Jeaniene Frost - 1 - Pierwszy dotyk ognia

Rozdział 1 Zaparkowałam rower przed restauracją i starłam pot znad górnej wargi. Jak na styczeń było nadzwyczaj ciepło, ale lepiej jest się pocić podczas zimy na Florydzie, niż marznąć podczas mrozów na północy. Zwinęłam włosy w węzeł. Kiedy uniosłam z karku długą, czarną grzywę, poczułam chłodniejszy powiew. Otarłam jeszcze czoło i weszłam do restauracji, nie zwracając uwagi na stoliki, lecz na klientów usadowionych przy barze. Od razu spostrzegłam, że większość z nich była zwykłego wzrostu, z kilkoma szczególnie wysokimi wyjątkami. Cholera. Skoro tu Marty’ego nie było, będę musiała jechać do drugiego miejsca, w którym lubi przesiadywać, a zanosiło się na deszcz. Przeciskałam się między stolikami, starannie trzymając prawą rękę dociśniętą do uda, żeby nikogo przypadkiem nią nie potrącić. Miałam do wyboru albo zachować tego rodzaju środki ostrożności, albo nosić grubą rękawicę elektroizolacyjną, która z kolei budziła ciekawość wścibskich nieznajomych. Podeszłam do baru i uśmiechnęłam się do wykolczykowanego, wydziaranego mężczyzny, który przesunął się, by zrobić mi miejsce. - Widziałeś Marty’ego? - spytałam go. Dean pokręcił głową. Łańcuchy łączące jego nozdrza z uszami zabrzęczały lekko: - Jeszcze nie, ale dopiero co przyszedłem. - Raquel? - zawołałam. Barmanka się odwróciła, pokazując piękną, acz brodatą twarz, na którą ukradkiem lub otwarcie gapili się turyści. - To co zwykle, Frankie? - zapytała, sięgając po kieliszek na wino. Frankie nie było to moje prawdziwe imię, lecz tak mnie obecnie nazywano. - Nie tym razem. Szukam Marty’ego. - Jeszcze go tu nie było - stwierdziła. Raquel nie pytała, dlaczego pofatygowałam się osobiście, zamiast z tym samym pytaniem zadzwonić. Mimo że wszyscy cyrkowcy, którzy spędzali zimę w Gibsonton, udawali, że nie wiedzą o mojej sytuacji, żadne z nich poza Martym nie próbowało mnie nigdy dotykać i niezależnie od pogody nie oferowało mi, że mnie podwiezie, gdy widzieli mnie na rowerze. Westchnęłam. - Jeśli tu przyjdzie, powiedz mu, że go szukam, dobrze? - Mieliśmy zacząć trening dwie godziny temu. Poza sezonem z rygorystycznego i zdyscyplinowanego partnera Marty zmieniał się w olewusa. Jeśli go szybko nie znajdę, nie uda mi się już przemówić mu do rozumu i spędzi całą noc, popijając i snując historie o dawnych dobrych czasach cyrku. Raqąuel się uśmiechnęła, pokazując ładne białe zęby, które kontrastowały mocno z jej ciemną, szczeciniastą brodą. - Pewnie.

Zaczęłam się zbierać do wyjścia, ale Dean postukał widelcem w kufel z piwem, przyciągając moją uwagę: - Chcesz, żebym zadzwonił do Tropicany i zapytał, czy Marty tam jest? Domyślił się trafnie, dokąd się wybieram, no ale Dean znał Marty’ego dłużej niż ja. - To tylko półtora kilometra, a ja muszę ćwiczyć nogi. - Jak dla mnie wyglądają dobrze - odparł Dean gardłowo, wpatrując się we wzmiankowane kończyny, a potem wodząc wzrokiem po całym moim ciele. Z powodu gorąca miałam na sobie tylko szorty i podkoszulek, więc widoki miał raczej nieograniczone. Potem Dean pokręcił głową, jakby sobie przypominał, dlaczego taksowanie mnie to zły pomysł. - Na razie, Frankie - powiedział bardziej zdecydowanym tonem. Ścisnęło mnie w piersi z bólu, który był tyleż dobrze znany, co bezcelowy. Tak, Dean wiedział, czemu fantazjowanie o moich nogach - albo o jakiejkolwiek części mojej anatomii - mijało się z celem, a ja już dawno pogodziłam się z tym, że są takie rzeczy, których nigdy mieć nie będę. Jednak w przypływie słabości spojrzałam na parę, która siedziała przy pobliskim stoliku. Szeptali do siebie i trzymali się za ręce, splatając palce. Wydawali się niemal nieświadomi tego zwykłego gestu, ja jednak zwróciłam na niego uwagę, jakby oświetlał ich dłonie ogromny reflektor, a ból w moim sercu przekształcił się w coś, co niemal paliło. Oboje zerknęli na mnie - może wyczuli na sobie moje spojrzenie - ale szybko odwrócili wzrok. Albo nie zauważyli mojej blizny która biegła od skroni do prawej ręki, albo nie wydała im się ona tak ciekawa jak inne atrakcje: tatuaże przypominające jaszczurcze łuski, które pokrywały całe ciało Deana, broda Raquel, dwa i pół metra wzrostu J.D. czy wąziutka talia Katie, która miała w obwodzie trzydzieści pięć centymetrów, ale wydawała się jeszcze mniejsza w zestawieniu z krągłymi biodrami i bardzo obfitym biustem. Było zresztą jeszcze dosyć wcześnie. Większość stałych bywalców Showtown USA przychodziła dopiero po dziewiątej. Para nadal się wpatrywała w grupkę przy barze, nie siląc się nawet na dyskrecję. Irytacja wywołana tym, że ludzie się gapią na moich przyjaciół, wybiła mnie z chwilowej melancholii. Niektórzy turyści przyjeżdżali do Gibsonton podziwiać resztki karnawałowych dekoracji zdobiące wiele ulic albo obejrzeć tresowanego niedźwiedzia, słonia czy inne egzotyczne zwierzę na jakimś trawniku, ale większość przybywała pogapić się na „dziwadła”. Miejscowi byli na to uodpornieni albo dla lepszych napiwków podkreślali swoje osobliwe cechy, ale ja wciąż nie mogłam powstrzymać gniewu wywołanego przez częste przejawy grubiaństwa. Inny to nie znaczy gorszy i nieludzki, jednak wielu mieszkańców Gibsonton właśnie tak było postrzeganych przez przejezdnych. Niemniej nie miałam prawa pouczać ludzi za brak dobrych manier, nie mówiąc już o tym, że Raquel nie byłaby zachwycona, gdybym zaczęła besztać

jej klientów. Z zaciśniętymi ustami skierowałam się do drzwi. Gdy nagle otworzyły się z impetem, zaskoczona, odskoczyłam do tyłu. Udało mi się zejść z drogi mężczyźnie, który wmaszerował do środka jak pan i władca, nie byłam jednak dość szybka i musnął ręką moje ramię. - Ała! - warknął w reakcji na kontakt i obrzucił mnie oskarżycielskim spojrzeniem. - Co u diabła? Nie wiedział o tym, ale dopisało mu szczęście. Gdyby nie to, że nauczyłam się poskramiać część kursujących we mnie prądów oraz że ledwie godzinę wcześniej spuściłam najgorsze z nich do piorunochronów, przeżyłby coś znacznie gorszego. - Naelektryzowałam się - skłamałam. - W tej okolicy tak się dzieje. Jego twarzy zdradzała niedowierzanie, ale ja nie miałam nic w rękach, a mój strój też wiele by nie zamaskował. Jeszcze raz popatrzył na mnie wilkiem i odwrócił się plecami. - Którędy do Tampy? - zawołał ogólnie do wszystkich w barze. - Moja cholerna nawigacja tu nie działa. W tym rejonie nie było to nic niezwykłego, a ja znałam odpowiedź na jego pytanie, ale się nie odzywałam, nie chciałam bowiem ryzykować, że podczas rozmowy znów się przypadkiem dotkniemy. Wyszłam z baru - i prosto na mnie wpadła jakaś zahukana blondynka. Zaskowyczała, a ja w duszy zawyłam jej do wtóru z czystej frustracji. Tyle miesięcy zupełnie bez wypadku, a teraz w niespełna pięć minut poraziłam dwie osoby. Przynajmniej Gbur zgarnął trochę mojego bonusowego napięcia, więc ta kobieta pewnie rzeczywiście odczuła zetknięcie, jakbym była naelektryzowana, a nie jakby przysiadła na krześle elektrycznym. - Przepraszam - powiedziałam, wycofując się. - Moja wina - zaśmiała się i poklepała mnie przepraszająco. - Nie patrzyłam przed siebie... Nie słyszałam, co jeszcze mówiła. Przed moimi oczyma rozgorzały obrazy w różnych odcieniach czerni, bieli i szarości. Byłam w łóżku z kochankiem. W pokoju słychać było tylko nasz ciężki oddech. Potem wyszeptałam, że w następny weekend powiem mężowi, iż go zostawiam. Nie przez to jednak cała zastygłam w bezruchu, lecz przez obrazy, które zobaczyłam później, tym razem w pełni kolorów, ale rozmazane, jakbym widziała je przez mgłę. Znajdowałam się w gęsto porosłym, bagnistym terenie. Z przerażeniem patrzyłam, jak dłonie męża zaciskają się na mojej szyi. Szyja eksplodowała mi bólem i przestałam go widzieć wyraźnie. Bezskutecznie drapałam i szarpałam jego dłonie, odziane w rękawiczki. Ściskał coraz mocniej i mówił mi, jak się

dowiedział o moim romansie oraz jak dokładnie pozbędzie się moich zwłok. Ból narastał, aż całe moje ciało stanęło w ogniu. Potem na szczęście ustał i poczułam się, jakbym odpływała. Mój zabójca stał w miejscu, wciąż zaciskał dłonie na mojej szyi i nie zdawał sobie sprawy, że patrzę teraz na niego spoza własnego ciała. W końcu puścił. Potem podszedł do zaparkowanego samochodu, otworzył klapę i wyjął kilka przedmiotów, jak gdyby się zastanawiał, od czego zacząć... - Frankie! Zamrugałam, wracając do własnej świadomości, a w miejsce mglistych obrazów pojawiło się znajome, idealnie wyraźne wnętrze baru. Dean stał między mną a kobietą, która niechcący uaktywniła moje zdolności, dotknąwszy mojej prawej ręki. Dean nie popełnił tego samego błędu, lecz znajdował się tak blisko, że musiałam spojrzeć mu przez ramię, żeby ją znowu zobaczyć. Trzymała się za rękę, jakby ją bolała, i z oczyma szeroko otwartymi z przejęcia paplała coś do mężczyzny, który - jak się dowiedziałam - był jej mężem. Tego samego mężczyzny, który dziś w nocy ją zamorduje, jeśli go nie powstrzymam. - Ja nic nie zrobiłam! - powtarzała w kółko. - Po prostu zaczęła krzyczeć... Mąż złapał ją za ramię: - Chrzanić te straszydła, Jackie, gdzie indziej zapytamy o drogę. - Zatrzymaj ich - powiedziałam do Deana bez tchu, bo wciąż czułam skutki fantomowych palców na swoim gardle. - On ją zabije. Jeśli jak dotąd była w barze chociaż jedna osoba, która pilnowała swoich spraw, to ta wypowiedź skupiła na mnie uwagę wszystkich jeszcze skuteczniej, niż gdybym zaczęła strzelać. Jackie wbiła we mnie zaskoczony wzrok, ale jej mąż zmrużył oczy podejrzliwie. Zaczął przepychać się z nią przez niewielki tłumek, który się wokół nas zebrał. Dean stanął im na drodze, blokując przejście. - Jeszcze nie wyjdziecie - oznajmił spokojnie. Mąż się zatrzymał i zmierzył Deana wzrokiem. Nawet gdyby wyraz twarzy Deana sam z siebie nie budził należnego respektu, to zielone, tatuowane łuski pokrywające jego skórę poruszyły się sugestywnie, podkreślając wielkie muskuły. - Daj spokój - wymamrotał mąż. - Nie chcę żadnych kłopotów... - Zajrzyjcie mu do bagażnika - przerwałam silniejszym głosem. Znajdziecie rękawice robocze, gafer i worki foliowe. Klienci baru stojący w pobliżu zaczęli przypatrywać się mężowi. Zaśmiał się nerwowo: - Nie muszę wysłuchiwać tego pieprzenia... - Ma też siekierę, łopatę, latarki, utleniacz, linę, kombinerki i książkę o mikrośladach - znowu weszłam mu w słowo. - Dowiedziałeś się, że ona chce cię zostawić, i nie mogłeś się z tym pogodzić. Zamierzałeś ją więc udusić, wyrwać

jej zęby i odciąć opuszki palców, tak żeby nawet jeśli znaleziono by jej ciało, nie dałoby się jej zidentyfikować. Osłupiał. Jackie zaczęła się trząść, a z jej oczu trysnęły łzy. - Phil... to prawda? - Nie! - zagrzmiał. - Stuknięta sucz łże! Wtedy popełnił olbrzymi błąd - obrócił się i złapał mnie za ramiona. Dean rzucił się, by go odciągnąć, ale ja byłam szybsza. Przeżyłam wszystko, co zamierzał zrobić Jackie, na własnej skórze, i to wspomnienie sprawiło, że byłam bezlitosna. Położyłam prawą dłoń na jego ramieniu i spuściłam niechciane prądy, które miałam w sobie. W mojej głowie wybuchła kolejna seria obrazów, bezbarwnych ze starości, lecz to nie dlatego go dotknęłam. Pociemniało mi przed oczyma i poczułam, jak prąd przepływa ze mnie do Phila, nim Dean zdążył go oderwać. Phil upadł na podłogę, a ja, mrugnąwszy kilka razy, z satysfakcją zobaczyłam, że wciąż targają nim spazmy. Kilkoro spośród turystów zaczęło krzyczeć. Jackie łkała. Żal mi jej było, ale kilka łez w obecnej chwili stanowiło los o wiele lepszy niż to, co Phil dla niej zgotował. - Co się stało? - jeden z nieznajomych gapiów zapytał kategorycznie. - Złapał ją, więc poraziła go paralizatorem - Dean odparł burkliwie. Nie miałam paralizatora, ale nie było tego widać, bo J.D. stanął przede mną i zasłonił mnie swoją olbrzymią, dwuipółmetrową sylwetką. Jackie doszła do siebie i drżącymi rękoma wyjęła Philowi z kieszeni kluczyki do samochodu. Nie zauważył tego chyba, bo był zajęty niekontrolowanymi drgawkami oraz szczaniem po sobie. Kiedy szła na parking, nikt jej nie zatrzymywał, lecz Dean ruszył za nią, rzuciwszy mi posępne spojrzenie. Chwilę później Jackie zaczęła krzyczeć i kilkoro ludzi wyszło na zewnątrz. Niektórzy przed wyjściem rzucili pieniądze na stoły, inni nie. Jackie prawdopodobnie zobaczyła, że wskazałam, co będzie w bagażniku, bezbłędnie. Raquel podeszła do mnie i potarła brodę ze znużeniem: - Teraz ci się dostanie, Frankie. Myślałam, że chodzi jej o to, iż będę musiała wyrównać koszty uciekających pośpiesznie turystów. To była moja wina, że nie popłacili rachunków, nie mogłam więc mieć tego Raquel za złe, ale warto byłoby pokryć te wydatki, aby uratować kobiecie życie. Dopiero później, kiedy Jackie ze szlochem tłumaczyła policji, co się stało, uświadomiłam sobie w pełni, co Raquel miała na myśli. Wówczas było już za późno.

Rozdział 2 Marty patrzył w milczeniu, jak odbijam się na trampolinie z większą siłą, niż trzeba. Miał metr dwadzieścia pięć wzrostu, więc ledwie dorastał do krawędzi trampoliny, lecz jego baki, zmarszczki i krzepka, umięśniona sylwetka dowodziły, że nie jest dzieckiem. Odwróciłam wzrok od niego i skoncentrowałam się na własnym ciele, nie zwracając prawie uwagi na krajobraz, który wznosił się lub opadał w miarę skakania. Kiedy osiągnęłam wystarczającą wysokość, przycisnęłam kolana do klatki piersiowej, zwijając się w klasyczną „kulkę”, po czym szybko skręciłam biodra, nim dotknęłam stopami elastycznej powierzchni i znów się wybiłam. „Za luźno w kulce!” Niemal słyszałam okrzyk mojego dawnego trenera. „W ten sposób stracisz cały punkt, Leila! Z tak niskimi wynikami nigdy nie trafisz do drużyny”. Odepchnęłam te wspomnienia i skupiłam się na następnym ruchu - salcie z półobrotem, tak zwanym „baranie”. Ten element wykonałam jeszcze niezdarnie; niż poprzedni, a przy lądowaniu stopa kompromitująco uciekła mi w tył. „Kolejny punkt” - pomyślałam odruchowo, ale przebrnęłam przez ostatnią serię salt i obrotów. Żaden przyzwoity sędzia nie przyznałby mi za nie wysokich not, ale wyglądały imponująco, więc widzowie cyrku je uwielbiali. Tym razem, zamiast lądować na trampolinie, w ostatniej chwil zmieniłam kierunek i przywaliłam stopami w ramiona Marty’ego. Prędkość oraz moja masa powinny były powalić go na kolana i połamać parę kości, ale Marty stał prosto jak struna. Schwycił mnie za kostki, ustabilizował wystarczająco mocno, żebym mogła w pełni wyprostować swoje metr sześćdziesiąt siedem centymetrów wzrostu i wyciągnąć ramiona nad głową triumfalnie. - I tłum szaleje - powiedział Marty ironicznie, kiedy się kłaniałam. Puścił moje kostki i zeskoczyłam. - Obecnie mniej tych tłumów. Ludzie mają inne rzeczy do roboty, niż chodzić do wędrownych cyrków. Zaburczał pod nosem: - Gdyby wszystko było po myśli Staną, zaradzilibyśmy temu, wykorzystując twoją świeżą sławę. Skrzywiłam się na myśl o tym, jaki nasz szef był zachwycony sytuacją z Jackie sprzed dwóch tygodni. Dziś przynajmniej nie mieliśmy tłumu przy płocie. Już taki mój los, że siostra Jackie okazała się dziennikarką, która rozdmuchała historię o moim „przeczuciu” we wszystkich mediach, do jakich miała dostęp. Phil utrzymywał, że jest niewinny, a dowodów na to, iż chciał zamordować swoją żonę, było za mało. Jednak fakt, że wiedziałam, iż Jackie zamierza go zostawić, oraz że bezbłędnie opisałam zawartość jego bagażnika, wystarczyło, by przyciągnąć ciekawskich. Gdyby nie moja nieszczęsna skłonność do rażenia prądem wszystkich, których dotknę, zarobiłabym okrągłą

sumkę czytaniem z dłoni. Jednak w obecnej sytuacji nie mogłam się doczekać, aż moje piętnaście minut sławy przeminie. - Ludzie muszą zapomnieć, co potrafię. Wiesz dlaczego. Marty popatrzył na mnie niemal ze smutkiem. - Tak, dziecko. Wiem. Potem poklepał mnie po ramieniu, nie wzdragając się w zetknięciu z prądem. Był już przyzwyczajony, a poza tym Marty nie był śmiertelnikiem, więc na niego działało to inaczej. - Wejdź do środka, to ci zrobię shakea - powiedział i jeszcze raz mnie poklepał po ojcowsku. Odwróciłam się, żeby nie widział, jak się krzywię. Marty był bardzo dumny ze swoich zmiksowanych mieszanin, więc piłam je co najmniej raz w tygodniu, w smaku były one jednak ohydne. Gdyby nie to, że zauważyłam, iż faktycznie korzystnie wpływają na moje zdrowie, wylewałabym je ukradkiem do kwiatków w doniczkach, zamiast je pić. - Ehm, za chwilkę. Muszę jeszcze popracować nad tą ostatnią serią salt. Prychnął, dając mi do zrozumienia, że nie umiem kłamać, ale się nie kłócił. Chwilę później usłyszałam trzask zamykanych drzwi od przyczepy. Po jego wyjściu skoncentrowałam się z powrotem na trenowaniu mojej części pokazu. Występy Marty’ego polegały na tym, że uciekał z kilku eksplozji, tak by mnie złapać podczas określonych wyskoków oraz manewrów na trapezie, ale ponieważ nie był człowiekiem, nie musiał ćwiczyć tyle co ja. I dobrze, bo wydalibyśmy majątek na rekwizyty oraz podpałki, że nie wspomnę już o tym, jak by na tym wyszedł nasz trawnik. Wynajmowaliśmy grunt, na którym stała przyczepa, więc gdybyśmy do zdemolowali, musielibyśmy za to zapłacić. Jako dziecko nie marzyłam o karierze w cyrku, dzieciństwo były to jednak czasy, zanim zaczęłam palić każde urządzenie elektryczne, jakiego dotknęłam, a co dopiero kopać ludzi prądem w codziennych kontaktach. Miałam szczęście, że ze swoją przypadłością w ogóle mam jakąś pracę. Jedyny inny fach, w którym bym się sprawdziła, to świnka doświadczalna w rządowych eksperymentach, o czym przypominałam ojcu, ilekroć biadolił nad profesją, jaką obrałam. Skakałam gładko i miarowo, tworząc rytm, który pozwalał mi wypchnąć ze świadomości inne troski. „Koncentracja to klucz do sukcesu” - mawiał mój dawny trener, i miał rację. Wkrótce już prawie nie zwracałam uwagi na kolaż płotu, podwórka i dachu, który ukazywał się moim oczom podczas każdego skoku. W końcu zlały się one w nierozróżnialną feerię kolorów. Wtedy wykonałam serię salt i obrotów, lądując na rozstawionych stopach oraz ugiętych kolanach, aby zamortyzować wstrząs. Trampolina zadrżała, ale ja stałam sztywno, bez tego zabójczego dla not kroku wstecz. Potem uniosłam ramiona i skłoniłam się głęboko, co stanowiło ostatni element układu. - Brawo - odezwał się drwiący głos.

Wyprostowałam się z nagłym napięciem. Kiedy zaczynałam ukłon, byłam sama, jednak w te parę sekund przy rogach trampoliny znalazło się czterech mężczyzn. Mieli na sobie t-shirty oraz dżinsy i wyglądali jak normalni turyści, ale tylko Marty potrafił ruszać się tak szybko, co oznaczało, że ci mężczyźni nie byli ludźmi. Choćbym nawet nie wiedziała, że należy nieufnie podchodzić do odmiennych gatunków, zimny uśmiech na twarzy członka kwartetu z kasztanowatymi włosami jasno wskazywał, że nie przyszli zapytać o drogę. Próbowałam opanować swoje galopujące obecnie serce. Przy odrobinie szczęścia te stwory pomyślą, że to z wysiłku, choć zapewne zdradzała mnie woń strachu. - To prywatna posesja - odezwałam się. - Musisz być Fantastyczną Frankie - stwierdził ten wysoki i kasztanowłosy, nie zwracając uwagi na moje słowa. Mój pseudonim sceniczny wypowiedział złowieszczo. - A kto pyta? - odparłam, zastanawiając się, gdzie u diabła jest Marty. Na pewno usłyszał tych facetów, nawet jeśli nie wyczuł, że znalazła się tu grupa nieludzi. Kiedy zadawałam pytanie, byłam na trampolinie, ale moment później znalazłam się na ziemi w miażdżącym uścisku kasztanowłosego nieznajomego. Stęknął z bólu, kiedy dotknął mojej skóry i wniknął w niego prąd, ale elektryczność go nie obezwładniła, podobnie jak było w przypadku Marty’ego. Wzmocnił tylko uścisk. - Jakżeś to, kurwa, zrobiła? - zapytał kategorycznie. Jego oczy z niebieskich stały się intensywnie, nieziemsko zielone. Nie odpowiedziałam. Jak tylko dotknęłam jego ciała prawą ręką, mój umysł zalały szarawe obrazy. Tak samo jak nie mogłam zapobiec przepływowi prądów, nie mogłam też zam sprawą tego jednego, jedynego dotknięcia nie zobaczyć jego najgorszych grzechów. Krew. Tyle krwi... Poprzez przesycone paniką wspomnienie o morderstwie na jakiejś innej osobie usłyszałam, jak przeklina mnie za krzyk, a potem poczułam ostry ból i wszystko pociemniało. **** Znajdowałam się w pomieszczeniu, które wyglądało na pokój hotelowy, i patrzyłam na swoich porywaczy. Ręce miałam grzecznie na kolanach, jakbym składała zamówienie w restauracji u kelnerów. „Jeśli kiedyś spotkasz wampira, nie wpadaj w panikę, bo będziesz pachnieć jak zdobycz” - ostrzegał mnie Marty. Po tym, jak zobaczyłam lśniące na zielono oczy napastników, wiedziałam, czym są. Dlatego nie traciłam energii na kłamstwa, kiedy spytali, jak to jest, że robię za elektrycznego węgorza i potrafię pobierać informacje przez dotyk. Gdybym

skłamała, wykorzystaliby po prostu moc swoich spojrzeń, by mnie zmusić do powiedzenia im prawdy - albo do czegokolwiek innego, na co mieliby ochotę - a ja nie chciałam dawać im nad sobą jeszcze większej kontroli. Nie próbowałam też uciekać, chociaż mnie nie związali. Większość ludzi nie wiedziała o istnieniu wampirów, a co dopiero o tym, co potrafią, ale moje zdolności sprawiły, że znałam o nich prawdę na długo przed tym, nim spotkałam Marty’ego. Moje niechciane talenty powodowały, że byłam świadoma całej masy spraw, o których wolałabym nie wiedzieć. Na przykład tego, że porywacze mieli szczery zamiar mnie zabić - to akurat mieściło się na samym szczycie listy rzeczy, o których w obecnej chwili wolałabym nie wiedzieć. Kiedy zmuszona byłam ponownie dotknąć kasztanowłosego wampira, zobaczyłam własną śmierć. Wizja ta budziła we mnie irracjonalną chęć, by zacisnąć sobie dłonie na szyi i cofać się z krzykiem. Nie zrobiłam tego. Powinnam pewnie być wdzięczna, że moje nieproszone zdolności sprawiły, iż doświadczyłam tylu okropnych zgonów - na własną egzekucję mogłam spoglądać ze swoistą makabryczną ulgą. Rozerwanie gardła będzie bolało - wiedziałam o tym, bo przeżyłam to wiele razy za pośrednictwem innych ludzi. Niemniej można umrzeć gorzej. Poza tym nic nie było ustalone raz na zawsze. Dojrzałam przebłysk swojej możliwej przyszłości, ale przecież morderstwu na Jackie udało mi się zapobiec. Może znajdę też sposób, by uniknąć morderstwa na mnie samej. - Czyli, jeśli dobrze rozumiem - powiedział Kasztanowy, przeciągając sylaby - kiedy miałaś trzynaście lat, dotknęłaś linii energetycznej, która spadła na ziemię. Prawie zginęłaś, ale później twoje ciało zaczęło wydzielać napięcie, a prawa ręka wykrywać psychiczne impresje zawarte w tym, czego dotykasz? Wydarzyło się więcej, ale nie chciałam się tym dzielić, a jego i tak nie obchodziłyby te szczegóły. - Elektryczności sam zaznałeś - wzruszyłam ramionami. - Co do reszty, owszem, jeśli czegoś dotykam, pobieram z tego czegoś impresje. - „Czy chcę, czy nie” - dodałam w myślach. Uśmiechnął się, błądząc wzrokiem po cienkiej, nierównej bliźnie, która stanowiła widoczną pamiątkę tego, jak otarłam się o śmierć. - Co widziałaś, kiedy mnie dotknęłaś? - Z przeszłości czy przyszłości? - zapytałam, krzywiąc się na wspomnienie o jednym i drugim. Kasztanowy popatrzył na swoich kolesi z zainteresowaniem. - Z obu. Jakżebym chciała skłamać! Nie potrzebowałam jednak zdolności psychometrycznych, by się domyślić, że jeśli będą wątpić w moje słowa, długo nie pożyję. - Lubisz jeść dzieci. - Słowa sprawiły, że w gardle stanęła mi żółć. Przełknęłam i ciągnęłam: - I zamierzasz wypić mnie na śmierć, jeśli nie okażę się użyteczna.

Uśmiechnął się szerzej, pokazując końcówki kłów. Nie zaprzeczył żadnemu z zarzutów. Gdyby nie to, że widziałam podobne groźne, zębate uśmieszki oczyma ludzi, z którymi nawiązałam psychiczną łączność, chyba bym się teraz posikała z przerażenia. Ale zblazowana część mnie po prostu nazwała rzecz po imieniu - on był zły. A chociaż chciałabym, aby było inaczej, zło nie było mi obce. - Jeśli jej umiejętności są autentyczne, jak słyszeliśmy, mogą dać nam przewagę, której szukamy - wymamrotał jego ciemnowłosy towarzysz. - Myślę, że masz rację - wycedził Kasztanowłosy. Nie chciałam umrzeć, ale do pewnych rzeczy się nie posunę, choćby miało mnie to kosztować życie. - Jeśli każecie mi pomóc w porwaniu dzieci, to równie dobrze możecie się od razu zabierać za moją szyję. Kasztanowłosy się roześmiał: - Z tym akurat sam sobie poradzę - zapewnił, a mnie zakotłowało się w żołądku ze wstrętu. - Od ciebie chcę czegoś bardziej... skomplikowanego. Jeśli przyniosę ci przedmioty, a ty ich dotkniesz, będziesz umiała mi coś powiedzieć o ich właścicielu? Na przykład co robi, gdzie jest, a w szczególności gdzie 7 będzie . Nie chciałam w żaden sposób pomagać tej odrażającej, morderczej bandzie, ale perspektywy miałam smętne. Jeśli odmówię, zahipnotyzują mnie i zrobię to tak czy owak albo będą mnie torturować, aż się zgodzę, albo też zadławię się na śmierć własną krwią, bo będę im zbędna. Być może tu tkwiła moja szansa, by odmienić los, jaki mi szykowali. „A niby czemu chcesz go odmienić?” - wyszeptał mroczny, wewnętrzny głos. „Nie masz dość tego, że ciągle toniesz w cudzych grzechach? Czy nie jest tak, że tylko śmierć cię wyzwoli?” Zerknęłam na swoje nadgarstki. Odznaczały się na nich blade blizny, które nie miały nic wspólnego z porażeniem prądem. Posłuchałam niegdyś tego pełnego rozpaczy wewnętrznego głosu i skłamałabym, gdybym twierdziła, że w głębi serca mnie on już nie kusi. Potem pomyślałam o Martym, o tym, że kiedy ostatnio rozmawiałam z tatą, nie powiedziałam mu, że go kocham, o tym, że nie kontaktowałam się z siostrą od wielu miesięcy, a wreszcie o tym, że nie chciałam dawać tym draniom satysfakcji z zabicia mnie. Podniosłam głowę i spojrzałam przywódcy w oczy: - Moje zdolności są powiązane z moimi emocjami. Jeśli będziecie mnie dręczyć fizycznie lub psychicznie, to więcej szczęścia wam dopisze, jeżeli zadzwonicie do wróżki, by zapytać o to, co chcecie wiedzieć. Oznacza to zero morderstw w czasie, kiedy pozyskuję dla was informacje, oraz absolutne zero dotykania mnie. To ostatnie dodałam z powodu pożądliwych spojrzeń, jakimi obrzucał mnie rozczochrany brunet. Moje ciasne body i bokserki za wiele nie ukrywały,

był to jednak mój strój do ćwiczeń. Gdybym wiedziała, że zostanę dziś porwana, ubrałabym się bardziej konserwatywnie. - I nie myślcie sobie, że mnie zahipnotyzujecie i zapomnę cokolwiek z tego, co zrobicie - nadmieniłam, machając prawą ręką. - Impresje psychiczne, prawda? Dotknę was albo jakiegoś przedmiotu w pobliżu i się dowiem, a wtedy wasza żywa kryształowa kula się zepsuje. Były to same bzdury. Mogli robić, co chcieli, a ja i tak pobierałabym impresje z wszystkiego, czego dotknę prawą ręką. Mówiłam jednak najbardziej przekonującym tonem, na jaki było mnie stać, modląc się w duchu, żebym raz w życiu okazała się dobrym łgarzem. Kasztanowłosy błysnął kłami w kolejnym przerażającym uśmiechu: - Damy radę, pod warunkiem że dostarczysz nam to, co obiecujesz. Uśmiechnęłam się bez śladu humoru: - Och, dostarczę, bez obaw. Potem zerknęłam na znajdujące się za nim gniazdko. „A stać mnie na więcej”.

Rozdział 3 Kasztanowłosy nazywał się Jackal, czyli „szakal” - tak przynajmniej zwracali się do niego koledzy. Ich imiona wydawały się tak samo zmyślone, więc w myślach nazywałam ich Zbok, Psychol i Drgawa, bo ten ostatni nie umiał usiedzieć na miejscu. Zbok i Drgawa przeszło godzinę temu poszli po rzeczy, których miałam dotknąć. W tym czasie siedziałam na brzeżku wyleżałego hotelowego materaca i słuchałam, jak Jackal rozmawia przez telefon w nieznanym mi języku. Zaczynało mi być zimno w samym trykocie, ale się nie przykryłam. Wszystkie instynkty podpowiadały mi, bym się nie ruszała i nie zwracała na siebie uwagi - jak gdyby miało to znaczenie. Zgromadzone w tym pokoju drapieżniki były świadome każdego mojego ruchu, nawet jeśli nie patrzyły w moją stronę. Kiedy Zbok i Drgawa wrócili, popatrzyłam na torbę podróżną, którą przynieśli, z mieszaniną lęku i optymizmu. Jej zawartość spowoduje, że przez głowę przetoczy mi się jeszcze więcej makabrycznych obrazów, ale też zapewni mi przetrwanie. - Poukładaj przedmioty w rzędzie na łóżku - poleciłam Drgawie, ignorując zaskoczone spojrzenie, jakim mnie obrzucił. Jeśli będę się zachowywać jak pożałowania godna panienka w opałach, tak też będą się do mnie odnosić. Jeśli jednak będę odgrywać rolę kluczowego narzędzia w ich poszukiwaniu osoby, do której miały doprowadzić te przedmioty, zwiększałam swoje szanse na przeżycie. Taką przynajmniej miałam nadzieję. - Zrób to - powiedział Jackal, krzyżując ramiona. Czułam na sobie wręcz namacalny ciężar jego spojrzenia, ale odetchnęłam głęboko kilka razy i starałam się nie zwracać na niego uwagi. Kiedy zobaczyłam, co Drgawa wyjął z torby, przyszło mi to z łatwością. Zwęglony kawałek materiału; częściowo stopiony zegarek; pierścionek; coś, co wyglądało jak pasek, oraz nóż z charakterystycznym srebrnym połyskiem. Ten ostatni przedmiot sprawił, że serce zabiło mi szybciej. Miałam nadzieję, że pozostali uznają to za przejaw zdenerwowania, a nie za to, czym to w istocie było - podekscytowanie. Jeśli chodzi o wampiry, w filmach pokazywali całkowitą nieprawdę. Drewniane kołki nie zrobią im krzywdy, podobnie jak światło słońca, krzyże czy woda święcona. Ale serce przebite srebrem oznaczało koniec pieśni, a ja miałam teraz srebrny nóż w zasięgu ręki. „Jeszcze nie” - przestrzegłam się. Poczekam, aż będą przekonani, iż jestem zupełnie bezradna, i bez mrugnięcia zostawią srebrny nóż gdzieś, skąd będzie łatwo można go wziąć. Albo aż dwaj z nich znowu wyjdą. Wszystko jedno, co nastąpi szybciej. - Dobra, Frankie - powiedział Jackal. Popatrzyłam na niego, a on skinął głową w stronę przedmiotów. - Rób swoje.

