoza rodziny. - To miłe z twojej strony. - Wiem, jak to jest, kiedy jest się tą z dwóch córek, która akurat przeżyła - i wszyscy o niej zapominają, bo w ich pamięci pozostaje tylko ta, która umarła. Wyraźnie obruszył się. - Nikt o niej nie zapomina. Nigdy bym jej czegoś takiego nie zrobił.

- To dobrze. Bo to najgorsza rzecz, jaka mogłaby jej się przytrafić. - Będę o tym pamiętał - odparł chłodno. Rozprostował nogi, opierając stopy blisko ognia. Po wyrazie jego twarzy zorientowała się - gdy tak spoglądał w palenisko - że uraziła go i wziął jej uwagę za przyganę. Właśnie chciała za to przeprosić, gdy odezwał się: - Opowiedz mi coś więcej o tym mordobiciu. O co poszło? Westchnęła. - To skomplikowane. - Takie właśnie jest życie. - A zwłaszcza moje. - Odwróciła się nieco, tak że siedziała teraz bokiem do ognia i twarzą do niego, opierając brodę o kolana. -Dziś rano zdałam sobie sprawę, że ktoś z rozmysłem manipulował moją osobą. Od wielu miesięcy wciskał mi łgarstwa. Bawił się mną w sposób, jakiego nawet nie potrafiłbyś sobie wyobrazić. No i jestem wściekła na siebie, dlatego że byłam tak strasznie naiwna, że nie miałam dość sprytu, żeby zdać sobie sprawę z tego, co się dzieje. Chyba odznaczam się szczególnym brakiem talentu, jeśli chodzi o czytanie między wierszami. - Czy mylę się, sądząc, iż kryje się za tym postać twojego starego przyjaciela, Dominika? Tego, który dziś porządnie oberwał? Skinęła głową. A potem opowiedziała mu całą tę obrzydliwą historię o kłamstwach, sekretach i zdradzie. Wyrzuciła z siebie wszystko - jak przez całe lata darzyła Dominika dziwną mieszanką uczuć, na które składała się miłość i nienawiść; jak wielbiła go i zarazem potępiała. Wreszcie opowiedziała też Willowi o Milesie i o tym, jak ich przyjaźń zaczęła zwolna przeradzać się w coś innego, kiedy powróciła do Kings Melford. - Nagle zaczęłam postrzegać go w nowym świetle - dodała. - Przestałaś w nim widzieć tylko przyjaciela z dawnych czasów, a zaczęłaś myśleć, że moglibyście być razem, jako para? - Tak. Nagle wydało mi się to idealnym rozwiązaniem. Niemal jakby spełnieniem nigdy nie wypowiedzianego życzenia Felicity. Wiesz, dwoje ludzi, z którymi była naprawdę blisko, a którzy schodzą się razem, żeby wychowywać jej dzieci.

- Tymczasem Dominik miał nieco inny pomysł? - Wygląda na to, że nie był w stanie znieść, żeby ktokolwiek był szczęśliwy - jeśli on nie mógł znaleźć szczęścia. Tak więc rozpoczął perfidną grę, która miała na celu unicestwienie jakichkolwiek uczuć, które zaczęły kiełkować między mną a Milesem. - Przecież wystarczyło spytać Milesa o ten jego rzekomy romans z twoją siostrą. Dlaczego tego nie zrobiłaś? - Teraz, z dystansu, wydaje się to szczytem głupoty, ale jakoś zabrakło mi odwagi. Przez jakiś czas wściekałam się na niego i... pewnie tego nie zrozumiesz, bo nie znasz naszej historii, ale kiedy sądziłam, że kochał się w Felicity, czułam się poniekąd tą drugą, tą gorszą. No a Dominik oczywiście od razu oznajmił, że doskonale zna swojego brata i wie, że ten na pewno wszystkiemu zaprzeczy, jeśli go zapytam. - A więc, zamiast zadać proste pytanie, zaczęłaś szukać dowodów? Przytaknęła. - Przekopywałam się przez e-maile Felicity w poszukiwaniu czegoś, co w ostateczny sposób pogrążyłoby Milesa - ale wciąż nie byłam pewna, więc na wszelki wypadek trzymałam go pod ręką, ale na dystans. - Tymczasem po drodze pojawiła się moja skromna osoba. Może wyciągam pochopne wnioski, ale czy miałem swój udział w tym, przez co przechodziłaś? Zawstydziła się i odwróciła twarz, wbijając wzrok w migoczące płomienie. - Mój poprzedni facet rzucił mnie, bo nagle okazało się, że nie ma ochoty na transakcję wiązaną dotyczącą pewnych dwóch młodocianych, nieuniknionych komplikacji. Poczułam się odrzucona, a to paskudne uczucie. Żałosne, ale rozpaczliwie usiłowałam udowodnić sobie samej, że jestem atrakcyjna i mogę się komuś podobać. Czy to ma dla ciebie jakiś sens? - Owszem - stwierdził. Widziała jednak, że jest mu przykro, a tego z całą pewnością nie chciała.

- Wybacz. Bardzo szybko zdałam sobie sprawę, że wpakowałam się w fałszywą sytuację. Za bardzo cię polubiłam i zaczęłam wściekać się na siebie, że wykorzystuję cię, żeby podbudować sobie moje durne ego. Uważałam, że zasługujesz na coś więcej. Jesteś najmilszym, najfajniejszym, najzabawniejszym, najbardziej wspaniałomyślnym i najbardziej w porządku facetem, jakiego kiedykolwiek poznałam, i zawsze będę żałować, że tak się z tobą obeszłam. - Wystarczyłoby, gdybyś ograniczyła się do „najseksowniejszym". Uśmiechnęła się do niego. - To nie podlega dyskusji. I zanim zapytasz, zapewniam: ani razu nie udawałam. Każda chwila, jaką spędziliśmy w łóżku, była dla mnie naprawdę... no, wiesz. Zamknął na chwilę oczy. - Czy istnieje facet, który mógłby oczekiwać czegoś więcej? -W tej chwili sprawiał wrażenie bardzo znużonego i steranego życiem. Miała już dość opowiadania o swoich własnych problemach. - Powiedz teraz, co z tobą? Bez żadnych upiększeń, tak naprawdę? - Tak naprawdę jest cholernie źle. Czuję się odcięty od świata zewnętrznego, jakbym pozbawiony był rzeczywistego istnienia -westchnął. - Szczerze mówiąc, chyba raczej kiepsko sobie z tym radzę. - Ludzie gadają takie beznadzieje bzdury. Żeby wziąć się w garść. Żeby znosić cierpienie ze stoickim spokojem. A tymczasem każdy z nas jest inny i musi sobie radzić po swojemu. Nie wiem, ale zdaje mi się, że całkiem nieźle się trzymasz. Próbowałeś zająć się pracą? - Raz czy dwa. Żeby udowodnić sobie, że jestem jeszcze w stanie cokolwiek robić, no i żeby sprawić przyjemność Janasowi. Czasem jednak budzę się rano i mam wrażenie, jakbym był zrobiony ze szkła. Wystarczy o coś zawadzić i rozpadnę się na tysiąc kawałków. Kiedy zaczyna być trochę lepiej? - Na to pytanie nie potrafię odpowiedzieć. Ale któregoś dnia przyłapiesz się na myśleniu o czymś innym, a wtedy zrobi ci się

strasznie wstyd i poczujesz się winny, że możesz czuć się dobrze. Albo choćby inaczej. Wyszła od niego niedługo potem. Wyczuła, że ma już dosyć towarzystwa i chce być sam. - Nie musisz mnie odprowadzać - powiedziała. - Znam drogę. Uścisnęła jego dłoń i cicho zamknęła za sobą drzwi. Co prawda przez te kilka godzin, które spędziła z Willem, udało jej się uniknąć bezpośrednich konsekwencji starcia z Dominikiem, ale i tak po powrocie do domu musiała stawić im czoła. A także później. Minęły dwa dni, a jej ojciec wciąż leżał w łóżku. Cierpiał na „wyczerpanie nerwowe", jak określił to lekarz. Odtąd ani ona, ani jej rodzice nie będą już mile widzianymi gośćmi u McKande-ricków - co prawda, Eileen również stwierdziła, że to prawdziwe błogosławieństwo. No, i będzie musiała porozmawiać z Milesem. Co więcej, trzeba będzie spotkać się z Dominikiem. Jeszcze z nim nie skończyła. O nie, co to, to nie. Właśnie dlatego poganiała Joela, żeby szybciej uporał się z pakowaniem swoich rzeczy. Była umówiona na spotkanie z potworem. Zdumiewające, ale nie wskoczył w pierwszy pociąg do Cambridge, a co jeszcze dziwniejsze, zatrzymał się u Milesa w Maywood. Zadzwonił do niej rano i powiedział, że chce z nią zamienić kilka słów. Od razu nakrzyczała na niego, że teraz ma akurat mnóstwo innych rzeczy do roboty, jednak w końcu umówiła się z nim - w tej samej winiarni, w Maywood. Czekał na nią przy tym samym stoliku, przy którym oblała go winem. Wyglądał strasznie. Potłuczony i posiniaczony, z opuchniętym nosem, podbitym prawym okiem, ze szwami na górnej wardze. Zrobiło jej się go żal, ale od razu przypomniała sobie, że zasłużył sobie jak mało kto na każdą cząstkę cierpienia, którego teraz doświadczał. - Nawet nie mogę powiedzieć „żebyś zobaczyła, jak tamten oberwał" rzucił, gdy usiadła, i podsunął jej kieliszek wina, który już na nią czekał. Pozwoliłem sobie zamówić dla ciebie pinot griggio - dodał.

- Dzięki. Zdjęła kurtkę, ale szyję miała nadal owiniętą szalikiem. Nie miała pojęcia, czy przypadkiem nie straci od razu cierpliwości i nie będzie chciała natychmiast wyjść. - Wyglądasz ohydnie - stwierdziła rzeczowo. - Cóż, pewnie wyglądałbym gorzej, gdybym dostał się w ręce twoje, a nie mojego braciszka. - Słusznie. Mógłbyś dołączyć w niebie do twojej Felicity. Upił łyk wina. - Nieźle. Wypowiedziałaś to z odpowiednią dozą nienawiści i bez wahania. - Co mogę powiedzieć? Uczyłam się od prawdziwego mistrza. - No dobra, dobra - stwierdził znudzonym tonem - to już wszyscy wiemy. Jestem wcieleniem zła. Możemy przejść do dalszych ustaleń? - Owszem, ale na moich warunkach. Po pierwsze, chcę wiedzieć, co się działo w twoim pokręconym mózgu, kiedy zacząłeś mi wmawiać, że Miles był kochankiem Felicity. Czy to cię podniecało w jakiś chory sposób, że odgrywałeś pana Boga, decydującego o naszym życiu? - Wiesz, jaki jestem. Czerpię rozkosz tam, gdzie tylko zdołam znaleźć jej źródło. Zastukała niecierpliwie palcami po stole. - Słuchaj, nawet nieźle rozumiem te wszystkie seksualne dwuznaczności, i że potrafisz zawsze wywrócić kota ogonem, o ile sytuacja cię do tego skłoni - ale po co to całe udawanie? Po co udajesz geja, skoro nim nie jesteś? - A co, chciałabyś wiedzieć, czy masz u mnie szanse? Jasne, skoro już wiesz, że jednak mogłabyś mi się spodobać. Ze twoje ciało może mnie pociągać nie mniej, niż pośladki tamtego faceta? - Wskazał ruchem głowy przystojnego, ciemnowłosego mężczyznę przy barze. - Zadałam ci pytanie. Uśmiechnął się. - Denerwuję cię, co? Tak to właśnie bywa, kiedy ktoś jest obdarzony silną osobowością - seksualną. To robi potężne wrażenie.

