J.B. Salsbury - Fighting _1 - Fighting for Flight

J.B. Salsbury - Fighting #1 - Fighting for Flight

Tłumaczyła: Eiden // http://chomikuj.pl/Eiden

Prolog

Miałam krótką chwile, aby złapać oddech, zanim nadeszła pora na kolejne parcie. Moja głowa przechyliła się na bok, a oczy skupiły na sylwetce mężczyzny. Trudno było go rozpoznać przez łzy i pot, które zmętniły moje widzenie. Jasne światło, które otulało postać wcale nie pomagało. Z wyjątkiem blasku, wszystko na zewnątrz było pogrążone w ciemności. Ale nawet w ciemnościach wiedziałam kim był. Jak długo tu stał? W swojej porodowym szoku nawet nie zauważyłam, jak wszedł. Przeszły mnie zimne dreszcze i każdy włosek na moim ciele stanął dęba. Zaczęłam się wić pod ciężarem uczucia jego obecności. Ucisk imadła na moim brzuchu zaczął swoją gwałtowną pracę. Spojrzałam w oczy lekarzowi między moimi nogami. - Jeszcze raz, Milena. Weź głęboki oddech - otarł czoło brudnym rękawem koszuli. Zapach papierosów i alkoholu unosił się z jego ciała, przyprawiając mnie o mdłości. Podskoczył mi żołądek, gdy moje ciało napięło się w kolejnym skurczu. - Dobrze. A teraz przyj!- ledwie usłyszałam przez swoje jęki, jak lekarz zaczął liczyć do dziesięciu. Mój tułów zgiął się w pół, gdy silne skurcze chwyciły moje ciało. Zagryzłam wargę i poczułam smak krwi, nie zamierzając wydać żadnego dźwięku agonii. Pot perlił się na mojej skórze. Zacisnęłam dłonie na prześcieradle, gdy powrócił nieznośny ból. Chciałam się poddać, położyć się i zasnąć, ale moja macica zamierzała wyrzucić z siebie dziecko. Gardłowy dźwięk zahuczał mi w gardle. Piekący ból. Intensywny nacisk. Byłam rozdzierana na dwie części.

- Dziecko przyszło na świat - lekarz ogłosił pomieszczeniu. To koniec. Opadłam z powrotem na łóżko. W pokoju zaległa cisza z wyjątkiem mojego ciężkiego oddechu i klikaniu narzędzi lekarski. Przyglądałam się sufitowi, nie będąc gotowa do zmierzenia się z tym, co wiedziałam, że miało nadejść. Ogarnęło mnie wyczerpanie i zamknęłam powieki, aby tylko otworzyć je z powrotem przy krzyku nowego życia. Rozbrzmiało wibracjami głęboko w mojej piersi. Moje serce zaczęło szybciej walić. Krzyk noworodka przebił się do mnie na pierwotnym poziomie, prosząc się o ukojenie, jakie tylko matka mogła dostarczyć. Ręce piekły mnie, aby przytulić dziecko do piersi. Już dobrze, mamusia jest tutaj. Te słowa rozbrzmiały w mojej głowie, ale zamarzły na ustach. Nie mogłam się przywiązać, nie gdy plan polegał na tym, że zabrałby mi je, aby użyć dziecko do własnych celów, jakby wyhodował muła do pracy. Cały rodzaj pracy, jaki czekał na dziecko, gdy osiągnęłoby wiek dorosły, zależało tylko od jednej rzeczy. Dokuczliwe pytanie zaczęło walić mi w głowie. Siadając, przetarłam oczy, aby widzieć wyraźniej. Stał u stóp łóżka, gdzie już nie był otoczony przez ciemności. Trzymając dziecko w jednym ramieniu, podał lekarzowi wielki zwitek gotówki i pstryknął palcami na mężczyznę, aby ten wyszedł. Lekarz prześlizgnął się do drzwi jak mysz, która właśnie coś skradła z obiadu i zamknął za sobą drzwi. Perfidne spojrzenie przyciągnęło moją uwagę. - Dobra robota, kochanie. Jest idealna - jego głos był gładkim pomrukiem, który nawiedzał moje sny. Ona. O Boże. Nie! - Dominick, proszę, błagam cię - starałam się brzmieć stanowczo, ale udało mi się jedynie wyszeptać.- Oddaj ją do adopcji. Jest niewinna... - Cisza!- jego donośny rozkaz rozbrzmiał echem w maleńkim pokoiku, sprawiając, że się wzdrygnęłam.- Jest moja. Zrobię z nią to, co będę chciał jego ostre słowa przecięły przez krzyki noworodka i trafiły prosto do mojego serca. Przesunął dłonią po głowie dziecka z delikatnością meduzy. Spokojnie i śmiertelnie. - Ma po tobie ciemne włosy, kochanie. Nazwę ją Raven - podszedł do mojego łóżka.- Chcesz ją potrzymać? Moja piskliwa odpowiedź przyprawiła go tylko o uśmiech. Wiedział, co właśnie zrobiłam. Właśnie pokazałam mu swoją słabość, jakbym wyłożyła karty w najwyższej stawce partii w pokera. Nie, nie mogłam jej wziąć. Jeśli bym to zrobiła, to już nigdy bym jej nie puściła. - Rozumiem - trzymał ją w ramionach i przespacerował się do jedynego okna.- Możesz ją wychować - spojrzał z powrotem na mnie.- Ale nie popełnij

żadnego błędu, Milena, jeżeli zrobisz coś, co zakłóci mój plan, to zabiję ją. A potem ty i ja zaczniemy od zera i nie będzie to dla ciebie przyjemnie. Rozumiemy się?- uśmiechnął się, jakby widział moją duszę i czuł mój strach. Obrzydzenie przepłynęło przez moje żyły jak jad, uniemożliwiając mi mówienie. Zamknęłam oczy i skinęłam głowa, próbując powstrzymać łzy, które spływały mi po twarzy. Gdybym mogłam tylko to cofnąć. Ten dzień, w którym wszystko wymknęło się spod kontroli. Chwilę, w której Dominick Morretti zrujnował mi życie. Gdy opierał się o swój samochód z tymi blond włosami i pięknymi niebiesko zielonymi oczami, wyglądał jak anioł. Mówił czule ze szczerym szacunkiem i zaoferował mi życie o jakim mogłabym tylko marzyć. Moje serce strasznie chciało uwierzyć, że był moim wybawcą: niebiańskim posłańcem, który miał mnie wziąć w swój uścisk i zaprowadzić mnie do życia, gdzie wszystko układało się szczęśliwie. Ale nie był wybawcą. Był moim grabarzem. Uderzyła we mnie realizacja: ciężka powód zatopiła mnie w żalu. Bolesne poczucie winy zżerało mi serce, powoli konsumując to, co zostało z mojego człowieczeństwa. Dominick zawsze wprowadzał swoje słowa w życie. Dotarłby do celu i nie było niczego, co można byłoby z tym zrobić. Nienawiść zawrzała w moim żołądku. Chciałam wybuchnąć, zaatakować tego człowieka, który odebrał mi moją przyszłość. Ale wiedziałam, że lepiej się z nim nie mierzyć. Widziałam co robił z dziewczynami, które nie były posłuszne. Resztę swych dni spędzały na drżeniu, chodzeniu po cienkiej linii swojego uzależnienia, całkowicie polegając tylko na nim, tak zdesperowane swojej następnej działki, że błagały o dar prędkiej śmierci. Właśnie tam, gdzie je chciał. - Milena - jego stanowczy ton zwrócił moją uwagę. Znowu znalazł się przy łóżku, wyciągając w moją stronę zawiniątko koców z dzieckiem, abym je wzięła. Raven. Moja córeczka. Nie. Nie moja. Nie pokazuj mu swojej słabości. Cierpienie w milczeniu było torturą. Ale nie mógł dotknąć tego, czego mu nie dałam. Owinęłam mocno ręce wokół własnego ciała, zatrzymując je na miejscu. Z ostatnim wysiłkiem i determinacją, wpakowałam matkę we mnie w róg mojej duszy i zamknęłam ją tam. - Weź ją, kochanie - jego słowa niosły ciężkie ostrzeżenie. Pokręciłam głową. Wyprostował się i przyglądał mi zmrużonymi oczami. - Bardzo dobrze - odwrócił się i skierował do drzwi.- Dam ci kilka godzin, abyś sobie to przemyślała. W międzyczasie... - spojrzał na łóżko w nieładzie i na podłogę, gdzie znajdowały się pozostałości po porodzie.-... posprzątaj ten bałagan - i zniknął, zabierając ze sobą Raven. Rozejrzałam się po swoim otoczeniu, przyswajając sobie widok rzezi: produkt dwudziestu cztery godzinnego porodu; zakrwawiony wynik

niezdrowego porodu w domu. Zdałam sobie sprawę w głębi siebie, że nie tylko moja tragedia nawiedzała ten pokój. Niemal słyszałam krzyki innych kobiet, które były tutaj przede mną. Moje ręce machinalnie potarły mój teraz miękki brzuch. Kiedyś był pełen życia i obietnic, a teraz był całkowicie pusty. I przez to wszystko czułam... nic.

Rozdział 1

20 lat później...

Jonah O kurwa. Nie sądziłem, że ten ból głowy, który przebijał wszystkie pozostałe, mógł stać się jeszcze gorszy. Gdzieś pomiędzy pulsującym światłem i kiepską muzyką, mój mózg czuł się tak, jakby minęły dopiero dwadzieścia cztery godziny od trzydniowej popijawy. W powietrzu wirował smród zwietrzałego piwa, potu i perfum, dodając co nieco do listy rzeczy, które drażniły moją czaszkę. I dodajcie do tego jeszcze gang gorylów obwieszonych srebrem przy stoliku za mną. Jęczeli i wrzeszczeli na scenę, jakby brali udział w konkursie kto pierwszy zwróci na siebie uwagę. Amatorzy. Odwróciłem się i posłałem tym ciotom takie spojrzenie, które od razu zamknęło ich mordy na kłódkę. Głowa bolała mnie tak, że zaraz pewnie zamierzała eksplodować, co wprowadziło mnie w przejebany nastrój. Zgodziłem się przyjść do tego klubu ze striptizem tylko dlatego, że miałem nadzieję, iż wlanie w siebie kilku piw stępi ten cholerny ból. Jak do tej pory nic z tego nie wyszło. Przy jednym długim łyku z butelki, spojrzałem na półnagą dziewczynę przede mną, która kręciła się po scenie. Była typową striptizerką z Vegas: tlenione blond włosy, ciemna opalenizna i ogromne, sztuczne cycki. W każdym klubie ze striptizem była taka jedna. - Ta laska pieprzy cię wzrokiem przez całą noc - Blake krzyknął przez

muzykę.- Zaliczysz ją?- spojrzałem z niezadowoleniem na swojego sparing partnera. To właśnie ten dureń namówił mnie, abym dzisiaj tu przyszedł. - Może - pozbycie się bólu głowy było moim pierwszym priorytetem. Odkąd alkohol nie pomagał, to może zaradziłoby temu kobiece towarzystwo.Ale tylko wtedy, jeśli prędko skończy. Muszę stad wyjść. Przez to miejsce pęka mi głowa - spróbowałem zetrzeć ból za pomocą palców. Blake uniósł brew wraz z jednym kącikiem ust. - Też będę się zbierać. Muszę nieco zaczerpnąć snu dla urody, jeżeli dalej zamierzam skopać ci tyłek. Pokazałem mu środkowy palec. To właśnie jego kolano przy mojej skroni podczas dzisiejszego treningu spowodowało ten cholerny ból głowy. Zanotowałem w pamięci, aby odpłacić mu się kopniakiem w jaja, gdy następnym razem znajdziemy się w ośmiokącie. - Jasne. Skopałeś mi dupę - skinąłem głową, wskazując na jego świeżo podbite oko i zakrwawioną wargę. Być może powinienem czuć wyrzuty sumienia, że wyładowałem się na nim. Ale ze wszystkich osób to on powinien był wiedzieć najlepiej. Widział, co się działo, gdy wypuszczałem z siebie potwora. Jeżeli oberwałem wystarczająco mocno, to mój mózg przeskakiwał w tryb obronny. Nie mogłem na to niczego poradzić. Przez większość czasu nauczyłem się nad tym panować podczas treningów. Ale kolano Blake'a trafiło mnie mocno i wytrąciło z równowagi. Na szczęście zdążyłem nad sobą zapanować, zanim naprawdę zrobiłem mu krzywdę. - Hej, przystojniaku - uwodzicielski głos wymruczał mi do ucha. Kobiece dłonie przesunęły się po moich bicepsach, w dół torsu i zatrzymały się na moim brzuchu. Obróciłem się, aby zobaczyć, iż blond włosa striptizerka ze sceny opierała brodę na moim ramieniu, przygryzając swoją dolną wargę, która była pomalowana na wiśniowy kolor. Przesunęła dłonie w górę, gładząc mój przód. Jej długie, nagie nogi rozsunęły się okrakiem na moich udach i pochyliła się bliżej, tak że znalazła się na wysokości moich oczu. - Chyba cię znam - jej biodra zafalowały przede mną w rytmie muzyki. Ziewnąłem. - Doprawdy? A niby skąd? Przyjrzałem się jej twarzy, próbując wyciągnąć z pamięci coś znajomego, co zresztą poszło na nic. Nie było mowy, abym wcześniej uprawiał z nią seks. Zapamiętałbym. A jeśli już bym to zrobił, to ta noc potoczyłaby się inaczej. Nie zaliczałem dwa razy tej samej laski. Pozwoliła swojemu ciężarowi opaść, tak, że usiadła na moim kolanie. Poczułem znajome podniecenie, gdy moje ciało odpowiedziało na ciepło i tarcie, ale nic więcej. Znałem jej typ. Wszystkie były takie same: sztuczne -

od ich wyćwiczonych głosików po implanty w tyłkach. Te kobiety były dobre do jednego, a ta zdawała się być zdecydowanie gotowa. Idealnie. - Widziałam cię na bilbordach. Przewróciłem oczami w stronę sufitu i zamknąłem je na pulsujący ból w głowie. Nie miałem czasu na pogawędki. - Chcesz stąd pójść? Jej twarz rozpromieniła się, a oczy zabłyszczały. - Pewnie. Co za niespodzianka. - Pójdziemy do ciebie?- praktycznie podskakiwała z podekscytowania. Była tak przejrzysta, że niemal widziałem jak w jej oczach zabłysnęły znaczki dolarów. Tej lasce chodziło tylko o status, pieniądze i prawo do tego, że bzykała się z zawodnikiem. Szukała kogoś z kasą, aby mogła kręcić się wokół jego kutasa. Jej wygląd porno gwiazdy i jej chęć na seks były tak jasne, że pewnie miała nadzieję, iż oślepiłaby mnie tym i pomyślałbym, że się zakochałem. Tak cholernie przewidywalna. - Nie. Do ciebie. Nigdy nie zabierałem kobiet do swojego domu. Zdawało się, że gdy facet przyprowadzał kobietę do domu, to tak nagle czuła się tak, jakby mogła się w nim zagnieździć. Zanim koleś się zorientował, to już przygotowywała śniadanie i zapchała szuflady w łazience swoimi tamponami. W taki sposób biedka, który szukał przygody na jedną noc, załatwiał sobie żonkę na wprowadzkę. Kiedy by wreszcie wyszła, to koleś i tak miał przejebane, bo laska wiedziała, gdzie mieszkał. Ani razu by nie zadzwonił, ale jej by to nie przeszkadzało. Po prostu pokazałaby się w jego domu, albo jeszcze gorzej, zaparkowałaby na podjeździe albo po drugiej stronie ulicy, aby go prześladować. Nie, dziękuję. - Dobra - jej odpowiedź brzmiała na nieco przybitą. Podniecenie nieco się ulotniło, ale było widać, że laska się nie poddawała.- Spotkamy się z przodu. Daj mi pięć minut, dobra?- zaćwierkała, unosząc cienkie brwi aż do samego czoła, czekając na moją odpowiedź. Skinąłem głową. Po długim, pewnym otarciu się miednicą o moje krocze, zniknęła w tłumie. Blake wpychał język do gardła jakiejś cycatej rudej. - Hej, stary. Ja spadam - powiedziałem na tyle głośno, aby mnie usłyszał. Nie oderwał od dziewczyny ust, ale machnął na mnie jedną ręką, podczas gdy wsunął pięćdziesiąt dolców za stringi rudowłosej. A powiada się, że nie były prostytutkami. Wypiłem resztki swojego piwa, rzuciłem nieco kasy na stół i skierowałem się do drzwi. We wtorkowe wieczory klub był wypełniony, a bar był zajęty, przez co było miejsce tylko na stanie. Ludzie schodzili mi z drogi

nieco szybciej niż zwykle, pewnie z powodu miny nie-zaczynaj-ze-mną, którą powodował ból głowy. Wychodząc przez frontowe drzwi klubu, zaciągnąłem się pustynnym powietrzem i dymem papierosów. Migający neonowy znak oświetlał skórę każdego na różowo. Rozejrzałem się po parkingu i zacząłem rozważać wykręcenie się z tego. Może potrzebowałem gorącego prysznica i dobrej, przespanej nocy. I właśnie wtedy mała dłoń chwyciła mnie za łokieć. Za późno. Striptizerka spojrzała na mnie spod rzęs. Oblizała wargi i przycisnęła swoje cycki do mojego ramienia. Wsunęła dłoń w moją i zacisnęła palce na moich. - Mam nadzieję, że jesteś gotów na zabawę. Jedna noc ze mną i będziesz błagać... Wysunąłem dłoń z jej. - Gdzie twój samochód? Pojadę za tobą. W jej oczach błysnęło coś, co wyglądało jak rozczarowanie. Laski i ich zawyżone wyobrażenia o romantyczności. To nie była randka. Nie było to całonocne seksualne spotkanie. Była to prosta zasada: Swędzi. Drapiesz. Skinęła głową i skierowała się do swojego samochodu. Czując się nieco źle wobec własnego zachowania, odprowadziłem ją do auta. Nie jestem kompletnym dupkiem. Wsiadła do środka i odpaliła silnik. Ruszyłem do swoich czterech kółek, wmawiając sobie, że wracałem do domu z... cholera, nawet nie znałem jej imienia. No cóż. Nie była to pierwsza bezimienna twarz. Do jej mieszkania jechało się krótko. Zaparkowałem w miejscu dla gości, zapewniając sobie szybki wyjazd. Czekała na mnie u stóp schodów. - Jestem tutaj - przesunęła dłonią w dół mojej piersi, zaczepiając o moje dżinsy palcami. - Nie rób - odsunąłem jej dłoń. Zmrużyła oczy, zanim jej spojrzenie zmiękło w coś bardziej seksualnego. Było tak, jakby chciała być na mnie wkurzona, ale nie chciała stracić nagrody. - Jeżeli lubisz kontrolować, przystojniaczku, to powiedz - odwróciła się i poszedłem za nią do jej mieszkania. Gdy znaleźliśmy się w środku, to rzuciła torebkę na kanapkę i poszła tam, gdzie zakładałem, iż znajdowała się jej sypialnia. Podszedłem do świecącego zegara w jej kuchni. Była prawie północ. Wyciągnąłem gumkę z portfela i obiecałem sobie, że znajdę się w swoim domu i łóżku o pierwszej. Przeszedłem przez krótki korytarz do pokoju w którym było zapalone światło. Leżała naga na łóżku. Sam widok sprawił, że moje ciało załadowało się i było gotowe. - Chcesz zgasić światło?- odpiąłem guzik od swoich dżinsów.

Jej twarz wykrzywiła złość. - Co jest z tobą?- wsparła się na łokciach.- Żadnego dotykania. Zero gry wstępnej. Brak świateł! Myślisz, że co to jest? Jakiś szybki numerek ze striptizerką? Dłonie znieruchomiały mi przy rozporku. Żartowała sobie? Oczywiście, że było to właśnie to. Wzruszyłem ramionami. Nie było powodu, abym miał sprowadzać tą dziewczynę z właściwego toru. - Taa. Jej oczy zmierzyły mnie od stóp po głowę. - Jak chcesz - przewróciła się na bok i zgasiła światło, pogrążając nas w ciemności. Znacznie lepiej. Skupiłem się na zadaniu przed sobą: na spotkaniu potrzeby, żadnej więzi, żadnego uczucia powyżej pasa. Znajdował się przede mną cel, meta, do której zamierzałem dotrzeć, abym mógł wrócić do domu i się przespać. Przesunęła się aby mnie pocałować, na co się odwróciłem. Próbowała zaangażować mi w mówione świnstewka. To było łatwo zignorować. Wreszcie się poddała, pozwalając naszym ciałom aby wzięły to, czego potrzebowały. Wciąż w pełni ubrany z wyjątkiem rozpiętego rozporka, wstałem z łóżka aby wyjść. Ta dziewczyna pewnie miała coś więcej do zaoferowania facetowi. Ale to nie ja byłem tym kolesiem. Przeszedł mnie dreszcz na samą myśl, że jakaś wiecznie naciągająca laska wisiałaby mi na ramieniu, namawiała mnie do kupowania jej gówien, zawracając mi głowę drobnymi problemami dziewczyn. Musiałem się stąd wynieść. - Zadzwonisz, wiesz, jeśli będziesz chciał się jeszcze raz spotkać?- jej cichy głos dotarł do mojej teraz spokojnej głowy. Kurwa. Było niezręcznie. Wyciągnąłem telefon i wcisnąłem kilka guzików. - Jaki jest twój numer?- i imię. Podała mi siedem cyfr, a ja udawałem, że je wpisałem do telefonu. - Dobra, mam. Idź spać. Jiminy Cricket1 stoczył bój z moim sumieniem. - Dzięki za... to. Wymamrotała coś, że nie mogę sobie tak po prostu pójść i wyślizgnąłem się z jej pokoju.

1 Świerszcz z Pinokia ;)

~*~

Raven - Jasna cholera - zakryłam uszy, zrywając się z łóżka.- Co za głupia rzecz - uciszyłam swój wredny budzik. Zazwyczaj budziłam się sama, przez co zapomniałam, że mój budzik brzęczał jak rój pszczół, do których tyłków był przystawiony megafon. Przy następnej wypłacie zamierzałam kupić budzik z radiem. Wbiłam podbicia dłoni w oczy, aby zetrzeć sen. Dlaczego tak późno się położyłam? Przerzuciłam nogi przez bok łózka i przeciągnęłam się jak leniwy kot. Kawa. Właśnie tego było mi trzeba. Skierowałam się w stronę mojej kuchni i walnęłam w wielkie, drewniane pudło na podłodze. - Auć, auć, auć - tuląc zranioną nogę, posłałam skrzynce najbardziej złowieszcze spojrzenie, zwłaszcza że to przez nią położyłam się tak późno. Karton był pełen magazynów Car nad Driver2. Wczorajszego wieczoru wciągnęło mnie kilka problemów z gazet i nie byłam w stanie się od nich oderwać, aż w końcu zasnęłam z twarzą na stronach. Wepchnęłam karton pod łóżko i zebrałam się do swojej porannej pobudki. Kilka łyżeczek granulek, śmietanka i cukier. Voila. Doskonale ohydny kubek kawy. Usiadłam na krawędzi łóżka i rozejrzałam się po moim małym, ale przytulnym domu: cztery ściany, jedno okno i jedne drzwi. Na drzwi do mojej szafy i łazienki nie składało się nic innego, jak na zasłony prysznicowe. Nie był to mój pierwszy wybór, ale czynsz był tani i miałam blisko do pracy mieszkałam tuż nad nią. Praca. Sprawdziłam godzinę. - Dwadzieścia minut? Masa czasu. Po tym jak wysiorbałam kawę, to rozebrałam się z piżamy i wskoczyłam pod prysznic. Ciepło prysznicu połączyło się z kofeiną, co pomogło przegnać ostatnią senność. Owinęłam się ręcznikiem i otworzyłam górną szufladę, spoglądając na moją kolekcję staników i majtek. - Dzień dobry, moje śliczności - było to moje małe uzależnienie. Ponad 2 Amerykańskie czasopismo samochodowe

pięćdziesiąt procent mojej wypłaty szła na bieliznę z Victoria Secret. Przed oczami zamajaczyło mi wyraźne wspomnienie mojej mamy, która składała swoje pranie. Owszem, jej bielizna była atrakcyjna, ale powód dla którego ją nosiła - niezbyt. Odegnałam to wspomnienie. Nie zamierzałam się tam kierować. Spojrzałam po każdym idealnie dopasowanym zestawie. Na jaki kolor miałam dzisiaj ochotę? - Co powiemy na ciebie?- chwyciłam fioletową satynę połączoną z koronką i założyłam ją. Coś w noszeniu pięknej, seksownej bielizny pod moim uniformem zawsze przyprawiało mnie o uśmiech. Po tym jak szybko wysuszyłam swoje włosy, to związałam je z tyłu głowy. Założyłam top, wsunęłam na siebie swój jednolicie niebieski kombinezon i związałam długie rękawy wokół talli. Musnęłam rzęsy tuszem i dodałam na usta wiśniowy błyszczyk. Zmierzyłam do drzwi z kluczami w dłoni i małą puszką kociego jedzenia. Zeskakując ze schodów do alejki, zmarszczyłam nos na zapach zgnilizny i śmieci, które roznosiły się ze śmietnika. - Dzień dobry, Psie - przykucnęłam i pogłaskałam czarnego kota, który miesiące temu pojawił się u moich drzwi. - Jesteś głodny?- otworzyłam puszkę jedzenia u dołu schodów, uśmiechając się na miauknięcie w odpowiedzi. Pies zbiegł na dół, zresztą jak każdego ranka i podrapałam go za uchem. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że ci się tu podoba - nie próbowałam zabrać go do środka. Ostatnim razem podrapał mi ręce aż do krwi. Z pewnością musiało przytrafić mu się coś okropnego i to zniszczyło go dla innych. Mogłam się z tym utożsamić. - Muszę iść do pracy. Zobaczymy się wieczorem. Zostawiając Psa przy jego śniadaniu, okrążyłam budynek, gdzie napotkałam podciągnięte drzwi od warsztatu. Przez okno dostrzegłam Guy'a, który siedział przy biurku z grymasem na twarzy. Nie było to niczym niezwykłym. Otworzyłam drzwi, słysząc dzwonki nad głową, co zwróciło uwagę Guy'a. - Dobry, Ray. - Dzień dobry, Guy. Jak minęła ci noc? - Do dupy! Dałem się wciągnąć w jakiś durny program o kawalerze i jakichś idiotkach, które starały się dostać od niego róże. Te dziewczyny były żałosne. I pijane! Zachichotałam na opowieść Guy'a o jednym odcinku z The Bachelor, jednym z programów, jakie wyświetlał mój maleńki telewizor. - Oglądałem ten głupi program przez godzinę, a ten kretyn i tak nie mógł się zdecydować. - Tak się dzieje, kiedy facet ma wybrać wśród dwudziestu pięciu

pięknych kobiet. Po co wybrać jedną, skoro można mieć wszystkie?wzruszyłam ramionami i podniosłam dzisiejszy grafik z jego biurka. - Wszystkie? Cholera, ja nie mógłbym znieść, aby wysłuchać chociaż jedną przez pięć minut. Są irytujące - nie miałam serca, aby przypomnieć mu, że jednak oglądał je przez całą godzinę. Jak bardzo były irytujące? Wskazał na grafik w mojej dłoni. - Jest do zmienienia kilka olejów w warsztacie. Zrób co możesz. Niebawem przyjdzie Leo. - Mickey'a dzisiaj nie będzie? - Nie, ma jakieś kłopoty w domu i musi sobie z nimi poradzić. Wrzuciłam plecak do szafki. - Szkoda. Mam nadzieję, że wszystko się jakoś ułoży. - Och, da sobie radę. Zawsze wszystko mu wychodzi. Nawet gdy byliśmy dzieciakami, to nasza mama powiedziała, że Mickey zdołałby się przebić promykami przez największą burzę. Tak czy inaczej, lepiej abyś zaczęła pracować w pojedynkę, skoro pewnego dnia przejmiesz to miejsce puścił mi oczko i wrócił do papierów na biurku. Motylki zatańczyły mi w brzuchu, kiedy pomyślałam o tym, że kiedyś ten warsztat będzie należał do mnie. Guy nie miał dzieci i był mi bliższy niż ojciec. On i jego brat Mickey przejęli Warsztat Guy'a od Guya seniora, kiedy ten zachorował. Dzieci Mickey'a miały wspaniałe prace w mieście i nie chciały mieć niczego wspólnego z tym miejscem, więc zapytali mnie, czy chciałabym przeciąć to miejsce, kiedy oni przeszliby na emeryturę. - Będę w warsztacie, jeśli będziesz czegoś potrzebować - zawołałam przez ramię, gdy wyszłam. Wzięłam głęboki oddech, pozwalając, aby uspokoił mnie zapach paliwa i oleju. Warsztat zawsze był moim sanktuarium. Podłączyłam boomboxa i Stevie Wonder z „Superstition” wypełnił powietrze. Zatraciwszy się w pracy, zanurkowałam pod maską Forda Explorera z '99, aż moją uwagę przykuł potężny ryk silnika. Głęboki bas towarzyszył warkotowi silnika, gdy samochód zatrzymał się przed warsztatem. Za pomocą samego słuchu zamierzałam odgadnąć jaki to był samochód, co było jedną z moich ulubionych zabaw. Podejrzewałam, że była to ogromna - nie, bardzo ogromna - furgonetka pickupa. W amerykańskim stylu. Bardziej usłyszałam, niż zobaczyłam Guy'a, który wyszedł, aby przywitać się z kierowcą. Silnik i bas ucichły i ledwo usłyszałam głęboki głos. Niskie wibracje wysłały dreszcz wzdłuż mojego ciała i gęsią skórkę. Co do cholery to było? Dotknęłam swojego czoła. Żadnej gorączki. Hm. - Ray! Ray, chodź tutaj!- uporczywe wołanie Raya wyrwało mnie z zamyślenia. Chwyciłam za ręcznik i wytarłam dłonie. - Ray! Teraz!

Jezu, jaki niecierpliwy. Wychodząc przez drzwi warsztatu na słońce Las Vegas, zmrużyłam oczy aby dostosować je do jasnego światła. Monstrualny, czarny pickup Ford FX4 stał przed warsztatem. Ah-ha! Miałam rację. Był wyposażony w podwójne turbo, trzydziestu pięciu calowe koła, czarne felgi i podwozie na sześć cali. Przyciemnione szyby w stylu limuzyny i czarne reflektory nadawały mu życia. Ktokolwiek jeździł tą bestią, to miał pasję, która pasowała do mojej. Mój wzrok przesunął się do właściciela samochodu, aby pochwalić jego wybór co do samochodu. - Ładny Ford... - zamarłam, moje nogi przykleiły się do asfaltu, a głos utknął w gardle, gdy gapiłam lokalnego, seksownego celebrytę walczącego w Universal Fighting League, Jonaha Slade'a. W mojej pracy! Miał z dobre ponad sześć stóp i może z jakieś pięć cali. Koszulka bez rękawów z logiem Jersey opinała jego szerokie ramiona. Jego dobrze umięśnione ręce były pokryte wspaniale kolorowymi tatuażami, które aż się prosiły o bycie dotkniętymi. Swędziały mnie palce, aby prześledzić każde zawirowanie, aby dotknąć go, by upewnić się, że był prawdziwy. Odchrząknął, sprawiając, że uniosłam wzrok do jego twarzy, kontynuując swoją ocenę. Miał na głowie czarną czapkę z daszkiem skierowanym do tyłu, zaś jego ciemne, niemal czarne włosy wystawały wokół uszu. Jego silna, kwadratowa szczęka posiadała najbardziej zmysłową parę ust, jaką kiedykolwiek widziałam u mężczyzny. - Ray, to Jonah Slade. Taa, bez jaj. Na dźwięk głosu Guy'a przechyliłam głowę na bok, ale nie byłam w stanie oderwać wzroku od tego mężczyzny, nie, boga, który stał przede mną. W całym mieście widziałam go na plakatach i bilbordach, ale nie równały się do zapierającej dech w piersiach wersji na żywo. - Ma do naprawy starego Chevy, do którego potrzebuje pomocy. Powiedziałem mu, że weźmiesz tą robotę - usłyszałam uśmiech w głosie Guy'a, ale wciąż nie mogłam oderwać oczu, aby na niego spojrzeć. Samochód. Powiedział coś o naprawieniu samochodu. Przełamując szok, sięgnęłam do swojej normalności. - Jakiego rodzaju... - moje słowa przerwał pisk. Było to żenujące. Odchrząknęłam.- Samochód? Jaki?- to brzmiało nieco lepiej. Mogłam - O mój Boże! Jonah Slade się uśmiechnął. Obramował swoje doskonale proste zęby soczystymi wargami i dwoma pieprzonymi dołeczkami. Jasność umysłu przepadła i wygrała fanka napędzana pożądaniem, przez co musiałam zagryźć dolną wargę, by powstrzymać się od zemdlenia. Wciąż się uśmiechając, skrzyżował swoje muskularne ramiona na szerokiej piersi.

- Ray? Ty jesteś Ray?- wypowiedział moje imię. Zapiekły mnie policzki. - Raven. Mam na imię Raven. Guy nazywa mnie Ray - mój głos brzmiał na słaby i irytująco żałosny. Spróbowałam zabrzmieć bardziej pewnie.Przypuszczam, że dzięki temu czuje się lepiej, że dziewczyna pracuje w jego warsztacie, skoro nadał mi męskie imię - przyglądałam się swojej stopie, która kopała w niewidocznych kamyk. - Raven. Wspaniałe imię - powiedział ten komplement pod nosem, jakby sam do siebie.- Miło mi cię poznać - dalej się uśmiechał. Jeżeli prędko by nie przestał, to nigdy nie mogłabym się skoncentrować na tyle, aby nie robić z siebie idiotki. Bardziej, niż zrobiłam to do tej pory. Wyciągnął rękę, aby uścisnąć mi dłoń. Spojrzałam na nią jak na żywego skorpiona. Guy tracił mnie swoim ramieniem i wskazał na moją dłoń. Wytarłam ją w kombinezon, mając nadzieję, iż myślał, że to z powodu smaru, a nie nerwowego potu. Jego szeroka dłoń połknęła moją w pewnym uścisku, który był najprostszym gestem komunikacji wytrzymałości i niezawodności. Moje ramiona rozluźniły się i zatraciłam się w bezpieczeństwie tego uczucia. Między nami przeszedł prąd. Jego kciuk poruszył się po mojej skórze w najdrobniejszej pieszczocie. A może sobie to wyobraziłam? Byłam urzeczona. Nie byłam w stanie dostrzec jego oczu za tymi ciemnymi okularami, ale czułam, że wbiły się we mnie. Jego uśmiech zniknął bez ostrzeżenia, a jego brwi obniżyły się za szkiełka. O nie. Prosty uścisk dłoni zamienił się w ich trzymanie. Pewnie myślał, że byłam dziwna. Wysunęłam się z jego uścisku. - Masz, um, masz nieco smaru na swoim... - wskazał na swoje własne czoło.- Tutaj, ja... - jego dłoń przesunęła się ku mojej twarzy. Odchyliłam się, ale stałam dzielnie w miejscu, gdy jego kciuk musnął moje czoło: raz, dwa, trzy, pozostawiając po sobie płomienny ślad. - Och, pewnie. Miałam wcześniej dreszcze i... - otarłam twarz, decydując się nie ujawnić, że to jego głos przyprawił mnie o takie uczucie. Kątem oka zerknęłam na Guya i dostrzegłam, że drżały mu kąciki ust. Cudownie, że ktoś myślał, iż moje zakłopotanie było śmieszne. - Twój samochód... er... co... - Jonah odnawia Impalę z '61 - Guy okazał mi łaskę i wybawił mnie z tego piekła niezręczności. - To wspaniale. Stare Chevy są moją specjalnością - mogłabym zatańczyć z radości z tego, że wypowiedziałam pełne zdanie.- Chcesz go tu przywieźć? - Prawdę mówiąc, ja... - jego głos pisną. Uderzył się pięścią kilka razy w pierś, aby odchrząknąć.- Przepraszam, to co miałem na myśli, to to, że miałem nadzieję, iż będziesz w stanie pracować w moim domu. Uniosłam brwi aż po samą linię włosów i opadła mi szczęka. - Mam przyzwoity garaż i wszystkie narzędzia, jakie powinny być

potrzebne - musiał odczytać dezorientację z mojej twarzy, niż ten szok jaki właśnie czułam. Guy przytaknął z uśmiechem kota Cheshire. - Chodzi o to, że jeszcze nie jest w stanie odpalić, a Guy powiedział, że jesteś tu dość zajęta. Nie mieszkam daleko. Przyjedź i sprawdź jutro. Naprawdę przydałoby mi się twoje wprawne oko, abyś powiedziała mi, jakich potrzebuję części. Jeszcze bardziej opadła mi szczęka. Guy zakaszlał, aby się nie roześmiać. - Pewnie, że to zrobi - spojrzał to na Jonaha, to na mnie, wciągając usta między zęby. Co było tak cholernie zabawne? - Dobra. O której? Podał mi adres domu i uzgodniliśmy, że jutrzejszego ranka zaczniemy o dziewiątej trzydzieści. Miałam naprawić samochód z Jonahem „Assassinem” Slade'em. W co ja się wpakowałam?

Rozdział 2

Raven - Jonah pieprzony Slade? Robisz sobie ze mnie jaja, Rave? Pociągnęłam łyk swojej niesamowicie drogiej kawy, aby ukryć uśmiech. Zdecydowałam, że zamiast poczekać do końca pracy i zadzwonić do Eve, to postanowiłam, że powiem jej o tym osobiście przy naszym porannym spotkaniu przy kawie. I cieszę się, że to zrobiłam. Jej mina przypomniała mi piłkę, która ciągle nabierała powietrza. Wyglądała tak, jakby miała zaraz wybuchnąć. - Ty i „Assassin”? Będziecie razem pracować u niego w domu? Sami?Eve zasypała mnie gradem swoich pytań, zaś jej ostatnie słowo wręcz zapiszczała. Milczałam. Jeśli dobrze znałam Eve, to dopiero co zaczęła. - Brukowce nazywają go Casanovą Las Vegas. Zdecydowanie ugania się za spódniczkami. O mój Boże!- uderzyła obiema dłońmi o stół, zwracając na siebie uwagę każdej osoby w małej kawiarni.- Z pewnością będzie cię podrywał. To takie ekscytujące. Na serio zaraz się posikam. - Proszę, nie - spróbowałam mówić cicho, ale przegrałam tą bitwę, gdy Eve wybuchnęła we własnym entuzjazmie. Odchyliła się w swoim krześle, podczas gdy złowieszczy uśmiech rozciągnął się na jej idealnej twarzy. - Rave, być może pod koniec dnia pożegnasz się ze swoją V-kartką3 odgarnęła swoje proste, długie blond włosy.- Przypuszczam, że UFII to skrót od Uniwersalnego Pieprz... - Eve!- rozejrzałam się po pomieszczeniu. Miałam nadzieję, że nikt nie usłyszał mojej zbyt głośnej, tandetnie taktownej przyjaciółki. 3 Cnota

Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. - Co? Tylko mówię, że... - poruszyła sugestywnie brwiami pod swoją idealną grzywką. - Och, przestań. Jest moim szefem czy coś. - Czy coś - wymamrotała przez chichot. Złowieszcze motylki załoskotały mnie w piersi na samą myśl, że Jonah znowu miałby mnie dotknąć. Prosty uścisk dłoni sprawił, że śliniłam się jak pies w upale. Pocałunek pewnie sprawiłby, że wyskoczyłabym z siebie. - To nic wielkiego. Jest po prostu facetem, który potrzebuje pomocy z odnowieniem samochodu - jakbym sama mogła w to uwierzyć. Po tym jak Jonah wyjechał z warsztatu, to ogarnął mnie stały szok. Resztę swego dnia spędziłam jak na autopilocie, gdy próbowałam pojąć na co się zgodziłam. Byłam króliczkiem, który wszedł do jaskini niedźwiedzia. - Nic wielkiego? Nic wielkiego!- jej głos stał się nietypowo poważny.Będziesz pracować ramię w ramię z najbardziej niegrzecznym chłopcem Las Vegas. Był połączony z każdą aktorką, modelką i statystką w mieście. A ty jesteś superaśnie seksowna, dziewczyno. „Assassin” z pewnością to zauważy. - Ale tak jak powiedziałaś, każda kobieta w Vegas jest na jego skinienie - zazdrość zalała mi wnętrzności na samą myśl o Jonahu z inną kobietą.Założę się, że nawet nie zauważa kobiet, które nie noszą miniówkę i sześciu calowych szpilek - pięknych, wspaniałych kobiet z których mężczyzna byłby dumny, że miał takową u swego boku. Spojrzałam na swój obecny ubiór: nie było w nim niczego pięknego ani wspaniałego. Pracowanie przez cały dzień przy samochodach nie pozwalało na nic innego jak dżins i bawełna. - Tylko się upewnij, że ci zapłaci - Eve nakazała, wyrywając mnie w samo współczujących myśli.- Z pewnością go na to stać. Już koniec z pracowaniem za darmo. - Nie pracuję za darmo - moje słowa splotły się z kwasem mojej zazdrości. Eve spojrzała na mnie łagodniej. Pochyliła się nad stołem. - Wiesz, o czym mówię. A co z tym kolesiem, którego nie było stać, aby zapłacić za naprawę alternatora? Albo kobietę, która nie miała pieniędzy za obrót opon i zmianę oleju? Hmm? Przewróciłam oczami i zdmuchnęłam na niesforne włosy z twarzy. - Nie zapłacili mi pieniędzmi. Wymienili się. Facet dał mi mój tatuaż w ramach zapłaty, a tamta kobieta była samotną matką - zaczęłam się bawić strzępkami moich dżinsów.- Dała mi fotel do mojego mieszkania. - Przysięgam, Rave, że jesteś dobra w każdym calu. Ani trochę zła z tym swoim słodkim tyłeczkiem - napiła się swojego napoju.- Może staniesz się nieco niegrzeczna dla „Assassina”. Dokonaj jakąś seksowną transakcję w ramach swoich usług - poruszyła sugestywnie brwiami. Refleksyjnie zassałam oddech. Wiedziałam, że żartowała, ale żart trafił zbyt mocno do domu. Myślałam, że wyprowadzenie się z domu mojej mamy

zdystansowałoby mnie od jej pracy, ale najwidoczniej geograficzna odległość nie równała się z emocjonalnym dystansem. Odczytała moją minę i bezgłośnie wypowiedziała przepraszam. Machnęłam ręką i się uśmiechnęłam. To nie była jej wina, że byłam zniszczona. - Więc o której masz zjawić się u „Assassina”? Nie każ czekać takiemu seksownemu ciasteczku - jęknęła i przewróciła oczami na tył głowy.- Jest taki seksowny. - Przestań nazywać go „Assassinem.” To dla ciebie Jonah albo pan Slade - droczyłam się i wypiłam resztę kawy.- Lepiej będę się zbierać. Powiedziałam mu, że będę u niego o dziewiątej trzydzieści - podskoczył mi żołądek, gdy dotarły do mnie moje własne słowa. - Zadzwoń do mnie, gdy skończysz - posłała mi niegrzeczny uśmiech i puściła oczko.- I chcę szczegóły.

~*~

Jonah - Słyszałeś mnie, Blake. Nie powtórzę się - ścisnąłem nasadę swojego nosa, modląc się o cierpliwość. - Więc powiedz mi to wprost. Sprzątasz swoją kuchnię, bo przychodzi jakaś dziewczyna. Taka prawdziwa i to do twojego domu. Mam rację?- jego ton Perry'ego Mansona słownik sprawił, że zacisnąłem zęby. - Tak, suko. Z wyjątkiem tego, że to nie dziewczyna. To mechanik, który okazał się być kobietą - nie miałem pojęcia, dlaczego w ogóle marnowałem czas, aby to wyjaśnić. Przypomniałem sobie, aby już nigdy nie odbierać telefonów od Blake'a. - Ziemniaczek pieprzony pie-prznia-czek. Boże, jesteś rozdrażniony. Dostałeś okres? Powiem ci coś, złap Midol i ciasteczka i zadzwoń do mnie za pięć, siedem dni - zaśmiał się ze swojego własnego żartu. - Dureń - zamknąłem z trzaskiem drzwi zmywarki i wdusiłem start.

- Tylko stwierdzam fakty. Do ciebie nigdy nie przychodzą laski. To dziwne. - Nowe wieści, dupku. Osoba, która urządziła mój dom była dziewczyną. Moją sprzątaczka też jest kobietą. Teraz nie jest inaczej. - Więc dlaczego sprzątasz swoją kuchnię? Bo jest inaczej. I nie spałem przez całą noc, gdy dręczyło mnie pytanie dlaczego. Za każdym razem gdy zamykałem oczy, to wszystko co widziałem to jej twarz. Zignorowałbym to jako prosty przypadek chcę-cię-przelecieć, ale jeśli była to prawda, to wyobrażałbym sobie inną część jej anatomii. A nie jej twarz. Albo seledynowy kolor jej oczu, który był tak unikalny, że z trudem się w nich nie zatraciłem. Nie wspominając już o sposobie w jaki przygryzała dolną wargę, gdy myślała. A już na pewnie nie sposób w jaki się zarumieniła, gdy ją dotknąłem. - Sprzątam kuchnię, bo jest brudna - po raz rugi wytarłem blat. - Czy to przez mój kopniak kolanem w twoją głowę? Zaszły jakieś uszkodzenia mózgu, które obróciły cię w ciotę? - Jesteś zabawny, wiesz?- mój głos ociekał sarkazmem. - Cieszę się, że tak myślisz. Pokręciłem głowa. - Muszę kończyć. Zobaczymy się na treningu. - Dobra. Daj znać, jak poszła randka. - Nigdy nie odpuszczasz. - Właśnie to powiedziała - jego śmiech zabrzmiał przeraźliwie, więc zakończyłem rozmowę. Wepchnąłem telefon do tylnej kieszeni spodni i skierowałem się do salonu, aby jeszcze się rozejrzeć. To śmieszne. Nigdy nie czułem takiego podekscytowania z powodu dziewczyny od Samanthy Salazar w czwartej klasie. Zrobiłem wszystko, żeby ta dziewczyna mnie polubiła. Nawet zmieniłem styl ubierania i to tylko po to, aby dowiedzieć się, że szukała kogoś, kto odrobiłby za nią prace domowe z matematyki. I robiłem to przez cały rok, zanim się zorientowałem. Właśnie to było w kobietach. Wiedziały, czego chcą i używały swoich ślicznych buziek i klepsydrowych figur, aby faceci się na nie gapili i zaczęli sapać. Potem obdzierali ich ich dumy, czas i kont bankowych. Widziałem to już z milion razy i byłbym przeklęty, jeśli pozwoliłbym, aby coś takiego spotkało właśnie mnie. Raven być może nie była inna. Praktycznie promieniowała niewinnością i wrażliwością. Jestem pewien, że była to gra. Dziewczyna, która wyglądała jak ona nie mogła być aż tak niewinna. Tylko dlatego, że zachowywała się jak żadna dziewczyna, jaką do tej pory spotkałem, to nie oznaczało, że nie była najgorszą z nich wszystkich.

Kurwa. Dlaczego zaprosiłem ją do swojego domu? To z pewnością nie był plan, kiedy pojechałem do garażu. Myślałem, że zaholowaliby Impalę do warsztatu i poczekał, aż Guy by się nią zajął. I wtedy zobaczyłem ją. Sposób w jaki wyszła z warsztatu, kręcąc biodrami i seksem. Miała kombinezon przewiązany w talii, jej ciasny top opinał jej przepyszne krągłości. Musiałem skrzyżować ręce na torsie, aby powstrzymać się od sięgnięcia do niej i przesunięcia palcem po jej obojczyku. Jęk zahuczał w mojej piersi na samo wspomnienie. Sprawiła, że mechanicy byli seksowni. Cholera, nawet zbieranie śmieci przy niej byłoby seksowne. Jej jedwabiste, ciemne włosy były ściągnięte, aby odsłonić jej wdzięczną, długą szyję. Za każdym razem gdy się odwracała, aby spojrzeć na Guya, to widziałem zapowiedź czarnego tatuażu na jej szyi, który ciągnął się na ramię. Ogarnęło mnie pragnienie, aby przesunąć językiem po łagodnym zboczu jej gardła, aby poczuć jej trzepoczący puls pod wargami i posmakować jej oliwkową skórę. Taa, ta dziewczyna była samym kłopotem. Musiałem wyrzucić ją ze swojego systemu, tak jak to zrobiłem z całą resztą dziewczyn z którymi byłem. Po seksie kończyłem. Całkowicie traciłem zainteresowanie. Mógłbym znaleźć nowego mechanika, ale przynajmniej nie leżałbym każdej nocy fantazjując o tym, że mogłem poznać ją lepiej. Chwila, co? Żeby poznać ją lepiej? Nie przypuszczałem, abym kiedykolwiek fantazjował o w pełni ubranej kobiecie. Jasna cholera, Blake miał rację. Zmieniłem się w ciotę. Odsunąłem się od myśli, gdy usłyszałem dźwięk muzyki. Czy to był... Johnny Cash? Podszedłem do drzwi i zerknąłem przez boczne okno. Czarna Chevy Nova ze składanym dachem i białymi felgami zatrzymała się na okrągłym podjeździe przed moimi drzwiami. Słodkie autko. Jeszcze słodszy kierowca. Nadeszła pora, abym wziął się do gry. Siedziała tam Raven, ściskając kierownicę. Rozchyliła usta, gdy wgapiła się w mój dom. Jeden kącik jej ust uniósł się do uśmiechu. Spodobał się jej mój dom. Fala ciepła wypełniła moją pierś. Co do cholery się ze mną dzieje? Minęły minuty, zanim wyszła ze swojego samochodu. Wychyliła się przez wciąż otwarte drzwi. Przetarłem oczy, spoglądając na jej idealnie okrągły tyłeczek. Miała na sobie biodrówki z dżinsu z rozdarciem na kolanie i jasno niebieski top. Uśmiechnąłem się, gdy spojrzałem na jej buty: czarne, niskie tenisówki Chucksa. Była seksowna w tym swoim nieświadomym sposobie, przez co stała się jeszcze seksowniejsza. Kobiety w tym mieście były aż zbyt świadome siebie. Wiedziałem, że były wyjątki. Ale jaka była szansa, że wyjątek, który wyglądał jak potwierdzenie zasady, zamierzał przejść przez moje ściany? Ściany? To znaczy do domu. Cholera.

Płynnie podeszła do drzwi, jakby miała naoliwione stawy. Szła w taki sam sposób jak dziewczyny, gdy wiedziały, że się je podziwiano. Ale Raven nie miała żadnej publiczności. Czy to możliwe, że nigdy tego nie doświadczyła? Lekki wietrzyk rozwiał jej długie, ciemne włosy i przez chwilę poczułem się jak głupkowaty kujon od matmy, który z daleka podziwiał szkolną cheerleaderkę. Zarówno na nią patrząc i o niej myśląc, sięgnąłem do drzwi. Otworzyłem je. Odskoczyła z piskiem, unosząc rękę, aby zapukać. - Wow, przepraszam za to - powiedziałem kiepsko.- Nie wiedziałem, że tu byłaś. Właśnie zamierzałem sprawdzić pocztę - wykonałem ruch, który miałby otworzyć skrzynkę. - Och, nie ma problemu - prawdę mówiąc, to wyglądała na zawstydzoną, co było zabawne, biorąc pod uwagę fakt, że to właśnie ja się wygłupiłem. - Łatwo znalazłaś mój dom?- otworzyłem szerzej drzwi i wykonałem gest, aby weszła do środka. Schyliła głowę, aby zakryć uśmiech swoimi włosami. Nie poruszyła się wystarczająco szybko, dzięki czemu dostrzegłem pocałunek różu na jej policzkach, gdy przeszła obok mnie. Był to ten sam rumieniec, przez który przez całą noc stał mi namiot w bokserkach. - Tak, dziękuję - jej oczy rozszerzyły się, gdy weszliśmy do salonu.- Och, Jonah, twój dom jest taki piękny - mój puls przyspieszył, kiedy wyszeptała moje imię. Przechyliła głowę, gdy wyjrzała za róg, aby zajrzeć do kuchni. - Wygląda na to, że dobrze się zarabia na walkach - ah-ha! A jednak. - Wiesz kim jestem - nie było to pytanie. - Oczywiście, że wiem - przewróciła oczami, zanim na mnie spojrzała.Jesteś „Assassinem” - powiedziała mój pseudonim przesadzonym głosem spikera. Zazwyczaj dziewczyny nie droczyły się ze mną. I ledwie patrzyły mi w oczy. Z trudem powstrzymałem uśmiech, ale jej niefrasobliwy charakter był zakaźny. - Jesteś miejscowym bohaterem. Zmarszczyłem nos na ten przesadzony status. - Nie wiem nic o bohaterach - moje usta rozciągnęły się w pół uśmieszku.- Nie potrzebowałbym do tego peleryny?- peleryny? Gładko. Przez tą dziewczynę czułem się jak zakochany uczniak, a nawet nie próbowałem. Drgnęły jej wargi i zmrużyła oczy w taki sposób, jaki większość kobiet rezerwowała do sypialni. - Cóż, to Las Vegas, Jonah - Boże, jak moje imię dobrze brzmiało na jej ustach.- W Mieście Grzechu wszyscy możemy skorzystać z dobrych facetów jakich mamy, z peleryną czy bez. Najwidoczniej niczego nie wiedziała o mojej reputacji. Nad Jonahem

Slade'em wisiało wiele przezwisk, jednak dobry facet nie był jednym z nich. Normalnie pomyślałbym, że próbowała mi schlebić, ale szczerość w jej oczach zaparła mi dech w piersiach. Zapatrzyłem się w głębie jej zielono niebieskich oczu. Jej grube, ciemne rzęsy zatrzepotały, zanim przesunęła wzrok na moje wargi. Z trudem przełknąłem ślinę, opierając się pokusie, aby dokładnie jej pokazać co dobrego mogłem zrobić moimi ustami. Krew szalała w moich żyłach, z zemstą płynąc na południe. - Wszystko w porządku? Nie, absolutnie nic nie było w porządku. - Taa, oczywiście - zmusiłem się do odwrócenia od jej przeszywającego spojrzenia. Jeszcze jedna chwila patrzenia w te jej oczy i uwielbiałbym ją u jej stóp, błagając chociaż o najdrobniejszy smak jej ust. Musiałem się wziąć w garść, i to szybko. Chociaż moje ciało bardzo jej pragnęło, to nie mogłem uwieść tej dziewczyny. Przespanie się z nią tylko pogorszyłoby sprawę. Ale z całą pewnością stała by się czepliwa i irytująca jak inne. Coś w głębi mnie szepnęło, że nie byłoby to takie złe. Byłoby zabawnie, gdyby taka dziewczyna błagała u mych drzwi. Otrząsnąłem się z wyobrażenia Raven, która błagałaby na kolanach... Na mój nagły jęk Raven zmrużyła na mnie oczy. Nie, dam rade. Przyszła tutaj, aby odnowić mój samochód. Z całą pewnością mogłem być przy niej bez rzucenia jej na podłogę i pożarcia każdego centymetra jej pięknego ciała. Albo przynajmniej mogłem to sobie dalej wmawiać.

~*~

Raven - Może cię oprowadzę? Tak, poproszę. Wszystko się przydało, bylebym oderwała się od jego oczu. Były piwne, ale nie takie, jakie kiedykolwiek widziałam. Brąz w nich był tak jasny, że dostrzegłam ciemnozielone kropki w jego tęczówkach. Ten

dramatyczny kontrast sprawił, że trudno było się nie gapić. - Byłoby wspaniale - z ogromnym trudem zachowałam spokojny głos i powstrzymałam dłonie od drżenia. Nawet mój uśmiech mnie zawiódł. Miałam tylko nadzieję, że był przyzwyczajony do tego, że w jego obecności ludzie się denerwowali i nie zauważył tego, iż byłam gotowa aby wyskoczyć z własnej skóry. Podczas gdy oprowadził mnie po swoim domu, to niekontrolowanie zmierzyłam jego ciało. Chociaż jego dom był niezwykły, to moje spojrzenie ciągle wracało do niego. Jego postawna sylwetka była jeszcze wyższa, niż pamiętałam. Jego ręce były zaokrąglone am gdzie powinny: rękawy jego koszulki napinały się wokół bicepsów. Tak, jakby było wyrzeźbione w marmurze, jego ciało było zbudowane z mięśni i twardych krawędzi. Jego gładka, opalona skóra była bez skazy, z wyjątkiem cudownie kolorowego wytatuowanego rękawa, poczynając od nadgarstka i ciągnąc się do ramienia, gdzie zniknął pod koszulką. Zastanawiałam się, jak daleko się ciągnął. Przez krzywiznę jego ramienia, do jego umięśnionych pleców i do... - Raven?- dźwięk mojego imienia przykuł moją uwagę. - Hmm? Stał przy ogromnych, rozsuwanych szklanych drzwiach, uśmiechając się, jakbym właśnie przegapiła żart. - Straciłem cię na chwilę. Jestem aż tak nudny?- fizycznie był całkowicie mężczyzna, ale jego chłopięce dołeczki i jasny uśmiech sprawiły, że zakręciło mi się w głowie. - Co? och, nie, chodzi tylko o to, że nigdy wcześniej nie byłam w tak wielkim domu - rozejrzałam się. Wow, to miejsce jest ogromne. Powinnam była bardziej zwrócić uwagę na to co mówił.- Jest dużo do ogarnięcia. Lekki grymas musnął jego twarz, zanim zniknął. Co powiedziałam? Byłam wdzięczna, kiedy wrócił jego uśmiech. - Och, cóż, przejdźmy do najlepszej części - wyciągnął ku mnie dłoń.Co ty na to?- spojrzałam na nią, zanim moja własna ręka uniosła się od mojego boku. I niczym bezradny robak, którego ciągnęło do światła, którym był Jonah Slade, chwyciłam go za dłoń. Nie dając mi ani chwili, aby nacieszyć się kontaktem, odwrócił się i wyszedł przez drzwi. Nie byłam przyzwyczajona do bycia dotykaną, zwłaszcza przez kogoś takiego jak on i dopiero po chwili znalazłam swoje nogi. Potknęłam się, lecz na szczęście szybko złapałam równowagę, zanim zauważył. Przeszliśmy przez jego ogromne podwórze. Kątem oka dostrzegłam basen. Mogłabym spojrzeć na niego bezpośrednio, ale nie mogłam oderwać oczu od naszych złączonych dłoni. Jego była ogromna. Moja w porównaniu zdawała się być strasznie mała. Jego dotyk był silny, ale zarazem delikatny. Mógłby w mgnieniu oka zmiażdżyć mi kości, ale jego lekki uścisk po prostu był bezpieczny. Uśmiechałam się jak idiotka. Wspaniale.

Zatrzymaliśmy się przed dużym budynkiem z boku jego domu. - Oto jesteśmy - otworzył drzwi i wprowadził mnie do środka. Nie było światła, ale przez zapach rozejrzałam się w ciemności. Puścił moją dłoń. Naburmuszyłam się z powody straty jego dotyku, do czasu gdy zapalił światło. Zassałam oddech. – O mój Boże, Jonah.

Rozdział 3

Raven Opadła mi szczęka. Wzięłam głęboki oddech. Znajomy zapach benzyny, oleju i gumy uspokoił zdenerwowanie w moim brzuchu. Znalazłam się w swojej świątyni. Garaż Jonaha wyglądał jak ten z magazynu Car and Driver: czarne, metalowe szafki z chromowymi wykończeniami błyszczały w świetle. Rząd za rzędem szuflad o różnej szerokości zapewne zawierał narzędzia, jakie tylko można by sobie wyobrazić. Podłoga była pokryta śliską, szarą powłoką, która była tak czysta, że aż można było z niej jeść. Nie żartował, kiedy powiedział, że pewnie miał wszystkie narzędzia jakich było trzeba. Znajdował się nawet hydrauliczny podnośnik samochodowy marki BendPak. - To niesamowite - szepnęłam do siebie, czując się zrelaksowana i swobodnie.- Dlaczego masz te wszystkie rzeczy?- wciąż się rozglądałam. - To hobby. Lubię szybkie samochody i lubię spędzać tu czas. Chodzi o to, że nie mam czasu nauczyć się tajników. - Mogę cie nauczyć - odruchowo wypowiedziałam te słowa. Schyliłam głowę, walcząc ze swoim smutkiem. Obejrzałam się przez ramię, aby dostrzec, że na mnie patrzył. Jego uśmiech sprawił, że spojrzałam na garaż. Nie byłam w stanie na niego patrzeć, gdy się tak uśmiechał. I właśnie wtedy zauważyłam samochód, którym wczoraj przyjechał do warsztatu. Przyjrzałam się bliżej. Obeszłam go, przyglądając się każdemu składnikowi czterdziestu calowych opon Pro Comp po kratkę RBP. Mogłam

przysiąc, że te autko wyglądało tak, jak warczało. Wchodząc w głębiej w coś, co zdawało się być garażem na dziesięć samochodów, dostrzegłam szarą bestię, przez którą serce zaczęło mi szybciej bić. - To Camaro z '68 - powiedziałam samochodowi. Jonah wyłonił się za mnie, aby stanąć u mojego boku. Wpychając dłonie do kieszeni, skinął głowa. - Muszę ją naprawić. Kupiłem ją od kolesia z Arizony - obeszłam ją, przesuwając palcem wzdłuż jej szarego lakieru, który był bez skazy.- Jaki silnik? Nie odpowiedział od razu, ale jego oczy pociemniały w taki sposób, że poczułam je w głębi swojego brzucha. - 572 big block. Gwizdnęłam cicho. - Cholernie spektakularnie - zrobiłabym niemal wszystko, aby zajrzeć pod maskę i odpalić tą dziecinkę. Mogłabym się założyć, że ryczała jak... Coś złowrogiego zwróciło moją uwagę. Sięgnęłam do tego ręką, wyciągając oskarżycielsko palec. - Harley Blackline!- mój głos rozbrzmiał echem w pomieszczeniu, pozwalając mi usłyszeć zawstydzenie w swoim piskliwym wybuchu. Byłoby zupełnie inaczej, gdybym nie była tak blisko kolekcji Jonaha. - Też lubisz motocykle? - Harleye. Nie wiem jak nimi jeździć, ale moc, która kryje się za tymi dziecinkami zasługuje na podziw każdego - zachichotał i wepchnął dłonie w kieszenie.- Kiedyś wezmę cię na przejażdżkę. Przejażdżka na Harleyu z Jonahem Slade'em? Jego niesamowite ciało między moimi kolanami, gdy opierałabym dłonie na jego kaloryferze? Tak, poproszę. - Dobrze. Uśmiechnął się do mnie szerokim uśmiechem, który zapierał dech w piersi. - Chodź. Impala jest tam - poszłam za Jonah, wpatrując się jak jego dżinsy poruszały się z każdym krokiem jego długich nóg, gdy poprowadził mnie na tyły garażu. Zatrzymał się, przez co niemal wpadłam na jego plecy. Obeszłam go, aby zobaczyć ją: Impalę z '61. Jej klasyczny, niebieski lakier wciąż błyszczał na swoich miejscach, jak stara kobieta, która upierała się, aby pomalować usta czerwoną szminką. Ta stara dziewczynka nie zamierzała się poddać bez walki. Przyjrzałam się uważnie jej ramie i oceniłam ile pracy trzeba było w nią włożyć. Na zewnątrz było zaskakująco mało do roboty, biorąc pod uwagę kilka plam rdzy na nadwoziu. - Och, Jonah, jest piękna - spojrzałam na kierownicę, zauważając, że wycieraczki były do wymiany i zanotowałam w pamięci, aby zamówić nowe reflektory.

Podniosłam maskę i zajrzałam do środka. Silnik potrzebował nowego łożyska i pasków klinowych oraz gruntownego czyszczenia. Ten samochód był stworzony do jeżdżenia. Musiałam go rozebrać kawałek po kawałku, aby zobaczyć, co było do uratowania a co do przebudowy. Jęk za mną wyrwał mnie z zamyślenia. Odwróciłam się, aby spojrzeć na Jonaha, który stał kilka stóp za mną. Dzięki mojej pozycji, gdy tak pochylałam się pod maską, sięgając na jej tyły, wypięłam tyłeczek, który znalazł się prosto przed oczami Jonaha. Gapił się prosto na niego, przez co zapiekły mnie policzki. Wyprostowałam się z prędkością, do której nie wiedziałam, że byłam zdolna, mając nadzieję, że ukryłam zawstydzenie. Gdy znalazłam się tutaj, to moje myśli skupiły się na projekcie, przez co niemal zapomniałam, że tu był. Niemal. - Przepraszam, ja, um... - nie potrafiłam znaleźć słów. Ciepło z policzków przesunęło się w dół mojej szyi. - Lubisz rap?- odwrócił się do pobliskiego blatu. - Co? - Muzykę - Jonah podłączył swój iPod do starożytnie wyglądającego gniazdka i hiphop wypełnił powietrze. Skinęłam ku jego plecom. Nie byłam fanką rapu, ale w tej chwili zgodziłam się na cokolwiek, co oderwałoby ode mnie jego zainteresowanie. - Chodź tu, to pokażę ci gdzie wszystko jest. Odetchnęłam. Dzięki Bogu, że nie sprawił, iż było bardziej niezręcznie niż do tej pory. Zabraliśmy się do pracy po krótkim pokazie jego dostępnych narzędzi. Skupiłam się na zadaniu. Zadawał pytania, chętny do tego, by międzyczasie się czegoś nauczyć. Rozmawialiśmy o naszych pracach i znajomych, wpadając w komfortową rozmowę. Zrobiliśmy sobie przerwę kilka godzin po pracy nad silnikiem. Jonah wyciągnął dla mnie zakręconą wodę z mini lodówkę. Bez wątpienia był to najbardziej wypasiony garaż w jakim kiedykolwiek byłam. Spróbowałam odkręcić swoją wodę. - Więc powiedzmy sobie wprost. Trenujesz każdego dnia, pozwalasz swoim kumplom skopać sobie tyłek i przyjmujesz każdą walkę jaką możesz i to wszystko dla jakiegoś wielkiego, brzydkiego pasa?- spróbowałam podsumować 101 lekcji UFII, które dał mi Jonah. Otworzył szeroko oczy i opadła mu szczęka. - Nikt jeszcze nie skopał mi tyłka. Śmiejąc się z jego obrony, znowu spróbowałam odkręcić wodę. Wskazał na mnie, abym podała mu butelkę. - Daj, ja to zrobię. Z łatwością odkręcając upartą nakrętkę, oddał mi ją z powrotem. - Poluzowałam ją dla ciebie - wzięłam duży łyk, mając nadzieję, że

ukoję walący puls. - Oczywiście, że tak. - Dobra, ale pas naprawdę jest brzydki. Co z nim robisz, gdy już go otrzymasz? Na przykład, no nie wiem, zakładasz go na kolację, czy nosisz po domu? Albo pozujesz w nim do reklam z bilbordu?- oceniając po lekkim różowym kolorze na twarzy Jonaha na wspomnienie jego reklam, mogłam się założyć, że często żartowano z tego powodu. - No wiesz, może mówi ci coś czarno białe zdjęcie z tobą i twoim pasem na piaszczystej plaży na reklamie koktajlu proteinowego z bilbordu?- ukryłam uśmiech, wciągając wargi między zęby, przyglądając się z fascynacją zawstydzeniu Jonaha. Szybko doszedł do siebie i zmrużył na mnie oczy. Zaczęłam się martwić, że go obraziłam, jeżeli na jego twarzy nie pojawiłoby się rozbawienie. - Ha, ha, ha. Bardzo zabawne - burknął. - No co? Pozujesz, prawda?- droczyłam się, robiąc swoją najlepszą minę w stylu Dereka Zoolandera4. Biorąc wdech, przeczesał dłonią włosy i schylił brodę. Unosząc z powrotem głowę, spojrzał mi w oczy. - Tak. Mam sponsorów, dla których pozuję. Zadowolona? Wciąż się uśmiechałam. - Myślisz, że to zabawne, taa? - Cóż, tak, owszem. Nie zrozum mnie źle. To nie to całe pozowanie jest zabawne. Tylko ta mina na twojej twarzy, gdy mówię, że pozowanie jest zabawne - dostrzegłam, że coś błysnęło w jego oczach, gdy przechylił głowę. Potem, ku mojemu zaskoczeniu, zgiął palec i wytarł smar w mój policzek. - Proszę. A to jest zabawne? Patrzyłam w ciszy w jego stronę. Zanurzyłam cztery palce w puszkę ze smarem i uniosłam je. - Pójdziesz na dno, Slade - rzuciłam się na niego i wytarłam je w jego szyję. Mój instynkt podpowiadał mi, abym była ostrożna, przypominając mi, że był zawodowym pięściarzem, a ja byłam wiotką, dwudziestu letnią dziewczyną. Ale komfort, jaki przy nim czułam, tłumaczył mi, abym mu zaufała. Zanurzając oba zestawy palców w smarze, posłał mi takie spojrzenie, które mówiło, aby lepiej wzięła nogi za pas. Odwróciłam się do ucieczki, gdy poczułam jak dwie silne dłonie od tyłu owinęły się wokół mojego bicepsa. Z dziewczęcym piskiem zostałam pociągnięta w tył, aż moje plecy natrafiły na pewne ciepło jego piersi. Przełknęłam jęk, który niemal uciekł mi z ust na uczucie jego twardego ciała przyciśniętego do mojej długości. Jego silne dłonie chwyciły mnie za ramiona, rozcierając olej w jednym długim muśnięciu od mojego ramienia po łokieć i rozpalając krew pod moją skórą. 4 Postać w filmie Zoolander z 2001. Grał ją Ben Stiller

- Poddaj się. Nie wygrasz tej walki - powiedział mi do ucha, powodując, że zadrżałam i praktycznie roztopiłam się w jego ramionach. - Doprawdy?- moje pytanie zabrzmiało słabo nawet w moich uszach. Cholera by to wzięła. - Mmm-hmm - wibracja jego niskiego głosu zaszumiała przy moich plecach. Jeżeli prędko nie wywinęłabym się z jego uścisku, to skończyłoby się na czymś głupim, jak na tym, że otarłabym się o niego i zamruczała. Obróciłam się mocno i puścił mnie. Podbiegając do Impali i do puszki ze smarem, nasmarowałam dłonie amunicją i przesunęłam się ku niemu, wyciągając dłonie w ostrzeżeniu. Skinął na mnie palcem i uniósł brew. Znowu się rzuciłam. Goniliśmy się i uciekaliśmy przed sobą, śmiejąc się i rzucając pogróżki, aż brak smaru zmusił nas do zawarcia rozejmu. Nasze ubrania i skóra były pokryte oleistym dowodem naszego szaleństwa. Przy ścianie zsunęłam się w dół, aby usiąść i złapać oddech. Rzucił mi stos szmat i zaczął wycierać swoją szyję i twarz. - Dobra, zabawa na bok. Czyj tyłek musisz skopać, aby dostać pas?wytarłam smar z mojego ramienia. Usiadł obok mnie, wycierając brud ze swoich palców. - Victora Dell Toro. Jest obecnym mistrzem wagi ciężkiej. Nikt nie był w stanie zbić go z tronu - oczywiście aż do teraz - pewność w jego głosie sprawiła, że stwierdził fakt, niż to przewidywał. - Hm. Cóż, powodzenia - zerknęłam na niego szybko i spojrzałam mu w jego piwne, ogniste oczy, które wciągnęły mnie w swój głąb.- Nie żebyś go potrzebował - jego oczy przesunęły się po mojej twarzy i szyi. Moja obrona próbowała zepchnąć mój wzrok na podłogę, ale zatraciłam się w jego spojrzeniu. Świadomość, tak jak ciche wyznanie, przesunęło się między nami, rozpalając moją krew. Zassałam oddech i przegryzłam dolną wargę, aby powstrzymać się od powiedzenia czegoś, czego bym pożałowała, jak pocałuj mnie. Powolny uśmiech rozciągnął jego wargi i rozbłysnęły mu oczy. - Powinnaś przyjść na walkę - sposób w jaki na mnie patrzył rozbudził motylki w moim brzuchu. Przyjść na walkę? Powiedziałabym tak na wszystko, o co by mnie poprosił. - Pewnie, jasne - wciąż na mnie patrzył, ale jego uśmiech stał się szerszy, a dołeczki podkreśliły jego oślepiający uśmiech. - Jest czternastego września w... - Zamknij. Się - moja energiczna odpowiedź zaskoczyła nawet mnie. - Co? Dlaczego?- jego dezorientacja naprawdę mnie ujęła. - Och, nie, to znaczy... zamknij się... w sensie... niemożliwe. Moje dwudzieste pierwsze urodziny są piętnastego września. - Wow, dwudzieste pierwsze. Te wyjątkowe. Pamiętam swoje

dwudzieste pierwsze urodziny - spojrzał na krokwie, koncentrując się.Właściwie to nie - wzruszył jednym ramieniem, uśmiechając się.- Chociaż słyszałem, że były zajebiste - przeczesał włosy dłonią z nieśmiałym uśmiechem, który był całkowicie seksowny. Złożyłam ścierkę ubrudzoną smarem. - Jak dawno temu były twoje dwudzieste pierwsze urodziny? Zmrużył na mnie oczy. - Raven, próbujesz się dowiedzieć ile mam lat? Ciepło uderzyło w moją szyję, rumieniąc mi policzki. - Pięć lat temu. Mam dwadzieścia sześć - zapadła komfortowa cisza.Tak czy inaczej powinnaś przyjść na walkę. Załatwię ci bilet. Możemy się umówić, że będzie to twój wcześniejszy prezent urodzinowy. – Chętnie. Dzięki.

~*~

Jonah Trzydzieści minut treningu z workiem nie pomogło, aby wyrzucić Raven z mojej głowy. Byłem przekonany, że spędzenie z nią czasu tego ranka będzie na moja korzyć. Wierzyłem, że jeśli poznałbym ją lepiej, to okazałaby się taka jak inne dziewczyny. Myliłem się. Od chwili w której weszła do mojego domu, po moment w którym z niego wyszła, skupiła na sobie całą moją uwagę. Zazwyczaj wyłączałem się, gdy kobiety zaczęły gadać, ale ta dziewczyna mówiła takie rzeczy, które chciałem usłyszeć. Mówiła o samochodach, jakby były jej rodziną. Było to urzekające. Jeśli to nie wystarczyło, to wspólne pracowanie było orzeźwiające. Prowadziliśmy luźną rozmowę i nie czuliśmy się skrępowani w ciszy, jakby była jednym z chłopaków - cóż, jednym z chłopaków z opakowaniem super modelki. Cholera. Co to było za opakowanie. Nawet

garaż z dwudziestoma stopami wysokości zdawał się być przy niej mały. Nie ważne jak bardzo się odsuwałem, to jej idealne ciało zdawało się być zbyt blisko. Dzięki Bogu, że miałem trening, bo inaczej padłbym na kolana i zaczął prosić, aby zjadła ze mną kolację. Nie było dobrze. Z nadchodzącą walką o tytuł nie mogłem pozwolić sobie na rozproszenie. Może po walce powinienem się wziąć za odnowę. To powinno dać mi nieco czasu, abym o niej zapomniał. A może powinienem się wziąć w garść i przestać się zachowywać jak nastolatek ze stałym wzwodem. Nie mogłem jej teraz zignorować. Obiecałem jej bilety na moją walkę i nie mogłem się wycofać z obietnicy. Zalał mnie komfort, gdy pomyślałem o tym, że spojrzałbym z ringu podczas swojej najważniejszej walki w życiu i zobaczył Raven w swoim narożniku. Nie było dobrze. Któryś z chłopaków powinien mi skopać tyłek za bycie taką ciotą. Ciota czy nie, ciągnęła mnie do niej jakaś niewidzialna siła. Wszystko, począwszy od moich myśli, kończąc na moim kutasie, kierowało się w jej stronę. Czułem się tak, jakbym został porwany przez fale, gdzie dopiero co swobodnie pływałem, a potem poczułem pociągnięcie. Kopałem i machałem rekami, aby dopłynąć do brzegu, podczas gdy coś niewidzialnego ciągnęło mnie w przeciwną stronę. Nie ważne jak mocno płynąłem, to i tak ciągnęło mnie coraz bardziej w głąb morza. Taa, właśnie tak było w przypadku Raven. W jednej chwili byłem wolny, nawigowałem w wodach mojego życia, a teraz czułem szarpnięcie. - Co jest, stary? Gdzie są wszyscy?- Rex zawołał, gdy skierował się maty, aby się rozgrzać. - Zaraz powinni tu być- odpowiedziałem z roztargnieniem, wciąż próbując wyciągnąć głowę z własnego tyłka.- Joł, T-Rex. Przegapiłeś kilka wskazałem na swoją brew i wargę. - Cholera, stary. Dzięki - Rex wyciągnął małą sztangę ze swojej brwi i kółko z wargi, po czym położył kolczyki na ławce. Rozciągnąłem ramiona i przerolowałem szyję. - Gdzie Caleb? - Jest tutaj, obwiązuje swoją kostkę w szatni - Rex wskazał przez ramię w stronę, z której Caleb szedł w stronę mat. - Gadacie o mnie?- Caleb zawołał swoim charakterystycznym, akcentem wiejskiego chłopca, który odbił się od ścian. Owen wyjrzał za niego i walnął go w tył głowy.- Ow, dupek! Owen zignorował zbolałą uwagę Caleba. - Skończyłeś wiązać swoją kostkę, kochanie? Caleb potarł tył swojej głowy. - Lepiej się rozgrzejcie i przegrupujcie na zespoły - nakazał Owen. Był jednym z najlepszych trenerów MMA i kiedy brał się do rzeczy, to z nikim się nie pieprzył. - Suczki, jesteście gotowi na to, abym skopał wam dupska?- Blake

wolnym krokiem zmierzył do mat. Spóźniony. Grupa wymruczała najróżniejsze drwiny i obrazy, zanim połączyliśmy się w pary i zajęliśmy swoje miejsca. Tytułowa walka była kumulacją wszystkiego, na co pracowałem odkąd zacząłem walczyć. Było to największe osiągnięcie w moim życiu. I cholera by mnie wzięła, jeśli jakaś dziewczyna okradłaby mnie z mojego celu. Kiedykolwiek. Kilka godzin treningu i oddychałem z trudem. Pot zrosił moją skórę, udowadniając, że bez wątpliwości ciężko trenowałem. Przywitałem palenie mięśni i powódź endorfin, które rozmyły mi obraz pewnej kobiety. Owen odezwał się w samą porę. - Zróbcie sobie pięć minut przerwy i weźmiemy się za worki. Wszyscy chwyciliśmy za naszą wodę i rozciągnęliśmy się na podłodze. Caleb usiadł obok mnie, wyciągając się płasko na plecach. - U kogo oglądamy mecz w ten weekend? - Nie u mnie - wziąłem łyk wody. - U Jonaha - Owen zdecydował za grupę. Skrzywiłem się na niego i zacząłem rozważać, czy nie zbić go z nóg. - Co kurwa powiedziałeś? Wzruszył ramionami w moją stronę. Blake, który stał, chwycił się za kostkę i zaczął rozciągać swoje mięśnie. - Słodko. Przyniosę pizzę. - Ja skołuję piwo - Rex zawołał za mnie. - Cholera, nie. Powiedziałem, że nie u mnie. Caleb skinął głową w stronę Rexa. - Mecz zaczyna się o trzeciej, więc powinniśmy wpaść o drugiej. - Pieprzone dupki - było tak, jakbym mnie tak w ogóle nie było. Rex stanął tuż przede mną. - Nie zapominaj, że mam koncert tej nocy. Kontrola dźwięku o siódme. Ghost Bar. Po meczu możemy wszyscy pójść do klubu. - Chcecie, abym przyniósł Wii? Caleb założył swoje rękawce, spoglądając od jednego dupka do drugiego, pomijając przy tym mnie. - Och, daj spokój, Vajonah - zacisnąłem pięść na zarozumiały uśmieszek Blake'a.- Boisz się, że ubrudzimy ci kuchnię?- uniósł jedną brew. Spojrzałem na niego groźnie. Jakby nie wystarczyło, że uwziął się na mnie jeden kretyn, to jeszcze wszyscy się na mnie rzucili. - Dobra, niech będzie. Ale bez pizzy. Wrzucę coś na grilla. Nie mogę tak blisko walki jeść takich świństw - pokonany i wkurwiony jak cholera, zapiąłem paski rękawic. - Jeśli będziesz się kręcić przy grillu, to wezmę ze sobą Nikki. Przygotuje nieco zdrowego żarcia w kuchni i posiedzi sobie przy basenie - żona Owena była dietetyczką i wymiatała w kuchni. Sam ten fakt sprawiał, że to wszystko było tego warte. - Brzmi jak plan. Przyprowadzę nieco dziewczyn, aby Nik miała z kim

pogadać - wszyscy znieruchomieli, gapiąc się na Blake'a.- Co?- wszyscy wiedzieli w jakim kobiecym towarzystwie obracał się Blake. Nie byłem zainteresowany bandą napalonych fanek, a Blake podróżował z pieprzonym haremem. Owen spojrzał na Blake'a, uśmiechając się lekko. - To powinno być interesujące. Blake spojrzał z niezadowoleniem na Owena. - To było dawno temu, stary. Wtedy jeszcze nie byliście małżeństwem. - Nie, ale Nikki z pewnością nie doceni faktu, ze twoje suki będą ocierały się o mój sprzęt - Owen zaśmiał się i wzruszył ramionami. - Jak możesz się śmiać?- Blake opuścił ręce do swych boków.- Nik złamała tamtej lasce nos - śmiech Owena odpowiedział na pytanie Blake'a. Skrzyżowałem ręce na piersi. - Nie chcę, żeby po moim domu kręciły się twoje damskie wycieraczki. - Hej, ja też potrzebuję miłości. - Nie więcej niż dwie, Blake. Mówię poważnie - ostrzegłem. - Tak, czaję - zignorował mnie machnięciem ręki. Nie łapał. Przechyliłem głowę, czując jak kącik mych ust uniósł się w uśmiechu. - Powiedz to, Blake. Powiedz, „Obiecuję, Jonah, nie przyprowadzę więcej niż dwóch lasek na twojego grilla.” Blake zmrużył oczy. - Kpisz sobie? Powiedziałem, że rozumiem. - Powiedz to. - Kurwa. Dobra. Nie przyprowadzę na twojego grilla więcej, niż dwóch lasek - Blake zacisnął szczękę tak mocno, że aż zdziwiłem się, że nie pękły mu zęby. Łatwo było z nim zadzierać. - Zapomniałeś o „Obiecuję, Jonah.” Umpf! Powietrze uleciało mi z płuc, gdy Blake spróbował powalić mnie na matę... bezskutecznie.

Rozdział 4

Raven Nastąpił trzeci dzień podczas pracy nad Impalą: a dokładniej mówiąc, to siedemnaście godzin i trzydzieści osiem minut. Liczyłam godziny, które spędziłam z Jonahem nie dlatego, że oznaczałam każdą minutę z nim, zapamiętując wszystko na chwilę, w której skończyłabym tutaj swoje zadanie i abym miała co wspominać z naszego wspólnie spędzonego czasu. Wyciągnęłam silnik i go rozłożyłam. Kawałek po kawałku odkładałam rzeczy, które mogły zostać uratowane, podczas gdy Jonah zdemontował wnętrze. Siedząc na stole warsztatowym, zaczęłam sortować wsporniki silnika. Z tych wszystkich odnowień jakie zrobiłam przez lata, jak do tej pory ten był najlepszy: wysokiej klasy narzędzia do mojej dyspozycji, czyste środowisko pracy, wspaniałe towarzystwo... i widok. Tak jak ten, jaki miałam właśnie teraz. Jonah leżał na plecach na przednim siedzeniu swojego samochodu z głową pod deską rozdzielczą. Jego koszulka przesunęła się w górę, odsłaniając kilka cali jego twardego brzucha. Pasek ciemnych włosów ciągnął się od jego pępka i zniknął pod luźnymi dżinsami. Jego silne nogi były rozchylone w literkę V, aby utrzymać jego ciężar na podłodze. - Ouch, cholera!- uniosłam swój zakrwawiony palec, bardziej martwiąc się, że zaplamiłabym rzeczy Jonaha, niż o swoją ranę. - Wszystko w porządku?- Jonah podniósł się ze swojej seksownej

pozycji i stanął naprzeciwko stołu, zaś troska wykrzywiła jego śliczną buźkę. - Tak, wszystko gra. Głupi zardzewiały uchwyt - przesunęłam rękę, aby włożyć palec do ust, kiedy chwycił mnie za dłoń. - Nie, nie rób tego. Zarazki. Ciepło uniosło się z mojej szyi ku twarzy. - Och, masz rację - potarłam się w czoło, mając nadzieję, że zdołałam ukryć swoje zawstydzenie wolną ręką.- Usta są brudne. Uniósł wzrok od mojego skaleczenia, ale uniknęłam patrzenia mu w oczy. - Nie zarazki z ust. Zarazki z twojej dłoni. Kto wie jakie gówno żyje na tej rzeczy - wskazał na wspornik. Zerknęłam na niego i dostrzegłam jego uśmiech.- Z tego co widzę, to masz bardzo czyste usta - pokazał jeden dołeczek, zanim jego wzrok przesunął się do moich ust. Zwinęłam je, zwilżając je swoim językiem. Moja pierś zaczeła się unosić i opadać, gdy nieprzewidywalny wybuch ciepła zalał moje cało. - Mam coś na to - tembr jego głosu przyciągnął mnie bliżej, aż pochylałam się ku niemu na stole. Mogłam przysiąc, że ten facet za pomocą jednego spojrzenia mógł zaciągnąć do łóżka każdą kobietę. Puścił moją dłoń i podszedł do pobliskiej szafki. Przechylając się do przodu, poderwałam się szybko, aby zachować równowagę. Nie byłam idiotką, jeśli chodziło o pożądanie. Już wcześniej widziałam ją u mężczyzn. Ale nigdy go nie czułam: tej palącej potrzeby, która naciskała na moją pierś; narastającego napięcia, które kotłowało się w moim brzuchu; szybko płynącej krwi w żyłach, która płynęła do mojej głowy z wyobrażeniem jego rak na moim ciele. Pożądanie paliło mi skórę, sprawiając, że zarumieniły mi się policzki. Rozejrzałam się za czymś, czym mogłam się powachlować. - Proszę bardzo - jego głos rozbrzmiał tuż przy moim bok i oparłam się pokusie, aby otrzeć się o niego jak Pies, kiedy trzymałam jego jedzenie. Uniósł moją dłoń, wysyłając rozkoszne ciarki w dół mojej reki. Szybko wcierając maść, owinął mój palec plastrem. Jego dłonie były zaskakujące delikatne w porównaniu z ich wielkością i zaczęłam się zastanawiać, czy wiele kobiet czuło ich delikatność w lepszych miejscach niż na swoich dłoniach. Podejrzewałam, że tysiące. Mój żołądek skręcił się z bolesnej zazdrości. - Jesteś w tym dobry. Podejrzewam, że przy swoim zawodzie musisz się na tym znać. - Taa, wiele razy mnie to spotkało - skończył owijać moją rękę i wyrzucił opakowania. Chciałam mu podziękować za zatroszczenie się o moje skaleczenie. Zajmowałam się sobą sama od tak dawna, że nie pamiętałam, kiedy ostatnio ktoś się o mnie tak zatroszczył. Czułam wdzięczność za jego uprzejmość, że chciałam rzucić mu się w ramiona i go pocałować. Wdzięczność, taa, jasne, właśnie to czuję.

Zamiast tego zmieniłam temat. - Dlaczego zacząłeś walczyć? Byłeś wrestlerem w liceum? Odchrząknął. - Nie, najpierw zacząłem od walk ulicznych. Opierając knykcie na stół warsztatowy, schylił na chwilę głowę, zanim spojrzał mi w oczy. Po raz pierwszy ujrzałam w nich smutek. - Mój tata umarł, kiedy miałem dwanaście lat - te słowa przyszły mu z wysiłkiem, jakby nie był przyzwyczajony do poczucia ich na swoich ustach.Stałem się głową rodziny zanim byłem na to gotowy. Zacząłem w szkole wdawać się w bójki, ciągle wpakowywałem się w kłopoty. Moja mama... urwał, aby obiema rękami przeczesać włosy.- ... śmierć mojego ojca ją zrujnowała. A ja wszystko pogarszałem. Jego ciemne brwi zmarszczyły się, gdy spojrzał za mnie. - Gdy miałem piętnaście lat, to zostałem przyłapany na pobiciu jakiegoś dzieciaka w karku za moim domem. Gliniarz odciągnął mnie na bok i powiedzieli, że jeżeli nie wezmę się w garść, to wyląduję w więzieniu. Powiedział mi, że mógłbym wykorzystać swój gniew, aby poprawić swoje życie - pokręcił głową z tęsknym uśmiechem.- W tamtej chwili nie miało to dla mnie sensu - ostatnie słowa wymruczał pod nosem. Stał obok mnie pod względem fizycznym, ale jego oczy wpatrywały się w dal. - Dał mi adres do Boys' Club, powiedział mi, że uczyli tam karate, jiujitsu, boksu - takich rzeczy. Ja widziałem to tak, że bicie ludzi nie dawało nic innego, oprócz tego, że moja mama płakała. Więc równie dobrze mogłem przyjąć jego radę - wzruszył ramionami i spojrzał mi w oczy, nie wyglądając już na zmartwionego. Przyglądał się mojej twarzy. - Przykro mi z powodu twojego taty. Musisz naprawdę za nim tęsknić znam to uczucie. Chociaż jak mogłam tęsknić za czymś, czego nigdy nie miałam? Pozbyłam się tej myśli tak prędko, jak tylko się uformowała. - Taa, był fajny. Ciężko pracował, ale zawsze znajdował czas, aby pograć ze mną piłkę, albo położyć się na podłogę z moją siostrą i pobawić się Barbie - jego usta wygięły się w ciepłym uśmiechu i jego spojrzenie złagodniało.- Wyobraź sobie, że był wielkim facetem, więc to nie było łatwe zadanie. Ścisnęło mi się serce z docenienia faktu, że Jonah miał dobre wspomnienia ze swoim tatą, nawet jeśli tylko przed dwanaście lat. Fakt, że miał dobre wspomnienia był czymś więcej, niż ja mogłam mieć nadzieję. - Brzmi na wspaniałą osobę. - Bo był. - Jak umarł?- pytanie zawisło w powietrzu, zanim uświadomiłam sobie co zrobiłam. Spuściłam wzrok, natychmiast chcąc to cofnąć. Zapadło między nami milczenie, okradając moje płuca z powietrza. Znając kogoś od trzech dni, ledwie pozwalało na takiego rodzaju wyznania.

- Przepraszam, to nie moja... - Został potrącony przez pijanego kierowcę. Spojrzałam mu w oczy i niemal opadłam do tyłu, gdy dostrzegłam cierpienie w jego oczach. Nie był zły. Miał złamane serce. Zapiekły mnie oczy i z trudem przełknęłam ślinę. - Zginął natychmiast. Byłem taki wkurzony. To wszystko zdawało się być takie niesprawiedliwe. Pomyślałem, że jeśli mogłem kogoś pobić, gdybym sprawił, że cierpieliby tak mocno jak ja, to poczułbym się lepiej - pokręcił głową, biorąc głęboki oddech.- Nie podziałało - dłonie swędziały mnie, aby ukoić go dotykiem, nawet jeżeli miałam chwycić go za dłoń i dać mu znać, że byłam tutaj i to rozumiałam. Według lokalnych mediów, to był facetem, który cenił sobie prywatność. Nigdy nie zdradzał informacji na temat swojej rodziny i życia osobistego. Podzielenie się tym ze mną musiało go kosztować wiele odwagi. Mógł przecież pomyśleć, że mogłabym pobiec i sprzedać jego historię gazetom. Ale zaufał mi. I najlepszym sposobem, aby mu to wynagrodzić, było odwzajemnienie tego zaufania. - Moja mama przeprowadziła się tutaj ze swoimi rodzicami z Kolumbii, gdy miała osiem lat - odchrząknęłam. Byłam zdenerwowana. Opowiedziałam tą historię tylko Eve i Guy'owi. Spociły mi się dłonie i zajęłam je szmatą.Przypuszczam, że przeprowadzili się tutaj z powodu pracy, jakie oferowało Las Vegas. Moi dziadkowie pracowali w MGM, kiedy pożar wybuchnął w jednej z restauracji. W tamtych czasach nie było zraszaczy w tamtej części kasyna. Łącznie z nimi zginęło osiemdziesiąt pięć osób. - Słyszałem o tym pożarze. Nazywają to najgorszą katastrofą w historii Las Vegas. - Tak, o niej mowa. Moja mama miała piętnaście lat. Nie miała tutaj rodziny i nie była legalnie dorosła, więc musiała zamieszkać w domu dziecka. W wieku osiemnastu lat musiała się wyprowadzić, znaleźć pracę i jakiejś miejsce do zamieszkania - wzięłam głęboki oddech, gdy przygotowałam się do ostatecznego ciosu. - Właśnie wtedy spotkała... - bałam się wypowiedzieć jego imię. Jeżeli Jonah dowiedziałby się, czyja krew płynęła w moich żyłach, to pewnie już nigdy by się do mnie nie odezwał. Gdzieś w głębi siebie wiedziałam, że nasz pracownicze relacje w końcu by się skończyły, ale nie byłam jeszcze gotowa, aby z tego zrezygnować. - Skorzystała z pierwszej okazji, jaką mogła znaleźć. - Och, dostała pracę w kasynie jak... - Moja mama jest prostytutką - usłyszenie tych słów na głos było gorsze, niż powtarzanie ich w mojej głowie. Wbiłam wzrok w podłogę, bojąc się spojrzeć w górę i ujrzeć rozczarowanie - albo gorzej, obrzydzenie - w oczach Jonaha. Minęły sekundy. Całkowicie zamilkł. I tyle wyszło z nie stracenia jego

przyjaźni.

~*~

Jonah - Przepraszam, nie zamierzałam tego tak na ciebie wrzucić - zaśmiała się niezręcznie i przyjrzała końcówkom swoich włosów. Czy te słowa padły właśnie z ust tej dziewczyny? Byłem w szoku. Prostytucja była dość powszechna, gdy żyło się w Las Vegas. Było to nielegalne poza licencjonowanym burdelem, ale to nie powstrzymało kilku frajerów od prowadzenia działalności. Ale trudno było mi pojąć, że ta piękna kobieta, tak niewinna i nienaruszona, wychowała się w takim świecie. Pokręciłem głowa. - Nie wiem co powiedzieć. Machnęła lekceważąco ręką. - Nie przejmuj się tym. Rozumiem. Pewnie nie powinieneś obcować z takimi ludźmi jak ja, zwłaszcza gdy nadchodzi twoja wielka walka - odwróciła się od stołu i podniosła swój plecak. Wychodziła? Mój umysł pędził w poszukiwaniu odpowiedniej odpowiedzi, ale najpierw zainterweniowało moje ciało, gdy poczułem szaloną potrzebę, aby ją tutaj zatrzymać. Skierowała się do drzwi i złapałem ją za rękę. - Nie, poczekaj. Nie idź. Milczała stojąc do mnie plecami, spuszczając głowę między ramionami. - Nie chciałem, abyś poczuła się przez to źle lub byś się wstydziła. Po prostu jestem zaskoczony, że ktoś tak niewinny i otwarty jak ty został wychowany przez... - Przez dziwkę - szarpnęła się przy moim uścisku, ale nie puściłem jej. Jeszcze bardziej opuściła głowę.- Po prostu to powiedz, Jonah - ból ścisnął się w mojej piersi na zdemoralizowany dźwięk w jej głosie. Siedziała i słuchała,

jak mówiłem o swojej rodzinie i podzieliła mój ból, ale gdy ona się otworzyła, to potraktowałem ją jak trędowatą. - Słuchaj, Raven, nie jestem w tym dobry... w rozumieniu ludzi i dzieleniem się uczuciami. Kurwa - wziąłem głęboki oddech i zacząłem szukać odpowiednich słów, aby jej od siebie nie odepchnąć.- Uważam, że jesteś niesamowita - jej mięśnie napięły się pod moją dłonią.- To nie ma znaczenia jak zostałaś wychowana, albo przez kogo. Wszystko co się liczy, to to kim teraz jesteś. Odwróciła się do mnie, marszcząc brwi i zaciskając usta w cienką linię. Puściłem jej rękę i wsunąłem dłonie w kieszenie, aby powstrzymać się od chwycenia i pocałowania, aby zetrzeć tą minę. - Ta kobieta, która teraz widzę, jest kimś wyjątkowym. Jej zmarszczone brwi uniosły się, gdy otworzyła szeroko oczy i jej olśniewający uśmiech niemal posłał mnie na kolana. - Dziękuję - mruknęła to słowo szeptem, że poczułem je niemal na swoich ustach. Dzieliła nas jedynie odległość wielkości stopy w tej zgubnej intensywności tego, co właśnie sobie powiedzieliśmy, dając sobie wzajemnie kawałek samych siebie. Balansowałem na krawędzi czegoś wielkiego. Próbowałem się od tego odepchnąć, przedzierając się ku pewnemu gruntowi, kiedy wszystko wokół mnie krzyczało, abym skoczył w przepaść. Moje emocje zawirowały w koktajlu dezorientacji, pragnienie zaś walczyło z instynktem samozachowawczym. Ale w tym wszystkim jedno było pewne. Nie było mowy, abym mógł zapomnieć o tej dziewczynie. Od chwili, w której wyszła z Warsztatu Guy'a, zatonęła głęboko we mnie. Przez ten cały czas szarpałem się walczyłem przeciwko przyciąganiu do niej. Co by się stało, jeśli po prostu dałbym temu spokój? Unikałem tego od dnia, w którym opuściłem dom, nie chcąc być odpowiedzialnym za szczęście i dobre samopoczucie kogoś innego. Ale utknąłem w tych seledynowych oczach, które należały do kobiety, która stała przede mną i zrozumiałem, że oddałbym wszystko za szansę zaopiekowania się nią. Musiałem podjąć decyzję, a wyrzucenie jej z siebie nie było takową: musiałem zmierzyć się ze strachem i spróbować tego związku, albo dać jej odejść. Dalej by żyła swoim życiem, aż pojawiłby się wreszcie ktoś wart jej miłości. Och, nie ma mowy! Zacisnąłem zęby i zaborcza wściekłość ścisnęła mi wnętrzności. Na samą myśl, że pokochałaby jakiegoś dupka z tym swoim wspaniałym ciałem, że łapy jakiegoś innego faceta zaplątałyby się w jej włosach, podczas gdy pożerałby jej usta, to warkot wydobył się z mojej piersi. - Masz chłopaka, Raven?

