Jay Crownover - Asa 6 cz. 2

ASA Z zewnątrz nie ma na czym oka zawiesić, a i wnętrze jest mocno wyeksploatowane, ale silnik jest solidny, a przy odrobinie miłości i troski można z niej zrobić prawdziwe cudeńko. Wysunąłem głowę przez okno chevy novy z 1971 roku, którą zamierzałem kupić, i spojrzałem na Wheelera. Nie znałem go zbyt dobrze, ale Nash zapewniał mnie, że facet jest w porządku i nie będzie chciał mnie naciągnąć. Poza tym Rome zgodził się towarzyszyć mi podczas oglądania samochodów. I nawet z plączącym się między nogami jasnowłosym brzdącem i tak wyglądał na gościa, z którym nie warto zadzierać, szczególnie że zamierzał zainwestować forsę w ten warsztat. Ani na chwilę nie spuszczał małej z oka, żeby upewnić się, że nie wpakuje sobie niczego do ust, i pisał SMS-a na telefonie. Nie zwracał zbyt dużej uwagi na mnie ani na mechanika. – Podoba mi się. To klasyczny model. – I to mimo przerdzewiałej karoserii i zużytego wnętrza. Wheeler pokiwał głową i oparł się o błotnik. Był ode mnie trochę niższy, miał potargane rude włosy i tatuaże na szyi. Niewiele mówił, ale było jasne, że uwielbia swoje wozy i nie pozwoliłby pierwszemu lepszemu gościowi z ulicy choćby spojrzeć na swój inwentarz. – Miałem ją zatrzymać w związku z pewnym projektem, ale właśnie dostałem starego plymoutha wayfarera, a ten będzie wymagał sporo pracy. Wolę oddać novę i dołożyć trochę forsy do tamtego. Pokiwałem głową, jakbym doskonale rozumiał jego dylemat. Jak każdy facet, lubiłem dobre samochody, ale teraz potrzebowałem wozu, który by mnie zawiózł z punktu A do punktu B. Kiedyś inaczej na to patrzyłem. Zanim zapadłem w śpiączkę, myślałem tylko o tym, żeby zrobić wrażenie i co sobie ludzie myśleli, kiedy prowadziłem wóz wart więcej niż niejeden dom.

– Ile za niego chcesz? Silnik był w dobrym stanie, ale nie był odnowiony, miałem więc nadzieję, że rzuci rozsądną cenę. Zanim jednak zdążył odpowiedzieć, mała roześmiana istota o ogromnych niebieskich oczach uderzyła mnie w łydki. R.J. uniosła pulchne małe rączki i tak długo się we mnie wpatrywała, aż w końcu podniosłem ją do góry. Roześmiała się i pociągnęła mnie za nos. Była idealną mieszanką Rome’a i Cory. Odkąd zaczęła chodzić i mówić, trzeba było mieć oczy dookoła głowy. Wheeler uśmiechnął się i powiedział: – Pięć patyków. To było więcej, niż byłem gotów wydać. Owszem, miałem taką kwotę, gdyż nie miałem prawie żadnych wydatków, ale gdybym kupił samochód, miałabym mniej forsy na spłatę długów za szpital. R.J. roześmiała się i poklepała mnie po policzkach maleńkimi rączkami. Nuciła jakąś dziecięcą rymowankę i nie mogłem się powstrzymać od uśmiechu. – Możesz coś spuścić? Spojrzał na mnie i na dziecko. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech i spuścił brodę. – Normalnie trzymałbym cenę, ale ponieważ przyjaźnisz się z Nashem i ekipą Naznaczonych, a R.J. najwyraźniej cię lubi, musisz być w porządku. Opuszczę cenę do czterech tysięcy dwustu. R.J. nie miała bladego pojęcia, jaki jestem, ale nie miałem zamiaru wyprowadzać Wheelera z błędu. Przeniosłem małą na drugą stronę, żebyśmy mogli uścisnąć sobie dłonie i dobić targu, kiedy przy moim boku pojawił się Rome. Mała od razu wyciągnęła w jego stronę ręce, wołając „ta-ta”, i ogromny facet uwolnił mnie od jej słodkiego ciężaru. – Dogadaliście się? – Pokiwaliśmy z Wheelerem głowami. Rome mruknął coś zadowolony i dodał: – Muszę się gdzieś zatrzymać, jak będziemy wracać do baru. Nie masz nic przeciwko? Nie miałem wyboru. Nie byłem pewien, czy kupię dziś auto, więc nie byłem przygotowany, żeby zabrać novę, a musiałem jakoś

wrócić do miasta. Powiedziałem Wheelerowi, że skontaktuję się z nim w ciągu kilku najbliższych dni. Chciałem mieć wóz, kiedy Ayden zjawi się w mieście na wiosenne ferie. Wspiąłem się do ogromnej furgonetki Rome’a, kiedy on zapinał małą w foteliku, i zapytałem, dokąd się wybieramy. Odkąd obejrzeliśmy nagranie, na którym widać, jak Avett bierze pieniądze z kasy za barem, wydawał się jeszcze bardziej zamyślony i wycofany. Nie wiem, jakim cudem dziewczyna przekonała nowego barmana, że tak można, ale dowody były oczywiste. Ukradła nam forsę, i to tuż pod naszym nosem. Rome odbył z Brite’em długą rozmowę, ale Avett nie pojawiła się więcej w barze, oszczędzając nam przykrej sytuacji, bo musielibyśmy ją zwolnić. Z tego co mówił Rome, Brite upierał się, żeby zgłosić sprawę na policji, ale Rome nie chciał tego zrobić. – Dokąd jedziemy? Pomyślałem, że mam prawo zapytać. Przez całą drogę, odkąd włączył się do ruchu i jechał w stronę Capitol Hill, patrzył przez przednią szybę i nie odezwał się ani słowem. – Musimy podjechać do Rule’a. – Zerknął na mnie z ukosa, a kąciki jego ust uniosły się do góry. – Shaw zostawiła go samego z dzieckiem. Poszła do college’u, żeby dowiedzieć się, kiedy będzie mogła wrócić, a on nie daje rady. Roześmiałem się. – Co ty nie powiesz? Rome zachichotał. – Pierwszy raz został z małym sam i mówi, że Ry cały czas płacze. Nie chciał dzwonić do Shaw, żeby jej nie martwić, więc zadzwonił do mnie. – Starszy brat przybywa na ratunek. Trochę z niego kpiłem, ale tak naprawdę go podziwiałem. W innym, lepszym świecie byłbym lepszym człowiekiem, i to ja śpieszyłbym na ratunek siostrze, a nie odwrotnie. Nie żałowałem niczego i pogodziłem się z tym, że urodziłem się na straconej pozycji, ale ta sprawa nie dawała mi spokoju. Miałem zamiar to zmienić, jak tylko będę miał okazję.

– Rule nie lubi prosić o pomoc, więc kiedy już to robi, wiem, że naprawdę ma kłopoty. – Ma szczęście, że może na tobie polegać. – Usłyszałem we własnym głosie wyrzuty sumienia z powodu tego, co zgotowałem Ayden, że pozwoliłem nam cierpieć, i na co się godziłem, żebyśmy mogli przeżyć. Rome posłał mi ostre spojrzenie, a po chwili zerknął w lusterko, kiedy usłyszał wołanie Remy. Na jego surowej twarzy pojawił się uśmiech, kiedy usłyszał głos córki dochodzący z tylnego siedzenia samochodu. – Chcesz mi powiedzieć, że gdyby Ayden do ciebie zadzwoniła, mówiąc, że cię potrzebuje, nie wsiadłbyś w pierwszy lepszy samolot do Teksasu, i to zanim zdążyłaby odłożyć słuchawkę? Zacząłem się wiercić w fotelu i wbiłem wzrok w szybę, kiedy zbliżaliśmy się do Capitol Hill, gdzie mieszkali Rule i Shaw. – Teraz pewnie tak, ale kiedyś… – Głos mi się urwał, ponieważ nie potrafiłem opisać tego, jaki potrafiłem być bezduszny w stosunku do siostry. Aż zagotowałem się w środku. – Kiedyś byłem przekonany, że moja siostra potrafi sama o siebie zadbać. A doskonale wiedziałem, jak jest naprawdę. Wiedziałem, że robi ryzykowne rzeczy, nadstawia karku, żebym nie wpakował się w kłopoty. Robiła rzeczy, na które nie miała ochoty, by wyciągnąć mnie z tarapatów. Pozwalałem na to, ponieważ tak mi było wygodniej. Teraz z kolei to on poruszył się nerwowo. Ayden była silną, wspaniałą, młodą kobietą o ciętym języku i wnętrzu twardym jak skała. Rome znał ją jednak na tyle dobrze, by wiedzieć, że jej żelazna zbroja skrywała miękkie i delikatne wnętrze. Słysząc niezbyt pochlebne rzeczy na temat jej przeszłości, musiał poczuć się nieprzyjemnie. A ja każdego dnia czułem się okropnie, wiedząc, ile Ayden dla mnie ryzykowała i ile przeze mnie wycierpiała. – To było kiedyś. Teraz zrobiłbyś wszystko, żeby ją uszczęśliwić. Wiem, że było ci przykro, kiedy wyjechała z Jetem,

ale nic nie mówiłeś, ponieważ chcesz, żeby była szczęśliwa, a to jest możliwe tylko u jego boku. Gdybyś ją poprosił, żeby została, zrobiłaby to dla ciebie, tak jak zawsze. To, co robisz dla niej teraz, liczy się tak samo jak to, czego kiedyś dla niej nie zrobiłeś. Na szczęście nie musiałem nic odpowiedzieć, bo właśnie zatrzymaliśmy się pod domem, który Rule parę lat temu kupił dla Shaw. Gdy tylko wysiedliśmy z wozu, usłyszeliśmy płacz bardzo rozzłoszczonego niemowlęcia. R.J. zmarszczyła jasne brwi, kiedy Rome wysadził ją z furgonetki i oparł o swoje biodro. – Chodź, zobaczymy, czemu twój kuzyn tak się awanturuje. – Pokiwała głową, jakby rozumiała, co do niej powiedział, i weszliśmy do domu. Rome nawet nie zapukał. Rome musiał krzyknąć do Rule’a, by ten usłyszał go przez wrzaski, i kiedy weszliśmy do salonu, nie mogłem powstrzymać się od śmiechu. R.J. zakryła rączkami uszy i spojrzała na maleńką istotkę, która robiła więcej hałasu, niż kiedykolwiek słyszałem. Rule trzymał małego nagiego chłopca i chodził z nim w tę i z powrotem po pokoju. Jego potargane, sterczące włosy nosiły resztki talku dla niemowląt i wymiocin i ze zdumieniem odkryłem, że zamiast wszystkich kolorów tęczy miały zwyczajny, ciemnobrązowy odcień, podobny do Rome’a. Rule rzucił bratu zdesperowane spojrzenie, a Rome postawił Remy na ziemi i wyciągnął ręce w stronę wrzeszczącego niemowlęcia. – Od jak dawna tak wrzeszczy? Rule przejechał dłońmi po włosach i nachylił się, by uściskać swoją bratanicę, która do niego podeszła. Bawił się kolczykiem w ustach i aż chodził od nagromadzonej energii. Mała postukała palcami smoka, który zdobił jego rękę, i roześmiała się, kiedy pomachał palcami, udając język węża. Najwyraźniej nie miała pojęcia, w jakim znajdował się stanie. – Ponad pół godziny. Nie wiem, co się dzieje. Zmieniłem mu pieluszkę. Próbowałem go położyć na drzemkę. Próbowałem dać mu butelkę, którą zostawiła Shaw. Cholera, już nigdy mnie z nim nie zostawi.

Wstał na równe nogi i znowu zaczął chodzić w tę i z powrotem, tym razem bez chłopca, którego Rome bujał w górę i dół, ale Ry nie wydawał się zadowolony. Miałem ochotę wyjść i poczekać na zewnątrz, ale pomyślałem, że to byłoby niegrzeczne, więc podszedłem do kominka, omijając Remy, która chciała mnie złapać za kolana. Na półce stały zdjęcia – kilka przedstawiało Rule’a i jego brata bliźniaka, Remy’ego, jeszcze przed śmiercią, było też kilka zdjęć braci i reszty ekipy ze studia tatuażu. Poczułem się szczęśliwy, widząc, że Ayden uśmiechała się na każdym zdjęciu i wyglądała na szczęśliwą. Były też zdjęcia ślubne i zdjęcia Rule’a i Shaw z ich nowo narodzonym dzieckiem. Miałem przed oczami całe ich życie. – Nigdy wcześniej nie zajmowałeś się małym dzieckiem. Trzeba się sporo nauczyć i Shaw doskonale o tym wie. Dasz sobie radę z malcem, jak tylko dojdziecie do porozumienia. Mimowolnie przyjąłem rolę barmana pocieszyciela, która stała się teraz moją drugą naturą, i nawet nie zdawałem sobie sprawy, z tego co robię, dopóki Rule nie zatrzymał się i nie zaczął się we mnie wpatrywać. Po chwili usłyszeliśmy w kuchni jakieś hałasy, kilka głośnych przekleństw, po czym nastąpiła długo wyczekiwana cisza. R.J. zerknęła na swojego wujka, potem na mnie i zaklaskała w dłonie. Wykonała zgrabny piruet i powiedziała Rule’owi coś, co brzmiało jak „wszystko będzie dobrze”. Rome wyszedł z kuchni z dzieckiem na ręku. Trzymał butelkę i gaworzył coś swoim głębokim, tubalnym głosem, który nie brzmiał zbyt uspokajająco, ale najwyraźniej tak właśnie działał na niemowlaki. – Dziurka w smoczku była za mała. Był głodny, a nie mógł nic zjeść. Będzie duży i silny, jak wszyscy Archerowie, więc potrzebuje dużo jeść. Rome uśmiechnął się do brata i oddał mu dziecko. Przez chwilę wydawało się, że Rule miał ochotę się cofnąć, ale to wydarzyło się tak szybko, że byłem pewien, że tylko ja zwróciłem na to uwagę. Doskonale rozumiałem jego strach. Rule wziął nagie

niemowlę i umieścił je w zagłębieniu łokcia. – Jestem w tym beznadziejny – westchnął. Rome skrzyżował ręce na piersi i posłał bratu twarde spojrzenie. – Nieprawda. Musisz wrzucić na luz. Nie ma instrukcji, jak należy wychować dziecko. To głównie metoda prób i błędów. Niemowlę zagulgotało i mógłbym przysiąc, że Ry próbował powiedzieć swojemu tacie, że wszystko będzie w porządku. Rule podniósł wytatuowaną rękę i delikatnie pomasował ciemną główkę dziecka. – Czuję, że nie dostanę drugiej szansy, jeśli teraz coś zawalę. – Wydawał się bardzo rozbity, i było jasne, ile to życie i ten mały człowiek dla niego znaczą. Rome podszedł do R.J., która waliła w podłogę pilotem od telewizora, i wziął ją na barana. Mała zaczęła się śmiać. – Kiedy kogoś kochamy, potrafimy mu wybaczyć naprawdę wiele, nawet jeśli zrobi coś nie tak. Shaw tak zrobiła z tobą i ze mną. Ty miałeś swoje problemy z mamą i tatą. Dzięki Bogu, Cora nigdy ode mnie nie odeszła, chociaż dałem jej ku temu liczne powody. – Rome przeniósł wzrok na mnie i wiedziałem, co chce powiedzieć, chociaż nie wymienił przy tym imienia Ayden. – Jeszcze nieraz nawalisz, Rule, i on też. Ale sobie wybaczycie, będziecie się dalej kochać i żyć dalej. Dziecko ziewnęło szeroko i zamrugało, jakby w pełni zgadzało się ze swoim wujkiem. Rule wyjął z ust niemowlęcia pustą butelkę i przełożył sobie chłopca przez ramię, klepiąc go delikatnie po plecach, aż mu się odbiło. Dziecko westchnęło i zamknęło oczy. – Dziękuję, że przyjechałeś i nie sprawiłeś, że poczułem się jeszcze gorzej. Rome pokiwał głową, a R.J. pomachała, kiedy skierowaliśmy się w stronę drzwi. Zostałem nieco z tyłu, wciąż zahipnotyzowany półką nad kominkiem i widoczną na zdjęciach miłością i szczęściem. Ja i Ayden nie mieliśmy ani jednego zdjęcia z dzieciństwa. Tak naprawdę jedyny raz, kiedy znalazłem się przed

obiektywem aparatu, poza zdjęciami klasowymi robionymi w szkole podstawowej, był wtedy, gdy w wieku czternastu lat zostałem przyłapany na kradzieży w sklepie na stacji benzynowej. Właściciel zamiast wezwać gliny, wolał zrobić mi zdjęcie i przykleić do szyby z napisem „Tego chłopaka nie obsługujemy”. Nie miałem żadnych radosnych czy szczęśliwych zdjęć, co sprawiło, że mroczna czeluść, którą nosiłem w sobie, jeszcze bardziej się powiększyła. – Nie ma sprawy. Wiesz o tym. Rule pomasował dziecku plecy i uniósł przekłutą brew. – A przy okazji, gratuluję kolejnego dziecka… – Urwał, nie dodając słowa „dupku” ze względu na wrażliwe uszy, które nas słuchały. Rome zawahał się, otwierając frontowe drzwi. – Cora ci powiedziała? – Stary, pracowałem z nią, kiedy była w pierwszej ciąży. Wiem, co znaczą jej humory. Wiedziałem od paru miesięcy, czekałem tylko, aż któreś z was puści parę z ust. Remy wpatrywała się w obu Archerów, a jej jasnoniebieskie oczy, tak podobne do ojca, zrobiły się okrągłe. – Dzidziuś? – Przynajmniej tak to brzmiało w jej dziecinnym języku. Rome pokiwał głową i jęknął, a Rule i ja wybuchliśmy śmiechem. – Tak skarbie, dzidziuś. Mała zachichotała i zaczęła to w kółko powtarzać. Rome z irytacją pokręcił głową. – Właśnie dowiedzieliśmy się, że to będzie chłopiec. Cora chciała, żebyście mogli z Shaw nacieszyć się swoim dzieckiem, zanim cokolwiek powiemy. Rule prychnął i wyszedł z nami na podjazd. Ry, w pełni zadowolony, spokojnie spał na jego piersi. – W tej ekipie jest dość miejsca na to, co dobre w życiu, by poradzić sobie zarówno z Ry, jak i waszą małą niespodzianką, i dobrze o tym wiecie. Chłopak, tak? Niedługo wyczerpią nam się

pomysły na imiona na „R”. Rome zachichotał. – Może tym razem zdecydujemy się na „C”, jak nazwa pewnego piwa. Zobaczymy. Rome przeszedł na drugą stronę furgonetki, żeby zapiąć Remy, a ja ruszyłem na miejsce dla pasażera, kiedy Rule zawołał mnie cichym głosem. Spojrzałem w jego stronę, zdziwiony jego skupionym i poważnym wzrokiem. – Potrafisz dawać ludziom dobre rady, Opie. Wiesz, co powiedzieć i jak to powiedzieć. Czemu więc sam nie skorzystasz z tych rad? Zmarszczyłem czoło, ponieważ nie do końca go rozumiałem. – Co masz na myśli? – Słyszałem, że dałeś się wreszcie złapać Royal, ale teraz rzucasz się jak ryba w sieci. Nie podobało mi się to porównanie, ale było dość trafne. Potarłem ręką kark i wbiłem wzrok w ziemię. – Prawdę mówiąc, jakoś szczególnie jej nie uciekałem. – To nie ma znaczenia. Pomyśl o tym, co mi przed chwilą powiedziałeś. Nigdy wcześniej nie przytrafiło ci się w życiu nic dobrego. To jest dla ciebie coś nowego, może więc powinieneś dać sobie trochę czasu na naukę, tak jak ja i ten mały człowiek. Wszyscy musimy od czasu do czasu odetchnąć. – Ale różnica polega na tym, że ty na to zasłużyłeś. A ja nie zasługuję na nic. – A już szczególnie na związek z gorącą rudowłosą laską, która sprawiała, że z każdym kolejnym oddechem czułem się tak, jakbym dopiero teraz wybudził się ze śpiączki. Nie chciałem o tym myśleć, więc kiwnąłem głową na pożegnanie i wsiadłem do furgonetki. Droga powrotna przebiegła spokojnie. R.J. zasnęła, a Rome wydawał się pogrążony w myślach. Zaproponował, że podrzuci mnie do Wheelera, żebym mógł odebrać novę, ale powiedziałem, że sam do niego trafię. Za godzinę zaczynałem pracę, więc zostałem na miejscu i poprosiłem Darcy, by zrobiła mi coś do

jedzenia, zanim zaczęła się moja zmiana. Nie była w najlepszym nastroju. Było tak, odkąd Avett zniknęła. Wiedziałem, że martwi się o córkę i nie wie, jak jej pomóc. Poza tym brakowało nam kucharki, a na razie nie udało mi się znaleźć nikogo na jej miejsce. Darcy nie mogła pracować w dzień i w nocy, więc Brite wezwał na pomoc starego kumpla z wojska, do czasu aż Rome i ja coś wymyślimy. Sam byłem zaskoczony, jak bardzo martwiłem się losem dziewczyny o różowych włosach. Wiedziałem, że nie brała pieniędzy ani piwa dla siebie. Wiedziałem też, że nie kryła swojego chłopaka z głupoty. Chodziło o coś więcej. Coś, co doskonale znałem, i nie mogłem znieść myśli, że Avett znalazła się w podobnym bagnie. Nikt nie powinien przez coś takiego przechodzić, a już szczególnie ktoś tak młody i naiwny, jak Avett. Moja zmiana zaczęła się dość spokojnie, ale potem nabrała tempa, kiedy w barze pojawiły się uczestniczki wieczoru panieńskiego. Dixie była wściekła, bo dziewczyny chciały ze mną flirtować i puszczały oko do Churcha, więc usiadła za barem, a ja zająłem się gośćmi. Dziewczyny były mocno wstawione i wyraźnie świerzbiły je rączki, ale wiedziałem, że na koniec czeka mnie spory napiwek, więc celowo zaakcentowałem swój południowy akcent i każdej z osobna posłałem czarujący uśmiech. W pewnym momencie do środka weszła starsza dama, która od jakiegoś czasu stała się naszą regularną klientką. Kiedy zauważyła, że nie ma mnie za barem, zajęła miejsce przy stoliku. Patrzyła na mnie, jak na kawałek steka, a ona wyraźnie miała ochotę na czerwone mięso. Widziałem, jak Dixie uporczywie macha do mnie zza baru, więc podszedłem do mojej fanki i zapytałem, co jej podać. Uśmiechnęła się do mnie szeroko i uświadomiłem sobie, że bez problemów mógłbym wrócić do dawnych zwyczajów. Minęło już tyle czasu, że niemal zapomniałem, jak wygląda stuprocentowa okazja. – Nigdy nie nazywasz mnie Roslyn. – Odkąd rzuciła swojego chłoptasia, kilkakrotnie podała mi swoje imię, ale uparłem się, by mówić jej na „pani”. Nie chciałem robić jej żadnych złudzeń.

Oparłem biodro na krześle naprzeciwko i posłałem jej twarde spojrzenie. – Owszem, nie nazywam. Zamrugała rzęsami i zaczęła bawić się kosztownym naszyjnikiem, który miała na szyi. – A powinieneś. Chciałabym, żebyśmy zostali przyjaciółmi. Odrzuciłem w tył głowę i głośno się roześmiałem. Gdyby jej czoło nie było napompowane botoksem, jestem pewien, że by je zmarszczyła. Zamiast tego zacisnęła tylko usta. – Nie chcesz się ze mną zaprzyjaźnić, Roslyn. Chcesz czegoś, czego nie ma w menu. Nie jestem zainteresowany. – I to nie tylko z powodu Royal. Nie miałem zamiaru ponownie otwierać tych drzwi. Łatwe rozwiązania potrafiły uzależnić, a ja byłem świeżo po odwyku. Nie chciałem do tego wracać. Wyciągnęła dłoń i chwyciła mnie za rękę, kiedy odsunąłem się od stolika, gdy jedna z uczestniczek wieczoru panieńskiego zaczęła się rozbierać. Church przechwycił moje spojrzenie, pokręcił głową i ruszył w stronę rozbawionej grupki. Zerknąłem na kobietę i jej zdesperowany uścisk. Nie pamiętałem, bym kiedykolwiek czuł się tak, jakbym się dusił. Wyczułem w tej kobiecie ogromne napięcie i pragnienie i sytuacja stała się niemal toksyczna i niebezpieczna. Wydawało się, że robi to nie dlatego, że chce, ale dlatego, że coś ją do tego zmusza. Nie podobało mi się to i nie czułem się z tym dobrze. – Wszystko można kupić za odpowiednią cenę. Masz zamiar stać za barem przez resztę życia, Asa? Nie chcesz niczego więcej? Niczego nie pragniesz? Owszem. Kiedyś chciałem jeszcze więcej. Chciałem mieć wszystko, i to mnie o mały włos nie zabiło, i niemal zniszczyło moją rodzinę. Teraz wystarczało mi niewiele, tylko tego chciałem. Plus chwilowe oślepienie w postaci Royal Hastings. To było wszystko. – Nie, więcej to pułapka, bo nigdy nie jest dość. Nie jestem pewien, czy sugerujesz to, co myślę, ale muszę powiedzieć, że wcale mi to nie schlebia.

Puściła mój nadgarstek, odsunęła krzesło i wstała eleganckim ruchem. Przez chwilę wpatrywała się we mnie z namysłem, po czym podniosła torebkę. – Lubię ładne rzeczy. Mężczyźni są skomplikowani, bardziej niż jestem gotowa znieść. Już dawno przestałam umawiać się na randki, ale wciąż lubię się zabawić i lubię być dobrze traktowana. Nauczyłam się, że jednym ze sposobów, by to osiągnąć, jest zaoferowanie tego, czego chce większość mężczyzn: dużo seksu i pieniędzy. Lubię opiekować się ludźmi, którzy opiekują się mną. Jesteś piękny, Asa. Z pewnością wynagrodziłabym ci czas, który spędzilibyśmy razem. W to akurat nie wątpiłem. Nie podobało mi się jednak to, że podskórnie czułem chęć, by skorzystać z jej podejrzanej i skandalicznej propozycji. – Nie uprawiam seksu za pieniądze i nie wykorzystuję samotnych kobiet, choćby były nie wiem jak atrakcyjne. – To znaczy już tego nie robiłem. Pojawiła się parę lat za późno, po tym jak omal nie umarłem. – Nie jestem towarem na rynku, Roslyn, i szczerze mówiąc, powinnaś bardziej uważać na to, komu proponujesz swoje towarzystwo. Zacisnęła usta i przeszła obok mnie, wyraźnie urażona, jakbym to ja zrobił coś niestosownego. – Już tu nie wrócę. Pokiwałem głową. – To chyba dobry pomysł. Po raz ostatni omiotła mnie wzrokiem. – Co za strata. – I już jej nie było. Church podszedł do mnie, kiedy wpatrywałem się w nią z niespokojnym wyrazem twarzy. Uniósł brwi, a ja żałowałem, że nie potrafiłem wyczytać, co kryło się w mrocznej otchłani jego przenikliwego spojrzenia. – Wszystko w porządku? – Church pochodził z dalekiego Missisipi i jego akcent był silniejszy niż mój. Jego głos miał w sobie głęboki, ponury wydźwięk do złudzenia przypominający Johnny’ego Casha. Przy takim głosie i jasnych włosach,

kontrastujących z jego ciemną karnacją, bez przerwy odganiał się od zauroczonych wielbicielek. Kobiety uwielbiały takich ponurych typów, a ja nie spotkałem jeszcze nikogo bardziej ponurego niż Church. Uniosłem rękę i przejechałem nią po twarzy. – Właśnie otrzymałem propozycję bycia żigolakiem. – Do diabła. Żartujesz? – Zerknął w stronę, gdzie zniknęła Roslyn. – Przerąbane. Spojrzałem na niego i odszukałem w tylnej kieszeni telefon. – Wygląda na to, że niezależnie od tego, dokąd się zajdzie i jak daleko się przeszło, kiedy już raz było się na dnie, to nie ma przebacz. To cię na zawsze naznacza. Najwyraźniej wzięła mnie za gościa, który zerżnie ją za parę dolców. Znalazłem numer do Royal i zacząłem pisać do niej wiadomość. Po tym dziwnym, mrocznym dniu desperacko potrzebowałem światła, które ze sobą niosła. „Chcesz coś ze mną porobić jutro wieczorem?” Nowy barman powinien wreszcie sam zamknąć knajpę, a ja potrzebowałem chwili oddechu. Miałem tylko nadzieję, że nie będzie pracować. Church przechylił głowę i zerknął na mnie z ukosa. – To bzdura i dobrze o tym wiesz. Jakaś laska myśli, że jesteś na sprzedaż? To jej sprawa, a nie twoja. Pracuję z tobą od miesiąca i nie zauważyłem, byś dawał komukolwiek sygnały, że jesteś do wzięcia. Wszystko sprowadza się do odpowiedniej perspektywy. Szkoda, że nie widziałeś tego, co ja. Biedy, całego życia poświęconego wojnie, o którą nikt się nie prosił, utraty wszystkiego… – Zacisnął usta. – A jednak jest też radość, szczęście i miłość, i to w miejscach, w których nie powinno jej być. Na dnie też jest życie, jeśli się wie, gdzie szukać, a jedyne, co może nas określić, to nasze czyny. W końcu kazałeś jej spadać. – Pokiwał głową, jakby o to mu chodziło, i odszedł. Nagle wszyscy mieli dla mnie mnóstwo rad. Szkoda, że lepiej mi wychodziło ich udzielanie niż przyjmowanie. Telefon zawibrował mi w dłoni, a serce w odpowiedzi wykonało fikołka.

„W łóżku czy poza nim?” Nie mogłem powstrzymać się od uśmiechu. Ta dziewczyna nadawała dokładnie w moim tempie, była szybka i trochę dzika. „I tu, i tu”. „Możesz na mnie liczyć. Dokąd się wybieramy?” Miałem pewien pomysł, który powinien jej się spodobać. W ciągu dnia była piczką zasadniczką, zawsze przestrzegała prawa, chciałem zobaczyć, czy lubiła też trochę poszaleć. „To niespodzianka”. Po niecałej minucie w końcu przysłała uśmiechniętą buźkę i proste słowa: „Tak jak ty”. To sprawiło, że mrok, który zawsze mnie otaczał, nieco przybladł.

ROYAL Skrzywiłam się na widok Dominica kuśtykającego o kulach w stronę stojącego naprzeciwko mnie krzesła. Zadzwonił, powiedział, że w domu dostaje szału, i zaprosił mnie na lancz w jakiś wolny dzień. Oczywiście zgodziłam się i zaproponowałam, że po niego podjadę, ponieważ sam nie mógł prowadzić. Kiedy dotarłam na miejsce, zdałam sobie sprawę, że jego siostra również jest na skraju załamania nerwowego, podobnie jak Dom. Stwierdziła, że jest dziś szczególnie drażliwy, ponieważ brakuje mu seksu. Dom warknął, by się zamknęła, ale cała sytuacja wydała mi się zabawna. Niewiele mówił na temat swojego życia osobistego, nigdy nie ujawniał swoich zainteresowań i seksualnych preferencji, ale był cholernie przystojny i w dodatku był singlem, jestem więc pewna, że fakt, iż tkwił w swoim mieszkaniu wraz z siostrami, znacząco ograniczył jego życie towarzyskie. O dziwo, zamiast czuć się winna i oskarżać o to, że zniszczyłam życie swojego najlepszego przyjaciela, śmiałam się z niego wraz z jego młodszą siostrą Ari, po czym zabrałam go na lancz. Zamiast poczucia winy i żalu byłam zdeterminowana, by cieszyć się wspólnie spędzonym czasem, po raz pierwszy od wielu tygodni. Wyglądało na to, że sesje z terapeutką zaczynały przynosić skutek… To oraz czas spędzony z Asą. Widziałam, jak błędy popełnione w przeszłości zjadają go od środka, i nie chciałam kurczowo trzymać się myśli, że zniszczyłam Domowi życie, skoro mój partner najwyraźniej był innego zdania. Poza tym praca z Barrettem oraz fakt, że doceniał mój wkład w nasze partnerstwo, sprawiły, że zdałam sobie sprawę, iż jestem naprawdę dobrą policjantką, bez względu na to, czy mam u swojego boku Doma, czy nie. Dom mruknął coś pod nosem i postawił kule przy sąsiednim krześle. Nie mogłam uwierzyć, ile stracił na wadze, odkąd został ranny. Wyglądał jak obcy człowiek. – Jesteś taki chudy. W jego zielonych oczach pojawiły się wesołe iskierki.

– Wiem. Chyba nigdy nie byłem tak szczupły. Nawet w szkole średniej. Zamówiliśmy wodę i powiedzieliśmy kelnerce, że potrzebujemy chwili do namysłu. Dom przyglądał mi się uważnie i wiedziałam, że próbuje rozszyfrować, czy już się pozbierałam. – Dobrze wyglądasz. Naprawdę. Wygląda na to, że twój nowy partner nieźle się tobą opiekuje. Podniosłam szklankę i upiłam łyk wody. Wzruszyłam ramionami i odrzuciłam do tyłu włosy. – Barrett jest w porządku. To dobry policjant. Mogłam trafić na kogoś gorszego. Dom oparł się na krześle i położył rękę na oparciu sąsiedniego krzesła. – To nie ma znaczenia, na kogo byś trafiła. Jesteś świetna w tym, co robisz, Royal. Zawsze tak było. Przyglądałam mu się przez chwilę. – Chyba dopiero teraz zaczynam to rozumieć. Myślisz, że ślepo szłam w twoje ślady? Że nie wiedziałam, co ze sobą zrobić, więc przekonałam samą siebie, że chcę się zajmować właśnie tym? Lekko zacisnął usta i zmarszczył ciemne brwi. – A ty jak myślisz? Kelnerka wyglądała na lekko poirytowaną, kiedy okazało się, że nie zdążyliśmy nawet otworzyć menu. Dom uśmiechnął się do niej szeroko, błyskając białymi, równymi zębami, a ona zarumieniła się i odeszła, chichocząc pod nosem. – Myślę, że jestem w miejscu, w którym powinnam być. Może nie dotarłam tu, tak jak powinnam, ale jestem szczęśliwa z tego wyboru. Sama nie wiem. Nie byłam pewna, czy będę mogła się tym zajmować bez ciebie, ale okazało się, że mogę, a ponieważ nie ma cię przy mnie, jestem w tym jeszcze lepsza. W jego szmaragdowych oczach przemknął jakiś cień i zdałam sobie sprawę, że zabrzmiało to tak, jakbym w ogóle nie myślała o tym, co się stanie, kiedy on wróci do służby. Otworzyłam usta, chcąc zapewnić go, że nie mogę się już doczekać, kiedy znowu będziemy partnerami, ale podniósł rękę,

żeby mnie uciszyć, i powoli pokręcił głową. – Przestań. Po prostu przestań. Mam już dość tych wszystkich komunałów i przeprosin. Oboje wiemy, że mam roztrzaskane ramię i straciłem jedną nerkę. Do tego jeszcze ta noga, nie wiadomo, czy nie będę kulał. Moja przyszłość w zawodzie stoi pod znakiem zapytania i tyle. To nie jest twoja wina i chcę, żebyś robiła to, co robisz, ze mną lub beze mnie. Zawsze chciałem, żeby ci się udało i żebyś była szczęśliwa. Ugryzłam się w język, powstrzymując się od kolejnych przeprosin za to, że przyczyniłam się do jego niepewnej sytuacji. Wiedział, że go kocham, i wiedział, że jest mi przykro. Terapeutka miała rację. Nasza praca była ryzykowna, a sytuacja mogła się w każdej chwili odwrócić i to ja mogłam leżeć i zastanawiać się, co dalej. Nigdy nie obwiniałabym o to Doma. – Pracuję nad jednym i drugim, nad sukcesem i szczęściem. – Widziałam walkę, jaką toczył ze sobą Asa, i zdałam sobie sprawę, jak ważne było to, bym odnalazła w swoim życiu spokój i sens. Uniósł brwi i w końcu udało nam się zamówić dwa hamburgery. Kelnerka zaczęła już otwarcie z nim flirtować. – Czyżby? A kto cię tak uszczęśliwia? – Dlatego właśnie kochałam Doma. Doskonale mnie znał. Zagryzłam wargę. Jego oczy zrobiły się okrągłe, a nozdrza rozchyliły, kiedy udało mu się odczytać mój wyraz twarzy. – To ten gość, którego zapuszkowaliśmy parę miesięcy temu, prawda? Wiedziałem, że coś się święci, kiedy zaczęłaś naciskać, żeby przyśpieszyć papierkową robotę, gdy jego siostra chciała wpłacić kaucję. Pokiwałam lekko głową i położyłam łokcie na stole, opierając na rękach brodę. – Lubię go… nawet bardzo. – On ma nieciekawą przeszłość. – Dominic oczywiście o tym pamiętał. – Wiem. Sam nie daje mi o tym zapomnieć. Dom zachichotał. – Cóż, przynajmniej wie, że jesteś dla niego za dobra.