Nastawiłam się psychicznie i podniosłam zwęglony materiał. Wszędzie dym. Przecinały go dwa promienie światła, które padały na mnie, gdy chowałem się za wózkiem widłowym. Zalało mnie przerażenie, bo uzmysłowiłem sobie, że mnie zauważono. Kiedy próbowałem uciekać, zatrzymano mnie w miejscu szorstkimi rękoma. Na początku dym był tak gęsty, że nie widziałem nic poza jaśniejącymi oczami, skupionymi na mnie jak lasery. Potem ujrzałem ciemne włosy okalające szczupłą twarz, pokrytą lekkim zarostem na brodzie i wokół ust. Usta te rozciągnęły się w uśmiechu, który nie był okrutny, jak się spodziewałem, lecz raczej zaskakująco radosny. - Razielu - ciemnowłosy nieznajomy powiedział karcąco - nie trzeba było. Zdarzało mi się słyszeć, jak rodzice surowiej besztali swe dzieci, a jednak zalał mnie strach. - Proszę - jęknąłem. - Proszę? - Nieznajomy się zaśmiał, ukazując białe zęby oraz dwa wyraźne górne kły. - Jakież to banalne. Potem mnie puścił, odwrócił się i pomachał na pożegnanie po przyjacielsku. Ogarnęła mnie ulga, aż kolana zaczęły mi drżeć, ale to mnie nie powstrzymało. Rzuciłem się w stronę drzwi od magazynu. Wtedy pokryły mnie płomienie, które powstały z niczego. Wspinały się po moich nogach krętymi, bezlitosnymi wstęgami, i zacząłem krzyczeć w nagłej udręce. Próbowałem biec szybciej, ale wtedy języki ognia wspinały się jeszcze wyżej. Następnie rzuciłem się na podłogę i zacząłem tarzać. Wszystkie moje zakończenia nerwowe wyły w męce, ale ogień wciąż nie gasł. Wręcz przeciwnie narastał, pokrywając mnie bezwzględnymi, głodnymi falami, aż w końcu napłynęła i pochłonęła mnie hucząca ciemność. Ostatnim, co widziałem, unosząc się nad własnym martwym ciałem, był ciemnowłosy wampir. Wciąż się oddalał. Jego ręce rozświetlały płomienie, które w jakiś sposób nie paliły jego skóry. Zamrugałam z niedowierzaniem. Kiedy otworzyłam oczy, znajdowałam się znów w pokoju hotelowym, zwinięta w pozycję embrionalną - jak Raziel, kiedy konał. Musiałam instynktownie naśladować jego zachowanie, przeżywając wspomnienie tych fantomowych płomieni. - No i? - Z ulgą usłyszałam wymagający głos Jackala, ponieważ osadzał mnie on w rzeczywistości, a nie w koszmarze, który byłam zmuszona przeżyć. Co widziałaś? Usiadłam na łóżku i rzuciłam w niego zwęglonym kawałkiem tkaniny. - Widziałam, jak jakiś wampir, który ewidentnie potrafi kontrolować ogień, smaży na chrupko kogoś imieniem Raziel - odparłam, wciąż próbując

otrząsnąć się z efektów tej okropnej śmierci. Cała czwórka wymieniła spojrzenia - jednoznacznie zachwycone spojrzenia. - Bingo! - zakrzyknął Psychol, triumfalnie unosząc w górę zaciśniętą pięść. Z ich zadowolonej reakcji wnosiłam, że albo nie przepadali za Razielem, albo już wcześniej wiedzieli, co się z nim stało, a to był test. - Upewnijmy się na sto procent - rzekł Jackal i przestał się uśmiechać. Frankie, dotknij teraz pierścienia. Podniosłam go z napięciem i ponurym wyczekiwaniem, ale przed oczyma stanęły mi urywki obrazów, które widziałam już wcześniej. Nadal były tak ohydne, że zachciało mi się wymiotować, ale oprócz tego, że utrzymane były w szarawych barwach przeszłości, wydawały się słabsze - jak gdybym oglądała film, a nie doświadczała ich osobiście. Pokręciłam głową, by sobie w niej rozjaśnić, i odłożyłam pierścień koło Jackala. - Chyba się pomyliliście. Z tego odbieram tylko impresje związane z tobą, a one nie mówią mi nic nowego. Jego piwne oczy na moment zajaśniały szmaragdowe Potem wydał z siebie okrzyk, który sprawił, że zadrżałam: - To nie fuks, do kurwy nędzy, ona jest autentyczna! Bałam się wszystkiego, co dzieciobójcę-sadystę wprawiało w ekscytację, ale starałam się tego nie okazać. „Nie popadaj w panikę” - mawiał Marty. „Zdobycz wpada w panikę, a potem zdobycz się je”. - Następny? - zapytałam, siląc się na względne opanowanie. Przestali sobie gratulować i popatrzyli na mnie: - No - powiedział Jackal i przysunął do mnie nóż. Jego podniecenie było niemal namacalne. - Tym razem jednak skoncentruj się na podpalaczu. Spróbuj zobaczyć, gdzie gnój jest, a nie tylko to, co się stało, kiedy zaszlachtował Neddy’ego. Stąd wiedziałam, że za sprawą noża przeżyję morderstwo kolejnej osoby. Nie dlatego jednak zawahałam się, sięgając po przedmiot. - Na podpalaczu? - powtórzyłam. - To jego mam znaleźć za pośrednictwem tych przedmiotów? Niewiele brakowało, a dodałabym „Poszaleliście?” ale tego zrobiłam, bo nawet jeśli oni postradali zmysły, to ja głupia nie byłam. - Umiesz, prawda? - zapytał Jackal bez śladu po wcześniejszej wesołości na twarzy. Pewnie, że umiałam, tylko że nie chciałam. Wątpiłam, aby podpalacz był ich przyjacielem. Jackal pogardliwym tonem nazwał go gnojem, poza tym chcieli, bym go znalazła, co na kilometr jechało niecnymi zamiarami. Skoro się nie lubili, każdy, kto ma rozum w głowie, unikałby przebywania choćby na tym samym kontynencie jak taki stwór. Tymczasem Jackal i pozostali najwyraźniej próbują go pojmać. Wolałabym wyprzeć wspomnienie czarującego uśmiechu podpalacza tuż przed tym, jak spalił on Raziela, zmieniając go w stertę

rozżarzonych szczątków. Jeśli jednak odmówię szukania go, nie pożyję na tyle długo, by się przejmować zapominaniem. Jakkolwiek by patrzeć, byłam między młotem a kowadłem. Czy raczej gwoli ścisłości - między kłem a ostrym narzędziem. Sięgnęłam po srebrny nóż. To jedno dotknięcie spowodowało, że moją świadomość zaatakowały szarawe obrazy śmierci Neddy’ego, jak gdyby to wszystko przytrafiało się właśnie mnie. Nie zdziwiłam się, że to podpalacz zabił Neddy’ego - użył noża po tym, jak go trochę podpiekł. Nie zaskoczyło mnie też, że zrobił to z tą samą zdystansowaną serdecznością, którą okazał podczas egzekucji Raziela. Przedarłam się przez palący ból, jaki odczuwałam; przez wrażenie, że unoszę się w stan, który czeka ludzi po śmierci, cokolwiek to jest, i skoncentrowałam się na podpalaczu, starając się zobaczyć go teraz, a nie tylko wtedy. To było trudniejsze. W wysoce emocjonalnych sytuacjach każdy pozostawia fragment swojej esencji na przedmiotach, ale podpalacz nie emocjonował się zabójstwem Neddy’ego, więc na nożu pozostawił po sobie tylko odrobinę. Jednak czy był zdystansowany, czy nie, nic ludzi nie wiąże bardziej niż śmierć. Gdy drzwi do zaświatów się uchylają, esencje w jakiś sposób stapiają się i mocniej odciskują. Kiedy więc przedarłam się przez kipiel pozostałości po furii i strachu Neddy’ego, wyczułam charakterystyczną esencję podpalacza. Była ona cieniutka jak nić, ale skupiłam się na niej ze wszystkich sił i pociągnęłam. Czarno-białe obrazy zastąpiła jasna i klarowna wizja w pełni kolorów. Zamiast brudnego nabrzeża rzeki, gdzie Neddy pożegnał się z życiem, ujrzałam otaczające mnie luksusowe zasłony. Początkowo sądziłam, że znajduję się w niewielkim pokoju, potem jednak uświadomiłam sobie, że ciemnozielone kotary otulają wielkie łoże. Podpalacz leżał na łóżku, w kompletnym odzieniu i z zamkniętymi oczami, jakby spał. „Mam cię” - pomyślałam, rozdarta między ulgą a niesmakiem, bo wiedziałam, że znalazłam go w czasie teraźniejszym. Wcześniej widziałam go jedynie w szarawych odcieniach minionych wspomnień, lecz szpiegowanie go w czasie teraźniejszym to było co innego. W mojej głowie byłam tylko ja sama. Wolna od postrzeżeń innych osób, nieśpiesznie przyjrzałam się podpalaczowi. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak normalny, dobrze zbudowany mężczyzna po trzydziestce, po chwili jednak dało się dostrzec oznaki wyjątkowości. Włosy w kolorze espresso sięgały mu za ramiona - dalej, niż ośmielała się zapuszczać większość mężczyzn - jednak u niego wyglądało to, nie wiedzieć czemu, w najwyższym stopniu męsko. Czarne spodnie i granatowa koszula opinały muskuły, które wydawały się znacznie twardsze, niż karta na siłownię pozwala, a choć jego dłonie nie stały w płomieniach, pokrywała je sieć blizn wyglądających jak dawne rany odniesione w bitwie. Wysokie kości policzkowe podkreślał lekki zarost, niebędący w pełni brodą. Nie sprawiał on

jednak wrażenia niechlujstwa, lecz wyglądał wyraziście i kusząco. Od czasu Aragorna we Władcy Pierścieni nie widziałam, żeby mężczyźnie tak było do twarzy z tym lookiem, a jego oczy... Nagle się otworzyły - intensywny odcień miedzi otoczony kręgiem zieleni. Uznałabym je za piękne, ale w tej chwili sprawiały wrażenie, jak gdyby wpatrywały się prosto we mnie. Poczułam się przez to nieswojo, ale z rozmysłem sobie powiedziałam, że to jedynie zbieg okoliczności. Nikt nigdy nie wiedział, kiedy korzystałam ze swoich zdolności, by nawiązać łączność. Gdybym chciała, mogłabym być największą podglądaczką świata, najgoręcej jednak sobie życzyłam, by o ludziach wiedzieć mniej, a nie więcej... - Kim jesteś? Podskoczyłam. Gdyby nie to, że widziałam, jak jego kształtne usta się poruszają, pomyślałabym, że sobie te słowa uroiłam. „Zbieg okoliczności” powtórzyłam do siebie. Lada moment ktoś znajdzie się w polu widzenia i zobaczę, do kogo naprawdę mówi... - Zapytam po raz drugi - powiedział głębokim głosem z lekkim akcentem. - Kim jesteś i skąd u diabła wzięłaś się w mojej głowie? To przestraszyło mnie tak bardzo, że natychmiast zerwałam połączenie. Bogato zdobne łoże okolone zasłonami zniknęło, zastąpione przez przebrzydłą tapetę i łóżko, w którym najprawdopodobniej pogryzą mnie pluskwy. Upuściłam srebrny nóż, jak gdyby mnie palił. Wciąż nie mogłam dojść do siebie po tym, co się stało. - No i? - zapytał Jackal. - Znalazłaś go? - O tak - zaskrzypiałam z zaskoczenia. - I? - naciskał. Nie ma mowy, bym mu powiedziała, iż podpalacz w jakiś sposób się zorientował, że go szpiegują. Gdyby Jackal o tym wiedział, natychmiast by mnie zabił, aby podpalacz nie mógł dotrzeć do mnie za pośrednictwem naszego połączenia. Było to możliwe. Skoro podpalacz czuł mnie w swojej głowie, zapewne również mnie słyszał... Doznałam przebłysku natchnienia, które było bardziej lekkomyślne niż mądre, i wiedziałam już, co muszę zrobić.

Rozdział 4 Drgawa, Zbok i Psychol już wyszli, ale Jackal wciąż siedział przy maleńkim biurku. Z jego bojowej miny domyślałam się, że nie zamierza się stamtąd ruszyć. Westchnęłam. - Myślisz, że jeśli zostawisz mnie samą, to ucieknę przez okno? Daj spokój, pozostali by mnie usłyszeli i powstrzymali. Nie mogę też zadzwonić na policję i powiedzieć: „Ratunku, porwała mnie zgraja wampirów!”. Nawet gdyby nie uznali, że ktoś sobie stroi żarty, to po prostu zahipnotyzowalibyście policjantów, by sobie poszli. Albo byście ich zjedli. Tak czy owak, nigdzie się stąd nie ruszę i dobrze o tym wiem. - Coś kombinujesz - stwierdził Jackal. Tylko dzięki maksymalnemu wysiłkowi woli udało mi się nie wzdrygnąć. „Nie panikuj, nie panikuj...” - Nie wiem co - ciągnął - ale czuję nosem, że coś knujesz. Odchrząknęłam. - Czujesz nosem osobę, którą zalewają zimne poty, odkąd uprowadziły ją wampiry. Jeśli chcesz się o waszym piromanie dowiedzieć czegoś więcej niż to, jakie ładne ma zasłonki, to wyjdź. Jak mam się skupić, skoro gapi się na mnie stado stworzeń, które w kółko patrzą na moją szyję i oblizują wargi? Nagle znalazł się tuż przede mną i ściskał mój podbródek. - Co ty tak naprawdę próbujesz osiągnąć? - zapytał, zmuszając mnie, bym spojrzała w jego jaśniejące oczy. Ich efekt był natychmiastowy. Poczułam się senna, beztroska i gadatliwa, choć w głębi duszy krzyczałam na alarm. - Nie mogę się z nim połączyć, kiedy wszyscy patrzycie - wymamrotałam. - Nie mogę dość głęboko wniknąć mu do głowy, żeby się udało. Jego oczy rozbłysły jeszcze mocniej, aż patrzenie w nie stało się niemal bolesne. - To wszystko? Słowa „On mnie też widzi” wisiały mi na końcu języka, gotowe spaść i przypieczętować mój los. Jednak chociaż czułam się, jakbym właśnie wypaliła pół kilo trawy, znalazłam siłę, by powiedzieć coś innego: - Za bardzo się boję... jak tu jesteście. Była to prawda, lecz powód takiego stanu rzeczy pozostał przemilczany. Jackal mnie puścił, ale oczy nadal mu jaśniały. - Do nikogo nie zadzwonisz ani nie będziesz wychodzić z pokoju. Jego słowa odbijały się echem w mojej czaszce. Pokiwałam głową bezmyślnie. Jackal odepchnął mnie i padłam na łóżko, ale potem ku mojej uldze skierował się do drzwi.

- Masz godzinę, Frankie. Odszukaj go, a co ważniejsze, dowiedz się, gdzie będzie w przyszłości. Otworzył drzwi, po czym na moment w nich przystanął. Nim się obejrzałam, zerwał kabel od telefonu. - To na wszelki wypadek - mruknął i w końcu wyszedł. Odczekałam kilka sekund i wypuściłam wstrzymywany oddech. Cholera jasna, niewiele brakowało! Nie miałam pojęcia, jak mi się udało nie wygadać się ze wszystkim, kiedy Jackal mi przyświecił swoimi reflektorkami, teraz jednak nie miałam czasu na wdzięczność losowi. Mówią, że lepszy diabeł znany. Może to i prawda, ale biorąc pod uwagę, jakie plany wobec mnie mieli Jackal z kolegami, zdecydowałam się na wyjście numer dwa. Dawało mi ono lepsze szanse, niż gdybym próbowała walczyć z czterema wampirami za pomocą jednego marnego noża - który zresztą, jak zauważyłam, Jackal z sobą zabrał. Pewnie nie chciał ryzykować, że spróbuję się zabić - choć to, co w istocie zamierzałam zrobić, mogło się okazać równoznaczne z samobójstwem. Nie było czasu na wątpliwości, więc wzięłam spalony kawałek materiału i ponownie zalała mnie śmierć Raziela. Jak zwykle tym razem wrażenia były słabsze - pierwszy dotyk zawsze powodował najbardziej intensywne przeżycia. Przedarłam się przez pełne udręki, ostatnie chwile Raziela i uchwyciłam esensję podpalacza. To, co wcześniej było cienkie jak nić, teraz dzięki wcześniejszemu połączeniu przypominało sznur, uczepiłam się go więc i pociągnęłam ze wszystkich sił. Obskurny pokój hotelowy znikł, a w jego miejscu pojawiło się ogromne pomieszczenie o wysokich sufitach, elegancko umeblowane, z arrasami na wszystkich ścianach. Pokój nie był pusty - dwóch mężczyzn stało przed kominkiem, tak wielkim, że obaj by się w nim pomieścili. Z ulgą zobaczyłam, że jednym z nich jest podpalacz. Drugi - łysy, barczysty i ciemnoskóry - kręcił właśnie głową. - Jasne, nie myślę, że żartujesz, ale to wydaje się niemożliwe... - Cisza! - syknął podpalacz. Bardzo powoli obrócił głowę. Kiedy poczułam się, jakby wbijał we mnie te połyskliwe oczy w kolorze miedzi, z trudem pohamowałam impuls, by zerwać połączenie i wiać w diabły. - Och, już za późno, nie zdołasz uciec - powiedział zimno. Słowa uderzyły mnie jak obuchem, zaszokowały. Liczyłam na to, że z upływem czasu - i jeśli dopisze mi szczęście - będę mogła przesłać mu konkretne wiadomości. Nie przyszło mi nawet do głowy, że jak tylko ustanowię połączenie, podpalacz będzie potrafił czytać mi w myślach. „Co z niego za stworzenie?” - Niebezpieczne stworzenie, z którym nie trzeba było zadzierać - odparł. Kimkolwiek jesteś, zapewniam, że cię znajdę. Strach sparaliżował mi umysł. Był wkurwiony, a widziałam, co robił ludziom, kiedy wydawał się w dobrym nastroju. Jego kolega się rozejrzał: - Z kim...

- Cicho - przerwał podpalacz. - Wyjdź. Krzepki mężczyzna bez dalszych słów zniknął z mojego pola widzenia. Podpalacz wciąż stał przed olbrzymim paleniskiem. Pomarańczowo-żółte płomienie rosły, jak gdyby chciały dosięgnąć go przez osłonę. - Przestań nazywać mnie podpalaczem, to mi uwłacza. Szpiegujesz mnie, co znaczy, że wiesz, kim jestem. - Nie wiem - powiedziałam na głos, po czym sklęłam samą siebie w myślach. Jeśli Jackal mnie usłyszy i przyjdzie sprawdzić, co się dzieje, możliwe, że uda mi się oprzeć drugiej dawce jego spojrzenia i wygadam całą prawdę. „Słuchaj, to nie tak, jak myślisz” - myślałam szybko w nadziei, że jego antenka w mojej głowie nie straciła sygnału. „Nie mam pojęcia, kim jesteś, ale porwało mnie czterech wampirów, którzy teraz zmuszają mnie, bym cię dla nich namierzyła”. - Och? - Jego szorstki wyraz twarzy przybrał odcień rozbawienia. - Jeśli to prawda, ułatwię ci zadanie. Jestem u siebie w domu. Powiedz im, żeby wpadli, kiedy tylko im pasuje. Płomienie pokryły jego dłonie, podkreślając jego słowa. Ostrzeżenie było mi niepotrzebne, bo już mnie przerażał. Ten strach w połączeniu ze perspektywą śmierci, jaką zaplanował dla mnie Jackal, sprawiły, że odparłam z irytacją: „Wspaniale, ale mam za zadanie się dowiedzieć, gdzie będziesz w przyszłości, a nie gdzie jesteś teraz, a podejrzewam, że to już zrobi ci różnicę”. Ściągnął brwi. Te jego miedziano-zielone oczy jeszcze mocniej przykuwały przez to uwagę - i budziły jeszcze większy lęk. - Potrafisz przewidywać przyszłość? - Na jego twarzy nie było śladu wcześniejszego rozbawienia. Westchnęłam w duszy. Jak wytłumaczyć zdolność, której sama do końca nie rozumiem? „Jeśli dotknę jakiejś osoby - albo przedmiotu mocno nasyconego emocjonalną esencją - widuję różne obrazy. Jeśli te obrazy są czarno-białe, pochodzą z przeszłości. Jeśli są w kolorze, ale rozmazane, to pochodzą z przyszłości. A jeśli się skoncentruję, potrafię prześledzić czyjąś esencję zapisaną w przedmiocie, potrafię odszukać daną osobę w teraźniejszości, która wygląda normalnie i wyraźnie. Tak cię znalazłam. Jackal dał mi fragmenty rzeczy należących do osób, które zabiłeś”. Wpatrywał się we mnie, aż zaczęłam się wiercić. Jakby było mało, że mnie słyszy, to jeszcze wyglądało na to, że mnie widzi! Jak? W końcu mnie tam nie było. - Nie widzę cię w ten sposób, o którym myślisz - odparł z powściągliwym uśmiechem. - Słyszę w głowie twój głos, ale kiedy się skupię, mam wrażenie, jakbyś tu była, acz niewidzialna. - Zabrzmiało to dosyć nieprzyjemnie. Nie miałam czasu tego rozważać, bo ciągnął: - Tropi mnie ktoś imieniem Jackal? Nie rozpoznaję imienia, ale to zapewne pseudonim. Mówisz, że cię uprowadził?

„Razem z trzema kolegami porwał mnie dziś rano prosto z mojej trampoliny” - odpowiedziałam, krzywiąc się na wspomnienie o tym. - Wiesz, gdzie cię przetrzymują? Dokładnie wiedziałam, gdzie jestem. Choćbym nawet nie potrafiła się zorientować, dotykając przedmiotów w pokoju, to na telefonie podany był pełen adres hotelu. Nie miałam jednak zamiaru zdradzić Panu Płomykowi swojego miejsca pobytu, dopóki nie uzgodnimy pewnych warunków. Chrząknął z rozbawieniem: - Warunków? Chcesz dostać nagrodę za to, że mi na nich doniesiesz? „Chcę żyć” - pomyślałam do niego ponuro. „Widziałam, co zrobiłeś Neddy’emu i Razielowi, więc chcę, byś mi dał słowo, że jeśli ci powiem, gdzie są Jackal i pozostali, zabijesz ich, a nie mnie”. - To zależy - odparł rzeczowo, jak gdyby to była wymiana handlowa. Jeśli w istocie, jak twierdzisz, znajdujesz się w tej sytuacji pod przymusem, to ślubuję, że nie stanie ci się krzywda. Lecz jeśli kłamiesz, aby zwabić mnie w pułapkę... - Rzucił mi jeden z tych swoich czarujących uśmiechów, które Neddy i Raziel widzieli tuż przed zgonem. Zadygotałam. „Nie kłamię” - posłałam mu myśl. „W pułapkę próbuję zwabić jedynie Jackala, Zboka, Psychola i Drgawę”. - Zatem z mojej strony nie masz się czego obawiać - powiedział, nie komentując pozostałych imion. Zacisnął przed sobą te śmiercionośne dłonie. Najwyższa pora, byśmy się oficjalnie poznali. Jestem Vlad, a ty? Zawahałam się, lecz odpowiedziałam prawdziwym imieniem, bo z tym stworem nie chciałam ryzykować nawet niewinnego kłamstewka. „Leila. Nazywam się Leila”. - Leila. - Wypowiedział moje imię, jak gdyby czuł smak sylab. Uśmiechnął się szerzej, czarująco. - A teraz powiedz mi, gdzie jesteś.

Rozdział 5 Jackal rzucił mi nadtopiony pasek. - Spróbuj jeszcze raz. Na nic nam wiedzieć, że jest w domu. Musimy odkryć, gdzie będzie, kiedy opuści tę swoją fortecę, a nie kiedy będzie sobie w niej bezpiecznie siedzieć. Zerknęłam na zegar na komodzie. Prawie druga rano, ponad osiem godzin od mojej rozmowy z Vladem - który swoją drogą musiał mieć o sobie wyjątkowe mniemanie - z takim imieniem. Czemu go tu jeszcze nie było? Uznał, że szkoda czasu, by tych ludzi pozabijać? Bardzo bym chciała dotknąć sprzączki od paska, by się przekonać, ale nie wiedziałam, czy uda mi się ich znowu spławić. Wcześniej Jackal obiecał, że zostanę sama na godzinę, ale wparował do pokoju zaledwie trzydzieści minut później. - Jestem wykończona - oznajmiłam, dla wzmocnienia efektu pocierając czoło. - Przeżywam w kółko te śmierci, ciągle próbuję nawiązać łączność z kimś w czasie teraźniejszym... To mnie wiele kosztuje. - Poza tym okropnie bolała mnie głowa, ale nie sądziłam, że się tym przejmą. - Chcesz, żebym cię przebudził zębami? - warknął Psychol, szczerząc kły w moją stronę. Jackal położył mu rękę na ramieniu: - To nie będzie konieczne - powiedział kojącym tonem. - Biedna Frankie jest zmęczona. Dajmy jej się trochę przespać. Wiem - chodźmy coś przekąsić. Widziałem apetyczną rodzinę w pokoju 302. Starczy dla nas wszystkich. W żołądku mi się zakotłowało, bo zimny błysk w jego oczach świadczył o tym, że nie blefuje. Zbok, Drgawa i Psychol uśmiechnęli się, milcząco rzucając mi wyzwanie. Wstałam z łóżka. - Tylko się wysikam i przemyję twarz, a potem znowu spróbuję go znaleźć - powiedziałam, przeklinając ich w myślach. Przeszłam do łazienki i zamknęłam za sobą drzwi. Przynajmniej żaden z nich się nie upierał, że będzie mi towarzyszyć. Odwlekając, zyskałam tylko parę minut. Wkrótce wróciłam na łóżko, trzęsąc się pod nawiewem klimatyzacji, i sięgnęłam po srebrny nóż. - Czemu nie pasek? - Jackal natychmiast zapytał i złapał mnie za rękę. Popatrzyłam na niego spode łba. Za bardzo byłam wściekła przez jego groźby i przestraszona, że Vlad zmienił zdanie, by silić się na uprzejmość. - Łatwiej jest nawiązać połączenie za pośrednictwem czegoś, czego już używałam. Mruknął: - Dobra. Zabieraj się do roboty, a my się stąd nie ruszamy, chyba że chcesz, żebyśmy poszukali tej rodzinki. Zawrzałam gniewem, ale zacisnęłam usta i w milczeniu podniosłam zimne ostrze. Ponownie zalała mnie śmierć Neddy’ego, ale przedarłam się przez te wspomnienia i nawiązałam łączność z podpalaczem. Z zaskoczeniem

stwierdziłam, że poszło bardzo szybko. Przed moimi oczyma zamiast pokoju hotelowego pojawiła się rozległa granatowa przestrzeń. Vlad znajdował się w jej centrum, wyprostowany. Szmaragdowo lśniącymi oczami wpatrywał się w coś dla mnie niewidocznego. Przez chwilę byłam zdezorientowana. Wyglądał trochę, jakby pływał w tych atramentowych odmętach, tyle że miał na sobie długi szary płaszcz i nie był mokry. Co...? - Nie płynę, Leilo. Lecę. Głos Vlada opłynął mój umysł. Pobrzmiewał rozbawieniem. Uświadomiłam sobie, że bezkresna przestrzeń wokół niego to nie woda, lecz nocne niebo. W dodatku musiał znajdować się wysoko, bo nie widziałam pod nim żadnych świateł. Jeśli to przeżyję, nakopię Marty’emu do dupy za to, że mi nie powiedział, że wampiry potrafią latać! A jeśli Marty też umiał latać? A co jeśli wszystkie wampiry latały? Jeśli tak, to moje szanse na ucieczkę diabli wzięli... - Kim jest Marty? Nie wspominałaś o nim wcześniej. - Głos Vlada przerwał moje rozmyślania. „Marty też jest wampirem” - pomyślałam, wciąż starając się przyswoić nowe informacje. „Ale nie jest w to wszystko zamieszany, tyle tylko, że się pewnie o mnie zamartwia”. - Należysz do innego wampira? Jego głos z powrotem nabrał podejrzliwego zabarwienia, a sposób, w jaki powiedział „należysz”, sugerował coś seksualnego albo spożywczego. Albo jedno i drugie. Zmarszczyłam czoło gniewnie, zapomniawszy, że Vlad tego nie widzi. „Nie! Pracujemy razem i się przyjaźnimy, ale to wszystko. Fuj” - dodałam mimowolnie. Marty był dla mnie jak drugi ojciec. Myśl o tym, że miałby we mnie wciskać swoje kły - albo cokolwiek innego - była ohydna. „Dlaczego to tyle trwa?” - pomyślałam, wracając do najistotniejszego tematu. „Minęło już tyle godzin. Zmieniłeś zdanie?” Odniosłam wrażenie, że parsknął, ale nie byłam pewna, bo powietrze wokół niego świszczało. - Nie zmieniłem zdania. Przebywałem bardzo daleko od Florydy. Czyli jednak się tu wybiera. Moje poczucie ulgi walczyło o lepsze z niepokojem. „Kazali mi cię znowu znaleźć” - powiedziałam mu. „Próbowałam to odwlec, ale zagrozili, że zjedzą pewną rodzinę. Mówili, że nie wystarczy, jak im powiem, że jesteś w domu - chcieli wiedzieć, gdzie jesteś, jak jesteś poza domem”. Rozciągnął usta w uśmiechu. Nic z tego, co powiedziałam, nie wydawało mi się zabawne, ale widocznie mieliśmy odmienne poczucie humoru. - Czy teraz są z tobą?

W tej chwili ich nie widziałam, ale wiedziałam, że Jackal, Drgawa, Zbok i Psychol wciąż mnie otaczają. „No. Tym razem nie chcieli mnie zostawić samej”. - Dobrze. Gdyby nie to, że wiedziałam, iż pozostali mnie usłyszą, prychnęłabym głośno. Vlad mógłby chociaż udawać, że robi mu różnicę, czy moja szyja zostanie potraktowana jak soczek z rurką. Zaśmiał się i uniósł rękaw płaszcza, aby na coś spojrzeć. Widok chyba go ucieszył, bo znów błysnął zębami w uśmiechu. - Leilo, chcę, żebyś zaczęła opowiadać. Powiedz pozostałym, co dokładnie widzisz i co robię. „Dlaczego?” - niewiele brakowało, a palnęłabym na głos, ale w ostatniej chwili ugryzłam się w język. Miałam wrażenie, że ten szmaragdowy wzrok skupia się na mnie. - Bo tak każę - powiedział tonem, który sugerował, że nie lubi, gdy się kwestionuje jego dyrektywy. „Mam nadzieję, że nie przypłacę tego życiem” - posłałam mu z irytacją. Zacisnęłam dłoń mocniej na srebrnym nożu. Jeśli ten numer nie wypali, a Jackal się zorientuje, że moja więź z Vladem jest dwustronna, ten nóż może być moją jedyną nadzieją. - Widzę go - powiedziałam na głos. Gdybym wierzyła w Boga, zaczęłabym się wtedy modlić. Pośród świszczącego wokół Vlada wichru usłyszałam głos Jackala. Poczułam, jak trzęsie moim ramieniem. - W teraźniejszości? Czy w przyszłości? - W teraźniejszości - powiedziałam, nadal żarliwie licząc na to, że nie podpisuję właśnie wyroku śmierci na samą siebie. - Jest poza domem. Leci. Potrząsnął mną mocniej. - Nad czym leci, Frankie? - A skąd mam wiedzieć? - odparłam prawdomównie. - Jest ciemno. Niewiele widzę... Czekaj. Vlad skierował ciało w dół. Szum wiatru się wzmógł. W oddali pojawiły się maleńkie kropeczki. - Teraz jest nad jakimś zaludnionym terenem. Widzę światła. Dużo świateł. Od nagłego ciosu zapiekł mnie policzek. - Gdzie? Potrzebuję więcej konkretów niż „zaludniony teren” i „światełka”, ty głupia suko! Chciałam pomasować sobie policzek, lecz tego nie zrobiłam, bo całą uwagę koncentrowałam na łączności z Vladem. „Mam nadzieję, że jak tu dotrzesz, to zrobisz mu z dupy jesień średniowiecza!” - syknęłam w myślach. Vlad uśmiechnął się szerzej, ukazując te ostre górne kły. - Przypomnę ci, że tak mówiłaś.

Potem ustawił się ostrzej w dół. Światła pod nim lśniły mocniej i w pustej wcześniej nicości dały się wyróżnić poszczególne kształty. Zmrużyłam oczy, by lepiej widzieć. Miałam nadzieję, że Vlad nie jest już o wiele godzin drogi stąd. - Wygląda, jakby... możliwe, że właśnie przeleciał nad wesołym miasteczkiem - ciągnęłam. Leciał tak szybko, że trudno było się zorientować. Chyba właśnie widziałam kolejkę górską. Tym razem Jackal mnie nie uderzył, ale gdyby potrząsał mną odrobinę silniej, wybiłby mi bark ze stawu. - Jakim wesołym miasteczkiem? - Przestań! - warknęłam, unosząc się gniewem. - Chcesz, żebym utraciła połączenie? To tłucz mnie dalej i wybijaj mnie z koncentracji. Trzepanie ustało, ale Jackal trzymał mnie za ramię ręką ciężką jak kawał betonu. - Nad jakim wesołym miasteczkiem? - Za późno, już nad nim przeleciał. Zbliża się mnóstwo dachów i budynków... I woda. Poczułam nutkę ekscytacji. Na Florydzie były lunaparki usytuowane nad wodą oraz duże miasta. Jeśli Vlad przeleciał właśnie nad Disney World, to może być zaledwie godzinę drogi stąd. „Zgadza się?” - wysłałam do niego. „Jesteś na Florydzie?” W odpowiedzi tylko się uśmiechnął, ale rozmazany krajobraz widoczny pod nim zaczął zyskiwać na ostrości. Po chwili zrozumiałam dlaczego. - Zwalnia. Opuszcza się... Serce zabiło mi szybciej. Nie miałam wprawy w rozpoznawaniu charakterystycznych punktów w topografii z lotu ptaka, ale grupka budynków, nad którą Vlad właśnie przeleciał, wyglądała znajomo. - I co? - Jackal znowu zacisnął dłoń. - Co widzisz? Serce biło mi w piersi coraz mocniej, bo zobaczyłam port, który z całą pewnością rozpoznałam. - Jest nad jakąś przystanią. Nie widzę jeszcze nazw ulic, ale... ale chyba coraz bardziej zwalnia. - Nad przystanią? - Głos Jackala nagle zaczął brzmieć niepewnie. Rozluźnił chwyt na moim barku. Ja ściskałam srebrny nóż jak ostatnią deskę ratunku. - Tak. Teraz zmierza w stronę miasta. Widzę dużo budynków... opada jeszcze bardziej... widzę neon na jednym z nich... - Co jest napisane na neonie? - przerwał Jackal z napięciem. - Co jest na nim napisane, Frankie? Przerwałam łączność z Vladem, bo już mi była niepotrzebna. Pokój hotelowy zawirował wokół mnie feerią kolorów, które pochłonęły atramentową ciemność otaczającą Vlada. Serce mi waliło, jakby chciało się wydostać z klatki piersiowej, a nóż ściskałam dłonią śliską od potu.

- Jest na nim napisane - wychrypiałam głosem szorstkim z nerwów i determinacji - Red Roof Inn, Tampa. Miałam zaledwie chwilę, by nacieszyć się wyrazem szoku na ich twarzach. Okno pokoju implodowało i do środka wpadło coś wielkiego. Odniosłam nagle wrażenie, że czas zaczął się przewijać do przodu. W jednej chwili obsypywały mnie fruwające odłamki szkła, a zaraz potem byłam w kącie i patrzyłam na plecy ciemnowłosego mężczyzny w trenczu. Okiem nie zdążyłam mrugnąć, a już ściany pokryły się pomarańczowo-czerwonymi falami płomieni - wszystkie ściany poza tymi w moim kącie. - Słyszałem, że mnie szukaliście - powiedział drwiąco znajomy już głos. Chciałam uciec, bo pomieszczenie błyskawicznie ogarnęły żar i dym, zanim jednak zdążyłam poczołgać się do jakiegoś wyjścia, przede mną rozszalała się przemoc. Działo się to tak szybko, że przypominało mi kreskówki, które oglądałam w dzieciństwie - tyle że ta gmatwanina wirujących kończyn była przerażająco prawdziwa. Poruszali się niewiarygodnie prędko, a dym sprawiał, że wszystko było nieostre, nie mogłam się więc zorientować, kto wygrywa ani czy w walce bierze udział więcej osób niż dwie. Wiedziałam, że jeśli dam się wciągnąć w ten śmiercionośny zamęt, to już po mnie. Jednak właśnie teraz miałam szansę. Nabrałam powietrza głęboko dla kurażu, zakaszlałam z powodu dymu i podpełzłam w stronę najbliższego gniazdka. Potem przyłożyłam do niego prawą dłoń i od razu poczułam przypływ wigoru, bo elektryczność we mnie połączyła się z napięciem w gniazdku. Energia zalała mnie jak zastrzyk z adrenaliny prosto w serce. Zaraz potem po moich zakończeniach nerwowych rozszedł się palący ból. Światła zamigotały i zgasły, ale nawet w nagłej ciemności i pomimo łez od bólu oraz dymu, które mąciły mi wzrok, wciąż widziałam okno roztrzaskane przez Vlada. Framuga płonęła i wystawały z niej odłamki szkła, przez co wyglądała jak wrota piekieł. Parę metrów dalej kilku wampirów walczyło na śmierć i życie z prędkością, której nie dało się śledzić gołym okiem. Pomimo tego wszystkiego nie zawahałam się. Ponownie nabrałam powietrza, zakaszlałam i rzuciłam się w stronę okna. W ostatniej chwili podskoczyłam, jak gdyby zamiast podłogi była tam trampolina.