- Co? Nie!- jej odpowiedź przyszła szybko i defensywnie. Cóż, wielkie za to dzięki. Moje usta wygięły się tak mocno, że aż zabolały mnie policzki. Decyzja podjęta. - Co robisz jutro? Przygryzła wargę i spojrzała na podłogę. - Um... jutro jest sobota. Mam wolne - przysunąłem się bliżej - tak blisko, że poczułem ciepło promieniujące z jej ciała. Przestała oddychać i dostrzegłem w jej oczach pożądanie, którego nie można było pomylić z niczym innym.- Jonah?- sposób w jaki wypowiedziała moje imię, nasycił moją krew podnieceniem i z trudem powstrzymałem się, aby nie przesunąć oczu na tył głowy. - Wpadnij jutro. Urządzam grilla. Chcę, abyś tu była - mój głos brzmiał głęboko i chrapliwie nawet w moich uszach. Nie zamierzałem przyjąć odmowy. Nie mogłem. Chciałem jej, a teraz, gdy przestałem z tym walczyć, to nie mogłem jej dostać wystarczająco prędko. - Dobrze. Uśmiechnąłem się na tą prostą odpowiedź na to, co nie było pytaniem. Dotknąłem dłonią jej twarzy i przesunąłem ją, aby zanurzyć palce w jej włosach na karku. Zamknęła oczy. Ciepło eksplodowało w mojej piersi, zalewając moje żyły i powodując, że serce zaczęło mi szybciej walić. Chociaż bardzo chciałem ją pocałować, to zmusiłem się, aby się odsunąć. - Wracajmy do pracy - odwróciłem się do Impali. Cichy jęk z jej strony dał mi nadzieję. Była tak samo zraniona jak ja. Jeżeli napięcie seksualne było aż tak wysokie, to jaki byłby seks? Zamarłem na strach w swoich żołądku, ciężki i niepożądany. Nigdy nie spałem z tą samą dziewczyną więcej niż raz. Traciłem zainteresowanie chwile po orgazmie. Co jeśli straciłbym zainteresowanie w Raven? Spojrzałem na nią przez ramię. Stała przy stole, przeglądając części silnika. Oderwała wzrok od części i spojrzała na mnie spod ciemnych rzęs, posyłając mi nieśmiały uśmiech. Miałem przejebane.

Rozdział 5

Raven - Whoa, Rave, to właśnie ten. Kup go - Eve wskazała pudrowe bikini na sznureczkach.- Ten kolor podkreśli twoją skórę i uwydatni oczy. Byłam wdzięczna, że Eve zgodziła się na zakupy ze mną i to w ostatniej chwili. Dzisiaj odbywał się grill Jonaha. Po jego improwizowanym zaproszeniu, przez które uśmiechałam się jak idiotka, powiedział mi, abym zabrała ze sobą strój kąpielowy. Namyśliłam się i Eve zgodziła się, że kąpiel w basenie celebryty wymagała nowego stroju. Zapłaciłam kasjerce w butiku i doszłam do wniosku, że cena stanowiła tyle, ile bym zapłaciła za półroczny zapas generalnego jedzenia dla Psa. Żył w śmietniku. Nie miałby nic przeciwko taniemu jedzeniu. Zatrzymałyśmy się w małej kawiarni i zamówiłyśmy latte, kiedy zadzwonił mój telefon. Sprawdziłam dane rozmówcy. Motylki zatrzepotały w moim brzuchu. - O mój Boże, Eve, to on - wyciągnęłam do niej telefon, myśląc, że mogłaby za mnie odebrać telefon. Pracowałam dla Jonaha przez cały tydzień i ani razu do mnie nie zadzwonił. Skąd wziął mój numer? Dał mi swój numer w dniu w którym przyjechał do warsztatu i zapisałam go w telefonie na wypadek, gdybym nie mogła znaleźć jego domu. I dlaczego byłam taka zdenerwowana? Spociły mi się dłonie, sprawiając, że niemal wypuściłam telefon. A może to przez drżenie.

Eve odsunęła się ode mnie, przeganiając telefon kilkoma szybkimi ruchami nadgarstka. - Uch-uh, dziewczyno, nie jesteśmy w podstawówce. Odbierz w końcu ten przeklęty telefon. Wyszłam z kolejki i skierowałam się do stolika na tyłach kawiarni. Usiadłam na krześle, gdy uderzyła we mnie nerwowa energia. Z palcem przyciśniętym do ucha, aby stłumić szum rozmów, schyliłam głowę. - Halo? - Raven, jak leci? Tu Jonah. - Wiem... to znaczy, mam twój numer w telefonie, no wiesz, od pierwszego dnia w którym przyjechałeś do... - Eve walnęła mnie w żebra i pokręciła głową. I dzięki Bogu. Kto wiedział, jak długo bym tak paplała. Jego niski chichot zawibrował w telefonie przy moim uchu, rozsyłając gęsią skórkę po moim ciele. Był seksowny nawet przez telefon. - Racja. Gdzie jesteś? - Jestem na kawie ze swoją przyjaciółką w... - zerknęłam na znak kawiarni. Natychmiast się zarumieniłam, a Eve zachichotała.- W The Bump and Grind5. Znowu się zaśmiał, tak samo nisko i seksownie jak wcześniej, ale tym razem głośniej. - Tylko w Vegas, co? - Tak, Bóg chyba zabanował tutaj Starbucksy - przewróciłam oczami, chociaż nie mógł mnie zobaczyć. - Chciałem się upewnić, że przyjedziesz dzisiejszego popołudnia. - To oczywiste, o czwartej, tak? - Dokładnie. Raven? - Mm-hm? - Zabierz ze sobą Eve. Spojrzałam na Eve, która stała w pobliżu, chłonąc moje każde słowo. Uśmiechnęłam się do niej. - Mam zabrać ze sobą Eve? Dobra, w porządku - jej twarz przełamała się w uśmiechu, gdy uniosła pięść w powietrzu. - Świetnie. Do zobaczenia niebawem. Rozmowa dobiegła końca i spojrzałyśmy z Eve na siebie w niemym niedowierzaniu. - Wracamy do tego butiku - Eve chwyciła mnie za ramię i pociągnęła do drzwi.- Ja też potrzebuję nowego stroju kąpielowego, jeżeli mam poznać „Assassina”. Zatrzymałam się. - Proszę, tylko nie nazywaj go „Assassinem” prosto w twarz. To byłoby 5 Urbandictionary stwierdził, że to inna nazwa do „seksu na parkiecie”. Chodzi o to, że koleś (zazwyczaj zalany i napalony), staje za laską i ocierają się o siebie :O

takie zawstydzające - uniosła jedną stronę swoich umalowanych ust, jakbym właśnie podpowiedziała jej wspaniały pomysł. Och, wspaniale. - Wiesz, pewnie będzie tam kilku samotnych facetów - swoimi oczami zadałam nieme pytanie. Eve była cudowna i przyciągała na siebie całe mnóstwo uwagi facetów, ale jej gust był dziwny. Umawiała się tylko z kompletnymi dupkami. - Zobaczymy - wzruszyła ramionami.- Trzeba by jakiegoś pięknisia, abym się za nim obejrzała - chytry uśmiech rozciągnął jej twarz. Eve miała tajemnicę. Rozejrzałam się, zanim odciągnęłam ją na bok na ławkę. - Kim on jest?- moje podekscytowanie musiało pojawić się na mojej twarzy, gdyż Eve się rozpromieniła. - Och, Rave! Jest niesamowity. Poznałam go w pracy. Przyszedł do restauracji na kolację i jest taki słodki - zrobiła rozmarzoną minę, której nie często widziałam u mojej cynicznej przyjaciółki.- Zaprosił mnie na randkę i się zgodziłam - pisnęła. - To wspaniale. Kiedy będzie ta randka? - Och, dwa tygodnie temu - poczucie winy wypełniło jej głos.- Od tego czasu spędzamy niemal każdy wieczór. Zmarszczyłam czoło. Próbowałam zrozumieć, dlaczego moja przyjaciółka umawiała się z jakimś facetem od dwóch tygodni i dowiedziałam się o tym dopiero teraz. Mówiłyśmy sobie o wszystkim. Zaledwie w zeszłym tygodnie Eve zadzwoniła do mnie o północy, aby powiedzieć mi, że Donny Osmond6 wszedł do jej restauracji i powiedział jej, że była dobrze zbudowana. I od dwóch tygodni trzymała swojego tajemniczego chłopaka w sekrecie? Nie mogło być dobrze. Jej przeszłość podkreślała, że ciągnęło ją do najgorszych typów jakich Vegas miało do zaoferowania: zazwyczaj nadużywali swojej siły ustnie, czasami fizycznie i zawsze emocjonalnie. Tłumaczyłam sobie, że nie znała niczego lepszego. Odkąd dorastała w takim środowisku, to takie musiało być jej wyobrażenie normalności. Ale z całą pewnością nie chciała wieść takiego życia jak jej mama. Odkąd dowiedziałam się, że moja mama jest prostytutką, to biegłam w zupełnie przeciwnym kierunku. Byłam mechanikiem i dziewicą. Nie mogłam bardziej różnić się od jej zawodu. - Przepraszam, że ci nie powiedziałam. On jest... um... ceni sobie prywatność. Powiedział, że nie jest gotów, aby się ktoś o nas dowiedział. Chociaż sprawy mają się całkiem poważnie, więc jestem pewna, że wkrótce go poznasz. - Naprawdę się cieszę twoim szczęściem, Eve - ból w moim głosie 6 Donny Osmond, właściwie Donald Clark Osmond (ur. 9 grudnia 1957 w Ogden w stanie Utah w USA), amerykański artysta estradowy i telewizyjny. Występował jako wokalista (solo, w duecie z siostrą Marie i z zespołem The Osmonds), muzyk, aktor i prowadzący programów telewizyjnych (głównie typu talk show).

przeczył moim słowom. Jej uśmiech stał się smutny. - Hej, przepraszam. - W porządku, naprawdę. Zerwała się na nogi i chwyciła mnie za dłoń. - Chodź. Znajdźmy strój dla mnie. To, że oficjalnie nie jestem do wzięcia nie znaczy, że nie mogę się nacieszyć dzisiejszym widokiem. Te chłopaki ciężko pracują dla takich ciał - wstałam i wzięła mnie pod ramię.- Zamierzam okazać im swoje uznanie. Po kilku dodatkowych godzinach wróciłyśmy do mojego domu, aby się odświeżyć. O trzeciej czterdzieści pięć zebrałyśmy się do Jonaha. Wrzuciłam plecak do samochodu Eve i Guy zawołał mnie z otwartych drzwi warsztatu. Zajrzałam do środka przez drzwi samochodu. - Jedna chwilka, dobrze? Zobaczę, czego chcę - pobiegłam do Guya, który stał z Leo i Cane'em, dwoma innymi mechanikami w warsztacie.- Hej, chłopaki. O co chodzi?- ich spojrzenia przesunęły się od mojej szyi po stopy i z powrotem w górę. Nie wyglądali na zadowolonych z tego co zobaczyli. - Dokąd się wybierasz w takim stroju, Ray?- Guy wskazał na moją skromną sukienkę, która zakrywała strój kąpielowy. - Jadę na grilla i imprezę nad basenem - wsunęłam kciuk pod pasek bikini i uniosłam go. Miałam na myśli coś oczywistego. Dlaczego patrzyli na mnie, jakbym miała na sobie surowe mięso? - Na tej imprezie będą faceci?- zaborczy głos Leo nie był ani trochę zaskakujący. Miał trzy córki i pięć wnuczek. - Tak. Będą tam faceci. Cane, najświeższy mechanik w warsztacie, zaśmiał się tak mocno, że aż zatrząsł się jego wielki brzuch. Guy i Leo się nie śmiali. - U kogo ta impreza? I proszę, powiedz nam, że to nie jedna z tych imprez nad basenami przy otwarciu nowego kasyna - powiedział Leo, wpędzając Cane'a w kolejny ryj śmiechu. - Hej, wszystko jest dobrze. Jadę do Jonaha. Nikt się nie zaśmiał. Nie tylko się nie śmiali, ale zamarli. Całkowicie. O nie, to nie mogło być dobre. Guy przerwał ciszę. - Ray, nie bądź głupia. - Nie jestem - zakochanie się w facecie, który z pewnością złamie mi serce? Cóż, może jednak byłam.- Er... spróbuję nie być głupia... um... tak jak powiedziałeś. Ten facet był dla mnie jak ojciec, więc rozszyfrował moją minę. - Masz na sobie sukienkę - tsknął i pokręcił głową.- Znam cię odkąd miałaś czternaście lat i ani razu nie widziałem cię w sukience. Guy pewnie miał rację. Był moim nauczycielem w liceum, a w szkole ani razu nie założyłam

sukienki. Och, chwila. - A co z ukończeniem szkoły?- położyłam dłonie na biodrach, aby wyprostować co niego.- Wtedy miałam na sobie sukienkę. - To była toga na ukończenie liceum. Cholera, miał rację. - Nieważne. To i tak nie sukienka, tylko zakrycie - wygładziłam gładki materiał na swoim brzuchu.- Jest nowa. A teraz, jeśli już... - Naprawdę pozwolisz jej pójść?- Leo skierował swoje pytanie do Guya. - Jest dorosłą kobietą. - A on przeleciał więcej kobiet w Vegas niż Barry Manilow7. - Ray jest mądrą dziewczyna. Ufam jej, że tego nie spieprzy - Guy spojrzał na mnie.- Prawda, Ray?- jego pytanie brzmiało jak ostrzeżenie. Skinęłam głową. - Zadzwoń do nas, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. I nie pij alkoholu. Nie bierz dragów. I cokolwiek zrobisz, to nie pij niczego od obcych i nie zostawiaj swojego napoju bez nadzoru. Jeżeli będziesz musiała się wysikać, to zabierz swój kubek ze sobą - Leo poinstruował, za każdym razem wskazując na moją twarz. - Rozumiem. Mogę już iść? Pokręcili głowami i odwrócili się, aby marudząc wejść do warsztatu. Niemal pobiegłam do samochodu, z uśmiechem na twarzy.

~*~

Jonah Byłem rozdrażniony jak diabli. Wpadłem do siłowni, poszedłem pobiegać, pogrzebałem w Impali i zdawało się, że nic nie pomogło. Musiałem usłyszeć jej głos, więc wreszcie się przełamałem i do niej zadzwoniłem. 7 Barry Manilow, właśc. Barry Alan Pincus (ur. 17 czerwca 1943 w Nowym Jorku) – amerykański piosenkarz i autor tekstów, najbardziej znany jako wykonawca takich utworów jak I Write the Songs, Mandy, Weekend in New England i Copacabana.

Zdawała się być zdenerwowana przez telefon, co był czymś, czego nie widziałem od jakiegoś czasu. W garażu pracowała ze spokojną pewnością doświadczonego mechanika, ale poza garażem była nieśmiała i zdenerwowana. I było to seksowne jak cholera. Raven w ogóle nie była taka, jak dziewczyny, do których byłem przyzwyczajony. Nie była arogancka i zbyt agresywna. Nie próbowała cię nakłonić do uległości. Z nią dostawało się to, co się widziało. Żadnych pokręconych fasad, albo zdesperowanych akcji. Niczego ode mnie nie oczekiwała. Było to orzeźwiające. I z tego powodu dobrze się przy niej czułem. Znałem ją od tygodnia, a już wyrzuciłem z siebie historię o moim tacie jak jakaś dziewczynka podczas nocowania u koleżanki. Słowa, które trzymałem w sobie od lat, po prostu się wylały i zamiast poczuć się słaby przy swoim wyznaniu, to odwzajemniła mi się. Tęskniłem za nią, gdy nie było jej w pobliżu. A nigdy nie tęskniłem za kobietami. Cholera, minęły miesiące odkąd ostatnio widziałem się z mamą i moją siostrę. Nigdy to mi nie przeszkadzało. Raven nie było przy mnie od doby i doprowadzało mnie to do szaleństwa, jakby brakowało mi czegoś cennego. Kiedy była tutaj wczoraj, to byłem zszokowany tym, jak wszystko uległem pragnieniu dotknięcia jej. W pewnej chwili staliśmy tak blisko siebie, że nasze oczy patrzyły w siebie z pożądaniem. Byłem gotów do eksplozji. I wtedy musiała oblizać swoje wargi. Pocałowałbym ją, gdybym wiedział, że byłbym w stanie się powstrzymać. Czułem się tak, jakbym miał ją rzucić na maskę samochodu. Te obrazy zaatakowały moje myśli, wywołując jęk z głębi mojej piersi. Niebawem miała się tu zjawić, a ja mentalnie pieprzyłem ją na swoim samochodzie. Rozbrzmiał dzwonek do drzwi, rozwiewając moje fantazje. Była tu. Poprawiłem swoje spodenki plażowe i rzuciłem się do przodu, aby otworzyć drzwi obiektowi mojej obsesji. Zrzedł mi uśmiech. Owen przepchnął się obok mnie z torbami, co zakładałem, że było jedzeniem. - Ciebie też dobrze widzieć. - Hej, Nik - pocałowałem żonę Owena w policzek. - Jonah, jak się masz?- uścisnęła mnie przelotnie.- Owen, kochanie, zanieś te rzeczy do kuchni - Nikki była stałym szefem kuchni na naszych grillach. Umiała poruszać się po kuchni, więc jej na to pozwoliłem. Owen odłożył torby, a następnie ruszył prosto do baru na podwórzu. Obrócił swój stołek, aby być na wprost sześćdziesięciu calowego ekranu i przełączył na Sportscenter. Dołączyłem do niego na zewnątrz, chwyciłem za piwo i się rozsiadłem. W połowie mojego pierwszego piwa zjawili się Caleb i Rex. Kłócili się, czy San

Diego Padres dostanie się do World Series.8 Owen powiedział, że to będą A's. Ja twierdziłem, że Yankeesi, ale nie przysłuchiwałem się rozmowie. Rozmowę przerwał głos Nikki i kilka innych kobiecych głosów. - Jonah, twoi goście przyszli - zawołała z rozsuwanych drzwi. Jej ogłoszenie uciszyło rozmowę o koszykówce i wszyscy obrócili się, aby zobaczyć kto przyszedł. Jasna cholera. Była to Raven. I miała na sobie sukienkę. Dzięki moim okularom przeciwsłonecznym, moje spojrzenie swobodnie powędrowało po jej ciele. Jej ciemne włosy były splecione z boku, a gruba, czekoladowa linia opierała się na krągłości jej piersi. Zapatrzyłem się na jej biust, doceniając fakt, że sukienka podkreślała jej doskonałą figurę. Zwiewny materiał kończył się nad jej kolanami, odsłaniając jej długie, opalone nogi. Ledwie co zauważyłem blondynkę u jej boku. To pewnie musiała być Eve. Nie mogłem oderwać wzroku od Raven, gdy podeszły do baru. Przepłynęła przez podwórze w ten swój nieświadomy, seksowny sposób. Głęboki jęk z jednego z chłopaków sprawił, że odwróciłem głowę. Patrzyli chciwie na moją dziewczynę i jej koleżankę. Moją dziewczynę? Zapłonęła zaborczość, przez co odszedłem od baru aby wyjść im na spotkanie, skutecznie odcinając widok dziewczyn od gapiących się, drapieżnych kutasów za moimi plecami. - To jakiś żart? - Nie spodziewałem się, że coś takiego nadejdzie. Usłyszałem stłumione głosy za swoimi plecami i zacisnąłem pięści, żeby komuś nie przywalić. - Dziewczyn, ciesze się, że przyjechałyście - byłem pod wrażeniem, że mój głos nie pękł pod ciśnieniem. - Hej, Jonah - Raven przechyliła głowę, wskazując na swoją towarzyszkę.- To moja przyjaciółka, Eve. Eve, to Jonah. - Cześć Jonah - Eve uścisnęła mi dłoń i rozejrzała się po podwórzu.Ładnie tu. - Dzięki. Chodźcie. Przedstawię was chłopakom. Nakierowałem dziewczyny przed siebie, aby położyć dłoń na dolnej części pleców Raven. Był to drobny gest przed chłopakami, który mówił chłopakom, że była moja. Mogłem zrobić to, albo wpakować język do jej gardła na oczach wszystkich, a coś mi podpowiadało, że jeszcze nie była na 8 World Series – mecze finałowe ligi MLB, o które walczą zwycięzca National oraz American League. World Series gra się od 1903 , a pierwszym zwycięzcą byli Boston Americans. World Series rozgrywane są najczęściej w październiku, po eliminacjach oraz mistrzostwach obydwu lig. Gra się do 4 wygranych meczów - zasada best of 7 (oprócz lat 1903, 1919, 1920, 1921, gdy grano do 5 zwycięstw). Najczęściej bo aż 27 razy, triumfował zespół New York Yankees.

to gotowa. Ruszyła do przodu. Jej delikatny gruszkowy zapach wypełnił moje płuca. Przygryzłem wargę, gdy pożądanie zalało mój umysł. Paliły mnie palce, aby zanurzyć się w jej włosach i przyciągnąć ją do siebie. Położyłem dłoń u nasady jej kręgosłupa, blisko tyłeczka i niemal się potknąłem. Tam, u dołu jej oliwkowej skóry znajdował się tatuaż, który nawiedzał mnie od dni. Stado czarnych ptaków zdobiło jej ramię, znikając pod jej sukienką. Biorąc pod uwagę rozmiar tatuażu, to mogłem stwierdzić, że ptaki zaczynały się na jej biodrze. Ten widok rozbudził we mnie obrazy jej nagiej przede mną. Przesuwając językiem po wardze, wyobraziłem sobie jakby smakowała, gdybym pocałował jeden koniec jej tatuażu, aż do drugiego. Jakby to było poczuć jej skórę, ciepło, miękkość i słodkość przy moich wargach. Już zrobiłem się twardy jak kamień, a jeszcze nie zobaczyłem jej w bikini. Podszedłem do chłopaków, próbując uspokoić moją szalejącą potrzebę. - To mój przyjaciel, Owen - Raven przesunęła swoje okulary na czubek głowy.- Ten z kolczykami to Rex, a ten, który wygląda jakby właśnie zeskoczył z traktora w Idaho to Caleb - kiwała głową przy zapoznaniu.- Chłopaki, to Raven i jej koleżanka, Eve - przyglądałem się z bliska, jak moi kumple zmierzyli dziewczyny. Było widać, iż uznali je za atrakcyjne. Ale nieco za długo gapili się na Raven. - Cholera, dziewczyno. Masz niesamowite oczy - obserwacja Owena sprawiła, że reszta chłopaków przytaknęła w pomrukach. Znajomy rumieniec zabarwił jej policzki. - Dziękuję. Miło was wreszcie poznać. - Wreszcie?- cholerny uśmiech Rexa rozciągnął się przy jego kolczyku w wardze.- Od kiedy widujesz się z Jonahem? Raven spojrzała na mnie, otwierając szeroko oczy. - Och, nie widujemy się... er... pracujemy... - Czego chciałybyście się napić?- przekierowałem rozmowę i uśmiechnąłem się na ulgę, którą dostrzegłem na twarzy Raven. Dlaczego czułem się tak, jakbyśmy ukrywali jakiś głęboki, mroczny sekret? - Woda byłaby świetna - odpowiedziała Raven i Eve przytaknęła. - Lubicie baseball?- większość dziewczyn nie byłaby zainteresowana, ale z drugiej strony, to większość dziewczyn nie było mechanikami. - Baseball?- Raven zmarszczyła nos i potrząsnęła głową. Jest cholernie słodka. Wskazałem na leżaki przy basenie. - A może chciałybyście złapać nieco słońca? Spojrzała na dwa leżaki i zerknęła na Eve. Uśmiechnęły się. - Tak, poproszę - zaprowadziłem je do leżaków i ręczników, ustawiając leżaki na tyle blisko, abym mógł podziwiać Raven i abym mógł łatwo chodzić od nich do meczu.

Ze świeżym piwem w ręce, rozluźniłem się przy barze i skoncentrowałem się na meczu. Jak do tej pory było dobrze. Miałem dziewczynę, randkę, w moim domu. Chłopaki okazali szacunek. Dziewczyny śmiały się i rozmawiały ze sobą swobodnie. Co mogłoby pójść nie tak? - Rozkręcimy tą imprezę, skurwysyny! O cholera. Blake.

Rozdział 6

Jonah Zmrużyłem oczy na dźwięk jego głosu i z całej siły powstrzymałem się, aby w coś nie walnąć. - Pieprzcie mnie - szepnąłem cicho. Blake nie był sam. Przyprowadził ze sobą trzy dziewczyny. Dwie z nich już wcześniej widziałem. Jedną z nich była rudowłosa striptizerka, a drugą była blond włosa striptizerka z którą przespałem się tydzień temu. Dziewczyny z którymi sypiałem nie przychodziły tutaj. Nigdy. Co do diabła Blake sobie myślał? Oparłem głowę na dłoni. Cholera. Blake nie wiedział, że się z nią przespałem. Był zbyt zajęty sprawdzeniem migdałków rudej, dy wyszedłem z klubu. - Jonah - Blake podszedł do mnie, obejmując rękami po jednej dziewczynie.- Pamiętasz Selenę - wskazał brodą na dziewczynę o jasno rudym kolorze włosów.- I Candy - wskazał na blondynkę. Miała na imię Candy. Typowo. - A ta urocza dama to Fiona - wskazał na ciemnowłosą dziewczynę, która wcisnęła swój gigantyczny biust w ciasny top. Nie musiałem się martwić, że utonęłaby w basenie. Candy wyślizgnęła się spod ramienia Blake'a i przysunęła się do mnie. Zbyt blisko. Wyprostowałem się ze swojej schylonej pozycji przy barze, aby zyskać niego przestrzeni.

- Miło cię znowu zobaczyć, Jonah - jej białe ząbki zatopiły się w jej pulchnej, dolnej wardze. Przeszła się palcami po mojej piersi, aby chwycić nimi za mój kark. Drugą dłoń położyła płasko na moim brzuchu. - Candy, nie dotykaj mnie - rozkazałem cicho, aby uniknąć zrobienia sceny przed Raven. Ucieszyłem się, gdy zobaczyłem ją pogrążoną w rozmowie z Eve i Nikki, która dołączyła do nich przy basenie. Candy podążyła za moim spojrzeniem i prychnęła na widok Raven. - Ach, rozumiem - spojrzała z powrotem na mnie i odsunęła rękę od mojej szyi, upewniając się, że wbiła paznokcie w moją skórę.- Świeże mięsko - spojrzała jeszcze raz na Raven, zanim odwróciła się na pięcie. Jej krótka, ciasna spódniczka wyglądała bardziej jak pasek, gdy zakręciła tyłkiem.Wrócisz. Nie będziesz mógł wiecznie żyć beze mnie - jej pomocnice zapiszczały ze śmiechu i spojrzałem ze złością na Blake'a. Pokręcił głową i uniósł ręce w powietrze, mówiąc bezgłośnie: - Nie wiedziałem. Nie byłem zaznajomiony z chorym uczuciem, które gryzło mi wnętrzności. Po nienawistnym spojrzeniu, jakie Candy posłała Raven, nie było mowy, aby nie wygadała się o naszej wspólnie spędzonej nocy. Moja reputacja nie była tajemnicą, ale potwierdzenie tego było niepokojące. Nie powinno to mieć znaczenia, ponieważ przespałem się z Candy zanim poznałem Raven, ale fakt, że Raven dowiedziałaby się o takich intymnych szczegółach mojej seksualnej przeszłości nie powodował komfortu. Chciałem, aby widziała mnie jako kogoś wartego. I spanie z kim popadnie, zwłaszcza przy córce prostytutki, nie robiło ze mnie idealnego materiału na chłopaka. Właśnie tego chcę? Zostać jej chłopakiem? Na tą myśli, Nikki podeszła do nas z Raven i Eve. - Blake, widzę, że przyprowadziłeś rozrywkę - Nikki uśmiechnęła się niezbyt przyjaźnie. - Och, daj spój, Nik. Nie nienawidź gracza, nienawidź gry - Blake zaśmiał się i napięcie w Nikki zwiększyło się. Raven i Eve spojrzały szeroko otwartymi oczami to na jedno to na drugie. Owen zszedł ze swego stołka i chwycił swoją żonę za dłoń. - Nik, kochanie. Do środka. Teraz - pozwoliła na to, aby ją zaprowadził, ale zdążyła jeszcze posłać striptizerkom mordercze spojrzenia, zanim zniknęła z zasięgu wzroku. Blake podążył za Nikki, która zniknęła w domu, zanim spojrzał na Raven i Eve. Odsunął się od swoich ranek. - Kogo my tu mamy? Jego zarozumiały uśmieszek dupka sprawił, że dziewczyny zachichotały. Pieprzony Blake.

Wywarczałem szybkie przedstawienie ich sobie. - Miło mi cię wreszcie poznać - Raven wyciągnęła ku niemu dłoń. Wskazała na mnie ręką, którą wciąż trzymał Blake.- Jonah wspominał o tobie. Zapiekły mnie oczy na widok ich połączenia. Próbowałem wymyślić powód, dla którego powinien ją puścić, aby przy okazji nie złamać jej ręki. - Raven. Dlaczego wcześniej się nie spotkaliśmy?- Blake oderwał wzrok od Raven i zmrużył oczy na mnie. Raven przysunęła się ku mnie. Ja posłałem Blake'owi mordercze spojrzenie. Złapał przesłanie i puścił ją. Mądrala. - Raven pomaga mi przy Impali. Blake odrzucił głowę do tyłu, rycząc ze śmiechu. Raven zesztywniała u mojego boku. Objąłem jej ramiona i przycisnęła się do mnie lekko. Jej ciało zdawało się być takie małe i delikatne pod moim ramieniem. Intymność jej nagiego ramienia przy moim równie nagim torsie sprawił, że przyciągnąłem ją do siebie bardziej. Jej owocowy zapach połączył się z komfortem jej ciała, co uspokoiło mi nerwy. Oparłem się pokusie, aby zanurzyć twarz w jej włosach. - Stary, masz cholernie seksownego mechanika. Co, do cholery?- z powrotem spojrzał na Raven i jego oczy zatańczyły w górę i dół jej działa, przez co dziękowałem Bogu, że wciąż była zakryta.- Daje mi to zupełnie nowego znaczenia co do warsztatów - jego wzrok zatrzymał się na jej nogach.- Ładne nogi, o której godzinie się otwierają? - Uważaj na słowa - zacisnąłem szczękę. Ciepłe, znajome pieczenie zawirowało mi w głowie. Odruchowo ścisnąłem dłonią ramię Raven. Cisza zawisła w powietrzu, gdy wszyscy patrzyli to na Blake'a to na mnie. Nawet Siostry Striptizerki przerwały swoje nieprzyjemne paplanie. Blake skupił się na mnie, unosząc pytająco brwi. Cichy chichot przerwał ciszę. Jak na zawołanie, wszystkie pary oczu przesunęły się do Raven. - Dzięki za komplement, Blake - Raven wciągnęła wargi między zęby, a jej twarz poczerwieniała od wstrzymywanego śmiechu. Szum w mojej głowy powoli się wycofał. - Jonah nie powiedział mi, że jesteś taki zabawny - przegrała tą walkę i parsknięcie śmiechu uciekło jej z ust. Melodyczny dźwięk jeszcze bardziej ukoił moje nerwy. Rozległy się za mną szepty, ale nie usłyszałem żadnego słowa. Wciąż próbowałem pojąć co właśnie mnie trafiło. Nigdy nie byłem zaborczy w stosunku do dziewczyn. A właśnie byłem sekundę od przypierdolenia mojemu kumplowi. Raven i Eve wróciły do swoich leżaków, a ja skinąłem brodą na Blake'a. Odpowiedział prawdziwą formą Blake'a, czyli zarozumiałym uśmiechem i machnięciem środkowym palcem. Siostry Striptizerki ruszyły do leżaków, szepcząc do siebie. Rozluźniłem się, gdy dostrzegłem, że zdecydowały się usiąść po przeciwnej stronie niż

Raven i Eve, które stały przy barze skierowane plecami do swoich leżaków. Cholera, potrzebne mi było piwo. Wszedłem za bar, gdzie chłopaki zgromadzili się przed telewizorem. - Co do cholery miało to być?- Blake wrzucił garść popcornu do ust. Potrząsnąłem głową. - Nie wiem. - Niemal zamachnąłeś się na swojego chłoptasia za rzeczy, które mówi każdej dziewczynie jaką spotyka - Rex zaśmiał się i potarł swój kark.- Jeszcze jedno słowo i musiałbym cię z niego ściągać. Przytaknąłem i chwyciłem za piwo. Nie było wątpliwości, że w swojej głowie skopałem Blake'owi tyłek za brak szacunku okazany Raven. - Nie sądziłem, że kiedyś to zobaczę - Owen, który wrócił od swojej żony, nadążył z ostatnimi wydarzeniami.- Nieźle wpadłeś. Wpatrywałem się w Raven w bikini, która ściągnęła sukienkę. Nie zakrywała się, ani nie wciągała brzucha. Odkryła samą doskonałość. Jej oliwkowa skóra błyszczała na słońcu, gdy śmiała się i rozmawiała z Nikki i Eve. Wyglądała tak naturalnie i swobodnie w swojej własnej skórze na moim podwórzu, wśród moich przyjaciół, jakby robiła to od lat. - Hej, Jonah - Owen zawołał, odrywając moją uwagę od dziewczyn.Jest niezłym kawałkiem... W mojej piersi rozbrzmiał głęboki pomruk. Chłopaki wybuchnęli śmiechem. Owen poklepał mnie po plecach. - Ta, wpadłeś, bracie.

~*~

Raven

Stłumione głosy i rytmiczne bębnienie rapu ukołysało mnie do błogiej nieświadomości. Zamknęłam oczy i rozluźniłam się, wygrzewając się w ostatnich promieniach słońca, zanim zniknęło za górami. Wybuchnęły śmiechy mężczyzn. Odwróciłam się i dostrzegłam Jonaha z jego znajomymi oraz jego dołeczki, które pokazały się w szerokim uśmiechu. Zsunęłam okulary przeciwsłoneczne w dół swojego nosa, aby się lepiej przyjrzeć. Przestał się śmiać, ale wciąż się uśmiechał do Owena. Śledziłam jego ruchy, gdy obszedł bar i usiadł na stołku. Mięśnie jego pleców przesunęły się, gdy uniósł napój do ust. Jasno kolorowe tatuaże jego rąk, poczynając od jego nadgarstków do ramion ukazywały, że jeden schodził na jego pierś. Chciałam się im przyjrzeć z bliska, przesunąć po nich dłońmi, gdy przypatrywałabym się sztuce na jego ciele. Zastanawiałam się, czy jego skóra była tak miękka, jak wyglądała. Czy smakowała tak jak pachniała. Cytrusami i przyprawami. - To miejsce jest chore, Rave. Podskoczyłam na dźwięk głosu Eve. Wpychając okulary na noc, poklepałam swoje policzki, aby pozbyć się rumieńca. Eve leżała obok mnie na leżaku, trzymając plotkarski magazyn na swoich udach. - Taa - odchrząknęłam, aby pozbyć się pożądania ze swojego głosu.Zawsze byłam w garażu. Nie miałam pojęcia, że jest tu tak niesamowicie rozejrzałam się. Nowoczesna kuchnia na zewnątrz i bar, telewizor z płaskim ekranem, basen w kształcie laguny, jacuzzi i ognisko. Ale najlepsze w tym wszystkim były leżaki. Były zbudowane na dwie osoby, miały materace królewskich rozmiarów i poduszki przystosowane do zewnętrznych warunków pogodowych. - Jak zejdziecie się oficjalnie, to musisz mnie tu... często zapraszać Eve spojrzała na mnie spod swoich okularów z uśmiechem, który rozświetlił jej twarz. Zmarszczyłam brwi. - Zejdziemy się oficjalnie? - Taa, no wiesz, gdy przyznacie, że na siebie lecicie - wzruszyła ramionami zanim liznęła palec, aby przewrócić stronę. - Jasne. Tylko tyle zdołałam powiedzieć przez szeroki uśmiech. Chociaż bardzo nie chciałam, to czułam coś do niego. Jaka dziewczyna by nie czuła? Nawet kobiety, które przyprowadził Blake, zdawały się wpaść w trans, gdy Jonah był w pobliżu - nie żebym je za to winiła. Naszły mnie mdłości na myśl o Jonahu z inną kobietą. Ich wielkie, wyraźnie medycznie poprawione piersi i napompowane usta zwracały uwagę każdego. - Co tu się dzieje, dziecinko?- Blake przysiadł przy moim biodrze. Było coś w tym facecie, co przekraczało jego superseksowny wygląd zawodnika i niegrzecznego chłopca. Jedna z tych rzeczy by przyprawiła

dziewczynę o zawrót głowy. Jego jasno brązowe, krótkie włosy przyciągnęły uwagę do jego jasno zielonych oczu. Sam jego wygląd wystarczył, aby zostawił za sobą szlak złamanych serc. Ale to jego opanowanie i swobodna postura sprawiały, że był niebezpieczny, jakby jego oczy kryły brudny sekret pod maską z przyjaznym uśmiechem. - Jeśli rzucę monetą, to jest jakaś szansa, że mi obciągniesz? Eve odwróciła się do Blake'a z rozdziawionymi ustami, głośno zamykając swoją gazetę. - Eww, Blake. To obleśne - powiedziałam przez chichot.- Proszę, powiedz, że tak naprawdę to nie działa na dziewczyny. - Chyba widzisz ile ich ze sobą przyprowadziłem na tego grilla. Więc jak myślisz?- spojrzał na Eve.- A może ty, Barbie? Jesteś gotowa na skok nagiej żabki? - Ugh! Idę się czegoś napić. Rave, chcesz coś? - Nie, dzięki. Eve wstała, przy czym Blake nawet nie krył, że gapił się na jej tyłek aż zniknęła za barem. - Czy to przez coś, co powiedziałem?- jego zadziorny uśmieszek podpowiadał mi, że lubił sprawiać, iż dziewczyny czuły się niekomfortowo. Sam fakt, że odzywał się tak do dziewczyn, a te i tak się z nim umawiały, był świadectwem tego, że był strasznie atrakcyjny. Kątem oka dostrzegłam Jonaha przy barze. Obserwował Blake'a i mnie, a przez ciężar jego spojrzenia zaczęłam się nerwowo kręcić na swoim miejscu. Nie chciałam, aby powtórzyła się ta akcja z wcześniej. - Nie powinieneś wrócić do swoich dziewczyn? Nie chcę cię wpakować w kłopoty. Blake spojrzał na dziewczyny, ale szybko zignorował moje obawy machnięciem ręki. - Nie, dobrze się bawią. A nawet jeśli nie, to pieprzyć je - Blake kilka razy przeczesał włosy swoją dłonią. Odwracając lekko głowę, posłał mi swój zarozumiały uśmieszek.- Lecisz na mojego chłopaka?- zapytał tajemniczo. Wsparłam się na łokciach. - Co? Pochylając się ku mnie, spojrzał mi w oczy. - Jonah próbował tam oderwać mi głowę. Chcesz wiedzieć jak często widziałem go w takim stanie, gdy podrywałem dziewczynę, nawet tą z którą zamierzał wrócić do domu? - Ile? Uformował kółko ze swojego palca wskazującego i kciuka. - Zero. Ani razu. Wpatrywałam się w Blake'a, próbując rozszyfrować co mi właśnie powiedział i czy może źle go zrozumiałam. - Jesteśmy tylko znajomymi - na szczęście miałam założone okulary

przeciwsłoneczne, więc nie mógł dostrzec, że moje oczy przeczyły słowom. - Znajomymi, tak?- potarł brodę i wzruszył ramionami.- Doskonale. Pójdę sprawdzić, czy któraś z moich dziewczyn chciałaby dzisiaj zostać z Jonahem po grillu - wsparł dłonie na kolanach, aby wstać. Nie. - Czekaj - odruchowo złapałam go za rękę. Serce waliło mi z paniki. Spojrzał na mnie. - Chcesz mi coś powiedzieć, dziecinko? Lubię Jonaha. Słowa już tam były, ale nie mogłam się zmusić, aby mu je powiedzieć. Co jeśli nie czuł tego samego? Nie byłabym w stanie z nim pracować po takim zażenowaniu. Narażając się tak... Nie, musiałam zachować swoje uczucia tylko dla siebie. Jego przyjaźń zbyt wiele dla mnie znaczyła. I prawdę mówiąc, to jakie miałam szanse u takiego faceta jak Jonah Slade? - Tak, chciałam tylko powiedzieć, że... - puściłam rękę Blake'a i odchyliłam się na leżaku.- Że śmiało. Jonah może umawiać się, er, um, z kim chce - Boże, to zabolało. Blake przyglądał mi przez chwilę, zanim pochylił się do przodu. - Jonah składa się z wielu rzeczy - rozejrzał się wokół basenu, a potem znowu spojrzał na mnie, zanim założył swoje okulary przeciwsłoneczne.- Ale z tego co dzisiaj zobaczyłem, to nie jest wolny - przynajmniej już nie - odszedł, zachowując się tak, jakby był całkiem nieświadomy tego szoku i wstrząsu, jaki po sobie zostawił.- Raven, później możemy zabawić się w Titanica zawołał przez ramię.- Ja krzyknę góra lodowa, a ty pójdziesz na dno. Śmiech wyrwał się z mojej piersi, podsycony przez zawroty głowy spowodowane przez wyznanie Blake'a. Nie był wolny... już nie. Czy Blake miał rację? Było możliwe, że Jonah czuł do mnie to samo? Eve wróciła z baru i usiadła na miejscu, jakie wcześniej zajął Blake. - Wreszcie sobie poszedł. Jest przyjemny dla oka, ale w chwili w której otworzy usta... - pokręciła głową i wzięła łyk wody z butelki.- Dlaczego sądzisz, że jest taki zabawny?- skrzywiła się w stronę Blake'a. - Bo jest. Położyłam się z powrotem, uśmiechając się aż do bólu, co nie miało nic wspólnego z Blake'iem.

Rozdział 7

Raven - Moja kobieta to jednak potrafi gotować - Owen zawołał z drzwi kuchni, gdy wniósł do środka stos brudnych i zdecydowanie pustych talerzy. Nikki wzięła od niego talerze i pocałowała go przelotnie w policzek. - Dziękuję, kochanie. A teraz wynoś się stąd, zanim zagonię cię do pracy - ta dwójka wyglądała jak sławna para Hollywood. Owen miał skórę koloru mokki i krótko przycięte włosy. Jego ciało było podobnej budowy co reszty: było atletyczne, umięśnione i składało się z idealnego połączenia przyciągania i przerażania. Jego szorstka męskość była kontrastem do karmelowej skóry jego żony, jej delikatnych krągłości i długich, falowanych włosów. Klepnął ją żartobliwie w pupę, sprawiając, iż pisnęła i podskoczyła, zaś jej jasno brązowe oczy zabłyszczały. Wrzuciła talerze do spienionej wody. - Dzięki, że pomagacie mi pozmywać, dziewczyno. Zazwyczaj jestem jedyną kobietą w pobliżu, która robi coś więcej, która pokazuje cycki przewróciła oczami na oczywiste odniesienie się do kobiet, które przyprowadził Blake. - Przynajmniej tyle mogę zrobić. Był to jeden z najlepszych posiłków jaki jadłam od długiego czasu. Jesteś niesamowitą kucharką - wypłukałam ogromną miskę, w której jeszcze niedawno znajdowała się sałatka owocowa. - Dzięki. Nieźle się wyszkoliłam, odkąd spędzam z nimi czas. To mnie nie dziwiło. Chłopaki zjedli tyle jedzenia, ile starczyłoby dla małego kraju. Przypuszczałam, że Jonah usmażył całą krowę. - Nikki, gdzie mam je położyć?- Eve zapytała z drzwi, trzymając w

rękach stos talerzy. Jonah wszedł za nią, trzymając w rękach kilka butelek z przyprawami. Podszedł do lodówki i je tam schował. Spojrzałam na niego i niemal ucięłam się w palec mytym nożem. Nie powinno być dla niego legalne, aby tak chodził bez koszulki. Powodował zagrożenie. - Nie musicie tego robić, dziewczyny. Moja sprzątaczka przyjdzie rano. - Jakby nie wystarczyło sprzątanie tylko po tobie, to jeszcze zamierzasz kazać tej biednej kobiecie posprzątać po waszej piątce? Uch-uch - Nikki obróciła się do Jonaha i przegoniła go z pomieszczenia. - Dobra, dobra, już idę - objął Nikki jedną ręką. Przytuliła się do niego z uśmiechem. I wtedy jego spojrzenie napotkało moje. - Ale Nik, nie przemęczaj zbytnio mojej dziewczyny. Musi dbać o te dłonie. Nie może upuścić narzędzi tylko dlatego, że ją przepracujesz - puścił mi oczko i wyszedł. Nikki zachichotała. - Cholera, dziewczyno. Jest wspaniały. Eve zachichotała z rogu, odstawiając czyste naczynia na bok. Nie mogłam uwierzyć, że nazwał mnie swoją dziewczyną! I jeszcze to, jak mówił o narzędziach, które mogłyby się wyślizgnąć z moich rąk. Pewnie, że brzmiała to jak prosta pogawędka z warsztatu, ale sposób w jaki patrzył mi w oczy sprawił, że odniosłam wrażenie, iż mówił o całkiem innym użytkowaniu moich dłoni. Najpierw Blake, a teraz Nikki. Mieli rację? Znali Jonaha o wiele dłużej, niż ja. Czy było możliwe, że czuł coś? Do mnie? Poszłam po resztę naczyń, chcąc już wrócić do Jonaha. W rekordowym czasie posprzątałyśmy kuchnię. - Cóż, dziewczyny - Nikki wytarła dłonie w ścierkę, zanim odwiesiła ją idealnie na wieszak.- Myślę, że zasłużyłyśmy sobie na małe jacuzzi. Chwilę później zanurzyłam się w niebiańskim cieple. Odchyliłam głowę do tyłu, gdy ciepłe pęcherzyki pieścił moje ciało. Każdy wokół siedział w wodzie, albo na krawędzi, zanurzając nogi. Wokół mnie rozbrzmiewały rozmowy. Rozluźniłam się i zamknęłam oczy, gdy cichy jęk uciekł z moich ust. - ... potem powiedz jej, aby połknęła - puenta Blake'a sprawiła, że zachichotała, chociaż nie usłyszałam jego dowcipu. Prychnięcie Eve sprawiło, że roześmiałam się jeszcze mocniej. Czując na sobie spojrzenie, odwróciłam głowę od Eve i Blake'a. Mój śmiech momentalnie zamarł. Zahipnotyzowało mnie znaczące spojrzenie ze strony Jonaha. Nie byłam w stanie oderwać wzroku od jego rozpalonego spojrzenia. Moja krew zagrzała się i zaczęło walić mi w uszach. Tęsknota, głęboka i przepyszna, znalazła dobre miejsce w moim brzuchu. Przez intensywność było trudno mi oddychać, zaś moja pierś unosiła się i opadała w chaotycznym tempie.

Przechylił głowę, gdy jego wzrok przesunął się od mojej twarzy do piersi i znowu w górę. Zassałam dolną wargę między zęby i mój umysł stworzył obrazy, że przysunął się do mnie przez ciepłą wodę. Zaczęłam się kręcić. - Zaraz wrócę - wymamrotałam do kogokolwiek kto słuchał i wyszłam z jacuzzi. Podciągnęłam się i przerzuciłam nogę, aby wyskoczyć. Rozbrzmiał za mną syk, jakby ktoś wciągnął powietrze przez zęby. Odwróciłam się i znalazłam Jonaha z miną, która sprawiała wrażenie, iż cierpiał i czuł coś innego, czego nie mogłam określić. Cokolwiek to było, to sprawiło, że ścisnął mi się żołądek. Naprawdę mocno. Chwyciłam mój ręcznik i skierowałam się do łazienki. Gdy już się w niej znalazłam, to zamknęłam klapę od toalety i na niej usiadłam. Co to było? Powachlowałam swoje płonące policzki. To co to było, to było gorące. I nie miało nic wspólnego z temperaturą wody. Już nie raz się to zdarzyło: patrzeliśmy sobie w oczy i cały świat znikał. Ale dlaczego? Nie mogłam tego wyjaśnić, tylko wiedziałam, że musiał czuć jakieś przyciąganie albo... Boże, co się ze mną działo? Stanęłam przed lustrem i rozpuściłam włosy, przeczesując palcami ich sploty. Było to szaleństwo. Zakochałam się w zawodniku UFII, który pewnie patrzył na mnie i widział pewnie nic innego jak pewny wynik: naiwną dziewczynę, która nabrała się na jego urok i poczuła nieco potrzeby na fizycznym poziomie. Jeśli taka była prawda, to dlaczego nie wykonał żadnego ruchu? Co bym zrobiła, jeśli w końcu by to zrobił? Zacisnęłam usta i ścisnął mi się żołądek. Mając dość gapienia się na swój głupkowaty uśmiech, owinęłam ręcznik wokół pasa i ruszyłam na imprezę. Schyliłam brodę w dół i popchnęłam drzwi, mając nadzieję, że otrząsnęłabym się z tego głupiego uśmiechu, zanim znowu znalazłabym się przy Jonahu. - Raven, tak? Podskoczyłam na dźwięk kobiecego głosu. Blondynka, która przyszła z Blake'iem stała przed drzwiami łazienki. Miała ręce skrzyżowane na piersiach i patrzyła na mnie z niezadowoleniem. Mój uśmiech zniknął. - Tak? Zmierzyła mnie wzrokiem, jakbym była pokryta karaluchami. Wykrzywiła usta w obrzydzeniu. Czułam się tak, jakbym znowu była w liceum. Chciałam się w sobie schować. - Właśnie próbuję zrozumieć, co Jonah chciałby mieć wspólnego z taką brudną małpą jak ty - jej lodowate spojrzenie wciąż mierzyło mnie od bosy stóp po górę bikini.- Kim ty jesteś? Osiemnastolatką? Naprawdę myślisz, że taka głupia dziewczynka jak ty zaspokoiłaby takiego mężczyznę jak on?wzdrygnęłam się na prawdę jej stwierdzenia. Słowa, że był tylko kolegą zapiekły mnie w dole gardła. Coś

podpowiadało mi, że byliśmy kimś więcej niż tylko znajomymi, ale niepewność zamknęła mi usta. Ale miała rację. Byłam niedoświadczona i młoda. Mężczyźni chcieli kobiet, które były pewne siebie i wiedziały jak ich zadowolić. Opadły mi ramiona, gdy pomyślałam o tych wszystkich sposobach, dlaczego nie pasowałam do Jonaha. Może miała rację i wszystko źle zrozumiałam. - Jonah i ja... jesteśmy tylko przyjaciółmi. Jeśli go chcesz, to jest twój mój głos był mdły, a serce spadło w dół jak przebity balon. Przeszłam obok niej tak szybko jak mogłam, aby nie zrobić czegoś głupiego, jak rozpłakać się. Pewny chwyt za mój łokieć zatrzymał mnie w miejscu. W szoku odchyliłam się od blondynki, która była ledwie kilka cali od mojej twarzy. - Jeśli go chcę?- posłała mi nieczuły uśmiech, który podpowiadał mi, że cieszyła się tym, co zamierzała zaraz powiedzieć.- Już go miałam. W zeszłym tygodniu zerżnął mnie do nieprzytomności. Odwróciłam twarz, próbując uciec przed wulgarnością jej słów. - Tak, to prawda. Wykrzyczał moje imię, błagając o więcej - pochyliła się tak blisko, że poczułam alkohol w jej oddechu.- Powiedział, że mam najsłodszą cipkę, jaką kiedykolwiek próbował. Zapiekły mnie oczy i poczułam, jak nadpłynęły łzy. - Zabieraj ode niego swoje brudne łapy. On cię nie chce. Jesteś nikim więcej jak bezwartościowym kawałkiem gówna, on... - Myślisz kurwa, że kim jesteś? Rozwścieczony męski głos przerwał jej monolog. Jednocześnie odwróciłyśmy się do jego źródła. O cholera. - Jonah - szepnęłam jego imię. Zacisnął szczękę i pięści u swoich boków. Jego przerażające spojrzenie nie było skierowane w moją stronę. - Wynoś się z mojego domu - warknął przez zaciśnięte zęby, patrząc groźnie na Candy. - Jonah, kochanie, nie wiem co myślisz, że usłyszałeś - niczym podstępna, mała żmija, próbowała się z tego wycofać.- Tylko przeprowadzałyśmy dziewczęcą pogawędkę - puściła mnie i odgarnęła z ramienia swoje włosy. Jonah spojrzał na mnie i z powrotem na Candy. - W. Tej. Chwili. Się. Wynoś - jego głos drżał ze wściekłości. Candy uniosła głowę i napięła ramiona. Ruszyła do Jonaha, zatrzymując się, aby spojrzeć mu w oczy. - Naprawdę zamierzasz ze mnie zrezygnować?- spojrzała na mnie przez ramię.- Dla tego? Jej odniesienie, że byłam przedmiotem niż osobę, spowodował, że zaczęłam się intensywnie przyglądać swoim stopom.

Jonah warknął jakąś odpowiedź, której nie zrozumiałam. Cokolwiek powiedział, to sprawiło, że Candy się wzdrygnęła i wypadła na zewnątrz. Serce waliło mi w piersi. Zerknęłam spod włosów na Jonaha. Przechylił głowę do przodu, opierając dłonie na biodrach. Usłyszałam, jak wziął głęboki oddech i wypuścił go przez usta, jakby próbował się uspokoić. Spojrzał na mnie z troską wymalowaną na twarzy. - Wszystko w porządku? - Tak - nie byłam w stanie zapanować nad drżeniem w swoim głosie. Podszedł do mnie i splótł palce z moimi. - Chodź. Zaprowadził mnie do łazienki i zamknął nas w niej. Puszczając moją dłoń, oparł się o drzwi. Objęłam swoje ciało rękami, aby się nie rozsypać. Jego twarz nieco się rozluźniła, ale w jego oczach wciąż czaił się gniew. - Raven, jestem ci dłużny przeprosiny. Zrobiłam krok w tył. Przeprosiny? Nie spodziewałam się tego. - Nie, Jonah, nie jesteś mi... - Przespałem się z Candy. Moje ciało znieruchomiało na jego słowa. Zamknęłam rozdziawione usta, zaskoczona jego szczerością. - Um, wiem o tym. Przestąpił z nogi na nogę i potarł sobie kark. - Przespałem się z nią - wziął głęboki oddech.- Dlaczego to takie trudne?- wymamrotał do podłogi, zanim spojrzał mi w oczy.- Przespałem się z nią tydzień temu. O tym też wiedziałam z powodu mało kobiecego wyznania Candy. - Dobrze - tylko na tyle było mnie stać? Dobrze? - Nie zaprosiłem jej tutaj. Nie jestem nią zainteresowany - przez kilka chwil przyglądał się mojej twarzy. - Jonah, nie musisz mi się tłumaczyć... - Jest coś jeszcze - zrobił ku mnie krok. Wciągnęłam głęboki oddech przez nos i wypuściłam go przez usta. Mogłam sobie poradzić z jego jest coś jeszcze? Skinęłam głową. - Nie mogę przestać o tobie myśleć. Tak, mogłam dać sobie radę. Moje policzki zaczęły boleć od zawstydzonego uśmiechu. - Dobrze. Zrobił kolejny krok w moją stronę. - Jesteś inna, niż każda osoba jaką do tej pory spotkałem. Mój oddech przyspieszył, serce zaczęło mi walić i coś zaczęło trzepotać w moich piersiach. - Dobrze. - Chcę być z tobą. To naprawdę się działo?

- Dobrze. Pokonał ostatnich kilka kroków między nami. Objął moją talię i splótł dłonie na dolnej części moich pleców, zmuszając moje dłonie do przyciśnięcia się do jego nagiego torsu. Ciepło jego skóry rozpaliło ogień pod moimi dłońmi i wybuchnął wzdłuż mojego kręgosłupa, rozbudzając moje zmysły. Delikatne wznoszenie i opadanie jego oddechu i rytmiczne bicie serca było ogromne. Moje piersi w bikini otarł się o jego tors. Tarcie sprawiło, że dreszcz przeszedł wzdłuż mych ramion. Przesunął dłońmi po moich plecach, muskając placami moją skórę. Gęsia skórka wyskoczyła na całym moim ciele. Jasny uśmiech rozświetlił jego twarz na moją odpowiedź na jego dotyk. Przymknął oczy. Jego dłonie zatrzymały się po obu stronach mojej szyi i zaczął pocierać moją szczękę swoimi kciukami. Patrzyłam ze zdumieniem, jak jego oczy przesunęły się od moich do moich warg i zatrzymały się na boku mojej szyi. - Chciałem to zrobić od dnia w którym cię poznałem. Pochylając się do przodu, zatrzymał swoje usta oddech od moich. Pochyliłam się ku niemu i zamknęłam oczu, spodziewając się, że poczuję ciepło jego ust. Użył swojego uchwytu, aby przechylić moją brodę w dół i pocałował mnie w czoło. Westchnęłam i rozpuściłam się pod delikatnością jego dotyku. Delikatnie potarł nosem o linię włosów za moim uchem. - Mmm, przepysznie pachniesz - moje palce zacisnęły się przy jego pierś na ochrypły dźwięk jego głosu. Kolejny dreszcz przeszył moje ciało. Ogarnęło mnie ciepło. Przywitałam każde nowe uczucie, każdą delikatną emocję, która przeze mnie przeszła. Zacisnął pieść w moich włosach i odchylił moją głowę do tyłu. Miękkie ciepło jego ust musnęło płatek mojego ucha, a potem szyję, rozsypując pocałunki po moim ramieniu. Zatrzymał się tam, liżąc i skubiąc je zębami. Tarcie jego zarostu na jego brodzie przy moim obojczyku zwiększył doznania. Przycisnęłam do niego moje obolałe piersi, gdy moje kości rozpuściły się pod jego dotykiem. Jego twarde, silne ciało zaakceptowało mój ciężar i jęk uciekł z mojego gardła. Poczułam, jak uśmiechnął się przy mojej skórze. - Podoba ci się, kochanie? Nazwał mnie kochaniem! Cieszyłam się, że nie zobaczył moich oczu, które wpatrywały się w sufit szeroko otwarte z szoku. Jedwabista wilgoć jego rozchylonych ust na mojej szyi spowodowała, że zamknęłam powieki. - Słodka, tak jak wiedziałem, że będziesz - jego oddech łaskotał mnie w skórę. Coś w głębi mnie pękło i za chwilę miało runąć. - Jonah... - mój umysł komunikował się teraz tylko z tym, co od niego teraz chciałam. Jego usta na mnie, ciężar jego ciała, jego dłonie...

Wycisnął ostateczny pocałunek na mojej szyi i podniósł głowę. Z trudem zachowałam otwarte oczy, zwłaszcza gdy nagle zaczęły ciążyć mi powieki. Moje ciało zadrżało od dzikiego pożądania, którego nigdy wcześniej nie czułam. A nasze usta jeszcze się nie dotknęły. - Chcę cię zabrać do środka - szepnął przez mroczny, seksowny uśmiech. - Dobrze. - Odeślij Eve do domu. Zostajesz na noc ze mną. Jego propozycja ugasiła pożar, który szalał w moim ciele. - Chcesz, abym spędziła tu noc?- wkradła się panika. Jego usta uniosły się w kącikach. - Tak, pożyczę ci coś do spania. Próbowałam wymyślić coś logicznego, jakiś powód dlaczego nie mogłam spędzić u niego noc, ale miałam trudności z koncentracją, gdy jego dłonie przesuwały się w górę i dół moich pleców. Jonah Slade zaprosił mnie na noc, a odpowiedź zawsze brzmiała tak. Było tak w kobiecym podręczniku. Jeśli powiedziała nie, to jej członkostwo zostało wycofane, prawda? Jeśli nie, to powinno się tak stać. - Dobrze. Drgnęły mu kąciki ust. - Raven, musisz mi dać coś więcej, niż tylko dobrze - właśnie wyznał, że coś do mnie czuł i poprosił, abym spędziła z nim noc i chciał coś więcej oprócz dobrze? Mój mózg był przeciążony, nie wspominając już o częściach ciała, które zostały rozbudzone po raz pierwszy od... cóż, od zawsze. Mogłyby oszaleć, jeśli wybrałby się do nich w wycieczkę swoimi utalentowanymi ustami. Zaśmiałam się w duchu na myśli, że nie równałam się do ogromnego doświadczenia Jonaha z kobietami ze swoim kompletnym brakiem doświadczenia z mężczyznami. O nie. - Nie mogę uprawiać z tobą seksu - wypaliła, zbyt późno zakrywając sobie usta. Byłam idiotką. Jego oczy zabłysnęły, tańczyło w nich rozbawienie, więc zrobienie z siebie idiotki było całkowicie tego warte. - W porządku. Nie proszę cię, abyś została, abym mógł uprawiać z tobą seks - uniósł jedną brew i uśmiechnął się do mnie, pokazując jeden dołeczek.- Możemy się pocałować? Ciepło wybuchnęło w moich piersiach i w powodzi zalało moją szyję. Wtuliłam twarz w jego pierś, aby ukryć swoje zawstydzenie. - Dobrze. Odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się, tuląc mnie do siebie. Jego dotyk natychmiast ukoił moje nerwy i moje płuca zaczerpnęły pełny oddech. Jego ciepła skóra pachniała kokosowym kremem do opalania zmieszanym z jego

pikantnym, niezwykłym męskim zapachem. Jeszcze bardziej rozluźniłam się w jego ramionach. - Jonah? - Hmm? - Ha ciebie też lubię. Odsunął się na tyle, aby zobaczyć moją twarz i determinacja błysnęła w jego oczach. Pochylił się i wiedząc do czego zmierzał, stanęłam na palcach. Nasze wargi dotknęły się po raz pierwszy w miękkiej pieszczocie. Zastanawiałam się, jakby to było pocałować Jonaha i nawet moje najlepsze fantazje nie były takie dobre. Jego pełne, mocne usta roztopiły się przy moich. Rozchyliłam dla niego wargi, gdy musnął je powoli językiem. Zaczęliśmy się dręczyć w tej pilnej gorączce, gdy pociągnął moją dolną wargę zębami, wpychając język do badania. Jego dłonie chwyciły mnie za włosy, a ja zacisnęłam swoje na jego bicepsach. Pocałunek stał się wymagający, gdy pożerał moje ustach. Jego mięśnie przesunęły się pod moimi dłońmi. Z trudem utrzymałam się na palcach, gdyż jego doświadczone usta sprawiły, że moje nogi dosłownie stały się bezużyteczne. Stanęłam wreszcie na stopach, ocierając się piersiami o jego tors. Puścił moje włosy i chwycił w dłonie moje pośladki, przyciągając mnie do siebie. Boże, co to było za przyjemne uczucie. Z czymś, co zdawało się być wspaniałą propozycją, zakończył pocałunek skubiąc delikatnie i smakując moją dolną wargę. Jego dłonie ścisnęły mnie, zanim przesunęły się w górę i zatrzymały na dolnej części pleców. Pochylił się i pocałował mnie w szyję, zanim spojrzał mi w oczy. Niesamowite. W tej chwili, po tym pocałunku nie był już Jonahem „Assassinem” Slade'em, sławnym bad-boyem. Gdy tak na mnie patrzył, to był po prostu Jonahem. - Nie martw się o dzisiejszą noc - powiedział te słowa w taki sposób, że mogłabym być gotowa na coś więcej, niż tylko całowanie.- Nigdy nie nacisnę na ciebie bardziej, niż chciałabyś się posunąć. Mój żołądek skręcił się z niepokoju. Nawet nie miał pojęcia.

Rozdział 8

Jonah Po mojej rozmowie z Raven w łazience, miałem jeden cel - wszyscy musieli wynieść się z mojego domu. Natychmiast. Z jej smakiem, który do tej pory pozostał mi na wargach, dałem chłopakom do zrozumienia, że impreza dobiegła końca. Teraz było po dziesiątej i pożegnałem ostatnie osoby. Przyglądałem się z werandy jak Raven pożegnała się z Eve. Światło patio rozświetliło jej twarz, gdy roześmiała się mocno z czegoś, co powiedziała Eve. Cholera, jest cudowna. Zawsze wiedziałem, że była piękna, ale gdy znalazłem się z nią sam na sam w łazience z jej drżącym ciałem w ramionach, jej zdyszanymi i jękami i zarumienionymi policzkami, to tylko to potwierdziłem. Idealna. I ten pocałunek. Nie jestem i nigdy nie byłem wielkim fanem całowania. Ale słodkie usteczka Raven, takie delikatne za pierwszym razem, sprawiły tylko, że stałem się zachłanny i wymagający - jeszcze kilka chwil i pewnie bym wybuchnął w swoich spodenkach jak nastolatek. Podeszła do mnie, przewieszając plecak przez ramię, gdy światła samochodu Eve zniknęły z mojego podjazdu. - Chodź do mnie - odgarnąłem jej włosy i pochyliłem się ku niej. Zanim do niej dotarłem, to przechyliła szyję, oferując mi swoje gardło. Cholernie idealna. Zatopiłem się w jednym miejscu: na skrzydle czarne ptaka, który wyłaniał się z nasady jej szyi. Najpierw szybko przycisnąłem tam usta, a następnie posmakowałem wargami smaku jej delikatnego ciała. Zamruczała nisko w gardle i przytuliła się do mnie.

- Lubię twój tatuaż - mój głos przy jej szyi sprawił, że zadrżała. - Ja twoje też lubię. Z trudem się odsunąłem. - Twoja koleżanka nie miała nic przeciwko? - Tak, ucieszyła się, że tu zostaję. Nie cierpi mojego mieszkania i uważa, że nie jest tam bezpiecznie - uniosła postrzępiony pasek od plecaka. - Dlaczego nie miałoby być tam bezpiecznie? Spojrzała na mnie i przewróciła oczami. - Mieszkam w kawalerce. Dobra. To nie brzmiało tak źle. - Gdzie? Wypuściła długi, pokonany oddech. - Tuż przy garażu - przestąpiła z nogi na nogę i wiedziałem, że czegoś nie powiedziała. Przechyliłem głowę i czekałem. Zmrużyła oczy. Zgadza się, kochanie. Jestem tu dla ciebie.- Cóż, tak naprawdę to... - Słucham cię. - Mieszkam nad garażem - wróciła do skubania ramiączka swojego plecaka. Nie. Musiałem się przesłyszeć. - Mieszkasz nad Warsztatem Guy'a? Skinęła głowa. Fala niepokoju zalała moje ciało. - Raven, tam nie ma niczego oprócz magazynów i włóczęgów. Nie ma tam przyzwoitego człowieka w zasięgu dziesięciu mil po zamknięciu warsztatu. Na samą myśl, że była tam sama w czasie nocy i to w takiej części miasta sprawiło, że napiąłem mięśnie. Moja głowa zaczęła sobie wyobrażać te wszystkie rzeczy, jakie mogły się przytrafić niewinnej dziewczynie o tak później godzinie i w takiej dzielnicy. Aleja za warsztatem była idealnym miejscem na popełnienie przestępstwa. W cieniu pewnie czaili się jacyś kryminaliści. Już nigdy nie byłby w stanie spać, wiedząc, że była tam sama. Nie. - Od tej pory zostajesz u mnie - wypaliłem. Jej oczy błysnęły z szoku i rozdziawiła usta. Posunąłem się za daleko. - Co powiedziałeś?- ledwie co zdołała wyszeptać. Przeczesałem dłońmi włosy, próbując zrozumieć co do cholery działo się w mojej głowie. Trudno było mi uwierzyć w moje własne słowa. Naprawdę poprosiłem ją, aby ze mną zamieszkała? Chciałem tej dziewczyny bardziej, niż jakąkolwiek inną. Nie można było temu zaprzeczyć. W mojej piersi rozbudził się instynkt opiekuńczy, coś, czego nigdy nie czułem do żadnej kobiety poza moją mamą i siostrą. - Słyszałaś mnie.

- Jonah, nie zostanę tu z tobą na każdą noc. To absurd. Ledwie mnie znasz. To znaczy... - przyjrzała mi się i nie mogłem nic poradzić na to, że pomyślałem jak jej zszokowana mina dodawała uroku do jej już ślicznej twarzy. - Chcę tylko, abyś była bezpieczna, a nie mogę ci tego zagwarantować, jeśli nie będziesz przy mnie - wziąłem głęboki, uspokajający oddech. Czułem się dobrze. Nie niezręcznie, jak myślałem, że będzie.- A poza tym przez większość poranków pracujesz nad moją Impalą. Zaoszczędzisz pieniądze na benzynie - była to podpucha, ale byłem zdesperowany - to także było dla mnie nowe uczucie. - Jesteś naprawdę słodki, a-ale nie mogę - jej mina się rozluźniła i położyła dłonie na biodra.- Muszę nakarmić Psa - to było interesujące. Nie przypuszczałem, że jakaś dziewczyna, choćby jedna, kłóciłaby się ze mną co do tego, czy miała sypiać w moim łóżku. I powiedziała, że miała psa? - Psa? - Tak. Psa - napięła ramiona i uniosła brodę. Myślała, że zniechęciłoby mnie coś takiego jak nakarmienie jej psa? Musiała poznać mnie lepiej, co zresztą było moim planem, gdybyśmy w końcu skończyli tą rozmowę. - To weź ze sobą swojego psa - wzruszyłem ramionami. - Mam wziąć... ale... ja nie mam psa - zmarszczyła czoło i zwalczyłem ochotę, aby pocałować i wygładzić te zmarszczki. Cholera, naprawdę była słodka. - Powiedziałaś, że musisz nakarmić swojego psa. - Racja, Psa. Mojego kota. Cóż, to nie mój kot. To kot, który żyje w alejce. Wciągnąłem usta między zęby, aby powstrzymać się od śmiechu. - Wyjaśnijmy to sobie. Karmisz kota z alejki, którego nazywasz Psem i właśnie dlatego nie możesz u mnie zamieszkać. - Dokładnie - uniosła ręce, jakbyśmy właśnie dokonali odkrycia tego wieku. Przegrałem walkę ze swoją śmiechem i niemalże go podwoiłem. - Bez wątpienia jesteś najbardziej zabawną dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem, Raven... uch... - znowu ku temu zmierzałem.- Jak masz na nazwisko? Zrzedła jej mina i zbladła. Powiedziałem coś nie tak? Przygryzła dolną wargę. Mój śmiech zamarł i instynktownie wziąłem ją w ramiona. - Kochanie? Wszystko w porządku? Odetchnęła i oplotła moją talię swoimi rękami. - W porządku. Tylko wytrąciłeś mnie z równowagi - objęła mnie mocniej, gdy ją do siebie przytuliłem.- Domyślam się, że prędzej czy później i tak się dowiesz. Co do diabła? Co takiego złego mogło być w jej nazwisku?

Podejrzewałem, że mogło ono brzmieć Manson lub Bundy. - Morretti. Moje pełne imię to Raven Morretti - jej słowa były otępiałe i bez życia. Morretti? Spojrzałem za nią, przeszukując ciemność. Dlaczego to nazwisko... Jasna cholera! Dominick Morretti. Najbardziej niesławny alfons Las Vegas. I jej matka była prostytutką. To wszystko miało sens. Nie tylko widziałem go we wszystkich wiadomościach, ale tak właściwie to osobiście poznałem tą szumowinę. Widziałem go na naszych wszystkich walkach, gdzie rozsyłał swoje dziewczyny. Próbował nas nakłonić, abyśmy wydali nieco kasy za spędzenie nocy z dziewczyną Morretti'ego. Raven w ogóle go nie przypominała ze swoimi ciemnymi włosami i oliwkową skórą, ale te oczy. To zdumiewające, że wcześniej ich ze sobą nie połączyłem. Kolor był tak unikalny, ale podczas jej wyglądały jak chłodne karaibskie wody, to jego groziły śmiercią przez utopienie. Moja mama zawsze powtarzała: „Oczy są oknami do twojej duszy”, a patrząc w oczy Dominicka Morretti'ego było wiadomo, że on takowej nie posiadał. - Jonah?- jej ręce napięły się wokół mojej talii. Musiała wiedzieć, że znałem jej ojca. Każdy w mieście wiedział kim był jej ojciec. Nie tylko prowadził największy okręg prostytucji w stanie, ale także był właścicielem połowy nieruchomości w mieście. A ona mieszka w kawalerce nad warsztatem? - Tak, kochanie. Zaprowadźmy cię do środka. Chwyciłem ją za dłoń i wprowadziłem do domu. Nie puszczając jej, zamknąłem drzwi i zaprowadziłem ją do kanapy. Usiadłem i wciągnąłem ją na swoje kolana. Zesztywniała i uniknęła mojego spojrzenia. - Twoim tatą jest Dominick Morretti. Schylając głowę, po prostu przytaknęła. Wziąłem głęboki oddech i spojrzałem w sufit. - Znam go, Raven. Znam twojego tatę... - Nie jest moim tatą - jej ostre spojrzenie trafiło w moje, zanim jej mina zmiękła.- To znaczy, może i jest moim biologicznym ojcem, ale nie jest moim tatą. Nigdy nie miałam taty. Przyciągnąłem ją do siebie i wtuliła się w moją pierś, oplatając mnie rękami w pasie. - Cóż, w takim razie kimkolwiek dla ciebie jest, to wiedz, że nie jest dobry. Nie chcę, abyś się do niego zbliżała. Zaśmiała się niewesoło. - Nie musisz się o to martwić. Przez dwadzieścia lat nie chciał mieć ze mną niczego ze mną wspólnego. Wątpię, by kiedykolwiek chciał. Jestem pewna, że cokolwiek co zaszło między nim a moją mamą, było błędem... no wiesz, mną - jej ostatnie słowa były ledwie słyszalne, gdy stłumiła je moja pierś.

Gniew przepchnął się przez moją troskę o nią. Wsunąłem dłoń pod jej podbródek, zmuszając, aby spojrzała mi w oczy. - Nie mogę sobie wyobrazić, aby twoje życie było uważane za błąd. Przeszył mnie jej smutny uśmiech. - Moi rodzice nigdy nie mieli związku o jakim bym wiedziała. Nie jestem blisko ze swoją mamą, więc nigdzie mi nie powiedziała, ale to oczywiste, że nie mieli ze sobą niczego wspólnego poza, um, profesjonalnym związkiem jej jasne oczy odsunęły się na chwilę, gdy zdmuchnęła z twarzy długi kosmyk włosów.- Tak czy inaczej, możemy już porozmawiać o czymś innym?- jej pełne wargi rozciągnęły się w uśmiechu, który nie sięgnął jej oczu. W mojej głowie tłoczyło się z jakieś milion pytań, ale nie chciałem zepsuć tej nocy przywracając bolesne wspomnienia z jej przeszłości. - Owszem, możemy - spojrzałem na jej usta, znowu czując głód, aby je posmakować. Ale musiałem najpierw powiedzieć jedną rzecz, zanim mogłem dać spokój temu tematowi.- Obiecaj mi, że będziesz się trzymać z dala od Dominicka Morretti'ego. - To mogę ci obiecać - jej oczy przesunęły się po mojej twarzy i zatrzymały na moich ustach. Wsunąłem obie dłonie w jej włosy i przyciągnąłem jej wargi do swoich. Posłuchała się mnie gorliwie, oplatając moją szyję rękami i przyciągając mnie bliżej do siebie. Przechyliła głowę i nasze języki otarły się o siebie. Jej ciało przesunęło się na moich kolanach i jęknąłem w uznaniu. Jeszcze dni temu myślałem, że mógłbym od niej odejść. A teraz nie chciałem spędzić bez niej ani jednej nocy.

~*~

Raven Marmurowa podłoga była chłodna pod moimi bosymi stopami, gdy stałam w łazience Jonaha, przypatrując się sobie w lustrze. Coś się zmieniło.

Nie wiedziałam co, ale nigdy wcześniej nie byłam w stanie zobaczyć swoich zębów trzonowych, gdy się uśmiechałam. Wpadłam w poważny stan stałego uśmiechu. Spojrzałam na bawełnianą koszulkę i dresowe spodnie, które trzymałam w dłoniach. Znowu do mnie trafiło i to z nie mniejszą intensywnością niż wcześniej, że naprawdę miałam spędzić noc z Jonahem Slade'em. Teraz moje policzki naprawdę bolały. Poczułam ciekawość, gdy spojrzałam na jego ciemnobrązowy blat z podwójnym zlewem i mahoniową szafkę. Zadałam sobie pytanie, czy przejrzeć jego szafkę na leki, czy nie. Przygryzłam wargę, spoglądając na tajemnicze, lustrzane drzwi. Nie zaszkodziłoby zerknąć. Ostrożnie otworzyłam szafkę, jakby miało coś na mnie wyskoczyć: dezodorant, krem do golenia, maszynki do golenia i typowe męskie rzeczy. Chwytając jego wodę kolońską, przycisnęłam do niej nos i zaciągnęłam się jej zapachem. Moje oczy niemal przesunęły się na tył mojej głowy, gdy poczułam piżmowy zapach, który wcześniej wyczułam na jego skórze. Nigdy nie pachniał tak, jakby się kąpał w tym zapachu, było bardziej tak, jak ten bazowy zapach znajdował się pod jego naturalnym zapachem. Kończąc szperanie, przesunęłam się do drzwi, kiedy moją uwagę przykuło szare pudełko. Podeszłam bliżej i pochyliłam się, aby przeczytać etykietę: prezerwatywy. Wow, duży rozmiar, nawilżany, wielka paczka. Zamknęłam drzwiczki i spojrzałam na swoje odbicie. - Myślałaś, że co znajdziesz?- syknęłam na samą siebie.- Znasz jego reputację - wyprostowałam się i wzruszyłam ramionami.- Musisz mu powiedzieć - hej, Jonah, zgadnij co? Teraz gdy już wiesz, że moja mama jest dziwką a tata alfonsem, to mam dla ciebie jeszcze jedną bombę. V-bombę.9 Skoro mógł przełknąć dwie pierwsze bomby, to ta ostatnia nie była niczym wielkim. Nie było przecież tak, że nie byłam na to otwarta. Wróciły do mnie słowa Candy. Głupia, mała dziewczynka. Odepchnęłam swoje uczucie bezwartościowości na tył głowy i weszłam pod prysznic. Rozbierając się, usłyszałam wrzask swojej czternastoletniej fanki, Jesteś naga w łazience Jonaha Slade'a! Jejku! Nie myli się, pomyślałam, podczas gdy zakryłam usta dłonią, aby stłumić śmiech. Wchodząc pod wodę, zamknęłam oczy i pozwoliłam, aby strumień mnie uspokoił. Po jakiejś minucie czy dwóch, chwyciłam żel pod prysznic Jonaha i zaciągnęłam się jego zapachem. Pachniał jak cytrusy i przyprawy zmieszane w jedno. Umyłam się powoli, ciesząc się tym, że pokryłam się jego zapachem i niczym innym. Podczas gdy wypłukałam włosy, to zauważyłam jak różniły się nasze realia. On miał idealny prysznic i marmurowe płytki, podczas gdy mój prysznic miał plamy pleśni i woda wolno spływała. Po tym jak wytarłam się ręcznikiem, to przeczesałam włosy palcami i 9 V-bomb – chodzi tu o spuszczenie na J bomby co do tego, że R wciąż jest dziewicą

założyłam świeżą parę majtek, którą wyciągnęłam z plecaka. Założyłam przez głowę koszulkę Jonaha. Była ogromna i sięgała mi aż do kolan. Wciągnęłam znoszone dresy i zsunęły się po moich nogach. Krzywiąc się, pociągnęłam je z powrotem w górę, podwinęłam ich brzeg i spróbowałam je ściągnąć. Wciąż były za duże. Koszulka zakrywała mnie wystarczająco, więc dałam sobie spokój ze spodniami. Wyślizgując się z łazienki do pokoju Jonaha, napotkałam jego spojrzenie, które zatrzymało mnie na miejscu. Nie miał koszulki i opierał się plecami o zagłówek. Jego granatowe spodnie od piżamy zakrywały jego nogi, które skrzyżował w kostkach, zaś w ręce trzymał pilota. Wyglądał na swobodnie pewnego siebie. Moje oczy pożarły jego ciało, poczynając od jego kolorowych rąk do wypukłości piersi, aż zatrzymały się na jego twarzy. Patrzył na mnie z głodem, który zmienił między nami gęstość powietrza. - Cześć. - Cześć - zmrużył oczy na moje nagie nogi. - Spodnie były za duże - naciągnęłam rąbek koszulki. Cisza. - Więc zdecydowałam, że koszulka i tak jest wystarczająco długa. Wciąż cisza. - Pomyślałam, że zakrywa tyle samo co sukienka, więc... - Wyglądasz niesamowicie w mojej koszulce - przesunął się niezręcznie na schrypnięty dźwięk własnego głosu.- Jesteś ze mną bezpieczna pozwoliłam, aby jego słowa mnie obmyły, gdy moje ramiona się rozluźniły i wzięłam głęboki oddech. - Chcesz pooglądać telewizję?- uśmiechnął się do mnie z jednym dołeczkiem, na co zaparło mi dech w piersiach. Przesuwając wzrok do ogromnego telewizora, który wisiał na ścianie, podeszłam bliżej, przyglądając się co oglądał. - Pewnie. Co... - jęknęłam i podbiegłam do przodu, zatrzymując się tylko stopę od ekranu. - Raven. - To Chip Foose!10 - wskazałam na ekran, zerkając na Jonaha z szerokim uśmiechem.- Czytałam o tym programie w magazynie Car and Driver. Nazywa się to Overhaulin11. Zabierają od ludzi stare samochody... - moją uwagę przykuł głos Chip'a Foose'a.- Chevy z '57, Bell Air, podwójne drzwi, odkrywany dach - wymamrotałam do siebie, zachwycona blaskiem samochodu. Para silnych ramion owinęła się wokół mojej talii. - Chodź tu i usiądź na łóżku, kochanie. Możesz oglądać stąd usłyszałam lekkie rozbawienie w jego głosie. Spaliło mnie zawstydzenie. Oto miałam okazję znaleźć się w łóżku z 10 Projektant samochodowy. Ponoć legenda za życia ;) 11 Program samochodowy

Jonahem, a przykleiłam się do ekranu telewizora, patrząc na program o samochodach. Jakie to seksowne i kobiece z mojej strony. Pociągnął mnie kilka kroków w tył w stronę łózka. Nie oderwałam oczu od ekranu, gdy pociągnął mnie wezgłowia, przyciągając do swojego boku. Oparłam głowę na jego piersi i przesunęłam dłoń na jego gołe mięśnie brzucha i przygryzłam język, aby powstrzymać się od jęków. Jego dłoń przesunęła się w górę mojej ręki i zatrzymała we włosach, aby się nimi pobawić. Westchnęłam z zadowolenia, szybko przypominając sobie o ciężarze, który rozsiadł w mojej piersi. - Jonah? - Hmm? - Muszę ci o czymś powiedzieć. Podniósł pilot i wcisnął guzik, który unieruchomił obraz na ekranie. - Wiem o twojej, um, reputacji - jego ciało napięło się pod moim policzkiem, a jego dłoń znieruchomiała w moich włosach.- Nikki powiedziała mi, że nigdy nie przyprowadziłeś tu żadnej dziewczyny. To prawda? Chodzi o to, że pewnie miałeś wiele, um, koleżanek, więc zakładam, że... - Tak. To prawda. Jesteś pierwszą dziewczyną, jaką miałem w moim łóżku. Wzięłam głęboki oddech, próbując nie stchórzyć. - Um... cóż, jest coś, co powinieneś o mnie wiedzieć - niczego nie powiedział i nie mogłam zobaczyć jego twarzy, ale jego pierś przestała się poruszać. Zacisnęłam oczy i wyrzuciłam z siebie te słowa. - Jestem dziewicą. Wstrzymując oddech, przygryzłam wargę, gdy czekałam na jego reakcję. Nie byłam świętoszkiem. Chodziłam z Billy'm Dryer'em, a był to najpopularniejszy chłopak w szkole. Kilka razy się całowaliśmy, aż ze mną zerwał. Podejrzewam, że jego rodzice powiedzieli mu kim była moja mama, więc pomyślał, że będzie łatwo. Nigdy nie zapomniała, jak próbował ściągnąć mi majtki. Kiedy odmówiłam, to powiedział, że wie, iż jestem lesbijką. Dziewczyna, która całe dnie grzebała w samochodach musiała być homo. Wybiegł i zostawił mnie samą pod trybunami. Postanowiłam, że wolałam zostać lesbijką dziewicą, niż puszczalską córką prostytutki. Oderwałam się do tych myśli, gdy zatrzęsłam się od cichego śmiechu Jonaha, na co w zaskoczeniu otworzyłam oczy. - Śmiejesz się? Jego reakcja zmieniła się w niepohamowaną wesołość, a nie odpowiedź, jakiej się spodziewałam. Podniosłam się i przez chwilę cieszyłam się widokiem jego dołeczków, szerokiego uśmiechu i błyszczących oczu. - Co w tym śmiesznego?

- Raven - powiedział, chichocząc.- Właśnie co ci powiedziałem, że nigdy nie przyprowadziłem żadnej dziewczyny do mojego domu. A oto jesteś tu, w moim łóżku, ubrana w moją koszulkę, w moich ramionach - odgarnął mi za ucho kosmyk włosów.- Nie rozumiesz, prawda?- moja zdezorientowana mina potwierdziła to, że faktycznie nie rozumiałam. - Ty, Raven Morretti, jesteś moja. Nie ma to znaczenia, czy jesteś dziewicą czy kosmitką. To co powiedziałaś niczego nie zmieniło. Kompletnie. Niczego - byłam jak sparaliżowana, pozwalając, aby jego słowa do mnie dotarły. - Jak to możliwe? Nie słuchałeś, kiedy powiedziałam ci, że moja mama jest dziwką a tata alfonsem?- przetwarzałam jego reakcję na głos i nie mogłam się powstrzymać.- Candy miała rację. Jestem brudną małpą i biorąc pod uwagę z czego utrzymują się moi rodzice, to jestem też śmieciem. Jestem niedoświadczoną młodą dziewica. Świetna robota, Raven. Przemów mu do rozsądku, aby przestał cię lubić. Dlaczego zaraz nie wymienisz listy swoich okropnych cech? Stało się to tak szybko, że ledwie spostrzegłam ruch. Jonah wciągnął mnie na długość swojego ciała, ustawił moją twarz na wprost swojej i posadził mnie sobie okrakiem na biodrach. Chwycił w swoje wielkie dłonie moją twarz, trzymając mnie, aż nie spojrzałam mu w oczy. - Nie waż się nigdy więcej o sobie tak mówić - jego głębokie, mocne polecenie sprawiło, że spojrzałam w dół.- Spójrz na mnie, Raven. Zrobiłam to, co mi kazał. - Nigdy nie spotkałem kogoś takiego, jak ty. Jesteś miła, inteligentna, zabawna, uprzejma... cholera, śmiejesz się nawet z żartów Blake'a. Chcę ciebie. I to włącznie ze wszystkim co sprawia kim jesteś. Chciał mnie. Ten niesamowity, potężny, piękny mężczyzna chciał mnie. Czy kiedykolwiek czułam się chciała? Samotna łza spłynęła mi po policzku. Jego słowa były jak ciepły koc, który otulił moje serce. Pochylając się do przodu, musnął wargami kąciki moich oczu. Czy kiedykolwiek zrozumiałabym, ile znaczyły dla mnie jego słowa? Nigdy nie czułam się dla kogoś wystarczająco ważna, lub dobra, aby zasłużyć na takie uczucie. Zaledwie kilka dni temu czułam pęknięcie w murze, jak wzniosłam wokół swojego serca. Za pomocą tych prostych słów mój mur runął. Było to szalone i nie miało sensu, ale w mojej głowie nie było wątpliwości. Byłam szaleńczo zakochana w Jonahu Slade'dzie.

Rozdział 9

Jonah Obudziłem się z czymś miękkim i ciepłym przyciśniętym do długości swojego ciała. Moja lewa ręka leżała płasko na łóżku i mrowiło w niej, jakby maleńkie mrówki przedzierały się przez moje żyły. Moja prawa ręka znajdowała się w bardziej wygodnym położeniu, gdyż przyciskała się prosto do miękkiego ciepła. Biorąc głęboki wdech, poczułem słaby zapach gruszki i się uśmiechnąłem. Raven. Więc właśnie tak było spać z kimś. Jej plecy były przyciśnięte do mojego przodu i wtuliłem twarz w jedwabiste fale jej włosów, mocniej ją do siebie przyciągając. Co do di...? Przesunąłem rękę przy ciężkim ciężarze w mojej dłoni. Natychmiast znieruchomiałem, gdy zdałem sobie sprawę co to było. Ach, do diabła. Gdzieś podczas nocy musiałem wsadzić dłoń pod jej koszulkę i teraz trzymałem ją za lewą pierś. Wszystko czego było mi potrzeba, to aby się obudziła, gdy obmacywałem ją podczas snu. Powoli zsunąłem dłoń z jej piersi. Moje palce przesunęły się w dół po miękkiej skórze i zatrzymały na jej brzuchu. Jej nogi przysunęły się do moich, gdy zacząłem zataczać leniwe kręgi przy jej pępku. Jęknęła i przycisnęła swoje pośladki do mojego krocza, przeciągając się lekko. Stłumiłem jęk, gdy poczułem jej okrągły tyłeczek przy swoim pulsującym kroczu.

Nie sądziłem, żebym kiedykolwiek miał tak długo wzwód. Nie było mowy, abym mógł się z nią przespać, po tym jak zeszłego wieczoru wyznała mi swoje dziewictwo. Przynajmniej nie tak jak chciałem. Wstrząsnęły mnie łzy w jej oczach, gdy się przede mną całkowicie obnażyła. Musiała zrozumieć, że ją szanowałem i była dla mnie kimś więcej niż jedną płytką nocą. Całowaliśmy się podczas reklam i chociaż mógłbym dostać więcej, to ta noc polegała na tym, aby zobaczyła mnie inaczej. Chodziło tu o jej zaufanie wobec mnie czymś więcej, niż bolesną historią rodzinną, ale też jej ciałem. I aby to zyskać, musiałem powstrzymać swój apetyt na nią. Na teraz. Zresztą, tulenie jej do siebie, gdy opierała głowę na mojej piersi i oglądała Overhaulin było zabawne jak cholera. Co chwila mamrotała do siebie, albo zdradzała mi detale z historii firmy Ford Motor. Mówiła do telewizji, rzucała swoje sugestie co powinno się zrobić i dała jasno do zrozumienia, kiedy się nie zgadzała. Przyglądałem się jej tak samo chętnie jak telewizji. A program był fajny jak cholera. Zapoznałem ją z zapisami, pokazując jej nagranie całego sezonu, aby mogła go obejrzeć wtedy, kiedy tylko chciała. Wynagrodziła mnie olśniewającym uśmiechem, który poczułem aż w palcach stóp. Jej błyszczące oczy zaświeciły się tak, jakbym dał jej klucze do Lamborgini. Sam fakt, że mogłem ją tak uszczęśliwić, napawał mnie większą dumą niż wygranie pierwszej walki. Resztę nocy spędziłem zastanawiając się, co jeszcze bym mógł zrobić, aby otrzymać ten uśmiech. - To łaskocze - szepnęła z chichotem, gdy unieruchomiła moją dłoń na swoim brzuchu. - Dzień dobry - skorzystałem ze swojego szczęścia i przesunąłem dłoń w górę jej ciała do jej żeber, muskając je nieśmiało pod jej piersiami. Wzięła ostry oddech i się rozluźniła. - Jak spałaś? - Mmm, naprawdę dobrze - odwróciła się ku mnie twarzą. Wsparłem się na łokciu, opierając głowę na dłoni i przesunąłem palcami w dół jej żeber do pościeli u jej bioder i z powrotem w górę. Musnęła przelotnie mój policzek swoimi palcami. - Podobają mi się - szepnęła, dotykając moje dołeczki. Przewróciłem oczami. - Co? Są słodkie. Właśnie nie powiedziała tego. - Słodkie? Nie chcę być słodki. Nie sądziłem, że jej chichot mógłby stać się jeszcze słodszy, ale jej schrypnięty poranny śmiech był najlepszy. - Cóż, szkoda, bo jesteś.

Mój uśmiech poszerzył się na ten komplement. Nie chodziło o to, że żadna dziewczyna nie powiedziała mi że byłem słodki, tylko o to, że to padło ze ust Raven. Jej oczy przesunęły się do mojego ramienia i zaczęła powoli muskać mój tatuaż. - Jest naprawdę piękny. Ryan Allen Slade - przeczytała wytatuowane imię.- To w hołdzie dla twojego taty? - Tak, uwielbiał ocean, więc pomyślałem, że pasuje, aby wznosił się z niego krzyż - jej palce nakreśliły zawirowanie fal, a potem krzyż na moim bicepsie, przesuwając się do nieba i chmur. Przy okazji zostawiała za sobą szlak ognia na mojej skórze, gdy jej palce podążyły za wzorem aniołów na mojej lewej piersi. Spojrzała na mnie, zaś jej akwamarynowe oczy były zamglone snem, gdy uniosła pytająco brwi. - Katherine to moja mama. Beth to moja siostra - powiedziałem szybko. Nie chciałem, aby pomyślała, że wytatuowane kobiece imiona należały do moich byłych kochanek. - A dlaczego miejsce między nimi jest puste?- jej palce musnęły nieoznakowaną skórę na moim sercu, złośliwie blisko mojego sutka. - Zachowałem je dla mojej przyszłej żony. Odsunęła dłoń, jakby się oparzyła i schyliła głowę. Przekląłem się za zepsucie tego momentu. Przewróciłem się na plecy, aby pokazać jej prawą rękę i wskazałem na ognistego feniksa. - Ten zrobiłem z dwóch powodów. Pierwszy jest oczywisty rozmawialiśmy o tym, że pochodziłem z Arizony i przeprowadziłem się do Vegas w liceum. Uniosła głowę i przytaknęła. Ucieszyłem się, gdy niezręczny moment zniknął. - Drugi to taki, że gdy mój ojciec zginął, to byłem zniszczony, straciłem wszystko, nie tylko mojego tatę. Potem zacząłem się bić i... - urwałem, przypominając sobie zagubionego chłopca, jakim byłem i porównując go do mężczyzny jakim stałem się teraz.- Znaczy to dla mnie coś wyjątkowego. Nie tylko odrodzenie, ale także wyznaczony cel. Daje mi to powód, cel abym budził się każdego ranka. Jej zamyślone oczy przyglądały się mi, przy czym zmarszczyła brwi w skupieniu. - Znalazłeś sposób jak poradzić sobie ze swoim bólem w zdrowy sposób, który poprawił twoje życie. - Tak, tak sądzę. Chociaż czasami czuję się tak, jakby walczenie znalazło mnie, wiesz? Mogłem pójść tą, lub inną drogą. Więzienie na napaść lub UFL. Westchnęła i przewróciła się na plecy, spoglądając w sufit. - Gdyby tylko wszystko było takie proste. Nie jest łatwo to zrobić: przyjąć i zaakceptować ból z twojej przeszłości, ból serca, nasze obaw i

wykorzystać je w dobrym celu. Polepszyć nasze życie pomimo tego wszystkiego... i to właśnie z tego powodu - ostatnie słowa szepnęła do nikogo i zacząłem się zastanawiać, czy przeznaczyła je dla mnie czy dla siebie. Przyglądałem się jej profilowi, gdy ona spoglądała się uważnie wentylatorowi na suficie. Nie był to pierwszy raz, kiedy dziewczyna obok mnie sprawiła, że czułem się głupio przez coś, co wyszło z jej pięknych ust. Gdy tak siedziałem, oszołomiony przez jej blask, to mój umysł zaczął składać w całość to, przez co przeszła. Bycie córką alfonsa i prostytutki w Las Vegas nie mogło być łatwe. Jej ojciec handlował kobiecymi ciałami i zarabiał na tym, nawet na matce swojej własnej córki. Obrzydzenie rozbudziło się w moich wnętrznościach. Leżeliśmy w ciszy przez kilka długich chwil, ja zatracony w myślach o niej, a ona była po prostu zagubiona. Prychając, odwróciła głowę ze słodkim uśmiechem. - Potrzebna mi kawa. I wróciła tak po prostu. W ciągu tych kilku dni Raven otworzyła się na mnie z własnej woli, zawsze zmieniając temat, gdy już skończyła dzielić się swoimi uczuciami. Chciałem dowiedzieć się o niej czegoś więcej, ale pozwoliłem jej na jej własne tępo. - Zawsze jesteś taka arogancka z rana?- zażartowałem. Delikatny róż zalał jej policzki, gdy ukryła głowę w mojej piersi. Pogładziłem ją po włosach. - Nie sądzę, bym była arogancka z rana, ale z drugiej strony to nigdy nie spałam z chłopcem. - Chłopcem, taa? Przewróciwszy ją na plecy, uniosłem się nad nią i ukryłem twarz w jej szyi. Jej dłonie wsunęły się w moje włosy i przytrzymała mnie przy sobie. Ugryzłem lekko jej szyję, wywołując ciche jęki, które zawibrowały przy moich ustach. Z całej siły powstrzymałem się, aby nie przesunąć bioder w jej akceptujące ciało. Podciągnąłem rąbek jej koszulki i położyłem dłoń na jej żebrach. - Jonah, czy to twój telefon? Zignorowałem jej zdyszane pytanie, gdy moje palce musnęły spód jej piersi. - Jonah, myślę, że powinieneś... Uciszyłem ją swoimi ustami, połykając jej niewypowiedziane słowa. Mruknęła i przechyliła głowę, pozwalając mi, abym zatopił się głębiej. I to zrobiłem, muskając językiem o jej. Tak powoli jak tylko dałem radę, przesunąłem dłoń w górę, ciesząc się ciężarem jej piersi. Przycisnęła się do mojego dotyku, rozpływając się w mojej dłoni. - A co, jeśli to coś ważnego?- przerwała pocałunek, zanim z powrotem przyciągnęła mnie do swoich ust.