Postukałam paznokciami o blat stołu i zmrużyłam oczy, wpatrując się w swojego najlepszego przyjaciela. – Nie mów tak. On skrada się wokół tych wszystkich… uczuć. – Nie bardzo wiedziałam, jak nazwać to, co się między nami działo. – Myśli, że wydarzy się coś strasznego i będę musiała od niego odejść. Za wszelką cenę staram się do niego zbliżyć, a on za każdym razem ze mną walczy. Dom prychnął. – Ale nie przeszkadza mu to chodzić z tobą do łóżka. Poczułam, że zaczyna mnie piec w gardle. – Tak, ale to ja wykonałam pierwszy krok. – Royal, szukasz kłopotów. Jęknęłam. – Wiem, ale jestem gotowa podjąć to ryzyko. – Miałam już dość rozprawiania o moim skomplikowanym życiu miłosnym, zmieniłam więc temat. – Czemu Ari uważa, że brakuje ci seksu? – To brzmiało dość komicznie w ustach jego młodszej siostry. Dom mruknął coś pod nosem, kiedy kelnerka w końcu przyniosła nam jedzenie. Nie miała ochoty odejść, więc w końcu puścił do niej oko i powiedział, że wszystko wygląda wspaniale. Pomyślałam, że to nawet dobrze, że Dom nie interesuje się kobietami. Nie miały szans przy jego przystojnej aparycji i niesamowitej charyzmie. – Przez jakiś czas umawiałem się z pewnym gościem. Kiedy wróciłem ze szpitala, ani razu się do mnie nie pofatygował. Nie chodzi o to, że było to coś poważnego, ale byłoby miło usłyszeć choćby: „Hej, fajnie, że nie umarłeś”. – Ze złością wgryzł się w hamburgera, a ja miałam ochotę się roześmiać. – Ari uważa, że powinienem znaleźć sobie chłopaka i się ustatkować, ale jestem pewien, że to słowa mamy, a nie jej. – A nie tego właśnie chcesz? Kogoś, do kogo mógłbyś wracać wieczorami? Kogoś, kto zawsze będzie przy tobie? Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłam, dopóki nie poznałam Santy i Nasha. Ale teraz, widząc całą grupę rodziny i przyjaciół, wiedziałam, że to jest możliwe, i to było piękne.

Musiałam przyznać, że sama tego pragnęłam. Chciałam tego z Asą. Dom skrzywił się i oparł na krześle. Musiał zmienić pozycję i pokazałam mu język, kiedy potrącił mnie gipsem. – Sam już nie wiem, czego chcę. Chciałem być policjantem, pójść w ślady ojca i zająć się rodziną. – Jego głos zrobił się cichy, a oczy pociemniały. – Ale teraz to siostry opiekują się mną, a ja nie wiem, co zrobię, jeśli nie będę mógł wrócić do pracy, więc… – Urwał. – Po prostu nie wiem. Ale wiem, że jeśli ty szukasz szczęśliwego zakończenia, to raczej powinnaś poszukać go z facetem, który nie ma za sobą kryminalnej przeszłości. Wiem, że jest uroczy i trudno mu się oprzeć, słysząc ten jego południowy akcent, ale musisz uważać. Skrzywiłam się, ponieważ równie dobrze mógł mówić o mojej matce. Ona nie potrafiła oprzeć się ładnej buzi i w jej przypadku nigdy nie skończyło się to dobrze ani dla niej, ani dla mnie, gdy dorastałam. Desperacja to okropne i niebezpieczne uczucie. – Wiesz, kiedy zostałeś ranny, ogarnęło mnie poczucie winy i trochę mi odbiło. – Odsunęłam od siebie talerz i nachyliłam się bliżej, by Dom wiedział, że to, co zamierzam mu powiedzieć, było dla mnie ważne. – Zachowywałam się nieodpowiedzialnie, traciłam nad wszystkim kontrolę, i tak się jakoś stało, że to Asa uratował mnie przed upadkiem na samo dno. Nienawidziłam siebie, swojego życia, każdego wyboru, którego dokonałam, i nikt nie był w stanie powstrzymać mnie przed katastrofą, poza nim. Dom przyjął tę samą pozycję i zaczęliśmy cicho szeptać, aż powietrze wokół zrobiło się ciężkie od naszych słów. Nigdy wcześniej nie czułam do żadnego faceta tego, co czułam do Asy, i chociaż Dom nie żądał ode mnie wyjaśnień, chciałam, żeby wiedział, jak bardzo pragnęłam pokonać wszystkie te kłody, które Asa rzucał mi pod nogi. Mimo że od czasu do czasu wyciągał do mnie rękę, zachęcając, bym się do niego zbliżyła. – Owszem, kiedyś zrobił sporo złego, ale zamiast przeprosić i to odpokutować, kurczowo trzyma się przeszłości, która dusi go od środka. Cały czas mi powtarza, że jest zły, w kółko mi mówi, że

jest zdolny do okropnych rzeczy, i ja mu wierzę. Naprawdę. Ale wierzę też, że gdyby odpuścił, wybaczył sobie błędy z przeszłości i wyzwolił od żalu, który ściąga go w dół, mógłby urosnąć, wypłynąć na powierzchnię i stać się człowiekiem, którym jest teraz. Widząc, jak bardzo się nienawidzi, zrozumiałam, jak niebezpieczne może być to, że nie mogę sobie wybaczyć tego, co przytrafiło się tobie. Dom zaklął pod nosem. – A co jeśli on nigdy nie odpuści, Royal? Masz zamiar pójść na dno razem z nim? Chcesz mi powiedzieć, że jesteś gotowa utonąć dla faceta, który nawet nie zabrał cię na porządną randkę? Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Za każdym razem, gdy Asa prosił, bym odeszła, mówiąc, że nie mamy szans, byłam jeszcze bardziej zdeterminowana, by przy nim wytrwać. Kiedy zaczęłam się nim interesować, myślałam tylko o tym, by uratować siebie. Teraz nie byłam wcale pewna, kto kogo chciał uratować i czy nie byliśmy skazani na porażkę, tak jak to przewidywał. – Na szczęcie nieźle pływam, ale mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Ponieważ nastrój zrobił się poważny, Dom postanowił opowiedzieć mi każdy odcinek Veroniki Mars, który obejrzał na Netflix, leżąc w domu przykuty do łóżka. Fajnie było znowu czuć się dobrze w jego towarzystwie, bez napięć i niepokoju, który trzymał nas na dystans. Wiedziałam, że Dom za mną tęsknił. Zatrzymaliśmy się po drodze, żeby kupić Ari lody, i spędziliśmy we trójkę cudowne popołudnie, tak jak wtedy, gdy byliśmy dziećmi. Właśnie tego potrzebowałam przed randką z Asą zaplanowaną na dzisiejszy wieczór. Denerwowałam się, ponieważ nie chciał mi powiedzieć, co zaplanował, a poza okazyjnym śniadaniem czy lanczem po wspólnie spędzonej nocy nigdy nie robiliśmy niczego razem. To miała być nasza pierwsza prawdziwa randka poza łóżkiem, a mnie aż kręciło się w głowie, ponieważ to on ją zaproponował. Wprawdzie mówiłam, że byłam gotowa pójść za nim na dno, ale tak naprawdę chciałam, by Asa trochę się postarał, jeśli miało nam

się udać. Kiedy wychodziłam od Doma, zadzwoniła matka i zaprosiła mnie na kolację. Jej melancholijny ton zdradzał, że była w kiepskiej formie, co zapewne oznaczało, że nie wyszło jej z najnowszym chłoptasiem. To nie miało prawa się udać, ale za bardzo ją kochałam, by jej o tym przypominać. Ponieważ Asa miał się u mnie zjawić dopiero późnym wieczorem, postanowiłam do niej zajrzeć. I od razu tego pożałowałam. Matka potrafiła wpaść w histerię nawet wtedy, gdy miała dobry dzień, ale kiedy czuła się niechciana i niedoceniana, była emocjonalnym wrakiem. Zachowywała się wówczas jak czirliderka, którą rzucił kapitan drużyny futbolowej. Kiedy otrzymywała cios w serce, jej stan emocjonalny był równie niedojrzały i chaotyczny. Cały czas mówiła, że się starzeje, że nie jest już atrakcyjna, a ja ze dwadzieścia razy musiałam jej powtarzać, że nie musi już nic w sobie poprawiać. Wyssała ze mnie wszystkie siły i zostawiła z poczuciem winy, że nie potrafiłam jej pomóc. Jeśli chodzi o facetów, nigdy nie potrafiłam jej doradzić. Najbardziej przerażające było to, że tak bardzo chciała być przez nich kochana i czuć się atrakcyjna. Zawsze będę wdzięczna Domowi za to, że przestrzegał mnie przed tego typu myśleniem. Nie miałam chwili, żeby odpocząć. Wzięłam szybki prysznic, wysuszyłam i wyprostowałam włosy. Ponieważ nie miałam pojęcia, dokąd się wybieramy, nie wiedziałam, w co się ubrać. W końcu zdecydowałam się na szaro-żółtą spódnicę do kolan z wysoką talią i odważnym rozcięciem z tyłu i czarny, asymetryczny top, odsłaniający jedno ramię. Wyprostowałam włosy na tyle, na ile mogłam, i kiedy skończyłam, sięgały niemal do pasa, co stanowiło miłą odmianę, gdyż zazwyczaj nosiłam kucyk lub potargany kok. Makijaż ograniczyłam do minimum, żeby nie wyszło na to, że się zanadto staram, i zdecydowałam się na baletki zamiast obcasów, ponieważ nie miałam pojęcia, czy Asa nie zaplanował jakichś dłuższych przechadzek. Wspomniał tylko, że kupił samochód i po mnie przyjedzie, ale poza tym nie wiedziałam,

co mnie czeka. Tuż po jedenastej usłyszałam pukanie do drzwi i musiałam wziąć kilka głębszych oddechów, żeby nie wyglądać jak nastolatka, która nie może doczekać się studniówki. Kiedy otworzyłam drzwi, moje serce wykonało fikołka i nie mogłam złapać tchu. Asa zawsze wyglądał trochę niechlujnie, jakby za wszelką cenę unikał elegancji. Ale nie dzisiejszego wieczoru. Dziś cały lśnił i błyszczał. Nie mogłam oderwać od niego oczu. Miał na sobie szyte na miarę czarne spodnie, a zamiast wysokich butów czarne trzewiki ze spiczastymi czubkami i ciemnoszarą koszulę z rękawami podwiniętymi do łokci. Jasne włosy ułożył w artystycznym nieładzie, a twarz była gładko ogolona, dzięki czemu jego uśmiech wydawał się jeszcze bardziej czarujący. Wyglądał elegancko i niebezpiecznie, w zupełnie nowy sposób. Był jak kameleon, który potrafił zmieniać się z jednego faceta w drugiego. Poczułam, jak przebiega mnie dreszcz. – Ładnie wyglądasz – wykrztusiłam urywanym głosem. – Mam swoje momenty, ale ty… – Omiótł mnie wzrokiem od stóp do głów i obdarzył ciepłym uśmiechem – wyglądasz idealnie. Jesteś gotowa? Pokiwałam tylko głową i pozwoliłam, by wyprowadził mnie z mieszkania. Byłam wdzięczna, że Nash i Santa nie wyjrzeli w tym momencie ze swojego apartamentu, bo nie byłam w stanie wydobyć ani słowa. Pachniał też inaczej, drożej i bardziej egzotycznie niż zazwyczaj. Czułam się tak, jakbym wychodziła z nieznajomym, i nie byłam pewna, czy to mnie podnieca, czy przeraża. Nie zdążyliśmy nawet dojść do jego samochodu, a mnie już kręciło się w głowie. Zatrzymał się przed zdezelowaną novą. Auto najlepsze dni miało już za sobą, ale wnętrze było czyste, a gdy zapalił silnik, wóz wydał z siebie seksowny warkot. Robiłam, co mogłam, by się nie wiercić, ale elegancka aura, która z niego emanowała, sprawiła, że czułam się bardzo nieswojo i po raz pierwszy nie byłam go pewna. – Dowiem się wreszcie, dokąd jedziemy? Nie wiedziałam, co

na siebie włożyć, ponieważ byłeś taki tajemniczy. Zerknął na mnie kątem oka, a kąciki jego ust uniosły się do góry. – Mogłabyś włożyć worek na śmieci i pachołek na głowę, a i tak wyglądałbyś lepiej niż reszta towarzystwa. Nie chcę ci powiedzieć, dokąd jedziemy, zanim tam dotrzemy. Mogłabyś się jeszcze rozmyślić. Świetnie, to nie brzmiało zbyt uspokajająco. – Skoro z tobą jadę, to znaczy, że tego chcę. Odwrócił głowę, żeby mi się przyjrzeć, a jego białe zęby błysnęły w ciemności. – To się jeszcze okaże. Nic więcej nie powiedzieliśmy, a atmosfera zrobiła się napięta. Wyjechał z centrum i zawiózł nas w miejsce, w którym znajdowały się same magazyny i budynki przemysłowe gdzieś za Santa Fe. Nigdzie nie było widać żadnego normalnego lokalu nadającego się na randkę. Zaparkował pod oświetlonym budynkiem z blachy falistej, przed którym stało już kilka wozów. Otworzyłam usta, żeby zapytać, gdzie my, do diabła, jesteśmy i co to wszystko ma znaczyć, kiedy wysiadł z samochodu i obszedł dookoła wóz, żeby otworzyć mi drzwi. Jego prosty szarmancki gest wystarczył, bym zobaczyła w nim dawnego Asę, ale kiedy wziął mnie w ramiona, przyciągnął do piersi i z całej siły pocałował w usta, wyczułam w nim coś nowego. Czułam, że chce mnie sprawdzić. – Co to za miejsce? Wziął mnie za rękę i zaprowadził do drzwi, które znajdowały się z boku budynku, z dala od przechodniów. Otworzył drzwi i wprowadził mnie do olbrzymiej hali wypełnionej światłem, muzyką i ludźmi. Przypominało to karnawał zamknięty w metalowych ścianach magazynu. Zerknęłam na niego szeroko otwartymi oczami, ale on jedynie odwzajemnił spojrzenie i zapytał: – A co byś powiedziała, gdybym wyznał ci, że pochodzę z rodziny bimbrowników i przemytników? Ojciec matki pędził

bimber, kiedy ona była małą dziewczynką, i został zamknięty, zanim się urodziłem. Jakiś facet, który wyglądał jak żywcem wyjęty z lat dwudziestych ubiegłego wieku, wymienił z Asą pozdrowienie i uścisnął mu dłoń, wciskając mu do rąk zmięty plik banknotów. Posłałam mu pytające spojrzenie, kiedy prowadził mnie przez tłum. – Asa, mówię poważnie, co to za miejsce? Znalazł na uboczu wolny stolik, ozdobiony ciężkim, kiczowatym czerwonym aksamitem, stojący naprzeciwko sceny, która w tym momencie pogrążona była w mroku i wyglądała mało przyjaźnie. Odsunął dla mnie krzesło i czekał, podczas gdy ja zastanawiałam się, czy powinnam usiąść, czy raczej dać nogę. Wszystko wokół wyglądało tak, jakby spełniła się czyjaś fantazja w technikolorze, i wszystko mi mówiło, że coś tu nie gra. – To tajny bar. Gość, który go prowadzi, jest z zachodu i przyjeżdża tu tylko raz w roku. Pomyślałem, że może być zabawnie. Skrzyżowałam ramiona na piersi i wpatrywałam się w niego. – Czy to jest legalne? Widziałam, że coś się z nim dzieje. Wydawał się podenerwowany bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Chciał mnie sprawdzić, a ja właśnie miałam oblać test, ponieważ mimo że bardzo go pragnęłam, nie miałam zamiaru robić niczego wbrew swoim zasadom. Obok nas zjawiła się młoda dziewczyna przebrana za sprzedawczynię papierosów i uśmiechnęła się do nas. Wyglądała uroczo i czułam się tak, jakbym znalazła się w jakimś czarnobiałym gangsterskim filmie. Bóg mi świadkiem, Asa bez problemu mógł się wcielić w rolę Bugsy’ego Siegela[1]. – Podać państwu coś do picia? Asa otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale mu przerwałam: – Nie wiem, a macie licencję na sprzedaż alkoholu? Przysięgam, że gdybym miała przy sobie odznakę, wyciągnęłabym ją i pomachała jej przed twarzą. Byłam wściekła,

że Asa pomyślał, że może tak po prostu zabrać mnie do nielegalnego klubu, a ja ślepo pójdę w jego ślady. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie, jakbym wcale nie zachowała się niegrzecznie, i pokiwała głową. – Oczywiście, że mamy. Organizujemy takie miejsca w całym kraju, a jeśliby nas zamknęli, większość z nas nie dostałaby wypłaty. Poczułam, jak zalewa mnie fala gorąca, kiedy Asa zamówił dla nas staromodne drinki i odsunął dla mnie krzesło. Jego złote oczy wpatrywały się we mnie, gorące i błyszczące, a ja mogłam jedynie odwzajemnić spojrzenie. – Znowu to zrobiłeś – powiedziałam cichym głosem. Biorąc pod uwagę hałas panujący w olbrzymiej sali, byłam zdziwiona, że w ogóle mnie usłyszał. – Znowu mnie wrobiłeś, Asa. Chciałeś, żebym pomyślała, że ta speluna jest nielegalna, że chcesz, żebym zrobiła coś złego i żebym się wściekła. Czemu? Czemu cały czas grasz ze mną w te gierki? Zepsuł mi całą radość i podekscytowanie, które czułam z powodu naszej pierwszej prawdziwej randki. – To nie jest gra, Royal. – Jego głos był przesiąknięty słodkim południowym akcentem. – Wyciągnęłaś pochopne wnioski. Miałam ochotę tupnąć nogą ze złości. – Pytałam cię parę razy, a ty nic nie powiedziałeś. Chciałeś, żebym wyciągnęła błędne wnioski. Sam mnie tu przyprowadziłeś. Westchnął i wyciągnął do mnie rękę. Chwycił mnie w pasie i przyciągnął do siebie, a ja stanęłam między jego nogami. Wciąż miałam skrzyżowane ramiona, chociaż miałam ogromną ochotę wsunąć ręce w jego falujące jasne włosy. Spojrzał mi w prosto oczy i po raz pierwszy zobaczyłam w nich żal, który nie miał nic wspólnego z jego przeszłością. – Pomyślałem, że może być zabawnie, niesztampowo i że trafię w twoje poczucie humoru. Nie chciałem robić z tego żadnego wyzwania. Nie chciałem, żebyś pomyślała, że chcę cię w coś wrobić. W ostatnim tygodniu miałem trochę wolnego i chyba

chciałem zobaczyć, jak odczytasz moje motywy. Nie powiedział wszystkiego, ale doskonale go rozumiałam. Zrobiłam dokładnie to, czego się spodziewał, ale nie miałam zamiaru brać na siebie całej winy. – Mówiłam ci, że jeśli będziesz ze mną, chętnie będę ci towarzyszyć. Nie kłamałam, ale nie mam zamiaru łamać swoich zasad i wiary w to, co jest dobre, a co złe, Asa. Gdybyś mi wyjaśnił, o co tu chodzi, byłabym zachwycona. Byłabym podekscytowana naszym wspólnym wieczorem, ale ty chciałeś, żebym zawaliła tę próbę. Boże, dlaczego on był taki skomplikowany. Nigdy nie uda mi się dorównać mu kroku na tyle, by go zatrzymać. Nachylił się i musiałam cofnąć ramiona, kiedy dotknął czołem moich piersi. Poddałam się i wsunęłam palce w miękkie włosy na jego karku. – Masz całkowitą rację. Chciałam, żeby jego słowa sprawiły mi radość, ale zamiast tego poczułam ogromny smutek. Westchnęłam i zerknęłam na kelnerkę, która właśnie zjawiła się z naszymi drinkami. Widząc wtulonego we mnie Asę, posłała mi znaczące spojrzenie, ale ja miałam ochotę powiedzieć jej, że to wcale nie było tak romantyczne, jak wyglądało. – Proszę usiąść, zaraz zacznie się występ. Odmaszerowała, a Asa podniósł głowę. Z całej siły ścisnął mnie w pasie. – Uwierzysz mi, jeśli powiem ci, że bardzo mi przykro? Nie mogłam mu odpowiedzieć, ponieważ nie byłam pewna, a on żałował już tylu rzeczy, że nie wiedziałam, czy dam radę być kolejną z nich. Nic więc nie powiedziałam, kiedy usadowił mnie na krześle obok siebie. Podniosłam do ust drinka, i zamiast się nim delektować, rozsmakowując się w wysokiej jakości składnikach i tradycyjnym sposobie przygotowania, pochłonęłam naraz całą zawartość, krztusząc się, kiedy burbon rozpalił mój przełyk. – Co to za występ? – wykrztusiłam, kiedy nachylił się, żeby pocałować moje nagie ramiona. Napięcie zniknęło, ale atmosfera między nami zrobiła się jeszcze cięższa.

– Burleska. I owszem, mają licencję na kabaret. – Podsunął mi drinka, a ja z ulgą go przyjęłam. Znowu nie byłam pewna, czy powinnam go uderzyć, ponieważ cały czas igrał z moimi emocjami, czy raczej zaciągnąć w najbliższy kąt i pokazać, że niezależnie od tego, co zrobił, wciąż go pragnęłam. – Salem zna jedną z tancerek z czasów, gdy mieszkała w LA. To ona powiedziała mi, że będą w mieście. Salem prowadziła ciekawe życie, zanim przyjechała do Denver, i wcale nie byłam zaskoczona, że znała jakąś tancerkę. – Nigdy wcześniej nie widziałam burleski. Górne światła przygasły, a na scenie migotało delikatne światło. Z niewidocznych głośników popłynęły dźwięki Killersów. Współczesna muzyka stanowiła idealny kontrast dla tego miejsca, które za wszelką cenę usiłowało odtworzyć atmosferę z czasów prohibicji. Asa położył mi rękę na karku i dotknął mojego ucha. Było tak ciemno, że w ogóle go nie widziałam, a jedynie czułam, i było to cholernie podniecające. Wtedy wyszeptał: – Naprawdę jest mi przykro. Nie mogłam złapać tchu. Na scenie pojawiła się długonoga blondynka, która najwyraźniej próbowała udawać Ingrid Bergman z Casablanki. – Wiem o tym. Szkoda tylko, że w ogóle musi ci być przykro. To podsumowało, co czułam w stosunku do wszystkich rzeczy, których żałował w swoim życiu. Całe szczęście, że było ciemno, ponieważ nagle poczułam, jak pieką mnie oczy. Nigdy nie zapomnę tej randki, ale nie będą to miłe wspomnienia.

ASA Gdyby była na mnie zwyczajnie wściekła, wkurzona za to, że celowo wprowadziłem ją w błąd, by pomyślała, że robimy coś złego czy nielegalnego, mógłbym dalej całować ją w szyję i masować jej ramię, wiedząc, że mi wybaczy. Ale czuła się zraniona, rozczarowana tym, że zepsułem nasz pierwszy wspólny wieczór i że zrobiłem to celowo. Żałowałem tylko, że nie mogłem jej powiedzieć, że nie miałem pojęcia, co się wydarzy, kiedy bez słowa wyjaśnienia zabiorę ją w siną dal, do miejsca, które było idealnym tłem filmu lub komiksu, ponieważ doskonale wiedziałem, co się stanie. Moje dawne nawyki wzięły górę i wydawało mi się, że fajnie będzie sprawdzić, jak daleko gotowa jest się dla mnie posunąć. Nigdy nie prosiłbym jej o zrobienie czegoś niezgodnego z prawem – do diabła, od miesięcy próbowałem ją powstrzymać od robienia głupot, ale tak bardzo zalazła mi za skórę, rzucając blask na moje najciemniejsze zakamarki, że miałem ochotę rzucić jej wyzwanie. Siedziała nieruchomo tuż obok mnie, z rękami skrzyżowanymi na piersi, sztywno wyprostowana, by przypadkiem nie dotknąć mojej ręki, którą zarzuciłem na oparcie jej krzesła. Wzrok miała wbity w scenę, na której pląsały na wpół rozebrane dziewczęta. Gdybym nie okazał się takim dupkiem, pewnie całkiem nieźle by się bawiła. A tak jej śliczne usteczka były zaciśnięte w wąską linię, a policzki drżały, gdy z całej siły zaciskała zęby. Sądząc po jej pozie, powinniśmy wyjść i powinienem zostawić ją w spokoju – tak jak to przewidziałem. Tak będzie, gdy w końcu zrobię coś niewybaczalnego. Z tym, że wtedy będzie chodziło o czyjeś serce i będę się czuł tysiąc razy gorzej. Przesunąłem palce, dotykając jej długich włosów. W panującym w sali mroku miały ciemniejszy odcień niż zazwyczaj, pozbawiony czerwonych akcentów, ale w dotyku wciąż przypominały jedwab. Powiedziałem jej, że jest mi przykro, i naprawdę tak myślałem. Ale jeśli nie będzie chciała mi wybaczyć, nie będę jej za to winił.

Nagle odwróciła głowę, wbijając we mnie swoje ciemnobrązowe oczy. Zalśniły w słabym świetle, a ja jeszcze bardziej siebie znienawidziłem, gdyż zrozumiałem, że lśniły z powodu widocznych w kącikach oczu łez. Nie byłem już gościem, który doprowadza do łez piękne, silne kobiety, i poczułem nieodpartą chęć, by rzucić się na kolana i błagać ją o przebaczenie, by zrozumiała, że naprawdę się starałem. Nagle przysunęła do mnie krzesło, tak że siedzieliśmy, stykając się biodrami. Objąłem jej ramiona, a ona zanurzyła twarz w moją szyję. Dotknęła ustami mojego ucha i cicho wyszeptała: – Czy zawsze już tak będzie? Że nie będę wiedziała, czy to na serio, czy tylko gra, ponieważ jesteś skończonym dupkiem? Zacisnąłem palce na jej nagich ramionach, a ona dotknęła ręką mojego brzucha, sprawiając, że napiąłem wszystkie mięśnie. – Nie wiem. – Może nie potrafiłem powiedzieć jej tego, co chciała usłyszeć, ale potrafiłem być z nią szczery. Nigdy nie chciałem jej okłamywać: ani jej, ani nikogo innego. – Jesteś jedyną kobietą, przed którą niczego nie ukrywam. Przez całe życie próbowałem ludziom udowodnić, że jestem gościem na poziomie. Kłamałem na temat tego, kim byłem i co robię. Przy tobie robię coś przeciwnego i staram ci się udowodnić, że potrafię być okropny. Pokazuję ci się od najgorszej strony, a ty cały czas przy mnie trwasz. Westchnęła wtulona w zagłębienie na mojej szyi, a ja poczułem, jak przeszywa mnie dreszcz, kiedy czubkiem wilgotnego języka musnęła pulsującą żyłę na moim karku. – Dlaczego nie potrafisz po prostu być ze mną tu i teraz? Czemu bez przerwy musisz udowadniać, czy jesteś dobry, czy zły? Doskonale wiem, co się z tobą działo w przeszłości, i wiem, co się może wydarzyć, jeśli będziemy to kontynuować, Asa. Ale chciałabym doświadczyć tej chwili z tobą, tu i teraz. Tej chwili, gdy jesteśmy tylko ty i ja, a to, co się wydarzyło albo co może się wydarzyć, nie istnieje. Czemu nie możemy tego zrobić? Tylko na chwilę. Chciałem jej powiedzieć, że nie potrafię. Kurczowo

trzymałem się przeszłości, żeby nigdy więcej do tego nie dopuścić. Tkwiłem między przeszłością a przyszłością. Teraźniejszość przepływała gdzieś obok mnie. Nie przeszkadzało mi to, dopóki ona nie pojawiła się w moim życiu, tragiczna, silna, pełna ognia. Chciałem zabrać ją w mroczne miejsca, by mogła ogrzać je swoim blaskiem. Ale nie mogłem jej tego powiedzieć. Nie chciałem być dla niej ciężarem, który musiałaby nosić. Zamiast tego miałem zamiar zapytać ją, czy chce już wyjść. Mogłem ją zabrać do domu, do łóżka i nie martwić się przeszłością, teraźniejszością ani przyszłością. Nie zdążyłem jednak nic powiedzieć, ponieważ między jedną rozebraną dziewczyną a drugą Royal wsunęła swoją drobną dłoń za pasek od moich spodni, prosto do moich majtek, tak jak pierwszej nocy, kiedy ją pocałowałem. Wziąłem głęboki wdech, dzięki czemu miała więcej miejsca do manewru. Odchyliła głowę, spoglądając na mnie, a w jej oczach o kolorze kawy smutek mieszał się z rozbawieniem. – Asa, między nami dzieją się teraz niesamowite rzeczy. Szkoda by było, gdyby coś cię ominęło, ponieważ nie potrafisz zapomnieć o przeszłości i jesteś zbyt zajęty martwieniem się o to, co się wydarzy. W przeciwieństwie do ostatniego razu, kiedy wsunęła ręce w moje spodnie, tym razem nie było zimno i nie byliśmy na zewnątrz. Tym razem otaczali nas ludzie, ale było ciemno, a aksamit pokrywający stół zakrywał to, co robiła. Gdyby ktoś jednak przyjrzał się temu bliżej, byłoby oczywiste, co oznacza delikatny ruch jej ręki lub mój przyśpieszony oddech i opadająca w górę i w dół klatka piersiowa. – Royal? – zapytałem błagalnym głosem. Zacisnęła rękę na moim członku, który z każdym kolejnym ruchem robił się coraz twardszy. Poczułem, jak ściskają się moje jądra, i poruszyłem się na krześle, gdy kontynuowała swoją delikatną pieszczotę, muskając ustami moją szyję. – Niektóre zabawy są całkiem fajne, Asa, ale kiedy jedna z osób musi przegrać, zanim gra się rozpocznie, nie ma to sensu. Zacisnęła palce na moim sztywnym członku, a ja zamarłem,

kiedy przy naszym stoliku zjawiła się kelnerka. Przełknąłem ślinę, pewien, że Royal przerwie to, co robiła, ale nie przerwała i nawet na mnie nie spojrzała, kiedy wykrztusiłem, że poprosimy o rachunek. Dziewczyna posłała mi znaczące i, jeśli się nie mylę, aprobujące spojrzenie, zanim odeszła. Wsunąłem palce we włosy Royal i uniosłem jej głowę, by ją pocałować. Zsunęła rękę jeszcze niżej, a ja jęknąłem. – Musisz przestać – wydyszałem, chociaż wcale nie chciałem tego powiedzieć. Byliśmy w miejscu publicznym, i chociaż lubiła się ostro zabawić, wątpiłem, by pozwoliła mi rzucić się na stół i wziąć ją tu i teraz, tak jak chciałem. Ugryzła mnie w dolną wargę, a kiedy zacisnęła rękę na moim penisie, byłem gotów szczytować. – Ty też musisz przestać. Wszystko było jasne. Nie miała nic przeciwko gierkom, o ile były zabawne i zmysłowe, ale nie chciała być jedynie pionkiem. Jeśli miałem zamiar nacieszyć się nią, dopóki jeszcze miałem ją przy sobie, musiałem się wreszcie ogarnąć. Wysunęła rękę z moich spodni, przesuwając ją pod moją koszulą i pieszcząc moje żebra. Gdy poczułem jej paznokcie na swojej skórze, byłem gotowy eksplodować. Pośpiesznie rzuciłem na stół spory plik banknotów, wystarczający, by pokryć nie tylko nasz rachunek, ale także stolika obok, i wyciągnąłem ją z sali, jakby się paliło. Roześmiała się i to sprawiło, że poczułem ucisk w piersi. Wcześniej niemal doprowadziłem ją do łez, ale była na tyle niesamowita, że doskonale rozumiała to, czego ja sam nie rozumiałem, i teraz się z tego śmiała. Czułem się tak, jakby po deszczowym dniu nagle wyszło słońce. Była światłem, które rozświetlało mrok, a ja tak bardzo pragnąłem się w niej znaleźć, że nie wiedziałem, co się wokół dzieje. Popchnąłem ją na zdezelowany samochód i pocałowałem. Wsunąłem palce w jej włosy i obsypałem pocałunkami. Najśmieszniejsze było to, że musiałem odpuścić kilka rzeczy, których się zawsze trzymałem, żeby mnie zrozumiała, a czując

dotyk jej ust na swoich ustach i smak jej języka na swoim języku, poczułem się nagle lżejszy. – Chcę cię zabrać do domu, do łóżka – powiedziałem zachrypniętym głosem. Było w nim słychać tylko zniecierpliwienie i ogromne pragnienie, coś, czego nie czułem, zanim poznałem tę dziewczynę. – Ja też tego chcę. Znów wsunęła ręce za moją koszulę i masowała mi żebra. Ciężko oddychała, wsuwając i wysuwając język, jakby wciąż chciała mnie smakować. Jej ciemny wzrok był jaśniejszy niż wieczorne niebo nad naszymi głowami, ale jej oczy błyszczały jak gwiazdy. Odchyliła głowę, żeby spojrzeć mi prosto w oczy, a wibrujące między nami pożądanie nabrało namacalnego kształtu. – Zanim wrócę z tobą do domu, Asa, musisz coś dla mnie zrobić. Nienawidziłem stawiania ultimatum, ale w tej chwili nie było takiej rzeczy, której bym dla niej nie zrobił. – Spróbuję. Tylko tyle mogę ci obiecać, Red. Westchnęła i przytuliła policzek do mojego dudniącego serca. To było takie słodkie, wzruszające i zupełnie inne od tego, co mnie dotychczas w życiu spotkało, że niemal jej nie odepchnąłem, ponieważ nie wiedziałem, co zrobić. – Lubię cię, Asa. Lubię cię bardziej, niż powinnam, ale nie mogę tak dalej. Nie mogę cały czas unikać twoich pułapek, jeśli nie potrafisz powiedzieć mi chociaż jednej rzeczy, którą w sobie lubisz. Rozumiem, że zrobiłeś sporo złych rzeczy i byłeś złym człowiekiem, ale żeby zrobić krok do przodu, musisz zrozumieć, że już nim nie jesteś. Jeśli nie potrafisz tego zrobić, to ja się poddaję. Odsunęła się, a na jej idealnej twarzyczce malowały się determinacja i powaga. Rzuciła mi wyzwanie i patrzyła, co z nim zrobię. Wbiłem palce w jej biodra i próbowałem się do niej uśmiechnąć mimo ucisku, który czułem w piersi. – Podoba mi się to, że lubisz mnie bardziej, niż powinnaś. Czy to się liczy? – Nie poruszyła się, nie mrugnęła, nie zrobiła

niczego, ale nie spuszczała ze mnie wzroku, aż w końcu westchnąłem i odchyliłem do tyłu głowę, wpatrując się w wieczorne niebo. – Jedną rzecz? – Tylko jedną. Jej głos był cichy i wydawała się smutna, ale nie ze względu na siebie. Wcale jej się nie dziwiłem. Jej prośba nie powinna sprawić nikomu problemu, ale dla mnie stanowiła nie lada wyzwanie. Przez chwilę nic nie powiedziałem. Musiałem się zastanowić. Zazwyczaj nie rozmyślałem o tym, czy siebie lubię, czy nie. Wiedziałem, co robiłem, w jakim miejscu byłem, i wiedziałem, że nigdy do tego nie wrócę. Byłem skupiony na tym, co robiłem teraz, na siostrze, którą odzyskałem, a sporo osób postanowiło we mnie zainwestować. Przyciągnąłem ją do piersi i dotknąłem brodą czubka jej głowy. Coś we mnie pękło, kiedy bez wahania odwzajemniła mój uścisk. – Podoba mi się to, że mimo że nie zawsze zgadzamy się z Ayden i często mnie wkurza, zawsze ją kochałem. Nawet wtedy, gdy nie wiedziałem, jak to się robi, kiedy wciąż czegoś szukałem, kochałem ją. Podoba mi się to, że teraz wiem, jak to robić. Podoba mi się, że nie zmarnowałem swojej drugiej szansy na to, by być jej starszym bratem… na razie. Wydała z siebie cichy jęk, przytulona do mojej piersi i poczułem, jak zaciska palce na moich plecach, tuż nad tyłkiem. – Mówiłeś jej o tym? Zamrugałem, a ona odsunęła się i wygładziła swoje długie włosy. – Nie, ale przeprosiłem ją więcej razy, niż jestem w stanie spamiętać. Spuściła niezwykle długie rzęsy, wysuwając się z moich objęć. – Kiedy za tydzień Ayden przyjedzie do miasta, powiedz jej o tym, Asa. Przepraszając za to, co się stało lub może się stać, tracisz okazję, by powiedzieć jej, że podoba ci się to, kim teraz dla niej jesteś. Musisz skupić się na tym właśnie momencie.

