~Midnight Frost ~ - Teraz – powiedziała Agrona. – Możemy wreszcie kontynuować. Jeśli pozwolisz, mój panie. Zarówno ona, jak i Vivian odwróciły się prz...
6 downloads
13 Views
1MB Size
~Midnight Frost ~
- Teraz – powiedziała Agrona. – Możemy wreszcie kontynuować. Jeśli pozwolisz, mój panie. Zarówno ona, jak i Vivian odwróciły się przez ramię. Byłam tak skupiona na nich obu, że nie zdawałam sobie sprawy, że trzecia postać siedziała na schodach, dokładnie w samym centrum amfiteatru. Zamiast szaty, cienie owijały się wokół jego ciała, falując, wijąc się i spowijając go niczym dym unoszący się nad ogniem. Powoli, ciemności zaczęły rozpływać się, rozwijając się jak dywan na schodach, pokrywając go miękką, migoczącą tęczą kolorów i barwiąc wszystko na straszną, nieskończoną czarną barwę. Wszystkim, co byłam w stanie zobaczyć, były jego oczy – jedno żywe, niebieskie, drugie paląco czerwone, czego nienawidziłam bardziej niż cokolwiek innego, ale mimo to zadrżałam ze strachu. Bo jakimś cudem, nordycki bóg chaosu był tutaj, w Akademii Mythos.
1|Strona
~Midnight Frost ~
- Mój panie? – zapytała ponownie Agrona. - Kontynuuj – odparł Loki, jego głos rozbrzmiał w audytorium, głośniej niż uderzenie grzmotu. – Zabij dziewczynę Frostów, teraz.
Byłam w pułapce. Przechodziłam nerwowo z jednej strony pokoju na drugą, obracając się na piętach tenisówek i spiesząc z powrotem w poprzednim kierunku. Zaledwie po kilku krokach dotarłam do przeciwległej ściany, więc odwróciłam się i powtórzyłam proces. Tam i z powrotem, tam i z powrotem, mój umysł dryfował od jednej rzeczy do następnej. Moi przyjaciele z Akademii Mythos. Moje poszukiwania artefaktów. Dowiedzenie się, co Agrona, Vivian i pozostali Żniwiarze planują. Gdzie był Logan. Poczułam szarpnięcie w okolicach serca na samą myśl o Loganie i zahaczyłam
2|Strona
~Midnight Frost ~
nogą o sieć w dolnej części mojego krzesła. Potknęłam się, ledwo łapiąc równowagę, zanim uderzyłam twarzą o łóżko. Cofnęłam się i spojrzałam na siatkę. Owszem, wyglądało na to, że niewinnie wisiała, jak skrawek jasnoszarych wodorostów, który wyrósł z tyłu mojego krzesła. Podobno należała do Ran, nordyckiej bogini sztormów. Prawdę mówiąc, nie to było najbardziej imponujące w tym artefakcie. Wodorosty były sękate, splecione i wydawały się tak cienkie, wyświechtane i kruche, że prawdopodobnie przy pierwszym dotyku rozsypałyby się w pył. Ale ja dowiedziałam się na własnej skórze, że wygląd jest często mylący, zwłaszcza w mitycznym świecie. Ale i tak przypuszczam, że powinnam być wdzięczna, że nie zniszczyłam sieci. Mam ją od kilku dni, odkąd znalazłam ją w Koloseum Crius, ale wciąż nie wiem, co było w niej szczególnego. Nawet nie wychwyciłam z niej zbyt wiele za pomocą mojej psychometrii, która pozwala mi zobaczyć i poczuć historię obiektu. Ale odnalezienie potężnych mitycznych artefaktów i ochrona ich przed Żniwiarzami była ostatnią misją, jaką otrzymałam od Nike, greckiej bogini zwycięstwa. Większość ludzi zna mnie jako Gwen Frost, Cygankę, która za pomocą dotyku potrafi zobaczyć różne rzeczy, ale jestem również Wybranką Nike, dziewczyną wybraną przez boginię do pomocy w śmiertelnym świecie. Ja, Wybranką. Czasem jeszcze nie mogę w to uwierzyć. Ale Nike była bardzo, bardzo realna, podobnie jak reszta mitycznego świata, wraz ze wszystkimi bogami, boginiami, magią, potworami, artefaktami i młodymi wojownikami.
3|Strona
~Midnight Frost ~
Coraz więcej myśli tłoczyło się w moim umyśle, ale odepchnęłam je na bok. Zamiast tego, podsunęłam krzesło bliżej biurka, tak, by ponownie nie dotknąć siatki i wznowiłam kręcenie się w kółko. Tam i z powrotem, tam i z powrotem, z jednej strony mojego więzienia na drugą… - Czy zamierzasz to wszystko powstrzymać cholernym dreptaniem w kółko? – po kilku minutach warknął głos, przesycony angielskim akcentem. – Uniemożliwiasz mi moją popołudniową drzemkę, przed-zabijalną-Żniwiarzy. Spojrzałam na ścianę, gdzie w czarnej skórzanej pochwie wisiał miecz, pomiędzy moimi plakatami Wonder Woman, Karma Girl i The Killers. Fioletowe oko na rękojeści było szeroko otwarte i przyglądało mi się, podczas gdy reszta twarzy miecza – nos, ucho i usta – była odwrócona w geście rozdrażnionych dąsów. - Poważnie, Gwen – Wiktor skarcił mnie ponownie. – Niektórzy z nas próbują spać. Nie mam racji, fuzzball1? Z kosza w rogu rozbrzmiało szczeknięcie, jakby się z tym zgadzało. Szczenię wilka Fenrir, którym się zajmowałam, było urocze ze swoim ciemnym szarym futrem i fioletowymi oczami, ale miało irytujący zwyczaj zgadzania się niemal ze wszystkim, co mówił Wiktor. - Dobra – mruknęłam i opadłam na łóżko. – Przestaję krążyć. Ok, ok, tak naprawdę nie byłam uwięziona. Ale w moim pokoju akademickim czułam się jak w więzieniu, zwłaszcza w tych dniach, kiedy strażnik Protektoratu czaił 11 Fuzzball ?:P
4|Strona
~Midnight Frost ~
się na zewnątrz. Odsunęłam zasłonę i wyjrzałam przez okno. Aiko, szczupła i wątła dwudziestokilkuletnia Ninja, opierała się o drzewo na trawniku poniżej, w takiej samej pozycji, w jakiej stała godzinę temu, kiedy wróciłam do pokoju. Aiko zmieniła pozycję tak, że fałdy szarej szaty zafalowały wokół jej smukłej figury i ukazując mi krótki miecz i srebrne gwiazdy do rzucania przypięte do jej paska. Westchnęłam i pozwoliłam opaść kurtynie z powrotem na miejsce. Aiko była na zewnątrz, by chronić mnie przed Żniwiarzami mogącymi próbować mnie zabić, co działo się więcej niż raz w obrębie granic Akademii Mythos. Nadal nie podobało mi się to, że przez cały czas byłam obserwowana, nawet, jeśli to było dla mojego własnego dobra. To sprawiało, że czułam się słaba i bezradna, i po prostu… w pułapce. Nagle poczułam, że w pokoju zrobiło się gorąco i duszno, a ja nie mogłam wciągnąć w płuca wystarczającej ilości powietrza. Mimo, że mój pokój był większy niż niektóre w akademii, sufit wyglądał jakby miał runąć w dół, a ściany wydawały się skradać coraz bliżej, kiedy na nie patrzyłam, powoli przesuwały się ku mnie, zamierzając zmiażdżyć mnie w swoim zimnym, obojętnym uścisku. Wzdrygnęłam się i opuściłam wzrok na podłogę, ale nawet ona wydawała się wznosić na spotkanie z sufitem. Westchnęłam. Mój Cygański dar niekiedy pokazywał mi rzeczy, które w rzeczywistości nie miały miejsca. Spojrzałam na ziemię, próbując kontrolować psychometrię, ale płyty wciąż wznosiły się i opadały jak fale oceanu, które zobaczyłam, gdy tylko dotknęłam siatkę Ran. Zsunęłam się z łóżka. 5|Strona
~Midnight Frost ~
- Potrzebuję trochę powietrza – powiedziałam. – Wrócę wkrótce. Wiktor i Nyx nie powiedzieli nic, kiedy podeszłam do drzwi i wyszłam na korytarz. Spodziewałam się zobaczyć faceta o piwnych oczach, ciemnobrązowych włosach i opalonej skórze, opierającego się o ścianę, ale Alexei Sokolov, mój przyjaciel i rosyjski wojownik Bogatyr, który pełnił funkcję mojego strażnika, nie czekał na mnie. To było trochę dziwne, bo Alexei brał swoje zadanie bardzo poważnie, ale na moje szczęście, nie tym razem. Wyszłam, zamykając za sobą drzwi i pobiegłam tak szybko, jak tylko mogłam.
***
Pomijając fakt, że Aiko znajdowała się poza moim akademikiem, wystarczająco łatwe było dla mnie przejście do kuchni, którą dzieliłam ze wszystkimi dziewczynami ze Styx Hall, otwarcie jednego z okiem i wypełznięcie na zewnątrz. Zsuwałam się z jednego drzewa na drugie, starając się nie rzucać w oczy Aiko i stanęłam na brukowanej ścieżce kampusu. Był koniec stycznia, a powietrze było niesamowicie zimne. Przenikliwe podmuchy wiatru wprawiały śnieg w ruch, podczas gdy grube szare chmury rzucały na krajobraz cienie, mimo że to dopiero było późne popołudnie. Wepchnęłam ręce do kieszeni marynarki i ukryłam podbródek w głębi szarości szalika z płatkiem śniegu, starając się zatrzymać ciepło.
6|Strona
~Midnight Frost ~
Ponieważ było tak zimno, szybkim krokiem przeszłam przez kampus. Pomyślałam o wspinaczce na wzgórze głównego dziedzińca i skierowaniu się do Biblioteki Antycznej, ale zapewne była pełna uczących się dzieciaków. Nie miałam ochoty, by się na mnie gapili, więc skręciłam w lewo. Do amfiteatru. Amfiteatr w rzeczywistości składał się z dwóch połączonych elementów – z dolnej sceny i szeregu długich, płytkich stopni, pnących się na nią. Schody, które były również siedzeniami, ułożonymi łukowato, w olbrzymim półkolu, tak, że prawie wydawało się, iż każdy rząd posiadał parę ramion chcących przytulić scenę. Wyglądało nawet tak, jakby cienie miały tu głębszą barwę, a biały kamień wznoszący teatr błyszczał niczym duch w zimowym mroku. Iskry stonowanie liliowe, srebrzystoszare i w leśnej zieleni, osadzone w kamieniu, nadawały u blady, opalizujący połysk, co przywodziło na myśl tysiąc świetlików powoli mrugających i gasnących. Był to piękny widok, ale przez pewne napięcia i stres, spłynął po mnie jak po kaczce. Zresztą, amfiteatr był pusty, tak jak miałam nadzieję. Nie byłam w nastroju na jakiekolwiek towarzystwo. Podeszłam do sceny, otoczonej czterema kolumnami, po jednej w każdym rogu. Kamienne chimery przykucały na okrągłych kulach na szczytach kolumn, a ich głowy spoglądały na schody, prawie tak, jakby czekały na tłum, gromadzący się w oczekiwaniu na koncert. Zawahałam się, niepokój zabulgotał mi w żołądku, ale kiedy chimery nie zwróciły się w moim kierunku, wspięłam się po stopniach i przystanęłam na środku sceny i przysiadłam. Pozwoliłam sobie głęboko westchnąć. Sama – w końcu zostałam sama. 7|Strona
~Midnight Frost ~
Zamknęłam oczy i odetchnęłam – wdech, wydech, wdech, wydech – korzystając z chwili wytchnienia, ciszy i samotności… Coś poruszyło się po mojej lewej stronie. Otworzyłam szerzej oczy, a moja ręka opadła na bok, ale spotkała się z pustym powietrzem. Zostawiłam Wiktora w pokoju, a nie, jak zwykle, przytroczonego do mej talii. Zmarszczyłam brwi. Dlaczego nie wzięłam go ze sobą? To było do mnie nie podobne. Zazwyczaj zabierałam Wiktora ze sobą wszędzie, szczególnie teraz, gdy Żniwiarze Chaosu zamierzali wywołać kolejną Wojnę Chaosu przeciwko Panteonowi. Dźwięk rozbrzmiał ponownie, jakby buty ocierały się o kamień. Odwróciłam głowę w lewo i zdałam sobie sprawę, że na scenie był ze mną ktoś jeszcze – chłopiec w moim wieku, czarnowłosy, o szczupłym umięśnionym ciele. Logan cholerny Quinn. Facet, którego kochałam. Ten, który przebił moją klatkę piersiową, po czym mnie opuścił. Miał na sobie buty, dżinsy i czarną, skórzaną kurtkę, a pod nią niebieski sweter, który nadawał intensywniejszy kolor jego lodowatym oczom. Wyglądał tak samo, jak go zapamiętałam, tak jak wyobrażałam go sobie setki razy odkąd opuścił Mythos, opuścił mnie. - Logan? – zapytałam chrapliwym, pełnym nadziei, szeptem. – Logan!
8|Strona
~Midnight Frost ~
Zerwałam się na równe nogi. Otworzyłam ramiona, biegnąć w jego stronę, ale zdałam sobie sprawę, że w dłoni trzyma miecz, a jego oczy jarzą się na czerwono jak oczy Żniwiarzy. Zatrzymałam się. Ostatni raz oczy Logana miały taki straszny odcień kilka tygodni temu podczas zasadzki zastawionej przez Żniwiarzy w Audytorium Aoide. Zaatakował mnie wtedy i prawie zabił, zanim użyłam swojej psychometrii, by cofnąć to, co z nim zrobili. Myślałam, że uratowałam Logana przed Żniwiarzami, przed Lokim, ale teraz wyglądało na to, że nie do końca. - No dalej, Gwen – zawołał drwiący, szyderczy głos. – Przywitaj się ze swoim chłopakiem. Jest tak uradowany, że cię widzi. Odwróciłam się. Pośrodku stopni audytorium siedziała dziewczyna. Czarna szata Żniwiarza ukrywała jej ubiór przed wzrokiem, ale nie nosiła maski, więc widziałam jej twarz. Kręcone kasztanowe włosy, niesamowicie złote oczy, ładne rysy. Vivian Holler, Wybranka Lokiego, Żniwiarka, która zamordowała moją mamę. - Co ty tu robisz? – syknęłam. Vivian uśmiechnęła się do mnie. - Niezbyt wiele. Jedynie obserwuję, jak Logan kontynuuje to, co rozpoczął. Nie mam racji, Loganie?
9|Strona
~Midnight Frost ~
Spojrzałam na Spartanina. Nic nie powiedział, choć palce wzmocniły uścisk na rękojeści miecza. Po chwili, okręcił broń w ręku, wyczuwając miecz, tak jak zrobił w audytorium, zanim mnie zaatakował. - Nie – wyszeptałam. – Nie, nie, nie. - Och, tak, tak, tak, Cyganko – zamruczał inny głos. Popatrzyłam na schody. Kobieta o złotych włosach i jasnych, zielonych oczach usiadła obok Vivian, miała na sobie podobną szatę. Agrona Quinn, zdradziecka macocha Logana i głowa Żniwiarzy. Zmarszczyłam brwi. Jak Agrona i Vivian się tu dostały? Jak udało im się ponownie omamić Logana? Przecież powinien być z ojcem, z Linusem, naprawiając wszystkie straszne rzeczy, które wydarzyły się w audytorium. Miał być bezpieczny. - Co się dzieje? – zapytałam. Odsunęłam się od Logana i powoli przesunęłam się na drugą stronę sceny, mając nadzieję uciec, zanim mnie złapie. Logan pociąłby mnie na małe wstążeczki, zwłaszcza, że nie miałam broni, by się bronić. Ale bardziej nie chciałam walczyć z Loganem, nie znowu. - Ach, ach, ach – zawołała Vivian. – Zostań tam, gdzie jesteś, Gwen. Zabrzmiało miękkie kliknięcie. Obróciłam głowę z powrotem na Żniwiarkę, która właśnie celowała do mnie z kuszy. Zamarłam. Skąd ona ją wzięła? - Znakomicie – ponownie zamruczała Agrona.
10 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Machnęła lewą ręką, powodując, że duże, rubinowe serce zabłysło w pierścieniu na jej palcu. Czyżby Agrona ukradła kolejne klejnoty Apate? Czy to za ich pomocą znowu mogła kontrolować Logana? Myślałam, że rozbiłam wszystkie kamienie, które nosiła w audytorium, ale, najwyraźniej, musiała posiadać ich więcej.
-
Teraz
–
powiedziała Agrona. – Możemy wreszcie kontynuować. Jeśli pozwolisz, mój panie. Zarówno ona, jak i Vivian odwróciły się przez ramię. Byłam tak skupiona na nich obu, że nie zdawałam sobie sprawy, że trzecia postać siedziała na schodach, dokładnie w samym centrum amfiteatru. Zamiast szaty, cienie owijały się wokół jego ciała, falując, wijąc się i spowijając go niczym dym unoszący się nad ogniem. Powoli, ciemności zaczęły rozpływać się, rozwijając się jak dywan na schodach, pokrywając go miękką, migoczącą tęczą kolorów i barwiąc wszystko na straszną, nieskończoną czarną barwę. Wszystkim, co byłam w stanie zobaczyć, były jego oczy – jedno żywe, niebieskie, drugie paląco czerwone, czego nienawidziłam bardziej niż cokolwiek innego, ale mimo to zadrżałam ze strachu. Bo jakimś cudem, nordycki bóg chaosu był tutaj, w Akademii Mythos. - Mój panie? – zapytała ponownie Agrona. - Kontynuuj – odparł Loki, jego głos rozbrzmiał w audytorium, głośniej niż uderzenie grzmotu. – Zabij dziewczynę Frostów, teraz. - Z przyjemnością – tym razem, odezwał się Logan. Tyle, że to nie był jego głos – ten głos należał do Lokiego. Spojrzałam na niego z przerażeniem, ale Logan już zmierzał prosto na mnie. 11 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie, Logan – powiedziałam, unosząc ręce i wycofując się. – Nie rób tego. Proszę, przestań. Nie znowu… Logan pospieszył do przodu i przeszył swym mieczem moją klatkę piersiową. Rozdzierający ból eksplodował niczym bomba w moim sercu, a ja wrzasnęłam ostro, kiedy życie wyciekało z mojej piersi, a on pchnął ponownie. I znowu, i znowu, i znowu. Obudziłam się z krzykiem. W jednej sekundzie znajdowałam się na scenie amfiteatru wraz z Loganem, który mnie zabijał, z Vivian, Agroną i Lokim, który wszystko oglądał z zadowoleniem. W następnej zaś, leżałam w łóżku w swoim pokoju w akademiku walcząc z poduszką, w której schowałam twarz. Zrzuciłam poduszkę z łóżka, usiadłam i starałam się uspokoić oddech. Moje oczy latały z jednego punktu pokoju do drugiego, ale wszystko było takie samo. Łóżko, biurko, regały, lodówka, telewizor. Wiktor wiszący na ścianie, Nyx zwinięta w swoim koszyczku w rogu, sieci wodorostów Ran przewieszone przez krzesło. Rzeczywiste, to było rzeczywiste. Wszystko inne było snem. Tylko snem. Oko Wiktora otworzyło się i rzucił mi współczujące spojrzenie. - Kolejny koszmar?
12 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zsunęłam się na podłogę i oparłam o ramę łóżka. Nyx wyskoczyła z kosza i pognała do mnie. Wzięłam ją w ramiona, a ona polizała mnie po policzku, poczułam jej ciepłą troskę o mnie. - Gwen? – zapytał Wiktor ponownie. – Kolejny koszmar? - Coś w tym stylu. - Czy znowu cię przebijał? - O, tak. Pierś mnie bolała, jakby Logan faktycznie znowu mnie zranił, więc schowałam twarz w futrze Nyx aż to uczucie zniknęło, byłam całkowicie pewna, że nie zamierzam płakać. - Jak to się zaczęło? – spytał Wiktor. – Koszmar. Teraz, bardziej spokojna, przewinęłam obrazy w swojej głowie. Dzięki mojej psychometrii, nigdy nie zapominałam, co usłyszałam, zobaczyłam czy poczułam, nawet w snach. Czasami to było błogosławieństwem, bycie w stanie przypomnieć sobie cenne detale, ale jeśli chodzi o koszmary, które ostatnio mnie nawiedzały, to było przekleństwo. - Byłam tu, chodziłam w kółko i potrzebowałam się stąd wyrwać… Opowiedziałam Wiktorowi resztę. Kiedy skończyłam, miecz skrzywił się, a Nyx polizała moje palce, próbując dać mi do zrozumienia, że była tu dla mnie.
13 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Najdziwniejsze było to, że kilka dni temu naprawdę poszłam do Koloseum Crius i naprawdę udrapowałam sieć Rana na swoim krześle. W istocie, rozmawiałam na temat sieci i tego, jak wydaje się bezużyteczna, z Alexei’em i Daphne Cruz, moim przyjaciółmi, gdy jedliśmy obiad w jadalni. Wróciliśmy później do mojego pokoju, by spędzić tu trochę czasu wolnego, a wyszli, gdy zdecydowałam się położyć na kilka minut, choć później chciałam wziąć prysznic i wrócić do łóżka. Zamiast tego, zasnęłam, a obraz sieci jakoś sprowadził na mnie powracający sen o Loganie przeszywającym moją klatkę piersiową. Tak, jak naprawdę to zrobił, kilka tygodni temu. - Cóż, wciąż masz pewne nierozwiązane sprawy ze Spartaninem i tym, co ci zrobił – powiedział wreszcie Wiktor. – Zresztą, kto miał? Chcesz o tym pogadać? Od kilku tygodni, odkąd po raz pierwszy pojawił się ten koszmar, wciąż zadaje mi to samo pytanie, ale, ponownie, pokręciłam głową. Nie chciałam o tym rozmawiać. Nawet nie chciałam o tym myśleć, mimo że moja odmowa zapewne po części sprowadzała na mnie jeszcze więcej koszmarów. Po chwili westchnęłam, nagle zmęczona Żniwiarzami, walką, a najbardziej z tego wszystkiego, strasznymi wspomnieniami, których nigdy, przenigdy nie zapomnę, nawet, gdy pójdę spać. - Gwen? – zapytał ponownie Wiktor. - W porządku – odparłam. – To był tylko sen. Nie był prawdziwy. Tym razem.
14 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wiktor spojrzał na mnie współczująco, co zignorowałam. Był dla mnie bardzo miły, odkąd Logan odszedł. Wszyscy moi przyjaciele byli, a to tym bardziej przypominało mi, że już go nie było. Mimo moich słów, koszmar wstrząsnął mną na tyle, że znowu odczułam potrzebę ucieczki, pójścia gdzieś, gdzie nikt nie będzie mnie obserwował, gdzie nikt mnie nie znajdzie i nie będzie próbował mnie skrzywdzić. Spojrzałam na zegarek na nocnym stoliku. Dopiero po ósmej. Miałam więc jeszcze trochę czasu, bo akademiki zamykali o dziesiątej. Uścisnęłam Nyx i zaniosłam ją z powrotem do jej koszyka, pomagając jej się usadowić pośrodku. Potem, zarzuciłam kurtkę na ramiona i chwyciłam rękawiczki i szalik. Zerwałam Wiktora ze ściany i przymocowałam pochwę przy talii. W przeciwieństwie do mojego snu, nie zamierzałam być tak głupia, by nie brać ze sobą broni, nawet jeśli mój cel był niedaleko, a kampus był najprawdopodobniej najbezpieczniejszym miejscem w ciągu ostatnich dni. - Gdzie idziemy? – zapytał Wiktor. - Zobaczysz. Otworzyłam drzwi i opuściłam akademik. Tym razem, na serio.
15 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Powiedziałam Alexei’owi, że zostaję na resztę nocy w swoim pokoju, po czym on oddalił się do swojego akademika, zamiast stać pod moimi drzwiami. Dobrze. Nie chciałam, by wiedział, gdzie się wybieram. Nie chciałam, by ktokolwiek wiedział. Serio, to było smutne i żałosne. Nie zawracałam sobie głowy wyczołganiem się przez okno, jak we śnie. Po prostu zeszłam schodami i ruszyłam do drzwi Styx Hall. Jedyną rzeczą łączącą prawdziwe życie i koszmar, była pogoda. Ze względu na chłód, śnieg i junacki wiatr, kampus był opuszczony, tak jak sobie wyobrażałam – z wyjątkiem członków Protektoratu. Mężczyźni i kobiety każdej postury, wzrostu i grupy etnicznej patrolowali teren akademii, czając się za drzewami, wpatrując się w cienie majaczące w krajobrazie. Po ataku Żniwiarzy w trakcie koncertu, środki bezpieczeństwa na terenie kampusu poważnie podrasowano, a członkowie Protektoratu przebywali tu teraz dwadzieścia cztery na siedem. Chociaż ja wątpiłam, że to pomoże. Obojętnie, jak by się nie starali, 16 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Protektorat nie da rady przebywać w każdym miejscu naraz. Prędzej czy później, Żniwiarze uderzą jeszcze raz, a wszystko, co mogłam zrobić, to czekać na to, co się wydarzy i postarać się przeżyć. Jeszcze jedną podobną kwestią, była Aiko, stojąca pod moimi oknami, podobnie jak we śnie. Pomachałam do ninja, a ona mi odmachała. Lubiłam Aiko. Czytała komiksy i powieści graficzne, jak ja. Oddaliłam się poza teren akademika i pobiegłam w poprzek kampusu. Aiko obserwowała mnie, ale za mną nie ruszyła, ponieważ do jej obowiązków należało obserwowanie mojego akademika – niekoniecznie mnie. To była robota Alexei’a. Czułam się fatalnie, nie mogąc dotrzymać obietnicy pozostania w pokoju, ale nie mogłam tam zostać przez resztę nocy. Nie po tym koszmarze. Udałam się więc do Hephaestus2 Hall, jednego z męskich akademików. We wszystkich bursach Mythos wymagano legitymacji studenckiej, w celu dostania się do środka, i dotyczyło to jedynie akademika, w którym zamieszkiwałeś. Ale jeśli oprzesz się o dzwonek wystarczająco długo, ktoś w końcu wyjdzie, by upewnić się, kto przyszedł. W tej kwestii byliśmy niesamowicie leniwi. Przytrzymywałam dzwonek jakieś trzydzieści sekund, zanim coś kliknęło po drugiej stronie. - Dość tego! – męski głos zagrzmiał w głębi akademika. – Próbujemy oglądać grę!
22 Hefajstos
17 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Uśmiechnęłam się, kiedy drzwi uchyliły się. Sądząc po okrzykach i jękach dobiegających z wnętrza, każdy mieszkaniec oglądał tę grę, co sprawiło, że z łatwością wspięłam się na piąte piętro. Zatrzymałam się u szczytu schodów, zastanawiając się, czy ktoś może aktualnie przebywać w jego pokoju, uczyć się, ale panowała cisza i spokój. Przekradłam się jasnym korytarzem, aż dotarłam do ostatnich drzwi. Zatrzymałam się i przechyliłam głowę, nasłuchując, ale z drugiej strony nie dobiegały żadne dźwięki. Spodziewałam się tego, że pokój będzie zamknięty. Sięgnęłam po moją listonoszkę, z której wyjęłam portfel. Zajęło mi chwilę, aby przesuwając prawo jazdy pomiędzy zamkiem a ramą, otworzyć je. Wsunęłam się do środka, po czym zamknęłam za sobą drzwi. W pokoju było ciemno, więc uderzyłam w przełącznik na ścianie. Światła padły na meble, jakie miały u siebie wszystkie dzieciaki. Łóżko, biurko, regały, telewizor z płaskim ekranem wiszący na jednej ze ścian. Jedynym, co wyróżniało to pomieszczenie, były trofea. Dziesiątki małych złotych facetów dzierżących miecze, włócznie i inne okazałe bronie, zajmowały biurko, regały i półkę nad łóżkiem. W rogu był nawet upchnięty puchar, naturalnej wielkości, z facetem ściskającym w dłoniach trofeum, nad swoją głową. Zadrżałam i odwróciłam wzrok. Jakoś fakt, że każda ta nagroda miała inną twarz, był dla mnie przerażający. Zagrzmiało głośne westchnienie, a ja zdałam sobie sprawę, że Wiktor nie śpi. Miecz spał, jak to miał w zwyczaju, w swojej pochwie. Wyciągnęłam miecz ze skóry i uniosłam tak, że byliśmy twarzą w twarz. Miecz rozejrzał się po pokoju. Wiktor westchnął. 18 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Naprawdę? Wróciłaś tu, by znowu poddać się chandrze? - Nie poddaję się chandrze – odparłam obronnie. - Naprawdę? – Wiktor zapytał ponownie, jego angielski akcent sprawiał, że głos wydawał się jeszcze bardziej sarkastyczny. – Ponieważ myślę, że siedzenie na łóżku Spartanina i patrzenie na jego rzeczy kwalifikuje się jako chandra. Nawet, rozmyślanie. Zwłaszcza, gdy robisz to już kilkunasty raz. Rozejrzałam się po pokoju Logana. Może Wiktor miał rację. Może byłam nieszczęśliwa przez Spartanina i fakt, że opuścił Mythos – że opuścił mnie. Po raz pierwszy, przyszłam tu dwa tygodnie temu, mając nadzieję, że odnajdę jakąś wskazówkę co do miejsca, gdzie Logan poszedł. Prosił, bym go nie szukała, a ja chciałam uszanować jego życzenie. Naprawdę, chciałam. Nie planuję go namierzyć i błagać go, by wrócił, ani nic równie szalonego. Ale myślałam, że moje serce będzie bolało nieco mniej, jeśli przynajmniej będę wiedziała, gdzie on jest i że wszystko z nim w porządku. Wkradałam się więc do jego pokoju, zdeterminowana uzyskać jakieś odpowiedzi poprzez dotykanie jego rzeczy, dopóki nie zorientuję się, gdzie poszedł ze swoim ojcem, Linusem. Pierwszą rzeczą, jaką znalazłam, była notatka leżąca na jego biurku:
Serio, Cyganko. Przestań mnie szukać. Kochający, 19 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Logan.
Nie wiedziałam, czy się cieszyć czy narzekać, że zna mnie tak dobrze. Po tym, jak odnalazłam kartkę, porzuciłam plan odkrycia miejsca pobytu Logana. Ale nie mogłam powstrzymywać się od skradania się do jego pokoju, zwłaszcza po tym, jak rozpoczęły się koszmary. Gdy zamykałam oczy i dotykałam jego egzemplarza książki do Historii Mitu albo jednego z wygranych pucharów, czułam, widziałam i słyszałam prawdziwego Logana, nie szalonego mordercę, który towarzyszył mi w moich koszmarach – który wydawał się rozkoszować chwilą, gdy ponownie przeszywał mnie na śmierć. Dzięki użyciu psychometrii na jego skórzanej kurtce bądź mieczach ułożonych na tyłach szafki, mogłam prawie udawać, że on jest tu ze mną, szykując się na spotkanie ze mną przy obiedzie w jadalni lub na szkolenie na siłowni. To niemal sprawiało, że czułam się odrobinę lepiej. Prawie. - Cóż, jeśli zamierzasz spędzić tu resztę nocy na rozmyślaniach, ja idę spać – powiedział Wiktor. – Obudź mnie, gdy będzie trzeba kogoś zabić. Z niezadowoleniem zamknął oko. Westchnęłam i wsunęłam go z powrotem do pochwy. Przynajmniej, nie będzie już otwierał buzi. Albo, co gorsza, rzucał mi litościwe spojrzenia. Podeszłam do łóżka i usiadłam na nim, tuż obok zdjęcia. Podniosłam błyszczący papier, przedstawiający mnie siedzącą na schodach przed Biblioteką Starożytności, 20 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
oplatającą Logana ramionami. Miał te same czarne włosy i niebieskie oczy, jak w mym śnie, ale kpiący, złośliwy uśmieszek z koszmaru nigdy nie pojawił się na jego twarzy. To było miłe dla oka, coś, co nigdy mi się nie nudziło, zwłaszcza po obrazach, jakie pokazywał mi o nim mój mózg. Uśmiechał się do mnie, a ja przebiegłam palcami po jego twarzy. - Och, Spartaninie – wyszeptałam. – Tak bardzo bym chciała, byśmy siedzieli teraz na tych schodach. Żałuję, że nie ma mnie tam znowu z tobą. Logan wciąż uśmiechał się do mnie. Oczywiście, nigdy nie odpowiedział, kiedy mówiłam do niego w ten sposób, nigdy nie odpowiedział na żadną z moich wiadomości głosowych ani nawet smsa. Czasami wydawało mi się, że cudowny sen, jaki dzieliliśmy, odszedł na zawsze. Może to właśnie dlatego koszmary były tak straszne, bo nie było go tu, przy mnie, by pokazać mi, że nie był tym potworem, którego widziałam, choć moje serce mówiło inaczej. Może to był powód, dla którego wkradałam się do jego pokoju tak często. Może próbowałam sobie przypomnieć, jaki Logan był w rzeczywistości, mając wciąż nadzieję, że opamięta się i wkrótce wróci do akademii. Że niebawem do mnie wróci. Parsknęłam. Tak, Wiktor miał rację. Koszmary senne czy nie, byłam bezwzględnie, całkowicie żałosna. Ładna srebrna ramka wytłoczona kwiatami i winoroślami leżała na łóżku. Logan zamierzał włożyć do niej zdjęcie i dać mi na Walentynki. Wiem, bo użyłam psychometrii na zdjęciu i ramce. Uśmiechał się, gdy wybierał ramkę w sklepie na
21 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Cypress Mountain i myślał o tym, jak będzie wyglądała na biurku wśród fotografii mojej mamy i profesor Metis. Westchnęłam, dotykając łańcuszka zawieszonego na mojej szyi. Sześć srebrnych nici owiniętych wokół mojego gardła, diamentowe punkciki łączące się ze sobą w celu utworzenia pośrodku płatka śniegu. Delikatny, piękny projekt. Świąteczny prezent od Logana. Jedyne, co nosiłam zawsze, pomimo złych wspomnień z nim związanych, choćby tych, kiedy mnie atakuje. Przez chwilę, zakuło mnie w piersi, więc upuściłam naszyjnik, by pomasować się tuż nad sercem. Dwie blizny przecinały skórę w tym miejscu. Jedną pozostawił mi Logan, po swoim ataku, natomiast drugą mam od Prestona Ashtona, Żniwiarza, który mnie dźgnął. Daphne i profesor Metis użyły swojej uzdrawiającej magii, aby pozbyć się tych blizn, ale nie zadziałało. Metis wspomniała, że czasami potężne artefakty pozostawiają blizny, które nigdy nie znikają – tak jak moje wspomnienia nigdy nie przepadną. Miałam też dwie blizny na rękach – jedną po walce z Loganem, podczas gdy drugą zrobiła mi Vivian za pomocą Sztyletu z Helheimu, gdy używała artefaktu w celu uwolnienia Lokiego. Najdziwniejsze było to, że blizny na mojej dłoni dokładnie pasowały do tych nad moim sercem – do ich rozmiaru, kształtu i, co ciekawe, przecinały się pośrodku na znak litery X. Zastanawiałam się, ile jeszcze czeka mnie blizn, zanim Loki zginie, bądź ja.
22 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Myśl o Vivian, Prestonie i pozostałych Żniwiarzach sprawiała, że bańka wściekłości rozrastała się w mojej piersi, odsuwając na bok melancholię. Ale prawda była taka, że nie tylko na Żniwiarzy byłam zła, ale i na Logana. Wiem, iż uważał, że musi zostawić Mythos, że nie może sobie ufać, że nie skrzywdzi mnie ponownie, że potrzebuje trochę czasu, aby sobie wszystko poukładać. W mojej głowie, wiedziałam to. Ale w sercu, czułam jakby mnie porzucił – jakby zostawił mnie samą do walki ze Żniwiarzami i stawienia czoła sennym koszmarom. Zaniosłam się gorzkim śmiechem. Może nie tyle byłam zła, co zazdrosna. Bo, jeśli nigdy już nie zobaczyłabym Żniwiarza, byłoby zbyt wcześnie3. Ale to było nic. Zupełnie nic. Wsunęłam moje i Logana zdjęcie do ramki, a następnie przytuliłam srebro do piersi, próbując złagodzić gniew, starając się ukoić wydrążony we mnie ból, jakby to była tarcza będąca w stanie mnie ochronić, jakby ten mały kawałek metalu mógł naprawić moje złamane serce. Oczywiście, tak się nie stało, ale przynajmniej znowu mogłam oddychać, a ściany nie napierały na mnie. Posiedziałam więc jeszcze trochę na łóżku Logana, trzymając naszą fotografię.
33 Wybaczcie, ale sama nie rozumiem tego zdania:P
23 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wróciłam do dormitorium tuż przed godziną policyjną, przed dziesiątą, ale niewiele spałam tej nocy. Za każdym razem, gdy odpływałam, rozbudzałam się, bojąc się, że zapadnę w kolejny koszmar z Loganem i Żniwiarzami. Wreszcie, dałam za wygraną, owinęłam się kołdrą i tak skulona, usiadłam przy oknie, wpatrzona w ciemność nocy. Tak to przynajmniej zauważę, jeśli Vivian z resztą Żniwiarzy zaatakują. Ale nie pojawił się żaden Żniwiarz, słońce wzeszło, jak robiło za każdym razem, a ja musiałam zmierzyć się z kolejnym dniem. Trening na siłowni z moimi przyjaciółmi, Oliverem i Kenziem. Poranne zajęcia. Lunch z Oliverem i Alexei’em. Zajęcia popołudniowe. Szybka wizyta poza kampusem u Babci Frost. I znowu, i znowu, aż do momentu, gdy przyjdzie pora na moją zmianę w pracy w Bibliotece Starożytności. Normalnie, leżałabym rozwalona na swoim łóżku, zagłębiając się w najnowsze zapasy komiksów i wcinając jakiś słodki podarunek upieczony dla mnie przez babcię. Ale teraz znajdowałam się w innym pokoju w akademiku, w którym ściany, sufit i 24 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
zasłony były różowe. Przeniosłam się na łóżko, gładząc kołdrę, która, jak się zapewne domyślacie, również była różowa. Światło słoneczne padały przez zasłony z koronki na regał w kącie, podkreślając jego rozmiary. Nawet jej książki do Historii Mitu miały na sobie różowe okładki. Jak jej się to udało? Nie uważam się za chłopczycę, ale na pewno nie jestem dziewczęca. Tyle różu wywołuje u mnie delikatne mdłości. Jeśli wcześniej nie miałam koszmaru, teraz będę go miała na pewno. Niewątpliwie, gdy następnym razem przyśni mi się Logan chcący mnie zabić, będzie miał na sobie różową skórzaną kurtkę. Parsknęłam na tę myśl. Para palców pstryknęła przed moją twarzą, wypuszczając różowe iskry. Gwałtowne szarpnęłam się pod wpływem wybuchu magii i spojrzałam na Daphne Cruz stojącą przede mną, ręce trzymała na biodrach, a jej stopa wystukiwała szybki rytm na różowym dywanie. - Gwen? Czy w ogóle zamierzasz zwrócić na mnie uwagę? - Oczywiście – odparłam. – Po prostu czekałam aż wskoczysz w kolejną sukienkę. Czarne oczy Daphne zwęziły się i więcej iskier wystrzeliło z jej palców. Podobnie, jak wszystkie Walkirie, Daphne również wyrzucała z siebie więcej magii, kiedy była zła, zdenerwowana albo, jak w tym przypadku, zirytowana z powodu mojego kompletnego braku wyczucia mody. Poprosiła mnie o pomoc przy wyborze kreacji na wielki dzień, jaki zaplanowała na najbliższy weekend ze swoim chłopakiem, członka zespołu, Carsona Callahana.
25 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Przez ostatnią godzinę siedziałam na łóżku Daphne, oglądając przymierzane przez nią suknie, swetry i parę różowych dżinsów i wszystkie pasujące do nich torebki, biżuterię i inne akcesoria. - Więc? – spytała. – Co myślisz o tym? Okręciła się, wprawiając blond włosy w taniec wokół jej ramion, a krótka spódniczka jej różowej sukienki wirowała wokół jej nóg. Intensywny kolor tkaniny skojarzył mi się z domowymi lodami truskawkowymi Babci Frost. - Um… jest bardzo… różowa? Daphne przewróciła oczami. - Oczywiście, że jest różowa. Chyba, że to jakiś inny kolor. Jak myślisz, czy ta różowa kiecka jest lepsza od tej malinowej, którą przymierzałam minutę temu? Albo od tej spódnicy w odcieniu waty cukrowej, którą pokazałam ci wcześniej? Myślę, że jeszcze gdzieś mam sweter w kolorze gumy balonowej… Daphne podeszła do szafy i zaczęła wyciągać jeszcze więcej ubrań, rzucając je na bok, aż znalazła, co chciała. Z siłą Walkirii sprawiała, że odzież latała po całym pokoju, lądując na regale, telewizorze, a nawet na monitorach komputerów, serwerach i twardych dyskach na biurku, przy których kocha majsterkować w wolnym czasie. Zrobiłam unik akurat w odpowiednim momencie, by nie dostać w twarz różowym golfem. Zdesperowana, rzuciłam w stronę leżącego na łóżku Wiktora, błagalne spojrzenie. Ale usta miał otwarte i chrapał cicho. Wiktor nie znał się bardziej na modzie niż ja. Przyprowadziłam ze sobą też Nyx, która przykucnęła na podłodze po 26 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
drugiej stronie pokoju, szykując się do skoku na pluszowego Hello Kitty, leżącego na jednym z półek. Nawet pluszowe zabawki były ubrane w różowe sukienki. - To jest to! – zawołała Daphne, wychylając się z szafy, trzymając w dłoni blady kaszmirowy sweter. – Co o tym sądzisz? Sweter trzymany w rękach sprawiał, że bursztynowa skóra wydawała się jeszcze piękniejsza niż zwykle. - Podoba mi się – odparłam. – Jest bardzo… różowy. Skrzywiłam się, ponownie, ale Daphne uśmiechnęła się do mnie. - To jeden z moich ulubionych swetrów – powiedziała, trzymając go przy piersi i podziwiając swoje odbicie w lustrze. – Nie wiem, dlaczego wcześniej o nim nie pomyślałam. Dzięki, Gwen. - Jasne. Nie ma problemu. - Jestem pewna, że będzie idealny do restauracji, do której zabierze mnie Carson. - Tak. Doskonały. Daphne zareagowała na mój mało entuzjastyczny głos i odwróciła się znowu twarzą do mnie. - Przepraszam. Nie powinnam nic mówić o Carsonie, to było głupie mówić o randce, na którą mnie zabiera. Nie, gdy z Loganem… Urwała, po czym skrzywiła się.
27 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie z Loganem, który odszedł – dokończyłam. - Przykro mi, Gwen. To był głupi pomysł, czyż nie? Chciałam cię tylko rozweselić… Uniosłam rękę, przerywając jej. - Nie, jest w porządku. Tylko dlatego, że Logana tu nie ma, nie znaczy, że życie nie ma toczyć się dalej. Że my nie idziemy dalej. Cieszę się, że ty i Carson jesteście szczęśliwi. I pomagacie odciągać moje myśli od… innych rzeczy. Mianowicie, od moich koszmarów, ale nie zamierzałam mówić tego głośno. Nie powiedziałam o nich nawet Babci Frost ani Profesor Metis. Wiktor i Nyx byli jedynymi, którzy wiedzieli, że w kółko śniłam o przebijającym mnie Loganie, i to tylko dlatego, że byli w moim pokoju każdej nocy i musieli słuchać moich krzyków. Daphne zagryzła dolną wargę, wyrażając wątpliwość, i więcej magicznych iskier zamigotało w powietrzu wokół niej. Zmusiłam się do uśmiechu, mając nadzieję, że uwierzy, iż mam się świetnie. Tak, może nie było to najłatwiejszą rzeczą na świecie, słuchanie jej opowiadania na temat randki z Carsonem, zwłaszcza, że moja jedyna randka z Loganem zakończyła się moim aresztowaniem na kilka tygodni przez Protektorat kilka tygodni temu. Ale ona po prostu stara się być dobrą przyjaciółką, a ja nie zamierzałam rujnować jej radości, ponieważ byłam zmęczona, marudna i martwiłam się rzeczami, których nie potrafiłam naprawić. - Jesteś pewna? – zapytała Daphne, odrzucając sweter na bok i przysiadając na łóżku obok mnie. – Ponieważ możemy robić coś zupełnie innego.
28 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Jestem pewna – odpowiedziałam pewnym głosem. – Poza tym przejrzeliśmy tylko połowę twojej szafy. Nie możemy teraz przerwać. Daphne uniosła brew. - Twój sarkazm daje się zauważyć. Sięgnęła w dół, chwyciła poduszkę i rzuciła nią we mnie, a ja zaśmiałam się i łatwo uniknęłam ciosu. Alarm w komórce zapiszczał, przypominając mi, że mam piętnaście minut, aby przenieść swój tyłek do biblioteki. - Czas zabawy oficjalnie się skończył – powiedziałam, strojąc minę i podnosząc się z łóżka. – Muszę udać się do niewolniczej pracy w bibliotece. Wiesz, że Nickamedes zjawi się przy moim biurku, jeśli zjawię się tam choćby o minutę za późno. Z podłogi dało się słyszeć zacięty ryk Nyx, która w końcu rzuciła się na zabawki, zaciskając na nich szczękę. Oko Wiktora otworzyło się na dźwięk rozrywania tkaniny i popatrzył na szczenię wilka. - Brawo, fuzzball4 - powiedział Wiktor. – Jesteś coraz lepsza w rzucaniu się na rzeczy. Pochwalam. Wkrótce będziesz gotowa na kilku Żniwiarzy. Nyx nadęła się z pychy i spędziła następne dwie minuty biegając z jednej strony pokoju na drugą, plusz z Hello Kitty wisiał z jej pyska, kiedy popisywała się przede mną, Wiktorem i Daphne. 4 Zostawiam oryginał, bo nie mogę sobie przypomnieć jak Wiktor nazywał Nyx. Przypominaliście mi, a ja znowu 4 zapomniałam… ;p Proszę o podpowiedź ;)
29 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Wiesz, że to była moja ulubiona maskotka, prawda? – pożaliła się Daphne. - Cóż, tylko pomyśl – zaszczebiotałam. – Teraz możesz kupić nową… jeszcze bardziej różową. Daphne szturchnęła mnie, uważając, by nie użyć zbyt wiele siły Walkirii. Roześmiałam się i rzuciłam w nią poduszką. Nyx opadła na tyłek i odchyliła łeb i zaczęła triumfalnie, ale nieco piskliwie wyć. Kompletnie zniszczyła Hello Kitty i zdawała sobie z tego sprawę. nawet Daphne uśmiechnęła się na to.
Daphne zaoferowała, że odprowadzi mnie do biblioteki, ale powiedziałam jej, aby została i dokończyła przeglądanie szafy. Niechętnie się zgodziła. Z reguły, Alexei czekał przed akademikiem Daphne, Valhalla Hall, by pójść ze mną tam, gdzie chciałam, ale napisał do mnie smsa, że jest czymś zajęty i spotka się ze mną w bibliotece. Więc przewiesiłam sobie szarą listonoszkę na klatce piersiowej, przypięłam fioletową smycz do obroży Nyx, jak nakazał mi Linus, według zasad Protektoratu. Dziś było jeszcze chłodniej niż wczoraj, wiatr pogwizdywał, przebijając się przez grube warstwy ubrania jakby ich nie było. Ale kampus wydawał się jeszcze bardziej ożywiony tego popołudnia, kiedy dzieciaki udawały się na zajęcia popołudniowe, ćwiczenia czy szły skorzystać z innych aktywności, udawały się do jadalni na kolację 30 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
lub maszerowały w kierunku biblioteki, by w końcu zacząć esej zadany już z samego rana. Szłam wzdłuż brukowanej ścieżki owijającej się wokół wzgórza i wyszłam na główny dziedziniec, pośrodku pięciu budynków, w których uczniowie spędzali najwięcej czasu – nauk humanistycznych, ścisłych, siłownia, jadalnia i Biblioteka Starożytności. Zanurzyłam brodę w szaliku i pobiegłam w stronę biblioteki. Pomimo zimna, przystanęłam na moment u dołu schodów, gdzie siedziały posągi dwóch gryfów. Orle głowy, skrzydła, ciała lwów, długie ogony, zakrzywione dzioby, ostre szpony. Wydawało się, jakby gryfy, zamknięte w swej kamiennej skorupie, mogły w każdej chwili zaatakować tego, który na nich spojrzy. Ale nie tylko ich okrutny wygląd wprawiał, że były dla mnie wyjątkowe. To był jakiś rodzaj obecności, iskra życia, głęboko w kamieniu. Poczułam to już wcześniej, kiedy dotknęłam figury, i mogłam to wyczuć również teraz. Ale zamiast wypełniać mnie lękiem, spojrzenia gryfów dawały mi poczucie komfortu i bezpieczeństwa. Tak, jakby naprawdę mogły mi pomóc, gdyby coś się wydarzyło. Kolejny zimny podmuch przetoczył się przez dziedziniec, co spowodowało u mnie dreszcze, więc delikatnie ukłoniłam się gryfom, a następnie pospieszyłam po schodach, kierując się do biblioteki. Może to kwestia chłodu, ciemności czy mroku na zewnątrz, ale wysoka kopuła nad główną przestrzenią sprawiała wrażenie jasnej i przestronnej. Stosy książek zajmowały dolne piętro, podczas gdy szeroki korytarz przecinał je i prowadził do 31 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
oszklonego biura w centrum. Akry marmuru wykładały podłogi i ściany, ale mój wzrok dryfował na drugie piętro i znajdujące się tam posągi – wszystkich bogów i bogiń różnych kultur na świecie. Posągi zajmowały cały balkon, każdy skierowany w stronę środka biblioteki, jakby przyglądający się uczniom poniżej. Smukłe kolumny oddzielały figury od pozostałych, chociaż czasami wydawało mi się, że bogowie i boginie pochylają się w swoją stronę i szepczą o wydarzeniach mających miejsce na dole. Potem znowu dociera do mnie, że to najwyraźniej moja psychometria robi mi kawały, jak to się często zdarzało. Udałam się wzdłuż głównej nawy, ale zamiast iść w stronę lady i zalogować się do systemu komputerowego i rozpoczęcia pracy, skręciłam w prawo, gdzie automat z kawą został upchnięty pomiędzy stoliki i regały. Głęboko oddychałam, ciesząc się bogatym, ciemnym aromatem gorącego espresso, zmieszanego z miękkim zapachem czekolady, wanilii i cynamonu. Może i było zimno na zewnątrz, ale nie byłam jedyną, która chciała napój lub przekąskę, wiele dzieciaków stało w kolejce przede mną. Stojąc tam, miałam świadomość wbitych we mnie spojrzeń. Tym razem, nie były to obserwujące mnie posągi, lecz uczniowie. Wiedziałam, co widzieli, kiedy na mnie patrzyli – dziewczynę z fioletowymi oczami i kręconymi, brązowymi włosami, która miała na sobie nie-markowe dżinsy, trampki, szary T-shirt i sweter pod fioletową kurtką w kratę. Nic niezwykłego czy imponującego, ale uczniowie i tak gadali. 32 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Patrz. To Gwen Frost. - Czy to prawdziwy wilk Fenrir z nią? Jest taki słodki. - Zastanawiam się, co teraz zamierza? - Cyganka? Prawdopodobnie próbuje dowiedzieć się, jak zatrzymać Żniwiarzy. Mówią, że jest Wybranką Nike… Te i inne szepty wirowały wokół mnie jak śnieg na zewnątrz. Skrzywiłam się, ale nie mogłam zrobić nic poza udawaniem, że nie słyszę, że o mnie mówią i dzwonków ich telefonów informujących o smsach na temat Gwen Frost. Daphne powiedziała mi, że ktoś wymyślił aplikację, by każdy mógł mnie śledzić za pomocą swojego telefonu na kampusie. Jakbym nie miała wystarczająco problemów, każdy będzie wiedział, gdzie się dokładnie znajduję o każdym cholernym czasie. O tak, wszyscy wyglądali, jakby obserwowali każdy mój ruch i to było gorsze niż atak Żniwiarzy podczas zimowego koncertu. Teraz wszystkie dzieciaki w Mythos wiedziały, że jestem Wybranką Nike i to ja muszę nas uratować. Choć nie znają szczegółów. Wszystko, co wiedzieli to to, że musiałam odnaleźć jakiś magiczny artefakt, który rzekomo pozwala na zabicie Lokiego, który był złem wcielonym. Brak presji czy coś. Nyx przechyliła głowę w bok, przyglądając się innym dzieciom. Wydała z siebie niepewny pomruk, mając nadzieję, że ktoś opadnie na kolana, by ją pogłaskać, ale niskie dźwięki spowodowały, że inni się odsunęli od niej. Nie mogłam ich za to winić. 33 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Większość dzieci w akademii zostały nauczone, że mitologiczne stworzenia, jak wilk Fenrir, nemejski napastnik5 i czarne roki nie robią nic innego, tylko próbują ich zabić. Byłam ostatnia w kolejce, ale nareszcie nadeszła moja kolej na zamówienie. Przejrzałam menu leżące przy kasie. - Daj mi wodę w butelce, olbrzymi precel z serem i sosem i piernik w ciemnej czekoladzie – powiedziałam. Cisza. Zerknęłam ponad babeczkami z jagodami. Za kasą na stołku siedziała kobieta, przeglądając magazyn plotkarski jakby był najbardziej interesującą rzeczą na świecie. Kobieta była stara – jeszcze starsza od Babci Frost – długie, białe włosy zdawały się spływać po długiej białej sukni, jaką miała na sobie. Jej oczy były czarne, intensywne i błyszczące niczym ptasie, podczas gdy ciemne smugi zmarszczek biegły poprzez jej twarz. Oblizała kciuk i przewróciła następną stronę magazynu, kompletnie mnie ignorując, chociaż podeszłam do kasy tuż po tym jak Wiking się odsunął. Westchnęłam. Raven była tu dzisiaj. Powinnam była to wiedzieć. Raven prowadziła wózek z kawą; to było jedno z jej licznych zajęć w Akademii, wliczając w to należenie do Rady Bezpieczeństwa i nadzorowanie członków Protektoratu, podczas gdy oni zajmowali się oczyszczaniem terenu ze zbrodni i doglądanie Żniwiarzy zamkniętych w więzieniu w budynku nauk ścisłych. Nie do końca wiedziałam, dlaczego Raven to wszystko robiła, zwłaszcza że nie wyglądała na kogoś 55 Czy jakoś tak ;P
34 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
dobrze wykwalifikowanego do któregokolwiek z zadań, biorąc pod uwagę, że czytanie magazynu zawsze było najważniejsze. Odchrząknęłam, na co Raven wreszcie odłożyła czasopismo. Powtórzyłam swoje zamówienie, a ona przemieściła się na drugi koniec straganu, by odgrzać dla mnie precel i sos serowy w małej mikrofalówce, po czym przekazała mi je wraz z butelkowaną wodą i piernikiem. Sięgnęłam do kieszeni dżinsów, wyjęłam banknot dziesięciodolarowy i podałam jej, uważając, by przypadkiem jej nie dotknąć. Moja psychometria działała, gdy dotykałam innej osoby. Teraz jednak, nie miałam ochoty odczuć, jak znudzona siedziała tu Raven przygotowując kawę i gorącą miętowo-pieprzową czekoladę dla ludzi. Mimo to, kiedy na nią zerknęłam, wydawało mi się, jakby jej twarz zamigotała przez moment, zupełnie jakby pod jej rysami czaiło się coś podobnego do tego, co wyczuwałam w pobliżu posągów na kampusie. - Pewnego dnia dowiem się, co ukrywasz pod tymi wszystkimi zmarszczkami – powiedziałam. Raven podniosła na mnie krzaczaste brwi, ale nic nie powiedziała. Nigdy nic do mnie nie powiedziała, więc nie mam pojęcia, jak brzmi jej głos, czy był lekki i śpiewny, a może rechoczący i trzeszczący jak u starej wiedźmy. Podała mi moje zamówienie i ponownie, siadając na swoim miejscu, zanurzyła się w magazynie. Przewróciłam oczami, chwyciłam jedzenie i pospieszyłam w stronę głównej alejki do lady. Nyx truchtała obok mnie, jej pazury szorowały o parkiet.
35 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zajęłam miejsce za ladą, ustawiając na niej jedzenie i kładąc torbę na podłodze tuż obok dużego szarego wiklinowego kosza. Babcia Frost podarowała mi go, by Nyx miała przytulne miejsce na odpoczynek, podczas gdy ja będę pracować. Przykucnęłam, by odpiąć smycz od szyi wilka, pozostawiając na niej obrożę. - Muszę teraz popracować, więc pozostań w swoim koszyczku, dobrze? – mruknęłam, pocierając jej małe uszy. Nyx oparła się o moją rękę, wzdychając zadowolona. Następnie, opadła na swój uroczy, pulchny brzuszek, podkulając ogon i zamknęła swoje fioletowe oczy. Już od kilku dni przychodziła ze mną do biblioteki, więc znała zasady. - Fuzzball wpadła na świetny pomysł – powiedział Wiktor; połowa jego ust rozciągnęła się w szerokim, głośnym ziewnięciu. – Obudź mnie, kiedy będzie trzeba zabić Żniwiarzy. - Nie marzę o niczym innym. Wiktor spojrzał na mnie, wychwytując sarkazm w moim głosie. - Phi! – prychnął, a następnie zamknął oko. Ułożyłam Wiktora w jego pochwie i podparłam go obok Nyx. Cieszyłam się, że miałam ich oboje za swoimi plecami, zwłaszcza w te dni, kiedy Żniwiarze mogli przypuścić atak wszędzie, nawet w Bibliotece Starożytności. Opadłam na stołek i zalogowałam się do systemu komputerowego. Potem, otworzyłam torbę z jedzeniem, leżącą na ladzie. Zanurzyłam precel w gorącym sosie serowym i już miałam wziąć wielkiego gryza, kiedy drzwi kompleksu biurowego 36 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
stanęły otworem, a na marmurze zabrzmiało głośne stukanie. Chwilę później padł na mnie cień, na co przełknęłam ślinę. - Tak, Nickamedesie? - Spóźniłaś się, Gwendolyn – odparł. – Co mógłbym jeszcze w tym momencie powiedzieć? Być może właściwym słowem byłoby teraz jak zwykle, skoro to dzieje się po raz n-ty. - Nie spóźniłam się – zaprotestowałam, machając w jego kierunku preclem. – Byłam w bibliotece już od co najmniej dziesięciu minut. Byłam przy budce z kawą. Widzisz? Nickamedes pociągnął nosem. - Stanie w kolejce nie jest tym samym, co rozpoczęcie pracy przy stoisku. Przewróciłam oczami. Czasami, po raz drugi zastanawiając się nad pewnymi kwestiami, musiałam się z nim zgodzić. - Proszę, czy mogłabyś patrzyć na mnie, kiedy mówię do ciebie? Zacisnęłam usta, podniosłam głowę i spojrzałam na niego. Jak na faceta po czterdziestce, bibliotekarz był przystojny, z czarnymi włosami i niebieskimi oczami. pomimo granatowego swetra, kamizelki, koszuli, krawatu, sztruksowych czarnych spodni, można było dojrzeć jego szczupłe, umięśnione ciało. Nie chciałam być niegrzeczna, ignorując go, po prostu skupiałam się na jedzeniu. Naprawdę, nie chciałam. Ale Nickamedes wyglądał zupełnie jak jego bratanek, na co ściskało mi się serce. Ponieważ był on kolejnym przypomnieniem o tym, że Logan odszedł. 37 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Dziękuję – powiedział Nickamedes, krzyżując ramiona na piersi. – Więc, jak już mówiłem, znowu przyszłaś za późno i myślę, że… Natychmiast powróciłam spojrzeniem do mojego jedzenia. Dobra, dobra, byłam totalnie gdzieś indziej podczas jego wykładu, ale tylko dlatego, że powtarzał go już po raz kolejny. Poza tym, byłam głodna. Już pochylałam się do przodu, by ugryźć precla, kiedy bibliotekarz wyrwał mi go z ręki. - Hej! – wykrzyknęłam. – Jadłam to! - Korekta, zamierzałaś to zjeść – odparł Nickamedes. – A teraz, idziesz do regałów z książkami. Położył precla na szczycie swoich rzeczy leżących na ladzie, chwycił stos książek z wózka i wepchnął je w moje ramiona. - Ale… - Żadnego ale – wtrącił Nickamedes. – Książki teraz, jedzenie później. Bibliotekarz skrzyżował ramiona na piersi, rzucając mi znaczące spojrzenie. Stał między mną a moim jedzeniem, więc w żaden sposób nie dałabym rady sięgnąć precla, wsadzić go sobie do ust, zabierając ze sobą stosy. Nawet, gdybym to zrobiła, Nickamedes narzekałby na okruchy na swoich cennych książkach. Nie było szansy na zwycięstwo nad nim. - Teraz, jeśli łaska, Gwendolyn. - Tak, panie – burknęłam.
38 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Oczy Nickamedesa zwęziły się na mój szyderczy ton, ale nie obchodziło mnie to. Rzuciłam jeszcze jedno długie spojrzenie w stronę mojego jedzenia, zanim zacisnęłam chwyt na woluminach i ruszyłam między regały.
Kolejne pół godziny spędziłam pomiędzy regałami. Gdy wróciłam do swojego jedzenia, ciepłego, świeżego precla w cudownym serowym sosie, było już twarde, zimne, kompletnie ostygło. Wyrzuciłam je więc do śmieci i skupiłam się na pierniku i butelce wody. Właśnie zlizywałam ostatnie ciemne resztki czekolady ze swoich palców, kiedy Nickamedes stanął przed ladą. Najwyraźniej, też odwiedził stoisko Raven, bo trzymał jeżynową mufinkę i wodę butelkowaną. Podszedł do niego profesor i zadał mu jakieś pytanie. Nickamedes wziął łyka wody, a następnie odłożył 39 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
butelkę na stół, tuż obok mnie. Odsunęłam swoją butelkę z dala od niego. Nie miałam ochoty przypadkowo łyknąć jego zarazków. Może jeszcze złapię coś tak okropnego jak, no wiecie, punktualność. Zauważyłam też, że bibliotekarz nie poczekał z zajęciem się swoim mufinem, dopiero potem zajął się nauczycielem. Rzuciłam Nickamedesowi złe, zazdrosne spojrzenie w momencie, kiedy Oliver Hector podszedł do lady. Piaskowe blond włosy, zielone oczy, wielki uśmiech, muskularne ciało. Spartanin był ładny, ale, co najważniejsze, był moim przyjacielem. Oliver obserwował mnie, obserwującą bibliotekarza. - Wiesz, gdybym był Nickamedesem, cieszyłbym się, że ogarnęłaś magię dotykową, a nie strzelanie snopami ognia z gałek ocznych – wycedził Oliver. – Inaczej Nickamedes byłby teraz kompletnie zwęglonym tostem. Przewróciłam oczami, ale też nie powstrzymałam śmiechu. - Taak, gdybym miała taką moc, wykorzystałabym ją przeciwko Żniwiarzom. Nie miałabym nic przeciwko stopieniu twarzy Vivian. Agrony zresztą też. - Nie sądzę, by komuś z nas to przeszkadzało – powiedział Oliver. Pomyślałam o moim powtarzającym się koszmarze. Może następnym razem, zamiast pozwalać Loganowi na zaatakowanie mnie, mogę spróbować rzucić się na scenę amfiteatru i walczyć z Vivian i Agroną. Nie ulega 40 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
wątpliwości, że one wciąż zamierzają mnie zabić w moim własnym śnie, ale nie byłoby to tak złe, jak patrzenie na mordującego mnie Logana i wpatrywanie się w jego czerwone oczy, gdy to robi. Oliver obszedł ladę, rzucił torbę obok mojej i wskoczył na miejsce, w którym zazwyczaj siedziałam, pod ścianą ze szkła. Zmarszczyłam brwi. - Co robisz? Wzruszył ramionami. - Alexei ma jakieś spotkanie z pozostałymi członkami Protektoratu, więc poprosił, bym miał na ciebie oko do czasu, aż wróci. Westchnęłam. - No wiesz, potrafię o siebie doskonale zadbać. Myślę, że już to wystarczająco udowodniłam. - Wiem – odparł Oliver. – Ale wiem też, że wszyscy Żniwiarze polują na ciebie, Gwen. Tak więc zrelaksuj się i pozwól mi doglądać swoich pleców, w porządku? Westchnęłam ponownie. Miał rację, ale czasami czułam się tak bezużyteczna, zawsze przez kogoś strzeżona, przez Alexei’a, Olivera, Daphne lub innego a moich przyjaciół. Byłam celem Żniwiarzem, a więc oni również, i 41 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
to tylko dlatego, że byli moimi przyjaciółmi. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby coś im się stało z mojego powodu – gdyby przyjęli na siebie strzałę bądź sztylet przeznaczony mnie. Ale, bez względu na to, co robiłam lub mówiłam, oni nalegali, że będą trzymać się blisko mnie, że mogę liczyć na nich we wszystkim. To sprawiało, że chciało mi się krzyczeć na ich upór i płakać z powodu ich lojalności. - Dobra, dobra – wystękałam. – Możesz zostać. Ale tylko dlatego, że jesteś taki słodki, a ja potrzebuję zawiesić oko na jakimś słodziaku6. Jego uśmiech poszerzył się. - Och, Cyganko. Mówisz takie słodkie rzeczy. Ponownie przewróciłam oczami, na co Oliver roześmiał się.
Następne dwie godziny, podczas których zajmowałam się swoimi zwykłymi obowiązkami, wlekły się niemiłosiernie. Odkładanie książek na miejsce. Pomaganie dzieciakom zlokalizować materiały potrzebne do odrobienia zadania domowego. Nawet odkurzanie kilku półek z artefaktami.
66 …. No cóż… ;P
42 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Czyszczenie kasetek z artefaktami sprawiło, że pomyślałam o sieci Ran, którą upchnęłam na dnie torby. Oczywiście, pokazałam ją Profesor Metis, kiedy wraz z Alexei’em i Daphne przywieźliśmy ją z Kolosem Crius, kilka dni wcześniej, ale Metis nie dostrzegła w niej niczego więcej niż ja. Powiedziała mi więc, bym na razie ją gdzieś powiesiła. Nie miałam pojęcia, co takiego ta sieć mogłaby zrobić, przebywając wśród moich komiksów i gigantycznych puszek z czekoladowymi ciastkami, ale jak to powiedziała Metis, przynajmniej będziemy mieli pewność, gdzie jest. Ponieważ nie miałam nic ciekawszego do roboty, zdecydowałam przyjrzeć się siatce. Sięgnęłam do torby, wyciągnęłam małą, białą kartkę, przyczepioną do kasetki z artefaktem i skupiłam się na wybitych na niej słowach, choć czytałam je już kilkanaście razy.
Uważa się, że ta sieć należała do Ran, Nordyckiej bogini burz, i była jej ulubioną wędkarską przynętą. Pomimo jej kruchego wyglądu, siatka jest wystarczająco mocna i jest w stanie utrzymać znacznie więcej, biorąc pod uwagę jej niewielkie rozmiary. Mówi się, że plecionka z wodorostów ma niezwykłe właściwości i czyni wszystko, co znajdzie się wewnątrz niej, znacznie lżejszym niż jest w rzeczywistości.
43 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Dalej karta wspominała o stworzeniach, jakie podobno Ran złapała i oswoiła za pomocą sieci, ale ledwie przeleciałam wzrokiem te informacje. Zamiast tego, sięgnęłam do torby i wyjęłam cienką, wyświechtaną siatkę. Ku memu zaskoczeniu, łatwo było ją rozplątać, potem zawiązałam ją ponownie, dzięki czemu była niewiele większa i szersza od taśmy. Zacisnęłam na niej palce i sięgnęłam po swoją magię. Ale jedyną rzeczą, jaką zobaczyłam, były przypływy i odpływy niebiesko – szarego oceanu, a jedynym, co poczułam, był gładki, płynny ruch, niczym podskakiwanie przynęty na falach. Ostra woń morza wypełniła moje nozdrza, a dźwięki uderzającej o siebie wody odezwały się echem w moich uszach. Oblizałam usta i poczułam smak soli. Poczułam krystaliczny osad na moich włosach, a piaszczysty podmuch przywarł do mojej skóry, jakbym spędziła cały dzień na plaży. To nie było nieprzyjemne, co najmniej. W rzeczywistości, to były najciekawsze odczucia, jakich doświadczyłam ostatnio dzięki mojej magii. Tak miłe, tak uspokajające, tak kojące, że chciałabym, by fale obmywały mnie przez cały czas – i wszystkie moje lęki, obawy i strapienia również. Ale miałam robotę do wykonania, więc skupiłam się, koncentrując się na sieci i wszystkich obrazach, wspomnieniach i emocjach, z nią związanymi, ale ani sceneria ani uczucia się nie zmieniły. Parę sekund później otworzyłam oczy,
44 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
odwinęłam palce z wodorostów i upchnęłam szarą siatkę i kartkę z powrotem do mojej torby. - Coś nowego? – zapytał Oliver, obserwując mnie. Pokręciłam głową. - Nic, czego bym wcześniej nie widziała. - Ale Nike pokazała ci to, więc to musi być istotne, prawda? - Tak sądzę. Chociaż nie mam pojęcia, co zrobić z tą mitologiczną siecią rybacką, gdy znajdujemy się setki kilometrów od oceanu. Moje oczy skierowały się ku górze, szukając inspiracji – albo jakiejkolwiek wskazówki. Miesiące temu, zobaczyłabym jedynie ciemność, gdybym zerknęła na sufit Biblioteki Starożytności. Ale kilka tygodni temu, Nike pokazała mi niesamowity fresk ukryty w cieniu – przedstawiający mnie i moich przyjaciół walczących ze Żniwiarzami w jakiejś wielkiej bitwie. Każdy z nas trzymał broń lub inny przedmiot, który był artefaktem, a który Nike kazała mi odnaleźć i trzymać z dala od Żniwiarzy. Jak na razie, tylko sieć Ran była jedynym przedmiotem, jaki byłam w stanie zidentyfikować i wyśledzić. Ponownie jednak, cienie zasłoniły fresk. Nie pomagały. Przynajmniej nie dziś. - Ale wygląda jak sieć na moim rysunku, prawda? – zapytał Oliver.