Uśmiechnąłem się na jej zapał, zanim wciągnąłem do ust jej dolną wargę. Jej dłonie przesunęły się z mojej szyi w dół piersi, gdy odkrywała moje ciało pod swoim dotykiem. - Smakujesz cholernie fantastycznie - przesunąłem językiem z jej ust na jej szyję, zamierzając też posmakować jej piersi. - Telefon. To może być... ktoś z rodziny - jej słowa wyszły spomiędzy jęków. Jej dłonie przesunęły się z powrotem do moich włosów, przecząc wiadomości jej słów. Pocałowałem ją w ramię, a jej pierś unosiła się przy mnie. Nie było rzeczy, która zdołałaby mnie odciągnąć od jej małego, chętnego ciałka. Ale miała rację. I wkurzyłem się. - Kurwa - pocałowałem ją mocno i wciągnąłem jej język głęboko do ust, dając jej do zrozumienia, że nadchodziło więcej. - Później - podciągnąłem się szybko i zeskoczyłem z łóżka. Jęknęła, rumieniąc się i uśmiechając nieśmiało. Nie miała makijażu, a jej włosy były rozrzucone na poduszce w falistej aureoli. Naprawdę cudowna. - Zabiję go, ktokolwiek to jest. Jej śmiech wypełnił pokój i trudno było mi się złościć. Podążyłem za dźwiękiem swojego telefonu aż do salonu, mając nadzieję, że oddalenie się od Raven uspokoi szalejący puls, który spłynął do pulsującego krocza. Podnosząc telefon ze stołu, zerknąłem na dane rozmówcy. Tak, był martwy. - Lepiej, żeby było to coś ważnego - warknąłem. - O cholera. Albo ostatniej nocy nie zaliczyłeś, albo przerwałem ci poranną zabawę - zacisnąłem zęby i dłoń na telefonie. Blake nawet nie miał pojęcia jak był blisko prawdy. - Blake, jeśli jeszcze raz wyrazisz się tak o Raven, to wyrwę ci jaja i wepchnę ci je do gardła. Nie będę tolerować żadnego braku szacunku w jej stronę. Rozumiemy się? Kurwa, śmiał się? Co do cholery? - Bez jaj, stary - gdy to powiedział, to zdziwiłem się, że nie dodał jeszcze „Duh!” Zachichotał.- To całkiem oczywiste po tym jak napatrzyłem się na was wczorajszego wieczoru. Ach i dla przypomnienia, popieram ten związek. - Świetnie. Nie wiem, co bym zrobił bez twojego błogosławieństwa zmusiłem się do sarkazmu, ale nie mogłem powstrzymać uśmiechu. - Assassin zamierza się ustatkować. Już widzę nagłówki. Kobiety w całym stanie Nevady zaleją ulice łzami. - Nie zamierzam się ustatkować. Tylko spędzamy razem czas skrzywiłem się na gorzki smak tych słów na moich ustach. - Jasne, stary. Jeśli tak chcesz to nazwać. Natychmiast zmieniłem temat.

- Po co dzwonisz? - Cóż, pomijając fakt, że chciałem się dowiedzieć, czy zamoczyłeś swojego... - Blake - mój ton był przepełniony ostrzeżeniem. Zaśmiał się. - Dzisiejszy trening został przesunięty na jedenastą. - Rozumiem. - Och, Jonah, wiesz, że chcę szczegóły. - Śnij dalej. Ryknął śmiechem do mojej słuchawki. - No jasne, tylko spędzacie razem czas! - Jesteś dupkiem. Kończąc rozmowę, rzuciłem telefon na kuchenną wyspę, sprawiając, że wpadł w poślizg. Chwyciłem dzbanek do kawy i zobaczyłem, że Raven stanęła w drzwiach kuchni. Przechyliła głowę, uśmiechając się seksownie. Jak długo tam stała? - Niech zgadnę... Blake? - Taa, Blake - wypełniłem ekspres do kawy wodą.- Skąd wiedziałaś?- a może powinienem zapytać ile z tego usłyszała? - Usłyszałam część o dupku, gdy weszłam. To dobrze. Cieszyłem się, że nie usłyszała tej części, że tylko się ze sobą spotykamy. Wiedziałem, że było to coś więcej, ale wścibski zad Blake'a nie musiał o tym wiedzieć. - Wkurzył cię, prawda? - Bezpiecznie jest powiedzieć, że Blake wie jak wkurzyć każdego wsypałem ziarenka kawy do filtra, rozsypując kilka na blacie.- Z wyjątkiem ciebie, ty się z niego śmiejesz. Większość dziewczyn, które śmiały się z Blake'a, próbowały sprawić, aby zabrał je ze sobą do domu. Niemożliwe, aby Raven czuła coś do Blake'a. Zazdrość, podła i brzydka, skręciła mi wnętrzności. - Jest zabawny - powiedziała, jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie. Przerwałem to co robiłem i odwróciłem się do niej ze skrzyżowanymi rekami na piersi. - Jak bardzo zabawny? Wzruszyła ramionami i przeszła do mnie przez kuchnię. - Bardzo zabawny. Chęć, aby pobić Blake'a pojawiła się znikąd. Przytłoczyła mnie potrzeba, aby ochronić i zaznaczyć to, co było moje. Coś pierwotnego i męskiego zmusiło mnie, abym oderwał stopy od podłogi. Pokonałem odległość między nami, chwyciłem w obie dłonie jej tyłeczek i przycisnąłem wargi do jej. Jej ciało spięło się na chwilę, zapewne od szoku nagłej potrzeby, zanim jej mięśnie rozluźniły się przy moich. Uczepiła się

moich ramion z jękiem, który rozbrzmiał w moich żebrach. Użyłem swojego uchwytu, aby podnieść ją i posadzić na blacie, a zaraz potem znaleźć się między jej nogami. Otuliło mnie ciepło jej skóry, gdy się przysunęła. Zaplątałem dłonie w jej włosach, odchylając jej głowę do tyłu, aby ją na siebie otworzyć. Jej ciało rozluźniło się, pozwalając przejąć mi kontrolę. Warknąłem w zwycięstwie, zanim przerwałem pocałunek: nie było to powolne muśnięcie językiem po jej wardze, aby sprowadzić ją na ziemię, lecz szybkie ugryzienie w jej dolną wargę. - Wow - wyprostowała się przy moim uścisku. Z dłońmi splecionymi na moim karku, oparła się czołem o moje.- A to za co?- odsunęła się, przyglądając się mojej twarzy.- Chwila, czy to przez to... że jesteś zazdrosny? Wiedziała? Oczywiście, że wiedziała. Zachowałem się jak zwierzę. - Musiałem się upewnić. - Upewnić? - Tak. Upewnić, że to dla ciebie zrobię. Zmarszczyła brwi. - I? - Kochanie, widziałaś ten sposób w jaki właśnie mi się oddałaś? I to bez żadnych pytań. Jej oczy rozszerzyły się i poczerwieniała, ale nie zaprzeczyła. Tak, zdecydowanie jej to pasowało. Blake mógł przeżyć. Potarłem kciukami po rumieńcu na jej policzkach. - Pracujesz dzisiaj? Zamrugała, jakby zostało zdjęte z niej zaklęcie, zanim posłała mi nieśmiały telefon. - Jestem na wezwanie. - Skończę robić kawę. Ty zadzwonisz do Guy'a i dowiesz się, czy będzie cię dzisiaj potrzebował. Jeśli nie, to pojedziesz ze mną na trening. - Mam pojechać z tobą na trening?- jej dłonie napięły się za moją szyją.- To znaczy, nie będziesz miał kłopotów, jeśli przyprowadzisz swoją koleżankę? Odgarnąłem lok za jej ucho, zanim chwyciłem jej szczękę, muskając kciukiem jej dolną wargę. Moje oczy spojrzały na mój kciuk, przypominając mi jak smakowała. - Koleżankę? Właśnie tym dla mnie jesteś? Spróbowała schylić brodę. Przysunąłem jej twarz do swojej, patrząc jej w oczy. - Nie, mam nadzieję, że jestem kimś więcej. - Kochanie, zdecydowanie jesteś kimś więcej. I aby odpowiedzieć na twoje pytanie, to nie, nie wpakuję się w kłopoty, jeśli zabiorę cię na trening. Możemy podjechać do ciebie, nakarmić twojego kota Psa, będziesz mogła się przebrać i zabierzemy rzeczy na kilka dni. Lekkie drżenie przeszło przez jej ciało.

- Dni? Zignorowałem jej pytanie. Po wczorajszej nocy i tym ranku, jej seksowne ciepłe ciałko przyciśnięte do mojego i budzenie ją z chichotem, gardłowymi jękami i moją dłonią pod jej koszulka było faktem, który przeważył, że od teraz spędzałaby każdą noc w moim ramionach i moim łóżku. Albo przynajmniej tak długo, jak to potrwa. - Chodź ze mną na trening. Spodoba ci się. Może nawet nauczyłabyś się kilku rzeczy. - Nie sądzę, aby były mi potrzebne umiejętności MMA w moim codziennym życiu w warsztacie. - Prawda - powiedziałem, obracając w palcach kosmyk jej włosów.- Ale nie zaszkodziłoby, gdybyś dowiedziała się jak złamać komuś rękę - zaśmiałem się z jej przerażonej miny. - Potrafisz to zrobić? Złamać komuś rękę? - Chodź ze mną na trening to ci pokażę. Po szybkim telefonie do Guy'a upewniliśmy się, że tego dnia miała wolne. Z trudem wyjaśniła dlaczego była w moim domu o dziewiątej rano, ale zdawało się, że kupił jej tłumaczenie, że pracowaliśmy nad Impalą. Ich bliski kontakt mnie uspokoił. Chociaż znałem Raven krótko, to nie widziałem, żeby rozmawiała przez telefon z kimś innym oprócz Eve i Guy'a. Wspomniała, że nie była blisko ze swoją mamą. Przypomniałem sobie, aby później ją o to zapytać. Przygotowując się do dnia, wziąłem prysznic i przebrałem sie, podczas gdy Raven wypiła wystarczająco dużo kawy, po czym skierowaliśmy się do garażu. Podeszła do pickupa i poczekała, aż go otworze. - Którym chcesz pojechać?- wskazałem na dostępne środki transportu. Oszołomiona, spojrzała na mnie jak dziecko, które właśnie wkroczyło do Disneylandu. - Mogę wybrać? - Pewnie, jeśli chcesz. - Oczywiście, że chcę! Bez wahania podeszła do Harleya i posłała mi oszałamiający uśmiech, jakim obdarzyła mnie wczorajszej nocy. Był taki otwarty i ufny, ale też coś się za nim kryło. Wiara. Spróbowałem zignorować ucisk w mojej piersi. - Więc Harley. Weź kask. Wsiedliśmy na niego i spróbowałem się nie uśmiechać jak kompletny dupek, gdy objęła ręce wokół mojej talii. Oparła głowę na moich plecach i mogłem przysiąc, że mnie przytuliła. Nie było na świecie faceta, który nie chciałby mieć dziewczyny na siedzeniu za sobą na motocyklu, przy czym nie byłoby to najlepsze uczucie na świecie. Jej kolana przycisnęły się do moich bioder, a ciepło jej ciała do mojego tyłka. Tak, teraz uśmiechałem się jak idiota. Przynajmniej była za

mną i nie mogła tego dostrzec.

Rozdział 10

Raven

Po prostu wspaniale. Tylko tak można było określić przejażdżkę na Harleyu Blackline z super seksownym, niegrzecznym chłopakiem. Słowa waliły mi w głowie, sprawiając, że trzepotało mi w brzuchu, a może to przez adrenalinę z jazdy. Przypuszczałam, że to przez kombinacje jednego i drugiego. Słońce świeciło i owiewał nas przyjemny wiatr podczas prędkości, jakiej nabierał motocykl. Masywne ciało Jonaha kierowało maszyną przy każdym zakręcie na ulicach Las Vegas. Nie mogłam się oprzeć pokusie, aby zastanowić się jakie byłoby to uczucie, gdybym sama go prowadziła. Zapamiętałam, aby później zapytać Jonaha czy by mnie nauczył. Wybrał dłuższą drogę do mojego domu, aby upewnić się, że przejechaliśmy przez najpiękniejsze części miasta. Podczas szczególnie długiego odcinka ulicy, rozluźniłam swój ucisk wokół jego talii i kolan przy jego biodrach. Z szybką modlitwą, uniosłam ręce nad głowa, czując całkowitą wolność i wyjąc jak dziki pies. Ciało Jonaha zatrzęsło się od czegoś, co podejrzewałam, że było śmiechem, ale nie usłyszałam go przez ryk motocykla. Nieco zawstydzona przez swoje błogie wyzwolenie, objęłam go z powrotem i przytuliłam do siebie.

Zajechaliśmy do Warsztatu Guy'a i Jonah zaparkował Harleya tuż obok mojej Novy. Przerzuciłam nogę przez motocykl i zeszłam z niego, podczas gdy on go przytrzymał. Ściągnęłam kask i wygładziłam swoje włosy. Podpierając motocykl, podziwiałam jak sam zszedł z motory. Emanował pewnością siebie i stabilnością, jak mężczyzna, który był świadom swojego ciała i jego możliwości. Jego czerwona koszulka opinała jego tułów, a jego luźne dżinsy były napięte we wszystkich odpowiednich miejscach. Ściągnął kask i podszedł do mojego samochodu, aby go obejrzeć. Widział go już wiele razy z dystansu, ale nigdy nie z bliska. Przyjrzałam się wyrazowi koncentracji na jego twarzy. - No i co sądzisz? Spojrzał na mnie. - Co sądzę? Sądzę, że jest niesamowity - pochylił się w pasie z dłońmi na biodrach, aby zajrzeć do środka przez okno kierowcy.- Oryginalne wnętrze, zmiana biegów, kierownica... Raven, kochanie, ty to zrobiłaś? Wrócił mój ogromny uśmiech. Moja pierś wypełniła się dumą na zdziwienie w jego głosie. - Tak. Dwa lata zbierałam pieniądze na części i zajęłam się nim w wolnym czasie - pokonał dystans między nami i objął mnie w talii, kładąc dłonie na moich pośladkach. Tak jak w kuchni, ten prosty dotyk rozpalił mi skórę i czułam coś, co nie często się zdarzało. Czułam się seksownie. - Jestem z ciebie taki dumny, kochanie. To... - wskazał na mój samochód i kiwnął głowa.- ... jest niesamowite. Ty jesteś niesamowita - jego słowa przeszyły mnie w głąb duszy, powodując, że zniknęły bezużyteczne gruzy muru, który rozbił poprzedniej nocy. Stając na palcach, położyłam dłonie na jego torsie i powoli musnęłam wargami jego usta. Jego uścisk przesunął się po moim tyłeczku. Znowu go pocałowałam, tym razem z otwartymi ustami, pozwalając czubkowi języka na przesunięcie się po jego pełnej dolnej wardze. Sięgnął do moich włosów i pociągnął je delikatnie, przyciskając mnie do siebie i nie przyjmując odmowy. Jego usta pokryły moje, a jego język wpadł do moich ust. Głęboki pomruk rozbrzmiał przy moich dłoniach, sprawiając, że moja krew zaczęła pędzić. Jego pocałunek stał się zaborczy i dominujący i jęknęłam chętnie przy jego wargach. Bez ostrzeżenia poczułam za swoimi plecami metal swojego samochodu, do którego przycisnął mnie Jonah. Przycisnął biodra do mojego brzucha i ugięły się pode mną kolana. Mijały minuty a może godziny, gdy zatraciłam się w tym pocałunku. - Musimy zwolnić, zanim zostaniemy aresztowani za obnażanie się jego niegrzeczny uśmiech i wygłodniałe spojrzenie podpowiadały mi, że było warto zaryzykować. Trzymał mnie pewnie przy samochodzie, aż mój oddech się uspokoił i znowu mogłam użyć swoich nóg. - Wszystko dobrze?- zapytał, gdy wilczy uśmiech rozciągnął jego usta.

- Tak. Odsuwając się o dwa kroki, wypuścił mnie ze swojego uścisku i chwycił mnie za dłoń. Wzruszył jednym ramieniem. - Pokaż mi swoje mieszkanie. Skierowałam się do swojego lokum jak w mgle, którą wywołał Jonah. Czy kiedykolwiek przyzwyczaiłabym się do bycia z nim? Czy przez cały czas gdy będziemy razem, będę się potykać o własne stopy? - Ray! Kilka kroków od alejki, usłyszałam charakterystyczny krzyk. Guy stał przy drzwiach warsztatu, mrużąc oczy tak bardzo, że nie dostrzegłam ich koloru. - Um, zaraz wrócę - puściłam dłoń Jonaha tylko po to, aby poczuć, jak ścisnął ją mocniej. - Nie. Idę z tobą - jego mina była zrelaksowana, ale zdeterminowana. To powinno być interesujące. Guy nigdy wcześniej nie widział mnie z mężczyzną, głównie dlatego, że z żadnym się nie umawiałam. I oto byłam tu teraz, trzymając się za ręce z Casanovą Las Vegas. - Hej, co jest?- mój niezwyczajnie piskliwy głos sprawił, że grymas Guy'a się pogłębił. Spojrzał to na mnie, na Jonaha i znowu na mnie, przesuwając oczami od naszych splecionych rąk do naszych twarzy. - Co tu się dzieje? - Och, uch... cóż, my właśnie... - Raven i ja chodzimy ze sobą, proszę pana. Ściągnięta twarz Guy'a rozluźniła się nagle. - Chodzicie ze sobą. - Tak, prze pana - Jonah przyciągnął mnie do siebie, puszczając moją dłoń i obejmując ręką moje ramiona. Uśmiechnęłam się do Guy'a, który wciąż patrzył na z niezadowoleniem. Tym razem gapił się tylko na Jonaha. - Nie sądziłem, że jesteś typem do chodzenia, synu. Zaczęło mi walić serce, gdy Guy skonfrontował Jonaha z jego reputacją. - Nigdy nie byłem. Ale teraz jestem - odpowiedź Jonaha została podkreślona przez mocny uścisk. Chciałam podskoczyć na pewność słów Jonaha. Zamiast tego objęłam go w pasie, przytulając się do niego i uśmiechając do Guy'a. Rozluźnił się nieco i drgnął mu kącik ust. - W takim razie dobrze - wskazał na twarz Jonaha, przybierając najlepszą ojcowską minę.- Lepiej się zachowuj. Tym razem to Jonah spróbował zwalczyć uśmiech. - Tak jest, proszę pana. Ze skąpym skinieniem głowy, Guy wrócił do warsztatu. Wypuściłam oddech, który wstrzymywałam i poprowadziłam Jonaha do alejki. Poszło dobrze, ale znając Guy'a, później czekała mnie pogawędka.

Weszliśmy po schodach do moich drzwi i przyglądałam się jak rozbawienie zniknęło z jego twarzy. Chwyciłam klucze i otworzyłam drzwi. - Oto moje mieszkanie - wskazałam ręką, aby wszedł do środka. Rozejrzał się po małym wnętrzu. - Jest... słodko. Byłabym zawstydzona, gdyby jego niechęć była spowodowana moim ubóstwem, ale wyraźnie chodziło mu o światła uliczne i zamki w moich drzwiach, przez co zaczął się martwić o moje bezpieczeństwo. Serce zaczęło mi bić nieco szybciej. - Czuj się jak u siebie w domu. Ja pójdę po kilka rzeczy. Czując wdzięczność za to, że kilka dni temu zrobiłam pranie, wyciągnęłam zestaw koronkowej bielizny, moje ulubione dżinsy i czarny top. Weszłam do łazienki i zasunęłam za sobą zasłonę. Przebierając się szybko tak, żeby Jonah nie musiał czekać, musnęłam rzęsy maskara,a usta błyszczykiem. Zebrałam swoje kosmetyki i wróciłam do swojego pokoju. Zatrzymałam się w drodze do mojego plecaka i powstrzymałam uśmiech. Widząc zawodnika wagi ciężkiej UFII na moim małym łóżku sprawiał, że wyglądał jak nie na miejscu. Przegrałam tą bitwę i roześmiałam się. Spojrzał na mnie, jakby wiedział z czegoś się śmiałam i całkowicie się zgodził. - Wyobrażasz sobie nas oboje na tym łóżku? Cholera, albo tylko mnie?wyglądał na zakłopotanego, gdy zmierzył wzrokiem moje łóżko, na co znowu się roześmiałam. - Jeśli tu zostaniemy, to będziesz musiał spać na podłodze - udało mi się powiedzieć przez chichot. Jego piwne oczy pociemniały, a jego rozbawienie zastąpiło coś namacalnego i pożerającego. - Nie będę spał na podłodze, kochanie. Zaczynam myśleć o kilku innych sposobach w jakie moglibyśmy ją wykorzystać. Zassałam oddech i spróbował się nie zdenerwować na elektryczne wibracje, które wypełniły powietrze między nami. Przerywając moment, zanim zdołaliśmy coś podpalić, wepchnęłam swoje rzeczy do plecaka. Jonah wstał z łóżka i podszedł do małego regału z książkami w kącie pokoju. Przypomniałam sobie szybko co tam było, mając nadzieję, że nie znajdzie niczego kompromitującego. Dzięki Bogu pozbyłam się Kama Sutry, która Eve dała mi w prezencie na ostatnie urodziny. Na półce oprócz Biblii znajdowało się kilka romansów, zdjęcia i nic więcej wartego zobaczenia. - To szaleństwo - powiedział ze zachwytem w głosie. Podniósł małe zdjęcie w ramce i wiedziałam, że było to mojej mamy. Było to jedyne zdjęcie jakie z nią miałam. Wzięłam je, zanim się wyprowadziłam, chcąc zatrzymać coś, co należało do niej, nawet jeśli ona nie chciała mieć ze mną niczego wspólnego. Pamiętam, jak przyłapałam ją na

kanapie, po tym jak późno wróciła z pracy. Wzięła długi, gorący prysznic, co zawsze robiła po pracy. Miała na sobie różową, długą do ziemi bawełnianą koszulę nocną. Słuchała The Temptations, wpatrując się przez okno w odległe światła ulicy Las Vegas z zagubionym wyrazem twarzy. Nigdy nie zapomniałam, jak jej uroda starła się dramatycznie z brzydotą, jaka tkwiła w jej oczach. Złapałam za swój wysłużony aparat i pstryknęłam zdjęcie. Była tak zamyślona, że nawet nie drgnęła. Było to dwa lata temu. Od tego czasu jej nie widziałam. - Raven, wyglądasz jak ona. Jest piękna. - To prawda. Moje serce wypełnił ból, jak się działo za każdym razem, gdy myślałam o mojej mamie. Z roztargnieniem potarłam swoją pierś, aby odepchnąć ból. Nie mogłam teraz tego zrobić, przesunąć się z ekstremalnej wysokości do ekstremalnych nizin podczas tych ostatnich dwunastu godzin z Jonahem. Ktoś miał ochotę na dwubiegunową przejażdżkę? Odstawił zdjęcie na miejsce i odwrócił się do mnie. Czułość w jego oczach sprawiła, że poczułam się odkryta. Odwróciłam wzrok. Chwytając swoje rzeczy, przypomniałam sobie o puszce z kocim jedzeniem i ruszyłam do drzwi. - Gotowy? Stał w tym samym miejscu z dłońmi w kieszeniach. Dostrzegłam, że coś zmieniło się w jego oczach, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie mógł się do tego zebrać. Przytaknął przy długim westchnieniu i się uśmiechnął. - Tak.

***

Mój żołądek ścisnął się z nerwów, gdy przeszliśmy przed drzwi Hali Treningowej UFII. Byłam przerażona na samą myśl, że znajdę się w pomieszczeniu pełnym facetów, którzy wyglądali jak Jonah. Trzymał mnie za dłoń, gdy weszliśmy przez drzwi i ścisnęłam jego mocniej. Szum klimatyzacji i ciężkich, metalowych sprzętów wypełnił hol. Jasno czerwone kanapy i eleganckie stoliki stały przy ciemno szarych ścianach. Przy odległej ścianie znajdowało się biurko, za którym siedziała kobieta o włosach koloru truskawkowego blondu.

Jonah szybki skinął głową do uroczej kobiety. Jej zadziorny uśmiech zbladł, gdy spojrzała na mnie. Machnęłam jej lekko palcami i powstrzymałam się od pokazania jej środkowego. Zrzuciłam swoje agresywne nastawienie na ten cały testosteron, którymi ściany ociekały jak miodem. Ruszyliśmy korytarzem, po którego obu stronach znajdowały się drzwi. Gdy dotarliśmy do końca, to usłyszałam wibracje męskich głosów. Stawały się coraz głośniejsze, aż wkroczyliśmy z korytarza do ogromnej sali. Pomieszczenie wypełniał zapach czystego potu i mężczyzn, czemu towarzyszyły polecenia trenerów i pomruki zawodników. Zwolniłam tempo i poruszałam się tylko dzięki ręce, która mnie ciągnęła. Poprowadził mnie na środek siłowni, gdzie około tuzina mężczyzn sparowało się do różnych form walki. Niektórzy walczyli na macie, podczas gdy inni walili i kopali w worki treningowe. Kilku zrobiło sobie przerwę, przemoczeni potem i połykając wodę, inni rozciągali się na podłodze. Na środku znajdował się ośmiokątny ring, gdzie boksowało się dwóch mężczyzn. Kombinacja głosów i metalowej muzyki odbiła się od betonowych ścian i wysokich sufitów, tworząc w powietrzu namacalną energię. - Daj mi swój plecak. Zamknę go w swojej szafce - podałam mu go bez odrywania oczu od aktywności na podłodze. Powoli wszystko się zatrzymało i w pomieszczeniu zaległa cisza. Właśnie wtedy zauważyłam, że wszyscy na mnie patrzyli. Cholera. Spojrzałam na Jonaha, ale dostrzegłam tylko jego plecy, gdy skierował się do szatni. Odwracając się do hali, uniosłam dłoń aby nią machnąć, pewnie z miną tak samo niezręczną jak się czułam. - Kim jesteś?- zawołał do mnie przystojny, starszy mężczyzna. Odchrząknęłam. - Jestem Raven - bezskutecznie spróbowałam zapanować nad drżeniem mojego głosu. - To dziewczyna Jonaha. Jest super. Odetchnęłam z ulgą, gdy usłyszałam głos Blake'a. Ruszył do mnie i chłopacy wpatrywali się we mnie przez kolejną minutę, zanim wrócili do swoich treningów. - Hej, dziecinko. Gdzie Jonah? Nie miał na sobie koszulki, a jego skóra lśniła od potu. Wczoraj, na przyjęciu Jonaha, ani razu nie ściągnął koszulki. Wpatrywałam się w jego wojskowy tatuaż, który pokrywał całą połowę jego piersi, ale spojrzałam na jego twarz, zanim dostrzegłam co to było. Uśmiechał się w swój zwykły czarujący sposób. - Poszedł włożyć kilka rzeczy do swojej szafki - przygryzłam wnętrze swojego policzka.- Czy to w porządku, że tutaj jestem? Nie chcę nikomu przeszkadzać ani sprawiać problemów. - Żartujesz sobie?- spojrzał przez ramię na chłopaków i z powrotem na mnie.- Teraz dałaś powód tym gnojkom, aby zaczęli się popisywać. Pewnie

będą mieli najlepszą sesję treningową w swoim życiu, gdy tu jesteś. Zadrżały mi usta, gdy zwalczyłam uśmiech. - Śmiejesz się nawet wtedy, gdy nie próbuję być zabawny. Co takiego powiedziałem? Zakryłam usta, aby stłumić chichot. - Powiedziałeś gnojek. Pokręcił głowa, spojrzał na podłogę i znowu na mnie. - Przeklinasz kiedykolwiek, Raven? Mój uśmiech zamarł na jego pytanie. Oczywiście, że przeklinam. Jaki dorosły nie przeklinał? Ugh. Kogo próbowałam oszukać? W ogóle nie przeklinałam. Nie żebym nie próbowała. Po prostu zawsze brzmiało to głupio, gdy przekleństwo padało z moich ust. - Oczywiście, że przeklinam - skłamałam. Spojrzał na mnie z zabawnym blaskiem w oczach. - Doprawdy? - Psht. Oczywiście - spociły mi się dłonie i zaczęłam się zastanawiać co w nim takiego było, że się tak zdenerwowałam. - W takim razie w porządku. Obrzuć mnie teraz jakimś gównem. Dawaj swojego najbardziej soczyste przekleństwo. Kołysząc się na piętach, skrzyżował swoje umięśnione ręce na muskularnym torsie, gdy czekał. Rozdziawiłam usta na tą śmieszność. Zamknęłam je z powrotem i rozluźniłam ramionami. - Dobra, zrobię to - zaczęłam przeszukiwać myśli w poszukiwaniu jakiegoś najbardziej obraźliwego przekleństwa, ale wszystkie brzmiały beznadziejnie w mojej głowie.- Chodzi o to, że nie jestem teraz zła, a nigdy nie przeklinam, jeśli nie jestem zła - zadarłam wysoko głowę i zaczęłam się modlić jak szalona, aby nie zakwestionował mojej uczciwości i dał temu spokój. Zmrużył oczy i po chwili jego uśmiech stał się szerszy. - Nie możesz tego zrobić, co nie? Najwidoczniej moja nieśmiałość nie zniknęła; zwiększyła się. - Owszem, mogę - powiedziałam piskliwym głosem, który w ogóle nie brzmiał jak ja. W czym miałam problem? Nie mogłam po prostu zakląć? Nie zamierzałam pozwolić, aby wygrał tą potyczkę. Nie ma mowy. - Śmiało, dziecinko. Czekam. Chwytając się za biodra, zrobiłam to. - Kretyn!- wypaliłam i szybko zakryłam usta dłonią. Moja twarz była jak koktajl Mołotowa, gdy rumieniec zaczął palić mnie w policzki i szyję. Twarz Blake'a była spokojna dwie sekundy przed tym, jak odrzucił głowę do tyłu i ryknął śmiechem, który zwrócił uwagę każdego faceta w pomieszczeniu. To oczywiście nie pomogło mojej sytuacji. Nie sądziłam, abym kiedykolwiek mogła zarumienić się na całym ciele. A jednak.

- Cholernie niesamowite - zgiął się w pół, zasysając powietrze. - Co tu się dzieje, Blake?- zapytał głos Jonaha, gdy podszedł do nas.Dlaczego moja dziewczyna wygląda tak, jakby spiekła raka? - Stary, powiedziała „kretyn.” Nigdy wcześniej nie usłyszałem tak słodko brzmiącego przekleństwa. Objął ręką moje ramiona i przyciągnął do swojego boku. - Oczywiście, że jest słodkie. Nie jest zdolna do niczego gorszego - moje ciało rozpłynęło się przy nim, a mój rumieniec zmniejszył się pod jego dotykiem. - Jasne. Jesteś gotów na rozgrzewkę?- powiedział Blake, lecz rozbawienie wciąż rozświetlało jego twarz. - Taa, zajmę się tylko Raven i zaraz do ciebie wrócę. - Dobra - Blake spojrzał to na Jonaha, to na mnie. Pokręcił głową.- Masz w sobie coś jeszcze, dziecko. Gdy odszedł, usłyszałam jak wymamrotał coś, co brzmiało jak szczęściarz. Ciało Jonaha napięło się u mojego boku, przyciągając do niego moją uwagę. Spojrzał na mnie i przyglądałam się, jak napięcie wyparowało z jego twarzy. - Wszystko dobrze? - Oczywiście - dzięki niemu. - Blake już nie jest taki zabawny, prawda? Wzruszyłam ramionami, obejmując Jonaha w talii i przytulając policzek do jego piersi. - Nie, wciąż jest zabawny. Zaśmiał się i pociągnął mnie, abym się ruszyła. - Chodź. Znajdźmy ci jakieś miejsce, abyś mogła usiąść. Podeszliśmy do rzędu krzeseł i powiedział mi, abym usiadła. Po stanowczym pocałunku na moich ustach, a następnie z boku szyi, podszedł do Blake'a i Owena, którzy byli już na ringu. Rozglądając się po otoczeniu, dostrzegłam gigantyczne plakaty na ścianach, każdy zaś przedstawiał innego zawodnika. Przeszłam obok każdego, przyglądając się zawodnikom, aż dotarłam do Jonaha. Jego plakat był zdecydowanie najbardziej kuszący. Zdjęcie zostało zrobione pod kątem, odwrócił się w stronę aparatu. Miał nisko opuszczone brwi, powodując, że jego spojrzenie wyglądało na mroczne, a cała twarz na niebezpieczną. Żadnych dołeczków czy seksownych uśmiechów, tylko czyste skupienie. Jego umięśnione ręce były w gotowej pozycji i wyglądały na ogromne przez kolory tatuażów w zgięciach jego mięśni. Dreszcz przebiegł przez moje ciało i odwróciłam się, aby znaleźć miejsce do siedzenia. Usiadłam na krześle i skupiłam się na Jonahu na ośmiokątnym ringu. Nie potrwało długo, jak wstrzymałam oddech, zakrywając usta dłonią, aby nie krzyknąć. Widok Jonaha w akcji był przerażająco piękny. Poruszał się jak

drapieżnik, wdzięczny i potężny. Jego ciosy i kopniaki były kontrolowane, gdy wydawał nieme polecenia swojemu ciału. Gdy znalazł się na macie, gdy turlał się w plątaninie rąk i nóg, nie było wątpliwości, że był do tego urodzony. - Kochanie! Chodź tu - Jonah nakazał lakonicznie, z trudem łapiąc dech. Spojrzałam na niego przerażona i wskazałam na swoją pierś. Kto? Że niby ja? Uśmiechnął się, przytaknął i pomachał do mnie. - To będzie żenujące - powiedziałam praktycznie do nikogo, gdy wstałam i ruszyłam w jego stronę. - Nauczę cię, jak założyć dźwignię. Owen wyszedł z ringu, posyłając mi słodki uśmiech. - Powodzenia, księżniczko. Spojrzałam na Blake'a, który zakrywał sobie usta, ale jego oczy zdradzały rozbawienie. Och, doprawdy miło. Jonah i Blake zademonstrowali chwyt kilka razy, wyjaśniając szczegółowo każdy krok z doświadczeniem zawodowych zawodników. Przysłuchiwałam się każdemu słowu, zdeterminowana aby zrobić to dobrze i nie wygłupić się. Po swoich wyjaśnieniach kazali mi spróbować. Położywszy się plecami na macie, zrobiłam dokładnie co mi pokazali. Po kilku drobnych zmianach, trzymałam w dłoniach przedramię Jonaha. Jego ręka ciągnęła się przez długość mojego ciała i między nogami. Jego ramię znalazło się między moimi udami, a moje łydki oplotły jego tułów. Pchnęłam biodrami do przodu. - Cholera - jęknął cicho z bólu, ale wciąż trzymałam go na miejscu.Dałaś radę. - Zrobiłam to!- mogłam złamać rękę mężczyźnie, który był przynajmniej dwa razy większy ode mnie za pomocą pchnięcia biodrami. Przepłynęła przeze mnie i nagle zostałam przerzucona. Ogromne ciało Jonaha zaplątało się wokół mnie jak boa dusiciel, a jego usta wylądowały przy moim uchu. - Tak, kochanie. Zrobiłaś. Jestem z ciebie dumny - szepnął, muskając nosem moją szyję i rozsypując delikatne pocałunki na płatki mojego ucha. Zadrżałam. - To moja dziewczynka - puścił mnie i pociągnął na nogi. Blake stał z boku maty. - To - machnął ręką między mną a Jonahem.- Cholernie mnie przeraża po czym zignorował nas i odszedł. Wzruszyłam ramionami i spojrzałam na Jonaha, którego oba dołeczki ukazywały się z pełną mocą. - Nie jesteś sam - wymamrotał. - Co? – Nic.

Rozdział 11

Jonah - Wciąż z tą samą dziewczyną. Muszę przyznać, stary, że nie sądziłem, że masz to w sobie - Owen i ja byliśmy w kuchni hali treningowej, przygotowując shake'a proteinowego. - Ja też nie sądziłem, że miałem to w sobie, ale oto jestem i to po jednym tygodniu - duma rozgrzała moją pierś za każdym razem, gdy myślałem o swoim najdłuższym i jedynym związku jaki kiedykolwiek miałem. Nie było tak jak myślałem, że będzie. Nie naciskała na mnie, abym jej cokolwiek kupował, nie prosiła, abym zabierał ją do najbardziej ekskluzywnych klubów, ani nie wypełniła mojej łazienki swoimi dziewczęcymi rzeczami. Nawet nie mogłem jej namówić, aby zostawiła ubrania w moim domu. Zawsze wrzucała i wyciągała swoje ciuchy z plecaka. Po pierwszej nocy wszczęła kłótnię co do tego, by miała zostać przez pozostałe dwie. Dopiero zgodziła się zostać, gdy powiedziałem jej, że osobiście każdego ranka bym jechał nakarmić Psa przekonało ją, aby została u mnie co noc. Po każdej nocy znowu próbowała wychodzić, lecz godziła się zostać, gdy całowałem ją aż uległa. - Wciąż się z nią nie przespałeś. Unosząc kubek do ust, moja ręka zatrzymała się w połowie drogi i spojrzałem ze złością na przyjaciela. - Skąd o tym wiesz?

Przełknął swojego shake'a. - Nie wiem - uśmiech rozciągnął jego uśmiech.- Ale teraz już tak. Kurwa. - Doszedłem do wniosku, że trzymasz ją przy sobie z jakiegoś powodu. Co cię wstrzymuje? - To nie twój zasrany interes. Owen zaśmiał się głośno, co zadziałało mi na nerwy. Mógłbym skłamać. Mógłbym powiedzieć mu, że była dziewicą i że czekałem do momentu, aż byłaby gotowa. Pierwsza część była prawdą. Druga zdecydowanym kłamstwem. Była gotowa. Nie powiedziała tego słowami, ale jej ciało aż krzyczało o to. - Po prostu jestem zaskoczony, stary. Każdej nocy masz ją w swoim łóżku. Jakim cudem ty, ze wszystkich ludzi, jeszcze jej nie przeleciałeś? - Owen - ostrzeżenie w moim głosie sprawiło, że przewrócił oczami zanim przyjrzał mi się w milczeniu. - To właśnie to, prawda?- niemal wyszeptał te słowo.- Miałem przeczucie, ale nie byłem pewien. Wrzuciłem swój pusty kubek do zlewu nieco mocniej, niż musiałem. Ta cała rozmowa zaczęła mnie wkurzać. - Czego nie byłeś pewny? - Kochasz tą dziewczynę. Irytacja wpadła do mojego ciała wraz z oddechem. Kochałem ją. Naprawdę? - Odkąd cię znam, nigdy nie zabierałeś nigdzie dziewczyny, no chyba, że miało to coś wspólnego z UFII. Używałeś kobiet, aby sobie ulżyć, ruszałeś dalej i nigdy nie oglądałeś się za siebie. I teraz jesteś tutaj, wyglądasz jakbyś zamierzał mi przyłożyć za to, że zapytałem dlaczego jeszcze jej nie prze.... nie uprawiałeś z nią seksu - słyszałem jego słowa, ale wciąż przetwarzałem wcześniejsze ogłoszenie. Zacisnąłem usta. Zaczął się śmiać jeszcze mocniej i wskazał na moją twarz. - Tak, stary. I ta mina. Kochasz ją. - Ale minął dopiero tydzień. Ludzie nie zakochują się w tydzień. - Do cholery, jak to nie? Na naszej pierwszej randce wiedziałem, że zakochałem się w Nik. Bez żadnych pytań. Ostatnio spędzaliśmy ze sobą dużo czasu. Poranki spędzaliśmy przy pracy nad Impalą, aż musiała wrócić do warsztatu Guy'a, a ja wyjechać na trening. Wieczorami wracała do mojego domu, gdzie gotowaliśmy razem, jedliśmy razem, oglądaliśmy razem i - jasna cholera. Byliśmy jak moi rodzice. Może ją kochałem. Otarłem pot z czoła, czując się jakbym miał zemdleć. To pewnie przez intensywność treningu. Tak, to właśnie przez to. - A teraz, skoro już sobie to wyjaśniliśmy, to co cię wstrzymuje?- oparł się o blat.

Nie potrafiłem zrozumieć dlaczego jeszcze nie przespałem się z Raven. Cholera, wciąż próbowałem to ogarnąć. Nie było tak, że nie chciałem. Chciałem, i to bardzo. Tak bardzo, że musiałem stać pod zimnym prysznicem przez czterdzieści pięć minut po tym, jak się z nią całowałem. Wstrzymywałem się za każdym razem, gdy się do siebie zbliżaliśmy. Odrzucenie jakie widziałem w jej oczach, gdy ją uciszałem, sprawiało, że chciałem zasadzić sobie kopa w dupę. - Co jeśli ja... no nie wiem, spieprzę to? Owen uniósł brwi aż pod linię włosów. - Stary, jeśli praktyka czyni mistrza, to powinieneś zrobić doktorat w seksie. Jestem całkiem pewien, że tego nie spieprzysz. - Nie to miałem na myśli, dupku. Spojrzał na mnie ostro. - Boisz się, że stracisz nią zainteresowanie, gdy już będzie po wszystkim. Zamrugałem, absorbując jego słowa i uznałem swojego przyjaciela za geniusza. - Tak, dokładnie, boję się, że moja popieprzona głowa wszystko zepsuje z Raven. - Jednak teraz jest inaczej, Jonah. Mówię ci, że przez to co czujesz do Raven, to równie dobrze możesz być dziewicą. To będzie pierwszy raz dla was obojga. Przygotuj się na to, że to cię rozpieprzy, mój bracie. Nie ma nic lepszego niż uprawianie słodkiej miłości z dziewczyną, do której coś czujesz. Zamilkłem, rozmyślając nad słowami Owena. Miał rację. Miałem problem z wiązaniem się z ludźmi na intymnym poziomie. Zawsze zakładałem, że moje atakowanie i uciszanie ich było zamierzone. Że nie sypiałem dwa razy z tą samą dziewczyną, bo nie musiałem. Ale teraz widziałem to wyraźniej. Moja mroczna część szeptała, że to przez to, iż straciłem swojego tatę. Że zbliżenie się do kogoś jest ryzykowne z powodu potencjalnego bólu, który towarzyszyłby przy ich utracie. I uprawianie seksu z Raven, w połączeniu z faktem, że byłbym jej pierwszym, było katastrofalne. Pewnie widziała to jako utrwalenie naszego związku, a ja podświadomie umieściłbym ją na polu doszedłem-skończyłem. No chyba, że Owen miał rację. Tym razem mogło by być inaczej? Z całą pewnością, że czułem co innego. Walczenie zawsze dominowało przestrzeń w moim umyśle, aż spotkałem ją. Musiałem zaufać, że moje stare nawyki nie spieprzą tego za mnie. Musiałem.

~*~

Raven Pod wpływem impulsu i pilnej konieczności uzupełnienia swojego zestawu kolekcji bielizny, jak nakazywał mój nowy status posiadania chłopaka, namówiłam Eve na spotkanie w centrum handlowym. Kręcenie się po butiku Victoria Secret z kimś w myślach, było zupełnie nowym doświadczeniem. Gdy chwytałam jakiś komplet, to wyobrażałam sobie reakcje Jonaha. Działo się tak przy każdym zestawie i praktycznie czułam na sobie jego spojrzenie. Sprawy z Jonahem rozwinęły się pod względem fizycznym, ale nie na taki poziom na jaki miałam nadzieję. Wyglądało to tak, że zamierał za każdym razem, gdy już zamierzałam prosić, aby się ze mną kochał. W ogóle nie zachowywał się tak, jak wskazywała na to jego reputacja, przynajmniej nie przy mnie. Tłumaczyłam sobie to tym, że byłam dla niego kimś więcej, ale mały głosik w mojej głowie podpowiadał mi, że to przez to, iż byłam dziewicą. Jeszcze cichszy, ale z równie silnym wpływem, szeptał, że nie był pewien nas, albo dokładniej, to mnie. Stłumiłam sfrustrowane warknięcie i przesunęłam się do stołu pokrytego majtkami. - Znowu zostajesz u niego?- Eve podniosła niebieskie z lamparcimi centrami i rzuciła mi je w ramiona. - Tak. Chce, abym zostawała u niego każdej nocy. - Masz szczęście. Facet, z którym się umawiam jeszcze nie zaprosił mnie do siebie. Spojrzałam na nią, aby dostrzec jak otarła oczy parą bawełnianych majtek i rzuciła ją z powrotem na stół. Niemal od godziny byłyśmy w Victoria Secret i tak byłam zakręcona z powodu Jonaha, że nawet nie zapytałam o jej chłopaka. - Jestem kretynką. Przepraszam. Ciągle gadam o Jonahu, a nawet nie zapytałam o, um, jak ma na imię? Rozpłakała się. Zaciągnęłam ją na tył sklepu i zamknęłam nas w przebieralni, przytulając ją. - Eve, co się dzieje? Zerwaliście? - Nie - podciągnęła nosem i otarła go o parę majtek, które zamierzałam kupić.- Myślę, że mu się nie podobam. To znaczy, mówi, że mnie kocha za

każdym razem gdy uprawiamy seks. Zazdrość wkradła się na tą myśl, że Eve dostawała seks i kocham cię. Szczerze mówiąc, to wiedziałam, że byłam zakochana w Jonahu od pierwszej nocy spędzonej w jego łóżku, ale jeszcze mu nie powiedziałam. Czy było możliwe, że czuł to samo, ale jeszcze tego nie powiedział? - Więc dlaczego płaczesz? Spojrzała na mnie i dostrzegłam w jej oczach ból. - Jest taki tajemniczy. Zapytałam go, czy jest żonaty, albo, nie wiem, członkiem tajnej służby, ale tylko się zaśmiał i przysiągł, że to dlatego, że jest płochliwy w związkach - wygładziła swoją bluzkę i sprawdziła makijaż w lustrze. - Jestem pewna, że nie jest żonaty. Czyż nie przyszedł do twojej restauracji tego wieczoru, kiedy pracowałaś? Z pewnością nie pokazałby się w restauracji swojej dziewczyny, jeśli chciałby zachować związek w tajemnicy. Spojrzała na podłogę. - Przyszedł tylko wtedy. Teraz spędzamy czas tylko w moim domu. Nie brzmiało to dobrze. - Jeszcze nie myślałabym o najgorszym. Daj mu nieco czasu. Jeżeli sprawy nie poprawią się w przeciągu kilku następnych tygodni, to zerwij z nim. Przytaknęła i wzięła drżący oddech. - Tak, masz rację. Przepraszam - uśmiechnęła się smutno.- Chcesz je przymierzyć? Możemy to zrobić, skoro już tu jesteśmy. Przyjrzałam się kupce koronki i satyny u mych stóp. Może któraś z tych par w końcu przełamałaby żelazną powściągliwość Jonaha. - Wezmę je wszystkie.

~*~

Jonah Wyciągnąłem miecznika z lodówki, aby wrzucić go na grilla na dzisiejszą

kolację. Raven powiedziała, że u siebie nie jadała niczego, co nie wyszło z mikrofalówki. Odkąd bywała u mnie, to gotowałem niemal każdego wieczoru. Z moją ścisłą treningową dietą, objadanie się było niemal niemożliwe. Ostatni sms Raven dał mi do zrozumienia, że była w drodze do mnie i chciałem przygotować kolację na czas, aby zjadła, gdy już by się tu zjawiła. Pokręciłem głową, rozważając co do diabła we mnie wstąpiło. Tłumaczyłem sobie, że miałem dość opiekowania się ludźmi, kiedy wyprowadziłem się z domu mojej mamy. Nic nie wepchnęłoby cię w styl imprezowania i nieodpowiedzialności, jak stanie się mężczyzną w wieku dwunastu lat. Kiedy wyprowadziłem się w wieku osiemnastu lat i przeprowadziłem do Vegas, to byłem jak duże dziecko w sklepie ze słodyczami dla dorosłych. Melodia z mojego telefonu wyrwała mnie z zamyślenia. Sprawdziłem dane. - Cześć, mamo. - Hej, Joey, jak się masz? Przewracając oczami na jej przezwisko dla mnie, zastanawiałem się, dlaczego po prostu nie nazwała mnie Joey. - Prawdę mówiąc, to dobrze. A jak u ciebie? - Wspaniale. Właśnie wróciłam od Beth i chłopców. Strasznie urośli potarłem sobie czoło, przypominając sobie, aby zadzwonić do mojej młodszej siostry, Beth. Mieszkała w Phoenix ze swoim mężem Rickiem i bliźniakami. Sprawy stały się tak gorączkowe, że nawet nie utrzymywałem z nimi kontaktu. - Taa, muszę się wybrać i ich odwiedź. Zrobię to po walce. - Och, byłoby wspaniale. Chciałaby cię zobaczyć. Jak mijają ci dni? - Jak zwykle na treningach, przygotowuję się do walki. I naprawiam Impalę, którą kupiłem w zeszłym roku. Znalazłem wspaniałego mechanika, który przychodzi codziennie, aby pomóc mi ją poskładać i odnowić. Czułem wyrzuty sumienia, że trzymałem Raven w tajemnicy przed moją mamą. Nie była żadnym brudnym odpustem, ani chwilą zabawą. Chociaż nigdy nie rozmawiałem ze swoją mamą o dziewczynach z mojej przyszłości, to z Raven było inaczej. - Mamo, poznałem kogoś. Jest mechanikiem, który mi pomaga przy samochodzie. Zaczyna się między nami poważnie układać i pomyślałem, że powinnaś wiedzieć. Cisza. - Mamo? Sprawdziłem telefon, aby się upewnić, że nie przerwało połączenia. Nie, wciąż było. Odchrząknęła. - Tak, Joey, jestem tutaj. Dlaczego zachowywała się tak dziwnie? Wiem, że wcześniej nigdy nie

miałem dziewczyny na poważnie, ale pomyślałem, że ucieszyłaby się, że wreszcie kierowałem się ku stabilizacji. - Coś się stało? Myślałem, że ucieszysz się, gdy usłyszysz, że jestem w poważnym związku. - Och, kochanie, bardzo się z tego ciesze. Tylko że... chyba myślałam... cóż, to tylko szok, to wszystko. Zawsze myślałam, że lubisz dziewczyny. Zrobiłem wielkie oczy i się zakrztusiłem. Zakaszlałem, aby wrócił mi głos. - Co? Oczywiście, że lubię dziewczyny. Czekaj, mamo, Raven j e s t dziewczyną! Cholera, myślałaś, że właśnie powiedziałem ci, że jestem z facetem? Pieprz mnie. - Po pierwsze, Joey, uważaj na to co mówisz. Po drugie, co miałam sobie pomyśleć? Powiedziałeś mi, że umawiasz się ze swoim mechanikiem? Zaśmiałem się tak mocno, że aż załzawiły mi oczy. - Nie. Raven zdecydowanie jest kobietą - mój śmiech się uspokoił.Poznasz ją, gdy przyjedziesz na moją walkę. Mieszka u mnie, więc przypuszczam że to da wam szansę, abyście poznały się lepiej. - Och, kochanie, byłoby cudownie. Nie mogę się doczekać. - Cholera, mamo! Myślałaś, że jestem gejem! Jasna cholera. - Jonahu Ryanie Slade, zważaj na język! Po tym jak podałem jej szczegóły co do jej lotu, skończyłem rozmowę ze swoją mamę i wróciłem do przygotowywania kolacji. Gdy ściągnąłem warzywa z grilla, usłyszałem, jak otworzyły się drzwi frontowe. - Kochanie! Jestem tutaj - krzyknąłem z kuchni. Uśmiechnąłem się na ciche uderzanie jej tenisówek o płytki podłogi. Jej piersi przycisnęły się do moich pleców, gdy objęła mnie w pasie. - Hej - powiedziała cicho w moje plecy, przyprawiając mnie o jeszcze większy uśmiech. Odwróciłem się i objąłem ją, składając mokry pocałunek na tatuażu na jej szyi. Gruszkowy zapach jej włosów zmieszał się ze słodkim smakiem jej skóry, co sprawiło, iż była to ekscytująca mieszanka. Rozsypałem pocałunki wzdłuż jej szczęki, aż pocałowałem ją w usta. Po lekkiej zachęcie, przechyliła głowę, zawsze chętna, ale i tak kazała mi na to zapracować. Doskonała. Mój język rozpoczął zwiedzanie, muskając sklepienie jej podniebienia i jej zęby. Ssąc jej wargi, odsunąłem się powoli. Spojrzałem jej w oczy, dysząc i czując głód, dając szansę naszej krwi na ochłonięcie. Spojrzała mi przez ramię na rybę. - Mmm, czy to miecznik?- jej głos wypełnił się głodem innego rodzaju. - Tak, jesteś gotowa by zjeść? - Mm-hmm. Wziąłem dla niego mrożoną herbatę i wyszliśmy aby rozpalić grill. Usiedliśmy przy barze. Zrobiło się cieplej, ale wiatraki u sufitu sprawiały, że temperatura była idealna do zjedzenia na zewnątrz.

- Jak było na zakupach?- wyciągnąłem sobie z lodówki Muscle Milk.12 - Dobrze. A jak tobie minął dzień? Otworzyłem swój napój, wziąłem łyk i oparłem się biodrem o bar. - Zdecydowanie lepiej, jeżeli te rzeczy, które kupiłaś i zostawiłaś u drzwi są różowe. - Skąd wiesz?- napiła się swojej herbaty, którą posłodziłem i dodałem cytrynę, tak jak lubiła.- Mmm - wzięła kolejny łyk. - Kochanie, jeśli będziesz dalej to ciągnąć, to będzie ci potrzebny sponsor. A ja pierwszy zgłoszę się na ochotnika. - Kupuję tylko rzeczy z wyprzedaży - odstawiła swój napój i prześledziła palcem wzór na szklance.- Wiem, że teraz nie zarabiam wiele, ale to się zmieni. Mam plan. Dlaczego nie byłem zaskoczony. Podszedłem do stołka barowego obok niej i usiadłem. - Więc jaki on jest? Wzruszyła ramionami spojrzała na swoje kolana. Splotła razem swoje delikatne dłonie, robiła to zawsze, zanim się otwierała i wyznawała coś osobistego, więc czekałem cierpliwie. - Guy powiedział, że gdy przejdzie na emeryturę, to przekaże mi warsztat. Sam nie ma dzieci i wie, że kocham ten warsztat. - Naprawdę? - Tak. - Wow - odchyliłem się do tyłu i oparłem stopę o bar. Spojrzała na mnie ze złością, ale na jej ustach czaił się cień uśmiechu. - Wow? Aż tak trudno w to uwierzyć? - Niezbyt wiele kobiet marzy o tym, aby na własność posiadać warsztat samochodowy. - Nie wiem, czy zauważyłeś... - opadły jej ramiona i spojrzała na swoje paznokcie.- ... ale nie jestem jak większość kobiet. - Nie, kochanie, zdecydowanie nie jesteś. Spojrzała na mnie spod rzęs. - Byłoby miło być właścicielką firmy, ustalać własne godziny pracy. Jeżeli poszczęści mi się na tyle, by wyjść za mąż i urodzić dzieci, to to wszystko ułatwi - jej policzki zarumieniły się i ukryła się za swoją herbatą. Mój umysł wyobraził sobie obrazy Raven, jej wypukłego brzucha z powodu dziecka. I jak w kadrze ze starego filmu, mignął mi przed oczami obraz, jak kołysała w ramionach ciemnowłose niemowlę. Przez oczami stanął mi obraz ciemnych warkoczy, nauki jeżdżenia, recitali baletu. - Cholera - wcisnąłem pięści w oczy, ścierając swoją fantazję. To nigdy mi się nie przytrafiło. Nigdy. - Wszystko w porządku? 12 Odżywka na masę albo coś :O ponoć smaczne, acz skoro zostanie pudzianem nie jest moim marzeniem, to sobie podaruję ;)

Otrząsnąłem się, wziąłem w garść i spróbowałem ukryć ten strach, który wypłynął na powierzchnię. - Tak, w porządku. Tylko d-dziwny ból głowy czy c-coś - i jąkam się, do cholery! Pora na manewr wymijający. Wziąłem głęboki oddech i spojrzałem jej w oczy. Troska na jej twarzy rozpłynęła się w lekkim uśmiechu. Odwzajemniłem go, upewniając się, że był na tyle jasny, że ukazał moje oba dołeczki. Był to rozpaczliwy ruch, ale zadziałał. Oblizała swoje pełne wargi, powoli pocierając je w oczekiwaniu na to, co miało nadejść. Gdy pochyliłem się ku niej, zadowolony iż zamierzałem dać jej to czegoś chciała, stłumiony dźwięk jej telefonu wypełnił powietrze. - Ups, przepraszam - wyciągnęła telefon z kieszeni. Zerkając na dane rozmówcy, zmarszczyła brwi i zacisnęła usta. - Kto to? - Nie wiem. Nie znam numeru. - Odbierz, kochanie. Skinęła głową i wcisnęła guzik, zanim przycisnęła telefon do ucha. – Halo - jej uprzejmy uśmiech szybki zniknął. Jej ciało wyprostowało się gwałtownie, a wszelki kolor odpłynął jej z twarzy.

Rozdział 12

Jonah

szyi.

Co, do cholery? Krew waliła mi w uszach i zaczęło mnie mrowić u nasady

- Mam się dobrze - zwróciła się uprzejmie do tajemniczego rozmówcy, ale jej głos był całkowicie pusty i bez zwyczajnej odwagi. Alarm rozbrzmiał w mojej głowie. Spojrzała na mnie i rozszerzyła je na chwile. - Mam się z tobą jutro spotkać? Zszedłem ze stołka i stanąłem u jej boku. Gdy znalazłem się przy niej mnie niż o stopę, to usłyszałem głos, który wydobywał się z jej telefonu. Nie zrozumiałem dokładnie słów, ale mamrotanie niewątpliwie należało do mężczyzny. Kurwa. - Um... nie wiem. To znaczy, dlaczego teraz?- spojrzała na swoje kolana i potarła czoło wolną ręką. Mężczyzna po drugiej stronie linii wymamrotał coś, przez co przygryzła dolną wargę. Spojrzała mi w oczy i wróciło nieco dawnej Raven. - Dobrze, w takim razie do zobaczenia.

Rozłączyła się i spojrzała na telefon w swojej dłoni, jakby nie wiedziała jak się tam znalazł. Potem spojrzała na mnie. - Kto to był?- mój głos był spokojny, ale nie w taki sposób jaki przynosił komfort. Odłożyła telefon na bar, jakby był zrobiony ze szkła. - To był Dominick. Adrenalina zalała moje ciało. Moje mięśnie napięły się. Szum w mojej głowie zwiększył się wraz z waleniem mojego serca. - Chce się jutro ze mną spotkać o dziesiątej rano. - Nie ma kurwa mowy. Przyszpiliła mnie niezadowolonym spojrzeniem. - Dlaczego nie? Jak mogła o to pytać? Powiedziałem jej, żeby nie zbliżała się do tego człowieka. - Bo tak powiedziałem - wypowiedziałem powoli każde słowo, aby nie ryknąć jej w twarz, ale i tak się wzdrygnęła. - Powiedziałam mu, że przyjdę. Więc pójdę - powiedziała z takim przekonaniem, że nie wiedziałem, czy chciałem nią potrząsnąć czy ją pocałować. - Dobra. W takim razie pójdę z tobą. Ta kobieta była irytująca. Dlaczego po prostu nie mogła zrobić tego co jej powiedziałem? Chwyciłem się za nasadę nosa i zamknąłem oczy, próbując stłumić wszechogarniające brzęczenie, które sprawiło, że chciałem rozedrzeć Dominicka Morretti'ego na kawałki. - Nie, powiedział, abym przyszła sama. Otworzyłem oczy, zanim zmrużyłem je ze złości. - Co! Dlaczego? Kto tak mówi, zanim z czymś wyskocz?- nie zamierzałem na nią krzyczeć, ale moja moja szybka reakcja wydostała się na powierzchnię, a spokój w tej chwili nie znajdował się w moim słowniku.- Co do cholery, Raven? Powiedziałem ci, że nie chcę, abyś się zbliżała do tego faceta, a ty obiecałaś mi, że będziesz się trzymała od niego z daleka! - Wiem, że obiecałam, ale... - Ale co? Zdajesz sobie w ogóle sprawę jaki on jest? Po mieście krążą plotki, że macza ręce we wszystko, nie tylko w prostytucję. Został oskarżony o morderstwo, narkotyki i posiadanie broni. Kurwa, Raven, chodzi na wolności tylko dlatego, bo daje w łapę komu popadnie, że aż dziwię się, że jeszcze nie srają złotem. - Proszę, przestań - szepnęła w swoje kolana. - Przestać! Co mam przestać? Zadzwonił twój psychiczny tatuś i chce się z tobą spotkać sam na sam i chcesz, abym siedział tutaj z założonymi rękami i niczego nie zrobił? Boże, Raven! Ten facet jest kryminalistą obszedłem bar, aby wyładować nieco agresji. Ostatnie co chciałem zrobić, to wystraszyć ją, ale cholera by to wzięła.- Jeśli sądzisz, że pozwolę ci, abyś

sama spotkała tego palanta, to zwariowałaś. Podciągnęła nosem i otarła oczy. Ach, cholera. Wziąłem głęboki oddech przez nos i policzyłem do dziesięciu. Moje serce zwolniło swój rytm na tyle, że przestało mi dzwonić w uszach i stłumiłem swój dziki impuls. - Kochanie, przepraszam - odgarnąłem jej włosy za ucho.- Nie chciałem cię przestraszyć. Po prostu na chwilę przepadłem. Otarła łzy z policzka. - Nie rozumiesz. Pokonując odległość między nami, uniosłem jej brodę, aby spojrzała mi w oczy. - W takim razie wyjaśnij mi to. - Odkąd byłam dzieckiem, to marzyłam, że pewnego dnia zjawi się i zapyta o mnie. Nawet po tym, gdy dowiedziałam się kim był, to wciąż go chciałam - odwróciła wzrok, ale nie puściłem jej podbródka.- Nadal chcę mojego tatę. Jej słowa przebiły się przez moją wściekłość i trafiły prosto do mojego serca. Za nic nie oddałbym tych dwunastu lat, jakie spędziłem ze swoim tatą. I chociaż jego strata była bolesna, to miałem ojca, który mnie kochał. Raven nigdy tego nie czuła. Kim byłem, aby powiedzieć, że intencje Dominicka nie były dobre? Może chciał nawiązać relację z Raven. Mogłem się założyć o własne jaja, że nie była to prawda, ale jeżeli nie pozwoliłbym jej się samej o tym przekonać, jeżeli stanąłbym między nią a tą możliwością, to nigdy by mi tego nie wybaczyła. Otarłem kciukiem jej dolną wargę, czując jak zadrżała pod moim dotykiem. - Dobrze, kochanie. Rozumiem. Jej oczy uśmiechnęły się przez łzy, gdy pocałowała mój kciuk. W jednej chwili już nie było jej na stołku barowym. Objąłem ją w tali. Ona splotła dłonie na moim karku, przytrzymując mnie przy sobie. - Zadzwonisz do mnie, gdy się tam znajdziesz - byłem tak blisko jej ust, że wyczułem słodki zapach herbaty w jej oddechu. - Tak - jej odpowiedź była zdyszana i pełna potrzeby. Moja dziewczyna. Zawsze tak reagowała. Nacisnęła na moją szyję, aby mnie do siebie przysunąć, ale jeszcze nie skończyłem. - I zadzwonisz do mnie, kiedy to się skończy - przesunąłem dłonie na jej tyłeczek, przyciągając jej biodra bliżej. - Mm-hmm - jej odpowiedź wyszła w jęku. - Nie kiedy wejdziesz do swojego samochodu, nie kiedy wrócisz do domu, ale zadzwonisz do mnie wtedy, kiedy stamtąd wyjdziesz - wzmocniłem swój ucisk, aby się upewnić, że mnie zrozumiała. Nie było mowy o żadnym pieprzeniu się co do tego.

- Tak, Jonah, zrobię wszystko. Tylko pocałuj mnie, proszę. - To bardziej mi się podoba. Złożyłem lekki pocałunek na jej ustach. Stanęła na placach, przyciskając się mocno do mnie i szukając moich ust, ale się wstrzymałem. Jęknęła uroczo i wynagrodziłem ją kolejnym przelotnym pocałunkiem w usta. - Proszę. Jej ostatnia prośba sprawiła, że straciłem nad sobą panowanie. Zakryłem jej usta swoimi. Chwyciłem w dłoń koszulkę przy jej kręgosłupie, rozpaczliwie szukając jej skóry. Wygięła plecy i przyciągnęła mnie do siebie, przesuwając ciężar tak, że nasze ciała stykały się ze sobą od piersi po biodra. Z jej miękkim i giętkim ciałkiem w dłoniach, posmakowałem jej język, który znalazł się w moich ustach, a moje pierś wypełniła się uczuciem, które dopiero co zacząłem rozumieć. Całkowicie mnie posiadała. Przyciąganie jakie do niej czułem, gdy się poznaliśmy, budzenie się z nią w swoich ramionach, moja rozmowa z Owenem, mój przymus, aby ją chronić, wszystko wirowało mi w głowie w potrzebie, która mnie wypełniała. Nie była to zwykła potrzeba jakaą czułem, ale coś silniejszego. Wyślizgnęło się to ze mnie powoli i zmiażdżyło mnie od środka. Przytrzymałem ją przy sobie, mając nadzieję, że siła w moich rękach da mi siłę, abym zrobił to, czego nie zrobiłem do tej pory. Przerywając pocałunek, spojrzała mi pytająco w oczy. Chociaż byłem zdenerwowany, to nic w tej chwili nie było bardziej jasne i wyraźne. - Kocham cię, Raven. Westchnęła i jej ciało szarpnęło się. Patrzyła na mnie, jakby widziała mnie po raz pierwszy. Jej drżąca dłoń zakryła jej usta. Pokręciła lekko głową, jakby w to nie wierzyła. Nie powiedziała tego samego, ale nie obchodziło mnie to. Kochałem ją. Jeżeli ona jeszcze do tego nie dotarła, to byłem gotów czekać tyle, ile było trzeba. Rzuciła się na mnie bez ostrzeżenia i nasze wargi połączyły się w dzikiej pasji. Jej języczek wsunął się do moich słów wraz z cichym jękiem, który wystrzelił mi prosto do gardła. Przechyliłem jej głowę, aby zatopić się głębiej, prowadząc ją tyłem do najbliższego leżaka. Pragnąłem Raven w taki sposób, że przejście przez podwórko do domu zdawało się być milami do pokonania. Kładąc ją na plecach, uniosłem nad nią swoje ciało, aby jej nie zmiażdżyć. Przesunąłem biodra w ciepło między jej nogami. Przylgnęła do mnie i zwalczyłem pragnienie, aby wziąć ją tu, przy basenie. Nie tak. Zasługiwała na coś lepszego. Wróciłem do swojego miejsca na jej szyi i poczułem pod językiem jej szalejący puls. Jej dłonie przesunęły się z dolnej części moich pleców na mój brzuch, gdzie przesunęła palcami po linii moich spodenek. Sięgnęła do mojego rozporka. - Jeszcze nie, kochanie. Wkrótce, ale nie dzisiaj - szepnąłem przy jej

skórze, zanim przygryzłem płatek jej ucha. Jej dłonie odsunęły się w beznadziejnym westchnieniu. Skubałem jej szyję, aby uniknąć odrzucenia, które z pewnością było wymalowane na jej twarzy. Moje ciało krzyczało, abym dołączył do niej. Abym pokazał jej, jakie moje uczucia były głębokie. Nigdy bym sobie wybaczył, za to, że wziąłbym ją na podwórzu jak jakąś tanią randkę. - Kochanie, przepraszam. Pragnę cię, naprawdę. Ale zasługujesz... - W porządku. Ale powiedziałeś, że wkrótce. Obiecujesz? Skrzywiłem się na dźwięk porzucenia w jej głosie. Moje wargi przesunęły się po linii szczeki do jej ust. - Tak. Obiecuję. Zaczęła się wić pode mną, gdy przesunąłem dłoń na gładką skórę jej brzucha. Ściągnąłem jej bluzkę przez głowę i spojrzałem na jej jasno zielony stanik. Moje kciuki musnęły twarde miseczki na wrażliwszy wzgórkach pod jedwabiem. Uczucie nie wystarczyło. Musiałem je zobaczyć. Pociągnąłem materiał w dół, uwalniając jej pełne piersi, które sterczały na letnim, nocnym powietrzu. Cholernie wspaniała. Pocałowałem ścieżkę między nimi, wdychając jej słodki, subtelny zapach. Wygięła plecy w łuk w cichej prośbie. Uśmiechnąłem się przy jej chętnym ciałku, zanim wziąłem do ust jej piersi, najpierw jedną, a następnie drugą. Słodki smak jej delikatnej skóry zwiększył mój apetyt na więcej. Odpiąłem guzik jej spodenek i uniosła biodra dla mnie, abym zsunął je z jej nóg. - Grzeczna dziewczynka. - Jonah. - Nie martw się, kochanie. Zajmę się tobą. Jej oczy zapłonęły i przygryzła wargę. Wziąłem głęboki oddech i przypomniałem sobie, że powinienem to zrobić powoli. Nie chodziło tu o wejście do środka i wyjście, tak jak działałem do tej pory. Po raz pierwszy nie myślałem o swoich własnych potrzebach. Myślałem tylko o tym, jak tu zabrać ciało Raven w nowe miejsca, aby wyrazić co czułem emocjonalnie, kochając ją fizycznie. Jej usta uniosły się uśmiechu, kiedy zsunęła z siebie swoje dopasowane majtki. Patrzyłem z podziwem, jak odsłoniła dla mnie swoje idealne ciało. Siadając, aby odpiąć swój biustonosz, ściągnęła ostatni skrawek zakrycia, podczas gdy ja wpatrywałem się w jej uwodzicielski pokaz. Była całkowicie odkryta, a ja patrzyłem w zachwycie, gdy opadła na plecy, rozsuwając nogi. - Jesteś oszałamiająca - mój głos był szorstki i ciężki z pożądania. Pospiesznie ściągnąłem koszulkę przez głowę i rzuciłem ją za siebie. Bolały mnie usta od pragnienia posmakowania każdego skrawka jej oliwkowej skóry. - Hmm, właśnie myślałam o tym samy. Moje dłonie przesunęły się wzdłuż jej ud, na co jej kolana rozchyliły się

szeroko w odpowiedzi. - Raven, muszę cię posmakować. Raz skinęła głową, a jej ciało uległo pod moim każdym dotykiem. Doskonała. Nie spiesząc się, pocałowałem delikatną skórę na jej wewnętrznym udzie. Z dokuczliwie długimi muśnięciami języka, dałem jej próbkę tego, co miało nadejść. Wbiła pięty w leżak i uniosła biodra, szukając kontaktu. Było to zaproszenie jakiego było mi trzeba. Spróbowałem jej po raz pierwszy i warknąłem w rozkoszy. Taka słodka. Zwalczyłem pragnienie, aby ją pożreć, woląc się nie spieszyć i pozwolić, aby to trwało. Jęknęła i zakręciła biodrami. Spojrzałem nad długością jej opalonego brzucha, aby dostrzec, że zacisnęła oczy. Nie ma mowy. Cofnąłem się. - Kochanie, spójrz na mnie. Spojrzała mi w oczy i dostrzegłem pasję, która błyszczała w niebieskozielonych głębiach. Zwolniłem, ale zachowałem kontakt wzrokowy. Każdy syk jej oddechu stymulował moją potrzebę, aby ją zaspokoić. Było to takie inne. I bardziej podniecające, niż cokolwiek innego doświadczyłem w przeszłości. Moja miłość zajęła pierwsze miejsce w porównaniu do pożądania. Zapatrzyłem się, pochłonięty widokiem jej ust, które rozchyliły się, gdy łapczywie zaczęła łapać powietrze. Jej nagie piersi unosiły się ciężko przy każdym muśnięciu mojego języka. Jęki przerodziły się z rozpaczliwe krzyki i zadrżały jej nogi. Już nie zamierzałem być powolny. Najbardziej chciałem ją przytulić, poczuć ją przy moich ustach, gdy rozpadłaby się dla mnie. Jej biodra uniosły się i zakręciły, szukając. Chwyciłem w dłonie jej biodra, unieruchamiając ją i dając jej ciału tego, czego potrzebowała. Chwyciła w garść moje włosy, przytrzymując mnie przy sobie, przyciskając głębiej. Zaparło jej dech w piersi i wykrzyczała moje imię, gdy doszła. Z jej ust wydobyły się jęki rozkoszy, a ich dźwięk wystrzelił prosto między moje nogi. Napiął mi się brzuch i przesunąłem biodra w leżak jęcząc, gdy poczułem ulgę z pocierania. Kontynuowałem, aż zaczęła się wić, przez co nie byłem w stanie jej puścić. Odsunąłem się z ostatnim delikatnym pocałunkiem. Opadła na plecy, zaś jej ciało stało się wiotkie i nasycone. Moja dziewczyna. Zamknęła oczy i ja zatraciłem się w widoku jej unoszących się i opadających piersi. Delikatnie zsunąłem jej nogi, wychodząc spomiędzy nich, aby położyć się u jej boku. Otworzyła oczy, gdy odgarnąłem włosy z jej spoconej twarzy. - To było niesamowite - zatraciłem się w pięknie jej zaspokojonej miny. - Myślałam, że to moja kwestia - zawibrował jej głos tuż po orgazmie, co poczułem w swoich szortach. Chwyciłem pobliski ręcznik i zakryłem jej nagie ciało. - Chcesz wejść do środka?- prześledziłem palcem delikatne zaokrąglenie

jej twarzy. Jej usta wykrzywiły się w uśmiechu. - Mam lepszy pomysł. Wstała z leżaka, zrzucając z siebie ręcznik. Podziwiałem soczyste krągłości jej nagiego ciała w świetle księżyca, gdy stanęła do mnie plecami. Puściła mi oczko przez ramię i zginając kolana, wskoczyła do basenu. Kąpiel nago? O tak! Zrzucając z siebie spodnie, wskoczyłem za nią, w pełni świadom swojego zabójczego wzwodu, którego nie zdołała okiełznać nawet chłodna woda. Zaczęła pływać na plecach, dzięki czemu bezczelnie mogłem się gapić na jej biust, który wystawał z wody. Przyłapując moje spojrzenie, podpłynęła do mnie na płytkim końcu. - Twoja kolej - powiedziała i popchnęła mnie w stronę schodków basenu. Serce zaczęło walić mi w piersi. Miała na myśli to, co myślałem, że miała? - Usiądź - nakierowała mnie, abym usiadł na górnym schodku, gdzie woda była najpłytsza. Wciąż patrząc mi w oczy, rozsunęła moje nogi i wślizgnęła się między niej. Jej miękkie, śliskie ciało otarło się o wnętrza moich ud, rozgrzewając moją zbyt wrażliwą skórę. Opierając kolana na schodku poniżej mnie, uniosła się, aby spojrzeć mi w ozy. Jej piersi ociekały wodą z basenu i seksapilem. - Nigdy wcześniej tego nie robiłam, więc nie oczekuj zbyt wiele - nawet w przyciemnionym świetle dostrzegłem czerwony kolor jej policzków. - Raven, nie musisz tego robić. Położyła palec na moich ustach, uciszając kolejny protest. Próbowałem ją przekonać, żeby nie zrobiła mi loda? Chyba po raz pierwszy. - Ja tylko, um, chcę to zrobić, ale jeśli zrobię coś źle, to mi pokażesz?jej niewinne oczy spojrzały błagalnie w moje. - Nie ma mowy, abyś zrobiła to źle, kochanie. Niemal doszedłem zaledwie słuchając, jak o tym mówisz. Przytakując i się uśmiechając, usiadła na swoich piętach. Jej seksowne, mokre ciało zabłyszczało w ciemności i wiedziałem, że nie wytrzymam długo. Spojrzała w dół i oblizała swoje ustach, a następnie wzięła mnie do ust. Zasysając oddech, wbiłem zęby w dolną wargę, aby stłumić jęk rozkoszy. Moje dłonie zacisnęły się na jej wilgotnych włosach, nie aby kontrolować tempo jej pieszczoty, ale z czystego zwierzęcego posiadania. Na samą myśl, że mogłem doświadczyć takiego pożerającego pożądania, jak i miłość, która przepełniała moją duszę i dla której poświęciłbym życie, aby ją zatrzymać, poczułem jak zmieniło się moje życie. Ta drobna dziewczyna, która pracowała przy samochodach, śmiała się z

głupich żartów i rumieniła się na najdrobniejszy flirt z mojej strony. Zrobiłbym dla niej wszystko. Spędziłbym resztę swojego życia na uszczęśliwianiu jej, jeśli by mi na to pozwoliła. Więc taka była miłość. Moje życie już nigdy nie będzie takie same. Odsunąłem jej dłoń od swojego uda i owinąłem ją wokół siebie, prowadząc jej ruchy zanim zostawiłem ją samej sobie. Jej aksamitny dotyk uderzył do mojej głębi, spychając moje biodra ze schodka. Pochyliła się do przodu, przycisnęła swoje jedwabiste piersi do moich ud, na co odchyliłem głowę do tyłu. Doznania połączone z głodem i miłością i pieprzeniem - na to wszystko zacisnął mi się żołądek, a mój orgazm zwinął się w moim brzuchu. Zostały mi tylko sekundy. - Kochanie, przestań - jej usta rozluźniły się i przepyszny jęk wydobył się z moich ust. Doszedłem w jej dłoni. Jej mała pięść wciąż wyciskała ze mnie intensywną euforię. Co do cholery? Dyszałem, a kolory wirowały mi pod powiekami. Moje nogi napięły się, gdy zakołysałem się po powtórnych wstrząsach.- O kurwa - zamrugałem, zafascynowany tym, że pierwsze obciąganie Raven było najbardziej pochłaniającym doświadczeniem seksualnym, jakie kiedykolwiek przeżyłem. - Przepraszam. Zrobiłam ci krzywdę?- objęła rekami swoje piersi, a zmartwienie wymalowało się na jej idealnej twarzyczce. Zwalczyłem to, co mogło okazać się bardzo głupkowatym uśmiechem i pękłem. - Zraniłaś mnie?- pochyliłem się do przodu, opierając łokcie na kolanach.- Czy wyglądam, jakbyś zrobiła mi krzywdę?- wstając ze schodka, spotkałem się z nią na płytkim końcu. Przesunąłem jej plecy do ściany basenu i wziąłem ją w ramiona. Jej mięśnie rozluźniły się przy moich. - Kochanie, to była najbardziej niesamowita noc w moim życiu. Wszystko w niej jest doskonałe, włącznie w twoim niesamowitym obciąganiem, które właśnie mi sprezentowałaś - chichot rozbrzmiał w jej piersi i pocałowałem ją w czubek głowy.- Kocham cię, Raven - powiedziałem w jej włosy. Odchyliła brodę do góry, opierając ją na mojej piersi. Jej mokre włosy opadły do tyłu, jej grube rzęsy były mokre od wody, a jej jej wargi zaczerwienione i spuchnięte od brania mnie. Spojrzała mi w oczy i dostrzegłem, że coś ważnego przesunęło się w jej akwamarynowych oczach. - Ja ciebie też kocham.

Rozdział 13

Raven Wyjechałam z garażu Jonaha dokładnie o dziewiątej dwadzieścia osiem rano. Po raz kolejny myślałam o trzeciej kawie, przez co zaburczało mi w pustym brzuchu. Nie było mowy, abym zdołała coś przełknąć przed spotkaniem z Dominickiem. Próbując uspokoić swój rozwścieczony żołądek, otworzyłam okno i łyknęłam nieco świeżego powietrza. Moje myśli powędrowały z powrotem do wczorajszej nocy, aby ukoić moje nerwy. Leżąc w łóżku, Jonah wziął mnie w ramiona, przy czym zebrałam się na odwagę, aby powiedzieć mu dlaczego musiałam spotkać się z Dominickiem. Jako mała dziewczyna, marzyłam o tym, aby wpadł do naszego domu. Trzymałby w rękach duże pudełko owinięte różowym papierem. Wyobraziłam sobie go klęczącego i mówiącego, jak za mną tęsknił. Że popełnił ogromny błąd, wyrzucając mnie ze swojego życia i że zamierzał nadrobić stracony czas. Prosiłby o przebaczenie. I wreszcie miałabym tatę, jakiego chciałam. Właśnie przez to marzenie musiałam się spotkać z Dominickiem. Nawet jeśli na jego zasadach, to zamierzałam to zrobić. Byłam to dłużna tej małej dziewczynce. Przed moimi oczami pojawiło się luksusowy wieżowiec. Skręciłam w prawo i wjechałam na okrągły podjazd. Lokaj podszedł do moich drzwi. Po

piętach deptał mu wysoki, barczysty mężczyzna w czarnym garniturze. Jego formalny strój o dziesiątej rano w lato Las Vegas był niespotykany. Był prawnikiem? Bardziej wyglądał jak zabójca. Zignorowałam wyciągniętą rękę lokaja i wysiadłam z samochodu. Koleś w garniturze zbliżył się do mnie i uśmiechnął się z wymuszeniem. - Dzień dobry, panno Morretti. Zmrużyłam na nim oczy. Skąd mnie zna? - Um, dzień dobry. - Pan Morretti na ciebie czeka - wskazał na mnie, abym zanim poszła do budynku. Przechodząc przez drzwi obrotowe i wchodząc do holu, poczułam zapach wosku do podłogi i świeżych kwiatów. Skomplikowanie rzeźbione biurko z ciemnego drewna i marmurowa podłoga wręcz wrzeszczały pieniędzmi. W odpowiedzi wygładziłam swoją bawełnianą koszulę. Dotarliśmy do windy, która posiadała tylko jeden guzik z literami „PH”. Gdy zapadła cisza, to przyjrzałam się mężczyźnie przede mną. Musiał być ochroniarzem. Nie był tak wysoki jak Jonah, ale niemal tak samo szeroki. Każdy jasno brązowy włosek na jego głowie był ułożony przez odpowiednią ilość produktów do włosów. Diamentowy kolczyk w jego lewym uchu był zdecydowanie za wielki dla jego ucha. Nadjechała winda i zatrzymała się, po czym rozsunęły się drzwi. - Za tobą - powiedział w sposób, który miał być uprzejmy, jeżeli jego ton nie był protekcjonalny. Doszłam do wniosku, że ten koleś nie lubił mnie i to bez powodu. Teraz się denerwowałam. - Dzięki. Przechodząc przez drzwi windy, znalazłam się w kolejnym holu. Tym razem mniejszym, ale równie ekstrawaganckim. Na przeciwnym końcu znajdowały się ogromne, podwójne drzwi, które pewnie kosztowały więcej niż mój samochód. Gdy ruszyłam w ich stronę, to zauważyłam dopasowane szklane drzwi, które przedstawiały świętą wojnę aniołów i demonów. Obraz sprawił, że w powietrzu uniósł się strach. Ochroniarz zastukał dwa razy w grube szkło, sprawiając, że podskoczyłam. Spokojnie, Raven. Nie bój się. Drzwi otworzyły się i wpuściła nas drobna blondynka, która miała na sobie obcisłą sukienkę i była boso. Spróbowałam ją powitać, ale wbiła wzrok w moje stopy. Zostałam zaprowadzona do biura, gdzie kazano mi usiąść i powiedziano, ze pan Morretti zaraz do mnie przyjdzie. Szerokie biurko stało na tyłach pomieszczenia i znajdowało się przed nim tylko jedno krzesło. Zgaduję, że dla mnie. Usiadłam i wyjrzałam przez okno za biurkiem, które sięgało od podłogi po sufit. Mogłam się założyć, że widok stąd w nocy był nieziemski. Minęły minuty, podczas których podskakiwało mi kolano. Pięta mojej stopy wybijała na podłodze szybki, rytmiczny rytm. Zdawało się, że czekałam

przez wieczność. Zaczęłam przeżuwać paznokcie, gdy usłyszałam, jak drzwi za mną się otworzyły. Zgęstniało powietrze i pomieszczenie zdawało się być mniejsze. Nie musiałam się odwracać, aby wiedzieć, że Dominik kierował się ku mnie. Nie widziałam go od pięciu lat i nawet wtedy trwało to tylko przez chwilę, gdy zostawił mojej mamie paczkę. Spodziewałam się, że będzie wyglądał starzej, ale był taki sam. Jego blond włosy i znajome, akwamarynowe oczy odznaczały się na jego głębokiej opaleniźnie. Promienny uśmiech rozświetlił jego twarz i pojawiła się czarująca fasada, którą manipulował bez wysiłku. - Raven, kochanie, wyglądasz wykwintnie - powiedział jak prawdziwy dżentelmen. W mojej głowie zabrzęczały dzwonki ostrzegawcze, ale zrzuciłam to na moje zdenerwowanie. - Dziękuję. Obszedł swoje biurko i usiadł na fotelu na fotelu naprzeciwko mojego. - Spotkałaś Vince'a?- skinął głowę w stronę mężczyzny za moim ramieniem. Odwróciłam się i zobaczyłam ochroniarza, który stał przed zamkniętymi drzwiami, blokując mi ucieczkę. Przyspieszył mi puls. Powinnam była posłuchać Jonaha. Niepokój przerodził się w strach. Ale dlaczego? Może i mnie nie znał, ale nie zmieniało to faktu, że był moim biologicznym ojcem. Więc dlaczego chciałam uciec? Przeszłam od razu do sedna sprawy, aby móc się stąd wynieść tak szybko jak to możliwe. - Chciałeś się ze mną widzieć? - Tak - odchrząknął.- Mam dla ciebie ofertę pracy. - Mam już pracę, ale dziękuję - wstałam, aby wyjść. - Siadaj!- warknął, sprawiając, że poczułam się jak nieposłuszny pies. O Boże, jest źle. - Mam dla ciebie ofertę pracy, Raven. I nie możesz odmówić - jego wcześniej delikatny głos stał się szorstki. - Nie rozumiem. Wszystko co wiedziałam o Dominicku, to to, że był powiązany z korupcją. Co mógł ode mnie chcieć? - Wiesz, Raven, kiedy pierwszy raz zacząłem w tym interesie, to byłem w twoim wieku. Byłem młody, bogaty i pijany z władzy - zaczął bawić się złotym piórem.- Łatwo się nudziłem. W chwili w której ujrzałem twoją matkę, to wiedziałem, że była czymś specjalnym. Wszystko w niej ociekało seksem: sposób w jaki się poruszała, w jaki mówiła. Nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ona. Było tak, jakby została stworzona do jedynego celu zaspokajania mężczyzn. Musiałem ją mieć - demoralizacja zabłyszczała w jego oczach.

Ślina napłynęła mi do ust, a panika ścisnęła moje żebra. - Musiałem ją mieć, Raven, a to z dwóch powodów. Po pierwsze, w celu wykorzystania jej darów od Boga dla zysku - spojrzał na mnie twardo.- A po drugie... dla rozmnażania - ostatnie słowo rozciągnął jak wąż, jeśli takowy potrafiłby mówić. Do rozmnażania? Jak pies? Upewniłam się co do tego, gdy spojrzałam w jego złowieszcze oczy. - Więc właśnie to zrobiłem. Wykorzystałem twoją matkę, aby stworzyć kolejną istotę, która była taka jak ona. Następne pokolenie, która powinna sprostać rosnącym wymaganiom w moim biznesie. Nie chciałam słyszeć niczego więcej. łzy zalały moje oczy, gdy zdałam sobie sprawę jaką pracę mi oferował. - Chcesz, abym została dla ciebie dziwką - to nie mogło się stać. Chciał sprzedać moje ciało dla seksu? Mój własny ta... nie, nie mogłam się zmusić, aby tak go nazwać. - Dziwka to takie brzydkie słowo - prychnął.- Preferuję towarzystwo. Ale tak, właśnie dla tego zostałaś stworzona. Właśnie dlatego cię zrobiłem. A teraz pora, abyś spełniła swój cel. - Nie! Nie zrobię tego. Nie możesz mnie do tego zmusić! Łzy spływały mi potwarzy i byłam wściekła, że zobaczył mnie słabą. - Mogę cię zmusić i to zrobię. Dam ci kilka tygodni, powiedzmy aż do twoich dwudziestych pierwszych urodzin. Tyle powinno ci starczyć, aby rozluźnić swoje związki. Potem przeprowadzisz się do jednego z moich apartamentów - ogłosił z machnięciem ręki jak król na swoim tronie niemoralności. - Pieprz się!- byłam strasznie przerażona, ponieważ to siarczyste przekleństwo wyleciało mi z ust i nie mogłam się powstrzymać od pomyślenia, że Blake byłby ze mnie dumny. - Hmm, jesteś zadziorna. Musiałaś to odziedziczyć po mnie. Twoja matka nigdy się nie kłóciła, nigdy nie walczyła i prawdę mówiąc, to nigdy niczego nie powiedziała - w zamyśleniu potarł sobie brodę.- Ujmę to w ten sposób. Zrobisz tak jak ci powiedziałem, albo powoli usunę z twego życia każdą osobę, która kochasz. Nie, nie, nie, nie! - Jesteś potworem. Okropny uśmiech zawładnął jego ustami. - Zacznę od tej twojej słodkiej przyjaciółeczki, Eve. Zamrowiły mnie dłonie i stopy, a potem odrętwiały. - A potem zajmę się Guy'em i twoją matką. Odrętwienie przesunęło się w górę moich rąk i nóg do mojego brzucha. - I w końcu, ale nie na końcu - zanucił melodycznie.- Skończę z tym Neandertalczykiem z którym mieszkasz, z Jonahem - był to ostateczny cios. Serce, umysł i dusza. Zdrętwiałe.

Już nie płakałam, gdy moje ciało i umysł przyswoiły tą informację. Jego słowa wirowały mi w kółko w głowie: rozmnażanie, dziwka i każdy kogo kochałam. Zrozumienie uderzyło we mnie jak huragan. Gdy nieco minęło zagrożenie, to chwyciłam podłokietniki swojego fotela. To się nie dzieje. Pochyliłam się do przodu i schyliłam głowę między kolana, mając nadzieję, że dzięki temu wzięłabym się w garść. - To Las Vegas, kochanie. Wiesz, jak łatwo sprawić, że ktoś zniknie? Jak łatwo zakopać kogoś w brudnej dziurze na pustyni? Chociaż ja nie będę się spieszyć, bo najpierw się z nimi zabawię. - Przestań, proszę. Po prostu przestań... przestać - zakołysałam się do tyłu i przodu, zaciskając dłonie we włosach. Usłyszałam przenikliwy i pisk i zorientowałam się, że dochodził z moich ust. Zacisnęłam mocno oczy, modląc się, aby obudzić się z tego koszmaru. A ja pomyślałam, że może mnie chciał. Że może tęsknił za córką, której nigdy nie poznał. Jak mogłam być tak głupia? - Dlaczego teraz? Dlaczego nie wtedy, gdy skończyłam osiemnaście lat?zapytałam, rozpaczliwie pragnąc jego odpowiedzi. - W moim biznesie jest ważne, aby dziewczyny znajdowały się w wieku legalnym do picia alkoholu. Pomaga to uniknięcia niechcianej uwagi ze strony lokalnych władz. Ale co ważniejsze, to potrzebowałem dźwigni. Zawsze byłaś samotniczką, kochanie: nigdy nie miałaś chłopaka, miałaś tylko kilku przyjaciół. Miałem Guy'a i Eve, ale to nie wystarczyło. Gdy praktycznie zaczęłaś mieszkać ze Slade'em, to nadeszła odpowiednia pora - wyprostował swoje mankiety. Spojrzał na mnie.- Kochasz go? Wciągnęłam usta między zęby, nie zamierzając mu odpowiedzieć. - Ach, tak. I zdaje się, że również jesteś dziewicą. Za moimi plecami Vince stłumił śmiech. Zmieszało się we mnie przerażenie i wściekłość, sprawiając, że moja twarz się zarumieniła. Byłam przerażona, że tak swobodnie mówił o własnym ciele i krwi. - Nie bądź taka zdziwiona. Seks jest moim biznesem. Po twoim rumieńcu mogę stwierdzić, że nadal zachowałaś swoją niewinność. To będzie bardzo opłacalne dla mnie i mojego interesu. Żółć zaczęła palić mnie w gardło. Żałowałam, że niczego nie zjadłam, bo teraz mogłabym zwymiotować na pretensjonalny, orientalny dywan Dominika. Znienawidziłam go za to, co mi zaproponował i za to co zrobił mojej mamie. Chciałam się na niego rzucić i walczyć jak wariatka. Adrenalina wypełniła moje ciało, gdy zaczęłam myśleć o tym, czy rzucić się na niego w jego gabinecie. Czy dzisiejszy dzień jest dobry na śmierć? Pochylił się do przodu, opierając łokcie na swoim biurku. Spojrzał mi w oczy, sprawiając, że poczułam wstręt. - Raven, jeżeli będziesz ze mną walczyć, to wstrzyknę w twoją rękę tyle

heroiny, że nie będziesz miała pojęcia jaki jest dzień. Tak cię uzależnię, że będziesz o to błagać. Resztę swego życia będziesz żyć na rogu ulicy, obciągając gnojkom za góra dwadzieścia dolców. Poddasz się pokojowo i będziesz grzeczną dziewczynką, to będziesz prowadzić życie bardzo podobne, jakim żyje twoja matka. Podejrzewam, że mógłbym sprawić, że byłoby jeszcze lepsze, skoro jesteś moją córką. - Nie jestem twoją córką! Spojrzał na czubek swojego nosa, przyglądając mi się jak arcydziełu, które zamierzał kupić. - Nie, nie jesteś. Jesteś bardziej produktem doskonale wykonanego eksperymentu. - Wolałabym zginąć powolną, bolesną śmiercią, niż dla ciebie pracować - chwyciłam tak mocno podłokietniki fotela, że aż zaczęły palić mnie dłonie. - Cóż - wyprostował się, zerkając na swoje zapewne świeżo wypielęgnowane paznokcie.- To też da się zrobić - syknął z pogardą. Pisk pokonania uciekł mi z ust. Przerażający dźwięk potwierdził mnie w braku opcji. Nie miałam ucieczki. - Więc się zgadzasz? Przyślę po ciebie w dniu twoich dwudziestych pierwszy urodzin. - Myślałam, że... - wyszeptałam słowa, które nie powinny zostać usłyszane. - O czym myślałaś, kochanie? Oderwałam wzrok od swoich kolan i spojrzałam na mężczyznę, który wyrwał mi serce i je zdeptał dla zabawy. - Nienawidzę cię. Leniwy uśmiech rozciągnął jego wargi. - Bardzo dobrze. Zawsze lubiłem wyzwania. Nie miałam pojęcia, jak wróciłam do swojego samochodu. Nie pamiętałam, jak szłam, ale nie sądziłam, aby mnie tam zaniesiono. Wszystko co wiedziałam, to to, że siedziałam nieruchomo na podjeździe, patrząc prosto przed siebie i zastanawiając się dokąd pojechać i co zrobić. I właśnie wtedy, gdy moje życie zaczęło być piękne, zniknęło jak miraż na pustyni.

~*~

Jonah - Aw, kurwa, nie znowu!- Blake wyrzucił ręce w powietrze i ruszył do ławki. Druga. Żadnych nieodebranych połączeń. Kurwa. Coś było nie tak. Sprawdzałem telefon co każde trzydzieści minut przez ostatnie 3 godziny i wciąż nie otrzymałem żadnej odpowiedzi od Raven. Tego ranka pozwoliłem, aby sama pojechała na spotkanie z Dominickiem, nawet gdy wszystko we mnie wrzeszczało, że był to błąd. - Skończyłem na dzisiaj - zawołałem do kogokolwiek kto słuchał, nie odrywając wzroku od telefonu, gdy sprawdziłem wiadomości. - Świetnie. I tak tu cię nie było. Przylepiłeś do swojej dupy ten pieprzony telefon, gdy mieliśmy ponoć trenować. Normalnie bym rzucił się do Blake'a za jego zachowanie. Ale nie teraz. Oparłem się o siatkę klatki i spróbowałem się do niej dodzwonić. Przerzuciło mnie bezpośrednio do poczty gloswej. Mój zespół ruszył do szatni, pomrukując. Owen zatrzymał się, spoglądając na mnie. - Joł, Jonah. Wszystko w porządku, stary? - Co?- oderwałem oczy od telefonu i spojrzałem na zmartwienie w spojrzeniu Owena, a potem nadusiłem wyślij.- Ta, jasne. W porządku. - Co się dzieje? Jesteś jak nieobecny. Z Raven wszystko w porządku? Na sam dźwięk jej imienia zalała mnie fala potu i paniki. - Um... nie wiem. Dzisiaj miała spotkać się ze swoim ojcem, a nie dogadują się zbytnio. Nie odezwała się. Martwię się o nią. - Och, to wszystko? Jestem pewien, że nic się jej nie stało, pewnie zagadała się, wspominając o starych czasach. To znaczy, jak zły może być... - To Dominick Morretti. Spokojne spojrzenie Owena zniknęło, gdy z jego ciemnej skóry odpłynął wszelki kolor. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Taa, teraz załapał. Każdy wiedział, że Dominick Morretti i przeszedłby po trupach swoich własnych dzieci, aby zarobić. - Chodźmy - Owen wypadł z klatki. - Czekaj! Dokąd jedziemy? Nie zwolnił kroku. - Znajdziemy ją. Najpierw zajrzymy do jej mieszkania. - Pójdę po kluczyki.