Rozdział 6 - Leila, nie! - zakrzyknął szorstki głos. Za późno, zresztą i tak bym nie posłuchała. Skoczyłam na tyle wysoko, że minęłam parapet ulokowany na wysokości metra. Natychmiast zwinęłam się w kłębek i poturlałam, jak tylko walnęłam w ziemię. Jeszcze przez chwilę się toczyłam, coraz bardziej poobijana i podrapana, aż zderzyłam się z czymś twardym. Wypuściłam powietrze gwałtownie, a po całym moim ciele rozszedł się ból. Miałam ochotę dalej leżeć zwinięta w defensywny kłębuszek, ale nie było na to czasu. Wstałam i oceniłam swoją sytuację. W wyniku swojego szaleńczego nura huknęłam czołowo w samochód, za nim jednak rozciągała się zachęcająca ciemność parkingu. Potrząsnęłam głową, by przestało mi w niej dzwonić - co pewnie oznaczało, że mam lekki wstrząs mózgu - i pognałam w ciemność najszybciej, jak moje obolałe mięśnie umiały. - Zatrzymać ją! - gdzieś za mną rozległ się rozkaz. Obejrzałam się za siebie, jednocześnie wzmagając tempo. Ze zniszczonego okna nadal wylewały się płomienie oraz dym, ale nikt mnie nie gonił. Przy odrobinie szczęścia będą zajęci, aż przyjedzie straż pożarna i odwróci ich uwagę od pościgu za mną. „Papatki, gryziaki!” - pomyślałam i uśmiechnęłam się mimo bólu, który pulsował w moim ciele. Szkoda tylko, że kiedy mnie uprowadzili, nie miałam na nogach butów do biegania. Znienacka coś mnie złapało od tyłu w talii. Miałam wrażenie, że opasały mnie stalowe pręty. Zgięłam się wpół i prawie zwymiotowałam przez nagły opór, który zatrzymał mnie w miejscu. Przez moment w oszołomieniu nie wiedziałam, co się stało, potem jednak zobaczyłam ciemne ramiona, które obejmowały mnie w pasie, a z tyłu poczułam coś dużego i twardego. - Mam ją - zawołał męski głos. Chłodne usta dotknęły mojego ucha. - Nie zawracaj sobie więcej głowy paralizatorem. Za słaby jak na mnie. Niech tylko mój nowiutki napastnik się zorientuje, że całe moje ciało stanowi paralizator. To na pewno kolejny wampir, w przeciwnym bowiem razie już by leżał na ziemi, dotknąwszy mnie po tym, jak ja przejęłam dodatkowe napięcie z gniazdka. A to było tylko napięcie, które moje ciało oddawało samoistnie. Moja prawa ręka stanowiła obecnie potężną broń, ale aby ją w pełni wykorzystać, potrzebowałam lepszej pozycji. - Dobrze - powiedziałam, starając się sprawiać wrażenie uległości. Sprawiasz mi ból - dodałam, żeby się przekonać, czy rozluźni ucisk. Owszem, rozluźnił. Czyli nie był okrutny jak Jackal i pozostali. Nie ściskał mnie już tak mocno, że nie mogłam się ruszyć z miejsca, więc odsunęłam się trochę i zerknęłam za siebie. Złapał mnie ten wampir-Afroamerykanin, którego rozmowę z Vladem podsłuchiwałam wcześniej. Widocznie podpalacz przybył ze wsparciem w

odwodzie, ale na porywanie mnie się nie umawialiśmy. Mężczyzna zlustrował mnie wzrokiem. Skrzywił się, patrząc na bliznę, która zygzakiem przebiegała od mojej skroni aż po prawą dłoń. Tak bardzo już przywykłam to tej litości, że nie odczułam ani drgnienia zażenowania. W tej chwili byłam wdzięczna za każdy swój budzący współczucie atut. - Chyba skręciłam kostkę - powiedziałam i uniosłam nogę dla lepszego efektu. Ej, robię się coraz lepsza w tym kłamaniu! - Mógłbyś popatrzeć? Wampir mnie puścił i zaczął klękać, dokładnie tak, jak chciałam. Koncentrował się na mojej wyciągniętej kostce, a ja pochyliłam się do przodu, jakbym miała trudności z zachowaniem równowagi. Dotknę jego głowy tylko raz. Powinien stracić władzę nad sobą na tyle długo, że zdążę uciec. Wyciągnęłam rękę... - Dotknij go, a wycofam się z obietnicy, że nie zrobię ci krzywdy. Głos Vlada przeciął nocne powietrze. Moja ręka zamarła dwa centymetry od celu. Drugi wampir natychmiast wstał, znów w pełni czujny. „Cholera!” wrzasnęłam w myślach. Skąd Vlad wiedział, co zamierzam zrobić? - Stąd, skąd wcześniej wiedziałem, że mnie szpiegujesz - odparł z sardonicznym rozbawieniem. - Ty masz swoje niezwykłe zdolności, ja mam swoje. Jedną z nich jest telepatia. Telepatia. Nic dziwnego, że mnie słyszał, kiedy nawiązałam z nim łączność! Powoli odwróciłam się w stronę, skąd dobiegał jego głos. Z okna hotelu wciąż buchały płomienie, rzucając na Vlada pomarańczowy blask. Kroczył w naszą stronę, ciągnąc za sobą kogoś, kto był tak pokryty sadzą i strupami, że nie wiedziałam, który to z moich wcześniejszych porywaczy. - Gdzie pozostali? - zapytałam, siląc się na spokój. Wśród cieni i dymu wciąż nie widziałam jego twarzy wyraźnie, ale dostrzegłam błysk białych zębów, gdy się uśmiechnął. - Spopieleni. Jego więzień próbował się odsunąć, ale Vlad zacisnął dłoń mocniej, aż zatopił palce w sczerniałym ciele. Odwróciłam wzrok, bo zakotłowało mi się w żołądku. Syreny strażackie zagłuszały mamrotanie ludzi, którzy wyszli z pokojów hotelowych, by pogapić się na pożar. Vlad był niewzruszony, jak gdyby w każdy czwartek fajczył hotel, a potem trzymał zwęglonego wampira. - Masz, czego chciałeś - powiedziałam, wciąż starając się zachować opanowanie. - A teraz dotrzymaj słowa i mnie wypuść. Miałam poczucie, że te szmaragdowe oczy przeszywają mnie na wskroś. - Zgodziłam się cię nie skrzywdzić - i tego nie zrobiłem. A jeśli chodzi o wypuszczenie cię na wolność... zrobię to, gdy sobie nieco szerzej porozmawiamy. Przytłoczyła mnie rozpacz. Dla Vlada szersza rozmowa to pewnie tortury, a następnie egzekucja. Powinnam była wiedzieć, że ktoś, kto bez drgnienia palił ludzi na śmierć, nie dotrzyma słowa i mnie nie wypuści. Wtedy jednak - choć

sama nie mogłam w to uwierzyć - nad wyciem syren usłyszałam głos Marty’ego. - Uciekaj, Frankie, uciekaj! Vlad odwrócił się gwałtownie w stronę, z której dobiegał głos, i zobaczył, jak Marty leci na niego, jak gdyby wystrzelono go z armaty. Zastanawiałam się, dlaczego Marty nic nie zrobił, kiedy mnie uprowadzono. Widocznie pojechał za nami i ukrywał się, czekając na najlepszą okazję, by mnie uratować. Rzecz w tym, że to nie była ta okazja. Tym razem wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie, a nie na przewijaniu do przodu. Towarzysz Vlada wyjął srebrny nóż i pchnął mnie na ziemię. Vlad nie próbował uniknąć napaści Marty’ego - stanął tylko pewniej na nogach i nie puszczał spalonego wampira, jak gdyby prowokował Marty’ego, by ten go powalił. Było ciemno, ale wydawało mi się, że widzę zdeterminowaną twarz Marty’ego, tuż przed tym, jak jego ciało uderzyło w Vlada. Patrzyłam, jakbym utknęła w koszmarze, jak Vlad przyjmuje cios bez ruchu, a jego wolna, zabójcza ręka staje w płomieniach i sięga po mojego przyjaciela. - Nie! - krzyknęłam. Zamiast uciekać, jak Marty rozkazał, rzuciłam się na Vlada. Prawą ręką schwyciłam go za nogę. Z desperacji te nienawistne wewnętrzne prądy wystrzeliły ze mnie w niego znacznie mocniej niż normalnie. Biorąc pod uwagę moją panikę oraz napięcie z gniazdka, które skanalizowałam, sądziłam, że Vlad przeleci na drugą stronę parkingu. Tymczasem on został na miejscu, przeszedł go tylko silny dreszcz, a zapach ozonu w powietrzu przejściowo przyćmił woń dymu. Ta płonąca dłoń złapała Marty’ego, zanim zdążyłam zauważyć, że się poruszył, a potem ciemna głowa Vlada odwróciła się w moją stronę. Zszokowana, spojrzałam w jego jaśniejące, szmaragdowe oczy. - To było nieuprzejme - wycedził. Zanim w oczach mi poszarzało, zobaczyłam jeszcze, jak trzyma w ryzach dwa miotające się wampiry. Parking i hotel zniknęły. W ich miejsce pojawiły się wysokie drzewa i kręta, pokryta krami rzeka. Ukląkłem na jej skalistym brzegu w przemoczonych ubraniach, ale nie zwracałem uwagi na zimno. Nie czułem nic poza bólem, który niczym inferno gorzał w moich żyłach i narastał, aż odrzuciłem głowę i zawyłem z obezwładniającej udręki. Kobieta w moich ramionach nie zareagowała. Oddech nie poruszył jej ust, oczy nadal patrzyły niewidząco przed siebie. Przycisnąłem ją mocniej i rozdarło mnie kolejne uderzenie agonii, jakby to moje ciało, a nie jej, zostało bezpowrotnie zniszczone. Mimo całej mojej nowej potęgi nigdy nie byłem bardziej bezradny. Śmierć mi ją wykradła. Już nigdy jej nie odzyskam.

Ta myśl wyrwała mi z gardła kolejny skowyt. Rozpacz i zgryzota rozdzierały mnie na strzępy. To moja wina. Rzeka zmyła wszelkie ślady jej krwi, ale moje ręce na wieki będą nią splamione. - Przytrzymaj ich - nakazał ktoś szorstko. Kobieta, rzeka i las zniknęły, ustępując miejsca kłębom dymu i parkingowi Red Roof Inn. Marty wciąż żył, ku mojej niewymownej uldze, choć wyglądał, jakby się nieźle przypiekł. Vlad przekazał jego oraz tego drugiego, dużo bardziej nadpalonego wampira koledze. Ja klęczałam na ziemi, zalewając się łzami pod wpływem najczarniejszego wspomnienia Vlada. Gwoli prawdy, spodziewałam się, że gdy dotknę podpalacza, zobaczę znacznie drastyczniejszy obraz, ale wyglądało na to, że blizny na jego duszy zostawiła utrata, nie morderstwo. Zadbawszy o to, by Marty i drugi wampir nie mogli uciec, Vlad uklęknął przy mnie. Jego dłonie nie stały już w ogniu, chociaż to może dlatego, że zajechała właśnie straż pożarna i mogłyby zwrócić czyjąś uwagę. Miałam wrażenie, że wyjąca syrena rozsadzi mi czaszkę swoim zawodzeniem, ale wampirom chyba nie przeszkadzała, choć mieli lepszy słuch. - Przestań płakać - powiedział zwięźle. - Nie zabiję cię, jeśli to temu wpadłaś w histerię. Sądził, że padłam ze szlochem na kolana, bo bałam się śmierci? Echa jego męki sprawiły, że moje ironiczne prychnięcie zabrzmiało bardziej jak siąkanie. - Te łzy były twoje, nie moje. Nie wiem, kim ona była, ale jej śmierć naprawdę cię zdruzgotała. Zmarszczył brwi. Znajdował się tak blisko mnie, że widziałam, iż nie miał na sobie nawet plamki sadzy, chociaż podpalił masę rzeczy - i osób. - Cóż to za bzdury? - Nic mu nie mów, Frankie - syknął Marty. Podniosłam oczy na przyjaciela, ale zimny głos Vlada z powrotem przykuł moją uwagę do niego: - Shrapnel, zabierz ich. Przyjdę do ciebie później. Powstrzymałam instynktowny impuls, by błagając, dotknąć Vlada. Jeśli znowu go popieszczę prądem, nie nastroi go to przychylnie. - Nie zabijaj go, on tylko próbował mnie chronić. To Marty, i on nie wiedział, że... ehm... że cię wezwałam. Pewnie myślał, że należysz do ekipy, która mnie porwała. Biedny Marty. Śledził Jackala i pozostałych, czekając na korzystny moment. Skąd mógł wiedzieć, że Vlad jest silniejszy niż czterech wampirów razem wziętych? Oczywiście, jeżeli Vlad podjął już decyzję i postanowił zabić Marty’ego, będzie głuchy na moje prośby, by go nie krzywdzić. Zdolny był do morderstwa, jednak wspomnienie, które z niego wyciągnęłam swoim dotykiem, budziło nadzieję, że we Vladzie kryje się coś więcej niż tendencja do puszczania ludzi z dymem.

- Jakie wspomnienie? - Jego twarz zastygła w surowej masce. No tak, on umie czytać w myślach. Czyli przemilczenie tego, co widziałam - jak Marty chciał, żebym zrobiła - właściwie mijało się z celem. - O tobie i zmarłej kobiecie nad rzeką - odparłam. - Mówiłam ci, że od ludzi albo przedmiotów, których dotykam, pobieram obrazy. Ją widziałam, kiedy cię dotknęłam, a płakałam, dlatego że czułam wszystko to, co ty tamtego dnia. Wpatrywał się we mnie bez mrugnięcia, tak intensywnie, że spoglądanie w jego lśniące oczy sprawiało mi ból. Nie odwróciłam jednak wzroku. Może i umie czytać mi w myślach, ale ja z kolei rozdarłam ranę najbliższą jego duszy. Mogłam przynajmniej nie patrzeć teraz w ziemię jak tchórz. - Obaj mają żyć, Shrapnel - rzekł w końcu Vlad. - Dołączę do was później. Kątem oka zobaczyłam, że drugi wampir skinął głową. A potem po prostu... zniknął. Albo Marty nie raczył mi również powiedzieć, że wampiry potrafią się teleportować, albo Shrapnel zasuwał szybciej niż błyskawica. Vlad stał w miejscu. Jego oczy straciły szmaragdowy połysk i z powrotem przybrały kolor polerowanej miedzi. - Ty idziesz ze mną - oznajmił i wyciągnął rękę. Popatrzyłam na nią, ale ani drgnęłam. - Czyli jednak wycofujesz się z naszej umowy. - Nie lubię, kiedy nazywa się mnie kłamcą - zapamiętaj to sobie, dobrze ci radzę - powiedział takim tonem, że przeszedł mnie dreszcz niepokoju. Potem lekko się uśmiechnął. - Musimy porozmawiać, a tutaj jest na to zbyt tłoczno. Wiesz, że pomimo twojego niezwykłego talentu mogę cię obezwładnić, więc rozsądnie byłoby chwycić mnie za rękę. O tak, zdawałam sobie sprawę, że może mnie obezwładnić. Walnęłam go najsilniejszą dawką elektryczności, jaką udało mi się w życiu ujarzmić, a on nawet nie stracił równowagi. Chwycić go za rękę to w owej chwili było posunięcie nie tylko rozsądne, lecz także jedyne, jakie było mi dostępne. Wyciągnęłam do niego lewą dłoń. Zignorował to i chwycił mnie za prawą rękę, wykrzywiając usta. Wślizgnął się w niego prąd, ale Vlad się nie odsunął. - Przepraszam - wymamrotałam. Mruknął krótko i powiedział: - Ja zniosę konsekwencje twojego dotyku, jeśli i tyje wytrzymasz. Miałam mu właśnie powiedzieć, że tylko za pierwszym dotykiem pobieram impresje ludzkich grzechów, ale przyciągnął mnie do siebie i rozproszyło mnie jego ciało. Nie tylko jego dłonie były nadzwyczaj ciepłe. Cały promieniował gorącem. Kiedy mnie objął, ten żar palił mnie przez cienki trykot. Normalnie ciała wampirów były w temperaturze pokojowej, ale Vlad przypominał piec. Zanim zdążyłam zapytać, o co tu chodzi albo czemu mnie spontanicznie przytula, wzbił nas w powietrze. Wiatr urwał mój okrzyk zaskoczenia.

Rozdział 7 Po półgodzinnym locie, który mógłby przyprawić o palpitacje, Vlad wylądował na dużym poletku suchej roślinności. Kiedy oczy przywykły mi do ciemności, zobaczyłam niewielki samolot, który stał w pewnej odległości przed nami. Czyli Vlad lata na wiele sposobów. Nie znaczyło to jednak, żebym ja była chętna. - Nie oczekuj, że dokądkolwiek tym polecę - stwierdziłam. Uniósł brew i powiedział: - Wolisz zostać i karmić komary? Można by zrobić z twojej krwi lepszy użytek. Jeśli tą uwagą chciał mnie przestraszyć, powiodło mu się, nic to jednak nie zmieniało. - Kiedy zostałam porwana, nie miałam kiedy wziąć swojej gumowej rękawicy, więc jeśli mnie do wsadzisz do tego samolotu, usmażę wszystkie obwody elektryczne, jakich dotknę ręką... - Wobec tego zrobimy tak, żebyś nie dotykała żadnych obwodów - wszedł mi w słowo i chwycił mnie mocno za rękę, prowadząc mnie do samolotu. Próbowałam wyrwać mu dłoń, ale ani trochę nie zwolnił. - Choćbym się zgodziła wejść na pokład, a wcale się nie zgodziłam, nie możesz mnie trzymać za rękę przez cały lot. Powinieneś się już był zorientować, że nie kopię prądem jeden raz. Im dłużej mnie będziesz dotykał, tym więcej elektryczności pochłoniesz, i w końcu ugotujesz się od środka. „A potem ja doprowadzę samolot do katastrofy i też zginę” - dodałam w myślach, wyrażając swoje główne zmartwienie. Nawet Marty podczas naszych treningów musiał ograniczać kontakt ze mną do maksymalnie godziny, bo w przeciwnym razie całe jego ciało zaczynało wyglądać, jak poparzone przez promieniowanie. Vlad rzucił mi uśmiech na poły rozbawiony, a na poły dziki. Nie byłam pewna, czy odpowiada mi to połączenie. - A ty powinnaś była się zorientować, że jestem ognioodporny. Nie zrobisz mi krzywdy, Leilo, nieważne, ile wprowadzisz we mnie elektryczności. Stanęłam jak wryta. Owszem, widziałam, jak włada ogniem bez najmniejszych oparzeń. Nawet jego ubrania wydawały się ogniotrwałe, ale tak bardzo przywykłam do myśli, że mój dotyk stanowi zagrożenie, iż umysł z miejsca odrzucił stwierdzenie Vlada, jakobym nie mogła go skrzywdzić. Tym razem nie próbował mnie pociągnąć do przodu, lecz czekał, aż przetrawię tę informację. Wydawało mi się to niepojęte, ale pewnie jeśli jest na świecie ktoś, kogo niezdolna jestem skrzywdzić, osobą tą jest wampir, który potrafi przyzwać ogień z wnętrza własnego ciała. Porażenie prądem grozi zatrzymaniem akcji serca - co dla żadnego wampira nie stanowi problemu - oraz nieuniknionym, narastającym poparzeniem. Jeśli ze względu na zdolność

pirokinezy Vlad nie jest podatny na poparzenia, to naprawdę jest na mnie odporny. Nic dziwnego, że go nie powaliłam, kiedy wcześniej naładowałam go elektrycznością. Prawdopodobnie udało mi się go jedynie nieco zirytować. Tym razem spojrzałam na samolot z poczuciem radosnej ekscytacji. Przez myśl mi przeszło, że jeszcze kiedyś będę latać samolotem. Jasne, mogę dalej się opierać, ale po co? Żeby mnie torturować czy zabić, Vlad wcale nie musi się udawać w inne miejsce - jeśli taki ma zamiar, ten opustoszały obszar świetnie się do tego celu nadaje. Najbardziej logiczne było przypuszczenie, że faktycznie chce porozmawiać, a skoro ma ochotę rozmawiać w samolocie... Cóż. Miejmy nadzieję, że nie przegada całego lotu. Jeśli zamknę oczy, będę mogła udawać, że jestem przed wypadkiem, że nie ma we mnie nic specjalnego poza uzdolnieniami gimnastycznymi... - Okay - powiedziałam, próbując stłumić uśmiech. Prychnięciem dał mi do zrozumienia, że mi się nie udało. - Chodź zatem. Wskoczył na pokład, ciągnąc za sobą, jakbym nie ważyła w ogóle nic. W środku mogłam podziwiać luksusowe wnętrze w kremowej tonacji, połyskujące stoły i skórzane fotele. Wcześniej latałam tylko klasą ekonomiczną - niebo a ziemia w porównaniu z tą zbytkowną maszyną. Vlad odezwał się do dwóch pilotów w jakimś nieznanym mi języku i zaciągnęli za sobą niewielką zasłonkę, dając nam złudzenie prywatności. - Gdzie jest Marty? - zapytałam, bo nie widziałam innych pasażerów. - Korzysta z innej trasy - odpowiedział, zdejmując płaszcz. - Proszę. Wydawało mi się, że klimatyzacja działa pełną parą. Opuściłam jego cieplutkie objęcia, więc rzeczywiście było mi chłodno. Przeczytał to w moich myślach? Zerknęłam w dół i zdusiłam jęk. Skądże znowu. Klatkę piersiową pokrywała mi wyłącznie lycra, więc nawet ślepy by zauważył, że sutki mam tak twarde, że mogłyby ciąć szkło. Wzięłam od niego płaszcz i go założyłam, mamrocząc pod nosem podziękowanie i nie patrząc na niego. Płaszcz, wygrzany przez jego ciało, przypominał koc elektryczny i spowił mnie ciepłem. W podszewce znajdowały się cięższe przedmioty, ale nie dociekałam. Pewnie srebrne noże - choć najstraszliwszą bronią Vlada były jego własne ręce. Czyli coś nas łączy. Usiadł na jednym z wygodnie wyglądających skórzanych foteli. Poszłam w jego ślady i usiadłam po jego lewej stronie, skoro miał mnie trzymać za prawą dłoń przez cały lot. Samolot natychmiast zaczął kołować - bez instrukcji na temat zasad zachowania bezpieczeństwa ani nakazu, by zapiąć pasy - a chwilę później z zaskoczeniem poczułam, jak wzbija się w powietrze. Widocznie nie potrzebował długiego pasa startowego. Dłoń Vlad nadal była ciepła, ale nie wydzielała już takiego palącego żaru jak wcześniej. Dziwne to było uczucie, że ktoś dotyka mojej prawej ręki, a co dopiero tak długo. Gdyby nie to, że był niebezpiecznym wampirem o wciąż

podejrzanych zamiarach wobec mnie, rozkoszowałabym się tym, że paląco atrakcyjny mężczyzna trzyma mnie za rękę. W ciągu minionych dziesięciu lat zdarzało się to tylko w moich snach. Zmieszana, przypomniałam sobie, że Vlad słyszy moje rozmyślania. Poraziła go dawka elektryczności, niesiona moim zażenowaniem. Zamiast udać, że umknęły mu moje myśli, uśmiechnął się przebiegle. - Połaskotało. Jeśli porażenie prądem to twoja metoda na flirt, należą ci się wyrazy uznania za oryginalność. - No cóż, pamiętam, że słowo „proszę” nie robiło to tobie wrażenie odparłam cierpko bez śladu po chwilowym zawstydzeniu. - Czy twoje zdolności są wrodzone? - zapytał, zmieniając temat. - Dwanaście lat temu poraziła mnie prądem linia wysokiego napięcia, która leżała na ziemi. Leżałam w śpiączce przez parę miesięcy. Obudziłam się z poważnymi uszkodzeniami układu nerwowego oraz z tą blizną. - Dla wzmocnienia efektu powiodłam palcem od skroni do nadgarstka. - Uszkodzenia nerwów z biegiem czasu się wyleczyły, ale miało to niespodziewane skutki uboczne. Nie mogłam powstrzymać wspomnień, które napłynęły w ślad moich słów o wypadku i jego konsekwencjach. Wracam do szkoły, staram się nie widzieć, jak pozostałe dzieci gapię się na mój niezdarny chód i długa bliznę. Potem przerażenie, kiedy za sprawą dotyku prawej ręki widziałam przebłyski najczarniejszych tajemnic innych ludzi - a co dopiero świadomość, że rażę prądem każdego, z kim mam styczność. Szepty w klasach i na korytarzach, które miałam podsłuchać. „To teraz potwór... Cała w bliznach, dziwna, jak jakiś potwór Frankensteina...” - Natknąłem się na potwory. Ty się do nich nie zaliczasz. Vlad znowu bez skrupułów mnie podsłuchiwał. Próbowałam opróżnić swój umysł, ale nie miałam przecież pstryczka do wyłączania. - Mówiłaś, że masz na imię Leila, ale twój przyjaciel i pozostałe wampiry zwracali się do ciebie Frankie - ciągnął. - Przekształciłaś wyzwisko nawiązujące do Frankensteina w przydomek? Uniosłam podbródek: - Tak. Musiałam mieć nową tożsamość, a kiedy przeszłam do porządku dziennego nad urażonymi uczuciami, małostkowość kolegów ze szkoły mnie zainspirowała. Jeśli im się wydawało, że ich ulubiona zniewaga mnie złamie, to źle im się wydawało. - Spytałam: - Czemu zdecydowałeś się na imię Vlad? - Nie mogłam się oprzeć i dodałam: - W końcu nie jest to najbardziej oryginalne wampirze imię, jakie mogłeś wybrać. Zamiast się obrazić, uśmiechnął się lekko: - Jestem jedynym autentycznym Vladem. Wszyscy inni to jedynie pełne zawiści imitacje. Prychnęłam i ostentacyjnie zmierzyłam go wzrokiem. Długie ciemne włosy, uderzające rysy twarzy, charyzma budząca postrach i uwodzicielsko

umięśnione ciało składały się na aparycję godną niesławnego Księcia Ciemności, ale za jaką naiwniaczkę mnie bierze? - Jesteś niebezpieczny, acz seksowny, jak trzeba, ale uwierzę, że jesteś prawdziwym Drakulą, kiedy ty uwierzysz, że ja jestem prawdziwym Frankensteinem. - Drakula to karykaturalna postać zrodzona w wybujałej wyobraźni literata - warknął bez śladu tego maleńkiego uśmieszku. Jego dłoń też zrobiła się gorętsza. - Ze mną nie łączy jej żadne podobieństwo, tak samo jak utwór Mary Shelley nie opowiada o tobie. Wow, poważnie traktuje tę swoją fantazję. „I właśnie słyszał, jak to mówisz” - powiedziałam sobie z rozmysłem, kiedy spojrzał na mnie znacząco. - O czym chciałeś porozmawiać? - zapytałam, kręcąc głową, jak gdybym mogła z niej w ten sposób wytrzepać wszystkie obciążające mnie myśli. - O twoich szansach na przeżycie. Powiedział to swobodnym tonem i z tym przyjemnym wyrazem twarzy, który przerażał mnie bardziej niż złowróżbny grymas. Widziałam oblicza niezliczonych morderców, lecz żaden z nich nie przybierał pozy zdystansowanej życzliwości tak mistrzowsko jak Vlad, kiedy zabijał. - Teraz mi powiesz, że umrę? - zapytałam, zbierając się w sobie, by przetrwać cokolwiek, co nastąpi. Ścisnął moją dłoń po przyjacielsku. - Powinnaś była już zobaczyć, że nie tracę czasu na monologi, nim kogoś zabiję. W rzeczy samej, w moim interesie jest cię chronić. W odpowiedzi na to wątpliwe stwierdzenie uniosłam tylko brwi. - Wątpię, abym od ostatniego z twoich porywaczy uzyskał jakieś użyteczne informacje, niezależnie od tego, jak go będę torturować - ciągnął. Sprawia na mnie wrażenie pionka, więc zapewne nie ma pojęcia, kto go na ciebie nasłał. Nie zmieniałam powątpiewającej miny. Przewrócił oczami. - Zapomniałem, że wasze pokolenie zna wyłącznie gry na telefony komórkowe w rodzaju Angry Birds. W szachach pionki to najniższy poziom... - Umiem grać w szachy - wtrąciłam. - Kiedy nie można dotknąć komórki ani gier elektronicznych, bo się je usmaży, człowiek wraca do klasyki. Uśmiechnął się, pokazując te śliczne, białe zęby. Z rozmysłem sobie przypomniałam, że jeśli zacznę w myślach recytować ten słynny cytat z Czerwonego Kapturka, on to usłyszy. - Dobrze. Gdybyś podczas rozmowy co pięć minut sprawdzała pocztę albo nieustannie wysyłała SMS-y lub tweety, możliwe, że skręciłbym ci kark dla zasady. - Z taką technofobią pasowałbyś jak ulał w niektórych domach spokojnej starości. Pewnie uwielbiasz też mówić dzieciakom, żeby zlazły ci z trawnika. Uzależnienie od komórek mnie również irytowało, ale nigdy snułam fantazji, że kogoś za nie morduję, no chyba żeby liczyć ludzi, którzy gadają przez telefon podczas filmu...

Nadal się uśmiechał. - W głębi duszy wciąż się spodziewasz, że ci zrobię krzywdę, a jednak bez wahania mi dogryzasz. Nie boisz się, że mnie rozzłościsz? Był telepatą, więc nie zawracałam sobie głowy nieprawdziwą odpowiedzią: - Jesteś straszniejszy, kiedy jesteś miły, a poza tym podjąłeś już decyzję, czy mnie zabić. Niezależnie od tego, czy będę się z tobą przekomarzać, czy cię błagać, ty nie zmienisz w tej sprawie zdania, więc po prostu nadal będę sobą. Nie tylko ty nie przepadasz za udawaniem. Tym razem uśmiechnął się szeroko i szelmowsko - z tym uśmiechem był niemal diabelsko przystojny. Odwróciłam wzrok, bo nie chciałam, by moje refleksje połechtały jego ego. Aby zmienić tor myśli, skupiłam się na pokrytej bliznami ręce, która trzymała moją dłoń. Nie ściskał mocno, jak gdybym mogła w każdej chwili zabrać dłoń, ale oboje wiedzieliśmy, jak jest naprawdę. - Masz całkowitą rację - powiedział tym jedwabistym głosem z wyraźnym akcentem. - Ucieszy cię jednak wiadomość, że nie grozi ci śmierć. Jak mówiłem, w moim interesie jest cię chronić - byłem szczery. Jeśli się nie mylę a nigdy się nie mylę - twój ostatni porywacz donikąd mnie nie doprowadzi. Wobec tego to ty oferujesz mi największe szanse odkrycia, kto nasłał na mnie tamte wampiry. - Ja? - zapytałam, wbijając w niego wzrok. - Twoja zdolność gromadzenia informacji przez dotyk, jak również lokalizowania osób w czasie teraźniejszym oraz w przyszłości, jest bezcenna. Jak świat długi i szeroki, wampiry nie zawahają się zabić, by użyć cię jako narzędzia w walce przeciw swym wrogom. Jestem zdumiony, że tak długo byłaś anonimowa, biorąc pod uwagę twoją przyjaźń z innym wampirem. - Marty nigdy by mnie tak nie wykorzystał - rozjuszyłam się. Przez swoją przypadłość i tak czułam się jak wyrzutek, ale sprowadzenie mnie do poziomu „narzędzia” było jeszcze gorsze. - Możliwe, wobec czego pozwalam mu żyć - odparł Vlad. - Zazwyczaj nie okazuję takiej wyrozumiałości komuś, kto mnie zaatakował, ale ze względu na swoje przywiązanie do ciebie on również zaangażuje się w poszukiwanie osoby, która naprawdę stoi za twoim uprowadzeniem. „A co jeśli żadne z nas nie zechce ci pomóc?” - nie mogłam się oprzeć myśli. Marty i ja nie mieliśmy nic wspólnego z jakąś waśnią między Vladem a innym wampirem. Przez moment te miedziane oczy zaiskrzyły szmaragdem. - Jeśli cię wypuszczę, jak sądzisz - ile czasu upłynie, nim ten sam wampir wyśle kolejną ekipę, by cię pojmała? Musisz znaleźć tę osobę - to dla ciebie znacznie ważniejsze niż dla mnie. Mnie trudno złapać w zasadzkę. - Zmierzył mnie zimnym wzrokiem. - Ciebie łatwo. Sprawiasz wrażenie rozumnej dziewczyny, więc już o tym wiesz. Jego dłoń ani drgnęła, ale wyobraziłam sobie, że czuję, jak zaciska się na mojej ręce i przeistacza w nierozerwalne sidła. Duma mi dyktowała, bym

zaprzeczyła temu, co właśnie powiedział, lecz za sprawą swoich zdolności przeżyłam zbyt wiele przypadków, kiedy to nieostrożni padli ofiarą nielitościwych. Miałabym może szanse w walce z jednym wampirem - może przeciwko dwóm dzięki zdolności rażenia prądem - ale przeciwko całej zgrai? Nawet gdyby Marty walczył u mojego boku, wystawię nas oboje na nieuniknioną porażkę, i niech mnie diabli wezmą, jeśli będę taka głupia. - Roztropna decyzja - rzekł, wciąż wpatrując się we mnie niewzruszenie. Myśl dalej w ten sposób, a pożyjesz na tyle długo, by zatańczyć na grobach twoich wrogów. - Myślałam, że wampiry nie chadzają na cmentarze - odparłam z westchnieniem. Nie prosiłam się o tę walkę, ale Vlad miał rację - tak czy owak tkwiłam w niej teraz po uszy. - Nie chadzamy - zaśmiał się. - Cmentarze są pełne umarłych. Wampiry pragną przebywać tam, gdzie jest żywa, pitna krew. Zamknęłam oczy, zalana nagłą falą znużenia. To był długi, stresujący dzień, a jeśli wierzyć Vladowi, będzie takich wiele. - Dokąd lecimy? Nie mówiłeś mi. - Moją ojczyzną jest Rumunia. Wow, gość pojechał po całości ze swoją fiksacją na punkcie Drakuli. Usłyszałam parsknięcie, ale nie chciało mi się otwierać oczu. Usłyszałam szelest, jak gdyby rozsiadał się wygodniej. Zrobiłam to samo. Skoro wybieraliśmy się do Rumunii, czekał nas długi lot.

Rozdział 8 Po jedenastu godzinach i jednym postoju w celu tankowania wylądowaliśmy na malutkim lotnisku, które składało się tylko z jednego pasa startowego i dwóch hangarów. Nasz samolot wjechał do jednego z nich. Zerknęłam na swoje bose stopy i westchnęłam w myślach. Oby do samochodu nie było daleko. Ziemię pokrywał śnieg. Wprawdzie Vlad pożyczył mi płaszcz, ale wątpiłam, by odstąpił mi też swoje buty. Troski o odmrożenie zgasły, gdy wyszłam za Vladem z samolotu i zobaczyłam świecącą, czarną limuzynę, która czekała w środku hangaru. Vlad ma albo mnóstwo pieniędzy, albo wpływowych przyjaciół. Oczywiście, mógł też kazać współpracownikowi-wampirowi zahipnotyzować szofera limuzyny, żeby po nas przyjechał. Ta umiejętność mentalnej manipulacji sprawdziła się jak złoto, gdy podczas postoju na tankowanie celnik zapytał nas o paszporty. Kiedy Vlad się zbliżył, blondyn zbudowany jak wiking otworzył drzwi limuzyny z ukłonem. Uniosłam brwi pytająco, ale Vlad tylko skinął głową, jak gdyby ludzie kłaniali mu się codziennie. Przeszłam za nim na palcach, wdzięczna, że nie muszę daleko iść. Podłoże było betonowe, lecz zimne jak lód. Blondyn ledwie obrzucił mnie wzrokiem, co mi zresztą nie przeszkadzało, bo większość ludzi na początku i tak gapiła się na moją bliznę. Wsiadłam do limuzyny, pilnując, by nie dotknąć niczego prawą ręką. Szofer zamknął drzwi, zatrzymując w środku cenne ciepło. Jak tylko usiadłam, wysunęłam bose stopy w kierunku dolnego nawiewu. - Po drodze do ciebie musimy wstąpić po parę rzeczy - powiedziałam. Mój trykot niedługo sam będzie mógł chodzić, a buty przy tej pogodzie są niezbędne. Vlad wyciągnął dłoń i chwycił mnie za prawą rękę. - To już załatwione. Spędziłam wprawdzie w ten sposób kilkanaście minionych godzin, ale wciąż nie mogłam obojętnie myśleć o tym, że ktoś dotyka tej ręki, a nie wzdraga się z bólu. Zgodnie ze swym zapewnieniem Vlad najwyraźniej wyszedł bez szwanku z naszego kontaktu, chociaż prawdopodobnie popieściłam go taką ilością elektryczności, jaka zwykłego wampira zabiłaby ze trzy razy. - Zamówiłeś mi również ubrania, kiedy wcześniej rozmawiałeś przez telefon? - zapytałam, zerkając na niego z ukosa. Chociaż zbluzgał maniaków komórek, sam wisiał na telefonie przez niemal całą godzinę poprzedzającą lądowanie. Nawet jedną ręką SMS-y wysyłał jak burza. - Między innymi - odparł. Pogładził mnie lekko po dłoni palcami. - Kiedy będziesz gościć w moim domu, zadbam o wszystkie twoje potrzeby, uważaj jednak, byś nie nadużyła mojej gościnności.