45 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Nie mogłam zapamiętać całego obrazu, ale Oliver, dzięki swojej szalonej sztuce, odwzorował go dla mnie, na podstawie moich opisów. Jego szczegółowy szkic również spoczywał złożony w mojej torbie. - Twój rysunek jest perfekcyjny i to jest, z pewnością, ta sieć – powiedziałam. – To nie twoja wina, że jestem zbyt głupia, by zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. - Nie martw się, Gwen. Dojdziesz do tego. Wierzę w ciebie. - Cóż, dobrze, że chociaż jedno z nas to robi – mruknęłam. Oliver uśmiechnął się słysząc mój sarkazm. Po tym, jak odłożyłam sieć, odłożyłam kilka książek i odkurzyłam kilka kasetek z artefaktami, ale mój umysł nie reagował, więc chodziłam jak na autopilocie, jak od czasu odejścia Logana. Niejednokrotnie łapałam się na tym, że wpatruję się w jeden punkt, zastanawiając się, gdzie był i co robił. Czy wszystko z nim w porządku. Czy było mu zimno, był głodny, przestraszony, czy zmęczony. Czy myślał o mnie. Po jakiś dwóch minutach, otrząsnęłam się ze smutku i zezłościłam się na siebie z powodu obsesji na jego punkcie. Wiktor miał rację. Naprawdę powinnam zakończyć rozmyślania i skupić się na zabijaniu Żniwiarzy. Albo, przynajmniej, dokończyć pracę domową na jutro. 46 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Ponieważ pięć minut później, zamiast czytać książkę do Historii Mitu, tak jak powinnam, znowu myślałam o Loganie. Wreszcie, nie mogąc znieść tego dłużej, odwróciłam się na stołku, stając twarzą w twarz z Oliverem, który bawił się telefonem. - Więc… - powiedziałam lekkim tonem, starając się nie okazywać, jak ważne było to dla mnie. – Wiesz, co słychać u Logana? Oliver zamarł. Spojrzał na mnie, potem znowu na ekran. Poczucie winy migotało w jego zielonych oczach. - SMS-ujesz z nim właśnie, co nie? Oliver skrzywił się. Zapisał coś jeszcze na swoim telefonie, a następnie wsunął urządzenie do kieszeni spodni. Nie odpowiedział na moje pytanie. - Co u niego? Gdzie jest? Czy wszystko z nim w porządku? Czy kiedykolwiek wróci do akademii? To były te same pytania, które zadawałam już setki razy. Te same, które zadawałam sobie późno w nocy w swoim pokoju, zwłaszcza po tym, jak wybudziłam się z koszmaru. Oliver westchnął. - Logan potrzebuje czasu, Gwen. Potrzebuje trochę przestrzeni, z dala od akademii i wszystkiego, co się wydarzyło. Ale tak, odpowiadając na twoje 47 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
pytanie, poza tym w porządku. Przynajmniej to wnioskuję z tego, co do mnie pisze – zawahał się. – Jeśli to w czymś pomoże, to pyta o ciebie za każdym razem. - I co mu mówisz? – zapytałam miękkim głosem. Ponownie się zawahał. - To, że za nim tęsknisz. Że wszyscy za nim tęsknimy. Że go potrzebujemy i że powinien sprowadzić tu swój tyłek tak szybko, jak to tylko możliwe. - I co on na to? Oliver wzruszył ramionami. - Nic. Po prostu… nic. Nie wiem, kiedy wróci. Nie mam pojęcia, czy kiedykolwiek wróci. Nie po tym, co Żniwiarze z nim zrobili. A już zwłaszcza, nie po tym, co zrobił tobie. Wypuściłam powietrze. Myśl, że Logan może już nigdy nie wrócić, była tym, na czym nie pozwalałam się sobie skupiać, ale teraz musiałam się na niej zatrzymać i zastanowić, poczułam jak zimna pięść zaciskała się na moim sercu, zgniatając je powoli, miażdżąc mnie, od wewnątrz. Nagle, za ladą zrobiło się za mało miejsca. Zbyt ciasno, zbyt tłoczno dla mnie, aby złapać oddech. Oliver dostrzegł moją reakcję.
48 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie to miałem na myśli, Gwen. To nie twoja wina, że Logan odszedł. Ale tak było i oboje o tym wiedzieliśmy. Pokręciłam głową, złapałam pierwszą z brzegu książkę i zniknęłam za regałami, by Oliver nie mógł zobaczyć, jak bardzo mnie to zabolało.
Na szczęście, Oliver nie zdecydował się ruszyć za mną. Skierowałam się do odległych regałów, gdzie kiedyś znajdowała się kasetka z Wiktorem. Stałam tam, z zamkniętymi oczami, przyciskając książkę do piersi, próbując oddychać. Wdech, wydech, wdech, wydech, jak uczyła mnie mama, gdy byłam zaniepokojona, zdenerwowana czy przestraszona. Zmartwiona? Zgadza się. Zdenerwowana? Zdecydowanie. I po raz kolejny poczułam złość na Logana, że go tu nie było, że zostawił mnie, bym sama sobie ze wszystkim poradziła. Musiało minąć kilka minut, by moje serce uspokoiło się, a ciśnienie w płucach powoli złagodniało. Wciąż czułam chłód w środku. Mój gniew odszedł, przynajmniej na chwilę, ale nie mogłam nawet płakać. Moje łzy wydawały się zamrożone, jak reszta moich wnętrzności. Jeszcze raz się przeszłam, minęłam regały, po czym powędrowałam schodami na drugie piętro. Tu było ciszej i słychać było jedynie słabe uderzanie
49 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
tenisówek o marmur. Oliver zapewne martwi się o mnie i zaraz będzie mnie szukał, ale teraz zamierzałam delektować się ciszą i samotnością. W końcu znalazłam się w znajomym miejscu, w centrum panteonu – przed pomnikiem Nike. Grecka bogini zwycięstwa z marmuru wyglądała tak samo jak kiedyś, w prawdziwym życiu. Kręcone loki opadały na jej szczupłe ramiona. Biała, wyglądająca jak toga, suknia owijała się wokół jej smukłego, umięśnionego ciała. Skrzydła unosiły się za plecami. Na czubku głowy spoczywają korona laurowa. Wszystkie te cechy na swój sposób były silne, zimne i straszne, ale zarazem piękne. Zazwyczaj, wypowiadałam do bogini kilka słów, ale dzisiaj nie czułam się na siłach. Zamiast tego, skuliłam się u podstawy pomnika i oparłam głowę o chłodny, gładki marmur. Po chwili, poczułam się spokojniejsza, zupełnie jakbym miała siłę zejść na dół i wyjść na resztę nocy, ale pozostałam w miejscu, którym stałam. Jako, że byłam na drugim piętrze, widziałam z lotu ptaka wszystkich uczniów znajdujących się poniżej, w tym faceta stojącego przy ladzie. Nie byłam pewna, co w nim przykuło moją uwagę. Może chodziło o to, że po prostu tam stał, jakby czekał na kogoś, kto mu pomoże. Może to kwestia ukradkowych spojrzeń, jakie rzucał Oliverowi, który nadal siedział za ladą i 50 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
bawił się swoim telefonem, nie zwracając uwagi na nic innego. A może to fakt, że nic nie trzymał w rękach. Żadnych podręczników, notatek, żadnych długopisów ani tableta, za pomocą którego mógłby bezmyślnie surfować po Internecie, udając, że odrabia zadanie domowe. Ale coś w tym kolesiu po prostu wydawało się… złe. Przysunęłam się do krawędzi balkonu, więc mogłam mu się lepiej przyjrzeć. Dżinsy, zielony sweter, brązowe buty, brązowy skórzany płaszcz. Ubierał się, jak wszyscy, w drogie ciuchy prosto od projektantów. Także skupiłam się na jego twarzy. Brązowe włosy, ciemne oczy, opalona skóra. Chwileczkę. Znam go. Jason Anderson. Wiking i drugoroczniak, jak ja. Na Angielskim siedział dwa biurka za mną. Nigdy wcześniej nie zwracałam na Jasona większej uwagi, nie licząc powitania i prośby o zwrot książki bądź najnowszej płyty pop. Ale coś kazało mi się teraz mu przyjrzeć. Jason niepewnie położył dłoń na ladzie, następnie drugą – po czym wyciągnął rękę i chwycił moją butelkę wody. Zmarszczyłam brwi. Co on robił z moim napojem? Kiedy patrzyłam, Jason wyciągnął mały biały woreczek z kieszeni dżinsów. Rozejrzał się, sprawdzając, czy nikt mu się nie przyglądał, by po chwili opuścić butelkę i unieść nad nią woreczek. Jakiś biały proszek unosił się na wodzie. Jason szybko zamieszał wodą, proszek rozpuścił się.
51 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zassałam powietrze. Czy on mógłby zatruć moją wodę? Jason odłożył butelkę z powrotem na jej miejsce. Zaczął się odwracać, ale wtedy dostrzegł drugą butelkę – tę należącą do Nickamedesa. Jason nie mógł być pewien, która była moja, bo rozejrzał się raz jeszcze i to samo zrobił z drugą wodą. Zamieszał tak długo, aż biały proszek rozpuścił się, a następnie odłożył ją jakby nigdy nic. - Żniwiarz – mruknęłam. Po raz ostatni, Jason rozejrzał się, sprawdzając, czy nikt niczego nie zauważył. Następnie odwrócił się i wrócił do stołu, który wcześniej zajmował i zabrał swoje rzeczy. Teraz, gdy jego misja została dopełniona, wyszedł z biblioteki, pozostawiając scenę zbrodni. Moje oczy zwęziły się. Nic nie mogłam na to poradzić. Zerwałam się na nogi i zaczęłam biec.
52 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wpadłam na klatkę schodową i popędziłam po schodach tak szybko, jak tylko mogłam. Tak się spieszyłam, że skokiem pokonałam pięć stopni, prawie upadając na twarz, zanim zdołałam wyprostować się w ostatniej chwili. Wypuściłam powietrze i pospieszyłam wzdłuż tylnej ściany biblioteki. Więcej niż kilka par znalazło się w zacienionej części regałów, niecierpliwie napierając na siebie, ale nie miałam czasu na okazywanie oburzenia. Moim celem było zatrzymanie Żniwiarza, nic innego nie miało teraz znaczenia. Wyrwałam zza półek z książkami i ślizgając się, zatrzymałam się pośrodku nawy głównej. Jason szedł w kierunku otwartych podwójnych drzwi, wyprowadzających z biblioteki. Pisał coś na telefonie, a jego głowa poderwała się na dźwięk pisku moich trampek na podłodze. - Ty! – krzyknęłam, wskazując na niego palcem. - Jason Anderson! Nie ruszaj się! Żniwiarz zamarł. Zatrzymał się pośrodku biurek studyjnych, a wszystkie dzieciaki spojrzały na niego, potem na mnie, zastanawiając się, co się dzieje. Zbliżyłam się do niego powoli, nie będąc pewną, jakie sztuczki może zastosować. Jason zamrugał i schował swój telefon do kieszeni marynarki. Jego ręka opadła i sięgnął po zamek błyskawiczny w plecaku. Przyspieszyłam,
53 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
rzucając się na niego, nie chcąc dać mu szansy na wyciągnięcie broni, zwłaszcza, że Wiktor wciąż znajdował się na swoim miejscu, za ladą. Ramieniem zablokowałam ruchy Żniwiarza, niczym rozgrywający, i oboje runęliśmy na dół, przesuwając się po śliskiej podłodze. Różne rzeczy wysunęły się z jego otwartego plecaka – książki, długopisy, laptop, miecz w pochwie z czerwonej skóry. - Gwen! – ponad zdezorientowanymi okrzykami dzieciaków, rozległ się głos Olivera. - Żniwiarz! – krzyknęłam, zrywając się na nogi. – On jest Żniwiarzem! Jason wyciągnął rękę, by złapać miecz, pozbawił broń pochwy i wrócił na nogi. - Giń, Cyganko! – Jason wysyczał do mnie. Uniósł miecz wysoko, a ja zanurkowałam w bok. Ostrze przecięło mi ramię i utknęło w jednym z biurek, naprzeciwko miejsca, w którym siedziała Helena Paxton, wredna Amazonka. Helena wrzasnęła, odsunęła krzesło i wycofała się. Jason, przeklinając, starał się wydobyć broń z drewna. Chwyciłam jedną z książek Heleny, rzuciłam się do przodu i uderzyłam nią w bok jego głowy. Znów zaklął i zamierzył się na mnie pięścią. Odwróciłam się tak, że trafił w moje ramię, a ja zawyłam z bólu, jaki eksplodował w moim stawie, sprawiając, że 54 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
rozluźniłam chwyt na książce, która z hukiem upadła na podłogę. Na pewno włożył pełną siłę Wikinga w ten cios. Rzuciłam się do przodu, ale Jasonowi udało się uwolnić swoją broń. Stanęłam jak wryta. Uśmiechnął się szeroko, zdając sobie sprawę z tego, że nie mam miecza, na co podkradł się jeszcze bliżej mnie. - No i co zamierzasz teraz zrobić, Cyganko? – drażnił się ze mną. Jason uniósł ostrze do kolejnego ciosu, ale zatoczył się w bok… Ołówek śmignął w powietrzu i osadził się w ramieniu Jasona, zmuszając go do cofnięcia ręki i okrzyku z bólu. Za nim, podążyły dwa ołówki, rolka taśmy i metalowy zszywacz, uderzając go w bok głowy z głośnym, satysfakcjonującym trzaskiem. Zerknęłam za Żniwiarza. Oliver stał za ladą, jego zielone oczy zwęziły się, gdy sięgał po klawiaturę jednego z komputerów. Spartanie mieli dziwaczną zdolność używania dowolnego obiektu jako broń, automatycznie wiedzieli, jak nim kogoś zabić. W rękach Olivera, klawiatura mogła być równie śmiercionośna jak topór. Ale Spartanin nie był jedyną osobą po mojej stronie. Moja walka z Jasonem wywołała oszołomienie wśród innych uczniów, ale ich zaskoczenie szybko minęło. Krzesła zostały odsunięte, krzyki podniesione, a dzieciaki odkopały z toreb miecze, kije i włócznie, będące ich bronią z wyboru. 55 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Oliver wyszarpnął klawiaturę z lady i ruszył na Żniwiarza. Oczy Jasona śmigały z jednego ucznia na drugiego i zdał sobie sprawę, że nie wygra poprzez przewagę liczebną. - To jeszcze nie koniec, Cyganko! – Jason syknął po raz kolejny. Następnie, odwrócił się i pobiegł w stronę tyłu biblioteki.
Na sekundę zamarłam, zaskoczona tym, że nie zamierzał stać i walczyć, ale potem zaczęłam działać i pobiegłam za nim. Jason skierował się ku prawej stronie biblioteki, z dala od Olivera, który ruszył na niego od lewej strony, wciąż ściskając w ręku klawiaturę. - Mam go! – krzyknęłam. – Zatocz koło wokół niego! Musimy go dorwać, zanim dopadnie do bocznych drzwi i wydostanie się na zewnątrz. Oliver pokiwał głową, odwrócił się i śmignął w tamtym kierunku. Kątem oka, dostrzegłam za ladą Nickamedesa trzymającego butelkę wody – tę, która została zatruta wraz z moją. Natychmiast ruszyłam w jego stronę. - Stój! – krzyknęłam. – Nie pij tego!
56 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Gwendolyn? – powiedział Nickamedes, marszcząc brwi i wpatrując się w bałagan, w jakim znalazły się biurka. – Co się dzieje? Co ty wyprawiasz? Dlaczego wszyscy uczniowie dzierżą swoją broń, zamiast się uczyć? Wytrąciłam butelkę wody z ręki bibliotekarza. - Nie pij tego! Nickamedes spojrzał na mnie jakbym straciła rozum, ale przeszłam obok niego, sięgając w dół po Wiktora i uwalniając broń z pochwy. Oko miecza otworzyło się i świdrowało mnie purpurowym wzrokiem. - Żniwiarz? – zapytał, pełnym nadziei głosem. - Yhym. Poczułam jak usta miecza wykrzywiają się w uśmiechu pod moją dłonią. - Czupiradło! – warknął Wiktor. – Czas do walki! Nyx wyrwała się ze swojego kosza i wydała zaciekły ryk, niczym żołnierz na rozkaz generała. - Gwendolyn? – Nickamedes zapytał ponownie, a jego niebieskie oczy przeskakiwały tam i z powrotem wśród naszej trójki. - Żniwiarz! Trucizna! Pościg! – to było wszystko, co udało mi się z siebie wyrzucić podczas okrążania lady, kierując się w stronę tyłów biblioteki i zaczęłam bieg na nowo. 57 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Te chwile za ladą kosztowały mnie tyle, że nie widziałam Olivera ani Jasona, kiedy znalazłam się na tyłach budynku. Słabe światło oświetlało tę część biblioteki, a cienie wydawały się znacznie ciemniejsze i jeszcze bardziej złowrogie niż zwykle. Ale zamiast ślepo ładować się pomiędzy nawy, zwolniłam obok regałów i rozejrzałam się wokoło. Nic – nic nie widziałam ani nie słyszałam. Rzędy książek ciągnęły się tak daleko, jak tylko mogłam zobaczyć, zanim pochłonęły je cienie w dalekim kącie korytarza. Kilka szklanych kasetek z artefaktami kuliło się na półkach, podczas gdy metal i błyszczące klejnoty wewnątrz tkwiły tam niczym znudzone gwiazdy. Wypuściłam długi, powolny oddech, starając się uspokoić moje skołatane serce i starałam się wsłuchać w kroki, jakiś szelest odzieży bądź inne podszepty ruchu, który mógłby mi podpowiedzieć, gdzie znajdował się Jason. Nic – znowu, nic nie zobaczyłam ani nie usłyszałam. Cóż, skoro Jason zamierza mnie dopaść, ja muszę odnaleźć go pierwsza. Zacisnęłam uścisk na Wiktorze i ruszyłam wzdłuż korytarza, patrząc do przodu, za siebie, spoglądałam w lewo i w prawo, poprzez rzędy książek po każdej stronie. Nyx truchtem biegła przy mym boku niczym szczeniak wielkości wartownika. Wilczyca Fenrir była spokojna, choć jej pazury delikatnie ocierały 58 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
o posadzkę. Pomyślałam o wezwaniu Olivera, ale nie chciałam wydać Jasonowi swojego położenia… Posunęłam się wzdłuż biurek przeznaczonych do nauki, kiedy Nyx wydała z siebie ostre warknięcie, a miecz znikał w ciemnościach. Podskoczyłam, odwracając się w moją lewą, a ostrze odbiło się od strony jednego z regałów, rzucając wszędzie czerwone iskry. Odwróciłam się. Jason stał za mną. Dżinsy, sweter, ładne rysy7. Wyglądał tak samo, poza jednym znaczącym szczegółem – jego oczy świeciły na czerwono. Jasne, ogniste, intensywnie czerwone, które powiedziały mi, jak bardzo mnie nienawidził – i jak bardzo pragnął mnie zabić. Wydał z siebie dziki okrzyk bojowy i uniósł broń, gotową do uderzenia. Walczyliśmy pomiędzy stołami, przesuwając się tam i z powrotem. Nyx tańczyła wokół nas, próbując wtrącić się do walki, ale Jason i ja byliśmy zbyt szybcy. Przeklinał za każdym razem, gdy zablokowałam jeden z jego ataków, ale nie zwracałam na to uwagi. Jedynym, czego w tej chwili chciałam, to jego śmierci. - Gwen! – głos Olivera dotarł do mnie ponad regałami. - Tutaj! – odkrzyknęłam. 77 Ciekawie opisana jego postać, nie ma co… ;P
59 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Jason zamachnął się mieczem, powodując tyle, że odskoczyłam. Obejrzał się przez ramię i dostrzegł to, co ja – Oliver ruszył na nas spomiędzy półek, wciąż ściskając klawiaturę. Jason rzucił się do przodu. Atak zaskoczył mnie na tyle, że odskoczyłam jeszcze kilka kroków. Moje biodro uderzyło w jedno z biurek, więc warknęłam z bólu. Podniosłam Wiktora, spodziewając się, że Jason zamierza skończyć ze mną w momencie, gdy przestałam się bronić, ale zamiast tego odwrócił się i znowu uciekł. Ruszyłam za nim, ale moje nogi zaplątały się o krzesło i kilka cennych sekund zajęło mi uwolnienie się, choć wiedziałam, że wszelkie opóźnienia z mojej strony pozwolą mu uciec. Ale zapomniałam, że nie byłam jedyną, która walczyła ze Żniwiarzem – Nyx również. Nie wiem, jak ona to zrobiła, ponieważ znajdowała się za mną, ale szczenię Fenrir rzuciło się do przodu, skacząc dalej niż kiedykolwiek wcześniej widziałam i wylądowała na jednej z nóg Jasona. Nyx wydała z siebie kolejny ryk i zatopiła ostre zęby w jego łydce. Jason jęknął z bólu i zatoczył się do przodu, jego noga załamała się pod nim. Nyx cofnęła się i ugryzła go ponownie. Jasonowi udało się strząsnąć ją z siebie, posyłając wilka na podłogę, a on, utykając, skierował się w stronę jednych z bocznych drzwi, otworzył je pchnięciem i zachwiał się.
60 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Oliver w końcu dotarł do mnie. - Gwen! Wszystko w porządku? - Ze mną ok. Musimy go złapać! Skinął głową, po czym ruszyliśmy przez drzwi za naszym wrogiem. Nyx wstała i pognała za nami. Szczenię musiało wyrządzić Jasonowi więcej krzywdy niż mi się wydawało, bo nie udało mu się uciec zbyt daleko, pokuśtykał jedynie w dół schodów i kilka metrów wzdłuż dziedzińca, pozostawiając za sobą ślady krwi. Oliver wyrzucił klawiaturę, skoczył na ścianę balkonu, a następnie odepchnął się i wylądował na plecach Jasona. Dwóch facetów uderzyło o ośnieżoną ziemię ze słyszalnym hukiem. Jason próbował zaatakować Olivera, ale Spartanin odepchnął jego miecz. Żniwiarzowi udało się zrzucić go z siebie, by znowu stanąć na nogach. Zbiegłam po schodach, wciąż ściskając Wiktora w dłoniach, wraz z Oliverem, powoli wyprzedzając Jasona. Nyx też tu była, jej fioletowe oczy świdrowały go, obnażyła zęby, a warczące dudnienie wydostało się z jej gardła niczym z silnika samochodu. Jason zmienił kierunek ucieczki, ale po raz kolejny, postawił krzywo nogę. Zawył z bólu. - To koniec – powiedziałam.- Jesteś ranny, a my nie. Odpuść.
61 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Odwrócił się do nas. Jego oczy, wciąż czerwone, przeskakiwały ze mnie na Olivera i z powrotem. Zamiast odpowiedzieć mi, Jason sięga do kieszeni dżinsów. Napinam się, spodziewając się, że wyciągnie sztylet bądź gwiazdę do rzucania8, ale wydobywa jedynie czerwoną papierową torebeczkę. Nie tracąc czasu, rozrywa ją zębami. Oliver rusza naprzód, ale podnoszę rękę, zatrzymując go. Ten woreczek zapewne zawierał ten sam biały proszek, który Jason wsypał do butelek. Może należało zjeść truciznę, aby zadziałała, a może wystarczyło, by miała styczność ze skórą lub dostała się do nosa czy oczu. Tak czy inaczej, najwyraźniej chciał nas tym potraktować, a ja nie zamierzałam podjąć takiego ryzyka. Jason zdał sobie sprawę, że nie jesteśmy na tyle głupi, by go zaatakować, na co jego usta wykręciły się w złym, ponurym dąsie. Więcej świateł rozbłysło za nami, we wnętrzu biblioteki i więcej okrzyków przecięło nocne powietrze. - To koniec – powtórzyłam. – Członkowie Protektoratu mogą pojawić się tu w każdej sekundzie. Po tobie. Poddaj się. Jason spojrzał na mnie, rozważając moje słowa. Ponownie zerknął na Olivera, a następnie jego wzrok znowu padł na torebkę w jego dłoni. Zawahał się jeszcze przez sekundę, po czym uniósł ją do góry, a ja zrozumiałam, co zamierzał – otruć się, poświęcić się dla boga zła. 88 Wiadomo, o co chodzi ! :D
62 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie rób tego – ostrzegłam. – Loki nie jest tego wart. Zaufaj mi. Już zrujnowałeś sobie życie, służąc mu. Nie pozwól mu zabrać tego, co z tego życia pozostało. - Jakbym mógł wrócić do pozostałych Żniwiarzy po tym, jak moja misja się nie powiodła. Poza tym, Loki jest tego wart – Jason uśmiechnął się szyderczo. Jego głos, który zapamiętałam jako miękki i miły, był teraz szorstki z nienawiści. – Wkrótce zdasz sobie z tego sprawę, kiedy ty i twoi głupi przyjaciele będziecie kulić się u jego stóp. Ten dzień nadejdzie, Cyganko, szybciej niż myślisz. Już wtedy, gdy zrobiłam krok do przodu z zamiarem zatrzymania go, wiedziałam, że już było za późno. Jason wziął głębszy oddech, wrzucił do ust całą zawartość woreczka i przełknął ją. skrzywił się, jakby proszek pozostawiał jakiś niesmak. Po chwili jego oczy wyszły na wierzch, a on wyciągnął rękę i zaczął drapać się po gardle. - Pali… - wychrypiał. – To… pali… Nogi załamały się pod nim, po czym upadł w zimnej, przysypanej śniegiem, trawie. Podeszłam do niego, ale to nie miało już sensu. Jasonem zaczęły wstrząsać konwulsje i dziwny zapach wypełnił powietrze – niczym ostra woń sosny. Tak szybko, jak złapały go drgawki, tak szybko odpuściły. Jego głowa opadła na bok i trochę białej piany spłynęło z boku jego ust.
63 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Patrzyłam jak czerwone światło w oczach Jasona gasło, ciemniało, aż odszedł.
Nie wiem, jak długo stałam nad ciałem Jasona, wpatrując się w jego niewidzące oczy, jak gdyby mogły powiedzieć mi coś ważnego. Jak gdyby faktycznie miały mi pomóc zrozumieć, dlaczego ktoś chętnie wybierał służbę bogu, który jedynie krzywdził, zabijał i zniewalał innych ludzi. Jak gdyby patrzenie w jego oczy miało mi podpowiedzieć, dlaczego poświęcił się dla tak okropnej istoty jak Loki. Czy to moc boga zła opętała jego zwolenników? Pragnienie, aby być tak samo okrutnym jak on? Albo coś zupełnie innego? Nie wiem i tego nie rozumiem. Nie wiem, czy kiedykolwiek zrozumiem – może po prostu nie chcę tego rozumieć.
64 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Gwen? – zapytał Oliver, kładąc dłoń na moim ramieniu. – Wszystko z tobą w porządku? Wypuściłam oddech. - Tak. Żyjemy, a on nie. To chyba jedyne, co się liczy, prawda? - Oczywiście, że to wszystko, co się liczy – powiedział Wiktor. – Nie sądzisz, czupiradło? Nyx wydała z siebie ryk, najwyraźniej zgadzając się z nim. Oliver zarzucił na mnie ramiona, a ja podeszłam do niego bliżej, zadowolona, że był tam ze mną. Po chwili odsunęłam się od niego, by jeszcze raz spojrzeć na ciało Jasona. - Jak myślisz… uważasz, że powinnam go dotknąć? – zapytałam. – Zanim jego wspomnienia całkowicie zanikną? Oliver potrzasnął głową i wskazał na czerwone zawiniątko w dłoni Jasona. - Nie. Nie wiemy, jak to działa i jaki wpływ mogła mieć na niego. To może być w jego skórze, na ubraniu. To nie jest warte ryzyka. Straże Protektoratu zapewne przetrzepią jego plecak, sprawdzą jego telefon i laptop. Miejmy nadzieję, że to pomoże im ustalić, co zamierzał zrobić i z kim pracował.
65 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Być może, to da kilka wskazówek, co do tego, gdzie przebywają obecnie Vivian i Agrona. - A co, jeżeli to nie wystarczy? Oliver wzruszył ramionami. - To będzie musiało wystarczyć… Telefon zaczął dzwonić. Oliver i ja spojrzeliśmy na siebie, a potem na martwego chłopca. To był jego telefon. Zawahałam się, po czym padłam na kolana obok niego. - Gwen? Co ty robisz? – zapytał Oliver. - Nie martw się. Będę ostrożna. Zsunęłam krawędź rękawa bluzy, używając go do wyłowienia telefonu z kieszeni marynarki Jasona, uważając, by nie dotknąć aparatu gołymi palcami, zanim ponownie stanęłam na nogach. Wciąż ściskając go przez rękaw, stuknęłam w ekran, by odebrać połączenie i przytrzymać telefon blisko ucha. - Nareszcie! – krzyk Vivian Holler wypełnił moje ucho. – Już zaczynałam myśleć, że nigdy nie odbierzesz. Czy to już? Nie wiem, kogo spodziewałam się na drugim końcu linii, ale dźwięk głosu Żniwiarki tak bardzo mnie zaskoczył, że prawie upuściłam telefon9. Przez jeden 99 Really?! Serio, Gwen?! Naprawdę nie spodziewałaś się, kto gra główne skrzypce w planie zabicia cię? Cóż…
66 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
szalony moment zastanawiałam się, czy to jakaś pokręcona wersja mojego koszmaru. Jednak to nie było to – w przeciwnym wypadku, byłby tu Logan, raz jeszcze dźgający mnie. - Jason? – Vivian zapytała ponownie. – Jesteś tam? Czy Gwen wypiła truciznę? W końcu odnalazłam swój głos. - Muszę cię przykro rozczarować, Viv. Ale jeszcze nie jestem martwa. Brwi Olivera wyskoczyły do góry, zdając sobie sprawę z tego, z kim rozmawiam. Vivian musiała być tak samo zaskoczona moim głosem, jak ja byłam jej, gdyż nic nie odpowiedziała. Zamiast tego, usłyszałam słaby, chrapliwy dźwięk. Zmarszczyłam brwi. Brzmiało, jakby przebiegła wzdłuż cały trawnik czy coś. - No cóż, to bardzo źle – Vivian wreszcie wyrzuciła z siebie. – Zrób mi chociaż przysługę. Daj Jasona do telefonu. Chcę mu powiedzieć, co planuję mu zrobić za to, że nie dał rady cię otruć. Popatrzyłam w dół, na jego ciało. - To będzie nieco trudne, ponieważ on już nie żyje. - Dobrze – warknęła. – Zaoszczędziłaś mi trudu zabijania go. Nie odpowiedziałam. 67 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Daj spokój, Gwen – powiedziała Vivian. – Dlaczego wyglądasz tak ponuro? Robisz to już przez kolejny dzień. Nawet jeśli Oliver jest jedynym, który stoi obok ciebie, zamiast twojego ukochanego Logana. Odwróciłam się, mój wzrok przeskakiwał z jednej strony dziedzińca na drugą. Latarnie biegnące wzdłuż ścieżki brukowej wyrzucały z siebie złote łuny, ale cienie maskowały resztę okolicy. Mimo to, wiedziałam, że gdzieś tu jest Vivian, że mnie obserwuje. Tylko w ten sposób mogła się dowiedzieć, że jest tu ze mną Oliver. Oliver poklepał mnie w ramię. Co jest? Przekazał bezgłośnie. Pokręciłam głową. Nie chciałam się mu wymykać w celu odnalezienia Vivian. Byłoby zbyt łatwo jej zastawić na niego pułapkę – na mnie również. - Z Loganem w porządku – powiedziałam, starając się, by mój głos był silny i pewny. – W tej chwili czeka na mnie w bibliotece. - Kłamczucha – odparowała Vivian. – Wiem, że już go nie ma w Mythos. Tak naprawdę, wiem doskonale, gdzie teraz jest, z Agroną i resztą Żniwiarzy. Schwytała go wczorajszego ranka. Logan schwytany przez Żniwiarzy? Zupełnie jakby mój koszmar rozpoczął się od nowa. Mimo tego, nie zamierzałam okazywać paniki. - To ty kłamiesz. Vivian roześmiała się. 68 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Jasne, śmiało, wierz w co chcesz. Łap się czegokolwiek, co pomaga ci zasnąć w nocy, Gwen. W każdym bądź razie, muszę iść. Do zobaczenia później. Lub może powinnam powiedzieć, do zabicia później. Znowu się roześmiała i rozłączyła mnie. Raz jeszcze, przeszukałam dziedziniec, poszukując jakiegokolwiek ruchu w cieniu, ale nadal nie mogłam jej dostrzec. - Gwen? – zapytał Oliver. – Czy wszystko w porządku? 10 Odwróciłam się twarzą do niego. - Gdzie jest Logan? Gdzie on jest teraz? Oliver wzruszył ramionami. - Jest ze swoim ojcem. To wszystko, co tak naprawdę wiem. Dlaczego? Przekazałam mu wszystko, czego dowiedziałam się od Vivian. Oliver wysłuchał, po czym pokręcił głową. - Spokojnie, Gwen. Oczywiście, że skłamała. Ona tylko próbuje cię zdenerwować. Pisałem wcześniej z Loganem. Nie ma opcji, by Żniwiarze go mieli. - Jak możesz być pewien, że to na pewno był on? – upierałam się.
1 10 Jeśli Oliver jeszcze raz zada jej to pytanie, chyba zniosę jajko…
69 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Bo mogę wywnioskować to z jego tonu i tego, o czym mówimy. Rzeczy, o których wie tylko Logan. Także relaks, ok? Vivian po prostu się tobą bawi. Logan jest bezpieczny. Zaufaj mi. Oliver położył dłonie na moich ramionach. Szczerość i pewność płonęły w jego zielonych oczach. Po chwili, zmusiłam się, by skinąć głową. Vivian chcę jedynie zszargać moje nerwy – nic więcej. Oiver schylił się, podniósł Nyx i przytrzymał ją na zgięciu ramienia. Wydała z siebie szczęśliwy szczek i polizała go po policzku. Przetarł go, by po chwili spojrzeć na mnie. - A teraz, chodźmy – powiedział. – Nic więcej nie możemy tu zdziałać. Oboje wiemy, że Vivian już od dawna tu nie ma. Wróćmy więc do środka, by odnaleźć Nickamedesa i opowiedzieć mu, co się wydarzyło. Oliver miał rację, ale to nie powstrzymało mnie przed tym, by raz jeszcze przeszukać dziedziniec za Żniwiarką, zanim wzdychając, ruszyłam za nim, do środka.
Wraz z Oliverem udaliśmy się do głównej części biblioteki. Trener Ajax, Aiko i kilkoro członków Protektoratu zebrało się na środku pomieszczenia przyglądając się tej części nawy, gdzie walczyłam ze Żniwiarzem. Nickamedes 70 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
stał za ladą, rozmawiając przez telefon. Ajax skinął głową na mnie i Olivera. Odmachaliśmy wielkiemu, tęgiemu trenerowi. Większość studentów już wyszła i mało kto pozostał, zbierając swoje rzeczy. Helena Paxton rzuciła mi ostre, paskudne spojrzenie, gdy podnosiła książkę – tę, którą walnęłam Żniwiarza – i którą rzuciłam na posadzkę. Zignorowałam ją. Miałam teraz inne zmartwienia – chociażby to, dlaczego Jason próbował mnie otruć. Dobra, dobra, wiem dlaczego. Cóż, mniej więcej. Żniwiarz chciał mojej śmierci, ponieważ mieli oni tę swoją wypaczoną teorię o tym, że zamierzam zabić Lokiego – chociaż nie miałam zielonego pojęcia, jak mam to zrobić. Nie, jedynym, nad czym się teraz zastanawiałam to, dlaczego teraz? Dlaczego tutaj, tej nocy, w bibliotece? Dlaczego tak nagle stało się dla nich ważne, by mnie zamordować. Ale ostatecznie, dochodzę do wniosku, że to nie ma najmniejszego znaczenia. Jason nie był pierwszym Żniwiarzem, który chciał mnie zabić i nie będzie ostatnim. Ale i tak, przyglądałam się zatrutej wodzie w butelce. Leżała na blacie, gdzie Jason ją pozostawił. Gdybym się tak bardzo nie zdenerwowała, gdybym nie poszła na balkon na drugim piętrze, jeżeli nie zobaczyłabym, co robi, mogłabym unieść butelkę i napić się jej, zanim kopnąłby mnie mój psychometryczny dar. No i byłabym tak samo martwa, jak Jason. Nie po raz
71 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
pierwszy uniknęłam śmierci, ale świadomość, że to ja mogłam leżeć na dziedzińcu, wywołała we mnie dreszcze. Oko Wiktora otworzyło się i przetoczyło przez całe moje ciało. Wciąż ściskałam miecz, a on spojrzał najpierw na mnie, potem na butelkę. - Dobrze walczyłaś tej nocy, Gwen – powiedział, odpychając moje ciemne myśli. – Zrobiłaś to, co musiałaś, by przetrwać, tyle. Nie mogłaś nic zrobić, by zmienić myślenie tego chłopca. - Wiktor ma rację – wtrącił Oliver. – To Żniwiarz dokonał wyboru, nie ty. Nyx wydała z siebie niski, poważny pomruk, zgadzając się z nimi. Szczenię nadal spoczywało bezpiecznie w ramionach Spartanina. Wzruszyłam ramionami. Może to i prawda, ale nie czułam tego. Tak, chciałam zabić Jasona, ale teraz, gdy już go nie było, po prostu czułam się pusta w środku. Chłopiec nie żyje przeze mnie, ale nie w taki sposób, jakiego się spodziewałam. Och, zabiłam już wcześniej Żniwiarza w walce, używając mojej psychometrii, by wyciągnąć z niego całe życie, z Prestona Ashtona, by uzdrowić siebie. Zrobiłam to w ferworze chwili, ponieważ miałam wybór albo on albo ja, jak to Wiktor powiedział, chciałam po prostu przetrwać. Ale to było coś innego. Jason miał wolną wolę, tę samą wolną wolę jaką wszyscy mamy, tę samą wolną wolę, o której Nike i Metis wielokrotnie wspominały. A ja zmusiłam go do 72 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
dokonania wyboru, pomiędzy poddaniem się a śmiercią, a on wybrał śmierć. Nie wiem, czy to spowodowało lepsze czy gorsze następstwa, ale poczułam się z tym gorzej. - Gwendolyn – powiedział Nickamedes, machając na mnie dłonią. – Podejdź tu, proszę. Westchnęłam i spojrzałam na Wiktora, następnie na Olivera i Nyx. - Świetnie. Jakby tego było mało, że chłopak nie żyje, teraz jeszcze prawdopodobnie dostanę wykład od Nickamedesa odnośnie tego, że niszczę ciszę i spokój jego cennej biblioteki. Oliver uśmiechnął się do mnie. - To wygląda na twoją sprawkę, Cyganko. Uderzyłam go w ramię, mruknąwszy: - Zamknij się, Spartaninie. Podeszłam do Nickamedesa. Wymamrotał coś do swojego telefonu, po czym zamknął go i odłożył na ladę. Wyciągnął się i otarł nieco potu z czoła, jakby było mu gorąco. - Właśnie rozmawiałem z Aurorą – skierował to do Profesor Metis. Jego głos przybrał szorstki, chrapliwy wyraz. – Co się stało? Co spowodowało, że
73 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
uznałaś tego chłopca za Żniwiarza? Naprawdę goniłaś go przez połowę biblioteki? Westchnęłam. To było to. Początek wykładu nadciągał. Nie było nic więcej do zrobienia, poza słuchaniem go, więc okrążyłam ladę, wsunęłam Wiktora z powrotem do jego pochwy i podparłam miecz obok kosza Nyx. Nickamedes wypuścił oddech. - Bo muszę powiedzieć, że nie tylko zdenerwowałaś moich uczniów, ale także… No i tyle. Jakbym zakłócała spokojną, intelektualną atmosferę w bibliotece. Jakbym to ja zastraszała pozostałych uczniów. Jakby koledzy byli w niebezpieczeństwie przez to, że rzuciłam się w pościg za Żniwiarzem, zamiast po cichutku ostrzec kogoś, że w bibliotece dzieje się coś podejrzanego. - A co najważniejsze, nie zaczekałaś na mnie – powiedział Nickamedes. – Przyszedłbym ci z pomocą, jeśli tylko dałabyś mi na to szansę… Bibliotekarz zatrzymał się w połowie zdania. Wciąż wpatrując się w ladę, pocierałam kciukiem o szorstkie drewno. Wiedziałam, że lepiej trzymać gębę na kłódkę, dopóki Nickamedes nie skończy mnie pouczać. Niech wyrzuci z siebie wszystko od razu. Podobnie jak u Daphne, jego gadanina była gorsza niż gdyby mnie ugryzł.
74 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Ale zamiast kontynuować ciąg myślowy i po raz kolejny nawijanie, jak lekkomyślna jestem, Nickamedes zamilkł. Postukałam palcem o blat, chcąc, by przeszedł do rzeczy. Ponieważ, poza nim, zapewne będę musiała słuchać jeszcze kilku innych wykładów, chociażby od Alexei’a. Bogatyr wkurzy się, gdy się dowie, że nie było go na miejscu, by mnie bronić przed Jasonem i jego trucizną… Nickamedes zassał powietrze. Już myślałam, że po raz kolejny zamierza rozpocząć swoją tyradę, ale znowu nie powiedział nic. - Gwendolyn… - zaczął na nowo, a jego głos był surowszy niż wcześniej. – Musisz mi wybaczyć. Nie czuję… się zbyt dobrze… Moje spojrzenie śmignęło po jego twarzy. Kolejne krople potu dostrzegłam na jego czole, podobnie jak rumiane policzki i słaby, nieciekawy bulgot w żołądku. Jego niebieskie oczy wydawały się matowe i nieostre, a on chwiał się z boku na bok, starając się za wszelką cenę utrzymać równowagę. - Nickamedesie? – zapytałam. Bibliotekarz upadł, bez słowa.
- Nickamedes? Nickamedes!
75 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Rzuciłam się do przodu, upadając na kolana obok niedysponowanego bibliotekarza. - Nickamedes? Co się dzieje? Czy wszystko w porządku…11 Moje spojrzenie wyłowiło kawałek tworzywa sztucznego, które leżało pod ladą – butelka wody, którą wytrąciłam z ręki bibliotekarza podczas pogoni za Jasonem. Butelka była już pusta, woda zebrała się pod meblem. Mdłości wypełniły mój żołądek i odwróciłam się do Nickamedesa. - Woda – mruknęłam, pochylając się do przodu i potrząsaniem za jego ramiona próbowałam zmusić go do rozmowy ze mną. – Czy piłeś wodę w ciągu ostatnich kilku minut? - Tylko… mały łyk… - wymamrotał, a jego głowa przechyliła się na bok. Otruty… Nickamedes został otruty… Musiał wziąć łyka z tej drugiej butelki wody, podczas gdy zbiegałam z pierwszego piętra i biegłam pomiędzy regałami. Byłam tak skupiona na próbie powstrzymania Jasona, że nie brałam pod uwagę, że ktoś inny – Nickamedes – może napić się trującej wody przeznaczonej dla mnie. Przez moment mój umysł był całkowicie, zupełnie, straszliwie pusty. Nie było w nim nic, aż szok wzmógł strach. Następnie, ta chwila minęła, a mój 1 11 Tak, on udaje… zemdlał, by ci zrobić psikusa, Gwen…
76 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
umysł znowu zaczął bieg i wszystkim, co mogłam sobie myśleć było to, że to moja wina. - Metis! – krzyknęłam. – Niech ktoś sprowadzi Metis! - Gwen? – zapytał Oliver, pochylając się nad ladą, wciąż z Nyx w ramionach. – Co jest? - Nickamedes napił się zatrutej wody. Idź po Metis! Natychmiast! Oczy Olivera wytrzeszczyły się, a po chwili ruszył. Wszystko, co mogłam zrobić, to pochylić się nad Nickamedesem raz jeszcze. Bibliotekarz spojrzał na mnie. - To nie… twoja wina… - wychrypiał. Pokręciłam głową. - Nie próbuj mówić. Oszczędzaj siły. Metis zaraz tu będzie i ci pomoże. Nickamedes posłał mi słaby uśmiech. - Niewiele… jest w stanie zdziałać… w związku z trucizną… Przygryzłam wargę, żeby nie krzyknąć. Zamiast tego, przykucnęłam, by podjąć rozmowę z Nickamedesem, sugerując mu jak bardzo powinien być wdzięczny, że tym razem ścigałam Żniwiarza poza biblioteką, zamiast, jak ostatnio, przewracając regały. Bibliotekarz spojrzał na mnie, a jego oczy
77 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
wydawały się jaśniejsze i coraz bardziej błyszczące z każdą sekundą. Nie wiem, czy mnie słyszał, czy też nie, ale przez cały czas paplałam. Usłyszałam szelest tkaniny, ale wciąż patrzyłam w twarz Nickamedesa, choć trener Ajax zwołał Aiko i członków Protektoratu, by utworzyli półkole wokół lady, jakby spodziewali się sztormu ze strony Żniwiarzy. Ale oni zrobili już na dzisiaj swoje. W moim gardle, niczym kwas, zabulgotał gorzki śmiech, który udało mi się przełknąć. Nie wiem, jak długo się tak kuliłam i nonsensownie paplałam do Nickamedesa, ale w końcu, nareszcie usłyszałam zbliżające się kroki. Sekundę później zjawiła się Metis wraz z Daphne, Carsonem i Alexei’em. Metis padła na kolana po drugiej stronie Nickamedesa i wzięła jego dłoń w swoją. Po chwili, złoty blask ogarnął ich oboje, podczas gdy Metis kierowała swoją moc uzdrawiania na chorego bibliotekarza. Daphne położyła ręce na moich ramionach i pociągnęła mnie do góry. - Chodź, Gwen – powiedziała. – Niech Metis robi, co musi. Daphne owinęła rękę wokół moich ramion i przyglądałyśmy się jak Metis pracuje nad Nickamedesem. Bibliotekarz nie miał widocznych urazów, więc nie mogliśmy dostrzec jak jego rany znikały jak moje, kiedy Metis, używając magii, uzdrowiła moje zadrapania. Jedyne, co było widoczne, to złoty blask, który przepływał z Metis na Nickamedesa i z powrotem. 78 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Minuty mijały. Nikt się nie ruszał. Nikt nic nie mówił. Wreszcie, Metis oderwała dłoń, a złoty blask uzdrawiającej magii zniknął. Spojrzałam na Nickamedesa. Nie pocił się już, a jego oczy były zamknięte zupełnie jakby spokojnie spał. Wydałam z siebie ciche westchnienie ulgi. Tak jak Daphne i reszta moich przyjaciół. Z Nickamedesem było wszystko w porządku… Metis opadła na jeden z metalowych wózków, jej ramiona zwiotczały, a wyczerpanie wytłoczyło głębokie zmarszczki wokół ust. Czarne włosy wypadły ze zwykle idealnego koka, jej brązowa skóra wydawała się nienaturalnie blada i wyglądała na prawie tak samo chorą jak Nickamedes podczas zasłabnięcia. Zmarszczyłam brwi. Nigdy nie widziałam Metis aż tak bardzo wykończonej po uzdrowieniu kogoś. W którymś momencie Oliver musiał odłożyć Nyx na ziemię, podczas pracy Metis nad bibliotekarzem, ponieważ szczenię ruszyło do przodu i niepewnie polizało dłoń nauczycielki. Metis uśmiechnęła się i podrapała Nyx po głowie, ale jeśli już, to wyglądała na znacznie bardziej wycieńczoną niż przed. - Pani profesor? – zapytałam. Metis popatrzyła na Nickamedesa, rzuciła niespokojne spojrzenie na jego twarz. - Jest stabilny… na razie.
79 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Mdłości ponownie rozsadzały mój żołądek, dławiąc nadzieję, jaką czułam jeszcze przed chwilą. - Na razie? Co to znaczy? Spojrzała na mnie, ból, znużenie i smutek połyskiwały w jej zielonych oczach. - To oznacza, że jeśli nie dowiemy się, jakiego rodzaju trucizny Żniwiarze wykorzystali, Nickamedes umrze.
Nickamedes? Umrze? To niemożliwe. To nie może dziać się naprawdę. On nie może umrzeć. Nie w taki sposób. Nie, kiedy Żniwiarz zamierzał zabić mnie.
80 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Przez chwilę, kołysałam się z boku na bok, tak jak zazwyczaj robił bibliotekarz. Następnie, cała moja huśtawka emocjonalna, cały ból, strach i troska, jakie czułam w ciągu ostatnich tygodni, ryknęła w mojej klatce piersiowej niczym ognista kula. Żniwiarze odebrali mi mamę. Mamę Nyx, Nott. Logana. Nie zabiorą mi już nikogo więcej – nie, dopóty dopóki mam coś w tej kwestii do powiedzenia. Zignorowałam ramiona Daphne, opadłam na kolana i łokcie, by zajrzeć pod ladę. - Gwen? – zapytała Daphne. – Co ty robisz? Nie odpowiedziałam. Jedynym, na czym byłam w tej chwili skupiona była butelka wody – butelka Nickamedesa. Użyłam brzegu mojej bluzy, by z cienia wyłowić butelkę, uważając, by nie dotknąć tego, co z niej wyciekło. Plastik potoczył się pod stołek, na którym zasiadałam zawsze w dniu pracy w bibliotece. Zanim ktokolwiek jeszcze zdążył zapytać mnie, co robię, chwyciłam butelkę wody, zamknęłam oczy i sięgnęłam po magię. Byłam świadoma, że ktoś, może Carson, sapnął z zaskoczenia, ale zignorowałam moich przyjaciół i skupiłam się na butelce. Ale wciąż widziałam te same rzeczy, które dostrzegłam z balkonu – Jason Anderson dodający trucizny do wody. Skoncentrowałam się, by po chwili twarz Nickamedesa wypełniła mój 81 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
umysł, wraz ze wspomnieniem, jak sięga po butelkę i żłopie. W momencie, gdy po raz drugi unosił butelkę do ust, coś przykuło jego uwagę – moje krzyki kierowane do Żniwiarza. Poczułam jego zaskoczenie i skonfundowanie tym, że walczę z chłopcem na środku biblioteki. Ostatnim obrazem, jaki ujrzałam, było wypuszczenie przez niego butelki, choć nie zdawał sobie sprawy, że było już za późno… To by było na tyle. Jedynie łańcuch wydarzeń. Nic, co by pomogło w ustaleniu, dlaczego Jason próbował mnie zabić i jakiej użył trucizny. Otworzyłam oczy i stanęłam na nogach, ściskając w ręku pustą butelkę. Zerknęłam na nią po to, by po chwili obrócić się i rzucić nią o ścianę tak mocno jak mogłam. Ale, oczywiście, jako że był to plastik, odbił się i poturlał po podłodze, zwiększając mój gniew i frustrację. Stałam tak, wściekła, zanim rzuciłam się do przodu, maszerując obok lady i ruszyłam na tył biblioteki. - Gwen? Gwen! – krzyknęła Daphne. – Dokąd idziesz? - Zobaczysz. Wypuściłam powietrze i pobiegłam przed siebie. Wiedziałam, co powinnam teraz zrobić, i nie chciałam, by przyjaciele próbowali mnie od tego odwodzić. Goniłam pomiędzy regałami, taranując ramieniem drzwi, by je
82 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
otworzyć i wybiegłam na zewnątrz. Zbiegłam po schodach i przecięłam dziedziniec. Martwy Żniwiarz leżał w tej samej pozycji, co wcześniej, choć teraz, stało nad nim dwóch strażników mających na sobie szare szaty Protektoratu. Przerwali rozmowę na widok tego, że się do nich zbliżam. Olałam ich i padłam na kolana tuż przy Jasonie, zanurzając dżinsy w śniegu. - Gwen! – krzyknął Oliver. – Nie! To jest zbyt niebezpieczne! Nie rób tego! Ale było już za późno, a mnie nie obchodziło, jak niebezpieczne to było. Złapałam dłoń Jasona i zanurzyłam się w jego wspomnieniach.
Jason Anderson nie żył od jakiś dwudziestu minut, więc większość ciepła uciekła już z jego ciała wraz z wspomnieniami. Mimo to, chwyciłam go za rękę, pozwalając sobie pochłonąć te kilka obrazów, jakie pozostały. Większość przebłysków i migotań, jakie pozostały, dotyczyło walki i ucieczki przez bibliotekę, kiedy próbował uwolnić się ode mnie i Olivera. Skoncentrowałam się na obrazach, ale umysł Jasona wypełniała mieszanina złości z powodu tego, że nie był w stanie mnie otruć oraz rosnący strach, gdyż nie dał rady uciec i że istniała ostatnia szansa na jego ocalenie – wykorzystanie 83 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
ostatniego woreczka trucizny. Wiedział, że to będzie lepsze niż to, co Vivian, Agrona i pozostali Żniwiarze zrobiliby mu po ogłoszeniu, że nie wykonał zadania. Żołądek zrolował mi się na jego ponurą determinację, by robić to, co konieczne, aby uniknąć schwytania, ale mimo to wyciągnęłam rękę i zmusiłam się do sięgnięcia jeszcze głębiej, po to, co zostało z jego wspomnień. To niemal przypominało oglądanie scen z filmu w odwrotnej kolejności. Śmierć Jasona, pościg w bibliotece, zatrucie wody i, jako pierwsze, podejście do lady. I znowu, nie widziałam ani nie czułam nic więcej ponad to, co wcześniej, a wspomnienia były coraz słabsze i zanikały z każdą sekundą. Właśnie miałam przyznać się do porażki i puścić jego rękę, gdy wspomnienie pojawiło się w mojej głowie – jak siedzi przy biurku i studiuje książkę. Ledwie do mnie dotarło, gdyż wszystkie jego myśli już tonęły w ciemnościach, lecz fala emocji przeszyła moje serce. Zmarszczyłam brwi. Dlaczego Jason był tak wstrząśnięty, przeglądając jakąś nudną starą księgę? Kochałam książki, ale nawet ja nie ekscytowałam się z ich powodu aż do tego stopnia. Skupiłam na tym całą swoją uwagę, rozciągając każdy szczegół tak bardzo jak potrafiłam. W rzeczywistości, Jason nie był tak wciągnięty w książkę jak na to wyglądało, a strzelał spojrzeniami naokoło, wstrzymując oddech i mając nadzieję, że odnajdzie tu to, czego potrzebuje. Za każdym razem, gdy zerkał na 84 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
książkę, podkreślał jakieś akapity, a następnie kiwał głową jakby przyswajał zawarte tam informacje i notował co ważniejsze – by nie zabić. Czułam się jakbym sama szperała w tej książce, by następnie odwracać wzrok i do niej wracać, choć nie mogłam sobie wyobrazić, dlaczego. Zmusiłam się więc do koncentracji, próbując dojrzeć najmniejsze szczegóły i dowiedzieć się jak najwięcej o tym, co znajduje się na otwartej stronicy. Była to gruba księga, stara, zakurzona i zużyta. Prawdopodobnie została wyjmowana z półki raz do roku, kiedy dzieciak potrzebuje źródło do pracy semestralnej. Nie do końca to pomocne, bo w bibliotece było takich setki. Mogę szukać rok, a się na nią nie natknę. Ponownie na nią zerknęłam i zauważyłam, że górny róg z prawej strony był wywinięty i kilka zdań na tej stronie zostało zaznaczone na czerwono. Moje oczy zwęziły się. Nickamedesowi się to nie spodoba. Słyszałam już jak niejednokrotnie robił wykład uczniom na ten temat. Moje serce ścisnęło się na myśl o Nickamedesie, ale starałam się być skoncentrowaną. Jason odwrócił książkę ponownie, dzięki czemu dojrzałam pewien rodzaj roślin z lewej strony, choć nie miałam pojęcia, co to może być za kwiat, ziele, chwast czy cokolwiek to jest. Serce Jasona przyspieszyło jeszcze bardziej i z warknięciem zamknął książkę, krzywiąc się niemiłosiernie. Jego ręka całkowicie przykrywała tytuł,
85 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
chociaż udało mi się odczytać dwa słowa wydrukowane na nudnej złotej folii w zużytej brązowej skórze – Rośliny i Trucizna. Nie było to wielkim zaskoczeniem. Było nim następne, co zobaczyłam – moja własna twarz. Widok tak bardzo mnie zszokował, że niemal wypuściłam resztę wspomnień, ale udało mi się je utrzymać. Pchałam jeden ze skrzypiących metalowych wózków głównym korytarzem, zatrzymując się przy niektórych regałach, odkładając książki na ich miejsca. Jason wstał, podszedł do mnie i podał mi książkę. - Nie masz nic przeciwko odłożeniu tego na miejsce? – zapytał. - Jasne – usłyszałam swoją odpowiedź. – Dołóż ją do stosu. Wewnątrz mnie eksplodował olbrzymi gniew. Wystarczające było to, że Jason próbował mnie zabić i zamiast tego, udało mu się otruć Nickamedesa. Ale poproszenie mnie, czy odłożę na miejsce książkę, której używał do wymyślenia sposobu na zamordowanie mnie? To było okropne, nawet jak na Żniwiarza. We wspomnieniach, Jason uśmiechnął się do mnie. Popchnęłam wózek obok niego, choć on wciąż mnie obserwował. Po chwili, wrócił na swoje miejsce, uszczęśliwiony myślą, że mnie skrzywdzi zanim nastanie noc… Wspomnienia zamigotały i zblakły. Starałam się dotrzeć moją psychometrią jeszcze głębiej w myśli Jasona, ale nie było już nic, jedynie 86 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
ciemność. Ruszyłam więc do przodu, przedzierając się przez te wszystkie obrazy i uczucia raz jeszcze, choć nie było już nic nowego. Tak jak poprzednio, widziałam jak wraz z Oliverem go gonimy, jego ostatni, straszliwy czyn, otrucie siebie i gorący blask, pulsujący i bolesny ból, który nastąpił. Po kilku następnych sekundach, i te myśli i uczucia wyblakły i wiedziałam, że już nic więcej nie dowiem się od martwego chłopca. Otworzyłam oczy, wypuszczając zimną dłoń Jasona, wstałam i ruszyłam z powrotem w kierunku schodów. Przez ten czas, Daphne, Carson i Alexei dołączyli do Olivera, i całą czwórką podążyli za mną, gdy pobiegłam po schodach, w kierunku bocznych drzwi, z powrotem do biblioteki. - Gwen? – zapytała Daphne. – Zwolnij i porozmawiaj z nami. Zachowujesz się jak szaleniec. Wybuchłam twardym, łamiącym się śmiechem. - Szaleniec? Jeszcze nie widziałaś mojego szaleństwa. Żniwiarze także. Różowe iskry magii wystrzeliły z palców Walkirii niczym fajerwerki, pokazując jak bardzo się o mnie martwiła. Zagryzła wargę i zatrzymała się krok ode mnie. - Wzięłaś na siebie za wiele, dotykając tego Żniwiarza – powiedział Oliver, a jego głos był zimny, wyprany z emocji. – Mówiłem, byś tego nie
87 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
robiła, zanim nie odkryjemy jakiego rodzaju trucizny użył. Ale nie posłuchałaś i zrobiłaś po swojemu, Gwen, zresztą jak zwykle. I po co? Zatrzymałam się i stanęłam z nim twarzą w twarz. - Dla Nickamedesa. To właśnie dla niego to zrobiłam. Tak samo bym się zachowała, gdyby to któreś z was leżało otrute na podłodze, zamiast niego. Oliver skrzywił się, ale nie zamierzał odpuścić. - Twoje lekkomyślne samobójstwo nie pomoże Nickamedesowi. - Nie zamierzam popełnić samobójstwa – warknęłam. – Próbuję dowiedzieć się, jakiej trucizny użył Żniwiarz. I jeśli jestem lekkomyślna, skoro to robię, dobrze, niech tak będzie. Jedyne, co się teraz dla mnie liczy, to uratowanie Nickamedesa. Więc albo mi pomożesz albo możesz iść do piekła. Więc jak będzie, Spartaninie? Oliver spojrzał na moje mocno ściśnięte pięści, zwężone oczy, zaczerwienioną twarz. Po chwili jego wzrok złagodniał ze zrozumieniem. - W porządku – powiedział, opuszczając ręce po bokach, w zjednawczym geście. – W porządku. Wygrałaś. Ale nie każ mi się o siebie martwić. Nie każ nam tego robić.
88 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Popatrzyłam po moich przyjaciołach. Na Daphne i prysznic jej różowych iskier. Na Alexei’a i jego stoickie, niewzruszone rysy. Na Carsona i obawę w jego ciemnych oczach. Na Olivera i napięcie, jakie wykręcało jego twarz. Wzięłam głęboki oddech, by uspokoić swój gniew, i powoli go wypuściłam. - Masz rację. To było lekkomyślne. Przepraszam, że was przestraszyłam, ale tylko w ten sposób mogłam się dowiedzieć, jakiej trucizny użył Żniwiarz. - I co, rozgryzłaś to? – zapytał Carson, spoglądając przez płatki śniegu, które osiadły na soczewkach jego czarnych okularów. - Jeszcze nie – odparłam. – Ale zmierzam do tego. A teraz, chodźcie. Mamy robotę do wykonania.
89 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wraz z przyjaciółmi udałam się do centralnej części biblioteki. Przez ten czas, strażnicy Protektoratu zabrali Nickamedesa zza lady i przenieśli go na jedno z biurek. Oczy bibliotekarza wciąż pozostawały zamknięte, a jego twarz była spokojna, zupełnie jakby drzemał – ale ja wiedziałam lepiej. Metis stała u jego boku, trzymając go za rękę. I znowu, złocisty blask jej leczniczej magii ogarnął ich oboje. Popatrzyłam na nich o sekundę dłużej, by po chwili stanął obok. Obeszłam ladę, opadłam na swój taboret i zalogowałam się do systemu komputerowego biblioteki. Wiktor wciąż leżał oparty za koszem Nyx. Fioletowe oko miecza otworzyło się, omiotło mnie uważnym spojrzeniem, ale nic nie powiedział. Nyx zwinęła się w swoim koszyku, uniosła głowę i wydała z siebie zaniepokojone warknięcie, wypełniając powietrze jeszcze większym napięciem. - Gwen? – zapytał Alexei, jego rosyjski akcent bardziej rozbrzmiał niż zazwyczaj. Jego piwne oczy śledziły moją twarz. – Zamierzasz nam powiedzieć, co chcesz teraz zrobić? - To, czego nauczył mnie Nickamedes – mruknęłam, odwracając się od niego i skupiając na ekranie komputera. - Co masz dokładnie na myśli?
90 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Wcześniej, tej nocy, Żniwiarz miał przy sobie książkę – powiedziałam. – Zanim zatruł wodę w butelkach. Zamierzam odnaleźć tę książkę i dowiedzieć się, czym się zajmował. - Jak możemy pomóc? – zapytał Carson. Jego cichy głos przeniknął mój gniew, strach i obawy. Spojrzałam w górę i zdałam sobie sprawę z tego, że wszyscy moi przyjaciele stoją przed ladą. Daphne. Carson. Oliver. Alexei. Wszyscy zwarci i gotowi zrobić to, o co poproszę. I zdałam sobie sprawę, że oni również, tak jak ja, zamartwiają się o Nickamedesa – i że nie musiałam tego robić sama. Wzięłam pióro i kawałek papieru, nabazgrałam na nim swój login i hasło i podałam Daphne. - Trzymaj. Rozpocznij wyszukiwanie za pośrednictwem bibliotecznego katalogu książek. Zwróć uwagę na wszystko ze słowami roślina i trucizna w tytule. Po tym, co zobaczyłam, jestem gotowa się założyć, że dzięki niej wpadł na pomysł, jakiej użyć trucizny. Wzięła ode mnie kartkę. - Rozumiem. Nie powinno być dla mnie zbyt trudne przeszperanie tego programu. - Jesteś komputerowym geniuszem – powiedział Carson.
91 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne uśmiechnęła się. - Czyż nie, kochanie. Pochyliła się i złożyła głośny pocałunek na jego policzku, przyciągając stołek do najbliższego komputera i wskoczyła na niego. Chwilę później zaczęła pisać, a wściekły prysznic różowych iskier wybuchał z jej rąk przy każdym uderzeniu w klawisze. - A my? – zapytał Carson. – Co masz dla nas do roboty? - Jak tylko Daphne opracuje listę, rozdzielimy ją pomiędzy siebie i przeszukamy półki – odpowiedziałam. – Będziemy znosić je tu, na sam środek biblioteki, przeglądać je i sprawdzać, czy jakakolwiek z nich odpowiada tej, w jaką wpatrywał się Żniwiarz. Miejmy nadzieję, że znajdziemy tę książkę, bo kiedy dowiemy się, jakiej trucizny użył, znajdziemy również antidotum. Podczas naszej pracy, w bibliotece było nienaturalnie cicho. Ajax i strażnik Protektoratu wciąż skupiali się na Metis i Nickamedesie, więc nikt nie zwracał na nas większej uwagi. Prawdopodobnie marnowaliśmy czas. Może i tak było, ale to było jedyne, co mogliśmy w tej sytuacji zrobić, aby pomóc bibliotekarzowi. W Bibliotece Starożytności pracowałam od miesięcy. Z pewnością, wszystkie te długie godziny, jakie spędziłam na odnajdywaniu materiałów, książek, odkurzaniu przypadkowych artefaktów miało wnieść to coś – i miałam nadzieję, że będzie to wystarczające, by uratować Nickamedesa. 92 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne wystarczyło około dziesięciu minut na sporządzenie zestawienia wszystkich książek ze słowami roślina i trucizna w tytule. Rozdarłam kartkę na pięć części i wręczyłam każdemu po kawałku. Złapaliśmy po metalowym koszyku i skierowaliśmy się do regałów. Gnałam, od jednego korytarza, do następnego, chwytając wszystkie książki z mojej listy i wpychając je do koszyka. Kiedy już był pełny, popchnęłam go z powrotem na środek biblioteki. Carson i Oliver już tam byli, stojąc obok biurka pełnego woluminów. Chłopaki przeglądali jedną książkę po drugiej, a następnie odrzucali je na bok, gdy stało się jasne, że nie były one tym, co szukaliśmy. Nickamedes wpadłby w szał, gdyby zobaczył, w jaki sposób faceci od niechcenia odrzucali książki na najbliższy stół, nie licząc faktu, że niewiele brakowało, a spadłyby na podłogę. Ale nie stanie się tak, nie, jeśli nie dowiemy się, jakiej trucizny użył Żniwiarz. - Pamiętajcie – powiedziałam. – Zwróćcie uwagę na wszystkie czerwone zakreślenia i zagięcia uszu stron. To, co widziałam w książce Jasona. Carson i Oliver pokiwali głowami i wrócili do przeszukiwania książek i odrzucania ich. Dołożyłam swoje znaleziska do stosu i pchnęłam pusty koszyk z powrotem w stronę regałów. W górę i w dół, i od nowa, goniłam po bibliotece tak szybko jak mogłam. Co jakiś czas widziałam, jak Daphne robi to samo, a jej długi blond kucyk śmigał z boku na bok, Alexei natomiast płynnie przepływał z jednego miejsca 93 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
do drugiego, a jego brązowe włosy błyszczały w bibliotecznych światłach. Przyjaciele machali do mnie, ale nikt z nas nie zaprzestał działania – nawet na sekundę. Nie było na to czasu, nie, kiedy życie Nickamedesa zależało od tego, czy odnajdziemy odpowiedź. Nie mam pojęcia, jak długo przenosiłam książki z miejsca na miejsce. Na każdej z nich skupiłam się na chwilę, ale były to jedynie materiały referencyjne. Nikt nie był z nimi związany emocjonalnie, co oznaczało, że nie docierały do mnie żadne migawki mojej psychometrii. Wszystko, co zobaczyłam, to setki dzieci, które dotykały stronic na przestrzeni lat, a jedyne, co się z nimi wiązało, to nuda, znużenie i frustracja jaką powodowała szybka chęć skończenia zadania domowego. Oczywiście, wszystkie te migotania zmęczenia i złości nie sprawiały, że czułam się lepiej, a moje ruchy stawały się coraz bardziej pospieszne, niezgrabne i szalone, a mój strach o Nickamedesa rósł. Ale nic nie mogłam zrobić ponad chwytanie każdej z książek. W końcu, dotarłam do ostatniej książki na liście. Odnalazłam ją dość szybko i pochwyciłam z półki… Obraz Żniwiarza pojawił się w mojej głowie.