***

Zatrzymaliśmy się przy Warsztacie Guy'a i ujrzeliśmy na parkingu samochód Raven. Dzięki ci, Boże. Zajrzałem do warsztatu i zapytałem Guy'a, czy ją widział. Powiedział, że pojawiła się kilka godzin temu, ale poszła prosto do siebie, mówiąc, że nie czuła się dobrze. Przebiegłem drogę do alejki jakby paliło mi się pod stopami. Szybko pokonałem schody, biorąc trzy stopnie na raz. Moja pięść rąbnęła w drzwi, gdy adrenalina przepłynęła przez moje żyły. Musiałem się przekonać, że mojej dziewczynie nic nie było. - Raven, kochanie, jesteś tam? To ja. Otwórz. Nic. Znowu zapukałem. - Otwórz, Raven! Nic. Zalała mnie panika i zaczęła mrowić u nasady szyi, strzelając prosto do mózgu i zaćmiewając racjonalne myślenie. - Raven! Otwórz te pierdolone drzwi! Już zamierzałem wziąć się w garść i rozwalić te cholerne drzwi swoimi gołymi rekami, kiedy silna dłoń chwyciła mnie za ramię i cofnęła o krok. Owen zajął moje miejsce. - Księżniczko, tu Owen. Jeśli nie otworzysz drzwi, to je wyważę. Musimy się do ciebie dostać. Nic. Kurwa! Odchodziłem od zmysłów. Wiedziałem, że Owen zdawał sobie z tego sprawę, kiedy spojrzał na moje pięści i zaciśniętą szczękę. Rozluźniłem barki, przygotowując się do powalenia drzwi. Owen odsunął się o krok. Bum! Drzazgi odprysnęły wokół nas w rezultacie na kopniak Owena. Wszedł do środka i odsunął kruche resztki drewna, które wisiały koślawo na zawiasach. Przepchnąłem się obok niego i wszedłem do kawalerki. Zatrzymałem się krótko po wejściu i wstrzymałem oddech. Na środku swojego łóżka, Raven leżała skulona w pozycji embrionalnej. Pomyślałbym, że spała, gdyby nie jej stłumione, gardłowe jęki. Widok jej takiej złamanej otępił bestię szalejącą w mojej głowie. Podszedłem do niej i usiadłem za nią, przytulając swój przód do jej pleców. Objąłem rękoma jej drobne ciało, ukrywając twarz w jej włosach. - Kochanie. Ciii, już dobrze. Już tu jestem. Jej ciało na chwilę zesztywniało, zanim znowu wybuchnęła przeraźliwym

płaczem. Objąłem ją mocniej, jakbym jakoś mógł odebrać od niej ból za pomocą siły w moich rękach. - Raven? Ciii, wszystko będzie dobrze. Jestem tutaj. Jesteś bezpieczna. Kocham cię, maleńka. Wróć do mnie - zaczęły piec mnie oczy. Ból w jej płaczu był tak materialny, że przez niego zgęstniało powietrze i trudno było mi oddychać. - Co się stało? Odezwij się do mnie. Pocałowałem ją czule i zachęciłem, aby obróciła się do mnie twarzą. Zrobiła to, ale tylko po to, aby ukryć twarz w mojej piersi i rozpłakać się bardziej. Na widok jej zapłakanej twarzy i zaczerwienionych oczu miałem ochotę kogoś zabić. Wyglądało na to, że płakała już jakiś czas. Zabiję tego skurwysyna! Nie wiedziałem jak długo Raven leżała w moich ramionach. Jej oddech wreszcie się uspokoił i wzięła długi, drżący oddech. - To koniec - jej głos był cichy i wyprany z emocji.- Nie ważne co się stanie, to moje życie jest skończone. - Co masz na myśli?- pogładziłem ją po włosach.- Twoje życie się nie skończyło. Usiadła na łóżku. Spojrzałem w stronę drzwi i nie dostrzegłem Owena. - Co się stało?- mój szorstki głos był przepełniony zmartwieniem. Zwalczyłem ryk w swojej głowie i skupiłem się na zachowaniu spokoju.- Co on ci zrobił?- przerzuciłem nogi przez brzeg łóżka i coś zgrzytnęło pod moją stopą. Była to rozbita ramka ze zdjęciem. Wśród rozbitego szkła i potrzaskanego drewna znajdowało się zdjęcie mamy Raven. Co do cholery się dzieje? Wciągnąłem Raven na swoje kolana i wtuliła się w moje ciało, jakby tam było jej miejsce. I wtedy zaczęła mówić.

Rozdział 14

Raven Pulsowało mi w głowie, kiedy otworzyłam swoje zapuchnięte oczy. W pokoju było ciemno z wyjątkiem słabego światła, które wpadało przez okno. Był wieczór. Przewróciłam się na plecy i natychmiast zorientowałam się, że byłam w łóżku Jonaha. Sięgnęłam po niego, ale chłodna pościel podpowiedziała mi, że nie było go tutaj. Przywiózł mnie tutaj po tym jak wypłakałam się w jego ramionach, tuląc się mocno do bezpieczeństwa i ciepła jego dotyku, gdy trzymał mnie jakbym miała odpłynąć, gdyby nie nacisk jego masy. Myśli o Dominicku wypełniły moją głowę, jak piekielna armia, która eliminowała wszelką nadzieję. Wstyd i zażenowanie zdusiło całą dumę, jaka mi została. Wtuliłam twarz w poduszkę, przyciskając ją do niej mocno, okradając siebie z tlenu i witając ból w płucach. Życie, które zbudowałam dla samej siebie, przyjaciele, Jonah, wszystko to zostało wymazane w mniej niż godzinę. Zostałam przykuta do brzydoty, uwięziona w koszmarze bez szansy na ucieczkę. Albo zostanę prostytutką, albo umrą wszyscy, których kocham.

Odwróciłam głowę dla powietrza, zasysając życiodajny tlen do płuc. Przecierając oczy, spróbowałam usunąć wspomnienie bólu, jaki dostrzegłam na twarzy Jonaha. Powiedział mi, że to rozwiążemy, że razem coś wymyślimy. Niemożliwe. Wyciągając rękę, zapaliłam lampkę. Na stoliku nocnym stała szklanka z wodą i dwie tabletki przeciwbólowe. Chwyciłam pigułki i wrzuciłam je do suchych ust. Przełknęłam je przez ukłucie bólu w gardle, które oderwało moją uwagę od cierpienia w moim sercu. Wypiłam wodę, zsunęłam nogi z łóżka i dałam chwilę swojemu ciału na przyzwyczajenie się do pozycji pionowej. Nie miałam już na sobie swoich dżinsów ani koszulki, ale byłam ubrana w jedną z bluzek Jonaha. Przyciągnęłam materiał do swojego nosa i zaciągnęłam się głęboko jego zapachem, który uwolnił mnie z udręki. Próbując związać włosy w niski kok, ruszyłam na poszukiwania Jonaha. Zamarłam na korytarzu na dźwięk dwóch męskich głosów. Rozpoznałam głos Jonaha jak swój własny, ale do kogo należał ten drugi? Zbliżyłam się na paluszkach i doszłam do wniosku, że głos należał do Owena. Zaczęłam podsłuchiwać, kryjąc się w cieniu. - Mam zbyt wiele do stracenia. Nie mogę sobie pozwolić na stracenie wszystkiego. - Stary, rozumiem, naprawdę. Ale nie spiesz się. Może znajdziesz inny sposób, aby to rozwiązać. - Co jeszcze mi zostało? Muszę to skończyć. - Skrzywdzisz ją. Cisza, a potem: - Wiem. - Nie podoba mi się to, Jonah. Już przeszła przez wystarczająco złego. Nie poradzi sobie z tym dobrze. Wiesz o tym - cisza.- Dobra, przynajmniej zrób to szybciej niż później. Skończ z tym jak z oderwaniem plastra. - Taa, zrobię to. Moje serce zatonęło w lodowej, czarnej dziurze. Nie mogłam oddychać przez zaciskające się palenie w moich piersiach. Zgięłam się w pasie, opierając dłonie na kolanach, próbując nie zemdleć. W mojej głowie waliło przez pędzące serce. Modliłam się o odrętwienie, które złagodziłoby ból, ale moje ciało było nieubłagane, gdy mój żołądek ścisnął się w agonii. Oparłam się plecami o ścianę, przyciskając palce do mostka, jakbym fizycznie mogła odepchnąć ból. Policzki zaczęły mnie lekko piec od łez, z których nie zdawałam sobie sprawy. Usłyszenie pękającego serca nie oddało uczucia paraliżującego zniszczenia. Tak wyglądało złamane serce. Oczywiście, że zamierzał odejść. Dlaczego by nie miał? Czekało na niego wszystko, na co pracował przez całe życie. Kariera miała się rozwinąć, za kilka tygodni miał rozstrzygnąć tytułową walkę. To był jego priorytet. Głosik w mojej głowie przypomniał mi, czym tak naprawdę byłam. Byłam córką alfonsa i dziwki, która została stworzona do prowadzenia życia

nic nieznaczącego seksu i pieniędzy. Teraz wszystko miało sens. Moja matka nigdy nie widziała mnie jako swoje dziecko. W ogóle jako dziecko. Byłam nikim więcej, jak cenionym zwierzęciem - produktem, z którego mogli czerpać zysk. Kim byłam, aby myśleć o możliwej przyszłości z Jonahem? To moja przyszłość tkwiła w tym świecie, a nie jego. - Hej, jak długo tu stoisz? Wystarczająco długo, abyś mnie zniszczył. - Och, um, nie wiem. Nie długo. Mój głos brzmiał tak, jakby przebiegło po nim stado bawołów. Chwycił w dłonie moją twarz, ocierając łzy swoimi kciukami. Jego oczy były wypełnione ciepłem i uśmiechnął się ze współczuciem, więc spojrzałam za niego. - Kochanie, ty płaczesz - osuszył moje łzy swoimi kciukami. Wzruszyłam ramionami i zmusiłam się do uśmiechu. - Chodź. Zrobimy ci coś do jedzenia. Przytulił mnie do swojego boku, kiedy wprowadził mnie do kuchni. Moje mięśnie rozluźniły się, a puls zwolnił, czerpiąc pocieszenie z jego dotyku. Najwidoczniej moje zdradzieckie ciało nie było świadome tego, co zrobił nam Jonah. Schylając się, pocałował czule swoje ulubione miejsce na mojej szyi i odsunął się, pocierając moje ucho. - Kocham się - jego ciepły oddech zmieszał się z mocą jego słów, powodując, że zadrżałam w jego ramionach. Dokończyłam jego oświadczenie z niewypowiedzianym, ale nie możemy być razem. - Ja ciebie też kocham - i naprawdę tak było. Właśnie dlatego nie wspomniałam o rozmowie, którą podsłuchałam. Wiedziałam, że miłość wszystkiego nie rozwiązywała, że nie zawsze wystarczała tylko ona. Wiedziałam, że Jonah musi wziąć pod uwagę samego siebie. Nie mógł sobie pozwolić na zaplątanie się w moje życie i część mnie nie miała nic przeciwko temu. Chciałam go, ale bardziej niż to chciałam, aby był szczęśliwy - aby wiódł życie z kobietą, która mogła go kochać w taki sposób w jaki zasługiwał, aby być kochanym: kobietą, która byłaby wolna od ohydzie mojej rzeczywistości. - Jak się czujesz, księżniczko?- zapytał Owen. - Bywało lepiej. Jego ciemne oczy przyjrzały mi się uważnie. - Racja. Cóż, będę się zbierać - podszedł do mnie i wyciągnął mnie z uścisku Jonaha, aby mnie przytulić. Obejmował mnie nieco zbyt długo, sprawiając, że było to długoterminowe pożegnanie. Wreszcie wypuścił mnie ze swojego uściski. Nie przegapiłam spojrzenia, jakie posłał Jonahowi, ani tego, co znaczyło. Nie był zadowolony z tego, że Jonah ze mną zrywał, ale to rozumiał. Reszta wieczoru minęła jak sen. Przez większość czasu byłam tylko

półprzytomna, myśląc ciągle o słowach Dominicka. W głowie planowałam jak uciec swojemu przeznaczeniu, ale spotykała mnie jedna rzeczywistość. Nie mogłam wszystkich ochronić. I nie zamierzałam zaryzykować stracenia kogokolwiek, kogo kochałam. Jonah traktował mnie, jakbym była ze szkła. Karmił mnie, umył mnie i ubrał do łóżka. Tulił mnie w ciemności, szepcząc słowa pocieszenia, podczas gdy owijał moje włosy wokół swoich palców. Chciałam mu powiedzieć, że było dobrze, że rozumiałam, dlaczego chciał odejść, ale słowa mnie zawiodły. Nie byłam w stanie fizycznie od niego odejść, więc postanowiłam wchłonąć tą chwile. Przytuliłam się do niego, przyjmując jego całą miłość, jaką zdołałam wycisnąć z jego uścisku, mając nadzieję, że tyle wystarczy, abym poradziła sobie w życiu bez niego.

***

Otworzyłam oczy następnego dnia. Słońce skąpało mnie w żółtej poświacie, ale nie ruszyłam się. Po raz pierwszy nie wyczułam Jonaha za sobą, tak jak każdego ranka. Próbowałam nie myśleć co mnie czekało. A ta chwila była do dupy. Zerkając na zegarek cyfrowy na stoliku nocnym, przyglądałam się jak mijały minuty. Prędzej czy później musiałam wstać i wrócić do pracy. Ale nie byłam gotowa wyjść z łóżka Jonaha, wiedząc, że znajdowałam się w nim po raz ostatni. Westchnęłam długo i mocno. - Obudziłaś się?- jego głos rozległ się za mną, ale znajdował się po drugiej stronie pokoju. Zacisnęłam mocno oczy. Zrób to dla niego. Nie utrudniaj tego bardziej, niż już jest. Obracając się, dostrzegłam do w fotelu. - Dzień dobry - powiedziałam, czując, że mój głos był silniejszy niż wczoraj, ale tak samo schrypnięty. - Dzień dobry, piękna. Usiadłam i zauważyłam, że jego włosy były wilgotne od prysznica i że był już ubrany. - Dlaczego wstałeś tak wcześnie?- serce opadło mi na dno brzucha niczym kowadło. Wstał i podszedł do łóżka, siadając obok mnie. - Mam dzisiaj kilka rzeczy do zrobienia. Tylko, um, kilka - uniknął moje

wzroku. To było to. Zrywał ze mną. - Och, ale myślałam, że dzisiaj miałeś mieć wolne, prawda?- chciałam mu to ułatwić i wiedziałam, że powinnam po prostu przytaknąć i pozwolić m odejść, ale mój instynkt domagał się więcej. - Taa, cóż, zadzwoniono do mnie, abym przybył na spotkanie. Z nadchodzącą walką jest wiele do zrobienia z mediami - przeczesał dłonią włosy i potarł sobie kark.- Mogłabyś zostać dzisiaj z Eve? No i proszę. Przełknęłam jęk, który chciał umknąć moim ustom. Krew popędziła do moich uszu, tłumiąc jego słowa, gdy próbował się wytłumaczyć dlaczego wróciłby późno. Niewylane łzy zapiekły mnie w oczy, ale nie pozwoliłam sobie na nie. Ułatw mu to. Zasługuje na więcej. - Jasne, to nie problem. Ale szczerze mówiąc, to mogę zostać u siebie i tak nie będzie cię w pobliżu, abyś mnie chronił. Jego mina stwardniała i zacisnął szczękę. - Raven, obiecaj mi, że zostaniesz u Eve. Nie mógłbym spać, wiedząc, że byłabyś sama u siebie. Zgodziłam się, uśmiechając i przytakując. Nie miałam zamiaru zostać u Eve, ale jeżeli to miało mu wszystko ułatwić, to pozwoliłam mu w to uwierzyć. Pochylając się ku mnie, musnął wargami moje, a potem pocałował moją szyję w swoim miejscu. Odsunął się i spojrzał mi w oczy i dostrzegłam coś w jego. Żal? Stratę? - Spróbuję później zadzwonić. Spróbuje? - Dobrze. Wstał i odszedł. - Kocham cię, Jonahu Slade - wyszeptałam te słowa do drzwi, które zamknął za sobą.

~*~

Jonah

- Dalej, Blake, otwieraj drzwi! Waliłem w jego drzwi przez ostatnie dziesięć minut. Wiedziałem, że był w domu, na dole był zaparkowany jego dżip. Znowu zastukałem do drzwi. - Blake, otwieraj! Usłyszałem, jak niezdarnie odkluczył drzwi i je otworzył. Blake stanął w drzwiach, mając na sobie tylko bokserki. Miał półprzymknięte powieki, a jego twarz była opuchnięta od snu i możliwego kaca. - Kurwa, stary. Gdzie się pali?- jego głos był szorstki i przepleciony irytacją. - Muszę z tobą o czymś pogadać. To ważne. - Co?- ziewnął, drapiąc się po torsie.- Stary, jest szósta rano. - Jest dziesiąta rano, idioto. - Och, dobra, właź - machnął dramatycznie ręką i przeszedłem obok niego. - Co ci się stało? Wyglądasz jak gówno. - Nie chcesz wiedzieć - jęknął. - Jesteś sam? Spojrzał na mnie, marszcząc brwi. - Nie. Dlaczego? - To, co zamierzam ci powiedzieć, jest poufne - spojrzałem w stronę korytarza, który prowadził do jego sypialni, a potem z powrotem do niego.Mógłbyś odesłać swoich gości do domu? - Kurwa. Taa, poczekaj. Zniknął w korytarzu, a ja ruszyłem na drugi koniec salonu. Ostatnia rzecz z którą chciałem mieć do czynienia, to ta, jak pozbywał się swoich kochanek. Wyjrzałem przez okno wysokie na dziesięć stóp w jego nowoczesnej kamienicy i wzdrygnąłem się na pokaz, jaki zeszłej nocy musieli doświadczyć jego sąsiedzi. - Ale myślałam, że powiedziałeś, iż zrobisz nam śniadanie - kobiecy głos poskarżył się z korytarza. - Powiedziałeś, że nakarmisz nas swoją kiełbaską - powiedział drugi. Cholerny Blake. - Zmiana planów, panie. Może innym razem. - Aww - rozbrzmiała jednocześnie rozczarowana odpowiedź. Blake podszedł do drzwi z dwiema dziewczynami. Jedna potknęła się, próbując założyć swoje szpilkę, podczas gdy druga wsunęła zwitek koronki i jedwabiu do swojej małej torebki. Momentalnie rozpoznałem je jako Cage Girls13. I znałem je obydwie. 13 Mniemam, że to określenie dziewojek, które włażą z dupą na ring z kartkami z numerkiem sceny, acz ma rzyć pewnie się myli i to żeńskie zawodniczki :)

- Hej, Jonah - zawołała wysoka blondynka, gdy minęła mnie w salonie. Kiwnąłem głową. Brunetka machnęła do mnie. - Cześć, Jonah. - Dobra, dziewczyny, dzięki za wczorajszą noc... i ten poranek. I wypchnął je za drzwi, zamykając je z trzaskiem za nimi. - Przelecę was później - mruknął. Pokręciłem głową. - Świnia z ciebie. - Taka sama, jaką ty byłeś kiedyś - usiadł na kanapie, wciąż mając na sobie tylko gacie. - Założysz wreszcie coś na siebie? Spojrzał na mnie, jakbym kazał mu założyć sukienkę. - Może wyjaśnisz mi, dlaczego dobijasz się do moich drzwi o bladym świcie? Siadając naprzeciwko niego, wtajemniczyłem Blake'a w sytuację. Zacisnął szczękę, gdy opowiedziałem mu każdy szczegół ze spotkania Raven. Zaklął cicho, gdy opowiedziałem mu w jakim stanie ją znalazłem po spotkaniu. - Co za skurwysyn!- Blake zerwał się z kanapy i zaczął przechadzać się po salonie. - Mam plan, ale potrzebna mi twoja pomoc. Wiem, że Dominick jest współwłaścicielem Zeusa. Musisz skontaktować się z jakąś dziewczyną i dowiedzieć się, o której się tam zjawia. Wciąż maszerował, nie potwierdzając, że zrozumiał to, co powiedziałem. - Blake. Możesz to dla mnie zrobić? Zatrzymał się i odwrócił ku mnie. - Kurwa, oczywiście. Chwytając za telefon, usiadł z powrotem na kanapie, jednak tym razem był cały spięty i pochylił się do przodu. - Nie spotkasz się sam z tym dupkiem. Idę z tobą. - Nie, muszę to zrobić sam. Nie wciągnę cię w to. Spojrzał na mnie ostro. - Nie wciągniesz mnie w to?- wskazał palcem w stronę swojej ściany pokrytej oknem.- Ta dziewczyna jest super jak cholera - i wskazał na mnie.- I jest twoją dziewczyną. I przez to jest też moją odpowiedzialnością. - Blake, może się zdarzyć wszystko. Jesteś pewien, że chcesz wejść to bagno? Zakrył śmiech kaszlem. - Zapytam cię o coś. Co zrobisz, jeśli Morretti walnie jakiś komentarz o Raven, która obciągnęłaby za kasę? Stłumiłem ryk. Niska wibracja w moim kręgosłupie wzmocniła szum.

Zacisnąłem mocno zęby i skrzywiłem się na Blake'a. - Tak właśnie myślałem. Wciśniesz ten cholerny przełącznik i rzucisz się na tego palanta, a ten zastrzeli cię, jak stwierdzi, w samoobronie. A co stanie się z Raven, hmm? Zmrużyłem na niego oczy. - Dokładnie. Ten zarozumiały dupek miał rację. Dominick z pewnością spróbuje mnie zdenerwować, a nie mogłem ręczyć z a to, co by się stało, jeśli by obraził Raven. - Masz rację. Potrzebuję cię tam. Kiedy będziemy mogli tam pojechać? Blake już przycisnął telefon do ucha. - Selena, kochanie, to ja. Mam do ciebie pytanie.

Rozdział 15

Raven Zamknięcie drzwi warsztatu odciągnęło mnie o grzebania w przewodach Chevy z '57. Halogenowe światła w garażu zastąpiły słońce, które świeciło jasno, gdy rozpoczęłam ten projekt. Gdzie podział się ten cały czas? Zatracenie się w pracy było dobrym odwróceniem uwagi od chaosu w mojej głowie, ale straciłam całe popołudnie. Świadomość czasu przyniósł mi ból, który był jak ziejąca pustka w mojej piersi. Jonah przez cały dzień się do mnie nie odezwał. Nie oczekiwałam, żeby się ze mną skontaktował, ale miałam nadzieję, że to zrobi. Znowu sprawdziłam telefon. Nic. - Zbieraj się, Ray. Zebrałam swoje narzędzia i znalazłam Guy'a na tyłach, gdzie sprzątał. - Co przychodzi jutro?- zapytałam, kładąc swoją skrzynkę na stole warsztatowym. Nie oderwał wzroku od asortymentu końcówek przewodów. - Cane. Dlaczego? - Pomyślałam, że mogłabym przyjść, no wiesz, um, pomóc... Zamknął z trzaskiem metalową skrzynkę. - Co się dzieje, Ray?- przyjrzał się mojej twarzy.- Przez cały dzień jesteś jak nieobecna i po twojej minie mogę stwierdzić, że ktoś umarł.

I właśnie tak się czułam. Wzruszyłam ramionami i wyskrobałam smar spod paznokci, unikając kontaktu wzrokowego. - Tak tylko pomyślałam, że mogłabym wyrobić dodatkowe godziny. - Potrzebujesz pieniędzy? - Nie, nie o to chodzi - po prostu musiałam się czymś zająć, aby nie mieć czasu na... czucie. Jego krzaczaste, siwe brwi przesunęły się nisko w dół, powodując, że zmarszczki wokół jego oczu stały się bardziej widoczne. - Ty i twój chłopak macie problemy? Wciągnęłam zirytowany oddech na bycie taką oczywistą. - Można tak powiedzieć. Ma wiele na głowie z nadchodzącą walką - na to kłamstwo poczułam natychmiastowe wyrzuty sumienia. Nie mogłam powiedzieć mu prawdy. Była zbyt realna. Oparł się o stół i skrzyżował nogi w kostkach. - Powiedział ci tak? Pokręciłam głową. - Nasze życia zbyt się różnią. - A więc różnice są czymś złym? - Nie rozumiesz - wymamrotałam swoim stopom. - Powiem ci, co rozumiem. Widzę chłopca, który prowadzi życie na oczach życia publicznego przez zaledwie dziesięć lat. To oczywiste jaki ma gust w kobietach: szybkich, łatwych i jednorazowych. A gdy teraz ty weszłaś na scenę, to porzucił wszystko, zmierzył się ze mną i wyjaśnił jakie ma intencje. Różnice niech będą przeklęte. Ten chłopak za tobą szaleje. - Niektóre różnice są zbyt wielkie. - Posłuchaj mnie, Ray. Nie jestem ekspertem od związków. Tylko raz byłem zakochany. A było to ponad trzydzieści lat temu. Ale wiem, co widzę. - Byłeś zakochany?- spojrzałam w szoku na samozwańczego, życiowego kawalera. - Tak, zakochałem się w aniele - jego spojrzenie zmiękło.- Ale była zaręczona z kimś innym. Nie wiedziałam co powiedzieć, ale chciałam usłyszeć więcej. Skinęłam głową, aby kontynuował. - Wiesz co zrobiłem, aby to spieprzyć? - Co? - Nic. I właśnie dlatego ją straciłem - zamilkł na chwilę, przyglądając się ścianie warsztatu.- Nie walczyłem o nią. Mogłem o nią zawalczyć, spróbować wyciągnąć ją z jej obowiązku, ale tego nie zrobiłem. Był to największy błąd moje życia. - Ale była zaręczona z kimś innym. Skąd wiedziałeś, że zostawiłaby swojego narzeczonego? Zrzedła mu mina, zmarszczył brwi i zaczął się przyglądać podłodze. - Nigdy się nie dowiem. I właśnie dlatego to mnie zabija.

Zamrugałam szybko na dźwięk jego głosu, aby pozbyć się łez. - Dlaczego nigdy nie pojawił się ktoś nowy? Po niej? - Kocham się. Jest dla mnie wszystkim - nie mówił w czasie przeszłym. Nie potrafiłam zdecydować, czy była to najsmutniejsza czy najbardziej romantyczna rzecz jaką kiedykolwiek usłyszałam, zwłaszcza, że czekała mnie podobna przyszłość. Już nie będzie dla mnie innej miłości, nie takiej jak do Jonaha. Rozumiałam, dlaczego Guy się zamknął, tęskniąc przez całe życie za jedną dziewczyną. Ale różnica była taka, że warto było walczyć o miłość Guy'a. Nie walczył o nią, ale żałował tego przez całe życie, bo była tego warta. Nie tak jak ja. - Nie każdy jest wart, aby o niego walczono. Podszedł bliżej i położył dłonie na moich ramionach. Jego niebieskie oczy spojrzały głęboko w moje. - Widziałem was razem: sposób w jaki na ciebie patrzy, gdy nie zwracasz na to uwagi, jakbyś była słońcem, a on miałby farta, że znalazł się na twojej orbicie. Nigdy wcześniej nie widziałem cię z chłopakiem, więc nie mogę być pewien, ale widząc jakie masz z tym problemy, to mogę stwierdzić, że czujesz podobnie. Między wami jest coś wyjątkowego, Ray. Walcz o to. Wierz mi, warto. Jego słowa wstrząsnęły mną do samego szpiku. Rozpoznałam w słowach Guy'a instynktowną i głęboką prawdę, ale nie mogłam zapomnieć o jednym: o rozmowie Jonaha z Owenem, o tym jak wypchnął mnie do Eve, jak nie zadzwonił przez cały dzień. Wszystkie znaki wskazywały na złamane serce. Waliło mi w głowie i poczułam przytłaczającą potrzebę, aby zostać sama. - Dzięki, G. - Proszę bardzo. Nie chciałabyś zostać mną, ciągle zerkając w przeszłość, żałując, że nie dostałaś drugiej szansy aby zawalczyć o coś tak słodkiego - potarmosił mi włosy i się odsunął.- A teraz idź się prześpij. Wyglądasz jak piekło. Objął mnie ramieniem i zaprowadził do samych schodów. Machnąwszy ręką, przyglądałam się jak zniknął za rogiem. Z ciężarem dzisiejszego dnia na barkach, poszłam na górę. Gorący prysznic z każdym krokiem brzmiał coraz lepiej. Lekki błysk światła na moich drzwiach zwrócił moją uwagę i zamarłam w pół kroku. Jasna cholera. Stare drzwi od mojego mieszkania zniknęły i zostały zastąpione solidnymi drzwiami z ciemnego drewna i ogromną, platynową klamką. Opadła mi szczęka, gdy przyjrzałam się ich frakturze: wizjer i trzy błyszczące zamki. Wyciągnęłam swoje klucze i włożyłam je do środka, aby się przekonać, że na breloczku znalazł się... tak, był tam: błyszczący, nowy kluczyk. Jonah tego ranka musiał go dołączyć. Kąciki moich ust uniosły się z efektu jego nadopiekuńczej natury i równie szybko zniknęły. Jak ja będę bez niego żyć?

Zdołałam wejść do środka, zanim się rozpłakałam. Wchodząc do łóżka, ukryłam twarz w poduszce i pozwoliłam łzom popłynąć. Musiałam uwierzyć, że była choć maleńka szansa, że Jonah nie chciał tego skończyć. Nie mogłam myśleć inaczej. Ale nadzieja była taką niebezpieczną rzeczą. Moje serce odważyło się mieć nadzieję, że Dominik pewnego dnia zapukałby do mych drzwi, prosząc o przebaczenie. Ale zamiast tego zabił marzenie jakie miałam na przyszłość. Nadzieję. Wepchnęło mnie to w najmroczniejsze dni, ale również unosiło mnie tylko po to, aby znowu upuścić, roztrzaskując na tysiące kawałków. Mogłabym przeżyć taki upadek? Kończąc płakać, podniosłam się i poszłam pod prysznic. Moje ruchy były otępiałe i nieobecne. Zakładając polarowe spodnie, top i japonki, sprawdziłam telefon. Żadnych nieodebranych połączeń. Eve przez cały dzień się do mnie nie odezwała i chociaż zamierzałam zignorować nakazać Jonaha, aby zostać u Eve, to przydałoby mi się jej towarzystwo. To pewnie jej nowy chłopak zajmował jej czas. Oprócz okazjonalnych wiadomości i porannej rozmowy przez telefon w ciągu ostatniego tygodnia, to była nieosiągalna. Ale to rozmowy były prowadzone tylko w jedną stronę. Zapytała mnie o Jonaha, a ja mówiłam o nim w nieskończoność, ale nigdy nie powiedziała niczego o sobie, z wyjątkiem tego, co działo się w pracy. Gdy teraz o tym myślałam, to zdałam sobie sprawę jak za nią tęskniłam. Wybrałam jej numer i przysłuchiwałam się, jak poczta głosowa kazała zostawić mi wiadomość. Nie mając nic lepszego do roboty, zdecydowałam się do niej podjechać. Jeżeli jej nie było w domu, to zawsze mogłam spróbować w jej pracy. Chwytając za kluczyki, skierowałam się do swojego samochodu, mając nadzieję znaleźć Eve i oderwać myśli od Jonaha. Rozluźniłam się przy pomruku Novy i ciepłe powietrze rozdmuchało włosy wokół mnie. Elton John zadźwięczał mi w uszach i tej chwili byłam jakąś zwykłą dziewczyną, a nie córką prostytutki i alfonsa, stworzonej do... Ugh! Uderzyłam dłonią o kierownicę i skupiłam się na kojącym głosie Sir Eltona. Wdusiłam gaz, śpiewając na cały głos i mając nadzieję, że zdołam odgonić swoje najgorsze demony. Gdy minęłam szereg restauracji fast-food, to uderzył we mnie zapach gorącego oleju i frytek. Zaburczało mi w brzuchu. Z tym wszystkim na głowie, zapomniałam dzisiaj zjeść. Znowu spróbowałam się do dzwonić do Eve. Poczta głosowa. Skręciłam i zajechałam do swojej ulubionej zmotoryzowanej knajpy. Skręcając w lewo, ku światłom klubu ze striptizem w Vegas, skierowałam się w dół Tropicany. Migający neon nad klubem zwrócił moją uwagę. Wokół budynek stała kolejka ludzi. Od razu rozpoznałam klub Zeus,

który był jednym z klubów ze striptizem z najwyższej półki. Zatrzymałam się na światłach, zerknęłam na klub, kręcąc głowę na wszystkich mężczyzn, którzy zamierzali zostawić tam tygodniowe wynagrodzenie, aby wepchnąć je za majtki striptizerki, kiedy ta pewnie musiała wrócić do domu, aby zająć się swoimi dziećmi. Żałosne. Spojrzałam z powrotem na drogę przede mną, aż w końcu coś wpadło mi w oko. Rozpoznałabym go jeszcze, zwłaszcza na tym parkingu. Obróciłam się gwałtownie. Zakręciło mi się w głowie i krew odpłynęła mi do mojego pustego żołądka. Zwalczyłam chęć, aby zwymiotować czy zemdleć. Samochód Jonaha. Zamrugała, mając nadzieję rozwiać iluzję. Trąbienie samochodu zmusiło mnie do wrócenia do siebie i spojrzenia na wprost. Zielone światło, więc musiałam zacząć jechać, chociaż moje kończyny nie współpracowały. Powiedział, że miał spotkanie. Poczułam nagły gniew i wcisnęłam gaz. Za pomocą drżących dłoni zjechałam na bok drogi. Znowu tam spojrzałam. Blake wspomniał o tym miejscu na grillu. Właśnie tam spotkał dziewczyny, które przyprowadził. Wszystkie, włącznie z Candy. Jonah był tam z Candy. I tak po prostu, cała moja nadzieja spadła z klifu. Panika zalała moje żyły. Oddychałam ciężko, zasysając powietrze jak przez słomkę. Potrząsnęłam rękami, próbując pozbyć się odrętwienia, ale ten ruch tylko spowodował ból w mojej piersi. Moje serce biło szybko - za szybko. Przerażenie rozniosło się po moim ciele. Zacisnęłam oczy. - Och, proszę, Boże, nie teraz - zaczęłam się modlić na głos, w nadziei na boskie wstawiennictwo. Niepokój mocno ścisnął moje ciało. Łzy spływały mi po twarzy i zaczęłam walczyć z uczuciem straty, które chciało mnie przytłoczyć. Nacisnęłam na mostek, próbując spowolnić bicie serca. - Spokojnie, Raven. Spokojnie - wzięłam głęboki oddech.- Panuję nad sobą. Otworzyłam oczy na to żałosne kłamstwo. Panuję? Była to ostatnia rzecz, na jaką teraz było mnie stać. Ścisnęłam rękami boki swojej głowy i zaczęłam się kołysać w tył i przód. Oczywiście, że tam był. Dlaczego chciałby być ze mną, gdy czekała mnie przyszłość dziwki? Zacisnęłam mocno oczy. Córka alfonsa. Moje ciało zatrzęsło się. Brudna małpa, chłopczyca. Waliło mi w głowie. Dziewica. Musiałam się uspokoić. Przestać się zachowywać jak bezradna dziewczynka. Wzięłam głęboki oddech przez nos i wypuściłam go ustami, aż mój umysł zwolnił na tyle, abym mogła myśleć jasno. Musiałam zdecydować, co teraz zrobić. Powinnam tam pójść, aby się z nim skonfrontować? Dlaczego? Aby mógł powiedzieć mi w twarz, z Candy na kolanach, że mnie nie chciał? Wjechałam na ulicę, niemal uderzając w inny samochód, gdy

popędziłam do Eve. Wjeżdżając na krawężnik na parkingu przed jej domem, ruszyłam przed siebie. Ale wciąż drżałam. Byłam odrętwiała z bólu. Krwawiłam, ale żyłam. Byłam pochłonięta przez dezorientację i sprzeczności. Sięgnęłam do drzwi i zastukałam tak mocno, jak mogłam. Nastąpiło kilka kliknięć zamków i drzwi otworzyły się, odsłaniając bardzo skromnie ubraną Eve. Przez małą szparę uchylonych drzwi wyczułam w tle zapach świeczek. - Raven, co ty tu robisz? - Dzwoniłam. Nie odebrałaś - tylko na tyle było mnie stać w tym zapłakanym stanie. - Och, tak, przepraszam. Byłam... zajęta - wyglądała na nieco zawstydzoną i z wyrzutami sumienia. Zmrużyła oczy, gdy wyjrzała przez moje ramię i spojrzała na ulicę za mną. Zerknęłam, aby sprawdzić co zwróciło jej uwagę. Przy ulicy był zaparkowany czarny H2. Ściągnęłam razem brwi. Musiałam go przegapić, kiedy się zatrzymałam. Podejrzewałam, że zobaczenie samochodu mojego chłopaka pod klubem ze striptizem jego byłej seks zabawki zadziałało, kiedy miał biznesowe spotkanie i zostawił mnie. Objęłam ochronie swoją pierś i stuliłam ramiona do przodu, obejmując się. Czułam ból przy najmniejszym powiewie wiatru. - Eve, kto jest przy drzwiach? odezwał się za nią głęboki głos. Otworzyłam szeroko oczy z szoku i cichych przeprosin. - Och, Eve, tak bardzo przepraszam. Masz towarzystwo. Już sobie idę. Chwila, dlaczego ten głos brzmiał tak znajomo? - Nie, Raven, zaczekaj. Wyglądasz okropnie. Płakałaś? Co się dzieje? Wciąż nie otworzyła całkowicie drzwi, ale na jej twarzy pojawiła się troska. Duża ręka owinęła się od tyłu wokół jej talii i nad jej ramieniem pojawił się wysoki mężczyzna. O cholera!

~*~

Jonah

Była dziewiąta czterdzieści pieść i klub już był wypełniony. Nawet ze swojego miejsca przy barze trudno było zobaczyć coś przez ciała, które wypełniały pomieszczenie. Dziewczyny wreszcie zrozumiały, że nie byliśmy tutaj dla przyjemności. W ostatniej godzinie ich starania przekroczyły progi irytacji. Blake i ja wreszcie powiedzieliśmy im, żeby się odpieprzyły i zeszły nam z drogi. - Nalać ci coś, stary?- barman zapytał mnie trzeci raz, swoim irytującym głosem. Wkurzał mnie ten dzieciak. Przechyliłem głowę w jego stronę i wbiłem w niego spojrzenie. Piwo sprawiło by cuda z moją chęcią mordu, ale nie było mowy, abym się upić przed spotkaniem z Domicnikiem. Uniósł ręce i cofnął się o krok. - Whoa, nie szukam kłopotów. Ale nie możesz tu siedzieć przez całą noc i nie kupić drinka. Kieruję się tylko zasadami. Wyciągnąłem z kieszeni sto dolców i rzuciłem w jego stronę. - Z drugiej strony - złapał gotówkę.- Wesołej nocy. Wróciłem do obserwowania otoczenia. Żadnych znaków przybycia Dominicka. Selena powiedziała Blake'owi, że zwykle zjawiał się o tej porze nocy, aby popracować nad którymś ze swych dziewczyn. Siedzieliśmy tam od godziny i jeszcze się nie pokazał. - Jak długo chcesz tu siedzieć?- zapytał Blake, rozglądając się. - Tak długo, jak będzie trzeba. Raven jest z Eve, więc mam całą noc. Byłem tak skupiony, jak podczas walki. Moje zmysły były wyostrzone. Każdy męski głos zwracał moją uwagę, a także otwieranie drzwi. Adrenalina była jak narkotyk, tak jak i moja determinacja. Nie zamierzałem stąd wyjść, dopóki nie spotkałbym się z Domicnikiem. Przełknąłem warknięcie, kiedy wyczułem małą, kobiecą dłoń, która przesunęła się po moim ramieniu. Czy te dziewczyny nie przyjmowały odmowy? Skrzywiłem się, odwracając do jej właścicielki. Nie potrzebowałem tego gówna. - Hej, nieznajomy - Candy zamruczała ze swoją sztuczną i przesadzoną uwodzicielskością. Pochylając się do przodu, przysunęła usta do mojego ucha. - Mówiłam ci, że wrócisz. - Nie jestem dzisiaj w nastroju na gierki, Candy. Sapnęła, kiedy odepchnąłem ją ze swojego ramienia i wróciłem do rozglądania się. - Nie mów mi, że wciąż jesteś z tą tandetną dziewczyną - zakpiła. Co powiedziała? Znowu na nią spojrzałem. Wydęła swoje napompowane usta w usatysfakcjonowanym uśmiechu. - Nigdy nie dałeś mi szansy, abym pokazała na co mnie stać, kochanie -

przesunęła ostrym paznokciem w dół mojego ramienia, śledząc ten ruch.Zrobię rzeczy, które sprawą, że szybko zapomnisz jak ta brudna wywłoka ma na imię - przerzuciła nogę przez moje kolano, ocierając się o mnie jak jakieś żałosne zwierzę. Wstałem, przez co zatoczyła się do duchu, gdyż mój nagły ruch wytrącił ją z równowagi. Spojrzała na mnie oczami szeroko otwartymi z szoku. Nigdy bym nie uderzył dziewczyny, ale ta suka przeginała. I tak już kroczyłem po cienkiej linii swojego gniewu. Wybrała złą noc, aby mnie wkurwić. - Jedna noc, Candy. Tylko tyle mieliśmy i tylko tyle będziemy mieć. Lepiej zgnieć te fałszywe fantazje o nas. To nigdy się nie stanie. Nigdy. Rozumiesz? Otworzyła usta, aby się odezwać, ale nie skończyłem. - I jeśli jeszcze raz wypowiesz się tak o mojej dziewczynie, to cię zniszczę. Nie będziesz w stanie uciec przed reputację, jaką ci przyprawię. Jedyną robotą, jaką mogłabyś się zająć, będzie obciąganie. Rozumiemy się?zmrużyła na mnie oczy i jej wargi się poruszyły, ale po raz pierwszy ta suka zaniemówiła.- A teraz zostaw mnie kurwa w spokoju. Zaczerwieniła się, odwróciła na pięcie i uciekła. Oparłem się o bar i wróciłem do rozglądania. Jeżeli dzięki tej przemowie nie pozbyłbym się Candy, to już nic by nie podziałało. I właśnie wtedy zauważyłem nową grupkę mężczyzn, która stała wokół stołu. Jeden z nich miał blond włosy, ale stał do mnie plecami, więc nie widziałem jego twarzy. Blake chwycił mnie za ramię i uśmiechnął się w swój zarozumiały sposób. - Już czas - skinął głową w stronę jasnowłosego mężczyzny. Przesunąłem się nieco w stronę mężczyzny i dostrzegłem jego twarz. Dominick Morretti. W tyle mojej głowy zaszumiała nowa energia. Moje nogi poniosły mnie do przodu, podczas gdy umysł wyobrażał sobie, jak skopałem tyłek temu skurwielowi. Przeciskając się przez tłum, spróbowałem powstrzymać mój instynkt opiekuńczy. Skopiłem się na oddychaniu, przypominając sobie, aby zachować spokój. Dla Raven. Nie skop mu dupy. Nie tutaj. Jeszcze nie. Agresywna obecność zaiskrzyła za mną. Zerknąłem przez ramię, by dostrzec Blake'a, który zacisnął pięść u swych boków. Był gotowy do walki i cieszyłem się, że był po mojej stronie. Podszedłem do Dominika, podczas gdy rozmawiał z grupką biznesmenów. Wyłapałem z rozmowy fakt, że najwyraźniej zamierzał sprzedać kilka swoich kobiet na noc. Przez chwilę wyobrażałem sobie, że zamierzał sprzedać Raven, przez co szum eksplodował w mojej głowie. Pieprzyć to. Paliły mnie ręce, aby chwycić go i skręcić mu w tej chwili kark. - Opanuj się, stary. Dla niej. Słowa Blake'a pchnęły mnie do przodu.

Zrobiłem ostatni krok. - Dominicku Morretti. Muszę zamienić z tobą słowo. Obrócił się i napotkał moje spojrzenie. Zdziwiłem się, jak bardzo przypominał Raven. Nie było wątpliwości, że był jej ojcem. Ścisnął mu się żołądek. Nie uśmiechnąłem się i mogłem sobie tylko wyobrażać, że moja twarz wyglądała tak samo przyjaźnie, jak pysk wściekłego pit bulla. - Czyż to nie „Assassin”?- uśmiechnął się szyderczo.- Panowie, co za niespodzianka - powoli zaklaskał, aby zwrócić uwagę mężczyzn przy stoliku.Niepokonany rywal. Mężczyźni przy stoliku przyjrzeli mi się, ale ja patrzyłem tylko na Domicnika. Musiał wyczuć, że nie przyszedłem tutaj się przywitać, więc pochylił się ku mnie, abym tylko ja to usłyszał. - Mam przeczucie, ze wiem o czym, a raczej powinienem powiedzieć o kim chcesz porozmawiać. Blake zbliżył się, wsuwając się ramieniem między mnie a Dominicka, sprawiając, że odchylił się do tyłu. - Chcesz pójść porozmawiać na osobności, czy załatwić to tutaj? Bo mnie pasuje jedno i drugie - syknąłem przez zaciśnięte zęby. Jego mina stwardniała, a jego poprzednia brawura zniknęła. Skinął w stronę mężczyzny, który zajął jego miejsce i przeprosił grupę gości. Podążyłem za nim na tyły klubu. Znaleźliśmy się w ciemnym korytarzu, po którego stronach ciągnęły się drzwi. Poszedłem za Domicnikiem do ostatnich i oto tak znaleźliśmy się w jego biurze. Nie ruszył do fotela przed biurkiem, ale stanął przed meblem, opierając się o nie. Rozbrzmiało szumienie i usłyszałem, jak drzwi zamknęły się za mną. Dwóch mężczyzn zajęło miejsce po obu stronach Dominicka, stając przy ścianie. Moje zmysły się wyostrzyły. Byli tutaj, aby ochronić go przed nami. Mądrze. - Niech pan usiądzie, panie Slade i... - spojrzał na Blake'a z uniesionymi brwiami.- Panie Daniels. - Skąd kurwa mnie znasz?- Blake odezwał się z mojego boku. - Ja wiem wszystko, panie Daniels. A teraz usiądźcie. - Postoimy - warknąłem. - Jak chcecie - uśmiechnął się i nie przegapiłem tego, że spojrzał na nasze zaciśnięte pięści.- W czym mogę wam pomóc, chłopcy? Umówić was na randkę? Mam kilka pięknych dziewczyn, które chętnie spędziłyby z wami noc, oczywiście za odpowiednią cenę - spojrzał mi w oczy, wciągając wargi między zęby.- Jeżeli zechcesz poczekać kilka tygodni, to zaaranżuje ci spotkanie z nową dziewczyną. Nigdy wcześniej nie była użyta. Będzie kosztować nieco więcej, jak to zawsze bywa w przypadku dziewic... - Zamknij ryj - ryknąłem. - Ty sukinsynu!- Blake krzyknął w tym samym czasie.

Krew dudniła mi w uszach. Było widać, że mnie prowokował, próbował nakłonić mnie, abym go zaatakował, aby móc się mnie pozbyć i pozostawić Raven bezbronną niczym ofiarę. Zacisnąłem pięści, zwalczając chęć zniszczenia go. Zacisnąłem je tak mocno, że poczułem jak paznokcie wbiły mi się w skórę. Brzęczenie w moim mózgu stało się nie do zniesienia. Przepchnąłem się przez mgłę i skupiłem na Raven. Moje mięśnie zadrżały od niepohamowanej wściekłości. - Czego chcesz, Dominick? Za Raven? Dam ci wszystko czego zapragniesz, w zamian za jej wolność. Dominick odchylił się i oparł swoje drogie mokasyny na biurku. - Co tylko zechcę, tak? Nie sądzę, abyś miał to, czego chcę, panie Slade. - Jaka jest twoja cena? - Nie masz tyle. - Sprawdźmy. Patrzył na mnie w ciszy, obracając złoty pierścionek na małym palcu swoim kciukiem. - Dziesięć milionów dolarów, gotówką. Kurwa. To była cała masa pieniędzy. Ścisnęła mi się pierś. Była to przegrana sprawa. Nie było mnie na to stać. Gdybym sprzedał swój dom, swoje samochody, wykorzystał swoje wszystkie oszczędności... Cholera, to wciąż i tak by nie wystarczyło. - Albo - spojrzał to na Blake'a to na mnie.- Możemy sprawić, że będzie bardziej interesująco - postukał palcem o swoją dolną wargę. Oddałbym wszystko, aby rozkwasić mu tą gębę. - Powiem ci coś. Chcesz zdobyć moją córkę? To zrezygnuj ze swojej walki tytułowej. Jego słowa obrobiły mnie z powietrza. - Pieprzcie mnie - Blake szepnął. - Pewnie zdajesz sobie sprawę, co powiadają o tej walce. Jesteś faworytem do wygranej. Jeżeli obstawię nieco pieniędzy na Dell Toro i wygra, to stałbym się bardzo bogatym człowiekiem. Jeśli przegrasz tą walkę, to uwolnię Raven. - Zgoda - wypaliłem odpowiedź bez wahania. Oddałbym dla niej wszystko, włącznie z moim życiowym marzeniem. Teraz to ona nim się stała. - Mam jedno zastrzeżenie. Walka musi trwać trzy rundy. Nie możesz po prostu wejść do klatki z rękami przy dupie. Spraw, aby to było wiarygodne, jakbyś walczył, aby wygrać. Blake podszedł bliżej i ochroniarze Dominicka także wysunęli się do przodu. - To niemożliwe. Pójdzie tam, aby walczyć. Dell Toro przegra. Oczy Dominicka wciąż skupiały się na moich. - Właśnie dlatego to takie wyzwanie. Jesteś na nie gotów, panie Slade?

- Zrobię to - zrobiłbym wszystko, jeśli oznaczało to bycie z Raven. Blake wymamrotał kilka przekleństw, podczas gdy zdeprawowana satysfakcja wypełniła oczy Dominicka. Wyciągnął rękę, aby uścisnąć moją. Zawahałem się. Zalała mnie wściekłość i wiedziałem, że mógłbym przepaść, jeśli bym go dotknął. Wyobraziłem sobie uśmiechniętą twarz Raven i wziąłem głęboki oddech. Zmusiłem się do uściśnięta jego dłoni, mocniej niż było to konieczne. - Umowa stoi - powiedział.- Skończyliśmy już? - Nie, jeszcze jedno - oparłem obie dłonie na krawędzi biurka, pochylając się i zbliżając do Domincka. Jego ochroniarze zbliżyli się, ukazując swoje bronie pod marynarkami.- Będziesz się trzymać z dala od Raven. Nie chcę, abyś się z nią kontaktował, groził jej, albo chociażby o niej myślał. Jeżeli ktoś ją śledzi, to go odwołasz. Jest moja. Zrobię wszystko, aby ją ochronić. Cokolwiek. Trzeba - przez brzęczenie czułem ogromną potrzebę mu wpierdolić. Blake sięgnął za mnie i pociągnął mnie do tyłu, ciągnąc za biceps. Z czystego instynktu pochyliłem się do przodu. - Chodź, stary. Dostałeś to, po co przyszliśmy. Wynośmy się stąd - Blake pociągnął mnie do tyłu, a ja skrzywiłem się na Dominika. Taa, dobry pomysł, zanim zabiję tego drania. Wyrwałem się z uścisku Blake'a i wyszedłem z pokoju. - Dobrej nocy, panowie - śmiech Dominika rozbrzmiał na korytarzu. Byłem jak bomba, żywa i naładowana, gotowa wybuchnąć na kogokolwiek, kto by na mnie krzywo spojrzał. Moje mięśnie napięły się, a puls pędził. Otworzyłem frontowe drzwi i usłyszałem satysfakcjonujący trzask, gdy odbiły się o wewnętrzną ścianę klubu. - Spokojnie, stary - jakiś durny student powiedział, wstając ze swoją wkurzającą grupą kumpli. Podszedłem do nich i zatrzymałem się tuż przed jego twarzą. - Co ty kurwa powiedziałeś? - Nic. Spokojnie - dzieciak odsunął się w bezpieczny krąg swoich kumpli, nieświadom tego, że wszyscy wycofali się o dobre dziesięć stóp. Zacisnąłem usta. Zrobiłem krok do przodu. - Chodź. Lepiej, żeby ten dupek nie posikał się w spodnie przed swoimi znajomymi - ton Blake'a był żartobliwy, ale nie ruszył się, aby mnie dotknąć. Wiedział, że lepiej mnie nie dotykać, gdy wszystko było tak blisko wybuchnięcia. Poczułbym się lepiej, gdybym dokopał temu kretynkowi. Nic nie satysfakcjonowało bestii tak bardzo, jak dobra uliczna walka - aż do niedawna. Była jedna rzecz, która działała jeszcze lepiej. Odwróciłem się i usłyszałem jak szepnął: - Dzięki, ci, Jezu - gdy skierowałem się do swoje samochodu. - Oddychaj, bracie- głos Blake'a rozbrzmiał za mną.

- Raven. Potrzebuję jej. Teraz.

Rozdział 16

Raven

Będąc w szoku, patrzyłam w milczeniu, jak Eve przechyliła głowę, uśmiechając się z miłością do mężczyzny za jej plecami. - Raven, to ten facet o którym ci mówiłam, Vince. Vince, to moja najlepsza przyjaciółka, Raven - Eve przedstawiła nas sobie jakbyśmy byli na kolacji. Vince pochylił się do przodu, wciągając do ust płatek ucha Eve Zamknęła oczy i cichy jęk uciekł jej z ust. Patrzył mi w oczy, gdy obnażył zęby, zatapiając je w jej ucho. Eww. - Miło mi cię poznać, Raven. Eve wiele mi o tobie opowiedziała. Właśnie dlatego wczoraj patrzył na mnie tak, jakby mnie znał. Wyciągał informacje o mnie dla Dominicka. Eve bez wątpienia opowiedziała mu wszystko. Jęknęłam, gdy pomyślałam o tym wszystkim o czym jej opowiedziałam, o rzeczach, z jakich się jej zwierzyłam. Mogłam się założyć, że to właśnie on powiedział Dominickowi, że zakochałam się w Jonahu, że zostawałam u niego każdej nocy, że byłam dziewicą. Vince był informatorem Dominicka. Zaplanował to: kazał Vince'owi, aby ten mnie śledził, wykorzystał moje

życie osobiste, aby użyć je przeciwko mnie, wykorzystał moją przyjaciółkę, jej czułe serce i piękne ciało, aby mnie szpiegować. Spojrzałam Vince'owi w oczy, ale odezwałam się do Eve. - Po prostu musiałam sie upewnić, że nic ci nie jest. Nie mogłam się z tobą skontaktować i zaczęłam się martwić - słowa uleciały ze mnie bez emocji. Szumiało mi w głowie, przypominając jakie to było niewłaściwe.- Już nie będę wam przeszkadzać. - Czekaj, jesteś pewna, że nic ci nie jest?- wyjęczała te słowa, gdy Vince chwycił jej pierś w dłoń na moich oczach. Musiałam się stamtąd zmyć. - Tak, muszę iść - pobiegłam do swojego samochodu, żałując, że nie miałam w sobie tyle siły, aby nagadać Vince'owi. Zadziałała jego ewidentna próba, abym poczuła się niezręcznie. - Zadzwonię do ciebie jutro, Rave!- Eve krzyknęła, gdy ja zamknęłam drzwi. Włożyłam kluczyk do stacyjki i odpaliłam silnik, a moje opony zapiszczały na asfalcie, gdy odjechałam. Trzęsąc się przez niekontrolowaną siłę, mocniej ścisnęłam kierownicę. Stało się to właśnie wtedy, gdy sądziłam, że nie mogłoby być już gorzej. Chciałam opowiedzieć Jonahowi o Vince'u i wsunąć się w bezpieczeństwo jego silny rąk, aż cały ból by zniknął. Pragnęłam jego dotyku jak nałogu. Nie miało to sensu. Był z inną kobietą. Jak bardziej mogłam być obrzydliwa? Tęskniąc za mężczyzną, który mnie okłamywał i zdradzał? Znienawidziłam siebie za to jaka byłam i co czułam. Byłam jak Dorotka, która szczęśliwie skakała po żółtej drodze wstrętu do siebie. Włączając radio, miałam nadzieję, że komfort muzyki będzie przyzwoitym substytutem mężczyzny. Skeeter Davis śpiewała „The End of the World” i choć zraz zrozumiałam jej ból. Zalały mnie fale rozpaczy. W tej chwili wypłynęły wszystkie negatywne uczucia z mojego dzieciństwa. Chciałam to zaskoczyć, byłam zrozpaczona, aby uwolnić swoją torturowaną duszę z ego przeklętego życia w jakim się urodziłam. Chętnie bym zrezygnowała z tej walki. Może Jonah i ja nie różniliśmy się tak bardzo. Przez całe swoje życie byłam wojowniczką. Ale nie walczyłam przeciwko ludziom. Walczyłam przeciwko uczuciu bezwartościowości, zawstydzenia i niekochania. Miałam już tego dość i w tej chwili chętnie przywitałabym śmierć. Chorobliwe myśli zawirowały w mojej głowie, kiedy usłyszałam słaby dzwonek swojego telefonu. Wdzięczna za rozproszenie, sięgnęłam do swojego plecaka. Jedna nowa wiadomość tekstowa. Raven, muszę się z tobą zobaczyć. Próbowałem się do ciebie dodzwonić, ale nie odebrałaś. Natychmiast do mnie zadzwoń. J

Musiał do mnie zadzwonić, kiedy byłam przed domem Eve. Ale dlaczego? Czego mógłby ode mnie chcieć po nocy z nią? Telefon zabrzęczał mi w dłoni.

Nie będąc w stanie rozmawiać przez telefon podczas jazdy, zatrzymałam się, aby sprawdzić dane rozmówcy. Łzy zapiekły mnie w oczy, gdy przeczytałam te słowa: „Dzwoni Jonah.” Powinnam wyrzucić telefon przez okno i wrócić do domu, ale nie mogłam. Żałosna dziewczyna we mnie chciała usłyszeć jego głos. I dlaczego dzwonił do mnie właśnie teraz? Telefon dalej dzwonił. Może dzwonił, aby się przyznać, aby to zakończyć. Albo... co jeśli zmienił zdanie? Nadzieja wrócił, ignorując moje cierpienie. Musiałam się dowiedzieć. Zacisnęłam oczy i przycisnęłam telefon do ucha. - Halo? - Kochanie, hej - rozluźniłam się przy kojącym tonie jego słów. Jak śmiałam sądzić, że mogłam żyć bez tego?- Muszę się z tobą zobaczyć. Jesteś u Eve? - Och, um, nie, ona, uch, ma randkę. Nie chciała przeszkadzać. Cisza. - Jonah? - Więc jesteś u siebie? Sama?- usłyszałam oskarżenie w jego głosie, które odegnało spokój. Gorycz zapłonęła w mojej piersi, zgniatając optymizm i przywracając moje złamane serce. Jak śmiał się zachowywać, jakbym była dzieckiem? Był w klubie ze striptizem. Z Candy! - Nie, nie jestem w domu. Wyszłam na miasto. Dlaczego pytasz?- moje oschłe słowa wyszły bardziej ostrzej niż przypuszczałam, ale cóż. - Gdzie jesteś? Muszę z tobą porozmawiać. - Rozmawiamy przez telefon. Więc mów. Więcej ciszy. Czekałam. - Raven, co się z tobą dzieje? Brzmisz tak, no nie wiem, na wkurzoną czy coś. Żartował sobie? - Jak poszło twoje spotkanie?- powiedziałam głosem ociekającym kwasem. - Poszło świetnie - ostrożnie dobrał swoje słowa. Mogłam się założyć. - Och tak? Świetnie, taa? Mogę się założyć. Założyć, że było naprawdę świetnie - sarkazm w moim głosie był tak oczywisty, że brzmiał zupełnie nieodrzeczenie. - Właśnie tak, Raven, gdzie kurwa jesteś? Nie wiem co się dzieje, ale te twoje zachowanie zaczyna mnie wkurwiać. - Och, nie daj Boże. Warknął i wiedziałam, że go wkurzyłam. Ha! Teraz wiedział, jakie to uczucie.

- Chcesz wiedzieć, jak poszło spotkanie? Było idealne. Bardziej niż idealne. Właśnie dlatego chcę z tobą o tym porozmawiać. Czy on właśnie powiedział, że bycie z Candy było idealne? I lepsze? Co za dupek! - Ty kłamco! - Co? O czym ty do cholery mówisz? Oddychałam ciężko, gdy wściekłość powstrzymała mnie od wypowiedzenia odpowiedzi. A wszystko co chciałam zrobić, to krzyczeć. - Chodzi właśnie o to, kochanie?- jego słowa ociekały sarkazmem.- Nie masz już niczego do powiedzenia? Te twoje słodkie usteczka nie mogą znieść tego, kiedy jesteś suką14... Połknęłam powietrze. Głośno. - Jak mnie nazwałeś? - Kurwa. Nie to miałem na myśli... - Nie, Jonah. Właśnie nazwałeś mnie słowem na s. Nie mogę uwierzyć, że właśnie mnie tak nazwałeś!- ton w moim głosie był tak wysoki, że zdziwiłam się, że nie popękały szyby. - Kochanie, uspokój się. - Nie nazywaj mnie kochaniem. Nie po tym, co zrobiłeś. Nie po dzisiejszej nocy - jęk wymknął się z mojego gardła i wybuchnęłam płaczem. - Raven, przerażasz mnie. Gdzie jesteś? Przyjadę do ciebie. Płacząc i podciągając nosem, wiedząc, że powinnam się rozłączyć, nie znalazłam siły, aby się pożegnać. - Proszę, nie płacz. Słuchaj, przepraszam. To był długi dzień i muszę się z tobą zobaczyć - wzięłam głęboki oddech, gdy przypomniałam sobie słowa Guy'a. To było to. Mówił właśnie o tym momencie. Przełknęłam drżący oddech. Musiałam podjąć decyzję. Walczyć lub poddać się. Z całego serca kochałam Jonaha. I chociaż było to obrzydliwe, to przyjęłabym go do siebie nawet po tym, jak był z Candy. Ale jaka czekała nas przyszłość? Narażanie jego życia nie wchodziło w grę. A walka o naszą miłość tylko przedłużyłaby nieuniknione. Dominick mnie miał. Poza tym ta walka wymagała energii. Wymagała słów i emocji, z których byłam wyprana. Na wszelaki możliwy sposób. Nie została mi żadna walka. - Żegnaj, Jonah.

~*~ 14 Słowo „bitch” oznacza sukę, jak i dziwkę. Użyłam słowa „suka”, bo bardziej pasował wydźwięk, chociaż bardziej sugerować się „dziwką” biorąc pod uwagę jaki los tatusiek zgotował Raven ;/

Jonah

- Kurwa!- rzuciłem telefon przez pokój. Rozbił się na ścianie. Właśnie zniszczyłem swój jedyny sposób, aby skontaktować się z Raven. Usiadłem na kanapie i oparłem łokcie na udach. Przeczesałem dłońmi włosy, jakby moja głowa była dżinem w butelce i prosiłbym o swoje trzy życzenia. Co do diabła właśnie się stało? Nazwałeś ją suką, dupku. O czym ja sobie myślałem? Byłem tak wzburzony spotkaniem z Dominikiem i miałem dość bycia z dala od Raven przez cały dzień. Nigdy wcześniej nie widziałem jej takiego zachowania. Wytrąciło mnie to z równowagi, więc pękłem. Ale była wkurzona już przed tym. Warcząc z frustracji, usiadłem z powrotem i spojrzałem na sufit salonu. To nie był koniec. Nie zamierzałem pozwolić jej odejść z prostym, pierdolonym rozłączeniem się. Nie. Miała ze mną porozmawiać i wytłumaczyć co się kurwa działo. Zrywając się z kanapy, chwyciłem za klucze. Zamierzałem przejechać przez każdą ulicę tego miasta, aż znalazłbym ją. Mój samochód zagrzmiał na ulicach Las Vegas. Sprawdziłem wszędzie. Najpierw mieszkanie Raven, potem Nori Pizza, gdzie pracowała Eve. Kelnerka dała mi adres Eve, abym mógł sprawdzić także tam. Zamierzałem porozmawiać z Eve po tym, jak pogadałbym z Raven i sprał jej tyłek. Pracownicy nie powinni podawać cudzych adresów. Po sposobie w jaki zachowywała się tamta dziewczyna, to pewnie podałaby mi jej numer konta bankowego, gdybym poprosił. Nigdzie nie było znaku Novy. Po godzinie krążenia po mieście, wróciłem do niej i czekałem. Zaparkowałem przed Warsztatem Guy'a, po raz milionowy odtwarzając rozmowę z Raven. Zazwyczaj odbierała mój telefon z uśmiechem w głosie. Teraz była wkurzona na dzień dobry. Co takiego zrobiłem, że wkurzyłem ją od czasu w którym zostawiłem ją w łóżku tego ranka? Przyglądałem się, jak wskazówki przesuwały się na zegarku. Była pierwsza nad ranem. Przecierając oczy z wyczerpania, usłyszałem znajomy pomruk Novy Raven. Jeździła jak Andretti.15 Jej samochód zapiszczał, gdy 15Mario Gabriele Andretti (ur. 28 lutego 1940 w mieście Montona d'Istria we Włoszech; dziś Chorwacja) –

skręciła, zatrzymując Novę na poboczu. Z trzaskiem zamknęła drzwi, mrucząc coś o wzmocnieniu ścian stalowych. Ruszyłem do niej, gdy się odwróciła. Podskoczyła i zatrzymała się tuż przed tym, zanim wpadła na mój tors. Wyciągnąłem ręce, aby ją do siebie przyciągnąć. Zesztywniała, unikając mojego uścisku. Jej oczy uniknęły mojego spojrzenia, ale widziałem, że płakała. Co jest, kurwa? - Kochanie, nie zamykaj się na mnie. Nie rozumiem, co zrobiłem... Uciszyła mnie przeszywającym spojrzeniem. - Dobra, nazwałem się su... uch, słowem na b. Przepraszam za to. Jeśli bym mógł, to cofnąłbym to - dotknąłem jej policzka, modląc się, aby mnie nie odepchnęła. W chwili, której moja skóra dotknęła jej, przycisnęła się do mojego uścisku i zamknęła oczy. Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku, zatrzymując się na mojej dłoni. - Kochanie, odezwij się do mnie. Co ja takiego zrobiłem? Byłaś wkurzona, kiedy do ciebie zadzwoniłem. Kiedy odebrałaś swój telefon, to wiedziałem, że byłaś zła - wtuliła się w moją dłoń.- To, co powiedziałaś o spotkaniu... Wyrwała się z mojego uścisku, otwierając szeroko oczy i wyprostowała się. Jej mina stwardniała, a delikatność jaką wcześniej pokazała, kompletnie zniknęła. - Co się dzieje? Chcesz wiedzieć, co się dzieje?- powiedziała drżącym głosem i zimnym, twardym spojrzeniem. Nigdy nie widziałem jej w takim stanie. Była wściekła. Znowu wyciągnąłem ku niej ręce, ale odepchnęła je. Odsunąłem się. - Powiem ci, co się stało, Jonah. Wczoraj mój biologiczny ojczulek powiedział mi, że wyhodował mnie do prostytucji. Potem, mój chłopak zaopiekował się mną, tak jak nigdy wcześniej nikt nie zrobił tego w całym moim życiu, aby się odwrócić i złamać moje pieprzone serce! Wzdrygnąłem się na jej przekleństwo. - Złamałem ci serce? - Wiesz, jakie to uczucie, gdy przez całe swoje życie byłeś nie dotknięty? Gdy nigdy nie powiedziano ci, że cię ktoś kocha?- zaśmiała się i jej wargi zadrżały, gdy otarła łzy.- Nigdy nikogo nie miałam. Nie, gdy byłam chora. Albo smutna. Nigdy. Możesz w ogóle sobie wyobrazić jaki to ma efekt na człowieka? Mają na to terminy. Nazywa się to Syndromem Upośledzenia Rozwoju i Wzrostu - westchnęła i opuściła ramiona.- Chcesz wiedzieć, kiedy po raz pierwszy usłyszałam słowa, „jestem z ciebie dumny”? Moje słowa pękły na jej załamane słowa. amerykański kierowca wyścigowy. W ciągu swej kariery Andretti wygrywał i zdobywał tytuły w Champ Car, Formule 1 oraz International Race of Champions. Pozostaje jedynym kierowcą, który zwyciężył w Indianapolis 500, Daytona 500 i Formule 1.

- 16 marzec, 2007. Chore, prawda? Dokładnie pamiętam ten dzień. Miałam piętnaście lat. Nie powiedziała tego moja mama ani ojciec. Tylko Guy. Mój nauczyciel w liceum. Jej oczy zaszkliły się od łez. Wyobraziłem sobie drobną, ciemnowłosą dziewczynę, która płakała sama, gdy nie było nikogo, kto by ją pocieszył. Moja nienawiść do jej rodziców zakorzeniła się głęboko w mojej duszy. Nawet teraz, to nie moja Raven stała przede mną. Była to ta smutna dziewczyna, która rozpaczliwie chciała być kochana. Która była złakniona dotyku i pocieszenia, którego tylko rodzic mógłby dostarczyć. Chciałem ją do siebie przyciągnąć, ale objęła rękoma swoje ciało w ochronnej tarczy. - A potem pojawiłeś się ty - jej głos stał się cichszy i spojrzała mi w oczy. Cofnąłem się, bezsilny wobec jej bólu. - Tuliłeś mnie, chroniłeś, martwiłeś się o mnie... powiedziałeś, że mnie kochasz. I słońce zaświeciło pierwszy raz w moim życiu. Zapomniałam o twojej przeszłości, twojej reputacji, bo tak rozpaczliwie chciałam wziąć, co chciałeś mi dać. Zakochałam się w tobie tak mocno i szalenie, że nie myślałam jasno - widziałem, jak jej spojrzenie stało się w zimne i gniewne.- A później dowiedziałeś się, czym tak naprawdę jestem i uciekłeś do niej. Nawet nie dwadzieścia cztery godziny po tym, jak zostawiłeś mnie ciepłą w swoim łóżku, poszedłeś do niej!- jej ostatnie słowa wyrwały się w krzyku, który zaatakował jej ciało. Niej? Nie miałem pojęcia o czym mówiła, ale i tak znienawidziłem siebie za to, że tak cierpiała. - Raven, kochanie, posłuchaj mnie. Nie wiem o czym mówisz. Do niej? Do kogo? Do nikogo nie uciekłem. Jestem teraz tutaj z tobą - odważyłem się dotknąć dłonią jej karku. Schylając się nisko, aby móc spojrzeć jej w oczy, wcisnąłem palce w jej ciało.- Raven, spójrz na mnie. Spojrzała mi w oczy. Złamanie z jej przeszłości zabłyszczało w jej akwamarynowych głębiach. - Kocham cię. Jesteś jedyną dziewczyną, do której chciałbym uciec. Zmrużyła oczy, ale tym razem nie ze złości. Wyglądała na zdezorientowaną. - Ale... widziałam cię. Byłeś w jej klubie. Widziałam twój samochód na parkingu. Kurwa. Przyjrzałem się swoim stopom, ale wciąż trzymałem ją za kark. Wiedziała, że byłem w Zeusie. Myślała, że pojechałem do Candy po tym wszystkim co stało się z Dominickiem. Zdenerwowało mnie to, że nie uwierzyła, iż moje uczucia wobec niej były silniejsze, niż planował Dominick. Ale wiedziałem, że nie dlatego uwierzyła, że tak łatwo uciekłem do Candy. Stało się to z powodu jej zakorzenionego braku własnej wartości. Wyjaśniłbym, błagałbym nawet na kolanach, jeżeli właśnie tego było

trzeba, aby zrozumiała. Zrobiłbym wszystko, jeżeli mógłbym zatrzymać tą dziewczynę przy sobie. - Dzisiejszej nocy byłem w Zeusie, ale nie z tego powodu jak myślisz jej mina wciąż była twarda, ale mięśnie jej szyi nieco się rozluźniły. - Blake i ja mieliśmy tam spotkanie - urwałem na chwilę, aby upewnić się, że wciąż ze mną była.- Spotkaliśmy się z Dominickiem. - Jonah, dlaczego?- podeszła bliżej i chwyciła mnie za nadgarstek ręki, którą ją trzymałem.- Mógł zrobić ci krzywdę. Nic ci nie jest?- przesunęła dłońmi po mojej piersi, rękach i w górę ramion, szukając fizycznego uszkodzenia. Moja skóra zamrowiła pod jej dotykiem, którego bałem się, że już nigdy nie poczuję. Skorzystałem z tego i objąłem ramionami jej talię, przyciągając ją do siebie. - Taa, nic mi nie jest, ale możemy porozmawiać o tym w środku?spojrzałem na mieszkanie Raven, próbując sobie wyobrazić jak miałbym wgramolić się na jej łóżko. Nie, nie było mowy.- A może zabiorę cię teraz do domu? Tam wszystko wyjaśnię. Spojrzała na swoje stopy i zassała dolną wargę między zęby. Proszę, powiedz tak. Podciągnęła nosem i otarła łzy z policzków. - Dobrze. Odetchnąłem z ulgą i wciągnąłem ją w silny uścisk. Szybko całując ją w czoło, zaciągnąłem się zapachem jej włosów, aż moje serce zaczęło szaleńczo walić. Nie chcąc tracić jej z oczu, zaprowadziłem jej do strony pasażera mojego samochodu i pomogłem jej wsiąść do środka. Potem wyciągnąłem jej plecak z jej samochodu, zamknąłem i zakluczyłem jej drzwi. Potem w ciszy pojechaliśmy do mojego domu. Zauważyłem, że Raven wciąż była zdezorientowana, więc chwyciłem jej dłoń, aby położyć ją sobie na swoim udzie. Jej mina złagodniała, gdy delikatnie muskałem kciukiem delikatną skórę jej nadgarstka. Gdy zajechaliśmy do domu, to otworzyłem jej drzwi i pomogłem jej wysiąść. Objąłem ręką jej ramiona, na co przylgnęła do mojego dotyku. Ramię w ramię weszliśmy przez garaż do domu. Tłumaczyłem sobie, aby dać jej nieco przestrzeni, ale nie byłem gotów pozwolić jej odejść i stracić komfort, jaki dawało mi jej ciało. Zatrzymując się przy kanapie w salonie, przyniosłem jej szklankę wody i usiadłem obok niej. Odwróciła się do mnie z podkulonymi nogami i kolanami przyciśniętymi do piersi, obejmując rękami swoje łydki. Przeczesałem dłonią swoje włosy. - Przepraszam, że cię okłamałem. Bałem się, że jeśli powiedziałbym ci prawdę, to martwiłabyś się, albo spróbowałabyś mnie od tego odwieść. Po tym jak zobaczyłem cię wczoraj i tamtego wieczoru... - zacisnąłem szczękę na

wspomnienie jej bólu.- ... musiałem coś zrobić. Musiałem spróbować. Przytaknęła, ale wciąż milczała. Opowiedziałem Raven o spotkaniu, ostrożnie wspominając o każdym szczególe. Kiedy skończyłem, to patrzyła za mnie, jakby poszukiwała jakiejś niewidzialnej rady nad moim ramieniem. Pozwoliłem na ciszę i dałem jej czas, aby przyswoiła sobie tą informację. - Więc zamierzasz przegrać swoją walkę? Specjalnie? - Tak. - Ale... tak długo czekałeś na tą walkę. Jak możesz tak łatwo z niej zrezygnować? - To proste. Dłużej czekałem na ciebie. Najlepsza rzecz w moim życiu pojawiła się w kombinezonie i parze tenisówek, kiedy się najmniej tego spodziewałem. Zrobiłbym wszystko czego było trzeba, aby ją zatrzymać. Pochyliłem się ku niej i rozplotłem jej ręce z jej kolan. Chwytając ją za dłonie, przycisnąłem je do swojej piersi. - Czujesz to? Każde uderzenie mojego serca? To przez ciebie - chciałem jęknąć. Byłem taki sfrustrowany. Jak mogłem dać jej do zrozumienia ile dla mnie znaczyła? Ścisnąłem jej dłonie.- Teraz jesteś częścią mnie. Zrobię dla ciebie wszystko. Będę walczyć o twoje życie, jakbym walczył o swoje. Na jej twarzy pojawiło się zdumienie. Rzuciła swoje drobne ciało na moje i wślizgnęła mi się na kolana. Przytuliłem ją do siebie. Niemal ją straciłem. - Tak bardzo przepraszam, Jonah. Proszę, wybacz mi. Nie miałam pojęcia. Myślałam, że okłamałeś mnie o potkaniu i że zamierzałeś mnie zostawić. Usłyszałam, jak rozmawiałeś z Owenem o zerwaniu ze mną i pomyślałam, że to przez to... - Chwila - odsunąłem się, aby spojrzeć jej w oczy.- Nie powiedziałem Owenowi, że zamierzam z tobą zerwać. Gdzie to usłyszałaś? - Rozmawialiście, gdy się obudziłam - zerknęła w stronę kuchni i spojrzała z powrotem na mnie.- Słyszałam cię. Jeszcze raz przemyślałem tamtą rozmowę i zacząłem się śmiać. Raven zmarszczyła nos, przez co roześmiałem się jeszcze bardziej. - Dlaczego się śmiejesz? - Kochanie, nie rozmawialiśmy o zerwaniu z tobą. Planowaliśmy moje spotkanie z Dominickiem. Wiedziałem, że musiałbym cię wobec niego okłamać. Owen nie był z tego zadowolony, sądził, że już przeszłaś przez wystarczająco dużo rzeczy. I martwił się o mnie, że zamierzałem się z nim spotkać. Kąciki jej ust uniosły się lekko, kiedy wtuliła się w moją pierś. - Przysięgam, że śmiejesz się z najdziwniejszych rzeczy. - Och, to dopiero wyrozumiałe z twojej strony. - Blake jest zabawny - powiedziała niczym rozdrażnione dziecko.

Tuliłem Raven, jej ciało rozluźniło się przy moim. Pomyślałem o tym, jaka była zaniedbywana jako dziecko. Wygładziłem jej włosy i pocałowałem ją w czoło, pragnąc wypełnić pustkę w jej duszy. Ale nie mogłem zmienić jej przeszłości. Ale za to z całą pewnością zamierzałem zapewnić jej bezpieczeństwo w przyszłości. Gdy dzisiejszej nocy rozłączyła się ze mną i nie wiedziałem gdzie była, jeździłem po całym mieście, martwiąc się, że miała wypadek lub gorzej. To już się nie stanie. - Kochanie? - Tak? - O co chodziło z tą rozmową przez telefon? Jej ciało bardziej zatopiło się na moich kolanach. - Um, o którą część ci chodzi? - Powinnaś wiedzieć, że nie tylko dzisiaj coś spieprzę. Jestem nowy w tych sprawach ze związkiem, więc pewnie jeszcze często się na mnie wkurzysz. Ale od teraz, gdy będziesz wkurzona, zrobisz to tam, gdzie będę w stanie cię widzieć. Podniosła się, opierając dłonie na moim torsie. - Widzieć mnie? - Możesz wznosić ściany i nie rozmawiać ze mną, wyzywać mnie każdym przekleństwem jakie przyjdzie ci na język, rzucać we mnie gównem, nie obchodzi mnie to. Ale zrobisz to przy mnie i każdej nocy znajdziesz się w moim łóżku. - Ale, ale... - Żadnego ale - objąłem jej kark i ścisnąłem lekko.- Walczyłem z facetami, którzy byli dwa razy więksi ode mnie, brali mnie w uchwyty tak mocne, że nie sądziłem, abym zdołał przetrwać, ale nigdy nie bałem się tak bardzo jak dzisiejszej nocy. - Jonah... - Objechałem miasto, szukając twojego samochodu, wiedząc, że Dominick cię obserwuje... - przesunąłem dłoń w górę i chwyciłem w garść jej jedwabiste włosy.- Nie mogę cię stracić. Zamrugała kilka razy. - Obiecuję. Nigdy mnie nie stracisz, Jonah - oparła się czołem o moje.Nigdy. Przytuliłem ją do swojej piersi. - I już nie będziesz się ze mną rozłączać - powiedziałem, pocierając jej plecy. - Dobrze. Tak długo, jak nie nazwiesz mnie słowem na s. - Umowa stoi. Westchnęła i wtuliła twarz w moją szyje. Poczułem, jak potarła nosem pod moim uchem. Jakby samo dotykanie się nie wystarczyło, wzięła głęboki oddech, biorąc kawałek mnie do swojego wnętrza. Stłumiłem jęk. Przesuwając się na moich kolanach, kusiła mnie swoim seksownym

tyłeczkiem. Słodki zapach jej szamponu zmieszał się z uczuciem jej miękkiego ciała i przeniknął mój mózg. Przytłoczyło mnie gorące pożądanie, aby znaleźć się w niej. Krew zaczęła mi płynąć szybciej. Prymitywny mężczyzna we mnie chciał wstać i walnąć w swoją pierś, wiedział, że znalazł kobietę do okiełznania, do zaznaczenia jej jako swoją i który zamierzał ją zabrać w takie miejsca, czego nie zrobił nikt przed nim. - Kocham cię, Raven. Uniosła głowę w górę, aby na mnie spojrzeć. - Kocham cię. Otarłem knykciami jej policzek. - Mogę ci pokazać? Zmarszczyła brwi. - Kochając się z tobą, kochanie - odpowiedziałem na jej niezadane pytanie. Jej ciało zesztywniało w moich ramionach, gdy przyglądała się mojej twarzy. Przyjęła to, cokolwiek zobaczyła. Seksowny uśmiech rozciągnął jej usta i cholera by mnie wzięła, jeżeli to nie przypieczętowało sprawy. Powoli kiwając głową, wstałem wciąż trzymając ją w ramionach. Chwyciła w dłonie moją twarz, jej kciuki znalazły się na moich dołeczkach i pocałowała mnie przelotnie w usta. Pognałem do sypialnie, podczas gdy ona chichotała, podskakując przy moich ustach przy każdym kroku.

Rozdział 17

Raven Zamknąwszy się w łazience Jonaha, spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Zacisnęłam dłonie na blacie i pochyliłam się do przodu, aby przyjrzeć się swojej twarzy: zaczerwienione, przekrwione oczy i ciemnie włosy otulały moją bladą twarz. - Uroczo. Wyglądam jak zombie. Naprawdę seksownie, Raven szepnęłam do siebie. Chociaż wzięłam prysznic kilka godzin temu, to i tak zdecydowałam się na kolejny, który może zdołałby wypłukać martwość z mojego ciała, oraz pęknięty wyraz z mojej twarzy. Ściągnęłam włosy w niechlujnych kok, aby je ich nie zmoczyć i weszłam pod strumień ciepłej wody. Znowu poczułam się jak człowiek, gdy potarłam swoją twarz. Wyskoczyłam spod natrysku w rzeczywistość tego, co miało się niebawem wstać, przez co wytarłam swoje ciało szybciej niż zwykle. Motylki zawirowały w moim brzuchu z niecierpliwego oczekiwania. Uśmiechnęłam się, a ciepło zalało moje ciało. Odepchnęłam wszelkie przeszkody z dzisiejszego dnia na bok i zablokowałam wszystkie zmartwienia. I tak wrócą jutro. Ale dzisiejszej nocy byliśmy tylko my.

Umyłam zęby i założyłam nową parę majtek, którą kupiłam na ostatnim shoppingu w Victoria's Secret. Po tym jak założyłam jasno niebieską koronkę, to obejrzałam się ze wszystkich kątów Ten komplet został nazwany Zuchwałym i zrozumiałam dlaczego, gdy spojrzałam na swoje pośladki. Tył został zrobiony z wąskiej, delikatnej koronki, który dramatycznie zwężał się na mojej pupie, odsłaniając moje krągłe pośladki. Kupiłam je z myślą o Jonahu. Zdawało się, że nie mógł utrzymać rąk z dala od mojego tyłeczka, więc nie mogłam się doczekać, co by pomyślał, jeśli by je zobaczył. Zrezygnowałam ze stanika i koszulki, decydując się zostać topless. Przeczesałam szczotką swoje włosy i pozwoliłam im, aby opadły w lekkich falach. Szybko zerknęłam do sypialni, która była oświetlona przez świeczki, wypełniona cichą muzyką, ale nie było w niej ani śladu Jonaha. Podbiegłam do łóżka ze skrzyżowanymi rekami na piersiach i weszłam na nie. Kładąc się na brzuchu, wzięłam głębokie oddechy, aby się uspokoić. Był tak bardzo doświadczony w seksie. Co jeśli bym go rozczarowała? Był przyzwyczajony do seksualnie pewnych siebie kobiet, które pewnie wisiały na krokwiach, albo stawały na głowach. Nie mogłam z tym konkurować. - Przestań. Będzie dobrze. Też możesz zawisnąć na krokwi - szepnęłam. Tłumiąc poduszką chichot, wyobraziłam sobie tą śmieszną pozycję, która ukoiła moje nerwy. Myśl seksownie. Żadnego chichotania. Wzięłam głęboki oddech, myśląc o Jonahu. Przywitałam uwodzicielski głos Ell a Fitzgerald i zapach zapachowych świeczek. Usłyszałam kliknięcie drzwi sypialni, gdy otworzyły się, a potem zamknęły cicho. Wciąż leżąc na brzuchu z rękami skrzyżowanymi pod głową, odwróciłam się, aby go zobaczyć i niemal się zakrztusiłam. Jonah miał na sobie tylko czarne spodnie od piżamy. Wisiały nisko na jego biodrach, odsłaniając zarysowane V na jego umięśnionym podbrzuszu, które było obsypane ciemnymi włosami. O cholipa. Jego atramentowe, czarne włosy były nastroszone przez wilgoć. Pewnie wziął prysznic w łazience gościnnej. Jego umięśnione ręce, które były pokryte tatuażami, napięły się u jego boków, gdy ja gapiłam się na jego męskie ciało, a potem na uśmiech na jego twarzy. Jego piwne oczy przesunęły się po mnie z widoczną pieszczotą, powodując drżenie potrzeby, która zawibrowała pod moją skórą. - Kurwa. Wyglądasz teraz cholernie seksownie - jego głęboki głos i niegrzeczna gadka spowodowały dreszcze. Patrzyłam mu w oczy, gdy podszedł do łóżka. - Zapierasz mi dech w piersiach - jego przenikliwe spojrzenie przesunęło się po każdym calu mojego ciała.- Nie ruszaj się. Zostań tak. Posłuchałam, a on zniknął u stóp łóżka. Co robił? Materac ugiął się u moich stóp tuż przed tym, jak poczułam jak ciepło

jego rąk zakryło moje łydki. Używając ich jako drogowskazu, powoli wspiął się w górę mojego ciała, aż usiadł okrakiem na moich biodrach. Materiał jego spodni od piżamy otarł się o moją odkrytą skórę. Wzięłam głęboki oddech i rozluźniłam się, gdy koniuszkami palców przesunął po krawędzi moich majtek pod plecami. - To moje ulubione - jego palce przesunęły się z jednego biodra na drugie. - Kupiłam je tylko dla ciebie. Pomyślałam, że ci się spodobają. - Kurwa, uwielbiam je - przesunął biodra w przestrzeń między moimi nogami i westchnęłam na jego oczywiste podniecenie.- Nie czujesz? - Och, tak, zdecydowanie czuję - nerwowy chichot rozbrzmiał w mojej piersi i utknął w gardle. Nie chichocz! Prześledził linię mojego tatuażu od biodra, do mojego ramienia. Moja skóra zamrowiła i na moim ciele wyskoczyła gęsia skóra. Łóżko ugięło się pod moją głową i skubnął zębami płatek mojego ucha. Zaciągnęłam się zapachem cytrusów i przypraw, który zakręcił mi w głowie i rozpalił ogień w moim brzuchu. - Powiedziałem ci kiedykolwiek, jak bardzo podoba mi się twój tatuaż?jego wargi przesunęły się wzdłuż mojej szyi, aż w końcu pocałował swoje miejsce. Przechyliłam głowę na bok, witając z entuzjazmem jego czułości. Jego miękkie usta podążyły za linią ptaków, delikatnie całując i liżąc je, aż wrócił do mojego biodra. W mojej piersi rozbrzmiał jęk rozkoszy. - Podoba ci się, kochanie?- zapytał przy mojej skórze. Wygięłam plecy, unosząc pupę i przyciskając ją do jego piersi. Wsunął dłoń pod koronkę i chwycił mnie za pośladek, ścisnął, podczas gdy jego wargi kontynuowały swoją torturę. - Jonah, chcę cię zobaczyć - szepnęłam. - Jeszcze nie. Jeszcze nie skończyłem się z tobą bawić. Już byłam strasznie podniecona, że nie mogłam nawet sobie wyobrazić, jakby było, gdy skończyłby się ze mną bawić. Jego duże dłonie przesunęły się w górę, masując moje ramiona z delikatnym naciskiem. Jako, że nigdy wcześniej nie byłam dotykana w taki sposób, moje ciało odpowiedziało w nowy, nieznajomy sposób. Rozpłynęłam się w łóżku. Przepyszne mrowienie zaczęło się w mojej piersi, rozchodząc się w żyłach i rozgrzewając krew. Jego silne, powolne muśnięcia przesunęły się w dół. Czułam się mała i delikatna pod jego doświadczonym dotykiem. Dłonie, wargi, język i zęby, to wszystko stymulowało mój głód. Zaczęłam dyszeć, kiedy stałam się chciwa. Moje jęki połączyły się z cichą muzyką, która wypełniła pokój, tworząc erotyczną symfonię. - Jonah, już więcej nie dam rady - ruszyłam się, aby się obrócić, ale Jonah przycisnął swój tors do moich pleców, przyciskając mnie do łóżka

swoim ciężarem. Jego ręce oparły się blisko mojej twarzy i ledwie co powstrzymałam pragnienie, aby odchylić się i musnąć językiem tatuaż na jego bicepsie. - Moja dziewczynka jest niecierpliwa - zakołysał we mnie biodrami. Zawstydzający jęk uciekł mi z ust i sama się o niego otarłam. Intymne części mojego ciała żądały, nie, błagały o jego uwagę. - Rób tak dalej, a skończy się to zanim w ogóle się zaczęło - skubnął zębami moją szyję, łagodząc swoje delikatne ugryźnięcia muśnięciami językiem.- Nie martw się, kochanie. Dojdziemy do tego. Najpierw musimy porozmawiać. Moje ciało zesztywniało i wygięłam szyję, aby na niego spojrzeć. - Porozmawiać? Nie chcę rozmawiać - brzmiałam jak dziecko, które zostało zmuszone do zjedzenia warzyw. Jak mogło to być seksowne? Przygryzł wargę, zwalczając uśmiech. - Musimy. Wiem, że jesteś na pigułce, więc mamy z głowy zabezpieczenie się, prawda? Ukryłam twarz i zarumienione policzki w skrzyżowanych rękach. - Tak. Skąd... - głupie pytanie. Widział, jak je brałam.- Nieważne - jeżeli moja mama zrobiła już czegoś w kwestii bycia rodzicem, to nakłoniła mnie, abym od szesnastego roku życia brała pigułkę. Pewnie przypuszczała, że skończyłabym tak jak ona. Gah! Nie chcę teraz o tym myśleć. - Jest jedna sprawa. Nigdy nie uprawiałem seksu bez gumki. Również nigdy wcześniej nie kochałem się z kobietą. Masz coś przeciwko, jeśli nie założyłbym jej? - Ugh! Jonah, naprawdę w tym momencie psujesz nastrój wypowiedziałam swoją stłumioną skargę w poduszkę? - Co? Jestem szczery. To twój pierwszy raz i chcę, abyś czuła się dobrze. Myślę, że na oklep byłoby lepiej. Ale nie zrobię tego bez pozwolenia. - Na oklep? - Bez gumki. Nie raz wyobrażałam sobie jakby wyglądał mój pierwszy raz z Jonahem. We wszystkich scenariuszach tej chwili, nigdy nie przeprowadziliśmy rozmowy ze słowem na oklep. To przypomniało mi o seksualnym doświadczeniu Jonaha i braku mojego. Ale kochałam go i wierzyłam, że on także kochał mnie. Nie wątpiłam, że chciał jak najlepiej. Jak zawsze. - Ufam ci. Jego ciężar uniósł się i opadł u mojego boku. Wsparłam się na łokciach i spojrzałam na jego przystojną, uśmiechniętą twarz. - W porządku, koniec gadania. Warknąwszy, pochylił się ku mnie i złapał w pocałunku moje usta. Jego język przesunął się po moich wargach, ożywiając je z potrzeby. Przechyliłam głowę i przycisnęłam się głębiej. Podwinęłam palce u stóp i wygięłam plecy w

łuk, aby bardziej się do niego zbliżyć. Possał mój język i wciągnął go do swych ust, przesuwając po nim językiem, gdy się cofnął. Ta prosta pieszczota sprawiła, że moje wnętrzności się rozpłynęły. Więcej. To słowo rozbrzmiało echem w mojej głowie, wysyłając wiadomość do każdej komórki nerwowej w moim ciele. Pożerał mnie i nie chciałam niczego innego, jak się w niego wczołgać. Jego dłoń zacisnęła się z tyłu mojej głowy i przewrócił mnie. Otworzyłam dla niego nogi, otulając jego ciało. Uniósł się nade mną, a twarde zarysy jego torsu otarły się o moje piersi. Poruszając biodrami, otarł się o mnie swoją litą stalą i przełknęłam jego jęk. Zanurzył ręce w moje włosy, chwytając je mocno u nasady. Lekkie pociągnięcie rozchyliło mi wargi jeszcze bardziej i zanurzył się głębiej. Zaczął się przy mnie kołysać z mocnym naciskiem, budując mój zbliżający się orgazm. Ścisnął mi się żołądek na obietnicę tego, co miało nadejść. Odsuwając się, aby złapać powietrze, pocałował mnie w szyję, pozostawiając mnie dyszącą. Jego wargi zamknęły się na sutku jednej z moich piersi. Elektryczność wystrzeliła od moich piersi do łona. Przesuwał się tam i z powrotem, ssąc jeden, podczas gdy drugi pieścił między palcem a kciukiem. Otarłam się o niego nogami, niespokojna i niecierpliwa. - Tak cholernie odpowiadasz - warknął, a pomruk jego głębokiego głosu przy mojej piersi sprawił, że zadrżało moje ciało.- Boże, jesteś taka słodka polizał i skubnął moją pierś.- Chcę posmakować twoją resztę. Jego słowa były jak rakieta napędowa dla mojego libido. Wiłam się i dyszałam. Jego dłonie przesunęły się po moim ciele, aż wsunęły się między moje nogi. Wygięłam swoje ciało nad łóżkiem. Gdybym w tej chwili myślała, to byłabym zawstydzona swoim brakiem panowania. Przesunął wargami w dół długości mojego ciała, zatrzymując się tylko na chwile, aby skubnąć zębami mój pępek. - Mmm, Jonah... - chciałam powiedzieć coś lepszego, chociażby jaki cudowny był przy mojej skórze, ale zbyt zatraciłam się w tym uczuciu. Wsuwając palce pod cienką koronkę moich majtek, rozerwał je mocnym szarpnięciem. Jęknęłam, unosząc biodra, dzięki czemu rzucił delikatną koronkę na podłogę. Tylko czułam, kompletnie pozbawiona racjonalnego myślenia. Uniósł głowę i posłał mi ten seksowny uśmiech z jednym dołeczkiem. Ten był podobny do tego, który już wcześniej mi posłał, ale był lepszy. Zdecydowanie lepszy. Jego opuszczone powieki i ciemne spojrzenie sprawiło, że jego uśmiech stał się inny, przez co kompletnie przepadłam. Wystarczyło tylko to spojrzenie, a już mnie miał. Zadrżałam, gdy ułożył się między moimi nogami. Przez chwilę patrzył mi w oczy, zanim pochylił głowę. Jego wargi przycisnęły się do mnie w pierwszym pchnięciu. Odchyliłam głowę do tyłu. Moje nerwy były jak rozpalone i byłam przytłoczona pożądaniem. Wciąż trzymał dłonie na moich

biodrach w pełnym pokazie cielesnej dominacji. Ściskając pościel, wbiłam piety w materac i uniosłam biodra, prosząc o więcej. Jego usta posłuchały się mojego ciała, pociągając za moje emocjonalne sznurki i przyciskając się do mnie. Wsunął dłonie pod mój tyłeczek, aby przechylić moje biodra, zagłębiając się bardziej i mocniej. Euforia zawirowała mi za powiekami, gdy za każdym razem ocierał się swoim zarostem o moje nogi. - Jonah, ja zaraz... - moje słowa zniknęły w przepysznym jęku, na który zagryzłam wargę. Odsunął się, przez co uderzyło we mnie mocno zimne powietrze. Otworzyłam oczy, aby dostrzec, że wpatrywał się we mnie intensywnie. - Dlaczego przestałeś? Ja nie... prawie tam... byłam - jęknęłam z rozczarowania. - Jesteś gotowa. Nie pytał, ale skinęłam głowa. Tak! Byłam gotowa! Pocałował mnie w brodę. - Jesteś tego pewna? Bo cholera, kochanie, muszę się w tobie znaleźć musnął językiem wzdłuż mojej dolnej wargi.- Głęboko w tobie. Uniosłam biodra i wbiłam paznokcie w jego ramiona. - Taa, moja dziewczynka jest gotowa. Ściągnął swoje spodnie i zrzucił je na podłogę. Patrzyłam otwarcie na jego podniecenie. Będzie bolało. Bardzo. - Nie martw się, kochanie. Zrobię to powoli. Uniosłam wzrok ku jego twarzy. Powiedziałam to na głos? Przesunął się w górę mojego ciała, patrząc mi w oczy. Przycisnął moje ręce nad głową, splatając palce z moimi. W tej pozycji jego ciężar spoczął na mnie, jego ogromne ciało zmusiło moje nogi do rozsunięcia się i całkowicie byłam na jego łasce. Bezradna wobec jego natarcia. I całkowicie bezpieczna. Ciepłe, jedwabiste gorąco wsunęło się nieco, powoli naciskając, zmuszając mnie do otwarcia. Moje ciało natychmiast stworzyło opór i przycisnęłam kolana do jego boków. - Weź głęboki oddech - musnął wargami moją szczękę.- Rozluźnij się. Wzięłam głęboki oddech, koncentrując się na rozluźnieniu mięśni. Wsunął się głębiej. - Kocham cię - wypowiedział te słowa przy mojej szyi, rozsypując po mojej skórze pieszczotliwe pocałunki. Puścił moje dłonie i przesunął nimi po moich żebrach. Jego piwne oczy pociemniały i zmartwienie pojawiło się na jego twarzy. - Co się stało? - To właśnie to. - To?