Widzisz, Hat, zawsze wiedziałem, że mogę cię mieć, kiedy tylko zechcę. Poczuła przemożną chęć, żeby wstać i po prostu skończyć tę rozmowę. Ale musiała wytrzymać, musiała dowiedzieć się wszystkiego, co rozegrało się w jego umyśle i doprowadziło do sytuacji, w której się znaleźli. - No to - spytała - dlaczego mnie nie miałeś, jak to subtelnie ująłeś? - Nie mam pojęcia. Oto tajemnica, która nurtuje mnie już od jakiegoś czasu. Może zostawiałem sobie najlepsze na deser. - Bełkot! - obruszyła się. - Otóż dlatego, że twoja tak zwana osobowość nigdy na mnie tak naprawdę nie działała. Jestem jedyną osobą, która potrafiła przejrzeć cię na wylot. - Ale nie całkiem. - Owszem - zgodziła się, zdając sobie sprawę, że wciąż potrafi ją rozdrażnić i doskonale o tym wie. - Jednak odpowiedz na moje pytanie. Po co udawać, że jesteś gejem? - Ciota. Heteryk. Gej. Biseks. To wszystko tylko słowa. Jestem sobą. Sobą i nikim innym. - To nie jest żadna odpowiedź. - No, dobrze. To była część uknutego planu. Pewnej gry, w którą Felicity bardzo lubiła się bawić. Dzięki temu mogłem całować się z nią przy Jeffie, a on nie mógł nic na to poradzić. Jak wiadomo, wszyscy pederaści flirtują z kobietami, praktycznie rzecz biorąc, jest to de rigueur. - Przecież twierdziłeś, że jesteś homo, jeszcze zanim Jeff pojawił się w życiu Felicity. - I to też prawda. Chyba wtedy jeszcze nie mogłem się zdecydować, co do orientacji - dopóki nie zaangażowała się na poważnie z innym facetem. Kiedy powiedziała, że chce wyjść za Jeffa, byłem zdruzgotany. Miałem ochotę zamordować ich oboje. Poprosiłem, żeby wyszła zamiast tego za mnie, ale odmówiła. Powiedziała, że jak Maude, jedyna kobieta, którą Yeats kochał tak naprawdę, chce mieć moją miłość aż po kres swojego życia. Uważała, że małżeństwo położyłoby kres temu uczuciu - przerwał, żeby upić ko-

lejny łyk wina. - Gdybyś była trochę bardziej oczytana, wiedziałabyś dobrze, o czym mówię. - Och, wybacz, że jestem taką ignorantką. - Wybaczam, czemu nie. - A po co te wszystkie szyfry i tajemnice w waszych e-mailach? Ta cała konspiracja? - I znów - to coś, czego pragnęła Felicity. Ekscytowało ją to, że mieliśmy własny, niezwykły świat, stworzony przez nas, w którym istnieliśmy tylko my oboje. Uwielbiała tajemnice. Szczególnie cieszyło ją udawanie, jakobym był zainteresowany tylko mężczyznami. Można powiedzieć, że to wzmacniało łączące nas więzy. Zdawała sobie sprawę, że jestem jej całkowicie oddany i zrobiłbym dla niej wszystko. I fascynowała ją władza, jaką nade mną miała. Dopóki przebywała na tym świecie, mogłem być szczęśliwy tylko, kiedy byłem razem z nią. A ja dostrzegałem w niej dzikość, której nikt inny nie potrafił pojąć. - Robisz z niej kogoś takiego, jak ta wariatka z „Wichrowych wzgórz". - Ta wariatka miała na imię Cathy. Nie zgrywaj aż takiej idiotki. Ignorując obelgę, spytała: - Więc kiedy się to wszystko zaczęło? - Chcesz wiedzieć, kiedy kochaliśmy się po raz pierwszy? - Przypuszczam, że to było jeszcze zanim wszyscy zaczęliśmy studia. Nie, chodzi mi o to, kiedy zaczęliście się spotykać w tajemnicy przed Jeffem. - Tego samego dnia, kiedy wrócili ze swojego miodowego miesiąca. Harriet właśnie piła z kieliszka, więc o mało się nie zakrztusiła. - Chyba żartujesz! - Nie. Czekałem na nią. Jeff musiał wyjść, a my kochaliśmy się w ich łóżku. Tego właśnie chciała, a mówię to na wypadek, gdybyś sobie wyobrażała, że do czegoś ją zmusiłem. Widzisz, nigdy nie zdawałaś sobie sprawy, że twoja siostra pod bardzo wieloma względami była do mnie podoba. Miała niezwykle silną osobowość seksualną.

Tak silną, że ten nudny, stary Jeff, okazał się po prostu bez jaj. Nie był takim mężczyzną, jakiego potrzebowała. - Za to ty jak najbardziej? - Pod każdym względem. - Byłeś jej wierny? - W duchu - tak. - To znaczy, że kiedy jej nie było pod ręką, puszczałeś się ze wszystkimi mężczyznami i kobietami w Cambridge? - Pewnie tego nie zrozumiesz, ale przez ostatnie lata kochałem się tylko z mężczyznami. Gdybym się przespał z inną kobietą... to byłoby dla mnie zdradą. Nagły wybuch śmiechu przy sąsiednim stoliku sprawił, że oboje odwrócili głowy. - Masz rację - powiedziała, gdy rechot ucichł - nie jestem w stanie tego zrozumieć. Przekraczasz granice mojego pojmowania. Jednak strasznie mnie ciekawi: jak się czułeś wiedząc, że Felicity zdradza ciebie, bo przecież uprawiała seks z Jeffem? - Źle. - A dzieci? Kiedy pojawiły się dzieci, co wtedy myślałeś? Przecież stanowiły coś szczególnego i niezwykłego, co łączyło ich oboje. Tego nie mogłeś zignorować i nie mogłeś im tego odebrać! - Tak ci się zdaje? W jego głosie brzmiała taka pewność siebie i odpowiedział z takim spokojem, że Harriet aż zatkało. Nie, to tylko jeszcze jedna jego gierka pomyślała. Nie pozwolę, żeby tak łatwo się wykręcił. - No, proszę, nie wmawiaj mi teraz, że Jeff nie był ojcem Carrie i Joela. Wzruszył ramionami i sięgnął po kieliszek. - Jak sobie życzysz. Nie, to nie. Ale jednak to powiedział. A ona musiała wiedzieć. - No, dobra. Mów dalej. Powiedz prawdę, bo inaczej pożałujesz, że zaprosiłeś mnie na to spotkanie. - Niewykluczone, że Carrie jest moją córką. - I?

- I co? Czego ode mnie chcesz? Życzysz sobie badania krwi na ojcostwo? - Odwinął rękaw, obnażając przedramię i przyciskając palec do tętnicy. - Proszę cię bardzo, tnij, niech poleje się jeszcze więcej mojej krwi. - Tak, tak. Przestań być taki melodramatyczny. Oczekuję zwykłej odpowiedzi na proste pytanie. - Oto ona: nie wiem. A jeśli ci się wydaje, że to takie proste, to znaczy, że bujasz w chmurach. Natomiast w prawdziwym życiu sprawy przedstawiają się tak, że nie wszystko i nie zawsze układa się wedle konwenansów i da się powiązać jedwabnymi wstążkami. Musimy radzić sobie z niewiadomymi. - Pieprzysz! A według Felicity, kto był ojcem Carrie? - Ponieważ nie wiedziała tego na pewno, postanowiła nie sprawdzać. Kiedyś oznajmiła mi, że jej zdaniem byłbym strasznie chaotycznym ojcem. Bo ponoć w tej roli Jeff był znacznie lepszy, tak przynajmniej mówiła. - Właśnie dlatego przy nim została? - Między innymi. Uważała, że dzięki temu dzieci będą miały większe poczucie bezpieczeństwa. - Musiałeś czuć się strasznie dotknięty, kiedy okazało się, że miłość jednak nie może wszystkiego przezwyciężyć. - Przestań się ze mnie naśmiewać. - A co z Joelem? Dlaczego nie twierdzisz, że jesteś jego ojcem? - Takie tam biologiczne kwestie. Po prostu nie spotkaliśmy się z Felicity, kiedy został spłodzony - dopił do końca. - Muszę jeszcze się napić. A ty? - Nie, ja prowadzę. Gdy znów powrócił na swoje krzesło, podjęła przesłuchanie. - Jak często się spotykaliście? I gdzie? - Różnie. Raz w miesiącu. Czasami dwa razy w miesiącu. Zawsze przyjeżdżałem do niej. To dość oczywiste, że łatwiej było mi się urwać roześmiał się nagle. - Świadkami naszych uniesień były przedziwne miejsca. Zapewniam, straszliwe. Za każdym razem, gdy przejeżdżam obok jakiegoś taniego motelu lub pensjonatu, nie mogę powstrzymać się od myślenia o Felicity. - Jego twarz rozjaśniła się, a potem

natychmiast zamroczyła. - Kurwa, widzisz, Hat, tak strasznie mi jej brakuje. Kiedyś uważałem, że nikt nigdy nikogo nie jest w stanie tak naprawdę zrozumieć. Ale Felicity rozumiała mnie i znała, od podszewki. Podzielała wszystkie uczucia, jakich kiedykolwiek doświadczyłem. - A sądzisz, że pochwaliłaby twoje kłamstwa i manipulacje dotyczące mnie? To, że z całą świadomością postanowiłeś rozwalić jakiegokolwiek zaczątki związku między Milesem a mną? - Dopiero teraz Harriet była w stanie przyznać, że jej pierwotne przypuszczenia wobec Milesa były słuszne, i że mógł pragnąć czegoś więcej niż przyjaźni. Że nie wyobraziła sobie tego porozumienia między nimi wówczas, w parku. - Gdybyś myślała poważnie o Milesie - stwierdził Dominik -cokolwiek bym powiedział albo zrobił, nie miałoby znaczenia. - To absurd. Zdusiłeś wszystko w zarodku, zanim jeszcze którekolwiek z nas zaczęło zdawać sobie sprawę, że coś z tego może być. I dalej nie powiedziałeś mi, dlaczego. Czy naprawdę aż tak bardzo nienawidzisz swojego brata? - Nienawiść nie ma tu nic do rzeczy. Chodzi o miłość, szczęście i jego brak. Dlaczego ty i Miles mielibyście mieć coś, czego ja mieć nie mogę? - A więc przyznajesz? Zrobiłeś to z czysto egoistycznych pobudek. Gdy tylko zacząłeś podejrzewać, że Miles może się mną interesować, postanowiłeś to ukrócić. - Ależ oczywiście. Z jakiego innego powodu miałbym to robić? Czy kiedy ktoś jest śmiertelnie chory, życzy innym zdrowia? Skądże. Chce tego zdrowia dla siebie. - Więc niszcząc moje widoki na szczęście, poczułeś się lepiej? - A tobie nie lepiej od tego, że się nade mną znęcasz? Zmuszasz mnie, żebym tłumaczył się z moich uczuć do Felicity, bo chcesz poprawić własne samopoczucie. Ależ tak, nie mylę się, prawda? Gdyby się nad tym poważnie zastanowić, zadawanie bólu bliźnim stanowi całkiem miłe zajęcie. - Te słowa to już skrajny przykład twojego zdeprawowania. - Wręcz przeciwnie, wystarczy tylko zrozumieć i pogodzić się z faktem, jakim jest życie, które nam dano. Samo w sobie jest jedną

wielką zdradą. Jedno jest pewne: nigdy więcej nie uzależnię się emocjonalnie od innej osoby. Odtąd będę zaprzysięgłą dziwką. Będę do woli tarzać się w rozpuście oraz, jak to powiedział Byron, spędzę resztę życia, próbując ocalić siebie przed sobą samym. - Nie wierzę ci. Usiłujesz nie przyznać, że choć udawałeś osobę pozbawioną wszelkich uczuć, miłość spustoszyła twoją duszę jak huragan. W bolesny sposób poczułeś na własnej skórze, że istnieje na świecie coś, co jest potężniejsze niż twoje ego. - Aleś ty poetyczna. Mówisz z własnego doświadczenia? - To już nie twoja sprawa. - W porządku. Przez kilka minut siedzieli w milczeniu; tymczasem goście przy pobliskim stoliku pozbierali swoje okrycia oraz torby i wyszli, czyniąc przy tym sporo zamieszania. Robiło się późno, w winiarni było coraz mniej ludzi i Harriet właściwie też już powinna się zbierać, wciąż jednak pozostała jej cała lista pytań, na które chciała poznać odpowiedzi. - Jak długo zamierzałeś podtrzymywać to kłamstwo? Uśmiechnął się, chociaż musiało mu to sprawiać ból. - Które kłamstwo? Mam ich tyle na sumieniu... Nie odpowiedziała na jego uśmiech. - To, że Miles miał być kochankiem Felicity. Przecież wszystko by się wydało, gdybym tylko go o to spytała. - Owszem, ale powstałe straty byłyby i tak nie do odrobienia. On by zaprzeczył - a czy ty byś mu uwierzyła? Za każdym pocałunkiem zastanawiałabyś się, czy te same wargi całowały przedtem usta twojej siostry. Przecież nie znosisz, wiem o tym doskonale, kiedy traktuje się ciebie jako tę drugą po Felicity. Byle nie dać mu się wciągnąć w słowne przepychanki. - Tymczasem zdjęcie zakończyło sprawę, prawda? A czy wiedziałeś, że w końcu je znajdę? - Nie. Nie miałem pojęcia, że je zachowała. Kiedyś umówiliśmy się, że wszystkie nasze wspólne zdjęcia będą u mnie. Jest niezłe, co? Pochlebiam sobie, że świetnie na nim wyszedłem. I tym razem nie dała się podpuścić.