94 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Byłam tak zaskoczona, że prawie upuściłam książkę, ale udało mi się ją złapać i przytulić do piersi. Zamknęłam oczy i zamarłam, obserwując to samo, co wcześniej – Jasona pochylonego nad książką przy jednym z biurek. To było to. To była ta książka. Otworzyłam oczy i przyjrzałam się tytułowi w brązie: Uzdrawiające, Lecznicze i Trujące Właściwości Mitycznych Roślin. Moje palce zadrżały, gdy otwierałam księgę i przerzucałam stronice aż doszłam do tej, którą Jason zaznaczył na czerwono:
Serket sap należy do zimozielonych roślin, które znane są w mitologicznym świecie ze swoich intensywnie trujących właściwości. Nazywana jest Egipską Boginią. Serket sap może być podawana na różne sposoby, na przykład poprzez ugotowanie staje się ciemną zieloną cieczą, ale najbardziej popularny sposób polega na wysuszeniu liści i korzeni rośliny, następnie rozdrobnienie ich na drobny biały proszek, dzięki czemu łatwiej jej użyć…
Zerknęłam na lewą stronę, na fotografię małej zielonej rośliny, przypominającej miniaturową sosnę, zarówno z liśćmi jak i igłami, wyrastającymi z cienkiego brązowego pieńka. Wyglądało to nieszkodliwe, ale
95 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
według tego opisu takie nie było. Zatrzasnęłam książkę, wrzuciłam do ją koszyka i pobiegłam z powrotem do stolika. Teraz, w bibliotece znalazło się jeszcze więcej strażników Protektoratu, ale przepchnęłam się obok nich w miejsce, gdzie wciąż się znajdowali Metis i Nickamedes. - Mam – powiedziałam, wciskając książkę w jej dłonie. – To tego użyto do zatrucia Nickamedesa, Serket sap. Metis spojrzała na mnie, a jej zielone oczy spoglądały czujnie. - Jesteś pewna? Skinęłam głową. - To jest książka, którą zobaczyłam w dłoniach Żniwiarza. Tej trucizny użył. Popatrz na tę stronę. Metis otworzyła księgę na odpowiedniej stronicy, a ja wskazałam na rysunek i wyróżniony tekst. Moje palce dotknęły jej, a psychometria niemal mnie kopnęła, pozwalając mi poczuć zmartwienie Matis Nickamedesem – i coś jeszcze, czego bym się nigdy nie domyśliła. Zamarłam, zastanawiając się, czy sobie to tylko wyobraziłam, ale emocje zalały mnie ponownie, jeszcze silniejsze niż wcześniej. Zimny, bolesny strach
96 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Metis, że nie uda jej się ocalić Nickamedesa pomieszane z ciepłym, miękkim uczuciem, które mogło oznaczać tylko jedno: miłość. Metis? Zakochana w Nickamedesie? Kiedy to się stało? I jak? Byłam tak zszokowany, że odciągnęłam rękę z daleka od niej. Profesor skinęła głową i zamknęła książkę. Nie zdawała sobie sprawy z tego, co zobaczyłam – i co poczułam. - W porządku. Dziękuję, Gwen. Zabierzmy go stąd – zwróciła się do Ajaxa. – Chodźmy. Musimy przenieść Nickamedesa prosto do ambulatorium i zacząć przygotowywać antidotum. Ajax skinął głową, na co kilku strażników ruszyło do przodu. Pomogli Ajaxowi przenieść Nickamedesa na płaską, plastikową deskę, którą używali sanitariusze, przywiązali go do niej i ułożyli na swoich ramionach, jak gdyby był jakimś starożytnym królem. Chwilę później, strażnicy opuścili bibliotekę, niosąc Nickamedesa między sobą. I jedynym, co mogłam zrobić, było stanie tam, wypatrywanie ich i mieć nadzieję, że wszystko będzie w porządku.
97 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Co tak długo? – warknęłam. – To było godziny temu. - Właściwie to było jakieś dziewięćdziesiąt minut – zauważył Carson. Spojrzałam na niego, na co się skrzywił i nieco przygarbił na swoim krześle. Daphne przewróciła oczami. - Ignoruj ją, Carson. Po prostu trochę jej odbiło. Cóż, trochę bardziej niż zazwyczaj. To potrwa tak długo jak będzie trzeba, Gwen. Krążysz tam i z powrotem. - Nie krążę – mruknęłam. - Ależ tak – powiedział Oliver. – Nosi cię, odkąd do ciebie tu dołączyliśmy.
98 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Tu było poczekalnią w skrzydle szpitalnym, znajdującym się na dziedzińcu,
niedaleko
mojego
akademika.
Spodziewałam
się
raczej
ambulatorium w budynku nauk ścisłych, tuż obok kostnicy i więzienia, ale zamiast tego, przyjaciele przyprowadzili mnie tutaj. Nigdy wcześniej nie zwracałam większej uwagi na ten budynek, ponieważ był wykonany z tego samego ciemnoszarego kamienia, co prawie wszystko w Mythos. Ale to było spokojne, kojące miejsce, przynajmniej wewnątrz. Podłoga była z białego marmuru, z błękitnymi wstawkami, przypominając żyły, co przynosiło na myśl, istotę żyjącą. A może sprawiała to bladoniebieska farba na ścianach. Na każdej z nich było kilka okien, a na suficie seria okrągłych świetlików, sprawiających, że mogłam coś dojrzeć w ciemnościach. Z tyłu sali znajdowała się recepcja, z podwójnymi drzwiami za nią, prowadzącymi do pokoi pacjentów. Najwyraźniej, zarządzanie ambulatorium było jednym z dorywczych zadań Raven. Gdy tu przybyliśmy, siedziała za biurkiem, a jej czarne buty spoczywały miękko na drewnie biurka. Zerknęła na mnie i moich przyjaciół, a następnie znowu skupiła się na swoim czasopiśmie. Co jakiś czas, przewracała stronę, ale poza tym, milczała jak zwykle. Białe krzesła z wikliny z grubymi poduszkami stały skupione pośrodku pomieszczenia wraz z kilkoma kanapami w niebieską kratę.
Daphne i Carson
skulili się razem na jednej z kanap, natomiast Oliver i Alexei usiedli na 99 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
krzesłach obok siebie. Zaniosłam Wiktora i Nyx z powrotem do mojego pokoju w akademiku, zanim tu przybyliśmy. Moi przyjaciele rozmawiali między sobą i pisali smsy, ja natomiast ciągle chodziłam. Z każdym kolejnym okrążeniem, jakie robiłam wokół poczekalni, mój wzrok nieruchomiał na małych marmurowych posążkach, wyrytych wszędzie, na ścianach, obok zaplecza, po drugiej stronie recepcji tuż przy Raven. W ambulatorium, podobnie jak w jadalni, wszystkie rzeźby były w podobnej tematyce. Ale zamiast bogów żniw i żywności, którzy czuwali nad pożywiającymi się uczniami, tutaj, w szpitalu, figury związane były z Apollem i Asklepiosem, dwoma greckimi bogami. Jak zwykle, odnosiłam wrażenie, że przyglądają mi się, ale ich twarze nie wyrażały żadnych emocji, były neutralne, a ja nadal nie miałam pojęcia, co się dzieje z Nickamedesem. Już zamierzałam rozpocząć kolejną rundkę po pokoju, gdy doszedł mnie pewien dźwięk. Chwilę później, starsza, siwowłosa kobieta o ciepłym, miłym, fiołkowym spojrzeniu weszła przez otwarte drzwi. - Babciu! – rzuciłam się w jej ramiona. Babcia Frost miała na sobie biały sweter, czarne spodnie, a na nogach buty z nieco zakręconymi czubami. Zielone, fioletowe i szare chusty owijały się warstwami wokół płaszcza. Każda z chust miała na końcach frędzli srebrne monety, które brzmiały wesoło w ruchu. Wtuliłam się w nią mocno.
100 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Odsunęła się, ujmując moją twarz w dłonie, a ja poczułam falę miłości, przepływającą z niej na mnie. Nagle wszystko wydało się jaśniejsze i przyniosło więcej nadziei, a ja poczułam się spokojniejsza. Odniosłam wrażenie, że od teraz już wszystko będzie dobrze, choć doskonale wiedziałam, że to nie był przypadek. - Już dobrze, dziecinko – mruknęła Babcia, wygładzając moje kędzierzawe włosy. – Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz. Oplotła mnie ramionami, a ja poczułam poruszenie w powietrzu wokół niej – tę pradawną, wszystkowiedzącą, czujną siłę, która zdawała się nas otulać. Podobnie jak ja, Babcia była Cyganką, co oznaczało, że i ona została obdarzona przez Nike magią. W jej przypadku, była to umiejętność spoglądania w przyszłość. Zastanawiałam się, czy miała jakiś przebłysk związany z przyszłością Nickamedesa, ale kiedy już zamierzałam ją o to zapytać, uczucie rozpłynęło się, a jej oczy znowu były jasne, jak moje, już nie tak odległe, kiedy widziała tylko to, co ona była w stanie zobaczyć. - Cieszę się, że tu jesteś – szepnęłam. Babcia poklepała mnie po dłoni. - Ja również się cieszę. A teraz wszystko mi opowiedz. Ajax wspomniał o kilku kwestiach, kiedy do mnie zadzwonił, ale chcę to usłyszeć od ciebie, dziecinko. 101 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zaprowadziłam ją do jednej z kanap. Kiedy usiadła i wzięła mnie za rękę, powiedziałam jej wszystko – w tym także to, że Żniwiarz zamierzał mnie otruć, a nie Nickamedesa. Mój głos załamał się nieco na ostatniej części, ale Babcia zacisnęła swoje palce na moich zimnych, a kolejna fala miłości i zrozumienia przypłynęła przeze mnie. - To nie twoja wina, dziecino – powiedziała. – Ani to, co zrobił chłopak, ani to, co stało się z Nickamedesem. Zagryzłam wargę i odwróciłam wzrok, nie chcąc, by zobaczyła poczucia winy w moich oczach, zwłaszcza po tym, co spotkało Nickamedesa. Bibliotekarz był kiedyś zakochany w mojej mamie, Grace, a kiedy po raz pierwszy przybyłam do Mythos, poprosił, bym pomagała mu w pracy w bibliotece po to, by na swój sposób mógł mieć na mnie oko. Nie mogę powstrzymać się od myślenia, że nie powinnam tego robić. Byłoby o wiele lepiej, gdyby nie było mnie tam dzisiejszego wieczora, gdybym nie postawiła stopy w bibliotece… Podwójne drzwi, które prowadziły do ambulatorium stanęły otworem i przeszła przez nie Metis. Wszyscy wstali i otoczyli ją wianuszkiem. - Co się dzieje? - Czy pozbyłaś się trucizny z jego organizmu? - Czy Nickamedes dojdzie do siebie? 102 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Jedno po drugim, pytania wypadały z naszych ust. Metis powoli uniosła dłonie, na co zaczęliśmy się uspokajać. - Informacja o tym, jakiej trucizny użył Żniwiarz była bardzo pomocna – odparła. – Dzięki temu udało mi się wymyślić najlepszy sposób na wyleczenie Nickamedesa, w tym jak spowolnić działanie trucizny. - Spowolnienie, ale nie zatrzymanie? – zapytała Daphne. Metis westchnęła. - Tak, spowolnienie, nie zatrzymanie. Trucizna nie jest łatwa do zwalczenia, zwłaszcza, jeśli chodzi o magiczną truciznę. W zasadzie, trucizny takiej jak ta, ciężko się pozbyć. Cała moja uzdrawiająca magia skupiła się na tym, by nie dopuścić do większych szkód niż te, jakie spowodowała Serket sap. Ale, ostatecznie, trucizna uodporni się na moją moc i zacznie ją pokonywać. Kiedy tak się stanie, zrobi jeszcze większe szkody niż na początku do tego stopnia, że on umrze. Zamknęłam oczy. Bez dotykania, mogłam odczuć emocje moich przyjaciół, tak doskonale odzwierciedlające moje własne. Chwilę później, zmusiłam się do otwarcia oczu i spojrzenia na Metis ponownie. - Więc nie ma… lekarstwa? – te słowa ledwo przeszły mi przez gardło z powodu guzka, jaki tam powstał. – Nie ma sposobu na to, by go uratować? Metis westchnęła jeszcze głębiej i smutniej niż wcześniej. 103 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Jest pewne antidotum. Pokręciła głową. - Ale nie jest łatwo dostępne. Jedynym znanym antidotum na Serket sap jest Chloris ambrosia, nazwa pochodzi od greckiej bogini kwiatów. Chloris ambrosia? Nigdy o tym nie słyszałam i sądząc po pustych spojrzeniach n twarzach pozostałych, oni również nie. - Och, jasne – odezwał się Carson. – To coś w rodzaju wiciokrzewu rosnącego w pobliżu. Wszyscy spojrzeliśmy na Carsona, który się zarumienił. - Mój ojciec jest właścicielem winnic w Kalifornii – odparł. – W kółko opowiadał o winogronach i tym podobnych roślinach. Metis skinęła głową. - To prawda. Chloris ambrosia jest kwitnącą winoroślą, podobną do wiciokrzewu. Jedynym problemem jest to, że jest niesamowicie rzadko spotykana. W rzeczywistości, jest tylko jedno miejsce, gdzie rośnie – w Skalistych Górach. - Więc w czym problem? – powtórzyłam pytanie. – Udamy się tam, zerwiemy kwiat i tu wrócimy, by uleczyć nim Nickamedesa. Żaden problem. Metis spojrzała na mnie. 104 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Problemem jest to, że jedynym znanym miejscem, gdzie kwiat może kwitnąć, są ruiny u szczytu gór ponad Akademią Mythos w Denver. Alexei zmrużył piwne oczy. - Masz na myśli Ruiny Eir? Metis ponownie skinęła głową, a usta ułożyły się w ponurą linię. Oliver skrzyżował ręce na piersi. Daphne zaczęła mamrotać, podczas gdy Babcia Frost westchnęła, jakby wiedziała od początku o tym, co powiedziała nauczycielka. Może wiedziała, dzięki jej zdolnościom odczytywania przyszłości. - Ok, więc o co chodzi z tymi ruinami? – zapytałam. – I dlaczego wyglądacie, jakby pójście tam było najgorszym pomysłem na świecie? Carson spojrzał na mnie ponad swoimi okularami. - Ruiny Eir są miejscem, które kumuluje w sobie niesamowitą energię, wielką magię. - Więc? - Więc… mnóstwo ludzi już wyruszyło w te rejony, a niektórzy z nich powrócili… odmienieni – powiedział. Daphne prychnęła. - Masz na myśli to, że większość z nich była tak przerażona, że bełkotała o duchach i złej magii, której cudem uciekli. 105 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Te ruiny mają pewną reputację – dodał Oliver. – Nie wspinasz się, chyba że absolutnie masz wszystko gdzieś. - Ok, więc w pewnym sensie ruiny są inną wersją Mythos, domu, w którym straszy – powiedziałam. – I co z tego? Mamy za sobą gorsze rzeczy. - To nie ruin się obawiam – wtrąciła Metis. – Ale tego, że to może być pułapka Żniwiarzy. Wszyscy zamarli na moment. Wreszcie, odezwał się Alexei. - Co masz na myśli? W jaki sposób to może być pułapka? Nauczycielka zdjęła srebrne okulary, by uszczypnąć się w grzbiet nosa. - Ponieważ ta trucizna zbyt wolno działa na Nickamedesa. Serket sap zazwyczaj zabija w ciągu kilku minut, a organizm Nickamedesa wykazał zaledwie pojedyncze symptomy. A teraz, moja magia trzyma truciznę w ryzach, mimo że praktycznie jest to niemożliwe. Myślę… Uważam, że Żniwiarze zaaplikowali Nickamedesowi małą, rozcieńczoną dawkę… - Ale po co im to było? – zapytał Oliver. – To nie ma sensu. Powróciłam myślami do chwili, gdy zobaczyłam, jak Żniwiarz zatruwa wodę i uderzyło we mnie coś, o czym nie pomyślałam wcześniej. Jason użył zawartość białych woreczków, ale na zewnątrz, na dziedzińcu, miał już w dłoni 106 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
czerwone papierowe etui. I faktycznie, po tym, jak połknął truciznę, był martwy w ciągu kilku minut, tak jak powiedziała Metis. Nawet wtedy, gdy zadzwoniła Vivian, zapytała, czy wszystko gotowe, czy zostałam otruta – nie, czy jestem martwa. Zerknęłam na nauczycielkę, idąc jej tokiem rozumowania. - Jason zamierzał mnie otruć, a nie zabić, czyż nie? Przynajmniej nie od razu. Zamiast tego, zamierzał dać wam wystarczająco dużo czasu na odkrycie, jakiej trucizny użył. Możliwe też, że właśnie dlatego przeglądał książkę w czytelni, by do mnie dotarło, co czyta. A w momencie, gdy dowiadujesz się, co to było, ruszasz prosto do ruin, by odnaleźć antidotum i wpadasz na czekających tam na ciebie Żniwiarzy. Metis skinęła głową. - Tak właśnie myślę. Żniwiarze zamierzają nas tam zwabić, by zaatakować. Zmarszczyłam brwi. - Ale dlaczego? Dlaczego nie zaatakują nas tutaj? Przecież zrobili to już wcześniej. Przecież mogliby mnie zabić i sprawa byłaby zamknięta. Te ciemne myśli wypełniały mój umysł, ale nie zamierzałam się nimi dzielić z pozostałymi.
107 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie – Metis znowu westchnęła. – Ale nawet, jeśli to nie jest pułapka, nie można tam tak po prostu wejść i zabrać kwiat. Chloris ambrosia ma silne właściwości lecznicze, ale jest też haczyk – musi zostać zerwana o północy pod księżycem. To jedyny czas, gdy kwitną kwiaty winorośli, a to z kwiatów należy wykonać antidotum. - Niech powtórzę – powiedziałam. – Nie tylko musimy dostać się do ruin, dowiedzieć się, jak przetrwać tę przerażającą magię, jaka tam na nas czyha, jak i udaremnić prawdopodobny atak Żniwiarzy, musimy również w odpowiednim momencie zerwać mitologiczny kwiat, inaczej Nickamedes umrze. Czy dobrze zrozumiałam? Metis skinęła głową. - Niestety. Ponownie wszyscy zamilkli i jedynym, co było słychać, to jak Raven przekłada stronę oraz słaby sygnał dobiegający z monitora mówiącego o stanie serca, gdzieś głębiej w szpitalu. Zastanawiałam się, czy było to bicie serca Nickamedesa – i jak długo będzie trwało, zanim się zatrzyma. Nie pierwszy raz tej nocy, marzyłam o tym, by Logan był tu razem ze mną. Nie byłby w stanie zrobić niż więcej niż Metis już zrobiła dla Nickamedesa, ale jego obecność byłaby dla mnie pocieszeniem, sprawiłaby, że czułabym większą szansę na ocalenie Nickamedesa. 108 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Ale Logana tu nie było – byłam tylko ja. I wiedziałam, co mam zrobić – jako Wybranka Nike i przyjaciółka Nickamedesa. - Ile? – zapytałam. – Jak wiele ma czasu? - Nie będę wiedziała dokładnie, dopóki nie zrobimy wszystkich testów odnośnie tego, jak szybko pożera go trucizna i jak silny jest – odparła Metis. – Ale skłaniałabym się ku tygodniowi. Może mniej. Cisza. Kompletna, zupełna, absolutna, przerażająca cisza zstąpiła na poczekalnię. Spojrzałam na Metis. Wyraz twarzy nauczycielki ukazywała jej odwagę, ale udręka ściskała jej rysy. Jak mogłam nie zdawać sobie sprawy z tego, jak bardzo troszczyła się o niego wcześniej? Po raz kolejny, zastanawiałam się, jak długo była zakochana w bibliotekarzu i dlaczego nie powiedziała mu nigdy, co do niego czuje. Tworzyliby wspaniałą parę. A miłość, jaką Metis darzyła Nickamedesa jeszcze bardziej zdeterminowała mnie do ocalenia go – dla niej. - Cóż – odezwałam się w końcu. – Jeśli to właśnie walki chcą Żniwiarze, damy im ją. - Gwen? – zapytała Metis. Wyprostowałam się. - Jak szybko możemy się dostać stąd do Denver?
109 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Kilka godzin, to była odpowiedź na moje pytanie. Ku mojemu zdziwieniu, to Carson dokonał wszelkich ustaleń. Najwyraźniej, jego ojciec zrobił niezły biznes na winnicach w Północnej Karolinie i okolicach, i muszę stwierdzić, że pan Callahan dość często podróżował z jednej strony kraju do drugiej. Na szczęście dla nas, tata Carsona wyleciał na kilka dni do Ashland, z wizytą w tamtych winnicach. Pozwalał zabierać Carsonowi odrzutowiec wszędzie tam, gdzie potrzebował. Po szaleńczym biegu do naszych dormitoriów w celu spakowania się, byliśmy już w drodze na małe lotnisko w Górach Cypress i wylecieliśmy o wczesnych godzinach porannych. Daphne, Carson, Oliver i Alexei, powyciągani wśród swoich poduszek i koców, poszli spać, ale ja nie mogłam. Częściowo 110 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
pewnie dlatego, że nigdy wcześniej nie latałam i byłam nieco przerażona, ale przede wszystkim dlatego, że nie chciałam przeżywać kolejnego koszmaru i obudzić wszystkich swoim krzykiem. W końcu wyczerpanie ze mną wygrało. W jednej chwili, wyglądałam za okno, zamartwiając się o Nickamedesa i zastanawiając się, czy Żniwiarze faktycznie dorwali Logana, czy nie. Następnie, obudziłam się, gdy Daphne szturchała mnie w ramię. - Wstawaj, wstawaj – powiedziała. – Jesteśmy na miejscu. Usiadłam. Płaszcz, którego użyłam jako koca, zsunął się z mojej klatki piersiowej i wylądował na podłodze. - Jesteśmy już w Denver? - Nie w Denver, ale na przedmieściach – odparła Daphne. – Ajax nakazał nam lądować tutaj, mając nadzieję, że to będzie mniej oczywiste miejsce niż lotnisko w Denver. Próbuje się wczuć w myślenie Żniwiarzy tak bardzo jak to tylko możliwe. Trener Ajax był jedynym dorosłym, który udał się z nami. Metis musiała pozostać w akademii i czuwać nad Nickamedesem, dopóki nie wrócimy z lekarstwem. Babcia Frost również została, by pomóc Metis i mieć oko na Nyx. Nie było rzeczą niemożliwą, że Żniwiarze znowu zamierzali zaatakować, kiedy nie było nas na miejscu, więc byłam zadowolona, że Babcia zamierzała 111 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
doglądać Metis. Już mi jej brakowało. Ta misja była niebezpieczna, ale ja już nie byłam dziewczynką, która biegała z płaczem do babci z błahego powodu. Byłam teraz Wybranką – Wybranką Nike – i to do mnie należało powstrzymywanie złych rzeczy, jakie miały miejsce – nawet, jeśli nie byłam pewna, czy byłam odpowiednią osobą do tej roboty. Ale musiałam spróbować, dla Nickamedesa – zwłaszcza, że cierpiał z mojego powodu. Ajax, Oliver, Alexei i Carson już chwytali za swoje rzeczy, więc wstałam i zrobiłam to samo. Przynajmniej próbowałam. Musiałam poczekać aż Daphne zabierze najpierw swoje pięć walizek. Jakimś cudem udało jej się zapakować tyle ciuchów przez tak krótki czas, jaki mieliśmy na spakowanie się przed opuszczeniem akademii. Oczywiście, cały jej bagaż był różowy. Podobnie jak długi, dopasowany, ciężki płaszcz, rękawiczki, nauszniki i buty, które miała na sobie, nie wspominając o ponadgabarytowej torebce z lakierowanej skóry, wiszącej na jej ramieniu. - O czymś musiałam zapomnieć – mruknęła Daphne, otwierając i zamykając kolejne torby. - Jedynym, czego nie zabrałaś z szafy to wieszaki – rzuciłam mimochodem. – Przecież wiesz, że nie będziemy tu tak długo.
112 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- A ty zapewne zawsze masz pod ręką akurat to, co trzeba w danej sytuacji – odbiła piłeczkę. Przewróciłam oczami. Wreszcie, gdy Daphne zabrała swoje bagaże, mogłam spod spodu wygrzebać własne. Sięgnęłam do listonoszki, by wyciągnąć Wiktora. Miecz wydał z siebie głośne ziewnięcie i otworzył oko. Potem, znowu zaczął szybko poruszać ustami w górę i w dół12. - Co ty robisz? – zapytałam. - A jak myślisz, co mogę robić? Próbuję odetkać swoje ucho13 - odparł Wiktor. – Zmiana wysokości zabija mnie, powiadam ci: zabija mnie! Już chciałam wspomnieć, że to on jako miecz w końcu zabijał, a nie na odwrót, ale wolałam to przemilczeć. Ostatecznie, po kilku minutach, głęboko westchnął i zrelaksował się. - No – powiedział. – O niebo lepiej. Najwyższy czas, by zająć się ochroną odrzutowca. Obudź mnie, kiedy Żniwiarze będą się zbliżać.
1 12 No cóż. Nie bardzo rozumiem :P
1 13 No i wszystko jasne… ;]
113 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Jego fioletowa powieka opadła. Miałam chęć nim potrząsnąć, by poczuł się tak samo drażliwy i senny jak ja, ale zmieniłam zdanie. Nie miałam chęci wysłuchiwać jego narzekań w drodze do… gdziekolwiek się udajemy. Wsunęłam Wiktora z powrotem do torebki i zarzuciłam ją sobie na ramię. W wolną rękę złapałam torbę z ubraniami i powlokłam się za pozostałymi. Słońce właśnie pięło się po szczytach gór, wyganiając szary, lawendowy zmierzch, przecinając niebo smugami. Góry Skaliste otaczała miękka niebieskawa mgiełka, zmiękczając ich ostre krawędzie, jak również śnieg, wieńczący wysokie szczyty. Mój oddech wyglądał jak oszroniona chmura diamentów i dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, jak lodowato było, ale krajobraz był tak piękny, że zimno mi nie przeszkadzało. - Chodź – powiedziała Daphne. – Przestań się gapić. Musimy iść dalej. Przytrzymując swoje bagaże, ruszyłam wzdłuż asfaltowej ścieżki. Weszliśmy do hangaru, a moją twarz owionęło ciepłe powietrze, przeganiające chłód. Skupiliśmy się wokół trenera Ajaxa, który stał na czele. Jeszcze zanim dotarliśmy do drzwi, przez które mieliśmy opuścić lotnisko, Ajax odwrócił się i uniósł ręce. - Wszyscy doskonale wiemy, że Żniwiarze prawdopodobnie już nas śledzą – huknął swoim głębokim głosem. – To, czego nie wiemy, jest liczba tych, którzy za nami ruszyli, ilu ich może być, nie wiemy też, kiedy zdecydują 114 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
się zaatakować. Więc obserwujcie swoje tyły, jeszcze dokładniej niż do tej pory. Chcę, abyście chodzili wszędzie przynajmniej parami, z bronią pod ręką. Nie pozwólcie się rozdzielić. - Skąd oni wiedzą, że tu jesteśmy? – zapytałam. – I kto to oni i gdzie dokładnie jest tutaj? - Jedziemy do filii Mythos w Denver – odparł Ajax. – Jest położona w wyższych partiach Gór Skalistych, w podmiejskiej dzielnicy zwanej Śnieżną Krawędzią. Powinniśmy dotrzeć na sam początek zajęć. Wykorzystajmy ten dzień na przygotowania, a jutro ruszymy do Ruin Eir. - I co powiesz ludziom z akademii na temat naszego nagłego pojawienia się? – zapytał Alexei. Ajax wzruszył ramionami. - Że jest to specjalna wycieczka terenowa dla uczniów, którzy byliby zainteresowani przeniesieniem do Denver. Czasami tak robimy. - W środku zimowego semestru? – zapytał Oliver. – Nie uważasz, że to trochę za słaba wymówka na tę okazję? Trener ponownie wzruszył ramionami14.
1 14 I po raz kolejny wydaje mi się, że w Mythos są jacyś mało ogarnięci wykładowcy… :P
115 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- To był najlepszy pretekst, jaki udało mi i Metis się wymyślić w tak krótkim czasie. Poza tym, Żniwiarze wiedzą, dlaczego tu jesteśmy. Nic z tym nie zrobimy. Miał rację. Żniwiarze chcieli nas tu i teraz, a jedynym, co pozostało do zrobienia, było zjawienie się w tym miejscu i próba przetrwania tego, co zamierzali zrobić. Przeszliśmy lotnisko i wyszliśmy przez wypożyczalnię samochodów. Ajax musiał zadzwonić z wyprzedzeniem, bo przy krawężniku stał już czarny Cadillac Escalade. Ajax podpisał jakieś papiery, wziął kluczyki od jednego z pracowników i usiadł za kierownicą. Alexei wślizgnął się na miejsce pasażera. Wraz z Oliverem usiedliśmy pośrodku, z Carsonem i Daphne na tyłach. Podczas jazdy nikt się nie odzywał – byliśmy zbyt zajęci, wyglądaniem za szyby, tak naprawdę szukając Żniwiarzy, którzy już byli na naszym tropie. Ale jedynym, co widzieliśmy, były skromne domy i ciche ulice. Jechaliśmy już jakieś dziesięć minut, kiedy zapiszczał telefon Olivera, który wyciągnął go z kieszeni spodni i zerknął na ekran. - Kto to? – zapytałam. Napisał szybką odpowiedź. - Tylko Kenzie, zastanawiał się, czy już wylądowaliśmy.
116 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Kenzie Tanaka był jednym z moich Spartańskich przyjaciół w Mythos. Został po to, by pomagać Metis przy Nickamedesie, więc pisanie do Olivera miało sens. - Jak z Nickamedesem? Oliver pouderzał kilka przycisków w swoim telefonie, wysyłając moje pytanie. Kilka minut później zabrzęczał ponownie. - Póki co, w porządku, bez zmian. Wzięłam głębszy oddech. Cóż, przynajmniej nie było z nim gorzej. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem Ajaxa, jutro udamy się do ruin. Następnego dnia wrócimy do Mythos z, mam nadzieję, kwiatami ambrosii. Oliver napisał coś do Kenziego. Już odkładał telefon, kiedy ten zapiszczał ponownie. - A tym razem, kto to? Oliver zmarszczył brwi, jakby nie spodobało mu się to, co tym razem ujrzał na ekranie. - To znowu Kenzie. Zapomniał mi o czymś wspomnieć. Już chciałam zapytać, czy to przypadkiem nie Logan, ale jednak to przemilczałam. Zanim opuściliśmy ambulatorium, Metis powiedziała Linusowi Quinn, co się stało z Nickamedesem. Ajax wraz ze strażnikami Protektoratu 117 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
przeszukali teren akademii, ale nigdzie nie było śladu Vivian ani innych Żniwiarzy. Mimo wszystko, nie mogłam przestać się zamartwiać o to, czy może rzeczywiście Vivian i Agrona dorwały Logana, pomimo zapewnień ze strony przyjaciół, że przebywał bezpiecznie z ojcem. Oliver odpisał i na tę odpowiedź, po czym odłożył aparat. Po raz kolejny, w samochodzie nastała cisza, więc popatrzyłam przez okno. Nie miałam zielonego pojęcia, gdzie dokładnie w Denver się znajdujemy, ale góry przecinały horyzont, a szare chmury zgromadziły się wokół co niektórych wyższych szczytów, zupełnie jakby z zachodu przybywała śnieżyca. Nie widziałam przyszłości jak Babcia Frost, ale nie mogłam odsunąć od siebie myśli o tym, że może to być znak, że nie tylko Żniwiarzy należałoby się obawiać. Jechaliśmy jeszcze jakieś trzydzieści minut, kiedy Ajax skręcił z głównej drogi na mniejszą szosę. Kolejne dziesięć minut później zatrzymaliśmy się na parkingu przed dworcem kolejowym. Znak głosił Stacja Śnieżna Krawędź – pociągi turystyczne wyruszają codziennie. Na obrazku znajdowała się czerwona kolejka wspinająca się po zielonych górach, wykonana w drewnie, była kompletnie przysłonięta przez białe kłęby dymu wydobywające się z silnika. - Co my tu robimy? – zapytałam. - Drogi prowadzące do akademii są wąskie, kręte i zaśmiecone serpentynami – odparł Ajax. – Wzdłuż tej drogi są dziesiątki miejsc, będące idealnym miejscem na zasadzkę, a my bylibyśmy jak kaczki gotowe do 118 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
rozstrzelania. Metis i ja zgodziliśmy się co do tego, że bezpieczniej będzie pojechać tam pociągiem. Mnóstwo osób z Myhos używa go, by dostać się do Denver i z powrotem. W ten sposób mamy większą szansę na wmieszanie się w tłum, zwłaszcza, że niektórzy uczniowie byli wczoraj w mieście na turnieju broni i dzisiejszego ranka wracają do akademii. - To mi przypomina ciebie i te twoje autobusy, Gwen – powiedział Carson wesołym tonem. - Hurra dla komunikacji miejskiej – odparłam. Wysiedliśmy z samochodu, złapaliśmy bagaże i ruszyliśmy na stację kolejową. Wnętrze było ładniejsze niż się spodziewałam, z dużą ilością błyszczących drewnianych ławek i mosiężnych staromodnych szyn. Ściany wykonane były z tego samego jasnego, lakierowanego drewna co ławki, a podłoga była wykonana z białego marmuru ze złotymi drobinkami. Kasy biletowe stały w rzędzie pod ścianą, a biały szeroki pas biegł ponad okienkami – prezentujący dziesiątki płaskorzeźb. Wiele z nich przedstawiało te same istoty, obok których przechodziłam codziennie w akademii – smoki, bazyliszki, gargulce, chimery, nawet Minotaur. Ale były też inne, ukazujące niedźwiedzie, wilki, bawoły, kojoty, króliki, jeżozwierze. Każdy z nich miał jakieś dziesięć metrów wysokości i był przerażająco realistyczny, tak jakby te popiersia były ich powłokami, a nie kamieniami. 119 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Dokładniej przyjrzałam się niektórym z nich. Dwie zbroje, w tym samym czasie chwytające za topory wojenne, stały po jednej stronie fontanny, zaś serie krwawych obrazów mitologicznych bitew wisiały na ścianie obok drzwi prowadzących na zewnątrz. Małe drewniane rzeźby mitologicznych stworzeń siedziały za przeszkloną ścianą, by pasażerowie aktualnie przesiadujący w poczekalni mogli na nie popatrzyć. Rzeźby, posągi, obrazy, zbroje. W pewien sposób były upiornie znajome, jak i pocieszające. Gdy po raz pierwszy przybyłam do Mythos, nie miałam pojęcia, że należę do akademii, ale teraz nie mogę sobie wyobrazić, że mogłabym nie być częścią mitologicznego świata. Rzeźby i posągi powiedziały mi, że jestem jednym z elementów – tak jakby powiedziały. Za trzydzieści minut miał podjechać pociąg. Reszta zaczęła wyciągać swoje telefony komórkowe i sprawdzać wiadomości, a ja podeszłam do jednej z kas biletowych i wzięłam sobie broszurę. Miałam niejasne przebłyski o ludziach, którzy wcześniej jej dotykali, ale to wszystko. Spodziewałam się raczej niewielkich wibracji, sądząc po dziesiątkach ludzi, jacy złapali tę kartkę zanim z powrotem ją odłożyli na półkę. Przyglądając się zdjęciom, zdałam sobie sprawę, że Śnieżna Krawędź przypomina Góry Cypress. Oba przedmieścia mogły pochwalić się sklepami, kawiarniami i księgarniami zaprojektowanymi przez drogiego projektanta. Jedyną różnicą było to, że Śnieżna Krawędź chwaliła się ośrodkiem narciarskim 120 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
najwyższej klasy, dopasowanym do turystów. O tym nie było wzmianki w broszurze akademii. Już prawie skończyłam czytać, kiedy odniosłam wrażenie, że jestem obserwowana. Zupełnie jakbym widziała kogoś unoszącego się na skraju mojej wizji, kto patrzył prosto na mnie. Ale kiedy spojrzałam w tamtym kierunku, widziałam jedynie przypływ i odpływ ludzi przemieszczających się po stacji. Nikt nie zwracał na mnie szczególnej uwagi. Westchnęłam odkładając broszurę. Zadarłam głowę, szukając przyjaciół, kiedy zauważyłam dziewczynę opartą o ścianę kilka metrów dalej. Była w moim wieku, mogła mieć siedemnaście lat, chociaż mogła być też rok młodsza, jej czarne połyskujące włosy zostały zebrane w elegancki krótki kucyk. Miała na sobie czarne buty i markowe dżinsy, oraz biały sweter z golfem zwieńczony zieloną skórzaną kurtką, jej rysy były twarde, a zarazem ładne. Ciemnozielona torebka leżała na podłodze u jej stóp. Nie była jedynym dzieciakiem na stacji. W rzeczywistości, dostrzegłam kilka osób, które mogłyby być uczniami Mythos, sądząc po ich drogich ubraniach i kosztownej biżuterii. Nie wspominając już o kolorowych magicznych iskrach, jakie wydzielały Walkirie. Ale stali pasażerowie nie zaważyli trzeszczenia ani syczenia wokół nich, pomimo faktu, że jedna z Walkirii niemal bez przerwy wypuszczała niebieskie iskry obok starszego faceta czytającego gazetę. Daphne wspomniała kiedyś, że jeśli się nie jest 121 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
wojownikiem, nie widzi się iskier. Widocznie, coś w naszym starożytnym wojowniczym DNA pozwalało nam dostrzegać kolorowe błyski, a zwyczajnym śmiertelnikom już nie. Więc to dlatego Daphne i pozostałe Walkirie w ogóle nie obawiały się wydzielać magii publicznie. Wyglądało na to, że dzieciaki plotkowały między sobą, przyglądając się moim towarzyszom, zastanawiając się, kim są i dlaczego czekają na pociąg. Każdy wydawał się przyjaźnie nastawiony – z wyjątkiem dziewczyny, którą zauważyłam wcześniej. Inne dzieciaki patrzyły na nią, ale nikt do niej nie podszedł i się do niej nie odezwał. Nikt nie rzucił jej nawet pogodnego uprzejmego skinienia. Dziewczyna udawała, że nie widzi, iż tamci celowo jej unikają, ale jej szczęka była zaciśnięta, a całe ciało zaciśnięte ze złości i bólu. Przypominała mi, no cóż, mnie. Dokładnie tak samo było, gdy ledwo zjawiłam się w Mythos – samotność, spojrzenia dzieciaków wokół mnie, nadzieja, że może ktoś mnie zauważy. Dostrzegła, że ją obserwowałam i odwróciła głowę w moim kierunku. Jej oczy były jasne, żywo zielone. Dziewczyna się skrzywiła, skrzyżowała ramiona na piersi i odwróciła wzrok. Musiała być jedną z uczennic Mythos, zmierzającą do Śnieżnej Krawędzi – zastanawiałam się, czy również Żniwiarką. To mogło wyjaśniać, dlaczego 122 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
stała tu sama. Być może była tylko Żniwiarką i zajmowała się szpiegowaniem mnie i moich przyjaciół. A może po prostu popadam w paranoję. Owszem, stała sama. Ale to nie oznaczało, że była Żniwiarką. Mimo to znowu zerknęłam na dziewczynę, która wciąż się krzywiła. - Co się gapisz? – warknęła wreszcie. Wzruszyłam ramionami. - Nic. Po prostu zabijam czas. - Spoko, idź go zabić gdzieś indziej. Albo to właśnie to zrobię tobie. Uniosłam brew. - Serio? - Och, serio. Fioletowy błysk zwrócił moją uwagę. Z mojej torby wystawał Wiktor. Miecz obudził się z drzemki, ale zamiast ziewać, jak zwykle, wpatrywał się w dziewczynę. - Połóż mnie na jej gardle, a równie szybko zamilknie – mruknął Wiktor. Grymas dziewczyny pogłębił się. - Co powiedziałaś? 123 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nic. Nic istotnego. - Nic! – Wiktor prychnął oburzony. – Już ja jej pokażę nic… Sięgnęłam w dół, by zagłuszyć dźwięk jego głosu. Wiktor zapłaci mi za to później, teraz musiałam go jedynie uciszyć. Przez to Żniwiarze dowiedzą się, że nadchodzimy. Przez wygrażanie i wrzaski miecza. Oczy dziewczyny zwęziły się, kiedy spojrzała na coś obok mnie. Sekundę później, Daphne podeszła do mnie. Walkiria skrzyżowała ręce na piersi, rzucając tamtej chłodne spojrzenie. - Jakiś problem, Gwen? - Żaden – odpowiedziałam. - To dobrze. Pociąg zaraz będzie. Ajax chce, byśmy razem wsiedli. - Jestem tuż za tobą. Daphne jeszcze przez chwilę wpatrywała się w dziewczynę, zanim podeszła do Carsona i reszty. Podążyłam za nią. Mimo to, nie mogłam powstrzymać się przed zerknięciem przez ramię. Tamta wciąż była nachmurzona. Ale przez jeden moment byłam prawie pewna, że dojrzałam migotanie smutku w jej oczach, a usta zdawały się wykrzywić jeszcze bardziej. Z jakiegoś powodu miałam chęć jeszcze raz do niej podejść i dowiedzieć się, dlaczego była taka zmartwiona. 124 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Chodź, Gwen! – zawołała Daphne. Ale moi przyjaciele czekali, więc musiałam wyrzucić dziewczynę z umysłu i zostawić ją na peronie.
Piętnaście minut później, pociąg zatrzymał się na stacji. Gwizd maszyny przebił się przez wczesne poranne powietrze, brzmiąc wysokim i ostrym piskiem niczym czarny Roc. A może tak mi się tylko wydawało, ponieważ wiedziałam, że Żniwiarze prawdopodobnie na nas czekają w akademii albo w Ruinach Eir – jeżeli w ogóle dotrzemy tak daleko. Podobnie jak w przypadku stacji, sam pociąg również był długi, z drewnianymi ławkami i toczył się po mosiężnych szynach. W środku było nawet kilka stoliczków przykręconych do podłogi, więc ludzie mogli siedzieć 125 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
naprzeciwko siebie. Ja usiadłam sama. Oliver i Alexei usiedli u mego boku, a Daphne i Carson naprzeciwko mnie. Trener Ajax natomiast stanął naprzeciwko Olivera i Alexei’a, opierając łokcie na jednym ze stołów, przez karłowate drewniane ramy wpadały strumienie światła słonecznego, które omiatały jego muskularne ciało, sprawiając wrażenie, że jego skóra wyglądała jak wypolerowany onyks. Na ławce obok położyłam swoją listonoszkę, a Wiktora oparłam tak, by mógł patrzyć przez duże okna. Oko miecza przyglądało się mijanemu krajobrazowi, choć najwyraźniej nadal strzelał fochy o wcześniejsze zasłonięcie jego ust. Przedział, w którym byliśmy nie był całkowicie zatłoczony. Kilkoro dzieciaków leżało na ławkach z przodu, podczas gdy dwie osoby dorosłe – mężczyzna i kobieta – zajmowali stół za nimi. Każdy był zajęty swoim telefonem czy laptopem, którego zamykali sekundę przed wjechaniem pociągu na stację. Popatrzyłam po pozostałych pasażerach, ale nic nie wskazywało na to, by zwrócili szczególną uwagę na mnie i moich przyjaciół. W rzeczywistości, nikt nawet na nas nie spojrzał. Myślałam, że to dobrze, ale kompletny brak zainteresowania jakoś szczególnie też mi się nie podobał. A może to moja paranoja znowu się wychyliła. Ku mojemu zaskoczeniu, dziewczyna, którą widziałam na stacji, także znajdowała się w naszym przedziale, choć zadbała o to, by usiąść z tyłu, pięć 126 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
rzędów dalej od kogokolwiek innego. Bokiem oparła się o okno, wyciągając nogi na ławce przed sobą. Znowu zauważyła, że się na nią gapię, na co ponownie się skrzywiła, ostentacyjnie odwróciła głowę i wpatrzyła za okno. - Kto to? – zapytał Oliver, pochylając się w stronę korytarza, by móc do mnie mówić. – Nie wydaje się być członkiem fanklubu Gwen Frost. Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem. Nie obchodzi mnie to. Alexei dotknął jego ramienia, na co Oliver odchylił się do tyłu, by zobaczyć, czego tamten chciał. Jechaliśmy w milczeniu jakieś trzydzieści minut. Podróż była dość przyjemna. Pociąg kołysał się z boku na bok w kojący sposób, choć może nie do końca, kiedy przekładnie uderzały o siebie, wywołując dreszcze. Według Ajaxa, jazda do Śnieżnej Krawędzi miała trwać jakieś dziewięćdziesiąt minut, więc reszta zdjęła kurtki, tworząc z nich wygodne poduszki i zapadli w sen. Dzień ledwo się zaczął, a ja byłam już wykończona, ale próba zaśnięcia mogła zaowocować kolejnym koszmarem. Więc skupiłam się na mijanej scenerii. W pewnym sensie, Góry Skaliste były bardzo podobne do Appalachów. Mnóstwo drzew, wiele kamiennych wzniesień, sporo skalistych grzbietów. Ale wszystko tutaj wydawało się większe, bardziej postrzępione i chropowate, 127 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
szczyty górskie, tak wysokie i ostre, że przypominały kolce. Było tu też więcej śniegu, kilka cali na ziemi, a świeże płatki wirowały dookoła, co przez gęste wysokie sosny wyglądało jak konfetti. Ale to nie tylko śnieg i sceneria je wyróżniały. Czułam… dzikość krajobrazu, z jaką nigdy nie miałam styczności w akademii w Północnej Karolinie. A może tak czułam, bo Mythos było moim domem, a nie to miejsce… Jakaś ręka dotknęła mojego ramienia. Odrzuciłam głowę i szybko sięgnęłam do torby, by wyciągnąć Wiktora, ale nade mną stał tylko trener Ajax. Wypuściłam oddech. - Idę do przedziału z przekąskami po kawę – powiedział. – Chcesz coś? Pokręciłam głową. - Dzięki, mam wszystko. - Cóż, ale ja jestem głodna – pisnęła Daphne. - Ja też – dodał Carson. Wstali, podążając za Ajaxem. Trener ruszył przodem, kołysząc się z boku na bok zgodnie z ruchem pociągu. Dotarł do drzwi i nacisnął przycisk, by móc przejść do następnego przedziału; następnie Daphne i Carson zniknęli mi z oczu. Oliver i Alexei spali, z głowami blisko siebie. Te chłopaki tworzyli uroczą
128 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
parę. Poznali się podczas ferii zimowych i wpadli sobie w oko, choć oficjalnie spotykali się dopiero od kilku tygodni. Minuty mijały, a ja zastanawiałam się, co Ajax, Daphne i Carson robią tam tyle czasu. Przechyliłam się w stronę przejścia. Przez szybę w przednich drzwiach widziałam ludzi stojących pośrodku następnego przedziału. Wyglądało na to, że moi przyjaciele nie byli jedynymi, którzy chcieli zjeść śniadanie. Westchnęłam, odchyliłam się do tyłu i ponownie wpatrzyłam za okno. Minęło kolejne pięć minut. Wtedy jedna z dziewczyn siedzących z przodu wstała i skierowała się do tyłu. Początkowo, główkowałam, dlaczego, dopóki nie przypomniałam sobie, że tam były łazienki. Mimo to, spięłam się, kiedy dziewczyna podeszła do mnie. Coś w niej wydawało się nieco… wyłączone. Spojrzała w dół i zdała sobie sprawę z tego, że się w nią wpatruję. Zawahała się, po czym rzuciła mi nikły uśmiech. Skinęłam jej głową. Ale zamiast odpowiedzieć mi tym samym, omiotła mnie i Wiktora wzrokiem. Przez moment, coś w jej spojrzeniu wydało się inne. Nie jestem w stanie dokładnie powiedzieć, co to było, ale przypominało… satysfakcję. Jej uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej, gdy wpatrywała się w Wiktora o sekundę za długo, zanim do niej dotarło, że się jej przyglądam. Jej rysy wykrzywiły się, a jej spojrzenie pognało przed siebie, jakby nie była zadowolona, że została przyłapana na gorącym uczynku. Tak, sposób, w jaki 129 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
wpatrywała się w Wiktora był dziwny. No i znowu, dziwnym było dla mnie mieć miecz w pociągu, nawet jeżeli był pełen dzieciaków z Mythos. A może to była jedynie ciekawość i zainteresowanie Wiktorem. Dopiero, kiedy przeszła obok mnie, zdałam sobie sprawę, że obie ręce miała po bokach, zamiast trzymania się jedną z nich za mosiężny uchwyt. Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, jak udało jej się tak równo iść, skoro pociągiem tak telepało. Przedział zakołysał się znowu, a dziewczyna zatoczyła się do tyłu, co pozwoliło mi zobaczyć błysk srebra pod długim, czarnym płaszczem. Dziewczyna zamarła na moment, wiedząc, co mogłam zobaczyć. Następnie, delikatnie wzruszyła ramionami, jakby to nie było nic takiego. Zrobiła kolejny krok do przodu, potem kolejny. Odwracałam głowę, podążając za jej ruchami. Już prawie była obok mnie, kiedy z powrotem odwróciła się w moją stronę. Wyciągnęła miecz spod płaszcza, podniosła go wysoko i skierowała w dół – zmierzając w kierunku mojej głowy.
Instynkt przejął nade mną kontrolę i rzuciłam się w prawą stronę. Dzyń! 130 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Miecz dziewczyny uderzył w mosiężny uchwyt przede mną, zamiast przebić się przez moją czaszkę. Upadłam na kolana na tylną ławkę obok siebie. Ale dziewczyna była szybka – szybka jak Amazonka. Cofnęła się, okręciła miecz w dłoniach i uniosła go, gotowa zadać kolejny cios. Ponieważ nie było sposobu na sięgnięcie jej, złapałam Wiktora i użyłam go do zablokowania j uderzenia, położyłam ręce na poręczy z mosiądzu za plecami i unosząc się na niej, zrobiłam wykop prosto w jej żołądek. Żniwiarka wydała z siebie głośne oof, jakby powietrze z sykiem opuszczało jej płuca. Przygotowałam się, odepchnęłam i uderzyłam ponownie. Tym razem, zatoczyła się i wylądowała na Oliverze i Alexei’u15. - Hej! – rzucił Oliver. – Ja tu śpię! - Co… - mruknął Alexei. Nie zawracałam sobie głowy wrzaskami, że
zaatakował mnie
Żniwiarz. Chłopaki zdali sobie z tego sprawę wystarczająco szybko. Wyglądało na to, że plan podróży Ajaxa i Metis zgadzał się z tym, co się wydarzyło. Podczas gdy dziewczyna starała się zwlec z Olivera, sięgnęłam po Wiktora.
15 Eeeeeeeeeee…. Spartanie spali, kiedy w TYM SAMYM pomieszczeniu trwała walka na śmierć i życie?! 1 LITOŚCI…
131 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Spójrz – powiedziałam, ślizgając się na ławce. – Żniwiarz. Czy teraz mi wybaczysz? Miecz spojrzał na dziewczynę, która po raz kolejny uniosła swoją broń i wycelowała ją we mnie. - Dopiero po tym, jak ją zabijemy. Nie miałam czasu na odpowiedź, bo Żniwiarka już na mnie skakała. Dzyń – dzyń – dzyń! Walczyłyśmy, poruszając się po całym pomieszczeniu, każda starając się wytrącić broń drugiej. Uchyliłam się przed ciosem Żniwiarki i przepchnęłam obok niej, stając między nią a moimi przyjaciółmi. Zerknęłam przez ramię. Za mną, Oliver próbował podnieść się z ławki, by przeszkodzić Żniwiarce, podczas gdy Alexei starł się wyłowić podwójne miecze ze swojego czarnego plecaka. Wiedziałam, że przyjaciele chcieli mi pomóc, ale nie było czasu. Poza tym, chciałam z nią walczyć, chciałam wykorzystać cały swój ból, złość, niepokój i strach przeciwko niej. Podeszłam więc, koncentrując się na wrogu. Dziewczyna była niewiarygodnie szybka, jak to Amazonki, ale szarpanie pociągu zaburzało jej równowagę bardziej niż moją. To sprawiało, że jej ataki nie były zbyt precyzyjne. Przez okno dojrzałam pewien łuk, co oznaczało, że pojazd przechyli się w lewo. Zablokowałam jej cios i przygotowałam się na właściwy moment. 132 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Minutę później, pociąg wszedł w łuk, akurat w momencie, gdy dziewczyna uniosła miecz nad głowę. Jej błędny ruch sprawił, że zakołysała się razem z pociągiem i prawie upadła na jedną z ławek, zanim udało jej się wyprostować. Pochyliłam się do przodu, pozwalając, by pęd pociągu pomógł mi umieścić ostrze w brzuchu ofiary. Wzięła głębszy oddech, będący wyrazem zarówno bólu, jak i zaskoczenia. Pociąg zakołysał się w drogą stronę, a ja wyciągnęłam miecz. Dziewczyna upuściła miecz i przycisnęła dłonie do brzucha, wydając z siebie krótkie, bolesne westchnienia. Z niedowierzaniem, spojrzała w dół na całą tę krew, tryskającą z rany, a następnie ponownie przeniosła spojrzenie na mnie. Dosłownie przez chwilę, czerwona iskra paliła się w jej oczach. Następnie, zgasła tak, jakby ktoś wyłączył światło. Poleciała do przodu, na jeden ze stołów, rozbijając głową szybę. Już się nie poruszyła. Dysząc ciężko, przyjrzałam się martwej Żniwiarce. Nie znałam jej, nigdy wcześniej jej nie widziałam, ale tym, co we mnie uderzyło, było to, że wydawała się być rówieśniczką Jasona Andersona. To tylko dziecko. A teraz, podobnie jak on, nie żyła – wszystko przeze mnie. - Gwen? – zapytał Oliver, zsuwając się z ławki, przeczołgał się, wstał i położył dłoń na moim ramieniu. 133 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nic mi nie jest – odparłam. – Nie zraniła mnie. A przynajmniej nie na zewnątrz, ale to morderstwo wyrządziło mi krzywdę wewnętrzną, utworzyło bolesne pęknięcie w poprzek mojego serca. Ciekawe, ile jeszcze jest w stanie znieść, zanim pęknie całkowicie. Oczywiście, walka przyciągnęła uwagę innych pasażerów, którzy odwrócili się w naszą stronę, by zobaczyć, co spowodowało to całe zamieszanie. Wzięłam większy oddech i podniosłam Wiktora. - Czy już teraz zamierzasz mi wybaczyć? - Pomyślę – odpowiedział miecz. – Jeżeli resztę życia poświęcisz walce. Zmarszczyłam brwi. - Na walkę? Co ty wygadujesz? Wiktor spojrzał przed siebie. Spojrzałam w tym samym kierunku i otrzymałam odpowiedź sekundę później. Chociażby dlatego, że ludzie z przodu przedziału nie zamierzali przyglądać się bitwie. O nie. Wszyscy mieli na sobie długie, czarne płaszcze, podobnie jak Żniwiarka.
134 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Jakby tego było mało, że każdy z nich trzymał w dłoni ostry, zakrzywiony miecz, zupełnie jak ona – ich oczy rozbłysły niesamowitym czerwonym blaskiem.
Oliver i Alexei zdali sobie sprawę z tego, co się dzieje w tym samym momencie, co ja. Oliver zaklął, podczas gdy Alexei w końcu wydobył swoje bliźniacze miecze z plecaka. Oliver16 chwycił mnie za ramię i popchnął za siebie tak, że teraz stałam za nim i Alexei’em. - Musimy się stąd wydostać – powiedział Alexei. Bogatyr obejrzał się na tył przedziału. Nie postawił nawet dwóch kroków, kiedy drzwi otworzyły się z sykiem i więcej ludzi weszło do pomieszczenia; oni 16 Wybaczcie na starcie takie powtórzenia: trzy razy ‘Oliver’, ale tak było w oryginale, a nie chcę za bardzo tego 1 zmieniać :P
135 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
również mieli na sobie długie, czarne płaszcze, a w rękach miecze. Ogniste Żniwiarskie oczy niemal rozświetlały wnętrze pociągu pomimo słońca za szybą. Alexei stanął jak wryty, co spowodowało, że na niego wpadłam. - To zasadzka – powiedział na tyle głośno, byśmy mogli go usłyszeć – Wyjście jest zablokowane. - Podobnie jak po mojej stronie – odparł Oliver, sięgając po magazyn leżący na jednej z ław. - No cóż – Alexei zaczął kręcić mieczami. – Więc oczyśćmy sobie ścieżkę. - Z przyjemnością – odparł Oliver, skręcając gazetę w ciasną cienką rurkę. Razem rzucili się do przodu, na spotkanie z naszymi wrogami. Szczęk – szczęk – szczęk! Bliźniacze miecze Alexei’a zderzyły się z ostrzem Żniwiarza przed nim. Chociaż mógł manewrować jedynie od jednej nawy do drugiej, Alexei nie zatrzymywał się, nie zaprzestawał walki ani ataku. Bogatyr był niesamowicie wytrzymały. Po drugiej stronie miejsca walki, Oliver uchylił się przed atakiem kolejnego Żniwiarza. Spartanin może i nie miał tradycyjnej broni, ale w końcu 136 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
jej nie potrzebował. Zrolowanym czasopismem uderzał w klatkę piersiową, gardło, twarz17. Żniwiarz zakrztusił się, usiłując złapać powietrze, które uciekło od uderzeń w płuca. W momencie rozproszenia, Oliver wyrwał mu broń i obróciwszy się, przedziurawił go własną bronią. Nie widziałam twarzy Olivera, ale najprawdopodobniej uśmiechał się. Logan by tak zrobił. Ale tak szybko, jak jeden Żniwiarz upadł na ziemię, następny zajmował jego miejsce – i jedynym, co mogłam w tym momencie zrobić, to stać i patrzyć, jak moi przyjaciele po raz kolejny walczą za mnie. Zawróciłam w jednym, potem w drugim kierunku, choć alejka nie była na tyle szeroka, by Żniwiarze się do mnie zbliżyli. Przynajmniej, dla Olivera i Alexei’a istniało dzięki temu mniejsze ryzyko zaburzenia koncentracji. Ale byłam zdeterminowana pomóc przyjaciołom, więc wskoczyłam na ławkę po mojej lewej stronie i zaczęłam się po niej czołgać w kierunku Żniwiarzy. - Gwen! – warknął Alexei, kątem oka widząc, co zamierzam. – Zostań tam! Trzymaj się za mną! Nie zawracałam sobie głowy odpowiedzią. Nie zamierzałam stać w miejscu i nic nie robić, podczas gdy on i Oliver walczyli z tak wieloma 1 17 Hahahaha chciałabym to zobaczyć:D
137 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Żniwiarzami. Może i nie byłam najlepszym i najbardziej wykwalifikowanym wojownikiem, ale nie byłam też tchórzem, zwłaszcza gdy chodziło o moich przyjaciół. W momencie, gdy dźwignęłam się z ławki, dostrzegłam dziewczynę, siedzącą w tylnej części pociągu. Podobnie jak ja, stała na ławce. Rzucała spojrzenia na Żniwiarzy i Alexei’a, zupełnie jakby był to ciekawy mecz. Nie zaatakowała moich przyjaciół, ale nie zrobiła też nic, by im pomóc. Wyglądało na to, że dziewczyna zaszyła się tam, by nie brać udziału w walce, więc wyrzuciłam ją z myśli i skupiłam się na wspinaczce na ławkę tak szybko, jak tylko mogłam. Żniwiarka, wyglądająca na moją rówieśniczkę, ruszyła na mnie, ale zamachnęłam się Wiktorem, wbijając go w jej pierś. Tryskająca z jej rany krew zalała moją dłoń, przesuwając się po mojej skórze niczym ciepłe krople deszczu. Zacisnęłam zęby, starając się ignorować te okropne sensacje. - Bierz ją, Gwen! – zapiał Wiktor, nie mając nic przeciwko temu, że krew oblepiła ostrze. – Bierz ją! Jeszcze raz zamachnęłam się mieczem, tym razem wbijając go głęboko w jej brzuch. Żniwiarka krzyknęła i zatoczyła się na chłopca za nią, ale on jedynie złapał ją za ramiona i pchnął na mnie. Położyłam rękę na mosiężnej poręczy, unosząc się i kopiąc ją w klatkę piersiową, dzięki czemu znowu poleciała na chłopaka. Oboje upadli na podłogę. Słyszałam jego wrzask, gdy próbował 138 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
zrzucić z siebie martwą dziewczynę, ale ponieważ nie stanowił dla mnie bezpośredniego zagrożenia, kontynuowałam wspinaczkę. Za sobą, słyszałam jak Oliver i Alexei krzyczą do siebie, ilu Żniwiarzy zabili. - Jeden z głowy! – powiedział Alexei. - Dwóch odpadło! – zawtórował mu Oliver. - Trzech! - Czterech! Wreszcie udało mi się doczołgać na tyły otwartej przestrzeni, będącej zarezerwowanej na przechowywanie bagażu. Już miałam położyć stopy na podłodze, kiedy chłopcu udało się zrzucić z siebie martwe ciało. Zerwał się na nogi i ruszył na mnie. Nie miałam czasu na złapanie miecza, więc podeszłam i uderzyłam go w twarz. Cios nie zrobił na nim większego wrażenia, ale zawahał się wystarczająco długo na tyle, bym zdążyła wbić Wiktora w jego brzuch. Chłopiec krzyknął i upadł na podłogę. Kątem oka dostrzegłam, jak jeden ze Żniwiarzy kręcących się wokół Alexei’a, odwraca się w moim kierunku, sięga pod płaszcz i wyciąga małą kuszę. Wycelował broń w moją głowę.
139 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Thwang!18 Już w momencie, gdy zaczęłam wykonywać ruch, wiedziałam, że jestem jak kaczka tuż przed zestrzeleniem, bez szansy na ucieczkę przed strzałą… Coś po mojej prawej poruszyło się, cień przemknął przed moimi oczyma i usłyszałam wyraźny dźwięk uderzenia o drewno. Zamrugałam. Strzała zatrzymała się stopę od mojej twarzy. Zdałam sobie sprawę, że dziewczyna ze stacji kolejowej stoi tu, trzymając strzałę w ręku, zupełnie jakby to była piłka nożna, a ona złapała ją podczas lotu. - Nie ma za co – powiedziała szyderczym tonem. Następnie, podrzuciła strzałę, złapała ją ponownie i rzuciła w Żniwiarza z kuszą. Strzałka zatonęła w jego gardle. Mężczyzna starał się ją wyciągnąć, ale jego próby były daremne , zwłaszcza gdy nogi się pod nim ugięły i upadł na podłogę. - Spartanka – szepnęłam. – Jesteś Spartanką. - Tak, a ty i twoi przyjaciele najwyraźniej wpadliście w tarapaty – zadrwiła.
1 18 Ach te określenia dźwięków… :P
140 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Stanęła przede mną, podnosząc kuszę martwego Żniwiarza. W następnej sekundzie, trzasnęła ciężkim drewnem o twarz kolejnego. Pokręciłam głową, podeszłam i wróciłam do walki. Razem z dziewczyną wycięłyśmy sobie drogę przez Żniwiarzy do Alexei’a. Przyspieszyła uderzając kolejnego Żniwiarza kuszą, a następnie przesuwając się i robiąc mi wystarczająco miejsca, by zabić Żniwiarza Wiktorem. Kiedy kusza już ostatecznie została rozbita, zniszczonego kawałka użyła jako sztyletu, dźgając nic każdego, kogo sięgnęła. Logan definitywnie byłby pod wrażeniem. Widząc zamieszanie po naszej stronie przedziału, Alexei odwrócił się w stronę Olivera, by mu pomóc. Działając razem, poradziliśmy sobie z pozostałymi. Trzy minuty później było już po wszystkim, że nie wspomnę o martwych Żniwiarzach. Staliśmy tak, z bronią w mocno zaciśniętych dłoniach, krwią w każdym możliwym miejscu, z ciałami u naszych stóp i jeszcze większą ich ilością rozciągniętych pod ławkami i stołami. Przez chwilę jedynym słyszalnym dźwiękiem były nasze ostre, chrapliwe oddechy i tarcie kół zębatych, podczas gdy pociąg podjeżdżał pod górę. - Cóż – zagadnął wesoło Wiktor. – Taki sposób na rozpoczęcie dnia to ja lubię. Krew jeszcze przed śniadaniem. Moje zdanie, gdybyś pytała. 141 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Spartanka rzuciła mi dziwne spojrzenie, zupełnie jakby myślała, że ja wypowiedziałam te słowa. Proszę was. Jakbym kiedykolwiek miała wyrzucić z siebie takie makabryczne słowa – albo może zapanować nad takim angielskim akcentem. - Zamknij się, Wiktor – mruknęłam. Zerknęłam na Olivera i Alexei’a. - W porządku? Oboje skinęli głowami, wpatrując się w dziewczynę. - Nic mi nie jest – burknęła. – Dzięki za troskę. Alexei postąpił krok do przodu, zapewne po to, by przeszukać ciała, kiedy drzwi przedziału otworzyły się z sykiem. Wszyscy zesztywnieliśmy, odwracając się w ich stronę. Do środka weszła Daphne, a tuż za nią Carson i Trener Ajax. - Nie mogę uwierzyć, że już nie mieli jagodowych rogalików… Jej głos zamarł, gdy zatrzymała się pośrodku korytarza. Carson wpadł na jej plecy i się od nich odbił. Czarne oczy Daphne wbiły się w martwych Żniwiarzy, a następnie jej wzrok śmigał między Alexeia’, Olivera, by na końcu spocząć na mnie. - Więc – zapytałam – jak tam śniadanie? 142 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne uniosła brew. - Widocznie, nie tak ekscytujące jak wasze. Skrzywiłam się na jej słowa.
Ajax stanął przygarbiony obok Carsona i Daphne. Trener podchodził od jednego do drugiego Żniwiarza, przyglądając się każdemu z osobna. Wreszcie, pokręcił głową.
143 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Myślałem, że chociaż poczekają z atakiem aż dotrzemy do ruin – zagrzmiał. – Muszę to zgłosić. Wszyscy pozostają tam, gdzie mogę ich widzieć, dopóki nie trafimy do Śnieżnej Krawędzi. Zrozumiano? Wszyscy skinęliśmy głowami. Ajax wyciągnął telefon komórkowy i przeniósł się na przód przedziału. Wystukał jakieś numery i zaczął mówić cicho, prawdopodobnie, informując członków Protektoratu o walce – oraz o fakcie, że są potrzebni do posprzątania krwi i ciał. My zaś, korzystając z łazienek, zmywaliśmy krew Żniwiarzy ze swoich rąk, ubrań i broni, najlepiej jak się tylko dało. Jak już to zostało zrobione, Alexei i Oliver przeszukiwali ciała w poszukiwaniu praw jazdy, kart kredytowych i innych dokumentów. Ale były tam tylko nazwiska, których nie byli w stanie połączyć z martwymi twarzami. Żaden z dokumentów nie wskazywał na nic istotnego, jak choćby to, dlaczego już teraz nas zaatakowali ani co planują w następnej kolejności. Nawet pochyliłam się i dotknęłam kilka martwych dłoni, ale mignęły mi tylko wspomnienia walki, nic użytecznego. Ajax natomiast przeszedł się po pozostałych przedziałach, z myślą, że Vivian lub Agrona mogą ukrywać się gdzieś na pokładzie, ale nic nie znalazł. - Jak myślisz, czego oni chcieli? – zapytał Carson, pochylając się nad facetem, który nosił podobne okulary do jego.
144 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Poza zabiciem nas? – zapytała Daphne. – Uważam, że to wystarczający powód. Czyż nie? Słowa Carsona przywołały wspomnienie Żniwiarki, która skupiła wzrok na Wiktorze. Jasne, może i nie spodziewała się, że tak po prostu będę opierała miecz o siedzenie, ale wydawało mi się, że w jej spojrzeniu było coś więcej niż ciekawość. Nie miałam pojęcia, co to mogło być, ale zastanawiało mnie, co zainteresowanie Wiktorem miało wspólnego z atakiem. Daphne odwróciła się do tajemniczej dziewczyny, opierającej się o ścianę na tyłach przedziału, ramiona znowu miała skrzyżowane na piersiach. - No i jesteś jeszcze ty. Gwen wspomniała, że jesteś Spartanką. Kobiety spartańskie są bardzo rzadko spotykane. Nigdy wcześniej nie spotkałam żadnej z nich. Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Dla mnie to nie takie rzadkie, zarówno moja matka jak i ojciec byli Spartanami. Na szczęście dla ciebie, spotkałaś najpierw mnie, Walkirio19. Magiczne różowe iskry zatrzeszczały wokół palców Daphne, na co zmrużyła oczy w stronę tamtej. Stanęłam między nimi, starając się rozładować jakoś napięcie, zanim to się wymknie spod kontroli.
1 19 Już ją lubię :D
145 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- No cóż, dzięki – powiedziałam. – Za uratowanie mnie. Za walkę u naszego boku przeciwko Żniwiarzom. Nie musiałaś tego robić. Dziewczyna roześmiała się, choć był to ostry, gorzki śmiech. - Och, znasz nas, Spartan. Nie potrafimy się oprzeć dobrej walce. - Jak masz na imię? Spojrzała na mnie, jakbym poprosiła ją o podzielenie się najgłębiej skrywanym, najciemniejszym sekretem. Wreszcie, gdy zdała sobie sprawę, że jestem poważna i czekam na jej odpowiedź, wydała z siebie głębokie westchnienie, jakby dając mi do zrozumienia, że odpowiedzenie na to pytanie jest dla niej okrutną torturą, którą najwyraźniej specjalnie dla niej opracowałam. - Rory Forseti. Pod wpływem tej niespodziewanej wiadomości, moje usta rozdziawiły się. Nie wiedziałam, jakiego nazwiska się spodziewać, ale na pewno nie tego – ponieważ Forseti należało do mojego ojca, Tyra20. Tyr Forseti. Moi rodzice byli małżeństwem, ale ja nosiłam nazwisko matki, gdyż taka była tradycja kobiet z naszego rodu. Zajęło mi chwilę, by zamknąć rozwartą buzię i zebrać myśli.
2 20 Ooooohoo… siostrzyczka?!