Głęboki rumieniec pokrył jego policzki. Otworzyłam szeroko oczy. Och, TO. Wyglądał na nieco niepewnego. - Nie chcę zrobić ci krzywdy. Owinęłam nogi wokół jego bioder, używając swoich pięt, aby go do siebie przycisnąć. - Jestem gotowa, Jonah. Chcę tego. Chcę, abyś właśnie ty to zrobił. Kocham cię - pewność w moim głosie była jak odbicie uczuć w moim sercu. Uśmiechnął się tak słodko, że z trudem nabrałam powietrza. - Dobrze, kochanie. Weź głęboki i wypuść go powoli. Spojrzałam mu w oczy z determinacją. Biorąc głęboki oddech przez nos, wstrzymałam go i skinęłam głową. Wypuściłam powoli oddech i niemal nic nie zostało mi w płucach, gdy wszedł we mnie całkowicie. Syk uciekł z jego ust, gdy przebił się przez ostateczną barierę mojego dziewictwa. Zamknęłam oczy od przeszywającego bólu. - Tak bardzo przepraszam, kochanie. Kocham cię - rozsypał pocałunki od mojej szczęki do ramienia. Po chwili puściłam jego biodra, moje nogi już nie przytrzymywały go swoimi drżącymi mięśniami. Pieczenie zmniejszyło się, pozostawiając po sobie rozkoszną pełnię. Zapominając o bólu, skupiłam się na twarzy Jonaha: ukazały się jego oba dołeczki, odsłonił zęby w uśmiechu, a jego oczy błyszczały. Czysta męska duma. Chwycił moją twarz w dłonie, pocierając moje policzki kciukami. - Czujesz się dobrze? - Doskonale - przesunęłam dłonie w jego dłonie i przyciągnęłam go do głębokiego, mokrego pocałunku. - Moja dziewczynka. Jego ruchu zaczęły się powoli, rozpuszczając mój dyskomfort i rozbudzając mój głód. Drapałam paznokciami po jego skalpie, chwytając się go rozpaczliwie. Bliżej, głębiej, mocniej. Więcej. Nie wiedziałam, co we mnie wstąpiło. Wszystko co wiedziałam, to to, że potrzebowałam Jonaha bardziej niż powietrza. - Jonah, ja... Jęk okradł mnie ze słów, gdy wbił się w moje ciało. Iskierki rozkoszy przeszyły moje ciało i skumulowały się w moich piersiach. Obiema dłońmi chwyciłam jego tyłek, czując poruszanie i rozluźnianie jego mięśni, gdy poruszał się między moimi nogami. Potrzeba posiadania wypłynęła na powierzchnię mojej skóry. Zwierzęca satysfakcja bycia oznaczoną, została trwale zmieniona przez mężczyznę, którego kochałam. - Więcej - te proste słowo sprawiło, że wbił się głębiej, uderzając mocniej.

Tak! Jęknęłam, gdy napięcie zaczęło narastać, gotowa do wybuchu. - Jesteś idealna. Taka gorąca, i kurwa, taka ciasna - warknął w moje usta. Było mi gorąco i wiłam się, zwłaszcza gdy jego słowa zapanowały nade mną. Każdy kąt nakręcał mnie coraz mocniej, popychając mnie na wyżyny. Wygięłam się przy nim, szukając rozkoszy. Przesunął biodrami w odpowiednim miejscu i iskry rozbłysnęły mi za oczami. Zassałam ogrom powietrza, gdy moje ciało przeszył orgazm. Wbiłam paznokcie w jego bicepsy i wykrzyczałam jego imię przy jego wargach. Wciąż się we mnie wbijał. I niczym przy doświadczonym gitarzyście, który wygrywał odpowiedni chwyt, zalała mnie kolejna eksplozja przyjemności. Wbiłam stopy w łóżko, przeżywając orgazm. Błogie zadowolenie przeszło przeze mnie w falach. Złapałam oddech, opadając na dół i zapadając się w łóżku. Zawsze tak było? Moje ciało szumiało. Zamrugałam, aby pozbyć się mgły po orgazmie. Moje kończyny opadły na boki, nasycone i ociężałe. Właśnie wtedy zauważyłam, że Jonah wciąż się nade mną poruszał. Jego kolorowe ramiona zmieniały się i pulsowały. Patrzył mi w oczy i przygryzł dolną wargę. Nie mogłam się oprzeć pokusie posmakowania jej i pociągnięcia tego miękkiego ciała zębami. Puścił ją i zassałam ją głęboko do swoich ust. Przyspieszył swoje tempo, aż warknął w orgazmie. Ciepło wypełniło moje ciało w miejsce, w którym żądlenie ustąpiło w tępym bólu. Oblizałam i possałam jego usta i język, aż jego ruchy zwolniły. Opadł na moje ciało, a ja owinęłam nogi wokół jego bioder, a ręce wokół szyi. Oddychaliśmy ciężko, pierś do piersi, z sercami bijącymi przy sobie, aż ochłonęliśmy. - Nie jestem gotów z ciebie zrezygnować - powiedział przy mojej skórze, podczas gdy poruszał się we mnie delikatnie. - A ja nie jestem gotowa, abyś ze mnie zrezygnował. Pocałowaliśmy się, tym razem bez wcześniejszego żaru. Były to tylko delikatnie muśnięcia i szepty miłości. - Dziękuję, Jonah. Było lepiej, niż sobie to wyobrażałam. Jego wargi jeszcze raz musnęły moje, zanim ze mnie zszedł. Skrzywiłam się, gdy przerwał nasze połączenie. Ułożył się obok mnie i wziął mnie w ramionach. Położyłam głowę na jego piersi, gdy wziął głęboki oddech. - Kochanie, to było niesamowite. Leżeliśmy w ciszy, podczas gdy Alicia Keys śpiewała „How it Feels to Fly” i dochodząc do siebie po wstrząsach naszego kochania. Tesk piosenki sprawił, że na moim ciele wyskoczyła gęsia skórka. Nigdy nie czułam się bardziej wolna, gdy leżałam tak w ramionach Jonaha, dawszy mu jedyną rzecz, która była warta dania. Łzy zapiekły mnie w oczy i otarła te, które pociekły mi po policzkach.

- Ach, cholera, przepraszam. Było za ostro? Wszystko w porządku?dłonie Jonaha znalazły się na mojej twarzy, ocierając wilgoć pod moimi oczami. Podnosząc się, spojrzałam na niego z uśmiechem. - A wyglądam tak, jakby nie było? - Nie. To znaczy, oczywiście, wyglądasz niesamowicie. Ale płaczesz. Dalej wycierał moje łzy. Zatrzymałam jego dłonie swoimi. - Nic mi nie jest. To był bardzo emocjonalny dzień - moje palce prześledziły tatuaż na jego piersi.- Był, um, dobrze? No wiesz, dla ciebie? Odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. - Cholera, odsuńmy na bok fakt, że cię kocham. Nie wspomnijmy także o fakcie, że byliśmy skóra przy skórze, nie było między nami żadnej bariery i byłaś gorąca, mokra, ociekająca... Pchnęłam go w rękę, a moje usta wykrzywiły się w uśmiechu przez tą niesamowitą recenzję jaką właśnie mi dał. - Dobra, odsuwając to wszystko na bok, to sposób w jaki twoje ciało odpowiadało na moje, na najlżejszy dotyk czy zmianę pozycji... jęki rozkoszy jakie wchodziły z tych ślicznych usteczek... kochanie, to było najseksowniejsze... - spojrzał w bok, jakby miał trudności z dobraniem słów do swoich uczuć.- To, co dzisiaj zrobiliśmy, było bardziej piękne niż cokolwiek, czego doświadczyłem. - Czuję tak samo. Cieszę się, że na ciebie zaczekałam, Jonah. Zasługujesz na to, aby być moim pierwszym... - I ostatnim. Opadła mi szczęka, zanim zamknęłam ją z powrotem. Naprawdę miał na myśli to, co uważał? Słyszałam już o tym, że faceci mówili po seksie rzecz, których tak naprawdę nie mieli na myśli, bo zatracili się w chwili. Ale on nie wyglądał na niepewnego. Nie uśmiechał się, jego usta nie drżały niewygodnie. Patrzył mi w oczy z łagodną miną. Nie miałam doświadczenia w tej dziedzinie, ale jeżeli miałabym zgadywać, to powiedziałabym, że wyglądał jak zakochany mężczyzna, Szybko zrobiłam listę tego, co dla mnie zrobił. Wymienił moje drzwi, zaryzykował swoje bezpieczeństwo, aby porozmawiać z Dominickiem, znalazł mnie po tym jak się z nim rozłączyłam, a dzisiaj kochał się ze mną umysłem, ciałem i duszą. Jak mogłam skorzystać z jego miłości, pozwalając mu zrezygnować z jego walki dla mnie? Musiał być inny sposób. Mój umysł był ociążały od zmęczenia i satysfakcji seksualnej, ale przemyślałam możliwe alternatywy. Poza zakończeniem swojego życia, co nie wchodziło w grę, była jeszcze tylko jedna rzecz, jaką mogłabym zrobić. - Jonah? - Tak? Odchrząknęłam, gdyż nagle zaschło mi w ustach.

- Mogę uciec. Cisza. - Mogłabym po prostu wyjechać do Nowego Jorku albo Florydy. Zmieniłabym imię i znalazłabym pracę, w której płacono by gotówką. Po jakimś czasie mógłbyś przyjechać mnie odwiedzić. Nie musiałbyś zrezygnować ze swojej walki. Mogłabym nawet... - Nie - jego odpowiedź nie była zła, lecz bezwzględna.- To nie sposób na życie. Musielibyśmy się przeprowadzać co kilka miesięcy, ciągle oglądając się za siebie. - Nie możesz być tego pewien. Może po prostu zrezygnuje, gdy mnie nie znajdzie. Wsuwając ręce pod moje, podciągnął mnie w górę swojej piersi, aż znaleźliśmy się twarzą w twarz. - Myślisz, że Dominick jest człowiekiem, który rezygnuje z czegoś, czego chce? Wiesz, że przyszedłby po ciebie, Raven, chociażby dlatego, że nie lubi przegrywać. Chcę cię uwolnić ze wszystkich więzów, a zrezygnowanie z walki to jedyny sposób. Pieniądze to jedyny język jaki rozumie Dominick. Gorące łzy wypełniły moje oczy i chłodne kaskady spłynęły w dół mojej twarzy. - Nigdy nie będę w stanie spłacić tego, co zamierzasz dla mnie poświęcić. Boję się, że po jakimś czasie będziesz miał mi to za złe. - Niemożliwe. Tytuł zawsze będzie na mnie czekać. Walkę można wymienić. Ciebie nie. Zamykając oczy, wtuliłam twarz w jego szyję. - Kocham cię - tylko tak mogłam wyrazić swoje uznanie. Ale nie wystarczyło. - Ja ciebie też kocham - przytulił mnie do swojego boku. Uniosłam się i podsunęłam mu swoje usta. Był to pocałunek, który wyrażał nasze zaufanie i przeniknął do mojej duszy. Po pierwsze, Jonah mnie kochał. A po drugie, to chociaż nie wiedziałam, co przyniosłaby przyszłość, ale cokolwiek by się stało, to nie będę musiała walczyć z tym sama.

Rozdział 18

Raven

Zadrżałam, gdy chłodne powietrze owiało moje plecy i przesunęło się wzdłuż moich ud. Wynurzając się ze swojego głębokiego snu, sięgnęłam po kołdrę, aby pozbyć się zimna, kiedy poczułam, jak coś przyjemnie ciepłego muskało moje biodro. Po chwili zimno zniknęło i przez moje ciepło przeszło ciepłe mrowienie. Otworzyłam oczy i zamrugałam, świadoma lekkiego przesunięcia na łóżku i miękkiego dotyku, które przesunęło się w górę moich pleców. Jonah. Tak jak ostatniej nocy, rozsypał pocałunki wzdłuż mojego tatuażu. Ostatnia noc! Otworzyłam oczy na samo wspomnienie, które przedarło się przez mój sen. Straciłam swoją cnotę. Chichot wybuchnął w moim gardle. Uśmiechnął się przy moim ramieniu. - Łaskocze?- jego głęboki, schrypnięty głos przy moim ciele spowodował gęsią skórkę na moim ramieniu. - Mmm, nie. Jest przyjemnie. - Śmiejesz się. Kręcąc głową, nie zdradziłam mu swoich myśli szkolnej uczennicy. - Nie sądziłem, że obudzenie się przy tobie w swoim łóżku mogło być lepiej. Ale obudzenie się przy tobie, z twoim małym, seksownym, nagim ciałkiem przyciśniętym do mojego?- ugryzł i polizał miejsce w swoim miejscu na mojej szyi.- Mam pewien problem - jęknąwszy, odsunął się od mojego ucha.- Nie chcę cię tak zostawiać, ale mam wywiad przez telefon. Śpij dalej, kochanie. Nie powinno to potrwać długo. - Wywiad? Ale wciąż jest ciemno.

- Mm-hmm - jego twarz wtuliła się w moją szyję, a jego palce musnęły moje piersi. Jęknęłam i wygięłam plecy, przyciskając się do niego. - Kurwa - to słowo zahuczało przy mojej skórze.- Nie ruszaj się. Chce zacząć właśnie od tego, gdy wrócę - z ostatnim pocałunkiem w moje ramię, poczułam jak wstał z łóżka. Usłyszałam, jak wsunął swoje spodnie.- Durny, pieprzony wywiad - z trzaskiem zamknął za sobą drzwi. Jedno głębokie, zadowolone westchnienie później, z powrotem zamknęłam oczy.

~*~

Jonah

- Jest do dupy - mruknąłem pod nosem, gdy usiadłem w fotelu za biurkiem w moim domowym biurze. Zerknąłem na zegar. Piąta piętnaście rano. Siorbnąłem kawę i przekląłem mojego publicystę za ustawienie tych wywiadów. Siedziałem za swoim biurkiem, podczas gdy powinienem był tulić się do Raven. Nagie, cudowne ciało mojej dziewczyny dopasowało się do mojego, byłem otoczony jej zapachem, przez co niemal nie mogłem się zmusić do odejścia. Zalogowałem się do swojej poczty i otworzyłem e-maila od mojego publicysty. Zdecydowanie była to najgorsza część bycia zawodnikiem, to całe gówno z rozgłosem. Niektórym się podobało, ale większość z nas po prostu tego nienawidziła. Wywiady w radiu byłby mniejszym złem w tym całym promocyjnym gównie. Przynajmniej mogłem to zrobić w swoim domu w flanelowych spodniach. Jeśli miałbym telefon, to mógłbym to zrobić w łóżku, trzymając Raven w swoich ramionach. Pokręciłem głową i zanotowałem w pamięci, żeby jak najszybciej kupić sobie nowy telefon. Przeglądając e-maila i szukając numeru, zauważyłem, że byłem spóźniony jakieś piętnaście minut. Wzruszyłem ramionami. Pieprzyć ich. Po

raz pierwszy w swoim życiu kochałem się z dziewczyną moich marzeń. Mogli poczekać. Wystukałem numer, który był wypisany w e-mailu. Podałem producentowi swoje imię i czekałem, wracając myślami do ostatniej nocy. Nigdy wcześniej nie przeżyłem tak seksualnego doświadczenia. Owen nie żartował, kiedy powiedział, że seks był zupełnie inny z osobą, którą się kochało. I Raven, która w ogóle nie miała doświadczenia, zapłonęła jak cholerna fajerwerk. Te majtki, jej jęki, wyginanie ciała, proszenie o moją uwagą. Jęknąłem i poprawiłem sobie spodnie. Jak mogłem w ogóle pomyśleć, że straciłbym zainteresowanie? Jeden raz nigdy by nie starczył - cholera, nie wystarczyłoby mi całe życie z Raven. Teraz dała mi tylko przedsmak tego, co dla mnie miała, a ja byłem głodny, całkowicie pragnąc więcej. - Do wszystkich naszych radiowych słuchaczy, mamy dla was dzisiaj specjalną niespodziankę - głos w telefonie oderwał mnie od mojego szczęścia.- Jonah „Assassin” Slade zrobił sobie przerwę w swoim rygorystycznym harmonogramie treningów, aby przeprowadzić z nami ekskluzywny wywiad. Czternastego września będzie walczyć o pas z Mistrzem Wagi Ciężkiej, Victorem Dell Toro w Mandalay Bay. Jonah, dzięki, że znalazłeś czas aby z nami porozmawiać. - Nie ma sprawy, dzięki, że mnie zaprosiliście - przewróciłem oczami. - Victor Dell Toro utrzymuje tytuł Mistrza Wagi Ciężkiej od ponad sześciu lat. Sądzisz, że mógłbyś go pokonać? - Zdecydowanie. Myślę, że moje wyniki mówią same za siebie. Jeszcze nie przegrałem żadnej walki i teraz też nie planuję jej przegrać - skrzywiłem się na swoje jasne kłamstwo, bo właśnie to zamierzałem zrobić. - Dell Toro ma to, co nazywa się szklanką szczęką. Możesz wyjaśnić naszym słuchaczom co to znaczy? - Pewnie, szklana szczęka oznacza kogoś, kogo łatwo znokautować. To pięta achillesowa Dell Tora. Ale ten koleś utrzymuje tytuł Mistrza Wagi Ciężkiej od ponad sześciu lat, więc nie jest ciotą. Ze słabą szczęką czy nie, potrafi walczyć. - Zaś ty, „Assassin” posiadasz potężny prawy sierpowy. Zakładamy, że twój potężny prawy sierpowy połączony ze szklaną szczęką Dell Tora oznacza, że ma bardzo małe szanse na wygraną, prawda? - Nie, nie koniecznie. Kluczem do bycia świetnym zawodnikiem jest poznanie słabości samego siebie. Z całych sił trenuje, aby ochronić swoją szczękę. Mógłbym rzucić kilkanaście zabójczych prawych sierpowych, ale zadziałaby tylko wtedy, jeśli bym trafił. Powinien trzymać gardę przez całą walkę. - I ostatnie pytanie, masz reputację bycia... jak powinienem to ująć... bardzo przyjaźnisz się z paniami? Plotka głosi, że widziano cię na mieście z seksowną brunetką. Nasze źródła mówią, że to Raven Morretti, miejscowy

mechanik - dziennikarz i jego towarzysz zaśmiali się, zanim dokończyli.- To oznacza, że „Assassin” zamierza się ustatkować? Nie, kurwa, nie zrobił tego. Zacisnąłem zęby i napiąłem mięśnie. Pochylając się do przodu, oparłem się łokciami na biurku i odezwałem się na tyle wyraźnie, aby mnie nie zrozumieli źle. - Nie będę z wami rozmawiał na temat swojego życia osobistego, ale powiem jedno - mój głos był niski i brzmiał groźnie nawet dla moich własnych uszu.- Jeżeli będziecie gadać o Raven, to osobiście złożę wizytę w waszym studiu i zamienię z wami kilka słów. Rozumiemy się? - Whoa! Słyszeliście, ludziska. Wygląda na to, że Casanova Las Vegas wreszcie zamierza się ustatko... Klik. Cholera. Jak mogłem o tym nie pomyśleć? Walka była wielkim wydarzeniem dla Vegas. Z całą pewności wrzuciliby ją w sam środek burzy w mediach. Jakby ta dziewczyna nie miała już wystarczająco dużo spraw na głowie. Musiałem ją ochronić. Ale jak? Zamierzałem się upewnić, że wszystko by ucichło po walce. Wtajemniczanie Raven w sytuację powinno pomóc w przygotowaniu ją na to, co ją czekało. Mimo wszystko ucieczka z nią i życie przez resztę naszych dniach na bezludnej wyspie nie było takim złym pomysłem. Wykonałem jeszcze kilka telefonów: dwa dla wywiadu i jeden aby nowa komórka została dostarczona do mojego domu. Była ósma piętnaście, a nie usłyszałem żadnego dźwięku ze swojego pokoju. Raven wciąż musiała spać. Już planowałem wrócić do łóżka, gdzie była, gdy usłyszałem płynącą w mojej łazience. A może prysznic? Uśmiechnąłem się na wizję seksu pod prysznicem z Raven. - Nie bądź nieczułym kutasem - wyrzuciłem swoją mokrą fantazję z głowy. Musiała być obolała. Nie mogłem uprawiać z nią seksu przez dzień... lub dwa. Dobra, dzień. Musiałem dać jej czas na dojście do siebie. Nie było mowy, abym mógł tam pójść, kiedy była mokra i naga w mojej łazience. Nie byłbym w takim stanie dać jej przerwy. Zabijając czas, zapłaciłem online kilka rachunków, sprawdziłem e-maila i zagrałem w solitaire, zanim wróciłem do swojego pokoju. Przeszedłem przez korytarz z planem i uśmiechem. Może i dzisiaj do seksu nie mogłoby dojść, ale miałem w głowie mnóstwo rzeczy, które moglibyśmy dzisiaj zrobić.

~*~

Raven Otworzyłam oczy na jasne światło słoneczne. Wyciągając ręce nad głowę, przeciągnęłam mięśnie. Boże, jestem obolała. Przewróciłam się na plecy, gdy uśmiechnęłam się lekko. - To niesamowite - wsunęłam stopę pod pościel. Słaby zapach kawy wbił się na moją prywatną imprezę. Przerzuciłam nogi przez krawędź łóżka, przycisnęłam pościel do swojej nagiej piersi. Zaczęłam rozglądać się po podłodze za majtkami, aż przypomniałam sobie, że Jonah je rozerwał. Wciągnęłam usta między zęby, aby stłumić podniecony pisk. Zamierzałam dopilnować tego, aby uzupełnić dopasowane majtki w swoim wolnym czasie tego tygodnia. Może mogłabym kupić kilka dodatkowych par z tego zestawu... Ciepła fala gorąca zalała miejsce między moimi nogami. Opadła mi szczęka, gdy uniosłam dłoń do ust. - O nie! Okres? Cholera! Owijając narzutę wokół swojego ciała, pobiegłam do łazienki i wskoczyłam pod prysznic. Podczas gdy szorowałam swoje ciało, to zaczęłam w myślach przeliczać dni, delikatnie muskając wrażliwe miejsca. Dziesięć dni za wcześnie? Niemożliwe. Nie przegapiłam ani jednej pigułki - zassałam oddech. Nie okres! Nie, to byłoby wystarczająco żenujące. To co się właśnie stało, to co zostało na drogiej pościeli Jonaha, było rezultatem wczorajszej nocy. - To takie poniżające. Nie mogłam sobie nawet wyobrazić odpowiedniego protokołu dla dziewczyny, która zakrwawiła pościel swojego chłopaka dziewiczą krwią. Było pewne, że musiałam zmienić pościel i ją wyprać, zanim by to zobaczył. Zakładając szybko jedną z koszulek Jonaha, owinęłam mokre włosy ręcznikiem i wprowadziłam w życie Operację Zniszczenia Cnoty. Podbiegłam di łóżka i zrzuciłam kołdrę na podłogę. Ściągając poszewki poduszek jedna po drugiej, zrobiłam stos na podłodze wraz z prześcieradłami. Pospiesznie zgarnęłam brudną pościel, kiedy usłyszałam jak otworzyły się drzwi od pokoju. Zamarłam w miejscu, zaciskając oczy. Cholera by to wzięła!

Schylając głowę, zerknęłam w nadziei, że tylko sobie to wyobraziłam. - Hej - przyjrzał się ładunkowi w moich rekach, na chwilę zatrzymując wzrok na moich nogach. Nie. Jednak zostałam przyłapana. Wyprostowałam się, upuszczając kilka poszewek na podłodze i przywdziewając swój najbardziej niewinny uśmiech. - Co się dzieje?- skinął brodą na pościel w moich rękach.- Mam od tego sprzątaczkę - jego seksowny pół uśmieszek niemal sprawił, że zapomniałam o przytłaczającym zawstydzeniu. Niemal. W mojej głowie zaczęło wirować, gdy próbowałam wymyślić jakiś wiarygodny powód dla którego chciałam zrobić Jonahowi pranie. Jego piękne ciało, odkryte od pasa w górę, nie poprawiało mojej koncentracji. Przesunęłam wygłodniałym wzrokiem po każdej muskularnej krzywiźnie. Zamrugałam, odsuwając na bok optyczny orgazm. Skup się, Raven. - Ja, uch, pomyślałam, że mogłabym posprzątać. Um, odwalić swoją działkę, odkąd mieszkamy razem?- moja wymówka bardziej zabrzmiała jak pytanie. Jonah przyjrzał mi się zmrużonymi oczami. Wiedział, że kłamałam. Rozejrzałam się po pokoju, nie będąc w stanie skupić się na jego przeszywającym spojrzeniu. Z westchnieniem, opuściłam ramiona wraz z pościelą, czując się pokonana. Nie mogłam okłamać Jonaha. - Dzisiejszego ranka, gdy się obudziłam, ja, uch... Uniósł brwi, abym kontynuowała. - Kiedy usiadłam, to myślę, że grawitacja przejęła i ja... um... schyliłam twarz, koncentrując się na podłodze przede mną.- Zakrwawiłam... twoją ładną pościel - wyznałam i potarłam czoło, aby uniknąć kontaktu wzrokowego.- Przepraszam. Wypiorę ją, a jeśli nie zejdzie, to kupię ci nową. Nie usłyszałam jak się poruszył, ale jego bose stopy znalazły się w polu mojego wzroku. Stając mniej niż stopę ode mnie, wciągnął mnie w swoje ramiona. Zacisnęły się wokół mnie, gdy pocałował mnie w czoło. Rozluźniłam się i wtuliłam w jego uścisk. - Ja zajmę się pościelą. Ty idź napić się kawy, a ja wrzucę ją do pralki odchylił się, spoglądając mi w oczy. Patrzyłam prosto nad jego ramieniem. Dotknął mojego policzka, domagając się uwagi.- Kocham cię, maleńka, ale nie podoba mi się, że sądzisz, że obchodzi mnie jakaś głupia pościel. Mam nadzieję, że plama zostanie, żeby za każdym razem przypominała mi o naszym pierwszym razie, gdy będę w niej spał, ale nie żebym potrzebował przypomnienia. Ta noc na stałe utkwi mi w głowie. Nie powiedział tego. Zarumieniłam się i zmarszczyłam nos. - Eww. To obleśne. - Co? Że ta noc utkwiła mi w głowie? Przerwałam kontakt wzrokowy, aby wbić wzrok w jego szyję. - Nie, to, że chcesz spać w pościeli poplamionej moją krwią.

Uniósł palcami moją brodę, gdy się schylił. - Dla mnie to nie jest obleśne, kochanie - jego głos stał się bliższy i bardziej szorstki.- To seksowne - jego oddech owiał moje wargi i pachniał jak kawa. Wysunęłam język, aby sprawdzić, czy mogłabym jej posmakować. Jego wzrok skupił się na moich oczach i przyglądałam się, jak zamknął oczy. O Boże. - A teraz będziesz musiała stąd pójść. Idź po swoją kawę. Skinęłam głową, ale bardziej się do niego przycisnęłam. - Pewnie jesteś obolała po tej nocy, więc dam ci czas na dojście do siebie. Jeśli tu zostaniesz, wyglądając i tak pachnąc, kilka cali od mojego łóżka, to nie będę w stanie ci na to pozwolić. Zadrżałam. - Właśnie tak, kochanie. Kawa. Teraz - nakazał delikatnie, ale nie mniej nakazująco. Zamrugałam szybko. - Pójdę po moją kawę. - Oto moja dziewczynka. Zaraz do ciebie wrócę. Gdy przeszłam obok niego, to lekko klepnął mnie w pupę. Kręcąc głową, ale uśmiechając się od ucha do ucha, jeszcze raz odtworzyłam w myślach jego słowa. To nie jest dla mnie obleśne, kochanie. To seksowne. Naprawdę musiał mnie kochać.

Rozdział 19

Jonah Raven kilka minut temu wyszła do pracy. I z jej nieobecnością wróciła miażdżąca rzeczywistość. Skóra mojej głowy była zdrętwiała o zaciskania pięści we włosach. Siedząc przy barze śniadaniowym, wpatrywałem się bezmyślnie w czarny, granitowy blat, jakbym próbował uporządkować pomieszane myśli w swojej głowie. Odrzucenie walki nie było takie łatwe, jak brzmiało. Nie mogłem od tak wejść do klatki i się nadstawić. Musiałem walczyć. Tylko nie na tyle dobrze, aby wygrać. Co do cholery miałem zrobić? Byłem niepokonany, bo wchodziłem w pewien stan, gdy oberwałem. Nie dało się przekonać mojej prymitywnej części mózgu. To, wraz z rykiem tłumu i zachęcającymi okrzykami mojego zespołu, była to gwałtowna mieszanina, połączenie zwycięstwa. Cholera by to wzięła, jeśli nie w tym tkwił problem. Musiałem zacząć ćwiczyć co innego. Miałem jeden tydzień do rozszyfrowania jak przegrać walkę. Chwyciłem swój nowy telefon, który mi dostarczono i wbiłem kilka numerów. - Blake, spotkajmy się w centrum treningowym o dziesiątej. Kończąc rozmowę, zebrałem się do wyjścia.

Blake miał czerwony, mistrzowski pas w jiu-jitsu. W wieku siedemnastu lat zarobił sobie na imię Blake „Snake”16, kiedy zapędził do rogu kolesia i pozbawił go przytomności w ciągu mniej, niż trzydzieści sekund podczas walki w klatce. Zatrzymałem się przez centrum treningowym UFII tuż za Blake'iem. - Hej, stary. Jesteś gotów, aby to jakoś poukładać?- przeszedł do mnie przez parking. - Taa. Mam kilka pomysłów. Chciałem przećwiczyć z tobą kilka technik. Masz coś przeciwko? Blake wzruszył ramionami. - Zrobimy wszystko, co pomoże. To gówno jest do dupy. Wciąż nie moge uwierzyć, że ty... - rozejrzał się, aby się upewnić, że byliśmy sami na parkingu.- ... że naprawdę zamierzasz to zrobić. Oparłem się o swój samochód. - Jesteś pewien, że w to wchodzisz? Nie chcę cię wciągać w moje problemy. Chociaż nie skłamię, bo przydałaby mi się twoja pomoc. Ściągnął z twarzy swoje okulary przeciwsłoneczne i pochylił się do przodu. - Nie zaczynaj tego ze mną. Kurwa, wiesz, że będę cię wspierać. Odpuszczę cię tym razem, ale jeśli powiesz coś takiego jeszcze raz, to osobiście skopię ci dupę. Powstrzymałem się od uśmiechu. - W takim razie zróbmy to - skinąłem brodą i weszliśmy do centrum. Gdy już się przygotowaliśmy, to weszliśmy do klatki. Było cicho, tylko kilku kolesi trenowało z workami kilkanaście metrów dalej. - Kluczem do sukcesu jest uniknięcie szczęki tego skurwysyna jak dziwki za dwa dolary - powiedział, a potem skrzywił.- Sory, kiepski żart. Pokręciłem głową, myśląc, że może jednak podczas tego treningu powinienem mu przyłożyć raz a porządnie. - Taa, zdaję sobie z tego sprawę, kretynie. Chcę wiedzieć, jak do cholery mam się powstrzymać od włączenia tego przełącznika, gdy mnie jebnie? - Spokojnie. Poddanie. Powal go na ziemię i zablokuj go. Odliczaj czas, aż sędzia to przerwie. To nie był taki zły pomysł. Jeżeli złapałbym go w solidny uścisk, gdzie powaliłbym go na ziemię, a ten nie mógłby mnie trafić, to zyskałbym nieco czasu. - To może zadziałać. Przetrenujmy poddanie, które utrzymają jego pięści od mojej twarzy. Blake przytaknął. Bez czasu po naszej stronie, zabraliśmy się do tego. Zmodyfikowanie 16 Snake = wąż. Doszłam do wniosku, że zostaniemy przy wersji angielskiej, bo wąż, eww, nie jest tak imponujący jak snejk xD

kilku kluczowych chwytów nie było łatwe, ale daliśmy radę wymyślić kilka strategii. Kilka obaleń i technik przyciskania pomogło, ale trzeba było mi więcej. - Muszę wytrzymać przynajmniej trzy rundy, a nie mogę trzymać go na macie jak nowo narodzone dziecko. Fani oczekują czegoś w pionie. Jeżeli będę walić w jego ciało, to powinno pomóc. Blake pokręcił głową. - Taa, do czasu aż ci odda i walnie na tyle mocno, że wywoła bestie, ale cię nie znokautuje! Mówię ci, widziałem cię podczas walki. Musisz trzymać się ziemi tak długo, jak będzie to możliwe. Chroń głowę, myśl o swojej laseczce. A potem módl się o cud. I właśnie teraz przypomniałem sobie, dlaczego przyjaźniłem się z Blake'iem. Po kilku godzinach treningu, usłyszałem jak ktoś wołał moje imię. Wyjrzałem przez siatkę klatki, aby zobaczyć Taylora Gibbsa, właściciela UFL. Był w swoim zwyczajnym ciemnym garniturze, mając tą samą zwykłą,opanowaną minę. - Taylor. Jak leci? - Muszę zamienić z tobą słowo w swoim biurze, gdy skończysz. - Daj mi pięć minut. Skinął głową i odszedł. Odwróciłem się do Blake'a. - Wiesz, o co chodzi? Blake spojrzał na miejsce, w którym dopiero co stał Taylor, a potem na mnie. - Nie mam pojęcia - wzruszył ramionami. Postanowiliśmy, że jutro będziemy kontynuować trening, po czym skierowałem się do biura Taylora. Pewnie chciał porozmawiać ze mną o walce, ale czułem się jak dzieciak, który został wezwany do gabinetu dyrektora. Nie było mowy, aby dowiedział się o mojej umowie z Dominickiem. Dominick nie był na tyle głupi, aby strzelać z takich gumek. Blake i Raven byli jedynymi osobami, które o tym wiedziały. Blake zdawał się być zdezorientowany tak samo jak ja, a Raven, cóż, nie było mowy, aby coś powiedziała. Przy biurku nie było jego nieprzyjemnej asystentki, więc wszedłem do biura bez pukania. Było to niegrzeczne z mojej strony, ale nie miałem cierpliwości na uprzejmości. Taylor spojrzał na mnie znad monitora swojego komputera. - Jonah, usiądź. Stałem dalej. - O co chodzi? Uniósł brwi i skinął na fotel przede mną. Usiadłem. - Właśnie podpisaliśmy kontrakt na wspólną kampanię z kobiecą ligą

MMA. - Super. Co to ma wspólnego ze mną? - Nie wiele, tylko kilka promocji, sesji zdjęciowych, okładek magazynów i podobnych rzeczy. Skinąłem głową. Nie było to nic nowego, że UFII używało mnie do gównianej promocji. Chociaż wciąż nie rozumiałem dlaczego miałem przyjść po tą informację do gabinetu swojego szefa. - Będziesz musiał pokazywać się z ich główną zawodniczką, Camile Fisher. Nie za często, tylko na formalnych kolacjach przed walką i zrobimy dla niej miejsce w twoim narożniku podczas tytułowej walki. Po tym wystarczy, że pokażesz się z nią w klubach po walce. Miałem udawać, że chodziłem z dziewczyną, której nawet nie znałem, tak, żeby pasowało to kampanii? Nie ma mowy. - Nie. Nie zrobię tego. Zmrużył oczy i pochylił się ku mnie, opierając łokcie na biurku. - Nie? Dlaczego nie? - Jestem z kimś związany. Przyjdę z nią na oficjalne kolacje i to ona usiądzie w moim narożniku podczas tytułowej walki. Z chichotem, odchylił się i rozluźnił. - To wszystko? Jestem pewien, że nie będzie miała problemu z kilkoma randkami z inną dziewczyną. Wytłumacz jej, że na tym polega twoja praca. Poza tym, widziałeś w ogóle Camile? Jest seksowna. Robię ci przysługę, mój przyjacielu. Myślał, że jakim byłem mężczyzną? Takim, który posuwał dziewczyny, których imion nawet nie pamiętał. Już nie. - Słuchaj, Taylor, chcę ci pomóc. Przyjdę na sesję zdjęciowe, to całe gówno z pracą, cokolwiek, ale nie zdradzę swojej dziewczyny, nawet jeśli chodzi o czystą reklamę. Niech Dell Toro to zrobi. - Ona nie chce Dell Toro. Osobiście poprosiła o ciebie. Pokręciłem głową, zupełnie niewzruszony i niezachwiany. - Kim jest ta dziewczyna, że tak trzyma cię za jaja?- zapytał z prawdziwym zaciekawieniem. Przechyliłem lekko głowę i spojrzałem na niego. - Nie sądzę, by był to twój interes. - Walczysz dla mnie od ponad ośmiu lat i nigdy nie usłyszałem pogłoski, że jesteś na poważnie z jakąś dziewczyną. A teraz, kilka tygodni przed swoją tytułową walką, walką, na której zarobię mnóstwo pieniędzy, wziąłeś się za jakaś na poważnie? Wzruszyłem ramionami. Dokąd z tym zmierzał? - Nie będę kłamać, że się martwię. Potrzebuję cię w tym na całego, żadnych rozproszeń. Myślę, że najlepiej dla interesu organizacji będzie, jeśli zrobisz sobie przerwę ze swoim związkiem aż będziemy mieć walkę za sobą. Pochyliłem się do przodu, opierając łokieć na kolanie. Chyba wcisnął

swoją zakutą pałę prosto w swoją dupę, jeśli sądził, że zamierzałem zrezygnować z Raven tylko dlatego, aby sprawić mu przyjemność. - Straciłem ojca w wieku dwunastu lat, Taylor. Do tej pory dałem sobie bez niego radę. I nie potrzebuję teraz żadnego. - Nie przemawiam tu w roli rodzica, Jonah. Mówię to jako twój szef. - Nie przypominam sobie, aby w moim kontrakcie było zapisane, że to ty ustalasz z kim mam się umawiać. - Nie mogę cię zmusić, ale mogę ci to poradzić. - Przemyślę twoją radę. Skończyliśmy? - Nie. Nie zapomnij o konferencji prasowej. - Chyba od tego mam publicystę. A teraz skończyliśmy? Przyglądał się mojej twarzy przez kilka długich sekund. Wstałem, aby wyjść, ale odwróciłem się, zanim podszedłem do drzwi. - Niech twoja asystentka zdaje sobie sprawę z tego, że przyjdę ze swoją partnerką na tą uroczystą kolację przed walką. Spojrzał mi w oczy i zmrużył je. Uśmiechnąłem się, zanim wyszedłem. Myślał, że kim kurwa był?

~*~

Raven - Hej, Psie - położyłam jego jedzenie u stóp schodów i podrapałam go za uszami. Zamruczał, gdy jadł. Uśmiechnęłam się na ten zadowolony dźwięk, wiedząc, że sama bym go wykonała, gdybym tylko mogła. Po ostatniej nocy, znajdowałam się w ciągłym stanie zadowolenia, przez co nie mogłam się skupić. - Tak, wiem, co czujesz. Jest dobrze, gdy ktoś się o ciebie troszczy podrapałam Psa od głowy po ogon i z powrotem.- Dobry kotek. Mój telefon zadzwonił, strasząc Psa, przez co pobiegł alejką i schował się za śmietnikiem. - Hej, Eve - weszłam do środka, mając nadzieję, że przez moją

nieobecność Pies wróci dokończyć swoje jedzenie. - Jak się masz? Przepraszam za ostatnią noc, czuję się beznadziejnie, że cię tak zostawiłam. Wyglądało tak, jakbyś płakała i powinnam odesłać Vince'a, abyś mogła zostać. Co się stało?- powiedziała pospiesznie, lecz nie miałam pojęcia czy z poczucia winy czy zmartwienia. - Och, um - odchrząknęłam.- Jonah i ja nieco się pokłóciliśmy, ale już jest dobrze. To zwykłe nieporozumienie - przygryzłam wargę, myśląc, czy nie powiedzieć jej o Vince'u. Moja lojalność wobec niej walczyła z potrzebą ochronienia jej. - Och, phew. Tak się martwiłam, gdy pojechałaś. Dzwoniłam do ciebie, ale nie odbierałaś. Vince tłumaczył mi, że pewnie nic ci nie jest. Powiedział, że jeśli byłoby inaczej, to by zadzwonił. To miło ze strony poplecznika mojego tatusia, że się zatroszczył o moją przyjaciółkę. - Jak się układa z Vince'em?- poczekałam na jej odpowiedź, gotowa na każde słowo, aby rozszyfrować co czuła, zanim zdecydowałabym się na pełne ujawnienie. - Całkiem dobrze. Wciąż chce zachować nasz związek w tajemnicy, ale skoro już go poznałaś, to myślę, że nie miałby nic przeciwko spotkaniom. Chciał zachować to w tajemnicy, czy był wielkim, obrzydliwym kłamcą? Nie mogłam tak po prostu siedzieć i patrzeć, jak ją wykorzystywał. Musiała wiedzieć. - Eve, musisz o czymś wiedzieć... - Wiem, co zamierzasz powiedzieć, Rave. Jest naprawdę czuły i... czasami wychodzi na to, że jest nieco perwersyjny czy coś. Przepraszam, jeśli wczoraj poczułaś się przez niego niezręcznie. Powiedział, że nie może oderwać ode mnie rąk - usłyszałam uśmiech w jego głosie. Fuj. Powstrzymałam chęć wsadzenia sobie do gardła palca, jak gburowata dwunastolatka. - Nie o to mi... - Dość o chłopakach. Potrzebuję nieco babskiego gadania. Wychodzimy dzisiejszego wieczoru. Moja stara koleżanka kelnerka z Nori została właśnie zatrudniona w Club Six. Powiedziała, że umieści nas na liście i że jeżeli dam ochroniarzowi w rękę pięćdziesiąt dolców, to wpuści nas bez dowodu. - Dzisiaj? Um... - Daj spokój! Mam już dość klubów poniżej dwudziestego pierwszego roku. To nasza szansa, aby zabawić się w prawdziwym klubie! - Dobrze - nie będąc w stanie wymyślić wymówki wystarczająco szybko i tęskniąc za swoją przyjaciółką jak szalona, zgodziłam się z nią wyjść. - Przyjedź do mnie po pracy, abyśmy mogły się przygotować u mnie w domu. A to już brzmiało zupełnie jak zabawa-w-przebieranki-z-Raven. - Brzmi świetnie - odpowiedziałam z entuzjazmem ślimaka.

- Jasne, Debbie Downer. Będzie zabawnie, a poza tym... tęsknie za tobą. - Ja też za tobą tęsknię. Do zobaczenia po pracy. Doskonale. Po kilku drinkach zamierzałam powiedzieć Eve o Vince'u. To pomogłoby złagodzić cios. A bycie w publicznym miejscu powinno zapobiec temu, aby nie stała się zbyt emocjonalna. Ugh, kogo próbuję oszukać? Czeka mnie istny koszmar.

Rozdział 20

Raven - Pora zamykać, Ray! Wysunęłam się spod Hondy CR-V na dźwięk głosu Guy'a. Zerkając na zegar, opadła mi szczęka na widok godziny. Szósta. Cholera! W warsztacie było tłoczno i nie miałam szansy, aby napisać do Jonaha i poinformować go o swoich planach na dzisiejszą noc. Powiedział, że musiał trenować, ale wyglądało na to, że nie mógł się doczekać, aby znowu mieć mnie w ramionach. Moje ciało wypełniło ciepło, na samą myśl o większej ilości seksu z Jonahem. Złapałam za telefon i ujrzałam jedno nieodebrane połączenie i wiadomość. Trening, a po południu wywiady przez telefon. Szybkie spotkanie i będę w domu. Do zobaczenia wieczorem. J

- Ray! Pospiesz się. Zamykamy. - Taa, G. Słyszałam cię. Wsuwając telefon do tylnej kieszeni, zamknęłam warsztat i pobiegłam do swojej kawalerki. Wrzuciłam brudny kombinezon do kosza i rozebrałam się, aby wskoczyć pod prysznic. Stukałam niecierpliwie stopą, czekając na ciepłą wodę. Cholera! Nie zadzwoniłam do Jonaha. Owinęłam ręcznik wokół swojego nagiego czasu i wyciągnęłam telefon z kombinezonu. Siadając na łóżku, wcisnęłam połącz i przycisnęłam telefon do ucha. - Hej, kochanie. Gdzie jesteś?- jego głęboki głos rozbrzmiał w telefonie,

przez co się uśmiechnęłam. - Cześć. Jestem u siebie. Byłam dzisiaj strasznie zajęta w warsztacie i dopiero teraz przeczytałam twoją wiadomość. - Nic nie szkodzi. Zbieraj się i przyjeżdżaj. Przesunęłam palcami po wirującym wzorze na ręczniku na moim udzie. - Nie będę mogła dzisiaj przyjechać. Umówiłam się z Eve - ścisnął mi się żołądek. Chciałam babskiego wieczoru, ale skłamałabym, jeśli powiedziałabym, że nie miałam bardziej ochoty, aby spędzić ten czas z Jonahem. Po wyjaśnieniu wieczornych planów, siedziałam cierpliwie, czekając na jego odpowiedź. - Club Six. Tylko ty i twoja dziewczyna - nie pytał. Było bardziej tak, jakby wypowiedział te słowa, aby zapadły mu w pamięć. - Tak. Zostanę dzisiaj u Eve, bo pewnie wrócimy późno i nie będę chciała cię budzić. - Hm. Był zły? - Słuchaj, wygląda to tak. Rozumiem, że chcesz dzisiaj spędzić noc ze swoją koleżanką. Ale ty w jakimś nocnym klubie, wyglądając seksownie, ubrana aby zabić, beze mnie? Nie. Nie jestem też zadowolony, że wystawiasz się na ryzyko, chodząc do klubu, kiedy nie masz jeszcze dwudziestu jeden lat. I musimy martwić się jeszcze o to całe gówno z DomiDickiem.17 Jego zaborczość była ogromna, co uwielbiałam. Moje całe caiło zostało zalane powodzią ciepłego uczucia i podwinęłam palce u stóp w swoich japonkach. Gdy byłam dzieckiem, to nikogo nie obchodziło co robiłam. Nikt nie dbał gdzie chodziłam, z kim przebywałam. Nigdy nie miałam godziny policyjnej, nigdy nie przeprowadzono ze mną rozmowy na temat seksu, ani o nie braniu narkotyków. Byłam traktowana jak dorosła osoba i musiałam dbać o siebie sama, odkąd sięgałam pamięcią. - Kochanie, jesteś tam jeszcze? - Tak, Jonah, jestem - niski szum w moim głosie przypomniał mi mruczenie Psa. - Cholera - jego szorstki i seksowny głos zawibrował przez telefon z moim uchu.- Przez cały dzień myślałem o tej nocy. A teraz rozmawiam z tobą przez telefon i wypowiadasz moje imię w taki sposób. I myślę o tym, aby zaciągnąć cię do swojego domu i wziąć jako zakładnika. Będziesz musiała umówić się z Eve kiedy indziej. - Jonah - mój głos był przesiąknięty pożądaniem. Jęknął, a potem odchrząknął. - Wystrój się, wyjdź ze swoją dziewczyną i baw się dobrze. Zadzwoń do mnie, kiedy będziecie mieć dość, to przyjadę po was, podwiozę Eve do jej 17 Dick znaczy kutas, dupek, więc wiadomo o co chodzi z tym Domdickiem ;)

domu, a ciebie zabiorę do swojego. Dzisiaj będziesz w moim łóżku. Zgoda? Um, jejku, niech pomyślę. - Zgoda. - Och, powinnaś jeszcze o czymś wiedzieć. W dzisiejszym wywiadzie wspomniano twoje imię. Natychmiast się wyprostowałam i chwyciłam za ręcznik u piersi. Teraz żołądek ścisnął mi się z zupełnie innego powodu. - Co! Dlaczego? - Wielka walka, całe mnóstwo promocji. Powinnaś wiedzieć, że ludzie będą gadać. Wszystko ucichnie po walce, ale nie bądź zaskoczona, jeśli zainteresują się tobą paparazzi. Zignoruj ich, nie odpowiadaj na pytania i jeśli będziesz sama, albo przerażona, to zadzwoń do mnie. Cóż, cholera. Ta noc właśnie przeszła z kiepskiej do beznadziejnej.

***

Zatrzymałyśmy się przed Club Six i wyszłyśmy z naszej taksówki. Przód budynku był wypełniony kolejką ludzi, którzy chcieli wejść do środka. Waląca muzyka wypełniła powietrze, gdy zajęłyśmy miejsce w kolejce dla VIPów. Czekając na naszą kolej, przyjrzałam się swojemu odbiciu w oknie. Miałam na sobie czarną sukienkę bez ramiączek, która podkreślała moje krągłości. Wysokie szpilki sięgały mi do kostek, powodując, że moje nogi wyglądały na niemożliwie długie. Nie dostrzegłam swojej twarzy, ale była otoczona długimi, jedwabistymi kosmykami ciemnych włosów, które zostały wyprostowane do perfekcji. Eve zrobiła mi makijaż cięższy niż zwykle, zaś smoky eyes podkreślały dziwny kolor moich oczu. Jestem Ravenstein, złożona do kupy i ożywiona na noc szaleństwa. - Przestań. Wyglądasz niesamowicie - Eve powiedziała blisko mojego ucha. - Panie. Jesteście na liście?- powiedział wysoki mężczyzna z podkładką. Eve zamieniła z nim kilka słów i uścisnęła mu dłoń, specjalnie wciskając mu w nią pięćdziesiąt dolców. Mężczyzna uśmiechnął się i spojrzał na nas obie, uważnie mierząc wzrokiem, zanim się odsunął. Weszłyśmy do środka. Pulsujące światła i mrok sprawiały, że z trudem widziałam cokolwiek, a waląc bas był tak głośny, że nie było można rozmawiać. Prowadząc nas przez

tłum, Eve zaprowadziła mnie na zewnątrz, gdzie znajdowało się patio z barem. Muzyka była tam stłumiona, więc nie musiałyśmy krzyczeć. Od razu zamówiłyśmy dwa Cosmipolitany. - Więc jak się mają sprawy z Jonahem?- Eve poruszyła sugestywnie brwiami. - Teraz lepiej - nie mogłam powstrzymać rumieńca na swoich policzkach. Eve zmrużyła oczy i odwróciła się ku mnie na swoim stołku barowym. - O mój Boże. Zrobiłaś to - powolny uśmiech wkradł się na jej twarzy, aż po chwili zaczęła klaskać i podskakiwać na swoim siedzeniu.- Cholera, zrobiłaś to... i to dosłownie! Zakryłam sobie twarz dłońmi i skinęłam głową. Z całą pewnością ta wiadomość już następnego dnia dotarłaby do Dominicka. Więc nic nie wyjdzie z jego planu zarobienia na moim dziewictwie, co? - Eeeeee!- Eve zeskoczyła ze swojego stołka i objęła moją szyję ramionami.- Hej wszyscy, moja dziewczyna straciła cnotę! Przytłoczyło mnie przerażenie, gdy rozejrzałam się wokół baru. Z wyjątkiem kilku uśmiechów, niemal wszyscy nas zignorowali. - Eve, proszę! Ciszej!- syknęłam. Usiadła z powrotem i pociągnęła zdrowy łyk swojego drinka. Poszłam za jej śladem. - Raven czekam na szczegóły, dziewczyno. Bolało? Był dobry? Jest... wielki?- z oczami wielkimi jak spodki od piwa, czekała na moją odpowiedź. - Jest niesamowity w każdy możliwy sposób. Tupnęła stopą i uderzyła w swoje kolano. - Wiedziałam! Wiedziała, że będzie wielki. Przewróciłam oczami i wypiłam resztę swojego drinka. Najwidoczniej przez zawstydzenie chciało mi się pić. Zamówiłam kolejnego. Opowiedziałam o szczegółach mojej nocy z Jonahem tak szybko, jak wypijałyśmy alkohol. Wyobrażałam sobie, jak para buchała z nosa Dominicka jak ze wściekłego byka, kiedy Vince przekaże mu już tą informację. Usatysfakcjonowana z tego, postanowiłam, że nadeszła pora, aby poruszyć ten temat. - A co z Vince'em? Czym się zajmuje? - Jest konsultantem. Nie wiem w jakiej sprawie. Tak jak powiedziała, bardzo ceni sobie prywatność. Bardziej prywatne oko, zażartowałam do siebie i stłumiłam chęć roześmiania się. - Przeszkadza ci to? Że obserwuje... um, że ci tego nie wyjaśnił? Ups, niemal powiedziałam swój żart na głos. Mój język zdawał się być za duży dla moich ust i zaczął się plątać. Machnęłam ręką na barmana i wskazałam na kolejną rundę. - Owszem. Przeszkadza - zrzedła jej mina i otarła kącik oka serwetką.

No i to się zaczyna. Najwyraźniej nie ja jedna odczuwałam efekt naszych drinków. Okręciłam się na barku, tak że znalazłam się twarzą do Eve. - Eve, nie masz tego dość, że ciągle płaczesz z jego powodu? Nie płaczesz przez niego tylko wtedy, kiedy wkłada ci język do ucha. Idealne wprowadzenie do zły wieści. Mentalnie poklepałam się po plecach. Ręce opadły jej do boków. - Ugh! Jest tak, jakbym była blisko niego, wiesz? Dobra, to brzmiało dobrze. Dałam jej czas na złapanie oddechu, a potem zamierzałam ruszyć za ciosem. Przytaknęłam, przełykając resztki ze swojego piwa. - Mam wrażenie, jakby bardziej mnie zależało na nim, niż jemu na mnie. Nigdy nie mówi o sobie. Niczego o nim nie wiem - podciągnęła nosem.Cholerni faceci! Mając dość mastodonta w pomieszczeniu, który siedział dokładnie na moich kolanach, chwyciłam stos koktajlowych serwetek i wyciągnęłam w jej stronę. No i proszę. - Eve, muszę ci o czymś powiedzieć. Chodzi o... - O cholera, Rave! To nasz kawałek!- jej ramiona podskoczyły do rytmu muzyki.- Chodź, zatańczymy! - Czekaj, ja... Wciągnęła mnie na parkiet, gdzie rozbrzmiewał znajomy głos Dev w piosence „Bass Down Low”. Przez głupi alkohol zachowywałam się jak głupia dziewczyna. Byłam pijana zaledwie kilka razy i za każdym razem znajome, lekkie uczucie wypełniało moje kończyny. Zamknęłam oczy, absorbując pulsowanie muzyki i poruszając się do rytmu. Bas pulsował we mnie, a wszystkie włoski na moich rękach odpowiedziały na wezwanie muzyki. Odsunęłam ręce od bioder,w górę boków mojego ciała i we włosy. Wyobrażałam sobie, że byłam z Jonahem, a jego ręce były na mnie całej. Że ocieraliśmy się o siebie, podczas gdy muzyka pulsowała wokół nas. Jak całowaliśmy się na zatłoczonym parkiecie, smakując potu na naszej skórze. Zatracilibyśmy się tak w sobie, że nie zwracalibyśmy uwagi na nikogo wokół nas, więc przesunęłam palcami w dół swojej szyi, wyobrażając sobie, że to był on. Przypominając sobie jego dotyk, gęsia skórka wyskoczyła na mojej skórze. Moje myśli wypełniły jego obraz z poprzedniej nocy, gdy trzymał mnie za włosy. Teraz wolałabym być w ramionach Jonaha, w jego łóżku. Nadeszła pora na powrót. Otworzyłam oczy, aby dostrzec Eve kilka metrów dalej. Była jak mięsko w kanapce na parkiecie. Przysunęłam się, aby ją wyciągnąć, kiedy jakieś ręce chwyciły mnie za biodra i poczułam ciepło na swoich plecach. Zareagowałam instynktownie, wyrywając się z uścisku i odwracając do twarzy dupka.

Koleś, który przede mną stał, miał na sobie różową, golfową koszulkę. Jego usta poruszyły się, ale nie usłyszałam przez muzykę tego co mówił. Zrozumiałam, że mnie podrywał. Pokręciłam głową i odwróciłam się do Eve. Serce zabiło mi szybciej i potknęłam się, zaś przez alkohol trudniej było mi zapanować nad ciałem. Nie mogłam uwierzyć, że wypiłam tak wiele i zatraciłam się w swoim otoczeniu, że pozwoliłam obcemu mężczyźnie na przyciśnięcie do swojej pupy swojego krocza. Czułam niepokój, gdy wyciągnęłam Eve spomiędzy dwóch facetów z którymi tańczyła. - No cholera, Rave! Świetnie się bawiłam - Eve odezwała się mojego ramienia z trudem dobierając słowa. Poprowadziłam ją do baru i zamówiłam nam dwie wody. Przerażona przez nachalnego kolesia na parkiecie, porzuciłam swój plan opowiedzenia Eve o Vince'u i wyciągnęłam telefon, aby zadzwonić do Jonaha. - Mogę dostać jeszcze jednego Cosmopolothiana, proooooszę?przebiegłe próby Eve skończyły się na niczym. - Myślę, że powinnyśmy wrócić do domu. - Nie!- jej entuzjazm zwrócił na nas uwagę dwóch pobliskich facetów. Posłałam im swój najlepszy uśmiech typu nie zwracajcie na nią uwagi, jest pijana. Myląc mój uśmiech z zaproszeniem, podeszli do nas. Gdy się zbliżyli, to rozpoznałam kolesia z parkietu. Cholera. Klepiąc Eve w kolano, poinformowałam ją o naszych nieproszonych gościach. Oboje byli przystojni. Nie przystojni w stylu wytatuowanego pięściarza, ale przystojni w tymi sukcesywnego-bankiera-golfisty. Próbowałam delikatnie dać im kosza, podczas gdy Eve posłała mi mordercze spojrzenie, mamrocząc coś o dupkach i kretynach. Było wystarczająco źle, że byłyśmy w klubie, ale wykopanie za publiczne pijackie obrażanie z pewnością zwróciłoby niechcianą uwagę. Pisząc szybką wiadomość do Jonaha, że będziemy na zewnątrz za piętnaście minut, spojrzałam w górę, aby dostrzec, że Eve obejmowała bankiera-golfistę numer jeden. Bawiła się kołnierzykiem jego idealnie wyprasowanej koszuli. Wychodzi na to, że jej złość na facetów już minęła. - Eve, za chwilę ktoś po nas przyjedzie. Może pójdziemy do damskiej łazienki, zanim wyjdziemy? Całkowicie mnie ignorując, wsunęła dłoń we włosy Numeru Jeden i pochyliła się do przodu, aby coś szepnąć mu do ucha. Różowa Koszulka wkroczyła w moją przestrzeń osobistą, przyciskając moje plecy do baru i blokując moją drogę ucieczki. Położyłam dłoń na jego piersi. - Mógłbyś się odsunąć? - Już wcześniej ode mnie uciekłaś. Nie mogę drugi raz na to pozwolić.

Ścisnął mi się żołądek na zapach jego oddech. Zakręciło mi się w głowie z mieszaniny strachu i brzucha pełnego alkoholu, przez co poczułam żółć w ustach. Starałam się poprosić Eve o pomoc, ale była wpatrzona w Numer Jeden. Różowa Koszulka owinął wokół palca kosmyk moich włosów. - Jesteś śliczna - skinął głową na swojego kolegę.- Mój kumpel i ja mamy pokój w Trump. Wygląda na to, że on i moja koleżanka tam wylądują. Miał rację. Numer Jeden wtulił twarz w szyję Eve. Zbliżył się do mnie jeszcze bardziej, tak, że wyprostowałam plecy przy barze, odwracając głowę. Pochylił się do mojego ucha. - Co powiesz na to, żeby ty i ja... - Co tu się kurwa dzieje?- głos dobiegł za baru, ale był zdecydowanie męski i wściekły. Różowa Koszulka się odsunęła, uwalniając mnie, podczas gdy Numer Jeden został gwałtownie pociągnięty do tyłu. Eve krzyknęła i opadła z powrotem na swój stołek. Różowa Koszulka wyglądał tak, jakby zamierzał uciec, ale obrócił się tak, jakby nie wiedział, czy powinien pomóc swojemu koledze. Numer Jeden leżał na ziemi. Mężczyzna ubrany cały na czarno, trzymał go za kołnierz u szyi i krzyczał mu w twarz. Nie słyszałam tego, co powiedział, ale z miny biedaka wiedziałam, że był przerażony. Mężczyzna w czerni pchnął mocno Numer Jeden na ziemię i odwrócił się do Eve. Właśnie wtedy dostrzegłam twarz naszego rycerza w lśniącej zbroi. Serce zaczęło mi szybciej bić i zalał mnie pot. Podchodząc do nas z mordem wypisanym na twarzy, podszedł do Eve. Nos w nos, patrzył na nią, gdy ona patrzyła na niego jak przerażona łania. - Wymieniłaś mnie na ciotę z country-clubu, Eve?- ciało Vince'a zadrżało od wściekłości. Za oczami Eve pojawił się strach, gdy pokręciła głową. - Vince, ona nie zrobiła niczego złego. Ci kolesie nie chcieli odejść i... Spojrzał na mnie i zamknął usta. - Pilnuj kurwa swojego własnego nosa!- cała uprzejmość z naszego pierwszego spotkania całkowicie zniknęła. - Vince, proszę, spójrz na nią. Przerażasz ją - szepnęła, starając się kontrolować swój głos. Nie tylko ona była przerażona. - Słuchaj, mała dziwko. Wzdrygnęłam się, gdy jego zniewaga do mnie dotarła. - Powiedziałem ci, że to nie twoja sprawa. Jeśli chcesz, żeby tak było, to da się to zrobić. Obie pójdziecie ze mną i chętnie cię do tego wdrążę... przez całą noc. - Nie ośmielisz się... to znaczy... Dominick... Złośliwy uśmiech na jego rozwścieczonej twarzy mówił mi wszystko.

Dominick nie dbał o mnie. Tak długo jak mógł na mnie zarobić, to nie obchodziło go to, co Vince robił. Łzy zapiekły mnie w oczy, gdy uderzyła we mnie rzeczywistość. Zaczęłam szybko oddychać. Przyspieszone bicie serca dudniło mi w uszach. Powinnam uciec, ale nie mogłam zostawić Eve. Zmierzył mnie wzrokiem od moich piersi po buty i oblizał dolną wargę. Objął Eve w talii, ściągając ją z jej siedzenia. Jej oczy były nieskupione, gdy przyciągnął ją do swojego boku. Wolną ręką sięgnął do mnie. Impakt jego uchwytu pociągnął mnie do przodu. Przeciągnął nas przez klub. Z trudem utrzymałam się na nogach. Tłum wijących się ciał, rozsunął się, gdy przeszedł przez parkiet i skierował do wyjścia klubu. Podwójne drzwi otworzyły się przy mocnym kopniaku i zostałyśmy zaciągnięte do alejki za budynkiem. Wzięłam otrzeźwiający oddech świeżego powietrza. Musiałam się wyrwać i uciec. Ale jak? Rozglądając się gorączkowo, zaczęłam szukać drogi ucieczki, wiedząc, że zostały nam tylko sekundy, zanim zostałybyśmy zamknięte w samochodzie. Mój umysł wypełnił się pytaniami. Co Guy mówił, żebym zrobiła? Co mówił Jonah na ten temat? I przy tym nadeszła odpowiedź, głośna i wyraźna. Walka. Adrenalina zalała moje żyły. Energia przepełniła moje myśli, gdy zaczęłam walczyć z jego uściskiem. Rzuciłam się w jego uścisku, wbijając szpilki w chodnik. Spojrzał na mnie i zmrużył oczy. Objął mnie mocniej i Eve zapłakała. Przekręciłam rękę tak mocno, jak zdołałam i jego uścisk zaczął się rozluźniał. Wiercąc się i ciągnąć, ostry ból strzelił do mojego ramienia. Rozpaczliwie chcąc się uwolnić, pokonałam ból. Vince przestał iść i pociągnął mnie. Moja ręka wyślizgnęła się z jego dłoni. Chwycił mnie drugą. Puścił Eve. - Eve, uciekaj! Uciekaj! Mrugając dziko, jakby właśnie obudziła się z jakiegoś transu, uciekła. Vince przycisnął do siebie moje plecy, obejmując mnie ręką w talii, zaciskając dłoń na gardle. Krzyczenie stanęło pod znakiem zapytania, gdy jego miażdżący uścisk okradł mnie z powietrza. Z trudem próbowałam się uwolnić, gdy zaczęłam tracić przytomność. Na chodniku rozbrzmiały ciężkie kroki i ktoś wyszarpnął mnie z jego uścisku. Zamroczyło mnie, gdy dwa głosy zaczęły wrzeszczeć nad moją głową. Pomóż mi!

Rozdział 21

Raven W jednej chwili dławiłam się, rozpaczliwie potrzebując powietrza, w następnej znalazłam się na czworakach, zasysając cenny tlen do płuc. Słysząc zamieszanie, odwróciłam się, abym zobaczyć kto mnie uwolnił. Szok sparaliżował moje ciało. Vince leżał na swoich plecach, a Jonah siedział na nim okrakiem. Jego kolorowe ręce śmigały w rozmyciu z prędkością każdego ciosu. Obrzydliwe odgłosy każdego uderzenia drastycznie kontrastowały z pięknem i płynnością jego ruchów. Ręce Jonaha śmigały z zabójczą precyzją. Ale Vince już stracił przytomność, jego ciało kołysało się z boku na bok od potężnych uderzeń. - Jonah, przestań. Zabijesz go - moje piekące gardło sprawiło, że bardziej szepnęłam, co nie wystarczyło, aby przeniknąć wściekłość Jonaha. Podczołgałam się do niego z lękiem i zasłoniłam sobą zakrwawioną twarz Vince'a. - Jonah, przestań. Nic mi nie jest. Jestem tutaj. Musisz przestać mówiłam łagodnie i dopiero wtedy jego ręce zwolniły swoją wściekłą karę. Ciało Jonaha znieruchomiało, ale jego pierś unosiła się i opadała od ciężkich oddechów. Sięgając do przodu, położyłam dłoń na jego przedramieniu. Poderwał głowę i spojrzał mi w oczy, dziko i odlegle. Zamrugał kilka razy i dostrzegłam, że mój Jonah wrócił.

- Boże, kochanie, nic ci nie jest?- jego słowa były przerywane przez potężne oddechy. Zeskakując z Vince'a, podniósł mnie na nogi. Jego oczy przesunęły się po moim ciele wraz z jego dłońmi. - Czekałem z przodu. Zobaczyłem, jak Eve wybiegła za klubu. Przybiegłem tu tak szybko mogłem. Czy on... kurwa, wszystko w porządku? - Nic mi nie jest. Tylko nieco się boję. Gdzie jest Eve? - Powiedziałem jej, żeby weszła do mojego samochodu i na nas zaczekała - spojrzał z powrotem na nieprzytomnego Vince'a.- Kto to do cholery jest? Wbiłam wzrok w ziemię, chcąc się walnąć. Nie wspomniałam Jonahowi o Vince'u. - To Vince, chłopak Eve - wzięłam głęboki oddech.- I prawa ręka Dominicka. Zmrużył oczy i napiął mięśnie. - Co za skurwysyn! Przekleństwo Jonaha odbiło się echem o ściany. Było tam zaparkowane H2, które wcześniej widziałam u Eve, ukryte za magazynem obok klubu. Cieszyłam się, że w pobliżu nikogo nie było i że nikt nie widział tego, co Jonah zrobił z Vince'em. Ale i tak nie mogłam przestać się zastanawiać, co by się stało, jeśli Jonah by się nie pojawił. - Musimy się stąd zmyć - potarłam sobie szyję i skrzywiłam się, gdy moje ramię zaprotestowało na ten ruch. Jonah wyglądał na niezdecydowanego, czy powinien dokończyć robotę jaką zaczął z Vince'em, czy zaprowadzić nas do swojego samochodu. Jęk uciekł z zakrwawionego kawałka mięsa przed nami i zdawało się, że to wystarczyło, aby Jonah podjął decyzję. Objął reką moje ramiona, a drugą brzuch, wspierając mój ciężar i pospiesznie ruszyliśmy do jego samochodu. W drodze do domu Eve panowała cisza, z wyjątkiem tego, gdy okazjonalnie przepraszała za zachowanie Vince'a. Dostrzegłam ból w jej oczach, ale nie taki, gdy dowiedziała się, że jej chłopak stosował przemoc. W jej oczach tkwił ból dziewczyny, której właśnie złamano serce. Czy zawsze będzie ciągnęło ją do mężczyzn, którzy krzywdzili ją jak jej ojciec? Boże, miałam nadzieję, że nie. Zostawiliśmy ją przez jej upór. Chciała zostać sama i nie winiłam jej. Miała wiele do przemyślenia. Jonah przeszedł przez jej dom, zapalił wszystkie światła i upewnił się, że czuła się bezpiecznie, zanim zamknęła się w środku. Siedząc bezpiecznie w szoferce, pozwoliłam sobie przetrawić to co się stało. Obróciłam twarz, aby wyjrzeć przez okno, nie chcąc dawać Jonahowi kolejnego powodu do zmartwienia. Cichy płacz wyrwał się z mojego ciała, gdy łzy strachu, wyrzutów sumienia i niepokoju spłynęły mi po policzkach. Drzwi od strony kierowcy zamknęły się z trzaskiem i ciepło zakryło moje. Splotłam nasze palce w ciasny uścisk i przysięgłam, że nigdy go nie puszczę.

~*~

Jonah - Co za sukinsyn!- odpowiedź Blake'a, gdy opowiedziałem mu o wydarzeniach z tego wieczoru, była podobna do mojej. Mocniej ścisnąłem telefon, zanim rozluźniłem uścisk, przypominając sobie co stało się, gdy ostatnim razem wyładowałem swój gniew na telefonie. Aby uniknąć władowania pięści w ścianę, zmusiłem się, aby usiąść na łóżku. - Powiedziałeś mu w Zeusie, aby dał spokój Raven. Byłem tam. Słyszałem cię! Nie widziałem, czy zadzwonienie do Blake'a było najmądrzejszym wyborem. Obgadanie spraw z Blake'iem zazwyczaj pomagało mi rozładować napięcie. Teraz tylko mnie nakręcał. Usiadłem prosto i spojrzałem w sufit, mając nadzieję, że zdołałbym się uspokoić do czasu, jak Raven skończyłaby brać prysznic. Ta biedna dziewczyna miała bilet powroty do piekła i z powrotem. Nie potrzebowała jeszcze tego, aby jej chłopak wspinał się po pieprzonych ścianach jak zwierze w klatce. - Niemal go zabiłem. Przysięgam, że jeżeli nie usłyszałbym proszącego głosu Raven, abym przestał, to bym to zrobił. Gdy zobaczyłem, jak ten skurwiel ją obejmował... - urwałem, gdy zacisnąłem szczękę tam mocno, że wyplułem te słowa przez zęby. - Wygląda na to, że nadeszła pora na kolejne spotkanie ze starym, dobrym tatuśkiem - powiedział Blake, zaś jego głos wypełniało lekkie podniecenie. - Taa, ale najpierw muszę pogadać ze swoją dziewczyną, dowiedzieć się o co chodzi z tym Vince'em - opadłem do tyłu i oparłem głowę o wezgłowie, pocierając oczy wolną ręką.- Powinieneś zobaczyć jej rękę. Była cała wystrojona, wyglądała seksownie jak cholera i miała na ręce siniaki w kształcie odcisku ręki faceta - spokój, który powoli wkradł się do mojego ciała, ustąpił wściekłości.- Trzymał ją kurwa za gardło! - Przynajmniej dałeś temu gnojkowi nauczkę. Nie sądzę, aby zadzierał z Raven po dzisiejszej przejażdżce.

Miał rację. Musiałem wyrzucić jedną ze swoich ulubionych koszulek, bo była zaplamiona krwią. - Słuchaj, walka jest w tym tygodniu. Do tej pory nie wychylajcie się z Raven. Nie potrzebujesz większego rozgłosu niż... Przestałem słuchać Blake'a, gdy usłyszałem, że woda pod prysznicem przestała lecieć. - Co do cholery Eve sobie myślała?- jego rozzłoszczone pytanie przyciągnęło mnie z powrotem do rozmowy. - Nie wiem, ale kurwa nie obchodzi mnie to. Ten dupek cały czas siedzi Raven na ogonie. Zamierzam to skończyć. - Popieram, bracie - Blake powiedział pod nosem. Drzwi od łazienki otworzyły się i Raven wyszła w samym ręczniku. Z mojej głowy uleciało wszystko, co dzisiaj się stało, gdy tylko zobaczyłem jej mokrą skórę. Wyobraziłem sobie, że wysuszyłbym ją swoimi ustami, gdy moje oczy przesunęły się na jej nogi, a potem w górę przez ręcznik i do jej rąk. Jej reki. Widoczne siniaki z powrotem wywołały u mnie gwałtowny pospiech. Spojrzałem z gniewem na zabarwienie na jej ręce. - Muszę kończyć. Pogadamy jutro. - Jasne. Powiedz swojej dziewczynie, żeby się trzymała. - Da się zrobić. Na razie. Rzucając telefon na stolik nocny, przyglądałem się, jak Raven założyła parę krótkich spodenek do spania, bez majtek i cienki top. Mrugając, powtórzyłem swojemu ciału, że musiało poczekać, ale nie mogłem zwlekać z rozmową, jaka nas czekała. - Kotku, chodź tu. Zrobiłem jej miejsce na łóżku i szybko zajęła miejsce u mojego boku. Przycisnęła policzek do mojej piersi, a jej palce zaczęły się leniwie przesuwać po moim brzuchu. Mój kutas natychmiast odpowiedział. Położyłem dłoń na jej, aby przerwać stymulację, zanim zapomniałbym własnego imienia i zanurzył się w niej. - Um, musisz przestać, abyśmy mogli porozmawiać. Niestworzone rzeczy dzieją się z moim ciałem, kiedy mój mózg się zamyka na świat poczułem, jak uśmiechnęła się przy mojej piersi. Wysunęła dłoń spod mojej i ruszyła nią ku mojemu pępkowi. Jęknąłem, gdy jej delikatne palce wsunęły się pod moje szorty. - Ja, ach... - zamroczyło mnie, a moje serce zaczęło bić szybciej. Jej delikatny uścisk na mnie stał się mocniejszy, a moje biodra szarpnęły się w odpowiedzi. Kuuuurwa. - Wiem, że chcesz porozmawiać, Jonah, i zrobimy to. Ale teraz potrzebuję cię. Nie mogłem sobie przypomnieć o czym mieliśmy porozmawiać, ale nie

obchodziło mnie to. Jej dłoń przyspieszyła tempo i zwiększyła nacisk. Wbiłem wzrok w jej przedramię, gdy jej chude mięśnie poruszały się przy każdym muśnięciu. Owocowy zapach jej czystych włosów sprawił, że ślina napłynęła mi do ust. Wargi paliły mnie od potrzeby pocałowania jej. - Kochanie, chce twoich ust - powiedziałem, dysząc. Pocałowała mnie w szyje, drocząc się z swoimi mokrymi wargami, podczas gdy ja byłem obolały z frustracji. Otuliłem dłoni jej szyję, wsuwając palce w jej włosy, ściskając mocno. Jęknęła. Przysunąłem jej pulchne wargi do swoich, biorąc to, czego chciałem. Nasze języki splotły się razem, kiedy przemieniłem swój wcześniejszy gniew w pasję. Gdy poczułem jej zęby, gdy ugryzła mnie niecierpliwie w wargi, sprawił, że pomyślałem, iż miała tak samo. Moje usta wypełniły się jej czystym smakiem. Przesunąłem dłonie w jej włosach, gdy jej słodkie usta poruszały się przy moich w zmysłowym rytmie. Przycisnęła piersi do mojego torsu, gdy jej ruchy przyspieszyły. Z trudem nie przewróciłem oczami na jej idealny dotyk. Sięgając w dół, rozpiąłem swój guzik i rozporek, uwalniając się dla niej. Uśmiechnęła się przy moich ustach, a potem zassała moją dolną wargę. Nie mogłem przestać sobie wyobrażać, że ssała coś innego, na co jęknąłem. Przerwała pocałunek i spojrzała swoimi niebiesko zielonymi oczami w moje. Uniosła brwi, jakby zadała mi nieme pytanie. Potem puściła mnie na tyle, aby przesunąć dłoń niżej. - Mmm... - odchyliłem głowę do tyłu i zamknąłem oczy. Nigdy wcześniej tego nie zrobiła, a ja podziwiałem jej rosnącą pewność siebie. Jej delikatny dotyk był zarówno słodki jak i erotyczny jak cholera. Na ten kontakt ścisnęły mi się mięśnie brzucha, gdy pozwoliłem jej badać. Rozpaczliwie chcąc ją poczuć, wsunąłem dłoń pod jej top. Jej miękka skóra była podatna pod moimi szorstkimi dłońmi. Chwyciłem pewnie jej pierś, którą zacząłem pieścić, ściskając sutek między kciukiem a palcem wskazującym. Jej seksowne krągłości naparły i otarły się o mnie, zachęcając moje ciało. - Chcę cię nagą - warknąłem. Unosząc się, usiadłem okrakiem na jej kolanach i ściągnąłem jej top. Zassała zbolały oddech i opadła na łóżko. - Co się stało? - Moje ramię - powiedziała z grymasem. - Cholera, kochanie. Nie chcę tego zrobić, jeśli sprawię ci krzywdę - ta sama myśl podziałała na moje krocze jak wylanie na nie wiadra lodowatej wody.- I tak już czuję się jak dupek, że nie dałem ci wystarczająco dużo czasu na dojście do siebie po ostatniej nocy - usiadłem na piętach, modląc się, aby nie kazała mi przestać. - Nie potrafię tego wyjaśnić - powiedziała, wspierając się na jednym

łokciu.- Wszystko co wiem, że po wydarzeniach z dzisiejszej nocy, chcę się czuć bezpiecznie i doceniania. Chroniona. Spojrzałem jej w oczy i dostrzegłem, jak wezbrały w nich łzy. - Pragnę cię... potrzebuję, abyś mnie kochał. Proszę - w tej chwili była przepiękna, ale wrażliwość w jej oczach, gdy mnie poprosiła, sprawiła, że zaniemówiłem. Pochyliłem się do przodu, a ona znowu się położyła. Mój język musnął w pieszczocie jej wargi, prosząc o wejście. Mieliśmy mnóstwo czasu na szorstką pasję. Dzisiejszej nocy chciałem się z nią kochać w powolnym tempie. Wsunąłem dłoń w jej spodenki i przerwała pocałunek, wzdychając na ten kontakt. Jej biodra zaczęły się poruszać rytmicznie przy moich palcach. Wsparłem się nad nią na jednym łokciu, zahipnotyzowany przez jej odpowiedź: zassała wargę do ust, jęcząc. Zacisnęła swoje zbielałe knykcie na pościeli, gdy zakręciła biodrami przy mojej dłoni. Doskonała. Przesunęła dłonie do swoich spodenek i unosząc biodra, ściągnęła je. Zrobiłem to samo, pozbywając się ciasnego ubrania. Leżała przede mną naga, jej piersi unosiły się i opadały w chaotycznych oddechach, a kolana rozsunęły szeroko w zaproszeniu. Zacząłem pieścić jej uda, biorąc wszystko, co należało do mnie. Tylko do mnie. Patrzyła otwarcie na mój wzwód, powodując, że ten drgnął, a ja wpatrywałem się w nią szeroko otwartymi oczami. Klękając między jej nogami, chwyciłem ją za biodra i przyciągnąłem do siebie, tak, że jej tyłeczek znalazł się na moich udach. Rozsunąłem jej kolana, pochylając się, a ją przyciągając wyżej, aż się spotkaliśmy. Owinęła nogi wokół moich bioder i wsunąłem dłonie poniżej jej tyłeczka. - Jonah - w jej głosie pojawił się lekki niepokój. Była to dla niej nowa pozycja i byłem pewien, że się denerwowała. Poczułem dumę na samą myśl, że każda pozycja będzie dla niej nowa i że to właśnie ja ją wszystkich nauczę. - Nie przejmuj się, kochanie. Mam cię. Jej mina rozluźniła się z przy drobnym uśmiechu. Wszedłem w nią i tak jak poprzedniej nocy, mój brzuch ścisnął się od pragnienia wbicia się w nią. Powoli. Zacząłem sobie powtarzać to w kółko. Wsunąłem się w nią cal po calu. Wpatrywałem się w miejsce, w którym nasze ciała były ze sobą połączone. Jedwabiste ciepło, narastający nacisk i wizualna stymulacja podnieciły mnie, że byłem jak żywy przewód. Wysunąłem się o cal i wszedłem w nią dwa razy głębiej. Powtarzałem tą czynność, aż znalazłem się w niej głęboko. Znieruchomiałem, gdy zwalczyłem przytłaczające pragnienie wybuchnięcie. Pomyśl o czymś innym. Zacząłem myśleć o liście chwytów i

duszeniu. O trójkącie rękoma, o przewrocie, o klasycznym duszeniu za pleców18 ... Och, nie, o tym lepiej nie. Widok mojego ciała połączonego z Raven stał się zbyt wiele do zniesienia. Opadłem do przodu, wspierając swój ciężar na rękach i wyprostowałem nogi. Raven natychmiast zareagowała na bliskość naszych ust, pożerając moje. Poruszałem się nad nią w leniwych uderzeniach, czerpiąc z każdego przyjemność. Mój tors ocierał się o jej ciele przy każdym boleśnie powolnym pchnięciu. Zaczęła się pode mną kręcić z niecierpliwością. - Szybciej, Jonah. Mocniej - powiedziała, chwytając mnie za tyłek. - Kochanie, jesteś obolała. Muszę... - Weź mnie, proszę. Pragnę cię - jej słowa były zdyszane i seksowne jak cholera. Moje ciało odpowiedziało na to, wbijając się głębiej. Przygryzłem wargę, aby nie zacząć krzyczeć w rozkoszy uczucia, gdy jej ściskające ciepło zapulsowało wokół mnie. Kurwa. Dyszała przy mojej szyi. Zerknąłem na jej twarz, aby sprawdzić, czy nie pojawiło się na niej żadnych oznak bólu. Była tam czysta rozkosz. Wysuwając się powoli, wbiłem się ponownie, lecz tym razem mocniej. Jęknęła i bardziej mnie zachęciła. Moja dziewczynka. Przytłaczające uczucie i ostra potrzeba wbiła moje biodra głębiej. Patrzyłem jej w oczy, gdy zakręciłem biodrami. Dźwięk, który rozbrzmiał w głębi jej piersi sprawił, że niemal straciłem kontrolę. Znajome mrowienie w mojej piersi rozgrzało mi skórę, gdy dalej uprawiałem miłość z Raven. Moje uderzenia stały się silniejsze, zaś ona wbiła paznokcie w moje pośladki. Wychodziła mi na spotkanie przy każdym pchnięciu. Jej ciemne włosy były rozrzucone wokół jej twarzy. Wygięła plecy w łuk w sposób, jaki rozpoznałem za jej sygnał. Była blisko. Nie będąc gotów, aby to się skończyło, przewróciłem się na plecy, zachowując nasze połączenie. Lekki połysk potu przyległ do naszych ciał, aż jej tułów przylepił się do mojego. Ukryła twarz w mojej szyi, gdzie pocałowała i polizała mnie za uchem. Uniosła się, siadając okrakiem na moich biodrach. Miała przymknięte powieki, a jej wargi rozchyliły się, gdy próbowała wchłonąć uczucie innej pozycji. Przesunąłem wzrokiem po jej ciele od jej bioder, w górę jej lekko zaokrąglonego, kobiecego brzucha, do jej idealnie pełnych piersi. Była przepysznie naga i unosiła się nade mną niczym anioł bez skrzydeł. Zacząłem pieścić szczyty jej piersi koniuszkami palców, drażniąc wrażliwe ciało. Przycisnęła się do moich dłoni i zassała oddech. Jej ociężałe oczy zabłysnęły, gdy zaczęła się poruszać nade mną. 18Rear naked choke – słówko „naked” oznacza nagi, więc wiadomo, co Jonah miał na myśli ;)

Przesunęła dłońmi po moim torsie, zaś ja dalej pieściłem jej piersi. Przyglądałem się w zdumieniu, jak z wyćwiczoną łatwością kierowała swym ciałem. Poruszała się z pewnością siebie i panowaniem, że aż trudno było mi uwierzyć, iż jeszcze do wczoraj była dziewicą. Przyspieszyła tempo. Zakręciła biodrami w przepysznych falach. Zwalczyłem pragnienie, aby ją obrócić i się w nią wbić. Przesunęła się, szukając rozpaczliwie idealnej kombinacji. Byłem tak blisko. Krzyknęła, aby dać mi znać, że ona też była. Podrzuciłem ją na swoich biodrach. Otarła się o mnie mocno. Podwinąłem palce u stóp i ścisnął mi się żołądek. - Kurwa, kochanie... - Ja też, Jonah... Dyszeliśmy i naciskaliśmy. Ocieraliśmy się i jęczeliśmy. Patrzyła w moje swoimi pięknymi oczami, jakby były drzwiami do mojej duszy. Ściśnięci mocno, osiągnęliśmy razem szczyt. Rozchyliła usta, a ja przygryzłem wargę, zaś nasz orgazm przeszył nasze połączone ciała. Chwyciły mnie dreszcze, unosząc moje ramiona z łóżka. Przesunęła dłonie na moje kolana, odchylając się do tyłu. Chwyciłem ją za biodra, aby utrzymać w miejscu, gdy dalej się w nią wbijałem. Odrzuciła głowę do tyłu, wykrzykując moje imię, gdy ujeżdżaliśmy siebie nawzajem do punktu kulminacyjnego. Cholernie niesamowita. Jej ciało opadło na moją pierś, przyciskając jej rozgrzaną, gładką skórę do mojej. Zmęczeni emocjami po naszym kochaniu się, leżeliśmy w ciszy, oddychając jak jedna osoba, a nasze serca biły we wspólnym rytmie. - Wow - wymamrotała przy mojej szyi. - Mmm. Uniosła się, opierając łokieć na moich żebrach, a brodę na dłoni. - Zawsze tak jest? Piękna i słodka. - Nie. Nigdy tak nie było. I owszem, z nami będzie tylko lepiej. Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia, aż przymknęła powieki. - Naprawdę? Wsunąłem palce w jej włosy, przesuwając je od korzeni po końcówki, aż jej długie kosmyki opadły na moją pierś. - Tak, kochanie. Przygryzła dolną wargę i jęknęła cicho. Jej biodra znowu zaczęły się poruszać. Uśmiechnąłem się. - Moja dziewczynka chce więcej. - Tak, Jonah - powiedziała w ten zdyszany sposób, przez który natychmiast robiłem się twardy. - W takim razie jestem do twojej dyspozycji.

***

Po kolejnej rundzie kochania się, Raven wtuliła się w moje ramiona. Oparła głowę n mojej piersi i przerzuciła nogę przez mój umięśniony brzuch. Ja gładziłem dłonią jej długie, jedwabiste włosy, okręcając je wokół palca. Moja druga ręka leniwie śledziła wzory na jej biodrze, podczas gdy jej palce pieściły moje tatuaże. - Kochaliśmy się wystarczająco wiele, abyś była gotowa porozmawiać, czy masz ochotę na jeszcze jeden raz? Uśmiechnęła się, ale nie zaśmiała. - Chętnie zrobiłabym to znowu, ale jestem zbyt zmęczona - ziewnięcie potwierdziło jej słowa. - Więc opowiedz mi o tym Vince'u. Prychnęła z frustracja. - Poznałam go tego dnia, kiedy widziałam się z Dominickiem. Zachowywał się tak, jakby mnie znał, ale nie myślałam o tym za bardzo. Podejrzewam, że przez te ostatnie tygodnie wyciągał z Eve wiadomości o mnie. Potem wpadłam na niego u Eve. Chciałam ci powiedzieć, ale zapomniałam po tym wszystkim, co między nami zaszło. Miało to sens. Teraz nadeszła pora na trudne pytanie. - Co stało się dzisiejszej nocy w klubie? Skuliła się przy mojej piersi. Co do cholery? - Poszłyśmy do baru, po tym jak skończyłyśmy tańczyć. Wypiłyśmy nieco za dużo i zanim się zorientowałyśmy, to pojawili się ci kolesie, którzy zaczęli się nam narzucać... - Narzucać? Kurwa, Raven! Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś?- moje słowa poleciały, zanim zdążyłem pomyśleć o tym co mówiłem. A ja się zastanawiałem, że coś ukrywała? Nie chcąc stracić nad sobą panowania, odsunąłem gniew na bok i wziąłem głęboki oddech.- Przepraszam, kochanie. Mów dalej. Opowiedziała mi o swojej nocy. Starałem się nie zabić myślami tego skurwysyna, który dotykał moją dziewczynę, a potem przyciskał ją do baru. Przełknąłem gniew, który powstał z mojej przytłaczającej frustracji. Potakiwałem i słuchałem, nieskutecznie tłumiąc okazjonalne warknięcia. - Powiedział ci, dokąd zamierzał cię zabrać?

- Nie, nazwał mnie dziwką i powiedział mi, że to nie moja sprawa. Powiedział, że jeśli się nie zamknę, to mnie w to wszystko wtajemniczy, um... przez całą nos - znowu opuściła brodę, gdy dokończyła zdanie szeptem. Powiedziała przez całą nos? Nazwał ją dziwką! Zaczęło mi szumieć w głowie. - Jest kurwa martwy - powiedziałem ze spokojem, którego nie czułem. - Um, jestem pewna, że już to zrobiłeś. Nawet nie rozpoznałam jego twarzy, gdy z nim skończyłeś - jej ciało zadrżało w moich ramionach. Przytuliłem ją mocniej. - Nie odpuszczę tego, Raven. Zamierzam znowu porozmawiać z Dominickiem. Jeżeli nie utrzyma swojego chłopaka w ryzach, to pójdziemy z tym na policję. - Jonah... - Zamierzałem zrobić to według planu Dominika. Zrezygnować z walki. Dostanie swoje pieniądze. Ale w chwili w której jego zbiry położyły łapska na mojej dziewczynie... Co? Nie miałem żadnych innych opcji. To ja miałem wszystko do stracenia, nie Dominick. Ten skurwiel zapędził mnie w róg i dobrze o tym wiedział. - Nie możemy pójść na policję. Nawet ty powiedziałeś, że ma ich na liście płac. Jeżeli Dominick poczuje się zagrożony, to mógłby wygadać mediom, że zgodziłeś się przegrać walkę. Nawet bez dowodów możesz dostać zakaz na walki w UFL. Kurwa. Miała rację. Mój umysł krążył wokół pytań bez odpowiedzi. Najważniejsze było to, aby Raven była bezpieczna. Właśnie na tym musiałem się skupić, przynajmniej aż to wszystko dobiegnie końca. - Jeszcze raz porozmawiam z Dominickiem. Chce swoich pieniędzy. I jestem pewien, że nie jest zadowolony z tego, że jego człowiek dzisiaj przegiął. Nie martw się, kochanie. Zajmę się tym. Kiwnęła głową przy mojej piersi. - Proszę, bądź ostrożny. - Jak zawsze. A teraz śpij. Porozmawiamy jeszcze rano. - Dobrze, Jonah. Kocham cię - powiedziała przez kolejne ziewnięcie. - Ja ciebie też kocham, maleńka. Po zgaszeniu światła, wpatrywałem się w ciemny pokój. Oddech Raven stał się rytmiczny, gdy usnęła. Przytuliłem ją mocniej, wchłaniając zadowolenie, jakie czułem, gdy trzymałem ją w ramionach. To stracie z Vince'em skomplikowało mój układ z Dominickiem. Teraz musiał wiedzieć, zwłaszcza po tym jak zrobiłem z mordy Vince'a mieloną wołowinę, że nie zamierzałem mu pozwolić zadzierać z Raven. Nie było mowy... Moje myśli przerwał dzwonek mojego telefonu. Odchylając się lekko, podniosłem telefon z stolika nocnego.

Nie sprawdziłem danych rozmówcy, ale odebrałem nieco za szybko: - Czego! Raven poruszyła się i potarłem uspokajająco jej rękę. - Panie Slade. Adrenalina zalała mój krwiobieg, sprawiając, że zaczęło szumieć mi w głowie. - Dominick.

Rozdział 22

Jonah Pocałowałem Raven w czubek głowy, zanim wysunąłem się z jej uścisku i wyszedłem na korytarz. - Wychodzi na to, że dzisiejszego wieczoru między tobą a Vince'em doszło do lekkiego nieporozumienia - powiedział Dominick, brzmiąc na znudzonego. - Nieporozumienia? Obraził ją! Zamierzał ją zabrać Bóg jeden wie dokąd i Bóg wiedział po co! Nazywasz to kurwa nieporozumieniem? Zwykłe szumienie w mojej głowie zostało wzmocnione przez ryk. Drżałem od głowy po czubki palców stóp. - Zająłem się nim. Nie jestem zadowolony z tego, co zaszło w klubie. - Powiedziałem, żebyś dał jej spokój. Taka była część naszej umowy. - Taa, acz wychodzi na to, że Vince coś poczuł do tej dziewczyny, Eve. Nie można winić faceta za trzymanie się za nieco za łatwej cipki. Jestem pewien, że akurat ty, ze wszystkich ludzi, świetnie to rozumiesz. - Gówno mnie obchodzi co Vince robi ze swoim kutasem, ale przysięgam na Boga, że jeżeli jeszcze raz zbliży się z nim do Raven, albo z jakąkolwiek inną częścią swego ciała, to go zabiję. Rozumiesz? Mam nadzieję, że tak, bo nigdy w swoim życiu nie byłem niczego bardziej poważny przeszedłem przez salon, próbując zapanować nad swoim głosem. - Nie przeproszę za zachowanie Vince'a. - Tak bardzo chcesz Raven, ale pozwolisz, żeby to zwierzę ją dotykało? - Vince wie, że ta dziewczyna ma pozostać nienaruszona. Nie wiem jaki był jego plan, ale jestem pewien, że nie zostawiłby stałych...

- Ty chory skurwi... - Nasza umowa wciąż jest taka sama, jak uzgodniliśmy w Zeusie. - Tylko wtedy, jeśli twój człowiek zgodzi się zostawić Raven w spokoju. - Panie Slade, to nie ty masz tu prawo do grożenia. - Kurwa, jasne, że nie. Powiedz to! - Będe chronić to, co należy do mnie. - Ona nie jest twoja!- intensywne brzęczenie narastało między moimi uszami i przesunęło się wzdłuż moich rąk, aż do pięści. - Zobaczymy, panie Slade. Zobaczymy. Rozłączył się. W moim rejestrze połączeń pojawił się zastrzeżony numer. - Kurwa!- rzuciłem telefonem przez pokój na fotel. Wylądował bez satysfakcjonującego uderzenia. Mój apetyt na rozpieprzenie Dominicka na krwawą papkę uczepił się moich nerwów. Opadłem na kanapę z głową w rękach, zaciskając pięści we włosach i czekałem, aż moje serce zacznie wolniej bić. Strach z dzisiejszej nocy wrócił ze zdwojoną siłą. Mój umysł zalały obrazy Vince'a z Raven w ramionach. Co by się stało, jeśli bym tam nie dotarł na czas? Odepchnąłem to pytanie na bok, odpierając myśl, że mógłbym ją stracić. Była bezpieczna w moim łóżku, dokładnie tam, gdzie powinna być. Ruszyłem korytarzem, aby wrócić do swojego pokoju i otworzyłem drzwi. Uderzyły o ścianę, sprawiając, że Raven podskoczyła na łóżku. Cholera. Kurwa, uspokój się. Zwalczyłem brzęczenie w swojej głowie i wszedłem do łóżka, na którym znajdowała się Raven. Heh miękkie ciało, ciepłe od snu, przylgnęło di mnie. Delikatne buczenie zawibrowało z jej ust, kojący zapach jej skóry ukoił moją furię. Bicie mojego serca zwolniło, a zamieszanie między uszami ustąpiło. Wciągnąłem ją bardziej w swoje ramiona, w milczeniu obiecując, że zapewnię jej bezpieczeństwo i że będzie moja. Na zawsze.