Przez dłuższy czas wpatrywaliśmy się w siebie, aż w końcu wyciągnęła ręce i dotknęła moich policzków, przyciągając mnie do siebie, by mnie pocałować. – A teraz zabierz mnie do domu i weź mnie do łóżka. Na tym akurat się znałem, bez tej całej introspekcji i gmerania w duszy. Pocałowałem ją i czym prędzej wsadziłem do wozu, żebyśmy mogli pojechać do jej mieszkania na Capitol Hill. Kiedy zaparkowałem przed wiktoriańskim budynkiem, moje ego poczuło się miło połechtane, że podobnie jak ja nie mogła się doczekać, by znaleźć się za drzwiami. Rzuciła torebkę na stolik przy drzwiach, a klucze z hukiem upadły na podłogę, kiedy zamykałem. Odwróciła się w moją stronę, a ja poczułem w sobie instynkt drapieżcy i miałem ochotę rzucić się na nią, by dała mi to, czego chciałem. Ruszyłem w jej stronę, a wyraz mojej twarzy musiał ją zaskoczyć, ponieważ zrobiła niepewny krok w tył. Wreszcie przejrzała na oczy i zaczynała ode mnie uciekać. Szkoda tylko, że nie miała dokąd uciec i była uwięziona w pokoju wraz z moim szalejącym pożądaniem, rozpalonym jej gierką w magazynie. – Może i nie potrafię wskazać zbyt wielu rzeczy, które w sobie lubię, ale za to mogę wymienić tysiące rzeczy, które lubię u ciebie, Red. Cały czas się cofała, wpatrując się we mnie ogromnymi oczami, i przejechała językiem po dolnej wardze. – Czyżby? Pokiwałem głową, cały czas idąc naprzód, aż w końcu uderzyła udami o brzeg sofy, która zajmowała większość miejsca w jej salonie. Zatrzymała się i pozwoliła, bym uwięził ją między moimi biodrami a brzegiem sofy. – Tak. Podoba mi się to, że nie zmieniasz zdania na temat tego, co jest dobre, a co złe. Że potrafisz bronić tego, w co wierzysz, i nazwać mnie dupkiem. – Mówiąc to, przesunąłem rękoma po jej wymodelowanych udach, aż dotarłem do rąbka spódnicy. Usłyszałem, jak wciąga powietrze, kiedy zacząłem przesuwać materiał w górę, dotykając koniuszkami palców

każdego centymetra jej skóry. – Podoba mi się to, że nie masz nic przeciwko na wpół rozebranym tańczącym dziewczętom. Podoba mi się też to, że najwyraźniej lubisz wsuwać ręce w moje spodnie w miejscach publicznych. – Jęknąłem ze zdumienia, kiedy moje dłonie dotarły na tyle wysoko, by dotknąć jej nagich pośladków. Byłem zaskoczony, że przywitała mnie naga skóra, ale przypomniałem sobie, że któregoś dnia zjawiła się u mnie w środku nocy ubrana jedynie w płaszcz i wysokie obcasy, i na mojej twarzy pojawił się uśmiech. – I naprawdę podoba mi się to, że nie przepadasz za bielizną. Teraz już wiem, że kiedy następnym razem pójdziemy na randkę, powinienem zaglądać ci pod spódnicę. Uniosła brwi i bez słowa zaczęła rozpinać guziki mojej koszuli. Nie spuszczała ze mnie wzroku i widziałem, że zastanawia się nad tym, co jej powiedziałem. Starałem się więc przybrać otwarty i uczciwy wyraz twarzy. Uszczypnąłem jędrną skórę na jej tyłku i wsunąłem kolano między jej nogi. Podwinąłem jej spódnicę do pasa, tak by była naga i wyeksponowana w miejscu, gdzie stykały się nasze biodra. – Podoba mi się to, że mimo że omal nie doprowadziłem cię do łez, pozwoliłaś mi wrócić z tobą do domu. Najwyraźniej chcesz, żebym był lepszy, niż jestem, ale jesteś gotowa zadowolić się tym, co masz. I naprawdę podoba mi się to, że chociaż oboje wiemy, że zasługujesz na coś więcej, to mnie właśnie pragniesz. Kiedy rozpięła guziki, pogładziła mnie po piersi i przesunęła rękami po moich ramionach, zsuwając z nich koszulę. Zrzuciłem ją i wyciągnąłem rękę, by sięgnąć pod jej bluzkę i poczuć słodki ciężar jej piersi. Jej sutki natychmiast zrobiły się sztywne, wbijając się w moją dłoń. Opuściła powieki i wyszeptała: – Pragnę cię. Ciebie, Asa, a nie kogoś lepszego. Tylko ciebie. Przesuwałem kciukiem po jej sterczącym sutku, mocno ugniatając jej pierś, aż zaczęła przesuwać się po moim udzie i odchyliła do tyłu, próbując się jeszcze bardziej zbliżyć. Nachyliłem się, by pocałować ją w szyję. Zacisnęła ręce na moich bicepsach, żeby nie upaść, a ja skubałem i ssałem jej szyję i ucho. Zacząłem je pieścić czubkiem języka i wyszeptałem:

– A najbardziej podoba mi się to, że teraz pozwolisz mi na to, bym cię odwrócił i zerżnął na tej kanapie. Jęknęła i próbowała się odsunąć, ale zacisnęła ręce na mojej skórze i poczułem, jak mocno bije jej serce. Chwyciłem ją za sutek, który cały czas pieściłem, i lekko go uszczypnąłem, balansując na krawędzi bólu. Rozchyliła w zdumieniu usta. – Pamiętaj, że to ty mi powiedziałaś, że w pewne gry lepiej grać razem. Czułem, że powinienem jej przypomnieć, że to ona zaczęła całą tę zabawę, gdy byliśmy w klubie. Chyba wyczuła, że jestem gotowy, ponieważ wydała z siebie długie westchnienie i czym prędzej sięgnęła po mój pasek. Szybko się z nim uporała, podobnie jak z zamkiem od spodni i delikatnie musnęła mojego nabrzmiałego członka. Jej czekoladowy wzrok wydawał się rozpływać, kiedy powiedziała: – Nie ma nikogo innego, Asa. Nie bardzo wiedziałem, czy to było pytanie, czy stwierdzenia, ale tak czy siak, odpowiedź brzmiała nie. W moim łóżku nie było nikogo innego i nie było nikogo, kto potrafiłby przegonić mrok i przeciąć kilka z tych żelaznych sznurków, które wiązały mnie z przeszłością, pozwalając mi być na tyle lekkim, by się do niej zbliżyć. – Nie ma nikogo innego, Royal. Uśmiechnęła się i znowu poczułem, jak coś we mnie pęka i przybiera kształt czegoś lepszego. – To dobrze, bo to oznacza, że nie musimy się zabezpieczyć. Odwróciła się, zsunęła z siebie obcisłą bluzkę i stanęła przede mną w podwiniętej spódnicy i włosami spływającymi na plecy. Przez chwilę zastanawiałem się, czy ponownie nie umarłem i nie znalazłem się w raju. Wysunąłem rękę, żeby odgarnąć jej włosy i przesunąć ręką po jej kręgosłupie. Podszedłem bliżej, żeby pocałować ją w kark, a ona jęknęła i dotknęła pośladkami mojego pulsującego członka. Po tym nic już nie mówiliśmy. Nie próbowałem jej do niczego przekonać, ponieważ wiedziała, że jej pragnę, a ona pragnęła mnie. Czas zabawy się skończył.

Podszedłem do niej i objąłem ją w pasie, żeby przechylić ją nieco w dół, tak jak chciałem. Rozchyliłem jej nogi i poprosiłem, by położyła ręce na poduszkach na sofie. Zerknęła na mnie przez ramię i posłała mi pytające spojrzenie, a ja uśmiechnąłem się do niej szeroko. Zagryzła dolną wargę, a ja jęknąłem, kiedy seksownym ruchem zarzuciła włosy przez ramię. Wszystko w niej było idealne, musiałem więc skupić się na tym, by zrobić to, o czym mi mówiła, i docenić każdą chwilę, którą z nią spędzałem. Przycisnąłem ją i usłyszałem, jak mruczy z rozkoszy, gdy mój członek przesunął się po jej mokrej cipce. Nie traciłem czasu, ale najwyraźniej była gotowa, a nie było nic bardziej seksownego. Naparłem na nią, czując, jak unosi do góry biodra, i nagle otoczyła mnie jej ciasna słodycz. Wypuściłem z siebie litanię przekleństw, kiedy jej ciało natychmiast zareagowało. Wsuwałem i wysuwałem się do środka. Nie chciałem być zbyt brutalny. Ale fakt, że byłem w niej, nie czując przy tym żadnych barier, oraz sposób, w jaki zerkała na mnie przez ramię, zachęcając mnie ognistym wzrokiem, sprawiły, że pokusa była zbyt silna. Przycisnąłem ją mocno do siebie i zacząłem poruszać się szybciej, aż sofa zaczęła się trząść. Przymknąłem oczy, dając się ponieść doznaniom, które były zbyt przyjemne i zbyt silne do określenia. W którymś momencie przypomniałem sobie, że mam jeszcze jedną wolną rękę i wsunąłem ją w szparkę między jej nogami. Była śliska i wilgotna. Była gorąca i ciasna. Czułem, że za chwilę dojdzie, podobnie jak ja, wystarczyło więc, że zakręciłem palcem i uszczypnąłem ją lekko kciukiem i palcem serdecznym, by runęła w przepaść. Jak tylko wypowiedziała moje imię i rozpłynęła się pode mną, poszedłem w jej ślady. Przeżyłem orgazm, który rozpoczął się od moich stóp, rozlał wzdłuż moich nóg, uderzył w podstawę kręgosłupa i sprawił, że omal się nie przewróciłem, kiedy oboje upadliśmy na sofę. Musiałem się przesunąć, żeby jej nie zmiażdżyć, kiedy na wpół rozebrani leżeliśmy na skraju sofy. Dotykała plecami mojej klatki piersiowej i oboje próbowaliśmy złapać oddech. Nigdy wcześniej nie przeżyłem czegoś takiego, było zupełnie inaczej. Nie tylko na

poziomie fizycznym, ale również emocjonalnym. Gładziłem ją po płaskim brzuchu i wpatrywałem się w sufit. – Masz rację. W tym momencie dzieje się coś pięknego. – Chciałem, żeby to zabrzmiało zabawnie, jak zawsze po seksie, ale w moim głosie dało się wyczuć tęsknotę. Położyła ręce na moich dłoniach, kiedy leżeliśmy i chłonęliśmy to, co się między nami zmieniło. – Każda chwila jest taka, jaką ją stworzysz, Asa. Zastanawiałem się, czy między nami będzie jeszcze dużo takich momentów, ponieważ jak dotąd należały do moich ulubionych… Nawet te złe były lepsze od najwspanialszych chwil, które spędziłem z kimś innym.

ROYAL A więc ty i mój brat, tak? Szykowałam się na tę rozmowę przez cały wieczór. Dotychczas miałam sporo szczęścia, większość wieczoru upłynęła bowiem pod znakiem pogaduszek o dzieciach. Ayden chciała nadrobić zaległości i dowiedzieć się, co słychać u reszty dziewczyn, ale wiedziałam, że nie uda mi się uniknąć tego tematu. Shaw i Cora były pogrążone w rozmowie o niemowlakach, a Salem rozmawiała z Sayer, siostrą jej chłopaka, Rowdy’ego. Wypytywała elegancką blondynkę o jej siostrę, która nie dała się namówić na babski wieczór, co nie było niczym nadzwyczajnym, gdyż według Salem Poppy rzadko wychodziła z domu, z wyjątkiem pracy. Santa godzinę temu przysłała mi wiadomość, że postara się dotrzeć, ale w szpitalu mieli pełne ręce roboty, gdy przywieziono małego chłopca z poparzeniami na całym ciele. Nawet jeśli uda jej się wyjść z pracy, żeby zdążyć na drinka, pewnie i tak nie będzie chciała zostać z nami w barze. Ayden dostrzegła w końcu swoją szansę, żeby wypytać mnie, co takiego działo się między mną a jej bratem, i od razu przystąpiła do ataku. Jej oczy miały ten sam bursztynowy odcień, co Asy, co było dość krępujące, gdyż nie spuszczała ze mnie wzroku. Nie wiedziałam, czy czekała na odpowiedź, czy jedynie stwierdzała fakty, że owszem, sypiałam z jej bratem, i to dosyć często. Odchrząknęłam nerwowo, bawiąc się butelką od piwa, którą trzymałam w dłoniach. – Lubię go. – Skrzywiłam się, gdy uniosła czarne brwi, i lekko wzruszyłam ramionami. – Bardzo mi na nim zależy. – Tak naprawdę byłam gotowa zakochać się w nim po same uszy, chociaż związek z nim przypominał jazdę bez trzymanki. Nigdy nie miałam pewności, którego Asę spotkam, gdy szłam do niego po zamknięciu baru lub gdy późną nocą zjawiał się pod moimi drzwiami. Bywał dowcipnym, flirtującym uwodzicielem szukającym przyjemności i dobrej zabawy. Czasami był cichym, zamyślonym chłopcem uwięzionym w przeszłości, ogarniętym

poczuciem winy i żalu, i nie był gotowy ruszyć do przodu. Bywał też twardym, wymagającym facetem, który prosił o więcej, niż byłam gotowa mu dać, facetem, który wciąż lubił grać w różne gierki. A czasami był po prostu bystrym gościem, który nie powinien marnować się za barem. Tolerowałam wszystkie jego wcielenia, ponieważ często spotykałam faceta, z którym chciałam być na zawsze. Mądrego, pewnego siebie, zabójczo uroczego Asę, który pojawiał się tylko wtedy, gdy zapominał o przeszłości i nie zwracał uwagi na to, co mogło stanąć nam na drodze. Wynagradzał mi wtedy trud, który wkładałam w manewrowanie między pozostałymi wcieleniami, chociaż pojawiał się tylko od czasu do czasu. – To może być niezwykle trudne. Głos Ayden był lekko zachrypnięty, gdyż przez cały wieczór zdążyła wypić sporą ilość tequili. Gdybym wypiła tyle co ona, leżałabym teraz pod stołem w pozycji embrionalnej. Ayden nawet nie sprawiała wrażenia lekko wstawionej, wpatrując się we mnie pewnym wzrokiem. Czułam, że rozważa wszystkie za i przeciw mojego związku z jej starszym bratem. – To prawda. – Ale kiedy pojawiał się Asa, którego chciałam kochać, mój wysiłek był nagradzany. Obydwie odwróciłyśmy się w stronę baru, skąd Asa uważnie obserwował naszą rozmowę. W knajpie panował spory ruch, więc Dixie i nowa dziewczyna o imieniu Becca zajmowały się nami przez większość wieczoru. Asa przyszedł do nas wcześniej, by uścisnąć siostrę i pocałować mnie w usta, rzucając Ayden ostrzegawcze spojrzenie, po czym wrócił, by stanąć za barem. Wiedziałam, że Ayden będzie próbowała wybadać sytuację, ale na razie było inaczej, niż się spodziewałam. Zamiast ostrego przesłuchania i otwartej dezaprobaty wydawała się zaintrygowana tym, co się między nami działo. – Ja cały czas się o niego martwię. – Kąciki jej ust uniosły się lekko w górę. – Każdego dnia muszę ze sobą walczyć, żeby do niego nie zadzwonić i nie sprawdzić, co kombinuje. To, że musiałam go zostawić, kiedy ledwo stanął na nogi, było jedną z

najtrudniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobiłam. Odchrząknęłam i poruszyłam się na krześle. – Wydaje mi się, że całkiem nieźle sobie radzi, ale najbardziej obawia się tego, że znowu cię zawiedzie. To go trzyma przy życiu. Wypuściła głośno powietrze, a jej grzywka zatrzepotała nad wymodelowanymi brwiami. – Z pewnością daje radę, ale jest różnica między wegetacją a prowadzeniem takiego życia, jakie jest nam pisane. Nie miałam pojęcia, czym jest miłość, dopóki nie poznałam Jeta. Nie żyłam pełnią życia, dopóki nie pozwolił mi zapomnieć o przeszłości. Jej oczy zalśniły, nabierając złocistej barwy, zupełnie jak Asy, gdy się czymś ekscytował. Poczułam się odrobinę zazdrosna. Wystarczyło, by wypowiedziała imię swojego faceta, i od razu traciła głowę. – Chcę dla Asy czegoś więcej, Royal. Chcę, żeby wreszcie był szczęśliwy. Chcę, żeby żył pełnią życia. Żeby miał coś, co należy tylko do niego i o co nie będzie musiał walczyć. Przełknęłam ślinę, czując w gardle wielką gulę. Postawiłam na stole niemal pustą butelkę piwa i splotłam palce. – On to wszystko ma na wyciągnięcie ręki, ale jego ręce są zbyt zajęte rozpamiętywaniem przeszłości i sięganiem w przyszłość. Otworzyła usta i od razu je zamknęła, opierając się na krześle. Skrzyżowała ręce na piersi, zakrywając obrazek Walkirii siedzącej na płonącej gitarze i napis „Enmity”. Koszula z poszarpanymi rękawami, spod której wystawał czarny stanik, nie pasowała do czerwonych spiczastych kowbojskich butów, ale to była Ayden i wyglądała idealnie. Potrząsnęła ciemną czupryną. – Wiem o tym. Miałam nadzieję, że ponieważ nie może przestać się na ciebie gapić, a na mnie patrzy tak, jakby miał ochotę wykopać mnie z baru, może udało ci się go przekonać, by o tym zapomniał. Nie możemy cofnąć czasu i nie potrafimy przewidzieć przyszłości. On żyje w ciągłym zawieszeniu.

Ponownie poruszyłam się na krześle. Szafa grająca przerzuciła się na stary przebój Christiny Aguilery, a kilka pań w średnim wieku wstało od swojego stolika i zaczęło ostro podrygiwać. Uśmiechnęłam się, chociaż temat rozmowy nie był wesoły. – Od czasu do czasu o wszystkim zapomina i wydaje mi się, że szuka liny ratunkowej, żeby nie utonąć. Daje mi to nadzieję i jestem gotowa przy nim zostać i zobaczyć, co się wydarzy. Przejechała palcem po krawędzi szklanki i zlizała sól. – A co zrobisz, jeśli będziesz musiała go znowu zamknąć? On przyciąga kłopoty jak magnes. Nawet jeśli stara się nie wychylać. Westchnęłam i wsunęłam palce we włosy. – Cały czas sobie powtarzam, że podejmę decyzję, jak przyjdzie czas. – Nachyliłam się bliżej, kiedy zbliżyły się do nas tańczące kobiety, a ich śmiech zrobił się na tyle głośny, że byłam zmuszona je przekrzykiwać. – Wiedziałaś, że był gotowy pójść do więzienia za coś, czego nie zrobił, ponieważ z powodu tego, co wydarzyło się kiedyś, ma popaprane w głowie? Jakim cudem ktoś, kto ma w sobie tak ogromne poczucie winy, może w ogóle funkcjonować? Głos mi się urwał i głośno wypuściłam powietrze. Wzdrygnęłam się, kiedy Ayden wyciągnęła rękę i położyła ją na moich zaciśniętych pięściach. Doskonale wiedziałam, co to są wyrzuty sumienia. Moje poczucie winy trzymało mnie z dala od Doma, kiedy najbardziej mnie potrzebował, ale gdy zdałam sobie sprawę, że zatruwa całe moje życie, odpuściłam. Zawsze będę się źle czuła z powodu tego, co tamtej nocy wydarzyło się w alejce, i nigdy nie zapomnę upadku Doma, ale nie mogłam pozwolić, by ta chwila zdeterminowała moje życie i karierę. Chciałam, żeby Asa zrozumiał, ile tracił przez to, że nie potrafił zapomnieć. Ayden zacisnęła palce na moich dłoniach, a ja odwzajemniłam jej gest, ponieważ była jedyną osobą na świecie, która mogła zrozumieć, jak ciężko było troszczyć się o kogoś takiego, jak Asa.

– Dlatego właśnie się martwię. Jedyne, co on robi, odkąd przywiozłam go do Denver, to funkcjonuje. Tylko tyle. To nie jest życie. Ale teraz patrzy na ciebie w taki sposób, jakby mu zależało, jakby bał się, że cię wystraszę opowieściami z jego przeszłości. Nie tracę więc nadziei, że na świecie jest coś, co sprawi, że będzie chciał się budzić i będzie miał po co żyć. Zerknęłam przez ramię w kierunku baru. Asa opierał się o kontuar i rozmawiał z niezwykle przystojnym mężczyzną z ciemną brodą i kolorowymi tatuażami na szyi. Był wyraźnie pochłonięty rozmową, ale jego wzrok cały czas wędrował w stronę naszego stolika i wiedziałam, że uważnie nas obserwuje. Posłałam mu lekki uśmiech, żeby wiedział, że wszyscy wyjdą z tego cało, i zauważyłam, jak jego ramiona opadły, gdy uleciała z niego część napięcia. Odwróciłam się do Ayden i uniosłam brodę. – Chcę go obudzić. Roześmiała się ciepłym i zachrypniętym głosem, który idealnie pasował do jej oczu w kolorze whisky. – Grzeczna dziewczynka. W tym momencie Cora, która siedziała po drugiej stronie stołu, wstała i zaklaskała w dłonie. To niesamowite, że wystarczyło zaledwie kilka tygodni i było widać, że jest w ciąży, nie tylko ze względu na większe piersi. Twarz jej się zaokrągliła, a jej wąska talia zaczynała nabierać kształtu. Była najsłodszą rockandrollową przyszłą mamą na świecie i zauważyłam, że Salem wpatruje się w jej zaokrąglony brzuszek z wyraźną zazdrością. – Powinnyśmy potańczyć. – Wskazała kciukiem przez ramię na starsze panie, które cały czas nieźle się bawiły w nieskoordynowany i chaotyczny sposób. – Tak będziemy wyglądać za parę lat, drogie panie. Będziemy uciekać od mężów i dzieci, żeby cieszyć się swoim towarzystwem. – Roześmiała się. – Mam nadzieję, że będziemy bardziej kolorowe i lepiej uczesane, ale tak będziemy wyglądać. Sayer uniosła ręce i wstała. Miała ogromną klasę i wyglądała tak, jakby właśnie wyszła z sali sądowej. – Przykro mi, ale ja nie tańczę, nigdy. – Odgarnęła idealnie

uczesane jasne włosy i zerknęła w stronę baru. Coś przemknęło w jej błękitnych oczach, a ja skrzywiłam się, myśląc, że patrzy na Asę, ale kiedy się odwróciłam, zauważyłam, że potężny facet przy barze poruszył się niespokojnie na swoim miejscu i oboje zaczęli się w siebie wpatrywać. – Pójdę się tylko przywitać z Zebem. Nigdy wcześniej nie słyszałam, by ktoś powiedział to w taki sposób, jakby miał ochotę rzucić się na bar i uprawiać dziki seks. W powietrzu dało się wyczuć seksualne napięcie na tyle gęste, by wypełnić całą przestrzeń między nimi. Biorąc pod uwagę, że Zeb wyglądał niczym współczesny człowiek z gór, i widząc wyraźny zarys jego mięśni pod prostą, białą koszulką, wcale jej się nie dziwiłam. Było coś niezwykle pociągającego w facetach, którzy wyglądali tak, jakby panowali nad sytuacją, niezależnie od tego, co by to miało być. Ayden pomogła mi wstać i nagle znalazłam się w samym centrum tanecznego szaleństwa i pijaństwa. Noc upłynęła pod znakiem kolejnych drinków, śmiechu i tańca – kto mógł przewidzieć, że Ayden potrafi zrobić tylko dwa kroki? – uścisków i przyciszonych rozmów o tym, jak to jest, gdy uprawia się seks z facetem, który ma kolczyk „w tamtym miejscu”. To brzmiało zabawnie, ale wolałam faceta, który szeptał mi bezeceństwa do ucha swoim leniwym, południowym akcentem niż gościa z metalowym kółkiem w penisie. Było też sporo rozmów o facetach i dzieciach i oczywiście wszyscy maglowali Corę, kiedy wreszcie mają zamiar się pobrać. Bawiłam się doskonale i nie mogłam się nadziwić, czemu wcześniej broniłam się przed spotkaniami z całą grupą. Jak na kogoś, kto nigdy nie miał przyjaciół, kto nigdy nie czuł się dobrze w towarzystwie innych dziewczyn, muszę przyznać, że miałam sporo szczęścia, że udało mi się spotkać tę właśnie ekipę. Ponieważ Cora i Shaw nie mogły pić z powodu swoich obowiązków macierzyńskich, spadło na nie zadanie odstawienia Ayden i Salem do ich facetów w jednym kawałku. W którymś momencie Sayer wymknęła się bez pożegnania, kiedy tańczyłyśmy do piosenki Guns N’ Roses. Mogłam spokojnie zabrać się z którąś

z dziewcząt, ale Asa przysłał do mnie Dixie, kiedy pląsałyśmy przy kawałku Eminema, z prośbą, bym została, dopóki nie zamknie baru, i że spodziewa się, że pójdę z nim do domu. Proszę bardzo. Poprosiłam Dixie, by przekazała mu, że nie ma sprawy, ale musi sprawić, by gra była warta świeczki. W odpowiedzi przysłał do mnie swojego brodatego przyjaciela z kolejną rundą drinków i poleceniem, by dotrzymał mi towarzystwa i dopilnował, bym nie wpakowała się w kłopoty, dopóki nie skończy pracy. O dziwo, mimo swojego onieśmielającego wyglądu Zeb okazał się bardzo miły i niezwykle zabawny. Podobał mi się blask jego szmaragdowych oczu i szeroki uśmiech ukazujący proste, białe zęby. Nie wspominając już o mięśniach, które napinały się za każdym razem, gdy podnosił do ust butelkę z piwem. Musiałam przyznać Sayer, że miała dobry gust. Wydawał się zafascynowany tym, że byłam policjantką, i zasypał mnie pytaniami na temat mojej pracy. W którymś momencie przyznał, że siedział w więzieniu, przez co w normalnych okolicznościach poczułabym się niekomfortowo, a rozmowa pewnie utknęłaby w martwym punkcie, ale był na ten temat tak szczery i rzeczowy, że dałam sobie spokój i zapytałam, skąd znał siostrę Rowdy’ego. Kiedy wspomniałam o posągowej blondynce, rozmowa zrobiła się bardziej poważna. Przyznał, że Sayer zatrudniła go, by wyremontował jej rozpadający się dom. Najwyraźniej ładna prawniczka przypadła mu do gustu, chociaż wydawał się tym faktem lekko poirytowany. To było naprawdę słodkie – na tyle, na ile było to możliwe w przypadku tak potężnego faceta, jakim był Zeb. Rozmawialiśmy jeszcze o tym i owym, aż w końcu zjawiła się Dixie z wiadomością, że skończyła i miała zamiar zamknąć drzwi. Zeb zaproponował, że odprowadzi ją do samochodu, i wszyscy wstaliśmy. Spojrzałam na bar. Asa szeroko rozłożył ramiona i uważnie nas obserwował. Uśmiechnęłam się do niego leniwie, a on zakrzywił palec i przywołał mnie do siebie. Wypuściłam powietrze, a moje serce zadrżało. – Do licha, czyż to nie jest seksowne?

Dixie, która stała obok mnie, zachichotała, a Zeb zarechotał. Pociągnęła olbrzyma za ramię. – To dla nas znak, że powinniśmy się ulotnić. Dobrej nocy, Royal. Pomachałam jej nieprzytomnie i ruszyłam w stronę baru. Asa odsunął się od kontuaru i sięgnął po coś, co stało na półce za jego plecami. Kiedy doszłam do baru, zdążył zgasić większość świateł, z wyjątkiem tych, które oświetlały sam bar. Przeszedł na drugą stronę, i gdy dotarł do miejsca, w którym na niego czekałam, nachylił głowę i z całej siły mnie pocałował, aż chwyciłam go za koszulę. – Wszystko w porządku między tobą i Ayd? Jego głos był lekko zachrypnięty. Wyciągnął dla nas barowe stołki i postawił przed nami małą, pękatą butelkę. Byłam już mocno wstawiona, więc tylko kiwnęłam głową i bez problemu dałam się podnieść, kiedy nagle odwrócił się, chwycił mnie w pasie i uniósł do góry. Pisnęłam zaskoczona, gdy posadził mnie na brzegu baru z nogami zwisającymi w dół. Położył mi ręce na biodrach i uważnie mi się przyglądał. – Mówię poważnie. Wiem, że martwiłaś się tym, co ci powie na to, że się spotykamy, a ona potrafi być dość niemiła, jeśli chce. Nachyliłam się, wsunęłam ręce w jego gęste, jasne włosy i westchnęłam. – Ona bardzo cię kocha i chce, żebyś miał szczęśliwe życie. Nachyliłam się niżej, żeby pocałować go w czubek nosa. – Żeby mieć szczęśliwe życie, trzeba być dobrym człowiekiem, więc to chyba nie wchodzi w grę – wymruczał, zbliżając się do mnie, a ja rozchyliłam nogi, by zrobić mu miejsce. Jego słowa sprawiły, że poczułam ogromny smutek i miałam ochotę się rozpłakać, ale to mogło być również spowodowane olbrzymią ilością tequili, którą zdążyłam pochłonąć w ciągu całego wieczoru. – Asa, w tobie dobro miesza się ze złem. Ale ty nie chcesz tego dostrzec ani przyjąć do wiadomości. Mruknął coś i wsunął ręce pod moją luźną, zsuwającą się z

ramion koszulę, którą włożyłam na legginsy na nasz babski wieczór. Jego ręce były ciepłe i szorstkie, kiedy wędrowały po moich żebrach, zsuwając przy tym materiał bluzki. Moje włosy spłynęły w artystycznym nieładzie na nagie ramiona. Jego wzrok zrobił się miękki, gdy spojrzał na moje piersi w koronkowym purpurowym staniku. – Widzę cię, Royal. W tobie jest tyle dobra, że sam nie wiem, co mam z nim zrobić. Wsunął ręce za moje plecy i dotknął sprzączki od stanika. Zanim się zorientowałam, jakie ma zamiary, siedziałam na wpół rozebrana na barze. Westchnęłam, a mój wzrok powędrował w stronę czarnych kul przyczepionych do sufitu, za którymi ukryte były kamery monitoringu. Automatycznie uniosłam ręce, żeby się zakryć, ale mi na to nie pozwolił. – Asa, Wielki Brat patrzy. – Mój głos był lekko zachrypnięty, gdy nachylił się i czubkiem nosa zaczął pocierać moją pierś. – Ja się tym zajmę. Nawet nie chcesz wiedzieć, na czym nakryłem kiedyś Brite’a i Darcy w spiżarni. I mogę cię zapewnić, że zawsze pukam, kiedy jest tu Cora, a drzwi do biura są zamknięte. Nie wspominając już o tym, że moja siostra uwielbia znikać w toalecie z Jetem. Chcę się napić, zanim zabiorę cię do domu, Royal. Daj się ponieść chwili. Jęknęłam, kiedy zaczął pieścić mój drugi sutek i chwycił mnie za plecy, przesuwając na krawędź baru, a jego nabrzmiały członek wbijał się w moją szparkę przez materiał spodni. – Muszę siedzieć bez stanika, żebyś mógł się napić? Jego włosy były jak jedwab i zaczął pieścić moje sutki w taki sposób, że zapomniałam, jak się nazywam. – Owszem. – Wyszeptał te słowa, dotykając mojej wilgotnej skóry, a ja zadrżałam od stóp do głów. Cofnął się, a ja czułam, że zaraz utonę w jego wypełnionych pożądaniem oczach. Położył rękę na mojej klatce piersiowej i przechylił mnie do tyłu, aż oparłam się na łokciach, a moja głowa niemal zawisła po drugiej stronie kontuaru. Z tej pozycji nie widziałam jego twarzy, ale widziałam jego odbicie w lustrze za

barem. Patrzył na mnie w taki sposób, jakby chciał mnie posiąść. Wyraz jego twarzy sprawił, że zrobiłam się wilgotna i drżałam z podniecenia, przepełniona tak silną żądzą, że niemal odczuwałam ból. – Asa? – Uciszył mnie, przesuwając paznokciem po skórze na moich brzuchu. Zesztywniałam, gdy wsunął palce pod gumkę od legginsów. – Co ty właściwie robisz? To nie było mądre pytanie. Doskonale wiedziałam, co robi, ale nie bardzo wiedziałam, jak to się stało, że pozwoliłam mu się rozebrać i położyć na barze. Czułam, że chyba powinnam stawić jakiś opór, że powinnam wysunąć jakieś racjonalne argumenty, żeby go powstrzymać. Ale nie zrobiłam tego. Byłam zbyt podniecona, gdy stanął między moimi nogami i ściągnął mi spodnie, zarzucając sobie moje buty na obcasach na ramiona. Westchnął z zadowoleniem, gdy nie wyczuł bielizny, o czym doskonale wiedziałam. Ale wyobrażałam to sobie u niego w domu, a nie tutaj. Chyba nie zdawał sobie sprawy, że widzę go w lustrze, i po raz pierwszy zobaczyłam to, co widzieli inni, gdy na mnie patrzył. To było piękne. Oczy miał przymknięte i skupione tylko na mnie. Jego nozdrza rozchyliły się w podnieceniu i zauważyłam, jak z zadowoleniem oblizuje usta. Wydawał się głodny, przepełniony takim samym pożądaniem jak ja, gdy przy nim byłam. To był Asa, który sprawiał, że nie mogłam ruszyć się z miejsca. To był Asa, którego mogłam mieć, gdyby udało mi się nakłonić go do odpuszczenia przeszłości. To był Asa, którego kochałam i nie chciałam dłużej temu zaprzeczać. Nachylił głowę i pocałował mnie tuż nad pępkiem, po czym zanurzył język w jego zagłębieniu. Roześmiałam się, a on w końcu uniósł głowę, napotykając mój wzrok w lustrze. Czułam, że żar widoczny w jego lśniącym spojrzeniu połączy nas na zawsze. Uśmiechnął się do mnie, a serce omal nie wyskoczyło mi z piersi i nie znalazło się u moich stóp. Wyprostował się i podniósł butelkę, którą wcześniej postawił na barze. Z lekkim pyknięciem otworzył korek, a moje nozdrza uderzył

ziemisty, ciężki zapach whisky. Wiedziałam, co zamierza zrobić, i myślałam, że jestem na to przygotowana, ale okazało się, że nie do końca. Miałam przed sobą przystojnego faceta, który wylewał mi na szyję alkohol i zlizywał spływający po moim ciele płyn. Alkohol rozlał się po moich piersiach. Trochę płynu spłynęło na mój brzuch i wlało się do pępka. Inny strumień dotarł do tej części mojego ciała, która do niego przywarła, i popłynął po moim udzie. Asa zlizał każdą kroplę. Dotyk jego ust na moim ciele był elektryzujący. Kiedy wreszcie dotarł do najbardziej wrażliwego punktu, który drżał i pulsował z pożądania, straciłam nad sobą kontrolę i opadłam na bar, przerzucając włosy na drugą stronę. Widziałam jego jasną głowę między swoimi nogami, gdy słodko torturował mnie swoim językiem i zębami. Ale kiedy wysunął rękę i splótł swoje palce z moimi, straciłam nad sobą panowanie. Ten gest był tak słodki i czuły, i tak zupełnie inny, że rozsypałam się na miliony kawałków. Widziałam w lustrze, że uważnie mnie obserwuje. Jego oczy lśniły głębokim blaskiem, który wydobywał się z jego wnętrza, i zastanawiałam się, jakim cudem nie dał się strawić temu wewnętrznemu płomieniowi. Leżałam na barze, nie mogąc się ruszyć, gdy wstał. Położył ręce obok moich bioder i się nachylił. Pocałował mnie lekko w piersi i w policzki. Kiedy jego usta wreszcie dotknęły moich, poczułam smak samej siebie i whisky, i to wystarczyło, bym znowu zrobiła się wilgotna. Objęłam jego ramiona i wsunęłam palce w jego włosy. – Szczęśliwe życie nie wydaje mi się czymś odległym, gdy widzę cię rozłożoną na barze i czuję twój smak na języku, Red. Wypowiedział te słowa bardzo cicho i przez chwilę myślałam, że się przesłyszałam, ale kiedy mnie pocałował, zrobił to tak delikatnie, tak słodko, że mogłabym przysiąc, iż włożył w ten pocałunek cząstkę swojego serca. Wiedziałam, że jestem gotowa oddać wszystko, co mam, by pomóc mu się obudzić, żeby był ze mną tu i teraz. To było zbyt piękne, by miało go ominąć, a on zasługiwał na to, by to przeżyć, nawet jeśli myślał, że tak nie jest.