146 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Forseti? – zapytałam, zastanawiając się, czy dobrze ją usłyszałam. – Fo-r-s-e-t-i? Oczy dziewczyny zwęziły się, a jej dłonie zacisnęły w pięści, zupełnie jakby zastanawiała się, czy rzucić się na mnie jak na Żniwiarzy. - No cóż, otrzymujesz złotą gwiazdę za to, że jesteś w stanie to przeliterować. Masz jakiś problem z tym nazwiskiem? Alexei podszedł, osłaniając mnie przed nią. - To ty będziesz jedyną, jaka będzie miała problem, jeżeli zrobisz jeszcze jeden krok w stronę Gwen. Znowu gorzko się zaśmiała. - Jeżeli tego nie zauważyłeś, koleś, to ja jestem tą, która uratowała twoją uroczą, małą księżniczkę przed strzałą, mogącą przeszyć jej czaszkę. - Księżniczkę? – zapytałam. Rory wydała głośne, szydercze parsknięcie. - Tak. Ty. Księżniczka. Ty i twój mały orszak. Widziałam ich, krążących wokół ciebie na stacji. Można by pomyśleć, że jesteś kimś w rodzaju księżniczki czy kogoś takiego z tą całą otoczką. Moje oczy rozszerzyły się, usta zadrgały, a ramiona zaczęły się trząść. Próbowałam nad tym zapanować – naprawdę, starałam się – ale nie mogłam się 147 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
powstrzymać. Zaczęłam się śmiać. A jak tylko to się zaczęło, nie mogłam przestać. Wiedziałam, że to było szalone, że to był śmiech szaleńca, że powinnam wyciszyć to wszystko, ale po prostu nie potrafiłam. Moi przyjaciele spojrzeli na mnie, a następnie na siebie. Daphne wzruszyła ramionami. Ani ona, ani chłopaki, nie mieli pojęcia, dlaczego się śmieję. - Co w tym śmiesznego? – mruknęła Rory. - Księżniczka – pomiędzy atakami śmiechu udało mi się wydobyć z siebie to jedno słowo. – Myślisz, że jestem cholerną księżniczką! Radość i śmiech wciąż i wciąż nadchodziły, aż łzy popłynęły z kącików moich oczu i rozbolał mnie brzuch. Rory ponownie na mnie spojrzała. - Gdybym wiedziała, że jesteś wariatką, pozwoliłabym Żniwiarzom zakończyć twoją niedolę, moją zresztą też. Otarłam łzy i wreszcie udało mi się zapanować nad chichotami. - Nie rozumiesz. Jedynym, czego o mnie nie można powiedzieć, na pewno, jest to, że jestem księżniczką. Może o Daphne, ale nie o mnie. - Hej! – wykrzyknęła Daphne. Spojrzałam na nią. 148 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Daj spokój. Wiesz, że to prawda. Ile toreb spakowałaś na tę podróż? Pociągnęła nosem. - Tylko dlatego, że ty chcesz spędzić resztę swojego życia w bluzie, trampkach i niechlujnym T-shircie, nie oznacza, że i my powinniśmy cierpieć. Przewróciłam oczami. - Och, nie. Rory spojrzała na Walkirię. - Masz na imię Daphne? Wyprostowała się. - Daphne Cruz. Z akademii z Karoliny Północnej. Jednego po drugim, Daphne przedstawiła każdego, w tym Trenera Ajaxa, który właśnie skończył rozmawiać przez telefon. Rory popatrzyła po moich przyjaciołach zanim jej zielone oczy ponownie przeniosły się na mnie. - A jak brzmi imię księżniczki21? - Gwen – odparłam. – Gwen Frost.
2 21 Czy już mówiłam, że uwielbiam Rory? :D Najwyższy czas! Pojawiła się dziewczyna z charakterkiem!
149 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Rory zamarła, zupełnie jak ja, chwilę temu. Przez jej ładną twarz przeszedł cień i przez moment całe jej ciało napięło się, jakby zastanawiało się, czy może jednak rzucić się do przodu i mnie zaatakować. W jej oczach zapłonęło coś, co przypominało nienawiść, a ja poczułam gniew w stosunku do niej, tak jakby moją twarz ogrzał wybuchający piec. - Być może o niej słyszałaś – doszedł mnie pomocny głos Carsona. - Taa – mruknęła Rory. – Oczywiście, że o niej słyszałam. Sądząc po tonie jej głosu, nie było to nic dobrego. To było na tyle złe, że wszystkie dzieciaki obserwowały każdy mój ruch, a ja nigdy nie pomyślałam o tym, że mogą o mnie mówić w mitologicznym świecie. Chociaż, powinnam zdawać sobie z tego sprawę. Niejednokrotnie dochodziłam do wniosku, że dzieciaki z Myhos lepiej plotkują niż dzierżą broń. Zastanawiałam się, co to oznacza dla naszego wtargnięcia do akademii. Rory rzuciła mi mroczne spojrzenie, a następnie opadła na ławkę, skrzyżowała ramiona na piersi i odwróciła głowę w stronę szyby, ostentacyjnie ignorując mnie i moich przyjaciół. Razem z pozostałymi, również usiedliśmy, upewniając się, że jesteśmy wystarczająco daleko od krwi i ciał Żniwiarzy. Próbowałam złapać spojrzenie Rory, ale tak intensywnie wpatrywała się w okno, pokazując determinację, jaką ujawniła podczas walki. Może i uratowała mi życie, ale było oczywiste, że nie jest z tego powodu zadowolona. Zastanawiałam się, dlaczego. Nigdy wcześniej jej nie spotkałam, więc nie miałam pojęcia skąd 150 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
ta uraza do mnie. Zazwyczaj, musiałam przez jakiś czas przebywać wśród ludzi, zanim ich wkurzyłam. Może chodziło o niechęć do mnie, a może to dlatego, że pociąg był pełen martwych Żniwiarzy, ale nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że gigantyczny topór zawisł nad moją głową. Pozostało jedynie poczekać aż na mnie spadnie.
***
Jakieś piętnaście minut później pociąg wjechał na stację Śnieżna Krawędź. Wraz z przyjaciółmi zabraliśmy swoje rzeczy i wysiedliśmy z pojazdu. Na peronie oczekiwała grupa mężczyzn i kobiet, mająca na sobie czarne kombinezony z ręką i wagą – symbolem Protektoratu, wyszyte białą nicią na kołnierzach. Członkowie Protektoratu czekali na nas, z zamiarem dostania się do pociągu i oczyszczenia go z ciał Żniwiarzy. Pozostali pasażerowie w końcu zrozumieli, co się wydarzyło i co najmniej kilkoro dzieciaków wyjęło swoje komórki, by zrobić zdjęcia mi i moim przyjaciołom, zanim zaczęli wściekle rozsyłać SMSy. Ktoś tu musiał mnie rozpoznać, bo w ciągu dwóch minut telefony się rozśpiewały i popłynęły do mnie szepty. - Nazywa się Gwen Frost… 151 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- I to niby ona jest… Wybranką… - Widocznie, zawsze ma jakieś kłopoty ze Żniwiarzami… Cóż, nadzieje Ajaxa, że nie zostaniemy tak szybko rozpoznani, legły w gruzach. Skrzywiłam się. Może wszystko przedstawiało się tu nie do końca inaczej. Żniwiarze próbują mnie zabić? Odhaczone. Wszyscy gapią się na mnie? Odhaczone. Dzieciaki szepczą o mnie za moimi plecami? Podwójnie odhaczone. Cóż, zupełnie jakbym wcale nie opuszczała domu. Jedyną osobą, która wydawała się być równie nieszczęśliwą jak ja, była Rory. Spartanka stała samotnie po drugiej stronie peronu. I znowu zauważyłam, że inne dzieci zadają sobie trud, by jej unikać – podczas gdy otwarcie z niej nie szydziły i chichotały. - Oczywiście, że ona była w pociągu ze Żniwiarzami… - Zatrzymanie tego w rodzinie, przypuszczam… - Nie wiem, dlaczego pozwolili jej chodzić do naszej szkoły… Słuchałam tego, co dzieci sądzą o Rory i Żniwiarzach. Ale dlaczego tak myśleli? Przecież pomogła nam z nimi walczyć. Gdyby rzeczywiście była jedną z nich, przyłączyłaby się do ataku i pozwoliła strzale przebić moją czaszkę. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na Rory, ale po raz kolejny, unikała mojego wzroku.
152 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Chodźmy – powiedział Ajax, przerywając moje rozmyślania. – To tylko kawałek do przejścia, stąd do akademii. Musimy się tam dostać, odpocząć i zacząć tworzyć plany na jutro. Zarzuciliśmy torby na ramię i popłynęliśmy razem ze strumieniem studentów poprzez stację, a potem już tylko w stronę miasta. Ajax ruszył przodem, Carson i Daphne tuż za nim, następnie ja, a pochód zamykali Oliver i Alexei. Pod wieloma względami, Śnieżna Krawędź była niemal kopią Gór Cypress. Dizajnerskie22 sklepy, kawiarnie i ekskluzywne kafejki wyścielały szerokie ulice, w niemal każdej witrynie sklepowej uwagę zwracały luksusowe ubrania, biżuteria, elektronika i jeszcze znacznie więcej. Nawet dostrzegłam kilka parkingów przepełnionych po brzegi Aston Martin i BMW, solidnymi SUVami i drogimi pickup’ami z napędem na cztery koła, idealnymi na oblodzone drogi w tej części miasta. Przypuszczam, że tutejsi uczniowie również nie mogli parkować na terenie kampusu. Ale było także mnóstwo rzeczy, jakie wyróżniały to miejsce od domu. W pewnym sensie, chodzenie tymi ulicami przywodziło na myśl cofnięcie się w czasie i wylądowanie na Dzikim Zachodzie. Począwszy od staromodnych, drewnianych okien wystawowych, wyglądających jakby pochodziły wprost z kowbojskiego filmu, poprzez naturalnej wielkości rzeźby niedźwiedzi grizzly, 2 22 A co tam :P
153 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
stojących po obu stronach wahadłowych drzwi salonu, popychanych, by dostać się do środka. Nie wspomnę już o poniektórych elementach wyposażenia sklepów – kowbojskie buty na zamówienie, turkusowe lasso, olbrzymie kapelusze, klamry do pasków wielkości talerzy. Wszystko, czego spodziewałam się na Dzikim Zachodzie, było niesione wiatrem, pomimo śniegu pod stopami. Wreszcie, zostawiliśmy sklepy za sobą i dotarliśmy do terenów akademii. Podobnie jak w domu, mur otaczał całą ją całą, choć główna żelazna brama była otwarta, pozwalając uczniom wrócić na teren kampusu. Moi przyjaciele przekroczyli próg, nawet się nie rozglądając, ale ja zatrzymałam się i spojrzałam w górę. Oczywiście, po obu stronach kamiennej ściany swoje miejsca zajmowały dwa posągi. Ale, tak jak się spodziewałam, nie były to sfinksy, lecz gryfy. Orle głowy, lwie ciała, skrzydła, zakrzywione dzioby, ostre szpony. Rzeźby wyglądały okrutnie, majestatycznie i realistycznie, jak te w domu. Zupełnie, jakby posągi usłyszały moje myśli, poruszyły się. Ich skrzydła drgnęły, pióra potargał zimowy wiatr, a szpony nieco bardziej wbiły się w kamień pod ich stopami, a oczy zwęziły się, gdy utkwiły je we mnie… - No chodź, Gwen! – krzyknęła Daphne. – Tu jest zimno!
154 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Mrugnęłam, a gryfy ponownie skamieniały. Cóż, figury mogły się różnić, ale przyglądały mi się tak samo jak te w domu23. W dziwny sposób, który jednak w pewnym sensie mnie pocieszał. - Gwen! – ponownie krzyknęła Daphne. Delikatnie zasalutowałam gryfom, a następnie podniosłam swoje torby i ruszyłam za przyjaciółmi.
Im dłużej szliśmy, tym większe towarzyszyło mi uczucie déjà vu. 2 23 W domu w domu w domu… ;p
155 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Podobnie jak w domu, każdą ścieżkę wyścielała kostka brukowa. Wyobrażałam sobie, że wszystkie trawniki będą gładkie, zielone i zadbane, jak w Mythos, z tą tylko różnicą, że ukryte pod kilkoma centymetrami śniegu. Minęliśmy też kilka akademików, które zapewne mogłyby zastąpić te w Północnej Karolinie. Dotychczas zauważoną odmiennością były rzędy gęstych sosen, stojących w szyku niczym żołnierze, zamiast rozrastających się klonów i dębów, do których byłam przyzwyczajona. Cóż, to i bardziej strome wzgórza. Szliśmy może około pięciu minut, a już czułam palenie w nogach. - Co jest? – zapytał Alexei, widząc jak się rozglądam. - Myślę, że to dziwne, jak bardzo ta akademia przypomina naszą – odparłam. – Gdyby nie wszechobecny śnieg, można by pomyśleć, że jesteśmy w domu. Wzruszył ramionami. - Wszystkie wyglądają tak samo. Akademiki, główne ścieżki, kampus z kilkoma budynkami. - Naprawdę? Każdy? Alexei ponownie wzruszył ramionami. - Wszystkie, w których ja byłem. Petersburg, Londyn, Nowy Jork, Północna Karolina, no i tu. Ale zawsze coś je wyróżnia. Zobaczysz.
156 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Szliśmy dalej. W końcu, gdy dotarliśmy do czubatego wzniesienia,
na
które się wspięliśmy, zamrugałam ze zdziwienia. Ponieważ przede mną rozpościerał się główny dziedziniec Akademii Mythos, jak żywy. Tak, jak zauważył Alexei, wyglądał zupełnie jak nasz kampus. Pięć głównych budynków, leżących wokół siebie na kształt gwiazdy, seria krętych ścieżek pomiędzy nimi. Budynek Nauk Ścisłych, Humanistycznych, jadalnia, siłownia, biblioteka. Były nawet rozmieszczone w identycznych miejscach, jak w domu. Ten sam ciemny szary kamień, te same ponure kontury, te same posągi w podobnych miejscach. Ale, im bardziej się przyglądałam, tym więcej dostrzegałam różnic, o jakich wspominał Alexei. Zamiast gładkiego i nienaruszonego, kamień wyglądał jak głazy, ułożone jeden na drugim. Skały były bardziej czarne niż szare, przeplatane ciemnymi palami, bardziej grubymi niż wysokimi. Wszystkie budowle odznaczały się wysokimi oknami, najwidoczniej, by cieszyć się pięknym widokiem sosen i gór. Wszystko wydawało się szorstkie i surowe, jakby same budynki były wydrążone w skale i pniach drzew, które, wcześniej znajdując się na szczycie gór, stoczyły się, połamały i zatrzymały tutaj. Dzwony rozbrzmiały serią wysokich dźwięków, dając się usłyszeć na całym kampusie, odbijając się od jednej struktury do drugiej. Minutę później,
157 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
drzwi jadalni stanęły otworem, a uczniowie zaczęli się z niej wylewać na zewnątrz. - Pora śniadania się skończyła i każdy zmierza na swoje poranne zajęcia – mruknęłam. - Racja – odparł Ajax. – No chodźcie. Jest tu ktoś, z kim muszę ustalić szczegóły dotyczące naszej jutrzejszej wyprawy. Trener ruszył wzdłuż dziedzińca, na co ruszyliśmy za nim. Nie zaskoczyło mnie specjalnie to, że Ajax ruszył w kierunku Biblioteki Starożytności. Srebrna tablica z przodu budynku powiedziała mi, w każdym bądź razie, to co chciałam wiedzieć. Och, kształt tej biblioteki był nieco inny od naszej, ta posiadała trzy skrzydła połączone dużą, kwadratową wieżą, ale to wciąż była najbardziej imponująca konstrukcja na kampusie. Pozostali ruszyli schodami, podczas gdy ja znowu zostałam z tyłu. Para gryfów siedząca po obu stronach wejścia wyglądała na tak samo zaciętą jak ta w domu. Chwilę zajęło mi, by uzmysłowić sobie, że faktycznie były trochę mniejsze, chociaż ich rysy były ostrzejsze, jakby rzeźbiarz nie wygładził ich gniewu. Ale nie tylko ich wygląd był inny. Było to raczej poczucie, że promieniowała od nich podobna dzikość, jaką wyczułam wysiadając z samolotu. Och, wyobraziłam sobie, że gdybym dotknęła tych gryfów, porzuciłyby swoje kamienne powłoki i wróciły do domu. Odniosłam wrażenie, że zamiast 158 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
zaatakować, rozpięłyby skrzydła, wzbiły się do nieba i cieszyły się wolnością otwartego horyzontu. I, nie wiem, dlaczego w ogóle o tym pomyślałam, ale niemal czułam wiatr we włosach… Dłoń zacisnęła się na moim ramieniu i opadł na mnie prysznic różowych iskier, na co pociągnęłam nosem, starając się powstrzymać kichnięcie. - Daj spokój, Gwen – powiedziała Daphne. – Przestań się gapić na wszystko. Zachowujesz się, jakbyś nigdy wcześniej nie była w żadnej innej szkole. Próbowałam wyszarpnąć ramię z jej mocnego chwytu, ale nie miało to najmniejszego sensu. Nie, z jej siłą Walkirii. - Chyba o czymś zapomniałaś. Faktycznie nigdy wcześniej nie byłam w innej szkole. Rozejrzała się. - Cóż, nie mam pojęcia, co jest w tym takiego fascynującego. A teraz chodź. Wszyscy są już w środku. Daphne pociągnęła mnie na schody, do wnętrza budynku, korytarzem w dół i, ostatecznie, do głównego holu Biblioteki Starożytności. Po raz kolejny uderzyło mnie to uczucie déjà vu – ponieważ ta biblioteka niesamowicie przypominała tę, w której byłam zeszłej nocy. Balkon na drugim
159 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
piętrze okalały posągi bogów i bogiń. Nawa główna prowadziła do lady, znajdującej się w centrum biblioteki. Biurka znajdowały się po obu jej stronach, a na nich stało mnóstwo książek, rzucających na nie cień. Stał tam nawet wózek, chociaż nie było jeszcze ani jednego ucznia, bo było jeszcze za wcześnie. Ale różnice były również. Wnętrze biblioteki zajmował hol i tylko pięć pięter, co sprawiało wrażenie małego i przysadzistego, porównując z tą w domu. Wieża, jaką zauważyłam na zewnątrz, zajmowała centralne miejsce biblioteki, z trzema skrzydłami, wystającymi jak szprychy w kole. Jeszcze więcej drewnianych kłód były ułożone jedna na drugiej, tworząc ściany i wsporniki dla powyższych pięter. Kolorowe dywany z różnorodnymi symbolami Rdzennych Amerykanów pokrywały podłogi, co sprawiało wrażenie, jakby rzeźby zostały spalane w ogniu. Spojrzałam w dół i przekonałam się, że stoję na podbródku Coyote. Wymruczałam przeprosiny i zeszłam z dywanu. Ale, najprawdopodobniej, najbardziej imponującym elementem był ogromny kamienny kominek z prawej strony lady. Został on wykonany z tych samych ciemnych głazów, jak wszystko pozostałe i miał jakieś trzydzieści metrów szerokości, a po wokół niego stały krzesła i kanapy. Wyobraziłam sobie zebranych tu uczniów, studiujących wśród trzasków płomieni. Biorąc to wszystko pod uwagę, biblioteka przypominała mi rustykalny domek myśliwski. To nie był dom, ale spodobał mi się wygląd tego miejsca i uczucia, jakie wywołuje. 160 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne puściła moją rękę, po czym podeszłyśmy do miejsca, gdzie stał Carson z pozostałymi. Obracałam się powoli, spoglądając to w jedną, to w drugą stronę. W końcu spojrzałam w górę. Zamiast kopulasty, strop był podzielony na trzy części, po jednej na każde skrzydło, podnosiły się i wpływały pod sufit. Przechyliłam głowę do tyłu, jeszcze bardziej, zastanawiając się, czy na suficie nie było fresku. Był tam malunek, ale myślałam, że cienie zamaskowały większą jego część, lecz ku memu zdziwieniu, ta część sufitu była krystalicznie czysta – a obraz ujawnił wszystkie artefakty. Łuk Sigyn. Róg Rolanda. Miecze Ruslan. Artefakty, które dzierżyli Daphne, Carson i Alexei były dla mnie doskonale znane, dodając do tego Wiktora, którego miejsce było w mojej dłoni. Dostrzegłam też coś, co wyglądało jak sieć rybacka Ran, która wciąż zajmowała miejsce w mojej listonoszce. Ten fresk wyglądał tak samo, jak ten w domu, choć tym razem, potrafiłam rozpoznać wszystkie artefakty – i to nie moi przyjaciele je trzymali. Mój wzrok padł na balkon na drugim piętrze. Zajęło mi chwilę odnalezienie posągu Nike na Panteonie, mimo że znajdował się w tym samym miejscu, co u nas24. Patrzyłam na boginię i wydawało mi się, że statua migocze, jakby wytwarzając wokół siebie ciepło. Mrugnęłam i zauważyłam, że głowa Nike była przechylona do tyłu, a jej spojrzenie zatrzymało się na artefaktach, 2 24 Proszę, nie każcie mi po raz kolejny pisać „co w domu”, bo zwariuję…
161 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
jakby nakazywała mi zerknąć na sufit. Ponownie zamrugałam, a tym razem oczy bogini wpatrywały się we mnie. Zmarszczyłam brwi. Wyglądało na to, że próbuje mnie przed czymś ostrzec… - Piękne, prawda? – mruknął niski głos. Odwróciłam się, by przyjrzeć się mężczyźnie stojącemu kilka metrów za mną. - Słucham? Skinął głową w górę. - Fresk na suficie. Jest piękny, czyż nie? Górski krajobraz i położona w nim akademia. Czy on właśnie to widział? Bo to stanowczo nie było to, co ja ujrzałam. Ani tu ani w domu. Jednak, jeżeli istnieje jakaś rzecz, jakiej nauczyłam się przez ostatnie miesiące, to było nie otwieranie ust przy obcych – bez względu na to, jak mili i nieszkodliwi mogli się wydawać. - Jasne – odparłam. – Nigdy nie widziałam czegoś takiego. - Ja również – powiedział mężczyzna, uśmiechając się do mnie. Był niewysoki, mógł mieć jakieś kilkanaście centymetrów więcej wzrostu ode mnie. Jego włosy i oczy miały jasny piwny odcień, ale skóra była znacznie ciemniejsza, niemal brązowa, jakby spędził na zewnątrz mnóstwo czasu, a jego 162 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
rumiana opalenizna sprawiała wrażenie, jakby nigdy nie miała zblednąć. Mała brązowa kozia bródka przylgnęła do jego podbródka, zmiękczając ostre rysy twarzy. Nosił ciemny niebieski sweter, który przypominał mi ten, noszony przez Nickamedesa, chociaż nosił solidne brązowe buty, podczas gdy nasz bibliotekarz miewał na sobie buty na wysoki połysk. Uśmiech mężczyzny jeszcze bardziej się poszerzył, kiedy mi się przyglądał. - Czy jesteś tu nowa? Nie sądzę, bym kiedykolwiek wcześniej cię widział. Może pomóc ci w odnalezieniu czegoś w bibliotece? Już otwierałam usta, by odpowiedzieć, kiedy ktoś mi przerwał. - Covington! Tu jesteś! – zagrzmiał głos Ajaxa, zmierzającego w naszym kierunku. Ku memu zdziwieniu, Ajax klepnął tego nieznajomego w ramię, prawie posyłając Covingtona na drugi koniec pomieszczenia, zanim temu udało się odzyskać równowagę. - Ajax! Co za niespodzianka. Jak dobrze cię widzieć – powiedział Covington, klepiąc Ajaxa znacznie słabiej. – Jak tam w Karolinie Północnej? Kiedy dostałem twoją wiadomość, że przylatujesz, zmartwiłem się, że coś jest nie tak. Ajax skrzywił się. 163 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Niestety, coś jest faktycznie nie tak. Jest tu gdzieś miejsce, gdzie możemy porozmawiać? Covington przytaknął. - Oczywiście. Pozwól mi tylko skończyć pomagać tej młodej pani i zaraz się tobą zajmę. - Tak właściwie, to jestem z nim – wskazałam palcem na Ajaxa. – Podobnie jak moi przyjaciele. Pozostali najwyraźniej zdali sobie sprawę z tego, że z kimś rozmawiamy, bo ruszyli w naszym kierunku. Spojrzenie Covingtona omiotło nas wszystkich. Uśmiech nie schodził z jego twarzy, ale mogłabym się założyć, że zastanawiał się, kim jesteśmy i co tu robimy. A przynajmniej ja tak myślałam o nim. Jasne, wydawał się miły, ale już przekonałam się na własnej skórze, że Żniwiarze tak się zachowują, a potem wbijają nóż w plecy. Zrobiła mi tak Vivian, Agrona zrobiła coś podobnego Loganowi poprzez małżeństwo i udawanie miłości do jego ojca. - Covington jest przyjacielem – powiedział Ajax, widząc moje podejrzliwe spojrzenie. – Musimy go przygotować na następny etap naszej wyprawy. - Wyprawy? – zapytał Covington. – Jakiej wyprawy? Ajax westchnął. 164 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie tutaj. Chodźmy tam, gdzie będzie bardziej prywatnie. - Oczywiście. Znam takie jedno miejsce. Covington rzucił nam jeszcze jedno zaciekawione spojrzenie, zanim pokazał gestem, byśmy za nim poszli. Covington poprowadził nas w głąb biblioteki. Zamiast obrać kierunek na ladę, bibliotekarz okrążył ją i skręcił w lewo, w stronę jednego ze skrzydeł. W końcu dotarł do drzwi, które odblokował i otworzył, wprowadzając nas do środka. Weszliśmy do sali konferencyjnej. Długi stół, krzesła skupione wokół niego, dzbanek wody i szklanki na srebrnej tacy, leżące na małym stoliczku. W sumie nic ciekawego – nie licząc wyrzeźbionego gryfa. Zajmowały niemal całą tylną ścianę. Gryf z rozpostartymi skrzydłami, głową odrzuconą do tyłu, z szeroko otwartym dziobem, jak gdyby wydawał z siebie pisk, podczas nurkowania w powietrzu z zamiarem ataku. Jednak nie tylko tu był uwidoczniony. Więcej obrazów tej istoty można było zaobserwować na pozostałych ścianach, chociaż tamte były już znacznie mniejsze, ale wciąż z tym samym zacięciem. Jak tylko weszliśmy do pomieszczenia, odniosłam wrażenie, że oczy wszystkich gryfów skupiły się na mnie. Wzdrygnęłam się i usiadłam na końcu stołu, tak daleko od rzeźb jak tylko się dało.
165 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Więc, – zaczął Covington, kiedy każdy już zajął miejsce – powiesz mi w końcu, co tu robisz? Targając ze sobą pięcioro uczniów? Doszła mnie plotka o tym, że kilkoro uczniów stało się celem ataku Żniwiarzy w pociągu tego ranka. Zgaduję, że tu mowa o tobie i twoich dzieciakach? Ajax skinął głową. - Jesteśmy tu w imieniu przyjaciela. Nickamedesa. Covington skinął głową. - Znam go. Jest moim odpowiednikiem w Bibliotece Starożytności w Północnej Karolinie. Wymieniamy się e-mailami, książkami, a nawet artefaktami, od czasu do czasu. - Został otruty, a my jesteśmy tu w poszukiwaniu lekarstwa. Ajax wziął większy oddech i opowiedział wszystko swojemu znajomemu. Otrucie Nickamedesa przez Żniwiarza, naszą pospieszną podróż tutaj, atak w pociągu. Ku mojemu zaskoczeniu, Ajax niewiele powiedział mu o mnie i moich przyjaciołach. Przedstawił nas, podając Covingtonowi jedynie nasze imiona. Zaczęłam się zastanawiać, czy Ajax nie do końca mu ufa – a jeśli mam rację, to z jakiego powodu. Fakt, wszyscy zostaliśmy oszukani przez Żniwiarzy. Może trener był po prostu ostrożny, nawet, jeżeli już było na to za późno. Kiedy zakończył swoją opowieść, Covington wydał z siebie gwizd.
166 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Kwiaty chloris ambrozji nie są łatwe do zdobycia. - Wiem – odparł trener. – Dlatego już jutro musimy ruszyć w stronę ruin. Covington zmarszczył brwi. - Chcesz udać się w ruiny? Ze swoimi… uczniami? Ajax skinął głową. - Wiem, co myślisz, ale wierz mi, oni doskonale zdają sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie tam mogą na nas czyhać. Ale to jedyne miejsce, gdzie kwitnie kwiat ambrozji, a bez niego Nickamedes umrze. Więc możesz nam pomóc? Proszę? Covington przyglądał się swojemu przyjacielowi. - A jeśli nie? Ajax uniósł głową i rzucił mu puste spojrzenie. - Wtedy pójdziemy tam na własną rękę. Covington popatrzył raz jeszcze na Ajaxa, a następnie jego orzechowe spojrzenie omiotło każdego z nas. Rzuciliśmy mu zdeterminowane spojrzenia mówiące, że pójdziemy do ruin, niezależnie od tego, czy nam pomoże czy nie. Kiedy zdał sobie sprawę z powagi sytuacji, skinął głową.
167 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Dobra, dobra, pomogę. Nie martwcie się o to – zawahał się. – Chociaż to nie będzie łatwe. Znam kogoś, kto może zaprowadzić was do ruin, a ja, z przyjemnością, bym wam towarzyszył, ale nie wiem, ilu profesorów będzie gotowych do pracy. W szczególności jutro. - Co jest nie tak z jutrem? – zapytał Ajax. - Zapowiadają burzę śnieżną – odparł Covington. – Spodziewamy się dodatkowej stopy śniegu przez najbliższe dwadzieścia cztery do czterdziestu ośmiu godzin. Może i więcej. Oczywiście,
musiał
spaść
jeszcze
śnieg.
Jakby
to
już
było
niewystarczająco niebezpieczne. Zastanawiałam się, czy Żniwiarze przeglądali prognozę pogody z uwzględnieniem zawiei śnieżnej, podczas planowania otrucia mnie. Prawdopodobnie. Zapewne Vivian i Agrona obmyśliły sobie to w ten sposób, byśmy cierpieli najbardziej jak to tylko możliwe, podczas szukania antidotum dla Nickamedesa. - No cóż, będziemy musieli zaryzykować. A im mniej osób będzie wiedziało o naszej wyprawie, tym lepiej – powiedział Ajax. – Żniwiarze już wiedzą, że tu jesteśmy i zamierzamy udać się do ruin po kwiat. Ale to, że idziemy prosto w pułapkę, nie oznacza, że nie mamy być ostrożni. Covington przytaknął. - Rozumiem. Natychmiast zacznę dokonywać ustaleń. Wyjedziemy jutro. 168 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wstał, a Ajax poszedł w jego ślady. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie. Covington ukłonił się nam uprzejmie, po czym opuścił salę konferencyjną. - Więc nie tylko mamy udać się do straszliwych ruin, ale także pozwolić wylać na siebie wiadra śniegu? Wspaniale – powiedziała Daphne. - Mam nadzieje, że zabrałaś swój różowy pokręcony kombinezon? – dokuczał jej Oliver. Spojrzała na niego. - Jedyną rzeczą, jaka może zostać powykręcana, jest twoja twarz, Spartaninie. W momencie, gdy wpakuję w nią pięść. Oliver uniósł brew. - Dawaj, Walkirio. - Dosyć – powiedziałam. – Wystarczy. Wystarczy, że mamy świadomość, że Żniwiarze gdzieś tu się na nas czają. Czy możemy, proszę, skupić się na tym? Daphne skupiła swoje spojrzenie tym razem na mnie, ale ja również na nią zerknęłam. Po chwili, westchnęła. - Dobra – powiedziała. – Niech będzie. Jestem trochę zestresowana. - Wszyscy jesteśmy – odparł Carson miękkim głosem. – Ale wszystko będzie dobrze, póki będziemy trzymać się razem.
169 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Posłałam mu wdzięczny uśmiech. Na moment zamilkliśmy, póki Ajax przerwał milczenie. - Dobrze – rzekł. – Pójdę pomóc Covingtonowi z ustaleniami. A wy zostańcie w bibliotece, póki czegoś nie uzgodnimy. Skinęłam głową. Miałam nadzieję, że będzie to na tyle spokojny dzień, byśmy mogli przygotować się na to, co czeka nas jutro – na, zapewne, kolejną pułapkę, jaką zgotowali nam Żniwiarze.
Wróciliśmy do głównej części biblioteki. Covington skinął na Ajaxa, po czym razem zniknęli w szklanym biurze za ladą. Wraz z przyjaciółmi zostaliśmy
170 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
sami na wyścielanych fotelach przy kominku. Chociaż żadna kłoda się nie paliła, każde z nas najchętniej zamknęłoby oczy i zasnęło, ale ja nie mogłam tam usiedzieć. Zbyt wiele rzeczy zaprzątało mój umysł, zbyt wiele kwestii mnie martwiło i było zbyt wiele pytań bez odpowiedzi. Zdjęłam kurtkę, wyciągnęłam Wiktora z listonoszki i opasałam go wokół swojej talii, na wszelki wypadek ewentualnego ataku Żniwiarzy. Spędziłam też kilka minut po prostu grzebiąc w torbie, upewniając się, że sieć Ran wciąż jest bezpiecznie schowana w środku, choć wątpiłam, byśmy jej w najbliższym czasie potrzebowali. Potem, gdy już nie było nic więcej do zrobienia, ponownie opadłam na krzesło. - Zrelaksuj się, Gwen – powiedział Oliver, rzucając mi spojrzenie jedynym otwartym okiem. – Spróbuj trochę odpocząć. Jutro będzie ciężki dzień. - Wiem, wiem – mruknęłam. – Ale nienawidzę myśli, że musimy tu spędzić cały dzień. Zamierzam zadzwonić do babci i dowiedzieć się, jak się miewa Nickamedes. Oliver kiwnął głową i powrócił do drzemki. Wyciągnęłam komórkę z kieszeni dżinsów i skierowałam się do regałów. Przystanęłam tam, upewniając się, że mam wszystkich w zasięgu wzroku, a następnie poprzez szybkie wybieranie, wybrałam numer Babci Frost. Odebrała po drugim sygnale.
171 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Witaj, dziecino – doszedł mnie jej ciepły, znajomy głos. – Tak właśnie myślałam, że w tym momencie zadzwonisz. - Cześć, Babciu. Jak się masz? Jak Metis i Nickamedes? - Z nami w porządku – odparła. – Jestem w szpitalu, siedzę z Nickamedesem i czytam książkę. Teraz śpi. - Jak z nim? - Tak samo. Ani lepiej, ani gorzej. - A Metis? - Śpi w pokoju obok. Przychodzi tu, uzdrawiając go co kilka godzin, dzięki czemu trzyma truciznę z dala od niego. Odetchnęłam. Dobrze, to już było coś. - A jak z tobą, dziecino? – zapytała Babcia Frost. – Gdzie teraz jesteście? Opowiedziałam jej wszystko, co się wydarzyło, odkąd tylko opuściliśmy Akademię, włączając w to atak Żniwiarzy w pociągu. - Było coś jeszcze – powiedziałam kończąc swoją opowieść. – Spotkałam dzisiaj kogoś. Dziewczynę. Nazywa się Rory Forseti. Babcia nic nie odpowiedziała. Przez chwilę słyszałam jedynie słabe brzęczenie na linii.
172 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Babciu? Słyszysz mnie? Po chwili westchnęła. - Słyszałam cię, dziecino. Tak myślałam, że możesz tam spotkać Rory. Moja dłoń zacisnęła się wokół telefonu. - Jej nazwisko brzmi Forseti, zupełnie jak taty. Czy jest w tym jakiś związek? Już myślałam, że Babcia mi nie odpowie, kiedy w końcu wypuściła z siebie kolejne miękkie westchnienie. - Tak – odparła. – To twoja kuzynka. Jej i twój ojciec byli braćmi. Mój tata, Tyr, zmarł kiedy miałam dwa latka. Moja mama i babcia zawsze twierdziły, że umarł na raka, ale nigdy, odkąd dowiedziałam się o istnieniu mitologicznego świata, nie podejrzewałam, że mógł zostać zamordowany przez Żniwiarzy, tak jak moją mamę zabiła Vivian. Ale wcześniej nawet nie wpadło mi do głowy, by zapytać o to babcię. Nie miałam tak naprawdę żadnych wspomnień o tacie, a mama miała tylko kilka jego zdjęć, którymi podzieliła się ze mną. Z tego, co widziałam na zdjęciach, wiedziałam, że Tyr był wysokim mężczyzną z piaskowymi włosami, niebieskimi oczami i twarzą, na której zawsze malowała się odrobina smutku, nawet wtedy, gdy obejmował moją mamę i uśmiechał się do aparatu.
173 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Czy są jeszcze inni? – zapytałam. – Inni Forseti? - Nie, o ile mi wiadomo, Rory jest ostatnią z Forsetich. Jej rodzice również nie żyją, a ona mieszka z siostrą matki, swoją ciotką – powiedziała Babcia. - Dlaczego mi o niej nie powiedziałaś? - Tyr… twój ojciec… nie dogadywał się z resztą swojej rodziny. Pozwól dziewczynie wszystko wyjaśnić. Ona ma większe prawo do opowiedzenia ci tej historii niż ja, zwłaszcza, że to ona musi żyć na co dzień z konsekwencjami. Zmarszczyłam brwi. - Konsekwencjami czego? Coś zaszeleściło po mojej lewej stronie. Nie zwróciłam wcześniej uwagi na to, dokąd szłam, by porozmawiać z Babcią Frost. Teraz byłam w połowie jednego z korytarzy, otoczona książkami. Kątem oka dostrzegłam, że ktoś mnie obserwował z pomiędzy następnych regałów. Nie mogłam powiedzieć zbyt wiele o tej postaci. Regały zasłaniały wszystko, rzucając głębokie cienie. Postać wydawała się wysoka, założyłam więc, że to facet. Miał na sobie ciemne ubrania, sugerując się przebłyskami
174 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
pomiędzy półkami, ubrany był w dżinsy i długi płaszcz, znajdował się jednak za daleko, bym mogła dojrzeć jego twarz. Już miałam zawrócić. Nie ulegało wątpliwości, że był to szpieg wysłany przez Żniwiarzy z zamiarem wyśledzenia mnie i moich przyjaciół. Może, gdybym się do niego podkradła, mogłabym uzyskać kilka odpowiedzi, czego chcieli – i gdzie Vivian i Agrona się ukrywały. Logana tu nie było, więc nie mógł mnie powstrzymać przed śledzeniem ich i zmuszenia do zapłacenia za to, co mu zrobiły. - Dziecino? - Musze iść, Babciu – powiedziałam. – Zadzwonię później, ok? - Bądź ostrożna. Kocham cię, dziecino. - Też cię kocham. Rozłączyłam się. Ale zamiast schować telefon, dalej się nim bawiłam. Zaczęłam krążyć, jakbym była całkowicie rozproszona sprawdzaniem wiadomości tekstowych, mimo że żadnej nie miałam. Z każdym krokiem, coraz bardziej zbliżałam się do miejsca, w którym się ukrywał. W momencie, gdybym była wystarczająco blisko, zamierzałam wyciągnąć Wiktora i przytknąć go do gardła Żniwiarza. Dobra, dobra, może i nie był to plan idealny, ale lepsze to, niż pozwolić mu zdać sprawozdanie Vivian i Agronie. 175 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
W końcu, gdy byłam blisko tamtego korytarza, zamierzałam wprowadzić mój plan w życie. Wybrałam jeszcze kilka przycisków na swoim telefonie, przewijając ekran tam i z powrotem, wsuwając go z powrotem do kieszeni. Zrobiłam krok do przodu jakbym zamierzała wrócić na środek biblioteki, ale w ostatniej chwili obróciłam się, wyjmując Wiktora z pochwy zawieszonej wokół mojej talii, uniosłam wysoko miecz i rzuciłam się między regały, gotowa zaatakować tego, który mnie obserwował… Pusto – alejka była całkowicie, kompletnie pusta. Spojrzałam w prawo i w lewo, przed siebie i za siebie, ale nikogo nie było. Rozejrzałam się nawet po przylegających korytarzach, ale i one były puste, zupełnie jak i ten. - Gwen? – zapytał Wiktor. Obudził się, gdy nagle wyrwałam go z pochwy. – Co ty wyprawiasz? Są tu jacyś Żniwiarze? Wypuściłam powietrze, starając się uspokoić oddech. Żniwiarz musiał wyczuć, że się na niego czaję i wymknął się pomiędzy regałami. Może być wszędzie – jeżeli w ogóle tu był, zacznijmy od tego. Wydawało mi się, że widziałam tu kogoś, ale teraz już nie byłam tego taka pewna. To był długi dzień, a ja wciąż byłam zdenerwowana z powodu ataku Żniwiarzy dzisiejszego ranka. Może ktoś mnie obserwował, ale równie dobrze
176 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
mogłam to sobie wyobrazić, jak wiele razy wcześniej. Tak czy inaczej, pozostało mi wrócić do przyjaciół. - Gwen? – zapytał Wiktor, ponownie. – Czy coś nie tak? - Nic takiego – odparłam. – To nic. Tylko fałszywy alarm. Idź spać. Wiktor znowu ziewnął, a jego oko się zamknęło. Westchnęłam. Nie wiedziałam, co było gorsze – Żniwiarze czy moja paranoja. Już miałam wrócić do przyjaciół, z Wiktorem, trzymanym wciąż w dłoni, kiedy wpadłam na kogoś, kto się za mną skradał.
177 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wciąż, mając w myślach tajemniczą postać, wyciągnęłam Wiktora, szykując się do ataku. Jedynym problemem było to, że zostałam odepchnięta do tyłu, przez co straciłam równowagę i zatoczyłam się do tyłu. Uderzyłam ramieniem o regał, co spowodowało, że się skrzywiłam i wypuściłam Wiktora z dłoni. Miecz potoczył się po podłodze. Rzuciłam się w dół i naprzód, starając się dosięgnąć Wiktora… Czarny but nadepnął na Wiktora, powstrzymując go przed dalszym ślizgiem. Poderwałam głowę, zdając sobie sprawę, że to nie Żniwiarz wisiał nade mną – to była Rory Forseti. - Rany, Księżniczko. Taką jesteś twardzielką w walce, zwłaszcza, gdy klęczysz na podłodze, co nie? – wytknęła Rory. Wypuściłam oddech, podciągając się na nogi. - Przestraszyłaś mnie. Oczy Rory wbiły się w Wiktora. - No, najwidoczniej. Pochyliła się i chwyciła miecz. Zamiast podać mi go z powrotem, uniosła broń i zaczęła studiować jego rękojeść. Napięta, zastanawiałam się, czy
178 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
faktycznie nie była Żniwiarką i zaraz nie wykorzysta mojej broni przeciwko mnie. Oko Wiktora otworzyło się, omiatając ją zimnym, podejrzliwym blaskiem. - Czego szukasz, laleczko? – zapytał. Rory podskoczyła i prawie upuściła miecz. Wytrzeszczyła oczy, a kolor uciekł z jej twarzy. Wiktor ładnie jej się odwdzięczył za przestraszenie mnie. Parsknęłam śmiechem. To sprawiło, że Rory odrzuciła swój strach. Spojrzała na mnie. Mimo to, dopiero po chwili odważyła się, by jeszcze raz unieść Wiktora. - Na… na rękojeści twojego miecza jest twarz faceta – powiedziała, a w jej głosie dało się słyszeć strach. Wiktor przewrócił okiem. - No cóż, nie jesteś zbyt spostrzegawcza, co? Wyciągnęłam rękę. - Nazywa się Wiktor, mówi i należy do mnie. - Tak, jeśli nie masz nic przeciwko temu, laleczko, oddaj mnie Cygance – dodał. – Chciałbym się jeszcze trochę zdrzemnąć zanim natkniemy się na Żniwiarzy 179 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Z szeroko otwartymi oczyma, Rory jeszcze raz spojrzała na Wiktora, po czym podała go mnie. Wzięłam go od niej, po czym z powrotem wsadziłam go do pochwy przewiązanej wokół talii. Stałyśmy tak, wpatrując się w siebie i studiując swoje sylwetki na nowo. Czarne włosy, zielone oczy, okrągła twarz, ładne rysy. Zastanawiałam się, czy bardziej przypominała swoją mamę czy tatę – mojego wujka. - Co ty tu robisz? – zapytałam. Wzruszyła ramionami. - Wykradłam się z treningu. To było nudne. Oczywiście, że była znudzona. Rory była jak Logan, Oliver, Kenzie, Nickamedes i trener Ajax, nie potrzebowała żadnej broni do walki – ani, by zabić. Udowodniła to już w pociągu, kiedy uratowała mnie przed strzałą z kuszy. Rory patrzyła na mnie, wręcz mi się przyglądała tak jak ja to robiłam. Oparłam się o półkę najbliżej mnie i spojrzałam prosto na nią. Było tak wiele rzeczy, o które chciałam ją zapytać – o jej rodzicach, o moim ojcu, dlaczego dzieciaki traktowały ją, jakby w ogóle nie istniała. Ale postanowiłam trzymać język za zębami, chociaż chciałam poznać jej sekrety – wszystkie tajemnice naszej rodziny. - Więc to ty jesteś sławną Gwen Frost – powiedziała w końcu. 180 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- A ty jesteś Forseti. Jej usta zacisnęły się. - Masz coś przeciwko Forsetim? - To zależy. A ty masz coś przeciwko mnie? Jej grymas pogłębił się. - Dlaczego tak mówisz? - Bo wygląda na to, że myślisz, że wiesz o mnie wszystko, podczas gdy ja nie wiem o tobie zupełnie nic – wypuściłam oddech. – Poza tym, że jesteśmy kuzynkami. Rory nawet nie mrugnęła okiem, słysząc te rewelacje. - Ta. Twój i mój tata byli braćmi. I co z tego? To nie czyni z nas rodziny. Nie tak naprawdę. - Nie chcesz nic o mnie wiedzieć? – zapytałam. – O moim tacie? O reszcie mojej rodziny? Zaśmiała się gorzko. - Nie, jeżeli przypominali w czymkolwiek moich rodziców. Zresztą, wiem o tobie już wszystko. Wszyscy gadają o tobie od tygodni. Odkąd doszła nas wieść o tym, co się wydarzyło podczas ataku na Koloseum w pobliżu
181 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
akademii w Północnej Karolinie. Podobno jesteś jakąś wielką wojowniczką, Wybranką Nike, tyle – pociągnęła nosem. – Do tej pory nie wywołało to na mnie wrażenia. Moje oczy zwęziły się. - Czy właśnie dlatego uratowałaś mi życie w pociągu? Ponieważ nie byłaś pod wrażeniem? Bo nie sądziłaś, że mogłabym się obronić? Jej oczy rozbłysły zimnym, ciężkim światłem. - Uratowałam ci życie, bo Żniwiarze chcieli widzieć cię martwą. Czegokolwiek chcą, ja chcę czegoś innego. - Serio? – zapytałam. – Więc dlaczego dzieciaki zachowują się, jakbyś pracowała dla Żniwiarzy, kiedy wysiedliśmy z pociągu? Dlaczego, skoro nam pomogłaś w walce przeciwko nim? Przechyliła głowę na bok i spojrzała na mnie. - Ty naprawdę nic nie wiesz, co? O Forsetich? - Mój ojciec zmarł, kiedy miałam dwa lata. Nawet go nie pamiętam, a moja mama niewiele o nim wspominała. Rory znowu zaśmiała się gorzko. - Oczywiście, że nie. Ciesz się tym. Zrobiła ci przysługę.
182 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Rozwścieczała mnie każdym kolejnym słowem. - Spójrz. Wszystko, czego chcę, to kilka informacji o moim ojcu. Z tobą też mogę podzielić się niektórymi, jeśli chcesz. Moja mama została zamordowana przez Żniwiarzy w zeszłym roku, więc myślałam, że została mi już tylko babcia. Ale teraz, jestem tu i dowiaduję się, że mam kuzynkę – jedyną, która wie więcej o moim tacie niż ja sama. Zamierzasz mnie obwiniać za moją ciekawość? Po chwili niechętnie skinęła. - Nie, nie sądzę. - Więc, skoro zmieniłaś nieco do mnie stosunek, może powiesz mi, co wiesz? Przyglądała mi się przez kilka chwil, wpatrując się w moją twarz, jakby próbując ustalić, czy mówię prawdę, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy poza umiejętnościami bojowymi Spartanki miała jeszcze inne. - Chcesz wiedzieć o Forsetich? – pękła Rory. – Sprowadź swoich znajomych księżniczko, a ja pokażę ci dokładnie to, co w tej okolicy znaczy to nazwisko.
183 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
**
Wraz z Rory wyszłyśmy spomiędzy regałów. Moi przyjaciele wciąż siedzieli przy kominku, starając się zdrzemnąć, ale wszyscy poderwali się na dźwięk naszych kroków. Spojrzeli na Rory, potem na mnie. - No no no – zaczął Oliver. – Wygląda na to, że Gwen ma nową przyjaciółkę. - Zamknij się, Spartaninie – warknęła Rory. – Albo sprawię, że zjesz własne pięści. Oliver wyprostował się na swoim krześle. - Chciałbym zobaczyć jak próbujesz. Przewróciłam oczami. - I znowu to samo. Czy możemy to sobie darować? Oliver i Rory zignorowali mnie, wciąż patrząc na siebie. Rory już otwierała usta, prawdopodobnie po to, by wyzwać Olivera do walki, kiedy szklane drzwi stanęły otworem, przerywając jej. Ajax i Covington wyszli i zbliżyli się do kominka. - Czy coś się stało? – zapytał bibliotekarz patrząc na mnie, potem na Rory i znowu na mnie. 184 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Och, wszystko w jak najlepszym porządku – odparłam. – Tak naprawdę, to Rory zaproponowała, że oprowadzi mnie i moich przyjaciół po kampusie podczas waszej pracy. Covington zmarszczył brwi. - Poważnie? Rory znowu otwierała usta, ale pociągnęłam ją do tyłu, niemal wysyłając ją na kolana Alexei’a. - Pewnie, że tak – powiedziałam. Rory spojrzała na mnie spode łba, słysząc to kłamstwo, ale nie wyprowadziła mnie tym z równowagi. - Taa. To ja. Przewodnik wycieczki po kampusie. Covington zmarszczył brwi, jakby szukając dowodu na to kłamstwo. Rory spojrzała na niego zaciskając pięści, wyglądając przy tym tak, że gdyby zrobiła krok do przodu, uderzyłaby go. Co ona ma do tego bibliotekarza? Ale w końcu, twarz Covingtona wygładziła się. - No cóż, dlaczego nie miałabyś pokazać Gwen i pozostałym okolicy, a potem przejść się do jadalni na lunch? Powinniśmy być gotowi, gdy już skończycie.
185 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Rory przewróciła oczami, ale nie powiedziała nic więcej. Zamiast tego, celowo odwróciła się od Covingtona, jakby nie chciała już go słuchać. Spojrzałam na Ajaxa, który skinął głową. Podczas gdy z resztą zbieraliśmy swoje rzeczy, gestem nakazał mi podejść do siebie. - Bądź ostrożna – powiedział. – Nie znasz tej dziewczyny. To, że znajdujemy się na terenie kampusu, nie oznacza, że jesteśmy bezpieczni. - Nie martw się – odparłam. – Będę uważać. Będziemy trzymać się razem. Chwilę pochodzimy po kampusie, pójdziemy na lunch, jak zasugerował Covington. Wszystko będzie dobrze. - Dobrze. Wystarczy, że przez cały czas będziecie trzymać się razem z bronią pod ręką. Jeżeli będziecie czegokolwiek potrzebować, Covington i ja będziemy w bibliotece. - Zrozumiałam. Ajax zaproponował, byśmy zostawili rzeczy w jednym z biur w bibliotece, chociaż broń sobie zostawiliśmy, tak jak nakazał. Ja zarzuciłam sobie jeszcze na ramię listonoszkę, ponieważ sieć Ran i rysunek artefaktów wykonany przez Olivera były w środku. - Chodź – mruknęła Rory. – Miejmy to już za sobą. Wyszła z biblioteki, a my ruszyliśmy w jej ślady.
186 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Ledwo wyszliśmy na zewnątrz, Daphne przysunęła się bliżej mnie. - Jesteś pewna, że to dobry pomysł, Gwen? – zapytała. – Nic nie wiemy o tej dziewczynie. Może być Żniwiarką, jak Vivian. - Nie sądzę, by była Żniwiarką – powiedziałam cicho. - Dlaczego nie? Przekazałam jej, co Babcia Frost i Rory mi powiedziały. Daphne przez chwilę była cicho, zamyśliła się. Iskry magii skapywały z jej dłoni, a zimny wiatr wirował nimi w powietrzu niczym połyskującymi różowymi płatkami śniegu. 187 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Tylko to, że jest z tobą spokrewniona, nie oznacza, że jest automatycznie bardziej przyjaźnie nastawiona – podkreśliła Daphne. - Wiem. Ale ona wie coś o moim tacie, coś ważnego. Babcia Frost tak powiedziała, a ja chcę wiedzieć, co to takiego. Poza tym, to chyba lepsze niż cały dzień w bibliotece, co nie? Daphne wzruszyła ramionami. Nie mogła z tym się sprzeczać. Podążaliśmy za Rory poprzez dziedziniec. Robiła długi, powolny okrąg ciągnąc nas pomiędzy budynkami. Przez okna, widziałam, jak inni uczniowie siedzą w salach, z głowami w książkach lub wzrokiem wbitym w wykładowców. Robili te same rzeczy, które dzieciaki w Karolinie Północnej, te same rzeczy, które i my powinniśmy teraz robić. Byłam zaskoczona, jak bardzo za tym tęskniłam. Już miałam zapytać Rory, jak długo jeszcze będziemy się kręcić w kółko, kiedy dzwony wybiły serię uderzeń. Kilka chwil później, uczniowie wysypali się z budynków. Niektórzy z nich udali się na wzgórze, w stronę swoich akademików, ale większość obrało prostą drogę ku jadalni. - Chodź – powiedziała Rory. – Czas na obiad. Och, radości. Zaprowadziła nas do holu. Moi przyjaciele spojrzeli na mnie, ale ja wzruszyłam ramionami. Nie wiedziałam, do czego zmierza Rory, ale przynajmniej dostaniemy coś do jedzenia. 188 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Weszliśmy do jadalni, gdzie uczucie déjà vu, jakie miałam w okolicy pozostałych miejsc, już mi nie towarzyszyło. Spodziewałam się okrągłych stołów okrytych białymi obrusami, zastawą i lśniącymi sztućcami jak w domu. Ale zamiast tego, stoły były długie i prostokątne, wykonane z podobnego materiału, co te w bibliotece. Więcej drewna wyścielało ściany. Ściany udekorowano tylko kilkoma obrazami, z czego większość przedstawiała krajobraz górski, co znowu kojarzyło mi się z rustykalnym klimatem. Jedyną rzeczą, która w pewnym sensie przypominała dom, były stoliki na świeżym powietrzu, ogród pośrodku pomieszczenia. Zamiast winorośli, ogród pełen był zimozielonych drzew. Niczym wstążka, płynął wąski strumień, tworząc w ten sposób niewielki basen. Gdzieniegdzie można było dojrzeć namalowane zwierzęta, w większości niedźwiedzie, króliki i kaczki. Po obu stronach górnej części wodospadu siedziały gryfy, spoglądając w dół, jakby ochraniały zwierzęta przed jakąkolwiek krzywdą. Rory poprowadziła nas na prawą stronę pomieszczenia, gdzie wydawano posiłek. Weszliśmy za gromadą dzieci, więc stanęliśmy na końcu kolejki. Wzięliśmy tace i ruszyliśmy ku ladzie. Moi przyjaciele nakładali sobie jedzenie, podczas gdy moja taca wciąż pozostawała pusta. Wątróbka, cielęcina, ślimaki, sałatka z owoców morza, małże na parze. Wszystko to pięknie ułożone na małych białych porcelanowych miseczkach, przyozdobione marchewką pociętą na kształt słoneczników, zieloną papryką 189 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
obleczoną bluszczem i kuleczkami pieprzu, wyglądającymi jak ciemne kawałki śniegu spoczywające na wierzchu kopców gotowanej na parze żywności. Westchnęłam. Miałam nadzieję, że tutejsze jedzenie będzie odrobinę, no cóż, normalniejsze, ale było tak samo fantazyjne jak to w domu. Z jakiegoś powodu, dzieciaki w Mythos uwielbiały jeść kawior i tym podobne różności, zbliżone do tych tutaj. Wreszcie, dostrzegłam cheeseburgery, chociaż technicznie były to burgery z bizona. Tak naprawdę nie chciałam jeść żubra, ale ponieważ to była jedyna najlepiej mi znana pozycja z menu, złapałam burgera, dorzuciłam trochę frytek z serem, sos do maczania, butelkę soku żurawinowego i duży kawałek ciemnej czekolady na deser. Wreszcie, dotarliśmy do końca lady. Wszyscy zapłacili już za posiłek, czekając już tylko na Rory i na mnie. Spartanka była przede mną, zwolniła kroki, jakby nie chciała zapłacić, ale w końcu podeszła do kasy. Kobieta za ladą poderwała się na widok Rory. Nie była dużo od nas starsza, mogła mieć jakieś dwadzieścia lat, ale była wyjątkowo ładna, z długimi, błyszczącymi czarnymi włosami, zielonymi oczami i porcelanową skórą. Miała na sobie biały fartuch szefa kuchni i zaczęłam się zastanawiać, czy faktycznie pomaga w gotowaniu. - Cześć, Rory – powiedziała kobieta. – Jak tam dziś w szkole? - Hej, ciociu Rachel – odmruknęła. – W porządku. 190 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Ciocia Rachel? To musiała być ciocia, o której wspomniała Babcia Frost, ta, u której mieszkała teraz Rory. Siostra jej matki. Jedyna rodzina, jaka jej pozostała. No cóż, nie licząc mnie. Oczy Rachel spoczęły na mnie, widząc jak blisko jej siostrzenicy stałam. Jej twarz rozjaśniła się nieco bardziej. - Kim jest twoja nowa przyjaciółka? - Cześć – powiedziałam wesołym tonem, tylko po to, by wkurzyć Rory. – Jestem Gwen. Rory rzuciła mi wściekłe spojrzenie, którego Rachel nie dostrzegła. Zamiast tego, wzięła moją dłoń w swoją. Po chwili, uderzyły we mnie jej wspomnienia i emocje. Zwykle jestem
ostrożna przy
dotykaniu ludzi, ponieważ moja
psychometria uaktywnia się już sekundę po potencjalnym dotyku, ale Rachel złapała mnie entuzjastycznie za dłoń, zanim zdążyłam zareagować. Myślałam o wycofaniu się, ale jednak się na to nie zdecydowałam. Miałam wiele pytań, a czasu znacznie mniej, by uzyskać na nie odpowiedzi, zwłaszcza, że rano wyruszamy do ruin. Chciałam dowiedzieć się więcej o Rory, a wspomnienia Rachel były na to jedynym sposobem. Zresztą, w najgorszym możliwym scenariuszu, powiedziałyby mi, czy były one Żniwiarkami i jak bardzo mogłam im zaufać. 191 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Emocje Rachel natarły na mój umysł. Przez chwilę byłam przytłoczona obrazami.
Śmiechem,
rozmowami,
uśmiechaniem się,
dorastaniem na
przestrzeni lat, nawet nauką walki Spartanina. Ale idąc dalej we wspomnienia, dojrzałam inną osobę, starszą, przypominającą ją, dziewczynkę. To musiała być jej siostra – mama Rory. Wszystkie trzy wyglądały podobnie. Mogłam wręcz wyczuć jej miłość do starszej siostry. Ale była również ciemność w tej dziewczynie – ciemność, której Rachel się obawiała coraz bardziej i bardziej na przełomie kolejnych lat. Ciemność nasiliła się, gdy tylko spotkała chłopca w swoim wieku, i później, gdy pojawiła się Rory. Początkowo Rachel myślała, że Rory sprawi, że jej siostra wyjdzie z mroku, ale tak się nie stało. Obrazy znowu zaczęły mnie zalewać, zmieniły się w ścianę czerwieni w umyśle Rachel – w krwawą ścianę. Krew jej siostry. Przede mną, Rachel niezbyt świadomie wpatrywała się w Rory. Nagle wspomnienia i uczucia zmieniły się i widziałam dorastanie Rory w ciągu lat i całą tę miłość, jaką Rachel dawała swej siostrzenicy. Ale najważniejszym, co odczułam, było zmęczenie i olbrzymi smutek Rachel. Starała się robić, co mogła dla Rory, ale wciąż zamartwiała się, że robi zbyt mało, że jej miłość do niej jest niewystarczająca, że to za mało, by załagodzić ból po stracie rodziców.
192 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Rodzice Rory zginęli? Kiedy? W jaki sposób? Zanim zdążyłam zagłębić się dalej, Rachel zabrała dłoń, a wszystkie wspomnienia i emocje zniknęły. Zamrugałam, starając się poukładać wszystko, co zobaczyłam i poczułam. Musiałam mieć dziwną minę, bo oczy Rachel zwęziły się podejrzliwie. Ale uśmiechnęłam się szeroko, zapłaciłam za jedzenie i poszłam do stolika, gdzie już siedzieli moi przyjaciele. Usłyszałam głośne kroki, gdy Rory ruszyła za mną. - Co to było? – syknęła. – Co zrobiłaś z moją ciocią? - Nic – odparłam. – Niczego nie poczuła. Nie dodałam, że to ja poczułam wszystko, co Rachel w tamtej chwili, w szczególności tę ostatnią, najsilniejszą emocję – jej zaskoczenie, wręcz szczęście, gdy wydawało jej się, że Rory ma nowego przyjaciela. Zastanawiałam się, co pomyślała, kiedy zdała sobie sprawę z tego, kim jestem, i że Rory i ja tak naprawdę nie jesteśmy przyjaciółkami. Rory rzuciła mi kolejne podejrzliwe spojrzenie, ale usiadła z nami przy stole. Nikt nic nie mówił, skupiając się na jedzeniu. Cheeseburger z bizona był zaskakująco dobry. Naprawdę, nie mogłam tego nawet powiedzieć o zwyczajnej wołowinie. Mięso przyprawiono odrobiną pikantnej papryki, dzięki czemu miło ogrzewała mi usta. Sałata i inne warzywa 193 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
były ładne, świeże, a ilość majonezu idealna. Frytki były gorące i chrupiące, z odpowiednią ilością bekonu i topionego sera, z sosem tworzyły rewelacyjne połączenie. Jedynie krówka mnie rozczarowała, bo choć była nienajgorsza, to jednak nie umywała się do tej Babci Frost. Byłam tak zajęta jedzeniem, że nie od razu dostrzegłam nieprzyjemne spojrzenia rzucane w naszym kierunku. Już kończyłam ostatni kęs krówki, kiedy zalała mnie fala emocji – gniew. Gorąca, paląca, skwiercząca złość. Początkowo, byłam pewna, że była skierowana do mnie, że gdzieś tu znajduje się Żniwiarz, więc odwróciłam się, starając się dojrzeć, kto mi się przygląda i dlaczego. Zobaczyłam grupę chłopaków patrzących na nasz stół. Chwilę mi to zajęło, ale w końcu zdałam sobie sprawę, że chodzi im o Rory – i że nie są jedynymi. Siedzieliśmy przy stoliku, tyłem do korytarza, ale każdy, kto przechodził, rzucał Rory nieprzyjemne spojrzenie. Słyszałam również pomruki. - Żniwiarka… - Nie mogę uwierzyć, że wróciła na kolejny semestr… - Dlaczego po prostu nie zrezygnuje… Rory także słyszała wściekłe szepty. Jej ramiona napięły się, kostki zbladły od zaciskania ich na widelcu, a jej spojrzenie śmigało, jakby spodziewała się ataku z każdej możliwej strony. 194 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Po raz kolejny miałam dziwne, chore uczucie déjà vu. Cała ta sprawa przypominała mi, jak dzieciaki w Mythos traktowały mnie jeszcze kilka tygodni temu, kiedy zostałam fałszywie oskarżona o bycie Żniwiarką, kiedy Vivian obwiniła mnie o wszystkie złe rzeczy, jakie zrobiła, w tym o zabicie kilku z naszych kolegów. Wreszcie, spojrzenia i pomruki nieco zelżały, a kilkoro chłopaków podeszło do naszego stolika. - Proszę, proszę, proszę, popatrzcie, kto tak dla odmiany, zjawił się w jadalni – zadrwił jeden z nich. - Proszę, proszę, proszę – Rory odbiła piłeczkę. – Patrzcie, kto w dalszym ciągu siedzi w jednej i tej samej klasie. Chyba ty, Duke25. Twarz Duke’a przybrała czerwony odcień. Był to wysoki, napakowany chłopak, który mógłby grać w ataku w moim dawnym liceum. Nie miał przy sobie broni, ale odniosłam wrażenie, że był Wikingiem, a po zaciśniętych pięściach, że najchętniej rozkwasiłby je na twarzy Rory. Wikingowie byli silni i mieli opinię takich, którzy za pomocą pięści rozwiązywali swoje problemy. - Tia – warknął. – Może i nie jestem tak mądry jak ty, ale przynajmniej moi rodzice nie są Żniwiarzami. Nie uczestniczyli w morderczej hulance w bibliotece. Czego nie możesz powiedzieć o sobie, prawda? 25 Zastanawiałam się, czy Duke to imię czy raczej chciała go obrazić nazywając księciuniem :P W końcu 2 Duke=książę :P
195 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zamarłam. Podobnie jak wszyscy moi przyjaciele. Spojrzeliśmy na siebie, a potem na Rory. Jej rodzice byli Żniwiarzami? Zabijali ludzi? Na terenie kampusu? Cóż, to by wyjaśniało, dlaczego pozostali uczniowie traktowali Rory, jakby nie była lepsza od brudu pod ich butami. Twarz Rory nie wyrażała zupełnie nic, odsunęła krzesło i stanęła naprzeciwko Duke’a. - Mówiłam ci wcześniej, abyś nie mówił o moich rodzicach. Duke zacisnął dłonie w pięści. - Będę o nich mówił wtedy, kiedy tylko będę miał na to ochotę. I o tobie, Żniwiarska suko. Żniwiarska suka. Te same słowa były namalowane na drzwiach mojego pokoju w akademiku i ścianie. To wywołało we mnie taką samą wściekłość jak wtedy. I to dlatego, że dowiedziałam się podczas kontaktu z Rachel, że ona i Rory, w takim samym stopniu jak ja, nie były Żniwiarkami. - Hej – powiedziałam, odpychając swoje krzesło. – Zostaw ją w spokoju. Nic ci nie zrobiła. Duke spojrzał na mnie i ponownie zadrwił. 196 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- To twoja przyjaciółka, Rory? Ani jej, ani pozostałych tych frajerów wcześniej tu nie widziałem. - To jest Gwen – powiedziała Rory, głośno, upewniając się, że usłyszą to wszystkie dzieciaki, siedzące w pobliżu. – Moja kuzynka. Jej ojciec był Forsetim. W gruncie rzeczy, był bratem mojego taty. Nienawiść błysnęła w ciemnych oczach Duke’a. - Och – zadrwił. – Kolejny Forseti. A więc i twój ojciec był Żniwiarzem, co?
197 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Na moment z moich płuc uleciało całe powietrze, pociemniało mi przed oczyma. Świat wydawał się zatrzymać, by po chwili znowu zacząć pędzić. Mój tata był… był… mój tata był Żniwiarzem? To nie było możliwe. Tak być nie mogło. To po prostu… to po prostu było niemożliwe. Rory spojrzała na mnie z mieszaniną gniewu i żalu w oczach, a ja już wiedziałam, że to prawda. Każde straszliwe słowo, jakie wypowiedział Duke, było prawdą. Jej rodzice byli Żniwiarzami – tak, jak i mój tata. Jak długo był Żniwiarzem? Czy zabił ludzi? Czy moja mama wiedziała? Czy Babcia Frost wiedziała? Wszystkie te pytania zwaliły się na mnie jak grom z jasnego nieba, chwiejąc moim życiem. - Co się dzieje? – drażnił się Duke. – Nie lubisz wysłuchiwać prawdy o swojej okropnej rodzinie? Podszedł do mnie, ale Rory stanęła przede mną, zatrzymując go. Uniosła podbródek i spojrzała na niego. Duke uśmiechnął się do niej szyderczo, a jego dłonie znowu zwinęły się w pięści, jakby myślał o uderzeniu jej. Następne krzesło zazgrzytało o podłogę i Alexei stanął przed nami. - Wystarczy – powiedział przerażająco cichym głosem. – Odejdź stąd. - Tia, koleś – dodał Oliver, stając obok Alexei’a. – Spadaj. No już. 198 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne i Carson także podnieśli się na nogi, co umocniło Duke’a w przekonaniu, że jest w mniejszości. Mimo to, spojrzał na Rory tak, jakby moi znajomi nie byli w stanie powstrzymać go od dostania się do niej, do mnie zresztą też. - Nieważne – mruknął wreszcie. – Nie jest tego warta. Żadne z Forsetich nie jest. Podszedł do przyjaciół, po czym zgodnie usiedli przy stoliku i pochylili do siebie głowy. Śmiech, przekleństwa i szyderstwa sprawiły, że miałam pewność, iż mówi o nas, o moim tacie. Nagle, jadalnia wydała mi się gorąca, mała i duszna. Nie mogłam oddychać, a powietrze, któremu udało się dostać do moich płuc, natychmiast z nich uciekało. Sięgnęłam w dół, po listonoszkę i wyprostowałam się. - Gwen? – zapytała Daphne, a jej czarne oczy były pełne troski. Pokręciłam głową. - Ja po prostu… potrzebuję kilku minut w samotności. Ok? Alexei ruszył za mną, czy tego chciałam czy nie, ale Oliver położył dłoń na jego ramieniu. - W porządku – powiedział Oliver. – Niech idzie. Wybiegłam z jadalni bez słowa. 199 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
**
Trafiłam do Biblioteki Starożytności, tak jak zazwyczaj robię będąc w domu, gdy coś zaprząta moje myśli. Niektóre wymyślne tortury Żniwiarzy nie były tak straszliwe jak odkrycie tego sekretu. W nowy sposób dowiedziałam się, że jednak moje serce może zostać znowu złamane. Kompletnie nie zwracałam uwagi na to, gdzie szłam i dopiero w połowie nawy głównej ujrzałam Ajaxa i Covingtona rozmawiających przy ladzie. Nie chciałam, by mnie zobaczyli, więc ukryłam się wśród półek i skierowałam się na drugie piętro, prosto do Nike. Rzuciłam torbę na podłogę i skuliłam się na ziemi u jej stóp. Wiktor wystawał z torby, więc otworzył fioletowe oko, rzucając mi poważne, litościwe spojrzenie. - Rozumiem, że wszystko słyszałeś? – zapytałam. - Słyszałem. Przykro mi, Gwen. - Wiedziałeś? O moim tacie? Wiktor skrzywił się, co podpowiedziało mi to, co już podejrzewałam. Przez cały czas wiedział, że mój tata był Żniwiarzem, a mimo to nie powiedział 200 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
mi na ten temat ani słowa. Zastanawiałam się, co jeszcze wiedział, jak wiele tajemnic w sobie trzymał. Otworzył usta. - To nie wygląda tak źle jak myślisz… - Zamknij się, Wiktor – mruknęłam. – Nie chcę tego teraz słyszeć. Wiktor przyglądał mi się jeszcze przez chwilę, po czym zamknął oko. Nie zawracałam sobie głowy spojrzeniem na Nike i mówieniem do niej. I tak by mi nie odpowiedziała. Nie teraz, nie tutaj. Poza tym, nie chciałam teraz o tym rozmawiać. Jeszcze nie. Po prostu, kiedy już myślałam, że wiem wszystko o mojej rodzinie, pojawiało się coś nowego. Byłam ciekawa, ile jeszcze tajemnic musi na mnie spaść, bym zaczęła krzyczeć i nigdy nie przestała… Buty poszorowały podłogę tuż za mną. Odrzuciłam głowę i wyciągnęłam rękę po Wiktora, gotowa wyciągnąć miecz i bronić się przed Żniwiarzem skradającym się za mną. Już w momencie, gdy sięgnęłam po ostrze, przeklinałam samą siebie. Głupia, głupia, głupia Gwen! Ajax powiedział, byśmy trzymali się razem, a ja, idiotka, dałam okazję Żniwiarzowi do dorwania mnie, pewnie była to nawet ta sama osoba, jaką wcześniej zauważyłam pomiędzy regałami…
201 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zamrugałam i zaprzestałam wyciągania miecza, moja ręka zatrzymała się w powietrzu – bo balkon był pusty. Moje spojrzenie przebiegało z lewej na prawą stronę, w górę i w dół, ale sceneria się nie zmieniała, a Żniwiarze nie wyszli z cienia. Powoli opuściłam rękę. Popatrzyłam wokoło, spoglądając na wszystkie kłody, skały i posągi, ale nikogo tam nie było. Mimo to, czułam, że ktoś mnie obserwuje – realna, żywa istota, a nie żadna statua, choć wszystkie głowy były zwrócone w moją stronę. Przesunęłam się tak, że wcisnęłam plecy w nogi Nike, upewniając się, że będę w stanie łatwo sięgnąć po Wiktora, na wypadek, gdyby jakiś Żniwiarz się pojawił. Następnie wróciłam do swoich rozmyślań. Nie minęło pięć minut, a znowu usłyszałam szuranie butów po posadzce. Napięłam się, ale tym razem osoba nie starała się nawet ukryć. Minęła róg i stanęła przede mną. Zastanowiła się przez chwilę, unosząc ramiona, ale w końcu opadła obok mnie. - Miałam nadzieję, że cię tu znajdę – powiedziała Rory. - Punkt dla ciebie, Nancy Drew – mruknęłam. - To twoja bogini, co? – zapytała, wykręcając szyję, by lepiej przyjrzeć się posągowi. - Tak.
