Frost Jeaniene - 5 Po tej stronie grobu

Po tej stronie śmierci Nocna Łowczyni 5

Jeaniene Frost Tłumaczenie rainee (www.chomikuj.pl/rainee)

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

Dla Matthew, Melissy i Ilony, Z powodów zbyt licznych, aby je wymienić.

2

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ PIERWSZY Wampir pociągnął za łańcuchy przykuwające go do skalnej ściany. Jego oczy miały jaskrawą, zieloną barwę, a ich blask rozjaśniał otaczającą nas ciemność. - Naprawdę myślisz, że mnie powstrzymają? – spytał, a jego angielski akcent swoją pieszczotą złagodził wyzwanie. - Pewnie. - Te kajdany zakładał i testował wampir wysokiej klasy, więc były wystarczająco mocne. Coś o tym wiedziałam. Kiedyś sama byłam nimi skuta. Uśmiech wampira odsłonił kły w górnym rzędzie zębów. Kilka minut temu nie było ich tam, a dla niewyszkolonego oka wyglądał całkiem ludzko. - No dobra. Czego chcesz, skoro już mnie masz bezbronnego? Brzmiał, jakby w najmniejszym stopniu nie czuł się bezbronny. Zacisnęłam usta i zastanowiłam się nad pytaniem, pozwalając spojrzeniu błądzić po jego ciele. Ponieważ był nagi, nic nie zasłaniało mi widoku. Dawno temu przekonałam się, że broń można było ukryć w najróżniejszych częściach garderoby, lecz naga skóra nie ukrywała nic. Jednak teraz bardzo mnie to rozpraszało. Ciało wampira stanowiły wspaniałe, blade mięśnie, kości i eleganckie linie, a jego piękna twarz miała tak doskonale wyrzeźbione kości policzkowe, że można by nimi kroić masło. Ubrany czy nie, wampir był oszałamiający i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Jego lśniące zielone oczy wbiły we mnie swój domyślny wzrok. - Chcesz, żebym powtórzył pytanie? – zapytał z cieniem złośliwości. Starałam się zachować nonszalancję. - Dla kogo pracujesz? Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, co powiedziało mi, że mój powściągliwy styl nie był tak przekonujący jak sądziłam. Rozciągnął się na tyle, na ile pozwalały mu na to łańcuchy, a jego mięśnie napięły się jak postronki. - Dla nikogo. 3

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Kłamca. – Wyciągnęłam srebrny nóż i przeciągnęłam jego czubkiem po jego piersi. Nie przecięłam jego skóry, tylko pozostawiłam delikatny różowy ślad, który natychmiast zbladł. Wampiry może i potrafią leczyć się z prędkością światła, lecz srebro wbite w serce było dla nich śmiertelne. Zaledwie kilka centymetrów kości i mięśni dzieliło jego serce od ostrza. Zerknął na ścieżkę, jaką zostawił mój nóż. - To ma mnie przestraszyć? Udawałam, że zastanawiam się nad odpowiedzią. - Cóż, odkąd skończyłam szesnaście lat torowałam sobie krwawą drogę przez nieumarły świat. Zasłużyłam sobie też na ksywę Czerwony Żniwiarz. Jeśli więc trzymam nóż bezpośrednio przy twoim sercu, to tak, powinieneś się bać. Z jego twarzy nie znikało rozbawienie. - Brzmisz jak wredna dziewucha, ale założę się, że zdołam się uwolnić i powalić cię na ziemię, zanim zdołasz mnie powstrzymać. Zarozumiały łajdak. - Tanie gadanie. Udowodnij to. W mgnieniu oka wyrzucił przed siebie nogi, pozbawiając mnie równowagi. Natychmiast rzuciłam się naprzód, lecz w następnej sekundzie twarde, chłodne ciało rozpłaszczyło mnie na podłodze jaskini. Moje nadgarstki uwięzły w żelaznym uchwycie, uniemożliwiając mi podniesienie noża. - Duma doprowadza do upadku – mruknął z satysfakcją. Starałam się go z siebie zrzucić, jednak łatwiej było by ruszyć tonę cegieł. Powinnam była skuć jego ręce i nogi, zanim rzuciłam mu takie wyzwanie, wyrzuciłam sobie w myśli. Wampir spojrzał na mnie i na jego wargi ponownie wypłynął ten pełen zadowolenia uśmiech. - Wierć się dalej, słonko. Mówię ci, pocierasz mnie we wszystkich właściwych miejscach. - Jak się wydostałeś? – Nad jego ramieniem zobaczyłam dziurę w ścianie, gdzie jeszcze niedawno wisiały tytanowe kajdany. Niewiarygodne. Wyrwał je wprost ze skały. Uniósł ciemną brew. 4

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Wiedziałem pod jakim kątem pociągnąć. Nie zakładasz więzów bez sprawdzenia jak się z nich wydostać. To trwało moment, a potem powaliłem cię na ziemię. Dokładnie tak, jak mówiłem. Gdybym wciąż miała tętno, moje serce prawdopodobnie waliło by jak oszalałe. Jednak straciłam je – w większości – kiedy kilka miesięcy temu przeszłam przemianę w pełnego wampira. Moje oczy rozbłysły zielenią, a kły wysunęły się spod warg. - Popisówa. Pochylił się, aż nasze twarze dzielił zaledwie centymetr. - A teraz, moja śliczna pojmana, skoro jesteś pode mną uwięziona, to co powstrzyma mnie przed postąpieniem z tobą w naprawdę okropny sposób? Gdy zarzuciłam mu ramiona na szyję nóż, który wciąż trzymałam, wypadł mi z ręki i uderzył o ziemię. - Mam nadzieję, że nic. Bones, mój wampirzy mąż, roześmiał się niskim i grzesznym głosem. - To odpowiedź, którą chciałem usłyszeć, Kotek. Przebywanie w podziemnej jaskini nie należy do ulubionych miejsc pobytu dla większości ludzi, lecz dla mnie to było niebo. Jedyny dźwięk, który dochodził moich uszu to szum podziemnej rzeki. Czułam ulgę, że nie muszę już wygłuszać szumów rozmaitych rozmów, które były zbyt głośne dla słuchu wampira. Gdyby to zależało ode mnie, Bones i ja przez parę tygodni nie opuszczalibyśmy tego miejsca. Jednak w naszym wypadku wzięcie urlopu, by się trochę zrelaksować, nie było możliwe. Przekonałam się o tym w naprawdę bolesny sposób. Dlatego nauczyłam się chwytać każdą wolną chwilę, jaka tylko nam się trafiła. Stąd przystanek, by poczekać na nadejście świtu w tej samej jaskini, gdzie siedem lat temu zaczął się mój związek z Bonesem. Wtedy to ja byłam skuta kajdanami, święcie przekonana, że zje mnie przepełniony złem krwiopijca. Zamiast tego jednak w końcu poślubiłam go. Helsing, mój kot, zamiauczał żałośnie z niewielkiego występu, po czym podrapał głaz, który służył za drzwi. - Nigdzie nie pójdziesz – powiedziałam do niego. – Zgubisz się. Ponownie miauknął i zaczął lizać swoją łapę, przez cały czas rzucając mi złowrogie spojrzenia. Wciąż nie wybaczył mi, że na kilka miesięcy zostawiłam go w domu z nowymi lokatorami. Nie winiłam go za tę ura5

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee zę, lecz gdyby pozostał ze mną, ktoś mógł go zabić. Kilkoro ludzi to spotkało. - Wystarczająco odpoczęłaś, słonko? - spytał Bones. - Taak – mruknęłam rozciągając się. Zasnęłam krótko po nadejściu świtu, lecz nie była to natychmiastowa utrata przytomności, która męczyła mnie przez pierwszych kilka tygodni po przemianie. Ku mojej uldze minęło mi to. - To lepiej, byśmy się zbierali – powiedział. Racja. Jak zwykle, musieliśmy być w kilku miejscach. - Jedyne czego żałuję, jeśli chodzi o zatrzymanie się tutaj, to brak prysznica. Bones prychnął rozbawiony. - Nie narzekaj. Rzeka jest bardzo orzeźwiająca. Przy czterech stopniach Celsjusza „orzeźwiające” było jednym ze sposobów opisania jaskiniowej wersji sieci kanalizacyjnej. Bones przesunął głaz na bok, byśmy mogli wyjść z sypialni, po czym – zanim mój kot również zdążył wybiec – szybko postawił go z powrotem. - Sztuczka polega na tym, żeby wskoczyć – ciągnął. – Zwlekanie z wejściem niczego nie ułatwia. Zdusiłam śmiech. Ta rada równie dobrze mogła odnosić się do świata nieumarłych. W porządku. Jeden skok do lodowatej rzeki, załatwione. Później nadszedł czas, by zająć się prawdziwym powodem, dla którego przybyliśmy do Ohio. Przy odrobinie szczęścia, w moim rodzinnym stanie nie działo się nic poza rzadkimi przypadkami przemocy wśród wampirów. Wątpiłam w to, lecz wciąż miałam nadzieję. Popołudniowe słońce było wciąż wysoko na niebie, gdy wraz z Bonesem dotarliśmy do fontanny w centrum handlowym Easton. No, jakąś jedną ulicę od niego. Musieliśmy się upewnić, że to nie była żadna pułapka. Bones i ja mieliśmy wielu wrogów. Wystarczy wspomnieć dwie wampirze wojny, nie mówiąc o naszych wcześniejszych profesjach. Nie wyczułam żadnej wyjątkowej mocy, poza nieznacznym łaskotaniem, które by na taką wskazywało. Może to tylko dwa wampiry, których połączoną energię czułam. Wciąż jednak ani Bones, ani ja nie poruszyliśmy się, dopóki niewyraźna sylwetka nie mignęła przez parking i wśliznęła się do wypożyczonego przez nas samochodu. 6

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Przy fontannie są dwa wampiry – stwierdził Fabian, którego tak jakby adoptowałam. Jego postać stawała się coraz bardziej konkretna, aż wyglądał jak normalna osoba, a nie półprzejrzysty opar. – Nie zauważyli mnie. Mimo, że taki był cel, w ostatnich jego słowach zabrzmiał smutek. W przeciwieństwie do ludzi wampiry widziały duchy, lecz w większości je ignorowały. Śmierć niekoniecznie ze sobą jednoczyła. - Dzięki, chłopie - powiedział Bones. – Pilnuj ich i upewnij się, że nie mają dla nas żadnych nieprzyjemnych niespodzianek. Fabian zaczął blednąć, aż w końcu całkiem znikł. - Mieliśmy się spotkać z jednym wampirem – powiedziałam w zadumie. – Co myślisz o tym, że nasz kontakt przyszedł z obstawą? Bones wzruszył ramionami. - Myślę, że lepiej, żeby miał cholernie dobry powód, by to zrobić. Wysiadł z samochodu. Podążyłam za nim, poklepując lekko ukryte w rękawach sztylety. Moim mottem było Nigdy nie ruszaj się bez nich z domu. Prawda, wampiry chętnie broniły sekretu istnienia ich rasy, a to było zatłoczone miejsce publiczne, lecz to nie gwarantowało bezpieczeństwa. Noże również nie, lecz z pewnością przechylały szale na naszą stronę. Podobnie jak dwa inne wampiry, które były gotowe wkroczyć do akcji, gdyby okazało się, że to nie jest zwykła rozmowa. Gdy zbliżyłam się do fontanny, otoczyła mnie feeria aromatów. Wonie perfum, smrodu niemytego ciała i różnych chemikaliów były najsilniejsze, lecz pod nimi kryła się warstwa, którą lepiej rozróżniałam: emocje. Strach, chciwość, pożądanie, gniew, miłość, smutek... wszystkie objawiały się pod postacią zapachów, które sięgały od słodkich i wonnych do gorzkich i zgniłych. Nie było zaskoczeniem, że złe emocje miały gorszą woń. Dobry przykład: od obu wampirów, które siedziały na betonowej ławce, bił zgniły fetor strachu, zanim jeszcze Bones rzucił im uspokajające spojrzenie. - Który z was to Scratch? – zapytał sucho. Wstał mężczyzna z siwymi pasmami we włosach. - To ja. - W takim razie możesz zostać. Ale on… - Bones zamilkł na moment i głową wskazał na drugiego, chudego wampira - …może odejść. 7

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Zaczekaj! – Scratch zniżył głos i podszedł do Bonesa. – Ta rzecz, o której przyjechałeś tu ze mną porozmawiać? On może mieć pewne informacje. Bones zerknął w moim kierunku. W odpowiedzi niedbale wzruszyłam ramionami. - Równie dobrze możemy posłuchać co ma do powiedzenia. - Mam na imię Ed – odezwał się wampir, rzucając mi nerwowe spojrzenie. - Scratch nie powiedział mi, ze mamy się tu spotkać z wami. Sądząc po jego twarzy zgadłam, że po moich szkarłatnych włosach, ogromnym diamencie na moim palcu, angielskim akcencie Bonesa i łaskoczącej aurze mocy, jaką emanował, Ed domyślił się kim jesteśmy. - To dlatego, że sam nie wiedział - odparł Bones chłodno. Jego emocje, dostępne dla mnie od chwili, gdy Bones mnie przemienił, teraz były schowane za szczelnym murem, którego używał publicznie. Wciąż jednak, gdy mówił, można było uchwycić napięcie w jego głosie. - Rozumiem, że prezentacja nie jest konieczna? Wzrok Scratcha przesunął się na mnie, po czym natychmiast umknął. - Nie – mruknął. – Ty jesteś Bones, a to Żniwiarz. Wyraz twarzy Bonesa nie złagodniał, lecz ja uśmiechnęłam się w stylu „nie mam zamiaru cię zabić”. - Mów mi Cat. Może znajdziemy jakieś ocienione miejsce, w którym moglibyśmy porozmawiać? Wbrew twierdzeniom mitologii, światło słoneczne nie było zabójcze dla wampirów, lecz naprawdę łatwo ulegaliśmy poparzeniom. Tracenie naszej nadnaturalnej energii, by uleczyć się z efektów ostrych promieni słonecznych było pozbawione jakiegokolwiek sensu. Niedaleko znajdowała się francuska restauracja z ogródkiem. Cała nasza czwórka usiadła przy wolnym stoliku pod parasolem, niczym starzy przyjaciele, którzy widzą się po raz pierwszy od lat. - Powiedziałeś, że kilka lat temu zabito twoją Panią, która nie pozostawiła nikogo, kto opiekowałby się członkami jej linii – odezwał się Bones do Scratcha, gdy kelnerka przyjęła nasze zamówienie. – Zawiązaliście grupę, żeby pilnować siebie nawzajem. Kiedy zauważyliście, że dzieje się coś dziwnego? - Kilka miesięcy temu, coś około zeszłej jesieni – odparł Scratch. – Na początku myśleliśmy, że kilku chłopaków wyjechało z miasta i nikomu 8

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee o tym nie powiedzieli. Pilnowaliśmy siebie nawzajem, ale nie jesteśmy niańkami, nie? Potem, kiedy zniknęło więcej z naszych - ludzi, którzy daliby znać przed wyjazdem... cóż. Zaczęliśmy się martwić. Nie wątpiłam w to. Jako młode, bezpańskie wampiry, Scratch i inni jemu podobni byli na samym dole hierarchii w nieumarłym świecie. Może i miałam pewne problemy z zaakceptowaniem feudalnego systemu, jakim rządziły się wampiry, lecz kiedy przyszło do ochrony członków ich linii, większość wampirów wysokiej klasy było cholernie troskliwych. Nawet tych złych. - Wtedy w okolicy zaczęło pojawiać się coraz więcej ghuli – ciągnął Scratch. Zamarłam. Właśnie dlatego przyjechaliśmy z Bonesem do Ohio. Również słyszeliśmy o nagłym napływie ghuli do mojego rodzinnego stanu i doniesieniach o zniknięciach wampirów. - Hej, to nieumarły plac zabaw – kontynuował Scratch, nie zdając sobie sprawy z mojego niepokoju. – Jest tu mnóstwo linii ley i dziwnych wibracji, nie zastanawialiśmy się zbytnio nad ghulami, których ciągle przybywało w okolicy. Jednak niektóre z nich są naprawdę wredne dla wampirów. Dręczą bezpańskie wampiry, śledzą ich do domów, wszczynają bójki… Wszystko to sprawiło, że zaczęliśmy myśleć czy to nie oni stoją za tymi zniknięciami. Problem w tym, że wszyscy mają to w dupie, bo do nikogo nie należymy. Szczerze mówiąc to dziwię się, że ciebie to zainteresowało. - Mam swoje powody – powiedział Bones tym samym, spokojnym tonem. Nawet na ułamek sekundy na mnie nie spojrzał. Setki lat udawania obojętności zrobiły z niego eksperta w tej dziedzinie. Ed i Scratch nie mieli pojęcia, że dlatego wyciągaliśmy od nich informacje, że chcieliśmy przekonać się czy mój Najdziwniejszy na Świecie Wampirzy Stan mógł być powodem, dla którego niektóre ghule zaczęły się wrogo zachowywać, a niektóre wampiry znikać. - Jeśli szukacie pieniędzy, nie mamy ich dużo - wtrącił Ed. – Poza tym sądziłem, że rzuciłeś zabijanie na zlecenie, gdy połączyłeś swoją linię z tym mega Mencheresem. Bones uniósł brew. - Staraj się nie myśleć zbyt często. Jeszcze zrobisz sobie krzywdę - odparł uprzejmym głosem. 9

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Twarz Eda ściągnęła się, lecz nic nie powiedział. Ukryłam uśmiech. Nie zagląda się darowanemu koniowi w zęby. Szczególnie takiemu, który gryzie. - Macie jakiekolwiek dowody, że ghule mogą być zamieszane w zniknięcia waszych przyjaciół? – spytałam Scratcha, wracając do tematu. - Nie. Wydaje mi się, że to coś więcej niż zbieg okoliczności. Kiedy którykolwiek z nich zaginął, po raz ostatni widziano go tam, gdzie był któryś z tych dupków, ghuli. - To znaczy gdzie? – spytałam. - W jakichś barach, klubach… - Nazwy - naciskał Bones. Scratch zaczął wyrzucać z siebie całą listę lokali, gdy nagle jego głos utonął w potoku innych. …jeszcze cztery godziny do przerwy… …pamiętałam, żeby zabrać paragon? Jeśli nie będzie pasować, oddam to z powrotem… …jeśli ona jeszcze raz spojrzy na jakieś buty, zacznę wrzeszczeć… Nagły napływ obcych rozmów nie pochodził od ludzi wokół - wyciszyłam ich, zanim jeszcze usiedliśmy. Dochodził z mojej głowy. Wyprostowałam się gwałtownie, jakby dźgnięta nożem, jednocześnie podnosząc dłoń do skroni. O żesz. Nie znów.

10

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DRUGI - Co jest, Kotek? – spytał natychmiast Bones. Ed i Scratch również spojrzeli na mnie ze zmartwieniem. Uśmiechnęłam się wymuszenie, starając skoncentrować na nich, zamiast na nadmiarze rozmów, które nagle wypełniły mój umysł. - Eee, po prostu trochę tu gorąco - mruknęłam. Niech mnie diabli, jeśli powiem dwóm obcym wampirom, jaki naprawdę miałam problem. Bones nie spuszczał wzroku z mojej twarzy. Jego badawczym oczom nie umknął żaden szczegół, gdy w moim umyśle wciąż bezlitośnie rozbrzmiewały różne głosy. …nikt mnie nie widział. Mam nadzieję, że jakoś umknę ochronie… …wkrótce dam mu powód do rozpaczy… …jeśli za pięć minut się nie zjawi, zaczynam jeść bez niej… - Ja… eee… potrzebuję trochę powietrza – wykrztusiłam, nim dotarła do mnie głupota tego stwierdzenia. Po pierwsze, znajdowaliśmy się już na zewnątrz, a po drugie byłam wampirem. Już nie oddychałam, nie mówiąc już o tym, bym miała jakiekolwiek problemy ze zdrowiem, które mogłabym obwinić za moje dziwne zachowanie. Bones wstał, złapał mnie za łokieć i rzucił przez ramię krótkie: „Zostańcie tu” do Eda i Scratcha. Szłam szybkim krokiem, bardziej koncentrując się na chłodzie jego ręki niż na tym, dokąd szliśmy. Spuściłam głowę, gdyż podejrzewałam, że moje oczy rozjarzyły się wściekłą zielenią. Zamknijcie się, zamknijcie, zamknijcie, powtarzałam do tłumu w mojej głowie. Gwar w moich myślach zdawał się jeszcze zwiększać hałas mijających nas ludzi, aż w końcu wszystko zmieszało się w jeden wielki szum. Nagle szum ten zaczął narastać, zagłuszając moje pozostałe zmysły i uniemożliwiając mi skupienie się na czymkolwiek innym niż bezlitosne głosy atakujące mnie ze wszystkich stron. Starałam się wypchnąć je z mojej głowy i skoncentrować na czymkolwiek, byle nie na dźwiękach, które z każdą sekundą stawały się głośniejsze. Poczułam, jak przylgnęło do mnie coś twardego, a inna, jeszcze bardziej solidna bariera pojawiła się pod moimi plecami. Pod istnym 11

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee grzmotem paplania w mojej głowie, usłyszałam głos ze znajomym, angielskim akcentem. - …w porządku, słonko. Odepchnij je. Słuchaj mnie, nie ich… Starałam sobie wyobrazić, że niezliczone głosy są niczym kanał telewizyjny, który muszę wyłączyć pilotem, którym była moja siła woli. Jego palce gładziły mnie po twarzy, dając mi opokę, z której czerpałam siłę. Z wysiłkiem oddzieliłam swój umysł od zgiełku, dystansując się od hałasu, który chciał zawładnąć moimi pozostałymi zmysłami. Po kilku minutach zawziętej koncentracji ten niemy ryk zmienił się w mamrotanie - irytujące, acz do zniesienia. Przypominało głosy otaczających nas ludzi, nieświadomych faktu, że znajdowali się na wyciągnięcie zębów od istot, które nie powinny były istnieć. - Muszę przestać pić twoją krew – powiedziałam do Bonesa, kiedy opanowałam się na tyle, by znów otworzyć oczy. Rozejrzałam się. Bones przyparł mnie do filara w czymś, co – sądząc po ukradkowych spojrzeniach rzucanych w naszą stronę – przypominało żarliwy uścisk. Bones westchnął. - Będziesz słabsza. - Ale przy zdrowych zmysłach - dodałam. I bezpieczniejsza, gdyż jeśli setki głosów wtargnęłyby do mojej głowy podczas walki, rozproszyłyby mnie na tyle, że mogłabym zginąć. Zatopiłam palce w ciemnych, kręconych włosach Bonesa. W końcu odsunął się i spojrzał na mnie. - Wiesz, że to nie są pozostałości po czasie, kiedy piłam z Mencheresa. To dzieje się coraz częściej, nie odwrotnie – powiedziałam miękko. – Muszę łapać to od ciebie. I nie radzę sobie z tym. Myślałam, że przemiana w pełnego wampira położy kres mojej wyjątkowości, lecz przeznaczenie miało inne plany. Obudziłam się po drugiej stronie śmierci posiadając dwie niespotykane w świecie wampirów rzeczy – okazjonalne bicie serca i pragnienie krwi nieśmiertelnych. Efektem ubocznym tej ostatniej cechy było to, że na pewien czas absorbowałam moc z krwi, którą wypiłam, tak jak wampiry pochłaniały życie z krwi ludzi. Wszystko było w porządku, lecz jeśli napiłam się z wampira wysokiej klasy, absorbowałam również wszelkie specjalne zdolności, jakie ten wampir miał. Świetnie się składało, kiedy była to niezwykła siła, ale kiedy była to zdolność, która była ponad moje zdol12

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee ności kontroli, nie było już tak fajnie. Właśnie do takich zaliczała się umiejętność Bonesa do czytania ludzkich myśli. - Nie doceniasz się, Kotek – powiedział cicho. Potrząsnęłam głową. - Istnieje powód, dla którego wampiry nabywają tych zdolności przez setki lat, a do tego jedynie wtedy, gdy są wysokiej klasy. W innym przypadku jest to zbyt duży ciężar. Jeśli wciąż będę z ciebie piła, takie sytuacje jak dzisiaj jedynie się pogorszą. Najwyraźniej sam dorosłeś do zdolności, którą przejąłeś od Mencheresa, i to do tego stopnia, że ja zaczynam przyswajać ją od ciebie. A gdyby Bones zaczął manifestować inne zdolności, które wynikały z wymiany mocy z jego współwładcą, naprawdę nie chciałam mieć z nimi nic wspólnego. Piłam z Mencheresa tylko raz, z konieczności, i powaliło mnie to na ponad tydzień. Zadrżałam na samo wspomnienie o tym. Nigdy więcej, jeśli to ode mnie zależy. Głosy mruczące gdzieś z tyłu mojej głowy zdawały się ze mną zgadzać. - Zajmiemy się tym później. Teraz musimy wracać, jeśli jesteś gotowa powiedział Bones, po raz ostatni muskając dłonią moją twarz. - Nic mi nie jest. Wracajmy, zanim się wystraszą i zwieją. Bones powoli odsunął się ode mnie. Szum w mojej głowie był na tyle cichy, że zauważyłam kilka kobiet, które z zainteresowaniem mu się przyglądały. Jeszcze bardziej stłumiłam ten wewnętrzny szum. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęłam, to słyszeć potok sprośnych myśli na temat mojego męża i innych kobiet, które naprawdę zwarzyłyby mi humor. Tak szczerze, nie mogłam ich winić. Nawet w swoich markowych ciemnych spodniach i białym swetrze Bones, z pięknymi rysami i wysoką, wyrzeźbioną sylwetką, wyróżniał się jak klejnot wśród skał. Każdy jego ruch sprawiał, że jego mięśnie falowały, a nieskazitelna, kryształowa skóra wręcz rzucała ludziom wyzwanie, by sprawdzili czy w dotyku jest tak doskonała, jak wygląda – a tak rzeczywiście było. Nawet, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy i spiskowałam, by go zabić, wygląd Bonesa zawrócił mi w głowie. W ten sposób był doskonałym drapieżcą, wabiącym ofiarę, by podeszła na tyle blisko, żeby móc ją ugryźć. - W tej chwili jakiś tuzin kobiet pożera cię wzrokiem. Jestem jednak pewna, że o tym wiesz – powiedziałam kwaśno. 13

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Musnął ustami moją szyję w najlżejszym z pocałunków i natychmiast poczułam, jak przeszył mnie dreszcz. - Obchodzą mnie pragnienia tylko jednej kobiety - mruknął, a jego oddech owiał moje ucho. Stał na tyle blisko, by delikatnie się o mnie ocierać. Jeden jego ruch przypomniał mi, jak skrupulatnie spełniał każdą moją erotyczną fantazję, jak i kilka innych, które jeszcze nawet nie przyszły mi do głowy. Wciąż jednak, chociaż zaczynał mnie podniecać, były zniknięcia, którymi musieliśmy się zająć. Wszelkie intymne dochodzenia między nami dwojgiem musiały poczekać. Jak gdyby zgadzając się ze mną, chór głosów w mojej głowie ponownie rozbrzmiał, odcinając mnie od ciepłej zmysłowości, którą sprowadził na mnie jego dotyk. - Nie mam pojęcia, jak znosisz słuchanie tego łoskotu dzień w dzień – mruknęłam i potrząsnęłam głową, jakbym miała ją w ten sposób oczyścić. Rzucił mi niezgłębione spojrzenie i odsunął się. - Gdy wciąż jest obecny, łatwiej go ignorować. Może to była prawda. Może gdybym przez większość czasu nie miała w głowie jedynie swoich myśli, wychwytywanie częstotliwości innych ludzi nie było by takie przytłaczające. Nie wiedziałam, co o tym myśleć. Wciąż jednak nie chciałam pić krwi Bonesa, by się o tym przekonać. Kiedy razem z Bonesem z powrotem usiedliśmy, Ed i Scratch nie skomentowali naszego nagłego odejścia. Ich twarze były również odpowiednio bez wyrazu, lecz ukradkowe spojrzenia, jakie rzucali w moją stronę, mówiły naprawdę wiele. Zastanawiali się, co się do diabła stało. - Myślałam, że poczułam zapach kogoś znajomego – powiedziałam i wychyliłam gin z tonikiem, który wraz z innymi drinkami przyniesiono podczas naszej nieobecności. Było to jawne kłamstwo, ale Ed i Scratch mruknęli coś i udawali, że w to wierzą. Spojrzenie, jakie rzucił im Bones nie zachęcało do zadawania jakichkolwiek pytań na ten temat. - W porządku. Jakieś jeszcze nazwy miejsc, w których bywają wredni mięsożercy? - spytał Bones, jakbyśmy nie przerwali rozmowy. Scratch trącił łokciem drugiego wampira. 14

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Nie, ale Ed chce wam coś powiedzieć. Ed nie wyglądał na zbyt chętnego, ale wyprostował ramiona. - Mój koleś, Shayne, zadzwonił do mnie wczoraj i powiedział, że nasz przyjaciel Harris dostał kilka ładnych kopów od ghuli w pewnym klubie. Shayne miał jechać z Harrisem do domu, by zniechęcić napastników do dalszego bicia. Problem w tym, że cały dzień wydzwaniałem do Shayne’a na komórkę, ale nie odpowiada. To do niego niepodobne. Kiedy powiedziałem o tym Scratchowi, poradził mi, żebym przyszedł tutaj z nim. Powiedział, że ma się spotkać z ludźmi, którzy mogą nam pomóc. - Wiesz, gdzie mieszka Harris? – spytałam natychmiast. - Tak. W gruncie rzeczy to niedaleko stąd. - Ale nie poszedłeś tam sam, żeby sprawdzić co z nim? - spytał Bones z wyraźnym sceptycyzmem. Ed spojrzał na niego zmęczonym wzrokiem. - Nie. I nie zrobię tego, dopóki kilka osób nie pójdzie ze mną. Nie chcę być kolejnym wampirem, o którym słuch zaginie. Oceniaj mnie ile tylko chcesz. Ja nie posiadam żadnych bajeranckich zdolności, by się bronić, gdyby coś rzeczywiście stało się Shaynowi i Harrisowi, a ghule, które to zrobiły wciąż tam były. Zalała mnie fala współczucia, wygłuszając głosy, które jazgotały w mojej głowie. Ed i Scratch robili co w ich mocy, by opiekować się swoimi przyjaciółmi w bardzo surowych okolicznościach życia w świecie, gdzie byli bardzo blisko obywateli drugiej kategorii. Z doświadczenia wiedziałam jak bardzo do bani było wiedzieć, że nikt cię nie ubezpiecza, gdy potwory zaczynają węszyć dookoła. Oczywiście, z technicznego punktu widzenia, Ed i Scratch również zaliczali się do potworów. Z drugiej strony – ja również. W tym wypadku to był prawdziwy plus. Bones spojrzał na mnie i uniósł brew. - Zróbmy to – odpowiedziałam na niezadane pytanie. Wtedy wstał, szybko strzelił kłykciami, po czym rzucił na stół kilka banknotów. - W porządku, koledzy. Sprawdźmy czy komórka Shayna po prostu nie padła.

15

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Zgodnie z tym, co mówił Ed, mieszkanie Harrisa było odległe zaledwie o dwadzieścia minut drogi. Ironią losu było dla mnie to, że znajdowało się również niecałe półtora kilometra od osiedla, na którym mieszkałam, gdy byłam studentką uniwersytetu stanowego. Miałam wrażenie, że było to całe wieki temu. Jeśli nawet Bones zauważył ten niewielki dystans od mojego dawnego mieszkania, nie wspomniał o tym ani słowa. Bardziej skupiał się na fasadzie budynku, starając się wyłapać wszelkie wibracje świadczące o niebezpieczeństwie. Nie mogliśmy ryzykować wysłania najpierw Fabiana. Gdy odjeżdżaliśmy, duch zakradł się do naszego vana. Ani Ed, ani Scratch go nie zauważyli, ale jeśli wysłalibyśmy Fabiana przed sobą, to z pewnością zwróciło by ich uwagę na naszego widmowego przyjaciela. W powietrzu za nami na wąskim parkingu pojawiły się fale mocy. Ed i Scratch odwrócili się gwałtownie, lecz Bones nawet nie drgnął. Ja również nie. To byli Tiny i Band-Aid, czyli nasza obstawa, którzy jechali za nami od centrum handlowego. - Tiny, Band-Aid, popilnujcie tych dwóch przez chwilę dobra? - powiedział do nich Bones, po czym ruszył w stronę budynku. Poszłam z nim, zarzucając na siebie długi, skórzany płaszcz. Nie było mi zimno – dni pod koniec lata były ciepłe, lecz w płaszczu miałam ukryte kilka ładnych kilogramów srebra. Pewnie, pod bluzką też miałam upchane noże, lecz te były krótsze, przeznaczone do rzucania w wampiry. Ghula uśmiercała jedynie dekapitacja, a to oznaczało, że potrzebowałam dłuższych ostrzy na wypadek, gdyby niektórzy z tego mrocznego gatunku czekali na nas w środku. Bones głęboko wciągnął powietrze do płuc, po czym ruszył na drugie piętro. Ja również. Wszystkie drzwi wejściowe wychodziły na parking, gdzie świeże powietrze rozwiewało większość z różnorodnych zapachów mieszkańców, lecz wyłapałam nutkę nieludzkiej woni dochodzącej z przedostatniego wejścia. Bones musiał również ją wyczuć, gdyż zaczął iść szybciej. Ponownie wciągnęłam powietrze, a gdy dotarliśmy do drzwi zmarszczyłam nos. Bones zatrzymał się i rzucił mi ponure spojrzenie. Rolety były opuszczone i uniemożliwiały nam zerknięcie do środka, ale i tak wiedziałam, co znajdziemy. Zapach śmierci był wyraźny. 16

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Jesteśmy za późno – wyszeptałam. Patrzenie na zepsuty zamek było zbyteczne. Bones pchnął drzwi i natychmiast usunął się z drogi na wypadek, gdyby jego wejściu towarzyszył błysk lecącego w jego kierunku srebra. Jednak nic się nie poruszyło. Wnętrze mieszkania było ciche jak grobowiec. I tak jak w grobowcu, były w nim ciała. - Nie wyczuwam nikogo, ale bądź w pogotowiu – powiedział Bones wchodząc do środka. Sprawdziłam narożniki domu i poszłam za nim, tak jak on z uwagą rozglądając się po wnętrzu, jakbyśmy wiedzieli, że w środku czają się wrogie siły. Jednak tak jak podejrzewaliśmy, w mieszkaniu byliśmy tylko my… i dwa martwe wampiry na podłodze maleńkiego salonu. Cholerne głosy w mojej głowie ponownie rozbrzmiały głośniej. W budynku nie było tylu ludzi co w centrum handlowym, nie zadziałały więc na mnie jak taka sama mentalna bomba, lecz miałam wrażenie, jakby mój umysł wypełnił rój wściekłych pszczół. Potarłam skronie, jak gdybym mogła je tym sposobem wyciszyć, ale oczywiście to nic nie dało. Bones nie dostrzegł mojego gestu. Jego uwagę wciąż pochłaniały wysuszone zwłoki u naszych stóp. - Wygląda to na pułapkę o świcie – powiedział wskazując na ich bose stopy i to, że żadne z ciał nie było do końca ubrane. – Biedne dranie, nie mieli nawet możliwości podjąć walki. Brak nieładu w mieszkaniu był tego dowodem. Kiedy nieumarli walczyli ze sobą na śmierć i życie, kończyło się na czymś więcej niż tylko na poprzewracanych stolikach i kroplach krwi na dywanie. Jednak dochodzenie w sprawie śmierci wampirów było dla mnie jeszcze nowością. Pewnie, przez kilka lat pracowałam w tajnym departamencie Agencji Bezpieczeństwa Narodowego i tropiłam paranormalnych zabójców, lecz w tamtych okolicznościach to wampiry były sprawcami. Nie ofiarami. …jeśli nie zapłacę raty za samochód, wystarczy mi na hipotekę… …powiedziałam temu gnojkowi, że nie będę tolerować kolejnego znikania na całą noc… …tak z niej dumna. Ukończy szkołę wraz z klasą… 17

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Ponownie przycisnęłam dłoń do skroni, gdy głosy stały się jeszcze głośniejsze. Tym razem Bones to zobaczył. - Znowu? - Nic mi nie jest – powiedziałam siląc się na swobodny ton. Jego spojrzenie stało się uszczypliwe. - Brednie. - Panuję nad tym, nie masz co się martwić – zapewniłam go. To była prawda. Martwe ciała były o wiele ważniejsze od mamrotania w mojej głowie. Sądząc po jego twarzy, Bones nie kupował mojej gry, ale na tym miejscu zbrodni czas uciekał. Musieliśmy usunąć zwłoki, zniszczyć wszystkie dowody i znaleźć zabójców. Bones podniósł głos. - Ed, chodź tutaj. Twarz chudego wampira ściągnęła się, gdy wszedł i zobaczył zwłoki. - O żesz, kurwa – jęknął. - Czy to Shayne i Harris? - spytał Bones łagodniej niż poprzednio. Ed ukląkł i obwąchał oba ciała. Wampiry może i od czasu przemiany nie wyglądały na starsze nawet o dzień, ale to kończyło się po śmierci. Wtedy ciało wampira starzało się do swojego prawdziwego wieku. Znaczyło to, że po większości z nich zostawały zaledwie zmumifikowane szczątki w ubraniu, jakie akurat mieli na sobie. Te dwa ciała nie były wyjątkiem. Ed przysiadł na piętach przy odzianych w jeans zwłokach. - To oni – powiedział grubym głosem. Po chwili jednak dodał z pasją: Pieprzone ghule! - Może wyjdziesz już na zewnątrz? – spytałam i poklepałam go po ramieniu. Nie mógł zrobić nic więcej, a ja i Bones musieliśmy zająć się pewnymi sprawami. Ed jeszcze przez chwilę przyglądał się martwym ciałom Shayna i Harrisa, po czym wstał i wyszedł. Westchnęłam. Sytuacja była przykra z wielu powodów, a rozpacz Eda stanowiła zaledwie jej część. - Jak myślisz, dlaczego zostawili ciała? – spytałam cicho Bonesa. – Ed i Scratch nie słyszeli, by w przypadku wcześniejszych zaginięć znaleziono jakieś zwłoki. Myślisz, że ktoś przerwał zabójcom? 18

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Bones rozejrzał się po pokoju. Nie trwało to długo – pomieszczenie składało się z maleńkiej kuchni i pokoju na tyle dużego, by zmieściła się w nim tylko jedna duża sofa. - Nie, słonko – powiedział w końcu. – Sądzę, że ktokolwiek to zrobił, miał czas, żeby zabrać stąd ciała… lecz postanowił tego nie robić. Przełknęłam. To mogło być wynikiem tej samej arogancji, którą widziałam w przeszłości. Mordercy zostawiali ciała, bo myśleli, że są zbyt sprytni, żeby ich złapano. Niestety, nie sądziłam, by teraz też tak było. Zamiast tego wyglądało to na potwierdzenie znacznie większego problemu: że mieliśmy do czynienia z zabójcą, który chciał, byśmy wiedzieli kim jest. Tylko idiota rzuciłby podejrzenia na ghule, które pobiły Harrisa zaledwie na dzień przed tym, jak on i Shayne zostali zamordowani. Te ghule wiedziały, że pozostawiając tutaj ciała praktycznie napiszą na zwłokach ich imiona. Przychodził mi na myśl tylko jeden powód – ktokolwiek to był, czuł się na tyle silny, by wyjść z ukrycia. Równie dobrze mogło by to być ogłoszenie publiczne, że ghule wzmogą ataki. Nie sądziłam, by był to zbieg okoliczności, że postanowili zostawiać ciała wampirów akurat w okolicy, w której kiedyś mieszkałam. Nie, odbierałam to jako oświadczenie: „Nie powstrzymasz nas, Żniwiarzu”, ale niech mnie diabli, jeśli tak to zostawię. W innych miejscach wampiry również mogły znikać, ale zostawiając ciała sprawcy sprowadzili nas właśnie tutaj. Gdybyśmy teraz kategorycznie się nie sprzeciwili, to wręcz zachęcalibyśmy do popełniania jeszcze gorszych rzeczy w innych miejscach. - Ale nikt inny nie zrobi zbyt wiele w tej sprawie, prawda? – spytałam w nagłym przypływie frustracji. – Mój dawny oddział nie zaangażuje się w to, gdyż robią to dopiero wtedy, gdy nieumarli atakują ludzi. Społeczność wampirów jedynie wzruszy ramionami, ponieważ Shayne i Harris nie mieli Pana. Ed i Scratch sami nie dadzą rady grupie ghuli. A jeśli my zaczniemy ścigać ghuli, których przywódcą jest ten, o którym myślę… będziemy działać na korzyść tego łajdaka. Bones patrzył na mnie bez jednego mrugnięcia. - Masz rację co do twojej dawnej jednostki, społeczności wampirów i tego, że nie możemy jawnie zacząć szukać ghuli, gdy zamieszany jest w to Apollyon. 19

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Apollyon. Przez głowę przemknął mi obraz kilkusetletniego ghula, z jego obstawą i śmiesznie zaczesanymi na łysinie włosami. Sądząc po wyglądzie, mógł mieć prezencję z szarego końca przeciętności, lecz w zeszłym roku wywołał piekielnie dużo problemów. Bones niemal zginął, gdy kilka miesięcy temu ghule zaatakowały nas w Paryżu, i to one udzieliły wsparcia innemu wysokiej rangi wampirowi, gdy ten chciał zmusić mnie, bym do niego wróciła. A wszystko to dzięki ognistej retoryce Apollyona. Mimo, że miałam nadzieję, iż się mylę, wiedziałam, że on również stał za tymi atakami. Oczywiście to oznaczało, iż wszystko dzieje się przeze mnie. - Nie możemy pozwolić, żeby jemu i innym się powiodło - warknęłam. Bones wygiął usta w drapieżnym uśmiechu. - Kotek... Powiedziałem, że nie możemy ich jawnie szukać.

20

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ TRZECI Gdy Tiny wszedł do mieszkania, drzwi przesłonił olbrzymi cień, blokując światło. Ksywka wampira była ironiczna, gdyż był tak masywny, że nawet mityczny Conan poczułby się niepewnie1. - Jadą gliny – powiedział. Słyszałam wycie syren, które przez ostatnie kilka minut stawało się coraz głośniejsze. Zdaje się, że na widok kilku złowieszczo wyglądających ludzi kręcących się po parkingu któryś z sąsiadów stał się nieco nerwowy. Najwyraźniej nie słyszeli śmiertelnej walki, jaka miała miejsce w mieszkaniu kilka godzin wcześniej. W przeciwnym razie nie bylibyśmy tu pierwsi. - Powęsz tu jeszcze trochę, ja się nimi zajmę – powiedziałam do Bonesa. Przy odrobinie szczęścia Bones może rozpozna zapach któregoś z morderców. W ciągu swoich ponad dwustu dwudziestu wampirzych lat spotkał mnóstwo nieumarłych, a zapach był tak samo unikalny, jak odciski palców. Nie miałam jednak nadziei, że tak łatwo rozwiążemy sprawę tych morderstw. Bones mógł znać naprawdę wielu nieumarłych, lecz wampiry i ghule stanowią zaledwie pięć procent światowego społeczeństwa. Nawet biorąc pod uwagę obszerną historię Bonesa, było ich zbyt wielu, żeby znał ich wszystkich osobiście. Bones spojrzał na Tiny’ego, który wyszedł wraz ze mną. Nie sięgnęłam po telefon, choć miałam taki odruch. Po latach w starej pracy miałam zwyczaj korzystać z moich rządowych koneksji, by przeganiać gliniarzy z miejsca zbrodni. Jednakże ta następna część była dla mnie relatywnie nowa. - Hej – zawołałam, gdy policjanci zatrzymali się i wysiedli z radiowozu. – Cieszę się, że jesteście, właśnie miałam po was dzwonić. - Mieszka pani tutaj? Otrzymaliśmy doniesienie o podejrzanych osobach kręcących się w tym miejscu – powiedział blondwłosy gliniarz, nieufnie przyglądając się Tiny’emu. Jego partner położył dłoń na broni. 1

Tiny /ang./ - maleńki, tyci

21

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Jeszcze raz dotknij klamki, a zapomnę, że nie jestem głodny – mruknął Tiny tak cicho, że gliny go nie usłyszały. Zdusiłam śmiech i ponownie zwróciłam się do policjantów. - Nie, nie mieszkam, ale włamano się do mieszkania mojego przyjaciela. Mogą panowie to sprawdzić? Gliniarze przyjrzeli mi się uważnie, po czym weszli na drugie piętro. Uśmiechnęłam się przyjaźnie i upewniłam się, by moje puste ręce były doskonale widoczne. Oczywiście czujny policjant zastanowiłby się, dlaczego w ciepłe, letnie popołudnie mam na sobie długą kurtkę. Kiedy byli kilka kroków ode mnie, moje szare oczy rozbłysły zielonym blaskiem. Wbiłam w nich wzrok, pozwalając, by hipnotyczna moc nosferatu otuliła ich umysły. - Nic się tu nie dzieje – powiedziałam pewnym, choć przyjemnym głosem. – Odwróćcie się i odjedźcie. Okazało się, że to fałszywy alarm. - Nic się nie dzieje – wyrecytował sennie blondyn. - Fałszywy alarm – powtórzył jego kumpel, zdejmując dłoń z broni. - Właśnie. Idźcie. Służcie i chrońcie gdzieś indziej2. Obaj odwrócili się, w milczeniu wrócili do samochodu i odjechali. Zanim zostałam wampirem, osiągnięcie tego samego efektu zajęło by mi dwadzieścia minut i ze dwa telefony. No, chyba że Bones hipnozą skłoniłby ich do odejścia. Jeśli chodziło o miejsca zbrodni, to wampirza kontrola umysłu z pewnością ułatwiała przedarcie się przez tę całą biurokrację. Bones pojawił się w drzwiach mieszkania, trzymając dwa podłużne, owinięte w prześcieradło pakunki. Dla każdego wścibskiego sąsiada mógł nieść długie, opakowane rolety, a nie to, czym rzeczywiście były szczątkami Shayna i Harrisa. - Tiny, włóż to do swojego butka - powiedział Bones. Tiny zdezorientowany spojrzał na swoje stopy3. Prychnęłam. - Ma na myśli bagażnik. Brytyjski angielski jest czasami taki mylący. - Tylko dlatego, że wy, Jankesi, wciąż zmieniacie rzeczom nazwy – odparł Bones unosząc brwi, po czym wręczył zwłoki Tiny’emu. Potem przeskoczył przez balkon i bez jednego wahnięcia wylądował na par2 3

Serve and Protect /Służyć i chronić/ - motto amerykańskiej policji Gra słów – słowo ‘boot’ w brytyjskim angielskim znaczy ‘bagażnik’, natomiast w amerykańskim ‘but’

22

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee kingu, gdzie podszedł do Eda i Scratcha. Oba wampiry przygnębione odwróciły się do niego. - Co zrobisz z ich ciałami? - spytał Ed. - Zakopiemy w innym miejscu - odpowiedział Bones. Scratch przeczesał dłonią naznaczone siwizną włosy. - Przypuszczam, że teraz, kiedy już dowiedzieliście się tego, czego chcieliście, odjedziecie? W głosie Scratcha brzmiała rezygnacja. Schodząc na dół klasycznie, po schodach, dostrzegłam nieznaczny uśmiech Bonesa. - Wsiadajcie do wozu, panowie. Musimy omówić pewne sprawy. Usiadłam za kółkiem. Bones zajął miejsce obok mnie, a Ed i Scratch niechętnie wsiedli do tyłu. We wstecznym lusterku zobaczyłam, jak Tiny upycha ciała w swoim bagażniku. Kiedy skończył, razem z BandAidem byli gotowi do drogi. - Z powrotem do centrum handlowego? – spytałam wyjeżdżając z parkingu. - Tu jest dobrze, Kotek - odparł. Rozparł się na swoim fotelu, z ramieniem wygodnie wyciągniętym na oparciu, i wbił wzrok w dwa wampiry. - Czy próbowalibyście wymierzyć sprawiedliwość mordercom swoich przyjaciół, gdybyście mieli pomoc? – zapytał. Ed prychnął szyderczo. - Oczywiście. Shayne nie zasłużył na to, by tak skończyć. Harrisa nie znałem zbyt dobrze, ale on pewnie też nie. - Cholerna racja – mruknął Scratch. Kątem oka spojrzałam na Bonesa, zastanawiając się do czego zmierzał i wciąż niezdolna wyczuć jego emocji, by się tego domyśleć. W zamyśleniu stukał palcem w brodę. - To będzie trudne, nawet z pomocą. Tym razem to Scratch prychnął. - Kiedy nie masz Pana, życie jest niebezpieczne. No, chyba że jest się jednym z tych szczęśliwców, którzy są silni. Ale nie sądzę, byś cokolwiek o tym wiedział. Przez twarz Bonesa przemknął uśmiech.

23

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Tak naprawdę to wiem co nieco na temat niebezpiecznego życia. Ale ponieważ nie wydajecie się zadowoleni z braku Pana, co powiecie o przystąpieniu do mojej linii? Zerknęłam na Bonesa, a potem spojrzałam w lusterko. Zarówno Ed jak i Scratch wyglądali na zdumionych. Ja również. To, co proponował im Bones, było odpowiednikiem adopcji. - Zastanówcie się, zanim odpowiecie – ciągnął Bones. – Gdy raz złożycie przysięgę, nie możecie zmienić zdania i odzyskać wolności. Chyba, że formalnie o to poprosicie, a ja zdecyduję się przychylić do tej prośby. Ed gwizdnął cicho. - Ty mówisz poważnie, tak? - Na śmierć – odparł lekko Bones. - Słyszałem, że z ciebie podły łajdak - powiedział Scratch po długiej chwili. – Ale słyszałem również, że sprawiedliwy. Poradzę sobie i z jednym, i z drugim. Biją na głowę moje własne staranie, by złoić każdego dupka, który sądzi, że bezpańskie wampiry to łatwy sposób na wyrobienie sobie nazwiska. Uniosłam brwi słysząc tę bezceremonialną analizę, lecz Bones nie wyglądał na obrażonego. - A co z tobą, Ed? - Dlaczego nam to oferujesz? – zapytał z namysłem Ed, zmrużonymi oczami wpatrując się w Bonesa. – Po poziomie naszych mocy wiesz, że nigdy nie będziemy wampirami wysokiej klasy. Nie potrzebujesz też naszej nędznej dziesięciny. W takim razie co będziesz z tego miał? Bones spojrzał Edowi w oczy. - Na początek chcę złapać te ghule, w czym mi pomożecie. Musieliście też słyszeć, że w ostatnich wojnach zginęło kilkoro członków mojej linii. Byliście lojalni swoim przyjaciołom, nawet po śmierci waszego Pana, gdy nie mieliście względem nich żadnych obowiązków. Nie byliście też na tyle głupi, by bez wsparcia wpakować się w pułapkę. Przydaliby mi się mądrzy ludzie, których lojalność wobec mnie, mojej żony i współwładcy byłaby absolutna. Ed na krótko napotkał moje spojrzenie w lusterku, po czym ponownie spojrzał na Bonesa. - Zgoda – powiedział jakby zważając na każde słowo. – Wchodzę w to. 22\4

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Bones wyciągnął srebrny nóż. Postanowiłam skoncentrować się na drodze, zanim rozwalę samochód przez ciągłe zerkanie w lusterko. Poza tym wiedziałam, że nie ma zamiaru zadźgać Eda i Scratcha. Po prostu dopełniał formalności. - Moja krew jest dowodem mojego słowa – powiedział, przeciągając ostrzem po wnętrzu dłoni. – Uznaję ciebie, Ed, oraz ciebie, Scratch, za członków mojej linii. Jeśli zdradzę nasz sojusz, poniosę za to karę. Po tych słowach Bones podał sztylet Edowi. Jego rana zasklepiła się tak szybko, że krople krwi nie zdążyły nawet spaść mu na spodnie. Nie musiałam patrzeć do tyłu, by wiedzieć, że Ed również naciął dłoń – powiedział mi to kuszący zapach krwi, który rozszedł się w samochodzie. - Moja krew jest dowodem mego słowa. Uznaję ciebie, Bonesa, jako mego Pana – wychrypiał Ed. – Jeśli zdradzę mą przysięgę, poniosę za to karę. Scratch powtórzył jego słowa, czemu towarzyszyła kolejna niezmiernie apetyczna woń. Poza moim dyskomfortem, który wywoływał we mnie cały ten aspekt |panowania” w wampirzych rodach, musiałam teraz pomyśleć o ssaniu w żołądku. Nie jadłam od zeszłego wieczora. Jednak mój następny posiłek stanowił pewien problem, gdyż musiałam znaleźć innego wampira, z którego mogłabym się żywić. Normalne wampiry miały mnóstwo możliwości, jeśli chodziło o żywienie. Moc ich spojrzenia gwarantowała, że mogli się pożywić z człowieka, a ich ofiara nie będzie nawet pamiętała, co się stało. Zdarzało się też, że w zamian za krew zapewniali ludziom mieszkanie i utrzymanie. Ja nie miałam takich dogodności. Kontrola umysłu nie działała na inne wampiry, a żaden ze znanych mi nieumarłych nie trzymał w domu wampirów, z których można by się pożywić. Plus, wciąż staraliśmy się, by moja dieta – i jej skutki uboczne – nie stały się powszechną wiedzą. Nie mogłam więc poprosić jakiegokolwiek wampira, by móc go ugryźć. Po tym, jak już złożył przysięgę wierności, Scratch oddał umazany krwią nóż Bonesowi. Oparłam się nagłemu pragnieniu, by oblizać ostrze i skoncentrowałam się na drodze. W myślach jednak zastanawiałam się, skąd wziąć krew. Juan, członek mojej dawnej jednostki, był nieumarłym zaledwie od roku, stanowił więc jakąś opcję. Może mogłabym go skłonić, by przysłał mi trochę swojej krwi, chociaż pewnie za25

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee stanawiałby się, do czego mi potrzebna. Nikt z oddziału nie wiedział o mojej dziwnej diecie. Najlepszy przyjaciel Bonesa, Spade, wiedział czym się żywię i kiedyś już z niego piłam, jednak nie chciałam, by stało się to zwyczajem. Spade był wampirem wysokiej klasy, a to znaczyło, że był zbyt silny. W gruncie rzeczy większość przyjaciół Bonesa taka była. Cholera. Niepicie z Bonesa bez zagłodzenia się na śmierć będzie o wiele trudniejsze niż sobie wyobrażałam. - Na razie nie mówcie nikomu o naszym połączeniu - powiedział Bones do Eda i Scratcha, zwracając na siebie moją uwagę. – Róbcie to co zawsze, jakbyśmy się nigdy nie spotkali. Macie tu numer, pod którym możecie się ze mną skontaktować. Na pierwszy widok tych ghuli macie natychmiast do mnie zadzwonić, ale macie z nimi nie walczyć. Zrozumiano? W odpowiedzi padło „tak” i „pewnie”. Zastanawiałam się czy rzeczywiście wszystko pojęli. Ja tak i nie byłam zachwycona. Podrzuciłam wampiry w pobliże fontanny Easton, gdzie się z nimi spotkaliśmy, i odczekałam kilka kilometrów drogi, zanim odezwałam się do Bonesa. - Używasz ich jako przynęty. Bones napotkał mój wzrok, a jego ciemne spojrzenie nie skrywało niczego. - Tak. - Boże - mruknęłam. – Nie pozwalasz im nikomu powiedzieć, że właśnie awansowali z bezpańskich na należących do potężnego wampira. A wszystko przez to, by ghule dalej myślały, że ci dwaj stanowią łatwe mięso. To celowe narażanie ich na niebezpieczeństwo. - Nie większe niż dotychczas. Jednak jeśli teraz coś im się stanie, stosując się do naszego prawa, będę mógł dochodzić sprawcy – odparł z denerwującą logiką. – Wierz mi, zwierzaczku, mam nadzieję, że nic im się nie stanie. A ich użyteczność to nakierowanie mnie na te ghule. Jednak jeśli za tymi atakami stoi Apollyon, musimy do niego dotrzeć nie wyglądając na wrogo nastawionych. W innym razie… Bones nie musiał kończyć zdania. W innym razie, Apollyon jeszcze bardziej będzie nakręcał plotki, że chcę być jakimś wampirzym Stalinem, dokończyłam w myślach. Jasne, bo właśnie to codziennie wpisuję na 26

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee listę rzeczy do zrobienia. Umyć zęby. Umyć włosy. Żelazną ręką rządzić światem nieumarłych. - Nie wiem, dlaczego ghule mają słuchać Apollyona, że jestem zagrożeniem - mruknęłam. – Jako wampir może i mam dziwaczną dietę, ale Apollyon nie może już mówić wszystkim, że próbuję połączyć moce wampirów i ghuli. Moja przemiana sprawiła, że nie może już puszczać tej paranoicznej gadki. Wzrok Bonesa był współczujący, lecz nieugięty. - Kotek, jesteś wampirem dopiero niecały rok. W tym czasie dzięki pirokinezie rozwaliłaś głowę wampirowi wysokiej klasy i unieruchomiłaś tuziny innych, telekinezą sprowadzając na nich otępienie. Twoje zdolności, w połączeniu z okazjonalnym tętnem, z góry będą niektórych przerażać. - Ale to nie są moje zdolności! - wybuchłam. – No dobra, sporadyczne bicie serca jest moje, ale reszta to pożyczone moce. Nawet ich teraz nie mam. A gdybym się nie napiła z Vlada i Mencheresa, nigdy bym ich nie dostała. - Nikt nie wie, jak je otrzymałaś, ani że je po pewnym czasie tracisz – zauważył Bones. - Może powinniśmy im powiedzieć. – Jednak gdy tylko wypowiedziałam te słowa, wiedziałam lepiej. Westchnął. - Gdyby Apollyon znał źródło twoich mocy, mógłby się spierać, że możesz manifestować każdą moc, jakiej zapragniesz, zaledwie pożywiając się z wampira, który je ma. Lepiej, żeby myślał, że sama jesteś taka zdolna. Innymi słowy, nieważne jak bardzo starał się to upiększyć, wciąż wychodziłam na niebezpieczne dziwadło. Głęboko zaczerpnęłam oddechu w nadziei, że znajoma czynność mnie uspokoi. Nie zrobiła tego. Jedynie wtłoczyła mi do płuc zapach krwi, w niemal bolesny sposób zaciskając mój żołądek. - Wielka szkoda, że wizje twojego współwładcy nie są jeszcze wyraźne. To by wyeliminowało zgadywankę czy to robota Apollyona, czy nie. Bones wzruszył ramionami, jakby się ze mną zgadzając. - Mencheres miał kilka przebłysków przyszłości, jednak nie było to nic, co by się bezpośrednio wiązało z tą sytuacją. Wciąż też nie może przy27

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee woływać ich na żądanie. Przy odrobinie szczęścia jego moce wkrótce całkiem wrócą. Jednak do tej chwili jesteśmy zdani na siebie. - Tak więc dalej nic nie mówimy, w jaki sposób absorbuję energię z krwi. Ani o wykorzystywaniu Eda i Scratcha, by doprowadzili nas do tych ghuli, byśmy sprawdzili czy nie stoi za tym Apollyon. - Właśnie, Kotek. Zamknęłam oczy. Może i nie podobał mi się ten plan, ale w tej chwili była to najlepsza opcja. - W ten sposób zostało nam jeszcze tylko jedno – powiedziałam otwierając oczy i uśmiechając się do Bonesa. – Znaleźć kogoś, kim poza tobą mogłabym się pożywić.

28

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ CZWARTY Nie rozpoznałam strażników, którzy wpadli na lądowisko dla helikopterów, by eskortować mnie i Bonesa do ośrodka kierowanego przez mojego byłego szefa i wuja, Dona Williamsa. Ale cóż, nie było mnie tu niemal rok. Może powinnam była najpierw zadzwonić. Zgłoszenie się wieży, kiedy już weszliśmy w ich strefę powietrzną nie było zbytnim powiadomieniem, lecz Don musiał się dowiedzieć o powstających kłopotach. Moim zdaniem taki rodzaj informacji wymagał rozmowy twarzą w twarz. No i był tam Juan. Miałam nadzieję, że będzie otwarty na pomysł podzielenia się ze mną swoją krwią. Oczywiście, jeśli miałam być całkowicie szczera, to musiałam przyznać, że w tym improwizowanym locie do wschodniego Tennessee chodziło o coś więcej niż tylko o informację i jedzenie. Przez sprawy służbowe Don odwołał kilka naszych ostatnich spotkań, minęło więc kilka miesięcy, odkąd widziałam się z ni. Może i początki naszych relacji nie były najlepsze, ale tęskniłam za nim. Ta wycieczka miała być szansą na upieczenie trzech pieczeni na jednym ogniu, co Don powinien docenić. Zawsze był za wykonywaniem wielu zadań na raz. Dotarliśmy do podwójnych drzwi na dachu, kiedy Bones zatrzymał się tak gwałtownie, że jeden ze strażników na niego wpadł. - Niech to szlag - mruknął. Gwałtownie rozejrzałam się, lecz nie działo się nic niezwykłego. jedynie strażnik wyglądał na strasznie zażenowanego wyrżnięciem w plecy Bonesa. Wtedy w mojej podświadomości pojawiło się współczucie i zdecydowanie. Zesztywniałam. To nie były moje emocje. - Co jest? - spytałam Bonesa. Wyraz jego twarzy był tak kontrolowany, że poczułam wybuch strachu. Strażnicy obok nas wymienili zdumione spojrzenia, jednak nie potrafiłam orzec czy wiedzieli, co to był za problem. W tej chwili nie słyszałam niczyich myśli, jedynie swoje. Bones ujął moją dłoń. Otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz zanim zdążył się odezwać, drzwi na dach otworzyły się gwałtownie i pojawił się w nich muskularny wampir o krótkich, ciemnych włosach. 29

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Cat, co ty tu robisz? – zapytał Tate. Zignorowałam pytanie mojego byłego pierwszego oficera, nie odwracając uwagi od Bonesa. - No co? – spytałam po raz drugi. Ścisnął moją dłoń. - Twój wuj jest bardzo chory, Kotek. Poczułam zimny dreszcz na kręgosłupie. Spojrzałam na Tate’a. Po jego posępnie opuszczonych ramionach poznałam, że Bones mówił prawdę. - Gdzie on jest? I dlaczego nikt mnie nie powiadomił? Tate wykrzywił usta. - Don jest tutaj, w skrzydle medycznym. A nie powiadomiono cię, bo nie chciał, byś wiedziała. Tate nie brzmiał jakby aprobował tę decyzję, lecz mimo to zapłonął we mnie gniew. - Więc plan był taki, by nic mi nie mówić do chwili pogrzebu? Nieźle, Tate! Uwolniłam dłoń i odepchnęłam Bonesa, po czym wpadłam do budynku. Skrzydło medyczne było na drugiej podziemnej kondygnacji, piętro wyżej od ośrodka treningowego i dwa poziomy nad celami, w których zazwyczaj trzymaliśmy więźniów. Gwałtownie dźgnęłam palcem przycisk przy windzie, z nerwów niecierpliwie stukając stopą w podłogę. Strażnicy spojrzeli na mnie przestraszeni, lecz nie obchodziło mnie, że moje oczy lśniły, a kły wysuwały się spod warg. Jeśli ci strażnicy wcześniej nie wiedzieli o wampirach, Tate mógł zmienić ich wspomnienia, żeby niczego nie pamiętali. - Skąd, do diabła, wiesz o Donie? – usłyszałam jak Tate napada na Bonesa. - Poznałem po gorączkowym bieganiu, żeby jakoś się przed nią prezentował – odpowiedział Bones krótko. – Czytam w myślach, pamiętasz? Drzwi windy rozsunęły się i weszłam do środka, nie dbając o resztę konwersacji. Normalnie martwiłabym się zostawiając Bonesa samego z Tatem, gdyż tych dwoje łączyło się jak olej z wodą. Jednak teraz wszystkie myśli koncentrowałam na wuju. Co mu dolegało? I dlaczego zabronił komukolwiek mówić mi o tym? 30

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Kiedy winda zatrzymała się na drugim poziomie, niemal wyfrunęłam przez drzwi i popędziłam korytarzem, w kierunku wejścia z napisem SKRZYDŁO MEDYCZNE. Zignorowałam personel mijany po drodze – nie potrzebowałam informacji, gdzie był mój wuj. Powiedziały mi to kaszel i mamrotanie Dona, które dochodziło z ostatniego pokoju po prawej. Zwolniłam przy drzwiach. Nie chciałam wpaść do środka, gdy mój zazwyczaj nienagannie ubrany wuj nie był odziany. - Don? – zawołałam. Teraz, kiedy dzieliło nas zaledwie kilka metrów, zaczęłam się wahać. - Daj mi chwilę, Cat – odpowiedział. Miał ochrypły głos, lecz nie brzmiał, jakby miał zaraz umrzeć. Poczułam ulgę. Może Don złapał świńską grypę albo coś równie paskudnego, ale teraz dochodził do siebie. Nieznana mi pielęgniarka wyszła z pokoju i rzuciła mi spojrzenie, którego odczytanie nie wymagało szczególnych zdolności. - Ubiera się – powiedziała, a z całej jej postaci uniósł się podobny do amoniaku zapach rozdrażnienia. - Podejrzewam, że nie powinien wstawać i tego robić? – spytałam ją. - Nie, ale to go nie powstrzymuje – odparła bezceremonialnie. - Słyszę cię, Anne – rzucił ostro mój wuj. Posłała mi kolejne znaczące spojrzenie, po czym zniżyła głos do szeptu. - Niech pani nie pozwala się mu przemęczać. Z pokoju dobiegł atak kaszlu, po czym mój wuj wymamrotał: - Wciąż cię słyszę. Uniosłam brwi. Cokolwiek było z Donem, jego słuch był ostry jak nigdy. Po kolejnej serii dziwnych odgłosów mój wuj w końcu otworzył drzwi. Miał na sobie lekko wygnieciony pulower i szare spodnie, które pasowały do jego oczu. Na sekundę po prostu zamarłam. Uświadomiłam sobie, że był to pierwszy raz, kiedy widziałam Dona ze zmierzwionymi włosami i noszącego coś innego niż garnitur i krawat. - Cat. Obawiam się, że mnie nieco zaskoczyłaś. Ironia w jego głosie była mi znajoma, mimo że jego wygląd nie. W ciągu tych miesięcy, kiedy się nie widzieliśmy, wydawał się posta31

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee rzeć o dobrych kilka lat. Zmarszczki wokół jego oczu i ust pogłębiły się, jego siwe włosy praktycznie zbielały, a nienaganna postura nieznacznie się zgarbiła. Przełknęłam gulę, która zaczęła narastać mi w gardle. - Znasz mnie – udało mi się wyksztusić. – Jestem jak wrzód na dupie. Don wyciągnął rękę i uścisnął moje ramię. - Nie, nie jesteś. Nawet wtedy, gdy bardzo się starasz. Sposób, w jaki to powiedział oraz smutek na jego twarzy sprawiły, że niemal wybuchnęłam płaczem. Wtedy dotarło do mnie, że jego stan był śmiertelny. W innym wypadku Don z sardonicznym uśmiechem i uczuciem w oczach powiedziałby, że naprawdę nim jestem i zawsze będę. A nie drżącą dłonią trzymałby mnie za ramię, jednocześnie próbując posłać mi uśmiech. Wszystko, co przedtem mi uciekało, nagle do mnie dotarło. Jego nawracający kaszel, kiedy rozmawiałam nim ostatnie kilka razy. Zbywał mnie wtedy mówiąc, że „to tylko przeziębienie”. Plany spotkań, odwoływane i przekładane na inny termin tylko po to, by ponownie je odwołać… Objęłam go. Ubrania to zakrywały, lecz teraz poczułam jak bardzo schudł. Odetchnęłam głęboko, wciągając w płuca zapach środków antyseptycznych, potu i choroby. Łzy wypełniły moje oczy, ale zaczęłam mrugać, by je odgonić. Cokolwiek mu jest, wampirza krew go uleczy, przypomniałam sobie, starając się wziąć się w garść. Don pewnie był uparty i odmawiał jej picia, pomimo tego, że najlepiej wiedział o cudownych właściwościach nieumarłej krwi. Cóż, zmuszę go, by przemyślał tę głupią decyzję. - Słyszałam, że nie chciałeś, bym wiedziała, że jesteś chory - powiedziałam ciesząc się, że w moim głosie zabrzmiała nuta nagany, a nie panicznego strachu. Punkt dla mnie. - Ostatnio miałaś dużo na głowie - odparł Don. Puściłam go i rozejrzałam się po pokoju. Jego łóżko było jednym z tych modeli, gdzie wezgłowie i nogi można było podnosić, lecz po obu stronach brakowało mu poręczy. Na ruchomym stoliku spoczywał otwarty laptop, tuż przy niewielkiej stercie akt, komórki, kilku pagerów i telefonie sieci wewnętrznej.

32

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Jakie to typowe, że nie przestajesz pracować, mimo że wyglądasz jak śmierć na chorągwiach – powiedziałam na wpół krytycznym, na wpół żartobliwym tonem. Mój wuj spojrzał na mnie groźnie. - Może i wyglądam jak śmierć, ale ty praktycznie nią jesteś, prawda? Uśmiechnęłabym się słysząc jego dowcip, lecz byłam zbyt zmartwiona ziemistym odcieniem jego skóry i powolnością jego ruchów, gdy cofnął się o krok. Bez względu na okoliczności mój wuj zawsze miał dyrektorską postawę, teraz jednak wydawał się słabowity. To przeraziło mnie bardziej niż brak uzbrojenia w samym środku walki z wrogą hordą. - Co cię tu przywiodło? – spytałam, ponownie panując nad strachem, przez który mój głos był wyższy niż zwykle. - Mam straszną grypę - odparł Don, a jego słowa podkreślił kolejny atak kaszlu. - Nie okłamuj jej. Głos Bonesa wpłynął do pokoju, a po kilku sekundach on również. Jego ciemnobrązowe oczy skupiły się na Donie, który wyraźnie zesztywniał. - Twoje zdolności nie dają ci prawa, by… - Moje pochodzenie daje mi takie prawo, Don – powiedziałam do wuja, zaciskając dłonie w pięści. – Jesteś moją rodziną. To znaczy, że mam prawo wiedzieć. – A jeśli mi nie powiesz, zahipnotyzuję twoją pielęgniarkę i ona mi powie – dodałam w myślach. Don milczał przez chwilę, spoglądając to na mnie, to na Bonesa. W końcu nieznacznie wzruszył ramionami. - Mam raka płuc – powiedział. Jego uśmiech był wymuszony, lecz typowy dla niego, suchy dowcip pasował do okazji. – Okazuje się, że te ostrzeżenia na paczkach papierosów są prawdziwe. Zesztywniałam, kiedy tylko powiedział słowo na R. - Ale nigdy nie widziałam, jak palisz – wypaliłam nie chcąc zaakceptować prawdy. - Rzuciłem zanim się poznaliśmy, lecz przez dobre trzydzieści lat miałem zwyczaj wypalać paczkę dziennie. Rak płuc. I to zaawansowany, skoro wyglądał w ten sposób i pozwalał się trzymać w skrzydle medycznym. Powiedzieć, że Don był pracoholi33

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee kiem, to zbyt łagodne. Odkąd go znałam, mój wuj nie wziął dnia wolnego na urlop, święta czy urodziny, a co dopiero chorobowe. Wtedy, pośród zdumienia i oszołomienia wieściami, ogarnęła mnie mentalność businessmana, łaskawie blokując rozpacz, przez którą czułam się, jakbym dostała kopa w brzuch. - Zakładam, że twoi lekarze będą operować? Albo wyślą cię na chemioterapię? A może to i to? Jaki przepisali ci plan leczenia? Westchnął. - Choroba jest zbyt rozwinięta na jakąkolwiek terapię, Cat. Moje leczenie to jak najpełniej wykorzystać czas, który mi pozostał. Nie. To jedno słowo rozbrzmiewało w mojej głowie tak głośno, jak wcześniej cudze myśli. W końcu rozluźniłam dłonie i starałam się zapanować nad głosem. Płacz i panika nie mogły pomóc, lecz chłodna logika wręcz przeciwnie. - Może tradycyjna medycyna cię nie wyleczy, ale są inne możliwości. Wampirza krew zapobiegnie dalszym uszkodzeniom, a może i spowoduje remisję raka… - Nie – przerwał mi Don. - Cholera! - krzyknęłam. I tyle po rozsądnym, chłodnym działaniu. – Pozwalasz, by fanatyzm przesłonił ci zdrowy rozsądek. Twój brat był dupkiem, zanim jeszcze stał się wampirem, Don. Kiedy ja również się nim stałam, nie zrobiłam się zła, a wypicie wampirzej krwi, by poprawić twój stan z pewnością nie sprawi, że ty się taki staniesz. - Wiem – odparł ku mojemu zaskoczeniu. – Zacząłem pić krew nieumarłych siedem lat temu, wkrótce po tym, jak mnie zdiagnozowano. Umożliwiłaś mi to, gdy pracując dla mnie przyprowadzałaś tu schwytane wampiry. Masz rację, dzięki temu rak zaczął się cofać, lecz czas dopada każdego i w końcu dopadł też mnie. Siedem lat! Wirowało mi w głowie. - Przez cały ten czas ukrywałeś to przede mną? Dlaczego? Westchnienie zacharczało w gardle Dona. - Jak pamiętasz, nie ufałem ci, kiedy dołączyłaś do naszej jednostki. Potem nie chciałem odwracać twojej uwagi od pracy. Po tym, jak odkryłaś, że jesteś moją siostrzenicą… cóż. Zdarzyło się parę rzeczy. Przez ostatnie kilka lat miałaś na głowie sporo spraw. Więcej niż niektórzy 34

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee przez całe życie. Miałem zamiar ci o tym powiedzieć, ale chciałem najpierw dać sobie trochę czasu, by poukładać pewne sprawy. Wiedziałam, że mam otwarte ze zdziwienia usta, lecz miałam wrażenie, że nie mogę znaleźć w sobie tyle siły, by je zamknąć. Bones podszedł do mnie i bez słowa ścisnął moją dłoń. - Musieliście mieć poważny powód, by przyjechać tu bez zapowiedzi – powiedział Don. – Co się dzieje? Nie mogłam uwierzyć, że oczekuje, że tak po prostu zmienię temat, jak gdyby jego nadchodząca śmierć nie była warta dalszej dyskusji. - Chemioterapia, operacja i wampirza krew może i nie pomogły, ale ja wciąż mogę to zrobić. – Słowa niespodziewanie wypłynęły z moich ust. – Jestem teraz wampirem i mogę cię przemienić. Nie będziesz mi winien żadnej cholernej wierności, a przemiana załatwi wszystko… - Nie. Powiedział to łagodnie, lecz stanowczo. Zaczęłam głośno protestować, lecz przerwał mi jego atak kaszlu. - Ale ty nie możesz… nie możesz tak po prostu umrzeć - wyszeptałam. Wyprostował się, zapanowując nad kaszlem. Ta sama żelazna wola, która kazała Tate’owi mnie zastrzelić w dniu, kiedy się poznaliśmy, wciąż lśniła w jego oczach. - Owszem, mogę. To się nazywa być człowiekiem. Z trudem przełknęłam ślinę. Ten sam argument, którego użyłam, by racjonalnie wytłumaczyć Bonesowi, że związek między nami nie ma szans powodzenia, został właśnie rzucony mi w twarz. Teraz wiedziałam, jaką frustrację musiał wtedy czuć Bones - nagle poczułam chęć, by potrząsać Donem tak długo, aż nie wytrząsnę mu z głowy tego głupiego uporu. Skoro jednak nie mogłam tego zrobić, postanowiłam spróbować innej taktyki. - Jesteś tu niezastąpiony. Kiedy ciebie zabraknie, nie będę jedyną, która będzie cierpieć. Pomyśl o jednostce… - Mają Tate’a – przerwał mi Don. – Od trzech miesięcy kieruje tym oddziałem i radzi sobie naprawdę świetnie. - Tate jest potrzebny w terenie, a nie za biurkiem – kłóciłam się, chwiejąc na tę nową informację. - Poza nim masz w jednostce zaledwie jednego wampira oraz ghula. To nie wystarczy do walki z nieumarłymi. Poza tym z ghulami zaczyna się robić niezłe gówno. 35

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Zanim odpowiedział, Don ponownie się rozkaszlał. - Wkrótce w oddziale możemy mieć jeszcze jednego wampira - powiedział w końcu. To pewnie Cooper. Był następny w kolejce do utraty tętna. Wygląda na to, że zaszło wiele zmian. Mimo, że nie należałam już do jednostki, myślałam, że skoro jestem przyjaciółką i należę do rodziny, ktoś będzie mi mówił, co w trawie piszczy. Jak rany, ależ się myliłam. - Boże Wszechmogący – mruknął Bones. Don strzelił oczami w jego stronę. - Porozmawiamy o tym później. A teraz powiedz, Cat, o co chodzi z tymi ghulami. Twarz mojego wuja jasno mówiła, że dyskusja na temat powodów, dlaczego nie chce, by ratować mu życie, będzie bezcelowa. Spróbowałam opanować się na tyle, by bardziej skoncentrować się na powodach naszego przyjazdu, lecz miałam wrażenie, jakby ziemia usunęła mi się spod stóp. - Pamiętasz, jak w zeszłym roku lider ghuli, Apollyon, nakręcał się, że stanę się hybrydą ghula i wampira? Cóż, jeszcze się nie uspokoił… Kilka minut później powiedziałam Donowi wszystko, co wiedziałam. Słuchając marszczył brwi. Kiedy skończyłam, westchnął ciężko. - Te wampiry, które was powiadomiły to dobry początek, ale nie sądzę, by to wystarczyło. Jeśli między ghulami i wampirami zaczną rosnąć waśnie, to ludzie odniosą ciężar ich rezultatów. Potrzebujemy kogoś, kto przeniknie do grupy Apollyona i dowie się wszystkiego, czego teraz się tylko domyślamy. Chrząknęłam znacząco. - Było by świetnie, ale jest jeden problem. Każdy ghul, któremu moglibyśmy zaufać i by dla nas szpiegował, będzie powiązany z Bonesem. A ponieważ z pewnością się tego dowiedzą, zostanie zabity na miejscu. Znalezienie kogoś twardego i godnego zaufania, kogo Apollyon nie pozna, będzie bardzo trudne… Urwałam, gdy Bones uniósł brew. Don, jakby na potwierdzenie moich domysłów, skinął krótko głową. - Dave. Zamknęłam oczy. Nienawidziłam myśli o moim przyjacielu w takiej sytuacji, lecz Don miał rację. Dave był bystry, twardy, doświadczony 36

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee i od jakiegoś czasu martwy. Bones wskrzesił Dave’a jako ghula ponad dwa lata temu, po tym jak Dave zginął podczas misji. Jednak wielu niumarłych nie znało Dave’a. Jako członek jednostki Dona był zbyt zajęty, by dołączać do grup wampirów lub mięsożernych. - Spytamy go - postanowiłam. – Niech on zdecyduje czy chce to zrobić. Bycie tajniakiem jest zawsze niebezpieczne, lecz bycie tajniakiem infiltrującym bandę morderczych fanatyków jest zbyt ryzykowne, by robić to na rozkaz. - Idź po niego - powiedział Don. – Jest w Sali Zniszczeń. Napotkałam nieustępliwy wzrok mojego wuja i odpowiedziałam mu równie upartym spojrzeniem. - Pójdę po niego i zajmiemy się sytuacją z ghulami, ale nie zamierzam odpuścić w twojej sprawie. Pomyśl o mojej ofercie. O pozytywnych zmianach, jakich możesz dokonać na tym świecie, jeśli tylko będziesz żył. Uśmiechnął się nieznacznie. - Zawsze zamierzałem umrzeć, Cat. Nieważne czy za kilka lat, czy miesięcy, ale to nieuniknione. Powinnaś była to zaakceptować, ale tego nie zrobiłaś. Rozumowałaś jak wampir od dnia, kiedy się spotkaliśmy. Twoje kły są nowe, ale to jedyna zmiana jaką w tobie widzę od czasu twojej przemiany. Przygryzłam wargę, nie chcąc przyznać, że mógłby mieć rację. - Pójdę po Dave’a.