Musnęłam go w ucho i poczułam, jak drży. – Tylko upewnij się, że Rome tego nie zobaczy, gdy zerknie na nagranie z monitoringu. Zachichotał i wyprostował się. Odsunął się, żeby pozbierać moje rozrzucone ubranie, i pomógł mi zejść z kontuaru, żebym mogła się ubrać. Musiał mnie przytrzymać, gdy krew odpłynęła mi z głowy, co doprowadziło do kolejnych namiętnych pocałunków i uścisków, ponieważ wciąż byłam naga. Oboje jęknęliśmy, a on niechętnie się odsunął, mówiąc, że dopilnuje, by nagranie nie wypłynęło i nie mogło nam zaszkodzić. W ułamku sekundy jego figlarny uśmiech nabrał drapieżnego wyrazu, gdy podszedł do mnie i powiedział: – Kiedy wrócimy do mnie, moja kolej. Boże, naprawdę lubiłam się zmieniać.

ASA Rozmawiałeś ostatnio z mamą? – zapytała Ayden, siedząc po drugiej stronie novy. Bawiła się pasem i wyglądała przez okno. W sobotę wracała z Jetem do Austin i chciała, bym przed jej wyjazdem spędził z nią dzień. Tęskniłem za nią, ale nie miałem zamiaru siedzieć z nią cały dzień w domu i gadać o niczym, więc zabrałem ją ze sobą, żeby załatwić pewną sprawę, która od miesiąca nie dawała mi spokoju. Do tej pory rozmowa była dość powierzchowna i wesoła, ale teraz, kiedy wspomniała o rodzinie, to mogło się zmienić. – Parę miesięcy temu. Dzwoniła z jakiegoś miejsca z Nevady. Facet, z którym mieszkała, rzucił ją i zostawił na parkingu dla ciężarówek. Potrzebowała forsy, żeby wrócić do domu. – Ale ja nie byłem głupi i wiedziałem, że pieniądze były jej potrzebne na automat do gier do czasu pojawienia się kolejnego tirowca. – Wysłałeś jej pieniądze? – Ayden wydawała się wściekła. Zawsze tak było, gdy zaczynaliśmy rozmawiać o mamie. Sposób, w jaki zostaliśmy wychowani, nie dał nam dobrego startu i byłem bardzo dumny z Ayden, że udało jej się wygrzebać z tego bagna. – Nie. Powiedziałem, że po nią przyjadę i że może zamieszkać u mnie, dopóki nie stanie na nogi. Rozłączyła się i od tej pory nie miałem z nią kontaktu. Ayden prychnęła i odwróciła się, by dalej wpatrywać się w okno. – Typowe. Musiałem przyznać jej rację, a ponieważ nie miałem nic do dodania, nasza rozmowa utknęła w martwym punkcie. W pewnym momencie krajobraz wokół nas zaczął się zmieniać i zrobił się mniej sympatyczny. Ayden odwróciła w moją stronę swoją ciemną głowę i lekko zmrużyła oczy. – Czemu chcesz porozmawiać z tą dziewczyną? Kradła Rome’owi forsę, wydaje się niewdzięczna i nieskruszona. Czemu w ogóle marnujesz na nią czas? Od paru tygodni myślałem o Avett. O tym, jak zniknęła i nikt

o niej nie słyszał, łącznie z jej rodzicami. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że chodziło o coś więcej niż tylko o to, że była niewdzięcznym i rozkapryszonym dzieciakiem. Wiedziałem, że jej bunt i brak reakcji na to, że jej zachowanie ma wpływ na innych, brały się z jakiegoś mrocznego miejsca, które było tak głęboko ukryte, że niewiele osób mogło do niego dotrzeć czy zrozumieć. Doskonale rozumiałem, że można nienawidzić samego siebie, i wyczułem to u młodej kobiety. Przechyliłem głowę w stronę siostry i uniosłem pytająco brew. – Myślę, że są tacy, którzy nie rozumieją, czemu zmarnowałaś na mnie nie tylko swój czas, ale i większość dzieciństwa, Ayden. Wszyscy potrzebujemy kogoś, kto nas ocali. Nawet jeśli się nie uda, już sam fakt, że ktoś próbował coś dla nas zrobić, może mieć znaczenie. Zamrugała oczami, które były podobne do moich, i skrzyżowała ramiona na piersi. – Ty sam siebie ocaliłeś. Walczyłeś, żeby wybudzić się ze śpiączki. Po przyjeździe do Denver całkowicie odmieniłeś swoje życie. Setki razy przeprosiłeś mnie za to, co wydarzyło się w przeszłości. Byłeś swoim własnym wybawcą, Asa. Nikt nie zrobił tego za ciebie. Zatrzymałem samochód pod bliźniakiem, który najlepsze lata miał już za sobą. Nie była to wprawdzie zardzewiała przyczepa gdzieś w Kentucky, ale równie dobrze mogła nią być. Zgasiłem silnik i oparłem się na siedzeniu, spoglądając na Ayden. Uważnie mnie obserwowała i widząc jej spięte ramiona i zaciśnięte pięści, zdałem sobie sprawę, jak bardzo była sfrustrowana naszą rozmową. Tak wyglądała, kiedy pakowałem się w kłopoty, a ona musiała podejmować desperackie i drastyczne kroki, żeby mnie z nich wyciągnąć. Wyciągnąłem rękę i położyłem ją na jej zaciśniętych pięściach. – Wtedy w szpitalu, umarłem, Ayden. I nie było żadnych aniołków grających na harfach. Nie było odkupienia ani nawrócenia. Umarłem i doskonale wiedziałem, że czeka mnie to,

na co zasłużyłem, robiąc innym to, co robiłem. Widziałem wszystkie złe rzeczy, które zrobiłem, i złe decyzje, które podjąłem. Po raz pierwszy zobaczyłam, jaki to miało wpływ na ciebie. Umierałem i wiedziałem, co mnie czeka po drugiej stronie, ale nie mogłem pozwolić, byś zapamiętała mnie tylko w ten sposób. Musiałem wrócić, żeby dać ci coś, czego mogłabyś się trzymać, jakieś dobre wspomnienie, które wymazałoby tamte złe. Chciałem mieć szansę, by udowodnić ci, że mogłem być takim bratem, na jakiego zasłużyłaś, więc to nie ja siebie ocaliłem, ty to zrobiłaś. Robiłaś to przez całe życie. Zauważyłem, że jej dolna warga zaczęła drżeć, aż w końcu zacisnęła zęby, żeby się powstrzymać. Rozluźniła pięści i zaplotła drżące palce wokół mojej dłoni. W jej zachrypniętym głosie było słychać silne emocje, gdy powiedziała to, co od dawna chciałem od niej usłyszeć. – Zawsze byłam dumna, że jesteś moim bratem, Asa. Owszem, były takie momenty, kiedy miałam ochotę rzucić cię na pożarcie wilkom. Nie ukrywam też, że musiałam wyjechać z domu, ponieważ nie wiedziałam już, jak ci pomóc, ale oboje wyszliśmy z tego cało i jesteśmy teraz lepszymi ludźmi. Wiem, że jest ci przykro z powodu tego, jak się sprawy miały, gdy byliśmy młodsi, ale chcę, żebyś otworzył wreszcie oczy i docenił to, co zrobiłeś, żeby było tak, jak jest teraz. Już dawno wybaczyłam Asie z mojego dzieciństwa. Ale chcę pokochać Asę, który jest tu i teraz. Musisz zapomnieć o przeszłości, która ciągnie cię na dno, zanim cię na dobre nie przygniecie. To brzmiało niepokojąco podobnie do tego, o czym mówiła Royal. Nie byłem gotowy, żeby całkowicie uwolnić się od przeszłości, chociaż pewna seksowna rudowłosa dziewczyna powoli dopinała swego. Kiedy skończy swoje dzieło, może uda jej się wykuć coś trwałego, coś na co będę mógł patrzeć. Nachyliłem się pocałowałem Ayden w środek czoła i usłyszałem, jak wzdycha. – Nigdy więcej cię nie zawiodę, Ayd. To jest jedyna rzecz na świecie, którą mogę ci obiecać, i wiem, że dotrzymam słowa.

Wpatrywaliśmy się w siebie przez dłuższą chwilę. Powaga moich słów i widoczne w jej oczach zrozumienie sprawiły, że wreszcie pozbyłem się części ogromnego poczucia winy, które odczuwałem za każdym razem, gdy myślałem o tym, co musiała zrobić, by mnie ratować. Oboje potrzebowaliśmy trochę przestrzeni i powietrza, więc chętnie wysiedliśmy z wozu. Powiedziałem Ayden, że może poczekać na chodniku, ale przewróciła tylko oczami i ruszyła za mną po schodach prowadzących do bliźniaka. Zapukałem do drzwi. Kilka płatków farby odpadło od trzęsącej się framugi i wylądowało u moich stóp na górnym schodku, i przed oczami stanęła mi przyczepa, przypominająca blaszaną puszkę. Nie mogłem zrozumieć, czemu Avett tu tkwiła, skoro rodzice chcieli jej pomóc, ale coś mi mówiło, że za tą historią kryje się coś więcej. Zapukałem raz, drugi i nic się nie wydarzyło. Ayden zapytała, czy możemy już iść. Zastanawiałem się, czy nie powinienem wejść do budynku siłą, ale przy moim szczęściu zaraz zjawiliby się gliniarze i znowu wylądowałbym w radiowozie Royal, tym razem za nieuzasadnione najście. Tak naprawdę nie miałem dowodów na to, że działo się coś złego, ale intuicja podpowiadała mi, że różowowłosa dziewczyna miała na karku więcej, niż była w stanie udźwignąć. Ayden odwróciła się, żeby wrócić do samochodu, mrucząc pod nosem coś o małych dziewczynkach, które nie wiedzą, co jest dla nich najlepsze, kiedy drzwi nagle się uchyliły. Jedno piwne oko Avett wyjrzało na zewnątrz. Było oczywiste, że dziewczyna ma kłopoty. Na czubku głowy, w miejscu, gdzie zazwyczaj królował róż, miała ciemne odrosty, była chuda i blada, a na policzku widniała brzydka rana. Dłoń, która otworzyła drzwi, miała połamane paznokcie, a na kciukach widoczne były popękane strupy. Dziewczyna wyglądała tak, jakby właśnie zeszła z ringu, ale nie prezentowała się jak triumfatorka pojedynku. – Co ty tu robisz, Opie? Jej głos wydawał się zachrypnięty, jakby przez dłuższy czas krzyczała. Widząc ją, zmarszczyłem czoło.

– Ludzie zaczynają się o ciebie martwić. Pomyślałem, że wpadnę i zobaczę, co słychać, żeby ich uspokoić. – Ale to nie miało się wydarzyć. Brite chybaby oszalał, gdyby zobaczył, w jakim stanie jest jego jedynaczka. – To on ci to zrobił, ten ćpun? Skrzyżowałem ręce na piersi, żeby jej pokazać, że nigdzie się nie wybieram, a ona lekko uchyliła drzwi. Jej dolna warga była rozcięta i musiałem się z całej siły opanować, by nie dostać ataku furii na widok czarnogranatowych siniaków, które zdobiły jej szyję niczym jakiś okropny naszyjnik. Avett odgarnęła z twarzy kilka różowych kosmyków i przyjęła postawę podobną do mojej. Chociaż była cała poobijana i posiniaczona, wciąż się buntowała i musiałem przyznać, że podziwiałem jej energię, chociaż zmierzała w kierunku katastrofy. – Nie widziałam go od paru tygodni. Powiedział, że ma kłopoty, i zniknął zaraz po tym, jak dałam mu forsę, którą wzięłam z baru. To zrobili ci, którzy przyszli go szukać. Najwyraźniej Jared wpakował się w poważniejsze kłopoty, niż myślałam. Myśleli, że kłamię, gdy powiedziałam, że nie wiem, gdzie jest. W ten sposób – wskazała na swoją poobijaną twarz – chcieli mnie przekonać, bym zdradziła im jego kryjówkę. Jej zachrypnięty głos zadrżał, a ja poczułem, jak przeszedł mnie dreszcz. Doskonale wiedziałem, w jaki sposób źli ludzie traktowali osoby z otoczenia innych złych ludzi, by uzyskać od nich informacje. Mogłem się założyć, że to, co widziałem, było zaledwie częścią tego, przez co musiała przejść, próbując ochronić swojego bezużytecznego faceta. – Czemu wciąż tu tkwisz, Avett? Wracaj do domu. Pozwól, by ojciec się tobą zajął, pozwól rodzinie sobie pomóc. Jak myślisz, dokąd cię to wszystko zaprowadzi? Ayden zbliżyła się do drzwi i Avett przeniosła wzrok na moją siostrę, która powiedziała spokojnym głosem: – Do miejsca, w którym znienawidzisz samą siebie i odejdziesz od tych, którzy cię kochają. Do miejsca, w którym będziesz siedziała przy łóżku kogoś, kogo kochasz, modląc się, by się obudził po groźnym wypadku, ponieważ za rogiem czai się

więcej kłopotów i w końcu cię dopadną. Młoda kobieta pokręciła głową i splotła palce, cofając się w stronę drzwi. – Nic nie rozumiecie. Jared nie jest zły. Kocha mnie, ale ma kłopoty. Potrzebuje mnie. Wymieniliśmy z Ayden spojrzenia. Wiedzieliśmy, że nie da się pomóc komuś, kto nie chce pomocy. – Jego problemy nie muszą być twoimi problemami – powiedziała młodszej kobiecie Ayden. – Rome nie wniósł zarzutów, twoi rodzice zrobili, co mogli, byś mogła spróbować normalnego życia. Jestem tu, ponieważ przypominasz mi mnie tuż przed katastrofą. Jak myślisz, ile jeszcze będziesz miała okazji, zanim szczęście cię opuści? – Roześmiałem się gorzko i potarłem kark. – Bo powiem ci, że kiedy cię opuści, będzie naprawdę strasznie, a tego, co czeka cię po drugiej stronie, nie życzyłbym najgorszemu wrogowi. Pokręciła tylko głową, wsunęła poobijane palce we włosy i wyszeptała: – Ja go kocham. Posłała mi spojrzenie, które mówiło, że rozmowa się skończyła, odwróciła się na pięcie i zniknęła w środku. Przez chwilę stałem w milczeniu, próbując nazwać to, co czułem. Nie byłem przyzwyczajony do uczucia bezsilności i tego, że nie potrafiłem komuś pomóc, ale nie bardzo mnie to obchodziło. Ayden chwyciła mnie za łokieć i lekko popchnęła. Schyliła głowę i położyła mi policzek na ramieniu. – Taka miłość potrafi zabić – oznajmiła cichym głosem, w którym usłyszałem wspomnienia i strach. – To nie jest miłość. Ayden mruknęła, przyznając mi rację, i oboje zamilkliśmy. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy do miasta. – I co masz zamiar z nią zrobić? Ona nie może tam zostać, gdy tamci szukają jej chłopaka narkomana, wykorzystując ją jako kartę przetargową. Moja siostra doskonale wiedziała, o czym mówi, i zacząłem

żałować, że ją ze sobą zabrałem. Nie chciałem jej przypominać o tym, co działo się w przeszłości. – Pogadam z Brite’em. Pewnie przyjedzie i zabierze ją stąd siłą. Wiem, że jest sfrustrowany tym, co Avett wyprawia, ale na pewno nie będzie stał z boku i przyglądał się, jak naraża się na niebezpieczeństwo z powodu jakiegoś uzależnionego od narkotyków nieudacznika. Ayden oparła głowę o zagłówek fotela i postawiła buty na desce rozdzielczej. Gdyby samochód był w lepszym stanie, wpadłbym w szał, ale ponieważ wciąż nad nim pracowałem, odpuściłem. – Brite może nie mieć nic do powiedzenia. – Wiedziałem, że mówiła o mnie i o kłopotach, które na nas sprowadzałem. Odwróciła się w moją stronę i poczułem, że serce mi rośnie, gdy powiedziała cicho: – Jesteś dobrym człowiekiem, Asa. Może tego nie zauważasz, ponieważ cały czas masz w głowie obraz faceta, którym kiedyś byłeś. Ale jesteś tu przede mną i widzę, jak emanuje z ciebie dobro. A jeśli ja to widzę, ty też powinieneś. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Zabrakło mi słów i bałem się, że jeśli cokolwiek powiem, zepsuję chwilę, na którą czekałem, odkąd wybudziłem się ze śpiączki. W oczach Ayden byłem dobrym człowiekiem, a dzięki temu, co powiedziała, poczułem, że wybaczyła mi wszystko, przez co musiała przeze mnie przejść. Niemal poczułem, jak poczucie żalu, które barykadowało mnie przed wszystkim, co się wokół działo, zaczyna się kruszyć. Odwiozłem ją do Rule’a i Shaw, gdzie zatrzymała się wraz z Jetem, a ona cały czas rozprawiała o tym, jakie słodkie było ich maleństwo. Zapytałem, czy w najbliższej przyszłości planują dziecko, co ją tylko rozśmieszyło. Twierdziła, że Jet marzy o dzieciach, ale biorąc pod uwagę nasze wychowanie i przykład rodzicielstwa, jaki dała nam nasza matka, nie była zbyt chętna, by powoływać na świat kolejną istotę. Powiedziała, że uzgodnili z Jetem, że wrócą do rozmowy, kiedy ona skończy szkołę, ale doskonale znałem swoją siostrę i widziałem ją z mężem. Będą cudownymi rodzicami i mogłem się założyć, że Jet zdoła ją do

tego przekonać, i to zanim otrzyma dyplom. Stałem na światłach, kiedy zadzwonił telefon. Na ekranie pojawiła się śliczna twarzyczka Royal. Nic nie wskazywało na to, by udało mi się zachować między nami bezpieczny dystans, skoro puls mi przyspieszył, a serce zrobiło fikołka, gdy na ekranie pojawiło się jej imię. Przejechałem palcem po ekranie i przystawiłem aparat do ucha. – Co tam, Red? – Cały czas miałem na języku jej smak przemieszany ze smakiem whisky i musiałem poruszyć się na fotelu. Moja siostra zerknęła na mnie podejrzliwym wzrokiem. – O której dziś zaczynasz? – Poczułem, jak coś ściska mnie w środku. Za każdym razem, gdy ze mną rozmawiała, wydawała się taka szczęśliwa. Naprawdę jej na mnie zależało. Potrafiłem odczytać te wszystkie drobne sygnały, które mi wysyłała. – Mam się stawić koło piątej – powiedziałem, a ona westchnęła i zamilkła. – Royal, jeśli jestem ci do czegoś potrzebny, po prostu mi o tym powiedz. Usłyszałem, jak siedząca obok mnie Ayden zachichotała pod nosem, i posłałem jej wściekłe spojrzenie. – Moja mama zaprosiła mnie dziś na kolację. Wiem, że nie jesteśmy na etapie poznawania rodziców, ale miałam nadzieję, że ze mną pójdziesz. Kocham ją, ale ona potrafi być bardzo męcząca, a ostatnio jest w kiepskim nastroju. Myślę, że sprawiłoby jej przyjemność, gdyby mogła cię poznać, nie mówiąc już o tym, że miło się na ciebie patrzy, nawet wtedy, gdy masz na sobie ubranie. Roześmiałem się. Kiedyś miałem okazję poznać mnóstwo rodziców, ale zazwyczaj odstawiałem jakieś show albo tak bardzo wczułem się w rolę, że nie mieli okazji poznać mojego prawdziwego ja. To było ekscytujące, poza tym schlebiało mi, że Royal poprosiła mnie, bym poznał jej matkę, szczególnie że znała wszystkie moje wady. Royal nie ukrywała, że były z matką bardzo związane, i na samą myśl, że jej matka musiała mnie polubić, bym mógł zatrzymać ją przy swoim boku na dłużej, zaczęło mi się kręcić w głowie i zacząłem się denerwować.

– Zadzwonię do nowego i zapytam, czy będzie mógł dłużej zostać. To nie powinien być żaden problem. Poza tym dobrze wiesz, że uwielbiam, kiedy jesteś mi coś winna, Red. Roześmiała się, a jej ciepły głos sprawił, że ogarnęła mnie prawdziwa radość. Potrafiła mnie rozgrzać lepiej niż jakakolwiek whisky, której kiedykolwiek próbowałem. – Uwielbiam spłacać swoje długi, Asa. Przyjadę po ciebie po pracy, w porządku? Jęknąłem i powiedziałem: – Ty i te twoje kajdanki. Któregoś dnia zrobię z nich użytek. Ponownie się roześmiała. – Nie mogę się doczekać. Do zobaczenia. Kiedy się rozłączyłem, Ayden odwróciła się w moją stronę i patrzyła na mnie w taki sposób, jakby nigdy wcześniej mnie nie widziała. – Co? – Wiedziałem, że nie zabrzmiało to zbyt miło, ale nie chciałem omawiać z nią moich skomplikowanych relacji z Royal. Sam ich do końca nie rozumiałem i nie byłem gotowy na wyjaśnienia. – Ta policjantka kompletnie zawróciła ci w głowie, co? Od kiedy to spotykasz się z rodzicami? Miała rację. – To prawda, a z rodzicami spotykam się wtedy, gdy sprawa jest poważna. – Boisz się? – Pamiętam, jak uciekła przed Jetem, kiedy zdecydował, że była mu przeznaczona. – Boję się o nią. Kiedyś zepsułem wszystko, co miało dla mnie znaczenie, ale z nią jestem szczery, a ona wciąż przy mnie jest. Cały czas mi powtarza, że ze mną jest gotowa zaryzykować. – A to oznaczało, że musiałem zrobić dobre wrażenie na jej matce, nawet jeśli zajdzie potrzeba zastosować kilka ze swoich starych sztuczek. – Royal jest bardzo związana z matką. Samotnie ją wychowywała, więc jej aprobata byłaby mile widziana. Ayden pokiwała głową. – Dla ciebie naprawdę warto zaryzykować… Ona też jest

tego warta. Jeśli przestaniesz zamartwiać się tym, co może się między wami wydarzyć, i skupisz na tym, co między wami jest, wszystko zrozumiesz. Myślę, że ją kochasz, ale tak bardzo przejmujesz się tym, co było i co może być, że nie widzisz tego, co jest teraz. – Nie mam pojęcia, jak się kogoś kocha, Ayd. Wyciągnęła rękę i walnęła mnie w głowę. Po chwili zatrzymałem się pod znajomym budynkiem przy Capitol Hill. – Przestań wymyślać. Jesteś na to zbyt mądry, Asa. Kochasz mnie, kochasz mamę i myślę, że zaczynasz wreszcie kochać siebie. Możesz pokochać Royal, jeśli tylko sobie na to pozwolisz. Jej oczy zalśniły, gdy otworzyły się drzwi, a na schodach stanął wysoki facet z potarganymi włosami, w bardzo obcisłych, czarnych dżinsach. Rockandrollowy Jet Keller nie był facetem, który pasował do obrazu bratniej duszy mojej siostry, ale widziałem to wymalowane na jej twarzy. Był jej przeznaczony i nic nie mogło tego zmienić. Kiedy położyła rękę na drzwiach i odwróciła się w moją stronę, na jej twarzy pojawił się uśmiech. – Pozwól sobie pokochać kogoś w pełni, Asa. Dzięki temu wreszcie uwolnisz się od przeszłości. Gdy wypełnia cię miłość, nie ma miejsca na nic innego ani na żal, ani wzajemne oskarżenia. Mówiłeś, że wybudziłeś się ze śpiączki ze względu na mnie, ale to nie jest życie. Myślę, że Royal może dać ci powód, by zacząć wszystko od nowa. Wysiadła z samochodu, a Jet ruszył w jej stronę tak szybko, jakby te parę metrów, które ich dzieliło, było dla niego zbyt dużą odległością. Zawołałem Ayden, a ona wsunęła głowę do samochodu. – Tęsknię za tobą. Chcę, żebyś o tym wiedziała. Mrugnęła do mnie okiem i zobaczyłem, jak Jet obejmuje ją w pasie. Jego ręce zdobiły ciężkie srebrne pierścionki. – Ja też za tobą tęsknię, ale myślę, że po tej wycieczce będę się mniej o ciebie martwić. Jet nachylił się, żeby się ze mną przywitać, po czym porwał moją siostrę i pocałował ją tak, jakby nie widział jej od paru

tygodni, a nie parę godzin. Jeśli tak wyglądało prawdziwe życie, to przez ostatnie kilka lat robiłem wszystko nie tak, a Ayden miała rację.

ROYAL Nie wiem, co mnie opętało, żeby zaproponować Asie spotkanie z moją matką. Nie wiem, czy chodziło o to, że chciałam mu pokazać, że między nami dzieje się coś ważnego, ważniejszego od tego, co wcześniej trzymało go przy życiu, czy też próbowałam grać według jego reguł i sprawdzić, czy poradzi sobie z moją temperamentną rodzicielką. Tak czy siak, wiedziałam, że zapraszając go na to spotkanie, miałam ukryte motywy, a ponieważ był mądrzejszy niż ktokolwiek, kogo do tej pory znałam, musiał zdawać sobie z tego sprawę. Kiedy zapukałam do niego po pracy, wciąż ubrana w mundur, przywitał mnie z lubieżnym uśmieszkiem, mówiąc, że nigdy wcześniej nie przyszło mu do głowy, że policyjna odznaka może być aż tak seksowna. A potem pocałował mnie tak żarliwie, że czapka spadła mi z głowy, i przypomniał, że musi wreszcie zrobić użytek z moich kajdanek. Przewróciłam tylko oczami i ruszyłam w stronę SUV-a. Pomyślałam, że któregoś dnia go zaskoczę i będzie mógł wreszcie spełnić te swoje sprośne obietnice związane z moim narzędziem pracy, które widziałam w jego bursztynowych oczach. Po drodze do domu mojej matki w Littleton opowiedziałam mu w skrócie, czego może się spodziewać. O tym, że matka lubiła zmieniać mężów. Wytłumaczyłam mu też, skąd się wzięłam, a on uniósł brwi. Mogłam jedynie wzruszyć ramionami. Nigdy nie miałam żadnych relacji z ojcem i nigdy ich nie pragnęłam. Matka dała z siebie wszystko, chcąc mi go zastąpić, i nie brakowało mi rodzicielskiej miłości. Facet, który dał mi połowę mojego DNA, miał już rodzinę, kiedy zaczął zabawiać się z moją matką, więc nie stanowił dla mnie żadnego wzorca. Asa prychnął i stwierdził, że cudzołożnik i tak był lepszym ojcem niż wieczny skazaniec, i musiałam mu przyznać rację. – Mama ma ostatnio zmienne nastroje. Nigdy nie lubiła być sama, ale odkąd zaczęłam pracować na pełen etat, zaczęła szukać miłości nie w tych miejscach, gdzie trzeba. Naprawdę się o nią martwię. Mam wrażenie, że któregoś dnia przekroczy linię, a ja nie

będę mogła dłużej udawać, że nic się nie stało. Jej faceci i relacje między nimi zawsze były drażliwym punktem. Gdyby w końcu jakiś facet nas rozdzielił, chyba pękłoby mi serce. – Posłałam mu ostre spojrzenie. – Więc nie flirtuj z nią, nawet jeśli sama zacznie. Czasami mam wrażenie, że traci rozum na widok przystojnego faceta. Uśmiechnął się, a moje serce wykonało fikołka. Już sam fakt, że zgodził się mi towarzyszyć, wiele dla mnie znaczył. Wątpię, żeby zdawał sobie z tego sprawę. – Przestań się martwić. Naprawdę, nie musisz się obawiać. Co jak co, ale poradzę sobie z twoją mamą. – Nie boję się, że sobie nie poradzisz, ale czy będziesz w stanie ją tolerować? – Uwielbiałam moją matkę, ale jeśli zacznie robić do Asy maślane oczy, kiedy będę w tym samym pomieszczeniu, mogę nie wytrzymać. Nigdy wcześniej nie byłam typem zazdrośnicy, ale teraz wpadłam jak śliwka w kompot i nie byłam pewna jak zareaguję, chociaż wiedziałam, że mama nigdy nie chciałaby mnie celowo skrzywdzić czy zdenerwować. Asa położył rękę na moim karku i lekko mnie uszczypnął. Czułam, jak przeszedł mnie dreszcz. Miałam ochotę zatrzymać wóz i wskoczyć mu na kolana. Tak naprawdę, cały czas miałam przy nim grzeszne myśli, ale dzięki temu, że próbował mnie uspokoić i że zgodził się poznać matkę tylko po to, by mnie uszczęśliwić, byłam w wyjątkowym nastroju. – Mamy to pestka. Tatusiowie zazwyczaj wymagają więcej uwagi. Sam bym nie chciał, żeby moja córka spotykała się z kimś takim, jak ja. – Powiedział to na wesoło, a ja miałam ochotę zamruczeć, gdy łaskotał palcem moją szyję. – Trudno mi sobie ciebie wyobrazić, gdy siedzisz i rozmawiasz z rodzicami. – Trudno mi było wyobrazić go sobie w jakiejkolwiek innej roli niż skomplikowanego faceta, który przesłonił mi cały świat. – Robiłem to, co musiałem, żeby osiągnąć swój cel, i czasami musiałem też poznać rodziców. – Tym razem w jego głosie nie było słychać radości.

Odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć, i zaparkowałam wóz pod domem. – A jednak jesteś tu dla mnie. Przyglądał mi się przez dłuższą chwilę, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Schylił się i pocałował mnie w usta. – Owszem, jestem. Wiedziałam, co chce mi powiedzieć. Nie był tu tylko po to, by poznać moją matkę, ale był ze mną tu i teraz. Nie dlatego, że bardzo tego chciał albo mógł mieć z tego jakąś korzyść, ale dlatego, że go o to poprosiłam, a on bardzo się starał, żeby być tu dla mnie. Nie miałam złudzeń, oddałam serce uwodzicielowi z Południa o kryminalnej przeszłości. To nie był najmądrzejszy ruch z mojej strony, ale niczego nie żałowałam. A już na pewno nie w tej chwili, gdy patrzył na mnie z błyskiem w oku i znaczącym uśmieszkiem na przystojnej twarzy. Podeszliśmy do drzwi, a on położył mi rękę na plecach. Zostawiłam czapkę w wozie i rozpuściłam włosy, uwalniając je z ciasno upiętego koka, który trzymał je w ryzach podczas służby. Jęknęłam, kiedy przesunął palcami po moich włosach. Zapukałam, weszłam do środka i krzyknęłam do mamy na powitanie. Odkrzyknęła, że jest w kuchni, i ruszyłam w jej stronę. Zatrzymałam się, widząc, że Asa stał w holu, oglądając wiszące na ścianie zdjęcia. Wszystkie pokazywały mnie, kilka było ze mną i z Domem oraz jego siostrami, kilka z mamą. Wpatrywał się w zdjęcia jak zahipnotyzowany, a jego dobry humor zniknął za surowym wyrazem twarzy, który przyćmił ciepłą barwę jego oczu. Zacisnął szczęki, aż usłyszałam, jak zgrzyta zębami, a kiedy go dotknęłam, jego ręka wydawała się zrobiona ze stali. – Wszystko w porządku? Wzdrygnął się, jakbym poraziła go prądem, a kiedy na mnie spojrzał, wyglądał tak, jakby zobaczył obcą osobę. Widziałam, jak jego jabłko Adama porusza się w górę i w dół, a ręce zaciskają w pięści. Powoli pokręcił głowę i zrobił krok w tył, żebym nie mogła go dotknąć. Byłam zdumiona nagłą zmianą w jego wyglądzie, roześmiałam się więc sztucznie i zapytałam:

– Czy to widok mojego aparatu na zęby i krzywych nóg tak cię przestraszył? Niemal na każdym zdjęciu byłam szczęśliwa. Miał przed sobą całe moje życie, ujęcie za ujęciem i zaczęłam się zastanawiać, czy nie przestraszył się tego, że przyjechał poznać moją matkę, a ja wpuściłam go do swojego życia. Wyglądał tak, jakby chciał mi coś powiedzieć, gdy nagle zjawiła się matka. Pewnie zastanawiała się, czemu nie przychodzimy. W ręku trzymała kieliszek wina, a na twarzy miała przyjazny uśmiech. – Zgubiliście się? Zauważyłam, że jej oczy zrobiły się okrągłe, a usta otworzyły ze zdumienia, kiedy przeniosła wzrok na Asę. Pomyślałam, że była zaskoczona jego wyglądem, ale wtedy kieliszek wypadł jej z rąk, plamiąc gustowny dywan. Mama potrafiła być roztrzęsiona, ale zazwyczaj była pełna wdzięku, niczym hollywoodzka gwiazda z dawnych lat. – Mamo! – krzyknęłam i podeszłam do niej, a ona zakryła ręką usta i odwróciła wzrok od Asy, spoglądając na bałagan, który właśnie zrobiła. Roześmiała się histerycznie i pobiegła do kuchni, skąd po chwili wróciła z ręcznikiem i butelką płynu do czyszczenia dywanów. Na jej twarzy pojawił się rumieniec i w ogóle na mnie nie patrzyła, co było do niej niepodobne. – Przepraszam. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Uklękła na czworakach, a ja skrzywiłam się najpierw do niej, a potem do Asy, który wyglądał tak, jakby został wykuty z kamienia. Nigdy wcześniej nie widziałam, by był tak poważny i nieobecny. Nawet wtedy, gdy aresztowałam go za coś, czego nie zrobił. – Mamo, to jest Asa Cross. Asa, to jest moja mama, Roslyn Hastings. – Matka zerknęła w górę, po czym natychmiast opuściła wzrok. – Eee… Miło cię poznać, Asa. – Jej głos wydawał się zimny i nieprzyjazny. Asa otworzył usta, po czym od razu je zamknął. Dotknął ręką twarzy i potarł brodę, jakby zastanawiał się, co powiedzieć.

