2.Po drugiej stronie kartki - Jodi Picoult

POLECAMY

JODI PICOULT BEZ MOJEJ ZGODY ZAGUBIONA PRZESZŁOŚĆ ŚWIADECTWO PRAWDY DZIESIĄTY KRĄG JESIEŃ CUDÓW CZAROWNICE Z SALEM FALLS W IMIĘ MIŁOŚCI JAK Z OBRAZKA DZIEWIĘTNAŚCIE MINUT DESZCZOWA NOC KARUZELA UCZUĆ PRZEMIANA KRUCHA JAK LÓD DRUGIE SPOJRZENIE W NASZYM DOMU LINIA ŻYCIA TAM GDZIE TY

GŁOS SERCA PÓŁ ŻYCIA Z INNEJ BAJKI TO, CO ZOSTAŁO JUŻ CZAS

Ty tuł ory ginału OFF THE PAGE

Copy right © 2015 by Jodi Picoult and Samantha van Leer This translation published by arrangement with Random House Children's Books, a division of Penquin Random House LLC. All rights reserved

Projekt okładki © 2015 by Su Blackwell

Opracowanie graficzne okładki Ewa Wójcik

Ilustracje w tekście © Yvonne Gilbert & Scott M. Fischer

Zdjęcie na okładce © Christine Blackburne

Redaktor prowadzący Katarzy na Rudzka

Redakcja Anna Mirkowska

Korekta Katarzy na Kusojć Małgorzata Deny s

ISBN 978-83-8069-904-5

Warszawa 2015

Wy dawca Prószy ński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzy mowskiego 28 www.proszy nski.pl

DO KYLE’A I JAKE’A: Mama twierdzi, że jestem jej ulubienicą. Wy jesteście w porządku. Kocham Was – Sammy.

DO KYLE’A I JAKE’A: Sammy kłamie. Każde z Was jest moim ulubieńcem. Kocham Was – mama.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Więcej na: www.ebook4all.pl

Ta książka nie należy do ciebie, mimo że to ty trzymasz ją w dłoni. Sporo się wydarzyło jeszcze przed twoim przybyciem. Pewnego dnia pojawiła się iskra pomysłu, która rozpaliła wyobraźnię. Każdy kolejny płomień wypalał jedną linijkę tekstu. Ogień stopniowo rozprzestrzeniał się na kolejne rozdziały. Gdzie wtedy byłeś? Pewnie w innej książce. Nawet nie zdawałeś sobie sprawy, co się właśnie dzieje w innym miejscu we wszechświecie. Pod wpływem tej pożogi w powietrzu zawisł dym, z którego wyłoniły się postaci. Maszerowały przez strony, przemawiając każda swoim głosem. Te głosy nadawały im coraz wyraźniejsze kształty. Po pewnym czasie zyskały one konkretne twarze i stały się pełnoprawnymi bohaterami. Pochwyciły linijki tekstu rozłożone na stronach. Poniosły je ze sobą – na ramionach, owinięte wokół pasa bądź zwinięte w kłębki. W ten sposób narodziła się opowieść. A ciebie tu nadal jeszcze nie było… Potem pewnego dnia sięgnąłeś na półkę i spośród wszystkich książek świata wybrałeś właśnie tę. Nie zrozum mnie źle. Nie jesteś nieważny. Z chwilą otwarcia opowieści na pierwszej stronie powołałeś jej bohaterów do życia. Czy drzewo faktycznie przewraca się gdzieś w lesie, jeśli nikt tego nie słyszy? Czy postać z książki faktycznie żyje, jeśli nikt o niej nie czyta? Kiedy ty wodziłeś wzrokiem po stronach, a słowa tej historii rozbrzmiewały w twojej głowie, jej bohaterowie mogli się dla ciebie poruszać, dla ciebie mówić i dla ciebie czuć. Właściwie trudno powiedzieć, do kogo należy opowieść. Czy jest ona własnością pisarza, który ją stworzył? Postaci, które rozgrywają jej fabułę? A może jej właścicielem jest tak naprawdę czytelnik, który tchnął życie w bohaterów? A może oni wszyscy – pisarz, bohaterowie i czytelnik – muszą ze sobą współistnieć? Może bez tego magicznego połączenia opowieść na zawsze pozostałaby jedynie zbiorem słów wydrukowanych na papierze.

DELILAH

CZEKAŁAM na Olivera całe ży cie, więc piętnaście minut więcej nie powinno robić mi różnicy. On jednak spędzi te piętnaście minut sam w autobusie, po raz pierwszy bez żadnego nadzoru, a na dodatek w towarzy stwie najbardziej bezwzględny ch, złośliwy ch i krwiożerczy ch istot na świecie, czy li uczniów liceum. Z chodzeniem do liceum jest trochę tak, jak gdy by ktoś ci kazał każdego ranka wstać, rozpędzić się do stu kilometrów na godzinę, a potem uderzy ć po raz kolejny głową o mur. Każdego ranka obserwuje się tę samą Darwinowską walkę o przetrwanie. Liczy się przewaga ewolucy jna: idealnie białe zęby i piersi, które za nic sobie mają prawo grawitacji, względnie kurtka szkolnej reprezentacji futbolowej, która skutecznie chroni przed trzy krotnie większy mi od ciebie potworami, z daleka wy czuwający mi strach bezbronny ch pierwszaków i wy czekujący mi okazji, by rozgnieść ich na miazgę. Przez lata nauki w szkołach publiczny ch dość dobrze zdąży łam

opanować sztukę by cia niewidzialną. To mnie w pewny m stopniu chroniło przed zagrożeniem. Oliver nie ma jednak o ty m wszy stkim pojęcia. On by ł zawsze w centrum uwagi. Kompetencje społeczne ma rozwinięte jeszcze słabiej niż ten chłopak, który w zeszły m roku przy szedł w końcu do szkoły po dziewięciu latach nauki u boku rodziców w jakiejś jurcie. Właśnie dlatego tak bardzo się denerwuję na my śl o ty m wszy stkim, co on teraz mógłby robić nie tak. Pewnie już od dziesięciu minut opowiada komuś o pierwszy m smoku, z który m miał się okazję zmierzy ć. Jemu się może wy dawać, że taka relacja to świetny sposób na przełamanie pierwszy ch lodów, ale reszta autobusu zapewne uzna, że oto w mieście pojawił się kolejny ćpun, który sy pie sobie grzy bki halucy nogenne do porannego omletu, ewentualnie jeden z ty ch, co to biegają w kapturach domowej roboty z mieczy kami z gąbki za pasem i gadają po elficku. Tak czy owak, taka łatka zostaje już potem z człowiekiem na stałe. Wiem, co mówię. Sama od początku szkoły jestem z tych. Z ty ch, co to na wszy stkich swoich kartkach walenty nkowy ch w drugiej klasie napisały „Wenera górą!”. Z ty ch, co potrafią dosłownie wejść w ścianę, bo idą z nosem w książce. Z ty ch, co potwierdzają swoją przy należność do absolutnie najniższej kasty szkolnej hierarchii, bo zdarza im się przy padkowo uderzy ć najpopularniejszą dziewczy nę w szkole podczas treningu pły wackiego. Oliver i ja tworzy my iście bajkową parę. Skoro już o ty m mowa, to nadal nie mogę uwierzy ć, że fakty cznie jesteśmy parą. Mieć chłopaka to jedno, ale mieć chłopaka, który wy gląda tak, jak gdy by właśnie zszedł z planu komedii romanty cznej… To się nie zdarza ludziom takim jak ja. Dziewczy ny przez całe ży cie marzą o facecie idealny m, w końcu jednak przy jmują do wiadomości, że mogą go sobie między bajki włoży ć, i zadowalają się czy mś inny m. Ja znalazłam swojego księcia z bajki, ty le że on by ł w tej bajce uwięziony. Nigdy nie ży ł w żadny m inny m świecie, więc przy stosowanie się do nowej rzeczy wistości stanowi dla niego pewne wy zwanie. Jak to się stało, że pojawił się właśnie tutaj? Jak to się stało, że jest mój? To długa historia. A jednocześnie największa przy goda, jaką kiedy kolwiek przeży łam. Przy najmniej do tej pory. – Delilah! Odwracam się na dźwięk swojego imienia i widzę zmierzającą ku mnie Jules, moją najlepszą przy jaciółkę. Przy wieramy do siebie jak magnesy. Nie widziały śmy się całe lato. Ona trafiła na zesłanie do ciotki gdzieś na Środkowy m Zachodzie, a mnie całkowicie pochłonęło zjawienie się Olivera. Irokez, którego nosiła na głowie, przeistoczy ł się teraz we fry zurę w sty lu egipskim, ty le że w kolorze granatowy m. Oczy jak zwy kle pomalowała czarną kredką. Ma na sobie ciężkie buty i koszulkę z nazwą aktualnie ulubionego zespołu, Królowa i Smoki. – No to gdzie on jest? – py ta, rozglądając się wokół siebie. – Jeszcze go nie ma – odpowiadam. – Ciekawe, co będzie, jeśli znowu nazwał autobus swoim wierny m rumakiem. Jules odpowiada śmiechem. – Delilah, przecież przy gotowy wałaś go do tego przez całe lato. Chy ba powinien sobie poradzić bez ciebie przez kwadrans w autobusie. – Nagle na jej twarzy pojawia się gry mas. – Cholera, ty lko mi nie mów, że będziecie z ty ch, co to się nie mogą od siebie odkleić, jak Brangelo – mówi, spoglądając w stronę Brianny i Angela, najbardziej znanej pary w szkole. Ten duet

przejawia jakąś niezwy kłą skłonność do migdalenia się przy mojej szafce właśnie wtedy, gdy chcę z niej skorzy stać. – To super, że masz nowego, fajnego chłopaka, ale chy ba o mnie z tego powodu nie zapomnisz, co? – Żartujesz sobie? – mówię. – Będziesz mi musiała pomóc. Przeby wanie w towarzy stwie Olivera to jak opiekowanie się mały m dzieckiem. Człowiek nagle sobie uświadamia, że wszy stko wokół stanowi potencjalne zagrożenie. – Idealne wy czucie czasu – mamrocze Jules. Autobus podjeżdża właśnie pod budy nek szkoły. Wszy scy wiemy, że w ży ciu zdarzają się takie chwile, w który ch czas wy daje się zwalniać. Człowiek zapamiętuje wtedy każdy najdrobniejszy szczegół: podmuch wiatru na twarzy, zapach świeżo skoszonej trawy, fragmenty rozmów, które nagle stają się ty lko szmerem rozbrzmiewający m gdzieś w tle, bo pod wpły wem spojrzenia drugiej osoby nie sły szy się nic oprócz bicia serca i własnego oddechu. Oliver wy siada z autobusu jako ostatni. Wiatr mierzwi jego czarną czupry nę. Ma na sobie białą koszulkę i dżinsy, które sama mu wy brałam, a do tego bluzę z kapturem, przeciętą na ukos paskiem od skórzanej torby. Zielony mi oczami wodzi po tłumie. Wy patruje kogoś. Na mój widok na jego twarzy pojawia się szeroki uśmiech. Podchodzi do mnie jak gdy by nigdy nic. Jak gdy by nie by ł nowy i jak gdy by nie ściągał na siebie spojrzeń trzy stu osób. Jak gdy by w ogóle nie zdawał sobie sprawy, że najpopularniejsze dziewczy ny ze szkoły właśnie poprawiają włosy i trzepoczą rzęsami niczy m podczas sesji zdjęciowej. Jak gdy by za nic miał to, że chłopaki mierzą go wzrokiem jako potencjalną konkurencję. Idzie w moją stronę, jak gdy by świata poza mną nie widział. Bierze mnie w objęcia i zupełnie bez wy siłku obraca w powietrzu, a potem stawia z powrotem na ziemi, delikatnie ujmuje moją twarz w dłonie i patrzy na mnie jak na nowo odnaleziony skarb. – Witaj – mówi, po czy m mnie całuje. Dobrze wiem, że wszy scy się na nas gapią. Z niepomierny m zdziwieniem. Nie powiem, do czegoś takiego mogłaby m się przy zwy czaić.

*

Olivera poznałam w książce. W zeszły m roku trafiłam w szkolnej bibliotece na opowieść dla dzieci, od której nie mogłam się oderwać. Zafascy nował mnie w szczególności książę, jej bohater. Czy telnicy oczy wiście często zakochują się w fikcy jny ch postaciach, ta moja okazała się jednak nie do końca fikcy jna. Oliver chciał się wy dostać z książki, bo tam każdy dzień przebiegał tak samo. Chciał zacząć ży cie, które nie biegłoby według tak ściśle ustalonego scenariusza. Podjęliśmy w ty m celu kilka nieudany ch prób. Uży liśmy między inny mi magicznej sztalugi. Dzięki niej Oliver, co prawda, przeniósł się do rzeczy wistego świata, ale pozostał płaski jak naleśnik. Ja sama też na krótki czas dałam się porwać opowieści. Pły wałam z sy renami i zmagałam się z nie do końca zdrową na umy śle księżniczką zakochaną w Oliverze. Rozpaczliwe

próby wy dostania go spomiędzy okładek zaprowadziły mnie aż na Cape Cod. Postanowiłam odnaleźć autorkę, Jessamy n Jacobs, która napisała tę opowieść dla swojego sy na Edgara po śmierci jego ojca. Ponieważ Edgar okazał się niemal wierną kopią Olivera, doskonale zastąpił go w książce. Od trzech miesięcy ży ł zatem w bajce, podczas gdy Oliver mieszkał na Cape Cod, gdzie wcielał się w niego. Udawał amery kański akcent, zachowy wał się jak zwy czajny nastolatek, nosił ubrania z XXI wieku i tak dalej. Oliver cały mi ty godniami przekony wał Jessamy n do przeprowadzki do New Hampshire, żeby móc by ć ze mną. Idziemy z Oliverem kory tarzem, mijając grupki dziewcząt, które ustawiły się do selfie, chłopaków usiłujący ch wepchnąć całą masę wszelkiego sprzętu sportowego do niewielkich szafek oraz cheerleaderki, które wpatrują się z uwagą w lusterka i nakładają szminkę z takim namaszczeniem, jak gdy by wy stępowały właśnie w reklamie Sephory. Nagle na kory tarzu pojawia się dwóch kujonów, każdy ze stertą książek mocno przy ciśnięty ch do piersi. Odbijają się od ludzi jak piłeczki pingpongowe. Mało brakowało, a jeden z nich przewróciłby Olivera. – Pali się czy co? – py ta Oliver. – Nie, ale do rozpoczęcia zajęć zostało już ty lko piętnaście minut. Dla kujona to znaczy, że już się pół godziny spóźnił. – Spoglądam w głąb kory tarza. Oni zawsze wszędzie biegną. Zawsze. Wędruję kory tarzami ze świadomością, że wszy scy się na nas gapią. Przeciskając się przez tłum, od czasu do czasu celowo trącam Olivera, żeby mieć pewność, że naprawdę tu jest. Ja się przecież nie zaliczam do szczęściarzy. Nigdy niczego nie wy grałam na żadnej loterii, a jeśli już znajdę jakąś drobną monetę, to leży pechowo, reszką do góry. Kiedy ostatnio jadłam ciasteczko z wróżbą, to na karteczce by ło napisane: „Uważaj, bo jeszcze ci się uda!”. Ty mczasem niespodziewanie moje marzenie się spełniło! Zmierzając w stronę pracowni, nagle dostrzegam, że Oliver macha do ludzi. Chwy tam go za rękę. – To nie są twoi poddani – szepczę mu na ucho. Nie potrafię się na niego gniewać, bo właśnie splata swoją dłoń z moją. Ni stąd, ni zowąd wciąga mnie w wąski boczny kory tarzy k, prowadzący do pracowni fotograficznej. Niczy m wprawny tancerz odwraca mnie tak, że po chwili ja opieram się plecami o ścianę, a on otacza mnie ramionami. Włosy spadają mu na oczy. Nachy la się, unosi mi podbródek i mnie całuje. – A to za co? – py tam, rozkojarzona. Uśmiecha się szeroko. – Bo mogę. Jak tu się nie uśmiechać? Trzy miesiące temu nawet nie śmiałaby m sobie wy obrażać, że mogłaby m dotknąć jego dłoni, a co dopiero skraść mu pocałunek przed lekcjami. Problem z miłością polega na ty m, że codzienne ży cie zawsze coś w niej komplikuje. Chwy tam go za rękę i wzdy cham: – Bardzo by m chciała tu zostać, ale trzeba cię zaprowadzić na zajęcia. – Dobra – odpowiada – to na czy m polega moje pierwsze zadanie? – No więc… – mówię, biorąc od niego plan lekcji. Nagłówek „Edgar Jacobs” trochę mnie zaskakuje. Nie zawsze pamiętam, że Oliver podszy wa się pod kogoś innego. Dla niego to dopiero musi by ć trudne. – Twoje pierwsze zajęcia to chemia. – Alchemia?

– No, nie do końca. To ma więcej wspólnego z magiczny mi miksturami. Oliver jest chy ba pod wrażeniem. – Wow, to tutaj każdy chce zostać czarodziejem? – Nie, ty lko ci, który m ży cie niemiłe – mruczę. Zatrzy mujemy się przy rzędzie szafek. Sprawdzam na planie, która należy do niego. – Ta jest twoja. Chwy ta za zamek i marszczy brwi na widok cy fr tworzący ch szy fr. Po chwili coś mu jakby świta w głowie. Nagły m ruchem wy ciąga szty let i wsuwa jego czubek w miejsce klucza. – O Boże! – Okrzy k sam wy ry wa mi się z ust. Wy szarpuję mu nóż i chowam do plecaka, zanim ktoś go zdąży zobaczy ć. – Chcesz trafić do aresztu? – Dziękuję, nie skorzy stam – odpowiada Oliver. Wzdy cham. – Żadny ch noży. Pod żadny m pozorem. Rozumiesz? W jego oczach dostrzegam skruchę. – Tutaj wszy stko jest takie… inne – mówi. – Wiem. – Dobrze rozumiem, o co mu chodzi. – Właśnie po to masz mnie. – Otwieram zamek za pomocą kodu, który został wy drukowany na odwrocie jego planu lekcji. Zastępuję ory ginalne zamknięcie kłódką z kodem literowy m. – Patrz – mówię i obracam kciukiem poszczególne kółka tak, aby się ułoży ły w szereg K, Z, N, S, Z. – Każdy zasługuje na szczęśliwe zakończenie. – Coś takiego chy ba powinienem zapamiętać. – Uśmiecha się do mnie szeroko i ustawia mnie plecami do szafki. – Wiesz, co jeszcze zapamiętam? Oczy ma zielone jak letnia łąka, łatwo się w nich zagubić. – Zapamiętam pierwszy raz, kiedy cię zobaczy łem – mówi. – W tej koszulce. Gdy tak na mnie spogląda, z trudem przy pominam sobie własne imię. Ani mi w głowie my śleć o ty m, co akurat mam na sobie. – Tak? – Zapamiętam też pierwszy raz, kiedy zrobiłem to – dodaje, po czy m nachy la się i mnie całuje. Nagle dobiega mnie czy jś głos. – Ekhm – mówi jakiś chłopak. – Tak się składa, że opieracie się o moją szafkę. O rany ! Jesteśmy jak Brangelo. Naty chmiast odpy cham Olivera i wsuwam włosy za uszy. – Sorry ! – mamroczę. – To się więcej nie powtórzy. – Odchrząkuję. – Tak w ogóle to jestem Delilah. Koleś otwiera drzwi szafki i przelotnie na mnie spogląda. – Chris – mówi. Oliver wy ciąga rękę. – Jestem Oli… – Edgar – przery wam mu. – To jest Edgar. – Tak, właśnie – odzy wa się Oliver. – Tak mam na imię. – Nie wy daje mi się, żeby m cię tu kiedy ś wcześniej widziała – mówię do Chrisa. – Jestem nowy. Właśnie się przeprowadziliśmy z Detroit. – Ja też się dopiero przeprowadziłem – wtrąca Oliver.

– Tak? A skąd? – Z królestwa… – Z Cape Cod – rzucam czy m prędzej. Chris pry cha: – Ona to cię za bardzo nie dopuszcza do głosu, stary. Dokąd idziecie? – Edgar ma chemię z panem Zhangiem – odpowiadam. – Super, ja też. To do zobaczenia! – Chris zamy ka swoją szafkę, macha do nas i rusza przed siebie kory tarzem. Oliver odprowadza go wzrokiem. – A to dlaczego on może machać? Wy wracam oczami. Jest dopiero kwadrans po ósmej, a ja już się czuję zmęczona. – Wy jaśnię ci to później – odpowiadam. Mam dość czasu, żeby przed francuskim odprowadzić jeszcze Olivera na chemię. Tuż za zakrętem dopada nas Jules. Bierze mnie pod rękę. – Nie zgadniesz, kto ze sobą zerwał – mówi. Oliver się uśmiecha. – To zapewne ta sły nna Jules. – Doniesienia o mojej fantasty cznej osobowości zwy kle nie w pełni oddają stan rzeczy wisty – wy jaśnia Jules. Taksuje Olivera wzrokiem, po czy m kiwa z uznaniem głową i spogląda na mnie. – No nieźle. – Trochę się spieszę. Chciałaby m go zaprowadzić do sali pana Zhanga jeszcze przed dzwonkiem – tłumaczę się. – Uwierz mi, że cię to zainteresuje… Allie McAndrews i Ry an Douglas! Oliver spogląda na mnie py tający m wzrokiem. – Król i królowa balu – wy jaśniam. To chy ba robi na nim wrażenie. – Królewska para. – Oni tak o sobie my ślą – potwierdza Jules. – W każdy m razie rozstali się. Najwy raźniej Ry an ma z wiernością takie same problemy jak z Shakespeare’em. W zeszły m roku chodziłam z Ry anem na angielski, więc dobrze wiem, co Jules chce przez to powiedzieć. – O wilku mowa – rzuca moja przy jaciółka. Na naszy ch oczach rozgry wa się scena rodem z opery my dlanej. Zza rogu wy łania się Allie wraz ze swoją świtą. Z drugiej strony w ty m samy m czasie zmierza w naszą stronę Ry an. My, przy padkowi świadkowie tego zdarzenia, zamieramy w bezruchu, wstrzy mując oddech w oczekiwaniu na nieuchronną katastrofę. – O, proszę! Cóż za rzadki widok – stwierdza Allie na głos. – Męska dziwka na wolności. – Dziewczęta z jej otoczenia zaczy nają chichotać. Ry an mierzy ją wzrokiem od stóp do głów. – Czy ty już nie masz naprawdę żadnych uczuć, Allie? Allie rzuca się na niego z pazurami, ale na szczęście w porę interweniuje James, przewodniczący stowarzy szenia LGBT, który dodatkowo sprzedaje muchy (takie do wiązania pod szy ją) i prowadzi szkolenia z rozwiązy wania konfliktów dla starszy ch uczniów sprawujący ch

opiekę mentorską nad młodszy mi. – Kochana, wrzuć na luz – mówi do Ry ana, który popy cha go na ścianę. – Spadaj, wróżko ty jedna 1 – warczy na niego Ry an. Ani się zdąży łam obejrzeć, jak Oliver gdzieś zniknął. Ruszy ł prosto na Ry ana. – Cholera jasna – rzuca Jules. – Musiałaś sobie znaleźć takiego bohatera? Oliver nie zwraca jednak uwagi na Ry ana. Podbiega do rozciągniętego na ziemi Jamesa. Wy ciąga rękę i pomaga mu wstać. – Wszy stko w porządku? – Tak, dzięki – odpowiada James, otrzepując ubranie. Super, naprawdę świetnie! Oliver ma szansę dać się poznać od najlepszej strony. Wszy scy będą w nim teraz widzieć obrońcę uciśniony ch. Wszy scy, z Allie McAndrews włącznie. Oliver kładzie rękę na ramieniu Jamesa. – Wróżki są tu znacznie większe, niżby m się spodziewał – mówi z zachwy tem w głosie. Czas jakby na chwilę zamiera. Na twarzy Jamesa maluje się jakiś dziwny wy raz. Rozczarowanie? Rezy gnacja? Ból? Kolejne wy darzenia rozgry wają się tak szy bko, że ledwo za ty m wszy stkim nadążam. James wy ry wa się Oliverowi i popy cha go tak mocno, że ten pada nieprzy tomny na ziemię. Tak… To będzie świetny rok! Podbiegam do niego i kucam. Tłum zgromadzony wokół nas szy bko się rozpierzcha, wszy scy się boją konsekwencji. Pomagam Oliverowi usiąść. Opiera się plecami o ścianę, trochę się przy ty m krzy wiąc. – Niech zgadnę – mamrocze. – Słowo „wróżka” ma tu jakieś inne znaczenie? Nie odpowiadam mu, bo nagle całą moją uwagę pochłania strużka czarnego pły nu, który ścieka mu z nosa na koszulkę. – Oliverze – mówię do niego szeptem – tusz ci leci.

1 W jęz. ang. „wróżka” (fairy) to pogardliwe określenie homoseksualisty – przy p. tłum.

OLIVER

MINĘŁO już pięć minut, a moja twarz ciągle wy gląda jak po starciu z jakimś olbrzy mem. Odsuwam od siebie Delilah, która przy ty ka mi do nosa mokrą chusteczkę. – Neutralne określenie – mówi – to „gej”. – Nie chciałem go obrazić – mamroczę. – Po prostu nie wiedziałem. – Nie rób sobie wy rzutów. To wszy stko jest dla ciebie nowe. Tak się jednak składa, że poczucie winy dokucza mi jakoś bardziej niż te sińce. Postanawiam odnaleźć Jamesa i po dżentelmeńsku go przeprosić. – Cóż komu do tego, że dwie osoby chcą by ć razem? – py tam. – Cholera jasna, moim najlepszy m przy jacielem by ł basset. Kochał się w księżniczce i nikt nawet okiem nie mrugnął. A skoro już jest mowa o oczach, z pewnością niedługo będzie widać, że moje ktoś podbił.

Nachy lam się do lustra. – Nie rozumiem tego – mówię. Zdarzy ło mi się rzucić prosto w paszczę rozwścieczonego smoka. O mały włos nie utonąłem, gdy skoczy łem do oceanu z piętnastometrowego klifu. Po obu ty ch przy godach wróciłem do siebie szy bciej niż po ty m nędzny m ciosie. A to jeszcze dodatkowo boli. Nagle wszy stko staje się jasne. – Delilah – mówię, przeły kając głośno ślinę. – Ja chy ba umieram. – Nie umierasz. Po prostu mocno dostałeś. – Już dawno wszy stko powinno wrócić do normy. – Może w twojej książce – stwierdza Delilah. – W prawdziwy m świecie nie wy starczy po prostu odwrócić strony, żeby się poczuć lepiej. Ostrożnie doty kam nosa, krzy wię się. – Szkoda – stwierdzam. Muszę przy znać, że nie takiego początku historii oczekiwałem. W sumie to się nawet cieszy łem na my śl o chodzeniu do szkoły, wbrew temu wszy stkiemu, co mi o niej opowiadała Delilah. Z jej relacji wy nikało, że to trochę przy pomina przeby wanie w więzienny m lochu. Moim zdaniem to jednak zupełnie coś innego. Siedziałem kiedy ś w lochu, i to nie raz. Nawet cięgi zebrane od zupełnie obcego kolesia to dla mnie coś nowego i fascy nującego, coś nieoczekiwanego i odmiennego od ty ch sześćdziesięciu stron, na który ch doty chczas toczy ło się moje ży cie. – Musisz iść na zajęcia – mówi Delilah. – I tak już jesteś spóźniony. Powiedz, że się zgubiłeś. Pierwszego dnia nikt nie będzie robić z tego powodu wy rzutów nowemu uczniowi. Pamiętasz te wszy stkie rzeczy, o który ch rozmawialiśmy ? Zaczy nam odliczać na palcach kolejne wskazówki. – Nie kłaniać się na powitanie. Nie mówić o sobie jako o królewiczu. Robić notatki, jak gdy by treść lekcji mnie interesowała, nawet jeśli mnie nie zainteresuje. W sali to nauczy ciel jest królem, więc nie mogę wstać i wy jść, chy ba że wcześniej uzy skam na to zgodę. A, i żadny ch noży w szkole, pod żadny m pozorem. Delilah się uśmiecha. – Świetnie. Jeszcze jedna rzecz… – Wskazuje na moją twarz. – Nie mów ani nie rób nic, przez co to mogłoby się powtórzy ć. Ukradkiem wy chy la głowę przez drzwi, bo zaszy liśmy się w pomieszczeniu nieprzeznaczony m dla uczniów. Na kory tarzu nikogo nie ma, więc mnie stamtąd wy ciąga i pcha w kierunku sali, w której odby wają się zajęcia doty czące magiczny ch mikstur. – Pamiętaj – mówi – że masz iść na lekcje zgodnie z planem. Spotkamy się na obiedzie. Kiwam głową i odwracam się do niej plecami. Po chwili dobiega mnie jej głos. – Oliverze – stwierdza – dasz radę! Odprowadzam ją wzrokiem. Gdy tak do mnie mówi, od razu sobie przy pominam, dlaczego zrezy gnowałem dla niej z tego wszy stkiego, co tak dobrze znałem. Ona we mnie wierzy, a gdy ktoś tak bezgranicznie w człowieka wierzy, wiara w siebie przy chodzi jakoś łatwiej. Biorę głęboki wdech i ruszam w nieznaną krainę. Całe moje ży cie to swego rodzaju wy stęp, teraz po prostu mam do odegrania inną rolę.

Nagle przy pomina mi się Buła, mój wiecznie merdający ogonem najlepszy przy jaciel z bajki, który ustawiał nas na właściwy ch miejscach zawsze wtedy, gdy nowy czy telnik sięgał po książkę. Zastanawiam się, czy teraz też pilnuje szy ku. Zastanawiam się, czy oni tam za mną tęsknią. Z drugiej strony wiem, że teraz mam nową rolę do odegrania tutaj. Może jestem trochę stremowany, ale się nie boję. Raczej mnie to fascy nuje. Otwieram drzwi do sali. Nauczy ciel stoi przed uczniami, którzy siedzą w ławkach. Posy łam mu najbardziej urzekający uśmiech, na jaki ty lko potrafię się zdoby ć. – Bardzo przepraszam za spóźnienie. Najmocniej przepraszam, Wasza Wy sokość. Sala parska śmiechem. – „Proszę pana” w zupełności wy starczy – rzuca obojętny m tonem nauczy ciel. – Proszę usiąść, panie… – Jacobs. Edgar Jacobs. Dawniej z Wellfleet. – Fantasty cznie – stwierdza pan Zhang. Ku mojej radości okazuje się, że jedy ne wolne miejsce zostało akurat obok kogoś, kogo znam – koło Chrisa. Tego, który ma szafkę obok mojej. Spogląda na mnie, zaskoczony. – A tobie co się stało? – Nieporozumienie – odpowiadam. – Dobrze – oznajmia pan Zhang. – Przeprowadzę teraz mały test, żeby się przekonać, ile wiecie. Ty lko bez paniki, to nie ma wpły wu na ocenę końcową. Nauczy ciel przechodzi między rzędami ławek i rozdaje kartki. Chris pochy la się nad testem, z zaangażowaniem skrobiąc coś po nim ołówkiem. Ja spoglądam na kartkę i marszczę brwi. – Najmocniej przepraszam – zwracam się do pana Zhanga. – Mój test został chy ba napisany w niewłaściwy m języ ku. – Angielski nie jest pańskim języ kiem ojczy sty m? Ależ jest. I to angielski w najczy stszej możliwej postaci. Ty le że na tej kartce widnieje cała seria jakichś dziwny ch kresek i strzałek, cała masa liter C i O połączony ch w łańcuchy, które wy glądają trochę jak owady. Nauczy ciel wzdy cha. – To może niech pan po prostu napisze trzy rzeczy, które pan wie o chemii. Sięgam do skórzanej torby, z którą przy szedłem do szkoły, żeby wy jąć stamtąd ołówek.

1. Oko traszki połączone pół na pół z oddechem smoka leczy przeziębienie. 2. Desty lowany sok z niezapominajek przy wraca utraconą pamięć. 3. Nie należy lizać ły żeczki.

Wy pełniam test, całkiem zadowolony z siebie. Bardzo się cieszę, że spędziłem niegdy ś ty le czasu w chatce czarodzieja Orville’a, obserwując, jak przy rządza swoje mikstury.

Jakoś udaje mi się wy siedzieć do końca lekcji. Potakuję głową i zgodnie z zaleceniem Delilah robię notatki, chociaż naprawdę nie rozumiem sensu tego całego układu – który zamiast by ć stały, okazuje się okresowy. Nauczy ciel coś tam tłumaczy, ale ja pozwalam my ślom swobodnie krąży ć po sali i zachwy cać się różny mi rzeczami. Oprócz Chrisa nikogo tu nie znam. Można odnieść wrażenie, że świat cały czas produkuje kolejny ch ludzi jak jakiś tartak. Sam dorastałem w stały m gronie trzy dziestu towarzy szy, więc te wszy stkie nowe dla mnie sy lwetki, twarze i ubrania nie przestają mnie zadziwiać. Dziewczy na, która siedzi w jedny m z pierwszy ch rzędów, ma w nosie kolczy k. Wy gląda z nim trochę jak jeden z wołów, które pracują na polach za naszy m zamkiem. Jeden z chłopaków nosi przy torbie deskę z kółkami, zupełnie jak gdy by liczy ł się z ty m, że musi by ć stale gotowy do ucieczki. Spoglądam na dziewczy nę, która siedzi na lewo ode mnie. Zamiast robić notatki, ry suje przeróżne zawijasy. Wy pełniają one całą przestrzeń jej tabletu. Pewnie to jakaś arty stka. Dźwięk dzwonka mnie zaskakuje. To najwy raźniej jakiś sy gnał, bo wszy scy wstają i zaczy nają pakować książki. Chris spogląda na mnie znad swojej torby i py ta: – Dlaczego twoja rodzina postanowiła się tu przeprowadzić? Naprawdę nie umiem odpowiedzieć na to py tanie. Gdy już do mnie dotarło, że Edgar trafił do książki, a ja rzeczy wiście zdołałem się z niej wy rwać, podjąłem próbę upodobnienia się do tego chłopaka, któremu ukradłem ży cie. W związku z ty m musiałem przekonać Jessamy n Jacobs, autorkę bajki i matkę Edgara, że jestem jej sy nem. Nie ma chy ba nic trudniejszego, niż wmówić coś matce, bo przecież zna ona swoje dziecko najlepiej na świecie – towarzy szy ła mu, bądź co bądź, od pierwszy ch chwil jego ży cia. Nieraz balansowałem na granicy katastrofy, bo Jessamy n zdawała się bliska odkry cia, że jednak nie ma do czy nienia z Edgarem. Wpatry wała się wtedy we mnie ze zdumieniem przez dłuższą chwilę. Raz ją przy łapałem, jak przeglądała szuflady w pokoju Edgara. Codziennie przy kolacji py tała, czy dobrze się czuję. Wy dawało jej się, że jestem jakiś nieswój. Jakby tego by ło mało, musiałem się jeszcze zmierzy ć z przy tłaczającą świadomością, że ten obcy świat nie ogranicza się do sześćdziesięciu stron, do który ch zdąży łem się przy zwy czaić. Od dziewczy ny, dla której zdecy dowałem się tak rady kalnie odmienić moje ży cie, dzieliły mnie cztery godziny drogi. Musiałem jakoś przekonać Jessamy n, że koniecznie powinniśmy się przeprowadzić do miasta Delilah. Musiałem zrobić to w taki sposób, w jaki zrobiłby to Edgar. Jessamy n przez wiele ty godni odrzucała różne moje pomy słowe argumenty (mniejsze zanieczy szczenie powietrza, strzała Kupidy na, lepsze szkoły ), ale pewnego popołudnia oznajmiła nagle, że może fakty cznie powinniśmy się przeprowadzić do New Hampshire. Wciąż nie wiem, co ją skłoniło do zmiany zdania, ale bardzo mi z tego powodu ulży ło. – Moja mama… Jest redaktorką freelancerką… Postanowiła zacząć pewne rzeczy od nowa, a może pracować wszędzie. – Spoglądam na Chrisa. – A u ciebie jak by ło? – Mój ojciec dostał tu pracę, a mama uznała, że jej dzieciom dobrze zrobi świeże powietrze – odpowiada. – Detroit to dokładne przeciwieństwo New Hampshire. Zresztą pod wieloma względami… Nigdy w ży ciu nie widziałem ty lu biały ch ludzi. – Uśmiecha się do mnie szeroko. – Długo jesteście parą z Delilah? – Teorety cznie od trzech miesięcy – odpowiadam. – A, czy li to poważna sprawa, co? – Staram się nie podchodzić do tego zbyt poważnie. Nie ucieszy ła się, gdy poprosiłem ją

o rękę. Ona chce się umawiać na coś, co się nazy wa randki. Chris spogląda na mnie, zdziwiony. – Raz jeszcze mi powiedz: skąd ty właściwie jesteś? – Z Wellfleet – mówię. – A czy ty już znalazłeś prawdziwą miłość? – To dopiero druga lekcja – śmieje się Chris. – Z całej szkoły najlepiej to na razie znam ciebie. Wy chodzę za nim na kory tarz. Obaj idziemy w stronę klatki schodowej. – Mam teraz try gonometrię z Baird – mówi Chris. – Babka podobno ubiera się wy łącznie na czarno i trzy ma kamienie w szufladzie biurka. Podobno straszna z niej wiedźma. – Serio? – mówię. – To dlaczego nie uczy o miksturach? Chris się uśmiecha. – Dziwny z ciebie gość, ale zabawny. Widzimy się później. Rusza po schodach w dół. Ja odwracam się w stronę klatki schodowej i prawie wpadam dokładnie na tego, kogo miałem zamiar szukać. – James! – wołam za nim, bo szy bko ucieka ode mnie wzrokiem i wchodzi na pierwsze stopnie. – Poczekaj. – Naprawdę chy ba dosy ć już dzisiaj powiedziałeś. – Ty lko że ja nie powiedziałem nic złego. – Czekam, aż się zatrzy ma i na mnie spojrzy. – Nie chciałem cię w żadny m wy padku obrazić. Tam, skąd pochodzę, niektóre słowa mają inne znaczenie. – A cóż to za tajemnicze miejsce? Niby landia? – Coś w ty m sty lu. – Stoimy pośród tłumu, który przepły wa wokół nas jak rzeka wokół kamieni. My ślę teraz o ty m, że zrobiłby m wszy stko, żeby by ć z Delilah, że nie widzę sensu istnienia w jakimkolwiek świecie, w który m nie ma jej u mojego boku. – Przeniosłem się tutaj, bo uważam, że każdy ma prawo by ć z ty m, kogo kocha. James wpatruje się we mnie przez długą chwilę. Chy ba próbuje stwierdzić, czy mówię szczerze. W końcu kiwa głową. – Może powinieneś dołączy ć do stowarzy szenia LGBT – mówi. – Przy dałoby nam się więcej ludzi takich jak ty. Bawi się przez chwilę jakąś przy pinką na szelce plecaka, po czy m przy twierdza mi coś do piersi. Jak ry cerską odznakę. Spoglądam w dół i widzę na koszulce sy mbol tęczy. Na odchodny m James rzuca mi jeszcze spojrzenie przez ramię. – Przepraszam, że tak ci załatwiłem twarz. – Uśmiecha się szeroko. – Ładna by ła.

*

Kobieta z kręcony mi siwy mi włosami stoi twarzą do białej tablicy w sali numer 322. Równiutkimi literami zapisuje swoje nazwisko: Pingree. Na dźwięk dzwonka odwraca głowę

w kierunku klasy, rozglądając się po naszy ch twarzach. – Cóż znaczy nazwa? – py ta. – To, co zwiemy różą, pod inną nazwą nie mniej by pachniało. Tak i Romeo, gdy by się nazy wał inaczej, by łby wciąż ty m samy m cudem 2. Inni uczniowie wiercą się na swoich miejscach i ziewają, najwy raźniej za nic mając to improwizowane przedstawienie, ale ja potrafię rozpoznać prawdziwy talent. Wiem nawet, co to za tekst. Znalazłem go w jednej z książek, które stały na regałach Rapskullia i po które królowa Morena wielokrotnie sięgała. To najbardziej klasy czna z klasy czny ch historii miłosny ch. Pani Pingree kończy swój monolog, a wówczas ja zry wam się na równe nogi i ruszam środkiem sali w kierunku tablicy. Przy staję o kilka kroków od niej, padam na jedno kolano i wy znaję jej miłość aż po grób: – Biorę cię za słowo. Nazwij mnie ty lko swoim ukochany m: ten nowy chrzest przekreśli dawne imię. Patrzy na mnie oniemiała. Na policzki wy stępują jej rumieńce. Przez chwilę chy ba nie wie, co powiedzieć, mój popis dramaty czny najwy raźniej zrobił na niej duże wrażenie. – Proszę, proszę – stwierdza po chwili, wracając do siebie. – Widzę, że bogowie w końcu wy słuchali moich próśb i przy słali mi ucznia, którego warto uczy ć. Czy żby ś by ł fanem Shakespeare’a? – Czy jestem fanem Shakespeare’a? – powtarzam py tanie. – Czy Hamleta można nazwać niezdecy dowany m? Czy Lady Makbet jest szalona? Czy Falstaff to człowiek… korpulentny ? – W połowie zdania uświadamiam sobie, że cały czas mówię z bry ty jskim akcentem. Odchrząkuję. – Mam na imię Edgar. – Wy powiadając te słowa, staram się naśladować bezdźwięczne brzmienie języ ka, który m wszy scy się tu posługują. – Jestem nowy. – Mam nadzieję, że będziesz się pojawiać na spotkaniach koła teatralnego! Dziękuję ci, Edgarze, że zechciałeś mi towarzy szy ć w prezentacji fragmentu naszej pierwszej tegorocznej lektury, czy li Romea i Julii. Marku, Helen, Allie, pomóżcie mi rozdać książki. Rozradowany, wracam na swoje miejsce. Niech ty lko Delilah się o ty m dowie. A my ślała, że się tu nie odnajdę. Coś mi mówi, że z angielskiego będę dobry. Może nawet pozwolą mi poprowadzić jakieś zajęcia… Nagle na moim biurku pojawia się książka. Smukłe palce o czerwony ch paznokciach przesuwają ją bliżej. Spoglądam w górę i widzę inicjatorkę porannej awantury, która zakończy ła się dla mnie pobiciem. Stoi przede mną znienawidzona przez Delilah Allie McAndrews. Ma lśniące, jasne włosy sięgające do ramion i oczy pomalowane tak mocno, że gdy trzepocze rzęsami, skojarzenie z pająkami jest nie do uniknięcia. Jej usta rozszerzają się w lekkim uśmiechu, jak gdy by wiedziała coś, co dla mnie pozostaje tajemnicą. – Może chociaż raz na angielskim będzie się działo coś ciekawego – stwierdza.

*

W południe wchodzę do stołówki i widzę, że Delilah chodzi nerwowo w tę i z powrotem.

– Dotarłeś szczęśliwie! – mówi, chwy tając mnie za rękę, jak gdy by chciała się upewnić, że naprawdę przed nią stoję. Rozumiem ją, ja mam z nią tak samo. – Już my ślałam, że może wy lądowałeś na dy waniku u dy rektora. – Uważnie przy gląda się mojej twarzy. – Nie masz sińca pod okiem. Prawdę powiedziawszy, zdąży łem już zapomnieć o tej bójce. Ty le różny ch rzeczy się wy darzy ło. – Delilah, tu jest naprawdę wspaniale! – mówię rozpromieniony. Spogląda na mnie zdziwiona. – Chy ba dostałeś mocniej, niż mi się wy dawało. – Mówię zupełnie poważnie. Jest tu pewnie z kilkuset różny ch uczniów, każdy ma w sobie coś tajemniczego. Na chemii mogę sobie wy brać, z kim będę robić przedstawienia. Nikt mi nie narzuca, z kim mam pracować. – Masz na my śli doświadczenia? – Tak, właśnie. Tak się to nazy wa. A najlepsze jest w ty m wszy stkim to, że przez cały dzień nie musiałem robić nic, co miałoby związek z ratowaniem księżniczki. – Moje gratulacje! – stwierdza Delilah. – Uwierz mi, ten efekt nowości szy bko mija. Wciąga mnie do kolejki i wręcza mi jasnozieloną tacę. Za plastikową tarczą stoi ktoś, kto wy gląda jak troll z siatką na głowie. Niedbały m ruchem nakłada jakieś pomy je na talerze. – Co to jest? – py tam Delilah. – Obiad. – Ale to… ży je… – Królewska uczta to nie będzie, ale najwy raźniej nawet i to spełnia państwowe standardy ży wieniowe. Z pewny m niezadowoleniem biorę od niej talerz. – Przy niosę nam wodę – mówi Delilah. Idę w kierunku uczniów, którzy siedzą przy stolikach w mały ch grupkach. Z mojego planu lekcji wy nika, że trwa przerwa obiadowa. Ta wolność wy daje mi się niemal nie do zniesienia. Aż trudno sobie wy obrazić, że się ma każdego dnia pół godziny, kiedy można robić, co się chce – i nie trzeba się przejmować, że ktoś otworzy książkę i zmusi cię do ponownego przejścia na pierwszą stronę. Uważnie obserwuję całą tę scenę, napawając się szczęściem, które mnie w ty m urokliwy m ży ciu spoty ka. Nagle widzę, że ktoś do mnie macha. To Allie, z lekcji angielskiego. Siedzi wraz ze swoimi damami dworu, niepokojąco podobny mi jedna do drugiej. – Edgarze – mówi, gdy podchodzę do niej z tacą. – Możesz usiąść z nami. Oglądam się przez ramię. Delilah stoi gdzieś w oddali i się za mną rozgląda. – Przy kro mi, ale mam już plany na przerwę. Allie spogląda w tę samą stronę, co ja. Dostrzega Delilah. Kładzie mi dłoń na ramieniu. – Tak ci ty lko powiem – mówi spokojnie – że ja się dość liczę w tej szkole, więc jak już ci się znudzi dziwakowanie w towarzy stwie tej wieśniary, to pisz. Wy jmuje bły szczący, różowy długopis i zapisuje mi na przedramieniu kilka cy fr, a całość wy kańcza pękaty m serduszkiem. Wracam do Delilah i doty kam jej ramienia. – Mnie szukasz?

Uśmiecha się. – Zawsze! Idę za nią do stolika, przy który m siedzi Jules. Widzę, że za pomocą sztućców usiłuje nadać hałdzie jedzenia jakiś konkretny kształt. – Piękne dzieło – stwierdzam. – Przy pomina ci to Wy spę Wielkanocną? Bo właśnie taki by ł mój zamy sł… – wy jaśnia Jules. Jak na księcia przy stało, usiłuję odsunąć krzesło, żeby Delilah mogła wy godnie usiąść, ono jednak sprawia wrażenie przy twierdzonego do stołu i za nic w świecie nie chce się ruszy ć. – Miło z twojej strony, Oliverze – szepcze do mnie. Kładzie mi rękę na ramieniu. Nagle dostrzega napis. Zjeżdża w kierunku nadgarstka i unosi moją dłoń. – A co to? – Allie kazała mi pisać – mówię. – Ale chy ba ty lko jej coś polecę, przecież niczego nie wy my ślę tak na poczekaniu. My ślę, że Beowulf3 mógłby ją zainteresować. Delilah spogląda na mnie znacząco, a Jules parska mlekiem czekoladowy m na stolik. – Dlaczego ty ją w ogóle znasz? – Chodzimy razem na angielski. Tak na marginesie, na angielskim poszło mi wybuchowo. – Chcesz powiedzieć: „wy strzałowo”? – poprawia mnie Jules. – Flirtowałeś z nią? – docieka Delilah. – Po prostu rozmawialiśmy – wy jaśniam. – Dlaczego miałby m się interesować Allie McAndrews? – Czekam, aż znowu na mnie spojrzy. – Przecież mam ciebie. Jules odkłada widelec. – Taki jesteś słodki, że aż mi niedobrze. – Znasz Królewnę Śnieżkę? – py ta Delilah. – Osobiście nie. – Chodzi mi o to, że jabłko z wierzchu może wy glądać smakowicie, ale pamiętaj, że w środku kry je truciznę. – Mogę się dosiąść? – odzy wa się jakiś głos. Odwracam się i widzę Chrisa. – Ależ proszę bardzo. Delilah już znasz. A to jest Jules. Jules, to jest Chris. Właśnie się przeprowadził z Detroit. – Witaj w piekle – mówi Jules. – Mam nadzieję, że nie pożałowali ci koktajlu siarkowego na dzień dobry ? – Darmowe sto dolarów w żetonie też dostałem – odpowiada Chris, od razu chwy tając dowcip. – Chy ba że źle zrozumiałem i zażartowali sobie ze mnie z ty m kasy nem na czwarty m piętrze. – Kasy na nie ma – śmieje się Jules – ale olimpijski basen koniecznie musisz wy próbować. Delikatnie trącam Delilah w ramię. – Przecież tu nie ma czwartego piętra – mówię szeptem. – Oni sobie żartują – odpowiada. Wy ciągam do niej rękę i w ty m momencie spostrzegam cy fry. Odwracam przedramię tak, żeby nie by ło ich widać, po czy m splatam dłoń z jej dłonią. Trzy maliśmy się już za ręce wiele razy, więc to w sumie dość zaskakujące, że w takich chwilach jak ta nadal czuję na skórze jakiś dziwny prąd. – Słuchaj – mówię cicho – między nami wszy stko w porządku, nie?

Odwraca wzrok. – Pewnie – odpowiada i uśmiecha się, ale jakoś nie dostrzegam radosnego blasku w jej oczach. Ja też się do niej uśmiecham, a przy najmniej próbuję się uśmiechnąć. Może nie wszy stko o ty m świecie wiem, ale wiem, kiedy Delilah udaje.

*

Wracam do domu po pierwszy m dniu w liceum. Tam czeka już na mnie kobieta, która co prawda mnie stworzy ła, ale nie jest moją matką. – Jak poszło? – py ta Jessamy n. – W skali od jednego do dziesięciu? – Pięćset! – odpowiadam. – By ło rewelacy jnie. Sprawia wrażenie zaskoczonej. – Aż o ty le lepiej niż w szkole na Cape Cod? – Zdecy dowanie. Jessamy n krzy żuje ręce na piersi. – Jakoś nigdy wcześniej nie by łeś wielkim miłośnikiem szkoły. – Nigdy wcześniej nie miałem dziewczy ny. Wy powiadam te słowa bez zastanowienia. Mam nadzieję, że to prawda. Jessamy n mocno zaciska usta. Delilah nie zrobiła na niej najlepszego wrażenia. Właściwie to wy szła trochę na wariatkę – na taką, co to ucieknie z domu i pokona czterogodzinny dy stans, aby próbować nakłonić by łą pisarkę wiodącą samotniczy try b ży cia do zmiany zakończenia książki. Pani McPhee też nie by ła chy ba szczególnie zadowolona, gdy przy jechała odebrać córkę. Delilah musiała ją potem przepraszać długimi ty godniami, żeby znów dostać pozwolenie na wy jazd z domu. Na szczęście przez ty ch kilka krótkich godzin, które upły nęły od momentu prawdziwego, całkowitego i niewątpliwego wy zwolenia mnie z kart książki do przy jazdu jej matki, Delilah zdołała stworzy ć magiczny portal, dzięki któremu mogliśmy komunikować się ze sobą nawet na odległość. Powiedziała, że to się nazy wa Sky pe. Ty ch pierwszy ch kilka ty godni to by ło coś przerażającego. Strasznie tęskniłem za Delilah, a poza ty m musiałem udawać kogoś, kogo dopiero co poznałem – i to na ty le dobrze, żeby jego własna matka się nie zorientowała. To strasznie męczące nie móc by ć sobą. W książce cały czas musiałem udawać kogoś, kim tak naprawdę nie by łem. Nie spodziewałem się, że kiedy już uwolnię się z jej kart, będę dalej robić to samo. Na moje szczęście Edgar nie należał do ludzi szczególnie rozmowny ch. Dużo czasu spędzał w swoim pokoju, grając w gry wideo. Dzięki temu ja mogłem każdego dnia uczy ć się od Delilah, jak powinien się zachowy wać nastolatek. Na przy kład w ty m świecie młody człowiek powinien robić dokładnie coś innego, niż oczekują od niego rodzice. Do południa najbardziej stosowna forma komunikacji polega na mamrotaniu, a oczami można wy wracać o każdej porze. Poza ty m

łatwo się zdemaskować, jeśli się człowiek najpierw zastanowi, zanim coś zrobi. Największy m wy zwaniem okazały się jednak przeróżne drobiazgi, a szczególnie rozmaite ży ciowe doświadczenia łączące Edgara z Jessamy n Jacobs, o który ch ja nie miałem pojęcia. Dopóki ona o ty m nie wspomniała, nie mogłem wiedzieć o żadny ch wakacjach, na które pojechali razem do Belize i podczas który ch tak bardzo się spiekli na słońcu, że musieli spać na siedząco. Nie wiedziałem, że Edgar spacerował z nią po plaży i że razem szukali korali w kształcie przy pominający m pierwsze litery ich imion. Nie znałem ty tułu jego ulubionej książki, nie wiedziałem, co lubi jeść ani jaki kolor najbardziej mu się podoba. Musiałem odtwarzać ży cie, którego nigdy nie przeży łem. – A co sły chać u Delilah? – py ta Jessamy n. – Świetnie się spisała w roli komitetu powitalnego – odpowiadam dy plomaty cznie. Jessamy n się śmieje. – Ach, by ć młody m i zakochany m! Krzy wię się i odwracam. Nawet jako książę nie miałem ochoty słuchać o amorach moich przy brany ch rodziców. – Wiesz, nie znalazłam cię w kapuście… – Domy ślam się – mamroczę. Idzie za mną do kuchni. Zauważy łem, że odkąd pojawiłem się w ty m świecie, przez cały czas chce mi się albo spać, albo jeść. Sięgam do szafki po pudełko płatków. Wkładam rękę do środka i wy ciągam garść drobny ch żółty ch kuleczek. Wpatruję się w absurdalny ry sunek na opakowaniu. Kapitan Chrup. Ten, kto to nary sował, chy ba naprawdę nigdy nie widział pirata na oczy. – No dobra – mówi Jessamy n, siadając na krześle barowy m – a jak zajęcia? Jakiś nauczy ciel przy padł ci do gustu? Zawsze się denerwuję, kiedy mam z nią rozmawiać. Czuję się jak na przesłuchaniu. Mam wrażenie, że mogę wy brać dobrą albo złą odpowiedź – i że wy biorę tę złą. Biorę głęboki wdech, po czy m mówię z przy klejony m uśmiechem: – Nauczy cielka angielskiego mnie absolutnie zauroczy ła – mówię, wy jmując z lodówki mleko. O mało co nie napiłem się prosto z kartonu, na szczęście przy pomniałem sobie, że to jedna z ty ch rzeczy, który ch Jessamy n strasznie nie lubi. – Jest pory wająca! – Zauroczy ła… – powtarza Jessamy n. – Pory wająca… Uży wasz ostatnio zupełnie niety powy ch dla siebie słów. No co ty nie powiesz, my ślę sobie. – Czy tam Dickensa… – Proszę, proszę! Swego czasu nie mogłam cię namówić nawet do czy tania Shela Silversteina 4. – Delilah mi dała – dodaję pospiesznie. – No tak, oczy wiście. Delilah. – Jessamy n kiwa głową. – I to pewnie ona dobiera ci ostatnio ubrania. Spoglądam w dół na spodnie i bluzę. Owszem, to Delilah je dla mnie wy brała, żeby m dobrze wy padł pierwszego dnia w nowej szkole. – Ludzie co chwila wy my ślają siebie na nowo – odpowiadam. – Spójrz ty lko na to zdjęcie

nad kominkiem, na który m jesteście ty i tata. Ty masz włosy w inny m kolorze, a do tego rozdmuchane jak balon na gorące powietrze… I macie skórzane spodnie. Ty też się sporo zmieniłaś. Jessamy n się śmieje. – Co się wy darzy ło w latach dziewięćdziesiąty ch, na zawsze powinno w latach dziewięćdziesiąty ch pozostać – mówi, po czy m nagle poważnieje. – Fajnie czasem coś zmienić. Ty lko żeby ś gdzieś nie zatracił swojej tożsamości… Przy pominam sobie, co mi mówiła Delilah – co powinien robić nastolatek, kiedy rodzice zaczy nają udzielać mu ży ciowy ch rad. – Spokojnie, mamo – mówię, po czy m zdejmuję bluzę i rzucam ją na krzesło. – Kupiłem sobie po prostu lepiej dopasowane dżinsy. To jeszcze nie koniec świata. Na jej twarzy pojawia się jakiś dziwny gry mas. – Oczy wiście, że nie – mówi. Zaraz potem otwiera szeroko oczy. – Edgarze! A co ty masz na koszulce? Spoglądam w dół. Zdąży łem już zapomnieć o całej tej awanturze, która rozegrała się rano. – Długopis musiał mi wy lać… Jessamy n wzdy cha. – A wiesz, jak trudno się usuwa plamy z tuszu? – Pewnie trudno – mruczę pod nosem. Odstawiam mleko do lodówki i zaczy nam przeglądać jej zawartość. Szukam czegoś, co mogłoby na chwilę uciszy ć mój wiecznie nienasy cony głód. Biorę w dłonie mały pojemnik, otwieram go i wkładam rękę do środka. – Nie! – krzy czy Jessamy n. Podnoszę na nią wzrok. Owoc zdąży ł już pokonać połowę drogi z pojemnika do moich ust. – Nie widzisz, co to jest? – Ananas? – odpowiadam. To chy ba jakieś podchwy tliwe py tanie. – Dostaniesz od niego pokrzy wki! – przy pomina Jessamy n. – Racja – stwierdzam, odkładając owoc do pudełka. – Zapomniałem. – Zapomniałeś, jak trafiłeś na ty dzień do szpitala, bo miałeś opuchnięte gardło i nie mogłeś oddy chać? Przez chwilę nie wiem, co powiedzieć. – To by ł męczący dzień – odpowiadam. Chwy tam torbę i bluzę, żeby zejść jej z oczu, zanim znowu strzelę jakąś gafę.

*

Siedzę u siebie w pokoju, pochłonięty nauką. Usiłuję zrozumieć, dlaczego pierwiastki chemiczne mają te dziwne jedno-, dwu- i trzy literowe sy mbole zupełnie pozbawione sensu. Nagle sły szę sy gnał dobiegający z komputera. Na ekranie pojawia się twarz Delilah. Zaczy nam się zastanawiać, czy to właśnie tak ona mnie widziała, kiedy ży łem w książce. Czy też odbierała mnie jako postać tak bliską, że można by

mnie dotknąć, ale jednak dwuwy miarową? – Co porabiasz? – Uczę się chemii – odpowiadam. – Powiedz mi, gdzie w nazwie żelaza wy stępuje to Fe? – To od ferrum, co znaczy żelazo. – No to dlaczego nie nazy wamy go po prostu ferrum? – Bo chemia to cały odrębny krąg piekła – wzdy cha Delilah. – Może do mnie przy jdziesz i razem spróbujemy to wszy stko rozgry źć? – Coś mi mówi, że za wiele by nam z tego nie wy szło. – Uśmiecham się szeroko. – Co zresztą bardzo by mi odpowiadało. Delilah bardzo się zdenerwowała na widok numeru Allie McAndrews zapisanego na mojej ręce, więc z ulgą przy jmuję wiadomość, że jednak chce się ze mną ponownie zobaczy ć. Na wszelki wy padek przed wy jściem z domu ścieram te cy fry ze skóry. Nie chcę jej przy pominać, że się na mnie rozgniewała. Mówię Jessamy n, że matka Delilah zaprosiła mnie na obiad, i biorę z garażu rower Edgara. Nie mam daleko, ale droga prowadzi pod górę. Jazda rowerem wy maga wy siłku. Z rozrzewnieniem wspominam swojego rumaka Strzałę, który wy konałby całą tę pracę za mnie. Gdy naciskam dzwonek, po drugiej stronie rozlega się szczekanie psa. Humphrey jest ze schroniska, pani McPhee dostała go od swojego przy jaciela, doktora Ducharme’a. Trochę przy pomina Bułę, więc na jego widok zawsze zaczy nam tęsknić za domem. Nie mogę się powstrzy mać i mówię do niego tak, jak zwy kłem mówić do swojego przy jaciela – jak gdy by miał mi zaraz odpowiedzieć. – Dzień dobry, Humphrey – odzy wam się, gdy matka Delilah otwiera drzwi i odciąga go za obrożę. Uśmiecham się do niej uprzejmie. Pani McPhee odnosi się teraz do mnie z mniejszą rezerwą niż krótko po dziwnej wy cieczce Delilah do Wellfleet, coś mi jednak mówi, że ciągle mi do końca nie ufa. – Dzień dobry – mówię do niej. – Jak miło panią znowu widzieć. Wy gląda pani kwitnąco. Mówię zupełnie szczerze, ale matka Delilah spogląda na mnie podejrzliwie. Zarabia na ży cie, sprzątając cudze domy. Trochę przy pomina postać z jednej z książek, które Rapskullio miał na swoich półkach – młodą pomy waczkę, która oprócz niezwy kłego wewnętrznego piękna otrzy muje od losu również kry ształowe pantofelki i rozkochuje w sobie księcia. – Ależ ty czarujesz – odpowiada pani McPhee, otwierając mi szerzej drzwi. – Jak ci minął pierwszy dzień szkoły ? – Wszy stko poszło dokładnie tak, jak się spodziewałem – mówię. – Już się nie mogę doczekać jutra. – Może ten twój entuzjazm chociaż w jakimś stopniu udzieli się Delilah. Ona ostatnio pozy ty wnie wy powiadała się o szkole chy ba w drugiej klasie, kiedy z okazji Dnia Czekolady dzieciaki mogły jeść słody cze przez bite osiem godzin. Delilah zbiega po schodach i jakby bezwiednie klepie psa po głowie. – Wy starczy, mamo. Dziękuję. Jeśli już skończy łaś mnie upokarzać, to Edgar i ja pójdziemy się uczy ć. – Ach, czy li tak się to dzisiaj nazy wa? Delilah wy wraca oczami i ciągnie mnie do swojego pokoju. Zostawia drzwi lekko uchy lone. Taka zasada. Inaczej nie mógłby m w ogóle wejść z nią do środka. Gdy zapy tałem, dlaczego jej

matka mi nie ufa, usły szałem, że we współczesny m świecie nie ma już czegoś takiego jak honor ry cerski. Znam każdy kąt jej pokoju, ponieważ podczas liczny ch nieudany ch prób wy dostania się z książki ry sowałem go w najdrobniejszy ch szczegółach. W bajce Rapskullio dy sponuje magiczną sztalugą, na której tworzy dokładną kopię swojej nory. Moty l, którego namalował gdzieś w tle, nagle oży ł i wy rwał się z obrazu. Podstępem przekonałem więc czarnoksiężnika, aby nary sował także pokój Delilah. Miałem nadzieję, że umieszczając samego siebie na ty m obrazie, zdołam się przenieść do jej świata. Udało mi się, co prawda, zmaterializować w ten sposób w trójwy miarowej przestrzeni razem z nią, sam jednak pozostałem postacią dwuwy miarową – nasze wy siłki spełzły więc na niczy m. Od tego, jak dokładnie poznam ten pokój, dosłownie zależało moje ży cie, znam go więc lepiej niż jakiekolwiek inne miejsce na świecie. Co drugi przedmiot ma kolor różowy, a łóżko jest tak zarzucone różny mi wy pchany mi zwierzętami, że cały czas zachodzę w głowę, gdzie ona właściwie śpi. Na komodach leży w nieładzie cała masa kolczy ków, gumek do włosów i monet. Na ścianie nad łóżkiem wiszą zdjęcia: na niektóry ch Delilah jest sama, na inny ch z Jules albo z matką. Opadam ciężko na łóżko, zgniatając przy okazji pluszową pandę. Delilah układa się obok mnie, podkładając sobie rękę pod głowę. Dzieli nas piętnaście centy metrów; to naprawdę trudne do zniesienia. Kładę dłoń w najniższy m punkcie jej talii i przy ciągam ją do siebie. Pocałunkami wy ty czam szlak prowadzący od obojczy ka do szczęki. Chowam twarz w jej włosach, wdy cham zapach wanilii i cy namonu. – Czy my się przy padkiem nie mieliśmy zajmować chemią? – szepcze Delilah. – Przecież się zajmujemy – odpowiadam, wciągając ją na siebie. Ona rozkłada dłonie płasko na mojej klatce piersiowej i przy wiera ustami do moich ust. Jej serce bije tuż obok mojego, w ty m samy m ry tmie. Orville powiedział mi kiedy ś, że wszechświaty rodzą się, a galakty ki rozszerzają na skutek zderzenia gwiazd. Najwy raźniej gdy całuję Delilah, dochodzi do takiego właśnie zderzenia, mam bowiem nieodparte wrażenie, że świat właśnie się dwukrotnie rozszerzy ł. W książce mogłem biegać, skakać i upadać bez żadnego oporu, a tutaj ciągle jeszcze nie do końca przy zwy czaiłem się do grawitacji. W tej konkretnej chwili bardzo się jednak cieszę z jej istnienia, ponieważ mogę poczuć w pełni ciężar jej ciała. Spoczy wa na mnie całą sobą, od obojczy ków aż po palce stóp, w ten sposób jeszcze mocniej osadzając mnie w nowej rzeczy wistości. Przy zwy czaić muszę się zresztą nie ty lko do istnienia grawitacji. Wciąż niezupełnie wierzę w to, że moje marzenia się spełniły. Że jestem wolny i mogę robić, co chcę. Że mam wszy stko, czego mi do szczęścia potrzeba, w ty m tę jedną konkretną osobę. Trochę to dziwne, bo miłość w bajce zawsze pojawia się szy bko, po czy m, jeśli pominąć przeróżne szczegóły, pędzi prosto w kierunku szczęśliwego finału. Z Delilah też się wszy stko bardzo szy bko rozwija, ty le że ja wy chwy tuję każdy detal. Zwracam uwagę na to, jak przy gry za ołówek, gdy się denerwuje, jak jej ciało przeszy wa dreszcz za każdy m razem, gdy jej doty kam, jak wy powiada moje imię z większą czułością niż wszy stkie inne wy razy w zdaniu. Nagle Delilah się ode mnie odry wa i zeskakuje z łóżka. Na jej twarzy maluje się wielkie

zdumienie. Ja również czy m prędzej siadam, spodziewając się ujrzeć w drzwiach panią McPhee. Nikogo tam jednak nie ma. – Co się stało? Delilah wskazuje na coś za moimi plecami, więc się odwracam. W powietrzu unoszą się słowa, który ch miałem nadzieję nigdy nie zobaczy ć: „Wracaj do domu”.

2 Ten i kolejne cy taty ze sztuki Romeo i Julia przy toczone za: William Shakespeare, Tragedie i kroniki, tłum. Stanisław Barańczak, Wy dawnictwo Znak, Kraków 2013 – przy p. tłum.

3 Beowulf – anonimowy poemat heroiczny, jedno z najstarszy ch dzieł literatury staroangielskiej – przy p. red.

4 Shel Silverstein – amery kański autor m.in. komiksów i książek dla dzieci – przy p. red.

EDGAR

JAK TO JEST, że nic nigdy nie jest takie super, jak by się chciało? Gdy pierwszy raz szedłem do zerówki, mama zapewniała, że będzie świetnie – że przejażdżka autobusem na pewno mi się spodoba, że poznam nowy ch kolegów i że przez cały dzień będę robić różne rzeczy razem z dziećmi w swoim wieku. Jak to wy padło w rzeczy wistości? W autobusie dzieciak na siedzeniu obok zwy miotował. Na zajęciach przez dwie godziny ćwiczy liśmy pisanie litery A. Podczas przerwy dziewczy nki rzucały mi w oczy piaskiem tak mocno, że o mały włos nie oślepłem. Fakty cznie, zapowiadało się, że czekają mnie absolutnie najlepsze dni ży cia. Wy dawało mi się, że tutaj będzie inaczej. W końcu sam to wszy stko wy my śliłem. Znowu czułem się jak w zerówce, ty le że ty m razem to ja wy stępowałem w roli nauczy ciela. To ja podejmowałem wszy stkie decy zje. Różne rzeczy działy się ty lko wtedy, gdy ja tego chciałem. A mimo to… Cóż… Muszę powiedzieć, że jestem rozczarowany. Żeby nie by ło, fajnie jest mieć pistolet laserowy i zobaczy ć prawdziwego smoka. Fajnie by ć znowu w centrum uwagi, bo doty chczas zaliczałem się do ty ch, który ch imienia nikt nie potrafi zapamiętać. Naprawdę lubię ty ch ludzi, z który mi tu jestem. Buła nie odstępuje mnie na krok i to jest naprawdę super, bo doty chczas ze zwierząt domowy ch mogłem mieć ty lko kraba pustelnika, który z czasem stracił wszy stkie kończy ny i stanowił naprawdę przy gnębiający widok. Serafina świetnie się prezentuje w elastanowy m stroju intergalakty cznej wojowniczki. Kapitan Krab robi miłe wrażenie, ale ma obsesję na punkcie zębów. Za każdy m razem kiedy staram się z nim porozmawiać, zagląda mi w usta. Jeśli zaś chodzi o Strzałę, to jeszcze nigdy nie spotkałem nikogo, kto miałby niższą samoocenę niż ja, a ty mczasem on zawsze pierwszy mnie py ta, jak mi upły wa dzień, i z własnej inicjaty wy proponuje przejażdżkę po plaży. Problem polega na ty m, że chociaż zmieniłem przebieg fabuły tak, żeby Oliver mógł ży ć poza kartami tej książki i żeby m ja mógł zająć jego miejsce – i choć towarzy szące mi postaci dobrze znają nowy bieg historii – to poza nami nikt nie wie, że cokolwiek się tu zmieniło. Jedy ny egzemplarz książki Z innej bajki ma Delilah i nie zajrzała tu od czasu zamiany ani razu. W sumie ją rozumiem, przecież czy tała tę książkę ze względu na Olivera, a teraz jestem tu ty lko ja. Z drugiej strony opowieść bez czy telnika ma ty lko połowiczny sens. Przy pomina trochę ry sunek techniczny, na podstawie którego nigdy nic nie powstaje. Albo basen bez wody. Niby

podstawa jest, ale nic z tego nie wy nika. Dopóki nie ma czy telnika, słowa tkwią ty lko na papierze. Czekają, aby móc oży ć w czy jejś wy obraźni. Jak co dzień, odkąd tu przy by łem, również i dziś budzą mnie odgłosy, które wy daje Py ro podczas swojego przelotu o siódmej rano. Koguty nijak się mają do smoków, te bowiem brzmią jak skrzy żowanie wy jca i ry czącego osła. Zupełnie nie rozumiem, czemu wszy scy inni w cały m królestwie nie zry wają się na równe nogi, gdy on tak lata przez całe sześćdziesiąt stron. Otwieram oczy i spoglądam na kamienne sklepienie zamku. Chy ba ciągle jeszcze czekam, aż mama przy jdzie, żeby mnie obudzić – bo przecież zaraz spóźnię się do szkoły. Po chwili siadam i spoglądam na skafander kosmiczny wiszący na złoty m krześle w rogu komnaty. W nowej historii prowadzę mieszkańców królestwa na bitwę z Galaktoidami z planety Zugon, ponieważ chcę obalić potężnego Zorga. Fabuła przewiduje porwanie księżniczki z kosmosu, Serafiny. W ten sposób rozpoczy na się intergalakty czna wojna, w której trolle strącają statki kosmiczne łapskami jak bochny, wróżki podsłuchują spotkania toczące się za zamknięty mi drzwiami, sy reny wy ruszają do wnętrza Ziemi w ramach tajny ch podwodny ch misji, a Rapskullio daje się poznać jako podwójny agent pracujący dla Zorga. Historia powstała na podstawie gry wideo, w którą gry wałem jeszcze w tamty m świecie. Wy starczy ło po prostu połączy ć pewne elementy. Swego czasu przesiady wałem przed ekranem po sześć godzin dziennie. Czasami budziłem się rano z pomy słem na to, jak przejść na kolejny poziom. Każdy gracz marzy o ty m, aby naprawdę wcielić się w rolę swojego awatara – aby móc naprawdę wy machiwać mieczem, a nie ty lko naciskać odpowiednie guziki, i aby całować księżniczkę, zamiast ty lko podziwiać tę scenę na ekranie (i cieszy ć się z nagłego wzrostu liczby punktów). To niesamowite, że tu jestem. Naprawdę tak uważam. Ty lko muszę sobie o ty m co chwila przy pominać. Ubieram się i my ję zęby, a potem schodzę kręty mi schodami, wdy chając wspaniały zapach unoszący się w zamku. Królowa Morena w srebrny m kombinezonie zanurza ręce ozdobione platy nowy mi bransoletami w misce z ciastem. – Dzień dobry, Edgarze! – mówi z szerokim uśmiechem. – Jak ci się spało? – Świetnie, dopóki nie obudził mnie smok. – On rzeczy wiście wcześnie wstaje – odpowiada, rozbawiona. – Przy zwy czaisz się. Biorę sobie z pieca ciągle jeszcze ciepłą bułeczkę i coś tam jej odburkuję. Po chwili wahania Morena lekko się uśmiecha. – Tak sobie my ślę, że może skończy łaby m piec, zanim zejdę na próbę? Co ty na to? W końcu od ty godni nikt nas już nie czy tał… Chy ba nikomu nic się nie stanie, jeśli zamiast ćwiczy ć przez godzinę, skończę te bułeczki z czekoladą? Nie odpowiadam jej od razu, więc wy ciera dłonie w ścierkę. – No dobrze… Mogę skończy ć później. – Nie, nie – mówię. – Nie ma sprawy. Zostań, jeśli chcesz. Jeśli będziesz nam potrzebna, to cię po prostu zawołam.

Moja odpowiedź wy raźnie ją cieszy.

– Dostaniesz pierwszą do spróbowania – obiecuje. Przy pinam do pasa laserową broń i łamacz pola siłowego, po czy m udaję się w kierunku Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń na próbę. Chwilę mi to zajęło, zanim się przy zwy czaiłem do ży cia ty lko w dwóch wy miarach. Poruszanie się po ty m świecie z początku przy pomina trochę przechadzkę po kartach ilustrowanej książki z rozkładany mi elementami. Zry wa się z drzewa płaskie jabłko, a ono po chwili przeistacza się w dłoni w coś namacalnego, smakowitego, prawdziwego. Nie do końca wiem, czy to ono staje się prawdziwy m jabłkiem, czy może ja po prostu też jestem płaski. Nie za bardzo też lubię skakać przez rów, który powstaje zawsze między lewą a prawą stroną książki. Działa tam swego rodzaju grawitacja, ty le że trochę inna od normalnej. Nie do końca taka jak w wodzie, gdzie trzeba się trochę wy silić, żeby pozostać pod powierzchnią, ale też nie taka jak na lądzie w prawdziwy m świecie. Mógłby m tu bez trudu zrobić salto albo wspiąć się na stromą skałę. Tutaj jakoś wszy stko wy maga mniej wy siłku. Nie ma też map ani żadny ch dróg, które mogły by się na nich znaleźć. Nie liczy się zakrętów, liczy się ty lko strony. Na przy kład z zamku do chatki Orville’a jest siedem skoków. Przejście ze strony na stronę to nie do końca to samo, co podążanie ścieżką, ponieważ wkracza się najpierw w bezdenną czarną głębię, w której nad głową kłębią się litery, a potem nagle staje się po drugiej stronie bez choćby mglistego wspomnienia o ty m, jak się tam dotarło. Wy chodzę właśnie z zamku przez most zwodzony, gdy nad głową zaczy na mi krzy czeć Py ro. Odwracam się. Przez chwilę nie wiem, co się dzieje. Ścieżka prowadząca do zamku wije się dokładnie tak samo jak podjazd u mnie na podwórku (kiedy ćwiczy łem do egzaminu na prawo jazdy, miałem kłopot, żeby tam wy kręcić ty łem). Cały jestem obolały. Nagle dociera do mnie, że to z powodu tęsknoty za domem. W tej konkretnej chwili dałby m wszy stko, żeby znowu znaleźć się u siebie w kuchni – i żeby mama ustawiła przede mną te same płatki, które zwy kle daje mi do wy boru. Chciałby m, żeby na mnie nakrzy czała, że po cały m pokoju walają się ubrania. Chciałby m… Chciałby m by ć znowu z mamą. To ona napisała tę książkę, co zresztą widać tu na każdy m kroku. Ja się tu przeniosłem, żeby przeży ć przy godę. Nie zgadzam się na to, żeby tęsknota za domem pozbawiła mnie tej szansy ! Biorę głęboki wdech i odwracam wzrok od ścieżek, które choć wy glądają znajomo, to jednak nie mają nic wspólnego z tak dobrze znaną mi rzeczy wistością. Plaża Szczęśliwy ch Zakończeń znajduje się na ostatniej stronie książki, w największej możliwej odległości od zamku. Wędruję przez Zaczarowany Las, przechodzę przez most Trolli i mijam chatkę Orville’a. Niezby t chętnie zeskakuję z klifu do oceanu, pły nę obok sy ren i wy chodzę na brzeg, gdzie mieszka Py ro. Ociekam wodą. W końcu docieram do statku kapitana Kraba. Wiem, że się spóźniłem, bo nikogo w pobliżu nie widzę. Szy bko wspinam się więc po skale i robię salto z okna, żeby czy m prędzej znaleźć się na Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń. Buła stoi na pniu i usiłuje zwrócić na siebie uwagę pozostały ch. Trolle, Parch i Liszaj, toczą właśnie walkę na broń laserową. Gdy by nie to, że więcej radości zdają się czerpać ze ścinania palm i przetapiania piasku na szkło niż z doskonalenia się w sztuce fechtunku, pewnie można by uznać, że przy gotowują się do odgry wania swoich ról w nowej fabule. Py ro pry cha, wy puszczając z nozdrzy ogniste kółka. Sy reny urządziły wy ścig ślimaków, stawiając perły na swoich fawory tów. Troll Świerzb gra na flecie, a wróżki wplatają stokrotki w grzy wę Strzały. Rumak wy daje się z tego powodu tak szczęśliwy, że aż bije od niego radość. Orville i kapitan Krab grają w karty na piaskowe dolary i muszle.

– Co tu się dzieje? – py tam, kładąc dłoń na ramieniu Buły. Ten podskakuje i drapie się za uchem, pewnie odruchowo. Jeszcze parę miesięcy temu Buła by ł psem, bassetem. – Ludziom chy ba brakuje… inspiracji – mówi. – Cóż, trudno się dziwić – stwierdza Serafina, która właśnie pojawiła się na tej stronie. – Czy telnika nie mieliśmy już chy ba od… – Wy wraca oczami, jak gdy by coś liczy ła. Potem ściąga brwi. – Od bardzo dawna. Na jej widok Buła zeskakuje z podwy ższenia. Ujmuje i całuje jej dłoń. Ten to się wkręcił! – Księżniczko – oświadcza – za każdy m razem mi się wy daje, że już bardziej promiennie nie możesz wy glądać, a ty za każdy m razem mnie zaskakujesz. – Moim zdaniem ona wcale nie wy gląda promiennie – stwierdzam. – Gdzie masz kosmiczny sprzęt? Serafina przy by ła na plażę w sukni jak z renesansu, na nogach ma buty niewiele grubsze od skarpet. Na pewno nie dałoby się ty m skopać ty łka żadnemu kosmicie. – Oj, Edgarze, weź się zamknij – wzdy cha ciężko. – Co się niby takiego może wy darzy ć. Kosmici jakoś po nas nie przy lecieli. To wszy stko jeden wielki żart. Ja jestem księżniczką. Mam już dość odwalania za ciebie brudnej roboty. Buła i ja wy mieniamy porozumiewawcze spojrzenia. Serafina jest głupia jak but, nawet jeśli ma dobry dzień. Odgry wała tę samą historię wielokrotnie, ale nadal nie rozumie, że tak naprawdę nie jest księżniczką, ty lko postacią z książki. Przy by wając tutaj, spodziewałem się, że łatwiej mi ją będzie przekonać, że oto w opowieści pojawił się nowy element: Oliver ujawnił swoje prawdziwe oblicze, a cała ta baśniowa historia to ty lko jedna wielka konfabulacja stworzona przez kosmitów pod wodzą Zorga, którzy pragną unicestwić naszą planetę. Serafina straciła jednak całe zainteresowanie tą sprawą, gdy ty lko się okazało, że już nie może nosić królewskich strojów i że nie będzie codziennie wy chodzić za księcia. Podchodzi do nas Rapskullio. – Nie chciałby m przeszkadzać, ale mam przemożne wrażenie, że wszy scy są chy ba… jak by to ująć… na granicy wy trzy małości. Pogłębiam ostatnio wiedzę w zakresie rozwiązy wania konfliktów i chociaż nie chciałby m w żaden sposób pomniejszać twoich zasług, Edgarze, to jednak problem zdaje się wy nikać ze zmian, które zostały wprowadzone do opowieści. Serafina ma trochę racji. Żaden czy telnik od dawna tu nie zaglądał. Możemy ty lko domniemy wać, że te ostatnie zmiany po prostu nie przekonują naszej publiczności. Może powinniśmy spróbować wrócić do pierwotnej wersji historii. Mógłby ś się nauczy ć roli Olivera, a wszy scy pozostali po prostu robiliby to, co im wy chodzi najlepiej. Jesteśmy piratami, księżniczkami i wróżkami, a nie kosmiczny mi wojownikami. Sy reny wiedzą, jak najlepiej nastraszy ć mary narzy. Strzała jest mistrzem ujeżdżania! – Rapskullio rzuca okiem na drugą stronę plaży i zauważa, że zbłąkany promień lasera z broni Liszaja właśnie przy palił Parchowi włosy. – A trolle powinny się zajmować pracami budowlany mi, niekoniecznie z wy korzy staniem narzędzi zasilany ch elektry cznie. Jedną postać łatwiej zmienić niż trzy dzieści. Pewnie mógłby m się przenieść do książki, po prostu podmieniając imię Olivera na swoje, usuwając go i zajmując jego miejsce. Ty lko że nie o to mi chodziło. Co będzie, jeśli się okaże, że tu utknąłem i że muszę robić coś, czego nigdy nie chciałem

robić? Zgodziłem się na tę zamianę wy łącznie dlatego, że chciałem przeży wać te wszy stkie przy gody, które doty chczas znałem ty lko z ekranu komputera. Sęk w ty m, że rozgry wka komputerowa za każdy m razem przebiega inaczej, a ty mczasem tutaj wszy stko toczy się ciągle według tego samego scenariusza, jak nagranie na kasecie. Wiem, co mnie za chwilę spotka. Wiem, jakie stworzenie na mnie wy skoczy. Wiem, kiedy wy lądują kosmici, i wiem, że ostatecznie uda mi się zabić Zorga. Nie ma niespodzianki, a to przecież ona jest w ty m wszy stkim najważniejsza. Teraz już rozumiem, dlaczego Oliver chciał się stąd wy rwać. Nie rozumiem ty lko, dlaczego chciał tu przy słać kogokolwiek innego, skoro wiedział, że to jedno wielkie więzienie. – Wiecie co – mówię. – Potrzebujemy czegoś, co by nam pozwoliło odetchnąć. Serafina zaczy na tupać delikatny mi stópkami. – Stanowczo odmawiam zakładania jakiegokolwiek sprzętu. – Chodziło mi raczej o to, że przy dałaby nam się chwila przerwy. Zechcesz może pełnić honory ? – zwracam się do Buły. Ten wskakuje znowu na pień i szczeka. W mojej wersji historii ponownie przeistoczy ł się z psa w człowieka, ale najwy raźniej starego psa trudno nauczy ć nowy ch sztuczek. – Uwaga! – krzy czy. – Na dzisiaj koniec. Wszy stkie postaci mają wolne. Następuje chwila ciszy. Zaskoczenie. Potem nagle na plaży wy bucha entuzjazm. W zgromadzony ch wstępuje jakby nowy duch. Nagle uświadamiają sobie, że mogą teraz robić, co chcą. Wróżki fruwają mi przed oczami jak fajerwerki. – Milady – mówi Buła do Serafiny – skoro mamy chwilę wolnego, może zechce pani ze mną pójść? Hm… Chodziło mi o to, że może pójdziemy razem na spacer. Księżniczka spogląda na niego i mruga powiekami. – Nie ty m razem? Unosi spódnicę i z gracją pły nie przez piasek w kierunku krawędzi strony. Buła sprawia wrażenie rozczarowanego, ale szy bko mu przechodzi. Zwraca się do mnie. – To ja chy ba też znikam – mówi. – Ktoś musi posłać Serafinie łóżko, zanim się zorientuje, że tak naprawdę nie ma żadny ch służący ch. Nagle niebo przecina oślepiające światło. Krzy wię się i osłaniam twarz ręką. Ziemia zaczy na mi drżeć pod nogami. Wszy scy odruchowo szukają czegoś, czego mogliby się złapać: drzewa, kamienia, jakiegoś swobodnie zwisającego imiesłowu. Toczę się po piasku i ląduję na zadku trolla. Jest twardy jak burta okrętu wojennego. – Przepraszam – mamroczę. Troll ty lko wzrusza ramionami. – Nie szkodzi. Swego czasu wszy scy mieliśmy więcej wprawy. Piasek przestaje wirować, a ocean się uspokaja. Powierzchnia strony znów robi się gładka. Unoszę wzrok i widzę wielką kopię własnej twarzy. – Oliverze! – mówi Buła, intensy wnie machając ogonem. Serafina rusza biegiem od krawędzi strony ku jej środkowi, z dłońmi złączony mi na piersi, a królowa Morena, która dołączy ła do pozostały ch postaci zgromadzony ch na Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń w momencie otwarcia książki, macha do niego wesoło. Bohaterowie opowieści nie posiadają się z radości, że jakiś czy telnik w końcu ich przy wołał na swoje miejsca. Jeszcze bardziej cieszy ich widok znajomej twarzy.