37

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ PIĄTY Bones i ja wyszliśmy z pokoju Dona. Starałam się skoncentrować na czymkolwiek innym niż smutek i upór w oczach mego wuja. Moje buty rytmicznie stukały na wyłożonej płytkami podłodze: klik-klik-klik. Rak płuc. Klik-klik-klik, coraz bliżej windy. Nieoperowalny, odporny na chemię czy wampirzą krew. Klik-klik-klik. Wiedział o tym od siedmiu lat. Jednak kiedy byłam już w windzie, moja samokontrola runęła i oczy wypełniły mi łzy. Poza moją matką Don był jedyną rodziną, jaka mi pozostała. Moich dziadków zamordowano kilka lat temu, a mój ojciec odsiadywał wyrok, który był zupełnie nową definicją „ciężkiego więzienia”. Nawet jeśli nasz związek dalece odbiegał od normalności, przez ostatnie kilka lat Don stał się dla mnie niemal jak ojciec. A wkrótce odejdzie. Na zawsze. Bones przygarnął mnie do siebie. Przy jego wzroście opierałam się brodą o jego obojczyk. Jego skórzana kurtka chłodziła mój policzek, a silna dłoń gładziła moje włosy. Wczepiłam się w niego, zatapiając się w oazie jego objęć. Czułam jego siłę nie tylko w umięśnionym ciele, lecz również w mocy, która otuliła mnie niczym gruba chmura, gdy opuścił tarcze swojej aury. W końcu odsunęłam się od niego, kilkoma mrugnięciami odganiając różową wilgoć z oczu. Jeśli teraz pozwolę sobie się nad tym zastanawiać, nie będę w stanie poradzić sobie w poważnych zadaniach, jakie nas czekały. Nie zamierzałam odpuścić sobie Dona, ale musiałam wziąć się w garść i skoncentrować nad tym, co trzeba było zrobić. To nie był czas na rozklejanie. - Nic mi nie jest – powiedziałam do Bonesa, po czym wyciągnęłam dłoń, gdy chciał się odezwać. – Po prostu chodźmy po Dave’a. Jeden kryzys na raz, dobrze? Drzwi windy otworzyły się, ukazując stojącego za nimi wysokiego wampira o ciemnej urodzie. Jego czarne włosy związane były w luźny kucyk, a normalnie rozbawiona twarz była teraz opanowana. - Hej, Juan – powiedziałam z nikłym uśmiechem. 38

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Querida – mruknął, otwierając ramiona. Mimo, że byłam na niego zła, objęłam go i uścisnęłam krótko. - Lo siento – wyszeptał, kiedy go puściłam. - Tak, mnie również przykro – powiedziałam obojętnie. - Ty, Tate, Dave… wszyscy powinniście byli mi powiedzieć. - Don kazał nam obiecać, że tego nie zrobimy. Nie chciał cię martwić. Byłam zbyt zdenerwowana, by uśmiechnąć się na ironię tego stwierdzenia. - Za późno. - Bones, mi amigo, cómo es usted? - spytał Juan. Bones odpowiedział w tym samym języku, jednak byłam zbyt roztargniona, by próbować przetłumaczyć ich hiszpański. Zamiast tego ruszyłam ku Sali Zniszczeń. Pomimo tego, że poprzysięgłam sobie nie rozmyślać nad stanem Dona, część mnie nie przestawała kombinować nad sposobem, by go uratować. Może wampirza krew, jakiej używał Don do leczenia raka po prostu nie była dość silna. Gdyby zaczął spożywać krew wysokich rangą wampirów – jak Bonesa czy Mencheresa – może wtedy rezultaty byłyby inne. Po drugiej stronie korytarza otworzyły się podwójne drzwi do strefy treningowej i wyszedł z nich Tate. Skierował się wprost do mnie, lecz nawet na niego nie spojrzałam, tylko od razu ruszyłam ku pomieszczeniu, które właśnie opuścił. Kiedy go mijałam, Tate złapał mnie za ramię. - Cat, jest coś, o czym muszę… - Daruj sobie – przerwałam mu, strząsając jego dłoń. – W zeszłym roku tak bardzo spieszyłeś się, by poinformować mnie o zdradach Bonesa, że niemal paliłeś sobie pięty. Jednak jeśli chodzi o Dona i coś, co okazało się prawdą, to nagle milczysz jak grób. - To nie… - zaczął, ponownie do mnie sięgając. Bones chwycił Tate’a zanim jego dłoń dotknęła mojej skóry, pojawiając się szybciej niż gdyby zmaterializował się z otaczającego nas powietrza. - Jeśli chcesz to zachować – warknął, ściskając jego rękę – to nawet nie próbuj ponownie jej dotykać W każdej innej sytuacji zaprotestowałabym. Wiedziałam, że Bones nigdy nie blefował i naprawdę oderwałby Tate’owi ramię, ale dzisiaj o to nie dbałam. Ze wszystkich osób, które nie powiedziały mi o choro39

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee bie wuja, milczenie Tate’a bolało najbardziej. Owszem, sprawy między nami były nieco napięte, odkąd Bones ponownie pojawił się w moim życiu, lecz przez długi czas zanim to się stało, Tate był moim najbliższym przyjacielem. Wspólne ryzykowanie śmiercią podczas niezliczonych misji zbudowało między nami silne więzi, lecz dla mnie była to ostatnia kropla goryczy. - Albo lepiej, spróbuj mnie dotknąć, a osobiście wyrwę ci rękę - rzuciłam ostro, mijając go i ponownie ruszając korytarzem. – Znosiłam z twojej strony naprawdę wiele, pomimo twojej niechęci do Bonesa i odmawiania przyjęcia do wiadomości, że ciebie i mnie nigdy nie będzie łączyło coś więcej niż przyjaźń. Jednak gdy to się skończy, to koniec. Trzymaj się z dala ode mnie. Za moimi plecami Juan chrząknął. - Eee, querida… - Nie trudź się i nie broń go - powiedziałam, szarpnięciem otwierając drzwi do pomieszczeń, które ze względu na intensywne treningi nazwaliśmy Salą Zniszczeń. – Nie jestem… Nagle urwałam i wytrzeszczyłam oczy. Na samym środku sali ciemnowłosa wampirzyca pokonywała coś jakby tor przeszkód, z łatwością robiąc uniki przed ciskanymi w nią blokami betonu. - Co? – wykrztusiłam. Wampirzyca mnie nie słyszała. Tate mruknął coś, co brzmiało jak: „Próbowałem ci powiedzieć”, lecz nie odwróciłam się. Ona ma na sobie uniform, pomyślałam zdumiona, po czym natychmiast zadałam sobie następne pytanie: Dlaczego, DO DIABŁA, ona ma na sobie uniform? - Mamo! – krzyknęłam na nią. – Co ty tutaj robisz? Odwróciła się w moją stronę… i wtedy kolejny cementowy głaz zwalił ją z nóg. Nawet z tej odległości dostrzegłam zirytowane spojrzenie, jakie mi posłała. - Marnie, Crawfield! - warknął do niej Cooper, stojący gdzieś poza przeszkodami. - Catherine tu jest – odpowiedziała, wskazując na mnie. Słysząc to obrócił się gwałtownie, a na jego ciemnej twarzy pojawiło się zażenowanie. Mój szok zmalał na tyle, że weszłam do środka. Ledwie zwróciłam uwagę na Bonesa, który mruknął pod nosem, że mają cholerne szczęście, że mój nastrój nie manifestował się już w postaci ognia. 40

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Miał rację. Gdyby to wszystko działo się pół roku temu, z moich rąk strzelałyby płomienie. Gdyby było to trzy miesiące temu, jedną zaledwie myślą mogłabym zatrzymać wszelki ruch w Sali Zniszczeń. Jednak ponieważ wszystkie te pożyczone zdolności zniknęły, wszystko co mogłam z siebie wydobyć, to głos. - Chyba sobie jaja robicie – powiedziałam głośno. – Sądziłam, że to parszywe, że nikt nie powiedział mi o stanie Dona, ale kto wiedział, że macie więcej sekretów w rękawie! - Wszyscy mają dziesięć minut przerwy! - zawołał Dave. Kilkudziesięciu członków jednostki przerwało swoje czynności i wyszło z sali. Zauważyłam, że wybrali drzwi najdalsze od tych obok mnie. W ciągu kilku minut w sali zostali tylko Cooper, Dave, Tate, Bones, Juan i moja matka, która – oprócz Bonesa – była jedyną osobą, która nie miała wypisanego na twarzy poczucia winy. - Catherine, przestań przesadzać – powiedziała ganiącym tonem i podeszła do mnie. – Jakby nie było, nie robię nic, czego ty nie robiłaś przez ponad dekadę. - I tysiące razy o mało nie zginęłam – odcięłam się, tłumiąc chęć potrząśnięcia nią. Spojrzenie jej niebieskich oczu stwardniało. - Zabijałam – powiedziała obojętnie. – Ukrywanie się przed złem na tym świecie nie ochroniło mnie. Ani zanim stałam się wampirem, ani kiedykolwiek indziej. Słysząc to poczułam, jak przeszywa mnie poczucie winy, które zdusiło mój gniew. Poza tą nocą, kiedy spotkała mojego ojca, każdy kolejny raz, kiedy była maltretowana przez wampiry czy ghule, był przeze mnie. Potwory nie walczyły fair, a kiedy chciały dorwać mnie, polowali również na moich najbliższych. Ostatni wampir, z którym miałam zatarg, myślał, że brutalna przemiana mojej matki będzie dla mnie najlepszą nauczką. Żałowałam tylko, że nie mogę go zabić więcej niż raz. - Jest mała różnica między unikaniem niebezpieczeństwa a rzucaniem się na oślep w jego ramiona - zauważył Bones bardziej rozsądnym tonem niż mój. – Nie mogę cofnąć całego zła, jakie ci wyrządzono przez wplątywanie cię w coś, co cię przerasta, Justino. - Masz rację, nie można mnie „naprawić” - powiedziała, a na jej twarzy, która wyglądała na trzydzieści parę lat, zamiast na czterdzieści sześć, 41

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee na sekundę pojawił się ponury wyraz. – Ale innych ludzi tak - ciągnęła. – Nie zmienię tego, kim jestem, lecz zabicie tego wampira kilka miesięcy temu pokazało mi, że przynajmniej mogę coś zrobić, by nikogo innego to nie spotkało. Jakbym słuchała samej siebie, gdy byłam młodsza, pomyślałam z niedowierzaniem. Przez bardzo długi czas nienawidziłam tego, kim jestem i wyładowałam swoją ignorancję i nienawiść na innych wampirach. Sądziłam, że w ten sposób udowodnię, że nie jestem taka jak ojciec. Gdyby Bones nie pokazał mi, że zło to decyzja, a nie gatunek, mogłabym wciąż tkwić w tym błędnym kole samozniszczenia. Już drugi raz tego dnia słyszałam te same uparte argumenty, których niegdyś sama używałam. Posłałam w górę szybkie, błagalne spojrzenie. Gdybyś chciał dać sobie spokój z tym odpłacaniem, Boże, to było by świetnie. - Mogłabyś zabić nawet tysiąc wampirzych bandytów lub ghuli, ale ból przez to nie minie – powiedziałam w końcu, mając uczucie deja vu, jako że powtórzyłam słowa, które kiedyś powiedział do mnie Bones. – Uwierz mi, wiem co mówię. Tylko akceptacja tego, kim jesteś sprawi, że ból zmaleje. To oznacza akceptację również tych części ciebie, których nie chciałaś lub których nie wybrałaś. Moja matka odwróciła wzrok, powstrzymując różowe łzy, które napłynęły jej do oczu. - Doprawdy? Rodney mnie akceptował. I popatrz, gdzie go to doprowadziło. - Rodney nie tylko cię akceptował. On cię kochał – powiedział cicho Bones. – W innym wypadku nie umarłby, próbując cię ratować. Obróciła się gwałtownie, stając do nas plecami. Pomimo tego, że stała prosto, jej ramiona drżały. Chciałam ją przytulić, lecz wiedziałam, że okazanie współczucia będzie jedynie solą na jej rany. Przytulenie nie zwróci jej jedynego mężczyzny, z którym była związana. - Chcę dorwać tylu parszywych krwiopijców, ilu tylko zdołam – powiedziała po dłuższej chwili, najwyraźniej nieświadoma tego, że sama siebie nazwała „parszywym krwiopijcą”. Kiedy ponownie się do nas odwróciła, z jej oczu zniknęły łzy, a pojawiła się wampirza zieleń. – Nie masz nad tym żadnej kontroli. Jedyną rzeczą, jaką możesz kontrolować, 42

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee to czy zrobię to przy wsparciu twojej dawnej jednostki, jeśli przebrnę przez podstawowy trening, czy na własną rękę. - Nawet z ich pomocą i tak pewnie zginiesz. Nie wiesz, jak bardzo to niebezpieczne. – Westchnęłam z frustracją. – Proszę, nie rób tego. Zacisnęła szczęki z taką siłą, że aż zgrzytnęły jej zęby. - Już to robię. - Boże, jesteś tak samo uparta, jak Don! – powiedziałam, mając dość. - Tak samo uparta, jak ktoś inny, kogo znam – mruknął Tate pod nosem. - Wypchaj się, Tate - rzuciłam. - Kotek. - Bones położył dłoń na moim ramieniu. Miałam wrażenie, jakby moją podświadomość zalewały fale spokoju, niczym balsam łagodząc moje rozszalałe emocje. – Niektórych rzeczy nie można nauczyć – trzeba ich doświadczyć. Jednak jest coś, co możemy zmienić: powstrzymać te radykalne ghule. Jeśli ich liczba wzrośnie, każdy wampir znajdzie się w niebezpieczeństwie. Nawet twoja mama. Racja. Ten problem nie będzie czekał, aż spróbuję przemówić do rozumu mojej bezrozumnie upartej rodzinie. Musiałam się skupić na priorytetach. Po pierwsze: powstrzymać zabójczą, faszystowską propagandę w środowisku ghuli, która już zostawiała za sobą ślad martwych, bezpańskich wampirów. Później będę mogła wyperswadować mojej matce i wujowi ich życzenie śmierci. Coś cynicznego podpowiadało mi jednak, że sprawa z fanatycznymi ghulami może okazać się łatwiejsza. Wbiłam wzrok w moich byłych żołnierzy. - Chłopaki, za ukrywanie tego i stanu Dona jesteście na mojej liście skurwysynów do odstrzału. Mamy jednak większe problemy. Chodźcie ze mną, to was wprowadzę. Mamo... – Potrząsnęłam głową. – Porozmawiamy później. Poprawiła włosy, związując je w ciaśniejszy kucyk i odwróciła się ode mnie. - Dużo później – powiedziała odchodząc. – Przez następne kilka godzin mam trening.

43

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ SZÓSTY Don usiadł na łóżku, a na stojącym obok stoliku leżała maska tlenowa. Po słabych śladach na jego twarzy poznałam, że miał ją założoną tuż przed naszym wejściem. Powiedziałabym mu, żeby dalej jej używał, lecz oczywiście moja prośba trafiłaby na głuchego. Zamknęłam drzwi za naszą szóstką i zaczęłam przedstawiać mu sytuację z ghulami. - Jak powiedziałem Cat, musimy mieć kogoś wewnątrz - stwierdził Don, gdy skończyłam. – To na tyle ważne, że proszę ciebie, Dave, byś na dłużej odszedł z jednostki i zinfiltrował tych fanatyków. Nasz kraj ma wystarczająco dużo problemów ze śmiertelnymi terrorystami. Nie możemy pozwolić, by ci nieumarli rośli w siłę. Rezultaty mogły by być katastrofalne. Dave przeciągnął dłonią po włosach. - Pieprzona prawda. Zrobię to. Wiedziałam, że to powie. Dave nigdy nie cofał się przed niebezpiecznym zadaniem. Nawet po tym, jak podczas jednego z nich zginął. Przez sekundę poczułam ukłucie satysfakcji. Zerknęłam na Bonesa w samą porę, by dostrzec słaby uśmiech, który również zaraz zniknął. Wtedy nagle do mnie dotarło. Od początku to planował. Bones wiedział, co zrobi Don, gdy powiemy mu o ghulach. Wiedział również, że obruszyłabym się, gdyby to on zaproponował, by Dave był tajniakiem. Do diabła, już i tak miałam dość używania Scratcha i Eda jako przynęty, a dopiero ich poznaliśmy. Nic dziwnego, że z taką chęcią przystał na przyjazd tutaj, kiedy wspomniałam o odwiedzeniu wuja. Chciałam poczekać do jutra, lecz powiedział, że powinniśmy jechać natychmiast. Myślałam, że po prostu chciał szybko być w Ohio, na wypadek gdyby Scratch i Ed przypadkiem wpadli na tych ghuli. Okazało się jednak, że miał inne zamiary. - Ciebie i mnie czeka później pogawędka – powiedziałam do niego cichym i opanowanym głosem. Ciemna brew uniosła się, lecz Bones nie udawał ignorancji co do tematu tej rozmowy. 44

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Cat, dlaczego znów jesteś centrum tej retoryki z ghulami? – spytał Tate, przenosząc wzrok z Bonesa na mnie. – Sądziłem, że paranoja Apollyona co do ciebie minęła, kiedy w pełni stałaś się wampirem. Poruszyłam się niespokojnie. To właśnie był temat, którego miałam nadzieję uniknąć, lecz skoro Dave ryzykował życie, a moja dawna jednostka na długi czas traciła jednego z jej członków, zasługiwali, by wiedzieć. - No dobra. Tak się składa, że mam pewnego rodzaju zaburzenia odżywiania – zaczęłam, po czym wyjaśniłam zasady mojej niezwykłej diety i jej skutki uboczne. W pokoju zapadła cisza. Mój wuj był zbyt zszokowany, by nawet kaszleć, podczas gdy reszta chłopaków wpatrywała się we mnie w różnym stopniu zdumienia. - Jesz wampiry i pochłaniasz ich moce? – wyrzucił z siebie Juan. - Madre de Dios! - A myślałem, że to jako mieszaniec zdobyłaś nagrodę dla największego świra, Dowódco - mruknął Cooper i zerknął na Bonesa. – Chociaż, jak mniemam, on nieźle cię karmi. Dave powoli pokręcił głową. - Zawsze musiałaś robić wszystko inaczej, Cat. Zdaje się, że to wcale nie jest wyjątkiem. Tate wciąż się nie odzywał, lecz jego spojrzenie wwiercało się we mnie. - Wygląda na to, że nie tylko my mieliśmy sekrety – powiedział w końcu. - Nie ma żadnego porównania – odparłam ostro. - Oczywiście, że nie – przytaknął, lecz jego ton krzyczał „gówno prawda”. - Trzymaliśmy moje zdolności w tajemnicy, bo nie chcieliśmy dawać Apollyonowi kolejnego narzędzia do wzbudzania paranoi – powiedziałam rozdrażniona. – W normalnych okolicznościach nie sadzę, by kogokolwiek obchodziło czy żywię się krwią nieumarłych, czy śmiertelników, lecz najwyraźniej pewne ghule nie myślą teraz racjonalnie. Po co dolewać oliwy do ognia? Odpowiedziała mi cisza, lecz była bardziej wymowna niż jakakolwiek inna reakcja. 45

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Teraz, kiedy wszyscy znamy plan, Bones i ja wyjeżdżamy - powiedziałam. – Musimy wracać na wypadek, gdyby odezwali się nasi wampirzy szpiedzy. Nie wspominając już o tym, że zostawiłam w jaskini swój płaszcz, którego pilnuje jedynie duch. - Nie możemy jeszcze wyjechać – odezwał się Bones. Rzuciłam mu chytre spojrzenie. Co jeszcze chował w rękawie? - Dlaczego? Uśmiechnął się nieznacznie. - Bo wciąż jesteś głodna, Kotek. A, racja. Przez wszystko, co stało się w ciągu kilku ostatnich godzin całkiem o tym zapomniałam. Chrząknęłam zażenowana, czując się coraz dziwniej. Jakie były zasady etykiety, kiedy chciało się zapytać przyjaciela czy można się napić jego krwi? - Eee, Juan, czy nie zechciałbyś… - Pij ze mnie – przerwał mi Tate. W jego oczach pojawiły się szmaragdowe błyski. – Właśnie o to chciałaś go poprosić, prawda? - Nie ty – powiedziałam. Bones zesztywniał obok mnie, niczym grzechotnik gotujący się do uderzenia. – Już ci mówiłam, straciłam do ciebie całą cierpliwość. Coś jakby prychnięcie wyrwało mu się z ust. - Nie oferuję ci tego z pobudek osobistych. Po tym, jak patrzyłem, jak odchodzisz z Księciem Ciemności, gdy myślałaś, że cię zdradza, w końcu do mnie dotarło. Nie chcesz mnie i nigdy nie będziesz chciała. Nawet, gdyby Bonesa już nie było. Otworzyłam szeroko oczy, a Bones mruknął: - Myślałem, że się nigdy, do diabła, nie nauczysz. Cooper i Juan udawali, że nagle ogłuchli, lecz mój wuj w zamyśleniu spojrzał na Tate’a. - To dlaczego chcesz, by wzięła twoją krew? - spytał. Tate wyprostował ramiona. - Bo jestem dowódcą tej jednostki. Jeśli ma być przelana czyjaś krew, niech będzie moja. Ogarnęła mnie dziwna fala nostalgii. To był właśnie Tate, który złamał moją zimną rezerwę, kiedy kilka lat temu po raz pierwszy przystąpiłam do oddziału. Silny mężczyzna, który nigdy nie wahał się stawać na linii frontu, zarówno dla swoich przyjaciół, jak i jednostki. 46

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee A nie uparta i zarozumiała osoba, która bez końca próbowała skłócić mnie z Bonesem. Przyjaźń, którą właśnie pogrzebałam, dała wątłe oznaki życia. - Nie ugryzę cię. Igła i worek – tak to załatwimy - postanowiłam. Tate wzruszył ramionami. - Jak chcesz. Don nacisnął guzik interkomu. - Anne, możesz przynieść igłę, rurkę i torebkę? Pielęgniarka potwierdziła i po dokładnie dwóch minutach przyniosła to, o co prosił. Tate gestem odesłał Anne i sam wbił sobie igłę, i po chwili plastikowa torebka zaczęła wypełniać się szkarłatnym płynem. Ku mojemu zażenowaniu, na ten widok w brzuchu zaburczało mi tak głośno, że wszyscy to usłyszeli. - Powiesz nam, dlaczego nie pijesz z niego? - spytał Tate, głową wskazując Bonesa. - Jest zbyt silny. Przejmuję zbyt dużo z jego zdolności, bym mogła sobie z nimi poradzić – odparłam, starając się nie wpatrywać jak zahipnotyzowana w torebkę, która teraz była już do połowy pełna. - A ktoś taki jak ja jest przyjemnie słaby – prychnął Tate. Chociaż Tate zasługiwał na niezłe cięgi za całe gówno, jakiego narobił w ciągu ostatnich kilku lat, nie mogłam się zmusić, by sypać mu sól na rany. - Nie jesteś słaby. Po prostu jesteś młodym wampirem. Gdybyś był w wieku Bonesa, jestem pewna, że byłbyś zbyt silny, bym mogła z ciebie pić. W podświadomości poczułam rozbawienie Bonesa, które po sekundzie zniknęło. - Dla twojej wiadomości: litość jeszcze wszystko pogarsza. Następnym razem więc nie próbuj mnie pocieszać. Załamałam ręce. Mężczyźni. Niemożliwe było przemówić im do rozsądku. - Jak zamierzacie zorganizować kontakty Dave’a z wami, kiedy będzie pod przykrywką? - zapytał Dona Bones, zmieniając temat. Mój wuj zmarszczył czoło. - Jak zawsze. Zadzwoni, kiedy tylko będzie bezpiecznie. 47

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - To zbyt ryzykowne - stwierdził Bones. – Jego komórka może być monitorowana, wiadomości i maile skopiowane… Musicie mieć taką metodę komunikacji, jakiej ghule nie będą podejrzewać, podczas gdy będzie zdobywał ich zaufanie. - A jaka to metoda? – spytał Don z głębokim sceptycyzmem. Bones uśmiechnął się przebiegle. - Widmowy kurier. - Oczywiście! - wykrzyknęłam, nagle czując optymizm co do szans Dave’a. – Inne ghule, jeśli w ogóle zobaczą Fabiana, po prostu go zignorują. W dodatku w Ohio jest pełno linii ley. Gdy więc będą kłopoty lub trzeba będzie wydostać stamtąd Dave’a będzie mógł podróżować niezwykle szybko. Don wyglądał na zaintrygowanego. - Czy duch się na to zgodzi? - Zapytam, ale założę się, że się zgodzi. – Im więcej o tym myślałam, tym bardziej poprawiał mi się humor. - Fabian powiedział mi, że ponad wszystko inne brakuje mu poczucia, że jest potrzebny. Sam rozumiesz, brak ciała ogranicza ilość spotkań, w których może uczestniczyć. Fabianowi brakowało również towarzystwa. Właśnie tak trafił do mnie i Bonesa. Ostatecznie samotność nie jest zarezerwowana dla żywych. - Dlaczego Fabian nie może po prostu dla nas szpiegować ghuli i donosić na nich do nas, zamiast umieszczać tam Dave’a jako pluskwę z Fabianem w roli anteny? - spytał Cooper. Zasznurowałam usta. Jak bardzo pociągała mnie ta opcja, gdyż oferowała minimalną ilość ryzyka, była niepraktyczna. - Duchy zazwyczaj są ignorowane, lecz żeby Fabian zebrał taką samą ilość informacji, co Dave udając nowego rekruta, musiałby praktycznie siedzieć im na ramionach. Gdyby non stop widzieli krążącego wokół tego samego ducha i dodali dwa do dwóch, mogliby przekazywać nam przez niego mylne informacje. Czasami tradycyjne metody okazują się dla mnie najlepsze. Nawet, gdy ryzyko jest przy tym większe. Tate wyciągnął igłę z ramienia, a mała dziurka zasklepiła się, zanim jeszcze zdążył oddać pełną krwi torbę. 48

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Jest ktoś inny, kto mógłby pomóc nam w tym zadaniu – powiedział wolno. – Niezależny reporter, który przez cały czas ujawnia opinii publicznej tajne informacje o paranormalnych wydarzeniach. - Jak reporter może pomóc w wytropieniu bandy fanatycznych ghuli? Wątpię, by umieszczali w gazetach swoje antywampirze manifesty. - Ten facet ma instynkt - odparł Tate z cieniem posępności w głosie. – Jest tak dobry, że mamy teraz pracownika, którego zadaniem jest znaleźć sposób, by zdyskredytować go za każdym razem, gdy jego elektroniczne czasopismo „Brzydka Prawda” przekaże publice zbyt wiele informacji, na które ludzie nie są jeszcze gotowi. Nie byłam pewna czy reporter pomoże. Szczególnie taki, który rozpowszechniał w sieci delikatne informacje o paranormalnym świecie, lecz będę ostatnia, by rzucić kamieniem. - Zamierzasz więc złapać tego Morfeusza i namówić go na to, by nam pomógł? Tate uśmiechnął się. - Nie, Cat. To twoje zadanie, gdyż tak się składa, że jest w Ohio.

49

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ SIÓDMY Wpatrywałam się w wąską drogę przed nami, której ciasno wysadzane drzewami pobocza budziły uczucie prawdziwego odosobnienia. - Kto by pomyślał, że ze wszystkich miejsc przyjdzie właśnie tu - mruknęłam. – Będę zdziwiona, jeśli w ogóle wpuszczą nas za drzwi. Bones rzucił w moją stronę szybki uśmiech i skręcił z drogi na brukowany podjazd. Otwarta brama na samym jego końcu była jedynym wskaźnikiem, że prowadził do czegoś więcej niż ślepego zaułku. - Wejdziemy. Zaufaj mi. Kiedy już przejechaliśmy przez bramę ze zwykłej metalowej siatki, naszym oczom ukazał się duży magazyn. Z zewnątrz wydawał się opuszczony – wszystkie okna były zabite deskami, a na pustym parkingu walało się zaledwie kilka śmieci. Gdybym nie miała nadnaturalnie czułego słuchu, nie wychwyciłabym muzyki dobiegającej zza dźwiękoszczelnych ścian, lecz gdy od czasu do czasu ktoś otwierał drzwi, wiatr niósł ze sobą fragmenty piosenki. Bones podjechał od tyłu. Za magazynem znajdował się kolejny parking, jednak tym razem stało na nim mnóstwo samochodów. Ze względu na swoją niecodzienną klientelę wejście do klubu znajdowało się tutaj, a zniszczony wygląd magazynu pozostawiono jedynie po to, by odstraszał przypadkowych przejezdnych. - Dlaczego po prostu nie zostaniemy tutaj i nie poczekamy, aż wyjdzie z klubu? - spytałam. – Jeśli wejdziemy, ktoś może nas rozpoznać. Moją ślubną obrączkę zostawiłam w hotelu, lecz nie przefarbowałam włosów ani nie zrobiłam nic innego, by zmienić swój wygląd. A Bones wyróżniał się prezencją bez względu na to, jaki miał kolor włosów. Wzruszył ramionami. - Nawet lepiej, że nas rozpoznają. Będziemy w Ohio jeszcze tylko parę dni. Dlatego im więcej razy zobaczą nas w barach, tym mniejsza szansa, że ghule pomyślą, iż jesteśmy tu przez nie. W innym przypadku oczekiwaliby, że pozostaniemy w ukryciu. Miał rację. Jakby nie było, sama chciałam się ukryć. 50

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Poza tym… - W oczach Bonesa zamigotał zimny błysk, chociaż jego głos był wciąż lekki. – Jeśli pomyślą, że nie jesteśmy świadomi zagrożenia, niektórzy z nich mogą być na tyle tępi, by nas zaatakować. Potrzebuję zaledwie jednego, by przekonać się czy za tymi atakami stoi Apollyon. Poruszyłam się niespokojnie. Rzućcie mnie w wir walki, a nie mam żadnych oporów, by zadawać śmierć, lecz jeśli chodzi o ten typ przesłuchania, o którym mówił Bones, chciałabym, by istniał lepszy sposób. Oczywiście jednak go nie było. Nie, jeśli chodzi o nieumarłych. A gdyby pojawiły się kłopoty i musielibyśmy robić wszystko, by zapobiec powstaniu ghuli, to nazwijcie mnie Hannibalem Lecterem. Z dekoltem. We wstecznym lusterku odbiło się światło reflektorów, gdy inny samochód wjechał na parking. Tiny i Band-Aid będą mieć na wszystko oko. To oznaczało, że kiedy już wyjdziemy z klubu, nie wpadniemy w żadną zasadzkę. Dzięki temu poczułam zdecydowaną ulgę. Bones płynnie zaparkował. Wysiadłam i strzepnęłam kilka paproszków ze swojej grafitowej spódnicy. Była bardziej obcisła niż lubiłam, a w dodatku odsłaniała mój pępek i kilka centymetrów brzucha pod siatkowym topem bez pleców, lecz celem było wyglądanie na bardziej zainteresowaną zabawą niż walką. Po wysokich do kolan butach można by oczekiwać, że chowają ostrze lub dwa, lecz tylko ktoś niezwykle uważny mógłby dostrzec w strukturze moich obcasów coś innego niż drewno. Albo nieznaczne linie na moich plecach, które pozowały na stanik bez ramiączek. Bones również ubrał się tak, jakby szykował się jedynie na dobrą zabawę. Jego koszula wykonana była całkowicie z czarnej siatki, a kryształowa skóra ujawniała więcej niż zakrywał materiał. Skórzane spodnie wisiały nisko na jego biodrach - wystarczająco obcisłe, by podkreślić męskie atrybuty, lecz wystarczająco elastyczne, by nie krępować mu ruchów. Czerń jego ubioru i ciemne włosy sprawiały, że w porównaniu z nimi jego skóra wydawała się jeszcze piękniejsza, przyciągając wzrok do wspaniałych mięśni, które ujawniały niewielkie otworki. Przyłapał mnie, jak wpatrywałam się w miejsce, gdzie kończyła się koszula a zaczynały spodnie… i posłał mi przebiegły uśmiech. 51

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Zapamiętaj tę myśl, słonko. Przy odrobinie szczęścia jeszcze przed świtem będziemy w naszym pokoju hotelowym i najedziemy jacuzzi. Gdybym wciąż była człowiekiem, zarumieniłabym się. Logika mówiła, że już dawno powinnam minąć etap, kiedy oczywiste było, iż w wyobraźni rozbierałam i molestowałam własnego męża. Jakby nie było, minęło nam pierwsze zauroczenie. Lecz kiedy Bones zbliżył się do mnie, a w jego oczach mijały zielone iskierki, poczułam na skórze gęsią skórkę – zupełnie, jakby to była nasza pierwsza randka. Wszystko we mnie napięło się w oczekiwaniu, kiedy nie dotykając mnie stanął kilka centymetrów ode mnie. Pochylił się do mojego ucha i poczułam, jak jego ciepły oddech owiał moją skórę. - Czy mówiłem ci już, jak ślicznie dziś wyglądasz? Przez moją podświadomość przelała się fala pożądania, jak gdyby zakończenia moich nerwów musnął najcieplejszy z dotyków. Starając się oprzeć chęci poczucia jego skóry pod palcami powoli zacisnęłam dłonie w pięści i czerpałam przyjemność z rosnącego między nami napięcia. Tak, to było zupełnie inne od tego oszałamiającego pierwszego zauroczenia między nami, lecz to nie umniejszyło efektu, jaki na mnie wywierał. Zamiast tego pożądanie, jakie poczułam, było bogatsze, silniejsze, i – w połączeniu z władzą, jaką miał nad moim sercem o wiele bardziej odurzające. Jego zapach pogłębił się. Aromat palonego cukru i piżma kusił mnie i udowadniał, że Bones czuł to samo, co ja. Ostatniej nocy, kiedy opuściliśmy Ośrodek, byłam zbyt emocjonalnie rozbita stanem Dona i nowymi, zabójczymi aspiracjami mojej matki, by być w nastroju do amorów. W dodatku musieliśmy wprowadzić w sprawę Fabiana, przenieść się z jaskini i przetransportować ducha do Dave’a, do Tennessee, po czym powrócić do Ohio. Zostało nam czasu jedynie na to, by złapać kilka godzin snu, a potem przygotować się do dzisiejszego zadania. Teraz jednak żałowałam, że przed przyjazdem tutaj nie spędziliśmy w pokoju chociaż jednej godziny więcej. Jego komentarz o jacuzzi sprawił, że w głowie zatańczyły mi niedwuznaczne obrazy. Takie, jak oszałamiająco wyglądałby mając na sobie jedynie mydliny… a potem tylko moje nagie ciało. Kolejna myśl zaświtała mi w głowie. Po co czekać? Tylne siedzenie naszego samochodu jest zaledwie metr od nas. 52

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Wiesz, poza zdolnością czytania w myślach, mogłam przejąć z twojej krwi trochę kurestwa – powiedziałam potrząsając lekko głową. To musiało być to. Normalnie nie myślałam o seksie na parkingu, kiedy kilkadziesiąt metrów dalej mieliśmy złowić w klubie reportera i naszych dwóch nieumarłych przyjaciół. Jego cichy śmiech połaskotał mnie w szyję, a pieszczota jego aury stała się jeszcze bardziej intensywna. - Nie kołacz tak, o moje niebijące serce. Jego grzeszny ton powiedział mi, że gdybym tylko wspomniała opcję z tylnym siedzeniem, z chęcią opóźni nasze pojawienie się w klubie. Przy tej okazji na uszach Tiny’ego i Band-Aida z pewnością pojawiłyby się pęcherze. Cofnęłam się o krok decydując, że w najlepszym interesie mojej gwałtownie znikającej przyzwoitości będzie nie dotykać go do chwili, aż znajdziemy się bezpiecznie w klubie. Chociaż tam również czaiły się różne możliwości… - Może, uhm, znajdźmy naszego reportera – powiedziałam urywanym głosem, gdy lekki wiatr owiał mnie falą przesyconego żądzą powietrza. Nie mogłam się powstrzymać i rzuciłam w stronę samochodu szybkie, pełne tęsknoty spojrzenie, lecz zaraz w myślach mocno dałam sobie po twarzy. Uważaj, puszczalska Wampzillo! Czekają ludzie do spotkania i złe ghule do złapania, pamiętasz? Bones głęboko zaczerpnął powietrza, przez co zaczęłam się zastanawiać czy w powietrzu unosiło się również moje podniecenie. Pewnie tak. Dla wampirów zapach był bardziej oczywistym wskaźnikiem pobudzenia niż facet z fiutem sztywno wypychającym spodnie dla ludzi. - Racja – powiedział, a w jego glosie zabrzmiała nuta szorstkości. Potem schował swoją aurę, zmniejszając poziom otaczającej go energii do poziomu, aż przeszła w słabe łaskotanie przeciętnego wampira. W tym samym czasie moje połączenie z jego emocjami nagle znikło, jakby ktoś rzucił słuchawką w samym środku rozmowy. Jedynie bardzo stare wampiry lub te wysokiej rangi mogły ukrywać swoją moc, przez co były jeszcze bardziej niebezpieczne. Bones może i chciał, by nas rozpoznano, lecz wyglądało na to, że zamierzał zacząć incognito. Ruszyliśmy ku wejściu do Bite. Kolejka ludzi czekających na wejście była krótsza niż zwykle, lecz wytłumaczyłam to tym, że była środa, a nie piątkowy wieczór. Nie czekaliśmy na końcu, gdyż nasz brak pulsu 53

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee stanowił tutejszą kartę VIP. Lecz gdy byliśmy wystarczająco blisko by dostrzegła nas wysoka, ciemnoskóra bramkarka, wyciągnęła przed siebie dłoń. - Stać. Verses jest na was wkurzony. Bones rzucił wampirzycy swój najbardziej czarujący uśmiech. - Ależ Trixie, przecież nie może wciąż boczyć się przez ten drobny incydent. Z niedowierzaniem otworzyła usta, ukazując pokryte złotem siekacze. - Drobny? Zdemolowaliście cały parking! - Przynajmniej pójdź po niego, żeby sam powiedział, że mamy się odwalić, jeśli właśnie tego chce - odparł Bones wciąż uśmiechnięty. Trixie prychnęła z irytacją, lecz warknęła do kogoś, kogo nie widziałam, by poszedł po właściciela. Po kilku chwilach pojawił się dobrze zbudowany, czarnoskóry ghul, na którego twarzy malował się niegościnny wyraz. - Macie wielki tupet, że tu przychodzicie – zaczął Verses. - Daj spokój, chłopie, to nie była nasza wina i dobrze o tym wiesz – przerwał mu Bones i poklepał go po plecach. – To się mogło zdarzyć każdemu. Dzisiaj jesteśmy tu tylko po to, by się trochę napić i potańczyć. Jeśli to możliwe, ciemnobrązowa twarz ghula jeszcze bardziej ściemniała. - Nie myśl, że mimo iż przyjaźnimy się od osiemdziesięciu lat, jestem na tyle głupi, by w to uwierzyć. To miejsce ma być odskocznią dla wszystkich gatunków. Żadnej przemocy na terenie klubu, a parking wciąż należy do terenu klubu! - Bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało ostatnio, lecz tym razem nawet nie zegniemy słomki w drinku w złą stronę - wcięłam się słodkim głosem i rzucając Versesowi mój najbardziej ujmujący uśmiech. - Dokładnie - dodał Bones i również szeroko się uśmiechnął. – Klnę się na honor, chłopie. - I kartę kredytową, jeśli cokolwiek tutaj zostanie chociaż wgniecione – odparował Verses, po czym chrząknął. – W porządku. Wejdźcie, ale nie zmuszajcie mnie, bym tego żałował. 54

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Na pierwszy rzut oka nawet ludzie, którzy nie wyczuwali wibracji dochodzących od nieumarłych, mogli zgadnąć, że Bite nie był typowym klubem. Po pierwsze, nieregularne snopy światła padające z sufitu były o wiele bardziej stłumione niż w innych klubach, a wnętrze było o wiele ciemniejsze niż pozwalały na to przepisy. Muzyka również nie raniła moich uszu, co było kolejnym ustępstwem na rzecz wyostrzonych zmysłów wampirów i ghuli. Jednak najbardziej zauważalną rzeczą było to, że klienci mogli się napić nie tylko przy barze. W lożach, na parkiecie, a nawet w rogach pomieszczenia pary obejmowały się w uściskach, które – po bliższym przyjrzeniu – okazywały się bardziej drapieżne niż pożądliwe. Zapach krwi nadawał powietrzu słaby, miedziany posmak, prawdopodobnie pobudzając kubki smakowe Bonesa. Na mnie nie działały, jako że była to ludzka krew, a nie wampirza. - Jak długo chcesz czekać, zanim się rozdzielimy? – mruknęłam do Bonesa, gdy oddaliliśmy się od Versesa. Gdyby właściciel Bite przypadkiem ciągle nas obserwował, nie mogliśmy wzbudzić jego podejrzeń rozdzielając się zaraz po wejściu, gdy właśnie podkreśliliśmy, że jesteśmy tu dla rozrywki. - Zacznijmy od drinków. Potem może pójdziesz przypudrować nosek i zgubisz się po drodze. Ja poszukam kogoś, by pociągnąć łyczek, i będę bardzo wybredny przy wyborze – odparł równie cicho. Brzmiało mi to na plan. Jakby nie było, jeśli reporter tu był, oboje go rozpoznamy. Pozwoliłam Bonesowi poprowadzić się do baru, zadowolona, że jak dotąd w mojej głowie kołatały się jedynie moje własne myśli. Miałam nadzieję, że przy tak dużej liczbie nieumarłych w klubie, gdybym wychwyciła jakieś zbłąkane myśli, nie przytłoczyłyby mnie, jak wtedy w centrum handlowym. Zdaje się, że jednak były jakieś korzyści z przebywania wśród przedstawicieli mojego własnego gatunku, zamiast otaczania się głównie ludźmi. Mój własny gatunek. Jakie dziwne uczucie. Pierwsze szesnaście lat żyłam nie wiedząc o moim mieszanym pochodzeniu, przez następne sześć nienawidziłam wampirów, aż w końcu poznałam Bonesa. Teraz, mając dwadzieścia dziewięć lat, od niespełna roku byłam w pełni wampirem, lecz niemal już nie pamiętałam jak to jest, gdy jest się 55

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee człowiekiem. Nie czułam się tak od chwili, gdy matka powiedziała mi, dlaczego różnię się od innych. - Gin z tonikiem i whiskey. Czystą – rzucił Bones do barmana. Co dziwne, uśmiechnęłam się. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią.

56

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ ÓSMY Wracałam z trzeciej wyprawy do łazienki przekonana, że mój nos nie może się już mniej świecić i zadowolona, że publiczne toalety nie są już dla mnie złem koniecznym, kiedy usłyszałam czyjś krzyk. - Puśćcie mnie! Nawet przy muzyce i innych hałasach słowa były wyraźne. Zmieniłam kierunek i ruszyłam ku miejscu, skąd dobiegły, uświadamiając sobie, że były to loże, w których po raz pierwszy spotkałam Bonesa. Wokół jednego ze stolików, plecami do mnie, zebrała się grupa wampirów. Ktoś siedział w środku tego kręgu, a sądząc po głosach, kimkolwiek był, nie był szczęśliwy. - Zabieraj łapy! – doszedł mnie kolejny krzyk, zbyt roztrzęsiony, bym poznała ten głos. - Znacie zasady. Załatwcie to poza klubem – zagrzmiał DJ. Zauważyłam, że nie był zbyt przejęty tym, co się stanie później. Dotarłam do wampirów w chwili, gdy szarpnęli mężczyznę i usunęli go z mojego pola widzenia. Po szaleńczym biciu jego serca poznałam, że był człowiekiem. - Co się dzieje, chłopaki? – powiedziałam swobodnie, trzymając ręce z dala od srebra przyczepionego do moich pleców. Jakby nie było, obiecałam Versesowi, że tym razem nie złamiemy jego zasad. Jeden z wampirów rzucił mi wrogie spojrzenie. - Nie twój interes, Ruda. Bones pojawił się przy mnie, najwyraźniej słysząc zamieszanie i mój udział w nim. Uśmiechnął się do wampirów, lecz nie to ich zatrzymało i zwróciło na niego ich pełną uwagę. Była to moc, którą Bones uwolnił opuszczając swoje tarcze, która wybuchła niczym gejzer i niewidzialnymi prądami poruszyła otaczające go powietrze. - Zdaje się, że moja żona zadała wam pytanie – zauważył zwodniczo lekkim tonem. Było to z mojej strony bardzo niefeministyczne, lecz widząc ostrożność, jaka pojawiła się na ich twarzach, musiałam zagryźć policzki, by się nie roześmiać. 57

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Właśnie do was dotarło, że kilkoro kumpli za plecami nie oznacza, że macie przewagę, co chłopcy? - Ten człowiek to szpieg – powiedział do Bonesa ten, który mnie złapał, już w o wiele grzeczniejszy sposób. – Widziałem, jak tu wcześniej przychodził i zadawał pytania o nasz gatunek… Teraz przyłapaliśmy go, jak robi zdjęcia. Wiecie, że nie możemy na to pozwolić. Wciąż nie widziałam go zza ściany wampirów, ale mogłam się założyć, że to był reporter, którego szukaliśmy. A gdy tylko wyjdą z nim z klubu, wpadnie w niezłe gówno. Wampiry i ghule zrobią wszystko, by się upewnić, że – poza kilkoma wyjątkami – ludzie byli szczęśliwie nieświadomi, że dzielą planetę z istotami, które powinny istnieć tylko w mitach. - Dajcie go mnie – powiedziałam, szybko podejmując decyzję. – Wyczyszczę mu pamięć i zniszczę wszystkie zabawki. I wszystko załatwione. - Ale jesteśmy głodni! – zaprotestował jeden z nich. No tak, zamierzali przeprowadzić bardziej permanentną kontrolę szkód. - Wiele ludzi tutaj z przyjemnością zgodzi się wam pomóc w tej kwestii, lecz jego nie dostaniecie – powiedziałam spokojnym, lecz stalowym głosem. Przywódca grupy zignorował mnie, wyciągając papierosa i wsuwając go między zęby. - Nie ma potrzeby walczyć. Chcecie go? Potargujmy się – powiedział do Bonesa. Minęło mi już początkowe rozbawienie tym, że wampiry były tak skupione na Bonesie, że wydawałam się dla nich niewidoczna. Poza tym Bones powiedział wcześniej, że lepiej, jak nas rozpoznają. Cóż, niech to więc służy jako moja prezentacja. - Mam pomysł. Może na rozgrzewkę małe siłowanie na rękę? Zwycięzca bierze człowieka. To zwróciło na mnie ich uwagę. Cała grupa wybuchła śmiechem, a w oczach przywódcy zabłysły różowe łzy uciechy. - Chyba żartujesz – udało mu się wydobyć. Uśmiechnęłam się słodko. - W żadnym wypadku. 58

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Wampir spojrzał na Bonesa. - Nie zamierzasz jej na to pozwolić, prawda? Bones prychnął. - Pozwolić? Facet, jeśli sądzisz, że możesz kontrolować kobietę, musisz być sam. A tysiąc funtów mówi, że ona skopie ci tyłek. - Możemy użyć tego - ciągnęłam, podchodząc do wysokiego stolika przy ściance oddzielającej loże od parkietu. – No dawaj. Czas mija. Wokół nas zaczął formować się niewielki tłum. Nie patrzyłam na nich, rezerwując całą uwagę dla przywódcy i w zaproszeniu unosząc brew. Mogłam zasugerować, byśmy wyszli na zewnątrz. Podnieść stawkę do bijatyki, zamiast tylko pokazu zwykłej siły. Jednak, chociaż nie chciałam, by spławił mnie jak zwykłą ślicznotkę, nie szukałam sobie nowych wrogów. Wampir oddał papierosa jednemu ze swoich ludzi, po czym podszedł do mnie. Podwinął rękawy, a gdy patrzył na moją przeciętną budowę, z oczu siebie wyzierała mu pewność siebie. Jeśli oceniał moją aurę, by poznać poziom mojej mocy, tutaj również nic nie znajdzie. Bones powiedział mi, że mam energię młodego wampira, co było takim samym kamuflażem jak bicie serca, gdy byłam w połowie człowiekiem. Wampir był wzrostu Bonesa, o czarnych włosach i zwalistej budowie, która mówiła o mięśniach pod grubą warstwą tłuszczu. Jednak to nie na jego wygląd zwróciłam największą uwagę. Była to jego aura, wskazująca na ponad pięćdziesiąt lat. Nie był to przeciwnik, którego nie mogłabym pokonać, lecz również nie taki, którego mogłabym olać. Położyłam łokieć na stole, nie potrzebując robić nic więcej, jako że mój top nie miał rękawów. Wokół nas zaczęto przyjmować zakłady. poczułam rozbawienie, gdy usłyszałam, jak niskie są stawki. Wampir ułożył ramię na stole i ujął moją dłoń. Że względu na swój wzrost musiał się przy tym nieco schylić. Chwyt miał pewny, lecz nie przesadnie silny, co podniosło nieco moją opinię o nim. Frajer próbowałby zgnieść mi palce, by udowodnić, że jest lepszy. Kątem oka zobaczyłam, jak Verses łokciami toruje sobie do nas drogę. Pewnie żałował, że nas tu w ogóle wpuścił. - Do trzech? Niebieskie oczy, w których błyskały zielone iskierki, napotkały mój wzrok. 59

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Dlaczego nie? Kiedy zaczęłam odliczać, wokół rozbrzmiały krzyki w typie „Pokaż jej, z czego jesteś zrobiony, Nitro!” czy „Powal ją na jej śliczny tyłek!”. Jednak nie spuszczałam wzroku z mojego przeciwnika. Gdy tylko powiedziałam „trzy”, jego wcześniej łagodny chwyt nagle stwardniał i Nitro gwałtownie nacisnął na moje ramię, licząc na szybkie zwycięstwo uderzając z nieludzką siłą. Tyle tylko, że nasze ręce pozostały w bezruchu. Bicepsy Nitro wybrzuszyły się niemal tak samo jak oczy, gdy pomimo wysiłków przesunął moją rękę najwyżej o centymetr. Posłałam mu uśmiech i utrzymywałam pozycję, w myślach odliczając do dziesięciu. Wtedy powolnym ruchem zaczęłam przechylać jego dłoń w dół. Jakby nie było, nie chciałam go zawstydzać uderzeniem o blat, zanim w ogóle zdałby sobie sprawę z tego, co się stało. Nie jego wina, że nie wiedział, iż urodziłam się z niezwykłą siłą, ani że wciąż miałam w sobie moc Bonesa od czasu, gdy piłam jego krew. Biedny wampir nie miał ze mną szans. Od strony tłumu doszedł szmer, zagłuszając nawet muzykę, gdy ramię Nitro coraz bardziej zbliżało się do stołu. Na jego twarzy pokazały się bruzdy, a z gardła wyrwał się jęk, gdy włożył jeszcze więcej siły, by mnie powstrzymać. Pozwoliłam podnieść moją rękę o kilka centymetrów – przecież męskie ego to taka delikatna rzecz – po czym grzmotnęłam jego dłonią o blat na tyle mocno, by pękł laminat. Zanim wyjdziemy, trzeba będzie za to zapłacić, pomyślałam wśród wybuchu zdumionych okrzyków. Nitro z niedowierzaniem wpatrywał się w swoją rękę. Wtedy ponownie na mnie spojrzał, gdy machałam ręką, by usunąć z niej odrętwienie. Przez te ostatnie kilka sekund naprawdę dał czadu. - Jak do diabła stałaś się tak silna? – zapytał gwałtownie. – Nie jesteś nawet rok wampirem! - Masz rację - potwierdziłam. – Dokładnie rok skończę tej jesieni, ale powiem ci pewien sekret… Wampirzą siłę miałam na długo przedtem. Zmarszczył brwi, lecz po chwili na jego twarzy pojawiło się zrozumienie i roześmiał się. - Rudowłosa, piękna i twardzielka. Musisz być Żniwiarzem. Uśmiechnęłam się szeroko. - Mów mi Cat. 60

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Spojrzał na Bonesa, domyślając się kim jest. Ten jednak nie zauważył jego wzroku – był zbyt zajęty zbieraniem wygranych, a z jego ust padały komentarze jak „Ach, wspaniale” i „Życzę szczęścia następnym razem, chłopie”. Zanim do nas wrócił, trzymał w ręku spory plik banknotów. Większość wampirów wciąż nie przywykła do „nowości”, jaką była karta kredytowa i wciąż nosiła gotówkę. - Zostawię ci swoją część – powiedziałam z rozbawieniem. – Znajdź sposób, by przyniosły jakiś profit. Uśmiechnął się lekko. - Śmiałym szczęście sprzyja. Nitro popatrzył na nas i potrząsnął głową. - Zdaje się, że ja też muszę zapłacić. Podszedł do swoich przyjaciół i wyciągnął reportera zza ściany wampirów. Następnie szturchnął go lekko, lecz mimo to mężczyzna gwałtownie upadł na podłogę kilka centymetrów od moich stóp. - Jest cały twój, Żniwiarzu – powiedział Nitro przeciągając głoski. W żartobliwym salucie przytknęłam palce do skroni. - To przyjemność robić z tobą interesy, Nitro. Roześmiał się. - Następnym razem nie nabiorę się na twoją małą, babską grę. - Nie przejmuj się, chłopie - odparł Bones. – Kiedy spotkałem ją po raz pierwszy, mnie również nabrała. Do chwili, gdy zobaczyłem, jak zabija wampira siedem razy starszego od niej. Bones podszedł do baru i rzucił plikiem zebranych pieniędzy. - Drinki na mój koszt, dopóki starczy kasy – ogłosił, czym zasłużył na głośny aplauz. Zauważyłam, jak puszcza oko do Versesa, który w odpowiedzi z grymasem pokręcił głową. Prawdopodobnie byliśmy daleko od tego, by naprawić szkody, jakich narobiliśmy tu ostatnim razem, lecz to jakiś start. Nitro ponownie się roześmiał i odszedł z całą grupą, by złożyć zamówienie. Wokół nas gapie powrócili do tańczenia, picia czy czegokolwiek innego, co robili, zanim to wszystko się zaczęło. Spojrzałam w dół na mężczyznę, który powoli gramolił się u moich stóp, a którego piaskowe włosy sterczały po wcześniejszej szarpaniny. Tak, to po niego tu przyszliśmy. - Cześć, Timmie – powiedziałam cicho. 61

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Gwałtownie podniósł głowę. Na twarzy widać już było popołudniowy zarost i niewielkie zmarszczki wokół jego oczu i ust. Wyglądał inaczej niż ten lalusiowaty chłopak, który siedem lat temu – kiedy za dnia studiowałam, a w nocy polowałam na wampiry – był moim sąsiadem. Poza zarostem na twarzy, zmarszczkami i dłuższymi włosami, jego budowa również się zmieniła i stała się bardziej muskularna. Do twarzy mu z tym bardziej dorosłym wydaniu. - Skąd…? – zaczął, po czym urwał nagle i wytrzeszczył oczy. - Cathy? wykrztusił. Zlustrował mnie wzrokiem, a szok na jego twarzy ustąpił szerokiemu uśmiechowi. - Cathy! Wiedziałem, że nie umarłaś!

62

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Timmie wpatrywał się we mnie z mieszaniną radości i niedowierzania. Odpowiedziałam mu uśmiechem, dostrzegając w nim chłopaka, z którym się przyjaźniłam, chociaż różnił się od mężczyzny stojącego przede mną. Kiedy Tate powiedział mi, że to Timmie był tym stwarzającym problemy reporterem, byłam zdumiona. Zaraz jednak poczułam zadowolenie, że po tylu latach znów go zobaczę. - Nie wierzę – powiedział Timmie w zdumieniu. – Wyglądasz dokładnie tak samo. No, z tym, że kiedyś… eee… nie ubierałaś się w ten sposób – dodał zerkając na mój strój. Potem zrobił ruch, jakby chciał mnie objąć, lecz zatrzymał się, gdy dostrzegł mężczyznę idącego w moim kierunku. - Ty! - krzyknął już bez uśmiechu i zbladł. - Boże, Cathy, wciąż z nim jesteś? Zdusiłam śmiech słysząc niedowierzanie w jego głosie. - Owszem. I go poślubiłam. Bones rzucił Timmiemu szeroki uśmiech, w którym – mimo, że nie pokazał żadnego kła – czaiła się drapieżność. - Rzeczywiście wygląda dziś apetycznie, lecz jeśli podążysz tokiem tej myśli, tym razem naprawdę cię zneutralizuję. Timmie poczerwieniał. - Ja-ja nie... To znaczy, ja bym nie… - Nagle zmrużył oczy. - Moment. Poza tym, że masz ciemne włosy, ty też się nie zmieniłeś. Żadne z was nie wygląda o dzień starzej niż wtedy, gdy widziałem was po raz ostatni. Poczułam płynącą od niego falę strachu, gdy patrzył na przemian na mnie i na Bonesa, łącząc ze sobą wszystko, co wiedział o tym klubie. Przyglądałam mu się uważnie, czekając. Timmie, którego znałam, był otwarty i dobry, aczkolwiek – podobnie do innych – nieświadomy nieumarłego świata. Jak dużo pozostało w nim tego, kim niegdyś był? Czy mijające lata zmieniły nie tylko jego wygląd lecz również tolerancję? - Mam rację co do tego wszystkiego, prawda? – zapytał w końcu miękkim głosem. – Niektórzy tutaj nie są ludźmi. - Nie, nie są – odpowiedziałam spokojnie. 63

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Spojrzał na ludzi przy barze i jeszcze bardziej pobladł. Pozornie nic w nich nie odróżniało ich od klientów przy jakimkolwiek innym barze, szczególnie, że Timmie nie widział duchów kręcących się przy ostatnim miejscu po lewej. Lecz od czasu do czasu w czyichś oczach pojawiał się szmaragdowy błysk. Albo ktoś poruszał się z szybkością, którą podświadomość Timmiego zarejestrowała, chociaż nie nadążał za nim wzrokiem. W końcu wyprostował się i spojrzał na mnie i Bonesa. - Wy dwoje również nie jesteście ludźmi. – Było to stwierdzenie, nie pytanie. - Nie – odparłam spokojnie. – Nie jesteśmy. Potrząsnął głową, jakby chciał ją oczyścić. - Ci faceci… ci, którzy mnie chwycili… Chcieli mnie zjeść? Nie było sensu kłamać. - Jasne, bez dwóch zdań. Timmie zerknął na Bonesa. - Ale ty nie chcesz. Bones uniósł brew, jakby poważnie rozważając tę kwestię. Szturchnęłam go w żebra i odwróciłam do Timmiego. - Nie, Timmie. Żadne z nas cię nie skrzywdzi. - Tim - odparł, po czym uśmiechnął się krzywo. – Od lat nikt nie nazywał mnie Timmie. Odwzajemniłam uśmiech. - Jasne. A tak przy okazji… jestem Cat. - Cat. – Ten skrzywiony uśmiech wciąż gościł na jego ustach. – Pewnie pasuje do ciebie bardziej niż Cathy. - Nie - powiedział Bones. Uśmiech Timmiego… Tima zbladł. Zdezorientowana zerknęłam na Bonesa. - Co „nie”? Sądzisz, że wyglądam na Cathy? - Nie, jeśli chodzi o to, o co chciał cię zapytać - odparł Bones. – I tak masz u niej dług za uratowanie cię przed tamtymi facetami. Nie dziękuj jej prosząc o następną ogromną przysługę. Tim gwałtownie zakrył dłońmi uszy. - Mój Boże, ty naprawdę słyszysz…? Przestań! 64

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Bones roześmiał się głośno. Przyznaję, Timmie rzeczywiście wyglądał śmiesznie ściskając się za głowę, lecz nie przyłączyłam się do jego chichotów. - Następnym razem owiń czerep folią aluminiową. Może to podziała – powiedział złośliwie Bones. Rzuciłam mu ostre spojrzenie, lecz niestety już nie miał wglądu w moje myśli, by usłyszeć moją niemą reprymendę. - Przestań. Mnie również kusiło, by to zrobić, gdy dowiedziałam się, że pewne osoby mogą podsłuchiwać moje myśli. Tim opuścił ręce. - Nie obchodzi mnie, co on mówi. Musisz mi pomóc – powiedział pospiesznie. Bones przewrócił oczami i spojrzał na Tima takim wzrokiem, że większość ludzi zaniemówiłaby z przerażenia. - Twardy jesteś, co? Zobaczmy czy na zewnątrz uda mi się lepiej wytłumaczyć moje zdanie. Poza terenem klubu, gdzie dozwolona jest przemoc? - Nawet o tym nie myśl – powiedziałam ostrzegawczym tonem. - Nie po to – odparł, choć błysk w jego oczach powiedział mi, że ta myśl rzeczywiście przemknęła mu przez głowę. – Uwierz mi, Kotek, jeśli inni usłyszą, o co chce cię prosić, okaże się, że ratując go wcześniej zmarnowałaś czas. To nie brzmiało obiecująco. Jednak potrzebowałam do czegoś Timmiego… cholera, Tima!..., więc chociaż go wysłucham. Nie gwarantowałam, że zgodzę się na wszystko, ale posłucham. - No dobra. Wyjdźmy i pogadajmy. Timmie rzucił nam badawcze spojrzenie. - Zanim wyjdziemy, muszę coś wiedzieć. Skoro zdolności czytania w myślach są prawdziwe, jest coś jeszcze, co mnie zastanawiało, jeśli w fikcji o wampirach jest prawda. - Spytaj czy skóra mieni mi się jak diament, a zabiję cię tu i teraz - przerwał mu Bones z największą powagą. - Nie to. - Usta Timmiego drgnęły, nim na jego twarzy pojawiła się powaga i – co dziwne – nadzieja. – Gdy wrócę do swojego mieszkania, czy to prawda, że… eee… wasz gatunek nie może wejść bez zaproszenia? 65

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Nie chciałam burzyć jego poczucia bezpieczeństwa, lecz wiara w to naraziłaby go na niebezpieczeństwo. - Przykro mi, to mit. Wampiry nie potrzebują zaproszenia, by gdzieś wejść. – Nie dodałam, że wcześniej byliśmy już w jego mieszkaniu pytaliśmy jego współlokatora, gdzie dzisiaj będzie. Nie żeby chłopak pamiętał, że go przepytywaliśmy, po tym, jak posłaliśmy mu kilka zielonych spojrzeń, lecz uznałam, że to zbyt dużo informacji dla Timmiego. Milczał. - Cholera – powiedział w końcu Timmie ze szczerego serca. Pokiwałam głową. Czasami to słowo podsumowywało lepiej niż cokolwiek innego. - Chodźmy, zanim ludzie zaczną się zastanawiać o czym tak paplamy powiedział Bones wskazując głową drzwi. Przeszliśmy przez zatłoczony parking i skierowaliśmy się na drugi, który stał pusty. Był na tyle daleko od wejścia do Bite, by nikt nas nie podsłuchał. W pobliżu byli jedynie Tiny i Band-Aid, którzy wciąż trzymali wartę. Nie słyszałam jego myśli, lecz zapach Timmiego był mieszanką podekscytowania, strachu i determinacji. O cokolwiek chciał mnie poprosić, miało to dla niego ogromne znaczenie. - Słuchaj, jeśli twoja dziewczyna zaginęła po tym, jak węszyła tutaj szukając dowodów na istnienie wampirów, są wielkie szanse, że nie żyje – powiedział Bones, gdy dotarliśmy do siatki ogrodzenia. Skrzywiłam się słysząc tę bezceremonialność. Timmie również wyglądał na wstrząśniętego, lecz wkrótce uniósł brodę. - Nadia nie jest moją dziewczyną i nie wierzę, że nie żyje. Nie znacie jej. Jest moim najlepszym niezależnym reporterem, bo potrafi oczarować każdego, by zrobił to co chce. Bones prychnął. - Nie obchodzi mnie czy jest Heleną Trojańską i Szeherezadą w jednym. Najwyraźniej ktoś ją przyłapał i nie był zadowolony z tego powodu. Fakt, że później nie odesłano jej do ciebie z wymazaną pamięcią i pragnieniem, by rzucić dziennikarstwo, nie wróży zbyt dobrze. Ponownie się skrzywiłam, lecz Bones miał pewnie rację. Był powód, że ludzie nie wiedzieli o nieumarłym świecie – wampiry i ghule byli fanatykami, jeśli chodziło o utrzymanie ich istnienia w sekrecie. Nie66

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee którzy z nich byli nawet zbyt gorliwi, jak ci faceci, którzy chcieli zrobić z Timmiego przekąskę. - Moglibyśmy się rozejrzeć – powiedziałam i potrząsnęłam nieznacznie głową, gdy Bones chciał zaprotestować. Owszem, mieliśmy parę pilnych spraw na talerzu, lecz błagalna twarz Timmiego sprawiła, że nie mogłam mu odmówić. - Dyskretnie, oczywiście – dodałam. – Zaczniemy od wypytania Versesa czy ją widział. Potem pokażemy jej zdjęcie twoim ludziom, Mencheresowi, niektórym z twoich sojuszników… Może ktoś z nich powie nam, gdzie ona jest. Nie miałam zbytnich nadziei, że Nadia okaże się żywa, lecz w ten sposób Timmie mógł poczuć, że nie porzuca osoby, na której mu zależy. Sądząc po jego twarzy, Nadia nie była jego dziewczyną, i to nie z powodu braku zainteresowania z jego strony. - Naprawdę? – zapytał, po czym chwycił mnie w objęcia. - Dziękuję, Cathy! Nigdy nie przyzwyczaimy się do naszych nowych imion. - Nie obiecuję, że ją znajdziemy, ale przynajmniej się postaramy - powiedziałam, odpowiadając mu lekkim uściskiem. Timmie puścił mnie i rzucił Bonesowi szybki, skrzywiony uśmiech. - Nie zagrozisz mi za to urwaniem jaj? Bones uniósł brew. - Nie w tej chwili. - Cathy, co się stało siedem lat temu? - spytał Timmie. – Dlaczego federalni twierdzili, że zostałaś zastrzelona podczas próby ucieczki po tym, gdy aresztowano cię za zabójstwo gubernatora i całej twojej rodziny? Wiedziałem, że to bzdury. Ty nie mogłabyś nikogo zabić. Coś pomiędzy śmiechem a prychnięciem wyrwało się z ust Bonesa, podczas gdy ja poruszyłam się niespokojnie. I tyle po mojej nadziei, że nie będę musiała wyjaśniać Timmiemu powodów, dla których miałam przydomek „Czerwony Żniwiarz”. - Cóż, jeśli chodzi o to z zabójstwem gubernatora… to prawda, lecz całkowicie na to zasługiwał. Był zaangażowany w niezłe gówno i przez niego zamordowano moich rodziców. Wtedy zatrudniła mnie tajna jednostka rządowa… 67

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Faceci w czerni! – przerwał mi Timmie z triumfem. – Wiedziałem, że istnieją. Te gnoje od lat sabotują moje reportaże o zjawiskach paranormalnych! Powstrzymałam się przed przewróceniem oczami. - Eee, tak. Ale dlaczego cię to dziwi? Nie mogli tak po prostu siedzieć na tyłkach, gdy ty informowałeś ludzi o sprawach, o których nie są gotowi się dowiedzieć. Timmie najeżył się. - Nie wierzę, że to powiedziałaś. Opinia publiczna ma prawo wiedzieć… - Gówno prawda – odezwał się sucho Bones. – Przez większość czasu rządy może i okłamują swoje narody z egoistycznych pobudek, ale w tym jednym się zgadzają. Myślisz, że nie wybuchłaby masowa histeria, gdyby śmiertelni dowiedzieli się, że dzielą tę planetę z potworami rodem z dziecinnych bajek? Wybuch nuklearny spowodowałby mniejsze szkody. - Poradzimy sobie - powiedział Timmie jeszcze bardziej wysuwając przed siebie brodę. Bones prychnął szyderczo. - W dniu, w którym wy, ludzie, przestaniecie zabijać się z powodu koloru skóry lub wyznania, może w to uwierzę. Odchrząknęłam, czując rosnącą chęć bronienia mojego dawnego gatunku. - Biorąc pod uwagę obecną sytuację między wampirami i ghulami, powiedziałabym, że ludzie nie mają monopolu na zabójczy fanatyzm. - Owszem, lecz minęło sześćset lat, odkąd nasz gatunek poróżnił się o coś takiego - mruknął Bones. - Naprawdę? A co się stało sześćset lat temu? - spytał Timmie, powtarzając pytanie, które pojawiło się w mojej głowie. Na twarzy Bonesa nagle pojawił się nieodgadniony wyraz. Znałam go wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że właśnie powiedział coś, czego nie miał zamiaru. Jednak nie wiedziałam o co tak wielki hałas. Sześćset lat to rzeczywiście długo. Cokolwiek zdarzyło się wtedy, nie miało żadnego wpływu na obecną sytuację… Doznałam dziwnego przeczucia i poczułam, jak po kręgosłupie przebiegł mi zimny dreszcz. Słuchanie, jak przez ostatnie kilka dni moja matka i wuj powtarzają te same, chore argumenty, których niegdyś 68

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee sama używałam, ponownie przypomniało mi noc, gdy poznałam Bonesa. Coś poruszyło w moim umyśle odległe wspomnienie. Były to słowa, które tak dawno temu powiedział Bones, gdy sądził, że nasłał mnie na niego jakiś wampir, gdyż nie chciał uwierzyć, że byłam mieszańcem. Przypuśćmy, że wierzę, że jesteś potomstwem człowieka i wampira. Bardzo niespotykana rzecz, lecz do tego jeszcze wrócimy… - Bones, co się stało z poprzednim mieszańcem? Powiedziałeś, że mieszańce są rzadkością, a Gregor wspomniał, że istniał jeden przede mną. To prawda? W odpowiedzi syknął cicho. Robił tak jedynie wtedy, gdy był rozgniewany lub pobudzony, a to nie były podniecające okoliczności. - Kotek, teraz naprawdę nie jest czas… - Dupa – przerwałam mu twardo, gdy potwierdziły się moje przypuszczenia. – Gadaj. Timmie rzucił nam zaciekawione spojrzenie, lecz nie odezwał się. Bones sfrustrowany przeciągnął dłonią po włosach, po czym spojrzał mi w oczy. - Przejedźmy się. I tak trzeba odwieźć twojego kumpla. Był niezwykle wręcz ostrożny, by nikt go nie podsłuchał. Mowy nie było, byśmy pojechali prosto do mieszkania Timmiego i zostawili go tam, zanim zaczniemy się zastanawiać skąd otrzymać pomoc w sprawie ghuli. Skinęłam głową i odwróciłam się do Timmiego. - Chodź, nasz samochód stoi tam. - Przyjechałem własnym – odparł Timmie, po czym zatrzymał się gwałtownie na widok spojrzenia Bonesa. – Ale zawsze mogę wrócić i później go stąd zabrać – zakończył nieprzekonywująco. - Mądry wybór - powiedział Bones. – Zapraszam, bracie.

69

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Zanim Bones znów się odezwał, zdążyliśmy ujechać kilka kilometrów międzystanówką 70, oczywiście bez żadnych względów na ograniczenia prędkości. - Jeden raz, w piętnastym wieku, pewna kobieta była szeroko znana jako pół-wampir. Być może w historii byli również inni, ale najwyraźniej udało im się zachować anonimowość. Jej nie. Nazywała się Jeanne d’Arc, lecz znacie ją lepiej jako Joannę d’Arc. Przez sekundę myślałam, że Bones żartuje, lecz nie należał do typów, którzy wycinali głupie numery. W następnej chwili jednak do tej samej, oszołomionej części mojego umysłu dotarło, że z powagą na twarzy wbijał wzrok w drogę przed sobą, więc to z pewnością nie był żart. - Joanna d’Arc? - powtórzyłam. - Święta Joanna? To ona jest jedynym znanym mieszańcem? – I mówcie tu o trudnym wzorze do naśladowania! - To było na długo przed moim czasem, ale powtórzę wam tę historię tak, jak Mencheres przekazał ją mnie. W tamtych czasach Joanna słynęła wśród ludzi z powodu swoich umiejętności wojennych i przekonań religijnych. Wampirom - po tym, jak jeden z nich zobaczył ją na polu walki - była znana jako mieszaniec. Apollyon wykorzystał jej niezwykłe pochodzenie, by zasiać ziarno rebelii wśród europejskich ghuli. Twierdził, że Joanna będzie najpotężniejszą nieumarłą istotą na świecie, gdy połączy swe wampirze zdolności z mocą ghuli, a tym samym zjednoczy wszystkie wampiry w wojnie przeciw ghulom. - Innymi słowy, to samo, co pieprzył o mnie. – Moje początkowe zaskoczenie zniknęło pod nagłą falą gniewu. – Nie sądzę, by chciała to zrobić. - Apollyon nie miał wtedy nawet krzty dowodu – i od tamtej pory takiego nie znalazł – lecz znaleźli się przepełnieni strachem lub na tyle łatwowierni, którzy dali się przekonać. Ghule zaczęły wycofywać się z nieumarłego społeczeństwa i atakować bezpańskie wampiry. Potem zaczęły napadać pomniejsze wampirze linie, wybierając najpierw tych słabszych i z mniejszymi koneksjami. Zaczęły krążyć plotki, że zbierają armię, by dokonać pełnego ataku na wszystkie wampiry. Ostateczna 70

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee rozgrywka między gatunkami wydawała się nieunikniona, lecz gdy Kościół zgładził Joannę, wampiry i ghule zawarły rozejm. Od tamtej pory Apollyon był stosunkowo cicho… aż do teraz. Jasne, kiedy na scenie pojawił się inny mieszaniec, którego mógł wykorzystać jako kozła ofiarnego dla swoich ludobójczych skłonności. A teraz, gdy zaczęły ginąć bezpańskie wampiry, ten sam scenariusz zaczynał się powtarzać. Timmie otworzył usta w niemal komiczny sposób, lecz ja czułam jedynie buzujący we mnie gniew. - Kościół nie był jedynym, który zadbał o to, by Joanna spłonęła na stosie, prawda? Bones na krótko zamknął oczy. - Nie, słonko. Nawet po jej śmierci, niektóre z ghuli Apollyona wciąż się jej bały. Wykopali jej kości i starli je na proch, by upewnić się, że nikt jej nigdy nie wskrzesi. - A wampiry pozwoliły jej spłonąć. – Podniosłam głos. – Była ich owcą na pożarcie, a jej życie ceną za ich rozejm. Jego spojrzenie było tak ciemne i bezdenne, że niemal poczułam, jak wciąga mnie ich brązowa otchłań. - Tak i nie. Joannie zaoferowano wybór: albo stanie się w pełni wampirem, albo zginie. Wybrała śmierć. Poczułam ukłucie dziwnego żalu. Chociaż Joanna żyła kilkaset lat przede mną, niewielka część mnie wciąż czuła, jakby straciła przyjaciela. Była jedyną osobą, która wiedziała, jak to jest żyć tak jak ja – nie pasując ani do świata ludzi, ani wampirów. Również podobnie do mnie, została ukarana za wyjątkowość, której nie chciała. Jednak mimo, że wybrała śmierć, prześladowanie Joanny przez Apollyona mogło się nie skończyć. Nie, jeśli wszyscy mieszańcy, którzy przeszli przemianę, skończyli z tak dziwnymi zdolnościami jak ja. Bardziej już wampirem nie będę, lecz przez moją unikatowość przywódca ghuli wciąż starał się wykorzystać mnie jako paliwo do wzniecania ognia wojny. Wtedy właśnie postanowiłam zabić Apollyona. Nie chcieliśmy tego robić obawiając się umocnienia jego sprawy i zrobienia z niego męczennika, lecz nawet, gdybym miała upozorować potwornie bolesny wypadek, ten ghul z pewnością umrze. Powstrzymanie go lub ośmieszenie już mi nie wystarczy. Wtedy poczekałby, aż kiedyś pojawiłby się 71

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee kolejny mieszaniec, a potem użyłby go jako symbolu, by zebrać poparcie w kolejnym wyścigu po władzę. Nie pozwolę na to. - Nic dziwnego, że tak ci odbija na myśl, że to Apollyon stoi za ostatnimi atakami – powiedziałam cicho. – Powinieneś wcześniej mi o tym wszystkim powiedzieć. - Ten typ ciągle żyje? - wypalił Timmie osłupiały. - Kotek, naprawdę zamierzałem ci powiedzieć. – Lekko skrzywił usta. – Chociaż przyznaję, że czuję wstręt do tego tematu, jak się pewnie domyślasz. Rzeczywiście mogłam to sobie wyobrazić. Powiedziało mi to jak wysokie ryzyko nam groziło, gdyby Apollyon powrócił do swoich dawnych sztuczek – a wszystko na to wskazywało. Jeśli nie powstrzymamy go, zanim sytuacja osiągnie punkt krytyczny, wampiry mogą po prostu zaproponować Apollyonowi ten sam układ, który poprzednio zapobiegł wojnie między gatunkami: pokój za życie mieszańca. Tyle, że w moim przypadku chodziło o dziwacznego, w większości martwego wampira, który czasami miał puls oraz dziwną dietę. Ponieważ już przeszłam przemianę, nie zaproponują mi innego wyjścia, tak jak Joannie. Gdyby wampirzy świat zgodził się na ten układ, świat byłby zbyt mały, bym mogła się na nim ukryć. Nie wtedy, gdy dziewięćdziesiąt pięć procent wampirów polowałoby na moją głowę, by zapobiec starciu dwóch ras. A Bones zginąłby, starając się obronić swoich, bez względu na to czy sytuacja byłaby beznadziejna, czy nie. Wiem, bo zrobiłabym dla niego to samo. Teraz jego bezwzględność względem Eda, Scratcha, a nawet Dave’a, którego Bones uważał za przyjaciela, nabierało o wiele więcej sensu. Powstrzymanie Apollyona od podżegania do wojny już nie wystarczało. Musieliśmy go powstrzymać, zanim sprawy nawet zbliżą się do tego punktu. Jeśli tego nie zrobimy, ja będę miała przesrane, a Bones razem ze mną. - No cóż. – Mój glos był bardzo spokojny. Sytuacja była tak poważna, że pokonała moją zwyczajową nerwowość. – Po prostu będziemy musieli popracować nad tym o wiele szybciej, prawda? - Czy jest coś, w czym mogę wam pomóc? Głos Timmiego był zaledwie piskiem, lecz zwróciłam się do niego z pełnym wdzięczności, acz wymuszonym uśmiechem. 72

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Tak bardzo się cieszę, że spytałeś. Latarnie uliczne rozmazywały się za oknami, gdy Bones sunął autostradą. Obejmowałam go w pasie bardziej dla wygody niż ze strachu, że spadnę. Pomimo, że nie bałam się już nimi jeździć – bycie martwą rozwiązywało mnóstwo problemów – wciąż nie sądziłam, bym kiedykolwiek polubiła je tak, jak Bones. Co więcej, w przeciwieństwie do Bonesa nigdy nie jeździłam bez kasku. Te wszystkie robale fruwające w ciepłym, letnim powietrzu. Fuj. Ostatni tydzień spędziliśmy na bezowocnych wyprawach do różnych klubów. Mieliśmy nadzieję, że wyglądaliśmy na tak bardzo nieświadomych sytuacji i zrelaksowanych, że niektórzy podżegający ghule nie oprą się chęci zaatakowania nas. Niestety okazało się, że szczęście nas opuściło. Ed i Scratch również ich ostatnio nie widzieli. Timmie, który zgodził się nam pomóc, również nie znalazł w sieci żadnych obiecujących śladów. Podobnie było z Davem, który uganiał się za spódniczkami w miejscach, gdzie według Eda i Scratcha często bywały ghule. Pozował na gościa szukającego grupy fanatyków, do której mógłby się przyłączyć. Jak dotąd wynik był: Apollyon – jeden, my – zero. Logika podpowiadała mi, że tego należało się spodziewać. Że Apollyon był zbyt sprytny, by tak łatwo dać się zwabić, lecz i tak ogarniała mnie frustracja. Każdy dzień, który spędziłam na poszukiwaniu sług tych fanatyków był stracony. Miałam coraz mniej czasu, by przekonać mojego wuja i matkę, by nie rzucali się w objęcia śmierci, do czego oboje zdawali się być zdeterminowani. Czy choć raz dranie nie mogli odrobinę bardziej iść nam na rękę? Najwyraźniej nie. Przyszedł więc czas, by zmienić taktykę. Być może moja i Bonesa obecność w Ohio zmusiła ludzi Apollyona do przeprowadzki do innego miasta. Może czekali z atakiem, aż będą mieli na miejscu więcej oddziałów. Kto wie? Wyraźne jednak było, że nasza obecna taktyka nie działa, a nie mieliśmy czasu, by sprawdzić czy następne dziesięć dni nie przyniesie lepszych rezultatów. Miałam pomysł na potencjalny plan B: kilka razy pokazać się publicznie, ale bez Bonesa. Mencheres zawsze mógł powiedzieć, że potrzebuje swojego współwładcy do załatwienia jakichś wyimaginowanych, pilnych spraw, żeby Bones miał wyjaśnienie na powód swojej nieobecno73

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee ści. Jednak Bones obojętnym głosem odrzucił ten pomysł. „Zbyt niebezpieczny”, stwierdził. W tej sytuacji miałam do wyboru albo porzucić ten temat, albo zrobić coś, czego przyrzekłam nigdy więcej nie robić – zadziałać za jego plecami i podjąć ryzyko. W przeszłości kilkakrotnie już było to moje modus operandi, lecz bez względu na to, jak bardzo mi się wydawało, że to jedyne wyjście, plan zawsze odwracał się przeciw mnie. Byłam zdeterminowana pokazać, że nauczyłam się na własnych błędach. Jednak buntownicza część mnie wiedziała, że gdybym nie była jego żoną, Bones zgodziłby się, że wykorzystanie mnie jako przynęty to najlepszy sposób. Wciąż jednak przysięgliśmy, że bitwy będziemy toczyć razem, a nie tak, że jedno z nas – zazwyczaj ja – rzuci się w wir walki zostawiając drugie za sobą. Zamierzałam dotrzymać tej przysięgi. Powstrzymanie tych bandytów będzie trudne, choć z drugiej strony sprawienie, by związek dwóch osób o silnych osobowościach był udany wydawało się równie skomplikowane. Oczywiście, gdyby Bones był z natury potulny i z łatwością mogłabym nad nim zapanować, nie kochałabym go tak mocno, jak teraz. Ta sama nieustępliwa determinacja, która obecnie powodowała moje przygnębienie, na samym początku przyciągnęła mnie do Bonesa. Któregoś razu to samo powiedział o mnie. Zdaje się, że oprócz tego, że oboje byliśmy uparci, łączył nas również masochizm. Wyrwałam się z rozmyślań, kiedy Bones zjechał z autostrady. Biorąc pod uwagę szybkość, z którą jechał, dotarcie na przedmieścia Chicago, gdzie mieszkał Mencheres – tak, by jego dziewczyna była blisko swojej rodziny – nie zabrało nam dużo czasu. Wciąż trudno mi było myśleć o tym mega wysokiej rangi wampirze zaangażowanym w związku z kobietą, lecz Mencheres był po kły zakochany w Kirze. Wydawała się również być miła, w przeciwieństwie do tej suki o morderczych skłonnościach, która była jego poprzednią żoną. W innym przypadku świat powinien się bać. Kiedy Mencheres kochał kobietę, to kochał na zabój. Gdyby Kira na urodziny poprosiła o własny kontynent, Mencheres prawdopodobnie podbiłby go dla niej, zanim zdążyłaby zdmuchnąć świeczki. Po tym, jak pokonaliśmy kilka wietrznych dróg i przedstawiliśmy do kamery przy bramie, zatrzymaliśmy się przed domem Mencheresa. 74

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Trzypiętrowy budynek był o wiele mniej reprezentatywny, mogąc pomieścić zaledwie piętnaście, a nie – jak zwykle – pięćdziesiąt osób. Lecz znów, ta skromność rezydencji była zasługą Kiry. - To nie dom. To hotel – powiedziała, gdy Mencheres wybrał pierwszy dom. W rezultacie były faraon bez jednego słowa protestu zgodził się zamieszkać w czymś mniejszym. - Widzisz? – wyszeptałam do Bonesa, z uśmiechem trącając go w żebra. – On się nigdy z nią nie kłóci. Czyż to nie słodkie? Jego odpowiedź poprzedziło prychnięcie. - Śnij dalej, słonko. Bones zaparkował Ducati w tej samej chwili, gdy drzwi otworzyły się i pokazał się w nich Gorgon, nordycki odpowiednik Alfreda dla Mencheresa-Batmana. Zdjęłam kask, jednocześnie wyjmując z uszu słuchawki od iPoda - hej, jako pasażer nie musiałam zwracać uwagi na ruch uliczny – by w uszach grzmiało mi coś innego niż ostatnia płyta Norah Jones. Twarz Gorgona była doskonale opanowana, jak gdyby zza jego pleców, z jednego z pokojów na piętrze, nie dochodziła symfonia jęków i gardłowych pomruków. - Bones, Cat. W chwili obecnej coś niestety zatrzymało Mencheresa, lecz proszę, wejdźcie. Jedynie dzięki mojej nowej, wampirzej samokontroli zdołałam zapanować nad twarzą, lecz Bones jedynie się roześmiał. - Najwyraźniej jeszcze nie wstawił w sypialni dźwiękoszczelnych ścian, więc doskonale zdajemy sobie sprawę, że w najmniejszym stopniu nie żałuje tego, co go „zatrzymuje”. Huk, po którym nastąpił przeciągły kobiecy pisk, sprawił, że ze zdumieniem spojrzałam na sufit. Co on jej robił? Gorgon zamrugał, a śmiech Bonesa stał się złośliwy. - Nie wiem, ale z pewnością później go o to spytam. Upss. Musiałam powiedzieć to na głos. Odchrząknęłam, ponownie starając się wyglądać nonszalancko, pomimo tego, co wciąż tak wyraźnie słyszeliśmy. - Eee, cóż za cudowny ogród za domem - wymamrotałam. – Nie sądzę, byśmy zwiedzili go ostatnim razem, gdy tutaj byliśmy, Bones. 75

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Wrócimy za jakąś godzinę – zwrócił się Bones do Gorgona, podnosząc głos bardziej niż potrzebne, by usłyszał go blondwłosy wampir. Sądząc po nieustających hałasach na górze, wątpiłam czy wiadomość dotarła do Mencheresa, lecz nie zostałam na tyle długo, by się o tym przekonać. Skierowałam się na podwórze za domem, na powrót wkładając w uszy słuchawki. Przy szybkim kroku i ze zwiększoną głośnością wkrótce słyszałam jedynie Norah zawodzącą o młodej krwi i duchach wracających do domu. To i tak lepsze od słuchania, jak współwładca Bonesa i jego dziewczyna uprawiają seks. Bones dogonił mnie w kilku długich krokach. Nie odezwał się słowem, lecz jego drgające usta wyraźnie mówiły, jak bardzo bawiło go moje zażenowanie. Oczywiście jego nic nie ruszało. Praca jako żigolak dla bogatych, znudzonych żon zabiła w nim wstyd na długo przed tym, jak przemiana w wampira zabiła jego człowieczeństwo. Mając od dziecka niezwykle czuły słuch, nie był to pierwszy raz, kiedy słyszałam bzykających się ludzi. Ale to był Mencheres, poważny, poniekąd straszny wampir, którego moce odbierały mi odwagę od chwili, kiedy go poznałam. Było to więc nowe, całkowicie dziwaczne uczucie, kiedy słyszałam go, jęczącego i krzyczącego niczym… cóż, normalny facet. - Przynajmniej będzie w dobrym humorze, gdy w końcu się z nim spotkamy – powiedziałam do Bonesa nie wyjmując słuchawek. W odpowiedzi przyciągnął mnie do siebie, a jego usta opadły na moje, zanim zdołałam cokolwiek powiedzieć. Długi, zgłodniały pocałunek wydawał się rozpalać zakończenia moich nerwów, gdy swoim językiem ocierał się i muskał mój. Ogarnęło mnie gwałtowne pożądanie, które sprawiło, że – ku mojemu zaskoczeniu – wygięłam się w łuk. - My również będziemy w dobrych nastrojach - mruknął po tym, jak wyjął mi z uszu słuchawki. Potem zaczął rozpinać mi jeansy, jednocześnie ustami znacząc ślad na mojej szyi. Odchyliłam głowę, choć z moich ust wyrwał się jęk protestu. - Chyba nie mówisz poważnie. Ktoś może nas zobaczyć. Dom był niecałe sto metrów od miejsca, w którym staliśmy. Pewnie, wszystkie okna pozostawały ciemne, a trawa była wysoka, ale nie aż tak wysoka! Każdy nieumarły, który popatrzyłby w tę stronę, mógłby dostrzec co robiliśmy, nie wspominając już o tym, że mógłby nas usłyszeć. 76

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Bones roześmiał się mrocznie i dekadencko. - Oczywiście, że jestem poważny. A jak myślałaś, dlaczego powiedziałem, że wrócimy dopiero za godzinę? Jego usta ponownie znalazły się na moich wargach, całując mnie z jeszcze większą pasją i rozpinając mi jeansy na tyle, by sięgnąć dłonią w głąb. Zaledwie kilkoma pociągnięciami tych znajomych, zręcznych palców sprawił, że zapomniałam o otoczeniu i opadłam na ziemię razem z nim, pociągając za jego spodnie z gwałtownością, która graniczyła z agresją. I tak nie za bardzo miałam ochotę zwiedzać ogród.