- Z ostatnich listów, jakie wymieniliście, jasno wynika, że Felicity chciała opuścić Jeffa, żeby być z tobą. A przecież wcześniej sam mówiłeś, że została z nim, żeby zapewnić dzieciom stabilizację, której ty nie mogłeś zagwarantować. Skąd ta zmiana? - Otóż musisz zrozumieć, że naprawdę ważne rzeczy zdarzają się w życiu poprzez spontaniczne decyzje. Podjęte instynktownie. Przecież nie postanawiasz, że się zakochasz; to się po prostu staje. Kiedy w grę wchodzi prawdziwe uczucie, nie ma miejsca na wahania. Nagle po prostu wiesz z całą pewnością, że musisz z kimś być, bo inaczej życie przestanie mieć jakiekolwiek znaczenie. - No, dobrze, a co sprowokowało tę spontaniczną decyzję u Felicity? - Miała już dość. Poza tym Jeff zaczął podejrzewać, że go zdradza. Zaczął zachowywać się irracjonalnie. Kiedyś się upił i wyrzucił przez okno jakieś rzeczy Felicity. Poza tym w obecności dzieci oskarżał ją o niewierność. - Podejrzewał, że to o ciebie chodzi? - Dlaczego miałbym to być ja? Przecież sądził, że jestem ciotą. - Naprawdę myślisz...? Przerwał jej, podnosząc rękę. - Dosyć! Dosyć i więcej niż dosyć ciebie w roli wielkiego inkwizytora. Teraz moja kolej, chcę ci zadać pytanie. Przede wszystkim właśnie dlatego chciałem się z tobą spotkać. Jak dotąd zachowywałem to dla siebie, ale nie chcę już więcej dźwigać tego ciężaru sam. Zastanawiałaś się kiedyś nad wypadkiem, w którym zginęli Felicity i Jeff? - Co za pytanie. Myślę o nim prawie codziennie. - Ale czy przyszło ci do głowy, że być może tego wypadku można było uniknąć? - Chcesz powiedzieć... Pochylił się w jej stronę, opierając łokcie o stół; jego pokiereszowana twarz znalazła się o kilka centymetrów od jej twarzy. - Jestem przekonany, że Jeff rozmyślnie nie próbował ominąć tamtego samochodu. Moim zdaniem, był wściekły na Felicity, ponieważ wreszcie powiedziała mu, że chce go zostawić - i wziął sprawy w swoje ręce.

Harriet przeszedł dreszcz zgrozy. - Nie masz na to dowodu. - Jej głos był tylko trochę głośniejszy od szeptu. - Mam, pośredni. Pamiętam moją ostatnią rozmowę z Felicity. Oznajmiła mi wtedy, że właśnie powiedziała o wszystkim Jeffowi. Harriet aż zrobiło się słabo. A więc w ostatnich sekundach życia Felicity mogła zdawać sobie sprawę, że to ona doprowadziła męża do zamordowania ich obojga... ta myśl była nie do zniesienia. - W takim razie musisz przyjąć na siebie część winy za ich śmierć powiedziała, z trudem panując nad sobą. - Gdyby nie twoja obsesja, oboje by teraz żyli. - Myślisz, że nie prześladuje mnie to każdego dnia od świtu do nocy? Pokręciła głową ze znużeniem. - Dominiku, jak ty możesz żyć z samym sobą? - To nie życie, to wegetacja, Hat. Nic poza tym. Jestem tym młodzieńcem, którego posiadła syrena, a teraz tonę. - Mówiłeś już komuś? - Tylko tobie, teraz. Poza tym nikomu. - To dobrze, bo nie chcę, żeby dzieci kiedykolwiek zwątpiły w swoich rodziców. Niech dorastają w poczuciu dumy z matki i ojca. Musisz mi przysiąc na wszystkie świętości, że nikomu więcej nie wyjawisz tego, co mi właśnie powiedziałeś. Także dlatego, że jeżeli usłyszy o tym mój ojciec, po prostu cię zabije. Mówię poważnie; rozszarpie cię na kawałki, podetnie ci gardło, wypruje flaki. Odebrałeś mu jego ukochaną córkę, więc nie spocznie, póki nie wywrze na tobie swej zemsty. - Kto wie, może oszczędzę mu tej fatygi. Trzeba było wychodzić, bo winiarnię już zamykano. Harriet zaproponowała, że podwiezie Dominika pod dom Milesa, który znajdował się w pewnej odległości, nad rzeką - jednak Dominik odmówił. - Potrzeba mi świeżego powietrza - oznajmił. - Chyba że to z twojej strony niezwykle subtelny wybieg, aby spotkać się z Milesem. Myślę, że się ucieszy.

- Nie. Porozmawiam z nim kiedy indziej. Teraz jestem już zbyt zmęczona. Muszę się wyspać, bo jutro czeka mnie pracowity dzień. Kiedy wracasz do Cambridge? - Chyba wymknę się cichutko rankiem. Nie powinienem nadużywać gościnności mojego brata dłużej, niż to konieczne. - Dziwne, że w ogóle cię do siebie przyjął. - To dlatego, iż należy on do niepoprawnych optymistów życiowych. Szkoda, że nigdy nie interesował się religią, bo byłby z niego świetny misjonarz, zawsze pełen nadziei na rychłe nawrócenie. Wciąż usiłuje mi wpoić, że jego sposób na życie jest lepszy od mojego. - Bo jest lepszy, nieskończenie lepszy, Dominiku. - Ale i tak nie zapewnił mu tego, czego chce, prawda? - Nie wiem. A czego on chce? - O rany, Hat, jeszcze na to nie wpadłaś? On chce oczywiście ciebie. Zmarszczyła brwi. - Czy to twoja ostatnia próba, żeby jeszcze coś namieszać? - Jeśli chodzi o sprawy sercowe, to jesteś naprawdę beznadziejna. Jak myślisz, dlaczego Miles tak mnie urządził? - Uniósł dłoń do twarzy. Przypomnij sobie też ten wiersz, który odczytał podczas wieczorku w Novel Ways. Napisał go dla ciebie, kiedy zadawałaś się z Willem, i Miles myślał, że cię stracił. A teraz uściskaj mnie grzecznie na do widzenia, żebym wiedział, że znów jesteśmy przyjaciółmi. Pomimo wszystkiego, co powiedział i uczynił, Harriet objęła go ramionami i ucałowała w policzek. W końcu był nieodłączną częścią jej życia - oraz życia jej siostry - i nie mogłaby się z nim pożegnać, nie zawarłszy pokoju. Obok przejechał jakiś samochód, oświetlając ich postacie reflektorami. Usłyszeli dziarski okrzyk: - Ej, koleś! Zrób jej dobrze! Uśmiechnęli się oboje. - Uważaj na siebie, ty perwersyjny potworze - rzekła. Ucałował ją raz jeszcze. - Sama na siebie uważaj, ty jędzo bez serca. Czekam na zaproszenie w sprawie racuszków przy kominku. Może Miles też tam

z nami będzie. Aha, i żeby mieć ostatnie słowo: pamiętaj, że nawet podczas najczarniejszej nocy nadchodzi w końcu godzina trzecia rano, dzień po dniu. Oraz że wielkie, najważniejsze pytania pozostają zawsze bez odpowiedzi. Do widzenia, złotko. Szedł w swoją stronę, zapinając płaszcz. Spoglądającą za nim Harriet ogarnął jakiś dziwny smutek. Co z nim będzie? - pomyślała niewesoło. - I o co mu chodziło z tą syreną?

Luty Imitacja życia Trzcina cukrowa lemoniadowa huraganowa, ja się nie boję. Nikt nie zobaczy mnie, jak płaczę: nie, nie, nie burza z piorunami przypływ idzie falami całymi lawinami, też się nie boję. Bo nikt nie zobaczy mnie, jak płaczę: nie, nie, nie. R.E.M.

Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty Podczas weekendów, jeśli zobowiązania towarzyskie dzieci na to pozwalały, Harriet lubiła siedzieć sobie w łóżku i spoglądać w okno. Jeśli dzieciaki były w dobrym humorze, Carrie albo Joel przynosili jej filiżankę herbaty czy grzankę posmarowaną dżemem. Tego ranka szczęście się do niej uśmiechnęło, mogła więc odżywiać się tostami i jednocześnie cieszyć widokiem na kanał oraz ciągnące się za nim pola, gdzie szron roztapiał się w promieniach słońca. Obok ścieżki holowniczej wyrosły już pierwsze kępki przebiśniegów, a teraz ich delikatne kwiatki kołysały się na wietrze. Harriet uznała, że zapowiada się wspaniały dzień. Minął już miesiąc, odkąd wraz z dziećmi zmieniła adres na Lock Cottage nr 1. Również miesiąc od ostatniego spotkania z Dominikiem, kiedy wygłaszał te swe mądrości o pytaniach bez odpowiedzi, co miało chyba znaczyć, że życia nigdy nie da się do końca uporządkować i zaszufladkować. Jego słowa nadal rozbrzmiewały w pamięci Harriet, co trochę ją irytowało. W pracy przyzwyczajona była do rozwiązywania problemów przy użyciu logicznej analizy i przetwarzania danych - krótko mówiąc, za pomocą racjonalnie funkcjonującego mózgu -więc drażniło ją, że w życiu prywatnym nie da się działać tak samo. Próbowała nawet przeanalizować rewelacje Dominika, ale żadna logika w niczym jej nie pomagała. Musiała pogodzić się z tym, że nigdy nie pozna prawdy; nie dowie się, co rzeczywiście zdarzyło się tamtej nocy, gdy zginęli Jeff i Felicity. Jeśli Jeff naprawdę był tak zazdrosny, że aż postradał zmysły i w momencie szaleństwa powziął postanowienie, by uśmiercić ich oboje... tajemnicę tę zabrał ze sobą do grobu.

Wiedziała zresztą, że musi odpuścić sobie te myśli, których zalążki Dominik zasiał w jej głowie. Jeśli bowiem pozwoli im się rozrastać, grozi jej obłęd. A jednak te wyznania w znacznej mierze wyjaśniały rozmaite jego dziwaczne ekscesy, huśtawkę zmiennych nastrojów, nagłe wybuchy gniewu lub smutku. Przecież tak naprawdę z nich wszystkich na Dominiku spoczęło najcięższe brzemię. Odkąd go znała, odnosiła wrażenie, iż jest człowiekiem pozbawionym sumienia; tymczasem okazało się, że jej mniemanie było mylne. Harriet nawet nie próbowała sobie wyobrazić, jak można nauczyć się żyć ze świadomością, że kto wie, czy nie było się pośrednią przyczyną śmierci ukochanej kobiety. Wiedziała, że Dominik potrzebuje pomocy, ale wątpiła, by kiedykolwiek się o nią do kogoś zwrócił. Po prostu nie leżało to w jego naturze. Ogromnie mu współczuła. Kwestia tego, czy w istocie był ojcem Carrie, nie miała w tej chwili większego znaczenia. Akurat na to pytanie odpowiedź dałoby się uzyskać i jeśli okaże się to wskazane, w swoim czasie rzecz zostanie załatwiona. Próbowała przycisnąć Dominika tamtej nocy w winiarni, stwierdzając, że jeśli w rzeczy samej jest ojcem Carrie, ciąży na nim poniekąd pewna odpowiedzialność. A poza tym, czy nie jest po prostu ciekaw? - A po co komu to wiedzieć? - Po to, że dla Carrie to może mieć znaczenie. - Ależ Hat, byłbym beznadziejnym ojcem. Wszystko bym schrzanił. Lepiej niech myśli, że to Jeff był jej tatą. Mimo pozornej obojętności, przyjął rolę dobrego wujaszka Carrie i Joela. Wysłał im paczkę, w której znajdowały się dwa aparaty fotograficzne i dwa albumy wraz z poleceniem, by dzieci zapełniły je zdjęciami, które ich zdaniem przypadłyby mu do gustu. Harriet również otrzymała przesyłkę: tom poezji Yeatsa. Towarzyszyła jej kartka: „Czas się dokształcić! Najlepsze życzenia od Twego najdawniejszego przyjaciela, Dominika". - Co to znaczy? - dopytywał się Joel. - Jakie zdjęcia przypadłyby mu do gustu? - Chodzi mu o to, żebyśmy pomyśleli, zanim wkleimy byle co do naszych albumów - pouczyła go Carrie.

- No to ja wkleję zdjęcie, jak ja i Tomek jesteśmy w ogrodzie. Tomek był nowym przyjacielem Joela. Dwa lata od niego starszy, mieszkał w tym samym szeregu domków, trzy numery dalej. Pojawił się po raz pierwszy w dniu przeprowadzki, przynosząc świeży powiew dobrego samopoczucia oraz bukiet kwiatów. Przyszedł z matką, która natychmiast zaprosiła Harriet i dzieci na herbatę z kawałkiem ciasta - gdy będą mieli ochotę zrobić sobie przerwę w rozpakowywaniu. Okazało się, że ojciec Tomka, Stewart, jest programistą, tak samo jak Harriet, a jego żona, Diana, zajmuje się projektowaniem graficznym i pracuje na zlecenia. Oboje przypadli jej do gustu; byli przyjacielscy i życzliwi, bez narzucania się. Właściwie sąsiedzi idealni. Zwłaszcza że Tomek, choć chodził do innej szkoły, miał iście błogosławiony wpływ na Joela, który z dnia na dzień nabierał pewności siebie - i teraz usta mu się nie zamykały. Nie było sposobu uniknąć całego gradu pytań, bo nagle jego proces poznawania świata i własnej osoby wystartował z mocą rakiety międzykontynentalnej. Jak działa pilot od telewizora? Dlaczego mikrofalówka tak buczy? Dlaczego zawsze między paluchami u nogi są takie paprochy? Skąd się bierze gęsia skórka? Jednak mimo tych wszystkich pytań, Harriet bardzo się cieszyła z zachodzących w nim zmian. Wciąż zamartwiał się z najbłahszego powodu, ale coraz łatwiej przychodziło rozpraszać jego lęki oraz niepokoje. Tak więc przeprowadzka do Lock Cottage nr 1 okazała się zwiastunem zmian, na które tak liczyła. Jakby z tym właśnie dniem całą trójkę ogarnęła aura spokoju. Może po prostu dlatego, że dzięki temu mieli nowe zajęcia i tematy do rozmyślań. Była też wdzięczna losowi za obecność Milesa. Choć sam był bardzo zajęty, wciąż ofiarowywał się z pomocą przy różnych drobnych domowych robotach i choć ona także radziła sobie całkiem nieźle z pędzlem czy młotkiem albo śrubokrętem, to dobrze było mieć w nim wsparcie. Dzieci również cieszyły się z jego wizyt, a on często pojawiał się u nich na kolacji. Dziś wieczorem też miał im towarzyszyć - obiecał, że po pracy zajrzy do chińskiej knajpy i przyniesie coś z egzotycznych potraw.