202 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Nie odzywałyśmy się przez chwilę. Już teraz, nie chciałam z nią więcej rozmawiać. Ale, po raz kolejny, w mojej głowie krystalizowały się pytania, a ja nie mogłam ich zignorować, obojętnie jak brzydka to była prawda, jak głęboki, ciemny, brudny sekret skrywała ta rodzina, która została odrzucona przez wszystkich. - Mogłaś mi to po prostu powiedzieć – powiedziałam w końcu, mój głos łamał się. Skrzywiła się. - Wiem. Przepraszam cię za to. To… to boli, wiesz? To boli tak bardzo. Wiedziałam, ale musiałam zebrać się na odwagę i zadać to pytanie. - Co się stało? Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Nie do końca. Jednego dnia jestem zwyczajną dziewczyną, na pierwszym semestrze. Następnego dnia moi rodzice nie żyją. Wtedy wychodzi na jaw, że moi rodzice byli Żniwiarzami, że zawsze nimi byli, że próbowali wykraść kilka artefaktów z biblioteki, ale Covington ich powstrzymał. Ale, zamiast się poddać, próbowali walczyć, choć na darmo, i zabili jakieś dzieci, których Covington nie był w stanie ocalić.
203 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
To dlatego nie lubiła bibliotekarza – to on zabił jej rodziców. Tak, byli Żniwiarzami, ale to nie zmienia faktu, że był odpowiedzialny za ich śmierć. Rory zassała powietrze i dokończyła swoją historię. - I jakby nie wystarczający był fakt, że moi rodzice byli Żniwiarzami, odkryłam, iż zabijali od lat. Poza tym… zresztą, zobaczyłaś wszystko w jadalni. - Przykro mi – powiedziałam. – To okropne. Znowu wzruszyła ramionami, starając się udawać, że to jej nie obeszło, że nie miało znaczenia, starając się udawać, że to nie bolało. - Śmieszną rzeczą było to, że moi rodzice od zawsze powtarzali jak ważne jest, bym nauczyła się walczyć. Aby być dobrą Spartanką, aby chronić ludzi przed Żniwiarzami. A potem, to oni okazują się Żniwiarzami. I nie jakimiś tam Żniwiarzami, ale najgorszymi z najgorszych. - Przykro mi – powtórzyłam. Nie wiem, co jeszcze mogłabym powiedzieć. Żadne słowa nie sprawią, że będzie lepiej. Ani jej, ani mi. Rory wydała z siebie gorzki śmiech. - A wiesz, co w tym jest najbardziej pokręcone? Że nadal ich kocham. Byli moimi rodzicami, ale byli też Żniwiarzami, a mimo to, ja wciąż ich kocham. Żałuję, że nie ma ich tu ze mną, że nie żyją. Jaką osobę to ze mnie czyni?
204 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Dziewczynę – odparłam. – Zwyczajną dziewczynę. Rory skubała nitkę wystającą z dżinsów. Nie patrzyła mi w oczy. Gdybym miała pewność, że nie ucieknie, położyłabym rękę na jej dłoni i używając mojej psychometrii, pokazałabym jej, że nie jest jedyną, którą zdradzono, oszukano i zraniono przez Żniwiarzy. - A mój tata? – zapytałam w końcu. – Co o nim wiesz? Zawahała się. - Niewiele. Tylko to, co mój tata, Tyson, mi o nim opowiadał. Widocznie mieli jakiś zatarg między sobą, kiedy byli młodsi. Mój tata już nigdy więcej o nim nie słyszał, ale zawsze wydawało mi się, że był smutny, że stracił brata. Byłam pewna, że ta historia kryje znacznie więcej, niż ona wie. Będę musiała zapytać Babcię Frost. - Mój tata… Żniwiarz - Te słowa zostawiły zimny i gorzki posmak w moich ustach. – Nie wydaje się to możliwe. Nie brzmi prawdziwie. Rory zaśmiała się znowu, ale nie słychać w tym było radości. - Opowiedz mi o tym. - Ale twoja ciotka wydaje się być miła. Nie jest Żniwiarką. I ty też nie. Rory dalej szarpała za luźną nić.
205 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Tak, Rachel jest świetna. Też nie wiedziała, że byli Żniwiarzami, więc była tak samo nieuświadomiona jak ja. Ale informacja o tym, że próbowali ukraść artefakty i zabili uczniów, szybko się rozeszła. - A teraz wszystkie te dzieciaki przerzucają to na ciebie, nienawidzą cię za to. Wzruszyła ramionami. - Poradzę sobie. Jestem Spartanką. Jej słowa wywołały u mnie uśmiech. - Znam pewnego Spartanina, który, gdyby tu był, powiedziałby dokładnie to samo. Nazywa się Logan. Rory spojrzała na mnie. - A dlaczego nie ma go tutaj? Dlaczego nie jest częścią wielbiącej cię świty? - To skomplikowane. Prychnęła. - Czy tak jest zawsze? - Nie masz pojęcia.
206 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Przez krótką chwilę znowu nic nie mówiłyśmy. Wreszcie, Rory odwróciła się do mnie ponownie. - Więc, jaka jest twoja historia? Prawdziwa historia? Bo muszę przyznać, że wiele dziwnych rzeczy o tobie słyszałam. Tym razem to ja zaśmiałam się jak ona jakiś czas wcześniej. - Dziwny tego nie określa. Jednego dnia jestem zwyczajną dziewczyną, chodzącą do zwyczajnej szkoły publicznej, nie mającą pojęcia o mitologicznym świecie. Potem dzieje się coś szalonego – z moją magią, moja mama zostaje zamordowana, a ja zostaję odesłana do Akademii Mythos. Okazuje się, że wywodzę się z długiej linii Wybranek Nike i że to ja muszę ocalić świat przed Lokim. Tylko, że w momencie, jak on zostaje uwolniony, mi ma pomóc jakiś obrazek w pokonaniu go. A no tak, Żniwiarze umieścili duszę Lokiego w ciele mojego chłopaka, a co za tym idzie, mój chłopak dźgnął mnie mieczem i prawie mnie zabił. Teraz, mój chłopak odszedł, a ja wciąż mam koszmary, w których próbuje mnie zamordować. Rory wydała z siebie niski gwizd. - A myślałam, że to moje życie jest do dupy. - Do dupy nie jest odpowiednim określeniem – odparłam. – Niewystarczającym.
207 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Ani Rory, ani ja, nic więcej po tym nie powiedziałyśmy, ale wciąż nie ruszałyśmy się z miejsca. Zamiast tego, siedziałyśmy u stóp Nike, rozmyślając o swoich problemach. Ale to nie była niezręczna cisza. Tak naprawdę, to było nawet… miłe być obok kogoś, kto przechodził przez to samo co ja. Tak, miałam przyjaciół i wiedziałam, że mogę z nimi porozmawiać – lub Babcią Frost czy Metis – o czymkolwiek, ale oni wszyscy dorastali w mitologicznym świecie. Żaden z moich przyjaciół nie miał wywróconego życia do góry nogami, przez sekrety – nie, w przeciwieństwie do Rory i do mnie. Więc nikt, z wyjątkiem Logana, nie mógł tu w tej chwili być. Po raz kolejny, zamartwiałam się, czy Żniwiarze go nie dorwali, ale odepchnęłam tę myśl na
208 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
bok. Oliver zapewniał mnie wciąż i wciąż, że z Loganem wszystko w porządku, i nie było niczego, co mogłabym zrobić, ale wierzyłam mu. Wreszcie, Rory odezwała się ponownie. - Więc dlaczego tak naprawdę tu jesteś ze znajomymi? – zapytała. – Wiem, że to nie jest żadna transferowa wizyta, jak twierdzi twój trener. I nie uwierzysz w niektóre plotki, jakie rozsiały się po kampusie na wasz temat. Spojrzałam na Spartankę, zastanawiając się, czy mogę jej zaufać. Ale wtedy doszło do mnie, że przecież wiem to, odkąd ujrzałam wspomnienia Rachel. Rory była taka jak ja. - Wybieramy się jutro do ruin – powiedziałam. – Jeden z naszych przyjaciół został otruty. Musimy znaleźć kwiat ambrozji do antidotum dla niego, a ruiny są jedynym miejscem, gdzie kwitnie. Ale, oczywiście, Żniwiarze wiedzą, że nadchodzimy. Uważamy, że zatruli naszego przyjaciela po to, by zwabić nas w zasadzkę, zwłaszcza, że nie udało im się nas zabić w pociągu. Rory prychnęła. - To brzmi jak żniwiarska robota, więc ok. Zawsze coś. Ale ruiny są naprawdę fajne. - Byłaś w ruinach? Czy nie powinno w nich straszyć czy coś? Wzruszyła ramionami.
209 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- To jest po prostu kupa skał i mnóstwo kwiatów, drzew i ziół. Nie wiem, co w tym takiego strasznego. Razem z ciotką Rachel wybieramy się w okolice ruin, by zebrać świeże zioła do kuchni. Lubię to miejsce, bo jest tam cicho, wiesz? Miejsce, gdzie można usiąść, pomyśleć i być sobą. Wiedziałam doskonale, co miała na myśli. To był powód, dla którego tak często lądowałam w Bibliotece Starożytności. Regały były doskonałym miejscem, gdzie mogłam się zatracić i uciec od wszystkiego – przynajmniej na chwilę. Ale to już był czas, bym wróciła do przyjaciół. Nie ulegało wątpliwości, że się o mnie zamartwiali od momentu, kiedy wybiegłam z jadalni, zwłaszcza, że Ajax kazał nam się trzymać razem. Poza tym, musieliśmy zacząć się przygotowywać do jutrzejszej wyprawy. Po drugie, siedząc tu, czułam się okropnie względem Nickamedesa za to, że wszystko opóźniam. - Chodź – powiedziałam, wstając i ruszając w stronę schodów. – Czas wrócić do rzeczywistości. Rory uśmiechnęła się, wstała i ruszyła za mną. Zeszłyśmy na pierwsze piętro. Moi przyjaciele znowu zajmowali fotele przy kominku. Carson, Alexei, Daphne. Wszyscy zrelaksowali się, gdy zdali sobie sprawę, że nic mi nie jest. Oliver był zajęty pisaniem na telefonie, po czym rzucił mi roztargnione spojrzenie. 210 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne wstała i podeszła do mnie. - W porządku? – wyszeptała. - Nic mi nie jest – powiedziałam, uśmiechając się do niej, choć naprawdę nie miałam na to ochoty. – Poradzę sobie z tym później. Teraz musimy skupić się na naszej wycieczce do ruin, znalezieniu kwiatu ambrozji i powrocie do Nickamedesa na czas. Daphne skinęła głową, ale mimo to, wyciągnęła rękę i przytuliła mnie. Coś strzeliło mi w plecach i skrzywiłam się pod wpływem bólu, ale odwzajemniłam uścisk. Po prostu starała się mnie pocieszyć. Była wspaniałą przyjaciółką. Usiadłam na kanapie obok Olivera, który wciąż bawił się telefonem. Rory unosiła się ponad krzesłami, wyraźnie chcąc do nas dołączyć, ale nie byłam pewna, czy jest mile widziana. Wskazałam jej na puste krzesło kilka metrów ode mnie. Rory zawahała się przez chwilę, zanim ruszyła do przodu i klapnęła na nie. Ledwo usiadła, na posadzce zagrzmiały dźwięki kroków i Rachel weszła w pole widzenia. Stanęła przy ladzie, ale kiedy dostrzegła Rory, skręciła w naszą stronę. Jej wzrok wędrował po członkach naszej grupy aż spoczął na siostrzenicy. - Rory? – zapytała. – Co ty tu robisz? 211 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Mogłabym zapytać cię o to samo – odparła Rory. – Nie powinnaś być w kuchni i pomagać pozostałym kucharzom sprzątać po obiedzie? - Dostałam telefon, by tu przyjść – powiedziała Rachel. – Covington chce ze mną porozmawiać na temat poprowadzenia kilku ludzi do ruin jutrzejszego dnia. Twarz Rory pociemniała na wspomnienie bibliotekarza. - Rachel! – głos Covingtona wypłynął ze szklanego pomieszczenia. – Tu jesteś. Bibliotekarz obszedł ladę, wraz z Ajaxem kroczącym za nim. Trener wskazał na nas gestem, byśmy poszli za nim i wszyscy udaliśmy się do sali konferencyjnej, w której byliśmy wcześniej. Kiedy już wszyscy się w niej znaleźliśmy, włącznie z Rachel i Rory, Covington zamknął drzwi. Spojrzenie bibliotekarza wędrowało ode mnie do Rory i Rachel. - No cóż, wygląda na to, że niektórzy z was się już poznali. Jednakże, dla reszty z was, to jest Rachel Maddox. Pracuje w kuchni. - Jest szefem kuchni – przerwała mu Rory. – Najlepszy szef kuchni, jaki pojawił się w tej nieszczęsnej szkole. Nie jakaś tam kuchareczka. Covington zamilkł. Rachel skrzywiła się i rzuciła mu przepraszające spojrzenie. Każdy usłyszał gniew w głosie Rory.
212 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Hmm, tak – kontynuował. – Rachel jest szefem kuchni. Ale zna też doskonale ruiny i zgodziła się pełnić funkcję waszego przewodnika. - Skąd wiesz tak wiele o ruinach? – zapytał Ajax. - Moi rodzice posiadali letnią posiadłość niedaleko ruin – odpowiedziała Rachel. – Razem z siostrą często udawałyśmy się na wycieczki, jak byłyśmy młodsze. Rory i ja nadal często tam chodzimy. Rachel uśmiechnęła się do swojej siostrzenicy, ale potem jej oczy zwróciły się ku mnie i miękkość zniknęła z jej twarzy. Zapewne widziała całą akcję w jadalni. Oznaczało to, że Rachel dokładnie wiedziała, kim jestem, następną Forseti. - W każdym bądź razie, pomyślałem, że pokażę wam kilka zdjęć ruin, byście wiedzieli, jak się przygotować – powiedział Covington. Bibliotekarz włączył laptopa stojącego w kącie, zaciągnął białą płachtę w dół, służący za ekran i przyciemnił światło. Wcisnął przycisk na laptopie, po czym seria obrazów pojawiła się na ekranie. Ruiny wznosiły się w pięknych, pokrytych śniegiem górach. Były bardziej okazałe niż sądziłam, rozciągały się od jednej strony gór do drugiej, chociaż pewnie to zdjęcia sprawiały, że wydawały się takie ogromne. Ruiny były w rzeczywistości serią budynków zgrupowanych wokół dziedzińca pełnego kwiatów. Mały strumień płynął przez sam jego środek, spływając z uszkodzonej 213 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
fontanny i ściekając z drugiej strony. Być może o tej porze roku zostały zrobione zdjęcia, ale jakoś nie wyobrażałam sobie, by tak wiele kwiatów było w stanie przetrwać zimowy klimat. - Legenda głosi, że ruiny były kiedyś domem zimowym Eir, nordyckiej bogini uzdrawiania – powiedział Covington, klikając jeszcze na kilka zdjęć. – Oczywiście, nas interesuje główny dziedziniec. Cóż, jest to bardziej jak ogród. Różne rośliny i kwiaty kwitną tam przez okrągły rok. Jest też strumień przepływający przez tę okolicę. Następne zdjęcie pokazało kamienny posąg bogini, którą zapewne była Eir. Krótkie włosy, ostry nos, krzywizny ciała. Nie była nawet po części tak piękna jak Nike, ale… dobroć w jej twarzy dojrzałam nawet poprzez tę fotografię. - Po tym, jak Rachel zaprowadzi nas do ruin, rozbijemy obóz i poszukamy kwiatów ambrozji26 - powiedział Covington. – Według Rachel, powinny być gdzieś w pobliżu głównego dziedzińca. Bibliotekarz wcisnął kolejny klawisz na swoim komputerze i na ekranie pojawiło się następne zdjęcie, tym razem rzut z bliska na kolorowe kwiaty, rosnące w niewielkich pęknięciach w kamieniu.
26 Yeah! Tak! Inteligentnie! A potem idźcie spać i liczcie na szczęście, że chociaż jedno z was, tumany, wyjdzie 2 żywy z takiej nocki. Zapomnieliście, że Żniwiarza tam na was czekają? ;p
214 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Po zlokalizowaniu kwiatu ambrozji, poczekamy do północy z jego zerwaniem, zgodnie z instrukcją profesor Metis – powiedział Covington. – Potem, aż do świtu będziemy mogli odpocząć i wrócić z gór. Rachel, chciałabyś powiedzieć coś o tym, czego możemy się spodziewać po drodze? Skinęła głową, wstała z krzesła i postąpiła krok do przodu. - Podróż sama w sobie nie jest niebezpieczna – zaczęła Rachel. – To jakieś dwie godziny wspinaczki po górach do miejsca, gdzie znajdują się ruiny. Zresztą, pewnie wszyscy słyszeliście te historie. Miejscowi twierdzą, że w ruinach czyha dziwnego rodzaju magia i przeróżne kreatury. Nigdy na coś takiego nie trafiłam, ale musimy być ostrożni. Zimowa pogoda sprawia, że łatwo skręcić kostkę czy złamać nogę. Mamy szczęście, że w ciągu ostatnich tygodni nie spadło tak wiele śniegu, dlatego wędrówka nie powinna być aż tak trudna, choć zawieja nadciąga. Musimy tak dotrzeć zanim śnieg rozpada się na dobre. - Więc ruiny w rzeczywistości nie skrywają jakiegoś tam magicznego czary mary27? – zapytałam. – Jesteś pewna? Rachel potrząsnęła głową. - Nie takiego rodzaju, jaki masz na myśli. Jedyna magia skrywa się w glebie i skałach, pomagającym kwitnąć roślinom na okrągło przez cały rok,
2 27 W sumie nie do końca wiem, jak przetłumaczyć „mumbo jumbo” :P
215 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
nawet w trakcie najcięższej zimy. Magia sprawia, że ruiny są piękne, ale nie niebezpieczne. Przyjrzałam się tej roślinności. Nie wiedziałam o tym. Tak, to tylko kwiaty, ale mogłam wyczuć emanującą od nich magię, jakąś surową, dziką energię. Gdy lepiej przyjrzałam się fotografii, płatki i liście poruszyły się, jakby zagwizdał nad nimi wiatr. Powoli, główki wszystkich roślin, odwróciły się w moją stronę i odniosłam wrażenie, że mi się przypatrują. Nagle zapach wypełnił moje nozdrza – lekki kwiatowy aromat, zarazem słodki, ostry i wyrazisty. Pokręciłam głową, a dźwięki i zapachy zniknęły. Moja psychometria zadziałała ponownie. To tylko zdjęcia. Ale, co tak naprawdę wyczułam patrząc na ruiny i kwiaty? Nie wiedziałam, ale miałam zamiar się dowiedzieć. Covington nacisnął jeszcze inny przycisk, a fotografie zniknęły. Ajax odchylił się, zapalając światła. - Ruszamy jutro w południe – powiedział Covington. – Powinniśmy mieć wystarczająco dużo czasu na przeprawę po górach, przygotowanie obozu i odnalezienie kwiatu ambrozji. Co sądzisz, Rachel? Skinęła głową. - Idę z wami – wtrąciła Rory. Covington zawahał się.
216 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. Ajax wspomniał, że czas jest istotny. Im więcej osób pójdzie, tym bardziej grupa będzie spowolniona. Swoją drogą, dlaczego chcesz iść? Spojrzała na bibliotekarza tak, jakby odpowiedź była oczywista. - Ponieważ będą tam Żniwiarze, Żniwiarze, których jestem w stanie zabić. Z szeroko otwartymi oczyma, Covington spojrzał na Rachel. - Rory, nie masz pewności, że Żniwiarze tam będą – powiedziała Rachel. - Oczywiście, że oni tam będą – wtrąciłam. – Wszyscy doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, że to zastawiona przez nich pułapka. To właśnie dlatego użyli konkretnie tamtej trucizny, abyśmy przyszli tu po kwiat ambrozji, który jest składnikiem antidotum. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby Vivian i Agrona czekały już na nas w gruzach z zamiarem zabicia nas. Trójka dorosłych wymieniła spojrzenia, ale nie poprawili mnie. Wszyscy wiedzieli, że Żniwiarze nas tu ściągnęli. Cóż, pozostało nam już tylko wejście prosto w zasadzkę, z nadzieją, że wyjdziemy z tego cało.
217 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wtedy właśnie rozpoczęła się gadka o tym, co powinniśmy ze sobą zabrać, o trasie, jaką ruszymy, by dostać się do ruin. Przez większość czasu to Rachel i Rory mówiły, podczas gdy Ajax i Covington wtrącali się co nieco. Alexei również podzielił się swoją opinią. Najwyraźniej, ma za sobą wiele podobnych wędrówek, w końcu dorastał w Rosji. Daphne i Carson pochylając głowy, szeptali między sobą, podczas gdy Oliver ponownie wyciągnął telefon i zajął się pisaniem SMS’ów. Niespokojna, stanęłam na nogi i zaczęłam chodzić po pomieszczeniu. Ostatecznie, przystanęłam wpatrując się w olbrzymie rzeźbienie gryfa na ścianie. Nie odnosiłam znajomego wrażenia, jak przy tych przy Bibliotece Starożytności. Jakimś sposobem, gdy wpatrywałam się w rzeźbę, poczułam, że mamy jakieś szanse na znalezienie kwiatu ambrozji.
218 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Po kilku minutach, podszedł do mnie Covington. - Wydajesz się bardzo zainteresowana tą rzeźbą. - Myślę, że można tak powiedzieć. Co jest z tymi wszystkimi gryfami? Skrzywił się. - Co masz na myśli? Gestem wskazałam na tę i wszystkie pozostałe znajdujące się w pokoju. - Mówię o tym, że na całym kampusie jest mnóstwo figur gryfów. Na tych ścianach, przy schodach prowadzących do biblioteki, u szczytu skalnego wodospadu w jadalni, po obu stronach bramy głównej. U siebie aż tyle ich nie mamy. - Ach – powiedział. – To dlatego, że to tu jest ich miejsce, w górach. Legenda głosi, że gdy akademia była budowana, budowniczych zainspirowały te stworzenia. Jeszcze dziś można je zobaczyć, jak przelatują nad szkołą, ale nikt dokładnie nie wie, gdzie mają swoje gniazda. Może na tej górze, a może na sąsiednich szczytach. - Czy masz z nimi jakiś kontakt? Pokręcił głową. - Nie. Przez większość czasu unikają nas, a my ich, choć czasami się słyszy, że uczeń czy wykładowca został zaatakowany przez jednego z nich. 219 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Rachel powinna o nich wspomnieć, kiedy mówiła o rzeczach, jakie przykuwają uwagę w tym miejscu. Gryfy są dzikimi, niebezpiecznymi zwierzętami, okrutnymi i całkowicie nieprzewidywalnymi. Pomyślałam o Nyx. Zastanawiałam się, czy Covington to samo myślał o niej – że była dzikim, niebezpiecznym, okrutnym stworem. Może i była, ale była tez moją przyjaciółką, moją rodziną, którą kochałam tak samo jak Babcię Frost i resztę moich przyjaciół. To samo czułam do mamy Nyx, Nott, mimo że już nie żyje, że została zamordowana przez Vivian, podobnie jak moja mama. - Oczywiście, Żniwiarzy nie obchodzi jak niebezpieczne są gryfy – kontynuował Covington. – Plotka głosi, że Żniwiarze wybierają się w te góry kilka razy w roku z zamiarem złapania gryfów i dołączenia ich do swojej służby, ale jakoś nie mogę sobie wyobrazić, jak udaje im się je kontrolować. Ja wiedziałam jak. Nike opowiedziała mi o tym, jak Żniwiarze wmuszają w gryfy, wilki Fenrir i inne stworzenia specjalną truciznę, która utrzymuje ich pod kontrolą. Bez codziennej dawki trucizny, zwierzę umiera w straszliwych męczarniach, więc, chcąc nie chcąc, służą Żniwiarzom. Ciekawiło mnie, czy używali też swego rodzaju soku Serket. - Ale Żniwiarze czy nie, wszyscy wiedzą, że wystarczy, że gryfy na ciebie spojrzą, a już mogą odgryźć ci głowę – powiedział Covington.
220 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zabrzmiało to tak, jakby gryfy były większymi potworami niż Żniwiarze. Nie sądziłam, by to była prawda, ale nie skomentowałam tego. W końcu wcześniej nie miałam zbyt wiele doświadczenia z gryfami. Możliwe, że były faktycznie tak niebezpieczne, jak mówił Covington. A może były po prostu niezrozumiane, jak wiele innych mitologicznych stworzeń28. Tak czy inaczej, nie wątpiłam w ich obecność w ruinach. Jeżeli były tak mądre jak uważałam, zauważą czyhających na nas Żniwiarzy i odlecą stamtąd najszybciej jak to możliwe. - No dobrze – powiedział Ajax, machając ręką, skupiając na sobie uwagę wszystkich. – Myślę, że obgadaliśmy już wszystkie szczegóły. Chodźmy. Mamy jeszcze sporo do zrobienia. Wzięliśmy swoje rzeczy i opuściliśmy salę konferencyjną. Mimo to, zanim dotarłam do drzwi, rzuciłam jeszcze jedno spojrzenie przez ramię w stronę gryfa. Wydawało mi się, że kamienna głowa obraca się, by odwzajemnić spojrzenie. Jego oczy zwęziły się, szpony wydłużyły i zaostrzyły zupełnie jakby chciał się poderwać do nieba, spaść na mnie i rozedrzeć mnie na strzępy… - Chodź, Gwen! – zawołała Daphne. Zamrugałam, a rzeźba ponownie stała się tylko kamieniem. Wzdrygnęłam się, a wybiegając z pokoju, nie ośmieliłam się jeszcze raz na nią spojrzeć. 28 Zapytaj o to jakiegoś gryfa, Gwen. Zapytaj, czy czuje się niezrozumiany przez otaczający go świat, a MOŻE 2 tak szybko nie odgryzie ci głowy…
221 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
**
Resztę dnia spędziliśmy na przygotowaniach. Rachel wróciła do jadalni , wymuszając na Rory obietnicę, że ta pójdzie na popołudniowe zajęcia. Covington zabrał resztę nas na zakupy. Turystyczne buty, sanki, rękawiczki, szaliki, plecaki, śpiwory, liny i jeszcze więcej. Każdy z nas miał już swoją broń, ale mimo to, wszyscy poza mną kupili sobie dodatkowy miecz czy kilka sztyletów. Chcieliśmy być gotowi najlepiej jak tylko mogliśmy na to, co czeka nas w górach. Tuż po tym, jak skończyliśmy zakupy, nadszedł czas na obiad, więc udaliśmy się do jadalni. Ajax poszedł z nami, dzięki czemu nie mieliśmy żadnych problemów z resztą dzieciaków. A właściwie, każdy schodził nam z drogi tak bardzo, na ile było to możliwe. Nikt nie chciał zadzierać z tak silnym dorosłym, no i, dodajmy, z trenerem Spartan. Następnie, gdy już zabraliśmy swoje rzeczy z biblioteki, skierowaliśmy się na wzgórze do akademików. Myślałam, że ze względu na nasze uprawnienia, dostaliśmy jakieś wolne pokoje, ale Ajax minął te budynki i skręcił w ścieżkę po drugiej stronie kampusu. Mniej było to budynków, a więcej drzew. W końcu dotarliśmy do małego, kamiennego domku, usytuowanego pomiędzy drzewami. 222 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Od frontu był biały, z drewnianym gankiem. Okiennice pomalowano na jasnozielono, choć dach pozostał wykonany z czarnych płytek. Szary dym unosił się z komina i podążał do zimowego nieba, mieszając się z ciemnymi chmurami. Weszliśmy na ganek. Drzwi domku uchyliły się i na zewnątrz wyszła Rachel, wraz z Rory. Spojrzałam na Ajaxa. - Co się dzieje? - Rachel ma wolny pokój, więc zaofiarowała go tobie i Daphne na tę noc – Ajax wskazał nieopodal, na podobną budowlę. – Tamten domek jest pusty. Razem z chłopcami będę tam. Poza tym pomyślałem, że to będzie dla ciebie szansa do… porozmawiania z Rachel i Rory. O twoim ojcu. Och. Więc przez cały czas znał tę smutną historię. Ciekawe, który z moich przyjaciół się przed nim wygadał. Powiedziałabym, że Daphne, która zazwyczaj dzieli się wszystkim z Carsonem i resztą. - W porządku? – zapytał Ajax. – Czy może wolisz pozostać z nami? Zerknęłam na Rachel i Rory. Poczułam promieniujące z nich ciekawość i napięcie, jak również pragnienie. - Nie – odparłam. – Chciałabym zostać z nimi, jeśli Daphne nie ma nic przeciwko.
223 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Żartujesz? – zapytała. – Oczywiście, że chcę tu zostać. Hm, no cześć, miły, cieplutki domek, łóżka, pościel, ciepła woda, i to, co najważniejsze, brak facetów kręcących się w pobliżu i chrapiących całą noc do ucha. Chciałabym podkreślić, że to Daphne chrapała głośniej niż samochód wyścigowy na chodzie, na najwyższych obrotach, ale to przemilczałam. Pożegnaliśmy się z chłopakami, którzy zgodnie pomaszerowali pod górę i zniknęli w innej chatce. Następnie, podnosząc swoje rzeczy, weszłyśmy do domu Rachel i Rory. Rachel posłała nam promienny uśmiech i zaprowadziła do środka. - Cieszę się, że zostałyście u nas. Rory i ja nie mamy ostatnio zbyt wiele towarzystwa. - Ta – rzuciła Rory. – Zabawne, jak bardzo wiadomość o tym, że twoi rodzice są Żniwiarzami, niszczy całe twoje życie towarzyskie. Rachel skrzywiła się, ale nie poprawiła siostrzenicy. Wewnątrz, domek był tak samo ciepły i zapraszający jak na zewnątrz. Drewnianą podłogę pokrywały zielone dywany, a w salonie wesoło trzaskał ogień w kominku. Na antycznych meblach błyszczały szklane bibeloty, podczas gdy wyrzeźbione były na nich rozmaite kwiaty winorośli.
224 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Na półkach stały także ramki ze zdjęciami, podeszłam więc bliżej, by się im przyjrzeć. Jedno z nich przedstawiało Rory siedzącą pomiędzy Rachel a inną kobietą, wyglądającą bardzo do nich podobnie, trzymały się za ręce. To musiała być jej mama. Kolejne zdjęcie ukazywało Rory z tą samą kobietą i mężczyzną, zakładam, iż z jej ojcem, gdyż miał takie same piaskowe włosy i niebieskie oczy jak mój tata. Rory uśmiechała się, ale grymasy jej rodziców wydawały się smutne, podobnie jak mój ojciec, gdy zawsze na mnie spoglądał. Rory zauważyła, że przyglądam się fotografiom. Skrzywiła się, co spowodowało, że się od nich odsunęłam. Rachel pokazała nam, gdzie jest łazienka i sypialnia, w której będę spała z Daphne. - Długo tu mieszkacie? – zapytałam, kładąc Wiktora i listonoszkę na łóżku. – Bo to naprawdę świetne miejsce. Rachel uśmiechnęła się do mnie. - Przeprowadziłam się tu, odkąd dostałam pracę jako jeden z młodszych szefów kuchni, kiedy… - jej uśmiech wypłowiał, niemal całkowicie znikając. - Kiedy moi rodzice razem z resztą Żniwiarzy ruszyli na bibliotekę – dodała Rory. Rachel ponownie próbowała się uśmiechnąć, ale po chwili zrezygnowała.
225 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Covington w pewien sposób przekonał Protektorat, abym mogła zachować pracę i byśmy mogły tu pozostać… - Taa – ponownie odgryzła się Rory. – Facet w dechę. Zrobił to tylko i wyłącznie po to, by mieć na nas oko i wyczaić, czy też nie jesteśmy Żniwiarkami. On i reszta tego durnego Protektoratu. Rachel westchnęła. - Rory, wiesz, że Covington był dla nas miły… zanim to się stało. Jej siostrzenica prychnęła. - Nieważne. To nie zmienia faktu, że ich zabił. Nie obchodzi mnie, jak bardzo był miły ani fakt, że za nim szalejesz. Policzki Rachel zaczęły płonąć. Rory nie spuszczała wzroku z ciotki. Po chwili, Spartanka potrząsnęła głową. - I nawet nie możesz temu zaprzeczyć. Nieważne. Idę do swojego pokoju. Tupiąc, oddaliła się. Kilka sekund później, w głębi domu zatrzasnęły się drzwi. Rachel skrzywiła się i raz jeszcze próbowała się uśmiechnąć – i znowu jej się to nie udało. - W każdym bądź razie – zaćwierkała łamliwym, zbyt wesołym głosem. – Jeżeli czegokolwiek będziecie potrzebowały dzisiejszego wieczoru, dajcie mi albo Rory znać. Tak jak mówiłam wcześniej. 226 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Jasne – odparłam. – Będziemy o tym pamiętać. Skinęła głową, po czym pospiesznie opuściła pokój. Przez chwilę, Daphne i ja milczałyśmy. Następnie Walkiria pokręciła głową. - Wow – powiedziała Daphne. – A ja myślałam, że to ty jesteś humorzasta. Powiedziałabym raczej, że Kuzynka Rory jest z tej samej gliny ulepiona, Cyganko. Witaj, dramacie rodzinny. Przewróciłam oczami, złapałam poduszkę leżącą na łóżku i rzuciłam w nią. Następną godzinę spędziłyśmy, szykując się do spania – prysznic, szorowanie zębów, czesanie włosów, układanie ubrań, spakowanie sprzętu na jutro. Kiedy już skończyłyśmy, Daphne oznajmiła, że jest wyczerpana i wczołgała się do łóżka. Po kilku minutach już chrapała. Przeniosłam Wiktora na szafkę nocną, po mojej stronie. Jego chrapanie współgrało się z chrapaniem Daphne, zupełnie jakby konkurowali, które z nich jest głośniejsze i przy tym dłużej nie da się obudzić. Do tej pory szli łeb w łeb. Jako że nie byłam w stanie zasnąć, zsunęłam się z łóżka, złapałam za komórkę, otworzyłam drzwi i wyszłam na korytarz. Zadzwoniłam do Babci Frost. Odebrała już po pierwszym sygnale. - Jak się masz, dziecino? 227 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- W porządku – odparłam cicho, by nie obudzić Daphne. – Po prostu jestem trochę zmęczona. Ale myślę, że to normalne. To był interesujący dzień. Opowiedziałam babci o wszystkim, co miało miejsce, wszystko, co zostało wypowiedziane i zrobione, wszystko, o czym dowiedziałam się o swoim tacie. - Czy to prawda? – zapytałam, a w moim żołądku coś się przetoczyło. – Czy mój tata naprawdę był Żniwiarzem? Babcia przez chwilę nie odpowiadała. - I tak i nie – rzekła w końcu. - Co masz na myśli? Wzięła głęboki oddech. - Mam na myśli, że twój ojciec dorastał w rodzinie Żniwiarzy. Jego ojciec, matka, brat. Wszyscy byli Żniwiarzami i wszyscy przyjmowali zło, wynikające z podążania za Lokim. Cała rodzina Forseti była uważana za Żniwiarzy, bezwzględnie. Moja dłoń zacisnęła się wokół telefonu. - A mój tata? Babcia jeszcze raz głęboko odetchnęła.
228 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Tyr początkowo również, ale tylko przez chwilę. Potem poznał twoją mamę. Ta naprawdę to Żniwiarze wysłali go, żeby ją zabił. - Co się wydarzyło? – wyszeptałam. - Zakochali się w sobie – odpowiedziała babcia. – Twój tata był już zmęczony byciem Żniwiarzem, niekończącymi się potyczkami, ciągłą walką, krzywdzeniem ludzi wokół siebie. Twoja mama czuła to samo, zwłaszcza, że już od wielu lat była Wybranką Nike. Właśnie dlatego, razem zdecydowali się na nowe życie z dala od mitologicznego świata. Przez jakiś czas to działało. - Co się stało? – zapytałam. – I nie mów mi, że tata zmarł na raka. Nie wierzę w to. I to już od jakiegoś czasu. - Wiem, dziecino – odparła. – Obiecuję, że już nigdy więcej nie będę miała przed tobą tajemnic. Ale zarówno ja, jak i twoja mama, nie chciałyśmy cię skrzywdzić. - Żniwiarze zabili także mojego tatę, prawda? Cisza. Westchnęła. Wreszcie, odpowiedziała. - Tak. Grupa Żniwiarzy wyśledziła Tyra i Grace tuż po twoich narodzinach. Zaatakowali ich, a twój ojciec poświęcił się, byś ty i twoja mama mogły żyć.
229 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Tak wiele myśli przetoczyło się przez mój umysł – o moim ojcu, o Żniwiarzach, o tym, jak on i mama nie byli w stanie uciec od mitologicznego świata, bez względu na to, jak bardzo tego pragnęli, bez względu na to, jak bardzo się starali. Zastanawiałam się, czy i ja byłam skazana na to samo, czy Logan i ja mieliśmy powtórzyć ich los – jeżeli jeszcze w ogóle była o nas mowa. Nie mogłam ustać w miejscu, więc, na palcach, ruszyłam do salonu. Rory musiała wyzbyć się poirytowania, ponieważ razem z Rachel siedziały przy kominku i grały w jakieś gry planszowe. - A co z rodzicami Rory? – zapytałam. Babcia westchnęła. - Nie wiem o nich zbyt wiele, jedynie to, że obrali inną drogą niż twój ojciec. Byli Żniwiarzami i na zawsze nimi pozostali. - Ale dlaczego w takim razie nic nie powiedzieli Rory o Żniwiarzach? Dlaczego nie przygotowywali jej na bycie jedną z nich? - Nie wiem – odpowiedziała. – Może chcieli, by zostanie Żniwiarką było jej własną wolą. Może mieli skrytą nadzieję, że nie wiedząc o nich, wybierze inną ścieżkę życiową. Nie mogę odpowiedzieć na to ani tobie, ani jej. Przyglądałam się Rory. Rachel powiedziała coś, a uśmiech rozpromienił twarz Rory, zmiękczając grymas, jaki nosiła na co dzień. Przez chwilę nawet wyglądała na zrelaksowaną… i szczęśliwą. Zapewne dlatego, iż w pobliżu nie 230 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
było żadnych dzieciaków, które by z niej szydziły i oceniały według strasznych rzeczy, jakie uczynili jej rodzice. - Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś. - Bardzo proszę – rzekła babcia. – Chociaż już dawno temu powinnam ci to wszystko powiedzieć, dziecino. Ale biorąc pod uwagę śmierć twojej mamy i wszystko, co się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku miesięcy… wydawało mi się, że nigdy nie był na to odpowiedni czas. Tak wiele przeszłaś. Nie chciałam dodawać ci więcej bólu. - Wiem, że starałaś się mnie chronić – powiedziałam. – Ale obie wiemy, że nie możesz już tego robić. Teraz już przynajmniej znam prawdę o moim tacie, nawet, jeżeli mi się nie podoba. - Tak. Przez kilka chwil milczałyśmy, zanim odezwała się ponownie. - Uważaj na siebie jutro – powiedziała Babcia Frost. – Wiem, że twoi przyjaciele będą przy tobie, ale nie podoba mi się myśl, że będziesz w okolicach tych ruin. Zwłaszcza, że Żniwiarze doskonale zdają sobie z tego sprawę. - Będę ostrożna. Ajax podjął wiele środków ostrożności. Będziemy gotowi niezależnie od tego, czy natrą na nas Żniwiarze czy nie. - Wiem, ale to nie znaczy, że będę się mniej martwić.
231 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Jak tam Nickamedes? – spytałam, zdając sobie sprawę, że nic na jego temat nie wspomniała podczas rozmowy. Zawahała się. - Jest coraz gorzej. Ma gorączkę. Nie jest zbyt wysoka, ale Metis mówi, że to tylko kwestia czasu, zanim gorączka i trucizna zwalczą jej magię leczniczą. On… czasami też nie czuje własnych nóg. Uczucie drętwienia przychodzi i odchodzi. To kolejna oznaka tego, że trucizna się rozprzestrzenia. Zdaniem Metis… może to być stały paraliż, nawet, jeżeli kwiaty ambrozji pozbędą się trucizny z jego ciała. Potarłam dłonią głowę, która nagle zaczęła mnie boleć. Będąc tutaj, zamartwiałam się ze względu na swój rodzinny dramat, a jak to powiedziała Daphne, Nickamedes cierpiał – przeze mnie. Ale odepchnęłam na bok zmartwienia i skupiłam się na determinacji, by odnaleźć kwiat i na czas wrócić do akademii. - Kocham cię, dziecino – powiedziała Babcia Frost. – Bądź dobra i ostrożna. - Będę. Ja też cię kocham, Babciu. Rozłączyłyśmy się. Wróciłam do sypialni, zamknęłam za sobą drzwi, odłożyłam telefon na szafce nocnej i wślizgnęłam się do łóżka, obok Daphne. Wiedziałam, że powinnam odpocząć, że jutrzejszy dzień będzie jeszcze dłuższy 232 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
i cięższy niż dzisiejszy, ale minęło jeszcze sporo czasu, zanim udało mi się przywyknąć do chrapania i zasnąć.
Po pierwsze, nie śniłam o Loganie przeszywającym mnie ostrzem. Zamiast tego, dryfowałam w głębokich, spokojnych ciemnościach tak długo, aż nadszedł czas pobudki. Może moja podświadomość zdaje sobie sprawę, jak ciężki będzie to dla mnie dzień, więc tej nocy darowała mi sny. Zebraliśmy się w jadalni na późnym śniadaniu, po czym zabraliśmy cały swój sprzęt. Covington czekał na nas przy głównym wejściu. Jeszcze raz
233 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
spojrzałam na gryfy siedzące po obu stronach bramy. Stworzenia, jak zawsze, mi się przyglądały, ale dziś było bardziej mroczne, jakby miały jakieś podejrzenia co do planów Żniwiarzy, i tego, jak bardzo to będzie dla nas niebezpieczne. Westchnęłam, odwracając się od nich. Tak, odnosiłam wrażenie, że to będzie wycieczka w stylu tych Gwen-walczy-o-swoje-życie. Przed bramą czekał na nas duży czarny van, do którego wskoczyliśmy. Covington kierował nas przez Śnieżną Krawędź, wzdłuż sklepów aż do momentu, gdzie droga się zwężała i prowadziła w górę. W końcu, skręciliśmy z drogi, prosto w stronę parku. Tabliczka przed wejściem głosiła: ŚNIEŻNA KRAWĘDŹ STREFA REKREACJI. Wewnątrz, wokół zielonych sosen, wznosiła się góra. Covington zatrzymał vana. Ajax odwrócił się, by spojrzeć na nas, siedzących na tylnych siedzeniach. - Wszyscy wiemy, z czym mamy do czynienia – zagrzmiał Ajax. – Wszyscy też wiemy, jaka jest stawka. Nickamedes jest w zawieszeniu. Im szybciej więc zdobędziemy dla niego antidotum, tym lepiej. Rano zadzwoniłam do Babci Frost. Próbowała udawać, że wszystko jest w porządku, ale wychwyciłam coś dziwnego w jej głosie, dopiero po chwili powiedziała, że z Nickamedesem z dnia na dzień jest coraz gorzej. Metis używa całej swojej energii, by go uzdrowić, ale trucizna zaczęła doganiać jej magię. Babcia niechętnie powiedziała mi, że mieliśmy trzy dni, bądź jeszcze mniej,
234 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
zanim magia Metis całkowicie zawiedzie, a trucizna zawładnie ciałem Nickamedesa. - Ale jeśli ktoś z was nie chce tego robić, zrozumiem to – Ajax kontynuował. – W każdym bądź razie, to będzie niebezpieczne. No cóż, nie potrafię powiedzieć wam, jak źle może być. - Gorzej, niż kiedy Żniwiarze zamordowali mamę i Nott? Gorzej, niż kiedy za pomocą mojej krwi uwolnili Lokiego? Gorzej niż wtedy, gdy umieścili duszę Lokiego w ciele Logana? – zapytałam, wpatrując się w Ajaxa. – Przeżyliśmy już wiele. To będzie po prostu kolejna zakręcona wersja poprzednich. Co nie, chłopaki? Popatrzyłam po przyjaciołach. Wszyscy skinęli zgodnie głowami. Daphne rozluźniała kostki, powodując, że różowe iskry syczały w powietrzu wokół niej. - Gwen ma rację. Żniwiarze do tego doprowadzili. Ajax spojrzał na każdego z nas po kolei. Cokolwiek widział w naszych oczach, zadowoliło go, ponieważ wreszcie skinął głową. - Dobra – powiedział. – Do roboty.
235 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
**
Gdy wysiedliśmy z samochodu, na zewnątrz wydawało się jeszcze chłodniej, niż wczoraj, a może tak mi się tylko wydawało, bo wiedziałam, że na koniec dnia nie czeka na mnie gorący prysznic i ciepłe łóżko. Zamiast tego, zdawałam sobie sprawę, że rozbijemy obóz w gruzach, co oznaczało ogień, jakieś namioty, śpiwór rozłożony na ośnieżonej, skalistej ziemi, oczywiście, jeżeli Żniwiarze nie zaatakują nas pierwsi. Rachel poprowadziła nas przez parking i ścieżkę oznaczoną małym szyldem. Niewiele już było na nim widać, ale można było jeszcze odczytać imię bogini Eir i jej palec wzniesiony ku górze, zupełnie jakby sama kierowała nas w ruiny. Wzdrygnęłam się, poprawiłam plecak i ruszyłam za resztą. Rachel objęła prowadzenie, za nią szła Rory, następnie Covington. Daphne i Carson za bibliotekarzem, a także Oliver i Alexei. Wraz z Ajaxem zamykaliśmy pochód. Szliśmy w milczeniu. Nie byłam typem dziewczyny, spędzającej w ten sposób wolnego czasu, wolałam zwinąć się w pokoju, czytając komiksy i powieści graficzne, ale musiałam przyznać, że było to całkiem przyjemne miejsce na wędrówkę. Nie było tu więcej śniegu niż pod szkołą, jedynie co kawałek nieco wyższe zaspy. Śnieżna pokrywa ubrała sosny po obu stronach szlaku, podczas gdy ich igły 236 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
były dłuższe niż moje palce, a szyszki większe niż moja pięść. Ostra woń drzew przeniknęła powietrze, mieszając się ze świeżym zapachem śniegu. Kilka ptaków fruwało tam i z powrotem, ponad gałęziami, cicho między sobą śpiewając. Raz na jakiś czas, cień na szlaku powiększał się, powodując, że inne ptaki zaczęły krzyczeć i uciekać do swoich cieplutkich kryjówek. Za trzecim podejściem dowiedzenia się, co powoduje to szaleństwo u ptactwa, spojrzałam w górę. Ajax dotknął mojego ramienia. - Gryfy – wyjaśnił. – Nie martw się. Rzadko atakują ludzi, zwłaszcza tak dużą grupę jak nasza. Ok, to nie do końca sprawiło, że poczułam się lepiej, ale skinęłam głową i ruszyłam dalej. Nic innego nie mogłam zrobić. Ale, im bardziej brnęliśmy w góry, tym bardziej byłam przekonana, że ktoś za nami idzie. Nie wiem, kiedy dokładnie to zauważyłam, ale wyczułam cień po mojej lewej stronie, przesuwający się przez las, równolegle do mnie. Ten niejasny kształt niemal mogłam zobaczyć kątem oka. Gdybym przyspieszyła, cień również by przyspieszył. Gdybym zwolniła, on także. Kilkukrotnie starałam się temu przyjrzeć, cokolwiek to było. Ale widziałam tylko drzewa i jeszcze więcej 237 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
drzew. Jeżeli Ajax uznał, że moje zachowanie było dziwne, nie skomentował tego. I znowu, to nie była najdziwniejsza rzecz, jaką zrobił. Wreszcie, miałam już dość przyglądania się tajemniczemu cieniowi i koncentrowaniu się na przekładaniu jednej nogi za drugą. Jeśli to był Żniwiarz albo ktoś lub coś innego, wyglądało na to, że jedynie nas śledzi, nie zamierzając atakować29. Domyślam się, że powinnam się z tego, póki co, cieszyć. Musiała minąć jakaś godzina wędrówki, kiedy Rachel zaproponowała postój w pobliżu strumienia. Woda płynęła wolno, pewnie ze względu na lód pokrywający jej powierzchnię. Ale samo w sobie, miejsce było bardzo ładne, usiedliśmy nad brzegiem, wykopując przekąski z plecaków. - Kilka minut odpoczynku – powiedziała Rachel. – Mamy przed sobą jeszcze przynajmniej godzinę na dotarcie do ruin u szczytu. Rano podwędziliśmy jakąś spożywkę z jadalni, ja zapakowałam swoją część do torebki. Suszone mango i morele zmieszane z wiśniami, dużymi kawałkami ciemnej czekolady, maleńkimi migdałami w miodzie i owsem. Smak eksplodował na moim języku, idealny mix słodyczy i słonego, chrupiący z posmakiem wiśni. Mniam. Delicje.
29 Tak, Gwen. Wydaje ci się, że śledzi was Żniwiarz albo jakiś inny stwór. Co robisz? A) Wyciągasz Wiktora i z 2 okrzykiem godowym rzucasz się w krzaczory? A może B) Mówisz towarzyszom o swoich przypuszczeniach. Aaaaa no tak! No przecież! Wybierasz odpowiedź C! Nic nikomu nie mówić, bo po co? Przecież na tej bajkowej ścieżce nie czyha na was niebezpieczeństwo! Wybaczcie, nie mogłam się powstrzymać… :P
238 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Po skończonym posiłku, wypiliśmy duszkiem po kilka łyków wody, Daphne, Rory i ja udałyśmy się do lasu, jako że wezwała nas natura, że tak powiem. Ciągle jednak skanowałam okolicę, poszukując znajomego cienia. Chociaż nie zauważyłam ani nie usłyszałam nic, nadal odnosiłam wrażenie, że jestem obserwowana. Być może jakiś zwierzak wlekł się za nami. W każdym bądź razie, właśnie tak to sobie tłumaczyłam, mimo że kompletnie w to nie wierzyłam. Już miałyśmy wracać do pozostałych, gdy rozbrzmiało miękkie skomlenie. Zamarłam, zastanawiając się, czy to sobie tylko wyobraziłam, ale skowyt rozległ się ponownie. To brzmiało jak…Nyx. Zmarszczyłam brwi. Nie ma mowy, by szczenię się tu znalazło. Była w akademii, bezpieczna przy Babci Frost. Ale znowu usłyszałyśmy ten mały, żałosny jęk, wskazujący na to, że stworzenie miało kłopoty. Zamiast ruszyć z resztą, poszłam pomiędzy drzewa. - Gwen? – zapytała Daphne, widząc, że nie idę w tę samą stronę, co ona i Rory. – Gdzie idziesz? - Nie słyszałaś? To dochodziło z tamtego kierunku. Westchnęła, kładąc ręce na biodrach.
239 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- I, oczywiście, ty masz zamiar iść i sprawdzić, co to, choć lasy na pewno są pełne Żniwiarzy. Czasami, Gwen, myślę, że chcesz szybciej przywitać się z własną śmiercią. Zatrzymałam się na tyle długo, wy pokazać jej język, po czym weszłam głębiej w las30. Po chwili, Daphne i Rory poszły za mną. Co kilka stóp, przystawałam, przypatrując się i nasłuchując. Wyjęłam Wiktora z pochwy. Miecz ziewnął i powoli otworzył oko. - Co się dzieje? Jesteśmy już w ruinach? Są tu jacyś Żniwiarze, których mogę zabić? - Nie jestem pewna – szepnęłam. – Bądź w gotowości. Zagłębiłyśmy się jeszcze bardziej. Walkiria nałożyła strzałę na łuk, za to Spartanka nie przygotowała żadnej broni. Zresztą, nie potrzebowała jej. Rory mogła podnieść gałązkę i zadźgać nią na śmierć lub kantem liścia przeciąć gardło Żniwiarza. - Wiesz, że są tu niedźwiedzie, prawda? – zapytała Rory. – Bardzo duże grizzly. Uwierz mi na słowo, nie chcesz stanąć z nimi, twarzą w twarz. - Nie mogą być gorsze od Żniwiarzy, co nie? – zażartowałam.
3 30 Jak dojrzale…
240 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Rory mruknęła pod nosem coś o szaleństwie. Uśmiechnęłam się i poszłam dalej. Im dalej szłyśmy, krzyki stawały się głośniejsze i coraz bardziej żałosne, jakby to, co tam było, wiedziało, że nie da rady nam uciec. Wreszcie, przykucnęłyśmy kilka metrów od tego, co narobiło tyle hałasu. Mimo, że brzmiało jak zranione zwierzę, jakoś nie było mi do niego spieszno. Daphne miała rację, mówiąc, że las jest pewnie pełen Żniwiarzy, a to może być jedna z ich pułapek. - Co zamierzasz zrobić? – zapytała Daphne. – Bo, cokolwiek to jest, już mi się nie podoba. - Sprawdzę, co to jest – szepnęłam. – Jeśli to zasadzka przygotowana przez Żniwiarzy, może uda nam się kilkoro z nich wykurzyć jeszcze przed dotarciem do ruin. Kryjcie mnie. Skinęła głową, podobnie jak Rory. Wstałam, mocniej zaciskając palce na Wiktorze i wyszłam zza drzew. Napięłam się, spodziewając się zmierzającej ku mnie strzały. Ale, kiedy nic się nie wydarzyło, ruszyłam do przodu. Przeszłam jakieś dziesięć metrów, kiedy w końcu dostrzegłam źródło hałasu – małego gryfa. A przynajmniej, wydawało mi się, że to dziecko gryfa. Miało jakieś trzy metry wysokości, od dzioba do niewyraźnej końcówki lwiego ogona. Futro i 241 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
skrzydła gryfa były w pięknym odcieniu brązu, błyszczały podczas opadania na nie światła słonecznego. Jego oczy miały taki sam hipnotyzujący kolor, dziób i pazury zaś były czarne i lśniące jak heban. Gryf dostrzegł mnie i zamarł, choć zmrużył oczy i opadł na zad, zupełnie jakby szykował się do skoku na mnie, by rozszarpać mnie na drobne kawałeczki. Początkowo, zastanawiałam się, co z nim było nie tak, ale po chwili zdałam sobie sprawę z tego, dlaczego płacze, jego noga została złapana w metalową pułapkę. Właściwie pułapka nie była odpowiednim słowem. To coś miało tyle zębów, że równie dobrze mogło być wymyślną maszyną do tortur. Gryf musiał nastąpić na nią, a później ząbki zacisnęły się, wbijając się w skórę tego nieszczęśnika. Gruby metalowy łańcuch był przypięty do drzewa, przez co stworzenie nie mogło zerwać się do lotu. Musiał być już tu jakiś czas, bo futro miał już posklejane od zakrzepłej krwi. - W porządku – zawołałam do przyjaciółek. – To nie Żniwiarz. Po chwili, szeleszcząc liśćmi, Daphne i Rory stanęły przy mnie. - To bardzo pierwotna pułapka – powiedziała Rory, z obrzydzeniem w głosie. – Przypomina pułapkę na niedźwiedzie, tyle że ta ma więcej zębów. Żniwiarze porozstawiali je w lesie z nadzieją na schwytanie gryfów. Wilków
242 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Fenrir też. Im bardziej zażarcie walczyły, tym zęby wżynały się głębiej pod skórę. Na dźwięk głosu Rory, gryf zaczął kołysać się z boku na bok, przyglądając się każdej z nas osobno. Jego brązowe oczy zwęziły się, ale uspokoił się nieco, nie licząc ogona, który biczował powietrze, uderzając z boku na bok. Nagle, stworzenie skoczyło do góry, jego pazury wycelowane były w moje gardło… Łańcuch jednak szarpnął go z powrotem, uderzając gryfem o ziemię, jakieś pięć metrów ode mnie. Stwór pisnął z zaskoczenia i bólu. Mimo całej tej fasady, gryf był zmęczony, przerażony i obolały. Znałam te uczucia. Żniwiarze mieli swoje sposoby na tortury. - Spokojnie, chłopcze – powiedziałam, ściągając rękawiczki, trzymając dłonie przed sobą i podpełzając do kreatury. – Nie jesteśmy tu, żeby cię skrzywdzić. Pozbędziemy się tej paskudnej rzeczy z twojej nogi. - Co ty wyprawiasz? – syknęła Rory. – Gryf odgryzie ci rękę, jeśli za bardzo się zbliżysz. Jeżeli do teraz tego nie zauważyłaś, to gdyby nie łańcuch, rozerwałby ci gardło. Czy to do ciebie dotarło? - Chyba nie znasz Gwen? – dogryzła Daphne. – Bo szalona to jedna z jej cech. Uwierz mi, to akurat niewiele w porównaniu z jej niektórymi wyczynami. Spojrzałam na nią krzywo, po czym odwróciłam się do gryfa. 243 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Jest po prostu przestraszony i zdezorientowany – powiedziałam. – Dlatego próbował mnie zaatakować. Nie zamierzam go zostawić w miejscu, gdzie mogą go znaleźć Żniwiarze. Wiesz, co zrobili Nott. Wiesz też, co zrobią z nim jak tylko go znajdą. - Dobra, dobra. Bądź sobie odważna i heroiczna – mruknęła Daphne. – Ale nie miej do mnie pretensji, jeśli to się obróci przeciwko tobie. Podałam Wiktora Walkirii. Potem opadłam na dłonie i kolana i powoli posunęłam się w stronę gryfa. Istota usiadła na zadzie i obserwowała mnie, bardziej ostrożna niż wcześniej. Zaczął rozkopywać śnieg pazurami, jakby szykował się do ponownego skoku. Widziałam w jego oczach podejrzliwość, ale nie potrafiłam zmusić się do zostawienia go tam – nawet, gdyby miał się na mnie znowu rzucić. Skradałam się, zbliżając się coraz bardziej i bardziej. Znajdowałam się już w miejscu, do którego gryf miał już łatwy dostęp i mógł zamachnąć się pazurami. Ale zamiast tego, obserwował mnie. Może wyczuł, że nie byłam jego wrogiem. A może po prostu chciał, bym podeszła najbliżej jak to tylko możliwe i mnie zaatakować. Dzieliły nas trzy metry, dwa, jeden… Wypuściłam oddech i wstałam, kładąc rękę na przedniej łapie gryfa.
244 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Pierwsze, czym wypełnił się mój umysł, był ból gryfa. Każdy niewielki ruch, każda mała zmiana, każdy płytki oddech sprawiał, że pułapka wżynała się jeszcze bardziej pod skórę. Skrzywiłam się i odepchnęłam te emocje na bok, zatapiając się głębiej w umysł gryfa, starając się wpłynąć na jego zaufanie do mnie, Daphne i Rory na tyle, by pozwolił nam się uwolnić. Gryf próbował się ode mnie odsunąć, ale ja go wciąż delikatnie trzymałam. Byłam świadoma tego, jak blisko jego dzioba znajdowała się moja twarz i że w każdej chwili mógł zadać cios, a mimo to, nie puszczałam. Wiedziałam, że jeżeli zabiorę swoją dłoń z jego łapy, nie pozwoli po raz drugi na ten kontakt, a co za tym idzie, nie będziemy w stanie mu pomóc. 245 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zacisnęłam więc uścisk i ponownie sięgnęłam po psychometrię. Obrazy, jeden po drugim, zalewały mój umysł, jakbym oglądała film z życia gryfa. Większość wspomnień dotyczyła wzlatywania w błękitne niebo, poczucie zachwytu i dzikość. Nie było nic lepszego niż rozpościeranie szerokich skrzydeł i dryfowanie w górę i w dół, z prądem powietrza. Ale były też inne atrakcje, jak chociażby różnorodne akrobacje w powietrzu z innymi gryfami. I w końcu, inny gryf, większy i silniejszy niż wszystkie pozostałe. Lider grupy, a zarazem jego ojciec. Nieważne, co by się nie działo, mały chciał być tak potężny jak on. Te myśli i uczucia wywołały uśmiech na moich ustach. Powoli, bardzo powoli, wepchnęłam swoje myśli do jego umysłu, by wiedział, że jestem przyjacielem, a nie Żniwiarzem, który zamierza zabrać go z dala od rodziny. Pokazałam mu obrazy jak walczę z nimi w Bibliotece Starożytności, w Koloseum Crius i w różnych innych miejscach. Wyglądało na to, że moje wspomnienia go dezorientowały, więc pokazałam mu Nott. Ale to nie zadziałało. Gryf zaczął piszczeć i szamotać skrzydłami tuż przy moim ciele, najwyraźniej myśląc, że wilk Fenrir wyskoczy zaraz z mojego umysłu, by go zaatakować. Spróbowałam więc z obrazami ukazującymi jak bawię się z Nyx, starając się sprawić, by gryf nie próbował zranić mnie znowu. W końcu, w akcie desperacji, skupiłam się na wszystkich wspomnieniach, jakie miałam z gryfami na schodach zewnętrznych Biblioteki Starożytności w domu. Natychmiast ucichł, a ja poczułam jak uważa posągi za szlachetne, 246 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
królewskie, odważne, silne i zażarte. Przede wszystkim pokazałam mu, jak cichymi przyjaciółmi oni byli i że ja również mogę być jego przyjaciółką. To było tak cholernie trudne, zwłaszcza, że gryf szastał swoimi skrzydłami nad moim ciałem i próbował odsunąć się ode mnie. Pot spłynął mi na twarz, a ręka zaczęła boleć od trzymania jego łapy, ale wciąż utrzymywałam swoją pozycję, przelewając na to całą energię. Wreszcie poczułam jego spokój i powolne zrozumienie, że nie zamierzam go skrzywdzić, a jedynie chcę uwolnić go z pułapki. To musiało mi wystarczyć. Już nie miałam więcej siły. Otworzyłam oczy, puściłam łapę gryfa i otarłam zimny pot z czoła. Potem, spojrzałam przez ramię na Daphne. - Ok. Możecie ściągnąć pułapkę. Nie ugryzie was. Rory spojrzała na mnie, następnie na gryfa, a jej zielone oczy rozwarły się szeroko w zaskoczeniu. - Jak to zrobiłaś? Przez chwilę myślałam, że odgryzie ci nos albo rozgniecie skrzydłami. A teraz wygląda jak szczeniak czekający aż go pogłaszczesz. To prawda. Gryf opadł na bok, odsłaniając pękaty brzuch, zupełnie jak dziecko. Wyciągnęłam rękę i powoli przesunęłam nią po jedwabnej brązowej sierści i drapiąc go po głowie. Nyx to lubiła, a widzę, że i gryfonowi się to spodobało, sądząc po zadowolonym popiskiwaniu. 247 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Cóż mogę powiedzieć? – uśmiechnęłam się. – Posiadam magiczny dotyk, jeśli chodzi o zwierzęta. Daphne prychnęła. - Jeśli już, to jesteś dotknięta w głowę. Mimo to, podała mi Wiktora i padła na kolana tuż obok mnie. Rozwarcie metalu było dość łatwe, biorąc pod uwagę jej siłę Walkirii. Rory ostrożnie wyciągnęła łapę z potrzasku. Daphne powoli zamknęła pułapkę i kopnęła ją daleko od nas. - Koszmarna rzecz – mruknęła. Pozostałam na ziemi, obok gryfa, wciąż go głaszcząc. - Już dobrze, kolego. Już wszystko będzie w porządku. Nie wiem, czy gryf zrozumiał moje słowa czy nie, ale poderwał się do góry i równie szybko opadł z powrotem. Wypuścił żałosny pisk, wskazujący na olbrzymi ból jakiego doświadczał. Zwróciłam się do Daphne. - Jak myślisz, mogłabyś użyć swoich uzdrawiających mocy na nim? On naprawdę cierpi, ale nie sądzę, by pozwolił nam się zanieść nad strumień, do reszty. Spojrzała na gryfa. Wątpliwości wypełniły jej czarne oczy. 248 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Myślę, że mogłabym spróbować. Wciąż się szkolę. Ale wiem, co masz na myśli. Nie możemy go tu tak po prostu zostawić. Warto spróbować. Daphne odłożyła łuk na ziemię i powoli doczołgała się do gryfa. Stworzenie rzuciło jej takie same spojrzenie, jak początkowo mnie, ale znowu położyłam dłonie na jego łapie, ukazując mu wspomnienia o tym, jaka jest moja przyjaciółka. - Ona sprawi, że z twoją nogą będzie lepiej – powiedziałam. – Będzie dobrze. Zobaczysz. Daphne dosięgła swej magii i różowe iskry omiótł złocisty blask. Pochyliła się, delikatnie przykładając dłoń do boku gryfa, tuż powyżej miejsca, gdzie zacisnęły się zębiska pułapki. Różowo – złoty blask powoli omiatał ciało stworzenia, zasklepiając brzydką, poszarpaną ranę. Na moich oczach brzegi rany łączyły się ze sobą. Przez cały czas czułam uzdrawiającą moc Daphne, kiedy kolejne jej fale obmywały gryfa. Samo bycie przy niej, gdy używała magii, sprawiało, że czułam się nieco silniejsza i było mi lżej na sercu, chociaż doskonale wiedziałam, że kiedy położę rękę na jej dłoni, zobaczę księżniczkę lubującą się w różu. - Już – powiedziała kilka minut później. – Gotowe.