77

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ JEDENASTY Półtorej godziny później usiadłam na sofie w salonie, głaszcząc mastiffa, który myślał, że lepiej mu na moich kolanach niż stopach. Gdyby pies ważył pięćdziesiąt kilo mniej, pozwoliłabym mu na to, lecz był większy ode mnie. Po kilku minutach Kira weszła do pokoju z włosami wciąż wilgotnymi od szybkiego prysznica. Jako nowy wampir była zarumieniona od tego, co przeszkodziło im wcześniej w powitaniu nas, lecz była nader wylewna proponując nam coś do picia. Bones wybrał whiskey, ale ja odmówiłam, ukrywając uśmiech. Dobrze wiedzieć, że nie byłam jedynym wampirem, któremu brakowało zblazowanego podejścia do własnych umiejętności seksualnych. - Mencheres zaraz zejdzie - powiedziała Kira ponownie, zakładając kosmyk włosów za ucho i spoglądając na schody. - Jak ci idzie trening na ochroniarza? - spytałam. Pojaśniała. Proces, w efekcie którego Kira stanie się wampirzą wersją gliniarza był jej ulubionym tematem. - Dobrze - powiedziała. – Chociaż szedłby lepiej, gdyby Mencheres siłą woli nie odrzucał ciągle facetów na drugi koniec pomieszczenia, gdy uderzyli mnie nieco za mocno. Mówi, że za każdym razem była to przypadkowa utrata kontroli nad mocą, ale będę musiała zakazać mu udziału w moim szkoleniu. W innym razie nigdy nie przejdę pierwszego poziomu. Biedne łajdaki. Mieli szczęście, że jeszcze mieli głowy na karkach, pomyślałam odwzajemniając jej uśmiech. Rozrzucanie ich po sali przez Mencheresa było niemal pieszczotą w porównaniu do tego co by zrobił, gdyby trenerzy rzeczywiście byli zbyt ostrzy dla Kiry. - Bones, Cat. Przyjmijcie moje szczere przeprosiny, że nie powitałem was wcześniej. Mencheres wszedł do pokoju, również z mokrymi włosami. Miał na sobie długą, białą szatę, którą – gdyby nosiła ją kobieta – nazwałabym bezkształtną suknią, lecz na nim wyglądała jak męski odpowiednik stroju sportowego. Nawet udało mu się zawrzeć w głosie ubolewanie, 78

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee że musieliśmy na niego czekać, chociaż wiedziałam, że w najmniejszym stopniu tego nie żałował. Nie żebym miała coś przeciwko. W gruncie rzeczy, biorąc pod uwagę jaki był jego rezultat, byłam zadowolona z ich wcześniejszego spóźnienia. - Panie. - Bones wstał i uścisnął Mencheresa na powitanie. Zrobiłam to samo, aczkolwiek z mniejszym uczuciem niż mój mąż. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że Bones wybaczył Mencheresowi grzech milczenia na temat mojej przeszłości, lecz ja nie do końca wyzbyłam się pretensji do niego. Chociaż, jeśli miałam być szczera, gdybym nawet przestała je żywić, Mencheres wciąż trochę by mnie przerażał. Pomimo tego, że Bones nazywał go Panem – jako że przemienił wampira, który później stworzył Bonesa – Mencheres wyglądał, jakby miał nieco ponad dwadzieścia lat. Wygląd jednakże mylił. Mencheres był na świecie dłużej niż szereg cywilizacji, a jego zdolności były prawdziwie przerażające. Coś o tym wiem – kiedyś napiłam się jego krwi, by wspomóc przyjaciół w walce i na pewien czas przejęłam je od niego. Później na dobry tydzień ta krew zwaliła mnie z nóg, gdyż mój organizm wręcz usmażył się z nadmiaru mocy. Także z mojego punktu widzenia ostrożność względem Mencheresa nie była nieuzasadniona. - Proszę, usiądźcie. – Wcielając się w rolę gościnnego gospodarza Mencheres wskazał na kanapę, z której właśnie wstaliśmy. Jego pies przyskoczył do mnie, gdy tylko na powrót się usadowiłam i położył mi łeb na kolanach, bym zaczęła go głaskać. Mencheres usiadł obok Kiry i przeciągnął dłonią po jej ramieniu, zanim zwrócił się do nas. - Zakładam, że jesteście tu, bo macie nowe wiadomości na temat Apollyona? Po części bawiło mnie, na jak bardzo statecznych i porządnych musieliśmy teraz wyglądać, gdy tak siedzieliśmy naprzeciw siebie, z powagą wypisaną na twarzach. Po prostu grupa wampirów z całą podniosłością i dostojeństwem omawiająca potencjalnie niebezpieczną sytuację, pomimo tego, że niedawno oddawała się rozkoszy. - Jedyną nową informacją jest to, że nie wiadomo nic nowego - warknął Bones, po czym pociągnął spory łyk swojej whiskey. – Jesteśmy w drodze do Nowego Orleanu, na spotkanie z Marie. Przy odrobinie szczęścia zdołamy przekonać ją, że Apollyon tak samo zagraża racjonalnej części społeczeństwa ghuli, co nam. 79

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Mencheres w zamyśleniu pokiwał głową. - Marie Laveau rzeczywiście byłaby potężnym sojusznikiem, gdyby ktoś wypowiedział jej lojalność. To niedopowiedzenie. Królowa voodoo nie tylko była Panią sporej linii ghuli. Rządziła również całym miastem, czego nie osiągnął żaden inny nieumarły. Dlatego na myśl, że ktoś zdradziłby ją w ten sposób, wyrwało mi się prychnięcie. - Marie jest lojalna najpierw wobec siebie. Gdybym miała w zwyczaju się zakładać, powiedziałabym, że zdecydowała już czy popiera Apollyona, czy nie. Nasza jedyna szansa jest w tym, że wojna zaszkodzi wszystkim, którzy się w nią zaangażują, a nie tylko wampirom. Gdyby Marie nie żądała zawsze spotkań twarzą w twarz, moglibyśmy zaoszczędzić czasu i spytać ją przez telefon. Albo napisać smsa. W tym momencie przed oczami pojawił mi się obraz wiadomości od Marie: „Zaciukam was”, i głośno się roześmiałam. Kiedy raz już podjęła decyzję, Marie nie zmieniała zdania, więc zbytnio bym się nie zdziwiła. Bones spojrzał na mnie pytająco, lecz jedynie machnęłam dłonią. - Nieważne. To tylko moje głupie poczucie humoru. Mencheres, nie sądzę, byś ostatnio miał jakieś wizje o tym, gdzie jest meta Apollyona, hmm? Albo czy swoim gadaniem doprowadzi ghule do szaleństwa, jak ostatnim razem? Otworzył usta, lecz Kira go uprzedziła. Jej aura rozbłysła, a oczy zalśniły zielenią. - Nie naciskajcie go. I tak czuje się wystarczająco winny, że nie widzi niczego, co dotyczy tej sprawy. Zdusiłam śmiech, który rósł mi w gardle i poczułam, że Bonesa ogarnęła podobna fala rozbawienia, chociaż jego twarz nie zmieniła się nawet o jotę. Najeżenie się Kiry w wyrazie obrony wampira, który mógł zabić nas wszystkich nie wstając przy tym z kanapy, było nader zabawne. Podobnie jak ukradkowe spojrzenie, jakie rzucił nam Mencheres, zanim szepnął coś Kirze uspokajająco. Najwyraźniej, przez dzielącą ich moc, wyczuł rozbawienie Bonesa, a może i moje. - Masz rację, Kiro. Mencheres, przepraszam – powiedziałam. W moim głosie zabrzmiała skrucha, chociaż żebra bolały mnie od powstrzymywanego śmiechu. – Eee… W każdym razie chcieliśmy dać wam znać, 80

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee gdzie się wybieramy i dlaczego. No wiecie, na wypadek, gdyby słuch po nas zaginął. Ostatnią część powiedziałam żartem, lecz ponura rzeczywistość była taka, że to prawda. Marie Laveau zazwyczaj zapewniała bezpieczeństwo w drodze na spotkanie z nią i z powrotem, ale ponieważ była królową Nowego Orleanu i do tego ghulem, sprawa z Apollyonem nabierała nowych okoliczności. Mogła zadecydować, że w najlepszym interesie jej gatunku będzie ten jeden raz złamać słowo i sprawić, że nasza podróż do Miasta Luzu odbędzie się tylko w jedną stronę. - Pojedziemy z wami - oznajmił Mencheres. - Nie - odparł Bones łagodnie. – Zostań tutaj, by chronić naszą linię na wypadek, gdyby rzeczywiście coś nam się stało. W ten sposób nic nie zagrozi naszym ludziom. Na ustach Mencheresa pojawił się wątły uśmiech. Bones właśnie powtórzył argument, którego Egipcjanin użył dwa miesiące temu, kiedy to Mencheres odmówił pomocy Bonesa. - Dobrze – powiedział i z gracją przechylił głowę. - Zostanę. Być może Spade zgodzi się zastąpić mnie w tej drodze. - Z tym jest pewien problem - powiedziałam. – Po pierwsze, znam najlepszego przyjaciela Bonesa. Spade nie pozwoli Denise jechać, jeśli będzie to niebezpieczne, a takie będzie. Po drugie, znam moją przyjaciółkę, a Denise za diabła nie zgodzi się zostać z tyłu. W dodatku ostatnie, czego potrzebujemy, to żeby Apollyon dowiedział się, że Denise jest teraz zmiennokształtną i dopiero zaczął pieprzyć na ten temat. Nie dodałam, że gdyby ktokolwiek dowiedział się, co było w demonicznie zmienionej krwi Denise, miałaby jeszcze mniej szans na przeżycie niż ja, gdyby wampiry oddały mnie Apollyonowi. Podczas gdy Mencheres już o tym wiedział, a ja nie uważałam Kiry za niegodną zaufania, nie miałam pojęcia ile – oprócz Gorgona – nieumarłych uszu znajdowało się w tym domu. - A Vlad? - spytała Kira. – Jest twardy i przerażający. - Tylko nie ten ogar - warknął Bones. - Świetny pomysł – powiedziałam jednocześnie. Odwrócił się do mnie i uniósł brwi. Odchrząknęłam i pod jego świdrującym, brązowym spojrzeniem poruszyłam się niespokojnie. 81

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - No… bo taki jest – powiedziałam prostując się. – To, że go nie lubisz, nie znaczy, że nie jest naszą najlepszą opcją. Poza tym, chociaż pewnie by odmówił, gdybyś jechał sam, jest duże prawdopodobieństwo, że zgodzi się, ponieważ ja tam będę. Bones wykrzywił usta w sposób, który powiedział mi, że nie był to najlepszy argument, którego mogłam użyć. - Bo jesteśmy przyjaciółmi – dodałam szybko. – Vlad poważnie podchodzi do pomagania przyjaciołom. - Nie wątpię, że Tepesh uważa cię za przyjaciółkę. Irytuje mnie jedynie, że twoje uczucia do niego są takie same - mruknął Bones. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - Może dlatego, że przypomina mi kogoś, kogo kocham. Bones prychnął, jakby się ze mną nie zgadzał, lecz kątem oka dostrzegłam coś, czego on nie zauważył – Mencheres mrugnął do mnie. Zaskoczyło mnie to tak bardzo, że gwałtownie obróciłam głowę i utkwiłam w nim wzrok, lecz zanim zdążyłam to zrobić, twarz wampira była tak niezgłębiona i spokojna, niczym staw o północy. - Tepesh nie musi z nami jechać – powiedział w końcu Bones. – Marie mogłaby poczytać jego obecność jako zagrożenie, gdyż doskonale wie, że ja i on nie przepadamy za sobą. Jednakże jeśli Tepesh byłby w pobliskim mieście, byłby wystarczająco blisko, by w razie czego zapewnić nam wsparcie. Biorąc pod uwagę, że Vlad potrafił latać, jeśli to miasto nie będzie naprawdę blisko, to mieliśmy przerąbane. Jednak nie powiedziałam tego głośno. Każdy tu i tak o tym wiedział.

82

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUNASTY Hotel Ritz-Carlton położony był na obrzeżu Francuskiej Dzielnicy, z wejściem wychodzącym na Canal Street. Z białym tynkiem i zdobiącymi budynek, wyrzeźbionymi gargulcami w kształcie lwów, jego fasada była piękną kombinacją nowoczesnej architektury i starego stylu Południa. Gdy się meldowaliśmy, personel był uprzejmy do tego stopnia, że graniczyło to z czołobitnością. Miałam ochotę powiedzieć im, by nieco zluzowali – nie było mnie trudno zadowolić. Jedynie, gdy zatrzymywałam się u Vlada mój tyłek był równie dokładnie całowany, lecz kierownictwo tutaj nie słynęło z okazywania niezadowolenia swoim ludziom nabijając ich na wysokie, drewniane pale. Przynajmniej nic mi na ten temat nie wiadomo. Jednakże kiedy znaleźliśmy się w windzie wiodącej na nasze piętro, zrozumiałam powód tej niezwykłej łaskawości. Gdyby ubrana w futro kobieta obok mnie zadarła nos o milimetr wyżej, dostałaby choroby wysokościowej. Poza tym kto nosił długie futro w lecie? Mężczyzna, który jej towarzyszył – jej mąż, jak wydedukowałam po pasującej obrączce – również wyglądał, jakby kij na dobre utknął mu w dupie. kobieta spojrzała na mnie chłodno, przesuwając wzrokiem od moich rozwianych przez wiatr włosów i poniekąd niedbałym wyglądzie z pogardą, przez którą znów poczułam się jak małomiasteczkowy wyrzutek z dawnych lat. Hej, jak na jazdę na motorze prosto z Chicago do Nowego Orleanu, wyglądałam cholernie dobrze. Nie miałam w zębach nawet jednego robala ani czegokolwiek innego. Snobka lekko pociągnęła nosem i odwróciła głowę w stronę swojego męża. - Klientela tutaj znacznie się pogorszyła – wyszeptała do niego na tyle głośno, że nawet bez nadnaturalnego słuchu i tak bym ją usłyszała. Zazgrzytałam zębami i powiedziałam sobie, że zahipnotyzowanie jej, by uwierzyła, że tyłek urósł jej o pięć rozmiarów, nie było zbyt dojrzałym posunięciem.

83

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee W następnej sekundzie drzwi windy otworzyły się, szczęśliwie na piętrze owej pary. Gdy wychodzili, Bones uśmiechnął się uprzejmie do mężczyzny. - W każdy czwartek, kiedy jesteś w klubie, ona dyma hydraulika. Naprawdę myślałeś, że w zeszłym miesiącu twój kibel potrzebował aż czterech napraw? Kobieta sapnęła zszokowana, a twarz jej męża pokryła się plamami. - Mówiłaś, że kładł nowe rury, Lucindo! Bones prychnął. - Jasne, chłopie. Drzwi zamknęły się, gdy kobieta zaczęła z oburzeniem, acz mało przekonywująco protestować. Przez cały czas ze zdumienia miałam otwarte usta. - Bones! – wykrztusiłam w końcu. - Należało się tej maciorze za to, co o tobie myślała, a sama nie jest lepsza – odparł bez skruchy. – Teraz oprócz patrzenia na ludzi z góry będą mieli coś innego, czym będą mogli się zająć. Część mnie była przerażona tym, co zrobił, podczas gdy inna – ta mniej szlachetna –bezwstydnie rechotała. Boże, ten wyraz na twarzy babsztyla! Na jej uprzednio wyniosłym czole niemal wyświetlił jej się wielki napis „wpadka”. - Nie żebym złamał biednemu facetowi serce – ciągnął Bones. – On posuwa swoją prawniczkę. Obydwoje na siebie zasługują. - To tylko umacnia moją opinię, że nie chcę czytać w myślach - powiedziałam potrząsając głową. – Nigdy nie chciałabym wyłapać czegoś takiego. Drzwi windy ponownie się rozsunęły, tym razem na naszym piętrze. Kiedy szliśmy do naszego pokoju, Bones trzymał dłoń na moich plecach. Po wejściu do środka szczęka ponownie mi opadła. To nie był apartament hotelowy – pokój miał rozmiar małego mieszkania. Powoli i z zachwytem potoczyłam wzrokiem po drewnianych podłogach, orientalnych dywanach i eleganckich antykach. Była tam również jadalnia, w której wisiał kryształowy żyrandol, kwiecisty salon z wielkim kominkiem, sięgające od podłogi do sufitu szklane drzwi wychodzące na rzekę Mississippi oraz zewnętrzny dziedziniec… a jeszcze nie dotarłam do sypialni. Poprzednim razem, gdy byliśmy w Nowym Orleanie, 84

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee zatrzymaliśmy się w domu Bonesa w Dzielnicy, jednak wiedzieliśmy, że będzie to pierwsze miejsce, gdzie zaczną nas szukać. Dlatego więc zameldowanie się w hotelu wydawało się bezpieczniejsze. Chociaż – sądząc po otaczającym mnie luksusie – o wiele droższe. - Czyżbyśmy wygrali na loterii, tylko zapomniałeś mi o tym powiedzieć? Uśmiechnął się do mnie i rzucił kurtkę na pobliskie krzesło. - Wiesz, jaka jest jedna z korzyści kumplowania się z wampirem, który ma wizje przyszłości? Dwa słowa, słonko. Doradztwo inwestycyjne. Roześmiałam się i również strząsnęłam z siebie płaszcz. - Teraz mam kolejny powód, by mieć nadzieję, że wizje Mencheresa w pełni powrócą. - Tak czy inaczej. – Podszedł do mnie i odsunął mi włosy z twarzy. – Mamy czas, by wziąć prysznic i się przebrać, ale nie rozgaszczaj się. Wychodzimy. Zmarszczyłam brwi. - Myślałam, że dopiero jutro mamy spotkać się z Marie. - Nie idziemy do niej. - Bones musnął moje usta w najlżejszym z pocałunków. – Dzisiaj mamy inne plany. Spojrzałam na rzekę płynącą kilka pięter niżej, zastanawiając się czy to jakiś żart. Most, nad którym stałam – w budowie i dlatego pusty – kołysał się lekko na wietrze. A może to efekt tego, że z całej siły ściskałam poręcz. - Słucham? – zawołałam do Bonesa. Stał na samym dole, po tym jak sfrunął tam, zostawiając mnie wcześniej na wiszącej belce z jedynie jednym słowem wyjaśnienia, które jednak musiałam źle zrozumieć. - Skacz! - powtórzył. Nie, usłyszałam go doskonale. Ponownie zerknęłam na wirujące wody Mississippi. - Jeżeli w ten sposób chcesz dostać rozwód… - Nie utoniesz, nawet jeśli będziesz chciała – powiedział z rozbawieniem. – Od niemal roku nie oddychałaś z konieczności. A teraz przestań się trząść i skacz. To najlepszy sposób, by nauczyć się latać. - Według mnie to najlepszy sposób, by nauczyć się, jak spadać z wrzaskiem na ustach. 85

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Chwycił dwie metalowe szyny podtrzymujące sekcję pode mną i zatrząsł nimi. Następujące po nich wibracje były tak silne, że krzyknęłam cicho i ścisnęłam poręcz tak mocno, że aż pękła. Niech go szlag. Wiedział, że nie lubiłam wysokości. - Ghule nie potrafią latać, co daje wampirom posiadającym tę umiejętność olbrzymią przewagę nad nimi - zawołał. – Chcę, byś się nauczyła, zanim spotkamy się jutro z Marie – tak na wypadek, gdybyśmy musieli szybko uciekać. Latałaś już dwa razy wcześniej, co znaczy, że potrafisz. Po prostu musisz to podszlifować. - Nie latałam. Po prostu skakałam naprawdę wysoko – poprawiłam go, wciąż czepiając się swego kochanego nie-życia. – Nawet nie wiem, jak to zrobiłam. - W przymusowej sytuacji twoje instynkty nagle się przebudziły. Spadanie z tej wysokości powinno wywołać podobny stres i w efekcie ponownie je przebudzić – odparł z większym spokojem niż by mnie to zadowalało. – No dalej, Kotek, skacz. Inaczej cię zrzucę. - Zrzuć mnie z tego mostu, Bones, a w przyszłości czeka cię naprawdę długi celibat! Uśmiechnął się w sposób, który jasno mówił, że ani trochę się nie zmartwił. - To tylko znaczy, że będę musiał włożyć więcej wysiłku, byś zmieniła zdanie, a wiesz, jak uwielbiam tę robotę. A teraz przestań grać na zwłokę. Jeśli za pięć minut jeszcze tam będziesz, momentalnie cię zrzucę! Powoli rozluźniłam uchwyt. Z pewnością zrobi to, co zapowiedział, a jak go znałam, zapewne zaczął już odliczać czas. Podczas gdy zdrowy rozsądek mówił, że miał rację co do powodów, dla których chciał mnie nauczyć latać – w dodatku rzeczywiście nie zginę, jeśli nawet wpadnę wprost do Mississippi – wciąż przeklinałam go, podchodząc do krawędzi belki. - Podstępny, manipulujący, bezlitosny krwiopijca… Usłyszałam dochodzący z dołu chichot. - Już teraz świntuszysz? Podniecisz mnie, zanim jeszcze dotrzemy do sypialni. - Cóż, mam nadzieję, że twojemu żołnierzowi będzie odpowiadało dzisiaj chędożenie kapucyna! - odparowałam. 86

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Roześmiał się jeszcze głośniej. - Doprawdy, słonko, jestem pod wrażeniem. Kiedy nauczyłaś się takiego wyrażenia? Stałam kilka kroków od belki, której się wcześniej trzymałam. W zasięgu rąk nie miałam już nic, czego mogłabym się złapać, a od upadku we wzburzone fale rzeki chroniła mnie jedynie trzymana równowaga. Jezu, droga w dół była rzeczywiście daleka. - Od Spade’a. Pomagał Denise opanować brytyjski slang. - Ach, oczywiście. Zostało ci zaledwie trzy minuty. Spojrzałam na światła budynków w mieście migające po drugiej stronie rzeki i starałam się uspokoić. Nawet w ciemności wyraźnie widziałam domy stojące na brzegu. Od czasu do czasu dostrzegałam widmowe postaci, gdy duchy przechodziły przez ich ściany i inne kształty, gdy załatwiały swoje różne sprawy. Nowy Orlean naprawdę był jednym z najbardziej nawiedzonych miejsc na świecie, a duchy tutaj odczuwały bardziej niż gdziekolwiek indziej. Do diabła, właśnie tutaj adoptowałam Fabiana. - Ostatnia minuta, słonko. Koniec zwlekania - powiedział Bones bezlitośnie. Drań. Wyprostowałam ramiona, dla odwagi głęboko zaczerpnęłam powietrza, po czym odbiłam się od krawędzi belki, jakby była trampoliną. Moje oczy od pędu uderzającego w nie wiatru natychmiast wypełniły się łzami. Chociaż wiedziałam, że się nie zabiję, zalała mnie fala paniki, gdy nie działo się nic innego prócz tego, że coraz szybciej spadałam. Niemal oszalała ze strachu zaczęłam machać rękami, jak gdyby nagle miały z nich wyrosnąć pióra, bym mogła odlecieć. Jego cholerna taktyka nie działała! Nie leciałam – spadałam niczym rzucona z góry cegła. Boże, jeśli za sekundę uderzę w wodę... Moje całe ciało spięło się w oczekiwaniu na uderzenie, kiedy poczułam nagły podmuch, a odległość między mną i rzeką zaczęła rosnąć. Przez ułamek sekundy myślałam, że Bones mnie złapał, w ostatniej chwili decydując się jednak nie pozwolić mi wpaść do wody. Jednak w tej samej chwili uświadomiłam sobie, że nie czuję uścisku jego ramion. Nie, nie czułam nic oprócz dziwnego uczucia powietrza napierającego na moje ciało, jakby niewidzialne strumienie wypychały mnie w górę. Szybkie spojrzenie w dół potwierdziło, że byłam kilkanaście 87

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee metrów nad poziomem wody i wciąż się wznosiłam, nie czując żadnego wsparcia prócz tych pulsujących prądów powietrza. Na mojej twarzy pojawił się dziki uśmiech. Do diabła, udało się! Latam! Przepełniająca mnie panika w jednej chwili zmieniła się w uniesienie. Latałam i było to niesamowite uczucie. O wiele, wiele lepsze od okazjonalnych marzeń o tym, że unosiłam się w powietrzu bez żadnej praktyki czy wyjaśniania. Powietrze również wydawało się inne. Jakby miało formę, którą mogłam kształtować i kontrolować. Nie była to już pusta przestrzeń, lecz płótno pełne możliwości i radości. Rozejrzałam się wokół, starając się dostrzec, gdzie stał Bones, kiedy tak nagle jak się wzniosłam, zaczęłam opadać. Moje ramiona ponownie zaczęły młócić powietrze, lecz tym razem nic się nie stało. Przepełniła mnie drętwa rezygnacja, gdy zobaczyłam, jak dystans między mną i wodą znika. Dobrze, że Bones ma mój płaszcz, pomyślałam nim z hukiem wpadłam w czarne odmęty rzeki. Poczułam wstrząs tak mocny, jakbym dostała z półobrotu. Siła rozpędu wbiła mnie kilka metrów pod powierzchnię. Kilka sekund później wypłynęłam, kaszląc od przypadkowo połkniętej wody i dysząc od siły uderzenia. Pierwsze co zobaczyłam, gdy byłam już w stanie cokolwiek dostrzec, to twarz Bonesa. Niczym jakieś piękne widmo wisiał kilkadziesiąt centymetrów nade mną, wpatrując się we mnie z uśmiechem. - Mówiłem ci, że skok z tego mostu obudzi twój instynkt do latania. Znacząco spojrzałam na mniej niż pachnącą wodę, w której się unosiłam. - Taa. Jednak wciąż jestem w wodzie, więc nie zadziałało to tak dobrze, jak myślałeś. Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. - Nigdy nie mówiłem, że nie będziesz potrzebowała praktyki, by nauczyć się jak nie spadać. Rzuciłam się na niego, zdeterminowana, by wciągnąć do wody i jego, lecz z łatwością zrobił unik i roześmiał się. Potem chwycił mnie za ramiona i wyciągnął z rzeki. Jeden profesjonalny ślizg w powietrzu – ale popis – i ponownie znajdowałam się na szczycie mostu, ociekając wodą na metalową belkę. - W porządku. Jeszcze raz - powiedział Bones. 88

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Spojrzałam na rzekę poniżej i z powrotem na niego. Zauważyłam, że znajdował się zbyt daleko moich rąk, bym spróbowała jeszcze raz go pochwycić. Zanim dzisiaj skończymy, obiecałam mu w myślach, łykniesz sobie tej wody razem ze mną. Może i z konieczności nalegał na te lekcje latania, lecz jego pełen wyższości uśmieszek mówił mi, że Bones miał niezły ubaw patrząc, jak próbując znaleźć swoje wampirze skrzydła z pluskiem wpadam do wody. - Zapomniałam już, jak wielką przyjemność sprawiało ci dawanie mi wycisku podczas treningu. Użyjesz każdego taniego chwytu i ciosu poniżej pasa, prawda? Jego uśmiech stał się jeszcze bardziej złośliwy, potwierdzając moje podejrzenia. - Teraz, kiedy już raz skoczyłaś, będzie trudniej cię przestraszyć. Pewnie będę musiał cię zrzucić, byś osiągnęła podobny poziom adrenaliny. - Nawet o tym nie myśl – ostrzegłam go. Uniósł brew. - Czy to wyzwanie, Kotek? Nagle w jakiś sposób znalazł się za mną, poruszając się z szybkością błyskawicy, która nie pozostawiła mi szans na obronę. Momentalnie poczułam chwyt, pchnięcie… po czym znów spadałam w kierunku rzeki, przeklinając przy tym tak szybko, jak napierający na moją twarz wiatr i zbliżająca się tafla wody. - Niech to szlag, dopadnę cię za to! Poczekaj, aż cię dorwę… - Och, kijami w złości można połamać mi kości – usłyszałam jego odpowiedź. W następnej sekundzie runęłam do wody, co przerwało mój wybuch złości. Znów wypłynęłam plując i ponownie zobaczyłam wiszącego nade mną Bonesa. Tym razem nawet nie próbował zdusić śmiechu. - Wyglądasz jak zmokły szczur. Być może następnym razem powinnaś mniej paplać, a bardziej się skoncentrować. - Zapłacisz mi za to – przyrzekłam mu i rzuciłam się w jego kierunku. - Chcesz się zemścić, to chodź – drażnił się ze mną, odsuwając się tuż poza zasięg moich rąk, gdy płynęłam w jego stronę. Zmrużyłam oczy. Zachciało mu się gierek, co? Cóż, może i zapomniałam, jakim potrafił być dupkiem podczas treningu, lecz on najwyraźniej zapomniał, jakim byłam pojętnym uczniem. Latałaś już dwa razy wcze89

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee śniej, co znaczy, że potrafisz. Po prostu musisz to podszlifować, powiedział kilka minut temu. Och, podszlifuję to. W tej chwili. Wszystkie plany na zemstę, jakie przyszły mi do głowy stopiłam w jeden strumień. Następnie wyobraziłam sobie, że zmienia się on w powietrzu i kształtuje w drabinę, po której będę mogła się wspiąć, jeśli tylko zestali się w moim umyśle. Bones wciąż krążył nade mną, pytając się jak podoba mi się wieczorna kąpiel i rozmyślając na głos, że to chyba kłamstwo, że koty nie lubią wody. Zignorowałam jego dogryzanie, nie przestając wyobrażać sobie powietrza jako czegoś giętkiego. Poczułam energię napierającą na moją skórę, wzbierającą do chwili, gdy pulsowała w tym samym rytmie co bijące niegdyś we mnie serce. Przypomnij sobie, jakie było wtedy powietrze. To wcale nie jest pustka. To coś, co możesz kształtować i kontrolować, by popychało cię do góry, w jego kierunku. Tylko się skoncentruj… Kiedy poczułam, że powietrze nade mną pulsuje w rytm energii na mojej skórze, wyrzuciło mnie z wody. Bones był właśnie w połowie okrążenia nade mną i rzuciłam się za nim, mimo że w ostatniej sekundzie udało mu się odskoczyć. To niesamowite uczucie powróciło. Miałam wrażenie, jakby adrenalina porażała mój system, gdy naginałam powietrze do swej woli, i w końcu wpadłam na niego. Uderzenie było tak silne, że oboje nas dookoła obróciło. Wtedy ze zwycięskim chichotem wczepiłam się w niego i na powrót runęłam do wody, a ostatnią rzeczą jaką usłyszałam, zanim woda zamknęła nam się nad wodą, był jego głośny śmiech.

90

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ TRZYNASTY - Teraz już wiem, dlaczego wybrałeś pokój położony na dachu – powiedziałam, gdy Bones z gracją posadził nas na naszym zewnętrznym tarasie. Po kilku godzinach ćwiczeń pewnie potrafiłabym wylądować sama, lecz możliwe, że rozwaliłabym przy tym sporo mebli. - Jak się okazało, jest nader przydatny – odparł, po czym znacząco popatrzył na swoje podarte spodnie i koszulę – ofiary mojego natarcia na niego w powietrzu. Z tym, naszymi mokrymi ubraniami i ociekającymi wodą włosami przyprawilibyśmy nadętych właścicieli hotelu o atak serca, gdybyśmy wybrali normalne wejście przez hall. Roześmiałam się. - Powiedziałam ci, że cię dorwę. Jego śmiech był istną pieszczotą dla moich zmysłów. Nawet mokry i zalatujący śmierdzącą rzeką, Bones wciąż mnie podniecał. Może i miał podarte ubranie, a jego skórzana kurtka ociekała wodą, lecz nadal wyglądał seksownie. Może przez to, że mokre ubrania dokładnie przylegały do każdej krzywizny jego ciała, uwydatniając każdy mięsień i płaszczyznę, jakby były w nie wtopione. Skłonił się. - Ośmielam się żywić nadzieję, że zemsta była na tyle satysfakcjonująca, że zapomniałaś o swojej wcześniejszej pogróżce. Przeciągnęłam dłońmi po jego piersi, zatrzymując je na moment w okolicach sutek, które stwardniały od zimnych, mokrych ciuchów… albo dlatego, że wiedział, jak głośno te dwa twarde pąki krzyczały, by je dotknąć. Mimowolnie oblizałam usta. - I mam pozwolić ci spełnić swoją obietnicę o tym, że będziesz ciężko pracował, bym zmieniła zdanie? – Nie udało mi się ukryć chrapliwego tonu w głosie. – To nie było by zbyt mądre z mojej strony, prawda? Przysunął się jeszcze bliżej mnie, naciskając na moje dłonie, aż poczułam pracę każdego jego mięśnia, po czym otoczył mnie ramionami. - Wcale - mruknął, owiewając ciepłym oddechem czułe miejsce pod moim uchem. 91

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Zamknęłam oczy, rozkoszując się rosnącym we mnie uczuciem. W następnej chwili jednak odepchnęłam go i zaczęłam szperać w spodniach. Od sypialni dzieliła nas naprawdę nieduża odległość. Właśnie tam powinniśmy się znaleźć, a im szybciej, tym lepiej. - Mam nadzieję, że karta magnetyczna mi nie wypadła… Ach, dzięki Bogu za zapinane kieszenie – powiedziałam wyciągając plastikowy prostokąt. Wejście z tarasu również posiadało zamek magnetyczny, chociaż gotowa byłam się założyć, że po raz pierwszy był wykorzystywany jako wejście główne. Jednak kiedy podeszłam do drzwi, z Bonesem tak blisko mnie, że jego energia pulsowała na moich plecach, i przeciągnęłam kartą przez czytnik, nic się nie wydarzyło. Ponownie przesunęłam kartą przez szczelinę w zamku, upewniając się najpierw, że strzałka była skierowana w odpowiednim kierunku. Wciąż jednak nie zapalało się żadne zielone światełko. - Spróbuj swoją kartą – powiedziałam marszcząc brwi. Po chwili Bones umieścił swój klucz w czytniku, lecz po kilku próbach zamek wciąż pozostawał zamknięty. - Może mocząc je w jakiś sposób uszkodziliśmy paski magnetyczne – powiedział ze wzruszeniem ramion. – Zaczekaj tutaj. Pójdę do lobby i zaraz wpuszczę cię, jak tylko dostanę nowe karty. - Ubrany w to? – spytałam ze śmiechem. – Powinnam ci na to pozwolić, bo oszalałabym próbując sobie wyobrazić wyraz twarzy tych wszystkich ludzi, ale to ja pójdę. Może i jestem równie mokra co ty, ale przynajmniej nie mam na sobie w połowie rozszarpanych ubrań. Natomiast mój płaszcz jest suchy, bo zanim wciągnęłam cię do rzeki, powiesiłeś go na poręczy. - Nie obchodzi mnie, co sobie myśli żaden z tych elegancików - powiedział z pogardą. Nieważne, że w ciągu kilku ostatnich miesięcy sama zrobiłam parę niezrozumiałych rzeczy, ale resztki mojego sztywnego wychowania domagały się, by – jeśli można tego uniknąć – nie pokazywał się publicznie w niekompletnym ubraniu. Spróbowałam innej taktyki. - Daj spokój. Zlituj się nad starszymi kobietami, jakie mogą być w hallu. Nie chcesz chyba, by dostały ataku serca, gdy zobaczą twoje atrybuty – drażniłam się z nim, głaszcząc z przodu po rozdartych spodniach. 92

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Jego dłoń zacisnęła się na mojej, gdy zamknęłam ją na wspomnianych atrybutach. Głęboko w sobie poczułam przyjemny ścisk, który wyrwał mi z gardła jęk. Boże, czując jak rośnie i twardnieje w mojej dłoni niemal straciłam nad sobą panowanie. Resztką sił powstrzymałam się, by nie opaść na kolana i nie zastąpić ręki ustami. - Idę – powiedziałam ochryple, ostatkiem siły woli przyciągając dłoń do siebie. – Niedługo wracam.

93

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Jego oczy rozbłysły zielenią, odpowiadając pożądaniu malującemu się na jego twarzy, a jego kły wysunęły się spod tych cudownie wyrzeźbionych ust. - Pospiesz się. Zeskoczyłam z dachu. Z pośpiechu nie upewniłam się nawet czy nie ma nikogo na chodniku i rozejrzałam się dopiero, gdy byłam już niemal na dole. Dobrze, że dochodziła czwarta rano – było zbyt późno na szwędanie się po mieście nawet dla większości tutejszych mieszkańców. Wyszłam za róg budynku i weszłam do Ritza, przy drzwiach krótko skinając głową odźwiernemu. Po krótkiej przejażdżce windą znalazłam się w głównym hallu i udawałam, że nie dostrzegam zaskoczonych spojrzeń, jakimi pracownicy obrzucili moje mokre ubranie i włosy. Wyciągnęłam prawo jazdy - fałszywkę, lecz wystawioną na to samo nazwisko, pod którym Bones zarezerwował pokój – i wyjaśniłam, że mój klucz przestał działać. Podczas gdy czekałam na nowe karty, jakiś mężczyzna meldował się w recepcji, trzymając na jednym ręku śpiącą dziewczynkę, a drugą dziwacznie wypisując formularz. Po jego ściszonym głosie poznałam, że miał nadzieję położyć ją do łóżka, zanim jeszcze się obudzi, a gdy ze zmęczeniem wspomniał o opóźnieniach samolotów, domyśliłam się, że jest równie wyczerpany. Dostałam karty w tej samej chwili, w której recepcjonista skończył meldować mężczyznę, więc razem czekaliśmy na windę. Gdy weszliśmy do środka, ze zdziwieniem spojrzał na mokre plamy, jakie powstały u moich stóp, lecz nic nie powiedział. - Potknęłam się i wpadłam do ogromnej kałuży – wyszeptałam. - Ach – odpowiedział równie cicho. Przynajmniej nie sztyletował mnie wzrokiem jak tamta futrzasta, pieprząca hydraulika stara raszpla. Minęliśmy już dziesięć pięter, kiedy nagle usłyszeliśmy gromki hałas i winda zatrzęsła się, jak podczas trzęsienia ziemi. Mężczyzna zachwiał się. Chwyciłam go, by przypadkiem nie upuścił dziewczynki, która obudziła się i wybuchła płaczem. Przez sekundę nie wiedziałam co się dzieje, gdy nagle ogarnęło mnie przerażenie. Powietrze wypełniła nadnaturalna energia dochodząca z dachu windy, na który chwilę temu wydawało się, że spadł buldożer. 94

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Tylko że w porządnych hotelach buldożery nie spadały na windy, jak i nie wydawały z siebie groźnych warknięć. O żesz, pomyślałam, a ułamek sekundy później puściła pierwsza lina. - Stań w rogu! – rozkazałam mężczyźnie, po czym, kiedy nie ruszył się z miejsca, popchnęłam go we właściwym kierunku. - Co się dzieje? – krzyknął, a jego córka ponownie zaczęła szlochać. Winda znów zadrżała. Tym razem towarzyszył temu wizg, jakby siłą wyrwano kolejny kabel i coś zaczęło bębnić w dach gondoli. Zignorowałam to i wbiłam palce w szczelinę z wystarczającą siłą, by pokryły się krwią, nim zdołałam je rozsunąć. Moim oczom ukazał się kawał betonowej i wzmocnionej stalą płyty, beż żadnych szczelin, przez które można by uciec. Winda zawisła między piętrami, lecz sadząc po kolejnych świstach puszczających lin, długo tu nie pozostanie. - Boże, cóż to jest? – wrzasnął mężczyzna. Metal, tynk i szkło posypało się na nas, gdy w dachu gondola pojawiła się dziura. Sekundę później pokazała się jej twarz ghula, która rozjaśniła się na mój widok. - Żniwiarz - syknął. Odepchnęłam mężczyznę w samą porę, by uniknął wyciągniętych rąk ghula, gdy ten się na mnie rzucił. - Na podłogę! – krzyknęłam, starając się odeprzeć atak ghula i stając pod dziurą w suficie. Gdyby dostał się do środka, zarówno ojciec jak i córka w ciągu kilku sekund byliby martwi. O ile winda najpierw nie spadnie. Nagle na twarzy i ramionach poczułam ogromny ból, a mój wzrok natychmiast przesłoniła czerwona mgła. On ma nóż. I to srebrny, zdałam sobie sprawę, gdy zobaczyłam poparzenia, jakie ostrze zostawiało na mojej skórze. Starałam się unikać sztyletu, wciąż powstrzymując ghula przed wskoczeniem do windy. Rozległ się kolejny świst. Kabina opadła o kilkadziesiąt centymetrów, po czym zatrzymała się gwałtownie. Ostatnia lina naprężyła się z głośnym jękiem, gdy winda zawisła na niej całym swym ciężarem. Jednak z obsunięcia się kabiny wynikła jedna dobra rzecz. Błyszczące, stalowe drzwi ustąpiły betonowej ścianie i teraz winda wisiała w połowie piętra pod nami. 95

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Otwórz te drzwi i wynoście się stąd! Natychmiast! – wrzasnęłam. Przez czerwoną poświatę, która wciąż przesłaniała mój wzrok dostrzegłam, że mężczyzna zamarł w bezruchu, ściskając swoją córkę i wbijając w nas tępy wzrok. Wydawało się, że nie jest w stanie go od nas oderwać. Niech to szlag, dostał szoku, a nie minie dużo czasu nim nastąpi jedna z dwóch rzeczy: albo ghul dostanie się do wnętrza kabiny, albo walka dwóch nieumarłych okaże się zbyt wielkim obciążeniem dla ostatniej liny hamulca. Oparłam się o poręcz wmontowaną w ścianę kabiny i odbiłam się od niej. Następnie wyrzuciłam nogi w górę i z całej siły kopnęłam ghula. Poręcz pękła, a ja wylądowałam na tyłku wystarczająco gwałtownie, by winda ponownie zatrzęsła się w proteście. Na tę chwilę jednak ghul zniknął znad dziury w dachu. Szarpnięciem otworzyłam drzwi, po czym zabrałam dziewczynkę ojcu i cisnęłam ją przez powstały otwór. Wylądowała na podłodze z okrzykiem bólu, który napełnił mnie istną radością. Może i narobiła sobie siniaków, ale była też bezpieczna. Jednakże zanim zdołałam wypchnąć przez drzwi jej ojca, powietrze przeszył wściekły ryk i przez dziurę w dachu ghul wskoczył do wnętrza. Winda zatrzęsła się wystarczająco mocno, bym nabrała pewności, że zaraz spadnie. Nie miałam czasu sięgać do płaszcza po broń, lecz głową naprzód rzuciłam się na ghula, odrzucając go od mężczyzny. Wśród zgrzytu metalu, wrzasków mężczyzny i huków rozlegających się, gdy w śmiertelnej walce obijaliśmy się o ściany, usłyszałam coś jeszcze. Był to rozwścieczony warkot o angielskim akcencie. - Chodźcie tu, parszywe gnoje! Na ułamek sekundy ogarnęła mnie niesamowita ulga. Bones był tutaj, tak więc ojciec i ja wydostaniemy się stąd. Gdybym nie martwiła się o utrzymanie ghula z dala od mężczyzny – przypadkowy krok lub zamachnięcie się mięsożercy złamało by mu kark jak gałązkę – sięgnęłabym po broń i nieco wyrównała nasze szanse. Jednak już w następnej chwili moja radość zniknęła, gdy doszedł na głośny huk, po którym podłoga usunęła nam się spod stóp. O Boże. Winda spadała! Wszystko wokół mnie zatrzęsło się, gdy niesamowita szybkość spadania uniosła nas kilka centymetrów nad podłogę, a po chwili grawita96

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee cja ponownie ściągnęła moje stopy w dół. Ghul posłał mi pełen nienawiści uśmiech. Mężczyzna obok mnie nadal wrzeszczał ze strachu, lecz jego krzyk i tak tonął w hałasie spadającej kabiny. Ghul i ja pewnie przeżyjemy upadek, chociaż byłam pewna, że mój przeciwnik dołączy wszelkich starań, bym nie żyła później zbyt długo. Ojciec jednak poniesie śmierć na miejscu. Ghul rzucił się na mnie, przecinając powietrze sztyletem wycelowanym w moje serce. Nie uniosłam rąk, by go zablokować, lecz w ostatniej sekundzie przesunęłam się w lewo. Ostrze zatopiło się w mojej piersi, zalewając moje ciało fale cierpienia, lecz nie naruszając serca. W tej samej sekundzie szarpnęłam ghula w dół i w bok. Celowałam w przebłyski światła migające co chwila w częściowo otwartych drzwiach, gdy spadaliśmy coraz to szybciej. Rozległ się chrupot, a całe ciało ghula zwiotczało, gdy szybko mijające piętra i ciasna przerwa w drzwiach zadziałały jak gilotyna. Nie marnowałam czasu, by napawać się zwycięstwem. Wyciągnęłam nóż z piersi i chwyciłam mężczyznę, po czym tak mocno, jak tylko mogłam przyciągnęłam jego głowę do swojej zakrwawionej klatki piersiowej. Potem, wciąż nad nim schylona, z całej siły odbiłam się i wyskoczyłam przez otwór w suficie. Palący niemal do białości ból rozdzierający moje ciało sprawił, że ledwie zauważyłam przeszywający huk, jaki nastąpił sekundę później. Moje spojrzenie przesłonił kurz, szkło i krew, przez co niemal przestałam cokolwiek widzieć. Moją jedyną myślą było „W górę”, a zaraz potem „Nie upuść go!”. Poczułam, jak uderzyło we mnie kilka twardych przedmiotów. Zamrugałam zirytowana, starając się oczyścić wzrok i ciaśniej chwycić mężczyznę. Te miażdżące kości ciosy mogły być zadawane przez inne ghule, które starały się mnie zabić lub części szybu windowego, w który się wbiłam, gdy na ślepo usiłowałam zabrać nas jak najdalej od eksplozji szczątków kabiny. - Kotek! Krzyk Bonesa dał mi pewne odniesienie. W następnej chwili cienie nabrały kształtów, gdy mój wzrok wyostrzył się z szybkością nosferatu. Czerwień wciąż zabarwiała mój wzrok, lecz nie potrzebowałam widzieć więcej kolorów, by wiedzieć, że wydostałam nas stamtąd w ostatniej sekundzie. Gojąc się, moje plecy wciąż piekły, lecz przy97

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee najmniej teraz mogłam już się wyprostować. Wciąż miałam jednak wrażenie, że kręgosłup nastawiał mi buldożer. - Nic mi nie jest – zawołałam nie widząc Bonesa, lecz po odgłosach walki poznałam, że jest nade mną. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebował to martwić się czy kopnęłam w kalendarz. Zaczęłam wytracać prędkość, jednocześnie rozglądając się za jakimś miejscem, gdzie mogłabym bezpiecznie zostawić mężczyznę. Tam. Niewielka krawędź między piętrami, która wskazywała, gdzie zatrzymałaby się winda, gdyby nie spadła. Uchwyciłam mężczyznę inaczej, ściskając go jedną ręką, a drugą sięgając występu. Złapałam go i zawisłam razem z ojcem kilka pięter nad wrakiem windy. Ciało mężczyzny było bezwładne, lecz na szczęście jego serce biło. Nie przestając ściskać jego i gzymsu zamachnęłam się nogą, wciskając stopę w szczelinę w drzwiach, która chroniła czekających na windę od niebezpieczeństw czających się w szybie. Wtedy, zgrzytając zębami od niewygodnej pozycji, kopnięciem otworzyłam drzwi. Kiedy rozsunęły się na tyle, by zmieściło się w nich ciało ojca, rozhuśtałam go i delikatnie przepchnęłam przez otwór. Nikt nie kręcił się w pobliżu, lecz nie minie dużo czasu, gdy ktoś go znajdzie. Przy tak wielkim huku spadającej windy zaraz wszyscy się zbiegną, by zobaczyć czy nikt nie został ranny. Pomimo tego, że przejęłam na siebie niemal cały impet, wypchnięcie przez sufit kabiny zafundowało mu kilka złamanych kości i mnóstwo rozcięć na skórze. Jednak żył, podobnie jak jego córka. To najlepsze, co mogłam dla niego zrobić. Wtedy zaparłam się stopami i ponownie zamknęłam drzwi. Gdy tylko się zasunęły, przeskoczyłam z wąskiej półki w kierunku pozostałości kabla, na którym uprzednio wisiała kabina. Teraz, kiedy nie musiałam już chronić człowieka, a moje rany zagoiły się, poruszałam się o wiele szybciej. - A ty niby dokąd? – usłyszałam syk Bonesa, po czym w szybie rozległ się łoskot i posypały się na mnie niewielkie odłamki. Za nimi w moim kierunku pożeglowało ciało, o parę metrów oddalając się od oderwanej od niego głowy. Żadna z części nie należała do Bonesa, więc posłałam w górę szybką modlitwę dziękczynną i odbiłam w lewo, by uniknąć zderzenia. Nie zawołałam do niego ponownie, nie chcąc zaalarmować kolejnych ghuli, które mogły czekać w szybie. Czując w powietrzu 98

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee przepełnioną furią energię Bonesa, trudno było wyczuć czy byli tu inni nieumarli. Zaczęłam się szybko wspinać, nie chcąc ponownie latać. Po pierwsze, może i się uleczyłam, lecz czułam się osłabiona po tym, jak własnym ciałem powiększyłam otwór w sklepieniu kabiny na wystarczająco duży, by zmieściły się w nim dwie osoby. Po drugie, wciąż nie opanowałam sztuki nie rozbijania się podczas lądowania. Gdybym wbiła się w Bonesa podczas walki, mogło by to mieć straszne konsekwencje. Nawet, gdybym nie słyszała jej odgłosów, a słyszałam, i tak wiedziałabym, że był w samym środku walki. Moją podświadomość przepełniał kipiący gniewem, zabójczy zamiar, który przeplatały przebłyski bólu i uniesienia. Cokolwiek tam się działo, Bones wygrywał, gdyż nie czułam nawet krzty emanującego z niego strachu. Nastąpiła kolejna seria łoskotów, po której ze szczytu szybu doszedł mnie jego glos. - Kotek? - Zaraz u ciebie będę - zawołałam, zdwajając wysiłki. Niecałą minutę później, przeciskając się przez dziurę w ścianie w kształcie człowieka, dotarłam do Bonesa. Zauważyłam, że jej krawędzie pokrywały ślady krwi. Domyśliłam się, że zostawił je ten bezgłowy ghul tuż przed tym, jak spadł. To musiał być ten hałas, który słyszałam tuż przedtem. Bones był odwrócony do mnie plecami. Jego płaszcz zniknął. Dzięki temu zobaczyłam, że jego ubranie jest jeszcze bardziej podarte niż wtedy, gdy widziałam go po raz ostatni, a on sam trzymał w ryzach innego ghula. Ich twarze znajdowały się blisko siebie, a mężczyzna w nędznej parodii pożądania wierzgał nogami po obu stronach bioder Bonesa. Pomimo stresu ostatnich kilku minut – a może właśnie przez niego – wybuchłam niepohamowanym śmiechem. - Może chcecie spędzić kilka minut na osobności? – udało mi się wykrztusić. - Och, niedługo spędzimy ze sobą mnóstwo czasu. Prawda, kolego? – powiedział Bones głosem ociekającym groźbą. - Kotek, potrzebuję obu rąk tego drania. Złap mnie więc za szyję i trzymaj się. Zrobiłam jak kazał, mocno splatając ramiona pod jego brodą. Bones skłonił głowę i pocałował je szybko, po czym powietrze wypełniła jego 99

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee moc i wyskoczył w górę, odlatując z nami od zatłoczonego teraz hallu i samego hotelu. Niecałe trzydzieści minut później lecieliśmy w kierunku dwupiętrowego domu położonego półtora kilometra od głównej drogi, tuż na obrzeżach bagna. Szczerze mówiąc nie miałam pojęcia jak Bones znalazł to miejsce, lecz nawet na chwilę nie zawahał się przy wyborze kierunku. Widziałam jakiś sześciu ludzi pilnujących domu, którzy podnieśli wzrok, kiedy tylko się zbliżyliśmy. Bones nie zadał sobie trudu, by jak zwykle z gracją wylądować i posadził nas na podjeździe z wystarczającą siłą, by pękł asfalt. Straże uformowały ciasny krąg wokół nas, wyciągając broń, lecz spokojnie czekając na dalsze rozkazy. Nadeszły one w formie smukłego, brodatego wampira, który ukazał się w drzwiach wejściowych. Jego długie, brązowe włosy kołysały się w rytm długich kroków, a ramiona tonęły w niebieskich płomieniach, które wydawały się w najmniejszym stopniu nie naruszać jego ubrania. Gdy nas zobaczył, wampir zatrzymał się gwałtownie. - Bones. Cat. - Usta Vlada Tepesha wykrzywił sardoniczny uśmiech, gdy zobaczył częściowo ubranego Bonesa, sposób, w jaki ściskał gardło ghula i moje własne, poplamione krwią ciuchy. – Jak miło, że wpadliście.

100

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Puściłam Bonesa, by nie blokować mu ruchów, dzięki czemu łatwiej mógł skrępować ghula. Zapewne był zadowolony, że przestałam go dusić, mimo że nie musiał oddychać. - Ten łajdak ma informacje, które chcę dostać – powiedział Bones sucho do Vlada. Następnie rzucił ghula twarzą na chodnik i, zanim ten zdążył się odczołgać, wskoczył mu na plecy. Krótko zamachałam do Vlada, podczas gdy Bones nie przestawał dziurawić podjazdu twarzą ghula. - My… eee… zostaliśmy zaatakowani przez bandę ghuli w naszym hotelu. Tylko ten jeszcze żyje. - Zaatakowali was w samym środku miasta? - Vlad spojrzał na ghula zaintrygowany. Nie wydawał się ani trochę poruszony niszczeniem podjazdu, mimo że gestem zwróciłam mu na to uwagę. - Marie nie wycofała swojego zapewnienia bezpiecznego powrotu, prawda? - To jest moje pierwsze pytanie – powiedział Bones, wciskając twarz ghula w odłamany fragment betonu. – Wysłała cię królowa Nowego Orleanu? - Pierdol się – rzucił ghul. Dlaczego musiał to powiedzieć? Teraz zrobi się naprawdę nieprzyjemnie. - Chcesz zrobić to krwawo czy szybko? - spytał Vlad, patrząc na nich chłodnym i obojętnym wzrokiem, gdy Bones ponownie zaczął dziurawić asfalt głową mięsożercy. - Nie mogę powiedzieć, by obchodziło mnie jak uzyskuję odpowiedzi na swoje pytania, byle bym tylko je dostawał - odparł Bones uprzejmie, dla podkreślenia swoich słów waląc głową ghula w asfalt. - Hmm. Przytrzymaj go, ale niezbyt blisko siebie. Bones ścisnął ramiona ghula w uchwycie, którego nie przerwałaby nawet stal, lecz zeskoczył z jego pleców. Vlad podszedł do ghula i w niemal przyjacielskim geście zmierzwił mu włosy. Potem odwrócił się i ruszył w moim kierunku. W trakcie tych kilku kroków, jakie zrobił, nogi ghula zaczęły lizać płomienie, zwęglając jego ubranie i skórę. Ghul 101

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee wrzasnął. Jednak nie mogłam powstrzymać grymasu, gdy dopadły mnie wspomnienia. Mnie również kiedyś podpalano i ból, jaki wtedy czułam był nawet straszniejszy niż po ugodzeniu srebrnym nożem. - Czujesz teraz większą ochotę na rozmowę? - spytał Vlad, ledwie zauważając wrzaski ghula. – Milcz dalej, a usmażę twoją kiełbaskę i fasolki. Ghul szarpnął ręką w szaleńczej próbie ucieczki, lecz jak podejrzewałam, dłonie Bonesa nawet nie drgnęły. Zaskoczyło mnie jednak to, że ghul rzucił ciałem w przeciwnym kierunku z taką siłą, że oderwało się coś więcej niż resztki jego koszuli. Bones nie podzielał mojego niepokoju odnośnie trzymania ramienia, które nie było już przyczepione do ciała. Po prostu złapał ghula drugą ręką i zaczął okładać go po głowie luźno zwisającą kończyną. Słyszałam już, jak Bones kiedyś groził komuś, że pobije go jego własną ręką, lecz zawsze myślałam, że to taka przenośnia. Najwyraźniej myliłam się. - Czy wysłała cię Marie? - warknął Bones, trzymając się z dala od płomieni wspinających się po nogach ghula. No i po kiełbasce i fasolkach, pomyślałam krzywiąc się. - Majestic nie ma pojęcia o… aarrrghhh! - Już współpracuje. Wyluzuj trochę z tym ogniem – powiedziałam do Vlada. Mężczyzna, którego historia zainspirowała jedną z najsłynniejszych powieści o wampirach, rzucił mi znudzone spojrzenie. - To nazywasz współpracą? Według mnie to zaledwie przykucie jego uwagi. - Vlad… - powiedziałam przeciągle. - Psujesz całą zabawę – mruknął Vlad. Ogień zmniejszał się na nogach ghula w tym samym tempie, w jakim zanikał na rękach Vlada. Zadrżałam na wspomnienie jakie uczucie obudziło się we mnie w nocy, gdy wypiłam jego krew. Jeśli miałam być szczera, to muszę przyznać, że było kuszące i przerażające. Nagły wypływ gniewu w strumieniach ognia spływających z rąk był równie wszechogarniający, co moja nowo nabyta umiejętność latania. Problem w tym, że podobnie jak moce, które nabierałam przez picie krwi, nie mogłam tego kontrolować. Może i rozsadziłam wroga na małe kawałeczki, ale przez przypadek podpaliłam i Bonesa. 102

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Zmuś mnie, bym podpalił cię jeszcze raz, a zapomnę o jej zdaniu powiedział Vlad do ghula tak swobodnie, jakby komentował pogodę. - Marie nie nasłała cię na Cat? - spytał Bones, po raz ostatni uderzając go oderwanym ramieniem i odrzucając je na bok. Niebieskie oczy ghula napotkały mój wzrok. Nie wyglądał na starszego niż ja, licząc w ludzkich latach. Jednak sądząc po fakcie, że był na tyle silny, by od razu nie powiedzieć swojego nazwiska, stopnia i numeru1, gdy Bones zaczął nad nim pracować, musiał być stary. - Majestic nie zna naszych zamiarów - powiedział, nazywając Marie ostentacyjnym imieniem, którego teraz używała. Bones spojrzał na niebo. - Wkrótce zacznie świtać. Jeśli do tego czasu nie znajdę się w łóżku z żoną, bo swoim parszywym tyłkiem wciąż będziesz zawracał mi głowę, będę w bardzo złym humorze. Dlatego też poważnie rozważ czy warto mi kłamać. Inaczej poślę ją do środka i zrobię ci takie rzeczy, że będziesz zbyt przerażony, by chcieć je przeżyć. Dosłownie zbladłam słysząc zimny głos Bonesa, nie mówiąc już o tej części z „poślę ją do środka”, jednak Vlad uśmiechnął się nieznacznie w wyrazie skąpego uznania. - Majestic nie wiedziała – powtórzył ghul, tym razem bardziej stanowczo. - Planowaliśmy po wszystkim wyjechać z miasta, by uniknąć jej gniewu za zaatakowanie gościa bez jej przyzwolenia. - Och, jeśli mówisz prawdę, byłaby rzeczywiście porządnie na was wkurzona – zgodził się Bones. Potem jednak złowrogo wzmocnił uścisk. - Jednak wciąż mnie nie przekonałeś. Skoro nie zrobili cie tego z jej polecenia, to z czyjego? - Służymy tylko sobie – wychrypiał ghul. - Kotek. - Głos Bonesa był tak obojętny, że aż przerażający. - Wejdź do środka. - Ej, chwileczkę... - zaczęłam. - To prawda! - krzyknął ghul, przerywając mi. - Nie możemy pozwolić Apollyonowi na podburzanie naszego gatunku do wojny!

1

W przypadku schwytania i przesłuchiwania żołnierza amerykańskiego przez wroga, na wszystkie pytania odpowiada podaniem jedynie swojego nazwiska, stopnia i przydzielonego mu numeru.

103

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Na te słowa uniosłam brwi. Zakładałam, że skoro nie wysłała go Marie, musi być jednym z ghuli Apollyona. Jednak nie brzmiał, jakby był jego fanem. - Jacy „my”? - spytał Bones, niemal pieszczotliwie przesuwając palcami po jego gojącej się skórze w miejscach, gdzie poparzył go Vlad. Nawet tak delikatny dotyk wywołał u mięsożercy przeciągły jęk. - Tacy jak ja, którzy wiedzą, że Apollyon chce wojny dla swoich własnych korzyści, a nie dla dobra naszego gatunku. - Ghul rzucił mi twarde spojrzenie. - Kilkaset lat temu, kiedy poprzedni mieszaniec został zabity, Apollyon stracił swoją szansę. Dlatego teraz zabrania swoim ludziom jej skrzywdzić. Jeśli mamy go powstrzymać, zanim swoim szaleństwem zarazi zbyt wielu ludzi, ona musi umrzeć. Bones uderzył głową ghula o podjazd z taką siłą, że odpadł kawał betonu, który niczym jakieś makabryczne mini Frisbee ze stukotem potoczył się w kierunku moich stóp. Odwróciłam wzrok i potarłam skronie w nagłym uczuciu zmęczenia, które – jak sobie uświadomiłam – nie miało nic wspólnego ze zbliżającym się świtem. Nie powinno mnie zaskakiwać, że nie tylko społeczność wampirów pragnęła mojej śmierci, by uniknąć wojny, lecz nie oczekiwałam, że sprawy tak szybko posuną się naprzód. Zakładałam również, że Apollyon chciał mojej śmierci. Głupia, powinnam zrozumieć, że moja śmierć nie pasowała do jego wielkiej koncepcji dominacji gatunkowej. Nic dziwnego, że jego ghule unikały Bonesa i mnie, gdy łaziliśmy po barach w Ohio. Skoro Apollyon zakazał swoim ludziom mnie krzywdzić, byliśmy najbardziej bezpiecznymi wampirami w tym stanie. - Dlaczego w ogóle Apollyon jest tak bardzo przekonany, że ghule wygrają wojnę z wampirami? - spytałam wciąż pocierając skronie. - Bez obrazy, ale z tego co widziałam, krwiopijcy mają wyraźną przewagę nad mięsożercami. Ghul wydawał się wciąż oszołomiony od ostatniego uderzenia, jednak udało mu się odpowiedzieć. - Z waszą wrażliwością na srebro wampiry łatwiej jest zabić. Lecz co ważniejsze, ponieważ jej Pan nie żyje, Majestic nie musi być lojalna wampirom. Gdyby jej gatunek przystąpił do wojny, opowie się za swoimi ludźmi, a nie za wampirami. Vlad roześmiał się krótko. 104

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Twój mózg jeszcze się chyba do końca nie zregenerował po ciosie, jeśli sądzisz, że ghule same zdołają wygrać wojnę. - Nie wiem, czy pomoc Majestic sprawi, że ją wygramy – odparł ghul z takim samym znużeniem, jakie ja czułam. - Apollyon wierzy, że tak. Jednak moi bracia uważają, że gdy do niej przystąpimy, obie strony poniosą niesamowite straty. A nawet po tym, jak się skończy... czy kogokolwiek będzie można nazwać zwycięzcą? Część mnie współczuła ghulowi. Rozumiał to, czego nie łapali inni – że jeśli trzeba było niemal doszczętnie wybić wszystkich po obu stronach, by wygrać wojnę, wtedy nie było to zwycięstwo. Nie kierowała nim żądza władzy, jak Apollyonem. W gruncie rzeczy, na jakiś swój, pokręcony sposób, ten ghul i jemu podobni próbowali ocalić życia. Może nie obchodziła mnie ich taktyka, lecz ich motywacja była o wiele lepsza od tej, którą mieli inni zabójcy próbujący mnie zabić. - Pomijając twoich martwych kumpli w hotelu, ilu was jest w tej straży obywatelskiej? - spytał Bones, z prawdziwie kamienną twarzą. Zerknęłam na Vlada i zobaczyłam, że na jego obliczu widniało podobne zimno. Wyglądało na to, że byłam jedyną, która współczuła mojemu niedoszłemu zabójcy. Ghul uśmiechnął się. Z wciąż gojącym się wgnieceniem w jego głowie, nie był to ładny widok. - Podzielono nas na małe grupy. Nigdy nie mieliśmy kontaktu z nikim spoza naszego oddziału, żeby – jeśli któregokolwiek by pojmano – nie zdradzić naszych braci. Świetnie. Ktoś naprawdę sprytny zorganizował tę grupę polujących na mnie zabójców. Może do mojej listy rzeczy do zrobienia powinnam dopisać zakup nagrobka? Czy to nie Kennedy powiedział, że jeśli zabójca gotowy jest oddać życie, by zabić, to nie ma żadnego sposobu, by się przed tym obronić? Jeśli tak, to zdołał udowodnić swoją własną teorię. - Skąd wiedziałeś, gdzie jesteśmy? – pytał dalej Bones. Ghul ponownie na mnie spojrzał. - Dowiedzieliśmy się, że macie się spotkać z Majestic. Obserwowaliśmy lotnisko, doki, dworzec i mosty. Jest zaledwie kilka sposobów, by dostać się do Nowego Orleanu. Gdy przyjechaliście, poszliśmy za wami do hotelu. Bez kasku można było cię rozpoznać, nawet jeśli jej nie. 105

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Mówiłam ci, że w kaskach jest bezpieczniej – mruknęłam mimowolnie. Bones spojrzał na mnie znacząco, po czym szarpnięciem podniósł ghula na nogi. - No dobra. Jeśli nie masz mi nic więcej ciekawego do powiedzenia… - Puść go – powiedziałam do Bonesa, który w wyraźnym zamiarze już zdążył opleść ramieniem szyję ghula. – Nie ma żadnego powodu, byśmy go zabijali. Rozluźnił uścisk, ze zdumieniem unosząc brwi. - Nabierasz mnie? - Nie. – Podeszłam bliżej i z uwagą przyjrzałam się ghulowi. – My również nie chcemy wojny. Właśnie dlatego zamierzamy powstrzymać Apollyona, zanim zdoła doprowadzić do jej wybuchu, lecz zrobimy to bez ucinania mi głowy. Może odnajdziesz pozostałe grupy i powiesz im, że jesteśmy po tej samej stronie? – Potem zwróciłam się do Bonesa. – Zabicie go niczemu nie pomoże. Będę szczęśliwa, nie musząc go więcej widzieć na oczy, lecz na swój sposób starał się po prostu chronić swoich. - Rusz się, a jesteś martwy - mruknął Bones i puścił ghula, po czym pokonał dzielącą nas odległość. - Posłuchaj, słonko – powiedział, delikatnie kładąc dłonie na moich ramionach. – Możesz popierać motywację tego głupka ile tylko chcesz, ale faktem jest, że… Poczułam dym tuż przed tym, jak w powietrzu rozległ się huk podobny do wybuchających fajerwerków. Na moich plecach wylądowały duże, twarde kawałki, podczas gdy za mną potoczyło się echo głośnego łoskotu. Odwróciłam się gwałtownie i wlepiłam wzrok w to, co zostało z ghula. Jego ciało czarnymi plamami znaczyło ścieżkę na podjeździe, a w miejscu, gdzie wcześniej była jego głowa, teraz znajdowała się smolista gruda. O wiele już wolniej odwróciłam się do Vlada. Z uwagą przyglądał się swoim paznokciom, jakby jego ręce nie tonęły jeszcze w płomieniach, którymi rozsadził właśnie głowę mięsożercy. - Co to było, do diabła?! - wykrztusiłam. - Przedwczesny wytrysk ognia - odparł. – Czasami mi się to zdarza. To niezwykle żenujące, nie lubię o tym rozmawiać. 106

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Z mojej prawej strony dobiegło pełne rozbawienia prychnięcie. Odwróciłam się w tamtym kierunku i zobaczyłam Bonesa, który patrzył na Vlada z taką pochwałą w oczach, jak jeszcze nigdy dotąd. Zaraz jednak spojrzał na mnie i sposępniał na twarzy. - Czy to dla was jakiś kawał? – spytałam ostro, wskazując na wciąż dymiące szczątki ghula. – Potrzebujemy szansy, by powiedzieć o naszych dobrych zamiarach tym, którzy nienawidzą Apollyona tak samo, jak my. No wiecie – wróg mojego wroga jest moim przyjacielem, i takie tam? Ale nie! Wy myślicie, że urządzenie sobie grilla to lepsze wyjście! - Gdybyś go puściła, nawet słowa by nie powiedział o twojej hojności odparł Vlad bez śladu skruchy w miedzianych oczach. – Wróciłby do swoich fanatycznych koleżków i rozpowiedział, że jesteś sentymentalną idiotką, zachęcając jednocześnie do zdwojenia wysiłków, by cię zabić. Przestań stosować zasady żywych w nieumarłym świecie, Cat. Rezultat naprawdę ci się nie spodoba. Bones nie odezwał się, lecz jeden rzut oka na jego twarz potwierdził, że zgadzał się z każdym słowem Vlada. Moje dłonie zacisnęły się w pięści, gdy poczułam wzbierającą falę rozpaczy. Do diabła, dlaczego wszystko zawsze sprowadzało się do wyboru: stosować najkrwawsze wyjścia lub podjąć najgorsze ryzyko i przegrać? Czy problemów choć raz nie można by rozwiązać przez negocjacje, zamiast patrzeć kto zabije więcej wrogów? - Nie zawsze tak będzie – powiedział cicho Bones, wyczuwając źródło mojej frustracji. – Wciąż jesteś nowością w tym świecie. Jednak kiedy już podobni do Apollyona łajdacy zobaczą, że cię nie złamią, znajdą sobie coś prostszego do roboty. Vlad wzruszył ramionami, jakby się z nim zgadzając. - Rzadko kiedy ktoś rzuca mi wyzwanie, chociaż mam sporo wrogów. Kiedy na początku kilka razy ostro zareagujesz, pozostali przeciwnicy nie są już później tacy chętni, by testować twoją siłę. Westchnęłam, powoli wypuszczając z siebie powietrze. Nie zadałam też pytania, które podsuwała logika, a na które żaden z nich by nie odpowiedział. Ilu wrogów będę musiała zabić, zanim reszta zdecyduje, że nie warto na mnie polować? Były też bardziej przerażające pytania: kim się stanę, zanim nastanie ta chwila? Czy w ogóle będę w stanie się roz107

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee poznać? Czy przetrwanie było naprawdę warte poświęcenia tylu fragmentów mojej duszy? Bones podszedł bliżej. Objął moją twarz swoimi silnymi, bladymi dłońmi i spojrzał na mnie tak, jakbym była jedyną osobą w odległości kilku kilometrów. - Myślisz o mnie, jak o kimś przepełnionym złem? Nędznym kolesiu, którego wolałabyś nigdy nie poznać? - Oczywiście, że nie – odpowiedziałam od razu. Było mi przykro, że przyszło mu to na myśl. – Kocham cię, Bones. Jesteś najlepszą rzeczą, jaka kiedykolwiek mi się przytrafiła. Nie jestem nawet w połowie tak honorowa, jak ty. Zza moich pleców dobiegło ciche prychnięcie. Zignorowałam je, wpatrując się w hipnotyzujące, brązowe oczy. - A jednak wiesz, że jestem zabójcą. Jeśli więc wierzysz, że mimo to jestem dobrym człowiekiem, wtedy wiesz, że sama też możesz być dobra. Pomimo, że czasami okoliczności będą wymagały, byś reagowała ostrzej niż byś chciała. - Ech, wejdę do środka - powiedział Vlad z nutką szyderstwa w głosie. – Z jakiegoś powodu nabrałem ochoty, by obejrzeć Hitmana, a później Pana i Panią Smith. To również puściłam mimo uszu, nie przestając wpatrywać się w oczy Bonesa i czując rytmiczne pulsowanie mocy płynące z jego rąk. Owszem, Bones był zabójcą, lecz kiedy na niego patrzyłam, nie widziałam w nim mordercy. Widziałam mężczyznę, który nauczył mnie jak akceptować siebie, gdy nie chciał zrobić tego nikt inny. Który kochał mnie bez żadnych obaw i warunków, jakie postawiłam na początku naszego związku, i który kilkakrotnie ryzykował swoje życie, by uratować moje, mojej matki, przyjaciół i niezliczonej liczby osób, których nawet nie znał, kiedy w świecie nieumarłych założono mu pierścień niewolnictwa. A wszystko to miało miejsce w zeszłej dekadzie. Prawdopodobnie nie dowiem się o tym, co Bones zrobił dla innych w czasie, zanim mnie poznał lub podczas dwustu lat przed moim urodzeniem. Zabójca? Tak. Ale w moich oczach była to najmniejsza część jego osoby. Ja również zabijałam. Jednak on dał mi nadzieję, że mogę się nauczyć jak zrobić z tego najmniejszą część mnie, nawet jeśli w świecie, w którym żyliśmy, musiałam zabijać. 108

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Tak długo, jak będziesz ze mną, poradzę sobie z tym – powiedziałam sięgając do jego twarzy. – Z tobą dam sobie radę ze wszystkim. - Zawsze będę z tobą, Kotek. Zawsze - wychrypiał Bones, nim jego usta opadły na moje wargi. Mimo, że już był wewnątrz, usłyszałam kwaśny komentarz Vlada: - Och, gdzież jest chusteczka, kiedy jej potrzebuję? Po chwili odwróciłam twarz od Bonesa, zakańczając nasz pocałunek. - Jeśli nie jesteś zbyt zajęty oglądaniem Hitmana, to słyszałam, że Dracula 2000 jest dobry – zawołałam za siebie. - Złośliwiec – usłyszałam odpowiedź Vlada. – Tylko upewnij się, że zachowasz to samo okrutne podejście do czasu, gdy pokonamy Apollyona, Catherine. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu na dźwięk mojego pełnego imienia, którego teraz niezwykle rzadko już używałam. Bones obejmując mnie w talii przewrócił oczami, po czym weszliśmy do domu. - Jeśli to nie jest zbyt duży problem, Tepesh, przydałyby nam się jakieś nowe ubrania, krew i miejsce do spania. Nie mam ochoty wracać do Nowego Orleanu aż do spotkania z Marie, na wypadek, gdyby kręcili się tam mięsożerni znajomi naszego świętej pamięci ghula. Vlad wyszedł z jednego z pokojów po przeciwnej stronie hallu. - Przyjechałem zaledwie wczoraj, więc nie ma w tym domu zbyt wiele. Ale tych rzeczy nam tu nie brakuje. Maximus. Pojawił się blondwłosy wampir, którego pamiętałam z posiadłości Vlada w Rumunii. Ukłonił się w stronę Vlada, po czym wskazał na Bonesa i na mnie. - Proszę, chodźcie ze mną.