Z początku, zaraz po nowym roku, odnosili się do siebie z wielką ostrożnością - szczególnie Harriet. Wciąż rozmyślała o tym, czego dowiedziała się od Dominika na temat Milesa i jego uczuć do niej. Swoich własnych nie była pewna, uznała więc, że nie ma co się spieszyć. W przypadku Willa zadziałała zbyt pochopnie i nie miała zamiaru drugi raz powtórzyć takiego samego błędu. Tym niemniej, związek z Milesem wydawał się idealnym rozwiązaniem. Łączyła ich cała przeszłość, byli w tym samym wieku i co najważniejsze, nie musiała przed nim niczego udawać. Chodzili nawet razem do sklepów dla majsterkowiczów... Kiedy wreszcie zaczęli otwarcie ze sobą rozmawiać, wszystkie nieporozumienia i krępujące wspomnienia noworoczne wkrótce mieli już za sobą; znów czuli się w swoim towarzystwie tak samo swobodnie, jak kiedyś. Pokazała mu odkodowany e-mail, który -jak sądziła - miał być dowodem na jego związek z Felicity. - Jak ta głupia odczytałam go w taki sposób, w jaki zostałam zaprogramowana. Nawet do głowy mi nie przyszło, że przecież także Dominik mógł pisać o tym upalnym dniu. Miałam utrwalone i zafiksowane w głowie, że to musisz być ty, więc od razu wyciągnęłam najłatwiejszy wniosek. Zachowałam się jak idiotka - przyznała. - Nie, nie przesadzaj. W świetle tego, co powiedział Dominik, dokonałaś jedynej możliwej interpretacji. Każdy popełniłby ten sam błąd. Zresztą muszę przyznać, że miałem słabość do Felicity, ale to było bardzo, bardzo dawno temu. - Zawsze podejrzewałam, że ci się podoba. Co się zmieniło? - Wyrosłem z tego. - A potem nieśmiało wyznał, że już od lat znacznie bardziej pociąga go Harriet. - Dlaczego nigdy nic nie powiedziałeś? - Nie śmiej się ze mnie, ale to dlatego, że jednocześnie trochę się ciebie bałem. Byłaś taka... stanowcza. No, i należało brać pod uwagę osobę Dominika. Byłem przekonany, że wolisz go ode mnie. Zawsze był przecież nadal jest - znacznie bardziej dynamiczną, i interesującą osobowością niż ja. - Nie mów takich rzeczy. Nie życzę sobie więcej słyszeć od ciebie niczego podobnego.

Wyznała mu, jak doszło do tego, że związała się z Wilłem. On zaś stwierdził, że żałuje, bo nie był w stanie jakoś bardziej stanowczo dać wyrazu swoim uczuciom, zwłaszcza tamtego dnia nad kanałem. - Od tygodni zbierałem się na odwagę, żeby ci to powiedzieć -powiedział. - A kiedy zaczęłaś mnie pytać o moje wiersze, i czy piszę o miłości, sądziłem, że może dajesz mi coś w ten sposób do zrozumienia. Ale potem nagle, bez powodu uciekłaś, a już w następnej chwili umawialiście się z Willem na wspólne spędzenie wieczoru. Z mojego punktu widzenia sprawa była jasna. Dostałem kosza. - Wybacz. Bałam się wtedy, że opowiesz mi o swoim związku z moją siostrą. Po prostu przestraszyłam się, że otworzysz przede mną serce, a ja tego nie zniosę. Chwyciłam się więc okazji, żeby zamknąć ci usta. Gdy Miles pocałował Harriet po raz pierwszy, natychmiast do kuchni wmaszerowała Carrie. - Nie będzie łatwo, co? - powiedział z uśmiechem, a Carrie poczerwieniała jak burak, zachichotała głośno i tupocząc nogami, pobiegła na górę, żeby podzielić się swoim odkryciem z Joelem. Jak zwykle, miał rację. Jakiekolwiek romantyczne zaloty okazały się praktycznie niemożliwe. Harriet nie przejmowała się tym zbytnio, bo nie chciała niczego na siłę przyspieszać. Obawiała się tylko, że Miles może być nieco odmiennego zdania, bowiem kilka razy zasugerował jej, że może mogłaby poprosić kogoś, żeby zaopiekował się dziećmi - może rodziców? - a wówczas poszliby do niego, gdzie będą sami. Tylko że jej rodzice mieli swoje własne problemy i nie chciała angażować ich do dzieci po to, żeby móc kochać się z Milesem. Wydawało jej się to zbytnim nadużyciem. Nawiasem mówiąc, stosunki między ich rodzicami dalej były nader chłodne. Co prawda, Eileen wystąpiła z pokojową inicjatywą, dzwoniąc do Fredy, ale ani Bob, ani Harvery stanowczo nie zamierzali się pogodzić. Jak można się było tego spodziewać, Harriet i Miles dużo rozmawiali o Dominiku, oboje bowiem mocno się o niego niepokoili. Skoro

w jego życiu zabrakło Felicity, dryfował niebezpiecznie, co w każdej chwili mogło zakończyć się katastrofą. Rozmyślając teraz o swej siostrze, Harriet przyglądała się kolorowej barce, która terkocząc silnikiem, przepłynęła pod jej oknami. Przypomniała sobie, co powiedział Dominik - że Felicity znała go na wylot i od podszewki. Tymczasem Harriet nie miała już wrażenia, że kiedykolwiek naprawdę coś wiedziała o Felicity. Zmarła stała jej się obca. To było przykre, ale Harriet nie była wcale pewna, czy podoba jej się ta postać, w którą przedzierzgnęła się siostra. Była nie w porządku wobec Jeffa, a to, jak traktowała Dominika, mężczyznę opętanego obsesją na jej punkcie, też nie budziło zachwytu, bo o wiele za długo igrała jego uczuciami. Harriet, co prawda, raczej nie wierzyła w życie pozagrobowe, ale na wszelki wypadek w myślach posłała siostrze wiadomość: „Już czas, Felicity, żebyś dała spokój Dominikowi. Za życia nie mogłaś tego zrobić, ale teraz musisz; w przeciwnym wypadku nigdy nie odzyska równowagi". Jeszcze przez dłuższy czas, gdy Bob spoglądał na swój ogród, ogarniało go upokarzające uczucie wstydu i smutku. Nie mógł uwierzyć, że zniszczył coś, co dawało mu tyle radości. Psychoterapeutka, do której zaczął teraz chodzić, wyjaśniła mu, że podobne przypadki zdarzają się dość często. Wielu ludzi w chwili kryzysu kieruje swoją agresję na to, co jest im najdroższe. Teraz zrozumiał, że słowa pani psycholog znajdowały odniesienie nie tylko do tego potwornego ataku szaleństwa, jakie opanowało go pierwszego stycznia. Jego zdrady - wliczając w to niedoszły romans z Jermifer - były sposobem na ukaranie biednej Eileen. Podświadomie nie był w stanie przeboleć utraty nienarodzonych dzieci i przypisywał Eileen winę za poronienia. Kto wie, może było jeszcze gorzej i winił ją także za śmierć Felicity? Najtrudniejszą sesję terapeutyczną przebył wspólnie z Eileen. Pani psycholog uznała, że powinni podczas niej otwarcie porozmawiać o zdradach Boba i były to dla niego dwie naprawdę bardzo ciężkie godziny. Był zdruzgotany, kiedy okazało się, że Eileen od

dawna o nich wiedziała i także ostatnio zorientowała się, iż z kimś się spotyka. Był upokorzony i załamany; tej nocy płakał w jej ramionach jak mogła mu to wszystko wybaczyć? - Nie zasługuję na ciebie - powiedział. - Nie wolno ci tak mówić. - Ale nie rozumiem, jak wytrzymałaś ze mną przez te wszystkie lata? - To miłość. Nieważne, co się stanie, zawsze będę cię kochała. - Szczęściarz ze mnie. Szczęściarz... to słowo odbijało się echem w jego myślach, kiedy patrzył na ogród, który teraz usiłował doprowadzić do porządku. Zaledwie kilka tygodni temu nawet przez myśl by mu nie przeszło, żeby nazwać siebie szczęściarzem, a teraz zdawał sobie sprawę, że naprawdę nim jest. Załamanie, jakie przeszedł, okazało się wbrew pozorom prawdziwym błogosławieństwem. Teraz był już w stanie spoglądać na przeżytą tragedię we właściwym świetle. Rozpacz nie minęła i wiedział, że nigdy go do końca nie opuści, ale przestała zatruwać mu wszystkie myśli. Bolało go, że Felicity była tak nieszczęśliwa w małżeństwie, jednak żadnym sposobem nie mógł pojąć jej związku z Dominikiem McKendrickiem. Skąd u niej skłonność do takiego dziwadła? Terapeutka zwróciła mu uwagę, że to typowa reakcja ojca na nieodpowiedniego „starającego się". - Przecież Jeffa zaakceptowałem - zaprotestował. - Spodobał mi się od samego początku. - Pewnie dlatego, że był jak najbardziej odpowiedni - stwierdziła spokojnie terapeutka - z pewnością bardziej niż niezrównoważony mężczyzna, który potencjalnie stanowił prawdziwe zagrożenie dla miłości Felicity do ojca. Z tego, co pan opowiadał, wynika, że Jeff był człowiekiem spokojnym i rozsądnym; może wręcz słabym, zapewne łatwym do zdominowania. Toteż całkiem prawdopodobne, że postrzegał go pan jako kogoś, kto nigdy nie przyćmi ojca w oczach córki. O Harriet podczas tych spotkań niewiele było mowy, jednak Bob wiedział, że i pod tym względem wiele pozostaje do wyjaśnienia.

Wiedział też, że naje się jeszcze niemało wstydu. Coraz bardziej docierało do niego, jaki był niesprawiedliwy wobec Harriet. Mógł tylko mieć nadzieję, że kiedyś córka będzie w stanie mu to wybaczyć. Cieszył się teraz, że z Jennifer nie doszło jednak do prawdziwego związku. Za wiedzą Eileen napisał do niej list, w którym przepraszał za swoje zachowanie, chcąc tym samym ostatecznie zamknąć ów epizod. W odpowiedzi otrzymał kartkę, w której życzyła mu wszystkiego najlepszego na przyszłość. Zdaniem terapeutki, jego pociąg do Jennifer bardziej był związany z poczuciem wolności i niezależności, jakie dla niego symbolizowała, niż motywowany potrzebą relacji o podłożu seksualnym. To zaś naprowadziło go na pomysł niespodzianki, którą przygotowywał teraz dla Eileen. Zajmował się tą sprawą już od kilku dni i miał nadzieję, że jego żona ucieszy się tak bardzo, jak się tego spodziewała pani psycholog. Był sobotni wieczór, znajdowali się w restauracji Bellagio. Gemma nie miała pojęcia, kto wpadł na pomysł tej kolacji, ale ucieszyła się, bo miło było widzieć oboje rodziców razem i pogodzonych ze sobą. Szkoda, że Suzie nie mogła tego ujrzeć. Czasami, późną nocą, kiedy nie mogła usnąć, pisała w wyobraźni listy do siostry. Jak gdyby Suzie wyjechała na długie wakacje. W tych listach opowiadała jej o wszystkim, co się działo: o szkole, o Marcelu - który przestał do niej pisać, bo znalazł sobie dziewczynę -o tym, że babcia Ruby będzie miała w przyszłym tygodniu operację stawu biodrowego, a mama opłaciła jej pobyt w prywatnej klinice - no i o tym, że tata naprawdę pocałował mamę, kiedy się o tym dowiedział. Mama i tata w takiej komitywie, to było naprawdę coś, a przecież przez całe lata nie mogli się ze sobą dogadać. Babcia Ruby powiedziała, że już dawno, dawno temu powinni się pogodzić, ale lepiej późno niż wcale. Usłyszała, że w rozmowie padło jej imię, zerknęła więc na rodziców. Oboje spoglądali na nią z wyczekiwaniem, trzymając kieliszki w uniesionych dłoniach.