249 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Opuściła rękę, odchyliła się do tyłu i wypuściła długi, umęczony oddech. Kiedy przyjrzałam się gryfowi, jego noga była całkowicie uleczona. Gdyby nie krew, zlepiająca jego futro, nie domyśliłabym się, że był ranny. Wyglądało, że i gryf odczuł różnicę. Wstał i poczłapał tam i z powrotem, jakby testując poszkodowaną nogę, jakby sprawdzając, czy Daphne dobrze wykonała swoją pracę. - Hej – zaczęłam, ponownie wyciągając do niego rękę. – Musisz trochę zwolnić… Ale było już za późno. Z głośnym piskiem, zatrzepotał skrzydłami i zerwał się do lotu. Daphne i ja podniosłyśmy się na nogi. Stwór unosił się w powietrzu, szalejąc pomiędzy wierzchołkami sosen i znikając za szarymi chmurami. Jedyne, co mogłam zrobić, to zadrzeć szyję i przyglądać się odlatującemu gryfowi. Chciałabym spędzić z nim więcej czasu, ale jak to powiedział Covington, był dzikim zwierzęciem. Cieszyłam się, że pozwolił mi, Daphne i Rory sobie pomóc. Przynajmniej był wolny, a jego noga była uzdrowiona. Musiało mi to wystarczyć. Poza tym, niesamowitym uczuciem było oglądanie, jak wystrzela ku niebu niczym rakieta. - No cóż, to było dziwne – powiedziała Rory. – Robicie takie rzeczy na co dzień? 250 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne i ja spojrzałyśmy po sobie, a później na nią. - Częściej niż ci się wydaje – powiedziała Daphne. Rory podeszła, przykucnęła i przyjrzała się sidłom, które kopnęłam na bok31. Daphne i ja również wpatrywałyśmy się w przedmiot. Jak to powiedziała Rory, przypominał pułapkę na niedźwiedzie, tyle że miał większą ilość zębów. Krew gryfa lśniła na niektórych z nich, co spowodowało u mnie mdłości. Daphne trąciła mnie ramieniem. - Zamierzasz zrobić to na swój sposób? To może dać nam jakieś wskazówki o Żniwiarzach. Nie chciałam używać psychometrii na pułapce, ale miała rację. Przykucnęłam więc, wyciągnęłam rękę i dotknęłam kawałku metalu, wolnego od krwi. Przez umysł przeleciały mi obrazy prób uwolnienia się z niej przez gryfa, ale odepchnęłam je na bok, starając się dojrzeć, kto zastawił te sidła. Po chwili spostrzegłam pułapkę leżącą pod stertą liści i śniegu, jaki je przysypał. Skupiłam się, starając się jeszcze bardziej cofnąć w czasie. Para dłoni pojawiła się w mojej głowie. Skupiłam się na wspomnieniu, próbując wyciągnąć z niego wszelkie szczegóły, ale widziałam jedynie jak ktoś rozkłada pułapki w lesie, następnie przykrywając je liśćmi. Rosła we mnie 31 Przetłumaczyłam jak w oryginale, choć z tego co pamiętam, to nie Gwen, a Daphne kopnęła sidła, ale nieważne 3 :P
251 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
frustracja, bo widziałam jedynie ręce. Nawet gorzej, czarne rękawiczki, więc nie mogłam polegać nawet na tym, że rozpoznam te dłonie, czy to był mężczyzna, kobieta czy mój rówieśnik. Otworzyłam oczy, wypuszczając sidła i wstając na nogi. - Nic? – zapytała Daphne. Pokręciłam głową, z powrotem zakładając rękawiczki. - Nic. Jedynie to, że jakiś Żniwiarz je rozkładał. Rory wpatrywała się w nią, a następnie kopniakiem posłała między drzewa. Patrzyła na metal jakby chciała móc kogoś zabić. Daphne i ja spojrzałyśmy na siebie w milczeniu. Wiedzieliśmy, dlaczego była tak wściekła na Żniwiarzy i nie była w stanie nic z tym zrobić. Daphne schyliła się, podnosząc łuk. - Cóż, jeśli już wypełniłyśmy obowiązki weterynarza, powinnyśmy wracać. Musimy trzymać się pozostałych.
252 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Razem z Daphne i Rory wróciłyśmy nad strumień. Najwyraźniej, wszyscy byli zajęci sobą, bo nie zauważyli jak długo nas nie było. Oliver nawet nie oderwał wzroku od telefonu, kiedy obok niego przechodziłyśmy. Znowu wysyłał SMSy. Byłam zaskoczona, że tak wysoko w górach znalazł zasięg, no, ale hej, jego szczęście. Pięć minut później, gotowi do drogi, zaczęliśmy wspinać się po stromych, krętych ścieżkach. Spojrzałam w lewo i w prawo, a nawet w górę, ale nie dojrzałam młodego gryfa. Nie widziałam też tajemniczego cienia, który wcześniej kluczył w pobliżu nas. Może to było tylko zwierzę, zastanawiające się, co ludzie robią na jego terytorium. Nie licząc nielicznych strzępów rozmowy, szliśmy w ciszy. Moi przyjaciele skanowali obie strony szlaku, Ajax zaś spoglądał przez ramię jakby 253 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
oczekiwał, że ktoś lub coś pojawi się za nami. W dłoniach dzierżyliśmy swoje bronie, na wypadek, gdyby Żniwiarze postanowili zaatakować jeszcze zanim dotrzemy do ruin. Ale minuty przechodziły w godzinę, bez śladu Żniwiarzy. Już miałam jęczeć, pytając jak daleko jeszcze, kiedy wspinaliśmy się na wysoką grań. Moi towarzysze zwolnili, a następnie zatrzymali się w poprzek szlaku, więc mogliśmy zobaczyć widok rozpościerający się przed nami. Po obu stronach głębokiej, szerokiej przepaści rozciągał się kołyszący most linowy. W oddali majaczyły rozpadające się szczątki czegoś, co wyglądało jak wielka kamienna rezydencja. - No to jesteśmy – powiedziała Rachel. – Witamy w ruinach Eir.
**
Fotografie Covingtona nie oddawały im sprawiedliwości. Piękny, czarny kamień rozciągał się tak daleko, jak okiem sięgnąć , głazy zostały ułożone tak precyzyjnie, jakby ściany budynku było kostkami domino. Gruby, zielony bluszcz piął się po nich, przebijając się przez skały i śnieg, który je pokrywał. W
254 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
głębi ruin dostrzegłam małe jasne plamy koloru, prawdopodobnie kwiaty lub inne rośliny, kwitnące na głównym dziedzińcu, pomimo trudnych warunków klimatycznych. - Cóż – powiedział Alexei. – Przypuszczam, że powinniśmy iść. - Tak – odparł Carson słabym głosem, wpatrując się w przepaść. – Więc, hm, zróbmy to. Rachel wskazała na liny. - Most jest dość wytrzymały, ale nie jestem pewna, czy na tyle, by za jednym razem utrzymać nas wszystkich. Chyba najbezpieczniej będzie ruszyć dwójkami. Rory i ja pójdziemy pierwsze, bo jesteśmy najbardziej zaznajomione z tą okolicą. Poczekajcie, aż znajdziemy się po drugiej stronie, później niech rusza następna grupa. Ajax i Covington skinęli. Rachel podeszła do mostu, złapała się lin po obu stronach i stanęła na kruszących się, drewnianych balach. Kładka była wolna od śniegu, gdyż wiatr wciąż porywał go do tańca. Rory stanęła za nią, po czym zgodnie ruszyły na drugą stronę, bez wahania i bez żadnych problemów. Twarz Carsona nabrała zdecydowanie zielonkawego odcieniu, a ja mogłam usłyszeć bulgotanie w jego żołądku, ale mimo to, razem z Daphne, poszli następni. Za nimi podążyli Oliver i Covington. 255 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
No i, przyszła kolej na mnie. Alexei stanął obok mnie, błyskając uśmiechem. Poszedł pierwszy. Odczekałam aż zrobi kilka kroków, po czym i ja ruszyłam. Tak, jak powiedziała Rachel, most kołysał się aż za bardzo. Deski zostały odbarwione przez słońce i wiatr, ale nie posiadały żadnych pęknięć czy wyrw, a liny były grube i ciężkie. Stawiałam jedną stopę za drugą, przesuwając ręce w rękawicach po linie i starałam się nie patrzyć w dół. Już miałam za sobą połowę trasy, kiedy poderwał się wiatr. Nagły przepływ powietrza sprawił, że kładka zakołysała się z boku na bok. Żołądek podskoczył mi do gardła, a dłonie zacisnęły się kurczowo na linie. Wszystkim, co mogłam zrobić to stać tam i mocno się trzymać. Alexei zerknął na mnie przez ramię. - Chodź, Gwen – powiedział. – To tylko mały wiaterek. To jest nic w porównaniu z zimami w Rosji. - Ta – powtórzyłam słabym głosem. – Nic. Kolejny podmuch wiatru zapiszczał w kanonie. Wysoki, przeszywający dźwięk sprawił, że pomyślałam o młodym gryfie i przypomniałam sobie jego wspomnienia, jak wznosi się i opada z prądem, jak bardzo kochał te doznania. Oczywiście, on miał skrzydła, a ja nie, ale myśl o tym stworzeniu sprawiła, że powróciła moja odwaga i ruszyłam do przodu, nie zatrzymując się tak długo, aż 256 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
dotarłam na drugą stronę. Pobiegłam jak najdalej od mostka mogłam. Myślenie o gryfie może i pomogło mi w przekroczeniu tej przeszkody, ale nie było to coś, co zamierzałam w najbliższym czasie powtórzyć. - Proszę, powiedzcie mi, że jest inna droga powrotna – powiedziałam do Rachel, obserwując jak Ajax pokonuje most. Uśmiechnęła się. - Nie jesteś fanką kołyszących się mostków? Wzruszyłam ramionami. - Po drugiej stronie ruin istnieje pewien szlak – powiedziała. – Chociaż nie byłam tam od lat. To szybsza trasa, tamta zajęłaby nam dwa razy więcej czasu. Oczywiście, jeżeli skały nie zablokowały tamtej ścieżki. Innymi słowy, wracamy tędy, czy mi się to podoba czy nie. Juupi jeej. Po tym, jak Ajax do nas dołączył, opuściliśmy to miejsce i ruszyliśmy w kierunku ruin. Tak jak zauważyłam, na pierwszy rzut oka, kamienna budowla była piękna. Z bliska dojrzałam kwiaty i winorośle wyrzeźbione na gładkiej powierzchni. Nawet w miejscach, w których ściana się rozsypywała, wszystko wciąż było utrzymywane schludnie, precyzyjnie32 i czysto, jakby ktoś na bieżąco
3 32 No nie wiem, czy coś może się precyzyjnie utrzymywać, ale już niech będzie Naszej kochanej Autorce ;p
257 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
tego pilnował. Ciekawiło mnie, czy była to sama bogini Eir czy może jakiś inny magiczny porządkowy. I znowu, zaskoczyła mnie ilość gryfów. Podobnie jak w akademii, byli wszędzie. Rzeźbione w skałach, namalowane na ścianach, wyłaniające się z gruzu w formie pomnika. Dostrzegłam też coś, co wyglądało jak gigantyczna kamienna kolumna, z gryfem siedzącym na szczycie, co sprawiało wrażenie, jakoby czuwał nad ruinami. Oczy gryfa spotkały się z moimi, po czym zaczęły za mną podążać. To było przerażające, zresztą jak zawsze. Rachel poprowadziła nas przez ruiny, wskazując na co ciekawsze rzeczy jak śpiewające ptaki, które zostały wyrzeźbione na jednym z głazów czy człapiące niedźwiedzie po drugiej stronie. Pokazała nam nawet kilka miejsc z koperkiem, szałwią i innymi ziołami, które zebrała, by zabrać je do akademickiej kuchni. W końcu dotarliśmy na dziedziniec w samym sercu ruin. I znowu, zdjęcia Covingtona nie oddały całego piękna tego miejsca. Obalone ściany i rozdrobnione ich kawałki tworzyły rodzaj skalistego ogrodu. Następnie, ujrzeliśmy kwiaty. Setki tysięcy kwiatów, winorośli i drzewek stłoczonych na ogromnej przestrzeni. Mijając niekończące się rzędy zielonych sosen, tęcza kolorów eksplodowała pod moimi stopami. Róże, błękity, fiolety i czerwienie ciągnęły się przez sto metrów. Jedynym, co przecinało ten nieustający bunt 258 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
kolorów był przepływający przez dziedziniec strumień, kończący się fontanną w centrum. Wyglądało tak, jakby odbijała się w nim jaskrawa wesołość kwiatów kwitnących wokoło. Być może najbardziej zdumiewający był zapach – słodki, nagły, wyrazisty aromat, uświadamiający mi obecność tu tego wszystkiego naraz – kwiatów, wody, śniegu, wiatru. - Jeżeli są tu jakiekolwiek kwiaty ambrozji, powinny być tutaj – powiedziała Rachel. – To właśnie tu bogini Eir miała swój ogród i, jak widać, wszystkie rodzaje kwiatów rozwijają się tu do dzisiaj. To jest prawdziwa magia ruin. Parsknęłam. Cóż, to było jedno, wielkie niedopowiedzenie. Kwitnące morze wypełniało cały dziedziniec. Nigdy wcześniej nie widziałam tylu różnorodnych rodzajów roślin o zadziwiających kolorach, kształtach i rozmiarach. To był zapierający dech w piersiach widok, sprawiający, że moje serce się rozpływało. Ponieważ – jak mieliśmy odnaleźć ten kwiat wśród tych tysięcy? Wątpiłam, by nawet Herkules dał sobie radę z tym zadaniem. Pozostali musieli pomyśleć o tym samym co ja, gdyż przygnębienie malowało się na ich twarzach podczas gdy patrzyli na kwiaty. Przez chwilę, słychać było tylko osty świst powietrza, porywający kilka płatków w przestworza, a po chwili upuszczający je, co wyglądało jak kolorowy śnieg. - Chodźmy – zagrzmiał Ajax. – Zaczynajmy. Musimy znaleźć kwiaty ambrozji przed zmrokiem. 259 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
**
Alexei i Oliver pomogli Rachel rozstawić namioty po jednej stronie dziedzińca, a następnie w trójkę udali się na poszukiwania jakiegoś drewna opałowego. Ajax i Covington strażowali na granicy podwórza, podczas gdy Daphne, Carson, Rory i ja zaczęliśmy poszukiwania kwiatu ambrozji. Przemieszczałam się, od jednego winnego krzewu do drugiego, porównując rośliny przede mną z fotografia na mojej komórce. Chloris ambrozja wyglądała zupełnie jak kapryfolium, jak to powiedział Carson. Ładna, zawijająca się, zielona winorośl, zwieńczona białym, w kształcie trąbki kwiatem. Jedyna różnica polegała na tym, że wnętrze białych płatków ozdabiały lawendowe, purpurowe i jasnoszare smugi. Tak więc przeskakiwałam między tymi kwiatami, zbierając je i przyglądając się im. Tak naprawdę zajmowało mi to sporo czasu. Oczywiście, za każdym razem, gdy już dostrzegałam ten kwiat i unosiłam do góry jego białą główkę, wewnątrz nie był ani fioletowy ani szary. Nieco dalej, Carson wypuszczał co rusz serię gwałtownych kichnięć, co podpowiedziało wszystkim, co robi z nim jego alergia. Rory rzuciła mu litościwe spojrzenie, ale oboje wrócili do poszukiwań. 260 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- W całym moim życiu nie widziałam aż tylu kwiatów – mruknęła Daphne, podnosząc się z krzaków winorośli, kilka metrów ode mnie. – Nigdy nie znajdziemy ambrozji. Widzę tylko białe kwiaty. Nie wspomnę już o wszystkich tych kremowych, koloru kości słoniowej, ecru i każdych choć odrobinę przypominających białe. - Musimy szukać dalej… dla Nickamedesa. Oczy Daphne pociemniały. - Wiem. Martwię się jedynie, że nie będziemy w stanie ich odnaleźć. - Znajdziemy je – odparłam, starając się, by mój głos zabrzmiał pewniej niż w rzeczywistości czułam. – Musimy. Nie zaniechaliśmy poszukiwaniom. Alexei, Oliver i Rachel pojawili się, niosąc naręcze drewna. Kilka minut później, Rachel udało się rozpalić nieopodal ognisko. Zrobiłam sobie przerwę od poszukiwań i poszłam się ogrzać. Odwróciłam się od tej łąki, rozkoszując się ciepłem, by znowu wrócić do poprzedniego zajęcia. Minęła kolejna godzina. Jako że obóz już był przyszykowany, każde z nas skupiło się na poszukiwaniu ambrozji. Ale nikt z nas nie miał tyle szczęścia. - Nic? – zawołał Ajax, jego głos pobrzmiewał frustracją.
261 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wszyscy pokręciliśmy głowami. Westchnął, przykucając i rozglądając się za kwiatem widniejącym na fotografii, podobnie jak i my. Skończyłam omiatać wzrokiem swój odcinek, po czym stanęłam na nogi. Byłam blisko prawego krańca dziedzińca, a moje serce zamarło po raz kolejny, gdy patrzyłam na te wszystkie rośliny i wiciokrzewy. Nie ogarnęliśmy nawet połowy terenu. Możemy szukać jeszcze tydzień, a nie natkniemy się na ambrozję – a Nickamedes nie ma tyle czasu. Westchnęłam, opierając się o rozsypującą się ścianę. A przynajmniej, próbowałam. Wzdrygnęłam się, gdy coś ostrego werżnęło mi się w plecy, wbijając się nie zważając na mój fioletowy strój i wszystkie dodatkowe warstwy, jakie miałam pod spodem. Odwróciłam się i zdałam sobie sprawę, że to nie była ściana tylko pomnik bogini Eir. Wyprostowałam się i cofnęłam. - Ups. Przepraszam. Nie chciałam blokować ci wizji czy coś. Mogę sobie tylko wyobrazić, jak bardzo lubisz patrzyć na swoje kwiaty. Oczywiście, statua mi nie odpowiedziała. Zamiast tego, wciąż się na mnie gapiła. Jakimś cudem, głowa bogini obróciła się w moją stronę, a jej puste oczy znieruchomiały na mnie. Westchnęłam. Każdy posąg na mnie patrzył. To było po prostu częścią mojego życia w Mythos. Myślałam, że w końcu przestanę się 262 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
czuć z tym nieswojo, ale niestety nie. A może niepokój wzbudziło we mnie to, że przyglądała mi się bogini – bogini, na której ruinach stałam. Nie zdziwiłabym się, gdyby jej oczy nagle się otworzyły i wystrzeliła z nich seria zatrutych strzałek, trafiając mnie w klatkę piersiową. Coś takiego zawsze działo się na filmach. Wstrzymałam na chwilę oddech, ale Eir wciąż tylko na mnie patrzyła. Najwyraźniej, nie zamierzała mnie otruć. Dobrze. Bardzo dobrze. Bogini patrzyła na mnie jeszcze przez chwilę, po czym jej głowa poruszyła się. Serio, pomnik – a był tylko kamieniem – zaczął się poruszać. Po sekundzie, Eir spoglądała prosto na mnie. Następnie, rozbrzmiała seria cichych skrobnięć. Zamrugałam, a bogini już patrzyła w przeciwnym kierunku. Ale nie tylko to, mogłabym przysiąc, że widziałam jak podnosi dłoń, palcem wskazuje na tył ogrodu – jakby chciała, bym poszła zobaczyć, co tam się dzieje. Odsunęłam się od posągu. Bogini wciąż wskazywała tamto miejsce, choć głowę nadal miała skierowaną w moją stronę. Po chwili jej oczy zwęziły się, jakby z poirytowania, że nie podążam za jej instrukcjami. I znowu na myśl przyszły mi zatrute rzutki i inne paskudne pułapki, zgodziłam się jednak pójść za jej radą. Zapewne nie najlepszym pomysłem było wkurzanie bogini, zwłaszcza na jej własnym podwórku. Albo przynajmniej na tym, co z niego zostało. 263 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Ok, ok, już idę, idę – powiedziałam. – Daj mi sekundę. Manewrowałam próbując jakoś dotrzeć do wskazanego miejsca. Potem, pochyliłam się, by przyjrzeć się wskazanemu kierunkowi. Wszyscy wciąż byli zajęci poszukiwaniem kwiatów, więc nie zauważyli, kiedy ruszyłam w stronę rozwalonej prawej ściany dziedzińca. Co chwilę się obracałam, ale pomnik Eir nadal wskazywał ten sam kierunek. Wreszcie, dotarłam do miejsca, które wydawało się odpowiednie. Przykucnęłam, skupiając wzrok na kwiatach przed sobą. Grube purpurowe lilie plątały się z winoroślą, wieńczoną wielkimi szarawymi plamami. Żadnych białych kwiatów ani nic, co mogłoby choć wyglądać jak Chloris ambrozja. Wypełniła mnie frustracja, rzuciłam przez ramię spojrzenie Eir. - Nie mów, że posłałaś mnie tutaj w gęsią pogoń – mruknęłam. Oczy posągu wyglądały jakby zwęziły się jeszcze bardziej, najwyraźniej bogini była niezadowolona ze mnie i mojego rozdrażnionego tonu. - Dobra, dobra – ponownie mruknęłam. – Kim jestem, by kwestionować racje bogini? Spojrzałam na posąg, jeszcze raz próbując się skupić na tym, co wskazywała i zdałam sobie sprawę, iż palec nie był skierowany w dół, na ziemię, ale na skalną ścianę przede mną.
264 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Odwróciłam głowę, podniosłam wzrok – i prawie krzyknęłam, kiedy uświadomiłam sobie, że stoję twarzą w twarz z kolejną rzeźbą gryfa. Poważnie, spojrzałam w górę, a to było tak cholernie blisko mojego nosa. Zakołysałam się na piętach i prawie przewróciłam, ale udało mi się złapać równowagę. Wzięłam kilka głębszych oddechów, by uspokoić moje skołatane nerwy. Weź się w garść, Gwen. To tylko rzeźba, jedna z dziesiątek, jakie już widziałaś na tym dziedzińcu. To nie są prawdziwe gryfy. Ale kiedy dokładnie się jej przyjrzałam, dotarło do mnie, że nie tylko gryf tu był, ale także kolejna figurka Eir. Gryf kłaniał się przed boginią. Kilka małych, krucho wyglądających kwiatków wyrastało z tej części skały, która służyła za paszczę gryfa, co wyglądało jakby stworzenie prezentowało Eir kwiaty. Ok, to było dziwne, ale nie powstrzymało mnie to przed przyjrzeniem się im z bliska. Użyłam swojej komórki, aby jeszcze raz przyjrzeć się kwiatom ambrozji. Zielona winorośl, białe kwiaty. Jak dotąd, się zgadza. Nadszedł czas na prawdziwy test. Wyciągnęłam rękę, delikatnie obracając jeden z kwiatów, tak, by móc zajrzeć do środka. Purpurowe i szare smugi opiewały płatki. Moje serce zaczęło walić z podniecenia, ale jeszcze raz, na spokojnie, przestudiowałam kwiaty. Każdy z nich był minimalnie większy niż ten na 265 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
miniaturce, ale ponownie je porównałam z fotografią na telefonie. Zielona winorośl, białe kwiaty, purpurowe i szare smugi. W tym momencie, już wiedziałam, że nie popełniłam żadnego błędu i mieliśmy szansę na uratowanie Nickamedesa. - Hej! – zawołałam, a uśmiech rozszedł się po całej mojej twarzy. – Znalazłam je! Znalazłam kwiaty ambrozji! Pozostali podbiegli, przyglądając się kwiatom wyrastającym z kamiennej ściany. - To one, co nie? – zapytałam. Ajax właśnie porównywał zdjęcie z rośliną. - Na moje, tak. Rachel? Skinęła porozumiewawczo głową. - Jak udało ci się cokolwiek dojrzeć w tak odległym miejscu? – zapytał Covington, patrząc na mnie zamiast na kwiaty. – Wszyscy zakładaliśmy, że Chloris ambrozja będzie raczej na dziedzińcu, nie na skraju. Wzruszyłam ramionami. - Jestem po prostu szczęściarą, tak sądzę.
266 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Bibliotekarz przyglądał mi się podejrzliwie, ale już nic więcej nie powiedział. Pozostali zaczęli klepać mnie po plecach i gratulować, ale wciąż czułam na sobie wzrok Covingtona. Zastanawiałam się, co Ajax mu o mnie opowiadał i czego się dowiedział z plotek na mój temat. Ale to, co Covington o mnie myślał, nie było teraz tak istotne, więc ponownie spojrzałam na Ajaxa. - I co teraz? – zapytałam. - Teraz czekamy do północy33 – zagrzmiał Ajax.
33 Ale jestem inteligentna! Właśnie do mnie dotarło skąd tytuł książki :D Midnight Frost od kwiatów, które muszą 3 zerwać o północy – midnight :D Achhhh ;p
267 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Teraz, kiedy już odnaleźliśmy kwiat ambrozji, nie pozostało nam nic innego, tylko czekać, jak to powiedział Trener Ajax. Wyciągnęłam komórkę, próbując dodzwonić się do babci Frost, ale na tej wysokości nie miałam zasięgu. Przykucnęłam więc jak pozostali. Odgrzewaliśmy sobie obiad – gęstą, obficie paloną zupę ziemniaczaną którą Rachel przygotowała tego ranka, wraz z kanapkami z grillowanym kurczakiem, świeżymi warzywami i pikantnym chrzanem i majonezem na pełnoziarnistym pieczywie. Zapiliśmy posiłek jakimś ciepłym jabłkowym cydrem i gorącą czekoladą. Potem, wyciągnęłam pianki, krakersy i grube kostki ciemnej czekolady z mojego plecaka i mieliśmy małe co nieco na deser. - Tylko ty mogłaś spakować pełen plecak cukru na wycieczkę – prychnęła Daphne, sięgając po trzy kostki czekolady. Uśmiechnęłam się. - Co mogę powiedzieć? Zabrałam ze sobą najważniejsze rzeczy. Po kolacji, Carson, Oliver i Covington odłączyli się od nas w poszukiwaniu drewna opałowego na noc, podczas gdy Ajax, Rory, Daphne i Alexei zaczęli rozmawiać o broni i sztukach walki. Ajax rozpoczął demonstrację, pokazując pewne ruchy i wkrótce wszyscy szamotali się i rzucali na siebie. Poza mną i Rachel. Przyglądała mi się przez długi czas. - Czy jest coś, co chciałabyś mi powiedzieć? – zapytałam w końcu. 268 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wzruszyła ramionami. - Nie wyglądasz jak Forseti. Tyson, tata Rory, miał jasne włosy i lśniące, niebieskie oczy. Podobnie jak i twój tata. Wyciągnęłam rękę, starając się wygładzić swoje brązowe włosy, ale znowu się zawijały. - Każdy mówi, że wyglądam jak mama. Fioletowe oczy to uśmiechnięte oczy. Kiedyś często to powtarzała. Rachel uśmiechnęła się. - Wygląda mi na miłą kobietę. - Wyglądała. Była najlepsza. - Co się z nią stało? - Zamordowali ją Żniwiarze. Rachel skrzywiła się. - Och, tak mi przykro. Skinęłam głową, przyjmując jej współczucie. - Jaki… jaki był mój tata? Znałaś go? Rachel usadowiła się wygodniej na kamieniu.
269 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie, nie znałam Tyra za dobrze. Nie tak dobrze, jak znałam Tysona. I znowu, nigdy, nawet w najśmielszych snach, nie spodziewałabym się, że był Żniwiarzem albo że moja siostra nim była, Rebecca, podążyła za nim na samo dno. Może tak naprawdę wcale go nie znałam, ani jej. Roześmiała się, ale daleko było temu do radosnego dźwięku. Zamilkła na chwilę, by po chwili ponownie na mnie spojrzeć. - Z tego, co pamiętam, Tyr wydawał się miłym facetem. Wieczny żartowniś, zawsze starał się każdego rozśmieszyć, nawet Tysona, który nigdy się nie śmiał. - Co się stało? – zapytałam. – Moja babcia wspomniała, że tata przepadł wraz z Tysonem. Wiesz coś o tym? Rachel potrząsnęła głową. - Nie, wybacz, ale nie. Pewnego dnia, Tyr zniknął i już nie wrócił. Wtedy zaczęło do mnie docierać jak zły był Tyson przez cały ten czas – i jak zła również wydawała się być Rebecca. Ale wtedy okazało się, że Rebecca jest w ciąży z Rory. Rebecca i Tyson… oni naprawdę kochali Rory, pomimo tego, co zrobili. Zakrztusiła się ostatnimi słowami. Jej oczy pociemniały, a ja wiedziałam już, że wspomina swoją siostrę, choć tamta była Żniwiarką i raniła i zabiła ludzi.
270 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Tylko dlatego, że kogoś kochasz, nie oznacza, że ciebie nie boli – powiedziałam. – Zaufaj mi. Wiem o tym lepiej, niż ktokolwiek inny. I znowu pomyślałam o Loganie i o tej okropnej, straszliwej chwili, kiedy odwrócił się w Audytorium i uświadomiłam sobie, że jego oczy są czerwone jak u Żniwiarza. O tym, że Agrona i Vivian zrobiły coś nieodwracalnego, że było już za późno, by go ocalić. To był jeden z najgorszych momentów mojego życia. A teraz, Logan odszedł, a to bolało. Ponieważ w tamtej chwili, zostawił mnie z własnej nieprzymuszonej woli, a nie z powodu jakieś durnej magii Żniwiarzy. Opuścił mnie, bo tego chciał, zostawiając mnie samą sobie z koszmarami. Rachel posłała mi blady uśmiech. - Smutne, co nie? Ile w tym jest prawdy. Jak bardzo miłość czasami potrafi ranić. Nie skomentowałam tego. Nie było już nic więcej do powiedzenia. Wszyscy zostaliśmy skrzywdzeni przez Żniwiarzy, niektórzy bardziej od innych, ale każde z nas musiało zmierzyć się z tym na własny sposób. Mimo to, przysunęłam się bliżej Rachel, a kiedy pozostali skończyli sparing, również do nas dołączyli.
*** 271 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Gdy zaszło słońce, a godziny leniwie mijały, zrobiło się jeszcze ciemniej i zimniej. Wszyscy otulili się swoimi śpiworami, ale w przeciwieństwie do reszty, nie mogłam zmrużyć oka. Usiadłam więc przy ognisku, najbliżej dogasających płomieni, jak tylko mogłam. Zaproponowałam, że stanę na straży, podczas gdy pozostali się prześpią. Nie dostrzegliśmy żadnych oznak obecności Żniwiarzy, ale to wcale nie znaczyło, że gdzieś się tu nie czaili, czekając na odpowiedni moment do ataku. Poza tym, chciałam rozejrzeć się za młodym gryfem i tajemniczym cieniem. Ale nawet, jeśli byli gdzieś w okolicy, byli tak samo niewidzialni jak Żniwiarze. W pewnym momencie mój telefon zapiszczał, oznajmiając, że jest już jedenasta czterdzieści pięć, sugerując, by obudzić resztę. Narzekali i jęczeli, ale grzecznie wstali. Z toreb wyłowiliśmy kilka latarek i włączając je, udaliśmy się na tyły dziedzińca. Ambrozja wyglądała tak jak przedtem – małe białe kwiatki kwitnące na skalnej ścianie. - Jesteście pewni, że możemy je zerwać o północy? – zapytałam. – Bo jak dla mnie wyglądają tak samo jak popołudniu. Takie małe i mizerne. - Tak powiedziała Metis – odparł Ajax. – Muszą być zerwane o północy, najlepiej podczas jak największych mrozów. 272 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Cóż, przynajmniej mamy mróz – mruknęłam. Temperatura spadała coraz bardziej. Im więcej czasu upływało, tym więcej lodu zbierało się na skałach i pokruszonych ścianach. Obecnie, cały dziedziniec wyglądał jak biały arkusz papieru, chociaż kwiaty były kompletnie nie tknięte przez zmarzlinę, zupełnie jakby było lato, a nie środek zimy. Czekaliśmy, podczas gdy kolejne minuty upływały leniwie, naznaczone naszym oddechem, a następnie wraz z nim opadały na ziemię w postaci kryształków lodu. Przez cały ten czas, z kwiatem ambrozji nic się nie działo, nie licząc tego, że drżał podobnie jak reszta z nas. - Minuta po północy – ogłosił Oliver, zerkając na komórkę, białe światło rozświetliło jego twarz, przypominającą teraz ducha. Wlepiliśmy spojrzenia w kwiaty, doszukując się w nich jakiejkolwiek zmiany, jakichś znaków świadczących o tym, że będzie w stanie pomóc Nickamedesowi. I powoli, bardzo powoli, kwiat zaczął się rozwijać. Początkowo, myślałam, że to tylko moja wyobraźnia. Ale zamrugałam, i jeszcze raz, ale wtedy doszło do mnie, że faktycznie… porusza się. Trzy małe, pojedyncze kwiatki wydawały się do siebie przybliżać i świecić tak jasnym blaskiem jak księżyc ponad nimi.
273 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Czy ktoś jeszcze to widzi? – zapytałam. - Ććć – uciszył mnie Oliver. – Psujesz tę chwilę. Szturchnęłam go w bok, uśmiechając się. Następnie, znowu poczęliśmy wpatrywać się w kwiaty. Tak szybko, jak trzy kwiaty dotknęły się płatkami, tak szybko zaczęły więdnąć, jakby nie potrafiły tak blisko siebie żyć. Wciągnęłam powietrze, zastanawiając się, czy coś było nie tak. Ale, jak tylko zmarniały, srebrne światło zapaliło się w centrum każdego z nich, purpurowe i szare smugi wybuchły w zimnych płomieniach. Chwilę później, kolory zawirowały razem, fioletowy, srebrny i szary, jaśniały tak bardzo, że w końcu musiałam zamknąć oczy, chroniąc je przed tak intensywnym światłem. A potem, tak szybko jak to się zaczęło, kolory i światło przygasły. Otworzyłam oczy i zaskoczyło mnie to, co ujrzałam. Jakimś cudem, te trzy małe kwiaty spoiły się w jedną, dużą roślinę. Płatki lśniły srebrem i miały z lekka metaliczny poblask. Białe, fioletowe i szare smugi u dołu płatków, ułożyły się w jednym pasie. To była jedna z najpiękniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałam. Przez chwilę, nikt nic nie mówił. - To niesamowite – wreszcie szepnęła Daphne.
274 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- To jest to – dodał Covington z dziwną, niemal zazdrosną nutą w głosie. – To jest to. Zamilkliśmy ponownie. - Cóż – powiedziałam, podchodząc i ostrożnie wyciągając kwiat z luki pomiędzy skałą a dziobem gryfa. – Nieistotne jak bardzo jest piękny. Najważniejsze, by był skuteczny. Teraz możemy użyć go, by pomóc Nickamedesowi. - Oczywiście – odparł Covington. – Oczywiście. Ostrożnie wsunęłam ambrozję w długą, smukłą, plastikową rurkę, którą zakupił Ajax podczas wczorajszych zakupów. Mam nadzieję, że ten pojemniczek wystarczy, by bezpiecznie przetransportować kwiat do akademii w jednym kawałku. - I co teraz? – zapytała Rory. - Musimy się zdrzemnąć – zagrzmiał Ajax. – To był długi dzień, a musimy jeszcze stąd zejść do rana. Udaliśmy się więc z powrotem do obozu. Ajax dołożył do ogniska tyle drewna, by wystarczyło na resztę nocy, podczas gdy reszta wskoczyła do swoich namiotów i śpiworów.
275 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Pół godziny później, siedziałam z Daphne w namiocie. Rachel i Rory także do nas później dołączyły, po tym jak zakończyły swoją wartę. Przysunęłam się bliżej Daphne, by zabrać jej nieco ciepła, chociaż już chrapała. Raz na jakiś czas, różowa magiczna iskra uciekała z jej śpiwora i migała w powietrzu niczym fajerwerki. Zapięłam swój śpiwór, upewniając się, że w jednej dłoni trzymałam Wiktora, a w drugiej rurkę z kwiatem ambrozji. Oko miecza było otwarte i patrzyło na mnie poważnie. Wiktor był dzisiaj cicho, nie mówił za wiele, ale ja wiedziałam, że odpoczywał przed walką, która zapewne nas czeka. Miecz wiedział, że najbardziej niebezpieczna część wyprawy jeszcze przed nami – zejście z gór i przetrwanie, nieważne co przyszykowali dla nas Żniwiarze. - Nie przejmuj się, Gwen – powiedział Wiktor. – Idź spać. Będę miał na to oko. Żaden Żniwiarz nie przejdzie tędy niezauważony. Obiecuję. - Ok, Wiktorze – wymruczałam. – Zostawiam to tobie. Zamknęłam oczy, pozwalając, by omiotła mnie czerń snu.
276 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Obudziło mnie zimno. W którymś momencie, musiałam rozpiąć śpiwór, a chłodne powietrze wkradło się, łaskocząc mnie po szyi. Zadrżałam i wtuliłam się w śpiwór na tak długo aż ciepło mojego ciała w połączeniu z przyjemnym jedwabiem skutecznie odegna zimno. Było na tyle wcześnie, że Daphne, Rory i Rachel spały jeszcze obok mnie, a na zewnątrz robiło się coraz jaśniej. Musiało być coraz bliżej świtu. Przy odrobinie szczęścia, wrócimy do akademii w południe, a do Północnej Karoliny pod wieczór. Wciąż leżałam w śpiworze, ale nie minęło wiele czasu, zanim reszta wstała. Trzydzieści minut później, zebraliśmy się wszyscy wokół ogniska, którego płomienie skurczyły się do ledwo odczuwalnego żaru. Byliśmy jeszcze zaspani, więc nikt nie poczuwał się do tego, by mówić. Zamiast tego, 277 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
otwieraliśmy butelki wody i kopaliśmy w plecakach w poszukiwaniu czegoś na śniadanie. I znowu, rozerwałam paczkę muesli. Suszone owoce, ciemna czekolada, owies i orzechy nie były już tak aromatyczne jak wczoraj, ale mój żołądek nie narzekał za bardzo. Kiedy już byliśmy mniej więcej rozbudzeni i najedzeni, upewniliśmy się, że ogień już całkowicie przygasł, spakowaliśmy namioty i swoje rzeczy. Rachel skończyła pakować swój bagaż, po czym spojrzała w niebo. Już wczesnym rankiem słońce zniknęło za ciężką zasłoną ciemnoszarych chmur. - Burza może jeszcze nadciągnąć – stwierdziła. – Musimy zejść z gór, zanim śnieg rozpada się na dobre. Skinęliśmy głowami. Żadne z nas nie chciało zostać tu uwięzione. Zimno przenikało na wylot. Nie mogłam sobie nawet wyobrazić o ile trudniejsze byłoby to wszystko, gdyby spadła teraz stopa bądź dwie śniegu. Mimo chłodu, nie założyłam rękawiczek. Zależało mi na tym, by nie mieć najmniejszego problemu z wyjęciem Wiktora z pochwy w razie ataku Żniwiarzy. Kiedy już zarzuciliśmy plecaki na ramiona, nie mogłam odgonić od siebie uczucia niepokoju, jakie mnie ogarnęło. To wszystko wydawało się zbyt… proste. Nie licząc ataku w pociągu, Żniwiarze nie zrobili zupełnie nic, by nas dopaść, gdy już dotarliśmy do ruin. Zastanawiało mnie, dlaczego i co, tak naprawdę, szykowali.
278 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Już mieliśmy opuścić dziedziniec, kiedy kątem oka dostrzegłam ten tajemniczy cień. W jednej sekundzie, myślałam o tym, jak wiele czasu zajmie nam zejście z góry, kiedy i gdzie zaatakują Żniwiarze. W następnej, zdałam sobie sprawę z tego, co zauważyłam – że wydawał się patrzyć prosto na mnie. Zarzuciłam głową w lewo, ale nikogo tam nie było. Wszystkim, co zobaczyłam, były ściany i rozdrobnione, poprzewracane kamienie, z kwiatami rozrzuconymi niczym kolorowy koc pośrodku dziedzińca. - Co jest, Księżniczko? – zapytała Rory, widząc jak się rozglądam. Pokręciłam głową. Nie byłam pewna, co jej powiedzieć. Niestety, wydaje mi się, że widzenie rzeczy, których tak naprawdę tam nie ma nie jest tym, co powinno się rozpowiadać… Kra – kra – kra. Zamarłam, naprawdę, naprawdę mając nadzieję, że tylko sobie wyobraziłam ten dźwięk. Kra – kra – kra. Ale wysoki wrzask nie z tej ziemi rozszedł się ponownie, niosąc echo od jednego końca dziedzińca do drugiego, a ja wiedziałam już, że to nie były halucynacje i że byliśmy w poważnych kłopotach.
279 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Sekundę później, nade mną zawisł cień, zasłaniając tę odrobinę słońca i ptak spadł z nieba. Stwór był ogromny, niemal dwukrotnie większy ode mnie, wysoki, z czarnymi błyszczącymi piórami, długimi zakrzywionymi szponami i czarnymi oczami, błyszczącymi czerwienią. Czarny rok – i to nie sam. Dziewczyna trzymała uprząż, przymocowaną do szerokich pleców stwora. Czarne szaty powiewały wokół jej ciała i czarnego kombinezonu. Kręcone kasztanowe włosy, jasne złociste oczy, szyderczy uśmiech. Patrzyła na mnie dokładnie tak samo jak w moich koszmarach. I tak jak wzrok roka, w jej spojrzeniu też migotała czerwień. Dziewczyna spojrzała na mnie, uśmiechając się. - Witaj, Gwen – powiedziała Vivian Holler. – Przypuszczałam, że cię tu znajdę.
***
Niemal w tym samym momencie, rzuciłam torbę na ziemię i sięgnęłam po Wiktora, tkwiącego w pochwie, przymocowanej wokół mojej talii. Już ruszałam
280 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
do przodu, kiedy Alexei zatrzymał mnie. Ostrzegawczo potrząsnął głową, następnie wydobył bliźniacze miecze zza swoich pleców i stanął przede mną. Pozostali również odrzucili bagaże, dobywając broń, gotowi do walki przeciwko Żniwiarce. Kiedy zdała sobie sprawę z tego, że tak łatwo jej z nami nie pójdzie, Vivian wydęła wargi, jakby rozczarowana naszą powściągliwością. To mi podpowiedziało, że najwyraźniej chciała nas podpuścić, byśmy ją zaatakowali. Zastanawiało mnie, dlaczego, zwłaszcza, że wyglądało na to, iż była sama34. Moje spojrzenie skanowało ruiny, ale nie dostrzegłam żadnych Żniwiarzy czających się za stertami gruzu. Chociaż, zapewne gdzieś tu byli. Musieli być. Vivian nigdy nie natarłaby na nas sama. Nie była głupia, odważna zresztą też. Vivian wbiła spojrzenie w Alexei’a i bliźniacze miecze w jego dłoniach. - Ochroniarz, Cyganko? Serio? Nawet ja nie mam kogoś takiego. Chociaż to trochę smutne, że go potrzebujesz – zacmokała z udawanym współczuciem. – Z drugiej strony, ja przynajmniej potrafię sama o siebie zadbać, czego nie mogę powiedzieć o tobie, czyż nie? - Och, no nie wiem – wycedziłam. – Myślę, że jednak sobie radzę. Wszakże, jeszcze nie udało ci się mnie zabić. To, w pewnym sensie, twoja epicka porażka, czyż nie? Zwłaszcza, że jestem tak słaba, żałosna i bezradna? 3 34 Tiaa… na pewno. :P
281 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Co z tobą, że nie potrafisz wykończyć jednej Cyganki, Viv? Czyż nie jesteś jakąś tam wielką wojowniczką stosującą potężną magię? Założę się, że Loki nie jest zbyt zadowolony z tego, że jego Wybranka nie potrafi wykonać banalnego zadania. Kto wie? Jeśli dalej będziesz tak słaba, pewnie znajdzie sobie nową Wybrankę. Możliwe, że także z takimi telepatycznymi możliwościami jak twoje. To chyba będzie dla ciebie najbardziej upokarzające. Jej złote oczy błysnęły, a czerwień jeszcze bardziej się uwidoczniła. Dłonie zacisnęła jeszcze bardziej wokół wodzów roka, zupełnie jakby chciała zmusić stwora do ruszenia na mnie. Po chwili, Vivian rozluźniła uścisk, ale wiedziałam, że wciąż była wściekła. Dobrze. Planowałam zrobić coś o wiele większego – zanim ją zabiję. Mimo to, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Vivian zapędza nas w swoją pułapkę – a na naszych gardłach powoli zaciskały się zęby sideł, jakie na nas zastawiła. I znowu, moje oczy przebiegły przez ruiny, ale nie zobaczyłam nikogo, a jedynym dźwiękiem był gwizd zimnego wiatru bijącego o pokruszone kamienie. Vivian puściła uprząż i zsunęła się na ziemię, wyciągając miecz z pochwy, wcześniej przywiązanej do stworzenia. Stanęła przed ptakiem, unosząc miecz w taki sposób, by ukazać jego rękojeść. Chwilę później, wyszłam zza Alexei’a i zrobiłam to samo z Wiktorem. - Lukrecja – syknął Wiktor. 282 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Czerwone oko łypnęło z rękojeści miecza i ostrze Vivian na niego spojrzało. - Wiktorze – zamruczała niskim, kobiecym głosem. – Miło cię znowu widzieć, zwłaszcza takiego matowego i poszarpanego. Latka lecą, co nie? - Matowego? Matowego i poszarpanego? Dlaczego… dlaczego ty… Wiktor był tak wściekły, że wszystkim, co był w stanie z siebie wykrztusić był niezrozumiały bełkot. Lukrecja roześmiała się, dostrzegając jego gniew, jej mroczny, stłumiony chichot odzwierciedlał ten, pochodzący z ust Vivian. Wreszcie, gdy oboje w końcu się zamknęli, ponownie spojrzałam na Vivian. - Czego chcesz? O co w tym wszystkim chodzi? Vivian żachnęła się raz jeszcze. - Przechodzimy do interesów, Gwen? Jeśli wolisz umrzeć wcześniej niż później, dobrze, dla mnie to i lepiej. Zacisnęła rękojeść miecza i uniosła go wysoko. Spięłam się, zastanawiając się, co ona wyprawia, ale po chwili uzyskałam odpowiedź, gdy z nieba spadł kolejny czarny rok.
283 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Coś gwałtownie opadło wśród ruin, lądując tuż obok Vivian. Inna znajoma postać ujeżdżała ogromnego ptaka – Agrona Quinn. Ona również wyglądała identycznie jak w moich koszmarach – jedwabiste blond włosy, opalona skóra, intensywnie zielone oczy. Miała na sobie długą, czarną suknię, która trzepotała na wietrze, srebrny płaszcz i buty. Pomimo zimna, nie miała na sobie rękawiczek, a na jej lewej dłoni błysnął pierścień, który widziałam w moich snach. Musiała mieć na sobie więcej klejnotów Apate, skradzionych w Bibliotece Starożytności. Te, które nosiła służyły jej do kontrolowania Logana i odwrócenia go przeciwko mnie. Ale tym, co rzuciło mi się w oczy, była jej prawa ręka. Niemal wyglądała jak zakrzywione pazury roka. Palce Agrony były fioletowe, obrzęknięte i powykręcane pod dziwnym kątem. Zauważyła, że jej się przyglądałam, skrzywiła się i ukryła dłoń, starając się nie ukazywać mi swoich słabości. Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, co mogło stać się z jej ręką i z tego, co pamiętam, to właśnie ja jej to zrobiłam. Podczas walki w Audytorium, za pomocą Wiktora starałam się rozbić rubin, który tkwił w pierścieniu, jaki miała na sobie. Wyglądało na to, że jej dłoń jeszcze nie została w pełni uzdrowiona. Pewnie dlatego, że połamałam jej palce. Obrażenie było nieuleczalne, gdyż najwyraźniej potężny artefakt rządził się własnymi prawami. Może to było złe, ale wypełniła mnie fala mrocznej
284 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
satysfakcji, że udało mi się tak zranić Agronę. Zasłużyła na to za to, co zrobiła Loganowi i jego tacie. Zasłużyła na coś o wiele gorszego. - Agrona – warknął Ajax. – Powinienem był się domyślić, że za tym stoisz. Uśmiechnęła się, ale w tym grymasie nie było nic miłego. - Tak miło cię znowu zobaczyć, Ajaxie. Powiedz mi, co u mojego drogiego przybranego syna? Jestem rozczarowana, że Logana nie ma wśród jego małej bandy wojowników. - U niego w porządku – wtrąciłam, zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć. – Pomimo tego, co mu zrobiłaś. Agrona roześmiała się. - Oczywiście, że tak. Wszystko z nim w porządku, chociaż nie stoi po twojej stronie, kiedy go potrzebujesz. Prawda, Cyganko? Nic nie odpowiedziałam, co więcej, mój żołądek zaczął skręcać się ze zmartwienia, iż Żniwiarze mogli w jakiś sposób dopaść Logana, jak to stwierdziła Vivian. Wstrzymałam oddech, oczekując na wyznania Agrony o tym, jak to Logan jest właśnie torturowany. Agrona musiała dostrzec ból, gniew i strach na mojej twarzy, gdyż znowu się roześmiała, machając zdrową ręką.
285 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nieważne. A przynajmniej Logan nie jest ważny. Już nie. Ale niektórzy z was są, a przynajmniej to, co macie przy sobie – jej zielone oczy skoncentrowały się na Wiktorze, a iskra zazdrości zamigotała w jej spojrzeniu. Może to chciwe spojrzenie Agrony, a może sposób, w jaki słabe zimowe słońce odbijało się od Wiktora sprawiły, że wróciłam pamięcią do tego jak dwa dni temu wpatrywałam się w płaskie sklepienie Biblioteki Starożytności. Zamiast fresku, na którym wraz z przyjaciółmi walczyłam ze Żniwiarzami, dojrzałam jedynie dzierżoną broń – ale nie w rękach tych, którzy mają ją obecnie. Moje oczy przeskakiwały z jednej osoby na drugą. Daphne trzymała łuk Sigyn, w każdej chwili gotowy do wystrzelenia złotej strzały. Alexei powoli okręcał w dłoniach Miecze Ruslan. Łuk Rolanda zawieszony był o torbę Carsona. Ja trzymałam Wiktora, a w moim plecaku znajdowała się sieć Ran. - Artefakty – szepnęłam. – To o nie w tym wszystkim chodzi. Agrona uniosła brew, najwyraźniej zaskoczona, że na to wpadłam. Zerknęła na Vivian, która tylko wzruszyła ramionami. - Nic nie powiedziałam – powiedziała. – Czekałam na twoje wielkie wejście. Agrona rzuciła jej wściekłe spojrzenie, ale Vivian posłała jej w odpowiedzi anielski uśmiech. Po chwili, Agrona odwróciła się do mnie. 286 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- No cóż, nie lubię psuć niespodzianek, ale tak, Cyganko, chodzi o artefakty – odparła. – Zdaniem moich informatorów, ostatnio zajmowałaś się poszukiwaniami artefaktów, artefaktów, które mnie bardzo, bardzo interesują. A tu, o proszę, a to dopiero niespodzianka, w twoje dłonie wpadł niejeden z nich, w tym sieć Ran. Co sprawiło, że postanowiłaś je odnaleźć? Starałam się zachować pokerową twarz. Nie zamierzam mówić jej o misji, jaką nałożyła na mnie Nike, bym odnalazła te przedmioty i uchroniła je przed Żniwiarzami. Agrona wzruszyła ramionami, zdając sobie sprawę z tego, że nic ze mnie nie wyciągnie. - Twoja odpowiedź nie jest istotna. Najważniejsze, że wpadłaś w pułapkę, tak jak sądziłam – jej oczy spotkały się z moimi. – Początkowo byłam zawiedziona, że nie wypiłaś trucizny, ale ten sposób dotarcia do ciebie okazał się jeszcze lepszy. Już nie musimy kombinować, w jaki sposób wykraść twój miecz z akademii. Po prostu wyciągnę go z twoich zimnych, martwych dłoni. - Dlatego otrułaś Nickamedesa? – zapytał Carson, poprawiając okulary na nosie. – Aby nas tu sprowadzić? W nadziei, że zabierzemy ze sobą broń? - Nie broń – zadrwiła Agrona. – Wasze artefakty. Łuk Sigyn. Róg Rolanda. Miecze Ruslan. No i, oczywiście, Wiktora.
287 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- No, naturalnie – zapiał miecz, w jego głosie można było usłyszeć dumę. – Stanowię prawdziwą sztukę wśród tych artefaktów. Spojrzałam na niego. - Serio? – szepnęłam. – Naprawdę chcesz rozwodzić się nad tym, jaki jesteś niesamowity, właśnie w tej chwili? - Oczywiście – odparł Wiktor. – Dlaczego nie? Przewróciłam oczami. - Wiedzieliśmy, że jeśli go otrujemy, zrobisz nawet najbardziej szalone rzeczy, by go ocalić – powiedziała Agrona. – Tak szalone, że zapomnisz o wszystkim innym, również o fakcie, że pakujesz się w pułapkę. To była tylko kwestia czasu, byś udała się dokładnie tam, gdzie chcieliśmy. Głupcy. Czy nie zdawaliście sobie sprawy, że przyglądaliśmy się wam odkąd tylko opuściliście Karolinę Północną? - Zdawaliśmy – odparł Ajax. – Ale musieliśmy to zrobić. Wiesz o tym doskonale. - Tak – dodała Daphne. – Bez względu na wszystko, dbamy o swoich. Wy dwie nie macie o tym żadnego pojęcia. Vivian przytknęła dłoń do serca. - Och, Walkirio. Tak bardzo ranią mnie twoje słowa. 288 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne wymierzyła do niej z łuku. - Zranią dopiero, kiedy strzała przebije twoje czarne serce. Vivian podniosła Lukrecję. - Zrób to. Agrona posłała Vivian ostrzegawcze spojrzenie. Po chwili, Żniwiarka opuściła miecz, choć wciąż przyglądała się Daphne. - I, oczywiście, zabraliście ze sobą swoje artefakty, by włóczyć się z nimi po ruinach. Ale, jakby tego było mało, odnaleźliście kwiat ambrozji, która stanowi pewien mały bonusik – dodała Agrona. – Tak mi przykro, że zamierzacie użyć go na Nickamedesie. No wiecie, jest niesamowicie potężny. Zastosowań posiada nieskończenie wiele. Nawet legenda mówi, że może uleczyć samych bogów. Jej słowa sprawiły, że moje wspomnienia pognały do momentu, kiedy za pomocą mojej krwi Vivian uwolniła Lokiego z bramy Garm. Bóg był potężny, ale już wtedy wyczułam jego słabość, gdyż wieki spędził uwięziony w Helheimie. Z tego właśnie powodu Żniwiarze próbowali umieścić dusze Lokiego w Loganie – bóg zła potrzebował młode, zdrowe ciało. Odrętwienie przeszło przez całe moje ciało. - Zamierzasz użyć ambrozji, by wzmocnić Lokiego.
289 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- No, proszę, proszę, Gwen. Spójrz na siebie, znowu zabłysłaś. Masz rację – zamruczała Agrona. – Zamierzamy sprezentować kwiat naszemu mistrzowi. Nie wróci mu on siły, ale odciąży go… w niektórych kwestiach, jeśli chodzi o śmiertelne życie. Nie musiałam patrzyć na pozostałych, by zdać sobie sprawę z tego, że byli równie przerażeni co ja. Myśleliśmy, że Żniwiarze zamierzają nas zabić po złapaniu w pułapkę, ale najwyraźniej mieli znacznie bardziej obszerny plan, zresztą jak zawsze. Nieważne, co by się wydarzyło, nie mogliśmy pozwolić, by artefakty wpadły w ich ręce, a już zwłaszcza kwiat ambrozji. - No cóż, szkoda, że nic takiego nie będzie miało miejsca – starając się, by mój głos zabrzmiał pewniej niż się w rzeczywistości czułam. – Nic nie zdziałasz. Ani jednej z tych rzeczy. Ani artefaktów, ani ambrozji, ani naszego życia. Agrona roześmiała się ponownie. - Och, Cyganko. Za każdym razem tak dobrze udaje ci się odegrać rolę głupca, czyż nie? Moje palce zacisnęły się wokół rękojeści Wiktora. - Być może. Ale chciałabym zobaczyć, jak próbujesz mi odebrać miecz. Agrona uśmiechnęła się.
290 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Chętnie. Skinęła na Vivian. Napięłam się, oczekując, kiedy Żniwiarka podniesie miecz i ruszy na mnie, rozpoczynając walkę. Ale zamiast tego, jedynym, co zrobiła Vivian, było włożenie palców do ust i wydanie z siebie ogłuszającego gwizdu. Oliver spojrzał na nią kpiąco. - Co ty sobie najlepszego myślisz, że… Kra – kra – kra Kra – kra – kra Kra – kra - kra Jego głos zatonął wśród ostrego skrzeczenia. W jednej chwili, jedynie obciążone śniegiem chmury odznaczały się na niebie. W następnej, czarne roki zajęły całe niebo. Jeden po drugim, zaczęły opadać na ziemię, tuż obok Vivian i Agrony, formując solidną barykadę pomiędzy nami. Musiało być ich co najmniej kilkanaście, a na grzbiecie każdego z nich siedział jeden bądź dwoje Żniwiarzy. Długie, czarne szaty powiewały na wietrze, a gumowe maski zakrywające twarze wyglądały wyjątkowo ohydnie, patrzyły na nas lustrzane odbicia Lokiego.
291 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Przygotujcie się – mruknął Ajax, strzelając kostkami. – Na mój znak, podnosimy broń i wycofujemy się z powrotem na dziedziniec. Żniwiarze ruszą za nami. Ściągnijmy ich do siebie, ale nie rozdzielajmy się i trzymajmy z dala od roków. W przeciwnym razie, ich dzioby i szpony rozerwą nas na kawałki. Daphne, przez cały czas trzymaj się za nami i mierz z łuku w roki. Skinęła głową, powoli przesuwając się za nasze plecy. Reszta z nas zacieśniła uściski na broni i przygotowała się do ataku. Jeden po drugim, Żniwiarze zsuwali się z grzbietów stworów i poczęli skradać się do przodu. Wciągnęłam powietrze, unosząc Wiktora, gotowa do kolejnej walki… Jakaś ręka owinęła się wokół mojej talii. Zanim zdążyłam zareagować, zanim mogłam powrócić na pozycję zimny ostrze zacisnęło się na moim gardle – sztylet. Ale jeszcze bardziej zaskakujące było to, kim okazała się ta osoba. - Żadnych gwałtownych ruchów – syknął Covington w kierunku moich przyjaciół35. – Albo Wybranka Nike zginie.
3 35 HA! Wiedziałam, że to on okaże się jeszcze gnojkiem :P
292 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wszyscy zamarli. Nie widziałam ani nie słyszałam, jak Covington tak szybko się za mną znalazł, ale takie szybkie ruchy były w naturze Rzymskich wojowników. Moi towarzysze patrzyli to na sztylet przytknięty do mojej szyi, to na zbliżających się Żniwiarzy. Moja psychometria zadziałała, ukazując mi wszystkich ludzi, których Covington zabił tym ostrzem – oraz jego plany względem mnie, jako że planował to samo zrobić ze mną. - Covington? – zaczął Ajax, z dosłyszalnym w głosie wstrząsem. – Co ty wyprawiasz? - To, co robię od lat – odparł bibliotekarz przebiegłym, zadowolonym z siebie głosem. – Zapewniam upadek tego żałosnego Panteonu. 293 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- O czym ty mówisz? – zapytałam. Roześmiał się tuż przy moim uchu, a ten dźwięk ochłodził jeszcze bardziej powietrze wokół nas. - Jak myślisz, kto pomógł Żniwiarzom w tak krótkim czasie odnaleźć taką ilość artefaktów? Wykorzystałem zasoby Biblioteki Starożytności w celu wyśledzenia tych obiektów, które pomogą pokonać Panteon i sprawią, że to Loki wygra Wojnę Chaosu. Ale znowu i znowu, to właśnie ty i twoi mali przyjaciele jako pierwsi znaleźliście łuk Sigyn, Miecze Ruslan, Róg Rolanda i prawie powstrzymaliście Agronę przed zdobyciem klejnotów Apate. Jak to zrobiłaś? Skąd wiesz tyle o artefaktach? Nie odpowiedziałam, ale kiedy moje spojrzenie spotkało się z oczyma Olivera, uzmysłowiłam sobie, że myślimy o tym samym – rysunek, na którym znajdowały się wszystkie artefakty, ludzie i stworzenia, ten, który wskazała mi Nike. Jeden z nich wciąż znajdował się w moim plecaku. Nie mogłam doprowadzić do tego, by wpadł w ręce Żniwiarzy. - Powiedz mi! – krzyknął Covington, mocniej przyciskając sztylet do mojego gardła. Skrzywiłam się, czując jak nóż przecina moją skórę, ale nie udzieliłam mu odpowiedzi. Nie powiedziałam nic o fresku ani o tym, że były tam też inne
294 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
artefakty – dzięki którym wygrana w Wojnie Chaosu może zostać przesądzona. Nie zamierzałam mu nic mówić, ani o jednej cholernej rzeczy. Nie miałam szansy na to, by cokolwiek powiedzieć, gdyż podeszła Rachel, z przerażeniem malującym się na twarzy. - Rebecca… Tyson… Powiedziałeś, że cię zaatakowali. Że próbowali wykraść artefakty z biblioteki. Mówiłeś, że zamordowali jakichś uczniów i nie miałeś wyboru, ale musiałeś się przed nimi bronić, przed tymi biednymi, obłąkanymi Żniwiarzami. Tak właśnie ich nazwałeś. - Byli głupcami – zadrwił Covington. – Zgodzili się wkraść do Biblioteki Starożytności i ukraść artefakty tylko po to, by wyglądało to na rozbój z kradzieżą i podejrzenia nie spadły na mnie. Ale, w ostatniej chwili, zmienili zdanie i próbowali mnie powstrzymać. Rory stanęła obok Rachel36. Złość zaczęła palić jej policzki, a jej oczy błyszczały, dłonie zaciskały się w pięści. - Dlaczego? Dlaczego próbowali cię powstrzymać? - Byli niezadowoleni – zakpił ponownie. – Nie chcieli byś przechodziła przez to, co oni, kiedy dorośniesz. Łuuu huuu. Zastanawiali się nawet nad
36 Czy tylko mi się wydaje, że dla Żniwiarzy czas stanął w miejscu i póki tamci nie wymienią ze sobą dziesiątek 3 zdań, nie zaatakują ich?:P
295 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
opuszczeniem grona Żniwiarzy całkowicie. Ale powinni być mądrzejsi. Nikt nigdy nas nie opuszcza – nigdy. - Więc wyrolowałeś ich – powiedziała Rory, a jej głos był chrapliwy z wściekłości. – Wyrolowałeś ich, robiąc to, co zrobiłeś. - Och, dorośnij, głupia dziewczyno – wybuchł Covington. – Twoi cenni rodzice byli tylko odrobinę niewinni. Byli Żniwiarzami od lat – lat. Nie masz pojęcia o rzeczach, jakie robili w służbie Lokiego. Łzy spływały po twarzy Rory, pozostawiając po sobie smugi, ale nie zawracała sobie głowy ścieraniem ich. Rachel również płakała, na jej twarzy malował się podobny ból co na twarzy Rory. Covington zaśmiewał się z ich bólu i łez. - A wiesz, co jest w tym wszystkim najlepsze? Że byłyście na tyle głupie, by przyjść tu z resztą tych kretynów. Jak myślisz, dlaczego poprosiłem, byś była naszym przewodnikiem? Na twarzy Rachel malowała się dezorientacja, ale odniosłam wrażenie, że doskonale wiedziała, co miał na myśli. - Ponieważ będę jedyną osobą, która wróci żywa do akademii – dodał Covington.
–
Oczywiście,
Protektorat
przeprowadzi
dochodzenie,
ale
ostatecznie stanie na tym, że po prostu zająłem się pozostałymi Żniwiarzami z rodziny Forseti. 296 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Więc nie tylko planował pomóc Agronie i Vivian w zamordowaniu nas, ale także zamierzał pozbyć się Rachel i Rory. Zapewne wszyscy by mu uwierzyli, biorąc pod uwagę, iż rodzice Rory byli Żniwiarzami. Okrutne – bardzo, bardzo okrutne. - Nie uda ci się to – przyrzekła Rory. – Nie pozwolę na to. Jeszcze więcej łez popłynęło po jej twarzy, ale posunęła się na przód, coraz bliżej bibliotekarza. Podobnie jak Rachel. Tymczasem Żniwiarze sunęli prosto na moich przyjaciół37, którzy akurat się przegrupowali. Moi zawahali się, czekając na ruch ze strony Żniwiarzy, wciąż obserwując Covington, który trzymał ostrze na moim gardle, co oznaczało, że jeśli nie odnajdę sposobu, by się uwolnić, wszyscy będziemy martwi. Szybko rozważyłam swoje opcje. Jasne, w prawej dłoni wciąż ściskałam Wiktora, ale nie mogłam go unieść, by zaatakować bibliotekarza. Nie, kiedy Covington stał za mną. Skoncentrowałam się na tym, gdzie i jak dokładnie stał. Lewą ręką obejmował moją talię, prawa znajdowała się na mojej szyi, wraz ze sztyletem. Ciepła krew spływała z miejsca, które zahaczył.
3 37 Oooo… obudzili się.
297 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Nie, nie mogłam wykorzystać Wiktora, bez pozwolenia na rozpłatanie swojego gardła, ale miecz był moją jedyną bronią – chociaż miałam jeszcze do dyspozycji swoją magię dotykową38. Właśnie tego użyłam na Prestonie Ashtonie, kiedy dźgnął mnie Sztyletem z Helheimu. Wyciągnęłam całą siłę życiową z ciała chłopaka i wtłoczyłam ją we własne ciało, by się uzdrowić, w efekcie czego Preston zmarł. Zabicie go było wystarczająco przerażające, zwłaszcza, że później Wiktor próbował przekonać mnie do tego samego na Loganie, który pod wpływem klejnotów Apate próbował mnie zamordować. Ale odmówiłam. Nie chciałam skrzywdzić Logana. Nie chciałam używać swojego cygańskiego daru w ten sposób. Już nigdy więcej. Ale Covington był Żniwiarzem, był moim wrogiem, który z radością poprowadził mnie i moich przyjaciół do pułapki, jaką przygotowały dla nas Agrona i Vivian. Nie wspominając już o tym, że wrobił rodziców Rory w coś, czego nawet nie zrobili. Zabicie Prestona napawało mnie obrzydzeniem, a sama myśl o uczynieniu tego samego na Covingtonie sprawiła, że to uczucie powróciło, ale nie widziałam innego wyjścia z tej sytuacji. Moi przyjaciele nie zamierzali się bronić, dopóki ja nie byłam wolna, a to był jedyny sposób na wydostanie się z uścisku bibliotekarza. 3 38 Bingo, Einsteinie… ;]
298 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Skupiłam się na dłoni Covingtona na mojej talii. W prawej ręce wciąż trzymałam Wiktora, lewa zaś zwisała luźno po mojej lewej stronie. Powoli, bardzo, bardzo powoli, przybliżałam się do bibliotekarza. - Nie ruszaj się albo podetnę ci gardło! – warknął. Zamarłam, moja ręką zatrzymała się na wysokości biodra. Nie mogła pokonać reszty odległości, inaczej spełniłby swoją groźbę. Wypełniała mnie frustracja, gdyż moja skóra musiała zetknąć się z jego. Na tym polegała moja magia. Zdałam sobie jednak sprawę, że był jeszcze inny sposób, bym użyła na nim swojej cygańskiej mocy – pozwolić, by to on mnie dotknął. Palce Covingtona musnęły kołnierz mojego płaszcza, podczas gdy dalej trzymał sztylet na wysokości mojej szyi. Podniosłam się na palcach, z nadzieją, że jego palce ześlizgną się z tkaniny i przycisną do mojej skóry, ale kąt był nieodpowiedni. Irytacja zadomowiła się we mnie na dobre, przeniosłam spojrzenie na znajomych. Przemieszczali się wspólnie, zmierzając prosto na dziedziniec, a Żniwiarze podążali za nimi, tnąc powietrze zakrzywionymi ostrzami, niemal wyobrażając sobie te cięcia na ich ciałach. Najwyższy czas – pozostało mi jeszcze jedna możliwość. Jeżeli Covington nie zamierzał mnie dotknąć, ja musiałam zrobić to za niego. Wszystko, co musiałam zrobić, to odgiąć się i otrzeć szyją o ostrze. To był bardzo ryzykowny plan, zdawałam sobie sprawę z tego, ile szkód może
299 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
zdziałać taki sztylet, ale to był jedyny sposób na ocalenie siebie i moich przyjaciół. Kątem oka zauważyłam, że Vivian mi się przygląda z grymasem i poczułam nagły, ostry ból w głowie, jakby para palców grzebała w moim mózgu. Vivian używała telepatii, by wedrzeć się do mojego umysłu. Po chwili jej oczy rozszerzyły się. Za późno, zrozumiała, co zamierzałam. - Covington! Nie pozwól jej się przesunąć! Nie pozwól, by cię dotknęła… Zacisnęłam zęby i odwróciłam głowę, starając się nie krzyczeć, kiedy sztylet przeciął moją skórę. Covington gwałtownie szarpnął się do tyłu ze zdziwienia, a ja nie przestawałam się odwracać, kompletnie nie zwracając uwagi na coraz głębsze cięcia na moim gardle. W końcu, kiedy już myślałam, że nie zniosę więcej bólu, poczułam jak zimne palce bibliotekarza zsuwają się po mojej nagiej, krwawiącej skórze – więc szarpnęłam. Myśli i uczucia Covingtona zalały mój umysł w tej samej sekundzie, kiedy jego skóra otarła się o moją. Mroczna zazdrość, która sączyła się niemal z każdego zakamarka jego jestestwa zaparła mi dech w piersiach. Jedno po drugim widziałam zdjęcia z nim na przestrzeni lat. Praca w bibliotece, obcinanie uczniów i nauczycieli, 300 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
spotkania z Agroną i innymi Żniwiarzami, radosne wykonywanie najbardziej brutalnych zadań, jakie dawała mu Agrona. Metis, Nickamedes i Ajax również pojawili się w kilku wspomnieniach, podczas wypraw Covingtona do akademii w Karolinie Północnej. Czułam jego głęboką, palącą nienawiść do nich, szczególnie do Nickamedesa, a także fakt, że ten pracował w Bibliotece Starożytności, czego Covington skrycie mu zazdrościł. Zamrugałam i inne wspomnienie wynurzyło się na powierzchnię – Covington kłócący się z dwójką osób, mającą na sobie czarne płaszcze Żniwiarzy. Nie mieli na sobie masek, więc zobaczyłam ich twarze – te same twarze, te same osoby, które widziałam na zdjęciach Rory. Wiedziałam, że patrzyłam na jej rodziców – Rebeccę i Tysona. - Musisz znaleźć inny sposób… Nie zamierzamy tego zrobić – głos Rebecci rozbrzmiał w moim umyśle. – Jesteśmy już tym zmęczeni… byciem Żniwiarzami. Wszystko, czego byśmy chcieli, to miłe, ciche, spokojne życie z naszą córką… Tyson skinął głową, zgadzają się z nią. Gdy już się oddalili, Covington wyciągnął miecz, ukryty pod ladą biblioteczną. Cicho niczym szept, skradał się za nimi i uniósł broń wysoko, chociaż wciąż byli odwróceni do niego plecami…
301 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Resztę wspomnienia porzuciłam, choć doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, jak się zakończyło – Covington zamordował rodziców Rory. Pojawił się następny obraz – Covington sam w bibliotece, ślęczący nad książką, potem nad następną, przeglądając strony z roślinami, ziołami i kwiatami. Poszukiwał trucizny – trucizny, która była przeznaczona dla mnie… Wciągnęłam powietrze, odpychając te obrazy. Zamiast tego, zagłębiłam się jeszcze bardziej w myśli bibliotekarza, dopóki nie dotarłam do czarnego migotania wewnątrz jego istoty – obrzydliwe rzeczy, jakich dokonał Covington i kim był. Wyobraziłam sobie, że zamykam dłoń wokół tej iskry, a potem szarpnęłam ponownie, co było jeszcze trudniejsze niż wcześniej. Covington krzyczał, podczas gdy ja wyciągałam z niego jego magię, jego moc, jego życie wciągałam do swojego ciała. Rany na mojej szyi goiły się, a ja czułam się silniejsza, tym silniejsza im jego wewnętrzna iskra przygasała coraz bardziej. Przez sekundę, jedynym czego chciałam to całkowite wypalenie bibliotekarza, zabicie go tak jak stał. - Puść ją! – usłyszałam krzyk Vivian. – Zginiesz, jeśli jej zaraz nie puścisz! Covington wypuścił z siebie udręczony wrzask. Następnie odsunął sztylet od mojej szyi i odepchnął mnie. Potknęłam się, upadając na kolana na skalisty gruz. 302 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Ty! – warknął Covington. – Myślałaś, że możesz użyć swojej żałosnej psychometrii, by mnie zabić? Pokażę ci jak bardzo się myliłaś, Cyganko! Uniósł wysoko sztylet. Wyciągnęłam Wiktora, choć wiedziałam, że nie byłam wystarczająco szybka, by zablokować jego atak… Jakaś postać rzuciła się między nas. Chwilę zajęło mi, by uświadomić sobie, że to Rory – Spartanka skutecznie zablokowała jego nadgarstek. Uniosła pięść i uderzyła nią o twarz Covingtona. Mężczyzna zaklął i zatoczył się, a Rory gładko wyrwała mu nóż z dłoni. Okręciła broń kilka razy, zbliżając się do niego, jej zielone oczy błyszczały tym spartańskim połączeniem gniewu i gotowości do walki. - Zajmę się tym, Gwen – powiedziała zimnym głosem. – Pomóż pozostałym. Covington jest mój. - Żywego! – usłyszałam krzyk Ajaxa. – Potrzebujemy go żywego, Rory! Covington próbował się wycofać, ale Rory mu na to nie pozwoliła, podążając za nim i patrząc na niego jak wilk Fenrir na swoją ofiarę. Sekundę później rozległ się krzyk bibliotekarza. Rory musiała go skaleczyć własnym sztyletem. Miałam tylko nadzieję, że pozwoli mu przeżyć, jak zalecił Ajax. Nie ulegało wątpliwości, iż trener poszukiwał odpowiedzi na temat Żniwiarzy – odpowiedzi, jakich Covington mógł nam udzielić.