Oliver chy ba nie podziela tego entuzjazmu. – Wszy stko w porządku? – py ta. Obok niego pojawia się druga twarz: Delilah. Wy daje się przerażona. Buła chwy ta za rąbek koszuli. – U nas świetnie! – mówi radośnie. – Wiadomo, co tu sły chać. Wszy stko w normie. Chociaż faktem jest, że nie mieliśmy ostatnio zby t wielu czy telników… Na duży ch twarzach maluje się ulga. – No to kto wy słał mi wiadomość? – py ta Oliver. Marszczę brwi. – Jaką wiadomość? – Trzy majcie się mocno – mówi, po czy m nasz świat zaczy na ponownie wirować, ponieważ Oliver delikatnie unosi książkę i odwraca ją ty łem do siebie. Roztacza się przed nami widok dziewczęcego pokoju. Jest dość zamazany, jak gdy by śmy patrzy li na niego przez wodę. W pierwszej chwili widzę ty lko mnóstwo różu, ale z czasem wszy stko nabiera ostrości i dostrzegam zdjęcia nad łóżkiem. Większość z nich przedstawia Delilah w towarzy stwie jakiejś dziewczy ny, która przy pomina zaobrączkowanego jeża. Jak na jeża wy gląda nawet nieźle, no ale… W pierwszej chwili nie bardzo rozumiem, dlaczego Oliver pokazuje nam ścianę Delilah. Dopiero potem dostrzegam unoszący się w powietrzu napis: „Wracaj do domu”. – Co to jest? – py tam. Książka się wy chy la i znowu prostuje. Nad nami ponownie zjawia się twarz Olivera. – Miałem nadzieję, że ty mi to wy jaśnisz. – Ja tego nie napisałem – mówię. – Rapskullio – zwraca się do niego Oliver – to musi by ć z twojej sztalugi. – Przy kro mi, Ollie, ale ja ostatnio maluję ty lko Teinopalpus imperialis. Piękny gatunek, ma opalizujące skrzy dła. Normalnie wy stępuje w Indiach i… – To może ktoś inny korzy stał z twojej sztalugi – wchodzi mu w słowo Oliver. Przenosi wzrok z jednej postaci na drugą. My też zaczy namy nerwowo po sobie spoglądać. Zastanawiamy się, kto tu jest nieszczęśliwy, ale nie ma odwagi się do tego przy znać. Najwy raźniej nie ty lko ja. Może to Buła, może tęskni za swoim najlepszy m przy jacielem? Może Morena tęskni za swoim książkowy m sy nem? Może te rozważania Rapskullia o słabości nowej wersji fabuły to zaledwie czubek góry lodowej? Może Serafina, nagle skazana na kogoś takiego jak ja, marzy o powrocie swojego księcia z bajki? Aż trudno mi uwierzy ć, że ty ch wszy stkich bohaterów miałby m rozczarować tak samo jak ludzi z prawdziwego świata. Buła odchrząkuje, tak samo jak przed każdy m kolejny m wezwaniem do wznowienia próby. – Wy chodzi na to, że u nas wszy stko jest w idealny m porządku. – Unosi podbródek. – Ale dość już o ty m. Co u ciebie? Twarz Olivera powoli rozciąga się w szerokim uśmiechu. – Mam tu wszy stko, o czy m marzy łem – zaczy na. – Jest w ty m świecie ty lu ludzi, że nie sposób ich wszy stkich spamiętać. Rozmawiam z nimi i nie mam pojęcia, co za chwilę usły szę.

Odkąd tu jestem, każdy dzień przebiega inaczej. Rozgry wa się tutaj ty le scen, że przez całe ży cie można by próbować je wszy stkie przeży ć, a i tak nic by z tego nie wy szło. – Przenosi wzrok na Delilah. – No i towarzy stwo mam dość urocze. Ujmuje dłoń swojej dziewczy ny i całuje jej grzbiet. W ty m momencie z prawej strony sły szę westchnienie Serafiny. Buła nieco się do niej przy bliża. – Co sły chać u mojej mamy ? – wy palam nagle. Dopiero w ty m momencie dociera do mnie, jak dużo o niej my ślałem przez cały ten czas. Jestem ciekaw, czy się zorientowała, że Oliver to nie ja. Aż nie mogę uwierzy ć, że tak bardzo mi jej brakuje. Ona pewnie w ogóle nie ma pojęcia, że powinna za mną tęsknić. – Jest świetna. No chy ba że akurat każe mi sprzątać pokój. Czuję ucisk w piersi. – Ona tak ma, i to dość często. Musiałem chy ba zrobić dziwną minę, bo Oliver spogląda na mnie jakby uważniej. – Edgarze – py ta – a u ciebie wszy stko w porządku? Już otwieram usta, żeby mu powiedzieć prawdę – że tęsknię za mamą i za domem, że nikt mnie tu nie lubi, że nikomu się nie podoba moja historia, że nic się tu nie układa tak, jak to sobie zaplanowałem. Ostatecznie jednak z moich ust pada ty lko: „W najlepszy m!”, a na twarzy pojawia się gry mas, który on może zinterpretować jako uśmiech. – Skoro tak… – odpowiada Oliver. – Matka Delilah właśnie podaje kolację. – Po chwili wahania dodaje: – Tęsknię za wami. Bardzo za wami tęsknię… Tutaj jest cała masa różny ch ludzi, ale nie takich jak wy. – Uśmiecha się jeszcze raz. – No dobrze, to się trzy majcie. Gdy on zamy ka książkę, my przetaczamy się po stronach. Z daleka dobiega nas coraz słabiej sły szalny głos: – Obiecuję, że niedługo zajrzę was poczy tać. Postaci opowieści rozpierzchają się po stronach, a ja przy słuchuję się ich rozmowom. Strzała idzie z kapitanem Krabem. – Świetnie wy gląda, prawda? Taki przy stojny … – zagaja. – Sprawia wrażenie szczęśliwego – dodaje Morena. – Czegóż więcej matka może chcieć dla swojego sy na? Sy reny zanurzają się w pły tkich wodach. – Prawdziwa miłość to pewnie coś, co można by jeść, czy m można by oddy chać i w czy m można by spać – stwierdza Ky rie – ale ja i tak postawiłaby m na czekoladę, tlen i wy godny materac. Ty lko Serafina marszczy brwi. Opuszcza stronę powolny m krokiem. Mocno krzy żuje ręce na piersi, jak gdy by próbowała się nie rozpaść. Siadam na plaży i wrzucam do wody piaskowe dolary, które wcześniej służy ły do gry. Nagle staje za mną Buła. Zaskakuje mnie. My ślałem, że jestem sam. – Słusznie postąpiłeś, Edgarze – mówi. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Nie ty lko ty jeden coś ukry wasz, żeby go uszczęśliwić. – Odwraca się i unosi ty ł koszuli, spod której wy staje długi, brązowo-biały ogon. Spogląda na mnie z powagą. – Rapskullio może mieć więcej racji, niż przy puszcza. Nie ty lko bohaterowie chcą wrócić do pierwotnej fabuły. Książka też.

Przypomnij sobie swoją ostatnią nową koszulę. Po czym poznawałeś, że jest nowa? Po metce, która ciągle jeszcze drapała? Po zapachu sklepu, którego jeszcze nie usunął proszek do prania? Po swoim zaskoczeniu na jej widok w szafie? Po chęci założenia akurat tej wyjątkowej koszuli, a nie żadnej innej? W pewnym momencie koszula przestała ci się wydawać taka wyjątkowa. W pewnym momencie zlała się z resztą twojej garderoby. Kiedy coś przestaje być nowe? Kiedy staje się po prostu… twoje?

OLIVER

W WOLNYM POKOJU w domu Jessamy n Jacobs stoi bieżnia. Jessamy n biega na niej przez godzinę dziennie i nie przeszkadza jej to, że donikąd nie zmierza. Delilah mi wy tłumaczy ła, że ona ćwiczy. Dla mnie to bez sensu. Na czas tego biegania zakłada na rękę czerwoną opaskę, na wy padek gdy by spadła z bieżni albo gdy by coś jej się stało. Ta opaska ma specjalny sznureczek, który zatrzy muje mechanizm. Wy obrażałby m sobie, że właśnie coś takiego stało się w momencie, gdy opuściłem karty książki. Pociągnąłem za sznurek i wszy scy nagle zamarli w swoich pozy cjach. Czas się zatrzy mał, a oni trwają w bezruchu i czekają, aż ponownie ich uruchomię. Chociaż może się ty lko oszukuję.

Oni chy ba ży ją sobie dalej swoim ży ciem i swoją historią, jak gdy by nigdy mnie do niczego nie potrzebowali. Pewnie powinienem się z tego cieszy ć. Powinienem by ć zadowolony, że zajmują się swoimi sprawami – tak jak ja. Z drugiej strony coś mi mówi, że ten ucisk w żołądku, który czuję, nie ma specjalnie wiele wspólnego ze szczęściem. Otworzy łem tę książkę, spojrzałem na tę plażę i od razu wy obraziłem sobie siebie, jak patrzę w górę na słowa, które wiszą na niebie jak balony. Poczułem podmuch od oceanu i słońce grzejące w plecy. Odkąd pamiętam, pierwszy raz patrzy łem na Serafinę z zachwy tem, a nie z ciężkim sercem. Nie potrafiłem się zdoby ć na to, żeby spojrzeć w oczy królowej Morenie. Zabrakło mi siły. Co do Buły, no cóż… Stał na Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń w ludzkiej postaci i sprawiał wrażenie zadowolonego. Chciałem się cieszy ć tą jego radością, ale… Nie potrafiłem odpędzić od siebie my śli, że tuż obok stoi Edgar, który tak po prostu zajął moje miejsce w jego ży ciu. Kiedy ś razem z Bułą zamieniliśmy królowej Morenie w spiżarni cukier z solą, przez co sy rena Ondy na dostała na urodziny najbardziej niejadalny tort świata. Kiedy indziej pomalowaliśmy śpiącemu Strzale skarpetki na jaskraworóżowo. Nie zliczę ty ch wszy stkich godzin, które spędziliśmy na plaży, wy korzy stując wróżki jako pionki do gry w szachy. Buła potrafił czasem czy tać w moich my ślach. Nie musiałem mu nic mówić. Nie wy obrażam sobie ży cia bez Delilah, ale prawdę powiedziawszy, zawsze my ślałem, że Buła też będzie w nim obecny. Unoszę rękę w kierunku liter układający ch się w napis „Wracaj do domu”. Ciągle jeszcze wiszą nad łóżkiem Delilah niczy m lampiony. Zgniatam je w dłoni. Zostawiają mi smugi na skórze. W śmietniku przy pominają kawałki czarnej wstążki. Delilah kładzie mi dłoń na ramieniu. – Wszy stko w porządku? Kiwam głową. – Wy dawało mi się… Wy dawało mi się, że trochę bardziej mnie potrzebują. – Ja cię potrzebuję. – Nachy la się do mnie, więc ją przy tulam. Ma skórę miękką jak saty na. Jej doty k jest prawdziwy. Dzięki niemu ja również staję się prawdziwy.

*

To Delilah wpadła na pomy sł, żeby iść na spacer do lasu. Wędrówkę rozpoczy namy za jej domem. Idziemy zarośniętą ścieżką, zasy paną liśćmi w kolorze ognia. – Swego czasu przy chodziłam tu i robiłam dla wróżek domki z żołędzi, igieł i gałązek – mówi. – To śmieszne – oburzam się. – Żadna wróżka nie zdecy dowałaby się zamieszkać na ziemi. Ktoś mógłby ją nadepnąć. One urządzają sobie domki w dziuplach. Delilah się śmieje. – No cóż. Nie każdy zna wróżki z własnego doświadczenia.

– Jako dzieci mieliśmy z Bułą swoje ulubione miejsce zabaw w Zaczarowany m Lesie. By ło tam właściwie tak samo jak tu – mówię. – Wznosiliśmy twierdzę między dwoma kamieniami, a potem godzinami polowaliśmy na wiewiórki, żeby mieć co zjeść na obiad. – Królowa Morena pozwalała ci jeść wiewiórki? – Nie – przy znaję. – Na szczęście nigdy żadnej nie udało nam się złapać. – Chodź tutaj – mówi. – Chcę ci coś pokazać. Bierze mnie za rękę i prowadzi przez gęstwinę krzewów i korzeni w kierunku malutkiej polany. Promienie słońca przedzierające się przez sklepienie z liści tworzą na powierzchni ziemi cętkowany wzór. Wierzba wy gina się jak tancerka wy ciągająca ramiona i rozpuszczająca długie włosy. Delilah rozsuwa winorośl, zza której wy łania się omszała kłoda. Siada na niej i dłonią wskazuje mi miejsce obok. – Przy chodziłam tu, gdy miałam ochotę wy rwać się z domu. Przez chwilę my ślę o jej przy tulny m domu i matce, która darzy ją taką uwagą. – Skąd brało się w tobie takie pragnienie? – Nikt nigdy nie jest cały czas zadowolony ze swojego losu. Ta chęć ucieczki pojawiała się zawsze, kiedy się złościłam na mamę albo kiedy się denerwowałam, że ciągle nie ma jej w domu, bo wiecznie pracuje. Pakowałam wtedy do poszewki wszy stko, co wy dawało mi się niezbędne, i przy chodziłam tutaj. Zanim zaszło słońce, nie pamiętałam już, dlaczego właściwie chciałam uciec z domu. Potrafiłam my śleć ty lko o kolacji, którą mama prawdopodobnie właśnie gotuje, o poduszkach, które się tak idealnie układają, o swojej ulubionej piżamie. Te wszy stkie drobiazgi uświadamiały mi, dlaczego nie mogę uciec. – Uniosła wzrok i spojrzała na mnie. – Boję się, Oliverze. Boję się, że słońce zaraz zajdzie, a ty stwierdzisz, że chcesz wracać do domu. Obejmuję dłońmi jej twarz i spoglądam jej głęboko w oczy. – Przecież jestem w domu – mówię.

*

Po kolacji matka Delilah wy ciąga stertę albumów fotograficzny ch. Delilah wy daje się ty m przerażona i czerwienieje jak burak, ale ja nie mogę się na te zdjęcia napatrzeć. Obserwuję, jak przeistacza się z malutkiego dziecka, które macha parą za duży ch okularów, najpierw w dziecko na huśtawce, a potem w dziewczy nkę, która z okazji recitalu fortepianowego wy stępuje w sukience w słoneczniki. Jej matka siedzi obok mnie, pies leży zwinięty w kłębek u jej stóp. – Spójrz, Lila – mówi, przewracając strony w albumie. Dociera do zdjęć kilkunastoletniej chudziutkiej dziewczy nki z buzią pełną drutów. – Pamiętasz, jak nam się wy dawało, że będziesz nosić ten aparat do trzy dziestki? W ty m momencie Delilah niemalże wskakuje mi na kolana i zamy ka album. – Kończy my z ty m – mówi. – Dzieci tak szy bko rosną – stwierdza jej matka. – Twoja matka na pewno by się ze mną zgodziła, Edgarze.

– Albo nie – mruczę pod nosem. Ja przecież całe ży cie jestem nastolatkiem. Matka Delilah głaszcze album, zupełnie jak gdy by by ła gotowa oddać ży cie za jego zawartość. Swego czasu Delilah miała dokładnie taką samą minę, gdy otwierała naszą książkę. Jej matka przenosi wzrok z niej na mnie. – Pewnego dnia to zrozumiesz. – O Boże! Mamo! Nie! – Delilah ciągnie matkę za ręce, aż ta całkowicie wstaje. – Czy ty czasem nie powinnaś się już przy gotowy wać na randkę? Na rzeczoną randkę matka Delilah umówiła się z by ły m psy chiatrą swojej córki, doktorem Ducharme’em. Spodziewałby m się, że Delilah nie będzie z tego powodu najszczęśliwsza, ona jednak zdaje się nie posiadać z radości. Delilah przestała do niego chodzić, odkąd zaczął się spoty kać z jej matką. W końcu wy stąpił konflikt interesów. Pani McPhee spogląda na zegarek. – Racja. Greg tu będzie za piętnaście minut. Delilah, pomożesz mi z naczy niami? Humphrey wstaje i chwiejny m krokiem wędruje za nimi do kuchni, licząc, że może skapną mu ze stołu jakieś resztki. Ja ty mczasem odnoszę albumy z powrotem na półkę, z której zdjęła je matka Delilah. Odkładając je na miejsce, dostrzegam jeszcze jeden cienki zbiór zdjęć opatrzony ty tułem „Halloween". W środku znajdują się fotografie Delilah, która wy stępuje to jako dy nia, to jako cy gańska królowa, potem znowu jako małpka albo kiść winogron. Jedno ze zdjęć każe mi się zatrzy mać. Delilah jest na nim jeszcze mała, ma może sześć, może siedem lat. Jest ubrana w niebieską suknię balową, a całości stroju dopełniają długie, białe rękawiczki i zdobna tiara. Może tak by właśnie wy glądała, gdy by śmy spotkali się jako dzieci w moim świecie, a nie w jej. Uśmiecham się szeroko, po czy m wy jmuję zdjęcie zza folii ochronnej i chowam je do kieszeni. By łaby z niej urokliwa księżniczka.

*

W sobotę kończą mi się ubrania. Inaczej niż w bajce, gdzie tunika i spodnie po prostu się pojawiały, gdy ich potrzebowałem, w ty m świecie każdy musi we własny m zakresie zadbać o to, by mieć w szafie czy ste ciuchy. Przez pierwszy miesiąc albo jakoś tak nawet specjalnie tego nie zauważy łem. Jessamy n znikała gdzieś z koszem pełny ch moich brudny ch rzeczy, które potem magicznie pojawiały się z powrotem w komodzie, wy prasowane i równo złożone. Ty mczasem dzisiaj otworzy łem szufladę i znalazłem w środku ty lko jedną koszulkę. Zajrzałem do szafy i wiedziałem już, że wszy stkie moje brudne ubrania nadal leżą w koszu. Może Jessamy n o nich zapomniała. Wołam ją, ale mi nie odpowiada. Moja przy brana matka coś wspominała, że może się dzisiaj wy brać na zakupy spoży wcze. Zakupy to kolejna straszliwa

niedogodność tego świata. W książce spiżarnia jest zawsze pełna. Ty lko że teraz już nie ży ję w książce. Nie jestem księciem. Muszę się nauczy ć sam o siebie troszczy ć. To nie może by ć aż takie strasznie trudne. Dziarsko zanoszę kosz z brudami do pralni. Wielokrotnie obserwowałem Jessamy n, jak robi pranie. Wiem, że trzeba w ty m celu nalać do pralki pły n do prania i nacisnąć całą masę różny ch przy cisków. Wrzucam plątaninę brudny ch ubrań do brzucha metalowej bestii i sięgam po butelkę z detergentem. Czy tam instrukcję. „Napełnić kubeczek”. Jaki kubeczek? Idę do kuchni i wpatruję się w szklanki, z który ch pijemy przy stole. Wy stępują w dwóch rozmiarach: malutkie są do soku, a duże – do wody. Chy ba im czy stsze, ty m lepsze, my ślę sobie, po czy m sięgam po największą z nich. W pralni napełniam ją po brzegi niebieskim środkiem piorący m, po czy m wlewam do pralki jeszcze trochę, tak na wszelki wy padek. Zamy kam pokry wę i wciskam wielki zielony guzik z napisem „start”. Urządzenie budzi się do ży cia. Pomruki i bulgot świadczą o ty m, że właśnie pobiera wodę. Zadowolony z siebie, opieram się o pralkę. Wprost nie mogę się doczekać, kiedy opowiem Delilah o ty m, jak sobie sam ze wszy stkim poradziłem. Trwam w ty m opty misty czny m przekonaniu do momentu, gdy koszulka na plecach robi mi się mokra. Odwracam się i ze zdumieniem spoglądam na pralkę, której paszcza nagle intensy wnie się spieniła. Maszy na w przerażający m tempie wy pluwa z siebie kolejne porcje my dlin, które cały mi falami leją się teraz na podłogę. W pośpiechu próbuję zbierać całą tę pianę i wrzucać ją do pustej suszarki, ale absolutnie nie nadążam za pralką. Moje buty utonęły już w biały m morzu, a piana przedostała się z małej pralni do kory tarza. Biegnę do telefonu, po drodze trzy krotnie przewracając się na powierzchni pokry tej my dłem. Gdy w końcu udaje mi się dotrzeć do aparatu, jestem już cały oblepiony biały mi bąbelkami. Mam kłopot, żeby utrzy mać słuchawkę w śliskiej dłoni. Zastanawiam się, czy przy padkiem nie skończę jako pierwszy człowiek utopiony w my dlinach. Delilah odbiera po drugim sy gnale. – Dzięki Bogu – mówię. – Mam tu mały kry zy s. – Co się stało? – py ta. – Pralka mi wy buchła. – Zaraz, zaraz – sły szę jej głos. – Co takiego? – Próbowałem zrobić pranie i… – Zaraz tam będę – wchodzi mi w słowo. Rozłączy ła się. Odwracam się i spoglądam w kierunku pralni. Przez drzwi wy lewa się rzeka piany. Przedzieram się przez nią, odgarniając my dliny nogami, po czy m wspinam się na pralkę, która wierzga pode mną jak narowisty ogier. Może jeśli zdołam mocniej przy cisnąć wieko, urządzenie będzie wy pluwać z siebie mniej bąbelków. Kwadrans później pojawia się Delilah. Ja nadal tkwię skulony na pralce, starając się ją poskromić. – Coś ty … – Nie kończy zdania, bo nagle traci przy czepność i znika w pianie. Po chwili wy łania się z białą brodą i czapą na głowie. – Oliverze – śmieje się – ile ty tam nalałeś pły nu? – Kubek, zgodnie z instrukcją.

– Ale kubek czy puchar Stanley a? – py ta Delilah. – Nie znam żadnego Stanley a, nic nie wiem o jego pucharze. Wziąłem zwy kłą szklankę z kuchni. Delilah przy kłada sobie rękę do czoła, po czy m sięga po butelkę pły nu do prania. Z trudem wy najduje niebieski pojemnik pośród morza piany. Zdejmuje z niego nakrętkę i mi ją podaje. – O ten kubeczek chodziło, Oliverze. Mieści się w nim mniej więcej jedna ósma tego, co ja nalałem do pralki. Delilah rusza przed siebie. Odgarnia pianę takimi ruchami, jak gdy by pły nęła żabką. Nie zważając specjalnie na mnie, sięga do panelu pralki i wciska jakiś guzik. Maszy na nagle się zatrzy muje. Z moich ust wy doby wa się westchnienie ulgi. Delilah patrzy na mnie, zdumiona. – Aż nie mogę uwierzy ć, że zrobiłeś coś takiego. Uśmiecham się szeroko, po czy m sięgam po odrobinę piany i przy kładam jej ją do nosa. Wy ciera się, udając poiry towanie, i już po chwili nabiera całą garść bąbelków, które rozciera mi na twarzy. Przez moment toczy my radosną walkę pośród piany, co chwila się obejmując i przewracając na ziemię. Potem ją całuję, choć by ć może to ona całuje mnie. Wkrótce leży my na podłodze całkowicie otuleni pienisty m kokonem, chwilowo zupełnie nie przejmując się bałaganem. W końcu jednak rzeczy wistość nam o sobie przy pomina. Zamiast smaku Delilah w moich ustach pojawia się gory cz detergentu. Siadam i pomagam jej się podnieść. – Jak my się pozbędziemy … tego wszy stkiego? – zastanawiam się, ręką wskazując na otaczające nas pieniste bagno. Delilah przez chwilę buszuje po szafie gospodarczej, po czy m wy ciąga z niej niebieskie wiadro. Napełnia je my dlinami i każe mi wy lać wszy stko do wanny na górze. Sama do tego samego celu wy korzy stuje duży garnek, w który m Jessamy n gotuje spaghetti. Krąży my tak raz za razem, usiłując pozby ć się śladów po nieudany m praniu. Pianę spłukujemy w wannie zimną wodą. Na zakończenie wy cieramy podłogę mopem, a ściany ścierką. Paradoksalnie na skutek ty ch naszy ch zabiegów dom stał się nawet czy stszy, niż by ł wcześniej. Wy czerpani, padamy na podłogę. – Pewnie powinnam się cieszy ć, że nie rozpocząłeś swojej przy gody z samodzielnością od próby przy rządzenia smażony ch lodów – mówi Delilah. Kitka trochę jej się rozczochrała, a szty wna po wy schnięciu koszulka dziwnie odstaje od skóry – a mimo to i tak stanowi najpiękniejszy widok, jaki kiedy kolwiek podziwiałem. Obejmuję ją za szy ję i przy ciągam do siebie. – Wiesz, że źrenice ci się rozszerzają, kiedy się do mnie zbliżasz? To znaczy, że mnie kochasz. – Albo że zasłaniasz mi światło. Wy bucham śmiechem. – Mam strasznie romanty czną dziewczy nę. – Nachy lam się, żeby ją pocałować, gdy drzwi się otwierają i w progu staje Jessamy n z dwoma duży mi torbami zakupów. Odskakujemy od siebie na kilkadziesiąt centy metrów. Jessamy n marszczy brwi i uważnie nam się przy gląda. Wy glądamy dość nieszczęśliwie, jeszcze nawet nie zdąży liśmy do końca wy schnąć.

– A wam co się stało? Uśmiecham się do niej najbardziej urokliwie, jak ty lko potrafię. – Wy sprzątaliśmy dom!

*

Przez ty dzień w liceum kilku rzeczy zdąży łem się nauczy ć:

1. lepiej zabrać sobie z domu lunch, niż jeść tę podejrzaną breję, którą serwują w stołówce; 2. w czy telni nikt tak naprawdę nie czy ta książek; 3. na WF-ie jest grupa sześciu chłopaków, którzy zawsze grają na śmierć i ży cie – bez względu na to, czy chodzi akurat o dwa ognie, czy o badmintona; 4. każdy ma telefon, ale nikt jakoś nie uży wa go do dzwonienia; 5. istnieje coś, co się nazy wa Facebook, ale wbrew nazwie z książką nie ma to zby t wiele wspólnego.

Zaobserwowałem też, że bardziej niż podział na roczniki liczy się w szkole podział na ty py osobowości. Są takie chłopaki, które na wszy stkie zajęcia chodzą z kijami do lacrosse’a niczy m z rodową chorągwią. Niektórzy uczniowie notują pilnie, jak gdy by pisali powieść, a inni nie kwapią się nawet, żeby sięgnąć po długopis. Niektóre dziewczęta wolą podczas lekcji malować paznokcie i przeglądać się w malutkich lusterkach. Gang wędrowny ch kuglarzy, którzy najchętniej zjeżdżają na deskach z kółkami po poręczach i skaczą przez betonowe ławki, traktuje szkołę jako scenę swoich wy stępów. Po kory tarzach szwendają się też duchy nocy, blade jak księży c, za to z czarny mi włosami i mocno pomalowany mi oczami, które z upodobaniem noszą ozdoby w kształcie czaszek. Są też i takie dziewczy ny, na który ch widok od razu się rumienię. Noszą tak skąpe stroje, że aż je podejrzewałem o pracę w miejscowy m domu publiczny m. Inaczej niż postaci w książce, te różne ty py ludzi kiepsko do siebie pasują. Przy pominają trochę ten dziwny sos sałatkowy, który robi Jessamy n: trochę oliwy, kilka kropli cy try ny, odrobina octu z czerwonego wina. Jak się ty m mocno wstrząśnie, to składniki się połączą – po chwili jednak ponownie się rozdzielają. Tak do końca tego nie rozumiem. Dlaczego ktoś miałby się ograniczać wy łącznie do kontaktów z jedną grupą ludzi, który ch darzy sy mpatią, skoro może poznać tak wiele różny ch i fascy nujący ch osobowości? Gdy by m postępował tak jak większość uczniów tej szkoły, nigdy nie

miałby m okazji porozmawiać z Charliem, za którego sprawą trafiłem do sekcji szermierki, ani z Darrellem, który sprzedaje szmaciane lalki domowej roboty i w ten sposób zbiera fundusze dla dzieci z Ugandy. Nie poznałby m też Tiny, która zimą urodzi dziecko. Nie trafiłby m do kółka teatralnego, do druży ny frisbee ani do stowarzy szenia miłośników gry Dungeons & Dragons5 (czy mógłby m sobie wy obrazić lepszą rozry wkę?). Dla mnie nie ma znaczenia, czy mój rozmówca rozwodzi się o komiksach, sprzedaży, czy Sephorze, czy może opowiada o liczbie przy łożeń podczas najważniejszego meczu sezonu. Ja po prostu lubię słuchać. Pewnie dlatego z taką łatwością nawiązuję kontakty z różny mi grupami. Zamiast się przejmować, że ktoś mógłby mnie kry ty cznie oceniać, bo coś nas różni, po prostu staram się czegoś od niego nauczy ć. Dzisiaj na zajęciach z matematy ki pan Ely k poinformował nas, że w sobotę rano odbędzie się egzamin. Zwy kle w soboty nie chodzimy do szkoły, spędzam ten czas z Delilah. Egzamin polega chy ba na ty m, że trzeba trochę posiedzieć w miejscu. Jakoś nie wy daje mi się to szczególnie skomplikowane, skoro sprowadza się do zamalowy wania kółek ołówkiem HB. Pan Ely k powtórzy ł to samo zalecenie już piąty raz, więc powoli przestaję go słuchać i zaczy nam ry sować na marginesie zeszy tu sy reny i statki pirackie. Nagle na mojej ławce ląduje ołówek. Unoszę wzrok i widzę kalkulator, który podstawia mi pod nos Raj, chudy chłopak siedzący po mojej lewej stronie. Na ekranie widnieje liczba:

Raj uśmiecha się szeroko, po czy m odwraca wy świetlacz tak, żeby cy fry ukazały się do góry nogami:

Boobs, cy cki – czy tam z ruchu jego warg. Raj zaczy na chichotać. Ja wy bucham głośny m śmiechem, zwracając na siebie uwagę pana Ely ka. – Edgarze, masz nam coś do powiedzenia? Uśmiecham się.

– Nie, po prostu strasznie się cieszę na my śl o ty m egzaminie. Nauczy ciel wzdy cha. – Wiem, wiem, testów SAT nikt nie lubi. Ale to zło konieczne, jak nitka denty sty czna i teściowie. Po dzwonku odwracam się do Raja. – Co jeszcze potrafisz tak napisać? – Jutro ci pokażę, jak nary sować gołą dziewczy nę w Wordzie. Po matematy ce spoty kam się z Delilah przy jej szafce. Podchodzi do mnie akurat w momencie, gdy stoję wpatrzony w ekran kalkulatora. – Niektóry ch można wy prowadzić z sali od matematy ki – mówi Delilah – ale matematy ki z ich serca wy prowadzić się nie da. Śmieję się i z dumą pokazuję jej ekran kalkulatora.

– Niech zgadnę. Twój więzienny tatuaż z numerem? Chwy tam ją za ręce i wy kręcam nadgarstki, żeby kalkulator się odwrócił.

– Fajne, nie? – stwierdzam z dumą. – Potrafię zapisać swoje imię za pomocą cy fr. Delilah się uśmiecha. – Widzę, że sporo się uczy sz na matematy ce. – Poczekaj, to jeszcze nie wszy stko. Biorę od niej kalkulator, zapisuję słowo „boobs" i jej pokazuję. Wy wraca oczami. – Błe. Teraz się zachowujesz jak jakiś małolat. – Jestem małolatem – mówię z dumą w głosie. – Przecież właśnie o to ci chodziło. Delilah wy łącza kalkulator i mi go oddaje. – Chy ba należało wziąć sobie do serca słowa dżina – stwierdza. – Przestrzegał, żeby się

dobrze zastanowić, czego sobie człowiek ży czy.

*

W bajce do walki ze smokiem Py rem wy ruszały całe armie. Dorośli mężczy źni drżeli ze strachu w swoich zbrojach i z przerażeniem wzy wali pomocy, gdy ich tarcz dosięgły płomienie. Padając na kolana, wznosili ręce ku niebiosom, spodziewając się ry chłego końca ży wota. Strach ty ch mężów nie miał się jednak nijak do tego, co malowało się na twarzach uczniów, gdy pan Ely k zaczął rozdawać arkusze egzaminacy jne. Siedząca za mną cheerleaderka przeły kała ślinę z takim trudem, że jej śniadanie mogło lada moment wy lądować na moich plecach. Raj co chwila sprawdzał poziom baterii w swoim kalkulatorze. Nawet Chris jakby zbladł. – Nie rozumiem, dlaczego wszy scy tak panikują – szepnąłem do niego. – Przecież wy starczy po prostu zamalować kółeczka. – Nie chodzi o to, jak się zamalowuje te kółeczka. Chodzi o to, żeby ustalić dobrą odpowiedź i na tej podstawie stwierdzić, które kółeczko należy zamalować. Od tego testu zależy, czy się dostaniesz na Harvard, czy do końca ży cia będziesz pakować zakupy w spoży wczaku. – Koniec rozmów – oznajmia pan Ely k. – Za chwilę zaczy namy. Unosi kartkę i przy stępuje do odczy ty wania jej treści. Znajduje się tam litania przeróżny ch wskazówek doty czący ch poszczególny ch sekcji, limitów czasu i punktacji. Dla mnie to jeden wielki bełkot. Wpatruję się w szeregi kółeczek, które najwy raźniej mają zadecy dować o moim losie. – Teraz możecie odpieczętować arkusze – mówi pan Ely k – i zaczy nać. Postępuję zgodnie z jego zaleceniem, a potem czy tam treść pierwszego zadania w mojej książeczce.

Pan Smith zamierza wy drąży ć dy nie o wadze od jednego do pięciu kilogramów. Która z poniższy ch nierówności opisuje wszy stkie możliwe wartości x przy założeniu, że x oznacza wy rażoną w funtach wagę dy ń, które pan Smith odrzuci?

a. | b. | c. | d. | e. |

x–1|>5 x–2|>3 x – 2,5 | > 2,5 x–3|>2 x–5|>2

Coś musi by ć nie tak z człowiekiem, który nie potrafi posługiwać się wagą. Skoro cały czas wy świetla mu się na niej x, to chy ba czas kupić nową. W ty m py taniu musi tkwić jakiś haczy k. Postanawiam zamalować kółka w taki sposób, aby uzy skać wzór możliwie przy jemny dla oka sprawdzającego. Muszę powiedzieć, że udaje mi się stworzy ć prawdziwe arcy dzieło. Przedstawia ono postać zionącego ogniem smoka, przed który m książę zawadiacko wy machuje wzniesiony m mieczem. – Odkładamy ołówki – informuje pan Ely k. Spoglądam na Raja. Wy gląda tak, jak gdy by zapomniał mrugać. – Przechodzimy do kolejnej sekcji – oznajmia nauczy ciel. Uradowany, ponownie chwy tam w dłoń ołówek. Ty m razem mam zamiar nary sować zamek.

*

W poniedziałki, w czasie przeznaczony m na zajęcia dowolne, odprowadzam Delilah do szkolnej biblioteki. Zajmuje się tam ustawianiem książek na półkach. Idziemy przez kory tarz, trzy mając się za ręce. Wy pada to dość mało widowiskowo na tle inny ch par, takich jak Brangelo, które wędrują po budy nku w namiętny m uścisku, co chwila wpadając na jakieś szafki albo na przerażone pierwszaki. Tamtego ranka cała szkoła rozprawia o znienawidzony ch SAT-ach. – Nie by ło tak źle – mówię Delilah. – Nie chciałby m się chwalić, ale smok mi wy szedł całkiem fajnie. – To jakaś metafora? – Nie, nary sowałem smoka. Dosłownie. Delilah wy bucha śmiechem. – Pedagog wy śle cię na leczenie. – Puszcza moją dłoń i bierze mnie pod rękę, jednocześnie mocniej się do mnie przy tulając. – Tak sobie my ślę, że tak naprawdę to jeszcze nigdy nie by liśmy na randce z prawdziwego zdarzenia. – Jedliśmy kolację z twoją matką. – Coś takiego to się w ogóle nie liczy. – Co w takim razie masz na my śli? – py tam. – No cóż… – Gdy Delilah na mnie spogląda, mam wrażenie, że słońce wy chodzi zza chmur. – Pomy ślałam sobie, że może… – Joł, Edgar! – sły szę za plecami. Odwracam się i widzę kapitana szkolnej druży ny hokejowej. Witamy się żółwikiem nad głową Delilah. – Dzięki za pomoc na angielskim. Zaliczy łem ten test jak nic. – Nie ma sprawy – mówię, po czy m odwracam się z powrotem do niej. – Co mówiłaś? – Pomy ślałam sobie, że mogliby śmy iść do restauracji, na przy kład… Nagle pojawia się James. – Edgarze, będziesz na piątkowy m spotkaniu?

Kiwam potakująco głową. – Za nic by m nie odpuścił. Przy niosę coś do przekąszenia. – Świetnie – rzuca James. Dopiero potem zwraca uwagę na Delilah. – Hej! – wita się z nią przelotnie i idzie dalej. Delilah chwy ta mnie jakby mocniej. – No więc – wy puszcza głośno powietrze – my ślałam, że może poszliby śmy do tej chińskiej… – EDGAR! – Po chwili otacza mnie gromadka dziewcząt. Zaczy nają zasy py wać mnie py taniami: – Czy tałeś lekturę na historię? – Czy powinnam się obciąć na krótko? – Pokażesz mi kiedy ś, jak się rzuca frisbee? – Czy to prawda, że by łeś na biwaku z Harry m Sty lesem? Delilah wbija mi paznokcie w skórę. – Drogie panie – mówię. – Dołączę do was za chwilę. – Teraz muszę uży ć całego swojego uroku, żeby udobruchać Delilah. – O czy m to rozmawialiśmy ? – Ja snułam plany naszej wspólnej kolacji. – W jej głosie pobrzmiewa napięcie. – Ty rozdawałeś autografy. Odchodzi w stronę biblioteki, a ja zostaję tam, gdzie stałem, całkowicie zaskoczony całą tą sy tuacją. Problem polega na ty m, że Delilah sprowadziła mnie do swojego świata – ale teraz to jest również mój świat.

*

Za namową pani Pingree dołączy łem do kółka teatralnego. Spotkania odby wają się w szkolnej auli w czasie przeznaczony m na zajęcia dowolne. Co ty dzień ćwiczy my sceny z innej sztuki. W zeszły poniedziałek wy bór padł na Tennessee Williamsa. Teraz przy szła pora na Shakespeare’a. Muszę przy znać, że ten ostatni bardziej mi odpowiada. – Romeo i Julia to opowieść, w której każdy powinien znaleźć coś dla siebie. Dwoje nastolatków nie może bez siebie wy trzy mać, ale okoliczności im nie sprzy jają. Edgarze – py ta pani Pingree – czy chciałby ś dziś wy stąpić w roli Romea? Jej wy bór w ogóle mnie nie zaskakuje. Poza mną do koła teatralnego należą same dziewczy ny. – Z największą przy jemnością – mówię. Pani Pingree kładzie sobie dłoń na sercu. – Dobrze, a któż się wcieli w tragiczną postać Julii? W górę wy strzeliwuje piętnaście dziewczęcy ch rąk. – Claire, kochana – wy biera pani Pingree – może ty ?

Claire ma lekko zadarty nosek i burzę rudy ch loków. Najchętniej nosi bluzę z naszy ty m z przodu cekinowy m jednorożcem. Co prawda wstaje, ale nie potrafi zdoby ć się na to, żeby nawiązać ze mną kontakt wzrokowy. Nie może przestać chichotać. Ostatecznie jednak Allie McAndrews nie wpuszcza jej na scenę. – Zastąpię cię. – Odpy cha ją na bok. Wy ciągam rękę do Claire, żeby pomóc jej wstać, Allie ją jednak przechwy tuje i z siłą godną ogra holuje mnie na środek sceny. Odrzuca do ty łu lśniące włosy i posy ła mi zalotne spojrzenie. – Gotowy ? Spoglądam ze współczuciem w stronę Claire, której ciągle jeszcze nie udało się wstać. Odchrząkuję. – Jeżeli profanuję nazby t szorstką dłonią świąty nię twojej dłoni – recy tuję – grzech to jest olbrzy mi. Zgładzi go czule para warg, które się płonią z poczucia winy, jak dwaj nieśmiali pielgrzy mi. Jasna sprawa! Najbardziej romanty czna scena z najbardziej romanty cznej sztuki, jaka kiedy kolwiek powstała, a ja odgry wam ją na scenie z największy m wrogiem Delilah. Biorę głęboki wdech. Przez wiele lat udawałem, że naprawdę kocham Serafinę. Gorzej już chy ba by ć nie może. Spoglądam w oczy Allie McAndrews i wy obrażam sobie Delilah. Ujmuję jej dłoń i zachowuję się tak, jak gdy by m trzy mał w ramionach miłość swojego ży cia. – Dobry pielgrzy mie, nie ma w ty m grzechu, gdy dłoni inna dłoń z czy stością… – Z czcią! – przery wa jej pani Pingree. – Z czcią – powtarza Allie – dotknie lub nawet ją trzy ma: są święci, przed który mi tłum wierny ch się kłoni… Przy ciskam swoją dłoń do jej ręki. – I nie szkodzi, gdy rąk ich dotknie dłoń pielgrzy ma. Robię krok naprzód i delikatnie odsuwam pukiel włosów z jej policzka. Teraz recy tuję szeptem: – Czy ż święci ust nie mają, tak jak i pielgrzy mi? Allie spogląda na mnie i szeroko rozdziawia buzię. – Sufler! – wołam. Pani Pingree czy ta: – Usta są im potrzebne, aby wznosić modły. – Usta są im potrzebne, aby wznosić modły – powtarza Allie jak papuga. – O, niech ty ch ust ustami dotknę spragniony mi: gdy wiary z nich zaczerpnę, już mnie w raj przy wiodły ! – wzdy cham. Allie spogląda na mnie ciągle ty m samy m jasny m wzrokiem pełny m nadziei. – Pierwszy krok musi zrobić grzesznik, a nie święty. – Nie ruszaj się więc, zanim kroku nie postąpię: niech ust twoich dotknięcie z moich ust grzech zdejmie. Nachy lam się, zamy kam oczy i składam pocałunek na jej ustach. Dokładnie w ty m momencie otwierają się drzwi do auli. Wpada przez nie światło, które od razu przy kuwa moją uwagę. W wejściu stoi Delilah. Sprawia wrażenie kompletnie zdruzgotanej. Ja wciąż jeszcze trzy mam Allie w ramionach, Delilah zaś odwraca się i ucieka.

– Delilah! – wołam za nią i zeskakuję ze sceny, żeby ją dogonić.

*

Mijam biegiem salę gimnasty czną i docieram do ty lnego wejścia. Udaje mi się chwy cić ją za rękę dopiero na pusty m parkingu dla uczniów. – Pozwól, że ci to wy jaśnię – mówię. Odwraca się do mnie. Jest wściekła. – Nie – odpowiada. – To nie jest twoja książka. Nie da się jej po prostu zamknąć i odegrać wszy stkiego od nowa. – Recy towałem ty lko treść sztuki. Czy m to się różni od tego, co robiłem z Serafiną? – Wtedy nie miałeś wy boru. Ty m razem mogłeś odmówić. – W jej oczach wzbierają łzy. Nagle dociera do mnie, że jeszcze nigdy przeze mnie nie płakała. – Jak mogłeś mi to zrobić? I to jeszcze z nią? – Nic ci nie zrobiłem. Po prostu odgry wałem scenę. To nie miało dla mnie żadnego znaczenia. – Nie tak to wy glądało. – Delilah nie przy jmuje moich wy jaśnień. – To się równie dobrze mogło rozgry wać naprawdę. Wzbiera we mnie frustracja. Czuję uderzenie gorąca na policzkach. – O to właśnie chodzi w zajęciach koła teatralnego. Delilah pry cha. – Wiesz co… Przy szłam do auli, bo sobie pomy ślałam, że cię niesprawiedliwie potraktowałam tam, przed biblioteką. Teraz już wiem, że nie mam cię za co przepraszać. Wracaj sobie do Allie. Przecież to zupełnie oczy wiste, że właśnie z nią chcesz teraz by ć. Z jednej strony bardzo chciałby m rozwiązać ten cały problem z Delilah, ale z drugiej nie rozumiem, co właściwie zrobiłem nie tak. – Na litość boską, Delilah. Ile razy mam ci to powtarzać? My się ty lko kolegujemy ! – Ona jest wredną suką i ty lko ty jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy. Powiedziała mi kiedy ś, że w nowej fry zurze twarz mi wy szczuplała. – To przecież komplement! – Ty lko że ja nie zmieniłam fry zury ! – mówi Delilah, zaciskając zęby. – O Jules opowiada wszy stkim, że jest hermafrody tą. Miała też jedną koleżankę, która leczy ła się na zaburzenia odży wiania. Allie jej powiedziała, że jest na ty le ładna, że mogłaby zostać modelką duży ch rozmiarów. – Zarzucasz Allie, że wszy stkich kry ty kuje, ale sama robisz to samo – zwracam jej uwagę. – Próbowałaś w ogóle nawiązać znajomość z więcej niż jedną osobą? Próbowałaś ją lepiej poznać? Może gdy by ś z nią porozmawiała, to doszłaby ś do wniosku, że wcale nie jest takim potworem, jak ci się wy daje. W oczach Delilah stają łzy.

– Może powinieneś się po prostu zamknąć – mówi szeptem i odchodzi.

*

Przez resztę dnia odtwarzam w głowie tę kłótnię. Nie docierają do mnie żadne dźwięki. Nie widzę, co się dzieje dookoła. Chodzę kory tarzami pełny mi ludzi, ale mnie wy dają się one zupełnie puste. Gdy wracam do domu, Jessamy n py ta, jak mi minął dzień. Przechodzę koło niej bez słowa i idę do swojego pokoju. Odgradzam się drzwiami od reszty świata. Kłopoty dopadły mnie nie po raz pierwszy, ale wcześniej zawsze miałem kogoś, komu mogłem o nich opowiedzieć. Dawniej zwierzałem się Bule albo królowej Morenie, ale nawet gdy by m miał przy sobie książkę – a ma ją Delilah – i tak nie mógłby m się do nich z ty m zwrócić. Oni są szczęśliwi, a ja nie powinienem im zaprzątać głowy swoimi problemami. Zasy piam, ale cały czas wiercę się niespokojnie. Śnię o Delilah – o ty ch łzach, od który ch oczy lśnią jej aż zanadto, o jej drżący m głosie i wy razie jej twarzy, gdy okazałem się wielkim rozczarowaniem. W książce by ło znacznie prościej. Zakochałem się, pocałowałem dziewczy nę, a ona bezwarunkowo odwzajemniła moje uczucie. Nigdy nie miałem okazji poznać dialogu, który nadawałby się na przeprosiny. Nagle zaczy nam lepiej rozumieć Bułę, który tak się strasznie zgry wał, żeby zdoby ć serce Serafiny. Teraz wiem, jak to jest, gdy człowiek nie czuje się dostatecznie dobry. Szkoda, że nikt nie może cofnąć stron historii, która rozegrała się między mną a Delilah, że nie możemy wrócić do słów: „Dawno, dawno temu…”.

*

Budzę się nagle. Kołdra leży zwinięta wokół moich stóp. Włosy mam mokre od potu, pięści mocno wciśnięte w materac. Nic się nie zmieniło. Delilah nadal wy daje mi się bardziej odległa niż kiedy kolwiek wcześniej. Muszę to naprawić. Zrzucam nogi na ziemię, po czy m wstaję i siadam do komputera. Obok imienia Delilah widzę małe, zielone kółko. Klikam „Zadzwoń” i czekam, aż jej twarz pojawi się na ekranie. Zamiast niej wy skakuje jednak okienko z napisem: „Rozmowa zakończona”. Właśnie mam zamiar zadzwonić znowu, gdy kółeczko obok imienia Delilah znika. Chowam twarz w dłoniach. Po cóż mi by ć w ty m świecie bez niej?

Dobra, my ślę sobie. Weź się w garść, Oliverze. Nic w ty m dziwnego, że czuję się przy tłoczony. W końcu nigdy wcześniej nie zetknąłem się z takim problemem. To nie ma nic wspólnego z wy dostawaniem się z kart książki, z literami unoszący mi się w powietrzu ani z krwawieniem tuszem. Ty m razem chodzi o zupełnie zwy czajny problem, który może dotknąć każdego nastolatka. Każdy nastolatek może się pokłócić z dziewczy ną, a to znaczy, że pewnie nie mnie jednego to doty czy. W domu panują ciemności, chociaż jest dopiero ósma. Jessamy n zostawiła mi kolację na blacie w kuchni, ale jakoś nie jestem głodny. Wracam na górę i zatrzy muję się przed jej pokojem. Powoli otwieram drzwi, żeby jej nie obudzić, gdy by spała. Siedzi skulona na skraju łóżka. Na dźwięk uchy lany ch drzwi odwraca się i zaczy na przecierać oczy. Jakoś mnie to zaskakuje. Tak bardzo pochłaniają mnie ostatnio własne problemy, że nawet nie pomy ślałem o niej. Przecież to możliwe, że nie ty lko mnie jest ciężko. – Czy … Czy wszy stko w porządku? – W porządku, ty lko bardzo boli mnie głowa. – Na jej twarzy pojawia się wy muszony uśmiech. – Potrzebujesz czegoś? – Nie, nie. Źle się czujesz. Nie będę ci przeszkadzać. Nie znam za dobrze Jessamy n Jacobs, ale w ty m momencie sprawia wrażenie takiej malutkiej, tak okropnie zmęczonej. – Dobranoc, Edgarze – mówi. – Dobranoc… mamo… – Zamy kam za sobą drzwi i dopiero w ostatniej chwili postanawiam jeszcze wetknąć głowę do środka. – Polecam pijawki – sugeruję ży czliwie. – Na mnie zawsze świetnie działają.

*

– Stary, co z tobą? – py ta Chris. – Gapisz się na tę zlewkę już chy ba z piętnaście minut. – Delilah i ja strasznie się wczoraj pokłóciliśmy – mówię ponury m tonem, odmierzając kwas solny. Mamy do wy konania kilka samodzielny ch zadań w pracowni chemicznej. Jestem strasznie rozkojarzony, więc staram się przestrzegać wszy stkich poleceń co do joty, żeby przy padkiem nie spowodować jakiegoś wy buchu. Dzisiaj Delilah nie czekała na mnie, gdy przy jechałem do szkoły. Nie spotkaliśmy się przy mojej szafce. Chris podaje mi pipetę. – Dziewczy ny czasem wariują, tak już mają. Daj jej parę dni na ochłonięcie, a potem ci wy baczy … Cokolwiek zrobiłeś. – Spogląda na mnie. – A co zrobiłeś? – Pocałowałem Allie McAndrews. Na twarzy Chrisa maluje się gry mas. – Bracie, to Delilah już do ciebie nie wróci.

– Dzięki za wsparcie – mamroczę. – Co ty sobie w ogóle my ślałeś? – Odgry waliśmy role – tłumaczę mu. – Nazy waj to sobie, jak chcesz. – Chris uśmiecha się jakby z wy ższością. – To by ło na kółku teatralny m. Delilah weszła w najgorszy m możliwy m momencie. Chris potrząsa głową. – Nie wiem, co mam ci powiedzieć, stary. Z jej perspekty wy to dobrze nie wy glądało. Podaję mu naczy nie do odparowy wania, żeby ustawił je nad palnikiem. – Wszy stko by m dał, żeby to się jednak nie stało. – Taa… Nic z tego. No chy ba że masz wehikuł czasu – mówi Chris. – Musisz zrobić coś odlotowego. Coś takiego, żeby Delilah całkiem zupełnie o ty m wszy stkim zapomniała. – Nie rozumiem. – Musisz iść na całość. Kwiaty, wy znanie miłości w przy klęku na jedno kolano. Widziałeś film Pamiętnik? Spoglądam na niego z powątpiewaniem. – To takie rzeczy fakty cznie działają? – Do lasek to przemawia – zapewnia Chris. Naczy nie powoli sty gnie. Na jego powierzchni pozostają białe kry ształki o czy stej barwie, takie małe diamenciki. To niesamowite, że można z kwasu stworzy ć coś takiego. Może Chris ma rację. Może jest jeszcze dla mnie nadzieja. Szkoda ty lko, że nie mam jakiegoś przepisu na ułatwienie sobie ży cia.

*

– Co się dzieje? – py ta Jessamy n tego samego wieczora, gdy siadamy do obiadu. – Nic – odpowiadam, przesuwając widelcem groszek po talerzu. – Nic nie zjadłeś… A w każdy m razie nie ty le, co zwy kle… Odkładam sztućce. – Pokłóciłaś się kiedy ś z… tatą? – py tam. – Nie – odpowiada Jessamy n z absolutnie poważną miną. – By liśmy jak Barbie i Ken. – Już mam py tać, o co jej właściwie chodzi, ale wtedy ona odzy wa się znowu: – Oczy wiście, że się kłóciliśmy, kochanie. Wszy stkie pary się kłócą. Jeśli dwoje ludzi ze sobą ży je i się nie kłóci, to prawdopodobnie coś jest między nimi nie tak. – Delilah widziała, jak całuję inną dziewczy nę – mówię prosto z mostu. Jessamy n krztusi się wodą. – Słucham? To jedna dziewczy na ci nie wy starcza? – To nie tak, jak my ślisz – wy jaśniam. – To by ła rola w sztuce teatralnej. – Nie wiem, czy nie będę musiała stanąć w tej sprawie po jej stronie…

Opieram głowę na dłoniach. – Przeprosiłby m ją, ale ona nawet nie dała mi się wy tłumaczy ć. Jessamy n spogląda na mnie jakby łagodniej. – Ja kiedy ś kupiłam parę designerskich butów na obcasie. Postawiłam je w torbie pod szafą. Kiedy przy szłam wieczorem do sy pialni, już ich nie by ło. Zapy tałam twojego ojca, czy je widział, a on mi wtedy odpowiedział: „Chodzi ci o te rzeczy, które przy gotowałaś do wy dania dla potrzebujący ch?”. Twój ojciec wy dał moje buty od Jimmy ’ego Choo potrzebujący m. – Kiwa głową, wracając my ślami do tamtej chwili. – Nie odzy wałam się do niego przez ty dzień. – A co się potem stało? Jessamy n uśmiecha się szeroko. – Kupił mi inne, jeszcze droższe buty. – W ty m przy padku buty raczej nie załatwią sprawy – mówię ponury m tonem. – Tu nie chodzi o buty – odpowiada Jessamy n. – Buty to ty lko pewien sy mbol. Zwy kłe słowo „przepraszam” pozwala często naprawdę dużo osiągnąć. – Jeśli ona zechce jeszcze kiedy kolwiek mnie wy słuchać… – Daj jej trochę czasu. Wy słucha cię. – Jest mi przy kro, że nic nie mogę na to poradzić. – No cóż – mówi Jessamy n. – Wy obraź sobie, jak bardzo jej musiało by ć przy kro, kiedy cię zobaczy ła z kimś inny m. Podnoszę wzrok. – Pewnie masz rację. – Oczy wiście, że mam rację. Jestem w końcu twoją matką. – Ociera usta serwetką. – Cieszę się, że zdecy dowałeś się ze mną o ty m porozmawiać. Zdąży łam przy wy knąć, że podczas posiłków wy dajesz z siebie ty lko jakieś pomruki. Uśmiecham się lekko. – Dzięki, mamo. – Proszę bardzo, Josephie. – Josephie? – powtarzam. Tak miał na imię ojciec Edgara. Widziałem jego zdjęcia – podpisane imieniem i opatrzone datą. Wy glądał dokładnie jak król Maury cy. Jessamy n przy kłada palce do skroni. – O Boże. Ależ ja się starzeję. – Uśmiecha się do mnie. – Dajcie sobie chwilę. Ani się obejrzy cie, jak znowu będziecie się na siebie rzucać. Krzy wię się. – Boże, mamo! Jessamy n wy bucha śmiechem. – No właśnie. Oto jest ten Edgar, którego tak dobrze znam i kocham. Przy najmniej ktoś mnie kocha…

*

Zaplanowałem wszy stko w najdrobniejszy ch szczegółach. Za zgodą pani Pingree przetrząsnąłem szafę z kostiumami należący mi do koła teatralnego. Znalazłem tam może nie najlepiej dopasowaną, ale zupełnie znośną książęcą tunikę, a także koronę i buty. Do boku przy pinam sobie plastikowy miecz. Z pracowni plasty cznej poży czy łem noży czki, z który mi zakradam się do szklarni przy sali biologicznej. Chy łkiem, nie chcąc dać się złapać na gorący m uczy nku, ścinam dwanaście tulipanów i wiążę je w bukiet. Tak przy gotowany wkraczam dumnie do stołówki, skupiając całą swoją uwagę na odnalezieniu Delilah. Czuję na sobie wzrok absolutnie wszy stkich zgromadzony ch. Sły szę ich głosy, ale nie zwracam na nie uwagi. Podchodzę do jej stolika, opadam na jedno kolano i wręczam jej kwiaty. – Milady – mówię – twoje oczy są jak dwie gwiazdy w moim wszechświecie. Twój głos brzmi w moich uszach słodziej niż pieśń słowika. Jesteś biciem mojego serca, szumem mojej krwi. Chy ba nieźle mi poszło. Publiczność zgromadzona w stołówce zaczy na wiwatować na moją cześć, na policzkach Delilah pojawiają się rumieńce. Chris miał rację. Na pewno uda mi się ją odzy skać. W końcu która dziewczy na pogardziłaby ry cerzem w lśniącej zbroi? – ED-GAR! ED-GAR! ED-GAR! – Moje przy brane imię niesie się echem po sali. Dwie róże, które początkowo wy kwitły na policzkach Delilah, teraz rozlały się po całej jej twarzy, przez co zrobiła się czerwona jak rak. Nie patrzy mi w oczy, za to z każdą chwilą zdaje się chować jakby głębiej i głębiej pod stół. Nie wzięła ode mnie bukietu. Potrząsam nim lekko, cały czas klęcząc na jedny m kolanie. Odchrząkuję. – Jesteś moim oddechem. Jesteś… – Dość tego. – Jules pojawia się zupełnie znikąd. Chwy ta mnie za aksamitny kołnierz i podciąga do pozy cji pionowej. – Zabieraj swój królewski ty łek jak najdalej od mojej przy jaciółki. Chwy ta mnie za tunikę, obraca i popy cha w kierunku drzwi do stołówki. Z trudem utrzy muję równowagę. Za plecami sły szę głosy inny ch uczniów: – Nieźle, stary ! – Powodzenia następny m razem! – Ja by m cię przy jęła! Nagle sobie uświadamiam, że cały czas trzy mam w ręku kwiaty … A one zaczy nają powoli więdnąć.

*

Opieram się o drzwiczki swojej szafki i próbuję zrozumieć, co takiego zrobiłem, że ty lko pogorszy łem sprawę. Nagle odzy wa się Raj: – Musisz ją zauroczy ć swoim intelektem. Wiesz, co mówią… Że największy m

i najpotężniejszy m ludzkim narządem płciowy m jest – stuka się w czaszkę – mózg. – Nie wy daje mi się, żeby Delilah zamierzała słuchać czegokolwiek, co mam jej do powiedzenia, Raj. – Stary, idziesz do niej i mówisz: „Czy ty aby nie składasz się z lantanu, siarki i potasu? Bo naprawdę niezła z ciebie LaSK-a”. Gapię się na niego bez słowa, więc zaczy na tłumaczy ć: – Chwy tasz? Sy mbole chemiczne… układają się w… zresztą nieważne. Odwracam się do niego. – Pokłóciłeś się kiedy ś z dziewczy ną? Raj wzrusza ramionami. – Wiesz, jasne, że by ły w moim ży ciu kobiety … – W ogóle miałeś kiedy ś dziewczy nę? – Tak do końca to nie wiem – odpowiada. – W szóstej klasie na WF-ie spadłem z małpiego gaju i wy lądowałem na Charlotte Tazinkski. Teorety cznie musnąłem przy ty m ustami jej usta. – Spogląda na mnie. – Czy to się liczy ? – Nie, Raj – wzdy cham. – To się w ogóle nie liczy. Chowam głowę w dłoniach i zamy kam oczy, przez co nie spostrzegam podchodzącej do mnie Allie. Kuca obok i jedny m palcem unosi mi podbródek. Ogląda sobie dokładnie mój strój, po czy m mówi: – Widzę, że nie ty lko ja z niecierpliwością czekam na zajęcia koła teatralnego – mówi łagodny m tonem. Odpy cham ją od siebie. – Nie, Allie. Ja chy ba w ogóle z tego zrezy gnuję. Zapiszę się do druży ny futbolowej albo zacznę robić coś innego, tak żeby mniej się narażać na kontakt z płcią przeciwną. Allie posy ła mi uśmiech. – Chy ba mi nie powiesz, że to by ła ty lko gra aktorska, Edgarze. Ja coś poczułam. Ty na pewno też coś poczułeś. – Szczerze mówiąc, to ja jestem po prostu dobry m aktorem – mówię. – Chodzę z Delilah. Przepraszam, jeśli zrobiłem albo powiedziałem coś, co cię skłoniło do wy ciągnięcia innego wniosku. Dostrzegam w jej oczach bły sk, który przy wodzi mi na my śl sy reny. – Naprawdę? – py ta. W jej głosie pobrzmiewa teraz chłód. – Wolisz tamto od tego? – Wstaje i opiera sobie dłoń na talii. – Potraktowałam cię ulgowo, bo by łeś nowy – ciągnie – ale jeśli chcesz się skazać na towarzy skie wy gnanie, to twoja sprawa. Odchodzi, mocno koły sząc biodrami i stukając obcasami. Dopiero po chwili przy pominam sobie, że Raj cały czas siedzi obok mnie. Szczęka opadła mu prawie do samej podłogi. – Czy ty właśnie zerwałeś z Allie? – udaje mu się wy dukać. – Kompletnie ci odbiło?

*

Pod koniec spotkania stowarzy szenia LGBT James mnie zagaduje: – Twoje oreo cieszy ły się wielkim wzięciem – mówi. – Zostały ty lko okruszki. – Dzięki – odpowiadam, ale nadal nie mogę się skupić. Od czasu rozmowy z Allie my ślę ty lko o ty m, kiedy mógłby m przez chwilę porozmawiać w cztery oczy z Delilah. Chciałby m zdąży ć ją przeprosić, zanim Jules zrzuci mnie ze schodów. – Podobno dałeś dzisiaj w stołówce popis godny prawdziwego Romea – mówi James. – O co chodzi? – Ktoś mi podpowiedział, że taki szalony gest pomoże mi zdoby ć serce kobiety. – Ale wiesz, że można zaszaleć za bardzo? – mówi James. – Może powinieneś odrobinę przy stopować. O czy m ja w ogóle my ślałem? Przecież Delilah nie lubi takich przedstawień. Najlepiej czuje się wtedy, kiedy jesteśmy ty lko we dwoje. – Niewy kluczone, że drugiej szansy już nie będę mieć – mamroczę. – Ona nie chce ze mną rozmawiać. – Czy to przy padkiem nie ty mi powiedziałeś, że nic nie powinno stanąć na przeszkodzie dwojgu ludziom, którzy się kochają? To co ci stoi na przeszkodzie? Coś w końcu do mnie dociera. Spoglądam na Jamesa. – Ja sam. – Może zamiast udawać kogoś, kim nie jesteś, powinieneś po prostu by ć sobą – mówi James. – W końcu to właśnie ty ją swego czasu zafascy nowałeś, prawda? Mgła spowijająca mój umy sł w końcu opada. Już wiem, co robiłem nie tak. James ma rację, chociaż udawałem kogoś, kim nie jestem, nie ty lko w tej stołówce. Udaję, odkąd się tu pojawiłem. Nie umiem przepraszać tak, jak przepraszałby nastolatek, który się pokłócił z dziewczy ną. Nie wiem, jak odróżnić przy jaciół od wrogów. Nie rozumiem konwencji towarzy skich, które obowiązują w liceum. Doskonale znam się natomiast na szczęśliwy ch zakończeniach.

5 Dungeons & Dragons – jedna z pierwszy ch fabularny ch gier fantasy – przy p. red.

DELILAH

W TYM MOMENCIE wolałaby m już chy ba by ć na Sy berii i odmrażać sobie wszy stkie kończy ny. Albo gadać z zaprzy jaźniony m karaluchem w celi w więzieniu o zaostrzony m ry gorze. Albo cierpieć męki piekielne. Wszędzie by łoby mi lepiej niż w tej stołówce, gdzie wszy scy się ze mnie śmiali. Moja twarz płonie. Szkoda ty lko, że nie prawdziwy m ogniem, bo wtedy by łaby nadzieja, że za chwilę obrócę się w proch. Jules, która na ochotnika podjęła się roli mojego pry watnego ochroniarza, stoi z rękami na

biodrach. Chętnie zafunduje rewizję osobistą każdemu, kto odważy się do mnie zbliży ć. Chociaż nikt chy ba nie ma takiego zamiaru. Wszy scy oklaskują Olivera, odchodzącego właśnie po odegraniu żałosnej sceny ry cerskiej. – On całe ży cie odgry wał różne role – mówi Jules. – Może tak naprawdę wcale nie chciał cię upokorzy ć. – Czy ty przy padkiem nie jesteś jednak moją najlepszą przy jaciółką? – py tam. – Po czy jej ty właściwie stoisz stronie? – Oczy wiście, że po twojej. Ty lko że może mimo wszy stko powinnaś mu trochę odpuścić. Ile on jest w naszy m liceum? Ty dzień? Pierwszaki potrzebują cały ch dwóch lat, żeby się zorientować, o co w ty m wszy stkim chodzi. Spoglądam na nią. – Pocałował tę jedną dziewczy nę w całej szkole, która chętnie zatańczy łaby na moim grobie albo najchętniej zorganizowałaby tam ogólnoszkolną dy skotekę. – Musisz mu przy znać, że się chociaż wy kazał pomy słowością – mówi Jules. Oliver fakty cznie by ł kiedy ś pomy słowy, jeszcze kiedy mieszkał w książce. Wy my ślał coś nowego za każdy m razem, gdy zaczy nałam lekturę. Zawsze miał jakiś szalony sposób na to, jak się wy dostać spomiędzy okładek i by ć ze mną. Wtedy jednak wszy stko by ło inaczej. Wtedy on by ł inny. Dopóki istniał w opowieści, wy dawało mi się, że rozumie mnie lepiej niż wszy scy pozostali. Przy zwy czaiłam się do tego, że dzieli nas bariera w postaci książki. Chy ba nie by łam przy gotowana na jego pełnowy miarową, fizy czną obecność. Nie by łam gotowa na to, że będę wy czuwać tę obecność w pokoju, jeszcze zanim się odwrócę i go zobaczę. Jego skóra zawsze pachnie tuszem jak nowa książka. Gdy szepcze moje imię, czuję w uchu ciepło jego oddechu. Oliver z książki mnie urzekał, Oliver w trójwy miarze mnie przy tłacza. Kto by pomy ślał, że spełnienie marzeń może się okazać takim rozczarowaniem? Powinnam chy ba czuć się od tego szczęśliwsza. Po raz pierwszy w moim ży ciu znalazł się chłopak – taki prawdziwy, a nie wy obrażony – który odwzajemnia moje uczucia. Książę z bajki by ł kiedy ś ty lko mój. Teraz muszę się nim dzielić z cały m światem. Właściwie chy ba nie powinno mnie dziwić, że wszy scy go polubili tak samo jak ja – ale to nie znaczy, że mi to nie przeszkadza. Oliver chodzi od szkoły zaledwie od paru ty godni, a ja już zauważy łam, że kilku pierwszaków zaczy na naśladować jego sty l – noszą klasy czne dżinsy, takie same koszulki, skórzane torby. Dzieciaki na kory tarzach chłoną każde jego słowo. Dziewczy ny robią, co ty lko mogą, żeby „przy padkiem” gdzieś na niego wpaść. Rozumiem, że on nie zdoby ł tej popularności celowo, że wcale nie zabiegał o całą tę świtę wielbicieli. Tak naprawdę chy ba sobie wy obrażałam, że jako postać przeniesiona nagle z bajki do rzeczy wistego świata na zawsze pozostanie dziwakiem i outsiderem, jak ja. Nic by w ty m nie by ło złego, bo mieliby śmy siebie nawzajem. On ty mczasem został tutejszy m Zakiem Efronem 6, a ja nadal jestem zupełnie anonimowa. Oliver nic z tego nie rozumie, bo chodzi do szkoły publicznej znacznie krócej niż ja. On się tu czuje jak w Disney landzie. Uważa, że za każdy m rogiem kry je się coś magicznego. Nie zdaje sobie sprawy, że im więcej czasu spędza z ty mi popularny mi ludźmi, ty m trudniej mu będzie nadal utrzy my wać kontakt ze mną. Z drugiej strony ostatnio jakoś go szczególnie do tego nie zachęcałam.

Sły szałam już wcześniej, że miłość potrafi człowieka zmienić… Ale jakoś nigdy nie przy szło mi do głowy, że przeistoczę się w coś takiego, w zazdrosnego potwora. Mnie samej nie podoba się to, kim się stałam. Dlaczego jemu miałoby się to podobać? Ciężko mi patrzeć na to, że każdy próbuje uszczknąć sobie z niego coś dla siebie – a to uśmiech, a to chwilę rozmowy, a to piątkę. Przecież on by ł kiedy ś ty lko mój. Jakoś nie mogę się pozby ć poczucia, że jeśli będzie się tak rozdrabniać między wszy stkich inny ch, to dla mnie już nic nie zostanie. A co do momentu kiedy weszłam do auli i zobaczy łam, jak całuje Allie McAndrews… Zalała mnie po prostu fala przerażenia, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczy łam. Tak musi się czuć pasażer samochodu, uświadomiwszy sobie, że za chwilę dojdzie do wy padku. Albo ktoś, kto wpada do wody, w której spoty ka się rekiny, i nagle stwierdza, że nie może się ruszy ć. Cóż mnie obchodzą jego zapewnienia, że ten pocałunek nic nie znaczy ł, że to ty lko scena ze sztuki. Jak mogę mu zaufać? Skąd mam wiedzieć, że te wy jaśnienia to także nie by ła ty lko gra aktorska? Oliver przy by ł ze świata, w który m pisane mu by ło ży cie u boku jednej, konkretnej kobiety. W jego książce wy stępowała zresztą ty lko jedna postać płci żeńskiej w jego wieku, Serafina. Ty mczasem ten pocałunek po prostu musiał mu uświadomić, że poza mną ma również inne możliwości. To dla mnie oczy wiste. W porównaniu z Allie McAndrews zdecy dowanie przegry wam, i to w każdej kategorii. Staram się za wszelką cenę skupić wzrok na przy prawach, które stoją na stole. Mimo to kątem oka dostrzegam Allie, która zmierza w moją stronę wraz z całą swoją świtą. Te inne dziewczy ny jakoś tak się jej uczepiły, że zdają się na niej wisieć jak ozdoby choinkowe, za który ch sprawą zupełnie zwy czajny świerk przeistacza się w świąteczne drzewko. Krzy żuję ręce na piersi, starając się pamiętać, żeby nie zwracać uwagi na ten tłumek fanek i że wredna dziewczy na to po prostu wredna dziewczy na. Staje przy moim stoliku, roztaczając wokół siebie woń perfum Chanel i aurę pewności siebie. – Allie – mówi do niej Jules – czy żby ktoś cię przy padkiem wy puścił z klatki? Allie rzuca Jules spojrzenie ostre jak brzy twa, a potem zwraca się do mnie. – Cześć, Deborah – mówi. – Mam na imię Delilah. – Czy ona naprawdę nie wie, jak ja się nazy wam? Przecież złamałam jej i kolano, i nos… Słowo daję, nie mam pojęcia, czy to z jej strony świadoma złośliwość, czy po prostu czy sta głupota. Allie się uśmiecha, prezentując garnitur idealny ch zębów. Pewnie żuje paski wy bielające zamiast gumy. – Śnił mi się wczoraj straszny koszmar – mówi. – W ty m śnie by łam tobą. – Najpierw śmieje się ty lko ona, a po chwili już cała jej świta. Jules spogląda na nią z politowaniem. – Aż strach pomy śleć, że tacy ludzie jak ty mają w ogóle prawo się rozmnażać. Allie nie zwraca na nią uwagi, skupia wzrok wy łącznie na mnie. – Twój chłopak świetnie całuje – mówi słodkim głosem. – Dość tego – oznajmia Jules i wstaje. – Spadaj, Allie. Allie rozgląda się wokół siebie, jak gdy by dostrzegała wszy stko oprócz Jules. – Sły szy sz to? – py ta. – Tak to brzmi, jak wszy scy mają cię gdzieś. Po ty ch słowach ona i jej świat dumny m krokiem wy maszerowują ze stołówki. Scena ich

wy jścia sprawia wrażenie starannie opracowanej przez choreografa. – Nie słuchaj jej – mówi Jules, znowu siadając obok mnie. – Szkoda nerwów. Kiwam głową i próbuję się do niej uśmiechnąć, ale gdzieś w głębi duszy obawiam się, że Allie ma rację. Wszy scy mają mnie gdzieś. Nawet Oliver.

*

Nigdy nie zapomnę tamtego ranka, gdy Oliver wy dostał się z książki, gdy nagle do nas dotarło, że jesteśmy razem – i że istniejemy w trzech wy miarach, że nic nie więzi nas w tamtej historii. Siedzieliśmy na schodach ganku Jessamy n Jacobs w Wellfleet, a Oliver trzy mał moją dłoń tak, jak dziecko trzy ma sznurek od balonika, którego bardzo nie chciałoby stracić. Naprawdę nam się wtedy wy dawało, że najgorsze mamy już za sobą, że nie czeka nas w ży ciu nic, co mogłoby się równać z wy zwaniem, jakim by ło wy doby cie go z książki. Nie przeszkadzało nam, że Jessamy n mieszka w Wellfleet, a ja ponad trzy sta kilometrów dalej, w New Hampshire. Nie przeszkadzało nam, że Oliver będzie musiał przez całe ży cie udawać Edgara Jacobsa. Nie przeszkadzało nam, że za ucieczkę z domu zapewne czeka mnie szlaban do końca świata. To wszy stko nie miało dla nas znaczenia, ponieważ mogliśmy siedzieć tam na ganku i się do siebie przy tulać. On wtedy czuł to samo, co ja. Pierwszą wtopę zaliczy liśmy, kiedy się okazało, że Edgar miał prawo jazdy, a Oliver nawet nie wie, co to jest samochód. Nie mógł wsiąść za kierownicę, bo to by się skończy ło tragicznie. Z tej właśnie przy czy ny nie mogliśmy dopuścić, aby Jessamy n wy słała go po coś samochodem do sklepu. Trudno by jej by ło zrozumieć, dlaczego jej sy n nie chce jechać. Postanowiliśmy jej więc powiedzieć, że Edgar został miłośnikiem drzew i prowadzi samotną walkę o uratowanie planety, a w związku z ty m zamierza nie przy kładać ręki do wzrostu emisji dwutlenku węgla. Pozostało mi ty lko nauczy ć go, jak się jeździ na rowerze. Najpierw obniży liśmy siodełko na ty le, że mógł odpy chać się stopami od podłoża. – Siadaj – powiedziałam. – Nie kładź nóg na pedałach, po prostu się odpy chaj. Oliver nie potrafił oderwać oczu od chodnika. – Muszę ci powiedzieć, że na koniu jeździ się łatwiej – wy mamrotał. – Koń sam utrzy muje równowagę. – Zaczęliby śmy od rowerka trzy kołowego, ale nie robią takich w twoim rozmiarze. – Poczekałam chwilę, żeby spojrzał mi w oczy. – Po prostu mi zaufaj, dobrze? W końcu Oliver zaczął się odpy chać od ziemi coraz mocniej i momentami nie potrzebował już kontaktu z podłożem. Stale biegłam obok niego, bo on za nic w świecie nie pozwalał mi odstąpić się na krok. Udawało nam się pokonać co najwy żej dziesięć metrów, a potem on tracił równowagę i lądował w moich ramionach. – Nie rozumiem tego – powiedziałam roześmiana, gdy upadł tak piętnasty raz z rzędu. –

Wspinasz się na wieże. Skaczesz ze strony na stronę. Dlaczego akurat to ci nie wy chodzi? Oliver ty lko potrząsnął głową i uciekł przed moim wzrokiem. – Nie wiem… – Spróbuj jeszcze raz – próbowałam go zachęcić. – Ty m razem cię puszczę. Wsiadł na rower, na chwilę położy ł nogi na pedałach. Chwiejąc się, pokonał niewielką odległość, po czy m spadł z roweru trochę tak, jak gdy by prawo grawitacji go nie doty czy ło. Przewrócił się na mnie, a mnie przewrócił na ziemię. Ręce mu się trzęsły, twarz wtulił w moją szy ję. Odepchnęłam go od siebie. Chciałam się upewnić, że nic mu się nie stało. – Wszy stko w porządku? Oliver się ze mnie sturlał i wy buchnął tak gromkim śmiechem, że z trudem mógł złapać oddech. – Przepraszam, nie mogłem się powstrzy mać. Od razu chwy ciłem, na czy m to polega, ale ty się tak uroczo iry tujesz… Wtedy mi się wy dawało, że nie mogłaby m się na niego złościć. Właściwie nie umiem stwierdzić, kiedy ten nasz miesiąc miodowy dobiegł końca… Leżę na łóżku i wpatruję się w sufit. Humphrey umościł się tuż obok mnie. Mama twierdzi, że chociaż to ona dostała go w prezencie, tak naprawdę równie dobrze mógłby by ć mój. Większość czasu, kiedy jestem w szkole, Humphrey spędza na moim łóżku. Kocha mnie bezwarunkowo. No to przy najmniej ktoś… Zaledwie kilka dni temu leżałam w ty m samy m miejscu w ramionach Olivera – to wtedy pojawił się tamten napis. Gdy Oliver zdjął książkę z półki i ją otworzy ł, o mało nie umarłam z przerażenia. Zastanawiałam się, czy przy padkiem jedno wspomnienie dawnej tożsamości nie wy starczy, żeby na zawsze zabrać go z tego świata… Czy samo otwarcie książki nie zmusi nas do pożegnania… Żadna z postaci nie przy znała się ostatecznie do wy słania tej rozpaczliwej wiadomości. Ale przecież ktoś ją wy słał. Oliver dobrze o ty m wie i świadomie ignoruje to, że ktoś w książce bardzo go potrzebuje. Czy żby się bał, że przy jdzie mu zrezy gnować z nowo zdoby tej wolności i tam wrócić? A jeśli rzeczy wiście się boi, to czy dlatego, że nie chce się rozstawać ze mną… czy może raczej dlatego, że nie chce się rozstawać z ty m światem? Z jakiegoś powodu wy daje mi się dziwne, że zobaczy ł tę wiadomość i się nią specjalnie nie przejął. Przecież wcale nie tak dawno temu sam wy sy łał do mnie podobną rozpaczliwą prośbę. Staram się nie dopuszczać do siebie my śli, że Oliver mógł mnie po prostu wy korzy stać – że by łam dla niego ty lko ręką, która go wy ciągnęła z książki, jedy nie środkiem prowadzący m do celu. Ty lko co, jeśli się przede mną zgry wał, żeby m pomogła mu się uwolnić? Co, jeśli teraz nie jestem mu do niczego potrzebna, bo osiągnął to, czego chciał? Znowu ten sam moty w, gra aktorska. Czuję ucisk w gardle. Czy aż tak rozpaczliwie zależy mi na miłości, że pozwalam się ogry wać jak dziecko? Żałuję, że w ogóle go kiedy kolwiek poznałam. Gdy by m go nie poznała, to teraz by m tak bardzo za nim nie tęskniła. Laptop stojący na moim biurku zaczy na dzwonić. Ekran się rozświetla i widzę zielony sy mbol

telefonu z podpisem: „Książę z bajki”. To ja wy my śliłam dla niego taki nick na Sky pe’a. Przewracam się na bok, sięgam do klawiatury i odrzucam połączenie. Szczerze wątpię, żeby Oliver mógł powiedzieć coś, od czego poczuję się lepiej. Zresztą i tak wiem, co by mi teraz powiedział. Im bardziej mi źle, ty m bardziej się na nim wy ży wam, a to go pewnie raczej nie zachęca, żeby dalej ze mną by ć. Jak znam siebie, to pewnie zawaliłam już sprawę do tego stopnia, że i tak się nie da nic naprawić. Może i mam pretensje do Olivera, ale chy ba nawet większe mam do siebie. Podciągam kolana pod brodę, zwijam się w kłębek. Zaczy nam szlochać. Nie umiem ładnie płakać. Łzy mi lecą z trzech otworów jednocześnie: z oczu, z nosa i z ust. Jak można się by ło spodziewać, Humphrey też zaczy na skowy czeć. Po chwili otwierają się drzwi i do mojego pokoju wkracza zaniepokojona matka. Chwy ta mnie za ramiona. – Co się stało? – Jej głos ma siłę strumienia zimnej wody. – Coś ci dolega? Coś cię boli? Wtulam się w jej ramiona zupełnie tak samo jak wtedy, gdy jako dziecko sądziłam, że grzmoty podczas burzy to dźwięki wy dawane przez potwory, które biegają pod moim łóżkiem i z każdy m krokiem powalają kolejne drzewo. Mam gorącą, zapuchniętą twarz. – Chy ba wtopiłam… – Mam ci pomóc pozby ć się ciała? – py ta matka. Odsuwam się od niej i spoglądam na nią ze zdumieniem. – Co takiego? Nie! – Jeśli nie o to chodzi, to na pewno coś zaradzimy. – Wy gładza mi włosy. – Czy to ma może jakiś związek z pewny m młody m człowiekiem, który ostatnio często się tu pojawiał? – Strasznie się pokłóciliśmy, a potem on próbował załagodzić sprawę, a ja go wy słałam do diabła, bo jestem największą idiotką świata. Jeszcze trochę i nikt mi nie zdoła tego ty tułu odebrać. Matka przy tula mnie trochę mocniej. – Brak chłopaka to jeszcze nie koniec świata. – Łatwo ci mówić, ty masz Grega. – Ale przez wiele lat nie miałam. Miałam ty lko ciebie. I to mi wy starczało. – To strasznie smutne – mówię płaczliwy m tonem i chowam twarz w poduszce. – Jak tak dalej pójdzie, to na bal maturalny pójdę z mamą. – Jakoś w to wątpię – stwierdza moja matka. – W twoim ży ciu pojawi się jeszcze wielu inny ch facetów, zanim w końcu znajdzie się ten jeden jedy ny. – Nie chcę inny ch facetów. Chcę Oli… – W porę się łapię. – Chcę Edgara. Matka lekko się odsuwa i spogląda na mnie z powagą. – Delilah – py ta – czy ty go kochasz? Czy miłość to naprawdę taka skomplikowana sprawa? Czy kiedy się kogoś kocha, to chce się z nim by ć tak bardzo, że bez niego aż się ciężko oddy cha? Czy człowiek odnajduje w sobie wtedy mordercze insty nkty, bo nie wie, co ze sobą zrobić, gdy on patrzy na inną dziewczy nę? Czy pragnie spędzać z nim każdą minutę, chociaż zdaje sobie sprawę, że o tak wiele po prostu nie może prosić? Czy miłość polega na ty m, że podaje się komuś serce na dłoni z pełną świadomością, że ten

ktoś może je w każdej chwili porwać na strzępy ? Po policzkach spły wa mi kolejna fontanna łez. – Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Pewnie i tak już go nigdy więcej nie zobaczę. – Co do tego – mówi moja matka, spoglądając gdzieś w dal – toby m nie by ła taka pewna. Wstaję z łóżka i przy wołuję Humphrey a. Odwracam się i w drzwiach swojego pokoju dostrzegam Olivera. – Pukałem, ale nikt mi nie odpowiedział… Więc pozwoliłem sobie wejść – mówi. – Czy przy szedłem nie w porę? – Absolutnie w porę – mówi moja matka i wy chodzi z pokoju. Po chwili wahania chwy ta za klamkę i zamy ka za sobą drzwi. Siadam i otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale Oliver powstrzy muje mnie przed ty m gestem dłoni. – Nic nie mów – sły szę. Podchodzi do łóżka i zatrzy muje się o krok od niego. – Próbowałaś zrobić ze mnie prawdziwego ucznia liceum, ty lko że gdy ja się zaczy nam zachowy wać jak prawdziwy uczeń, to wszy stko się nagle rozpada. A to dlatego, że ja nie jestem uczniem liceum. Jestem księciem. Zawsze by łem i zawsze będę księciem, bez względu na to, w jakim świecie przy jdzie mi ży ć. Zdaję sobie sprawę, że w tej chwili mamy problem do rozwiązania, ale to nie znaczy, że nie ma już dla nas nadziei. – Robi mały krok w moją stronę. – Dobrze wiem, o co w ty m wszy stkim chodzi. Ja teraz muszę zary zy kować ży cie, żeby zabić smoka, dostać się do wieży, odnieść triumf nad czarny m charakterem i by ć z tobą. To decy dujący moment. Przez chwilę będziesz siedzieć jak na szpilkach, ale potem dotrzesz do tego bardziej opty misty cznego fragmentu. Będziesz mogła wy puścić to powietrze, które zupełnie bezwiednie wstrzy my wałaś w płucach. – Z trudem przeły ka ślinę i nadal stoi w ty m samy m miejscu. – To nie jest koniec naszej opowieści. Ta bajka ma inne zakończenie. – Skoro to nie jest koniec – py tam – to co to jest? On wy ciąga do mnie ręce i pomaga mi wstać. – To jest ten moment, kiedy ja ci patrzę w oczy … – spogląda prosto na mnie – biorę cię w ramiona… – przy ciąga mnie do siebie – i mówię: „Delilah McPhee, kocham cię!”. Jego usta przy bliżają się do moich, a on pozbawia mnie tchu i ostatnich wątpliwości. Wsuwa mi dłonie we włosy i mocno przy wiera wargami do moich warg. Ja się w niego wtulam i tonę w jego ciele, zupełnie jak gdy by m roztapiała się pod wpły wem jego temperatury. To coś więcej niż zwy kły pocałunek. To taki pocałunek, za którego sprawą z nieba spadają gwiazdy, fajerwerki wy strzeliwują w górę, ziemia zaczy na drżeć, a czas staje w miejscu. Podczas takiego pocałunku dwoje ludzi krąży wokół siebie we wszechświecie należący m ty lko do nich. Na ty m polega miłość – na ty m, że się chce nigdy nie przestawać. Odsuwam się od niego, ale ty lko na ty le, aby zmieściły się między nami słowa obietnicy. – Oliverze – mówię – ja też cię kocham.