- Słucham? - spytała, bo najwyraźniej zakończyli już rozmowę o tym, co mama i Steve zamierzają uczynić podczas długiego weekendu za parę tygodni. - Twoje zdrowie - powtórzył ojciec. - Gratulacje z okazji oferty z Durham. Gemma zmarszczyła brwi, zakłopotana. - To tylko oferta. Nie mam jeszcze świadectwa. - Czuła się niezręcznie z tym, że mimo tak niedawnej śmierci Suzie, była w stanie myśleć o studiach. Wydawało jej się to nie w porządku. - Dostaniesz się, zobaczysz - zapewniła ją matka. - Nie wiadomo. - A nawet jeżeli nie - ojciec rzucił szybkie spojrzenie matce - to też w porządku. Cokolwiek wydarzy się w lecie podczas egzaminów, będziemy stać za tobą murem. Prawda, Maxine? Gemma od razu zorientowała się, co jest grane i zrobiło jej się głupio. Kochana Suzie! Mama i tata wprost wyłażą ze skóry, otaczając mnie opieką i wsparciem. Ratunku! Kto pierwszy wymięknie - oni czyja? Will odwiózł Maxine i Gemmę, a potem pojechał odwiedzić matkę. Nigdy nie kładła się wcześnie, więc choć było już wpół do jedenastej, bez wahania nacisnął guzik dzwonka - wiedział, że jeszcze nie śpi. - Właśnie parzyłam herbatę - oznajmiła, otwierając drzwi. -Napijesz się? - Nie, dziękuję. W moich żyłach jeszcze buzuje najlepsze potrójne espresso. - Byłeś w jakiejś restauracji? - Tak, z Maxine i Gemmą. Dostrzegł uśmiech w kącikach oczu matki, która nalewała sobie kubeczek herbaty. - Tak, jak mówiłem - dodał - ostatnimi czasy coraz lepiej dogadujemy się z Maxine. - To dobrze. Co u niej? Nie widziałam jej już od kilku tygodni. - Wciąż wygląda na zmęczoną, pewnie dlatego, że się przepracowuje.

- Czy już wie o niespodziance Steve'a? - Nie, nawet się nie domyśla. Cały czas myśli, że pojadą do Londynu, a potem na kilka dni do Spa. Ruby uśmiechnęła się. - Chciałabym zobaczyć jej minę, kiedy dowie się o Rzymie i Florencji. Ale się zdziwi! Wszystkie te galerie i muzea, które wreszcie będzie mogła zobaczyć... właśnie tego jej było trzeba. A teraz siadaj - przysunęła mu kuchenne krzesło. - Chcę ci się dobrze przyjrzeć. Nadal wyglądasz, jakbyś za mało jadł. A jak sypiasz? - Mamo, mam czterdzieści sześć lat. Może przestałabyś się o mnie troszczyć i powiedziała mi zamiast tego, jak ty się czujesz. Jak twoje biodro? Usiadła, krzywiąc się lekko i westchnęła. - Boli. - Bierzesz te środki przeciwbólowe i przeciwzapalne, które przepisał ci lekarz? - Tak. - I działają? - Czasem lepiej, czasem gorzej. - Znam to. Ich spojrzenia spotkały się. - Będzie lepiej - powiedziała. - Uwierz mi. Patrzył, jak pije herbatę i w myślach podziękował Maxine za to, co zrobiła dla jego matki. Dopiero po Nowym Roku zorientowali się, jak bardzo te bóle jej dolegają. No i jak to ona, przez kilka miesięcy nic im nie powiedziała, bo nie chciała robić wokół siebie zamieszania. - Jak tam interesy? - zainteresowała się. - Spokój, cisza. O tej porze roku nic się nie dzieje. - A Jarvis? Co u niego? - Wciąż mnie molestuje, żebym się zmobilizował i częściej jeździł na aukcje. - Całkiem słusznie. Jeśli nie będziesz miał towaru, nie będziesz miał klientów. - Wiem. Pomału znów wciągam się w ten wir.

- A twoje sprawy sercowe? - To ostatnia rzecz, o jakiej myślę. - W takim razie popełniasz wielki błąd. Od razu poczułbyś się inaczej, gdybyś miał kogo pocałować i przytulić. Jak się nazywała ta dziewczyna, z którą się spotykałeś nim... nim umarła Suzie? - Harriet. - Podobała mi się. - Nie żartuj! Przecież nigdy się z nią nie spotkałaś. - Gemma opowiadała mi o niej, a poza tym widziałam ją tamtej nocy w szpitalu. Słodkie stworzenie. - Hm, raczej nie podziękowałaby ci za taki opis. Ruby pokręciła głową. - Te nowoczesne dziewczęta, wszystkie takie same. Twarde na zewnątrz, a w środku miękkie jak puch. Gemma też jest taka. Będziesz musiał mieć na nią oko w tym roku. Nie będzie jej łatwo. Straciła siostrę, a w lecie ma egzaminy. Mówiłam już Maxine, żeby nie była dla niej zbyt surowa i dała jej jak najwięcej swobody. - Jesteś mądra, mamo. - Wiem. Jestem również zmęczona. Chyba pójdę już do łóżka. - Może idź od razu na górę, a ja tu posprzątam. - Nie trzeba. Wyglądasz na bardziej zmęczonego ode mnie. Jedź do domu, żebyś się wyspał. Rzeczywiście był zmęczony, ale gdy znalazł się w domu, nie poszedł prosto do łóżka. Na sekretarce znalazł wiadomość od Marty'ego. Dochodziła północ, lecz to akurat było bez znaczenia. Obowiązywał między nimi układ, polegający na tym, że jeśli któryś z nich chciał pogadać, pora dnia i nocy nie grała roli; ten drugi zawsze będzie obecny na przeciwnym końcu linii. Marty skończył już naświetlania, ale Will wciąż się obawiał, że coś jeszcze może wyskoczyć, że w szpitalu zaszła jakaś pomyłka... - Obudziłem cię? - spytał, gdy Marty wreszcie podniósł słuchawkę. - Nie, brałem prysznic. - Wszystko w porządku?

- W porządku. A właściwie nawet lepiej. Dlatego dzwoniłem. Chciałem... no, wiesz... Cholera, mam wrażenie, jakbym się przechwalał. Głupio mi. - Gadaj, Marty. Skoro to dobra wiadomość, chętnie usłyszę coś, co poprawi mi humor. - Poznałem kogoś. Właściwie to lekarka, która się mną opiekowała. - A co z przysięgą Hipokratesa? - No, przecież skończyłem już leczenie. - Świetnie! Strasznie się cieszę. Kiedy mi ją pokażesz? Jak ma na imię i jak należy zachowywać się podczas powitania? Czy obowiązują gumowe rękawiczki oraz dyskretne pokasływanie? - Ma na imię Jill i przedstawię ci ją, jeżeli obiecasz, że powstrzymasz się od głupich żartów. Jej kawały są o wiele lepsze, więc zyskasz na tym, bo się porządnie obśmiejesz. Miło było słyszeć, że Marty znów jest w dobrym humorze, jak za dawnych, dobrych czasów. I to fantastycznie, że uśmiechnęło się do niego szczęście w białym fartuchu. Kiedy już się położył, przypomniał sobie, co mama powiedziała na temat Harriet - a zwłaszcza to „słodkie stworzenie". Od razu wyobraził sobie zimne spojrzenie Harriet, jedno z tych, które byłyby w stanie rozbić jądro atomu. Potem przypomniał sobie ich spotkanie podczas śnieżycy w dzień Nowego Roku. Zamknął oczy i nadeszła cała fala wspomnień. Ten wieczór, gdy wziął ją za chłopaka. Atak astmy w antykwariacie. Chwila w której podjął śmiertelne ryzyko i pocałował ją. I kiedy kochali się po raz pierwszy. Najcieplej jednak wspominał te chwile, gdy siedzieli obok siebie przy kominku - po tym, jak śnieg udaremnił im noworoczny spacer. Jej obecność tamtego dnia znaczyła dlań więcej, niż Harriet mogła sobie wyobrazić. Co prawda wyznała mu wtedy, że go wykorzystała, ale to był akurat drobiazg. Ciągle ktoś kogoś wykorzystuje w jakiś sposób i nie warto się tym przejmować. Przeciwnie, podziwiał ją za to, że miała odwagę zdobyć się na taką szczerość. Ale taka właśnie jest Harriet. Żadnych kompromisów. Kiedy wyszła, nalał sobie jeszcze kieliszek wina i włączył płytę Reveal R.E.M.

Kiedy wsłuchał się w słowa „Immitation of Life", gdzie Stipe śpiewał, że się nie boi i nikt nie może zobaczyć, jak płacze, nagle zdał sobie sprawę, że sam się rozbeczał. Wybacz, Stipe - pomyślał - ale ja się boję. Jestem wprost przerażony, jeśli naprawdę chcesz wiedzieć. Jedną z najstraszniejszych rzeczy w bólu po śmierci Suzie było to, że musiał przeżywać go samotnie. Czy można sobie wyobrazić coś żałośniejszego niż facet płaczący w samotności? Co prawda jego stosunki z Maxine znacznie się poprawiły, ale swej żałobie nadal musiał stawiać czoła w pojedynkę. Matka miała rację, odrobina uczucia z czyjejś strony bardzo by się przydała. Mało powiedziane, byłaby czymś wprost fantastycznym. Przewrócił się na plecy. Wiedział już, że czeka go jedna z tych nocy, podczas których zdany będzie na łaskę dręczących go myśli. Zastanawiał się, co teraz robi Harriet. W każdym jednak razie musiało to być coś lepszego niż bezsenne przewracanie się z boku na bok w ciemnościach i rozmyślanie o tym, jak bardzo za nią tęskni. - Daj spokój, Harriet, dzieci już śpią. Na pewno nas nie usłyszą. - A jeżeli usłyszą? Miles uniósł się na łokciu z uśmiechem. - Jestem gotów podjąć to ryzyko, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Całował ją dalej i rozpinał guziki bluzki. Zamknęła oczy, próbując się rozluźnić. Jednak bezskutecznie; wciąż tylko zastanawiała się, czy lepiej zrobić to tutaj, w salonie, czy może jednak w sypialni. W łóżku mieliby przynajmniej kołdrę, którą mogliby się przykryć, gdyby któreś z nich się pojawiło. Tylko że na górze istniało większe prawdopodobieństwo obudzenia dzieci. Pewnie łóżko robi gorszy hałas niż orkiestra strojąca instrumenty. Co tam dzieci, pewnie pobudziliby również sąsiadów! Harriet, dobrze się czujesz? Otworzyła oczy i ujrzała Milesa, który spoglądał na jej dłonie, zaciśnięte w pięści po obu bokach.

- Przepraszam - powiedziała. - Jakoś nie mogę się skoncentrować. Wiesz, chodzi o dzieci. Zmarszczył brwi. - Małżeństwa jakoś sobie radzą. - Wiem, tym bardziej jest mi głupio. Przepraszam. Rozchmurzył się i znów uśmiechnął. Ucałował obie jej powieki, a potem usta. - Przenieśmy się na podłogę. Ta sofa jest trochę za ciasna. Wszystko będzie dobrze - powtarzała sobie, podczas gdy Miles zdejmował z niej ubranie. Dzieci poszły spać już wiele godzin temu. Na pewno nas nie usłyszą. Ucałowała go w usta i zaczęła rozpinać mu spodnie. Wydał jęk rozkoszy, kiedy go dotknęła. - Teraz twoje - zażądał. Rozpięła dżinsy i zrzuciła je - i nagle ogarnęło ją zawstydzenie. Ostatnio widział ją w samych majtkach, kiedy oboje byli jeszcze zupełnie mali. Położył się na boku i przesunął dłonią wzdłuż jej uda, a potem wsadził rękę między nogi. Drgnęła nerwowo, gdy poczuła jego dotyk. Następnie rozchylił jej uda i znalazł się nad nią. - Kocham cię, Harriet - wyszeptał jej do ucha. - Zawsze cię kochałem. Oddychał teraz szybciej, głębiej. O Boże - pomyślała nagle, zaciskając oczy. On mnie kocha. A ja go nie kocham. Dlaczego ja go nie kocham? Co ze mną jest? Znam go niemal od urodzenia, on mnie zna lepiej niż ktokolwiek inny. Więc dlaczego wszystko jest nie tak? Otworzyła oczy i spoglądając na swoje nagie ciało, zdała sobie sprawę, że ma wrażenie, jakby kochała się z własnym bratem. Darzyła Milesa ogromną czułością, ale nie było w tym uczuciu ani krzty pożądania. Była tak samo podniecona jak sufit, na który teraz się gapiła. Zaczęła ją ogarniać panika. Co ma teraz zrobić? Jeżeli się wycofa, urazi dumę Milesa. A tego nie może mu zrobić. Cóż, trzeba zacisnąć zęby i jakoś to znieść. Och, dlaczego nie może być tak samo jak z Willem? Jej serce zabiło mocniej. Czy to odpowiedź? Czy powinna sobie wyobrazić, że kocha się z Willem? Zamknęła oczy i przywołała jego obraz. Ciało Harriet od razu odprężyło się, poczuła na sobie jego

gładkie, silne dłonie, jego język w swoich ustach. Poczuła, jak napiera na nią. Objęła go ramionami za szyję i poruszyła biodrami, idąc mu na spotkanie. - Och, Willu - jęknęła - tak bardzo za tobą tęskniłam... Nagle dotarło do niej, co powiedziała. Willu. Will! Imię Willa rozbrzmiewało echem w jej głowie. Miles również to usłyszał. Odsunął się od niej i usiadł, wyprostowany. Przez chwilę milczeli. Sięgnęła po ubranie. - Wybacz. Przepraszam. Wymknęło mi się. Nie wiem, co powiedzieć. - „Przepraszam" wystarczy. - Strasznie, strasznie cię przepraszam. - Czy to jest ten problem, który nam tak przeszkadzał? - Nie wiem, o czym mówisz... Ale oczywiście wiedziała. Teraz wszystko stało się dla niej aż nazbyt jasne. Jej wykręty niewiele miały wspólnego z dziećmi, a za to bardzo dużo z Willem. Jej uczucia do niego wcale się nie zmieniły. - Unikałaś seksu ze mną, bo nie możesz zapomnieć o Willu, prawda? - Dotychczas nie zdawałam sobie z tego sprawy - wyjąkała. - Musisz mi uwierzyć. Nigdy świadomie nie zrobiłabym czegoś, co mogłoby cię skrzywdzić. Westchnął i popatrzył na nią ze smutkiem. - Tak czy inaczej, jeśli chodzi o nas, sprawa wydaje się beznadziejna. Nie sądzisz? Po co ci byłem? Żebyś miała komu wypłakać się na ramieniu? Mogła tylko jeszcze raz powtórzyć, jak bardzo jest jej przykro.