Stłamsiłam prychnięcie. Myślał, że co zrobię - zażądam wyłącznie markowej odzieży? Będę zadowolona z każdego ubrania, byle było ciepłe. Krajobraz za oknem wyglądał jak śnieżny raj. - Nie to miałem na myśli. Szlag by go trafił, że tak zawsze nasłuchuj e moich myśli. Nie mogłam się doczekać, aż odzyskam mentalną prywatność. Spojrzał na mnie zimnym wzrokiem, mimo że wciąż gładził mnie palcami po ręce. - Powinnaś być wdzięczna, że czytam ci w myślach. Dzięki temu nie zastosowałem bardziej inwazyjnych metod ustalania, czy mówisz prawdę o swoim porwaniu. Wróciłam myślami do wspomnień wampirów spalonych na śmierć przez Vlada, które przeżyłam, i przeszył mnie dreszcz. O tak, dużo bardziej wolę, żeby czytał mi w myślach, niż osobiście doświadczyć jego ognistych talentów. Sama ta myśl sprawiła, że miałam ochotę wyrwać dłoń z jego potencjalnie śmiercionośnego uścisku. - Wciąż się mnie boisz - stwierdził. - To dobrze. - Kręci cię to, że ludzie się ciebie boją? - Czyli co, był nieumarłym zabójcą z zaburzeniami samooceny? Fantastycznie, wobec tego już się cieszę na to, że będzie mnie regularnie straszył, aby poczuć się pewniej. W odpowiedzi Vlad przycisnął jakiś guzik i ciemna, szklana szyba oddzielające nas od szofera się opuściła. - Maximusie, czy ty się mnie obawiasz? - spytał Vlad. - Tak - odparł blondyn bez wahania. Vlad nacisnął przycisk ponownie i szyba wróciła na miejsce. Znowu poczułam impuls, by wyrwać mu swoją dłoń, ponieważ atmosfera między nami uległa zmianie. Zniknął rozejm, jaki odczuwałam w ostatnich godzinach, a zastąpiło go dławiące napięcie. Wydawało mi się, że otaczają Vlada niewidzialne prądy, od których włosy stawały mi dęba. - Chcę, żebyś się mnie bała, z tego samego powodu, dla którego pragnę, by obawiali się mnie moi ludzie - rzekł głosem delikatnym jak dotyk jego palców na mojej dłoni. - Wówczas nie będziesz próbować mi się sprzeciwić. W przyszłości być może ktoś będzie usiłował cię namówić do zdrady. Jeśli tak będzie, pamiętaj: znajduję i zabijam swoich wrogów, niezależnie od tego, jak długo to trwa. Przełknęłam ślinę, bo nagle zaschło mi w ustach. - Nie mam zamiaru przechodzić do innego obozu. To nie ty nasłałeś dzieciobójców, żeby mnie porwali. Poza tym mieli mnie zabić, kiedy już ze mną skończą - zobaczyłam to, kiedy dotknęłam Jackala. Kiedy dotykam ciebie, nie widzę własnej śmierci, więc gram w drużynie Vlada na sto procent. Jego oczy utraciły nieco z ich zimnego wyrazu. - Dobrze, bo nie czerpałbym przyjemności z zabicia cię. Jak dotąd nie okazałaś się ani nudna, ani irytująca, co stanowi rzadkość. Ponadto tych, którzy są wobec mnie lojalni, nagradzam, więc nie przestawaj się mnie lękać, Leilo,

wiedz jednak, że póki jesteś pod moją ochroną, nikogo innego lękać się nie musisz. Ostatnie słowa wypowiedział cicho i z natężeniem, od którego dreszcz przeszedł mi wzdłuż kręgosłupa. Być może nie uwierzyłabym w obietnicę ochrony, choćby nie wiadomo jak przekonująco przedstawioną, ale wspomnienie, które za jego sprawą przeżyłam, sprawiło, że mu zaufałam. Wiedział, co to znaczy stracić. Pomyślałam, że skoro właśnie utrata była raną, która zostawiła na jego duszy najmocniejszą bliznę, nie traktuje lekko obietnic opieki. Powoli kiwnęłam głową. - Ponownie dobiliśmy targu. Uśmiechnął się przelotnie: - Nie lubisz tego, że potrafię czytać ci w myślach, ale to nic w porównaniu z twoimi zdolnościami. Nie muszę ci chyba mówić, żebyś nie zdradzała nikomu, co widziałaś? „Właśnie mi powiedziałeś” - pomyślałam dobitnie. - Owszem - kolejny efemeryczny uśmiech. - Dowiesz się znacznie więcej, kiedy dotrzemy do mojego domu. Wiele spośród sprzętów, którymi jest on urządzony, ma kilkaset lat i z pewnością jest nośnikiem licznych wspomnień. Ufam, że wszelkie nowe wiadomości, jakie zdobędziesz, będziesz traktować z równą dyskrecją. - Tak, ale możesz mi wierzyć, postaram się dotykać najmniej, jak się da. Antyki. Jakże ja nie znoszę tych nasyconych esencją przedmiotów! Wciąż mierzył mnie wzrokiem z wyrazem bezlitosnego wyrachowania oraz ciekawości. Rzekł: - Mówiłaś, że posiadasz te zdolności od dwunastu lat, czyli, jeśli wnosić z twojego młodego wyglądu, przez pół życia. Ja byłem już stary, kiedy rozwinęła się umiejętność czytania w ludzkich myślach, a mimo to ubodła mnie nieprawość, jaką odkryłem. Twój dar sięga znacznie głębiej. Zadziwia mnie, że nie załamałaś się pod tym ciężarem. Wzruszyłam ramionami, jak gdyby niezliczone przejawy bestialstwa, których doświadczyłam za sprawą swojej psychometru, nie przywiodły mnie do próby samobójczej. - Czasami to pomocne. Wiem, kogo unikać. Ludzie mogą doprowadzić wybraną fasadę do perfekcji, ale swoje grzechy każdy nosi tuż przy skórze. Zaśmiał się odrobinę posępnie: - Jakież to prawdziwe. Limuzyna podskoczyła na koleinie i wybiła mnie z zamyślenia. Wyjrzałam przez okno. Zobaczyłam głównie drzewa obciążone śniegiem i lodem, ale kiedy wyciągnęłam szyję, odkryłam, że teren się wznosi. Po chwili zaczęło mi dzwonić w uszach. Ziewnęłam z rozmysłem, żeby wyrównać ciśnienie, i zatęskniłam za Florydą, leżącą na poziomie morza. - Daleko do ciebie? Od prawie dwóch dni nie miałam nic w ustach, bo w dniu, kiedy zostałam uprowadzona, nie zjadłam śniadania. Z drugiej strony, to przecież wampirze

domostwo. Pamiętałam, czym Marty wypełniał lodówkę, a nie było to nic, czego ja sama miałabym ochotę skosztować. Wpatrywałam się w lesisty krajobraz ponuro. Pewnie na dodatek w promieniu osiemdziesięciu kilometrów nie było tu nigdzie sklepu spożywczego ani restauracji. Pełne rozbawienia chrząknięcie skupiło moją uwagę z powrotem na Vladzie. - Mam żywności pod dostatkiem, Leilo, a to jest Rumunia, a nie północne rubieże Syberii. Niebawem dotrzemy do mnie, a po drodze miniemy miasto, w którym znajdują się zarówno sklepy, jak i restauracje. Zaczerwieniłam się, słysząc jego drwiący ton, i kolejny raz zbeształam się, żeby pilnować, o czym myślę - jeśli tylko uda mi się opracować sposób, jak to zrobić. - Jadasz normalne jedzenie? Marty za tym nie przepadał. Mówił, że wszystko smakuje mu jak glina. - Owszem, tak smakuje, i ja jedzenia nie jadam, mam jednak dużo pożywienia dla śmiertelników, którzy ze mną mieszkają. Gdyby byli niedożywieni, nie mogliby karmić mnie ani mojego personelu. Mówił zupełnie swobodnym tonem, ale zaczynałam się już orientować, że Vlad nigdy niczego nie mówił bez powodu. Spojrzałam mu w oczy i wyczytałam w nich zaczepkę. Jakby mnie prowokował, bym poczuła się urażona jego żywą spiżarnią. - Marty zawsze pił ze skąpych turystów - odparłam, unosząc brew wyzywająco w odpowiedzi. - Mówił, że dobrze im tak, skoro nie dali napiwku po naszym występie. Oczywiście, ze mnie nigdy nie próbował pić, bo mówił, że nie należy mieszać interesów z odżywianiem. Vlad się uśmiechnął. - Subtelna to ty nie jesteś. Jeśli się zastanawiasz, czy zamierzam z ciebie pić, nie baw się w gierki, tylko zapytaj. - Zamierzasz? - odparowałam natychmiast i dodałam: - Nie chcę tego. Wiem, że mnie to nie zabije ani nie zamieni w wampira, ale i tak już jestem „narzędziem”. Nie chcę być też posiłkiem. - Nie, nie zamierzam - odpowiedział ze spokojem. - Póki jesteś pod moją opieką, żaden inny wampir też tego nie zrobi. Twój przyjaciel Marty i ja jesteśmy zgodni, że nie należy łączyć odżywiania i interesów. Ulżyło mi. Może pobyt u Vlada nie będzie się bardzo różnił od mieszkania z Martym - choć miałam nadzieję, że potrwa on krócej niż te cztery lata, które Marty i ja spędziliśmy wspólnie w trasie. - Czym się zajmowaliście? - zapytał Vlad, zakładając wolną rękę za głowę. - Byliśmy wędrownymi artystami cyrkowymi - odpowiedziałam, nastawiając się psychicznie na pogardę, jaką okazywała większość ludzi w reakcji na nasz zawód. W jego wyrazie twarzy nic się nie zmieniło.

- Sprytnie - w twojej sytuacji. Gdyby ktoś zauważył twoją skłonność do rażenia ludzi prądem, uznałby to za cyrkową sztuczkę, a nigdzie nie zagrzewaliście miejsca na tyle długo, by pojawiły się poważniejsze pytania. - Właśnie o to chodzi - powiedziałam z zaskoczeniem. Gdyby tylko mój tata i siostra potrafili tak jak on w lot złapać to rozumowanie. Tymczasem oni wstydzili się za moją pracę. Ostatnio mówili ludziom, że jestem aktorką. Vlad wzruszył ramionami. - Jako wampiry mamy duże doświadczenie w ukrywaniu tego, czym jesteśmy. O, oto i miasto. Za nim znajduje się mój dom. Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam, że śmigamy przez małe miasteczko, które rzeczywiście wyglądało, jakby posiadało sklepy i restauracje. Z tym śniegiem i osobliwą, malowniczą zabudową mogłoby udawać migawkę z mitycznej wioski świętego Mikołaja. - Ładnie - powiedziałam - ale mam nadzieję, że policja nie zatrzyma twojego kierowcy. Wątpię, by obowiązywało tu ograniczenie prędkości do stu trzydziestu. Vlad chyba stłumił wybuch śmiechu. - Nie ma powodu do obaw. Wciąż wyglądałam przez okno, obserwując potężne głazy prześwitujące między drzewami. Zmiana położenia samochodu wbiła mnie mocniej w siedzenie, potwierdzając, że droga stawała się coraz bardziej stroma. Szofer jednak nie zwalniał, ścinając zakręty ewidentnie bez poszanowania dla zdrowia i życia. Zerknęłam na Vlada, ale nie wydawał się przejęty. No pewnie. On przeżyje, jeśli samochód runie z urwiska albo walnie w drzewo. - Nie ma powodu do obaw - powtórzył Vlad z większym rozbawieniem. - Och, mam się znakomicie - wycedziłam przez zaciśnięte zęby. Prawdopodobnie najłatwiej będzie mi to przetrwać z zamkniętymi oczami. Możliwe, że samochód zatrzymał się już po dziesięciu minutach, ale mnie się wydawało, że minęła bita godzina. Poraziłam pewnie Vlada taką ilością prądu, że można by nią napędzić niewielką lokomotywę, nie puścił jednak mojej ręki. Teraz jednak uwolnił się z mojego uścisku. - Jesteśmy na miejscu. Otworzyłam oczy. Przez moment blokował mi widok, ale kiedy wysiadł z auta, zobaczyłam dom, przed który zajechaliśmy. I gapiłam się z rozdziawioną buzią.

Rozdział 9 Słowo „dom” zupełnie nie oddawało biało-szarej budowli stojącej przede mną. Musiałam dosłownie odchylić głowę do tyłu, żeby sięgnąć wzrokiem dachu. Budynek miał przynajmniej trzy wysokie piętra, a w trójkątnych wieżyczkach, wznoszących się dramatycznie na każdym rogu, znajdowały się dodatkowe poziomy. Elewację zdobiło mnóstwo rzeźb - od skomplikowanych dekoracji balkonów wysuniętych przed wysokie okna, po kamienne gargulce, spoglądające krzywo z wysokości. Nie tylko one strzegły pałacu o gotyckiej stylistyce - co najmniej kilkunastu ludzi było rozstawionych w różnych miejscach domu. Niektórzy stali tak nieruchomo, że na pierwszy rzut oka oni również wydali mi się rzeźbami. Bardziej uderzająca niż wysokość rezydencji była jedynie jej rozległość. Nie mogłam się rozeznać, gdzie kończy się jej prawy bok, bo widok zasłaniały strzeliste drzewa iglaste, ale lewa strona ciągnęła się na długość jakichś stu metrów. Posiadłość otaczał wysoki mur z posterunkami obsadzonymi strażą. Za murem i okalającym go lasem rozciągała się naturalna bariera ciemnoszarych gór, które wzmagały przytłaczające wrażenie, jakie wywierały włości. „Nic dziwnego, że Jackal nie chciał się za nic zabierać, póki Vlad stąd nie wyjechał” pomyślałam z podziwem. To nie był dom, to naprawdę była forteca. - Leilo. Głos Vlada skupił moją uwagę na powrót na nim. Popatrzył w dół na moje stopy z nieukrywanym uśmieszkiem: - Nie chcesz wejść do środka, zanim się zaziębisz? Spojrzałam tam, gdzie on, jak gdyby potrzebny mi był dowód, że oto stoję boso na lodowatej ziemi. Zapomniałam o zimnie, zafrapowana otaczającym mnie przepychem, teraz jednak ostre igiełki bólu zakłuły mnie w stopy. - Już idę - odparłam od razu. Dwie pary ogromnych, dwuskrzydłowych drzwi stanęły otworem i Vlad wszedł do środka, kiwając po drodze głową w stronę kłaniających mu się mężczyzn. Tym razem czołobitność wydawała się na miejscu. Każdy, kto mieszka w takim pałacu, oczekiwałby, że będą mu się kłaniać. Szlag, rezydencja była większa niż niejeden królewski zamek, jaki widziałam w telewizji. Szłam za nim, wbrew sobie rozglądając się dookoła jak dzieciak. Znajdowaliśmy się w olbrzymim hallu. Sufity były zdobne w artystycznie udekorowane belki, freski i tarcze. Po prawej sklepienie było obniżone. Szklana kopuła wieńczyła znajdującą się poniżej cieplarnię. Kwiaty i różne rośliny rozstawione były wokół krzeseł, kanap i marmurowej fontanny. Vlad minął wewnętrzny ogród, a ja za nim. Szliśmy głównym korytarzem, a mnie migały kolejne spektakularne pomieszczenia. W końcu stanęliśmy przed schodami, które były szersze niż przyczepa, gdzie mieszkaliśmy z Martym. - Maximus zaprowadzi cię do twojego pokoju - oznajmił Vlad.

Nie zauważyłam wcześniej za sobą blond szofera, lecz pojawił się, nim zdążyłam się obejrzeć, nie mógł więc być daleko. - Zaraz. Czy jest tu Marty? Chcę się z nim zobaczyć. - Vlad obiecał go nie zabić, ale co jeśli coś się mu po drodze stało? - Poślę go na górę, kiedy weźmiesz prysznic i coś zjesz - odparł Vlad bez wahania. Zalała mnie ulga. Pewnie już sprawdził, że Marty dotarł cało i zdrowo, skoro był tak pewny. Vlad odwrócił się, by się oddalić, ale powstrzymało go moje drugie „zaraz”: - Zaraz! Ja... uhm, nie mogę wziąć prysznica, dopóki nie uwolnię nadmiaru elektryczności - powiedziałam, wzruszając ramionami. - Masz tu może jakieś piorunochrony? - Zdobędę kilka - odpowiedział, zbliżając się do mnie. - Do tego czasu używaj mnie. - Znajdę coś innego - zapewniłam. Jedna brew się uniosła: - Nalegam. Z tymi słowy złapał mnie za rękę. Miedziane oczy wpatrywały się w moje, uciszając kolejne protesty, nim zdążyłam je wygłosić. Stał tak blisko mnie, że wyobraziłam sobie, iż czuję jego niezwykły żar w wąskiej przestrzeni między nami. Z kolei ciepło jego dłoni było z całą pewnością realne. Miałam wrażenie, że wślizguje się w moją skórę i droczy się ze mną, przywołując wspomnienia o tym, jak to było, gdy mnie obejmował; gdy to gorące, twarde ciało było przyciśnięte do mojego. Odchrząknęłam, by odwrócić własną uwagę od niespodziewanego skurczu pewnych dolnych części ciała. Nie ułatwiało mi sprawy to, że czekając na odpowiedź, gładził moją skórę. Nawet ten niewielki dotyk wzmagał przyjemny dreszcz. - Jesteś pewien? - Aby wyładowanie odniosło pożądany skutek, musiałam całkiem się wyczerpać, a choć Vlad był ogniotrwały, mogło go to zaboleć. Pochylił się do przodu, a jego ciemne włosy musnęły moją twarz. Dotyk tych ciemnych kosmyków przypominał pieszczotę, choć nie powinien był. Kolejny raz przeklęłam swoją dziwną reakcję na niego. - Nigdy nie robię niczego, czego nie jestem pewien. Mówił ciszej i zacisnął palce na mojej dłoni. Niechcący posłałam w niego silną dawkę prądu, ale chyba mu to nie przeszkadzało. Powoli jego usta rozciągnęły się w uśmiechu. - Jeszcze. Cicho wypowiedziane słowo brzmiało jak wyzwanie - jak gdyby prowokował mnie, bym całkowicie puściła cugle. Wciąż oszołomiona tym, jak na mnie oddziaływał, nabrałam powietrza i rozluźniłam ścisłą samokontrolę. Moje wewnętrzne prądy zerwały się z uwięzi w eksplozji potęgi, od której zatrzęsłaby się ziemia, ale Vlad przyjął je wszystkie bez drgnienia - tylko

szmaragdowe iskry w jego oczach zdradzały, że cokolwiek poczuł. To ja się zachwiałam, bo zakręciło mi się w głowie od wyrzucenia z siebie tak wielkiej ilości energii tak szybko. - To... to chyba wystarczy - powiedziałam łamiącym się głosem i czując, że uginają się pode mną kolana. Zazwyczaj po uwolnieniu nadmiarowego napięcia tak się nie czułam. Może to dlatego, że od prawie dwóch dni nic nie jadłam. Vlad patrzył na mnie bez ruchu: - Dasz radę wejść po schodach czy potrzebujesz pomocy? Kolana wciąż mi drżały, a choć myśl o tym, by znów znaleźć się w jego palących objęciach, była niebezpiecznie pociągająca, nie miałam zamiaru dać się zanieść do pokoju jak jakiś łup wojenny. - Nic mi nie jest. Puścił moją dłoń i zrobił krok wstecz, kiwając głową w stronę Maximusa: - Jak tylko zaprowadzisz ją do pokoju, przygotuj jej posiłek. - Potem zwrócił się do mnie: - Zobaczymy się przy kolacji. Szłam za Maximusem po krętych schodach, wspierając się na poręczy. Po trzydziestu opornych stopniach znaleźliśmy się na półpiętrze. Z ulgą zobaczyłam, że Maximus wchodzi w korytarz, zamiast wspinać się dalej po schodach. Pewnie doskwiera mi zmęczenie po locie w różnych strefach czasowych, połączone ze wyczerpaniem emocjonalnym po stresie minionych paru dni. Do półpiętra przylegał wykładany boazerią salon z widokiem na las oraz góry, który roztaczał się z okien zajmujących niemal całą ścianę. Na końcu tej pięknej przestrzeni mieścił się długi korytarz. Musiałam walczyć z sobą, by nie dotknąć ścian i nie przekonać się, że materiał, który je pokrywa, to naprawdę aksamit. Maximus otworzył trzecie drzwi w korytarzu i odsunął się, bym mogła przejść. Kiedy weszłam do środka i zobaczyłam, że pokój jest równie wystawny jak reszta domu, starałam się zachować nonszalancję. Początkowo miałam nadzieję, że Vlad szybko znajdzie osobę, która wysłała Jackala i pozostałych, by mnie uprowadzili - jeśli ma rację i faktycznie ktoś się za tym kryje. W tej chwili jednak nie przeszkadzało mi, że polowanie może potrwać kilka tygodni. Nie mogłam się przyzwyczaić do takiego luksusu, bo jak tylko cała ta historia się skończy, wrócę do mojego zwykłego życia na granicy ubóstwa, ale w międzyczasie... życie jest za krótkie, by się nie cieszyć z uśmiechu losu. - To wspaniałe - powiedziałam do Marimusa, która zdawał się czekać na deklarację, czy pokój mi odpowiada. - Cieszę się, że jesteś zadowolona - odparł. Sztywność w jego obejściu wydawała się stać w sprzeczności z jego budzącym respekt wyglądem oraz prostolinijnym wyrazem oczu. Maximus był o głowę wyższy niż moje niespełna metr siedemdziesiąt, a jego wielkie muskuły i surowe rysy twarzy kojarzyły mi

się raczej ze „strasznym ochroniarzem” niż „uprzejmym lokajem”, ale przecież nie mnie to osądzać. - Odzież na zmianę znajdziesz w szafie - ciągnął. - Ponadto w tym pokoju wymieniono instalację elektryczną, tak aby działała na głos. Światło - rozkazał, i od razu lampki nocne oraz kinkiety zajaśniały. Osłupiałam. - Skąd...? - Potem urwałam. Vlad. Nie dość, że dotrzymał obietnicy i zapewnił mi ubrania, to jeszcze kazał przerobić swój pokój gościnny, bo bez rękawicy usmażyłabym każdy włącznik światła, jakiego bym dotknęła. Maximus odczekał chwilę, aż skończę zdanie. Kiedy to nie nastąpiło, kontynuował, jak gdybym się nie odezwała: - Możesz także powiedzieć „przyćmij” albo „wyłącz światło”, kiedy zechcesz udać się na spoczynek. Kolację serwuje się o dziewiątej w głównej jadalni na parterze. Czy życzysz sobie, by ci pokazać, gdzie to jest? - Nie, chyba pamiętam - odpowiedziałam, wciąż oszołomiona niespodziewaną dobrocią okazaną przez Vlada. - Zostawię cię zatem samą. Niebawem przyniesiemy ci lunch, jeśli jednak w międzyczasie będziesz czegoś potrzebować, pociągnij za ten sznur. Zilustrował swoją wypowiedź, ciągnąc za długi chwost wiszący koło drzwi. Nic nie usłyszałam, ale uwierzyłam mu na słowo, że działa. - Dziękuję - powiedziałam. Odniosłam niejasne wrażenie, że należy mu się napiwek. Nie żebym mogła mu dać napiwek. Mój portfel był na Florydzie. Skinął głową: - Cała przyjemność po mojej stronie. Zaczekałam, aż zamknie za sobą drzwi, po czym poszłam obejrzeć łazienkę. W kabinie prysznicowej z powodzeniem zmieściłyby się dwie osoby, a we wpuszczonej w podłogę wannie mogłabym prawie popływać. Znajdowały się tam również różne inne udogodnienia. Wcześniej marzyłam o prysznicu, ale zmieniłam zdanie na myśl o wymoczeniu obolałych kości w tej wannie. - Światło - powiedziałam, a potem lewą ręką odkręciłam wodę.

Rozdział 10 Kiedy wyszłam z łazienki, na stole leżała taca, a na niej kilka nakrytych naczyń. Dobrze, że zamknęłam drzwi, bo inaczej osobie, która je przyniosła, zapewniłabym kino bambino. Zdjęłam pokrywki i zobaczyłam czterodaniowy posiłek. Rozejrzałam się - miałam mgliste poczucie, że ze stolarki wyskoczą ludzie i zaczną jeść wraz ze mną. Vlad mówił, że „ma pożywienia pod dostatkiem”. Bez jaj. Jeśli jego dawcy krwi jadają w ten sposób na co dzień, to każde z nich waży pewnie po sto trzydzieści kilo. Mój żołądek zawył, ostrzegając, że pora przestać się gapić, a zacząć jeść. Usiadłam i zaczęłam zajadać, nie zawracając sobie głowy ubieraniem się. Kiedy skończyłam, byłam tak najedzona, że miałam ochotę wyłącznie na drzemkę, ale Vlad mówił, że kiedy wezmę prysznic i coś zjem, pośle na górę Marty’ego. Zabytkowa szafa okazała się pełna ubrań, na oko albo zupełnie nowych, albo rzadko używanych. W dodatku wszystkie były w dobrym rozmiarze, podobnie jak buty na dnie drewnianego mebla. Zaczęłam otwierać szuflady w komodzie i było tak samo. Zgadzał się nawet rozmiar miseczki staników. Albo Vlad naprawdę intensywnie się we mnie wpatrywał, kiedy spałam, albo miał duże doświadczenie w szacowaniu kobiecych rozmiarów - no i spory zapas damskich łaszków w domu. To ostatnie było bez wątpienia prawdą, ale na myśl o tym, że przyglądał się moim piersiom, roznieciły się we mnie uczucia, które zazwyczaj starannie tłumiłam. Potem powtórzyłam sobie, że Vlad równie dobrze mógłby mieć stempelek z napisem „szkodzi zdrowiu”, i wybrałam sweter, spodnie i grube skarpetki. W kominku się paliło, dzięki czemu w pokoju było ciepło i przytulnie, ale w pozostałej części rezydencji może nie być tak przyjemnie. Jak tylko się ubrałam, pociągnęłam za sznur. Niecałą minutę później rozległo się pukanie do drzwi. Otworzyłam i zobaczyłam na korytarzu Maximusa. Ciekawe, czyjego prędkość oznacza, że to wampir, czy też po prostu jest nad wyraz usłużny. - Wiesz, gdzie jest mój przyjaciel Marty? - Tak. Czy mam go tu przyprowadzić? Zalała mnie fala ulgi. Vlad dotrzymał zatem wszystkich swoich obietnic. - Mogę sama do niego pójść - powiedziałam do Maximusa. Wciąż czułam się wyczerpana, ale przynajmniej nie chwiałam się na nogach jak wcześniej. - Przyprowadzę go - stwierdził Maximus. - Poczekaj tu. Po czym znikł. No dobra, czyli już wiem, czy Marimus jest wampirem. Czekałam. Po dziesięciu minutach stania w pustych drzwiach usiadłam na łóżku. Po dziesięciu minutach czekania na łóżku zaczęłam się niepokoić. Dlaczego to tyle trwa? Maximus szybciej dostarczył wykwintny posiłek! Po trzydziestu minutach pognałam na parter, próbując sobie przypomnieć, w którą stronę odszedł Vlad. Olbrzymi korytarz i liczne przylegające do niego

pomieszczenia, które zrobiły na mnie wcześniej tak wielkie wrażenie, teraz przekształciły się w labirynt mający wprawić mnie w konfuzję. W dodatku nie widziałam żywej duszy. Gdzie się podziali ci wszyscy kłaniający się faceci? Dokąd u diabła wszyscy poszli? - Maximus! - krzyknęłam, czując ucisk w żołądku. Coś było nie tak. Byłam pewna. - Gdzie jest Marty? Wiem, że jesteś wampirem, więc nie udawaj, że mnie nie słyszysz! - Tu jestem, Frankie. Słowa rozległy się tuż za mną. Odwróciłam się z impetem i prawie wpadłam na Maximusa, lecz na widok mojego przyjaciela poczułam wielką ulgę. Marty stał obok blond wampira z lekkim, znużonym uśmiechem na twarzy. - Cieszę się, że nic ci nie jest, dziecko... Nie skończył zdania, bo go chwyciłam i przykucnęłam, żeby go przytulić. Zadygotał, bo ze strachu, który czułam wcześniej, poraziłam go prądem, ale zacisnął ramiona i nie pozwolił mi się odsunąć. Może i byłam od Marty’ego dwa razy wyższa, ale on był ode mnie dziesięć razy silniejszy. - Naprawdę nic ci nie jest, Frankie? - Marty wyszeptał mi do ucha. - Naprawdę - odparłam szeptem, zaskoczona tym, z jakim napięciem mówił. - Nie słyszałeś? Dojechałam co najmniej dwie godziny temu. Puścił mnie i zerknął na Maximusa. - Byłem zajęty. Ostry ton jego głosu sprawił, że dobrze mu się przyjrzałam. Marty nie miał już na sobie tych samych zwęglonych ubrań, w których widziałam go ostatnio, ale nowy strój nie wyglądał o wiele lepiej. Na koszuli i spodniach były podejrzane ciemne plany, a poza tym w koszuli miał wielką, wydartą dziurę na środku... Śmignęłam za niego, nim Marty odgadł mój zamiar. Zanim się odwrócił, ja już zdążyłam zobaczyć dziurę w plecach koszuli - do pary. Nie trzeba było wysilać wyobraźni, by się domyślić, co spowodowało krwawy wlot i wylot. - Co. U. Diabła! - warknęłam. Marty złapał mnie za ramiona. - Uspokój się. Nic mi nie jest. - Jest ci coś - odpaliłam, machając rękoma na tyle, na ile pozwalał mi jego uścisk. - Nadziali cię torsem na wielki zafajdany pal! Gdzie Vlad? Czy on o tym wiedział? Marty znów spojrzał przelotnie na Maximusa. Drugi wampir przybrał nieprzenikniony wyraz twarzy, a mnie zalała świeża fala furii. - To na jego rozkaz, prawda? Sukinsyn kazał cię nabić na pal! Dlaczego? Żeby zrealizować którąś ze swoich pomylonych fantazji o Drakuli? - Ciii, jeszcze cię usłyszy! - sapnął Marty. Poza tym pierwszy raz w życiu widziałam, jak pobladł. Ja jednak byłam zbyt wściekła, by się przejmować uczuciami Vlada:

- Mam to gdzieś. Udawać, przybierając imię i mieszkając w wielkim zamku w Rumunii, to jedno, ale to już czysty obłęd... - Na miłość boską, przymknij się! - przerwał mi Marty. - Dobra rada - mruknął Maximus. Własnym uszom nie wierzyłam - Marty bardziej się przejął tym, że wytknęłam Vladowi chore gierki, niż tym, że nadziano go na kij jak rybę. Może Vlad gwałtownie reagował na to, jak ktoś kwestionował jego fantazje. Jeśli tak, to nie cierpiał po prostu na lekkie urojenia, ale był szaleńcem... - Nie mogę już tego słuchać - stwierdził poirytowany głos. Twarz Marty’ego pobladła jeszcze bardziej. Nawet gdybym nie rozpoznała głosu Vlada, samo to by mi dało do zrozumienia, kto stał za mną. - Nie rób jej krzywdy, ona nie miała na myśli nic złego - powiedział natychmiast Marty i stanął między mną a Vladem. Nie miałam najmniejszego zamiaru pozwolić, by znowu mu się dostało, zwłaszcza w moim imieniu, próbowałam więc ustawić się przed Martym. Wymijał mnie z tą przeklętą wampiryczną prędkością, aż w końcu wyglądaliśmy, jakbyśmy tańczyli jakiś dziwaczny taniec. - Dobra, porozmawiam z tobą w ten sposób - mknęłam do Vlada, choć Marty wciąż stał między nami. - Obiecałeś, że nie zrobisz mu krzywdy, a tymczasem kazałeś go nabić na pal. Powiedz mi, czemu nie mam tu i teraz złamać naszej umowy - i grożenie mi śmiercią nie wystarczy. Dla mnie to żadna nowość, przeżyłam to tysiące razy, pamiętasz? - Wykrzywiłam wargi. - Poza tym mnie potrzebujesz, i oboje o tym wiemy. Vlad uśmiechnął się lodowato i zbliżył do mnie: - Określasz mnie imieniem, którym gardzę, oraz oskarżasz o obłęd i kłamstwo. Zabijałem ludzi za mniejsze przewiny, masz jednak rację. Rzeczywiście cię potrzebuję. Wyjaśnijmy zatem dwie pierwsze kwestie. Marty nagle znikł mi z oczu. Vlad odrzucił go na bok, nim zdążyłam odnotować, że w ogóle się poruszył. Z dudnienia przy kamiennych schodach wywnioskowałam, gdzie wylądował, kiedy jednak ruszyłam w jego stronę, Vlad złapał mnie za ramię i wbił we mnie miedziano-zielone oczy. Serce mi na moment stanęło, ale się nie wzdrygnęłam. Nie dam mu tej satysfakcji. - Co znowu? - zapytałam wyzywająco. Uniósł jedną brew: - To - odparł i wepchnął mi w prawą dłoń mały, twardy przedmiot.

Rozdział 11 Przed moimi oczami eksplodowały obrazy, ale w odróżnieniu od większości impresji nie przedstawiały one punktu widzenia jednej osoby. Pochodziły od wielu ludzi. Najpierw odżyło wspomnienie starszego mężczyzny, którego otoczyli żołnierze. Pojmali go i szydzili z niego, a jeden z nich obciął całą skórę jego twarzy, po czym poderżnął mu gardło. Następna wizja była jeszcze bardziej brutalna - młodemu mężczyźnie wypalono oczy rozżarzonym do czerwoności węglem, a potem żywcem go pochowano. W trzecim wspomnieniu jeszcze młodszy mężczyzna, uderzająco podobny do Vlada, wpadł w kościele w zasadzkę i został zadźgany. W ostatnim zabójca tego młodego człowieka błagał bez skutku, podczas gdy brudny i umazany krwią Vlad wbijał mu w brzuch długi, drewniany pal. Potem Vlad podniósł i postawił pal. Przez cały dwa dni, kiedy młody mężczyzna konał, Vlad siedział i patrzył. Kiedy rzeczywistość zastąpiła wreszcie te makabryczne obrazy, zorientowałam się, że przyparłam plecy do muru i stałam tylko dlatego, że Vlad mocno trzymał mnie za ramiona. Obserwował mnie zza lekko opuszczonych powiek, zupełnie bez emocji na szczupłej twarzy. W różnych częściach mojego ciała wciąż odczuwałam echa bólów fantomowych, stopniowo jednak osłabły one i zanikły, aż pozostał tylko tępy ból płynący z zaciskania w pięści tego czegoś, co dał mi Vlad. Rozchyliłam dłoń i spuściłam oczy na masywny, złoty pierścień z wizerunkiem smoka na szerokim, płaskim kamieniu. Ten sam pierścień, który każdy z tych mężczyzn miał na palcu w chwili śmierci. Był on tak pełen esencji morderstw na byłych właścicielach, że nie zdziwiłabym się, gdyby zacząć broczyć krwią. Zgony, które zmuszona byłam przeżyć, uświadomiły mi coś więcej niż to, jakie to uczucie, kiedy odetną człowiekowi twarz - to akurat była nowość nawet dla mnie. Wejrzałam także w samych zamordowanych mężczyzn. Stąd wiedziałam, że z wyjątkiem ostatniego wszyscy byli członkami rodziny Vlada, i teraz wiedziałam także, kto dokładnie przypiera mnie do gładkiej kamiennej ściany. Odezwałam się głosem ochrypłym z szoku: - Jesteś Władysław z dynastii Basarabów, zwany Dracul, niegdysiejszy wojewoda wołoski, ale ponad pięćset lat temu nazywali cię Tepes. Palownik. Vladowi nawet powieka nie drgnęła. - Wciąż mnie tak nazywają - odparł pieszczotliwie zabójczym głosem, po czym mnie puścił. Cieszyłam się, że ustałam na nogach i nie osunęłam się na podłogę. Paść przed Vladem na kolana to byłoby niebywale sztampowe, nawet jeśli to prawdziwy Vlad.