6 Zac Efron – amery kański aktor i piosenkarz, znany z filmu High School Musical – przy p.

red.

Skąd się bierze tyle niepokojących skojarzeń z miłością? Człowiek zakochuje się po uszy. Zostaje ugodzony strzałą Kupidyna. Ryzykuje złamane serce. Z zewnątrz może się to wydawać bardzo kłopotliwe, wręcz niewarte zachodu. Tymczasem ludzie zakochują się każdego dnia. I nigdy nie mają dosyć. Dlaczego? Może gdyby nie wiązało się z tym aż takie ryzyko, aż tak bardzo byśmy tego nie pragnęli. Może to po prostu musi mieć w sobie pierwiastek okrucieństwa, bo inaczej by nie działało. Ludzie są bardzo różni, potrzeba więc niemałego wysiłku, żeby ich do siebie dopasować. Ale też chyba nie bez powodu się mówi, że co nas nie zabije, to nas wzmocni.

EDGAR

ZA PIERWSZYM RAZEM nie zwróciłem na to uwagi, ale teraz wy raźnie widzę, że chatka Orville’a ma w sobie coś znajomego. To niemal wierna kopia domku letniskowego, który kiedy ś wy najmowaliśmy z mamą w Maine. Wtedy, podczas wakacji, musieliśmy obejść się bez prądu, a pająk wielkości mojej pięści rezy dował sobie pod pry sznicem przez cały ty dzień, bo żadne z nas nie chciało go dotknąć. W drewniany ch drzwiach prowadzący ch do chatki Orville’a tkwi sęk, który przy pomina trochę twarz Gandhiego. Taki sam mieliśmy w Maine. Dach, też tak samo jak tam, zapada się nieco po lewej stronie, jak gdy by za chwilę miał runąć do środka. Te wszy stkie drobiazgi, które moja mama przeniosła ze swojego ży cia do tej opowieści, dla mnie stanowią swego rodzaju déjà vu. Muszę przy znać, że to bardzo przy jemne doświadczenie. Czuję się tak jak wtedy, gdy dokładała mi do pojemnika z kanapkami krótkie liściki, żeby m wiedział, że my śli o mnie, nawet kiedy jest gdzie indziej. Właśnie opuszczam stronę, na której stoi chatka Orville’a, i przechodzę na plażę, gdy moim oczom ukazuje się galopujący Strzała. Zatrzy muje się tuż przede mną. – Katastrofa! – zawodzi. – Katastrofa! Koniec świata! Nawet na niego nie spojrzawszy, mówię: – Wy glądasz świetnie, Strzało! Przy zwy czaiłem się już do ty ch dramaty czny ch objawów niskiej samooceny mojego rumaka. On się potrafi w jednej chwili zupełnie rozkleić, bo dostrzeże u siebie jakąś zupełnie niewidoczną zmarszczkę albo fragment skóry pokry tej cellulitem. – Nie mówię o sobie – oburzy ł się Strzała. – Rany, ty naprawdę my ślałeś, że jestem aż tak egocentry czny ? – Robi teatralną pauzę. – Zaraz, zaraz… Czy tak o mnie ludzie mówią? – Nie mam teraz na to czasu – mówię do niego. – Gdzie Buła? Wszy scy na niego czekają. Wszy scy zgromadziliśmy się już plaży, gotowi na poranną próbę. Ty le że brakuje naszego reży sera. Strzała wy wraca oczami. – Właśnie to ci próbuję powiedzieć. Buła nie chce wy jść z budy. Już ja coś wiem o ty m, jak to jest zabary kadować się w boksie w stajni z powodu nie najlepszej apary cji… Niepostrzeżenie zbliża się do nas kapitan Krab.

– Bardzo przepraszam, ale podsły szałem waszą rozmowę. Jeśli znowu chodzi o pchły, poproszę sy reny o przy gotowanie kąpieli z soli i wodorostów przed próbą. Strzała ty lko wzdy cha. – Kuracja spa niewiele na to pomoże. Głośno wy puszczam powietrze z płuc. – No dobrze, gdzie on jest? – Chwileczkę… Odwracam się, bo ktoś mi położy ł dłoń na ramieniu. Królowa Morena uśmiecha się przepraszająco. – Nie chciałaby m ci przeszkadzać, kochanie, ale czy moi koledzy bohaterowie i ja mogliby śmy liczy ć na jakieś informacje? Jest nam strasznie gorąco w ty ch kosmiczny ch zbrojach. Atmosfera robi się odrobinę nerwowa. Wskakuję na pień, z którego Buła zwy kle przemawia do zgromadzony ch na plaży bohaterów opowieści. – Panie i panowie… I trolle… Mamy pewne kłopoty techniczne, bardzo prosimy o cierpliwość. – Po ty ch słowach zeskakuję z powrotem na ziemię i wspinam się na grzbiet Strzały. – Załatwmy tę sprawę – rzucam. Za zamkiem znajdują się królewskie stajnie i zagroda dla pawi, a także gołębnik, który odgry wa istotną rolę podczas sceny ślubu na ostatniej stronie bajki. To właśnie tam ptaki odpoczy wają pomiędzy kolejny mi lekturami. Przy ty lny ch drzwiach prowadzący ch do kuchni stoi zaś niewielki fioletowy budy nek z biały mi wy kończeniami, przy pominający dom w sty lu wiktoriańskim. Całości dopełniają zasłonki i doniczki z kwiatami. Jego przeznaczenie zdradza właściwie ty lko ruchoma klapa w drzwiach. Gdy się pojawiłem w książce, królowa Morena zaproponowała Bule pokój w zamku. W końcu teraz jest człowiekiem. Przeniósł się tam na kilka nocy, ale materac i tak rozłoży ł sobie na podłodze. Wreszcie stwierdził, że lepiej się wy sy pia u siebie. – Buło! – wołam, pukając w ścianę budy. – Co się stało? – Nie wchodź, Edgarze! – krzy czy. – Chcę by ć teraz sam. – Nie będę mógł ci w żaden sposób pomóc, dopóki mi nie powiesz, o co chodzi. Buła chy ba się zastanawia. – Trochę włochato się robi7. Spoglądam na Strzałę, ale ten ty lko wzrusza ramionami… O ty le, o ile koń może wzruszać ramionami. – Spokojnie, pomogę ci wszy stkim zarządzać, żeby ś nie miał ty le na głowie. Wy jdź, to porozmawiamy. Otwieraniu psiego wejścia towarzy szy trzask plastiku. Buła wy czołguje się przed budę i wstaje. Ramiona ma pokry te sierścią, twarz tonie w brodzie i bakach. – Mówię poważnie – stwierdza, załamany. – Włochato się robi. Strzała aż oniemiał. – Na Abrahama Lincolna! – A ogon? – py tam z nadzieją w głosie. – Ciągle jest.

Próbuję sobie to wszy stko jakoś poukładać. – Na pewno da się coś z ty m zrobić – mówię. – Poradzimy sobie! Strzała nachy la głowę i szepcze do mnie: – Wróżka Migotka do perfekcji opanowała technikę depilacji brazy lijskiej. – Odwraca wzrok. – Nie żeby m mówił z doświadczenia czy coś… – Na pocieszenie ci powiem – stwierdzam – że uszy ci nie zarosły. – Zobaczy my jutro – odpowiada przy gaszony Buła. – Słuchaj, nie ma się czego wsty dzić. Nikt ci nic nie powie. Jesteśmy przecież wszy scy przy jaciółmi – przekonuję. Buła potrząsa głową. – Nie chcę, żeby ona mnie widziała w ty m stanie. Strzała wy bucha płaczem. – To najsmutniejsza historia miłosna świata. Oni są jak Kleopatra i Marek Antoniusz albo jak Py ram i Ty sbe. Jak Piękna i Bestia… Zaciskam zęby. – Strzało, nie pomagasz w ten sposób! Weź się w garść i biegnij do Orville’a. Powiedz mu, że spotkamy się u niego w chatce. – Dobrze – sapie Strzała, po czy m odbiega kłusem, cały czas trzy mając głowę nisko przy ziemi. Kładę dłoń na ramieniu Buły. – Przecież ona cię już widziała w psiej postaci. – W ogóle nie zwracała na mnie uwagi, dopóki nie stałem się człowiekiem – użala się nad sobą Buła. – Nie chcę znów stać się dla niej niewidzialny. – Do niczego takiego nie dojdzie – obiecuję. – Już ja tego dopilnuję. Buła drapie się za uchem. – Niełatwo jest zastąpić Olivera, ale… ty też jesteś dobry m przy jacielem, Edgarze. Zanim przeniosłem się do książki, większość czasu spędzałem samotnie w swoim pokoju na grach wideo. Raczej rzadko przeby wałem w towarzy stwie inny ch ludzi. Przy jaciół miałem co najwy żej w postaci awatarów zupełnie mi obcy ch osób, z który mi toczy łem bitwy przez internet. Nigdy wcześniej mi się nie zdarzy ło, że ktoś nie ty lko chciał spędzać ze mną czas, ale jeszcze zwracał się do mnie o pomoc – z głębokim przekonaniem, że naprawdę mogę coś dla niego zrobić. Od razu mam ochotę wspiąć się na wy ży ny swoich możliwości, by le ty lko tego kogoś nie zawieść. – Ty też jesteś dobry m przy jacielem, Buło – odpowiadam. Zastanawiam się, czy zdaje sobie sprawę, że ja potrzebuję jego tak samo jak on mnie.

*

Ostatecznie nie udaje mi się dotrzeć do chatki Orville’a. W połowie drogi książka nagle

energicznie się otwiera, a ja przeskakuję przez kolejne strony aż na Plażę Szczęśliwy ch Zakończeń. Ląduję na wy dmie, twarzą w piasku. Książka została otwarta, więc wszy stkie postaci oczy wiście stawiły się na miejscu, ale Buła – owinięty od stóp do głów pelery ną Rapskullia – stara się schować za masy wną skałą. Otrzepuję się i unoszę wzrok. W górnej części strony dostrzegam niewy raźne twarze Olivera i Delilah. – Zaczy nam się do tego przy zwy czajać – stwierdzam z pewny m niezadowoleniem – ale może jednak mogliby ście się wy kazać większą ostrożnością. Oliver chy ba jest zdenerwowany. – A wy może by ście przestali nam w końcu przeszkadzać za każdy m razem, kiedy … – Oliverze! – Delilah wchodzi mu w słowo. Lekko potrząsa głową, próbując w ten sposób wy móc na nim milczenie. – Dostaliśmy następną wiadomość. Odwraca książkę, więc cały nasz świat przez chwilę wiruje. – Na litość boską – mamroczę pod nosem. – Niektórzy jeszcze ciągle nie wrócili do siebie po kontuzji karku… Naszy m oczom ukazuje się pokój Delilah, widzimy między inny mi psa rozciągniętego na dy wanie. Trochę przy pomina Bułę. W powietrzu nad jej łóżkiem wisi rząd podskakujący ch liter, które układają się w napis: „Potrzebuję Cię”. Książka wraca do swojej pierwotnej pozy cji. Oliver spogląda na nas, rozciągając przy ty m strony tak mocno, że nasz świat zaczy na się zaginać na rogach. – Kto to wy słał? – dopy tuje się. Jego głos rozbrzmiewa echem po plaży. Wszy scy spoglądają po sobie. Wszy scy czekają, aż ktoś się przy zna. Napięcie rośnie. Może to Buła, który ma nadzieję, że przy jaciel uratuje go przed powrotem do postaci czworonożnej? Może to Serafina, która tęskni za swoją prawdziwą (choć przecież udawaną) miłością? Może kapitan Krab przy pomina w ten sposób o coroczny m przeglądzie denty sty czny m? Może królowa Morena pragnęłaby mieć ponownie przy sobie swojego sy na z bajki? A może sam Rapskullio przy padkiem przelał na niewłaściwe płótno swoje najskry tsze marzenie? Teorety cznie na tej plaży nie ma nikogo, kto nie miałby powodu pragnąć powrotu Olivera. Biorę na siebie rolę przy wódcy i zwracam się do zgromadzony ch: – No dobrze! Niech się ktoś przy zna. Kto z was wy sy ła ciągle te wiadomości? Odpowiada mi cisza. – W porządku. – Oliver traci cierpliwość. – Skoro nikt się nie chce przy znać, sam to będę musiał ustalić. Edgarze, Rapskullio! Spoty kamy się na stronie szóstej. Ty m razem biorę rozbieg. Podczas gdy Oliver i Delilah cofają się do początku, ja przeskakuję między stronami niczy m duch przechodzący przez ściany. Ledwo łapiąc oddech, opadam ciężko na ziemię w norze Rapskullia, a przy okazji przewracam kilka obrazów. Same portrety królowej Moreny. Spoglądam na Rapskullia. – Człowieku, to trochę niepokojące… Rapskullio wzrusza ramionami. – Co ja na to poradzę, tak już zostałem napisany. W norze panuje mrok. Jedy ne źródło światła w podłużnej jaskini stanowią łojowe świece. W zagłębieniach w ścianach chowają się pająki, szczury przemy kają się po podłodze jak cienie. W powietrzu unosi się wilgoć, a ciszę przery wa ledwo sły szalny, ale regularny dźwięk kropel spadający ch ze stalakty tów.

Rapskullio idzie szukać sztalugi, a ja w ty m czasie spoglądam w górę na Olivera. – Jak tam moja mama? – py tam. – Świetnie gotuje – mówi rozpromieniony Oliver. – Nie o to chodzi. Py tam, co u niej sły chać. – Chy ba dość często by wa zmęczona. Wzruszam ramionami. – Ona jest wiecznie zmęczona. Jeśli nie wy pija codziennie pięciu kubków kawy, to najpewniej ktoś się pod nią podszy wa. Przery wa nam Rapskullio, który ustawia magiczną sztalugę pośrodku pomieszczenia. Tło obrazu przedstawia pokój Delilah. Na środku widnieje ten sam napis, który Oliver przed chwilą nam pokazał. Rapskullio wy jmuje płótno z ramy. Potrząsa nim jak znikopisem, ale nic się nie zmienia. – Hm – dziwi się. – Coś tu jest nie tak. Ustawia obraz z powrotem na sztaludze, bierze pędzel i zanurza go w terpenty nie, po czy m próbuje pokry ć nią litery. Zawijasy i linie znikają jedne po drugich. – Zniknął? – py tam, spoglądając na Olivera. Oliver odwraca wzrok od książki, unosi podbródek. – Tak – odpowiada z ulgą w głosie. – Ale to nie wy jaśnia, skąd się ten napis w ogóle wziął. Ktoś w książce potrzebuje pomocy, a ja nie mogę przecież ży ć tak na pograniczu dwóch światów. Edgarze, to są teraz twoi ludzie. Ty powinieneś wiedzieć, co się z nimi dzieje. Czerwienię się ze złości. Gdy Buła zwrócił się do mnie o pomoc, pomy ślałem, że w końcu coś mi się udało osiągnąć… Że staję się prawdziwy m członkiem tej społeczności. Przesłanie kolejnej wiadomości do Olivera może jednak świadczy ć o ty m, że robię co prawda krok do przodu, ale zaraz potem – trzy kroki do ty łu. Akurat on powinien dobrze wiedzieć, jak ciężko się ży je na kartach książki. Po ty m wszy stkim, co dla niego zrobiłem, chy ba nie musi mnie pouczać w kwestii odpowiedzialności. – Serio? Moi ludzie? To może im to powiedz? Może wtedy przestaną szukać pomocy u ciebie. Oliver nachy la się do książki i krzy czy : – Nie możesz mieć do mnie pretensji o to, że brakuje ci kompetencji do odgry wania roli głównego bohatera! – Przestańcie! – strofuje nas Delilah. – Koniec spierania się o to, który z was ma bardziej rozbuchane ego. – Ekhm… – odchrząkuje Rapskullio. – Chy ba powinniście na to spojrzeć. Przenoszę wzrok na sztalugę. Zupełnie bez udziału pędzla, pióra czy jakiegokolwiek innego atry butu malarskiego na płótnie ponownie zjawia się napis: „Potrzebuję Cię”. Zwracam się do Rapskullia: – To twoja sprawka? Jakaś magiczna sztuczka? – Ja nic nie robię – zarzeka się. Wszy scy wpatrujemy się w płótno. Litery po prostu w nim toną, znikają jak atrament sy mpaty czny. Kilka chwil później zjawiają się ponownie, znów tworząc napis – i ponownie znikają. Cały proces powtarza się raz za razem. – Oliverze! – krzy czy Delilah. – Pomocy ! Rapskullio i ja odry wamy wzrok od płótna. Widzimy teraz pokój Delilah, który tonie

w czarny ch pętlach i zawijasach liter. Z naszego świata może i znikają, tamten jednak zdają się zalewać jak stado nietoperzy. Pies Delilah szczeka i próbuje chwy tać zębami mnożące się wy razy. One ty mczasem wplątują się jej we włosy i zaczy nają ją dziobać. Oliver próbuje je odganiać, ale owijają mu się wokół nadgarstków i odciągają mu ręce na boki, powstrzy mując jego wy siłki. Zalew słów nie ustaje, kolejne wy razy pchają się pomiędzy nich, a przestrzeń wy pełnia się czernią i tonie w języ ku. Rapskullio chwy ta płótno i je rozdziera. Rama, którą uderza o skałę, rozpada się na pół, ale on jeszcze dopełnia dzieła, depcząc ciężkim butem sam środek obrazu. W ty m momencie wszy stkie litery w pokoju Delilah opadają na ziemię. Ona i Oliver stoją po kostki w tuszu. – Co to by ło? – py ta Delilah, ciągle jeszcze nie mogąc złapać tchu. – Nikt tej wiadomości nie wy słał – mamroczę. – Obraz pisał sam na sobie. – To nie obraz. – Odwracam się na dźwięk głosu Buły. Stoi w drzwiach na czterech łapach, w całkowicie psiej postaci. Siada jak pies i ze smutkiem spogląda ku górnej krawędzi strony, prosto na przy jaciela. – Książka sama się poprawia. Na twarzy Olivera maluje się przerażenie. – Buło – szepcze – dlaczego mi nie powiedziałeś? Buła zwiesza uszy. – Uznałem, że jeśli ci nie powiem, to może to jednak nie będzie prawda. – Może Orville mógłby coś na to zaradzić – mówię. – Zawsze warto spróbować, prawda? Oliver próbuje się zdoby ć na pokrzepiający uśmiech, ale Buła sprawia wrażenie całkiem załamanego. – Może wszy scy się po prostu oszukiwaliśmy – wzdy cha. – Może nie można udawać kogoś, kim się nie jest. Oliver obejmuje Delilah w pasie. – Wiecie co – mówi. – Tak łatwo nie damy za wy graną.

*

W chatce Orville’a robi się strasznie ciasno, gdy wtłoczy się do środka dwóch ludzi, psa i konia. Ponieważ Oliver i Delilah upierają się, że chcą razem z nami próbować przy wrócić Bule ludzką postać, musimy ściśle przestrzegać wszy stkich książkowy ch konwencji. W związku z powy ższy m trzeba by ło znaleźć taką stronę, na której w odpowiednim miejscu gromadzą się wszy stkie potrzebne postaci. Na stronie 32 ory ginalnej wersji opowieści Oliver, Buła i Strzała przy by wają do chatki Orville’a, aby ten pokazał im przy szłość księcia. W swojej adaptacji trochę tę scenę podrasowałem. Sy piącą się ruderę Orville’a przeobraziłem w nowoczesne laboratorium, w który m pracuje się nad wy warami znoszący mi działanie grawitacji oraz nad sy ntety zowaniem DNA kosmitów. Nad głową sły szę cichy gwizd Olivera.

– Całkiem nieźle to urządziłeś! Buła nerwowo krząta się pod stołem. – A co, jeśli to nie zadziała? – py ta. – To spróbujemy czegoś innego – stwierdza stanowczo Oliver. – Prawda, Orville? Stary czarodziej, który teraz wy stępuje w laboratory jny m kitlu i okularach ochronny ch, kiwa potakująco głową. – Zobaczmy, co my tu mamy. Wy doby wa skądś stary podręcznik czarnej magii, z którego korzy stał jeszcze przed moim pojawieniem się w opowieści. Zdmuchuje z niego kurz i zaczy na wertować strony. – Niewidzialność… Nie, nie… Zatrute jabłko – to nie to… Zamiana dy ni w powóz – to zdecy dowanie nie to… Po drugiej stronie pomieszczenia rozlega się brzęk. Odwracamy wzrok i widzimy, że Strzała stąpa ostrożnie wśród potłuczonego szkła. – Oj! – bąka. – Coś mi nie wy szło. A przy padkiem nie ma tam nic na trądzik u dorosły ch? Pięć par oczu intensy wnie się w niego wpatruje. – Nie ma? Zły moment? Dobrze, w porządku. – Strzała opuszcza głowę. – O! Tu chy ba jest coś, co mogłoby zadziałać – mówi Orville. Zakłada okulary ochronne na czubek głowy, odsłaniając parę gruby ch szkieł, które trzy mają mu się na nosie. – Zaklęcie spełniające ży czenia. Każdy człowiek może go uży ć ty lko raz. Oliver sprawia wrażenie zaskoczonego. – Ty chy ba sobie żartujesz? Cały czas miałeś w zanadrzu coś takiego? Orville przenosi na niego wzrok. – Czy tałem o nim ty lko raz, jeszcze jako mały chłopiec. Pamiętam, że miało katastrofalne skutki uboczne. Facet imieniem Midas zapragnął niezrównanego bogactwa. Chciał, żeby jego doty k wszy stko zamieniał w złoto. Za dobrze to nie wy szło, bo cała jego rodzina przeistoczy ła się w złote posążki. Ty, chłopcze, chciałeś oddać Delilah swoje serce. Kto wie, może skończy łoby się ty m, że ona miałaby w piersi dwa, a ty padłby ś martwy na podłogę? – No po prostu bajka – mamrocze Buła. – Zostanę królikiem doświadczalny m. – Teorety cznie rzecz biorąc – stwierdza Strzała – jesteś psem. – Spogląda na Bułę i trochę się krzy wi na widok jego miny. – Jeszcze nie pora na takie żarciki, co? Orville zaczy na się krzątać po laboratorium. Zbiera różne fiolki i zlewa ich zawartość do ty tanowego ty gla. – Rozpacz – mamrocze, opróżniając pierwszą z nich. – Pragnienie. Szczy pta gwiezdnego py łu. – Dorzuca czterolistną koniczy nę. – Odrobina szczęścia. – Na zakończenie dodaje jeszcze srebrny proszek. – Ły żeczka nadziei – wy jaśnia. Gdy ty lko ostatni składnik trafia do misy, całość nagle zaczy na bulgotać. Nad ty glem pojawia się gruba, niebieska mgła. Tworzy półprzezroczy sty ekran, na który m pojawia się informacja drobny m drukiem:

Ostrzeżenie Przed uży ciem skonsultuj się ze swoim czarodziejem. Nie stosować u dzieci poniżej 12.

roku ży cia. Poinformuj czarodzieja, jeśli po przy jęciu wy waru pojawią się dolegliwości bólowe w obrębie klatki piersiowej albo suchość w ustach, a także jeśli wy rośnie ci trzecie oko. Produkt nie jest eliksirem miłosny m. Nie wy wołuje także inny ch uczuć. Nie należy stosować równocześnie z tonikiem zemsty ze względu na ry zy ko wy stąpienia poważny ch skutków uboczny ch. Nad treścią ży czenia należy się dobrze zastanowić. Formułować odpowiedzialnie. ~~ Produkt nie by ł testowany na zwierzętach. ~~

– Skoro nikt tego nie testował na zwierzętach, to skąd wiadomo, jak to na mnie zadziała? – zastanawia się Buła. Orville spogląda na niego poważnie. – Nie wiadomo. – Nie musisz tego robić – mówi spokojnie Delilah. – Jesteś wspaniały taki, jaki jesteś. – Nie wszy scy podzielają twoje zdanie w tej kwestii.

Oliver wy ciąga dłoń w kierunku książki, ale po chwili ją cofa, ponieważ przy pomina sobie, że

nie może pogłaskać Buły, żeby mu dodać otuchy. – Buło, na świecie są jeszcze inne dziewczy ny, wiesz? Buła spogląda na niego znacząco. – Czy aby na pewno, Ollie? Są jakieś inne? Oliver ujmuje dłoń Delilah. – Nie – przy znaje. – Nie ma. – W takim razie wlewaj mi to do miski – żąda Buła stanowczy m tonem. Orville przekłada napój chochlą do innego naczy nia i stawia je na podłodze przed Bułą. Ten podchodzi ostrożnie do miski i wpatruje się w lśniący pły n. Potem spogląda na mnie. – Powiesz jej, jeśli to nie zadziała? Powiesz Serafinie, że próbowałem? Kiwam potakująco głową. Buła zanurza twarz w błękitnej mgle. Zamy ka oczy i pochy la głowę, ale zaraz potem się zatrzy muje. – Oliverze? – mówi bardzo cichutko. – Co robisz, kiedy się boisz? Oliver patrzy mu prosto w oczy. – Przy pominam sobie, że zawsze mogę liczy ć na swojego najlepszego przy jaciela. To mi pozwala uwolnić się od strachu. Buła opuszcza głowę i zanurza języ k w magiczny m napoju. Podłoga zaczy na drżeć. Mam wrażenie, że ściany się na mnie walą, chociaż książka cały czas pozostaje otwarta. Sły szę ry k, który zagłusza nawoły wania Delilah i Olivera. Laboratorium rozciąga się i przekręca, jak gdy by miało się za chwilę odwrócić do góry nogami. Książka zamy ka się z łoskotem. Dopiero po chwili pojawia się snop oślepiającego białego światła. Szkło w pracowni Orville’a brzęczy przy ty m niepokojąco. Potrzebuję dobrej minuty, żeby znów zacząć normalnie widzieć. Spoglądam w górę, ale po Delilah i Oliverze nie ma już śladu. Orville leży na plecach, na nosie ma rozbite okulary. Powoli siada i chwy ta się rękami za głowę. Strzała najwy raźniej pokonał wszelkie prawa fizy ki, bo wy lądował w zlewie zwinięty w kłębek. Spoglądam tam, gdzie spodziewam się zobaczy ć Bułę, ale nie ma po nim śladu. Cholera jasna. Czy żby to naprawdę zadziałało? – Gdzie on jest? – py ta Orville, rozglądając się wokół siebie. – Strzało, wy łaź z tego cholernego zlewu, zanim pęknie pod twoim ciężarem. Przebiegnij się po stronach i zobacz, czy gdzieś go… – Ury wam, gdy nagle spostrzegam, że odrzucony siłą eksplozji kitel Orville’a zaczy na się intensy wnie ruszać. Podchodzę do niego na czworakach i unoszę materiał. Pies, który wcześniej siedział w pokoju Delilah, teraz stoi przede mną i radośnie macha ogonem. Wy ciąga języ k, próbując ułoży ć go w taki sposób, aby coś powiedzieć. – Cześć, jestem Humphrey – mówi. – Czy to ty jesteś moim nowy m najlepszy m przy jacielem?

7 W ory ginale nieprzetłumaczalna gra znaczeń – ang. hairy to zarówno „włochaty ”, jak i „niebezpieczny, ry zy kowny ” – przy p. red.

OLIVER

KSIĄŻKA dosłownie wy skakuje mi z rąk i spada w morze tuszu, pokry wające podłogę w pokoju Delilah. Pochy lam się i usiłuję ją wy łowić z gąszczu czarny ch liter, które przemy kają mi się między palcami jak węgorze. – Hm, Oliverze – szepcze Delilah. – Chy ba coś tu się wy darzy ło. Spoglądam w górę i staram się uwolnić od niesfornego U, które uczepiło się mojego rękawa. Widzę, że Delilah wpatruje się ze zdziwieniem w psa, który siedzi na jej łóżku. Nie jest to Humphrey, chociaż na pierwszy rzut oka można by tego nie zauważy ć. Ten pies jest trochę większy i starszy, ma też chy ba inny układ ciapek. Na szy i widzę obrożę

z królewskim godłem. – Buła? – Aż mnie zatkało. Otwiera py sk, żeby coś powiedzieć, ale ostatecznie wy doby wa z siebie ty lko skowy t. Spogląda na mnie przerażony. – Spokojnie, stary – pocieszam go. – Ty lko powoli, spróbuj jeszcze raz. Ty m razem szczeka już normalnie. – Zaraz, zaraz – mówi Delilah, biorąc głęboki oddech. – Ja się w ty m trochę pogubiłam. Jak on się wy dostał z książki? I co się stało z Humphrey em? Buła drapie się po szy i, a potem zeskakuje z łóżka prosto w gąszcz wy razów. Znika na chwilę pod powierzchnią druku, rozpluskując przy padkowe litery na wszy stkie strony. Zaraz potem się wy nurza i pły nie pieskiem do biurka Delilah. Tam wskakuje na krzesło. Chwy ta w zęby ołówek i zaczy na powoli skrobać coś na kartce. „ZAMIENIŁEM SIĘ”. Oboje przedzieramy się przez literowe morze, żeby przeczy tać jego odpowiedź. – Ale jak? – dopy tuje Delilah. Buła znowu zapisuje odpowiedź. „ŻYCZENIE”. – Wy dawało mi się, że chciałeś by ć znowu człowiekiem – mówię. – Czego ty sobie, u licha, zaży czy łeś? Buła siada na ty lny ch łapach i spogląda na mnie psim – bądź co bądź – wzrokiem. Wskazuje py skiem na mnie. Zaży czy ł sobie mnie. – Nie rozumiem – mówię. – Wy szło tak samo jak z tobą i Edgarem – wy jaśnia Delilah. – Ty mogłeś opuścić książkę, bo zamieniłeś się z kimś na ty le podobny m do siebie, że ona zgodziła się na taką zamianę. Gdy by tej zgody zabrakło, opowieść wróciłaby do dawnego biegu. – Czy li Buła fakty cznie się tu przeniósł? Tak na dobre? – Obejmuję go za szy ję. Wprost nie mogę w to uwierzy ć. Teraz mam tu już wszy stko, czego mi potrzeba do szczęścia. Buła znowu skrobie coś ołówkiem przy biurku. „GŁOS?” Delilah i ja spoglądamy po sobie. – Przepraszam cię na chwilę – mówię do Buły i odciągam ją na bok. Ściszam głos, żeby Buła nas nie usły szał. – Naprawdę nic nie możemy dla niego zrobić? – Oliverze – mówi – to jest trochę tak jak z Małą Sy renką. On się wy rzekł głosu, żeby by ć ze swoim księciem. – Przecież on nie jest sy reną. Co ty w ogóle opowiadasz? – Przy kro mi, Oliverze, ale w ty m świecie psy nie mówią. – Delilah spogląda w stronę biurka. – To i tak jakiś cud, że on potrafi pisać. – Zabiorę go ze sobą do domu – decy duję. – Coś wy my ślimy. – Nie możesz go zabrać, to nie jest twój pies – odpowiada Delilah. – I tak będziemy mieli szczęście, jeśli moja matka nie zauważy, że to nie Humphrey. Dobrze by by ło, gdy by ś go przekonał, żeby postarał się nie zachowy wać tak bardzo po ludzku. Musimy znaleźć sposób na to, żeby wrócił do książki. – Chwila – protestuję – a niby dlaczego on tam musi wrócić?

– Bo nie należy do tego świata. – O mnie można by powiedzieć to samo – zauważam po chwili wahania. Delilah chwy ta mnie za ręce i przy ciska do siebie. – Nawet tak nie mów. Ty należy sz do tego samego świata, co ja. Odgarniam jej ciemne włosy z twarzy i przy ciskam usta do jej ust. Przery wa nam dźwięczne szczekanie. Buła siedzi na krześle przy biurku Delilah, z przednimi łapami na oparciu. Próbuje zwrócić na siebie moją uwagę. Energicznie macha ogonem. – No dobra – zaczy nam i odchrząkuję. – Słuchaj, Buło. Zrobimy tak… Nie udaje mi się jednak przedstawić żadnego planu, bo rozlega się pukanie do drzwi. Zamieramy z Delilah w bezruchu. – Chwileczkę! – krzy czy Delilah, po czy m zwraca się do mnie i sy czy : – Musimy to posprzątać. Spoglądam na morze liter rozlany ch po podłodze. – A niby jak? Delilah rozgląda się nerwowo. – Szafa – szepcze, po czy m zaczy na zagarniać słowa do środka. Litery przelewają jej się przez ręce, trochę jak macki ośmiornicy. Zostawiają po sobie oleiste ślady. – Sły szę, że Humphrey szczeka – mówi pani McPhee przez zamknięte drzwi. – Wszy stko w porządku? Zry wam kapę z łóżka i zaczy nam zagarniać litery na środek pokoju. Buła zeskakuje z krzesła i chwy ta zębami za jeden róg, żeby łatwiej mi by ło zrobić węzeł. – Zobaczy ł wiewiórkę – mówi Delilah do matki. Wspólny mi siłami wpy chamy ogromny wór liter do szafy. Drzwi udaje nam się domknąć, dopiero gdy napieramy na nie cały m ciężarem naszy ch ciał. Kosztowało nas to ty le wy siłku, że jesteśmy teraz zdy szani i cali czerwoni. Buła wskakuje na łóżko, a Delilah rusza w kierunku wejścia. W ostatniej chwili dostrzegam zbłąkane N gdzieś na podłodze. Chwy tam je w dłonie i wpy cham pod poduszkę. Ona jeszcze raz się odwraca, żeby sprawdzić, czy może już spokojnie otworzy ć drzwi. Chwy ta za klamkę i uśmiecha się do matki, która najpierw mierzy ją wzrokiem od stóp do głów, a potem z uniesiony mi brwiami spogląda na mnie. – Widzę, że się pogodziliście – mówi. Pewnie jestem na twarzy czerwony jak rak. Uderza dłonią w udo. – Chodź, Humphrey. Pora na kolację. Buła ani my śli ruszać się z łóżka. Odchrząkuję. – Humphrey, no dalej. Bądź grzeczny m psem. Buła rzuca mi bazy liszkowe spojrzenie, po czy m zeskakuje z łóżka i posłusznie biegnie do pani McPhee. Wy chodzą razem z pokoju. Matka Delilah wy ciąga dłoń w kierunku klamki, ale po chwili zastanowienia pozostawia za sobą drzwi otwarte na oścież. – Gdzie książka? – py ta Delilah, gdy jej matka jest już na dole. – Nie znalazłam jej podczas sprzątania. – Ja też nie. – Rzucamy się do przeczesy wania pokoju. Szukamy bajki, która podczas ostatniej

literowej powodzi musiała widocznie gdzieś odpły nąć. – Tu! – wołam, bo właśnie wy patrzy łem ją pod biurkiem. Schodzę na czworaki, żeby ją stamtąd wy doby ć. Delilah wy ry wa mi ją z ręki i naty chmiast otwiera na tej stronie, na której tom się przed chwilą zamknął. Rapskullio, Edgar i Strzała stoją pośrodku laboratorium i na nas patrzą. Wy glądają dość nieciekawie. – Widzieliście Bułę? – py ta Edgar. – Strzała przeszukał całą książkę, ale go nie znalazł. – Mamy go tutaj – odpowiada Delilah. – A znaleźliście może mojego psa, Humphrey a? Na dźwięk swojego imienia Humphrey wy skakuje spod laboratory jnego stołu. Zamiast piłki trzy ma w py sku model atomu. Opuszcza ośliniony przedmiot na ziemię i macha ogonem. – Witaj, moja ulubiona istoto na cały m świecie. Znalazłem piłkę, świetna jest. Ty też jesteś świetna. – O Boże! – szepcze Delilah. – No właśnie… – stwierdza Edgar z sarkazmem w głosie. – Dzięki wielkie! – Orville, jak mogliby śmy zamienić ich miejscami z powrotem? – py ta Delilah. Stary czarodziej potrząsa głową. – Nie wiem – wy znaje. – Przy chodzą mi do głowy same strasznie skomplikowane rzeczy. Obawiam się, że każde zaklęcie, które zastosuję, żeby sprowadzić Bułę z powrotem do książki, może przy okazji wciągnąć tu również ciebie, Oliverze. Nagle ogarnia mnie wielki smutek, uświadamiam sobie bowiem, że ten świat, to ży cie i ta dziewczyna – to wszy stko może mi zostać nagle odebrane z powodu zupełnie przy padkowego ży czenia Buły. Przeniósł się tutaj, bo potrzebował mojej pomocy. Przecież nie mogę by ć aż takim egoistą, żeby mu tej pomocy nie udzielić… Nawet jeśli marzę, aby sięgnąć gwiazd, nigdy mi się to nie uda, dopóki cudze pragnienia będą mnie przy kuwać do ziemi. Orville unosi wzrok i na nas spogląda. – Potrzebuję trochę czasu, żeby pomy śleć. – Bardzo się cieszę, że jesteśmy wszy scy razem. Że jestem wśród przy jaciół. Ilu ja mam przy jaciół! – stwierdza Humphrey, po czy m rozkłada się u stóp Edgara i przewraca na plecy. – Kościsty chłopcze, może by ś mnie podrapał po brzuchu? Edgar wzdy cha i spogląda na Orville’a. – By le nie za dużo tego czasu. Łagodny m ruchem zamy kam książkę i odstawiam ją na półkę. – Jeśli Orville ma rację, to czy mogę oczekiwać od Buły, że aż ty le dla mnie poświęci? – Co chcesz przez to powiedzieć? – py ta Delilah. – Jeśli obaj tu zostaniemy, on nigdy więcej nie zobaczy Serafiny. Nigdy więcej nie będzie mówić. Na zawsze pozostanie psem. Twarz Delilah jest zupełnie pozbawiona wy razu. Wy gląda jak buzia porcelanowej lalki, która w każdej chwili może się stłuc. – A co z ty m wszy stkim, co ty musiałby ś poświęcić? – py ta. Nawet nie chcę o ty m my śleć. Nawet nie chcę my śleć o ty m, że mógłby m ją stracić. Gdy by m zaczął o ty m my śleć, nigdy by m stamtąd nie wy szedł.

*

Wracam od Delilah już po zmroku. Z kuchenny ch okien dobiega łagodne światło. Zwy kle o tej porze Jessamy n robi kolację. Kroi jakieś warzy wa albo przy prawia mięso. Ty m razem nigdzie jej nie widzę. Odstawiam rower Edgara do garażu i wchodzę do domu. – Mamo! – wołam i dopiero poniewczasie uświadamiam sobie, że może znowu boli ją głowa i poszła wcześniej spać. W ty m momencie wy czuwam zapach spalenizny. Biegnę do kuchni. Pomieszczenie wy pełnia gęsty dy m, który unosi się z piekarnika. Chwy tam ścierkę i otwieram drzwiczki. Muszę odkaszlnąć, bo przez moment nie mam czy m oddy chać. Gdy dy m się rozwiewa, dostrzegam w środku coś czarnego, coś co zapewne miało by ć kolacją. Otwieram okno na oścież i wpuszczam do środka świeże, zimne powietrze. Robię krok w ty ł i się o coś poty kam. Na pły tkach, z głową w kałuży krwi, leży Jessamy n. Opadam na kolana, chwy tam ją za ramiona. Zaczy nam krzy czeć jej prosto w twarz: – Jessamy n! Jessamy n! Otwiera oczy. Na jej twarzy pojawia się gry mas. – Edgarze… Wołaj karetkę. Zry wam się na równe nogi, cały się trzęsę. Mam na rękach jej krew. Jest zupełnie inna niż w bajce. Nie znika, gdy zamy kam oczy. Spoglądam na jej nieruchome ciało. – Karetka! – wrzeszczę, przy ciskając pięści do ud. – Karetka! Nic się nie dzieje. – Edgarze – szepcze Jessamy n. – Przez telefon… Chwy tam telefon i wy bieram odpowiedni numer. Niemal naty chmiast po drugiej stronie odzy wa się głos: – Tu pogotowie, co się stało? – Chodzi o moją matkę – mówię. – Krwawi. – Gdzie jesteś? – W domu, Oak Hill Road 39. – Czy z twoją matką można porozmawiać? – py ta kobieta. – Leży na podłodze. Nie wiem, co się stało. Nie widziałem. – Czy jest przy tomna? Spoglądam na Jessamy n. Znów ma zamknięte oczy. – Nie wiem. Mówiła coś, ale teraz znowu się nie odzy wa. Serce wali mi jak młotem. Ledwo sły szę, co ta kobieta do mnie mówi. – Dobrze, to poczekaj chwilę. Wy ślę do ciebie karetkę, a potem wrócę i będziemy rozmawiać, dopóki pomoc nie przy jedzie. Klękam przy Jessamy n, ale boję się jej dotknąć. Tak samo bałby m się od niej odejść. Szkoda, że nie ma tu Delilah. Ona by wiedziała, co robić. Edgar też by wiedział. Szkoda, że nikogo tu ze mną nie ma. – Halo, jesteś tam? – py ta kobieta. – Karetka już jedzie. Jak masz na imię?

– Oliver – odpowiadam i dopiero po fakcie dociera do mnie, że w przy pły wie paniki odpowiedziałem źle. – Edgar. – Oliverze Edgarze, sły szy sz już sy gnał karetki? Jak za sprawą czarodziejskiej różdżki za oknem odzy wa się sy rena. Po chwili sły szę mocne, stanowcze pukanie do drzwi. – Przy jechali. – Idź, otwórz im – mówi kobieta. – Zajmą się twoją matką. Czy to nie ja powinienem się nią zajmować? Przecież obiecałem to Edgarowi. Mężczy źni w mundurach potrzebowali kilku sekund, żeby położy ć Jessamy n na łóżku z kółkami i zapakować ją na ty ł dużej furgonetki. – Czy możesz dojechać do szpitala swoim samochodem? – zapy tał jeden z nich. – Ja… Ja nie prowadzę… – jąkam się. – Możesz jechać z nami z przodu – mówi, po czy m wskakuje do ty łu, gdzie już znajduje się Jessamy n. Furgonetka mknie boczny mi ulicami pośród wy cia sy ren i czerwony ch świateł. Zatrzy muje się przed budy nkiem, którego nigdy wcześniej nie widziałem. Napis głosi: „Szpital imienia Świętej Bry gidy ”. Dwaj mężczy źni pchają łóżko z Jessamy n gdzieś w głąb budy nku. Podążam za nimi, ale tuż przed podwójny mi drzwiami zatrzy muje mnie kobieta w niebieskiej piżamie. – Jesteś jej sy nem? – Tak. – Zaglądam przez szy bę w drzwiach i widzę, że Jessamy n z każdą chwilą odjeżdża coraz dalej. – Tam nie możesz iść – mówi kobieta. – Lekarze pomogą twojej matce. Zaprowadzę cię do poczekalni. Ktoś do ciebie wy jdzie, jak ty lko będzie coś więcej wiadomo o jej stanie. – Spogląda na mnie ży czliwie. – Czy jest ktoś, do kogo powinnam zadzwonić? – Tak – mówię bez większego zastanowienia. – Delilah McPhee.

*

Przy tula mnie. Nasze dłonie splatają się tak mocno, że potrafiłby m nas sobie w tej chwili wy obrazić jako jedną osobę. – Nigdy niczego takiego nie czułem – mówię szeptem. – Naprawdę bardzo się boję. Delilah na mnie spogląda. – Wszy stko będzie z nią w porządku, Oliverze. – Przecież nie możesz tego wiedzieć na pewno – stwierdzam rzeczowo. – Wy dawało mi się, że to jest fajne, jak się nie wie, co się wy darzy za chwilę, ale chy ba nie zawsze. – Opieram głowę i zamy kam oczy. – Jestem bezuży teczny. – Oliverze… – Mówię zupełnie poważnie. Kiedy ją znalazłem, nie wiedziałem, co robić. Nie miałem

pojęcia o lekarzach i szpitalach. Co by się stało, gdy by się nie obudziła? – Zadzwoniłby ś do mnie. Spoglądam na nią. – Nie mogę liczy ć na to, że za każdy m razem będziesz mnie wy ciągać z opresji – mówię. – Spójrzmy prawdzie w oczy, Delilah. Nie jestem Edgarem. Wkrótce ktoś się zorientuje. W poczekalni pojawia się kobieta w piżamie (Delilah twierdzi, że to się nazy wa kitel). – Twoja mama chce się z tobą zobaczy ć – mówi z uśmiechem na twarzy. Delilah ściska mnie za rękę. – Widzisz, mówiłam! Poczekam tu na ciebie. Idę za pielęgniarką nieskazitelnie biały m kory tarzem. Wchodzimy do sali po prawej stronie. Z wahaniem odsuwam różową zasłonę, za którą na poduszkach leży Jessamy n. Wy daje mi się taka jakaś malutka, blada. Na skroni ma opatrunek. – Mamo! – wołam, a ona wy ciąga ręce w moją stronę. Przy tulam się do niej z poczuciem ulgi. Nie jest moją matką, ale na chwilę chy ba o ty m zapominam. – Co się stało? – py tam. Koszula w kropki, którą ma na sobie, tłumi trochę dźwięk mojego głosu. – Nic mi nie jest, Edgarze. Po prostu zemdlałam i uderzy łam się w głowę. – Zemdlałaś? – wy chwy tuję najważniejsze słowo z jej wy powiedzi. – Dlaczego? Jesteś chora? – Miałam dzisiaj ty le spraw na głowie, że zupełnie zapomniałam o jedzeniu – odpowiada Jessamy n, rozwiewając moje obawy. – W sumie to by ło nierozsądne i niemądre z mojej strony. Nic mi nie jest. – To czy w takim razie możemy wracać do domu? – py tam. Po cały m ty m dniu, po tej wiadomości z książki, po zjawieniu się Buły i po wy padku Jessamy n o niczy m inny m nie marzę, jak ty lko o ty m, żeby wrócić do normalności. – Wiesz co, zatrzy mają mnie tu na noc – mówi Jessamy n. – Taka procedura. – Zostanę z tobą – odpowiadam. – Nie pójdę jutro do szkoły. – Tak łatwo się nie wy migasz od nauki. – Jessamy n się uśmiecha. – Tu będzie potwornie nudno. Lekarze będą robić badania, a ja będę oglądać jedna za drugą hiszpańskie opery my dlane. Ty lko… Jak ty wrócisz do domu? – Delilah siedzi w poczekalni – mówię. – Odwiezie mnie. Na jej twarzy maluje się jednoznaczny wy raz ulgi. Rozkłada się wy godnie na poduszkach. – Czy my ślisz, że jej matka by się zgodziła, żeby ś spędził u nich noc? Czułaby m się pewniej, gdy by m się nie musiała martwić, jak sobie poradzisz sam. – Pewnie by się zgodziła. Zamy ka oczy. – To dobrze – wzdy cha. – Kocham cię, Edgarze. Nachy lam się, żeby pocałować ją w policzek, ale ona zdąży ła już zasnąć. – Przepraszam, że nie jestem ty m, kogo potrzebujesz – mówię szeptem i wy my kam się z pokoju.

*

Czuję się odrobinę niezręcznie, kiedy stoję obok Delilah i odbieram ręczniki od jej matki. – Dziękuję pani – mówię. – Żaden problem, Edgarze. Możesz zostać tak długo, jak to będzie konieczne. – Po chwili dodaje jeszcze: – Daj mi znać, gdy by m mogła coś zrobić dla twojej matki. Kiwam głową, ale jakoś nie bardzo mogę sobie wy obrazić, żeby zapracowana pani McPhee mogła znaleźć czas na jakieś dodatkowe zajęcia. Ściele mi łóżko w pokoju gościnny m, który od sy pialni Delilah dzielą dwa inne pomieszczenia. Muszę przy znać, że ta świadomość jej bliskości może mi istotnie utrudnić zaśnięcie. – Dobrej nocy ! – mówi pani McPhee, po czy m wy chodzi. Nagle między jej nogami przemy ka się Buła. Wskakuje na wąskie łóżko. – Humphrey ! – woła karcący m tonem. – Na dół! – Ależ nie szkodzi – mówię. – Akurat dziś w nocy przy da mi się towarzy stwo. – To już lepiej pies niż moja córka – mruczy pod nosem pani McPhee. – Mamo! – krzy czy Delilah. – Powiedz Edgarowi dobranoc, Delilah – rzuca jej matka. Czeka z założony mi rękami, jasno dając nam do zrozumienia, że sama stąd nie wy jdzie. Muszę przy znać, że czuję się odrobinę urażony. Ale ona przecież nie wie, że jej córka spoty ka się z księciem, który nigdy w ży ciu nie naraziłby na szwank reputacji wy branki swojego serca. Delilah nachy la się i lekko całuje mnie w policzek. – Śpij dobrze – mówi, po czy m wraz z matką wy chodzi z pokoju gościnnego. Rozbieram się do bokserek i przy kry wam kołdrą. Buła siada i przekrzy wia głowę. Drapię go między uszami. – Niezła z nas para – wzdy cham. – Zagubieni gdzieś między wierszami. Może zamiast my śleć o ty ch wszy stkich korzy ściach pły nący ch z ucieczki z bajki, powinniśmy się trochę zastanowić nad inny mi konsekwencjami. Ty nie możesz mówić, a ja zaliczam jakąś wpadkę właściwie na każdy m kroku. – Znów mam przed oczami Jessamy n, która leży w kuchni na podłodze. – Zupełnie się nie ruszała – szepczę. – I wszędzie by ło pełno krwi. Tutaj jest inaczej. Tutaj wszy stko jest trwałe. Trzeba się liczy ć z konsekwencjami. Nie wy starczy odwrócić strony, żeby rana po mieczu się zagoiła. Na litość boską, przecież w kulminacy jny m momencie opowieści Rapskullio spada z wy sokości dziewiątego piętra, po czy m jak gdy by nigdy nic wraca do siebie, gdy ty lko książka się zamy ka. Tutaj rany krwawią, a ciała ulegają urazom i nikt nie dostaje drugiej szansy. Buła otwiera py sk, jak gdy by miał zamiar coś odpowiedzieć. Ostatecznie jednak ty lko skamle. – Obiecałem Edgarowi, że się zatroszczę o Jessamy n. Najwy raźniej kiepsko się spisałem. Ty lko że jeśli mu o ty m powiem, to on się będzie chciał od razu zamienić, a wtedy Delilah serce pęknie z rozpaczy … Buła kładzie mi łapę na ramieniu. Przez chwilę patrzy my sobie głęboko w oczy i chociaż nie

może mówić, dokładnie wiem, co by mi teraz powiedział. „Oliverze – stwierdziłby – jutro będzie lepiej”. Opadam na poduszki i zakładam ręce za głowę. Buła zwija się w kłębek u mojego boku i wtula nos w kołdrę. Wy obrażałem sobie, że czeka mnie ży cie idealne. Sądziłem, że z chwilą uwolnienia się z kart książki spełnią się wszy stkie moje marzenia. Ty mczasem wy chodzi na to, że marzenia mają swoją cenę. Na każdego człowieka, którego się uszczęśliwi, przy pada inny, którego się rozczarowuje. Czasem się zastanawiam, czy królowa Morena albo kapitan Krab w ogóle by mnie rozpoznali, gdy by zobaczy li mnie w szkole w nowy ch ubraniach, w towarzy stwie przy jaciół. Czy aby na pewno by m chciał, żeby mnie takim widzieli? Za oknem świeci księży c. Jest ty lko cienką srebrną kreską. Każdej nocy cień odbiera mu kolejny kawałek, aż w końcu zostaje już ty lko ten wąski skrawek. Ze mną dzieje się podobnie. Każdego dnia tracę jakby odrobinę siebie. Buła śpi. Chrapie i wierzga nogami przez sen, jak gdy by gonił Serafinę. Ostrożnie odsuwam kołdrę i wstaję z łóżka. Przemierzam kory tarz i docieram do drzwi pokoju Delilah. Chwy tam za klamkę i tak cicho, jak to ty lko możliwe, wsuwam się do środka. Delilah leży na plecach, z włosami rozłożony mi jak wachlarz na pościeli przy pomina trochę sy renę pod wodą. Jej skóra lśni w blasku księży ca. Kołdra leży zwinięta gdzieś w nogach łóżka. Delilah śpi w dużej koszulce, która zdaje się spowijać całe jej ciało. Człowiek przy zwy czaja się do widoku wschodzącego słońca, jeśli podziwia go każdego dnia. W końcu przestaje się zachwy cać mieszaniną kolorów i blaskiem promieni rozświetlający ch górskie zbocza, przestaje się napawać obrazem oceanu płonącego czerwienią. Mam teraz codziennie kontakt z Delilah i chy ba dlatego zapomniałem, jaka jest niesamowita. Otwiera oczy i podskakuje, przez chwilę niemal unosi się nad łóżkiem. – Jasny gwint, Oliverze! – mówi. – Przestraszy łeś mnie! Robię krok do ty łu. – Przepraszam, nie chciałem. Chciałem ty lko… Dlaczego tak na mnie patrzy sz? – Bo nie masz na sobie ubrania… Spoglądam w dół i uświadamiam sobie z przerażeniem, że zapomniałem się ubrać przed wy jściem z pokoju. – Przepraszam, pójdę… – Nie! – Delilah głośno przeły ka ślinę. – Jest dobrze. Bardzo dobrze. Staram się ukry ć uśmiech. Siadam na łóżku. – Nie mogłem spać. Delilah robi mi trochę miejsca, żeby m mógł się obok niej położy ć. Układam się na boku, przodem do niej. Dzielą nas zaledwie centy metry. – Niektórzy ludzie liczą owce, kiedy nie mogą spać – mówi. Marszczę brwi. – A to ktoś trzy ma stado owiec w domu? – Nie, to taka metafora. Chodzi o to, żeby coś liczy ć. Kiedy by łam mała, mama kazała mi liczy ć dobre rzeczy, które się wy darzy ły w moim ży ciu. Zastanawiam się nad ty m przez chwilę, a potem zmieniam pozy cję i wciskam ciało Delilah mocno w materac. Czuję, jak jej serce przy spiesza. Splatamy dłonie, po czy m szepczę jej do

ucha: – Pierwsze: twoje ręce. – Po ty ch słowach składam pocałunek na obu powiekach. – Drugie: twoje piękne oczy. – Przeciągam dłońmi wzdłuż jej ramion, wsuwam pod za dużą koszulkę i rozkładam szeroko palce na jej plecach. – Trzecie: twoja miękka skóra. Przesuwam się łagodny mi ruchami od obojczy ka aż po szczękę. Delilah wzdy cha. – Czwarte – mówię – dźwięk twojego głosu. Doty kam kciukiem jej dolnej wargi. – Piąte: twoje usta. W ty m momencie ją całuję. Jej wargi reagują na mój doty k i poruszają się tak, jak gdy by śmy oboje wy powiadali właśnie ten sam sekret. Odry wam się od niej, dopiero gdy zaczy na mi brakować tchu. Zanurzam twarz w zagłębieniu jej szy i. – Tak bardzo cię kocham. Ona głaszcze mnie po ramionach. – Kiedy to mówisz… Mam poczucie, że się unoszę w powietrzu. Mruczę i obracam się na bok. Układam się równolegle do niej. Chwy tam ją w pasie i przy ciągam mocno do siebie. Przy tulam się do jej pleców. – Nigdy nie pozwolę ci spaść – obiecuję.

*

Dwa dni po powrocie Jessamy n ze szpitala jemy razem odświętny posiłek – „na wy nos”, jak to ona ujęła. Stoją przed nami różne py szności z dalekiego kraju. Ona jakoś nie ma apety tu, za to ja mógłby m jeść bez końca. – Nigdy w ży ciu nie jadłem niczego tak py sznego – mówię, zanurzając placek w sosie i wkładając go sobie do ust. – Naprawdę? – dziwi się Jessamy n. – Zwy kle kiedy ja mam ochotę na kuchnię hinduską, ty się upierasz przy chińszczy źnie. – Najwy raźniej kubki smakowe mi ewoluują. – Hm. – Jessamy n unosi brwi. – Kim ty jesteś i co zrobiłeś z moim sy nem? Drętwieję. Czy żby się domy śliła? Zaraz potem Jessamy n wy bucha śmiechem. – Czy to znaczy, że mogę zacząć gotować brukselkę? Cóż to, u licha, jest brukselka? Przy wołuję na usta wy muszony uśmiech. – Może bez przesady – odpowiadam. Jessamy n nalewa sobie kolejną szklankę wody. Odkąd wróciła do domu, uważnie ją obserwuję. Mam wrażenie, że kości ma ze szkła i że najlżejsze uderzenie mogłoby ją roztrzaskać na drobne kawałeczki. Pomijając jednak mały opatrunek na skroni, wy daje się taka jak zwy kle. Ty lko co ja właściwie o niej wiem?

Wiem, że muszę powiedzieć Edgarowi, co się jej przy darzy ło. Muszę mu powiedzieć, że spędziła noc w szpitalu. Naprawdę niczego nie próbuję przed nim ukry wać. Po prostu czekam, aż będę mógł przekazać mu dobre wiadomości – że z jego matką jest wszy stko w porządku. Chcę mieć stuprocentową pewność. Jessamy n przy stępuje do zamy kania uroczy ch mały ch pudełeczek z jedzeniem. – Może po kolacji obejrzy my razem film? Chcesz coś wy brać? – py ta. Na jednej z półek w salonie leżą małe pojemniczki z dy skami. Te dy ski działają trochę jak wy war Orville’a, który pozwala przewidy wać przy szłość – za ich sprawą na ekranie telewizora pojawiają się ruchome obrazy. Oglądałem z Delilah kilka takich obrazów. Przesuwam palcami po zdjęciach przedstawiający ch rozmaite roboty i kosmitów, z przeróżny mi numerami. W końcu trafiam na coś, co wy gląda znacznie bardziej znośnie. Podaję film Jessamy n, a ona spogląda na mnie z ironiczny m uśmieszkiem. – Bardzo śmieszne. – No co? To powinno by ć interesujące. – Narzeczona dla księcia? – Jessamy n czy ta ty tuł. – Jak ci ostatnio zaproponowałam, że może to obejrzy my, to powiedziałeś, że prędzej potniesz się suchą bułką. – No cóż… Pomy ślałem, że może tobie się to spodoba – mówię, wstrzy mując oddech. Jessamy n się do mnie uśmiecha. – Och, te sy nowskie poświęcenia. Siadamy obok siebie na kanapie i uruchamiamy film. Jessamy n przy gotowała nam obojgu po miseczce lodów. (Prawdę powiedziawszy, lody to jedy na rzecz, przy której nawet bajkowa rzeczy wistość blednie. Doty chczas my ślałem, że jedzenie może się rozpły wać w ustach ty lko w przenośni). – Aż trudno uwierzy ć, że za rok wy jedziesz na studia – stwierdza refleksy jnie Jessamy n. Spoglądam na nią z przerażeniem w oczach. – A co, jeśli nie zechcę nigdzie wy jechać? – Edgarze, przecież odkąd skończy łeś dziesięć lat, nie marzy sz o niczy m inny m, jak ty lko o ty m, żeby studiować projektowanie gier wideo na Uniwersy tecie Południowej Kalifornii. Wiem z lekcji wiedzy o społeczeństwie, że Kalifornia leży chy ba najdalej od New Hampshire, jak się ty lko da. Dalej jest już ty lko ocean. Od Delilah dzieliła mnie stanowczo zby t duża odległość już wtedy, gdy ona mieszkała tutaj, a ja na Cape Cod. Jak niby miałby m wy trzy mać jeszcze większą rozłąkę? – Nie mogę stąd wy jechać. Jessamy n obejmuje mnie ramieniem. – Edgarze, przecież już o ty m rozmawialiśmy. O mnie się nie musisz martwić. Ja będę najszczęśliwsza, wiedząc, że spełniasz swoje marzenia. Ty lko że moje marzenia się zmieniły, bo przecież nie jestem Edgarem. Nie wiem, co powiedzieć, więc biorę ły żeczkę i zaczy nam pakować sobie lody czekoladowe do ust. Miseczka jest już do połowy pusta, gdy nagle sobie uświadamiam, że Jessamy n przy patruje mi się, jak gdy by widziała mnie pierwszy raz w ży ciu. – A niby od kiedy – py ta – ty jesteś leworęczny ?

*

– Co ja mam zrobić? – py tam Delilah, nerwowo chodząc w tę i z powrotem w pobliżu swojej szafki. – Ona wie, że nie jestem jej sy nem. Ona chce, żeby m wy jechał do Kalifornii, na litość boską… Spodziewałem się, że Delilah będzie mnie pocieszać i wspierać, ona ty mczasem milczy. – Co się z tobą dzisiaj dzieje? – py tam. Przeciera oczy. Wy gląda trochę tak, jak gdy by spędziła całą noc na statku pirackim. Oczy wiście nie zamierzam jej nic takiego mówić. – Spałam może ze dwie godziny – mówi. – Buła nie chce jeść karmy dla psów, więc muszę przy gotowy wać dla niego ekskluzy wne dania, a to mogę zrobić, dopiero kiedy moja mama pójdzie spać. Poza ty m on chrapie, naprawdę bardzo głośno. No i kopał mnie za każdy m razem, gdy próbowałam wy ciągnąć spod niego kołdrę. – Co ty mówisz? – Nagły m ruchem odwracam głowę. – On z tobą spał? W jedny m łóżku? – Tak, tak samo jak Humphrey. Zapomniałeś już? Nie ty jeden podszy wasz się pod kogoś innego. – Widziałem, w jakim stroju sy piasz. – To ty lko pies, Oliverze! Zaciskam zęby. – No właśnie. Na twarzy Delilah maluje się szeroki uśmiech. – Ktoś tu jest zazdrosny. – Nachy la się w moją stronę. – A wiesz, co jeszcze? Widziałam go nago. Marszczę brwi. – To nie jest śmieszne – mówię i trzaskam drzwiami od szafki. Buła jest tu już od dwóch dni. – Orville się odzy wał? – Nie, wczoraj wieczorem otwieraliśmy z Bułą książkę, ale on ciągle jeszcze pracuje nad rozwiązaniem. Zaczy nam się nad ty m wszy stkim zastanawiać. Delilah przechy la głowę. – O czy m my ślisz? – Że może powinniśmy na razie zorganizować dla Buły jakieś spodnie? – To by raczej nie uszło uwadze mojej mamy – mówi Delilah. – Serio, Oliverze, on nie jest w moim ty pie. Uspokaja mnie to, ale ty lko trochę. Opuszczam wzrok. – No to może chociaż ty mogłaby ś spać w spodniach – proponuję. Delilah właśnie się odwraca, żeby z całą stanowczością przedstawić mi swoje zdanie na ten temat, gdy zatrzy muje się przy nas Chris. Chce się dostać do swojej szafki. – Cieszę się, że jesteście oboje – mówi. – Chciałby m was prosić o radę. Spogląda na Delilah. – Wiem, że się przy jaźnisz z Jules… – No i co?

– Tak się zastanawiałem, czy jej gdzieś nie zaprosić… Delilah spogląda na niego szeroko otwarty mi oczami. – Serio? – Tak, mam ty lko jeden kłopot. Ona mnie przeraża. – Dlaczego? – Nie dalej jak wczoraj – opowiada Chris – widziałem, jak prawie doprowadziła panią Jacon do łez. Powiedziała jej, że przy jęcie nazwiska po nowy m mężu to zniewaga dla całej płci żeńskiej. – Jules by wa twarda, ale wierz mi, że ma też łagodniejsze oblicze. Na Titanicu płakała dwa razy. – Ja płakałem cztery razy – mamrocze Chris pod nosem. – To może powinniśmy zorganizować wspólne zaloty ? – Jakie zawody ? – dziwi się Chris. – Czy ty naprawdę sądzisz, że wszy scy czarni grają w koszy kówkę? – On miał na my śli randkę – wy jaśnia Delilah, a ja ty lko potwierdzam skinieniem głowy. Na jej twarzy pojawia się lekki uśmiech. – Czy żby ś w końcu zamierzał mnie gdzieś zaprosić? Wzruszam ramionami. – Chy baby należało, zważy wszy, że by liśmy już razem w łóżku. Delilah opada szczęka, a Chris unosi wy soko brwi. – Chy ba pora już na mnie – mówi i rusza przed siebie kory tarzem. Delilah wzdy cha i potrząsa głową. – Oliverze – mówi – chy ba musimy sobie wy jaśnić pewne kwestie języ kowe.

*

Po drodze ze szkoły zatrzy mujemy się u Jules, żeby mogła wziąć parę rzeczy na naszą podwójną randkę. Potem jedziemy do domu Delilah. Jules siedzi z ty łu i nerwowo zaplata palce. – To najgłupszy pomy sł świata – mówi. – Nie wiem, dlaczego ja się na to w ogóle zgodziłam. – Bo nie chcesz umrzeć sama, wy łącznie w towarzy stwie kotów – odpowiada Delilah. – Wiesz przecież, jak to ze mną jest – mamrocze Jules. – On pewnie ucieknie jeszcze przed deserem. – Kto wie, może Chris cię zaskoczy ? – wtrącam. Jules parska. – Łatwo ci mówić. Ty miałeś szczęście. Ty już znalazłeś dziewczy nę swoich marzeń. – Tak naprawdę to ona znalazła mnie. – Delilah rzuca mi spojrzenie, a ja szeroko się do niej uśmiecham. – To mi akurat bardzo pomoże… – stwierdza Jules. – Wy starczy, że wepchnę Chrisa do jakiejś książki, a potem go stamtąd wy ciągnę. – To wszy stko ty lko szczegóły – mówi do niej Delilah, zatrzy mując samochód przed swoim

domem. – Chodzi o to, że nigdy nie wiadomo, kto się okaże ty m naszy m jedny m jedy ny m. – To prawda. Gdy by m zrezy gnował z poszukiwań, pewnie nawet nie spojrzałby m na Delilah, gdy otworzy ła książkę. Mógłby m się nigdy nie dowiedzieć, że ona mnie sły szy. Bądź po prostu sobą – podpowiadam. – Albo może sobą w łagodniejszej wersji… – Co to niby ma znaczy ć? – oburza się Jules. Odwracam się do niej i spoglądam na nią znacząco. – No dobra – mówi. – Spróbuję trochę nad sobą zapanować. – Wy siada z samochodu. – To nie moja wina, że jestem taką debeściarą, że ludzie dziwnie się czują w moim towarzy stwie. Idzie z torbą na górę. Odprowadzamy ją wzrokiem. Delilah chwy ta mnie za rękę. – Ona ma rację, mieliśmy dużo szczęścia. Co by by ło, gdy by tamtego dnia Delilah nie otworzy ła książki? Co by by ło, gdy by m nie spojrzał w górę? Ty lko co, jeśli to nie jest nam dane na stałe? Co, jeśli mieliśmy aż za dużo szczęścia i teraz czeka nas coś strasznego? Całuję ją w czubek głowy. – Wiem o ty m.

*

Mnie to się wy daje głupie, ale Delilah upiera się, że na taką podwójną randkę ani Jules, ani ona nie mogą się przy gotowy wać w pojedy nkę. Twierdzi, że dziewczy ny już tak mają i że ja tego nie zrozumiem. Właśnie dlatego Jules przy jechała do niej na jedną noc z torbą tak wy pchaną ubraniami, że spokojnie wy starczy łoby jej ich na miesiąc. Ja trafiłem na wy gnanie do salonu, gdzie towarzy stwa ma mi dotrzy my wać Buła. Z góry dobiega mnie sy mfonia pisków i krzy ków. Nie do końca wiem, czy one się tam malują, jak twierdzi Delilah, czy może raczej się mordują. Gdy rozlega się dzwonek do drzwi, Delilah krzy czy do mnie z łazienki: – Możesz otworzy ć?! Na progu stoi Chris z bukietem kwiatów w dłoni. – O! – mówię, wy ciągając po nie rękę. – Dziękuję! Przepraszam, ale ja nic dla ciebie nie mam. Chris mi je wy ry wa. – Ja dla ciebie też nic nie mam – mówi. – Kwiaty są dla Jules. Prowadzę go do salonu. – Delilah twierdzi, że zaraz będą gotowe – informuję. – Ale w sumie mówiła to już godzinę temu. Chris klepie mnie po ramieniu. – Dzięki, stary. Kiedy się przeprowadzaliśmy, to nie sądziłem, że znajdę tu takiego przy jaciela jak ty. Na dźwięk ty ch słów Buła zeskakuje z kanapy i szczerzy kły, jak gdy by miał zamiar zanurzy ć

je w ły dce Chrisa. – Co jest… Chwy tam go za obrożę. – Nie! – krzy czę. – Niedobry pies! Buła skamle, gdy odciągam go od Chrisa, biorę na ręce i sadzam na fotelu jak najdalej od nas. Nachy lam się nad nim, jak gdy by m chciał go poklepać. – To ty lko znajomy – szepczę mu do ucha. Potem głośniej mówię: – Zostań! Buła pry cha. – Wszy stko w porządku? – py tam Chrisa. – Właśnie dlatego mam koty – odpowiada. Nagle robi się straszne zamieszanie. Na schodach pojawiają się Delilah i Jules. Jules ma na sobie swoje nieśmiertelne buciory, ale włoży ła do nich prostą, czarną sukienkę – całkowicie zrezy gnowała więc z wszelkich ćwieków, czaszek i agrafek. Wprost nie mogę oprzeć się my śli, że świetnie by do tego pasowała tiara. – Wy glądasz super – mówi do niej Chris. – Powiedz mi coś, czego nie wiem – odpowiada Jules. – To… To dla ciebie. – Wręcza jej bukiet kwiatów. – O, dziękuję ci za te… ciała zamordowany ch roślin. Delilah odchrząkuje. – Jules! Jules wy wraca oczami. – Chciałam powiedzieć: „wow, jakie ładne”. – Jules przenosi wzrok na mnie. – Edgarze, ślinisz się. Odry wam wzrok od Delilah, dopiero gdy dziewczy ny ruszają w kierunku drzwi. Chris kładzie mi dłoń na ramieniu. – Ona mnie nienawidzi. Zastanawiam się nad ty m przez chwilę. – Nie – odpowiadam. – Taka po prostu jest Jules.

*

Delilah wy brała restaurację, która wy gląda jak wy jęta z kart książki: stoliki ustawione pośród drzew, oświetlone migoczący mi światełkami. Przechodząc obok kelnerów w wy krochmalony ch fartuchach, którzy witają nas w pozy cji na baczność, mijamy liczne małe paleniska otoczone kamieniami. Gdy zatrzy mujemy się przy stoliku, odsuwam krzesło dla Delilah. – Milady – zapraszam ją półgłosem. Szeroko się do mnie uśmiecha. Chris, który niemal zdąży ł już usiąść, podry wa się ze swojego miejsca. Sięga po krzesło Jules, mimo że ona właściwie już zajęła miejsce. Jules rzuca mu wy mowne spojrzenie.

– Czy żby ś wątpił, że potrafię samodzielnie usiąść na krześle? – N-nie… – jąka się Chris. – Wy dajesz się najzupełniej sprawna. – Chowa głowę za menu. – Co to za miejsce, Delilah? – docieka Jules, zapoznając się z treścią karty. – Zapiekany w cieście kandy zowany seler naciowy w cy try nowej piance o posmaku werbeny z dekoracją sorbetową. Co to w ogóle wszy stko znaczy ? – Zamknij się – ucina Delilah. – To jedy na elegancka restauracja, w której serwują dania wegetariańskie. – Jesteś wegetarianką? – py ta Chris. Jules prostuje plecy. – Nie zgadzam się na rzeź niewinny ch zwierząt w imię człowieczego upodobania do grillowany ch zwłok, więc tak, jestem wegetarianką. – Grillowany ch zwłok? – powtarzam. – Jules ma na my śli steki i hamburgery – stwierdza Delilah. – Po prostu dramaty zuje. – Dramaty zuję? – powtarza Jules. – A niby skąd się twoim zdaniem bierze mięso? Puszczam do niej oko. – Z lodówki? Kiedy mieszkałem w zamku, posiłki po prostu się pojawiały. Teraz Jessamy n jeździ do specjalnego sklepu i stamtąd przy wozi różne rzeczy do jedzenia. – Z krów – oznajmia Jules. – Mięso bierze się z krów. Spoglądam na nią szeroko otwarty mi oczami. – Co takiego? – Aż mnie zatkało. Odwracam się i szeptem mówię do Delilah: – Znałem z imienia wszy stkie krowy w naszy m królestwie. Pozwalasz mi jeść zwierzęta domowe? – Cape Cod to chy ba jakaś kraina zupełnie oderwana od rzeczy wistości… – stwierdza Chris, po czy m zwraca się do Jules: – Wiesz, co się mówi o wegetarianach? Że chcieli by ć weganami, ale nie dali rady. – Uśmiecha się. – A ja daję radę od dwunastego roku ży cia. – Serio? – mówi Jules, marszcząc brwi. – Naprawdę jesteś weganinem? Chris odchy la się w stronę oparcia krzesła. – Pewnie jeszcze nie raz mógłby m cię zaskoczy ć. – No cóż – stwierdza Jules, uśmiechając się po raz pierwszy, odkąd ta randka się zaczęła. – Dobrze, że mamy cały wieczór.

*

Ku mojemu zdumieniu Jules i Chris przez większość posiłku siedzą nachy leni mocno ku sobie. Rozmawiają o wszy stkim, począwszy od najlepszy ch filmowy ch adaptacji książek science fiction, a na insty tucjonalny m terrorze stołówkowego jedzenia skończy wszy. Teraz akurat Chris rozwodzi się o gwiazdozbiorach, które co noc obserwuje ze swojego pokoju za pomocą teleskopu. – To jest Kasjopeja – informuje, naprowadzając rękę Jules na odpowiedni punkt. – A tam widać Wielkiego Psa. Rozpoznaje się go po Sy riuszu, zwany m też Psią Gwiazdą. – Chris spogląda

jej prosto w oczy. – To najjaśniejsza gwiazda na nocny m niebie. – Chy ba należy odtrąbić spektakularny sukces – mówi do mnie cicho Delilah. – Przy znam, że mnie to zaskoczy ło. Nie sądziłem, że Jules jest w jego ty pie – odpowiadam jej szeptem. – Zaskoczy ło mnie, że Jules jest w ogóle w czyimkolwiek ty pie. Delilah się śmieje. Po chwili pojawia się kelner. Kładzie przede mną srebrny talerzy k, na który m znajduje się jakiś arkusz z działaniami matematy czny mi. – Dziękuję – odpowiadam grzecznie. – Chociaż zdecy dowanie wolałby m eklera. – To jest rachunek – wy jaśnia Delilah. Nagle wszy stko nabiera sensu. Już rozumiem, co miała na my śli Jessamy n, kiedy przed moim wy jściem wcisnęła mi w dłoń szeleszczące banknoty i powiedziała, że dżentelmen zawsze bierze rachunek na siebie. Chris wy ciąga portfel. – Podzielmy to na pół – proponuje, przeglądając karteczkę. Czekam, aż położy pieniądze na srebrny talerzy k, żeby dołoży ć drugie ty le. Potem wstaję, odsuwam krzesło Delilah i podaję jej dłoń. Chris pomaga Jules włoży ć płaszcz. – Znam jedno miejsce, w który m serwują absolutnie rewelacy jne wegańskie babeczki – mówi. – Mogliby śmy tam pójść na deser. My ślę o eklerze, którego ostatecznie nie by ło mi dane zjeść. – Brzmi świetnie. – Nie! – Delilah spogląda na mnie wy mownie. – My już idziemy. – Ale ja lubię babeczki… Chwy ta mnie pod ramię. – To ci zrobię w domu – mówi, po czy m dodaje po cichu: – Zostawiamy ich samy ch. Odwraca się do Chrisa i rzuca: – Rozumiem, że podrzucisz potem Jules z powrotem do mnie? – Nie ma sprawy – odpowiada Chris. Idziemy na parking. Jules i Chris odjeżdżają jego samochodem. – Dzieci tak szy bko dorastają – żartuje Delilah, po czy m chwy ta mnie za rękę. – Chodź, może uda nam się porozmawiać z Orville’em, jeszcze zanim ona wróci. Delilah prowadzi mnie w kierunku swojego samochodu, idę za nią. – Przecież obiecałaś mi babeczki… Dom mamy prakty cznie cały dla siebie. Pani McPhee nie by ło, gdy wy chodziliśmy, i nadal jej nie ma. Nie wróciła jeszcze ze spotkania z doktorem Ducharme’em. W drzwiach wita nas Buła, który po nieco upokarzający ch próbach bardziej zawoalowanej komunikacji w końcu daje nam wy mownie do zrozumienia, że potrzebuje chwili samotności na trawniku przed domem. Gdy już ponownie gromadzimy się wszy scy w kuchni, Delilah przy stępuje do przetrząsania szafek w poszukiwaniu czegoś, co nadawałoby się na deser. Wsy puje do miski trochę jakiegoś proszku, wbija do tego dwa jajka, dodaje kroplę oleju i trochę wody. Twierdzi, że powstanie z tego coś jadalnego. Mieszanina trafia do piekarnika, a my oddajemy się spekulacjom na temat dalszego przebiegu randki Jules i Chrisa. – Zupełnie się tego nie spodziewałam – stwierdza refleksy jnie Delilah. – Poprzedni facet, który m się interesowała, miał tatuaże od szy i do pępka, a jako zwierzątko domowe trzy mał sokoła.