Spojrzałam na niego spode łba i skrzyżowałam ręce na piersi. Czułam, że za chwilę dostanę ataku szału i zacznę tupać nogą. – Co się z tobą dzieje? – Wiedziałam, że matka potrafiła być histeryczką i że nie miała najlepszego wejścia, ale jego kamienna postawa wydawała się nieco przesadzona, szczególnie po tym, jak zapewniał mnie, że da sobie z nią radę. W ułamku sekundy zmienił wyraz twarzy. Zniknęła kamienna maska i pojawił się stary dobry uwodziciel. Posłał nam szeroki uśmiech i grzecznie skinął brodą. – Miło mi panią poznać. Nigdy wcześniej nie słyszałam, by mówił z tak wyraźnym akcentem. Poczułam, jak dostaję gęsiej skórki. Postanowił odegrać swoją rolę, ale zmiana nastąpiła tak szybko, i to na moich oczach, że poczułam ucisk w żołądku. Szczególnie że robił to przed kimś, kto był dla mnie bardzo ważny. Coś tu było nie tak, a ja nie miałam pojęcia, o co chodzi. Pomogłam matce wstać i nie mogłam zrozumieć, czemu cała się trzęsie. Uścisnęła mnie i czym prędzej skierowała w stronę kuchni. Asa szedł za nami wolnym krokiem. Matka zasypała mnie pytaniami na temat pracy, Doma, wszystkiego, poza mną i Asą, co wydawało mi się dziwne. Nawet jeśli miała dość taktu, by nie gapić się na niego przy mnie, powinna choć raz porządnie go obejrzeć. Każda kobieta tak robiła. Tak działał jego magnetyzm. Jeśli ktoś urodził się z waginą, przy byle okazji gapił się na Asę. Tak to już było. Patrzyłam to na jedno, to na drugie, ale Asa patrzył na mnie tak, jakby chciał mi powiedzieć coś ważnego, przez co denerwowałam się jeszcze bardziej. Nie wiem, co się stało, gdy przekroczył próg, ale miałam wrażenie, jakbym znalazła się w jakimś równoległym świecie. Mama poprosiła, żebyśmy pomogli jej zanieść jedzenie na stół, a kiedy usiedliśmy, zauważyłam, że Asa usiadł na samym końcu, jak najdalej ode mnie i mojej matki. Zauważyłam też, że nie tknął jedzenia, podczas gdy matka trajkotała o tym i owym w zastraszającym tempie. Nigdy wcześniej nie widziałam jej w takim

stanie. W końcu nie wytrzymałam i głośno odłożyłam widelec na talerz, mrużąc oczy. – Mamo. – Zamknęła usta i zamrugała jak sowa. – To pierwszy facet, którego przyprowadziłam do domu od ładnych paru lat, a ty od dwudziestu minut rozprawiasz o pralniach i plamie na bluzce. Nie chcesz wiedzieć, jak się poznaliśmy, i dowiedzieć się czegoś o Asie? Zachowujesz się dość niegrzecznie. Zerknęła na mnie, po czym spojrzała na Asę szeroko otwartymi oczami, a potem znowu na mnie. Na jej twarzy pojawił się świeży rumieniec. – Oh… przepraszam. Zazwyczaj mam lepsze maniery. – Asa prychnął, a ja wysunęłam nogę, żeby go kopnąć. Na jego twarzy od razu zagościł uśmiech i wzruszył ramionami. – Proszę się tym nie przejmować, psze pani. Dziękuję, że przygotowała pani dla nas obiad. Matka roześmiała się i zaczęła się bawić naszyjnikiem. – Najwyraźniej jest pan z Południa. Skąd dokładnie? – Z Kentucky. – Na jego twarzy wciąż gościł uśmiech, ale nie było w nim nic przyjemnego. – Oh, jestem pewna, że jest tam bardzo ładnie. – Nie tam, skąd pochodzę. Postanowiłam zareagować, zanim sytuacja zrobi się jeszcze bardziej niezręczna. – Asa jest barmanem w barze, o którym ci opowiadałam. – Barmanem. To chyba interesujące zajęcie – powiedziała nieco zbyt ożywionym głosem. – Owszem, ma swoje momenty. Odpowiedź Asy przelała czarę goryczy. Powietrze zrobiło się tak gęste, że czułam, że za chwilę nie będę miała czym oddychać. Odsunęłam się od stołu i wstałam na równe nogi, opierając ręce o blat. Wpatrywałam się to w jedno, to w drugie i zapytałam: – Co tu się dzieje? – Chciałam wiedzieć, dlaczego zachowywał się tak dziwnie, i chciałam to wiedzieć teraz. Asa odsunął swoje krzesło. Spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem, gdy wstał od

stołu. – Asa? – wyszeptałam, kiedy ruszył w moją stronę. – Co tu się dzieje? Położył rękę na moimi karku i nachylił się, by pocałować mnie w czoło. Czułam, że chce się ze mną pożegnać, a gdy spojrzałam na niego, zauważyłam, że przyjazna maska, którą włożył na czas obiadu, zniknęła, a w jej miejsce znowu zjawił się granitowy nieznajomy. Wszystkie pytania, które chciałam mu zadać na temat jego dziwnego zachowania, nagle zniknęły, zalane falą bólu, kiedy zrozumiałam, co chce zrobić. – Nie mogę tego zrobić, Royal. – Musnął ustami mój policzek i zobaczyłam, że blask w jego oczach zgasł. – Żadnych gierek, żadnych kłamstw. Nigdy więcej. Uprzedzałem cię, że to się tak skończy, chociaż wcale tego nie chciałem. – O czym ty mówisz? – Byłam kompletnie pogubiona i skołowana, ale wiedziałam, że jeśli teraz ode mnie odejdzie, już nie wróci. – Czego nie możesz? – Może zbyt wiele od niego wymagałam, prosząc, by poznał moją matkę. Może to był dla niego zbyt daleki krok. Chciałam chwycić go za rękę i wybiec z tego domu, jeśli w ten sposób mogłam go powstrzymać. Chwyciłam go za rękę, ale mnie odtrącił i wyszedł z pokoju, kierując się w stronę drzwi wyjściowych. Pobiegłam za nim wściekła i skołowana. – Asa, co ty robisz? Dokąd idziesz? – Byliśmy w końcu w Littleton i to ja nas tu przywiozłam. Zatrzymał się przy drzwiach i spojrzał na mnie. Gdyby złamane serce można było namalować, wyglądałoby tak jak wyraz jego twarzy. – Nigdy nie myślałem, że kiedykolwiek będę w stanie poświęcić coś dla czyjegoś dobra. Chyba naprawdę się zmieniłem. Miałam ochotę się rozpłakać. – Nie rozumiem. Czy to dlatego, że poprosiłam cię, byś poznał moją mamę? – Może za bardzo naciskałam i przestraszył się prawdziwego związku. – Wiem, że nie rozumiesz, i mam nadzieję, że nigdy nie

zrozumiesz. Zasługujesz na coś więcej, Royal. Zawsze tak było. Nie odpowiedział na pytanie o matkę, ale zauważyłam w jego spojrzeniu błysk. Położyłam rękę na piersi, a moje serce próbowało wyskoczyć na zewnątrz. Zasługiwałam na coś lepszego? Niż on? Jeśli o mnie chodziło, nic takiego nie istniało. – Kocham cię. – Głos mi się załamał, ponieważ mimo tego, co powiedziałam, otworzył drzwi i zerknął na mnie przez ramię. – Wiem o tym. Dlatego odchodzę. – I zniknął za drzwiami, a ja stałam w miejscu całkowicie oszołomiona. Przez dziesięć minut wpatrywałam się w drzwi, aż w końcu zjawiła się matka. Kiedy przyszła, stałam w miejscu, trzęsąc sią, a po policzkach ciekły mi ogromne łzy. – Royal? – Położyła mi rękę na ramieniu, a ja podskoczyłam. Objęłam się z całej siły, ponieważ w tym momencie potrzebowałam tego jak powietrza. Gdy na nią spojrzałam, mogłabym przysiąc, że dostrzegłam na jej twarzy żal zmieszany z ulgą. – Asa właśnie wyszedł. – Pokiwała głową, rozumiejąc, że chodziło o coś więcej niż ten katastrofalny obiad. – Nie przyjechał tu z tobą? Odwróciłam się w jej stronę, a słowa utknęły mi w gardle. Czułam, że za chwilę coś rozszarpie mnie na kawałki. – On mnie zostawił, mamo. – Po tych słowach głos mi się załamał, a ona westchnęła ze zrozumieniem i lekko dotknęła mojego ramienia. – Cóż, obie wiemy, że mężczyźni tak właśnie robią, skarbie. Odchodzą. Szczególnie tacy, którzy wyglądają tak jak on, a w których oczach czają się diabeł i pokusa. Zmarszczyłam czoło. Wiedziałam, że związek z Asą mógł zakończyć się złamanym sercem, ale myślałam, że jednak nam się uda. Skierowałam wzrok na matkę i słabym głosem, który w każdej chwili mógł się załamać zapytałam: – Czemu się tak dziwnie zachowywałaś? – Wszystko we mnie krzyczało, bym za nim pobiegła, krzyknęła, błagała, by

wyjaśnił, co się u licha stało. Prychnęła i poklepała mnie po ramieniu. – Nie spodobał mi się. Ma na twarzy wypisane kłopoty, i to większe niż jest tego wart. Popełniłam dość błędów, jeśli chodzi o mężczyzn, za nas obie, Royal. Możesz mi zaufać, jeśli mówię ci, że lepiej, żeby taki facet nie pociągał za sznurki od twojego serca. – To bzdura. Nawet go nie znasz. – Był kimś więcej niż tylko ładną buzią. Pod jego atrakcyjną fasadą nie kryło się nic ładnego, i to mi się w nim najbardziej podobało. Jego brzydota sprawiała, że był jeszcze bardziej atrakcyjny. – Znam takich jak on i nieraz padłam ich ofiarą, Royal. Twój ojciec nie zdobył mojego serca czułymi słówkami i wielkimi czynami. Był najpiękniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam, i to mnie kompletnie zaślepiło. Nie miało znaczenia ani to, że jest żonaty, ani wszystko inne, co działo się między nami. Zasługujesz na coś lepszego. Nie mówiłabym ci tego, gdybym nie uważała, że to prawda, skarbie. Zawsze chciałam, żebyś była szczęśliwa. Próbowałam zaczerpnąć tchu, pociągając przy tym nosem, i musiałam zamrugać, żeby zobaczyć coś przez łzy. Nie podobało mi się to, że nagle oboje doszli do wniosku, że zasługiwałam na coś lepszego niż to, czego pragnęłam… A pragnęłam tylko jego. – Nie chcę niczego lepszego. Chcę jego, on mnie uszczęśliwia, głównie dlatego, że pozwala mi uszczęśliwiać siebie. Zawołała mnie, ale nic nie słyszałam. Wiedziałam, że coś mi umknęło, coś, co wskazywało drogę do mojego złamanego serca, ale byłam zbyt skupiona na swoim bólu, by podążyć tym śladem. Byłam zdruzgotana, ale wiedziałam, że później będę na siebie wściekła za to, że postanowiłam zaryzykować i dałam się zniszczyć. Otworzyłam drzwi, za którymi wcześniej zniknął Asa, odchodząc z mojego życia, i ruszyłam w stronę samochodu. Chciałam, by ten wieczór rozegrał się jeszcze raz. Miałam ochotę dać mu w twarz za to, że w taki sposób zakończył nasz związek tylko dlatego, że nie potrafił sobie pomóc. Chciałam, żeby ktoś

mnie przytulił i powiedział, że to był tylko zły sen. Miałam zamiar pojechać do Doma, a potem rozkleić się i zastanowić nad tym, dlaczego w ułamku sekundy wszystko się rozsypało.

ASA Parę miesięcy temu, kiedy Rowdy próbował rozszyfrować swoje uczucia do Salem, powiedziałem mu, że mężczyźni, którzy się poświęcają i oddają innym cząstkę siebie, zasługują na szczęście, którym obdarza ich świat. Royal była moja tylko przez chwilę, ale czas spędzony z nią znaczył dla mnie więcej niż wszystkie lata, które zmarnowałem, będąc samolubnym, bezmyślnym draniem. To, co udało jej się stworzyć, było silniejsze niż to, co sam zniszczyłem. Pierwszy raz w życiu zrobiłem to, co trzeba, bez zastanowienia, bez szukania najłatwiejszego rozwiązania i korzystania z okazji. To nie był instynkt – tylko pragnienie, by ochronić dziewczynę, którą już zawsze będę kochał. Widziała mnie, przejrzała mnie na wskroś i żadna z moich twarzy jej nie wystraszyła. Dlatego nie mogłem pozwolić na to, by dowiedziała się, że jej matka, która wychowała ją samotnie i bardzo ją kochała, proponowała mi seks. Odegram rolę czarnego charakteru, chociaż nie zrobiłem nic złego, i ocalę Royal przed wstrząsem, który by przeżyła, gdyby poznała prawdę. Zamierzałem choć raz w życiu zachować się jak bohater, mimo że ona nie miała pojęcia, co robię. Zabawne. Musiałem złamać własne serce i zostawić jedyną kobietę, której naprawdę pragnąłem, by zrozumieć, że przestałem być człowiekiem, którym byłem kiedyś. Royal dzwoniła do mnie każdej nocy, od dnia, w którym wyszedłem z domu jej matki. Nie zostawiła żadnej wiadomości, nie pisała i nie pokazywała się w barze, ale każdej nocy, kiedy kończyłem zmianę, dzwoniła, a ja wpatrywałem się w ekran, powstrzymując się od tego, by nie odebrać. Wiedziałem, że cierpi i czuje się skołowana i zagubiona. Najpierw odwiedził mnie Nash, który nazwał mnie dupkiem. Potem zjawiała się cicha i nieśmiała Santa, mówiąc, że uważa mnie za idiotę i ostatniego gamonia. Nie broniłem się, nie mogłem im wytłumaczyć, czemu musiałem odejść od Royal, chociaż właśnie zdałem sobie sprawę, że była mi przeznaczona. Przyjmowałem wszystkie ciosy, pozwalając im

myśleć, co tylko chcieli. Zbyłem nawet Rome’a, który uznał za swój obowiązek, by porządnie mnie zbesztać i powiedzieć, że popełniam poważny błąd. Pozwalałem im na to, przypominając, że ten związek od początku skazany był na porażkę. Nie mogłem uwierzyć, że ktokolwiek mógł się dziwić, że mój romans z piękną policjantką nie wypalił. Twierdziłem, że za dużo ode mnie wymagała, że spotkanie z jej matką i udawanie, że jestem normalnym kolesiem w normalnym związku mnie przerosło. Utrzymywałem, że kiedy wiodło się takie życie, jak ja, nie można było liczyć na nic dobrego, i to zazwyczaj zamykało im usta. Zbyt wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi, więc przestałem o tym mówić i w końcu dali mi spokój. Wcale się nie zdziwiłem, gdy któregoś dnia odwiedził mnie potężnie zbudowany facet z nogą w gipsie. Poruszał się niczym dziewięćdziesięcioletni staruszek, ale na twarzy miał wypisaną taką złość, że mógłby przestraszyć samego diabła. Wiedziałem, że przyszedł tu dla niej i wyglądał tak, jakby chciał mi wypruć flaki. Poznałem Dominica Vossa w dniu, w którym mnie aresztował. Jednak kiedy kuśtykał przez bar, żeby stanąć ze mną twarzą w twarz, jego oblicze miało o wiele groźniejszy wyraz niż tamtej nocy. Mimo że stał tylko na jednej nodze i odczuwał wyraźny ból, nie należał do facetów, z którymi można było zadzierać. Kiedy usadowił się naprzeciwko mnie, przeszywając mnie wzrokiem, mogłem jedynie czekać na to, co ma mi do powiedzenia. Przejechał dłonią po ciemnych włosach i poprosił o whisky z lodem. Przygotowałem mu drinka i postawiłem przed nim szklankę, unosząc brwi. – Myślałem, że przyjdę tu i skopię ci tyłek… choćby jedną nogą. Chciałem ci powiedzieć, że jesteś absolutnym kretynem, skoro ją zostawiłeś, i nie masz pojęcia, ile tracisz, nie pozwalając się kochać tak cudownej dziewczynie, jaką jest Royal. – Podniósł do góry szklankę, napił się i uniósł brwi, przybierając podobny do mnie wyraz twarzy. – Ale patrzę na ciebie i widzę, że doskonale o tym wiesz, więc chcę cię tylko zapytać, dlaczego to zrobiłeś.

Nie spałem od kilku dni. Każdej nocy piłem whisky, zapijając smutek. Nie chciało mi się golić, wyglądałem więc niechlujnie i straciłem sporo ze swojego dawnego uroku. Wyglądałem tak, jakbym po miesięcznej balandze wylazł z jakiejś przyczepy w Kentucky, i tak też się czułem. Dom nie spuszczał ze mnie wzroku, a ja odwzajemniłem jego spojrzenie. Był kolejną osobą, żądającą ode mnie wyjaśnień, których nie potrafiłem dać. – Wyglądasz okropnie. Ona też wygląda okropnie. Żadne z was najwyraźniej nie pogodziło się z tym rozstaniem, czemu więc nic z tym nie zrobisz, kochasiu? Westchnąłem i w końcu odwróciłem wzrok od jego przenikliwego zielonego spojrzenia. Zerknąłem na bar i potarłem kark. Pod palcami wyczuwałem napięte mięśnie, które przypominały stalowe i żelazne kulki pod moją skórą. – Nic nie mogę na to poradzić, panie władzo. Gdybym mógł powiedzieć coś innego, powiedziałbym to jej… a nie tobie. Prychnął i wychylił resztę drinka. – Złamałeś jej serce, i już przez to jesteś frajerem, ale złamałeś jej serce po tym, jak je naprawiłeś, a to czyni cię frajerem do kwadratu. Po co w ogóle jej pomagałeś, skoro zaraz potem pozwoliłeś jej rozpaść się na drobne kawałki? Poczułem ucisk w piersi i odruchowo zacisnąłem pięści. Kiedy się z nią związałem, była cała. Może lekko poobijana, ponieważ troszczyła się o swojego partnera, i fakt, że został ranny wyprowadził ją z równowagi. Jedyne, co zrobiłem, to wyprowadziłem ją na prostą. Jeśli ktoś komuś pomógł, to raczej ona mnie. Nie zdawałem sobie sprawy, w jakim byłem stanie, dopóki nie rozświetliła mroku wokół mnie. Bez Royal nie wiedziałbym nawet, że chociaż ją skrzywdziłem, zrobiłem to dla jej dobra. – Gdyby był jakikolwiek inny sposób, znalazłbym go. Możesz mi wierzyć lub nie, ale odszedłem od niej ze względu na nią, a nie z jej powodu. Dom prychnął pod nosem i oparł się o kule.

– Lepiej żebyś miał jakiś dobry powód. Och, miałem cholernie dobry powód, ale nie miałem zamiaru się nim dzielić, zagrażając niewielkiej rodzinie Royal. Dzieci nie musiały cierpieć za grzechy rodziców. – Mam nadzieję, że sobie to wszystko poukładasz, kochasiu. Royal zasługuje na kogoś, kto będzie przy niej trwał i doceni te wszystkie cudowne rzeczy, które ze sobą wnosi. Nie wiem, jakim cudem udało się to byłemu przestępcy, ale widziałem już gorsze rzeczy. Przejechałem ręką po twarzy, czując narastający ból w piersi. Nie mogłem niczego poukładać i przez to sytuacja wydawała się beznadziejna. Kiedy Dom wreszcie doczłapał się do drzwi, krzyknąłem za nim: – Opiekuj się nią! Zerknął na mnie przez ramię z ponurą miną. – Jak zawsze. – I z tymi słowami wyszedł z baru, a ja poczułem się jeszcze gorzej. Na końcu tego, jak mi się wydawało, najdłuższego tygodnia w moim życiu, odwiedził mnie jeszcze jeden niespodziewany gość. Miałem ochotę powiedzieć wszystkim, żeby dali mi święty spokój i pozwolili opłakiwać stratę, która miała mnie prześladować do końca życia. To było dzień po tym, jak Royal przestała dzwonić, byłem więc wystarczająco pobudzony i wkurzony na siebie i okoliczności. Nigdy nie narzekałem na to, co mnie spotykało, wiedziałem, że mam do wypełnienia pokutę, ale wyglądało na to, że moje poświęcenie mogło mnie w końcu pociągnąć w dół. Czułem się jak pusta skorupa. Jak cień człowieka, który wykonuje codzienne czynności, ponieważ tego się od niego oczekuje. Nie musiałem dłużej zastanawiać się nad tym, co jest dobre, a co złe, ponieważ nic już nie zostało. Czułem, że bez niej, bez jej światła i blasku nie ma chwili obecnej ani niczego. Byłem zawieszony, podczas gdy świat wokół mnie kręcił się tak, jak zawsze. Przyszła na początku mojej zmiany. Miała na sobie ciemne okulary i ogromny kapelusz, jakby nie chciała, by ktokolwiek ją

rozpoznał. Ale na to było już za późno. Matka Royal, kobieta, która zaproponowała mi seks za pieniądze, usiadła za barem i zdjęła okulary, patrząc na mnie przerażonym wzrokiem. Po tym, jak widziałem je razem, nie mogłem uwierzyć, że nie zauważyłem podobieństwa. Poza innym kolorem włosów Royal była niemal kopią pięknej starszej kobiety. Roslyn odchrząknęła i położyła ręce na blacie, jakby potrzebowała solidnego oparcia, żeby utrzymać równowagę. – Nie miałam pojęcia, że spotykasz się z Royal, kiedy zaczęłam tu przychodzić. Opowiadała mi o barze, o tym, że jest tu fajnie i przychodzi wielu atrakcyjnych młodych mężczyzn. Nigdy nie mówiła konkretnie o tobie ani o tym, że spotyka się z kimś, kto tu pracuje. To wciąż nie usprawiedliwiało propozycji, którą mi złożyła. To, czy byłem związanym z jej córką, czy nie, nie miało żadnego znaczenia. Teraz, kiedy odszedłem, kiedy pierwszy raz w życiu zrobiłem to, co należało, nie zadając przy tym żadnych pytań, zrozumiałem konsekwencje swojej decyzji. Patrzyłem na matkę Royal, która nerwowo wierciła się na krześle. Owszem odszedłem, ale czemu to miało służyć, skoro ta kobieta mogła nadal robić to, co robiła bez żadnych konsekwencji. Wcześniej czy później, skrzywdzi Royal, a moja ofiara pójdzie na marne. Zignorowałem Roslyn i poszedłem przygotować drinka dla stałego klienta. Dixie patrzyła na mnie uważnie, ale pomachałem jej na znak, że wszystko w porządku. Potrzebowałem kilku chwili, żeby zastanowić się nad kolejnym krokiem, paru sekund, żeby sięgnąć do kapelusza po kilka starych sztuczek. Byłem zaskoczony, że Roslyn potrzebowała aż tyle czasu, żeby tu wrócić. Trzymałem na szali związek z jej córką i ona musiała o tym wiedzieć. Na jej miejscu byłaby to pierwsza rzecz, jaką bym zrobił. Może gdybym nie użalał się nad własną stratą i złamanym sercem, sam bym do niej poszedł. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałem, było rozstanie z jedyną kobietą, na której mi zależało, tylko po to, by jej bezmyślna matka mogła ją skrzywdzić, kiedy nie było mnie

przy niej, by ją pocieszyć. Po piętnastu minutach trzymania jej w niepewności podszedłem do miejsca, w którym siedziała. Oparłem ręce o bar i nachyliłem się, mówiąc cichym głosem, przeznaczonym tylko dla jej uszu. – To, że nie wiedziałaś o mnie i Royal, nie usprawiedliwia twojego zachowania. Zaproponowałaś mi pieniądze w zamian za to, żebym poszedł z tobą do łóżka. Niezależnie od tego, czy spałem wtedy z twoją córką, czy nie, tego typu zachowanie jest bardzo niemądre. Pomyśl o swoim dziecku. Postaw na jej dobro i porzuć obsesyjne pragnienie wzbudzania u mężczyzn zainteresowania. Nawet gdyby nie chodziło o mnie, jak myślisz, co by Royal czuła, gdyby dowiedziała się, co ty wyprawiasz? Oferowanie obcym mężczyznom pieniędzy za seks jest bardzo ryzykowne. Nawet nie wiesz, jak łatwo mógłbym ci zniszczyć życie, gdybym przyjął twoją propozycję. Twoja córka jest policjantką, na miłość boską. Mogłoby to zaszkodzić jej karierze i nie tylko. Zastanawiałaś się kiedyś nad tym? Roslyn skuliła się i zaczęła bawić się palcami. – Nigdy celowo nie skrzywdziłam Royal. Prychnąłem i odepchnąłem się od baru. – Dokładnie. Może nie robiłaś tego celowo, ale twoje samolubne i bezmyślne zachowanie ją krzywdzi i nie mówię tylko o tym, co jest teraz. Myślisz, że podoba jej się to, że zmieniasz facetów jak rękawiczki? Że gdy czujesz się samotna, zaczynasz zachowywać się głupio i bezmyślnie? Myślisz, że lubi się o ciebie martwić i zastanawiać, co kombinujesz, ponieważ nie potrafisz się sama o siebie zatroszczyć? Masz dużo szczęścia, że ją masz, a nigdy nie potrafiłaś tego docenić. Zmrużyła oczy. – Twierdzisz, że ty doceniałeś to, że ją miałeś, Asa? Wzruszyłem ramionami. – Zaczynałem doceniać. Od pierwszej chwili, kiedy ją ujrzałem, wiedziałem, że jest wyjątkowa, że jest dla mnie za dobra, i wiedziałem, że muszę korzystać z każdej sekundy, z którą z nią

spędziłem. – Kochasz moją córkę? – wyszeptała i była jedyną osobą, której zamierzałem na to pytanie odpowiedzieć. – Tak. – I o dziwo, jak tylko to powiedziałem, poczułem, że wreszcie się obudziłem. Ayden miała rację. Dotychczas chodziłem jak we śnie, ale dzięki temu, że pozwoliłem sobie pokochać Royal i pozwoliłem jej odejść, obudziłem się. Z tym że teraz czułem jeszcze większy ból. Nie mogłem dłużej tego znieść. Otępienie miało jednak swoje plusy, ale wiedziałem, że nie wrócę już do tego miejsca. Musiałem zostawić za sobą przeszłość. Nadeszła pora na przyszłość i musiałem skupić się na tym, co było przede mną, tu i teraz. Dotknęła ręką szyi, tak jak w czasie kolacji i zamrugała. – I co teraz będzie? Zazgrzytałem zębami i głośno wypuściłem powietrze. – Teraz ty weźmiesz się wreszcie w garść. Masz jej pomóc uporać się z tym rozstaniem, ponieważ wiem, że cierpi i jest zdezorientowana. Przekonasz ją, że zasługuje na kogoś lepszego niż ja, a jeśli kiedykolwiek dowiem się, że znowu próbowałaś komuś płacić za seks, powiem o wszystkim Royal, a jeśli nie będzie chciała mnie słuchać, powiem Domowi. Będzie cię obserwował niczym jastrząb i nie pozwoli ci zrobić niczego głupiego. Royal nigdy ci nie wybaczy, a Dom nigdy nie spuści cię z oka i oboje o tym wiemy. Twoja córka cię kocha, ale to, co robisz, jest niebezpieczne i niewybaczalne. Nie wytrzyma tego. Już i tak ma dość twojego zachowania w stosunku do mężczyzn. Masz się wziąć w garść albo ją stracisz. – Nie rzucałem słów na wiatr. Bez problemu zrealizowałbym swoją groźbę i dałem jej to wyraźnie do zrozumienia, kiedy wreszcie podniosła wzrok i spojrzała mi w oczy. – Dlaczego? Czemu to robisz, skoro mógłbyś powiedzieć jej prawdę? Czemu dajesz mi drugą szansę, skoro mógłbyś się mnie pozbyć i żyć długo i szczęśliwie? Warknąłem na nią, ponieważ naprawdę chciałem, żeby już sobie poszła.

– Robię to, ponieważ Royal kocha cię dłużej niż mnie. Robię to, ponieważ ona potrzebuje matki bardziej niż chłopaka, i wreszcie robię to, ponieważ nigdy nie myślałem, że będę w stanie zrezygnować z głównej nagrody, kiedy już uda mi się ją zdobyć. Robię to, ponieważ tak należy zrobić. – Bóg mi świadkiem, przed spotkaniem Royal nigdy nie zrobiłbym tego, co należy. Nie było nic do dodania. Zostawiłem Roslyn i miałem nadzieję, że nigdy więcej jej nie ujrzę. Nie czekałem, żeby zobaczyć, czy wstała i poszła. Do końca zmiany zająłem się pracą niczym zombi… i w trakcie następnej… i następnej. Minął kolejny tydzień, aż w końcu Rome zaciągnął mnie do biura i kazał mi wziąć kilka dni wolnego. Powiedziałem mu, że ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałem, był czas do namysłu. Odparł, że to nie była sugestia, ale polecenie. Kazałem mu się odchrzanić i wtedy sprawy potoczyły się błyskawicznie. Nie pamiętam, kiedy siłą wyrzucił mnie z baru, wyzywając mnie od najgorszych. Nie pamiętam, jak walnął mnie w głowę na tyle mocno, że zaczęło mi brzęczeć w uszach. Doskonale za to pamiętam, jak kazał mi się wziąć w garść, zanim naprawdę zrobi mi krzywdę. To wystarczyło, bym oprzytomniał i ruszył do domu. Spędziłem kilka dni w alkoholowym zamroczeniu, leżąc w moim samotnym i pustym łóżku. Kto by pomyślał, że podjęcie słusznej decyzji będzie bolało sto razy gorzej niż zrobienie czegoś złego. Byłem właśnie pod prysznicem, próbując zmyć z siebie resztki otępienia i zastanawiając się, czy już zawsze będę odczuwał taką pustkę, gdy usłyszałem dzwonek telefonu. Ponieważ wszyscy moi przyjaciele i sprzymierzeńcy byli na mnie wkurzeni albo celowo dali mi spokój, pomyślałem, że to mogła być Royal. Nawet jeśli nie poddałbym się pokusie i nie odebrał telefonu, mógłbym przynajmniej popatrzeć na jej ładną buzię na ekranie, podczas gdy telefon wygrywałby piosenkę Black Angels You’re mine, powodując jeszcze większy ból serca. Wycierałem twarz ręcznikiem, kiedy wreszcie znalazłem telefon i zatrzymałem się w pół kroku, ponieważ twarz, która

ukazała się na ekranie nie była tą, którą chciałem zobaczyć, ale tą, której nie widziałem od tak dawna, że niemal zapomniałem jak wygląda. Usiadłem na brzegu łóżka i odebrałem telefon. – W co się tym razem wpakowałaś, mamo? – zapytałem cierpkim głosem. Na razie, miałem serdecznie dość matek. Wyglądało na to, że była na postoju dla ciężarówek. W tle słychać było szalejący wiatr, odgłos klaksonów i wyjących silników. – W nic. Czemu zawsze mnie o to pytasz? Jej akcent był silniejszy niż mój, a pytałem ją o to, ponieważ odzywała się jedynie wtedy, gdy czegoś potrzebowała albo wpakowała się w kłopoty. Najwyraźniej jabłko nie padło zbyt daleko od jabłoni. – Gdzie jesteś? – wymamrotałem i położyłem się na łóżku, wpatrując się w sufit. Przez ostatnie kilka dni spędziłem sporo czasu w tej właśnie pozycji. – Niedaleko Chicago. Posłuchaj mnie. Właśnie dzwonili do mnie z więzienia w Kentucky. To nie mogło być nic dobrego. – W związku z czym? Krzyknęła coś, czego nie zrozumiałem, i wróciła do rozmowy. – W związku z twoim ojcem. Mój ojciec był dla mnie niczym duch. Chociaż przez całe życie o nim słyszałem, był kimś, kto istniał tylko teoretycznie i kim mnie straszono, gdy zachowywałem się źle, ale nie było żadnego namacalnego dowodu na to, że był prawdziwym, żyjącym, oddychającym człowiekiem. – Co z nim? Wypuścili go wreszcie i stęsknił się? – Powiedziałem to z ironią, ponieważ nigdy go nie spotkałem, a biorąc pod uwagę moją bujną przeszłość, to po nim odziedziczyłem większość najgorszych cech. Jeśli o mnie chodziło, mógł zgnić za kratami. – Asa! – Matka warknęła i odeszła w inne miejsce, gdzie nie musiała przekrzykiwać hałasu. – Twój ojciec od dłuższego czasu

chorował. Wiedziałem, że powinienem coś poczuć po jej słowach, ale nie miałem pojęcia co. – Rozumiem. Westchnęła i znowu wypowiedziała moje imię. – Zeszłej nocy zmarł w więziennym szpitalu. Miał silny atak serca. Nikt nie mógł mu pomóc. I znowu nie wiedziałem, co powinienem czuć ani jakiej reakcji po mnie oczekiwała. – Rozumiem. Matka zaklęła i wydawało mi się, że słyszę, jak zniecierpliwiona tupie nogą. – Asa, jesteś jego jedynym krewnym. Nigdy się nie ożenił, a jego rodzice zmarli wiele lat temu. Był jedynakiem, a to oznacza, że musisz pojechać do Kentucky i zająć się jego sprawami. Jęknąłem i potarłem oczy. – Mamo, był w więzieniu ponad trzydzieści lat. Co on może mieć za sprawy? Niech państwo się tym zajmie. Nie jestem zainteresowany powrotem. – Szczególnie ze względu na gościa, którego nigdy nie poznałem. Faceta, w którego z pewnością bym się zamienił, gdybym nie zadarł z pewną bandą motocyklistów. – Powinieneś wiedzieć lepiej, synu. Nawet najbardziej udręczona dusza ma kogoś, kto ją kocha. Twój ojciec popełnił mnóstwo błędów, ale jego rodzina nigdy się od niego nie odwróciła. Mieli piękną farmę zaraz za Woodward, na której ojciec się wychował. Po jego śmierci ziemia i wszystko, co się na niej znajduje, przejdzie na ciebie. Zakląłem pod nosem i momentalnie usiadłem. – Chyba sobie żartujesz. – Naprawdę tak myślisz, Asa? – Wydawała się raczej wściekła, że musi się tym zajmować. – Nigdy nie interesowali się naszym związkiem ani tym, że się urodziłeś tuż przed tym, jak poszedł siedzieć. Uważali, że jestem śmieciem i że to my zrujnowaliśmy mu życie, ale nigdy się na niego nie wypięli. – Czemu ja mam to dostać, a nie ty? Skoro nas nienawidzili,

czemu w ogóle mam cokolwiek dostać? – Może dlatego była taka zła. – Mówiłam ci, twój ojciec nigdy się nie ożenił. Ze mną też nie. Byłam w jego papierach jako osoba do kontaktów, ponieważ w chwili, gdy go aresztowali, mieszkaliśmy razem. Zadzwonili do mnie i do jego prawnika, żeby powiedzieć nam o jego śmierci. – Mruknęła coś pod nosem, ale po chwili zagłuszył ją hałas w tle. – Wróć do domu, Asa. Pochowaj ojca, zobacz farmę. Zatrzymaj ją albo sprzedaj. Tak czy siak, masz szansę rozpocząć nowe życie, tak jak twoja siostra. Rozłączyła się bez pożegnania, a ja wpatrywałem się w telefon jak ogłuszony. Nie musiałem się dłużej martwić, jakie powinienem żywić uczucia, ponieważ ogarnęły mnie wszystkie naraz. Szczęście, złość, strach, smutek, dezorientacja… wszystko wypłynęło na powierzchnię. Nie czułem się już pusty. Byłem przepełniony tym wszystkim, czego unikałem w ciągu całego swojego życia. Śmiałem się jak wariat, gdy rzuciłem telefon na drugi koniec pokoju. Śmiałem się tak mocno, aż w końcu z moich oczu popłynęły łzy i rozbolały mnie mięśnie brzucha. Myślałem, że postradam zmysły, ale wiedziałem, że jedyną rzeczą, jaką mogłem zrobić, to wsiąść w najbliższy samolot do Kentucky. Kiedy usłyszałem na schodach werandy jej kroki, nie musiałem podnosić wzroku, by wiedzieć, że odnalazła mnie siostra. Zawsze zjawiała się wtedy, gdy jej najbardziej potrzebowałem. Początkowo wyjechałem z Denver, nie mówiąc nikomu ani słowa. Nie powiedziałem Rome’owi, że wyjeżdżam, i nie zadzwoniłem do Ayden, żeby powiedzieć jej o tym, co się stało. Ale kiedy wysiadłem z samolotu i znalazłem się w biurze adwokata ojca, zmieniłem zdanie. Zalała mnie fala wiadomości, decyzji, które musiałem podjąć, i zrozumiałem, że sam nie dam rady zamknąć tych drzwi. Potrzebowałem pomocy Ayden. Zadzwoniłem do swojej młodszej siostry i powiadomiłem ją o wszystkim, a ona oczywiście zbeształa mnie za to, że próbowałem się tym zająć sam. Gdy tylko odłożyłem słuchawkę, wiedziałem, że zjawi się w miejscu, do którego oboje nie

chcieliśmy wracać. Zadzwoniłem do Rome’a i pokrótce opowiedziałem mu o sprawie. Przyjął to bardzo spokojnie i powiedział, żebym się nie śpieszył. Przypomniał mi też, że był przy mnie, podobnie jak cała reszta, gdybym czegoś potrzebował, i kazał mi o tym nie zapominać. Powiedziałem, że dawno przestałem liczyć na coś dobrego w swoim życiu i że dam mu znać, jak się sprawy mają. Ayden potrzebowała dwóch dni, żeby dotrzeć z Austin do Woodward. W trakcie tych dwóch dni zgodziłem się na kremację obcego mężczyzny, który był moim ojcem, i odziedziczyłem czterdzieści hektarów plantacji tytoniu, która zajmowała spory obszar wysokiej jakości ziemi w Kentucky. Posiadłość była piękna. Wyglądała jak z pocztówki, wraz z dużym białym domem i stajnią dla koni. Przypominała miejsca, do których się zakradałem, kiedy mieszkałem w przyczepie. I cały czas tu była. Stara i ważna, i nie mogłem uwierzyć, że należała do mnie. Nie mogłem uwierzyć, że coś dobrego pojawiło się w ponurym miejscu z mojej przeszłości. Buty Ayden stukały na drewnianych schodach, które prowadziły na elegancką werandę domu. Nie podniosłem wzroku. Zamknąłem oczy, kiedy usiadła obok mnie na najwyższym stopniu, wsuwając mi rękę pod ramię i opierając głowę na moim ramieniu. – Dziwię się, że Jet pozwolił ci tu przyjechać samej. Przechyliłem nieco głowę, żeby jej dotknąć. Jako dzieci nigdy tego nie robiliśmy. Nie byliśmy tak po prostu ze sobą. Zawsze musieliśmy walczyć o przetrwanie, nie było czasu, żeby cieszyć się życiem i napawać widokiem. – On tu nie pasuje – wyszeptała lekko zachrypniętym głosem i nie mogłem nie przyznać jej racji. – To prawda. Siedzieliśmy w ciszy, nie mogąc się nadziwić, że byliśmy w miejscu, które było poza naszym zasięgiem, gdy byliśmy dziećmi. To było zbyt surrealistyczne i równie niepojęte zarówno dla niej, jak i dla mnie. – I co zamierasz zrobić? – Znałem Ayden na tyle dobrze, że

wiedziałem, że nie pyta o farmę. Ponownie zamknąłem oczy i wziąłem głęboki oddech. Była jedyną osobą, której zamierzałem powiedzieć prawdę, której ufałem na tyle, by opowiedzieć całą tę ponurą historię. Wiedziałem, że moja siostra dochowa tajemnicy i ochroni kobietę, na której tak bardzo mi zależało, więc wszystko jej opowiedziałem. O matce Royal, jej propozycji, o tym, że musiałem zdecydować, czy okłamać jedyną dziewczynę, którą kiedykolwiek kochałem, po to, by z nią być, czy też powiedzieć jej prawdę i ją skrzywdzić, niszcząc jej świat. Wiedziałem, że Ayden zrozumie moją sytuację i kiedy historia nabrała tempa, usłyszałem, jak wzdycha i cicho przeklina pod nosem. Opowiedziałem jej o gierkach, które lubiłem prowadzić, głównie dlatego, że nie mogłem się powstrzymać, i o tym, że Royal za każdym razem je ucinała. Przyznałem, że przestałem już zwracać uwagę na jej odznakę i nie bałem się tego, że mógłbym zakochać się w policjantce, ponieważ wiedziałem, że nie wrócę już do miejsca, w którym byłem zagrożeniem dla siebie lub innych. Miłość do Royal dała mi dość sił, by zostawić za sobą przeszłość i przestać przewidywać przyszłość. Byłem skupiony na tym, co było tu i teraz. Kiedy skończyłem i wyrzuciłem z siebie te wszystkie słowa, zauważyłem, że po policzku Ayden ciekną łzy. Pokreciła głową i nachyliła się, wycierając mokry policzek o moją koszulę, co mnie rozbawiło. – Widzę, jak lśnisz – powiedziała tak cicho, że niemal jej nie słyszałem. Mówiła o dobru i w końcu pomyślałem, że może ma rację. – Pozwoliłem ojca skremować. Mam zamiar zabrać jego prochy na pole i tam je rozsypać. Potem zadzwonię do prawnika i każę mu zebrać wszystkie oferty, które pojawiły się od śmierci rodziców ojca. Okazuje się, że posiadłość cieszy się sporym zainteresowaniem i ludzie z okolicy od dawna czekają, aż pojawi się na rynku. Odchrząknęła.