Zerknęłam na Marty’ego. Nadal znajdował się przy schodach, ale wydawało się, że nic mu nie dolega. Maximus też tam był. Trzymał Marty’ego za ramię - domyśliłam się, że w ten sposób nie pozwolił mu się wtrącać. - Słyszałeś, czego zaznałam, dotykając pierścienia? - zapytałam z niepohamowanym drżeniem. - Tak i nie. - Usta wykrzywił mu ponury uśmiech. - Kiedy korzystasz ze swojej mocy, twój umysł znajduje się za nieprzeniknionym murem. Kiedy jednak skończysz, myślisz o tym, co widziałaś, a to już słyszę. Próbowałam odpędzić resztki myśli o tamtych morderstwach. Przyszło mi to łatwiej, kiedy skupiłam się na Martym. - Dobrze, teraz wiem, że nie cierpisz na urojenia spowodowane nadmiarem role-playingu. - Ostatnie pozostałości tego dreszczu minęły i zrobiłam krok w jego stronę, odzywając się ostrzej: - To cię jednak nie usprawiedliwia - złamałeś słowo, że nie skrzywdzisz Marty’ego. Vlad skrzyżował ramiona na piersi, kierując moją uwagę na ciemne plamy na koszuli, których zapach przypominał ohydne koktajle Marty’ego. - Nie, obiecałem, że nie zrobię krzywdy tobie - odparował. - Co do niego, obiecałem jedynie, że przeżyje, i tak się stało. Choć jednak tobie nie przeszło nawet przez myśl, że Marty mógł być w zmowie z wampirami, które cię porwały, mnie to przyszło do głowy. Otworzyłam usta ze zdumienia. - Nie. Marty by tego nie zrobił. - Dzięki, dziecko - wymamrotał Marty z drugiego końca pomieszczenia. - Teraz tak sądzę - rzekł Vlad, zerkając na Marty’ego bez najmniejszego śladu skruchy - nie zamierzałem jednak wierzyć na słowo nieznajomemu. - Jego twarz przybrała jeszcze surowszy wyraz. - Pochodzę z rodu książąt, których łączy jedno: zostali zamordowani. Od setek lat otaczają mnie śmierć, zdrada i zamachy stanu, a mimo to przeżyłem, a moi ludzie byli bezpieczni, bo jestem mądrzejszy i bardziej bezwzględny od moich wrogów. Możliwe, że to, co zrobiłem, budzi twoje obrzydzenie, ale tylko ktoś naiwny albo głupi uwierzyłby Marty emu wyłącznie na słowo, a ja nie jestem ani naiwny, ani głupi. Podszedł do mnie i znowu musiałam zwalczyć impuls, by się cofnąć. Może i Vlad w dosłownym sensie dotrzymał słowa, ale fakt, że torturował Marty’ego tylko dlatego, że istniała minimalna szansa, iż był on zamieszany w moje uprowadzenie, dowodził też, że Vlad był jedną z najbardziej nieczułych osób, jakie dane mi było w życiu spotkać. Z drugiej strony, jeśli wziąć pod uwagę przebłyski jego przeszłości, które widziałam, że nie wspomnę już o tym, co zaobserwowałam, odkąd się poznaliśmy, to ja byłam naiwna i głupia, spodziewając się czegokolwiek innego. Zatrzymał się zaledwie parę centymetrów ode mnie i nie spuszczał ze mnie przenikliwych, miedzianych oczu. Potem wyciągnął rękę: - Mój pierścień.

Położyłam mu go na dłoni, zapomniawszy przełożyć do lewej ręki, nim go dotknęłam. Prąd poraził go z sykiem, co było do przewidzenia, nie spodziewałam się jednak tego, co nastąpiło później. Gotycki hall znikł, a w jego miejsce pojawiły się ciemnozielone zasłony niczym kokon okalające łóżko, na którym leżałam. Wplotłam ręce w gruby materiał, a z moich ust dobył się jęk, który przeistoczył się w okrzyk niebywałej rozkoszy, jakiej doznawałam. Zacisnęłam dłonie na zasłonach, wijąc się w odpowiedzi na erotyczne połączenie mokrych, głębokich posunięć i zarostu, który lekko drapał najbardziej wrażliwe miejsce mojego ciała. - Proszę - wydyszałam. Vlad uniósł głowę. Jego ciemne włosy muskały moje uda jak jedwab, a oczy lśniły szmaragdowo. - Nie - odparł gardłowo. - Jeszcze. - I opuścił usta z powrotem. Przed moimi oczami skrystalizowała się twarz Vlada, jednak zamiast zielonych zasłon dookoła nas widziałam hall, a on patrzył na mnie, marszcząc czoło. - Wiem, że widziałaś jakiś przebłysk, kiedy mnie dotknęłaś. Twój umysł zamilkł. Powiedz mi, co to było. Policzki rozgorzały mi czerwienią. W tej samej chwili zalało mnie niedowierzanie, które pokryło resztki przyjemności większej niż cokolwiek, czego zaznałam podczas masturbacji. To nie była wizja Vlada z inną kobietą, lecz pomimo tego w mojej głowie rozległ się przeraźliwy protest. „Nie. Nie ja i Vlad... w ten sposób!” Badawczy grymas znikł z jego twarzy, a zamiast tego uniósł brew. Cholera by wzięła tę jego telepatię! „Pomyśl o czymś innym!” - wrzasnęłam w głowie, nie patrząc mu w oczy. „Obojętnie o czym!” Nie patrzyłam już na Vlada, ale prawie czułam, jak mierzy mnie wzrokiem, zwraca uwagę na znienacka napięte sutki, podwyższony puls, a do tego pewnie jeszcze dostrzega resztki tego przeklętego pulsowania między moimi nogami. - Nic dziwnego - powiedział w końcu głosem niższym, bo pełnym spraw, których nie chciałam nazywać. - Ja przewidziałem to samo. Policzki paliły mnie coraz bardziej, aż w końcu zaczęłam się spodziewać, że staną w ogniu jak jego dłonie. Minęłam Vlada i poszłam w stronę schodów. Na Marty’ego też nie ośmieliłam się spojrzeć. Jak mogłabym? Miałam właśnie wgląd w przyszłość, kiedy to będę w łóżku z człowiekiem, który go torturował. - To jeszcze nic pewnego. Zmieniałam już swoje przeczucia wymamrotałam, zarówno do Vlada, jak i do siebie. Ale po schodach i tak wbiegłam.

Rozdział 12 Godzinę później Marty wszedł do mojego pokoju bez pukania. Nie miał już na sobie podartych i zakrwawionych ubrań, a z jego wilgotnych włosów wywnioskowałam, że wziął prysznic. Ja siedziałam na łóżku po turecku i bezskutecznie starałam się udawać, że źle zrozumiałam ten przebłysk. No pewnie. Bo Vlad między moimi nogami szukał kluczy, które zgubił. - Frankie? - odezwał się Marty burkliwie. - Nie chcę ci przeszkadzać, ale nie mam wiele czasu na gadanie. - Dlaczego? Co się dzieje? - zapytałam natychmiast i skoczyłam na nogi. Marty zamknął za sobą drzwi i podrapał się po jednym z długich, krzaczastych, czarnych baków. - Wyjeżdżam na przeszpiegi. Nie zapytałam: „A za czym?” - Vlad może się przecież mylić - bąknęłam. - Może nikt Jackalowi i pozostałym nie kazał mnie porywać. Może sami na to wpadli. - Nie wpadli na to sami - odparł Marty ponuro. - Ten wampir z hotelu Shrapnel - cały lot przesłuchiwał tego rudego, co cię porwał - i był bardzo twórczy. To się jednak nie umywało do tego, co zrobił Vlad, kiedy tu dotarliśmy. W porównaniu z tym mnie się upiekło. Oni nie działali sami. Zostali na ciebie nasłani, ale nie wiedzieli, przez kogo. Dostali tylko numer telefonu i dużą wpłatę na konto bankowe. Obiecano im też, że zarobią więcej, jeśli przekażesz im informacje o Vladzie. Westchnęłam. W głębi duszy nie przypuszczałam, żeby to się miało tak szybko skończyć, ale nadzieja umiera ostatnia. - Tak mi przykro, Marty. - Wskazałam ręką jego klatkę piersiową. Płakać mi się chciało na myśl o tym, przez co przeszedł. - Nie powinien był robić ci krzywdy. Marty prychnął: - Ja tam cieszę się, że żyję. Pewnie się domyśliłaś, że śledziłem cię od Gibsonton i czekałem na moment, kiedy będzie cię pilnować mniej wampirów. Kiedy zdałem sobie sprawę, że to Vlada zaatakowałem, myślałem, że już po mnie. Nie wyciągnąłem kopyt tylko dlatego, że zmusiłaś go, by ci obiecał, że mnie nie zabije. Słyszałem, że dotrzymuje słowa. Nie sądziłem, że sam się o tym przekonam. Zdobyłam się na wątły uśmiech: - Skoro przez jakiś czas będę razem z nim szukać tego tajemniczego władcy marionetek, powinnam coś jeszcze wiedzieć o Vladzie? - Tak - twarz Marty’ego przybrała twardy wyraz. - To, co widziałaś w swojej ostatniej wizji... nie dopuść do tego. Przymknęłam oczy, czując kolejny rumieniec. Marty zatem także się domyślił, co widziałam. Nie dziwota - był wampirem, a ja bynajmniej nie zareagowałam na wizję z jakimkolwiek obyciem.

- Marty - zaczęłam. - Nie przeszkadzałoby mi to, gdyby chodziło o kogokolwiek innego wszedł mi w słowo. - Rzecz nie w tym, że nie masz doświadczenia z mężczyznami. - Śmiało, powiedz to wszystkim! - syknęłam, otwierając oczy szybko. Wampiry mają taki słuch, że równie dobrze Marty mógł mi wytatuować wianek na głowie. - Zupełnie nie o to chodzi - zamachał ręką niecierpliwie. - Vlad to nie jest typowy wampir. My wszyscy bywamy bezwzględni w różnych okolicznościach, ale on stanowi klasę sam w sobie. Jeśli pozwolisz sobie na związek z nim, wyrwie ci serce i zniszczy ci życie, i gdybym nie kochał cię jak córki, którą kiedyś miałem, to bym tego nie mówił, wiedząc doskonale, że mnie podsłuchuje. Nagi ból w jego głosie zniwelował moje zażenowanie. - Nie martw się - powiedziałam, siląc się na nonszalancję. - Wiem, jaki jest niebezpieczny, i nie chcę się z nim wiązać. Musiałam być po prostu chwilowo niepoczytalna, bo jest odporny na elektryczność w moim ciele. Wzruszyłam ramionami. - Przejdzie mi. Marty szturchnął mnie w biodro pieszczotliwie. - Zuch dziewczyna. Nie wiem, jak długo mnie nie będzie, ale pilnuj się. - Będę się pilnować - obiecałam Marty’emu. - Kiedy wyjeżdżasz? Westchnął: - Już. Uściskaj mnie, dziecko. Kocham cię. Uklękłam i objęłam go ramionami - ostrożnie, aby nie dotknąć go prawą dłonią. - Kocham cię - szepnęłam. - Ty też się pilnuj, Marty. Ani mi się waż dać się zabić. Zaśmiał się odrobinę posępnie: - Postaram się. **** Punktualnie o dziewiątej zeszłam po schodach. Zastanawiałam się, czy po tym, co Vlad zrobił Martyemu - jak również z innych powodów - nie odrzucić zaproszenia na kolację, ale unikanie go mijałoby się z celem. Musieliśmy wspólnie ustalić, kto zlecił uprowadzenie mnie. Nie zamierzałam tej osobie odpuścić. Poza tym przeszło mi już zażenowanie wywołane zbereźną wizją na temat Vlada - oraz tym, że Marty rozgłosił wampirom wszem wobec wieść o moim braku doświadczenia. Mam się wstydzić, że ponad własne potrzeby cenię życie innych ludzi? Nie jestem tak zimna i bezwzględna. Co innego wampir, który wstał, kiedy weszłam do jadalni. Jego twarz przez moment zdradzała zaskoczenie na widok mojego wyglądu. Na znak tego, że nie cierpię z powodu uciśnionej skromności, przebrałam się w czarną suknię

bez ramion, która ciasno przylegała do krągłości ukształtowanych przez niezliczone godziny gimnastyki. Moje zwykle proste czarne włosy były teraz lekko podkręcone i falowały, a czerwona szminka i makijaż w stylu smoky eye ładnie się komponowały z moją lekko opaloną cerą. „Tak jest, panie wojewodo” - pomyślałam, kiedy drugi raz zmierzył mnie wzrokiem. „Może i mam blizny, ale wyglądam apetycznie, prawda? Szkoda tylko, że nic z tego ci się nie dostanie, niezależnie od tego, czego dotyczyła wizja”. Zadrgały mu usta, ale wysunął dla mnie krzesło bez komentarza. Dopiero kiedy usiadłam, podjął moją mentalną rękawicę. - Jeśli twym zamiarem jest zniechęcić mnie do uwiedzenia cię, prowokowanie mnie zapowiedziami porażki nie odniesie skutku. - Rozsiadł się w krześle ze swobodną, arogancką elegancją. - Lubię wyzwania, nie sądzę jednak, aby dużo czasu upłynęło, nim znajdziesz się w moim łóżku. Rozkładałam właśnie serwetkę, ale słysząc to, zastygłam. Niemożliwe, żeby właśnie wypowiedział się na mój temat z taką samą swobodą, z jaką skomentowałby deser, który prędzej czy później zje. Na głos powiedziałam: - Oho, ktoś tu ma ego. Podniósł kieliszek na wino i upił łyczek, po czym odparł: - To nie jest kwestia ego - jestem przyzwyczajony do tego, że kobiety się za mną uganiają. Ze względu na twój wiek i brak doświadczenia normalnie nie miałabyś szans. Lecz twoje zdolności rzucają się ciemnym cieniem na tej całej młodości i niewinności, dzięki czemu stajesz się całkiem intrygująca. - Ja to mam szczęście - wycedziłam, wciąż wściekła na jego bezczelność. Vlad się uśmiechnął - groźnie i kusząco, jak bicz owinięty wokół butelki szampana. - Tak. Ludzie często mnie nudzą, niekiedy mnie bawią, na ogół drażnią, lecz rzadko intrygują. Ty mnie intrygujesz, sprawi mi więc przyjemność, gdy zostaniesz moją kochanką. Nie mogłam się zdecydować, co było bardziej obraźliwe - to, że wciepnął mnie do grona kobiet, które się za nim „uganiały”, czy też jego niewzruszone przeświadczenie, że wpadnę mu do łóżka. Rozejrzałam się po pokoju, który przypominał katedrę, miał wprost barbarzyńsko przepiękny żyrandol i stół na dwadzieścia cztery osoby. - Nic dziwnego, że masz taki duży dom. Twoja nadmierna pewność siebie w mniejszym lokum by się nie zmieściła. - Może i jestem pewny siebie - wzruszył ramionami - ale nie bez powodu. Uważasz, że jestem niebezpieczny i złościsz się o Marty’ego, ale nawet przed twoją wizją wiedziałem, że mnie pragniesz. - Gorący jesteś - też mi coś - odpaliłam. Nie zamierzałam dać się zbić z tropu temu, że zna moje najskrytsze myśli. - Pociąga mnie wielu mężczyzn. Gdyby pojawił się tu Chris Hemsworth, odpaliłabym go jak petardę, tak szybko bym się na niego rzuciła.

- A to by go zabiło - zauważył Vlad. - Jego i każdego, kto ma tętno, wobec czego po wypadku nie mogłam chadzać na randki. Mogłam popróbować z wampirami, ale Marty powiedział, bym ich unikała, bo się martwił, że będą mnie próbować wykorzystać ze względu na moją moc. - „I miał rację” - pomyślałam z naciskiem, po czym ciągnęłam: - Teraz los mnie zetknął z atrakcyjnym mężczyzną, którego nie mogę zabić, a ty się czujesz wyjątkowy, bo ja reaguję jak każda normalna i zdrowa kobieta? - Odchyliłam się, prychając. - Daj spokój. Jakiś inny względnie przystojny truposz też by mnie kręcił, więc nie szarżuj z tym gratulowaniem sobie. - Łudzisz się, ale jak wspominałem, nie uciekam przed wyzwaniem powiedział Vlad, gładząc się po gęstym, krótkim zaroście na brodzie. Z rozmysłem nie przyglądałam się temu gestowi - od wpatrywania się w jego usta tylko zacznę więcej myśleć o tej wizji. - Przekonajmy się - kontynuował. - Maximusie! Nie podniósł głosu, ale blond wampir pojawił się niemal natychmiast. Tak? - To tylko jeden z mężczyzn, wśród których możesz przebierać stwierdził Vlad z łobuzerskim uśmiechem. - Sami muskularni, męscy, niezwiązani i wystarczą przynajmniej na godzinę, zanim tak ich popieścisz prądem, że stracą przytomność. Przeczuwałam, do czego to zmierza, i zaczęłam się wiercić na swoim krześle. „Daruj sobie” - pomyślałam ostrzegawczo. Zignorował to i wskazał mnie kieliszkiem: - Popatrz na naszego gościa, Maximusie. Pełne usta, przenikliwe niebieskie oczy, długie czarne włosy i silne, kształtne ciało. Jest piękna, prawda? Tak piękna, że nie mam wątpliwości, iż ty sam, podobnie jak wielu innych domowników, miałbyś ochotę ją zerżnąć, tak? Zatkało mnie, gdy usłyszałam to dosadne ujęcie tematu. Maximus zamrugał oczami i zerknął na mnie, a potem na Vlada. - Czy to podchwytliwe pytanie? - Bynajmniej - powiedział Vlad, przyglądając mu się chłodno i badawczo. - Na czas pobytu Leili tutaj wszystkim moim ludziom wolno próbować ją uwieść, jeśli ona wyrazi taką chęć. Albo jeśli zechce darować sobie podchody i zerżnąć któregoś z was już teraz, to także jest dozwolone. Czułam, jak policzki zaczynają mnie palić, nie byłam jednak pewna, czy to ze wstydu, czy furii. Marimus wyglądał, jak gdyby na przemian czuł się nieswojo i był zainteresowany ofertą - jakby nie wiedział, czy wyjść, na wypadek gdybym poraziła wszystkich prądem w gniewie, czy raczej zostać i się przekonać, czy każę mu wyjąć fiuta i zabierać się do rzeczy. - Mam pytanie - odezwałam się pogodnym tonem, choć w środku się we mnie gotowało. - Z kim muszę się przespać, żeby dostać tu jakąś kolację? Masz

tyle lśniących talerzy, ale zupełnie nie ma jedzenia. To tak, jakbyś okropnie kokietował. Vlad uśmiechnął się lekko. - Wybacz, Marimusie. Wygląda na to, że nasz gość wybrał inne zachcianki. - A może nie kręci mnie, żeby on albo ktokolwiek inny obsługiwał mnie na rozkaz jak seksualny niewolnik - odparowałam. - On mi nie rozkazuje, daje mi tylko do zrozumienia, że normalne zasady dotyczące gości nie stosują się do ciebie, jeśli byłbym zainteresowany. Mówiąc to, Maximus wpatrywał się we mnie, zrezygnował także z oficjalnego słownictwa, którym się wcześniej posługiwał, kiedy ze mną rozmawiał. Widocznie przy takim temacie nie ma po co zawracać sobie głowy formalnościami. Potem spojrzał na Vlada: - Ty jej pragniesz. Dlaczego dajesz nam tę szansę? - Bo ona myli się co do mnie - odpowiedział Vlad z tą niezachwianą pewnością, która doprowadzała mnie do szału. - Musi zatem zdać sobie z tego sprawę. Poza tym jeśli - co mało prawdopodobne - ma rację, szkoda na nią mojego czasu. Rzuciłam serwetkę na stół i wstałam: - Nie zamierzam tego więcej słuchać. Maximus dotknął mojego ramienia: - Poczekaj, proszę. Jestem zainteresowany. Chcę dostać szansę, zanim ktoś inny pojawi się na horyzoncie. - W jego ciemnoszarych oczach zamigotał szmaragdowy blask. - Nie chcę wydawać się obcesowy, ale praca u Vlada nie oferuje zbyt wielu możliwości poznawania kobiet. Poza tym jesteś piękna, zuchwała, a twoje zdolności mnie fascynują. Jeśli więc ty też jesteś skłonna, ja się zgodzę, i nie będzie to miało nic wspólnego z żadnymi rozkazami. Popatrzyłam na Vlada, który zrelaksowany, nadal gładził się po brodzie z namysłem. „Ty zadufany w sobie draniu” - pomyślałam, a potem skupiłam się na Maximusie, rozdarta między gniewem na bezduszną manipulację Vlada i zażenowaniem, bo propozycja Marimusa rzeczywiście wydawała się szczera. - To nie musi się odbyć na zasadzie seks dziś w nocy albo nic - ciągnął Maximus. - Powiedzmy, że pozwolisz mi jutro oprowadzić się po domu. Znowu spojrzałam na Vlada, ale on tylko uniósł brew, jakby prowokował mnie, bym odmówiła. Zaklęłam. Tego chciałam - atrakcyjny, niegroźny mężczyzna, którego z łatwością nie zabiję, zaprasza mnie na randkę. Vlad może być przekonany, że szczególnie mnie pociąga, ale udowodnię mu, że się myli, i jeszcze będę się przy tym dobrze bawić. - Wycieczka to świetny pomysł - powiedziałam do Maximusa i usiadłam z powrotem. - Może jutro o trzynastej? Czy to dla ciebie za wcześnie? - Trzynasta może być. Cieszę się - powiedział z uśmiechem. Miał dołeczki, przez które jego surowa twarz wydawała się młodsza - przemieniono go pewnie, kiedy był w moim wieku. Potem odwrócił się do Vlada, skłonił się i wyszedł.

W jadalni zapadła cisza, którą przerywały tylko trzaski dobiegające z potrójnego kominka rozciągającego się za „Wadem wzdłuż ściany. Wpatrywałam się w niego, milcząco zapewniając, że popełnił wielki błąd. Vlad wreszcie się odezwał, ale nie do mnie. - Można podać kolację. Pomieszczenie wypełniło się nagle sześcioma kelnerami. Każdy z nich niósł ogromny, nakryty kopułą półmisek, z którego dobywały się smakowite aromaty. Co dziwne jednak, chociaż jedzenie, które odkryli i położyli na stole, wyglądało jeszcze lepiej, niż pachniało, nie miałam już apetytu.

Rozdział 13 Przypuszczałam, że Maximus nie będzie zwlekał, i miałam rację. Jak tylko zegar wybił pierwszą, do moich drzwi rozległo się pukanie. Otworzyłam z wymuszonym uśmiechem, chociaż zupełnie nie miałam na to ochoty. Mimo że nigdy wcześniej nie leżałam na tak miękkim, wygodnym łóżku, prawie nie spałam i całe ciało miałam obolałe. Przeróżne zadrapania, guzy i siniaki z ostatnich kilku dni najwyraźniej dały znać o sobie. Do tego kiedy już zasnęłam, śniły mi się bardzo niepokojące rzeczy, byłam więc w nędznym nastroju. Musiało się to odmalować na mojej twarzy, bo kiedy Maximus się mi przyjrzał, jego uśmiech przygasł. - Dobrze się czujesz? - Pewnie - skłamałam. - Tylko trochę skonana. Chyba za dużo miałam na głowie, żeby się porządnie wyspać. - Może to przez wysokość - zasugerował, chociaż wciąż miał zmarszczone czoło, więc chyba nie uwierzył w moją wymówkę. - Położenie wysoko nad poziomem morza może sprawiać, że śmiertelnicy czują się bardzo zmęczeni, póki się nie zaaklimatyzują. Jego spostrzeżenie na temat „śmiertelników” nie zbiło mnie z tropu. Po latach życia z Martym już do tego przywykłam. - To pewnie to - odparłam, przykładając się do uśmiechu nieco bardziej. Wiedziałam, że podziałało, bo drgnęły mu nozdrza. - Ślicznie wyglądasz - powiedział niższym głosem, mierząc mnie wzrokiem już nie z zatroskania. - Dziękuję - przeczesałam włosy ręką, odruchowo opuszczając pasmo na bliznę. - Ty też dobrze wyglądasz. Bardzo w stylu „GQ”. Nie kłamałam. Miał na sobie granatowy sweter, który wyglądał na jedwabny, i czarne spodnie w eleganckim, acz swobodnym fasonie. Do tego słuszny wzrost, atrakcyjnie ciosane rysy twarzy oraz masywna, muskularna sylwetka, i niejedno kobiece serce by zadrżało. Niejedno, ale nie moje. Umiałam docenić to, że starannie zadbał o swój wygląd, ale kiedy na niego patrzyłam, nic nie iskrzyło. Gdyby podpiąć moje hormony do pulsometru, wyświetliłaby się płaska linia. „Zmęczona jesteś” próbowałam się pocieszyć. Może Marimus miał rację, że wysokie położenie wybija mnie z rytmu. „Wysokie położenie nie przeszkadzało ci wczoraj pożądać Vlada” wytknął mi mroczny, cichy głos. Zignorowałam to. Byłam zmęczona, ot co. Już niebawem obleśne myśli na temat Maximusa same będą mi się tłoczyć do głowy. Kurde, może nawet niektóre z tych myśli zrealizuję. - Idziemy? - zapytał i skupił moją uwagę na powrót na sobie.

Już ja pokażę temu rumuńskiemu księciu-egotyście, że nie ma w nim nic szczególnego. - Oczywiście. - Gdzie chciałabyś zacząć naszą wycieczkę? - spytał. Wzruszyłam ramionami. - Gdzie chcesz. - Zacznijmy od początku - rzekł Maximus, wiodąc mnie bogato dekorowanym korytarzem. - Pierwotnie znajdował się tu klasztor, zbudowany w piętnastym wieku. - Ten dom był kiedyś kościołem? - zapytałam z niedowierzaniem. - W owych czasach klasztory to było coś więcej - odparł i wskazał wielkie okna, do których podeszliśmy. - Stanowiły również twierdze o strategicznym znaczeniu. Imperium Osmańskie starało się wówczas najechać Europę Zachodnią, a Rumunia była jednym z krajów, które stały mu na drodze. - To wyjaśnia wysokie mury i wieże strażnicze - zauważyłam z namysłem i dodałam: - Do dziś są one w użyciu. - Vlad ma wrogów - odpowiedział Maximus i spojrzał na mnie z ukosa. Parsknęłam: - No, zauważyłam, kiedy mnie porwali. - Nie tu mieszkał, kiedy był hospodarem - ciągnął Maximus, kiedy minęliśmy salonik i skierowaliśmy się w stronę schodów. - Tutaj wprowadził się dopiero w siedemnastym wieku. Mury i klasztor były niemal doszczętnie zrujnowane, lecz je odrestaurował. Postawił na nich trzeci i czwarty poziom zabudowy, dodał też kilka udogodnień na parterze i pierwszym piętrze. - Na przykład wewnętrzny ogród? - zapytałam żartem. Maximus uśmiechnął się szeroko. - Shrapnel nalegał. W głębi duszy jest ogrodnikiem, chociaż otwarcie nigdy się nie przyzna. Olbrzymi wampir, który według słów Marty’ego był „twórczy” w dziedzinie tortur, w cichości serca lubił się bawić roślinkami? - Jakie niespodzianki masz jeszcze w zanadrzu? - zapytałam, dodając cierpko: - Niech zgadnę - jesteś pierwowzorem rzymskiego dowódcy, którego Russel Crowe grał w filmie Gladiator. Zaśmiał się, gładząc mnie po ręce. Nie odsunął się, gdy wniknęły w niego prądy. - Nie, ale gdybyś się postarała, mogłabyś mnie namówić, bym założył taką skórzaną mini i udawał, że nim jestem. Mówił lekkim tonem, ale był on podszyty sugestią zmysłowości. Chociaż ja jeszcze na naszej randce nie myślałam nic zdrożnego - szlag by to trafił! - ale Maximus dawał mi do zrozumienia, że on tak. - Opowiedz mi coś więcej o remoncie - odezwałam się, głowiąc się nad tym, dlaczego na myśl o perwersyjnych przebierankach z Maximusem zupełnie nic nie czuję. - Byłeś tu wtedy?

Jeśli poczuł się rozczarowany, że zmieniłam temat z powrotem na dom, nie okazał tego. - O tak. Właściwie to kierowałem przebudową. Wtedy byłem już z Vladem od wieków i ufał, że zadbam o to, by wszystko ukończono, kiedy on przebywał na Słowenii... **** Trzy godziny później kręciło mi się w głowie. Maximus oprowadził mnie po pierwszych trzech piętrach, które były oszałamiająco wielkie. W domu Vlada było ponadto tyle bezcennych dzieł sztuki, że każdy kustosz muzealny popłakałby się z zawiści. Mniejsza o gobeliny, portrety, meble i rozmaitą biżuterię - wizyta w zbrojowni przypominała cofnięcie się w czasie. Znajdowały się tam zbroje, kolczugi, miecze, tarcze i różne inne wojenne akcesoria. Wiele z nich było opatrzonych herbem rodu Dracul albo Zakonu Smoka. Kiedy Maximus pokazywał mi to pomieszczenie, trzymałam prawą rękę ściśle przy własnym boku. Wiedziałam, że te przedmioty były wykorzystywane w walce - świadczyły o tym wgięcia i zadrapania. Miałam wręcz wrażenie, że pomieszczenie tętni od natłoku brzemiennych w esencje obiektów. Mimo stałego zainteresowania w miarę upływu dnia czułam się coraz gorzej. Kiedy Maximus odprowadził mnie do mojego pokoju, byłam taka znużona i obolała, że chciało mi się tylko spać. Może mój mózg był przytłoczony nowymi informacjami, a niedospanie dawało mi się we znaki. - Dziękuję za cudowne popołudnie, Maximusie - powiedziałam do niego. - Zobaczymy się jutro w porze lunchu? Oparł się o ścianę swobodnie: - Nie, jedzenie przyniosą ci Oscar albo Gabriel. - Już masz mnie dość? - zapytałam żartobliwie. Uśmiech nie znikł z jego twarzy, ale oczy spoglądały na mnie z powagą: - Trudniej jest kogoś uwieść, jeśli po tym kimś sprząta się również talerze. Dlatego opiekę nad tobą podczas twojego pobytu tutaj przydzieliłem innym. Westchnęłam w duchu. Choć nie kłamałam, mówiąc, że doskonale się bawiłam, w towarzystwie Maximusa nadal nie odczułam żadnych wymownych drgnień - a naprawdę się starałam. Gapiłam się mu na tyłek, kiedy szedł przede mną, wyobrażałam sobie, jak wbijam mu paznokcie w te szerokie bary... Niech to diabli, zerknęłam nawet parę razy ukradkiem na jego interes. Poza tym, że byłam pełna podziwu dla jego znakomitej kondycji - nic. Już widziałam, jak Vlad do siebie rechocze. Nie zamierzałam jednak się poddawać. Może potrzebna mi była dotykowa interakcja. Za sprawą moich problemów z rażeniem prądem od czasu Johnny’ego Staplesa w ósmej klasie nikt mnie nie całował. Pocałunek na pewno odpali moje libido. Uśmiechnęłam się, zwilżyłam usta i liczyłam na to, że Maximus nie należy do nieśmiałych.

Nie należał. Pochylił się, chwycił dłonią mój kark i mnie pocałował. Usta miał chłodne, pełne, lecz jędrne, a język wślizgnął do środka ze znacznie większą finezją niż Johnny Staples. Odwzajemniłam pocałunek, zadowolona, że to jak jazda na rowerze i nie zapomniałam, jak to się robi. Nasze języki wiły się razem i poczułam nagły napływ wdzięczności, że Maximus nie smakuje krwią. Podobało mi się, że mogę kogoś objąć i że ktoś mnie przytula, choć starannie unikałam dotknięcia Maximusa prawą ręką. Cichy jęk, jaki wydał, kiedy mnie mocno do siebie przycisnął, też był przyjemny. Dobrze, że lata bez praktyki nie sprawiły, iż całuję najgorzej na świecie, i... Och, do diabła, to nie działa! Jego wielkie, twarde ciało wpijało się w moje, a jego język wyczyniał w moich ustach bardzo miłe rzeczy, ale wciąż nie czułam przypływu gorąca. Można się było domyśleć. Długie lata frustrowały mnie wymuszona samotność i abstynencja, teraz jednak, kiedy nadarzyła się okazja w postaci bardzo ochoczego, bardzo atrakcyjnego blond wampira - gość mnie nie kręci. Może powinnam dać sobie zdjąć miarę na pierścień czystości. Dają takie osobom niewierzącym, czy to tylko dla wyznawców? - Przepraszam, Maximusie - powiedziałam, odsuwając się od niego. - Za szybko? - zapytał gardłowo. - Nie martw się, mogę poczekać. Zanim Vlad zbierze osobiste drobiazgi wszystkich swoich wrogów, żebyś mogła ich dotknąć, minie wiele tygodni, więc mamy czas. Atrakcyjny, wyrozumiały i nie pada na podłogę na atak serca, porażony moim prądem. Nabrałam powietrza z rozgoryczeniem. Czy to nie za kimś takim jak on tęskniłam w te długie, samotne noce? Dlaczego więc serce nie bije mi szybciej? Dlaczego w porównaniu z tym, co czułam, będąc z Vladem, prawie wcale na niego nie reaguję? Ale mam przerypane. - Maximusie - zaczęłam. Przyłożył mi palec do ust. - Nie. Znam ten ton, ale... poczekaj. Jeśli po upływie tygodnia wciąż będziesz chciała to powiedzieć, trudno, ale daj mi ten tydzień, zanim pozwolisz na ruch innemu mężczyźnie. - Uśmiechnął się cierpko. - Niby co masz do roboty? Rzeczywiście, niby co? Na pewno nie rozważać o niebezpiecznym wampirze, który jest tak pewny siebie, że umówił mnie z innym gościem i praktycznie wyzwał, bym się przespała z dowolnym członkiem jego personelu. - Okay - powiedziałam z wymuszonym uśmiechem. Pocałował mnie ponownie. Miałam nadzieję, że tym razem poczuję coś więcej, ale choć było przyjemnie, wciąż brakowało tej znamiennej iskierki. - Dobrze - powiedział i mnie puścił. - Zobaczymy się zatem jutro.

Rozdział 14 O dziewiątej powlokłam się na dół z entuzjazmem skazańca w drodze na krzesło elektryczne. Tym razem nie założyłam obcisłej czarnej sukni. Ubrałam szare spodnie i oliwkowy sweter z golfem, włosy zwinęłam w kucyk, nie miałam na sobie śladu makijażu, a usta zaciskałam z irytacji. Wszystko to wysyłało jasny komunikat do wampira, który już na mnie czekał w jadalni: „nie wchodzić w kontakt”. Vlad wstał, kiedy mnie zobaczył, co nie wiedzieć czemu mnie rozzłościło. Dlaczego ciągle udaje, że jest kulturalny? Ktoś, kto ma dobre maniery, nie torturuje niewinnych ludzi ani nie bawi się w alfonsa swoich pracowników tylko po to, żeby coś udowodnić! Potem otrząsnęłam się mentalnie. To, że nadal się beznadziejnie czuję i nie mogę mu wykazać, że się myli, nie znaczy, że mam prawo się na nim wyżywać. „Przepraszam” - pomyślałam, zakładając, że jak zwykle nasłuchuje moich myśli. Sarkastyczny uśmiech na jego twarzy, kiedy wysuwał dla mnie krzesło, potwierdził moje podejrzenia. - Randka cię nieco rozczarowała? Usiadłam z cichym westchnieniem. Nie znosiłam kłamać, a on potrafił czytać mi w myślach, więc po co zaprzeczać? - Tak, ale Maximus chce, żebym dała mu tydzień, a ja się zgodziłam. Kiedy już siedziałam za stołem, Vlad wrócił na miejsce. Nawet tak prosta czynność jak siadanie w jego wykonaniu wyglądała władczo. Dać mu tron i będzie pasować jak ulał. Z drugiej strony, pewnie ma już gdzieś skitrany jakiś tron. Maximus nie pokazał mi trzeciego piętra, mówiąc, że jest „prywatne”. Przetłumaczyłam to sobie jako „osobiste terytorium Vlada” i zastanawiałam się, po co mu lokum o powierzchni apartamentowca. A może to tam sobie torturuje. Mogłam zrozumieć, dlaczego Maximus nie chciał mi pokazać tego pomieszczenia. - Nie, torturuję sobie w lochu, jak każdy szanujący się właściciel zamku powiedział Vlad z wyraźnym rozbawieniem. - A trzecie piętro nie należy wyłącznie do mnie. Znajdują się tam również pokoje moich najbardziej zaufanych ludzi. - Naprawdę masz loch? - Nie ma to jak old school. - Oczywiście - odparł, unosząc dwa palce. Pojawił się służący i nalał mi do kieliszka ciemnoczerwone wino. Przynajmniej miałam nadzieję, że to wino. - Owszem, to wino - z jeszcze większym rozbawieniem. - Poza oczywistą funkcją wino zapewne pozwoli ci się dzisiaj lepiej wyspać. Pomoże także ukoić niektóre z twoich boleści.