Rozdział sześćdziesiąty Eileen brała prysznic, a Bob rozpalił ogień i zabrał się za przygotowywanie śniadania. Toby przyglądał mu się uważnie. Nie ma nic lepszego od zapachu smażonego boczku w taki chłodny, słoneczny poranek. Człowiek od razu cieszy się, że żyje. A Bob miał wszelkie powody do radości. Jego plan powiódł się, a na duchu było mu tak lekko! Nigdy nie przypuszczał, że jeszcze kiedykolwiek poczuje się równie wspaniale. Kiedy planował tę niespodziankę dla Eileen, obawiał się, że odmówi, pomyśli sobie, że to kolejny objaw tego szaleństwa, które zatruwało mu życie przez długie, straszne miesiące. Nie wiedział, co zrobi, jeśli Eileen się nie zgodzi. Jednak ryzyko opłaciło się; wczoraj po południu dał Eileen zaledwie godzinę na spakowanie rzeczy, a potem zawiózł ją wraz z Tobym na przystań, gdzie pokazał jej barkę, która przez najbliższy tydzień miała być ich domem. - Jesteś pewna, że masz ochotę? - upewnił się jeszcze. - Bo to się może skończyć kompletną klapą. Pocałowała go w policzek i powiedziała: - Nie przekonamy się, dopóki nie spróbujemy. No nie? Mężczyzna, od którego Bob wynajął barkę, poinstruował ich, jak należy manewrować i wytłumaczył zasady obsługi śluzy. Po pewnym czasie wyruszyli w rejs. Niedługo potem zapadł zmierzch, więc zacumowali na noc. Co prawda, oddalili się zaledwie kilka mil na północ od Kings Melford, ale gdy tylko zostawili za sobą duszną atmosferę Maple Drive, Bob poczuł się wolny. W tym miejscu nie cumowała żadna inna łódź, można więc było sobie wy-

obrażać, że mają cały kanał wyłącznie dla siebie. Eileen odgrzała mięso w cieście, które kupił u Edny Gannet, wraz z groszkiem i marchewką; na deser zjedli brzoskwinie z puszki obficie okraszone bitą śmietaną. Do tego butelka wina - wszystko to złożyło się na najlepszy posiłek, jaki jadł od lat. Zrobiło się zabawnie, gdy zaparzyli dzbanek kawy i otworzyli pudełko czekoladek, również kupionych u Edny. Gdy uniósł wieczko, okazało się, że czekoladki pokryte są białawym osadem. - Ta kobieta jest nieoceniona - roześmiała się Eileen. - Powinniśmy je zachować, żeby przekonać się, co wymyśli, byle nie oddać nam pieniędzy. Pewnie na dowód, że są świeżusieńkie, zmusi się i przełknie którąś z nich. Popijali kawę w łagodnym świetle lamp, nasłuchując odgłosów nocy cichego plusku wody, pohukiwania sowy, wiatru szumiącego w pobliskich zaroślach. I rozmawiali - tak jak dawniej, tak jak kiedyś. Nadal czuł się niegodny wybaczenia Eileen i czasem wątpił, czy kiedykolwiek zdoła odkupić swe winy. Ona zaś powtarzała mu, żeby przestał już się zadręczać. - Powinniśmy udawać, że właśnie spotkaliśmy się po raz pierwszy powiedziała mu zeszłej nocy. - Że nie wiemy o sobie nic i dopiero musimy się poznać. Odpowiedział jej z uśmiechem: - I tak od razu lądujemy razem w łóżku? Uśmiechnęła się nieśmiało. - Chyba właśnie o coś takiego mi chodzi. Myślał wciąż jeszcze o tej wymianie zdań, kiedy Eileen pojawiła się w saloniku. - Ho, ho... co za zapach - stwierdziła. - Co mogę zrobić? - Możesz usiąść i nalać sobie kawy. Kafetierka jest na stole. Jak woda w prysznicu? Wystarczająco ciepła? - Gorąca. Starałam się nie zużyć jej za dużo, żeby nie zabrakło. - Nie przejmuj się. Jeśli będzie trzeba, później uzupełnimy zapas. Toby, ty kundlu! Nie plącz się pod nogami, bo inaczej jajko wyląduje ci na głowie.

Eileen spoglądała, jak jej mąż polewa gorącą oliwą z łyżki jajka smażące się na patelni. Co za przemiana. Bob zachowuje i wygląda jak kochany, dawny Bob. Jeśli jedna noc poza domem może zdziałać takie cuda, być może powinni zastanowić się, czy aby nie spędzić reszty życia na pokładzie tej łodzi, po prostu odpłynąć razem w dal... Wspaniale było patrzeć, jaki jest szczęśliwy. A myślała, że już nigdy go takim nie zobaczy. I jaki był czuły dla niej zeszłej nocy. Opatulona kołdrą w maleńkiej sypialence na dziobie barki, kiedy Bob już usnął, długo jeszcze leżała, nasłuchując jego oddechu i po prostu ciesząc się myślą, że znów są ze sobą blisko. Nawet tępy ból w plecach i zmęczona ociężałość, jaką czuła tego ranka, nie mogły odebrać jej tego szczęścia. Kiedy posprzątali po śniadaniu, Bob przygotował barkę do drogi. Zamierzali zawrócić i popłynąć na południe. Zadanie Eileen -jedyna praca, którą pozwolił jej wykonywać - polegało na chwytaniu i zwijaniu lin, które odwiązywał, a potem jej rzucał. Na koniec zostawił cumę dziobową - tak, żeby zdążyć wskoczyć na pokład, nim barka odpłynie od brzegu. Trochę było jej żal opuszczać to tchnące spokojem miejsce, w którym spędzili noc - przez moment, kiedy Bob uruchomił silnik, zakłócając błogą ciszę, a barka popłynęła przed siebie, poruszając szklistą powierzchnię wody. Co prawda świeciło słońce i nie wiało za bardzo, ale oboje ubrani byli w nieprzemakalne kurtki, polary oraz liczne warstwy ubrania pod spodem, tudzież ciepłe czapki i rękawiczki - jak na arktyczną wyprawę. Stali obok siebie, ręka Boba spoczywała na drążku steru; czuwał nad kursem łodzi, a na jego twarzy malował się wyraz zadowolenia z siebie i spokojnej determinacji. Toby schronił się pod pokładem, leżał zwinięty w kłębek obok piecyka. Mogłoby być cieplej pomyślała Eileen - ale i tak wiem dobrze, że tu mi jest najlepiej. Nie miała zielonego pojęcia, jak daleko zapłyną wraz z Bobem podczas tego tygodnia, lecz mało ją to obchodziło, dopóki byli razem - i tacy szczęśliwi.

Harriet nie miała natury hazardzistki, toteż przez cały tydzień zadręczała się perspektywą ryzykownego posunięcia, do którego namawiał ją Miles. Kiedy oboje uspokoili się i ubrali, poszli do kuchni napić się kawy. Wtedy Miles, zamiast domagać się od niej kolejnych przeprosin, jak postąpiłoby tylu innych mężczyzn, zaczął rozmawiać z nią o Willu. - Rzeczywiście, chyba nie mogę go sobie wybić z głowy - przyznała. - Jak sądzisz, co cię w nim pociąga? - spytał Miles. - Nie wiem. Ale przecież wiedziała. Co ją pociąga? Wszystko. Kształt jego oczu, drobne zmarszczki w ich kącikach, kiedy się uśmiecha; odrobinę za długie włosy i to, że przy niej unikał wkładania okularów, bo jest próżny i uważał, że to go postarza. Oraz to, jak jej dotykał, jak jego dłonie zręcznie pozbawiały ją ubrania. „Czy już ci mówiłem, że te dłonie mają licencję na rozbieranie?" - zażartował kiedyś. Jak ją całował, jak robiło jej się słabo od pożądania oraz jak potrafił wciąż i wciąż na nowo doprowadzać ją do szczytu rozkoszy. - Chciałabyś być z nim znowu? - To chyba niemożliwe - odpowiedziała wówczas. - A może i nie najlepszy pomysł. - Pamiętała rady Howarda, żeby dać facetowi spokój, że Will jest w tej chwili towarem uszkodzonym i zbyt podatnym na zranienie, żeby angażować się w związek. - Możesz powiedzieć, że to nie moja sprawa - stwierdził Miles - ale na twoim miejscu porozmawiałbym z nim. Po prostu powiedz mu, co czujesz. Jeżeli zgodzi się z tobą i powie, że to kiepska myśl, co oczywiście może się zdarzyć, to trudno. -Ale co będzie, jeżeli...? - Zawsze jest jakieś „jeżeli", Harriet - przerwał jej. - Ale raz w życiu przestań analizować sytuację i zrób pierwszy krok. Najwyżej ci się nie uda - i co z tego? Co masz do stracenia? Przemyśl to, a ja idę do domu. Uściskała go przy drzwiach. - Jesteś takim wspaniałym przyjacielem. I strasznie mi przykro, że wszystko wyszło nie tak.

- Mnie tym bardziej. Ale może było nam przeznaczone, żebyśmy na zawsze pozostali jedynie przyjaciółmi. Zadzwoń do mnie w przyszłym tygodniu i opowiedz, co ci się udało zdziałać. Dopiero teraz, kiedy minął już cały tydzień, zdołała przekonać samą siebie, żeby jednak posłuchać rady Milesa. Tak, pójdzie do Willa i powie mu, co do niego czuje. Może on wtedy rzuci jej w twarz słowa, które sama wypowiedziała, ale przecież musi spróbować. A więc zadzwoni do niego i zapyta, czy nie mogliby spotkać się na drinka. Jednak to dopiero po spacerze, który obiecała dzieciom. Ledwo wyszli na ścieżkę holowniczą, Joel zawołał: - Patrzcie, coś płynie. Rzeczywiście, od strony Kings Melford nadpływała barka, pomalowana na zielono, czerwono i czarno, a świeża farba mieniła się jaskrawo w ostrych promieniach porannego słońca. - Na pokładzie jest pies - zauważyła Carrie. - Wygląda zupełnie jak Toby. - To babcia i dziadek! - rozdarł się Joel. - Patrzcie, to naprawdę oni! Machają do nas. Po kilku minutach ojciec skierował łódź do brzegu, a potem Eileen rzuciła Harriet zwój liny. Kiedy przycumowali bezpiecznie barkę, dziadek pomógł dzieciom dostać się na pokład. - Nie zatrzymamy się tu na długo - oznajmił Bob. - Płyniemy Bóg wie dokąd albo i jeszcze dalej. - My też możemy popłynąć? - spytał Joel, który bawił się na podłodze z Tobym. - Może innym razem. Póki co, pokażę wam całą łódź. Mamy nawet ogień w saloniku. - Prawdziwy ogień? - zainteresowała się Carrie. Gdy ojciec ruszył z dziećmi na zwiedzanie barki, Harriet wzięła matkę na bok. - Co się dzieje, mamo? Ojciec wygląda jak całkiem inny człowiek. - Nie jest inny. Jest taki, jaki był kiedyś. - A skąd wzięła się ta łódź? Wynajęliście ją na dzień?