– Jesteś pewien, że nie chcesz jej zatrzymać? Jest piękna. Roześmiałem się gorzko. – Ale nie jest moja. Nie pasuję tu, poza tym oboje wiemy, że piękno to nie wszystko. Pieniądze, o których mówił prawnik, są bardzo przyzwoite. Mógłbym spłacić swoje długi w szpitalu. Mógłbym dać ci dość pieniędzy, byś zapłaciła za szkołę. – Uniosła do góry głowę, wpatrując się we mnie szeroko otwartymi oczami. Uśmiechnąłem się od ucha do ucha. – Mógłbym przyjąć propozycję Rome’a i zostać jego wspólnikiem w interesach. Mógłbym podszykować novę. Mógłbym też pomyśleć o własnej knajpie i wynieść się z mojej nory. Wystarczyłoby na to, by zacząć wszystko od nowa. – Wow… to wszystko za parę chwastów? Roześmiałem się. – Widać, że dawno nie było cię na wsi. Zrobiłaś się prawdziwym mieszczuchem. Wzruszyła ramionami. – To prawda, ale nadal z dumą noszę swoje botki. – Roześmialiśmy się oboje. W końcu odezwała się głosem, który ścisnął mi serce. – Chcę, żebyś zrobił to, co cię uszczęśliwi. To samo powiedziałem jej, kiedy oznajmiła, że wyjeżdża z Denver i przeprowadza się do Austin, żeby spędzać więcej czasu z Jetem. – Próbowałem szczęścia, ale mi nie wyszło. Westchnęła i oboje wstaliśmy z miejsca. Podniosłem urnę, która stała na schodku obok moich stóp, i uniosłem brwi. Pokiwała poważnie głową i ruszyła za mną, kiedy poszedłem w stronę pola z tytoniem. – Nie możesz tak zostawić tej sprawy z Royal, Asa. Oboje zasługujecie na coś więcej, a ona jest bystra. Kiedy serce przestanie ją boleć, sama do wszystkiego dojdzie. Może i zasługiwaliśmy na coś więcej, a Royal pewnie zrozumie, co się stało, ale na razie nie wiedziałem, jak to naprawić. Objąłem Ayden ramieniem i w milczeniu ruszyliśmy w stronę pola, żeby raz na zawsze zamknąć drzwi od przeszłości i wszystkich

złych rzeczy i demonów, które tam mieszkały. Nie było już przeszłości ani przyszłości. Liczyło się tylko to, co jest tu i teraz. I chociaż czułem się okropnie, nie chciałem być w jakimkolwiek innym miejscu.

ROYAL W pierwszym odruchu chciałam znaleźć się pod drzwiami Asy pięć minut po tym, jak mnie zostawił i zażądać wyjaśnień. Potem chciałam skulić się w kulkę i płakać, ponieważ nawet jeśli była to jedna z jego kolejnych gierek, miałam tego dość. Skończyło się na tym, że wydzwaniałam do niego każdego dnia przez cały tydzień, modląc się w duchu, by odebrał albo zjawił pod moim drzwiami z jakąś cudowną wymówką na ustach, która by wszystko zmieniła. W tym czasie ukrywałam się w mieszkaniu Dominica albo leżałam w łóżku z Santą u boku, która próbowała przemówić mi do rozsądku. Nie pomagało też to, że moja matka nie dawała mi spokoju, jakby ubiegała się o tytuł matki roku. Cały czas pytała, jak się czuję, albo mówiła, że świat się na nim nie kończy, że taki facet jak Asa nie był wart ani jednej sekundy mojego życia, a co dopiero tak ogromnej rozpaczy. Próbowała mnie rozweselić, ale udawało jej się mnie jedynie jeszcze bardzie rozzłościć. Byłam zrozpaczona i wściekła przede wszystkim dlatego, że wiedziałam, że stało się coś, czego nie rozumiałam. Coś co sprawiło, że ode mnie odszedł, a ja musiałam dowiedzieć się, co to było, jeśli kiedykolwiek miałam zrozumieć, dlaczego Asa celowo wyrwał mi serce, po czym oddał je z powrotem. Kiedy stało się jasne, że nie ma zamiaru odbierać moich telefonów, wylałam ostatnie łzy i doszłam do wniosku, że mam dość. Dość zachodzenia w głowę, jakie były jego powody. Dość usprawiedliwiania jego zachowania. Dość rozpaczania po mężczyźnie, który od samego początku zapowiadał, że mnie skrzywdzi. Trzeba przyznać, że dotrzymał słowa. Zgarnęłam wszystko, co czułam, w maleńką kulkę i robiłam, co mogłam, by nie zwracać na nią uwagi, rzucając się w wir pracy. Zapomniałam o jedzeniu. Zapomniałam o Domie. Zapomniałam o siłowni. Dom, praca, dom, praca i znowu praca. Mój nowy partner cały czas pytał, czy wszystko w porządku, a ja go zbywałam. Na szczęście w tym czasie, kiedy postanowiłam zostać

bezuczuciowym androidem, nasz pułkownik wybrał mnie i Barretta do specjalnego zespołu badającego serię włamań do punktów medycznych z marihuaną, które wyrosły w Denver jak grzyby po deszczu, odkąd narkotyk ten został w naszym stanie zalegalizowany. Była to dla mnie doskonała wymówka, żeby o wszystkim zapomnieć i zbyć każdego, kto sprawdzał, co u mnie słychać. Rzuciłam się w wir pracy i udawałam, że nigdy nie poznałam Asy Crossa. Wszystko szło jak po maśle… poza tym, że nabawiłam się wrzodów, budziłam się w środku nocy zalana łzami, a serce bolało mnie tak mocno, jakby ktoś zacisnął wokół niego pięść. Udawałam jednak na tyle dobrze, że matka w końcu dała mi spokój, a Dom przestał mi grozić, że zamieszka na mojej kanapie, dopóki nie dojdę do siebie. Kłamstwo łatwo padało z moich ust. Powtarzałam je tyle razy, że kiedy się budziłam, sama zaczynałam w nie wierzyć. Wypracowałam w sobie mechanizm abnegacji, godząc się z tym, że odtąd tak będzie wyglądało moje życie, kiedy którejś nocy zjawiła się u mnie Santa z butelką wina i zdumiewającymi wieściami. Przy pierwszym kieliszku powiedziała mi, że Nash złożył Asie wizytę i wrócił z wiadomością, że jasnowłosy barman wyglądał i czuł się okropnie. Przy drugim poinformowała mnie, że Cora dała jej do zrozumienia, że Rome zmusił Asę, by ten wziął kilka dni urlopu, ponieważ był w opłakanym stanie. A przy trzecim oznajmiła, że ojciec Asy zmarł w więzieniu, więc ten wrócił do Kentucky, żeby zająć się jego sprawami. Wspomniała też, że dzisiaj miał się po raz pierwszy stawić w barze po dłuższej przerwie, więc kilku chłopaków wybierało się, żeby sprawdzić, co u niego. Upiłam zaledwie kilka łyków wina, ponieważ byłam zbyt zaaferowana wieściami o moim brązowookim uwodzicielu i zupełnie zapomniałam o tym, że trzymam w ręku niemal pełen kieliszek. Wiadomość o ojcu Asy tak mnie zelektryzowała, że niemal wypuściłam kieliszek z rąk. Nie chciałam o nim myśleć. Nie chciałam czuć współczucia ani wiedzieć, jak się czuje, chociaż te

właśnie uczucia mnie ogarnęły. Dokończyłyśmy butelkę i Santa mocno mnie objęła, mówiąc, że nie było nic złego w tym, że cierpiałam z powodu kogoś, kogo cały czas kochałam. Miałam ochotę przerwać arktyczne koło, którym się otoczyłam, zalać się łzami i popaść w histerię. Pół minuty po tym, jak Santa wróciła do siebie, chwyciłam klucze, które choć raz leżały na swoim miejscu, i wybiegłam, kierując się w stronę SUV-a. Działałam jak automat. Asa nie dał mi żadnego sygnału, że chce się ze mną widzieć, że w ogóle myślał o naszym rozstaniu, ale coś mnie do niego ciągnęło. Działał jak magnes, przyciągając mój wewnętrzny kompas. Tuż po północy zaparkowałam na wyjątkowo opustoszałym parkingu. Kiedy wyskoczyłam z wozu, zauważyłam Dixie i nowego ochroniarza, którzy akurat wychodzili z budynku. Urocza kelnerka zatrzymała się, gdy mnie zauważyła, i dała znać potężnemu, onieśmielającemu mężczyźnie, by poszedł dalej. Obejrzał mnie od stóp do głów i odszedł w stronę groźnie wyglądającego motocykla, który wydał z siebie równie groźny ryk, gdy mężczyzna odpalił silnik. Dixie zaplotła jeden ze swoich rudych kosmyków wokół palca i uśmiechnęła się do mnie słodko. – Wszyscy go dziś odwiedzili, żeby sprawdzić, jak się czuje. Wcale się nie dziwię, że jesteś ostatnia w kolejce. Zagryzłam wargę i przestąpiłam z nogi na nogę. – Co z nim? Wzruszyła ramionami i machnęła ręką. – To Asa, więc trudno wyczuć. Myślę, że cieszy się, że wrócił do domu, ale cokolwiek się między wami wydarzyło, wciąż leży mu na sercu. Nieźle to ukrywa, ale od dawna z nim pracuję, więc widzę. Nie ma już tego blasku w oczach. Głośno wciągnęłam powietrze i z całej siły splotłam palce. – Chciałam się tylko upewnić, czy wszystko u niego w porządku. Wiem, że nie był blisko związany z ojcem, ale… Pokiwała głową. – Myślę, że ucieszy się na twój widok. Wieczór był dość spokojny. W barze zostali tylko Rowdy i Zeb, ale oni też wyszli jakieś dziesięć minut przede mną i Churchem. Pewnie szykuje się,

żeby pozamykać, więc jeśli chcesz do niego zajrzeć, musisz się pośpieszyć. – Wyciągnęła rękę i lekko mnie uścisnęła. – Nie wiem, czemu zrobił to, co zrobił, Royal, ale wiem, że jest przez to nieszczęśliwy i cierpi tak samo, jak ty. – Szkoda, że nie czuję się przez to lepiej. Westchnęła ze współczuciem i pomachała mi na pożegnanie, kierując się w stronę małego sportowego samochodu. Ręce mi się trzęsły, kiedy otwierałam drzwi do baru. Nie wiedziałam, czy to lepiej, że był sam, czy może lepiej by było, gdybym zobaczyła go po raz pierwszy, od czasu gdy mnie zostawił, w otoczeniu innych ludzi. Doszłam jednak do wniosku, że jeśli się rozkleję i zaleję łzami albo zrobię z siebie idiotkę, on będzie jedynym świadkiem, a widział mnie w gorszym stanie. Światła wciąż były włączone. Szafa grająca wygrywała jakąś nieznaną mi piosenkę. Asa stał za barem, ale odwrócił się, żeby zobaczyć, kto wszedł. Pomyślałam, że Dixie nie miała racji. Jego oczy lśniły jaśniej niż słońce i wiszące na ścianie za nim neony. Był lśniącym złotym światłem, wszystkim, czego kiedykolwiek pragnęłam. Wpatrywał się we mnie, a ja nie mogłam ruszyć się z miejsca. Wyglądał trochę niechlujnie. Był szczuplejszy, a jego zazwyczaj krótkie, jasne włosy wiły się na karku w niesfornych lokach, przez co wyglądał jeszcze przystojniej. Jego twarz zdobił złoty zarost, a w miejscu, gdzie zazwyczaj gościł zalotny uśmieszek, były głębokie bruzdy. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam sobie, że mimo że mnie skrzywdził i być może znowu grał w jakąś brudną grę, byłam na tyle dorosła, by upewnić się, że nic mu nie jest. Mogłam żyć bez Asy Crossa, chociaż wcale tego nie chciałam. Kiedy ruszyłam w stronę baru, zauważyłam, że zesztywniał i oparł się po drugiej stronie z szeroko rozłożonymi rękoma. – Co ty tu robisz, Red? Nie wydawał się wkurzony tym, że tu byłam, ale nie wyglądał też na szczęśliwego. Podeszłam do baru i odstawiłam na bok kilka stołków, żeby

stanąć naprzeciwko niego, opierając się na drewnianym blacie. – Słyszałam o twoim ojcu i chciałam zobaczyć, jak sobie radzisz. Wpatrywał się we mnie bez słowa, odepchnął od baru i odwrócił, żeby sięgnąć po szklanki, do których nalał trochę bursztynowego płynu. Wciągając w nozdrza mulisty, ciężki zapach, domyśliłam się, że to whisky. Policzki mi zapłonęły i nie mogłam złapać tchu, kiedy przypomniałam sobie ostatni raz, gdy wspólnie piliśmy w tym barze whisky. Przesunął w moją stronę szklankę, a ja niepewnie zacisnęłam na niej palce. – Każdego dnia czuję się jak kupa gówna, ale to nie ma nic wspólnego ze śmiercią mojego ojca. Jego brutalna szczerość po miesiącu milczenia ścięła mnie z nóg. Zacisnęłam zęby i poczułam, jak ogarnia mnie gniew. – Ja nigdzie nie wyjechałam, Asa. Bardziej niż czegokolwiek innego na świecie chciałam, żeby się wytłumaczył. Chciałam, żeby otworzył usta i wszystko naprawił, ale on tego nie zrobił. Wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa. Sięgnął po własną szklankę i podniósł ją do ust. Kiedy przełknął bursztynowy płyn, dostrzegłam w jego oczach błysk wspomnień, ale dalej wpatrywał się we mnie w milczeniu. Zdawałam sobie sprawę, że to nas nigdzie nie zaprowadzi. Nie miał zamiaru się poddać i przerwać milczenia. A ja nie mogłam znieść tego, jak oblizuje usta i wpatruje się we mnie jak skazaniec czekający na ostatni posiłek. Czułam, że zaraz wejdę na bar i albo uderzę go w twarz, albo na niego wskoczę… albo jedno i drugie. Żadna z tych czynności nie dałaby mi jednak spokoju ducha, skoro on wciąż zamierzał być taki tajemniczy. Odsunęłam nietkniętego drinka i przymknęłam oczy. – A więc to już koniec? – Usłyszałam we własnym głosie cierpienie. Wydał z siebie gardłowy dźwięk, a ja otworzyłam oczy. Oparł się o bar, a ja zrozumiałam, o czym mówiła Dixie. W jego oczach nie było blasku ani metalicznej poświaty. Jego wzrok

wydawał się pusty, w kolorze nudnego brązu, jak u każdego innego faceta… ale Asa zdecydowanie był inny. – Tak, to koniec. – Brzmiało to tak, jakby słowa z trudem przecisnęły mu się przez gardło. Odgarnęłam włosy i objęłam się w pasie. Znowu sprawił, że miałam ochotę się do kogoś przytulić. – Byłeś wart każdej chwili rozpaczy. Chcę, żebyś to wiedział. – Chciałam, żeby wiedział, że chociaż mnie zniszczył, wspólnie spędzony czas był tego wart. Był wypełniony chwilami, które będę pamiętać do końca życia. Na chwilę odwrócił wzrok i schylił głowę, wpatrując się w blat. – Ty też, Royal. – I to wszystko. Koniec, podczas gdy wystarczyło jedno słowo z jego strony i można było wszystko naprawić. Boże, on zabije moje serce i będzie to zbrodnia, która ujdzie mu na sucho. Odwróciłam się, żeby odejść. On również się odwrócił, nie chcąc patrzeć, jak odchodzę, kiedy nagle otworzyły się drzwi wejściowe, a do środka wpadł potargany młody człowiek. Spędziłam dość czasu, patrolując ulice, żeby rozpoznać narkomana na głodzie, a ten gość był wyjątkowo nakręcony. Dygotał, był zlany potem, a jego oczy nerwowo rozglądały się wokół baru. Miał na sobie brudne, podarte dżinsy i bluzę z kapturem zapiętą pod samą szyję, mimo że zaczynało się lato i na zewnątrz było co najmniej osiemnaście stopni. Posłałam Asie zaalarmowane spojrzenie, ale on wpatrywał się w intruza z groźną i obojętną miną. – Avett już tu nie pracuje, Jared. Została zwolniona z twojego powodu. – Jego głos brzmiał spokojnie, ale akcent był bardzo wyraźny i wiedziałam, że próbuje chłopaka przestraszyć. Ćpun spoglądał to na mnie, to na Asę i zrobił kilka chwiejnych kroków w stronę baru. Jego skóra miała niepokojąco żółty odcień, a źrenice były tak rozszerzone, że tęczówki niemal nie miały koloru wypełnione niepokojącą, mroczną czernią. – To bar jej starego. Ma prawo do tych pieniędzy. Ty i ten

głupi wojskowy zabraliście to, co jej się należy. A więc to nie była z jej strony żadna kradzież. Asa prychnął i skrzyżował ręce na piersi. Chciałam mu powiedzieć, że gość był zbyt naćpany, żeby z nim dyskutować czy próbować go onieśmielić fizycznie, ale wiedziałam, że stanowi poważne zagrożenie. Żaden narkoman nie wchodził sobie, ot tak, z ulicy, żeby uciąć sobie pogawędkę. – Tak, a co z towarem, który wziąłeś od swojego dostawcy, przez co zjawili się tamci goście i dali jej nieźle w kość? To pewnie też nie była kradzież? Mogli ją przez ciebie zabić. Nie można przemówić narkomanowi do rozsądku i wiedziałam, że Asa zdaje sobie z tego sprawę. Przesunęłam się trochę, żeby mieć Jareda na oku, a jednocześnie żeby widzieć Asę w lustrze nad barem. Przechylił głowę w bok, dając mi znać, bym przeszła na zaplecze. Zmrużyłam lekko oczy i delikatnie pokręciłam głową, dając mu do zrozumienia, że nic z tego. Codziennie miałam do czynienia z ludźmi pokroju Jareda i byłam uzbrojona. Miałam przy sobie broń, której mogłam użyć, gdyby wymagała tego sytuacja. – To był błąd. Nie chciałem, by ktokolwiek ją skrzywdził. – Chłopak jeszcze bardziej zbliżył się do baru, skupiając wzrok wyłącznie na Asie. – Cóż, ale została skrzywdzona, i to przez ciebie i twój nałóg. – Ona mnie kocha. – Ćpun potarł ręką twarz, a ja momentalnie się wyprostowałam, gdy drugą rękę sięgnął do kieszeni bluzy. Wsunęłam rękę do torebki. Nie miałam zamiaru ryzykować. – Tak, i dzięki temu skończy kiedyś z kulką w głowie. Chcesz działkę, w porządku, ale nie wciągaj w to swojej dziewczyny. Narkoman zaklął pod nosem, a na jego twarz wystąpił brzydki rumieniec. Kiedy wrzasnął w stronę baru, na jego ustach pojawiła się piana, jak u wściekłego psa: – Nie masz o niczym pojęcia! Asa się roześmiał. Gdybym była bliżej, kopnęłabym go za to,

że denerwował tego nieprzewidywalnego typa. Wiedziałam, że robi to celowo, ale co z tego. – Wiem o tym więcej, niż ci się wydaje. – Ostrzegawczy ton Asy był pełen wspomnień. Jared stanął w miejscu i przejechał ręką po ustach. Jego wzrok powędrował w moją stronę, potem znowu w stronę Asy. Głośno wypuściłam powietrze, kiedy wyciągnął z kieszeni mały czarny pistolet. Skierował lufę prosto w pierś Asy i świat się zatrzymał. Wszystko skupiło się na lufie pistoletu. Widziałam, jak Asa uniósł brwi i zacisnął usta, ale poza tym nie poruszył się ani o milimetr. – A teraz dasz mi wszystko, co masz w kasie, co do centa. Zabiorę forsę, moją panią i zniknę z miasta. Do diabła. Narkotyki i desperacja nie były najlepszą mieszanką. Widziałam, jak Asa uniósł wzrok, wpatrując się we mnie nad głową ćpuna. – Avett wie, że tu jesteś? Mogłam się założyć, że odpowiedź go nie uszczęśliwi. Jared roześmiał się i zaczął wymachiwać bronią. – Daj mi tę forsę. Asa powoli odwrócił się w stronę kasy, zasypując Jareda pytaniami o jego dziewczynę. Czułam rosnącą złość i napięcie. Rozmowa z kimś, kto był pod wpływem narkotyków, była zawsze ryzykowna. Rozmowa z kimś, kto był pod wpływem narkotyków i próbował znaleźć wyjście z sytuacji, w której się znalazł, sprawiła, że znowu znalazłam się z Dominikiem w tamtej alejce, w której wszystko poszło nie tak. Nie chciałam powtórki z tamtej nocy. Nie miałam zamiaru patrzeć, jak Asa zostaje ranny. Poruszając się wolno, niczym lodowiec, wysunęłam broń z torebki, uważając, by nie wydać przy tym żadnego dźwięku i nie zdradzić się żadnym ruchem, który mógłby przykuć uwagę Jareda. – To ty nasłałeś na mnie starego Avett czy to ten wojskowy? Patrzyłam, jak Jared wycelował pistolet w tył głowy Asy, który odwrócił się, żeby zająć się kasą. Ręce ćpuna się trzęsły, narkotyki sprawiły, że cały chodził, ale biorąc pod uwagę

niewielką odległość, nie było szans, by spudłował, gdyby zdecydował się pociągnąć za spust. Asa zatrzymał się, ale nie otworzył kasy. Po chwili lekko odwrócił głowę i zauważyłam jego szeroko otwarte oczy, gdy dostrzegł wycelowany w siebie pistolet. – Co to za różnica? Każdy ojciec ma prawo stanąć naprzeciw dupka, który skrzywdził jego córkę. Poczekaj tylko, aż się dowie, że próbowałeś obrabować jego bar. Kiedy Brite się dowie, nie będzie takiej nory, w której mógłbyś się schować. Asa drażnił się z nieprzewidywalnym człowiekiem, co robiło się bardzo niebezpieczne, ale ja nie miałam zamiaru czekać, aż przekroczy linię. Z hukiem upuściłam torebkę na podłogę, kierując na ćpuna własną broń. Jared otworzył szeroko oczy, odsuwając natychmiast pistolet od Asy i kierując go w moją stronę. Nie zareagowałam ani nie odwróciłam wzroku, nawet wówczas gdy Asa warknął moje imię, jakby rzucał przekleństwo. – Jared, musisz mnie posłuchać i rzucić broń. – Co to ma, do diabła, znaczyć? – Wydawał się przestraszony, co nie było dobrym sygnałem. – Odłóż broń, Jared. – Starałam się, by mój głos brzmiał spokojnie, aby przykuć jego uwagę. – Kim ty, do licha, jesteś? – To nie ma znaczenia. Ważne jest to, że wszyscy chcemy wyjść stąd cali. – Spadaj, paniusiu. Usłyszałam, jak Asa jęknął i zauważyłam, że Jared odwraca się w jego stronę, gdy nagle na zewnątrz rozbrzmiały syreny. Jared spoglądał to na mnie, to na Asę, który tylko wzruszył ramionami i pokazał mu swój telefon. Zamiast otworzyć kasę, zadzwonił pod 911. – Przykro mi, stary, ale nie pozwolę ci okraść tej knajpy. Jared zawył jak ranne zwierzę i skierował broń prosto na Asę. Wiedziałam, że naciśnie spust, więc nie wahałam się ani chwili i odpaliłam swoją broń. Huk obu wystrzałów był ogłuszający i sprawił, że zaczęło mi brzęczeć w uszach, a w nosie zakręciło mi się od prochu. Jakaś butelka się roztrzaskała, a Asa przeskoczył

przez bar i rzucił się na Jareda, powalając go na ziemię. Nie celowałam tak, żeby zabić młodego mężczyznę, tylko tak, żeby rzucił broń. Pistolet leżał na ziemi przy nogach Jareda, który próbował wyrwać się z mocnego uścisku Asy. Na jego ramieniu widoczna była krwawiąca rana. Podeszłam, żeby odsunąć od niego broń, i w tym momencie otworzyły się drzwi i kilku moich współpracowników wpadło do budynku. Położyłam na podłodze własny pistolet i podniosłam do góry ręce, wiedząc, że potrzebowali paru chwil, żeby zorientować się, kto jest kim. Na szczęście jeden z policjantów był w akademii policyjnej ze mną i z Domem, więc opuściłam ręce i szybko zdałam mu relację z tego, co się wydarzyło. Wiedziałam, że czeka mnie kolejne dochodzenie, ponieważ brałam udział w strzelaninie poza czasem pracy, ale na szczęście w barze były kamery i był wiarygodny świadek, nie obawiałam się więc o wynik tego śledztwa. Upewniłam się, że rozumieją, że Asa jest ofiarą, a nie podejrzanym, ponieważ gdyby zaczęli grzebać w jego przeszłości, wzbudziłoby to więcej podejrzeń, niż wymagała tego sytuacja, a on już wiele razy został oskarżony o coś, czego nie zrobił. Siedziałam na barowym stołku, zdając relację jednemu z detektywów, a Asa siedział obok mnie, przedstawiając własną wersję. Nie wiem, kiedy to się stało, ale w którymś momencie wziął mnie za rękę. Zaplótł palce wokół moich palców i poczułam na nadgarstku jego bijące tętno. Nawet jeśli to był koniec naszego związku, byłam wdzięczna, że nic mu się nie stało. – Czy któreś z was zna tę dziewczynę? – Detektyw, który rozmawiał z Asą, spojrzał na nas, zadając to pytanie. Przysunęłam się do Asy, przylegając do niego bokiem. – Jaką dziewczynę? Jared był tu sam. – Może wszedł do budynku sam, ale nie przyjechał sam. Przed budynkiem czekała jakaś dziewczyna w nieźle odpalonym samochodzie. Mówiła, że tylko na niego czeka, że przyszedł przeprosić za coś, co kiedyś zrobił, ale to jednak brzmi dość podejrzanie. Czy jakikolwiek ćpun przychodzi przepraszać w środku nocy?

Asa westchnął. – Czy ona ma różowe włosy? Detektywi wymienili spojrzenia. – Tak. – To jego dziewczyna. Ten bar należał kiedyś do jej ojca. Przez Jareda zachowuje się dziwacznie i robi głupie rzeczy. Pewnie nie miała pojęcia, że chłopak zamierza obrobić bar. – Siedziała w samochodzie z włączonym silnikiem podczas napadu z bronią w ręku. Zostanie oskarżona o współudział. Asa zesztywniał. – Nie róbcie tego. Naprawdę nie sądzę, by wiedziała, w co się pakuje. Ścisnęłam go za rękę. – Muszą postawić jej zarzuty, Asa. Głośno wciągnął powietrze. – Brite chyba oszaleje. Jeden z detektywów prychnął. – To nie pierwsza dziewczyna, która wpakowała się w kłopoty z powodu faceta. Załatwcie jej dobrego adwokata i módlcie się za nią. Asa zaklął, a detektyw zadawał kolejne pytania, podczas gdy ekipa techniczna skończyła robić zdjęcia i pomiary. Zajęło to kilka godzin, i kiedy w końcu byliśmy sami, zaczynało już świtać. Asa wyglądał na wykończonego i jeszcze bardziej zmęczonego, niż wtedy, gdy weszłam do baru, co wydawało się lata świetlne temu. Położyłam głowę na jego ramieniu i zapytałam: – Wszystko w porządku? Roześmiał się, ale zabrzmiało to szorstko. – Tak, ale nie mam pojęcia, jak wytłumaczę to wszystko Rome’owi, ani tym bardziej, co powiem Brite’owi o Avett. – Może zajmiesz się tym po tym, jak już nacieszysz się faktem, że nic ci się nie stało. On celował w twoją głowę, Asa. Odwrócił się, dotykając ustami mojego czoła. – Wiem, ale to nie było aż tak przerażające, jak to, że przystawił pistolet do twojej głowy.

– Na tym polega moja praca. – Twoja praca jest do bani. Roześmiałam się. – Owszem, czasami, ale dzisiaj cieszę się, że tu byłam. Zamilkliśmy i wiedziałam, że muszę wstać i odejść od niego raz na zawsze. Nie wiedziałam tylko, czy mi się uda. – To naprawdę koniec, Asa? Chrząknął i zsunął się z krzesła, na którym siedział obok mnie. Podszedł do mnie i objął moją twarz. Odchylił mi głowę i delikatnie dotknął moich ust. – Nie wiem, Royal. Myślisz, że kochasz mnie na tyle, by pozwolić mi się okłamywać przez resztę życia? Odsunęłam się od niego i zamrugałam. – Co takiego? Pocałował mnie, tym razem mocniej. Dotknął językiem moich ust i poczułam dotyk jego zębów. Całował mnie tak długo, aż oboje nie mogliśmy złapać tchu i nie miałam wyjścia, musiałam się go przytrzymać, inaczej rozpłynęłabym się w nicość. – Kocham cię, Royal. Kocham cię na tyle mocno, że chcę dla ciebie żyć, budzić się, żyć chwilą obecną, dopóki jesteś tu ze mną. Kocham cię na tyle mocno, że jestem gotowy ujawnić ci wszystkie swoje tajemnice i opowiedzieć o wszystkich strasznych rzeczach, które robiłem, a które odcisnęły piętno na mojej duszy. Kocham cię w sposób, który sprawia, że chcę być kimś więcej, niż do tej pory byłem, ale też kocham cię na tyle, by chcieć cię chronić przed czymś, co z pewnością cię zrani. Jeśli mnie kochasz i ufasz na tyle, by pozwolić mi zachować ten sekret dla siebie na całą wieczność, może nam się udać. Wiem, że proszę o coś niemożliwego, ale nie mam innego wyjścia. – Chyba sobie żartujesz! – Odepchnęłam go i skoczyłam na równe nogi. – Kochasz mnie, ale nie powiesz mi, co sprawiło, że ode mnie odszedłeś, i ja mam się na to zgodzić? Czy to kolejna z twoich gierek, Asa? Ponieważ jeśli tak jest, tym razem przegrasz. – To nie gra, Red. Tylko ty, ja i sekret, z którym będziesz musiała żyć, jeśli chcesz, żebyśmy byli razem. Uwierz mi,

zrozumiem, jeśli nie będziesz mogła się na to zgodzić. – Czemu zawsze sprawiasz, że w tej samej chwili kocham cię i nienawidzę? – To część mojego uroku. – Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, a ja przejechałam ręką po włosach sfrustrowanym ruchem. – Jestem policjantką, nie bawię się w sekrety. Wyciągnął ręce i przyciągnął mnie do siebie. Wreszcie mnie przytulił, tego właśnie potrzebowałam od momentu, gdy wyszedł z domu mojej matki. – Wiem. I dlatego to, co się między nami dzieje, jest niemożliwe. – Potarł policzkiem o czubek mojej głowy i puścił mnie. – Bycie z tobą dało mi coś, czego nigdy wcześniej nie miałem. – Co takiego? – Coś, co mogłem poświęcić. Nigdy wcześniej nie pragnąłem niczego ani nikogo tak, jak ciebie, Royal. Jeśli będę musiał cię poświęcić dla twojego dobra, zrobię to. Nic z tego nie rozumiałam i czułam się tak skołowana, że miałam ochotę wyć. – Chyba nie mogę pójść z tobą tą drogą, Asa. Widziałam, jak widoczne w jego oczach światło przygasa, ale na ustach wciąż błąkał się lekki uśmiech. – Tak też myślałem. Ale bardzo cię kocham. – A ja ciebie. Wpatrywaliśmy się w siebie. On po cichu błagał, bym przyjęła jego warunki, a ja w duchu prosiłam, by powiedział, co przede mną ukrywa. Było jasne, że żadne z nas nie ustąpi. Po około pięciu minutach odwróciłam się na pięcie i skierowałam w stronę drzwi, modląc się w duchu, by mnie zawołał. Ale nie zrobił tego.