„Twój talent strasznie narusza prywatność” - pomyślałam, patrząc na niego krzywo. W odpowiedzi uśmiechnął się tylko i uniósł kieliszek w milczącym toaście. Upiłam łyczek wina i potrzymałam je chwilę w ustach, nim je przełknęłam. Nutki fiołków, czereśni i... dymu. „Bardzo dobre” - uznałam i wypiłam więcej. Napięcie w barkach nieco zelżało. Vlad mi się przyglądał, maskując nieznane myśli tym enigmatycznym uśmiechem. Przyszłam na kolację ubrana nazbyt swobodnie, ale on nie. Luksusowy oberżynowy materiał, z którego wykonano koszulę, przydawał jej mnóstwo elegancji. Światło rzucane przez żyrandol lśniło na spinkach do mankietów zdobnych w klejnoty, a grafitowe spodnie leżały na nim tak dobrze, że trudno było się nie gapić. Włosy miał sczesane w gładkie, ciemne fale, a jego wyrazistą twarz pokrywał jednodniowy zarost. Zapomniałam się i spijałam jego wygląd wraz z winem. Spodziewałam się jakiegoś uśmieszku w odpowiedzi na mój jawny podziw, ale patrzył na mnie z niezmienionym wyrazem twarzy. Długie, zgrabne palce pogładziły nóżkę kieliszka, i błyskawicznie wróciłam pamięcią do tego, jakie to było uczucie, gdy pieścił moją dłoń, a ja wyładowywałam na nim całą swą elektryczność. Rozlało się po mnie ciepło. Mówiłam sobie, że to efekt wina, ale wiedziałam, jak jest naprawdę. Trzy godziny i dwa pocałunki z Marimusem, a nie poczułam ani trochę żaru. Niecałe pięć minut siedzenia naprzeciw Vlada, a już się mentalnie wachluję. Teraz, powoli, na jego twarzy pojawił się uśmiech pełen sekretnej wiedzy. - Widzisz? Me reagujesz tak na każdego mężczyznę - powiedział z satysfakcją. Nic nie sprawiłoby mi większej radości, niż oznajmić mu, że się myli, ale rzeczywiście czułam do Vlada coś, czego nigdy wcześniej nie czułam do nikogo. Może miał rację i ten przeklęty mrok w moim wnętrzu rozpoznaje bratnią duszę. To jednak nie zmienia faktu, że stanowi on zagrożenie dla mojego fizycznego i emocjonalnego zdrowia. - Przestań - powiedziałam cicho. - Znajdź sobie inną zabawkę. Oboje wiemy, że brakuje mi doświadczenia, więc nie potrafię grać w tę grę tak, by przy tym nie ucierpieć. Poza tym nienawidzę gierek. Wolę z góry wiedzieć, co jest prawdą, a co szajsem. Wyprostował się na krześle. W jego oczach czaiło się coś, co mnie kusiło, choć wiedziałam, że nie powinno. Zrobiłam duży łyk wina, żeby odwrócić własną uwagę. - Najbardziej pociąga mnie właśnie twoja bezpośredniość i to, że sama siebie nie okłamujesz. I nie bawię się tobą. Bardzo poważnie chcę, żebyś była moja. Trzymałam wino w ustach dłuższą chwilę, nim je przełknęłam. Tym razem nie próbowałam wyczuć bukietu, lecz zapanować nad sobą. Miałam wrażenie, że walczą we mnie dwie Leile. Pierwsza była oburzona, że on wciąż

uważa za fakt dokonany, iż mu ulegnę, podczas gdy druga... ta puszczalska wywłoka zastanawiała się, jak Vlad wygląda nago. Jego zęby błysnęły w łobuzerskim uśmiechu: - Wiele kobiet się zastanawia, ale niewiele przekonuje. Bardzo starannie dobieram kochanki. - Bo taki jesteś wyjątkowy? - nie mogłam się pohamować i zapytałam z jawnym sarkazmem. Uśmiech zgasł i Vlad spoważniał: - Bo w różnych chwilach mojego życia traciłem wszystko. Ten dom, inne domy, samochody, samoloty... Są moją własnością, ale mogłyby należeć do każdego. Jedynie moje ciało naprawdę należy do mnie, nie rozdaję go więc, jak gdyby było bez wartości. Ja też wcześniej straciłam wszystko. Pod pewnymi względami było to gorsze niż śmierć, nie dziwiło mnie więc, że odcisnęło na Vladzie trwałe piętno. Prześladowała go utrata - od źródeł jego najczarniejszego grzechu aż dotąd. - Powtórzę to - moja telepatia nie może się mierzyć z twoimi zdolnościami - powiedział Vlad cicho. - Za sprawą jednego dotknięcia wejrzałaś prosto w moją duszę. Jak podsłuchanie paru myśli może się temu równać? Odwróciłam wzrok i odchrząknęłam. - Nie wiem. Były tam myśli, których naprawdę wolałabym, żebyś nie słyszał. Zaśmiał się cicho i zmysłowo: - Ależ to były myśli, które sprawiły mi największą przyjemność. - Jak tam gromadzenie przedmiotów, których mogłabym dotknąć? zapytałam, desperacko próbując zmienić temat. Vlad wciąż miał w oczach ten diaboliczny błysk, ale porzucił poprzedni wątek: - Mam wrogów, lecz nie występują oni przeciw mnie otwarcie. Zapewne dlatego, że mam skłonność dosyć szybko zabijać przeciwników. Najpierw zatem muszę ustalić, kto mi potakuje, a kto w istocie życzy mi śmierci. - Mogę w tym pomóc - pochyliłam się do przodu. Nie mogłam się doczekać, aż znajdę osobę, która mnie w to wciągnęła. - Zdobądź dla mnie przedmioty dziesięciu osób, które najmocniej podejrzewasz o dwulicowość. Dotknę ich i ci powiem, kto kłamie, a kto nie. Przebiegły uśmiech powrócił: - Och, Leilo. Teraz to wprost nie będę mógł ci się oprzeć. Dopiłam wino duszkiem, żałując, że Vlad nie jest albo przerażający, albo czarujący. Przez to, że był jednocześnie i taki, i taki, zupełnie zakłócał mi równowagę. - Podają już kolację? Konam z głodu. **** Obudziłam się z jękiem, czując promienie słońca. Nocny spokój zakłócały mi sny, z których wybudzałam się z łomoczącym sercem i wilgotną od potu

koszulą nocną. Nie były to koszmary, w których na nowo przeżywałabym porwanie przez Jackala, choć występował w nich wampir. Wampir, który nie robił niczego wbrew mej woli, lecz sprawiał, że z trudem łapałam oddech i błagałam o więcej - a moim kochankiem ze snów nie był Maximus. Przerzuciłam nogi nad krawędzią łóżka. Nie pierwszy raz pragnęłam czegoś, czego nie mogłam mieć, a znałam dwa środki zaradcze. Pierwszego użyć nie mogłam, bo wampir-telepata, który nawiedzał moje sny, wiedziałby, co robię, a co gorsza, wiedziałby, że robiąc to, myślę o nim. Pozostawał więc środek drugi. Mimo że wciąż się czułam jak kawałek mięsa, który ktoś potraktował tłuczkiem dla jak największej kruchości, wstałam i podeszłam do komody, aby wyjąć spodnie i sportowy stanik. Maximus mi powiedział, że w tym domu jest sala treningowa. Znajdę ją i spalę swoją chybioną, bezużyteczną żądzę, aż będę taka zmęczona, że zacznę fantazjować wyłącznie o drzemce. Kiedy się ubrałam, zeszłam na dół. Wielki hall wydawał się pusty, ale ja wiedziałam lepiej. - Halo? Muszę się dowiedzieć, jak trafić na siłownię - oznajmiłam. Zanim zdążyłam naliczyć w głowie do trzech, zza jednej z kamiennych kolumn wysunęła się postać. - Jest piętro niżej - powiedział wampir z miłym dla ucha, irlandzkim zaśpiewem. - Odprowadzę. Już zaczęłam się uśmiechać z wdzięcznością, kiedy znajomy głos ze znacznie subtelniej szym akcentem sprawił, że znieruchomiałam: - Nie trzeba, Lachlan. Ja jej pokażę, gdzie to jest. Jęknęłam w duchu. Wyegzorcyzmować Vlada z myśli, kiedy widywałam go tylko przy kolacji, już było trudno. Jeśli w ciągu dnia też będę na niego wpadać, nie mam szans. A dzięki tej cholernej telepatii teraz o tym wiedział. Lachlan skłonił się Vladowi i znikł. Czekałam, nie odwracając głowy. Pokryta bliznami dłoń przesunęła się po moim ramieniu, pozostawiając za sobą gęsią skórkę - efekt raczej mojej reakcji na niego niż różnicy temperatur między jego rozgrzanym ciałem a chłodnym powietrzem hallu. - Zawsze jesteś taki ciepły? - zapytałam, nie patrząc na niego. Tylko kątem oka dostrzegałam ciemną, wysoką sylwetkę. - Kiedy korzystam ze swojej mocy, jestem jeszcze cieplejszy, ale już o tym wiesz. Kiedy śpię, temperatura mojego ciała spada do poziomu zwykłego u wampirów. Wobec tego każda część jego ciała byłaby przynajmniej tak gorąca. To dopiero bodziec do niewskazanych rozmyślań. - Siłownia - wydusiłam. - Gdzie jest? Zacisnął palce na moim ramieniu. - Chodź ze mną. Wiedział, że za nim pójdę, więc niepotrzebnie trzymał mnie za ramię. W dodatku wybrał prawą stronę, więc jeśli nie zachowam ostrożności, musnę go

ręką i może znowu zobaczę przebłysk tej erotycznej wizji. „Nigdy nie robię niczego, czego nie jestem pewien” - powiedział. Prowokuje mnie, bym sprawdziła, czy wizja nie uległa zmianie? Vlad musiał słyszeć, co kotłowało mi się w głowie, ale nie skomentował. Nie puścił też mojego ramienia i nie odsunął się ani na centymetr. Zamiast tego powiódł mnie po schodach znajdujących się za oranżerią zamkniętą kamiennym korytarzem. - Co jeszcze tu jest? - zapytałam, by przerwać milczący pojedynek między nami. - Poza salą ćwiczeń również dolne kuchnie, pralnie, wejście dla służby, spiżarnie i magazyny, basen, piwnice na warzywa oraz kwatery dla śmiertelników. Wtedy na niego spojrzałam - ze zdumieniem. 7 - Trzymasz swoich dawców krwi w piwnicy - To bardzo ładna piwnica. Znacznie lepsza niż lochy. Tam w zimie bywa chłodno. Nie mogłam rozstrzygnąć, czy mówi poważnie. Być może rzeczywiście nic sobie nie robił z umieszczenia swoich dawców krwi obok warzyw, a może uważał, że to zabawne, iż tak myślę. - Z przyjemnością ich kiedyś poznam - zdecydowałam się powiedzieć. Drgnęły mu usta. - W istocie, czy też próbujesz się przekonać, czy choćby teraz nie trzęsą się w ciemnicy? - Tego nie powiedziałam - mruknęłam. Zatrzymał się, ale nie przestawał dotykać mojego ramienia. - Nie uchylam się od odpowiedzialności, a wszyscy mieszkańcy tego domu bezpośrednio lub pośrednio są członkami mojej linii. Ich kwatery obejmują normalne sypialnie i możesz sobie je obejrzeć. - Dzięki - powiedziałam i dodałam: - Tak naprawdę nie sądziłam, że każesz im mieszkać w malutkich podziemnych piwniczkach. Uśmiechnął się leciutko: - Obstawiałaś pięćdziesięcioprocentowe szanse. - Cóż, w końcu masz czynny loch - podkreśliłam. Roześmiał się, a dźwięk ten wrócił do mnie falami kilka razy, odbijając się echem od ścian zamkniętego korytarza. Jego śmiech brzmiał niepowtarzalnie - częściowo jak rozbawiony warkot, częściowo jak mruczenie, a całkiem jak pewny siebie samiec. Wywarł na mnie namacalny wpływ - moje własne usta uniosły się w górę, a ja się do niego zbliżyłam, nim się w ogóle zorientowałam, co robię. Jego oczy rozbłysły szmaragdowo i zacisnął mi palce na ramieniu. Poczułam w środku ciche, lecz charakterystyczne pulsowanie. Zaschło mi w ustach, a tętno przyśpieszyło. Jeszcze jeden krok, a nasze ciała by się zetknęły tak blisko siebie staliśmy. Lecz ten jeden krok zapewne przypieczętowałby

ziszczenie mojej wizji. „Nie dopuść do tego” - nalegał Marty. „Wyrwie ci serce i zniszczy ci życie...” Zrobiłam nie jeden, lecz dwa kroki wstecz, i wysunęłam ramię z uścisku ręki Vlada. Nie próbował mnie powstrzymać, a ja wypuściłam bezwiednie wstrzymywany oddech. Chciałam rozbroić niewypowiedziane napięcie, wskazałam więc drzwi otoczone płaskorzeźbionym bluszczem: - Co tam jest? - To wejście do kaplicy - odparł. Zaśmiałam się nerwowo. - Maximus mówił, że był tutaj klasztor, ale naprawdę zachowałeś kaplicę? - Nie, kaplica została zniszczona - powiedział, nie komentując mojego podenerwowania ani jego przyczyn. - Kazałem ją odbudować na gruzach dawnej wieży cytadeli. Chciałabyś ją zobaczyć? - Nie, dzięki - odparłam natychmiast. - Jak zdecydowanie. Nie jesteś religijna? - Nie, dlaczego? Tylko mi nie mów, że ty wierzysz w Boga? - Wiele wampirów wierzy. Opowieść o naszych początkach mówi o tym, że znamię Kaina polegało na tym, iż Bóg zamienił go w pierwszego wampira, zmuszając go, by na pokutę za zabójstwo brata pił krew. - Potem pochylił się do przodu i odezwał ściszonym głosem: - Zdziwiona? Czyż niepodobna uwierzyć, że sądzę, iż nastanie dzień, kiedy będę musiał wziąć odpowiedzialność za każde odebrane życie, za każdą przelaną kroplę krwi... A mimo to nadal robię, cokolwiek jest konieczne, by moi ludzie byli bezpieczni? Przełknęłam, poruszona w równym stopniu tą myślą i jego bliskością. Vlad stanowił takie uosobienie skrajności, że nie mogłam się rozeznać, czy mówi poważnie, czy retorycznie. Lecz może tak było lepiej. Łatwiej było odejść, kiedy nie dawałam się wciągnąć w jego intrygujące sprzeczności. Nadal stał bardzo blisko. Impulsywnie pomasowałam to miejsce na ramieniu, gdzie mnie trzymał. Wydawało się teraz dziwnie jałowe. „Niedorzeczność” - powiedziałam sobie. „Zeszłaś tu wyładować napięcie. Przestań je gromadzić za sprawą własnej głupoty”. Uśmiechnął się lekko, spoglądając na moje ramię. Oczywiście mnie usłyszał. Jakże chciałam zamknąć przed nim swój umysł. - Daleko na siłownię? Skinął głową w stronę drzwi w przeciwległej ścianie: - To tam. Staliśmy ledwie paręnaście kroków stamtąd, a on nic nie powiedział? Zażądałabym, by mi wyjaśnił, w co sobie pogrywa, ale nie wydawało mi się, by w coś grał. Za to kiedy w milczeniu uniósł brew wyzywająco, przeszło mi przez myśl pytanie, czy nie robi czegoś znacznie gorszego - nie nasila uwodzenia mnie. Jeśli tak, to następny ruch należał do mnie. A że mój pociąg do niego rósł, nie wiedziałam, czy dokonam mądrego wyboru.

Rozdział 15 Siłownia okazała się wypełniona wysokiej klasy sprzętem. Był on znakomity dla mieszkańców tego domostwa, ale bezużyteczny dla mnie. Na sali była jednak duża mata do ćwiczeń, ciężarki oraz sznur z supłami zaczepiony u sufitu. Poradziłam sobie z tym, co miałam, zmuszając obolałe ciało, by wykonało serie ćwiczeń, które stosowałam, ilekroć przygotowywałam się na zawody. Przez pierwsze dwie godziny miałam salę do wyłącznej dyspozycji. Potem usłyszałam głosy, a wkrótce drzwi otworzyły się z impetem. Do środka weszła grupka dwudziestoparolatków, rozmawiających - jak umiałam już poznać - po rumuńsku. Stanęli jak wryci, kiedy mnie zobaczyli - dyndałam na linie do góry nogami, a moje czarne włosy rozpościerały się pode mną. - Cześć - odezwałam się, skrępowana, bo uświadomiłam sobie, że prawdopodobnie wyglądam dziwnie. - Czy któreś z was mówi po angielsku? - Większość - odpowiedział krzepki, kędzierzawy facet, a pozostali zamruczeli zgodnie. Zaczął się uśmiechać: - Co robisz? - Brzuszki - powiedziałam i zaprezentowałam, unosząc się i dotykając twarzą ud. - W ten sposób pracuje więcej mięśni. - Na pewno - powiedział, nie spuszczając mnie z oczu. Odwinęłam linę z nogi i zeszłam. I tak bolały mnie już mięśnie brzucha. Kiedy stanęłam na ziemi, uśmiechnęłam się do grupki: - Jestem Leila. - Przedstawiłam się prawdziwym imieniem, bo tutaj wszyscy mnie tak nazywali. Od razu wiedziałam, kiedy zobaczyli bliznę. Po grupie przeszedł jakby zbiorowy grymas, choć niektórych facetom dłużej to zajęło, bo najpierw obejrzeli sobie moje ciało, a dopiero potem popatrzyli na twarz. Nie przestawałam się uśmiechać, bo przywykłam do tej reakcji. - To po wypadku, który przeszłam w dzieciństwie - wyjaśniłam. Jeśli nie podam wytłumaczenia, ludzie po prostu będą pytać. Do tego też już przywykłam. - Och, to okropne - powiedziała z silnym akcentem ładna, drobna, rudoblond dziewczyna. - Dobrze, że... uhm, wyzdrowiałaś - kędzierzawy odparł niezręcznie. Miło cię poznać. Ja jestem Ben, a po akcencie pewnie poznałaś, że też jestem Amerykaninem. To Joe, Damon, Angie, Sandra i Kate, ale nie mówi po angielsku za dobrze, więc pewnie będzie tylko stękać w twoją stronę. - Cóż, mówi po angielsku lepiej niż ja po rumuńsku, więc jest lepsza ode mnie - odpowiedziałam i pomachałam wszystkim. - Czy... niedawno się tu sprowadziłaś? - truskawkowa blondynka przedstawiona jako Sandra zapytała. Domyśliłam się, że to grzeczny sposób na zapytanie, czy będę stałym dawcą krwi, i odpowiedziałam niezbornie:

- Nie, nie, właściwie to nie. Pomagam tylko Vladowi w pewnym, ehm, projekcie, ale wyjadę po jego zakończeniu. - Vladowi? - Ben wydawał się zdziwiony. Ponownie zmierzył mnie wzrokiem. - Jesteś człowiekiem, prawda? - No. - Pozostali wciąż wydawali się zdziwieni, więc musiałam dopytać: Dlaczego? Czy to niezwykłe, żeby Vlad pracował z człowiekiem? Ben uniósł brwi: - Skąd mamy wiedzieć. Żadne z nas go nie widuje, chyba że jest głodny. A wtedy wypnij się, daj się dziabnąć i zmykaj. Teraz to ja uniosłam brwi: - „Wypnij się”? - Czy chodziło mu o... Moja mina musiała wyrażać, o czym myślę, bo Ben pośpiesznie dodał: - Chodziło mi o takie wypięcie się - pochylił głowę na bok, eksponując szyję. - Większość pozostałych chwilę z nami najpierw pogada. Vlad nie. - Aha. - Miałam poczucie, że powinnam przeprosić, chociaż to nie ja praktykowałam szybkie kąsanko. Ben wzruszył ramionami: - To nic takiego. Nic nie przebije benefitów tej roboty. - Potem się uśmiechnął i ponownie mnie zlustrował. - Słuchaj, idziemy dziś do klubu. Jeśli masz czas, to może się z nami przejdziesz? - Ten znowu zaczyna - wymamrotał wysoki, smukły brunet imieniem Damon. Mój znak, żeby wyjść. - Dzięki, ale nie mogę. - A co, za dobra teraz jesteś dla nas, zwykłych oddychaczy? - zagadnął Ben żartobliwie. Sandra walnęła go łokciem: - Nie bądź niegrzeczny - syknęła. Zmierzyłam grupę wzrokiem, zastanawiając się ponownie nad wyjściem. Wszyscy wyglądali normalnie, czyli na ogół ukrywałabym przyczynę, dla której nie mogłam się udać w żadne miejsce, gdzie ludzie wchodzili w tak intensywny kontakt jak w klubie, potem zaś unikałabym ich za wszelką cenę. Ale oni nie byli normalni. Byli dobrowolnymi dawcami krwi w domostwie wampirów, i albo im o sobie powiem, albo będę się od nich trzymać z daleka przez cały pobyt. Postanowiłam zaryzykować: - Nie w tym rzecz. - Podniosłam prawą rękę. - Wypadek mnie zmienił. Przede wszystkim nie mogę nikogo dotknąć, bo rażę prądem. Teraz skupili na mnie całkowitą uwagę. - Jak to - przede wszystkim? - odezwał się czarnowłosy gość z kozią bródką, który miał na imię Joe. - Co jeszcze potrafisz? Zaczerpnęłam powietrza i odparłam: - Kiedy dotykam ludzi, widzę różne rzeczy. Przeważnie złe, ale czasami łapię też przebłyski przyszłości. - Nie - szepnęła Sandra. - Tak - odparłam nieco ponuro. Może nie powinnam była im mówić. To się mogło okazać zbyt dziwne nawet jak na wampirzych dawców krwi.

Ben zaczął się uśmiechać. - Ale to fajne. Jak mocno razisz prądem? Jeśli mnie dotkniesz, przewidzisz moją przyszłość? - Ooo, ja też chcę poznać swoją przyszłość! - powiedziała Angie i jej błękitne oczy rozbłysły ochoczo. Pozostali wydawali się równie podekscytowani. Okay, na to nie byłam przygotowana. Liczyłam na to, że nie wzbudzę ich odrazy. Nie przyszło mi do głowy, że nagle zrobię się popularna. - Nie zawsze widzę przyszłość - zaczęłam się wycofywać. - Na ogół widzę po prostu czyjeś grzechy. - Naprawdę? - Ben wyglądał na zafascynowanego. - Jeśli nie porazisz mnie tak, że ocknę się za tydzień, to mnie dotykaj - ja nie mam żadnych grzechów! Nie chciałam, ale już dawno nikt nie patrzył na mnie w ten sposób: z akceptacją i entuzjazmem. Samotna cząstka w głębi mojej duszy zerwała się i zawyła: „Nie spieprz tego, Leila! Dawaj!”. Westchnęłam. - Niech się najpierw trochę rozładuję. Z tymi słowy podeszłam do ławki treningowej. Nadawała się, bo była wykonana z metalu i przykręcona do betonowego podłoża ze względów bezpieczeństwa. Kiedy wszyscy byli na gumowo-piankowej macie, położyłam na ławce prawą dłoń i poluzowałam rygorystyczną kontrolę. Rozległo się głośne „zzzt”, potem rozbłysło białe światło, a mnie zakręciło się w głowie. Teraz przed prysznicem nie będę musiała spuszczać energii do piorunochronów. Vlad szybko kazał je dla mnie zainstalować. - Chodź tu - powiedziałam i zamachałam do Bena. Zbliżył się, wciąż uśmiechnięty. Był przystojnym chłopakiem tuż po dwudziestce i zazdrościłam mu jasnobrązowych loków. Moje włosy były takie proste, jakbym je co rano prasowała. - Wyciągnij rękę - powiedziałam. Im dalej od serca go dotknę, tym lepiej, nawet wyładowana. Wyciągnął rękę, a ja delikatnie położyłam na niej prawą dłoń. Moje ciało opuściła znacznie łagodniejsza dawka napięcia. Ben stęknął, ale na szczęście się nie przewrócił i nie zaczął moczyć. Potem - jak zwykle - w mojej głowie zaroiło się od plątaniny bezbarwnych obrazów. Tak jak mówił, nie były one brutalne, lecz nie zobaczyłam później pełnobarwnych, rozmazanych obrazów. - Przykro mi, nie zobaczyłam nic na temat twojej przyszłości powiedziałam. Uśmiechnął się wyczekująco: - A co widziałaś z mojej przeszłości? Inni też wydawali się zaciekawieni. Odwróciłam wzrok. - Uwierz mi, nie chcesz, żebym o tym mówiła. - Daj spokój, a skąd będę wiedział, że to zadziałało? - nalegał Ben. - Tak, powiedz nam - włączył się Joe. - Powiedz nam - odezwały się liczne głosy. Pokręciłam głową, mrucząc pod nosem:

- Najesz się wstydu. - Zasypały mnie jednak prośby o dowody. Machnęłam rękami, kapitulując: - Dobra, ale uprzedzałam. Kiedy miałeś dwanaście lat, ukradłeś swojej młodszej siostrze jej ulubione DVD z Myszką Minnie i co noc waliłeś przy nim konia, aż w końcu tata cię nakrył i kazał ci kupić jej nowe z kieszonkowego. Zapadła pełna osłupienia cisza. Ben pokraśniał. - Nie wierzę - wymamrotał, lecz wkrótce zagłuszyły go śmiech i dobroduszne docinki. Pozwoliłam na to jeszcze przez parę chwil, po czym odchrząknęłam i powiedziałam: - Założę się, że cała reszta też ma jakieś wstydliwe grzeszki, więc dajcie mu spokój albo zacznę macać. Przestali mu dogryzać, tylko się jeszcze uśmiechali, a czasem ktoś zarechotał. Ben spojrzał na mnie z wdzięcznością. Cóż, w porównaniu z przewinami, które widziałam u innych, jego grzech była skąpany w niewinności. - Kiedy byłam mała, chciałam być Panną Piggy, żeby móc wyjść za Kermita Żabę - powiedziałam Benowi i puściłam do niego oko. - Za Kermita. To dopiero żenada. - Ałć. Trzeba było zachować to dla siebie - powiedział i szturchnął mnie po przyjacielsku. Przelotny kontakt sprawił, że tylko trochę elektryczności w niego wniknęło, ale się skrzywił. Potem się uśmiechnął: - Siostra pocierała razem skarpetki, a potem mnie goniła. Z tym mi się to kojarzy. - Należało ci się za skradzione DVD - odpaliłam. - Jak mówiłaś, kupiłem jej nowe - odparł z szerokim uśmiechem. - Ej, co ci się dzieje w ucho? - Co? Uniosłam dłoń i poczułam coś mokrego. „Fuj, wciąż pocę się jak świnia” - pomyślałam, ale kiedy popatrzyłam na rękę, była czerwona. Sandra nabrała powietrza głośno. To było ostatnie, co usłyszałam, nim wszystko się rozmazało, a ławka treningowa walnęła mnie w twarz.

Rozdział 16 - Leilo, słyszysz mnie? Otworzyłam oczy i zamrugałam. Zobaczyłam przed sobą twarz Vlada początkowo była ona rozmazana, ale po chwili widziałam ją na tyle wyraźnie, by poznać, że wydawał się zatroskany. - Hej - powiedziałam, zdziwiona tym, jak słabo brzmi mój głos. - Dojdzie do siebie? - usłyszałam, jak Ben pyta. - Wszyscy wyjść - odpowiedział Vlad szorstko. - To nieładnie - wymamrotałam. - Powinieneś też z nimi porozmawiać, zanim ich ugryziesz. Zwykła uprzejmość tego wymaga. Uniósł brew, ale nie odpowiedział. Usłyszałam szelest stóp, a chwilę później odgłos zamykanych drzwi. - Zemdlałam? - spytałam, starając się sobie przypomnieć, co się stało. Próbowałam poprawić Benowi nastrój w związku z jego minionym fetyszem Myszki Minnie, a potem zobaczyłam coś czerwonego... - Tak. Miałaś też krwotok z uszu, ale już ustał. Słowa Vlada były dosadne, ale nie mówił do mnie tym obcesowym tonem, co do Bena. Spróbowałam usiąść, ale jego twarzy znowu zaczęła mi się rozmazywać. - Pomału - rzekł Vlad. Złapał mnie za ramiona i pomógł usiąść. Potem wślizgnął się za mnie, tak że opierałam plecy na jego piersi. - Nie rób tak. Jestem cała spocona i zakrwawiona - zaoponowałam. - Wielkie nieba, tylko nie pot i krew - odparł kpiąco. Zdobyłam się na uśmiech. Mądraliński wampir. - Masz anemię? - zapytał Vlad. Zmarszczyłam czoło, zaskoczona. - Nie wydaje mi się, ale już dawno nie byłam u lekarza, z oczywistych przyczyn. Złapał mnie za rękę. Zanim zdążyłam się połapać, co zamierza, już miał moje umazane na czerwono palce w ustach. - Przestań! - rzuciłam. Drugim ramieniem mnie objął i unieruchomił, przyciskając do piersi. Trzymał mnie też za rękę, więc nie było mowy, żebym się uwolniła, choćbym była w pełni sił, a nie byłam. Mogłam tylko czekać, podczas gdy on powoli ssał moje palce, ciepłym językiem wnikając między nie, aby zlizać każdą kroplę krwi. - Nie masz anemii - oznajmił, kiedy mnie w końcu puścił, a ja wyrwałam mu dłoń. Wciąż nie mogłam dojść do siebie po tym, co zrobił, i bynajmniej nie dlatego, że wydało mi się to ohydne. - Umiesz poznać po czymś takim?

- Zdziwiłabyś się, co umiem stwierdzić, skosztowawszy czyjejś krwi odpowiedział zniżonym, mroczniejszym głosem. Zadrżałam, dojmująco świadoma tego, że moja szyja znajduje się ledwie parę centymetrów od jego ust. Jakby dla podkreślenia tego faktu musnął brodą mój policzek. „Jego zarost nie jest w dotyku taki szorstki, na jaki wygląda” - przemknęło mi przez myśl. Z drugiej strony, w tej wizji zarost też nie był szorstki... - Chyba mogę już wstać - powiedziałam, próbując się odsunąć. Zatrzymał mnie ramieniem, zanim zdążyłam znacznie się oddalić, i przyciągnął z powrotem do tej twardej, gorącej piersi. - Przestań się wiercić, nie ugryzę cię. - Zamiast tego zliżesz mi krew z głowy? - spytałam, po czym sama siebie sklęłam. „Podsuwaj mu pomysły, śmiało”. Nie widziałam jego twarzy, ale prawie poczułam, jak się uśmiecha. - Nie, również nie o to chodzi. Czy to ci się już kiedyś przytrafiło? „Że wampir trzyma mnie wbrew mej woli? Pewnie, setki razy” pomyślałam szyderczo. - Leilo... - W jego głosie kryła się nutka zniecierpliwienia. Zastanowiłam się, eliminując te przypadki, kiedy zrobiło mi się słabo po tym, jak upadłam podczas treningu i walnęłam się w głowę. - Lata temu, mniej więcej wtedy, kiedy poznałam Marty’ego. Kiedyś zemdlałam podczas naszego występu. Potem Marty zaczął mi robić takie obrzydliwe koktajle i mi się poprawiło. Może wcześniej nie dostarczałam sobie dostatecznej ilości witamin albo coś... Przerwałam, bo Vlad zastygł. Jeśli wcześniej jego klatka piersiowa wydawała mi się twarda, teraz miałam wrażenie, że opieram się o stal. - Jak często robił ci te koktajle? Nie podobała mi się barwa jego głosu. Nazbyt opanowana i uprzejma tego samego głosu używał, gdy zabijał. - Mniej więcej raz w tygodniu. Dlaczego pytasz? Nie odpowiedział, lecz wyjął telefon i wybrał numer jedną ręką. Siedzieliśmy tak blisko, że słyszałam, jak rozmówca odebrał. - Tak? - odezwał się Marty głosem pełnym napięcia. - Dlaczego... - zaczęłam, ale Vlad przeciął dłonią powietrze, uciszając mnie uniwersalnym gestem. - Martin - powiedział dobrotliwie - czyżbyś zapomniał powiedzieć mi coś ważnego na temat Leili? Po chwili milczenia Marty odpowiedział powściągliwie: - Nie wiem, cóż takiego mogłoby to być... - Bo siedzi tutaj z włosami we krwi, która wyciekła jej z uszu, kiedy zemdlała - Vlad przerwał mu ostrzejszym tonem. - Czy to ci coś przypomina? Nie rozumiałam, do czego Vlad pije. Ewidentnie sądził, że Marty ma coś do czynienia z moim omdleniem, ale dlaczego? Jak?

Mój niepokój nie ustąpił, kiedy usłyszałam ciężkie westchnienie Marty’ego. - Miałem nadzieję, że uodporniła się na tyle, że do mojego powrotu będzie dobrze, ale... no kurwa. - Co „no”? - zażądałam odpowiedzi, próbując stanąć na nogach. Vlad przycisnął mnie mocniej do piersi. - W tych koktajlach podawał ci swoją krew - powiedział zdecydowanie. Dlatego tak ci nie smakowały. Powinienem był zwrócić na to uwagę, kiedy woń mojej zakrwawionej koszuli skojarzyła ci się z nimi, ale moje myśli zaprzątało co innego. Osłupiałam, a mój mózg natychmiast odrzucił tę myśl. Widziałam, co Marty dawał do tych koktajli! Marchewkę, seler, sok pomidorowy, białko w proszku, witaminy w płynie... Czerwone witaminy w płynie w nieoznakowanej butelce, którą rzekomo kupił od kolegi, co je sprzedawał na boku. Nigdy nie kwestionowałam słów Marty’ego na ten temat. Niby czemu miałabym to robić? Ufałam mu. - Dziecko - w ciszy popłynął głos Marty’ego. - Przepraszam, że ci nie powiedziałem. Zacisnęłam zęby tak mocno, że szczęka mnie rozbolała. - Zbliż mi telefon do ucha - kazałam Vladowi. - Dlaczego? - zapytałam, jak tylko przysunął słuchawkę. Marty znowu westchnął: - Kiedy się poznaliśmy, umierałaś. Nie wiedziałaś o tym, ale ja to umiałem zwęszyć. Jesteś tylko człowiekiem - twoje ciało nie goi się na tyle szybko, by odwrócić szkody, jakie wyrządza cała ta moc w tobie. Pomyślałem sobie, że jeśli co tydzień będę ci dawał odrobinę swojej krwi, może uda się odwrócić uszczerbek, a nawet zwiększyć odporność na konsekwencje twoich zdolności. W pierwszym przypadku miałem rację, ale w drugim najwyraźniej nie. W tej chwili byłam zadowolona, że Vlad nie pozwolił mi wstać, bo 7 czułam się, jakby cała siła opuściła moje ciało. Umierałam Czy mogłam mu w tej kwestii uwierzyć, skoro przyznał, że mnie okłamywał przez całe cztery lata znajomości? - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? - Przynajmniej mój głos brzmiał mocno. Gniew w tym pomagał. - Chciałem, ale bałem się, że odmówisz. - Wydawało mi się, że słyszę, jak Marty pociąga nosem, mimo że nie musiał oddychać. - Wiesz, co się stało z Verą. Kiedy się spotkaliśmy, tak bardzo mi ją przypominałaś, że nie mogłem... nie pozwoliłem tobie też umrzeć. Pokręciłam głową. Wciąż byłam wściekła, choć łzy stanęły mi w oczach. Miałam ochotę okładać Marty’ego za oszustwo, aż ręce mi się zmęczą, a potem chciałam go przytulić i powiedzieć mu, że nie jest winien śmierci Very i żeby przestał się za nią karać. - Muszę kończyć - powiedziałam. Sama teraz pociągałam nosem.

- Nie mam żalu, jeśli mnie teraz nienawidzisz - burknął Marty. - Nie nienawidzę cię, ty głupi gnoju - wypaliłam. - Ale nakopię ci za to do dupy, jak się znowu spotkamy. Możesz na to liczyć. Zaśmiał się przez ściśnięte gardło. - Nie mogę się doczekać, dziecko. Vlad wziął telefon i w końcu mnie puścił. - Martinie, nie jestem zadowolony - powiedział chłodno. - Kiedy następnym razem coś przede mną ukryjesz, możesz być pewien, że spalę cię na śmierć. Marty zaczął coś mówić, ale Vlad się rozłączył. Odsunęłam się od niego, wciąż emocjonalnie rozdarta. - Też bym go chciała za to zabić, gdyby nie to, jak wciąż przeżywa śmierć swojej córki - mruknęłam. - Na pewno wiesz, że karły mogą mieć dzieci zwykłych rozmiarów. Vera była szczupła, miała długie, ciemne włosy, niebieskie oczy... Wyglądała trochę jak ja, i miała dwadzieścia lat, kiedy Marty ją zabił. Zobaczyłam to, kiedy pierwszy raz go dotknęłam, bo to był jego najgorszy grzech. Vlad się nie odzywał, lecz uniósł brew w milczącej zachęcie, bym kontynuowała. - Na początku dwudziestego wieku Marty i Vera razem występowali, jak on i ja obecnie. Po przedstawieniu zaatakował go jakiś wampir, ale na tym nie poprzestał. Przemienił go i tak po prostu go zostawił. Marty przebudził się jako wampir i zastał Verę we łzach - myślała, że nie żyje. Wiesz, co się stało później. Żaden nowy wampir nie jest w stanie kontrolować swojego głodu. - Nie - powiedział Vlad równym głosem - żaden nowy wampir tego nie potrafi. Masz słuszność, że nie jest winien jej śmierci, ale mówiłem poważnie. Jeśli znowu coś przede mną zatai, to go zabiję. Popatrzyłam na niego. Lśniące, miedziane oczy były zupełnie beznamiętne, a słowa wypowiadał, jak gdyby nie miały one znaczenia. A może po prostu nie dbał o to, jak bardzo by mnie to zabolało. - Czasem myślę, że jesteś najbardziej zimną osobą, jaką spotkałam powiedziałam, stając na nogach. - Mogłaś umrzeć. Zaczynając mówić, Vlad wciąż siedział na macie do ćwiczeń, a krople mojej krwi plamiły mu szarą koszulę i psuły elegancki, acz niezobowiązujący, trzyczęściowy zestaw. Zanim jednak nabrałam znowu powietrza, znajdował się tuż przede mną. - Kiedy ktoś zagraża mnie albo naraża kogoś pod moją ochroną na niebezpieczeństwo, robię z niego przykład. Już drugi raz darowałem Marty’emu życie przez wzgląd na ciebie, ale trzeci raz łaski nie otrzyma. Nie mogę sobie pozwolić, aby inni myśleli, że podobne zachowanie ujdzie im na sucho. - Bo w przeciwnym razie stracisz swoją straszliwą reputację? - zapytałam, parskając z goryczą.