- Na tydzień. To niespodzianka, w prezencie od ojca dla mnie. Chodziło o to, żeby oderwać się od wszystkiego i spędzić trochę czasu sam na sam ze sobą. Odpłynęliśmy dopiero kilka mil od domu, ale jeśli chodzi o wiele innych spraw, przebyliśmy naprawdę niezły kawał drogi. Więcej, niż możesz sobie wyobrazić - objęła Harriet ramionami. - Chodź na dół, bo tu strasznie zimno. Tego dnia Will wrócił do domu o szóstej. Miał za sobą pracowite popołudnie - i dobrze. Nadmiar wolnego czasu raczej mu nie służył. Tam przynajmniej spotykał się z ludźmi, także ze stałymi klientami, których znał i lubił - krótko mówiąc, dużo lepiej było zająć się pracą niż siedzieć samemu w domu. Uznał, że taki wniosek jest dowodem pewnego postępu. Zdjął kurtkę i powiesił ją na wieszaku. Sprawdził sekretarkę automatyczną - była tylko jedna wiadomość, od Tarvisa, który zawiadamiał go, że jutro pojawi się w pracy dopiero po lunchu: „Tak na wypadek, gdybyś myślał, że możesz sobie pospać, chłopcze". Will miał ochotę oddzwonić do Jarvisa i zapewnić go, że nie musi się martwić. Jeśli chodzi o pracę, od teraz będzie już można na niego liczyć. A jednak, to wzruszające, że starszy pan wciąż się o niego troszczy i czuwa, by jego podopieczny funkcjonował jak należy. Poszedł na górę, żeby wziąć prysznic, przebrał się w czyste dżinsy i świeżą koszulę, a potem wrócił na dół, żeby zająć się kolacją. Otworzył właśnie lodówkę, by sprawdzić, co ma do wyboru - gdy rozległ się dzwonek u drzwi. Na widok Harriet odruchowo pomyślał: - Dobrze, że zdążyłem się umyć! Zaraz potem uświadomił sobie, że to głupota i próżność z jego strony. Przecież ona nie jest nim zainteresowana. Kłopot w tym, że gdy tylko ją ujrzał, od razu wiedział z całą pewnością, że on bynajmniej nie przestał jej pragnąć. Na widok Willa Harriet od razu zapomniała o całym pracowicie przygotowanym przemówieniu, które przepowiadała sobie w samochodzie. Pomysł, żeby zadzwonić do niego i zaprosić na drinka, już wcześniej poszedł w zapomnienie, bo postanowiła zdać się na śle-

py los. Gdyby go nie zastała, uznałaby to za znak, żeby dać sobie spokój. - Cześć - odezwała się. - Czy przychodzę nie w porę? Cofnął się, żeby mogła wejść. - Ależ przeciwnie, w samą porę. Będziesz mogła dopomóc mi w ważnej decyzji, mianowicie chodzi o to, co zjeść na kolację. Albo mam jeszcze lepszą myśl, może otworzę butelkę wina, żeby odłożyć na później zmagania z tak trudnym dylematem? - Doskonale, ale ja poproszę o mały kieliszek, bo jestem samochodem. - Jak sobie życzysz. Daj mi kurtkę. Ich ręce musnęły się, gdy odbierał od niej okrycie i już wiedziała, że wcale nie wyobrażała sobie uczuć, jakimi wciąż darzyła Willa. - A gdzie dzieciaki? - spytał. - Nie zostawiłaś ich na schodach z butelką coli i paczką chipsów? - Nie, są u sąsiadów. - Miłych sąsiadów? - Okropnych. Są wyznawcami szatana i uprawiają diaboliczne rytuały, do których używają małych dzieci. Uśmiechnął się. - No tak, to było dość głupie pytanie. Chodźmy do kuchni. A więc zadomowiłaś się na dobre? - Owszem, jakbym tam mieszkała od zawsze. Musisz kiedyś nas odwiedzić. Carrie i Joel bardzo się ucieszą. - W takim razie z przyjemnością. Chardonnay może być? - Dziękuję. Patrząc, jak odkorkowuje butelkę i nalewa wino, zastanawiała się, czy zdoła się przemóc i powiedzieć, po co tu przyszła. Denerwowała się coraz bardziej, bała się odrzucenia, odepchnięcia. A nigdy przedtem w towarzystwie Willa nie była zdenerwowana... - Proszę - powiedział. - Zdrowie. Cieszę się, że cię widzę. Trącili się kieliszkami; wypiła potężny łyk, żeby dodać sobie kurażu. -Jak się miewają rodzice? - zapytał, opierając się o szafkę i krzyżując nogi w kostkach. - A zwłaszcza ojciec?

- Wszystko w porządku. - Opowiedziała mu o ich wyprawie na wynajętej przez ojca barce i jak dobrze im to zrobiło. - To fantastycznie. Sam niemal miałbym ochotę zrobić to samo. - Rzeczywiście, ma to swój urok - powiedziała w roztargnieniu. Przygryzła wargę. Choć bardzo cieszyła się z powodu rodziców, to ich niespodziewane wakacje były ostatnią rzeczą, o jakiej chciała teraz rozmawiać. Zaczęła bawić się metalową sprzączką od zegarka. A jeżeli Will nie ma jeszcze dosyć sił, żeby myśleć o własnym szczęściu? Może tak samo, jak ona po śmierci Felicity, uważa coś takiego za obrazę pamięci zmarłej? Wiedziała aż za dobrze, iż żal po stracie ukochanej osoby potrafi zachowywać się jak zaborczy i zazdrosny kochanek. Może niespodziewanie powalić potężnym ładunkiem poczucia winy, przypomnieć, że jest się niegodnym szczęścia ani powrotu do normalnego życia. - Wszystko w porządku? - przyjrzał się jej. - Jesteś jakaś spięta. Coś cię trapi? No, powiedz mu. Już, wyduś to z siebie. - Och, wiesz, jaka jestem. Zawsze coś mi chodzi po głowie. Sam kiedyś powiedziałeś, że wibruję z prędkością światła. Uśmiechnął się. - Chodźmy do pokoju i usiądźmy. Zobaczymy, czy uzyskamy w ten sposób pożądany efekt uspakajający. Co prawda jeszcze nie napaliłem w kominku, ale wszystko już gotowe, wystarczy rzucić zapałkę. Patrzyła, jak rozpala ogień, a gdy odłożył zapałki na gzyms kominka, zadzwonił telefon. Will przeprosił ją i wyszedł do kuchni, żeby odebrać. Rozłączył się już po kilku sekundach - okazało się, że to jeden z tych przeklętych akwizytorów - i zastanowił się przez chwilę, co zrobić z Harriet. Jasne było, że pojawiła się, żeby mu coś powiedzieć. Jednak w tym tempie nie wydobędzie z siebie ani słowa, choćby siedziała do północy. Postanowił trochę jej pomóc. Jeśli się pomylił - to cóż, trudno. Wrócił do pokoju i wyjaśnił:

- Przepraszam. To była jedna z tych bardzo uprzejmych, ale zarazem niezwykle upartych pań, które bardzo starają się nam coś sprzedać. Usiadł na sofie obok Harriet, zaledwie kilka centymetrów od niej, ale wpatrując się pilnie w ogień, prosto przed siebie. - Poprosiłem, żeby zadzwoniła później, bo póki co mam gościa, czyli moją byłą dziewczynę. Okropnie się zaciekawiła i spytała, dlaczego „byłą". Odparłem, że to skomplikowana sprawa. A ona dalej pyta, czy jest jakaś szansa, że zaczniemy od nowa - na to ja, że nie wiem, trzeba by sprawdzić. Poradziła mi, żebym zaraz do ciebie wracał i po prostu zapytał, czy istnieje chociaż cień możliwości, że znów się spikniemy. Musiałem na nią nakrzyczeć: „Ejże, to nie jest jakaś tam byle paniusia, która rozsiadła się na mojej kanapie. Mówię o wspaniałej dziewczynie, która nie znosi, żeby ją poganiać" - cmoknął z dezaprobatą i pokręcił głową. - No nie wiem, ci akwizytorzy. Co za bezczelność. Żeby tak się wtrącać w życie innych ludzi. Do czego to dochodzi? Harriet milczała przez chwilę, nim zapytała: - Czy ta kobieta miała dla ciebie jeszcze jakieś inne rady? Sięgnął po kieliszek wina stojący na stoliku i odwrócił się ku niej. - Właściwie nie, na koniec tylko powiedziała, że jej zdaniem, z tego co usłyszała, nie zasługuję na ciebie. - Na pewno nic takiego nie powiedziała, a nawet gdyby - to nie miała racji. Moim zdaniem jest dokładnie odwrotnie. A mówiła coś, że w tej chwili możesz być w kiepskim stanie psychicznym i nie jest to pora na związki? - A nie, przeciwnie. Stwierdziła, że najlepiej by mi zrobiło, gdyby w moim życiu pojawił się ktoś szczególnie bliski, bo wtedy przestałbym się nad sobą rozczulać. - Chyba ta twoja akwizytorka zna się na rzeczy. - Owszem, też odniosłem takie wrażenie. - Jak myślisz, co powinniśmy teraz zrobić? - To chyba zależy głównie od ciebie, prawda? Harriet odebrała mu kieliszek i odstawiła z powrotem na stolik. Potem dotknęła palcami jego policzka. Zamknął na chwilę oczy. Gdy je otworzył, pocałowała go leciutko w usta.

- Widzisz, nie umiem przestać myśleć o tobie. Próbowałam, ale nie mogę się od tego uwolnić. - Chcesz powiedzieć, że jestem jak smród po smażeniu ryby? Roześmiała się. - Nie. Jesteś najmilszym, najfajniejszym... Położył palec na jej ustach. - Już ci mówiłem, „najseksowniejszym" zupełnie wystarczy. - Udowodnij mi to... - A więc jestem dla ciebie tylko narzędziem do spełniania seksualnych zachcianek? - spytał ją później, w łóżku. -Jesteś dla mnie czymś znacznie więcej. Powiedziała to tak poważnie, że aż się speszył. - Żartowałem. - Akurat ten jeden, jedyny raz wolałabym, żebyś się nie wygłupiał. Pochylił się nad nią, nagle zapragnął wsłuchiwać się w jej słowa. - No to powiedz mi, czym dla ciebie jestem. Odkaszlnąła nerwowo. - Znaczysz dla mnie więcej, niż ktokolwiek do tej pory. - Czy to cię przeraża? -Tak. - To wyobraź sobie, jak ja się czuję. Sporo po czterdziestce i zadurzony w tobie po uszy. - Wiek to żaden problem. - A co jest problemem? - Wiesz... cała ta logistyka bycia razem. Mogłam tu przyjechać tylko dlatego, że sąsiedzi zajęli się dziećmi. - Spojrzała na zegarek. -1 naprawdę zaraz będę musiała iść. Nie mogę nadużywać uprzejmości Stewarta i Diany. Uciszył ją pocałunkiem. - Przestań się zamartwiać. Jakoś sobie poradzimy. Na to zawsze znajdzie się sposób.

- Ale dla ciebie to żadna atrakcja, spotykać się z kimś, kto znalazł się w takim położeniu, jak ja. Uniósł brwi i popatrzył wymownie na jej nagą postać. - Doprawdy, panno Swift, twoje obecne położenie jest moim zdaniem bardzo atrakcyjne. Wręcz idealne. Nawet nie próbuj mnie zniechęcać do tego, bym stał się częścią twego życia. Łatwe związki są dla frajerów. Prawdziwi mężczyźni poszukują kobiet, które niosą ze sobą jakieś wyzwanie, a tobie tego nie brakuje. Powiedz mi lepiej, dlaczego tak za mną szalejesz? Uderzyła go żartobliwie w pierś. - Nie ma mowy, nie wciągniesz mnie w tę grę! - Psujesz zabawę. Ale w takim razie ja ci powiem, czym mnie zdobyłaś. Po pierwsze tymi gniewnymi, lodowatymi spojrzeniami... nie, nie, ani słowa - zaśmiał się, gdy otworzyła usta, żeby zaprotestować. - Nie wolno przerywać ani zaprzeczać, bo to niezgodne z regułami gry. A potem twoja żarliwa miłość do siostry i jej dzieci, to naprawdę mnie poruszyło. - Nie, to zupełnie nie tak. Wszystkie decyzje, jakie podjęłam, wynikały z poczucia obowiązku i z tego, że po prostu nie miałam wyboru. - Może z początku tak było, ale teraz? Przecież te dzieciaki są dla ciebie naprawdę ważne, prawda? Stały się cząstką twojego życia i nie ma takiej rzeczy, której byś dla nich nie zrobiła. Mam rację? - Kiedy nie odpowiedziała, zdał sobie sprawę, że jest już o krok od zbędnego patosu. By zaś uderzyć w lżejszą nutę, pragnąłbym oznajmić, iż jeśli chodzi o moją skłonność do ciebie, pozostaje jeszcze jedna rzecz, która rozstrzygnęła sprawę. - Ha, cóż to takiego? Czyżby moja niezwykła elokwencja? Mój błyskotliwy intelekt? - No... prawdę mówiąc, miałem na myśli twój czarny beret. Jest jakaś szansa, żebyś od czasu do czasu nosiła go w łóżku? Kiedy Harriet wyszła, Will przypomniał sobie, że nic nie zjadł. Upichcił więc jajecznicę, zjadł ją pospiesznie, włożył talerz do zmywarki i spojrzał na zegarek. Dam jej jeszcze dwadzieścia minut - uznał - a potem zadzwonię.