109

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Widząc widmowe postaci wałęsające się po Pierwszym Cmentarzu Świętego Ludwika poczułam tęsknotę za Fabianem. Któż mógł przewidzieć, że przywiążę się do ducha? Jednak to, że Fabian był przezroczysty nie znaczyło, że nie był też wspaniałym przyjacielem. Większość duchów na cmentarzu nie miała świadomości, tak jak on. Były zaledwie cieniem własnego „ja” – nie myślały, nie czuły, tylko bez końca powtarzały jedną czynność, niczym pochwycone w pętlę Möbiusa. Od czasu do czasu mignęły gdzieś widma, które – podobnie do Fabiana – miały wszystkie ektoplazmiczne klepki. Gdy razem z Bonesem czekaliśmy przy bramie cmentarza, przypatrywały się nam z ciekawością i pogardą. Były zamknięte, stanowiąc jakby ostrzeżenie, że jedynie martwi lub ci, którzy pragną rychłej śmierci powinni być w nocy wewnątrz cmentarnych murów. Wątpiłam, by jakiekolwiek ghule zaatakowały nas tak blisko kwatery Marie Laveau, lecz Bones był tak bardzo spięty, że zadrżał, gdy przesunęłam dłonią po jego ramieniu. - Mój biedny kot mnie znienawidzi, że znów opuściłam go na tak długo – powiedziałam, by nieco zmniejszyć napięcie. Zostawiliśmy Helsinga w Ohio, gdyż było by istnym okrucieństwem ciągnąć go na siedzeniu Ducati. Zamierzałam zostawić go w jakimś miłym hotelu dla zwierząt, lecz – co dziwne – Ed i Scratch nalegali, by mogli się nim zająć. Wygląda na to, że uważali niańczenie Helsinga jako najprostszy sposób na okazanie swojej lojalności Bonesowi jako ich Panu. Biorąc pod uwagę, co stało się w Ritzu, cieszyłam się, że nie wzięliśmy kota do Nowego Orleanu. Gdyby zarząd hotelu zorientował się, że mieliśmy udział we wczorajszej demolce, w odwecie mogliby złapać Helsinga i oddać go do schroniska. Tate już podzwonił gdzie trzeba, by ciała ghuli wydobyte z szybu windowego zawieziono do niego, a nie do kostnicy miejskiej. Nic nie potrafiło wywołać u gliniarzy takiego potoku pytań, jak pojawienie się na miejscu zbrodni zwłok liczących sobie dziesiątki, a nawet setki lat. Tate poradził sobie ze wszystkim z absolutną kompetencją, lecz roz110

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee mawianie z nim, zamiast z Donem, o miejscu zbrodni po raz kolejny przypomniało mi o tym, jak bardzo poważny był stan mojego wuja. Niecierpliwie przestąpiłam z nogi na nogę. Nie mogłam odwiedzić wuja, dopóki nie rozwiążemy sytuacji z Apollyonem, a Don nie miał już zbyt wiele czasu. No i ten wspaniały pomysł mojej matki, by wstępując do jednostki namalować sobie tarczę strzelniczą na tyłku. Co za rodzina. Złoczyńcy byli niczym w stosunku do tego, o jaki stres przyprawiali mnie moi właśni krewni. A skoro o tym mowa… Gdzie był ghul, który zawsze towarzyszył gościom Marie na cmentarzu podczas spotkań z nią? Powinien był tu być już dziesięć minut temu. Jak na nieme wezwanie, zza rogu stojącej po przeciwnej stronie krypty wyszła znajoma postać ghula, który wydawał się być zaskoczony widząc nas czekających przy bramie. - Jacques – powitał go Bones, znacząco spoglądając na zegarek w komórce. – Chyba nie przerwaliśmy ci chwili przyjemności? Zanim Bones skończył mówić, ghul opanował się. Zdumienie zniknęło z jego twarzy, która teraz była gładka jak obsydian. - Majestic nie wiedziała, że wróciliście do miasta. Założyła, że wyjeżdżając odwołaliście dzisiejsze spotkanie. Na ustach Bonesa pojawił się najlżejszy z uśmiechów. - Przyjechaliśmy zaledwie kilka minut temu. Taa. I to nie samolotem, łodzią, pociągiem, ani nawet samochodem. Nie po tym, jak teraz bezgłowy ghul powiedział nam, że jego kumple obserwują wszystkie te drogi. Jakieś dziesięć minut temu Bones przyleciał tu ze mną, lądując na dachu Katedry Świętego Ludwika na Jackson Square. Potem zeskoczyliśmy razem w dół i przeszliśmy te parę przecznic dzielących nas od cmentarza. Nie chciał, bym na tę wyprawę ponownie wypróbowała swoje umiejętności latania. Mówił coś o oszczędzaniu energii na później. W innych okolicznościach pomyślałabym, że świntuszy, lecz wiedziałam, że chodziło mu o sytuację, gdyby sprawy potoczyłyby się źle i musielibyśmy walczyć o życie. Wiedziałam, na jaką czynność chciałabym zaoszczędzić energii, gdybym miała władzę nad własnym życiem, lecz ostatnio nie zdarzało się to często. - Powiadomię Majestic - powiedział Jacques, zatrzymując się po drugiej stronie ulicy. Wyciągnął komórkę i powiedział do niej kilka słów, które 111

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee jednak zniknęły w hałasie Francuskiej Dzielnicy. W najbliższych dniach miał sie rozpocząć Festiwal Jazzowy, lecz sądząc po zwiększonej liczbie turystów, miasto wcześnie zaczynało obchody. - Po co tu przyszedł, skoro nie myślał nas tu spotkać? – wyszeptałam do Bonesa. - Bo Marie nie pozwoliłaby nic zostawić przypadkowi - odpowiedział równie cicho. To brzmiało jak typowy styl dla niesławnej królowej voodoo. Mogła wyglądać jak skrzyżowanie pani Butterworth i Angeli Bassett, w zależności od nastroju emanując statecznością lub podejściem typu „nie bierzemy jeńców”. Jednak Marie Laveau nie można było określić inaczej niż drobiazgową. Zdaje się, że spotkam się z nią w tych samych okolicznościach, co za pierwszym razem: gdy chciałam się dowiedzieć czy poprze dupka, który chciał mnie dorwać. Tym razem jednakże stawka była o wiele większa niż to, kto według wampirzego prawa był moim małżonkiem. Tę kwestię rozstrzygnęłam raczej definitywnie, wysadzając głowę mojego byłego męża. Gdybym tylko mogła wkrótce zrobić to samo z Apollyonem, postrzegałabym spotkanie z Marie jako dobry znak. - Będzie tu za dwadzieścia minut – powiedział Jacques podchodząc do nas. Bones prychnął. - No myślę. Po wszystkich kłopotach, jakie nas potkały, by się z nią zobaczyć. Jacques nie odpowiedział. Ostatnim razem, gdy go widziałam również nie był gadatliwy. Po odpowiednim czasie Jacques otworzył bramę i weszliśmy na cmentarz. Wiedziałam, gdzie idziemy, lecz i tak pozwoliłam, by mnie poprowadził. Ghul zaczął zamykać za mną bramę, lecz Bones powstrzymał go dłonią. - Idę z nią. Jacques zmarszczył brwi. - Majestic powiedziała, że spotka się ze Żniwiarzem, a dopiero potem z tobą. Bones uśmiechnął się niewymuszenie, przez co jego rysy stały się jeszcze wspanialsze. Jego głos jednak nie pasował do wyglądu superplayboya. 112

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Może nie dosłyszałeś. Idę z nią. A jeśli zamierzasz mnie powstrzymać, wkrótce twoja własna głowa przyozdobi jeden ze szpikulców na szczycie tej bramy. Jacques był przynajmniej dwa razy szerszy od Bonesa i tak samo wysoki, więc dla kogoś z boku jasne by było, kto by wygrał. Jednak ghul nie dorównywał umiejętnościami mocy Bonesa, gdy ten opuścił swoje osłony. Wylewała się z niego i rozchodziła po cmentarzu, a gdy dotarła do świadomych duchów, te zaczęły rzucać mu o wiele bardziej zainteresowane spojrzenia. - Tędy – powiedział w końcu Jacques odwracając się od nas. Ruszyliśmy wśród popadających w ruinę krypt i świeżo odnowionych grobowców, w stronę kwatery Marie Laveau. Wiedziałam, że ten cmentarz był popularną atrakcją turystyczną, lecz nie widziałam siebie przychodzącej tu dla rozrywki. Powietrze zgęstniało od energii wałęsających się tu duchów, przez co czułam się, jakbym z każdym krokiem coraz bardziej wplątywała się w pajęczą sieć. Cmentarz może i nie był duży, lecz z powodu historii wysokiej umieralności w Nowym Orleanie w każdej krypcie, którą mijaliśmy, umieszczono tuziny, jeśli nie setki zmarłych. Widma niektórych z nich teraz bacznie nas obserwowały. Atmosfera tutaj była również inna od klimatu cofnięcia się w czasie, jaki panował we Francuskiej Dzielnicy. Tam, w tle ulic pasujących bardziej do koni niż samochodów i latarni gazowych oświetlających chodniki, w jakiś sposób widok przejrzystych postaci odzianych w stroje z zeszłego wieku i obracających się wśród żyjących jakoś nie wydawał się dziwny. Tutaj jednak unosząca się w powietrzu melancholia była niemal namacalna, przez co miałam uczucie, że każda krypta, jaką mijałam oraz każdy centymetr ziemi, po którym szłam, wzdychał z rozpaczy nad życiem, które bezpowrotnie już minęło. Jacques zatrzymał się przed białą, owalną kryptą, na której widniało nazwisko Marie Laveau, data jej domniemanej śmierci i ledwie widoczna inskrypcja po francusku, której nie zdołałam odczytać. Powiedział coś w języku przypominającym kreolski, po czym z podstawy pomnika, przy której pozostawiono kilka podarków dla królowej voodoo, rozległ się zgrzyt. Kilka wiekowych, wyglądających na zniszczone kamieni gładko rozsunęło się, odsłaniając poniżej ciemne wejście. 113

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Marie mogła być wyrachowana i drobiazgowa, ale miała też poczucie humoru, każąc ludziom w drodze na spotkanie przechodzić pod swoim grobowcem. Jacques bez wahania wskoczył w ciemność. Bones rzucił mi szybkie spojrzenie, po czym zrobił to samo. Po sekundzie lub dwóch podążyłam za nim, dając mu czas na odsunięcie się, bym na niego nie spadła, i zaczęłam brnąć przez wysoką do kostek, śmierdzącą solą wodę. Imponująca mechaniczna kryjówka, owszem, lecz nic nie pozostawało suche w podziemiach Nowego Orleanu, a to miejsce przez większość czasu było zalane. Marie musiała mieć tutaj lepszy system pomp niż sam Wojskowy Korpus Inżynieryjny1. Nad nami płyty zasunęły się z trzaskiem, pogrążając tunel w całkowitej ciemności dla kogoś, kto nie miał nadnaturalnie wyostrzonego wzroku. Bones i ja oboje go posiadaliśmy, nie martwiłam się więc, że coś znienacka na nas wyskoczy. Oboje również mieliśmy wysokie buty, dlatego też nie przejmowałam się śliskimi ohydztwami pływającymi wokół naszych stóp. Wciąż jednak, gdy spojrzałam po wąskich ścianach wokół nas, nie zdołałam powstrzymać dreszczu. Zobaczyłam, jakie pułapki zamontowała na nich Marie i wystarczy powiedzieć, że było tam wystarczająco dużo ostrzy, by zmienić każdego nieproszonego gościa w krwawą sieczkę. Po niecałych czterdziestu metrach Jacques otworzył metalowe drzwi, za którymi znajdowała się wąska wstęga schodów. Ponownie Bones poszedł pierwszy, a ja za nim. Na szczycie schodów był mały, pozbawiony okien pokój, który mógł się znajdować zarówno w pobliskim domu, jak i w jednym w większych grobowców na cmentarzu. Nie miałam pojęcia jak było naprawdę i jestem pewna, że właśnie tego chciała Marie. - Majestic – odezwał się Bones, witając kobietę siedzącą na wyłożonym pluszem szezlongu, i skłonił się przed nią z szacunkiem. Jednak kiedy wyszłam zza jego pleców i wyraźniej zobaczyłam Marie, moje uprzejme „witaj” zniknęło w salwie śmiechu. Na podłodze, tuż obok jej elegancko obutych, małych stóp znajdował się plastikowy po1

Amerykański Wojskowy Korpus Inżynieryjny (USACE) jest agencją federalną i główną instytucją wojskową zajmującą się inżynierią, projektowaniem i budownictwem, na którą składa się ponad 36,000 osób cywilnego i wojskowego personelu.

114

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee jemnik z porcjami owiniętego w folię drobiu. Nie musiałam jednak czytać etykiety, by wiedzieć jakiego dokładnie rodzaju. - Bezgłowe kurczaki – powiedziałam, kiedy już zdołałam się opanować. – Super. Bones spojrzał na mnie i uniósł brew. Nie wiedział, że podczas pierwszego spotkania z królową ghuli powiedziałam, że byłam pewna, iż biorąc pod uwagę jej przerażającą reputację, będzie dzierżyć w dłoni kurczaka bez głowy. Najwyraźniej zapamiętała tę uwagę, co było kolejnym dowodem na poczucie humoru czające się pod całą tą postawą Królowej Potępionych. - Tylko tyle zdołałam zorganizować w tak krótkim czasie – odparła Marie z gracją wzruszając ramionami. Z tym południowym, kreolskim akcentem osładzającym każde słowo, jej głos był jak akustyczny karmel. Gdy się poruszyła, szal zakrywający jej głowę zsunął się i czarne loki przykryły jej ramiona. Wtedy spojrzała na Bonesa i zmrużyła oczy. - Czyżby Jacques nie przekazał ci moich instrukcji, byś zaczekał na zewnątrz podczas mojego spotkania z Cat? Bones nie stracił nic ze swojej swobodnej postawy, lecz poczułam, jak jego napięcie ociera się o moją podświadomość. - Jestem pewien, że słyszałaś o wczorajszym incydencie w Ritzu. Jestem też pewien, że wiesz, iż ten atak był wymierzony w nią. Dlatego też wybacz mi, Majestic, jeśli jestem obecnie nieco przeczulony na punkcie bezpieczeństwa mojej żony. - Owszem, wiem o tym. – Na jej twarzy nie ukazał się nawet cień emocji. – Zakładam, że ciała wydobyte z hotelu należą do waszych napastników? - Wszystkich, prócz jednego - odparł Bones. – Odchodząc zabraliśmy jednego ze sobą. Teraz w pełni przykuł uwagę Marie. Pochyliła się do przodu, a spojrzenie jej ciemnych oczu zapłonęło. - Powiedz, że zabraliście go tutaj. - Przykro nam, ale nie żyje - powiedział Bones ze spokojem. - Zabiłeś go? - Marie nie wyglądała na zadowoloną, lecz nie sądziłam, by było to przez to, że życzyła mu dłuższego życia. W gruncie rzeczy, gdyby facet dalej żył, mógłby być wdzięczny, że Vlad oszczędził mu tego, co planowała dla niego Marie. Wnioskując z jej reputacji urządza115

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee ła piekło każdemu, kto ośmielił się naruszyć jej zasadę bezpiecznego powrotu ze spotkania. - Vlad to zrobił – powiedziałam, zanim Bones zdążył się odezwać. – Nie znał wszystkich szczegółów ataku. – Cóż, po części to prawda. - Później z nim o tym porozmawiam - mruknęła Marie jakby do siebie. Spojrzałam na stojące naprzeciw niej krzesło. - Masz coś przeciwko? Machnęła dłonią. - Proszę. - Bones? – spytałam zakładając, że po prostu usiądę mu na kolanach. - Postoję, Kotek. Usadowiłam się na krześle. Jak dotąd sprawy rozwijały się lepiej niż myślałam. Marie nie wściekła się, że Bones był tu ze mną, ani że ghul nie żyje. Może – tak jak my – sądziła, że Apollyon był większym zagrożeniem. - Możesz tu zostać, lecz zachowasz milczenie podczas mojej rozmowy z Cat. W innym przypadku usunę cię stąd - powiedziała do Bonesa tonem, który wręcz prowokował do kłótni. Moje nadzieje pękły jak bańka mydlana. Bones założył ręce na piersi i oparł się o ścianę, wyglądając na absolutnie zrelaksowanego. Nie czułam jego emocji – ukrył je przede mną jeszcze przed wejściem do tunelu – ale gotowa byłam się założyć, że w myślach posyłał Marie serię inwektyw. Po prostu nie mogłam nie podziwiać jego zblazowanego zachowania. Ja nigdy nie potrafiłabym tak dobrze udawać nonszalancji, gdybym była wkurzona. Odchrząknęłam w niezręcznej ciszy, jaka nagle zapadła. - No… to jak tam Święci2? Marie nie odrywała ode mnie czujnego spojrzenia. - Ostatnim razem, gdy cię widziałam, wciąż byłaś mieszańcem. Powiedz mi, Cat, jak ci się podoba bycie w pełni wampirem? - Niesamowicie – odparłam. Wiedziałam, że ma coś na myśli poruszając ten temat, lecz udawałam, że to zwyczajne pytanie. – Nawet raz nie pożałowałam, że nie mam okresu, i – hej! – koniec z liczeniem kalorii. Czego tu nie kochać? 2

New Orleans Saints – drużyna futbolowa Nowego Orleanu.

116

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Uśmiechnęła się, ukazując ładne białe zęby kontrastujące z jej matową szminką. - Zapomniałaś wspomnieć o zdolności zabicia swojego pierwszego męża kulą ognia. Uprzejmy uśmiech zamarł mi na ustach. Oczekiwałam, że będziemy rozmawiać o Apollyonie, a nie Gregorze. To on był wampirem, który ponad sto pięćdziesiąt lat temu wylał krew na serce mające wskrzesić Marie. Jednak ona również pragnęła jego śmierci, nie oczekiwałam więc z jej strony wyrzutów za zabicie go. Marie to cenny sojusznik. Nie prowokuj jej i nie dawaj w ten sposób wymówki do opowiedzenia się po stronie Apollyona, powiedziałam sobie. Spójrz na Bonesa. Wydaje się niemal znudzony, chociaż wewnątrz jest tak samo poruszony tym, że Marie wspomniała Gregora. - Oszukiwał w pojedynku z Bonesem. Wampirza Rada Strażników oczyściła mnie z wszelkich zarzutów – powiedziałam dumna, że w moim głosie brzmiał taki spokój. Marie oparła się wygodnie, nieświadomie przesuwając palcami po obiciu. Część mnie zastanawiała się, gdzie tutaj są jakieś sekretne drzwi. Krzesło nie było zamocowane na stałe, inaczej było by mokre od obecnej tu wilgoci. Poza tym nie wierzyłam, że Marie nie zostawiłaby sobie alternatywnej drogi ucieczki. - Oszukiwanie. Wcale mnie to nie dziwi - powiedziała. – Arogancja Gregora zawsze była jego piętą achillesową. Tak jak przywiezienie cię do Paryża, gdy miałaś szesnaście lat. Mówiłam mu, żeby zamiast tego przyjechał tutaj. Że jego rodzinne miasto będzie pierwszym miejscem, gdzie zaczną go szukać, jeśli ktoś dowie się, co planuje. Ale on nie słuchał. Wszystko we mnie zamarło. Nie śmiałam ponownie spojrzeć na Bonesa. Błysk wściekłości w mojej podświadomości, nim ponownie zamknął przede mną swoje emocje powiedział mi, że słysząc tę rewelację był o włos od utraty kontroli. - No. – Nie mogłabym ukryć napięcia w głosie nawet, gdyby od tego zależało moje życie. - Gregor powiedział ci wtedy, że ma zamiar mnie porwać? Nie przestawała głaskać obicia, jak gdyby atmosfera w pokoju nie stała się tak gęsta, że można by ją kroić nożem. 117

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Gregor powiedział mi wiele rzeczy. Jako mój jedyny żyjący Pan ufał mojej lojalności. Nie zdradzam tych, którym ją przysięgłam. To nie powinno cię zaskakiwać. W zeszłym roku powiedziałam ci, że gdyby Gregor zdobył dowody swoich roszczeń, poparłabym właśnie jego. - Opowiedziałaś mi również historię o tym, jak zabiłaś swojego męża, kiedy posunął się za daleko – odparłam ostro. – Cóż, powiedziałabym, że wmanewrowanie mnie w małżeństwo, kiedy byłam nastolatką, zamordowanie mojego przyjaciela, gwałtem stworzenie z mojej matki wampira i usiłowanie zabicia Bonesa oszukując podczas ich pojedynku, dla mnie podpada pod kategorię „zbyt daleko”. Tym gorzej dla Gregora, że wizja, jaką miał, gdy byłam szesnastolatką nie pokazała mu, że użyję wszystkich tych wspaniałych zdolności, które chciał kontrolować, by go zabić. - Niedocenianie ciebie było wielkim błędem Gregora. - Marie nie poruszyła nawet jednym mięśniem, lecz nagle poczułam się jak mysz wpatrująca się w głodną sowę. – Ja go nie popełnię. Ale… – wzruszyła ramionami - …nikt nie może wiecznie chować się przed śmiercią. Nikt, nawet my. Śmierć podróżuje po świecie i burzy największe mury, za którymi się chronimy. Zapamiętaj to. Czy to była groźba? - Nie chciałabym być nieuprzejma, Majestic, lecz brzmi to tak, jakbyś kazała mi uważać na ciebie. Marie chrząknęła cicho. - Kiedy zrozumiesz, co to naprawdę znaczy, będziesz wiedziała jak pokonać Apollyona. W końcu poruszyła właściwy temat. Już zdążyłam się domyśleć, że muszę zabić tego ghula, by go powstrzymać, lecz jeśli dzięki temu komentarzowi Marie chciała się poczuć, jakby była chłodna i tajemnicza, zagram w tę grę. - W porządku. Zapamiętam. Uśmiechnęła się - wesoło, a jednocześnie przerażająco. - Powinnaś. Jeśli tego nie zrobisz, on wygra. - Mogłabyś również wydusić to z siebie i ułatwić nam zadanie - powiedziałam, nie mogąc ukryć irytacji w głosie. Czy bycie martwym od ponad wieku zmienia wszystkich w mistrzów zagadek zamiast w ludzi, którzy mogli po prostu powiedzieć o co im chodzi? 118

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Nie przyłączę się do ciebie w walce z Apollyonem. W zeszłym roku mój Pan mógłby mi to nakazać. Jednak, skoro Gregor nie żyje, jestem lojalna jedynie swoim ludziom. Poczułam rosnący we mnie gniew. - Nawet kosztem niezliczonych tysięcy osób ginących z tak głupiego powodu jak posiadanie kłów bądź zwykłych zębów? – Znacząco spojrzałam na jej kawową skórę. – Pomyślałby kto, że jesteś mądrzejsza niż by opowiadać się po stronie bezrozumnego bigota. - To nie ma nic wspólnego z bigoterią – odpowiedziała ostro. – Ale zasięg Apollyona wzrósł. Jeśli otwarcie mu się sprzeciwię, będę postrzegana jako zdrajczyni własnej rasy. Nawet ghule, które nie zgadzają się z Apollyonem mogą się do niego przyłączyć tylko ze względu na lojalność gatunkową. Wybuchnie wojna domowa. Kiedy już się to stanie, mam uwierzyć, że wampiry nie rozgromią nas, gdy będziemy osłabieni wewnętrznymi walkami? - Marie uśmiechnęła się nieznacznie. – Nie jestem aż tak ufna. - Och, daj spokój - prychnęłam. – Wampiry nie marzą o zapanowaniu nad ghulami. Doskonale wiesz, że to zasłona dymna, jakiej używa Apollyon. - Są niektórzy wśród wampirów, którzy wykorzystaliby ghule w tak samo okrutny sposób, jakiego Apollyon chce użyć przeciwko waszej rasie. Jeśli nie jesteś na tyle mądra, by zważać na moje słowa i będziesz chciała na własną rękę go przechytrzyć, to zasługujesz na to, by przegrać – odparła z brutalną bezpośredniością, po czym przechyliła się przez oparcie i wyjęła coś zza krzesła. Wszystko we mnie spięło się w oczekiwaniu. Byłam gotowa wyrzucić noże schowane w butach, lecz ona jedynie wyciągnęła pusty kieliszek do wina. Napięcie zaczęło mnie opuszczać. Ostatnim razem, gdy tu byłam, Jacques serwował nam drinki, chociaż – na moje życie – nie miałam pojęcia, skąd wytrzasnął zimny gin z tonikiem w tej wilgotnej dziurze. Jedna zamiast go przywołać, Marie bez słowa postawiła kieliszek na oparciu swojego krzesła. Potem otworzyła oczko w pierścieniu na palcu, w którym ukazało się ukryte w nim niewielkie ostrze. przeciągnęła nim po nadgarstku, podstawiając pod ranę kieliszek. Ja pierdolę, tylko nie to, pomyślałam, resztką siły woli powstrzymując się, by nie wystrzelić z fotela. 119

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Zatopiła we mnie swoje spojrzenie, a naczynie zaczęło napełniać się ciemnoczerwonym płynem. - Żniwiarzu – powiedziała chłodnym tonem. Napijesz się czegoś?

120

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ SZESNASTY Kolejny raz nie odważyłam się zerknąć na Bonesa, by zobaczyć czy był tak samo zszokowany jak ja. Przyjmij to chłodno, ona może blefować, powiedziałam sobie. Udało mi się nie drgnąć, gdy wyciągnęła do mnie wypełniony po brzegi kieliszek. - Cóż za niezwykła propozycja. Jednak, jak wiesz, wolę gin z tonikiem powiedziałam modląc się, by moje serce nie zaczęło bić z paniki. Jeśli wiedziała o moich dziwnych nawykach żywieniowych, kto jej powiedział? I czy ta osoba może czegoś nie pokręciła i powiedziała jej, że piję krew ghuli, a nie wampirów? - Ponad dwanaście lat temu Gregor opowiedział mi o wizji, w której młody mieszaniec posiądzie zdolność pirokinezy - powiedziała Marie. – Po tym, jak umarł jego Pan, Tenoch, istniał tylko jeden wampir, który potrafił wywoływać ogień i naginać go wedle swej woli, a jak wiesz, Vlad Tepesh nie był sojusznikiem Gregora. Gregor założył, że posiądziesz te umiejętności jakieś sto lat po swojej przemianie i zamierzał mieć cię pod kontrolą na długo przedtem. A jednak zabiłaś go za pomocą ognia zaledwie miesiąc po tym, jak stałaś się wampirem. Nie poruszyłam się z obawy, że zdradzi mnie najlżejszy gest. - Wszyscy o tym wiedzą – powiedziałam tak spokojnie, jak tylko mogłam. – Szczęście początkującego. Roześmiała się przenikliwie. - Ale nie donoszono już, byś w innych sytuacjach ponownie użyła ognia, nawet gdy okoliczności były skrajne. Za to mówiono, że kilka miesięcy temu w Monako użyłaś telekinezy przeciwko grupie wampirów. Tak więc są to dwie niezwykłe zdolności, które manifestowałaś w mniej niż rok po przemianie. Więcej szczęścia początkującego? - Szczęściara ze mnie – odparłam myśląc, że gdybym jeszcze żyła, w tej chwili rzygałabym ze stresu. Marie spojrzała na kielich w swojej dłoni, po czym skierowała wzrok na mnie.

121

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Przekonajmy się - powiedziała, a jej południowy akcent zmienił się. Miałam wrażenie, jakby przemówiło przez nią tysiące głosów, a żaden z nich nie był przyjazny. Bones poruszył się w tym samym momencie co ja, lecz lodowata fala mocy pchnęła mnie na siedzenie wystarczająco mocno, bym się przewróciła. Momentalnie podniosłam się z nożami w dłoniach, lecz te natychmiast zniknęły, wyrwane przez coś, co przypominało ostre jak brzytwa szpony. Z niedowierzaniem patrzyłam, jak Bones zawisł w powietrzu otoczony przez chmurę wirujących cieni. Jego usta były wciąż otwarte w ryku, który jednak nie zagłuszał potwornych, przeszywających jęków wypełniających pokój. Marie nie poruszyła się, a kieliszek z krwią wciąż stał na oparciu jej krzesła. Ponownie się na nią rzuciłam, lecz drogę zagrodził mi mur widm, który wystrzelił z podłogi. Duchów było tak dużo, że nie byłam w stanie rozróżnić zlewających się ze sobą twarzy, a kiedy spróbowałam się przez nie przedrzeć, miałam wrażenie, jakby moje ciało cięto tysiącami ostrzy. Co gorsze, straciłam energię tak szybko, jak o świcie pierwszego dnia po przemianie w wampira. Poczułam ból, który zaczął promieniować we mnie od stóp po czubek głowy. Spojrzałam w dół, oczekując widoku pokrywającej mnie krwi, jednak – mimo, że miałam wrażenie, jakbym miała zemdleć – przód mojego ubrania znaczyła jedynie nieznaczna smuga brudu. - Przestań – wykrztusiłam do Marie. Wzruszyła ramionami. - Zmuś mnie. Przywołaj ogień albo wypij tę krew zaledwie siłą swojego umysłu, a przestanę. Suka! Wezbrała we mnie furia, gdy wrogie nam cienie rzuciły Bonesa na ścianę. Już nie krzyczał. Wyglądał, co potworne, jak gdyby chciał coś powiedzieć, ale nie mógł. Jego rysy wykrzywiały się, gdy z tym walczył, a ja poczułam falę palącego bólu. Tym razem jednak nie był to mój ból. Jakim cudem te duchy były w stanie zadać takich cierpień? Fabian nie potrafił nawet zademonstrować słabiutkiego uścisku dłoni! Spojrzałam na Marie i zmrużyłam oczy. Biorąc pod uwagę, że jej głos brzmiał niczym ze studni i że wypływały z niej wibrujące, lodowate fale, to dzięki jej mocy widma były w stanie to robić. Pomimo, że ostatnio nie wykrzesałam z siebie ani jednej iskry, wciąż próbowałam zmie122

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee nić moją wściekłość w ogień. Wyobraziłam sobie, że Marie, jej pluszowe krzesło, a nawet pudło kurczaków u jej stóp zaczyna palić się piekielnym ogniem. Płoń. Płoń. Nic. Nawet najmniejsza strużka dymu nie uniosła się z moich rąk, nie mówiąc już o ogniu. Skoncentrowałam się na kieliszku, wyobrażając sobie, że szkło pęka i obryzguje Marie krwią. Z mojej lewej doszło mnie więcej odgłosów uderzeń, słyszalnych nawet ponad piskliwymi jękami duchów. Zerknęłam w ich kierunku i zobaczyłam, że wyciągnęły ręce i nogi Bonesa, przytrzymując go, gdy inne znikały i wyłaniały się z jego ciała. Moją podświadomość co chwila smagał palący ból, jeszcze bardziej intensywny przez chwile ulgi między ich jedną a drugą obecnością. Cholera, Bones starał się osłonić mnie przed swoim cierpieniem nawet wtedy, gdy te widmowe świry wywlekały go na lewą stronę. Do oczu napłynęły mi łzy. Odwróciłam wzrok i ponownie skoncentrowałam się na wypełnionym krwią naczyniu. Nie minęło wiele miesięcy odkąd wypiłam krew Mencheresa. Jakieś resztki jego mocy wciąż powinny we mnie tkwić! Niech to szkło pęknie. Teraz! Albo niech chociaż wypadnie jej z ręki. Poczułam więcej błyskawicznych fragmentów bólu, a przerwy między nimi stały się krótsze. Mimowolnie znów spojrzałam na Bonesa. Miał otwarte oczy. Jego plecy wyginały się w łuk, a mięśnie napinały się za każdym razem, gdy wnikała w niego któraś z postaci. Cierpienie, które pojawiało się w mojej podświadomości było jednak niczym w porównaniu z męczarnią, jaką sprawiało mi patrzenie na niego w tym stanie. Odwróciłam głowę i wbiłam wzrok w kieliszek z taką nienawiścią, że powinien rozpaść się w pył. Ale się nie rozpadł. Nawet nie zadrżał. Być może było tak dlatego, że nie wypiłam tyle krwi Mencheresa, co za pierwszym razem od Vlada. A może dlatego, że gdy przestałam pić krew Bonesa osłabłam i dlatego nie byłam w stanie przywołać resztek pozostałej we mnie telekinezy. W końcu jednak powód nie miał znaczenia. Wszystko co wiedziałam, to że mężczyznę, którego kochałam torturowano, a ja – chociaż byłam w tym samym pieprzonym pokoju – nie mogłam mu pomóc. Nie byłam zaskoczona, kiedy z mojej piersi rozległy się wolne, głośne uderzenia. Marie uniosła brwi, lecz wyglądała bardziej na zaciekawio123

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee ną niż wystraszoną. Zalała mnie fala nienawiści na widok jej spokoju, gdy kierowała całym tym szaleństwem niczym pokazem marionetek. Wyrwałam z butów sztylety i zanim jeszcze zdążyłam pomyśleć rzuciłam je w jej kierunku. Po sekundzie jednak krzyknęłam z rozpaczy, gdy ponownie pojawiły się między nami widma i odtrąciły ostrza, które nie zdążyły jej nawet dotknąć. Rzuciłam się na widmową barierę, zdeterminowana, by Marie zapłaciła za to, co robiła, lecz nieważne jak wiele razy próbowałam się przedrzeć przez tę ścianę ochroniarzy nie z tego świata, nie byłam w stanie się przedostać. Było nawet gorzej, gdyż nagle osłabłam, a moja wściekłość zniknęła, zastąpiona przez to samo otępienie, które czułam w dniu, gdy Bones wypił całą moją krew, by mnie przemienić. Po kilku minutach, które zdawały się wlec jak godziny, nie mogłam już ustać. Nogi ugięły się pode mną i opadłam na kolana, czując zalewającą mnie falę rozpaczy. Miałam wrażenie, że w nieziemskim zawodzeniu, które teraz głośniej rozlegało się w pokoju, brzmiał triumf. - Nie wygrasz z nimi – odezwała się Marie wciąż tym strasznym głosem. – To nie są duchy. To Szczątki, okruchy najbardziej pierwotnych emocji pozostałe po tym, gdy ktoś przejdzie na drugą stronę. Za każdym razem, gdy ich dotkniesz, karmią się twoją energią i bólem, tak jak wampiry karmią się krwią. Wtedy stają się silniejsze. Niemal ogłuszona spojrzałam na betonową podłogę. Oprócz kilku pęknięć i plam pleśni była niezniszczona, lecz te widma przypomniały mi inne - tamte przywołał Mencheres, w odwecie za rzucone na niego zaklęcie. Mimo, że również wyglądały jak duchy, były absolutnie zabójcze, wnikając w tuzin wampirów niczym nóż w masło. Te widma były tak samo silne. - Rzuciłaś zaklęcie zanim tu dotarliśmy? – zmusiłam się, by spytać, chociaż mówienie wydawało się wyciskać ze mnie resztki sił. – Gdzie ukryłaś symbole? Po pokoju rozniósł się jej śmiech. - Nie potrzebuję zaklęć. Nie praktykuję czarnej magii. Ja jestem czarną magią. Normalnie powiedziałabym coś uszczypliwego o tym, że pycha prowadzi do zguby, lecz biorąc pod uwagę, że ledwie żywa leżałam na podłodze, nie sądziłam, by zniewaga miała ten sam efekt. 124

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Na co czekasz, Żniwiarzu? - spytała Marie ze spokojem i spojrzała na Bonesa. – Jeśli będą żywić się nim jeszcze trochę, w końcu go zabiją. Jeśli chcesz go uwolnić od Szczątków, ukaż swoje niezwykłe zdolności. Pokaż mi ogień, albo chociaż o centymetr przesuń kielich, a wyślę ich z powrotem do grobów. Z paniki i strachu z mojej piersi wciąż dochodziło sporadyczne dudnienie. Wbiłam w nią wzrok, zapamiętując każdy szczegół jej wyglądu, jakby miało mi to pomóc w pokonaniu jej. Te wielkie, czarne oczy, gładka skóra i pełne, szerokie usta otoczone czarnymi włosami, które muskały koronkowy szal zakrywający jej szytą na miarę, granatową suknię. Wszystko w Marie, aż po praktyczne, choć szykowne buty, wydawało się nowoczesne i normalne. Jednak ta kobieta była najbardziej niebezpiecznym przeciwnikiem, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Sądziłam, że tylko Mencheres posiadał moc wystarczającą, by nie wstając z fotela rozłożyć mnie i Bonesa na łopatki, lecz oto Marie robiła właśnie to samo. Jej zdolność kontrolowania Szczątków musiała być tą rzeczą, na którą liczył Apollyon, by zyskać przewagę w wojnie między ghulami i wampirami. Musiałam przyznać, że taka perspektywa była iście przerażająca. Spojrzałam na Bonesa. Jego twarz była wykrzywiona, a ból uderzał w moją podświadomość, niczym pociski z karabinu maszynowego. Mimo, że poruszał ustami, nie wydostawał się z nich ani jeden dźwięk. Marie nie tylko potrafiła rozkazywać Szczątkom, by przypierały Bonesa do ściany, ale również umiała zmusić je, by go uciszyły. Wściekłość wstrzyknęła trochę energii w moje kończyny, dzięki czemu z trudem uniosłam się z podłogi i stanęłam z nią twarzą w twarz. - Obie wiemy, że gdyby było we mnie cokolwiek z tych zdolności, w tej chwili zdobiłabym ściany twoimi cholernymi, dymiącymi flakami – powiedziałam żałując, że nie miałam więcej wigoru, by brzmieć bardziej groźnie. – Przejęłam je tylko na krótko, kiedy napiłam się z Vlada i Mencheresa. Na jej twarzy pojawiła się satysfakcja, którą w jednej sekundzie ponownie zastąpiła obojętność. - Jak Mambo – powiedziała, używając nieznanego mi słowa. – W mojej sekcie voodoo, wybrani Mambo pili krew z dodatkiem kropli z ciała zombie, by zyskać boską kontrolę nad zmarłymi… na pewien czas. Kie125

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee dy zmieniono mnie w ghula, moce te utrwaliły się i wzrosły bardziej niż możesz to sobie wyobrazić. - Zabierz to coś od Bonesa i wtedy mi o wszystkim opowiedz - wycedziłam przez zęby. Marie dostała potwierdzenie swoich podejrzeń co do pochodzenia moich zdolności, a jednak wciąż żyliśmy. Musiała więc czegoś od nas chcieć. Nie potrzebowałam czarnej, magicznej kuli1, by wiedzieć, że gdyby chciała naszej śmierci, do tej pory w tym obskurnym pokoju zostałyby z nas jedynie wysuszone kupki. Jej orzechowe spojrzenie napotkało mój wzrok, a gdy wyciągnęła do mnie dłoń z kielichem, nie pojawił się w nim nawet cień litości. - Wypij to, albo on zginie. Ponownie spojrzałam jej w oczy i wiedziałam, że nie blefowała. Nieważne, co się stanie, gdy opróżnię kieliszek. Zrobię to, by uwolnić Bonesa. Machnęłam ręką, wskazując na dzielący nas mur widm. - Przepuść mnie. Jej brew drgnęła i ułamek sekundy później w masie przezroczystych ciał pojawiła się przerwa. Przeszłam przez tę szczelinę nie patrząc na Bonesa, na wypadek, gdyby gestem lub miną zakazał mi robić to, co właśnie zamierzałam. To ci nie zaszkodzi, to ci nie zaszkodzi, powtarzałam sobie biorąc kielich od Marie, po czym przytknęłam go do ust i pociągnęłam solidny łyk. Czując gorzki, obrzydliwy smak, tak różny od wampirzej krwi, zalała mnie fala ulgi. Skoro mi nie odpowiadał, ta krew nie mogła mieć tego samego efektu co wampirza, gdyż ta była dla mnie jak ambrozja. Upuściłam pusty kieliszek, czując niewielką, nieistotną satysfakcję, gdy roztrzaskał się na kamiennej podłodze. Byłam wystarczająco wściekła na Marie, by pragnąć również ją widzieć w drobnych kawałkach, lecz teraz musiało mi wystarczyć wyobrażenie sobie, że lśniące fragmenty kryształu to fragmenty jej ciała. - Dostałaś to, co chciałaś. A teraz zabierz je od niego – powiedziałam, chwilowo czując się silniejsza. Efekt utraty energii po zetknięciu się ze Szczątkami musi już mijać. To dobrze. To oznaczało, że Bones również 1

Magic 8 Ball – popularna zabawka. Czarna kula, po potrząśnięciu którą w okienku pojawia się odpowiedź na zadane

przez nas pytanie.

126

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee nie poniesie żadnych długotrwałych szkód. Nie miałam pojęcia czy zaatakowanie przez widmo będzie miało jakiś wpływ na naturalne zdolności uleczania się wampirów, lecz musiało chyba chodzić o coś innego, więc Bones powinien dojść do siebie tak szybko, jak tylko znikną te parszywe duchy. Gwałtownie odwróciłam głowę i wbiłam wzrok w wirującą chmurę widm wciąż przepływających przez jego ciało. Niech się lepiej modlą, bym szybko kopnęła w kalendarz i na dobre pozostała martwa, bo inaczej wrócę i skopię im za to tyłki. Cienie opadły z Bonesa tak nagle, że nie zdążył zareagować i bezwładnie spadł na podłogę. Podbiegłam do niego i przytuliłam, przygryzając wargę do krwi z wściekłości na to, jak powoli dźwignął się do góry. Wtedy z furią spojrzałam na Marie. Wpatrywała się w nas z dziwnym wyrazem twarzy, a Szczątki, które jeszcze przed chwilą torturowały Bonesa, teraz pojawiły się wokół niej. - Możesz wysłać swoich przyjaciół do ich grobów albo bawić się z nimi całą noc. Nie obchodzi mnie to. My wychodzimy – powiedziałam szorstko. Zauważyłam, że Bones patrzy na mnie i Marie ze swego rodzaju gniewnym niedowierzaniem. Ściana widm rzuciła się na Marie i ze wszystkich stron otoczyła ją wirującą, przezroczystą hordą. Wciąż popisuje się swoją mocą, pomyślałam ze wzgardą, jak gdybyśmy nie zrozumieli wiadomości. - Rozkazałam im wrócić do grobów w chwili, gdy kazałam im od niego odstąpić - powiedziała Marie, a każde słowo rozbrzmiewało jej słodkim akcentem, zamiast tym grobowym pogłosem. - Gówno prawda – rzuciłam. Poczułam kolejną falę wściekłości, po której nadszedł niemal obezwładniający głód. – Wciąż tu są, prawda? - Kotek, twój głos… - powiedział Bones z niedowierzaniem. Coś uderzyło we mnie z taką siłą, że pociemniało mi w oczach. Spięłam się w oczekiwaniu na ból, lecz – co dziwne – nie nadszedł. Dźwięki stały się stłumione i rozproszone. Wydawało mi się, że słyszę krzyk Bonesa, lecz nie mogłam się skupić na tym, co mówił ani na tym, gdzie w ogóle był. Powietrze wirowało wokół mnie w jeszcze większym świstem, przypominając mi jak się czułam spadając z mostu. Jednak nigdzie teraz nie spadałam. Wciąż byłam w pokoju pod cmentarzem, prawda? 127

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Przed moimi oczami pojawiły błyski. Pasma srebra i bieli migały tak szybko, że były niemal nie do odróżnienia. Widziałam coś przez nie niewyraźnie, lecz miałam wrażenie, jakby wszystko znajdowało się bardzo daleko ode mnie. Z moich ust wyrwał się jęk. Jakaś część mnie zauważyła, że brzmiał, jakby wypełniały go głosy ludzi zmarłych całe dziesięciolecia, setki, a nawet tysiące lat temu. Jakby we śnie patrzyłam, jak Bones delikatnie kładzie mnie na betonowej podłodze, po czym uderza Marie pięścią tak mocno, że przeleciała przez pokój i rozbiła się na przeciwległej ścianie. - Podaruję ci ten cios - powiedziała, a jej słowa wydawały się odbijać echem w mojej głowie. – Ale tylko ten jeden. A teraz posłuchasz co musisz zrobić, by jej pomóc czy zmusisz mnie, bym cię zabiła i zostawiła ją na łaskę tego grobu? Słyszałam, jak Bones rzekł coś do niej, a Marie mu odpowiedziała, lecz jakimś sposobem ich słowa utonęły w niezliczonych jękach innych, o wiele głośniejszych niż wtedy, gdy wychwytywałam ludzkie myśli. Jednak cały czas czułam jego dotyk, kiedy ukląkł obok mnie i wziął mnie na ręce. Dotyk jego skóry na mojej był kotwicą, na której starałam się skupić pośród obezwładniającego mnie chaosu. Jestem taka zmarznięta. Taka pusta. Taka GŁODNA. Kiedy wynosił mnie z pokoju, Marie zatrzymała go i przycisnęła usta do mojego ucha. Wymruczała coś, lecz jej głos był jednym z tysiąca, a jej słowa utonęły w ryku w moim umyśle, zanim zdołałam pojąć jej pytanie. Bones gwałtownie odsunął mnie od niej, lecz wciąż czułam na skórze palący dotyk jej ust. Długimi krokami szybko doszedł ze mną do tunelu, mijając Jacques’a, jak gdyby w ogóle go tam nie było. Przez cały czas przesuwałam palcami po wilgotnych ścianach, wątle zdumiona, że wydawały się pozostawiać za sobą świetliste linie. Światło to stało się jaśniejsze, jakby wydobywając się ze ścian i sięgając do mnie poszukującymi mackami, lecz nie bałam się. Przepełniał mnie smutek. Było ich tak wiele, tych biedaków, i byli tacy głodni… Przed nami rozbrzmiał dźwięk rozsuwającego się metalu, po czym w tunelu pojawił się większy snop srebrzystego światła. Bones przyspieszył i wyskoczył w górę, kiedy tylko skąpał nas jego blask. Wtedy wszystko wokół mnie eksplodowało. Głosy wręcz mnie ogłuszały, zimno odrętwiało mój umysł, a głód stał się niezaspokojony. Odczucia te 128

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee nasilały się, aż miałam wrażenie, że walczę, by wydostać się z jakiejś ogromnej pajęczej sieci, lecz moje wysiłki jedynie zacieśniały klatkę wokół mnie.

129

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Pierwszą rzeczą, jaką zarejestrowałam, był zapach dymu wijący się przy moich nozdrzach, jakby błagając, by go wciągnąć. Następnie zdałam sobie sprawę, że moje kończyny są sztywne, a nadgarstki bolą. Otworzyłam oczy i mój wzrok padł na sufit w kolorze nijakiej szarości, a później na blade, nagie ciało Bonesa po mojej prawej. - Co…? – zaczęłam i spróbowałam się podnieść, lecz natychmiast poczułam szarpnięcie. Przechyliłam głowę do tyłu i doznałam szoku widząc, że jestem przykuta do ściany. Kolejny rzut oka uświadomił mi, że leżeliśmy na wąskim łóżku. Ponownie na niego spojrzałam i zauważyłam papierosa, którego odłożył wydmuchując pokaźną chmurę białego dymu. – Dlaczego leżysz i sobie palisz, gdy ja jestem przykuta do ściany? Spojrzał na mnie wzrokiem pełnym ulgi i cynizmu. - Ponieważ wygląda na to, że nie pamiętasz nic z ostatnich dwóch dni, zapewniam cię, słonko – zasłużyłem na tego dymka. Dwa dni? Ostatnia rzecz, jaką pamiętałam, to gdy Bones wynosił mnie z podziemnego pokoju Marie. To było dwa dni temu? I w trakcie tego czasu stało się konieczne przykucie mnie kajdanami do ściany? - O żesz – wyszeptałam na nagłe wspomnienie mojego głosu brzmiącego niczym wrota do piekieł . – Krew Marie… Przejęłam część jej mocy, nieprawdaż? Chrząknął znacząco i wydobył spod łóżka klucz. - Kotek, to ogromne niedopowiedzenie. Kilka razy uderzyłam głową w poduszkę, bardziej ze złości niż strachu. Niech szlag trafi Marie. Dlaczego do diabła nalegała, bym wypiła jej krew? Nie wystarczyło, że domyśliła się, skąd mam swoje zdolności? Chyba nie. Musiała stworzyć kolejny problem zmuszając mnie, bym z niej wypiła. Teraz - poza wystraszeniem ludzi po tym, jak rozejdzie się wieść, że wchłaniam moce tych, z których się żywię - Marie upewniła się, że to samo robię z ghulami. Gdy rozejdą się te rewelacje, wszyscy będą wręcz potykać się o własne nogi pędząc, by dołączyć do Apollyona. 130

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Najwyraźniej ona chce wojny – powiedziałam pocierając nadgarstki, kiedy Bones zdjął mi kajdanki. – Gdyby tak nie było, po prostu by nas zabiła. Gdy to się rozejdzie, nic prócz mojej publicznej egzekucji nie uspokoi ghuli. - Tak się nie stanie – powiedział spokojnie. Chrząknęłam znacząco. - Mnie również nie podoba się pomysł z umieraniem, ale kiedy ludzie o tym usłyszą, Apollyon będzie musiał kijem opędzać się od nawróconych… - Miałem na myśli, że Marie nikomu nie powie. Masz jednak rację, że nie pozwolę żadnemu z tych fanatyków cię dotknąć. Usiadłam gwałtownie, zdziwiona nieco wilgocią, jaką poczułam pod spodem, lecz bardziej skupiona na tym, co powiedział. - Marie nikomu nie powie? - powtórzyłam. – To nie ma sensu. Dlaczego inaczej użyłaby tak drastycznych środków, by zmusić mnie do wypicia swojej krwi, gdyby nie sądziła, że może na tym coś zyskać? A w jaki inny sposób mogłaby na tym skorzystać, poza powiedzeniem wszystkim, że potrafię przejmować moc nie tylko wampirów, ale i ghuli? Nie sądzę, by zrobiła to tylko dlatego, żebym została jej nową psiapsiółką od voodoo. Jego usta drgnęły. - Ja również nie, ale ostatnie co mi powiedziała, to że jeśli rozgłosimy, że pochłaniasz moc ghuli, albo że piłaś jej krew, zabije nas oboje. Dodała też, że z pewnością dowie się, gdy o tym komuś powiemy. Pewnie znaczy to, że i tak podgląda nas jakaś grupa jej widmowych szpiegów. Mam przez to ochotę zatrudnić zawodowca, by pozbył się każdego przezroczystego gościa, na którego się natknę, a jeszcze większą, żeby załatwił Szczątki. - Nie mów tak. – Dzięki Bogu, że Fabian był z Davem, bo byłby wielce niepocieszony słysząc, jak zimno Bones mówi o jego gatunku. – One nie są takie jak Fabian lub inne duchy - ciągnęłam, a w mojej głowie pojawiło się nagle niedawne wspomnienie. - Marie to powiedziała, ale ja również je czułam. Nie są świadome dobra, zła, swoich czynów… niczego. Szczątki są... jak ogromne, otwarte dziury, które przyciąga każda skierowana ku nim energia. Nic nie mogły poradzić na to, co ci robiły… 131

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Słodki Jezu – przerwał mi Bones. – Postaraj się nie pozwolić, by to wszystko zmieniło cię w Zaklinacza Dusz, hmm? Adoptowanie Fabiana to jedno, ale i tak odprawiamy z kwitkiem tuziny widm. Jeśli chcesz kolejnego pupilka, kupimy ci więcej kotów. - Skoro mowa o kocie… - Jest tutaj - powiedział Bones podnosząc się z łóżka. – Nie w tym pokoju, z oczywistych powodów, ale Ed wpadł wczoraj i zostawił go tutaj. Przesunęłam wzrokiem po jego nagim ciele. Po pierwsze, kto by tego nie zrobił? A po drugie, nabrałam już nawyku przyglądania mu się po wyjściu z łóżka. Jednak gdy wpatrywałam się w jego umięśnione nogi, coś przyciągnęło moją uwagę. Z niedowierzaniem otworzyłam szeroko oczy i przesunęłam się na bok. Rzut oka na wilgotne prześcieradło tylko potwierdził moje przypuszczenia, nie mówiąc już o podobnych, różowych smugach znaczących moje uda. - Bones, poważnie? - wykrztusiłam. – Nie mogłeś poczekać, by się ze mną przespać, aż oprzytomnieję? – Pewnie, był bardzo seksualną osobą. Niemal nienasyconą, niektórzy mogliby twierdzić, z czym bym się nawet zgodziła… ale to już przesada. Zaczął się śmiać w sposób, który wyrażał bardziej ironię niż rozbawienie. - Chyba nie chcesz o tym ze mną rozmawiać, gdy jesteś tak… pobudzona – powiedział, jakby z uwagą dobierając słowa. Skrzyżowałam ramiona na piersi. Od stukania stopą w podłogę powstrzymał mnie jedynie fakt, że wciąż leżałam w łóżku. - Nie zamierzasz chyba użyć tej nędznej męskiej wymówki typu: „musiałem, bo myślałem, że wybuchnę”, co? Bo to pieprzenie o Szopenie nawet dla ludzi, a co dopiero dla wampira tak starego jak ty. W jawnym wyzwaniu uniósł brew. - Naprawdę sądzisz, że bzyknąłbym cię, gdybyś leżała jak kłoda? Czyżbyśmy już kiedyś tego nie omawiali? Zanim jeszcze zaczęliśmy się spotykać? Znacząco spojrzałam na różowe plamy – zabarwiony wampirzą krwią dowód jego szczytowania. - Więc sam to zrobiłeś? – I dla równego rachunku mnie również pobrudziłeś? dodałam w myślach, nie powiedziałam jednak tego głośno. 132

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Nie, słonko, miałaś w tym swój zdecydowany udział, ale nie byłaś nieprzytomna – powiedział ze spokojem. – Przez krew Marie byłaś wręcz oszalała z głodu, i nie mam tu na myśli odżywiania. Och. Moje policzki dosłownie zapiekły mnie z potrzeby puszczenia rumieńca. To nie przyszło mi do głowy, chociaż jedną z ostatnich rzeczy, jaką pamiętałam, był straszny głód. Najwyraźniej jednak pomyliłam się co do jego rodzaju. Wytężyłam umysł, starając się przypomnieć coś po wyjściu z cmentarza. Po chwili przed oczami pojawiły mi się urywane obrazy. Blade ciało Bonesa unoszące się nade mną, jego otwarte w jęku usta, szkarłatne krople krwi, które zlizałam z jego skóry, by zaraz ponownie go ugryźć… Jego włosy, tak ciemne przy mojej skórze, gdy zniżył głowę między moje uda, kajdanki wrzynające mi się w nadgarstki, gdy zalewały mnie fale rozkoszy… No dobra, rzeczywiście byłam baaardzo zaangażowana. I wyglądało na to, że w nastroju do gryzienia. - Cóż, eee… Przepraszam, że oskarżyłam cię, eee… - O wykorzystanie mojej własnej żony, podczas gdy leżała nieprzytomna? – podsunął. Skrzywiłam się. - Zaczynam mieć przebłyski z tego, co się działo. Ale dlaczego przykułeś mnie do ściany? Nie mów mi, że krew Marie czasowo zmieniła mnie w maniaczkę wiązania. Jeśli tak było, budziło to pytanie co dokładnie królowa voodoo lubiła robić, by zaspokoić pożądanie. Bo jeśli również to od niej przejęłam… Bones dosłownie odetchnął głęboko, zanim odpowiedział. - Kotek, na razie daj temu spokój. Tylko się zdenerwujesz, a to i tak nie była twoja wina. - Co? - wybuchłam, a strach zastąpił przyjemne ciepło wywołane przez zmysłowe obrazy. Usiadł i ujął moją dłoń, głaszcząc moje palce. Fakt, że mnie pocieszał, sprawił, że ogarnęła mnie jeszcze większa nerwowość, co takiego powie. - W swoich rytuałach, z których słynęła w dziewiętnastym wieku, Marie zabierała swoich zwolenników nad jezioro Pontchartrain - powiedział wciąż brzmiąc, jakby ostrożnie dobierał słowa. – Tam recytowali 133

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee zaklęcia, patrzyli, jak Marie robi różne sztuczki z małym wężem i pije z naczynia spryskanego jej własną krwią. Z powodu jej pozycji jako kapłanki voodoo, jej krew miała dać uczestnikom sabatu trochę mocy boga Zombie, która dawała władzę nad martwymi. Było to efektem ubocznym niekontrolowanej rządzy, biorąc pod uwagę wszystkie te orgie, jakie się tam odbywały. Poczułam wielką ulgę. - Ale to świetnie! W takim wypadku nie posiadam zdolności pochłaniania zdolności ghuli, bo krew Marie na każdego mogła wpłynąć w ten sposób. - Te rytuały to była lipa – przerwał mi. – Dawały ludziom wymówkę, by udawać, że wszelkie nieprawości, jakich się dopuścili, nie były ich dziełem, lecz żaden z nich nigdy nie zyskał z jej krwi władzy zombie nad martwymi. Jednak z tobą było zupełnie inaczej. Marie powiedziała, że za wyjątkiem nielicznych kapłanów voodoo nigdy czegoś takiego nie widziała. - Mamba – powiedziałam ponuro, a moja ulga zniknęła na wspomnienie słów Marie. Ja jestem czarną magią, powiedziała o przemianie z Mambo w ghula, rozsądek podpowiadał więc, że jej krew również posiadała potężną moc. – I dlatego musiałeś mnie skuć? Bo przejmując moce Marie zmieniłam się w brutalną lafiryndę? Nic dziwnego, że powiedziałeś, że zasługujesz na papierosa. W porównaniu z tym nawet moce, które przejęłam od Vlada i Mencheresa wydawały się umiarkowaną niedogodnością. Strzelanie ogniem, gdy się wkurzyłam? To pestka. Poza tym, hej, czasami się przydawało. Przypadkowe rozwalenie telekinezą mebli w naszym domu? Cóż, i tak potrzebowaliśmy nowej kanapy i telewizora. Poza tym okazało się praktyczne w krytycznej sytuacji z bandytami. Ale to? Absolutnie bezużyteczne. No, chyba że Bones miał głębokie ciągoty sadomaso. - Dobre wieści są takie, że według Marie taki napad ślepego głodu nie powinien ci się już przydarzyć - odparł Bones. – To był tylko początkowa, obezwładniająca odpowiedź na otwarcie bramy między tobą a zmarłymi. Podobna do szału głodu u nowych wampirów, jednak którą będziesz mogła kontrolować w przyszłości, kiedy dojdziesz już do siebie. Najwyraźniej to się już stało. 134

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee To rzeczywiście były dobre wiadomości, ale zauważyłam, że nie odpowiedział na moje pytanie. - Kajdanki? – przypomniałam ostrym głosem, by wiedział, że nie zamierzam porzucić tematu. - No dobrze, słonko. Skoro nie chcesz odpuścić - powiedział. – Jak mówiłem, oszalałaś z głodu i stałaś się o piekielnie wiele silniejsza niż zwykle. Zdawało się, że nikogo też nie rozpoznawałaś, co znaczyło, że nie obchodzi cię kim ten głód zaspokoisz. Musiałem cię przykuć, bo inaczej poszukałabyś kogoś innego, by zaspokoił twoje potrzeby, gdybym ja tego nie robił. A musiałem zrobić kilka przerw, by się pożywić. Moja szczęka opadła przy fragmencie „nie obchodzi cię” i z każdym nowym słowem opadała coraz niżej. Kiedy skończył mówić, zdziwiłam się, że nie opierała mi się o kolana. W nagłym ataku wstydu chwyciłam prześcieradło i ciasno się nim owinęłam. - O. Mój. Boże. Proszę, powiedz mi, że nie… - Nie - powiedział Bones ze śladem ponurego uśmiechu. – Chociaż zanim cię złapałem, gdy wyrwałaś mi się po wyjściu z cmentarza zafundowałaś pewnemu szczęściarzowi w Dzielnicy całkiem niezłe macanko. Wciąż nie byłaś wtedy w pełni sił i nie oczekiwałem, że będziesz tak silna. Gdy się pożywiłem udało mi się zabrać cię stamtąd i przylecieć z powrotem do domu Tepesha, lecz do tego czasu głód zdołał całkowicie cię pochłonąć. Marie ostrzegała mnie, że będziesz w takim stanie, i muszę przyznać, że nie przesadzała. Musiał mnie siłą odciągać, bym przestała molestować turystę? Dlaczego, och dlaczego nie posłuchałam, gdy powiedział, bym nie drążyła tego tematu? Jednak teraz, gdy wiedziałam już tyle, musiałam dowiedzieć się więcej. - Więc próbowałam zgwałcić turystę i na dwa dni zmieniłam cię w seksualnego niewolnika. – Mój głos był neutralny, gdyż czułam tak wielkie zażenowanie, że byłam niezdolna do jakiejkolwiek innej reakcji. - Powinnam może wiedzieć o czymś jeszcze? Jak na przykład, od kogo mam się spodziewać zakazu zbliżania się? Czy wciąż jesteśmy u Vlada? Nie mów mi, że od niego również musiałeś mnie odciągać. Bones jakby cichutko kaszlnął. - Nie, nie jesteśmy już u Tepesha. To było tylko tymczasowe lokum, więc nie było w nim środków do związania wampira. Marie zaoferowa135

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee ła, że możemy zatrzymać się u niej, ale – jak pewnie sobie wyobrażasz – chciałem być jak najdalej od niej. Mencheres miał dom z celą dla wampirów w Zachodniej Virginii. Wynajął samolot do Louisiany i pomógł cię kontrolować w czasie podróży. Przy słowie „kontrolować” jego głos zmienił się lekko. - Co dokładnie zrobił Mencheres? – niemal zaskrzeczałam. - Unieruchomił cię siłą swojej woli, podczas gdy ja bzykałem cię na tyłach samolotu – odparł otwarcie ze wzruszeniem ramion, jakby chciał powiedzieć: Sama chciałaś wiedzieć. – Nie mogliśmy pozwolić, byś się uwolniła i rozbiła samolot, a jazda samochodem do Zachodniej Virginii z tobą w takim stanie nie byłaby mądrym wyjściem. Mencheres. Współwładca Bonesa, jego Pan, wysokiej klasy wampir o potężnej mocy i sojusznik, który jak nikt inny odbierał mi odwagę, przytrzymywał mnie za pomocą telekinezy, by Bones mógł mnie posuwać w drodze do wampirzej celi? Słodki Jezu, spraw, bym tylko ubzdurała sobie, że to słyszałam! - Przynieście mi srebro - wykrztusiłam. – Zabiję się. - Nie martw się, przez cały czas stał odwrócony do nas plecami - powiedział nieporuszony. – Poza wiedzą, że krępowałaby cię świadomość, że patrzy, Kirze również by się to nie spodobało. - Kira też tam była? – Dobry Boże, ledwie ją znałam! A ona była jeden lub dwa rzędy od nas, gdy to się działo? Gdybym wciąż potrafiła, zemdlałabym z upokorzenia. - Mówiłem ci, że będziesz czuła się lepiej, kiedy nie będziesz znała szczegółów - odparł Bones ze znaczącym spojrzeniem. - Nigdy więcej nie zwątpię w twoje słowa. – Albo ruszę się z tego pokoju, jeśli Mencheres i Kira wciąż tu są. Przyciągnął mnie do siebie, mimo że byłam cała sztywna z zażenowania. - Niepotrzebnie się tak wstydzisz. Wszystko, co robiłaś, to bzykałaś się ze swoim mężem. Kogo ma to zszokować? Nie mogę powiedzieć, że to doświadczenie, które chciałbym powtórzyć, ale to tylko dlatego, że nie byłaś w pełni sobą. – Musnął ustami moje ucho. – W innym przypadku przykucie cię na niemal dwa dni nieskrępowanego dymania brzmiałoby niesamowicie pociągająco. 136

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Wiedziałam, że próbował mnie pocieszyć, lecz byłam wciąż ogłuszona wiadomością, że napadłam na turystę, dostawałam szału za każdym razem, gdy Bones oddalał się ode mnie, a żeby mnie jeszcze dobić, Mencheres – w pewien sposób – uczestniczył w naszych igraszkach. A przysięgałam, że nigdy nie wezmę udziału w trójkącie, pomyślałam w bezbrzeżnym niedowierzaniu. - Wydawało mi się, że mówiłeś, że to trwało dwa dni - mruknęłam, w końcu przypominając sobie jego ostatnie słowa. - Przez ostatnie dziewięć godzin spałaś. Nie byłem pewien czy po przebudzeniu nadal będziesz szalała z głodu, więc nie chciałem ryzykować zdejmowania ci więzów. Nie winiłam go. Boże, nie winiłabym go nawet wtedy, gdyby przykleił mi wibrator i w ten sposób załatwił ten wstrętny problem. - Wiesz co mówią o tym, byś uważał na to, czego sobie życzysz? Kiedyś chciałam, byśmy mogli w sypialni zrobić coś, czego jeszcze nigdy nie robiłeś. Jednak nigdy nie sądziłam, że to się kiedyś spełni. – Uśmiechnęłam się słabo. – Chociaż wątpię, byś kiedykolwiek był zmuszony do nieustannego posuwania laski naćpanej nieumarłą wersją voodoo Hiszpańskiej Muchy? Roześmiał się miękko. - Rzeczywiście, nie mogę powiedzieć, że było inaczej. - Taa, możesz uważać mnie za oryginalną. Tym razem, gdy musnął moją skórę ustami, trwało to dłużej niż sekundę. - Zawsze tak o tobie myślę. Jak może okazywać mi tyle uczucia po tym - dosłownie - grupowym seksie, było ponad moje wyobrażenie. Powinnam podziękować swoim szczęśliwym gwiazdom za to, że mimo, że jego opowieść miała jedenaście w mojej dwunastostopniowej skali perwersji, poprzednie życie Bonesa, gdzie robił jako żigolak, w połączeniu z jego rozwiązłą egzystencją wampira znaczyło, że według niego miała jakieś trzy. Dzięki Bogu, że robiłam to z nim. Osłupiałabym z przerażenia, gdybym zdradziła Bonesa, gdybym stała się naćpana krwią Marie zdzirą, a jego by przy mnie nie było. Zadrżałam na samą myśl. Już i tak wściekałam się na Marie za to, że pozwoliła Szczątkom atakować Bonesa. Gdyby zaszkodziła również 137

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee naszemu małżeństwu – i chociaż Bones zrozumiałby to w tych okolicznościach, nie mógłby tego zapomnieć – szczerze bym nią gardziła. Pytanie, które przyćmiło nawet moje palące zażenowanie czynnościami ostatnich dwóch dni, brzmiało: dlaczego Marie zmusiła mnie do wypicia jej krwi. Jeśli nie po to, by dodatkowo napędzić wojenną agitację Apollyona, dlaczego chciała, bym wypiła właśnie jej krew? Marie była zbyt wyrachowana, by takim działaniem zaspokoić swoją ciekawość czy krew ghula wpłynie na mnie tak samo, jak wampirza. Żeby się tego dowiedzieć mogła mnie zmusić, bym napiła się z jakiegokolwiek innego ghula. Co zamierzała? I czy było to powodem do większych zmartwień niż działania Apollyona? - Skoro, eee, zajmowałeś się mną przez ostatnie kilka dni, może są jakieś nowe wiadomości – powiedziałam zwieszając nogi z łóżka. - Miejmy nadzieję, że tak jest i że są one dobre.

138

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Ku memu przerażeniu, pierwszymi osobami, jakie zobaczyłam, kiedy jakiś czas później weszłam na górę, byli Mencheres i Kira. Siedzieli obok siebie w pokoju, który, jak się domyślałam, był salonem, a mój kot spokojnie zwinął się na kolanach dziewczyny. Oboje podnieśli na mnie wzrok, było więc zbyt późno na ucieczkę. Kiedy napotkałam nieprzeniknione spojrzenie Mencheresa, choć raz byłam wdzięczna za znak towarowy, jakim był jego stoicyzm. Gdyby znacząco poruszył brwiami lub skrzyżował nadgarstki w parodii skrępowania, mogłabym wyskoczyć przez najbliższe okno. - Pozwólcie, że od razu was zapewnię, że gdybym mogła unikać was przez następną dekadę, z pewnością bym to zrobiła – wyrzuciłam z siebie pospiesznie. – Jednak ponieważ nie mogę oddać się odrobinie ratującej mnie teraz skromności, po prostu zaoferuję swoje szczere przeprosiny i obiecuję nigdy więcej nie wspomnieć, że coś takiego miało miejsce. W gruncie rzeczy… Mencheres, pamiętasz to zaklęcie zapomnienia, jakie rzuciłeś na mnie, kiedy miałam szesnaście lat? Bardzo bym chciała, żebyś zrobił to jeszcze raz. - Wymazałeś jej pamięć, gdy była nastolatką? – spytała zaskoczona Kira. - To opowieść na inny dzień – odpowiedział gładko, po czym zwrócił na mnie swoje ciemne oczy. - Niestety, Cat, moje zdolności wymazania ci pamięci działały jedynie wtedy, gdy byłaś w połowie człowiekiem. Pamięci wampirów nie można zmienić. Przynajmniej nic mi na ten temat nie wiadomo. - Pieskie szczęście - mruknęłam. – Cóż, w takim razie wróćmy do Planu A: udawajmy, że nic się nie stało. - Udawajmy, że co się nie stało? – spytała w odpowiedzi Kira z zamierzonym naciskiem w głosie, po czym spojrzała na mnie celowo obojętnym wzrokiem. Rzuciłam jej wdzięczne spojrzenie. - Dokładnie. 139

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Kątem oka dostrzegłam jakiś widmowy kształt. Odwróciłam się i zobaczyłam unoszącego się w drzwiach Fabiana, który przyglądał mi się z mieszaniną szczęścia i ostrożności. - Hej – powiedziałam zaskoczona. – Nie powinieneś być z Davem? Jego nie ma tu z tobą, prawda? - Wciąż jest w Ohio. - Fabian zbliżył się do mnie, a jego cała postać drgała z podekscytowania… lub z niepokoju. – Dobrze się czujesz, Cat? Czy mogę… coś dla ciebie zrobić? Zanim przypomniałam sobie, że Fabian swoim pytaniem nie mógł niczego sugerować, ponownie poczułam w policzkach mrowienie. Nie był materialny, co było kluczowym wymaganiem do tego, czego pragnęłam wcześniej i to bez względu na mój sprośny brak preferencji, kto mi tego dostarczy. - Nic mi nie jest - powiedziałam, starając się ukryć rosnące zażenowanie pod służbowym tonem. – Ale dlaczego opuściłeś Dave’a? Czy coś się stało? - Może Dave musiał przestać infiltrować środowisko ghuli Apollyona, bo coś stało się Donowi albo jednostce? Fabian jakby poruszył się niespokojnie, mimo że jego stopy nie dotykały podłogi. - Sądziłem, że mnie potrzebujesz - wymamrotał. – Więc cię znalazłem. Dave wciąż nie spotkał tych ghuli, więc wydawało mi się, że mogę go zostawić… - Jak to „znalazłeś mnie”? – przerwałam mu, próbując brzmieć spokojnie, a nie oskarżycielsko. Fabian i tak już wyglądał, jakby miał się rozpłakać, jeśli nawet to możliwe dla ducha. Wciąż jednak, gdyby coś stało się Dave’owi, bo nie mógłby wysłać Fabiana po pomoc… - Mówi o tym, że teraz jesteś jakby magnesem na widma – wyręczył go Bones wchodząc do pokoju. – Setki duchów podążyły za tobą z Nowego Orleanu do Tepesha, a stamtąd nawet tutaj. Podejrzewam, że Mencheres ostatnio ich odsyłał, gdyż w innym wypadku obsiedliby cię w celi. Mencheres, zgadzając się z nim, wzruszył ramionami. Fabian wyglądał na bardziej nieszczęśliwego. - Więc znalazłeś mnie, chociaż nikt ci nie mówił, gdzie jestem? - spytałam go z niedowierzaniem. Skinął głową, niemal chłopięcy w swoim przygnębieniu, pomimo faktu, że w chwili śmierci miał około czterdziestu pięciu lat. 140

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Nie bądź zła. Dave próbował się do ciebie dodzwonić, ale ciągle trafiał na pocztę głosową, a ja dosłownie czułem, jak mnie przywołujesz. Pokonałem kilka linii ley, niepewny gdzie dokąd zmierzam, aż w końcu jakoś trafiłem tutaj. Linie ley. Autostrady dla duchów, jak kiedyś określił je Bones. Wciąż nie do końca rozumiałam jak działają, ale wiedziałam, że dzięki nim widma mogą bardzo szybko dotrzeć z jednego miejsca w drugie, gdyż posiadały jakiś rodzaj magnetycznej energii, na której mogły podróżować. Coś jak superszybka kolej dla duchów, ale niewidzialna. Właśnie takie linie ley doprowadziły do mnie Fabiana, kiedy poczuł, że go „przywołuję”. Jego i bandę innych widm, z tego, co powiedział Bones. Zdaje się, że krew Marie była darem, który był nader hojny, a każda rewelacja dotycząca jego efektów ubocznych jedynie pakowała mnie głębiej w kłopoty. Skoro jestem magnesem na duchy, nie minie dużo czasu, nim znajdą mnie nie tylko widma. Poza tym, że nie podobała mi się myśl, że niektórzy z nich byli szpiegami Apollyona, wiązał się z tym inny problem. Dla zabójczej hordy ghuli próbującej powstrzymać Apollyona zabijając mnie, zanim sprawy osiągną punkt krytyczny, po prostu zrobiłam z siebie łatwiejszy cel. Nic nie mówiło jaśniej: „Jestem tutaj!” jak chmara duchów ruszająca za mną gęsiego, gdziekolwiek się nie ruszyłam. - Fabian, nie jestem na ciebie zła – powiedziałam kojącym tonem, jako że wyraźnie zaniepokojony podrygiwał po pokoju i nie była to jego wina. Skąd miał wiedzieć, że w moich żyłach płynęło coś w rodzaju gwizdka na psy? – Ale będę potrzebowała twojej pomocy. Czy te pozostałe duchy wciąż są gdzieś w pobliżu? Spojrzał na okna, przez które – z powodu świateł wewnątrz i panującej na zewnątrz ciemności – trudno mi było coś dojrzeć. W szczególności, gdybym starała się dostrzec z natury przezroczyste postaci. - Tak. Skoro byli tak blisko, słyszeli każde moje słowo. Nie było sensu, by Fabian przekazywał im wiadomość ode mnie. - No, to w porząsiu - powiedziałam, wychodząc z pokoju i kierując się do drzwi wejściowych. Po wspólnym, niemal rocznym mieszkaniu z Fabianem wiedziałam, że okazywanie takiego samego szacunku, ja141

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee kim darzyłam żyjących – lub nieumarłych – było kluczem do zdobycia punktów u przedstawicieli gatunku, który regularnie ignorowano. Bones podążył za mną i z rezygnacją na twarzy wskazał na lewo. Pewnie domyślił się, co chciałam zrobić, ale przynajmniej się o to nie kłócił. Wyszłam na zewnątrz i zobaczyłam ogromną ilość przezroczystych postaci wirujących wokół drzew na końcu podjazdu. Nie widziałam żadnego z pobliskich domów, lecz będąc już wcześniej w majątkach Mencheresa, rozpoznałam ten jako jeden z wielu typowych dla niego odizolowanych, wielkich domostw. W gruncie rzeczy, ze stromymi wzgórzami, nielicznymi skałami zdobiącymi krajobraz oraz pobliskim lasem, przypominał mi mój dom w Blue Ridge. Podobnie jak Bones i ja, Mencheres nie chciał zwiększać szans na to, by wścibscy sąsiedzi wtykali nos w jego sprawy. - Cześć – powiedziałam do grupy. Nastąpiła chwila pełnego podniecenia ożywienia, gdy jakieś kilkadziesiąt postaci porzuciło swoje dotychczasowe czynności i ogromną falą podpłynęło do werandy, po czym zawisło wokół niej jak najlepsze w historii dekoracje na Halloween. Oszołomiła mnie rozpiętość czasowa, jaką prezentowały – jakby historia w pigułce. Z ubiorów, które rozpoznawałam, zobaczyłam mężczyznę ubranego w niebieski mundur Unii, podczas gdy inny nosił szary Konfederacji. Jeden duch miał na sobie legginsy z koźlej skóry, a kolejny okazał się kobietą z ery wiktoriańskiej. Dwa były marynarzami w pełnym rynsztunku, inne widmo było dziewczyną w chłopięcej sukience w stylu lat dwudziestych, kilka wyglądało jak żywcem wyjęte z filmów z lat pięćdziesiątych, a jeszcze paru następnych mogło być kowbojami. Tylko dwa duchy wyglądały, jakby pochodziły z moich czasów, co poznałam również po stylu ściętych włosów i odzieży. Potrzeba nam tylko pełnej grozy muzyki, pełni księżyca i kilku łodzi, pomyślałam mimowolnie. - Cześć - powtórzyłam, starając się chociaż raz spojrzeć każdemu w oczy, by wszyscy poczuli się uwzględnieni. – Mój przyjaciel, Fabian, przekazał mi, że niektórzy z was mogli znaleźć się tutaj, chociaż nie mieli zielonego pojęcia jak i dlaczego – ciągnęłam. – Normalnie powiedziałabym, że nie mam nic przeciwko. Im więcej nas, tym weselej. Jednak jestem zaangażowana w pewne sprawy, które przez waszą obecność… eee… stają się o wiele bardziej problematyczne. 142

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Widząc, że niektóre z duchów wymieniają zmieszane spojrzenia, zaczęłam wątpić w sens tego pomysłu. Fabian położył dłoń na moim ramieniu, a zarys jego nieistniejącej dłoni stopił się z moją skórą w geście najbliższym pocieszającego poklepania po plecach. Wyprostowałam się. Skoro doszłam tak daleko, mogłam pójść na całość i zobaczyć czy moc, której nie chciałam przejąć od Marie, teraz mi pomoże. - Dlatego też, mimo że z przyjemnością zobaczyłabym was jeszcze w przyszłości, muszę was prosić, byście sobie poszli – powiedziałam zdecydowanie, by nie zabrzmiało to jak prośba. – Proszę, nie idźcie za mną, nawet, jeśli czujecie, że powinniście. Proszę was również, byście nie powtarzali nikomu nic z tego, co właśnie powiedziałam, ani niczego, co mogliście wcześniej przypadkiem usłyszeć. Wiem, że to dla mnie zrobicie, ponieważ duchy to honorowy gatunek… - O żesz, teraz po prostu paplałam, a to nie działało. Żadne z nich się nawet nie ruszyło. …a naprawdę by mi to pomogło. Dupa, a nie Zaklinacz Dusz, zakpił ze mnie mój wewnętrzny głos. Ze strony widm jedyną reakcją była cisza. Cisza i absolutne znieruchomienie. Moje nadzieje pękły jak bańka mydlana. Cokolwiek wchłonęłam w siebie z mocy Marie, jeśli chodzi o panowanie nad martwymi, najwyraźniej nie była to zdolność odesłania duchów, gdy nie chciały odejść. Porównując panowanie nad duchami i Szczątkami, to albo nie wiedziałam, jak poprawnie kierować jej mocą, albo istniało jakieś tajemnicze hasło, którego nie znałam… Nagle wszystkie duchy rozpłynęły się w powietrzu. Kilka razy widziałam, jak Fabian tak robi, lecz kiedy kilkadziesiąt widm dematerializuje się jednocześnie, efekt jest o wiele straszniejszy. Nawet ich energia zniknęła z powietrza, pozostawiając po sobie jedynie pieszczotę łagodnej bryzy muskającej moją skórę.