- Tak, a ucierpią na tym moi ludzie - odparł i uniósł moją twarz, żebym na niego spojrzała. - Nie zabijam dla wypaczonej przyjemności. Robię to, aby chronić swoich, bo raz stracone życie przepada na zawsze. - Głos mu się zmienił. - Wejrzałaś we mnie. Wiesz, ile kosztowała mnie utrata. Och, jak bardzo chciała, żeby kłamał. Byłoby o wiele łatwiej, gdyby Vlad był morderczym narcyzem, który nie przykłada wagi do nikogo poza samym sobą. Wiedziałam jednak lepiej. W pokrętny sposób cenił życie bardziej niż inni, acz w jego przypadku dotyczyło to wyłącznie jego ludzi. Nic dziwnego, że nie bali się nikogo poza nim. - Będę później chciała, żebyś zadzwonił do Marty’ego, bym mogła z nim porozmawiać - powiedziałam spokojnie. - Dać mu szansę, by się ewentualnie przyznał do czegokolwiek innego bez groźby śmierci z twojej ręki nad głową. Jeśli potem coś przed tobą ukryje, to na własne ryzyko. Umowa stoi? Uśmiechnął się lekko: - Umowa stoi. Ruszyłam, ale mnie zatrzymał, zanim zdążyłam się oddalić: - Jeszcze nie skończyliśmy, Leilo. Żałowałam, że wiem, o czym mówi. Vlad jednak rozpiął mankiety koszuli i podwinął płaszcz oraz rękaw, co tylko potwierdziło moje podejrzenia. - A gdybym się nie zgodziła? - zapytałam. - Zmusiłbyś mnie? Spojrzał na mnie cynicznie: - Nie muszę cię zmuszać. Nie chcesz tego robić, ale żyć pragniesz. Miał podwinięte rękawy, zobaczyłam zatem, że blizny na dłoniach ciągną się na przedramiona, częściowo pokryte delikatnymi ciemnymi włoskami. Odruchowo potarłam własną bliznę. Nie pamiętałam bólu, jaki towarzyszył rozstąpieniu się mojej skóry pod wpływem pochodzącej z tej linii wysokiego napięcia elektryczności, która przeszyła moje ciało. Czy on pamiętał, co się wydarzyło, kiedy powstały wszystkie te blizny, czy też upływ wieków zatarł to w jego pamięci? - Pamiętam. Drgnęłam i popatrzyłam w jego nieruchome oczy. - Kiedy byłem człowiekiem, szedłem w pierwszym szeregu na czele swoich armii. Zachowałem swoje blizny z tego samego powodu co ty - żeby nigdy nie zapomnieć. Wzdrygnęłam się, bo celnie odgadł, że Marty zaproponował, iż zetnie moją bliznę. Gdyby zaraz potem polał ranę swoją krwią, niebywałe właściwości regeneracyjne w niej zawarte uleczyłyby moją skórę i przywróciły jej tę samą nieskazitelną gładkość, którą miała, gdy byłam małym dzieckiem. Ale ja chciałam zachować dowód tego, co się stało. Za każdym razem, kiedy ktoś się skrzywił na widok mojej blizny, przypominałam sobie, jak mój egoizm kosztował moją matkę życie. - Już ci to mówiłam - odezwałam się głosem chrapliwym od wspomnień. Każdy nosi swoje grzechy tuż przy skórze.

Kły zabłysły przez moment, po czym Vlad wgryzł się w swój nadgarstek. Dwie karmazynowe dziurki wezbrały krwią. - Chodź zatem - powiedział i wysunął rękę w moją stronę - i zakosztuj moich.

Rozdział 17 Podeszłam do niego i schwyciłam jego nadgarstek. Gdybym się zawahała albo zaczęła nad tym zastanawiać, mogłabym stracić odwagę, a on miał rację. Pragnienie życia było silniejsze niż odraza na myśl o piciu wampirzej krwi. Vlad poznał mnie zaledwie parę dni temu, a już o tym wiedział. Marty przeżył ze mną długie lata, a nie polegał na tym na tyle mocno, by mi powiedzieć, co robi. Kiedy przycisnęłam usta do jego nadgarstka, zamknęłam oczy. „Udawaj, że to wino. Ostre, metaliczne w smaku wino”. Po pierwszym łyku się skrzywiłam, ale zmusiłam się, by przesunąć językiem po jego skórze i zlizać wszystkie krople. Muskularne ramię miał twarde jak dąb, ale jego skóra była gładka i ciepła jak moje usta. Kiedy polizałam go drugi raz, uczyniłam to dlatego, że nie mogłam się oprzeć pragnieniu, by się przekonać, jak smakuje bez przemożnego posmaku krwi plamiącej jego skórę. Usłyszałam cichy warkot, a potem zacisnął pięść w moich włosach i odchylił mi głowę do tyłu. Vlad patrzył na mnie jaskrawozielonymi oczami, a wyraz twarzy miał tak intensywny, że wręcz przerażający. Rozchyliłam wargi. Usta wciąż miałam mokre od kosztowania go, ale się nie odzywałam. Wiedziałam, że powinnam kazać mu przestać, zostawić mnie, ale nie chciałam. Pokonał niewielki dystans dzielący nasze ciała i przycisnął je do siebie, wyciągając tę samą rękę, z której zlizałam jego krew. Powoli, z rozmysłem powiódł kciukiem po mojej dolnej wardze, zbierając resztki tej wilgoci. Potem włożył kciuk do ust i skosztował, nie spuszczając ze mnie oczu. Zupełnie zaparło mi dech, a serce zaczęło galopować. Nie mogłam się powstrzymać i wyciągnęłam rękę. Położyłam dłoń na jego piersi i poczułam zwarte ciało pod nieskazitelną szarą koszulą. Naprężył mięśnie, gdy wniknął w niego strumień elektryczności, a potem chwycił mnie za rękę. Docisnął moją dłoń płasko i przesuwał nią po swojej piersi, wzwyż ku gładkiej szyi, za uwodzicielsko drapiący zarost na brodzie, aż w końcu dotarła do jego ust. Mój oddech przyśpieszył - od dotykania go w ten sposób i od wyrazu jego oczu, kiedy pocałował moją dłoń i językiem podrażnił moje ciało. Drzwi sali otworzyły się z hukiem i podskoczyłam jak oparzona. Vlad puścił moje włosy, ale nie rękę, i spojrzał w lewo z wyraźnym rozdrażnieniem. - Co? - spytał zimno. Maximus podszedł do nas i objął spojrzeniem naszą kompromitującą pozycję. Odsunęłam się, a w miejsce pożądania, które ogarnęło mnie w chwili, gdy polizałam Vlada ten drugi raz, pojawił się wstyd. Zgodziłam się dać Matimusowi tydzień, by się przekonać, czy będziemy do siebie pasować, ale zaledwie dzień później przyłapał mnie, jak prawie całowałam się z jego szefem. „Szmata” - skarciłam się.

- Masz gości - oznajmił Maximus. Wyraz twarzy miał obojętny, ale ja i tak się wzdrygnęłam, próbując dyskretnie uwolnić rękę z dłoni Vlada. Puścił mnie i skrzyżował ramiona, uśmiechając się do Maximusa w ten straszny, przyjazny sposób: - Są oni tacy ważni, że musiałeś natychmiast mnie odszukać i wejść bez pukania? Usłyszałam groźbę za tymi gładkimi słowami i pobladłam. Nie zamierzał chyba Marimusa za to ukarać, prawda? „Nie rób tego” - posłałam mu, a nie dodałam „proszę” tylko dlatego, że wiedziałam, iż to słowo na niego nie działa. - Wybacz, lecz to Mencheres i jego współwładca - stwierdził Maximus. Mimo że się ukłonił, jego głos nie brzmiał przepraszająco. - Z żonami. Zaczęłam się wykradać, bo teraz, gdy nie pochłaniała mnie hipnotyzująca bliskość Vlada, wracał mi rozum. Co ja wyprawiam? Nic mądrego, to na pewno. - Leilo, stój - powiedział Vlad. Nadal kierowałam się w stronę drzwi. - Masz towarzystwo, więc ja sobie pójdę... - Stój. Słysząc jego rozkazujący ton, faktycznie się zatrzymałam, a potem zaklęłam. Nie zaliczałam się do jego pracowników - nie miał prawa mi rozkazywać. - Nie - powiedziałam buńczucznie. - Jestem spocona, zakrwawiona i chcę wziąć prysznic, więc to, co masz do powiedzenia, może poczekać. Maximus stracił obojętną minę i spojrzał na mnie, jak gdyby nagle wyrosła mi druga głowa. Vlad zmarszczył brwi i otworzył usta, zanim jednak zdążył się odezwać, z korytarza dobiegł śmiech. - Po prostu muszę poznać osobę, która tak skutecznie przywołała cię do porządku, Tepesh - stwierdził nieznajomy brytyjski głos. - Wspominałem, że tu idą? - mruknął Maximus, nim drzwi siłowni otworzyły się z impetem i cztery osoby weszły do środka. Pierwszy wszedł krótkowłosy brunet, który uśmiechał się szeroko, więc wywnioskowałam, że to on na powitanie dogryzł Vladowi. Był także wręcz nazbyt przystojny, aż sobie pomyślałam, że z mniejszą ilością mięśni, za to z peruką i odrobiną makijażu wyglądałby ślicznie w sukience. Niechętny grymas Vlada zmienił się w uśmiech, a brunet spojrzał w moją stronę, jak gdyby mnie jakoś usłyszał. - Wygląda na to, że ciebie też przywołała do porządku, Bones - wycedził Vlad. - Tak się zdaje - odparł Bones i puścił do mnie oko. - Choć jednak przebierałem się wiele razy, sukienki nigdy nie założę. Szczęka mi opadła. Następny telepata? - Masz przesrane, bo w tej grupce są prawie sami telepaci - oznajmiła ruda u jego boku. Uśmiechnęła się do mnie ze współczuciem. - Irytujące, co nie? - Tak - powiedziałam z naciskiem.

Za brunetem i rudą znajdował się mężczyzna o arabskim wyglądzie z czarnymi włosami, które były tak proste i długie jak moje, oraz smukła blondynka - pewnie druga ze wspomnianych żon. Skoro większość z nich czytała w myślach, to pewnie żadne z nich nie było człowiekiem. Maximus skłonił się jeszcze raz i opuścił pokój. Vlad podszedł do mnie i wsparł dłoń na moim ramieniu. - Leilo, to mój przyjaciel i honorowy stwórca, Mencheres, oraz jego żona, Kira - powiedział, wskazując długowłosego Araba i blondynkę. - Pozwól także, że przedstawię ci moją przyjaciółkę Cat. - To była ruda, która z jakiejś przyczyny wyglądała znajomo. - Jej mąż, Bones - tu Vlad uśmiechnął się zimno do krótkowłosego bruneta - nie jest moim przyjacielem. - Wy dwaj - mruknęła Cat, kręcąc głową. Potem wyciągnęła do mnie dłoń. - Miło cię poznać, Leilo. Popatrzyłam na jej rękę i chrząknęłam. - Uhm, przepraszam. - Leila ma niezwykłe zdolności - powiedział Vlad, przerywając niezręczną ciszę. - Oddaje elektryczność, w szczególności prawą ręką. Ponadto pobiera psychiczne impresje poprzez dotyk i widuje przebłyski wydarzeń z przeszłości, teraźniejszości... albo przyszłości. Cat zagwizdała przez zęby. Mencheres mrugnął i skierował na mnie swoje niepokojące czarne oczy. - Nadzwyczajne. Patrzyli na mnie tak, że poczułam się jak narzędzie, do którego Vlad mnie raz obojętnie porównał. „A poza tym skaczę przez płonące obręcze, powaga!” przemknęło mi przez głowę, niż zdążyłam zdusić szyderczą myśl. - Masz rację - powiedziała Cat z bulwersacją. - Gapimy się na ciebie jak na dziwadło! Ale chamstwo! - Jestem przyzwyczajona - odparłam. Przynajmniej nie wpatrywali się w moją bliznę tak otwarcie jak większość ludzi. Potem spojrzałam na Cat jeszcze raz. Teraz wiedziałam, dlaczego wyglądała znajomo! To ona była tą naprawdę smutną dziewczyną, która mi mignęła, kiedy dotknęłam framugi w swoim pokoju. Nie wiem, czym się tak wówczas przejmowała, ale było to na tyle silne, by zostawić ślad. - Hę? - Cat zmarszczyła czoło. - Nigdy wcześniej się nie spotkałyśmy. Potarłam czoło. - Bez urazy, ale mam dość już wtedy, kiedy sam Vlad podsłuchuje moje myśli. Nie wydaje mi się, abym mogła znieść całą grupę osób, która to robi. Mencheres wystąpił do przodu i położył Vladowi rękę na ramieniu. - Leilo, bardzo miło było cię poznać. Vlad, przyjacielu, przejdź się ze mną. Vlad nie ruszył się z miejsca. - Najpierw odprowadzę Leilę do pokoju. Zraniła się niedługą chwilę temu.

Bones spojrzał na mnie, a potem na Vlada. Co dziwne, niuchnął, a potem uśmiechnął się powoli. - Nie ma potrzeby, Tepesh, z przyjemnością ją odprowadzimy. Jeśli to ten sam pokój, w którym nocowała moja żona, Cat pamięta, jak tam trafić. Vlad się obruszył. Gdybym nie wiedziała, że to niemożliwe, mogłabym przysiąc, że poczułam woń dymu. - Na jakiej podstawie sądzisz, że możesz mi mówić, co zrobisz z moim gościem w moim domu... - Vlad - odezwał się Mencheres, wypowiadając imię z lekką przyganą. Spodziewałam się, że Vlad zaatakuje wampira z jeszcze większym gniewem, zamiast tego jednak wypuścił tylko powietrze z frustracją. - Ty go tu sprowadziłeś. Wiedziałeś, że tak będzie. - Pozwól mu ją odprowadzić - powiedział Mencheres łagodniejszym tonem. - Poza tym prosiłeś, bym tu przybył, masz bowiem do mnie pytanie, a nie będziesz chciał pytać w zasięgu słuchu Cat i Bonesa. - Ej, a ja to niby czemu nie? Przyjaźnimy się - zaoponowała Cat. - Tak, ale ty mu wszystko mówisz - powiedział Vlad, wskazując głową Bonesa. - Za to Kira może nam towarzyszyć. Kira uśmiechnęła się do nich filuternie i podała rękę Mencheresowi. - Miło cię poznać, Leilo. - Was też - odpowiedziałam, poirytowana, że też nie usłyszę tego pytania. Dotyczyło ono zapewne tego, jak najlepiej wykorzystać moje zdolności, więc myślałby kto, że powinnam przynajmniej wiedzieć, w czym rzecz. Cała trójka odeszła, zostawiając mnie z wampirycznymi Barbie i Kenem której to myśli pożałowałam, jak tylko Cat parsknęła śmiechem. - Dzięki - chyba. - Przepraszam - powiedziałam, zgrzytając zębami. - To naprawdę był komplement, bo oboje jesteście bardzo, ehm, ładni. Idealnie ładni, i nie chodziło tylko o rysy ich twarzy. Skórę mieli bladą i kremową, bez jednej widocznej skazy. Od samego patrzenia na nich czułam się, jak gdyby moja blizna się rozciągnęła i zaczęła pokrywać pół twarzy oraz całe ramię. - O, ja też mam blizny - powiedziała Cat, klepiąc się po nodze. - O tutaj mam po ranie kłutej po kołku. Dźgnięto mnie w brzuch, mam też na plecach... - Proszę, przestań - uniosłam dłoń. - To bardzo nachalne, kiedy twoje myśli nie należą tylko do ciebie, prawda? - stwierdził Bones, patrząc na mnie z namysłem. - Moją żonę doprowadzało to do szaleństwa, zanim się przemieniła, ale - tu zniżył głos - da się ograniczyć to, co inna osoba słyszy, jeśli cię to interesuje. Oczy mi rozbłysły. Czy mnie to interesuje? Za odrobinę mentalnej prywatności oddałabym teraz wszystkie zęby! Bones wyszczerzył się w uśmiechu.

- Tak sądziłem. Widzisz, aby śmiertelnik mógł zablokować dostęp do swoich myśli wampirowi-telepacie, potrzebna jest swoista odmiana siły woli. Większości ludzi tego brakuje. Jednak za każdym razem, kiedy podejrzewasz, że ktoś cię podsłuchuje, możesz śpiewać sobie coś potwornego. - Śpiewać? - zapytałam z powątpiewaniem. Skinął głową. - Oczywiście w myślach, ale pamiętaj - musi to być tak irytujące i powtarzalne, że rozproszy uwagę osoby, która nasłuchuje, i nie będzie ona mogła przebić się poza tę mentalną melodię. Cat popatrzyła na Bonesa z jawną podejrzliwością. - Wydaje mi się, że wiem, dlaczego to robisz, i to jest po prostu podłe... - Tepesh sam się prosił - przerwał jej Bones ostrzejszym tonem. Potem się do mnie uśmiechnął. - Dawaj, spróbuj mnie zablokować. Rozumiałam, że Bones nie pomagał mi z przyczyn altruistycznych, ale jeśli da mi to tarczę przeciwko Vladowi i nie będzie mógł czytać mi w myślach, kiedykolwiek najdzie go ochota... cóż, w tej sytuacji jego wróg jest moim przyjacielem. Irytujące i powtarzalne, co? Wróciłam myślą do muzyki lat osiemdziesiątych, której uwielbiała słuchać moja mama. Mnie to z całą pewnością doprowadzało do szału, kiedy puszczała w kółko te same piosenki. Zaczęłam śpiewać w myślach słowa Relax zespołu Frankie Goes to Hollywood. Bones postukał się po brodzie. - Podoba mi się, w jaką stronę zmierzasz, ale szukaj głębiej. Westchnęłam i zaczęłam się zastanawiać nad innymi piosenkami. Like a Virgin Madonny zajechano prawie na śmierć, ale za bardzo pasowało do mojego własnego statusu. Zdecydowałam się na Here I Go Again Whitesnake i powtórzyłam refren w myślach parę razy. Bones pokiwał głową. - Lepiej, ale wciąż nie tak irytujące, że chce się poderżnąć własne gardło. No dawaj, Leilo. Chcesz tego czy nie? Wydałam z siebie odgłos frustracji i popatrzyłam na niego spode łba. Potem doznałam przypływu natchnienia i się uśmiechnęłam. „A masz!” Po kilku pierwszych słowach najnowszej piosenki Bones się roześmiał: - Doskonale. Powtarzaj to, ilekroć Tepesh będzie w pobliżu, a zaraz ucieknie z krzykiem. Cat pokręciła głową: - Jesteś naprawdę pogięty, kochanie. Bones tylko się uśmiechnął. - Jak mówiłem - sam się prosił.

Rozdział 18 Kilka godzin później przebierałam się do kolacji ze znacznie większym entuzjazmem niż w poprzednie wieczory. Częściowo wynikało to z tego, że moje poprzednie odrętwienie oraz rozmaite boleści minęły. Zniknęły nawet sińce nabite podczas porwania oraz skoku z okna. Krew Vlada była wyraźnie mocniejsza niż Marty’ego - albo wypiłam jej więcej, niż Marty zazwyczaj przemycał w moich koktajlach. Tak czy owak, pierwszy raz od tygodnia czułam się świetnie. Chciałam też wypróbować moją nową mentalną linię obrony. Przez to nie mogłam się doczekać spotkania z Vladem, choć strofowałam się za to, że wcześniej w jego towarzystwie porzuciłam zdrowy rozsądek. Co gorsza, w głębi duszy nie mogłam przestać się zastanawiać, co by się stało, gdyby Maximus właśnie wtedy nie wszedł. „Niby nie wiesz” - dogryzł mi wewnętrzny głos. Westchnęłam. Owszem, wiedziałam. Ale romans z nim może faktycznie złamać mi serce. Czułam wcześniej pożądanie - byłam dziewicą, ale nie trupem - i tu chodziło o coś więcej. Chciałam także przebić się przez skorupę Vlada, odkryć jego tajemnice i zgłębić niuanse jego osobowości, aby znaleźć mężczyznę, który krył się we wnętrzu niezłomnego obrońcy swoich ludzi. Niebezpieczeństwo tkwiło właśnie w tym, że chciałam wiedzieć to wszystko, choć znałam go niecały tydzień. W porównaniu z tym romans zakorzeniony w żądzy byłby taki prosty. Ubrałam się właśnie w skromną, ale bardzo twarzową granatową sukienkę, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Otworzyłam je i zastygłam z zaciekawioną miną, widząc Marimusa. - Uhm, cześć - powiedziałam. Nie byłam pewna, czy nie powinnam była zacząć od przeprosin. Przydałoby mi się teraz jakieś doświadczenie w kontaktach damsko-męskich. - Vlad z żalem zawiadamia, że dziś wieczorem nie zje z tobą kolacji rzekł Maximus równie oficjalnie, jak tuż po tym, jak się poznaliśmy. Zalało mnie rozczarowanie. Uśmiechnęłam się wymuszenie z nadzieją, że zawód nie odmalował się na mojej twarzy. - A Cat, Bones i pozostali będą na kolacji? - Nie, już wyjechali. Jeśli sobie życzysz, możesz zjeść w głównej jadalni, a mogę też kazać przynieść ci posiłek tutaj. Nie mogłam dalej udawać, że nic się nie stało: - Strasznie cię przepraszam, Maximusie. Masz pełne prawo się na mnie gniewać. Gdybym miała trochę rozumu, w ogóle bym się do Vlada nie zbliżała. Ja... sama nie wiem, czemu jakoś nie mogę przestać... - Ja wiem - przerwał mi Maximus z ponurym uśmiechem. - Z tego samego powodu, dla którego tylu Wołochów walczyło dla niego i umierało

podczas trzech odrębnych kadencji, kiedy władał - bo on przyciąga, mimo że wiesz, iż to się źle skończy. Skrzywiłam się. Ostrzeżenie nie było subtelne. - Miejmy nadzieję, że nie skończę tak jak oni. Wzruszył ramionami: - Tak czy inaczej, należysz już do niego. Teraz to uniosłam brwi: - Czyżby? Bo ja sobie nie przypominam, żebym się na to zgadzała. - Zaoferował ci swoją krew, a ty ją wypiłaś. Czułem na tobie zapach. Maximus popatrzył na mnie, jakbym była nieco opóźniona. - Myślałaś, że co to znaczy? - Że mi to było potrzebne, bo najwyraźniej moje zdolności mnie zabiją, jeśli nie będę przyjmować wampirzej krwi - odparłam, czując dreszcz, mimo że w pokoju było ciepło. - Pomyśl, Leilo - rzekł Maximus chłodno. - W tym domu są dziesiątki wampirów. Vlad mógł wezwać któregokolwiek z nas, by podał ci krew. Zamiast tego dał ci własną. Przez to należysz do niego, bardziej niż gdyby wypalił na tobie swoje imię. - Czekaj - uniosłam dłoń, nie przestając kręcić głową przecząco. - Marty przez lata w sekrecie podawał mi swoją krew. Jeśli już do kogoś należę, to do niego! - Marty nie rościł sobie do ciebie praw. Vlad owszem. Dzisiaj wycofał swoją zgodę, bym zabiegał o twoje względy, jak gdybym sam się nie domyślił, że teraz należysz do niego. - Maximus spojrzał na mnie niemal z politowaniem. - A jeśli zależy ci na twoim przyjacielu, nigdy nie powiesz Vladowi, że twoim zdaniem należysz do Marty’ego, bo go zabije. Tego było za wiele. Zamknęłam oczy i zrobiłam głęboki wdech. - Gdzie on jest? Muszę z nim porozmawiać. Twarz Marimusa zastygła w uprzejmym, nieprzeniknionym wyrazie. - Jest obecnie zajęty. Zazgrzytałam zębami. - Proszę, daj sobie spokój z tą oficjalną gadką i powiedz Vladowi, że musi się odzająć. Maximus parsknął: - To nie tak działa. Vladowi nikt nie rozkazuje. Kiedy będzie mógł, to się z tobą spotka. Żadne złości w międzyczasie nic nie zmienią. - Nie mam napadu złości. - Będę takowy miała, to na pewno, ale wobec wampira, który przejął mnie bez pytania o zdanie. - Życzysz sobie zatem zjeść tutaj czy w głównej jadalni? - Maximus wrócił do pierwotnego pytania. Byłam tak wściekła, że nie miałam apetytu, ale odmowa jedzenia byłaby po prostu grubiańska. - Tutaj. ****

Następnego ranka i po południu Vlad nadal był „z ubolewaniem zajęty”. Byłam rozdarta między horrendalną wściekłością a zatroskaniem. Nie wiedziałam, czy jest na miejscu, lecz nie chce mnie widzieć - Maximus ani żaden inny wampir, jakiego pytałam, nie chciał mi powiedzieć - czy też dokądś wybył. Absurdem było martwić się Vlada - był wiekowy i niezwykle potężny ale ktoś faktycznie czyhał na jego życie. Tak przecież wrzucono mnie w jego życie. Wieczorem, kiedy ktoś inny niż Maximus przyszedł mnie poinformować, że Vlad „ubolewa, aczkolwiek jest zajęty”, miałam już dosyć. Może nie ma ochoty mnie widzieć, ale ja tu już kisić się nie będę. Przebrałam się i niemal pędem wybiegłam z pokoju. Zeszłam na dół, gdzie mieszkali Ben i inni. Ledwie minęłam kaplicę, kiedy dobiegły mnie głosy. Kierując się nimi, dotarłam do kuchni, gdzie znajdowało się kilka osób. - Leila - powiedział Ben z zaskoczeniem, kiedy zobaczył mnie w otwartych drzwiach. - Hej, wchodź. Uśmiechnęłam się do Bena szeroko i niemal desperacko: - Pamiętasz ten klub, o którym mówiłeś? Wybieracie się dzisiaj? Podszedł do mnie, przeczesując dłonią kręte włosy: - No, ale wydawało mi się, że nie możesz iść przez to... no wiesz, twój stan. - Nie mogę tańczyć - powiedziałam ze śmiechem. - Ale mogę bezpiecznie wyładować nadmiar energii, prawą rękę przykleić do boku i pić z każdym chętnym. - Może być - orzekł Damian z buzią pełną czegoś, co wcześniej jadł. - Skoro tak, to fajnie - uśmiechnął się Ben. - Cieszę się, że już ci lepiej. Co ci się w ogóle stało? „Moje zdolności mnie zabijają, a jedynym lekarstwem jest wampirza krew”. - Chyba niski poziom żelaza. Nic mi już nie jest. Nie będę mdleć ani krwawić, słowo. - Dobra, zaraz się zbierzemy. Nagle uświadomiłam sobie coś przykrego: - Zaraz. Nie mam pieniędzy, a nie poproszę o kasę kogoś z personelu Vlada. - Pieniądze? - Ben wybuchnął śmiechem. Wszyscy inni też. - Pieniądze są ci niepotrzebne - ciągnął. - Miasto należy do Vlada, a my to jego specjalne osocze-burgery. Dla nas wszystko jest za darmo, i to samo dotyczy ciebie jako jego gościa. Wytrzeszczyłam oczy: - Całe miasto do niego należy?

- Również okolica. Rumunia jest podzielona na gminy i wprawdzie w większości przypadków ich władze nie są ich właścicielami... Vlad wszystko robi po swojemu, prawda? „W rzeczy samej” - pomyślałam o tym, jak mi nie powie dział, jakie są konsekwencje picia jego krwi. Potem wypar łam tę myśl i się uśmiechnęłam: - No to ja jestem gotowa.

Rozdział 19 Nas ośmioro wcisnęło się do innej limuzyny niż ta, którą przyjechałam z Vladem. Był mróz, więc na sukienkę założyłam długi, gruby płaszcz. Osłaniał on także moją prawą rękę, której z niego nie wysuwałam. Jednak kiedy już wszyscy wsiedliśmy, samochód nie ruszał, chociaż szofer siedział za kierownicą, a silnik pracował. - Czemu stoimy, Hunter? - zapytał Ben. - Czekamy na autoryzację - odparł Hunter, po czym podniósł szybę wydzielającą jego kabinę. - Autoryzację? A od kiedy? - bąknął Ben. „Od czasu mnie” - pomyślałam i najeżyłam się ze złości. Skoro Vlad ma czas zakazać mi wyjazdu, to lepiej niech też znajdzie czas, by ze mną pomówić. Z wymiany spojrzeń zorientowałam się, że wszyscy zaczęli się domyślać, iż to ja jestem przyczyną zwłoki, ale rozmawiali, jak gdyby nigdy nic. Po mniej więcej dziesięciu minutach szybę opuszczono. Teraz w siedzeniu pasażera siedział Maximus i patrzył na mnie wilkiem: - Naprawdę sądziłaś, że uda ci się wymknąć? To przerwało rozmowy. Wbiłam w niego wzrok z wściekłością: - Wcale się nie wymykam. Wychodzę razem z innymi mieszkańcami tego domu. Zwróciłam uwagę, że oni nie muszą się u nikogo meldować przed wyjściem, więc niby dlaczego ja mam to robić? - Bo ty należysz do Vlada - odparł natychmiast Maximus. Zacisnęłam pięści. Znowu to. Ben zauważył moją frustrację: - Ej, nie ma sprawy. Wszyscy należymy do Vlada - poklepał mnie po kolanie pocieszająco. Oczy Marimusa w jednej chwili zmieniły kolor z szarych na jaskrawozielone: - Nie tak jak ona, więc zabierz rękę albo ja odłączę ją od twojego ciała. Nikt poza Vladem jej nie dotyka. Ręka Bena sfrunęła z mojego kolana, jakbym kopnęła go prądem. Marimus nie mógłby wyrażać się jaśniej. Byłam rozdarta między pragnieniem zapadnięcia się w siedzenie ze wstydu a impulsem, by rzucić się do przodu i go porazić. Ta druga perspektywa bardziej mi odpowiadała, ale z drugiej strony zepsułaby mi plany na wieczór. - Skoro już oznaczyłeś teren swojemu władcy, możemy jechać? zapytałam tonem obwieszonym soplami lodu. Ma-ximus kiwnął głową w stronę kierowcy i samochód ruszył. Sandra szturchnęła Joego i syknęła: - Podnieś szybę.

Joe nacisnął przycisk, a jak tylko siedzenie kierowcy znowu znalazło się za przegrodą - jak gdyby to miało sprawić, że Marimus nas nie usłyszy - Sandra uśmiechnęła się do mnie szeroko: - Leilo - powiedziała z wyraźnym podziwem - musisz nam wszystko opowiedzieć! Zamierzałam się upić. Nawalić, skuć, schlać się do nieprzytomności i do wyrzygania. Szlag by trafił Marimusa i jego długi jęzor oraz szlag by trafił Vlada z jego niepojętą arogancją. - To nie tak - wymamrotałam, wyglądając przez okno, aby uniknąć spojrzenia siedmiu par utkwionych we mnie oczu. - Nic między nami nie zaszło. Sandra zaśmiała się znacząco: - Ale Vlad musi mieć zamiar, aby coś zaszło, skoro rozgłasza, że należysz do niego. „Nie bez mojej zgody” - pomyślałam ponuro. Kątem oka zauważyłam, że Ben kręci głową: - Powinienem był się zorientować, że coś jest na rzeczy, skoro Vlad przyszedł osobiście, kiedy zemdlałaś. Jeśli któreś z nas jest chore albo ranne, przysyłają do nas lekarza, ale Vlada nie widujemy. Rozległ się zgodny pomruk. Ja wciąż milczałam, ale odłożyłam sobie tę informację do ewentualnego późniejszego rozważenia. - Opowiedzcie mi o klubie - zmieniłam temat. Z ich opisu wynikało, że nawet w zimie i w środku tygodnia będzie tam ruch, bo był to jedyny lokal w trzytysięcznym mieście. Dojechaliśmy w trzydzieści minut. Siedziałam przy drzwiach, więc wysiadłam jako pierwsza i zaczęłam się rozglądać. Fanes znajdowało się we frontowej części piętrowego budynku z drewna i kamienia. Z długiego komina w czyste nocne niebo wzbijał się dym. Pozostałe budynki przy tej ulicy wyglądały na zamknięte, ale naprzeciwko w kilku świeciły się światła. Podobało mi się, że uliczne latarnie wyglądały jak żelazne lampiony na wysokich słupach. Przydawało to miasteczku staroświeckiego uroku. Marimus wysiadł z limuzyny, lecz się ode mnie nie oddalał. - Co, będziesz mnie dziś niańczył? - zagderałam. Wzruszył ramionami: - Nazywaj to, jak chcesz. Niech no tylko zobaczę Vlada. Takie badziewne zagrania może i sprawdzały się w piętnastym wieku, ale współcześnie się na nim zemszczą. - Zrób coś dla mnie - powiedziałam, nie sarkając na Ma-ximusa tylko dlatego, że wciąż czułam się winna za wczoraj. - Możesz zachować dystans, żebym nie wyglądała, jakbym miała plecak w kształcie wikinga? Maximus uśmiechnął się lekko i otworzył przede mną drzwi: - Postaram się. Weszłam do środka, zdziwiona, że wnętrze Fanes wyglądało całkiem jak knajpy w Gibsonton. Wzdłuż długiego, krętego baru było rozstawionych parę

stolików, a kominek upodabniał Fanes do restauracji. Sandra zaprowadziła mnie najpierw do szatni, gdzie wszyscy zdjęliśmy ciężką zimową odzież. Potem poszłam z nią do baru i usiadłam na krześle barowym, które uprzejmie dla mnie zajęła. - Czego się napijesz? - zapytała. Zazwyczaj pijałam czerwone wino, ale dziś wieczorem miałam ochotę na coś mocniejszego. - Poproszę wódkę z sokiem żurawinowym, jeśli mają. Jeśli nie, to wódka z czymkolwiek. Uśmiechnęła się promiennie. - Oslow! - zawołała. Barman się odwrócił. - O vodka si un suc de coacaze in contul voivode. Rozpoznałam tylko jedno słowo w tym zdaniu - „voivod”. Książę. - Co powiedziałaś? - Zamówiłam ci drinka i kazałam doliczyć do rachunku hospodara. - Wszyscy wiedzą, kim jest Vlad? - zapytałam z zaskoczeniem. Sandra przeczesała rudozłote włosy dłonią, po czym odpowiedziała: - W tym mieście wielu wie, ale mało kto o tym rozmawia, a już na pewno nie z obcymi. Rumuni czczą bohaterów historycznych i potrafią dochować tajemnicy. - Potem zerknęła na mnie z ukosa: - Wielu uznałoby, że jako obiekt pożądania hospodara jesteś bardzo szczęśliwą kobietą. - To z tym „obiektem” mam problem - mruknęłam i podniosłam swojego drinka, jak tylko się przede mną znalazł. - I będę potrzebować znacznie więcej takich drinków, zanim poczuję się chociaż trochę szczęśliwa. **** Sześć wódek z żurawiną później dałam się Sandrze namówić do pójścia na górę, gdzie znajdował się parkiet. Sandra, Ben i pozostali zdawali się czerpać radochę z tego, że otaczali mnie ochronnym pierścieniem. Nie odrywałam prawej ręki od biodra i tańczyłam, jakbym nie miała żadnych trosk. Nie rozumiałam wprawdzie tekstów piosenek, ale porządny beat nie potrzebował tłumaczenia. Parę kolejnych drinków później uznałam właśnie, że nie bawiłam się tak świetnie od lat, kiedy nagle dudniącą muzykę zagłuszył trzask. Podłoga zadrżała i rozejrzałam się dookoła z konsternacją. To w Rumunii są trzęsienia ziemi? Nie ja jedna się rozglądałam, nagle jednak usłyszałam ryk Maximusa: - Hunter, zabierz ją stąd! Wtedy poczułam dym. Parkietem zatrząsł kolejny potworny huk, a ludzie zaczęli krzyczeć. - Pali się! - zawołała Sandra, na wypadek gdyby dym i panika nie były dla mnie dość jednoznaczne.