W porównaniu z nim Chris wy daje się taki strasznie… niepozorny. – Trudno dopatry wać się logiki w ludzkich upodobaniach – mówię, uśmiechając się szeroko do Buły. – Na przy kład ten tutaj ma wielką słabość do Serafiny. Buła rzuca mi wy mowne spojrzenie. Moje słowa komentuje warknięciem. Minutnik zaczy na dzwonić, więc Delilah wy jmuje z piekarnika swoją miksturę. Wy krawa kwadratowy kawałek i kładzie go przede mną na kuchenny m blacie. Nachy lam się nad ty m i stwierdzam, że może to i nie jest babeczka, ale pachnie naprawdę bosko. – Zadowolony ? – py ta. Odkładam ciasto i chwy tam Delilah na wy sokości bioder. Sadzam ją na blacie, a sam staję między jej nogami. Przy suwam się trochę bliżej i całuję ją tak długo, aż w końcu ona zarzuca mi ręce na szy ję, a Buła zaczy na szczekać. – Bardzo – odpowiadam z uśmiechem. Buła zdąży ł już chwy cić w zęby brzeg mojej koszulki i teraz próbuje mnie odciągnąć do ty łu. Delilah unosi rękę. – Dobrze, już dobrze. Pójdziemy w bardziej ustronne miejsce. – Zeskakuje z blatu i rzuca Bule kawałek ciasta. – Skoro już o ty m mowa, chodźmy po książkę. Od razu sobie przy pominam, że muszę powiedzieć Edgarowi o całej sprawie z jego matką. Buła idzie do pokoju Delilah, wspina się na ty lne nogi i ściąga książkę z półki. Merdając ogonem, przy nosi ją Delilah. – Dzięki. – Delilah ukradkiem wy ciera ślinę z grzbietu. – To poszukajmy Orville’a. Otwieram książkę i z zaskoczeniem stwierdzam, że nic nie jest tam, gdzie by ć powinno. Zawsze by liśmy wszy scy na swoich miejscach, gotowi na przy jęcie czy telnika. Ty mczasem wy chodzi na to, że zupełnie zaskoczy łem bohaterów. Na stronie 11 wróżki plotą sobie warkoczy ki w Zaczarowany m Lesie. Na stronie 31 trolle ani trochę nie przejmują się ty m, że most stoi nieodbudowany. Sy ren próżno szukać na stronie 27, bo popły nęły się opalać na Plażę Szczęśliwy ch Zakończeń. Uświadamiam sobie, że za moich czasów wszy stko chodziło jak w zegarku, ponieważ Buła konsekwentnie wy szczekiwał stosowne polecenia. Spoglądam na niego, a on kiwa głową i wy wraca oczami, jak gdy by chciał powiedzieć: „Amatorzy !”. Wertujemy kartki w poszukiwaniu Edgara, ale jakoś nigdzie nie mogę na niego trafić. Martwię się ty m bardziej, że jako główny bohater opowieści powinien wy stępować prakty cznie na każdej stronie. Udaje nam się zlokalizować Strzałę, który leży rozwalony na plecach w towarzy stwie Humphrey a na Łące Jednorożców. Obaj wpatrują się w chmury pły nące po niebie. – Strzało! – wołam, a on gramoli się z powrotem do pozy cji pionowej. – Cześć, Ollie – rży. – Nie sły szeliśmy z Humphrey em, że się pojawiłeś. Humphrey siada i widać, że aż się trzęsie z zachwy tu. – To jest mój nowy najlepszy przy jaciel. To największy pies, jakiego kiedy kolwiek widziałem. Kocham cię – zwraca się do Strzały. Strzale najwy raźniej odpowiada, że ktoś mu okazuje ty le zainteresowania. – A ja kocham ciebie. – Na litość boską! – wzdy cham. – Gdzie jest Edgar? – Nie wiem, Ollie. Dzisiaj go w ogóle nie widziałem.

– No to kto pilnuje porządku w tej książce? Strzała wy daje z siebie ciche rżenie. – Chy ba nikt – mówi. – Odkąd nie ma Buły, każdy zajmuje się tu własny mi sprawami. Buła szczeka na książkę, zwracając na siebie uwagę Strzały. – Hej! – krzy czy rumak. – Wy glądasz naprawdę świetnie. Czy li to jednak nieprawda, co mówią, że ten zewnętrzny świat dodaje pięć kilogramów. – Strzało, gdzie znajdziemy Orville’a? – py tam. – Poszedł sobie wy czy ścić zęby – odpowiada Strzała. – Dzięki – mówię. – Trzy majcie się mocno. Humphrey przy wiera przednimi łapami do zadu Strzały, a ja przechodzę na stronę 37, na której kapitan Krab nachy la się właśnie nad Orville’em rozłożony m w fotelu dowódcy wahadłowca. – Witaj, chłopcze! – mówi do mnie kapitan zza papierowej maseczki chirurgicznej. Orville próbuje coś powiedzieć, ale ma w ustach całą masę różny ch narzędzi denty sty czny ch. – Jeszcze ty lko chwileczkę. Dobrze. Proszę wy pluć – poleca kapitan Krab, podając Orville’owi kubeczek. Ten po chwili może się już poszczy cić olśniewająco biały m uśmiechem. – Oliverze, nawet nie wiesz, co tracisz. Te nowe kosmiczne fotele są znacznie wy godniejsze niż tamte stare, ze statku pirackiego. – Orville – py ta Delilah – czy coś ci się udało zdziałać? Orville ty lko potrząsa głową. – To by ła moja pierwsza przerwa w pracy, odkąd ostatnio otworzy liście książkę. Przekładałem tę wizy tę już dwa razy. Zajmowały mnie inne rzeczy. – Wy mienia porozumiewawcze spojrzenie z kapitanem Krabem. – Książka nie reaguje najlepiej na wszy stkie te zmiany – wy znaje. – Jest w stanie zaawansowanego rozpadu. Kapitan Krab wchodzi mu w słowo: – On chce nam przez to powiedzieć, że rozchodzi się w szwach. – To znaczy ? – py tam. Orville siada prosto i zry wa śliniak z szy i. – Na Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń pojawiło się zagłębienie, które wciąga gdzieś drzewa z Zaczarowanego Lasu. Pochłonęło już pięć domków należący ch do wróżek. – Wczoraj zawaliła się część jaskini Py ra. Dzięki Bogu jego akurat nie by ło na miejscu. – To książka nie przy wraca się już sama do porządku? – No właśnie na ty m polega problem, chłopcze – mówi kapitan Krab. – Odkąd zniknął Buła, na nic nie reaguje. – Trochę jak gdy by straciła tak wiele – stwierdza refleksy jnie Orville – że w końcu się poddała. – Z kim wy tam rozmawiacie? Delilah i ja zamieramy w bezruchu na dźwięk głosu Jules, która staje w kurtce Chrisa w drzwiach sy pialni. Orville i kapitan Krab spoglądają po sobie w panice, nie bardzo wiedząc, co dalej robić. Pojawienie się nowego czy telnika zwy kle poprzedza jasny sy gnał w postaci otwarcia książki i zawołania Buły. Ty m razem nikt nie jest tam, gdzie powinien by ć, żeby opowieść mogła się potoczy ć zgodnie z fabułą.

– Nie martwcie się – mówi do nich Delilah, unosząc książkę na wy sokość piersi. – Jules, pamiętasz, jak ci opowiadałam, że postaci z bajki, którą wielokrotnie czy tałam, zaczęły ze mną rozmawiać? Jules spogląda na nią podejrzliwie. – Tak. – Wtedy twierdziłaś, że mi wierzy sz. – Tak, ale… Jak inaczej miałam odpowiedzieć najlepszej przy jaciółce? – broni się Jules. – Gdy by ś mi powiedziała, że lecisz na wakacje na Księży c, to też by m nie podważała prawdziwości twoich słów. – No więc musisz wiedzieć, że ja wtedy nie zmy ślałam. Odwraca książkę obrazkami w stronę Jules. Kapitan Krab i Orville zaczy nają do niej niezgrabnie machać. Jules bierze od Delilah książkę. – To jakieś szaleństwo – mamrocze, obracając ją na różne strony i potrząsając nią. – Proszę, przestań! – wrzeszczy Orville. – Gdzie są baterie? – py ta Jules, uważnie przy glądając się wy klejce. – To jest jakiś e-czy tnik nowej generacji czy co? Kładzie książkę we właściwej pozy cji, ale Orville i kapitan Krab tkwią w piachu w dolny m rogu. Nagle strona się unosi, mimo że Jules jej nie doty ka. Przewraca się w prawo. Z kolejną stroną dzieje się to samo i wkrótce między okładkami wzbiera fala papieru. – O co tu chodzi? – szepcze Delilah. Nie mam pojęcia, nigdy czegoś takiego nie widziałem. Kartki zatrzy mują się dopiero na samy m początku książki, na notce o prawach autorskich. Jakoś nigdy nas to miejsce nie interesowało. To po prostu prawie pusta przestrzeń, w której znajdują się ty lko malutkie chmurki liter, rzucające cień na podłoże. Ta strona leży daleko od wszy stkich pozostały ch. Nie ma na niej ani gór, ani drzew, żadny ch zbiorników wodny ch ani zamków, nigdy więc nie widzieliśmy powodu, żeby się tam zapuszczać. Pewnie dlatego my, bohaterowie, właściwie zapomnieliśmy o jej istnieniu. Jules spogląda na nas z bły skiem w oku. – Ten wieczór z każdą chwilą staje się coraz bardziej niesamowity – mówi i dokładnie w ty m momencie znika.

EDGAR

ZABIJĘ GO. Minęły dwa dni, odkąd Buła zniknął. Od tamtej pory próbuję się pozby ć tego głupiego psa, który chodzi za mną jak cień. – Uwielbiam ciasteczka – wzdy cha rozradowany do granic możliwości Humphrey, kręcąc mi się przy nodze. – Delilah dawała mi ciasteczka. To moje ulubione jedzenie. Czy ty też lubisz ciasteczka? Powinniśmy iść po ciasteczka. – Masz może jakiś przy cisk, który by ci wy łączał głos? – py tam. Przy spieszam nieco kroku, żeby zwiększy ć dzielącą nas odległość. – A może zagramy w grę? – proponuję. – W grę? Uwielbiam gry ! – Kto by pomy ślał – stwierdzam sarkasty cznie. – Ta się nazy wa „policz wszy stkie komnaty w zamku”. – O, dobrze brzmi. A uży wa się do tego frisbee? Bardzo lubię frisbee. – Przy siada na ty lny ch łapach i radośnie mamle języ kiem. – Raz – mówi – zjadłem but, wiesz? – No i? – Zwy miotowałem. Lekko kiwam głową. – No dobrze, wracając do tej gry … Jak doliczę do trzech, pójdziesz liczy ć komnaty w zamku. Potem przy jdziesz mi powiedzieć, ile ich jest. Gotowy ? Jeden… Dwa… Idziesz! Humphrey ani drgnie. – Na co czekasz? – Nie powiedziałeś „trzy ”! – Na litość boską… Trzy ! – wzdy cham, a wówczas rusza biegiem w kierunku kamienny ch schodów. Sły chać ty lko skrobanie pazurów na zakręcie. Naty chmiast ruszam w przeciwny m kierunku i chowam się do szafy gospodarczej. Siedzę w ciemności i zastanawiam się, ile czasu przy jdzie mi tu spędzić, zanim Humphrey straci mną zainteresowanie i przestanie mnie szukać. Z moich obserwacji wy nika, że nie potrafi się dobrze skupić nawet przez nanosekundę, ale przezorny zawsze ubezpieczony. Mógłby m przy siąc, że to głupie zwierzę ma jakiś radar, bo za każdy m razem gdy udaje mi się od niego uwolnić, on się

nagle pojawia z ty m swoim merdający m ogonem zupełnie znikąd. Mój wzrok potrzebuje chwili, żeby przy stosować się do ciemności, w końcu jednak zaczy nam dostrzegać pościel i ręczniki złożone na półkach. Na pościeli zauważam wzór – niewielkie fioletowe kwiatki, dokładnie takie jak na łóżku mojej mamy. Drzwi szafy się otwierają. Wzdy cham, że najwy raźniej Humphrey znów mnie znalazł, ale ty m razem to ty lko królowa Morena. Puszcza do mnie oko i mówi: – O, dzień dobry, mój drogi. Mógłby ś mi podać mopa? Spełniam jej prośbę. Spodziewałby m się, że zaraz zapy ta, co robię w szafie gospodarczej w środku dnia, ale albo zupełnie jej to nie obchodzi, albo tutaj nie ma w ty m nic specjalnie dziwnego. – Baw się dobrze – mówi. – Daj znać, gdy by ś zgłodniał… – Ćśśśś… – uciszam ją. – Próbuję się schować przed Humphrey em. – A, już rozumiem – mówi. – No dobrze, to powodzenia. Już ma zamy kać drzwi, gdy dobiega nas potężny łomot. Zamek trzęsie się w posadach. Wy chodzę z szafy i widzę, że Humphrey siedzi na kory tarzu i merda ogonem. – Coś się stało w kuchni – mówi szeptem. – A ja cię tak bardzo kocham…

*

Chy ba łatwiej by mi by ło stworzy ć plan zwy cięskiej walki z Zorgiem, niż zająć czy mś Humphrey a na ty le, żeby dał mi chwilę spokoju. – Humphrey ! – wołam, wy machując zabawką zrobioną przez wróżki z paty ków, żołędzi i słomy. – Aport! Rzucam przedmiot tak daleko, jak ty lko potrafię. Dolatuje prawie na margines. – O rany, o rany, o rany ! – krzy czy Humphrey i pędzi za nim. Chwilę później powraca, niosąc zabawkę w zębach. Energicznie potrząsa głową i odkłada ją sobie między łapy. – Kocham tę zabawkę cały m swoim jestestwem. – Sapie i chwy ta ją zębami. – Kocham ją tak bardzo, że chciałby m ją zjeść. – Szarpie ją i miętosi w zębach. – Kocham ją… Kocham ją… Kocham ją… O nie, zdechła… Odsuwa się od sterty różny ch śmieci, które jeszcze przed chwilą składały się na jego zabawkę. Spogląda na mnie, zaniepokojony. – No dobrze – wzdy cham. – To nam dostarczy ło rozry wki na pół minuty. – Może uda mi się go zmęczy ć. – Humphrey, chcesz pobiegać? – Nikt nie biega szy bciej niż ja – stwierdza Humphrey i rusza w kierunku następnego rozdziału. Pędzi przodem, ale co chwila odwraca się, żeby sprawdzić, czy na pewno za nim truchtam. W Zaczarowany m Lesie łapie jakiś trop i przemy ka się między drzewami z nosem przy ziemi. Pły wa pieskiem po oceanie i kręci się w kółko w laboratorium Orville’a. Zatrzy muje się w końcu u stóp Samotnej Wieży i dy szy zasapany. – Fajnie by ło. Może jeszcze raz? Ty le mam energii. Chy ba nigdy nie pójdę spać!

Ledwo wy powiada te słowa, przewraca się jednak na bok i zaczy na chrapać. Wzdy cham z ulgą. Nareszcie. Pewnie obudzi się za niespełna minutę i znowu będę musiał wy my ślać dla niego jakieś rozry wki. Spoglądam w górę na wieżę. Psy nie potrafią się wspinać. Podchodzę do ściany klifu, który m można by dotrzeć do wieży. Szukam jakiegoś podparcia dla rąk i nóg. Wspinam się powoli, raz po raz przenosząc ciężar ciała. Z trudem powstrzy muję mdłości, które dopadają mnie za każdy m razem, gdy spoglądam w dół, na wzburzony ocean. W końcu docieram do otwartego okna budowli, która w opowieści stanowi więzienie Serafiny. Wciągam się do środka głową w dół i bezceremonialnie upadam na podłogę. Dzięki Bogu, my ślę sobie. Cisza i spokój. – Co ty tutaj robisz? – sły szę stłumiony głos dobiegający spod sterty koców po drugiej stronie pomieszczenia. Spoglądam tam. – Serafina? Nigdy jej nie widziałem w takim stanie. Ma na sobie koszulę nocną i skarpetki nie od pary. Jej włosy wy glądają tak, jak gdy by zalęgły się w nich jakieś małe leśne stworzonka. Zdaje się, że już od dłuższego czasu nie udało jej się wy kąpać. – Hm – odzy wam się. – Dobrze się czujesz? – Nie – odpowiada smutno, po czy m wy bucha płaczem. – Nie wiem, co się ze mną dzieje. W nocy nikt mi nie zostawił czekoladek na poduszce. Nigdzie nie mogę znaleźć kapci. Śniadanie przestało się pojawiać pod drzwiami. No i już nawet nie pamiętam, kiedy mi ktoś ostatnio powiedział, że jestem ładna. Nagle przy pominam sobie, co mi kiedy ś powiedział Buła o ty m, jak ściele łóżko Serafiny. Chodziło o to, żeby mogła przez cały czas my śleć, że jest prawdziwą księżniczką. Zastanawiam się, czy to na ty m polega miłość – że się kogoś nie wy prowadza z błędu, bo złudzenia czy nią go szczęśliwszy m. – Wiesz, czego ci trzeba? – mówię. – Zmiany otoczenia! Ja się próbuję pozby ć psa… Serafina zaczy na zawodzić jeszcze głośniej: – Tęsknię za Bułą! – Wierz mi – mamroczę – że nie ty lko ty. Słuchaj, wiesz może, gdzie w tej książce można się skutecznie schować? Przestaje płakać, spogląda na mnie i mruga dwukrotnie, po czy m chwy ta rąbek prześcieradła i wy ciera w nie nos. – Muszę chwilę pomy śleć – mówi. Zsuwa się z łóżka i znika za rozkładany m parawanem. Odwracam wzrok i zaczy nam się rumienić, ponieważ Serafina właśnie zdjęła koszulę nocną i teraz przed moimi oczami stanął zary s jej nagiej sy lwetki. Chwilę później pojawia się w wy gniecionej, poplamionej sukni. Jeden but ma niebieski, drugi zielony. Włosy, a właściwie ich połowę, upięła w niezby t staranny kok, nie do końca na środku głowy. – Dobrze wy glądam? – py ta. – Hm, jasne! Opuszcza ramiona w geście rezy gnacji. – Zresztą to i tak nie ma znaczenia. I tak nie mam tu nikogo, kto by zwrócił na to uwagę. Wy glądam przez okno i widzę, że Humphrey zaczy na się ruszać.

– Musimy się pospieszy ć – mówię. – Proszę, powiedz mi, że nie musimy schodzić po skałach. – Ja zwy kle po prostu skaczę. – Zwariowałaś? – Nawet Rapskullio nie ma z ty m problemu – mówi. – A to przecież taki duży dzieciak. Podciąga suknię i przekłada jedną nogę przez parapet. Potem się uśmiecha i znika w oknie. – Serafino! – wołam za nią. Waham się jednak ty lko przez chwilę, gdy spoglądam na fale rozbijające się na dole o skały i na jej ciało, które im dalej, ty m wy daje się mniejsze. Zaraz potem skaczę za nią. To całe by cie bohaterem w ogóle mi nie odpowiada. Zbliżam się do ziemi w niepokojący m tempie. Przez głowę przemy ka mi my śl: oto nadchodzi mój koniec. Przed oczami staje mi wszy stko to, co się dla mnie najbardziej w ży ciu liczy : moja matka, premiera kolejnej części Gwiezdny ch wojen, spaghetti z klopsikami… Nagle moje ciało zatrzy muje się w powietrzu o kilka centy metrów od skał, trochę jak gdy by m wisiał na bungee. Inaczej jednak niż na bungee, nie wzbijam się ponownie w górę. Po prostu unoszę się nad ziemią. Przekręcam głowę i widzę, że Serafina wisi dokładnie tak samo. Delikatnie wy gina stopy w łuk i robi kilka kroków w kierunku ziemi. – No co? – Spogląda na mnie. – Czekasz na zaproszenie? Biorę głęboki wdech i skaczę. Ląduję bezpiecznie i pewnie na obu nogach. – Co teraz? – Chodź za mną – pada odpowiedź. Serafina bierze mnie za rękę i rusza biegiem, przelatując przez kolejne strony. W końcu zatrzy mujemy się pośród ośnieżonej tundry. Tak w każdy m razie należałoby to określić… Jak okiem sięgnąć nic tu nie ma. Ty le ty lko, że nie jest zimno. – Gdzie jesteśmy ? – py tam. – Przed stroną ty tułową – mówi Serafina. – By łam tu wcześniej ty lko raz. Robię krok naprzód i całe moje ciało wy gina się na prawo. Mogę się poruszać ty lko tak pochy lony. Unoszę wzrok i zahaczam głową o nisko zawieszone litery. Kursy wa, mogłem się domy ślić. Serafina też ma kłopot z utrzy maniem równowagi. Panuje tu przy tłaczająca cisza, całkowita pustka. – Idealne miejsce. Humphrey nigdy mnie tu nie znajdzie – mówię, a mój głos rozbrzmiewa echem, jak gdy by odbijał się od ścian kanionu. – Jak tu trafiłaś? – Przy padkiem. Wy skoczy ł mi kiedy ś… pry szcz – wy znaje Serafina. – Nie mogłam znieść my śli, że Oliver zobaczy mnie w takim stanie, więc postanowiłam iść, gdzie mnie oczy poniosą, i tak oto dotarłam tutaj. Ciężko jest by ć cały czas idealny m, wiesz? – Jej uwagę przy kuwa malutki, pulsujący, okrągły punkt gdzieś w oddali. – Co to takiego? Wy gląda to trochę jak pokry wa od studzienki kanalizacy jnej. Serafina rusza w kierunku tego obiektu po przekątnej strony, ślizgając się po nachy lony ch literach. Jej książęce buciki bardzo słabo trzy mają się nawierzchni, więc zsuwa się po biały m stoku w kierunku kropki z tuszu. – Edgarze! – woła. – Pomocy ! – Bezskutecznie usiłuje się czegoś chwy cić. Stąpam ostrożnie, starannie sprawdzając grunt przed postawieniem każdego kolejnego kroku. Boję się, że sam też mogę się w każdej chwili poślizgnąć. Ten świat jest chy ba złożony z samy ch niewidoczny ch zjeżdżalni. Serafina przetacza się przede mną, a po chwili pory wa ją czarny wir. Zasłaniam się rękami. Nagle odkry wam, że ta wirująca otchłań to otoczona kółkiem litera C.

Wpadam prosto w znaczek sy mbolizujący prawa autorskie. Ląduję twardo na plecach, pośród sterty najróżniejszy ch przedmiotów. Walają się tu butelki z magiczny mi napojami, miecze, a nawet jedna zbroja. Jest posążek złotego lamparta z oczami ze szmaragdów. A także: wózek dziecięcy, łańcuchy do skuwania więźniów i sterta materacy, szklany pantofelek, lampa dżina i czerwona pelery na. Trafiły tu kołowrotek i ty czka do fasoli, tak wy soka, że jej końca po prostu nie widać. Zauważam też sterty monet, mapy poszukiwaczy skarbów, porzucone rowery, na wpół nadmuchany balon na gorące powietrze i kapelusz czarnoksiężnika. Półka pod ścianą ciągnie się w nieskończoność. Leżą na niej związane rękopisy opatrzone mosiężną tabliczką z napisem: „Alternaty wne zakończenia”. Sięgam po jeden z nich i czy tam na ostatniej stronie: „Potem Rapskullio i królowa Morena ży li długo i szczęśliwie, bardzo się kochając”. – Wow! – Biorę głęboki oddech i rozglądam się wokół siebie. – Edgarze! – Głos Serafiny dobiega ze stosu klejnotów, porozrzucany ch jak popadło. Odsuwam sobie z drogi piracki kufer i pomagam jej się wy plątać ze sznura pereł. – Co to za miejsce? – To takie jajko niespodzianka – mówię. – Twórcy gier wideo czasem wplatają do fabuły jakiś dowcip albo wiadomość dla graczy, którzy dzięki temu mogą wejść na ukry ty poziom albo skorzy stać z nieoczy wistego skrótu. – Rozglądam się wokół siebie z zachwy tem. – My ślę, że trafiliśmy na wrota do wy obraźni mojej matki. Znajdują się tu wszy stkie historie, które czy tała i który mi inspirowała się przy tworzeniu tej… Wszy stkie wątki, który ch postanowiła do niej nie wplatać. Doskonale zdaję sobie sprawę, że mógłby m przetrząsać to miejsce godzinami, a i tak nigdy nie wy czerpałby m jego zasobów. Niezależnie od konkretnej lokalizacji tego pomieszczenia w książce okaże się ono nie mieć granic, tak samo jak wy obraźnia mojej mamy. Serafina wy najduje gdzieś futrzany płaszcz. Wkłada go. Kaptur naty chmiast zaciska jej się wokół szy i, a na jej głowie rozbły skuje para żółty ch oczu. – Zdejmij to! – krzy czę, usiłując uwolnić ją z uchwy tu płaszcza, który coraz mocniej do niej przy wiera. Przewracamy się na plecy i lądujemy w jakiejś dziwacznej pozy cji: kolano Serafiny wciska się w moją klatkę piersiową. – Niczego nie doty kaj – mówię przez zęby. – Nie wiemy, co to za rzeczy. Nie wiemy, jak mogły by wpły nąć na bieg naszej historii. Rozczarowana Serafina marszczy brwi i zwleka się ze mnie wraz z całą masą okry wający ch ją jedwabi i halek. Ja również wstaję. W ty m momencie dostrzegam obraz. Przedstawia króla w złotej koronie i aksamitny m płaszczu z gronostajowy m obszy ciem. W jednej ręce monarcha dzierży złotą kulę, drugą zaś tuli malutkie dziecko. Znam ten portret, chociaż w trochę innej wersji. Widziałem go u mamy na biurku. Mężczy zna na nim ma na głowie nie koronę, lecz bejsbolówkę, a królewskie szaty zastępuje mu koszulka z logo druży ny Boston Red Sox i dżinsy. Zamiast złotej kuli trzy ma po prostu piłkę, dzieckiem zaś jestem ja.

Nie mogę oderwać wzroku od twarzy swojego ojca – i pewnie dlatego nie zwracam uwagi

na to, że Serafina zmierza w kierunku kolejnej sterty bibelotów. – O, jakie ładne! – wy krzy kuje, bo znalazła małe emaliowane puzderko na zawiasach. Na wieczku widnieje staranny srebrny napis: „Ukry te pragnienie”. Serafina otwiera pudełko i znajduje w środku pojemniczek z różowy m py łem. – Serafino! – krzy czę. – Nie rób tego! Za późno. Zdąży ła już zanurzy ć dłonie w pojemniczku i przy łoży ć sobie kosmety k do ust. Zwija się z bólu, a z jej otwarty ch ust pły nie dy m, który kreśli w powietrzu napis: „Buła”. Dy m spowija całe jej ciało. Wołam Serafinę i ruszam w jej stronę, żeby ją od niego uwolnić. Przewracam ją na ziemię. W końcu chmura znika, a ja wstaję. – Wszy stko w porządku? – py tam, ale po chwili szczęka mi opada ze zdziwienia. Oto bowiem patrzy na mnie dziewczy na o granatowy ch włosach, cała obwieszona kolczy kami. Na nogach ma ciężkie buty. – Kim ty, u licha, jesteś?

CZĘŚĆ DRUGA

Czytelniku, czy wierzysz w przeznaczenie? Czy wierzysz w to, że gdzieś tam powstał konkretny plan na każdy dzień? Że nasze życie zostało zapisane w gwiazdach? Że ktoś już stworzył jego scenariusz? Jeśli tak rzeczywiście jest, to możemy uznać się za bohaterów opowieści… A nasze życie właśnie za opowieść. A może uważasz, że po prostu ślepo brniemy w przyszłość, że przeskakujemy od przygody do przygody i że podróżujemy różnymi krętymi ścieżkami, nie zgodnie z jakimś planem, lecz za sprawą czystego przypadku? Być może właśnie o to chodziło autorowi. O to, żeby nasze życie sprawiało wrażenie zupełnie nieuporządkowanego i przypadkowego.

DELILAH

JULES ZNIKA w podmuchu wiatru, który sieje spustoszenie na moim biurku, zry wa pościel z łóżka i zdziera mi plakaty ze ścian. Coś najpierw uderza mnie w twarz, a potem ląduje na ziemi. Sięgam po to i podnoszę tiarę wy sadzaną klejnotami. Wraz z następny m podmuchem pośród jedwabiów, tiulów i długich jasny ch włosów na podłodze pojawia się Serafina. Chwy tam ją za ramiona i podnoszę. – Co zrobiłaś z moją najlepszą przy jaciółką? Ona patrzy na mnie z szeroko otwarty mi oczami, zupełnie oniemiała. – Ja… Ja nie wiem. Ja ty lko nakładałam bły szczy k. A potem nagle znalazłam się tutaj. – Wodzi wzrokiem wokół siebie, aż w końcu trafia na Bułę. Wy bucha płaczem. – To by ło okropne. Odkąd przestałeś wszy stkiego pilnować, ży cie zupełnie wy mknęło nam się spod kontroli. Z zamku zniknęła cała służba, nikt się o mnie nie troszczy ł. – Zniża głos i jakby się trochę wsty dziła,

szepcze: – Sama musiałam sobie szczotkować włosy. Buła skamle, a Serafina kiwa głową. – To bardzo miłe, co mówisz, ale przecież sama wiem, że nie wy glądam dzisiaj tak dobrze jak zwy kle. – Zaraz, zaraz – zaczy na Oliver, robiąc krok naprzód. – To ty go rozumiesz? Serafina rzuca mu się w objęcia. Oboje z Bułą wzdragamy się na ten widok. – Ollie! – woła. – Ty też tu jesteś? Lepszej niespodzianki nie mogłaby m sobie wy obrazić! – Klaszcze w dłonie i się uśmiecha. – Dziękuję wam, że się tu wszy scy zjawiliście. Nie miałam pojęcia, że coś takiego planujecie. Przecież moje urodziny są dopiero za miesiąc. – Promienieje radością. – Dobrze, to mogę już przy jmować prezenty. – To nie jest przy jęcie na twoją cześć – mówi Oliver. Buła szczeka, a Serafina się rumieni. – On twierdzi, że dałby mi szesnaście lat i ani dnia więcej – tłumaczy. – Jak to możliwe, że go rozumiesz? – Ależ, Ollie, a jak my ślisz, czego się uczy w szkołach dla panien? Ja mieszkam w wieży. Przez cztery lata moim najlepszy m przy jacielem by ł ptak. Pły nnie mówię w języ kach zwierzęcy ch, jedy ny wy jątek stanowi ry bi. Jakoś mi się zawsze wy daje, że ry by bełkoczą. – Spogląda na mnie. – Bądź tak dobra i przy gotuj mi kąpiel. Mam za sobą nużący dzień spędzony w podróży. – Serafino, to jest Delilah. – Ach, przepraszam. – Uśmiecha się do mnie. – Moja Delilah, bądź tak dobra i przy gotuj mi kąpiel. Mam za sobą nużący dzień spędzony w podróży. Zakładam ręce. – Nie jestem jej służącą. Buła wy biega z pokoju i już po chwili z łazienki dobiega nas szum pły nącej wody. Pies wraca, merdając ogonem. – Serdecznie ci dziękuję, Buło. – Serafina spogląda na Olivera z uniesiony mi brwiami. – Oliverze, stanowczo powinieneś krócej trzy mać służbę. – Wy chodzi z pokoju. – Delilah, chodź mi pomóc. Spoglądam na Olivera. Jestem wściekła. – Proszę – mówi błagalny m tonem – ty lko ten raz. Idę za Serafiną do łazienki. Ona już na mnie czeka z wy ciągnięty mi ramionami. Zaciskam zęby i rozwiązuję jej suknię z ty łu. – Wszy stko w porządku? Serafina odchrząkuje. Teraz ma na sobie ty lko cienką, bawełnianą halkę, której najwy raźniej też nie potrafi sama zdjąć. Ściągam ją jej przez głowę. Jest teraz zupełnie naga. Odwraca się. – Słodka jesteś. – Uśmiecha się głupkowato i nie dając mi szans uciec przed ty m gestem, zarzuca mi ręce na szy ję w wy razie wdzięczności. Naprawdę nie chcę wiedzieć, że pod kilkoma warstwami ubrań by łej ukochanej mojego chłopaka kry je się ciało tak samo idealnie piękne jak jej twarz. Pozostawiam Serafinę samą w kąpieli (jak ją znam, to pewnie się utopi). Idę do sy pialni. Oliver zdołał odnaleźć książkę, która wy buchła Jules w rękach tuż przed ty m, jak ona sama zniknęła z pokoju. Zdąży ł ją już otworzy ć.

– Nie rozumiem – mówi. – Co to znaczy, że ich nie ma? Spoglądam Oliverowi przez ramię i widzę, że Orville potrząsa głową. – Zorganizowaliśmy już grupę poszukiwawczą, ale wróżki i Strzała przejrzeli dokładnie wszy stkie strony i wszy stkie marginesy. Nigdzie ich nie ma. – Książka nie jest przecież długa – wtrącam. – Bądźmy poważni, czy to naprawdę takie skomplikowane znaleźć w bajce laskę w ty pie punkrockowy m? – Rapskullio maluje już plakaty na potrzeby poszukiwań. Sy reny prowadzą akcję pod wodą. Poinformujemy was, gdy ty lko coś nam się uda ustalić. Obiecuję. – Niby jak nas poinformujecie? – py ta poiry towany Oliver. – Przecież magiczna sztaluga została zniszczona! – Słuszna uwaga – stwierdza refleksy jnie Orville. – Będziemy do was zaglądać – proponuję. Buła coś skamle. – Co macie zrobić z Serafiną? – powtarza Orville. Oliver marszczy brwi. – Czy ty lko ja jeden nie mówię tutaj po psiemu? – Radziłby m przede wszy stkim zadbać o to, żeby nie narobiła za dużo kłopotu – mówi Orville, uśmiechając się szeroko do Olivera. – Masz w ty m już niejakie doświadczenie, prawda, Ollie? Oliver łagodny m ruchem zamy ka książkę. Buła drapie w drzwi, żeby go wy puścić. Najpewniej chce się ustawić na warcie przed drzwiami do łazienki. – Oliverze – mówię. – To się tak nie da. Jakaś dziwna, podkreślam z całą mocą, dziwna dziewczy na nie może się ot tak, po prostu pojawić w moim pokoju. To będzie podejrzane. A poza ty m… Co ja mam powiedzieć mamie Jules? Oliver sięga po jej telefon, który właśnie się ładuje. – Może niech Jules sama jej coś powie? – proponuje. – Ty przecież możesz to załatwić za pomocą o, tego tutaj. – Genialny pomy sł. – Biorę od niego telefon i piszę do mamy Jules. Czy mogę zostać u Delilah na cały weekend? Wstrzy muję oddech w oczekiwaniu na odpowiedź. Sy gnał rozlega się już po chwili. Odrobiłaś lekcje? JASNE TYLKO NIE SIEDŹCIE ZA DŁUGO. – No proszę – mówi Oliver. – To mamy jeden problem z głowy. – Ty lko na jakiś czas. Zy skaliśmy dwa dni. Co zrobimy, jeśli Jules w ty m czasie nie wróci? – Wróci – mówi uspokajający m tonem. – A Serafina? Jak wy jaśnię mamie, że Jules zamieniła się miejscami z jakąś księżniczką, której brakuje piątej klepki? Nagle przy chodzi mi do głowy pewien pomy sł. Może jakimś cudem uda mi się przekonać swoją matkę – i wszy stkich inny ch – że Serafina przy jechała na wy mianę między narodową. W ten sposób można by wy jaśnić, dlaczego tak się kompletnie nie orientuje, do czego służą poszczególne sprzęty stanowiące ty powe wy posażenie amery kańskiego domu. Zwracam się do Olivera:

– Powiemy wszy stkim, że ona jest z innego kraju. – Jakiego? Muszę się nad ty m przez chwilę zastanowić. Trzeba by wy my ślić taki kraj, żeby nikt raczej nie znał języ ka, który m się tam mówi. To by dopiero by ło, gdy by ktoś próbował porozumieć się z Serafiną w jej rzekomo ojczy sty m języ ku. – Z Islandii – mówię. Oliver kiwa głową. – To brzmi prawie realistycznie. – Bo to prawda. Z kory tarza dobiega nas najpierw szczekanie, a potem głos: – Halo, Delilah! Już jestem gotowa, żeby mnie wy trzeć. Spoglądam na Olivera. – Nie zamierzam tego robić. Absolutnie i kategory cznie odmawiam! Oliver przy gry za dolną wargę. – Jasne. W takim razie pewnie ja będę musiał jej pomóc… Odpy cham go tak mocno, że aż robi kilka chwiejny ch kroków do ty łu. – Nie ma mowy – stwierdzam i idę w kierunku drzwi. W progu odwracam się na chwilę. – W poniedziałek ma jej tu już nie by ć.

*

Oliver wy chodzi, bo wraca na noc do siebie do domu. Moja matka nie zdąży ła jeszcze przy jechać z randki z doktorem Ducharme’em, więc mam trochę czasu na dopracowanie szczegółów doty czący ch Serafiny. Poży czy łam jej szlafrok, żeby miała co założy ć na cienką halkę. Miałam też wątpliwą przy jemność sto razy przeciągnąć jej szczotką po włosach. Musiałam ją przy ty m zapewniać, że uży łam do tego celu szczotki wy konanej w stu procentach z włosia dzika – takiej samej jak jej własna – a nie jakiegoś czesadła, które można kupić za dolara w każdej drogerii. – W porządku – oświadczam. – Pora iść do łóżka. – Chwy tam śpiwór, który przy niosła sobie Jules, i podaję go Serafinie. Ta jednak ani my śli go ode mnie brać. Z głośny m westchnieniem rozwijam go na podłodze wzdłuż mojego łóżka. – Proszę – mówię, wskazując na prowizory czne posłanie. Serafina unosi lekko suknię, po czy m delikatnie stąpa po fioletowy m śpiworze niczy m po czerwony m dy wanie. Przemierza całą jego długość i zwinnie pakuje się do mojego łóżka. – Wspaniale – mówi, przy kry wając się kołdrą aż po samą brodę. – Zaiste wspaniale – mruczę sobie pod nosem. Wsuwam się do śpiwora i zaraz potem czuję, że Buła odbija się ode mnie jak od trampoliny, żeby wskoczy ć na łóżko i umościć się obok niej. – Spróbuj się dobrze wy spać – mówię. – Ależ ja się zawsze dobrze wy sy piam – odpowiada zupełnie szczerze Serafina. – Sen ma

ogromne znaczenie dla urody. Ty też śpij dobrze – mówi, spoglądając na mnie. – Kilka dodatkowy ch godzin odpoczy nku by ci nie zaszkodziło. Z py ska Buły, który właśnie układa się u jej stóp, wy doby wa się skowy t. – Ależ jesteś słodki – mówi do niego Serafina. – Na pewno mogłabym wy glądać jeszcze piękniej, gdy by m się ty lko trochę postarała. Buła znów coś skowy cze, a potem cicho szczeka. Serafina chichocze. – Oczy wiście, że pamiętam. Kazałeś wróżkom napisać moje imię na niebie. Królowa Morena upiekła moją ulubioną tartę z jabłkami, a ty jej nie powiedziałeś, że ukradłeś owoce z sadu Rapskullia. – Wy ciąga dłoń i nieco mechanicznie klepie Bułę po głowie. – A pamiętasz, jak spaliłam na popiół ciasteczka, które piekłam ci na urodziny, a ty i tak zjadłeś wszy stkie, bo nie chciałeś mi sprawić przy krości? Buła przesuwa się w górę łóżka i po chwili leży już prawie przy jej twarzy. Liże ją po policzku, a ona czerwieni się jak piwonia. – Zawsze by łeś dla mnie taki dobry, Buło – szepcze Serafina. – Że też ja to sobie uświadomiłam, dopiero kiedy cię zabrakło. Buła cicho skamle, a ona kiwa głową. – Nigdy nie przejmowałam się ty m, jak na mnie patrzy sz, ale przecież zawsze wiedziałam. Wiedziałam, że to ty układasz mi kapcie przy łóżku i ty mi przy nosisz śniadanie. Że to ty sprzątasz mi w szafie i pierzesz moją bieliznę. Jesteś psem. I co z tego… Przy tobie czuję się jak prawdziwa księżniczka, którą zawsze chciałam by ć. Pewnie nie powinnam podsłuchiwać, ale jak się tu nie uśmiechnąć. Oni rozmawiają ze sobą tak samo, jak ja rozmawiałam z Oliverem, kiedy on tkwił uwięziony na kartach książki. Chowałam się pod kołdrą i godzinami prowadziliśmy takie dialogi. Gdy by ktoś tego słuchał, pomy ślałby, że mówię sama do siebie, ale przecież my dwoje doskonale wiedzieliśmy, jak jest naprawdę. Zasy piam przy dźwięku równomiernego stukania psiego ogona, przy dźwięku czy stego szczęścia.

*

Słońce ledwo zdąży ło wznieść się nad hory zont, gdy budzi mnie głośny sopran. – Witaj, cudne słońce moje… Miło widzieć liczko twoje… Ptaszki ślicznie podśpiewują… Duszę moją radują! Otwieram jedno oko i widzę, jak Serafina tańczy – dosłownie tańczy – po pokoju. – Co ty wy prawiasz? Cholera, jest szósta rano. Jest niedziela! – O, dzień dobry, moja służko. Witam nowy dzień! – Podbiega do okna i przy ciska dłonie do szy by. – Mamy przepiękny poranek! Chowam głowę pod poduszką. – Jeszcze jest noc. Wracaj do łóżka, Serafino. Pogadamy za cztery godziny. – My lisz się, damy wstają wraz ze słońcem. – Serafina siada przy moim biurku,

wy śpiewując melodię pełną wy ższy ch i niższy ch tonów. Chwilowo trudno mi sobie wy obrazić bardziej iry tujący dźwięk. – Co ty wy prawiasz?! – cedzę przez zęby. – Jak niby miałaby m śpiewać przez cały dzień bez odpowiedniej rozgrzewki? – By najmniej nie oczekuję, że będziesz śpiewać cały dzień! – wrzeszczę na nią. Kiedy podnoszę głos, Buła zaczy na warczeć, a Serafina potakuje głową. – Tak, wiem. Ona się zachowuje stanowczo za głośno. – Ja się zachowuję za głośno?!? – obruszam się. Serafina ujmuje pukiel jasny ch włosów i odrzuca je na plecy. – Tak sobie my ślę, że może wy stąpiłaby m dzisiaj w koku, takim upięty m z warkocza. Może ozdobiony m kwiatami… Wy suwam się ze śpiwora i zbieram jej włosy ręką. – Kucy k będzie wy glądać świetnie – mówię. – To nie do pomy ślenia! – komentuje Serafina. – Powiem Oliverowi, że nie nadajesz się na pokojówkę. Lepiej sobie poradzisz w stajni. Dość tego. Rzucam się na Serafinę, przez moment naprawdę sobie my ślę, że mogłaby m jej przy łoży ć. Buła jednak naty chmiast chwy ta mnie zębami za koszulkę i odciąga do ty łu. Serafina otwiera okno i mocno się przez nie wy chy la. – Witaj, śliczne słońce moje… Zamy kam okno z hukiem. – Przestań! Może ty dorastałaś w wieży, ale my, wieśniacy, mamy sąsiadów – wzdy cham. – Może się ubierzemy ? Buła zdaje się niezdrowo podniecony. Wy mieniamy z Serafiną spojrzenia, po czy m wy ciągam go za obrożę na kory tarz. Otwieram szufladę. Wy jmuję stanik i majtki. – Włóż to – polecam. Serafina rzuca mi zaskoczone spojrzenie, po czy m bierze ode mnie stanik, owija go sobie wokół głowy i zapina pod brodą jak czepek. – Nie do końca ci to wy szło. – Zdejmuję księżniczce bieliznę z głowy i unoszę koszulkę, żeby jej pokazać, co powinna z nią zrobić. – Zdejmij koszulę i włóż to – mówię – na nie. Przy najmniej raz robi to, czego się od niej oczekuje. Odwraca się z uśmiechem. Mój stanik jest na nią stanowczo za mały. Wzdy cham. – Kto by pomy ślał, że będziesz miała większe cy cki niż ja… Zaglądam do szafy w poszukiwaniu jakiejś większej koszulki, jednej z ty ch, które nosiłam, zanim schudłam. – Zdejmij stanik i włóż to – mówię. – Powinnaś chodzić z rękami skrzy żowany mi na piersi. Dzwonię ze Sky pe’a do Olivera, licząc na to, że sy gnał z komputera go obudzi. Po chwili na moim ekranie pojawiają się jego niewidzące oczy i nieuczesana czupry na. – Dlaczego nie śpisz? – py ta. – Bo Panna Słoneczko to ranny ptaszek. Przy jedź do mnie, to ci zrobię śniadanie. Serafina nachy la się niespodziewanie nad moim laptopem, przy ciskając dłoń do ekranu. – Oliverze! – rzuca zdumiona. – Jaki ty jesteś płaski! – Pospiesz się – mówię. – Proszę!

Początkowo Serafina w ogóle nie chce wy jść z mojego pokoju, bo uważa, że legginsy to stanowczo niestosowny strój dla kobiety. Dopiero obietnicą podania posiłku udaje mi się skłonić ją do zejścia na dół. Do siódmej pożera z wielkim apety tem omlet, naleśniki, bekon i owsiankę. Zaczy nam sądzić, że jest po prostu pusta w środku. W kuchni pojawia się moja matka w niedzielny m stroju, na który składają się flanelowa koszula i spodnie od piżamy. – Wcześnie wstałaś – mówi, wy raźnie zaskoczona moim widokiem. Potem przenosi wzrok na Serafinę. – A my ślałam, że to Jules u nas dzisiaj śpi. – No, nie… Nie pamiętasz? Mówiłam ci o Serafinie – kłamię. – Przy jechała na wy mianę i zostanie u nas przez kilka dni. Rozmawiały śmy o ty m w zeszły m ty godniu. Przy gotowy wałaś się wtedy na randkę z Gregiem. Rany, ty mnie już w ogóle nie słuchasz! – Ależ… oczy wiście, że pamiętam – mówi moja matka. – Zapomniałam ty lko, że to miało by ć w tym ty godniu. – Uśmiecha się do Serafiny, po czy m zwraca się do niej głośno i powoli: – Skąd… jesteś… moja… droga? – Ona jest z Islandii, mamo, ale to nie znaczy, że jest głucha. Serafina zwraca się do niej: – Pani tu jest oberży stką? – Oberży stką… Gospody nią… Po islandzku te wy razy są do siebie bardzo podobne – wchodzę jej w słowo. Serafina wy ciąga rękę. – Pewnie się pani cieszy, że może mnie poznać. Moja matka zaczy na się śmiać. – Tak, cieszę się – mówi. – Witaj w Amery ce. Spogląda na Bułę, który leży skulony u stóp Serafiny i trzy ma py sk na jej udzie. – Humphrey, sio! – Ależ nic nie szkodzi. Buła i ja jesteśmy stary mi przy jaciółmi. – Czy ste szaleństwo – wtrącam znowu. – Okazuje się, że na Islandii wszy stkie psy noszą to samo imię: Buła. Mogłoby się wy dawać, że to dość komplikuje ludziom ży cie, a tu proszę… Każdy ma jakieś swoje zwy czaje. – Jak długo tu zostajesz, Serafino? – py ta moja matka. – Najpierw musimy znaleźć sposób na to, żeby dostać się do… – …żeby zarezerwować bilet – kończę za nią. Na siłę ściągam ją z krzesła. – Wy bieramy się dzisiaj do centrum handlowego kupić jakieś pamiątki. Nagle mnie olśniło, że to w sumie świetny pomy sł. Serafina nie może przecież chodzić w nieskończoność w mojej dużo za dużej koszulce z Nantucket, a przecież trudno powiedzieć, jak długo tu zostanie. Jeśli mamy co chwila nie ściągać na siebie gradu py tań, to powinnam zadbać choćby o to, żeby wy glądała jak my wszy scy. Moja matka nalewa sobie kawy i siada naprzeciwko niej. – Zawsze chciałam pojechać do Islandii. To podobno piękne miejsce. Jak tam jest, w twoim rodzinny m kraju? – No cóż, mieszkałam samotnie w wieży z widokiem na ocean – mówi Serafina. – Ale też wszy stko mogłam stamtąd obserwować: piratów, smoki, sy reny … Przed nieuchronną katastrofą ratuje nas dzwonek do drzwi. Moja matka wstaje, żeby

otworzy ć, i wprowadza do kuchni Olivera, który ma policzki zaróżowione od wiatru. – Dzień dobry – mówi. – Ośmielę się powiedzieć, że za każdy m razem kiedy panią widzę, wy gląda pani młodziej. Moja matka – moja matka – się rumieni. – Lila, skąd ty go wzięłaś? – py ta, potrząsając głową. Bierze kubek z kawą i idzie na górę. – Dziękuję – mówię, całując go w policzek. – Uratowałeś mnie przed koniecznością wy jaśniania matce, kiedy to Islandia przeistoczy ła się w plan Gry o tron. – Dlaczego nie graliśmy w tę grę? Brzmi ciekawie. Na pewno rozniósłby m cię w py ł. – Nieważne – odpowiadam. – Chodźmy do książki zobaczy ć, czy udało im się znaleźć Jules.

*

Zaraz po otwarciu książki z wielką ulgą stwierdzam, że Edgar stoi na samy m środku Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń, a tuż za nim znajduje się Jules. Tak mi się przy najmniej wy daje, że to jest Jules. Moja przy jaciółka zupełnie nie przy pomina samej siebie. Przede wszy stkim ma na sobie suknię balową, a ukochane martensy zamieniła na baletki! Jules, która zawsze twierdziła, że balet to nic innego, jak marny sposób na maskowanie zaburzeń odży wiania! W niebieskich włosach poły skuje srebrne pasemko. – Jules? – py tam szeptem. – Muszę powiedzieć – stwierdza, wskazując na Olivera – że nagle jakoś łatwiej mi go zrozumieć. Serafina zaczy na tupać drobną nóżką. – To jest moja suknia! – Spokojnie, kochana – odpowiada Jules. – To jest moja przy jaciółka. Do przodu wy chodzi Orville. – Edgar opowiadał nam o miejscu, do którego trafił. Powinno cię to zainteresować. Edgar unosi wzrok i na nas spogląda. – Serafina zabrała mnie na stronę z notką o prawach autorskich. Chciałem się gdzieś na chwilę ukry ć. – Nigdy nie by łem na tej stronie – mamrocze Oliver. – No właśnie, ale to bez znaczenia. Coś się wy darzy ło, gdy się na niej znaleźliśmy – mówi z wahaniem Edgar. – Najwy raźniej jest tam jakiś portal i my do niego z Serafiną trafiliśmy. Jeśli mogę tak powiedzieć, to w ty m tajemniczy m miejscu między słowami kry je się ogromny magazy n pomy słów – my śli, obrazy i postaci, które narodziły się w głowie mojej mamy, ale nigdy nie trafiły do książki. W głowie twojej mamy. Wy mieniamy z Oliverem wy mowne spojrzenia. Oboje od razu pomy śleliśmy o Jessamy n. Oliver odchrząkuje.

– Edgarze, coś chy ba powinieneś wiedzieć. Twoja matka… się przewróciła i musiała z tego powodu jechać do szpitala. Edgar patrzy na nas oniemiały. – A czy wszy stko z nią w porządku? Co się stało? – Zemdlała. Zapomniała o jedzeniu i chodziła głodna przez cały dzień – mówię. – Teraz czuje się znacznie lepiej, naprawdę. Edgar chy ba nam do końca nie wierzy, bo zaczy na nerwowo dreptać w tę i z powrotem po stronie. – Muszę się stąd wy dostać. Muszę się upewnić, że wszy stko z nią w porządku. Ty lko że gdy by Edgar miał się wy dostać z książki, Oliver musiałby tam wrócić. Gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że Edgar będzie chciał wrócić do matki, kiedy się o ty m dowie – ty lko jakoś nie od razu przy szło mi do głowy, że odbędzie się to moim kosztem. Widzę spojrzenie Olivera i wiem, że my śli to samo, co ja. – Może da się znaleźć inny sposób – szepcze do mnie, po czy m zwraca się do Serafiny : – Edgar powiedział, że przeszłaś przez portal. Tak? Potrząsa głową. – To by ł ty lko kosmety k do makijażu… Unoszę brwi. – Edgar? – To rzeczy wiście by ł kosmety k, ty lko że z napisem „Ukry te pragnienie” na wieczku. Widocznie Serafina pragnęła się znaleźć u boku Olivera i dlatego trafiła do was. Spoglądam na Serafinę, ona jednak wpatruje się w Bułę. To nie o Olivera jej chodziło. – Ty lko że w ten sposób nie da się wy jaśnić, co się właściwie stało z Jules – mówię. – Owszem, da się – stwierdza Oliver. – Humphrey został podmieniony z Bułą. Ja zamieniłem się miejscami z Edgarem. Książka może oddać postać ty lko pod warunkiem, że wchłonie na jej miejsce kogoś dostatecznie podobnego. Właśnie dlatego go stracę. Oliver i Edgar to może nawet są do siebie podobni, ale przecież Serafina i Jules nie mają ze sobą nic wspólnego. Spoglądam na srebrne pasmo we włosach Jules. Skoro postać zastępcza nie przy pomina ory ginału… to może książka ją zmieni, żeby lepiej pasowała? – Może po prostu przy niesiesz tu to „Ukry te pragnienie” – proponuję – i zaży czy sz sobie powrotu Serafiny ? – A ty my ślisz, że nie próbowałem? – odpowiada Edgar. – Już wielokrotnie zaglądałem na stronę z notką o prawach autorskich, ale nie ma tam śladu po ty m wirze, który nas wcześniej wciągnął. Nie wiem, dlaczego akurat wtedy się otworzy ł. Oliver marszczy brwi. – Czy li wy chodzi na to, że nikt się nie przedostanie ani z książki tu, ani stąd do książki… – Nawet tak nie mów. Ja muszę wrócić do domu – oświadcza Edgar. – Logika by podpowiadała, że skoro w książce znalazł się jeden portal, to może się znaleźć również inny. – Wy ciąga rękę do Jules ku jej wy raźnemu zdumieniu. – Znajdziemy go!

*

Serafina stoi w holu centrum handlowego ze złożony mi rękami i oczami pełny mi zachwy tu. – Nigdy nie widziałam czegoś takiego – mówi osłupiała. Zanim udaje nam się z Oliverem zareagować, rusza pędem przed siebie, odbijając się od kolejny ch sklepowy ch witry n jak kuleczka w automacie do gry. Po drodze macha do manekinów, a gdy w Bath & Body Works ekspedientka proponuje jej wy próbowanie perfum, chętnie się zgadza. Zaraz potem spogląda na nią i mówi rozkazujący m tonem: – To teraz możesz mi ułoży ć włosy. – Salon fry zjerski Ultima znajduje się na pierwszy m piętrze – informuje ekspedientka. W ty m momencie udaje mi się wziąć Serafinę pod rękę i ją odciągnąć. – Chodźmy, księżniczko – mówię. W centrum handlowy m spoty ka się dwa rodzaje mały ch dzieci. Pierwsze zamy kają się w sobie z powodu nadmiaru bodźców. Tak zareagował Oliver, kiedy go przy prowadziłam do sklepu. Na chwilę się od niego odwróciłam, a on od razu przy kucnął za ławką, na której zasnął jakiś starszy człowiek. Drugi ty p stanowią dzieci, który m się wy daje, że oto trafiły do disney owskiego parku rozry wki. Takie dzieciaki ruszają pędem do automatu z gumą do żucia i domagają się od rodziców sterty monet. Serafina to właśnie ten drugi ty p. – Dokąd ją zabierzemy najpierw? – py ta Oliver. – Po bieliznę do Victoria’s Secret. Rozglądam się i stwierdzam, że Serafina zniknęła nam z oczu. Wpatruję się w tłum ludzi. Jasna głowa o srebrny m poły sku miga mi gdzieś pośród nich. – Tam – mówię i wraz z Oliverem ruszamy za nią w pościg. Skręcamy w inną alejkę i dostrzegamy Serafinę w miniaturowy m, plastikowy m zamku na placu zabaw dla dzieci. Stoi na szczy cie wieży i odpy cha od siebie maluchy. – Znikajcie stąd, trolle! – krzy czy. – To moje królestwo! – O Boże – jęczę. Już mam po nią iść, gdy Oliver kładzie mi rękę na ramieniu. – Ja się ty m zajmę – mówi. Opada na jedno kolano i kładzie rękę na sercu. – Księżniczko, ach, księżniczko! – woła. – Zejdź do mnie ze swej wieży. Serafina mruga do niego zalotnie. – Ależ dobrze, mój szlachetny ry cerzu. Czekałam na ciebie całe swoje ży cie. Matki zgromadzone na placu zabaw, doty chczas zajęte głównie osłanianiem swoich pociech przed huraganem o imieniu Serafina, teraz zaczy nają klaskać. Najpierw jakby nieśmiało, potem coraz głośniej. Serafina schodzi z plastikowej zabawki, ujmuje Olivera za rękę i kłania się publiczności. Potem nagle dostrzega coś w oddali. – O, patrz! – wy krzy kuje i rusza pędem w tamtą stronę. Przedzierając się przez tłum, biegnie w kierunku części gastronomicznej. Próbujemy za nią nadąży ć, ale na naszej drodze co chwila pojawiają się kolejki głodny ch ludzi i przeszkody w postaci toreb z zakupami oraz dziecięcy ch wózków.

– Delilah! – krzy czy Oliver. – Dlaczego ktoś nas goni? Oglądam się przez ramię i dostrzegam kobietę w biały m fartuchu i czapeczce. – Nie wiem – mówię, gdy w końcu udaje nam się dogonić Serafinę, która zatrzy mała się przed witry ną sklepu Tiffany & Co. – Serafino! Księżniczka się odwraca i w ty m momencie stwierdzamy, że trzy ma w dłoniach tacę pełną kawałeczków kurczaka gongbao, przy gotowany ch do degustacji. Biegnąca za nami kobieta również się zatrzy muje. Podaję jej tacę i przepraszam. Ona kiwa głową i odchodzi, mamrocząc coś pod nosem. – Założę tamtą – oświadcza Serafina, wskazując na bły szczącą tiarę z diamentami. W ty m momencie wy bucham głośny m śmiechem. – Nawet ciebie na to nie stać, Wasza Wy sokość! Asekurując Serafinę z obu stron – jak małe dziecko albo pacjenta szpitala psy chiatry cznego – prowadzimy ją wraz z Oliverem w kierunku sklepu z bielizną. Zaraz po przekroczeniu progu Oliver puszcza jednak jej rękę, żeby czy m prędzej zasłonić oczy. – Rany boskie, Delilah – mówi ochry pły m tonem – przecież to nieprzy zwoite! Wskazuję mu ławkę tuż przed sklepem. Siedzi tam już wielu inny ch tatusiów, chłopaków i mężów skazany ch na męki czy śćcowe w postaci zakupów w towarzy stwie swoich ukochany ch kobiet. – Ty lko nigdzie nie idź, proszę – mówię błagalny m tonem. – Nie jestem w stanie pilnować was obojga. Serafina i ja wchodzimy do środka. Mijam anielskie skrzy dła i koronkowe pasy do pończoch, obojętnie przechodzę również obok seksowny ch strojów pokojówki. Kieruję się na ty ł sklepu, prosto do działu z bardziej prakty czną bielizną. Przeglądam ofertę wy przedażową, usiłując ocenić rozmiar biustu Serafiny. Ona ty mczasem przesuwa się od stołu do stołu i radośnie zanurza dłonie w kolorowej saty nie. Po chwili tańczy wokół mnie z różowy m gorsetem wy kończony m białą koronką. – Czy ż to nie jest idealne?! – wy krzy kuje. Wy ry wam jej to z rąk. – Po pierwsze, to kosztuje sto dolarów. Po drugie, gdy by ś miała nosić gorset, to wy starczy łby nam ten, w który m przy jechałaś. – Pokazuję jej biały bawełniany stanik. – Ty potrzebujesz czegoś takiego. Serafina marszczy brwi. – A mnie się podoba to. – Wy ciąga najmniej funkcjonalny stanik, jaki kiedy kolwiek widziałam: jaskraworóżowy z tiulową falbanką u dołu, ze sztuczny mi świecidełkami ułożony mi na jednej piersi w literę V, na drugiej zaś w literę S. Wy szarpuję jej to z rąk. – Nie – mówię. – Po prostu nie. Zaciągam ją do przy mierzalni, zamy kam za nią drzwi i przerzucam górą biały stanik. – Włóż to! Chwilę później drzwi się otwierają. Rozebrana do połowy Serafina ma na sobie ty lko biały stanik. Spogląda na mnie z szerokim uśmiechem. – Ależ swobodnie! – stwierdza z zachwy tem. – Zobacz, jak się mogę ruszać! – Obraca się na

boki i nachy la, by po chwili znowu się wy prostować. – Cieszę się, że ci się podoba. Teraz możesz go zdjąć, to za niego zapłacę… Ona jednak przeciska się obok mnie i zaczy na podbiegać do inny ch kobiet w przy mierzalni. Wskazując na swoje piersi, py ta: – Czy to nie wy gląda wspaniale? Niektóre klientki kiwają głowami, inne udają, że jej nie widzą. Chwy tam ją za rękę, żeby nie wy biegła z przy mierzalni i nie zaczęła chwalić się swoim biustem przed cały m sklepem. Przekonanie jej, żeby ponownie włoży ła koszulkę, stanowi nie lada wy zwanie. W końcu jednak udaje mi się ją namówić. Osiągam to, kiedy obiecuję jej, że kupimy jeszcze kilka nowy ch ubrań. Idziemy po Olivera i ruszamy w stronę sklepu Gap, gdzie zamierzam się rozejrzeć za koszulkami. – Ach, ta jest idealna! – wy krzy kuje Serafina. Biegnie w róg sklepu, gdzie wisi niemowlęcy pajacy k obszy ty wokół pasa subtelną, srebrzącą się spódniczką ty pu tutu. – To jest dział dla dzieci, nawet na nogę by ś tego nie włoży ła – mówię. Idziemy do sekcji z ubraniami dla dorosły ch. Wy najduję tam coś, co powinno się wpisać w jej zamiłowanie do świecidełek – różową koszulkę z gwiazdką z cekinów z przodu. – Zobacz, Serafino – mówię – jak to się świeci. Piętnaście minut później wy chodzimy ze sklepu. Serafina ma na sobie swoją nową koszulkę, a oprócz tego parę dżinsów do pół ły dki i baleriny. Co pięć kroków robi przy siad albo wy kop, albo obraca się, żeby podziwiać własne cztery litery. – Kto rządzi w ty m królestwie zakupów? – py ta. – Bardzo chciałaby m tego władcę poznać, żeby mu pogratulować, że wy my ślił takie dżinsy. – Możemy nie mieć na to czasu – odpowiadam jej pod nosem. – Ale mu to przekażę. – To ty go znasz? – py ta mnie Oliver na ucho. Nagle Serafina wy ry wa mi z ręki torbę z zakupami, w której niosę jej doty chczasowe ubranie. Biegnie z nią w kierunku rozebrany ch manekinów wy stawiony ch przed sklepem Abercrombie. – Szanowny panie – mówi, kładąc dłoń na nagim męskim torsie. – Bardzo mi przy kro, że spotkało pana w ży ciu tak wielkie nieszczęście, że nie stać pana na odzienie. Proszę, niech pan przy jmie ode mnie ten skromny podarunek. Mam nadzieję, że pański los niedługo się odmieni. Z szerokim uśmiechem wciska koszulkę w dłoń manekina. W ty m momencie zaczy nam bardzo tęsknić za Jules.

*

W ciągu trzech kolejny ch godzin miałam okazję wy tłumaczy ć Serafinie, że Free People to ty lko nazwa sklepu odzieżowego i że nie kupuje się tam niewolników, jak również to, że nie znajdzie księcia w Express Men. Wy czerpana, oznajmiam, że teraz pójdziemy do części gastronomicznej na kawę. Serafina blednie.

– To ja się muszę odpowiednio przy gotować. Oliver rzuca jej wy mowne spojrzenie. – Przecież wy glądasz pięknie – stwierdza tonem, który stanowi dla mnie czy telny sy gnał, że wy powiadał tę kwestię już ty siące razy. – Ależ przecież nie mogę się udać na spotkanie z królem i królową w tak nieschludny m stroju! – Króla i królowej tam nie będzie – wy jaśniam. Serafina sprawia wrażenie rozczarowanej. Tłumaczę jej, że część gastronomiczna to nie do końca to samo, co sala jadalna w zamku, ale że tam będzie mogła coś zjeść. Ona, niestety, uznaje, że w związku z powy ższy m może sobie coś zamówić na absolutnie każdy m stoisku. Krąży między stolikami z tacą, na której piętrzą się paluszki z kurczaka, kawałki pizzy, gorące precle, smażony ry ż i chińskie rollsy, a także fry tki, big mac i shake czekoladowy. – Ona je bardziej jak kierowca tira niż jak księżniczka – rzucam do Olivera. Serafina opada na krzesło przy stoliku i sięga po parówkę w kukury dzianej panierce. Chwy ta ją jak kolbę kukury dzy i zaczy na obgry zać. Lekko stukam Olivera ramieniem i się do niego uśmiecham. – To jak się czujesz? Oficjalnie masz za sobą najgorszy koszmar większości nastoletnich chłopaków, czy li dzień spędzony z dziewczy ną na zakupach. Oliver spogląda ukradkiem na Serafinę, która z pewny m trudem wpy cha sobie do buzi całego paluszka z kurczaka. – Zasadniczo – mówi – to nie jest moja dziewczy na. – Bierze mnie za rękę i mocno ściska. – Poza ty m nie wiem, na co ci kolesie narzekają. Cały dzień w twoim towarzy stwie to dla mnie brzmi jak bajka. Lekko unosi mój podbródek, żeby mnie pocałować. – Ależ co wy robicie! – przery wa mu Serafina. Spogląda na nas z oburzeniem, po czy m stwierdza z pełny mi ustami: – Ja tu próbuję jeść. – Chy ba do mnie powoli dociera, dlaczego chciałeś się stamtąd wy nieść – mówię szeptem do Olivera. Zaczy nam pomału wierzy ć, że gorzej już by ć nie może, ale właśnie w ty m momencie pośród stolików pojawia się Allie McAndrews. Wkracza do części gastronomicznej wraz ze swoją świtą, niczy m gęś prowadząca klucz do ciepły ch krajów na zimę. Wszy stkie poruszają się tak samo. Każda trzy ma w rękach tacę, na której stoi butelka wody i nic więcej. Powiedziałam Serafinie, że królowej nie będzie… Ale oto się właśnie pojawiła. Allie musi mieć chy ba jakiś radar, ponieważ od razu nas dostrzega. Skupia wzrok na mnie i na Oliverze, rusza prosto w naszą stronę. – Dziewczy ny ! Ten stolik chy ba jest wolny. Widzicie tu kogoś? Bo ja nie. – Rzuca torebkę pomiędzy mnie a Serafinę. – Allie – mówi Oliver – tobie by się chy ba przy dały okulary … – Daj spokój – wchodzę mu w słowo. – Po prostu już chodźmy. Serafina ani my śli się ruszać. Z fascy nacją przy gląda się Allie. – W takim stroju wy glądałaby m znacznie lepiej. Allie w końcu dostrzega, że nie jesteśmy z Oliverem sami. – A to kto? O Boże!

– Serafina przy jechała na wy mianę uczniowską z Islandii. Zostanie u mnie jakiś czas. Jedna z towarzy szek Allie spogląda na nią uważniej. – Masz piękne włosy. W oczach Allie pojawia się bły sk, naty chmiast obraca głowę. – Chloe! – sy czy. Serafina się uśmiecha. – Ależ nie ma potrzeby się denerwować. Zaiste mam piękne włosy. Patrzę na to ze zdumieniem, żeby nie powiedzieć, że z niejaką przy jemnością. Czuję się trochę tak, jak gdy by m właśnie oglądała Starcie tytanów. Wokół Allie zaczy na się wy twarzać niemal fizy cznie wy czuwalne pole gniewu. Zaciska usta i skupia się na parówce, którą właśnie je Serafina. – Powinnaś uważać, co jesz – mówi słodko. – Szkoda by by ło takiej figury ! Serafina mruga do niej niewinnie. – A wiesz, że to zabawne. Wszy stko mi idzie w piersi! – Spogląda na Allie, a potem zwraca się do mnie: – Czy to normalne, że dziewczęta mają wąsy jak chłopcy ? Mało brakowało, a wy plułaby m picie, które właśnie miałam w ustach. Oliver wstaje i chwy ta Serafinę pod rękę. – Idziemy, zanim ktoś tu straci oko. Serafina marszczy brwi. – Nie skończy łam jeść. – Delilah upiecze ci ciasto, kiedy wrócimy do domu. Allie i jej towarzy szki chętnie zajmują nasze miejsca. Rozkładają wszy stko na stole jak rodową zastawę. – No cóż – mówi Serafina. – Najwy raźniej już czas na nas. Jakże miło by ło was poznać, prości ludzie. – Po chwili zwraca się do Allie: – Dla ciebie to naprawdę doskonałe miejsce. Inni siedzą dopiero pięć stolików stąd, z daleka wy glądasz znacznie lepiej niż z bliska. Na koniec raczy ją swoim idealny m, olśniewająco biały m uśmiechem. Allie siedzi oniemiała. Odchodzę w towarzy stwie Serafiny i Olivera, czując na plecach jej świdrujący wzrok. Zaczy nam my śleć, że towarzy stwo by łej dziewczy ny mojego chłopaka ma też swoje dobre strony.

*

Gdy ty lko przekraczamy próg mojego domu, Buła zaczy na szczekać. Krąży wokół Serafiny, najwy raźniej podziwiając jej nowy strój. Wącha dżinsy i chwy ta za brzeg koszulki. – Przestań! – krzy czy Serafina. – Podrzesz to, Buło! Ten odpowiada jej szczeknięciem, po czy m przy siada na ty lny ch łapach. – No cóż, ja by m powiedziała, że wy glądam raczej korzy stnie – stwierdza Serafina,

krzy żując ręce na piersi. Do rozmowy wtrąca się Oliver: – Buło, przecież ona nie może tu chodzić cały mi dniami w sukniach. Za bardzo zwracałaby na siebie uwagę. – Poza ty m – dodaje Serafina – zobacz, co ja mogę robić w ty m stroju. Robi wy pad jedną nogą do przodu i zaczy na się rozciągać, jak gdy by za chwilę miała przebiec maraton. Buła zaczy na trząść głową tak mocno, że aż mu drży podgardle. Wy daje z siebie żałosny skowy t. Na nieskazitelny m obliczu Serafiny pojawia się drobna zmarszczka. – Nic mnie to nie obchodzi. Bardzo mi się tu podoba. Podoba mi się ten strój. Zostaję tu na zawsze. – Nie możesz – odpowiada czy m prędzej Oliver. – Jesteś tu nie na swoim miejscu. – Poza ty m musimy sprowadzić Jules z powrotem – wtrącam. – Ty też jesteś tu nie na swoim miejscu – mówi Serafina do Olivera. Jej oczy wy pełniają się łzami. – Nigdy nie mogłam by ć sobą. Wszy scy zawsze ode mnie oczekiwali, że będę księżniczką, a ja się dostosowy wałam. Ty lko że nawet mój książę z bajki mnie nie kochał. Czy naprawdę nie zasługuję na szczęście? Buła zaczy na szczekać tak głośno, że za chwilę wzbudzi podejrzenia wśród sąsiadów. – Co on mówi? – szepczę do Olivera, ale ani Buła, ani Serafina zdają się nie zwracać na nas uwagi. – Py tasz, co jest złego w ty m, że się odgry wa swoje role w bajce? Otóż wszy stko! – mówi płaczliwie Serafina. Buła odsłania zęby i wy daje z siebie gardłowy pomruk. – Może wcale się nie zmieniam – mówi do niego Serafina. – Może ja zawsze taka by łam. On szczeka piskliwie i zaczy na się kręcić w kółko. Spogląda na nią proszący m wzrokiem. – Przecież rozmawiamy – odpowiada Serafina. – Właśnie rozmawiamy ! Buła nagle milknie. Zwiesza głowę tak nisko, że końcami uszu sięga ziemi. Podkula ogon. Serafina traci ducha walki. Opada na ziemię i ujmuje w dłonie jego opuszczony py sk. – Nie – przy znaje. – Pewnie, że tam nie możesz ze mną porozmawiać. Ty lko co by ś mi powiedział tam, czego nie możesz powiedzieć tutaj? Buła unosi py sk do sufitu, ukazując białe podgardle. Jego zawodzenie brzmi trochę jak wy znanie miłości. Przy glądam się tej całej scenie zupełnie zbita z tropu. Buła przez krótki czas by ł chłopcem i mógł wy znać Serafinie miłość, ale wtedy zabrakło mu odwagi. Zmarnował swoją szansę. Jak by to by ło, gdy by śmy spoty kali zawsze we właściwy m miejscu i we właściwy m czasie ludzi, którzy są nam pisani? Gdy by śmy potrafili powiedzieć sobie różne rzeczy, zanim będzie za późno? Dlaczego miłość nie może by ć prostsza? Obserwuję emocje malujące się na twarzy Serafiny. Widzę zaskoczenie, ból i żal. I miłość. Wiem, że ona go kocha. Dobrze znam to uczucie, które towarzy szy świadomości, że nie ma się żadny ch szans by ć z drugą osobą tak, jak by się tego chciało. W ty m momencie Oliver chwy ta mnie za rękę. Wiem, że my śli teraz to samo. Serafiną targa huragan uczuć. Po jej twarzy pły ną łzy ; zdaje się, że traci grunt pod nogami.

Otwiera drzwi i biegnie prosto przed siebie. Choćby jednak biegła najszy bciej, jak potrafi, nie zdoła uciec od dręczący ch ją my śli. Buła skacze na równe nogi i rzuca się za nią w pościg. Oliver i ja dopiero po chwili stwierdzamy, że należało go przy trzy mać za obrożę. Pies biegnie i szczeka, usiłując zwrócić na siebie jej uwagę. W końcu Serafina się zatrzy muje i odwraca w jego stronę. On staje zasapany pośrodku ulicy i po prostu na nią patrzy. W ty m momencie słowa tracą jakiekolwiek znaczenie – a właściwie traci znaczenie ich brak. Żadne z nas nie dostrzega nadjeżdżającego samochodu.

OLIVER

NIGDY niczego takiego nie czułem. Czuję się tak, jak gdy by ktoś mnie rozerwał, wy patroszy ł i zostawił ty lko pustą wy dmuszkę. Za każdy m razem kiedy na niego spoglądam, czuję się tak, jak gdy by ktoś mnie dźgał rozgrzany m do białości pogrzebaczem. Czuję jego ciężar w swoich ramionach. Ciągle jeszcze czuję ciepło jego ciała i doty k jego futra na skórze. Jest tu, ale go tu nie ma. Chcę zamknąć książkę. Chcę zacząć jeszcze raz od początku. Chcę, żeby znów stanął u mojego boku przed królową Moreną, gdy przy chodzę jej powiedzieć, że zamierzam wy ruszy ć księżniczce na ratunek. Chcę, żeby śmy mogli jeszcze milion razy przemierzy ć karty opowieści. Czuję się tak, jak gdy by mnie ktoś zamknął w akwarium. Widzę poruszające się wargi Delilah, która wy powiada moje imię. Widzę, jak uderza pięściami w przezroczy ste ściany, żeby

zwrócić na siebie moją uwagę. Poza szumem krwi uderzającej mi do głowy zupełnie nic jednak nie sły szę. – Buło! – szepczę, delikatnie nim potrząsając. – No, dalej! Obudź się! Nagle Delilah kładzie mi ręce na ramionach. Zaczy na mną mocno potrząsać. W ty m momencie cały świat wali mi się na głowę. Szalona fala targa mną we wszy stkie strony, pozbawiając mnie tchu i gruntu pod nogami. Gdy na chwilę wy łaniam się na powierzchnię, wszy stko wy daje mi się stanowczo zby t głośne, zby t jasne, zby t bolesne. Paznokcie Delilah tak mocno wbijają mi się w skórę, że pozostawiają po sobie ślady w kształcie półksięży ców. Serafina siedzi zwinięta w kłębek. Koły sze się w przód i w ty ł. Szlocha. Zupełnie nie potrafię sobie przy pomnieć, jak wróciliśmy do domu Delilah. Dostrzegam ty lko ślad z tuszu prowadzący przez kuchenne drzwi z ulicy do środka. – Musisz mu pomóc – mówię do niej, ale słowa więzną mi w gardle. – Oliverze – szepcze – nic się już nie da zrobić. Jego już nie ma. Przecież to nieprawda. Przecież on tu jest. – Musisz się po prostu cofnąć do początku. Musimy zamknąć książkę… – Nie ma książki – mówi łagodny m tonem. – Nie możemy się cofnąć. Jej słowa częściowo przebijają się przez spowijającą mnie mgłę. Spoglądam na nią zdruzgotany. Dla mnie śmierć zawsze by ła ty lko pojęciem. Odnosiła się do króla, którego nigdy nie znałem, albo do czarnego charakteru, którego upadek zwiastował szczęśliwe zakończenie opowieści. Nigdy jej nie widziałem. Nigdy nie trzy małem jej w dłoniach. Nigdy nie by ła dla mnie czy mś na zawsze. Serafina klęka przede mną i głaszcze wiotkie ciało Buły. – Nie, nie, nie! – łka. – Nie możesz mnie zostawić. Kocham cię. Sły szy sz mnie? Kocham cię! – Spogląda na mnie niebieskimi oczami pełny mi łez. – Dlaczego on się nie budzi, Oliverze? Delilah kładzie dłoń na ramieniu Serafiny. – Tutaj to tak nie działa – wy jaśnia. Serafinie drży podbródek. – Ja chcę, żeby wszy stko by ło jak dawniej. – Znów rzuca mi się w ramiona. Szlocha tak intensy wnie, że aż cała dy gocze. – Zabierz mnie do domu, proszę – mówi błagalny m tonem. – Zabierz mnie do domu. Spoglądam nad jej głową na Delilah. Jej twarz przy pomina trochę lustro. Dostrzegam w niej tę samą udrękę, która najpewniej maluje się również na mojej twarzy. Delilah podchodzi do szafki w kuchni i wy jmuje stamtąd biały, bawełniany obrus. Podchodzi do mnie powoli, bierze Bułę i zawija jego ciało w materiał. Oddając jej najlepszego przy jaciela, czuję się trochę tak, jak gdy by m wy rzekał się części siebie. Spoglądam na swoje dłonie. Są poplamione tuszem.

*

Zaciskam mocno zęby przy każdy m kolejny m ruchu łopatą. Na dłoniach zrobiły mi się pęcherze, ramiona mnie bolą, ale ten ból przy najmniej potrafię zrozumieć. Dół, który kopię, stopniowo się pogłębia. Obok rośnie kupka ziemi. Nie oglądam się. Nie mogę. Wiem, co by m zobaczy ł. Delilah siedzi na werandzie na ty łach domu z telefonem w dłoni. Tłumaczy matce, co się stało. Próbuje powstrzy mać łzy. Dobiegają mnie ty lko fragmenty rozmowy. – Samochód pojawił się zupełnie znikąd… Kierowca proponował, że nas zawiezie do wetery narza… Za późno… Wbijam łopatę jeszcze mocniej w ziemię. Włosy opadają mi na oczy. To Delilah mi uświadomiła, że musimy pochować Bułę, zanim pani McPhee wróci. Dla niej to by ł Humphrey. Nie potrafiliby śmy jej wy jaśnić, dlaczego ciało jej psa pokry wa tusz i dlaczego ja tak bardzo rozpaczam po jego śmierci. Zrobiliśmy Serafinie herbatę, posadziliśmy ją w fotelu, okry liśmy kocem i wręczy liśmy paczkę chusteczek, a potem zanieśliśmy ciało Buły do ogrodu, żeby znaleźć dla niego odpowiednie miejsce spoczy nku. Wy brałem punkt pod wierzbą, bo u nas wokół domu też rosły wierzby i pewnie by mu się tam spodobało. Nie wy mieniliśmy więcej z Delilah ani słowa, po prostu zacząłem kopać. Poczułem na dłoni najpierw jedną kroplę, potem drugą. Jakże to taktownie ze strony nieba, że płacze właśnie w ty m momencie! Unoszę jednak wzrok i widzę ty lko jasne słońce. W ty m momencie dociera do mnie, że to są moje łzy. Podchodzi do mnie Delilah. Trzy ma ręce w ty lny ch kieszeniach spodni. – Ty le zdecy dowanie wy starczy. Pójdę po Serafinę i… – Jeszcze nie – wchodzę jej w słowo. – Chy ba jeszcze trochę powinienem to pogłębić. Doskonale wiem, że wy kopałem już dostatecznie głęboki dół. Po prostu nie czuję się gotowy na to, co się za chwilę wy darzy. Obawiam się jednak, że nigdy nie będę gotowy. – Oliverze – mówi. – Musimy się do tego zabrać. Moja mama niedługo wróci. Kiwam głową i odkładam łopatę. Delilah idzie po Serafinę, a ja klękam przy ciele Buły. Nachy lam się nad nim i szepczę: – Pamiętasz, jak wmówiliśmy kiedy ś Strzale, że jeśli będzie jadł ty lko marchewki, to się zrobi pomarańczowy ? A pamiętasz, jak zaraziłem się od ciebie pchłami i królowa Morena zorganizowała nam kwarantannę w wieży ? – Na chwilę zanurzam się we wspomnieniach. – Ty le razy spacerowaliśmy po lesie i po Łące Jednorożców. Ty biegłeś przodem, ale potem zawsze zawracałeś, żeby się upewnić, czy za tobą idę. – Kładę dłoń na jego głowie. – Nie zapomnij po mnie zawrócić, przy jacielu. Wraca Delilah, obejmuje Serafinę. Na pierwszy rzut oka widać, że Serafina sama nie utrzy małaby się na nogach. Podczas gdy ja biorę Bułę w ramiona i ostrożnie opuszczam jego ciało, ona stoi nieruchomo nad otwarty m grobem, z zapuchnięty mi oczami i czerwony mi policzkami. Zaczy na płakać i przy kłada sobie chusteczkę do nosa. – Na pogrzebach – mówi Delilah – czasami ktoś decy duje się powiedzieć kilka słów. Serafina kiwa głową. – Kilka słów – powtarza ponuro. – Buło – ciągnie Delilah. – Nie znaliśmy się dobrze, ale nigdy nie spotkałam nikogo, kto kochałby tak mocno i tak wiernie jak ty.

Spogląda na mnie, żeby dać mi do zrozumienia, że teraz moja kolej. Odchrząkuję. – Mam nadzieję, że gdziekolwiek trafiłeś, stałeś się tam wreszcie ty m, kim zawsze chciałeś by ć. Serafina opada na kolana i szlocha. Delilah daje mi bezgłośny sy gnał. Biorę Serafinę na ręce i niosę ją z powrotem do domu. Układam ją na kanapie w salonie. Gdy wracam, Delilah jest już w połowie zasy py wania grobu. Przez chwilę stoję jak sparaliżowany i się jej przy glądam. Potem biorę od niej łopatę i zaczy nam zawzięcie zasy py wać dół. Drżę z wy siłku, pot leje mi się po plecach. Delilah trzy krotnie próbuje wy rwać mi łopatę z ręki. – Przestań! – woła błagalny m tonem. – Już wy starczy ! Twarz wy krzy wia mi się ze smutku. – To jest moja kara – mówię. – On by się tu nie znalazł, gdy by nie ja. – Ależ, Oliverze! – mówi cicho. Padam jej w ramiona, nie posiadając się z żalu.

*

Gdy się kogoś kocha, cisza przestaje by ć dziwna. Delilah siedzi obok, łagodnie otulając mnie ramionami. Żadne z nas nic nie mówi. Narodziłem się pośród morza słów, ży łem języ kiem. Teraz jednak najlepiej się czuję w milczeniu.