143

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY - Imponujące – powiedział Bones zza moich pleców. Odwróciłam się i z ulgą uśmiechnęłam do niego, zadowolona, że mój plan zadziałał. Jednak zauważyłam przy tym, że Fabian również zniknął - Fabian! - wykrzyknęłam. Kilka sekund później zmaterializował się przede mną, z twarzą pełną oczekiwania . - Co mogę dla ciebie zrobić? Poczułam ukłucie winy. Gdyby zadał to pytanie z własnej, nieprzymuszonej woli, byłoby świetnie, lecz krew Marie zmieniła balans między nami. Przyjaciele nie powinni umieć zmuszać przyjaciół do robienia różnych rzeczy, bez względu na to czy tego chcą, czy nie. - Fabian, nie musisz nic dla mnie robić - powiedziałam. – Możesz sam decydować co chcesz, bądź nie chcesz robić. - Cokolwiek rozkażesz – powtórzył, patrząc na mnie z wyczekiwaniem. Bones zdusił prychnięcie. No dobra, to nie było takie proste, jak się wydawało. Niech szlag trafi Marie za to, że zmusiła mnie do wypicia jej pełnej voodoo krwi. - Nakazuję ci robić jedynie to, co sam zechcesz – spróbowałam ponownie, choć tym razem bardziej stanowczo. Nieznacznie zmarszczył brwi. - Rozzłościłem cię. Pozwól mi zrobić coś, byś znów była szczęśliwa. Z rezygnacją wyrzuciłam ręce w górę, a prychnięcie Bonesa przeszło w głośny śmiech. - Kotek, jestem pewien, że w przyszłości będzie czas na to, by naprawić tę sytuację, lecz teraz mamy poważniejsze zmartwienia – powiedział, gdy już się opanował. – Zapytaj naszego przyjaciela, jak odstraszyć duchy. Nie możemy sobie pozwolić, byś co kilka godzin wygłaszała podobną przemowę, a mimo tego, że Nowy Orlean jest jednym z najbardziej nawiedzonych miejsc na świecie, nie jest to dom każdego widma na tej planecie. 144

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Otrząsnęłam się z frustracji i poczucia winy wywołanych nagłą utratą woli u Fabiana na tyle, by pojąć racje Bonesa. Nowy Orlean rzeczywiście miał niezwykle liczną populację duchów, którą zawsze przypisywałam historii różnych chorób, wojen, malarii, katastrofom naturalnym i rdzennym drapieżnikom. Ale Bones miał rację. Jeśli krew Marie przywoływała duchy – a najwyraźniej tak było, sądząc po mojej nowej popularności wśród poszkodowanych przez życie – to w „Wielkim Relaksie”, jak określano miasto, powinno być o wiele więcej widm niż teraz. W tym nadzieja, że tłumik spektralnego, syreniego śpiewu krwi Marie nie był jedynie geograficznym bonusem, jak było w przypadku nadmiaru aligatorów. Inaczej przyciągałoby to uwagę jeszcze bardziej niż podążający za mną, ogromny oddział duchów. Jeśli nawet Fabian usłyszał Bonesa, nie udzielił nam żadnej informacji w tym temacie. Po prostu z gorliwością na twarzy wciąż się we mnie wpatrywał. Westchnęłam i pomyślałam, że w nowej sytuacji określenie Widmowy Dominatrix pasowało do mnie bardziej niż Zaklinacz Dusz. - Fabian, gdybym chciała powstrzymać inne duchy od chodzenia za mną krok w krok, co powinnam zrobić? Zmartwił się. - Chcesz się mnie pozbyć? - Nie, oczywiście, że nie – odparłam, kolejny raz przeklinając w myślach Marie. – U nas zawsze masz dom, przyrzekłam ci to. To tylko czasowe rozwiązanie, dopóki nie uspokoi się sytuacja z Apollyonem. Do tego czasu i tak musisz wrócić do Dave’a. Bez ciebie grozi mu niebezpieczeństwo. Uspokoiłam swoje sumienie myślą, że Fabian zgodził się towarzyszyć Dave’owi już wcześniej, kiedy miał kontrolę nad własną wolą. To nie było nakazywanie mu czegoś wbrew niemu. To jedynie było trzymanie się planu. Wciąż jednak czułam się jak kanalia. - Ach, rozumiem - powiedział Fabian, po czym uśmiechnął się, głaszcząc swoje bokobrody. – Przychodzą mi na myśl dwie rzeczy, które – w połączeniu ze sobą – utrudniają duchom zbliżanie się, ponieważ sprawiają, że powietrze staje się dla nas… nie do zniesienia. Jedna z nich to czosnek. Nie kilka ząbków, ale naprawdę wiele. 145

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Szczęka opadła mi na tę ironię. Roślina, tak osławiona w opowieściach jako środek odstraszający wampiry, tak naprawdę była częścią kryptonitu na duchy? - Druga to pewne zioło, które palą ludzie - ciągnął Fabian. – Kiedy powietrze wypełnia jego duża ilość wymieszana z czosnkiem, większość duchów ledwie wytrzymuje przebywanie w pobliżu. - Masz na myśli tytoń. - Wow, zdaje się, że papierosy nie były zdrowe dla nikogo – dla martwych też. - To nie ta roślina - powiedział Fabian ze zmarszczonymi brwiami. – Tylko ta druga, po wypaleniu której ludzie zaczynają zachowywać się naprawdę głupio. - Trawka? - wypaliłam. – Chcesz mi powiedzieć, że marihuana jest częścią najskuteczniejszego środka odstraszającego na widma? Wpadłam w absolutny szok. Fabian jednak z powagą skinął głową. - Tak. Jeśli przez cały czas będziesz miała na sobie dużą ilość czosnku i marihuany, większość duchów powinna trzymać się od ciebie z daleka. Ja jednak jestem wystarczająco silny, by to wytrzymać – powiedział z wyraźną dumą. Nie mogłam przestać kręcić głową. Kto by powiedział, że czosnek i gandzia równały się pozbyciu się duchów? Patrząc jednak wstecz przypomniałam sobie, że w Nowym Orleanie rzeczywiście czułam zapachy obu tych rzeczy. Sądziłam jednak, że pierwsza z nich to skutek kuchni kreolskiej, a druga jest po prostu odbiciem rozrywkowej natury miasta. Któż mógł wiedzieć, że w ten sposób Marie powstrzymuje gwałtowny przyrost duchów w mieście, by wampiry i ghule nie zorientowały się, co się dzieje? Gdziekolwiek znajdował się jej dom, z pewnością otaczało go pole czosnku i zioła. - Fantastycznie. Natychmiast sprowadzę obie te rzeczy - powiedział Bones w najmniejszym stopniu nieporuszony pomysłem. - Kotek, powiedz mu, że od tej chwili ma zdawać raporty Mencheresowi. Przy ziołach, w których niedługo będziesz paradować nie powinien więcej robić tego nam. Twierdzi, że jest wystarczająco silny, lecz nie możemy ryzykować, że jakaś wiadomość dotrze do nas z opóźnieniem. Powtórzyłam jego słowa Fabianowi. Czułam się dziwnie, gdy tak stał i czekał, aż powiem to samo, co usłyszał przed chwilą, zanim na to za146

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee reagował. Teraz wiedziałam już, jak musiała się czuć bohaterka Sigourney Weaver w „Galaxy Quest”. - Komputer, czy mamy na pokładzie kulę berylową? – mruknęłam pod nosem. - Co takiego? - spytał Bones. - Nic. - Powrócę teraz do Dave’a. Nie powinienem mieć kłopotów ze znalezieniem go. Powiedział, że nie zmieni hotelu, dopóki nie wrócę - powiedział Fabian. Popatrzyłam na niego i pożałowałam, że nie mogę przytulić go na pożegnanie. Ponownie poczułam do siebie złość, że każdym swoim słowem pozbawiłam go wolnej woli. - To nie potrwa długo - powiedziałam, głaszcząc go po policzku, mimo że moja dłoń przeniknęła przez jego twarz. Przezroczysta dłoń przykryła moją rękę, choć nie niosła ze sobą żadnego ciężaru. - Nie zawiodę cię – powiedział Fabian, po czym rozpłynął się w powietrzu. Wpatrywałam się w miejsce, gdzie zniknął, z uczuciem ponurego postanowienia. Niech mnie diabli, jeśli ja zawiodę jego. Znajdę sposób, by zwrócić Fabianowi jego wolę, pokonać Apollyona bez robienia z siebie męczennicy – co również zdjęłoby mi z ogona mięsożernych zabójców – a potem wtłoczę nieco rozumu w głowy mojej rodziny. Po prostu nie miałam pojęcia, jak zrobić obie te rzeczy. - Nie martw się, Kotek – powiedział cicho Bones. – Poza wiedzą, jak powstrzymać duchy przed gromadzeniem się wokół ciebie, być może trafił nam się kolejny łut szczęścia. Sprawdziłem komórkę – Timmie dziś rano napisał mi wiadomość. Jego źródła donoszą o dziwnych wydarzeniach w Memphis i dlatego sądzi, że duża grupa ghuli Apollyona może ukrywać się właśnie tam. To rzeczywiście dobre wieści. Do kitu było, że właśnie teraz musieliśmy przydybać jednego ze sługusów Apollyona, lecz według bezgłowego już ghula z hotelu, tamci na mój widok natychmiast by prysnęli. Szkoda, że nie mogłam się sklonować i sprawić, by Cat Podróbka była przynętą gdzieś indziej. Wtedy ghule poczuliby się bezpiecznie, a ja podkradłabym się za ich plecami. To by rozwiązało mnóstwo proble147

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee mów. Jednak, skoro – jak słyszałam – naukowcom udało się sklonować jedynie owcę, miałam pecha. Wciąż jednak modyfikacja tego nie była bardzo naciągana. Może jednemu z naukowców Dona udałoby się stworzyć replikę mojej twarzy, którą zaaplikowalibyśmy kobiecie o mojej budowie i wzroście. Jakby nie było, w filmach coś takiego całkiem nieźle się sprawdzało. - Oczywiście! – powiedziałam czując nagły przypływ optymizmu, gdy do głowy wpadł mi kolejny pomysł. – Możemy zadzwonić do Dave’a i powiedzieć mu, gdzie według Timmiego są ghule. Przy okazji przekażemy mu, że Fabian już do niego wraca. Eda i Scratcha również wyślemy do Memphis. Nie minie dużo czasu, nim któryś z nich wpadnie na jakiegoś sługusa tego dupka. Wtedy będziemy musieli przetestować ten patent z trawą i czosnkiem, by zobaczyć czy rzeczywiście duchy będą trzymać się od nas z daleka. Kiedy już będziemy wiedzieli na pewno, również ruszymy do Memphis. Uniósł brew. - Brzmi, jakbyś miała jakiś plan, słonko. - Owszem, mam - powiedziałam, a w moim umyśle bez przerwy kręciły się wszystkie trybiki. – Jego pierwsza część przewiduje, że znów napiję się twojej krwi. Potrzebuję jak najwięcej mocy. Co do drugiej części… Cóż, będę musiała trochę podzwonić.

148

Nocna Łowczyni – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Baron Charles DeMortimer, który używał imienia Spade, by nigdy nie zapomnieć, że niegdyś jego oprawcy zwracali się do niego jedynie nazwą przydzielonego narzędzia, był najlepszym przyjacielem Bonesa. Znali się od ponad dwóch stuleci, od chwili, gdy byli więźniami kolonii karnej w Nowej Południowej Walii. Teraz – czego jestem pewna – tylko przez wzgląd na tę długą historię Spade na mój widok nie rzucił mi się do gardła. Spojrzenie jakie mi rzucił, kiedy Bones odwrócił wzrok, jasno mówiło, że marzył, by mnie udusić. - Tak się cieszę, że zadzwoniłaś! - powiedziała Denise, moja najlepsza przyjaciółka, gdy już mnie wyściskała. – Nie mogę się doczekać, kiedy w końcu to ja będę mogła ci pomóc. Nad jej ramieniem Spade ponownie spojrzał na mnie z gniewem, gdy Bones odwrócił się, by zobaczyć czy mają ze sobą więcej walizek. Zignorowałam to i uścisnęłam Denise, zachwycona jej nową siłą. Wzmocniło to moją opinię, że to najlepsze, co mogliśmy zrobić, chociaż może minąć kilka lat, nim Spade wybaczy mi, że to zasugerowałam. On i Denise niedawno się pobrali i był wobec niej bardzo opiekuńczy. Ja również chciałam ją chronić. Gdyby Denise pozostała śmiertelna, nie było by jej tutaj. Jednak nie była już człowiekiem. Pewien demon zatroszczył się o to, kiedy kilka miesięcy temu wypalił w niej swoje piętno. Teraz, kiedy demon był już martwy, nie można było naprawić tego, co zostało jej uczynione. W efekcie Denise była prawdopodobnie najbardziej niezniszczalną istotą na planecie. Do diabła, gdybym teraz odrąbała jej głowę, jedynym efektem byłby bałagan na podłodze, dopóki nie odrosłaby jej nowa. Nie była to jedyna niezwykła rzecz, jaką potrafiła zrobić Denise, i właśnie dlatego poprosiłam, by przyjechali. Wzięłam ją pod rękę i roześmiałam, gdy powiedziała: - Cat, nie chcę być niegrzeczna już od progu, ale… dlaczego pachniesz, jakbyś się wykąpała w czosnku?

149

Nocna Łowczyni – tłumaczenie: rainee - Ciesz się, że twój nos nie jest na tyle czuły, by zaciągnąć się ziołem powiedziałam. – To, eee… domowej roboty specyfik na to, by pewien niepożądany element trzymał się z dala ode mnie. - Ten szczególny aromat odgoni od ciebie sporo różnego elementu stwierdził Spade, marszcząc nos z tak wyrafinowanym wstrętem, że przez moment dostrzegłam w nim osiemnastowiecznego szlachcica, jakim niegdyś był. - Taa. Cóż, dobrze, że z tymi nowymi, śmierdzącymi perfumami nie podrywam już wampirów – odparłam, tłumiąc uśmiech. Spade musiał być na mnie naprawdę wkurzony. Normalnie jego wrodzona rycerskość sprawiłaby, że powiedziałby jakieś wytworne kłamstwo. Na przykład, że czosnek to ostatni krzyk mody wśród zapachów, albo że unoszący się wokół mnie obłok trawki wydobywa blask z moich włosów. Bones rzucił mu spojrzenie, które jasno mówiło, że również zauważył jego brak uprzejmości. Z karafki na kredensie nalał dwie szklaneczki whiskey, po czym z mniejszą gracją niż dotychczas podał jedną z nich Spade’owi. - Popraw mnie, jeśli się mylę, przyjacielu, lecz wydaje mi się, że moja żona dwa razy w tym roku ryzykowała dla ciebie życiem. Nie możesz więc mieć do niej pretensji o to, że poprosiła twoją żonę o pomoc, szczególnie, że w żadnym wypadku nic jej nie grozi, prawda? - Oczywiście, że jej grozi – odparł natychmiast Spade. – Jeśli nawet jedna kropla krwi spadnie tam, gdzie będą mogli spróbować jej inne wampiry… - Niech to szlag, Spade, już o tym mówiliśmy – przerwała mu Denise, a jej orzechowe oczy zmrużyły się w sposób, który znamionował poważne reperkusje. – Będę żyć bardzo, bardzo długo i nie zgadzam się robić tego w strachu, jak było to wcześniej. Jeśli to się powiedzie – a może być inaczej – przez cały czas i tak ze mną będziesz, prawda? A powstrzymanie tego szalonego przywódcy ghuli, zanim rozzłości zbyt wiele osób, oznacza bezpieczeństwo dla wszystkich, prawda? Daj więc sobie spokój z tą nadopiekuńczością. Nie chciałbyś, bym postąpiła z tobą w taki sam sposób. - Brzmi znajomo, nieprawdaż? – szepnęłam do Bonesa z wrażeniem, że patrzę na aktorów odgrywających rolę mnie samej i jego. 150

Nocna Łowczyni – tłumaczenie: rainee Chrząknął znacząco. - Aż nazbyt. - Gdybym sądziła, że Denise będzie groziło jakiekolwiek niebezpieczeństwo, nie prosiłabym jej o to – powiedziałam do Spade’a. Ponieważ została naznaczona, zabić ją mogła jedynie kość demona wbita prosto w oko, a ta była równie rzadko spotykana jak przysłowiowy mróz w piekle. – Chcesz ją chronić - ciągnęłam. – Ja również. I właśnie dlatego trzeba powstrzymać Apollyona. Nawet, gdyby wbito we mnie srebrny kołek, nie sądzę, by od razu zniknął. Czekał sześćset lat, by dokonać przewrotu i sięgnąć po władzę, a założę się, że nie będzie czekać kolejnych sześciuset, aż jakiś mieszaniec znów gdzieś wyskoczy. Spade milczał przez długą chwilę, przypatrując się z uwagą Denise, Bonesowi i mnie. W końcu wyciągnął przed siebie ręce. - Oczywiście wszyscy macie rację. Przepraszam. Wygląda na to, że gdy chodzi o dobro mojej żony, logika mnie zawodzi. Bones prychnął. - Wiem co czujesz. Ale nie obawiaj się. Jestem pewien, że Denise będzie wypominać ci każdy słaby punkt twojej logiki tak często, jak moja żona wytyka mi moje. Słysząc jego suchy ton nie mogłam się nie roześmiać. - I nawzajem, skarbie. Całkiem nieźle ci idzie wytykanie mi sytuacji, gdy działam pod wpływem emocji, a nie rozumu. Zdaje się więc, że wszyscy mamy tę wadę. Napięcie obecne w pokoju zniknęło, zastąpione przez długą chwilę zgodnego milczenia. W końcu Denise odchrząknęła. - No to… zaczynajmy. Nie jadłam cały dzień, starając się na to przygotować, i teraz umieram z głodu. Jeśli to wypali, w nagrodę zjem tyle, że koń by się zatkał. Z tymi słowami wstała z kanapy i odeszła kilka kroków. Podeszłam do niej, niepewna czy powinnam cokolwiek powiedzieć, czy może zaburzy to jej koncentrację. Mencheres i Kira wyszli, więc poza nami dom był pusty. Dzięki nielegalnemu, śmierdzącemu specyfikowi, który na sobie nosiłam, w pobliżu nie kręciły się żadne duchy. Mimo, że najbliższy sąsiad mieszkał dobre dwa bloki dalej, zasłony były szczelnie zasunięte. Nie zamierzaliśmy ryzykować, że ktokolwiek będzie nas podglą151

Nocna Łowczyni – tłumaczenie: rainee dał. No, oprócz mojego kota, który wylizywał sobie futerko, od czasu do czasu rzucając w naszą stronę obojętne spojrzenia. Denise zlustrowała mnie wzrokiem od stóp do głów, z koncentracji marszcząc przy tym czoło. Chwilę później jej zapach zmienił się, przechodząc z jej naturalnego aromatu jaśminu w kwaśną i ostrą woń podniecenia. Jej puls przyspieszył, a oddech stał się bardziej urywany. Gdy zapach zmienił się jeszcze bardziej, nabierając słabo wyczuwalnej woni siarki, powietrze wokół niej zgęstniało. Pomimo, że widziałam już wcześniej jak się zmienia, nie zdołałam powstrzymać dreszczu niepokoju, gdy jej orzechowe oczy powoli nabrały głębokiej, szkarłatnej barwy. Nagle z jej gardła wyrwał się głośny, chrapliwy krzyk. Skóra wydawała się falować na jej twarzy w dziwny, rozmyty sposób, niczym wosk topiący się w tuż przy płomieniu świecy. Jęknęła jeszcze kilka razy, a każdy z tych dźwięków brzmiał coraz bardziej zwierzęco. Zgięła się w pół, a jej ciałem zaczęły wstrząsać dreszcze tak gwałtowne, że wydawało się, jakby jej mięśnie oderwały się od kości. Nieświadomie uniosłam dłoń do ust, zduszając westchnienie. Spade miał rację. Nie powinnam była jej o to prosić. Co mi, do cholery, strzeliło do głowy? Denise opadła na kolana, a na twarz opadła jej zasłona włosów. W następnej sekundzie z jej ust ponownie wydobył się potworny krzyk. Spade znalazł się przy niej jeszcze szybciej niż ja, natychmiast biorąc ją w ramiona i szepcząc coś uspokajająco. Dotknęłam jej ramienia, czując zasypującą mnie górę wyrzutów sumienia. - Denise, przestań. To nie jest tego warte. Znajdziemy jakiś inny sposób… Mój głos zamarł, gdy nagle podrzuciła głowę do góry. Jej oczy nie były już ciemnoczerwone czy orzechowe, lecz miały barwę głębokiej stali, a ciemne włosy stały się rude i okalały tę samą twarz, która spoglądała na mnie z lustra. - Niech mnie jasny szlag, zrobiłaś to - gwizdnął Bones. Na twarzy Denise pojawił się słaby uśmiech. Tyle, że nie była to jej twarz. Była moja. - Poszło o wiele łatwiej niż ostatnim razem! – powiedziała, po czym pocałowała szybko Spade’a i wstała. Ze zdumieniem zauważyłam, że jej ciało również wyglądało jak moje. Była o ładnych parę centymetrów 152

Nocna Łowczyni – tłumaczenie: rainee wyższa i pełniejsza w okolicach pośladków i piersi. A wszystko to w ciągu zaledwie trzech minut. - Kochanie, nic ci nie jest? - spytał Spade, również się podnosząc i patrząc na nią z o wiele większą obiektywnością niż ja. Wpatrywanie się w swoje lustrzane odbicie na ciele najlepszej przyjaciółki było… dziwne, chociaż mieliśmy nadzieję, że efekt będzie właśnie taki. Naznaczenie przez demona sprawiło, że nie tylko była dosłownie nieśmiertelna. Zmieniło też ją w zmiennokształtną, jakim był on sam. Przeciągnęła dłonią po piersi Spade’a. - Nie martw się, nic mi nie jest. To wygląda i brzmi o wiele gorzej niż w rzeczywistości jest. No dobra, gdzie jest kuchnia? Czyż nie mówiłam, że jestem głodna? Właśnie wyszłam spod prysznica, kiedy Bones z posępnym wzrokiem wszedł do pokoju i zamknął drzwi sypialni. Po obiedzie – który zjedliśmy wszyscy, żeby Denise nie czuła się jak wyrzutek – opracowaliśmy szczegóły naszego planu. Wszyscy zgodziliśmy się, że najlepszym wyjściem będzie - jak się uda - zaatakować Apollyona na przełęczy. Spade nie był jedynym, który miał obawy co do bezpieczeństwa swojej małżonki. Ja również bałam się o Bonesa, tak jak i on o mnie, jednak oboje zdawaliśmy sobie sprawę, że nie podejmowanie akcji będzie niosło ze sobą jeszcze większe niebezpieczeństwo. Mimo to, gdy byliśmy tutaj sami, niemal namacalnie czułam jego niepokój. Naturalny, uderzający do głowy zapach palonego cukru, jakim zwykle pachniał, przywodził teraz na myśl efekt kulinarnej katastrofy bardziej niż kremu brûlée. Przestałam osuszać ręcznikiem włosy, po czym podeszłam do niego i przytuliłam głowę do jego piersi, jednocześnie obejmując ramionami jego szyję. Wkrótce będę musiała ponownie zawiesić na sobie torebeczki z czosnkiem i trawką, ale w tej chwili mogłam trzymać go bez tej śmierdzącej zawady. - Nic mi nie będzie – powiedziałam wprost w jego koszulę. – To na pewno wypali. Silne ramiona objęły mnie w talii i przyciągnął mnie bliżej. - Wiem. Po prostu nie podoba mi się to, że będę z dala od ciebie. Prychnęłam cicho. 153

Nocna Łowczyni – tłumaczenie: rainee - Mnie również się to nie podoba, lecz Denise jest najlepszą przynętą. Widziałeś ją. Jest teraz moją bliźniaczką. Nawet rozmiar stanika ma ten sam, co ja. Gdybyś zobaczył ją przy barze, nawet ty był byś gotowy przysiąc, że to ja. - Tylko do chwili, kiedy bym do ciebie podszedł – odparł, muskając ustami linię mojej twarzy. – Zapomnij o biciu serca. Ona nie pachnie tak jak ty, ma inny głos, inną postawę. Na ludzi też patrzy inaczej niż ty. - A jak niby patrzę na ludzi? – spytałam zdumiona. Pozostałe rzeczy, które wymienił, miały sens, lecz niewiele osób poza Bonesem znało mnie wystarczająco dobrze, by potrafić dostrzec te różnice. Bicie serca Denise było największym problemem, ale znaleźliśmy na to sposób, tak że nie połapie się nikt, kto nie będzie stał tuż przy niej. Nie sądziłam jednak, że Spade dopuścił kogokolwiek tak blisko. Bones odsunął się ode mnie i spojrzał mi w oczy, nie przestając gładzić palcami mojej twarzy. - Masz spojrzenie wojownika. Dostrzegłem to w chwili, gdy się poznaliśmy. Spojrzałaś na mnie… i od razu wiedziałem, że w myślach oceniasz moją siłę i słabości. Wtedy myślałem, że to dziwne, bo taki wzrok nie pasował do niedoświadczonej dziewczyny, która potykała się o własne słowa pytając mnie czy chcę się pieprzyć. Śmiech zagulgotał mi w gardle. - Próbowałam wyciągnąć cię na zewnątrz, by móc w spokoju cię zabić. Jednak w odróżnieniu od innych wampirów, jakie spotkałam do tamtej chwili, nie poszedłeś na to. Już wtedy powinnam sobie uświadomić, że będą z tobą same kłopoty. Uśmiechnął się lekko, a w jego oczach pojawiły się zielone iskry. - Ach, ale przez to jeszcze bardziej cię kusiłem. Nie potrafiłaś oprzeć się wyzwaniu. Właśnie dlatego wróciłaś, by mnie odszukać. I dlatego zgodziłaś się, żebym cię trenował, chociaż przez pierwsze parę tygodni bez przerwy starałaś się mnie zabić. Miał rację. Wtedy – wierząc, że wszystkie wampiry są przepełnionymi złem krwiopijcami – byłam zdeterminowana zabić Bonesa nie zważając na to, że był o wiele silniejszy ode mnie. I miał rację mówiąc, że pokusa pokonania tak potężnego wampira była dla mnie wyzwaniem. Albo lekkomyślnością, zależy kogo by spytać. 154

Nocna Łowczyni – tłumaczenie: rainee - A ty? – szepnęłam stając na palcach i całując go lekko w usta. - Gdybym padła na plecy i natychmiast rozłożyła przed tobą nogi, jak inne kobiety, które spotkałeś, spędziłabym z tobą najlepszą noc mojego życia. Lecz jeszcze przed śniadaniem zapomniałbyś jak mam na imię. Jednak ja byłam odporna na twój urok i urodę. Musiałeś przeżyć szok. – Delikatnie przygryzając jego dolną wargę nie mogłam powstrzymać szerokiego uśmiechu. – Nie tylko ja nie mogłam oprzeć się wyzwaniu. - Jak sobie przypominam, nie opierałaś się moim zalotom zbyt długo – odparł, znacząco unosząc brew. - Przyznaję, że byłam niezwykle uparta, jeśli chodzi o opieranie się twojemu powabowi – powiedziałam odwijając ręcznik i pozwalając mu opaść na podłogę. – Ale musiałabym naprawdę być trupem, by cię nie pragnąć. Jego oczy były teraz już całkiem zielone, a spod górnej wargi wysunęły się kły. Uwielbiałam sposób, w jaki pochłaniał mnie wzrokiem. Jakby pierwszy raz zobaczył mnie nagą i nie mógł zmusić się, by oderwać ode mnie wzrok. Znałam moje ciało, byłam doskonale świadoma jego wad, lecz kiedy na mnie patrzył, sprawiał, że o nich zapominałam. Widząc głód kryjący się w jego spojrzeniu i czując fale pożądania uderzające w moją podświadomość, czułam się piękna, silna i seksowna. Wolna, by zrobić wszystko, bez poczucia strachu czy wstydu. Przesunął dłońmi po mojej nagiej skórze, jednocześnie mocą pieszcząc moje zmysły. Gdy pochylił głowę, otworzyłam usta i poczułam, jak zaczynam płonąć od pocałunku. Ogień ten wzmógł się jeszcze, gdy z celową, intymną dokładnością zaczął przesuwać swoim językiem wzdłuż mojego. Tak samo lizał mnie, kiedy jego usta były w innym miejscu. Na samą myśl o tym poczułam, jak trzewia ściskają mi się z oczekiwania. Bones przyspieszał jedynie wtedy, kiedy sama tego chciałam. Kiedy przez niecierpliwość moje pożądanie było tak wielkie, że nie mogłam wytrzymać tej słodkiej męki, gdy przedłużał grę wstępną. Dzisiaj jednak chciałam, żeby to on poczuł się odurzony pragnieniem, a jeśli pozwolę mu dłużej się całować, wkrótce nie będę w stanie tego zrobić. - Właź na łóżko – powiedziałam, zrywając z niego koszulę.

155

Nocna Łowczyni – tłumaczenie: rainee Posłusznie ruszył w odpowiednią stronę. Nawet na chwilę nie wypuścił mnie z rąk i przez cały czas obsypywał moją szyję pocałunkami. Kiedy zaczął kłaść mnie na materac, powstrzymałam go. - Tylko ty - powiedziałam, wyplątując się z jego ramion. Znacząco spojrzał się na duże wybrzuszenie w swoich spodniach, po czym ponownie podniósł na mnie wzrok. - Nie drażnisz się ze mną, prawda? Na języku poczułam delikatne dotknięcie kłów, które przypominały mi, jak wielki buzuje we mnie ogień. Jednak odepchnęłam od siebie pożądanie. Było to trudne, gdy Bones leżał podpierając się na łokciach, ze swobodnie, choć zachęcająco rozłożonymi nogami. Jego czarna koszula była rozpięta, ukazując wspaniały kontrast bladej skóry przy ciemnym materiale. Przez chwilę wpatrywałam się w niego, napawając się jego pięknem. - Anioły chciałyby być tak piękne, jak ty – powiedziałam z przekonaniem. - Daleko mi do anioła, ale dziękuję za komplement. Ton, z jakim wypowiedział te słowa był lekki, lecz wyraz jego twarzy – nie. Była pełna napięcia, jego oczy lśniły zielenią, a wybrzuszenie w spodniach wysyłało przez moje ciało rozdzierające fale żądzy. Gdybym dalej się w niego wpatrywała i pozwoliła sobie rozwodzić się nad myślą, że w akcji był jeszcze lepszy, opadłabym na niego i przestałabym myśleć, zatapiając się w rozkoszy, gdy jego ciało złączyłoby się z moim. Ale miałam plan, który w tej chwili nie przewidywał tego, że na niego wskoczę. Ostatnio żyliśmy w wielkim stresie, niebezpieczeństwie i przemocy, których jeszcze więcej czaiło się na horyzoncie, że okoliczności nie sprzyjały romansowi. Jednak nie obchodziło mnie to. Pewnie, mogliśmy usiąść, ponownie omówić strategię walki lub dusili się nawzajem upomnieniami, by na siebie uważać, lecz czego nauczyłam się przez ostatnie parę lat, to chwytać chwile rozkoszy, kiedy tylko się pojawiły. Albo samej je tworzyć, gdy okoliczności nie sprzyjały na tyle, by rzucić nam je pod nogi.

156

Nocna Łowczyni – tłumaczenie: rainee - Po jutrzejszym dniu nie zobaczymy się przez jakiś czas – powiedziałam cichym i ochrypłym głosem. – Dlatego chcę się upewnić, że masz coś, dzięki czemu na długo mnie zapamiętasz.

157

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Z celową powolnością wyciągnęłam ręce do Bonesa, odtrącając jego dłonie, gdy chciał pociągnąć mnie w dół. - Nie – powiedziałam, popychając go z powrotem na łóżko. – Dzisiaj ja rządzę. Twoim jedynym zadaniem jest położyć się, odprężyć i… - Na wspomnienie słów, które kiedyś powiedział, wyrwał mi się krótki śmiech. - …dać mi pracować. Uniósł głowę, a na ustach pojawił mu się przewrotny uśmiech. - Powiedziałbym, żebyś była delikatna, ale oboje wiemy, że nie mówiłbym poważnie. Nie, nie mówiłby. Ta wiedza jeszcze bardziej mnie rozpaliła. Bones mógł być mistrzem w kontrolowaniu się, lecz kiedy raz pokonał już tę granicę, kochał się tak samo, jak walczył: dziko, niepohamowanie i niestrudzenie. Nie byłam w stanie określić ile łóżek połamaliśmy w czasie, gdy byliśmy razem i miałam nadzieję, że w przyszłości zniszczymy ich jeszcze więcej. - Zamknij oczy - powiedziałam. Posłuchał mnie, lecz dla podkreślenia o co mi chodzi położyłam palce na jego powiekach. – I nie otwieraj ich, dopóki ci nie pozwolę. Posłuchał mnie, lecz na jego ustach wciąż czaił się pełen wyższości uśmiech. - Życzysz sobie, żebym również nazywał cię „panią”? Zawsze będziesz mogła mnie ukarać, jeśli się zapomnę i zwrócę do ciebie per „Kotek”. - Nie chcę żadnej „pani”, ani żadnego więcej gadania – powiedziałam starając się ukryć uśmiech, chociaż nawet go nie widział. O wiele wolniej niż zwykle rozpięłam jego koszulę, pozwalając opuszkom palców dotykać jego skóry. Gdy skończyłam, zajęłam się jego spodniami. Musiałam zapanować nad pragnieniem, by sięgnąć do środka i zamiast tego tak samo powoli zajęłam się zamkiem. Kiedy już go rozpięłam, zaczęłam ściągać je z niego centymetr po centymetrze, aż w końcu zsunęły mu się z kostek. Wtedy dopiero - w końcu - pozwoliłam sobie na niego spojrzeć. Jego ciało tworzyło blady, gładki krajobraz piękna, którego jedynymi ciemnymi akcentami była cienka linia wło158

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee sów biegnąca w dół brzucha i ciemniejsze loki otaczające jedyną u niego grubą rzecz. Jego skóra połyskiwała naturalnym dla wampirów blaskiem, który podkreślał jego twarde mięśnie, szczupłą budowę i ponętną rzeźbę. Jego całe ciało wołało o dotyk, a ja przystałam na to zaproszenie. Palcami przesunęłam po jego piersi, oceniając jego reakcję po tym, jak pogłębiał się jego zapach, a moc zaczęła pulsować w powietrzu. Oczy miał wciąż zamknięte, a dla większej wygody ramiona podłożył pod głowę. A może po prostu wiedział, że w ten sposób jego pierś prezentuje się jeszcze bardziej imponująco. Pewnie to drugie. Sztukę uwodzenia Bones opanował po mistrzowsku, zanim jeszcze w tym kraju wybrano pierwszego prezydenta. Nie przestawałam muskać palcami jego skóry, czerpiąc niezwykłą przyjemność z tego dotyku. Może i był o wiele bardziej doświadczony w doprowadzaniu partnerki do mdlenia z rozkoszy, ale ja również potrafiłam co nieco. Wiedziałam o wszystkim co lubił i teraz zamierzałam w pełni wykorzystać tę wiedzę. Położyłam dłonie na jego żebrach i powoli przesunęłam je w stronę jego uniesionych ramion. Jego moc delikatnie łaskotała wnętrze moich rąk, przeszywając mnie przyjemną falą wibracji. Potem położyłam je na jego piersi i kciukami potarłam sutki. Stwardniały, podobnie jak reszta jego ciała. - Uwielbiam twoje dłonie - westchnął. – Myślisz, że wyglądam jak anioł? Kotek, twoje ręce są mym niebem, a twoje oczy – domem. Jego słowa rozgrzały mnie, lecz sam jego głos, z gładkim angielskim akcentem i zmysłową barwą, był niezwykle kuszący. Gdybym pozwoliła mu mówić dalej, mógłby oczarować mnie na tyle, bym robiła to, co on zechce, zamiast tego, co sama zaplanowałam. - Ciiiii… - szepnęłam przeciągle. Bones mógł nie widzieć mojego uśmiechu, lecz gdy muskałam jego usta w najlżejszym z pocałunków, prawdopodobnie go poczuł. - Mmm… mój błąd – powiedział przeciągając się tak, że wszystkie jego mięśnie zgodnie zafalowały. Oblizałam usta, zwalczając pokusę, by ścieżką tej fali przeciągnąć po jego skórze językiem. Zamiast tego pozwoliłam dłoniom błądzić, głaszcząc go i dotykając od jego twarzy do stóp i z powrotem. Szczerze mówiąc, nigdy przedtem nie spędziłam tyle czasu po prostu na pieszczo159

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee tach. Ponieważ brakowało mi jego opanowania i samokontroli, żądza zazwyczaj przerywała mi odkrywanie jego ciała. Dzisiaj jednak było inaczej. Dotykanie go w ten sposób, niespieszne zachwycanie się kształtami jego ciała i czerpanie przyjemności z jego cichych jęków było bardziej niż podniecające. Było upajające. Bones był mój, i nieważne co szykowała dla nas przyszłość. Niechby się waliło i paliło, stawimy jej czoła razem. Kiedy mu kazałam, przewrócił się na brzuch. Moim oczom ukazały się szerokie ramiona, wąskie biodra i bliźniacze wzgórki jego pośladków. Tym razem jednak pieszczenie go już mi nie wystarczało. Nachyliłam się nad nim, po czym przeciągnęłam językiem wzdłuż jego kręgosłupa. W odpowiedzi poczułam, jak drży pod moimi ustami. Smak i zapach jego skóry były jak afrodyzjak. Wspięłam się na łóżko i pozwoliłam włosom przesuwać się po jego ciele, gdy dalej całowałam, lizałam i lekko przygryzałam zębami jego skórę. Gdy centymetr po centymetrze posuwałam się dalej w dół jego pleców, pośladków i nóg, którym poświęcałam równie dużo uwagi, z jego gardła zaczęły wydobywać się ciche, gardłowe dźwięki. - O żesz, słodki Jezu… Słonko, to był rewelacyjny pomysł. W jego głosie brzmiało napięcie, a dłonie zacisnął w pięści. Nie skomentowałam tego, że się odezwał, ale uszczypnęłam zębami umięśniony pośladek. Nie przecięłam skóry kłami, lecz jedynie dostarczyłam mu przyjemności. Potem długo i powoli przeciągnęłam po nim językiem, jednocześnie przyciskając nagie piersi do jego ud. Pod wargami poczułam, jak zadrżał, a chociaż jego ręce pozostały na miejscu, jego podniecenie zaczęło pieścić moją podświadomość. - Więcej. To jedno słowo wypowiedział tak gwałtownie, że wydawało się niemal nieuprzejme. Uśmiechnęłam się z ustami przy jego skórze i przesunęłam ciało niżej. - Nie bój się, jeszcze nie skończyłam. Ponownie obróciłam go na plecy, ustami kreśląc ślad od jego biodra do twardego brzucha. Poczułam, jak jego mięśnie napinają się w oczekiwaniu, lecz zanim odsunęłam się, jedynie ciepłym oddechem owiałam twardość sterczącą pod jego pępkiem. Sypialnię rozświetlały płomienie świec na komodzie i stoliku przy łóżku, których naturalne świa160

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee tło było łagodniejsze dla oczu wampira niż blask żarówek. Jednak teraz zamierzałam wykorzystać je w innym celu. Chciałam zerwać się z łóżka, lecz Bones powstrzymał mnie, mimo zamkniętych oczu chwytając za ramię. - A ty niby dokąd? Roześmiałam się gardłowo i odepchnęłam jego dłoń. - Masz trudności z okazywaniem posłuszeństwa, prawda? Zachowuj się, albo nie zrobię tego, co zamierzam. A wierz mi, będziesz tego żałował. Chociaż nie pozwoliłam mu się dotykać, na jego ustach znów pojawił się lekki uśmiech. - Pani, przyjmij me najszczersze przeprosiny za te godne pogardy nieposłuszeństwo. Błagam, kontynuuj, a przyrzekam ci swą bezwarunkową uległość. Cwaniak. Pomimo tej obietnicy wiedziałam, że był tak samo uległy jak Czyngis-chan, ale to nic. Wykorzystam to, co było jedynie chwilową ustępliwością. Ze stolika przy łóżku wzięłam jedną ze świec i w świetle migoczącego płomienia przyjrzałam się Bonesowi. Leżał wygodnie wyciągnięty, a ramiona ponownie podłożył sobie pod głowę. Nogi również miał rozluźnione, chociaż w znaczącym miejscu wciąż pozostawał twardy. Jest jak hojny dar, a w dodatku tylko mój. Oblizałam usta. Niech mnie diabli, jeśli wiedziałam, jakim cudem miałam takie szczęście, ale to było pytanie na kiedy indziej. Teraz była pora na działanie, a nie rozmyślanie. Przysunęłam się bliżej, aż nogami oparłam się o krawędź łóżka. - Pamiętasz pierwszy raz, gdy ugryzłeś mnie w tym miejscu? - spytałam, przesuwając opuszkiem palca po jego stwardniałym sutku. - Tak. – Jedno słowo, powiedziane ze świstem, jasno wskazywało na ciężar pożądania, które w nim wyczuwałam. - Miałam wrażenie, że twoje kły mnie parzą. – Mój głos nie był głośniejszy od szeptu, gdy na samo wspomnienie wstrząsnął mną dreszcz. Zdmuchnęłam świecę. – Nie mogę zrobić tego samego tobie, bo nie jesteś człowiekiem - ciągnęłam. – Esencja w moich kłach nie zadziała tak samo… ale może to będzie podobne. Momentalnie przechyliłam świecę i wylałam gorący jeszcze wosk na sutek Bonesa. 161

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Jego ciało wygięło się w łuk, a z gardła wyrwał się zduszony jęk. Nie zaczekałam, aż wosk stwardnieje, lecz przykryłam go ustami i wgryzłam się w jego skórę, jednocześnie zlizując parzącą miksturę. Ponownie wygiął plecy, a jego silne dłonie wplotły się w moje włosy i przyciągnęły mnie bliżej z wystarczającą mocą, by moje kły zatopiły się jeszcze głębiej. Potężna przyjemność uderzyła w moją podświadomość, zachęcając mnie do ponownego ugryzienia. Zaczęłam ssać, i po chwili musiałam przesunąć w ustach wosk, by przełknąć duży łyk krwi. Wtedy, zanim pozostały wosk w świecy do końca zastygł, wylałam go na jego drugi sutek, a w nagrodę ponownie usłyszałam głuchy jęk. Poczekałam chwilę, zanim przesunęłam tam kły, w identyczny sposób liżąc i gryząc stwardniały, sterczący stożek. Kiedy przełknęłam kolejny duży łyk jego krwi – i prawdopodobnie trochę wosku – odsunęłam się, ocierając z ust pozostałe krople, po czym spojrzałam w jego lśniące jaskrawą zielenią oczy. Jego moc zaczęła pulsować pod moimi dłońmi, a w powietrzu zawisł ciężki zapach jego żądzy. Mieszał się on z wonią dymu i mojego własnego podniecenia, tworząc prawdziwie zmysłową atmosferę. Nie spuszczając z niego oczu, ocierając się piersiami o jego biodro pochyliłam się do przodu i odstawiłam zgaszoną świecę na stolik… by chwycić następną zapaloną. Powolnym ruchem wolną ręką przesunęłam po jego ciele. Strzepnęłam pozostałości zastygłego wosku z jego piersi, po czym sięgnęłam w dół ciemnej ścieżki włosów, które okalały jego przyrodzenie. Bones nie zamknął oczu, gdy ujęłam go w dłoń, lecz rozchylił wargi, z których wysunęły się ostre kły. Spojrzałam na twarde ciało w moim ręku i oblizałam usta. Nie mieściło się w mojej dłoni, pulsując inaczej niż jego moc, a gdy stanowczymi, gładkimi ruchami przesuwałam po nim w górę i w dół, na jego czubku pojawiła się różowa kropla. Zanim napotkałam jego wzrok, zerknęłam na zapaloną świecę w mojej drugiej ręce. - Zrób to – powiedział głosem tak ochrypłym, że niemal go nie rozpoznałam. Zdmuchnęłam świecę i ignorując wciąż dymiący knot wylałam cały wrzący płyn na twardość w mojej dłoni. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz, a w mojej podświadomości nagle wybuchł zmieszany z przyjemnością ból. Zanim odrzuciłam świecę, 162

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee ignorując niewielkie oparzenie palców, ścisnęłam jej koniec palcami, by upewnić się, że rzeczywiście zgasła. Potem, zanim wosk zdołał ostygnąć, objęłam wargami główkę jego fiuta. Kiedy wessałam go głębiej, przesuwając po nim językiem i biorąc tak dużo, jak tylko zdołałam, pomimo dwóch ostrych kłów, z jego gardła wyrwał się pierwotny jęk. Miałam wrażenie, że jest jakby wykuty z marmuru, a jego ciało cieplejsze od wosku, który teraz przykleił się do moich palców. Gładziłam go, nie przerywając pochłaniania go całego i ssąc go, jakbym chciała zębami obedrzeć go ze skóry. Konwulsyjnie zacisnął dłonie i – sądząc po odgłosach – rozerwał prześcieradło. Nie zatrzymałam się, by to sprawdzić, lecz wciąż trącałam jego ciało językiem, strącając resztę wosku. Teraz jednak ten dotyk niósł samą przyjemność, jako że zdążył już się uleczyć po kontakcie z gorącą parafiną. Nawet, gdybym nie wyczuwała jego emocji i tak bym to wiedziała, gdyż moja ręka już nie piekła. Poza tym wiedziałam, że od czasu do czasu Bones lubił, gdy rozkoszy towarzyszyła odrobina bólu. Po tym, jak stałam się w pełni wampirem, nauczyłam się też jego ulubionych sposobów, jak można to osiągnąć. Podniosłam wzrok i spojrzałam na niego, jednocześnie wkładając go sobie do ust tak głęboko, jak tylko zdołałam. Moje kły delikatnie ocierały się o pokrytą żyłami, gładką twardość. Zamknął oczy i kolejny raz wygiął ciało w łuk. Było to następne zaproszenie, z którego skorzystałam. Zatopiłam w nim kły, wyzwalając dreszcz, który wstrząsnął całym jego ciałem, oraz zwierzęcy krzyk, jaki wyrwał mu się z gardła. Jego słodka jak ambrozja krew wypełniła mi usta, gdy niezwykle ostrożnie przesuwałam po nim wargami. Wsuwałam jego fiuta coraz głębiej, nie powiększając jednak niewielkich ran, jakie mu zadałam. Doprowadzenie tego do perfekcji wymagało ogromnej praktyki. Ta fala rozkoszy i bólu zmieszała się z moimi emocjami. Bones jęknął i zaczął poruszać biodrami w tym samym rytmie, w którym poruszały się moje usta. Wysunęłam kły i ponownie wbiłam je w jego ciało, tuż przy podstawie jego przyrodzenia. Był tak duży, że jedynie dzięki typowym dla wampirów brakowi odruchu dławienia się mogłam wziąć go w usta w całości. Znów zaczęłam ssać, przesuwając po nim językiem i przełykając krople krwi, które wypływały z ranek. 163

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Odwróć się – powiedział Bones ochryple i sięgnął po mnie, próbując przyciągnąć mnie do siebie. Zaczęłam się opierać. Zdawałam sobie sprawę, czego chciał, ale też wiedziałam, że stracę zmysły, jeśli mu na to pozwolę. - Nie. Tylko ty. Inaczej przestanę – odparłam nieco stłumionym głosem, lecz podkreśliłam je po raz kolejny wbijając kły w jego ciało. Przewrócił się na bok i wtulił się w moje ciało, sięgając ręką między moje uda. Z mojego gardła wyrwał się zduszony jęk, gdy zaczął pocierać moją szparkę, kciukiem zataczając kółka wokół mojej łechtaczki, a jednocześnie głęboko zatapiając we mnie palce. - Jesteś taka mokra - mruknął. – Chciałbym utonąć w twoim smaku i pokryć się twoim zapachem. Obrazowy sposób, w jaki to powiedział sprawił, że poczułam jeszcze większe pożądanie. Jednak miałam powód, by nie pozwolić mu robić ze mną tego co chciał, chociaż w tej chwili nie mogłam sobie przypomnieć jaki. - Nie – powiedziałam ponownie, z powrotem biorąc go w usta i pieszcząc kłami na całej długości. - Niedługo. Nie przestawaj, Kotek. Głębiej. Więcej - jęknął przeciągle. Znów wchłonęłam go do końca i zaczęłam ssać jeszcze mocniej. Jego ręce pozostały tam, gdzie były, choć jego palce z większą gwałtownością przesuwały się po mojej skórze. Przy każdym ich ruchu mimowolnie wyginałam plecy w łuk. Gdzieś w głębi mnie zaczął pulsować ból – znajome napięcie wskazujące na pragnienie, którego nie można było ugasić. Każde pociągnięcie jego palców raniło mnie mocniej, paląc mnie żywym ogniem. Nie przestawałam go ssać, liżąc i gryząc go w miejscach, które lubił najbardziej, starając się oprzeć potrzebie, by zacząć na nim ucztować. Zaczął coraz szybciej poruszać dłonią, aż w końcu z moich ust wyrwały się okrzyki rozkoszy, stłumione przez jego ciało. - Nie mogę już czekać – warknął wręcz Bones. Ledwie zdążyłam schować kły, kiedy jednym ruchem podciągnął mnie do góry, samemu jednocześnie zsuwając się w dół. Chwycił mnie w talii i przytrzymał w miejscu, po czym przywarł ustami do delikatnej skóry między moimi nogami. Poczułam uderzenie tak wielkiej przyjemności, że miałam wrażenie, jakby woda trysnęła z murów uszkodzonej tamy. Wbił palce w moje 164

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee biodra, przyciągając mnie jeszcze bliżej. Jego język, kły i wargi sprawiły, że zalała mnie fala ogromnej rozkoszy, kradnąc każdą myśl, jaka krążyła mi jeszcze w głowie. Im bardziej się poruszałam, tym bardziej mnie unosiła. Z mojego gardła nieprzerwanie dobywały się urywane okrzyki, przez które zaczęłam gwałtownie oddychać. Zakończenia milionów moich nerwów żądały coraz więcej. Gdyby nie trzymały mnie jego dłonie, to z pewnością spadłabym z łóżka. Targały mną dreszcze ekstazy, kumulujące się w orgazm, przez który niemal rozpadłam się na tysiące części. Po chwili wrócił mi ułamek świadomości, wystarczający, bym poczuła lekkie zażenowanie tym, w jaki sposób jego głowa była teraz na kilka centymetrów wgnieciona w materac. W końcu zwolnił swój uścisk i z powrotem opadłam na łóżko. Kiedy nachylił się nade mną, jego oczy wciąż lśniły zdecydowaną, płomienną zielenią. Spojrzałam na jego twarz i sapnęłam zdumiona. Jego usta znaczyły ślady świeżej krwi. To moja? Czy jego? - Bones… - Nie. – W jego głosie czaiło się coś, na co przeszył mnie dreszcz. – Nic nie mów. A szczególnie nie mów „przestań”. Nawarzyłaś sobie niezłego piwa. Przyciągnął mnie do siebie, jednym ruchem podciągając mnie na kolana i obracając plecami do siebie. Jednym bladym ramieniem objął mnie w talii, a w następnej chwili wbił się we mnie jednym gwałtownym ruchem. Zaszlochałam, gdy poczułam kolejne, tak samo silne pchnięcia. Przesunął ustami po całych moich plecach, po czym przybliżył je do mojego ucha. - Nie powstrzymuj się. – Jego spokojny głos przeczył jego ruchom, którymi wchodził we mnie z siłą, której myślałam, że nie zniosę. – Krzycz dla mnie. - To za dużo – wykrztusiłam przez jego szalone tempo. - Diabła tam – odparł gardłowo, liżąc mój kark. – Sama nabiłaś się na moje kły i cholernie ci się to podobało. Czuję twoje ciało i na pewno nie czujesz bólu. Uwolnij się, jak zrobiłaś to wcześniej. Poddaj się. 165

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Pochylił mnie niżej, aż podtrzymywały mnie jedynie jego ręce. Uległam mu i zaczęłam krzyczeć czując jego bezlitosne, ogromne pożądanie, gdy wbijał się we mnie mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Całkowicie mnie unieruchomił i, zbliżając się do szczytowania, między gardłowymi jękami mrucząc naznaczone angielskim akcentem czułe słówka. Kiedy poczułam, że zaraz również go dosięgnę, pochylił się i wbił kły w moją szyję, pijąc moją krew dzikimi pociągnięciami. Szturmującymi falami zalał mnie nieziemski wprost orgazm. Opadłam na materac, bez siły, niezdolna do jakiegokolwiek myślenia. Szczytowanie było tak gwałtowne, że jedynie częścią umysłu zarejestrowałam krzyk Bonesa tuż przed tym, jak spazm w głębi mojego ciała powiedział mi, że dołączył do mnie w ekstazie. Po kilku chwilach, które zdawały się trwać wiecznie, opadł obok mnie, jakby ktoś przeciął podtrzymujące go sznurki. Oboje musieliśmy zaczerpnąć kilka krótkich, urywanych oddechów. - Nawet, gdybym musiał błagać, zrobisz to jeszcze raz – odezwał się w końcu Bones napiętym głosem. – Do diabła, nie czuję nóg. Ja również nie, lecz w tej chwili mówienie przekraczało moje możliwości. Słyszałam już i mogłam też myśleć, jakkolwiek bardzo chaotycznie. Nawet mając wampirze zdolności do błyskawicznej regeneracji, wciąż czułam w niektórych miejscach lekki ból zmieszany z delikatnymi skurczami po wspaniałym orgazmie. Gdybym była człowiekiem, a Bones wziąłby mnie z taką samą siłą, nie mogłabym chodzić przez tydzień. Nie, lepiej. Przez miesiąc. - Sądzę, że to wystarczy mi na ten czas, gdy będziemy rozdzieleni - powiedziałam, z wysiłkiem przewracając się na plecy. I jeszcze trochę – dodał mój oszołomiony umysł. Bones roześmiał się, przyciągając mnie do siebie i biorąc w ramiona z większą siłą i szybkością niż to było sprawiedliwe. W końcu ja ledwo co dawałam radę ruszać kończynami. - Och, Kotek - mruknął muskając ustami moją szyję. – Doprawdy, nie myślałaś chyba, że na tym poprzestaniemy? On mnie zabije, pomyślałam, lecz nie mogłam się zmusić, by wydobyć z siebie nawet słowo protestu. Ani powstrzymać go, gdy zaczął sunąć wargami w dół mojego ciała. 166

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Jakby nie było, to nawet jeśli miałam rację, było kilka rzeczy gorszych od śmierci… a i tak nie potrafiłam wymyśleć lepszego sposobu na odejście z tego świata.

167

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Samolot wylądował dokładnie w tej chwili, gdy niebo otworzyło się i deszcz lunął jak z cebra. Chociaż nie mogłam doczekać się, aż zaczniemy, część mnie rozpaczała na myśl, że wkrótce będę musiała ponownie przywdziać mą śmierdzący odstraszacz na duchy. Ochrona lotniska zaczęłaby się czepiać, gdybym chciała wejść na pokład obwieszona trawką, a nie sądziłam, by moje całkowicie zgodne z prawdą wyjaśnienie: „Ależ musiałam trzymać duchy z dala od siebie!” jakkolwiek ich obeszło. Wyjęłam walizkę ze schowka nad głową – w której brakowało mojej zwyczajnej skrytki na broń – i wraz z innymi pasażerami ruszyłam w mozolną drogę na zewnątrz. Kiedy znalazłam się już w rękawie lotniczym, mogłam iść swobodnie i nie minęło dużo czasu, a znalazłam się w hali przylotów. Rozejrzałam się szybko dookoła, lecz wśród czekających nie znalazłam twarzy tego, kogo szukałam. W powietrzu też nie unosiła się żadna nienaturalna moc. Zmarszczyłam brwi i zerknęłam na zegarek. Nie, nie byłam za wcześnie. W gruncie rzeczy, to samolot przyleciał jakieś piętnaście minut później. Gdzie więc był Mencheres? - Cat, witaj. Obróciłam się gwałtownie i ze zdziwieniem zamrugałam na widok wysokiego mężczyzny o włosach koloru piasku. Po chwili wybuchłam śmiechem. - Boże, to niesamowite. Nieznaczny uśmiech, jaki pojawił się na jego ustach, przypominał dawnego Mencheresa, lecz chyba jako jedyny. Jego kruczoczarne włosy i brwi miały teraz barwę złotego blondu, ciemne oczy były lazurowobłękitne, a zamiast jego luźnych, drogich spodni i koszul z długim rękawem, w których się lubował, Mencheres miał na sobie koszulkę od Eda Hardy’ego i plażowe spodenki do kolan. Jednak co mnie najbardziej zaskoczyło, to jego aura. A raczej jej brak. Pomijając brak tętna, mogłabym niemal przysiąc, że jest żywym człowiekiem, gdyż powietrza wokół nas nie burzyła żadna nadnaturalna moc. Biorąc pod uwagę fakt, że przebywanie w pobliżu Mencheresa 168

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee zazwyczaj przypominało chodzenie z metalowym parasolem podczas burzy z piorunami, byłam zdumiona, jak dobrze udało mu się ją ukryć. - A myślałam, że to ja jestem dobra w całym tym stylu płaszcza i szpady - ciągnęłam, ogólnym gestem wskazując na swoje czarne od niedawna włosy, brązowe szkła kontaktowe i – dzięki kremom samoopalającym – sztucznie przyciemnioną skórę. Pogrubiłam też i przyczerniłam sobie brwi, a nawet zmieniłam kolor meszku pod pachami z brzoskwiniowego na ciemnobrązowy. Pewien wampir kiedyś zdołał mnie rozpoznać właśnie po rudym śladzie pod ramionami, mimo że ogoliłam się tego dnia. Nabierz mnie raz, i te sprawy1. - Miałem nieco więcej czasu na praktykę – odpowiedział Mencheres z suchym humorem, po czym wziął ode mnie torbę, chociaż sama byłabym w stanie ją udźwignąć. Nie zaprotestowałam. Nie był szowinistą – po prostu pochodził z innej epoki. Diametralnie innej epoki, jeśli wziąć pod uwagę cztery i pół tysiąca lat różnicy między nami. Nie mówiąc już nic więcej wyszliśmy z lotniska. Nie chcieliśmy zwracać na siebie uwagi na wypadek, gdyby to miejsce było pod obserwacją ludzi Apollyona lub innej sekty. Nigdy dość ostrożności, mimo że Bones ostatnie trzy noce spędził z Denise w Ohio. Z jej zdolnością przemiany w moją dokładną kopię wątpiłam, by ktokolwiek oprócz niego, Spade’a, Mencheresa czy Kiry miał jakiekolwiek pojęcie, że prawdziwy Czerwony Żniwiarz znajdował się w Memphis, a nie łaził z Bonesem po klubach i barach. Wciąż jednak, by odsunąć od siebie podejrzenia, Kira nie towarzyszyła Mencheresowi, podczas gdy przeczesywaliśmy dzielnice Memphis. Jak zwykle zajmowała się swoimi sprawami, co sprawiało, że udawanie iż Mencheres wciąż był razem z nią w domu było jeszcze łatwiejsze. Czułam wyrzuty sumienia, że przeze mnie musieli być w różnych stanach na tak wczesnym etapie swojego związku, lecz wiedziałam, że oboje rozumieją tę konieczność. Kira była niegdyś prywatnym detektywem, wiedziała więc wszystko o ogonach, a Mencheres bawił się w łapanie zbirów od czasów piramid. Kiedy znaleźliśmy się już w samochodzie, Mencheres z tylnego siedzenia podał mi torbę. Nie musiałam jej nawet otwierać, by wiedzieć co 1

Powiedzenie amerykańskie: Fool me once, shame on you; fool me twice, shame on me. /tłumaczenie dosłowne: nabierz mnie raz, wstydź się; nabierz dwa razy, niech wstydzę się ja/.

169

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee jest w środku. Zapach zdradzał jej zawartość, lecz obydwa specyfiki rzeczywiście były tak skuteczne, jak obiecywał Fabian. W ciągu ostatnich czterech dni odnalazły mnie zaledwie cztery duchy, które odesłałam z uprzejmym, lecz zdecydowanym nakazem. Położyłam torbę na kolanach wmawiając sobie, że jeszcze nie muszę upychać sobie tego wszystkiego po kieszeniach. Wiem, odsuwałam od siebie to co nieuniknione, lecz eau de garlique nie należała do moich ulubionych perfum. Nie potrzebując więcej się ukrywać przesunęłam ciemne okulary na czubek głowy, po czym wygodniej usadowiłam się w fotelu. Poczekam jakąś godzinę, zanim zadzwonię do Bonesa. Była jedenasta w nocy; pewnie razem z Denise i Spadem dopiero co wchodzi do jakiegoś tam gorącego klubu w Ohio. Byliśmy kilkanaście kilometrów od lotniska, kiedy niczym bomba uderzyła mnie fala energii. Zapominając, że nie mam noży przypiętych do ramion, instynktownie sięgnęłam do rękawów, kiedy dotarło do mnie, że to Mencheres opuścił swoje osłony. - Może następnym razem dasz jakoś znać, że zamierzasz to zrobić? – spytałam zirytowana. – Myślałam, że ktoś nas atakuje. - Wybacz – odparł natychmiast, ponownie skrywając swoją aurę tak, bym nie odczuwała jej tak intensywnie. – Nie chciałem cię przestraszyć. Straszysz mnie od naszego pierwszego spotkania, ty antyczny upiorze pomyślałam sardonicznie, lecz nie powiedziałam tego na głos. Dzięki Bogu nie mógł już odczytać moich myśli. Był to jeden z wielu powodów, dla których cieszyłam się, że podjęłam tę decyzję i zmieniłam swój status z pół-człowieka na przeważnie martwą. W tej chwili jednak, tak samo nagle jak energia Mencheresa, dopadły mnie wyrzuty sumienia. Jego niezwykła moc, wiek i wizje zawsze mnie przerażały, ale nie mógł nic poradzić na to jaki jest. Tak jak ja nie mogłam nic poradzić na to, że kiedyś byłam mieszańcem, czy że teraz żywiłam się krwią wampirów i wchłaniałam ich moce. W skali dziwności pewnie przewyższałam Mencheresa, a jednak wciąż pozwalałam, by mój niepokój wywołany jego niezwykłością wpływał na to, co o nim myślałam. Gdyby Bones żył kilka tysięcy lat – a sam Bóg wiedział, jak bardzo tego pragnęłam – mógłby skończyć z równie wieloma umiejętnościami, 170

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee co Mencheres. Egipcjanin dzielił z nim swoją moc, w ciągu jednej nocy obdarzając go siłą i umiejętnością czytania w myślach, a nie mieliśmy pojęcia ile jeszcze takich rzeczy wyskoczy z czasem. Jakbym się czuła, gdyby ludzie traktowali Bonesa podejrzliwie tylko dlatego, że jego moce odróżniały go od innych wampirów? Na samą myśl o tym poczułam gniew. Taa, wiedziałam, jak bardzo przypadło by mi to do gustu – miałabym ochotę wszędzie porozwieszać ich flaki. - To ja jestem tobie winna przeprosiny - powiedziałam, wpatrując się w jego drastycznie zmieniony profil. – Nawet, kiedy byłam na ciebie wściekła, że wymazałeś mi z pamięci miesiąc życia, gdy byłam nastolatką… zawsze budziłeś we mnie niepokój. W większości dlatego, że byłam hipokrytką. Spojrzał na mnie, a na jego twarzy pojawiło się zdumienie. - Obawiam się, że nie rozumiem, Cat. - Słudzy Apollyona nie są jedynymi, którzy są winni tego, że boją się kogoś tylko dlatego, że jest inny – powiedziałam łagodnie. – Pomyślałby kto, że dorastając tak jak ja, powinnam wiedzieć lepiej, a jednak zrobiłam to samo. Przykro mi, Mencheres. Zasługujesz na więcej. Samochód zwolnił skręcając na pobocze i dopiero, gdy całkowicie się zatrzymał, Mencheres spojrzał mi w oczy. - Nie jesteś mi winna żadnych przeprosin. – Każde słowo wypowiedział tak, jakby było to osobne zdanie. – Ani jednym słowem, ani czynem nigdy nie wykorzystałaś mnie do swoich celów. Ja nie mogę powiedzieć tego samego o sobie. Osiem miesięcy temu mogłabym rzucić: „No właśnie, koleś!”. Jednak od tamtego czasu wiele się zmieniło. - Nie mam pojęcia co znaczy utrzymywać razem ogromny nadnaturalny klan. W mojej starej pracy w większości jedyne co robiłam, to przez pięć lat kierowałam zespołem około sześćdziesięciu żołnierzy. Nawet jeśli nie ma żadnego porównania między tymi dwoma rzeczami, dla „większego dobra” wciąż musiałam dokonywać niezwykle trudnych decyzji. Dlatego, chociaż byłam na ciebie wściekła za to, co zrobiłeś, część mnie cię rozumiała. Poza tym – uśmiechnęłam się krzywo – skoro to twoje manipulacje doprowadziły do mojego spotkania z Bonesem, trochę trudno mi wciąż żywić do ciebie urazę. 171

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Mencheres ujął moją dłoń i w dziwnym, oficjalnym geście dotknął nią swojego czoła. - Swoim przebaczeniem czynisz mi prawdziwy honor. - A ty uczynisz mi go przyjmując moje przeprosiny. Nieważne co zrobiłeś – ja również się myliłam - odparłam. Puścił moją rękę, a na jego nieprzeniknionej twarzy na ułamek sekundy pojawiło się rozbawienie. - Uparta z ciebie kobieta. Przeprosiny przyjęte. - Dziękuję – powiedziałam, a po chwili uśmiechnęłam się, na nowo pewna siebie. – No dobra, wystarczy tych wyznań, dobra? Znajdźmy jakichś kipiących fanatyzmem ghuli i kopmy im tyłki dotąd, aż zaprowadzą nas do ich przywódcy. W sztucznie błękitnych oczach Mencheresa na moment pojawił się błysk przerażającego, zabójczego sukinsyna, jakim był pod fasadą uprzejmości i manier. - Tak – powiedział przeciągle. – Znajdźmy ich. Ed i Scratch już są w mieście. Vlad spotka się z nami w domu, który wynająłem. Kiedy wszyscy będziemy na miejscu, zaczniemy polowanie. Z naszej grupy Dave jako pierwszy dowiedział się czegoś w Memphis. Tydzień po naszym przyjeździe przez Fabiana przekazał nam, że skontaktował się z ghulami, którzy są zdecydowanie uprzedzeni wobec wampirów. Nie byliśmy do końca pewni czy są powiązani z Apollyonem, czy po prostu pieprzonymi fanatykami, lecz według Dave’a, przez cały rozrywkowy wieczór słuchał ich jak gadali, że wampiry i ghule powinny żyć w osobnych światach. Mieszane randki/małżeństwa skażały gatunek, a „siłę i czystość” można było osiągnąć jedynie przez odseparowanie. Brzmiało to jak to gówno, które głosili zwolennicy Apollyona, szczególnie, że był on jak nieumarły odpowiednik Wielkiego Smoka Ku Klux Klanu2. Jutro wieczorem Dave miał wstępne spotkanie z tą samą grupą, a ja nie zamierzałam się wtrącać. Nie było potrzeby przez niecierpliwość zdradzać się zbyt wcześnie i zgarniać jedynie pionki, gdy czekając mogliśmy schwytać samego króla. Miałam nadzieję, że po kilku kolej2

Wielki Smok /Wielki Mag/ - lider Ku Klux Klanu, organizacji rasistowskiej walczącej o utrzymanie supremacji białych i ograniczenie praw Afroamerykanów, Żydów oraz katolików i zorganizowanej na wzór tajnego stowarzyszenia.

172

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee nych spotkaniach zaufają Dave’owi na tyle, by wpuścić go głębiej w struktury tej pokręconej grupy. Co do Vlada, Mencheresa i mnie, nie mieliśmy nic. Źródła Timmiego wskazywały na jakąś dziwną aktywność w kilku barach. Zweryfikowałam tę informację u Tate’a, który potwierdził, że ostatnio przestępczość w Memphis wzrosła, i byłam przekonana, że właśnie w tym mieście najprawdopodobniej działał Apollyon. Lecz mimo tego, że przez ostatni tydzień uderzyliśmy do każdego miejscowego baru, nie zyskaliśmy nic prócz wdzięczności za wiele różnych smaków grilla, jakie były w mieście. A może to tylko moje odczucie. Pożywianie się z torebek napełnionych krwią Bonesa zaspokaja mój głód, lecz wciąż lubiłam poczuć na podniebieniu coś innego. W kieszeni jeansów poczułam nagle wibrowanie mojej komórki. Wyciągnęłam ją i rozpoznałam numer na wyświetlaczu, zanim jeszcze odebrałam rozmowę. - Żniwiarzu… - Głos Eda był tak cichy, że niemal go nie słyszałam. - Masz coś? – spytałam natychmiast prostując plecy. On i Scratch byli po drugiej stronie miasta w innej popularnej knajpie – miałam jedynie nadzieję, że bardziej obfitowała w owoce niż ta, w której byliśmy Mencheres, Vlad i ja. - Może – odparł Ed wciąż tak cicho, że musiałam wytężać słuch. Powiedziałabym mu, żeby napisał mi wiadomość, jeśli boi się, że ktoś go podsłucha, lecz zdążyłam się już dowiedzieć, że była to jedyna nowoczesna rzecz, jakiej jeszcze nie opanował. – Do baru przyszli jacyś fani obgryzania kości - ciągnął. – Nie wyglądali też na zbyt przyjaznych. Podsłuchałem jak jeden z nich wspomniał zajazd „Sokół”. Jakieś dziesięć minut później zabrali się i wyszli. Zajazd? - Masz na myśli kino samochodowe, tak? – spytałam, by upewnić się, że nie operował żadnym slangiem. Ed prychnął. - Oczywiście. Sprawdziłem go, zanim do ciebie zadzwoniłem. Jest na Summer Avenue, w pobliżu autostrady I–40. Ed może i nie potrafił pisać SMS-ów, lecz na szczęście nie miał problemów z nawigacją. 173

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Dobrze. Jedź tam, ale na wypadek, gdyby ktoś cię obserwował, dopiero za jakieś dziesięć minut. Ja ruszam już teraz. - Nara – pożegnał się i rozłączył. - Jesteśmy w złym miejscu - poinformowałam Mencheresa i Vlada, przywołując barmana. – Zapłaćmy i spadajmy stąd. Vlad uniósł brwi. - Może tak rozwiń wypowiedź – powiedział przeciągle. Zniżyłam głos. Pisanie wiadomości może było cichsze, ale i bez sensu, zważywszy na to, że obaj siedzieli obok mnie. - Ed usłyszał o dziwnej aktywności w zajeździe „Sokół”. Jak gdyby słowa aktywność i zajazd same w sobie nie były dziwne. Mencheres rzucił mi dziwne spojrzenie. - Dlaczego? Miałam właśnie powiedzieć: Bo są przedpotopowe, lecz uświadomiłam sobie, że dla kogoś tak starego jak Mencheres, kina samochodowe wydawały się pewnie zupełnie nową formą rozrywki. - Bo postęp to bezlitosna suka – powiedziałam w końcu. – Złe wieści są takie, że jeżeli Ed ma rację i wszystko naprawdę się zawali, to jeśli miejsce jest wciąż otwarte, a nie opuszczone, będziemy musieli zająć się śmiertelnymi świadkami. - Kina samochodowe - powiedział Vlad podwijając wargę w sposób, który jasno znamionował, że nie był ich fanem nawet wtedy, kiedy były popularne. – Mniemam, że to lepsze od zwykłego kina. Jest tam mniej ludzi, a jeśli są takie, jak w moich wspomnieniach, większość śmiertelników nie będzie się koncentrowała na niczym prócz cudzołożenia. Słysząc jego pogardliwy ton niemal się roześmiałam. Któż by powiedział, że słynna zmora nieumarłego świata patrzy z góry na bzykanka w kinie? - Nie każdy miał swój zamek, do którego mógł wracać, kiedy był młody i napalony – powiedziałam, choć usta drżały mi od śmiechu. Spojrzenie, jakie mi rzucił było przepełnione cynizmem. - Młodość spędziłem na nieustającej wojnie, a nie na dążeniu do czułego uwodzenia. Pomyślałam, że czułe to ostatnie słowo, jakie skojarzyłabym z Vladem, lecz były miejsca, w których musieliśmy być, ghule, których mieli174

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee śmy wytropić, i takie tam. Zerknęłam na zegarek. Za piętnaście jedenasta. To pomagało, ale dzisiaj był piątek, więc kino będzie zatłoczone. - No cóż, chłopcy – powiedziałam kładąc pieniądze na stole. – Zobaczmy kilka filmów.