303 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Właśnie takie myśli ścigały się w moim umyśle, zerwałam się na równe nogi. Podniosłam Wiktora, gotowa do walki z każdym, kto stanąłby na mojej drodze, ale niezwłocznie musiałam się pochylić, gdyż miecz Żniwiarza przeleciał nad moją głową. Szczęk – szczęk – szczęk! Walczyłam ze Żniwiarzem, wymieniając cios za ciosem, zanim udało mi się wywinąć jego obronie i zatopić ostrze Wiktora w piersi mężczyzny. - Moja dziewczynka! – zapiał Wiktor. – Następny! Wyciągnęłam miecz i przeszłam nad martwym ciałem. Zatrzymałam się, niepewna gdzie pójść dalej. Ruiny tonęły w kompletnym chaosie. Żniwiarze otoczyli moich przyjaciół, ich czarne szaty rozpościerały się wokół nich niczym fala śmierci opatulająca kwiaty na dziedzińcu. Ajax, Alexei i Rachel walczyli, starając się trzymać ich z dala od pozostałych: Ajax i Rachel używali swoich mieczy, Alexei zaś machał podwójnymi mieczami we wszystkie możliwe strony, sięgając tylu Żniwiarzy, ilu był w stanie. Czarne roki, stojące za Żniwiarzami, wydawały z siebie zaciekłe wrzaski. Niektórzy ze Żniwiarzy klepali stwory, zachęcając je do przyłączenia się do ataku i zaatakowania moich przyjaciół z góry.
304 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Ale za każdym razem, gdy choćby jeden rok wzlatywał, Daphne unosiła łuk i wypuszczała złotą strzałę. Była jednym z najlepszych łuczników w Mythos i zawsze sięgała celu. Jedne po drugich, stworzenia opadały na ziemię, martwe, jeszcze zanim zderzyły się ze skałami. Carson i Oliver otoczyli Daphne po obu stronach, chroniąc ją przed Żniwiarzami, którym udało się wymknąć Ajaxowi, Alexei’owi i Rachel. - Gwen! – krzyknął Alexei. Użył swoich mieczy, by ciąć Żniwiarzy, potem następnych. Ale, zanim zrobił mniej więcej pół tuzina kroków w moim kierunku, kolejna dwójka go zablokowała. Machnęłam ręką. - Nic mi nie będzie! Pomóż reszcie chronić Daphne! To jedyny sposób na to, by powstrzymać roki przed przyłączeniem się do ataku! Alexei’owi się to nie spodobało, mimo to skinął głową i zaczął przedzierać się do pozostałych. - Och, dobrze – zamruczał jakiś głos za mną. – Odesłała swojego ochroniarza. Odwróciłam się i ujrzałam, że Vivian, Agrona i dwójka roków stoją za mną. Obie Żniwiarki dzierżyły miecze. Powoli zbliżały się do mnie, na co po raz
305 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
kolejny uniosłam Wiktora. Vivian wciąż trzymała Lukrecję, a czerwony blask w oku ostrza wydawał się jaśniejszy niż wcześniej. - Popatrzcie – zamruczała Lukrecja. – Tępy, mały Wiktor może i na coś się przyda jak już będzie po wszystkim. Oczywiście, jeśli mój cios nie rozłupie go na dwoje. - Lukrecja! – zawołał Wiktor. – Podejdź tu i powiedz to jeszcze raz! - Z przyjemnością! – zapiał miecz. I to by było na tyle, jeśli chodzi o obelgi, jakie między sobą wymienili, zanim ja i Vivian starłyśmy się w walce. Szczęk – szczęk – szczęk! Szczęk – szczęk – szczęk! Szczęk – szczęk – szczęk! Nacierałyśmy na siebie pośród ruin. Na skałach, dookoła skał, pochylając się i rzucając, poruszając się tam i z powrotem, w górę i w dół, starając się tej drugiej zaszkodzić najbardziej jak to możliwe. Deptałyśmy kwiaty pod stopami, nasze buty miażdżyły piękną roślinność. Płatki latały w powietrzu, w szalonym tańcu, zapach kwiatów ginął pośród smrodu krwi, spływającej z ran, jakie sobie wzajemnie zadawałyśmy.
306 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wreszcie, udało mi się zaprowadzić ją pod duży głaz, o który oparła się plecami i pokiereszować ją moim mieczem. Vivian uchyliła się przed ciosem w głowę, ale udało mi się otworzyć głęboką ranę na jej prawym policzku. Vivian jęknęła z bólu i zaskoczenia, przyciągając palce do twarzy. Odsunęła je, wpatrując się z niedowierzaniem w krew na swojej dłoni. - Pocięłaś mnie – powiedziała. – Pocięłaś moją twarz. Okręciłam Wiktora w ręku. - I zrobię to jeszcze nieraz, zanim ta walka się zakończy. - Nie tak szybko, Cyganko – powiedziała Agrona. Do tej pory, jedynie oglądała naszą potyczkę. Po raz pierwszy, zastanawiałam się, dlaczego Agrona nie pomagała Vivian, ale dopiero dostrzegłam, w jak dziwny sposób trzyma broń, jakby nie przyzwyczajona do dzierżenia jej w lewej dłoni. Jej prawa ręka – ta, w której zawsze trzymała miecz – musiała zostać poważnie uszkodzona przez mój cios Wiktorem, aby móc jej używać. Do tego momentu, jedynie obserwowała. Agrona pstryknęła palcami, na co jej czarny rok ruszył do przodu. Rzuciłam się w drugą stronę, ledwo unikając zderzenia z jego łapami. Gdybym pozostała na ziemi, zaraz byłabym martwa, a moja klatka piersiowa rozorana pazurami tego stwora. Zanim udało mi się z powrotem stanąć na nogi,
307 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
rok uderzył skrzydłem w moje lewe ramię. Stęknęłam, a siła razu odrzuciła mnie pięć metrów dalej. Wylądowałam na rękach i kolanach na twardym gruncie. Rok wzniósł się ku górze, unosząc się nade mną niczym rozwścieczony czarny helikopter, a następnie runął w dół, celując zakrzywionymi pazurami w moje gardło… Jakaś postać rzuciła się między mnie a roka. Początkowo sądziłam, że to znowu Rory, ale chwilę zajęło mi uświadomienie sobie tego, iż był to chłopak w moim wieku. Rzucił się na stworzenie, łapiąc za jego uprzęż. Szarpnął długimi, skórzanymi lejcami, powodując, że istota wylądowała dwa metry ode mnie. Ale on jeszcze nie skończył. Natarł na roka, owijając skórzane paski wokół jego skrzydeł i boków. Następnie, odwrócił się w moją stronę, a oddech uwiązł mi w gardle. Atramentowo czarne włosy, intensywnie niebieskie oczy i krzywy uśmiech, który sprawił, że przyjemne ciepło eksplodowało w moim sercu. - Logan? – wyszeptałam. Jego uśmiech rozszerzył się. - No cześć, Cyganko.
308 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Moje spojrzenie zamarło na Loganie. Nie dlatego, iż byłam niesamowicie szczęśliwa z tego powodu, że go widzę; nie mogłam przestać myśleć o moich koszmarach i o tym, jak na okrągło mnie ranił. Ale zamiast tego okropnego czerwonego błysku, jego oczy były wyjątkowo błękitne – najpiękniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziałam. - Cyganko? – zapytał. – W porządku? - Ale jak… kiedy… dlaczego… - bełkotałam jak Wiktor, kilka minut później. Logan błysnął w moją stronę kolejnym uśmiechem, pomagając mi wstać. - Rozmowa później. Teraz walka. Ok?
309 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Byłam tak zaskoczona, że wszystkim, co byłam w stanie zrobić było stanie. Rok się uwolnił i rzucił się na Logana. Kątem oka dostrzegłam, jak Vivian skrada się w jego stronę, ale stanęłam między nią a Spartaninem. - Chronisz tyły swojego chłopaka? Och, jak słodko – mruknęła Vivian. – Z tego nie wyniknie nic dobrego. Uniosła miecz, stąpając w moim kierunku. Zacisnęłam uścisk na Wiktorze, wychodząc jej na spotkanie. Vivian uderzała we mnie wciąż i wciąż, korzystając ze swojej siły Walkirii. Czerwone i fioletowe iskry uciekały w powietrze za każdym razem, gdy nasze ostrza się spotykały. Po mojej lewej stronie, Logan walczył z rokiem, uciekając poza zasięg ostrego dziobu potwora. Wreszcie, rok wziął Logana z zaskoczenia. Został zwalony z nóg, a rok ponownie wzniósł się w powietrze. - Logan! – krzyknęłam, zdając sobie sprawę z tego, że nie będzie w stanie uciec stworowi z linii strzału i z dala od jego pazurów. Złota strzała przecięła powietrze, wbijając się w bok roka. Istota spadła, niewiele brakowało, a przygniotłaby Logana. Przewrócił się na bok, próbując otrząsnąć się z oszołomienia. - Nie ma za co! – wykrzyknęła Daphne przez dziedziniec. Pomachałam do niej, ponownie skupiając swoją uwagę na Vivian. Tym razem, rzuciłam się na nią. 310 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zaatakowałam Vivian z pełną siłą, zręcznością i wściekłością, jaką mogłam z siebie wykrzesać. Intensywność mojego ataku wydawała się ją zaskoczyć, jakby to ona była jedyną tak okrutną i złośliwą osobą. Wspomniałam Daphne, że Żniwiarze nie widzieli jeszcze mojego szaleństwa – ale pokazałam je Vivian. Zaatakowałam ją wszystkim, co miałam. Wykorzystałam wszystko, czego nauczył mnie Logan. Wszystko, co pokazali mi Oliver i Kenzie. Wszystkie pozycje, w jakie wdrożył mnie Ajax. Całą pasję i intensywne okrucieństwo Daphne. Wszystkie płynne ruchy Alexei’a, pełne gracji. Spokojne oddanie Carsona względem jego przyjaciół. Cały ból, gniew i frustrację Rory i Rachel, które czuły przez ostatnie miesiące. Całą miłość Babci Frost, Nyx i Profesor Metis, jaką mnie darzyły. Całe to nieznośne marudzenie, jakie mieli dla mnie w zanadrzu Nickamedes i Wiktor. Siekałam i cięłam Vivian z całą tą energią. I po raz pierwszy, wyglądało na to, że to wystarczy. Nie raniłam jej – nie tak poważnie – ale nie była w stanie przebić się przez moją obronę. Im dłużej walczyłyśmy, tym większa rosła w niej frustracja, a jej oczy świeciły niczym dwa baseny stopionej lawy39. - Dlaczego nie możesz po prostu umrzeć?! – syknęła. 3 39 Ciekawe porównanie… ;p
311 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Ponownie ci się to nie uda, Viv – zakpiłam. – Dziś mnie nie wykończysz. Jeszcze przez długi czas. Nie, z tymi powolnymi ruchami. Spójrz. Reszta twoich przyjaciół też już powoli odpada. Spojrzenie Vivian powędrowało wokoło, przez ruiny. Daphne wykończyła wszystkie roki, poza tym, należącym do Vivian, w tym samym momencie Walkiria mierzyła z łuku do następnych Żniwiarzy. Ajax i Alexei walczyli z trzema Żniwiarzami, a Carson i Oliver panowali nad kolejną dwójką. Rachel, z boku, walczyła z ostatnim, a moich uszu dobiegły wrzaski Covingtona, co oznaczało, że Rory ma go w szachu. Jeden po drugim, Żniwiarze padali. To była tylko kwestia czasu, zanim moi przyjaciele pozbędą się pozostałych i przyjdą mi z pomocą przeciwko Vivian. Żniwiarka również zdawała sobie z tego sprawę. Zaklęła i zamachnęła się na mnie mieczem, zmuszając mnie do odskoczenia. Potem, odwróciła się i pobiegła w kierunku swojego roka. Agrona, widząc, że nie wygrają, odwróciła się i już zamierzała dosiąść stworzenie, choć jej uszkodzona ręka spowalniała ją. Vivian, używając siły Walkirii, podsadziła kobietę, po czym sama wspięła się za nią. - No już, Gwen! – krzyknął Wiktor, jego głos był nieco stłumiony przez moją spoconą dłoń na jego ustach. – Idź! Nie pozwól im znowu uciec! Już szłam w ich kierunku, ale Logan był szybszy. Spartanin podbiegł do roka, wyprzedzając mnie. Vivian już trzymała lejce, siedząc na stworze. 312 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wszystko, co musiała zrobić, to ściągną, by uciec. Ale zamiast tego, spojrzała na mnie, a okrutny uśmiech wykrzywił jej twarz. - Nie! Logan! – krzyknęłam. – Stój! Ale nie posłuchał mnie. Miał własne rachunki do wyrównania z macochą. - Agrono! – wrzasnął Logan. – Staw mi czoło! Agrona pochyliła się do przodu, szepnęła coś Vivian na ucho, a uśmiech Żniwiarki rozszerzył się. Ruszyłam za Loganem, ale wiedziałam, że jestem zbyt powolna. Logana dzieliło już dziesięć metrów od roka i przyspieszył. Siedem metrów… pięć… trzy… W momencie, gdy Logan do nich doskoczył, Vivian wydała z siebie ogłuszający gwizd. Rok zareagował i wbił dziób w bok Logana. wszystko zatrzymało się, a on upadł na podłoże. - Logan! – krzyknęłam znowu. Jęknął i nie odpowiedział, choć jego upadek spowodował ulecenie w powietrze mnóstwa płatków. - Wykończ go! – syknęła Agrona. – Teraz! Vivian zagwizdała ponownie, a rok ruszył do przodu – ale tym razem, ja tam byłam.
313 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Stanęłam pomiędzy Loganem a ptakiem i zamachnęłam się mieczem. Rok odskoczył, chcąc mnie wyminąć. - Zapomnij o nich! – warknęła Agrona. – Zabierz nas stąd! Ale Vivian nie zamierzała zmarnować szansy zamordowania mnie. Po raz kolejny, wezwała roka do ataku. Znowu i znowu, wymachiwałam mieczem z zamiarem utrzymania stworzenia z dala od siebie i Logana. To było dziwne, walczyć z czymś dwa razy większym ode mnie samej, ale może te wszystkie poranne szkolenia miały zacząć przynosić efekty. Wszystko, co musiałam zrobić, to unikać jego pazurów i ostrego dzioba. - Gwen! – krzyknęła Daphne, będąc za mną. – Uważaj! Momentalnie, opadłam na kolana. Sekundę później, złota strzała świsnęła ponad moją głową. Ale Vivian również usłyszała okrzyk Daphne, dzięki czemu udało jej się manewrować rokiem tak, by zejść z linii strzału, która zmierzała w stronę głowy potwora. - Trzymaj się! – krzyknęła Daphne, wypuszczając następną strzałę. Vivian udało się i jej uniknął. - Zabierz nas stąd! – krzyknęła ponownie Agrona. – Teraz! Tym razem, Vivian posłuchała ją. Uderzyła wodzami o bok roka. Stwór wydał z siebie głośny okrzyk, zatrzepotał skrzydłami i wzniósł się do nieba.
314 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
***
Odczekałam kilka chwil, chcąc upewnić się, czy Vivian i Agrona nie powrócą, a następnie odwróciłam się w stronę Logana. Stanął na własnych nogach, chociaż trzymał się za bok. Podbiegłam do niego. - Wszystko w porządku? Uśmiechnął się, chociaż mogłam dojrzeć ból w jego oczach. - Będę żył, Cyganko. To tylko niewielkie draśnięcie. - Jesteś pewien? Pozwól mi na to spojrzeć… - Nie! – powiedział, gwałtownie się obracając, zanim zdążyłam go dotknąć. – Nie dotykaj mnie! Po prostu… tego nie rób! Stałam tak, wciąż z wyciągniętą w jego stronę dłonią. Logan musiał dostrzec ból na mojej twarzy, gdyż westchnął. - Przepraszam – powiedział. – Po prostu… przepraszam. Nic mi nie będzie. Naprawdę, w porządku. To nic takiego. 315 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Opuściłam rękę, wciąż się w niego wpatrując, nie wiedząc, co zrobić, co powiedzieć. To o tej chwili marzyłam od momentu, w którym mnie opuścił. Ponowne zobaczenie Logana. Ale teraz, kiedy tu był, teraz, gdy staliśmy twarzą w twarz, zdałam sobie sprawę z tego, że coś ciągle nie grało między nami – i nie wiedziałam, jak sobie z tym poradzić. - Gwen! Gwen! – głosy moich przyjaciół rozległy się echem wśród ruin. Sekundę później, wszyscy tłoczyli się wokół mnie i Logana. Daphne, Carson, Oliver, Alexei, Ajax, Rachel, a nawet Rory, popychająca przed sobą zakrwawionego, posiniaczonego i rozczochranego Covingtona. Moje oczy skanowały każdego z osobna. Nie licząc Daphne, każdy miał jakieś siniaki, stłuczenia i skaleczenia. Carson kulał, starając się za pomocą laski utrzymywać pozycję pionową, najwyraźniej skręcił kostkę, podczas gdy prawe ramię Ajaxa było wykręcone pod nienaturalnym kątem. Rachel i Oliver mieli zakrwawione twarze i pocięte kostki, a z lewego ramienia Alexei’a krew ściekała z głębokich nacięć. Nikt jednak nie wydawał się tak bardzo ranny. Nie tak bardzo, by nie pomogła w tym uzdrawiająca magia Daphne, do momentu aż wrócimy do akademii. Wypuściłam z siebie westchnienie ulgi, gdyż nie było z nimi najgorzej. - W porządku? – zapytała Daphne.
316 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nic mi nie jest. Jestem tylko trochę obita, zakrwawiona i posiniaczona. Nic, czym należałoby się przejmować – odparłam, powtarzając niczym echo słowa Logana. Kiedy zdali sobie sprawę z tego, że wszystko ze mną ok, wszyscy popatrzyli na Logana, który przesunął się pod ciężarem ich zaciekawionych spojrzeń. Niemal każdy wydawał się zaskoczony jego obecnością – z wyjątkiem Olivera. Oliver zauważył, że mu się przyglądam i skrzywił się. Pomyślałam o każdym razie, kiedy skupiał się na swojej komórce w ciągu ostatnich kilku dni. Myślałam, że rozmawiał z Kenziem, ale teraz już wiedziałam lepiej. Zwęziłam oczy. - Przez cały ten czas SMS-owałeś z Loganem. To stąd wiedziałeś, że nie został porwany przez Żniwiarzy. Wiedziałeś, że tu był. Wypieki wykwitły na jego szyi, ale nic nie odpowiedział. - Um, cześć. Kompletnie się w tym pogubiłam. Kim jest ten facet? – zapytała Rory, wskazując kciukiem na Logana. – I dlaczego wszyscy patrzą na niego, jakby zobaczyli ducha? Logan skrzywił się, wpatrując się w nią. - Nazywam się Logan Quinn.
317 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Rory zmarszczyła czoło, zdezorientowana, ale po chwili jej twarz pojaśniała. - Och. To ty jesteś tym facetem, który próbował zabić Gwen. Prawda? - Tak – mruknął Logan. – To ja. Rory już otwierała usta, ale Daphne szturchnęła ją w bok, rzucając ostrzegawcze spojrzenie. Rory spojrzała na nią, robiąc krok do przodu, jakby miała zamiar popchnąć Daphne, ale Rachel stanęła między nimi. - Wystarczy – powiedziała, rozglądając się po ruinach, jakby spodziewała się, że może na nas wyskoczyć więcej Żniwiarzy. – Musimy się stąd wynosić, natychmiast. Oliver wskazał na ciała Żniwiarzy. - A co z nimi? Nie chcesz ich sprawdzić? Mogą nam dać jakiekolwiek pojęcie o tym, gdzie udały się Vivian i Agrona. Ajax pokręcił głową. - Nie ma na to teraz czasu. Vivian i Agrona mogą wrócić z posiłkami, nie mówiąc już o śniegu, który niebawem nadejdzie. Musimy jak najszybciej opuścić góry i wrócić do akademii. Ruszajmy.
318 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wszyscy pospiesznie zabraliśmy swoje rzeczy i cały sprzęt. Pięć minut później opuściliśmy ruiny, pozostawiając za sobą martwych Żniwiarzy, martwe roki i dziedziniec pełen kwiatów pokrytych krwią.
Udaliśmy się w stronę mostu linowego na skraju ruin, ściskając broń i rozglądając
się
za
drugą
zasadzką
ze
strony
Żniwiarzy.
Mimo
niebezpieczeństwa, dotrzymywałam kroku Loganowi, na końcu pochodu. Niósł zakrzywiony, zakrwawiony miecz, który odebrał jednemu z martwych Żniwiarzy. Widząc go z bronią, powróciłam pamięcią do momentu, kiedy dźgnął mnie w Audytorium, ale szybko odepchnęłam to wspomnienie.
319 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Logan był tu teraz i było tak wiele rzeczy, o które chciałam go zapytać i tak wiele, którymi chciałam się z nim podzielić. - Myślę, że potrafimy w tym samym czasie iść i rozmawiać – powiedziałam. – Nie sądzisz? Przez chwilę brałam pod uwagę, że mnie wyprzedzi, ale w końcu westchnął i kiwnął głową. Szliśmy kilka metrów za pozostałymi. - Więc – zaczęłam. – Jesteś tu. - Tak. Jestem tu. - Chcesz mi o tym opowiedzieć? Logan westchnął ponownie. - Metis zadzwoniła do mojego taty w nocy informując go, że Nickamedes został otruty i dała nam znać, co się dzieje. Nie mogłem siedzieć i nic nie robić, zwłaszcza, że Oliver powiedział mi, że zamierzasz tu przyjechać w poszukiwaniu lekarstwa, co oznacza, że zapewne wpadniesz w pułapkę Żniwiarzy. Wziąłem więc jeden z prywatnych samolotów Protektoratu i tu przyleciałem. Dotarłem tu kilka godzin przed wami. - A co twój ojciec o tym sądzi? Logan wzruszył ramionami.
320 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie spodobało mu się to, ale mnie puścił. Głównie dlatego, że powiedziałem mu, że gdyby się na to nie zgodził, udałbym się na najbliższe lotnisko, kupiłbym bilet i przyleciał tu na własną rękę. - I co? Przez cały ten czas za nami podążałeś? Skinął głową. - Byłem już na dworcu kolejowym, kiedy dotarliście. Siedziałem już nawet w samochodzie, ale zmieniłem miejsce, bo mogłaś mnie rozpoznać. Tata załatwił mi pokój w jednym z akademików, a później samochód, który miał zabrać mnie do parku. Jest jeszcze jeden szlak, który przebiega równolegle do tego, przez który wy się przedzieraliście, więc łatwo było iść za wami. Rozbiłem obóz po drugiej stronie mostu, czekając na atak Żniwiarzy. Pakowałem swoje rzeczy, kiedy usłyszałem roki. Przybiegłem wam na pomoc. Pomyślałam o wszystkich tych chwilach w ciągu ostatnich kilku dni, kiedy wydawało mi się, że ktoś mnie obserwuje. - Więc to ty byłeś na dworcu i to ciebie widziałam za regałami w bibliotece. I to ty obserwowałeś mnie przez drzewa podczas wczorajszej wędrówki. - Winny. Wyciągnęłam rękę i uderzyłam go w ramię.
321 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Cholernie mnie przestraszyłeś. Myślałam, że byłeś szpiegiem Żniwiarzy. Dlaczego to robiłeś? Dlaczego nie chciałeś, byśmy wiedzieli, że tu jesteś? Że chciałeś pomóc? Dlaczego mi nie powiedziałeś? Logan spojrzał na mnie, jego wzrok był udręczony, a mimo to wejrzał mi prosto w oczy. - Ponieważ wciąż sobie nie ufam. Zwłaszcza, jeśli chodzi o ciebie, Cyganko. Poczucie winy wypełniało jego twarz, spuścił wzrok. Byłam tak skupiona na własnych koszmarach, na własnym gniewie, na własnym bólu, że nie pomyślałam, iż Logan może przechodzić przez to samo. Że może spędził ostatnie kilka tygodni na przeżywaniu tego, że Loki zainfekował jego umysł i zmusił do zaatakowania mnie, co widziałam dziesiątki razy w moich snach. - Nie dostałeś mojego listu? – zapytałam miękko. – Nic z tego nie było twoją winą. Vivian i Agrona za to odpowiadają. Nie mogłeś nic zrobić. Widziałam to podczas przebłysków, jakie odebrałam podczas dotykania listu od ciebie. Widziałam jak ciężko walczyłeś z Lokim, jak ciężko walczyłeś o to, by mnie nie skrzywdzić. Logan zaśmiał się gorzko. - Ale cię skrzywdziłem. Jasne, walczyłem, walczyłem z Lokim ze wszystkich sił, ale ostatecznie to nie wystarczyło, by nie dźgnąć cię. Prawie cię 322 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
zabiłem. A kto mówi, że nie zrobię tego ponownie? Może następnym razem nie uda ci się do mnie dotrzeć za pomocą swojej magii dotykowej. Może następnym razem nie będzie tam Metis ani Daphne, by cię uzdrowić. Może następnym razem, będziesz już martwa. Jego głos załamał się na ostatnim słowie. Bardziej niż cokolwiek innego, chciałam go po prostu przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale on najzwyczajniej w świecie mnie wyminął, zanim zdążyłam wykonać jakikolwiek ruch w jego kierunku. Nawet teraz, kiedy po prostu szliśmy, Logan upewnił się, że był poza zasięgiem moich ramion. - Nie zaatakujesz mnie ponownie – zaprotestowałam. – Uwolniłeś się od Lokiego. Widziałam to. I teraz też widzę to w twoich oczach. Uśmiechnął się ponuro. - Tylko dlatego, że wykorzystałaś na mnie psychometrię. Ale nie zawsze będziesz w pobliżu. A co, jeśli wróci? A co, jeśli podążę za resztą Żniwiarzy? Co, jeśli skrzywdzę kogoś innego? Nie mogę tego zrobić, nie tobie. Jego słowa ponownie złamały mi serce, zwłaszcza, że mogłam zobaczyć jego olbrzymi ból. Ledwie mógł na mnie patrzyć, a jak już to robił, poczucie winy wykrzywiało jego rysy.
323 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Więc co teraz? – zapytałam, zmuszając słowa, by opuściły moje gardło przez zaciśnięty w nim węzeł. – Po tym, jak wydostaniemy się z gór? Wrócisz do Mythos z nami? Logan pokręcił głową. - Wrócę do akademii, by upewnić się, czy z Nickamedesem wszystko w porządku, ale nie zostanę. Potem wrócę do ojca. - Na jak długo? – wyszeptałam. Znowu wzruszył ramionami. - Nie wiem. Po prostu tego nie wiem. Przykro mi, Gwen. Naprawdę. Logan posłał mi smutny uśmiech, a następnie przyspieszył kroku, pozostawiając mnie na tyłach. Ale nie przeszkadzało mi to. Przynajmniej nikt nie dojrzał bólu na mojej twarzy ani nie usłyszał szlochu, jaki uciekł z mojego gardła. Logan może i tu był, ale wciąż znajdował się bardzo daleko ode mnie, a ja nie wiedziałam, jak to naprawić, jak naprawić nas. Zastanawiałam się, czy było to w ogóle możliwe, a może Logan i ja byliśmy tak samo rozdrobnieni i podzieleni jak ruiny wokół nas.
*** 324 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Kilka minut później dotarliśmy do mostu linowego. Moje serce nadal krwawiło, ale trzymałam emocje w ryzach. Odkąd Ajax powiedział, że wciąż byliśmy w niebezpieczeństwie, uznałam, że płacząca i zawodząca w niczym nie pomogę. Ajax podniósł rękę, na co się zatrzymaliśmy. Trener rozejrzał się wokoło, podobnie jak my, w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów Vivian i Agron lub pozostałych Żniwiarzy. Ajax stanął na moście, zrobił kilka kroków, testując go, ale wydawał się równie wytrzymały jak wtedy, gdy tu przyszliśmy. Najwyraźniej Żniwiarze zamierzali nas zabić na dziedzińcu, nie sabotując tej drogi. - No dobrze – odezwał się Ajax. – Miejmy to już za sobą. Nadal jest możliwe, że czekają na nas po drugiej stronie. Ajax i Oliver jako pierwsi wkroczyli na most. Wstrzymałam oddech, ale udało im się bezpiecznie przejść na drugą stronę, a żaden Żniwiarz nie wybiegł z lasu, by ich zaatakować. Rory ruszyła następna, przyciskając sztylet do pleców Covingtona, by szedł przed nią. Związała jego ręce liną, którą zabraliśmy ze sobą. Wściekły bibliotekarz nie powiedział ani słowa podczas naszej przeprawy, choć rzucał nam piorunujące spojrzenie.
325 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Rachel pospieszyła za siostrzenicą, a Daphne i Carson podążyli za nią. Alexei zawahał się, ale gestem dałam mu do zrozumienia, by ruszał. - Logan i ja pójdziemy ostatni – powiedziałam. Alexei spojrzał na mnie, potem na Logana. Po chwili skinął głową i skierował się na drugą stronę przez most. Przeszedł bez najmniejszych problemów. - Ty pierwsza, Cyganko – powiedział Logan. Zaczęłam wchodzić na most. Kra – kra – kra. Zamarłam. Kra – kra – kra. Wrzaski roka rozbrzmiały ponownie, choć z jakiegoś powodu brzmiały jakby wydobywały się z ziemi pod naszymi stopami, zamiast z chmur. Odsunęłam się od mostu, wyciągnęłam Wiktora i odwróciwszy się, poszukiwałam roka oraz Żniwiarzy na jego grzbiecie. Sekundę później, zamiast spadając z nieba, czarny rok wynurzył się z przepaści. Stwór rozbił most w samym jego środku, niszcząc deski i liny jakby były tak kruche jak zapałki i cienkie nici. Zdawało się, jakby gruz uniósł się w powietrze na chwilę, po czym cicho opadł poniżej kanionu. 326 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Czarny rok uniósł się, z Agroną i Vivian na grzbiecie. Ścisnęłam mocniej Wiktora, spodziewając się, że potwór skoczy do przodu i zaatakuje mnie i Logana, ale on jedynie unosił się nad przepaścią. - No, teraz to powodzenia w zejściu z gór, Gwen! – krzyknęła Vivian. Uderzyła lejcami w stwora, po czym unieśli się w przestworza. Ruszyła za nimi Złota Strzała, wystrzelona przez Daphne, ale wiatr odesłał ją w bok, w kierunku ruin. Z oszołomieniem spojrzałam w chmury, później w przepaść ziejącą pod nami, tylko tyle byłam w stanie zrobić. Powoli, realizm tej sytuacji zaczął mnie przytłaczać. Teraz, między mną i Loganem a pozostałymi zostało jedynie powietrze, a ja i Spartanin zostaliśmy uwięzieni po niewłaściwej stronie mostu.
327 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Z niedowierzaniem rozglądałam się po kanionie. Zdobyliśmy kwiat ambrozji, dowiedzieliśmy się, że Covington był zdrajcą, przetrwaliśmy atak Vivian, Agrony i pozostałych Żniwiarzy i ich roków. Powinniśmy być w końcu wolni. Naprawdę powinnam być już teraz mądrzejsza. - Gwen! – zawołała Rachel, wiatr chłostał jej słowa. – Będziesz musiała znaleźć inny szlak po drugiej stronie dziedzińca! To jedyny sposób, by wydostać się teraz z gór! Przypomniałam sobie, jak wspominała o szlaku po drugiej stronie, stromej, krętej ścieżce, którą nikt nie szedł od lat i która najprawdopodobniej była zbudowana ze spadających kamieni. Wspaniale. Ale Rachel miała rację – tylko tę opcję mieliśmy. - Gdzie to jest? – odkrzyknęłam. - Przyjrzyj się mapie w swoim plecaku! Zmierzajcie na południowy dziedziniec! Szlak się tam rozpoczyna! Nie przegapicie go! - Udajcie się tą ścieżką najdalej jak to tylko możliwe! – zawołał Ajax, jego głos rozdarł otwartą przestrzeń. – Wrócimy po was tak szybko jak będziemy w stanie!
328 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Nie wspomniał, że może to zająć godziny – jeśli nie dłużej. Moi przyjaciele mieli tyle szczęścia, że może uda im się wrócić do akademii na lunch. Zanim przyszykują się na misję ratunkową, zapadnie już zmrok i będzie już zbyt późno na jakiekolwiek poszukiwania, co zresztą będzie dla nich zbyt niebezpieczne – co oznaczało, że Logan i ja najprawdopodobniej spędzimy noc w górach40. Zaczęła rozsadzać mnie panika, a szczypiące zimno rozwiało moje włosy. Odepchnęłam ją. Nie mogłam sobie teraz pozwolić na panikowanie. Nie teraz. Zamiast tego, przywołałam uśmiech na swoje usta i pomachałam do przyjaciół. - Do zobaczenia na dole! – krzyknęłam. Przyglądali mi się, ich twarze były ściągnięte w niepokoju. Ale nie było nic, co mogli zrobić, nie było nic, co mogło zrobić którekolwiek z nas. Zmusiłam się więc, by się od nich odwrócić. Spojrzałam na Logana. Strach i niepokój zamigotał w jego niebieskich oczach, a jego twarz wykrzywiał bolesny grymas. Rękę przyciskał do boku, w który zranił go rok, jakby rana przeszkadzała mu coraz bardziej, chociaż nie mogłam zobaczyć jak źle to wyglądało, bo miał na sobie czarny, ciężki kombinezon zimowy. - Proszę, powiedz mi, że twoje zapasy są po tej stronie mostu. 4 40 Noooo w końcu zaczyna się akcja :D
329 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Skrzywił się. - Przykro mi. Zostawiłem wszystkie rzeczy, kiedy ruszyłem wam na ratunek. Oznaczało to, że mieliśmy tylko trochę żywności i wody, jaka została w moim plecaku, wraz ze śpiworem. Nie miałam pojęcia, ile ciepła będziemy dziś potrzebować, by poradzić sobie bez namiotu41. Jakby rozdzielenie z przyjaciółmi i małe zapasy były niewystarczające, w powietrzu zaczęły dryfować puszyste płatki śniegu. Burza się rozpęta w momencie, gdy akurat będziemy tu z Loganem. - Musimy ruszać – powiedziałam. - Wiem – zawahał się, po czym podał mi miecz, który zabrał martwemu Żniwiarzowi. – Chcę żebyś go wzięła i użyła na mnie, jeżeli będziesz musiała. Wyciągnęłam rękę, biorąc od niego miecz. Przez chwilę trzymałam go w swojej dłoni, by zaraz rzucić go daleko w przepaść. Logan z zaskoczeniem wciągnął powietrze, ale nic nie powiedział. Raz jeszcze na niego spojrzałam, wsuwając Wiktora do pochwy zawieszonej wokół mojej talii. - Ufam ci, Spartaninie. Nie skrzywdzisz mnie. Nie tym razem.
4 41 No, Gwen, zacznij myśleć! Ciało do ciała, usta do ust…. Wybaczcie :D
330 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Bez względu na to, jak okropne były moje koszmary. Nie były prawdziwe. Logan był Loganem. On był prawdziwy i tylko to miało znaczenie. - A co, jeśli ja… Uniosłam rękę, uciszając go. - Nie chcę już słyszeć ani słowa na ten temat. Swoją drogą, jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś, pada śnieg. Oznacza to, że może nas zastać straszliwa burza. Musimy zejść chociaż trochę niżej i znaleźć jakieś drewno opałowe, a także miejsce na obóz. W przeciwnym wypadku, zamarzniemy na śmierć. Bardziej martwię się o to niż o to, że Loki wejdzie do twojej głowy i zaciągniesz mnie do Żniwiarzy. Możemy… porozmawiać o tym później. Po tym, jak znajdziemy jakieś bezpieczne miejsce na noc. W porządku? Logan popatrzył na mnie, ale ostatecznie, żadne z nas nie miało wyboru i oboje o tym wiedzieliśmy. Wreszcie skinął głową, jego twarz była wciąż ponura. - Ok. Ruszajmy.
331 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Dość łatwo udało nam się odnaleźć szlak na południowym skraju dziedzińca, tak jak mówiła Rachel. Zanim weszliśmy do parku, dała każdemu z nas mapę gór, ruin i różnych szlaków, więc wykopałam ją ze swojego plecaka, starając się rozkminić wszystkie te zawijasy, linie i symbole. - Ta ścieżka wydaje się dwukrotnie dłuższa niż ta, którą tu przybyliśmy, tak jak wspomniała Rachel – mruknęłam. – Cudownie. Logan nic na to nie odpowiedział. Wciąż starał się trzymać jakieś pięć metrów ode mnie. Schowałam z powrotem mapę i wyciągnęłam rękawice. Wciągnęłam je i ruszyłam szlakiem. Po chwili, Logan ruszył za mną. To był powolny pochód, tak jak nas ostrzegła. Ścieżka była stroma i wąska, także trzeba było uważać na każdy krok, by nogi spod nas nie uciekły i byśmy nie spadli w dół. Bardzo łatwo można się było poślizgnąć i wylądować setki stóp poniżej, na skałach. Z jakiegoś powodu, wiatr był bardziej intensywny po tej stronie góry, szarpał kurtkę, szalik, rękawiczki. Spakowałam się na tę wyprawę najlepiej jak potrafiłam, ale zimno wkradało się przez najmniejsze szpary pomiędzy moimi ubraniami, butami, a nawet skarpetkami. A potem był już tylko śnieg.
332 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Z każdą następną chwilą, nabierał szybkości i intensywności. Nie szliśmy jeszcze nawet przez godzinę, a na ziemi było już go kilka cali. Jedynym fragmentem krajobrazu, jaki wciąż mogłam dojrzeć były drzewa. Logan się nie odzywał, więc i ja tego nie robiłam. Nie chcieliśmy na to tracić energii ani oddechu. Kiedy schodziliśmy w dół ścieżką, rozglądałam się wokoło, próbując znaleźć jakieś miejsce na schronienie na tę noc. Pięć stóp ode mnie, po lewej, ziemia opadała pionowo w dół, co wcale nie pomagało. Zaś po prawej, także pięć stóp dalej, wyrastała solidna ściana z sosen, co ani trochę nie ułatwiało mi widoczności. Wszystko, co widziałam to śnieg, skały i drzewa. Szliśmy więc dalej. Znajdowaliśmy się już jakieś dwie mile poniżej, kiedy spostrzegłam, że Logan nie idzie za mną. Wciąż utrzymywał między nami bezpieczną odległość, ale już nawet nie słyszałam szurania stopami. Odwróciłam się i zdałam sobie sprawę, że jest jakieś pięćdziesiąt metrów za mną, zataczając się, jakby był pijany. Po raz pierwszy dostrzegłam, że jego kombinezon był mokry, lśnił w miejscu, w które zranił go rok. Mdlące, tonące uczucie rozlało się w moim brzuchu, a podejrzenie, że doznał większego uszczerbku na zdrowiu po chwili się potwierdziło, gdy spomiędzy jego palców zaczęła spływać krew. - Logan? - Przepraszam – powiedział ociężale, jego twarz była blada z bólu. – Nie sądzę… bym mógł… pójść dalej… 333 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Upadł na leśnej ścieżce.
- Logan! Podbiegłam do Spartanina i opadłam na kolana tuż obok niego. Uśmiechnął się do mnie, ale ja nie odrywałam oczu od jego rany. Ostrożnie odciągnęłam jego rękę, odsuwając poszarpane krawędzie jego kombinezonu tak, bym mogła dokładnie przyjrzeć się obrażeniom. Rok pozostawił głęboką, brzydką ranę, z której wciąż sączyła się krew. - Dlaczego nic nie powiedziałeś? – zapytałam. - Nie chciałem cię martwić – wychrypiał. – Chciałem, by Daphne mnie wyleczyła po powrocie z ruin.
334 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne tu nie było, ale byłam ja. Może i nie byłam użytkowniczką leczniczej magii, ale jako tako nabyłam umiejętności pierwszej pomocy w Mythos. Poza nauką obsługi broni, właśnie tego uczył nas Trener Ajax. Zrzuciłam plecak z ramion i rozpięłam go w poszukiwaniu dwóch dodatkowych szarych golfów, jakie ze sobą zabrałam. Użyłam Wiktora do pocięcia ich na kawałki i ułożyłam je na ranie. Resztę tkaniny owinęłam wokół talii Logana, a całość związałam tak mocno jak potrafiłam. Starałam się nie zwracać uwagi na to, jak szybko krew przesączała się przez materiał, pomogłam Loganowi z powrotem założyć kombinezon i usiąść. - Powinnaś mnie zostawić – powiedział cicho. Pokręciłam głową. - Nawet o tym nie myśl. Trzymamy się razem, pamiętasz? To najlepsza możliwość na wydostanie się z tego miejsca. Nasza jedyna szansa. Tak zawsze było i będzie. Logan posłał mi krzywy uśmiech, jeden z tych, które zmieniały moje serce w papkę. - Tęskniłem za tym. - Co? - Za twoją determinacją – odparł. – Wydaje mi się, że swoją straciłem w momencie, gdy Agrona użyła na mnie tych cholernych diamentów Apate. 335 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Potarł szyję, jakby błyskotki wciąż się na niej znajdowały. Ból i wspomnienia przyciemniły jego oczy. - Cóż, mojej determinacji wystarczy dla nas dwojga – powiedziałam. – Jestem zdeterminowana, że we dwoje zejdziemy z tej góry. Chyba nie chcesz, bym była kłamczuchą w tej kwestii, co nie? Logan spojrzał na mnie. Po chwili jego rysy wygładziły się i znowu uśmiech pojawił się na jego ustach. - No dobra. Bierzmy się więc do roboty. Mamy długą drogę do przebycia. Pomogłam mu stanąć na własnych stopach, choć było z nim jeszcze gorzej niż przedtem. Ale nie było nic więcej, co mogłabym zrobić. Położyłam rękę na ramieniu Logana, pomagając mu utrzymać równowagę i razem ruszyliśmy w burzę.
Pół-niosąc, pół-ciągnąć, udało mi się przetransportować Logana kolejny kilometr dalej szlakiem, zanim zemdlał. W jednym momencie, utykając, szedł jak był w stanie. W następnym leżał już twarzą w śniegu. - Logan? Logan!
336 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Obróciłam się, potrząsając za jego ramię, ale nie odpowiedział. Pochyliłam się, przykładając ucho do jego ust. Jego ciepły oddech owionął moją skórę, klatka piersiowa unosiła się w stałym rytmie. Uspokojona, wypuściłam oddech. Jeszcze oddychał, jeszcze żył. Ale jak długo? Było jeszcze zimniej niż wcześniej, a wiatr przyniósł wycie wilków Fenrir. Poza tym, nadal nie odnaleźliśmy miejsca, w którym moglibyśmy się schronić przed burzą. Chciałam krzyczeć, płakać i walić pięściami we wszystkie głupie skały i drzewa wokół nas. Pomyślałam o tym, że popękane i zakrwawione kostki i zamrożone łzy musiałabym dodać do listy moich nieszczęść. - I co zamierzasz teraz zrobić? – moje rozmyślania przerwał głos. – Bo Spartanin już zrobił całkiem sporo. Spojrzałam na Wiktora, który tkwił wciąż w pochwie, uwieszonej wokół moich bioder. Byłam tak skupiona na tym, co się dzieje w górach, że zupełnie zapomniałam o mieczu, ale on przyglądał się Loganowi, jego fioletowe oko było teraz jaśniejsze od śniegu. Wiedziałam, co powiedziałby Logan, gdyby był przytomny – że powinnam go tu zostawić. Że nie było żadnego sposobu na to, by on zszedł z gór, a ja powinnam sama siebie ratować. Ale to, co powiedziałby Logan, nie ma najmniejszego znaczenia, nie zamierzałam zostawić go w tej zimnicy. Zamarzły 337 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
na śmierć lub zgubiłaby go rana wyrządzona przez roka. Nie, muszę skupić się na ciągłym poruszaniu i wymyślić jakiś sposób, aby zabrać go stąd. - Gwen? – zapytał ponownie Wiktor. – Musisz szybko podjąć jakąś decyzję. - Zamierzam go ocalić, nas też. Otworzyłam plecak, przekopując się przez wszystkie rzeczy jakie tam były, mając nadzieję, że jeden z nich otworzy przede mną jakiekolwiek możliwości i pomysł wydostania nas z tego miejsca. Zapałki, zapasowe ubrania, kilka komiksów, telefon komórkowy, latarka, paczka Muesli, butelka wody. Przydatne przedmioty42, ale nic, co mogłoby teraz pomóc. Już miałam zapiąć zamek w torbie, kiedy zauważyłam coś cienkiego i kruchego na dnie – sieć Ran. Zdesperowana, wyciągnęłam siatkę, unosząc ją w górę. Cienkie nici szarych wodorostów zostały utkane razem, związane w sieć małych, jeszcze bardziej żałosnych węzłów. Wyglądało na jeszcze mniej reprezentatywne niż zapamiętałam. Zaczęłam ją zwijać i chować z powrotem, kiedy przypomniałam sobie o opisie sieci, jaki wciąż znajdował się w mojej torbie.
4 42 Zwłaszcza komiksy :P
338 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Uważa się, że ta sieć należała do Ran, nordyckiej bogini burzy, i była jednym z jej ulubionych atrybutów do połowu ryb. Pomimo swojego kruchego wyglądu, była w stanie udźwignąć więcej niż na to wyglądało, biorąc pod uwagę jej relatywnie niewielkie rozmiary. Wplecione w nią wodorosty mają to do siebie, iż sprawiają, że rzecz, jaka znajduje się w środku, wydaje się znacznie lżejsza…
Spojrzałam na siatkę, a następnie na Logana – i wreszcie wpadłam na pomysł, którego tak bardzo potrzebowałam. Zamknęłam plecak i ponownie zarzuciłam go sobie na plecy. Owinęłam sieć wokół Logana. W pierwszej chwili, wydawało mi się, że tych wodorostów jest za mało na pokrycie go, ale kiedy już kończyłam, zauważyłam, że materiał wciąż się jeszcze nie kończy. Wreszcie, ostatnie pętle zawiązałam wokół jego ramion. Podparłam go w pozycji siedzącej, owijając jedno ramię wokół jego talii i umieściłam swoje ramię pod jego. Wciągnęłam powietrze i podniosłam go. Ku memu zdziwieniu, udało mi się go unieść, bo nie ważył więcej niż kilka ciężarków. - No chodź, Spartaninie – powiedziałam. – Wstajemy na nogi. - Dobrze… - wymamrotał Logan, otwierając oczy tylko po to, by po chwili zamknąć je z powrotem. – Wstaję… 339 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Powoli, zaczęliśmy iść do przodu. Och, to było tak niewygodne, z Loganem, przywiązanym do mnie, w połowie wleczonym, w połowie niesionym za pomocą sieci, choć był znacznie lżejszy niż wcześniej. Zejście z góry zajmie nam w ten sposób znacznie więcej czasu. Mimo to, każdy krok zbliżał nas do celu. - Dzięki ci, Ran – mruknęłam, choć byłam przekonana, że bogini nawet nie interesują moje problemy. Nie mam pojęcia, jak długo szłam z Loganem w dół szlaku. Może minęło pięć minut, a może i godzina. Czas przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Były jedynie mróz i śnieg, wiatr i drzewa. I po raz kolejny, moje buty poślizgnęły się na śniegu i zjechałam poniżej ścieżki, ale udało mi się zapanować nad stopami, zanim upadłam. Nie zważając na nic, po prostu szłam, ciągnąc go za sobą, szlakiem, póki nie zobaczyłam czegoś dokładnie przed nami. Zamarłam, trzymając Logana. Co to było, ten kształt przed nami? Przez chwilę myślałam, że to może być Żniwiarz, ktoś, stacjonujący po tej stronie góry, by nas wykończyć, ale kształt wydawał się ciemny i niesamowicie smukły. Wyglądał na… olbrzymiego. To było jedyne, co mogłam o nim powiedzieć. Może to był głaz zwalony w poprzek ścieżki, jak to powiedziała Rachel. Cóż, po prostu wspaniale.
340 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Westchnęłam, wzmacniając uchwyt i ponownie starając się ruszyć przed siebie. Może i to było drzewo albo skała, ale ja już znajdę sposób, by się przez nie przedostać. Gdy już zbliżaliśmy się do kształtu, czymkolwiek był, ostry, dziki pisk przeciął zimowe powietrze. Zamarłam ponownie. Opuściłam głowę, chroniąc się przed zimnem, patrzyłam w dół szlaku, więc miałam idealny wgląd w lwie łapy przede mną. Z mojego punktu widzenia, było to jeszcze większe, ostre, zakrzywione pazury błyszczały jak heban wśród białego śniegu. Przełknęłam ślinę, powoli unosząc głowę. Gryfon stał pośrodku ścieżki i powoli zbliżał się do mnie i Logana.
341 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wpatrywałam się w przerażającą kreaturę. Lwie ciało, orla głowa, brązowe futro, skrzydła i oczy. Stwór wyglądał na jeszcze bardziej okazałego niż rok, na którym odleciały Vivian i Agrona, to prawdopodobnie facet, patrząc na jego rozmiary43. Jeszcze raz popatrzyłam w dół na jego szpony, zanim przed moją twarzą pojawił się jego zakrzywiony dziób. Błyszczał chyba jeszcze bardziej od hebanu w kontraście ze śniegiem. Wreszcie, moje oczy spotkały się ze ślepiami potwora. Świeciły niczym jasne, ciepłe, brązowe latarnie pośród wirującego śniegu. Przyglądałam im się, ale nie mogłam dostrzec czerwonych błysków, sugerujących o obecności Żniwiarzy. Najwyraźniej był to dziki gryfon, niezłapany przez Żniwiarzy do służenia im. Nie wiedziałam, czy to dobrze czy źle. Możliwe, że dziki gryfon
4 43 Gwen! Na co ty patrzysz, mając u boku swojego nieprzytomnego ukochanego?! :P
342 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
byłby w stanie zabić mnie i Logana szybciej niż taki sterowany. Mimo wszystko, pazury były wciąż pazurami. - Aj! – głos Wiktora wydobył się z jego pochwy. – Czyż nie jest olbrzymią istotą? - Sshh! – syknęłam tylko jedną połową ust. – Nie rozwścieczaj go. Gryfon stał pośrodku szlaku, wciąż mi się przyglądając. Po prostu… przypatrywał mi się, jakby mnie studiował. Po kilku sekundach analizy, jego wzrok spoczął na Loganie. Nie odwracał od niego spojrzenia tak jak i wcześniej ode mnie, po czym jego wzrok poszybował ku bokowi Spartanina. Prawdopodobnie, wyczuł zapach krwi, wciąż sączącej się mimo bandaży, którymi go owinęłam. Napięłam się, by po chwili stanąć między gryfonem a Loganem. Myślałam o wyciagnięciu Wiktora, ale to oznaczałoby odsunięcie się od Logana, a gdybym go puściła, wylądowałby w śniegu; był już wystarczająco ranny. Ale gdybym musiała, zrobiłabym to. Bo nieważne, co by się stało, nie pozwolę, by gryfom skrzywdził Logana. Przynajmniej do momentu, kiedy mnie pożre pierwszą. Sekundy wlokły się za sekundami. Cisza rozciągała się wokoło, zwłaszcza, że gryf nawet się nie poruszał. W końcu wypuściłam powietrze. Z każdą upływającą chwilą, byliśmy coraz słabsi i coraz bardziej zmarznięci. 343 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wzięłam kolejny oddech, przesuwając się jeszcze o krok w prawo. Gryf nie poruszył się. Patrząc na emocje, jakie odzwierciedlał, mógł być jednym z posągów znajdujących się w Bibliotece Starożytności. Następny krok w prawo. Potem następny i następny, aż miałam pewność, że już nie stoję naprzeciwko niego. I właśnie wtedy, ruszyłam do przodu. Szlak był szeroki tylko na tyle, bym stojąc naprzeciw kreatury niemal ocierała się o jej skrzydła. Gryfon odwrócił się, by na mnie popatrzyć, więc zatrzymałam się. Nigdy jeszcze nie miałam tak olbrzymiej ochoty, by biec, biec, biec, po prostu uciec, ale zmusiłam się, by utrzymać swoją panikę w ryzach, przestępując z nogi na nogę. Powoli, dokładnie, ostrożnie, uważnie wpatrując się w mitologiczne stworzenie, wciąż i wciąż. - Co ty wyprawiasz? – zapytał Wiktor. - To, co powinnam – odparłam. – A teraz zamknij się. Może lubi pożerać rzeczy, które niepotrzebnie biadolą. - Niepotrzebnie biadolą? Niepotrzebnie biadolą? Phi! – prychnął. Ale, dzięki Bogu, miecz nie wydobył z siebie już ani słowa. Ruszyłam dalej, napinając ramiona. W każdej chwili spodziewałam się pazurów zanurzających się w moich plecach i dzioba rozrywającego moją szyję.
344 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Ale nic się nie stało. Może potwór stracił zainteresowanie nami. Miałam taką nadzieję. Przeszłam jeszcze jakieś pięćdziesiąt metrów w dół szlaku, by poczuć się wystarczająco bezpiecznie, nie musząc oglądać się za siebie. I znowu, moje i gryfona oczy spotkały się. Stworzenie stało jakieś pięć stóp za mną, jego głowa była pochylona ku dołowi, wpatrując się we mnie. Pomimo jego rozmiarów, niełatwo było dosłyszeć kroki na śniegu. I jeszcze raz, ciekawość błysnęła w jego spojrzeniu i zdałam sobie sprawę, że nie pomyliłam się we wcześniejszym osądzie – byłam myszą. Małą, niewielką, nieistotną myszą, która mogła zostać pożarta w ciągu sekundy. Przełknęłam węzeł strachu, wraz z krzykiem, który utknął mi w gardle, odwróciłam głowę i ruszyłam jeszcze dalej. Po kolejnych pięćdziesięciu metrach przestałam się oglądać za siebie, choć doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że gryfon wciąż tam jest i podąża za mną. Poważnie, stworzenie szło za mną truchtem wzdłuż szlaku, podobnie jak Nyx podążała za mną przez dziedziniec. Ok, to było straszne. Ale ponieważ gryfon nas nie atakował, starałam się nie reagować. Logan dryfował na granicy świadomości, podczas gdy ściągałam go z gór. Od czasu do czasu, bełkotał kilka słów, ale koncentrowałam się na przebyciu 345 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
drogi, nie zwracając uwagi na to, co mówił, chociaż co jakiś czas mnie nawoływał. - Cyganko… - mamrotał. – Nie walcz z tym… nie walcz z nim… biegnij, Gwen… biegnij! Logan wiercił się, zagubiony w swoich wspomnieniach i w chwili, w której mnie dźgnął. Nie byłam jedyną, która musiała sobie radzić z nocnymi koszmarami. Ale nie było nic, co mogłabym dla niego zrobić, więc zacisnęłam zęby, udając, że nie słyszę jego udręczonego krzyku i brnęłam dalej. Nie wiem, jak długo jeszcze szłam przed siebie, zanim dostrzegłam młodego gryfa. Przez długi czas, ścieżka była mieszaniną śniegu i zawiei. Nagle spojrzałam w górę i zauważyłam młode stworzenie, siedzące na drzewie. Zwolniłam, a następnie zatrzymałam się, zastanawiając się, czy właśnie na niego czekał dorosły gryf. Jeśli kreatura szła za mną i Loganem przez cały ten czas, mogła zdawać sobie sprawę z tego, że dziecko tu na nas czeka i razem będą mogły rozerwać nas na strzępy. Byłam tak zmarznięta i wyczerpana, że chwilę mi zajęło dojście do tego, dlaczego ta sytuacja jest tak bardzo zła. Zostanie zjedzonym przez gryfy? Nie brzmiało to wystrzałowo. I znowu, zatrzymałam się, oczekując na ruch stwora.
346 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Mały gryf przybliżył się do mnie. Dziecko wpatrywało się we mnie w podobny sposób jak starszy gryf. Na koniec, choć wydawało mi się, że minęła wieczność, wydało z siebie ostry, piskliwy krzyk. Dorosły gryf odpowiedział w podobny sposób. Zanim zdałam sobie sprawę, co się dzieje, większy stwór rzucił się do przodu, zahaczając dziobem o sieć Ran i odciągając ode mnie Logana. W jednej chwili miałam ramię owinięte wokół talii Logana. W następnej, sieć zwisała z dzioba gryfona, a Logan bujał się tam i z powrotem jakby kosztując relaksu na hamaku w letni dzień. Gryf rzucił mi długie spojrzenie, po czym ruszył do drzew. Byłam tak zaskoczona, że po prostu przez chwilę stałam jak wryta. Następnie, rzeczywistość sytuacji zmiotła mnie z nóg. - Hej! – krzyknęłam. – Wracaj tu z nim! Ale gryfon zignorował mnie, zagłębiając się w lesie, zabierając ze sobą Logana. Wyciągnęłam Wiktora z pochwy i ruszyłam w ich ślady.
Już myślałam, że gryf rozwinie skrzydła i wzniesie się wysoko do nieba, ale zamiast tego, stworzenie poruszało się truchtem przez las, powolnym, stałym rytmem niczym lew biegnący przez afrykańskie równiny, mimo powalonych pni
347 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
drzew, skał i innych przeszkód, które zaśmiecały las. Podążałam za nim tak szybko jak tylko byłam w stanie, nie troszcząc się o to, że przy każdym kolejnym stąpnięciu moje buty ślizgały się na śniegu i w każdej chwili mogłam upaść i złamać nogę. Jedynym, co zaprzątało moje myśli był Logan i to, że nie mogłam pozwolić gryfon na pożarcie go. Najwyraźniej, młodsze stworzenie traktowało to jako swoistego rodzaju grę, wyskakując nagle na mnie ze śniegu i popiskując z podniecenia. Cóż, przynajmniej ktoś dobrze się bawił, ale tym kimś na pewno nie byłam ja. Nie wiem, jaką odległość między drzewami pokonał dorosły gryf, gdy w końcu się zatrzymał. Stwór spojrzał na mnie dosłownie na sekundę, zanim wskoczył w otwór, zapewne prowadzący do jakiejś jaskini. Mały gryf wydał z siebie wesoły pisk, po czym również poczłapał w ciemność. Wzięłam głębszy oddech, po czym ruszyłam za nimi. Tak, może włażenie do ciemnej jaskini nie było najmądrzejszą rzeczą, jaką mogłam zrobić, ale nie mogłam liczyć na miłosierdzie gryfów względem Logana. Tak więc wbiegłam do olbrzymiej groty. Ściany zbudowane były z błyszczącej, fosforyzującej skały, rzucającej miękki, złocisty blask, jakby wewnątrz rozbłysły latarnie. Sklepienie wznosiło się około sto metrów nad moją głową, podczas gdy podłoże wyścielały stosy sosnowych igieł i suszona letnia trawa, rozciągając się na całej powierzchni jak kwiaty na dziedzińcu ruin. Było
348 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
też zaskakująco ciepło, znacznie cieplej niż należałoby się spodziewać – westchnęłam z ulgą, wyższa temperatura wypędzała chłód z moich kości. Szkoda, że gryfy na mnie czekały. W pieczarze znajdowało się ich kilkanaście, i zanim zdałam sobie sprawę, co robią, zaczęły się wokół mnie tłoczyć, tworząc nierozerwalny pierścień i odcinając mnie od wyjścia. Zwolniłam kroku, a następnie zatrzymałam się, przyglądając się każdej istocie z osobna, spodziewając się, że lada moment skoczą do przodu i rozedrą mnie na strzępy, szaloną Cygankę, będącą na tyle głupią, by wejść w sam środek ich gniazda. - Um, Gwen? – zapytał Wiktor. – Zdajesz sobie sprawę, że nie wygląda to za dobrze, prawda? - Miej lepiej nadzieję, że nie lubią błyszczących rzeczy – mruknęłam. Ale zamiast mnie schrupać, młody gryf przecisnął się pomiędzy pozostałymi, przyłożył głowę do mojej nogi i trącił mnie do przodu. Przełknęłam ślinę, ale wszystkim, co mogłam zrobić, było pójście tam, gdzie mi wskazywał. Młody nie odpuszczał dopóty, dopóki nie znaleźliśmy się na tyłach groty. Dorosły gryf, który porwał Logana, stał przy serii płytkich basenów. Powierzchnia wody błyszczała jak moneta pod złotą poświatą ze skał, nadając jaskini zaczarowany wygląd. 349 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Gryf położył Logana obok jednego ze zbiorników wypełnionych wodą. Nieco pary uniosło się nad powierzchnię, ostrożnie podeszłam bliżej, ściągając rękawiczki, pochylając się do przodu i zanurzając w nim rękę. Ku memu zdziwieniu, woda była ciepła, a ja zdałam sobie sprawę, że w jaskini musiały znajdywać się jakieś gorące źródła i że może tak naprawdę gryfy nie planują nas zjeść. - Nie przyprowadziliście nas tu, by nas skrzywdzić, prawda? – zapytałam, prostując się. – Doprowadziliście nas tu, abyśmy się ogrzali… aby uratować nas od zamarznięcia na śmierć podczas burzy śnieżnej. Gryf skinął głową, zupełnie jakby zgadzał się z moimi słowami. Zawahałam się, ale schowałam Wiktora do pochwy, a rękawiczki wsunęłam do kieszeni kombinezonu. Powoli podeszłam do stworzenia, wyciągając przed siebie nagą dłoń. Przyglądał mi się dokładnie, jakby wiedział, co zamierzam zrobić. Wypuściłam oddech. Ostrożnie dotknęłam jego skrzydła. Obrazy i uczucia zalały mój umysł. Czułam siłę gryfa, jego dumę, miłość do latania w przestworzach. Stwór był wysoko, kiedy usłyszał dziecięcy krzyk. Kiedy obniżył lot, lądując na drzewie, dostrzegł pomoc, jaką przyniosłam razem z przyjaciółkami. Obmyła mnie fala intensywnej wdzięczności za uratowanie jego dziecka przed byciem niewolnikiem Żniwiarzy. Były także inne obrazy, kiedy gryfy przyglądały się, jak wraz z przyjaciółmi walczymy ze Żniwiarzami. A więc to były te spojrzenia, które 350 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
wcześniej wyczuwałam. Czułam palącą nienawiść stworzenia względem Żniwirzy i jego smutek, gdy patrzył jak roki są zmuszane do wykonywania rozkazów. I w końcu, gryf obserwujący jak staram się pomóc Loganowi przejść przez las i jego podziw dla tego, jak sobie radziłam, choć zdawał sobie sprawę, że nie wyrobimy się przed zapadnięciem zmroku i nie znajdziemy żadnego schronienia. Otworzyłam oczy, opuszczając rękę. - Dziękuję – szepnęłam. – Za przyprowadzenie nas tutaj. Za uratowanie nas. Nie musiałeś tego robić. Gryf spojrzał na mnie i ponownie odczułam przepływającą przez niego dumę – tak, to on nas tu sprowadził. Czuł się zobligowany do pomocy nam w podzięce za uratowanie jego dziecka. Ostrożnie przycisnęłam palce do skrzydeł gryfa. Stwór wydał z siebie delikatne parsknięcie, ale mogłam śmiało powiedzieć, że mu się to spodobało. Dziecko znowu trąciło głową moje nogi, więc opadłam na kolana i go również pogłaskałam. W końcu skupiłam się na Loganie, na którego nie zwróciłam większej uwagi odkąd znaleźliśmy się w jaskini. Zebrane wokół gryfy przyglądały się, jak odwijam Logana z sieci Ran i ostrożnie układam go na boku. Nie odzyskał przytomności nawet w momencie,
351 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
gdy ściągałam z niego kombinezon, by przyjrzeć się jego ranie44. Krew przesączyła się przez bandaż, więc powoli odwinęłam opatrunek. Na szczęście, rana zakrzepła i Logan już nie krwawił. Nie wiem, jak dużo krwi już stracił. Użyłam Wiktora do pocięcia swoich zapasowych ubrań, a następnie zanurzyłam szmatki w ciepłej wodzie. Spodziewałam się kwaśnego smrodu siarki, ale zamiast tego, nad wodą unosił się lekki, kwiatowy zapach, z dodatkiem wanilii. Materiałem obmyłam rany Logana. Roc paskudnie go poranił, prawdopodobnie będą potrzebne szwy, ale to nie było coś, co ja mogłam zrobić. Chociaż rana nie wyglądała na zakażoną. Może rankiem Logan będzie odrobinę silniejszy, przynajmniej na tyle, by przejść pozostałą część trasy o własnych nogach. Nałożyłam ostatni kawałek materiału na ranę i z powrotem go ubrałam, po czym ulokowałam go wygodnie na łóżku z igieł i trawy. Wyciągnęłam z plecaka śpiwór, przykrywając nim go. Przez cały ten czas Logan spał. Pogładziłam jego czarne włosy, by po chwili pochylić się i pocałować go w policzek. Logan westchnął, ale nie obudził się. Odpięłam pochwę z Wiktorem od swojego pasa i oparłam ją o ścianę skalną, więc mogłam rozejrzeć się po jaskini. Tylko to, że byłam otoczona gryfami, nie oznaczało, że Vivian, Agrona i Żniwiarze nie mogli nas napaść.
4 44 Czyli Gwen mogłaby zrobić z nim różne rzeczy, a nie miałby o tym zielonego pojęcia… :D
352 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Prześpij się, Gwen – powiedział Wiktor, dzięki czemu zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo wyczerpana byłam. – Tej nocy stoję na straży, a jak tylko coś będzie na rzeczy duży futrzak wykona jakiś ruch. Przywódca gryfów prychnął, ale jedna po drugiej, istoty wokół mnie usiadły, a ciepło ich ciał w połączeniu w parą unoszącą się nad gorącymi źródłami, było przyjemne. Pozostało już tylko czekanie na jutro i przejście burzy. Położyłam się więc i zapadłam w sen, otoczona przez gryfy.