~*~

Raven - Podasz mi klucz?- wielka dłoń Jonaha wysunęła się spod Impali, na co

włożyłam klucz francuski do jego dłoni. Przez cały poranek pracowaliśmy nad Impalą w próbie oderwania moich myśli od faktu, że Eve się do mnie nie odezwała. Mijały godziny i wciąż nie dała żadnego znaku. Nie mogę tak siedzieć i niczego nie robić. Zamontowałam nowe części do silnika, kiedy zebrałam się na odwagę, aby poruszyć ten problem z Jonahem. - Jeżeli wkrótce się nie odezwie - zmarszczyłam nos i zacisnęłam oczy.To pojadę do jej domu. Metaliczne uderzenie narzędzia i cementową podłogę odbiło się echem od ścian. Skupiłam się na projekcie naprawy przed sobą. Usłyszałam, jak wysunął się na podkładce spod samochodu. - Po moim pierdolonym trupie. Przygotowałam się na ten argument. Ze zdeterminowanym grymasem, spojrzałam mu w oczy, ze stalową determinacją. Zmartwienie i obawy zamaskowały jego zwykle pogodny uśmiech, niszcząc moją wolę. Opadły mi ramiona i sięgnęłam po klucz. - Martwię się o nią. Wstał i podszedł do mnie. - Wiem, kochanie. Ale nie mogę cię samej puścić do jej domu. Jeżeli chcesz do niej pojechać, to pojadę z tobą. Musiałam powiedzieć Eve o Vince'u, a nie chciałam, aby była zawstydzona przy Jonahu. Nie wspominając już o tym, że zaledwie kilka godzin temu niemal zabił jej chłopaka. - Nie. Muszę pojechać sama. Objął mnie i zmiękłam przy jego piersi. - Nie ma mowy. Wzięłam sfrustrowany, ale nie zaskoczony oddech. - Jonah, rozumiem dlaczego się martwisz. Ale poważnie, jakie są szanse, że Vince będzie u niej w domu? Pewnie ukrywa się z tubką Neosporinu i kostkami lodu po tym co mu zrobiłeś. Objął mnie mocniej na wzmiankę o Vince'u. - Nie pojedziesz. Dlaczego zawsze wszystko było takie trudne? Przechyliłam głowę, aby zobaczyć jego twarz. - W czym tkwi problem? Wszystko co zrobię... - Problem?- puścił mnie i zrobił kilka długich kroków, podchodząc do Impali. Wsunął dłonie w swoje włosy.- Problem tkwi w tym, że gdy ostatnim razem puściłem cię gdzieś samą, wbrew mojej woli, to wróciłaś do mnie zdruzgotana - pochylił się nad maską samochodu, wspierając ciężar na rękach i schylając głowę. Podeszłam do przedniego błotnika. - Jonah. Odwrócił głowę ze zmartwioną miną. Miał rację. Tej nocy, podczas

której kochaliśmy się po raz pierwszy, to obiecałam mu, że już nigdy nie przyprawię mu tylu zmartwień. - Dobrze. Nie pójdę. Wymruczał przekleństwo, jego masa ciała opadła i odepchnął się od samochodu. - Do jej domu. Pojadę do jej pracy - moja determinacja wróciła i musiał ją dostrzec, gdy przyglądał się mojej twarzy. - Dobra. Ale tylko do jej pracy. Tam, gdzie będzie mnóstwo ludzi. I zadzwonisz do mnie, zanim tam wejdziesz, a potem jak wyjdziesz. Rozumiemy się? Uśmiechnęłam się, przytłoczona tym jak bardzo kochałam swojego nadopiekuńczego Jonaha. - Dobrze. - Mówię poważnie, kochanie. Jeśli zobaczysz... Mój telefon zaszumiał zapowiadając nową wiadomość. Właśnie dostałam twojego smsa. Nic mi nie jest, tylko zaspałam. Przyjedź do mnie. Eve.

Odpisałam jej i zapytałam o której zaczyna pracę. Umówiłyśmy się, że spotkamy się na miejscu pół godziny przed jej zmianą. Jonah nie był zadowolony z tego planu, ale przynajmniej nie przykuł mnie do swojego łóżka, tak jak groził. Obiecałam mu, że spotkam się z nim w centrum treningowym po spotkaniu z Eve, aby mógł się przekonać na własne oczy, że nic mi nie było. Zabrał mnie do pracy, aby mnie przypilnować, krążąc za mną w tle niczym ochroniarz Adonis. Weszliśmy do mnie, aby nakarmić Psa i zebrać kilka rzeczy. Wreszcie mnie zostawił, abym mogła się spotkać z Eve, ale z obietnicą, że zobaczymy się za mniej niż godzinę. W samą porę zaparkowałam na parkingu Nori Pizzeria. Wychodząc z samochodu i kierując się do frontowych drzwi, zauważyłam niebieskiego Mustanga 2010 Eve. Szybko rozejrzałam się za H2 Vince'a i odetchnęłam z ulgą, gdy go nie zauważyłam. Otworzyłam frontowe drzwi i zaburczało mi w brzuchu na zapach czosnku i masła. Butelki Chianti, pokryte woskiem, stały na środku stolików otoczone papierem rzeźniczym. Dostrzegłam kilku kelnerów, ale nie Eve. - Raven! Hej, dawno się nie widziałyśmy - Stephanie rozejrzała się, zanim spojrzała na mnie.- Gdzie podział się ten przystojniaczek, z którym chodzisz?- entuzjastyczna kelnerka posłała mi uśmiech pełen nadziei.Zerwaliście? Była słodka i nigdy nie uważałam siebie za typ zazdrośnicy, ale zamrowiły mnie dłonie z pragnienia starcia tej gotowej i chętnej miny z jej twarzy. - Mmm, nie. Nie zerwaliśmy - oparłam przedramię na ladzie i pochyliłam się.- Wciąż jesteśmy razem, jeśli wiesz co mam na myśli - puściłam jej oczko,

przyglądając się, jak entuzjazm wyparował z jej twarzy. Właśnie tak, bierz to! - Eve jest z tyłu?- nie poczekałam na odpowiedź, ale ruszyłam w stronę kuchni. Wymamrotała coś, czego nie zrozumiałam, kiedy otworzyłam drzwi od kuchni. Zatrzymałam się przed zamkniętymi drzwiami od biura, zanim zapukałam. Nie miałam pojęcia w jakim stanie będzie Eve, ale miałam nadzieję, że dobrze przyjmie to, co zamierzałam jej powiedzieć. - Eve? Jesteś tutaj?- zapukałam szybko w drzwi. Cichy głos podpowiedział mi, abym weszła do środka. W pomieszczeniu było ciemno, z wyjątkiem słabego światła lampki na biurku. Siedziała na swoim krześle z łokciami na biurku i obiema dłońmi po obu stronach swojej głowy. Nie był to dobry znak. Usiadłam naprzeciwko niej. - Hej, Eve. Jak się trzymasz? - Humph. - Aż tak źle, tak? Nie odpowiedziała, tylko oparła się czołem o biurko. - Słuchaj, jeśli chodzi o ostatnią noc, to bardzo przepraszam... Poderwała głowę i spojrzała na mnie, mrużąc ze złością oczy. - Przepraszasz? Co zrobiłaś, że przepraszasz? Ta cała sytuacja to moja wina. Wmawiałam sobie, że z tym facetem będzie inaczej. Że nie uderzy mnie, ani nie będzie się tak do mnie zwracać. Wszyscy zdają się być tacy normalni na początku. Albo tak mi się wydawało - znowu pochyliła głowę i chwyciła je w dłonie, pocierając sobie skronie.- Boże, Rave, jestem taka popieprzona. - Eve, nie jesteś... no wiesz... Jej podpuchnięte oczy znowu się na mnie zmrużyły i zdecydowałam, że nadeszła pora aby się zamknąć i posłuchać. - Wiesz co zrobiłam wczorajszej nocy, po tym jak odstawiliście mnie do domu? Przez całą noc leżałam w łóżku z telefonem przy piersi, mając nadzieję, że do mnie zadzwoni. Chciałam, aby ten skurwiel do mnie zadzwonił i mnie przeprosił, aby powiedział, że już nigdy mnie nie przerazi. Jeżeli pojawiłby się w moich drzwiach, to przyjęłabym go z powrotem - odchyliła się na swoim krześle.- Wciąż uważasz, że nie jestem popieprzona? Nie, to brzmiało dla mnie całkowicie pokręcenie. Ale nie zamierzałam jej tego powiedzieć. Miała wyrzuty sumienia za Vince'a, myśląc i czując, że to wszystko było jej winą. Jeśli dowiedziałaby się, że nie była dla niego niczym więcej jak tylko pracą, to może pomogłoby to jej sobie go odpuścić i zacząć żyć normalnie. - Posłuchaj, próbowałam ci powiedzieć... - Trzymał cię - powiedziała z odległym tonem w głosie.

- Co?- szepnęłam. - Wyrywałaś mu się, niemal ci się udało. Puścił mnie. Ciebie przytrzymał - spojrzała na mnie z łzami w oczach i wstydem na twarzy.- Byłam zazdrosna - rozpłakała się, tworząc na swojej twarzy rzeki bólu.- Jestem taka popieprzona - ukryła twarz w swoich dłoniach, gdy jej ciało zatrzęsło się od płaczu. Podeszłam do boku jej biurka i uklękłam. - Eve, muszę ci o czymś powiedzieć. Nie powiedziałam ci wcześniej, bo próbowałam cię ochronić. Ale teraz musisz wiedzieć. Nic z tego nie jest twoją winą. Spojrzała mi w oczy swoimi przekrwionymi, gdy wyjaśniłam jej o co chodziło z Vince'em. Opowiedziałam jej o Dominicku i jego planie wobec mojej osoby. Zachowałam walkę Jonaha w tajemnicy, ale powiedziałam jej, że Jonah, Dominick i ja pracujemy nad czymś, co mogło by mnie odciąć od prostytucji do końca życia. Dokończyłam, zaznaczając wyraźnie, że chociaż Vince coś do niej czuł, to na początku kierował się tym, aby uzyskać informacje dla Dominicka i to, że mnie wczoraj przytrzymał, miało właśnie z tym coś wspólnego. Nastąpiła cisza. Eve zapatrzyła się w ścianę za moim ramieniem. Jej usta poruszyły się, ale nie dobiegł z nich żaden dźwięk. Siadając na piętach, czekałam aż zrozumie tą pokrętną informację, którą w nią właśnie rzuciłam. - Co za pieprzonyskurwysyn! Oszołomiona przez jej wybuch, zakołysałam się do tyłu, wyciągnęłam rękę do tyłu, aby nie upaść na tyłek. - Pieprzyć facetów! Pierdolonych, paskudnych, liżących kutasy, sukinsynów!- zerwała się ze swojego krzesła i przeszła się po swoim małym biurze.- Właśnie tak!- patrząc na nią szeroko otwartymi oczami, wyrzuciła ręce w powietrze.- Skończyłam. Zmieniam drużyny. Od teraz nienawidzę facetów i przerzucam się tylko na kobiety. - Nie sądzę, aby to było konieczne... - Urrggh! Mój tata, twój ta... um, Dominick, Vince, każdy chory gnojek, który się zjawił tuż przed nim! Jestem cholernie zła!- wróciła do swojego przemarszu. - Tak, rozumiem - wymamrotałam. Przysłuchiwałam się, jak Eve wymyślała każde możliwe przekleństwo, kilka nawet sama stworzyła. Wreszcie wyczerpując język angielski, usiadła z powrotem na swoim krześle. - Nic ci nie będzie?- czułam wdzięczność, widząc, że jej wcześniej fioletowa twarz ustąpiła miejsca ciemnej czerwieni. - Ja? Oczywiście, że tak. Od teraz jestem lesbijką. Myślę, że lepiej zapytać, czy ty nie masz niczego przeciwko temu? Przez chwilę myślałam, jak na to odpowiedzieć, chcąc z nią być szczerą. - Pewnie dam sobie z tym radę. I taka była prawda. Wierzyłam w Jonaha i jego zdolności. Wierzyłam w

jego miłość i jego słowa, że zabierze mnie od Dominicka. Wierzyłam w nas i naszą przyszłość. Potrzeba mi było tylko tego. - Dziękuję, że powiedziałaś mi o Vince'u. Żałuję tylko, że nie powiedziałaś mi wcześniej, ale nie wiem, czy wtedy bym cię posłuchała. Naprawdę mnie nabrał - pokręciła głową. - Nie zbliżaj się do niego, dobrze?- uniosłam brwi, dając jej do zrozumienia, że czekałam na jej odpowiedź. - Tak! Oczywiście. Skinęłam głową, ale coś w głębi mnie podpowiadało mi, że nie miała w sobie tyle samokontroli, aby trzymać się z daleka. Wstała i przytuliła mnie. - Przepraszam, Rave. - Wiem. Ja też - odsunęłam się, przerywając uścisk.- Napiszę do ciebie później, kiedy skończysz pracę. Jesteś pewna, że chcesz zostać u siebie sama? Jonah powiedział, że możesz zostać w jego pokoju gościnnym tak długo, jak będziesz chciała. - Taa - machnęła na mnie ręką.- Dam sobie radę, ale i tak mu podziękuj. - Pewnie - podeszłam do drzwi, ale odwróciłam się, zanim wyszłam.Nie zabij dzisiaj nikogo z męskiego gatunku. - Postaram się. Wychodząc z restauracji, nie mogłam się powstrzymać od współczucia każdemu mężczyźnie, który zamierzał wejść Eve w drogę.

***

- Przepraszam, panienko? Nie wolno ci tu wchodzić, chyba że jesteś na liście - powiedział wynajęty policjant, stukając w swoją podkładkę. Zatrzymałam się tuż przed drzwiami Centrum Treningowego. Wiedziałam, że Jonah przeprowadzał dzisiaj wywiad z jakimiś lokalnymi mediami, ale wejście do środka było jak przedostanie się za kulisy na koncercie U2. - Och, oczywiście. Um, Raven?- miałam nadzieję, że Jonah umieścił mnie na liście, bo inaczej poczułabym się jak skończona idiotka. Wepchnął w górę nosa swoje okulary aviatorki swoim palcem wskazującym. Zmierzył mnie wzrokiem od stóp po głowę. Skrzyżowałam ręce

na piersi, gdy tak się na mnie gapił. - Muszę przeprowadzić identyfikację. Naprawdę brał to całe zachowanie bezpieczeństwa na poważnie. Wyglądało na to, że ktoś jednak się nie obijał w szkole policyjnej. Podałam mu swój dokument. Spojrzał na swoją listę, przyjrzał się mojemu prawu jazdy, potem mojej twarzy i z powrotem zerknął na listę. Chyba sobie kpił. - W porządku. Możesz wejść - oddał mi kartę. Zdziwiłam się, że nie pobrał jeszcze próbki krwi. Skinęłam w jego stronę i otworzyłam drzwi. W środku strasznie dużo się działo. Szmer głosów rozbrzmiewał w moich uszach, gdy rozejrzałam się po holu. Nigdzie nie widziałam Jonaha. Prześlizgnęłam się przez grupę ludzi i ruszyłam w dół korytarza ku głównej sali treningowej. Chłopaki trenowali jak zwykle, ale otaczały ich kamery i dziennikarze z wiadomości. Przepchnęłam się przez kilkunastu ludzi w garniturach, którzy głównie rozmawiali przez telefony lub wysyłali wiadomości. Stając na palcach, aby wyjrzeć nad ich głowami, zaczęłam szukać Jonaha. Dostrzegłam, jak Rex i Caleb boksowali z dwoma trenerami, których nigdy nie spotkałam. Owen mówił do kamery, a bardzo atrakcyjna dziennikarka w nisko wyciętej koszuli i miniówce, wyciągnęła mikrofon do jego ust. - Dziecinko. Podskoczyłam i pisnęłam na dźwięk głosu Blake'a nad moim ramieniem. - Przestraszyłeś mnie - położyłam dłoń na sercu. Jego mina była poważna i zamyślona. Nie rzucił żadnego dowcipu albo sprośnego żartu. Podszedł do mnie, patrząc mi w oczy swoimi zielonymi. - Wiem, co wczoraj się stało. - Wczoraj?- mój umysł zalały wspomnienia tego, jak naga leżałam pod Jonahem. Zarumieniłam się. I uderzyłam się dłonią w czoło.- Och, Vince oczywiście, że mówił o Vince'u. - Taa. Vince - zmrużył oczy i zacisnął szczękę.- Myślałaś, że o czym mówiłem? - O niczym. Zapomnij - odetchnęłam i wzruszyłam ramionami, modląc się, aby rumieniec zniknął z mojej twarzy. Wciąż się na mnie gapił. Blake nigdy nie był poważny przez tak długi czas. Miał zbolałą minę, gdy przypatrywał się przestrzeni nad moją głową. Spojrzałam w górę. Niczego tam nie było. Co do cholery wyprawiał? - Blake, przerażasz mnie. Spojrzał na mnie, jego oczy wypełniły się żalem, zanim zamrugał kilka razy. - Słuchaj, wiem... - skrzywił się i wbił wzrok w podłogę, jakby zbierał się na odwagę.- Wiem, jak to jest mieć beznadziejnego dupka za ojca.

Przeżyłem coś takiego. Wciąż sobie z tym radzę - potarł swoją ogoloną głową.- To jedna rzecz, gdy pieprzy się ze swoim snem, ale żeby z dziewczyną?- z jego piersi rozbrzmiał połowiczny warkot i pomruk. Spojrzał na mnie.- Myślę, że staram się ci powiedzieć, że stoję po twojej stronie. I Jonaha. Czujesz mnie? Potarłam wargami o siebie, próbując powstrzymać nieunikniony dreszcz. Cokolwiek przydarzyło się Blake'owi w jego przyszłości, to wystarczyło, aby samo to wspomnienie wymazało mężczyznę jakiego znałam i zastąpiło go przerażonym, nieśmiałym chłopcem. Oczy zapiekły mnie od wstrzymywanych łez. Było tego za wiele. Najpierw Jonah, a teraz Blake. Zachowywali się tak, jakby byli gotowi zrezygnować ze swoich żyć, aby mnie chronić. Było to szalone. I nieznane. Było jak... rodzina. - Tak, czuję cię. Jego oczy zabłyszczały i wrócił jego pewny siebie uśmieszek. Pochylił się ku mnie z dłonią przy uchu. - Słucham? Czy czasem nie powiedziałaś, że chcesz mnie poczuć?potarł dłońmi swoją pierś.- Gdzieś szczególnie, czy mam ci coś zasugerować? Jest pewne miejsce, tam na dole... Au! Walnęłam go w brzuch, zadowolona, że dostrzegłam ból na jego twarzy. Potarł miejsce na swoim brzuchu, w który go uderzyłam. - Musimy załatwić ci walkę w klatce. Cholera, to bolało. Pchnęłam go w ramię i wziął to za znak, aby przyciągnąć mnie do swojego boku. Nie odezwałam się ani słowem, bojąc się, że mój głos pokazałby głębokie emocje, jakie czułam. - Chodź. Zabiorę cię do twojego faceta.

Rozdział 23

Raven Zostały dwa dni do walki. Skupiłam się na zainstalowaniu nowego paska klinowego w Impali, podczas gdy koił mnie głos Alla Greena, który śpiewał o miłości. Mentalnie przejrzałam swój postęp. Białe opony ścienne, lakierowanie i była gotowa. Schylając głowę, gdy zajrzałam pod maskę, poczułam uścisk na swoich biodrach. Dotyk Jonaha stał się jak druga skóra i rozpoznawałam go jako własną. Uśmiechnęłam się i delikatnie przycisnęłam tyłeczek do jego krocza. - Powiesz mi, co tam przede mną ukrywasz? Udawało mu się mnie rozszyfrować w tym krótkim czasie, podczas którego byliśmy razem. Prawdę mówiąc, to w ciągu kilku ostatnich dni czytał ze mnie jak z otwartej księgi. Wyprostowałam się, wysuwając spod maski i westchnęłam. Jego dłonie przesunęły się z moich bioder na mój brzuch i przylgnęłam do niego. Jego dotyk momentalnie sprawiał, że czułam się całkowicie bezradna. - Niczego nie ukrywam. Przetwarzam. Z moimi włosami ściągniętymi wysoko na głowie, moja szyja znalazła się na jego łasce. Pocałował swoje miejsce, zanim delikatnie je ugryzł. Zadrżałam. - Masz stracha, bo dzisiaj odbywa się uroczysta kolacja i dlatego, ze moja mama jutro przyjeżdża do miasta. Jego umiejętność czytania ze mnie była niemożliwie wkurzająca.

- Cóż - czy dziewczyna nie może mieć żadnej tajemnicy?- Nie mam zbyt dobrego doświadczenia z rodzicami? Co się stanie, jeśli mnie nie polubi? Jestem pewna, że jest wobec ciebie bardzo opiekuńcza. To znaczy, gdybyś był moim synem, to też bym taka była. Chodzi o to, że... wiem, co matki czują w stosunku do mnie... - nie byłam w stanie dokończyć swojej myśli, nie chcąc wypowiadać tych słów na głos. Prawda była taka, że byłam pewna, iż moja mama mnie strasznie nienawidziła. Pewnie też winiła mnie za swoje okropne życie. Jeśli nigdy by mnie nie urodziła, to mogłaby uciec od Dominicka i dostać szansę na prawdziwe życie lub miłość. Jak mogła mnie nie nienawidzić? Na samą myśl o tym znienawidziłam samą siebie. - Pokocha cię, kochanie. Będzie tobą oczarowana tak jak każdy inny. Żałowałam, że nie byłam tego pewna tak jak on. - Poza tym, nie wiesz co twoja mama do ciebie czuje. Wiem, że nie okazuje tego, że jej zależy, ale może po prostu nie wie jak okazać ci swoje uczucia. Może uważa, że to ty ją nienawidzisz. Cholera, masz do tego prawo. Zazwyczaj zwykle zbywałam temat o swojej mamie, gdy do tego dochodziło, ale tym razem poruszyło się coś głęboko we mnie. Jego miłość zapewniła mi bezpieczne miejsce na upadek. Mogłam dać mu kawałek siebie. Z jego torsem przyciśniętym do pleców, nie musiałam widzieć współczucia w jego oczach. Dam radę. - Gdy byłam mała, to wkradałam się w nocy do jej łóżka. Jego ramiona napięły się, a jego pierś poruszyła przy moich plecach. - Zwijałam się obok niej, rozpaczliwie pragnąc poczuć ciepło jej skóry. Pamiętam, że powoli przysuwałam dłoń cal po calu, bojąc się, że ją obudzę, aż wreszcie dotknęłam koniuszkiem palca jej pleców lub ręki. Czasami owijałam wokół palca kosmyk jej włosów - zaczęłam szeptać, gdy wróciłam pamięcią do tych nocy. Poczułam się mała i nieistotna. Zmiażdżona przez smutek, moje płuca z trudem wciągnęły pełen oddech.- Zazwyczaj miałam minutę lub dwie, zanim się budziła. Było tak, jakby mogła mnie wyczuć, nawet we śnie, jakby moja obecność wyzwalała w niej system alarmowy, który nakazywał jej ucieczkę. Kazała mi wracać do swojego łóżka. Podczas niektórych nocy byłam zła i tak zrozpaczona, że nie chciałam wracać - mój niewesoły śmiech przełamał emocje.- Wreszcie miała dość mówienia, abym sobie poszła i sama poszła spać na kanapie. Wolała spać na kanapie niż ze swoją własną córką. - Kochanie... - szepnął i pocałował mnie w głowę. - Najsmutniejsze jest to, że te noce są moimi najlepszymi. Resztę nocy przesypiałam otoczona jej zapachem. Otulałam się jej pościelą i udawałam, że tuliła mnie do siebie. Wtulałam twarz w jej poduszkę, wdychając zapach jej szamponu i kremu na noc - gorące łzy spłynęły mi po szczęce i Jonah objął mnie mocniej.- Tak czy inaczej, właśnie dlatego słucham starej muzyki. Wszystkie stare taśmy należały do mojej mamy. Zabrałam je ze sobą, kiedy się wyprowadziłam. Wiedziałam, że będzie zła, ale też zdawałam sobie

sprawę, że nie przyszłaby po mnie - otarłam policzki i podciągnęłam nosem.Słuchając tej muzyki, muzyki którą puszczała każdego dnia mojego życia, to jedyny sposób przez jaki mogę się do niej zbliżyć. Nacisk na mojej talii rozluźnił się, gdy mnie do siebie obrócił. Skupiłam się na jego piersi, nie będąc jeszcze gotowa aby spojrzeć na jego twarz. Wsunął palce pod moją brodę i uniósł ją. Pochylając się, musnął wargami moje i zatrzymał się przy nich, gdy się odezwał. - Kochanie, obiecuję ci, że już nigdy nie będzie ci brakować fizycznego kontaktu - jego duże, silne dłonie chwyciły moją głową i oparł się czołem o moje.- Zawsze będę cię tulić, gdy będziesz się bać - pocałował delikatnie moją szczękę.- Będę cię pocieszać, gdy będziesz smutna - musnął wargami moje policzki.- Zaopiekuję się tobą, gdy będziesz chora - odchylając moją głowę do tyłu, pocałował mnie w czoło. Pochylił się i zmrużył na mnie swoje piwne oczy.- Wezmę to sobie za życiową misję w każdej chwili, gdy poczujesz się zaniedbana. Patrzyłam mu w oczy, oddając mu również swoje serce. Zassałam drżąc oddech, przytłoczony przez emocje. - Wiem, że ciągle to powtarzam, ale cię kocham, Jonah. Naprawdę mocno. - Ja ciebie też kocham, kochanie. Dziękuję, że powiedziałaś mi o swojej mamie. Nie musisz mieć przede mną żadnych tajemnic. Chcę cię poznać, nawet te rzeczy, z których nie jesteś dumna. - Dobrze. - Oto moja śliczna dziewczyna i jej „dobrze.” Ukryłam twarz w jego piersi, czując się lżej, gdy wreszcie uwolniłam taki straszny ciężar ze swojej piersi i zrzuciłam go na silne, chętne ramiona tego niesamowitego mężczyzny przede mną. - A teraz powiem ci coś na temat uroczystej kolacji. Nie musisz się o nic martwić. Nie opuszczę cię, nawet na chwilę - jego dołeczki pokazały się powoli, gdy uśmiechnął się szeroko.- Zabiorę cię ze sobą nawet do łazienki pocałował mnie w szyję.- Może właśnie to sprawi, że będzie warto pójść na tą głupią kolację. Westchnęłam, gdy jego radosne słowa przyniosły mi spokój. I wiza uprawiania seksu z Jonahem w łazience także rozwiała moje zdenerwowanie. - Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć cię w sukience, którą wybrałaś. Przewróciłam oczami, przypominając sobie dzień, w którym wepchnął mi do plecaka dwa tysiące dolców w gotówce i wysłał na zakupy. Nie zamierzałam ich użyć, aż zauważyłam jakie drogie były formalne stroje. I wydałam je wszystkie. - A poza tym, jeżeli już ktoś powinien się martwić, to ja - powiedział. Zmarszczyłam razem brwi i przyjrzałam się jego rozpalonym oczom. - Dlaczego miałbyś się martwić? - Będę się martwić o tych wszystkich dupków, którzy przez całą noc

będą węszyć wokół ciebie. Jestem pewien, że na tej kolacji skopię komuś dupę przed tymi wszystkimi bufonami. Uśmiechnął się z dołeczkami tymi swoimi pięknymi, białymi zębami, gdy spojrzał na moje wargi. Serce zaczęło mi dziko walić, a pożądanie wypełniło moje żyły. Oblizałam wargi w oczekiwaniu i przesunęłam dłońmi po jego muskularnej piersi, pocierając kciukami o jego sutki przez koszulkę. Czując te twarde szczyty, wyobraziłam sobie przede mną jego nagi tors. Ciepło rozpaliło moją krew i ścisnęło żołądek. Spojrzałam na niego spod rzęs. Jego uśmiech znikł, a jego brwi uniosły się. - Znowu? Nie minął nawet tydzień odkąd straciłam swoje dziewictwo z Jonahem, ale mój apetyt na niego był jak nienasycony. Nie miałam dość i biorąc pod uwagę częstotliwość naszego kochania się, on też nie. - Cóż, myślę, że jeśli nie chcesz, to mogę wrócić do pracy nad Impalą powiedziałam złośliwie. Przesunęłam się w jego dłoniach i zrobiłam krok do tyłu. Z warknięciem przyciągnął mnie do siebie, przyciskając usta do mojego ucha. - Och, chcę. Gdy cię tu zobaczyłem, taką pochyloną nad tym samochodem, z twoim seksownym tyłeczkiem w tych krótkich szortach... jego słowa przepadły w moich ustach. Ugryzł moją wargę i jęknęłam przy nim. - Oto moja dziewczynka. Pochylając się, objął swoją dużą ręką mój brzuch i chwycił mnie pod kolanami. W jednym szybkim ruchu przerzucił mnie przez ramię. - Jonah! Klepnął mnie w pośladki, na co zamknęłam usta. Pozwoliłam temu uczuciu na przeniknięcie mojego ciała. Dlaczego było tak dobrze?

~*~

Jonah - Jest już szósta dwadzieścia pięć, kochanie. Jesteś gotowa?- zawołałem do drzwi swojej łazienki, do tych samych drzwi łazienki, do których mówiłem

od ponad godziny. Raven zamknęła się w niej ze swoją sukienką i torbą pełną dziewczęcych rzeczy i nie wyszła od tamtej pory. Usłyszałem chyba wszelkie rodzaje dźwięków, jakie dobiegły z drugiej strony, ale ani razu nie zobaczyłem swojej dziewczyny. - Dobra. Jeszcze sekunda - powtarzała mi to już od ponad piętnastu minut. Odwróciłem się do swojego wysokiego lustra, aby poprawić krawat. Przesunąłem palcem pod kołnierzykiem, szarpnąłem go, mając nadzieję, że dam swojej szyi nieco przestrzeni. Małpie garnitury i ciało wagi ciężkiej zdecydowanie do siebie nie pasowało. Nawet z garniturem szytym na miarę, czułem się jak wciśnięty w kaftan. Uniosłem ręce i skrzyżowałem je na torsie. Materiał naciągnął się do granic, przez co poczułem się klasutrofobicznie. Nie mogłem się doczekać tego, aby mieć tą noc już za sobą. Moją uwagę zwrócił odgłos czegoś, co upadło na podłogę w łazience. - Kurde! Nic mi nie jest! Przycisnąłem ucho do drzwi. - Jesteś pewna? - Tak, ja tylko... um, chodzi o to, że te buty są naprawdę wysokie, a twoja posadzka jest śliska. Nie powinienem tego zrobić, ale na samą myśl o Raven, seksownej i pełnej wdzięku, która poślizgnęła się i straciła równowagę w mojej łazience, roześmiałem się. - Jesteś gotowy? Wychodzę - powiedziała z nerwowym drżeniem w głosie. Usłyszałem kliknięcie zamka i odsunąłem się. Drzwi otworzyły się powoli i jasne światło z łazienki skąpało sylwetkę Raven w eterycznym blasku. O cholera. Opadła mi szczęka, gdy gapiłem się na nią z podziwem. Była ubrana w jasno fioletową, długą do ziemi suknie, która miała rozcięcie wzdłuż całego boku. Stojąc z jedną nogą lekko zgiętą, odsłoniła swoje całe górne udo. Mój wzrok przesunął się po linii jej opalonej nogi do seksownej parze srebrnych szpilek. Suknia była seksowna, ale wyobrażałem ją sobie tylko w tych butach. Otworzyłem usta, aby powiedzieć jej jak pięknie wyglądała, ale zabrakło mi słów na widok jej piersi - ich pełnie pęczniały w zachęcie, prosząc się o moje wargi. Zaschło mi w ustach. - Dobrze wyglądam?- przesunęła dłońmi w dół przodu swojej sukni, czując się niepewnie. Typowa Raven. Była jak absolutny nokaut i nawet nie miała o tyn pojęcia. - Kochanie, jesteś olśniewająca. Nigdy nie widziałem większej piękności w całym swoim życiu. Spojrzała w dół swojego ciała, a następnie w moje oczy. - Dziękuję - zrobiła krok w moją stronę, a potem zamarła.- Och, nie

widziałeś jeszcze tyłu. Tyłu? Nie było mowy, aby tył wyglądał lepiej niż przód. Jej oczy zabłyszczały, gdy posłała mi figlarny uśmiech. Obróciła się powoli, aż w końcu zaparło mi dech w piersiach. Nie było tyłu. Lecące ptaki na jej plecach zaczynały się u jej biodra i sięgały do ramienia i każdy mógł to zobaczyć. Jej włosy były związane w luźną, elegancką masę lśniących, ciemnych loków, dając mi pełen widok. Przesunąłem wzrokiem po dwóch dołeczkach nad jej idealnym tyłeczkiem. Sięgnąłem w dół, aby poprawić się w spodniach. Nagle nie tylko mój kołnierzyk był za ciasny. Kładąc dłoń na swoim wypiętym biodrze, spojrzała na mnie przez ramię. - Podoba ci się? - Ja... uch, tak - odchrząknąłem.- Bardziej, niż p-podoba. Jest... jesteś niesamowita. To znaczy, w-wyglądasz - zamknąłem się, aby zaoszczędzić sobie dalszego zażenowania przez nagłe jąkanie. Podchodząc do niej, zacząłem od jej biodra i przesunąłem palcami po jej tatuażu. Oczarowany miękkością jej skóry, przyglądałem się jak pod szlakiem mojego palca wyskoczyła jej gęsia skóra. Przycisnąłem wargi do jej ramienia. Przechyliła głowę na bok, odsłaniając pełną długość swojej szyi. Musnąłem delikatnie jej skórę, a zaraz posmakowałem jej językiem. Mieszanina jej słodkiego smaku i zapachu gruszki sprawiła, że nabrałem ochoty na to, co kryło się pod suknia. Przesunąłem zębami po wrażliwym miejscu na jej gardle i ugryzłem lekko. Odchyliła się do tyłu i jęknęła z pomrukiem. - Jesteś cudowna - szepnąłem w jej miejsce, gdzie ją ugryzłem. - Mmm, dziękuję - momentalnie stanął mi w spodniach na dźwięk jej zdyszanego głosu.- Ty też jesteś bardzo przystojny. Lubię tą czerń na czerni. Przypomina mi o Clarku Kentcie. Jeszcze raz pocałowałem ją w szyję i odsunąłem się. - O Clarku Kentcie? Był głupkowatym reporterem. Nosił wykrochmalone, białe koszule i ogromne muchy i takie tam. Myślę, że wyskoczyła mi nawet ochrona w kieszeni. Chichocząc, odwróciła się ku mnie. Właśnie wtedy zauważyłem jej twarz. Zazwyczaj nakładała jak najmniej makijażu, ale dzisiejszego wieczoru był mocniejszy we wszystkich odpowiednich miejscach. Jej oczy były otoczone zadymionym kolorem, który podkreślał seledynowy kolor jej oczu. Policzki były przyprószone różem, a jej wargi. O cholera. Te usta. - Chwila, myślałam, że Clark Kent był tym seksownym. Skupiłem się na jej pyskujących, różowy wargach, gdy mówiła. - Wiesz, kto ciągle nosił czerń i jeździł zajebistym samochodem? - Co?- z trudem przełknąłem ślinę, czując się przytłoczony urodą Raven.

Położyła swoją dłoń na moim policzku. - Um... Clark Kent? Kurwa, miała rację. Zapomniałem o czym rozmawialiśmy. - Bruce Wayne, kochanie. Batman. - Tak! Masz rację. Bruce Wayne. To właśnie on jest seksowny i wszystkie dziewczyny... Nie mogłem już wytrzymać i przycisnąłem wargi do jej. Właśnie tak działał na mnie jej rażący seksapil i dziecięca niewinność. Jej umalowane usta smakowały jak pianki, a ich wnętrze jak mięta. Possałem jej usta, zaś ona wsunęła dłonie w moje włosy, przyciągając mnie do siebie. Moja dziewczyna. Przesunąłem dłońmi po sukni, wyczuwając sutki pod materiałem. Zacisnąłem dłonie w niecierpliwości, delikatnie szarpiąc, wiedząc, że to co było pod spodem, było zdecydowanie miększe. Nie było mowy, abyśmy pojechali na tą kolację. Nic nie było dla mnie bardziej ważne w tej chwili, jak rozebranie jej. - Jonah - powiedziała bez tchu między pocałunkami. - Mmm? - Drzwi. - Hmm? - Dzwoni dzwonek do drzwi. Już po nas przyjechano. - Nie obchodzi mnie to - warknąłem i nakierowałem ją w stronę łóżka. Jej nogi natrafiły na łózko, zatrzymując nasz postęp. Chwyciłem ją za biodra i otarłem się o nią teraz boleśnie twardą erekcją. Odchyliła głowę i pogłębiła pocałunek. O tak. Moja dziewczynka, zawsze gotowa. Telefon zaczął dzwonić mi w kieszeni, a dzwonek do drzwi nie ucichł. Jęknął z irytacją, ale nie oderwałem się od jej ust. Musiało to się stać. Teraz. Zaśmiała się i przycisnęła dłonie do mojego torsu. Odsunęła się niechętnie. - Jonah, musimy przestać - jej schrypnięty głos i przesuwające się dłonie zdradziły jej słowa. - Z całą pewnością nie - pocałowałem ją w szyję w swoje miejsce, mając nadzieję, że się na to zgodzi i wkrótce wyląduje pode mną naga. - To limuzyna, prawda?- w jej pytaniu krył się uśmiech. Odsunąłem się o krok, aby spojrzeć jej w oczy. - Tak, limuzyna - uśmiechnąłem się.- Dlaczego pytasz? Wzruszyła jednym ramieniem i schyliła twarz, gdy zarumieniły się jej policzki. Wsunąłem palce pod jej brodę, aby z powrotem spojrzała mi w oczy i uniosłem brwi. Myślała o tym samym co ja? - Pomyślałam, że może moglibyśmy się... um... zabawić, wiesz? Zrobić to w limo? Moje ciało zaszumiało z podniecenia na myśl o poświntuszeniu z Raven

na tylnym siedzeniu samochodu z kierowcą. Chwyciłem ją za dłoń i poprowadziłem w stronę drzwi frontowych. - Dobrze. Ale wychodzimy od razu po kolacji i zaczniemy od tego, na czym skończyliśmy. - Podoba mi się ten pomysł - powiedziała przez chichot.

***

- Panie Slade, miło mi pana poznać - powiedział kierowca limuzyny, gdy patrzył na nas we wstecznym lusterku.- Śledzę pańską karierę od lat. Ach, cholera. Miałem właśnie okazję wepchnąć rękę pod sukienkę Raven w samochodzie, a natrafiliśmy na gadatliwego Charlesa kierowcę. - Dzięki, stary. Doceniam twoje wsparcie. Raven potarła moje udo delikatnymi muśnięciami, zaś ja zacząłem rozważać, czy aby nie przesunąć jej ręki o sześć cali wyżej. Charles by zauważył? Nie. - Walka w 2007 przeciwko Hollanderowi była niesamowita. Ile trenowałeś w UFII, gdy z nim walczyłeś? Jęknąłem i zakląłem na fakt, że w takich chwilach reprezentowałem znacznie więcej niż samego siebie, ale także mój zespół treningowy i UFL. - Cztery la... - Cztery lata! Właśnie tyle. A trzy lata wcześniej pokonałeś Santoro!zacisnął dłonie na kierownicy, wybuchając śmiechem, który wypełnił całą długość samochodu. - Taa, słuchaj, mieliśmy nadzieję, że będziemy mieć nieco prywatności, aby porozmawiać o osobistych rzeczach. Mógłbyś zasłonić okno, abyśmy... - Mój kuzyn Junior trenuje ligi MMA w San Antonio. Był... - Charles mówił dalej, ale ja skupiłem się na dziewczynie, która aż poczerwieniała od wstrzymywania śmiechu. Doszedłem do wniosku, że miałem dość wysłuchiwania Charlesa i że będziemy kontynuowali rozmowę w drodze powrotnej, gdyż potrzebowałem nieco czasu ze swoją dziewczyną. Cholera. Przegroda w końcu się uniosła i zostaliśmy sami, zaś mnie zaatakował jej zapach. Praktycznie się na nią rzuciłem, nie żeby narzekała. Niemal wsunąłem dłoń pod jej suknię, gdy limuzyna się zatrzymała. Cholera! Powiedziałem Charlesowi, że potrzebowaliśmy pięciu minut. Raven przejrzała się w lusterku, a ja pomyślałem o tym wszystkim, co zamierzałem z

nią zrobić później tego wieczoru. Świetnie, teraz znowu o tym myślałem. - Skończyłaś? Jeśli stąd prędko nie wysiądziemy, to dokończę to co zacząłem. Posłała mi seksowny uśmiech i wsunęła na miejsce kilka luźnych kosmyków włosów. - Jestem gotowa - zaśmiała się, kręcąc głową na swoją zmieszaną odpowiedź. Wyszliśmy z limuzyny i trzymając się za ręce przeszliśmy przez kasyno Hotelu Mandalay Bay, docierając do windy. Raven wierciła się u mojego boku, gdy fotoreporterzy strzelali zdjęcia i ludzie zaczęli się zbierać. - Wyglądasz pięknie, kochanie - spróbowałem oderwać jej myśli od bycia wśród nieznajomych. Zarumieniła się i mocniej chwyciła mnie za dłoń. Kolacja miała miejsce na sześćdziesiątym czwartym piętrze hotelu w wypasionej restauracji zwanej Mix. Gdy tylko wyszliśmy z windy, to zostaliśmy przywitani przez starszego dżentelmena w smokingu. - Ach, pan Slade. Już na pana czekają. Jeśli pójdziecie ze mną, to zaprowadzę pana i pannę... Jeszcze mocniej ścisnęła moją dłoń. - Raven - powiedziałem. - Oczywiście, panie Slade. Panna Raven. Proszę za mną. Rozluźniając swój mocny uścisk, oparła się na moim ramieniu. - Dziękuję - szepnęła tylko dla mnie. Uniosłem jej dłoń, pocałowałem ją w knykcie i puściłem jej oczko. Nigdy nie przedstawiała się nikomu swoim nazwiskiem, jakby bała się być powiązana z Dominickiem. Jego nazwisko krążyło wśród najbogatszych filantropów Vegas. I w tak ekskluzywnym miejscu jak to, trzeba było znać to nazwisko, jeżeli nie jego samego. Weszliśmy w prywatną salę jadalną na tyłach restauracji. Była wypełniona około trzydziestoma osobami z organizacji. Wyczułem wahanie Raven, gdy wkroczyliśmy do tłumu. Zauważyłem Owena i Nikki po drugiej stronie pomieszczenia i postanowiłem trzymać się blisko nich, aby Raven miała z kim rozmawiać. Witali mnie różni ludzie, którzy wymieniali ze mną uściski dłoni i witali się, ale wszyscy patrzyli na moją dziewczynę. Zapowiadała się cholernie długa noc.

Rozdział 24

Raven Byłam w jednej z najbardziej ekskluzywnych restauracji w mieście, do której przyjechałam limuzyną i miałam na sobie strój, który kosztował więcej, niż zarobiłabym w ciągu miesiąca, który został kupiony przez mojego bogatego chłopaka. Byłam jak Julia Roberts z Pretty Woman. Jak wszystko pasowało. Nie, Kopciuszkiem. Byłam Kopciuszkiem ze swoim Czarującym Księciem. Chociaż byłam całkiem pewna, że mój Książę Czaruś pewnie by pokonał prawdziwego Czarującego Księcia w walce na pięści. A teraz moje nerwy ustawiły wyimaginowaną walkę między postaciami z kreskówek. Cóż, przynajmniej odrywało to moje myśli od tego, że byłam całkowicie nie na miejscu. Równie dobrze mogłam sobie napisać na czole swoją kredką, że tam nie pasowałam. Każdy był albo bogaty, sławny, wpływowy, albo był kombinacją tych trzech elementów. Musiałam się wziąć w garść. Podskoczyłam, gdy Jonah dotknął dłonią moich pleców. Uniosłam wzrok, aby spostrzec wysokiego mężczyznę w blond piaskowymi włosami i niebieskimi oczami, które spoczęły na mnie. - Raven, to Taylor Gibbs, właściciel UFL. Zebrałam swoje spostrzeżenia. Nigdy nie widziałam w jednym miejscu tyle osób, które posiadały władzę. To miejsce praktycznie wibrowało przez ego i pieniądze. - Miło mi pana poznać, panie Gibbs. Dziękuję za zaproszenie. - Raven, to sama przyjemność.

Uścisnął rękę, którą ku niemu wyciągnęłam. Jonah spiął się i przyciągnął mnie bliżej siebie, chowając mnie w swoim boku. Pan Gibbs uniósł moją dłoń do ust i pocałował ją lekko. Na ten gest przycisnęłam się mocniej do Jonaha. Oprócz Jonaha, żaden dotyk nie był dla mnie przyjemny. Zebrałam się na odwagę, aby nie zawstydzić go przed jego szefem. - Cieszę się, że przyszłaś, Raven - jego wzrok wylądował na Jonahu i było widać, że powstało między nimi gęste napięcie. Spojrzałam to na jednego to na drugiego. Jonah patrzył prosto na swojego szefa. Pan Gibbs uśmiechnął się do mnie i puścił moją dłoń. Natychmiast położyłam ją na brzuchu Jonaha, mając nadzieję, że ten dotyk pomógłby zetrzeć niesmak z mojej dłoni. Pan Gibbs zaczął rozmawiać z Jonahem z kim powinien pogadać na dzisiejszej imprezie, gdy jakiś mężczyzna zaszedł go od tyłu. Był tak samo wielki jak Jonah, biorąc pod uwagę wzrost i wagę, ale podczas gdy dzikość Jonaha była wręcz zapraszająca, to tamtego mężczyzny była przerażająca. Jego ciemne włosy i oczy były niemal czarne. Na jego twarzy był wymalowany stały grymas z blizną nad lewym okiem i brodzie. Podszedł do nas z wdziękiem nosorożca. - Czyż to nie mój osobisty worek treningowy - powiedział, patrząc z niezadowoleniem na Jonaha. Uścisk Jonaha zwiększył się. - Dell Toro. Myślałem, że wpuszczają tu tylko cywilizowanych ludzi. A nie takich szympansów jak ty. Pan Gibbs wsunął się między zawodników. - Chłopaki, zachowajcie to do klatki. Nie ma żadnej potrzeby, abyście robili scenę przed piękną Raven. Oczy Dell Toro przesunęły się ku mnie i przechylił głowę na bok. Przyglądał się mojej twarzy, aż drobny uśmiech wygiął jego wargi. Jego mina była iście zwierzęca, ale nie w stylu szympansa jak stwierdził Jonah. Wyglądał bardziej jak głodny lew. Teraz wiedziałam jak czuła się zebra na Serengeti. - Raven, gdy się znudzisz tym frajerem, to pokażę ci jak to robi mistrz zbliżył się o krok, przez co pan Gibbs musiał użyć swego ramienia, aby się cofnął. Jonah warknął tak głęboko, że najpierw to poczułam, zanim usłyszałam. Patrzył na Dell Toro'a z mordem w oczach. - Kurwa, odezwij się do niej jeszcze raz, a zaraz wylądujesz w śpiączce. Energia z lat wrogości uderzyła w nich jak fale. Jonah napiął szczękę, jego spojrzenie stało się lodowate i zacisnął pięści u swych boków. Zaraz by pękł. Nie mogłam do tego dopuścić. Uśmiechnęłam się słodko i stanęłam przed Jonahem, umiejscawiając się dokładnie między dwoma największymi facetami, jakich kiedykolwiek

widziałam. - Więc pewnie ty jesteś Victorem Dell Toro. Jonah wiele mi o tobie opowiadał. Sześć lat jako Mistrz Wagi Ciężkiej - zagwizdałam przez zęby.- To dopiero imponujące. Mrugając, Dell Toro oderwał swe kpiące spojrzenie od Jonaha i zerknął na mnie. Jego twarz widocznie się rozluźniła, ale i tak nie za bardzo. - Taa, to imponujące i w najbliższym czasie nie zamierzam nikomu oddać tytułu. - Nie, oczywiście, że nie - zachichotałam tak dziewczęco i słodko, że Dell Toro się uśmiechnął. Wspaniale. Działa.- A co do twojej ofert, to obiecuję ci, że nigdy się nie znudzę Jonahem. Ale dziękuję za komplement. - Daj mi znać, jeśli zmienisz zdanie, kochanie - po raz ostatni spojrzał ze złością na Jonaha, zanim odszedł. Rozbrzmiały westchnienia ulgi z dwóch osób z trzech, które zostały. Jonah wciąż wrzał, ale przynajmniej już nie zaciskał pięści. - Wow, masz talent. Nigdy nie spotkałem kogoś, kto samą rozmową tak szybko uspokoiłby zawodników przeładowanych testosteronem. To pewnie przez te oczy - pan Gibbs puścił mi oczko, zanim sam odszedł. Gdy zniknął, to odwróciłam się do wciąż nieruchomego Jonaha. Przyciskając swoje ciało do długości jego, objęłam rękami jego szyję. Jego spojrzenie wciąż było nieostre, chwytając się krawędzi samokontroli. - Hej. Wszystko w porządku? Wydał z siebie dźwięk, który w połowie przypominał chrząknięcie, a po części jęk. Hm. Nie w porządku. Musiałam użyć innej taktyki. Przycisnęłam piersi do jego torsu i pocałowałam go w brodę. Na to spojrzał mi w oczy. Postęp. Przesuwając się w górę, musnęłam powoli wargami o jego szczękę, pozwalając mu poczuć mój oddech na swojej twarzy. Objął rękami moją talię, a jego kciuki zaczęły zataczać kręgi na odkrytej skórze moich pleców. Teraz dokądś zmierzaliśmy. Pocałowałam go pod uchem. - Jak się czujesz? - Lepiej. Odsunęłam się, ale wciąż obejmowałam rękami jego szyję. - To było intensywne. - Chcę mu skopać dupę. Przysięgam, Raven, nie żałuję układu z Dominickiem. Zrobiłbym to nawet milion razy - szepnął.- Ale naprawdę, naprawdę nie mogę się doczekać, kiedy dostanę kolejną szanse, aby skopać dupę temu palantowi. Próbowałam pocieszyć go uśmiechem, ale nie wyszło. Bolało mnie w piersi. Poczucie winy stoczyło walkę z wdzięcznością. Jak mogłam mu to zrobić? Jak nie mogłam? To wszystko musiało być torturą: ta całe gadanie o zostaniu kolejnym

Mistrzem Wagi Ciężkiej, jego niepokonane wyniki i Dell Toro, który go dręczył. Zamiast zrobić to co przyszłoby mu naturalnie podczas wieczoru walki, to musiał odgrywać biernego. Byłam wdzięczna za jego poświęcenie, ale nie podejrzewałam, że aż tak by cierpiał. Odwrócił się plecami do swoich instynktów. Stłumił swoją naturę. A to wszystko dla mnie. Odsunęłam się i uwolniłam z jego uścisku. Z nonszalancją rozglądał się po sali, nieświadom wewnętrznej walki, jaką spowodowały jego słowa. Zacisnęły mi się płuca. Nie mogłam oddychać. Ciężar tego wszystkiego naciskał na mnie ze wszystkich stron. Odwróciłam się do pobliskiego stołu i oparłam się ciężko o krzesło. Wiedziałam, że zamierzał się poddać na hipotetycznym poziomie, ale patrząc na to wszystko z jego punktu widzenia, wyczuwając elektryzującą agresję między nimi, to wszystko stało się prawdziwe. Podeszła do nas grupa ludzi, ale byłam zbyt zatracona w swoich myślach, aby zwrócić na nich uwagę. Mój umysł wirował wokół wymówek, jak się stąd wynieść. łazienka. Po prostu uciekłabym do łazienki, zebrałabym się w sobie i... co do diabła? Piękna blondynka w obcisłej, jasno czerwonej sukience stała zdecydowanie zbyt blisko Jonaha. Przyglądałam się z przerażeniem, jak królowa piękności owinęła ręce wokół jego szyi. W chorym spowolnionym tempie, przycisnęła otwarty pocałunek do jego ust. Walić to! Adrenalina zalała moje żyły. - Hej!- moje ciało poruszyło się, zanim lepiej o tym pomyślałam i już znalazłam się przed nią. Jonah otarł usta wierzchem dłoni. - Nie dotykaj mojego chłopaka. Zmierzyła mnie wzrokiem, zanim przycisnęła swoje ciało do jego. Jonah zrobił krok w bok, ale objęła go w pasie, przylegając do niego niczym bliźniak syjamski. - A co jeśli tego nie zrobię? Co z tym zrobisz?- nawet jej wściekłe spojrzenie było śliczne. - Odsuń się. Teraz - mój głos zadrżał, ale stałam w miejscu. Jonah po raz ostatni szarpnął za jej ręce, aż wreszcie uwolniła go ze swojego uścisku. Podeszła do mnie. W swoich zdzirowatych butach była wyższa ode mnie o dobre sześć cali. Jej suknia bez ramiączek odkrywała jej mięśnie, które były napięte do gotowości. - Wiesz w ogóle kim jestem? - Nie. Nie obchodzi mnie to. Ale jeśli jeszcze raz dotkniesz mojego chłopaka, to dowiesz się, kim ja jestem. Złowieszczy błysk wkradł się w jej krystalicznie niebieskie oczy.

- Jestem Camile Fisher. Zawodowo walczę. Jeżeli chcesz to zacząć, to zróbmy to. Miałam dość i byłam zmęczona ludźmi, którzy się mną zabawiali. Może była silna i wytrenowana, ale ja byłam nakręcona i już dawno przekroczyłam swój limit. Stanęłam tuż przed jej twarzą i posłałam jej uśmiech, przez który pewnie pokazałam wszystkie swoje zęby. - Nazywam się Raven, dziewczyna Jonaha. I mechanik samochodowy. Odrzuciła głowę do tyłu, a jej blond włosy spadły kaskadą na jej ramiona, gdy się zaśmiała. - Mechanik. Przerażające - ostatnie słowo wypowiedziała śpiewnym głosem i przewróciła oczami. Zbliżyła się do mnie. - Kochanie, daj spokój. Chodźmy - Jonah objął ręką moją talię. - Owszem, powinnaś się bać - pochyliłam się do przodu, aż nasze nosy niemal się stykały.- Za każdym razem, gdy wsiądziesz do swojego samochodu, to wolałabym, abyś pomyślała o tym, jak łatwo by mi było zepsuć twoje hamulce. Jestem pewna, że wozisz się jakiś drogim kawałkiem gówna, którego zbudowano zagranicą. Wiesz w ogóle jak łatwo można zdemontować samochód? Kilka brakujących zasuwek i rozpadnie się, podczas gdy będziesz jechać autostradą. - Nie ośmielisz się. - Sprawdźmy, suko. Spojrzała to na mnie, to na Jonaha. - Daj spokój, Camile. Chodźmy - odezwał się jej znajomy za jej pleców. - Hej, hej, hej! Kogo my tu mamy? Uwielbiam dobre walki między laskami - Blake nadszedł z ogromnym uśmiechem na twarzy, jakby widział całą sytuację od początku i stwierdził, że była zabawna.- Są o wiele zabawniejsze nago, ale z drugiej strony... - podrapał się po brodzie i spojrzał na sufit, zanim przeniósł wzrok na nas.- Czyż wszystko nie jest? Przygryzłam wargę, by się nie uśmiechnąć. - Blake, to Camile Fisher - Jonah przedstawił Blake'a i nie umknęło mej uwadze, że podczas tego odsunął mnie o jakieś dwa kroki. Oczy Camile błysnęły, gdy zmierzyła wzrokiem Blake'a. Zrobił to samo, jakby przyglądał się posiłkowi. Było wiadomo, gdzie to dzisiaj się skończy. - Camile, widać, że masz całkiem niezłe usteczka - podwójne znaczenie wypowiedzi Blake'a sprawiło, że zaśmiałam się, zaskarbiając tym sobie kolejne nienawistne spojrzenie od kobiecej zawodniczki. - Chodź, kochanie. Zostaw ją Blake'owi - Jonah odciągnął mnie od grupy, wciąż ścierając czerwoną szminkę ze swojej twarz. - Daj, ja to zrobię - potarłam kciukiem wzdłuż jego dolnej wargi, a mój gniew znowu ożył, gdy przypomniałam sobie jak tamta kobieta przycisnęła do niego usta.- Myślisz, że gdzie zaparkowała? Uśmiechając się, pocałował mój palec.

- Nie wiem. Ale cholera, wiesz co pomyślałem, gdy naskoczyłaś na tą sukę? Że jesteś twarda, piękna i seksowna jak diabli. Objęłam jego pas rękami i pocałowałam go. - Proszę. Wymazałam wszystkie wspomnienia z nią związane bezwiednie przesunęłam palcami po kołnierzyku jego koszuli.- Nie wiem co we mnie wstąpiło. Chyba pękł i wyciekł mój zbiornik z tolerancją. - Teraz wiesz jak to jest być mną. Jego słowa sprawiły, że moje myśli wróciły do tego z wcześniej. Chociaż byłam strasznie wkurzona na Camile, to Jonah musiał się czuć milion razy gorzej mierząc się z Dell Toro. I nie mógł z tym niczego zrobić. - Pójdę do łazienki. Zmyję tą czerwoną szminkę z ręki - uniosłam dłoń i szybko ją opuściłam. Nie musiałam jej umyć, tylko potrzebowałam chwili na zebranie myśli, aby przetrwać tą noc. - Pójdę z to... - Nie, dam sobie radę. Jest tu wiele ludzi, którzy chcą z tobą porozmawiać. Wrócę zanim się zorientujesz. Jego pytające spojrzenie wylądowało w moich oczach, jakby próbował czytać mi w myślach. Odwróciłam wzrok, wiedząc, że byłby w stanie to zrobić, gdybym dała mu na to czas. - Dobrze, znajdź mnie, gdy skończyć. Albo ja znajdę ciebie. - Jonah, nic mi nie jest. Naprawdę. Nie wyglądał na przekonanego, ale skorzystałam z okazji by się ulotnić, zanim zmieniłby zdanie. Pocałowałam jego policzek z dołeczkiem i wyszłam z pomieszczenia. Kelnerka pomogła mi dotrzeć do toalety po drugiej stronie restauracji. Z ulgą przywitałam dystans i zaczęłam wszystko układać sobie w głowie. Gdy byłam w połowie drogi, to coś znajomego przykuło moją uwagę. Zatrzymałam się w pół kroku i obróciłam. Nie, to niemożliwe. Przy intymnym stoliku dla dwóch osób siedziała olśniewająca kobieta z długimi, czarnymi włosami, która miała na sobie lśniącą, złotą sukienkę. Okręcała włosy wokół palca, a jasny uśmiech rozświetlał jej twarz. Wyglądała na szczęśliwą i beztroską. Jeśli nie wiedziałabym lepiej, to powiedziałabym, że wyglądała... na zakochaną. - Mama.

Rozdział 25

Raven

Minęły dwa lata, odkąd widziałam ją po raz ostatni. Część mnie chciała do niej podbiec, mając nadzieję, że uśmiechnęłaby się na mój widok. Chciałam, aby powiedziała mi, że tęskniła za mną i że zamierzała zadzwonić, jakby to zrobiło większość matek, która nie widziała swoich dzieci od dwóch lat. Ale utknęłam w miejscu. Te myśli były niczym innym jak rozmyślaniami zaniedbanego dziecka - takiego, które chciało tego, czego nigdy nie mogło mieć. Przyglądałam się, jak napiła się wina, wpatrując się w nieznajomego po drugiej stronie stolika. Przechyliła głowę i uśmiechnęła się. Miękkość w jej spojrzeniu sprawiło, że moje serce ścisnęło się z zazdrości. Ja nigdy nie otrzymałam od niej takiego uśmiechu. Za to znałam jej puste spojrzenie. Znałam również to, gdy jej błyszczące oczy zamierały, gdy na mnie spoglądała. I z całą pewnością nie patrzyła na mnie z miłością. Owszem, z obojętnością. Może z niechęcią. Ale z miłością? Nie. Tego mi nie dała. Ale tutaj, za odpowiednią cenę, dała te wszystkie rzeczy nieznajomemu. Zapłacił za to. On to zasłużył, ale nie ja, nie jej własna córka. Mój oddech stał się płytszy. Wewnątrz mnie zagotował się gniew. Łzy bez litości rozpoczęły swój brutalny atak. Tym razem z nimi nie walczyłam. Delektowałam się pieczeniem na policzkach, gdy pożarł mnie słony dowód

mojego zaniedbania. Przywitałam smutek i rozpacz, gdy wybuchnęła we mnie wściekłość. Byłam taka głupia. Marząc o tym, co mogłoby być. Nie miałam rodziców. Używali siebie nawzajem, aby stworzyć chory żart człowieka ze swoich egoistycznych powodów. Już za długo godziłam się z odrzuceniem i użyciem mnie. Nie więcej. Moje nogi rozpoczęły podróż, za którą nie nadążał mój umysł. Zanim się zorientowałam, to stałam już przy ich stoliku. Spojrzałam na swoją mamę. Kątem oka wyczułam na sobie zaciekawione spojrzenie jej randki, ale czekałam. Czekałam, aby mnie rozpoznała. Nie potrwało długo, zanim jej twarz odwróciła się do mnie z uprzejmym uśmiechem, pewnie sądząc, że byłam kelnerką, ale natychmiast zniknął: puste spojrzenie, martwe oczy. Dla mnie żadnego uśmiechu, mamo? Szokujące. W ciszy nasze spojrzenia się zetknęły, a ja zacisnęłam usta. - Możemy ci w czymś pomóc?- zapytał nieznajomy. Zignorowałam go i odezwałam się bezpośrednio do niej. - Jak mogłaś?- kwaśny ton mojego głosu sprawił, że przesunęła się niemrawo na krześle. - Raven - wyszeptała moje imię jak brudne słowo. Rozejrzała się po sali.- Jestem na randce. Zadzwoń do mnie jutro to poro... - Jak kurwa mogłaś? Uśmiechasz się do niego - oskarżycielsko wskazałam na nieznajomego.- Ale ledwie co możesz patrzeć na mnie!uderzyłam pięścią o stół, przez zadrżała porcelana.- Na swoją własną córkę. Patrząc na nieznajomego, pokręciła głową i wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć, Nie mam pojęcia o czym ona mówi. Suka! - Przepraszam za to, Mark. To musi być jakieś niepo... - Przepraszasz Marka?- moje wściekłe spojrzenie przesunęło się to na Marka to na moją mamę.- Przepraszasz pierdolonego Marka? Zniszczyłaś mi życie! Mark zerwał się ze swojego krzesła. - Uważaj na swój ton! Jemy tu kolację i jeśli wiesz, co jest dla ciebie najlepsze, to odwrócisz się i stąd wyjdziesz. Teraz. Nie miałam zamiaru stąd wychodzić. Nie bez powiedzenia tego, co leżało mi na sercu. - Wiedziałaś, mamo? Wiedziałaś, jaki szykował dla mnie plan? Czy wiesz jak to jest, gdy twój tata mówi ci, że on... że on... - nie mogłam się zmusić, aby to powiedzieć, ale strach w jej szeroko otwartych oczach dał mi do zrozumienia, że wiedziała.- Przyszedł po mnie. Chwyciła się dłonią za gardło i zbladła. Przechyliła się na bok, mrużąc oczy na czymś za mną. Chciała uniknąć tego, co mówiłam. Nie, nie tym razem.

Rzuciłam jej to prosto w twarz. - Ty mi to zrobiłaś. Dlaczego? Zniszczyłaś mi życie. Żałuję, że mnie urodziłaś! Jej oczy zabłyszczały, zanim spojrzała na swoje kolana. - Wystarczy!- Mark chwycił mnie za rękę i pociągnął mocno. Niewzruszona ciasnym uściskiem Marka, zamierzałam ujawnić cały brud, dopóki by mnie nie wyrzucili. - Słyszałaś mnie, kurwo? Żałuję, że się urodziłam! - Zabieraj od niej swoje pierdolone łapy - za moimi plecami rozbrzmiał niski, despotyczny pomruk. Mark spojrzał na górującą postać za mną, zanim puścił moją rękę. Nie musiałam się odwracać, aby wiedzieć kim był mój wybawca, gdy jego silne ramiona otoczyły moją talię. Dźwięk głosu Jonaha i komfort jego dotyku sprawił, że z mojej piersi wybuchnął płacz. Jest tutaj. Dzięki Bogu. Pochyliłam się ku jego uściskowi. Nie miałam pojęcia ile słyszał, ale jego obecność przypomniała mi o tym co miałam i to stłumiło ból tego, czego nigdy nie będę mieć. - Mam cię, kochanie. Zabiorę cię do domu. Dom. Teraz Jonah był moim domem. Tylko jemu zależało na mnie tak bardzo, że ośmielił się o mnie walczyć. Był moją rodziną. Tylko to się teraz liczyło. Jonah obrócił mnie w swoich ramionach. Ukryłam twarz w jego piersi i pozwoliłam, aby emocje wzięły nade mną górę. Jego kojące słowa były niczym innym jak stłumione odgłosy w tle przy moim niekontrolowanym płaczu. Wyprowadził mnie z restauracji z powrotem do czekającej limuzyny. Moje łzy zaczęły wysychać, gdy znalazłam się w zaciszu samochodu. Była kłębkiem nerwów, gniewu i bólu, gdy werbalne wymiociny wyleciały z moich ust. Płacz przełamał ryczące słowa zniszczenia, gdy dwudziestu jedno letni ból wreszcie znalazł ujście. Jonah otworzył szeroko oczy, patrząc na mnie jak kopałam i krzyczałam, wyrzucając z siebie każdego przekleństwo jakie zdołał wymyślić mój umysł. Byłam w pełni świadoma tego co mówiłam, ale Jonah wzdrygał się na każde obce słowo, które z łatwością wyszło z moich ust. Sekundy zmieniły się w minuty, zanim bicie mojego serca zwolniło, a moje mięśnie się rozluźniły. Poczułam zmęczenie. Jonah usiadł obok mnie, zgarniając mnie w swoje ramiona. - Skończyłaś?- jego pytanie było tak delikatne i przeplecione znaczeniem. Skończyłam płakać? Skończyłam ze swoją mamą? Skończyłam walczyć o swoją przyszłość? Kiwając głową w jego szyi, przytulił mnie mocniej. - Powinienem był pójść z tobą. W ogóle nie powinienem był ci dać

odejść po tym gównie z Camile - brzmiał na rozzłoszczonego na samego siebie, ale nic z tego co dzisiaj się wydarzyło, nie było jego winą. Nowa fala gniewu zamigotała na dźwięk jej imienia, ale nie było już lontu, który mógłby zapalić. Zatonęłam głębiej w jego uścisku. - Taylor chciał, aby zobaczono mnie publicznie z promowaną zawodniczką z Damskiej Ligii MMA. Powiedziałem mu, że tego nie zrobię, ale sądzę, że nie lubi przyjmować odmowy za odpowiedź - przycisnął wargi do mojej głowy.- Nie sądzę, aby usłyszała jakieś nie od Blake'a. Camile przeciwko Blake'owi. Nie miała szans. - Rozumiem. Po prostu to wszystko wytrąciło mnie z równowagi. Dell Toro, Camile, moja mama... - Zwariowana noc. Skinęłam głową. - Czujesz się lepiej? Po tym jak jej nagadałaś? Zarumieniłam się i byłam wdzięczna, że było ciemno, gdyż tego nie zauważył; chociaż pewnie mógł poczuć rumieniec przez swoją koszulkę. - Ile usłyszałeś? - Wszystko. Całkiem głośno krzyczałaś. Jestem z ciebie dumny, kochanie - jego ciepła ręka zaczęła pieścić moje ramię, wzmacniając jego słowa. - Dumny? Zachowałam się tam jak idiotka. Wygłupiłam się przed tobą. - Walczyłaś o siebie. Powiedziałaś swojej mamie to, co dusiłaś w sobie zdecydowanie zbyt długo. To co zrobiłaś, było odważne. I znowu nieświadomie wypełnił mój emocjonalny kubek po brzegi. I nieco bardziej. - Proszę, powiedz, że nie usłyszał tego nikt z twojego zespołu. Twój szef? Twój publicysta? Camile!- mój głos stawał się coraz głośniejszy, gdy wróciła histeria. - Ciii, nikt nie ma pojęcia. Poszedłem cię poszukać i znalazłem cię, jak pochylałaś się nad swoją mamą niczym niedźwiedź gotów do ataku. Powiedziałem hostessie, aby przekazała im wiadomość, że poczułaś się źle i że zabrałem cię do domu. Zrobiłaś mi przysługę. Nienawidzę tych sztucznych kolacji, gdzie każdy liże dupę komu innemu. Limuzyna zwolniła, aby wreszcie się zatrzymać. Wyjrzałam przez okno, by spostrzec, że znaleźliśmy się na podjeździe Jonaha. Charlie, kierowca limuzyny, otworzył drzwi i Jonah wysiadł. Usłyszałam, jak powiedział coś o tym, aby nie rozmawiać z mediami, na co Charlie zgodził się ze zrozumieniem. Jonah pomógł mi wysiąść z samochodu. - Panno Raven, to była przyjemność - na twarzy Charlie'go było widać zmartwienie. Otarłam oczy i uśmiechnęłam się. - Dziękuję, Charlie. Miło mi było cię poznać. Jonah rzucił mu gruby zwitek banknotów i skinął brodą, kierując mnie

do frontowych drzwi. Poszłam do pokoju Jonaha, aby ściągnąć swoją sukienkę i umyć twarz. Wchodząc do łazienki, zapaliłam światło. Podeszłam do lustra, przechyliłam głowę i skrzywiłam się. O cholera. Czarny makijaż moich oczu spływał po mojej twarzy jak chaotyczna mapa drogowa. Czerwone ślady na moich policzkach i czole podkreślały moje przekrwione oczy. Wyglądałam jak obłąkana królowa balu, minus krew. A Jonah mnie taką tulił, gdy krzyczałam i płakałam. Uniosłam dłonie do ust. Pewnie myślał, że jestem wariatką. Słowa, które wyrzuciłam z siebie w złości, wróciły z powrotem. Wspomnienie piwnych oczu Jonaha, szeroko otwartych, podczas gdy... podczas gdy całkowicie się wygłupiłam. Histeria wzrosła w mojej piersi. Wciągnęłam wargi między zęby i wymusiłam z siebie maniakalny śmiech. Parsknęłam śmiechem, gdy przypomniałam sobie twarz mojej mamy, gdy zatrzymałam się przy jej stoliku. Śmiech wybuchł, odbijając się od kafelek ścian. Zwiększyło go przypomnienie sobie twarzy Marka, gdy zobaczył Jonaha. Ten kretyn wyglądał jakby pobrudził sobie majtki. Dotarła do mnie intensywność tego, co się stało. Zgłuszyłam swój szał w ręczniku, mając nadzieję, że chłodny kontakt ułatwi moje delirium. Bolały mnie policzki od uśmiechania się i spojrzałam na swoje niewyraźne odbicie. Szalone spojrzenie, krwawiące czarnymi łzami, ogromny uśmiech. Czysty, prosty obłęd. Zwinęłam się w potoku chichotu, który spowodował potoki łez na mojej twarzy. Łzy zrodzone ze śmiechu były o wiele lepsze, niż te powstałe z bólu. Rozbolała mnie szczeka, ale wycie wciąż uciekało mi z ust. Mój bok chwyciły skurcze. Przycisnęłam ból i spróbowałam się uspokoić głębokimi oddechami. Nie podziałało. Mięśnie mojego brzucha ścisnęły się, gdy śmiałam się bez kontroli. Dźwięk ten zniknął w falach, gdy wymieniłam tlen na obłęd. Jest możliwe, aby umrzeć ze śmiechu? Kątem oka dostrzegłam ruch. Jonah stał w progu, patrząc się na mnie. Bez złapania oddechu, uniosłam dłoń, modląc się, aby złapał przekaz. Tak. Oficjalnie się przepadłam. - Co jest, kurwa?- wyszeptał. Pokręciłam głową, prosząc go, aby przestał. Jeśli wypowiedziałby choć jedno słowo, to byłam pewna, że wykaszlałabym nerki z śmiechu. Przechylił głowę, przyglądając mi się. - Żartujesz sobie kurwa ze mnie? Nie posłuchał. Zacisnęłam mocno oczy i bezgłośny śmiech wstrząsnął moim ciałem.

- Nie... mogę... przestać - wykrztusiłam te słowa, zanim kolejna fala śmiechu powaliła mnie na kolana. - Kochanie?- jego usta drgnęły, jakby walczył z pragnieniem dołączenia do w mnie w Szalonym miasteczku. Pokonał odległość między nami w dwóch długich krokach i ukląkł przede mną. Jego twarz wykrzywiła się w seksownym pół uśmieszku; jego powieki były nisko i wypełnione pożądaniem. Chwycił mocno moją twarz, lecz nie na tyle mocno, aby zrobić mi krzywdę, tylko po to, by zwrócić na siebie moją uwagę. Mój śmiech zamarł pod jego intensywnym spojrzeniem. Krew zaczęła szybciej płynąc przez moje żyły, a mój brzuch wykonał salto. Ciepło rozrosło w mojej piersi, gdy pochyliłam się do przodu. - No i wróciła - szepnął. Mój puls zaczął pędzić ze wściekłą pasją, która w ogóle nie była zabawna. Patrząc na jego pełne wargi, zbliżyłam się, przyciskając piersi do jego. Mój język powoli przesunął się po mojej dolnej wardze, przygotowując się na jego zainteresowanie. - Oto moja dziewczyna - warknął, zanim jego wargi nakryły moje. Pochłonęło mnie pragnienie, gdy pożarłam jego wargi. Przesunęłam zębami wzdłuż jego wewnętrznej, dolnej wargi i połknęłam jego jęk. Wszystkie emocje z tego wieczora, zawirowały w nas napędzane tym pocałunkiem i potrzebą. Przedarłam się przez jego koszulę, rozsypując guziki po podłodze. Zsuwając ją z jego ramion, przesunęłam dłońmi po wypukłościach jego brzucha, wbijając w niego paznokcie. Jego dłonie zniknęły w moich włosach, pogłębiając pocałunek. Zapach mięty i wody po goleniu wypełnił powietrze i uwiódł moje zmysły. Jego dłoń przesunęła się w dół mojego ramienia, pozostawiając na mojej skórze ślady ognia. Delikatnym dotykiem znalazł szczelinę w mojej sukni i podciągnął materiał na moim biodrze. Wciąż będąc na kolanach, rozsunęłam nogi w oczekiwaniu. Chwycił moje biodro i wsunął dłoń niżej, tam gdzie potrzebowałam jej najbardziej. Jęknęłam i zakołysałam biodrami przy jego dłoni. Znieruchomiał. Uśmiechnęłam się. - Całą noc?- jego głos był ciężki od pożądania. - Tak, całą noc - powiedziałam przez usatysfakcjonowany uśmiech, który rozciągnął moje wargi. Spojrzał mi w oczy z fascynacją. - Co? Chyba nie spodziewałeś się, że założyłabym do tej sukienki majtki? Na plecach jest za niskie wycięcie. Musiałam pójść bez. Kto by się spodziewał, że coś tak prostego jak nie założenie majtek dałoby mi tak wielką władze? I to władzę nad kimś tak silnym i władczym jak Jonah. - To zaoszczędziłoby nam dzisiaj wiele kłopotów. Gdybym wiedział, że jesteś naga pod tą sukienką, to gwarantuję ci, że nie zobaczyłabyś dzisiaj

Camile czy swojej mamy. Cholera, nie widziałabyś zbyt wiele poza moją pościelą. Pocałowałam go lekko w usta, gdy wstałam. Zmarszczył nisko brwi, gdy przyglądał mi się z wytężoną uwagą. Odwróciłam się do niego plecami, ale zerknęłam przez ramię i puściłam mu oczko. Gapił się na mnie z bezradną miną. Tak! Zsunęłam ramiączko ze swojego ramienia, upewniając się, że patrzył mi w oczy. Odwróciłam się i zerknęłam przez drugie ramię, zanim zsunęłam ramiączko w dół. Jego pięści zacisnęły się przy jego masywnych udach. Cal po calu, zsunęłam sukienkę w leniwym striptizie. Jego oczy zabłyszczały pod ciężkimi powiekami, zaś ja ujawniłam tył mojego nagiego ciała w boleśnie powolnych kropkach. Wreszcie, gdy sukienka znalazła się u moich stóp, to wyszłam z jedwabnego materiału. Zostałam tylko w szpilkach. I niczym innym. Jonah podniósł się. Wciąż stojąc do niego tyłem, zakryłam swoje piersi dłońmi, aby ich nie widział. Stanął za mną. Czułam ciepło jego ciała i ostry zapach jego wody po goleniu, ale nie dotknął mnie. - Odwróć się - nakazał delikatnie. Odwróciłam głowę w jego stronę, a następnie ciało. Stukot moich butów o marmurową posadzkę był jedynym dźwiękiem oprócz mojego przyspieszonego oddechu. Zmierzył mnie od czubka głowy po same stopy. Delikatnie odsunął moje dłonie od piersi. - Nie ukrywaj - przesunął palcami po mojej ręce, aż do ramienia. Kontynuowały swoją podróż wzdłuż mojego kręgosłupa i aż do pupy. Zassałam oddech, gdy musnął linię między moimi nogami, pozostawiając po sobie gorącą mieszaninę w moim brzuchu. Okrążył mnie powolnym krokiem, ani na chwile nie przerywając kontaktu swoich palców z moim ciałem, muskając nimi mój brzuch, biodro i plecy, gdy mnie obszedł. Jego wzrok był mroczy i drapieżny, gdy mnie obserwował. W migającym świetle moją uwagę przykuły pięknie wyrzeźbione mięśnie wymalowane w jaskrawych kolorach. Patrzyłam na niego niespeszona, przyglądając się jego obiciu w lustrze, gdy w końcu stanął za mną. Jego milczenie wiele świadczyło, gdy przyjrzał się mojej postaci. - Zostaw buty - chrypka w jego głosie wysłała dreszcz wzdłuż mojego kręgosłupa. Odwróciłam się do niego i złapałam za przód jego spodni. Dowód jego podniecenia naciskał na rozporek, wypychając materiał poza jego wytrzymałość. Przesunęłam palcami po jego długości, czując stal pod bawełną. Jego biodra przesunęły się pod moim dotykiem. - Jonah...

- Odsuń się, kochanie. Odsunęłam się, dopóki nie poczułam przy pośladkach zimnego granitu. Jego dłonie zacisnęły się na moich biodrach i podniósł mnie, sadzając na blacie. Gorąco jego pocałunku i ciepło rąk na moich piersiach wymazało chłód zimnego kamienia przy mojej nagiej skórze. Wsunął się między moje nogi, ściskając moje biodra z niecierpliwością. Zaczęłam się szamotać z jego paskiem i rozporkiem, podczas gdy odetchnął z sykiem, gdy wreszcie go uwolniłam. Jęknęłam, gdy wsunął dłoń między moje nogi, wywołując dreszcz pożądania wzdłuż mojego kręgosłupa. - Jonah, łóżko. Teraz - jego ulotny dotyk i delikatne namowy sprawiły, że zaczęłam błagać o to, aby mnie wziął. Błysk jego uśmiechu z jednym dołeczkiem i przyćmione spojrzenie niemal zepchnęły mnie z krawędzi. Zaczął mnie pieścić między nogami swoimi magicznymi palcami. Kładąc ręce za siebie, aby się podtrzymać, przycisnęłam się do jego dłoni. - Nie pójdziemy do łóżka, kochanie. Chcę na nas patrzeć. Jego słowa były dezorientujące, ale nieco za bardzo zatraciłam się w odczuciach, aby poprosić go o wyjaśnienie. Waliło mi serce; rozkosz zaczęła się kluć w głębi mojego brzucha. Jęk uciekł z moich ust. Odsunął dłoń i zatęskniłam za nią na chwilę, zanim poczułam jak przycisnął do mnie swoje gorąco. - Tak - szepnęłam. Wszedł we mnie głęboko i pochwycił moje usta. W jednym pchnięciu wszystko wybuchnęło we mnie w technikolorze. Mrowiące odłamki ekstazy zalały moje ciało. Wykrzyczałam jego imię, kołysząc biodrami w orgazmie. Pokrył moją szyję i ramiona mokrymi pocałunkami. Zatracona we własnym szczycie, owinęłam nogi wokół jego bioder i zakołysałam się przy nim, chcąc więcej. - Tak cholernie śliczna - przesunął dłońmi od moich bioder do kolan i na spód łydek.- Uwielbiam te buty, kochanie. Chcę poczuć jak wbijają się w mój tyłek. Zaciśnij je mocno. Będąc jak zginająca się marionetka na jego łasce, skrzyżowałam kostki za jego plecami. Chwycił dłońmi za krawędź blatu, umieszczając dystans między naszymi ciałami. Przyglądałam mu się z fascynacją, gdy spojrzał tam, gdzie byliśmy połączeni. Odwróciłam się, aby spojrzeć na nasze odbicie w lustrze na końcu dwukomorowej umywalki. Wizualizacja naszych ciał, które kochały się ze sobą w erotycznym rytmie, oczarowała mnie. Jego wielobarwne bicepsy były jak kontrast. Mięśnie brzucha marszczyły się z każdym ruchem bioder. Moje ciało kołysało się przy każdym rozkosznym pchnięciu w przód i w tył. Po raz pierwszy widziałam siebie tak, jak widział mnie Jonah: seksowna, a nawet kuszącą. Moje długie nogi zakończone szpilkami, były owinięte ciasno wokół jego bioder. Nasze spojrzenia napotkały się w lustrze. Teraz się

nie uśmiechnął. Dostrzegłam tylko buchający płomień. Przyglądaliśmy się naszemu odbiciu, gdy narastała przyjemność. Spojrzeliśmy sobie w oczy z intymnością, uwalniając siebie od potrzeby wypowiedzenia słów. Spojrzał na moje piersi, które przez rytm podskakiwały. Pochylił się, wziął jedną do ust i musnął koniuszek językiem. Przycisnęłam się do niego mocniej, rozpaczliwie szukając kontaktu. Napięcie narastało w moim ciele, przesuwając się do brzucha. Rozchyliłam wargi, aby łatwiej złapać oddech. Odsunął się, spojrzał mi w oczy i przygryzł wargę. Wsunęłam dłonie w jego włosy i przyciągnęłam jego usta do swoich. Jęk rozbrzmiał w jego piersi. Wbijając palce w moje pośladki, poczułam jak wznoszę się wyżej na uszczypnięcie tego wrażliwego ciała. I jak przy uderzeniu pioruna, dotarło to do mnie. Moje wnętrzności, przed chwilą rozpuszczone, skrystalizowały się i roztrzaskały w impulsach euforii. Odrzuciłam głowę do tyłu i jęknęłam. Walczyłam, aby utrzymać się w górze, podczas gdy moje ciało chciało się rozpaść w radości. Opadł na mnie, zanim poczułam jak zatopił zęby w moje ramię. Odchyliłam głowę i jęknął przy mojej skórze, a jego ciało zadrżało od orgazmu. Ręce trzęsły mi się od mojego własnego orgazmu, albo od wysiłku przytrzymywania jego ciała. Musiał wyczuć moją walkę i podniósł swoje ciało, przyciągając mnie do swojej piersi. Jonah przytulił mnie mocno, przeczesując palcami moje włosy, podczas gdy dochodziłam do siebie i łapałam oddech. Rozsypał lekkie pocałunki po mojej twarzy, zanim znowu zwróciliśmy uwagę na nasze odbicie. Uśmiechnął się. - To było seksowne. Zarumieniłam się i przytaknęłam. - Oszałamiające. - Kupię ci te buty w każdym kolorze jakie je zrobili. - Kosztują 500 dolarów. - W takim razie po dwie pary w każdym kolorze. Miał taką poważną minę, że parsknęłam śmiechem. Cały stres i presja, które dopadły mnie wcześniej, zaczęły znikać. Jonah podniósł mnie z małym wysiłkiem i postawił na moich chwiejnych nogach. Spojrzałam w dół i dostrzegłam, że jego spodnie wciąż tkwiły wokół jego kostek. Skopał je i ukląkł przede mną. Jeden po drugim, zsunął z moich stóp buty, tak że oboje byliśmy nadzy. Wciągnął mnie w swoje ramiona. - Czujesz się lepiej? - Tak - zachichotałam, przypominając sobie w jakim stanie znalazł mnie

Jonah.- Myślę, że po prostu tego było mi trzeba. Jego ciało zatrzęsło się od cichego śmiechu. O co chodzi z jego poczuciem humoru? Odsunęłam się, aby okazać mu moją dezorientację. - Myślę, że ulżyłaś sobie... dwa razy. - Jonah!- trzepnęłam w ramię i poczerwieniałam. - Ow!- jego rozbawienie zniknęło i pojawiło się coś poważnego w jego oczach.- Nie cierpię widzieć cię w takim stanie. - Już jest dobrze... - Nie. Nie jest. Nie mogę się doczekać, aż to gówno się skończy. Aż będziesz wolna... Oparłam policzek na jego piersi i westchnęłam. - Ja też. Wyciągnął rękę i odkręcił prysznic. Pomieszczenie wypełniło się parą. - Chodź. Umyjemy cię. Jutro czeka nas wielki dzień. - Wielki dzień? Uniósł brwi pod samą linię włosów. Ja zaś podniosłam dłoń do ust, gdy mnie olśniło. Jutro miałam poznać jego mamę.

Rozdział 26

Jonah - Chyba zwymiotuję - Raven potarła swój brzuch i skrzywiła się. Za bardzo denerwowała się na spotkanie z moją mamą. Nie mogłem jej nawet namówić, aby zjadła śniadanie. Zastanawiałem się, czy któreś z jej zmartwień tego ranka miało coś wspólnego z wybuchem z wczorajszej nocy. Nigdy nie widziałem, żeby osoba tak drastycznie przeszła z jednego stanu do drugiego. Kiedy usłyszałem, jak śmiała się w łazience, to zrozumiałem, że dotarła do swojego krytycznego punktu. Wiedziałem, że musiałem sprowadzić ją z powrotem - wyciągnąć ją z jej histerii i delikatnie umieścić w jej ciele. Jej ciele. Mój kutas drgnął na wspomnienie jej powoli zsuwającej się sukience, która odsłaniała każdy skrawek jej ciała, które aż się prosiło o mój dotyk biorąc pod uwagę sposób w jaki jej ciało natychmiast odpowiadało na najlżejsze muśnięcie moich palców, otwierając się na moje niewypowiedziane żądanie. Mój umysł zalały erotyczne wspomnienia jej nóg owiniętych wokół mojego ciała. Ciepło promieniowało z czerwonych szram na moich plecach, które zostawiły jej buty. Wspomnienie odbicia naszych splecionych ciał na wieki wypaliło się w mojej pamięci. Jęk uciekł z mojego gardła i Raven spojrzała na mnie zmrużonymi oczami, wyrzucając mnie z mojego seks snu na jawie. Zrobiła wielkie oczy, gdy jakiś głos wydobył się z głośników lotniska. - Co on powiedział? Co to było? Ogłosili jej lot? Tak mi się wydaje, że

już leci - powiedziała i spojrzała na pas do odbioru bagażu, gdzie czekaliśmy przez ostatnie piętnaście minut. Raven podskoczyła na palcach jak dzieciak, który musiał siku. Uśmiechnąłem się. - Może nie powinnaś tego ranka pić czterech kaw. - Nie polubi mnie. Pewnie chce, abyś znalazł sobie jakąś słodką, domową dziewczyną, która, no wiesz, piecze ciasta i lubi przepisy, a nie mechanika samochodowego, który nawet nie umie zrobić popcornu w mikrofalówce - rozejrzała się, jakby szukała drogi ucieczki. - Wymiatasz z mikrofalówką, kochanie. Nie myśl o sobie tak słabo. Spojrzała na mnie groźnie, ale jej usta drgnęły w cieniu uśmiechu. - Kochanie, pokocha cię. Zaufaj mi. A teraz przestań tak podskakiwać jakbyś stała na drążku pogo i chodź tu - objąłem jej ramiona i przytuliła się do mnie. Jej mięśnie rozluźniły się, gdy zacząłem gładzić jej skórę palcami. - Przepraszam, „Assassin”? Podszedł do nas wysoki, niezręczny chłopiec w ferworze dojrzewania. - Taa. Poszurał butami, unikając mojego wzroku. Był wyższy niż Raven, ale był chudy. Jego potargane brązowe włosy wisiały nad czarno oprawionymi okularami. Na jasno żółtej koszulce miał napisane pogrubioną czcionką Stephen King19 jest moim Kumplem. Stłumiłem śmiech. - Tak myślałem, że to ty - obrócił pisak w dłoni.- Jestem twoim wielkim fanem. Widziałem twoje wszystkie walki - zapiszczał.- Ten nokaut „Pit Bulla” Pereza było najlepszą rzeczą jaką kiedykolwiek widziałem. Wiem, że jutro pokonasz Dell Toro. Raven jęknęła i zacisnęła dłoń na koszulce na moich plecach. - Nie mogę się doczekać, gdy zobaczę twarz Dell Toro'a, gdy podniesiesz ten pas. Ty i ja, dzieciaku. W mojej głowie o dominację walczyły umiejętności zawodnika i złość z niemożliwości udowodnienia tego. - Dzięki, stary. Doceniam twoje wsparcie - ten dzieciak był wysoki i znał się na rzeczy. Biorąc pod uwagę jego sprane dżinsy, znoszone buty i... całą resztę, to doszedłem do wniosku, że nie miał zbyt wielu fanów w szkole, zwłaszcza wśród dupków. Właśnie tego było trzeba wszystkim dobrym zawodnikom. Napędu.- Znasz się na rzeczy. Jesteś zainteresowany walczeniem dla UFL? - Humph, chciałbym - wzruszył ramionami i otarł dłonią swoje czoło, przekrzywiając okulary.- Moja mama mówi, że jestem za słaby na sporty zmarszczył nos i wyprostował oprawki na twarzy. - Ile ważysz? 68? - Około. - Zacznij trenować, nabierz nieco mięśni. Będziesz idealny do wagi 19 I moim :D mój ulubiony autor. I choć nie w żółci, to też mam koszulkę z jego imionkiem <3

półciężkiej. Jego uśmiech był tak wielki, jakby miał przełamać jego twarz na pół. - Naprawdę tak sądzisz? - Tak sądzę? Ja to wiem. - Wow. Dzięki, „Assassin” - spojrzał na mnie, ale jego zaszklone spojrzenie podpowiedziało mi, że zatracił się w swoich własnych myślach. Pewnie wyobrażał sobie siebie za pięć lat jako zawodnika. Zamrugał.- Och! Dasz mi autograf? Podał mi czarny marker i odwrócił się, wskazując, abym podpisał jego koszulkę. - Pewnie, jak masz na imię? - Killian. - Bez jaj?- wspaniałe imię dla zawodnika. - Taa - tyły jego uszu poczerwieniały.- To irlandzkie imię. Napisałem szybką wiadomość na ramieniu jego koszulki. Killer20 Killian, Tylko ty możesz decydować o swojej przyszłości. Assassin Zamknąłem pisak i podałem go Killianowi. - Powodzenia na jutrzejszej walce - powiedział nieco pewniejszym głosem i wyprostował się nieco bardziej. - Zacznij trenować, słyszysz mnie? Uśmiechnął się, przytaknął, a potem odwrócił i odszedł. Raven bardziej wtuliła głowę w moją pierś. Instynktownie przyciągnąłem ją bliżej. Objęła mnie w pasie i już nie podskakiwała. - To było słodkie. Świetnie się spisujesz ze swoimi fanami. Pocałowałem ją w głowę. - Taa, cóż, byli dla mnie naprawdę dobrzy. Ale czy kiedykolwiek wybaczą mi to zejście na dół? - Wydawał się być całkiem pewien, że wygrasz jutrzejszą walkę powiedziała niemal szeptem i objęła mnie mocniej w pasie. Zmusiłem się, aby zabrzmieć na pewnego siebie. - Słuchaj, nie chcę, abyś się martwiła o walkę. Wszystko pójdzie tak, jak jest zaplanowane. Za rok czy dwa znowu będę miał okazję, aby walczyć o pas. To tylko jedna walka. W porządku?- prawda była taka, że byłem rozczarowany, że nie mogłem jutrzejszego dnia zniszczyć Dell Tora przed publicznością. Ale w tej sytuacji taka była cena nagrody za stracenie tytułu wagi ciężkiej. Rozejrzałem się po pomieszczeniu za mamą. Zamilkliśmy na kilka chwil, aż rozpoznałem w tłumie znajomy uśmiech. - Już jest - skinąłem brodą w jej stronę. - Omójboże, omójboże, omójboże - zdawało się, że spokój Raven był 20 Zabójca. Zabójczy Killian, woohoo :D

tylko pozorny. Znowu zaczęła podskakiwać. - Joey, moje kochanie! Moja mama ruszyła ku nam, upuszczając swoje torby i obejmując mnie w pasie. Jako że miała swoje pięć stóp i pięć cali, to obejmowała mnie w pasie już od czasu, gdy skończyłem szesnaście lat. Minęło kilka miesięcy, odkąd widziałem ją po raz ostatni, ale wyglądała tak samo: ciemne włosy bez śladu siwizny, wystylizowane do perfekcji. Miała na sobie modne ubrania, makijaż i markową torebkę, przez którą wyglądała młodziej niż na swoje pięćdziesiąt pięć lat. Taa, nie zmieniła się ani trochę. - Mamo. To moja dziewczyna, Raven. Raven, to moja mama. Odsuwając się, zrobiła krok w bok i chwyciła Raven za dłonie. - Tak miło mi cię poznać, Raven. Jesteś tak piękna, jak Joey mi cię opisał. - Mnie też miło panią poznać, pani Slade. - Proszę, mów mi Katherine. - Dziękuję, proszę pani... um, Katherine. Wciąż ściskając ręce Raven, mama spojrzała na mnie. - Dobrze trafiłeś, synu. Jest piękna i miła. - Owszem, jest - pokręciłem głową.- Wciąż nie mogę uwierzyć, że myślałaś, że jestem gejem. Raven wbiła we mnie wzrok, podczas gdy moja mama pokręciła głową i uśmiechnęła się. Puszczając jej ręce, chwyciła Raven pod ramię. - Chodź, kochanie. Opowiem ci kilka rzeczy, gdy Joey miał cztery latka i wybiegł nagi na przednie podwórko, udając, że był superbohaterem o imieniu Super Weenie Man. - Cholera, mamo. Raven zachichotała. - Zważaj na język, Joey. Jesteś w obecności dam. Chwytając za jej torby, ruszyłem za dwoma z trzech kobiet, które kochałem najbardziej na świecie.

***

- Jonah, zaczekaj! Kierowałem się do centrum treningowego, po tym jak podwiozłem mamę i Raven do swojego domu, kiedy zatrzymałem się na dźwięk głosu

Blake'a. Miałem przed sobą szybką sesję treningową i krótkie spotkanie na którym musiałem się zjawić, zanim wróciłbym do domu na kolację. - Co jest, Blake? - Stary, mamy kłopoty. Staliśmy na chodniku przed zewnętrznymi drzwiami centrum i Blake wyglądał tak, jakby szukał snajperów. - Ach, cholera. Co tym razem? - Dobra, wczorajszej nocy byłem w Zeusie i skończyło się na tym, że spotkałem się z nową dziewczyną, Sherry albo Terry... Marry?- spojrzał w niebo i podrapał policzek, po czym pokręcił głową.- Nieważne. Wspomniała jednego kolesia... - W Zeusie? Myślałem, że wczorajszej nocy skończyłeś z Camile. Zamarł. - Camile! Nie mogę uwierzyć, ż odrzuciłeś tą szaloną... - zamknął oczy i potarł skronie, jakby próbował pogrupować swoje myśli. Otworzył oczy i spojrzał na mnie.- Pogadamy o tym, ale najpierw striptizerka. Skinąłem głową, nie będąc w stanie się pozbyć tego uśmiechu, który siał spustoszenie na mojej twarzy. Blake nie często miał problemy z dziewczynami. - Tak więc, striptizerka - kontynuował.- Powiedziała mi, że koleś o imieniu Dominick zaproponował jej pracę jako towarzystwo. Podejrzewam, że myślała, że mi zaimponuje - przewrócił oczami.- Tak czy inaczej, powiedziała mi, że kilka dziewczyn przyjęło jego propozycję i... - Dojdziesz wreszcie do sedna, gdzie kurwa powiesz mi, co to ma wspólnego ze mną? - Stary, posłuchaj. I przestań przerywać. Kurwa - skrzyżował ręce na torsie, zwiesił głowę i wypuścił sfrustrowany oddech.- Zapytałem ją, kto przyjął jego propozycję. Powiedziała, że nie jest pewna, ale było sporo zainteresowany. - No i? Nie obchodzi mnie, co robi Dominick. Tak długo, jak zostawi Raven w spokoju. - Nowa dziewczyna powiedziała mi, że podsłuchała rozmowę w garderobie. Dominick zatrudniał dla specjalnej pracy. Do tej, która będzie miała miejsce po walce. W The Mandalay Bay Arena. Myślisz, że to wszystko to zbieg okoliczności? - Może potrzebuje kilka świeżych dziewczyn dla specjalnych gości, którzy znajdą się na walce. Dominick wie, że lepiej nie pierdolić się ze mną podczas nocy walki. Zrobię z niego bogacza. Albo jeszcze bogatszego. - Mam co do tego naprawdę złe przeczucia - wymamrotał Blake. Nie mogłem z tym niczego zrobić. Cała sytuacja była do dupy. Jedyne co mnie uspokajało, to to, że do niedzieli Raven będzie cała moja i że będziemy mogli ruszyć do przodu w naszym życiu. Przetarłem oczy i

chwyciłem się za nasadę nosa, aby złagodzić pulsujący ból głowy, jaki sprowadziła ta rozmowa. - Przypomnij mi o tym, kiedy zdecyduję się znaleźć dziewczynę bez bagażu. I pewnie tez bez rodziny - uniósł dłonie i zaczął odhaczać każdy palec.- Bez dzieci, były mężów, tatuśków psycholi, pieprzonych szkieletów w szafie. Bez żadnego z tych gówien. - Trzeba będzie wyjątkowej dziewczyn, która byłaby w stanie cię znosić, Blake. Nie będziesz miał szans, żeby sobie wybrać. - Mówię poważnie, stary - wskazał na ziemię.- Już wolę przez całe życie zostać singlem, pieprząc się z kimkolwiek kto za mną nadąży, niż wziąć jakąś laskę z problemami. Możesz wytatuować to na moim tyłku, jeżeli mi nie wierzysz. Poważny wyraz jego twarzy wykrzywił się w grymas. - Och i dzięki, że nasłałeś na mnie tą zwariowaną sukę, Camile. Zaciągnąłem ją do windy, miałem się już za nią wziąć i wiesz co mi powiedziała? Wzruszyłem ramionami. Wciąż byłem wkurzony na tą laskę, że zdenerwowała Raven, ale musiałem dać jej plusa za wystraszenie Blake'a. - Powiedziała, że jeżeli chcę się za nią wziąć, to najpierw musiałbym się wykazać - jego głos uniósł się o oktawę.- Powiedziała, że musiałbym ją przypiąć do ziemi, zanim pozwoliłaby mi się przelecieć. Patrząc na to z drugiej strony, to chciała gry wstępnej w stylu jiu-jitsu. Kto do cholery robi coś takiego? Nie będąc wytrzymać ani chwili, parsknąłem śmiechem. - To nie jest zabawne, stary. To chore. Przez dwie godziny miałem sine jaja, zanim podeszła do mnie Kerri, czy jak do cholery miała na imię, w klubie ze striptizem. - Nie mogę uwierzyć, że nie mogłeś wymusić uległości na dziewczynie. Może znajdą dla ciebie miejsce w swoim zespole. Na uczą cię czegoś. Roześmiałem się jeszcze mocniej na obrzydzoną minę Blake'a. - Och, to naprawdę miłe. Jesteś dupkiem, wiesz o tym?- ze złością wszedł do środka.