175

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Kino nie było opustoszałe, jako że przed czterema rozstawionymi ekranami stało kilka rzędów samochodów. Westchnęłam ciężko, skradając się za jednym z projektorów. Oczywiście nie mogliśmy mieć tyle szczęścia, by było zamknięte. Do diabła, sądząc po ilości zgromadzonych tu ludzi, albo niedoceniałam potencjału takich miejsc, albo na każdym pokazie rozdawano darmowy popcorn i kondomy. W kucki podkradałam się za krzakami, zbliżając się do miejsca, gdzie puszczano właśnie jakiś horror. Przy tych wszystkich reflektorach pasowałabym tam jak wół do karety, gdybym wyprostowała się i po prostu tam weszła, lecz nie zamierzaliśmy wjechać głównym wejściem. Gdyby odbywało się tutaj jakieś tajne spotkanie ghuli, to nawet przy stłumionej energii pojawienie się trzech wampirów wystarczyłoby, by wywołać kłopoty. I nie miałoby znaczenia, że mogliśmy przyjechać tu jedynie pooglądać filmy. Właśnie dlatego się skradałam. Chciałam sprawdzić czy jesteśmy tutaj jedynymi osobnikami bez pulsu. Rozdzieliliśmy się, by sprawdzić większą część terenu. Nie widziałam i nie wyczuwałam ani Vlada, ani Mencheresa, ukrywanie się wychodziło im więc świetnie. Miałam nadzieję, że mnie szło równie dobrze. W tej chwili zatrzymałam się. To dziwne. Jakaś furgonetka stała za bardzo na uboczu od najbliższego ekranu, by móc oglądać film. Nie kołysała się znacząco, przez co wątpiłam, by znalazła się tam w celach romantycznych. To prawda, mogło to nie oznaczać niczego złowieszczego, lecz był tylko jeden sposób, by się o tym przekonać. Wciąż w kucki podkradłam się bliżej, starając się jak diabli nie nadepnąć na leżące wszędzie zeschłe liście. Kiedy moja komórka zaczęła wibrować z – jak mi się zdawało – wyciem, gwałtownie odrzuciłam połączenie, chociaż dostrzegłam, że to Bones dzwonił. Nie miałam czasu, by z nim teraz gadać. Poza dzwonkiem, który mógł wychwycić każdy z nadnaturalnym słuchem, musiałam trzymać wolną linię na wypadek, gdyby Vlad lub Mencheres przesłali mi jakąś ważną wiadomość. 176

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Na przykład coś w stylu „Potrzebujemy pomocy” lub „Ruszaj, jest ich za dużo!” Niecałe pięćdziesiąt metrów od furgonetki usłyszałam głosy, które nie pochodziły z jej wnętrza ani – ponownie dzięki krwi Bonesa – nie rozbrzmiewały w mojej własnej głowie. Zatrzymałam się, zmysłami starając się wyczuć nienaturalne wibracje, po czym odetchnęłam głęboko, by wychwycić ziemisty zapach ghuli. Nic. Żeby się upewnić, będę musiała podejść jeszcze bliżej. Samochód stał niedaleko miejsca, w którym krzaki zmieniały się w otoczone drzewami wzgórze. W ciemności, przy blasku ekranów padającym w przeciwnym kierunku, teren za nimi był całkowicie niedostrzegalny dla każdego, kto spojrzałby w tamtym kierunku. Do diabła, ja widziałam w ciemności, ale przy tym nachyleniu, ostrym świetle i krzewach wciąż trudno było mi stwierdzić czy byli tam jacyś ludzie, czy wszystko co widziałam, to drzewa. Żeby uniknąć dostrzeżenia niemal się już czołgałam. Wytężałam słuch, wyłapując wszelkie dźwięki, które nie pochodziły z filmu, widzów, ich myśli lub pobliskiej autostrady. Tam. Zdecydowanie był to męski głos, za którym dał się słyszeć kolejny. Oba dochodziły zza drzew, dokąd zwykli widzowie nie mieliby powodu chodzić. Możliwe, że dwóch włóczęgów po prostu ucinało sobie pogawędkę, ale na wszelki wypadek wyciągnęłam dwa duże sztylety. Niech mnie diabli, jeśli pozwolę się złapać, gdyby nie okazało się to nieszkodliwym spotkaniem śmiertelników. Może i byłam jedyną laską w grupie, ale nie dam z siebie zrobić damy w opałach. Po kolejnych minutach cichego czołgania poczułam w powietrzu drgania mocy. Były zbyt niskie, bym zawróciła, a biorąc pod uwagę, jak Vlad lub Mencheres ukrywali swoją energię, były zbyt wysokie, by to byli oni. Ścisnęłam mocniej noże i czołgałam się dalej zadowolona, że nie mam już tętna. Gdyby było inaczej, moje serce teraz waliłoby jak młot. Wychodźcie, wychodźcie, gdziekolwiek jesteście. - …zabić więcej. Pokażmy naszym braciom, że poważnie traktujemy sprawę – ktoś mruknął. Wyjątkowo głośne crescendo z filmu zagłuszyło pierwszą część odpowiedzi drugiego rozmówcy, ale zdołałam wychwycić: - …dopóki każdy przeklęty krwiopijca nie będzie martwy. 177

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Doszłam do wniosku, że nie potrzebuję już słyszeć nic więcej. Byłam już blisko nich, oddalona zaledwie o dziesięć metrów. Wystarczyło, by dostrzec cztery ghule stojące w ciasnym kręgu, z których jeden czubkiem buta swobodnie kopał w ziemię. Dwóch z nich, w jeansach i koszulkach bez rękawów, wyglądało całkiem zwyczajnie. Pozostała dwójka przypominała nędzną imitację Aniołów Piekieł1, mając na sobie skórzane kurtki, rękawiczki bez palców, czarne jeansy i grube łańcuchy na szyi. Leczycie kompleksy, co? – pomyślałam ze wzgardą. - Czuliście to? – spytał jeden z nich i rozejrzał się. Pozostali nie mieli nawet szansy odpowiedzieć, gdy powietrze przeszyła fala mocy, która smagnęła mnie niczym bicz, po czym uderzyła w nich. Wstałam, wciąż trzymając w dłoniach noże, chociaż żaden z ghuli nie był już w stanie podjąć żadnej walki. Sądząc po ich przerażonych twarzach nie mogli ruszyć się nawet na tyle, by wrzasnąć. - Wiesz, jak zrobić wejście, Mencheres - powiedziałam. Egipcjanin pojawił się z przeciwnej strony, podczas gdy miarowy chrzęst powiedział mi, gdzie jest Vlad. - W pobliżu jest biała furgonetka. Czy którykolwiek z was ją sprawdził? – spytałam. - Śmierdzi tymi ghulami, ale jest pusta - odpowiedział Vlad stając obok mnie. Wbiłam wzrok w ghule i pomyślałam, że gdyby jeszcze bardziej wytrzeszczyli oczy, wypadłyby im z oczodołów. Gotowa byłam się założyć, że nie oczekiwali, że ktoś taki jak Mencheres będzie chciał wbić się na Krzysia na ich imprezę. Vlad i ja mogliśmy ich z łatwością zabić sami, ale tylko Mencheres potrafił sparaliżować ich nie dotykając ich nawet palcem. - Ta grupa jest za mała jak na takie spotkanie. Z pewnością zjawią się inni – powiedziałam zniżając głos. Na twarzach ghuli na ułamek sekundy pojawiło się poruszenie i domyśliłam się, że dobrze zgadłam. - I tak ich dostanę - powiedział Mencheres cofając się. – Ukryjmy się. Anioły Piekieł - międzynarodowy gang motocyklowy i organizacja przestępcza, której członkowie jeżdżą głównie na motocyklach firmy Harley-Davidson. 1

178

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Widziałam go już wcześniej w akcji, nie zawahałam się więc przed odwróceniem się plecami do ghuli i ostrożnie weszłam w las. Istniały szanse, że ich kolesie nadejdą właśnie z tej strony, a nawet gdyby poczuli woń wampirów, mogą pomyśleć, że to ich kumple zabili kilkoro z nas. Mencheres i Vlad również wtopili się w las. Kiedy znalazłam dobre miejsce do obserwacji – przykucnęłam za skałą jakieś czterdzieści metrów dalej – spojrzałam na miejsce, gdzie zostawiliśmy ghuli. Widok przesłaniało mi mnóstwo drzew, więc nie widziałam ich zbyt wyraźnie, ale wyglądało na to, że czterej mężczyźni wciąż są tam, gdzie ich zostawiliśmy. Nie rozmawiali i z pewnością nie uciekali. Potrząsnęłam głową. Mencheres posiadał cholernie przydatną umiejętność – jeśli tylko potrafiło się ją kontrolować. Ja tego nie umiałam. Nie musieliśmy czekać zbyt długo. Niecałe dwadzieścia minut później usłyszeliśmy, jak tuż przy białej furgonetce zatrzymuje się inny samochód. Potem naszych uszów doszła swobodna, wesoła rozmowa jego pasażerów, którzy gratulowali sobie zabicia dwóch młodych wampirów tego ranka. Sukinsyny. Teraz już nie musiałam się zastanawiać czy to oni są resztą grupy! Podkradłam się bliżej, jako że hałas jaki robili bez trudu zagłuszał moje kroki. Najwyraźniej nie przeczuwali żadnego niebezpieczeństwa. Poczułam mroczną satysfakcję, kiedy półżartem pytali się kumpli na co się tak patrzą. - Co tam, Brent? – któryś zawołał. – Kot odgryzł ci język? To było zbyt otwarte zaproszenie, bym z niego nie skorzystała. - Jeszcze nie, ale mogę zrobić wyjątek – powiedziałam prostując się i ruszając w ich kierunku. Moc Mencheresa znów uderzyła we mnie, pomknęła dalej i sparaliżowała ich tam, gdzie siedzieli. Nie zdążyli nawet zdziwić się na widok wychodzących zza drzew wampirów. Chociaż doceniałam praktyczność tej zdolności, część mnie czuła rozczarowanie. Walka z nimi byłaby wspaniałym sposobem na rozładowanie narosłego stresu. Jednak skoro nie mogli oddawać ciosów, nie byłaby to prawdziwa bójka.

179

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Kiedy podeszłam do grupy teraz już siedmiu ghuli na wyciągnięcie ręki, moją uwagę przykuło coś białego, co oderwało mnie od lamentów, że Mencheres zniszczył całą zabawę. - Nosisz na szyi kły? – wybuchłam chwytając naszyjnik jednego z nibymotocyklisty. Rzeczywiście, na srebrny łańcuszku wisiało nawleczonych osiem kłów. Na ich widok poczułam taką furię, że aż straciłam głos. Vlad nie wyglądał na tak poruszonego. Pojawił się po lewej stronie grupy, niemal żartobliwie kiwając na nich palcem. - Zawsze uważałem, że takie kina są nudne, ale tym razem zapewnicie mi trochę rozrywki, co? Mencheres, przywróć im zdolność mówienia. Jednak jeśli którykolwiek z was krzyknie, będzie to ostatni dźwięk, jaki wydacie. Nikt nie musiał mi mówić, że sprawy się spaskudzą, a było ich zbyt wielu, by rozegrać wszystko w naszym wynajętym domu. - Musimy zabrać stąd wszystkich tych ludzi – powiedziałam. – Ale tak, by nie trafić do głównego wydania wiadomości. Pewnie, Mencheres w ciągu kilku sekund mógłby oczyścić cały teren. Jednak ludzie mogliby zacząć się zastanawiać, dlaczego ich samochód nagle zaczął fruwać, albo dlaczego wszystkie ekrany nagle zwinęły się w kule. Nie potrzebowaliśmy tego rodzaju rozgłosu. Mencheres spojrzał na mnie znacząco. - Wiem, co to jest dyskrecja – powiedział i momentalnie zniknął. Ostatkiem sił powstrzymałam prychnięcie. Jeszcze nie tak dawno temu na oczach oszołomionych turystów zdemolował część Disneylandu. Istniało też nagranie, na którym przemienił Kirę w wampira, a które królowało potem w Internecie. Taa, to naprawdę były pokazy dyskrecji. - No, chłopcy… Odwróciłam się i zobaczyłam, jak Vlad obchodzi wokół grupę ghuli, których moc Mencheresa wciąż trzymała w miejscu, mimo że sam wampir wciąż pozostawał w ukryciu. Następnie dotknął każdego z nich, ale nie zdziwiło mnie to. Czegokolwiek Vlad dotknął, mógł to spalić. - Ten, kto opowie mi o tym waszym małym gangu, przeżyje - ciągnął. – Kto nie powie nic… Cóż, jestem pewien, że domyślacie się, jak skończy. 180

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Jego ręce nagle stanęły w płomieniach, podkreślając ostatnie słowa. Kilku ghuli skrzywiło się domyślając, kim jest Vlad. Tylko jeden wampir słynął z władania ogniem, a zła reputacja Vlada z pewnością ich nie pocieszała. - Wciąż jest tu zbyt wielu ludzi – przypomniałam mu. Nawet przy zasłaniających widok drzewach i wysokich krzewach, spalenie grupy ghuli musiało przyciągnąć uwagę. - W takim razie lepiej, by Mencheres się pospieszył - odparł Vlad twardszym tonem. – Ci kolesie wciąż nie chcą mówić, a ignorowanie moich rozkazów nieco mnie, można powiedzieć, drażni. Jeden z grupy nagle jęknął, w dziwny sposób na przemian otwierając i zamykając usta. Pozostali jednak nadal milczeli. - Nikt nie wierzy ci na słowo, dopóki nie zaczną się kłaść trupy - westchnął Vlad, po czym poruszył się tak szybko, że na początku nie byłam do pewna, co zrobił. Zrozumiałam to dopiero w chwili, gdy na szyjach czterech z nich zobaczyłam nowe, krwawe naszyjniki. Ich twarze natychmiast stały się puste, a oczy wywróciły się ukazując białka. Jednak ich ciała wciąż utrzymywały się w pionie, a głowy nie spadały z szyi. Nie przytrzymywało ich nic prócz mocy Mencheresa. Zamrugałam, widząc efektywną brutalność Vlada, ale nie byłam w szoku. Bones zrobiłby to samo. Może i nie podobało mi się zabijanie wrogich jeńców, gdy nie byli w stanie walczyć, lecz te ghule starały się wywołać konflikt między dwoma gatunkami, w którym – jeśli by im się powiodło – zginęło by tysiące ludzi. To zaś znaczyło, że musiałam odłożyć na bok moje przekonania. - Tym ghulom dopisało szczęście. Wam nie – powiedziałam cicho. – Gdybyście jeszcze nie skojarzyli, patrzycie na Vlada Tepesha. A ja? Mówią na mnie Czerwony Żniwiarz i założę się, że o mnie słyszeliście. Dwóch z nich zaklęło, a najgorsze przekleństwo padło z ust tego z trofeami na szyi. Nie dałam Vladowi szansy na ruch, tylko nim zdążył powiedzieć coś jeszcze zamachnęłam się i przeciągnęłam sztyletem po jego gardle. Teraz miał dwa naszyjniki – jeden z wampirzych kłów, a drugi z ostatniej krwi, jaką kiedykolwiek przelał. Drugi z ghuli, który obrzucił mnie wyzwiskami, nagle stanął w ogniu tak gwałtownym, że jego krzyki urwały się już po kilku sekundach. 181

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Zerknęłam w stronę kina z nadzieją, że żaden z widzów nie postanowi sprawdzić czym był nagły rozbłysk ognia, gdyby taki dostrzegł. Jednak zanim zdążyłam opuścić tarcze, by wychwycić wszystkie myśli w typie „Hej, co to za dziwne światło?”, płomienie zniknęły, pozostawiając jedynie dym wirujący nad spopielałymi szczątkami. Taa, z Vladem u boku nie trzeba było się martwić o pożar lasu. Moja własna kontrola nad ogniem, kiedy na krótko przejęłam od niego te zdolności, była o niebo mniejsza. Poczułam na biodrze wibracje. Podskoczyłam, cała napięta w tych okolicznościach, i dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że to tylko moja komórka. Wyciągnęłam ją, dostrzegłam numer Bonesa i skrzywiłam się, ponownie odrzucając połączenie. Jednak jak bardzo pragnęłam go usłyszeć, rozmawianie lub pisanie smsów podczas brutalnego przesłuchania było po prostu nietaktowne. - Moja cierpliwość znika wraz z waszymi kumplami – powiedział Vlad zimnym, choć towarzyskim tonem. – Wciąż nie chcecie mi powiedzieć, co chcę wiedzieć? Ene due rike fake… Przy „fake” ghul, na którego wskazał Vlad, eksplodował jak fajerwerk, obrzucając płonącymi fragmentami - których nawet nie chciałam identyfikować - dwóch stojących obok kumpli. Musiałam użyć niemal całej siły woli, by nie odwrócić wzroku. Ohyda nie wystarczało, by opisać ten widok. Zamiast zrobić coś całkowicie dziewczyńskiego, jak na przykład powiedzieć „fuj!”, skoncentrowałam się na tym, co podsłuchałam z rozmowy ghuli, oraz na tym ile ludzi zginie, jeśli pozwoli się, by Apollyon dalej realizował swoje plany. - I tak nas zabijecie. Nieważne czy wam cokolwiek powiemy, czy nie – odezwał się w końcu ghul z bliznami na szyi. Jego kompan, wyglądający na kilkanaście lat, wciąż dziwnie otwierał i zamykał usta, przypominając rybę wyjętą z wody. O co mu chodzi?, zastanawiałam się. Vlad wzruszył ramionami. - Jeśli wasze informacje okażą się przydatne, po jakimś czasie was puszczę. Do tego czasu będziecie moimi jeńcami. Jednak przeżyjecie, czego nie mogą powiedzieć wasi kumple – dokończył wskazując głową zwłoki. Ghul odchrząknął. - Dlaczego powinienem wierzyć, że pozwolisz mi żyć? 182

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Vlad znieruchomiał, lecz w jego oczach pojawił się niebezpieczny blask. - Jeszcze raz nazwij mnie kłamcą – powiedział, a każde jego słowo ociekało wyzwaniem. Chociaż to nie mnie grożono, poczułam jak przeszył mnie dreszcz. Była to jedna z tych chwil, kiedy cieszyłam się, że miałam Vlada po swojej stronie. Młodszy ghul znów zatrzepotał ustami, tym razem jeszcze gwałtowniej. Spojrzałam na niego z irytacją. Nikt nie lubił panikarzy w samym środku przesłuchania. Jednak wtedy zmrużyłam oczy i znalazłam się przy nim chwytając za koszulę, zanim Vlad zdążył się odezwać. - Otwórz jeszcze raz usta - nakazałam, gdy zamknął je w szoku, kiedy go dotknęłam. - Nie rób tego – nakazał pokryty bliznami ghul. Kopnęłam go z rozmachem, łamiąc mu nogę w kolanie, nawet na chwilę nie odrywając przy tym oczu od ghula przede mną. Powoli, ze spojrzeniem, w którym wyczytałam błaganie, ghul otworzył usta. Szeroko. - Słodki Jezu - wyszeptałam.

183

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Nie mogłam oderwać wzroku od ust ghula. Tam, gdzie powinien być język, znajdował się jedynie strzęp niezabliźnionej tkanki. To okaleczenie nie mogło powstać po jego przemianie. Cokolwiek by mu wtedy ucięto, natychmiast by odrosło, tak samo jak u wampirów. Tkanka bliznowata mówiła mi również, że nie był to wrodzony defekt. Ktoś musiał mu więc go odciąć i – sądząc po stale świeżej ranie – niedługo potem go przemienić. Gdyby zaczęła się goić, zanim stał się ghulem, tkanka byłaby gładsza. Nie znałam też wielu ludzi, którzy z własnej woli zgodziliby się na coś takiego. Szczególnie ktoś tak młody, jak ten chłopiec, kiedy mu to zrobiono. Ale żeby być do końca pewnym… Obróciłam się gwałtownie, chwyciłam drugiego ghula i wepchnęłam mu nóż w usta, by je otworzyć. - Miałeś z tym coś wspólnego? – spytałam, zatapiając ostrze w ciele. – Skłam, a przysięgam na Boga, że Vlad rzygnie na widok tego, co ci zrobię. - To nie ja mu to zrobiłem – powiedział szybko, po czym zerknął za mnie. – Nie kłamię. Był już taki, kiedy dołączył do naszej grupy. - A kto go w niej umieścił? – spytałam wpychając nóż tak głęboko, że ostrze musiało ocierać się o jego zatoki. Jednak nie obchodziło mnie to. Okaleczenie. Wymuszona przemiana nastolatka. Może i tego nie zrobił, ale miał w tym swój udział. - Wiesz kto - wychrypiał. Nawet nie mrugnęłam. - Powiedz to imię. Przekonaj mnie, że powinnam ci wierzyć. Moja komórka znów zawibrowała, ale zignorowałam ją, nie chcąc odwracać uwagi od ghula przede mną. - Apollyon. – Niemal westchnął wypowiadając to imię. – W swojej linii ma kilku takich jak Dermot. Wybiera młodych, niezbyt rozgarniętych, po czym obcina im języki i przemienia. Robią za niezłe mięśnie. Nie mają dokąd pójść, nie mówią, niezbyt dobrze piszą, więc wiemy, że nas nie zdradzą. 184

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Sądziłam, że wcześniej ogarnęła mnie furia, lecz nie miało to porównania z gniewem, jaki ogarnął mnie teraz. Moje dłonie zaczęły drżeć, a nóż wbił się jeszcze głębiej w głowę ghula. Wrzasnął tak głośno, na ile pozwalał mu przeszkadzający sztylet. - Cat. – Głos Vlada był cichy, lecz stanowczy. - Przestań. Potrzebujemy go żywego. Wiedziałam, że to prawda. Wiedziałam, że jeśli zabiję ghula, nie dowiemy się gdzie jest Apollyon, co było niezmiernie ważną informacją. Jednak mój umysł wydawał się zmrożony pragnieniem, by zniszczyć każdego, kto brał udział w tak okropnym czynie, a mój sztylet coraz głębiej zagłębiał się w czaszkę ghula. Dermot nie mógł mieć więcej niż siedemnaście lat, kiedy go torturowano, zabito, a później zmuszono do tej egzystencji. Ghul przede mną wiedział o tym. Pozwolił, by to się działo. Musiał za to zapłacić. - Cat! Moja dłoń ponownie zadrżała. W końcu wyciągnęłam nóż, przekręcając go na wszystkie strony i delektując się wrzaskiem bólu, jaki dobył się z jego gardła. Odsunęłam się od niego i wzięłam głęboki oddech, by przypomnieć sobie, że podjęłam dobrą decyzję. Informacje były ważniejsze od zemsty. Powtarzałam to sobie jak mantrę, dopóki nie poczułam, jak powoli wraca do mnie opanowanie. - Czy przypadkiem nie powinieneś palić go, by dowiedzieć się więcej? spytałam Vlada niemal normalnym głosem, pomimo palącego mnie gniewu. Vlad rzucił mi niezgłębione spojrzenie, a na jego ustach pojawił się nikły uśmiech. - Pożyj trochę dłużej, Żniwiarzu, a pewnego dnia zaczniesz przerażać nawet mnie. - Dziewczyny muszą mieć jakiś cel – odparłam krótko. – A on wciąż nie sypnął, gdzie jest Apollyon. - Rzeczywiście nie – zgodził się. W następnej chwili wykonał rękami kilka dziwnych ruchów, lecz nie sypnęła się z nich nawet jedna skra. - Czyżbyś miał problemy z wykonaniem? – spytałam zaskoczona. - Ugryź się - prychnął Vlad. – Sprawdzałem czy Dermot rozumie język migowy, ale sądząc po jego twarzy, chyba nie. 185

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Zerknęłam na młodego ghula, który z ponurą fascynacją przyglądał się dłoniom Vlada. Wybiera młodych, niezbyt rozgarniętych…, powiedział drugi ghul o Apollyonie. Czy Dermot wiedział, że istnieje cały język, którego mógł się nauczyć, a który nie wymagał mówienia ani pisania? Jakże uwięziony musi się czuć, zmuszony do życia w tej formie, i pozbawiony wszelkich środków do komunikowania się. - Nic ci nie będzie – powiedziałam do Dermota. – Nie skrzywdzimy cię. I nie będziesz musiał więcej mieszkać z tymi ludźmi, obiecuję. Jakiś głos podpowiedział mi, że Bonesowi nie spodoba się to, co zamierzałam zrobić, ale go zdusiłam. Może i nie będzie zachwycony, ale zrozumie. Hałas kilkudziesięciu samochodów połączony z licznymi jękami, jak i dialogi czterech filmów - wraz z zewnętrznymi światłami - nagle ucichł. Nie więcej niż sekundę po tym, jak opuściłam swoje tarcze, wyłapałam wewnętrzne zrzędzenie widzów na niespodziewany brak prądu w kinie. Nawet, gdybym tego nie usłyszała, donośny głos z głośników zaczął przepraszać za niedogodności, obiecując darmowe bilety na seanse następnego dnia. To pewnie kierownik. Po spokoju w jego głosie zgadłam, że Mencheres odbył z nim krótką rozmowę i poddał go lekkiej hipnozie. W innym przypadku byłby o wiele bardziej niezadowolony ze straty tylu pieniędzy i obietnicy kolejnych zwrotów. Może dokonam anonimowego datku na to kino. Kierownik nie powinien obrywać po kieszeni tylko dlatego, że podżegający do wojny, morderczy ghule wybrali sobie to miejsce na schadzkę. - Ktoś się zbliża i nie jest to Mencheres - powiedział Vlad podrywając głowę. Wyciągnęłam kolejny sztylet i ruszyłam w stronę, którą wskazał, ponownie kryjąc się za krzewami. Jednak kiedy byłam jakieś dwadzieścia metrów od przybysza, poczułam w powietrzu znajomą woń. Moje napięcie natychmiast zelżało. Widok wampirów, jednego z włosami przetykanymi siwizną, a drugiego tak chudego, że jego obojczyki niemal przebijały się przez koszulę, jedynie potwierdził, kim byli. - Ed. Scratch – zawołałam cicho. – Tutaj. 186

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Nie czekając na nich zawróciłam, nie chcąc na zbyt długo zostawiać Vlada z ghulami. Co prawda szanse na to, że pokonają Vlada były zerowe, ale prawdopodobieństwo, że Tepesh spali jednego – albo obu – było już znacznie większe. Ku mojej uldze, kiedy biegiem wróciłam do Vlada, zarówno Dermot jak i drugi ghul byli jeszcze żywi, chociaż po kilku minutach mojej nieobecności ghul z blizną wyglądał, jakby kąpał się w wulkanie. Mencheres musiał cofnąć swoją moc, gdyż leżał na ziemi, a ciężki but Vlada wciskał jego twarz w piach. Pewnie dlatego nie usłyszałam nawet jęku, gdy Vlad smażył go w płomieniach. - Wygląda na to, że nie wie, gdzie jest Apollyon - stwierdził Vlad. – Nie dziwi mnie to. Apollyon byłby idiotą, gdyby zdradził swoją kryjówkę komukolwiek z grupy takiej jak ta. Zgłaszają się i otrzymują instrukcje mailem. Mam adres i hasła. W następnej chwili za moimi plecami pojawili się Ed i Scratch. Jeden z nich aż gwizdnął na widok zmasakrowanych, wciąż utrzymywanych w pionie zwłok, oraz wciąż żywego ghula u stóp Vlada. - Wygląda na to, że ominęła nas impreza – powiedział Ed. W odpowiedzi Vlad uśmiechnął się. - Ale za to przyszliście w samą porę, by posprzątać – powiedział. - Dlaczego mnie to nie dziwi? - mruknął Scratch potrząsając głową. – Ale bajzel. No, ale lepiej, że to oni, a nie my. - Mądra uwaga - skomentował Vlad. Ghul postukał w buta Vlada, kilka razy mrugając do niego oczami. Tepesh o cal przesunął nogę, co najwyraźniej wystarczyło, by mógł coś powiedzieć. - Jest nas tu więcej. To znaczy, w tym mieście. Mamy rekrutować, zwiększać nasze siły, zabić kilka wampirów, a później przenieść się do innego miasta. Mamy się wynosić również wtedy, gdy zobaczymy Żniwiarza lub Bonesa. To dobra informacja. Wystarczająco dobra, byś darował mi życie. Sam to powiedziałeś. Vlad zabrał nogę, lecz jego dłonie zapłonęły ogniem. - Większość z tego i tak już wiemy, tak więc twoja informacja jest absolutnie nieprzydatna. - Vlad – powiedziałam ostro, na co uniósł brwi. – Uczynił wszystko, by powiedzieć ci, co wie, więc musisz puścić go wolno. 187

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Otworzył usta, jakby chcąc się spierać… i uśmiechnął się. - Oczywiście. Ghul wstał szybko, widząc swoją szansę wolności, po czym zaczął się powoli cofać. - Nie tak szybko - powiedziałam, jadowicie przeciągając każde słowo. - Obiecał darować mi życie! – syknął ghul. - Vlad obiecał. Ja nie – powiedziałam i wskoczyłam mu na plecy, gdy próbował uciec. Moc Mencheresa już nie go powstrzymywała, więc przerzucił mnie przez ramię i zaczął okładać pięściami. Jednak cieszyłam się. Chciałam zmusić go do uległości. Pokazać mu, jak to jest być bezradnym, nieważne jak zaciekle by nie walczył. Chociaż tyle mogłam zrobić dla Dermota i innych, takich jak on. - Kiedyś pewien wampir popełnił ten sam błąd. Zapomniał, że jestem z Bonesem, kiedy ten obiecał go nie zabijać – powiedziałam kilka minut później. Moje ciało pulsowało od ciosów ghula, ale rany goiły się w ciągu kilku sekund. Nie zatrzymałam się na dłuższą pogawędkę, lecz szybkim, czystym ruchem przeciągnęłam po jego gardle i poczułam zimną satysfakcję, gdy jego głowa potoczyła się na bok. - Nie spodobało mu się też, jak to się skończyło – dokończyłam wycierając ostrze w jego koszulę. – Wiesz co mówią. Diabeł tkwi w szczegółach.

188

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY W kinie pozostaliśmy jeszcze parę godzin. Chcieliśmy upewnić się, że nie pojawią się żadne spóźnione ghule, i że na miejscu nie pozostaną żadne ślady. Nie chodzi o to, że martwiliśmy się policją. Nie chcieliśmy, by ghule domyśliły się co zaszło, gdyby jeszcze któryś z nich chciał użyć tego miejsca jako punktu zbiórki. Mencheres nalegał, by Dermot nie wracał z nami do domu w mieście. Jego uwaga, że nieważne jak by nie był torturowany przez Apollyona i inne ghule, Dermot wciąż mógł być dla nas zagrożeniem, była zbyt logiczna, by ją zignorować. Syndrom sztokholmski był wyraźnie prawdopodobny, a źle było by zakładać, że Mencheres użyje swojej mocy i rzuci na chłopaka jakieś zaklęcie, gdyby ten zaszalał i próbował zabić kogoś z nas. No i nie moglibyśmy zabierać go ze sobą na obserwacje. Tak więc z mnóstwem zapewnień - w które nie sądzę nawet, żeby wierzył - odesłałam go z Edem i Scratchem, którzy przysięgli na śmierć w męczarniach, że zajmą się nim i zabiorą w bezpieczne miejsce. Kiedy skończy się już ta sprawa z Apollyonem, planowałam zająć się następną rzeczą na mojej liście „Do Zrobienia”: znaleźć nieumarłego terapeutę dla ghula po przejściach i poszukać kogoś, kto nauczyłby Dermota języka migowego. Trzy razy oddzwaniałam do Bonesa, lecz za każdym razem włączała się poczta głosowa. Wyglądało na to, że kiedy ja mogłam już rozmawiać, to on znów nie. Poczułam jak zżera mnie zmartwienie, ale zdławiłam je wraz z innymi sprawami, których nie chciałam teraz roztrząsać. Nie mogłam odebrać wcześniej telefonów od Bonesa, ale nie znaczyło to, że jestem w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Był twardy. Potrafił o siebie zadbać. Powinnam dać sobie spokój z tymi paranoicznymi obrazami zasuszonych zwłok Bonesa, które wciąż plątały mi się po głowie. Mencheres zachował szczególną ostrożność na wypadek, gdyby ktoś obserwował nasze poczynania w kinie samochodowym i zawracał kilka razy w drodze do naszego domu w mieście. W końcu zatrzymał się jakiś kilometr bliżej i wziął mnie na ręce, po czym razem z Vladem po189

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee konali resztę drogi w powietrzu. Nie trudziłam się, by powiedzieć im, że teraz ja również umiem latać. Po pierwsze, byłam zmęczona. Po drugie, wciąż nie potrafiłam latać dobrze. Gdybym przy Vladzie rozbiła się o jakiś słup telefoniczny czy cokolwiek innego, nigdy nie dałby mi tego zapomnieć. Wylądowaliśmy na tyłach domu, w najciemniejszej części trawnika, i przeszliśmy na front budynku. Dom był tej samej wielkości jak ten, w którym się wychowałam, chociaż i tak gotowa byłam się założyć, że Mencheres od tysiąca lat nie zatrzymał się w czymś tak małym. Spał na rozkładanej sofie, a ja i Vlad mieliśmy dwie sypialnie na piętrze. Zdążyłam jedynie zdjąć buty i zostawić je na werandzie – pozostałość po moim wychowaniu, kiedy to wnoszenie ziemi do domu równało się istnej zbrodni – kiedy Mencheres nagle poderwał głowę i spojrzał w niebo. - Obcy? – zażartowałam, jednocześnie napinając mięśnie i sięgając po noże. Ghule nie umiały latać, ale co, jeśli ktoś równie niebezpieczny w jakiś sposób dotarł tu za nami z kina? Szeregi naszych wrogów nie ograniczały się do mięsożerców… - Bones – powiedział. W tej samej chwili poczułam na skórze mrowienie, jakby bombardowały ją tysiące malutkich asteroid. - A to był taki miły wieczór – zdążył mruknąć Vlad, po czym wspomniany wampir spadł z nieba, lądując zaledwie kilka kroków ode mnie, a jego czarny płaszcz zawirował mu wokół nóg. Kiedy nasze oczy spotkały się, poczułam w podświadomości falę radości i pragnienia. Podeszłam do niego i zarzuciłam mu ramiona na szyję, rozkoszując się siłą i pasją jego uścisku. - Tęskniłem, Kotek - mruknął. W następnej sekundzie rozgniótł moje usta w pocałunku przepełnionym bardziej czystym pożądaniem niż romantycznym powitaniem. Nie przeszkadzało mi to – czułam dokładnie to samo. Poza moją trudną do opanowania potrzebą przejechania dłońmi po jego ciele, by upewnić się, że naprawdę tutaj jest, na wskroś przeszyły mnie ulga, szczęście i najgłębsze uczucie słuszności. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo tęskniłam za Bonesem i aż do tej chwili nie przyznawałam się, jak bardzo wszystko było dziwne, a nawet gorsze, kiedy mnie przy nim nie było. W pewnym stopniu było to przerażające, jak wielką czę190

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee ścią mnie się stał, ale przez to wiedziałam też, jak bardzo byłabym rozbita, gdyby coś mu się stało. - Dlaczego wcześniej nie odbierałaś komórki? - zapytał Bones cicho, kiedy już podniósł głowę. – Kilka razy starałem się dodzwonić. Próbowałem też dzwonić do Mencheresa. Nawet do Tepesha. Żadne z was nie odbierało. Wystraszyłem się nie na żarty, więc wkradłem się na pokład samolotu FedEx i przyleciałem, by upewnić się, że nic ci nie jest. - Przyleciałeś aż z Ohio, bo nie odbierałam telefonu? – spytałam rozdarta między rozbawieniem i niedowierzaniem. - Boże, Bones, to trochę pomylone. I rzeczywiście takie było, chociaż ta część mnie, która non stop widziała tańczące mi po głowie obrazy jego nagrobka, bo wcześniej nie odbierał swojego telefonu, teraz przytakiwała mu ze zrozumieniem. Pomimo wszystkich naszych deklaracji byliśmy zbyt do siebie podobni, kiedy chodziło o bezpieczeństwo tego drugiego, i nie sądziłam, byśmy się kiedykolwiek zmienili. - Pomylone – powtórzyłam ostrzejszym od przepełniających mnie emocji głosem. – A mówiłam ci już, że twoja szalona strona… jest najseksowniejsza? Roześmiał się cicho, po czym jego usta ponownie opadły na moje w kolejnym oszałamiającym pocałunku. Potem podniósł mnie i bez jednego słowa powitania minął w progu Vlada i Mencheresa. Wątpiłam jednak, by któregokolwiek z nich to zaskoczyło. Dotarliśmy do sypialni, po drodze zrywając z siebie ubranie, kiedy usłyszałam za plecami dyskretny kaszel. Obróciłam się gwałtownie. W jednej dłoni Bonesa natychmiast znalazł się nóż, podczas gdy z drugiej dyndał mój stanik. Sama również chwyciłam za sztylet, lecz po chwili dotarło do mnie, że intruz nie mógłby nas zranić nawet, gdyby bardzo chciał. - W jakiś sposób znalazłem się właśnie tutaj, ale jak widzę to niezbyt dobry moment. Wrócę później – powiedział nieznany duch, po czym zniknął w ścianie. - Byle nie za szybko, jeśli ci nie-życie miłe – zawołał za nim Bones. Jęknęłam cicho. Jeśli właśnie takie rzeczy mnie czekały do chwili, kiedy z mojego organizmu zniknie krew Marie, musiałam poważnie zainwestować w czosnek i zioło. 191

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Wtedy jednak Bones upuścił swój nóż, na powrót chwycił mnie w ramiona i zapomniałam o wszelkich widmowych podglądaczach. - Musisz już iść? – mruknęłam, spoglądając na Bonesa przez jasne promienie prześwitujące przez zasunięte zasłony. – Przecież prawie wcale nie spałeś. Pełen zadowolenia uśmiech, jaki posłał mi Bones, był kwintesencją zwrotu „jak kot, co zjadł śmietankę”, chociaż to powiedzenie pewnie bardziej pasowało teraz do mnie. - Wiem – powiedział przeciągle, a w jego głosie zabrzmiały wspomnienia ostatniej nocy. Usiadłam, przyciskając je do piersi. - Mówię poważnie. - Kotek… - Bones przerwał zakładać koszulę. – Cztery godziny snu z tobą w ramionach daje mi więcej niż osiem godzin przewracania się w pościeli, gdy cię ze mną nie ma. Przez chwilę nie mogłam wydusić z siebie słowa. Jego ton był całkowicie swobodny, bez śladu romantycznej przesady czy przekomarzania. Po całym tym czasie powinnam była już przywyknąć do niespeszonej bezceremonialności, z jaką mówił o swoich uczuciach, ale wciąż mnie to uderzało. Nie wahał się ujawnić najbardziej bezbronnej części siebie i nie dbał przy tym o to, że nie tylko ja mogłam go usłyszeć. Jeśli chodzi o mnie, to przez większość czasu wylegiwałam się w sieci uczuciowego bezpieczeństwa, używając humoru lub sarkazmu, by ukryć to, jak bardzo wpływały na mnie pewne rzeczy. Ale nie Bones. Może i był twardzielem i zabójcą, ale odkąd zaczęliśmy się spotykać nigdy nie ukrywał przede mną swoich uczuć, ani nigdy też nie odgrywał przed innymi macho, który jawnie mówił, ile dla niego znaczę. Nie tylko był silniejszy ode mnie psychicznie czy posiadał większe zdolności. Pozostawiał mnie też daleko w tyle, jeśli chodzi o wewnętrzną siłę, bez żadnego strachu, sieci bezpieczeństwa czy rozsądku ośmielając się ukazywać swoje największe słabości. Nadszedł najwyższy czas, bym zrobiła to samo. Pewnie, w przeszłości obnażyłam już przed nim swoje serce, ale nie wystarczająco. Wiedział, że go kocham, wiedział, że w razie potrzeby będę do śmierci walczyć u jego boku, ale chodziło o coś więcej. Może jakaś ukryta, niewielka 192

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee część mnie obawiała się, że gdybym przyznała się mu, jak wiele tak naprawdę dla mnie znaczy, to przyznam się przed sobą, że miał moc większą niż Apollyon lub wampirza rada, by mnie zniszczyć. Cała reszta świata mogła zdruzgotać jedynie mój umysł lub ciało. Bones mógł zabić moją duszę. - Kiedyś powiedziałeś mi, że zniesiesz wiele rzeczy. – Mój głos był ochrypły od wszystkich emocji kotlących się pod wysoko wzniesionymi, wewnętrznymi tarczami. – Ja również. Zniosę wszystko, co zaserwuje mi Apollyon, fanatyzm innych z powodu tego czym jestem, pokręconą magię kontroli nad duchami od Marie, wszelkie szaleństwa, jakie nie wymyśli moja matka, a nawet ból, że umiera mój wuj. Ale jedyne, z czego nigdy, przenigdy bym się nie podniosła, to utrata ciebie. Kiedyś zmusiłeś mnie, bym obiecała ci, że jeśli kiedykolwiek to się stanie, to będę żyć dalej. Ale Bones… - Mój głos załamał się, a z oczu popłynęły mi łzy. – Wtedy nie chciałabym żyć. Kiedy zaczęłam mówić, był kilka kroków od łóżka. Jednak zanim pierwsza łza zdążyła stoczyć mi się po policzku, byłam już w jego ramionach. Niezwykle delikatnie zaczął muskać ustami mokre ślady, a różowa wilgoć osiadła na jego wargach. - Bez względu na to, co się stanie, nigdy mnie nie stracisz - szepnął. – Na zawsze jestem twój, Kotek. W tym życiu lub w następnym. Poczułam falę przeszywającego bólu, gdyż wiedziałam co mi obiecywał, a czego nie. Nie mógł mi przysiąc, że nigdy się nie rozstaniemy. Bycie nieumarłym nie dawało nam żadnej gwarancji nieśmiertelności – po prostu trudniej nas było zabić. Dopóki nie zdarzy się, że Bones zginiemy w tym samym czasie, pewnego dnia albo ja, albo on pozna rozpacz życia bez tego drugiego. Mówiłam poważnie, że nie będę chciała żyć, gdyby on umarł, ale twarde lekcje z przeszłości pokazały mi, że będę musiała. Albo on będzie musiał żyć beze mnie. Nieważne ilu wrogów nie pokonamy, albo jak namiętnych obietnic byśmy sobie naskładali, taka była rzeczywistość. A może właśnie przed tą rzeczywistością próbowały mnie bronić ostatnie moje tarcze. Przyznanie, że całkowicie bym się załamała bez Bonesa, oznaczało zaakceptowanie faktu, że tak się stanie. Pewnego dnia rozstaniemy się. Nie z własnej woli, czy nawet z własnej, potencjalnej winy, lecz przez zimną, bezlitosną śmierć. Dopóki nie będziemy 193

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee walczyć zwróceni do siebie plecami, to się na pewno stanie. Odsuwałam od siebie otwartość, jaką prezentował Bones, gdy chodziło o przyznanie się jak trwale wyrył się w moim sercu, gdyż nic nie przerażało mnie bardziej niż ta surowa rzeczywistość. Teraz, kiedy już przestałam ją odpychać, poczułam falę ulgi, która zmyła nawet mój ból. Powstrzymywanie się nie zmieniło prawdy co do mojej miłości do niego, ani co do nieuniknionych okoliczności, w jakich się znaleźliśmy. Oszukiwałam się tylko, ale – co gorsza – oszukiwałam czas, jaki nam pozostał. Nikt nie znał swojego przeznaczenia. Mogliśmy mieć przed sobą setki lat. Może i tysiące. Albo - kto wie? – może dziesięć minut, zanim w dom uderzy meteor i zabije mnie, oszczędzając jego. Nasz czas razem był ograniczony. I tyle. Teraz jednak zrozumiałam w końcu coś, co Bones od dawna już wiedział. To, że kiedyś rozdzieli nas śmierć, nie znaczyło, że jednocześnie zniszczy ona to, co nas łączy. Na zawsze jestem twój, Kotek. W tym życiu lub w następnym. Pewne rzeczy mogą pokonać barierę śmierci, a miłość była jedną z nich. Nawet, gdyby śmierć sprawiła, że przez jakiś czas nie było by mnie przy Bonesie – albo jego przy mnie – nie mogłaby rozdzielić nas na zawsze. Nic nie mogło, i właśnie to zrozumiałam. - Ty też nigdy się mnie nie pozbędziesz – powiedziałam i roześmiałam się głosem grubym od łez. – Nieważne, po której stronie śmierci się znajdziemy. Będę cię nawiedzać i ścigać poprzez nieśmiertelność, ale w końcu będziemy tylko ty i ja… dopóki nie umrą wszystkie gwiazdy. Ledwie zdążyłam zauważyć jego uśmiech, gdy jego usta zawładnęły moimi w powolnym, pełnym namiętności pocałunku. To nie przez jego umiejętności w całowaniu sprawiły, że ścisnęło mnie w piersi, jakby moje serce zaraz miało znowu zacząć bić. To ostatnia tarcza, która runęła między nami. - Bones – westchnęłam parę minut później, gdy już uniósł głowę. – Chciałabym coś zrobić, kiedy już skończy się ta cała sprawa z Apollyonem. Cofnął się lekko, słysząc powagę w moim głosie. - Co takiego, słonko? Wyszeptałam mu odpowiedź do ucha. W odpowiedzi zobaczyłam, jak unosi brwi, lekko marszczy czoło, a w końcu twierdząco kiwa głową. - Jeśli właśnie tego chcesz. 194

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Popatrzyłam na niego, ponownie czując ucisk w piersi. - Tak, chcę.

195

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Fabian podszedł do mnie. Uśmiechał się tak szeroko, jakbym wyciągała do niego tacę pełną ektoplazmicznych ciasteczek. Oczywiście ich nie miałam, gdyż wedle mojej wiedzy takowe nie istniały. Odwzajemniłam uśmiech i dałam Fabianowi skróconą wersję uścisku. Generalnie znaczyło to, że na moment uniosłam ramiona wokół przestrzeni, w której się unosił. Kątem oka dostrzegłam jak Vlad przewraca oczami, ale nie dbałam o to. Przytulałam przyjaciół, gdy długo ich nie widziałam, a Fabian może i nie miał ciała, ale był moim przyjacielem. - Ja też dostanę? – spytał Dave pojawiając się za duchem. Roześmiałam się i objęłam go ciasno, tym razem czując w ramionach mężczyznę. Dave ujął w dłoń pukiel moich włosów i na widok mojego przebrania szeroko się uśmiechnął. - Z tymi czarnymi włosami, ciemnymi oczami i śniadą skórą wyglądasz niemal jak Latynoska. Gdyby Juan cię taką zobaczył, trzeba by go odciągać od ciebie siłą. - Wątpię – prychnęłam. – Odkąd został wampirem, Juan przejawia o wiele więcej szacunku. Teraz już prawie nigdy nie chwyta mnie za tyłek. Zdaje się, że skoro Bones już raz go zabił, nie chce prowokować u niego chęci poprawki. Samo mówienie o Juanie sprawiło, że zatęskniłam za tym niepoprawnym zboczeńcem i za całym moim dawnym oddziałem. Jednak w tym samym czasie z nową falą niepokoju pomyślałam o mojej matce i wuju. Była to niewielka zniewaga przy tym, co zamierzał zrobić Apollyon, ale nienawidziłam go nie tylko za to, że używał mnie, by wywołać wojnę między ghulami i wampirami. Nienawidziłam go również za to, że ukradł mi czas, jaki mogłam spędzić z Donem w ciągu – jak mogło się okazać – ostatnich miesięcy jego życia, jak i wtłoczenia nieco rozumu w głowę mojej szalonej matce. Potrząsnęłam głową, by oczyścić umysł, zanim zaczęłam zamartwiać się moją rodziną. Dave przywitał się z Vladem i Mencheresem, po czym zmęczony wskoczył na kanapę. Niedługo musiał wracać, ale powiedział, że tę wiadomość musi przekazać mi osobiście. 196

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Zebranie, na którym wczoraj byłem, przypominało połączenie zlotu i wykładu – zaczął bez wstępów. – Apollyona tam nie było, ale główny mówca, Scythe, brzmiał równie fanatycznie. Gadał, jak to wampiry od tysiącleci dominują nad ghulami, bla, bla, bla, wampiry są złe, bla bla. Potem zaczął o tym, że niby stałaś się wampirem, ale twoje serce wciąż bije, więc cały czas możesz stać się ghulo-wampirzą hybrydą. Kiedy zaś to się stanie, poprowadzisz wampiry, by zniewolić ghule na wieki. - Pieprzenie! – wybuchłam, niezdolna powstrzymać tego dla siebie. Zaraz jednak wzięłam się w garść. Wszyscy tutaj i tak to już wiedzieli. Mów dalej, Dave – powiedziałam już mniej napiętym tonem. - Nie wiem ile jest w tym prawdy, ale Scythe powiedział, że ghule w niemal całej Ameryce przyłączają się do Apollyona. Że rozpoczną wojnę tutaj, bo wampiry nie mają tu tak silnego poparcia jak w Europie. Wtedy zaś, kiedy już zdobędą pewną renomę, zrzucą kajdany i ruszą na podbój reszty świata. - Jeśli wciąż będą wykorzystywać Cat jako centralny punkt tej wampirzo-prześladowczej retoryki, pomyślałby kto, że więcej ich naśladowców będzie podawać w wątpliwość, dlaczego Apollyon po prostu nie zjednoczy ich, by ją zabić - zauważył Vlad, jak gdyby zastanawiał się czy rozgnieść robaka. Gdyby tyle razy nie udowodnił, że jest moim dobrym przyjacielem, poczułabym się urażona. - Och, mają na to odpowiedź – powiedział sucho Dave. – Scythe twierdzi, że jeśli ktokolwiek zabije Cat, to wampiry dowiedzą się, że ghule na nie polują. Właśnie dlatego muszą powstać teraz, kiedy wampiry najmniej się tego spodziewają, a szale przechylają się na naszą stronę. Wtedy, gdy Apollyon już wygra wojnę, pierwszą rzeczą jaką zrobi będzie publiczne stracenie Cat. Taka egzekucja będzie miała najbardziej miażdżący wpływ na psychikę tych wampirów, które przeżyją. Knujące, mordujące kutasy, pomyślałam rozwścieczona, lecz tym razem zatrzymałam tę uwagę dla siebie. Po mojej prawej stronie rozległ się cichy warkot. Odwróciłam się zaskoczona, gdy dotarło do mnie, że dochodziło do Fabiana. - Pytanie, co moi ludzie będą robić w całej tej sytuacji, nawet raz nie padło w tej dyskusji, prawda? - spytał Fabian ostro. Dave wyglądał na tak zaskoczonego, jak ja. - Eee, nie - odparł jednocześnie nieswoim i przepraszającym tonem. 197

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Jeszcze nigdy nie widziałam, by rysy Fabiana wykrzywiała taka złość. - Może i nie mamy takich zdolności jak reszta z was, ale duchy nie są pozbawione mocy. A. Jest. Nas. Wielu - powiedział podkreślając ostatnie słowa. - Wiem, że Szczątki i widma są zdolne przechylić te szale podczas walki, ale co mogą zwykłe duchy? - spytał Vlad nieco zniecierpliwiony. – Stanowicie świetny wywiad i możecie dostarczać ważnych informacji jeszcze przed wybuchem konfliktu, to prawda. Jednak wraz z rozpoczęciem wojny przestajecie być przydatni. Część mnie chciała zganić Vlada za to, że w tak zimny sposób ocenił duchy, lecz inna niestety się z nim zgadzała. Szczątki? Przerażające. Widma? Straszne. Duchy? Mało, mało straszne. No, chyba, że się było człowiekiem, który dostrzegł takiego na cmentarzu. Albo dzieckiem, któremu duch wyskoczyłby spod łóżka i krzyknął „buu!”. - Niektórzy z nas mają większą moc niż inni – upierał się Fabian. – Jak myślicie, dlaczego ludzie bez żadnych zdolności widują duchy? Dlaczego niektóre dają się nagrać na filmach lub taśmach magnetofonowych? Dlaczego niektóre atakują ludzi, pozostawiając zadrapania lub zadając inne rany? Niektóre z duchów są na tyle silne, że potrafią ukazywać się w formie cielesnej, czasami nawet na kilka godzin. Poza tym, jeśli zgromadzicie wiele duchów zjednoczonych w jednym celu, będziemy w stanie wyzwolić tyle energii, by stać się niezwykle skuteczną bronią. Zaskoczył mnie. Dave w zamyśleniu zacisnął usta. Twarz Mencheresa była jak zwykle kamienna, lecz Vlad w jawnym wyzwaniu wbił w Fabiana wzrok. - Skoro duchy potrafią to wszystko robić, to dlaczego tracą czas na nawiedzanie starych domów i cmentarzy, albo straszenie ludzi dziwnymi odgłosami i zimnymi miejscami? Straciliście swoją godność. - Vlad, wystarczy – powiedziałam krótko. Cokolwiek by mówić o dziwnych zwyczajach duchów, Fabian wciąż był moim przyjacielem. Nie będę po prostu tak stać, kiedy poniża się jego gatunek. Fabian nawet nie drgnął pod palącym wzrokiem Vlada. - Nie macie pocięcia jak to jest żyć pomiędzy dwoma światami - powiedział i zamiast się cofnąć podpłynął jeszcze bliżej. – Nie jesteśmy ani żywi, ani nieumarli. Wiele lat trwa nim pogodzi się z faktem, że chociaż dziewięćdziesiąt dziewięć procent ludzi przechodzi do innego miejsca, 198

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee ty pozostajesz. Że wszystko, na co w życiu pracowałeś przepadło, a pozostaje jedynie skorupa twoich wspomnień. Całe lata, zanim dojdzie się do siebie po tym, jak bezskutecznie próbowało się nawiązać kontakt z bliskimi i za każdym razem odniosło porażkę, bo inni nie potrafili uwierzyć, że szaleńcy, media, nieumarci lub inne duchy cię widzą. lata, by zaakceptować to, że – chociaż nie masz pojęcia dlaczego – wampiry i ghule będą traktować cię gorzej niż robactwo, chociaż są ludźmi nie bardziej niż ty. Fabian zbliżył się do Vlada tak bardzo, że jego palec zniknął w jego piersi. - Wyzywam najsilniejszego z waszej rasy lub kogokolwiek innego, by powiedział, że pokonał takie trudności, jak my. Tak więc jeszcze raz się zastanów nim poddasz w wątpliwość godność duchów, lub zaczniesz oceniać tych, którzy jeszcze przechodzą proces stawania się twardszymi niż ktokolwiek z ciałem kiedykolwiek będzie! Kiedy Fabian skończył, w powietrzu zawisła ogłuszająca cisza. Miałam ochotę jednocześnie wybuchnąć z przeprosinami jak i gratulacjami, lecz wciąż dochodziłam do siebie po tym, jak mój dobrze wychowany, Casper-owaty przyjaciel właśnie wyładował TIR-a pełnego „jawas-wyzywam” na najstraszniejsze wampiry, jakie chodziły po ziemi. Niech mnie diabli, jeżeli kiedykolwiek niedocenię tupetu duchów lub zakwestionuję ich męstwo. Nieposiadanie ciała najwyraźniej nie łączyło się z brakiem jaj. Nie byłam jedyną zdumioną w tym pokoju. Usta Dave’a były szeroko otwarte, a Mencheres wpatrywał się w Fabiana wzrokiem, który jasno mówił, że zobaczył go w całkiem nowym świetle. Co do Vlada, to wyraz jego twarzy zmienił się. Pełna znudzenia wzgarda ustąpiła nieznacznemu zainteresowaniu, gdy wpatrywał się w palec Fabiana, który wciąż dźgał go w pierś. - Jeśli istnieje więcej takich duchów jak ty, które potrafią przekształcić swój gniew w coś namacalnego, to masz rację. Duchy będą znaczącą pomocą w walce – powiedział skłaniając głowę. Fabian uznał ten gest i sam również pochylił się, po czym cofnął palec i stanął u mego boku. Nie przybiłam mu piątki – nie za bardzo wychodziło to z duchami – ale dyskretnie pokazałam mu uniesiony kciuk. 199

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Tyle by było, jeśli chodzi o mnie broniącą jego gatunku. Nie zrobiłabym tego nawet w połowie tak dobrze, jak on. - No dobrze. Jeśli sprawy z Apollyonem jeszcze bardziej się pogorszą, dobrze jest wiedzieć, że – jeśli Fabian będzie ambasadorem pomiędzy nami a duchami – możemy uważać je za swoich sprzymierzeńców – powiedziałam, po czym wróciłam do tematu. - Dave, gdzie odbywała się ta mała imprezka? Skrzywił się. - Naprawdę nie spodoba ci się ta część. Z rozmów, które podsłuchałem, Apollyon jest właścicielem kilku sieci domów pogrzebowych i cmentarzy, a członkowie zarządu i inwestorzy to zaledwie podstawieni figuranci. Spotkanie miało miejsce za jednym z domów pogrzebowych, który graniczył z cmentarzem. Jest tam mnóstwo miejsca i mają rozstawione straże, które powstrzymują wszelkich nieproszonych gości. Niech szlag trafi Apollyona. Ten mały, łysy pierdziel był sprytny. Nikt nie zwróciłby uwagi na grupę ludzi na cmentarzu. Po prostu pomyślałby, że właśnie trwa pogrzeb jakiegoś bogacza. Większość ludzi nie chodzi na cmentarz w celach rozrywkowych, więc nie było to miejsce, gdzie zagaja się rozmowę. Nie mówiąc już o tym, że trzeba mieć naprawdę wielkie jaja, by podejść do grupy zgromadzonej przy wykopanym grobie z wesołym „To o czym tu sobie gadacie?” na ustach. Vlad roześmiał się. - Znalazł sposób, by zarobić na jedzeniu, nie mówiąc już o tym, że ma sieć bezpiecznych lokalizacji na swoje spotkania. - Zarobić na... och - urwałam, gdy dotarło do mnie, co robił Apollyon. On nie zakopuje wszystkich ciał, które mu dostarczają, prawda? Część z nich zjada, prawda? - Nie część – poprawił mnie Dave. – Mnóstwo. Jeśli należysz do linii Apollyona, czy przez krew, czy przynależność do jego ekstremistycznych grup, to masz dostawę żywności za darmo. Jeśli nie, Apollyon prowadzi podziemny handel z tymi ghulami, które wolą raczej kupować sobie jedzenie, zamiast samemu polować. Nie mogłam już wymiotować, ale i tak poczułam jak gwałtownie kurczy mi się żołądek. Przeważnie ghule jadły surowe mięso zwierzęce, jak befsztyk lub nieupieczona szynka wieprzowa. Jednak by utrzymać 200

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee swoją siłę, przynajmniej raz w roku musieli dodać trochę Homo sapiens do swojej diety. Don zaopatrywał Dave’a w niezbędne mu dodatki z ciał przekazanych na cele naukowe lub tych, po które nikt nie zgłosił się w szpitalu. Nie trzeba było tego dużo. Jedne zwłoki, pocięte na niewielkie porcje i przechowywane w lodzie, z łatwością starczały ghulowi na rok, może nawet dwa. Jednak branie pieniędzy od pogrążonej w żałobie rodziny, która chciała godnie pochować swoich bliskich, a potem odwracanie się od niej i sprzedawanie tych bliskich, niczym mięso w delikatesach, paląc jedynie pustą trumnę? To po prostu… nie w porządku. - Przy Apollyonie ci złodzieje emerytur z Wall Street to po prostu amatorzy – powiedziałam potrząsając głową. - Święta prawda - mruknął Dave. - Ale daje nam to pewien sposób, by na powrót go wytropić – zauważył logiczny jak zwykle Mencheres. Każę kilku ghulom z naszej linii przyjrzeć się tym miejscom, o których krąży plotka, że sprzedaje się tam ludzkie mięso. Może uda nam się znaleźć jakieś powiązane z Apollyonem. W międzyczasie, Dave, powiedz mi, gdzie jest ten dom pogrzebowy. Chciałbym się tam wybrać. - Dlaczego? - spytałam. - Poproszę Tate'a, żeby poobserwował go z satelity i podpiął się pod linię telefoniczną i internet. Zobaczymy czy będziemy mieli farta i w ten sposób zgarniemy Apollyona. Pokazanie się tam razem jest zbyt niebezpieczne. Mencheres uśmiechnął się lekko w moją stronę. - Zgadzam się. Właśnie dlatego pojadę tam sam. - Nie masz dość odgrywania ostatnio samotnego bohatera? - spytał Vlad z przesadzonym westchnieniem. - Jeden wampir ma większe szanse uniknąć zauważenia niż trzy - odparł Mencheres. - Zgadzam się że to, o czym powiedziała Cat, powinno być zrobione, ale to nie wystarczy. Kiedy znajdę się wystarczająco blisko, mogę wsłuchać się w myśli każdego człowieka, którego zatrudniają, a zapach powietrza powie mi czy Apollyon tam był. A zanim powiecie mi, że możecie sami to wszystko zrobić, z nas trzech mam największe zdolności, by uciec, gdyby zauważono moją obecność. 201

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Chciałabym się z nim nie zgodzić, ale miał rację. Zaciśnięte w cienką linię usta Vlada mówiły mi, że on również to wiedział. - Kiedy zamierzasz to zrobić? - spytałam wyglądając za okno. - Za kilka godzin zapadnie ciemność, a my mamy jak zwykle ruszyć w rajd po barach i klubach z nadzieją, że Apollyon lub jeden z jego popleczników będzie w nastroju do zabawy. - No dobrze - powiedział Mencheres wskazując głową Dave'a. - Poprowadź mnie. Dave podał mu lokalizację domu pogrzebowego/cmentarza i Mencheres bez słowa wyszedł z pokoju i skierował się na schody. Zgadywałam, że poszedł po broń. - Dasz nam znać jak skończysz, tak? - Tak - usłyszeliśmy jego głos. Dave zerknął na zegarek. - Muszę wracać. Nie chcę, żeby wpadli rano do mojego mieszkania i zaczęli się zastanawiać, czemu mnie w nim nie ma. Uściskałam go na pożegnanie, odpierając się potrzebie powiedzenia mu, by uważał. Był inteligentnym, twardym żołnierzem i sam o tym wiedział. - Niedługo się zobaczymy - powiedziałam zamiast tego do niego i Fabiana. Miałam nadzieję, że zabrzmiało to pewnie, a nie jak modlitwa. Fabian może i mógł bez problemu wydostać się stamtąd i donieść nam, gdyby Dave został odkryty, ale nawet w najszybszym tempie moglibyśmy nie zdążyć go uratować. Duch dobrze o tym wiedział. - Pozdrówcie Tate'a i resztę chłopaków - powiedział Dave. - Na pewno. Uśmiechałam się, dopóki nie wyszli, lecz w chwili, gdy zniknęli za drzwiami, uśmiech ten opadł z mojej twarzy niczym zburzony most. Vlad odwrócił się i powiedział coś o skontaktowaniu się ze swoimi ludźmi. Nie był jedynym, który musiał zadzwonić. Westchnęłam i sięgnęłam po słuchawkę, by podać Tate'owi pozycję najnowszego miejsca do obserwacji. Miałam nadzieję, nie przekaże mi złych wieści na temat mojego wuja lub matki. 202

Nocna Łowczyni 5 - tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Zamyślona wpatrywałam się w widok za oknem, ledwie zauważając rozmazane budynki, które mijaliśmy. Większa część Memphis podniosła się już po strasznej powodzi w zeszłym roku, jednak gdzieniegdzie wciąż można było dostrzec zniszczenia, jakie przyniosła ze sobą woda. Ludzie mimo to odbili się od dna, na powrót otwierając swój biznes i odbudowując domy. Duchy może i udowodniły, że są twardą bandą, jak podkreślał Fabian, lecz mój gatunek – a chyba raczej mój były gatunek – również był nader żywotny. Zmarszczyłam brwi, kiedy Vlad skręcił za rogiem w uliczkę, która ani trochę nie przypominała tej, przy której był bar, w jakim mieliśmy dzisiaj być. - Nie zgubiłeś się, prawda? Zerknął na mnie, unosząc jedną stronę ust w lekkim uśmiechu. - To taka mała wycieczka krajoznawcza – odparł i ponownie skręcił. Zerknęłam na łuk z kutego żelaza, jaki zamajaczył na końcu drogi i potrząsnęłam głową. - Cmentarz? Zgodziliśmy się, że to Mencheres robi rekonesans z Apollyonem, nie my! - Nie szukamy tu ani Apollyona, ani żadnych innych ghuli – odparł spokojnie Vlad. Zaparkował w najdalszym zakątku od wejścia, po czym odwrócił się do mnie. – Jesteśmy tu po to, żebyś wypróbowała tę nową sztuczkę, którą podebrałaś od Marie. Przez kilka sekund nie mogłam znaleźć słów, rozdarta między zastanawianiem się czy powinnam mu skłamać, że nie mam pojęcia o czym mówi, czy może zażądać wyjaśnienia, kto mu wygadał. Nie wierzyłam, że Bones powiedział choć słowo Tepeshowi. Zdecydowanie nie byli sobie bliscy. 203

Nocna Łowczyni 5 - tłumaczenie: rainee - A ty niby co o tym wiesz? – zdecydowałam się w końcu spytać, wbijając w niego twardy wzrok. Mowy nie było, bym zaczęła się spowiadać, mimo tego, że wwiercał się we mnie wzrokiem starego, wszechwiedzącego Draculi. - Wiem, że nie zaczęłaś nosić czosnku i zioła jedynie po to, by promować jakąś dziwną modę, i że twoja osobliwa popularność wśród duchów zaczęła się dopiero po tym, jak widziałaś się z Marie – powiedział Vlad wykrzywiając usta. – Domyśliłem się tego dopiero dziś rano, kiedy usłyszałem jak wspominasz o „pokręconej magii kontroli nad duchami” od Marie podczas tej niewiarygodnie ckliwej rozmowy, jaką miałaś z Bonesem. Dopiero wtedy dotarło do mnie, o co chodzi. To naprawdę imponujące, być zdolnym pochłaniać moc również z ghuli. - Zwariowałeś? – syknęłam rozglądając się nerwowo dookoła. – Co, jeśli kręcą się tu ludzie sam-wiesz-kogo i cię podsłuchają? Prychnął tylko. - Nie kręcą się. Wyczułbym, gdyby tutaj były. Jestem od ciebie o wiele starszy, więc moje wyczucie jest silniejsze. Jedyne martwe osoby w okolicy to ty, ja i wszyscy pochowani w tej ziemi. To mnie uspokoiło. Wciąż jednak miałam w głowie ostrzeżenie, jakie Bones usłyszał od Marie o tym, co się stanie, jeśli komukolwiek powiemy, że piłam jej krew. - Musimy obawiać się podsłuchania nie tylko przez martwych lub nieumarłych – powiedziałam wskazując głową za okno. - Jeśli zobaczysz ducha, po prostu rozkaż mu nic o tym nie mówić – odparł Vlad nieugięcie. – Nie myśl, że to również uciekło mojej uwadze, Żniwiarzu. O żesz. No cóż, czego innego mogłam oczekiwać? Pomimo zbroi z gandzi i czosnku niektóre z duchów wciąż do mnie trafiały i musiałam odsyłać je z twardym poleceniem, by więcej nie wracały. Przebywając cały tydzień pod jednym dachem z Vladem, niemożliwe było, by 204

Nocna Łowczyni 5 - tłumaczenie: rainee czegoś nie podsłuchał, nawet jeśli starałam się wydawać rozkazy naprawdę cicho. - To nie może stać się wiedzą powszechną– powiedziałam w końcu. Vlad roześmiał się krótko. - Mówiąc językiem twojego pokolenia: bez jaj. - Myślę, że to wyrażenie jest nieco starsze - mruknęłam, ale porzuciłam temat. Vlad o wszystkim wiedział i tylko to się liczyło. Przynajmniej nie należał do typu plotkarza, wciąż miałam więc duże szanse na to, że nikt więcej się nie dowie. Jednak wykluczone, bym zrobiła to, czego ode mnie żądał. - Nie rozumiesz, o co prosisz. To nie takie proste jak prowadzenie seansu spirytystycznego. To zbyt niebezpieczne. Wbił we mnie wzrok swoich miedziano-zielonych oczu. - Bardzo dobrze wiem, że Marie umie przywoływać duchy. A jeśli ty również potrafisz je wzywać, da to wampirom ogromną przewagę, gdybyśmy nie byli w stanie zabić Apollyona, i pozwoli zapobiec wybuchowi wojny. - To nie przywołanie ich mnie przeraża - powiedziałam, na samo wspomnienie czując przeszywający dreszcz. – Kontrolowanie ich, kiedy już tu będą, albo odesłanie ich z powrotem – to jest problem. - To dla ciebie zbyt ważne, żebyś odmówiła tylko przez strach - odparował Vlad. - Ty po prostu nie łapiesz. – Dla lepszego efektu machnęłam dłonią w stronę cmentarza. – Te stworzenia, Marie nazywa je Szczątki, są jak widmowe miny przeciwpiechotne. A ty prosisz mnie, żebym nadepnęła na jedną z nich, by zmierzyć promień wybuchu! Odmawiam nie ze względu na strach. Ostatnim razem mnie nie skrzywdziły i pewnie ponownie też tego nie zrobią. Mówię nie, bo boję się o ciebie, jeśli to zrobię i zawiodę. Vlad uniósł dłoń. Natychmiast ogarnął nią ogień, a pomarańczowe i błękitne płomienie lizały jego skórę, nie paląc nawet jednego włosa. 205

Nocna Łowczyni 5 - tłumaczenie: rainee - Moja moc ma wartość jedynie dlatego, że mogę i będę jej używał. Apollyon ma rację. Najnowszy brak posłuszeństwa Marie wobec wampirów zmienia postać gry. Dzięki tobie jednak mamy moc przeciwstawienia się największej broni ghuli, ale nie wtedy, gdy ty odmawiasz nią władać. Przypomniałam sobie lodowate, wygłodniałe uczucie, które poczułam od Szczątków, wewnętrzny zamęt ich myśli w mojej głowie, i zadrżałam. - Zacznę nią władać, albo chociaż spróbuję, tylko w ostateczności. Nie wiesz, jak silne są Szczątki. Mogłabym je przywołać, stracić nad nimi kontrolę, a potem patrzeć, jak zjadają równocześnie moich sojuszników, jak i wrogów. Tylko głupiec stosuje ryzykowne podanie Zdrowaś Mario w pierwszej kwarcie meczu1. Vlad zuchwale uniósł brew. - Nie, jedynie głupiec chciałby sprawdzić czy jego broń działa dopiero podczas bitwy, a nie przed nią. - Są dni, kiedy naprawdę działasz mi na nerwy, Tepesh - rzuciłam. - A są dni, kiedy ja się zastanawiam, jakim cudem udało ci się przeżyć tak długo – odparował. – Nie dostaniesz lepszej szansy niż teraz na to, by sprawdzić swoje umiejętności. Bonesa tutaj nie ma, tak więc zniknął twój największy powód do zmartwień i możesz zaryzykować moje życie. Ja akceptuję to niebezpieczeństwo. No i jeszcze dlatego, że rzadko spotyka się prawdziwych przyjaciół, ale nie są oni niezastąpieni. A teraz chodźmy na cmentarz i zacznijmy, zanim zadzwoni Mencheres i wpędzi nas do grobu swoim wykładem, jaki to nierozsądny pomysł. Na początku tej przemowy twarz Vlada była twarda jak granit, lecz przy ostatnich słowach niemal figlarnie się uśmiechnął. Byłam rozdarta między chęcią wybuchnięcia gniewem a rzuceniem pogardliwego komentarza o moich umiejętnościach przetrwania. Jednocześnie czuPodanie Zdrowaś Mario /ang. Hail Mary pass/ - długie podanie piłki w baseballu, zazwyczaj w samej końcówce meczu, wykonywane z nadzieją na sukces w chwili, kiedy nie ma już szans na wygraną. 1

206

Nocna Łowczyni 5 - tłumaczenie: rainee łam też osłupienie na myśl o tym, jaką miał wizję mojej reakcji na swoją śmierć, i rozbawienie tym, jak ponad sześćsetletni wysokiej klasy wampir wciąż brzmiał jak krnąbrny chłopiec planujący przechytrzyć opiekunkę. - Musisz być jednym z najbardziej niezwykłych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałam. A biorąc pod uwagę wszystkich dziwnych osobników jakich poznałam, to wiele mówi – powiedziałam potrząsając głową. Uśmiech, jaki pojawił się na jego twarzy, był prawdziwie bezwstydny. - Jeśli dopiero teraz zdałaś sobie sprawę jaki ze mnie oryginał, Catherine, to jesteś jeszcze bardziej opóźniona niż myślałem. - Twoja arogancja zasługuje na swój własny kod pocztowy, Drac - powiedziałam, mimowolnie wybuchając śmiechem. - A ty przeciągasz sprawę. Wyłaź i zaczynaj. Przebłysk mojego dobrego humoru zgasł pod naporem niepokoju. - Może zaczekajmy na Mencheresa. Z jego mocą może będzie w stanie pomóc, kiedy sprawy wymkną się spod kontroli… - Nie jeśli chodzi o cokolwiek, co pochodzi z ziemi – przerwał mi Vlad. – Cmentarna magia jest odporna na jego telekinezę. Właśnie dlatego nie mógł nic zrobić tymi zombie w Sylwestra, tylko złapać za miecz i tak jak reszta z nas zacząć ich rąbać. Fakt. Nigdy nie zastanawiałam się, dlaczego Mencheres nie próbował powstrzymać tego ataku swoją mocą. Pewnie dlatego, że byłam zbyt zajęta myśleniem: Cholera, wszyscy zginiemy! I niektórzy z moich przyjaciół rzeczywiście zginęli. Według mojego doświadczenia, nic dobrego nigdy nie wynikało z przebywania w pobliżu istot magicznie wskrzeszonych z grobu. To wywołało następną kwestię – mniej zabójczą, a bardziej żenującą. Odwróciłam od Vlada wzrok i chrząknęłam. - Wiesz, Marie powiedziała, że następnym razem nie będzie tak źle, ale tak na wszelki wypadek… Jeśli wszystko mi się uda i szczęśliwie odeślę Szczątki z powrotem, a potem nagle się na ciebie rzucę, to nie będę 207

Nocna Łowczyni 5 - tłumaczenie: rainee miała tego na myśli. To po prostu skutki uboczne odczuwania głodu tych widm. A nie jakieś moje szalone pragnienie wskoczenia ci na jądra. Vlad odrzucił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. Zanim zapanował nad sobą na tyle, by zaledwie kilka razy zachichotać, w jego oczach zalśniły różowe łzy. - Bądź pewna, że udaremnię wszelkie próby twojego wskoczenia na jądra mnie lub komukolwiek innemu – odparł w końcu, choć wargi wciąż drżały mu od śmiechu. Głęboko zaczerpnęłam powietrza, a po chwili powoli wypuściłam je z płuc, starając się uspokoić nim – mówiąc górnolotnie - przejdę na drugą stronę. Nie miałam pojęcia jak przywołać Szczątki, ale zakładałam, że zacznę od związku jaki czułam z duchami. Później się zobaczy. - Jesteś pewien, że chcesz tu być, kiedy będę to robić? – spytałam, rzucając Vladowi zmartwione spojrzenie. – W najlepszym przypadku zostaniesz ranny. W najgorszym nie będę w stanie powstrzymać ich przed zabiciem cię. Jego twarz przybrała wyraz absolutnej bezwzględności i lekkomyślnego wyzwania. Na ten widok zaczęłam się zastanawiać czy wyglądał tak samo, kiedy kilkaset lat temu na końskim grzbiecie rzucał się w wir walki. - Większość swojego życia spędziłem żyjąc na krawędzi. Zachowaj to pieszczenie się dla dzieci, Cat. Tylko je na mnie zmarnujesz. Przeklęty arogancki rumuński książę. Miałam nadzieję, że to nie były jego ostatnie słowa. - No dobra. – Zaczęłam wyciągać wszystkie paczuszki czosnku i zioła upchane w kieszeniach mojego ubrania. – Spróbujmy.

208

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Świerszcze, w większości pochowane w trawie, w miarowym rytmie cykały wokół nas. Komary, pomimo że widziałam je latające w pobliżu, zostawiały mnie i Vlada w spokoju. Pewnie nie smakowała im krew nieumarłych, ale to chyba dobrze. Świat miał wystarczająco wiele problemów, by dodawać do nich jeszcze hordy nieśmiertelnych moskitów. Vlad usadowił się na jednym z nagrobków i wbił we mnie swój przenikliwy wzrok. Zdecydowałam się pójść w starszą część cmentarza, ale nie tylko dlatego, że znajdowała się w oddali od głównej drogi oraz przypadkowych przechodniów. Zrobiłam tak również dlatego, że – chociaż to zupełnie bez znaczenia – według mnie po prostu była ładniejsza. Proste płyty nagrobne w kształcie odwróconego U oraz krzyże przypominały mi cmentarze w okolicy, w której się wychowywałam. Były pierwszym miejscem, które próbowałam wykorzystać do polowania na wampiry, gdy byłam nastolatką, ale nigdy nie znalazłam na nich żadnego krwiopijcy. Niezbyt długo trwało, nim zdałam sobie sprawę, że wampiry gromadzą się w miejscach, gdzie spotykali się żywi, a nie otaczają się wszechogarniającą śmiercią. Poza nami może i nie było tu żadnych innych wampirów lub ghuli, ale nie byliśmy jedynymi nadnaturalnymi osobami czającymi się w ciemności. Czułam te szczególne wibracje, wiszące w powietrzu niczym niewidzialna mgła, oznaczające obecność nieodczuwających widm. Raz na jakiś czas czułam silniejszy impuls tej energii, a kiedy patrzyłam w jego kierunku, to akurat na czas, by dostrzec wątły cień, który po chwili znikał. Na tym cmentarzu były nie tylko tego typu duchy, ale o to pomartwię się później. Po tym jak przekonam się, czy potrafię robić to, co przyszłam tu przetestować. - Pókim jeszcze młody… - odezwał się przeciągle Vlad. - Nie jesteś młody od piętnastego wieku, więc kilka dodatkowych minut nie zrobi żadnej różnicy - mruknęłam, lecz zaraz skoncentrowałam się na buczeniu energii wokół mnie. Być może to były drzwi do miejsca, w którym spały Szczątki, gdy nie były wzywane do tej rzeczywistości. 209

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Starałam się opuścić wszelkie mentalne osłony, otwierając się na magię wciąż pozostałą w mojej krwi po kontakcie z Marie. Natychmiast ze wszystkich stron otoczyły mnie srebrzyste smugi, tak szybkie, że nie zdążyłabym wyjąć swoich ostrzy, nawet gdyby to mogło coś dać. W następnej sekundzie wpatrywałam się w pięć duchów – dwóch mężczyzn i trzy kobiety, z których jedna to jeszcze dziecko. Wszystkie wpatrywały się we mnie, a z ich oczu wyzierało oczekiwanie. - Tak? – spytał mężczyzna ze starodawnie przyciętym wąsem, jak gdyby zniecierpliwiony faktem, że się jeszcze nie odezwałam. - Eee, przepraszam, że przeszkadzam… - zaczęłam czując, że na widok dziewczynki ogarnia mnie niepokój. Miała na głowie czapeczkę ze zwisającymi przy twarzy troczkami i ubrana była w zwiewną szatkę, która sięgała jej aż do stóp. Po chwili doszło do mnie, że to koszula nocna – jedna z tych, których fason był popularny sto, a może i więcej lat temu. Nigdy wcześniej nie widziałam widma dziecka i teraz nie byłam pewna, jak mam na nie zareagować. Wydawało się wredne odsyłać od siebie dziecko tak bez żadnego wyjaśnienia. Szczególnie, że to ja prawdopodobnie ją obudziłam. Za plecami duchów Vlad uniósł nadgarstek w wymownym geście zniecierpliwienia. - Nie miałam zamiaru was wzywać - ciągnęłam, zanim zdążył powiedzieć im coś niemiłego. – Jestem tu, eee… w innym celu. Przykro mi, że was kłopotałam. Proszę, wróćcie do swoich zajęć i nikomu nie wspominajcie, że nas tu dzisiaj widzieliście. Bez jednego więcej słowa duchy rozpłynęły się, a dziewczynka zniknęła równie szybko, jak inni. Zwalczyłam chęć ponownego ich wezwania, by upewnić się, że ktoś się nią zajął. Mieliśmy napięty grafik, a Vlad mógł podpalić mi ubranie, gdybym zaczęła się rozpytywać czy dziewczynka wałęsa się sama, czy pod odpowiednią widmową opieką. Jednak po dobrych dziesięciu minutach stania z zamkniętymi oczami, otwierania się na płynącą z ziemi energię, która wibrowała w powietrzu i starania się wezwać Szczątki, z westchnieniem na powrót je otworzyłam. 210

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - To nie działa. Musimy spróbować czegoś innego. Vlad uniósł brew. - My? Ja nie mogę ci w tym pomóc, Cat. - Owszem, możesz – odparłam podchodząc do niego. - Zdenerwowanie, gniew albo walka wydają się zwiększać moje pożyczone moce. Jestem przez to wszystko cholernie nerwowa, ale najwyraźniej nie dość. Dlatego uderz mnie. Mocno. Zobaczymy czy wkurzy mnie to na tyle mocno, by wykonać tę sztuczkę. Moje umiejętności latania zaskoczyły, kiedy Bones zrzucił mnie z mostu. Jednak tutaj takich nie było. Gdybyśmy z Vladem urządzili sobie dobry sparring, może przyniosłoby to odwrotny efekt, gdyż prawdopodobnie walka z tym wysokiej klasy wampirem przyniosłaby mi mnóstwo przyjemności. Ale nie da mi jej bronienie się podczas spuszczanego mi łomotu. Kłóciłoby się to z moim instynktem wojownika, a gotowa byłam się założyć, że ból w końcu wywoła mój gniew nawet jeśli rozumiałam stojącą za nim logikę. Kiedy mówiłam do niego, stałam pewnie na ziemi. W następnej sekundzie jednak wylądowałam na tyłku, a klatka piersiowa paliła mnie od uderzenia, które miałam wrażenie, że połamało mi wszystkie żebra. Wyglądało na to, że nie musiałam długo namawiać Vlada, by pozbył się swojej rycerskości! - To było dobre – wydusiłam, czując ból zrastających się kości. – Jeszcze raz. Brązowe włosy Vlada rozsypały się mu na ramionach, gdy pochylił się, by pomóc mi wstać. - Jak sobie życzysz. Tym razem byłam przygotowana, ale oznaczało to, że ustałam na nogach, zamiast znów klapnąć na tyłek, kiedy Vlad ponownie łupnął mnie jak młotem, tym razem w bardziej miękką tkankę brzucha. Technicznie rzecz biorąc, ciosy w korpus goiły się łatwiej niż uderzenia w głowę, wykazał się więc uprzejmością, jednak kiedy przeszyła mnie nowa fala bólu, wszystko to przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Przynajmniej teraz nie towarzyszył temu dźwięk pękających żeber. - O do diabła, ale to boli – mruknęłam, odruchowo zginając się w pół. 211

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Poczułam, jak od jego prychnięcia poruszyły się włosy na czubku mojej głowy. - Założyłem, że nie chodziło ci o coś, co cię połechce. Mówiąc to Vlad wyprowadził kolejny cios, tym razem wymierzając go w mój bok. Zachwiałam się i cofnęłam o krok, jednocześnie czując jak zaczyna buzować we mnie gniew. - Nie dasz mi nawet sekundy między uderzeniami, żebym doszła do siebie? Zastanawiające, że wciąż jesteś sam, Tepesh! - Ale mimo to się wkurzasz, prawda? – odparł, bez nawet śladu wyrzutów sumienia. – Przestań łapać się za brzuszek, Żniwiarzu. Widziałem cię w walce. Potrafisz znieść o wiele więcej niż to. Taaa… Ale w walce albo zabijasz, albo sam giniesz. Wtedy zastrzyk adrenaliny jest tak potężny, że działa na ból jak morfina. Teraz, z drugiej strony, bolało zupełnie inaczej. Ale miał rację. Ból i frustracja, że nie mogłam mu oddać, obudziły mój gniew. W przeszłości był to dobry znak, jeśli chodziło o przejmowanie cudzych zdolności. - Skoro tylko na tyle cię stać, to chyba będzie musiało wystarczyć - powiedziałam, by go nakręcić. Aby być prawdziwie gotową, potrzebowałam brutalniejszego ataku. – Tak żebyś wiedział: Bones uderza o wiele mocniej niż ty. Parsknął śmiechem i w następnej chwili uderzył tak mocno, że huknęłam plecami w twardy pień drzewa, zanim opadłam na ziemię. Teraz bolał mnie zarówno przód, jak i tył. Moje rozdrażnienie rosło, lecz nic się nie działo, jeśli chodzi o pojawienie się Szczątków. Albo to nie działało, albo musiałam wpaść w prawdziwą furię. I to szybko. Skoczyłam na równe nogi i otrząsnęłam się, obserwując Vlada. Zbliżał się do mnie o wiele wolniej niż podczas naszych prawdziwych treningów. - Teraz było już lepiej, ale przestań uderzać jak baba - ciągnęłam. – Nie powstrzymuj się. Tylko nie walnij mną w którykolwiek z nagrobków. To ładny cmentarz. Połamanie ich było by oznaką braku szacunku. Vlad jakby westchnął. - Sama się o to prosiłaś. 212

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Kiedy zobaczyłam, jak w zamachu unosi ramię, zwalczyłam chęć obrony. Nie pozwoliłam sobie nawet zaprzeć się nogami o ziemię, a przez głowę przeleciała mi myśl, że to dobrze, że Bones nas teraz nie widzi. Byłby wściekły jak diabli. W tym samym momencie, kiedy te refleksje zniknęły z mojej głowy, wylądowała na niej pięść Vlada. Przed oczami eksplodowało mi tysiące gwiazd, po których nastąpił wybuch przeszywającego bólu… i ciemność. Kiedy już ponownie mogłam widzieć, byłam mgliście zdziwiona, że pierwszą rzeczą jaką zobaczyłam nie były małe niebieskie ptaszki, które w wolnym tańcu zataczały kręgi nad moją głową. - Jeszcze raz – powiedziałam zastanawiając się czy to możliwe, bym mogła jeszcze wymiotować. Sądząc po pulsowaniu w mojej głowie, chyba tak. Następny cios wylądował na mojej szczęce. Moje zęby uderzyły o siebie z taka siłą, że byłam zaskoczona, że nie zaczęłam ich żuć. Krew spłynęła z moich ust. Vlad dostrzegł to i lekceważąco wzruszył ramionami – za co miałam ochotę porządnie go łupnąć – po czym uniósł pięść do następnego uderzenia. Jednak ono nigdy nie padło. Poczułam, jak w moich żyłach krew zamienia się w lód, a wokół mnie pojawia się zasłona z przezroczystych postaci, które odparły cios Vlada jakby były z czystego diamentu, a nie powietrza. Wampir z ponurym triumfem wpatrywał się w nie, gdy tarcza Szczątków zamieniła się w mur… po czym na niego opadła. - Świetnie, zadziałało – wycedził przez zęby, mimo że widma powykręcały całe jego ciało. – Wspaniała broń. Boli… absolutnie wszędzie. Wokół mnie rozbrzmiewały głosy. Niektóre były tak ciche, że niemal przypominały warkot, inne zaś były tonacji tak wysokiej, że przywodziły na myśl przeciąganie paznokciami po tablicy. Vlad miał rację – najwyraźniej zadziałało. A teraz przyszedł czas na tę naprawdę trudną część. Wskrzesiłam je, ale musiałam je od niego odciągnąć. Trudno mi było się skoncentrować, kiedy bombardowały mój umysł głosami, których nie mogłam nawet zliczyć. Jeśli miałam jakiekolwiek nadzieje na kontrolowanie ich, musiałam użyć tej samej techniki, której nauczyłam się, by nie pozwolić ludzkim myślom mną zawładnąć. Skup się na głosie. 213

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Dostosuj się do niego. Niech wszystko inne znajdzie się w tle. - Vlad, mów – ponagliłam go. Lepiej było skupić się na jego głosie, zamiast zagubić się w plątaninie głosów zza grobu. Z trudem podniosłam się na nogi, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że jego ostatni cios powalił mnie na ziemię. - Jestem teraz… jakby zajęty – usłyszałam w wirze innych dźwięków. - Muszę słyszeć twój głos – powiedziałam trzęsąc się. Byłam tak strasznie zmarznięta. Tak zmęczona. Tak głodna. Vlad zaczął śpiewać, lecz jego głos był ochrypły z bólu. Kilka chwil zajęło mi opanowanie się na tyle, by skoncentrować się tylko na nim… i zdziwić się, że znał słowa do „Run This Town1”. Jego widok jednak mnie otrzeźwił. Szczątki pokrywały całe jego ciało. Próbowałam zignorować to, co mnie z nimi łączyło - lodowaty, wilczy głód, który chciał mnie na wszystko oślepić. - Złaźcie z niego – powiedziałam do wijącej się, bezkształtnej masy. Nic się nie stało. Nawet jedno widmo nie zatrzymało się, by choćby na mnie spojrzeć. - Złaźcie - powtórzyłam, ukrywając swój strach na to co się stanie, jeśli mnie nie posłuchają. Szczątki wciąż prześlizgiwały się nad Vladem, wijąc się na nim i przez niego przenikając. Jego ciało wygięło się w sposób, który był mi aż nadto znajomy, mówiąc mi o agonalnym bólu, jaki czuł, mimo że nawet raz nie pisnął. Z jego rąk buchnęły płomienie, lecz Szczątki nie zrobiły nic, żeby ich uniknąć. Ogień też wydawał się nie robić im żadnej szkody, gdy przez niego płynęły. A niby dlaczego miałby? – zapytałam się z rosnącym strachem. Szczątki były stworzone z energii i powietrza – dwóch rzeczy, którym nie szkodził ogień. - Wracajcie do grobów natychmiast – powiedziałam znów, choć tym razem w moim głosie pojawiła się desperacja. Widma jednak ani nie zwolniły, ani nie wydawały się w ogóle mnie słyszeć. Wyciągnęłam je z zaświatów, ale – tak jak się obawiałam – nie miałam nad nimi żadnej kontroli. Mój najgorszy scenariusz rozgrywał się tuż przed moimi oczami, gdy patrzyłam jak Vlad wykręca się 214

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee w próżnym wysiłku, by odsunąć się od Szczątków, które jednak nie przestawały na nim żerować. Stawali się silni od jego bólu, kiedy on sam słabł. Wtedy, kiedy spojrzałam na jego płonące dłonie, wpadłam na pomysł. Ogień w żaden sposób nie robił krzywdy Szczątkom, ale pewne jak diabli, że zrobi ją mnie. - Vlad, uderz we mnie kulą ognia - wydyszałam. – Sądzę, że ostatnim razem utrata przytomności osłabiła mój kontakt ze Szczątkami.