*

Matka Delilah wraca do domu i przez godzinę stoi nad grobem Buły. Towarzy szy jej doktor Ducharme, który obejmuje ją ramieniem. Serafina kładzie się spać zaraz po kolacji, wy mawiając się bólem głowy. Wiem jednak doskonale, że cały ten dzień po prostu ją przy tłoczy ł. Po raz pierwszy, odkąd tu dzisiaj rano przy szedłem, jestem z Delilah sam w jej pokoju. Mamy przed sobą niesamowicie trudne zadanie. – Gotowy ? – py ta Delilah, po czy m zdejmuje książkę z półki. Biorę głęboki wdech i otwieram na ostatniej stronie. Wszy stkie postaci są już na swoich miejscach na Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń, jedne w strojach baśniowy ch, inne w wersji science fiction. Sy reny pluskają się na pły ciźnie, kapitan Krab stoi za sterami statku kosmicznego, a trolle strzelają do siebie z laserów ponad bary kadą. Edgar czeka z mieczem uniesiony m w geście zwy cięstwa. Stojąca obok Jules próbuje się jakoś oswoić z kołnierzy kiem sukni godnej księżniczki. Na widok naszy ch twarzy wy raźnie się rozluźnia. – Mówiłam wam przecież, że to będą Delilah i Oliver – odzy wa się. – Czy w takim razie

mogę już zdjąć ten gorset? Zupełnie jej nie słucham. Spoglądam na miejsce, w który m zwy kle stał Buła. Teraz widzę tam Humphrey a z pistoletem laserowy m w py sku. – Hola, piesku! – Edgar przechwy tuje pistolet, który m Humphrey wy machuje na prawo i lewo. – To nie jest zabawka. – Spogląda na mnie. – Uprzedzę twoje py tanie i powiem, że nie znaleźliśmy na razie innego portalu. Ale może gdy by ście przestali nam przeszkadzać ty m ciągły m otwieraniem książki, to coś w końcu udałoby się nam osiągnąć. – Nie dlatego was tu wezwałem. – Przeły kam z trudem ślinę. – Nie wiem, jak to powiedzieć… Delilah kładzie dłoń na mojej dłoni spoczy wającej na krawędzi strony. – Chodzi o Bułę… On… Nie ży je – zdoby wam się w końcu, żeby to powiedzieć. Królowa Morena spogląda na mnie i mruga. – Na litość boską, kochanie. Przecież Rapskullio przeży wa to na co dzień. Wy starczy zamknąć książkę. – Ja już nie ży ję w książce – odpowiadam. – Buła też nie ży ł w książce, kiedy zginął. Tutaj to wy gląda inaczej. Tutaj się nie ma drugiej szansy. Tutaj to jest… na stałe. Postaci wy dają się poruszone. – A gdy by śmy sprowadzili go z powrotem tutaj? – py ta Strzała. – Może wy starczy łoby, żeby wrócił do książki. – To tak nie działa, mój chłopcze – mówi Orville. – Przeby wając w dany m świecie, trzeba grać zgodnie z jego zasadami. Buła nie może umrzeć tam, a zostać wskrzeszony tutaj. Jedna z sy ren zaczy na płakać, zaraz potem dołącza do niej następna, później trzecia, aż wreszcie na morzu wzbiera fala. Py ro wy rzuca z siebie obłok białego dy mu. Strzała przy siada ciężko na zadzie. – Ale on by ł moim przy jacielem – zawodzi. – Jak to możliwe, że po prostu go nie ma? – Wiem, że to boli – mówi Delilah – ale z każdy m dniem będzie bolało trochę mniej. – Odwraca wzrok od książki, żeby wy trzeć łzy. Jeśli zostanę z nimi, żeby im towarzy szy ć w przeży waniu żałoby, sam od nowa będę się musiał zbierać… A po pogrzebie ledwo mi się to udało. – Ty m bardziej musicie się teraz skupić na znalezieniu sposobu, który pozwoliłby Serafinie wrócić do książki – mówię do Edgara. – Ona powinna by ć tam z wami. Rapskullio otacza ramieniem królową Morenę. Wróżki jedna po drugiej wy puszczają deszcz iskier, by w ten sposób upamiętnić Bułę. – Przy kro mi – mówię do wszy stkich głosem ochry pły m z żalu. – Nigdy by m nie pomy ślał, że coś takiego może się wy darzy ć. W ty m momencie coś we mnie pęka. Robię krok do ty łu, żeby bohaterowie nie widzieli, jak się rozklejam. Delilah też stara się temu zapobiec, zamy kając książkę. Przy siadam na skraju jej łóżka i chowam twarz w dłoniach. – Jak to możliwe, że komukolwiek w ogóle udaje się przetrwać w ty m świecie? – py tam. – Jak można godzić się na rozstanie z ludźmi, na który ch nam zależy ? Tak naprawdę nie oczekuję od Delilah odpowiedzi, ona jednak cały czas jest przy mnie. Splata swoją dłoń z moją. – Ponieważ się wie, że idą do lepszego miejsca – mówi cicho. – Tak się zawsze mówi.

Prawdę powiedziawszy, to aż do teraz niezupełnie w to wierzy łam. W tonie jej głosu i w jej słowach wy chwy tuję coś, co każe mi na nią spojrzeć. Delilah przy gry za wargę, a w jej oczach poły skują łzy. – Odkąd Edgar powiedział, że chce się wy dostać z książki, szukam sposobu na to, żeby cię tu zatrzy mać. Jeśli się kogoś kocha, to się chce, żeby by ł bezpieczny. Właśnie dlatego Bule zależało, żeby Serafina wróciła z nim do książki. – Delilah ze świstem bierze głęboki oddech. – Tak bardzo się boję, że cię na zawsze stracę. Nie wy obrażam sobie, że mogłaby m ży ć, gdy by ś ty nie ży ł. I to mi właśnie uświadamia, że nie ty lko Serafina musi opuścić ten świat. Jej słowa docierają do mnie powoli. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, co tak naprawdę mówi. – Ale przecież ja cię kocham. – Ja też cię kocham. Kocham cię tak bardzo, że wolę, żeby ś by ł gdzieś w odległy m świecie, ale bezpieczny, niż żeby nie by ło cię wcale. Mam ochotę się z nią spierać, ale wiem, że zabraknie mi dobry ch argumentów. Dowód na słuszność jej twierdzenia znajduje się u niej w ogrodzie pod wierzbą. Przy pomina mi o nim ziemia, której ciągle jeszcze nie udało mi się do końca wy czy ścić spod paznokci. Delilah rzuca mi się w ramiona, a ja mocno ją przy tulam, jak gdy by ten uścisk miał mnie skutecznie powstrzy mać przed powrotem na karty książki. Przy tulam ją tak mocno, żeby na zawsze odcisnęła się na mojej skórze i w moim sercu. Próbuję zapamiętać każdy szczegół tej chwili – doty k jej ciała, waniliowy zapach jej włosów. Zastanawiam się, ilu bliskich przy jdzie mi stracić jednego dnia.

Śmierć to gość, którego się nie zaprasza. Przybywa wtedy, gdy się jej najmniej oczekuje, najmniej potrzebuje i najmniej pragnie. To jak cios z zaskoczenia. Jak nóż wbity w plecy. Jak cień, który za nami podąża. Właśnie dlatego człowiek cały czas się za siebie ogląda.

EDGAR

JAK WYJAŚNIĆ sens słowa „nigdy ” komuś, kto ży je w świecie nieskończony ch możliwości? Strzała patrzy na mnie nierozumiejący mi oczami. – Jak Oliver powiedział, że Buła nie wróci – py ta – to miał na my śli ten ty dzień albo coś w ty m sty lu, tak? Rozglądam się i stwierdzam, że wszy scy się we mnie wpatrują, oczekując konkretny ch odpowiedzi. Po śmierci swojego ojca zewsząd sły szałem wy jaśnienia pełne różny ch bzdur. „Trafił w lepsze miejsce”. „Zawsze będzie przy tobie”. „Będzie ży ł, dopóki będziesz o nim pamiętać”. To wszy stko nieprawda. Gdy umiera ktoś, na kim nam zależy, to można nie wiadomo jak usilnie próbować zachować o nim pamięć, a on i tak będzie stopniowo blednąć. Pewnego dnia już nie potrafi się przy pomnieć sobie brzmienia jego głosu. Potem zapomina się jego zapach. Zanim się człowiek zdąży zorientować, pamięta zmarłego już ty lko dzięki zdjęciom. – Ani w ty m ty godniu – mówię do Strzały – ani w ogóle. – Może mogliby śmy z nim o ty m porozmawiać? – py ta Strzała. – Przy puszczam, że udałoby mi się go przekonać, żeby się jeszcze raz zastanowił nad ty m umieraniem. – To nie jest kwestia jego wy boru – wy jaśniam. – On został jakby wy mazany. Jak gdy by przestał już by ć częścią opowieści. – Jak Oliver? – py ta wróżka Migotka. – Trochę tak… Ale ty lko gdy by Oliver nie mógł już więcej otworzy ć książki i gdy by ście nie mogli już więcej z nim porozmawiać. Spoglądam na zdumione twarze postaci zgromadzony ch na plaży. Zastanawiam się, czy te moje wy jaśnienia przy padkiem ty lko nie pogarszają sy tuacji. Gdy by to Oliver stał teraz na moim miejscu, pewnie dokładnie by wiedział, co im należy powiedzieć. Jak zwy kle kiepsko się sprawdzam w roli jego zastępcy. Chrapa Strzały zaczy na drgać. – Przecież on się nawet nie pożegnał. – Tak to już jest ze śmiercią. – Jules robi krok naprzód. – Rzadko jest okazja, żeby się pożegnać. Dopiero teraz przy pomniałem sobie, że ona przecież też tu jest.

Srebrne pasemko w jej włosach zrobiło się trzy krotnie szersze. W ciężkich butach i bajkowej sukni wy gląda dość absurdalnie, a mimo to wszy scy słuchają jej z wielką uwagą, jak gdy by każde jej słowo stanowiło cenny dar. – To jest takie nierealisty czne właśnie dlatego, że człowiek nie ma szansy się pożegnać – ciągnie Jules. – Właśnie dlatego tak trudno to pojąć. Wy daje nam się, że jeśli ktoś ma nas opuścić już na zawsze, to należy nam się przy najmniej ostatni uścisk albo pocałunek. Ty mczasem śmierć to wredna małpa… – Jules przy siada na kamieniu. – Pewnego dnia możecie zobaczy ć na niebie chmurę w kształcie kości i zaczniecie wołać Bułę, żeby on również na nią spojrzał… Ty lko że jego już z wami nie będzie. Może się wam przy śnić, że przekopuje grządkę z truskawkami w zamkowy m ogrodzie, chociaż wcale go tam nie znajdziecie. Teraz wam się wy daje, że jego odejście boli. Z przy krością muszę wam powiedzieć, że z czasem będzie jeszcze gorzej. Dopiero gdy się otrząśniecie z szoku, gdy prawda do was dotrze… Dopiero wtedy sobie uświadomicie, jak bardzo wam go brakuje. Królowa Morena marszczy brwi. – I co się wtedy robi? Jules przenosi na nią wzrok. – Po prostu się ży je. Grupa powoli się rozchodzi, a Jules zbliża się do mnie. – Dziękuję za wsparcie psy chiczne – mamroczę. – Zamknij się, Edgar. Krzy wię się na wspomnienie doświadczeń ze szkoły. Znacznie łatwiej mi wtedy by ło prostu się nie odzy wać i nie zwracać niczy jej uwagi, niż ciągle narażać się na kry ty kę. Nagle wzbiera we mnie gniew. – Tak swoją drogą, to co cię czy ni takim ekspertem w kwestii śmierci? – Nie twoja sprawa. – Rzuca mi wy mowne spojrzenie. – Może lepiej zacznijmy wreszcie szukać tego portalu. Nie zamierzam tu zostawać ani dnia dłużej.

*

W Zaczarowany m Lesie rośnie pewnie z ty siąc drzew, a przecież wszy stkie musimy sprawdzić. Razem z Jules wkładamy ręce do każdej szczeliny w pniu – większość zamieszkują wiewiórki – sprawdzając, czy przy padkiem nie ma tam tajemniczego wy jścia z książki. Migotka, Iskierka i Żagiewka też gramolą się do wszy stkich otworów. Rozświetlają je przy ty m niczy m muzealne gablotki, żeby znaleźć coś cennego. – Nie rozumiem tego – mówi Jules, wpy chając rękę aż po łokieć do pnia wierzby. – Wy jeszcze tego nigdy nie robiliście? – Robiliśmy. – Też sprawdzam każdą możliwą dziurę w drzewie. – Mam na my śli to całe uciekanie i szukanie przejścia. Czy to nie tak zamieniliście się z Oliverem miejscami? – Jules wy ciąga szy ję, żeby wy jrzeć za drzewo. – Nie mogliby śmy

wprowadzić po prostu moty wu z Zakręconego piątku i mieć tego wszy stkiego z głowy ? – A nie sądzisz, że dawno by m to zrobił, gdy by to by ło takie proste? – mówię. – Z Oliverem zamieniliśmy się miejscami po zmianie fabuły. Zrobiliśmy z niej historię o bitwie science fiction, ja zostałem jej główny m bohaterem, a on został opisany jako ten, który się od początku pode mnie podszy wał. Chy ba udało nam się oszukać książkę na dostatecznie długo, żeby ta zamiana stała się możliwa, ale teraz ona najwy raźniej chce wrócić do swojej pierwotnej postaci. Zaczęła wy sy łać wiadomości do Olivera, zaczęła też przeistaczać Bułę z powrotem w psa. Jeszcze zanim się stąd wy dostał.

– Czy li… Jeśli po prostu dostatecznie długo poczekamy, to i tak zostaniemy z niej wy rzuceni?

– Nie, to tak nie działa. Książka chy ba toleruje wy mianę postaci, nie podobają jej się ty lko mody fikacje fabuły. Jej zależy na szczęśliwy m zakończeniu. Jules wy wraca oczami. – Jakie to disney owskie. – Miley Cy rus pełną gębą – mówię. Jules się śmieje. – Mogę ci zadać głupie py tanie? Czego my właściwie szukamy ? Czego konkretnie? Nagle nachodzi mnie my śl o mojej mamie. Przy pominam sobie, co mi o niej ostatnio powiedział Oliver. Delilah zapewniała, że mama czuje się zupełnie dobrze, ale ja i tak chcę się przekonać na własne oczy. – To może by ć cokolwiek. – To w takim razie znalazłam, na bank! – mówi Jules i wy ciąga w moją stronę garść wiewiórczy ch odchodów. – To mi na pewno pozwoli wrócić do domu! – Masz rację. Niczego tu nie znajdziemy. Kopię w jeden z pni. – Migotko! – Na dźwięk swojego imienia wróżka wy stawia bły szczącą główkę z dziury po sęku. – Możecie wrócić do swoich spraw. Wróżki znikają, pozostawiając za sobą ty lko świetlisty ślad, który przy pomina mi trochę iskierki zimny ch ogni. – Co teraz? – Ocean – proponuję. – Słowo przestrogi: sy reny mają wielkie upodobanie do gromadzenia różny ch szpargałów. Diabli wiedzą, co tam możemy znaleźć. – Moja ciotka też zbiera, co się ty lko da – mówi Jules. – Kiedy u niej by łam tego lata, musiałam się wczołgiwać do łazienki. Mówię zupełnie poważnie. Dam też głowę, że ciało Amelii Earhart8 kry je się gdzieś pośród gazet, który ch sterty piętrzą się w salonie. – Dlaczego pojechałaś do ciotki? – Moi rodzice stwierdzili, że powinnam zakosztować uroków wiejskiego ży cia. Takich jak karmienie świń czy sprzątanie kurników. Tak naprawdę po prostu chcieli się mnie pozby ć. – Dlaczego? – dociekam. Jules jakby się trochę przede mną zamy ka. – Chy ba uznali, że to będzie dla mnie dobre czy coś… Chowam ręce do kieszeni. – Z tego samego powodu moja matka napisała tę książkę – wy znaję. – Po śmierci ojca strasznie się bałem. Wszy stkiego… – Twój tata nie ży je? Wzruszam ramionami. – Najwy raźniej żadne z nas nie zdołało spełnić oczekiwań rodziców. – Nigdy nie by łby m takim dzieckiem, o jakim marzy ła moja matka. Nigdy nie by łby m jak Oliver. Mogłem by ć ty lko sobą, a to zawsze by ło za mało. Skręcam przy końcu ostatniego akapitu. Przed nami nowa strona. Nagle uświadamiam sobie, że Jules się zatrzy mała. – Co się stało? Potrząsa głową.

– Ciągle jeszcze się do tego przy zwy czajam. Uśmiecham się szeroko. – Ktoś tu się boi przepaści… – Spadaj. Jestem tu dopiero jeden dzień. Bierze głęboki wdech i próbuje udawać wy luzowaną, ale się czerwieni. Widzę, że trudno jej zachować spokój. Dość to dla mnie dziwne, że Jules, która prawdopodobnie wy szłaby cało i zdrowo z tsunami, a potem chętnie stawiłaby czoła talibańskiej potędze, nagle drży na my śl o konieczności przejścia na nową stronę. W końcu znalazło się coś, co potrafię zrobić lepiej niż ona. Podaję jej rękę. – Spróbuj za dużo o ty m nie my śleć – mówię i przeskakuję przez łączenie stron. Lądujemy na Łące Jednorożców. Nadal ją trzy mam. Na widok naszy ch spleciony ch dłoni przechodzi mnie dreszcz. Nagle Jules wy ry wa mi rękę. – Sama też by m sobie poradziła – rzuca szy bko i rusza przed siebie. – Nie wątpię – mruczę sam do siebie. Nie po raz pierwszy dziewczy na spojrzała na mnie jak na zupełne zero. Doganiam ją w połowie łąki. Przez chwilę idziemy obok siebie w milczeniu. – Hej! – Próbuję jakoś wy brnąć z dziwnej sy tuacji. – Ile waży hipster? Jules nie odpowiada. – Instagram. – Czekam chwilę na jej reakcję. – Czaisz? Insta-gr… Nie kończę zdania, bo Jules nagle staje jak wry ta. Skłania ją do tego widok jednorożca żującego srebrną trawę. – A to jest jakaś narkoty kowa wizja czy co? – py ta. – Zdziwisz się. To jeszcze nie wszy stko. To jest Łąka Jednorożców, a one jedzą… księży cową trawę. – Co ta twoja matka brała, kiedy pisała tę książkę? – zastanawia się Jules. Wy bucham śmiechem. Moja matka nawet po paracetamol sięga raczej niechętnie. – Za tamty m drzewem stoi wy chodek. Dałby m głowę, że to właśnie tam umarł Elvis… Jules uśmiecha się szeroko. Cieszy mnie to, bo przy najmniej nie jest już dziwnie. – Szliśmy przecież w stronę oceanu. Jak to się stało, że znaleźliśmy się pośród mity czny ch stworzeń? – To skrót – wy jaśniam, wskazując na klify w oddali. – Woda jest po drugiej stronie. Maszerujemy przez pole. Po drodze Jules się zatrzy muje, żeby lekko poklepać jednorożca. Wokół nas pojawia się chmura moty li o wielobarwny ch skrzy dłach. Jules patrzy na nią z zachwy tem. – Wiesz, co to oznacza, kiedy gdzieś się zbiera ty le moty li naraz, prawda? Spodziewam się usły szeć za chwilę to, co zwy kle w takich sy tuacjach mówią dziewczy ny : że to znak obecności Anioła Stróża, zwiastun szczęścia albo po prostu bardzo romanty czny widok. – To znaczy, że jest tu gdzieś w pobliżu jakiś trup – stwierdza Jules. – Moty le ży wią się padliną. Wpatruję się w nią z wielkim podziwem. – Moty le zombi – mówię. – To naprawdę niesamowicie cool. Docieramy do ściany klifu i zaczy namy się wspinać. Jules idzie to sprawniej niż mnie, więc

dociera na szczy t na kilka chwil wcześniej. Podciągam się i ląduję na kolanach. Nagle mam przed oczami widok, który zupełnie odbiera mi mowę. Oto Jules zrzuca z siebie suknię. – No co? – py ta. – Nie widziałeś nigdy wcześniej dziewczy ny w bieliźnie? Prawdę powiedziawszy, to nie widziałem. – Nie masz na sobie ubrania. – Gratuluję, Mistrzu Oczy wistości! Teorety cznie rzecz biorąc, mam na sobie coś, co mogłoby robić za bikini. Przecież idziemy pły wać, nie? – No tak, ale… – A ty zamierzasz pły wać w pełny m stroju? – No… No nie – jąkam się. – Kto ostatni, ten frajer – mówi Jules, po czy m wy konuje bardzo udany skok na główkę. Dasz radę, mówię sam do siebie. Podskakując na jednej nodze, usiłuję zrzucić z siebie kombinezon kosmiczny. Spoglądam w dół i z zaskoczeniem stwierdzam, że mam na sobie ciemnoszare rajtuzy, który ch na pewno dzisiaj rano nie wkładałem. Świetnie! Słowem, teraz książka próbuje zrobić ze mnie księcia. Staram się je z siebie ściągnąć, przez cały czas się zastanawiając, jak kobiety dają sobie z ty m radę. – Co się tak grzebiesz?! – woła Jules. Spoglądam przez ramię i widzę, że czeka już na mnie w wodzie. Włosy ma odgarnięte do ty łu. Postanawiam jej zaimponować saltem do ty łu w moim najlepszy m wy daniu. W końcu udaje mi się wy swobodzić z rajtuzów jedną nogę. Przy drugiej tracę jednak równowagę i zamiast zaprezentować olimpijski skok, macham niezdarnie rękami w powietrzu, a potem z hukiem ląduję płasko na brzuchu. Wy pły wam na powierzchnię i z trudem nabieram powietrza. Jules się śmieje. – To by ło bardzo seksowne – mówi. Po chwili unosimy się pośród wirów wodny ch, które wy twarzają ogonami Marina, Ondy na i Ky rie. – Pocałuj jedną z nich – polecam Jules. – Co takiego? A co to, gra w butelkę? – Nie. Chodzi o to, żeby ś mogła oddy chać pod wodą. – Na powierzchni pojawia się Ondy na. – Ta jest do twojej dy spozy cji – mówię. – Chy ba nie miały śmy się jeszcze okazji oficjalnie poznać. Jestem Ondy na – mówi sy rena, po czy m całuje Jules i wciąga ją pod wodę. Chwilę później czuję na plecach błoniaste ręce Ky rie. – Gotowy, przy stojniaczku? – py ta. – A to by nie wy padało najpierw umówić się chociaż na kolację? – żartuję sobie. Sy rena przy wiera ustami do moich ust. Znikamy razem pod powierzchnią. Oddy chanie pod wodą to absolutnie najdziwniejsze doznanie, jakiego doświadczy łem podczas poby tu w tej książce. Na początku człowiek się przed ty m broni, przekonany, że zaraz się utopi. W końcu płuca wy pełniają mu się wodą. Po chwili, gdy już nabiera pewności, że oto zaraz nastąpi jego koniec, klatka piersiowa nagle jakby pęka, a woda zaczy na przelewać się przez nos w tę i z powrotem jak tlen. Bacznie obserwuję Jules, która szarpie się w objęciach Ondy ny i dopiero oswaja z ty m uczuciem. Otwiera oczy. Granatowe pasma włosów przety kane srebrny mi pasemkami oplatają jej

twarz jak węże. – To absurdalnie niesamowite uczucie! – mówi. – Też tak my ślę! Zaraz zobaczy sz coś jeszcze. – Zwracam się do sy ren: – Słuchajcie, może by ście nam uży czy ły swoich płetw? Sy reny biorą nas pod ręce i w ciągu zaledwie kilku sekund sprowadzają na samo dno oceanu. Jules szczerzy się jak dzieciak podczas swojej pierwszej przejażdżki kolejką górską. Wy ciąga ręce w kierunku konika morskiego, a on zaczy na jej się wspinać po ramieniu. Sy reny uwalniają uchwy t, dopiero gdy stajemy przy wejściu do ich podwodnej jaskini. Jules spogląda na Ondy nę z duży m uznaniem. – W naszej szkolnej druży nie pły wackiej zrobiłaby ś absolutną furorę. – Przy puszczam, że posiadanie ogona mogłoby ją zdy skwalifikować – stwierdzam rzeczowo. Rozglądam się po jaskini. Z sufitu i z dna niczy m zęby potężnej bestii wy stają stalakty ty i stalagmity. Ściany pokry wają jaskrawopomarańczowe zwoje koralowca, a na środku pomieszczenia leży granitowa pły ta, która służy sy renom za stół jadalny. – Czego szukamy ? – py ta Marina. – Wy jścia – wy jaśniam. Ky rie pry cha. – Szukacie w zupełnie niewłaściwy m miejscu – stwierdza, po czy m otwiera małe drewniane drzwiczki. W naszą stronę wy pły wa kilka szkieletów, ciągle jeszcze opleciony ch kawałkami wstążek i aksamitu, ciągle jeszcze z mieczami w dłoniach. – Skoro ci nigdy nie znaleźli drogi ucieczki, to wy raczej też nie znajdziecie. Spodziewałby m się, że Jules ten widok przerazi, ona ty mczasem rusza żabką w stronę jednego z umarlaków i ściska mu dłoń na powitanie. – Ale fajnie – rzuca. Marina kiwa głową z uznaniem. – Podoba mi się ta dziewczy na. Zaczy nam łuskać ostry gi, licząc na to, że może znajdę w nich coś innego niż perły. Marina znika w głębinach szafy szkieletów i przeprowadza rewizję osobistą jej mieszkańcom. Ondy na zanurza się w listownicę, a Ky rie podry wa z dna flądry i rozgwiazdy. Jules siedzi ty mczasem po turecku na granitowy m stole z rękami zanurzony mi po łokcie w muszli po małżu pełnej różny ch kluczy. – A może jeden z ty ch? – podsuwa. – Coś przecież muszą otwierać. – Kiedy ś miały swoje zastosowanie. To by ły klucze do królestw, do kajdan, do pamiętników… Ale większość z nich teraz już do niczego nie służy – mówi Ky rie. Jules zaczy na im się po kolei przy glądać. Segreguje je i układa w stosiki. Niektóre są zardzewiałe, inne lśniące. Niektóre – mocno oplecione wodorostami. Znajdują się wśród nich egzemplarze bogato zdobione, ale też zupełnie proste. Nic się jakoś specjalnie nie wy różnia, nic nie daje nadziei na odnalezienie drogi ucieczki. – Na ty m coś jest napisane – mówi Jules, unosząc klucz w stronę mrugającego światła, które bije od węgorza elektry cznego. – Ty lko nie wiem co… Biorę od niej klucz i czy tam na głos łacińską inskry pcję: – Carcer aquarius. – Wodne więzienie – tłumaczy Jules.

– Znasz łacinę? – Uczy ło się do SAT-ów. Jestem chodzący m słownikiem. – Jules marszczy brwi. – A wiesz, co to może znaczy ć? Spoglądam na szkielety w szafie. – Nie kojarzę, żeby w książce istniało jakieś inne wodne więzienie. Zamy kam drzwi i usiłuję przekręcić w zamku klucz, który od niej dostałem. Ani drgnie. Marina zaciska wargi. – A czy na statku pirackim kapitana Kraba nie ma przy padkiem celi więziennej? On mnie tam kiedy ś zamknął, bo nie chciałam czy ścić zębów nicią. Wkładam klucz do kieszeni. – Pora wracać na powierzchnię – mówię do Jules. Korzy stając z pomocy sy ren, wy dostajemy się na powierzchnię mniej więcej osiem kilometrów od Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń. W pobliżu niczy m olbrzy mi wielory b unosi się na wodzie statek kapitana Kraba. Zaczy nam wy machiwać rękami i krzy czeć, by zwrócić na siebie uwagę ludzi na pokładzie. Nagle sły szę szorstki głos jednego z piratów. – Edgar, chłopie, to ty ?! – krzy czy. – Człowiek za burtą!

*

Statek kapitana Kraba wchodzi w fale niczy m nóż w masło. Słona piana pry ska znad burty tak mocno, że szorstki koc, który dostałem od pierwszego oficera po wy jściu z wody, zdąży ł już całkiem przemoknąć. Jules siedzi na skrzy ni odwróconej do góry dnem. Też jest owinięta kocem, w dłoniach trzy ma kubek z gorący m grogiem. Włosy powoli jej schną, kolor srebrny dominuje już teraz nad granatem. Cały czas sobie my ślę, że mamy do czy nienia z bombą zegarową i że trzeba znaleźć sposób na to, żeby jak najszy bciej odesłać Jules do prawdziwego świata, bo zaraz zupełnie zamieni się w blondy nkę, zacznie przesiady wać na parapecie i wy śpiewy wać piosenki ptakom i robaczkom. Przede mną stoi kapitan Krab. Nogi rozstawił szeroko, żeby zachować większą równowagę na rozkoły sany m statku. – Wy tłumacz mi raz jeszcze, przy jacielu, co taki szczur lądowy jak ty robi w wodzie tak daleko od brzegu. Czy żby dręczy ła cię jakaś dziura w zębie? – Nie, z moim uzębieniem jest wszy stko w najlepszy m porządku. – Otwieram dłoń i pokazuję mu klucz. – Znaleźliśmy to w jaskini sy ren. Szukamy zamka, do którego by to pasowało – wy jaśniam. – Przy puszczamy, że może się znajdować u ciebie na statku. – Żadny ch kluczy mi nie brakuje – mówi kapitan po chwili zastanowienia – ale jak już chcecie, to możecie się rozejrzeć. – Wy ciąga rękę do Jules, żeby pomóc jej wstać. Ona się uśmiecha. Kapitan naty chmiast przy suwa się do niej nieco bliżej. – Przekrzy wiony kieł – mamrocze. – Można by to naprawić za pomocą aparatu.

– Dziękuję bardzo – mówi Jules. – Mam już dość aparatów na zęby. Kapitan Krab kręci nosem. – No cóż. Ten twój ortodonta to chy ba nie by ł perfekcjonistą. Szwendam się po górny m pokładzie, wty kając klucz do różny ch zamków. Do żadnego nie udaje mi się go dopasować. Rozglądam się za Jules, ale nigdzie jej nie widzę. Nagle sły szę jej głos. – Patrz, Edgarze! Jestem królem świata! Siedzi okrakiem na bukszpry cie z ramionami rozłożony mi szeroko w literę T. Udaje Leonarda DiCaprio. – Świetnie! Czy jak już skończy sz odgry wać scenę z Titanica, mogłaby ś tu do mnie zejść i mi pomóc? – W ogóle się nie znasz na dobrej zabawie – mówi, ale złazi na dół i podchodzi do jednego z załogantów, Zezika, zajętego szorowaniem pokładu. – Czy toto ma jakieś inne piętra? Zezik spogląda na deski, które właśnie my je. – Piętra? – Ona ma na my śli dolny pokład – wy jaśniam. – A, to trzeba by ło tak od razu – mamrocze Zezik i prowadzi nas po drabinie do dwóch malutkich kajut we wnętrzu statku. – Dobra, to jest akurat upiorne – mówi Jules. – Po co komu w bajce więzienie? Kapitan Krab wzrusza ramionami. – By ło na statku, to jest. Ciągnie za żelazne kraty jedny ch z zamknięty ch drzwi. – Gdzie są klucze? Kapitan spogląda na Zezika, który opuszcza wzrok. – Nie wiem – przy znaje. – Ostatnio miał je Szpachelka. – Szpachelka! – wrzeszczy kapitan Krab. Drugi oficer wy łania się z kambuza i wy ciera ręce w ścierkę. – Wołałeś, kapitanie? – Gdzie są klucze od cel? – Trzy mam je w słoju na ciastka – mówi. – Zaraz wracam. Ponownie znika w kuchni, skąd dobiega nas po chwili łomotanie, grzechotanie, a w końcu gromki huk. – Nic mi nie jest! – krzy czy Szpachelka i po chwili wraca z niewielkim ceramiczny m pojemniczkiem. Wy rzuca jego zawartość na stół z surowego drewna: kilkanaście stary ch i twardy ch jak kamień sucharów, w który ch zalęgły się mączniki (widzę, jak się ruszają!), oraz mosiężny klucz. Szpachelka wręcza klucz kapitanowi, a ten przekazuje go mnie. Otwieram celę po lewej stronie i wspólnie z Jules gramolimy się do środka. Jednej osobie by łoby tam ciasno, a co dopiero dwóm, zaglądanie pod deski i odsuwanie ziemi z podłogi wy maga więc od nas nie lada ekwilibry sty ki. Jules odwraca się w moją stronę, czuję na szy i jej oddech. To, co prawda, ostatnia rzecz, jaką teraz powinienem się zajmować, ale my ślę ty lko o ty m, jak blisko siebie się znajdujemy. – Tutaj chy ba nic nie ma – stwierdza Jules. – Może powinniśmy poszukać w tej drugiej?

Wy jmuję klucz z łacińskim napisem i wsuwam go do zamka. Aż mi włosy stają dęba: zaszczękał. Strzał w dziesiątkę! Przez chwilę się waham. Co będzie, jeśli po otwarciu ty ch drzwi Jules zniknie równie niespodziewanie, jak się pojawiła? Co, jeśli najlepsze, co mi się przy trafiło, odkąd tu trafiłem, po prostu wy paruje, zanim się zdążę ty m nacieszy ć? – Na co ty jeszcze czekasz? – py ta Jules. Odpy cha mnie i otwiera żelazną kratę. Biorę głęboki wdech, spodziewając się najgorszego. Ty le że nic się nie dzieje. Jules stoi pośrodku celi i potrząsa kratami. – Wy gląda na to, że tutaj też nic nie ma. Kapitan Krab wciąga się na górę. Jedno jego spojrzenie wy starcza, żeby dwaj załoganci rozpierzchli się po pokładzie. Idziemy za nim. Zajmujemy miejsce pod żaglami i z bezpiecznej odległości obserwujemy scenę, która rozgry wa się teraz na naszy ch oczach. – Niech mi który ś z was, głąbów, wy tłumaczy, jak nasz klucz znalazł się na dnie oceanu! – wrzeszczy kapitan. Szpachelka i Zezik wy mieniają spojrzenia, a przy najmniej usiłują to zrobić, bo Zezik zawsze patrzy przecież w dwóch różny ch kierunkach. – No więc, kapitanie… To by ło tak… – Szpachelka z trudem przeły ka ślinę. – Wrzuciliśmy go do wody. Kapitan Krab wzdy cha. – Niech mi ktoś powie, skąd się na ty m świecie bierze przy zwoity ch ludzi – mamrocze pod nosem. – To skoro już mamy ten klucz, to może go wy próbujemy i zamkniemy was na parę godzin? – Nie chcieliśmy go zgubić – tłumaczy Szpachelka. – Właśnie – potwierdza Zezik. – Chcieliśmy ty lko zobaczy ć, czy będzie się unosić na wodzie. Awantura toczy się dalej, ale ja skupiam wzrok na poły skującej w blasku księży ca Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń, która pojawiła się na hory zoncie w odległości kilkuset metrów. Trącam Jules ramieniem. – Masz ochotę się przepły nąć? – py tam szeptem, po czy m wspinam się na burtę i wy ciągam do niej rękę. Korzy stając z mojej pomocy, wchodzi na górę i siada obok mnie. – Już my ślałam, że nigdy mi tego nie zaproponujesz – mówi. Skaczemy razem do wody.

*

Od plaży dzielił nas dy stans dłuższy, niż sądziłem. Wy chodzimy na brzeg, z trudem łapiąc oddech. Jules pada na plecy. Nie przeszkadza jej, że raz po raz obmy wają ją fale. Nie chce jej

się szukać bardziej suchego kawałka plaży. Ja opieram policzek na muszli. – Mogłeś poprosić piratów, żeby nas podrzucili… – dy szy Jules. – Mmmft tkkkng – odpowiadam jej z ustami pełny mi piasku. Oddech udaje mi się złapać dopiero po kilku minutach. Wstaję i ruszam w stronę wy żej położonego fragmentu lądu, cały czas jeszcze tonąc w piachu. Biorę w dłoń kawałek korala w kształcie świątecznej cukrowej laski. – Idealne J. – Co mówisz? – Jules siedzi teraz obok mnie. – Swego czasu chodziliśmy razem z mamą po plaży na Cape Cod i szukaliśmy korali w kształcie liter E i J. – Podaję jej swoje znalezisko. – J jak Jules. Obraca w dłoniach koral, który wy gląda jak malutka, lśniąca kostka. – Martwię się o swoją mamę. – Odwracam wzrok. – Tęsknię za nią. Tutaj na każdy m kroku coś mi o niej przy pomina. Królowa Morena piecze bułeczki według jej przepisu. Całą Łąkę Jednorożców porastają stokrotki, jej ulubione kwiatki. No i jest jeszcze… – wskazuję na koral w dłoni Jules – …to. Ale przecież to nie to samo, na pewno rozumiesz. Jules podciąga kolana pod brodę. – To trochę podobnie jak z moją siostrą. – Masz siostrę? – Miałam – mówi. – Miała na imię Sofia. Na śmierci to ja się znam. – Obraca koral w dłoniach. – Miałam sześć lat, kiedy moja mama zaszła w ciążę. Tak bardzo się cieszy łam, że urodzi mi się siostra, że potrafiłam py tać po sto razy dziennie, kiedy to wreszcie nastąpi. W końcu moje marzenie się spełniło. Sofia się urodziła, ty le że cztery miesiące za wcześnie. Przeży ła ty lko kilka godzin. Wiem, że to nie by ła moja wina, ale ciągle jeszcze zdarza mi się my śleć… że gdy by m tak bardzo nie chciała jej sprowadzić na świat… gdy by m aż tak mocno tego nie pragnęła… to może ona nadal by ży ła? – Jules przeciera ręką oczy. – To jest strasznie głupie. Właściwie to nie wiem, po co ci o ty m mówię. – Nie… Cieszę się, że mi powiedziałaś – odpowiadam. – Dobrze wiedzieć, że oprócz mnie są na świecie inni ludzie, którzy coś namieszali. Jules się śmieje. – Ty namieszałeś bardziej niż ja. – To prawda – zgadzam się. – W sumie to poniekąd się cieszę, że nie znaleźliśmy portalu na statku pirackim. – Co ty nie powiesz? – No tak. – Odwracam się i spoglądam prosto w jej oczy ciemne jak noc. – Gdy klucz w zamku się przekręcił, nie mogłem pozby ć się my śli, że zaraz znikniesz… Nie by łem jeszcze gotowy się z tobą rozstawać. Zbieram w sobie całą odwagę, na jaką jestem się w stanie zdoby ć, i sięgam po jej rękę. Dokładnie tak samo jak wcześniej na Łące Jednorożców od razu mi się wy ry wa. – Nie! – krzy czy. – Edgarze, przepraszam, ale ja… po prostu nie mogę. Czuję, że właśnie spiekłem raka. Rany, aż taki jestem odpy chający ? – Słuchaj, ty jesteś atrakcy jny i w ogóle… ale to jakieś takie dziwne i nie w porządku. Chodzi o to, że wy glądasz dokładnie tak samo jak chłopak mojej najlepszej przy jaciółki. Szczęka mi opada. – Uważasz, że jestem atrakcy jny ?

Kąciki jej ust unoszą się w półuśmiechu. – Ty lko niech ci się za dużo nie wy daje. – Czy li problem polega na ty m, że wy glądam jak Oliver? – Jules potwierdza skinieniem głowy. – No to zamknij oczy. Jules opuszcza powieki, a wtedy ja nachy lam się w jej stronę. Jestem przekonany, że za chwilę zwy miotuję. Serce mi zaraz wy skoczy z klatki piersiowej, tak mocno wali. Co będzie, jeśli coś mi nie wy jdzie? Jeśli wsadzę nos nie tam, gdzie trzeba? Co, jeśli nie trafię w usta? Dlaczego zawczasu tego nie wy guglowałem albo nie skorzy stałem z okazji, żeby przeczy tać, co trzeba, w „Cosmopolitan”, które kupiła moja mama? Dość tego, Edgarze, mówię sobie, żeby się zmoty wować. Przestań my śleć, po prostu weź się do roboty. Po chwili – jakimś cudem, jak za sprawą czarodziejskiej różdżki – całuję Jules. Ona odpowiada na ten gest, więc otaczam ją ramionami. Boję się ruszy ć. Boję się, że zaraz się obudzę z tego snu. Cały czas przy ciskam więc usta do jej ust, aż w pewny m momencie z braku tlenu przed oczami zaczy nają mi latać gwiazdki. W końcu to ona się ode mnie odry wa. Bierze głęboki wdech. – Cicha woda… – mruczy. Zastanawiam się, czy w ogóle kiedy kolwiek poznałby m Jules, gdy by m nie przeniósł się do książki. Jestem ciekaw, czy zaiskrzy ło między nami za sprawą opowieści, czy doszłoby do tego tak czy owak, gdy by śmy się poznali w inny ch okolicznościach. Zastanawiam się też, czy ona rozmy śla teraz o ty m samy m, co ja. Leżę na piasku, wpatrując się w gwiazdy. Jules opiera głowę na moim ramieniu i uśmiecha się tak mocno, że zaraz chy ba wy jdę z siebie. To by ł dobry dzień. – Kiedy ś potrafiłby m ci pokazać Wielki Wóz, ale moja mama chy ba nie ma pojęcia o astronomii, bo te gwiazdy wy glądają zupełnie przy padkowo. A ty znasz jakiś gwiazdozbiór? Jules nagle nieruchomieje. – Ktoś mi ostatnio próbował kilka pokazać, ale za dobrze tego nie zapamiętałam. Wzruszam ramionami. – To może wy my ślimy własne. – Wskazuję ręką niebo. – Na przy kład tamten. Nazwiemy go Fotel Bujany. Podobny, nie? Jules uśmiecha się szeroko. – Zdecy dowanie. A tam, po lewej stronie, z dwojgiem oczu i wy szczerbiony m uśmiechem? To może by ć Dżoker. – Nagle podnosi się do pozy cji siedzącej. – Edgarze! – mówi. – Czy ty widzisz to samo, co ja? Z tamtą gwiazdą jest coś nie tak. Wy daje się taka… płaska. Spoglądam w niebo. Jedno z oczu Dżokera migocze pośród aksamitu nocy, a drugie jakby nie. Jest jakieś przy tłumione, pozbawione ży cia. Przy pomina raczej dziurę w niebie niż gwiazdę. Inny mi słowy, znaleźliśmy portal.

*

Młoty wy dają ogłuszający stukot. Trolle zbijają najwy ższą drabinę, jaką kiedy kolwiek widziałem. Trzeba ją ustawić pośrodku oceanu, ponieważ ta konkretna gwiazda nie znajduje się – oczy wiście – bezpośrednio nad plażą. W związku z powy ższy m do pracy nad ty m cudem techniki musieliśmy zaangażować właśnie trolle, które zajmują się jego projektowaniem, kapitana Kraba, którego statek pełni funkcję platformy wspierającej drabinę, oraz sy reny, które zaciekle walczą z prądem, żeby statek się nie przemieszczał. Jules i ja skoczy liśmy szy bko do zamku, żeby się przebrać przed spotkaniem komitetu budowlanego. Z zaskoczeniem stwierdzam, że z szafy w mojej komnacie zniknęły wszy stkie kombinezony kosmiczne. Wiszą tam już ty lko tuniki i rajtuzy. Jules musiała mnie przez dziesięć minut przekony wać, żeby m tak wy szedł do ludzi, ale mimo wszy stko nie bardzo potrafię pogodzić się z ty m, że wy glądam jak pieprzony Robin Hood. – Długo jeszcze? – py tam Parcha, który właśnie przechodzi obok mnie z młotkiem w dłoni. Na obrzeżach nocnego nieba powoli zary sowuje się świt. Co będzie, jeśli gwiazdy znikną, zanim zdąży my dosięgnąć tego portalu? Co się stanie, jeśli trzeba będzie poczekać do wieczora, a jego już wtedy nie będzie? Parch ty lko na mnie parska. – Ostatnia deska – mówi. – Zuży liśmy całe drewno, jakie mieliśmy. Dalej musieliby śmy zacząć wy cinać Zaczarowany Las. Nawet nie chcę sobie wy obrażać, jak bardzo książka by się na nas wkurzy ła, gdy by śmy się wzięli do karczowania drzew. Z góry dobiega okrzy k Świerzba, który oznajmia zakończenie prac. Kapitan Krab sprawdza stabilność drabiny. – Wy gląda solidnie – mówi. – Mam nadzieję, że się nie boisz wy sokości – stwierdza Jules ze śmiechem, unosząc rąbek sukni. Po jej masy wny ch butach nie ma już nawet śladu. Teraz ma na nogach te śmieszne delikatne pantofelki, które wy glądają niewiele solidniej od skarpetek. – Bo ja się w ty m nie wspinam po drabinie. – Co ty, nic mi nie będzie – kłamię w ży we oczy. Stawiam stopę na dolny m szczeblu i od razu czuję, że but mi zjeżdża. Mimo to podciągam się i rozpoczy nam wspinaczkę. Statek faluje na wodzie, a drabina koły sze mi się pod stopami raz w jedną, raz w drugą stronę. Im wy żej jestem, ty m bardziej pogrążam się w mroku, ale to dobrze, bo gdy by m mógł spojrzeć w dół, na pewno nie dotarłby m do szczy tu. Pluskanie sy renich ogonów i głosy trolli coraz bardziej cichną. Z każdy m krokiem zbliżam się do górnej krawędzi książki. Chociaż cały czas się wspinam, mam poczucie, że nigdy nie osiągnę celu. W końcu dochodzę do wierzchołka drabiny zbudowanej przez trolle. Konstrukcja huśta się intensy wnie na prawo i lewo, więc kurczowo trzy mam się szczebla. Mało brakowało, a by m spadł. Wy ciągam szy ję i przy glądam się gwiazdom. Jedna z nich wy raźnie różni się od pozostały ch: jest pięcioramienna i biała, ty lko obwódkę ma żółtą. Wszy stkie pozostałe gwiazdy lśnią jak diamenty, a ta jedna sprawia wrażenie nieruchomej i przy gaszonej, jak gdy by przy klejonej na stałe do nieba. Wspinam się na palce i wy ciągam prawą rękę najdalej, jak ty lko potrafię. Mimo to nadal dzieli mnie od tej gwiazdy dobry ch kilka metrów. Przez chwilę się zastanawiam, czy może nie dałby m rady sięgnąć jej mieczem i odciąć albo może strącić z nieba takim kijem, jakich

uży wają trolle. Nawet jednak gdy by m mógł uży ć jakiejś broni, obawiałby m się, że uszkodzę nią portal. Zniechęcony, opuszczam się z powrotem i w końcu staję na chwiejny m pokładzie statku kapitana Kraba. – No to pokazuj to, chłopcze – mówi do mnie. – Nie sięgnąłem – przy znaję się do porażki. – To może Rapskullio spróbuje? – proponuje Jules. – Jest przecież wy ższy od ciebie, prawda? – Musiałby by ć ode mnie wy ższy o jakieś trzy i pół metra – stwierdzam, po czy m zwracam się do trolli: – Naprawdę nie ma już więcej drewna? Liszaj kręci przecząco głową. – Już i tak rozmontowaliśmy latry ny, które stały przy zamku. – Pewnie będziecie musieli je odbudować – mówię. – Najlepiej, jeszcze zanim królowa Morena się obudzi. – Czy to znaczy, że mamy pecha? – py ta Jules. – Nie ma tu nikogo dość wy sokiego, by mógł sięgnąć gwiazd? Zastanawiam się nad ty m przez chwilę. – Może wcale nie o wzrost tu chodzi. – Przy kładam dłonie do ust i wołam gdzieś w dal: – Żagiewko, Migotko, Iskierko! Mało kto o ty m wie, ale wróżki mają nadzwy czajny słuch. Właśnie dlatego potrafią doskonale podsłuchiwać. Ty m razem jednak ta ich umiejętność okazuje się działać na moją korzy ść, bo trzy małe świetliki pojawiają się niemal naty chmiast. Po chwili krążą wokół mnie trzy drobniutkie, emanujące światłem istoty. – Co tu się dzieje? – py ta Żagiewka, patrząc na chwiejącą się drabinę. Wściekła się, że ktoś śmiał ją wy rwać ze zbawiennego snu, ale teraz ciekawość wzięła górę. To kolejna rzecz, którą mało kto wie o wróżkach: mają plotkarską naturę i bardzo nie lubią, gdy je coś omija. – Widzicie tamtą gwiazdę? – Wskazuję palcem odpowiedni punkt. – Tę dziwną, która bardziej przy pomina guzik niż klejnot? Migotka i Iskierka wzbijają się nieco wy żej w powietrze, żeby lepiej się jej przy jrzeć. – No i co z nią? – py ta Iskierka. – Chciałby m, żeby ście ją ściągnęły. – Nie ma sprawy – mówi Żagiewka. – Prawda, dziewczęta? Trzy wróżki wy strzeliwują w górę jak petardy. W miarę jak wzbijają się coraz wy żej, ich punktowe światełka – niebieskie, zielone i czerwone – stopniowo bledną na nocny m niebie. Przez moment zupełnie nic się nie dzieje. Potem rozlega się trzask. Z nieba spada na nas grad postrzępiony ch, czarny ch liter, które łamią szczeble drabiny i drą na strzępy największy dolny żagiel statku kapitana Kraba. Jules ty lko cudem udaje się uniknąć katastrofalnego zderzenia z literą K, ta jednak i tak przy bija rąbek jej sukni do pokładu. – Uważaj! – krzy czę. Chwy tam ją i wpy cham przez właz pod pokład. Chwilę później z nieba spada kula ognia, która z całą siłą uderza w drewno. Żagiewka leży na pokładzie z rozrzucony mi rękami i nogami. Jej świetliste ciało ty lko lekko migocze. Ma podarte jedno skrzy dło, czarne drzazgi wy stają jej z ramienia, nogi i brzuszka. Kapitan Krab czy m prędzej ujmuje ją w dłoń. Zaraz potem podlatują do niego Migotka i Iskierka. – Litery – dy szy Migotka. – W ciemności nie by ło ich widać, a ponieważ książka jest

zamknięta, tworzą swego rodzaju bary kadę. Kapitan zdejmuje bandanę z szy i i robi z niej malutki hamak. Ostrożnie układa w nim Żagiewkę, krańce wręcza zaś dwóm jej siostrom. – Czy m prędzej nieście ją do Orville’a – poleca. – On już będzie wiedział, co robić. Spoglądam na Jules, która ciągle wpatruje się w to miejsce, gdzie upadła Żagiewka. – O mały włos nie zabiliśmy wróżki – mówi tępo. – Za coś takiego na pewno się idzie prosto do piekła. – Tak mi się coś wy daje, chłopcze – mówi kapitan Krab – że szczęście to ci chy ba nie sprzy ja. Spoglądam w górę na nocne niebo, na te niewidoczne litery nagry zmolone na karcie książki. – Co może zwy cięży ć papier? – py tam Jules. – Noży czki? – odpowiada py tający m tonem. – Nie – mówię ponuro. – Ogień.

*

Przemierzamy pędem kolejne strony dzielące nas od jaskini Py ra. Po drodze przedstawiam Jules swój plan. Wróżki to teorety cznie najsilniejsze stworzenia w tej opowieści, a i tak nie zdołały się przedrzeć przez blokadę liter. To oznacza, że sama ty lko siła fizy czna nic tu nie zdziała. Litery są jednak wy drukowane na papierze, a papier się pali. Potrzeba nam zatem przenośnego źródła ognia. Chy ba zrobiłem na Jules duże wrażenie. – Wow, wy chodzi na to, że jesteś nie ty lko urokliwy, ale też bły skotliwy. – Cóż mam ci powiedzieć: dwa w jedny m. Mocno trzy mając Jules za rękę, obchodzę ostrożnie klif, za który m znajduje się pieczara Py ra. – Czy z tą wróżką będzie wszy stko w porządku? – py ta Jules. Zatrzy muję się na chwilę i na nią spoglądam. – Nie martw się. W ty m świecie Żagiewka nie może umrzeć. W najgorszy m razie wróci do siebie w momencie, gdy Oliver ponownie otworzy książkę. – Wy glądało, że mocno oberwała. – Jules sprawia wrażenie poruszonej. – Z nami też by tak by ło? Też by śmy od razu wrócili do siebie? Przy pominam sobie słowa Orville’a. Powiedział, że każdego obowiązują zasady tego świata, w który m akurat przeby wa. – Tak – mówię. – Tutaj ty i ja jesteśmy niezniszczalni. Twarz Jules rozszerza się w uśmiechu. – No dobra, to w takim razie jak ty lko się z ty m uporamy, zakładamy klub bokserski. Kilka minut później stoimy już u progu jaskini Py ra. Zawalony fragment – widoczny ślad niezadowolenia książki – wrócił już do dawnego stanu, prawdopodobnie za sprawą tej samej

upartej magii, która każe mi nosić rajtuzy. Smok chrapie sobie w najlepsze, leżąc na plecach i wy puszczając z nosa kłęby dy mu. Jules próbuje stabilnie stanąć na piaszczy stej nawierzchni. – Jesteś przekonany, że nic nam nie grozi? – Przecież już miałaś okazję go poznać. To taki golden retriever, ty lko że większy. – Coś mi mówi, że obowiązuje niepisana zasada, która zabrania budzić śpiącego smoka. Spoglądam na nią. – Ta zasada to chy ba doty czy niemowląt. – Podchodzę do olbrzy miej głowy Py ra, żeby móc mówić smokowi prosto do ucha. – Py ro! – wołam. – Pobudka! – Potężne chrapanie całkowicie zagłusza moje nawoły wania. – PYRO! – wrzeszczę znacznie głośniej. Smok nagle się budzi, jego rozłoży ste skrzy dła otwierają się na boki niczy m parasol. Najpierw nakierowuje na mnie swoje czerwone oko, a potem prezentuje zęby w dosy ć przerażający m uśmiechu. – Potrzebuję twojej pomocy – wy jaśniam. – Czy mogliby śmy polecieć razem na górę ostatniej strony ? Olbrzy mi zwierz kiwa głową i obniża skrzy dło, żeby m mógł się na nie wspiąć. Ku mojemu zaskoczeniu Jules zajmuje miejsce tuż za mną. – Serio? – py tam. – Daj spokój. Ile razy w ży ciu przy trafi mi się okazja, żeby polecieć na smoku? Mocno zaciska ramiona wokół mojego pasa. Łuski Py ra poruszają się i drapią mnie przez cienkie spodnie. Smok wstaje i gramoli się na skraj klifu jak jaszczurka. – Trzy maj się – rzucam do ty łu przez ramię, gdy z paszczy Py ra bucha w kierunku doliny strumień ognia. Zaraz potem znów zapada ciemność. Zwierz nachy la się do przodu i skacze, łapiąc wiatr pod skrzy dła. Niosą nas one po niebie niczy m żagle statek po morzu. I oto nagle ja – chłopak, który większość czasu spędzał zamknięty w swoim pokoju i przy jaźnił się głównie z awatarami, który obawiał się właściwie wszy stkiego, od lekcji WF-u począwszy, a na kontaktach z ludźmi skończy wszy – lecę na smoku w towarzy stwie atrakcy jnej dziewczy ny, która kurczowo się mnie trzy ma. W końcu jestem bohaterem. Szkoda, że mama nie może mnie teraz zobaczy ć, my ślę. Szkoda, że ja teraz nie mogę zobaczy ć jej. Jules piszczy z zachwy tu, ponieważ Py ro krąży między górskimi szczy tami, co chwila wzbijając się nieco wy żej i obniżając lot. Przy pomina to trochę przejażdżkę kolejką górską, która wy padła z torów. Moja towarzy szka trzy ma się mnie tak kurczowo, że aż jej zbielały kły kcie. Wtula głowę w moje ramię. W tej chwili wy daje mi się, że ten lot na grzbiecie Py ra mógłby się nigdy nie skończy ć. Gdy Py ro przelatuje na kolejną stronę, odczuwamy nieco silniejszy podmuch wiatru. Smok wznosi się coraz wy żej, aż w końcu docieramy do końca opowieści. – Zwolnij trochę – mówię do niego. Ja, co prawda, niczego nie widzę, ale Żagiewka twierdziła, że właśnie w ty m miejscu wbiła się w mur liter. Ciągnę Py ra za skórzaną grzy wę, która pełni funkcję wodzy. Smok zatrzy muje się w miejscu i zaczy na poruszać skrzy dłami. Czuję pod udami, jak pracują jego potężne mięśnie. – Py ro! – odzy wam się. – Rozpal niebo!

Py ro otwiera paszczę i posy ła w niebo strumień ognia. Świat na chwilę zmienia kolor na jaskrawopomarańczowy. W blasku płomieni naszy m oczom ukazuje się coś na kształt śmietniska liter, przy padkowego zbiorowiska pognieciony ch i powy krzy wiany ch słów, które posklejały się ze sobą jak popadło i połączy ły przeciwległe strony. – Zabierz nas trochę bliżej – wy daję polecenie smokowi, a on pokonuje kolejny ch kilka centy metrów. – Liczę do trzech. Na trzy masz to wszy stko podpalić. Jeden… – Py ro bierze potężny wdech. – Dwa… – Nady ma policzki, w środku pojawia się ogień. – TRZY! – krzy czę. W ty m momencie Py ro wy puszcza w stronę liter potężny płomień. Znaki zaczy nają się topić. Przeistaczają się w czarny deszcz, który spada z nieba i barwi wody oceanu. W końcu w murze pojawia się dziura na ty le duża, że mogliby śmy się w niej zmieścić. Ponownie ciągnę Py ra za grzy wę. – Wy starczy – mówię i klepię go po szy i, na co smok reaguje pomrukiem zadowolenia. Delikatnie trącam go butem w bok jak konia. Py ro rusza przed siebie. Pły niemy pośród morza gwiazd. Jules siedzi za mną, całkowicie oniemiała. Niebo wokół nas wy gląda tak, jak gdy by ktoś porozwieszał na nim diamenty. Ocieramy się o gwiazdy, które lśnią jak potłuczone szkło. W końcu docieramy do tej, która nie bły szczy, nie migocze. – Ja go przy trzy mam – mówię do Jules – a ty spróbuj ją zdjąć! Mocno trzy mam Py ra za grzy wę, powstrzy mując go przed dalszy m ruchem na ty le długo, żeby Jules mogła się nachy lić na prawo, wy ciągnąć rękę i chwy cić gwiazdę. – Mam! – mówi. Na skutek oberwania jednej z gwiazd wszy stkie pozostałe lekko się trzęsą i zbijają w niewielkie grupki, przez co na nocny m niebie powstają puste miejsca.

Podróż powrotna do jaskini Py ra okazuje się niesamowity m doświadczeniem. Słońce zdąży ło

już wznieść się ponad hory zont i musnąć morze różowy m języ kiem. Przedzieramy się przez chmury pośród ptaków, które nurkują wokół nas. Py ro zatacza krąg nad zamkiem, jak co rano. Ty m razem jednak nie ry czy, pewnie dlatego, że mnie tam akurat nie ma i nie może mnie obudzić. Co prawda, tej nocy w ogóle nie spałem, ale chy ba nigdy wcześniej nie czułem się bardziej rozbudzony. Lądujemy na krawędzi skały, w której znajduje się pieczara smoka. Py ro ziewa, odbija mu się dy mem. – Jesteś wielki – mówię mu, po czy m zeskakuję i pomagam Jules zejść na ziemię. Smok pełznie na drzemkę do swojej jaskini. Niemal naty chmiast zaczy na chrapać. Jules i ja siedzimy na skraju skały, wy machując nogami. Moja towarzy szka wy ciąga z gorsetu naszą nocną zdoby cz. – Serio? – dziwię się. – No co? – odpowiada. – Suknia nie ma kieszeni. – Układa mi gwiazdę na dłoni. Spodziewałem się, że lekko mnie poparzy, że będzie ciepła albo kłująca, ciężka jak meteory t. Nic z ty ch rzeczy. Z bliska wy gląda bardziej jak ciasteczko, ty le że pięcioramienne i obwiedzione żółty m lukrem. Obracam to cudo w rękach i po chwili stwierdzam, że żółta linia prowadzi na drugą stronę. Znajduje się tam napis: „Wy powiedz ży czenie pod gwiazdą”. – Jules – wzdy cham. – Chy ba znaleźliśmy to, czego szukaliśmy !

8 Amelia Earhart – pierwsza kobieta pilot, która (w 1932 roku) w pojedy nkę przeleciała samolotem nad Atlanty kiem. Zginęła podczas lotu przez Pacy fik w 1937 roku, a jej ciała nigdy nie odnaleziono – przy p. red.

Co byś zrobił, gdybyś wiedział, że został Ci już tylko jeden dzień na tym świecie? Czy spędziłbyś go z najbliższymi? Czy wyruszyłbyś w podróż w najodleglejsze zakątki świata, żeby zdążyć zobaczyć jak najwięcej wspaniałych rzeczy? A może przez cały dzień jadłbyś wyłącznie czekoladę? Czy przeprosiłbyś za wszystkie popełnione błędy? Czy postawiłbyś się ludziom, którym nigdy nie miałeś odwagi powiedzieć, co naprawdę myślisz? Czy wyznałbyś komuś skrywaną miłość? Dlaczego czekamy z takimi rzeczami na ostatnią chwilę? Dlaczego nie robimy ich na co dzień?

OLIVER

JAK WYNIKA z treści historii, której jestem bohaterem, mój ojciec walczy ł ze smokiem, gdy matka wy dawała mnie na świat. Towarzy szy ły jej w ty m momencie trzy wróżki, które przekazały mi dary jako nowo narodzonemu dziecku. Pierwsza z nich obdarowała mnie mądrością. Od drugiej otrzy małem lojalność. Na chwilę przed ty m, jak od tej trzeciej miałem dostać dar odwagi, matce stanął przed oczami obraz śmierci ojca, wy krzy knęła więc: „Ratuj go!”. Trzecia wróżka błędnie odczy tała to wezwanie i ostatecznie nie obdarowała mnie odwagą, lecz tchnęła we mnie ży cie. Urodziłem się więc dokładnie w ty m samy m momencie, w który m mój ojciec wy dał z siebie ostatni oddech.

Zawsze my ślałem, że to właśnie z tego powodu tak trudno mi się odnaleźć na kartach książki. Jako jedy ny z jej bohaterów dosłownie otrzy małem ży cie w darze, trudno się zatem dziwić, że pragnąłem poznać jego prawdziwy potencjał – i to nie w granicach wy znaczony ch przez cudzą historię, ale w opowieści mojego własnego autorstwa. Ograniczenia mnie iry towały. Marzy łem, żeby doświadczy ć czegoś więcej. Jaki sens ma ży cie, jeśli nie można go przeży ć? Ży cie po drugiej stronie wy daje się idealne, gdy się je obserwuje wy łącznie z kart książki. Z tej perspekty wy nie ma się wglądu w różne jego ciemne kąty zarośnięte pajęczy ną. Nie uchy la się rąbka srebrny ch chmur i nie dostrzega kry jącej się za nimi burzy. Człowiek sobie w ogóle nie wy obraża, że coś mogłoby pójść nie tak. Ale o rzeczach prawdziwy ch jedno należy koniecznie wiedzieć: można je zepsuć. Otwieram oko i pacnięciem ręki wy łączam budzik stojący na stoliku przy łóżku. W ty m pierwszy m momencie trwam jeszcze w błogiej nieświadomości. Pozostaję zawieszony w mglistej przestrzeni między snem a świadomością. Nie pamiętam dnia wczorajszego. Nie my ślę o ty m, co mnie czeka. Potem nagle spada mi na pierś wielki ciężar pamięci. Tak wielki, że niemal pozbawia mnie tchu. Buła. Samochód. Kopanie grobu. Rozstanie z Delilah. Każde z ty ch wspomnień kłuje jak szty let, a to ostatnie dodatkowo przewierca mi duszę. Pocieram twarz dłońmi i zastanawiam się, jak zdołam dzisiaj normalnie funkcjonować. Skąd wezmę w sobie siły, żeby naśladować amery kański akcent i zachowy wać się jak zwy czajny nastolatek? Jak mam udawać, że interesują mnie problemy kolegów ze szkoły ? Czy będę w stanie odgry wać rolę ty powego ucznia? Nawet nie potrafię my śleć o tej chwili, w której spotkam się z Delilah i nie będę mógł dać po sobie poznać, że odliczam minuty, które nam razem zostały. Porządkuję pościel na łóżku (ten obowiązek mi odpadnie po powrocie do tej przeklętej książki – tam bowiem łóżko ściele się samo), po czy m wolno idę do łazienki. My ję zęby, zdejmuję piżamę i wchodzę pod pry sznic, żeby zniknąć pod wodospadem kropel. Gdy ty lko zamy kam powieki, przed oczami od razu staje mi Buła. Ile to jeszcze potrwa, zanim ten obraz mnie opuści? I czy jeśli mnie kiedy kolwiek opuści, to będzie to oznaczało, że o nim zapomniałem? Czy tak samo będzie ze mną i Delilah, kiedy się ostatecznie rozstaniemy ? Powtarzam sobie, że nie – bo przecież ona będzie mogła zawsze otworzy ć książkę i porozmawiać ze mną jak kiedy ś. Co się jednak stanie, kiedy ona znajdzie kogoś innego? Kiedy umówi się na randkę z jakimś inny m chłopakiem i wróci z niej z rumieńcami na twarzy ? Kiedy wy jdzie za mąż, urodzi dzieci i się zestarzeje? Ja przecież na zawsze pozostanę szesnastoletnim księciem… Dla mnie to nie będzie miało znaczenia, że ona osiwieje i że zrobią jej się zmarszczki. Wiem, że będę ją kochać do końca świata. Mój świat jednak nie ma końca, inaczej niż jej. Ja nie mam dokąd iść, nic innego niż dotąd nie mógłby m robić. Jej ży cie biegnie ty mczasem do przodu. Mój świat każe mi o niej pamiętać, jej świat zmusi ją natomiast, by o mnie zapomniała. Przekręcam kurek, żeby zatrzy mać strumień wody. Stoję jeszcze przez chwilę pod pry sznicem, z dłońmi przy ciśnięty mi do kafelków. Staram się odwlec w czasie to, co nieuniknione. W końcu owijam sobie ręcznik wokół pasa i powoli drepczę do pokoju. Zakładam ubranie, do którego jeszcze nie zdąży łem się dobrze przy zwy czaić. Pakuję do torby książki i zadanie domowe,

którego nie odrobiłem do końca, i zbiegam po schodach na szy bkie śniadanie. Nie chcę się spóźnić na autobus. W kuchni siedzi Jessamy n. Zdąży ła mi już przy gotować miseczkę płatków, które zapewne Edgar bardzo lubi, ale które moim zdaniem smakują trochę ziemią. Gdy się do mnie odwraca, od razu zwracam uwagę na ciemne cienie pod oczami i nienaturalną bladość jej skóry. Czy żby znowu źle się czuła? Czy mój własny dramat pochłania mnie aż do tego stopnia, że jej choroba gdzieś mi umknęła? – Dobrze się czujesz? – py tam. Jessamy n wzrusza ramionami. – Nie spałam dzisiaj najlepiej, to pewnie przez pełnię księży ca albo co… – Otwiera lodówkę i wy ciąga karton z sokiem pomarańczowy m. Spodziewałby m się, że zaraz sięgnie po szklankę, żeby mi go nalać, ona ty mczasem nachy la się nad moją miseczką i wlewa do niej zawartość opakowania. – Jess… Mamo! Co ty robisz? – Chwy tam ją za rękę. – Przecież to nie jest mleko. – Ależ jest, Edgarze – mówi. Pokazuję jej zawartość miski. – Przecież to jest pomarańczowe. Wpatruje się w płatki pły wające po powierzchni cieczy i mruga powiekami, jak gdy by coś takiego widziała po raz pierwszy w ży ciu. – O rany … – Próbuje obrócić to w żart. – Chy ba jestem bardziej niewy spana, niż mi się wy dawało. – Uśmiecha się lekko. – Może pora mnie wy mienić na nowszy model. Nagle dociera do mnie, że oto by ć może rozmawiam z Jessamy n Jacobs po raz ostatni. Jeśli Edgar się spisał, to do wieczora może mnie tu już nie by ć. Ta kobieta okazy wała mi troskę przez ponad cztery miesiące. Nie traciła we mnie wiary nawet wtedy, gdy mówiłem albo robiłem coś, co zupełnie nie pasowało do Edgara. Osobiście znałem ją, co prawda, krótko, ale przecież to ona mnie stworzy ła – i choćby z tego powodu mam poczucie, że łączy nas taka więź, jaka łączy rodzica z dzieckiem. – Jesteś naprawdę świetną mamą – wy palam niespodziewanie. – Tak sobie pomy ślałem, że powinienem ci to powiedzieć. Jessamy n nagle blednie, ale potem jej skóra równie szy bko odzy skuje kolor. – Wow! Żeby to chociaż by ł Dzień Matki… – rzuca żartobliwy m tonem, przy gotowując dla mnie nową miskę płatków. – Skąd taka powaga o ósmej rano? Zachowujesz się tak, jak gdy by na dzisiaj przy padał koniec świata. Zanurzam ły żeczkę w misce i przy wołuję na twarz wy muszony uśmiech. Dla mnie jakby przy pada.

*

Gdy docieram do szkoły, Delilah już na mnie czeka. Przez chwilę uważnie się jej

przy glądam. Podziwiam jej piwne oczy, kasztanowe włosy, piegi na nosie i policzkach. Usta ma różowe jak wstążka przepasująca paczkę cukierków i słodkie jak same cukierki. Staram się zaprząc do pracy całą moc swojej pamięci i zapisać w niej na zawsze każdy szczegół. Niewy kluczone, że właśnie po raz ostatni jechałem autobusem i po raz ostatni idę z nią za rękę szkolny m kory tarzem. Możliwe, że po raz ostatni słucham jej dźwięcznego głosu. Dzisiaj czeka mnie wiele takich ostatnich doświadczeń. – Co u ciebie sły chać? – py ta cichutko. – By wało lepiej – wy znaję. – Gdzie Serafina? – Nie może przestać płakać, więc zamknęłam ją w pokoju z paczką chusteczek i spory m zapasem ciasteczek na poprawę humoru. Chwy tam ją za rękę. – Jeszcze nie jest za późno, żeby zmienić zdanie – mówię. – Żeby wy my ślić coś innego. Jej oczy wy pełniają się łzami. – Nie chcę cię stracić! Ty lko że dokładnie to się niedługo stanie. – No to co w takim razie robimy ? – py tam. – Może – mówi nieśmiało Delilah – powinniśmy porozmawiać z Edgarem. Rozpina plecak i pokazuje mi książkę. Czuję się trochę tak, jak gdy by m zjadł na śniadanie miseczkę śrutu. Nie mam siły ani ochoty się ruszać. Jak robot chodzę za Delilah po kory tarzach, usiłując uśmiechać się do inny ch uczniów i mamrocząc coś pod nosem, gdy ktoś z bliższy ch lub dalszy ch znajomy ch akurat zechce się ze mną przy witać. A może oni już widzą we mnie ducha? Raj chwy ta mnie za ramię i mną potrząsa. – Człowieku, to już lada moment! Aż mi na mózg pada! Wpatruję się w niego i nie mogę pojąć, skąd on, u licha, wie, że za chwilę może mnie tu nie by ć. – O niczy m inny m nie mogę my śleć, ty lko o wy nikach SAT-ów – mówi dalej. – Od tego zależy, jak się dalej potoczy moje ży cie. Sły szałem, jak pedagog mówił panu Ely kowi, że wy niki powinny się pojawić w ty m ty godniu. – No tak – silę się na entuzjazm. – To będzie szaleństwo. Słuchaj, muszę już iść, bo się spóźnię na… Przery wam w pół zdania, bo nie jestem nawet w stanie wy my ślić żadnej dobrej wy mówki. – Zastanawiam się, jak by ś sobie poradził na studiach – szepcze Delilah. Nagle podchodzi do nas Chris. Sprawia wrażenie zmartwionego. – Cześć – zagaja. – Wiem, że to dziwnie zabrzmi, ale czy Jules coś mówiła na mój temat? – To py tanie kieruje do Delilah. – Bo w sumie spędziliśmy razem bardzo udany wieczór, ale ona od tamtej pory nie odpisuje mi na SMS-y. Wy mieniamy z Delilah porozumiewawcze spojrzenia. – Ona jest teraz bardzo chora… – O rany. A to kiepska sprawa. Chociaż w sumie to się cieszę, że nie chodzi o mnie – wy znaje Chris. – Może zajrzę do niej później, zaniósłby m jej trochę zupy. – Nie, nie rób tego – wy pala Delilah. – Ona na pewno nie chciałaby, żeby ś ją oglądał w takim stanie. Zwłaszcza że by liście na razie ty lko na jednej randce.

Chris potakuje głową. – No dobrze, a czy możesz jej chociaż przekazać, że o nią py tałem? – Nie ma sprawy – mówi Delilah. Gdy ty lko Chris znika nam z oczu, Delilah wy puszcza długo wstrzy my wany oddech. – Co powiesz na to, żeby śmy odpuścili sobie pierwszą lekcję? – Nie zrobi mi to chy ba żadnej różnicy, skoro i tak niedługo mnie tu nie będzie. Chwy ta mnie za rękę i chowa ją w swoje drobne, chłodne dłonie. Wy chodzimy na dwór drzwiami przy sali gimnasty cznej, które prowadzą na boisko na ty łach szkoły. Chowamy się pod try bunami, żeby nikt nas nie zauważy ł. Delilah rozpina plecak i wy jmuje z niego książkę. Łapię ją za nadgarstek. – Obiecaj mi jedną rzecz, dobrze? – proszę. – Że będziemy mieli szansę się pożegnać. Ciągle nie mogę przestać my śleć o Bule. Nie mogę przestać my śleć o ty m, że wieczność, której się człowiek nie spodziewa, to naprawdę straszna rzecz. Delilah spogląda mi prosto w oczy i zupełnie spokojnie mówi: – Obiecuję. Wspólnie otwieramy książkę na ostatniej stronie. Wszy scy bohaterowie zdąży li już przy by ć na Plażę Szczęśliwy ch Zakończeń, ale stoją na niej bez ładu i składu. – Udało się. – Edgar pieje z zachwy tu, unosząc ku nam coś, czego nie potrafię do końca rozpoznać. Marszczę brwi. – Dlaczego masz na sobie moje rajtuzy ? – Py tasz, dlaczego w ogóle mam na sobie rajtuzy ? – sły szę w odpowiedzi. – Wierz mi, że sam ich nie włoży łem. Najwy raźniej książka przedkłada fabułę mojej mamy nad tę moją. Przy puszczam, że za kilka godzin zacznę mówić z bry ty jskim akcentem, a Jules zacznie prząść złoto ze słomy. – To nie ta bajka – mamroczę pod nosem. – Co konkretnie znaleźliście? – przery wa nam Delilah. – Kolejne przejście – wy jaśnia Edgar. Gwizdnięciem przy wołuje wróżki, które chwy tają jakiś przedmiot za rogi. – Cieszę się, że już się lepiej czujesz – mówi do Żagiewki, która migocze do niego w odpowiedzi. Wróżki unoszą drobny krążek bliżej krawędzi książki, żeby śmy go mogli lepiej obejrzeć. – Czy to jest… ciasteczko? – py tam. – Właściwie to nie wiemy do końca – przy znaje Jules. – Nie próbowaliśmy tego jeść. Czy tam tekst instrukcji zapisany wy pukłą linią: „Wy powiedz ży czenie pod gwiazdą”. – A próbowaliście już sobie czegoś ży czy ć? – py tam. – Oczy wiście – mówi Edgar. – Nic to nie dało. Próbowałem nawet specjalnej wy liczanki o gwiazdach, ale nic z tego. – Ciastka nie są od tego, żeby wy powiadać do nich ży czenia. – Delilah znowu nam przery wa. – Ciastka się je. – Dlaczego ktokolwiek miałby jeść gwiazdkę? – py tam. – Nie czy tałeś Alicji w Krainie Czarów? – py ta Delilah, po czy m spogląda na Edgara i Jules. Oboje wzruszają ramionami. – Rany, naprawdę musicie bardziej uważać na angielskim. To ten sam moty w, co w przy padku Alicji, która je różne rzeczy, żeby rosnąć i się kurczy ć. – Ktoś coś mówił o jedzeniu? – Humphrey skubie tunikę Edgara. – Może coś się dla mnie

znajdzie? – Na litość boską, ty lko mu tego nie dawajcie – mówię. – Bo zaraz z nieba posy pią się piłeczki tenisowe. Orville robi krok do przodu. – Oliver ma rację – stwierdza żartobliwy m tonem. – Ciastko powinien zjeść ten, kto ma najbardziej szlachetne ży czenie. Ty lko wtedy będziemy mieć gwarancję, że to się dla nas wszy stkich dobrze skończy. – Spogląda w jakiś punkt między Edgarem a Jules. – Bo na przy kład ty, Edgarze, chy ba popadłeś w drobny konflikt interesów. Delilah rozszerza oczy ze zdumienia. – Serio? Wy? – Ciebie to w ogóle nie powinno dziwić, że on się może komuś spodobać! – mówi Jules. – A co z Chrisem? – py ta Delilah. – Właśnie – powtarza z przekąsem Edgar. – A co z Chrisem? – Może porozmawiamy o ty m później, co? – przery wam im. – Orville, możesz dokończy ć? – Ciastko powinien zjeść ktoś, kto skupia się wy łącznie na ty m, żeby sprowadzić ciebie i Serafinę z powrotem do domu. Królowa Morena subtelnie odchrząkuje. – Ja to zrobię – zgłasza się na ochotnika, przeciskając się przez tłum. – Bardzo za tobą tęsknię, Oliverze. Wiem, że to egoisty czne z mojej strony, ale niczego nie pragnę bardziej, niż sprowadzić cię tu z powrotem. No i szczerze powiedziawszy, to nigdy do końca nie zrozumiałam tej fabuły z Zorgiem. – Spogląda na Edgara. – Mam nadzieję, że nie będziesz miał mi tego za złe, kochany. – Absolutnie nie – mamrocze Edgar. – To mogę już? – py ta i sięga po ciastko. – Nie! – krzy czę. Wszy scy zgromadzeni na plaży zamierają ze zdumienia. – To znaczy chodzi mi o to, że Serafiny tu teraz z nami nie ma. Jest u Delilah w domu. My tam będziemy dopiero za kilka godzin, wtedy możemy robić podmianę. Widzę, że Świerzb do mnie macha. – Oliverze! Napisałem świetny nokturn na flet. Już nie mogę się doczekać, kiedy ci go zaprezentuję. – Musisz też zajrzeć do mnie do jaskini – dodaje Rapskullio. – Zrobiłem kapitalny remont. – Ja ci ugotuję twoje ulubione danie – obiecuje królowa Morena. Posy łam im wy muszony uśmiech. – Już się nie mogę doczekać – mówię, chociaż w rzeczy wistości chętnie by m odłoży ł tę chwilę na święty nigdy. Delilah zamy ka książkę i chowa ją z powrotem do plecaka. Wy ciągam do niej ramiona, a ona się przy tula. – Mamy siedem godzin – mówi cicho. – Aż mi sobie trudno wy obrazić, że spędzimy je w szkole. Patrzę na nią. – A kto powiedział, że musimy ?

*

Nie możemy wrócić do Delilah domu, bo tam jest Serafina, która ciągle jeszcze płacze. Nie możemy też zostać w szkole, bo ktoś nas przy łapie. Wsiadamy więc do samochodu i jedziemy prosto przed siebie. Delilah parkuje przy niskim murze, za który m rozpościera się już ty lko ocean. O tej porze roku plaża jest zupełnie pusta. Jest zimno, ogrzewać się możemy ty lko swoim ciepłem. Siadamy na piasku, a ja ujmuję dłoń Delilah i pocieram kciukiem jej kły kcie. – Będziesz miała duże kłopoty przez te wagary ? – To bez znaczenia – mówi, opierając mi głowę na ramieniu. Wiatr rozwiewa jej włosy tak, że otulają nas oboje. – Pamiętasz, jak ci powiedziałem, że jesteś największą przy godą mojego ży cia? – py tam. Delilah potakuje głową. – Zanim opuściłeś karty książki. – Dopóki się nie pojawiłaś, nie potrafiłem dostrzec sensu swojego istnienia. Po co zostałem napisany ? Czy w ogóle jestem potrzebny ? Stałem się rzeczy wisty dzięki temu, że o mnie przeczy tałaś. A kiedy obdarzy łaś mnie uczuciem, zrozumiałem w końcu, po co tu jestem. – Wsuwam jej pukiel włosów za ucho. – Jestem tu po to, żeby cię kochać. Bezwarunkowo. Delilah odwraca wzrok, żeby ukry ć przede mną łzy. – Nie wiem, kim ja będę bez ciebie. – Będziesz ty m, kim zawsze by łaś. Tą dziewczy ną, dzięki której mogłem zaistnieć. I z której powodu zaparło mi dech w piersiach. – Ale ja, niestety, jestem bardziej dy żurny m wieśniakiem – odpowiada Delilah. Unoszę jej dłoń i całuję. – A ja lubię wieśniaków – mówię. Spogląda na mnie tak, jak gdy by nawet najsłodszy komplement miał ją zupełnie załamać. Nie wy trzy muję. – Nie chcę odchodzić – szepczę rozdy gotany m głosem. – Oliverze… – Nie. – Kładę jej palec na ustach. – Na razie nie odchodzę. Na razie jeszcze nie odszedłem na zawsze. Na razie jesteśmy ty lko ty i ja, tak jak wtedy, kiedy się poznaliśmy … Wtedy, kiedy by łem spełnieniem wszy stkich twoich marzeń. Przy ciągam ją do siebie i całuję, najpierw delikatnie, a potem mocniej. Leży my na chłodny m piasku, a ona obejmuje mnie ściśle ramionami. Głaszczę ją po plecach, przesuwając ręką centy metr po centy metrze w dół wzdłuż kręgosłupa. Mocno przy ciskam swoje biodra do jej bioder. Staram się odcisnąć na jej skórze wspomnienie swoich objęć. Jak to możliwe, że człowiek odczuwa taką namiętność, ty le bólu i smutku – takie emocje – i się nie rozpada? Jak to możliwe, że zwy kli ludzie zakochują się na każdy m kroku? Moje ży cie będzie się odtąd sprowadzać do ratowania księżniczki, która mnie mało obchodzi, do całowania jej i ży czenia sobie wiecznego ży cia u jej boku. Za każdy m razem będę jednak ratować Delilah. Będę całować Delilah. Będę marzy ć o wieczności u boku Delilah.

*

Przez cały dzień nie mogę się od niej odkleić. Po południu jedziemy do jej domu. Uwalniam dłoń Delilah z uścisku, żeby mogła prowadzić samochód, potem jednak oplatam ramieniem jej talię i tak objęci wchodzimy do środka, a potem po schodach na górę. Idę tam jak na ścięcie. Na szczęście matka Delilah jeszcze nie wróciła z pracy, nie zapy ta nas więc o to, dlaczego mamy zaczerwienione oczy i ponure miny. Delilah z wahaniem chwy ta za klamkę, żeby otworzy ć drzwi do swojego pokoju. – Gotowy ? – py ta. – Nigdy nie będę na to gotowy – odpowiadam. Zarzuca mi ręce na szy ję i chowa twarz w moim ramieniu. – Podobno jutro ma padać – szepcze. Zdumiony, odsuwam się od niej odrobinę. – Słucham? – Zależy mi na ty m, żeby śmy na zakończenie wy mienili jakąś zupełnie zwy czajną uwagę. Coś, co by śmy mogli powiedzieć, gdy by śmy się mieli znowu zobaczy ć następnego dnia, a potem jeszcze kolejnego. Z powagą kiwam głową. – Może za to w środę będzie słonecznie – podchwy tuję wątek. Delilah bierze głęboki wdech i otwiera drzwi. Serafina siedzi po turecku na łóżku. Ma zapuchnięte oczy. Wokół niej leży sterta plastikowy ch opakowań po słody czach. Księżniczka wy ciąga z pudełka kolejną chusteczkę i głośno wy dmuchuje nos w samiutki jej środek. – Kiedy będę mogła wrócić do domu? – py ta, pociągając nosem. Siadam obok niej, Delilah ty mczasem wy ciąga książkę z plecaka. – Teraz – odpowiadam. – Edgar znalazł na to sposób. No i nie wracasz sama. – Spoglądam na Delilah i próbuję nawiązać z nią kontakt wzrokowy. – Ja wracam z tobą. Serafina zarzuca mi ramiona na szy ję i znowu zaczy na płakać. – Tak bardzo się cieszę – łka. – Już się bałam, że będę musiała wracać sama. A przecież mogłoby się wy darzy ć coś strasznego. Coś strasznego już się wy darzy ło, my ślę sobie. Delilah kładzie książkę na łóżku i splata swoją dłoń z moją. – No dobra – mówi, otwierając książkę na ostatniej stronie. Na widok bliskich Serafina od razu się rozpromienia. Bardzo za nimi tęskniła. Edgar i Jules powoli wstają. – Gotowi? – py ta Edgar. Kiwam potakująco głową. – A ty ? Bierze głęboki oddech i wy ciąga rękę do Jules. – Tak – odpowiada, po czy m spogląda na królową Morenę. Ona z kolei uśmiecha się do mnie zachęcająco.