ASA Budzenie Rome’a bladym świtem, by wyjaśnić mu, co wydarzyło się pierwszej nocy po moim powrocie do pracy, okazało się dość łatwe. O wiele trudniejsza była rozmowa z Brite’em i Darcy o zaangażowaniu Avett. Darcy chciała jak najszybciej wpłacić kaucję, ale Brite był na córkę tak wściekły, że chciał, by została w areszcie. Nie wiem, jaką w końcu podjęli decyzję, ale dałem im nazwisko adwokata, który pomógł mi w zeszłym roku, i życzyłem powodzenia. Gość kosztował fortunę, ale cieszył się opinią twardego gracza w systemie sądowym Denver, i wiedziałem, że w końcu Brite się złamie i zrobi wszystko, by pomóc swojej córeczce. Jeśli ktokolwiek mógł naprawić to, w co wpakowała się Avett, to tylko Quaid Jackson. Rome postanowił zamknąć na kilka dni bar, żebym mógł dojść do siebie i poukładać sobie wszystko w głowie. Tak naprawdę potrzebowałem czasu, żeby poradzić sobie z ponownym odejściem Royal bardziej niż z tym, że ktoś przystawił mi pistolet do głowy. Tego mu jednak nie powiedziałem. Zamiast tego wprosiłem się któregoś dnia na kolację. Kiedy Cora szykowała jedzenie, a R.J. biegała po kuchni, trzaskając garnkami, wypisałem mu czek na sto tysięcy i oznajmiłem, że chcę zostać jego wspólnikiem. Nastąpiła chwila ciszy i widziałem, że waha się, czy przyjąć ode mnie czek, kiedy z kuchni wychyliła się Cora, krzycząc: – Bierz forsę, Rome. To podziałało na Rome’a jak kubeł zimnej wody, wziął ode mnie czek i uścisnął mi dłoń. Po raz pierwszy w trakcie całego swojego dorosłego życia czułem, że mam przed sobą nieskończone możliwości i nie wiedziałem, co z tym wszystkim zrobić. Ale uczucie zadowolenia i satysfakcji trwało tylko do momentu, aż wróciłem do pustego mieszkania i milczącego telefonu. Minęło kilka tygodni bez żadnych wieści od Royal. Wróciłem do pracy. Poprosiłem Wheelera, by zajął się novą, i zacząłem rozglądać się za nowym lokum. Obejrzałem kilka

apartamentów i domów, ale żaden nie wydawał się odpowiedni. Wreszcie zrozumiałem, że nie chcę wprowadzić się do czegoś nietrwałego. Potrzebowałem domu, ale nie chciałem mieszkać w nim sam. Im więcej czasu mijało, tym bardziej przekonywałem się, że miłość to za mało. Ayden dzwoniła do mnie raz na tydzień, żeby sprawdzić, co u mnie słychać. Najfajniejsze było to, że nasze rozmowy nie ograniczały się już do tego, że ona martwiła się o to, w jakie kłopoty wpakowałem się tym razem. Teraz chciała jedynie wiedzieć, czy posuwam się do przodu, nawet ze złamanym sercem. Kazała mi powiedzieć Royal prawdę, ale ja cały czas powtarzałem, że jedyną osobą, która skorzysta na mojej szczerości, będę ja. Owszem, mogłem odzyskać dziewczynę, gdybym powiedział jej prawdę o tym, co wyrabia jej matka, ale wtedy stanąłbym między matką a córką, a nie chciałem Royal na to narażać. Chciałem oszczędzić jej cierpienia, które by odczuła, gdyby odkryła, jak daleko zabrnęła jej matka. Poza tym doskonale wiedziałem, że nawet najbardziej popaprana osoba może zrobić wiele dobrego, jeśli otrzyma drugą szansę. Może Roslyn okaże się taką właśnie osobą. Ze względu na Royal miałem nadzieję, że jej matka skorzysta z okazji i coś ze sobą zrobi. Była kolejną osobą, która – według mojej siostry – powinna pozwolić się kochać i przestać celowo niszczyć własne szczęście. W końcu Ayden zarzuciła temat i skupiła się na innych sprawach, które działy się w moim życiu. Kiedy powiedziałem jej, że rozglądam się za domem w dzielnicy Baker, gdzie mieścił się bar, omal się nie rozpłakała. – Nie miałam zamiaru kwestionować niczego, co masz zamiar zrobić z pieniędzmi, Asa. Ale muszę przyznać, że jestem bardzo szczęśliwa, że chcesz zapuścić korzenie. Myśl o korzeniach, czymś trwałym, i to tutaj w Kolorado, wydawała mi się dziwna. Ale była słuszna i była jedynym sposobem, bym udowodnił jej i każdemu, kto to kwestionował, że na dobre się przebudziłem i korzystałem z każdej chwili. – Postaram się, by dom był na tyle duży, żebyście zmieścili

się w nim z Jetem, kiedy mnie odwiedzicie. Prychnęła pod nosem. – Ja, Jet i dziecko, o którym się właśnie dowiedzieliśmy. Powiedziała to tak nonszalancko, że prawie wypuściłem z rąk słuchawkę. – Jesteś w ciąży? Ayden roześmiała się i wyobraziłem sobie, jak chodzi w tę i z powrotem po pokoju, nie mogąc w to uwierzyć. – Tak, jest jeszcze dość wcześnie, zbyt wcześnie by komukolwiek o tym mówić, ale nie potrafię tego zachować dla siebie, wiesz? – Zdradziła mi swój sekret, tak jak ja zdradziłem jej swój. – Myślałem, że chcecie jeszcze poczekać. – Nie mogłem ukryć szczęścia w głosie. Ayden będzie cudowną matką. Oboje z Jetem zasługiwali na szczęśliwą rodzinę i spokojny dom po koszmarach dzieciństwa. – Cóż mogę powiedzieć? Wyszłam za bardzo przekonującego faceta, w dodatku w tych jego obcisłych spodniach jest coś takiego, że po prostu nie potrafię mu odmówić. – Westchnęła ze szczęścia. – Kiedy wróciłam z Kentucky, wszystko się zmieniło. Czułam, że wszystko, co było złe, odeszło w zapomnienie. Nie było pajęczyn, żalu i myślenia o tym, co by było, gdyby. Wszystko zniknęło. Chcę mieć rodzinę z facetem, który kocha mnie tak mocno, że nie miałam wyjścia i musiałam pokochać samą siebie, ze wszystkimi niedoskonałościami. – Doskonale wiem, o czym mówisz. – Roześmiałem się na głos i dodałem. – Będziesz w ciąży na ślubie Cory i Rome’a. W końcu zdecydowali się wziąć ślub w walentynki następnego roku. Rome nie posiadał się ze szczęścia, że jego mała złośnica będzie z nim związana do końca życia. – Tak, ale Cora była w zaawansowanej ciąży na ślubie Rule’a i Shaw, a w tempie, w jakim wszyscy idziemy, zawsze ktoś będzie w ciąży. – Miała rację. Wróble ćwierkały, że Nash kupił Sancie pierścionek zaręczynowy, a Rowdy nieraz wspominał, że Salem dawała mu jasno do zrozumienia, że jest gotowa na dziecko.

Wokół mnie działo się wiele dobrego, a skoro nie mogłem sam tego doświadczyć, cieszyłem się, że mogłem być świadkiem szczęścia w życiu tych, których kochałem. – Gratuluję, Ayd. Bardzo się cieszę, ze względu na ciebie i twojego chłopaka z gitarą. – Dziękuję. Boję się jak jasna cholera, ale pomyślałam, że skoro Rule daje radę, to ja też sobie poradzę. Roześmiałem się, przypominając sobie przerażony wyraz twarzy Rule’a, kiedy nie potrafił poradzić sobie z małym. – Wszystko będzie dobrze. Dopilnuję, żeby w moim domu było miejsce dla was i waszego dziecka. Rozmawialiśmy jeszcze przez chwilę. Myślę, że bardzo potrzebowała porozmawiać z kimś o dziecku poza Jetem. Cieszyłem się, słysząc w jej głosie nerwowe podekscytowanie. Odkąd obudziłem się na szpitalnym łóżku w Louisville, chciałem, by Ayden miała szczęśliwe życie – ona pragnęła tego samego dla mnie. Chciałem, żeby była naprawdę szczęśliwa. Widząc, że jej się udało, moje własne życie zaczęło nabierać kształtu. Była szczęśliwa i była dokładnie w tym miejscu, w którym powinna być. Coś ścisnęło mnie za serce, gdy pomyślałem, że nigdy nie będę mógł tego doświadczyć z Royal. W następnym tygodniu wreszcie udało mi się znaleźć dom moich marzeń. Był nieco dalej od baru, niż zakładałem, zaledwie parę przecznic od parku Phil Milstein i rzeki Platte. Był to duży dom rodzinny. Budynek był bardzo przestronny, a na tyłach miał spory ogród z tarasem i jacuzzi. Miał też garaż na dwa samochody i pokój gier, łącznie z maszyną do robienia popcornu. W domu znajdowała się też imponująca kuchnia, co było dość zabawne, biorąc pod uwagę fakt, że nie miałem ani jednego garnka. Było też więcej pokoi, niż potrzebował samotny facet bez rodziny. Ale z miejsca go pokochałem. Czułem, że to jest to, ale najbardziej podobała mi się myśl, że będę musiał kupić kosiarkę, by ściąć trawnik, który będzie należał do mnie. Powiedziałem agentce, z którą współpracowałem, seksownej blondynce, bardziej zainteresowanej tym, by zaciągnąć mnie do

łóżka niż swoją prowizją, by przyjęła propozycję. Stwierdziła, że oferta była na rynku wystarczająco długo, by wynegocjować lepszą cenę, ale nie chciałem ryzykować ani grać w żadne gierki. Chciałem mieć ten dom. Chciałem żyć tu i teraz. Powtórzyłem jej swoje życzenie i odmówiłem, gdy zaproponowała pożegnalnego drinka po tym, gdy właściciele się zgodzili. W końcu będę musiał wyzwolić się z mgły, którą roztoczyła wokół mnie Royal, kiedy inne panie będą okazywały mi swoje zainteresowanie, ale jeszcze nie byłem na to gotowy. Kiedy poszedłem do baru na swoją zmianę, byłem nieco skołowany. Nie mogłem uwierzyć, że właśnie kupiłem dom. Pierwszy raz, odkąd zacząłem pracować dla Rome’a, potrzebowałem się napić przed pracą, a nie po pracy. Dixie aż zapiszczała z radości, a Church kiwnął głową, co u niego było najwyraźniej wyrazem aprobaty. Darcy nie odzywała się wiele od afery z Avett i Jaredem, ale zdobyła się na uśmiech i uścisnęła mnie. Powiedziała, że Brite będzie ze mnie dumny, gdy się o tym dowie, i muszę przyznać, że spodobała mi się myśl, że były komandos może być ze mnie dumny. Był dla jak mnie ojciec, więc jakakolwiek aprobata z jego strony była zawsze mile widziana. Czas szybko płynął. Przede wszystkim dlatego, że myślałem o tym, jak bardzo zmieniło się moje życie w porównaniu z tym samym okresem w zeszłym roku. Wtedy stale towarzyszyły mi piękne dziewczęta, ale tylko po zmroku, ponieważ za dnia nie mogłem spojrzeć im w twarz. Robiłem, co mogłem, by nie wpakować się w kłopoty i udowodnić Rome’owi, że może mi zaufać. Wylądowałem na tylnym siedzeniu radiowozu za coś, czego nie zrobiłem, i byłem gotów pójść za kratki, ponieważ sądziłem, że na to zasłużyłem. W tym roku moja rodzina była szczęśliwa, zdrowa i właśnie miała się powiększyć. Nie musiałem się dłużej zastanawiać, czy Rome mi ufa. Była to część mojego życia. Miałem dom, pracę, która dawała mi satysfakcję, była ekscytująca i miała spory potencjał. Ale najważniejsze było to, że przestałem się martwić, czy zasłużyłem na wszystko, co mnie spotkało. Niezależnie od

tego, czy zmieniłem się na tyle, by na to wszystko zasłużyć, nie zamierzałem tego roztrwonić jak dawniej. Nigdy więcej nie pójdę do więzienia. Zrozumiałem też, że wystarczy mi jedna dziewczyna. Tylko jej pragnąłem, tylko o niej cały czas myślałem. O niej śniłem, to na jej punkcie miałem obsesję. Była jedyną dziewczyną, którą naprawdę pokochałem, i nie zanosiło się na to, by ktokolwiek miał ją w najbliższym czasie zastąpić. Pewnie z czasem pojawią się inne dziewczęta, ale moje serce będzie już na zawsze należało do Royal. Wiedziałem też, że nie mam go jak odzyskać. W jej rękach i tak było bezpieczniejsze. Nigdy się nim specjalnie nie przejmowałem. Dixie krzyknęła, że musi coś załatwić, i zniknęła na godzinę przed zamknięciem baru. Nowy barman doskonale sobie radził i zdałem sobie sprawę, że coraz mniej czasu będę spędzał za barem. Lubiłem to zajęcie. Lubiłem przepływ ludzi i poczucie wolności. Lubiłem słuchać ludzkich historii i dramatów. Dzięki temu rozumiałem, że moja historia nie była wcale wyjątkowa. Nie żartowałem, mówiąc Ayden, że pieniądze z farmy starczą nie tylko na moje interesy z Rome’em, ale też pozwolą mi rozejrzeć się za własną knajpą. Podobało mi się miejsce, które odnowił Rome, ale spodobała mi się też tajemnicza, wyjątkowa atmosfera lokalu, do którego zabrałem Royal. Było wiele różnych opcji i nagle chciałem ich wszystkich spróbować. Dixie wróciła cała w skowronkach. Church zapytał ją, czy rozmawiała z jakimś facetem, ale przewróciła tylko oczami i kazała mu pilnować własnego interesu. Nie wiem, co się między nimi działo, ale doszedłem do wniosku, że sami do tego dojdą. Dixie była uroczą i delikatną osóbką. Church wydawał się wykuty z żelaza i betonu. To była dziwna mieszanka, ale nie takie pary kończyły na ślubnym kobiercu, więc nic nie mówiłem. Kiedy wsiadłem do novy, żeby przejechać kilka przecznic do mojego starego mieszkania, byłem wykończony. Moje życie zmieniało się w szybkim tempie i posuwało się w dobrym kierunku, ale świadomość tego, że byłem sam, nie dawała mi spokoju. Byłem dumny, że udało mi się podjąć tyle dobrych

kroków, ale byłem też zdruzgotany tym, że nie prowadziły one do osoby, której pragnąłem. Wsunąłem klucze do drzwi z pełną świadomością, że dni, gdy wracałem do tej nory, były już policzone. Roześmiałem się na myśl, że będę musiał porwać którąś z dziewcząt, by pomogła mi wybrać meble do domu. Nie miałem ich nawet tyle, by wypełnić choćby jeden pokój w moim nowym lokum. Po chwili zorientowałem się, że nie jestem sam. Światła były zgaszone, tak jak je zostawiłem, poza światłem z łazienki, które rzucało delikatny strumień na moje łóżko, w którym zdecydowanie ktoś był. Rzuciłem klucze na stolik i podszedłem do łóżka. Wbiłem wzrok w czekoladową, wpatrzoną we mnie parę oczu. Była naga. Siedziała na kolanach i patrzyła na mnie tak, jakbym znał wszystkie odpowiedzi. Rozpuszczone kasztanowe włosy sięgały jej do pasa, zakrywając różowe sutki, które od razu stanęły na baczność, gdy się do niej zbliżyłem. Dopiero kiedy dotknąłem kolanami materaca, zauważyłem na jej szczupłych nadgarstkach błyszczące metalowe kajdanki. Serce zaczęło mi mocniej bić i musiałem parę razy zamrugać, żeby upewnić się, czy nie śnię. Wpatrywaliśmy się w siebie przez dłuższą chwilę. Powinienem ją zapytać, czemu tu była po tak długim czasie. Powinienem się dowiedzieć, co to wszystko miało znaczyć. Zamiast tego wyciągnąłem rękę i odgarnąłem jej włosy za ramię, żeby nacieszyć się jej widokiem. Była taka piękna. Chwyciłem za łańcuch od kajdanek i przyciągnąłem ją do siebie. Przyczołgała się do mnie bez słowa. – Kupiłem ci dzisiaj dom. – Prawda tych słów aż zabrzęczała mi w uszach. Rozchyliła usta ze zdziwienia. – O czym ty mówisz? Znowu pociągnąłem za kajdanki, by mogła zarzucić ręce na moją szyję. Wszystkie jej krągłości przylgnęły do mnie, a ja wreszcie poczułem się spełniony. Była tym, czego mi brakowało, by być kompletnym mężczyzną. Całym. – Kupiłem dziś dom. Ale potrzebuję ciebie, żeby był

prawdziwy, Royal. – Pochyliłem czoło, opierając się o jej głowę. Nie powinienem jej tego mówić, dopóki nie dowiem się, po co przyszła, jeśli to miało być równie ważne dla niej, jak dla mnie. Jeśli znowu mnie opuści, nie przeżyję tego. – O co chodzi z tym sprzętem? Metal wokół jej nadgarstków był twardy i zimny. – Cóż, wpadłam na genialny pomysł, by pokazać ci, że ci ufam, że potrzebuję cię bardziej niż prawdy. Pomyślałam, że jeśli się rozbiorę i przykuję do twojego łóżka, pokażę, że wierzę, iż chcesz mojego dobra, a przy okazji spełnię jedną z twoich ukrytych fantazji. Zapomniałam tylko, że nie masz zagłówka, i to takiego, do którego mogłabym się przykuć. – Nikt nie ma takich zagłówków, chyba że w filmach. Przewróciła oczami i uśmiechnęła się. Już było po mnie. Nie mogłem jej pozwolić znowu odejść, nawet jeśli by tego chciała, ale musiałem wiedzieć, czemu tu była. – Musimy porozmawiać o tym, dlaczego zmieniłaś zdanie, Royal. Uniosła brwi, a w jej ciemnych oczach pojawiły się wesołe iskierki. – Wiem. Ale jestem naga, mam na sobie kajdanki i bardzo za tobą tęskniłam, Asa. – Odwróciła lekko głowę, całując mnie w usta. – Poza tym kupiłeś mi dom. Chyba powinnam ci podziękować w sposób, który na zawsze zapamiętasz. Zdrowy rozsądek podpowiadał mi, bym dowiedział się, dokąd to wszystko zmierza, przypomniał jej, że miałem sekret, którego nigdy nie będę mógł jej zdradzić, ale znowu mnie pocałowała. Mój wewnętrzny instynkt krzyczał, bym posiadł, zaznaczył i wziął ją na zawsze. Ale zdrowy rozsądek nigdy nie był moją najmocniejszą stroną. Jęknąłem i przewróciłem ją na łóżko.

ROYAL Ostatnie tygodnie spędziłam na balansowaniu między ogromną miłością, jaką czułam do tego mężczyzny, a palącym pragnieniem, by dowiedzieć się, co przede mną ukrywał. Jednego dnia byłam przekonana, że cokolwiek to było, nie miało żadnego znaczenia, ponieważ pragnęłam go bardziej niż czegokolwiek innego. Kolejnego dnia umierałam z ciekawości, co przede mną ukrywał, i wiedziałam, że nie będę potrafiła odpuścić. Czułam się tak, jakbym znalazła się w środku konkursu na przeciąganie liny między moją głową a rozumem, i żadna ze stron nie wygrywała. Matka cały czas mi mówiła, bym o nim zapomniała. Dom kazał mi o niego walczyć, a ja nie wiedziałam, co powinnam zrobić. Czułam się samotna i bardzo za nim tęskniłam, ale dopiero dzisiaj, kiedy zadzwoniła do mnie Ayden z wiadomością, że Asa kupił dom i że nigdy by tego nie zrobił, gdyby nie chodziło o mnie, zrozumiałam, że kocham go na tyle mocno, by pozwolić, by mnie okłamał. Ayden dała mi też do zrozumienia, że jeśli się nad tym zastanowię, zrozumiem, dlaczego był tak uparty, i to nie dawało mi spokoju. Kiedy w końcu poszczególne części układanki wskoczyły na swoje miejsce, musiałam się zastanowić, czy rzeczywiście chcę poznać prawdę. Kochałam go i kochałam moją matkę, i miałam wrażenie, że zaglądanie do tej konkretnej puszki Pandory, na zawsze zmieni to, co do nich czułam. Poza tym mimo że Ayden nie puściła pary, dała mi jasno do zrozumienia, że granice, które były niewybaczalne, niezależnie od tego, jak bardzo ich kochałam, nie zostały przekroczone. Wiedziałam, że to, co wydarzyło się między dwojgiem najbliższych mi ludzi, nie było ładne, ale byłam gotowa porzucić temat, jeśli mogłam zachować ich oboje. Jeden sekret nie wystarczał, bym zrezygnowała z miłości, która zdarza się raz w życiu. Ayden jeszcze bardziej mnie uspokoiła, mówiąc, że jedynym powodem, dla którego Asa coś przede mną ukrywał, była chęć, by mnie chronić… tak jak zrobił to parę miesięcy wcześniej, gdy znalazłam się na równi pochyłej, a on powstrzymał mój upadek. Nie okłamywał mnie po to, by mnie

skrzywdzić, wręcz przeciwnie. I chociaż zachowywał się tajemniczo i skrycie, zawsze był przy mnie, by mnie złapać. Musiałam mu zaufać i musiałam mu to pokazać. Dlatego teraz leżałam przed nim naga i skuta kajdankami. Powinnam się czuć niepewnie, ale tak nie było. Czułam, że tak musi być i że jestem dokładnie w tym miejscu, w którym powinnam. Wiedziałam, że potrzebny będzie wielki gest, coś więcej niż słowa, by pokazać mu, że zależy mi na nim bardziej niż na prawdzie i tylko to przyszło mi do głowy. Poza tym od początku chodziły mu po głowie te kajdanki. Zadzwoniłam więc do Dixie i poprosiłam, by powiadomiła mnie, kiedy skończą pracę, zaparkowałam za rogiem i wślizgnęłam się do środka przy użyciu klucza, który przemyciła mi Cora. Było coś niezwykle podniecającego w tym, że mogłam się rozebrać i skuć kajdankami dla takiego faceta, jak Asa. Powinnam być przerażona, że zawierzam mu swoje ciało i duszę, ale jak tylko otworzył usta i powiedział, że kupił dla mnie dom, wiedziałam, że zrobiłam dobrze. Żaden sekret nie był ważniejszy od mężczyzny, który mówił ci, że potrzebuje cię, by stworzyć dom. Przygniótł mnie swoim ciężarem i po raz pierwszy od dwóch miesięcy poczułam się mocno przytwierdzona do ziemi, zamiast fruwać w powietrzu zawieszona między pożądaniem a zdrowym rozsądkiem. Tu było moje miejsce, z nim, pod nim, w nim. Dzięki niemu czułam się prawdziwa. – I jak się czujesz skuta kajdankami dla odmiany? Zdjął moje ręce ze swojej szyi i rozciągnął je nad moją głową. Wbiłam w niego sutki i przylgnęłam do niego każdym skrawkiem swojego ciała. Jego oczy zalśniły blaskiem, który rozświetlił cały pokój, a jego wzrok sprawił, że pokryłam się rumieńcem. – Biorąc pod uwagę okoliczności, nie jest tak źle. Pociągnęłam lekko za metal i wyczułam jego reakcję w miejscu, gdzie nasze ciała się stykały. – Na tobie wyglądają o niebo lepiej niż na mnie. – Wyczułam w jego głosie sarkazm, kiedy nachylił głowę i pocałował mnie w

usta. Minęło wiele czasu, odkąd się całowaliśmy. Nie licząc pocałunków na pożegnanie. Tęskniłam za tym niemal tak samo, jak tęskniłam za nim. Jego język splótł się z moim, a dłonie przesunęły się po moim boku i chwyciły za moje pośladki. Pożerał mnie ustami i nawet nie zauważyłam, kiedy przesunął nas na skraj łóżka. Uniósł głowę i pocałował moje powieki, czubek nosa i sutki, które sterczały i domagały się uwagi. Niemal wyskoczyłam ze skóry, kiedy dotknął językiem pierwszego sutka. Czułam, jak w miejscu, w którym mnie dotykał, przeszywał mnie prąd. Podniosłam rękę, żeby przejechać nią po jego włosach, ale obie moje ręce podniosły się do góry, wpychając moje ciało głębiej w jego usta. Roześmiał się, gdy mruknęłam coś sfrustrowanym głosem, a ja uniosłam brwi, gdy zsunął się z łóżka i uklęknął między moimi nogami. Posłał mi lekki uśmieszek, podniósł jedną nogę i położył ją sobie na ramieniu. Wzdrygnęłam się, wpatrując się w jego przystojną twarz, bo doskonale wiedziałam, co zamierza zrobić. – Asa … – Nie bardzo wiedziałam, co mu chcę powiedzieć, ale najwyraźniej jego imię wystarczyło, by wyrazić wszystkie emocje, które czułam. – Wiem, Red. Wierz mi, wiem. – Po czym jego głowa zniknęła między moimi nogami, a ja straciłam zdolność logicznego myślenia. Nie mogłam się powstrzymać, by nie wsunąć mu skutych kajdankami rąk we włosy. Wygięłam ciało w łuk, jak tylko dotknął językiem mojej wrażliwej szparki. Roześmiał się, a ciepły podmuch powietrza sprawił, że każdy mięsień w moim ciele zaczął drżeć. Puścił mój tyłek i zaczął łaskotać delikatną skórę na moim udzie. Podwójna pieszczota sprawiła, że zaczęło brakować mi tchu, a krew szybciej krążyła w żyłach. Kiedy dotknął zębami łechtaczki i wsunął palce w wilgotną szparkę, niemal zsunęłam się z łóżka. Krzyknęłam jego imię i zaczęłam walić głową w materac, myśląc, że oszaleję. Pieścił mnie językiem, pieścił mnie palcem i nie przestał

nawet wtedy, gdy szarpałam go za włosy jak dzikuska, pobrzękując kajdankami. Powiedziałam mu, że jestem blisko, ale to go jeszcze bardziej zachęciło. Nie zaprzestał swoich słodkich tortur nawet po tym, jak rozpadłam się pod nim na drobne kawałki. Dyszałam wykończona i powiedziałam, że teraz moja kolej, ale on tylko wysunął palce, uniósł mnie wyżej i zaczął wszystko od nowa. Gdyby można było umrzeć z rozkoszy, byłam pewna, że właśnie stoję w obliczu śmierci. Dopiero po dwóch kolejnych orgazmach, jednemu dzięki jego ustom, a drugiemu dzięki jego zwinnym palcom i ustom pieszczącym moje sutki, w końcu mnie puścił. Kiedy stanął na nogi i zaczął zdejmować własne ubranie, byłam nieprzytomna. Miałam ochotę dotykać i pieścić każdy mięsień, który ukazał się moim oczom, gdy rzucił na podłogę koszulę. To było dość trudne w kajdankach, ale patrzył na moje ręce, gdy dotykałam jego mięśni brzucha i pomagałam mu odpiąć pasek w taki sposób, że czułam, że wysiłek nie poszedł na marne. – Nikt inny nie daje mi tego co ty, Royal. – W jego głosie słychać było pożądanie i słodki południowy akcent. Zerknęłam na niego spod rzęs, uwalniając z dżinsów jego sterczącego członka. – To ty sprawiłaś, że druga szansa, którą otrzymałem, jest warta tego, by żyć. Zamrugałam i zacisnęłam dłoń na jego członku. Muszę przyznać, że było coś wyjątkowo seksownego w widoku srebrnych obręczy brzęczących na moich nadgarstkach, gdy przesuwałam rękoma w górę i w dół. Czułam krew płynącą w jego napęczniałych żyłach, kiedy przyglądał mi się uważnym wzrokiem. – Troszczyłeś się o mnie, gdy ja przestałam troszczyć się o siebie. Zawsze rzucałeś mi wyzwania i nigdy nie traktowałeś jak ładne trofeum i nic więcej. Zawsze mnie ceniłeś, Asa, i było to dla mnie szalenie ważne. – Uśmiechnęłam się i lekko zacisnęłam dłoń. – Ale niektóre z twoich gierek są całkiem zabawne, więc nigdy się nie zmieniaj. Głośno wciągnął powietrze, co sprawiło, że jego mięśnie brzucha zabawnie się skurczyły, kiedy nachyliłam się i

przesunęłam czubkiem języka po jego twardym i gorącym członku. Jęknął i wsunął mi palce we włosy, kiedy wzięłam go do ust. Ssałam jego członka i pieściłam językiem napletek. Wyjęczał moje imię, gdy wsunęłam go na tyle głęboko, że złote włoski połaskotały mnie w nos. Miał mocny, piżmowy smak, a ja chciałam dać mu taką samą rozkosz, jaką on dał mi. Mocniej zacisnął palce i zaczął się poruszać, gdy dotknął napletkiem mojego gardła. Ostrożnie dotknęłam go zębami i zmusiłam, by rozsunął nogi na tyle, bym mogła objąć rękoma jego jądra. Łaskotałam go z zewnątrz, tak samo jak on łaskotał mnie od wewnątrz, ale w końcu odsunął się ode mnie i bezceremonialnie pchnął na łóżko. Rozchylił moje nogi, zarzucił sobie moje ręce na szyję i wszedł we mnie z zadowolonym westchnieniem. Patrzył na mnie, jakbym była jedyną dziewczyną na świecie, dotykając ustami mojego ucha, kiedy zaczął poruszać się we mnie w szybkim tempie. – Brakowało mi tego. I chociaż uwielbiam twoje śliczne usteczka, o wiele bardziej lubię być w tobie. Miło to słyszeć. Westchnęłam, gdy ugryzł mnie w płatek ucha i wolną ręką zaczął pieścić i ciągnąć moje nadwrażliwe sutki, na granicy bólu. Sposób, w jaki się poruszał, siła, z jaką mnie wziął, sprawiła, że stało się jasne, iż nie chodziło tylko o seks na zgodę ani o ponowne połączenie po miesiącach rozłąki. Asa chciał zaznaczyć swój teren, sprawić, że będę jego, i dawał to do zrozumienia każdym kolejnym ruchem bioder, każdym ugryzieniem w szyję. Chciał mi powiedzieć, że to było to, a moje serce i ciało nie posiadało się z radości. Poczułam, jak moje wewnętrzne ściany zaciskają się wokół niego, próbując go przytrzymać, kiedy się poruszał. Czułam, że znowu jestem wilgotna, czułam każde najlżejsze drgnięcie. Automatycznie uniosłam do góry biodra, próbując dorównać jego tempu. Wypełniał mnie emocjami i imponującą erekcją. To było tak cudowne, że nie byłam pewna, czy uda mi się przetrwać. Nie

miałam go jednak zamiaru prosić, by przestał albo zwolnił tempo. Podobała mi się jego szorstkość. Podobało mi się to, że oprócz przyjemności odczuwałam też lekki dyskomfort. Zrozumiałam, że Asa nigdy nie będzie taki jak każdy inny facet i że związek z nim oznaczał, że zawsze będę musiała być gotowa na niespodzianki. Nie był mężczyzną łatwym do kochania, ale szczerze mówiąc, to mi się w nim najbardziej podobało. Nikt inny nie spełni moich fantazji tak jak on. Udowodnił to, zanurzając rękę w moich włosach na karku i szarpiąc je niezbyt delikatnym ruchem. Nie mogłam użyć rąk, więc musiałam go zatrzymać wzrokiem. Nie odwróciłam oczu, patrzyłam na wszystko. Widziałam, jak pożądanie i namiętność sprawiły, że jego oczy zaszły mgłą. Widziałam, jak mnie obserwuje. Widziałam, jaki był zadowolony, gdy zauważył, że raz jeszcze byłam gotowa skoczyć w przepaść, w którą tylko on potrafił mnie strącić. Widziałam miłość, która lśniła wokół niego, gdy szczytowałam, a potem widziałam, jak sekundę później zatonął w mojej własnej miłości. Upadł na mnie z głośnym jękiem, zanurzając twarz w zagłębieniu mojej szyi, na której były ślady jego zębów. Ze śmiechem zabrzęczałam kajdankami nad jego głową. – Chyba jestem gotowa, by cię dotknąć. Wysunął się ze mnie i oboje próbowaliśmy złapać oddech. Przeturlał się na bok, siadając obok mnie. Przejechał rękoma po włosach i uśmiechnął od ucha do ucha. – Nie wytrzymałbym ani chwili, gdybyś miała wolne ręce, Red. Gdzie są kluczyki? Położyłam je w takim miejscu, w którym nie mogłam ich zgubić ani zapomnieć. I chociaż zabawy z Asą były fajne, nie chciałam, by ktokolwiek wiedział, że moje kajdanki służyły nie tylko do łapania przestępców. Skierowałam go do kieszonki w torebce, w której schowałam kluczyki, i po chwili byłam wolna. W miejscu, w którym były kajdanki, skóra od razu zaczęła mnie łaskotać, gdy wróciło krążenie. Asa pocałował mnie w nadgarstki, gdzie pulsowało moje tętno. Serce mi się ścisnęło, a on uśmiechnął się, dotykając mojej skóry, i zrozumiałam, że wyczuwa mój puls.

– A więc jesteśmy razem, Royal. Ty i ja na zawsze, nigdy więcej nie pozwolę ci odejść. Przesunęłam palcem po jego łuku brwiowym. – Masz jeden sekret, Asa. Cała reszta należy do mnie. Nie chcę o tym mówić, ponieważ ci ufam i wierzę, że nie ukrywałbyś czegoś, o czym musiałabym wiedzieć, żeby nam się udało. Nie zapytam cię o to, ale cała reszta jest moja. Był mężczyzną z przeszłością. Ale był też mężczyzną, przed którym malowała się obiecująca przyszłość. Miał mnóstwo do zaoferowania i musiałam wiedzieć, czy jest gotowy, by się tym ze mną podzielić. Nie obchodziło mnie to, czy wydam mu się chciwa, czy nierozsądna, ale chciałam mieć wszystko. – Możesz mieć wszystko, co mam, z wyjątkiem tego jednego. Przesunęłam palcem po jego nosie i dotknęłam paznokciem jego ust. Nie musiał wiedzieć, że domyślałam się, co to był za sekret. Nie chciałam znać szczegółów, chciałam tylko jego. – A więc jesteśmy razem, ty i ja na zawsze. Położył się na plecy, przyciągając mnie na siebie, a ja przywarłam do jego twardej klatki piersiowej. – Policjantka i przestępca, kto by się spodziewał, co? Wyczułam pod sobą jego mocno bijące serce. – Od razu o tym wiedziałam, ale musiało minąć trochę czasu, zanim ty to dostrzegłeś. Poza tym jesteś nawróconym przestępcą. Zachichotał i zaplótł palce w długie kosmyki moich włosów, które oplatały nas oboje. – Ukradłem ci serce, prawda? Potarłam policzek o jego twarde jak skała mięśnie, które okazały się zaskakująco dobrą poduszką. – Najpierw ja ukradłam twoje, Asa. Przymknęłam oczy, podczas gdy on cały czas mnie pieścił i przesuwał ręką wzdłuż kręgosłupa. – Nie mogłaś zabrać czegoś, co już do ciebie należało, Royal. O rety, czułam, że łzy napływają mi do oczu. – Zawsze wiesz, co powiedzieć. – Moja poduszka roześmiała

się i poruszyła. – Staram się. Lubisz kupować meble? Prawie spałam i czułam się lepiej niż kiedykolwiek. Lekko go uścisnęłam i odwróciłam głowę, by dotknąć ustami jego piersi. – Co tylko chcesz, Asa. Ponieważ jeśli on był gotowy oddać mi wszystko, co miał, mogłam mu jedynie odpłacić tym samym.