1

Piosenka wykonywana przez rapera Jay-Z, Rihannę i Kanye Westa.

215

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Warto było spróbować. Może, jeśli nie będę z nimi połączona, automatycznie wrócą do miejsca, z którego przybyły. Musiałam spróbować czegoś nowego. Moje rozkazy były bezużyteczne, a Vlad długo tak nie wytrzyma. - Nie. – To jedno słowo przesycone było bólem, lecz brzmiało nie mniej stanowczo. – Naucz się… nad nimi panować… nawet, jeśli to mnie… zabije. - To na pewno cię zabije! – rzuciłam z narastającą paniką. - Mniej zrzędzenia… a więcej nauki - wydusił Vlad. Potem zamknął oczy, jakby mnie odprawiał. - Wiem, jestem pyszny. Mniam… mniam… mruknął do pożerających go Szczątków. Ogień nie przestawał kapać z jego dłoni, lecz nie posłał nawet jednego płomienia w moją stronę. Na widok widm, coraz szybciej przenikających przez jego ciało, poczułam gniew i przerażenie. Stawały się coraz silniejsze, zdobywając energię potrzebną, by go zabić, a on im na to pozwalał. - Zginiesz, jeśli nie rozbroisz mnie płomieniami! Pomyśl o swoich ludziach! – krzyknęłam. Popadałam w desperację, gdyż nic co bym zrobiła – nawet odrywanie Szczątków rękami – nie zdawało się oderwać ich od Vlada. Na te słowa Vlad gwałtownie otworzył oczy, które lśniły jednocześnie szmaragdową zielenią, jak i bólem i zdecydowaniem. - Właśnie to robię… więc ucz się - wyksztusił. Wydałam z siebie krzyk czystej frustracji. Nic co bym powiedziała nie skłoni go, by zmienić zdanie. Nie wtedy, kiedy był zdania, że poświęcając się chronił swoich ludzi W porządku. Skoro Vlad nie zada mi ciosu, który pozbawi mnie przytomności, zrobię to sama. Zwinęłam dłoń w pięść i z całej siły grzmotnęłam się nią w skroń. Przed oczami zobaczyłam trawę, kiedy uderzenie powaliło mnie na ziemię, lecz jedno spojrzenie na Vlada wystarczyło, by stwierdzić, że Szczątki nadal go nie odstąpiły. Sukinsyny. Potrzebowałam czegoś twardszego niż moje ręce. Mój wzrok padł na spory nagrobek z wyrzeźbionym na powierzchni aniołem. Posłałam milczące przeprosiny temu, kto pod nim leżał, jed216

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee nocześnie modląc się, by to zadziałało. Potem najszybciej jak się dało pobiegłam w jego kierunku zginając ciało tak, jakby był czerwoną płachtą, a ja bykiem. Ból eksplodował w mojej głowie. Jednak sądząc po kawałkach granitu, które zobaczyłam po tym jak otworzyłam oczy, nie była ona jedyną rzeczą, która rozpadła się na kawałki. Przebiłam się przez tablicę i wylądowałam za nią na trawie. Potrząsnęłam głową, by nieco otrzeźwieć. Poczułam krew spływającą mi z czoła, ale odwróciłam się, by ponownie spojrzeć na Vlada. Z gardła wyrwał mi się okrzyk ulgi, gdy zobaczyłam, jak Szczątki podnoszą głowy i wbijają we mnie wzrok, powstrzymując swój zabójczy atak. Vlad zaczął się cofać, a one nie odwróciły się, by ponownie na niego skoczyć, lecz wpatrywały się we mnie z lodowatym oczekiwaniem. Przez jedną, pełną zdumienia chwilę nie wiedziałam, co sprawiło ten cud. Nie była to utrata przytomności. Czyżby zniszczenie nagrobka głową stanowiło dla nich magiczne zaklęcie? Ale wtedy, kiedy ponownie poczułam ciepłe strużki spływające po mojej skórze, w końcu do mnie to dotarło. Krew. To był ich pilot. Szczątki pojawiły się dopiero wtedy, jak Vlad skaleczył mnie w wargę, a Marie przecięła swój nadgarstek mini sztylecikiem ukrytym w pierścieniu. Żeby je odciągnąć musiała zrobić to ponownie, kiedy nie patrzyłam. To nie było trudne – zamiast się koncentrować na niej, przerażona wbijałam wzrok w Bonesa. Świeża krew na moim czole wystarczyła, by odciągnąć je od Vlada, lecz moje rany wkrótce się zagoją. Nie mogłam pozwolić, by ponownie rzuciły się na Vlada. Nie zniesie już więcej. Nie zawracałam sobie głowy, by wyciągać jeden ze sztyletów, lecz przeciągnęłam dłonią po ostrej krawędzi jednego z granitowych odłamków, głęboko rozcinając skórę. - No dobra, wy zabójcze duszki - mruknęłam. – Mama mówi: marsz do łóżka!

217

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Zamknęłam drzwi auta in a moment oparłam się o nie plecami. Gdyby życie było fair, poszłabym na górę i wzięła cholernie długi i cholernie gorący prysznic, by przegonić ten potworny ziąb, który wciąż wypełniał moje komórki. Zamiast tego jednak przyjechaliśmy do naszego domu w mieście, bym jedynie się przebrała. Nie za bardzo mogłam wskoczyć w rolę wesołej dzierlatki, gdybym poszła wymazana własną krwią. - Wcześnie wróciliście – rozległ się suchy głos. Podniosłam wzrok i ujrzałam Mencheresa, który opierał się o framugę drzwi wejściowych. Vlad wysiadł, zamknął swoje drzwi nieco mocniej niż było to wymagane i rzucił Egipcjaninowi znudzone spojrzenie. - Kłopoty z samochodem – powiedział głosem, którym jawnie wyzywał Mencheresa do dalszych pytań. - Sam też szybko wróciłeś. Dowiedziałeś się czegoś interesującego? spytałam, starając się odwrócić jego uwagę od oczywistego faktu, że byłam cała pokryta krwią, a samochód brzmiał i wyglądał całkowicie w porządku. - Nic, czego Dave by już nie potwierdził - odparł Mencheres z lekkim wzruszeniem ramion. Nie westchnęłam, ale miałam na to wielką ochotę. Zdaje się, że to zbyt wiele mieć nadzieję, że jako niespodziewana rekompensata od Losu za noc, jaką mieliśmy, adres Apollyona będzie wypisany na ścianach niczym graffiti. A według wampirzych standardów było jeszcze wcześnie. - Nie bądź taka zawiedziona, Cat. Nie spodziewałem się dowiedzieć czegokolwiek. To nie dlatego tam poszedłem – powiedział Mencheres otwierając przed nami drzwi.

218

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Uniosłam brwi, lecz weszłam do środka. Doszłam do wniosku, że tę rozmowę lepiej będzie prowadzić wewnątrz, a nie na środku niewielkiego trawnika. Vlad z równą ciekawością zerknął na Mencheresa, ale również wszedł do domu. Kiedy drzwi zamknęły się już za nami, rzuciłam tęskne spojrzenie w stronę kanapy, lecz nie usiadłam. - Czy w takim razie powiesz nam, dlaczego to zrobiłeś? - spytałam. - Bo nawet, jeśli nie spodziewałem się dowiedzieć czegoś nowego, głupotą było by się nie upewnić - powiedział Mencheres i w jawnym obrazie nonszalancji oparł się ramieniem o framugę. – Poza tym, gdybym tego nie zrobił, nie próbowałabyś przećwiczyć swoich nowych zdolności, czyż nie? - dodał. - Wiedziałeś? – wybuchłam niepewna, co zdumiało mnie bardziej: fakt, że Mencheres najwyraźniej wiedział, że tę zdolność mam, czy to, że pozwolił mi ją przetestować i nie wkopał mnie przed Bonesem. – Wiedziałeś, bo… eee… to zobaczyłeś? - Było by świetnie, gdyby jego wizje wróciły tak wyraźne, jak niegdyś… Spojrzenie, jakie rzucił mi Mencheres – i, jak zauważyłam, Vlad też – było nader znaczące. - Nie. Ale ja również słyszałem cię dziś rano. Nie potrzebowałem wizji, by domyślić się co zrobi Vlad, jeśli wystarczająco długo zostaniecie sami. Czasami ludzkie charaktery są o wiele bardziej przewidywalne niż same wizje. Vlad roześmiał się krótko. - Ty parszywy psie, wrobiłeś mnie! To ja myślałam, że cię oszukuję, a w rzeczywistości wykorzystałeś mnie jak jakiś pionek w szachach! Mencheres rzucił mu szeroki, pełen psoty uśmiech. Bezwstydnie gapiłam się na niego, gdyż nigdy nie widziałam tego mega wysokiej rangi i normalnie pełnego rezerwy wampira z takim szelmowskim i żartobliwym wyrazem twarzy. - Zapominasz, Vlad, że to ja szkoliłem cię w przebiegłości. Może za kilkaset lat uda ci się mnie przechytrzyć, ale jeszcze nie teraz. 219

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee W tej chwili zwrócił swą uwagę na mnie, a na jego twarzy znów zagościła powaga. - Najwyraźniej podczas próbowania zostałaś ranna. Udało się? Zanim cokolwiek powiedziałam zerknęłam na Vlada. Jego lekko uniesione kąciki ust jasno powiedziały mi, bym zanadto nie rozwodziła się nad tym, jak bardzo się udało. - Och, tak. Kluczem jest krew. Powinnam się domyślić, prawda? W przypadku nieumarłych zawsze chodzi o krew. Wampiry potrzebują jej do pożywiania, a ghulom służy jako instrument. Przeszczepione serce ghula może być drugim krokiem do stworzenia nowego osobnika, ale to wampirza krew przed i po śmierci jest krokiem pierwszym i trzecim. Poza tym to dzięki krwi Marie otrzymała swoje moce, a kiedy została przemieniona w ghula, tylko się one utrwaliły. Patrząc na to wszystko wstecz, krew powinna być pierwszą rzeczą, o jakiej powinnam była pomyśleć. Z drugiej strony jednak, podpowiedziała mi logika, Vlad również o niej nie pomyślał, a on ma o wiele więcej doświadczenia z krwią niż ty. Może powinnam dać sobie spokój z obwinianiem się i po prostu zaakceptować to, że to po fakcie wszystko jest jasne, a nie przed. - Teraz wiemy jak to robić, ale czuję się potwornie - powiedziałam. – Jest mi tak zimno, że gdybym jeszcze mogła, to szczękałabym zębami. I jestem głodna na tyle, że obaj zaczynacie wyglądać naprawdę smakowicie. Vlad uśmiechnął się. - Czy to jest ta chwila, kiedy powinienem przypomnieć ci, że to jedynie działanie uboczne tej mocy i tak naprawdę nie chcesz zdradzać Bonesa? - Nie mówię o takim głodzie! – sapnęłam. Aż wytrzeszczyłam oczy na myśl, że Vlad ot tak sobie pomyślał, że chciałam, by on i Mencheres 220

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee dołączyli do mnie w trójkącie. – Miałam na myśli, że mam ochotę napić się waszej krwi. A nie głodna w sensie… no wiesz. Bez namysłu spojrzałam na konkretną część ich ciała, po czym - kiedy już zdałam sobie sprawę z tego, co robię – szybko odwróciłam wzrok. Vlad wybuchnął długim, szczerym śmiechem, a ja poczułam, jak płonę z upokorzenia. Mencheres wykazał się większą kurtuazją udając, że nagle zobaczył coś interesującego na framudze, ale widziałam, jak drgają mu wargi. - Mój drogi Żniwiarzu – powiedział Vlad przez śmiech. – Czy ty właśnie nie patrzyłaś na nasze… - Nie! – przerwałam mu natychmiast, niemal frunąc w kierunku schodów. – Jestem zmęczona, wciąż oszołomiona po kontakcie ze Szczątkami i… pieprzyć to, idę pod prysznic. To znaczy, nie zimny prysznic, bo go nie potrzebuję… - Słodki Jezu, tylko pogarszałam sprawę. – I tak jest mi zimno, więc muszę się rozgrzać. To znaczy, w ciepłej wodzie. Och, zamknij się! Ostatnie słowa były do Vlada, który śmiał się przez cały czas, kiedy wchodziłam po schodach. Przynajmniej wydawał się być w lepszym nastroju po swoich bliskich śmierci przeżyciach, nawet jeśli ten humor był moim kosztem. Arogancki Rumun. Jednak ponieważ to przeze mnie otarł się o śmierć, może byłam mu winna trochę męskich żartów. Biorąc wszystko pod uwagę, jego naśmiewanie się to najmniejsza rzecz jaką mogłam znieść, by mu to wynagrodzić. Co do Mencheresa, cóż… miałam nadzieję, że teraz byliśmy kwita. Niegdyś widział mnie w mniej niż bieliźnie, więc będąc sprawiedliwym, wisiał mi ten widok. Poza tym, to nie mogło być nic więcej niż manifestacja „utraty kontroli w przyszłości”, o której Marie ostrzegała Bonesa. Będąc przy zdrowych zmysłach nigdy bym nie sprawdzała woreczków Vlada lub – Boże broń! - Mencheresa. A że żaden z nich nie nosił dopa221

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee sowanych spodni, nie można powiedzieć, że i tak cokolwiek dostrzegłam. Jednak kiedy znalazłam się już w pokoju, nie wskoczyłam od razu pod prysznic. Wyciągnęłam telefon, wciąż czując ukłucia wyrzutów sumienia. - Bones – powiedziałam, kiedy odebrał. – Wiem, że widzieliśmy się dziś rano, ale, jak rany, jak ja za tobą tęskniłam! Trzy dni później siedziałam na kanapie i drapałam kota w jego ulubionym miejscu za uszami. W pewnej chwili poczułam w powietrzu drgania, które sprawiły, że podniosłam wzrok. Byłam już lepsza w rozpoznawaniu znaków wskazujących na to, że gdzieś blisko miał pojawić się duch wystarczająco silny, by przebić się przez moją śmierdzącą, ziołowo-czosnkową tarczę. - Gość – ogłosiłam. W ten sposób dawałam znać Vladowi i Mencheresowi, by nie powiedzieli czegoś możliwie nas obciążającego. Z tego co wiedziałam moje poprzednie nakazy działały na duchy, lecz nie było potrzeby, by paplać o tym do jakiego baru się dziś wybieraliśmy. Nie, żeby to miało jakiekolwiek znaczenie. Od nocy w kinie samochodowym nie widzieliśmy nawet jednego włosa na głowie tych ghuli gorliwie opowiadających się za Apollyonem. Może zniknięcie niektórych członków ich grupy wystraszyło ich na tyle, by zarzucili na razie takie spotkania. A może powód tego, że ostatnio ich nie widywaliśmy, był o wiele prostszy. Wszystkim poplecznikom Apollyona dostarczano pożywienie, by nie musieli polować. Wciąż jednak noc w noc wyruszaliśmy na rundkę po barach. Dave powiedział, że Scythe i grupa ghuli, które wciągnęły go do paczki, wciąż tu są. Kiedyś musieli gdzieś wypłynąć. Kilka chwil później do pokoju wpłynęła mglista postać, wciąż jednak zbyt niewyraźna, bym mogła rozpoznać jej rysy. Kilka sekund później jej zarys wyostrzył się, ukazując postać szczupłego mężczyzny o brązowych włosach i bakach rodem z początku dwudziestego wieku. 222

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Fabian! – powiedziałam, lecz gdy dostrzegłam powagę wypisaną na jego twarzy, radość w moim głosie szybko zmieniła się w strach. – Czy z Davem wszystko dobrze? – spytałam natychmiast. - Na razie tak – powiedział z westchnieniem. – Ale myśli nad zrobieniem czegoś naprawdę głupiego. Gwałtownie wstałam, zrzucając z kolan kota, który zasyczał z niezadowoleniem. - Co? - Chce dać się przyłapać podczas szpiegowania - odparł Fabian. Mencheres i Vlad zeszli na dół. Posłałam im posępne spojrzenie i zaczęłam nakładać buty. - Musimy ściągnąć tu Dave’a. Natychmiast – powiedziałam im. - Zamierza to zrobić w ciągu najbliższej godziny? – spytał Mencheres, uspokajająco kładąc dłoń na moim ramieniu. - Nie sądzę. - Fabian popatrzył na mnie bezradnie. - Dave nie wie, że wam o tym powiedziałem. Zmusił mnie do obiecania, że tego nie zrobię, dopóki go nie złapią. Ale przysiągłem wam, że będę go chronił i nie mogłem złamać tej przysięgi. Mimo, że teraz to jego zdradzam. - Nie zdradzasz go, lecz ratujesz - powiedziałam ze zdecydowaniem większym od wszelkich błędnych decyzji, które podjęłam w przeszłości. – Czasami myślimy, że jedynym wyjściem jest poświęcenie się, ale to nie znaczy, że mamy rację. No dobra. Dlaczego Dave nagle sądzi, że musi dla nas nadepnąć na minę? Co się stało? - Wczoraj wieczorem zabrano go na niezapowiedziany zlot. Scythe powiedział wszystkim, że opuszcza Memphis, bo jego zadanie jest już skończone. Wezwał swoich popleczników, by tu zostali i trwali w wierze dla swoich opinii, gdyż wkrótce ich ruch rozszerzy się w kraju tak bardzo, że będą mogli otwarcie wystąpić przeciw wampirom. - Kurwa – jęknęłam zgodnie z warkotem, jaki wydobył się z gardła Vlada. W jakim mieście nie pokazały się te ghule, zawsze zarażały innych swoją nienawiścią. Scythe mógł stać wyżej w organizacji Apollyona, ale 223

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee nie był jedynym, który szerzył paranoję swojego przywódcy. Co gorsza, nigdy nie wiedzieliśmy w jakich miejscach te grupy decydowały dalej się osiedlić, dopóki stosy wampirzych ciał nie zaczęły wskazywać nam kierunku. Do tego czasu jednak było już za późno. W grze o tak wysoką stawkę stare powiedzenie, że atak jest najlepszą obroną nie za bardzo mnie uspokajało. Nie wiedziałam, co w rozumieniu Scythe’a oznaczało „wkrótce”, jeśli chodziło o otwarty bunt. Dla nieumarłych „wkrótce” oznaczało kilka tygodni, lat, a może i dekadę. Jednak bez względu na ramy czasowe, po prostu nie mogłam pozwolić, by Apollyon zrealizował ten cel. Dave również wiedział, jakie to niebezpieczne, i właśnie dlatego zdecydował się na tak ryzykowny krok, jak przyłapanie na gorącym uczynku. - Dave stawia na to, że zabiorą go na przesłuchanie do kogoś, kto może wiedzieć, gdzie jest Apollyon. Więc kiedy powiesz mi, Mencheresowi i Vladowi gdzie on jest, przybędziemy w samą porę, by go uratować i przyszpilić bandytów, czy tak? - spytałam. Duch przytaknął. - Tak. Vlad w zamyśleniu ściągnął brwi, a ja krzyknęłam: - Mowy nie ma! - To dopuszczalne ryzyko – powiedział cicho. - Nie, bo pewnie po prostu odetną mu głowę zanim zadadzą mu jakiekolwiek pytanie – sprzeciwiłam się. – Ludzie Apollyona nie potrzebują odpowiedzi od Dave’a. Czego już nie wiedzą? Wiedzą, że ich ścigamy, sądzą, że wiedzą gdzie jesteśmy z Bonesem… Nie mają żadnego powodu, by utrzymywać go przy życiu wystarczająco długo, byśmy go uratowali. Gdyby Dave nie był tak idiotycznie szlachetny, zrozumiałby to. Vlad wzruszył ramionami. - W takim razie Fabian powinien tam wrócić i powiedzieć Dave’owi, by zaczął swoje zeznania faktem, że to nie ty i Bones jesteście w Ohio. To pewnie zainteresuje ich wystarczająco, by chcieli wiedzieć więcej. 224

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - To wciąż zbyt niebezpieczne – wycedziłam. Spojrzenie Vlada stwardniało. - Jedno życie zaryzykowane, by uratować tysiące innych to nie jest niebezpieczeństwo. Jeżeli jesteś zbyt słaba, by to dostrzec, to nie masz żadnego interesu w ponoszeniu odpowiedzialności za życie kogokolwiek w linii Bonesa i Mencheresa. - Naprawdę? – Szerokim gestem zatoczyłam dłonią po pokoju. – To dlaczego nie dołączasz do tych ghuli, które chciały urwać mi głowę w zapobiegawczym uderzeniu mającym powstrzymać wybuch wojny? Jakby nie było, jestem tylko jedna. Czy moja śmierć nie spuściłaby mnóstwa pary z wojennej machiny Apollyona? Vlad ruszył naprzód i chwycił mnie za ramiona, a jego oczy zapłonęły zielenią. - Jesteś moją przyjaciółką – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Nie mam ich zbyt wielu. Jednak nawet przez chwilę nie zakładaj, że nie poświęciłbym cię, gdybym wierzył, że w ten sposób powstrzymałbym wybuch tej wojny. Puścił mnie równie gwałtownie, a ramiona parzyły mnie od jego dotyku. - Ale sądzę, że Apollyon i tak nie zaprzestanie swoich działań – ciągnął, po czym odwrócił się i zaczął ode mnie odchodzić. – Będzie twierdził, że tak naprawdę nie zginęłaś, że to zwyczajna podpucha. Poza tym… teraz, ze swoją nową… umiejętnością… jesteś o wiele bardziej przydatna wampirom. Gapiłam się na Vlada. Był zwrócony do mnie plecami, a jego długie włosy wciąż powiewały od jego ciągłych ruchów. To nie jego zimne podejście do życia mojego czy Dave’a wzbudziło we mnie smutek, kiedy na niego patrzyłam. Poczułam go dlatego, że nawet setki lat po tym, jak jedno życie bezsprzecznie go zniszczyło, Vlad wciąż nie potrafił przyznać, że poświęcenie czyjegoś życia powinno być wyjściem ostatecznym. A nie pierwszą i najprostszą opcją. 225

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Gdyby nie było innego wyjścia, zgodziłabym się, że ta sprawa z Davem jest warta ryzyka. Jednak nie omówiliśmy jeszcze wszystkich naszych możliwości, więc ja mówię „nie”. A jeśli wciąż nie widzisz wartości życia, to może powinieneś przemyśleć ponoszenie odpowiedzialności za życie członków twojej własnej linii - odparłam spokojnie, lecz stalowym tonem. Vlad odwrócił się i spojrzał na mnie takim wzrokiem, że powinnam się cofnąć kilka kroków. Jednak nie dał mi rady – mój wzrok był równie twardy. Niech mnie diabli, jeśli drgnę lub go przeproszę, kiedy wiedziałam, że miałam rację. - Zrozumiesz czym jest poświęcenie, kiedy będziesz starsza – powiedział po kilku chwilach ciężkiego milczenia. - To nie poświęcenie, jeśli nic nie znaczy. A gdy życie przyjaciela nie jest ci drogie, to oferowanie go nie jest żadną stratą - odparowałam. Spojrzał w lewo, skąd z ponurym wyrazem twarzy obserwował nas Mencheres. Po jego przeszłych dokonaniach wiedziałam, że jest wystarczająco okrutny, by zgodzić się z Vladem, że dla Dave’a ryzyko było na tyle dopuszczalne, by nie rozważać innych kwestii. Do diabła, gdyby tylko chciał, mógł zmusić mnie, bym tu została i bezsilnie czekała, gdy Dave będzie popełniał ten nieodwołalny krok. Jeden trzask jego telekinetycznej mocy i nie będę mogła ruszyć palcem, a co dopiero ruszyć na pomoc przyjacielowi. Oczywiście jeden trzask mojej nowej, pożyczonej mocy i dam Mencheresowi nowy powód do rozmyślań. Wbiłam wzrok w tego wysokiej rangi wampira i po nieznacznym zwężeniu jego oczu poznałam, że wiedział o czym myślę. Niewielka odległość między nami zdawała się zmieniać w ogromną drogę, kiedy tak mierzyliśmy się spojrzeniami. Z dziąseł wysunęły mi się kły, wciąż jednak skryte pod wargami, a ich ostre końce dotknęły mojego języka. Jeden ruch i mogłabym wezwać Szczątki, a Vlad i Mencheres nie mogli by mnie powstrzymać przed uratowaniem Dave’a. Pytanie jednak brzmiało: czy Mencheres potrafił 226

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee spętać mnie swoją mocą na tyle szybko, że powstrzymałby ten ruch? I co ważniejsze, czy chciałam użyć Szczątków przeciw swoim przyjaciołom? Nawet, jeśli miałabym w ten sposób pomóc innemu przyjacielowi? Po kilku chwilach Mencheres uśmiechnął się lekko i nieznacznie skłonił głowę. - Życie przyjaciela jest rzeczywiście zbyt cenne, by je ryzykować inaczej niż w ostateczności. Powstrzymamy Dave’a i zastanowimy się nad innym wyjściem. Napięcie mnie nie opuściło. To jakaś sztuczka? Gdybym schowała kły, czy Mencheres zniewoliłby mnie swoją mocą śmiejąc się z tego, jak jestem naiwna? Vlad najwyraźniej nie sądził, że to tani chwyt. - Kira zrobiła z ciebie mięczaka – warknął z frustracją. - Otworzyła mi oczy – odparł chłodno Mencheres. – A ty, mój przyjacielu, za dużo protestujesz. Zanim dowiedziałeś się o jej nowych zdolnościach, mogłeś porwać Cat, by zabić ją przy kilku wampirzych i ghulich świadkach. Wtedy Apollyon nie byłby w stanie zaprzeczyć jej śmierci. Bones potem by cię zabił, a ja sam byłbym na ciebie wściekły, ale twoi ludzie byliby chronieni i wojna by nie wybuchła. Więc jeśli naprawdę byś wierzył, że życie przyjaciela nie jest cenne na tyle, by je chronić, nie stałbyś tu teraz i nie patrzył na mnie z taką złością. Vlad mruknął coś pod nosem w języku, którego nie zrozumiałam. Cokolwiek to było, nie brzmiało jak: „Nieźle pan to odegrał, sir!”, a spojrzenie jakie rzucił Egipcjaninowi ostrzegało, że Vlad w każdej chwili mógł stanąć w ogniu. - Aaj, ktoś jest w środku mięczaczkiem? – zaczęłam go drażnić, czując jak strach powoli mnie opuszcza. Będzie ciężko, to prawda, ale znajdziemy inny sposób na dorwanie Apollyona, Scythe’a i pozostałych wiernych im robalożerców. Czy Bones w przeszłości bez przerwy nie powtarzał, że zawsze jest inne wyjście? 227

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Właściwie, Żniwiarzu, to myśl o twojej śmierci ani trochę mnie nie rusza - warknął Vlad. Zignorowałam to. Mógł prychać ile tylko mu się podobało, ale zawsze udowadniał, że jest brutalny dopiero wtedy, gdy wymagają tego okoliczności. Pomimo swojej przerażającej reputacji, to nie okrucieństwo lecz lojalność była jego wielką zaletą. Odwróciłam się do Fabiana, który przez ostatnie kilka minut milczał. - Najpierw ruszamy po Dave’a. A potem… - zerknęłam na Mencheresa …ty i ja dołączymy do naszych małżonków. Skoro Scythe i jego gang spadają z Memphis, to nie ma powodu, byśmy tu zostawali. Założyłam już buty i wypychałam je – jak i inne części mojego ciała – bronią, kiedy poczułam na biodrze znajome wibracje. Wyciągnęłam z kieszeni komórkę. - Tak? - rzuciłam do słuchawki, nie patrząc nawet kto dzwoni. - Cat. Tate. Powiedział jedynie moje imię, lecz coś w jego głosie zmroziło mnie tak, jakby Mencheres zaatakował mnie swoją pełną mocą. - Czy to Don? – spytałam niemal bez tchu, czując ucisk w piersi. To niemożliwe. Przecież zaledwie kilka dni temu z nim rozmawiałam! - Tak – odparł Tate krótko. W jego tonie wyczułam to samo zimno, jakie sama czułam. – Jedź do Biura Bezpieczeństwa Marynarki w Memphis. Czeka tam na ciebie helikopter. Musiałam dwa razy przełknąć ślinę, zanim zdołałam się odezwać. - Już jadę. Palcami, które wydawały się bez czucia, zakończyłam rozmowę. Po chwili podniosłam wzrok i napotkałam współczujące spojrzenie Mencheresa. Najwyraźniej podsłuchał całą rozmowę. - Jedź - powiedział. - Vlad i ja odbijemy Dave’a i spotkamy się z tobą na miejscu. Vlad z potwierdzeniem skinął głową. Przestałam obładowywać się bronią i weszłam na schody. Na komodzie leżał mój diamentowy pier228

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee ścionek. Był tak charakterystyczny, że nie mogłam go nosić podczas akcji, lecz teraz go założyłam, czerpiąc otuchę z jego znajomego ciężaru. Rozejrzałam się wokół i chwyciłam transporter dla zwierząt. Wiedziałam, że już tu nie wrócę, a prócz mojego pierścionka i kota wszystko można było zastąpić.

229

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Dotrzesz tam na czas. Tę myśl powtarzałam sobie przez całą drogę samochodem, a później w powietrzu. Pomimo tego, że Biuro nie znajdowało się daleko – w gruncie rzeczy, było po drugiej stronie rzeki Tennessee – wciąż paraliżował mnie strach, że naprawdę nie zdążę. Śmigłowiec wylądował niecałe dwie godziny po telefonie Tate’a. Biorąc wszystko pod uwagę, było to zaledwie tyknięcie zegara, lecz wydawało się, jakby każda sekunda ciągnęła się bezlitośnie, bez żadnego względu na mój pośpiech. Na lądowisku na dachu czekał na mnie wampir, którego ciemne włosy wirowały w powietrzu wzburzonym przez wirnik. To nie był Bones, chociaż zadzwoniłam do niego i teraz był już w drodze. To moja matka, która bez słowa ujęła mnie za rękę, gdy wyskoczyłam z helikoptera i dotrzymywała mi kroku, kiedy szybko pokonywałam korytarze ośrodka. Moje psychiczne osłony miałam wzniesione tak wysoko, jak to tylko możliwe. Nie zniosłabym chwili, gdyby choć jedna ludzka myśl powiedziała mi, że Don już nie żył. Nie mogłam nawet patrzeć na matkę, kiedy szłyśmy w stronę wind, a co dopiero zadać jej pytania, które wypalało mi dziurę w gardle. Za bardzo bałam się odpowiedzi. - On wciąż żyje, Catherine – powiedziała cicho. Przełknęłam okrzyk ulgi, który niemal wyrwał mi się z ust. W odpowiedzi jedynie skinęłam głową, czując jak wzrok przesłania mi różowa mgła. Drzwi windy rozsunęły się i weszłam do środka, niejasno zdając sobie sprawę, że ostatni raz znajdowałam się w windzie w dniu, kiedy wpadliśmy w zasadzkę w Ritzu. - Rak czyni coraz większe spustoszenie, czy to coś innego?

230

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Czy może stało się coś lepszego, dodałam w duchu. Co kilka dni dzwoniłam do Dona, by sprawdzić co u niego, oraz by usłyszeć od Tate’a regularny raport o stanie zdrowia wuja. Nikt nigdy nie powiedział nawet słowa o tym, że się on pogarsza. Gdyby stan Dona przez ostatnie kilka tygodni stale zmieniał się na gorsze, a każdy by mnie w tej sprawie okłamywał, przestałabym się odzywać do pieprzonego każdego z nich… również mojej matki. - Kilka godzin temu miał atak serca. Zamknęłam oczy i poddałam się fali bólu, która ogarnęła moje ciało. Zawały były same w sobie wystarczająco zabójcze. Dodając do tego jego już nadszarpnięte zdrowie, efektu mogłam się domyślać. Jej zimne palce ponownie ścisnęły moją dłoń. - Wciąż się trzyma - powiedziała. – I wie, że przyjeżdżasz. - Jest przytomny? – spytałam zaskoczona. W jaki inny sposób mógłby się o tym dowiedzieć? Spuściła wzrok i poruszyła się niespokojnie. - Był, kiedy widziałam go po raz ostatni. Nawet pochłonięta strachem, zmartwieniem i rozpaczą, w jej głosie wychwyciłam ton, który znałam doskonale. Obrona. Drzwi windy otworzyły się na poziomie -2, gdzie mieścił się oddział medyczny, lecz nawet nie drgnęłam. - Co chcesz mi powiedzieć, mamo? Puściła moją rękę i wskazała na transporter. - Zwierzęta nie mogą być w tym samym pomieszczeniu, co Don. To niesterylne. No wiesz, cała ta sierść. Mogę zabrać kota do twojego dawnego biura… - Mamo, co chcesz mi powiedzieć? – powtórzyłam i przytrzymałam drzwi windy, gdy zaczęły się zamykać. - Crawfield. Obydwie gwałtownie podniosłyśmy głowy, lecz granatowe oczy zbliżającego się do nas Tate’a wbite były jedynie w moją matkę. 231

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Wynoś się z tego piętra, Crawfield. Powiedziałem ci, żebyś na sto metrów trzymała się od Dona z daleka. Cat. – Jego głos złagodniał. Chodź ze mną. - Nie, dopóki ktoś mi nie powie o co chodzi. A dobrze wiecie, że mi się cholernie spieszy. – Moja matka miała zakaz zbliżania się do Dona? Co się, do diabła, stało? - Pogwałciła wyraźne zalecenia medyczne Dona – powiedział, a jego wzrok rozświetliła wściekła zieleń. - I byłby już martwy, gdybym tego nie zrobiła! – Moja matka odwróciła wzrok od Tate’a i spojrzała na mnie błagalnie. – To jedyny powód, dla którego dałam mu krwi… - Czego nie miałaś prawa robić. Wiedziałaś, że podpisał DNR*1 - rzucił Tate. Łzy wypełniły mi oczy, kiedy z fragmentów ich kłótni domyśliłam się, co zaszło. - Don miał w swojej dokumentacji oświadczenie DNR, a mimo to, kiedy miał zawał, dałaś mu swojej krwi, żeby go odratować? – wychrypiałam, patrząc na matkę przez różową mgłę. Spuściła wzrok. - Wiedziałam, że zechcesz zobaczyć się z nim ten ostatni raz. Puściłam transporter i chwyciłam ją w objęcia. Usłyszałam, jak zaskoczona wydała przeciągłe „uuf”, a Tate prychnął z niechęcią. - Możesz ją przytulać ile wlezie, ale jest zawieszona aż do odwołania. Dlatego spieprzaj z tego piętra, Crawfield, zanim sam cię stąd wyrzucę. Puściłam ją i odwróciłam się do Tate’a. - Nawet w takich okolicznościach nie potrafisz przestać być dupkiem? Co się z tobą dzieje, Tate? Mówiłam nader głośno. Personel medyczny zdziwiony odwrócił się w naszą stronę, lecz po chwili wszyscy wrócili do swoich zajęć. DNR - /ang. Do Not Resuscitate/ - oświadczenie chorego, w którym stwierdza, że w przypadku nagłego pogorszenia się zdrowia nie życzy on sobie, by go ratować. 1

232

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Jak powiedziałam, zabiorę twojego kota do twojego biura – mruknęła moja matka, cofając się do windy i wciskając guzik zamykający drzwi. Tate ujął mnie za ramie i poprowadził w głąb korytarza. Nie wytarłam nim wysterylizowanej podłogi jedynie dlatego, że nie wiedziałam czy Don był przytomny i mógł nas usłyszeć. - Bez względu na okoliczności, nie posłuchała rozkazów - stwierdził cicho Tate. – Jeśli chce być w jednostce, to musi się nauczyć je wykonywać, nawet jeśli się z nimi nie zgadza. - Niektóre rzeczy są ważniejsze niż inne – odsyknęłam i zatrzymałam się przed drzwiami pokoju mojego wuja. - Don może jest dla ciebie tylko szefem, ale dla mnie znaczy o wiele więcej. Nawet jeśli ty nie chcesz tego dostrzec, zrobiła to przynajmniej moja matka! - Nawet się nie waż – powiedział niemal bezgłośnie Tate, podchodząc do mnie tak blisko, że niemal stykaliśmy się nosami. – Nie waż się tak stać i udawać, że jesteś jedyną, która traci członka rodziny. Wychowywałem się przerzucany z jednej rodziny zastępczej do drugiej, dopóki nie skończyłem osiemnastu lat i nie zaciągnąłem do armii. Spędziłem następne pięć lat próbując zapomnieć o wszystkim, co było przed wstąpieniem do woja. Wtedy, kiedy miałem dwadzieścia trzy lata, Don wziął mnie pod swoje skrzydła. Pierwsza pieprzona osoba, która naprawdę zaczęła o mnie dbać, pamiętać o moich urodzinach i wysyłać mi kartkę. Która wiedziała, że podczas świąt będę sam, chyba że zatrzyma się na korytarzu i poudaje, że chce porozmawiać o pracy. A wszystko to było zanim go nawet poznałaś. – Głos Tate’a stał się niższy z emocji. – Zabiłbym i zginął za tego człowieka. Nawet nie myśl, że jest inaczej. - To dlaczego pozwalasz mu tak po prostu umrzeć? – zapytałam gwałtownie, choć na ostatnim słowie głos załamał mi się z rozpaczy. - Och, Cat - westchnął Tate. W jednej chwili jego całe ciało opadło, jakby w jakiś magiczny sposób zeszło z niego całe powietrze. – Bo to nie 233

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee jest mój wybór. Tylko Dona. Nie podoba mi się on, nie zgadzam się z nim, ale pewne jak diabli, że muszę go uszanować. I ty też powinnaś, zawisło w powietrzu, mimo że tego nie powiedział. Spojrzałam w kierunku drzwi do pokoju wuja, słysząc bipanie urządzenia do EKG, które nie było miarowe, tak jak powinno. - Urządzę twojej matce porządną jazdę, aż zrozumie, że nie może sprzeciwiać się rozkazom. Ale Cat… - Tate uniósł dłoń, jakby chciał mnie dotknąć, lecz zaraz ją opuścił. – Pomimo faktu, że nie powinna była tego robić, cieszę się, że zdążyłaś przyjechać – skończył z nagle zaszklonymi oczami. Mój gniew zdechł tak samo nagle, jak opadły jego ramiona. Wiedziałam, że było by łatwiej się go trzymać. Łatwiej wzbudzić w sobie wściekłość na to i na wszystko, co Tate kiedykolwiek zrobił, by mnie wkurzyć. Jednak było by to tylko zakamuflowanie bólu z powodu straty ukochanej osoby. Wiedziałam, że Tate również kochał Dona. Wiedziałam to nawet rzucając mu tekst o szefie. Poza mną, to Tate prawdopodobnie cierpiał teraz najbardziej, choć radził sobie z bólem na swój zwykły sposób – starał się być dobrym żołnierzem. Ja również radziłam sobie z cierpieniem tak, jak zawsze – uciekając od niego w gniew i próbując się go wyprzeć. I z nas dwojga to moje mechanizmy obronne były do dupy. Powoli uniosłam dłoń i pogładziłam go po policzku. Lekka szorstkość pod moimi palcami powiedziała mi, że się dziś nie golił. Było to wielkie odstępstwo od jego nieskazitelnych, wojskowych zwyczajów. - Don również cię kocha – wyszeptałam i odwróciłam się, by wejść do pokoju wuja.

234

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Wiedziałam, jak bardzo krytyczny jest stan Dona. Rozumiałam, że gdyby nie wcześniejsza interwencja mojej matki, już dawno by nie żył. Jednak w jakiś sposób nie akceptowałam faktu, że umierał… do chwili gdy weszłam do jego pokoju i zostałam odarta z wszelkich resztek mojego wypierania się, że to nastąpi. Nie sprawiła tego niebieskawa wręcz bladość jego skóry, gdy leżał na łóżku z zamkniętymi oczami. Ani szpitalna szatka, której noszenia poprzednio odmówił, maszyna od EKG, która w szokujący sposób pokazywała jak niskie było jego ciśnienie, czy też ciężki zapach czegoś, co wiedziałam, że jest rakiem. Nie było to nawet chaotyczne bicie jego serca, które jasno mówiło mi, że to ostatni raz, kiedy widzę mojego wuja. To widok zepchniętego w róg pokoju stolika na kółkach – na którym nie leżał laptop, telefon, ani żadne akta – rozdarł moje serce bólem jakby zadanym przez tysiące srebrnych ostrzy. Przecież zaledwie kilka dni temu z nim rozmawiałaś! – krzyknął we mnie jakiś głos. Jakim cudem choroba postąpiła tak szybko? Przełknęłam szloch wyrywający mi się z ust i podeszłam do niego, po czym delikatnie pogładziłam go po ramieniu. Bałam się mu przeszkadzać dając znak, że tu jestem, ale bałam się również tego nie zrobić. Był podłączony do EKG, ale nie licząc rurek pod nosem oddychał samodzielnie krótkimi, płytkimi oddechami, które – sądząc po jego bladości – nie dostarczały mu zbyt dużo tlenu. Usiadłam i przez pół godziny wpatrywałam się w niego. Myślałam o tym, jak zobaczyłam go po raz pierwszy, i o wszystkich kolejnych spotkaniach, aż do ostatniego. Mieliśmy dobre i złe dni, ale błędy przeszłości zbladły na myśl, że Don zawsze robił to, co uważał za słuszne. Nie zawsze był przez to dobrym wujkiem, ale sprawiło to, że stał się takim jak my – omylnym człowiekiem, który w zaistniałych okolicznościach próbował dawać z siebie wszystko. Nie trzymałam urazów za 235

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee sprawy z przeszłości. Czułam jedynie wdzięczność, że w ogóle przy mnie był oraz żal, że musiał teraz odejść. - Cat. – Na ustach Dona pojawił się nikły uśmiech, kiedy obudził się i dostrzegł mnie obok siebie. – Nie sądziłem, że uda mi się dotrwać do chwili, w której cię jeszcze zobaczę. Głęboko zaczerpnęłam powietrza. Miałam do wyboru albo to, albo utratę resztek kontroli, które powstrzymywały mnie przed wybuchem niekontrolowanym płaczem. - Taa. Nie udałoby ci się to, tylko – jak słyszałam – masz problem z posłuszeństwem u jednego z nowych rekrutów – powiedziałam z wymuszonym uśmiechem, choć miałam wrażenie, że pęknie mi twarz. Don roześmiał się krótko i z trudem. - Wygląda na to, że twoja matka podporządkowuje się rozkazom tak samo jak ty. Jego suchy komentarz miał podkreślić naszą wspólną historię, zwiększając moją rozpacz z powodu jego utraty. Jedyne emocje, jakie mój ojciec i ja do siebie żywiliśmy, to wspólna nienawiść. Jednak Don odnalazł drogę do mojego serca, zanim jeszcze dowiedziałam się, że jesteśmy spokrewnieni. - Wiesz, co mówią o jabłku i jabłoni - odparłam. Wtedy jednak moje opanowanie pękło i kilka łez - pomimo że próbowałam je powstrzymać - spłynęło mi po policzkach. Och, Cat, nie płacz. Don nie powiedział tego głośno, ale usłyszałam to w jego myślach tak wyraźnie, jakby krzyczał. Chwiejnie uniósł dłoń i poklepał mnie po ręce, po czym przymknął oczy. - Nic mi nie będzie – wyszeptał. W następnej sekundzie jego myśli znów rozbrzmiały w moim umyśle, wyraźne tak bardzo, że myślałam, iż tego nie zniosę. Tak się cieszę, że ten ból wkrótce minie… 236

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Don. – Nachyliłam się i błagalnym gestem pogładziłam jego dłoń. – Wcześniej powiedziałeś już „nie”, ale jeszcze nie jest za późno. Wciąż mogę… - Nie – przerwał mi, otwierając oczy. – I tak żyłem już dłużej niż powinienem. Obiecaj mi, że pozwolisz mi odejść i nie przywrócisz mnie z powrotem. - Jestem zmęczony… tak bardzo zmęczony... – westchnęły jego myśli. Moje serce pękło, lecz wytrzymałam jego spojrzenie i skinęłam głową. Po moim policzku spłynęła kolejna kropla. - Obiecuję. Grzeczna dziewczynka. Jestem z ciebie dumny. Tak bardzo dumny. Wstałam i zaczęłam krążyć po pokoju, by nie dostrzegł różowych łez, które po jego słowach lawiną popłynęły mi po twarzy. Stoczyłam już wiele walk, lecz pozwolenie na jego śmierć wymagało ode mnie olbrzymiej siły. Nie wiedziałam czy ją w sobie mam. - Nawet nie wiesz, jak bardzo będzie mi ciebie brakować – wyszeptałam i odwróciłam się do niego plecami. Starałam się otrzeć łzy, które nie chciały przestać płynąć, nieważne jak bardzo próbowałam je powstrzymać. Chrząknął lekko. - Ja również będę za tobą tęsknił. – Kocham cię, siostrzenico. Szkoda, że nie poznałem cię wcześniej. Niepotrzebnie tak długo czekałem… Słysząc to z gardła wyrwał mi się zdławiony okrzyk. Wbiłam paznokcie w dłonie w nadziei, że ten niewielki ból zdoła odwrócić moją uwagę na tyle, bym zdołała opanować szalejące we mnie cierpienie. Nie zdołał. Moje serce skurczyło się, promieniując bólem, którego żadne nadnaturalne zdolności nie potrafiły ukoić. Kilka chwil później usłyszałam charakterystyczne kroki i poczułam falę energii, którą rozpoznałabym wszędzie. Boże, Bones zjawił się 237

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee naprawdę szybko. To jeszcze bardziej dobiło moją kruchą samokontrolę. Zjawił się błyskawicznie, bo wiedział jak bardzo będę zdruzgotana. I mimo, że przypominało mi to o tym, jak będę cierpieć, kiedy Don odejdzie, kochałam go za to jeszcze bardziej. W następnej sekundzie Bones stał już przy mnie. Spojrzeniem swoich ciemnych oczu omiótł pokój, natychmiast wszystko ogarniając, i wyciągnął ramiona, by przyciągnąć mnie do siebie. Pozwoliłam sobie załkać w jego objęciach, nie musząc przy nim udawać, że jestem silna. Po kilku sekundach jednak odwróciłam się do Dona z wymuszonym, sztucznie radosnym uśmiechem. - Patrz, komu jeszcze udało się przyjechać. - Tak, widzę – odparł mój wuj, po czym chwycił go atak kaszlu. Bones ścisnął moją dłoń, kiedy jego serce kilka razy wyraźnie zwolniło. – Okazało się, że o wiele lepszy z ciebie facet niż początkowo sądziłem wychrypiał Don, kiedy już mógł oddychać. Bones spokojnym, choć poważnym wzrokiem popatrzył na niego. - Ty również, staruszku. - Rozmawialiśmy z Bonesem – powiedziałam. Starałam się przy tym uśmiechnąć, by nie wybuchnąć płaczem. Wiedziałam, że w ten sposób mówili sobie „żegnaj”. – Pamiętasz, jak kiedyś zaoferowałeś, że poprowadzisz mnie do ołtarza? No cóż… chciałabym, żebyś dotrzymał słowa. Usta Dona drgnęły w tęsknym uśmiechu, lecz zaraz jego rysy stężały, a myśli ujawniły kolejny wybuch bólu w piersiach. Zerknęłam na ekran EKG, choć wiedziałam, co na nim zobaczę. Krew mojej matki przywróciła go do życia, ale nie na długo. Jego serce zamierało na moich własnych oczach. - Obawiam się, że nie uda mi się być na twoim weselu, Cat – mruknął, zamykając oczy. - Owszem, będziesz – powiedziałam tak silnym głosem, że Don na powrót uniósł powieki. – Bo odnowimy naszą przysięgę tu i teraz. 238

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Cat. – Na jego twarzy pojawił się smutek. – Planowałaś huczne wesele, kiedy sytuacja się już… uspokoi. Nie musisz rujnować tych planów… Zamilkł na moment i znów zamknął oczy, a jego oddech i tętno zamarły na moment. Zagryzłam wargę i ścisnęłam dłoń Bonesa, aż cichy chrzęst powiedział mi, bym poluźniła chwyt. - Trudno powiedzieć, by to były sprzyjające okoliczności – dokończył chwilę później mój wuj, nieznacznym ruchem wskazując maszynerię wokół łóżka. Wróciłam myślami do czasów, kiedy byłam małą dziewczynką i marzyłam o tym, jak będzie wyglądał mój ślub. Oczywiście wyobrażałam sobie siebie w białej sukni. Mój dziadek narzekałby na krawat, jak zawsze kiedy był zmuszony taki nałożyć, a moja babcia przewracając oczami zapewniłaby go, że owszem, jest zawiązany prosto. Moja matka uśmiechałaby się, szczęśliwa z mojego powodu, i miałabym przyjaciół, którzy pomagaliby mi przygotować się do przejścia wzdłuż nawy. W moim bukiecie królowałyby róże i polne kwiaty. Miałabym upięte włosy i przez zasłonę białego welonu, który miał być podniesiony po ogłoszeniu nas mężem i żoną, wpatrywałabym się w mojego przyszłego męża. Oczywiście marzyłam o tym wszystkim jeszcze w czasach, kiedy nie miałam pojęcia o wampirach, nie mówiąc już o tym, że w połowie nim byłam. Bones w jakiś sposób wiedział, że wciąż miałam to marzenie i chciał choć w części je zrealizować, lecz sposób w jaki żyliśmy znacznie utrudniał jego urzeczywistnienie. Mój ślub nigdy nie będzie taki, jak to sobie wymarzyłam. Nie odbędzie się też teraz, w skrzydle szpitalnym tajnego ośrodka rządowego obserwującego działania nieumarłych. Miał miejsce na zakrwawionym polu walki, a świadkami nie była moja rodzina i przyjaciele lecz setki wampirów, których nigdy wcześniej nie widziałam. Mój nowo poślu239

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee biony mąż nie uniósł welonu tuż po ogłoszeniu zawarcia małżeństwa. Zamiast tego naciął dłoń i wyciągnął ją do mnie, przysięgając na swą krew, że gdy zaakceptuję go jako męża, na zawsze pozostanę jego żoną. Taki właśnie był dzień mojego ślubu. W gruncie rzeczy był przeciwieństwem wszystkiego o czym marzyłam, ale nie zamieniłabym go na żaden inny. W moich dziecięcych wyobrażeniach byłam kimś, kim nigdy nie stanę się naprawdę, a dopiero niedawno zrozumiałam, że wystarczy, że jestem jaka jestem. Ta panna młoda mogła mieć na sobie zdzirowatą, czarną sukienkę zamiast pięknej, białej szaty, a dłonie unurzane we krwi, zamiast trzymające bukiet, lecz żadna kobieta nigdy nie była tak szczęśliwa jak ja w tamtym dniu, gdy Bones wyciągnął swoją dłoń i ogłosił, że jestem jego żoną. - Tu nie chodzi o okoliczności - odparłam, nie przestając walczyć z łzami, gdy starałam się podsumować wszystko, czego się ostatnio dowiedziałam. – Tu chodzi o rodzinę. Dona nie było z nami tamtego dnia. Mojej matki również, a moi dziadkowie nie żyli już od ładnych kilku lat. Jednak tych dwoje mogło być ze mną teraz. Nie była to nowa ceremonia dedykowana mnie, ale ponowne jej wykonanie dla nich. - Zrobisz to? - spytałam. Oczy Dona zaszły mgłą. Z jego myśli usłyszałam, jak wiele znaczyła dla niego nasza prośba, choć z ust padło tylko jedno słowo: - Tak. - Tate. – Odwróciłam się w stronę korytarza wiedząc, że żołnierz cały czas tam jest. – Myślisz, że mógłbyś nagiąć swoje zasady i pozwolić temu nieposłusznemu rekrutowi wrócić tu na chwilę? W połowie z niedowierzaniem, a w połowie ze śmiechem Tate parsknął słysząc moje słowa, po czym drzwi wypełniła jego rosła sylwetka. - Jezu, Cat. - Właściwie nie będzie to ceremonia religijna – powiedziałam z nikłym uśmiechem – lecz możesz spokojnie dać nam swoje błogosławieństwo. 240

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Spojrzenie Tate’a przesunęło się ze mnie na Bonesa, a potem na nasze złączone dłonie. - Niby od kiedy zależy ci na moim błogosławieństwie? – zapytał sucho. - Nigdy o nie nie prosiłam, ani go nie potrzebuję – odparłam ze spokojem. – Ale jesteś moim przyjacielem, Tate, więc owszem, zależy mi. Wpatrywałam się w jego twarz, zastanawiając czy przyjmie gałązkę oliwną, którą do niego wyciągałam, czy może odrzuci ją, jak wiele razy przedtem. Jego ciemnoniebieskie oczy napotkały mój wzrok, a emocje przelewały się po jego ekspresyjnej twarzy niczym fale na jeziorze. Najpierw był żal, potem postanowienie, a na końcu… akceptacja. - Mam nadzieję, że jesteś bardzo szczęśliwa - powiedział cicho, a w jego głosie brzmiała szczerość. Ku mojemu zaskoczeniu podszedł do nas i wyciągnął rękę. Ale nie do mnie. Do Bonesa. Bones uścisnął dłoń Tate’a nie puszczając mojej. Było to o tyle łatwe, że swoją lewą rękę trzymał w mojej prawej. Kiedy już opuścili dłonie, Tate spojrzał na mnie, uśmiechnął się lekko i powiedział: - Nie bój się. Nie poproszę to to, by dać całusa pannie młodej. Potem skierował wzrok na Dona, który podczas całej tej wymiany uścisków zamknął oczy. Jednak wiedziałam z jego myśli, że nie spał. Pierś bolała go zbyt mocno, by mógł zasnąć, a wzdłuż jego ramienia promieniował inny ból, który poczuł już kilka godzin temu. Ale, i tak wiedziałam, jakiej udzieli odpowiedzi, jeszcze zanim: - Dasz radę? - spytał Tate. Zanim jeszcze skończył mówić, wiedziałam jakiej odpowiedzi udzieli Don. Mój wuj nie wiedział, że mogę słyszeć jego myśli. Nie miał pojęcia, że wychwyciłam każde jego słowo, gdy rozmyślał, że to był o wiele lepszy sposób na umieranie. Wcześniej był sam i słyszał jedynie ciągły odgłos płaskiej linii na EKG. Potem wszystko pociemniało. Obudził go wrzask Tate’a na moją matkę za to, co zrobiła. 241

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Usłyszałam to wszystko, i chociaż gardło bolało mnie od przełykania łez, które bezlitośnie napływały, nie odezwałam się. Nie zrobiłam nic, chociaż wiedziałam, że krew w moich żyłach prawdopodobnie powstrzymałaby następny atak serca, który wiedziałam już, że nadchodził. To był jego wybór. Nienawidziłam go – och, jak bardzo! – bo zabierał mi jedynego ojca, jakiego miałam, lecz Tate miał rację. Musiałam go uszanować. - Zróbmy to - odparł Don. Jego głos był ochrypły z bólu, lecz mimo to uśmiech, jaki mi posłał, był szczery. Tate podniósł słuchawkę telefonu przy łóżku Dona i powiedział komuś na drugim końcu, by „znaleźć Crawfield, natychmiast. I przyprowadzić tutaj.” Żeby odwrócić swoją uwagę i nie załamać się, gdy usłyszałam jak jego serce bije coraz bardziej chaotycznie, a umysł próbuje ochronić go przed powiększającym uciskiem w piersi, zaczęłam wyjaśnić zawiłości wampirzej ceremonii ślubnej. - Kiedy para wampirów chce wziąć ślub, muszą być tego cholernie pewni. W ich świecie wybór jest jeden: albo „śmierć nas nie rozłączy”, albo nic. Wszystko to jest w stylu dawnych ceremonii zaślubin - jedna osoba, zazwyczaj mężczyzna, bierze nóż, nacina sobie dłoń i mówi… Do czasu przybycia mojej matki powtórzyłam wszystkie słowa i opisałam całą ceremonię mojego poprzedniego ślubu z Bonesem, oczywiście pomijając wszystkie makabryczne szczegóły. Kiedy już weszła do pokoju, spojrzała na nas z dezorientacją, lecz Tate nie dał jej szansy, by cokolwiek powiedziała. Chwycił ją za ramię i wywlókł na korytarz, mówiąc głosem zbyt cichym, by Don cokolwiek usłyszał, co się za chwilę stanie. Cieszyłam się, że Don ponownie zamknął oczy, bo nie musiałam już walczyć z łzami, którymi wprost wybuchłam. Tate’owi pomysł świad242

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee kowania podczas mojego odnowienia przysięgi z Bonesem podobał się jeszcze mniej niż mojej matce. A jednak tu był, twardo mówiąc jej, by była uprzejma, do cholery, i ze względu na Dona niczego nie zrujnowała, bo nie zostało mu już zbyt wiele czasu. To było rozdzierająco widoczne. Każdy oddech wydobywał się z płuc wuja z niezwykłym trudem, a on sam – jak znów wyczytałam w jego myślach – miał wrażenie, jakby na piersi spoczywał mu samochód. Jednak miał na tyle silną wolę, by pożyć jeszcze dłużej i doprowadzić do końca tę ostatnią rzecz. Mechanizm EKG zaczął piszczeć alarmująco, jak gdybym z jego urywanego tętna nie wiedziała, co się dzieje. Po moich policzkach spłynęło strumieniem jeszcze więcej łez, mocząc mój top i spadając na podłogę, która nadała im kolor jeszcze ciemniejszego różu. Ujęłam dłoń wuja i delikatnie uścisnęłam. Z nienawiścią zauważyłam, że wraz ze zwalniającym sercem spadała temperatura jego skóry. Bones nakrył swoją ręką nasze, promieniując mocą tak bardzo, że miałam wrażenie jakby przepływała od niego i wtapiała się w moje ciało. Stanowiła absolutny kontrast z blednącą śmiertelnością i chłodem, jaki obejmował już palce Dona. - Donaldzie Bartholomew Williamsie – odezwał się formalnie Bones. Zdziwiłam się słysząc „Bartholomew”. Nigdy nie słyszałam pełnego imienia Dona. Bones, najwyraźniej, wręcz przeciwnie, pomyślałam mgliście starając się powstrzymać płacz, gdy serce Dona zaczęło jeszcze bardziej zwalniać. Bones zebrał dokładne informacje na temat Dona, kiedy kilka lat temu dowiedział się, że to on szantażem zmusił mnie do pracy. - Czy dajesz mi swoją siostrzenicę, Catherine, za żonę? – ciągnął Bones nieznacznie dotykając palców Dona. Mój wuj otworzył oczy i spojrzał na mnie, Bonesa, a później na Tate’a, który wciąż stał w drzwiach. Chociaż wiedziałam, jak bardzo cierpiał, a 243

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee wysiłek, jakiego to od niego wymagało był ewidentny, Don uśmiechnął się. Wtedy jednak zacisnął dłoń na mojej, a jego ciało objęła agonia tak wielka, że usłyszałam w jego myślach pełen bólu krzyk. Jego całe ciało zesztywniało, a usta otworzyły się, by nabrać krótkiego, chrapliwego oddechu – ostatniego, jaki zrobił. Jego oczy, tej samej szarej barwy co moje, wywróciły się do góry, a mechanizm EKG rozbrzmiał przejmującym, ciągłym sygnałem. Tate w mgnieniu oka znalazł się przy łóżku i chwycił metalowej obręczy tak mocno, że aż pękła mu w dłoniach. Była to ostatnia rzecz jaką zobaczyłam, nim wszystko rozmyło się w różowej mgle, gdy płacz, który z takim trudem wstrzymywałam, teraz niepohamowanie mnie opanował. Jednak, mimo bólu wywołanego przez zabójczy atak serca, wola mojego wuja okazała się silniejsza od kruchości jego ciała. Przysiągł sobie, że pożyje na tyle długo, by oddać mnie mężowi w dniu ślubu, i nikt nie mógł mu tego odebrać. Nawet, jeśli wiedzieć o tym będziemy tylko ja i Bones. Jego ostatnia przed śmiercią myśl sprowadzała się do zaledwie jednego, krótkiego słowa: Taaak.

244

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Bones otworzył przede mną drzwi i weszłam do – technicznie rzecz biorąc – naszego domu, choć w ostatnim roku nie bywaliśmy tu zbyt często. Mój kot nie dzielił mojego braku entuzjazmu z powodu przybycia. Gdy tylko otworzyłam drzwiczki do jego klatki, Helsing wyskoczył z transportera i pognał na oparcie kanapy, po czym zaczął rozglądać się dookoła z czymś w rodzaju ogromnej ulgi. Mówiąc szczerze, to mieszkał tu dłużej niż my, jako że w zeszłym roku na ładnych kilka miesięcy musieliśmy zostawić go tu z opiekunem. A może po prostu cieszył się, że wydostał się z transportera. Nie mogłam go winić. Denise po tym jak zmieniła się w kotkę utknęła w klatce na kilka godzin i doprawdy nie wspominała tego doświadczenia z uśmiechem. Rozejrzałam się po salonie i pomyślałam, że powinnam chyba zacząć zdejmować prześcieradła z sof i odwróconych do góry dnem krzeseł. Albo złapać za pronto i jakąś ścierkę, bo – jak rany – mogłam napisać swoje imię na gzymsie kominka lub którymś z niskich stolików. Jednak niczego takiego nie zrobiłam. Po prostu stałam w miejscu, rozglądałam dookoła i zastanawiałam, które miejsce będzie najlepsze dla Dona. Ani kominek, ani stoliki się do tego nie nadawały – od czasu do czasu mój kot wskakiwał na nie, a nie chciałam zamiatać prochów wuja, gdyby Helsing wywrócił urnę. Stół w kuchni też odpadał – to by było niewłaściwe. I nie w szafie, to po prostu chamskie. Nie mogłam postawić urny również w swojej sypialni. Nie sądziłam, by Don musiał z lotu ptaka oglądać to, co robiliśmy tam z Bonesem. Łazienki też się nie nadawały. A co, jeśli prochy zwilgotnieją od pary spod prysznica? - Nic się nie nadaje – powiedziałam do Bonesa. Położył dłonie na moich ramionach i ścisnął lekko, odwracając mnie twarzą do siebie. - Daj mi to, Kotek – powiedział. Jeszcze mocniej uchwyciłam mosiężną urnę, którą trzymałam od uroczystości żałobnych w Tennessee do naszego domu w Blue Ridge. Mój wuj nalegał na to, by go skremować – zdaje się nie ufał nam, że nie wy245

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee rwiemy go z grobu, gdyby pochowano go w jednym kawałku. Teraz, kiedy pozostał po nim tylko popiół, nie było na to najmniejszej szansy. - Nie, dopóki nie znajdziemy dla niego odpowiedniego miejsca - powiedziałam. – Bones, nie mogę ot tak postawić go na parapecie, by miał dużo słońca! Uniósł mój podbródek, aż miałam do wyboru: albo spojrzeć na niego, albo w wyrazie wściekłego uporu zaprzeć się brodą o jego dłoń. Wybrałam to pierwsze, mimo ogromnej ochoty na drugie. - Wiesz, że to co trzymasz nie jest Donem - powiedział Bones ze współczuciem w ciemnych oczach. – Chciałaś przywieźć tu jego szczątki, żeby nic się z nimi nie stało, gdy będziemy w podróży. Jednak, Kotek, są nie bardziej twoim wujem niż ten płaszcz jest mną. Popatrzyłam na długi skórzany płaszcz, jaki miał na sobie Bones, lekko już wytarty od intensywnego noszenia. Kupiłam go dla niego na święta, kiedy jeszcze się ze sobą umawialiśmy, ale nie dałam mu go osobiście. Wtedy już mnie przy nim nie było. - Nie, ten płaszcz nie jest tobą – powiedziałam czując znajome pieczenie w oczach. – Ale i tak wydobyłeś go spod szafki, bo tylko tyle ci po mnie zostało. Cóż, te prochy to jedyne, co mi zostało po Donie. Kciukiem pogładził mnie po policzku, a drugą dłoń położył na urnie. - Rozumiem – powiedział cicho. – I jeśli zechcesz, to zbudujemy całkiem nowe pomieszczenie tylko po to, żeby postawić w nim tę urnę, a wszystko było dokładnie tak jak zechcesz. Ale teraz, słonko, musisz ją puścić. Delikatnie ujął urnę i przyciągnął do siebie. Zrobił to tak powoli, że z łatwością mogłabym go powstrzymać, gdybym nie chciała wypuścić jej z uchwytu. Spojrzałam na niewielki pojemnik i blade dłonie – moje i Bonesa – które go obejmowały. To. Nie Don. Wiedziałam, że to logiczne, lecz część mnie, która miała największe trudności z pożegnaniem się z moim wujem, nie chciała zaakceptować faktu, że mam w dłoniach jedynie proch otoczony metalem. Od jego śmierci minęło cztery dni, a jednak cały czas miałam wrażenie, jakbym poruszała się we śnie. Nawet uczestnictwo w jego uroczystości żałobnej i wygłoszenie mowy wydawało się bardziej surrealistyczne niż osadzone w rzeczywistości, bo przecież Don nie mógł tak 246

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee naprawdę odejść. Do diabła, mogłabym przysiąc, że kilka razy dostrzegłam go kątem oka, zirytowanego na mnie jak nigdy przedtem. Bones pociągnął znów i powstrzymując łzy pozwoliłam, by urna wyślizgnęła się z moich rąk. Dla mnie miało to o wiele więcej symboliki niż zwyczajne przekazanie przedmiotu. W odpowiedzi pochylił głowę i lekko pocałował mnie w czoło, po czym zniknął na piętrze. Może to i dobrze, że to Bones odstawiał Dona na miejsce, a nie ja. W moim obecnym stanie emocjonalnym prawdopodobnie zdecydowałabym, że najbezpieczniejsze miejsce dla jego prochów jest w moich kieszeniach, tuż obok zioła i czosnku. Potarłam dłonie, posępnie zauważając jak bardzo wydawały się puste bez substytutu mojego wuja, który ściskałam przez ostatnie kilka godzin. Po chwili podciągnęłam rękawy mojego odpowiedniego do okazji, czarnego stroju. Może i nie miałam zbytniej kontroli nad pewnymi aspektami mojego życia, ale na początek do cholery mogłam zetrzeć trochę kurzu. Moje gorączkowe pucowanie całego domu, by oderwać się od myślenia o śmierci Dona, okazało się korzystne w więcej niż jednym aspekcie. Mencheres zadzwonił i powiedział, że odwiedzi nas za kilka godzin, gdyż ma do przekazania bardzo ważną wiadomość. Bones stwierdził, że sposób w jaki to powiedział sugerował, iż nie jest to wspaniała ważna wiadomość, jak na przykład znalezienie martwego Apollyona z plakietką „Cat, wszystkiego najlepszego z okazji odległych urodzin!” przyczepioną do ciała. Szczerze mówiąc nie sądziłam, bym mogła znieść więcej złych wiadomości, ale ponieważ życie nie posiadało przycisku „stop”, o którym bym wiedziała, będę musiała wysłuchać wieści Mencheresa, gotowa na nie czy nie. Przynajmniej dom był gotowy, a z powietrza zniknął unoszący się wcześniej zapach stęchlizny. Oczywiście mogły to też sprawić nowe rośliny, po które udał się Bones, kiedy ja odstawiałam przedstawienie pt. „Martha Stewart”. Teraz byłam nieszczęsną posiadaczką kilku aromatycznych główek czosnku i paru puszystych doniczek z ziołem. Nie chciałam nawet pytać, skąd Bones wytrzasnął te ostatnie. Wywąchał je i wykopał z nielegalnego poletka w okolicy? Czy przyniósł od zaprzyjaźnionego handlarza prochami? 247

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Boże, nie mogłam się już doczekać, kiedy krew Marie całkowicie zniknie z mojego systemu. Gdybym nigdy już nie miała wąchać czosnku i marihuany, to i tak będzie mało. Jedyny pozytyw z nowego wystroju naszych wnętrz był taki, że oznaczał, iż mogłam ściągnąć z siebie wszystkie paczuszki. Musiałam przyznać, że pozbycie się tych małych, porowatych mieszków przyniosło mi ogromną ulgę. - Kotek, już tu są – krzyknął z dołu Bones. Nic nie słyszałam, ale ze względu na to, że dzielili swoją moc, jego połączenie z Mencheresem było niezwykle czułe i dlatego mu teraz uwierzyłam. Nie miałam czasu, by nałożyć makijaż, ale nie sądziłam, by ktokolwiek to zauważył. Ani o to dbał. Byłam czyściutka po niedawnym prysznicu i miałam wysprzątany dom. To były najważniejsze rzeczy w chwili, gdy odwiedzali cię goście. No, oczywiście, jeśli ci goście nie byli głodni. - Nie mamy żadnej krwi – powiedziałam do Bonesa, kiedy zeszłam już po schodach. Przesunął wzrokiem po moim ciele, z zadowoleniem zatrzymując go na wybranych miejscach. Moja sukienka daleka była od seksownej zwyczajna, z czarnej bawełny, sięgająca mi aż do kostek i z rękawami do łokcia. Jednak albo opinała się miło w niektórych partiach, albo Bones wykazywał skutki uboczne tygodniowego celibatu. Powiedzenie, że „nie byłam w nastroju” po śmierci Dona było niedopowiedzeniem. - Wątpię, że będą oczekiwać, iż będziemy mieć zapasy - odparł. – Wiedzą, że dopiero przyjechaliśmy. Racja. No i nie było to oficjalne spotkanie. - Chce nam pewnie powiedzieć, że musimy rozpocząć akcję „Dave” mruknęłam. – Mieliśmy wymyśleć jakiś inny sposób na zwinięcie kilku wyżej postawionych zwolenników Apollyona bez konieczności ujawniania przykrywki Dave’a, ale na razie trzeba było to wstrzymać. Bones uniósł brew, jakby chciał powiedzieć „Być może”. Słyszał już o tym. Dave powiedział mu wszystko niedługo po śmierci Dona, kiedy przepełniony goryczą pałał jeszcze większą chęcią, by uderzyć na Apollyona, lecz Bones wybił mu to z głowy. Wiedziałam jednak, że sądził, iż ten pomysł ma swoją wartość. Ja jednak miałam teraz jeszcze więcej obiekcji niż wcześniej. Właśnie straciłam wuja. Nie chciałam teraz utracić jeszcze przyjaciela, a Dave 248

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee był równie rozchwiany po śmierci Dona jak my wszyscy, przez co stał się nieuważny. Taka była prawda. Zastanawiałam się czy mój wuj wiedział, jak ogromny wpływ miał na ludzi wokół siebie. Znając go, wątpiłam w to. Nie lubił się przechwalać. Po kilku minutach na podjeździe pojawił się samochód. Jego normalnie cichy silnik w ciszy otaczającej okoliczne lasy wydawał się niemal wyć. To właśnie izolacja domu na sześciu hektarach górzystego terenu zachęciła nas, by tu zamieszkać. Teraz, kiedy umiałam czytać w myślach, jeszcze bardziej doceniłam brak bliskich sąsiadów. - Panie, Kiro, witajcie – powiedział Bones, gdy podeszli do drzwi. Zauważyłam elegancką, skórzaną torbę na ramieniu Mencheresa i westchnęłam w duchu. Oczywiście, że zostaną na noc. Przyjechał aż tutaj, by przekazać nam informacje, byłoby więc więcej niż niegrzecznie wysłuchać go, po czym odesłać w drogę powrotną. Pewnie też będzie chciał opracować jakąś strategię. Za to też nie mogłam go winić. Nieważne, jakie przewroty zachodziły w moim życiu prywatnym – zawsze była wojna, której należało zapobiec. - Cześć – powiedziałam i uścisnęłam ich na powitanie, by wynagrodzić im moje początkowe życzenie, by nie zostawali. - Tak mi przykro z powodu twojego wujka - wyszeptała Kira poklepując mnie po ramieniu, kiedy już ją puściłam. – Jeśli moglibyśmy cokolwiek zrobić… - Dzięki – powiedziałam z wymuszonym uśmiechem. – Kwiaty od was były naprawdę przepiękne. Po uroczystościach odesłałam wszystkie do miejscowego szpitala. Żaden z krzepkich członków jednostki nie pałał chęcią zabrania ich do domu, a ja nie miałam miejsca na tuziny wiązanek, bukietów i wieńców. - Przynajmniej tyle mogliśmy zrobić – odparł Mencheres ze swoją zwykłą, pełną rezerwy uprzejmością. – Żałuję, iż narzucam się wam w czasie żałoby, jednak… - Nie szkodzi – przerwałam mu z kolejnym mechanicznym uśmiechem. – Wiem, że bandyci nie robią przerw tylko dlatego, że ktoś umarł. Jestem wdzięczna, że przez ostatnie kilka dni zajęliście się wszystkim, ale już czas, byśmy z Bonesem znów się zaangażowali. 249

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Gestem zaprosiłam ich, by usiedli, odgrywając rolę uprzejmej gospodyni i oferując im coś do picia. Jak przewidział Bones, żadne z nich nie poprosiło o prawdziwą wersję Krwawej Mary, lecz poprosili o wodę. Przynajmniej tego miałam w bród. Mencheres zaczekał, aż usiądę i dopiero wtedy wyłuszczył sprawę. - Dowiedziałem się, co się stało z Nadią Bissel - ogłosił. Nie zrozumiałam. - Z kim? Bones spojrzał na niego, również zdziwiony. Dobrze, że nie tylko ja nie wiedziałam o co chodzi. - Tą śmiertelną kobietą, której szukaliście - wyjaśnił Mencheres. Widząc mój wciąż zdezorientowany wzrok westchnął. – Tą, która pracowała z reporterem, z którym się przyjaźnicie, a która zaginęła podczas sprawdzania plotek o wampirach. - A! – wykrzyknęłam, kiedy w końcu rozjaśniło mi się w głowie. Całkiem zapomniałam o tym, że wysłałam do Mencheresa jej zdjęcie i podstawowe dane, by rozpytał się wśród swoich sojuszników i poszukał informacji, co się z nią stało. - Nie żyje? – spytałam z rezygnacją. Biedny Timmie. Miał tak wielką nadzieję, że nic jej nie jest. - Nie - odparł Mencheres, całkowicie mnie zaskakując. – Wręcz przeciwnie. Wedle tego, co odkryłem, ma się całkiem dobrze - To dlaczego mówisz to takim dziwnym tonem? – spytałam ostrożnie. Uśmiechnął się lekko. - Mój dziwny ton wziął się stąd, że zasugerowałaś, iż to co twój przyjaciel do niej czuł, to nie było jedynie platoniczne zainteresowanie. Sęk w tym, że ona jest teraz kochanką potężnego wampira, który nie ma zamiaru się z nią dzielić. - Aha – powiedziałam, tym razem już ciszej. Potem pewna myśl zaświtała mi w głowie. – Jest jego kochanką z własnej woli? Niektóre wampiry nie łapały zasady „nie znaczy nie”. - Jest jej kochanką z własnej woli – poprawił mnie Mencheres. No cóż. Szanse Timmiego u Nadii przeszły właśnie ze słabych w zapomnij chłopie. Cieszyłam się, że nic jej nie jest i że nie jest przetrzymywana siłą. Biorąc pod uwagę, że myślałam, iż Mencheres przyjechał przekazać nam więcej złych wieści o Apollyonie, słysząc te rewelacje miałam ochotę otworzyć szampana… gdybym jakiś miała. Serce Tim250

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee miego może i pęknie, ale mogły stać się jej o wiele gorsze rzeczy. Prowadziła śledztwo w sprawie wampirów i najwyraźniej znalazła o wiele więcej niż tylko dowód ich istnienia. - Twoje źródła są wiarygodne? Nie ma żadnych wątpliwości, że Nadia jest tam z własnej, nieprzymuszonej woli? Że nie jest jedynie zauroczona, by tam zostać? - Znam wampirzycę, z którą jest dziewczyna - rzekł Mencheres. – Mało prawdopodobne, żeby Debra zmusiła człowieka, by z nią został, nawet w przypadku, gdyby odkrył naszą rasę. Bez problemów mogła odesłać Nadię bez nawet jednego wspomnienia o swoim odkryciu. - Chyba, że Nadia jest jak ja – odezwała się Kira z lekkim uśmiechem. – Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, wymazanie mi pamięci nie wyszło zbyt dobrze. Mencheres wydał z siebie pomruk tak przepełniony namiętnością, że poczułam ochotę, by odwrócić wzrok. - Jak się w końcu okazało, wyszło rewelacyjnie – mruknął do Kiry. Jej delikatny śmiech również przepełniały uczucia, które lepiej zostawić za zamkniętymi drzwiami. Technicznie rzecz biorąc, nie robili nic więcej, tylko siedzieli na kanapie. Jednak powietrze wokół nich stało się nagle tak naelektryzowane, że poczułam, jak gdybym we własnym domu była podglądaczem. Spuściłam wzrok, nagle ogromnie zainteresowana własnymi paznokciami, jakbym poczuła silną potrzebę zrobienia manicure. Kątem oka dostrzegłam nikły uśmiech Bonesa. Wiedział jak to na mnie wpłynie, ale nagła fala gorąca, jaka dobiegła nas od tych dwojga, oczywiście nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. Mencheres i Kira mogliby zacząć bzykać się przy nim jak króliki, a pewnie jedynie ostrzegłby ich, że kanapa, na której siedzieli, ma tendencję do wywracania się podczas tych czynności. Jeśli Mencheres i Kira chcieli przenieść się teraz na pięterko, do pokoju gościnnego, nie widziałam przeszkód. Lecz jeśli chcieli pozostać na dole, musiałam rozładować nastrój. - To niezbyt ładnie ze strony Nadii, że tak zniknęła i nie dała znać przyjaciołom, że nic jej nie jest – powiedziałam, odchrząkając najpierw kilka razy. 251

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Mencheres cofnął energię, którą emitował, aż miałam wrażenie, że pokój wrócił do poziomu PG–13, zamiast przechodzić z R do NC–171. - Debrę ty zaliczyłabyś do tak zwanej starej szkoły – odparł, odrywając oczy od Kiry, by spojrzeć na mnie. – Nie chciała, by Nadia kontaktowała się z ludźmi ze swojego dawnego życia, a szczególnie z tymi, którzy chcieliby ujawnić istnienie naszej rasy. Swojego dawnego życia. Niemal prychnęłam. To cholernie trafne wyrażenie. Kiedy raz już wdepnąłeś w świat wampirów, nic w twoim życiu nie będzie takie, jak przedtem. Po chwili odwróciłam twarz do Bonesa. Spojrzałam na jego kręcone włosy, wysoko osadzone kości policzkowe, ciemne brwi i wargi, które były na tyle cienkie, by być męskie, i na tyle pełne, by nieść obietnicę grzechu. W moim życiu również zmieniło się wszystko, kiedy zetknęłam się z wampirzym światem, ale kiedy tak na niego patrzyłam wiedziałam, że nie chciałabym innego. Miałam nadzieję, że Nadia znalazła w swoim związku choć połowę takiego szczęścia, jakie ja znalazłam w swoim. - Zadzwonię do Timmiego i przekażę mu wszystko – powiedziałam i podniosłam się z kanapy. - Biedny gościu, nie ma szczęścia, jeśli chodzi o kobiety - zauważył Bones. Spojrzałam w jego ciemne oczy i po raz pierwszy od kilku dni szczerze się uśmiechnęłam. - Po prostu nie spotkał jeszcze tej jedynej. Kiedy jednak to już nastąpi, zapomni o wszystkich innych. Uśmiech, jaki mi posłał, był pełen obietnic. Poczułam, jak jego moc otula mnie niczym napływająca powoli, zmysłowa mgła. - Taaak – powiedział głębokim i jedwabistym głosem. – Warto czekać na właściwą kobietę.