Edgar sięga do kieszeni tuniki – mojej tuniki – i w ty m momencie na jego twarzy pojawia się przerażenie. – Gdzie ono się podziało? – Co takiego? – py tam. Serce zaczy na mi walić jak oszalałe. Skoro on nie może znaleźć tego ciastka, to ja nie wracam do książki. – Jeszcze przed chwilą tu by ło. – Odwraca się do królowej Moreny. – Czy ty je zabrałaś? – Dlaczego miałaby m je zabierać, kochanie? Strzegłeś go przecież jak klejnotu koronnego. Edgar zaczy na się kręcić w kółko, uważnie wpatrując się w ziemię. – Nikt się nie rusza z miejsca! – rozkazuje. – Mogło spaść na ziemię, a przecież nie możemy go rozdeptać… Humphrey zaczy na węszy ć, po chwili łapie trop i zaczy na się ślinić. – Mam trop… Mam… Mam… Nie… To koń! Mocno klepie Strzałę po okazały m zadzie. Rumak odwraca się do niego przodem. W py sku ma na wpół zjedzone ciastko. Sprawia wrażenie głęboko zasmuconego ty m, że został przy łapany na gorący m uczy nku. – Nie mogłem się powstrzy mać – mówi, wciąż trzy mając gwiazdkę mocno w zębach. – Ono mnie dosłownie wołało. Mówiło: „Strza-ło! Mam ty lko sto kalooooorii!”. – No nie wierzę! – wy krzy kuje Edgar. – Wy pluj to naty chmiast. – Przy rzekam – uroczy ście deklaruje Strzała – że od jutra będę już przestrzegać diety. Edgar wy ry wa rumakowi ciastko z py ska. Przekazuje je królowej Morenie, a ta wy ciera końską ślinę w aksamit sukni. – Pół ciastka nie wy starczy – oświadcza Orville. – Ry zy ko jest zby t duże. Magii się nie rozcieńcza. To Strzała musi sobie teraz zaży czy ć waszego powrotu do domu. Strzała wy gląda na zdenerwowanego. Unosi kopy to do klatki piersiowej. – Ja? – dziwi się. – No nie wiem. To znaczy nie czuję się na to gotowy. Nie przećwiczy łem żadnego wy stąpienia. Mam nieodpowiednie siodło i w ogóle… – Strzało! – mówię stanowczy m tonem. – Dasz radę. Wierzę w ciebie. Rumak na mnie spogląda. – Dzięki, Ollie. Ty lko co będzie, jak nawalę? – Chcesz przecież, żeby m wrócił, prawda? Chcesz, żeby śmy znowu pędzili razem bez tchu przez Łąkę Jednorożców. Serafinę też chciałby ś mieć z powrotem, żeby mogła ci wplatać w grzy wę te twoje ulubione stokrotki. Strzała zastanawia się przez chwilę. – Z ty mi stokrotkami rzeczy wiście jest mi do twarzy … – No właśnie. To proste! Wy starczy, że zjesz do końca to ciastko, a potem zamkniesz oczy i wy obrazisz sobie, że twoje marzenia się spełniają. Strzała waha się przez chwilę. – Tę drugą połówkę miałem zamiar w coś zawinąć i zachować na później… – Żartujesz sobie? – odzy wa się Delilah. – Strzało, muszę ci coś powiedzieć. Otóż jesteś stanowczo za chudy. Widać ci żebra. Martwię się, że chy ba za mało ostatnio jesz. W rzeczy wistości rumakowi nie ty lko nie widać żeber, ale wręcz ma tu i ówdzie nieco za dużo ciałka, ale takty ka Delilah okazuje się skuteczna. – No cóż… – mówi kokietery jnie Strzała. – To w takim razie…

Nachy la się do wy ciągniętej ręki Edgara i pochłania na raz resztę ciastka. – To teraz – przy pomina Orville – czas na ży czenie. Delilah chwy ta mnie za rękę tak mocno, że jej paznokcie wbijają mi się w skórę. Strzała zamy ka oczy, a ja wstrzy muję oddech. Strzała powoli i z namaszczeniem napina centy metr po centy metrze swój cellulitowy zad. – Strzało! – krzy czę do niego. – Skup się! Koń otwiera oczy i potrząsa głową. Spogląda na nas przepraszająco: – Wy baczcie, wy baczcie… Znowu zamy ka oczy i po chwili czuję mrowienie w palcach u rąk i stóp. Spoglądam na swoją dłoń, która co prawda ciągle jeszcze znajduje się w uścisku Delilah, ale powoli zaczy na znikać. W tej ostatniej, straszliwej chwili dociera do mnie to, co Delilah próbowała mi przekazać – że gdy się kogoś kocha, trzeba pozwolić mu odejść. Korzy stając z ostatniej okazji, biorę ją w ramiona. Spogląda na mnie z przerażeniem w oczach. Usta jej drżą. – Posłuchaj mnie, Delilah. Musisz ży ć swoim ży ciem. Musisz się znowu zakochać. – Biorę głęboki oddech. – Nawet nie my śl o ty m, żeby na mnie czekać. Ona łka w moich objęciach, a ja mocno ją całuję… A potem już jej nie całuję…

*

Ponowne wejście w rzeczy wistość dwuwy miarową to takie uczucie, jak gdy by ktoś mnie zmiażdży ł od głowy aż po same palce u stóp, jak gdy by wy cisnął mi oddech z płuc, rozpłaszczy ł mnie i rozwałkował jak ciasto. Leżę twarzą do ziemi na plaży, całkowicie pozbawiony tchu. Próbuję wstać, ale początkowo nic mi z tego nie wy chodzi. Moje mięśnie zdąży ły się już przy zwy czaić do poruszania się w świecie Delilah i tutaj za bardzo nie chcą działać. Tutaj wszy stkie czy nności podejmuje się mocą my śli i zamiaru, nie zaś przez fizy czną pracę organizmu. To trochę tak, jakby m musiał na nowo nauczy ć się dosiadać ogiera. Ledwo zdołałem odwrócić się na plecy i skorzy stać z propozy cji Rapskullia, który stwierdził, że pomoże mi wstać, a już widzę Strzałę radośnie kręcącego się w kółko. – Udało mi się, udało! – śpiewa. – Dostanę za to medal? Złoty najbardziej by mi pasował do oczu. Wszy scy odnoszą się do mnie bardzo ży czliwie. Trolle klepią mnie po plecach. Sy reny posy łają całusy. Wróżki z radości rozpry skują wokół siebie deszcz iskier. Królowa Morena bierze mnie w objęcia. – Jak dobrze znowu cię widzieć, Oliverze – mówi. Spoglądam przez ramię i widzę, że inni pomagają wstać Serafinie. Ona sama sprawia wrażenie zupełnie oszołomionej i wstrząśniętej. Po chwili dostrzega coś za skałą. Energicznie rusza w jej kierunku, ze zdumieniem i zachwy tem w oczach.

– Och, Buło! Jednak tu jesteś! – wy krzy kuje radośnie i klęka przed Humphrey em, wy ciągając rękę, żeby go poklepać po szy i. Pies macha ogonem, wy raźnie zadowolony z tego, że ktoś mu poświęca uwagę. Podnosi głowę. – Witaj, piękna kobieto. Jestem Humphrey. Chciałby m dzisiaj spać w twoich nogach. Serafinie rzednie mina, a mimo to pozwala psu polizać się po twarzy. Ubrana w dżinsy i Tshirt, wy daje się tu zupełnie nie na miejscu, podobnie zresztą jak ja. Spoglądam w dół i widzę, że ciągle mam jeszcze ślady łez Delilah na koszulce. Oddalam się od tłumu zgromadzonego na plaży i wy ciągam szy ję w kierunku górnej krawędzi kartki. Tam dostrzegam bladą i zbolałą twarz Delilah. Łka cichutko i bardzo powolny m ruchem zamy ka książkę. – Spocznij! – Orville rzuca tę samą komendę, za pomocą której Buła informował nas wszy stkich o zamknięciu książki przez czy telnika. Postaci zaczy nają się rozchodzić po marginesach. – Czy to znaczy, że już nie będziemy ćwiczy ć walki na lasery ? – py ta Parch Liszaja. Królowa Morena delikatnie klepie mnie po ramieniu. – Idę szy kować kolację, kochanie. Jako ostatni odchodzi Orville. – Wiem, że pewnie nie tego chciałeś, Oliverze – mówi – ale cieszy my się, że wróciłeś do domu. Dla mnie dom jest tam, gdzie Delilah. Bez niej u mojego boku świat to nic więcej, jak ty lko miejsce, w który m zajmuję trochę przestrzeni.

Pozostaję samotnie na plaży tak długo, żeby dać królowej Morenie czas na przy gotowanie

kolacji. Powietrze robi się w ty m czasie chłodne, niebo zalewa czerń, a promienie księży ca rozpoczy nają swój taniec nad oceanem. Gwiazdy nad moją głową sprawiają wrażenie potargany ch, najwy raźniej usunięcie spośród nich magicznego ciasteczka zaburzy ło ich normalny układ. Dostrzegam też na niebie sporą pustą przestrzeń, w której czegoś zdaje się brakować. Na moich oczach rodzi się nowa gwiazda. Migocze dwukrotnie, a potem zaczy na świecić jakby pewniej, jaskrawo i energicznie. Bły szczy zdecy dowanie jaśniej niż wszy stko inne wokół. Pomniejsze gwiazdki zaczy nają się ustawiać w porządku narzucony m przez jej oddziały wanie grawitacy jne i po chwili na niebie pojawia się dobrze mi znany gwiazdozbiór. Chris nazwał go Wielkim Psem, a jego najjaśniejszy punkt Sy riuszem, Psią Gwiazdą. Uśmiecham się na my śl, że nie doceniłem lojalności Buły. – Witaj z powrotem, stary przy jacielu. Nie mam najmniejszy ch wątpliwości, że zamrugał do mnie w odpowiedzi. Wy ciągam z kieszeni zdjęcie Delilah, które przy właszczy łem sobie dwa ty godnie temu – to z Halloween, na który m jest jeszcze mała, wy stępuje w stroju księżniczki i ma na głowie przekrzy wioną tiarę. – Wróciliśmy wszy scy szczęśliwie – mówię do niej. – Ja, Serafina, nawet Buła. Ty lko ciebie tu brakuje. Czekam na odpowiedź, ale to już przecież nie jest takie proste. Wzdy cham, wstaję i chowam zdjęcie do kieszeni. W ty m momencie stwierdzam, że bluza i dżinsy zdąży ły się już przeistoczy ć w zieloną aksamitną tunikę i rajtuzy. Na nogach zamiast trampek mam wy sokie skórzane buty. Z oddali dostrzegam przy tłumione światła zamku. Oto tak po prostu ponownie stałem się księciem.

DELILAH

POPEŁNIŁAM straszny błąd. Dociera to do mnie jednak dopiero po fakcie, w momencie gdy Oliver mnie obejmuje i każe mi o sobie zapomnieć. Właśnie odrzuciłam najlepszą rzecz, jaka mi się w ży ciu przy trafiła. Zanim pojawił się Oliver, by łam dziwakiem z nosem wiecznie utkwiony m w książce. Całe moje ży cie zmieściłoby się w naparstku. Potem pojawił się on i stało się to, co niemożliwe. Już nie by łam sama. Ktoś mnie kochał. Ty mczasem właśnie zrobiłam właściwie wszy stko, co ty lko mogłam zrobić, żeby to wszy stko przekreślić.

Mocno wtulam się w jego ramiona, ale jego koszulka powoli wy my ka mi się z rąk. – Poczekaj! – krzy czę. – Nie opuszczaj mnie. Ty lko że jego już nie ma. Zza pleców dobiegają mnie trzask i stłumione przekleństwo. Nie odwracam się. Nie mogę oderwać oczu od książki, od widoku Serafiny i Olivera na plaży. Pozostali bohaterowie ściskają ich i witają z powrotem w opowieści. Spoglądam na Olivera i stwierdzam, że musi by ć tak samo zagubiony jak ja. Idzie przed siebie niepewny m krokiem, przeciskając się przez tłum. Unosi wzrok i spogląda na mnie. Dłonie zaciśnięte w pięści opuścił wzdłuż boków. Przeły ka ślinę, ale nic nie mówi. Nie musi. Nie ma chy ba w języ ku angielskim słów dostatecznie wielkich, by mogły oddać to poczucie utraty drugiej połowy. – Cholera jasna – rzuca Jules. – To naprawdę zadziałało? Unoszę brzeg okładki najdelikatniej, jak umiem, jak gdy by by ła zrobiona ze szkła. Zamy kam książkę. W ty m momencie od ty łu rzuca się na mnie Jules. – Nigdy nie sądziłam, że to powiem – przy znaje z westchnieniem – ale naprawdę się cieszę, że wróciłam do tej zapadłej dziury. Edgar wstaje i się otrzepuje. – A co to konkretnie za dziura? Nagle dociera do mnie, że Edgar przenosił się do książki z Wellfleet, a nie z New Hampshire. Już mam mu udzielić odpowiedzi, gdy nagle na niego spoglądam i aż mi zapiera dech w piersiach. Wiem, że to nie jest Oliver – ale oczy ma tak samo zielone, ciemne włosy tak samo rozczochrane, a jego szczęka tworzy taki sam łuk. To nie jest Oliver, ale mógłby nim z powodzeniem by ć. Nic nie mówię, ale Jules uważnie mnie obserwuje, po czy m przy suwa się nieco do Edgara i wsuwa rękę w jego dłoń. – To co z tym zrobimy ? – py ta dobitnie. To py tanie skutecznie wy ry wa mnie z amoku. Z przerażeniem uświadamiam sobie, że w przekonaniu wszy stkich naszy ch znajomy ch ze szkoły chodzę z Edgarem. Dziwnie to będzie wy glądać, jeśli nagle moja najlepsza przy jaciółka zacznie do niego uderzać. Mruczę pod nosem: – Nie wiem. Jakoś się nad ty m nie zastanawiałam. – Muszę jechać do mamy – stwierdza Edgar, po czy m ogarnia go powątpiewanie. – Ty lko że nawet nie wiem, gdzie mieszkam. Na dźwięk pukania do drzwi wszy scy troje zamieramy w bezruchu. Moja matka wsuwa głowę do środka. – O, Jules! – mówi. – Widzę, że już lepiej się czujesz. – Mhm. Zdecy dowanie – odpowiada Jules. – A gdzie jest Serafina? – Wy jechała trochę wcześniej. Uczniowie z wy miany z Islandii postanowili spędzić ostatni ty dzień w Kanadzie – mówię. Matka przenosi wzrok z Jules na Edgara. – Fajne legginsy – stwierdza, usiłując powstrzy mać śmiech. – Przy gotowania do Halloween! – wy my ślam na poczekaniu. – Przy mierzamy przebrania.

W ty m roku stawiamy na Shakespeare’a. Edgar i Jules szczerzą się tak mocno, że wy gląda to aż niewiary godnie. – No dobra – mówi Jules, przery wając niezręczną ciszę. – To ja już się zbieram. Edgarze, odprowadzę cię do domu. Podnosi z podłogi swoją torbę, chwy ta Edgara za rękę i ciągnie go w kierunku drzwi. – Świetny pomy sł – odpowiadam. – Jules, napiszę do ciebie po kolacji. Opowiem ci o ty m wszy stkim, co cię ominęło w szkole. – Zwracam się do Edgara: – A do ciebie… to może zadzwonię później ze Sky pe’a? Spogląda na mnie, nieco zaskoczony. – Jak chcesz. – Edgarze! – rzucam zdecy dowany m tonem. Odwracam się tak, żeby matka nie mogła widzieć mojej twarzy, i sy czę przez zaciśnięte zęby : – Pocałuj mnie! Edgar spogląda szy bko na Jules. Unoszę brwi i wy krzy wiam usta w pospieszny m uśmiechu. Powinniśmy koniecznie dbać o zachowanie pozorów. Edgar śmiesznie wy wraca oczami, nachy la się i daje mi lekkiego buziaka w policzek, zupełnie jak gdy by całował żabę. Moja matka się śmieje. – Edgarze, bez przesady ! Nie musisz się zachowy wać jak książę z bajki ty lko przez wzgląd na mnie. Możesz ją normalnie pocałować na do widzenia. – Świetnie – wzdy cha Edgar. Otacza mnie ramieniem, nachy la się i mocno przy ciska usta do moich ust. To nie jest Oliver, my ślę naty chmiast. Czekam chwilę i się od niego odsuwam. Jules świdruje mnie spojrzeniem. – Idziemy ? – rzuca z przekąsem, po czy m chwy ta Edgara pod ramię i wy ciąga z mojego pokoju. Po chwili dobiega nas odgłos zamy kania frontowy ch drzwi. – Dużo masz lekcji do odrobienia? – zwraca się do mnie matka. – W sumie to nie – odpowiadam. Jak się nie by ło w szkole, to się chy ba przecież nie ma lekcji do odrobienia. – No cóż… Chy ba zjemy obiad ty lko we dwie. Na główne danie proponuję popcorn i jeden z naszy ch ulubiony ch filmów. Niepostrzeżenie przeły kam łzy. – Brzmi świetnie – mówię. W tej chwili na to mam największą ochotę: zakopać się pod stertą koców i oglądać z mamą jakiś klasy czny disney owski film. Bardzo chcę się utwierdzić w przekonaniu, że chociaż ktoś mi jeszcze został na ty m świecie.

*

Tęsknię za swoimi martensami, czy tam w SMS-ie od Jules. Wiesz może, czy w bajkach mają jakieś biuro rzeczy znalezionych? Podnoszę telefon z nocnego stolika i odpisuję: Zapytaj Kopciuszka. :), odpisuje Jules. Za chwilę odzy wa się telefon. Nie mogę uwierzyć, że to się wydarzyło naprawdę. Mówiłam ci, odpisuję. Witaj w moim życiu. Przez chwilę nic się nie dzieje. Tęsknisz za nim?, py ta Jules. Nawet nie wiesz, jak bardzo. Gdy Oliver po raz pierwszy zobaczy ł, jak wy sy łam SMS-a, wy rwał mi telefon z ręki. Chciał koniecznie ustalić, jak ta mała osoba w środku to robi, że mi odpisuje. To dziwne uczucie tak wrócić. Powoli zaczynałam się już przyzwyczajać. Przesuwam palcami po klawiaturze. Ty i Edgar??? … + Chris?, piszę. Mogę mieć ich obu? Uśmiecham się. Tylko pod warunkiem że przejdziesz na mormonizm. Ta…, odpisuje Jules. Dobrze wiedzieć. Waham się przez chwilę. Wiem, że pora podjąć temat, którego w ogóle nie mam ochoty poruszać. Wiesz, że musimy się zachowywać tak, jakby Edgar dalej był moim facetem? Tylko nie zapomnij, że jesteśmy przyjaciółkami. Masz jak w banku, odpowiadam. Jakim cudem to się tak bardzo zakręciło? Zakochałaś się w kolesiu z książki, pisze Jules. Wzdy cham. Nie ma ludzi idealnych. Widzimy się jutro?, py ta Jules. Jasne. Jutro będę odgrywać rolę życia. LOL, komentuje Jules. A, jeszcze jedno… ???, py tam. Tylko bez języczka.

*

Przeży wam koszmar, szkoda ty lko, że na jawie. Jest trzecia nad ranem, a ja ciągle my ślę ty lko o ty m, że Oliver przy kazał mi, żeby m ży ła dalej swoim ży ciem. Zupełnie jak gdy by to wszy stko, co doty chczas przeży liśmy, nic nie znaczy ło. Zupełnie jak gdy by dało się go tak łatwo zastąpić. A może on mi polecił nie otwierać

książki, ponieważ zdaje sobie sprawę – tak samo zresztą jak ja – że odkąd wiemy już, jak to wszy stko mogłoby wy glądać inaczej, będzie nam strasznie ciężko? Zdejmuję książkę z półki i kładę ją obok siebie w łóżku. Przesuwam dłonią po złoconej oprawie. A co mi tam, otwieram! Oliver po prostu zachowy wał się, jak na ry cerza przy stało. Nie chciał, żeby m znowu pogrąży ła się w smutny m i samotny m ży ciu dziwaczki, która ma obsesję na punkcie bajki. Kartkuję książkę. Korci mnie, żeby ją otworzy ć na stronie 43. To tam znajduje się ilustracja przedstawiająca samotnego Olivera na klifie. To na tej stronie odby liśmy większość rozmów, zanim udało mu się wy zwolić spomiędzy okładek. W ostatniej chwili ogarnia mnie jednak zwątpienie. Oliver w książce jest bezpieczny. Nic go nie przejedzie. Nie zachoruje i nie umrze. O mnie tego nie można powiedzieć. On na kartach opowieści będzie sobie ży ł pod ty m swoim kloszem, już zawsze szesnastoletni. Na razie nie ma w ty m nic dziwnego, ale co będzie, kiedy pewnego dnia znad książki spojrzę na niego ja z siwy mi włosami? Ze zmarszczkami na twarzy ? Pewnego dnia przecież przestanę by ć tą dziewczy ną, w której on się kiedy ś zakochał. Co się z nim stanie, kiedy umrę? Otwierając książkę, daję mu ty lko niepotrzebną nadzieję – że będę z nim już zawsze, że dla postaci z bajki zrezy gnuję z prawdziwego ży cia. Ty lko że to nie by łoby w porządku wobec niego samego, prawda? Odstawiam książkę z powrotem na półkę. Z jedny m ty lko ale. Nie mam najmniejszy ch wątpliwości, że nigdy nie spotkam nikogo, kto będzie taki jak on. Znowu wy ciągam rękę. Cóż to za związek, jeśli nie można iść na randkę? Jeśli nie można złapać się za ręce? Co, jeśli już nigdy nie będzie mi go dane pocałować? Kiedy zapomnę, jak smakował, jak pachniał i jak się czułam w jego objęciach? Rzucam książkę na podłogę. Problem polega na ty m, że bez Olivera sama już nie wiem, kim jestem. Podnoszę książkę i pozwalam jej się otworzy ć na stronie 43. Oliver doskakuje do skalnej ściany. Zajmuje pozy cję wy jściową, w której czeka na każdego czy telnika. Nagle dostrzega, że to ja. Rzuca mi zdziwione spojrzenie. – Przepraszam – mówię na wstępie. – Próbowałam się powstrzy mać przed otwieraniem książki, naprawdę próbowałam. Wiem, że nie powinnam cię już odwiedzać. Ty lko że… Nie mogę z tobą nie rozmawiać. Po chwili stwierdzam, że Oliver zeskoczy ł ze skały i teraz uśmiecha się od ucha do ucha. – Cieszę się, że mnie nie posłuchałaś – mówi. – Nie mogę przestać o tobie my śleć. – Co my teraz zrobimy ? – py tam szeptem. – Wiesz – robi dobrą minę do złej gry – nie jest tak strasznie. W sumie znaleźliśmy się po prostu w punkcie wy jścia. – Nie chodzi mi o tu i teraz. Chodzi mi o to, co zrobimy za dziesięć lat. Albo za dwadzieścia. Ja będę stara jak świat, a ty ciągle pozostaniesz… idealny. Oliver uśmiecha się szeroko. – Uważasz, że jestem idealny ? – Ja mówię zupełnie poważnie, Oliverze. – Potrząsam głową. – Jeśli ja będę tutaj, a ty tam,

nic z tego nie wy jdzie. Chwilę się nad ty m zastanawia. – Ale przecież jesteś tutaj. Na cokolwiek spojrzę, wszędzie widzę ciebie. – Naprawdę ci to wy starcza? Naprawdę nie znudzi ci się usy chanie z tęsknoty za kimś, z kim nigdy tak naprawdę nie będziesz? Oliver unosi wzrok ku górze. – Jesteś częścią mnie – mówi. – Pozby ć się ciebie znaczy łoby dla mnie dosłownie wy drzeć sobie kawałek siebie. Uśmiecham się po raz pierwszy, odkąd mnie opuścił. – Założę się, że powtarzasz to wszy stkim dziewczy nom, które mogły by cię uwolnić z książki. Wbrew moim oczekiwaniom nie reaguje na to śmiechem. Poważnieje. – Delilah – mówi. – Odnalazłby m cię, nawet gdy by m urodził się w twoim świecie. Nawet wtedy wy brałby m właśnie ciebie. – Jak ja mam niby iść do szkoły i normalnie ży ć, jak gdy by nigdy nic się nie stało? – Ja tak mam na co dzień – odpowiada Oliver. – Na ty m polega aktorstwo. Wcale nie tak trudno by ć kimś, kogo inni spodziewają się w nas zobaczy ć. Zdecy dowanie trudniej pamiętać o ty m, kim się jest naprawdę. – A kim ja jestem naprawdę? – py tam. – Pewnie dziewczy ną, która szuka swojego księcia. – Jakiegokolwiek księcia? – py ta żartobliwy m tonem. – Interesują mnie ty lko tacy z bajki. Mam szczególne upodobanie do dwóch wy miarów. Zależy mi na ty m, żeby mój facet by ł płaski. Opiera się plecami o ścianę i opada na ziemię, podciągając kolana pod brodę. – Czy ż nie by łoby fajnie, gdy by śmy mogli napisać własną bajkę? – zastanawia się rozmarzony m tonem. Obracam się na bok i zapieram książkę o poduszkę. – Od czego mieliby śmy zacząć? – Jak to od czego? Od: „Dawno, dawno temu…” – mówi. – Spoty kamy się… w sklepie. – Proszę cię, żeby ś mi pomógł zdjąć spaghetti z górnej półki – podejmuję wątek. – I łączy nas miłość od pierwszego wejrzenia – dodaje Oliver. – Co by śmy robili? – Może – proponuje Oliver – mieszkaliby śmy w małej chatce. Na parapecie stały by doniczki, w który ch hodowałaby ś fiołki. Co rano przy rządzałaby ś dla mnie przepy szne naleśniki z czekoladą. – A co ty robiłby ś dla mnie, podczas gdy ja harowałaby m dla ciebie w kuchni jak niewolnik? – py tam. – Ktoś by się przecież musiał zajmować dzieckiem – odpowiada Oliver. – To my mamy dziecko? – Nawet troje. Dwóch krzepkich chłopaków i małą księżniczkę. Przy kry wam się kołdrą. – A mieliby śmy jakieś zwierzęta? – Ty lko kilkanaście psów – mówi Oliver. – Same bassety. – Codziennie chodziłby ś do pracy – dodaję. – Tak? – py ta zdziwiony Oliver.

– Nasz kraj nie by łby monarchią – podkreślam. – Nie mógłby ś liczy ć na to, że chłopi sfinansują studia trojga twoich dzieci. – A co ja niby miałby m robić? Zastanawiam się przez chwilę. – Uczy łby ś… fechtunku. – A ty prowadziłaby ś lokalną księgarnię – stwierdza stanowczo Oliver. – Z szerokim asorty mentem bajek. – Codziennie po kolacji kładliby śmy dzieci spać i oglądaliby śmy wiadomości, popijając herbatę. – Najfajniej by łoby w nocy, bo mógłby m się do ciebie przy tulić – mówi Oliver – z pełną świadomością, że cię nigdy, ale to przenigdy nie stracę. – By liby śmy absolutnie, szczęśliwie i rozkosznie zwy czajni – wzdy cham. Oliver kieruje wzrok ku górze, ja zaś spoglądam w dół. Oboje się, co prawda, uśmiechamy, ale dzieli nas morze smutku. – Oliverze? Może zostań ze mną, aż zasnę? – Zawsze mogę ci towarzy szy ć – deklaruje. Odkładam otwartą książkę na poduszkę. Zasy piam już po chwili, szy bko i bez żadnego wy siłku – zupełnie tak, jak dzień przeistacza się w noc i jak lato przechodzi w jesień. Zupełnie jak z miłością.

Któż z nas nie zna takich obrazków? Para całuje się pod choinką. Nowożeńcy splatają dłonie w dniu ślubu. Młodzi rodzice trzymają między sobą malutkie dziecko. To wszystko ilustracje czystej radości. Cóż my jednak tak naprawdę o nich wiemy? Tylko tyle że kochali się, gdy akurat pstrykała migawka. Nic nie wiemy o tym, co przeszli wcześniej i co ich jeszcze w życiu czeka. Nie wiemy, czy jedno z nich nie zdradza drugiego, czy się od siebie nie oddalają, czy gdzieś na horyzoncie nie czai się rozwód. Widzimy tylko jedną, nieruchomą chwilę. W tej chwili są szczęśliwi. Bajki przypominają takie ujęcia. Nikt z nas do końca nie wie, jak to jest z tym „żyli długo i szczęśliwie”. Bajka to tylko zalana żywicą chwila, która zapada nam w pamięć. Różnica polega na tym, że fabuła bajki się nie zmienia. Książę i księżniczka nigdy się nie kłócą. Nikt nigdy nie słyszał, by królowa podnosiła głos. Nikt nigdy nie choruje. Nikomu nie dzieje się krzywda. Może miłość jest bezpieczna tylko tam, gdzie na zawsze pozostaje bez zmian?

EDGAR

STOIMY na skraju podjazdu przed moim domem. O ile oczy wiście wierzy ć Jules, bo to ona twierdzi, że tu właśnie mieszkam. – Dobrze – mówię. – To co teraz? Jules robi krok do ty łu. – No cóż, chy ba po prostu widzimy się jutro w szkole.

Ta my śl chy ba niespecjalnie ją cieszy. Brzmiało to wręcz trochę tak, jak gdy by mówiła o kanałowy m leczeniu zębów albo o ty m, że ma szczura pod łóżkiem. Już mam wsunąć dłonie do kieszeni, kiedy sobie nagle przy pominam, że jestem ubrany w rajtuzy. – A między nami… wszy stko w porządku? – py tam. Jules kiwa głową, ale na mnie nie patrzy. Chwy tam ją za rękę i przy ciągam do siebie, żeby dać jej całusa na dobranoc. Ona mi jednak na to nie pozwala. – Tutaj będzie inaczej, Edgarze. – Przecież to nadal jesteś ty i to nadal jestem ja – mówię. – Nie, tutaj jesteś chłopakiem mojej najlepszej przy jaciółki. – Wskazuje gestem najpierw na siebie, potem na mnie. – Na to tutaj nie ma miejsca. – Czy li zamierzasz udawać, że nic się nigdy nie wy darzy ło? – Nie przy jmuję tego do wiadomości. – Mam na my śli nas? Zastanawiam się, jak to się stało, że podczas poby tu w książce ona zdołała mnie sobą tak bardzo zafascy nować. Jak nikt inny. – Bo się nie wy darzy ło. W każdy m razie nie naprawdę – stwierdza Jules. – Edgarze, to by ła ty lko bajka. Nie można wierzy ć we wszy stko, co się przeczy tało w książce. Odwraca się pospiesznie. Wołam za nią, ale ty lko przez chwilę. Może ona ma rację? Może ten ktoś, kim by łem wtedy – ten pewny siebie i dzielny chłopak, który zamiast podążać cudzy m tropem, wciela się w rolę lidera – to by ła ty lko fikcja? To przecież równie dobrze mógł by ć sen. Mogłem nigdy tego swojego świata nie opuścić. Jules w końcu znika mi gdzieś na hory zoncie. Wy gląda na to, że nic się nie zmieniło. W starciu Edgara ze światem wy nik nadal wy nosi 1:0 dla świata. Biorę głęboki wdech i ruszam podjazdem w kierunku frontowy ch drzwi. Już mam nacisnąć dzwonek, kiedy do mnie dociera, że przecież to jest mój dom. Chwy tam więc za klamkę i kieruję się tam, gdzie spodziewam się znaleźć kuchnię. Mama stoi do mnie plecami, zajęta gotowaniem kolacji. Wy gląda absolutnie, wręcz niewiary godnie normalnie. Nigdy w ży ciu nie czułem takiej tremy na my śl o ty m, że zaraz będę z nią rozmawiać. – Mamo! – wy rzucam z siebie. Obejmuję ją i przy tulam tak mocno, że aż wy daje z siebie okrzy k zdumienia. – Co się z tobą dzieje? – śmieje się, po czy m się odwraca i odsuwa mnie od siebie na odległość ramion. Teraz mogę się przy jrzeć jej twarzy. Ma ciemne kręgi pod oczami i plaster na czole. – Najpierw dramaty czne pożegnanie rano – mówi – a teraz to? Przy glądam jej się uważnie. Staram się ustalić, czy Oliver słusznie twierdził, że wszy stko z nią w porządku. – Bardzo za tobą tęskniłem… Dzisiaj… Mama opuszcza wzrok. Spogląda ze zdziwieniem najpierw na moją aksamitną tunikę, potem na buty do kolan. – Możesz mi to wy jaśnić? – Kółko teatralne – wy palam. – Zapisałem się w szkole.

Mama wy daje się bardzo cieszy ć z tego powodu. – To niesamowite, Edgarze. No naprawdę, muszę powiedzieć, że odkąd się tu przeprowadziliśmy, zmieniłeś się nie do poznania. – No kto by pomy ślał – mruczę pod nosem. – Kolacja jest prawie gotowa. Nakry jesz do stołu? Wy jmuje garnek z zapiekanką z piekarnika i stawia go na kuchence, żeby trochę osty gł. Otwieram szafkę, w której spodziewam się znaleźć talerze, ale zastaję tam jedy nie płatki i krakersy. Wy bieram kolejne drzwiczki, tam jednak stoją miski. – Edgarze – mama przeciska się koło mnie i otwiera szufladę z talerzami – aż trudno mi uwierzy ć, że jeszcze nie wiesz, co gdzie stoi w ty m domu. – Kto to widział, żeby trzy mać talerze w szufladzie – mruczę pod nosem. – Weź jeszcze szklanki – wzdy cha mama, po czy m przechodzi z kuchni gdzieś, gdzie najpewniej znajduje się jadalnia. Otwieram wszy stkie szafki, usiłując zapamiętać, co się w której mieści. Z dwiema szklankami w rękach idę za mamą w głąb mojego nowego domu. Nieźle, stwierdzam, rozglądając się wokół siebie. Trochę mi tu brakuje uroku naszego małego mieszkanka z Cape Cod, ale absolutnie nie ma na co narzekać. Drewniane podłogi, ogromne okna. Meble z poprzedniego mieszkania stoją inaczej niż wcześniej, ale ich obecność sprawia, że pomimo wrażenia nowości czuję się tu dość swojsko. Wracam my ślami do bajki. Przy pominam sobie te różne drobiazgi z ży cia mojej mamy, które odnajdy wałem na kolejny ch stronach niemal na każdy m kroku. Siadamy do stołu. Dostaję kopiatą ły żkę lazanii. Biorę głęboki oddech. Królowa Morena gotowała zupełnie przy zwoicie, ale gdzież jej do talentów kulinarny ch mojej mamy. Zdąży łem już pochłonąć połowę porcji, którą miałem na talerzu, gdy nagle spostrzegam, że mama patrzy na mnie, jak gdy by m miał z sześć głów. – Jesteś głodny ? – py ta grzecznie. – Umieram z głodu. – Siłą woli powstrzy muję niemal zwierzęcą łapczy wość. – Mamo, a jak tobie minął dzień? – Nie do końca tak wy dajnie, jak by m chciała – sły szę w odpowiedzi. – Chy ba drzemałam więcej, niż pracowałam. Oliver wspominał, że mama cały czas jest zmęczona, ale jakoś wcześniej mnie to nie zastanowiło. Może jednak chodzi o coś więcej? – Przecież sama sobie jesteś szefem. Nie możesz sobie zrobić wakacji? Albo przy znać sobie podwy żki? Mama cieszy ła się swego czasu duży m wzięciem jako autorka kry minałów. Kiedy ojciec umarł, by ło mi bardzo ciężko, więc napisała dla mnie bajkę. Chciała mi pomóc odzy skać wiarę w szczęśliwe zakończenia. Oliver narodził się jako ktoś, kim ja się miałem stać. Ty lko że się nie stałem. Mam teraz o rok więcej niż on, a ona pewnie już się pogodziła ze smutną prawdą – że jestem ty lko sobą. Odkąd wy dała Z innej bajki, nie napisała nic więcej. Potem zarabiała na ży cie już ty lko jako redaktorka freelancerka. Może pracować właściwie wszędzie, gdzie ty lko da się podpiąć komputer do prądu – i pewnie dlatego Oliver zdołał ją przekonać, że powinni się przeprowadzić bliżej Delilah.

– Nad czy m teraz pracujesz? – py tam. – Nad debiutancką powieścią o podróżach w czasie. – Kiepska jest? Mama się śmieje. – Autor nie rozpoznałby przecinka, nawet gdy by dostał nim prosto między oczy, ale sama koncepcja mi się podoba. Wy obraź sobie, jakie to by by ło niesamowite uczucie: obudzić się w inny m świecie i móc zacząć wszy stko od początku. Przez chwilę zastanawiam się nad odpowiedzią. – To wcale nie musiałoby by ć takie fajne. Mama wbija widelec w lazanie. – I to mówi ktoś, kto na okrągło siedzi przed grami wideo… Odruchowo odpowiadam: – Wcale nie gram na okrągło. – W sumie to masz rację – przy znaje mama. – Nie grasz… Odkąd zacząłeś się spoty kać z Delilah. – Rozmowa przy brała nagle bardzo niekorzy stny obrót. – Jesteście jak papużki nierozłączki – stwierdza. – Ona jest w porządku – odpowiadam. – W porządku? Ileż pasji w ty m twoim oświadczeniu! – Ona jest niesamowita – poprawiam się, po chwili jednak dociera do mnie, że nie bardzo mam coś do powiedzenia o Delilah, bo zupełnie jej nie znam. W moim ży ciu jest ty lko jedna dziewczy na, którą określiłby m mianem niesamowitej. – Strasznie jest dzielna, nie cofnie się przed niczy m. Poza ty m sama chce o sobie decy dować. Lubi stawiać na swoim i mało ją obchodzi, co inni o niej my ślą. – Wy powiadam te słowa i od razu zaczy nam tęsknić za Jules. Mama spogląda na mnie szeroko otwarty mi oczami. – Cieszę się, że masz w swoim ży ciu kogoś takiego. Kogoś, kto się o ciebie zatroszczy. – Dlaczego? – py tam żartobliwy m tonem. – Zamierzasz w najbliższy m czasie dać się porwać kosmitom? Uśmiecha się do mnie. – Mój statek odlatuje jutro w południe – mówi.

*

Zaczy na się, gdy ty lko wsiadam do autobusu. Odruchowo pochy lam głowę i kieruję się na jedno z ty lny ch siedzeń, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Nic z tego. Po drodze kilka osób wita mnie po imieniu albo wy ciąga w górę piątkę do przy bicia. – Cześć, Edgarze! – woła do mnie chłopak w muszce w kropki. Wskazuje mi miejsce obok siebie. – A, dzięki! – Wsuwam się na siedzenie, jednocześnie uświadamiając sobie dwie rzeczy : po pierwsze, że jestem tu strasznie popularny, a po drugie, że ci wszy scy ludzie zakładają, że ich

znam. – Śniło mi się wczoraj coś niesamowitego – mówi chłopak. – Grałem w Piotrusiu Panu, wy stawiony m przed domem mojej babci. Coś mi kazało biec przed siebie, więc pognałem do lasu. Po kilku minutach straszliwie zgłodniałem, a gdy spojrzałem w dół, stwierdziłem, że mam ręce z ciasta… więc je zjadłem. Powiedziałem sam do siebie: „James, i co ty teraz zrobisz? Nie masz już rąk”. James, staram się zapamiętać. – Jakie pokręcone! – komentuję, po czy m dodaję: – A to by ło ciasto czekoladowe czy waniliowe? – Calutkie czekoladowe! – odpowiada James z szerokim uśmiechem. Dobiega nas zgrzy tanie hamulców i autobus zatrzy muje się pod szkołą, a w każdy m razie przed budy nkiem, który wy gląda na publiczną szkołę średnią. Pod potężny m dębem, z rękami założony mi na piersiach, przechadza się Jules, ponownie ubrana od stóp do głów na czarno. Może ten rzeczy wisty świat wcale nie jest taki zły. Żegnam się z Jamesem i od razu ruszam w jej stronę. – Jesteś najseksowniejszą wojowniczką ninja, jaką znam – mówię. – Po pierwsze, ninja są z natury seksowne. A po drugie, ja nie jestem seksowna. Nie dla ciebie. Wiesz, kto jest seksowny ? Delilah. Podchodzi do nas jakiś chłopak i otacza ramieniem Jules, moją Jules. – Lepiej się już czujesz? – py ta. Jules pąsowieje jak piwonia. – Chris – mówi i odsuwa się od niego – ludzie nas zobaczą. – No i co z tego? Nie widzieliśmy się przecież przez cały ty dzień! Jules się uśmiecha. – Chy ba raczej przez trzy dni. Zaraz mu przy walę. Jeszcze nigdy w ży ciu nikomu nie przy waliłem, ale chy ba najwy ższa pora to zmienić. Właśnie zaciskam pięść przy nodze, gdy ktoś kładzie mi rękę na ramieniu. Delilah spogląda najpierw na mnie, a potem na Chrisa i Jules. – Cześć – mówi. – Kochanie – dodaje po chwili. Jules zaciska usta. Splatam dłoń z dłonią Delilah i spoglądam na Jules z uniesiony mi brwiami. – Odprowadzić cię pod klasę, maleńka? – py tam Delilah. Idziemy w stronę szkoły, a ja przez cały czas czuję na plecach świdrujące spojrzenie Jules. Już po wejściu do środka, gdy w końcu dzieli nas od nich dostatecznie duża odległość, zwracam się do Delilah: – Kto to, u licha, jest? – Twój najlepszy przy jaciel – sły szę w odpowiedzi. – Chy ba sobie żartujesz – stwierdzam. Delilah klepie mnie po ramieniu. – To będzie wesoły dzień. – Wy ciąga z plecaka kartkę. – Spisałam ci plan zajęć – mówi. – A tu masz mapkę, na której ci wszy stko zaznaczy łam, żeby ś wiedział, dokąd iść. Zapisałam ci też swój numer telefonu. Napisz do mnie, gdy by ś się zgubił. Aha, i musisz wiedzieć, że dzisiaj między trzecią a czwartą lekcją przy pada czas na zajęcia dowolne. Najpierw masz szachy,

a potem kółko teatralne. Pewnie powinnam ci też powiedzieć, że wy stępujesz w Romeo i Julii. – Że co? – W porze lunchu zajmę ci miejsce w stołówce – mówi. Nie chcę ży ć w świecie, w który m Jules jest tak blisko, ale dla mnie pozostaje niedostępna. – Powinniśmy ze sobą zerwać. – Wy powiadam te słowa z taką determinacją, że dopiero teraz sam sobie uświadamiam, jak trudno mi by ło doty chczas zachować tę my śl dla siebie. – Żeby m mógł by ć z Jules. Delilah mruży oczy i mówi przy ciszony m tonem: – Czy ty naprawdę sądzisz, że chcę z tobą by ć? Przy pominam sobie, jak patrzy ła na Olivera, gdy przeby wałem w książce. Powoli kręcę głową. – Namówiłeś matkę na przeprowadzkę, żeby by ć ze mną – mówi Delilah. – Ludzie by się bardzo dziwili, gdy by ś mnie rzucił i następnego dnia pokazał się z moją najlepszą przy jaciółką. Nie będzie tak zawsze, ale na razie musi tak zostać. Robię ponurą minę i potakuję głową, po czy m obejmuję ją w talii, jak gdy by m fakty cznie darzy ł ją sy mpatią. Idziemy kory tarzem zgodnie, choć bez wielkiego afektu.

*

Zajęcia kółka szachowego zostały odwołane, żeby śmy mogli udać się każdy do swojej klasy i odebrać wy niki SAT-ów. Zaraz przy jdzie mi na dobre pożegnać się z my ślą o studiach, bo w końcu w moim imieniu testy wy pełniał gość, który zna się głównie na poskramianiu smoków. Po zakończeniu spotkania wy chodzę z sali i staję przy swojej szafce. Wzdy cham głęboko, przy gotowując się moralnie do otwarcia koperty. Już mam zajrzeć do środka, gdy podbiega do mnie kolejny obcy mi koleś. – Słuchaj! – mówi. – Mam 2280 punktów. Z ty m to się nawet da coś zrobić. Jeśli nauczy ciele wy stawią pozy ty wne opinie, to może uda mi się dostać nawet na Harvard. Spoglądam na niego, rozpaczliwie poszukując wskazówek co do jego imienia. Na szczęście udaje mi się dostrzec ety kietę na plecaku: „Własność Raja Patela”. – Raj… – mruczę. – No co? No, dalej, powiedz, ile masz punktów. – Jeszcze nie zajrzałem, ale miałem wtedy naprawdę kiepski dzień. Powiedziałby m, że by łem trochę nieobecny. Raj wy ry wa mi z ręki kopertę i wy ciąga z niej kartkę. – Edgarze… – Wy puszcza powietrze. – Jesteś bogiem! – Co chcesz przez to powiedzieć? – Odbieram mu wy druk i spoglądam na liczbę: 2400. – Zdoby łeś maksa! Szczęka mi opada. Oliver się spisał, nie ma co. Raj zarzuca mi ręce na szy ję.

– Harvard rocznik 2019! Możemy zamieszkać razem w akademiku! Rusza biegiem przed siebie w poszukiwaniu inny ch uczniów, z który mi mógłby porównać wy niki. Ja kiwam głową z niedowierzaniem, lekko się przy ty m uśmiechając. Zastanawiam się, jakim cudem Oliver zdołał tak dobrze wy pełnić test. – Hej, Edgarze! – sły szę głos, który, niestety, znam. – Cieszę się, że się na ciebie natknąłem. Odwracam się. Przy sąsiedniej szafce stoi Chris. Oczy wiście, mamy szafki obok siebie. Kogóż innego bardziej pragnąłby m widy wać codziennie rano, jeśli nie gościa uderzającego do dziewczy ny, która mi się podoba? – Chciałby m porozmawiać z tobą o Jules. No, lepiej to już chy ba by ć nie może… – A co masz mi na jej temat do powiedzenia? – py tam przez zaciśnięte gardło. – Jakoś dziwnie się dzisiaj zachowuje. W piątek wieczorem wy dawało mi się, że wszy stko się świetnie układa, a ty mczasem dzisiaj mam wrażenie, że ona w ogóle się mną nie interesuje. – Serio? – Aż mi się humor poprawił! – No wiesz, robiłeś, co mogłeś. – No właśnie sęk w ty m, że nie. Wy daje mi się, że jeszcze nie wszy stko stracone. Może ona da mi jeszcze szansę, jeśli znowu pójdziemy na podwójną randkę. – Chcesz iść z Delilah i ze mną? – Tak – odpowiada Chris. – Tworzy cie w końcu idealną parę. Może nam się coś z tego udzieli. Idealna para, my ślę. Dobre sobie! – To jak? – dopy tuje Chris. – Może pójdziemy na minigolfa? Dzisiaj po szkole? Za nic w świecie nie chcę patrzeć, jak on się znowu dobiera do Jules. Z drugiej strony chętnie spędziłby m trochę więcej czasu w jej towarzy stwie. – Już się nie mogę doczekać.

*

Nawet gdy by nie by ło na świecie żadnej innej rozry wki, to i tak nigdy w ży ciu na zapisałby m się do kółka teatralnego. Kręcę się w pobliżu drzwi, licząc na to, że nikt nie zwróci na mnie uwagi. Pani Pingree od razu wita mnie jednak szerokim uśmiechem i gestem przy wołuje do siebie. – Proszę, nasz Romeo – mówi uradowana. – Nie wsty dź się, Edgarze! Na scenie niczy m stadko ptaków siedzą w półkolu dziewczęta. Gdy ty lko wkraczam w oświetloną przestrzeń, od razu zaczy nają ćwierkać jak pisklęta. Jedna z nich trzy ma się z boku i uparcie wpatruje w ekran iPhone’a. Uśmiecham się do niej, gdy na mnie spogląda, mam jednak nieodparte wrażenie, że zamiast odpowiedzieć ty m samy m, raczej wy szczerzy ła na mnie zęby. – Jak już wspominałam – ciągnie pani Pingree – to jest kluczowa scena tej sztuki. Zależałoby mi na ty m, aby ście spróbowali wy razić uczucie, które przepełnia człowieka spoglądającego na bliską osobę i w pełni przekonanego o istnieniu miłości od pierwszego wejrzenia. Chodzi o uczucie

wy nikające z przeświadczenia, że wszechświat od początku dziejów starał się was ze sobą połączy ć… Z pewny m niepokojem stwierdzam, że wszy stkie dziewczy ny siedzące na scenie dosłownie pożerają mnie wzrokiem. Nagle przy pominam sobie treść snu, o który m opowiadał mi James. Jeśli tak to jest by ć ulubieńcem mas, to ja już chy ba wolę pozostać szarakiem. – No dobrze, zaczy najmy ! – Pani Pingree rozdaje nam teksty. – Romeo! Julio! Proszę na scenę. Trochę niepewnie zajmuję miejsce na scenie. Stoję samotnie w kręgu światła. – Allie! – sły szę głos pani Pingree. – Mieszkańcy pięknej Werony nie mieli Facebooka. Niemiła dziewczy na wstaje. Podchodzi bliżej, tak blisko, że widzę drobinki poły skujące w warstwie bły szczy ka na jej ustach. Gdy ty lko nauczy cielka odwraca wzrok, dziewczy na nadeptuje mi na stopę. – Au! – skowy czę. – Przepraszam! Celowałam… wy żej. Cóż to takiego zrobił Oliver, że aż tak bardzo jej się naraził? – Możecie zaczy nać – mówi pani Pingree. Spoglądam na Allie. W ramach propozy cji pojednania posy łam jej lekki uśmiech. – Muszę cię ostrzec, że jestem w te klocki naprawdę kiepski. Allie mruży oczy. – A w jakie klocki nie jesteś kiepski? Pani Pingree odchrząkuje. – Pamiętajcie, moi drodzy, że łączy was miłość! Gdy na siebie patrzy cie, gwiazdy się zderzają. Dopełniacie się nawzajem! Spoglądam na scenariusz i dukam kwestię Romea: – Julio, przy sięgam na ten blask księży ca, oprószający srebrem czubki mew… Znaczy drzew… – Unoszę wzrok. – Kto w ogóle napisał ten gniot? Pani Pingree robi zbolałą minę. – Najwy bitniejszy z wieszczów. Allie mlaska gumą do żucia. – Nie, nie przy sięgaj na nieśmiały księży c – mówi bez jakichkolwiek emocji w głosie. – Niestały – poprawia ją pani Pingree. – Chodzi o zmienność. Julia się martwi, że miłość Romea może się okazać nietrwała. – Serio?! – szy dzi Allie, unosząc brwi. – Julia na pewno się spodziewała, że Romeo najpierw ją pocałuje, a potem upokorzy w stołówce na oczach połowy szkoły. Pani Pingree marszczy brwi. – To chy ba dość daleko idąca interpretacja, ale jeśli to ci pozwoli wejść w rolę… Allie odpy cha mnie obiema rękami. Ja robię chwiejny krok do ty łu, a ona w ty m czasie wy krzy kuje mi kolejną kwestię prosto w twarz: – …który się zmienia od pełni do nowiu, bo twoja miłość podobnie zmaleje! – Wiesz – mówi pani Pingree – Julia chy ba powinna się wy kazać w tej scenie trochę większą łagodnością. Allie się do niej odwraca. – Moim zdaniem się pani my li. Moim zdaniem Julia jest mocno wkurzona na Romea, że ją

odtrącił. Poza ty m on jej się wcale tak bardzo nie podobał. On by ł po prostu nowy i wy dawał jej się bardziej interesujący niż reszta ty ch beznadziejny ch gości, którzy się do niej podwalali. Moim zdaniem Merkucjo jest znacznie atrakcy jniejszy niż Romeo. Studiuje i ma klasy cznego mustanga! Aż mnie zatkało. Patrzę na nią i nie wiem, czy powinienem się jej ukłonić w wy razie szacunku, czy raczej zadzwonić do domu wariatów, żeby po nią przy jechali. – Wiecie co?! – krzy czy Allie. – Z idiotami nie da się pracować! Rezy gnuję! – Rzuca tekstem w dziewczy nę w koszulce z poły skliwy m kotem. – Bawcie się dobrze, nieudacznicy. Maszeruje przez aulę w oparach perfum i złości, ry tmicznie postukując wy sokimi obcasami. Pani Pingree wy gląda tak, jak gdy by za chwilę miała zwy miotować. Łapie się roztrzęsiony mi rękami pod boki. – Hm, a czy to znaczy, że wszy scy możemy sobie iść? – py tam. – Nie, nie – odpowiada po chwili. – Przedstawienie musi trwać! Claire, może ty zechcesz się wcielić w rolę Julii? Z podłogi podnosi się dziewczy na w koszulce z kotem. Zajmuje miejsce tuż obok mnie. Oddy cha z trudem. Gdy się uśmiecha, światło reflektorów odbija się od jej aparatu na zęby. – Zacznijmy od pocałunku – proponuje, po czy m zarzuca mi ręce na szy ję i przy wiera wilgotny mi wargami do moich ust. Że też on się musiał zapisać akurat do kółka teatralnego!

*

W zeszły m roku chodziłem na zajęcia z mitologii greckiej. Poznałem wówczas opowieść o Tantalu, który tak bardzo wkurzy ł bogów, że został zesłany na dno piekieł. Wy lądował w wodzie, której poziom obniżał się za każdy m razem, gdy próbował się napić. Nad jego głową wisiał owoc, ale gałąź się cofała, gdy próbował po niego sięgnąć. Teorety cznie miał w zasięgu ręki wszy stko, czego chciał i potrzebował – ty le że nie mógł z tego skorzy stać. Takie same piekielne męki przeży wam podczas naszej podwójnej randki. Nigdy nie przepadałem za minigolfem. Z jakiegoś powodu pole zawsze wy dawało mi się wy krzy wione albo dziwnie nachy lone, albo by ło pełne rozwrzeszczany ch dzieciaków. W takich warunkach nawet Tiger Woods9 by nie trafił. Okazuje się jednak, że poza mną niedoskonałości pola nikogo chy ba nie obchodzą. Nikogo też chy ba nie interesuje to, że woda w zbiorniku przy piąty m dołku jest zielona i ma niepokojąco jaskrawy odcień. Delilah nie uśmiechnęła się jeszcze ani razu. Ciąga za sobą kij, jak gdy by to by ła kula na łańcuchu. Jules, która uważa sport za jedną z największy ch porażek współczesnego społeczeństwa, bazgroli po kartce z wy nikami. Ty lko Chris uzy skuje ponadprzeciętnie dobre rezultaty, chociaż w ogóle nie patrzy na piłkę. A na piłkę nie patrzy, bo wzrok ma przez cały czas wbity w ty łek Jules. – Aż mi się nie chce wierzy ć, że zostało nam jeszcze dziewięć dołków – mówi Delilah.

– Kochanie, twój entuzjazm mnie urzeka. – Ujmuję ją pod rękę i zniżam głos. – To ty mi powiedziałaś, że powinniśmy się zachowy wać jak para. Delilah wzdy cha i chwy ta mnie za rękę mniej więcej z taką samą czułością, jaką pielęgniarka okazuje pacjentowi podczas mierzenia tętna. – Zdaje się, że teraz twoja kolej – zwraca się Chris do Jules. Jules zajmuje pozy cję i zaczy na pracować biodrami, żeby się dobrze ustawić do uderzenia. – Ech – mówi. – I tak nie liczy łam, że trafię. – Pozwól, że ci pomogę. – Chris odkłada kij i podchodzi bliżej. Ustawia się tuż za nią i przesuwa dłonie wzdłuż jej ramion aż do nadgarstków. – Auć! – sy czy Delilah. W ty m momencie uświadamiam sobie, że trochę za mocno ją ścisnąłem. – Najważniejszy jest wy mach – tłumaczy Chris, koły sząc Jules w ramionach. Cholera jasna, ona zaczy na chichotać. Nie mogę tam po prostu stać i na to patrzeć, głowa mi zaraz eksploduje. Ty m bardziej że Jules absolutnie nic nie robi, żeby temu wszy stkiemu zapobiec. Jak to możliwe, że w książce wy dawałem jej się taki atrakcy jny, a tutaj jakoś nie spełniam jej oczekiwań? Czy tam by łem kimś inny m, niż jestem tutaj? Jedno wiem na pewno: kiedy ś by łem inny. Stary Edgar od razu by się wy cofał, gdy by pojawił się taki ry wal jak Chris. Założy łby z góry, że w walce o Jules jest skazany na porażkę. Ty lko że starego Edgara już nie ma. Obejmuję Delilah. – Czy ja ci już mówiłem, że ślicznie dzisiaj wy glądasz? Delilah spogląda na mnie zaskoczona. – Naćpałeś się – stwierdza bezgłośnie. Chris się śmieje. – Może znajdziecie sobie jakieś bardziej ustronne miejsce? Jules rzuca mi świdrujące spojrzenie, który m mogłaby z powodzeniem przewiercić mnie na wy lot. Odwraca się i udaje, że się poty ka, żeby Chris mógł ją złapać. – Wow – mówi, macając go po bicepsie. – To ile możesz zrobić ty ch pompek? – A ile mam zrobić? – odpowiada Chris z szerokim uśmiechem. – Zagrasz w końcu? – py tam nieco opry skliwie. – No nie wiem. – Jules sobie ze mną pogry wa. – Chris, chy ba będę potrzebować twojej pomocy … Nachy la się i przy jmuje pozy cję do uderzenia, a Chris czy m prędzej osłania ją swoim ciałem. – Gotowa? Jeden… dwa… Podczas gdy on odlicza, ja coraz bardziej przy ciągam do siebie Delilah. Na „trzy ” zaczy nam ją całować, mocno i z wielką pasją. Przez cały czas my ślę ty lko o ty m, że chciałby m widzieć na jej miejscu Jules – która właśnie w ty m momencie uderza piłeczkę i posy ła ją przez ogrodzenie pomiędzy samochody na ulicy. Delilah się ode mnie odsuwa. – Co to, do diabła, ma by ć? – W ty m momencie dostrzega jednak, że Jules i Chris się na nas gapią. – Dlaczego przestałeś? – dokańcza zdecy dowanie ciszej.

Chris szeroko uśmiecha się do Jules. – Może następny m razem nie uderzaj z siłą Hulka – mówi. Delilah wy konuje wściekłe uderzenie – iry tuje się chy ba prawie tak samo jak Jules – po czy m przechodzimy do kolejnego dołka. – W sumie to nigdy nie zapy tałem – stwierdza Chris refleksy jnie – jak się poznaliście. Delilah i ja spoglądamy na siebie, przez moment nie wiedząc, co powiedzieć. Delilah już ma się odezwać, ale ją uprzedzam. – Kochanie, może ja. – Kieruję wzrok na Jules. – Delilah pomogła mi znaleźć coś, co zgubiłem – zaczy nam. – Szukaliśmy wszędzie: na polach, w wodach oceanu, na statku. W końcu daliśmy sobie spokój. Położy liśmy się na plaży i patrzy liśmy w gwiazdy. Jules zaczy na się rumienić. – I co? Znaleźliście to? – py ta Chris. – Co? – No, to, czego szukaliście? – O, tak. Chodziło o… kluczy ki do samochodu. Przez cały czas miałem je w kieszeni. – To chy ba połączy ło was zrządzenie losu – stwierdza Chris. – Na to by wy glądało – przy takuję rzeczowo. Jules wpatruje się we mnie intensy wnie przez dłuższą chwilę. – Idę do łazienki – oznajmia i nas opuszcza. – Pomogę ci szukać – mówię i ruszam w krok za nią. Wchodzę razem z Jules do damskiej toalety i zamy kam za sobą drzwi. – Co ty wy prawiasz?! – wy krzy kuje Jules. – Wszy stko popsujesz! – Ja wszy stko popsuję? „To ile możesz zrobić ty ch pompek, Chris? Biceps masz taki wielki, że ledwo jestem go w stanie objąć!” – Aż dziwne, że w ogóle cokolwiek zauważy łeś, taki jesteś zajęty mizdrzeniem się do mojej najlepszej przy jaciółki! – wrzeszczy. – Nie możesz tak po prostu pojawić się w moim ży ciu i założy ć, że wszy stko dla ciebie rzucę! – A ty my ślisz, że to tak łatwo patrzeć, jak dziewczy na, która mi się strasznie podoba, flirtuje z inny m kolesiem? Jules mnie popy cha. – To ty się zgodziłeś na podwójną randkę. Teraz ja popy cham ją i przy ciskam do ściany. – Owszem, ale po to, żeby móc spędzić z tobą trochę czasu. – To jesteś idiotą! – krzy czy do mnie. – Sama jesteś idiotką – odpowiadam, również podniesiony m głosem. Na chwilę zapada między nami głucha cisza, a potem Jules nagle się na mnie rzuca. Wplatam dłonie w jej włosy i całuję ją zapamiętale, jakby m miał ją za chwilę pożreć. Przery wamy na moment, żeby zaczerpnąć powietrza, ani na chwilę nie wy puszczam jej jednak z rąk. Trzy mam ją w mocny m uścisku. Jules wy gładza sobie włosy i prostuje koszulkę. – Chy ba już pora wracać – mówi. Odpy cha mnie od siebie i otwiera drzwi do łazienki. Może jednak ten dzień nie jest do końca stracony. Czekam chwilę, po czy m też wy chodzę. Tuż za rogiem dostrzegam Chrisa. Stoi przy ladzie i prosi o nową piłeczkę dla Jules.

– Hej! – uśmiecha się. – Świetne to spotkanie! – Zgadzam się w całej rozciągłości – odpowiadam.

*

Po partii minigolfa Delilah odwozi mnie do domu. Przez pięć minut milczy zapamiętale, aż w końcu odwraca się do mnie, gdy stajemy na czerwony m świetle. – Nigdy, ale to nigdy więcej tego nie rób. – Nie bardzo rozumiem, co masz na my śli – stwierdzam rzeczowo. – To mam się zachowy wać jak twój chłopak czy nie? – Nie żartuj! Oboje doskonale wiemy, że to nie dla mnie się tak zgry wałeś. Robię smutną minę. – To naprawdę przy kre, że kiedy już w końcu znalazłem kogoś, kto mnie w stu procentach rozumie, to zaraz potem pojawia się ktoś, kto mi to odbiera. Delilah wzdy cha. – Nie musisz mi tego tłumaczy ć, Edgarze. – Skoro postąpiliśmy słusznie, odsy łając ich z powrotem do książki, to dlaczego tak nam teraz z ty m źle? – Wy chodzi na to, że słuszne postępowanie wy maga niekiedy pewny ch wy rzeczeń – stwierdza Delilah. – Wy przy najmniej ży jecie w ty m samy m świecie. Spoty kasz się z nią na ży wo. Ty i Jules ciągle jeszcze macie szansę. Zastanawiam się nad ty m przez chwilę. – Rozmawiałaś z nim? Delilah wzdy cha głęboko i potakuje głową. Sprawia wrażenie nieszczęśliwej. – Nie potrafię z nim nie rozmawiać, ale kiedy z nim rozmawiam, serce mi pęka z rozpaczy. Spoglądam na nią. Jakoś nie przy szło mi do głowy, że ona ma w sumie gorzej niż ja. Zatrzy muje się na wy sokości podjazdu przed moim domem. – Przepraszam, że cię pocałowałem – mówię. – Przy kro mi, że nie jestem Jules. Otwieram drzwi od strony pasażera i wy siadam. Po chwili jednak zaglądam z powrotem do środka. – Delilah! – mówię. – Co prawda nie jesteś moją dziewczy ną, ale bardzo się cieszę, że się przy jaźnimy. Odpowiada mi lekkim uśmiechem. – Widzimy się jutro, Edgarze. Samochód mamy stoi na podjeździe, ale w domu jej nie ma. Nie robi kolacji w kuchni. Nie ogląda wiadomości w salonie. – Mamo! – wołam i kieruję kroki na górę, do jej sy pialni. Pukam, ale nikt mi nie odpowiada. Ostrożnie przekręcam klamkę. W środku zastaję ty lko idealnie posłane łóżko.

Nie ma jej też w łazience ani w moim pokoju. Idę dalej kory tarzem i zaglądam do jej gabinetu. Na biurku leżą całe stosy różny ch kartek. Na niektóry ch coś zostało podkreślone, na inny ch dostrzegam czerwone kółka, od kilku odstają żółte samoprzy lepne karteczki. Tutaj też jej nie ma, więc zbieram się do wy jścia. Nagle moją uwagę przy kuwają grzbiety kilku książek ułożony ch jedna na drugiej. Guzy mózgu u dorosły ch Ostatnia droga. Prakty czne przy gotowania do rozstania ze światem Serce jako źródło nadziei. Poradnik walki z rakiem Z książki na samy m szczy cie wy staje broszurka informacy jna, która pełni funkcję zakładki. Widnieje na niej napis: „Szpital imienia Świętej Bry gidy, Nowa Anglia. Lider w dziedzinie neurologii i badań nad rakiem”. Oblewa mnie zimny pot, kolana się pode mną uginają. Mama mówiła, że redaguje książkę o podróżach w czasie, po co miałaby zaglądać do takich materiałów? Podchodzę do biurka tak ostrożnie, jak gdy by m w środku spodziewał się znaleźć odbezpieczony granat. Na blacie poniewiera się w nieładzie mnóstwo wy druków. Są to arty kuły napisane języ kiem zrozumiały m ty lko dla lekarzy, pełne żargonowy ch określeń. Podnoszę ten, który leży na samy m wierzchu. ZESPÓŁ CAPGRASA U CHORYCH NA OPONIAKA Czy tam:

Streszczenie Prawostronny oponiak przy strzałkowy stał się przy czy ną urojeń u czterdziestosiedmioletniej kobiety. Twierdziła ona, że jej męża zastąpił sobowtór, który się pod niego podszy wa. Przy padłość ta wiąże się z zaburzeniami funkcjonowania zakrętu wrzecionowatego, obszaru mózgu odpowiedzialnego za rozpoznawanie twarzy. Dawniej u pacjentów z tego ty pu objawami diagnozowano schizofrenię, naszy m zdaniem zaburzenia te mogą mieć jednak podłoże biologiczne i wy nikać z patologii guza. Znajduje to potwierdzenie w fakcie, że po leczeniu operacy jny m urojenia ustępowały.

Mrużę oczy, jak gdy by miało mi to pomóc zrozumieć coś więcej z przeczy tanego właśnie wy wodu. Wy obrażam sobie, jak by to by ło, gdy by m obudził się pewnego dnia i stwierdził, że mój sy n, którego przecież znam lepiej niż kogokolwiek innego na świecie, co prawda wy gląda nadal tak samo, ale zachowuje się jak bry ty jski książę. Też by m zapewne szukał jakiegoś wy jaśnienia. Na pewno nie wpadłby m w pierwszej chwili na to, że oto postanowił zamienić się miejscami z postacią z bajki. Zapewne zacząłby m szukać problemu w sobie. Może doszedłby m do wniosku, że odchodzę od zmy słów. Albo zacząłby m podejrzewać chorobę. Niewy kluczone, że zdecy dowałby m się na przeprowadzkę do miasta, w który m znajduje się najlepszy ośrodek terapeuty czny w Nowej Anglii.

Powiem jej. Wszy stko jej dokładnie wy jaśnię. Nawet jeśli uzna, że to nie ona zwariowała, ty lko ja, przy najmniej będzie to jakiś początek. Najważniejsze, że ona nie umiera. Nie ma raka. Nie może mieć raka. To przecież moja mama. Poza nią nie mam nikogo innego na świecie. Z oddali dobiega mnie odgłos otwierany ch drzwi. Mama mnie woła. Chciałby m wy jść z jej gabinetu, ale nie mogę się ruszy ć z miejsca. Po chwili zjawia się w drzwiach, z rumieńcami na policzkach. Ma na sobie czarne legginsy i za dużą koszulkę. Wkłada ją zawsze wtedy, gdy wy biera się na długi spacer. Bardzo, bardzo chorzy ludzie nie chadzają na długie spacery, wmawiam sobie.

– Edgarze – szepcze, spoglądając najpierw na mnie, a potem na biurko zasy pane ty mi straszny mi arty kułami. – Nie wiedziałam, jak ci to powiedzieć. – Co mi powiedzieć? – dukam przez zaciśnięte gardło. Muszę to usły szeć. Ona musi sama wy powiedzieć te słowa. Otwiera usta, żaden dźwięk się z nich jednak nie wy doby wa, ponieważ dokładnie w ty m samy m momencie tęczówki jej oczu chowają się pod powiekami i widać już ty lko białka – a całe jej ciało obezwładniają drgawki. Udaje mi się ją chwy cić i uchronić przed upadkiem na ziemię.

9 Tiger Woods – światowej sławy amery kański golfista – przy p. red.

OLIVER

TUTAJ wszy stko jest zby t jasne. Drzewa jaskrawią się jak neony, znad wrzosowisk bije łuna. Na to wszy stko nakłada się rozstrajająca płaskość, na którą jakoś nigdy wcześniej nie zwróciłem uwagi. Ciągle obijam się o rogi i kanty, nie potrafię odnaleźć się w tej przestrzeni. Najbardziej jednak dokucza mi klaustrofobia. Czuję się tak, jak gdy by ktoś mnie zapakował do pudełka. Mam wrażenie, że wszy stko wali mi się na głowę. A w każdy m razie – że walą mi się na głowę strony. Dzisiaj rano przeszedłem całą długość książki, w tę i z powrotem, a mimo to ciągle mnie nosi. Strzała podąża za mną kłusem. Dźwięk dzwonków przy twierdzony ch do siodła przy prawia mnie o potworny ból głowy. – Musisz robić ty le zamieszania? – wkurzam się i spoglądam przez ramię. – Ktoś tu chy ba dzisiaj wstał nie tą nogą – mamrocze Strzała. – Ktoś tu chy ba zaraz zostanie przerobiony na koninę – odcinam się. – Daj spokój, Ollie. Skup się na pozy ty wach… – To może racz mi te pozy ty wy przedstawić… Strzała przez chwilę się namy śla. – Orville nałoży ł mi maskę na włosy. – A cóż to niby takiego maska na włosy ? – Nie wiem – przy znaje rumak – ale to ma mi pomóc na rozdwojone końcówki. – Po chwili wahania dodaje: – Tobie na pewno też by zaaplikował coś takiego, gdy by ś go ładnie poprosił. – Nie potrzebuję żadnej maski na włosy. – Mogę cię o coś zapy tać? – zagaduje Strzała. – Jakiś czas mnie nie widziałeś. Czy nie masz wrażenia, że wy glądam jakoś… inaczej? – Nie odpowiadam, więc mruga do mnie zalotnie. – Jestem jakiś większy ? Albo mniejszy … – Ury wa jakby w pół zdania. – Podobno jeśli się kogoś nie widuje na co dzień, to łatwiej zauważy ć pewne zmiany, a ja przez ostatnie miesiące jem ty lko młode marcheweczki, nic więcej. – Wy glądasz świetnie, Strzało! – mówię, nawet nie spoglądając w jego kierunku. Bry ka wokół mnie. – Wiedziałem! Nie miałem najmniejszy ch wątpliwości, że to zadziała lepiej niż oczy szczanie. A wiesz, ja naprawdę mam więcej energii.

Odruchowo przeskakuję przez łączenie stron. – Mamy jakiś konkretny cel tej podróży ? – py ta Strzała. – Nie – odpowiadam. – No dobra. – Wy równuje ze mną krok, od czasu do czasu trącając ogonem jakiegoś moty lka. Po chwili proponuje: – A może masz ochotę w coś zagrać? Na przy kład w wy szukiwanie przedmiotów? – Strzało, możesz mi towarzy szy ć, jeśli chcesz, ale nie mam ochoty na pogaduchy. Rumak się zatrzy muje i na mnie spogląda. – Wiem, dziwne to, nie? Że tak tu jesteśmy ty lko we dwóch. My śl o Bule boli dokładnie tak samo, jak bolała dwa dni temu. – Owszem – mówię łamiący m się głosem. – To już tak chy ba będzie. Pewnie już nic nigdy nie będzie tak samo. Strzała kiwa głową, prezentując grzy wę lejącą się jak jedwab. – Ollie, teraz potrzeba ci czegoś, co by ci pozwoliło zapomnieć. Czegoś, co by cię podniosło na duchu. Na przy kład przy jęcia niespodzianki! – Robi duże oczy i dziwną minę. – Możesz udawać, że tego ostatniego nie usły szałeś? Uśmiecham się lekko. – I akurat ty zostałeś oddelegowany do tego, żeby mi pomóc zapomnieć? – Wszy scy inni mieli różne ważne sprawy na głowie – mówi Strzała ze smutkiem. – Chciałem powiesić kilka transparentów, ale się w nie zaplątałem i potem kapitan Krab musiał je rozcinać mieczem, żeby mnie uwolnić. – Obiecuję, że będę udawać zaskoczonego – oświadczam. – To by by ło naprawdę super. Zwłaszcza kiedy ci pokażą twój prezent, czy li… – Przestań – przery wam mu. – Po prostu… przestań. Strzała pry cha. – Ech, mało brakowało… – A gdzie się odby wa ta balanga? – W zamku – odpowiada. – Za godzinę. Jesteśmy przy samy m końcu książki. Mniej więcej ty le czasu potrzebujemy na powrót. – To pewnie powinniśmy się udać w drogę. Wy ruszam we właściwy m kierunku piechotą, ale koń po chwili trąca mnie nosem. – Ollie – mówi. – Co powiesz? W imię stary ch, dobry ch czasów? Naprawdę mam ochotę się przejść. Przez ostatnich kilka dni jakoś funkcjonuję ty lko dlatego, że w ciągu dnia staram się maksy malnie zmęczy ć, żeby potem wieczorem po prostu paść i zasnąć – i nie rozmy ślać o ty m, co straciłem. Strzała spogląda jednak na mnie z taką nadzieją w oczach, że ostatecznie wsuwam nogę w strzemię i podciągam się do siodła. Rumak rusza galopem, więc świat zaczy na mi się szy bko przesuwać przed oczami. Czuję wiatr we włosach i od razu przy pomina mi się, jak pierwszy raz jechałem z Delilah samochodem przy otwarty m oknie. Gdy zamy kam oczy i przestaję zwracać uwagę na litery wiszące mi nad głową, czuję się prawie tak, jakby m znowu tam by ł. Docieramy do zamku. Most zwodzony opada i wjeżdżamy na dziedziniec. Strzała się zatrzy muje i mocno rozsuwa nozdrza. Nad wejściem wisi cała masa obrazów Rapskullia, na każdy m widnieje jedna litera napisu:

„Witaj w domu, Oliverze!”. Kamienne łuki zostały przy strojone jaskrawy mi transparentami we wszy stkich kolorach tęczy … oprócz pomarańczowego. – W pomarańczowe się zaplątałem. – Strzała spieszy z wy jaśnieniem. Na sam środek dziedzińca wjeżdża tort wy ższy ode mnie, przy strojony fiołkami. Ulubiony mi kwiatami Delilah. Na placu roi się od różny ch postaci z naszej opowieści. Nikogo nie zabrakło, pojawiły się nawet sy reny – pluskają się w kory cie Strzały. – Niespodzianka! – wy krzy kują wszy scy razem. Spoglądam chy łkiem na Strzałę, po czy m krzy żuję ręce na piersiach. – O rany ! – wołam. – Czegoś takiego toby m się nie spodziewał! Jak wam się udało utrzy mać to w tajemnicy ? Bez wątpienia dałem najgorszy wy stęp aktorski w ży ciu – a gram przecież od narodzin, więc mam jakie takie doświadczenie. Królowa Morena bierze mnie w ramiona. – Podoba ci się? Chy ba nie przesadziliśmy ? – Jest znakomicie! – Całuję ją w policzek. – Ale niepotrzebnie robiliście sobie ty le kłopotu. – Ależ, Oliverze, to żaden kłopot – mówi, autenty cznie zaskoczona moim stwierdzeniem. – Przecież jesteś dla mnie jak prawdziwy sy n. W tej chwili dociera do mnie, jak bardzo za nią tęskniłem. Jak bardzo tęskniłem za nimi wszy stkimi. – Przemowa! – Wy starczy, żeby jeden z trolli rzucił hasło, a jego bracia od razu je podchwy tują. Zaczy nają uderzać swoimi kijami o żelazne belki do wiązania koni.

Wchodzę na podwy ższenie – by najmniej nie dlatego, że bardzo pragnę uraczy ć

zgromadzony ch monologiem, raczej z troski o mienie zamkowe. Odchrząkuję. – Moi drodzy, pragnę wam bardzo podziękować. Zdaję sobie sprawę, że ty ch kilka ostatnich dni stanowiło dla was wszy stkich ogromne wy zwanie. Pewnie wy daje się, że nie bardzo jest co świętować. Zamiast jednak rozmy ślać o ty m, co straciliśmy … proponuję skupić się na ty m, co mamy. – Rozglądam się wokół siebie. – Czy li na sobie nawzajem – kończę. Odpowiada mi gromki aplauz, a Szpachelka i Zezik zaczy nają się domagać ciasta. Wróżki krążą wokół moich ramion, chwy tając delikatnie za aksamitną tunikę. W ten sposób próbują mnie nakłonić do wy konania kilku kroków w stronę tortu. Kapitan Krab doby wa miecz z pochwy. – Zechcesz dziś pełnić honory, Oliverze? Unoszę ostrze i kroję tort. Jak na ry cerza przy stało, pierwsze trzy porcje zanoszę sy renom, które nie mogą obsłuży ć się same. Na dziedzińcu panuje gwar. Zgromadzeni najwy raźniej dobrze czują się w swoim towarzy stwie, wszy scy się śmieją i tańczą w ry tm walca wy gry wanego przez Świerzba na flecie. Rapskullio i królowa Morena ruszają w tany. Serafina nakłada sobie trzeci kawałek tortu. Podchodzę do kapitana Kraba, który stoi przy wazie z ponczem i usiłuje utrzy mać kry ształowy puchar w pulchnej pięści. Bierze ły k napoju. – I jak? – py tam. – Kapka rumu by nie zaszkodziła. Uśmiecham się szeroko i sam też sobie nalewam szklaneczkę. Już mam zanurzy ć w niej usta, gdy kapitan Krab wy ciąga rękę i odchy la mi dolną wargę. – Chy baś trochę zaniedbał dziąsła, co? – py ta. – Oliverze, przecież już o ty m rozmawialiśmy. Powiedzieliśmy sobie, że gleba musi by ć ży zna, żeby coś mogło na niej wy rosnąć, prawda? Ostrożnie odstawiam puchar na stół. – Jak ty to robisz? Jak ci się udało tak po prostu wy rzec swoich marzeń? – Słucham? – To przecież oczy wiste, że tak naprawdę chciałby ś by ć denty stą, a nie kapitanem statku pirackiego. – Patrzy my sobie prosto w oczy, on mnie świdruje wzrokiem. – Jak to robisz, że wstajesz codziennie rano ze świadomością, że nigdy nie będziesz mieć tego, czego by ś pragnął? Kapitan Krab sprawia wrażenie wy raźnie zaskoczonego przebiegiem tej rozmowy. – Ależ, chłopcze, nie bardzo rozumiem, dlaczego sądzisz, że wy rzekłem się swoich marzeń. Staram się po prostu ze wszech miar wy korzy sty wać to, co jest mi dane. – Rozgląda się wokół siebie, wskazuje gestem na zamek, toczące się przy jęcie i zgromadzone postaci. – Cóż takiego mógłby ś mieć tam, czego nie znajdziesz tutaj? Prawdziwą miłość, my ślę, po czy m zaszy wam się pośród tłumu w poczuciu całkowitego osamotnienia.

*

Królowa Morena opowiedziała mi kiedy ś historię o ślepcu, któremu czarownica podarowała

ży czenie. Zaży czy ł sobie widzieć, ona więc rzuciła na niego zaklęcie i cudownie przy wróciła mu wzrok. Jego świat wy pełnił się feerią barw, wirem ruchów i najrozmaitszy mi doświadczeniami. Pewnego dnia czarownica przy szła do niego ponownie. – Źle mnie zrozumiałeś – powiedziała. – Nie obiecy wałam ci tego na zawsze. Gdy ty lko padły te słowa, mężczy zna nagle, bez możliwości przy gotowania się na tę chwilę, znowu znalazł się w ciemnościach. Miałem okazję doświadczy ć ży cia w świecie Delilah, gdzie cieszy łem się wolnością i mogłem dokony wać własny ch wy borów. Odkąd tu wróciłem, czuję się jak w więzieniu. Nie dość, że w ty m świecie ży je tak niewielu ludzi, z który mi można porozmawiać, to jeszcze nie ma już przy mnie mojego najwierniejszego przy jaciela, Buły, zawsze gotowego dzielić ze mną wszy stkie bolączki. Siedzę w zamkowy m holu, opierając się plecami o kamienny mur. Odbijam piłkę od przeciwległej ściany. Powtarzam tę czy nność raz za razem, wsłuchując się z zadowoleniem w plaskanie piłki o kamienie. W holu pojawia się królowa Morena – w fartuchu i z dłońmi oprószony mi mąką. – Boże drogi, Oliverze! My ślałam, że zostaliśmy oblężeni. Naprawdę musisz to robić? – Przepraszam – mamroczę. – Nie bardzo potrafię znaleźć sobie zajęcie. – Cóż, chętnie skorzy stam z twojej pomocy. Chodź do kuchni. Zostawiam piłkę własnemu losowi. Zaraz potem, ni stąd, ni zowąd, pojawia się Humphrey i chwy ta ją w zęby. Morena właśnie robi tort. – Może chciałby ś przełoży ć go kremem – proponuje – a ja się zabiorę do croissantów. Spoglądam na trzy blaty tortu i miskę z różowy m smarowidłem. Zanurzam palce w słodkiej masie, żeby jej skosztować. Zwy kle bardzo mi smakuje. Morena świetnie piecze. – Mogę cię o coś zapy tać? – zagaduję. – Kto właściwie je to wszy stko, co ty upieczesz? – Wiem, mogłoby się wy dawać, że za dużo tego robię – przy znaje królowa. – Ale do końca dnia to zawsze wszy stko znika. Mniej więcej połowa ląduje w wieży księżniczki. Specjalnie mnie to nie dziwi, na własne oczy przecież widziałem, jak Serafina pożera w centrum handlowy m absolutnie wszy stko, co ty lko nie zostało przy bite gwoździami do stołu. Przy glądam się, jak Morena rozwałkowuje ciasto na kwadrat, a następnie bierze ostry nóż i zaczy na je rozcinać na trójkąty. – To może teraz ja ciebie o coś zapy tam – odzy wa się. – Jak tam jest? Spoglądam na nią. – Masz na my śli świat po drugiej stronie? Wy obraź sobie, że nie ma żadny ch granic, żadny ch ścian. Unosi dłoń do szy i. – To musi by ć niesamowite. – Trochę jest, ale w najlepszy m znaczeniu tego słowa – mówię. – Jest tam ty le książek z przepisami, że nawet nie zdołałaby ś ich wszy stkich zliczy ć. – Rozglądam się po kuchni. – Są składniki i przy prawy z najróżniejszy ch krajów, który ch nazw pewnie nawet nie potrafiłaby ś dobrze wy mówić. I patelnie we wszy stkich kształtach i rozmiarach. No i ty lu różny ch ludzi… Mnóstwo ludzi, dla który ch mogłaby ś piec dniami i nocami, a i tak nie dałaby ś rady ich wszy stkich wy ży wić.