~*~

Raven

- Tak więc, Raven, opowiedz mi o swojej rodzinę. Twoja mama mieszka w tym mieście? Wyplułam wodę z ust. Zakrztusiłam się powietrzem. - Och, Boże, kochanie, nic ci nie jest?- Katherine podała mi ręcznik i poklepała mnie po plecach. Była strasznie pochłonięta robieniem kolacji i wtajemniczaniem mnie w etapy dorastania Jonaha. Zmiana tematu zaskoczyła mnie. - Tak, nic mi nie jest. Dziękuję. Po prostu poszło w złą rurkę. - Przestraszyłaś mnie. Myślała, że to było przerażające? Niech lepiej jeszcze raz zapyta mnie o moją mamę. Nie cieszyłam się zbytnio z otwarcia najbliższych drzwi mojej duszy i odkrycia mrocznych tajemnic jedynej osobie, którą chciałam, aby mnie polubiła. Ale nie mogłam okłamać mamy Jonaha. Wkrótce i tak by się dowiedziała, a wtedy co by o mnie pomyślała? Jeżeli zamierzałam stać się częścią życia Jonaha, to musiałam być szczera. Jak to mówili? Prawda da ci wolność. Chyba bardziej prawda sprawi, że zostaniesz singlem. Kroiła warzywa, nieświadoma faktu, że zamierzałam na nią zrzucić bombę. Może zapomni, jeśli zmieniłabym zdanie. - Więc opowiesz mi o swoich rodzicach? Za późno. Jakoś bym to wyminęła. To powinno ją usatysfakcjonować i nie musiałabym jej powiedzieć brzydkiej prawdy. - Owszem, moja mama mieszka w tym mieście i tak samo mój... um... mój tata - chciałam splunąć, gdy wypowiedziałam to słowo. - Wciąż są małżeństwem?- jej pytanie było tak zwyczajne i codzienne. Nie było to nic innego jak pogawędka z dziewczyną syna. Boże, co za niespodzianka. Niech to już się skończy! Tak było by prościej. Przygryzłam wargę, pracując nad nerwami. - Uch, nie, oni nigdy, um, nie byli małżeństwem. Było do bani. - Och, co za szkoda. Co robią? Gdzie pracują?- skupiła się na zadaniu przed sobą, krojąc warzywa i wrzucając je do miski. - Moja mama pracuje w sprzedaży - proszę, niech to wystarczy. Bolał mnie żołądek. I już czułam się tak, jakbym kłamała. - Co sprzedaje? Opadły mi ramiona. Równie dobrze mogłam z tym skończyć. Spojrzałam na godzinę na mikrofalówce. Jonah powinien wkrótce przyjechać do domu.

Żałowałam, że teraz go tu nie było. - Samą siebie. Moja mama jest dziewczyną na telefon. Jej krojenie ustało i odwróciła się do mnie, zaś pytanie miała wymalowane w oczach. – W centrum telefonicznym? – Moja mama jest prostytutką. Nóż Katherine upadł z trzaskiem na blat. Otworzyła szeroko ustami i poruszyła oczami, ale niczego nie powiedziała. Nie skończyłam jeszcze. - Jej alfons... cóż, jest moim... moim uch... zaszła z nim w ciąże. Drżenie jej głowy doszło do listy cichych odpowiedzi. No i proszę. Zrobiłam to. Zatopiłam zęby w dolną wargę. Zaczęłam liczyć płytki na podłodze. Mijały sekundy ciszy. Przygotowałam się na kazanie o tym, że byłam śmieciem i że nie byłam dobra dla jej syna. Wyprostowałam się, gotowa na jej atak na swoją osobę. Przechyliłam się w szoku, gdy spojrzałam jej w oczy. Jej oczy były dokładnie takiego samego odcienia jak Jonaha. I tak jak Jonaha, były wypełnione współczuciem. Nie osądem. Rozluźniłam się pod jej spojrzeniem. - To niesamowita historia - jej głos był łagodny i ukoił moje nerwy.Musiałaś przez wiele przejść po raz dorastania. Nawet nie wyobrażam sobie jak musiało być ci ciężko - chwyciła moją dłoń w swoje.- Wiesz, czym jesteś, Raven? Pokręciłam głową na nie, bojąc się, że mój głos przebije pocieszający kokon na słowa jej oświadczenia. Chciałam wiedzieć. Czym byłam? - Jesteś jak samotny, dziki kwiat, który wyrósł w pęknięciu w chodniku: wyrośnie wyrósł bez wody i żyznej gleby. Człowiek obszedłby ten kwiat, aby go nie zniszczyć. Przecież nie byłoby jak na polu dzikich kwiatów, po którym można by chodzić niedbale, miażdżąc je pod nogami, wiedząc, że następnego dnia wyrośnie ich sto więcej. Urwała i położyła dłoń na moim policzku. - Udało ci się pokonać te przeszkody w swoim życiu. Może i było to samotne życie, ale jednak życie. Nie masz co się wstydzić swojego przetrwania. Powinnaś być z tego dumna. Widziała mnie jako coś wartościowego. Nie ciężar w życiu Jonaha, ale jako kogoś wyjątkowego. Jako cud. Chciałam wyrazić to, co znaczyły dla mnie jej słowa, ale nie mogłam wystarczająco szybko posortować swoich uczuć. Łzy zebrały mi się w oczach. Zamrugałam i spłynęły, gdy powtórzyłam sobie w głowie jej słowa, ciesząc się, że trucizna, która została w mojej duszy, wyparowała. Uniosła ręcznik kuchenny do mojej twarzy i otarła mi łzy. Jej miły uśmiech sprawił, że się rozpłakałam.

- Och, kochanie - przytuliła mnie do siebie. Całkowicie się rozkleiłam w jej uścisku. Tuliła mnie mocno, mówiąc coś w moje włosy o sile i uwolnieniu. Przycisnęłam policzek do jej ramienia, mocząc jej koszulkę swoimi łzami. Przestraszyłam się, gdy para silnych ramion odciągnęła mnie od niej. Tak bardzo zatraciłam się w swoim smutku, że nie usłyszałam jak wszedł. Znajomy zapach cytrusów i przypraw rozluźnił moje mięśnie i wtuliłam się w pierś Jonaha. - Mamo. Co do cholery tu się stało?- w jego głosie brzmiał gniew. Nie widziałam twarzy Katherine, ale usłyszałam jej szept „Jest dobrze, Joey” i poczułam, jak rozluźnił się przy mnie. Wziął głęboki oddech i tulił mnie, aż się uspokoiłam. - Kochanie?- pocałował mnie w czubek głowy i potarł mnie po plecach. Odsunęłam się od Jonaha, ale obejmował mnie mocno w talii. Otarłam twarz, czując się odkryta i zawstydzona. - Przepraszam. To głupie... - Nie, Raven, nie rób tego. Nie bagatelizuj swojej siły wstydem. Nie masz się czego wstydzić - oczy Katherine były mokre od łez. Przytaknęłam i powiedziałam jedyną rzecz, jaką mogłam: - Dziękuję, Katherine. Wpatrywałam się w szyję Jonaha, nie będąc w stanie spojrzeć na nią, bojąc się tego, co bym zobaczyła w jej oczach. - Hej. Spójrz na mnie. Odważyłam się zerknąć. Uśmiechnął się czule, ukazując oba dołeczki. - Wszystko w porządku? Kiwnęłam głową. - To dobrze - pocałował mnie w usta, a potem czubek nosa, na końcu zaś w czoło. - Mój syn ma szczęście, że cię ma, Raven. Jestem z niego bardzo dumna i równie dumna z ciebie. Ciepło zalało moją pierś i policzka. Spojrzałam to na Katherine to na Jonaha. - Dobrze się dzisiaj bawiłyście?- nie oderwał oczu od moich. Jego głos był cichy i doceniłam zmianę na szczęśliwszy temat. Posiedzieliśmy w kuchni, podczas gdy Katherine dokończyła kolację. Gdy Jonah skradł kawałek jedzenia z blatu, to trzepnęła go w dłoń. Po raz pierwszy ujrzałam Jonaha jako chłopca, podczas gdy żartobliwie droczył się ze swoją mamą. Roześmiałam się, gdy wygłosiła kazanie, gdy wypił mleko prosto z kartonu. Opowiedziała mu o jego siostrze i jej mężu. Śmiał się z opowieści o swoim bratanku, który wpakował się w kłopoty. Byłam tylko widzem w tym pięknym pokazie rodziny. Przyglądałam się w ciszy, gdy zazdrość ograbiła mnie ze szczęścia. Po pysznym posiłku posprzątałam w kuchni, tak aby Jonah i jego mama

mieli nieco czasu dla siebie. Wytarłszy ostatnie naczynie, odłożyłam je i poszłam prosto do garażu Jonaha, aby popracować trochę nad Impalą. Ze ściągniętymi włosami i włączonym iPodem, pozwoliłam aby muzyka zalała moje ciało, zbierając się w moich pokręconych emocjach w moich piersiach. Nieco muzyki z iPoda Jonaha była znajoma, ale jedna piosenka przykuła moją uwagę. Przeczytałam z ekranu nazwę, która brzmiała „Halo” Beyonce. Zdawało się, że Beyonce wiedziała coś o mojej obecnej sytuacji, gdy jej słowa stały się hymnem mojego serca. Powtórzyłam piosenkę i wróciłam do samochodu, aby pogrążyć się w pracy. Zatracona w kombinacji pracy i muzyki, podskoczyłam, gdy usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Jak długo tu byłam? - Wiedziałem, że cię tu znajdę - przytulił mnie do siebie. Jego ciało było ciepłe i pocieszające. - Chciałam, abyś mógł spędzić nieco czasu na osobności ze swoją mamą. Pomyślałam, że posiedziałabym tutaj, dopóki nie poszłaby do łóżka. Usiadł na masce Impali, opierając pięty na zderzaku i wciągając mnie między swoje nogi. - Moja mama jest w tobie zakochana - odgarnął luźny kosmyk włosów za moje ucho.- Powiedziała mi, że jeśli się z tobą nie ożenię, to się mnie wyrzeknie. Myślę, że lubi cię bardziej niż mnie. Zarumieniłam się. - Jest niesamowita, Jonah. - Cieszę się, że tak myślisz. Wiesz, miałem taką nadzieję, że kiedyś zostanie twoją teściową. Spojrzałam mu w oczy i leniwy uśmiech rozciągnął mi usta. O cholera. Pytał mnie o to o czym myślałam? - Co o tym myślisz? Jesteś gotowa zrezygnować z nazwiska Morretti na dobre?

Rozdział 27

Jonah

Przestałem oddychać. Czekałem. Patrzyła na mnie tak, jakby wyrosły mi rogi... i ogon. Przecież tylko poprosiłem ją o rękę. Pewnie, że nie była to kolacja przy świecach, że nie ukląkłem na jedno kolano i nie uroniłem łez przy oświadczynach. Ale było to coś osobistego. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Po prostu tak wyszło. Ale cholera, nie żałowałem tych słów. Co za dupek poprosiłby swoją dziewczynę o rękę w swoim garażu? Nie miałem pierścionka. Już od jakiegoś czasu wiedziałem, że chciałbym z nią spędzić resztę życia. Po prostu nie byłem w stanie się na tym skupić. Bardziej skupiłem się na naszej najbliższej przyszłości i walce. Ale teraz nic nie było ważniejszego od jej odpowiedzi. Dlaczego niczego nie mówiła? Uniosłem dłoń i dotknąłem jej policzka, pocierając kciukiem jej dolną wargę. - Kochanie? Zmarszczyła razem brwi. Nie jest to dobry znak. Mrugając kilkakrotnie, skupiła się na mnie. - Co jeśli wygrasz jutrzejszą walkę? Ach, kurwa. Nie to znowu. Nie ważne ile razy ją zapewniałem, że mogłem odrzucić tą walkę, to nigdy nie była całkowicie przekonana.

- Już ci powiedziałem, że ją przegram. Naprawdę. A teraz daj sobie z tym spokój - moje słowa były lakoniczne i podszyte rozdrażnieniem. Nie chciałem być niemiły, ale do diaska. Właśnie się jej oświadczyłem, a ona chciała rozmawiać o tym gównie? Przeczesałem obiema rękami włosy i wziąłem głęboki oddech. Jej miękka dłoń musnęła mój policzek. Spojrzałem na nią, zaciskając szczękę i mrużąc oczy. Podskoczyła, ale szybko się uspokoiła i pocałowała mnie w policzek. - Wierzę, że możesz przegrać tą walkę, naprawdę. Ale co jeśli powiem, że za ciebie wyjdę a potem coś się stanie? Coś strasznego, jak zostaniesz uderzony za mocno i pokonasz Dell Tora? Albo, no nie wiem, zrobi coś, żebyś wygrał walkę? Chcesz ożenić się z prostytutką? Chcesz się dzielić swoją żoną z bogaczami Las Vegas? Skrzywiłem się na tą myśl. Nie, nie chciałem się dzielić swoją żoną z żadnym mężczyzną. Zabiłbym każdego, kto zbliżyłby się do niej z tymi intencjami. Jej mina złagodniała i przytaknęła. - Właśnie tak myślałam. Więc jakie mamy opcje? Możemy uciec, zniknąć, przeprowadzając się z miejsca do miejsca podczas naszego małżeństwa... dopóki śmierć nas nie rozłączy. Chwyciła moją twarz w obie dłonie. - Zasługujesz na więcej, niż to, Jonah. Twoja mama zasługuje na coś lepszego. - Nie chcę żyć bez ciebie - przypływ emocji sprawił, że moje słowa stały się szorstkie. Pojedyncza łza spłynęła jej po policzku, zdradzając jej uśmiech. - A ja nie chcę żyć bez ciebie. Oczywiście, że chcę spędzić z tobą resztę swoje życia - jej mina stwardniała.- Ale nie chcę rozmawiać o naszej przyszłości. Nie dopóki nie będziemy mieć stuprocentowej pewności, że mamy takową. Więc było to tak. Prawda? Być może? Cholera. - Nic nie utrzyma mnie z dala od ciebie. Wiem, co wydarzy się jutrzejszej nocy. Ale jeśli sprawy nie ułożą się tak, jak było zaplanowane, to zabiorę cię stad. Życie w biegu jest lepsze niż prowadzenie życia bez ciebie chwyciłem ją za kark i przyciągnąłem jej twarz bliżej swojej.- Nikt nas nie rozdzieli. - Kocham cię, Jonah - przesunęła dłonie w dół moich ramion i piersi, zatrzymując je na moim brzuchu. Moja krew zahuczała od ciepła jej dotyku. Musiałem sprawić, aby zrozumiała, że jej życie znaczyło o wiele więcej niż moje. Zrezygnowałbym ze wszystkiego: z każdego marzenia, z każdego osiągnięcia. Zrobiłbym dla niej wszystko. Ciągnąc delikatnie, odchyliłem jej głowę i zatrzymałem wargi centymetr

od jej. Zamknęła oczy i pochyliła się dla pocałunku. Mocniej zacisnąłem dłoń w jej włosach, trzymając ją na miejscu. W jej gardle rozbrzmiał głęboki jęk. Połknęliśmy nasze wzajemne powietrze przez rozchylone wargi. Czuć było między nami napięcie. Moje zęby potarły jej dolną wargę z pragnieniem wzięcia jej ust. Jej oczy rozszerzyły się a oddech przyspieszył. Poruszyła się i zbliżyła do mnie. Kącik jej ust uniósł się w półuśmieszku. Moja dziewczyna. Zawsze niespokojna i gotowa. Oblizała swoje pełne wargi. Nasze usta były tak blisko, że niemal posmakowałem wilgoć, jaką zostawił po sobie jej język. - Jonah. - Kochanie, wyglądasz teraz cholernie seksownie. Zamknęła oczy na moje wyszeptane słowa. Chwyciłem ją mocniej. - Trzymając cię tak, przyciskając tak jak tego pragniesz. To seksowne, kochanie. Przesuwasz się i ocierasz swoje uda o siebie, jakbyś próbowała ugasić płomień. Zassała dolną wargę do ust. - Przyciskasz się do mnie, jakbyś miała nadzieję, że nasze ciała rozpłyną się razem. Jęk wyrwał się z jej ust. - Mmm. Uwielbiam ten dźwięk - przycisnąłem swoje biodra do jej brzucha. Otworzyła oczy i poprosiła mnie, abym zakończył jej cierpienie. Wkurzona czy prosząca, uśmiechająca się czy płacząca, moja dziewczyna była cholernie seksowna. Moja dziewczyna. Słowa Dominicka rozbrzmiały echem w mojej głowie. Dbam o to, co moje. Jego? Nie była jego. Nie obchodziło mnie, co musiałem zrobić jutro, aby doszło to do skutku, ale zamierzałem wyjść z areny z Raven pod swoim ramieniem i wprowadzić ją w naszą wspólną przyszłość. Pochyliłem się ku niej i musnąłem wargami jej czoło. Zatrzepotała powiekami i zamknęła jej. Potarłem wargami każdą powiekę, delektując się gruszkowym zapachem jej włosów. Wreszcie uniosłem wargi nad jej. - Jesteś moja, kochanie. Zawsze. - Obiecaj mi - nasze wargi były blisko siebie, ocierały się z każdym słowem. Moja pierś skurczyła się na rozpacz w jej głosie. - Obiecuję. I tylko tyle mogłem znieść. Nakryłem jej wargi swoimi i natychmiast otworzyła swoje. Nasze języki ocierały się o siebie w delikatnych muśnięciach. Chwyciłem ją za włosy, przechyliłem jej głowę i wniknąłem głębiej. Miękka, słodka i pyszna. Jęk uciekł z mojej piersi, gdy przyjąłem jej.

Mój tyłek wylądował na masce Impali i wykorzystałem to, aby wciągnąć ją między swoje nogi. Jej dłonie wsunęły się w nogawki moich spodenek i przesunęły na uda. Wsunęła swoje drobne palce pod rąbek bokserek i moje biodra szarpnęły się na ten dotyk. Wypuściłem jej włosy z jednej ręki i objąłem nią jej plecy. - Kocham cię - sztorm emocji i głodu zawirował w mojej piersi, sprawiając, że wywarczałem swoje wyznanie.- Kocham cię. Wsunęła dłonie o kilka dodatkowych cali, ku mojemu pulsującemu wzwodowi. Mięśnie moje brzucha ścisnęły się, gdy jej dotyk wysłał fale rozkoszy wzdłuż mojego kręgosłupa. Chwyciła mnie w obie dłonie i zaczęła mnie pocierać. Zakręciło mi się w głowie. Zacisnęła uścisk, gdy potarłem jej piersi przez koszulkę. Chciałem zrobić to łagodnie. Być delikatnym. Ale moje dłonie zacisnęły się na jej ubraniach, pragnąc dotrzeć do skóry. Bliżej. Przerwałem pocałunek, chwyciłem za rąbek jej szarego topu i ściągnąłem go przez jej głowę. Otworzyłem szeroko oczy, gdy ujrzałem jej jasno czerwony, koronkowy stanik. O cholera. Zsunąłem się z maski samochodu, oczarowany jej piersiami, gdy napięły się przy swojej koronkowej oprawie. Chwyciłem je i ścisnąłem delikatnie. Z jękiem odchyliła głowę do tyłu. Przesunąłem kciukami po jej sutkach, przyglądając się jak stwardniały pod materiałem. Moje dłonie przesunęły się na jej udo, płaski brzuch i brzeg spodenek. Jednym pewnym szarpnięciem odpiąłem guzik i rozpiąłem je na to, co wiedziałem, że było dopasowanymi, koronkowymi majtkami. Raven pokręciła biodrami i spodenki zsunęły się w dół jej długich, opalonych nóg. Przechyliłem głowę, gdy zmierzyłem jej ciało od głowy po palce u stóp. Każdy skrawek jej miękkiej skóry, każda krągłość jej ciała, cały ten ideał był mój w każdy możliwy sposób. Przyjrzałem się dłużej tym częściom od których chciałem najpierw zacząć, które były zakryte czerwoną koronką. Oblizałem wargi. - Twoja kolej - wskazała na moją koszulkę przechyloną głową. Chciałem poczuć na sobie jej dotyk. - Uch-uch. Ty to zrób. Jej powieki były ociężałe nad niebiesko zielonymi kałużami gorąca. Wsunęła dłonie pod moją koszulkę, patrząc mi w oczy. Przesunęła paznokciami po mojej skórze, gdy dotknęła mojej piersi. Zassałem oddech przez zaciśnięte zęby, gdy ukąszenie jej paznokci posłało rozkosz prosto na dół. Uniosłem ręce i schyliłem się, aby ściągnęła koszulkę przez moją głową. Ciężar jej spojrzenia na moim nagim torsie sprawił, że gorąco rozpaliło moje żyły. Przesunęła dłonią wzdłuż mojej ręki i ramienia, podczas gdy jej druga zajęła się guzikiem moich szortów. Zatrzymała się tam i wsunęła palce do środka, pod gumkę moich bokserek, dotykając główki mojego kutasa.

Odchyliłem głowę do tyłu i jęknąłem. Eksplodowałbym, jeśli nie znalazłbym się w niej wkrótce. Sięgnąłem w dół, aby ściągnąć spodnie. Jej dłoń zakryła moje i stanęła na palcach, przyciskając wargi do mojej szyi. - Nie, ja to zrobię. Miękkie, wilgotne wargi rozsunęły się przy mojej szyi i polizała ją i ukąsiła, podczas gdy odpięła moje spodnie. Spadły na ziemię i odsunąłem je. Przycisnąłem jej plecy do Impali, kładąc jej seksowny tyłek w koronce na masce. Uniosła pytająco brew, ale jej krzywy uśmiech mówił mi, że dokładnie wiedziała co miało się stać. Odchyliła się, podparła swój ciężar na łokciach. Spojrzałem na nią, wsunąłem kolano między jej nogi i podciągnąłem się.

~*~

Raven Jego ciało uniosło się nad moim, popychając mnie do tyłu. Podskoczył mi żołądek na samą myśl o naszych splecionych ciałach, które otoczyłby zapach oleju i gumy. Ten scenariusz pojawił się w mojej głowie już kilka razy, odkąd zaczęłam pracować z Jonahem. Oparłam pięty na zderzaku, gdy Jonah pokrył moją twarz, szyję i ramiona gorącymi, mokrymi pocałunkami. Moja fantazja właśnie miała się ziścić. Podobnie jak jego spontaniczna decyzja. Nie stało się to na jakiejś romantycznej plaży czy w zatłoczonej restauracji. Ale tutaj, w mojej świątyni. Żadnych kiepskich sonetów, które przeczytałby, klęcząc, ani nie było pierścionka. Nie potrzebowałam tego. Niczego. Wszystko czego potrzebowałam, to on. Ssąc i gryząc, przesunął się do moich piersi. Wciąż pieścił moją skórę, aż wciągnął do ust moje ciało przez stanik. Kombinacja jego ciepłego języka i tarcia koronki sprawiła, że wygięłam plecy, prosząc o jego dotyk.

Nikt wcześniej nie chciał mnie tak jak on - on trzymał się swojego, poświecił swoją walkę, tylko po to aby mnie mieć. Nasza przyszłość zależała od tej walki. Mogłam stracić swoją przyszłość. Nie zamierzałam stracić jego. Znowu zaczął całować moje ciała. Rozsunęłam kolana. Wsunął się między moje nogi, pieszcząc moje wewnętrzne udo językiem. Nie miałam pojęcia co miałoby się zdarzyć jutrzejszej nocy, ale jak na teraz, na dzisiejszą noc, byłam jego a on był mój. Całkowicie. Jednym palcem prześledził szew moich majtek. Odsunął delikatny materiał na bok i bez wahania zanurzył się tam. Jęk rozbrzmiał w dole mojego gardła. Wsunął obie dłonie pod mój tyłeczek, przyciskając mnie mocniej do ust. Zakołysałam przy nim biodrami, nie będąc w stanie leżeć nieruchomo. Moje ciało zapłonęło przy jego uwadze. Tym delikatnym dotykiem dawał mi komfort i o wiele więcej intensywnej ekstazy. Ale tym razem była w tym dodatkowa warstwa emocji. Przynależność. W moich żyła zapulsowała potężna potrzeba połączenia. Moc, potrzeba, pasja zmieszały się w silnym koktajlu i przytłoczyło mnie pragnienie wzięcia go. Użyłam swojej stopy, by popchnąć jego ramię. Spojrzał na mnie, marszcząc brwi i unosząc dłonie w geście poddania. Coś podobnego do obawy pojawiło się na jego twarzy. Chciałam posłać mu zapewniający uśmiech. Dać mu znać, że wszystko było dobrze, ale wygrało zwierzęce pragnienie. Szybkim ruchem kciuka rozpięłam stanik, zsunęłam ramiączka w doł ramion i odrzuciłam go. Położyła się i uniosłam biodra, aby pozbyć się majtek. Jego oczy pociemniały, zmarszczył czoło i spojrzał mnie spod swoich grubych rzęs. Jeśli nie zrobiłabym tego szybko, to rzuciłby się na mnie. Zeskakując z maski, sięgnęłam do gumki jego bokserek. Przyglądał mi się jak zsunęłam bawełnę w dół jego umięśnionych ud aż na jego łydki, gdzie odkopnął je na bok. Kucając na podłodze, skorzystałam ze swojej pozycji i wzięłam go głęboko do ust. - Aww, cholera - jęknął i wsunął obie dłonie w moje włosy. Spojrzałam z mojej pozycji na ziemię i przyglądałam się jak jego mięśnie napinały się za każdym razem, gdy brałam go do ust. Teraz, na kolana w pozycji uległości, nigdy nie czułam się bardziej potężna. Jego ciało odpowiadało na każdy ruch mojego języka, każde przesunięcie się ust. Moje serce wypełniło się miłością i spojrzałam na jego twarzy, gdy on spojrzał na mnie. - Kochanie, wystarczy - pociągnął mnie na nogi. Opierając dłonie o jego pierś, popchnęłam go w dół by usiadł na masce samochodu. Był silniejszy niż i zdolny do protestu, ale pozwolił mi przejąć

kontrolę. I jeśli się nie myliłam, to go to podniecało. Gdy oparł plecy na masce, to wspięłam się na jego ciało i usiadłam okrakiem na jego biodrach. Chwycił w dłonie moje piersi. Pozwoliłam przez chwilę mu się bawić, zanim chwyciłam go za nadgarstki i przycisnęłam je nad jego głową. Uśmiechnął się do mnie, jakby moja próba przejęcia dominacji była słodka. Pocałowałam najbardziej mokro i seksownie jak tylko mogłam, ścierając od razu uśmiech z jego przystojnej twarzy. - Kurwa, kochanie - wsunął dłoń w moje włosy i zatrzymał ją na moim gardle.- Jesteś niesamowita. W jednej chwili jesteś seksowną, nieśmiałą dziewczyną, a w następnej spragnioną seksu... Wzięłam go w dłoń, uniosłam się na kolanach i wsunęłam go w siebie. Jęknął tak głęboko, że aż zawibrowało to w naszym połączeniu. - Moja - mój zaborczy gest wywołał jęk. I w tym momencie moja dominacja się skończyła. Zaplątał dłonie w moich włosach i podniósł plecy z samochodu. Jego pocałunek był głęboki, udowadniając mi każde słowo jakie wypowiedział. Tak. Jestem twoja. Nagłe łzy zapiekły mnie w oczy. Zwalczyłam pragnienie, aby je wypuścić. Zakręciłam biodrami i Jonah dopasował się do mojego rytmu. Pocałowałam go w szczękę, szyję i ramię, popychając go z powrotem na maskę. Opierając dłonie na jego torsie, wbiłam go w siebie mocniej, przyciskając się mocno, sięgając. - Jesteś taka piękna, kochanie. Uwielbiałam patrzeć, kiedy jestem w tobie. Niesamowita przyjemność wypełniła mój brzuch. Jego ruchy stały się pilne i potężne, pobudzając mnie do szaleństwa. moje ciało było przepełnione wrażeniami, prosiło się o orgazm. Jego oczy zabłyszczały pod jego ciężkimi powiekami. - Pozwól sobie na to, kochanie. Moje ciało posłuchało jego rozkazu. Maleńka eksplozja ognia w moim brzuchu sprawiła, że wyprostowałam plecy. Chwyciłam go za ramiona i odrzuciłam głowę do tyłu. Chwycił mnie za biodra, aby mnie przytrzymać, gdy zadrżały mi kończyny. Zatraciłam się w mgle mojego orgazmu, przez co nie zauważyłam, gdy zmieniła się nasza pozycja. Teraz to ja leżałam płasko na masce samochodu, absorbując ciepło z ciała Jonaha. Oparłam pięty na zderzaku i rozchyliłam kolana. Ścisnęłam je razem, ale zaraz z powrotem rozchyliłam z braku siły. Jonah pochylił się i pocałował mnie czule w usta. Odwzajemniłam pocałunek leniwymi muśnięciami języka. Wyprostował się i chwycił mnie za biodra. Jak oczarowana, przyglądałam się jego mięśniom, gdy znalazł rozkosz. Przygryzł wargę i jęknęła na rozkoszne pieczenie, gdy wbił palce w moje ciało. Przyspieszył tempo chwilę przed tym, jak wyjęczał moje imię. Gęsia

skórka wskoczyła na jego piersi i ekstaza zalała jego twarz. Zwolnił, wywołując przepyszne doznania w moim brzuchu. Opadł do przodu, wspierając się na ramionach i całując mnie. Pocałunek nie był szybki czy głęboki, nie rozpaczliwy i zdesperowany na końcu. Jego wargi rozpuściły się pewnie przy moich. Odkrywaliśmy swoje usta delikatnymi muśnięciami. Cierpliwymi i znaczącymi, okazując miłość między nami z każdym muśnięciem i ugryzieniem. Przerwał pocałunek i spojrzał na mnie. Zmarszczył razem brwi, gdy spojrzał przez ramię. - Ile razy leciała ta piosenka? Zarumieniłam się i spróbowałam wymyślić jakiś sposób jak wyjaśnić dobór piosenki i fakt, że ciągle się powtarzała. Twój iPod musiał się zepsuć. Przypadkowo wcisnęłam guzik. Nie wiem dlaczego ciągle gra ta sama piosenka. Pamiętaj, że używam tylko taśmy. Lista wymówek ciągle narastała. Zdecydowałam się na obojętność. - Myślę, że to Beyonce - wzruszyłam ramionami. Zmrużył na mnie oczy. Cholera! Przejrzał mnie. - Owszem, wiem kto to jest. Przypominam sobie, że wrzuciłem ją dla ciebie na iPoda - spojrzał w bok, gdy wsłuchał się w słowa. Posłał mi zabójczy uśmiech z jednym dołeczkiem.- Zdaje się, że ci się podoba? Kiwnęłam głową i odwróciłam twarz. Unikanie jego wzroku pomagało w pozbyciu się czerwieni z policzków. - Lubię tą piosenkę. Jest... - Jaka? Miękkość jego głosu podpowiedziała mi, że był świadom dlaczego ją lubiłam. Dlaczego chciał to usłyszeć? Wypuściłam głęboki oddech i spojrzałam mu w oczy. - Przypomina mi ciebie. Jesteś moim zbawieniem, Jonah. Moim aniołem - wsunęłam ręce między nasze ciała i skrzyżowałam je na piersiach.Zadowolony? Jego żartobliwy uśmiech zniknął. Jego dołeczek został zastąpiony lekkim grymasem na jego twarzy. Nie wyglądał na złego. Bardziej na zdezorientowanego. Czułam się głupio po powiedzeniu takiego komentarza. - Możemy już wejść do środka?- miałam nadzieję, że przestałby patrzeć na mnie tak intensywnie, albo przynajmniej taki wyraz zniknąłby z jego twarzy. Zamrugał i jego mina złagodniała. - To wszystko między nami jest zabawne - wskazał palcem to na mnie to na siebie.- Każde zmartwienie czy uczucie jakie nas dopadnie jest wzajemnie - zaśmiał się krótko.- Oto myślisz, że to ja ratuję ciebie, podczas gdy przez cały czas to ty ratowałaś mnie. Moje serce urosło do tego momentu, że niemal mnie udusiło.

- Jonah... - Byłem zimny. Martwy w środku od czasu, kiedy usłyszałem o wypadku mojego taty. Nigdy nie czułem niczego, poza bicia się i adrenaliną w klatce. Walczenie pozwalało mi oddychać, ale to ty przywróciłaś mnie z powrotem do życia. Westchnęłam i zakryłam usta. - Przez ten cały czas myślałem, że żyję. Ale w dniu w którym poznałem ciebie, to zapaliły się światła. Wypełniłaś mnie rzeczami, których myślałem, że już nie poczuję - pociągnął mnie za nadgarstek, uwalniając moje usta. Pocałował moją dolną wargę.- Jesteś moim aniołem, kochanie. Z mojego świata rozbitego na dwie części, ogarnęła mnie niesamowita radość. I utknęłam między rozpaczą a szczęściem. Podczas gdy moja przyszłość była niepewna, to wpatrywałam się w jego piwne oczy, wiedząc, że miałam wszystko o czym marzyłam. I więcej. Więcej niż zasługiwałam, ale brałam to. Zamierzałam się go trzymać mocno, i nawet jeśli zabraliby moje ciało, to nigdy nie wyrwaliby Jonaha z mojego serca.

Rozdział 28

Raven - Co tutaj robisz, Ray?- Leo wszedł do biura Guy'a, gdy włożyłam swoje rzeczy do szafki.- Myślałem, że spędzisz ten wieczór ze swoim facetem. Dzisiaj jest wielka walka. Zassałam drżący oddech. Miał rację co do wielkiej walki. Właśnie dlatego tutaj byłam podczas swojego wolnego dnia. Jonah musiał pojechać do centrum treningowego i nie było wystarczająco dużo pracy przy Impali, abym nie myślała o tym wszystkim aż do wieczora. - Nie. Przez cały dzień musi odfajkować oficjalne sprawy dla UFII. Spotkam się z nim po walce - zrobiłam najbardziej niewzruszoną minę, gdy weszłam do garażu, mijając Leo.- Co my tu mamy?- wskazałam na kilka samochodów. - Możesz zająć się Tahoe. Ponoć cały trzeszczy. Sprawdź alternator wrócił do pracy nad Toyotą. Najwspanialsze w pracy z facetami było to, że nigdy nie zadawali wielu pytań. Zaczęłam pracować nad Tahoe, moje ręce poruszały się z wyćwiczeniem, ale myślami byłam przy wieczorze. Powiew nerwowej energii zacisnął mi brzuch i pierś. Telefon zaczął dzwonić mi w kieszeni, sprawiając że podskoczyłam w powietrzu na trzy stopy, przez co zgarnęłam zdziwione spojrzenie od Leo. - Hej, Eve - głośno powitałam swoją przyjaciółką, aby Leo mnie

usłyszał. Przewrócił oczami i zniknął pod maską samochodu. - Rave. Ugh, jestem taka wkurzona - brzmiała na szczerze wkurzoną, dodatkowo sapała i dyszała, jakby właśnie przebiegła maraton. - Dlaczego? Wszystko w porządku?- skierowałam się do biura Guy'a, zamknęłam drzwi i usiadłam w jego fotelu. - Dwie noce temu Hillary pojawiła się z grypą żołądkową. Powiedziałam jej, żeby wzięła wolną noc, ale czy posłuchała mnie? Nieee - warknęła głośno i usłyszałam jak coś ciężkiego upadło.- Więc oto jestem tu na czterdzieści osiem godzin z sześćdziesięcioma sześcioma osobami na kolację. To najbardziej ruchliwa noc tego lata. Wiedziałam, dokąd zmierzała ta rozmowa. Moje nerwowe trzepotanie zmieniło się w pulsujące walenie. Nie mogła przyjść. - Muszę pracować. Nie mam jak tego obejść. Cholera. - Rozumiem. To pokręcone, ale to ty jesteś menadżerką. Co możesz zrobić? - Um... na początek mogę zabić tą sukę Hillary - więcej walenia. - Co robisz? Brzmi tak, jakbyś rozwalała dom. - Och, co robię?- jej głos był wysoki i ociekał sarkazmem.- Ustawiam bar. Sama! Mam dzisiaj tylko jednego barmana! Jednego! Boże, muszę się napić. Potarłam czoło. Jak miałam przejść przez tą noc bez swojej przyjaciółki? - Gdzie później jest after-party?- jej pytanie zwróciło moją uwagę. - After-party? - No tak. Oczywiście. To jasne, że mistrz wagi ciężkiej urządzi imprezę po wielkim zwycięstwie. Jezu, Rave, jak długo mieszkasz w tym mieście? - Racja. Um... dobrze - nie miało być żadnej wielkiej wygranej, dlatego też nie było żadnej imprezy, ale nie musiała o tym wiedzieć. - Będę wolna o jedenastej. Napisz do mnie i dojadę do was. Tylko upewnij się, że umieścisz mnie na liście Panów NapakowanychPrzystojniaczków - jej wzmianka o byciu na liście przypomniała mi o Vince'u. - Hej, Vince się odzywał? Odchrząknęła i walnęła czymś większym, przez co odsunęłam telefon od ucha. - Nie. Odpowiedź w jednym słowie. Tłumaczenie: Nie chcę o tym rozmawiać. - Wszystko w porządku? - Dobrze. Znowu jedno słowo. - Napiszę do ciebie po walce. - Brzmi dobrze. I Rave, naprawdę mi przykro. - Nie martw się. Zobaczymy się wieczorem. Zakończyłam rozmowę i nowa warstwa strachu spadła mi na ramiona.

Przynajmniej będę miała ze sobą Katherine. Zamierzał przegrać tą walkę. Każdy były zniszczony, ale głównie nasza trójka. Tylko to się liczyło. Szybko napisałam do Jonaha. Eve dzwoniła. Wypadek w pracy. Nie przyjdzie. Uniosłam telefon w dłoni, aż zabrzęczał kilka sekund później. Nowa wiadomość. Przykro mi, kochanie. Poproś Guy'a? J Nigdy nie pomyślałam o tym, aby zapytać Guy'a. Uwielbiał mistrzostwa UFII i chętnie skorzystałabym z dodatkowego wsparcia, nawet jeśli nie miał pojęcia o co chodziło. Wspaniały pomysł! Kocham cie. Już wybierałam numer Guy'a z garażowej listy, kiedy mój telefon znowu zabrzęczał. Załatwię mu bilet. Do zobaczenia za kilka godzin. Ja kocham cię bardziej. J

~*~

Jonah Moja jazda do Centrum Ćwiczeniowego UFII przebiegła w milczeniu. Zazwyczaj w dzień walki otaczałem się głęboką, basową muzyką. Zawsze pomagała mi nakręcać się, przygotować do zniszczenia przeciwnika. Nie dzisiaj. Zatraciłem się w ciężarze myśli. Ciągle myślałem o taktykach czekającej mnie walki. Nie zbliżaj się do szczęki. Powal go na ziemię, zablokuj go. Ruszaj się. Nie obrywaj w twarz. Puls walił mi w uszach z powodu adrenaliny dla walki. Ale dzisiejszego wieczoru cel był inny. Po dzisiejszej nocy bałagan z Dominickiem miał się skończyć. Raven byłaby wolna i mogła prowadzić długie, szczęśliwe życie. Oczywiście tak by było, jeśli uniknąłbym swojego włącznika. Ani razu w swoim życiu nie zdołałem tego powstrzymać. Jęk rozbrzmiał w mojej piersi. Chodziło o zbyt wiele, abym w siebie wątpił. Zamierzałem nad sobą panować podczas walki. Zanim się zorientowałem, zatrzymałem się na parkingu centrum.

Wyskoczyłem z samochodu i skierowałem się do drzwi. Kręciło mi się w głowie. Skupiłem się na mojej liście przed walką, aby nie myśleć o emocjach. Zważenie się, spotkanie co do strategii, rozgrzewka, arena. Przyspieszyłem kroku na parkingu, gdy kilku fotoreporterów zrobiło mi zdjęcia. - „Assassinie”, jesteś gotów do dzisiejszej walki?- reporter wyciągnął mikrofon w moją stronę. Naciągnąłem nisko swoją baseballówkę i zignorowałem ich, idąc dalej. - Czy to prawda, że zawodnicy nigdy nie uprawiają seksu przed wielką walką?- krzyknął inny reporter. Pieprzeni idioci. - Masz może jakiś amulet szczęścia? Brudne skarpetki czy wyjątkowe gacie? Naprawdę oczekiwali, że zatrzymałbym się i im odpowiedział? Posłałem im wymuszony uśmiech, powstrzymując się od sarkazmu. Uderzył we mnie zimny powiew powietrza, gdy wszedłem do środka. Blake siedział w lobby, wyraźnie czekając na mnie. - Blake. Wstał i spotkał się ze mną w połowie korytarza. Rozejrzał się po pomieszczeniu, zanim spojrzał mi w oczy. - Jesteś gotów na to gówno? Przytaknąłem. - W porządku, stary. Będę cię wspierał. Zrobimy tak, jak zaplanowaliśmy, więc nie powinno być problemu. Jeżeli będziesz miał szczęście, to do północy będziesz nagi w łóżku ze swoją dziewczyną. Uśmiech rozciągnął moje wargi. - Jasne. Blake posłał mi swój markowy uśmiech i zacisnął szczękę, marszcząc brwi. - Zróbmy to, kurwa!- klepnął mnie w ramię i poprowadził do szatni. Mój cały zespół zgromadził się na tyle, czekając. Powitałem ich stuknięciami pięści i skinieniem brody. Poczucie winy pożerało mnie żywcem. Zespół pracował tak samo ciężko jak ja, aby przygotować mnie do tej walki. Trenowali ze mną non-stop, przyjmowali ciosy, doznawali kontuzji i to wszystko dla mnie. Zamierzałem ich zawieść, nie dając z siebie wszystkiego. Usiadłem na ławce, opierając łokcie na kolanach, skupiając się na podłodze. Zmusiłem się, aby skupić się na Raven: na jej szerokich, niewinnych, akwamarynowych oczach. Właśnie tak. Musiałem pamiętać o tym obrazie. - Jesteś gotów?- powiedział Owen, gdy usiadł obok mnie. - Bardziej chyba nie będę - znowu spojrzałem na podłogę. Było to chamskie, ale miałem nadzieję, że nie weźmie mi tego za złe.

- To dobrze. Rozgrzejmy cię a później cię zważmy. Moje ciało samo poruszało się podczas tych wszystkich gówien przed walką, ale mój umysł był nieobecny. Włożyłem słuchawki, aby słuchać muzyki, mentalnie przechodząc przez każdą rundę. Chłopaki nie rozmawiali ze mną zbytnio, tylko kierowali mnie gdzie miałem iść i co robić. Od czasu do czasu czułem na sobie wzrok Blake'a. Miał zaciśniętą szczękę i zimne spojrzenie, ale wyrozumiałe. Zdawało się, że myśleliśmy o tym sam. Miejmy to gówno już za sobą. Wsiedliśmy do białego vana i skierowaliśmy się do areny. Ulice były wypełnione turystami, fanami i paparazzi. Byłem wdzięczny za ciemne, przyćmione okna i niepozornego samochodu, którym przejechaliśmy bez kłopotów. Kierowca uniknął głównego wejścia i wjechał po rampie do garażu na prywatnym parkingu, gdzie zaparkowaliśmy przed areną. Blake odwrócił się w swoim siedzeniu. - Nadeszła pora na przedstawienie. Wysiedliśmy z samochodu, gdzie czekał na nas mężczyzna w garniturze. Przedstawił się jako pomysłodawcę wydarzenia i zabrał nas do przypisanej garderoby. Pomieszczenie było w połowie tak duże jak szatnia w Centrum Treningowym UFII. Dwie duże, skórzane kanapy stały pod ścianą ze stolikiem między nimi. Podłoga była pokryta miękkimi matami do rozgrzewki. Ciężki worek treningowy wisiał w rogu wraz z kilkoma rękawicami bokserskimi. Mała lodówka stała w przeciwnym rogu, pewnie wypełniona wodą i różnymi napojami energetycznymi. Upuściłem swoją torbę blisko kanapy i usiadłem, podczas gdy chłopaki z mojego zespołu zaczęli rozmawiać z planistą. Blake odwrócił się od grupy i podszedł do mnie. Miał ponurą minę. Cholera. Gdy do mnie podszedł, wskazał ręką na swoje ucho, abym wyciągnął słuchawki. Wskazał na drzwi. - Skurwiel przysłał swoje laski. - Co kurwa powiedziałeś? Kobiety w tym pomieszczeniu spowodowałby dokładnie inne wibracje od tych, które potrzebowałem. Przed walką chodziło głównie o relaks. Zrelaksowanie umysłu było trudne. Ostatnie czego mi było trzeba, to jakaś laska i jej tyłek. Przesunąłem się na drugi koniec kanapy i spojrzałem za Blake'a. Mój zespół pochylał się nad planistą wydarzenia. Biedny facet wyglądał tak, jakby zaraz miał się popuścić w portki. Z powrotem usiadłem, wzruszyłem ramionami i spojrzałem Blake'owi w oczy. - Pewnie chodzi o zaaranżowanie sieciowego głosowania. Przychodzą, siadają w rogu w swoim towarzystwie. I się kurwa do mnie nie zbliżają. - Walczę tutaj od lat i nigdy nie miałem lasek w garderobie - Blake zmarszczył brwi.- Gibbs wie, że musimy się wyciszyć przed walką. Dlaczego

zgodził się na to gówno? - Nie mam pojęcia. Ale ostatnio to całe gówno z reklamą prowadzi go za fiuta. Najpierw Camile, a teraz to. Zaczynało coraz mniej mu zależeć na walce, a bardziej na wynikach. Blake skinął głową i odwrócił się do zespołu i kolesia w garniaku. Włożyłem słuchawki, odchyliłem głowę, zamknąłem oczy i wyobraziłem sobie twarz swojej dziewczyny. Zatraciłem się w muzyce, kiedy ugięło się miejsce obok mnie. Spojrzałem na Blake'a, który wymamrotał coś do mnie i odczytałem z jego warg. - ... mówiłem ci, że ten kutas nie planował nic dobrego. Dostrzegłem coś kątem oka, przez co przyjrzałem się uważniej. Candy. Co do cholery tutaj robiła? Zanim pytanie dobrze osiedliło mi się w głowie, to nadeszła odpowiedź. Rozproszenie. Do pomieszczenia weszła Candy i dziewczyna której nigdy wcześniej nie widziałem, pytając, czy było potrzeba w czymś pomóc. Obie miały na sobie obcisłe uniformy. Ich krótkie, czerwone spodenki wyglądały jak wymalowane, a ich topy przypominały bardziej sportowe staniki. Pierdolony Dominick. -Wes! Gotowała mi się krew i aż rwało mnie do walki. Potrząsnąłem głową, w połowie wściekły i po części pod wrażeniem gry Dominika. Jeżeli nie mógł mnie rozproszyć, to zdecydował się mnie wkurzyć na tyle, abym chciał kogoś zabić, a następnie wrzuciłby mnie do klatki. Mój główny trener odwrócił się i podszedł do mnie. - O co chodzi, Jonah? Wstałem i spojrzałem Wesowi w oczy. - Chcę, aby dziewczyny stąd zniknęły. Teraz - warknąłem nisko. Spojrzał przez ramię, potem na mnie i zmrużył oczy. - Te dziewczyny?- skinął głową, wskazując na Candy i jej pomocnicę. - Taa, Wes. Te dziewczyny - uniosłem ręce i rozejrzałem się po pomieszczeniu.- Kurwa, myślisz, że o kim myślę? Tylko kurwa one tutaj są!krew waliła mi w uszach i lekko szumiało mi w głowie. - Wyprowadź je, Wes. Poważnie - głos Blake'a był niski i niebezpieczny. Wes podszedł do dziewczyn i powiedział coś, czego nie usłyszałem. Obie spojrzały w moją stronę i posłałem Candy wściekłe spojrzenie, mając nadzieję, że poczuła strach. Jej uśmiech zniknął i wbiła wzrok w podłogę. Dziewczyna obok niej rozpoczęła jakieś długie tłumaczenie czegoś, któremu przysłuchiwał się Wes. Po kilku minutach wrócił do mnie.

- Nie mogą wyjść. Zostały przypisane do tego pokoju. Jeżeli wyjdą, to będzie groziła im utrata pracy. - To bzdura!- Blake odwrócił się do dziewczyn. Chwyciłem go za łokieć. Pieprzyć to. Nie miałem miejsca w głowie, aby teraz martwić się o to gówno. Właśnie wpadłem w pułapkę Dominicka co do bycia nabuzowanym. Chciał, abym był nakręcony, gdy wejdę do klatki. Nie zamierzałem dać mu satysfakcji. - Jest dobrze, Blake. Po prostu trzymaj tą sukę z dala ode mnie. Przygotowałem się i uderzyłem w ciężki worek. Każdy cios i kopniak uwalniał ze mnie złość. Blake i ja powtórzyliśmy nieco technik chwytania, aż poczułem jak ulatuje ze mnie napięcie. Dominick myślał, że mógł mnie sprowokować? Błąd. Czując się bardziej jak ja sam, wróciłem na swoje miejsce na kanapie. Owen powiedział mi, że zostało dwadzieścia jeden minut do walki. Wreszcie. Za zamkniętymi oczami wyobraziłem sobie rzeczy, które mnie zrelaksowały. Mój tata i ja grający w piłkę na przednim podwórku, on tulący moją mamę w kuchni po tym jak przyjechał z pracy. Twarz Raven rozświetlona śmiechem, jej spokojna mina, kiedy głęboko spała... Mała dłoń musnęła moje kolano i wystrzeliła prosto do moich spodenek. Otworzyłem oczy. Chwyciłem za dłoń i powstrzymałem ją w ruchu. Przyciskając ją do swojego wewnętrznego uda, spojrzałem ze złością na jej właścicielkę. Candy siedziała na stoliku, umieszczając swoje ciało między moimi kolanami. Była pochylona do przodu w tych skąpych ciuszkach, przyciskając dłoń do mojej skory pod spodenkami. A ja przytrzymałem ją tam moją ręką. Kurwa. Pomieszczenie było niemal puste z wyjątkiem kilku chłopaków, którzy obecnie byli zajęci koleżanką Candy. Oderwałem jej rękę od swojej nogi i wstałem, górując nad nią. - Niezła próba, suko. Jeżeli następnym razem mnie dotkniesz, to połamię ci rękę. Wyrwała się z mojego uścisku, patrząc na mnie ze strachem. Szybko się rozluźniła. - Jasne. Nie wiń dziewczyny, że próbowała. Nadeszła pora, aby to skończyć.

Rozdział 29

Raven Moje kolana podskakiwały jak tłoki w Ferrari. Czułam palącą potrzebę, aby przebiec tą arenę, ale strach chwycił mnie za wnętrzności i usadził na miejscu. Byłam wdzięczna za samochód, jaki przysłał po nas Jonah. Nie sądze, abym była w stanie prowadzić, skoro byłam aż tak zdenerwowana. Kierowca upewnił się, że przywiózł nas tutaj tuż przed walką tytułową, decydując się z rezygnacji walk otwierających na polecenie Jonaha. Pewnie bał się, że bym się wystraszyła. I miał rację. Gdzie był Guy? Gdy ostatnio rozmawialiśmy, to powiedział, że zjawi się tu na walki otwierające. Lecz go nie było. Złapałam za swój telefon. Żadnych nieodebranych połączeń. Znowu zadzwoniłam do Guy'a. Brak odpowiedzi. Cholera. Może padła mu bateria, albo poszedł do domu. - Wciąż bez odpowiedzi?- Katherine siedziała obok mnie, splatając ciasno dłonie na kolanach. - Nie - wepchnęłam telefon do kieszeni.- Nawet nie wiem, dlaczego nie dzwoni. Był naprawdę podekscytowany, że mógł tu dzisiaj przyjechać. Katherine potarła moje plecy, a następnie znowu splotła dłonie na kolanach. - Jestem pewna, że wkrótce się zjawi. Stukałam rytmicznie palcami o plastikowe siedzenie, podczas gdy szaleńcze tempo przejęło kontrolę nad moim sercem. Spojrzałam na rząd ludzi, którzy otaczali klatkę. Tłum szumiał w oczekiwaniu, czując żądzę krwi.

Byli tak blisko podłogi klatki, że nie było wątpliwości, abym słyszała uderzenie w pieści w ciało w odległości. Ścisnął mi się żołądek. Spojrzałam na świecące cyfry zegara nad klatką. Osiemnaście minut i trzydzieści siedem sekund, trzydzieści sześć, trzydzieści pięć. Mijały jedna po drugiej, jak moja wolność. Zliczona w minutach. Wytarłam spocone dłonie w dżinsy. Ciepła dłoń dotknęła mojej drżącej nogi. - Spokojnie, kochanie. Nic mu nie będzie - Katherine źle odebrała mój niepokój. Patrzenie, jak Jonah obrywa w klatce z pewnością byłoby trudne, ale bardziej martwiłam się o jego grę, niż umiejętności walki. Skinęłam głową, uśmiechnęłam się i spojrzałam z powrotem na zegar. Gdzie jest Guy? Siedzenia w stadionie szybko wypełniły się ludźmi, którzy wracali z łazienki i przerw na stojąco. Powietrze wypełniło się energią i agresją. Może to była tylko moja wyobraźnia, ale zapach krwi i potu zdawał się unosić w powietrzu z wcześniejszych walk. Gdy nadchodziło główne wydarzenie wieczoru, to stadion ożył, wiwatując. - Assassin, Assassin, Assassin... - w kółko, co tylko nakręcało moje napięcie. Zastanawiałam się, czy Jonah słyszał to ze swojej garderoby. Żałowałam, że teraz z nim nie byłam, pozwalając aby ciepło jego skóry ukoiła słowa pociechy. Objęłam się rękami. Trzymałby mnie blisko. Pewnie powiedziałby, abym oddychała i się uspokoiła. Powiedziałby mi, że wszystko będzie dobrze i że dzisiejszej nocy na dobre zabierze mnie do domu. Narożnik Jonaha był pusty. Nie było widać żadnej znajomej twarzy. Spojrzałam w stronę korytarza. Musieli być z nim tam wszyscy. Na tą myśl serce zaczęło mi bić mocniej, a moje mięśnie zacisnęły się. Niebawem będziemy razem, ale teraz było dobrze, że był otoczony przez swój zespół. Ja pewnie przyprawiłabym go tylko o zmartwienia. Osiem minut, cztery sekundy. - Hej, Raven. To miejsce jest zajęte? Wyprostowałam plecy na ten schrypnięty głos. Candy. Lekki powiew wiatru owiał mi ramie, gdy usiadła po mojej prawej. Odwróciłam się, aby spojrzeć na nią, będąc pewna, że na mojej twarzy był wymalowany szok. Opadła mi szczęka, gdy dostrzegłam jej ubiór. Nie były to żadne ubrania, a jakieś skromne bikini. Zaniemówiłam. - Witaj. Jesteś koleżanką Raven?- Katherine wyciągnęła rękę na moimi kolanami w stronę Candy.- Jestem Katherine Slade. Candy pochyliła się, przycisnęła swoje twarde, sztuczne cycki do mojego ramienia, sprawiając, że się odchyliłam. Z rozbawieniem przyglądałam się jak diabeł i anioł uścisnęli sobie ręce. Nad moimi kolanami.

- Owszem - ton Candy wywołał u mnie mdłości.- Miło mi panią poznać, pani Slade. Również jestem koleżanką pani syna. Jesteśmy ze sobą bardzo blisko - powiedziała to do Katherine, ale wiedziałam, że były przeznaczone dla mnie, gdy na mnie spojrzała. Suka. - Och, naprawdę znasz Joey'a? - Owszem, znam. Od jakiegoś czasu jesteśmy ze sobą blisko - jej przesłodki uśmiech i mocno wymalowana twarz pochyliła się ku Katherine.Prawdę mówiąc, to właśnie zostawiłam go za kulisami. Moje serce skurczyło się gwałtownie. Zmrużyłam na niej oczy. Była z nim? - Nie rozumiem. Byłaś z nim przed chwilą?- Katherine brzmiała na tak zdezorientowaną, jak ja się czułam. Złowieszczy uśmiech rozciągnął twarz Candy i nie zdziwiłabym się, jeżeli pokazałaby kły. - Tak. Ma się świetnie. Jest nieco napięty, więc rozmasowałam mu ramiona - przeciągnęła ostatnie słowo, gdy potarła dłonie i zgięła palce.- Bolą mnie ręce. Pieprzona suka! Zszokowana napotkałam spojrzenie Katherine. Wyglądała na... rozczarowaną. Uwierzyła Candy. Cóż, ja nie. Opierając dłonie na kolanach, ukryłam twarz w dłoniach, pocierając skronie. To się nie działo. Jeżeli zaczęłabym się kłócić z Candy, to tylko zdenerwowałby Katherine. Ale jeżeli nie powiedziałabym prawdy, to Katherine myślałaby, że jej syn jej okropnym facetem. Co miałam zrobić? Kochałam Jonaha i ufałam mu bardziej niż komukolwiek innemu. Candy kłamała. Mogłam się założyć, że nawet jej tam z nim nie było. Po raz pierwszy wkradła się normalna wątpliwość, która dawno była nieobecna. Dzisiejszej nocy zrezygnował dla mnie ze wszystkiego. Odsunął wszystko na co pracował dla naszej przyszłości. Cholera by mnie wzięła, jeżeli pozwoliłabym Candy, abym pomyślała przez nią o nim jak o kimś innym, niż jak o bohaterze. Rozluźniłam ramiona i wyprostowałam się w siedzeniu. Odwróciłam się do Candy, gdy bez powodzenia zrobiła niewinną minkę. - Wiesz co, Candy?- byłam gotowa wyładować się na tej podłej suce. - Tak więc, Raven, co ty tu w ogóle robisz?- Candy zaczęła mówić, jakbym w ogóle nie otworzyła ust.- Jonah powiedział mi, że nie będziesz w stanie przyjść. Chodziło o coś, hm, co to było?- pstryknęła palcami.- Och, tak, coś o tym, że dostałaś nową pracę u swojego ojca? Dominicka? Katherine sapnęła a ja zacisnęłam szczękę tak mocno, że aż rozbolały mnie zęby. Skąd wiedziała o Dominicku? Wiedzieli tylko Jonah i Blake. Zakręciło mi się w głowie. Jak inaczej dowiedziała o tym, no chyba że tam była? Rozmawiali o mnie. Nigdy by tego nie zrobili.

Nic z tego nie miało sensu. Chyba że? Pracowała dla Dominicka. Serce zaczęło bić mi mocniej i chciałam krzyknąć. Adrenalina zacisnęła mi dłonie. Nie mogłam tutaj pęknąć. Nie przed nią. Nie zamierzałam jej dać tej satysfakcji. Ale jedno było pewne: musiałam się stąd wynieść. - Przepraszam - wymamrotałam i wstałam, aby wyjść. - Raven?- Katherine stanęła obok mnie, marszcząc razem brwi. - Nic mi nie jest, Katherine. Zaraz wrócę. Przeszłam obok Candy, zaciskając dłonie za sobą, aby jej nie walnąć. Zakaszlała, aby ukryć swój śmiech. Odwróciłam się, aby jednak jej przywalić. Jedno walnięcie. I zmywam się stąd. Światła pociemniały. Pomieszczenie wypełniło się rykiem oszalałych fanów. Zamarłam w miejscu, nie będąc w stanie zobaczyć tego, co działo się przede mną. Błysk reflektora przeciął ciemność. Szczyt schodów wypełnił się grupką bardzo ogromnych mężczyzn. Facet, który miał na sobie czarną koszulkę z żółtym napisem na piersi „Załoga”, popchnął mnie do tyłu, mówiąc bym zajęła miejsce. Gdy znalazłam się na miejscu, Katherine chwyciła mnie za dłoń. - Panie i panowie, witamy na sto dziewięćdziesiątej ósmej walce UFII głos spikera wypełnił pomieszczenie. Tłum zaryczał, a moje ramiona napięły się. - Sześciokrotny Mistrz Wagi Ciężkie, Victor "The Bull" Dell Toro, będzie bronić swojego tytułu przed niepokonanym Jonahem „Assassinem" Sladem. W moich uszach rozbrzmiała mieszanka buczenia i wiwatów. Uścisk Katherine zwiększył się. Arenę wypełniła basowa muzyka „Niggas in Paris” Jaya-Z, wprawiając fanów w szaleństwo. Powietrze naelektryzowało moją skórę, sprawiając, że każdy włosek stanął mi dęba. - Powitajmy naszego rywala. Panie i panowie, unieście ręce dla Jonaha „Assassina” Slade'a - głos spikera wypowiedział jego imię, powodując gęsią skórkę na moim ciele. Jasne światło zamigotało u szczytu schodów. Moje oczy szybko zrobiły zeza i zaczęły piec, gdy próbowałam rozpoznać znajomą twarz. Na przodzie grupy znajdowali się Rex i Caleb, ale nigdy wcześniej ich takich nie widziałam. Ich twarze były jak maski pełne skupienia. Ich ciała były napięte i bezlitosne. Zeszli po schodach z brawurą dobrze wyszkolonych żołnierzy. Walcząc o oddech, zaczęłam się dusić oczekiwaniem w powietrzu. Gdy grupa zeszła ze schodów, to w zasięgu wzroku pojawił się każdy członek drużyny. Wes szedł za Calebem i Rexem, potem Blake. Jego żartobliwe spojrzenie i zadziorny uśmiech zastąpiła determinacja. Zaczęłam poszukiwać w grupie twarzy Jonaha. Fani podnieśli się ze swoich krzeseł i sięgali do środka jego załogi. Ochroniarze stanęli wzdłuż przejścia, wstrzymując ludzi.

Moja dłoń mocniej zacisnęła się na Katheriny i stanęłam na palcach. Ledwie co zerknęłam na czubek zmierzwionych, ciemnych włosów. Był tam. Opadłam całkowicie na podłogę, kiedy dostrzegłam jego twarz. Wyglądał pozytywnie morderczo i piękniej niż zwykle. Serce niemal wyskoczyło mi z piersi. Jego brwi były nisko opuszczone w skupieniu, sprawiając, że kolor jego oczu zdawał się być czarny. Jego pełne wargi były ściągnięte w cienką, prostą linię, otoczoną przez zaciśniętą szczękę. Mięśnie pod jego barwną skórą zdawały się być większe, gdy muskało je światło. Zassałam oddech i zakryłam dłonią otwarte usta. Już wcześniej widziałam Jonaha podczas treningu i wtedy wyglądał śmiertelnie niebezpiecznie. Ale teraz wyglądał wręcz morderczo. Po cichu się modliłam, żeby była to tylko gra, ponieważ przez to jak teraz wyglądał, to zdawało się, że pękłby przy najmniejszej prowokacji. Zeszli ze schodów, mijając rzędy krzyczących fanów. Jego drużyna otoczyła go opiekuńczo. Dotarli do dołu i ruszyli ku naszej sekcji. I wtedy grupa się zatrzymała. Tuż przed naszym rzędem. Zamarłam, wpatrując się na Jonaha. Odwrócił głowę ku mnie, jakby odpowiedział moje wezwanie. Jego oczy niczego nie szukały, ale wylądowały prosto na mojej twarzy. Złapana przez okrucieństwo jego spojrzenia, wytrzymałam jego spojrzenie. Uśmiech o jednym dołeczku pojawił się na jego twarzy tylko na tyle, abym go dostrzegła, po czym znowu zniknął pod pełną koncentracją. To było to. Dał mi do zrozumienia, że to wszystko było udawane. Wzięłam głęboki oddech i szeroko odwzajemniłam uśmiech. Puścił mi oczko i zerknął szybko na Candy. Skuliłam się z powodu jego intensywności jego wściekłego spojrzenia. Bierz to, suko. I ze wznowioną nadzieją, przyglądałam się jak grupa weszła do klatki.

~*~

Jonah - ... sześciokrotny Mistrz Wagi Ciężkiej, Victor „The Bull” Dell Toro.

Stojąc w swoim narożniku klatki, czekałem aż Dell Toro wreszcie się pojawi. Znalazłem swoją dziewczynę w tłumie. Trzymała za dłoń moją mamę. Dziękuję, mamo. I dlaczego do cholery Candy siedziała tam, gdzie powinien być Guy? Może nie mógł przyjść? Ale to wyjaśniało dlaczego na jego miejscu znajdowała się dziwka Dominicka. To była jedna rzecz, gdy Candy weszła do mojej garderoby jakby tam było jej miejsce, ale zaniepokoił mnie widok jej obok Raven. Myślałem, że wystraszyłem ją wystarczająco mocno, aby już nie wróciła. Najwidoczniej płaca z rąk Dominicka była warta tego ciągłego upokarzania. Candy spędziła cały czas w garderobie, siedząc w kącie na plastikowym krześle. Blake zapędził do kąta też jej zdzirowatą koleżankę. Z trudem skupiłem się na Dell Torze i walce. Nic nie mogło wytrącić mnie z gry. Żadna pieprzona rzecz. Dziesięć minut. Musiałem się utrzymać przed dwie pierwsze rudny. A potem koniec gry. Moje oczy przesunęły się z powrotem do Raven, jakby była magnesem. - Skup się na walce, Slade. Twoja dziewczyna wciąż tu będzie, gdy walka się skończy - Owen odezwał się za moich pleców. Skinąłem głową. Miał rację. Musiałem skupić się na walce i ograniczyć do minimum szum w mojej głowie. Candy pracowała dla wroga i jej widok tak blisko Raven, sprawił, że zacząłem żałować, że nie zamknąłem mojej dziewczyny w sypialni. Może nie powinienem jej dzisiaj tutaj sprowadzać. Powinienem znaleźć jej gdzieś miejsce, daleko stąd, dopóki wyjście nie byłoby konieczne. Ale musiałem widzieć jej twarz, aby nad sobą zapanować, aby kontrolować wściekłość, gdy będzie mi cholernie trudno. Dell Toro stanął w swoim narożniku, mierząc mnie wzrokiem. Oddałbym niemal wszystko, aby zetrzeć ten pewny siebie uśmieszek z jego pokrytej bliznami twarzy. Niemal. Sędzia nakazał nam spotkać się pośrodku klatki. Walnął nam przemowę, jaką zawsze się dawało podczas walk o nie zadawaniu ciosów poniżej pasa i aby to była czysta walka. Równie dobrze mógł to powiedzieć po japońsku, gdy tyle zwracałem na to uwagi. Zamiast tego spojrzałem prosto w oczy Dell Tora. Spiker krzyknął coś i to powtórzył. Przy powtórce zrozumiałem, że chciał abyśmy stuknęli się knykciami. Pierdolić to. - Pójdziesz na dno, mała dziwko - Dell Toro warknął, gdy przyjął postawę do walki. Nawet nie miał pojęcia. Uniosłem pięści i zmierzyliśmy się. Krew zaczęła mi skwierczeć od powściągania agresji. Sędzia machnął przed nami ręką. - Walczyć. Dell Toro i ja okrążyliśmy się, mierząc się, unosząc pięści do gotowości. Skupiłem się na jego rękach, trzymając jego nogi poza zasięgiem. Tłum

ryknął ponad okrzykami naszych zespołów z narożników. Mój krzyknął: - Walnij go! Jego: - Powal go! Dell Toro obrócił pięść, dłonią w górę, kusząc mnie. - No chodź, cioto. Spróbuj. Zacisnąłem zęby na ochraniaczu. Ten zarozumiały skurwiel myślał, że nie potrafiłem mu przyłożyć. Wziąłem zamach. Zachwiał się. Taa, pierdol się. - Ruszajcie się, chłopaki - powiedział sędzia.- Fani nie zapłacili, aby obejrzeć jak dwie wróżki krążą wokół siebie. Walczcie. I koniec z przeciąganiem czasu. Opuściłem gardę. Wymierzył szybki lewy sierpowy. Uniknąłem go. Tłum zawiwatował. Znowu się okrążyliśmy i jego prawa noga wycelowała w moją stopę. Odskoczyłem. Poczułem szum w głowie. Moje mięśnie drżały. Znalazłem swój rytm i wymierzyłem ciężki prawy sierpowy. Potknął się, zadyszał, ale odzyskał równowagę. Poleciała na mnie jego pięść. Zrobiłem unik. Cholera. Jeżeli walka miałaby zostać osądzona z decyzji, to wygrałbym. Musiałem oberwać. Ruszyłem na Dell Tora i popchnąłem go na ogrodzenie, łapiąc go w klincz. Grad ciosów spadł na moje plecy. Moja noga wsunęła się za jego, wytrącając go z równowagi. Spróbował walnąć kolanem w moje udo, ale mój uścisk go powstrzymał. Spróbował duszenia. Wbiłem ramię głębiej w jego pierś. Moje ciało rozwaliło się na jego. Czas tykał. - Przestańcie!- sędzia odepchnął nas od siebie. Wstałem, unosząc ramiona. Sędzia machnął przed nami ręką. Walka znowu się zaczęła. Dell Toro ruszył na mnie z pochyloną głową, celując w mój brzuch. Był to jego firmowy ruch. Zamierzał mnie powalić. W ułamku sekundy przed jego ciosem, zerknąłem na zegar. Została minuta i trzydzieści dwie sekundy. Jego ramię wbiło się w mój brzuch, powalając mnie na dół. Wylądowałem na plecach, moje płuca zaczęły walczyć o oddech, gdy usiadł okrakiem na mojej nodze. Cholera. Nie dobrze. Rzucił się na mnie. Odchyliłem twarz na bok i skrzyżowałem ramiona, aby ochronić twarz. Na moich przedramionach lądował cios za ciosem. Adrenalina wystrzeliła mi do żył. Wbiłem wolną piętę w matę. Ciosy dalej leciały. Dzwonienie w uszach i szum w głowie stał się niemożliwy. Musiałem się podnieść. Mocniej wbiłem stopę. Podrzuciłem biodrami, zrzucając Dell Tora. Poderwałem się. Odchyliłem się i wymierzyłem cios, który posłał krew na matę. Moje instynkty chciały zwycięstwa, abym go wykończył, ale coś

zatrzymało moją pięść. Rozbrzmiało przenikliwe dzwonienie gongu i przed moją twarzą pojawił się sędzia w czarno białej koszulce. Runda pierwsza za mną. Zerwałem się na nogi i ruszyłem do swojego narożnika. Zaczęło mi jaśnieć w głowie. Cholera, było blisko. Mój zespół zaczął wykrzykiwać polecenia, podczas gdy wypłukałem usta. Blake wstał, przez co spojrzałem mu w oczy. Uniósł brwi i przechylił głowę. Wiedział, co się stało. Byłem sekundy od wciśnięcia przełącznika. Skinąłem głowa. uniósł jedną dłoń z rozstawionymi palcami. Jeszcze pięć minut. Musiałem wziąć się w garść jeszcze przez pięć minut. Opuścił dłoń i wskazał na ring. Runa druga. Dell Toro krwawił. Cholera, musiałem oberwać więcej. Skoncentrować się na zakończeniu walki. Na mojej dziewczynie. Raven już stała i zakrywała usta. Wyglądała na przerażoną. Jeszcze pięć minut, pięć pierdolonych minut i będzie moja. - Runda druga - krzyknął sędzia.- Walczcie. Skup się. Poruszaliśmy się z uniesionymi pięściami. Dell Toro wymierzył twardy prawy sierpowy. Nie zablokowałem go. Trafił w moją szczękę. Ból przesunął się do mojej szyi. Szum w mojej głowie przerodził się w okrzyk wojenny. Zamierzałem zabić tego gnojka. Uderzyłem dwa razy w jego brzuch. Odsunął się, z trudem łapiąc oddech. Ruszył na mnie i trafił mnie szybko w żebra. Ból wybuchnął z mojego boku. Schyliłem się, ale utrzymałem na nogach. Okrążyliśmy się. Wymierzył lewy. Uniknąłem go. Nie trzymał gardy. Znokautowałby go jeden prawy sierpowy. Walnąłem w żebra. Zatoczył się. Chciałem to już skończyć. Mógłbym teraz powalić. Z łatwością. Spojrzałem na jego pięści. Zamachnął się na moją nogę i trafił. Ból zaczął pulsować w mojej łydce. Podskoczyłem, aby odzyskać równowagę. Uwolniłem swoją powściągliwość i uderzyłem prawą pięścią w jego zaczerwienione żebra. Jęknął i zgiął się. Opuściłem ręce u boków z usatysfakcjonowanym uśmiechem. Cholera, to było dobre. Spojrzałem w oczy Raven. Jej rozszerzyły się i zerknęły za mnie. Odwróciłem się. Jego prawe kolano wzleciało do góry, więc się odsunąłem, ale było za późno. Dwieście pięćdziesiąt siedem funtów siły rąbnęło w moją głowę. Ból eksplodował w moim uchu. Jasne światło zalało moje oczy. Niczego nie widziałem. Potknąłem się. Moje ciało szumiało. W moim umyśle powstała pustka, nie było tam żadnej myśli. Unicestwić. Dell Toro wkroczył w moją przestrzeń. Wymierzyłem prawy sierpowy. Moja pięść dotarła do słodkiego miejsca na jego szczęce. W eksplozji krwi i śliny wyleciał jego ochraniacz na zęby. Poszedł na dno. Jak szmaciana lalka.

Game over. O kurwa.

Rozdział 30

Raven - Panie i Panowie, oto wasz nowy Mistrz Wagi Ciężkiej UFII, Jonah „Assassin” Slade - słowa spikera rozbrzmiały w mojej duszy, unosząc każdy włosek na skórze. Wygrał. Opadłam na siedzenie, podczas gdy każdy wokół mnie stał. Odgłosy fanów były spowolnione i zniekształcone w moich uszach. Ich twarze były wykrzywione podekscytowaniem. Zamrugałam i chwyciłam się boków siedzenia. Wygrał. Katherine pochyliła się i przytuliła mnie. Moje ciało trzęsło się, gdy dalej podskakiwała w górę i w dół. Powiedziała coś, ale pogrążona w swojej rozpacz niczego nie zrozumiałam. Bezmyślnie skinęłam głową, skupiając się na czymś odległym, gdy zmusiłam swój mózg do wysiłku. I co teraz zrobię? Nie mogłam myśleć o niczym. Z wyjątkiem niego. Moje ciało było obolałe dla niego, chciało się przytulić i rozpłakać w bezpieczeństwie jego ramion. Razem. Mogliśmy się zmierzyć ze wszystkim tak długo, jak byliśmy razem. Jeszcze nie było za późno, aby uciec. Mogłabym się ukryć, prowadzić życie w ukryciu przez kilka lat, dopóki Dominick nie straciłby zainteresowania. Pojawiły się maleńkie iskierki nadziei. Właśnie tak zrobimy. Musiałam dostać się do Jonaha i wyjechać z miasta. Teraz.

Szarpnięcie przy moim biodrze poderwało mnie na nogi. Przycisnęłam kieszeń moich spodenek, aby poczuć wibracje. Mój telefon. Kto by teraz dzwonił? Sprawdziłam dane rozmówcy. Nowa wiadomość od Guy'a? Guy nie pisał smsów. Witaj, Kochanie. Jeśli chcesz uratować mu życie, to idź za Candy. Jeżeli nie będziesz się słuchać, to je zakończysz. Powoli. Masz pięć minut. - D

Miał Guy'a. O cholera! Dominick go miał. Właśnie dlatego w ogóle się nie pojawił. Mój oddech przerodził się w płacz. Chwyciłam się za szyję i z trudem przełknęłam ślinę. Zabiłby go, jeśli bym nie współpracowała. Nie miałam czasu, aby dostać się do Jonaha. - Cztery minuty i czas leci - Candy chwyciła mnie mocno za rękę. Spojrzałam ze złością na jej dłoń. Wiedziała o tym. Kłamliwa suka. Katherine dalej wiwatowała na cześć zwycięstwa swojego syna. Miłość do jej syna aż błyszczała w jej promiennym uśmiechu. W taki sposób w jaki ta miłość zalała mnie, nawet jeśli tylko przez jeden dzień. A teraz to był koniec. Candy pociągnęła mnie za ramię. - Zabieraj ode mnie swoje pieprzone łapy!- zażądałam pewnie, ale na tyle głośno, aby tylko ona mnie usłyszała.- Idę - wyrwałam rękę z jej uścisku.Niech tylko się pożegnam - nie dałam jej szansy na odpowiedź i odwróciłam się do Katherine. Pozwoliłam, aby miłość na jej twarzy odbiła się na mojej i zmusiłam się do uśmiechu, zanim pochyliłam się ku niej, by usłyszała mnie przez tłum. - Candy powiedziała, że Jonah chciał, abym poczekała w garderobie. Ma wejściówkę, więc może mnie zabrać - odchyliłam się, aby dostrzec wyraz jej twarzy. - Och, oczywiście, kochanie. Idź i pogratuluj naszemu chłopcu. Spotkam się z wami w domu - jej dumny uśmiech przyprawił mnie o ścisk piersi. Objęłam jej szyję i przytuliłam ją na pożegnanie. - Dziękuję, Katherine, za wszystko - ścisnęło mi się gardło, gdy mieszanka emocji chciała wyciec na wierzch. - Och, cóż - powiedziała Katherine, wydając się zaskoczona przez mój nagły przypływ czułości.- Dziękuję, że tak bardzo uszczęśliwiasz Joey'a - gdy wypuściłam ją z uścisku, to w jej uśmiechu pojawił się niepokój. Skinęłam głową i odwróciłam się z wymuszoną pewnością do Candy. - Dobrze. Możesz mnie zabrać. Moje nogi były ociężałe, gdy ruszyłam za Candy za schody. Przeszłyśmy przez podwójne drzwi na końcu długiego korytarza. O to właśnie chodziło. Zostałam porwana. Ale moje życie było małą ceną, aby zapewnić Guy'owi bezpieczeństwo. Oraz Katherine i Jonahowi. Powinnam była wiedzieć lepiej, niż walczyć ze swoim przeznaczeniem. Niż walczyć z Dominickiem.

Zatrzymaliśmy się przy pojedynczych drzwiach. Mdłości chwyciły mnie za żołądek. Ruszyła ku nam wzburzona grupa. Zastanawiałam się, czy Jonah i chłopacy już poszli do swojej garderoby. Jeżeli zobaczył mnie z Candy, to nigdy by mnie nie puścił. Panika zalała moje żyły. Jeżeli mnie zobaczy, to Guy umrze. Opuściłam wzrok, zaś moje włosy ukryły moją twarz. Dwa szybkie stuknięcia i zamek się przekręcił. Candy ruszyła do przodu i podążyłam za nią ze spuszczoną głową. Gdy już znalazłyśmy się w środku, to rozejrzałam się po pomieszczeniu. Drzwi zamknęły się za mną z trzaskiem i otoczyła mnie ciemność. Jęknęłam. Wyciągnęłam ręce, aby się czegoś chwycić. - Witaj, kochanie. Obróciłam się w kierunku drzwi. Moje drzwi natrafiły na coś twardego. Wokół mnie owinęły się ciasno czyjeś ręce. Walczyłam z uściskiem. Deja vu unieruchomiło moje ciało i zaczęłam krzyczeć. Dlaczego było to takie znajome? Moją pamięć zalały wspomnienia z nocy na parkingu Clubu Six. O Boże, nie. Vince. - Co za miłe spotkanie - niski chichot Vince'a zawibrował przy moich plecach. - Nie. Dominick, proszę, nie rób tego - rozpaczliwie zaczęłam przeszukiwać pokój za twarzą, którą mogłabym poprosić, ale ciemność była zbyt gęsta.- Nie ucieknę. Proszę, po zostaw Guy'a. Uścisk Vince'a zwiększył się. Powietrze uleciało z moich płuc. - I niby mam uwierzyć ci na słowo?- Dominick uśmiechnął się i musnął dłonią mój policzek.- Nie martw się, Raven. Wezmę to, co należy do mnie. To co stworzyłem. Nie uciekniesz na tyle daleko ani nie ukryjesz się wystarczająco głęboko, aby przede mną uciec - odwróciłam głowę w bok, unikając jego dotyku. Vince potrząsnął mną gwałtownie, a następnie rozluźnił uścisk. Odpowiadając na jego słowa z czystego instynktu, zassałam oddech, aby krzyknąć. Do mojej twarzy został przyciśnięty miękki materiał. Piekące opary wleciały głęboko do moich płuc i przesunęłam oczy na tył głowy. Zaczęłam kopać i się szarpać. Miałam umrzeć. Moje stłumione krzyki rozniosły się echem w moich uszach. Wkradła się ciemność. Jonah, pomóż mi. A potem wszystko zalał mrok.

~*~

Jonah

Tornado oklasków otoczyło moje ciało. W moich uszach rozbrzmiały znajome ryki wraz z waleniem mojego serca. Dell Toro poszedł na dni. Sędzia krzyknął: - Nokaut. Zalał mnie zawód, osłabiając kolana. Upadłem na matę. Do końca rundy zostało tylko półtorej minuty i dałbym radę. Przypatrywałem się w spowolnionym tempie, jak mój tłum wszedł do klatki. Ruszyli ku mnie z twarzami wypełnionymi zwycięstwem. Odszukałem jednego członka z mojego zespołu, który wciąż stał na zewnątrz. Blake. Jego wściekłe spojrzenie napotkało moje. Cokolwiek zobaczył, to przywróciło to życie do jego ciała i ruszył do działania. Przeskoczył płotek, przepchnął się przez ludzi. Odwróciłem wzrok, pochłonięty we własnej osobie. Moja świadomość walczyła z rzeczywistością. Tak szybko się to skończyło. Po prostu... pękłem. Wygrałem tytuł, ale straciłem nagrodę. Rozpacz sprowadziła mnie z powrotem. Głosy ze stłumionych stały się jasne, gdy wróciłem do siebie. Musiałem ją znaleźć. Z powrotem usiadłem na piętach. Otworzyłem szeroko oczy i rozejrzałem się po twarzach wokół mnie, skupiając się na otoczeniu. Rozejrzałem się po tłumie. Wiele osób blokowało mi pole widzenia, szarpiąc mnie we wszystkie strony. Wszyscy krzyczeli, klepiąc mnie po ramieniu. Po plecach. Po głowie. - Znajdź ją - te wymamrotane słowa były słabym rozkazem dla mojego ciała. Blake ukląkł przede mną, chwytając mnie za ramiona, przez co się na nim skupiłem. - Weź się w garść, stary. Skup się, słyszysz mnie?- jego głos był władczy, a jego słowa dotarły do mojej normalności. Spojrzałem mu w oczy i zwalczyłem nieprzyjemne emocje, które ciągnęły za moją duszę. - No i jesteś. Trzymaj się, stary. Skup się na mnie. Spojrzałem na niego, ale go nie widziałem. Zamiast tego w mojej głowie migały obrazy mojej przyszłości. Raven w bieli. Mała dziewczynka o akwamarynowych oczach i z moimi dołeczkami, z warkoczykiem i różowymi baletkami. Moja dziewczyna w moim łóżku, każdej nocy, na zawsze. I właśnie straciłem to wszystko. Mrugając na pieczenie za oczami, z trudem przełknąłem ślinę. Pochyliłem się do przodu, stanąłem na czworakach, zwalczając unoszącą się

żółć. Przeszywający ból chwycił mnie za żołądek i wyplułem na matę swój ochraniacz na zęby. - Nie rób tego teraz, stary. Jestem tutaj. - Straciłem ją - wychrypiałem, gdy wydusiłem z siebie te słowa. Nie mogłem w to uwierzyć. Nie mogłem jej uratować. - Nie. Ty nie straciłeś. „Assassin” nie przegrywa - chwycił mnie za ramiona, podnosząc mnie na nogi. Oddychając głęboko, z trudem skinąłem głową. Moja skóra zdawała się być za ciasna, gdy otaczali mnie ludzie. Musiałem się stąd wynieść. Nie mogłem myśleć jasno. Potrzebowałem Raven. Musiałem ją dotknąć, aby przypomnieć sobie, że była prawdziwa i... wciąż tutaj. Jej urodziny były dopiero jutro. Mieliśmy kilka godzin, aby wywieźć ją z miasta. Aby zniknęła. Przynajmniej do czasu, aż znaleźlibyśmy lepszy plan. Przepchnąłem się przez tłum. Żadnych twarzy, żadnych znajomych, żadnych ciał. Tylko klatka dzieliła mnie od Raven. Na jej brzegu rozejrzałem się po arenie, przeszukując tłum. Gdzie była? Wepchnięto mi w twarz mikrofon. - „Assassinie”, jakie to uczucie zostać nowym Mistrzem Wagi Ciężkiej UFII? - Żadnych pytań - moją uwagę przykuł głos Blake'a. Skinął głową w stronę wyjścia klatki. Spojrzałem na siedzenia, gdzie była Raven. Ludzie otoczyli klatkę. Ochrona ich odpychała. Przyglądałem się każdej osobie, ale wciąż nie było Raven. - Gdzie ona jest? Blake chwycił za łańcuchy, rozglądając się. - Zniknęli. Byli właśnie tam - wskazał na rząd siedzeń, w których znajdowali się sekundy zanim skończyła się walka. Przeczesałem włosy dłońmi. Nie. To kurwa nie mogło się dziać. Moje obolałe mięśnie skurczyły się wraz z pięściami. Nie mogła daleko pójść. Dalej się rozglądałem, mając nadzieje, że dostrzegę ją w tłumie. Wciąż nic. Rozebrałbym każdą cegłę, rozwaliłbym każdego, ażbym znalazł moją dziewczynę. - Assassin! Wspaniała walka! Możesz nam powiedzieć, jakie to uczucie wy.... Blake pchnął komentatora w pierś, posyłając jego tyłek na matę. - Żadnych pierdolonych pytań - Blake pochylił się nad reporterem, zanim odwrócił się ku mnie.- Kurwa - brzmiał na wkurzonego, jakby koleś był nikim innym jak upierdliwym komarem. Spojrzał nad moim ramieniem. - Tam jest twoja mama - głos Blake'a uniósł się nad tykiem tłumu. Podążyłem za jego spojrzeniem.

Stała na podłodze areny, na palcach, przyglądając się mnie. Dotarłem ku niej w kilku długich krokach. - Mamo, gdzie jest Ra... - Och, Joey, byłeś wspaniały! Gratula... - chciała mnie uścisnąć, ale złapałem ją za nadgarstki, zmuszając ją, by spojrzała mi w oczy. - Mamo. Gdzie jest Raven? Jej uśmiech zniknął i zmarszczyła razem brwi. - Raven? Kochanie, Candy zabrała ją do twojej garderoby, tak jak prosiłeś. Strach ścisnął mi żołądek, grążąc zwaleniem na kolana. - Pieprzcie mnie. Wiedziałem, że ta śmierdząca suka nie przyniesie niczego dobrego - Blake odezwał się za mną. Twarz mojej mamy zbladła i spojrzała na mnie błagalnie. - Jonah, co się dzieje? Nie miałem kurwa pojęcia co się działo. Ale byłem pewien, że się dowiem. Stopy paliły mnie od niewykorzystanej energii. Wbiegłem po schodach, biorąc dwa na raz. Przedzierając się przez tłum, odpychałem ludzi, gdy ci nie zeszli mi z drogi wystarczająco szybko. Przeszedłem przez podwójne drzwi i rzuciłem się biegiem do mojej garderoby. Kopniakiem otworzyłem drzwi, roztrzaskując drewno. - Raven. Jesteś tutaj?- wpadłem do pomieszczenia, szukając swojej dziewczyny. Ale chociaż moje pełne nadziei oczy wciąż szukały, to wiedziałem, że zniknęła. Od samego początku taki był plan Dominicka. Wysłał Candy, aby mnie rozproszyła. Było to jak włożenie ostatniego puzzla układanki, wszystko teraz miało sens. Przewróciłem do góry nogami stolik. - Kurwa! Raven znajdowała się w rękach szaleńca. Chwyciłem za swoje włosy. Powinienem był się domyślić, że Dominick nie podda się tak łatwo. Teraz moja dziewczyna była z psycholem, który zamierzał użyć własną córkę, aby zrobić z niej pionek w jego chorej grze. Zrozumienie rozpłynęło w mojej piersi. Serce zaczęło mi szybciej walić. Szum między moimi uszami zalał moje ciało. Moje żyły wypełniły się chęcią morderczej zemsty. Plan zaczął się tworzyć w mojej głowie. Uniosłem usta, gdy zacisnąłem zęby. Dzisiejszej nocy zamierzałem odzyskać Raven. Nie obchodziło mnie, kogo musiałbym przy tym zabić.

~*~

Raven Unosiłam się w pustce, wypychana przez fale ciemnego dymu. Niczego nie czuła. Była tylko... pustka. Wezwał mnie słaby głos. Wołał mnie ku swojemu komfortowi. Chciałam ruszyć w tamtą stronę, ale nie mogłam się chwycić świadomości na tyle, aby się poruszyć. Moją krew wypełniła chęć zwalczenia ciemności. Odepchnęłam ciszę. Dźwięk stał się cichszy. Kojące wibracje załaskotały mnie w ucho i starałam się je przypasować. Dźwięk był tak znajomy, jak moje własne imię. Skoncentrowałam się mocniej. Silnik. Mały, może sedana. Nacisnęłam mocniej i w oddali usłyszałam jęk. Czy to ja? Do odgłosu silnika dołączyła rytmiczna muzyka. Zaczęłam nasłuchiwać wśród mrocznych głębin. Czucie wróciło do mojego ciała w odstępach, jakby gorący ręcznik leżał na mojej skórze. Próbowałam się zorientować. Leżałam na boku. Moje powieki były ociężałe i z trudem je rozchyliłam. Poruszyłam palcami i zatoczyłam krąg nadgarstkami. Związali je. Mój umysł z trudem próbował mnie umiejscowić. Przypomniałam sobie Katherine. Ścisnęło mi się serce. Walkę. Jonaha. Wiadomość. Candy. Pieprzona Candy! Adrenalina napędziła moje mięśnie i otworzyłam oczy. Znajdowałam się na tylnym siedzeniu samochodu. Kierowcą był mężczyzna; tyle mogłam stwierdzić po tyle jego głowy. Żadnych innych pasażerów. Przełknęłam coś, co sprawiało ból jak żyletka. Jak długo byłam nieprzytomna? Odchrząknęłam, aby przemówić, skupiając na sobie uwagę kierowcy. Odwrócił głowę i stłumiłam krzyk. - Dzień dobry, śpiochu. Dobrze spałaś?- jego obłąkany śmiech przetoczył się po mojej skórze, sprawiając że zwinęłam się w kłębek. Spoglądając do przodu, przesunął lusterko, aby mieć mnie na oku. Jego oczy rozbłysnęły w świetle deski rozdzielczej. Wyglądał upiornie. - Gdzie... - odchrząknęłam.- Dokąd mnie zabierasz? Spojrzał na mnie ze złością. - Jedziemy na małą przejażdżkę. - Co się stało? Dokąd jedziemy? - Nie mam pojęcia. Może pójdziesz spać dalej, albo będziesz przynajmniej udawać, że śpisz, abym nie musiał słyszeć twojego głos? Albo

lepiej, zamknij swój pierdolony ryj, albo do ciebie przyjdę i coś w niego wepchnę. Łzy zapiekły mnie w oczy, a gardło ścisnęło się od emocji. Skinęłam głową i przysięgłam milczenie przez resztę drogi. Pomarańczowy blask przykuł moją uwagę. Wyjrzałam przez szparę między przednimi siedzeniami. Zegar. Skupiłam się na cyfrach. Tak jak przed walką, przyglądałam się jak mijały minuty, wraz z moją przyszłością. Gdy minuty się ciągnęły, to poczułam mdłości. Do głowy przychodziło mi każde okropieństwo. Jonah nie wiedział gdzie byłam. Byłam sama z kimś, kto nienawidził mnie tak bardzo, że zabicie mnie byłoby miłe. Chociaż wiele razy Jonah pojawiał się niczym anielski wojownik, ratując mnie, to teraz było to niemożliwe. Teraz nikt by mi nie pomógł. Jeżeli miałam z tego wyjść cało, to musiałam to zrobić sama. Samochód skręcił. Przechyliłam głowę i wyjrzałam przez okno z mojego siedzenia. Wszystko co widziałam, to sosny. Byliśmy w górach, biorąc pod uwagę skrzypiące odgłosy i żwir, który zaatakował opony na brudnej drodze. Po jakichś dwudziestu minutach samochód się zatrzymał. Vince wyszedł z samochodu, dając mi chwile ulgi, zanim otworzył tylne drzwi i chwycił mnie za związane kostki. Przerzucił mnie przez ramię jak martwe zwierzę. Na zewnątrz było całkowicie ciemno. Była to ciemność, której nigdy nie widziałam w mieście, w którym żyłam przez całe swoje życie. Noc przenikało źródło światła przed nami. Vince skierował się do niego. Przeszedł przez drewniane schody, zanim przeszedł przez drzwi i wszedł do salonu chatki. Odwrócił się w lewo i wyleciałam w powietrze. Ze związanymi nadgarstkami, nie byłam w stanie złagodzić upadku i rąbnęłam głową w coś twardego. Przeszywający ból wybuchnął w mojej czaszce i przełknęłam okropny ból. Ciepły płyn spłynął po mojej twarzy, zbierając się w moim uchu. Zamroczyło mnie. Kroki Vince'a zniknęły za mną na drewnianej podłodze. Zacisnęłam oczy, gdy zaczęło mi pulsować w głowie. Znajdowałam się na kanapie z drewnianymi ornamentami. Zapach starego ognia i mokrego drewna przenikał powietrze. Przesunęłam się i spojrzała w stronę z której przyszliśmy. Przede mną znajdowała się podłoga z prostego drewna i ściany z bali. Miejsce nie było urządzone dla długoterminowego pobytu. Bardziej nadawało się dla weekendowego myśliwego. I oto byłam związana niczym ceniona zdobycz. Drzwi otworzyły się z trzaskiem, sprawiając, że podskoczyłam. Moje mięśnie napięły się mocno, zaś każdy dźwięk był wzmocniony. Ciężkie kroki na korytarzu stawały się coraz głośniejsze. Bliższe. Proszę, Boże. Pomóż mi. Dominick i Vince wyszli z korytarza. Ich ładne garnitury i uczesane

włosy były chorobliwym kontrastem do chatki zbudowanej z naturalnego drewna. - Raven, kochanie, tak mi przykro z powodu twojej głowy. Vince jest świetnie zbudowany, ale jest nieco brutalny. Vince uśmiechnął się i oblizał wargi. - Jestem pewien, że zauważyłaś, iż twój chłopak wygrał, albo przegrał, więc teraz należysz do mnie - ukląkł i zatrzymał usta zaledwie cale od mojego ucha.- Między tobą a mną, z wygraną czy bez, nie zamierzałem cię wypuścić. Zapiekły mnie oczy. Patrzyłam na mężczyznę przed sobą, które oczy były takie same jak moje. Był to mężczyzna, którego krew płynęła w moich żyłach i czułam tylko czystą, skoncentrowaną nienawiść. Sięgnął do swojej kieszeni i już trzymał nóż. Zaczęłam kopać i ciągnąć więzy. Nie! - Uspokój się - brzmiał na znudzonego i zdecydowanie nie pod wrażeniem mojej walki. Wskazał nożem, delikatnie przyciskając jego końcówkę do miękkiego miejsca pod moim uchem.- Będziesz teraz grzeczną dziewczynkę, albo cię potnę. Rozumiesz? Gorączkowo skinęłam głową, przez co czubek noża wbił się głębiej w moją skórę. Jęk wyciekł z moich ust. Przyglądał się, jak strużka krwi spłynęła w dół mojej szyi. - Taka piękna - palcem otarł krew i włożył go do ust.- Bardzo wzbogacisz swojego tatusia. Każdy cal mojego ciała zadrżał od gwałtownego wybuchu. Przesunął się wzdłuż kanapy i przeciął więzy u moich stóp. A potem te na nadgarstkach. Zgięłam i poruszyłam obolałymi stawami. Zakręciło mi się w głowie, gdy usiadłam. Ustabilizowałam się, zwalczając mdłości. Coś załaskotało mnie w policzek. Otarłam to i dostrzegłam krew na dłoni. Chyba zwymiotuję. - Dominicku, mogę skorzystać z łazienki?- mój głos trząsł się od strachu. Przechylił głowę i przyjrzał się mojej twarzy. Skupiłam się na jego szyi, aby uniknąć odczytania intencji z moich oczu. Musiał być usatysfakcjonowany tym co zobaczył i skinął głową. Podniosłam się, ignorując ból w nadgarstkach i pulsowanie w głowie i ruszyłam na poszukiwania łazienki. Pierwsze drzwi na korytarzu były otwarte. Ruszyłam tam, zamknęłam je za sobą i zaczęłam szukać zamka. Cholera! Nie było żadnego. Panika i strach zebrały się w moim żołądku, przez co padłam na kolana przed toaletą. Zwymiotowałam i zakaszlałam, wyginając plecy by każdej bolesnej fali. Wyplułam żółć z suchych ust, sprawiając, że wymioty stały się trudniejsze. Znowu przewrócił się mój żołądek na zapach mojej krwi. Gwałtowne falowanie zatrzęsło moim ciałem. Spróbowałam złapać oddech, pozwalając łzom popłynąć. Rozpłakałam się, opierając głowę na toalecie. Szybko przeszukałam kieszenie, szukając telefonu. Widziałam, że by go ta,

nie było, ale zrobiłam to z czystej desperacji. Utknęłam. Bez opcji. Co teraz się ze mną stanie?