EPILOG Sześć miesięcy później… Mieszkanie pod jednym dachem z policjantką było ciekawym doświadczeniem. Przyzwyczaiłem się do widoku kamizelki kuloodpornej w szafie wśród jedwabiu i koronek. Nie wzdrygałem się już na widok pistoletów porzuconych w różnych kątach domu i przestałem się budzić, gdy wstawała bladym świtem lub wracała w środku nocy. Ale wciąż nie wiedziałem, jak sobie poradzić z emocjonalną huśtawką, którą fundowała jej praca. Czasami wracałem wieczorem do domu i ledwo udawało mi się przekroczyć próg, gdy rzucała się na mnie naładowana adrenaliną, chcąc dać upust nagromadzonej energii. Kiedy indziej wracała do domu i nie mogła na mnie patrzeć. W takie dni znajdowałem ją skuloną pod prysznicem i musiałem ją stamtąd wyciągać i tulić, dopóki nie doszła do siebie. Dość szybko domyśliłem się, że w takie dni złoczyńcy byli górą. Na szczęście dni, w które na mnie napadała i rozbierała, zdarzały się częściej, więc nauczyłem się kochać ją w każdej sytuacji. Nadal uważałem, że jej praca jest do bani, ale ona ją uwielbiała, więc najczęściej trzymałem język za zębami. Dom bardzo ciężko pracował i, kiedy wrócił do służby, korzystał z pomocy utalentowanego rehabilitanta, który okazał się pomocny również w innych sprawach. O dziwo, Royal zapytała go, czy nie będzie miał nic przeciwko, jeśli po jego powrocie zostanie przy Barretcie. Czuła, że dotąd za bardzo polegała na Domie w pracy, a mając u boku innego partnera, mogła być taką policjantką, jaką zawsze chciała być. Poza tym powiedziała mu, że nie zniosłaby, gdyby ktoś znowu przystawił mu lufę do głowy, a Dom, będąc wspaniałym przyjacielem i cudownym mężczyzną, przyjął to wszystko ze zrozumieniem. Chciał jedynie, by Royal wykorzystywała swój potencjał, i to właśnie robiła. Wrzuciłem kluczyki do eleganckiej ceramicznej miski, którą wybrała Royal. I chociaż mieliśmy już miejsce na klucze, wciąż

biegałem po całym mieście, żeby wpuścić ją do samochodu, ponieważ regularnie zatrzaskiwała lub gubiła kluczyki. To było słodkie i za każdym razem ogromnie mi dziękowała, wywołując na mojej twarzy uśmiech. Moja seksowna policjantka miała skłonność do pakowania się w kłopoty, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Dzisiejszego wieczoru to ja późno wracałem. Robiłem tyle rzeczy naraz, że czasami trudno było to wszystko ogarnąć. Interes, w który zainwestowaliśmy z Rome’em, szedł jak burza. Nasz początkowy wkład podwoił się w ciągu kilku miesięcy. Byłem dumny, że udało nam się tchnąć nowe życie w upadający biznes. Raz w tygodniu wciąż pracowałem za barem, ponieważ trudno mi było się z tym rozstać. Bar był dla mnie jak dom, i to w chwili, gdy potrzebowałem miejsca, w którym dobrze bym się czuł, i nie mogłem tak po prostu odejść. Zazwyczaj pracowałem w środę lub w czwartek, żeby móc obserwować dalsze potyczki między Dixie a Churchem. To było jak reality show na żywo i w kolorze, ale o wiele bardziej zabawne. Dixie zaczęła ostatnio umawiać się przez Internet, a Church miał na ten temat nie najlepszą opinię. Nie rozumiałem, czemu nie zaciągnie jej po prostu do łóżka, kładąc kres ich wspólnemu cierpieniu, ale nie miał zamiaru się tłumaczyć. Znalazłem też niewielki lokal w LoDo, który zamierzałem przerobić na starodawną palarnię cygar. W lokalu mogło się zmieścić co najwyżej pięćdziesiąt osób, ale był położony wystarczająco na uboczu, by stać się wyjątkowym miejscem, chętnie odwiedzanym przez trendsetterów. Ponieważ tak wiele zawdzięczałem Rome’owi, zapytałem go, czy chce zostać moim wspólnikiem, i byłem zaskoczony, gdy odmówił. Kiedy powiedziałem o tym Royal, jedynie się uśmiechnęła i powiedziała, że to było moje miejsce. Rome chciał, żebym miał coś tylko dla siebie, niezależnie od tego, czy mi się uda, czy nie. W ten sposób pokazywał, że się o mnie troszczy. Dziś wieczorem rozmawiałem więc z Zebem, ponieważ wreszcie podpisałem umowę najmu i chciałem, by zajął się urządzeniem wnętrza. Planowanie zajęło nam więcej, niż myślałem, więc gdy wróciłem do domu, starałem się być cicho, na wypadek gdyby Royal już spała.

Światła były zgaszone, kiedy poszedłem do kuchni i nalałem sobie drinka ze swojej kolekcji. Szklane przesuwane drzwi, które prowadziły na taras na tyłach domu, były lekko uchylone i na zewnątrz słychać było Toma Petty’ego. Royal wciąż lubiła swój cukierkowy pop, ale gdy była w łagodniejszym nastroju i musiała odreagować po długim dniu, przerzucała się na klasyków, których muszę przyznać, zdecydowanie preferowałem. Wziąłem drinka i otworzyłem drzwi. Mój wzrok od razu padł na stojące po drugiej stronie krzesła. Siedziała w ciemnościach, na chłodzie. Była pierwsza połowa lutego i na ziemi wciąż leżał śnieg, ale wcale się nie zdziwiłem, widząc, że miała na sobie jedynie moją flanelową koszulę i botki. Mogę się założyć, że jak tylko przekroczyła próg domu, zdjęła majtki. Ale nie miałem zamiaru narzekać. W ręku trzymała piwo, a na jej twarzy malował się uśmiech. Pomyślałem, że ten dom i chwile spędzone na jego tworzeniu nic bez niej nie znaczyły. – Czekałaś na mnie? Podszedłem do krzesła, na którym siedziała, i podniosłem ją do góry, by ją pocałować. Smakowała powietrzem i zimnym piwem. Smakowała jak niebo i piekło, wszystko razem. Zająłem jej miejsce i posadziłem ją na swoich kolanach, plecami do swojej klatki piersiowej. Podniosła piwo do ust i przytuliła się do mnie. Westchnąłem z zadowoleniem i objąłem ją w pasie. – Tak. Nie chciałam iść sama do łóżka. Wtuliłem nos w jej miękkie włosy i powiedziałem: – Mogłaś zadzwonić, wróciłbym wcześniej. Dotknęła mojej ręki, a ja odstawiłem szklankę na ziemię, ponieważ ona była o wiele bardziej interesująca. – Rozmawiałam z Ayden i straciłam poczucie czasu. Pomyślałam, że niedługo wrócisz i poczekam tu na ciebie. – Na wpół naga. Roześmiała się i uniosła do góry rękę, by objąć mnie za szyję. – Oczywiście.

– Jak im idzie podróż z Austin? Ayden nie chciała lecieć samolotem, ponieważ była w zaawansowanej ciąży, mimo że lekarz powiedział jej, że nie ma się czego obawiać. Uparła się, że nie będzie ryzykować życia swojej córeczki, więc zdecydowali się z Jetem na karkołomną podróż w trudnych warunkach pogodowych, żeby zdążyć na ślub Rome’a i Cory w przyszłym tygodniu. – Wszystko w porządku. To Jet jest tym, który cierpi. Jak każdy facet uparł się, by jechać bez przerwy, ale mając u boku żonę w szóstym miesiącu ciąży i dziecko, które naciska na jej pęcherz, to niemożliwe. Mówiła, że za każdym razem, gdy prosi go, by się zatrzymał, bo musi skorzystać z toalety, wygląda tak, jakby miał dostać zawału. Chociaż znając twoją siostrę, pewnie robi to celowo, co parę kilometrów, tylko po to, by go zdenerwować. – Bardzo możliwe. Nie mogę się doczekać, kiedy przyjadą. – Często rozmawiałem z Ayden przez Skype’a, więc widziałem, jak ciąża zmieniła ją fizycznie. Ale chciałem na własne oczy zobaczyć, jak sobie z tym radzi. Chciałem też położyć rękę na jej brzuchu, w którym była moja siostrzenica. – Ja też. – Zamilkła na chwilę, po czym zapytała cicho. – Czy ty myślisz czasami o małżeństwie i dzieciach? Wyjąłem jej piwo z ręki, postawiłem obok mojej szklanki z whisky i położyłem jej ręce na biodrach, żeby ją odwrócić. Teraz siedziała na mnie okrakiem, wpatrując się we mnie w ciemnościach. – Czy myślę o małżeństwie w ogóle, czy z tobą, Royal? Położyła ręce na moich ramionach, a jej kasztanowe włosy zmysłowo przesunęły się po mojej dłoni. – Ayden za parę tygodni urodzi, Rome i Cora za tydzień biorą ślub, Rule i Shaw cieszą się rodzinnym szczęściem, a Santa od razu powiedziała tak, gdy Nash poprosił ją o rękę w czasie świąt. Wokół nas same dzieci i śluby, a ty nic o tym nie mówisz. Zastanawiałam się tylko, czy jest to nam pisane. Wysunąłem rękę z jej włosów i ująłem ją za brodę, żeby nie

mogła odwrócić wzroku. – Chcesz wziąć ślub, Royal? Przewróciła oczami, jakby było to najgłupsze pytanie, jakie kiedykolwiek słyszała. – Oczywiście. Kiedyś. Pokiwałem głową i nachyliłem się, by lekko ją pocałować. – No to kiedyś się pobierzemy. Jęknęła, a jej usta otworzyły się w komiczny sposób. Przyciągnąłem ją do siebie, żeby wyszeptać jej do ucha: – A chcesz mieć ze mną dzieci? Zadrżała, gdy moje ręce wsunęły się pod koszulę i dotknęły jej nagich ud. – Oczywiście – wyszeptała mi do ucha, nachylając się do przodu, by być bliżej mnie. – To daj mi znać, kiedy będziesz gotowa, a wskoczę na pokład. – Będzie niesamowitą mamą. Moje zdolności ojcowskie nie były tak oczywiste, ale pewnie coś wymyślę. Nie miałem zamiaru rezygnować z rodziny z tą fascynującą, zabawną, cudowną kobietą. Przesunąłem rękoma po ciepłej, nagiej skórze, która już była wilgotna, gotowa na to, co chciałem z nią zrobić. Uniosła do góry brwi i odchyliła się, by zająć się moim paskiem. – Chciałaś zrobić show dla sąsiadów? – Nie mogłem powstrzymać się od uśmiechu, kiedy uwolniła mojego sztywnego członka i zaczęła go pieścić. – Dlatego właśnie zgasiłam światło. – Uśmiechnęła się do mnie i cały mój świat zamknął się w tym maleńkim uśmiechu. Mruknąłem w odpowiedzi, ponieważ uniosła się i wsunęła na mnie, obejmując mnie ciasno swoim pulsującym ciałem. Czułem, jak się rozciąga, żeby mnie objąć, a moje oczy delektowały się jej widokiem. Ręką, którą pieściłem jej udo i wrażliwą skórę, dotknąłem jej mokrej szparki i wrażliwego źródła pożądania. Wypowiedziała moje imię i zaczęła się poruszać. Byliśmy niemal całkowicie ubrani. Gdyby jakiś ciekawski sąsiad zainteresował się tym, co się dzieje, zobaczyłby jedynie kawałek

jej niesamowitego tyłka za każdym razem, gdy unosiła się do góry. Objęła mnie za szyję i nachyliła się, a nasze głowy się stykały. Czułem smak jej ust na swoich ustach. Za każdym razem, gdy jęczałem z rozkoszy, czuła na sobie mój oddech. Bezlitośnie pocierałem jej łechtaczkę, kiedy jej ciało poruszało się w szybkim tempie. Była piękna. Jej ruchy były piękne, a gdy szczytowała z moim imieniem na ustach, było to tak cudowne, że po krótkiej chwili dołączyłem do niej. Oboje dyszeliśmy, próbując złapać oddech, a ja zacisnąłem ręce na jej pośladkach. Potarła policzkiem o mój policzek i westchnęła, mówiąc: – Żyję dla takich chwil z tobą, Asa. Podniosłem ją i zaniosłem do domu, do naszego domu, i pomyślałem, że Ayden miała rację. Gdy pozwoliło się kochać i być kochanym, zaczynało się naprawdę żyć. Może i wróciłem kiedyś z krainy umarłych, ale nie zacząłem naprawdę żyć, dopóki nie pozwoliłem sobie pokochać Royal. – Cora zawsze mi powtarza, że jestem jej bohaterem, więc chciałem tak wyglądać w dniu naszego ślubu – mruknął Rome, gdy zapytałem go, jakie to uczucie mieć na sobie galowy mundur po tak długiej przerwie. Wszyscy staliśmy z tyłu kościoła, czekając, aż całe to przedstawienie się zacznie. Myślę, że wszyscy byli zaskoczeni, że Cora uparła się na tradycyjny ślub, ale według Rome’a, jego księżniczka zawsze chciała mieć ślub jak z bajki i on zamierzał spełnić jej życzenie. Początkowo byłem zdumiony, gdy poprosił mnie, bym został jednym z jego świadków. Oczywiście Cora chciała, żeby Royal była jej druhną, więc ktoś musiał jej towarzyszyć w drodze do ołtarza. Rome posłał mi twarde spojrzenie i stwierdził, że to było moje miejsce, tak samo jak Rule’a, Jeta, Nasha i Rowdy’ego, więc o nic więcej nie pytałem. Shaw i Ayden zabawiały R.J., pilnując, by nie wpychała sobie do ust płatków róży, czekając na swoją rolę, czyli dziewczynki z kwiatami. Uroczy jasnowłosy brzdąc był jednak o

wiele bardziej zainteresowany rozrzucaniem płatków niż tym, co robiły kobiety, by odciągnąć jej uwagę. Cały czas patrzyła na Rome’a z szerokim uśmiechem i pytała, czy już czas na ślub. Olbrzymi mężczyzna spoglądał na swoją uroczą córeczkę i powtarzał: – Prawie. Zaledwie parę miesięcy wcześniej Cora i Rome doczekali się narodzin zdrowego chłopca. Tym razem sprzeciwili się ogólnej modzie i nie dali dziecku imienia rozpoczynającego się na literę „R” ani „C”. Mały Zowen spał spokojnie pod opieką rodziców Rome’a i pod czujnym okiem swojego kuzyna. Synek Shaw i Rule’a miał niewiele ponad roczek i był zafascynowany swoim małym kuzynem. Shaw twierdziła, że im starszy się robił, tym bardziej dawał o sobie znać jego charakter. Nie był dziki i zbuntowany jak Rule, ani łagodny i introspektywny jak Shaw. Shaw przysięgała, że z każdym dniem coraz bardziej przypominał wujka Remy’ego i chyba wszystkim w klanie Archerów podobało się to porównanie. Był słodkim brzdącem, zawsze uśmiechniętym, skorym do zabawy i wydawał się w pełni zadowolony, otoczony czułą miłością rodziców. Shaw śmiała się, mówiąc, że był typowym synalkiem tatusia. Ry i Rule byli najlepszymi przyjaciółmi, i nawet teraz Rule wychylał swoją ogoloną głowę z tyłu kościoła, żeby sprawdzić, jak sobie radził jego mały chłopiec. Ayden jęknęła, podnosząc się z miejsca, i podeszła do mnie. Moja siostra zawsze była piękna, ale ciąża sprawiła, że wyglądała wprost nieziemsko. Jej rysy złagodniały i było jej z tym do twarzy. Wsunęła mi rękę pod ramię. Uśmiechnęła się, kiedy dotknąłem jej brzucha. – Jesteś na to gotowy? Uniosłem brwi, ponieważ patrzyła przy tym na Royal, która cicho rozprawiała o czymś z Santą. – Masz na myśli dzisiejszy dzień czy pytasz, czy jestem gotowy na coś takiego z nią? Położyła rękę na mojej dłoni i spojrzała na mnie. – Pytam o obie te rzeczy.

Miałem ją zaprowadzić pod ołtarz, razem z Royal, ponieważ Jet będzie śpiewał It Must Be Love zespołu Madness, kiedy Cora będzie szła do ołtarza. – Jestem gotów. Uśmiechnęła się, a ja poczułem ogromną radość. Jak na dwoje dzieciaków z taką przeszłością, trzeba przyznać, że nam się udało. – Czy wszyscy są gotowi? – Brite nadzorował całą uroczystość, więc gdy zadał to pytanie, wszyscy zamilkli, niczym zastęp posłusznych żołnierzyków, a on i Rome ruszyli w stronę ołtarza. Kiedy muzyka zaczęła grać, Rule i Shaw wzięli się za ręce i ruszyli w stronę brata Rule’a. Nikt się nie zdziwił, gdy w połowie drogi Rule zatrzymał się i pocałował swoją piękną, jasnowłosą żonę. Wszyscy westchnęli. Za nimi szli Nash i Santa. Widoczny na palcu Santy kamień lśnił równie mocno jak uśmiech na jej twarzy, kiedy spojrzała w purpurowe oczy ukochanego i oboje ruszyli wzdłuż nawy eleganckim krokiem. Za nimi szli Rowdy i Salem, nieco zbyt wyluzowani jak na tradycyjne czarne smokingi, które mieliśmy na sobie, i proste, czarne sukienki bez ramiączek, które wybrała dla druhen Cora. Salem roześmiała się, gdy zamiast wziąć ją za rękę i iść obok niej, Rowdy przyciągnął ją przed siebie, położył ręce na jej wciąż płaskim brzuchu i w ten sposób zaprowadził ją pod udekorowany ołtarz. Royal stanęła przy moim drugim boku i wzięła mnie pod rękę. Mrugnęła do Ayden, po czym wspięła się na palce, żeby pocałować mnie w policzek. – Nasza kolej. Czułem, że to był ten moment. Chwila, która komuś innemu mogła wydawać się zwyczajna, nieistotna i nic nieznacząca, ale dla mnie była wszystkim. Moje życie właśnie zatoczyło koło, i gdybym nie był uważny, mógłbym to wszystko przeoczyć i straciłbym te wszystkie cudowne rzeczy, które je wypełniały. Rodzinę. Przyjaciół. Miłość. Poczucie więzi. Zaprowadziłem dwie najważniejsze osoby w moim życiu pod

ołtarz. Zauważyłem dumę w oczach Rome’a i aprobatę w spojrzeniu Brite’a, gdy zająłem swoje miejsce obok mężczyzn, którzy uratowali mi życie. Nadeszła kolej na R.J., ale teraz, kiedy wszystkie oczy zwróciły się w jej stronę, mała nie miała zamiaru się ruszyć, mimo że Sayer próbowała ją do tego namówić. Zauważyłem, że jej dolna warga zaczęła drżeć, i Rome też musiał to zauważyć, bo zrobił kilka kroków do przodu, żeby go widziała. Wyciągnął do niej ręce i kiedy Remy spojrzała na ojca, na jej twarzy znowu pojawił się uśmiech. Ruszyła wzdłuż głównej nawy, rozrzucając wokół płatki róż, jakby urodziła się po to, by to właśnie robić. Rome odchylił głowę do tyłu i roześmiał się, kiedy jego córeczka zatrzymała się w połowie drogi i wykonała zgrabny piruet, by nadać wydarzeniu większą dramaturgię. Po tym występie zapomniała o kwiatach i resztę drogi przebiegła, rzucając się prosto w ręce Rome’a, który podniósł ją do góry, aż pisnęła z radości. Pocałował małą w policzek i wrócił na swoje miejsce obok Brite’a. Jet zaczął śpiewać i na końcu kościoła pojawili się Cora ze swoim ojcem u boku. Joe również miał na sobie wojskowy mundur marynarki wojennej, przez co jeszcze bardziej rzucała się w oczy falbaniasta jasnoróżowa suknia ślubna, którą miała na sobie jego córka. Oczywiście była punkówa nie zdecydowała się na białą suknię. Cały kościół wstrzymał oddech, kiedy oboje ruszyli wzdłuż nawy. Rome nie mógł oderwać oczu od kobiety, która pomogła mu przepędzić jego demony. – Mamusia ładnie wygląda. Jeszcze jak. Różnokolorowe oczy Cory lśniły od łez, gdy powolnym krokiem ruszyła w stronę czekającej na nią rodziny… i nas wszystkich. Kiedy Joe przekazał Corę Rome’owi, Rule przerwał pełną napięcia ciszę, mówiąc teatralnym szeptem: – Najwyższy czas. – To sprawiło, że cały kościół wybuchnął śmiechem. Jet podszedł i pocałował Ayden w policzek, klepiąc ją po brzuchu, po czym zajął swoje miejsce obok mnie. Wymieniliśmy spojrzenia i skinąłem głową. Musiałem się sporo

natrudzić, by stanąć obok tych facetów, obok mężczyzny, który kochał moją siostrę, gdy ja jeszcze tego nie potrafiłem. Nigdy mu tego nie zapomnę. Wszyscy byliśmy naznaczeni, niektórzy fizycznie, inni emocjonalnie. Niektóre ślady miały z nami zostać już na zawsze, niektóre zrobiliśmy sobie sami, próbując znaleźć się w miejscu, w którym powinniśmy być. Nasze ślady nas określały, sprawiały, że byliśmy różni i staliśmy się mężczyznami, którymi byliśmy dzisiaj. Jedynym śladem, którego nikt z nas nie mógł kwestionować, tym najważniejszym i najtrwalszym, który już na zawsze nas naznaczył, była miłość do wspaniałych kobiet, które stały naprzeciwko nas. Zostaliśmy naznaczeni, i to w niesamowity i wieczny sposób. Dzięki temu byliśmy lepsi. Naznaczeni mężczyźni. Nikt z nas nie zamieniłby się na nic innego. eh.

Playlista Asy i Royal To nie było łatwe zadanie. Asa lubi bardzo różne rzeczy, więc jego muzyczny gust, który odzwierciadla jego osobowość, jest zróżnicowany. Royal jest pełną energii optymistką, wiedziałam, więc że powinna jej towarzyszyć popowa ścieżka dźwiękowa – której ja osobiście nie słucham. W drodze kompromisu słucha więc starych popowych piosenek. Są dość naiwne, ale wpadające w ucho i zabawne, co idealnie pasuje do jej osobowości, chociaż dzisiaj już ich w radiu nie słychać (muszę jednak przyznać, że mam słabość do Eminema, tylko nikomu nie mówcie!). Lista jest interesująca, ale idealnie pasuje i myślę, że to dobry sposób, by się pożegnać. Tom Petty – You Got Lucky, Even the Losers Shooter Jennings – A Hard Lesson to Learn Diamond Rugs – Blue Mountains Britney Spears – Toxic Caitlin Cary w/ Whiskeytown – The Battle and the War U2 – With or Without You Jason Isbell – Streetlights Dirty River Boys – Riverbed Wildflowers Raconteurs – Salute Your Solution Funeral – Party Finale Black Rebel Motorcycle Club – Devil’s Waitin One Direction – Better Than Words Justin Timberlake – SexyBack Pink – Trouble Eagles of Death Metal – I Want You So Hard George Thorogood – Who Do You Love? Them Crooked Vultures – No One Loves Me & Neither Do I The Killers – All These Things I’ve Done The Duke Spirit – Love Is an Unfamiliar Name Christina Aguilera – Dirrty Guns N’ Roses – Civil War Eminem – Berzerk

American Aquarium – Northern Lights Band of Horses – The Funeral Slobberbone – To Love Somebody Black Angels – You’re Mine, Love Me Forever Seawolf – O Maria! Morningwood – Best of Me Madness – It Must Be Love

Podziękowania Zanim przejdę do typowych podziękowań, powinnam najpierw podziękować innym autorom, którzy pomogli mi stworzyć Naznaczonych Mężczyzn od początku do końca. Pisanie to moja radość i pasja, ale też praca, która bez wątpienia przynosi olbrzymie korzyści. Ale ma swoje plusy i minusy, i w ciągu ostatnich lat istniało całkiem realne ryzyko, że albo to rzucę, albo skończę w szpitalu psychiatrycznym, gdyby nie te cudowne i niezwykle utalentowane kobiety: Jennifer Armentrout jest moją bohaterką. Chciałabym nią być, gdy dorosnę, i w każdej chwili mogę z nią spłodzić jakąś książkę. Cora Carmack zawsze mnie rozśmiesza. Warto pamiętać, że to ma być zabawa, a ona nie daje mi o tym zapomnieć. Monica Murphy, moja najbliższa przyjaciółka. Sophie Jordan jest mistrzynią kreacji. Jest genialna i ma mnóstwo pomysłów. Jest doskonałym przykładem tego, że można się stale rozwijać, zmieniać i nie bać się nowych rzeczy. Tiffany King jest prawdopodobnie najsympatyczniejszą istotą na ziemi. Jest idealnym przykładem na to, że lepiej jest się wspierać niż konkurować. Uwielbiam ją i jej poglądy na życie. Kristen Proby to klasyka. Uwielbiam ją, jest wspaniałą pisarką i idealnym przykładem, jak należy profesjonalnie i rozsądnie postępować w tym biznesie i w życiu. Jesteśmy różne, ale cieszę się, że odwzajemnia moje uczucia. Lisa Desrochers była pierwszą pisarką, która powiedziała mi, że mam w sobie coś szczególnego. Była dla mnie bardzo miła, a jej entuzjazm był zaraźliwy. Jest genialna, a jej spojrzenie na romans jest tak świeże i inne, że trudno nie podziwiać wszystkiego, co ją wyróżnia. KA Tucker jest koleżanką z agencji i wspaniałą pisarką. Serio, za każdym razem jej zazdroszczę. Zawsze gdy czytam którąś z jej książek, chcę być lepszą pisarką. Poza tym jest urocza i kiedy jestem z nią w tym samym pomieszczeniu, mam ochotę ją

schrupać. Kimberly Knight była moją pierwszą przyjaciółką pisarką. Teraz jest przede wszystkim przyjaciółką, a przy okazji pisarką. Uwielbiam ją i cieszę się, że jest częścią mojego świata, nie tylko tego książkowego. Ponieważ jest to koniec serii, muszę przede wszystkim podziękować moim cudownym czytelnikom, którzy pokochali ten cykl, tak samo jak ja. Czy po Buntowniku byłoby coś więcej, gdyby nie wy? Nie wiem. Cieszę się, że moja banda odmieńców znalazła miejsce w waszych sercach, tak jak ich pomysłodawczyni. Bez was nie dałabym rady. Nie dawałbym z siebie wszystkiego przy każdej kolejnej książce, gdybym nie obiecała, że was nie zawiodę. To, że mogę dzielić się moją miłością i pasją z tyloma osobami, jest dla mnie prawdziwym błogosławieństwem. Dla autorów najważniejsi są zawsze czytelnicy. Chcemy wam sprawić przyjemność. Chcemy, żebyście się zakochali. Chcemy was zaskakiwać. Chcemy wami wstrząsnąć. Chcemy was rozzłościć. Chcemy, by opadły wam szczęki. Chcemy, żebyście przy nas byli, gdy będziemy próbować czegoś nowego. Ale przede wszystkim chcemy wam podziękować za to, że daliście nam szansę, by nasze historie mogły błyszczeć pełnym blaskiem. Dziękuję wam za milion różnych rzeczy. To samo dotyczy blogerów, którzy również przyczynili się do tego, że moi chłopcy ujrzeli światło dzienne. Chciałam podziękować wszystkim, którzy śledzili moją karierę – w ramach tej serii, i co najważniejsze – poza nią. Wiem, że bycie blogerem bywa niewdzięczne, ale wiedzcie, że jestem wdzięczna za wasze wsparcie i promocję. Do licha, gdyby nie blogerzy, Karen, Michelle i Rosette nie pomogłyby mi przy mojej pierwszej blogowej trasie i promocji. Denise nie powiedziałaby: „Słuchaj, musisz mieć stronę na Facebooku i Twitterze”. A Mel: „Powinnaś mieć stronę dla fanów i ja pomogę ci się tym zająć”, albo Mich, która mówiła: „Będziesz gwiazdą i chcę mieć z tobą wywiad, nawet jeśli nikt nie wie, kim jesteś”, albo Lisa: „Zrobimy wywiad osobowościowy – och, nie wiesz, co to jest, zaraz ci wszystko

wytłumaczę”. Poza tym, to dzięki blogerom pasjonatom mogłam się z Wami spotkać. Odgrywacie tak ważną rolę w szerzeniu miłości do książek, że nie jestem w stanie wyrazić mojej wdzięczności. Zawsze powtarzam, że nie będę wymieniać nikogo z imienia i nazwiska, bo wszystkich blogerów, którzy mnie wspierają, cenię tak samo. Szczególnie tych, którzy są ze mną od pierwszego dnia. Dziękuję za to, że we mnie nie wątpicie i wierzycie, że nie jestem tylko sezonową gwiazdką. To wiele dla mnie znaczy. Praca nad Asą wymagała ode mnie dużego wysiłku. To skomplikowany facet o trudnej przeszłości i doprowadzenie go do miejsca, w którym zrozumiałby, że zasługuje nie tylko na miłość, ale również na to, by być lepszym człowiekiem, nie było łatwe. Dał mi nieźle w kość i chciałam mieć pewność, że nie tylko on, ale i reszta ekipy dostanie taką historię, na jaką zasługuje. Nie udałoby mi się to bez Vilmy Gonzales (dobrego ducha książki) i Denise Tung (mojej mistrzyni). Potrzebowałam ich obu, by uczynić tę historię interesującą i skierować się we właściwą stronę, gdy się zgubiłam. Na samą myśl, że to koniec serii, dostaję gęsiej skórki. Zamiast jednak odczuwać smutek, że to już koniec, czuję, że zrobiłam to, co należało tak, by wszyscy znaleźli się w tym miejscu, w którym powinni. Teraz cieszę się na myśl, że przejdę do kolejnej rzeczy. Po drodze zawarłam wiele ważnych, cennych, interesujących i wspaniałych książkowych przyjaźni. Te dwie panie zajmują jednak na tej liście szczególne miejsce. Kocham je jak nikogo na świecie. Nie miałabym też tyle frajdy ani kontaktów z czytelnikami, gdyby nie Melissa Shank. To na wskroś dobry człowiek. Zarządza moim życiem, gdy ja nie daję rady, i ułatwia mi podróże i kontakt z ludźmi, którzy się naprawdę liczą… z moimi czytelnikami. Wkłada dużo pracy w to, by zadbać o najdrobniejsze szczegóły i mieć przy tym odrobinę frajdy. Kiedy proszę ją, by się czymś zajęła, mogę mieć pewność, że tak właśnie będzie. Myślę, że w obecnych czasach to rzadka cecha. Każdego dnia jestem wdzięczna za to, że jest przy mnie. Jeśli chcecie skontaktować się ze mną lub z moimi

ludźmi… chodzi mi o tych, którzy lubią, to co robię, dołączcie do naszej ekipy… Zawsze się dobrze bawimy i zachęcamy ludzi, by szanowali innych. https://www.facebook.com/groups/crownoverscrowd/ Ponieważ to już koniec, a ja zawsze poświęcam dużo miejsca moim głównym ofiarom: mamie, tacie, babci, która przeczytała wszystkie moje książki i trzyma je na specjalnej półce, dzięki czemu serce mi rośnie; Mike’owi, który pomaga mi dźwigać ciężkie rzeczy (nie zdawałam sobie sprawy, jakie to ważne, dopóki się nie rozwiodłam!) i swoim psom… Myślę, że mogę to wreszcie podsumować i powiedzieć, że nikt nie ma tyle szczęścia, co ja. Otaczają mnie cudowne osoby. Mam szczęście, że otacza mnie miłość i wsparcie na co dzień. Nie mogłabym prosić o nic więcej, ale też nie zgodziłabym się na mniej niż to, co mają mi do zaoferowania. Muszę przyznać, że idea życia chwilą obecną, tu i teraz, by nie przegapić tych wszystkich cudownych rzeczy, które się wokół mnie dzieją, to ciągła walka. Za każdym razem, gdy odpuszczam, robię krok w tył, ale jestem zdeterminowana, by czerpać nauki płynące z tej książki i stosować je w swoim życiu. Nie jestem tylko na arenie, jestem dokładnie tu i teraz. A teraz do rzeczy… No tak, pisanie książki to ciężka praca, ale też biznes, i niech nikt nie próbuje mówić, że jest inaczej. Mam to szczęście, że wszyscy ludzie, z którymi pracuję w wymiarze profesjonalnym i twórczym, są naprawdę cudowni… Mówię poważnie. Moja redaktorka Amanda jest charakterną i słodką osobą. Dba o to, by do Waszych rąk trafiały tylko najlepsze książki, i bardzo ciężko pracuje. Nigdy nie próbowała zmieniać tego, co robię, i bardzo ją za to cenię. Z moimi książkami jest tak, że każdy dostaje to, co widzi, nieco tylko ulepszone, by łatwiej i lepiej się czytało. Amanda pozwala mi też robić różne rzeczy i przekraczać granice, pozwalając na szalone… do licha, najczęściej wręcz mnie do tego zachęca. Miałam sporo szczęścia, że to ona otworzyła przed mną drzwi, bym mogła opowiadać historie po swojemu. Gdy

słyszę jej uwagi, gdy razem pracujemy, staję się nie tylko lepszą pisarką, ale i lepszym człowiekiem. Poza kulisami dużego wydawnictwa, które nieprzerwanie pracuje nad tym, by wzbogacić świat o kolejne romanse i książki w ogóle, pracuje cała armia kobiet. Kiedy byłam młodsza, mogłam jedynie pomarzyć o takiej pracy, więc serce mi rośnie, gdy widzę dziewczyny, które ją wykonują i robią to naprawdę dobrze. Jessie i Alaina wykonują kawał dobrej roboty, zarządzając nie tylko moimi interesami, ale i mną. Nie jestem najłatwiejszą osobą do zarządzania, ale robią to bez zarzutu i sprawiają, że ta część mojej pracy sprawia mi przyjemność. Mimo że sektor wydawniczy to biznes, a sprzedaż i liczby mają znaczenie, cała ekipa w HarperCollins daje mi do zrozumienia, że chodzi również o mnie. Pisałam o tym wcześniej, ale powtórzę raz jeszcze: jestem w miejscu, w którym powinnam być, i nie wyobrażam sobie, bym mogła być gdziekolwiek indziej. Dziękuję drogie panie, że dałyście mi szansę i mogę pracować tak ciężko, jak wy. KP… och, nawet nie wiem, od czego zacząć pieśni pochwalne na jej temat i jej niestrudzonego poświęcenia dla klientów. Jest niesamowita. Koniec! Poważnie. Pokochałam ją, zanim jej potrzebowałam, ale teraz kocham ją jeszcze bardziej. Mój podziw dla tej kobiety graniczy z obsesją i cały czas jej powtarzam, że powinna trzymać dla mnie miejsce w zespole InkSlinger, ponieważ jeśli całe to pisanie nie wypali, będę dla niej pracować. Jestem dumna, że jestem częścią ekipy utalentowanych i nowatorskich autorów InkSlinger… Chcę, żebyście o tym wiedzieli! Tak się złożyło, że w Teksasie spotkałam grupę niesamowicie wyluzowanych ludzi, których teraz nazywam ziomalami. Są zabawni, mili i wszyscy mają ogromne serca, jak stan, w którym mieszkają. Chciałabym więc szczególnie podziękować ludziom z Lone Star, którzy zawsze wywołują uśmiech na mojej twarzy: Renee Kennedy, Heather i Brad Self, Stephanie Higgins, KP Simmons, Vilma Gonzales, cała rodzina Shank (Jake jest najlepszym książkowym mężem na świecie, a Lizzy daje mi

nadzieję na przyszłość), Danielle Sanchez i Yesi Cavazos. Damaris Cardinali jest moją dziewczyną ze Wschodniego Wybrzeża. No dobrze, teraz specjalne podziękowania… naprawdę szczególne… dla osoby, która zasługuje na ogromną wdzięczność, większą, niż jestem w stanie wyrazić. Dla mojej agentki, Stacey. Ona jest wszystkim. Jest moim systemem wsparcia. Partnerem w interesach. Moim kapłanem. Moją matką. Stylistką. Cheerleaderką. Moim głosem rozsądku. Moim partnerem sparingowym. Odgrywa tyle różnych ról, że nie mogę jej wystarczająco podziękować za to, że pomaga mi w karierze i w życiu. To jej zawdzięczam kolejne książki po Buntowniku i Naznaczonych Mężczyznach. Uwierzyła w chłopaków, gdy wszyscy mówili: „Ta dziewczyna ma kłopoty z ortografią i chyba nigdy w życiu nie widziała przecinka”. Zawsze wierzyła we mnie bardziej niż inni i nigdy nie przestała wierzyć, że powinnam zajmować się pisaniem książek i w ten sposób zarabiać na życie. Zawsze powtarza, że przede wszystkim jest moją fanką, a dopiero potem agentką. Stacey zawdzięczam niemal każdą okazję, która mi się trafiła, odkąd to wszystko się zaczęło, i nigdy nie będę miała dość słów ani czasu, by jej za to podziękować. W ten sposób dotarliśmy do końca tej wspaniałej podróży. Cieszyła mnie każda chwila, nawet te, których nienawidziłam. Patrzę na to tak, jakbym zamknęła jedne drzwi i rzuciła się przez otwarte okno, żeby zobaczyć, gdzie wyląduję. Mam tyle pomysłów, że mam nadzieję, że będziecie mi w tym skoku towarzyszyć. Jak zawsze, jestem do waszej dyspozycji, jeśli chcielibyście mi coś powiedzieć lub usłyszeć coś ode mnie: https://www.facebook.com/jay.crownover https://www.facebook.com/AuthorJayCrownover?ref=hl @jaycrownover www.jaycrownover.com http://jaycrownover.blogspot.com/ https://www.goodreads.com/Crownover http://www.donaghyliterary.com/jay-crownover. html

http://www.avonromance.com/author/jay-crownover Dziękuję za wszystko Jay Pierwszym krokiem do tego, by gdziekolwiek dojść, jest podjęcie decyzji, że nie chcemy zostać w miejscu. J.P. Morgan

Przypisy [1]

Bugsy Siegel – amerykański gangster żydowskiego pochodzenia (przyp. tłum.).