Zapadłam w ciemny sen bez marzeń sennych i obudziłam się jakiś czas później. Przynajmniej, wydawało mi się, że się obudziłam – zanim zdałam sobie sprawę, że stoję pośrodku jaskini i gapię się na moje bezwładne, śpiące ciało, 353 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
leżące obok Logana. Mrugałam i mrugałam, ale obraz pozostawał ten sam. Obróciłam się, a gryfy również pozostały uśpione, wyglądało na to, że tylko ja byłam na jawie – czy jakkolwiek to nazwać. Chociaż, nie wygląda mi to na koszmar. Czułam się tak… realnie. - Aj! – mruknęłam, powtarzając wcześniejszy nastrój Wiktora. Rozejrzałam się po jaskini, ale wszystko było takie same, jak poprzednio. Gryfy ułożone w kręgu wokół mnie, baseny z wodą wydzielające ciepło, ściany świecące dzięki tym dziwnym złotym skałom. W końcu, przyjrzałam się wyjściu z groty. Przez chwilę, jedynym, co dostrzegałam, był biały jak arkusz śnieg osiadający na zewnątrz. Ale, kiedy płatki rozchylił wiatr, moim oczom ukazała się figura stojąca w wejściu. Jej długa, biała suknia miała identyczny odcień, co płatki wirujące wokół, a zakręcone loczki błyszczały niczym wypolerowane. Skrzydła wyginały się na ich plecach. Były równie jasne co śnieg, ale miękkie pióra nie rozwiewały się pomimo szalejącej wichury. Stała tam, ręce splatając razem, jak zwykle, czekając cierpliwie aż ją zauważę. Kiedy w końcu moje oczy spotkały się z jej, znowu uderzyło we mnie jak niezwykłe były – wszystkie odcienie fioletu i szarości mieszały się ze sobą, by stworzyć jedną żywą barwę zmierzchu. Nike, grecka bogini zwycięstwa, popatrzyła na mnie jeszcze przez sekundę, po czym odwróciła się i poszła. Cóż, jeśli bogini nie zamierzała tu zostawać, powinnam pójść za nią. 354 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wyszłam na palcach, by nie obudzić gryfów, choć zapewne nie musiałam. Ponieważ, no wiesz, w tym świecie było coś dziwnego. Przynajmniej dopóty, dopóki się nie obudzę, czy cokolwiek. Pokręciłam głową, odpychając te myśli. Myślenie o tym, jak bardzo było to realne sprawiło, że rozbolała mnie głowa. Dotarłam do wyjścia. Ku memu zdziwieniu, śnieg przestał padać, chociaż zdążył już pokryć na ponad stopę ziemię białym proszkiem niczym lukier na puszystym cieście. Wyszłam na zewnątrz, zdając sobie sprawę, że nie odczuwam zimna, biorąc pod uwagę fakt, że ciepło zostawiam wewnątrz. Kątem oka zauważyłam ruch i udałam się w tamtym kierunku. Bogini siedziała na szerokim, płaskim kamieniu kilka metrów dalej. Jej twarz ułożyła się w uśmiech. - Witaj, Gwendolyn – powiedziała Nike.
Popatrzyłam na śnieg, skały i sosny, górujące nad nami. Wszystko wyglądało dokładnie tak samo jak wtedy, kiedy po raz pierwszy weszłam do pieczary. Nie wiem, ile czasu minęło, ale musiało być już blisko świtu, ponieważ smugi srebra i lawendy ustępowały blademu pomarańczowi wschodu słońca.
355 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Cześć – w końcu odpowiedziałam. – Więc znowu używamy do tego dziwnego snu, co? Bogini wciąż uśmiechała się do mnie. - Jeśli chcesz, nazywaj go tak. - Jeśli będę musiała myśleć o nim w jakiś inny sposób, moja głowa eksploduje. Jej śmiech zabrzmiał ponad dzwonieniem wiatru. Poklepała skałę, więc podeszłam, siadając obok niej. Siedziałyśmy w ciszy przez kilka chwil. - Więc – zaczęłam. – Czy to znaczy, że mi i Loganowi uda się zejść z gór żywym? - Dlaczego myślisz inaczej? Wzruszyłam ramionami. - Cóż, na chwilę obecną to średnio możliwe. Co z tym całym śniegiem, raną Logana, mną próbującą sprowadzić nas z gór. Nie ma to jak zabawa w górach. - Możesz mieć rację – mruknęła Nike. – Ale to, co zrobiłaś, było konieczne do wykonania. - Co masz na myśli?
356 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Ale bogini nie odpowiedziała na moje pytanie. Zamiast tego, wstała. - Chodź – powiedziała. – Przejdźmy się. Oszołomiona, wstałam i udałam się za nią w głąb lasu. Nike wydawała się sunąć po śniegu, dryfując niczym chmura; zauważyłam, że nie zostawia śladów w tym białym proszku. Odwróciłam się i doszło do mnie, że za nami nie ma żadnych śladów. W istocie, nie czułam nawet nic mokrego na stopach. Przerażające. Wzdrygnęłam się i pobiegłam, by się z nią zrównać. Nike zatrzymała się na skraju sporej polany, a ja stanęłam tuż obok niej. Zaspy śniegu piętrzyły się wokół nas, w niektórych miejscach nawet na trzy stopy wysokości, ale wewnątrz polany kwitły kwiaty, ich zielone łodygi sterczały ponad śniegiem, a niebieskie, różowe, fioletowe, czerwone i srebrne płatki lśniły niczym klejnoty, rozsypane na białej marmurowej posadzce. Pośrodku polanki stała kobieta. Jej długa, aksamitna suknia była tak samo bogata jak zieleń sosny, choć krawędzie tkaniny wydawały się migotać wszystkimi możliwymi opalizującymi odcieniami – na różowo, niebiesko, fioletowo, czerwono, srebrno, złoto. Nie była piękna, nie tak jak Nike, ale jej twarz była miła i łagodna, choć usta pozostawały wykrzywione w smutku. Jej czarne włosy były krótkie, z zawiniętymi końcówkami. Jej skóra była blada jak śnieg, co sprawiało, że oczy wydawały się jeszcze bardziej zielone. Coś w jej rysach wydawało mi się znajome, jakbym już wcześniej ją widziała, chociaż nie potrafiłam sobie przypomnieć, gdzie. 357 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Przyglądałam się, jak kobieta kroczyła przez polanę. Nie miała żadnych butów, ale śnieg wydawał się jej nie przeszkadzać, choć i tak nie pozostawiała za sobą śladów. Z pochyloną głową, coś cicho szeptała, zupełnie jakby rozmawiała z dywanem kwiatów, które ją otaczały. Nie mogłam zrozumieć jej słów, ale najwyraźniej kwiaty reagowały na jej głos, obracając łodygi i wyginając płatki ku niej, zupełnie jakby starały się pokazać jej z jak najlepszej strony, by się przypodobać. - Kto to? – wyszeptałam. - To – odparła Nike – jest Eir. To dlatego jej twarz wydawała mi się znajoma. Widziałam ją na rzeźbach i posągach w ruinach. - Ta nordycka bogini uzdrowienia? Nike skinęła głową. - Eir jest jedną z moich najstarszych i najdroższych przyjaciół i najsilniejszych sojuszników. Przyglądałyśmy się jak Eir przechodzi ponad kwiatami. Niespodziewanie, na śnieg padł cień, a gryf spadł z nieba – gryf, który uratował mnie i Logana przed śnieżycą. Nie wiem, skąd ta pewność, ale nie myliłam się.
358 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Gryf skłonił się nisko przed Eir, by następnie, delikatnym ruchem zerwać kwiaty, które widziałam w ruinach – kwiaty ambrozji. Eir uśmiechnęła się, wyciągając rośliny z dzioba stwora. Podniosła je do twarzy i zaciągnęła się głęboko. Być może była to tylko i wyłącznie moja wyobraźnia, ale i ja wyraźnie poczułam ich zapach – słodki zapach kwiatów zmieszany z zimną kruchością śniegu. Eir wyszeptała coś do gryfa, który ponownie poderwał się do lotu, wylądował po chwili przy drzewie i chwycił coś z wierzchu. Sekundę później znowu znalazł się w poprzednim miejscu. Eir pochyliła się i wyciągnęła zieloną roślinę z jego dziobu – coś wyglądającego jak jemioła. Po chwili odwróciła się. Jej zielone oczy spotkały się z moimi i ponownie uderzyła we mnie dobroć malująca się na jej twarzy. Promieniała uczuciem podobnie jak Nike zwycięstwem. Eir ruszyła w naszą stronę, z gryfem towarzyszącym u jej boku. - Jest kilka rzeczy, które Eir kocha bardziej od kwiatów – powiedziała Nike. – Jej gryfy się do nich zaliczają. - Więc gryfy należą do Eir? – zapytałam. – Podobnie jak wilki Fenrir, nemejskie stwory czy żmije Maat? Nike skinęła głową. - W rzeczy samej, choć niewielu ludzi pamięta prawdziwą nazwę gryfów, podobnie jak niewielu wie, że Eir jest boginią miłosierdzia, jak również 359 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
uzdrowienia. Ale Eir zawsze miała specjalne miejsce w sercu dla tych stworzeń. To właśnie dlatego zbudowała swój dom właśnie tu, na szczycie gór, aby być w ich pobliżu i móc nad nimi czuwać. - Dlaczego mówisz mi to wszystko? Nike uśmiechnęła się. - Zobaczysz. Eir wraz z gryfem zatrzymali się przed nami. Bogini przechyliła głowę na bok, jej zielone oczy zagłębiły się w moich fioletowych, jakby dostrzegały w nich wszystkie tajemnice duszy tylko poprzez zagłębianie się w nich. Możliwe, że mogła to zrobić. Wyprostowałam się, starając się trzymać na wodzy dreszcze, które ogarnęły moje ciało. - Teraz to widzę – powiedziała, a jej miękki głos szeleścił wśród kwiatów. – Dlaczego pokładasz w niej taką wiarę. Ma silną wolę. Młoda, ale bardzo silna. Uśmiech Nike stał się jeszcze szerszy, a ja, przez chwilę, poczułam się jak szczeniak, nad których wznoszą te wszystkie ochy i achy. Zupełnie jakby czekały na jakąś sztuczkę w moim wykonaniu, o jakiej nie miałam zielonego pojęcia. Eir przyglądała mi się w oczekiwaniu aż coś powiem.
360 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Um… dzięki – powiedziałam. – Dziękuję ci, bogini. To olbrzymi komplement. - To nie miał być komplement, jedynie stwierdzenie faktu – ponownie przechyliła głowę. – Czasami wydaje mi się, że nigdy nie zrozumiem śmiertelników. Dziwne są te ich sentymenty. Gryf zapiszczał z aprobatą, a ja zastanawiałam się, co takiego powiedziałam źle. Ale bogini wydawała się jedynie zamyślona, nie zdenerwowana, więc najwyraźniej nie wyrzuciłam z siebie czegoś wyjątkowo głupiego. - Okazałaś łaskę jednemu z moich gryfów – rzekła Eir. – Jako jedyna wśród wielu śmiertelników od długiego, długiego czasu. Właśnie dlatego mam dla ciebie podarek. Trzymając kępy jemioły, zaczęła je wykręcać z stokrotkami i innymi kolorowymi płatkami. Rozbłysło jasne, srebrzyste światło, wyciekające pomiędzy jej palcami. Światłość była tak intensywna, że aż bolały oczy, ale nie odważyłam się odwrócić wzroku. - Proszę – powiedziała kilka chwil później. – Zrobione. Coś brzęknęło i poczułam delikatny ciężar w dłoni. Spojrzałam w dół, zorientowawszy się, że srebrna bransoletka otacza mój nadgarstek. Sam łańcuch
361 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
powstał z jemioły, a srebrne płatki zwisały wokół niego. Przypominało mi to bransoletkę, jaką Carson sprezentował Daphne. Jako, że bransoletka dotykała mojej nagiej skóry, czekałam na reakcję psychometrii, czego się nie doczekałam. Nie miałam większych przebłysków związanych z błyskotką, poza swego rodzaju spokojem, miłymi wibracjami, związanymi z tym, że dostałam ją od Eir. Zaciekawiona, dotknęłam płatków. Były małe, srebrne i kształtem bardziej przypominały listki niż płatki, ale rozpoznawałam ich kształt. Moje oczy rozbłysły. Liście o kształcie serca doskonale współgrały z tymi we wieńcu na głowie Nike. Laur – symbol zwycięstwa. - Laur to ciekawa roślina – powiedziała Eir. – A srebrne liście laurowe występują niezmiernie rzadko. Jestem jedyną, która je jeszcze hoduje, ale są już niemal zapomniane, one i ich właściwości. Jemioła zaś ma potężną moc, choć używana jest tylko do całowania. Zrobiła minę, mówiącą, iż nie podobało jej się to zastosowanie, i przerwała. - A więc… jakie są ich właściwości? – zapytałam, odnosząc wrażenie, że ona chce, bym cokolwiek powiedziała.
362 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Srebrne liście laurowe mogą być wykorzystywane do uleczenia nawet najbardziej bolesnych ran – odparła Eir. – Możesz dzięki nim również zabić najpotężniejszego wroga. W niektórych przypadkach, niszczyły samych bogów. Oddech uwiązł mi w gardle, a moje palce mocniej zacisnęły się na listkach, tak, że metalowe krawędzie zahaczyły moją skórę. Czy ona powiedziała… czy miała na myśli… że mogłabym zabić Lokiego przy pomocy tych laurów? Kiedy Nike pokazała mi fresk z artefaktami na suficie w Bibliotece Starożytności, myślałam, że będę dzierżyć srebrną strzałę, włócznię bądź inną broń, by pokonać złego boga. A co, jeżeli tym, co widziałam, była bransoletka? Co, jeśli to była tylko część odpowiedzi? Spojrzałam na Nike, która skinęła głową, jakby wiedziała, co zaprzątało moje myśli. Pewnie tak. Ona zawsze wiedziała. - Inną ciekawostką odnośnie srebrnych liści laurowych było to, że kwestia leczenia bądź niszczenia zależała jedynie od woli i intencji ich użytkownika – dodała Eir. – Więc władaj nimi ostrożnie, Gwendolyn Cassandro Frost. Bo twoje decyzje będą miały wpływ na nas wszystkich. Jej zielone oczy wpatrywały się w moje, wyciągnęła rękę, jakby chciała się pożegnać. Zawahałam się, po czym i ja wyciągnęłam swoje palce w jej stronę. Przez moment, jej moc mnie obmyła, poczułam wspaniałą życzliwość 363 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
wobec wszystkich stworzeń, małych i dużych, jej miłość do gryfów, radość z tego, że śmiertelnicy wykorzystywali jej kwiaty do uzdrawiania chorych i rannych. Odczułam również jej bezwzględność. Jak zwycięstwo, miłosierdzie także może być wielkie i straszliwe. Zlitowanie się, przyjęcie łaski, odrzucenie jej, nie zebranie się na ułaskawienie – za to wszystko ktoś musiał zapłacić. Zdałam sobie sprawę, że na swój sposób Eir była zimna, straszna, piękna i potężna jak Nike – jak wszyscy bogowie i boginie były, w tym i Loki. Po chwili palce Eir znikły, choć wciąż odczuwałam spokój dzięki bransoletce tkwiącej na moim nadgarstku. Przyjrzałam się listkom i łańcuszkowi. Zastanawiałam się, czy Eir dała koronę z laurów Nike – i nad tym, co miałam z tym zrobić, skoro i ja ją dostałam. Czy tak prosto wyglądające listki naprawdę mogły kogoś uleczyć? A może były w stanie zabić boga? Jak miałam je wykorzystać? Czy były one kluczem do zabicia Lokiego i wygrania Wojny Chaosu? A może ich celem było coś innego? I co takiego było z tą jemiołą? Te pytania i jeszcze więcej pojawiły się na końcu mojego języka, w momencie, gdy Eir już się odwracała, z gryfem u swego boku. Bogini odchyliła głowę, na co kwiaty znowu wyginały się w jej kierunku. Uśmiech pojawił się na twarzy Eir, kiedy ponownie zaczęła szeptać do gryfa.
364 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Chodźmy – powiedziała Nike. – Dała ci największy dar, jaki mogła. Zostawmy Eir w spokoju. Wróciłyśmy przez las, znowu znajdując się pod jaskinią. Zamiast wejść do środka, przyjrzałam się bransoletce, a potem Nike. - Zawsze grasz w pewną grę, czyż nie? – nie mogłam ukryć goryczy w swoim głosie. - Co masz na myśli? Rozpostarłam szeroko ręce. - Mam na myśli to. To wszystko. Mnie. Moich przyjaciół. Przybycie tutaj. Zatrucie Nickamedesa przez Żniwiarzy. Zaplanowałaś to wszystko, prawda? Że przyjdę tu, a Eir da mi laur i jemiołę? Pokręciła głową. - Niczego nie planowałam, Gwendolyn. Do tego wszystkiego doprowadziło otrucie spartańskiego bibliotekarza. Ty i twoi przyjaciele dokonaliście własnych wyborów, polegaliście na własnej woli, jak zawsze. Nie rozumiałam, jak niektóre rzeczy mogły być już z góry ustalone, podczas gdy ja i moi przyjaciele polegaliśmy na własnej wolnej woli. Próbując poskładać te puzzle w całość, rozbolała mnie głowa, zresztą jak zwykle. Mimo
365 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
to, popatrzyłam na boginię. Tak wielu rzeczy jeszcze mi nie powiedziała, pozwoliłam jej więc dojrzeć w moich oczach pytania i podejrzenia. Po chwili, skinęła głową. - Muszę przyznać, że mam… nadzieję, iż pokażesz Eir, jaką dobroć skrywasz w swoim sercu – powiedziała Nike. – Ona… nie jest przekonana odnośnie zwycięstwa Panteonu nad Lokim. Ale udało mi się ją przekonać, by dała nam broń, jakiej potrzebujemy, jakiej ty potrzebujesz. Jeszcze raz spojrzałam na srebrne liście laurowe. - Broń? Jak mam za pomocą tego zabić Lokiego? Myślałam, że będę musiała odnaleźć jakąś włócznię czy coś w tym stylu, jak na fresku w Bibliotece Starożytności, który mi pokazałaś. Nike pokręciła głową. - Wiesz, że nie mogę ci tego powiedzieć, Gwendolyn. Mogę ci jedynie dać narzędzia potrzebne do walki z Lokim i jego Żniwiarzami. Jak ich użyjesz, należy już do ciebie. - Oczywiście, że nie możesz – burknęłam. – To byłoby cholernie zbyt łatwe. To przecież nie miałoby większego sensu. Nie przestawała się na mnie gapić.
366 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Mów sobie co chcesz – mruknęłam wreszcie. – To po prostu brzmi jak bogowie i ich zabawy mną. - Wojna nie jest niczym innym jak grą, Gwendolyn – odparła. – Ktoś jest zwycięzcą, by ktoś był przegranym. Nie powiedziałam jej, że byłam już zmęczona byciem częścią tej gry, a już zwłaszcza sztuczkami Żniwiarzy. Jeżeli Nike jeszcze sobie z tego nie zdawała sprawy, no cóż, najwyraźniej nie była taka mądra czy tak potężna, na jaką wyglądała. Nie mogłam jednak na to nic poradzić, poza wsunięciem bransoletki pod rękaw kombinezonu. Dodałam to do mojej listy rzeczy do przeanalizowania. Czasami odnosiłam wrażenie, że spędzałam więcej czasu nad książkami w bibliotece niż Nickamedes. Moje serce ścisnęło się na myśl o nim, zastanawiałam się, co z nim, czy jeszcze żyje. - Wiem, że jesteś na mnie zła, Gwendolyn – powiedziała Nike. – Ale nie tak łatwo jest wygrać wojnę, zwłaszcza, kiedy twoim przeciwnikiem jest ktoś taki jak Loki. Westchnęłam. - Wiem. Nienawidzę znajdować się w centrum tego wszystkiego. Nigdy tego nie chciałam, wiesz? - Wiem – odparła. – Ja również nie chciałam tego dla ciebie. Ale tak musiało się stać. 367 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, co miała na myśli, ale bogini pochyliła się i złożyła pocałunek na moim policzku, jak zawsze, gdy nasz czas się kończył. To był krótki dotyk, jedynie muśnięcie ust na mojej skórze, ale po raz kolejny, ogarnęły mnie dzikie fale jej mocy, dając mi siłę, której potrzebowałam. Ale tym razem, ten chłód nie zanikł, zamiast tego, poczułam jak przenika przez srebrne listki bransoletki, otaczając mój nadgarstek niczym sznur płatków śniegu.
Nie było
to
nieprzyjemne uczucie.
Jak
już, było
przypomnieniem wiary, jaką pokładała we mnie bogini. Nike wyprostowała się i cofnęła, a śnieg zawirował wokół jej stóp. - Ułoży się, Gwendolyn. Pochyliła głowę, ponownie splatając dłonie. Jeszcze przez chwilę stała przede mną. W następnym momencie, już jej nie było, połknięta przez śnieg, jakby nigdy nie stała w tym miejscu.
368 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Nagle się przebudziłam. W jednej sekundzie, znajdowałam się na zewnątrz, wśród śniegu. W następnej, otaczały mnie gryfy. Usiadłam, ziewnęłam i przetarłam zaspane oczy. Zerknęłam w lewo, na Logana, który siedząc przyglądał mi się. - Obudziłaś się – powiedział miękko, starając się nie obudzić gryfów. Uśmiechnął się. - Chyba nie myślałaś, że resztę podróży odbębnisz sama, co Cyganko? Parsknęłam. - O nie. Dlaczego cała zabawa miałaby się mi należeć? Zaśmiał się, następnie wskazując na stworzenia, leżące wokół nas. - Może chciałabyś, hm, powiedzieć mi, jak tu wylądowaliśmy? I dlaczego żadne z nas nie jest jeszcze kupą kości? Opowiedziałam mu, jak wraz z Daphne i Rory uratowałyśmy młodego gryfa w drodze na górę i jak te istoty uratowały nas przed burzą. Kiedy skończyłam, Logan skinął głową, ale jego wyraz twarzy wciąż był poważny.
369 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Cóż, z pomocą gryfów czy nie, dziękuję ci za opiekę nade mną. Wiem, że byłoby ci łatwiej, gdybyś zostawiła mnie na szlaku. - Nie mogłabym cię zostawić. Nigdy bym tego nie zrobiła. Jego usta wykrzywiły się. - Być może powinnaś. Wpatrywałam się w niego. Atramentowo – czarne włosy, lodowato – niebieskie oczy, umięśnione ciało. Logan wyglądał tak jak zwykle, ale mogłam dojrzeć w nim zauważalne zmiany – zwieszone ramiona, ocienione oczy, najwięcej jednak widziałam w jego uśmiechu. Nie był już zabawny, pewny siebie, nie dostrzegałam już tego dokuczliwego wyrazu twarzy, jaki pamiętałam. Nie, teraz jego uśmiech wydawał się… smutny. Podobny do tego, jaki widziałam na twarzach rodziców Rory na fotografiach rodzinnych, u mojego taty także. Było mi tak źle, patrząc na ten smutny, pokonany uśmiech. Wiedziałam, że Logan został skrzywdzony, ale ja również. Może sprawiła to frustrująca rozmowa z Nike, może wszystkie moje koszmary, a może wszystkie wydarzenia z przeszłych kilku tygodni, ale pozwoliłam, by wypełniał mnie ból zmieszany z gniewem, który tym razem wygrał. - Och, przestań się nad sobą użalać. Logan zamrugał.
370 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Słucham? - Słyszałeś – odparłam, a mój głos zabrzmiał surowo. – Przestań się nad sobą użalać. Tak, stało się coś okropnego, Żniwiarze użyli ciebie jako marionetki dla korzyści Lokiego. Ale wiesz co, Spartaninie? Teraz okropne rzeczy dzieją się z nami wszystkimi. Jedynym, co powinniśmy teraz zrobić, to podnieść się i stanąć do walki. - Nie rozumiem – powiedział, marszcząc brwi, skonfundowany. – Myślałem, że nie jesteś na mnie zła. Wypuściłam powietrze. - Nie jestem na ciebie zła z powodu tego, że mnie zaatakowałeś. Jestem wściekła, bo się poddajesz. Spartanie nigdy się nie poddają. Logan westchnął. - Nie rozumiesz. Mógłbym być zagrożeniem dla ciebie i pozostałych. Loki… mógłbym wciąż być z nim połączony. Nie chcę ryzykować, że po raz kolejny mógłbym cię skrzywdzić. Nie byłam w stanie powstrzymać łez wypełniających moje oczy ani słów wysypujących się z moich ust. - Już mnie skrzywdziłeś. Złamałeś moje serce, zostawiając mnie, łamiąc obietnicę, jaką mi złożyłeś. Mówiłeś, że chcesz być przy mnie, walczyć u mego
371 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
boku przeciw Żniwiarzom, ale odszedłeś, po prostu mnie opuściłeś. Nie dałeś mi nawet szansy się pożegnać albo powiedzieć ci, że rozumiem. - Bałem się, że będziesz próbowała mnie przekonać, bym został – wyszeptał. – Więc odszedłem. - Wiem – odparłam równie cicho. – Wiem, że chciałeś się trzymać z dala od tego, co zrobili ci Agrona i Żniwiarze, ale to na jedno wychodzi. Wciąż boli świadomość, że jak tylko wrócimy do akademii i upewnisz się, że z Nickamedesem w porządku, znowu odejdziesz. Logan nic nie odpowiedział. Wstałam i odwróciłam się, by nie mógł dojrzeć łez w moich oczach. Właśnie otarłam ostatnie z nich, gdy zdałam sobie sprawę, że przez wejście do groty przebija się światło słoneczne – prawdziwe dzienne światło, a nie takie, jakie towarzyszyło mi, Nike i Eir. Wypuściłam powietrze, uniosłam podbródek, odwracając się przodem do Logana. Bez względu na to, jak bardzo chciałam się gdzieś zwinąć w kłębek i płakać, nadal mieliśmy do przejścia resztę trasy i musieliśmy dotrzeć do Nickamedesa na czas. - To światło na zewnątrz45 - powiedziałam, mój głos miał matową barwę. – Powinniśmy ruszać. Ajax i pozostali pewnie niedługo wyruszą na poszukiwania nas. 4 45 Wiem, brzmi to co najmniej głupio, ale naprawdę inaczej nie dało się tego przetłumaczyć :P
372 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Logan skinął głową. Nie patrząc na siebie, zaczęliśmy przygotowania do drogi.
Spakowałam śpiwór, podniosłam plecak z posłania z igieł i traw, po czym uniosłam się na barkach. Podeszłam do ściany, o którą zeszłej nocy oparłam Wiktora. Miecz wydał z siebie szerokie, szczękające ziewnięcie, a następnie zlustrował mnie fioletowym okiem. - Dobra – powiedział. – Wstałaś. Oznacza to, że i ja mogę w końcu zakosztować odrobiny snu. Nie budź mnie, chyba, że będzie ktoś do zabicia. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, już zamknął oko. Niecałą minutę później, już chrapał i gadał przez sen. - Cholerni Żniwiarze… - mamrotał. – Trzeba zabić ich wszystkich… Wiktor nie przebudził się nawet, gdy go podnosiłam i sadowiłam w pochwie. Kiedy już wszystko zostało zrobione, nic innego mi nie pozostało, jak stanąć twarzą w twarz z Loganem. Podniósł się na nogi, choć wciąż się chwiał. Trzymał się za bok, ale wydawał się silniejszy niż dzień wcześniej. Pociągnęłam łyk z butelki, po czym podałam mu resztę. Wypił ją za jednym zamachem.
373 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zaproponowałam mu także ostatnią porcję muesli, lecz potrząsnął głową, odmawiając. Ja również nie miałam ochoty, więc schowałam ją do kieszeni. - Możesz chodzić? – zapytałam. – Chcesz, bym jeszcze raz przyjrzała się ranie? Potrząsnął głową. - Mogę iść sam, oczywiście z twoją pomocą. Myślę, że lepiej pozostawić bandaż na miejscu. W przeciwnym razie, rana może znowu zacząć krwawić. Skinęłam głową, postępując krok do przodu, by złapać go pod ramię. W ciszy, powoli skierowaliśmy się na zewnątrz. Kiedy wraz z Loganem opuściliśmy jaskinię, zimno uderzyło nas w twarz, a gorzki chłód natychmiastowo przedarł się przez warstwy ubrań. Ale najgorszy z tego wszystkiego był śnieg. Przez noc spadła ponad stopa białego puchu, która utrudniała chodzenie, zwłaszcza rannemu Loganowi. Nie mówiąc już o tym, że znajdowaliśmy się głęboko w lesie, a ja nie wiedziałam, jak wrócić na tamten szlak. - Gdzie może być tamta ścieżka? – zapytał Logan, ubiegając moje myśli. - Nie mam pojęcia. Może gryfy mogłyby nas tam doprowadzić. Nasza ruchliwość w grocie obudziła stworzenia, które wyszły za nami na zewnątrz, piszcząc, ziewając i przeciągając się. Pomogłam Loganowi oprzeć się 374 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
o ścianę jaskini, po czym poszłam odnaleźć lidera. Stał na zewnątrz, wśród pozostałych, z młodym tulącym się do jego boku. Przyjrzałam się dorosłemu gryfowi, zastanawiając się, czy to on był wcześniej z Eir, ale nie mogłam tego stwierdzić na pewno. Odchrząknęłam. - Um, razem z moim przyjacielem zastanawiamy się, jak byśmy mogli wrócić z powrotem na tamtą ścieżkę. No wiesz, na tę, która wyprowadzi nas z gór. Gryf przechylił głowę na bok, zupełnie jakby nie rozumiał, czego od niego chciałam. Unosiłam dłonie w górę i w dół, maszerując w miejscu i starając się mu pokazać, co miałam na myśli. Stworzenie przez chwilę jeszcze mi się przyglądało, po czym, brzuchem do przodu, wskoczyło w zaspę śniegu. Zapiszczał, rozpościerając skrzydła, jakby był gotowy do wzlecenia w przestworza. Zrobił to kilkukrotnie, ale ja też nie mogłam go zrozumieć. Spojrzałam na Logana, ale on jedynie wzruszył ramionami. - Nie patrz na mnie – powiedział. – Nie mówię po gryfońsku. - Och, przecież to tak cholernie oczywiste – burknął Wiktor. – Chce, byś go dosiadła. Popatrzyłam na miecz.
375 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Myślałam, że zamierzasz iść spać. - Trudno spać wśród tych cholernych pisków – mruknął. – Zresztą, nie muszę ci chyba tłumaczyć, że ktoś musi stać na straży. Moja robota się nigdy nie kończy. Zignorowałam jego zrzędzenie i ponownie popatrzyłam na gryfa. - Naprawdę chcesz… bym cię dosiadła? Przytaknął. Pokręciłam głową. - Nie sądzę, by to był dobry pomysł. Gryf zmrużył brązowe oczy i znowu zapiszczał. Nie dopuszczał do siebie odmowy. W sumie, i tak nie mieliśmy innego wyjścia. Nie, jeżeli chcieliśmy opuścić góry i zdążyć donieść Nickamedesowi kwiat ambrozji. - Chodź, Cyganko – powiedział Logan, uśmiechając się. – Będzie zabawnie. Westchnęłam, myśląc jedynie o tym, że jego pojęcie zabawy znacznie różni się od mojego. Pomogłam Loganowi wspiąć się na szerokie plecy gryfa, po czym wsiadłam przed nim. Wyciągnęłam z plecaka sieć Ran, którą przywiązałam Logana, siebie i Wiktora do stwora – bo naprawdę, naprawdę nie chciałam 376 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
spaść. Miałam też nadzieję, że siatka uczyni naszą trójkę znacznie lżejszymi. Widziałam już jak rok niósł na swoim grzbiecie nie jednego pasażera, gryf zapewne miał tyle samo siły, ale nie chciałam mu robić problemu. Podczas tego zabiegu, gryf wydawał się rozbawiony, wypuścił nawet z siebie dźwięk zbliżony do śmiechu. - Co? – burknęłam. – Na wypadek, gdybyś jeszcze tego nie zauważył, jesteś jedynym z nas, posiadającym skrzydła. Logan i ja nie potrafimy latać jak ty. Jeśli spadniemy, nie będziemy mieli nawet czasu, by krzyknąć. Gryf jeszcze raz się zaśmiał. W końcu, gdy byłam już na to gotowa, wtuliłam głowę w miękkie brązowe futro. - Proszę, odstaw nas z powrotem – powiedziałam. Gryf wydał z siebie głośny, dziki okrzyk, po czym wystrzelił w powietrze. Kilka uderzeń serca później, unosiliśmy się setki metrów nad ziemią. Moje dłonie zacisnęły się wokół sieci Ran, poczułam ramię Logana, mocno oplatające moją talię. - Spokojnie – szepnął mi do ucha. – Jeśli Vivian i Agrona mogą to robić, to my także. Gryf nie pozwoli nam spaść. Więc po prostu się zrelaksuj i ciesz lotem.
377 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Kilka minut zajęło mi rozluźnienie palców i szczęki. Stworzenie leciało spokojnym tempem, z szeroko rozpostartymi skrzydłami, dając się prowadzić prądom powietrznym. Powoli, uczucie nieważkości zaczęło mi sprawiać coraz więcej radości. To było prawie tak, jakbyśmy byli piórkiem poruszającym się na wietrze. W końcu, odważyłam się na to, by spojrzeć poza cielsko gryfa. Przez chwilę widziałam jedynie las, drzewa i skały, wyglądające niczym białe, zielone i szare plamy. Dopiero po chwili doszło do mnie całe piękno tych widoków. Zastanawiałam się, czy Vivian też się tak czuła podczas lotu na czarnym roku. Czy te widoki cieszyły ją tak samo, jak ranienie ludzi. Odepchnęłam myśli o Żniwiarce, starając się cieszyć tą chwilą tak długo, jak mogłam. Pozostałe gryfy dołączyły do naszej wycieczki, młody również, tworząc wokół nas coś w stylu gwardii honorowej. Zaczęłam się śmiać i machać do nich, choć wiatr porwał mój chichot ze sobą, bardzo daleko, w dół, na ziemię. Siedzący za mną Logan bawił się równie dobrze. Cieszył się jazdą jak ja. Nawet Wiktor dołączył do naszego wesołego koncertu. Lecieliśmy w dół góry, mogłam dojrzeć przebłyski ścieżki, jaką szliśmy w tę stronę. W momencie, gdy gryf odczuł nasze rozluźnienie, przyspieszył. Wkrótce opuściliśmy góry, coraz wyraźniej dostrzegając Śnieżną Krawędź. Poniżej, ludzie i samochody przypominały małe zabawki, do połowy zakopane w śniegu. Opierając się o bok gryfa, pomachałam, nie sądząc, by ktoś mógł
378 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
mnie dostrzec. W momencie, gdy cienie gryfów padły na ludzi, kilkoro z nich schowało się do jakichś sklepów. Nie mogłam przestać się śmiać. W końcu, przed naszymi oczyma pojawiła się akademia. Jak wszystko inne dookoła, i ona pokryta była śniegiem, dojrzałam jednak mur otaczający kampus, jak również budynki na głównym dziedzińcu. Pochyliłam się do przodu. - Wysadź nas tam – powiedziałam. – Gdzieś tam w środku. Stwór skinął głową, wydając z siebie kolejny pisk i zaczął zbliżać się do ziemi. Jakiś dzieciak spojrzał w górę, dostrzegając gryfy. Zawołał do kolegów, by po chwili już więcej głów obserwowało nasz lot. Jedynym, co słyszałam, był ryk wiatru odbijający się w moich uszach, ale mogłam wyobrazić sobie gwar rozmów, jaki wybuchł poniżej. Ludzie przybiegli zewsząd, z szeroko otwartymi oczami i ustami. Zajęło mi to kilka minut, ale w końcu spostrzegłam swoich przyjaciół wśród tego zbiegowiska. Wszystkim, co musiałam znaleźć w tym tłumie, były różowe iskry Daphne, bo wokół niej zgromadzili się pozostali. Wreszcie, gryfy podchodziły do lądowania w centrum dziedzińca. Szepty wirowały wokół mnie, ale je ignorowałam do czasu, gdy udało mi się odwiązać siebie, Logana i Wiktora od sieci Ran i zsunęłam się na ziemię. 379 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Ściągnęłam rękawice, dotykając boku gryfa. - Dziękuję – szepnęłam. – Za wszystko. Zamknęłam oczy, koncentrując się na przekazaniu mu, jak wiele zrobił dla mnie i Logana, że nas uratował. Gryf pochylił głowę, by w następnej kolejności, trącić mnie nią. Wiedziałam, czego chciał, więc roześmiałam się, drapiąc go po niej. I znowu, poczułam ciepłe uczucia przyjaźni i wdzięczności, które mnie obmyły. - No wiesz – mruknęłam. – Gdybyś kiedykolwiek pojawił się w moich górach, z chęcią powtórzyłabym tę wycieczkę. Gryf pochylił głowę, a ja już wiedziałam, że zgodził się na naszą randkę. Logan dotknął mojego ramienia, po czym skinął głową, a ja zdałam sobie sprawę, że w naszą stronę nadciąga tłum. Studenci trzymali w wyciągniętych rękach telefony, by uwiecznić tę chwilę na zdjęciach, ale nikt nie odważył się podejść bliżej, poza moimi przyjaciółmi. Daphne. Carson. Oliver. Alexei. Ajax. Rory. Rachel. Moi przyjaciele, starzy i nowi, stanęli przede mną w rzędzie, ich oczy przeskakiwały pomiędzy mną, Loganem i gryfami. - Czołem, ludzie – powiedziałam. Nikt nic nie mówił przez chwilę. 380 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Wreszcie, Rory pokręciła głową. - Przyznam ci jedno, księżniczko. Wiesz, jak zrobić wielkie wejście. Uśmiechnęłam się.
Po raz ostatni pożegnałam się z gryfami. Następnie, w jednej sekundzie, wszystkie stworzenia rozwinęły skrzydła i poszybowały w niebo. Odczułam podziw wszystkich zebranych na dziedzińcu – jak również rozczarowanie, że stworzenia nie zabawiły tu dłużej. Odniosłam wrażenie, że wrócą szybciej, niż może się wydawać. W momencie, gdy gryfów już nie można było dostrzec, wszystkie oczy skupiły się na mnie i moich przyjaciołach. Cóż, starałam się tego nie zauważać. Moi znajomi jeszcze wpatrywali się w przestworza, starając się zobaczyć jeszcze jeden ruch. 381 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne w końcu spuściła wzrok i pokręciła głową. - Tylko ty mogłaś zaprzyjaźnić się z gryfem. Pomyślałam o srebrnej laurowej bransoletce od Eir. - Nic mi o tym nie wiadomo. - Jak było? – zapytała Rory. – Jeżdżenie na jednym z nich? Westchnęłam. - Było niesamowicie. Opowiedziałam im o wędrówce w dół góry, wraz z Loganem, o tym, jak gryfy uratowały nas przed burzą. Nie powiedziałam im jedynie o mojej pogawędce z Nike i Eir ani kłótni ze Spartaninem. Ale moi przyjaciele wiedzieli, że coś się wydarzyło między mną i Loganem. Niejednokrotnie, Daphne unosiła brwi to na mnie, to na niego. Pokręciłam głowę, dając jej do zrozumienia, że pogadamy o tym później. Jak tylko skończyłam swoją opowieść, Ajax wyciągnął komórkę i załatwił samolot do Karoliny Północnej tak szybko, jak to tylko możliwe. Podałam trenerowi pojemnik z kwiatem ambrozji, który Ajax schował w wewnętrznej kieszeni kurtki. Nie powiedziałam mu o bransoletce. Nadal ukrywałam ją pod kombinezonem i pozostałymi warstwami ubrań. Nie miałam pojęcia, co z nią zrobić – ani kiedy.
382 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Daphne użyła swojej magii, by zająć się raną Logana, zajęła się także moimi guzami i siniakami. Gdy skończyła, udaliśmy się do domu Rachel, chłopaki zaś skierowali się do pustego domku, który wcześniej zajmowali. Najwyraźniej, moi przyjaciele już się spakowali, gotowi ruszyć nam z pomocą z powrotem w góry, ale gryfy odstawiły nas zanim tamci poszli. Daphne chwyciła nasze rzeczy i udała się do naszego pokoju. Rachel i Rory przyglądały się zdjęciom stojącym na jednym ze stolików – to, na którym ja wcześniej skupiłam uwagę. Zarówno Rachel, jak i Rory miały czerwone oczy i zaczerwienione policzki, co wskazywało na to, że płakały. Daphne popatrzyła na mnie, potem na Rachel i Rory. - Pójdę do drugiego domku pomóc chłopakom – powiedziała. – Przygotowania Carsona zawsze trwają w nieskończoność. Chciałam podkreślić, że to jej zajmują, ale najwyraźniej chciała nam dać trochę czasu na pożegnanie, więc skinęłam głową. Daphne wyszła, zamykając za sobą drzwi. Rory, Rachel i ja milczałyśmy przez chwilę. W końcu, odchrząknęłam, oczyszczając gardło. - Myślę, że czas powiedzieć do widzenia – zaczęłam. – Dzięki za pomoc. Nie poradzilibyśmy sobie w górach bez was. Równo skinęły głowami. 383 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Spojrzałam na starszą z nich. - Co się teraz stanie? Z Covingtonem? Westchnęłam. - W chwili obecnej znajduje się w celi akademickiego więzienia. Ajax poinformował Protektorat o tym, że Covington jest Żniwiarzem i że zabił tych wszystkich ludzi w bibliotece. Protektorat już wysłał swoich ludzi, by sprawdzić, co Covington wie na temat planów Żniwiarzy. Mam nadzieję, że teraz, gdy już wiemy, co się tak naprawdę wydarzyło, uda nam się oczyścić imiona Tysona i Rebecci. Przynajmniej w kwestii tego, co się wydarzyło w bibliotece. No i nasze również. Uśmiechnęła się do Rory, która odwzajemniła emocje. Zadzwonił telefon. Rachel szybko uściskała mnie na pożegnanie, przepraszając, że musi odebrać. Rory spojrzała na mnie, potrząsając głową. - Wiesz, słyszałam o tobie te wszystkie historie, ale nigdy nie uważałam, by były prawdziwe. Ale, co jak co, zachwycasz, księżniczko. - Tak jak i ty, Spartanko – odparłam. – Na poważnie skopałaś kilka żniwiarskich tyłków w tych ruinach. Uśmiechnęła się, choć jej oczy pozostały ciemne i smutne.
384 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Kilka, ale nie wystarczająco. Za mało. Nie tyle, co Covington, kiedy wrobił i zabił moich rodziców i próbował zrobić to samo ze mną i Rachel. - Wiem. Przykro mi. Rozpogodziła się. - Ale przynajmniej teraz już wiesz, że nie jesteś spokrewniona ze Żniwiarzami. Albo, przynajmniej, że nie wszyscy nimi jesteśmy. Jedynie szkoda… szkoda, że moi rodzice nie powiedzieli mi, co chcieli zmienić. - Och, myślę, że sekrety to coś stałego w życiu dziewczyn Forsetich – powiedziałam, starając się, by mój głos zabrzmiał radośnie. – Ale wiesz, że cię kochali. To pomoże. Może nie dziś lub jutro. Ale pewnego dnia, to pomoże. Skinęła głową, wpatrując się w zdjęcie, na którym była wraz z rodzicami. - Wiem. - Cokolwiek się stanie, nie pozwól, by ktokolwiek wpływał na to, kim jesteś lub kim chcesz być. Prychnęła. - Jakby w ogóle był w stanie. Rachel mówi, że nigdy nikogo nie słuchałam. Podobno uparty to kolejna cecha Forsetich.
385 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- No cóż, myślę, że to dobrze – odparłam. – Jeśli będziesz kiedykolwiek w Północnej Karolinie, wpadnij się przywitać. Mamy tam sporo Żniwiarzy do zwalczenia. Rory uśmiechnęła się do mnie. - Możliwe, że się tego podejmę, Księżniczko. Odpowiedziałam jej uśmiechem. - Mam nadzieję, że to zrobisz. Serio, liczę na to.
Gdy Rachel zakończyła rozmowę telefoniczną, wszystkie trzy wyszłyśmy na zewnątrz. Przyjaciele czekali na nas na ganku, a Rory i Rachel odprowadziły nas do głównej bramy, przez Śnieżną Krawędź, aż do dworca. Dwadzieścia minut później, wraz z przyjaciółmi przyciskałam twarz do szyby, machając na pożegnanie Rory i Rachel. Zbyt szybko zniknęły nam z oczu. Tak, Żniwiarze byli wszędzie, ale udało nam się pozyskać nowych sojuszników, nowych przyjaciół, w ciągu ostatnich dni. To sprawiło, że sytuacja wydała się lepsza. Może właśnie dlatego Nike dawała mi te wszystkie zadania. Znalezienie artefaktów. Zabicie Lokiego. Uratowanie świata.
386 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Bez żadnych dodatkowych atrakcji, udało nam się dostać na lotnisko w Denver. Podczas, gdy każdy wnosił swoje rzeczy na pokład samolotu, Logan skinął na mnie. Poszłam z nim na bok. Zawahał się. - Chciałbym polecieć z wami do akademii, jeśli nie masz nic przeciwko. Chcę wiedzieć, czy z Nickamedesem w porządku. - Oczywiście – odpowiedziałam. – Jest twoim wujem. Powinieneś z nami wrócić. - Po prostu… po tym, co powiedziałaś mi w jaskini, nie byłem pewien, czy tego chciałaś czy nie. Byliśmy tak bardzo zajęci pakowaniem swoich rzeczy, drogą na lotnisko, że Logan i ja tak naprawdę nie mieliśmy ani chwili na rozmowę. Może i podróżował z nami, ale trzymał się ode mnie na dystans, siedząc z Oliverem, Alexei’em i Carsonem. Nadal nie ufał sobie względem mnie, a ja nie wiedziałam, co mogłabym zrobić bądź powiedzieć, by zmienił zdanie. Każdy mi mówił, że Logan potrzebuje czasu. Wiedziałam – naprawdę o tym wiedziałam – ale to wcale nie oznaczało, że bolało mniej. - Cyganko? – zapytał, przerywając moje rozmyślania. - Oczywiście, że chcę, byś z nami wrócił – odparłam w końcu. – Nigdy nie mówiłam, że nie. 387 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Po prostu nie chcę, byś ponownie mnie opuścił i moje serce zostało znowu złamane. Chciałam mu to powiedzieć, ale trzymałam język za zębami. Może i byłam zraniona i zła, ale nie chciałam, by Logan poczuł się jeszcze bardziej winny. Już wystarczająco się czuł. Już otwierał usta, kiedy Ajax wychylił się zza drzwi samolotu. - Chodźcie, oboje – powiedział trener. – Musimy znaleźć się w powietrzu tak szybko jak to tylko możliwe. Logan zawahał się ponownie, ale wreszcie, rzucił przez ramię. - Po tobie. Wspięłam się za nim na pokład samolotu. Usiadłam obok Daphne, podczas gdy Logan przeszedł obok mnie, zajmując miejsce obok Olivera, utrzymując dystans. Czułam na sobie jego spojrzenie, ale pochyliłam głowę, udając, że szukam czegoś w torbie, żeby nie dojrzał łez w moich oczach. Nie zapytałam Logana, co zamierza po tym, jak wrócimy do akademii i użyjemy ambrozji do uratowania Nickamedesa. Nie musiałam, ponieważ doskonale znałam odpowiedź na to pytanie. Logan planował opuścić akademię, opuścić mnie – ponownie. 388 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Było późne popołudnie, kiedy w końcu dotarliśmy do Karoliny Północnej. Innym udało się zdrzemnąć w samolocie, ale nie mnie. Och, nie męczyły mnie żadne koszmary. Nie teraz, kiedy wiedziałam, że Logan był bezpieczny. Ale zbyt wiele wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni, za wiele działo się teraz w mojej głowie. Każde z nas stanęło oko w oko ze Żniwiarzami, ale udało nam się wybrnąć z tej sytuacji. Metis i babcia Frost czekały w pokoju szpitalnym. Babcia wyglądała na zmęczoną, zmarszczki na jej twarzy były wyraźniejsze niż zazwyczaj, kolorowe chusty opadały wokół niej. Metis wydawała się równie wyczerpana i dużo szczuplejsza niż zapamiętałam, ale jej twarz rozpogodziła się, kiedy Ajax
389 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
wręczył jej rurkę zawierającą kwiat ambrozji. Metis i Ajax zniknęli w innym pomieszczeniu bez słowa, pozostawiając nas, oczekujących. Przytuliłam babcię Frost, odciągając ją z dala od pozostałych. - Jak z Nickamedesem? Uśmiechnęła się, ale wyraz jej twarzy pozostawał udręczony. - Zatrucie postępowało szybciej niż Metis przypuszczała, szybciej niż jej magia mogła sobie z nią poradzić. Używała jej przez ostatnie sześć godzin non stop, ale jedynie udało jej się utrzymać Nickamedesa przy życiu. Jak dobrze, że wróciłaś. Teraz pozostaje nam czekać. Wypuściłam powietrze. Usiadłyśmy na drugim końcu korytarza, jak najdalej od reszty, po czym opowiedziałam babci o wszystkim, co się wydarzyło – włączając w to informacje o moim ojcu i rodzicach Rory. - Dlaczego nic mi nie powiedziałaś o moim ojcu? Ani o Rory i jej rodzinie? Babcia przesunęła się na krześle, a jej oczy nabrały odległego charakteru, jakby spoglądała w przeszłość. - Po tym, jak twój ojciec został zamordowany przez Żniwiarzy, Tysonowi udało się wyśledzić mnie, ciebie i twoją mamę. Tyson powiedział Grace, że przykro mu z powodu tego, co się stało, powiedział jej też, by zabrała cię jak
390 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
najdalej od mitologicznego świata. Wspomniał, że też ma córkę i chce zapewnić jej bezpieczeństwo z dala od Żniwiarzy. Domyślam się, że nigdy tego nie zrobił. Zamilkłyśmy na kilka minut. W końcu spojrzałam na nią ponownie. - Więc to tyle? Czy są jeszcze jakieś inne straszliwe szkielety w naszej rodzinnej szafie, o których powinnam wiedzieć? Babcia pokręciła głową. - O ile wiem, to tyle. Nie ma więcej sekretów. Skrzywiłam się. - No cóż. Nie powiedziałabym. Muszę podzielić się z tobą jeszcze jednym. Odwróciłam się tak, by moi przyjaciele nie mogli dojrzeć, co robię i pokazałam jej srebrną laurową bransoletkę,
którą dostałam
od Eir.
Opowiedziałam babci o tym, że może ona zarówno leczyć, jak i niszczyć. - Jak myślisz, co powinnam z nią zrobić? – zapytałam. – Naprawdę uważasz, że mogłabym zabić Lokiego tymi listkami laurowymi? Babcia wyciągnęła rękę, przebiegając palcami po srebrnych listkach.
391 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie wiem, kochanie. Ale Eir i Nike musiały mieć jakiś powód ku temu, by ci ją ofiarować. Dowiesz się, co miały na myśli, kiedy nadejdzie czas. Wiem, że sobie poradzisz. Jak zawsze. Chciałam jej powiedzieć, że mam już dość zagadek, tajemnic i trzymania w swoich rękach losów świata, ale postanowiłam trzymać usta zamknięte. To nic nie da. Takie było moje życie, lepsze czy gorsze, dobre czy złe, ale wszystkim, co mogłam zrobić, było stanięcie na wysokości zadania, jakie przede mną postawiono. Nawet, jeśli nie miałam pojęcia, jakie słuszne decyzje podjąć.
Godziny sunęły za godzinami. Zatrzymaliśmy się w poczekalni, mimo że jeden po drugim zasypialiśmy. Daphne. Carson. Oliver. Alexei. Logan. Wiktor. Babcia Frost. Ostatecznie, i ja poszłam spać, mimo faktu, że nie mogłam ułożyć się wygodnie w swoim fotelu. W jednej sekundzie, po raz setny próbowałam usadowić się na swoim miejscu. W następnej, poczułam jak ktoś delikatnie mną potrząsa. Otworzyłam oczy. Metis stała nade mną, trzymając dłoń na moim ramieniu. - Nickamedes się obudził – powiedziała cicho. – Pytał o ciebie.
392 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zamrugałam, odpychając od siebie resztki snu, po czym wstałam. Przeszłam na palcach obok pozostałych, by ich nie obudzić, a następnie poszłam za Metis do ambulatorium. Nickamedes był w pomieszczeniu sam. Bibliotekarz miał cienką, bladą cerę, a jego niebieskie oczy były ciemniejsze niż zapamiętałam, wyglądał jednak na wypoczętego, gdy odwrócił twarz w moim kierunku. Metis podeszła, poprawiając mu koc. - Wygodnie ci? Masz wszystko, czego ci trzeba? - Oczywiście – odparł, łapiąc ją za rękę. – Objęłaś mnie doskonałą opieką, Auroro. Tak jak zawsze robiłaś. Uśmiechnęła się, choć wyraz jej twarzy pozostawał smutny, wyciągnęła rękę z jego uścisku. - Tak. Tak jak zawsze. Nickamedes zmarszczył brwi. Najwyraźniej, nie miał pojęcia o jej uczuciach względem niego. Być może będzie można coś z tym zrobić, jak tylko wstanie na nogi. Metis ponownie dotknęła mojego ramienia. - Dam ci dwie minuty – powiedziała, zamykając za sobą drzwi.
393 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Podeszłam
do
łóżka,
starając
się
za
bardzo
nie
przyglądać
bibliotekarzowi. Co powiedziałbyś osobie, która została otruta z twojego powodu? Która tyle wycierpiała? Która prawie umarła przez ciebie? Przykro mi nie wydaje się odpowiednie. - Dziękuję – powiedział w końcu Nickamedes. – Metis powiedziała, co dla mnie zrobiłaś. Jak ruszyłaś do ruin, nie bacząc na te wszystkie niebezpieczeństwa po drodze. Wzruszyłam ramionami, bawiąc się srebrnymi kamyczkami przy bransoletce, nie mając nic innego do roboty. - Nie tylko ja. Poszliśmy tam razem. Daphne. Carson. Oliver. Alexei. Ajax. Logan też tam był. Skinął głową. - Wiem, ale gdybyś się nie dowiedziała, co to była za trucizna, nie byłoby mnie już tutaj. Tak więc dziękuję ci, Gwendolyn. Przeniosłam ciężar ciała inaczej na nogach, czując się nieswojo z jego wdzięcznością. - Przykro mi – powiedziałam ostatecznie, podnosząc w końcu na niego spojrzenie. – Tak bardzo, bardzo mi przykro po tym, co się z tobą stało po wypiciu trucizny. Zachorowałeś zamiast mnie. Gdybym mogła to cofnąć i coś zmienić, zrobiłabym to. Tak mi przykro, że Żniwiarze cię skrzywdzili. 394 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Przełknęłam ślinę, starając się pozbyć twardego guzka w gardle. Wróciło do mnie wszystko, co wydarzyło się tamtej nocy w bibliotece, kiedy po raz pierwszy upadł. - Może… może już nie powinnam pracować w bibliotece – powiedziałam cicho. – Żniwiarze mogą znowu spróbować. Prawdopodobnie, zaatakują ponownie, a ja nie chcę, by znowu cię skrzywdzili, bo staniesz między nimi a mną. Nickamedes popatrzył na mnie z niedowierzaniem. Wtem, jego niebieskie oczy zaczęły płonąć, a rysy wyraźnie się wyostrzyły. - Absolutnie nie – warknął. – Nie chcę więcej słyszeć takich rzeczy. Zamrugałam. Oczekiwałam, że przyjmie moją rezygnację bez zadawania zbędnych pytań. W istocie, myślałam, że będzie raczej zadowolony, że się mnie pozbędzie. - Ale… - Żadnego ale – przerwał mi Nickamedes, a jego głos był silniejszy, niż kiedykolwiek. – Nie chcę słuchać o tym, że chcesz porzucić swoje obowiązki tylko dlatego, że jakiś jeden nędzny Żniwiarz zaatakował. Jesteś moim najlepszym pracownikiem. Zamrugałam.
395 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Jestem? - Tak – przerwał. – Pomimo twoich wiecznych spóźnień. Przewróciłam oczami, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu. Jego słowa i oschły ton powiedziały mi, że Nickamedes wróci do normy. Już zaczęłam sobie wybaczać, kiedy zmarszczył brwi i skinął w kierunku mojej dłoni. - Czym się bawisz? – zapytał. Zerknęłam w dół, zdając sobie sprawę z tego, iż wciąż bawię się listkami bransoletki. Już opuszczałam rękaw bluzy, by ją zakryć i powiedzieć, że to nic takiego, kiedy nagle wpadła mi do głowy pewna myśl. - Tak właściwie to, um, znalazłam coś jeszcze w Kolorado poza kwiatami ambrozji – powiedziałam. – Pewien rodzaj… artefaktu, tak mi się wydaje. Jak się czujesz, gdy na to patrzysz? Nickamedes wyprostował się. - Naturalnie. Nie jestem jeszcze martwy, Gwendolyn. Powinnaś wiedzieć, że wciąż interesuję się artefaktami. Uniosłam więc rękaw, pozwalając, by przyjrzał się bransoletce. Pochylił się, przebiegając palcami po listkach, podobnie jak babcia. Nickamedes uniósł jeden z listków tak, by móc się lepiej mu przyjrzeć.
396 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Po chwili, jego oczy rozjaśnił podziw. - Łańcuch jemioły jest bardzo piękny, ale to wygląda jak srebrny liść laurowy. Każdy z nich. Gdzie udało ci się zdobyć ich tak wiele? Srebrne laury są rzadziej spotykane niż kwiaty ambrozji. Nigdy ich nie widziałem, nigdy naprawdę, jedynie na zdjęciach w książkach. - Och… to było tylko coś… co znalazłam w ruinach – powiedziałam, nie gotowa zwierzyć się z całej historii. – Chciałabym wiedzieć, jak ich używać i co mogą robić. Czy myślisz… że mógłbyś mi z tym pomóc? Proszę? Powracając wspomnieniami do wydarzeń w ruinach, przypomniałam sobie, jak Covington wspominał, że pracował nad artefaktami dla Żniwiarzy. Pomyślałam, że nie zaszkodzi, jeżeli Nickamedes zrobi to samo dla Panteonu – no i dla mnie. Ponownie się uśmiechnąć, jeszcze bardziej przypominając samego siebie. - Oczywiście. Zastanawiam się, jak mógłbym przekonać Ajaxa, by przyniósł tu trochę książek z biblioteki. Chociaż, ty też mogłabyś to zrobić. Znajdziesz je szybciej niż on. Wiem, skąd możemy zacząć poszukiwania. Podaj mi pióro i kawałek papieru, dobrze? Streszczaj się, proszę. Chcę to zanotować, zanim zapomnę… Podałam bibliotekarzowi przedmioty, o które poprosił, po czym, mrucząc do siebie, nabazgrał kilka tytułów, których będziemy mogli użyć do badań nad 397 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
liści laurowymi. Zamiast opuszczenia pomieszczenia, opadłam na krzesło stojące w rogu, szczęśliwa, że mogę go słuchać, że uda nam się pokrzyżować plany Żniwiarzy i wszystko będzie dobrze. Przynajmniej na razie.
W ciągu najbliższych kilku dni, sprawy wróciły do normy. Po tym, jak Nickamedes stanął na nogi, wraz z przyjaciółmi skupiliśmy się na swoich stałych harmonogramach zajęć, pracach domowych, broni, szkoleniach i staraliśmy się nadrobić wszystkie zaległości. Po kapusie chodziły plotki o tym, co się wydarzyło w tamtym czasie w Bibliotece Starożytności, kiedy Nickamedes został otruty i o tym, gdzie my się podzialiśmy, ale zgodnie ignorowaliśmy spojrzenia i szepty. Liczyło się tylko to, że nasza sytuacja mogła
398 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
się poprawić. Zresztą, wątpiłam, by dzieciaki uwierzyły w cokolwiek, co nam się stało. Ja z trudem w to wierzyłam, a przecież tam byłam. Kilka dni później, znowu siedziałam w bibliotece, za ladą, odpukując swoją zmianę. Alexei stał pod szklaną ścianą za moimi plecami, podczas gdy Aiko, strażniczka z Protektoratu, siedziała przy jednym ze stolików, czytając książkę. Po ataku, Protektorat zdecydował się przydzielić do mnie również ją. W sumie nie robiło to wielkiej różnicy. Wszystko, co mogłam zrobić, to szkolić się na jeszcze lepszą wojowniczkę, by stanąć następnym razem naprzeciwko Vivian, a będzie to ostatni raz. W końcu ją pokonam. Ta noc wlokła się niemiłosiernie, większość dzieciaków miała już wolne, więc zbierała się do swoich akademików. Przyciągnęłam do siebie kilka książek i przyglądając się zdjęciom, porównywałam je z artefaktami. Od ataku w ruinach, byłam jeszcze bardziej zmotywowana, by odnaleźć je wszystkie, zanim zrobią to Vivian, Agrona i pozostali Żniwiarze, którzy… Tap – tap – tap – tap… Spojrzałam za siebie. Nickamedes powoli wyczłapał się ze swojego szklanego biura. Lewą ręką przyciskał kilka ksiąg do swojej piersi. Prawą rękę opierał na lasce, dzięki której był w ogóle w stanie się poruszać. Bibliotekarz wciąż
odczuwał
skutki
trucizny,
która
uszkodziła
jego
możliwości
bezproblemowego chodzenia, więc jego kroki były powolne i niepewne.
399 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Tap – tap – tap – tap… Nickamedes twierdził, że Metis naprawdę bardzo mu pomogła i niebawem, prawdopodobnie, w pełni odzyska resztę sił, ale ja wciąż miałam wyrzuty sumienia – bo to przecież ja powinnam kuśtykać, nie on. Jak tylko dowiemy się więcej na temat właściwości listków laurowych, zamierzam ich użyć, by stał się równie silny i zdrowy jak wcześniej. Pomimo poczucia winy, uśmiechnęłam się, kiedy Nickamedes podszedł do mnie i ostrożnie odłożył książki na ladę. - Nic? – zapytałam. Nie byłam jedyną, która przeprowadzała badania. Tak szybko, jak został wypuszczony ze szpitala, Nickamedes zakopał się w książkach z nadzieją, że przedstawiają ważne dla nas informacje odnośnie srebrnych laurów. Potrząsnął głową. - Nic, bynajmniej w tych tutaj. Ale nie martw się, Gwendolyn, dowiemy się. Potrzebujemy jedynie jeszcze trochę czasu. Spojrzałam na jego przemęczoną twarz, jak podpierał się na lasce, by utrzymać pozycję pionową. Wypełniło mnie jeszcze większe poczucie winy, wraz z gniewem. Nie po raz pierwszy przysięgałam, w imieniu swoim i Nickamedesa, że Żniwiarze zapłacą za to, co zrobili.
400 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Gwendolyn? - Tak – odparłam, wymuszając szerszy i jaśniejszy uśmiech na swych ustach. – Wiem, że uda ci się czegoś dowiedzieć. Tak, jak mówisz, tylko czas. - W każdym bądź razie – dodał. – Te możesz odłożyć na półki. U siebie mam jeszcze trochę pozycji. Skupię się też na właściwościach jemioły. Skinęłam głową. Nickamedes rzucił mi umęczony uśmiech, po czym pokuśtykał z powrotem do swojego szklanego pokoju. Obserwowałam go kątem oka, aż do czasu, gdy usiadł przy biurku. Już podnosiłam książki, z zamiarem odłożenia ich na miejsce, kiedy usłyszałam za sobą kroki. Zerknęłam przez ramię, dostrzegając, że Logan zbliża się do mnie. Moje serce urosło na jego widok. Niewiele go widziałam w ciągu ostatnich kilku dni, które spędzał na opiece nad Nickamedesem, upewniając się, że bibliotekarz odpoczywa, robiąc proste prace, jakie zleciła mu Metis. Koszmary również mnie już nie nawiedzały. Nasz wspólny czas w górach odsunął na bok obawy. Objęłam jego twarz wzrokiem. Wyglądał równie przystojnie, jak zawsze, ale coś wyglądało… inaczej. Może to były jego ramiona, a może sposób, w jaki wpatrywał się w moją twarz, tak bardzo niepodobny do tego w górach. Po prostu… lepiej. 401 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Logan zatrzymał się przed ladą, chowając dłonie w kieszeniach ciemnych dżinsów. - Cześć – powiedział cicho. - Cześć. Patrzył na mnie, więc i ja na niego spojrzałam, zastanawiając się, czy jeszcze kiedykolwiek go zobaczę. Po kilku sekundach nie mogłam znieść ciszy, a moje serce było ściśnięte ze strachu na myśl o tym, że ponownie mnie zostawi. - Przyszedłeś powiedzieć do widzenia? – zapytałam, chcąc powiedzieć cokolwiek i odejść. Przynajmniej dzięki temu będę mogła skryć się za regałami, gdzie ani Alexei, ani Aiko nie zobaczą jak płaczę. Logan pokręcił głową. - Nie, nie przyszedłem się pożegnać, tylko przeprosić. Zmarszczyłam brwi. - Przeprosić za co? Spojrzał na mnie, a jego niebieskie oczy były poważne. - Za ucieczkę, jak to ujęłaś. Tym razem to ja pokręciłam głową.
402 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie miałam tego na myśli. Nie tak naprawdę. Wiem, że potrzebowałeś trochę czasu, aby się nad tym wszystkim zastanowić. Jestem ostatnią osobą, którą powinieneś przepraszać. To ciebie skrzywdzili Żniwiarze, nie mnie. Ja po prostu byłam samolubną, zimną suką. Jesteś najsilniejszą, najodważniejszą osobą, jaką znam, Logan. To, co Żniwiarze ci zrobili, było okropne, ale sobie z tym poradziłeś. Tylko to się liczy. Przepraszam za wszystko, co ci wtedy powiedziałam, jest mi tak strasznie przykro, bardziej niż możesz sobie wyobrazić. W ciągu ostatnich dni, w trakcie których miałam mnóstwo czasu, aby pomyśleć o sobie, Loganie, o tym, co Żniwiarze mu zrobili. Tak, nadal byłam zraniona i wściekła, ale zdałam też sobie sprawę z tego, że jakaś część mnie była zazdrosna o Logana – oraz o fakt, że może znajdować się z dala od Żniwiarzy, a ja nie mogę. Ale ciągłe bycie w niebezpieczeństwie, bycie celem, doznawanie krzywdy, było częścią bycia Wybranką Nike. I było to coś, co nie zmieni się aż do drugiej Wojny Chaosu, czy jakiejkolwiek innej. Ale nie zamierzałam wcale przelewać swoich emocji na Logana, nie, kiedy wycierpiał tyle co ja, a może nawet jeszcze więcej. Wypuściłam powietrze z płuc. - W każdym bądź razie, przepraszam. Za wszystko. Mam nadzieję, że będziesz w stanie mi wybaczyć.
403 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Nie mam ci nic do wybaczania – odparł Logan. – Bo masz rację. Uciekłem. Łatwiejsza była ucieczka niż pozostanie tu z tobą. - Nie chciałeś mnie widzieć, by nie przypominać sobie w kółko tego, jak mnie zraniłeś. Rozumiem, naprawdę. Pewnie zrobiłabym to samo, gdyby nasze role się odwróciły. Znowu pokręcił głową. - Nie, nie zrobiłabyś. Zostałabyś tu. Zrobiłabyś to, co trzeba, by ocalić wszystkich. Ponieważ taką osobą jesteś, Cyganko. Taką, osobą, jaką i ja chciałbym być. - Co ty mówisz? – szepnęłam. - Mówię, że wróciłem – odpowiedział. – Wróciłem do akademii, wróciłem do walki, stanąć u twego boku, Cyganko. Kocham cię i nie zamierzam zostawiać cię ponownie. Tak wiele emocji przepełniło mnie po jego słowach – nadzieja, ulga, szczęście, ale też odrobina strachu. Że to minie. Że coś się wydarzy. Że on znowu odejdzie. Pozwoliłam, by wejrzał w moje oczy i dostrzegł wszystkie te piętrzące się we mnie emocje. - Obiecujesz? – szepnęłam znowu. – Obiecujesz, że zostaniesz bez względu na to, co się stanie? Bo ja nie wiem, po prostu nie wiem, co zrobię, jeśli jeszcze raz odejdziesz. 404 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
- Obiecuję. Narysował X na swoim sercu, taki sam, jaki znajduje się w tych okolicach na moim ciele. Potem uśmiechnął się, i to był już jego prawdziwy uśmiech – szalony, krzywy, seksowny, drażniący, który tak bardzo kochałam. W jego błękitnych oczach nie było już poczucia winy. Żadnej krzywdy. Żadnego strachu. Tylko determinacja i miłość do mnie. I tak po prostu, cały gniew, ból, poczucie winy, jakie we mnie tonęły odkąd Logan mnie dźgnął, odeszły. Może to było dziwne, ale całego tego bólu już nie było, a w jego miejscu poczułam oszałamiający przypływ miłości i troski o niego, emocje tak silne, że aż moje ciało zadrżało. Logan powiedział, że mamy przed sobą trochę czasu i miał rację. Zamknęłam
oczy,
wypuszczając
powietrze.
Potem
zadrżałam,
zeskoczyłam ze stołka i podbiegłam do lady i rzuciłam się w jego ramiona. Logan wyszedł mi na spotkanie, przyciskając twarz do mojej szyi. Ciepło jego ciała stopiło się z moim, nie czułam już chłodu, odszedł na zawsze. Stanęłam na palcach i przycisnęłam usta do warg Logana w gorącym pocałunku, namiętnym, nie czułym, o jakim tyle marzyłam. Jego usta na mnie zareagowały i już nic się nie liczyło. Jedynym, czego byłam świadoma, były jego usta na moich, nasz wspólny oddech, ramiona,
405 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
jakimi się otoczyliśmy, ciepłe, miękkie, oszałamiające uczucie, jakie między nami przepływało. Gdy się od siebie oderwaliśmy, spojrzałam mu prosto w twarz. - Kocham cię – szepnęłam. Uśmiechnął się zawadiacko. - To chyba pierwszy raz, gdy mi to mówisz. Wprost, rzecz jasna. Myślałam, że dziewczyny łączą to stwierdzenie z innymi bezużytecznymi kwestiami, które w kółko powtarzają. Przewróciłam oczami, cofając się i uderzając go delikatnie w ramię. - Znowu to robisz, Spartaninie. Rujnujesz ten moment. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Ponownie stanęłam na palcach z zamiarem pocałowania go. Skinęłam głową na ladę. - Co jest? – zapytał Logan. – Coś nie tak? - Nic – odparłam. – Ale teraz, gdy już wróciłeś, mamy coś do zrobienia. Czujesz się na siłach, by pomóc? Znowu się uśmiechnął. - Zawsze, Cyganko. Zawsze. 406 | S t r o n a
~Midnight Frost ~
Zaplotłam swoje palce z jego, a następnie poprowadziłam go bliżej blatu, by pokazać artefakty, które mieliśmy zdobyć – wspólnie.
407 | S t r o n a