Oznaczenia dopuszczeni filmu dla publiczności. PG-13 /Parental Guidance for children under 13/ - oznaczenie sugerujące, że dany film zawiera treść bądź język nieodpowiedni dla dzieci poniżej 13 roku życia; R /Restricted/ - młodzież poniżej 17 lat może oglądać dany film jedynie w obecności osoby dorosłej; NC-17 – film jedynie dla osób powyżej 17 lat. (17 lat jest ograniczeniem wprowadzonym przez prawo amerykańskie; w większości Stanów legalnie współżyć można jedynie z osobą, która ukończyła 17 rok życia. Poniżej tego progu mowa jest o wykorzystywaniu seksualnym nieletnich, za co grozi kara więzienia). 1

252

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Teraz to Kira chrząknęła czując wyraźną zmianę atmosfery, a ja, wciąż uśmiechając się z wyczekiwaniem, ruszyłam na piętro do swojego pokoju, by przekazać Timmiemu jednocześnie dobre i złe wieści.

253

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Pół godziny później z westchnieniem odłożyłam słuchawkę. Timmie całkiem dobrze przyjął informacje o Nadii, aczkolwiek trzeba było wybić mu z głowy pomysł zobaczenia się z nią, by mógł na własne oczy przekonać się, że nic jej nie jest. Wynegocjowałam telefon. Timmie nie miał pojęcia jak silny był terytorializm wampirów. Gdyby zjawił się na spotkaniu z Nadią zionąc pożądaniem i nieodwzajemnioną miłością przy bezsprzecznie „starej daty” Debrze, miałby szczęście odchodząc z trwałym uszczerbkiem na zdrowiu… gdyby w ogóle udało mu się z tego wyjść. - …sam je widziałem kilka lat temu, chociaż Marie użyła ich jedynie po to, by mi zagrozić, a nie zaatakować - usłyszałam Bonesa. Nadstawiłam uszu. Wcześniej wyszłam do mojego pokoju i zamknęłam drzwi, by moja rozmowa nie przeszkadzała innym. Przekonywanie Timmiego, nie robił czegoś niebezpiecznie głupiego również uczyniło mnie głuchą na to, co mówili na dole. Czyżby rozmowa zeszła na Szczątki? Bones nigdy nie mówił mi, że je kiedyś widział, a co dopiero, że Marie go nimi postraszyła. - Kto twierdzi, że ona nie używa ich często, skoro większość ludzi nie żyje na tyle długo, by cokolwiek powiedzieć? Słysząc słowa Bonesa pospieszyłam na dół. - Wydaje mi się, że dużo ją kosztuje przywołanie i późniejsza kontrola nad nimi. Dlatego sądzę, że właśnie ze względu na to Marie nie czyni Szczątków swoją częstą bronią - rzekł Mencheres i zwracając się do mnie w zapytaniu uniósł brwi. – Jak sobie dobrze przypominam, po wskrzeszeniu ich byłaś bardzo zmęczona. Mruknęłam twierdząco i usiadłam obok Bonesa. - Przynajmniej Marie miała rację i ich wpływ na mnie nie był już tak obezwładniający, jak za pierwszym razem. Jeszcze kilka godzin po tym, jak wskrzesiłam je z Vladem, byłam skonana i zziębnięta, lecz przez cały czas panowałam nad sobą. Nie nastąpiło nic takiego jak wtedy, gdy wypiłam krew Marie i oszalałam na dwa dni. Bones odwrócił się w moją stronę i wbił we mnie wzrok. 254

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Za pierwszym razem? Przywołałaś je ponownie? O żesz. Przy wszystkim, co się ostatnio działo, nie miałam szansy powiedzieć Bonesowi o tym co zrobiłam tamtej nocy na cmentarzu, na który zabrał mnie Vlad. Teraz myślał, że to przed nim ukryłam. - Niecały tydzień temu wykonałam wersję próbną przywołania Szczątków – powiedziałam i uniosłam dłoń czując falę niedowierzania, która uderzyła w moją podświadomość. – I zanim się wściekniesz: nie działałam za twoimi plecami. Po prostu stało się. I nie, nie byłam już przypadkiem nimfomanki. - A nie powiedziałaś mi o tym, bo…? – zapytał, a moje zmysły odebrały jego gniew. - Bo następnym razem zobaczyłam cię dopiero przy łóżku Dona - odpowiedziałam spokojnie. - A nie była to rzecz, o której mogłabym wcześniej porozmawiać przez telefon. Bones odetchnął powoli, a jego gniew zmalał zmieniając się w dezaprobatę. - Wiedziałeś o tym? - zapytał Mencheresa. Egipcjanin nieznacznie wzruszył ramionami. - Dopiero po wszystkim. Z najwyższym trudem powstrzymałam prychnięcie. Pewnie, upewnił się dopiero po wszystkim, ale już wcześniej świetnie wiedział co z Vladem zrobimy. Zresztą po naszym powrocie sam to przyznał. Mimo to Bones nie mógł wyłowić najmniejszego śladu wykrętu w uprzejmym, czarnym spojrzeniu Mencheresa. Zapamiętać: ten wampir z imponującą umiejętnością stepuje wokół udzielenia konkretnej odpowiedzi. - No dobrze – powiedział w końcu Bones. W jego głosie słychać było jeszcze rezygnację, ale gniew i dezaprobata już zniknęły z jego tonu. – To jak było tym razem, Kotek? - Wciąż dziwnie – odparłam ze wzruszeniem ramion. – Metodą prób i błędów odkryliśmy, że przywołuje się je i kontroluje przez krew. Po tym jak je odesłałam, poczułam zimno, zmęczenie i głód… jedzenia – dodałam rzucając Mencheresowi znaczące spojrzenie, który tylko niewinnie mrugnął w odpowiedzi. – Ale nie było tak źle jak za pierwszym razem. Chociaż nie chciałam tego wspominać, pamięć tamtych zdarzeń i tak napłynęła. Zimno przenikało moje ciało na wskroś i czułam potwornie 255

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee wielki głód. W mojej głowie kłębiły się setki głosów, tworząc niezrozumiały ryk… Co dziwne, z tego szumu wybijał się jeden głos. Wczepiony w skraj mojej pamięci, z miękkim południowokreolskim akcentem tańczył pośród chaosu, kiedy po raz pierwszy zostałam wystawiona na prawdziwą głębię kontroli Marie nad zmarłymi. Właśnie! Marie zadała mi pytanie, którego na początku nie zarejestrowałam, gdyż czułam, jakbym dusiła się od mocy, którą od niej przejęłam. Teraz jednak było tak wyraźne, jakby szeptała mi wprost do ucha. Nigdy nie zastanawiałaś się jak Gregor uciekł z więzienia Mencheresa? Dziwne, że o to spytała. Mencheres odebrał mnie Gregorowi i wymazał z pamięci czas, jaki z nim spędziłam, a jego samego uwięził. Jednak jakimś cudem dwanaście lat później Gregor zbiegł i zaczął mnie ścigać twierdząc, że byłam jego żoną, a nie Bonesa. Wtedy kwestia tego jak udało mu się uciec nie znajdowała się na niczyjej liście priorytetów. Nie przy tylu kłopotach, jakie sprawiał Gregor na wolności. Szczerze mówiąc od czasu, kiedy rozsadziłam mu głowę pirokinetyczną mocą, jaką przejęłam od Vlada, nie myślałam zbytnio o Gregorze. Dlaczego, ze wszystkich rzeczy, o które Marie mogła mnie zapytać, spytała się czy wiem, jak Gregor zwiał? Wiedziała, że nie mam pojęcia jak wymknął się z więzienia Mencheresa. Nikt tego nie wiedział, nawet sam Mencheres. W dodatku była to ostatnia rzecz, która mnie obchodziła w czasie, kiedy byłam oszalała od połączenia ze zmarłymi, które od niej przejęłam… - Jasny gwint! – krzyknęłam i wstałam tak gwałtownie, że kanapa przewróciła się od impetu. Bones momentalnie znalazł się na nogach, z uwagą rozglądając dookoła. W jego dłoni natychmiast zalśnił ogromny nóż. Niemal gorączkowym gestem machnęłam na niego dłonią i tupnęłam nogą na tyle mocno, że powinnam zrobić wgniecenia w podłodze. - Gregor. – Chwyciłam Bonesa za ramiona, ledwie zauważając, że jego brwi uniosły się wysoko na to imię. – Uciekł z więzienia Mencheresa. To przecież niemożliwe do zrobienia biorąc pod uwagę to, jak mądry i potężny jest nasz dziadziuś faraon, tak? A jednak Gregor nawiał, nie 256

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee zostawiając nawet jednego śladu po tym, jak to zrobił. Nie widzicie? Myśleliśmy, że sam wykombinował jakiś sprytny plan ucieczki, a ten skurwiel nie kiwnął nawet palcem! Kątem oka dostrzegłam, jak Mencheres i Kira wymieniają z Bonesem zaniepokojone spojrzenia. - Kotek - powiedział Bones tonem, którego używał mówiąc do ofiar w traumie, kiedy sądził, że są o włos od totalnego załamania psychicznego. – Jesteś zdenerwowana tym, co się ostatnio stało. To naturalne nawiązywać do czegoś z przeszłości, kiedy teraźniejszość zdaje się przytłaczająca… Na te słowa roześmiałam się nieco histerycznie, przez co jego brwi powędrowały jeszcze wyżej. - Słonko, być może… - znów zaczął. - Nikt nie ukryje się przed śmiercią – przerwałam mu, czując ogromną satysfakcję, gdy ostatni fragment układanki nareszcie wpadł na swoje miejsce. Marie to powiedziała, ale nie rozmyślałam nad tym. Przez ostatnie kilka dni byłam zbyt otępiała z rozpaczy, by myśleć o czymkolwiek innym niż śmierć Dona. Przedtem goniłam niemal jak pies za ogonem, żeby znaleźć jakiś ślad Apollyona. Starałam się też wyciszyć moje połączenie z duchami, przez cały czas zionąc wściekłością na Marie za to co zrobiła. Nikt, nawet nasz gatunek - podkreśliła. Śmierć podróżuje po świecie i pokonuje nawet najgrubsze mury, za którymi się chronimy… Kiedy naprawdę zrozumiesz, co to znaczy, będziesz wiedziała jak pokonać Apollyona… Boże, dała mi wszystkie fragmenty. Po prostu nie poskładałam ich w całość. - Marie powiedziała to, zanim poszczuła cię Szczątkami i szantażem zmusiła mnie do wypicia swojej krwi – ciągnęłam, podnosząc głos. – Myślałam, że w jakiś ponury sposób chce mnie postraszyć – wiesz, jak lubi być dziwna i tajemnicza – ale tak naprawdę starała się nam pomóc. Gregor nie wydostał się sam z więzienia Mencheresa. Marie znalazła go używając jedynej rzeczy, przed którą nikt nie mógł się ukryć: duchów. Prawdopodobnie posłużyła się Szczątkami, by go wydostać – przed nimi nawet strażnicy Mencheresa nie potrafili się obronić. Marie mogła nienawidzić Gregora, lecz jej lojalność nie pozwoliła jej porzucić swojego stwórcy. Pasowało to też do jej okrutnej praktyczno257

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee ści. Marie chciała uwolnić się od Gregora. To nie mogło nastąpić tak długo, jak długo trwał on w więzieniu, a Marie przyznała, że wiedziała, dlaczego Mencheres go zamknął. Uwalniając więc Gregora – który natychmiast ruszył za mną - Marie wiedziała, że Bones będzie chciał go zabić. Jednak nie on to zrobił, tylko ja. Osiągnęłam dla niej jej cel sprawiając, że w najmniejszym stopniu nie pogwałciła przysięgi względem swojego stwórcy. Diabeł tkwi w szczegółach, powiedziałam do ghula w kinie samochodowym. Rzeczywiście tkwił, a sprytna królowa voodoo była wprost mistrzynią, jeśli o nie chodzi. Ta sama lojalność, która nie pozwalała Marie zabić Gregora osobiście również nie zezwalała jej stanąć przeciw swoim w czasie nadchodzącej wojny. Jednak znów Marie znalazła sposób, by to obejść. Zmusiła mnie, bym wypiła jej krew, dając mi moc, którą sama posiadała. Pomogła nam w sposób, którego nie można było z nią powiązać, biorąc pod uwagę jak bardzo upewniliśmy się, by nie rozpowiadać o tym, co zdarzyło się między mną a nią na cmentarzu. - Boże, ta kobieta jest o niebo bardziej diaboliczna, niż sądziłam! - wykrzyknęłam. Bones spojrzał na mnie, niemal niedostrzegalnie kiwając głową. Odsunęłam się od niego i mruknęłam: - Nie bój się. Nie musisz dawać Mencheresowi znać, by znów zastosował swój niewidzialny kaftan bezpieczeństwa. Nie oszalałam. Po prostu do teraz tego nie rozumiałam. Wciąż wyglądał, jakby zastanawiał się czy Mencheres powinien unieruchomić mnie swoją mocą, więc w bardzo formalny sposób usiadłam przy Kirze i założyłam dłonie na kolanach. No. Czyż nie wyglądałam na spokojną i przy zdrowych zmysłach? - Można powiedzieć, że Apollyon już jest złapany - powiedziałam, napotykając jego zmartwione, brązowe spojrzenie z zamiarem, który wprost ze mnie emanował. – Tylko po prostu o tym nie wie.

258

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY - Nie ma już żadnego czosnku i zioła? - spytałam Bonesa, gdy stanął w drzwiach. Pomijając czosnek, zauważyłam, że brzmię jak nastolatka próbująca posprzątać po olbrzymiej imprezie, zanim jej rodzice wrócą do domu. - Żadnego – odparł Bones. – Poleciałem naprawdę daleko i upuściłem wszystko do jeziora. Albo zatonie, albo jakiś gnojek będzie miał szczęśliwy dzień i nieźle się obłowi. Kiedy go nie było wyszorowałam się wystarczająco mocno, by zedrzeć z siebie warstwę skóry, nie mówiąc o smrodzie pozostałym po ziołach, i wyrzuciłam wszystkie ubrania, które miały z nimi kontakt. Nie mogłam być już bardziej gotowa. - No dobra – powiedziałam patrząc na Bonesa, Mencheresa i Kirę. – Czas wskrzesić zmarłych. Wyszłam na werandę, która otaczała cały nasz dom i spojrzałam w niebo, starając się oczyścić umysł. Na wsi gwiazdy rzeczywiście wydawały się jaśniejsze niż w mieście. Jednak nie przyszłam tu, by podziwiać mrugające wesoło światełka. Byłam tu, by wywiesić nad głową wielki, nadnaturalny neon WITAJCIE, wzywając wszelkie istoty, które przez ostatnie kilka tygodni starałam się od siebie odepchnąć. Mimo, że był to rzadko zaludniony teren, wiedziałam, że zmarli są niedaleko. Brak ludzkich głosów bombardujących mój umysł ułatwiał mi skoncentrowanie się nad szumem w mojej głowie, który nie miał nic wspólnego z trzema wampirami, które dołączyły do mnie na ganku. To było coś innego i unosiło się z ziemi. Zamknęłam oczy i starałam się wyobrazić ślady widmowego światła, które zobaczyłam, kiedy w Nowym Orleanie po raz pierwszy otworzyły się dla mnie drzwi po drugiej stronie śmierci. Poczułam na skórze coś jakby gęsią skórkę, lecz na dworze nie było zimno, a ja się nie bałam. 259

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Byłam spokojna, bo wiedziałam, że są blisko. Chodźcie, pomyślałam szukając ich mocą, która płynęła w moich żyłach. Przyjdźcie do mnie. Za moimi plecami Kira syknęła, a Bones powiedział cicho: - Słonko, właśnie pojawiły się cztery z nich. Nie otworzyłam oczu, lecz uśmiechnęłam się, by przybyli wiedzieli, że są mile widziani i nie przestawałam wzywać do siebie pozostałych. Przedtem musiałam się bać, być wściekła lub fizycznie cierpieć, aby skorzystać z mocy pożyczonej od Vlada i Mencheresa, ale teraz było inaczej. Mieszkańców grobów wzywał spokój, a nie kipiące emocje. - Jeszcze pięciu – powiedział Bones, a w jego głosie zabrzmiało pytanie, na które nie odpowiedziałam. Nie, jeszcze nie skończyłam. W pobliżu było ich o wiele więcej. Wyczuwałam ich. W ciepłym, letnim powietrzu pojawił się chłód. Nie był to zimny powiew. Był przyjemny, niczym mroźny pocałunek na rozgrzanym czole. Wysłałam zaproszenie, by się zbliżył i po chwili leniwie mnie otulił. Rósł we mnie i wzywał, bym się na niego otworzyła. Nie walczyłam z nim, lecz poddałam się, pozwalając mu się opanować. - Kolejnych ośmiu – odezwał się znów Bones niemal warcząc. Słyszałam go, ale wciąż nie odpowiadałam, zapadając się w białą pustkę, która się we mnie pojawiła. Im bardziej pozwalałam, by strach, rozpacz i gniew odsuwały się ode mnie, tym większa była ta wewnętrzna sfera, zastępując te emocje chłodną, błogą nicością. Poczułam ogromną ulgę, gdy pochłonięta przez białą pustkę pozwoliłam wszystkim zmartwieniom ze mnie opaść. Jak mogłam kiedykolwiek wytrzymać uwięziona pod ciężarem bólu? Teraz, kiedy całkiem już znikł czułam się, jakbym mogła latać. Bones powiedział coś jeszcze, lecz tym razem nie słyszałam co to było. Zalewały mnie fale spokoju, izolując mnie od wszystkiego prócz chłodnej, kojącej ciszy wewnątrz mnie. Poczułam błogość. To właśnie była wolność. Pławiłam się w niej i nie chciałam, by kiedykolwiek się skończyła. 260

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Nagle poczułam, że mojej świadomości dosięga jakieś wątłe pasmo – głos Bonesa, ostry i zmartwiony. Jego dźwięk odgonił część tej pięknej nicości, zastępując ją troską. Było tu tak spokojnie i błogo… ale nie podobało mi się, że tak brzmi. Znów usłyszałam jego głos, tym razem bardziej naglący. Miałam wrażenie, jakby zaczynały mnie przygniatać skały czystej udręki, odciągając od unoszącej się we mnie, wyzwalającej pustki. Formowały się w ścieżkę, którą podążyłam, a z każdym krokiem wracało do mnie każde bolesne uczucie, jakiego się wcześniej pozbyłam. Jednak nie zawróciłam. Na końcu tej drogi był Bones. To było ważniejsze od całej tej błogiej jałowości, jaką zostawiałam za sobą. Nagle miałam coś więcej niż tylko jego głos. Jego twarz znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od mojej, a ciemne brwi były ściągnięte, gdy potrząsając mnie za ramiona coraz głośniej wymawiał moje imię. - Jestem, nie ma potrzeby krzyczeć - mruknęłam. Bones na moment zamknął oczy, zanim znów się odezwał. - Zrobiłaś się biała jak kreda i zwaliłaś na podłogę. Przez ostatnie dziesięć minut wołałem cię, starając się ciebie ocucić. - Och. – Potarłam policzkiem o jego twarz. – Przepraszam. Wtedy poczułam wilgoć na skórze. Dotknęłam policzka i zdumiona spojrzałam na różowe krople spływające mi po palcach. Łzy. - Płakałam? - Dziwne. Nie pamiętałam, żebym czuła smutek. - Tak - wychrypiał Bones. – Płakałaś, a jednak przez cały ten czas nie przestawałaś się uśmiechać. Ajj. To brzmiało nieco strasznie. - Podziałało? – Pamiętałam, że brzęczał jakieś liczby, ale nie wiedziałam czy te duchy wciąż tutaj są. Leżałam na podłodze, a ciało Bonesa zasłaniało olbrzymią część tego, co było za nim.

261

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Och, podziałało jak diabli - powiedział. Potem usiadł, podciągając mnie ze sobą do góry. Moim oczom ukazała się reszta werandy i nasze podwórze. Nie mogłam powstrzymać cichego okrzyku, jaki wyrwał mi się na widok setek białawych form stłoczonych wokół naszego domu. Ledwie rozróżniałam ich twarze, tak wiele unosiło się ich obok siebie. Dobry Boże! Jakbym znów znalazła się w Nowym Orleanie. Jak to możliwe? Kiedy ostatnim razem próbowałam to zrobić z Vladem, udało mi się wezwać jedynie pięć duchów, a byliśmy wtedy na cmentarzu, na litość boską! - Czy to są Szczątki, o których mówiliście? - spytała Kira, jakby w szoku. - Nie – odparłam głosem wciąż przepełnionym zdumieniem. – To zwyczajne duchy. Jedna z niewyraźnych form zbliżyła się i weszła na ganek. - Cat! Trwało to sekundę, lecz później rozmyta postać nabrała ostrości i rozpoznałam jej rysy. - Hej, Fabian – powiedziałam, starając się żartem odgonić jego troskę. – Widzę, że odebrałeś wiadomość na pager. Wyciągnął dłoń i lekko dotknął mojego policzka. - Twoje łzy były jak lina, która przyciągnęła mnie do ciebie - powiedział. Czy to nie ironia? Krew przyzywała i kontrolowała Szczątki, lecz może łzy robiły to samo z duchami. To musiała być dla nich dzika karta. Krwawiłam na cmentarzu, gdy byliśmy tam z Vladem. Byłam też wściekła, sfrustrowana i smutna, ale nie płakałam. A jednak dziesięć minut pławienia się w spokoju i trochę łez wystarczyło, bym teraz miała na trawniku istną armię widm. - Nic mi nie jest – powiedziałam do Bonesa i Fabiana, gdyż na twarzach ich obu malowało się zmartwienie. – Naprawdę - dodałam. – Teraz, kiedy mamy już niezły tłum, możemy zaczynać. 262

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Wstałam i ruszyłam w stronę patio wychodzącą na tę stronę trawnika, na której duchów zgromadziło się najwięcej. Mimo to szelest drzew mówił mi, że napływało ich jeszcze więcej. - Dziękuję wam za przybycie – powiedziałam starając się brzmieć pewnie. – Mam na imię Cat. Muszę was prosić o zrobienie czegoś bardzo ważnego. - Witaj panienko – dobiegł mnie z tłumu jakby znajomy głos. – Nie myślałem, że cię jeszcze zobaczę. Przekrzywiłam głowę na bok i przyjrzałam się duchowi, który przecisnął się między innymi i wysunął na przód grupy. Miał siwiejące, brązowe włosy, brzuch jak beczka i z pewnością przestał golić się na długo przed śmiercią. Coś w nim jednak trąciło jakąś strunę w mojej pamięci. Gdzie ja go już widziałam…? - Winston Gallagher! – powiedziałam rozpoznając pierwszego ducha, jakiego spotkałam. Z rozczarowaniem spojrzał na moje puste dłonie. - Nie masz księżycówki? Ach, ty okrutnico, żeby wzywać mnie tu bez nawet kropli strawy. Nigdy nie należy mówić, że coś tak prostego jak śmierć zdoła uleczyć z alkoholizmu, pomyślałam z rozbawieniem, przypominając sobie jak tej nocy, kiedy się poznaliśmy, wmanewrował mnie w wypicie całej butli bimbru. Wtedy jednak zasłoniłam dłonią krocze, gdyż jego wzrok przeskoczył właśnie tam. - Nawet nie myśl o tym, żeby znów nawiedzić moje majtki - ostrzegłam go i podnosząc głos zwróciłam się do pozostałych. – To się dotyczy wszystkich was. - To ten palant? - Bones ruszył w dół po schodach werandy, na co Winston szybko zaczął się cofać. – Wracaj tu, ty zboczony, mały… - Bones, przestań! – przerwałam mu z obawy, że użyje obelg, które obrażą innych żywych inaczej. 263

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Zatrzymał się i wbił wzrok w Winstona, bezgłośnie mówiąc do niego: Ty. Ja. Egzorcysta, po czym wrócił do mnie. Potrząsnęłam głową. Wampirzy terytorializm. Nie miał żadnego wyczucia czasu. - Jak mówiłam, jest coś niezwykle ważnego, o co muszę was prosić. Szukam ghula, który stara się doprowadzić do wojny między nieumarłymi i będzie w towarzystwie innych wściekłych, nienawidzących wampirów ghuli. To będzie olbrzymie zadanie. Ale skoro Marie znalazła Gregora dzięki duchom nie mając pojęcia, w którym miejscu na ziemi się znajduje, to z tym co wiedziałam powinno mi pójść nieco łatwiej. - Podróżujcie po liniach ley – powiedziałam. Czułam się jak spaczona wersja generała Pattona mobilizującego swoje oddziały1. – Powiedzcie o tym swoim przyjaciołom i ich również zaangażujcie w polowanie. Przeszukajcie wszystkie domy pogrzebowe przy cmentarzach. Odnajdźcie niskiego ghula o czarnych włosach, który używa imienia Apollyon, a potem wróćcie tu i powiedzcie mi, gdzie on jest. - Nie tobie, słonko – odezwał się Bones. - Fabianowi. Niech zdają raporty Fabianowi, który potem przekaże je tobie. Racja. Ufałam mocy Marie na tyle, że wierzyłam, iż żaden duch, z którym rozmawiałam osobiście nie zdradzi mnie, ale byli też ci, których nie znałam. Nie ma potrzeby ryzykować, że dostaniemy rykoszetem i doprowadzimy Apollyona wprost do mnie, zamiast na odwrót. Wskazałam na ducha obok siebie. - Czekajcie. Zgłaszajcie się do Fabiana, mojej prawej ręki. Zostanie tu, żebyście mogli go znaleźć. Fabian słysząc moją deklarację wypiął pierś, a na twarzy pojawił mu się szeroki uśmiech. Położyłam rękę w miejscu, gdzie powinny być jego ramiona, napotykając wzrok każdego ducha, który na mnie patrzał. George Smith Patton Junior – amerykański generał okresu II wojny światowej, był tytułowym bohaterem powstałego w 1970 filmu "Patton" 1

264

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - A teraz idźcie – powiedziałam. – I spieszcie się.

265

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY Srebrzysty obłok przemknął ponad innymi samochodami na parkingu, po czym zniknął w naszym czarnym vanie. Byliśmy zaledwie kilka kilometrów od cmentarza Trwałego Spokoju i domu pogrzebowego w Garland w Teksasie. Wysłanie duchów za Gregorem zajęło Marie Laveau dwanaście lat, lecz Fabianowi udało się uzyskać informacje o miejscu pobytu Apollyona w zaledwie sześć dni. Trzeba jednak przyznać, że świat to cholernie wielkie miejsce, a Mencheres umieścił Gregora we wzmocnionym tunelu starej kopalni na Madagaskarze – diabelnie daleko od bazy Marie w Nowym Orleanie. Ja jednakże zawęziłam lokalizację Apollyona do jednego kraju i typu prowadzonych interesów. Widma wykonały jednak świetną robotę. Nikt nie będzie znieważał duchów, kiedy ja byłam w pobliżu, to pewne. Mgliste zawirowania zestaliły się w rysy Fabiana, lecz jego usta wskazywały, że nie miał dobrych wieści. - Sądzę, że powinniście mieć więcej ludzi. - Ilu ich tam jest? – zapytał go Bones. - Przynajmniej osiemdziesięciu - odparł Fabian. – Za około godzinę mają zjazd. - Apollyon wciąż tam jest? - naciskałam. Fabian skinął głową. - Mogłabyś dorwać go po wszystkim, jak pozostali już wyjadą. Bones wymienił ze mną spojrzenia. Albo Apollyon mógłby wyjechać wraz z innymi. Wtedy duchy musiałyby znów go dla nas szukać. - Ta grupa ghuli… Wyglądają na zwykłych uczestników zjazdu czy straże? – spytał Bones stukając się palcem po brodzie. Fabian zmieszał się. - Jak miałbym to po nich poznać?

266

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Po tym, jak wielu z nich jest uzbrojonych - odpowiedział Vlad z naciskiem na ostatnie słowo. - Ach. – Czoło Fabiana wygładziło się. – Kilkoro z nich miało duże strzelby i pasy na naboje krzyżujące się na piersiach. Zapisałam sobie w myślach, by zapoznać Fabiana z nowoczesną artylerią, by w przyszłości mógł dać bardziej szczegółowy opis. - Karabiny maszynowe? – spytałam imitując trzymanie takiego w dłoniach i strzelanie seriami. Usta Bonesa drgnęły, lecz odwrócił głowę, bym nie zobaczyła jego czystego rozbawienia na moją prezentację „GI Jane w akcji”. - Tak, takie - powiedział Fabian. – Inni mieli przy sobie noże, ale to jedyna broń, jaką widziałem. Vlad prychnął. - Nie przyjechałem z tak daleka, by teraz uciec. Czułam to samo. Wciąż jednak musiałam założyć, że karabiny naładowane były srebrnymi kulami, a przynajmniej część ghuli miała sztylety ze srebra. Większość z nich mogła nie być uzbrojona, ale ośmiu do jednego to wciąż ośmiu do jednego. - Mencheres, użyj swojej mocy, by żaden ze śmiertelników nie został ranny. Jedna strona cmentarza graniczy z dzielnicą biznesową, a nie mogę nakazać Tate’owi wysłać oddziału, by ją odciąć, gdyż Apollyon domyśli się, że tam jesteśmy. Dlatego trzymanie ludzi z dala jest twoim najwyższym priorytetem. - W przeciwieństwie do schwytania Apollyona? – zapytał tonem uprzejmej niezgody. Spojrzałam w jego czarne oczy. - Jeśli urwiesz mu głowę, będziesz wyglądał imponująco, ale nie przyjdzie z tego wiele dobrego. Wciąż powtarzacie mi, że jeśli nie uderzę ludzi wystarczająco mocno, kiedy na mnie polują, to wielu za nimi podąży. Cóż, to mnie Apollyon przez cały czas używał jako kozła ofiarnego, więc to ja muszę go dorwać. 267

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Po moich słowach nastała cisza. Zebrałam się w sobie, oczekując sprzeciwów, szczególnie ze strony Bonesa, byłam więc niezmiernie zdziwiona, kiedy z akceptacją skinął głową. - Nie używajcie też swoich mocy, by powstrzymać pozostałe ghule stwierdził Bones. – Zmierzymy się z nimi w walce. Rozejrzałam się po wszystkich zebranych w vanie. Poza Mencheresem, Kirą, Vladem, Spadem, Denise, Edem i Scratchem, w ostatnich dniach dodaliśmy kilka nowych nabytków. Stwórca Bonesa, Ian, uśmiechał się z wyczekiwaniem. Gorgon, stary przyjaciel Mencheresa, po prostu wzruszył ramionami, a blondwłosa Strażniczka Prawa, Veritas – która była równie stara co Mencheres, chociaż wyglądała niczym młodsza siostra Barbie – wyglądała na co najwyżej znudzoną tematem. Nie padł żaden głos sprzeciwu. Jedenaście wampirów i jedna zmiennokształtna przeciwko temu, co Apollyon ukrywał w tamtym kompleksie. Może nie wyglądało to na wyrównane szanse, ale wiedziałam, jak bardzo zabójcza była nasza banda. Poza tym zgromadzenie zbyt wielu wampirów niosło ryzyko, że Apollyon się czegoś domyśli. - No dobra. – Spokojnie spojrzałam na każdego z osobna. - Apollyon chce wojny? To ją dostanie, ale nie między dwoma gatunkami. To wojna między jego i naszymi najlepszymi ludźmi. Bones napotkał mój wzrok, a jego ciemne oczy rozbłysły zielenią. - Ruszamy za godzinę - powiedział, a każde z jego słów pieściła obietnica walki. – W tym czasie reszta z nich powinna już dotrzeć. A skoro wszyscy już tam będą, były mniejsze szanse, że jakiś ghul przypadkiem natknie się na walkę i wezwie wsparcie dla Apollyona. Uśmiechnęłam się do Bonesa, czując mieszaninę oczekiwania i niecierpliwości, jakie zawsze przepełniały mnie przed walką. - Już nie mogę się doczekać, by się wbić na tę imprezę. Odpowiedział mi również z uśmiechem, który znaczyło takie samo zabójcze oczekiwanie. 268

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Ja również, Kotek. Ostry podmuch wiatru sprawił, że zmrużyłam oczy patrząc na cmentarz, nad który przyfrunął ze mną Bones. Większość terenu rozświetlało szczątkowe światło padające od lamp przy bramach wjazdowych, poza dwoma wyjątkami. Jednym był dom pogrzebowy. Zewnętrzne lampy oświetlały napis „Trwały Spokój” podkreślając posępny, a mimo to elegancki projekt dwupiętrowego budynku. Drugie dobrze oświetlone miejsce znajdowało się przy południowych kwaterach, które graniczyły z niezaoraną ziemią przeznaczoną na przyszłe groby. Zerknęłam w dół na rozjaśnioną światłem platformę, na której pomiędzy dwoma silnymi snopami światła stał ghul i nie mogłam powstrzymać śmiechu. Apollyon nie ustawił reflektorów po obu stronach swojej osoby, żeby jego poplecznicy mogli go dobrze widzieć, gdy zapalczywie gestykulując wygłaszał mowę o tym, jak Kain naprawdę był ghulem, a wampiry pochodzą od mięsożerców, a nie na odwrót. Ghule doskonale widziały w ciemności. Jakże arogancki musiał być Apollyon, by nalegać na oświetlanie go jak gwiazdę rocka na czymś, co miało być w założeniu tajnym zlotem. I czy nie miał na sobie garnituru od Armaniego? W moim nudnie praktycznym, opinającym ciało, czarnym kombinezonie z mnóstwem uchwytów na broń byłam zdecydowanie źle ubrana na tę balangę. Nagle Bones skierował nas w dół tak gwałtownie, że wszelkie myśli o ubiorze wyleciały mi z głowy. Fabian miał rację: z ogromną uwagą słuchając Apollyona w luźnej formacji stało jakieś sześćdziesiąt osób, podczas gdy jakieś dwa tuziny straży z karabinami krążyło wokół zebranych. Przy głównym wejściu na cmentarz również dostrzegliśmy czterech czy pięciu strażników, ale nimi się nie martwiłam. Mencheres się nimi zajmie, a Denise i Kira upewnią się, że nie zjawią się tu żadni spóźnialscy.

269

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Chwyciłam swoje dwa miecze katana1, a Bones jak pocisk skierował nas w kierunku największej grupy strażników. Naszym pierwszym celem było pozbycie się broni, zanim to ona pozbędzie się nas. Przez ułamek sekundy rozkoszowałam się szokiem na twarzach strażników, gdyż albo wyprzedzała nas moc Bonesa, albo zobaczyli wielką ciemną formę pędzącą prosto w ich kierunku. W następnym momencie z ogromnym łoskotem na nich wpadliśmy. Siła uderzenia była tak duża, że miałam wrażenie, jakbyśmy wbili się grupę drzew, tyle że teraz drzewa te broniły się i wrzeszczały. Bones przekręcił się na bok oczyszczając mi drogę do zadawania ciosów, więc zanim jeszcze się zatrzymaliśmy moje miecze poszły w ruch. Pod moimi brutalnymi cięciami toczyły się odcięte głowy i kończyny, kiedy używałam krótszych ostrzy jako przedłużenia moich rąk. Zamachiwałam się na każdego przede mną, uzbrojonego czy nie. Skoro tu przyszli, to byli po stronie Apollyona, a to znaczyło, że zabiją mnie kiedy tylko nadarzy się okazja. Wzmożone krzyki i liczniejsze wystrzały dały mi znać, że reszta naszej ekipy powitalnej również wylądowała. Tak bardzo, jak chciałam się obejrzeć i sprawdzić co u Bonesa, nie zrobiłam tego, skupiając uwagę na wyrąbywaniu sobie drogi do tych ghuli, które teraz pryskały z tłumu usiłując wywabić z niego intruzów. W pewnej chwili poczułam fale palącego bólu rozrywającego mój bok. W samoobronie przeturlałam się, po czym znów zaczęłam ciąć mieczami każdego, kto miał na tyle pecha, by być blisko mnie. Niech to szlag. Trafili mnie. W całym tym zamieszaniu włosy wysunęły mi się z ciasno związanego koka i ciemne pasma zasłoniły mi widok, kiedy ponownie przeturlałam się po ziemi, by uniknąć kolejnej serii kul. Kątem oka dostrzegłam, że w miejscu, w którym jeszcze przed momentem stałam ziemia rozpryskuje się od strzałów. Instynktownie od dołu zamachnęłam się mie1

miecz samurajski

270

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee czem kierując ostrze za siebie i usłyszałam wrzask tuż przed tym, jak z wciąż płonącym z bólu bokiem wyrzuciłam ciało do góry. Zobaczyłam, jak atakujący mnie ghul trzymając się za twarz zatoczył się do tyłu, a w miejscu, gdzie przed chwilą jeszcze był jego nos, teraz znajdowała się rękojeść mojego miecza. Zignorowałam ból i rzuciłam się do przodu atakując go, zanim zdążył ponownie podnieść broń. Jeden szybki ruch po jego szyi i przestał się ruszać. Kolejny wystarczył, by zniszczyć cyngiel z jego broni. Nie było potrzeby zostawiać jego broni w pełnej gotowości, by jakiś ghul ją podniósł i zaczął strzelać. W następnej chwili ostry ból eksplodował w mojej szyi, a usta wypełniła mi krew. Chwyciłam martwego ghula i użyłam go jako tarczy, przez cały czas kaszląc. Dziwne, bo przecież nie oddychałam. Pulsowanie w mojej szyi zlało się z tym w boku, lecz szybko zaczęło zanikać. Czerwone plamy na ubraniu powiedziały mi co się stało. Ktoś strzelił mi w gardło. Jakimś sposobem to wkurzyło mnie bardziej niż kule, które coraz głębiej wżerały się w mój bok. Mocniej uchwyciłam zwłoki i trzymając je przed sobą rzuciłam się na ghula, który nie przestawał do mnie strzelać. Zamiast mnie jednak, kule trafiały w jego martwego kumpla. Warknęłam z furią i rzuciłam w napastnika martwym ciałem, przewracając go na ziemię. Nie tracąc czasu zamachnęłam się mieczem odcięłam ramię, które uniósł w obronie, a następnie wkładając w cios cały swój gniew wbiłam ostrze w jego szyję i patrzyłam jak jego głowa toczy się w dół od jego ciała. Nie zatrzymałam się, by cieszyć się tym widokiem, lecz z kolejnym zamachem odwróciłam w drugą stronę. Zrobiłam to w samą porę. Dwa ghule rzuciły się na mnie, jeden strzelając, a drugi z nożem w dłoni. Wyskoczyłam w powietrze i wylądowałam za nimi, podczas gdy kule przeznaczone dla mnie trafiły w pustą przestrzeń. Mój miecz przeciął 271

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee oba ich karki, wykorzystując impet skoku, a ich krew bryzgnęła na mnie, zanim padli bez głów na ziemię. - Kotek! Poderwałam głowę dokładnie na czas, by dostrzec nad sobą błysk srebra. Rzuciłam się na ziemię, a miecz, który miał wbić się w moją szyję zamiast tego zahaczył o bok mojej głowy. Natychmiast mój wzrok zaszedł czerwienią, a w czaszce eksplodował agonalny ból. Instynkt podpowiadał mi, żebym skuliła się w obronie i zakryła ranę, lecz ta część mnie, która pamiętała szkolenie jakie zaserwował mi Bones wiedziała, że muszę zaatakować. Zamachnęłam się mieczem w kierunku, gdzie ostatnio mignęły mi nogi ghula, wkładając w to uderzenie całą swą siłę. W nagrodę usłyszałam krzyk i łupnięcie, gdy coś ciężkiego zwaliło mi się na plecy. Krwawa mgła zasłaniająca mi wzrok utrudniała mi dostrzeżenie szczegółów, lecz nie przestawałam zadawać ciosów. Każdy nowy wrzask mówił mi, że trafiałam w swój cel, mimo że nie wiedziałam, kto nim był. Ogień, jaki poczułam na plecach sprawił, że odruchowo wygięłam plecy w łuk i zdwoiłam wysiłki. Ghul jeszcze nie skończył walczyć. Kilka razy gwałtownie zamrugałam i w końcu wzrok oczyścił mi się na tyle, że go zobaczyłam. Brakowało mu ramienia, podobnie jak nóg na wysokości łydek. W drugiej ręce trzymał jednak srebrny sztylet, który bezustannie wbijał mi w plecy, szukając serca. Zamiast przeturlać się jak najdalej od niego, rzuciłam się na niego i z całej siły walnęłam go głową. Oszołomiony upadł na plecy, lecz gwiazdy eksplodujące mi przed oczami oraz chęć zwymiotowania powiedziały mi, że moja głowa jeszcze nie skończyła się goić. Z bólem rozłupującym mi czaszkę i bokiem pulsującym tak bardzo, że miałam wrażenie jakby pocisk termolokacyjny tańczył tango w moich trzewiach, opuściłam miecz na jego szyję.

272

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee W tym samym czasie jednak kopnął mnie kikutami, odtrącając moją rękę. Dlatego zamiast zagłębić się w kark, moje ostrze wbiło się w jego bark. Szarpnęłam je, ale utknęło na dobre. Ghul prychnął ze śmiechem. - Spudłowałaś – wycharczał i uniósł broń. Słysząc to wyrzuciłam przed siebie drugie ramię i śmiech ghula zamarł mu w gardle. Zaczął strzelać, lecz kule leciały ślepo, prawdopodobnie dlatego, że teraz srebrne sztylety tkwiły w obu jego oczach. Nie powinien był mnie drażnić, zanim wystrzelił. Poza moim mieczem miałam przy sobie mnóstwo innej broni. Sięgnął do sztyletów, a to kolejny błąd. Wydarłam mu z dłoni broń i kulami odstrzeliłam głowę od jego ciała, wydając przy tym wrzask wściekłego triumfu. Potem wyszarpnęłam miecz z jego martwego ciała i obróciłam się, gotowa na następny atak. Jednak ten nie nadszedł. Chociaż wciąż słyszałam echa wystrzałów, były one o wiele rzadsze niż wcześniej. Cmentarz uwalany był zwłokami, a te ghule, które jeszcze stały, wyglądały jakby bardziej chciały uciec niż próbować walczyć. Przez ułamek sekundy byłam kompletnie zaskoczona. Owszem, wiedziałam, że nasza grupa jest brutalna, ale… Nagle mój wzrok przyciągnął żółto-czarny błysk poruszający się niczym kreskówkowy diabeł tasmański, który wbił się w grupę ghuli strzelających do Iana. Zdumiona patrzyłam, jak w mgnieniu oka zmienili się oni w stertę ciał, nad którą z dwoma mieczami stała smukła blondynka. Veritas? Nie miałam szans nawet wytrzeszczyć na nią oczu, gdy ruszyła w kolejnym szaleńczym ataku, niczym złota plama rzucając się w stronę strzałów dochodzących ans zza wzgórza. W przeciągu kilku minut strzały ucichły. - Czy jestem jedynym, który jest jak drewniak przy tej małej lisicy? – spytał wesoło Ian, mimo że właśnie przebił mieczem jakiegoś ghula. To wyrwało mnie z chwilowego otępienia i ruszyłam w stronę następnej serii strzałów, która dobiegła moich uszu. Wciąż miałam wrażenie, 273

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee jakby mój bok płonął, jednak odepchnęłam od siebie ból. Nie miałam czasu, by wyjąć kule, a nic innego by go nie zlikwidowało. Nie przestawałam biec ku strzałom, pokonując grzbiet niewielkiego pagórka, u którego stóp stała duża fontanna pamięci. Nie dlatego jednak poczułam nagły przypływ adrenaliny. Był to widok niskiego, wytwornie ubranego ghula opierającego się o nią plecami i chronionego przez trzech strażników strzelających do wampirów, które odcięły im drogę ucieczki. - Apollyon! – krzyknęłam do niego, rzucając się w jego kierunku. – Pamiętasz mnie, prawda? Nawet z tej odległości dostrzegłam jak wytrzeszczył oczy. - Żniwiarz – powiedział bezgłośnie, po czym krzyknął do swoich straży: - To ona, to Żniwiarz! Wystrzały zmieniły kierunek, ale tego właśnie oczekiwałam. Zanurkowałam na prawą stronę, unikając wszystkich kul prócz jednej. Wbiła się we mnie z siłą torpedy, lecz nie przestawałam się turlać. Wiedziałam, że strzały nie ustaną. W przeciwieństwie do tego co pokazują w filmach, bandyci nie przestawali strzelać, by sprawdzić czy naprawdę nie żyjesz. Wystrzały ścigały mnie, lecz wstałam i wciąż posuwałam się naprzód wśród odprysków kamieni, kiedy kule trafiały w nagrobki, a nie we mnie. Usłyszałam krzyk, po którym jeden z karabinów zamilkł. Potem kolejny. Nie przestając biec uśmiechnęłam się. Wiedziałam, że Vlad, Spade i Gorgon potrzebowali zaledwie chwili roztargnienia, by wkroczyć. Apollyon i jego straże również powinni to wiedzieć i nawet na chwilę nie skupiali na mnie broni jednocześnie. Obróciłam się i ponownie skierowałam ku podnóżu pagórka. Vlad w bezlitosnym uścisku trzymał jednego z ghuli, którego już trawił ogień. Spade mocował się z innym, ale nie martwiłam się o niego – w którymś momencie udało mu się odrzucić broń. Pozostali jedynie Ed i Gorgon walczący z kolejnymi dwoma ghulami, które dołączyły do 274

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee walki. Jednak nie skupiałam na nich uwagi. Pochłaniał ją całkowicie nabity ghul, który teraz biegł w stronę głównej bramy cmentarnej. Po jej drugiej stronie znajdowała się dzielnica drobnoprzemysłowa. O tej porze nocy była w większości opuszczona, lecz znajdowało się tam mnóstwo budynków, w których Apollyon mógł się ukryć. - Ooo, na pewno nie – warknęłam i przyspieszyłam kroku. Rwący ból narastał, a ogień jaki czułam w boku przypominał kwas wypalający moje ciało. Jednak nie mogłam się na tym teraz koncentrować. Musiałam skupić się na otaczającym mnie powietrzu i wyobrazić sobie, że mogę je topić i naginać wedle swojej woli. W moim umyśle echem odbijały się słowa Bonesa. Masz tę zdolność. Po prostu musisz ją wyostrzyć. Moje stopy uniosły się nad ziemię, ale nie upadłam. Leciałam, wtulając się w powietrze, które pozwalało mi poruszać się szybciej niżbym biegła. Wiatr targał moimi włosami, opływał moje ciało i unosił, jakby rozumiejąc moją potrzebę i chcąc pomóc. Odległość pomiędzy mną a Apollyonem zmniejszyła się, a jego kroki w porównaniu ze sposobem w jaki wyginałam się w powietrzu wydawały się powolne i niezdarne. Pochyliłam się i wyprostowałam ciało, wysuwając ręce przed siebie i celując w plecy jego marynarki od Armaniego, jakby były tarczą, a ja strzałą. Dziewięć metrów. Sześć. Trzy… Kiedy wbiłam się w niego z siłą na tyle dużą, by przewracając go na ziemię wzbić tumany kurzu, uśmiechałam się mimo nowej fali bólu eksplodującej w moim boku. Gdy zaś wstałam i odwróciłam tak, by Apollyon stał zwrócony twarzą do mnie, z ulgi stałam się nieczuła na wszelkie ciosy, jakie otrzymałam zanim zamknęłam jego szyję w żelaznym uścisku. - Rusz się, a gołymi rękami oderwę ci ten pieprzony łeb - syknęłam, mówiąc poważnie każde słowo. Apollyon był albo mądrzejszy niż go o to posądzałam, albo naprawdę się mnie bał, gdyż natychmiast znieruchomiał. 275

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Co zamierzasz ze mną zrobić? – wycharczał głosem ściśniętym od mojego morderczego chwytu. Roześmiałam się przez ból. - Jakże się cieszę, że o to spytałeś.

276

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY Zanim dotarliśmy do fontanny Spade zdołał zabić ghula, z którym walczył. Po tym, który starł się z Vladem nie pozostało nic prócz kupki popiołu, a niedaleko miejsca, gdzie stali Gorgon i Ed, leżały dwa bezgłowe ciała. Nie widziałam Bonesa, ale wiedziałam, że nic mu nie jest. Czułam naszą podświadomą więź, silną jak nigdy dotąd, a jego emocje przepełniały mnie swoją intensywnością i rozmysłem. Teraz, kiedy w pobliżu znajdowało się wystarczająco dużo wampirów, puściłam Apollyona odpychając go od siebie. Upadł na krawędź fontanny, która uchroniła go przed wpadnięciem do wody. - Porozmawiajmy o tym, co zamierzam ci zrobić – powiedziałam podnosząc miecz, który ktoś porzucił na ziemi. Jakiś ruch na szczycie wzniesienia na moment przyciągnął mój wzrok, lecz po chwili zaczęłam mówić dalej. – Sądzę, że zrealizuję twój pomysł świętowania zwycięstwa egzekucją, tyle że zmieni się osoba, która straci głowę. Apollyon obnażył na mnie zęby. - Nawet, jeśli mnie zabijesz, moi ludzie będą walczyć z twoimi do śmierci - warknął. – Twoje zwycięstwo będzie niczym, prócz prochów i… Przerwał, gdy wybuchłam śmiechem, a jego twarz niemal pękła z furii. Nie powiedziałam nic, tylko wskazałam na wzgórze za jego plecami. Odwrócił się, po czym ze zdumienia otworzył usta na widok, jaki ukazał mu się przed oczami. Ktoś, nie byłam pewna kto, pojmał pozostałe ghule i w jednej grupie przyprowadził je w tę część cmentarza. Było ich z grubsza niewiele ponad dwadzieścia, a każdy z nich trzymał ręce założone za głową w uniwersalnym geście poddania.

277

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Wygląda na to, że twoi ludzie potrafią przegrać walkę, kiedy widzą, że nie mają szans - powiedziałam, delektując się oszołomieniem malującym się na twarzy przywódcy ghuli. Jej wyraz jednak szybko się zmienił, a wściekłość, jaka się na niej ukazała, była niemal namacalna. - Jak śmiecie zdradzać mnie w ten sposób! – huknął na nich. Czubkiem pożyczonego miecza postukałam go w ramię. - Nie chciałabym przeszkadzać – powiedziałam przeciągle – ale ty i ja wciąż mamy pewien interes do załatwienia. Apollyon spojrzał na miecz, potem na mnie, aż w końcu skierował wzrok na poddających się ghuli. Nawet na sekundę nie spuściłam z niego oczu ani też nie poluzowałam chwytu na mieczu. Nie zamachnęłabym się, dopóki by nie był gotowy, ale też nie dałabym mu prezentu w postaci odwrócenia uwagi. Wiedziałam już, że Apollyon nie walczył fair – w innym wypadku nie było by go tutaj. Dlatego byłam niemile zaskoczona, kiedy rozpostarł ramiona ukazując wnętrza dłoni. - Dalej, Żniwiarzu, spal mnie płomieniami! Albo zamroź siłą swojej woli. Pokaż moim ludziom tę moc, której tak bardzo nie chcą się przeciwstawić. Nawet w ostatnich chwilach życia przepełnia go nienawistna retoryka, pomyślałam z odrazą. - Dajcie mu miecz – powiedziałam do Bonesa, który wyszedł zza grupy ghuli z Veritas przy boku. Był cały zbryzgany krwią, a jego ubranie było całe w strzępach, jednak poruszał się z zabójczą precyzją, która jasno mówiła, że mógłby walczyć całą noc. Nie powinnam być zaskoczona, że pomyślał o przyprowadzeniu tutaj ghuli, by byli świadkami upadku swego przywódcy. - Nie potrzebuję żadnych mocy, by cię pokonać – powiedziałam do Apollyona, gdy Bones rzucił miecz w pobliże jego stóp. – Mam srebrne kule w lewym boku, które bolą jak jasna cholera, ale podnieś ten miecz, a i tak skopię ci tyłek. To ci obiecuję. Apollyon spojrzał na ostrze, a potem na mnie. 278

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Nie. - Nie? – zapytałam z niedowierzaniem. – Oferuję ci uczciwą walkę, frajerze! Wolisz, żeby ścięto ci głowę i tyle? Apollyon odwrócił się do Veritas i opadł na jedno kolano. - Poddaję się Wampirzej Radzie Strażników. - Ty zasmarkany mały gnojku podnieś ten miecz, albo gołymi rękami wyrwę ci głowę – zagrzmiał Bones. Twarz Apollyona wykrzywiła się w wyrazie szalonego triumfu. - Nie możesz mnie zabić, jeśli poddam się Strażnikowi. Nikt z was nie może! Przyjrzałam mu się ze zdumieniem. To była osoba, która w piętnastym wieku przywiodła wampiry i ghule na skraj wojny? I która włożyła cholernie dużo wysiłku w to, by zrobić to samo w dwudziestym pierwszym? Widziałam mnóstwo podżegaczy w ostatnich chwilach ich życia, lecz choć żaden z nich nie czerpał radości ze swojej śmierci, tylko nieliczni się płaszczyli, tak jak teraz to robił Apollyon. Zbliżył się nawet do Veritas, na wpół podskakując, a na wpół czołgając się, aż w końcu uchwycił się jej zakrwawionych szat. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś, kto poświęcił tyle lat swojego życia dążeniu do masowego ludobójstwa, mógł być do tego stopnia pozbawiony kręgosłupa w obliczu własnego upadku. Przypomniały mi się lekcje historii na temat ostatnich dni Hitlera. Wyglądało na to, że obaj byli w głębi serca tchórzami. - To za nim żeście podążali? - zapytał Vlad pozostałe ghule, wyrażając na głos moją własną pogardę. – Gdybym był na waszym miejscu, zabiłbym się ze wstydu. Veritas spojrzała na Apollyona, a jej niedorzecznie młode rysy stwardniały w wyrazie czystej odrazy. - Sądzisz, że u mnie znajdziesz litość? Chwyciła Apollyona za pojedyncze długie pasmo jego włosów, oderwała je od jego łysiny i użyła, by odchylić jego głowę do tyłu. 279

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Niemal straciłam nad sobą panowanie, gdyż – jak rany – to było perfidne. - Bezustannie szukasz sposobu, by zniszczyć mój gatunek, a mimo to myślisz, że udzielę ci azylu? - warknęła. - Musisz - powiedział Apollyon, a jego glos załamał się na ostatnim słowie. Veritas wyprostowała się na swoje pełne metr sześćdziesiąt pięć wzrostu, lecz z jej elektryzującą mocą i cesarską postawą równie dobrze mogłaby mieć nawet ze dwa metry. - Malcolmie Untare, ty, który nazwałeś się Apollyon, za podżeganie do morderstw oraz buntu niniejszym skazuję cię na śmierć. Z jego gardła wyrwał się piskliwy krzyk, który Veritas zignorowała. Pochyliła się, dopóki ustami niemal dotknęła jego ucha, a jedynie bliska odległość jaka mnie od niej dzieliła pozwoliła mi dosłyszeć, co powiedziała. - Ty żałosny robaku. Joanna d’Arc była moją przyjaciółką. – Po tych słowach kopnęła go i unikając jego wyciągniętych rąk odsunęła się. – Zgiń na kolanach, albo podejmij walkę, którą ci zaoferowała. Nie obchodzi mnie jak umrzesz – rzuciła przez ramię. Aż otworzyłam usta ze zdumienia, słysząc taka rewelację o mojej słynnej poprzedniczce, ale niemal natychmiast je zamknęłam. Zapamiętać: nie naciskać Veritas na odcisk. Trzyma urazę przez WIEKI. Spojrzałam na klęczącego ghula i poczułam jak moja nienawiść znika. Mimo wszystkich żywotów, za których śmierć odpowiadał i ślepej, trwającej całe wieki pogoni za władzą, Apollyon okazał się zbyt żałosny, by go nienawidzić. Nie był nawet wart zabijania go. Jednak jeśli teraz pozwolę mu żyć, moi obecni i przyszli wrogowie nie będą widzieli w tym łaski, tylko słabość, którą będą chcieli wykorzystać. Z jasnością, której przedtem mi brakowało zrozumiałam teraz, dlaczego Bones postąpił tak a nie inaczej z moim ojcem i dlaczego Vlad pozwalał, by jego okrucieństwo było o wiele bardziej widoczne niż inne, lepsze 280

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee cechy. Nie wynikało to z sadystycznej przyjemności czy chęci walki. Tylko z tego, by im zapobiec. - Podnieś ten miecz – powiedziałam do Apollyona, wyraźnie wymawiając każde słowo. – Albo zabiję cię tam, gdzie klęczysz. Nie przyniosłoby mi to żadnej przyjemności, ale zrobiłabym to. Bo należało to zrobić. Veritas w imieniu wampirzej władzy i tak skazała go na śmierć. Gdybym teraz odeszła, to i tak nie uratowałoby mu życia. Zabiłaby go albo ona, albo ktoś inny. - Nie - powiedział Apollyon niemal skamląc, po czym zaczął gramolić się z ziemi i usiłował zbiec. Dopadłam go, zanim jeszcze pokonał cztery metry i pozwoliłam mu uderzyć mnie z całą siłą jego krępego ciała. Miał jedynie swoje ręce, ja zaś wciąż trzymałam niezwykle długie ostrze. - Apollyon wzbudził w was nienawiść kłamstwem, że stanę się hybrydą wampira i ghula – zawołałam do ghuli, które przyglądały nam się z ponurym zafascynowaniem. – Bo jeśli ktoś jest niezwykły, to należy się go bać, nieprawdaż? Apollyon próbował powalić mnie na ziemię, lecz przez te wszystkie lata, jakie spędził na polowaniu na mnie, nie nauczył się jak walczyć… a ja miałam piekielnie dobrego nauczyciela. Pomimo bólu pulsującego mi w boku w ostatniej chwili zrobiłam unik i wskoczyłam mu na plecy, wykorzystując impet, który posłał go do przodu. Następnie przyłożyłam mu do gardła miecz. - Chcecie wiedzieć, dlaczego posiadam zdolności, których nie mają inne wampiry? – spytałam wbijając go w ciało ghula. – Bo nie żywię się ludzką krwią, lecz wampirzą. Wtedy szarpnęłam rękojeść do siebie, przecinając sobie dłoń, kiedy dla maksymalnego balansu chwyciłam za nagie ostrze, czując większą satysfakcję z mojego publicznego wyznania niż na widok głowy Apollyona oddzielającej się od ciała. Przez całe życie musiałam ukrywać to, kim byłam. Najpierw jako dziecko, kiedy nie wiedziałam 281

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee jeszcze, że inne dzieci nie są takie jak ja, potem kiedy jako nastolatka oraz dwudziestoparolatka, kiedy polowałam na wampiry. No i w ciągu ostatniego roku, już jako wampirzyca, również musiałam skrywać moje dziwactwa. Cóż, miałam już dość ukrywania się, nienawiści czy przepraszania za te części mnie, których nie wybrałam albo nie mogłam zmienić. Jeśli ktoś miał problem z moją innością, to miał kurna pecha. - Dobrze słyszeliście: jem wampiry – powtórzyłam, tym razem głośniej. Odepchnęłam od siebie martwe ciało i otrząsając krew z miecza wstałam, po czym spojrzałam się na grupę ghuli. – Jestem najbardziej dziwacznym wampirem na ziemi - ciągnęłam. – I wiecie co? Jeśli ktoś z was czuje się przez to źle, to wielka szkoda. Jeśli sprawia to, że chcecie przez to ze mną zadrzeć, wystąpcie i sprawdźcie czy wam też nie zjem fiutów! 1 Ostatnie słowa zamierzone były na groźbę, lecz przez pełną pasji deklarację o tym, kim naprawdę byłam, jakoś nie zadbałam o odpowiednią leksykę. Zobaczyłam, jak Bones uniósł brew, Ian parsknął zduszonym śmiechem, a Vlad roześmiał się głośno i szczerze. - Przy takim zaproszeniu, Żniwiarzu, może zasugeruj, by po prawej zaczęła się formować kolejka. - To nie… miałam na myśli zjeść, ale w tym złym sensie. - Myślę, że wyraziłaś swoją opinię – odparł Bones z twarzą bez wyrazu, choć wydawało mi się, że dostrzegłam drżenie jego ust. Potem jednak jego spojrzenie stwardniało. Spojrzał na Veritas, która obróciła się, by zobaczyć jak dekapituję Apollyona. – A ja jestem z nią – powiedział, a z jego głosu zniknęły wszelkie ślady humoru. Strażniczka Prawa wbiła we mnie wzrok. Nie żałowałam niczego z mojej płomiennej deklaracji – może poza konkretnym wyrażeniem – ale wiedziałam, że jej odpowiedź będzie miała większą wagę niż zdanie Chodzi o oryginalnie użyty zwrot „eat somebody”, co w amerykańskim slangu oznacza „wylizać kogoś” lub „uprawiać seks oralny” 1

282

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee mojej wampirzej publiczności czy ilość poddających się ghuli. Mówiła w imieniu najwyższej wampirzej władzy. W końcu Veritas wzruszyła ramionami. - To czyni z ciebie najdziwniejszego wampira na ziemi, ale nie ma prawa, które zabraniałoby wampirowi żywić się od innych wampirów – powiedziała… i odwróciła się, by odejść. Roześmiałam się, lecz zaraz śmiech zamarł mi na ustach, kiedy moją uwagę zwrócił ruch przy bramie. Marie Laveau powoli weszła na cmentarz.

283

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY Bez mrugnięcia okiem wpatrywałam się w Marie. Dla kogoś niewtajemniczonego, widok samotnego ghula kroczącego alejką nie byłby w żadnej mierze przerażający. Jednak ja wiedziałam, że Marie mogła wezwać do walki wielki mur Szczątków, zanim jeszcze zdołałabym powiedzieć „O żesz…!”. Czy dałabym radę wystarczająco szybko wskrzesić moją własną armię, by odeprzeć jej atak? Czy może powinnam skupić się na tym, by kontrolować te, które wysłała? Zakładałam, że Marie dała mi swoją moc, by w ten okrężny sposób pomóc mi pokonać Apollyona, ale czy od początku stała po naszej stronie? Czyżbym myliła się we wszystkim, co tyczyło się jej osoby? - Dlaczego tu przyszłaś? – wysyczała do niej Veritas. Uniosłam dłoń i zignorowałam pełne niedowierzania spojrzenie, jakie posłała mi Veritas, gdy ją uciszyłam. - Majestic, jakże miło, że tu zawitałaś – powiedziałam głosem o wiele spokojniejszym niż się czułam. – Mam nadzieję, że odnalazłaś to miejsce dzięki swoim widmowym przyjaciołom, którzy przekazali ci co się tutaj dzieje. A nie dlatego, że spóźniłaś się na zlot. Jej głębokie, ciemne oczy napotkały mój wzrok, a jej twarz była całkowicie bez wyrazu. Nie przestawała poruszać się naprzód, krążąc wzrokiem po cmentarzu i zauważając leżące dookoła zwłoki jej pobratymców. Ci, którym udało się przeżyć, a którzy jeszcze minutę temu na kolanach usiłowali się przed nami cofnąć, teraz zaczęli posuwać się w jej kierunku. - Apollyon nie żyje? - spytała Marie, a jej głos nie zdradzał nawet jednej jej myśli. - Całkowicie – odpowiedziałam, zanim Veritas zdążyła się odezwać. – Większość jego czołowych liderów również poległa.

284

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Marie stała teraz przed grupą ghuli, zaledwie kilka metrów od linii nagrobków odgradzających ją od wysokich rangą wampirów. - A wasze plany w stosunku do innych? Jeszcze raz zerknęłam za jej plecy w oczekiwaniu, że w każdej chwili pojawi się za nimi masa Szczątków. Nie mieliśmy czasu, by formalnie przedyskutować los pozostałych przy życiu ghuli, ale nie czekałam, by się z kimkolwiek w tej sprawie konsultować. - Uwolnimy ich. - Nie masz żadnego autorytetu, by podejmować takie decyzje – rzuciła z gniewem Veritas. - Wielka szkoda – Głos Marie rozbrzmiał głośniej, jednak jego słodki, południowy akcent zniknął, zastąpiony pogłosem umarłych. - Gdyby Cat się nie myliła, nie miałabym żadnego powodu, by was zaatakować, aby ochronić moich ludzi. Chcę pokoju. Nie zmuszajcie mnie do wszczęcia wojny. Veritas wpatrywała się w Marie, a na jej pięknych, zwodniczo młodych rysach malowała się nieustępliwość. Miałam tylko nadzieję, że w przeszłości miała wystarczający kontakt z Marie, by wiedzieć, że ten upiorny głos królowej voodoo oznaczał, iż jest ona gotowa wyzwolić wszelkiego rodzaju ból. Jeśli nie, nie miałabym czasu, by ostrzec Veritas przed tym jak bardzo niebezpieczne są Szczątki. Starczyłoby mi go jedynie na to, by przywołać moje własne - w innym przypadku skończy się to krwawą łaźnią, z większością ofiar po naszej stronie. Marie w pozornie swobodnym geście złączyła przed sobą dłonie, lecz wiedziałam, że w ten sposób jedynie przycisnęła ostry koniec swojego pierścienia do ciała drugiej ręki. Jedynie moc Mencheresa zadziałałaby na tyle szybko, by jej krew nie zdołały wezwać Szczątków. Mimo, że kątem oka dostrzegłam, jak Egipcjanin podchodzi bliżej, a Denise i Kira mu towarzyszą, nie śmiałam spojrzeć na niego bezpośrednio. Obawiałam się, że to skłoni Marie do działania. No i, jeśli Mencheres ją unieruchomi, to lepiej, by od razu ją zabił. Nigdy nie pozwoliłaby, żeby kara za 285

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee taką rzecz go ominęła, szczególnie, że zrobiłby to przy świadkach. A gdybyśmy jednej nocy sprzątnęli Apollyona, jego dowodzących i Marie Laveau, sami zaczęlibyśmy wojnę. - Cat nie ma władzy, by podejmować takie decyzje - powtórzyła Veritas. Za moimi plecami Bones zesztywniał, a ja w myślach zaczęłam przeliczać nasze szanse przeciwko widmowej hordzie. – Ale mimo wszystko ma rację - dokończyła po chwili. Ostatkiem siły woli zdołałam powstrzymać pełen ulgi okrzyk. Część napięcia Bonesa, które przepełniało moją podświadomość również zniknęła, chociaż jego postawa nie zmieniła się nawet o jotę. - Zrobią z nas niewolników – zawołał jeden z ghuli z goryczą w głosie. W odpowiedzi za jego plecami poniósł się pomruk zgody. - Nie, nie zrobią - odparła Marie jednocześnie ostrym i pocieszającym tonem. – Pokój nie oznacza, że wampirzy będą nami rządzić. Nie są na to wystarczająco silni. Jak długo żyję, ghule zawsze będą równać się siłą z wampirami. Nie widziałam, by Marie poruszyła palcami, lecz poczułam w powietrzu drgnienie mocy tuż przed tym, jak za jej plecami pojawiła się ściana Szczątków wyglądająca niczym widmowa wersja piekielnej armii. Ich liczba była zatrważająca, a ich energia lodowymi falami obmywała moją skórę. Moje rany po kulach już dawno się zamknęły, więc część mnie krzyczała, bym otworzyła je i zapanowała nad nimi dzięki własnej krwi. Jednak Marie za nikim nie wysłała Szczątków. Zamiast tego kazała im tłoczyć się za sobą, gdzie rosły wyżej niż drzewa i rozciągały się na całą szerokość cmentarza. Ich liczba grubo ponad pięć razy przekraczała te, które wezwałam z Vladem. Gdyby to był konkurs na dłuższego fiuta, pomyślałam z odrętwieniem, to ja byłam jak Jaś Fasola a ona jak John Holmes1.

John Holmes – amerykański aktor pornograficzny lat 80-tych znany ze swojego ogromnego penisa, którego rozmiar oscylował między 30cm w spoczynku, a 38cm w zwodzie. 1

286

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee - Niech żyje nasza królowa! – zawołał jeden z ghuli, za którym niemal natychmiast poniosło się echo pozostałych „Niech żyje!”. Ghule chórem powtórzyły pozdrowienie, aż w końcu wszystkie praktycznie drżały w wykrzyczanym hołdzie. Marie skłoniła głowę słysząc ten wiwat, po czym ściana Szczątków zapadła się i zniknęła w ziemi. Tym razem dostrzegłam ruch jej palca, zanim kroplą krwi odesłała je w zaświaty. Oderwałam wzrok od Marie i spojrzałam na Bonesa. W cynicznym geście potrząsnął głową, wtórując moim myślom. Sądząc po reakcji pojmanych, dzięki pozbyciu się Apollyona i jego przybocznych utorowaliśmy Marie drogę do władania nie tylko Nowym Orleanem, ale całym gatunkiem ghuli. Gdyby sama zaatakowała Apollyona, rzeczywiście mogłaby ich osłabić, gdy w wywołanej przez nią wojnie domowej jej zwolennicy walczyliby z jego. Lecz kiedy Apollyon już nie żył, zjawiała się jako lojalny wybawiciel i obrońca. Dupa, a nie „niech żyje”, pomyślałam. Napotkałam jej orzechowe spojrzenie dostrzegając w nim ogromną satysfakcję, po czym ostrzegawczo postukałam palcem w kącik ust. Marie mogła być teraz królową mięsożerców, ale dzieliła ze mną sekret, który mógł ją zgubić. Jej ludzie nie wiwatowaliby na jej cześć z takim uczuciem, gdyby dowiedzieli się, że podzieliła się swoją mocą z wampirem dając mu narzędzia niezbędne do pokonania Apollyona. A gdyby chciała użyć swojej nowej pozycji do wszczęcia wojny przeciwko wampirom, wkrótce przekonałaby się, że duch walczyłby w niej przeciw duchowi, gdyż wywołałabym każde widmo, jakie bym tylko znalazła za pomocą moich pożyczonych mocy oraz pomocy mojego przyjaciela, Fabiana. Lecz kiedy Marie w wyrazie uprzejmości, a nie antagonizmu, skłoniła ku mnie głowę, poczułam cień nadziei. Marie miała wiele cech, ale pochopność 287

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee i głupota się do nich nie zaliczały. Wiedziała o tym wszystkim. Przy tak niezwykłych zdolnościach wysokich rangą wampirów, mocy, którą od niej przejęłam oraz wiedzą o roli, jaką duchy mogą odegrać na polu walki, siły naszych dwóch gatunków były zrównoważone nawet przy zdolnościach Marie. Szale wyrównały się, kiedy śmierć Gregora sprawiła, że Marie poświęciła swoją lojalność całemu gatunkowi ghuli. A może osiągnęły równowagę, gdy z góry powziętym zamierzeniem zmusiła mnie do wypicia jej krwi, używając jedynej rzeczy, dla której gotowa byłam się poświęcić: życia Bonesa. Mogłam mieć jedynie nadzieję, że wyrównanie tych szal dla zaprowadzenia pokoju były od początku wpisane w jej plan… i być gotowa na wypadek, gdyby tak nie było. W takim samym geście szacunku skłoniłam się jej, lecz wciąż trzymałam palec blisko ust. Marie uśmiechnęła się nieznacznie, po czym odwróciła się. Obie nasze wiadomości zostały wysłane i otrzymane. - Chodźcie - powiedziała Marie do pojmanych ghuli. – Odejdziemy stąd razem. Nie musicie się ich bać. Zawarliśmy pokój. Jak jeden organizm ghule ruszyły za Marie, kiedy skierowała się ku tej samej bramie cmentarnej, przez którą weszła. Zastanawiałam się czy wychwyciły cień ostrzeżenia w jej głosie, kiedy mówiła o pokoju. Ja tak, i znów poczułam drgnienie nadziei. Jeśli którykolwiek z nich działałby za jej plecami i knuł przeciwko wampirom, przekonałby się jak cholera, że królowa voodoo była równie przerażająca jak to, co zrobiłabym z nim ja lub którykolwiek inny wampir. - Nie użyła żadnego zaklęcia - mruknęła Veritas z zaskoczeniem. Rzuciłam jej szybkie, znużone spojrzenie. - Bo ona nie praktykuje czarnej magii. Ona jest czarną magią - powiedziałam, powtarzając słowa Marie. - Możemy jej zaufać? – spytała Veritas Mencheresa tak cicho, że niemal jej nie usłyszałam. 288

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Mencheres popatrzył na opuszczającą cmentarz Marie, po czym przelotnie spojrzał na mnie. - Możemy ufać, że nie jest głupia – odpowiedział w końcu Mencheres. – A poza tym… to się okaże. Popatrzyłam na miejsce, w którym zniknęła królowa ghuli i wzruszyłam ramionami. Czas pokaże, jakie były prawdziwe motywy Marie. Do tego czasu musieliśmy sami zbierać fragment układanki i żyć dalej. A skoro mowa o fragmentach… Powiodłam wzrokiem po pozostałościach po walce. Pomarszczone kończyny, zwłoki oraz krwawe plamy znaczące wiele miejsc cmentarza. Ale burdel. Wcześniej musieliśmy podpalić większość miejsc, w których walczyliśmy, zarówno by pozbyć się martwych oraz krwi nieumarłych, jak i na wypadek, gdyby przelana była gdzieś krew Denise. Bedę musiała zadzwonić do Tate’a i powiedzieć, by trzymał z dala lokalną policję, kiedy rozpalimy ogień. Wciąż czułam się dziwnie wiedząc, że będę rozmawiać z Tatem o wyczyszczeniu miejsca bitwy, zamiast słyszeć głos Dona w słuchawce, kiedy będę wprowadzać go w szczegóły. Samo myślenie o wuju wydawało przywoływać jego obraz, który dostrzegłam kątem oka – w garniturze i pod krawatem, z nieskazitelnie zaczesanymi włosami, pocierającego brew jak zawsze w geście irytacji lub zamyślenia. Przez ostatnie kilka dni obraz ten pojawiał się gdzieś na obrzeżach mojego pola widzenia, by zniknąć w chwili, gdy odwróciłam ku niemu głowę. Rozpacz robiła z ludźmi dziwne rzeczy, pomyślałam, lecz jeszcze się nie odwróciłam. Musiałam wydłubać z ciała srebrne kule i zrobić mnóstwo innych nieprzyjemnych rzeczy, ale jeszcze przez kilka chwil chciałam poudawać, że Don jest wciąż ze mną. - Na pomarszczone jaja Lucyfera, nie wierzę - syknął Bones.

289

Nocna Łowczyni 5 – tłumaczenie: rainee Na te słowa odwróciłam się. Jak przewidziałam, obraz mojego wuja zniknął. Zaskoczył mnie jednak widok Bonesa, który z otwartymi ustami wpatrywał się w ten sam punkt za moimi plecami, jakby… Jakby zobaczył ducha. - Nie - wykrztusiłam. Bones spojrzał mi w oczy, a jego wzrok powiedział mi wszystko. - Sukinsyn – wyszeptałam. Emocje tłoczyły się we mnie szybciej niż mikser nastawiony na najwyższy program, gdy niedowierzanie ustępowało pewności. Po chwili ruszyłam, szybkim krokiem podchodząc do miejsca, w które wpatrywał się Bones. - Donaldzie Bartholomew Williamsie - zawołałam. – Przywlecz tutaj swój tyłek natychmiast!

290