Rozdział 31

Jonah - Otwieraj drzwi! Nic. Zapukałem mocniej. - Stary, uspokój się. Wystraszysz ją - Blake oparł się o ścianę z cegły na zewnątrz domu Mileny, podczas gdy ja waliłem w te cholerne drzwi. Znowu rąbnąłem w drewno. - Milena. Otwieraj! Blake zrobił niezadowoloną i kwaśną minę. - Taa, Milena. Otwórz dla tego strasznego, przerażającego faceta który zaraz rozwali ci drzwi - powiedział z sarkazmem i przewrócił oczami. Cholera. Miał rację, ale kończył się nam czas. Dominick miał moją dziewczyną i z każdą minutą mogła się coraz bardziej ode mnie oddalać. Do tej pory mogli znaleźć się już w pierdolonym Meksyku. Po opuszczeniu areny, pojechaliśmy prosto do Raven. Weszliśmy za pomocą zapasowego klucza, który zatrzymałem po wymianie jej drzwi. Nie zajęło nam dużo czasu znalezienie tego, czego szukaliśmy. Kto by się spodziewał, że stary wyciąg bankowy znaczyłby więcej niż tytułowy pas. Przez znalezienie go poczułem się, jakbym wygrał na loterii i jakbym był pierwszym człowiekiem, który wylądował na księżycu. Adres z rachunku doprowadził nas do tego miejsca. Milena. Była naszą jedyną nadzieją. Jeżeli to by nie zadziałało, to pewnie musiałbym skorzystać z pomocy policji. A jeśli Dominick by się dowiedział, to Raven równie dobrze mogłaby być martwa, biorąc pod uwagę jego informatorów.

Zdecydowanie wypełniło moją krew i uniosło moją pięść do drzwi. Wstrzymałem oddech. Cisza. Potrzebowałem tylko minuty jej czasu. Zacisnąłem pięść i zapukałem lekko. Nic. Przysięgam, że jeśli by nie otworzyła tych cholernych drzwi, to rozwaliłbym je i wyciągnął jej tyłek. Ach, cholera. I tyle ze spokoju. - Milena, tu Jonah. Jestem... - zacisnąłem oczy na błędne szepty walące w mojej głowie.- Zabrał ją. Wiesz może, gdy z nią pojechał?- oparłem czoło o drzwi.- Muszę ją dzisiaj znaleźć. Proszę, po prostu otwórz drzwi - sekundy ciszy zdawały się być długie jak godziny. I co teraz miałem zrobić? Rozległo się kliknięcie zamków, na co odskoczyłem. Drzwi uchyliły się. Spojrzenie Mileny było ostrożne, gdy wyjrzała znad łańcucha przytrzymującego drzwi. Zaparło mi dech w piersiach. Wyglądała tak jak Raven. Potarłem pierś, aby ukoić palenie. - Zabrał ją?- jej głos był cichy i z łacińskim akcentem. - Tak. Z areny. Patrzyła na mnie z roztargnieniem. - Muszę się dowiedzieć gdzie mógł ją zabrać. Gdziekolwiek, gdzie mógłby ją zabrać. Adres byłby świetny, ale ogólny kierunek też wystarczy. Zamrugała i spotkała mi w oczy. - Wejdźcie. Drzwi zamknęły się na tyle, aby odhaczyła łańcuch i powoli otworzyła drzwi. Wszedłem do środka z Blake'iem na piętach. Oczy Mileny rozszerzyły się, kiedy dostrzegła, że nie byłem sam. Zanim zdążyłem przedstawić Blake'a, to ten już się przy niej znalazł. - Jestem Blake - wyciągnął ku niej rękę. Uścisnęła jego dłoń swoją małą, ale patrzyła na mnie. Skinąłem głową. Opuściła ramiona wraz z oczami. - Milena - jej lęk nie był zaskoczeniem. Wyobrażałem sobie, że pracowanie dla takiego człowieka jak Dominick nie wzbudził jej zaufania wśród mężczyzn. - Potrzebujemy twojej pomocy, aby sprowadzić naszą dziewczynę. Piszesz się na to?- Blake musiał dojść do takiego samego wniosku, gdyż jego głos stał się delikatny jak jajko. - Mm-hm - skinęła głową i Blake puścił jej rękę. Chociaż często bywał nieokrzesany, to miał w sobie coś, co wzbudzało zaufanie, zwłaszcza u kobiet. - Proszę, usiądźcie - wskazała na kanapę w salonie. Skierowaliśmy się do niej, ale byłem zbyt niespokojny by usiąść. Rozejrzałem się po otoczeniu, zaskoczony brakiem domowości. Dom, w którym dorastałem, był wypełniony zdjęciami mojej rodziny, wraz z pamiątkami zebranymi z wakacji rodzinnych i trofeów jakie wygrałem wraz z siostrą. To miejsce bardziej przypominało poczekalnię w klinice niż dom.

Tanie obrazy wisiały na ścianach, na kanapie, na której zdawało się, że nikt nigdy nie usiadł, znajdowały się dopasowane poduszki. I Raven tu dorastała? Ścisnęła mi się pierś. - Milena, wiem, że mnie nie znasz. Cofnęła się do kanapy i usiadła, zaczynając obsesyjnie skubać rąbek swetra. - Ale kocham twoją córkę. Muszę się do niej dostać. Nie mogę zadzwonić na policję... - Nie - skupiła się na mnie, a jej jednosłowna odpowiedź potwierdziła mnie, że policja niczego by nie wskórała. - Racja. Tylko ty możesz mi pomóc. Proszę. Spojrzała przez pokój. Odwróciłem się do Blake'a. Wskazał na zegarek. Kończył nam się czas. Milena zatopiła się w myślach, wyglądając jak na tym zdjęciu, które Raven trzymała w swoim domu. Pochyliłem się, aby znaleźć się na poziomie jej oczu. Ta kobieta spowodowała dziewczynie, którą kochałem, więcej bólu, niż mogłem znieść. Byłem rozbity między nakrzyczeniem na nią a padnięciem do jej stóp. Trzymała klucz do mojej przyszłości. - Słuchaj, wiem, że ty i Raven macie... problemy. I nie wiem przez co przeszłaś albo dlaczego to zrobiłaś. Ale znam twoją córkę. Ona nie chce prowadzić takiego życia. Jeżeli czujesz coś do niej, jeżeli w ogóle ci na niej zależy, to proszę, pomóż mi. Spojrzała mi w oczy. - Jest pewne miejsce. W górach. Zabiera tam dziewczyny, po tym jak one... - spojrzała na swoje kolana.- Dziewczyny z mojej profesji czasami zachodzą w ciążę. Zabiera je tam, aby zakończyć procedury i aby doszły do siebie. Ścisnął mi się żołądek. Co za chory skurwiel! Zabierał te przerażone dziewczyny do zdecydowanie niemedycznego miejsca, gdzie jakichś chory lekarz wyskrobywał z nich wnętrzności. Potarłem czoło, aby ukoić szum, który ryczał między moimi uszami. - Właśnie tam się urodziła - szepnęła niemal niedosłyszalnie. Te słowa zadźwięczały tak, jakby zostały wypowiedziane przez megafon.- Chatka. Zabrał ją tam - spojrzała mi w oczy z taką intensywnością, że się nawet nie kłóciłem. - Gdzie to jest? Masz adres? Nazwę miasta?- wyrzuciłem z siebie pytania z prędkością światła. Zerwała się na nogi i skierowała do kuchni. Chwilę później wróciła z kawałkiem papieru i długopisem. Zaczęła gorączkowo rysować. - Znajduje się przy drodze międzystanowej w kierunku ośrodka narciarskiego. Przejdziecie przez małe miasto z knajpą na poboczu drogi. Znak wygląda jak koła wagonu. Po tym, może po jakichś piętnastu minutach, pojawi się skręt w prawo. Jedźcie tam, aż dotrzecie do rozwidlenia -

wyjaśniła, podczas gdy szkicowała.- Na rozwidleniu skręćcie w prawo - podała mi kartkę.- Jest tam tylko jeden budynek. Nie da się go przegapić. Wystrzeliłem z salonu i ruszyłem do drzwi frontowych. Blake spotkał się tam ze mną, otwierając drzwi i czekając. - Czekaj! Zatrzymałem się i odwróciłem do Mileny, której oczy były wypełnione łzami. - Sprowadź ją bezpiecznie do domu i... - spojrzała na podłogę i serce mi pękło, gdyż ten gest strasznie przypominał mi Raven.- ... powiedz jej, że ją kocham. – Kiedy ją przywiozę, to sama jej o tym powiesz.

~*~

Raven Ciemność była zaraźliwa. Rozciągnęła się z zwykłej nieobecności światła w coś większego. Coś, co przedostało się przez moje oczy, zanim mnie pochłonęło. Rozpoczęło się od mojego umysłu i rozprzestrzeniło się dalej, gasząc ostatnią iskierkę nadziei ukrytej w głębi mojego serca. Wszystko było ciemne. Światło księżyca wlewało się przez okno, oświetlając jedynie brudną podłogę. Zapach zgniłego drewna dopasował się do pełzającego strachu, przez co stał się moim jedynym towarzyszem. Ale nie straciłam nadziei. Jeszcze nie. Prędzej czy później ich garda padnie. Zamierzałam uciec i żyć w lesie jak ten chłopiec, którego wychowały wilki. Jeżeli tego było trzeba, abym odzyskała życie, odzyskała Jonaha, to dałabym radę. Przyglądałam się, jak promienie księżyca przesuwały się po podłodze. Ciemne, sproszkowane plamy zalegały na powierzchni. Czy to była krew? Co działo się w tym pokoju? Podbiegłam do okna i pociągnęłam za uchwyt. Nawet nie drgnął. Znowu. Strach zalał moje ciało. Zaczęłam połykać powietrze z gorączkowych oddechach. Płacz rozbrzmiał w moim gardle. Wstrzymałam go. Nie zamierzałam pozwolić, aby wygrać. Odepchnęłam to, wyciszając się wewnątrz. Odłączyłam się. Oddzieliłam ciało od umysłu.

Był to jedyny sposób na przetrwanie. Z powrotem położyłam się na łóżku, które było jedynym miejsce w pokoju. Zaczęłam brać głębokie, spokojne oddechy i zamknęłam oczy. Wyobraziłam sobie, że łóżko pode mną było tym, które należało do Jonaha. Że leżał obok mnie, obejmował ramieniem mój brzuch. Serce zaczęło mi wolniej bić. Że całował mój policzek i szeptał jak bardzo mnie kochał. Moje mięśnie się rozluźniły. Owinąłby kosmyk moich włosów wokół palca. Uniósł mi się kącik ust. Kroki. Odrzuciłam o swojej fantazji. Usiadłam, otwierając szeroko oczy. Każdy krok był niepewny, jakby ktoś skradał się korytarzem. Brzmiały blisko, gdy drewniana podłoga skrzypiała za moimi drzwiami. Serce zaczęło bić mi szybciej. Czy mógł to być Jonah? Podbiegłam do drzwi i przycisnęłam do nich ucho. Klamka w drzwiach przekręciła się. Cofnęłam się, aż natrafiłam nogami na łóżko. Wstąpiła we mnie ulga i nadzieja. Poczułam pieczenie łez z radości, że znowu mogłabym zobaczyć Jonaha. Moja skóra była aż obolała do jego dotyku. Praktycznie podskakiwałam jak piłeczka. Drzwi otworzył się nieco, odsłaniając wysoką, ciemną postać mężczyzny. Zerknęłam w mrok. - Jonah? - Nie, ale możesz śmiało udawać. W ogóle nie będzie mi to przeszkadzać. Vince. Ścisnął mi się żołądek. Przerażenie zalało mi żyły. Zamknął za sobą drzwi. Podszedł do mnie powoli. Przeszedł przez pasek promieni księżyca, które oświetliły jego twarz. Zmierzył mnie wzrokiem, sprawiając, że jego intencje były oczywiste. Chciałam krzyknąć, ale strach powstrzymał moją najbardziej prymitywną reakcję. - Myślisz, że puściłbym cię po tym co twój chłopak zrobił ze mną na parkingu?- przesunął opuszkami palców od mojego ramienia w dół piersi.Nadeszła pora na zapłatę. Nie. Przesunęłam głowę z boku na bok, nie będąc w stanie wydać z siebie ani jednego słowa. Strach, wyczerpanie i niepokój przejęły nade mną kontrolę. Popchnął mnie na łóżko. Cofnęłam się do tyłu tak szybko, jak zdołałam. Chwycił mnie za szyję, przycisnął w dół i wdrapał się na mnie. Krzyknęłam. Nie za głośno, ale dało mi to nadzieję. Reakcję, walkę, coś. - Bądź cicho, to ci to ułatwię. Jeśli będziesz walczyć, to mnie się to spodoba, ale tobie już nie - przytrzymując razem moje nadgarstki nad głową jedną ręką, sięgnął w dół, aby rozpiąć swoje spodnie. O Boże, proszę, nie. Przycisnął mnie do łóżka swoimi biodrami. Kopałam i wiłam się, aby się

spod niego wyrwać. - A więc walczysz - polizał moją szyję i mocno ugryzł mnie w płatek ucha.- Będzie zabawnie - jego oddech śmierdział alkoholem. Odwróciłam twarz, aby go uniknąć. - Przestań - moje słowa i walka o przetrwanie stawały się coraz słabsze.- Złaź... - uciszył mnie dłonią. Bolały mnie ręce. Moja walka była bezcelowa. Wcisnął się między moje nogi. Skręcając i szarpiąc, spróbowałam wyrwać ręce z jego uścisku. Ból rozdarł moje łokcie. Jedyną rzeczą, jaka powstrzymywała go z dala od celu, to moje spodenki. Jego ciężar miażdżył moje ciało. Mocniej przycisnął mnie do łóżka. Jego wargi przycisnęły się do moich, topiąc moje krzyki. Walczyłam i wiłam się, coraz bardziej zatapiając się w łóżku. Mój umysł krzyczał, aby wpadł teraz przez drzwi. Jonah, potrzebuję cię. Co mam zrobić? Złam mu rękę, kochanie. Dźwignia. Pamiętaj. Walcz. Zacisnęłam oczy, gdy głos Jonaha uspokoił moje szalejące myśli. Łzy spłynęły mi w dół skroni. Może to przez panikę, albo inną odpowiedź przetrwania, ale moja lekcja zakładania dźwigni wróciła w doskonałej jasności. Mogłam to zrobić. Oto moja dziewczyna. Czekanie na okazję było najtrudniejszą częścią. Musiałam przestać walczyć, aby mógł uwolnić moje ręce. Wzięłam głęboki oddech i przestałam się rzucać. - Zmieniłaś zdanie? Nie będziesz już ze mną walczyć? Pokręciłam głową na nie. - Taa, wiedziałem, że jesteś kurwą. Przesunął dłoń z mojej piersi do guzika spodenek. Jedną ręką zepchnął je w dół moich ud. Nie będąc w stanie ściągnąć mi ich z kolan, puścił moje nadgarstki i usiadł. Okazja. Szybko zmówiłam modlitwę o siłę i szybkie działanie. Obiema rękami chwyciłam go za prawy nadgarstek. Spojrzał mi w oczy. Przerzuciłam nogę przez jego rękę, siadając okrakiem na jego ramieniu. Podskoczył z zaskoczenia. Wspierając swój ciężar na łopatkach, skrzyżowałam nogi w łydkach. Jego ręka przesunęła się wzdłuż długości mojego ciała, od kolan po piersi. Zaczął się szamotać i chwycił mnie wolną ręką. - Ty mała su... Jedno potężne pchnięcie moich bioder i jego słowa przerodziły się w wrzask. Pociągnęłam mocno jego rękę i bardziej przesunęłam biodrami. Poczułam i usłyszałam obrzydliwy trzask w jego łokciu. Vince zawył z bólu. Zrobiłam to. Nie zamierzałam go puścić, gdy wzmocniłam uścisk. Wciąż poruszałam

biodrami do przodu, gdy on dalej wrzeszczał. Przeszyła mnie moc. Krzyczał do mnie, abym go puściła. Ja zaś trzymałam go w nieubłaganym uchwycie. Rzucał się i szamotał na łóżku. Światło wlało się do pokoju, oślepiając mnie. Mocniej pchnęłam biodrami, sprawiając, że Vince ryknął z bólu. Coś owinęło się wokół mojej szyi... ręce. Zacisnęły się mocno, dusząc mnie. Zadyszałam i zaczęłam się wić. Mój wzrok spoczął na świetle. Spojrzałam w niebiesko zielone oczy Dominicka. Jego twarz była czerwona od złości, mocno zacisnął szczękę. I nie puszczał.

Rozdział 32

Jonah Mój samochód pożerał wzgórze za wzgórzem, gdy pędziliśmy autostradą. Zaciskałem dłonie na kierownicy. Rozglądałem się. Znaki wjazdu były rozmyte w zieleni i bieli. Blake siedział w ciszy obok mnie. Pochylał głową nad ręcznie narysowaną mapą, patrząc tam i z powrotem. Jeszcze raz przemyślałem swoją strategię. Żadnych uprzejmych rozmów i zakładów. Wiedziałem, że Dominick nie zamierzał łatwo zrezygnować z Raven. Nie po tym przez co przeszedł, aby ją dostać. Planował to już od dawna, włącznie z zatrudnieniem Candy do swojej brudnej roboty. Powinienem był się domyślić. Wewnętrznie zbeształem się za zakopaniu w tym bagnie. Jak mogłem być tak głupi? Cóż, to już się nie powtórzy. Były tylko dwa sposoby na nadchodzącą konfrontację. Dominick pobity na krwawą miazgę, zostawiony, aby prowadził swoje żałosne życie, albo Dominick martwy. I musiałem tego dokonać, zapewniając Raven bezpieczeństwo, a co ważniejsze, życie. Kurwa. - Skręć w lewo - Blake nakierowanie wyrwało mnie z myśli. Skręciłem szybko i znaleźliśmy się na polnej drodze. Włączyłem napęd na cztery koła i wcisnąłem gazu. Kurz i kamienie wydobyły się spod opon, gdy ruszyliśmy wąską, górską drogą. Skupiłem się na drodze przed nami. - Rozwidlenie na drodze - Blake wskazał przed nami. Nie musiałem patrzeć na mapę, aby wiedzieć w którą stronę skręcić. Narysowane instrukcje Mileny wypaliły się w mojej głowie. - Zatrzymaj się. Zaparkuj przy drzewach - położył kartkę na desce

rozdzielczej i chwycił za klamkę, aby szybko wysiąść. - Otwórz schowek i wyciągnij mojego Orła - rzuciłem mu kluczyk do schowka. W ciągu kilku sekund zimny metal mojego pięćdziesięciu kalibrowego Pustynnego Orła, rozgrzał w mojej dłoni. Sprawdziłem magazynek. W pełni załadowany. Wyskoczyliśmy z samochodu i ruszyliśmy polną drogą. Wepchnąłem pistolet za pas spodni na plecach. Pobiegliśmy wzdłuż drzew, upewniając się, że trzymaliśmy się w cieniu. Pobudzał mnie chłód górskiego powietrza. Była blisko druga nad ranem. Tytułowa walka miała miejsce zaledwie kilka godzin temu. A ja czułem się, jakby minęły wieki. Powinienem być wyczerpany, ale nigdy nie byłem bardziej czujny. Przeszliśmy na drugą stronę drogi, gdzie małe światło świeciło przez drzewa jak sygnał nawigacyjny. - To musi być tu - nie czekałem na odpowiedź Blake'a i ruszyłem w stronę światła. Chwiejna chatka w literze A, stała samotnie pośród masy sosen z wąskim podjazdem. Była mała, pewnie zawierała dwie sypialnie. Wyglądała, jakby została zrobiona z drewna. Jeżeli nie byłbym przekonany, że Raven była w środku, to z pełną prędkością przejechałbym przez pierdolone drzwi frontowe. Podeszliśmy bliżej, trzymając się ostrożnie w mroku drzwi. Musiała tam być. Pewna część w głębi mnie szeptała, że jej tu nie było, ale postanowiłem to zignorować. Była to moja jedyna szansa, aby ją odzyskać. Coś z tyłu szopy przykuło moją uwagę. Podszedłem bliżej. Bingo. - Na pewno tu są - wskazałem na Benza za sto tysięcy dolarów, który był zaparkowany przy drzewach obok czarnego Lexusa sedana. - Co chcesz zrobić? Po prostu zapukać do drzwi i zacząć wbijać kule w jego nadęty tyłek? Pomysł Blake'a normalnie przyprawiłby mnie o uśmiech, ale tym razem w jego głosie nie było żadnego rozbawienia. Był kurwa śmiertelnie poważny. - Najpierw sprawdźmy okna i zorientujmy się co teraz się tam dzieje. Jeżeli będzie to dla mnie za wiele, to kurwa rozpierdolę te cholerne drzwi. - Brzmi jak plan - Blake ruszył do chatki. Chwyciłem go za ramię, musząc powiedzieć coś, zanim byśmy to zrobili. - Cokolwiek się tam stanie, musisz ją stąd zabrać. Rozumiesz? Zmarszczył brwi. - Jeśli zrobi się gorąco, to cię nie zostawię... - I mnie się nie martw. Po prostu zabierz ją stąd. Blake oparł ręce na biodrach i schylił głowę, wpuszczając pod nosem wiązankę przekleństw. - Obiecaj mi.

Spojrzał mi w oczy, zaciskając szczękę. Potrząsnął głową. - Blake, proszę. Spojrzał na wierzchołki drzew, a potem znowu na mnie. - W porządku. Zabiorę ją stąd. - Świetnie - skinąłem głową.- A teraz załatwmy tego skurwiela. Schylając się nisko, podbiegliśmy do chatki. Nakazałem Blake'owi wziąć jeden koniec chaty, szepcząc, aby sprawdził okna. Rozdzieliliśmy się i spotkaliśmy na tyłach. Sprawdziłem pierwsze okno i zajrzałem do środka. Natrafiłem na pusty salon. Nie było tam żadnych mebli, z wyjątkiem kanapy w drewnianej oprawie. Żar tlił się w starym palenisku w kominku. Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Żadnego śladu Raven. Z plecami przy ścianie, przesunąłem się do następnego okna. Była to mleczna szyba, pewnie łazienki. Przycisnąłem do niej ucho. Nic. Zrobiłem jeszcze kilka kroków i znalazłem się na tyle chatki. Blake okrążył ją z przeciwnej strony. Spotkaliśmy się przy ostatnim oknie, plecami do ściany po obu stronach. Niska wibracja wściekłych głosów wydobyła się za szyby, ale słowa były nieczytelne. Skinąwszy głową, zajrzeliśmy do środka. - O kurwa - Blake szepnął przez zaciśnięte zęby. W pomieszczeniu było ciemno, ale wystarczyło światło z uchylonych drzwi, aby zobaczyć co działo się w środku. Vince i Dominick otaczali małe łóżko. Pochylali się, jak sępy zbierające się nad swoją ofiarą. Nie musiałem widzieć, kogo tam trzymali. Adrenalina strzeliła do mojego ciała, sprawiając że wystrzeliłem jak rakieta. Ryczący puls walił mi między uszami. Instynkt, by zabić, przesunął w dół mojego kręgosłupa, rozpalając mięśnie. Moja skóra wibrowała od morderczej energii. Spierdalajcie od niej! Musiałem ich odciągnąć, rozproszyć ich uwagę. Chwyciłem za pistolet i wycelowałem nim w tych gnojków. Nie. Nie mogłem zaryzykować trafienia w Raven. Odwracając rękę, rozbiłem okno uchwytem. Szkło roztrzaskało się, przerywając ciszę i powodując iż Dominick i Vince obrócili się. - No kurwa. Myślę, że nadeszła pora - słowa Blake'a zadźwięczały za mną, gdy rzuciłem się do frontowych drzwi. Otworzyłem je. Ściany zagrzechotały. Bang. Światła zamigotały. Potknąłem się do tyłu. Ból eksplodował w moi ramieniu i dole ręki. Zamrugałem, powstrzymując mdłości i ból, który chciał mnie powalić. Ten skurwiel mnie postrzelił. - Kurwa. Nic ci nie jest?- pytanie Blake było niczym innym jak małym zmartwieniem w moim głównym problemie. Gdzie była?

Rozejrzałem się po słabo oświetlonym pomieszczeniu, mrugając aby pozbyć się oślepiającego blasku z postrzału. U wylotu korytarza stał Dominick i Vince. Obydwoje mieli uniesione pistolety. Vince palił. - Nie, Jonah!- głos Raven dobiegł z korytarza. Dzięki Bogu, żyje. Ta wiadomość wysłała wznowioną siłę do mojego umysłu i mięśni. Wyprostowałem się ze swojej skulonej postury, zasysając powietrze przez zęby. Cholera, to boli. Potem wskazałem na pistolet w swojej zdrowej ręce. - Wypuść ją, Dominick - mój głos bardziej silniej, niż ja się czułem. - Włamałeś się do mojego domu, panie Slade. Mógłbym cię teraz z zimną krwią zabić i uszłoby mi to na sucho - głos Dominicka był wypełniony złością albo frustracją. Nie byłem pewien. - Dominick, proszę, przestań - prośba Raven zakończyła się płaczem. Zrobił jej krzywdę? Spojrzałem w jej stronę, ale nie rozpoznałem jej w przyćmionym świetle. Była zasłonięta w korytarzu za postaciami dupków, którzy ją tutaj przywieźli. – Gówno prawda, dupku. Żeby uszło ci to na sucho, to musisz przeżyć. A obiecuję ci, że jeśli ja pójdę na dno, to ty też - mój cel był wyraźny, a w głowie było jasno. Wziąłem głęboki i ciężki oddech, próbując zapanować nad bólem. - Cóż, możemy to sprawdzić, chociaż nie mam ochoty dzisiejszej nocy kłopotać się ukrywaniem martwych ciał - ton Dominika zdawał się być autentycznie rozbawiony. - Daj już spokój z tym gównem - zrobiłem krok do przodu, upewniając się, że mówiłem powoli, aby mnie zrozumiał.- Nie wyjdę stąd bez niej. Uniósł wargi, odsłaniając zęby. - Och, ależ wyjdziesz. Dokonaliśmy zakładu. Przegrałeś. Zalała mnie fala porażki. - Nie miałeś zamiaru jej wypuszczać, prawda? Odszedłbyś, jeśli przegrałbym walkę? Śmiech rozbrzmiał w jego piersi. - Mózg i mięśnie. Imponujące. A już myślałem, że jesteś durnym mięśniakiem. Kurwa, wiedziałem. Ten facet grał według własnych zasad. Nie mogłem uwierzyć, że dałem się w to złapać. Moja zraniona ręka poruszyła się z własnej woli, aby ustabilizować cel. - Jesteś... - cholera. Ból przeszył moje ramię. Vince parsknął śmiechem. - Teraz już nie jesteś taki silny, co? Może i powaliłeś mnie z zaskoczenia w klubie, ale rzuć się teraz na mnie. No dalej. Blake wyciągnął z tyłu swoim spodni wielki nóż myśliwski. Obrócił go w dłoni, zanim przyjął bojową postawę. Skinął mi szybko brodą i skupił się na mężczyznach w pokoju.

- Puśćcie mnie - Raven popchnęła swoich porywaczy, próbując się przedrzeć. Moja krew ryczała, abym do niej ruszył, abym przerzucił ją przez ramię i zabił każdego, kto wszedłby mi w drogę. Nie była to moja opcja. Ruszyłem się. Dominick wyciągnął ją na przód i przycisnął spluwę do jej głowy. Zatrzymałem się w połowie kroku. - Nie ruszaj się, Slade - przycisnął broń do jej skroni, zaś ona odwróciła od niej głowę, zaciskając mocno oczy. Jej piersi unosiły się od ciężkich oddechów i pewnie od histerii. Stłumiłem chęć, aby kogoś zabić. W tej chwili chciałem, aby nikt nie zrobił jej krzywdy. - Kochanie?- musiałem widzieć jej oczy, odczytać z jej miny, że nie zrobili jej krzywdy. Lepiej, żeby jej nie skrzywdzili.- Kochanie, spójrz na mnie moja broń była wycelowana w Dominicka. Jego w nią. Vince celował to we mnie, to w Blake'a. - Jonah... - desperacja przeszyła moje imię, gdy urwała. Otworzyła oczy i skierowała je ku mnie. Jej spojrzenie było dzikie, a akwamaryna jej oczu błyszczała w czerwonych obwódkach. Jej brew przecinała krwawiąca, długa szrama. Wizja, co mogło spowodować tą ranę, błysnęła mi przed oczami. Nic z tego nie było dobre. Mentalnie odrzuciłem możliwości tego, co mogli jej zrobić, jeżeli nie dotarlibyśmy do niej na czas. Stracenie zmysłów nie pomogłoby w zapewnieniu jej bezpieczeństwa. Musiałem się na tym skupić. Spojrzałem jej w oczy, mając nadzieję, że zobaczy coś, co sprawiłoby, że posłuchałaby mnie. To gówno miało zmienić się w jedno wielkie szambo i musiałem ją zabrać stąd tak daleko, jak było to możliwe. - Kochanie, jesteś ranna? Gdzieś indziej oprócz głowy? Przecząco pokręciła głową. - Chcę wrócić do domu. Jonah... - histeryczny płacz wybuchł z jej ust. Ścisnął mi się żołądek. - Wiem, kochanie. Jestem tutaj, aby zabrać cię do domu - wbiłem w Dominicka wściekłe spojrzenie.- Puść ją. - Nie ma szans - Dominick mocniej wepchnął lufę w głowę Raven sprawiając, że się skrzywiła. Mój palec drgnął na spuście. - Nie wiesz co zrobili... C-co zamierzali zrob.... - pomieszczenie wypełnił jej zdruzgotany płacz. - Skończyłem gadać, Slade. Odejdź. Teraz. Albo ona umrze. Zignorowałem Dominicka. - Raven, wszystko będzie dobrze. Na widok przerażenia w jej oczach, przesunąłem się bliżej, aby zapewnić jej komfort. Na mój ruch, Dominick wcelował we mnie. Dobrze.

Vince zbliżył się. Blake poszedł za jego przykładem. Napięcie wrzało w powietrzu niczym kwas. Było to czteroosobowe starcie. Ktokolwiek strzeli pierwszy, ten wygrywa. Krew spływała z mojego ramienia w stałym rytmie. Zamroczyło mnie na krawędziach oczu. Musiałem to zakończyć, zanim straciłbym przytomność. - Raven, kochanie - potknąłem się. Cholera. - Próbował mnie zgwałcić - splunęła te słowa w stronę Vince'a. Dominick schylił głowę i wymamrotał przekleństwo. Spojrzałem na jej szorty, rozpięte i zsunięte. Och, kurwa nie. Ogień rozpalił mi wnętrzności. Moje widzenie wróciło z krystaliczną dokładnością, ale wszystko co widziałem, to krew. Powinienem był go wykończyć tamtej nocy na parkingu. Może i myślał, że wiedział, czy był ból, ale zamierzałem dać mu lekcję czystej agonii. Wycelowałem w Vince'a, przysunąłem się o krok, oślepiony wściekłością. - Rozpierdolę cię, ty skurwysynu - moje słowa zadrżały od siły mojego gniewu. - Lepiej zacznij przepraszać, dupku. Mój kumpel właśnie zamierza ci wpakować kulkę do mózgu - wściekłość w głosie Blake'a mówiła mi, że sam kroczył po cienkie linii stracenia nad sobą panowania. Zmierzyłem się z Vince'em. Mierzyłem w jego głowę, on w moją pierś. Ledwo byłem świadom innych osób w pomieszczeniu, ale teraz byłem jak snajper i trzymałem Vince'a na celowniku. Najpierw zabij, potem wyjaśniaj. - Kurwa, zakończ to, Dominick - pistolet Vince'a zadrżał w jego ręce. Zauważyłem, że nie użył drugiej, aby wesprzeć ciężar broni, ale zamiast tego tulił ją do swojego ciała.- Pozwól mi go załatwić. Przynajmniej tyle mogę zrobić po tym, co ta kurwa zrobiła z moją ręką... Wycelowałem w jego krocze. Bang. - Aargh!- krzyknął w agonii, gdy opadł na podłogę wraz ze spluwą. Zwinął się do pozycji embrionalnej, szlochając. Odepchnąłem jego broń. - Ostrzegłem cię. Blake wziął się i wycelował w nędzną kupkę ciała na podłodze. - Już nie użyjesz swojego sprzętu, co Vinnie? Vince skulił się raz, a potem znieruchomiał. Pewnie stracił przytomność. - Wielki błąd, Slade - Dominick krzyknął i pokój wypełnił krzyk Raven. Obróciłem pistolet w jego stronę. Jego ramię widocznie się zacisnęło wokół jej talii, przez co straciła dech. Wycelowałem w niego, ale poczułem jak moja pewność odpływa wraz z krwią z mojej ręki. - Nie rozumiesz tego. Ona jest moja. Chcesz mnie zastrzelić? Śmiało. Ale jeśli ja umrę, to zabiorę ją ze sobą - skierował się do drzwi, ciągnąc ze sobą Raven.

Ruszyłem, aby go zablokować. Było to ryzykowane, ale po tym wszystkim nie wierzyłem, że teraz by ją zabił. Mocno przycisnął broń, sprawiając, że jej szyja wygięła się pod dziwnym kątem. Kurwa. Cierpiałem bardziej, niżbym miał zginąć, gdy już raz ją straciłem. Nie zamierzałem znowu jej stracić. Zrobiłem kolejny krok. - On ją zabije, stary - Blake przemówił do szalejącej bestii w mojej głowie. Moja koszulka i dżinsy były przemoczone od mojej krwi. Walczyłem o utrzymanie świadomości. Mrugając mocno, zmusiłem się, aby myśleć jasno. Plany, pomysły kotłowały się w mojej głowie, ciążąc na moich ramionach. Kończył mi się czas. Została tylko jedna opcja. - Dobra - opuściłem pistolet w stronę ziemi, potem stanęłam i uniosłem dłonie w poddaniu.- Wygrałeś. - Ty też - Dominick wskazał na Blake'a, aby odłożył broń. - Jonah?- Blake spojrzał to na moje ramię to na twarz, zadając pytanie, Oszalałeś? Skinąłem głową, aby opuścił broń. Pokręcił głową. - Zrób to. Bo inaczej ją zabije - miałem nadzieję, że mój głos brzmiał na zdesperowany. Blake opuścił broń i posłał mi spojrzenie, które mówiło mam-nadziejęże-wiesz-co-robisz. Ja też. Dominick próbował przejść obok mnie. Stanąłem mu na drodze, blokując ucieczkę. - Czekaj. Muszę coś powiedzieć, zanim pójdziesz - zacząłem bełkotać. Wyciszyłem swoje racjonalne myślenie. Albo to, co z niego zostało. Stałem na nogach z czystego instynktu. Zamierzałem użyć jedynej rzeczy, która jeszcze nigdy mnie nie zawiodła. Zamierzałem walczyć. Pochyliłem głowę do przodu. Osłabiony przez utratę krwi, zebrałem swoją pozostałą siłę. Nie zamierzałem go pokonać, chciałem tylko zyskać nieco czasu, aby Blake wyprowadził stąd Raven. Dominik objął jej talię ręką, w której trzymał broń i zaczął grzebać po kieszeni, szukając czego. Może kluczyków od samochodu. Ścisnęła mi się pierś na płacz Raven, przez co z trudem przełknąłem ślinę. Trzymaj się, kochanie. Mam plan. - Obawiam się, że nie mam czasu na pożegnalne słowa. Jeżeli wy, chłopcy, zejdziecie mi z drogi, to moja córka i ja... - To moja córka!

~*~

Raven Moja mama tu była. Powiedziała, że byłam jej córką. Potęga jej słów wstrząsnęła najgłębszym zakątkiem mojej duszy. - Milena - Dominick brzmiał na znudzonego, ale jego mięśnie napięły się za moimi plecami.- Co ty kurwa tutaj robisz?- spojrzał to na nią to na Jonaha.- Ty ich tutaj sprowadziłaś?- wycelował w nią bronią.- Ty głupia suko! Nawet nie drgnęła. - Nie pozwolę ci jej zabrać - zbliżyła się, prostując plecy i patrząc na nas z przekonaniem.- Puść ją. - A co, jeśli tego nie zrobię? Co z tym zrobisz?- zatrząsł się od śmiechu.Spójrz na siebie. Jesteś żałosna i słaba. - Już nie - jej głos był pewien, ani trochę nie zadrżał.- Już nie jestem tą naiwną dziewczyną - spojrzała z wściekłością na Dominicka.- Pamiętasz tą noc? Dwadzieścia jeden lat od tego dnia. Tylko kilka metrów stąd, gdzie stoimy. Urodziłam się tu? Jego uścisk się rozluźnił i pochylił się ku niej. - Oczywiście, że pamiętam. Wtedy mi ją dałaś. Nie chciałaś mieć z nią niczego wspólnego. Nie chciałaś nawet wziąć jej na ręce. Wygięłam szyję, aby uniknąć jego niszczących słów. Ból przeszył moje ciało, grożąc mi upadkiem na podłogę. - Raven?- głos mojej mamy był czuły. Jej delikatna mina zaprzeczyła cierpieniu, które czaiło się w jej brązowych oczach. - Tak bardzo mi przykro. Straciłam swoich rodziców - wciągnęła szybki oddech i opuściła głowę.- Nie mogłam też stracić ciebie. To żadna wymówka. Wiem o tym. Łzy spływały po mojej twarzy, gdy jej publiczne przeprosiny przedostały się do mojej duszy. - Ty niewdzięczna suko, dałem ci wszystko. Byłaś niczym, gdy uratowałem cię od twojego gównianego życia - Dominick wrzasnął, wyrzucając słowa jak broń. Prychnęła w jego stronę. - Wolałabym raczej przeżyć tysiąc żyć bez niczego, niż to jedno, które spędziłam z tobą. Wykorzystałeś przeciwko mnie moje lęki, aby dostać to, czego chciałeś - jej głos pękł.- Raven jest moim dzieckiem - pokój wypełnił

się emocjami kryjącymi się za jej słowami. Jej dziecko. Ciepło zalało moją pierś. Patrzyłam zszokowana, gdy zdumienie sparaliżowało mi głos. - Ale ona nigdy nie była moja, prawda? Już na samym początku dałeś mi to jasno do zrozumienia. Gęsia skórka wyskoczyła na moim ciele. Chroniła samą siebie. Przez ten cały czas myślałam, że mnie nienawidziła. - To ja ją stworzyłem... - Ona jest człowiekiem, Dominick. Bawisz się ludzkim życiem. Ona tego nie chce - zrobiła krok ku nam z wyprostowanymi ramionami i niewzruszoną miną.- Puść ją. Była tu. Walczyła. Dla mnie. Dominick wciąż w nią celował. Blake i Jonah stali blisko, napięci i gotowi. Uniosła przekornie podbródek. Zamierzał ją zabić. I była gotowa umrzeć, aby mnie uwolnić. Nie mogłam na to pozwolić. Zwalczyłam łzy, które zapiekły mnie w oczy. Trzeba było wiele siły, aby przyjechała tutaj i zaryzykowała dla mnie swoje życie. Nie zamierzałam odpłacić się temu swoim strachem. Przez całe swoje życie czekałam, aby poczuć miłość mojej mamy. I teraz gdy już to miałam, to nie zamierzałam jej stracić. Obie mogłyśmy walczyć, aby siebie uratować. - Twój czas się skończył, Milena. A kto lepiej cię zastąpi, jak nie twoja córka - przesunął zimnym metalem pistoletu po moim policzku.- Wygląda jak ty. Porusza się jak ty - chwycił w garść moje włosy i pociągnął za nią, sprawiając że krzyknęłam.- Pewnie nawet rżnie się tak jak ty. - Ty skurwielu!- głos Jonaha zagrzmiał w pokoju. - Nie wtrącaj się w to kurwa, Slade - Dominick wskazał pistoletem na moją mamę.- Nie martw się, kochanie. Dobrze się nią zajmę - pocałował mnie w policzek. Odsunęłam się od niego. Jego uścisk zwiększył się. Pistolet się przechylił.- Żegnaj, Milena. Jonah poruszył się szybko. Wylądowałam na podłodze. Uderzyła głową w drewno. Ból wybuchnął w mojej czaszce i jasne gwiazdy błysnęły mi przed oczami. Z trudem usiadłam, mrugając. Jonah powalił Dominicka na ziemię. Odpychali się i rzucali w stronę pistoletu, jakby byli na śmiertelnej wojnie. O Boże. Blake podniósł mnie. - Dziecinko. Chodźmy. Podniósł mnie z podłogi, objął moją mamę ramieniem i popchnął nas. - Nie!- skręciłam się pod jego uściskiem.- Nie zostawię go. Blake napiął bicepsy. Był zbyt silny. - Proszę, Blake. Puść mnie. Sprowadził nas ze schodów. Z każdym krokiem zwiększała się moja

potrzeba, aby tam wrócić. Nigdy bym nie zrezygnowała z walki o Jonaha. - Nie mogę. Obiecałem... - Nie stracę go!- kopałam nogami i wymachiwałam rękami. Zwolnił kroku. - Nie mogę bez niego żyć - dalej drapałam rękę Blake'a. Nadepnęłam mocno na jego stopę. - Kurwa - głośny jęk rozbrzmiał w jego piersi.- Zabije mnie wymamrotał pod nosem. I wtedy byłam wolna. Moja wola, aby uratować Jonaha, rozpaliła mi mięśnie i sprintem wbiegłam do chatki. Wpadłam do pokoju. Jonah i Dominick wciąż byli pochłonięci morderczą walką. Poślizgnęłam się na śliskiej kałuży krwi Vince'a. Nastąpiło jakieś zamierzanie, krzyk. Spojrzałam w górę, aby spostrzec, iż Dominic wycelował pistoletem w twarz Jonaha. Musiałam ruszyć się szybciej. Pistolet. Zaczęłam pędzić na czworakach. Krew pokrywała moje dłonie. Łzy wypełniły oczy. Chwyciłam za broń. Przeczołgałam się w stronę walki. Jonah spojrzał mi w oczy. Jego twarzy wykrzywiła niezaprzeczalna panika. Dominick rozluźnił uścisk. Przycisnął broń pod brodą Jonaha. Nie! Pistolet wyślizgnął się z mojego uścisku, więc z powrotem go chwyciłam drżącymi rękoma. Zacisnęłam na nim dłonie i wycelowałam, modląc się, aby nie było za późno. Bang-Bang-Bang.

Rozdział 33

Raven W pomieszczeniu zapadła cisza. Ból promieniował w moich rękach, przenosząc się do ramion. Ludzie krzyczeli, ale czułam się tak, jakbym słyszała ich przez waciki w uszach. Odgłosy były przytłumione i niespójne. Rozbrzmiewały w mojej głowie, wraz z waleniem mojego serca. Podniosłam się. Ciężar pistoletu wypadł z moich dłoni. Dominick leżał. Jego ciało było nieruchome. Jego pierś nie unosiła się i nie opadała od oddechu. Był martwy. Zabiłam go. Ktoś pociągnął mnie za ramię. Chcieli zwrócić na siebie moją uwagę, ale nie mogłam oderwać wzroku od obrzydliwej sceny przed sobą. Kątem oka dostrzegłam Jonaha. Siedział. Blake krzyczał w jego twarz, ale nie słyszałam tego co mówił. Jonah spojrzał na mnie. Czerwona krew była rozbryzgnięta na jego twarzy, niczym obrzydliwy kontrast jego pobladłej skóry. Jego brwi były nisko opuszczone, a twarz ściągnięta. Widziałam, jak jego usta się poruszyły, ale nie wypowiedziały ani jednego słowa. Kochanie. Zassałam oddech. To był koniec. Byłam wolna. Jakby wezwany przez moje myśli, ruszył w moją stronę i znalazłam się w jego bezpiecznych ramionach. Zatrzęsłam się pod delikatnym kołysaniem jego ciała i uczepiłam się jego przesiąkniętej krwią koszulki. Dotknął mojego

policzka zdrową ręką, przytulając mnie do siebie. Poczułam nacisk jego ust na czubku głowy. Jego wargi poruszały się przy moim skalpie, ale jego słowa były jak wibracje. Odsunęłam się, aby spojrzeć na jego usta. Kocham cię. Uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Ja ciebie też kocham. Moje usta poruszyły się w rytmie głosu szumiącego w gardle, ale ledwo zdołałam je usłyszeć. Znowu przytulił mnie do swojej piersi. Nie mogłam się zmusić, aby odwrócić wzrok od Dominicka, jego ciała w drogim garniturze, leżącego w kałuży jego własnej krwi, co było ponurym przypomnieniem tego, co zrobiłam. To co musiałam zrobić, aby uratować Jonaha i moją mamę. I samą siebie. Zaczęłam przeszukiwać swoje serce w poszukiwaniu żalu, winy, przerażenia. Nic. Właśnie zabiłam swojego ojca, człowieka odpowiedzialnego za moje życie. I wszystko co czułam, to... ulga.

~*~

Jonah

- Wszystko w porządku?- Blake wyszedł z mojego samochodu i podszedł do schodów chatki, gdzie siedziałem z Raven. Wyciągnąłem stamtąd Raven tak szybko, jak tylko mogłem. Był to jedyny sposób, aby przestała patrzeć na martwe ciało Dominicka. Nie zostawiłem jej ani na chwilę, z wyjątkiem tego, aby zmyć z twarzy brudną krew Dominicka. Zrobiłem prowizoryczną opaskę z rozdartego rękawa koszulki, na co pojaśniało mi w głowie. - Lepiej. Właśnie odzyskujemy słuch - musnąłem wargami czubek głowy Raven, oddychając głęboko.- Zadzwoniłeś? - Taa. W drodze do samochodu. Wkrótce powinni tu być - stając na niższym stopniu, Blake oparł się o poręcz.- Potrzebujecie czegoś?

Ścisnąłem Raven. - Kochanie? Pokręciła głową. Milena siedziała na pobliskim głazie, ale zachowywała dystans, pewnie wciąż nie będąc pewna tego, co Raven do niej czuła. To co dzisiaj zrobiła, umorzyła wszystkie dotychczasowe rzeczy. Zawdzięczałem Milenie całe swoje życie. Ale na końcu to Raven powinna jej przebaczyć. Minuty mijały, zanim dotarły do nas syrena i jasne światła. Pogotowie ratunkowe, wóz strażacki i kilka samochodów policyjnych zatrzymało się przed chatką. Sanitariusze i policjanci wyszli w pośpiechu, aż zostaliśmy otoczeni przez mundury. - Panie Slade, nazywam się Kevin - jeden z sanitariuszy wysiadł z tyłu karetki i spotkał się z nami przy schodach. Odsunął materiał mojej koszulki, aby rzucić okiem na moje ramię.- Może pani iść? - Taa. Zajmijcie się jej głową. Ja poczekam - wskazałem na Raven, która siedziała przy moim dobrym boku. Kevin odsunął się i odgarnął włosy Raven, aby zobaczyć jej czoło. - Proszę pani, została pani ranna gdzie indziej? Spojrzała na mnie ze złością, ale nie kłóciła się. - Nie. Tylko w głowę. Uśmiechnąłem się. Już nie mogłem się doczekać wieczności jej niezadowolonych spojrzeń. - W porządku. Panie Slade, zaprowadzimy pana do ambulansu i podłączymy kroplówkę. Przyjdzie Roger i zajmie się... - Moją żoną - spojrzałem z niezadowoleniem na Kevina.- Upewnij się, że Roger będzie wiedział. Dźwięk chichotu Raven był lepszy, niż jakikolwiek lek przeciwbólowy. - Tak, prze pana, „Assassinie”. Tak nawiasem, to była dzisiaj świetna walka - nadgorliwy sanitariusz okazał się być fanem. Dobrze wiedzieć. - Owszem, była - spojrzałem Raven w oczy.- Najlepsza walka mojego życia. Kevin wyciągnął rękę, aby pomóc mi wstać. Byłem zmęczony i oszołomiony przez utratę krwi, ale ten koleś wyglądał jak makaroniarz w fartuchu. Strąciłem go i wstałem. O cholera. Chwyciłem się poręczy, zacisnąłem oczy i poczułem zawroty głowy. Raven przycisnęła się do mojego boku, używając swojego ciała, aby wesprzeć mnie, aż przestało kręcić mi się w głowie. Sprowadziła mnie ze schodów na drogę. Wciągnąłem ją w uścisk, zanim zostaliśmy rozdzieleni przez przypisanych nam sanitariuszy. Brzydka rana na jej twarz już nie krwawiła. Przesunąłem knykciami po jej policzku, wdzięczny za to, że zdołali ją tylko uciąć. - Niech zajmą się twoją głową - pocałowałem ją dłużej niż powinienem

przed publicznością, jaką mieliśmy, ale pieprzyć ich. Zespół sanitariuszy wpadł do chatki. Roger nadszedł z pewnego rodzaju apteczką i zajął się głową Raven. Ja wtoczyłem swoje ciało do karetki, do której kazał mi wsiąść Kevin. - Jest szansa, że zajmiesz się mną tutaj?- nie było mowy, abym spuścił Raven z oczu. Powinienem czuć się bezpiecznie otoczony przez gliny, ale z wpływami Dominicka wciąż musiałem zachować czujność. - Och, nie sądzę... Posłałem Kevinowi groźne spojrzenie i skinął głową. - Tak, pewnie, „Assassinie”. Przyniosę tu nosze. - Dzięki. Kevin wyciągnął sprzęt na zewnątrz tylnych drzwi ambulansu. Obszedł moje ramię, robiąc jakieś gówna. Nie zwracałem na to uwagi, ale za to skupiłem się na swojej dziewczynie. Odwróciłem od niej wzrok, aby przyjrzeć się jak wywieźli z chaty ciało Dominicka w ciemnym worku. Vince był następny. Wyglądało na to, że ocucili go i zmusili do gadania. Powinienem był wycelować wyżej. Policjant z notatnikiem zadawał mi pytania. Odpowiadałem na nie, dopóki był usatysfakcjonowany i odszedł. Potem zaczął przepytywać Raven. Milena szybko pojawiła się u jej boku. - Hej, stary. Jak ramię?- Blake usiadł koło mnie na tyłach ambulansu. - W porządku - nie byłem zaniepokojony swoim pieprzonym ramieniem. Zarówno Milena jak i Raven mówiły i przytakiwały na coś, co pewnie było sprawozdaniem z zdarzeń tego wieczoru. Żałowałem, że nie słyszałem tego, co mówiły. - Wiesz, ona wyjdzie z tego. Nie oderwałem wzroku od mojej dziewczyny. - Skąd o tym wiesz? Właśnie kogoś zabiła. Blake wzruszył ramionami. - Gliny powiedziały, że od lat szukali czegoś na Morrettiego. Operacje tego faceta były bardziej zatuszowane, niż ramię Royce'a Gracie'a. Ta cała sytuacja była trochę jak złota kaczka, która spadła im prosto na kolana. Niczego nie powiedziałem, ale Boże, miałem nadzieję, iż miał rację. - Zdaje się, że nasz kumpel Vinnie zaczął śpiewać jak kanarek, gdy ocucili go po raz drugi. Te skurwiel wszystko wygadał. Nawet powiedział im, że pobił Guy'a i ukradł jego telefon. - Pobił Guy'a? Nic mu nie jest? Czekaj, Raven wie?- spojrzałem na Raven. Język jej ciała był rozluźniony. Pewnie już kończyli. - Taa, nic mu nie jest. Kilka siniaków i lekki wstrząs mózgu. Właśnie tak wywabili Raven z areny. Wysłali jej wiadomość z telefonu Guy'a. Pieprzone dupki. Grozili mu śmiercią, jeżeli nie współpracowałaby z Candy. Na jej imię podskoczyło mi ciśnienie. - A co z nią? Aresztują ją?

Odchylił się, krzyżując ramiona na piersi. - Tak. Pójdzie siedzieć za porwanie czy co tam prokurator jeszcze wyskrobie. Odetchnąłem z ulgą. Może jednak darowanie życia Vince'owi było dobrym pomysłem. - Nie pozwól, aby uroniła chodź jedną łzę po tym kutasie - Blake spojrzał na ambulans, w którym znajdowało się ciało Dominicka, a następnie na Raven.- Jest słodką dziewczyną, a słodkie dziewczyny zawsze współczują gównianym ludziom. Nie pozwól, aby pożarło ją to od środka. Uratowała ci życie. Posłałem swojemu kumplowi groźne spojrzenie. - Owszem, uratowała. I nie myśl sobie, że zapomniałem o tym, iż złamałeś naszą obietnicę, dupku. - Stary, zmusiła mnie. Wyprowadziłem ją, ale zagroziła, że rozpowie wszystkim kobietom w Vegas, że mam małego fiutka - uniósł ręce w kapitulacji.- Przecież nie mogę na to pozwolić. Musze utrzymać reputację. - Jak trudno jest ci dotrzymać pieprzonej obietnicy? Wzruszył ramionami, ale przynajmniej miał w sobie tyle przyzwoitości, aby wyglądać na zakłopotanego. - Twoja dziewczyna potrafi być przekonywująca. - Dupek - zaśmiałem się i spojrzałem z powrotem na Milenę i Raven, notując w pamięci, aby wziąć go do klatki, gdy moje ramię już dojdzie do siebie. - Milena jest seksowna jak cholera - w jego głosie było słychać śmiech. Spojrzałem na niego groźnie, ale nie mogłem powstrzymać uśmiechu. - Poważnie powiedziałeś to o matce mojej dziewczyny? Ty chory draniu. - No co? Wiem, co jest seksowne, gdy to widzę, a Milena jest zajebista - wstał i wyciągnął rękę.- Kluczyki. Pojadę za Mileną do domu twoim samochodem i przywiozę ci go rano. Podejrzewam, że zjedziesz z górki w tym - wskazał na karetkę.- Zaproponowałbym, że zabiorę Raven do domu, ale znając cię, to pewnie nie spuścisz jej z oka, więc... nieważne. Rzuciłem mu kluczyki. - Dzięki, stary. Odwrócił wzrok i skinął głową. W kodzie facetów, nie ma problemu, zrobiłbyś dla mnie to samo. Kurwa, zrobiłbym. Blake odwrócił się na pięcie. - Hej, B. Zachowaj swojego kutasa dla siebie przy Milenie, słyszałeś? Zatrzymał się, spojrzał na ziemię i pokręcił głową. Ruszył dalej i spojrzał przez ramię. - Nie lecę na laski z dzieciakami, pamiętasz? Zaśmiałem się do siebie i przyglądałem się, jak skończono z Raven. Odwróciła się od grupy policjantów, która gorączkowo wypełniała swoje

notatniki i skierowała się w moją stronę. Wokół ramion miała owinięty koc, który dał jej sanitariusz. Jej rana na głowie została oczyszczona i zakryta plastrem z motylkiem. Wstając, wciągnąłem ją w ramiona. - Hej - zsunąłem koc w dół i pocałowałem ją w szyję w swoje miejsce.Wszystko w porządku?- wtuliła się we mnie, tak jak zawsze, jakby próbowała wtopić się w moją postać. - Tak. Wspaniale - jej uśmiech był nieomylny. - Panie Slade, nadeszła pora abyśmy jechali - Kevin odezwał się z środka ambulansu. - Chodź. Miejmy to za sobą, byśmy mogli już wrócić do domu przesunąłem się, aby pomóc jej wsiąść do karetki. - Och nie, ona nie może pojechać - Kevin pomachał na mnie swoim palcem, gdy owinąłem rękę wokół talii Raven i wsadziłem ją do samochodu.Ale jeśli chce, to może spotkać się z panem... z tobą... um... Raven i ja już byliśmy w środku, rozsiedliśmy się na noszach, kompletnie go ignorując. - No cóż, dobra. Zdaje się, że może pojechać - pewnie zdał sobie sprawę, że już prędzej on pojechałby w innej karetce, niż ona. Mądry dzieciak. - Dzięki, Kevin - wciągnąłem Raven w ramiona i pocałowałem ją w głowę.- Doceniam twoją elastyczność. Ciało Raven zadrżało od cichego śmiechu, gdy ukryła uśmiech w mojej piersi. Objąłem ją mocniej, myśląc o tym, jak byłem blisko stracenia jej. Stracenia jej. Kartka ruszyła i skierowaliśmy się z powrotem do Vegas. Oddech Raven zwolnił, gdy usnęła. Nawet jeśli paliło mnie ramię, byłem zmęczony jak cholera, minus mnóstwa krwi, to nie zasnąłem. Zamiast tego zacząłem myśleć o planach - planowałem naszą przyszłość, która teraz była pewna. I nie zamierzałem marnować ani jednej sekundy. - Kevin, musisz coś dla mnie zrobić. - Pewnie, „Assassinie”. – Muszę zadzwonić.

~*~

Raven Bip-Bip-Bip. Delikatny dźwięk sprowadził mnie z powrotem do rzeczywistości. Zamrugałam kilka razy, zanim podniosłam głowę z ciepłej poduszki. Rozejrzałam się po otoczeniu, wdzięczna za to, że były to światła sprzętu medycznego, niż drewniane ściany. Nie byłam w chacie, ale w szpitalu z Jonahem. W głowie zakręciło mi się od wydarzeń z tego ranka. Policjanci powiedzieli mi, że Guy był bezpieczny. Nawet dali mi telefon, abym mogła do niego zadzwonić. Przeprosił za to, że nie było go na walce, aby mógł mnie ochronić. Zapewniłam go, że nie ważne co, to Dominick i tak by się do mnie dobrał. Pojawiła się Katherine i usiadła z moją mamą, podczas gdy Jonah pojechał na prześwietlenie. Doktor powiedział, że kula przeszła na wylot, nie powodując żadnych poważnych uszkodzeń, ale musieli operować. Trzy godziny później zostaliśmy umieszczeni w prywatnej sali. Zapewniłam moją mamę i Katherine, że wszystko było dobrze. Nie było mowy, abym zostawiła Jonaha. Wymieniłam swoje zakrwawione ubrania na czysty fartuch, wturlałam się do łóżka z Jonahem i zasnęłam. Ziewnęłam i wtuliłam się w zdrowe ramię Jonaha. - Dzień dobry - jego seksowny, zaspany głos zrobił rozkoszne rzeczy z moim ciałem. Nawet gdy tak leżał i był ranny, to nie można było mu się oprzeć. - Chyba masz na myśli dobry wieczór - przesunęłam palcami po jego brzuchu, podciągając jego koszulę, aby dotknąć dłoni jego ukształtowanych mięśni. Sięgnął do mojej twarzy, ale z jękiem opuścił rękę. - Cholera, to bolało. Obróciłam głowę do jego i uśmiechnęłam się. - Zdaje się, że będziesz musiał zatrzymać tą rękę dla siebie. - Nie ma mowy. Chodź tu. Jego rozkaz był pewny i seksowny. Musnęłam wargami jego brodę. - Dziękuję, Jonah. Dziękuję, że mnie znalazłeś. - A ja dziękuję, że mnie uratowałaś. Zarumieniłam się i bardziej wtuliłam w jego pierś. - Jak się trzymasz? No wiesz, ze wszystkim?- jego dłoń zaczęła zakreślać kojące wzorki na moich plecach. - Um... dobrze. Czuję się tak, jakbym powinna coś czuć, wiesz? Poczucie winy albo... wyrzuty sumienia. Ale tak nie jest - sapnęłam.- Policjant

powiedział, że nie zostanie wniesione żadne oskarżenie. Zabójstwo zostało usprawiedliwione samoobroną. - Chcesz porozmawiać o tym, co stało się z Vince'em?- jego mięśnie napięły przy moim ciele. - Nie ma zbyt wiele do powiedzenia. Próbował... W piersi Jonaha rozbrzmiał głęboki warkot. Taa, pewnie najlepiej byłoby pominąć końcówkę. - Powiedziałeś mi, abym złamała mu rękę, więc to zrobiłam usłyszałam słowa i nawet ja uważałam, że to zwariowane. Ale taka była prawda. - Powiedziałem ci? Okrążyłam jego pępek palcem. - Tak. W mojej głowie. Powiedziałeś mi, abym walczyła. Powiedziałeś dźwignia - wzruszyłam ramieniem.- Nawet cię tam jeszcze nie było, a już mnie chroniłeś. - Zawsze będę cię chronić - przytulił mnie do siebie.- Nie żebyś tego potrzebowała. Moja dziewczyna jest twarda jak kamień. Jestem z ciebie dumny. Uśmiechnęłam się w środku siebie. Ja też byłam z siebie dumna. - Kurwa, żałuję, że to nie ja zabiłem tego skurwysyna. - Nie. Zasługiwał na to, aby resztę życia spędzić za kratkami. Śmierć jest zbyt prosta. Zaśmiał się i szybko jęknął. - Ugh, przypomnij mi, abym tego więcej nie robił. Wpatrując się w jego szyję, pocałowałam delikatnie jego szczękę. - Biedaczek - uniosłam się, aby spojrzeć mu w oczy.- Kocham cię. Przesunął dłonie z moich pleców w moje włosy. - Ja też cię kocham. Bardzo. Pochwycił moje usta w brutalnym pocałunku, który poczułam w palcach stóp. Jęknęłam w jego usta i nasze języki splątały się. Pożądanie zalały moje żyły, gdy zaczęłam badać jego usta. Jego silne wargi zdominowały moje, ugniatając je według własnego uznania. Potarłam jego sutek między palcem wskazującym a kciukiem. Jęknął i przesunął biodra na łóżku. Unosząc się, przycisnęłam piersi do jego, przechylając głowę i pogłębiając pocałunek. Przerwał go z sykiem. - Kurwa. Usiadłam, gdy wyszeptał przekleństwa. - Cholera, zrobiłam ci krzywdę?- dotknęłam go i oderwałam rękę, bojąc się, że znowu sprawiłam mu ból. - Nie, ale jeśli nie przeniesiemy tego do domu, to obawiam się, że będę zmuszony dać temu dobremu doktorkowi i niego niczego niepodejrzewającym

pielęgniarkom świetny pokaz edukacji seksualnej - przesunął się i poprawił koc, aby zamaskować swoje podniecenie. Nie podziałało. Zaśmiałam się i zakryłam dłonią usta. Coś szorstkiego na palcu potarło moje usta. Co do diabła? Mój nastrój zmienił się, gdy spojrzałam na swoją dłoń. Znajdowała się na moim serdecznym palcu. Złoty pierścionek z maleńkimi diamencikami wokół większego na środku. Był w staromodnym stylu, ale był zdecydowanie doskonały. Przyglądałam mu się z podziwem. Chłodne powietrze zapiekło mnie w oczy. Nie byłam w stanie mrugać. Spojrzałam na Jonaha, który uśmiechał się szeroko: pokazał wszystkie zęby, obydwa dołeczki i jego oczy błyszczały. - Jonah?- szepnęłam, zadając oczami te pytanie, którego nie byłam w stanie wypowiedzieć. - To pierścionek mojej mamy. Mój tata dał jej go, gdy się zaręczyli i nosiła go każdego dnia, aż do tego ranka. Przyniosła go, gdy spałaś przyciągnął moją dłoń do swojej piersi i zręcznie obrócił pierścionek na moim palcu.- Raven, zakochałem się w tobie w chwili w której cię zobaczyłem. Myślałem, że moje życie juz było nakreślone, że wszystko miałem. A potem ty wywróciłaś mój świat do góry nogami. Sprawiłaś, że zapragnąłem rzeczy, których nigdy nie sądziłem, że będę potrzebować. Ten pierścionek jest czymś więcej niż symbolem mojej miłości. Reprezentuje rodzinę. Naszą rodzinę. Tą, którą zbudujemy razem. Powiedziałaś, że nie chcesz rozmawiać o naszej przyszłości, dopóki takowej nie będziemy mieć. Cóż, teraz mamy. Więc? Wyjdziesz za mnie? Nasza rodzina. Nasza przyszłość. Teraz to wszystko mieliśmy. Spojrzał na mnie, unosząc brwi. Poczułam na krawędzi ust słone łzy. Na jego twarzy pojawił się powolny uśmiech. Przyjrzałam się pierścionkowi, a potem spojrzałam mu w oczy. - Dobrze. Uśmiechnął się szeroko. - Dobrze - pocałował mnie głęboko, mocno i zaborczo. Moje wnętrzności zmieniły się w papkę. Badałam każdą krawędź jego ust,a jego mięśnie spięły się pod moim dotykiem. Wbiłam paznokcie w jego skórę i przesunęłam je niżej, aż wsunęłam je pod koce i zatrzymałam na jego biodrach. Drgnął pod moim dotykiem, pokazując mi czego chciał. Mnie. - Och, jeszcze jedno - przerwał pocałunek tylko po to, aby się odezwać, ale jego wargi ocierały się o moje. Z moich ust uciekł rozczarowany jęk na przerwanie pocałunku. - Tak?- pochyliłam się ku niemu. Potarł kciukiem moją obolałą, dolną wargę. - Wszystkiego najlepszego, kochanie. Ledwie co wypowiedział te słowa, gdy znowu się na niego rzuciłam. Desperacja przejęła kontrolę nad moim racjonalnym myśleniem i

podciągnęłam jego koszulę. Zbyt wiele ubrań. Na końcu łóżka ktoś odchrząknął, przerywając naszą seksualną otoczkę. Wtuliłam się w ciało Jonaha, mając nadzieję, że zniknęłabym przed kimkolwiek, kto nakrył mnie mną pocałunku z moim postrzelonym chłopakiem. Narzeczonym. - Proszę, proszę, proszę. Wygląda na to, że ktoś czuje się lepiej - Blake odezwał się z końca łóżka, wskazując na wybrzuszenie na kroczu Jonaha pod cienkimi, szpitalnymi kocami. Szybko podziękowałam Bogu, że był to Blake a nie Katherine. - Hej, Blake. - Co jest?- Jonah zdawał się być niewzruszony, gdy zaczął okręcać kosmyk moich włosów. - Właśnie wróciłem z komisariatu. Prowadzą intensywne śledztwo wobec działalności Dominicka. Pomyślałem, że chcielibyście się dowiedzieć, że Vince i Candy niebawem wylądują za kratkami. Jonah i ja odetchnęliśmy z ulgą. Blake skrzywił się. - Vinnie powinien być najbardziej popularnym kolesiem w swoim więziennym bloku. Nie udało im się uratować jego fiuta, więc przerobili go na cipkę. Chłopakom z pierdla z pewnością się to spodoba. - Blake!- powinnam brzmieć na urażoną, ale mój histeryczny śmiech zespół całą powagę. Przynajmniej zasługiwał na to, po tym co zrobił Eve, mnie i pewnie mnóstwu innych kobiet, które nie miały takiego szczęścia co my. - Widzę, że na twoim palcu znalazł się przyzwoity kamień, dziecinko. Uniosłam rękę, aby znowu popodziwiać pierścionek na palcu. - Tak - szepnęłam i Jonah pocałował mnie w głowę. - Dobra. Zostawię was gołąbeczki samych - uniósł dłoń.- Chociaż uważajcie, doktor idzie tu sprawdzić twoje ramię. Może jednak byś zapanował nad panem Moby'm?21- spojrzał na łóżko, a później na nas.- Chociaż wygląda na to, że jest za późno, aby opadł... na dno. - Stary, możesz wreszcie przestać się gapić na mojego kutasa? Posłał mu zadziorny uśmiech. I nawet gdy znajdowałam się w ramionach mężczyzny moich marzeń, to śmiałam się przez Blake'a jak nastoletnia dziewczyna. Puścił mi oczko, a następnie obrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia. - Złapiemy się później. Czeka na mnie seksowna pielęgniarka, która przeprowadzi oralny test na moim fiucie. Zaśmiałam się mocno, próbując powstrzymać ciało od drżenia. - Jest taki zabawny. - Taa, już mówiłaś. Uśmiechnęłam się na śmiertelną powagę Jonaha. 21 Mowa o Moby Dicku ;) yep, tym waleniu. Dick znaczy też fifolka

- Och, jesteś zazdrosny?- opuszkiem palca dotknęłam czubka jego nosa. - Hmph. Nie. Wydęłam dolną wargę w przesadnym dąsie. - Och. To szkoda. Zamierzałam udowodnić moje uczucia do ciebie... fizycznie - pocałowałam wrażliwe miejsce pod jego uchem. - Och tak?- usłyszałam uśmiech w jego głosie. - Mm-hm. Lubię, gdy jesteś zazdrosny. - Przyzwyczaj się, kochanie - jęknął, kiedy pociągnęłam zębami płatek jego ucha.- Wiesz, że jesteś teraz moja, prawda? Że będziemy razem dopóki śmierć nas nie rozłączy. - Wiem.

Epilog Dwa miesiące, pięć dni i dwadzieścia dwie godziny później...

Jonah - Czterdzieści dwa miliony dolarów?- Owen walnął dłonią w bar, rozchylając usta i otwierając szeroko oczy. Otworzyłem kapsel butelki i postawiłem przed nim świeże piwo. - Prognozowo. Potrzeba trochę czasu, aby zlikwidować wszystkie posiadłości Dominika. Wiedzieliśmy, że Dominick miał wiele brudnych pieniędzy, ale dowiedzenie się o jego luksusowych mieszkaniach w wieżowcach i komercyjnych nieruchomości, było czystym zaskoczeniem. Rex pochylił się do przodu, unosząc wysoko swoją brew z kolczykiem. - Bez jaj? Co zrobicie z tymi wszystkimi pieniędzmi? - Powinniście kupić sobie prywatną wyspę. Jak Oprah - Caleb wskazał na jedną z firm cateringowych i rzucił do ust krewetkę zawiniętą w boczek. - Czterdzieści dwa miliony dolców - Owen powtórzył siebie, brzmiąc na nie mniej zdziwionego.- Pieprzyć wyspę. Odpalcie nam niezłą działkę, stary. - Dominick Morretti nie żyje, a wy myślicie tylko o jego pieniądzach? Kurwa... Rex potrząsnął głową. - Szkoda, że mój ojciec nie jest martwym alfonsem - wypił resztki piwa. - Raven była jego najbliższą krewną. To jej pieniądze. I już je rozplanowała. Caleb wstał ze swojego stołka barowego. - Z jej pieniędzmi i twoimi pieniędzmi, moglibyście kupić połowę Vegas. - E tam. W porównaniu z tym kasa za wygranie mojej walki tytułowej to pryszcz - zgiąłem się w swojej marynarce. Nie mogłem się doczekać, aby ściągnąć z siebie garnitur.

Raven świetnie sobie radziła z ściąganiem formalnych strojów. Zapłonęła mi krew i zacząłem się za nią rozglądać. Była na parkiecie, którą planiści uroczystości umieścili na moim podwórku. Blake obracał ją, zaś jej biała suknia ślubna zawirowała u jej stóp. Góra była bez ramiączek i wypychała jej piersi w kuszący sposób. Z roztargnieniem szarpnąłem za kołnierzyk swojej koszuli. Był rozluźniony, przypominając mi o tym, że już wcześniej ściągnąłem krawat i odpiąłem górny guzik, podczas gdy pożerałem swoją żonę podczas jazdy limuzyną do domu. Nie mogłem się doczekać, aby ściągnąć z niej tą suknię. - Więc co zamierza zrobić z tą całą kasą?- Owen wyrwał mnie z mojej fantazji. Pociągnąłem łyk piwa. - Kupiła swojej mamie dom. I założyła Raven's Nest.22 - Taa, wiem o tym, ale chyba zostało jej jeszcze jakieś trzydzieści parę milionów, co nie? - Gdy nadejdą, to zamierza całość przeznaczyć do fundacji. Dostrzegłem Milenę w tłumie. Od nocy w chatce, była taką mamą, jaką Raven zawsze chciała: uprzejmą, kochającą i czułą. Pewnego dnia wszedłem do domu i znalazłem je na kanapie, gdzie oglądały Overhaulin. Wpatrywały się w ekran, podczas gdy Milena okręcała na palec kosmyk włosów swojej córki. Z Mileną, moją mamą, Eve i Raven, była w stanie otworzyć i prowadzić Raven's Nest. Fundacja zapewniała rehabilitację, pracę treningową, dom i konsultację do prostytutek, które wyszły z interesu. Miejsce już było przepełnione dziewczynami z klubu Dominicka. - No to świetne gówno, stary - Rex zaczął bawić się kolczykiem w swojej wardze. - Co jest świetnym gównem?- jej głos przykuł moją uwagę. Już nie będąc dziewczyną, która nie mogła przeklinać, Raven używała sobie tak jak i oni. Nadeszła z Blake'iem u swego boku. - Jestem pewien, że mówili o mnie, dziecinko - Blake chwycił za piwo.Nie wiem czy zauważyłaś, ale jestem cholernie super. Caleb wstał ze stołka i popchnął go w jej stronę, oferując jej siedzenie. - Mówiliśmy o Raven's Nest. Blake rozsiadł się na stołku, zaskarbiając tym sobie niezadowolone spojrzenie od Caleba. - Dzięki, stary. Stanęła obok mnie z szampanem w ręce. Na policzkach miała lekki rumieniec. - Och. Objąłem ręką jej drobną talię i przytuliłem ją do siebie. - W ten sposób jesteś o krok bliżej do świętości, księżniczko - Owen 22 Krucze Gniazdo. Imię naszej bohaterki oznacza kruka ;)

pokręcił głową.- Nie wiem, czy ja byłbym w stanie oddać taką kasę. Eve wsunęła się między Blake'a i Rexa przy barze. - Raven nie zależy na pieniądzach. Cholera, oddałaby ostatni grosik, jeśli dzięki temu pomogłaby komuś innemu - chwyciła otwarte piwo, którego dopiero co postawiłem przed Calebem i wzięła łyk.- Dzięki, Caleb. - Cholera, stary - Caleb mruknął z frustracją. Raven siorbnęła swojego szampana i wzruszyła ramionami. - Te pieniądze nie są moje. Należą do tych kobiet. Sprzedawały swoje ciała, a on zbierał kasę - spojrzała na zegar i odwróciła z powrotem do chłopaków przy barze.- Po prostu je im oddaję. Wszyscy chłopacy mruknęli coś do siebie, pewnie wciąż zszokowani, że Raven nie zatrzymała dla siebie chociażby kilku milionów. Eve pokręciła głową z wszechwiedzącym uśmiechem na twarzy. - Ktoś ma ochotę zatańczyć?- rozejrzała się po dostępnych partnerów do tańca.- Chodź, Blake. - Cholera, kobieto. Dopiero co zszedłem z parkietu. Daj mi nieco odetchnąć - Blake odpalił, opierając stopę na barze. Twarz Eve rozświetlił nikczemny uśmieszek. - Ach, tak. masz rację. Większość facetów nie daje rady przez całą noc. Słabym brakuje, ahem, kondycji - spojrzała na mnie.- A może ty, Jonah? Wyglądasz na faceta, który... - Wystarczy tych bzdur - Blake zerwał się na nogi.- Mam o wiele lepszą kondycję niż on - wskazał na mnie swoim kciukiem przez ramię.- Parkiet, kobieto. Eve puściła oczko Raven i odeszła z Blake'iem. Odwróciłem Raven ku mnie i przytuliłem ją, pierś do piersi. Chłopaki zwrócili uwagę na telewizor. Przesunąłem palcem wzdłuż jej nagiego ramienia, aż do szyi, odgarniając jej długie włosy za plecy. - Te kolczyki, które dała ci mama, są niesamowite. Są niemal tego samego koloru, co twoje oczy - pocałowałem ją w szyję w swoje ulubione miejsce. Dotknęła diamentowych i seledynowych kolczyków. - Powiedziała mi, że należały do mojej babci. Uwielbiam je. Są idealne. Ten cały dzień był idealny - uśmiechnęła się.- Wciąż nie mogę uwierzyć, że ślub dał nam Liberace.23 - Hej, to ty go wybrałaś. Mogliśmy zdecydować się na azjatyckiego 23Władziu Valentino Liberace, znany pod pseudonimem scenicznym Liberace – amerykański artysta estradowy pochodzenia polsko-włoskiego(ojciec Włoch Salvatore Liberace, matka Polka Frances Zuchowska[2]). Utalentowany i ekscentryczny pianista i showman. Znany przede wszystkim zekstrawaganckich kostiumów, bi żuterii oraz kiczowatej oprawy swych występów, podczas których na swym fortepianie zawsze stawiał ś wiecznik, na scenę często wjeżd żał luksusowym samochodem. < władziu :3

Elvisa, albo drag queen Marilyn Monroe. Roześmiała się i przytuliła do mnie. Objąłem ją ramieniem i pocałowałem w czoło. - Wygrał przez swój garnitur. Przez cały cal, jaki na sobie miał. - Tylko w Vegas. – Widziałeś Guy'a tańczącego z moją mamą? Myślę, że na nią leci zmarszczyła nosek w uroczy sposób. - To miłe, że odprowadził cię dzisiaj do ołtarza. Jest dobrym facetem. Milena mogłaby wybrać gorzej. Spojrzała na mnie swoimi dużymi, niebieskozielonymi oczami. - Chyba nie sądzisz... Wzruszyłem ramionami, przy czym zadrżały mi kąciki ust. - Słodka z nich para. - Eww. To byłoby jak... - Jak to, że twoja mama i tata ze sobą sypiają. Tym razem to ona wzruszyła ramionami. - Racja. - Zachowałaś dla mnie taniec, pani Slade?- zadrżała, gdy szepnąłem jej do ucha. Rozsypałem drobne pocałunki w dół jej szyi. - Um, pewnie - przechyliła głowę, otwierając się dla mnie.- Ale jest piąta. Odsunąłem się i spojrzałem jej w oczy. - No i? Spojrzała na płaski, sześćdziesięciu calowy telewizor, który wisiał na ścianie za mną. Zmarszczyła czoło i spojrzała na mnie spod trzepoczących rzęs. - Nawet w dniu swojego ślubu?- skrzyżowałem ręce na torsie. Miałem zamiar dać jej wszystko czego chciała, tak długo jak byśmy oboje żyli. Uwielbiałem, gdy tak się wierciła. - Hej, ty sam oglądałeś ESPN. To to samo - dokończyła kładąc dłoń na swoim seksownym biodrze. Pochyliłem się ku niej i pocałowałem ją w czoło, które stało się moim nowym ulubionym miejscem. Drobna blizna na jej brwi nie psuła jej urody. - Wygrałaś. Chwytając za pilot, przełączyłem ESPN na jej program. Pocałowała mnie w oba dołeczki i skończyła na moich ustach. - Overhaulin? O tak! Najlepsze wesele wszech czasów - Caleb obszedł bar dla lepszego widoku. - Och, wow - Raven wypiła resztki swojego szampana.- To Ford Fairlane GT z '66 - nie oderwała wzroku od ekranu. Overhaulin w dniu jej ślubu sprawił, że stała się łakoma. Taka łatwa do zadowolenia. Objąłem ją w talii i uniosłem, aby posadzić na blacie. Kołysała swoimi

białymi tenisówkami od Chucka Taylora w przód i tył. Owen pochylił się do przodu, opierając głowę na dłoni i patrząc na telewizor. - Kim jest ten cały Chip Foose? Zwalczyłem uśmiech, gdy Raven wyrecytowała całą autobiografię samochodowego projektanta. Podałem jej świeżą lampkę szampana i kawałek tortu weselnego. - Och, pyszności - chwyciła za kieliszek i ugryzła tort.- Dziękuję, kochanie. Jęknąłem, gdy nazwała mnie kochaniem i scałowałem lukier z jej ust. Zaczęła to robić po nocy w chatce. A myślałem, że nic nie brzmiałoby lepiej, jak usłyszenie mojego imienia na jej ustach. Myliłem się. - Proszę bardzo, kochanie. - Wujku Jonah - Eric i Aiden zawołali jednocześnie z basenu. Sześciu letnie bliźniaki wskoczyły do niego jakąś godzinę temu. Zostawiłem Raven z jej programem i podszedłem do krawędzi basenu. - Co jest, szczeniaki? - Chodź z nami popływać - powiedział Aiden, zanim zniknął pod wodą. - I zrób tą rzecz, w której wyrzucasz nas na głęboką część basenu - Eric obrócił się w kółko, wydając odgłosy motorówki. - Chłopcy, wasz wujek nie może dzisiaj pływać. Musi zabawić gości zawołała moja siostra, podchodząc do mnie. - Wasza mama ma rację, chłopaki. Ale obiecuję, że jutro popływam z wami cały dzień. Zgoda? - Zgoda - odpowiedzieli, zanim popłynęli na drugi koniec basenu. Beth oparła się o mój bok, a ja objąłem ją ramieniem. - Naprawdę cieszę się twoim szczęściem, wielki bracie. Muszę przyznać, że nie sądziłam, żebyś kiedykolwiek się ustatkował. Zaśmiałem się i ścisnąłem ją. - Nie ty jedna. - Jest naprawdę wyjątkowa, Joey. Znam ją zaledwie od dwóch dni i już się w niej zakochałam. - Ma taki wpływ na ludzi - pocałowałem ją w głowę.- Cieszę się, że tutaj jesteście. Wiem, że późno was poinformowałem. - I tak byśmy tego nie przegapili - napiła się.- Bardziej bym powiedziała, że to krótkie zaręczyny. Skinąłem głową. - Kiedy Bóg daje ci prezent, to nie odpychasz go i nie mówisz mu „później”. Uśmiechnęła się do mnie. - Tata byłby z ciebie dumny. Wyrosłeś na niesamowitego mężczyznę. Na takiego jak on. Zapiekły mnie oczy. Z trudem przełknąłem ślinę, absorbując ciężar jej

słów i pozwalając na ciszę. - Pójdę znaleźć swojego męża i zmuszę go, aby ze mną zatańczył przerwała ciszę, ścisnęła mnie szybko i odeszła. Odwróciłem się, aby z odległości przyjrzeć się swojej dziewczynie. Śmiała się w centrum umięśnionych zawodników, jakby się wśród nich urodziła. I chciałem tak myśleć. Moje serce wypełniła duma. Po nieśmiałym mechaniku samochodowym, który wszedł do mojego domu ze spuszczoną głową, został cień. Teraz ta dzielna kobieta mierzyła się z życiem z uniesioną głową. Walczyła ze swoimi demonami. I wygrała. I nie ograniczyła swojej siły, dzieląc się nią z innymi. Dała im szanse na pokonanie trudności w ich życiu. Nigdy nie widziałem takiego piękna. Aż do teraz. I miała na palcu mój pierścionek.

~*~

Raven Było późno. Nawet nie miałam pojęcia, która była godzina. Kołysałam się na pustym parkiecie ze swoim mężem. Nasi goście już dawno poszli, w końcu zostawiając nas samych. Otaczały mnie silne ramiona Jonaha i jego pierś. Była zrelaksowana, odtwarzając w głowie wydarzenia z dzisiejszego dnia. Moja mama pomogła mi założyć suknię, przytuliła mnie i powiedziała, jak bardzo mnie kocha. Było tak, jakby śmierć Dominicka przeciął niewidzialną barierę, która trzymała mnie od niej z dala i teraz była w stanie mnie swobodnie kochać, bez ograniczeń czy strachu przed utratą. Kochać mnie tak, jak zawsze chciała. Albo przynajmniej pokazać mi miłość, jaką zawsze do mnie czuła. Guy odprowadził mnie do ołtarza. Prychnął i przewrócił oczami, kiedy zobaczył ekstrawaganckiego odtwórcę, tylko po to by jego oczy wypełniły się łzami, gdy oddał mnie Jonahowi. I mój Jonah. Intensywność w jego spojrzeniu, gdy wypowiedział swoją przysięgę. Jakby usłyszenie słów nie wystarczało, to chciał abym jeszcze je poczuła.

Nasz pierwszy pocałunek jako męża i żony, jego dłonie błądzące w dół mojego ciała, aby chwycić mnie za pośladki na oczach wszystkich. Dobra, to było nieco zawstydzające - seksowne - ale zawstydzające. Moje ciało jednak to polubiło. Było to oczywiste, gdy przytrzymałam się Jonaha i czekałam, aż moje nogi znowu zaczną funkcjonować. Było idealnie. Każda jedna sekunda. Siostra i mama Jonaha zostali u nas, ale uparły się, że na noc pojadą do hotelu. My wybraliśmy opcję przeniesienia się do pokoju hotelowego, ale zdecydowaliśmy, że woleliśmy spędzić naszą pierwszą noc jako małżeństwo, w domu Jonaha - w naszym domu. Więc oto byliśmy tutaj, pod gwiazdami, tuląc się do siebie. Serce Jonaha zabiło pod moim uchem. Zatrzymaliśmy się i pocałowaliśmy, a potem wróciliśmy do delikatnego kołysania. Czas zatrzymał się w miejscu. - Kochanie? - Mm-hmm?- przełknęłam ziewnięcie. - Jestem już gotów, aby zabrać cię do łóżka - przestał się poruszać, jakby chciał podkreślić słowa z wykrzyknikiem typu przestań-tańczy-inatychmiast-zasuwaj-do-naszego-łóżka. Mój puls przyspieszył i podniecenie rozbudziło moje ciało. Przestałam się kołysać i spojrzałam na niego. Jego oczy były wypełnione pożądaniem. Uśmiechnęłam się w duchu na efekt, jaki na niego miałam. Splotłam dłonie za jego szyją i stanęłam na placach, przyciągając jego usta do swoich. Między naszymi połączonymi wargami zaszumiało napięcie. Przy każdym dotyku iskierki eksplodowały pod moją skórą. Od wydarzeń w chatce, wszystko między nami stało się bardziej intensywne, jakby każda sekunda naszego życia była ucztą dla naszych ciał. Jego dłonie przesunęły się z moich bioder na żebra i zatrzymały się tuż pod piersiami. Jęknęłam i wygięłam plecy, aby przysunąć się bliżej, ale nie ruszył się. Jego język znalazł się w moich ustach z jednym długim, głębokim muśnięciem. Jego jęk mówił mi, że był na krawędzi panowania nad sobą. Schylił się, biorąc mnie w ramiona i kierując się do domu, ani na chwilę nie przerywając pocałunku. Zapach jego wody kolońskiej, cała jego męskość i zmysłowość upłynniły moją potrzebę. Zacisnęłam palce na jego jedwabistych włosach i pociągnęłam w dół. Wszedł do domu i zatrzymał się, kładąc mnie na kanapie. - Poczekaj tutaj - jego schrypnięty głos zawibrował przy delikatnej skórze mojej szyi. Zrzuciłam swoje buty, zanim podciągnął spódnicę mojej sukni na biodra. Jęk rozbrzmiał w jego piersi, gdy przyjrzał się temu, co miałam pod suknią ślubną. Wsparłam się na łokciach, ciesząc się widokiem Jonaha na kolanach, który przyglądał się mojej weselnej bieliźnie. - Chcesz zobaczyć resztę?- mój głos był głęboki i ociekał pożądaniem.

Zaczął pieścić moje nogi, każdy skrawek, wysyłając ciepło prosto między moje nogi. - Jest więcej? Wstałam, z droczącym pocałunkiem. Odwracając się plecami, rozpięłam suknię i powoli zsunęłam materiał ze swojego ciała. Syknął przez zaciśnięte żeby, gdy moja sukienka spadła na ziemię. Podoba mu się. Zerknęłam przez ramię, aby spostrzec, że siedział, wpatrując się w moje pośladki. Wstał i podszedł do mnie tak blisko, że poczułam jego żar na swoich plecach. - Odwróć się. I zrobiłam to, ale odsunęłam się, z dala od jego zasięgu. Drżałam pod gorącem jego spojrzenia. Zmrużył oczy z drapieżnym błyskiem. - Chodź tu, pani Slade. Nogi paliły mnie, abym się go posłuchała. Ale się powstrzymałam. - Uch-uch. Będziesz musiał się ruszyć i mnie złapać. Spojrzał mi w oczy, a w jego piwnych głębiach płonął ogień. Przechylił głowę na bok, unosząc brwi. Owszem, spodobało mu się to wyzwanie. - Chcesz, abym cię ścigał - zrobił krok w moją stronę. Cofnęłam się. Poruszył się jak strzała, sięgając po mnie swoją potężną ręką. Spodziewając się jego ruchu, obróciłam się dookoła i rzuciłam się w stronę korytarza. W moich piersiach rozbrzmiał podekscytowany chichot, przeradzając się w pisk. Dotarłam do początku korytarza, zanim od tyłu objęły mnie silne ramiona. - Mam cię - powiedział mi do ucha. Jęknęłam w odpowiedzi. Niósł mnie przez korytarz i przeniósł przez próg naszej sypialni. Puścił mnie i obróciłam się. Jego oczy były ciemne i wypełnione głodem. Ścisnął mi się żołądek. Ruszył ku mnie i cofałam się przy każdym kroku do tyłu. Uderzyłam nogami w łóżko. Podszedł bliżej. Zakręciłam biodrami, szukając jego dotyku. Ulotnym dotykiem dotknął górę mojego białego gorsetu. Moje piersi były ściśnięte pod koronką, wypływając na wierzch. Przesunął palcami po środku każdej piersi, kiedy ciemne końcówki przebijały się przez delikatny materiał. Otoczył je powolnym, bolesnym ruchem. Rozchyliłam usta, aby złapać szybki oddech. Chwycił moje piersi, wreszcie dając im taką uwagę, jakiej rozpaczliwie potrzebowałam. Schylając się, wciągnął jeden sutek do ust, na co odchyliłam głowę do tyłu ze zbolałym jękiem. - Jonah - wyszeptałam pospieszną prośbę. Jego dłonie przesunęły się na ściągacze gorsetu na moich biodrach.

Wsunął pod nie palce, muskając delikatny materiał moich stringów. Moje ciało rozgrzało się pod miłością w jego dotyku. Rozsypał delikatne pocałunki na mojej szyi, gdy wsunął dłoń w moje majtki. Jęk utknął mi w gardle. Zadrżały mi nogi. - Połóż się, kochanie - mruknął przy mojej skórze, na co moje ciało się go posłuchało. Zrobiłabym wszystko, aby jego palce zepchnęły mnie z krawędzi kontroli. Położyłam się na łóżku. Zsunął mi majtki do kolan, nie ściągając ich. Rozciągnęły się między moimi zgiętymi nogami, powstrzymując je od szerokiego rozchylenia. Zaczął mnie pieścić między nogami, gdy moje ciało wyginało się ku jego. Potrzebowałam więcej. Wysunęłam piersi z ich koronkowej formy i wygięłam plecy, oferując mu je. Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. - Łakoma, mała żonka. Zakręciłam biodrami przy jego ręce, potwierdzając jego słowa. Zacisnął usta wokół mojego sutka. Krew szalała w moim ciele, mięśnie zaciskały mi się w euforycznej satysfakcji, gdy krzyknęłam w orgazmie. Osłabiona przez rozkosz, rozsunęłam nogi. Jonah dalej skubał zębami moją pierś. Chwyciłam go za koszulę, ciągnąc za guziki. - Ty pierwsza - przewrócił mnie na bok i odpiął krzyżujące się kokardy na plecach, ściągając mój gorset. Ściągnęłam majtki, a on pozbył się ze swojego ciała białej koszuli. Zassałam oddech, gdy zatrzymałam wzrok na okrągłej bliźnie na jego ramieniu. Był to dowód jego heroizmu. Jego odwaga była jak znaczek, na zawsze naznaczony na jego skórze, niczym jego tatuaże. Uśmiechnęłam się, gdy dostrzegłam najnowszy. Tuż nad jego sercem, moje imię zostało wytatuowane z pięknymi czarnymi skrzydłami wystającymi z obu stron. - Kocham cię, Jonah. Nie odpowiedział słowami, ale zamiast tego ukląkł między moimi nogami. Szeroko rozsunęłam kolana. Przesunął się i ułożył w splocie moich nóg, a materiał jego spodni ocierał się o moje nagie ciało. Wsparł swój ciężar na swoich umięśnionych rękach. - Chcę, abyś przestała brać pigułki, kochanie. - Co?- nie byłam pewna jak wyglądała moja mina, ale z pewnością się gapiłam. - Wiem, że to prędko. Ale od kiedy robimy cokolwiek zgodnie z czasem? Chcę zacząć powiększać naszą rodzinę - pocałował moją szyję, a potem ugryzł ją delikatnie.- Co ty na to?- jego usta kontynuowały swoją udrękę. - Mmm. - To tak, czy nie, kochanie? Prawdziwa rodzina. Taka, którą sami byśmy zrobili.

- Jestem gotowa - zakręciłam biodrami. Z błyszczącymi oczami i tymi dwoma wspaniałymi dołeczkami, posłał mi uśmiech, który niemal przyprawił mnie o zawał. - Naprawdę? - Tak. Bez kolejnego słowa, pozbył się spodni w jednym szarpnięciu i wszedł we mnie całkowicie. Zacisnęłam nogi wokół jego bioder, nasze piersi były przyciśnięte do siebie tak mocno, że czułam bicie jego serca przy swoim. Chwycił w dłonie moją twarz, a ja dotknęłam jedną jego szczęki. Poruszał się powoli i pięknie, kochając mnie w delikatnym rytmie, który sprowadził łzy do moich oczu. Patrzył mi w oczy, a uczucie między nami stało się przytłaczające. Przyglądałam się, jak rozkosz zaczęła narastać. Jego idealnie białe zęby zatopiły się w jego dolnej wardze. Z trudem nie zamknął oczu, walcząc przeciwko szałowi. Rozkosz rozpoczęła się w moim brzuchu. Wygięłam plecy w łuk i wbiłam stopy w materac. Nie chciałam, aby skończyło się to tak szybko. Tym razem wbiłam pięty w jego biodra. Zatrzymał się i wziął głęboki oddech. - Nie musisz się wstrzymywać, kochanie. Mamy wieczność. Wieczność. Te słowo rozbrzmiało echem w mojej głowie i puściłam go, aby się poruszał. Byłam wolna. Wolna, aby prowadzić szczęśliwe życie z Jonahem. Żadnych więcej gróźb w stronę naszej przyszłość. Byliśmy wolni do lotu. Przyspieszył tempo i napiął mięśnie przy każdym pchnięciu. Uniosłam biodra, szukając więcej, głębiej, mocniej. Pasja, pchnięcie i miłość zmieszały się razem, aż eksplodowały z mojego ciała i wykrzyczałam jego imię. Jęknął w moją szyję, gryząc mnie w ramię i zwiększając tempo. Przy ostatnim pchnięciu jego ciało rozluźniło się przy moim. Nasze piersi unosiły się ciężko i ciche jęki wypełniły pokój po naszym kochaniu się. Wsuwał się i wysuwał w leniwych pchnięciach. - Przepraszam, że nasz pierwszy raz jako mąż i żona był... um... szybki. Winiłbym za to sukienkę. I te rzeczy, które miałaś pod nią. Przesunęłam dłońmi po jego włosach, zmuszając go, aby na mnie spojrzał. Jego nieśmiały uśmiech sprawił, że wyglądał młodziej i na niemal zawstydzonego. - Mamy wieczność, pamiętasz? Zamknął oczy i przylgnął do mojego dotyku. - Tak - otworzył oczy i odwrócił się, spoglądając przez ramię. - Co?- przechyliłam się w bok, aby spojrzeć w dół naszych połączonych ciał na koniec łóżka.- Myślę, że ktoś czuję się tu pominięty. Pies leżał zwinięty w kulkę u stóp Jonaha. Posłał nam zaspane

miauknięcie. Jonah odwrócił się, kręcąc głową. - Nie mogę uwierzyć, że namówiłaś mnie, abym sprowadził to coś do domu. - Jonah. On jest moją odpowiedzialnością. Nie mogłam go tak po prostu zostawić na pastwę samego siebie jak jakiegoś... - Ulicznego kota? - Ugh. Wiesz co mam na myśli - popchnęłam żartobliwie Jonaha i sturlał się na swój bok. Zaczął zataczać niewidzialne wzory na moim brzuchu.- Nie mogłabym znieść myśli, jeśli bym się przeprowadziła i nikt by się nim nie zajął. Każdy kogoś potrzebuje. - Nigdy bym nie pomyślał, że będę miał coś wspólnego z parszywym kotem - jego usta uniosły się w kącikach.- Oboje cię potrzebujemy przesunął rękę z mojego brzucha na czoło, aby musnąć moją bliznę. Jego uśmiech zniknął.- Niemal cię straciłem. - Nie, nigdy. Walczyłabym. Tak długo, jak by było trzeba. Nigdy bym się nie poddała, dopóki nie byłabym wolna. Jesteś moim życiem, Jonah. Moją rodziną, moją miłością, moim przyjacielem. Nic, nawet przeznaczenie mnie od ciebie nie oddzieli. Pochylił się do przodu i musnął moje wargi swoimi. - Dobrze.