Szeroko otwiera oczy ze zdumienia. – To w takim razie się nie dziwię, że tak bardzo chciałby ś tam wrócić. Podnoszę szpatułkę i nakładam warstwę kremu na pierwszy blat tortu. – Pewnie ci się to do końca nie podoba, zważy wszy na twoją sy tuację, ale przecież musimy wszy scy robić dobrą minę do złej gry. Musimy się starać jak najlepiej wy korzy stać to, co mamy. Ty le przecież dostaliśmy … – Ty lko kto decy duje o ty m, co jest nam dane? – dociekam, układając jeden z blatów tortu na drugim. – Dlaczego mamy tu tkwić ty lko dlatego, że jakaś kobieta umy śliła sobie opowiedzieć jakąś historię? – A dlaczego niebo jest niebieskie? A dlaczego słońce rano wstaje? – py ta retory cznie Morena. – Czy możesz mi uczciwie powiedzieć, że tej twojej dziewczy ny z innego świata żadne zasady nie obowiązują? Zaczy nam rozmy ślać o szkole, o różny ch obowiązkach domowy ch, o Allie McAndrews. O wszy stkich ty ch rzeczach, z który ch powodu Delilah też ży je w pewny m sensie w ograniczonej przestrzeni. Problemem nie jest chy ba to, że ta przestrzeń ma granice. Problem polega na ty m, że mnie w niej nie ma. – Ty, mój drogi, powinieneś po prostu znaleźć sobie jakąś rozry wkę. Coś, co by cię zajęło. Może zainteresowałoby cię struganie w drewnie. Albo może zapiszesz się do kółka miłośników dziewiarstwa. – Uśmiecha się do mnie. – Kto wie, może odkry jesz u siebie smy kałkę cukierniczą? Oboje spoglądamy na moje dzieło. Tort jest lekko nachy lony w jedną stronę i cały krem z niego spły wa. Na dodatek przy padkiem wbiłem szpatułkę w górny blat i na jego powierzchni pojawiło się szerokie pęknięcie. – A może i nie – mówi ży czliwy m tonem królowa Morena.

*

Siedzimy z Rapskulliem na Łące Jednorożców, każdy przed swoją sztalugą. Na obu wiszą puste płótna. Obaj unosimy palety z farbami, a potem zaczy nam naśladować jego poczy nania. Jeden z jednorożców skubie trawę księży cową dosłownie kilka metrów od nas, zupełnie nieświadomy tego, że służy nam za modela. – Jeśli chodzi o skrót perspekty wiczny – instruuje mnie Rapskullio – to trzeba przede wszy stkim bardzo uważnie patrzeć. Już za sprawą samej perspekty wy róg wy stawiony w naszą stronę będzie dziesięciokrotnie większy niż lewe ty lne kopy to. Spogląda na mnie z wielką nadzieją, że zrozumiem sens jego wy kładu. Uśmiecham się więc do niego szeroko, chociaż równie dobrze mógłby do mnie mówić po starogrecku. – To teraz – poleca Rapskullio – chwy taj pędzel i postaraj się poczuć tę energię. Pozwól sztuce spły wać swobodnie z twojego umy słu do palców. Żadny ch ostry ch krawędzi, ty lko łagodne ruchy dłoni.

Zaczy na coś kreślić pędzlem i po chwili na płótnie pojawia się całkiem przy zwoite ujęcie stojącego przed nami jednorożca. Biorę głęboki wdech i maluję pierwszą kreskę. – Wiesz – stwierdza Rapskullio refleksy jnie – spośród wszy stkich ludzi w tej książce pewnie ty lko ja rozumiem, co teraz czujesz. Marszczę brwi. – Co chcesz przez to powiedzieć? – No wiesz, w końcu aż za dobrze zdaję sobie sprawę, jak to jest nie móc by ć z ukochaną. Mój pędzel na chwilę zawisa w powietrzu, bo waham się, co powiedzieć. – Ale przecież to nie jesteś ty. To ty lko twoja postać. – Czy mże jest człowiek, jeśli nie postacią właśnie? Kręcę głową. – Tu chodzi zupełnie o coś innego. To nie by ł twój wy bór, że się zakochałeś w królowej Morenie. To po prostu zostało tak napisane. – Wy daje ci się, że miłość do Delilah to by ł twój wy bór? Potrafisz wskazać konkretny moment, w który m podjąłeś decy zję w tej sprawie? A może to się jednak… po prostu stało? – Rapskullio przekrzy wia głowę. – Może wasza miłość też została przez kogoś zapisana, choćby w gwiazdach, przez los… Każdy ma swojego autora, Oliverze. Nagle nad naszy mi głowami pojawia się Py ro. Niespodziewanie obniża lot i płoszy jednorożca, który w jednej chwili znika w Zaczarowany m Lesie. Rapskullio wzdy cha. – Wszy stko wskazuje na to, że straciliśmy modela. Zobaczmy, co ci się udało namalować. Na moim płótnie nie ma jednorożca. Nakreśliłem dwie trzy mające się za ręce postaci z paty czków. Rapskullio odchrząkuje. – No cóż – mówi uprzejmie. – Chy ba można powiedzieć, że udało ci się uchwy cić istotę sprawy.

*

Wpadam do chatki Orville’a i zastaję go na drabinie. Miesza zawartość kotła trzy krotnie większego od siebie. – Co ty … – Kręcę głową. – Zresztą nieważne. Pewnie lepiej nie wiedzieć. Po raz pierwszy, odkąd wróciłem, dostrzegam w swoim istnieniu jakiś sens. Nawet jeśli nigdy nie będzie mi dane ży ć w świecie Delilah, by ć może uda mi się raz jeszcze do niego zajrzeć. Sam ty lko jej widok może mi wy starczy ć, żeby przetrwać kolejny dzień. Przecież nikt nie może ode mnie oczekiwać, że wy rzeknę się jej tak rady kalnie i w całości. Odzwy czajanie się musi przebiegać stopniowo. – Ollie, drogi chłopcze! Tak się cieszę, że wpadłeś. Przy da mi się twoja pomoc. Otóż Py ro cierpi na zgagę i muszę wy mieszać kilogram wodorowęglanu sodu z siedemdziesięcioma

pięcioma litrami jogurtu. Nie lada wy zwanie, ale inaczej nie da się zamaskować smaku dziegciu. – Orville – zagaduję – pamiętasz, jak mi pokazy wałeś moją przy szłość? Zanim opuściłem książkę, czarodziej wy wołał dy m, w którego pióropuszu pokazy wała się przy szłość. Na przy kład z nasionka rodziła się wizja kwiatu, a pukiel moich włosów przy wołał obraz, który dopiero później zy skał dla mnie sens. Zobaczy łem samego siebie w nieznany m sobie domu, z nieznaną sobie kobietą – z Jessamy n Jacobs. – Oczy wiście – odpowiada Orville. – A wiesz może, co pozwoliłoby mi zobaczy ć teraźniejszość? Orville spogląda na mnie zaskoczony. – Hm, na przy kład… twoje oczy ? – Nie – mówię. – Chciałby m zobaczy ć teraźniejszość w inny m miejscu. Chciałby m się przy jrzeć ży ciu kogoś innego. – To może zainteresowałby cię teleskop? – Teleskop nie ma chy ba dostatecznie dużego zasięgu. – Ten jest zaczarowany – wy jaśnia Orville. Schodzi z drabiny i zaczy na intensy wnie czegoś szukać w torbie, z którą często wy stępuje na kartach naszej opowieści. – Uży wam go czasami, gdy przy wołuje mnie jakiś inny bohater – wy znaje. – Jeśli akurat dokucza mi szty wność kolan albo drobne lenistwo, zanim odpowiem na wezwanie i wy ruszę gdzieś na jakąś odległą stronę, staram się najpierw ocenić powagę sy tuacji. Podaje mi mosiężną tubę, ja zaś rozsuwam ją na maksy malną długość. – Jak to działa? – py tam, spoglądając w jeden koniec. Orville wy ry wa mi narzędzie z ręki. – Na pewno nie tak, to oczy wiste – śmieje się. Kładzie teleskop na ziemi i szy bkim pstry knięciem palców wprawia go w ruch obrotowy jak butelkę. – Entliczek, pentliczek, czerwony stoliczek, na kogo wy padnie, na tego bęc. – Bez sensu! – wy krzy kuję. – Do czego miałoby mi się to przy dać? – Ależ, Oliverze, to ty lko zaklęcie. Wy powiedz je, a twoim oczom ukaże się dokładnie to, co chcesz zobaczy ć. – Ach, tak. Trochę głupio mi się zrobiło. Kręcę teleskopem i powtarzam treść zaklęcia. Przy rząd się zatrzy muje, a jego końcówka zaczy na świecić jak latarnia. Unoszę go do oka i mrużę powieki. Patrzę na miejsce, którego nie znam – ale które bez wątpienia znajduje się w świecie Delilah. Dostrzegam tam samochody, latarnie uliczne i billboardy. Widzę Delilah, Jules, Chrisa i Edgara. Grają w coś, co wy gląda jak kry kiet w miniaturze. Jules przy mierza się do wy machu, a Chris powoli podąża za jej ruchem, otaczając ją ramieniem. Zaczy na odliczać, a wtedy ona opuszcza młotek. Nagle aż mi dech zapiera w piersiach. Widzę, jak Edgar obejmuje Delilah i mocno ją całuje. Zajął moje miejsce. Odrzucam teleskop, jak gdy by parzy ł mnie w ręce. Czy m prędzej biegnę na stronę 43.

*

Najpierw chodzę w tę i z powrotem. Co ona sobie wy obraża? Już sobie znalazła kogoś na moje miejsce? Doby wam szty letu i zaczy nam ry ć napis na ścianie. Gdy ty lko o niej pomy ślę, przed oczami od razu staje mi obraz Edgara, który przy ciska usta do jej ust. Uderzam ostrzem w skałę z taką siłą, że aż lecą iskry. Delilah otwiera książkę dopiero wiele godzin po tej katastrofie, którą miałem okazję obserwować przez teleskop Orville’a. Uśmiecha się do mnie, jak gdy by nie spędziła całego popołudnia na migdaleniu się z inny m facetem. Skaczę na równe nogi, dłonie zaciśnięte w pięści przy ciskam do boków. – Co ty sobie my ślisz?! – krzy czę na nią. – Powiedz mi jedną rzecz: zadowoli cię ktokolwiek czy interesują cię ty lko faceci w moim ty pie?! Delilah rozdziawia usta ze zdumienia. – O czy m ty mówisz? – Widziałem cię. Orville dał mi zaczarowany teleskop i widziałem, jak się z nim całujesz. Spogląda na mnie z niezadowoleniem. – Chcesz powiedzieć, że mnie szpiegujesz? – Zdradzasz mnie! – Nieprawda. To nie ja pocałowałam Edgara, ty lko on mnie. Zresztą zaręczam, że żadne z nas nie miało na to ochoty. – Przekrzy wia głowę. – A ile razy ja musiałam patrzeć, jak ty całujesz Serafinę? – Dobrze wiesz, że Serafina nic dla mnie nie znaczy. To ty lko rola, którą mam do odegrania. – Tu jest dokładnie tak samo! – ŚWIETNIE! – krzy czę. – ŚWIETNIE! – odkrzy kuje Delilah. Przez dłuższą chwilę wpatrujemy się w siebie nawzajem gniewny m wzrokiem. Potem Delilah unosi podbródek. – To wszy stko, co masz mi do powiedzenia? W moich oczach pojawia się bły sk. – No cóż, pewnie jesteś bardzo zmęczona po cały m ty m… popołudniowy m wy siłku. Dostrzegam tik nerwowy na jej twarzy. – Jeśli dalej zamierzasz mnie wy łącznie obrażać, to sobie idę. – Podnosi okładkę i zaczy na zamy kać książkę. Dla mnie to takie uczucie, jak gdy by świat się kończy ł. – Poczekaj – mówię cicho. Książka znowu się otwiera, a Delilah wy gładza kartkę. – Nawet sobie nie wy obrażasz, jakie to by ło uczucie: patrzeć na ciebie w takim momencie. – To przejściowa sprawa. Musimy znaleźć jakąś wy mówkę do rozstania. Zza drzwi dobiega nas głos pani McPhee. – Delilah! – woła. – Z kim rozmawiasz?!

Zaraz potem pogrążam się w egipskich ciemnościach, bo Delilah wsuwa otwartą książkę pod kołdrę. – Z nikim – odpowiada. – Z Jules. – No to z kim? Z nikim czy z Jules? – Z Jules – odpowiada Delilah w popłochu. – Kłócicie się? Sły szałam krzy ki. – Tak, ale o głupoty. Próbujemy ustalić, jaki film mamy obejrzeć w ten weekend. Nic ważnego. Po chwili wahania pani McPhee odzy wa się ponownie: – Dość burzliwa ta wasza sprzeczka o film. – Obie mamy zespół napięcia przedmiesiączkowego – tłumaczy Delilah. – Jestem strasznie zmęczona, mamo! Spać mi się chce i to chy ba zresztą widać, nie? Sły szę odgłos zamy kany ch drzwi i po chwili znowu pojawia się nade mną twarz Delilah. – Dość brutalnie ją potraktowałaś – mruczę pod nosem. – A co to jest zespół napięcia przedmiesiączkowego? – Nie chcesz wiedzieć – odpowiada Delilah. Odwraca wzrok od książki. – Ciekawe, czy mama się zorientowała, że mój telefon leży na biurku i się ładuje. – A nawet jeśli, to co? – Bez telefonu dość trudno by mi się rozmawiało z Jules – wzdy cha. – Pewnie niedługo matka znowu uzna, że coś jest ze mną nie tak, bo mam obsesję na punkcie książki. – Przepraszam – mówię. – Na drugi raz postaram się krzy czeć na ciebie ciszej. W końcu udaje mi się wy wołać uśmiech na jej twarzy. – Czy my ślisz o mnie, kiedy on cię doty ka? – py tam nieśmiało. Oczy Delilah mają kolor pły nnego złota. – My ślę o ty m, jak mu do ciebie daleko – odpowiada. – Jak daleko wszy stkim zawsze będzie do ciebie. Unoszę wzrok i się w nią wpatruję. Jest moim niebem, cały m moim wszechświatem. – Opowiedz mi, jak ci minął dzień – mówię.

*

Nazajutrz postanawiam rozpocząć wszy stko od początku. Z pieczeniem nie idzie mi za dobrze, talentu plasty cznego też mi raczej brakuje, a śledzenie inny ch ludzi trudno uznać za sensowne hobby. Poży czam więc sprzęt wędkarski od Szpachelki i Zezika, z nadzieją, że może łowienie ry b wy jdzie mi lepiej. Ledwo zdąży łem zarzucić wędkę, a już pojawia się Marina. Uderza płetwą w powierzchnię wody. – A wiesz, że ry by też mają uczucia? – strofuje mnie. – Rośliny również – stwierdzam rzeczowo. – Czy nie wsty d ci w związku z ty m, że codziennie

na śniadanie jesz sałatkę z listownicy ? Obrażona Marina znika pod powierzchnią wody. Przez kilka chwil delektuję się szumem fal, krzy kiem krążący ch nade mną mew i słońcem, które przy jemnie grzeje mnie w czubek głowy. Zarzucanie wędki to bardzo miła forma zaży wania ruchu. Coś takiego chy ba mógłby m polubić. Chwilę w samotności zakłóca mi oślinione, włochate i szczekające tornado. Pies powala mnie na kolana i zaczy na lizać po całej twarzy. – Humphrey ! – sły szę głos. – Siad! Pies czy m prędzej wy konuje polecenie, ale nadal intensy wnie merda ogonem i przy suwa się do mnie milimetr po milimetrze. Jęzor zwisa mu z py ska niemal do samej ziemi. Serafina przy pina smy cz do obroży. – Przepraszam – mówi. – Ciągle się jeszcze uczy my, jesteśmy na etapie podstawowej tresury. Pies przenosi na nią wzrok. – Jesteś taka piękna. Włosy masz jak słońce. Serafina się rumieni i klepie go po głowie. – Dziękuję ci, Humphrey. Odkładam wędkę i wstaję. – Co sły chać? – py tam. – Co porabiasz? Serafina spogląda w bezkres oceanu. – Ciągle my ślę, że to by ł ty lko sen. Jakiś szalony pojazd bez zaprzęgu… Ry nek w budy nku… Buła i cała ta historia z… Sam zresztą wiesz… Ty lko że to nie by ł sen, prawda, Ollie? Kręcę głową. – To się wy darzy ło naprawdę. Nagle w jej oczach pojawia się blask. – Więc też by łam naprawdę – szepcze. – Jakoś chy ba nigdy wcześniej się nie zastanawiałam nad możliwością dokony wania własny ch wy borów. Czegóż więcej można chcieć, gdy się już jest księżniczką? – Nachy la się w moją stronę i py ta konspiracy jny m szeptem: – Mogę ci coś pokazać w tajemnicy ? – Chy ba tak – odpowiadam. Serafina ostrożnie unosi suknię i odsłania nogę aż do pasa. Spod spodu wy łania się para niebieskich bry czesów przeszy ty ch tak, aby przy pominały dżinsy. – Niesamowite są – mówi rozradowana. – Można w nich biegać i się wspinać. Można tańczy ć i robić właściwie wszy stko. Nie trzeba się przejmować, że halka się w coś zaplącze. Uśmiecham się szeroko. – Wiem, wiem… Ja też się zawsze poty kam o halkę. – No widzisz… – stwierdza. – Oddałam Szpachelce trójnóg do wy szy wania, w zamian dostałam jego zapasowe bry czesy. Wy starczy ło kilka godzin pracy, żeby je przerobić. – Świetnie w nich wy glądasz – mówię. Otwiera szeroko oczy. – Ale nikomu nie powiesz, prawda, Ollie? Niech to będzie nasza tajemnica! Spośród wszy stkich postaci, które są ze mną w książce, ty lko Serafina naprawdę wie, jakie to uczucie – ży ć w świecie poza okładkami. Paradoksalnie zrozumieć może mnie teraz ty lko ona jedna, mimo że poza ty m nic nas nie łączy.

To pewnie oznacza, że zostaliśmy przy jaciółmi. – Łowiłaś kiedy ś ry by ? – py tam. Serafina puszcza do mnie oko. – Księżniczki zwy kle się takimi rzeczami nie zajmują. – Na szczęście ty jesteś niezwy kłą księżniczką. Na jej twarzy maluje się szeroki uśmiech. Rozgląda się po plaży w jedną i drugą stronę, a potem puszcza smy cz. Humphrey naty chmiast zaczy na biegać w kółko i gonić mewy. Serafina odpina spódnicę i układa ją ostrożnie na piasku. Teraz ma na sobie ty lko gorset od sukni i te swoje prowizory czne dżinsy. Kuca obok mnie i patrzy, jak wy bieram robaka. – O! – wy krzy kuje. – Mogę ja? Z duży m podziwem przy glądam się, jak nadziewa robaka na haczy k. Nie posądzałby m jej o takie mordercze zapędy. Wstaje i chwy ta wędkę. Robak wije się na haczy ku. – Co teraz? – py ta. Już mam odpowiedzieć, gdy nagle zry wa się silny podmuch wiatru, który podry wa w powietrze jej spódnicę niczy m latawiec. Na moich oczach materiał obejmuje ją w pasie, dokładnie otula i przy twierdza się w dawny m miejscu. – Dziwne – stwierdzam, ale nic więcej nie udaje mi się na ten temat powiedzieć, ponieważ coś pory wa mnie z plaży i przetacza po stronach, obijając o zdania i swobodnie zwisające imiesłowy. W końcu ląduję ciężko na drewnianej podłodze w sali tronowej królewskiego zamku. Ty le czasu minęło, odkąd ostatnio odgry wałem tę rolę, że z początku nie bardzo się orientuję, co się właściwie stało. Dlaczego niby Delilah miałaby zaczy nać od początku? Dlaczego nie spoty kamy się jak zwy kle na stronie 43? Na pierwszej stronie nie wy stępuję. Jest na niej retrospekcja doty cząca moich narodzin, a ja czekam w ty m czasie na swoją pierwszą scenę – tę, w której nasz czarny charakter, czy li Rapskullio, nakłania mnie do uwolnienia swojej córki, porwanej i uwięzionej w wieży. Zwy kle spędzałem ten czas z Bułą. Teraz jego już nie ma. Skamlący Humphrey biega od jednej krawędzi strony do drugiej. – Co się dzieje? Co się dzieje? Koniec świata. Umrzemy. Zaraz! Wiem! Przegry zę się przez ścianę. To powinno coś dać. – Uspokój się – mówię. – Nic się strasznego nie dzieje. To ty lko czy telnik. Masz po prostu siedzieć obok mnie i wy glądać jak pies. – No… No nie wiem. Nigdy tego wcześniej nie robiłem. – Spokojnie. Samo ci to przy jdzie. Sły szę zdania z poprzedniej strony i wiem, że mój wy stęp za chwilę się rozpocznie. Rapskullio sprawnie przechodzi z poprzedniej sceny do tej. Otwieram usta, żeby zapy tać Delilah, co właściwie wy prawia, ale Rapskullio powstrzy muje mnie przed ty m ledwo dostrzegalny m kiwnięciem głową. Spoglądam w górę na czy telnika i stwierdzam, że to nie Delilah otworzy ła książkę. Zrobiła to jej matka. Trochę wy szliśmy z wprawy, ale przecież znamy się na swojej robocie. Niewidzialna siła

sprawia, że słowa same pły ną mi z gardła, rozwijają się jak nić z kłębka. – Kogo mam ratować? – py tam ponuro. Ukradkiem spoglądam na panią McPhee. Widzę, że mruży oczy, gdy na mnie patrzy. Rany ! Zaraz rozpozna we mnie chłopaka swojej córki. Z cały ch sił staram się odwrócić głowę na ilustracji, żeby mogła oglądać mnie ty lko z profilu, a nie z przodu. – Cóż takiego jest w tej książce, że nie możesz bez niej ży ć, Delilah? – mruczy pani McPhee sama do siebie. Kończy stronę i przechodzi na następną. Rozmawiam teraz z królową Moreną i usiłuję jej wy tłumaczy ć, dlaczego zamierzam podjąć się ratowania księżniczki. Morena słucha mnie z drżący mi ustami. Na jej twarzy maluje się strach. Najwy raźniej tak się właśnie musi czuć matka, która na dobre żegna się z sy nem. Morena odgry wa swoją rolę lepiej niż kiedy kolwiek wcześniej, ale to samo można by powiedzieć właściwie o wszy stkich. Postaci try skają energią, cieszą się, że po raz pierwszy od miesięcy ktoś znowu zdecy dował się o nas przeczy tać. Oczy wiście mam na my śli wszy stkich oprócz siebie. Ja na nowo przeży wam dawny koszmar. Pędzę galopem przez Zaczarowany Las, oszukuję wróżki, o mały włos nie tonę w oceanie, a następnie znajduję sposób, by przechy trzy ć trolle i zapewnić sobie bezpieczny przejazd. Przez cały ten czas staram się nie odwracać twarzy w stronę czy telnika. Gdy w końcu docieram do strony 43, na której mam się wspiąć na skalną ścianę, moje ciało drży ze zmęczenia. Potem Rapskullio zamy ka mnie w lochu, co przy jmuję niemal z ulgą, bo tutaj moja twarz kry je się w cieniu. W końcu trafiam na biały piasek Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń. Humphrey usiłuje zjeść obrączki, które ma przy twierdzone do obroży. Sy reny wy łaniają się znad fal przy boju, trolle podtrzy mują ślubny baldachim, wokół którego wróżki zaplotły wstążki. Serafina w srebrzy stej sukni ślubnej stoi, jak zawsze, w moich objęciach.

Pod tą suknią ma dżinsy.

Pani McPhee spogląda na ostatnie słowa opowieści, więc niewidzialna siła przy ciska mnie nieubłaganie do Serafiny. My ślę o ty m, jak Delilah całowała się z Edgarem. My ślę teraz dokładnie to samo, co ona wtedy my ślała o nim – że Serafina to dziewczy na niewłaściwy ch rozmiarów, niewłaściwy ch kształtów, w ogóle niewłaściwa. Że to nie jest Delilah. Mimo to cały czas przy ciskam usta do jej ust. Pozostaną do nich przy klejone na znak, że ży liśmy długo i szczęśliwie, aż czy telnik zamknie książkę. Postaci zgromadzone wokół mnie zaczy nają wiwatować. – Świetna robota! Brawo! – Rewelacy jny wy stęp. – A widziałeś, jak… – Ależ mi brakowało tego grania… Opadam na kolana jak po mocny m ciosie, z trudem nabieram powietrza w płuca. Rapskullio kładzie mi rękę na ramieniu. – Jak za stary ch, dobry ch czasów, co, Oliverze? – mówi z szerokim uśmiechem. Jego słowa to kropla, która przepełnia czarę gory czy. Z trudem wstaję, a potem biegnę już ty lko co tchu prosto przed siebie. Mijam pierwszą scenę i kartki ją poprzedzające: przebiegam obok dedy kacji, stopki redakcy jnej oraz notki o prawach autorskich, aż w końcu docieram na rozległe białe bagno strony ty tułowej. Tam na chwilę ogarniają mnie wątpliwości. Pusta przestrzeń trochę mnie onieśmiela. Stąd już nie ma dokąd iść. Nie zamierzam się ty m jednak przejmować. Rzucam się głową w przód, w stronę marginesu, ale się od niego odbijam. Uderzam raz po raz o kartonową okładkę, nabijając sobie całą masę siniaków na rękach. Za każdy m razem wstaję na nowo i raz jeszcze próbuję sforsować granice książki. W końcu cały poturbowany ląduję na fronty spisie. Moje dłonie pozostawiają krwawe smugi na dużej, białej powierzchni. Spoglądam w górę, w niebo, ale nic tam nie ma. Po chwili unoszę się na łokciach, ciągle jeszcze ciężko dy szę. Zginam obolałe palce i przy glądam się, jak siniaki znikają. Na moich oczach znika również krew, zupełnie jak gdy by jej nigdy nie by ło. Zupełnie jak gdy by mnie nigdy nie by ło.

Cały świat to scena, ale nie tylko aktorzy mają do odegrania swoje role. Wydaje nam się, że nie realizujemy żadnego konkretnego scenariusza, ale skąd ta pewność? Przecież zachowujemy się różnie w zależności od tego, z kim akurat przebywamy. Wiemy, jak rozśmieszyć przyjaciół, jak przysporzyć rodzicom powodów do dumy, jak zaskarbić sobie szacunek nauczycieli – i każdej z tych grup prezentujemy nieco inne oblicze. Tak często odgrywamy różne role, że właściwie trudno stwierdzić, kim jesteśmy tak naprawdę. Trzeba znaleźć sobie kogoś naprawdę wyjątkowego, żeby nie musieć przed nim udawać. To musi być ktoś, kto będzie rzucał na nas światło niczym reflektor – nie dlatego, że jesteśmy tymi, których pragnie lub potrzebuje w nas widzieć, ale dlatego, że jesteśmy sobą.

DELILAH

W BYCIU NASTOLATKIEM najgorsze jest to, że nawet jeśli się ma najpoważniejszy na świecie i skrajnie realny problem – niebo spada ci na głowę, atak zombi właśnie zapoczątkował koniec świata albo zachorowałeś na dżumę – to zadanie domowe z geometrii i tak trzeba odrobić. Przeży wam właśnie najgorszy wtorek swojego ży cia – mój chłopak pozostaje uwięziony w bajce, a moja najlepsza przy jaciółka migdali się z jego klonem – a mimo to muszę przedstawić dowód na to, że jakieś dwa trójkąty do siebie przy stają. Żeby się do tego zmoty wować, sama sobie coś obiecuję: jak już przeprowadzę ten dowód, to pozwolę sobie przez godzinę porozmawiać z Oliverem – i dopiero później zabiorę się do

wy pracowania o upadku Troi. Nagle ktoś otwiera na oścież drzwi do mojego pokoju. Odwracam się z gniewną miną, gotowa rozpocząć ty radę na temat poszanowania pry watności, gdy zauważam, że to Jules. – Nie mogę go znaleźć – mówi, skrajnie zdenerwowana. – Nie ma go w domu. Nie odbiera telefonu, nie odpisuje na wiadomości. Jakby się zapadł pod ziemię. – Kto? Mruga do mnie. – Edgar? Boże! Nie mów, że nie zauważy łaś, że go nie by ło w szkole. Serio? Przecież teorety cznie jesteś jego dziewczy ną. – Może po prostu jest chory. Przecież przez trzy miesiące dosłownie ży ł w izolacji od świata. – A może – mówi Jules, ukradkiem spoglądając na książkę na mojej półce – on trafił z powrotem do bajki? – Co takiego? Nie trafił. – Sprawdzałaś? – Nie musiałam. Oliver tam jest, a to oznacza, że Edgar jest tutaj. – Kiedy ostatnio rozmawiałaś z Oliverem? – py ta Jules. Ogarnia mnie fala paniki. Gdy by Oliver wy dostał się z opowieści, to przecież od razu by się u mnie zjawił. Nie mam co do tego wątpliwości. Ty lko czy słusznie? Jules i ja rzucamy się po książkę w ty m samy m momencie. Otwieram ją na zupełnie przy padkowej stronie. Trafiam akurat na tę, na której Oliver jedzie na grzbiecie Strzały do chatki Orville’a. Wierny pies dzielnie dotrzy muje im kroku. Otworzy łam książkę tak szy bko, że z pośpiechu siodło zostało założone ty ł na przód, więc Oliver ma twarz zwróconą w stronę końskiego zadu. Humphrey trzy ma w py sku indy cze udko. Strzała sy czy na niego, żeby je czy m prędzej schował. Na widok mojej twarzy wszy scy się jednak momentalnie rozluźniają. – Dzięki Bogu, że to ty – mówi Oliver. – A któż inny miałby otwierać książkę? – Oj, mogłaby ś się zdzi… – Jest u was Edgar? – przery wa mu Jules. – Niestety nie – mamrocze Oliver. – A dlaczego py tasz? – Uch! – warczy Jules. – Jesteś bezuży teczny. – Słucham? – Przepraszam cię – mruczę pod nosem. – Porozmawiamy później, dobrze? – Ściszam głos do szeptu. – Ona ma problem z chłopakiem. Ostrożnie zamy kam książkę i przy tulam ją do piersi. – Masz niezłego fioła na punkcie Edgara, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, że nie dalej jak dwadzieścia cztery godziny temu by łaś na randce z inny m kolesiem. – Właśnie dlatego muszę go znaleźć. – Jules opada ciężko na moje łóżko. – Zerwałam dzisiaj z Chrisem. Oczy rozszerzają mi się ze zdumienia. – Serio? – Chris jest świetny : bły skotliwy, zabawny i uroczy, ale to Edgar opowiedział mi o ty m, że jak się potrzy ma ciało przez ty dzień w soku ananasowy m, to zejdzie z niego skóra.

– Wow, to niesamowicie romantyczne – mówię. – On mnie rozumie. A do tego jest obłędnie przy stojny. Zresztą tobie tego akurat nie muszę mówić. – Spogląda na mnie. – Ile to jeszcze potrwa, zanim z nim zerwiesz? – A ile to potrwa, zanim wszy scy nas zaczną nazy wać siostrożonami? Niby się uśmiecham, ale cały czas nie mogę przestać my śleć, jak to będzie patrzeć na Edgara i Jules, którzy przemierzają szkolne kory tarze, trzy mając się za ręce i szepcząc sobie coś na ucho. Jak to będzie, gdy zaczną ży ć w swoim wewnętrzny m świecie. Cieszę się, że Jules sobie kogoś znalazła, ale ciężko mi będzie patrzeć na to, jak jej marzenia się spełniają, podczas gdy ja straciłam wszy stko, na czy m mi zależało. Nagle odzy wa się telefon Jules. – To on. – Z ulgą wy puszcza powietrze. – Nareszcie! Potem jednak czy ta wiadomość i robi się blada jak ściana. Podaje mi telefon. Wiem, że trudno właściwie stwierdzić, KIM dla siebie jesteśmy, ale nie mam nikogo bliższego niż Ty – i właśnie bardzo cię potrzebuję. Moja mama jest w szpitalu… a ja po prostu nie wiem, co robić. Jules zeskakuje z łóżka. – Chodź – mówi. – Musimy jechać. Nie wiem, czy kiedy kolwiek widziałam Jules tak roztrzęsioną. Ją przecież mało co wzrusza. Ty mczasem teraz patrzy na mnie oczami pełny mi troski i chwy ta mnie mocno za rękę. Nie wiem, czy powinnam się tak pojawiać w szpitalu bez zaproszenia. – Nie wiem… czy Edgar chciałby mnie tam widzieć. – Przecież teorety cznie jesteś jego dziewczy ną. Musisz jechać ze mną. Dopiero w samochodzie uświadamiam sobie, że cały czas trzy mam w rękach książkę.

*

Nie cierpię szpitali. Powietrze przesy ca zapach środków do czy szczenia i wy bielacza, mimo to doskonale wiadomo, że mają one jedy nie maskować woń wy miocin i krwi. Światła zawsze mrugają. Po kory tarzach drepczą jęczący ludzie. Wszy stko razem wy gląda jak scena z horroru. Moim zdaniem chorzy wracają w szpitalu do zdrowia przede wszy stkim dlatego, że chcą się stamtąd czy m prędzej wy dostać. Edgar wy słał Jules informację, na który m piętrze mamy się spotkać. Z windy wy siadamy dokładnie na wprost dy żurki pielęgniarek. Jules pobiera identy fikatory dla gości i ruszamy kory tarzem w milczeniu. Przed samy mi drzwiami pokoju Jessamy n Jules nagle się do mnie odwraca. – Nie wiem, co miałaby m mu powiedzieć. – No to nic nie mów – odpowiadam. – Po prostu bądź, żeby miał z kim porozmawiać. Zaglądamy do środka przez otwarte drzwi i obie na chwilę zamieramy w bezruchu. Jessamy n leży w łóżku, śpi. Wy daje się drobniutka, niemal ulotna, do złudzenia przy pomina

wróżki z książki Olivera. Jak gdy by już w połowie zniknęła. Mama ma to do siebie, że zawsze jest. To ona naciera plecy, kiedy chorujemy na gry pę. To ona wie, że kończy nam się czy sta bielizna i że trzeba zrobić pranie. To ona zaopatruje lodówkę w nasze ulubione rzeczy, nawet jeśli się o nie nie upominamy. Z mamą tak to już jest, że człowiek sobie nigdy nie wy obraża, że to on miałby się troszczy ć o nią, a nie na odwrót. Moja mama przez większość mojego ży cia pracuje na dwa etaty, żeby śmy mogły jakoś związać koniec z końcem. Kiedy akurat nie sprząta w cudzy ch domach… sprząta u nas. Nie potrafię sobie wy obrazić, żeby miała zrobić sobie wolne z powodu choroby, a już na pewno nie potrafię sobie wy obrazić, żeby miała trafić do szpitala. Nie potrafię sobie wy obrazić, że siedzę przy jej łóżku, tak jak teraz Edgar siedzi przy łóżku swojej matki. To dla mnie równie absurdalne jak wizja pobudki w świecie, w który m niebo jest zielone, a trawa niebieska. Usiłuję sobie przy pomnieć, kiedy ostatni raz podziękowałam mojej mamie za to wszy stko, co dla mnie robi. Aż mnie gniecie w dołku na tę my śl. Postanawiam nadrobić zaległości, gdy ty lko wrócę do domu. Pewnie każdy zawsze sobie wy obraża, że powie to mamie – albo po prostu ją przy tuli – następnego dnia. Edgar pewnie też tak to sobie wy obrażał. Teraz siedzi z ramionami oparty mi na materacu i głową złożoną na rękach. – Edgar. – Na dźwięk głosu Jules unosi wzrok. Potem przenosi wzrok na matkę, żeby się upewnić, że śpi. Przy kłada palec do ust i wy chodzi na kory tarz. Ostrożnie zamy ka za sobą drzwi. Prowadzi nas do pustego holu. W telewizji leci SpongeBob Kanciastoporty, bez głosu, za to z napisami. Jules rzuca mu się w ramiona. – Przy szłaś – mówi Edgar z wy raźną ulgą. – Co się stało? – py tam. – Zemdlała. Znowu. Wiem, że wam się wy dawało, że ona się już lepiej czuje i że tamto wtedy to nie by ło nic poważnego. – Ku mojemu zaskoczeniu jego oczy wy pełniają się łzami. – Ale się okazuje, że było. Rozwinięcie tej my śli pada z jego ust jako grad słów przesy cony ch wielkim smutkiem: glejak wielopostaciowy. Nieuleczalny. Wpatruję się w niego szeroko otwarty mi oczami. Chy ba nie ma w języ ku angielskim takich słów, który mi można by wy razić to, co teraz czuję. Matka Edgara umiera na guza mózgu, a my z Oliverem egoisty cznie powstrzy my waliśmy go przed powrotem, ty m samy m odbierając mu czas, który mógłby spędzić z nią. – Przy kro mi. – Na ty le ty lko potrafię się zdoby ć. – Tak bardzo mi przy kro. – Ile ma czasu? – py ta szeptem Jules. – Kilka miesięcy. – Edgar ociera oczy wierzchem dłoni. – Może trochę więcej, jeśli podda się chemioterapii i naświetlaniom, ale to będzie ty lko odwlekanie wy roku. Przez piętnaście miesięcy będzie wy miotować i ły sieć, marząc o śmierci, zanim naprawdę odejdzie. Mój ojciec umierał latami. To by ło piekło na ziemi. Ona nie chce przez to przechodzić. Nie chce, żeby m ja musiał przez to przechodzić. – Chowa twarz w dłoniach. – Jeśli ją też stracę, to zostanę zupełnie sam. Co się dzieje z chłopakiem, który traci rodziców? Czy sierocińce w ogóle jeszcze istnieją? Oliver nigdy nie wspominał o żadny ch odwiedzinach dziadków czy kuzy nów. Usiłuję sobie wy obrazić Edgara, który próbuje sobie znaleźć miejsce w domu po ty m, jak został w nim

zupełnie sam i nagle musi zacząć prowadzić dorosłe ży cie. Edgar zapada się w fotel. – Nie mogę przestać my śleć o ty ch wszy stkich głupich grach wideo, w które grałem. Moja mama zawsze mówiła: „Hej, chodźmy na spacer” albo: „Może by ś pojechał ze mną na zakupy ?”. Za każdy m razem ją spławiałem. Wolałem spędzać czas z głupim kontrolerem do konsoli. – Spogląda na mnie. – W takiej grze, jeśli się umrze, to można załadować planszę od nowa. Zaczy na się wszy stko od początku. Dlaczego w prawdziwy m ży ciu jest inaczej? Jules zaczy na szukać czegoś w kieszeni. Wy jmuje stamtąd mały kawałek korala w kształcie litery J. Przesuwa po nim kciukiem, a potem spogląda na mnie. Przy jaciele rozumieją się bez słów. Przy jaciółka nie musi przy tobie płakać, a ty i tak wiesz, że rozpada się w środku na ty siąc drobny ch kawałeczków. Jules wciska Edgarowi koral w dłoń. – Tak to już w ży ciu by wa – mówi. – Ale możesz udać się tam, gdzie żadna krzy wda ci się nie stanie.

EDGAR

ŻADNEJ innej rozmowy nie wspominam tak źle, jak tej, którą mama przeprowadziła ze mną na temat swojej śmierci. – Usiądź koło mnie – powiedziała, wskazując mi miejsce na szpitalny m łóżku. – Powiem ci wszy stko jedny m tchem. Zaczęło się od uporczy wy ch bólów głowy. Potem pewnego dnia nagle zaczęłam się gubić w rzeczy wistości. Wy dawało mi się, że mam halucy nacje. Widziałam

chłopca, który wy glądał jak mój sy n, ale który na pewno nim nie by ł. Lekarze nazy wają to zespołem Capgrasa. Pacjentowi wy daje się, że pod kogoś z jego bliskich podszy wa się ktoś inny. Poszłam najpierw do psy chiatry, ale tam dostałam skierowanie do neurologa. Badanie MRI wy kazało, że mam guza mózgu. Powstał z komórek glejowy ch, czy li takiego kleju wy stępującego w układzie nerwowy m. Glej utrzy muje neurony we właściwy m miejscu, a poza ty m dostarcza mózgowi tlenu i składników odży wczy ch, oddziela od siebie poszczególne komórki nerwowe i niszczy toksy ny. Mieć glejaka to trochę tak, jak mieć w domu termity, które niepostrzeżenie wy żerają konstrukcję wspierającą budy nek. Elementów aluminiowy ch, rur ani urządzeń nie ruszą… ale taki dom i tak jest do niczego. Słuchałem jej i miałem poczucie, że powinienem mieć ochotę coś kopnąć. Że powinienem krzy czeć. Powinienem wy wracać meble i drzeć się ile ty lko tchu w płucach… Ty mczasem popadłem w całkowite odrętwienie. Słuchałem jej i miałem poczucie, że powinna łkać, krzy czeć i przeklinać. Ona ty mczasem przedstawiała mi wszy stkie szczegóły rzeczowy m tonem, jakby przećwiczy ła tę rozmowę wcześniej. Czułem się trochę tak, jak gdy by śmy rozmawiali o czy mś straszny m, co się przy trafiło komuś innemu – nie nam. – Zdecy dowałam się przenieść z Wellfleet tutaj, ponieważ tu, w szpitalu Świętej Bry gidy, pracuje najlepszy specjalista w dziedzinie neurologii. Przy chodziłam do niego na wizy ty, kiedy ty by łeś w szkole. Cały czas zbierałam się na odwagę, żeby ci powiedzieć, co się ze mną dzieje. – Nie rozumiem tego. Dlaczego nie mogą cię po prostu zoperować? – zapy tałem. – A chemioterapia? – Ten rodzaj guza tak bardzo przy pomina normalne komórki mózgu, że nie da się go pozby ć bez uszkodzenia zdrowy ch tkanek. Wszelkie leki czy operacja mogą jedy nie odwlec w czasie to, co nieuniknione. Ja umrę, Edgarze. Py tanie ty lko, czy chcę spędzić piętnaście miesięcy, cierpiąc po i tak nieskuteczny m leczeniu, czy wolę spędzić cztery wspaniałe miesiące z tobą. Z trudem przeły kam ślinę. – Czy to boli? – py tam. – Ty lko gdy zaczy nam my śleć o ty m wszy stkim, co mnie ominie – odpowiedziała. – O oklaskiwaniu cię w dniu, w który m skończy sz szkołę. O tańcu z tobą podczas twojego wesela. O trzy maniu na rękach pierwszego wnuka. O przy glądaniu ci się, jak wy rastasz na wspaniałego dorosłego człowieka. Nie potrafiłem sobie wy obrazić tego dorastania bez niej u swojego boku. Wziąłem głęboki wdech i próbowałem, ale przed oczami stanęła mi jedna wielka pustka. Pomy ślałem, że zaraz zrobi mi się niedobrze. – Co się ze mną stanie? Co ja zrobię bez ciebie? – Za ty dzień masz urodziny. Skończy sz osiemnaście lat. To oznacza, że w świetle prawa będziesz dorosły. W Kalifornii masz rodzinę, u której możesz zamieszkać. Pójdziesz na studia. Udało nam się z ojcem odłoży ć dostatecznie dużą kwotę, żeby ci taką możliwość zapewnić. Będziesz ży ć dalej – wspaniały m ży ciem. W trakcie tej rozmowy pomy ślałem sobie, że teraz najbardziej by m chciał dostać jeszcze jedną szansę – trochę jak wtedy, gdy chodziliśmy z mamą na basen i ćwiczy liśmy salta z odbiciem z trampoliny, ale zamiast wy konać poprawny skok, wpadałem do wody na deskę. „To

się nie liczy !”, wołałem z drugiego końca basenu. Ona potakiwała głową, a wtedy ja wchodziłem na wieżę jeszcze raz. Tego właśnie chciałem – żeby ten szpital, ta rozmowa i ta rzeczy wistość mogły się po prostu nie liczy ć. Chciałem się cofnąć w czasie do momentu, zanim się tutaj znaleźliśmy. Zanim wszedłem do jej gabinetu. Zanim odkry łem jej tajemnicę. Próbowałem jej to wszy stko powiedzieć, ale z moich ust padło ty lko: – Powinienem by ł ci częściej mówić, że cię kocham. – Jestem twoją mamą – usły szałem w odpowiedzi. – My ślisz, że tego nie wiem? Znowu zacząłem płakać. Po śmierci ojca wy dawało mi się, że nic mi już nie grozi, że świat nie może się znowu obrócić przeciwko mnie. Doszedłem do wniosku, że najgorsze za mną i że teraz będzie już ty lko lepiej. Ty mczasem okazuje się, że zdołałem wy ciągnąć na loterii ży cia dwa najgorsze losy. Dwoje moich rodziców zapadło na nieuleczalną chorobę. Zacząłem my śleć o ty m, jak chętnie porzuciłem mamę i przeniosłem się na karty tej głupiej książki – że przez to zmarnowałem kilka miesięcy, które mogłem spędzić z nią. Przy pominałem sobie, jak przestawałem jej słuchać, kiedy kazała mi posprzątać w pokoju albo odstawić brudne naczy nia do zlewu. Teraz chciałby m jej słuchać na okrągło, żeby nigdy nie zapomnieć jej głosu. – To niesprawiedliwe – wy szeptałem. – Ależ, Edgarze! – Ścisnęła moją dłoń. – Ży cie nie jest sprawiedliwe. W książce dokuczał mi smutek, a mimo to gdy zjawiał się Oliver i py tał, jak nam idzie, odruchowo i wbrew temu, co naprawdę my ślałem, odpowiadałem mu, że wszy stko świetnie się układa. Buła powiedział, trochę później, że wszy scy ukry wamy pewne rzeczy, żeby nasi bliscy mogli się czuć szczęśliwi. Uśmiechnąłem się więc nieco na siłę, czułem się jednak zupełnie nie na swoim miejscu, zupełnie nieprzy stosowany do tej roli. Powiedziałem jej, że w takim razie pora zacząć pracować nad listą marzeń do spełnienia.

*

Gdy miałem pięć lat, pojechaliśmy z mamą zbierać jabłka na Cape Cod. By ł wrzesień. Właściciel gospodarstwa wy ciął labiry nt w swoim polu kukury dzy. W powietrzu unosił się zapach cy dru i świeżo upieczony ch pączków. W sadzie roiło się od rodzin, które zbierały jabłka do płócienny ch worków. Dzień by ł chłodny, ale słoneczny, a niebo niebieskie jak w filmach. Kudłaty koń zaciągnął nasz wóz w ten rejon sadu, w który m znajdowały się drzewa ciągle jeszcze obwieszone owocami. Poszliśmy z mamą tak daleko, jak się ty lko dało. Stanęliśmy na skraju pola kukury dzy. Znudzony nastolatek wziął od nas pieniądze i wpuścił nas do labiry ntu. Łody gi sięgały mi nad głowę. Pobiegłem przed siebie aż do końca kory tarza, po drodze przy bijając piątkę liściom, jak gdy by te przy by ły na miejsce, żeby mi kibicować. Mama popędziła za mną, cały czas pilnowała, żeby m nie wy puścił się za bardzo do przodu. Ziemia by ła sucha, a w powietrzu unosił się py ł. Po piętnastu minutach w oczach poczułem pieczenie, a w gardle drapanie. Mama wzięła mnie na barana, żeby m jej posłuży ł za pery skop.

Nic to jednak nie dało, bo nawet jako tandem nie wy stawaliśmy ponad kukury dzę. By łem przekonany, że cały czas ty lko kręcimy się w kółko. Po pewny m czasie słońce znalazło się na wy sokości czubków łody g i rozpaliło je jak świece. Głodny i zmęczony, zwisałem bezwładnie w ramionach mamy. „Edgarze – powiedziała – tonący brzy twy się chwy ta!” Zamiast skręcić w kolejną alejkę labiry ntu, zaczęła kopać jedną łody gę za drugą, w ten sposób torując nam wąską ścieżkę. Odtąd przechodziliśmy jak duchy przez ściany labiry ntu. W końcu wy dostaliśmy się na zewnątrz po drugiej stronie gospodarstwa. Znaleźliśmy się na polu, którego wcześniej nawet nie widzieliśmy na oczy. Potem, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, niespodziewanie zapadła noc. „Gdzie jesteśmy ?” – zapy tałem. Nie rozpoznawałem tej okolicy. Powoli chy ba zaczy nałem się bać, bo czułem już ssanie w żołądku. Mama chwy ciła mnie za rękę. „Zaraz się dowiemy ” – powiedziała – i nagle przestałem się bać. Uznałem, że oto czeka nas przy goda.

*

Jules ma rację. Moja mama umrze, jeśli tu zostanie. Co by jednak by ło, gdy by nie musiała tu zostawać? Postaci z bajki ty le razy zamieniały się miejscami z ludźmi z prawdziwego świata, że jakiś sposób na to musi się znaleźć. Któż zna ten sposób lepiej niż autorka bajki? Aby jednak z tego fortelu skorzy stać, musieliby śmy wszy stko jej opowiedzieć, wszy stko dokładnie wy jaśnić. Otwiera oczy. Przez chwilę patrzy niewidzący m wzrokiem, a potem spogląda na mnie. – Jak się czujesz? – py tam. Nie odpowiada, ty lko kiwa głową. – Mamo, musimy o czy mś porozmawiać. Nie będziesz chciała w to uwierzy ć, więc przy prowadziłem świadków. – Gestem dłoni przy wołuję Delilah i Jules. Delilah trzy ma w ramionach książkę. – Delilah już znasz, a to jej najlepsza przy jaciółka, Jules. Obie wchodzą do pokoju, stąpając ostrożnie, jak gdy by podłogę pokry wała lawa. – Witaj, Jules. Delilah – mówi mama – miło cię znowu widzieć. – Naprawdę mi przy kro… z powodu pani choroby – mówi Delilah. – Gdy by m mogła coś dla pani zrobić… – Już zrobiłaś. Dałaś mojemu sy nowi szczęście. – Uśmiecha się do mnie. – Właśnie o ty m chciałby m z tobą porozmawiać – mówię. – Tak naprawdę to Delilah wcale nie jest moją dziewczy ną. – Przy suwam krzesło do łóżka i siadam tak, żeby móc wziąć mamę za rękę. – Pamiętasz, jak ci się wy dawało, że ktoś się pode mnie podszy wa, że ktoś zajął moje miejsce? Wcale się tak bardzo nie my liłaś.

Mama marszczy brwi i próbuje usiąść. – Nie rozumiem. Delilah robi krok naprzód. – Wszy stko zaczęło się ode mnie – mówi, wskazując na książkę. – Trafiłam na pani książkę w szkolnej bibliotece i się w niej zakochałam. Czy tałam tę historię po dziesięć razy dziennie. Znam każde słowo na pamięć. A potem pewnego dnia jedna z postaci zaczęła do mnie przemawiać. – Zawsze miło mi sły szeć, że czy telnik buduje więź z który mś z moich bohaterów. – To nie tak – tłumaczy Delilah. – Ta postać naprawdę do mnie przemówiła. – Chodzi o Olivera – włączam się do rozmowy. – O księcia z twojej bajki. – Otóż okazało się, że Oliver nie chciał by ć księciem – ciągnie Delilah. – On chciał by ć prawdziwy. Chciał, żeby m mu pomogła wy dostać się z książki. Robiłam wszy stko, co ty lko przy szło mi do głowy, żeby się to udało. Przy jechałam nawet do pani do domu z prośbą o napisanie innego zakończenia. – A ja nie chciałam go zmieniać – przy pomina sobie mama. – Nie chciałaś – potwierdzam. – Prawdę powiedziawszy, ja wtedy uznałem, że Delilah to jakaś wariatka. Ale potem otworzy łem książkę i Oliver przemówił również do mnie. – To przecież niemożliwe – odpowiada mama. Po ty ch słowach rozkłada się swobodniej na poduszce, jak gdy by nagle wszy stko zaczęło nabierać dla niej sensu. – Ta rozmowa w ogóle się nie odby wa. To wszy stko przez moje leki. – Znaleźliśmy sposób na to, żeby wy dostać Olivera z książki – mówię jej. – Ty lko w ty m celu ktoś musiał zająć jego miejsce… I to by łem ja. – Edgarze, kochanie, miałeś naprawdę ciężki dzień. Jeśli potrzebujesz pomocy, możesz porozmawiać z terapeutą… – On nie oszalał – wtrąca Jules. – Ja by łam z nim w środku, w książce. Delilah też tam by ła. Doskonale wiem, że to brzmi, jakby śmy powariowali. Zdaję sobie sprawę, że za nic w świecie nie potrafi pani w to uwierzy ć. Powinna pani jednak, bo to prawda. Mama przenosi na mnie wzrok. – No dobrze – odzy wa się takim tonem, jak gdy by mówiła do wariata, żeby go trochę uspokoić. – Wiem, że to się wy daje zupełnie bez sensu, ale udało nam się przeredagować trochę opowieść w taki sposób, żeby książka uznała, że powinienem zastąpić Olivera. Żeby uznała, że to ja jestem jej główny m bohaterem, a nie on. Przez chwilę to się sprawdzało, ale potem książka pokazała, że wie swoje i że jeśli coś jest nie tak, potrafi sama się poprawić. – No tak, oczy wiście – stwierdza matka tak, jak gdy by moja opowieść w końcu zaczy nała nabierać sensu. – To, o czy m mówisz… Na ty m właśnie polega pisarstwo. Bohaterowie wielokrotnie dowodzą, że potrafią zatriumfować nad fabułą. Najwy raźniej zupełnie nic nie rozumie. – Przez kilka miesięcy Oliver udawał, że jest mną – mówię. Odwołuję się do tego, co powiedziała wcześniej o ty m, że widziała chłopca, który wy glądał jak jej sy n, ale który na pewno nim nie by ł. Przecież właśnie to spostrzeżenie skłoniło ją do wizy ty u lekarza. Nawet jeśli wcale nie cierpiała na urojenia, ty lko po prostu bacznie obserwowała rzeczy wistość, to właśnie z tego powodu lekarze zdecy dowali się przeprowadzić badania i w rezultacie znaleźli guza.

Co by się stało, gdy by wy darzenia potoczy ły się inaczej? Czy ona dalej ży łaby w nieświadomości tego, że jest chora? Może tak by by ło lepiej? Odpy cham od siebie tę my śl. – To Oliver chodził z Delilah – tłumaczę dalej. – Ja w ty m czasie… ży łem w twojej opowieści. Matka przenosi wzrok ze mnie na Delilah i Jules. Patrzy na nas tak, jak gdy by cały czas próbowała dociec istoty naszego spisku. – Edgarze – mówi cicho i smutno – bajki nie są prawdziwe. Dawno temu, kiedy pisała tę opowieść, zapatry wała się na tę kwestię inaczej. Pewnie tak to w ży ciu by wa, że człowiek staje się z czasem kimś zupełnie inny m, niż by ł kiedy ś. Zupełnie dla mnie niespodziewanie Jules wy ry wa książkę Delilah. Otwiera ją na stronie, na której Oliver wspina się po ścianie wieży. On spogląda w górę i uśmiecha się na widok znajomy ch twarzy. – Oliverze – mówi do niego Jules – ktoś chce się z tobą przy witać. Po ty ch słowach odwraca książkę tekstem do mojej matki. Oliver unosi wzrok z przerażeniem, ale już po chwili odzy skuje rezon. Z gry masem mocniej chwy ta się ściany i skupia się na wy konaniu swojego książkowego zadania. Najwy raźniej nie wie, że powinien się odezwać. Nachy lam się w stronę mamy, żeby mógł zobaczy ć również i mnie. – Oliverze – mówię – możesz z nią porozmawiać. Oliver powolny m ruchem odwraca twarz w naszą stronę. – Dzień dobry – mówi nieśmiało. – To wielka przy jemność oficjalnie panią poznać. Matka blednie. – To się nie może dziać naprawdę. – Przepraszam, może jednak powinienem wrócić do wspinaczki? – py ta Oliver. – Ty lko zanim to zrobię, pozwolę sobie powiedzieć, że bardzo mi by ło miło wcielać się przez jakiś czas w rolę pani sy na. Jest pani wspaniałą matką. Na dłuższą chwilę zapada cisza, po czy m mama w końcu się odzy wa: – Jeszcze kiedy pisałam, wy dawało mi się, że bohaterowie do mnie mówią. Wy raźnie sły szałam w głowie ich głosy. – Może fakty cznie do pani mówili – stwierdza Delilah. – I ty lko pani im nie odpowiadała.

*

Pewnego razu, gdy by łem mały, wróciłem z zerówki do domu, ale mama nie czekała na podjeździe jak zwy kle. Zgarbiłem się i schowałem pod plecakiem jak żółw w swojej skorupie. Zacząłem ją wołać. Chciałem jej pokazać obrazek, który własnoręcznie tamtego dnia nary sowałem. Chciałem jej dać naszy jnik z makaronu, który dla niej zrobiłem. My ślałem, że może jest w kuchni i przy gotowuje mi obiad, ale tam też jej nie zastałem. Chodziłem po cały m

domu, na próżno otwierając kolejne drzwi. Wpadałem w coraz większą panikę. Może przy trafiło jej się coś złego? Może mnie się zaraz przy trafi coś złego? Na sam koniec otworzy łem drzwi do jej gabinetu. Na ścianach wisiały szkice przedstawiające statek piracki, księżniczki i zamki. Na sztaludze zobaczy łem obraz, na który m książę usiłował wzrokiem poskromić ziejącego ogniem smoka. Całości dopełniały czerwone i pomarańczowe kręgi przy pominające palniki na kuchence, przed który mi mama wielokrotnie mnie ostrzegała. Ona sama siedziała w fotelu. Oczy miała zamknięte, a głowę tak mocno odchy loną do ty łu, że twarz znajdowała się równolegle do sufitu. – Mamo – odezwałem się. Nie odpowiedziała mi, więc zawołałem nieco głośniej. – Ciii… – wy szeptała. – Oni do mnie mówią. Rozejrzałem się po pokoju, w który m poza nami zupełnie nikogo nie by ło. – Kto taki? W ty m momencie otworzy ła nagle oczy. – Bohaterowie – powiedziała z uśmiechem.

*

Próbuję wy jaśnić matce istotę koncepcji Easter egg, czy li swego rodzaju jajka niespodzianki, na które można trafić w grach i filmach. – Weźmy choćby postać E.T., która pojawia się w Mroczny m widmie w senacie wraz ze zwolennikami Palpatine’a… Jules wchodzi mi w słowo. – To trochę przy pomina sy tuację, w której po raz pierwszy od miesięcy zakłada się ponownie zimowy płaszcz i znajduje się w kieszeni dwadzieścia dolarów. – Czy li chodzi o coś zaskakującego? – docieka mama. – No tak – potwierdzam i wy jaśniam dalej. – W grach wideo takie jajko niespodzianka pozwala czasami przeskoczy ć cały poziom albo wręcz od razu znaleźć się na samy m końcu, a nawet automaty cznie wy grać. – To taki skrót. – Delilah próbuje możliwie jak najbardziej wszy stko uprościć. – Znaleźliśmy takie niespodzianki w pani książce: bły szczy k do ust na stronie z notką o prawach autorskich, no i ciastko w kształcie gwiazdy. Mama spogląda na mnie, a ja na nią. – Za każdy m razem, gdy ktoś czy ta twoją książkę, Rapskullio wy pada z okna w wieży i ginie. Ty lko że oczy wiście nie ginie naprawdę, bo wy starczy ponownie tę książkę otworzy ć, by znów cały i zdrów nakłaniał Olivera do ratowania księżniczki. – Biorę głęboki wdech. – W książce nie ma śmierci. Nie ma chorób. Ona na to nie pozwala. Powiedz nam, gdzie jeszcze ukry łaś takie tajemnicze przejścia, to będziemy mogli przenieść się do środka. A gdy już się tam wreszcie znajdziemy, będziemy ży ć wiecznie. Mama milczy przez dłuższą chwilę.

– Edgarze – odzy wa się w końcu – ty to masz bujną wy obraźnię. – Tak jak ty. Właśnie dlatego jest szansa, że to się uda. – Wy ciągam do niej rękę. – Sama właśnie przed chwilą rozmawiałaś z Oliverem, zgadza się? Czy li już wiesz, że można przeby wać, a właściwie nie ty le przeby wać, ile po prostu żyć w książce. Wbrew temu, co sobie wmawiasz, to wszy stko nie ma nic wspólnego z lekami, które ci podali. Gdy by Oliver i Morena zechcieli się z nami zamienić, ty i ja mogliby śmy dalej odgry wać fabułę, a wtedy książka nie miałaby żadny ch powodów, żeby nas nie przy jąć. Owszem, musiałby m do końca ży cia chodzić w rajtuzach, ale nie przeszkadza mi to, jeśli dzięki temu ty będziesz ze mną. Rola królowej chy ba też nie jest najgorszą rzeczą, jaka może człowieka w ży ciu spotkać, co? – Waham się przez chwilę. – Mamo, przecież naprawdę nie mamy nic do stracenia! Mama nie śpi już od godziny, na jej twarzy wy raźnie maluje się zmęczenie. – Nawet gdy by to by ła prawda, co jest przecież niemożliwe, to nie potrafiłaby m ci wskazać takiego portalu – wzdy cha. – Ja ich nie stworzy łam. Spoglądam na Delilah i na Jules. – Skoro nie ty, to kto? – Nie wiem. Studenci ciągle piszą prace o różny ch wątkach i sy mbolach ukry ty ch w książkach, a w połowie przy padków okazuje się, że autor niczego podobnego nie zamierzał w swoim dziele umieszczać. To się zdarza. – Czy li że zrobiła to pani jakby podświadomie? – docieka Jules. – By ć może – przy znaje mama. – W takim razie jest zupełnie możliwe, że gdzieś znajdzie się jeszcze jedno takie podświadomie stworzone przejście. Musimy je ty lko znaleźć – stwierdzam. – Ty lko że wy to źle interpretujecie. To nie są żadne bonusy ani punkty dodatkowe. To są ży czenia. Zadziałały wy łącznie dlatego, że ten, kto je odnalazł, z całego serca w nie wierzy ł. Ży czenie to nic więcej niż słowo. Prawdziwą moc sprawczą ma wiara. To dzięki niej ży czenie się spełnia. Nie ma nic potężniejszego od ży czenia, które trafi między ludzi pragnący ch w ty m samy m momencie dokładnie tego samego. – To w takim razie dlaczego na co dzień tak często sobie czegoś ży czy my, ale nic z tego nie wy nika? – py tam. – Dlaczego nie możesz wy zdrowieć, skoro oboje tak bardzo tego chcemy ? Spogląda na mnie szeroko otwarty mi, smutny mi oczami. – W ty m świecie nie ma magii – odpowiada. – Właśnie dlatego ludzie tak często szukają ucieczki w świecie fikcji. – Opada ciężko na poduszkę i mówi znacznie ciszej: – Edgarze, chy ba muszę na chwilę przy mknąć oczy. Wy chodzę bezszelestnie z pokoju, Delilah i Jules idą za mną. – My ślisz, że ona ma rację? – py ta Jules. – Że to wcale nie by ły żadne portale czy wy jścia awary jne? Że to się wszy stko działo ty lko dlatego, że dwoje ludzi w ty m samy m momencie mocno w coś wierzy ło? – To w takim razie dlaczego ciebie wciągnęło ży czenie Serafiny ? – docieka Delilah. – Przecież ty się wcale nie chciałaś przenosić do książki, a i tak tam wy lądowałaś. A poza ty m Oliver i ja wielokrotnie ży czy liśmy sobie jednocześnie, żeby on się stamtąd wy dostał, a jakoś nic to nie dało. – No, nie wiem – mówię, cały nakręcony. Nie potrafię odpowiedzieć na te py tania. Wiem za to doskonale, że muszę czy m prędzej znaleźć na nie odpowiedzi.

Wiem również, kto mógłby mi w ty m pomóc.

OLIVER

WIEM, że coś jest nie tak. Zorientowałem się od razu, gdy ty lko Edgar kazał mi się przy witać z Jessamy n i zobaczy łem te wszy stkie przy pięte do niej rurki i przewody. Wy glądała trochę tak, jak gdy by Orville robił na niej jeden ze swoich ekspery mentów. Mogłem to wy czy tać z twarzy Delilah, która przed zamknięciem książki powiedziała, że wy jaśni mi całą sprawę przy najbliższej okazji. Chodzę od dłuższego czasu w tę i z powrotem po stronie 43. Czekam na nią, ale ona się jakoś nie kwapi do otwierania książki. Miłość to zupełnie co innego, niż mogłoby się wy dawać. Człowiek sobie wy obraża, że będzie chodził pijany ze szczęścia, a ty mczasem przez cały czas się martwi. Może zachorowała? A może coś jej się stało? Może poznała kogoś innego? W pewny m momencie pojawia się niespodziewana refleksja, że ma się już w ży ciu wszy stko, czego się pragnęło. Wraz z tą świadomością przy chodzi też jednak my śl, że teraz ma się w związku z ty m znacznie więcej do stracenia. Zanim znów poczułem drżenie pod nogami i książka zaczęła się otwierać, zdąży łem się już doprowadzić na skraj załamania nerwowego i wy obrazić sobie każdy możliwy koszmar. Ku mojemu zaskoczeniu Delilah otwiera książkę gdzie indziej niż zwy kle. Przeskakuję przez kolejne strony, aż w pewny m momencie z dużą siłą wpadam na miedziany kocioł Orville’a. Czarodziej przy biera współczującą minę. Ostrożnie podnoszę się do pozy cji siedzącej, ale po chwili za sprawą Humphrey a znów leżę na plecach. Na stronę wpada kłusem zdy szany Strzała. – Mmm. Nie ma jak dobry trening kardio! – stwierdza. Wszy stko wokół potrzebuje chwili, by się ustawić na właściwy ch miejscach. Ukradkiem spoglądam w górę, licząc na to, że zobaczę tam twarz Delilah. Oprócz niej dostrzegam jeszcze Jules i Edgara. – Wszy stko w porządku? – py tam. – Co się dzieje? Ty lko niech ci nie przy jdzie do głowy znowu zamy kać książki bez wy jaśnienia. – Ze mną wszy stko w porządku – zapewnia Delilah. – Za to z Jessamy n nie. Jest bardzo chora, Oliverze. Nie ma już wiele ży cia przed sobą. Strzała i Orville potrzebują trochę czasu, żeby przy swoić sobie tę informację. – Tak jak Buła? – py ta po chwili Strzała.

– Nie do końca – odpowiada Delilah. – Ty m razem akurat wiemy, że to się wy darzy. Spoglądam na nią. – I sądzisz, że mogliby ście temu zapobiec? – Sądzę, że my mogliby śmy temu zapobiec – odpowiada mu Edgar. Doskonale wiem, co za chwilę powie. Wstrzy muję oddech, licząc na to, że jeśli Edgar zamierza na stałe przenieść swoją matkę do książki, to będzie też chciał do niej dołączy ć. To by oznaczało, że mnie uda się opuścić tę historię. Edgar przedstawia nam swój plan. Gdy by udało się przenieść Jessamy n do książki, to tutaj od razu wróciłaby do zdrowia. Książka zrobiłaby wszy stko, co trzeba, żeby przy stosować ją do roli królowej Moreny, tak samo jak zaczęła zmieniać włosy Jules na srebrne i jak stopniowo przeistaczała Bułę z powrotem w psa. Tak się bowiem szczęśliwie składa, że królowa Morena jest okazem zdrowia. – Ale przetrząsnęliście wszy stkie strony w poszukiwaniu jakiegoś wy jścia – stwierdza rzeczowo Orville – i udało wam się znaleźć ty lko to jedno ciastko w kształcie gwiazdy. – Zupełnie możliwe, że nie potrzebujemy następnego portalu – wy jaśnia Edgar. – Moja mama twierdzi, że nie wpisała ich do książki celowo. Jej zdaniem to wszy stko stało się, tak najprościej rzecz ujmując, za sprawą ży czenia, które zostało pomy ślane we właściwy m miejscu o właściwej porze. – Mamy więc do rozwikłania zagadkę – mówi Delilah. – Musimy ustalić, co wspólnego miały ze sobą te wszy stkie zamiany. – Najpierw by liśmy my z Edgarem. Nie zastosowaliśmy żadnego konkretnego skrótu, jeśli nie liczy ć zmiany fabuły. – Spoglądam na Delilah. – A ponieważ nie udało nam się uwolnić mnie z książki ani za pomocą sztalugi Rapskullia, ani przez podarcie stron, ani na skutek wy pisania mnie z fabuły, zasadnicze znaczenie musiało mieć coś innego. – Równorzędna wy miana – stwierdza Orville. – Ciało za ciało. Tobie, Oliverze, nie udało się opuścić książki pomimo usilny ch starań i chęci Delilah, ponieważ nie miał kto zająć twojego miejsca. – Słusznie. Edgar i Oliver obaj godzili się na tę zamianę, natomiast gdy książkę opuszczała Serafina – zwraca uwagę Delilah – Jules trafiła do niej wbrew swojej woli. – Może ży czenie wcale nie musi by ć wy rażone przez obie strony – zastanawia się Orville. – Ty lko czy w takim razie nie powinienem móc wy dostać się stąd zupełnie samodzielnie? – dociekam. – Dlaczego ktoś obcy musi zostać wciągnięty na moje miejsce? – Poza mną nikt tej książki nie czy tał – zauważa Delilah. – Ja zresztą też czy tałam ją w tajemnicy, bo się wsty dziłam, że zajmuje mnie bajka dla dzieci. – A to oznacza, że nie by ło nigdzie w pobliżu żadnego faceta, który mógłby zostać wciągnięty do tej opowieści na moje miejsce – dokańczam jej my śli. Strzała cichutko rży. – Nie chciałby m komplikować sprawy – zaczy na – ale jak w takim razie Humphrey się tu znalazł? – By ł przy nas, gdy otworzy liśmy książkę – mówię. – Wszy scy razem patrzy liśmy, jak Orville rzuca zaklęcie na Bułę. Orville potakuje głową. – Z tego możemy wnioskować, że w imię stałości opowieść szuka zamiennika dostatecznie

podobnego, by można mu by ło nadać kształt pierwotnej postaci. – Ty lko dlaczego w takim razie nigdy nie zamieniłam się przy padkiem miejscami z Serafiną, skoro tak bardzo chciałam się znaleźć u boku Olivera? Rozmowę przery wa nam Humphrey, który zawędrował w róg strony i właśnie podnosi nogę. – Nie! – krzy czę. – Na litość boską, Humphrey, tak się tu nie robi! W ty m świecie obowiązują pewne zasady. Humphrey spuszcza nos na kwintę. – Strasznie mi przy kro. To ja się spakuję i sobie pójdę. W sumie to nie mam co pakować. Po prostu sobie pójdę… – Moment! – wy krzy kuje Orville z bły skiem w oku. – Niewy kluczone, że oto właśnie na coś wpadliśmy. W ty m świecie fakty cznie obowiązują pewne zasady. Jak już wcześniej wspominałem, wszy scy musimy ich przestrzegać. Przy ty m trzeba jednak pamiętać, że to bajka, a w bajce wszy stko jest możliwe. Chodzi zatem o to, że ży czenie musi zostać sformułowane tutaj. Próbuję uporządkować w głowie wszy stko, co doty chczas udało nam się ustalić. Jeśli ty lko jedna z dwóch osób wy raża zgodę na wy mianę, to konieczne jest zastosowanie elementu wspomagającego – w postaci ciastka, portalu, zaklęcia albo magicznego bły szczy ka do ust. Jeśli natomiast obie osoby chcą się zamienić miejscami, jeśli panuje między nimi co do tego zgoda, podmiana może się dokonać bez udziału żadny ch rekwizy tów. Wy starczy samo ży czenie. Spoglądam na Edgara. – Twoja matka, co prawda, ze mną rozmawiała, py tanie ty lko, czy ci uwierzy ła, gdy powiedziałeś, że przez cztery miesiące ży łeś w książce. – My ślę, że nie – przy znaje Edgar. – Zapewne sądzi, że sobie to wszy stko zmy śliłem. A ciebie uważa za halucy nację. – Z tego, co mówi Orville, wy nika, że gdy by się ją udało przekonać, do dokonania zamiany wy starczy łoby, żeby śmy ty, ja, twoja matka i królowa Morena bardzo tego chcieli. Edgar potrząsa głową. – Nie ma szans. Ona i tak już my śli, że mózg płata jej figle. – W takim razie musicie znowu znaleźć jakiś inny sposób – stwierdza Orville. Zapada cisza. Wszy scy doskonale wiemy, że to wcale nie jest takie proste. Spoglądam na Edgara. Na jego twarzy maluje się poczucie klęski. Przed oczami staje mi Buła. My ślę o ty m, jak często każdego dnia dotkliwie odczuwam jego brak. Tęsknię za ty m, jak się śmialiśmy, gdy Strzała utknął w bagnie. Tęsknię za ty m, jak zachwy cał się barwami zachodu słońca i jak razem dojadaliśmy jedną z cy try nowy ch tart królowej Moreny. Nagle sobie uświadamiam, że Edgar już się poddał. Już zaczął się żegnać z matką. – Dobrze – rzucam z werwą, prostując plecy. – W takim razie nie mamy ani chwili do stracenia. Jeśli chcemy znaleźć coś, co pomoże nam uratować Jessamy n, musimy przetrząsnąć ponownie całą masę stron. Edgar kręci głową. – To na nic. – Nieprawda. Nawet jeśli nie zdołamy jej przekonać, żeby w to uwierzy ła, wy starczy, że my we troje będziemy pragnąć tej wy miany. Powstanie wówczas magiczna energia, taka sama jak wtedy, kiedy Serafina, Buła i Strzała formułowali swoje ży czenia. Wtedy zamiana może się udać. – Przecież nie mamy czasu na poszukiwanie magicznego przedmiotu – stwierdza Edgar. –

Uwierzcie mi, że razem z Jules dokładnie przeszukaliśmy każdy centy metr kwadratowy tej opowieści. Wtedy nagle w mojej głowie pojawia się my śl: a co, jeśli nie należy się skupiać na przedmiocie, co, jeśli chodzi o to, żeby wy brać odpowiedni moment? – Delilah – zagaduję. – Powiedz mi, kiedy w twoim świecie dzieją się rzeczy magiczne? – Kiedy się korzy sta z Photoshopa? – odpowiada. – Nie o to mi chodzi. Ży czenia formułuje się przecież przy wielu różny ch okazjach. Mówiłaś, że trzeba pomy śleć ży czenie, gdy się widzi spadającą gwiazdę, gdy się znajdzie rzęsę na policzku, a nawet na widok kominiarza. Czy w takim razie są jakieś okoliczności, które zwiększają szanse na spełnienie się ży czenia? Jules i Delilah spoglądają po sobie. – Urodziny – odpowiadają jednocześnie. – Ludzie wierzą – tłumaczy Delilah – że spełni się ży czenie, które się pomy ślało podczas zdmuchiwania świeczek. Towarzy szy temu podniosła atmosfera, bo wszy scy na ciebie patrzą, a ty zachowujesz swoją my śl dla siebie i nikomu jej nie zdradzasz. Rzęsy i spadające gwiazdy sprawdzają się w przy padku drobniejszy ch, mniej istotny ch spraw. To trochę tak jak z ży czeniem komuś powodzenia. Wiadomo, że to nic nie zmienia, ale i tak się to robi. Z ży czeniem urodzinowy m jest inaczej. Wielu ludzi wierzy, że ono naprawdę ma szansę się spełnić. – Czego sobie ży czy łaś podczas swoich ostatnich urodzin? – py tam. Delilah się rumieni. – Księcia z bajki, w który m zakochałaby m się bez reszty. – Wow! – wzdy cha Strzała, wy raźnie pod duży m wrażeniem. – To prawie się spełniło. – Ja mam urodziny w przy szły m ty godniu – stwierdzam. – To najpierw by ły moje urodziny – mamrocze Edgar. Może i zawsze pozostanę szesnastolatkiem i może jestem chronologicznie młodszy od Edgara, ale i tak obchodzę ten dzień uroczy ście. Wszy scy tu zresztą obchodzimy urodziny, mimo że się nie starzejemy. Zwracam się do Edgara: – Zrozum, że to idealna okazja. Mogliby śmy obaj dokładnie w ty m samy m momencie, w dzień swoich urodzin, poprosić o to samo. Takie ży czenie na pewno miałoby dostatecznie dużą moc, żeby sprowadzić tu was oboje, ciebie i Jessamy n. Pękam z dumy, że udało mi się coś takiego wy my ślić – i to jeszcze w obecności czarodzieja – Edgar odnosi się jednak do całego tego pomy słu mało entuzjasty cznie. – A jeśli się okaże, że to nie zadziała, będę obchodzić urodziny z mamą po raz ostatni w ży ciu. Prostuję plecy i spoglądam Edgarowi prosto w oczy. – W takim razie powinniśmy się postarać, żeby to zadziałało.

*

Zastaję królową Morenę w ogrodzie, właśnie przy cina róże. Zry wam jedną z nich i wręczam jej szarmanckim gestem. – Piękna róża dla pięknej pani – mówię, próbując w pełni wy korzy stać cały swój urok osobisty. Wiem, że będę się musiał trochę postarać, żeby przekonać tę kobietę do wy rzeczenia się całego jej doty chczasowego świata. – Niech zgadnę – odpowiada Morena – znowu coś zbiłeś?

– Czy naprawdę sądzisz, że w żadny ch inny ch okolicznościach nie przy szedłby m podziwiać

twego uroczego oblicza? Może cię to zdziwi, ale ja naprawdę lubię przeby wać w twoim towarzy stwie. Uśmiecha się podejrzliwie. – A ja nadal będę obstawiać stłuczony talerz. Opadam ciężko na marmurową ławkę. – Przegrałaby ś taki zakład – mówię – ale masz rację, rzeczy wiście chciałby m z tobą o czy mś porozmawiać. – No widzisz! – odpowiada, ury wając martwą gałązkę. – Wiedziałam! Matczy na intuicja. – Ja właśnie w tej sprawie… – Biorę głęboki wdech. – Zawsze twierdziłaś, że jestem dla ciebie jak sy n. Ja też zawsze traktowałem cię jak swoją matkę. Moim zdaniem więzy krwi wcale nie są potrzebne, żeby ludzie by li dla siebie jak rodzina. Zgadzasz się ze mną? – Oczy wiście – mówi Morena. – Czy w takim razie… Gdy by twój sy n miał się wy prowadzić gdzieś daleko, to czy nie chciałaby ś jechać tam razem z nim? Morena przewraca oczami. – Przecież już ci mówiłam, że nie możesz mieszkać nad zakładem szewskim na stronie trzeciej. Coś takiego nie przy stoi księciu, a poza ty m nie ma sensu urządzać ci tam posłania, skoro masz wy godne i duże łóżko w zamku. – Nie chodzi mi o przeprowadzkę na stronę trzecią. Chciałby m ży ć w prawdziwy m świecie – zawieszam na chwilę głos – z tobą. – Ja miałaby m ży ć w prawdziwy m świecie? – Królowa wy bucha gromkim śmiechem. – Przecież ja nie mam o ty m świecie bladego pojęcia. – Właśnie dlatego miałaby ś mnie. Morena spogląda mi prosto w oczy. – Chodzi o tę twoją Delilah? – Nie ty m razem – wy znaję. – Chodzi o chłopaka, który może stracić matkę. Gdy by śmy się z nimi zamienili, to najprawdopodobniej by jej nie stracił. – Bardzo przy kra sprawa – mówi królowa Morena, po czy m siada na marmurowej ławce obok mnie – ale dlaczego sądzisz, że jakaś zwy kła kobieta i jej sy n mogliby się tak po prostu przenieść do naszej historii? Widziałeś przecież, że książka stara się wy rzucać przy by szów z zewnątrz. – To nie jest zwy kła kobieta – wy jaśniam. – To Jessamy n Jacobs, autorka tej opowieści. Królowa Morena milczy przez chwilę. Jeden po drugim obry wa płatki z róży, którą trzy ma w dłoni. Pozwala im spokojnie opadać na ziemię. Przed oderwaniem ostatniego kładzie łody żkę między nami. – Ona mi dała ży cie – mówi cicho. – Dla niej zrobiłaby m znacznie więcej.

*

Ty le się dzisiaj wy darzy ło, że nie przy puszczałem, że uda mi się wieczorem porozmawiać z Delilah sam na sam. Ledwo jednak na niebie pojawia się ostatnia z gwiazd, nad grzbietem książki dostrzegam pasmo światła. Niewidoczna siła wzy wa mnie na tę samą stronę, co zwy kle. – Cześć – mówi łagodny m tonem Delilah. – Witaj! – Nie mogę przestać się do niej uśmiechać. Te wszy stkie straszliwe wy darzenia dzisiejszego dnia chy ba ty lko mocniej mi uświadomiły, jak wielkie mnie szczęście spotkało, że ona się znalazła w moim ży ciu. – Mam nadzieję, że już my ślisz nad prezentem urodzinowy m dla mnie! – Nie możesz wiedzieć na pewno, że to zadziała – powątpiewa Delilah. – A ty nie możesz wiedzieć na pewno, że nie zadziała – stwierdzam rzeczowo. – Tak sobie my ślę… Najpierw pójdziemy na kolację, a dopiero potem dasz mi prezent. Tak szczerze powiedziawszy, to spodziewałby m się tortu. Najbardziej lubię czekoladowy, ale nie będę wy brzy dzać. – Nie chcę rozbudzać w sobie nadziei na to, że się uda – mówi. – Stawka w tej grze jest stanowczo zby t wy soka. Ty m razem zresztą nie chodzi wcale o nas. Chodzi o Edgara. Spoglądam na nią i przestaję się wy głupiać. – Wiem. – Dzisiaj po powrocie ze szpitala przy tuliłam się do swojej mamy tak mocno, że pewnie sobie pomy ślała, że zwariowałam. Nie mogłam jej powiedzieć o Jessamy n, bo co zrobię, jeśli na jej miejsce pojawi się try skająca zdrowiem Morena? Powiedziałam jej, że miałam naprawdę kiepski dzień i bardzo jej potrzebuję. Nie mogę przestać my śleć o ty m, że na szczęście to nie spotkało mojej mamy. Paskudna jestem, nie? – To chy ba zupełnie normalna, ludzka rzecz – odpowiadam. – Zastanawiam się, czy aby nie postąpiliśmy źle – szepcze Delilah. – Bo może należało czy m prędzej ściągnąć Edgara z powrotem tutaj, kiedy Jessamy n zemdlała po raz pierwszy. – Zarzekała się, że nic jej nie jest. – Skłamała, bo nie chciała cię martwić, tak samo zresztą jak my nie chcieliby śmy martwić Edgara. – Delilah potrząsa głową. – Zmarnowaliśmy mu kilka ty godni, które mógł spędzić z nią. Dostrzegam w jej oczach niepokój. – Czasu już się nie da cofnąć – mówię. – Teraz możemy ty lko zadbać o to, żeby Edgar i Jessamy n mieli go więcej. Delilah przy gry za dolną wargę. – Ty wy glądasz jak Edgar… Py tanie ty lko, czy Morena będzie się mogła tak łatwo wcielić w rolę Jessamy n. – Są chy ba dostatecznie podobne. Z tego co udało mi się zaobserwować, kiedy mieszkałem w ich domu, Morena bardzo przy pomina Jessamy n z okresu, kiedy ta brała ślub, ty le że z jakiegoś powodu kolor włosów jej się zmienił z brązowego na rudy. Skoro już o ty m mowa, to król Maury cy do złudzenia przy pomina nieży jącego ojca Edgara. – Przechy lam głowę i zastanawiam się nad ty m przez chwilę. – Miejmy ty lko nadzieję, że szczęście nam dopisze i naprawdę będziemy mieli okazję, żeby spróbować upodobnić Morenę do Jessamy n. – A co się stanie z Edgarem, jeśli… książka nie wpuści Jessamy n do środka? Tutaj przecież wszy stko wy gląda inaczej niż tam. Jedzenie się nie pojawia ot tak, po prostu. Żeby móc je kupić, trzeba zarabiać pieniądze. Trzeba też spłacać kredy t za dom. Edgar ma dopiero siedemnaście lat.