Gdy wybiła jedenasta, leżał znów w łóżku ze słuchawką w dłoni. - Cześć, Harriet - powitał ją. - Jesteś gotowa na seks przez telefon? Roześmiała się: - A więc taki los nas czeka? - Owszem, każdej nocy, której nie spędzimy razem, tak oto będziemy się zabawiać. - A co z porankami? - Poranki uważam za jak najbardziej odpowiednie. - A w porze lunchu? - Tutaj bym nie przesadzał. Jarvis jest pod pewnymi względami konserwatystą i zależy mu na zachowaniu staromodnych pozorów przyzwoitości w pracy No dobra, zaczynaj. Powiedz coś strasznie świńskiego. - Wariat z ciebie. - Ale zaczerwieniłaś się, nie? - Nic podobnego. Wkładałam tylko mój beret. Wydał z siebie lubieżny lęk. - Dobranoc, Willu. Odezwę się jutro. Wyłączył komórkę i odłożył ją na nocny stolik. To prawda, rzeczywiście obecna sytuacja Harriet była dość skomplikowana. Poważny związek z tą dziewczyną nie będzie rzeczą prostą. Dwójka małych dzieci w tle, do tego Gemma i ból po śmierci Suzie, z którym dopiero zaczynał jakoś sobie radzić. Nie był pewien, jak wszystko się ułoży, ale z całą pewnością chciał być z Harriet. Pod tym względem nie miał najmniejszych wątpliwości. Zgasił światło i już po kilku minutach spał twardo. Po raz pierwszy usnął, nie katując się wspomnieniami ostatnich chwil życia Suzie. Następnego ranka w pracy, krótko po tym, jak Harriet skończyła rozmowę z Willem, do jej gabinetu wkroczył Howard. Na jej ustach wciąż jeszcze gościł uśmieszek wywołany, sprośnościami szeptanymi przez Willa, który opowiadał, co to mianowicie zamierza z nią zrobić kiedy Howard oparł swą imponujących rozmiarów tylną część ciała o blat jej biurka.

- Znów masz taką minę, Hat. - Jaką minę? - Zakonnicy, której trafiło się niezłe rżnięcie. - Potraktuję tę uwagę z pogardą, na jaką zasługuje. Co mogę dla ciebie zrobić, Howardzie? Jestem bardzo zajęta. Przyglądał jej się uważnie. - Znów spotykasz się z tamtym facetem, prawda? Odwróciła się do komputera, udając, że jest niezwykle zaaferowana kompilowanym przez siebie kodem. - Jakim znowu facetem? - Tym, którego radziłem ci zostawić w spokoju. - A może się myliłeś? Spójrzmy prawdzie w oczy, raz może się to zdarzyć nawet tobie. - Ha! Wiedziałem. Wiedziałem, że mogę polegać na kobiecej logice! Odwróciła się na krześle, przodem do Howarda. - O czym ty mówisz? Jakiej kobiecej logice? - Byłem pewien, że jeżeli powiem ci, żebyś czegoś nie robiła, to w końcu to zrobisz. Pracuję z kobietami i komputerami dostatecznie długo, żeby wiedzieć, iż w przeciwieństwie do komputera, kobieta nie funkcjonuje zgodnie z powszechnie przyjętymi zasadami logiki. Aby więc skłonić ją do pożądanego działania, trzeba uciec się do przebiegłych metod psychologicznych. Cieszę się, Hat. Wiedziałem, że uda mi się połączyć was na nowo. Mam wrażenie, że wam obojgu dobrze to zrobi. - Wynocha! Precz stąd, ty zarozumiały, okropny...! Uchylił się przed ciśniętym weń segregatorem. Tego samego dnia wieczorem, kiedy przygotowywała kolację, a dzieci nakrywały do stołu, starając się uczynić jak najwięcej brzęku za pomocą sztućców oraz talerzy, spytała, co sądzą o tym, że teraz Dora przywozi je ze szkoły. Gdy Eileen i Bob wyjechali, Dora zaofiarowała się z pomocą, więc Harriet trochę się niepokoiła, jak Joel zareaguje na taką zmianę w codziennej rutynie. - Ciocia Dora zawiozła nas do Maywood - powiadomił ją Joel.

- Nic mi nie powiedziała, kiedy po was przyjechałam. - Byłiśmy w księgarni i widzieliśmy Milesa - dodała Carrie. - Naprawdę? Jak się miewa? - Spytałem go, czy przyjdzie ci pomagać w tym tygodniu, a on odpowiedział, że jeżeli czegokolwiek potrzebujesz, to masz mu powiedzieć. Później, podczas czytania na dobranoc, Joel zadał pytanie: - Carrie myśli, że chcesz wyjść za Milesa. To prawda? - Carrie przewróciła oczami i tupnęła nogą. - Mówiłam ci, żebyś siedział cicho. - Nic się nie stało - uspokoiła ją Harriet. Uznała, że najlepiej będzie wszystko im wyjaśnić. - Miles i ja zawsze bardzo się lubiliśmy, bo przecież w końcu znamy się prawie od urodzenia. Jednak zawsze pozostaniemy przyjaciółmi i niczym więcej. - Ale przecież się z nim całowałaś. - Owszem, Carrie, ale... - Ale nie chcesz się z nim bzykać, tak? Harriet otworzyła szeroko oczy. - Carrie! Skąd wzięłaś to słowo? Jej siostrzenica nawet się nie speszyła. - Czy to bardzo brzydkie słowo? - Ujmijmy to w ten sposób: nie jest to słowo, które należałoby powtarzać przy babci i dziadku. - A co to znaczy? - dopytywał się Joel. - To znaczy być z kimś sexy - powiadomiła go Carrie z ważną miną. Była to na tyle ścisła definicja, że Harriet uznała ją za wystarczającą. Chciała już wrócić do czytania, gdy Joel znów zaczął: - A ciocia Dora uważa, że wyjdziesz raczej za Willa, nie za Milesa. Czy jesteś sexy z Willem? Harriet poczuła, że czerwieni się od stóp do głów. - Czy Will jest twoim chłopakiem? - spytała Carrie. Cóż, skoro raz postanowiła postawić na otwartość wobec dzieci, należało być konsekwentną. - Tak jakby - przyznała.

Siostrzenica patrzyła na nią z powątpiewaniem. - Co to znaczy, tak jakby? - To chyba znaczy, że tak. Will jest moim chłopakiem. Macie coś przeciwko temu? I Joel, i Carrie uśmiechnęli się. - Rozumiem, że nie. To co z tą książką? Czytamy dalej? - A całujesz się z nim? - Owszem, Carrie, tak - Harriet zatrzasnęła książkę. - Czytamy, czy nie? - A co z tym byciem sexy? Jesteście ze sobą sexy? - Carrie! Leżała już w łóżku, gdy zadzwonił telefon. - Cześć - rzekł Will. - Jak minął dzień? - Z samego rana ktoś zadzwonił i opowiadał mi świństwa przez telefon, potem szef przesłuchał mnie na rzecz moich spraw sercowych, a wieczorem dostałam się w krzyżowy ogień pytań dzieci. - O co cię tak wypytywały? - Carrie zasłyszała gdzieś słowo „bzykać się" i koniecznie musiała wiedzieć, czy temu zajęciu się oddajemy. - Wie o mnie? - Usłyszała od Dory. Pomyślałam, że najlepiej szczerze opowiedzieć im o wszystkim. Myślisz, że dobrze zrobiłam? - Jeszcze się pytasz? A więc odtąd już oficjalnie jestem twoim chłopakiem? - Sądziłam, że to oczywiste. - Świetnie. To odmładza mnie o co najmniej dziesięć lat. A kiedy będzie mi wolno pokazać się z moją dziewczyną na mieście? - Z tym trzeba będzie zaczekać kilka dni, ale jeśli chcesz, możesz jutro zjeść z nami kolację. - Bardzo chętnie. O której mam się zjawić? - Po pracy muszę iść do Dory, żeby odebrać dzieci. To będzie o wpół do siódmej, więc wpadnij jakoś po siódmej. - Mogę je odebrać, jeśli pozwolisz. - Poważnie?

- Jasne. Zjawię się tam, kiedy skończę robotę w firmie. Dzięki temu będą mogły mnie przesłuchać, gdy ciebie nie będzie w pobliżu. Oczywiście opowiem im ze wszystkimi szczegółami o naszym bzykaniu i innych takich rzeczach. Roześmiała się. - Willu? - Tak? - Tak się cieszę, że wczoraj wieczorem zadzwoniła do ciebie ta akwizytorka i że pogadałeś sobie z nią od serca. - I ja się cieszę. Gdybym cię nie wyręczył, wciąż jeszcze bawiłabyś się paskiem od zegarka i zastanawiała, jak mi powiedzieć, że za mną szalejesz. - A więc wiedziałeś? - Oczywiście. Zawsze wiedziałem. - Kłamczuch. - No, niech ci będzie. Kiedy pojawiłaś się tak niespodziewanie, moje żałosne męskie ego dało o sobie znać i pomyślałem, że szczęście mi sprzyja. - To po mnie tak wszystko widać? - Skądże znowu. To wyłącznie potęga mojej dedukcji. Powiedzieli sobie dobranoc i Harriet wyłączyła komórkę. Nagle wydało jej się, że z pokoju Carrie dobiegł jakiś dźwięk. Wyszła z łóżka i przeszła przez podest, stąpając po miękkim, nowym dywanie. - Wszystko w porządku, Carrie? - spytała półgłosem przez otwarte drzwi. Carrie podniosła głowę z poduszki. - Słyszałam, jak z kimś rozmawiasz. Kto to był? Harriet podeszła i przyklękła obok jej łóżka. - To był Will. Przyjdzie do nas jutro wieczorem. Cieszysz się? Carrie skinęła sennie głową. - Yhm... to dobrze. Will jest fajny. - Owszem. - Gdy pochyliła się, żeby pocałować siostrzenicę na dobranoc, przyszło jej do głowy, że „fajny" jest wyjątkowo trafnym określeniem dla Willa. Pomimo wszystkiego, przez co teraz

przechodził, czuła się tak dobrze w jego towarzystwie. Wniósł coś zupełnie nowego do jej życia. Mogła tylko mieć nadzieję, że i jej obecność będzie miała na niego pozytywny wpływ. - Harriet? - teraz głos siostrzenicy nie brzmiał już tak sennie. - Tak, Carrie? - Ty... ty nas nie zostawisz, prawda? - Ejże, dzieciaku. Cóż to za pytanie? - Mogłabyś to zrobić, gdybyś się nami znudziła. Albo gdybyśmy zrobili coś naprawdę złego. - A zrobiłaś coś naprawdę złego? - Nie. Ale co by było, gdyby? Harriet siadła na brzegu łóżka i w myśli zakasała rękawy, żeby dotrzeć do samego sedna czegoś, co wyraźnie leżało na sercu jej siostrzenicy. - Martwisz się czymś, Carrie? Czy coś stało się w szkole? Carrie potrząsnęła głową. - Powiedz, przecież wiesz, że możesz powiedzieć mi o wszystkim. Cokolwiek zrobiłaś, nie będę się gniewać. Obiecuję. - To nie ma nic wspólnego ze szkołą. Tylko że wszystko jest takie. .. zawahała się i wzruszyła lekko ramionami. - Od naszej przeprowadzki wszystko wydaje się takie dobre... i jestem zadowolona. Harriet nagle zrozumiała. - I to cię niepokoi? - Tak, bo co będzie, kiedy przestanie być dobrze? - Carrie uniosła się na łokciu i usiadła. - Co będzie, jeśli wszystko znów się zrobi straszne i okropne? Zrozumienie przerodziło się w przypływ serdecznej czułości dla małej dziewczynki, która tak dzielnie nauczyła się żyć z bólem po stracie rodziców, ale bała się zaufać szczęściu. Przełykając coś, co ściskało ją w krtani, Harriet objęła siostrzenicę ramionami i przytuliła do siebie. Pocałowała ją w czoło. - Obiecam ci jeszcze coś. - Pochyliła się, żeby Carrie widziała jej twarz w półmroku. - Zrobię absolutnie wszystko, co w mojej mocy, żeby nic nie stało się straszne ani okropne. A teraz spać, już dawno na ciebie pora. Zresztą na mnie też.

Will miał rację - pomyślała Harriet, patrząc po kilku chwilach na Joela. Te dzieciaki znaczą dla niej strasznie dużo. Nie umiałaby już wyobrazić sobie życia bez nich. Wierzchem dłoni pogładziła leciutko chłopca po policzku i doznała takiego samego przypływu miłości, jak przed chwilą u Carrie. Wciąż jeszcze czasem dopadał ją paraliżujący strach, gdy przypominała sobie, że jest całkowicie odpowiedzialna za tę dwójkę, ale już się z tym pogodziła, a nawet cieszyło ją to w jakiś sposób - przestało być dopustem bożym i przerodziło się w ekscytujące wyzwanie. Pojmowała, że choć na jej barkach spoczywa tak wielka odpowiedzialność, nie jest tak osamotniona, jak z początku jej się wydawało. Znikło gdzieś poczucie, że w pojedynkę prowadzi wojnę z niesprawiedliwym losem. Nigdy by nie przypuszczała, że jej zapatrywania aż tak diametralnie się zmienią, ale spoglądając na wszystko z dzisiejszej perspektywy, własny los wcale nie wydawał się aż tak zły. Tylko ta niesłychana ufność, jaką pokładali w niej Carrie i Joel, była ciężarem słodkim, lecz niemal ponad jej siły. Czy zdoła sprostać ich nadziejom, potrzebom i oczekiwaniom? Czas pokaże.