Nie powinien musieć tak szy bko dorastać. – Nie będzie musiał. Tutaj w ogóle przestanie dorastać – mówię. Delilah unosi brwi, ciągle jeszcze spoglądając na mnie z powątpiewaniem. – Jeśli to ma zadziałać – mówię do niej – to ja muszę w to wierzy ć na sto procent. By łoby mi łatwiej, gdy by ś ty też w to wierzy ła. Delilah opuszcza nieco powieki, tak że jej rzęsy rzucają cień na policzki. Przez moment mam wrażenie, że za chwilę się rozpłacze. Potem jednak ponownie na mnie spogląda i nagle sobie uświadamiam, że rozpacz i nadzieja mają ze sobą wiele wspólnego – że to bliźniacze uczucia, które ty lko nieznacznie się od siebie różnią. – Z jakim kremem? – py ta. – Z maślany m – odpowiadam cicho.

To nadzieja skłania nas do tego, aby wyjrzeć przez okno i sprawdzić, czy aby nie przestało padać. To nadzieja pozwala dziewczynie wierzyć, że chłopak jej odpisze. To nadzieja motywuje ją do kupowania odrobinę za ciasnych dżinsów. To nadzieja każe uczniom wkładać książkę pod poduszkę, z myślą, że w ciągu nocy wiedza, którą muszą się wykazać na klasówce, przyswoi im się sama. To za sprawą nadziei w nocy się śni, a rano wstaje się z łóżka. To nadzieja każe nam wierzyć, że dalej będzie już tylko lepiej. To nadzieja daje nam siłę, by wciąż żyć.

DELILAH

ZDĄŻYŁAM już nabrać przekonania, że wszy stko to bardziej skomplikować by się nie mogło… gdy nagle pojawia się Harvey. Akurat tego dnia, na który zostało zaplanowane moje przy jęcie halloweenowo-urodzinowe – nigdy w ży ciu by m się nie spodziewała, że przy jdzie mi coś takiego organizować – huragan, który miał znad obu Karolin przenieść się nad morze, niespodziewanie zmienia kierunek i dalej przesuwa się w górę, wzdłuż Wschodniego Wy brzeża. Najpierw daje o sobie znać za pośrednictwem delikatny ch strużek deszczu, te jednak szy bko przeistaczają się w łomotanie o dach. Potem światła zaczy nają migotać. Siedzimy z Jules w moim pokoju i skreślamy kolejne punkty z listy. – Zapas coli w sześciopakach i dwanaście paczek chipsów – mówię. – Udało mi się

wy perswadować matce pomy sł organizacji zabawy w łowienie jabłek zębami, ale ona, niestety, nadal się upiera, że powinniśmy zaserwować szkielety wy cięte z warzy w i podane z jakimś sosem. – To będzie najgorsze przy jęcie w dziejach świata – mamrocze Jules. – No a co ja mam niby zrobić? – podejmuję temat. – Zarówno moja matka, jak i matka Edgara zapowiedziały swoją obecność. Gry polegające na piciu piwa raczej nie wchodzą w grę. Słaba sprawa takie przy jęcie urodzinowe w domu z udziałem mamy. W ty m konkretny m przy padku nie ma jednak innego sposobu. Ja się zresztą za bardzo nie przejmuję ty m, jak to się może odbić na mojej reputacji, bo jeśli nasz plan się powiedzie, to spędzę ten czas w towarzy stwie Olivera, a na jego opinii zależy mi najbardziej. Minął już ty dzień, odkąd Jessamy n wy szła ze szpitala. Przez ten ty dzień wraz z Oliverem i inny mi postaciami z książki staraliśmy się dopiąć wszy stko na ostatni guzik, żeby cała wy miana poszła sprawnie. Edgar w większości przy gotowań nie uczestniczy ł, bo pochłaniała go opieka nad matką. Mówi, że najtrudniej znieść mu to, jak normalnie zachowuje się Jessamy n. Co prawda, bierze codziennie leki przeciwdrgawkowe i zmaga się z nieustanny m bólem głowy, ale ich ży cie wy glądałoby niewiele inaczej, gdy by dokuczało jej zwy kłe przeziębienie. – Czy Edgar powiedział Jessamy n, po co tak naprawdę organizujemy to przy jęcie? Czy ona wie, że próbujemy wy słać ją do książki? – Nie. Ona nadal w to wszy stko nie wierzy, więc Edgar uznał, że lepiej nie zdradzać jej naszy ch planów, bo wtedy będziemy mieć większe szanse na to, że namówimy ją do udziału w przy jęciu. Edgar pewnie ma rację. Jessamy n nie uwierzy ła w istnienie portali, a nawet gdy pokazaliśmy jej Olivera, uznała, że to ty lko halucy nacje wy wołane przez leki. Skoro zasadniczą rolę odgry wa w ty m wszy stkim ży czenie, powątpiewająca w prawdziwość naszy ch słów Jessamy n raczej by się nie przy służy ła sprawie. Mamy wręcz obawy, że właśnie przez jej nastawienie – i ty lko przez nie – nasze starania mogą spełznąć na niczy m. W szafie na drzwiach wisi kostium, który pani Pingree poży czy ła mi z magazy nu pracowni teatralnej. Jules zamierza wy stąpić jako Sally z Miasteczka Halloween. To ona poczy niła niewątpliwie słuszną obserwację, że jeśli naprawdę uda nam się przeprowadzić tę zamianę, na przy jęciu dla licealistów nagle pojawi się koleś w stroju księcia. Ponieważ do Halloween został już ty lko ty dzień, z powodzeniem można poprosić uczestników imprezy o przy by cie w przebraniach. Dzięki temu nikt nawet nie zwróci uwagi na pojawienie się Olivera i Moreny. – Słuchaj – zagaduje Jules, odwracając wzrok. – A Chris się odzy wał? Wy biera się? Spoglądam na nią. – Musiałam go zaprosić. To najlepszy kumpel Edgara. To znaczy Olivera. Zresztą wiesz, co mam na my śli. – To będzie strasznie dziwne – mówi Jules. – Nie rozmawiałam z nim, odkąd… powiedziałam mu, że to koniec, właściwie nie podając żadnego powodu. Kładę jej rękę na ramieniu. – Jak sobie z ty m wszy stkim radzisz? Z ty m, że Edgar zniknie? – Jakoś muszę, nie? – Patrzy mi teraz prosto w oczy. – Nie oszukujmy się, przecież on nie może tu ze mną zostać, jeśli to dla niego oznacza, że straci mamę. – Tak na pocieszenie ci powiem – mówię – że on cię naprawdę lubi. Po prostu ma w tej

chwili na głowie ważniejsze sprawy. Jules uśmiecha się na siłę. – O mnie się nie martw. Jestem twardsza, niż się wy daje. Patrzę na jej rajstopy z oczkami, nabijane ćwiekami skórzane bransolety, agrafkę w roli kolczy ka i grubą czarną kreskę wzdłuż powiek – i zaczy nam się śmiać. – Trochę mnie to przeraża – mówię. – Przy pomnij mi, że mam się nigdy z tobą nie bić. Nagle rozlega się grzmot. Burza. Światła przy gasają, by po chwili z lekkim buczeniem ponownie się rozpalić. – Aż nie mogę w to uwierzy ć – mamroczę. – Co będzie, jeśli nikt nie przy jdzie? – A jakie to ma znaczenie? Ci, którzy koniecznie mają tu by ć, będą. Poza ty m nic tak dobrze nie rozkręca przy jęcia jak mały kataklizm. – Jules spogląda na telefon. – Muszę jechać do domu się przebrać. Powiedziałam Edgarowi, że przy jadę po niego i po jego mamę o siódmej, a samo malowanie twarzy zabiera mi pół godziny. – Obie wstajemy, po czy m ona niespodziewanie mnie przy tula. – Nasz plan zadziała. – Musi – mówię. Sły szę, jak odjeżdża sprzed mojego domu. Zaraz potem sobie uświadamiam, że zakończy łam przy gotowania do przy jęcia po tej stronie, ale nie sprawdziłam, jak się sprawy mają po tamtej. Żeby się dowiedzieć, czy Oliver czasem nie potrzebuje mojej pomocy i czy przy padkiem nie wy darzy ło się nic złego, muszę otworzy ć książkę. Nie znajduję jej jednak na stoliku przy łóżku, a tam ją zwy kle trzy mam. Klękam i zaglądam pod łóżko. Szukam pod narzutą i pod kołdrą. Wy rzucam wszy stko z plecaka. Przetrząsam cały pokój, otwierając po kolei wszy stkie szuflady i zrzucając wszy stkie książki z półek, a mimo to nie udaje mi się jej znaleźć. Czy żby m ją zostawiła w szkole? A może u Edgara? Kiedy ostatnio rozmawiałam z Oliverem? Wczoraj wieczorem, tuż przed zaśnięciem. Włoży łam książkę pod kołdrę, a dzisiaj rano odłoży łam ją na stolik. Na pewno tak zrobiłam. Ty lko w takim razie dlaczego jej tam nie ma? Jak można zgubić własnego chłopaka? Dlaczego nie mogę znaleźć książki akurat w ty m jedny m dniu, kiedy jej najbardziej potrzebuję? Otwieram drzwi i biegnę po schodach na dół. – Mamo! – wołam, a właściwie wrzeszczę łamiący m się głosem. – Widziałaś gdzieś moją książkę?! Matka wy ciera właśnie blat, ale na mój widok się odwraca. – Jaką książkę? – Dobrze wiesz jaką… Z innej bajki. – Zaczy nam otwierać na oślep kolejne kuchenne szuflady i przeszukiwać ich zawartość. – Jest mi potrzebna, teraz, w ty m momencie. – Delilah, uspokój się! – mówi matka. – Postawiłam ją na półce, na tej z albumami fotograficzny mi. – Dlaczego? – py tam i od razu biegnę do salonu. Przeglądam grzbiety książek, aż w końcu znajduję tę z ty tułem zapisany m złoty mi literami. Wy jmuję ją i przy ciskam mocno okładkę do piersi. Od razu czuję bicie własnego serca. Matka podchodzi do mnie nieco zaskoczona ty m nagły m wy buchem. Wy ciąga rękę, żeby

zabrać mi książkę, ale ja się odwracam i osłaniam ją swoim ciałem. – Delilah – zaczy na matka łagodny m tonem – o co właściwie chodzi z tą książką? Dlaczego ona ty le dla ciebie znaczy ? – I tak by ś nie zrozumiała. – A skąd wiesz? Może spróbuj ze mną porozmawiać? My ślałam, że to ty lko taka faza i że ci przejdzie, jak znajdziesz sobie chłopaka i nowy ch znajomy ch. Ty mczasem teraz nagle znowu wracasz do punktu wy jścia, do tej obsesji na punkcie bajki dla dzieci. Co się stało? Na usta ciśnie mi się sto różny ch odpowiedzi, z który ch żadna nic by dla niej nie znaczy ła. – Nie wtrącaj się w nie swoje sprawy ! – krzy czę i biegnę na górę. Wpadam do pokoju i trzaskam za sobą drzwiami. Otwieram książkę na stronie 43. Oliver jeszcze nie zdąży ł zająć właściwej pozy cji, na razie kurczowo zaciska ręce na piersiach. Na mój widok puszcza tunikę. Spomiędzy fałdów aksamitu wy sy puje się kilka kłębków jaskrawy ch wstążek, które po chwili rozwijają się aż do krawędzi strony. – Przeszkadzasz mi, wiesz? – mówi. – Szy kuję się na swoje przy jęcie urodzinowe. – Wiem – mówię. – Chciałam się ty lko upewnić, że wszy stko przebiega zgodnie z planem. – Przebiegało całkiem nieźle, dopóki ty mi nie przeszkodziłaś. – Wy powiadając te słowa, uśmiecha się porozumiewawczo, żeby m sobie przy padkiem nie pomy ślała, że nie ma ochoty mnie widzieć. – A jak tobie idą przy gotowania? – Nie by ło na co narzekać, dopóki się nie okazało, że nie mogę cię znaleźć – mówi. – Matka przestawiła książkę w inne miejsce. – Właśnie… Przez to wszy stko, co się wy darzy ło, przez tę chorobę Jessamy n zapomniałem ci powiedzieć, że parę dni temu twoja matka zajrzała do książki, żeby nas poczy tać. – Co takiego zrobiła? – Pewnie by łaś wtedy w szkole. My ślałem, że to ty, że po prostu otwierasz książkę jak zwy kle… A tu niespodzianka! – Mówisz poważnie? Co ona robiła w moim pokoju? Pewnie przy szła powęszy ć! – Może po prostu chciała przeczy tać ciekawą opowieść. – Oliver unosi wzrok. – W końcu przecież jesteśmy książką. Może trudno ci w to uwierzy ć, ale my tu wy konujemy pewną pracę. Bardzo dużo czasu minęło, odkąd po raz ostatni odtwarzaliśmy fabułę opowieści. Wszy scy bardzo się cieszy li, że znowu nadarzy ła się taka okazja. Wszy scy poza mną – wy znaje. – Co by by ło, gdy by coś poszło nie tak? Gdy by cię na przy kład rozpoznała? – Starałem się, jak mogłem, żeby nie zobaczy ła mojej twarzy – przy znaje Oliver. – Chy ba nie dopatrzy ła się niczego podejrzanego. – Ty m razem może nie – stwierdzam rzeczowo. – No cóż – mówi Oliver – jeśli dzisiaj wieczorem wszy stko pójdzie zgodnie z planem, to by ć może następnego razu już nie będzie. – Uśmiecha się do mnie szeroko. – Naprawdę uwielbiam z tobą rozmawiać, Delilah, ale dopóki tu jesteś, ja nie mogę opuścić tej strony. – Pokazuje mi dwie rolki wstążki. – Mam całe królestwo do przy strojenia. Uśmiecham się ukradkiem. – Ja też cię kocham – mówię i bardzo, ale to bardzo ostrożnie zamy kam książkę.

*

Dobór elementów przebrania wy magał ode mnie starannego obmy ślenia i sporego wy siłku. Pod spód idą spódnica na kry nolinie i gorset, na to halka mocno zawiązana w pasie. Dopiero na wierzch zakładam suknię z saty ny, wy kończoną koronkami. Dopełnienie całości stanowi tiara, wpięty we włosy malutki grzeby czek ozdobiony sztuczny mi świecidełkami. Mogę spokojnie zostać w trampkach, bo i tak nie widać ich spod tego stroju. Z pewny m niepokojem staję przed duży m lustrem, które wisi po wewnętrznej stronie drzwi w mojej szafie. Zwy kle spoglądam w nie tuż przed wy jściem do szkoły – i zawsze znajduję coś, co zasługuje na kry ty kę: a to włosy, a to biodra, a to piegi… Ty m razem ty lko stoję i gapię się na własne odbicie. Wy glądam autenty cznie ładnie. Różowa suknia podkreśla rumianość moich policzków, a gorset nadaje mi zupełnie przy zwoitą figurę. Włosy chociaż raz nie wy glądają jak wronie gniazdo. Część upięłam u góry, żeby mieć w co wpiąć koronę. Reszta spły wa mi po plecach i delikatnie się kręci – za sprawą wilgotnego powietrza, które przy niósł huragan Harvey. Zastanawiam się, co sobie pomy śli Oliver, kiedy mnie zobaczy. Jeśli mnie zobaczy. Potrząsam głową i przy wołuję bardziej pozy ty wne my śli. – Kiedy … – mówię głośno stanowczy m tonem. Jeśli Jessamy n ma rację – jeśli do spełnienia marzeń wy starczy samo ży czenie – to warto przy najmniej spróbować. Co prawda, czuję się z ty m trochę głupio, bo nie mam w zwy czaju mówić do siebie, ale mimo wszy stko zamy kam oczy, klaszczę w dłonie i wy rażam tę swoją nadzieję. – Proszę – szepczę. – Niech on do mnie wróci. W ty m momencie rozlega się potężny grzmot, od którego dom drży w posadach. Jednocześnie pokój wy pełnia się światłem bły skawicy. Zaraz potem wy siada elektry czność i wszy stko pogrąża się w zupełny m mroku. To chy ba nie najlepszy znak.

*

Ciężko się organizuje przy jęcie bez prądu, ale akurat w przy padku imprezy z okazji Halloween może się to udać. Razem z matką rozstawiamy po cały m domu świeczki, wy korzy stując w ty m celu wszy stkie spodki, jakie udało nam się znaleźć. Ty le tego jest, że poważnie się zastanawiam nad wy stosowaniem zaproszenia do straży pożarnej, żeby potem nie trzeba jej by ło wzy wać w try bie pilny m. Drgające płomienie rzucają cienie na ściany, przez co

wszy stko wy gląda dziesięć razy upiorniej niż pierwotnie. Deszcz stukający w szy by pozostawia na ich powierzchni krople, które w blasku świec tworzą niesamowity efekt. Gości zwala się co niemiara, choć niewy kluczone, że większość z nich zdecy dowała się przy jść ty lko z braku jakiegokolwiek lepszego zajęcia – bez prądu nie da się przecież oglądać telewizji ani grać na komputerze. Ludzie przy szli poprzebierani za piratów, kowbojów i policjantów. James i jego chłopak wy stępują jako solniczka i pieprzniczka. Raj ma na głowie karton po mleku z wy cięty m otworem na twarz i napisem „Zaginął” u góry 10. – Serio? – dopy tuję, gdy się pojawia. – Wiesz, to bły skotliwe – tłumaczy. – Dziewczy ny lubią bły skotliwy ch facetów. – Ale… serio? – Umy sł zatriumfuje nad ciałem – upiera się Raj. – Dobra, to gdzie są te wszy stkie atrakcy jne laski? Odprowadzam go wzrokiem, kiedy rusza na podbój tłumu. Jego zainteresowanie wzbudza Claire, która chy ba próbowała dobrać sobie strój tak, żeby wy jść na „seksowną kujonicę”, ale ostatecznie pojawiła się w ty m samy m ubraniu, co wczoraj w szkole, ty le że założy ła do tego hipsterskie okulary. – Jest moja – stwierdza Raj, po czy m rusza w jej kierunku. Wszy scy goście chy ba zupełnie przy zwoicie się bawią. Wszy scy oprócz Chrisa, który stoi w rogu i udaje zajętego. Niby od niechcenia – na ty le od niechcenia, na ile pozwala mi na to kry nolina – przesuwam się w jego kierunku. – Hej! – zagaduję go. Spogląda na mnie spod daszka czerwonej czapeczki Maria. Ma przy klejone sztuczne wąsy, ale i tak widać, że zaciska usta. – Pewnie już sły szałaś? Wy ciągam rękę i klepię go po ramieniu. – Naprawdę mi przy kro, że nic z tego nie wy szło. Nie wy daje mi się, żeby ś miał mieć kłopot ze znalezieniem sobie kogoś innego. Chris próbuje się uśmiechać, ale kiepsko mu idzie. – Czy ona ci powiedziała dlaczego? – py ta. – Zrobiłem coś nie tak? – Możesz mi wierzy ć, że to nie chodzi o ciebie. To chy ba po prostu… zły moment. Znowu na mnie spogląda, ty m razem ze zbolałą miną. – Mam nadzieję, że nie będzie przez to dziwnie. Przecież ty i Jules jesteście najlepszy mi przy jaciółkami… – Jeśli ty się nie będziesz dziwnie zachowy wać, to nie będzie dziwnie – zapewniam go. Dokładnie w ty m momencie do salonu wpadają światła reflektorów i samochód zatrzy muje się na chodniku przed moim domem. Spodziewam się Jules w towarzy stwie naszego gościa honorowego i jego mamy, ale ku mojemu absolutnemu zaskoczeniu w drzwiach staje Allie McAndrews wraz ze swoją świtą. Jej damy dworu wy stępują w strojach seksowny ch kotek. A sama Allie? Allie ma na sobie suknię, która wy gląda identycznie jak moja. – Ciebie to się akurat nie spodziewałam – mówię.

Allie unosi brwi. – Daj spokój. To dzięki mnie to przy jęcie nabierze rumieńców. Powinnaś się cieszy ć, że przy szłam. Nie pozwolę, żeby Allie popsuła nam ten wieczór. – Widzę, że masz dobry gust, jeśli chodzi o dobór kostiumu – stwierdzam ży czliwie, wskazując gestem swoją i jej suknię. Silę się też na kiepski dowcip. – Wy glądamy jak bliźniaczki? Na twarzy Allie maluje się przerażenie. – Ty lko że ja nie jestem żadną głupią disney owską księżniczką – mówi. – Jestem… – Princess Peach! Z gry Mario! – kończy za nią Chris, ujmując ją za rękę i wy konując, w ty m swoim niebieskim kombinezonie roboczy m, szarmancki ukłon. Allie promienieje. – Dziękuję ci za ratunek, Mario! – szczebiocze. Chris się śmieje. – Nigdy by m nie pomy ślał, że jesteś fanką Super Mario. – Żartujesz? – mówi Allie, wy raźnie oży wiona. Nigdy jej takiej nie widziałam. – To najlepsza gra, jaka kiedy kolwiek powstała. Nie wy obrażam sobie innej rozry wki na czas, gdy schną mi paznokcie u stóp. Tłumię śmiech i żałuję, że Jules nie może obserwować tej sceny. Ustawione za Allie kotki spoglądają po sobie zupełnie zaskoczone. Pewnie trudno im się dziwić. Nie co dzień człowiek się dowiaduje, że samica alfa pasjami gra w gry wideo. Allie się do nich odwraca. – No co? Brittany, przecież wszy stkie doskonale wiemy, że ty nadal oglądasz kreskówkę My Little Pony. A tobie się, Chloe, ty lko wy daje, że nikt się nie zorientował, że ten blond to nie jest twój naturalny kolor włosów. Niby cała Allie – wcielenie złośliwości – a jednak jakaś inna niż zwy kle. Sprawia wrażenie poiry towanej, jak gdy by trochę ją męczy ło to ciągłe zgry wanie się przed wszy stkimi. Jak gdy by miała w sobie coś… ludzkiego. – Na szczęście w Super Mario 3D World upgrade’owali Peach – mówi. – Słabe to by ło, kiedy wy szło New Super Mario Brothers na Wii i się okazało, że Nintendo poskąpiło na programowanie sukni, a przez to księżniczką nie dało się grać. Chris patrzy na nią oniemiały. – Zaraz ci się oświadczę – żartuje. Ona przerzuca mu rękę przez ramię. – Może najpierw napijemy się razem coli? Oczy wiście bez cukru… Gdy znikają w tłumie, drzwi otwierają się ponownie. Jules trzy ma w dłoniach parasol, pod który m chowa się razem z Jessamy n. Matka Edgara przy jechała na przy jęcie w stroju chirurga. Na głowie ma czepek, a twarz przy słania jej maseczka. Zauważa, że przy glądam się temu przebraniu z pewny m zdumieniem. – By łam pisarką – wy jaśnia, spoglądając znad krawędzi maseczki. – Lubię ironię. – A ja lubię suche ubrania – mamrocze Edgar, który stoi za nimi i moknie na deszczu. – Może by śmy tak weszli do środka? Przez chwilę nie mogę złapać tchu, bo Edgar ubrał się dokładnie w taki sam strój, w jakim na co dzień Oliver wy stępuje w bajce. Są do siebie niesamowicie podobni!

Właśnie dlatego, powtarzam sobie, nasz plan zadziała. – Wszy stkiego najlepszego z okazji urodzin – mówię. – Mieliśmy zaczekać do dziewiątej piętnaście – odpowiada Edgar. – Zapomniałaś? Aby niczego nie pozostawiać w gestii przy padku, umówiliśmy się z Oliverem, że zdmuchnie świeczki na swoim torcie dokładnie o tej godzinie, o której Edgar przy szedł na świat. Pojawienie się Edgara ściąga do nas moją matkę, przebraną za czarownicę. – Zapewne pani Jessamy n? – wita się. – Jestem Grace. Miło mi panią w końcu poznać. – Dziękuję, że ty ch kilka ty godni temu zaopiekowała się pani Edgarem – odpowiada Jessamy n. – Mam ostatnio problemy ze zdrowiem i od razu mi lżej, gdy sobie pomy ślę, że on ma wokół siebie osoby, na które może liczy ć. Obserwuję ją, jak przy gląda się mojej matce, mnie i tłumowi znajomy ch Edgara. Zakłada, że to wszy stko ludzie, z który mi zostawi swojego sy na, rozstając się z ty m światem. Trochę to trwa, ale po pewny m czasie wszy scy już wiedzą, że Edgar pojawił się na przy jęciu. Jego imię, wy powiadane wielokrotnie, niesie się echem po cały m domu, a ży czenia sy pią się jak confetti. Moja matka zwraca się do Jessamy n: – Zaraz wracam, pójdę ty lko po tort. Może chce mi pani potowarzy szy ć w kuchni? Czy woli pani obserwować ten szał? Jessamy n uśmiecha się porozumiewawczo. – Bardzo chętnie pójdę do kuchni. Obie wy chodzą, a Jules, Edgar i ja stajemy obok siebie. – Czy Oliver jest gotowy ? – py ta Edgar. – Tak sądzę – mówię. – A ty ? – No tak. Jules ma w torbie drugi komplet stroju chirurgicznego, dla Moreny. Ktoś mógłby zauważy ć, że moja matka nagle, w samy m środku przy jęcia, zmieniła ubranie. – Spogląda w stronę kuchni. – Pójdę ty lko zobaczy ć, czy na pewno jej niczego nie potrzeba. Edgar przedziera się przez tłum, a ja – jako jedy na – dostrzegam ból wy pisany na twarzy Jules. Odwraca się i otwiera szeroko oczy ze zdumienia. – Allie tu jest? Kto ją zaprosił? – Sama się wprosiła – mówię spokojnie. – Jules… Coś ci powinnam powiedzieć… Właśnie w ty m momencie do Allie podchodzi Chris z puszką dietety cznej coli w ręku. Wy raźnie dobrze im się rozmawia, śmieją się i ży czliwie do siebie nachy lają. – Proszę… To już chy ba nic gorszego się tego wieczoru nie może wy darzy ć – jęczy Jules. – Przy kro mi. – Nie ma sprawy. On przecież zasługuje na szczęście – mówi Jules. Wy powiadając te słowa, nie patrzy jednak na Chrisa. Odprowadza wzrokiem Edgara.

*

Patrzę na przy jęcie niczy m na scenę z filmu. Mam wrażenie, że ty lko je obserwuję, że wcale w nim nie uczestniczę. Śmiechy, rozmowy, tańce, ruch. Oglądane z daleka oży wione dy skusje i energiczna gesty kulacja do złudzenia przy pominają kalambury. Od ty łu podchodzi do mnie Edgar. Staje na ty le blisko, że może mi szeptać do ucha. – Kto by pomy ślał, że podczas huraganu można się tak dobrze bawić – mówi. Odwracam się do niego, a ponieważ spostrzegam, że ludzie na nas patrzą, dla zachowania pozorów splatam dłoń z jego dłonią. – Tak sobie my ślę – mówię – że tam, w książce, nigdy nie pada deszcz. Marszczy czoło, a potem kiwa głową. – Racja. Jakoś nie zwróciłem na to uwagi. – Kiedy Oliver pierwszy raz zobaczy ł tu deszcz, chciał koniecznie wiedzieć, kto tak płacze. Pewnie poza łzami czy telnika nigdy żadny ch inny ch opadów nie widział. – Unoszę wzrok i spoglądam na Edgara. – W sumie tutaj wszy scy narzekają na deszcz. Uciekają przed nim i denerwują się, gdy przemakają im buty, albo się wkurzają, bo zapomnieli parasola. Oliverowi deszcz się bardzo podobał. Uważał, że to absolutnie niesamowite: że niebo najpierw przecieka, a potem samo się naprawia. Podczas tej pierwszej burzy wy biegł z domu i zaczął machać rękami, a potem kręcić się w kółko. Strasznie mu się podobało, że przemókł do suchej nitki. Wy glądam przez okno. – Deszcz padał też w ostatnim ty godniu, kiedy Oliver tu by ł. Przy szedł wtedy do szkoły z parasolem. Pomy ślałam sobie: czy to moja sprawka? Czy to przeze mnie przestał wierzy ć w magię? – Może po prostu wszy scy przy stosowujemy się do okoliczności – mówi Edgar. – Może to właśnie na ty m polega magia. Wzdy cham i kiwam głową, bo właśnie podchodzi do nas Jules. Makijaż zdąży ła już poprawić, ale od razu widzę, że płakała – wokół oczu ma wy raźną czerwoną obwódkę. – Jest już po dziewiątej – mówi. – Chy ba pora się przy gotowy wać, co? Spoglądam raz na Edgara, raz na Jules. Wpatrują się w siebie tak intensy wnie, że w każdej chwili może między nimi samoistnie wy buchnąć ogień. – Mogę zostać na chwilę sam z Jules? – py ta Edgar. – Oczy wiście – odpowiadam, chociaż szczerze wątpię, czy on mnie w ogóle sły szy. Idę do kuchni, gdzie moja matka wraz z Jessamy n wbijają w tort osiemnaście świeczek. – I jeszcze jedna na szczęście – mówię odrobinę zdesperowany m tonem. – Nie zapomnij, ta dodatkowa świeczka jest najważniejsza. Matka spogląda na mnie nieco dziwnie, ale sięga do szafki po jeszcze jedną świeczkę. Jessamy n kładzie mi rękę na ramieniu. – Dziękuję ci, Delilah – mówi – że robisz to wszy stko dla Edgara. I dla mnie… Już mam otworzy ć usta i powiedzieć, że jeszcze nie raz będzie miała okazję świętować urodziny sy na, ale na szczęście w porę się powstrzy muję. – Edgar panią kocha – mówię. – Najbardziej na świecie. Powinna pani wiedzieć, że dla pani wy rzekłby się absolutnie wszy stkiego. – Jestem wielką szczęściarą – mówi Jessamy n. Znad maseczki chirurgicznej spoglądają na mnie oczy pełne łez. Udaje jej się je otrzeć jeszcze przed powrotem mojej matki, która oprócz świeczki trzy ma

w ręku pudełko zapałek. Spoglądam na telefon. Jest dziesięć po dziewiątej. – Chodźmy ! – mówię, wy puszczając głośno powietrze. Moja matka zapala świeczki, a ja idę do salonu, żeby wy łączy ć muzy kę z laptopa. Rozmowy stopniowo przy cichają, aż w końcu zapada cisza. Wszy scy spoglądają na mnie. – Gdzie ten nasz jubilat? – py tam. – Tutaj jest – informuje Jules, która zaraz potem wy chodzi na środek pokoju, ciągnąc Edgara za sobą. Nie wiem, co się między nimi wy darzy ło, ale oboje wy glądają, jak gdy by właśnie wrócili z frontu. Jules odprowadza Edgara do stołu i tam puszcza jego rękę. Staje obok mnie po drugiej stronie. Jest dziewiąta dwanaście. – Sto lat, Edgarze! – Moja matka intonuje urodzinową piosenkę i po chwili wszy scy do niej dołączają.

Sto lat, sto lat Niech ży je, ży je nam. Niech ży je nam!

Spoglądam na telefon. Dopiero trzy naście po dziewiątej. Dlaczego ta piosenka jest taka krótka? Edgar spogląda na mnie spanikowany m wzrokiem. Śpiewam dalej:

Sto lat, sto lat, Sto lat, sto lat Niechaj ży je nam. Sto lat, sto lat, Sto lat, sto lat Niechaj ży je nam. Niech ży je nam, niech ży je nam, W zdrowiu, szczęściu, pomy ślności Niechaj ży je nam.

Gdy piosenka się kończy, zegarek pokazuje czternaście po dziewiątej. Obserwuję upły w kolejny ch sekund. – No dobrze – zagaduję. – Pora pomy śleć naprawdę fajne ży czenie! Jeszcze dziesięć sekund. To stwierdzenie to nasz umówiony sy gnał. Kiwam głową na Edgara,

który nachy la się nad tortem. Świeczki rzucają blask na jego twarz. On ściąga brwi i mocno się skupia. Delikatnie porusza ustami, wy powiadając uzgodnioną wcześniej treść ży czenia. W ty m samy m momencie w książce, która leży sobie bezpiecznie w moim pokoju, Oliver wy głasza dokładnie to samo zdanie: „Pragnę ży ć u boku tej osoby, którą kocham najbardziej”. W moim telefonie odzy wa się alarm. Jest piętnaście po dziewiątej. W ostatnim momencie Jules przy suwa się do Edgara na ty le blisko, żeby go dotknąć. Nagle rozlega się głośny trzask. Mocny podmuch wiatru otwiera jedno ze stary ch, źle zaizolowany ch okien i gasi wszy stkie świece. W jednej chwili cały pokój pogrąża się w mroku. Chwilę później wśród brzęczenia różny ch urządzeń i pisku elektroniki na nowo włącza się prąd. – Świetne ży czenie, stary ! – wy krzy kuje Raj. Wzrok mam nieprzy zwy czajony do jaskrawego światła, więc mocno mrugam powiekami. Zaraz potem robi mi się słabo. Nic się nie stało. Nic się nie zmieniło. Edgar nadal stoi nad tortem z zamknięty mi oczami. Jules trzy ma rękę na jego plecach. – Edgarze? – szepcze. Na dźwięk jej głosu Edgar otwiera oczy. Odwraca się do niej. Po chwili rusza z miejsca, zupełnie nie zwracając na nią uwagi. Patrzy prosto na mnie, jak gdy by poza mną nikogo innego nie by ło w pokoju… i uśmiecha się szelmowsko. Znam ten uśmiech. To w ty m uśmiechu się zakochałam. Zaraz potem Oliver bierze mnie w ramiona i całuje.

10 Nawiązanie do inicjaty wy polegającej na drukowaniu zdjęć osób zaginiony ch na kartonach z mlekiem – przy p. tłum.

EDGAR

PRAGNĘ ży ć u boku tej osoby, którą kocham najbardziej. Potężny wiatr odwiewa mi włosy z twarzy i wokół mnie zapada ciemność. Czuję pulsowanie w głowie, a potem nagle tonę w świetle tak jasny m, że nic nie widzę, mimo że mrużę oczy. Ktoś kładzie mi rękę na plecach. – Edgarze? Odwracam się i skupiam wzrok. Widzę lekarkę. Po chwili jednak spod maseczki wy łania się twarz mojej mamy. Rozglądam się wokół i stwierdzam, że znaleźliśmy się na Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń. Wokół nas w półokręgu stoją wszy stkie postaci z książki. Wy ginam szy ję i dostrzegam powy ginane ogonki liter nad naszy mi głowami. Mama robi krok do ty łu i łapczy wie chwy ta powietrze. – Czy ja… Czy ja umarłam? – Ależ nie! – wy krzy kuję, zarzucając jej ręce na szy ję. – W żadny m razie. Absolutnie nie umarłaś! – Znad jej ramienia szeroko uśmiecham się do wszy stkich zgromadzony ch. – Zadziałało! – Wy rzucam z siebie słowa jak fajerwerki. – To naprawdę zadziałało! Na plaży rozlegają się radosne okrzy ki… i ty lko mama sprawia wrażenie przerażonej. Kręci się w kółko, jak gdy by znalazła się w potrzasku. Szeroko otwarty mi oczami wpatruje się w płaski, dwuwy miarowy, dziwaczny świat wnętrza książki. Podskakuje lekko za każdy m razem, gdy który ś z bohaterów się odzy wa. Trzy ma mnie kurczowo za ramię, jak gdy by chciała mnie ukarać. – Gdzie my jesteśmy ? – py ta szeptem. Chwy tam ją za barki. – Mamo, wszy stko w porządku. Ja już tu wcześniej by łem. Ty zresztą też. Sama to wszy stko napisałaś. Mama potrząsa głową. – To nie jest… To przecież nie może by ć… Rapskullio robi niepewny krok w naszą stronę. Ujmuje dłoń mojej mamy, przy klęka na jedno kolano i pochy la głowę. – Wasza Wy sokość, to wielki zaszczy t i honor w końcu panią poznać. Następny podchodzi do niej kapitan Krab. Całuje ją w rękę.

– Pani, przy jmij moje śluby wieczy stej lojalności – prosi. Humphrey biega wokół niej w kółko, liżąc ją po nogach. – Smakujesz wy bornie – mówi ku jej wielkiemu zdziwieniu. – To ty … potrafisz mówić? – Owszem, potrafię – odpowiada Humphrey. – I znam całkiem sporo słów. Ziemniak. Termos. Ołówek. Komunizm.

– To… naprawdę świetnie – stwierdza moja matka. W ty m momencie Strzała nieśmiało

kładzie jej pod nogami stokrotkę. Ona klepie go po szy i, uśmiechając się przy ty m naprawdę szczerze. – Zawsze by łeś moim ulubieńcem. – Wiedziałem! – odpowiada Strzała i radośnie odskakuje na bok. Dopiero Orville decy duje wziąć mamę w objęcia. – Witaj w domu, moja droga – mówi. Jedna po drugiej kolejne postaci podchodzą do niej, żeby się przedstawić. Wróżki śmigają jej przed oczami. Sy reny wy machują ogonami, rozpluskując wodę. Nawet Py ro wzbija się w niebo i wy pisuje jej imię pośród błękitu. – Z przy krością to powiem, ale powiem: a nie mówiłem? – mruczę do niej. Mama spogląda na mnie i potrząsa głową. – Ja na pewno śnię. To musi by ć sen. – W pewny m sensie jest – stwierdzam. – Z czasem przy zwy czaisz się do różny ch dziwny ch rzeczy, na przy kład do tego, że możesz skakać bardzo wy soko, naprawdę szy bko biegać i obżerać się do woli bez obaw, że ci pójdzie w biodra. Dziwne też będzie przechodzenie ze strony na stronę. Wy daje się, że to sen, ale tak naprawdę to nasza nowa rzeczywistość. Swego czasu matka napisała dla mnie tę opowieść, żeby m nie musiał bać się śmierci. Teraz ja zamierzam zrobić dla niej to samo. – Chodź – mówię, chwy tając ją za rękę. – Mamy sporo rzeczy do zobaczenia. Z jej miny wnioskuję, że spodziewa się w każdej chwili obudzić. Nie może uwierzy ć własny m oczom. Pewnie potrzebuje trochę czasu. Ta my śl wy wołuje szeroki uśmiech na mojej twarzy – bo akurat czasu to mamy pod dostatkiem.

*

Zamek prezentuje się dokładnie tak, jak go zapamiętałem. Jest wspaniały, olśniewający, strojny. Wchodzimy do głównego holu. Mama wpatruje się z podziwem w sklepienia i bogato zdobione gobeliny. Od czasu do czasu wy ciąga rękę, żeby dotknąć jakiegoś marmurowego posągu albo miecza zawieszonego na ścianie. Zabieram ją do jednej z wież, do komnaty królowej Moreny. Otwieram podwójne drzwi, za który mi kry je się okrągły pokój. Stoją w nim rzeźbione łóżko z baldachimem, ogromny kominek i giganty czna szafa. W tej szafie wiszą suknie z najdelikatniejszy ch jedwabiów i saty ny, wy szy wane złotą nicią. – I co? – py tam nieśmiało. – Podoba ci się? – Pięknie tu jest – mówi mama. – Już się nie mogę doczekać, aż się obudzę i będę ci mogła o ty m wszy stkim opowiedzieć. Wzdy cham. – To nie jest sen, mamo. Ty naprawdę tu jesteś. Oboje tu jesteśmy. Na stałe. W ty m momencie odzy wa się zegar stojący nad kominkiem, wy konany ze złota i kostnej porcelany, zdobiony rubinami, szmaragdami i szafirami. Matka spogląda na jego tarczę i sięga do

kieszeni stroju chirurgicznego, który ciągle jeszcze ma na sobie. – Muszę zaży ć leki. Oczy wiście tabletek już tam nie ma. Zniknęły na skutek przenosin do książki. Matka przeszukuje po kolei wszy stkie kieszenie. – Pewnie mi wy padły na plaży – mówi. – Musimy tam wrócić. – Nie, nie musimy. Tutaj nie potrzebujesz ty ch tabletek. Już ich w ogóle nie będziesz potrzebować. – Edgarze, musisz w końcu przy jąć do wiadomości fakt, że jestem chora. Ty tego nie chcesz i ja tego nie chcę, ale oboje musimy się z ty m pogodzić. Przy jdzie nam to o wiele łatwiej, jeśli nie będę mieć co chwila napadów drgawek. Poiry towany i zdeterminowany, żeby jej w końcu udowodnić, że tutaj wróci do zdrowia, zdejmuję zegar z kominka i ciskam nim z całej siły w kamienną ścianę. Porcelana rozpry skuje się na setki odłamków, a spręży ny, zębatki i drogocenne kamienie rozsy pują się po całej podłodze. – Coś ty najlepszego zrobił?! – wy krzy kuje mama. Naty chmiast rzuca się na kolana i próbuje zbierać kawałki zegara, te jednak zaczy nają drżeć jej w dłoniach. Poszczególne elementy mechanizmu uciekają jej z rąk, odnajdują pasujące części i wracają na właściwe sobie miejsca. Złote spawy na powrót się ze sobą łączą, aż w pewny m momencie na podłodze tuż przed nią staje zegar – w zupełnie nienaruszony m stanie. Podnoszę go i ostrożnie stawiam na kominku. – To ci właśnie próbowałem powiedzieć – mówię. – Tutaj nic nie pozostaje zepsute. Książka cię naprawi. Mama wstaje i doty ka zegara drżącą ręką. – Oczy wiście – mamrocze. – Rozumiem. – Naprawdę? – W snach się przecież nie umiera. Zamy kam oczy. Mógłby m się pociąć mieczem i poczekać, aż rany same się zagoją. Mógłby m zeskoczy ć z klifu i bezpiecznie wy lądować. Cokolwiek zrobię, żeby przekonać ją o magiczny ch właściwościach książki, ona i tak uzna, że to sen. Zresztą czy m to się właściwie różni od snu? Przecież cała ta historia narodziła się nie gdzie indziej, ty lko w jej wy obraźni. Nagle doznaję olśnienia. Już wiem, dokąd muszę ją zabrać.

*

Strona z notką o prawach autorskich to rozpościerające się aż po hory zont morze białego lodu. Ciągnę mamę za sobą, ale w ty ch swoich butach cały czas się ślizgam. Z trudem łapię równowagę na pochy łościach kursy wy. Sy mbol praw autorskich to taka mała dziura, która rośnie w oczach, w miarę jak się do niej zbliżamy. Gdy by nie on, w ogóle nie miałby m poczucia, że się przemieszczamy. Litery wiszą nad naszy mi głowami tak nisko, że co chwila uderzam czołem o ogonek jakiego igreka albo o inne G czy P.

Im bliżej sy mbolu się znajdujemy, ty m większe musimy pokony wać stromizny. Odwiedzałem tę stronę kilkakrotnie, odkąd Serafina została przeniesiona do zewnętrznego świata, ale nigdy więcej nie trafiłem na tamten wir. Nadal do końca nie wiem, czemu wtedy pojawił się za pierwszy m razem. Wiem ty lko, że zamierzam zrobić wszy stko, co ty lko w mojej mocy, żeby znowu go odnaleźć. To, co prawda, ty lko złudzenie opty czne, ale cała strona wy daje się mieć kształt odwróconego stożka, na którego dnie znajduje się okrągły sy mbol praw autorskich. Gdy w końcu schodzimy na sam dół, mama musi się bardzo starać, żeby się na mnie nie przewrócić. – Złap tutaj – mówię, chwy tając za końcówkę litery C. Matka wy konuje moje polecenie i okrąg zaczy na się przesuwać w lewo. – Chy ba musimy to odwrócić – mówię i całą masą ciała napieram na niego, żeby kręcił się zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Koło ustępuje bardzo powoli, wy dając przy ty m przenikliwy pisk, ale w końcu otwiera się niczy m właz do łodzi podwodnej. Spoglądam na mamę. – Wskakuj – mówię do niej, po czy m sam znikam w dziurze. Mama ląduje miękko w przy siadzie tuż obok mnie. Wstaje powoli i rozgląda się wokół siebie z podziwem. Patrzy na regały pełne plików kartek, na trony spowite pajęczy ną i na klatkę dla ptaków, w której mógłby się zmieścić dorosły człowiek. Patrzy na kosze pełne potłuczony ch szklany ch serc i zakorkowane butelki z listami w środku. Pod ścianą znajdują się olbrzy mi smoczy ząb wielkości mojej głowy i koło od wozu. Z rogu dobiega nas muzy ka samogrającej wiolonczeli. – Witaj w swojej wy obraźni – mówię. Moja matka chy ba mnie w ogóle nie sły szy. Sprawnie przemieszcza się między ty mi najróżniejszy mi przedmiotami, co chwila lekko czegoś doty kając. W końcu kładzie dłoń na złoty m posągu przedstawiający m lamparta. – By ł sobie zazdrosny lampart – mamrocze pod nosem – który błagał czarownicę, aby uczy niła go najwy żej ceniony m zwierzęciem w cały m królestwie. Czarownica ukarała go za samolubstwo, spełniając dosłownie jego ży czenie: zamieniła go w złoty posąg. Następnie podchodzi do klatki dla ptaków. – Nieudany szalony ekspery ment naukowy : ptak przeistoczy ł się w mistrza. Wodzi palcami po kolejny ch butelkach w koszu. – Mężczy zna wy rusza na wojnę. Maszeruje wraz ze swoją armią w górę rzeki i każdego dnia wy sy ła list w butelce. Te listy mają trafić do jego żony, która mieszka u ujścia strumienia. Po chwili doty ka ciągle grającej wiolonczeli. – Chłopiec zakochuje się w muzie i chce jej zaimponować. Wy korzy stuje w ty m celu stworzoną przez bogów magiczną wiolonczelę, która nigdy nie przestaje grać. Muzę oczarowuje jego granie i w końcu jest gotowa obdarzy ć sy mpatią samego muzy kanta… Ten jednak nie może ani na chwilę wy puścić z dłoni smy czka, ponieważ wtedy oszustwo wy szłoby na jaw. W końcu wy ciąga dłoń w kierunku portretu, na który zwróciłem uwagę podczas ostatniej wizy ty – tego, który przedstawia króla Maury cego z dzieckiem na ręku. Do złudzenia przy pomina moje zdjęcie z tatą, ty le że tutaj wy stępujemy w przebraniu. Mama odwraca się do mnie, w jej oczach dostrzegam głęboką refleksję. – To wszy stko moje opowieści – mówi cichutko. – Te, który ch nigdy nie napisałam. – Kiedy ś wierzy łaś w rzeczy niemożliwe – mówię. – Może mogłaby ś znowu uwierzy ć?

Odsuwam boa z piór i dy wan z niedźwiedziej skóry. Pod spodem znajdują się gęsie pióro i niekończący się zwój pergaminu. Przy ciągam do biurka jeden z pusty ch tronów i zapraszam matkę do zajęcia miejsca. Ona zaś ostrożnie bierze ode mnie pióro i po raz pierwszy od wielu lat znowu zaczy na pisać.

*

Zostawiam ją na stronie z notką o prawach autorskich i idę poszwendać się trochę po opowieści. Cała jej rzeczy wistość sprawia na mnie wrażenie nowej. Książka przestaje mi się wy dawać ograniczoną przestrzenią, nawet rajtuzy mnie nie obcierają. Nagle wszy stko jest możliwe – ty lko dlatego, że zdołałem sprowadzić tu moją mamę. Dopiero gdy czuję pod stopami piasek Plaży Szczęśliwy ch Zakończeń, dociera do mnie, że przemierzy łem już całkiem spory dy stans. Stoję przez chwilę na brzegu, wpatrując się w słońce, które nadaje chmurom różowy odcień, a niebo maluje odcieniami czerwieni i pomarańczu. – Ładny widok, prawda? Odwracam się i stwierdzam, że nie jestem tu sam. W pewnej odległości ode mnie, z kolanami podciągnięty mi pod brodę, siedzi na plaży Serafina. – Owszem – odpowiadam. – To moja ulubiona pora doby – mówi. – Chwila, kiedy zachodzi słońce? – Nie, noc. Zapada mrok i na niebie pojawiają się gwiazdy – zupełnie jak gdy by słońce rozsy pało się na ty siąc kawałków. Serafina zwraca twarz ku górze. – Ollie coś mi pokazał, zanim stąd odszedł – wy znaje. Wskazuje na jasną, migoczącą gwiazdę. – To jest Buła.

Otwieram usta, żeby jej powiedzieć, że Buła przecież nie przeistoczy ł się w kulę gazu, potem

jednak rezy gnuję z tego zamiaru. Niech sobie my śli, co chce, jeśli jej od tego lepiej. – Tęsknię za nim – szepcze Serafina. – Tak bardzo, bardzo za nim tęsknię. W świetle księży ca na jej twarzy wy raźnie widać ślady łez. Nie wiem do końca, jak należy postępować z płaczącą dziewczy ną. Trochę niepewnie klepię ją po plecach, chcę ją jakoś pocieszy ć. Serafinę dzieli od Buły odległość nie do pokonania, tak samo jak mnie od Jules. Jules. – Mam pomy sł – mówię Serafinie i wy ciągam rękę, żeby pomóc jej wstać. – Zaufasz mi? Waha się, ale ty lko przez chwilę. Opuszczamy plażę, mijamy Samotną Wieżę, przechodzimy przez Zaczarowany Las, zostawiamy za sobą chatkę Orville’a. Z oddali podziwiamy zamek, a potem wspinamy się na skalną półkę, skąd można wejść do pieczary Py ra. – Zostań tutaj – mówię, po czy m zaglądam do środka i gwiżdżę. W odpowiedzi w wejściu pojawia się kłąb dy mu, od którego oczy zaczy nają mi łzawić. Ziemia się trzęsie i po chwili Py ro gramoli się na zewnątrz. Jego czerwone oczy bły szczą jaskrawo na tle nocy. Łuski na ciele poruszają się z każdy m oddechem. Na mój widok smok rozsuwa wargi i ukazuje zęby ostre jak brzy twa. – Dobry stwór! – mówię, klepiąc go po karku. Chwy tam się jego grzy wy i wskakuję mu na szy ję. Potem nachy lam się, żeby wciągnąć Serafinę. – Jesteś przekonany, że to dobry pomy sł? – py ta. – On przecież nie jest tresowany. – W najgorszy m razie możesz spaść… a wtedy spokojnie wy lądujesz na ziemi. – Szczerzę do niej zęby. – Przecież to ty mnie nauczy łaś skakać z okna, nikt inny ! Serafina uśmiecha się i obejmuje mnie w pasie. Gdy spinam smoka piętami, a ten podry wa się w niebo, księżniczka wy daje lekki okrzy k radości. Szy bujemy w górę z zawrotną prędkością, wiatr świszczy nam w uszach. Mrużę oczy i wy patruję słów, które spodziewam się znaleźć przy górnej krawędzi strony : „Dawno, dawno temu”. Nachy lam się nad szy ją Py ra i kieruję go prosto na pierwszą literę tego napisu. Wpadamy w wielkie D, które owija się wokół smoczego brzucha, by po chwili rozpaść się na kawałki i oprószy ć nas czarny m py łem. Nagle znajdujemy się wśród gwiazd: wiszą przed nami, ocierają nam się o ramiona i wplątują się we włosy. Py ro kręci ósemki na nocny m niebie. Zachwy cona Serafina chichocze mi za plecami. Zawracam Py ra w kierunku konstelacji, którą Serafina pokazy wała mi z plaży. Uspokajam naszego rumaka, żeby śmy mogli się zatrzy mać przy najjaśniejszej gwieździe w ty m gwiazdozbiorze. Serafina wy ciąga rękę, żeby ją pogłaskać. Gwiazda migocze, dzwoniąc przy ty m jak blaszki przy obroży Buły. Serafina podkłada pod nią dłoń, żeby poczuć jej ciężar. Wy biera najjaśniejsze miejsce, w który m światło aż razi w oczy. Po chwili szy bkim ruchem wy ciąga rękę, na jej twarzy pojawia się gry mas. Uważnie przy gląda się powierzchni swojej dłoni: na skórze widać wy palony kształt serca. Zaciska rękę, jak gdy by pragnęła zachować ten sy mbol na zawsze. – Dziękuję ci, Edgarze – mówi. Znowu płacze, ale ty m razem inaczej. Ty m razem ze szczęścia. Py ro łagodnie szy buje w dół do Samotnej Wieży i tam wy sadzamy Serafinę w jej oknie. Księżniczka ostrożnie schodzi na parapet.

– Może jeszcze kiedy ś polecimy tam znowu? – proponuje. – Bardzo chętnie – mówię z uśmiechem. Macham jej na do widzenia. Już mam zawracać Py ra w kierunku zamku, gdy przy wołuje mnie ponownie. Stoi w oknie, a jej włosy lśnią srebrem jak księży c. – Edgarze! – mówi. – Miło jest mieć przy jaciela.

*

Odstawiam Py ra z powrotem do jego jaskini i pomagam mamie, która ciągle jeszcze ma ręce brudne od tuszu, odnaleźć się w nowy ch komnatach. Dopiero późną nocą pozwalam sobie na my śl o Jules. Dziesięć minut przed przenosinami do książki zaciągnąłem ją do schowka na płaszcze. Panowały tam egipskie ciemności, bo w środku nikt nie ustawił żadnej świecy. Nie musiałem jednak widzieć jej twarzy, żeby wiedzieć, co my śli i co czuje. – Jules – zacząłem, ale ona nie pozwoliła mi skończy ć. Przy łoży ła mi palce do ust. Nie mogłem się powstrzy mać, musiałem je pocałować. – Nic nie mów – odezwała się. – Posłuchaj mnie. Pamiętasz, jak ci powiedziałam, że ty i ja nie mamy szans w prawdziwy m świecie, że to wszy stko, co się wy darzy ło między nami, mogło się wy darzy ć ty lko w książce? Okłamałam cię. Musiałam cię okłamać, bo wtedy jeszcze okłamy wałam samą siebie. To mi się wy dawało takie strasznie disney owskie, że w końcu znalazłam faceta, który nie ucieka gdzie pieprz rośnie, kiedy opowiadam o ty m, jak to ludzka głowa zachowuje świadomość jeszcze przez piętnaście sekund po ścięciu. – Nie mam najmniejszy ch wątpliwości, że Pixar chętnie wy korzy sta ten wątek w swojej następnej produkcji krótkometrażowej. Jules się roześmiała. – Rany, ja to mam pecha. Jak to by ło z ty m powiedzeniem? Wszy scy fajni faceci są zajęci, wolą inny ch facetów albo ży ją w bajkach? Wbrew wcześniejszy m zakazom ująłem jej twarz w dłonie i ją pocałowałem. Tak naprawdę pocałowałem. W tym świecie, podczas imprezy dla ludzi ze szkoły, udało mi się zdoby ć atrakcy jną dziewczy nę. Całkiem niezłe zakończenie. Jules przy lgnęła czołem do mojego czoła. – Po prostu musiałeś mnie w sobie rozkochać, co? – Spadłaś mi z nieba, cóż miałem innego zrobić? Nawet w mroku wy raźnie dostrzegam blask w jej oczach. Nawet jeśli płakała, nigdy w ży ciu się do tego nie przy zna. – Ty lko o mnie nie zapomnij. – Jules, o tobie się nie da zapomnieć. – Wiesz – powiedziała – wieczność to cholernie długa perspekty wa. Ty le jej chciałem powiedzieć. Ty le jeszcze chciałem się o niej dowiedzieć. Potem jednak

usły szałem głos Delilah, która krzy knęła z pokoju obok: „Gdzie ten nasz jubilat?!”. Nagle po prostu skończy ł mi się czas.

*

Przewracam się w łóżku z boku na bok. Mam wrażenie, że nigdy nie uda mi się zasnąć. W końcu jednak chy ba zasy piam, bo gdy otwieram oczy, na skraju mojego łóżka siedzi królowa Morena. Cały spanikowany, czy m prędzej siadam. Po chwili odzy skuję ostrość widzenia i stwierdzam, że to jednak moja mama, ty le że spięła swoje rude włosy w ciasny kok i założy ła na głowę koronę wy sadzaną kamieniami. Ma też na sobie jedną z sukni Moreny. Po jej twarzy spły wają łzy. – Mamo, dobrze się czujesz? – py tam. – Dobrze – szlocha – a nawet lepiej niż dobrze. – Spogląda mi prosto w oczy. – Edgarze – mówi z zachwy tem w głosie – głowa mnie nie boli.

DELILAH

PRZYPUSZCZAM, że tak się właśnie czują superbohaterowie. Moje zmy sły zdają się rejestrować wszy stkie bodźce jednocześnie. Nawet po zamknięciu oczu mam przed sobą całą tęczę. Wy raźnie odczuwam zmianę temperatury ciała, gdy Oliver mnie przy tula. Wodzę palcami po aksamicie jego tuniki, wy czuwając absolutnie każdy szew. Szy buję po przestworzach wszechświata, całkowicie wolna od jakichkolwiek więzów. Nic mnie nie trzy ma przy ziemi, swobodnie kręcę się w kółko. Lśnię, jak gdy by m połknęła gwiazdę. Gdy w końcu opadam na ziemię, ląduję bezpiecznie – bo on tam przecież czeka, żeby mnie złapać. – Słuchaj – szepcze Oliver, odsuwając mi włosy do ty łu – podobno jutro ma padać.

Spodziewałam się po nim raczej wy znania miłości, a przy najmniej słów powitania, ale na pewno nie prognozy pogody. – Co takiego? Uśmiecha się do mnie szeroko. – Chciałem zacząć tę naszą pierwszą rozmowę tutaj od jakiejś zupełnie zwy czajnej uwagi. Od czegoś, co mógłby m powiedzieć, gdy by śmy się mieli znowu zobaczy ć następnego dnia, a potem jeszcze kolejnego. Na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Właśnie to mu przecież powiedziałam, gdy się żegnaliśmy. Zmieniła się ty lko jedna rzecz – otóż zobaczymy się jutro, a potem pojutrze i jeszcze następnego dnia. Szaleję z radości. Czuję się tak, jak gdy by w moich ży łach zamiast krwi pły nął szampan. – Może za to – odpowiadam, przy wołując słowa, które wtedy wy powiedział do mnie Oliver – w środę będzie słonecznie. Całuję go jeszcze raz. Stopniowo do mnie dociera, że wokół nas są jeszcze inni ludzie. Dobiegają mnie odgłosy rozmów, rejestruję brzęk widelców i talerzy ków z ciastem, czuję zapach wosku ze świeczek urodzinowy ch. Oliver cały czas trzy ma mnie w ramionach. Przy gląda mi się uważnie, stopniowo opuszczając wzrok z tiary na mojej głowie na sam dół. – Świetny strój! – Tak pomy ślałam, że ci się spodoba… Jules niespodziewanie chwy ta mnie za ramię. – Przy kro mi, drogie papużki nierozłączki, że muszę was rozdzielić, ale musimy gdzieś schować królową. Odry wamy się od siebie, a ja szukam wzrokiem matki. Trzeba zadbać o to, żeby znalazła sobie jakieś zajęcie. Na razie pochłania ją rozdzielanie tortu. Chwy tam Olivera za rękę i ciągnę go za sobą w ślad za Jules do łazienki. Jules puka cicho do drzwi. Otwierają się. Królowa Morena odkręciła kran nad umy walką i z fascy nacją spuszcza wodę w toalecie. – Widziałeś to, mój drogi? – py ta z zachwy tem w głosie. – Skąd się ta woda bierze? – Zadziałało! – oddy cham z ulgą. – Oboje zniknęli. Jules odwraca wzrok. – Owszem. – Musimy cię przebrać – mówi Oliver. – Pamiętasz, co ci mówiłem? Królowa Morena kiwa głową. Została wtajemniczona w nasz plan. Za chwilę przebierze się w drugi strój chirurgiczny, który Jules dla niej przy niosła, a potem pojedzie razem z nią do domu. – Moja droga – zwraca się do mnie – może zechciałaby ś mi rozsznurować gorset? Biorę strój halloweenowy od Jules i zamy kam się z Moreną w łazience. Odwraca się, a ja rozwiązuję kolejne wstążki przy jej sukni. Królowa się rozbiera, po czy m wkłada na siebie górę od stroju chirurgicznego. – Skoro Olivera tu chwilowo nie ma – szepcze, wciągając szerokie spodnie i zawiązując je w pasie – to czy mogę cię o coś zapy tać? – Oczy wiście – odpowiadam. – Serafina opowiadała mi, że zabrałaś ją w takie magiczne miejsce. Czy mnie też mogłaby ś pokazać to… centrum handlowe?

Śmieję się, wsuwając jej warkocze pod czepek chirurgiczny, żeby nikt nie zwrócił uwagi na ciemniejszy niż u Jessamy n odcień włosów. Odnotowuję sobie w głowie, że muszę kupić dla niej odpowiednią farbę. – Ależ nie ma sprawy – obiecuję. – Czasu na pewno nam nie zabraknie. Wy chodzimy z łazienki (przy tej okazji Morena kilkakrotnie włącza i wy łącza światło, żeby w pełni nacieszy ć się cudem elektry czności) i zastajemy Jules na podłodze. Siedzi oparta o ścianę. Olivera nie ma. Potrzebuję chwili, żeby zapanować nad zalewającą mnie falą przerażenia. Muszę się nauczy ć, że on czasem będzie mi znikał z oczu i że niema powodu za każdy m razem panikować i snuć czarny ch wizji jego powrotu do książki. Jules unosi wzrok i na mnie spogląda. – Spokojnie. Wy słałam go na dół, bo trzeba by ło pożegnać kilku gości. Dziwnie by to wy glądało, gdy by jubilat nie uczestniczy ł we własny m przy jęciu urodzinowy m. Kry ty czny m wzrokiem mierzy Morenę od stóp do głów. – Chy ba ujdzie, ale lepiej się stąd szy bko zawijać. Nie ma sensu kusić losu. – Możesz dać nam chwilę? – zwracam się do królowej. Gdzieś z odmętów swojej strojnej sukni księżniczki wy doby wam telefon komórkowy. Podaję go jej. – Proszę – mówię – możesz sobie poszaleć. Morena rzuca się do przy cisków i ze zdumieniem wsłuchuje się w muzy kę, która po chwili zaczy na pły nąć z malutkich głośniczków. Ja ty mczasem biorę Jules pod rękę i ciągnę ją do swojego pokoju. Zamy kam drzwi. – Nie powinnaś tego robić – żartuje Jules. – Ona ci się zaraz włamie na Facebooka. Siadam na łóżku. – Wiesz, że zawsze możesz ze mną porozmawiać. Jules, jak to Jules, odpowiada mi pry chnięciem. – Ależ dziękuję ci bardzo, moja droga psy choterapeutko. – Odgry zaj się, ile chcesz – mówię. – Ja i tak wiem, że jest ci teraz ciężko. Też przez to przechodziłam. Nawet dwa razy. Jules zadziera podbródek. – Nic mi nie jest. Może lepiej zajmij się swoim księciem z bajki. O mnie się nie musisz martwić. – Wiem, że nie muszę, ale i tak się martwię. Zapewniam, że możesz ze mną zawsze porozmawiać, chociaż wiem, żewolałaby ś porozmawiać z kimś inny m. – Zza jej pleców sięgam na stolik nocny po książkę. Wręczam ją Jules. – Teraz należy do ciebie. Wstaję. – Zabiorę Morenę na dół, żeby się pożegnała z moją matką. Dobrze by by ło, gdy by się odezwała bez bry ty jskiego akcentu. Może spotkamy się po prostu przy samochodzie? Jules spogląda na mnie i przesuwa palcami po okładce, po czy m niespodziewanie mocno się do mnie przy tula. – Dziękuję – szepcze. Wy chodząc z pokoju, widzę, jak otwiera książkę.

*

Oliver stoi przy drzwiach i dziękuje wy chodzący m gościom za przy by cie. Raj żegna się z nim żółwikiem. – Świetna impreza, brachu – mówi. Oliver uśmiecha się do niego szeroko. – Cieszę się, że się dobrze bawiłeś. Allie i Chris wy chodzą jako ostatni. – Do zobaczenia w poniedziałek, stary – mówi Chris, kładąc swojej nowej dziewczy nie rękę tuż nad pośladkami. Oliver spogląda na mnie, ciężko zaskoczony. – Wszy stko ci później wy jaśnię – mówię szeptem. Gdy w domu w końcu zapada cisza, z kuchni wy łania się moja matka ze ścierką w dłoni. – Wy szło świetnie! – mówi rozradowana. – Tak sobie my ślę, że Święto Dziękczy nienia powinniśmy organizować w samy m szczy cie ataku tornada! Śmieję się. – Dzięki za pomoc, mamo. – Chy ba już pora odwieźć moją mamę do domu – mówi Oliver. – Dziękuję, że pozwoliła nam pani zorganizować to przy jęcie u siebie w domu, pani McPhee. – Nie ma problemu. – Moja matka najpierw ściska Olivera, a potem królową Morenę. – Mam nadzieję, że wkrótce poczuje się pani lepiej. – Dziękuję – odpowiada Morena, ty lko z lekkim bry ty jskim akcentem. Dosłownie chwilę później po schodach zbiega Jules. Na jej policzkach widać jeszcze ślady rumieńców. – Przepraszam – woła – już jestem! – Pobrzękuje kluczy kami od samochodu. – Wszy scy gotowi do drogi? Odprowadza Morenę do drzwi. Oliver zostaje pół kroku z ty łu, ciągle trzy ma ręce na mojej talii. – Do zobaczenia… jutro – mówi. Te słowa wy starczają, żeby m się uśmiechnęła. Oliver nachy la się i muska ustami moje usta. Żegna się ze mną tak, jak człowiek żegna się z kimś, z kim zamierza rozstawać się w przy szłości jeszcze wielokrotnie. W końcu drzwi się za nimi zamy kają. Odwracam się i patrzę, jak matka otwiera ogromny czarny worek na śmieci. – Mamo, daj, ja się ty m zajmę. Ty już i tak dość dużo zrobiłaś. Idź się położy ć, ja posprzątam. – Składasz mi propozy cję nie do odrzucenia – odpowiada, ziewając. – Czy my ślisz, że Edgar jest zadowolony z tego przy jęcia? – Jestem przekonana, że to by ły najlepsze urodziny w jego ży ciu. Nasłuchuję jej kroków, które cichną z każdy m kolejny m pokonany m stopniem. Czas posprzątać po imprezie. Zbieram papierowe talerze i kubeczki, ścieram gąbką okruszki i krem ze

stołu. – No widzisz, Delilah! – mówię na głos, dumna z siebie. – Dla ciebie nie ma rzeczy niemożliwy ch. – Właśnie to samo sobie pomy ślałem. Głos dobiega zza moich pleców. Aż podskakuję. Oliver stoi w progu i patrzy, jak sprzątam. – Przestraszy łeś mnie na śmierć! – mówię, ale cały czas się uśmiecham. Nie mogę się nie uśmiechać. – Po co wróciłeś? Oliver rusza w moją stronę. – Poprosiłem Jules, żeby sama odwiozła Morenę. Olśniło mnie, że o czy mś zapomniałem. Wy jmuje mi z rąk worek na śmieci i odstawia go na podłogę. – O czy m? – Zapomniałem odebrać od ciebie swój prezent. – Kładzie mi ręce na biodrach. – To jak? Zdradzisz mi, co dla mnie masz? Zarzucam mu ramiona na szy ję i lekko nachy lam się w jego stronę. – Mam dla ciebie wieczność – szepczę. Oliver pochy la głowę. Teraz dzieli nas już ty lko oddech. – No, proszę – mówi, po czy m składa pocałunek na moich ustach. – Jaki fajny pomy sł!

Dom to coś więcej niż miejsce. Ani w mieszkaniu sąsiadów, ani w schowku na ubrania u najlepszego przyjaciela człowiek nie czuje się u siebie. Wszystko wygląda inaczej niż w domu. Meble są inne, ściany mają niewłaściwy kolor, zwierzęta wyczuwają obecność kogoś obcego. Nawet gdyby każdy dom wyglądał tak samo, gdyby nawet wszędzie stały dokładnie takie same meble, to i tak w cudzym domu człowiek nie czułby się u siebie. Wszystko dlatego, że dom to nie miejsce. Dom to ludzie.

OLIVER

DWA MIESIĄCE PÓŹNIEJ KAŻDEGO DNIA budzi mnie zapach wanilii. Morena wstaje przed świtem i nakłada krem na babeczki, które zy skały sobie ogromną popularność w Nowej Anglii. O firmie Królowa Wy pieków, którą Morena prowadzi w domowy m zaciszu, rozpisy wały się już gazety i czasopisma, poświęcono jej nawet materiał telewizy jny. Królowa szy bko się zorientowała, że lodówka nie zapełnia się sama każdego wieczoru. Poznała też podstawową zasadę gospodarki – że babeczki można sprzedawać z zy skiem, wcale nie trzeba rozdawać ich za darmo. To wy starczy ło, żeby jej kariera cukiernicza w krótkim czasie nabrała rumieńców. Każdy, ktomiał okazję spróbować jej ciast i tortów, od razu dopy tuje o ich tajemnicę, na co ona zawsze odpowiada: „Szczy pta magii”. Biorę szy bki pry sznic, wy cieram włosy, wkładam dżinsy i sweter, po czy m z dumą podnoszę z biurka kluczy ki od samochodu. Po kilku ty godniach intensy wnego szkolenia Delilah uznała w końcu, że zasłuży łem sobie na to, żeby korzy stać z prawa jazdy Edgara. Musiałem się nauczy ć prowadzić samochód, bo początkowo ani Morena, ani ja nie mieliśmy o ty m pojęcia. Niniejszy m więc van Jessamy n został oficjalnie moim rączy m rumakiem. Z relacji Jules wy nika, że Jessamy n też sobie świetnie radzi. Znowu pisze – po raz pierwszy, odkąd skończy ła pracę nad książką Z innej bajki – i to podobno w niezły m tempie. Całe królestwo z fascy nacją sięga po jej książki, te bowiem okazują się mieć w sobie coś wy jątkowego. Jakoś tak się składa, że Jessamy n potrafi napisać dokładnie taką historię, jaką odbiorca ma w dany m momencie ochotę przeczy tać. Każdy czy telnik wy nosi więc z opowieści coś trochę innego, zupełnie tak, jak gdy by jej treść zmieniała się w zależności od odbiorcy i okoliczności, w który ch sięga on po książkę. Chociaż to samo można chy ba powiedzieć o każdej książce – że zmienia się odrobinę za każdy m razem, gdy się ją otwiera. Zasadnicze py tanie brzmi: kto powoduje tę zmianę – książka czy jednak czy telnik? Najlepsza wiadomość jest taka, że Jessamy n w pełni wróciła do zdrowia. Co więcej, stała się

obiektem zalotów kapitana Kraba, który zabrał ją na rejs przy blasku księży ca, a ponadto specjalnie dla niej opanował sztukę jedzenia nożem i widelcem. A Edgar? Może trudno w to uwierzy ć, ale jakimś cudem udało mu się wy ruszy ć z książki w kosmos. Te jego podróże nie zostały, co prawda, wpisane do fabuły, ale z powodzeniem sprawdzają się jako hobby. Jako rakietę wy korzy stuje Py ra, okazuje się bowiem, że na grzbiecie smoka można z powodzeniem przemierzać galakty ki. Co jeszcze bardziej zaskakujące, nie ty lko Edgar pasjonuje się astronauty ką. Również Serafina, która kiedy ś nie potrafiła skupić się choćby na krótką chwilę, teraz bez przerwy rozwodzi się o czarny ch dziurach, pulsarach i kwazarach. O ile mi wiadomo, w przerwach między podróżami kosmiczny mi Edgar spędza dużo czasu na stronie 43, na rozmowach z Jules. Spoglądam na zegar i pędzę po schodach do drzwi. Chcę jak najszy bciej dotrzeć do Delilah i coś jej pokazać. Już się nie mogę doczekać! Morena spogląda na mnie znad kilkuwarstwowego tortu, na który m właśnie zasty ga polewa. Zdąży ła już ułoży ć wzdłuż brzegów różowe płatki i dodatkowo udekorować je srebrny mi perełkami. Teraz pracuje nad napisem na torcie. – Dzień dobry, kochanie – mówi. – Jak spałeś? – Całkiem nieźle, dziękuję – odpowiadam i odruchowo wkładam palec do miski z kremem, żeby go skosztować. Morena uderza mnie po dłoni szpatułką. – Będę tego potrzebować – mówi karcący m tonem. Wy ciskając krem z rękawa cukierniczego, kreśli na torcie napis: „Szczęścia i pomy ślności”. Przy glądam się przez chwilę, jak pracuje. W końcu zwraca na mnie uwagę. – O co chodzi? – py ta. – Jesteś szczęśliwa? Uśmiecha się. – Chy ba w ogóle nie zdawałam sobie sprawy, co to jest szczęście, dopóki tu nie przy by liśmy. Nie wy obrażałam sobie, że świat może by ć aż o ty le większy, że może stwarzać aż takie możliwości. Wy puszczam z płuc powietrze, które zupełnie bezwiednie wstrzy my wałem przez dłuższy czas. Dobrze wiedzieć, że chociaż raz wszy scy są zadowoleni z nowej sy tuacji. – Poczekaj dwie minuty – mówi Morena – to cię przed wy jściem poczęstuję muffinem. – Nie mam czasu. – Całuję ją lekko w policzek i wy chodzę z kuchni. – Nie przesadzaj z pracą! – Praca jest uciążliwa ty lko wtedy, gdy się z niej nie czerpie przy jemności! – woła za mną. Wsiadam do samochodu i włączam radio. Pokonuję dziesięciominutową trasę do domu Delilah. Przy jeżdżam na miejsce dokładnie w momencie, w który m jej matka wy chodzi do pracy z kubkiem kawy w ręce. – Wcześnie się dzisiaj zjawiłeś – mówi pani McPhee. – Delilah jeszcze śpi. – To nie szkodzi. Mam dobrą wiadomość i chciałem się nią podzielić. – A, to zapraszam. Ona się na pewno ucieszy, że to ty ją budzisz, a nie ja. – Macha do mnie na pożegnanie, wsiada do samochodu i po chwili odjeżdża. Od pewnego czasu czuję się u Delilah w domu równie swobodnie jak u siebie. Wchodzę na górę i ostrożnie otwieram drzwi do jej pokoju. Delilah leży na plecach, przy kry te ma ty lko stopy. Pomiędzy szeroko rozłożony mi

ramionami na poduszce wiją się splątane włosy. Śpi w dużo za dużej koszulce z napisem „GRILL U BUBBY: WOŁOWINA KRUCHA JAK LÓD…” i jednej skarpetce w paski. Nigdy w ży ciu nie widziałem nic piękniejszego. Klękam przy niej, nachy lam się i całuję, aż w końcu otwiera oczy. – Dzień dobry, księżniczko – mówię. – Mmmfrrm – sły szę w odpowiedzi. Delilah lekko unosi powieki. – Jak? – Co jak? – Jak ty to robisz, że tak wy glądasz o takiej godzinie? – Mam wrodzony talent – śmieję się i siadam obok niej na łóżku. – Coś ci chcę pokazać, już dłużej nie mogłem z ty m czekać. Podnosi się na łokciach i ziewa. – Mam nadzieję, że to coś naprawdę dobrego. Pokazuję jej list, który wczoraj wieczorem wy drukowałem sobie z komputera. Delilah rozkłada kartkę i przesuwa wzrokiem po pierwszej linijce tekstu: „Gratulacje! Został Pan przy jęty do rocznika 2019 w Dartmouth College”. Delilah otwiera szeroko oczy, po czy m zarzuca mi ręce na szy ję. – Oliverze, to wspaniała wiadomość. Bardzo się cieszę. – Co najlepsze, będzie nas dzielić odległość zaledwie dwóch miast. Delilah uśmiecha się szeroko. – Nie mogę uwierzy ć, że umawiam się ze studentem. – Po chwili jednak robi smutną minę. – Nie mogę uwierzy ć, że ty teraz będziesz się obracać wśród studentek. Wzdy cham. – Delilah, no coś ty … – Ty lko mi nie mów, że się wy głupiam. Na razie nie masz jeszcze pojęcia, jak to będzie. Kto wie, czy zaraz po przekroczeniu bramy kampusu nie poznasz dziewczy ny swoich marzeń. – Ja już poznałem dziewczy nę swoich marzeń – stwierdzam rzeczowo. – Może powinienem ci przy pomnieć, że by najmniej nie zakochałem się w tobie z uwagi na twoją urodę, bły skotliwość ani popularność. – Też mi komplement – odcina się Delilah. – Zakochałem się w tobie, ponieważ siedziałaś z nosem utkwiony m w książce. Gdy by ś nie by ła… jak by to powiedzieć… sobą… to nigdy by śmy się nie poznali – mówię. – Z pewnością nie raz będziesz miała powody do zmartwień, ale akurat jakąś przy padkową dziewczy ną, której nawet jeszcze nie znam, nie musisz się przejmować. Ty i ja będziemy się kłócić i godzić, pójdziemy razem na studniówkę i będziemy się denerwować przed egzaminami. Nie raz zarazimy się nawzajem gry pą, ale będziemy też wy mieniać walenty nki. Poza ty m każdego dnia będę ci przy pominać, dlaczego się w tobie zakochałem. Delilah opuszcza wzrok. – Wiesz co, w ty m świecie to jednak nie zawsze wszy stko kończy się szczęśliwie. Łapię ją za podbródek i delikatnie unoszę jej głowę, żeby na mnie spojrzała. – Zawsze oddałby m „długo i szczęśliwie” w zamian za „tu i teraz” z tobą. Delilah mnie całuje i lekko popy cha. Po chwili leży my obok siebie na kołdrze. Nagle ona się podnosi. – Właśnie sobie przy pomniałam, że mam dla ciebie prezent z okazji dostania się na studia.

– Przecież nie mogłaś wiedzieć, że się dostanę. – Jestem opty mistką – mówi z uśmiechem, po czy m wy jmuje coś z szuflady w stoliku nocny m. – Nie zapakowałam, ale chy ba mi wy baczy sz. Wręcza mi tom w skórzanej oprawie. Otwieram ją i stwierdzam, że pierwsza strona jest pusta… podobnie jak następna i kolejne. Po chwili okazuje się, że pusta jest w ogóle cała książka. Spoglądam na Delilah nieco zaskoczony. – To się nazy wa pamiętnik – wy jaśnia. – To ty będziesz zapełniać te strony. Uznałam, że czas najwy ższy, żeby ś zaczął pisać własną historię. Przy tulam ją do siebie z my ślą: „Właśnie od tego zamierzam zacząć”.

Każdy ma jakąś swoją opowieść. Komuś może się wydawać, że nie warto tej historii opowiadać, ale przecież dotychczas nikt nie miał okazji jej wysłuchać. Niewykluczone, że swoim postępowaniem, swoimi słowami, tym, jak pokierujesz fabułą, wywrzesz wpływ na życie drugiego człowieka. Tak to już jest z opowieściami. Pozwalają nam one oderwać się od rzeczywistości, pozwalają robić rzeczy, które wydawały się kiedyś niemożliwe, wręcz nie do pomyślenia. Dzięki nim można doświadczyć zawodu miłosnego, nawet jeśli nie miało się go okazji przeżyć. Dzięki nim można uczestniczyć w przygodach z zacisza własnego pokoju. Opowieści to marzenia, które się snuje na jawie. Czasem dają nam poczucie komfortu, jak para wysłużonych kapci, kiedy indziej zadają ból jak ostrze noża. Mogą nas zmieniać, inspirować i skłaniać do otwarcia się na świat. Opowieści otaczają nas ze wszystkich stron. Znajdziemy je wśród obcych ludzi mijanych na ulicy i na kartkach pamiętników zamkniętych na kłódkę. Zawierają się w listach miłosnych, których nikt nigdy nie wysłał, ale także w słowach każdej toczącej się rozmowy. Twoja opowieść może i nie została spisana, ale to wcale nie znaczy, że nie istnieje. Być może właśnie teraz ktoś ją czyta. Wyobraża sobie, jak wodzisz oczami po tej stronie, jak ściskasz okładkę, niecierpliwie czekając na zakończenie. Na Ciebie chyba już pora. Czytelnik niecierpliwie czeka na następny rozdział Twojej opowieści. Serdecznie Cię pozdrawiam Jessamyn

PODZIĘKOWANIA Pragniemy podziękować Peterowi Antely esowi z Wy działu Anglisty ki w Vassar College za cenne uwagi i słowa zachęty, które kierował do nas w czasie powstawania tej książki. Wiele zawdzięczamy również Abigail Baird, która na tej samej uczelni prowadzi zajęcia z psy chologii. Właśnie ona dostarczy ła nam inspiracji podczas tworzenia wielu postaci i pomagała nam zgromadzić informacje o guzach mózgu. Dziękujemy Ry anowi Ey kholtowi, który wy my ślił, że łzy mogą pły nąć z trzech miejsc naraz, a także Kevinowi Ferreirze, od którego zaczerpnęły śmy dowcip o Instagramie. Dziękujemy Kathy Reichs i Lisie Genovie, skądinąd świetny m pisarkom, ponieważ dzięki ich doświadczeniom udało nam się uzupełnić luki w naszej opowieści. Will Henderson zasługuje na słowa uznania za to, że wy my ślił ty tuł jeszcze na długo przed ty m, zanim my w ogóle zaczęły śmy my śleć o pisaniu kolejnej części książki. Podziękowania należą się też kilku osobom, które udowodniły, że bajka może się czasem urzeczy wistnić. Są to: Barbara Marcus, Beverly Horowitz, Dominique Cimina, John Adamo, Kim Lauber, Stephanie O’Cain oraz cały zespół Delacorte Press z Random House Children’s Books. Dziękujemy również Timowi, czy li Tacie, za to, że nas rozśmiesza, a od czasu do czasu także przeraża na śmierć, gdy zakrada się do gabinetu. Na podziękowania zasługują również Dudley, Alvin, Oliver i Harvey – te psiaki dawały nam moralne wsparcie i zmuszały do robienia przerw na spacery.

O AUTORKACH Jodi Picoult jest autorką dwudziestu trzech powieści, między inny mi bestsellerowy ch: Już czas, To, co zostało, Pół życia, Tam gdzie ty, W naszym domu, Krucha jak lód, Przemiana, Dziewiętnaście minut, Bez mojej zgody. Mieszka w New Hampshire wraz z mężem i trójką dzieci. Więcej informacji można znaleźć na stronie jodipicoult.com.

Samantha van Leer studiuje w Vassar College. Główny przedmiot jej studiów stanowi psy chologia, poza ty m uzupełnia wiedzę o zagadnienia związane z rozwojem człowieka.

Jodi i Samantha, matka i córka, wspólnie napisały książkę Z innej bajki, której konty nuacją jest niniejsza powieść. Mają cztery psy : Alvina, Harvey a, Dudley a i Olivera. Książę z powieści dostał imię właśnie po ty m ostatnim.

Spis treści CZĘŚĆ PIERWSZA DELILAH OLIVER EDGAR OLIVER DELILAH EDGAR OLIVER EDGAR CZĘŚĆ DRUGA DELILAH OLIVER EDGAR OLIVER DELILAH EDGAR OLIVER DELILAH EDGAR OLIVER DELILAH EDGAR DELILAH OLIVER PODZIĘKOWANIA O AUTORKACH