Mój krąg znajomych się rozsypał, gdy ludzie zaczęli gromadnie cisnąć się w stronę schodów. Starałam się nikogo nie dotknąć prawą ręką, ale zrobiło się zbyt ciasno. Osoba obok mnie padła na ziemię, gdy ktoś popchnął ją na mnie. Przed oczyma stanęły mi szarawe obrazy przedstawiające drobną kradzież ze sklepu, a kiedy zamrugałam, już jej nie widziałam. W ciżbie odepchnięto mnie od niej gwałtownie. Próbowałam ją odszukać, bo się bałam, że zostanie zadeptana. Wsadziłam prawą dłoń pod pachę, aby zapobiec dalszym przypadkowym kontaktom, i przedzierałam się przez tłum, oddalając się od schodów. Nie mogłam ryzykować próby wydostania się na zewnątrz, kiedy wokół mnie było tylu ludzi. Mogłam kogoś zabić - o ile już tego nie zrobiłam. Może Maximus albo Hunter pomogą mi znaleźć kobietę, którą poraziłam. Gdzie oni w ogóle byli? Dotarłam w końcu na balkon. Na dole mignęło mi coś rozmazanego, a szybko opróżniającym się parkietem wstrząsnął kolejny wybuch. Ten rozmazany kształt przemienił się w smugę blondu i muskułów. Maximus otrzepał się z gruzu i ruszył w stronę trzech osób, które stały w miejscu, mimo że napierał na nie tłum dziesiątek osób. Kiedy w rękach nieznajomych spostrzegłam charakterystyczne srebrne ostrza, zrozumiałam. To nie był wypadek, lecz atak Coś twardego złapało mnie za ramię i okręciło mną. Zdążyłam rozpoznać szofera limuzyny Huntera, zanim przerzucił mnie sobie przez ramię i skierował się nie w stronę schodów, lecz okna w przeciwległej ścianie. - Czekaj! - zawołałam, waląc go pięściami po plecach. - Weź też tę kobietę. Leży gdzieś na podłodze i jest ranna! Nie zatrzymał się. - Ty jesteś ważna. Ona nie. - Dupek! - zbluzgałam go, waląc z większą siłą. - Zawracaj natychmiast... Rozległ się kolejny trach, a odłamki szkła rozdarły tylną część moich nóg. Tym razem jednak wybuch nie nastąpił pod, lecz przed nami. - Och, tutaj jest - stwierdził nieznany głos. Hunter znieruchomiał. Wyciągnęłam szyję, żeby zajrzeć przed niego, ale za ciasno mnie trzymał. - Vlad was zabije - syknął na tego kogoś, kto wtargnął do środka przez roztrzaskane okno. - Pod warunkiem że my nie zabijemy go pierwsi - odparł ten ktoś beztrosko, a potem rzucono mnie na podłogę i walnęłam głową boleśnie o twarde drewno. Chociaż przed oczyma zobaczyłam gwiazdy, starczyło mi rozumu, by wycofać się szybko na czworakach. Dym robił się coraz gęstszy, zaczęłam kaszleć i mrugać, żeby lepiej widzieć. Najpierw zobaczyłam, jak Hunter i młody, przedwcześnie osiwiały człowiek walczą na śmierć i życie - trwało to tak krótko, że zdążyłam jedynie złapać się poręczy i podciągnąć, by stanąć na

nogach. Potem Hunter runął z nożem sterczącym z piersi, a ja patrzyłam w szoku, jak jego twarz schnie w oczach. Siwowłosy wampir podniósł wzrok i się do mnie uśmiechnął. - Frankie, prawda? - zapytał przyjaźnie. Instynkt kazał mi odwrócić się na pięcie i uciekać, ale tego nie zrobiłam. Nie złapał mnie jeszcze, co oznaczało, że chce ze mną poigrać. Cudnie morderczy sadysta, jak gdybym mało takich typów ostatnio spotkała. Zerknęłam na prawą rękę, a potem z powrotem na niego. - Tak, jestem Frankie - szepnęłam. - Miło poznać. - A potem skoczyłam nad balustradką balkonu. Ryzyko popłaciło, bo ewidentnie się tego nie spodziewał. Wylądowałam na jednym z nielicznych klientów klubu, którzy go jeszcze nie opuścili, i zaczęłam się turlać, jak tylko trafiłam na ciepłe ciało. To zmniejszyło siłę upadku, ale ta osoba i tak krzyknęła, a potem pokuśtykała do wyjścia, kaszląc od zagęszczającego się dymu. Uszłam zaledwie krok w tym kierunku, kiedy za sobą usłyszałam tupnięcie i czyjeś ręce pochwyciły mnie brutalnie. - Och, faktycznie całkiem nieźle kopiesz, prawda? - skomentował Siwy. Trzymał mnie tak, że nie mogłam unieść prawej dłoni i porządnie go porazić, a czas płynął. Płomienie wspinały się po ścianach knajpy, jak gdyby miały w tym własny interes. Powtarzające się trzaski wskazywały, że Maximus wciąż walczy, ale krzyki przycichły. Wyglądało na to, że prawie wszyscy wydostali się już z klubu. Muzyka nadal dudniła, przez co trudno mi było zrozumieć, co Maximus i inne wampiry mówią, ale parę razy dosłyszałam „Frankie”. Ścisnęło mnie w dołku,' bo zorientowałam się, że to ja jestem przyczyną ataku. Siwy popatrzył za mnie i westchnął: - Wygląda na to, że potrzebna im pomoc w zabijaniu go - zauważył z udawaną irytacją. - Poczekaj tu. Kopnął mnie z nieubłaganą skutecznością. Dwa kopy później padłam na ziemię, zalewając się łzami. Łydki wyginały mi się pod nienaturalnymi kątami, tak bardzo połamane, że kości wystawały przez skórę. Siwy się uśmiechnął i odszedł w stronę Maximusa, który walczył z trzema innymi wampirami, odwrócony do niego plecami. Prawie na luzie Siwy wyjął nóż. Huntera zarżnięto, kiedy próbował mnie bronić. Teraz Maximus też zginie. Powlokłam się w ich stronę, płacząc z palącego bólu połamanych nóg, które ciągnęłam za sobą, ale nie zatrzymując się. Siwy musiał usłyszeć mój płacz, ale się nie odwrócił. W ogóle się nie bał, że go powstrzymam - to mnie jeszcze bardziej rozwścieczyło. Lęk o Maximusa, nienawiść do Siwego oraz rosnąca agonia sprawiły, że moja prawa dłoń zdobyła się na coś zupełnie nowego: zaczęła formować widzialną wić elektryczności, jakby maleńką błyskawicę. Popatrzyłam na nią, potem na Siwego - który był już prawie przy Maximusie - i popełzłam szybciej. Ból mnie wręcz oślepił, ale ta wiązka się zwiększyła, pogrubiła, wydłużyła.

Towarzysz Siwego zobaczył go za plecami Maximusa i wzmógł atak. Maximus się cofnął, nie wiedząc, że zbliża się tym samym do Siwego. Czołgałam się prędzej, prawie oszalała z bólu, ale przez łzy i dym widziałam, jak Siwy unosi nóż. Krzyknęłam z czystej rozpaczy. Nie uda mi się. Wciąż dzieliło nas kilka metrów... Z mojej dłoni wystrzeliło białe światło, szybkie jak grom i długie jak bicz. Strzeliło ono Siwego w plecy, rozerwało mu koszulę i rozjarzyło na moment całe jego ciało. Padł na kolana, a nóż przywarł mu do dłoni, gdy elektryczność stopiła ciało wokół ostrza. Maximus nie dał się rozproszyć, ale jeden z jego przeciwników owszem, i nóż Maximusa z brutalnym rozmachem przeciął szyję wampira. Przewrócił się bez głowy. Siwy odwrócił się i popatrzył na mnie wilkiem. Rozpoznałam to spojrzenie - widywałam je na wielu twarzach tuż przed tym, jak ktoś zginął. Próbowałam stworzyć w dłoni kolejny piorun, ale czułam się bardziej wyczerpana niż kiedykolwiek w życiu. Zaczęłam pełzać w przeciwną stronę, tylko dlatego, że nie chciałam umrzeć, nie próbując się ocalić. Nie zdziwiłam się jednak, kiedy chwilę później mnie podniesiono. - Dziwko - warknął Siwy, unosząc mnie, aż nasze twarze były na tym samym poziomie. - Teraz będziesz siedzieć na miejscu. Potem rzucił mną do tyłu tak mocno, że poczułam, jak ściana za mną pęka. Potem już nic.

Rozdział 20 Prawdopodobnie zemdlałam z bólu, bo kiedy otworzyłam oczy, wydawało mi się, że jestem pod kocem, a to było niemożliwe. Wciąż znajdowałam się gdzieś w płonącym klubie, prawda? Zepchnęłam z siebie koc i natychmiast zaczęłam kaszleć przez dym tak mocno, że zupełnie zdarłam sobie gardło. No tak, wciąż w klubie, a nie przykrywał mnie koc, lecz płaszcz. Otaczało mnie wiele płaszczy - niektóre wciąż wisiały na haczykach, inne pospadały, kiedy w nie uderzyłam. Siwy wrzucił mnie przez ścianę do szatni. Próbowałam się poczołgać - i krzyknęłam. Odłamki ściany pospadały mi na nogi i uwięziły je. Dziura, którą zrobiłam swoim ciałem, była za wysoko i nie mogłam przez nią podejrzeć, czy Maximus wciąż tam jest. A ściany wokół mnie nabierały temperatury, oddychanie zaś nadal przychodziło z trudem z powodu dymu. Pośród rozdzierającego bólu i kaszlu jasno sobie coś uświadomiłam. Nie dam rady sama się stąd wydostać, więc jeśli ktoś po mnie nie przyjdzie, to już nie żyję. Jeśli mi się poszczęści, zabije mnie dym. Jeśli nie... cóż, ból w nogach to czysta przyjemność w porównaniu z tym, jakie to uczucie spłonąć żywcem. - Maximusie! - krzyknęłam w nadziei, że udało mu się pokonać Siwego i pozostałe wampiry. - Maximusie, tu jestem! Nie słyszałam nic, tylko wciąż wyjącą muzykę i złowieszcze trzaski, które prawdopodobnie oznaczały, że klub zaczyna się rozpadać. Dalej kaszlałam, czując zawroty głowy. Co robił ten strażak, którego doświadczenie przeżyłam, kiedy otarł się o śmierć, żeby się ratować? Przede wszystkim się przykrył. Złapałam każdy płaszcz w zasięgu i narzuciłam je na siebie. Gorąc był nie do zniesienia, ale ubrania odgrodzą mnie od płomieni. Potem owinęłam twarz jednym z cieńszych płaszczy, aby służył jako filtr przeciw dymowi. - Maximusie! - wydarłam się znowu. - Marimusie, gdzie jesteś? Nadal bez odpowiedzi. Panika wzbierała, ale zdeptałam ją. Jeśli czegokolwiek zdołałam się nauczyć, to tego, że panika nigdy nikomu nie pomogła. Okay, Maximus albo mnie nie słyszy przez muzykę i sypiący się budynek, albo nie żyje. Muszę spróbować czegoś innego. Położyłam się najniżej, jak mogłam, wciąż nakryta kocami, i próbowałam się skupić mimo bólu przeszywającego całe moje ciało. Gdybym tylko miała coś należącego do Wada, mogłabym się z nim połączyć, aby mi pomógł. Nawet gdyby sam był za daleko, mógłby komuś powiedzieć, gdzie jestem. Jednak nic takiego nie miałam i nie widziałam go tego dnia. Być może ten szaleńczy pomysł zrodził się z desperacji, a może z narastającego niedotlenienia mózgu, ale wsadziłam prawą dłoń pod płaszcz i zaczęłam pocierać własne usta. „Proszę, proszę, niech się okaże, że Vlad coś poczuł, kiedy ich wczoraj dotknął!” Jeśli ten prawie pocałunek nic dla niego nie

znaczył, to już po mnie. Lecz jeśli poczuł wystarczająco silną emocję, może uda mi się znaleźć ślad jego esencji, za którego pośrednictwem mogłabym go wyśledzić... Szatnia zniknęła, a w jej miejsce pojawił się Vlad na granatowym tle - po chwili zorientowałam się, że to nocne niebo. Z ulgi prawie zaczęłam płakać, ale zanim zdążyłam się odezwać, jego głos rozbrzmiał ostro w mojej głowie: - Leilo, gdzie jesteś? Nie odpowiedziałam na głos, bo za bardzo kaszlałam. „W szatni w klubie”. - Wyjdź - powiedział szorstko. - Na pewno wiesz, że jest tam pożar. „Myślisz, że nie zwróciłam na to uwagi?” - zapytałam z niedowierzaniem. „Mam połamane nogi i przygniata mnie część ściany”. Przymknął oczy. Gdy je otworzył, jaśniały zielenią. - Jestem tylko parę minut drogi stamtąd. Przykryj się, czym się da, i leż jak najbliżej podłogi. Atak kaszlu nie pozwolił mi odpowiedzieć, bo całą moją koncentrację pochłaniało oddychanie. Nie byłam pewna, czy huk w moich uszach powodowały płomienie trawiące ściany, czy też oznaczało to, że zaraz stracę przytomność. „Już to zrobiłam” - udało mi się dopowiedzieć, nim zaczęłam jeszcze bardziej błądzić myślami. W głębi duszy wiedziałam, że to bardzo zły znak, ale zasadniczo mnie to nie obchodziło. - Leilo - powiedział Vlad ostro - nie mdlej. „Taki arogant” - myślałam. „Jak gdyby dało się komuś zakazać tracenia przytomności”. Stopniowo, powoli, kaszel słabł, podobnie jak agonia w nogach. Ulga od bólu była obezwładniająca - i to na wiele sposobów. Skoro nie czułam nóg, może nie poczuję też ognia. - Nie spłoniesz. - Chociaż stopniowo odpływałam, słyszałam, z jaką pasją mówił. - Zdążę. Nie odpowiedziałam. Vlad mówił coś jeszcze, ale zagłuszył to piękny huk, który mnie otaczał. Kiedy się na nim koncentrowałam, wydawało mi się, że potrafię latać. Skupiłam się na tym i wkrótce wszystko zaczęło się oddalać. Byłam coraz lżejsza, wolna, unosiłam się swobodnie... Ból przywrócił mi przytomność z bezkompromisową nagłością. Nie leżałam już na podłodze - Vlad trzymał mnie mocno na rękach, unosząc mnie z ziemi. Wszędzie dookoła otaczały nas czerwono-pomarańczowe, zajadle parzące płomienie, ale nagle ogień wygasł, a przed nami - jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - otworzyła się ścieżka. Vlad kroczył nią pewnie. Duszący dym wkrótce znikł i zobaczyłam migające światła oraz wymazanych sadzą ludzi. Vlad ugryzł się w przegub i przycisnął mi do ust coś ciepłego i mokrego. - Pij - rozkazał.

Jego ciemne włosy przysłoniły mi wszystko inne, bo jego twarz była tuż przy mojej - pilnował, żebym przełykała, kiedy tylko kaszel mi na to pozwalał. W moich nogach eksplodowała agonia, która przeszła następnie w tępy ból, a wreszcie w dziwne swędzenie. Kaszel też się zmniejszył, choć wciąż nie mogłam zaczerpnąć do płuc dość powietrza. W końcu Vlad odsunął nadgarstek, a moja głowa opadła w zgięcie jego ramienia. - Zdążyłeś - odezwałam się słabym głosem. Uśmiechnął się przelotnie - i zajadle. - Mówiłem, że zdążę. **** Vlad poleciał ze mną do rezydencji, zamiast jednak wstąpić na pierwsze piętro, wszedł na trzecie i zaniósł mnie do uderzająco gotyckiego pokoju z wysokim, trójkątnym sufitem. Pomieszczenie było tak wielkie i wystawne, że pomyślałabym, iż to jego własny pokój, gdyby nie to, że łóżko nie miało tych charakterystycznych, ciemnozielonych zasłon. - Co jest nie tak z tamtym pokojem? - spytałam, wciąż otumaniona i zmęczona, choć jego krew uleczyła moje kontuzje. Zdjął mi buty i rzucił je na podłogę, po czym podwinął narzutę i położył mnie na łóżku. - Ktoś chciał cię tak mocno, że zaatakował na moim terytorium. Minęło sto lat, odkąd ktoś się poważył na coś takiego, zatem dopóki tego kogoś nie znajdę, będziesz się trzymać blisko mnie. Zamknęłam oczy, przytłoczona poczuciem winy i gniewem. - Maximus? - Widziałem go, żyje - ku mojej uldze powiedział Vlad. Przykrył mnie kołdrą. Na ogół nie znosiłam, gdy mnie traktowano, jakbym była bezradna miałam tego aż nadto, kiedy tuż po wypadku faktycznie byłam bezradna - teraz jednak mi to nie przeszkadzało. Fakt, że najgroźniejszy wampir świata się mną opiekuje, sprawiał, że czułam się bezpieczna, a po tym, jak prawie zginęłam w płomieniach, chciałam jeszcze chwilę się tak czuć. - Jak się znalazłaś uwięziona w szatni? - zapytał Vlad niemalże niezobowiązującym tonem. - Maximus miał cię chronić. Skrzywiłam się, myśląc o tym. - Siwowłosy wampir, który z wyglądu przypominał trochę Andersona Coopera, wrzucił mnie tam po tym, jak go kopnęłam prądem. Obie ciemne brwi poszybowały w górę: - Ty go zaatakowałaś? - Maximus walczył z pozostałymi trzema wampirami, a Huntera Siwy właśnie zabił. Miał się akurat rzucić na Ma-ximusa, więc go poraziłam. Pozwoliło to Marimusowi pobić jednego z pozostałych i zejść z drogi. Ale Siwy się wkurwił i aby to okazać, cisnął mną przez ścianę szatni.

- Co ty sobie myślałaś, narażając się na takie ryzyko? - mruknął Vlad. Nie słyszał, jak mówiłam, że Marimus był krok od śmierci? - Pijana jestem - rzuciłam drażliwie. - Wszystkiego spróbuję, jak jestem pijana. Błysnął zębami w szybkim uśmieszku i rzekł: - Zapamiętam to. Jutro więcej o tym pomówimy. Teraz musisz wypocząć. Jego władczy ton przypomniał mi, dlaczego w ogóle wybrałam się do tej knajpy. Czułam się wprawdzie, jakbym miała lada moment paść na twarz, ale uniosłam się na poduszkach: - Jeszcze nie. Musimy najpierw wyjaśnić sobie parę kwestii. - Mianowicie? - zapytał spokojnie, lecz oczy mu rozbłysły. - Dlaczego mnie unikałeś? - Nie unikałem. Razem z Mencheresem i innymi zbierałem przedmioty. Wróciłem zaledwie godzinę przed tym, jak Ben zadzwonił i poinformował o ataku na klub. Nawet powieka mu nie drgnęła, a jednak... - To dlaczego Maximus powiedział, że rozkazałeś mu iść tam za mną? - Zadzwonił powiedzieć, co robisz - odparł Vlad twardszym tonem. Choć wygląda na to, że to ty lepiej ochraniałaś jego. Okay, czyli nie migał się od spotkania ze mną. Pozostała zatem kwestia ważniejsza. - Dlaczego mi nie powiedziałeś, że w piciu twojej krwi jest haczyk? Marimus powiedział, że przez to stałam się, ehm... - Moja - dokończył Vlad bez wahania. W obliczu jego pewności siebie skoczyło mi ciśnienie. - Nie wyraziłam na to zgody, więc zapomnij. Przysiadł na brzegu łóżka i się pochylił, kładąc ręce po obu stronach mojej twarzy. - Sądzisz, że moja krew to jedyne, co nas łączy? Mówił cicho, lecz w jego głosie wyraźnie słychać było głód. Drażniło to miejsca, których wcześniej dotykałam tylko ja, i mój gniew wygasł, przyćmiony pożądaniem. Vlad był tak blisko, że jego włosy otaczały mnie jak cienista zasłona, a kiedy zaczął pieścić moją twarz, gładząc ją lekko, lecz zdecydowanie, z wysiłkiem nie przymknęłam oczu z rozkoszy. - To nas naprawdę łączy - wyszeptał, a jego oddech musnął moje usta gorącym powietrzem. - Jesteś stworzona dla mnie i będę cię miał. Potem złożył mi na ustach mocny, władczy pocałunek. Jęknęłam, rozchylając usta, i wślizgnął język do środka ze zmysłową dominacją. Smakował jak grzech, który ktoś zamienił w wino: mroczny, upajający i nieodparty. Surowy nakaz wyczuwalny w jego pocałunku, jego twarde ciało, które przygniatało mnie do łóżka, rozpaliło moje zmysły oślepiającymi odczuciami. Gorączkowa potrzeba oszołomiła mnie i ścisnęła moje łono boleśnie, acz rozkosznie. Przyciągnęłam go bliżej i wplotłam mu dłoń we włosy, zabrakło mi tchu, gdy poczułam, jak wysuwają się jego kły. Moje obawy znikły,

kiedy pogłębił pocałunek, wciągnął do ust mój język i zaczął go ssać, aż moje łono pulsowało w rytm mojego tętna. Nagle znalazł się na drugim końcu pokoju, jego oczy gorzały na zielono, a spodnie opinały wybrzuszenie z przodu. - Jeśli teraz nie przestanę, zapomnę o poszukiwaniach twoich napastników oraz o tym, że wciąż jesteś osłabiona. Wypoczywaj. Niebawem się zobaczymy. Vlad znikł, nim zdążyłam odpowiedzieć. Westchnęłam z frustracją. „Wypoczywaj” - pewnie. Tak jakby dało się wypoczywać po czymś takim.

Rozdział 21 Kiedy wyczerpałam się doszczętnie, chodząc tam i z powrotem, w końcu udało mi się zasnąć. Po przebudzeniu powzięłam dwie decyzje. Po pierwsze, będę uprawiać z Vladem seks, pomimo niebezpieczeństwa, jakim grozi związek z nim. Po drugie, muszę wrócić do klubu. Natychmiast. Wzięłam prysznic i się ubrałam. Zwróciłam uwagę, że kiedy ja spałam, ktoś wyposażył szafę i komody w ubrania z mojego poprzedniego pokoju. W tym pomieszczeniu było dwoje drzwi. Ustaliwszy, że jedne z nich wiodły do eleganckiego saloniku, wyszłam drugimi na długi korytarz. Tam było tylko dwoje kolejnych drzwi, lecz potem okazało się, że korytarz wiedzie do czegoś w rodzaju wewnętrznego skrzyżowania. Przeklęty wielki dom. Powinnam była lepiej uważać, kiedy Vlad mnie tędy wczoraj niósł, ale wciąż trochę kręciło mi się w głowie. - Halo? - zawołałam. Ktoś tu musiał być. Vlad mówił, że najbardziej zaufani członkowie jego personelu mieszkają na tym piętrze. Usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, a potem głos Marimusa: - Idę, Leilo. Pojawił się chwilę później. Miał na sobie te same, wysmarowane sadzą ubrania co wczoraj wieczorem. Kiedy mnie zobaczył, zaszokował mnie, klękając na jednym kolanie. - Nie wystarczą żadne przeprosiny za to, że zostawiłem cię samą w niebezpieczeństwie... Żadne słowa też nie wyrażą mojej wdzięczności, że uratowałaś mi życie. Rozejrzałam się dookoła, zadowolona, że nikt inny tego nie widzi. - Maximusie, wstawaj - powiedziałam. - Nie uznałeś przecież, że skoczysz sobie na piwko, tylko walczyłeś z kilkoma wampirami. Wstał, lecz nie podnosił głowy: - Myślałem, że ten siwy cię pojmał. Uciekł, kiedy walczyłem z pozostałymi, więc kiedy ich zabiłem, zacząłem go ścigać. Powinienem był zamiast tego przeszukać bar. Przeze mnie prawie spłonęłaś. Uśmiechnęłam się markotnie: - A przeze mnie zginął Hunter. Możemy cały dzień licytować się na winę albo możesz mi pomóc to naprawić i zabrać mnie tam, gdzie są kości tych wampirów. Tym razem Maximus podniósł na mnie wzrok - z konsternacją. - Ich kości? - Kiedy wampiry umierają, kurczą się wprawdzie do rozmiarów suszonego mięska, ale szkielety po nich zostają - powiedziałam z ponurą satysfakcją. - Nic nie zawiera więcej czyjejś esencji niż jego własne kości. Jeśli ich dotknę, powiem wam, kim byli, a jeśli się nam poszczęści, to również się dowiem, kto ich nasłał.

Maximus zaczął się uśmiechać z takim dzikim wyrazem oczekiwania, że zaczęłam się cieszyć, iż mu nie podpadłam. - Natychmiast każę je tu przynieść. Tymczasem musisz coś zjeść. Machnęłam ręką: - Dzięki, nie jestem głodna. Spojrzał na mnie surowo: - Wczoraj prawie nic nie jadłaś, a wieczorem otarłaś się o śmierć. Wkrótce będziesz używać swojej mocy. Krew „Wada nie zaspokoi wszystkich potrzeb twojego ciała. Psiakrew, miał rację. Od wczorajszego śniadania żywiłam się wyłącznie wampirzą krwią. Nie miałam zamiaru doprowadzić do sytuacji, w której krew będzie moim głównym składnikiem odżywczym. - Z drugiej strony, konam z głodu. **** Skończyłam właśnie dużą porcję jajek po benedyktyńsku, kiedy Vlad wszedł do pokoju. Rzucił duży jutowy worek na stół, a potem stanął za moim krzesłem, pochylił się i musnął ustami mój policzek. - Piękna i diaboliczna. Sprawiasz, że nie mogę się doczekać, aż będziesz moja. Zadrżałam, czując dotyk jego ust i słysząc uwodzicielskie, chrapliwe słowa. Jeśli w łóżku mówi tym samym tonem, prawdopodobnie może sobie odpuścić grę wstępną. Zaśmiał się i położył mi ręce na ramionach: - Gra wstępna sprawia mi wielką przyjemność. Nie widziałaś tego w swojej wizji? Zamknęłam oczy pod wpływem obrazu, który mi przypomniał, i próbowałam myślą powstrzymać natychmiastowy ścisk w lędźwiach. „Przestań. Musimy złapać zabójców, pamiętasz?” - Tak, wszystko po kolei. Maximusie, przestań się czaić i wejdź, możesz być mi potrzebny. Leilo, skończyłaś jeść? Wydawało mu się, że zanim spróbuję ustalić, kto zamordował Huntera i próbował mnie porwać - znowu - będę miała ochotę na deser? Vlad podszedł do stołu i odsunął moje naczynia z uśmiechem: - Prosto do rzeczy - kolejna nasza wspólna cecha. W wyniku pożaru budynek się zawalił, więc szczątki w tej torbie są przypadkowe, jednak niektóre z nich na pewno należą do napastników. Maximus wszedł do jadalni z kamienną miną, a Vlad wysypał zawartość torby tam, gdzie wcześniej było moje śniadanie. Cztery czaszki i różne inne kości potoczyły się na lśniącą dębową powierzchnię. Vlad złapał jeden z czerepów, nim się odturlał. - Równie dobrze możemy zacząć od tego - powiedział i podał mi go.

Uzbroiłam się psychicznie i wzięłam czaszkę. W mojej głowie roztoczyły się czarno-białe obrazy, na których widziałam roześmianą dziewczynę imieniem Tanya. Wyglądała, jakby była w wieku mojej siostry, a jej największym grzechem było podwędzenie czegoś ze sklepu. Odłożyłam czaszkę i zamrugałam, by powstrzymać niespodziewane łzy. - To nie ona. Stała obok mnie, kiedy wszyscy zaczęli panikować, i otarła się o moją rękę... I w ten sposób ostatecznie zginęła - niezależnie od tego, czy mój dotyk zatrzymał akcję serca, czy spowodował utratę przytomności, przez którą spłonęła. W ogóle nie powinnam była iść wczoraj do tego klubu. Gdybym została w domu, ta dziewczyna wciąż by żyła. - Nie, Leilo - rzekł Vlad cicho. - To ja mam na rękach jej krew, bo została zabita przez moich wrogów. Nawet jeślibyś jej dotknęła z czystej bezmyślności, przeżyłaby, gdyby nie ten atak. Nie noś nieswoich grzechów. Otarłam oczy i postanowiłam w duszy jak najszybciej zdobyć nową, ogromną gumową rękawicę - i nigdy bez niej nie wychodzić, nieważne, jak bardzo rzucałaby się w oczy. Potem wzięłam jedną z pozostałych czaszek. Vlad miał rację. Wszystko po kolei. Zobaczyłam w głowie kolejne bezbarwne obrazy. Ta czaszka należała do wampira, którego Maximus zdekapitował. Nazywał się Cordon, a kiedy zobaczyłam jego najgorszy grzech, zrobiło mi się niedobrze. Starałam się przedrzeć przez to oraz przez wizje jego zgonu, aby zobaczyć, co działo się wcześniej. Przypominało to oglądanie filmu na przewijaniu, bo wszystko migało tak szybko, że zasadniczo nie dało się z tego nic zrozumieć. Była to jedna z wad pobierania informacji z kości - zawierały one znacznie więcej historii niż pojedynczy przedmiot. Vlad i Marimus milczeli, dzięki czemu łatwiej było mi się skupić. Po kilku minutach spostrzegłam obiecującą scenę. Cordon i ten siwowłosy wampir stali z poważnymi minami, a dystyngowany, krzepki jak dąb i postawny mężczyzna po czterdziestce mówił do nich ostrym tonem w jakimś bardzo dziwnym języku. To był kolejny minus pozyskiwania informacji z kości - nie doświadczałam wszystkiego, jak gdyby przytrafiało się to mnie. Gdyby tak było, rozumiałabym, o czym mowa, bo znajdowałabym się w umyśle Cordona. Tymczasem to przypominało raczej łączenie się z kimś w czasie teraźniejszym - byłam zaledwie niewidzialnym obserwatorem wspomnienia, które się napatoczyło. - Chyba coś mam - odezwałam się na głos. - Widzę dwóch wampirów, którzy brali udział w napaści, i wygląda to tak, jakby dostawali rozkazy, ale nie rozumiem języka. - Biegle władam dziesiątkami języków, powtórz, cokolwiek usłyszysz nakazał Vlad.

Trzeci mężczyzna mówił szybko, a język niełatwo było odtworzyć, ale zrobiłam, co w mojej mocy. Kiedy pomalowałam parę zdań - nie wiem, czy poprawnie - Vlad zagwizdał i odwrócił moją uwagę od wspomnienia. - Moim zdaniem znalazłaś właśnie naszego nieuchwytnego rozkazodawcę. Przerwałam połączenie, aby się skupić na nim. - Zrozumiałeś go? Jaki to był język? - Dialekt staronowogrodzki. - Wykrzywił usta w namiastce uśmiechu. Nie słyszałem go od dzieciństwa. Albo jest przynajmniej równie stary jak ja, albo jest bardzo sprytny i porozumiewa się w języku, który niewielu znało, jeszcze zanim wymarł. - Co mówił? Wciąż się uśmiechał, lecz jego twarz przybrała surowszy wyraz. - Parę słów ci umknęło, ale usłyszałem, że dowiedzieli się, iż tu jesteś, z aparatury do nadzoru w mieście. Kiedy cię zauważono, jego ludzie otrzymali rozkaz, że jeśli nie uda im się cię pojmać, mają cię zabić. Skoro siwowłosy wampir połamał mi nogi i zostawił w płonącym budynku, nie zdziwiło mnie, że dostali rozkaz „pojmać lub zgładzić”. Ale miło mi się od tego nie zrobiło. Wcześniej chciałam pomóc Vladowi w schwytaniu osoby, która się za tym kryła, bo wówczas byłabym bezpieczna. Teraz chciałam złapać gnoja, żeby zapłacił za wszystko, przez co przez niego przeszłam. - Powiedz mi coś jeszcze, a będziesz mogła wziąć odwet - obiecał Vlad. Wiesz, jak się nazywa albo gdzie jest? - Nie - powiedziałam i wyjaśniłam dlaczego. Nawet ich otoczenie było bezużyteczne. Trzej mężczyźni przebywali w niewielkim pomieszczeniu, gdzie widać było prawie sam beton. Kiedy skończyłam, Vlad pogładził się po brodzie z namysłem. - Maximusie - odezwał się w końcu - dowiedz się, kto jest najlepszym na świecie autorem portretów pamięciowych, i sprowadź tu tę osobę przed świtem.

Rozdział 22 Pozostałe kości nie ujawniły nic istotnego - jedynie kolejne obrazy grzechów ich właścicieli oraz przebłyski dystyngowanego dżentelmena, który mówił po staronowogrodzku. Vlad poszedł szukać aparatury do nadzoru oraz, jak przypuszczałam, zdrowo przypiec wszystkich zamieszanych w jej uruchomienie. Ja próbowałam uporządkować zalew wspomnień i dowiedzieć się czegoś więcej na temat ludzi zakodowanych w kościach, ale po kilku godzinach frustracji dałam sobie spokój. Gwoli prawdy, możliwe, że przyprawiałam się o ból głowy niepotrzebnie. Skoro widziałam twarz osoby odpowiedzialnej za wczorajszy atak, a portrecista się spisze i Vlad tę osobę rozpozna... rozgrywka zakończy się jutro. Oznaczało to, że dziś w nocy musieliśmy rozstrzygnąć pozostałe kwestie między nami. Zjadłam kolację w wykładanym boazerią saloniku, który przylegał do mojej nowej sypialni. Zostałam tam, kiedy wyniesiono talerze. Nowoczesne, skórzane meble oraz wielki telewizor plazmowy nie pasowały do zabytkowej biblioteczki, w której mieściły się tak stare wydania, że ledwie dało się odczytać litery na okładkach. Te krańcowe kontrasty oraz stara tarcza z tym samym symbolem smoka jak na pierścieniu Vlada, która wisiała nad kominkiem, dały mi do zrozumienia, dokąd wiodą drugie drzwi w tym pokoju. Dlatego kiedy usłyszałam, że się otwierają, nie odwróciłam głowy, lecz nadal siedziałam na kanapie i wpatrywałam się w trzaskające, pomarańczowe płomienie. Kątem oka przelotnie zobaczyłam wysoką sylwetkę, a potem poczułam ciepłe, silne ręce na ramionach i delikatne drapanie zarostu na policzku. Pomimo że postanowiłam, iż wcześniej wyjaśnimy sobie różne sprawy, przez myśl mi przemknęło, że żar przenika z jego rąk prosto w konkretne miejsce mojego ciała. - Czekaj - zaprotestowałam, lecz zabrzmiało to bardzo słabo. Mroczny śmiech połechtał moją szyję. - Jakież to mało przekonujące. Spróbuj jeszcze raz. Kiedy przyłożył usta tam, gdzie wcześniej muskał mnie jego oddech, mimowolnie zamknęłam oczy. Sunął ustami powoli, a ja wypuściłam powietrze z rozkoszy. Potem znienacka zaczął mocno ssać, a pożądanie ugodziło mnie prosto w centrum mojego ciała. Straciłam oddech. - Vlad! Zaśmiał się znowu, a potem poczułam niebezpiecznie zmysłowy napór kłów. Vlad wciąż ssał moją szyję, wodząc po skórze ostrymi kłami, lecz jej nie kalecząc. Moje tętno pulsowało przy jego ustach, jakby błagało o ukąszenie, ale ześlizgnęłam się z kanapy i odwróciłam do niego przodem. Podszedł do mnie powoli z oczyma jaśniejącymi jak szmaragdowe reflektory. Teraz, kiedy go widziałam, zauważyłam, że ma rozpięte mankiety

oraz kołnierzyk koszuli - twarde, odsłonięte ciało przykuło mój wzrok, choć ja się cofałam. Wcześniej widziałam jego skórę tylko wtedy, gdy podwinął rękaw, aby dać mi krew. Zaczęłam się zastanawiać, czy na klatce piersiowej ma takie same kręte włoski jak na ramionach, czy też może to ogień rzuca na niego ruchliwe cienie. Obnażył zęby - było to o wiele zbyt drapieżne, by można było to nazwać uśmiechem. - Wkrótce się dowiesz. Wyciągnęłam ręce przed siebie, jak gdybym chciała go odpędzić: - Jeszcze nie. Najpierw chcę wiedzieć, o co ci chodzi w ostatecznym rozrachunku. Znów błysnął zębami, tym razem ukazując również kły: - O to, byś w przeciągu godziny wykrzykiwała moje imię. Pod wpływem tych słów tętno tak mi podskoczyło, że miałam wrażenie, iż szyja mi wibruje. Popatrzył na nią - i już był przy mnie, złapał mnie za ręce i przyciągnął do siebie. Zalała mnie fala podniecenia. Przycisnął nasze ciała i otoczył mnie ramionami, jak gdybym znalazła się w zmysłowej klatce. Kiedy poczułam twardy kształt, który pulsował, napierając mi na brzuch, żądza eksplodowała z taką siłą, że zmiotła wszelkie inne kwestie. Chciałam go tam dotknąć. Posmakować. Poczuć go w sobie tak głęboko, że będę krzyczeć jego imię, tak jak obiecał... - Nie, dopóki mi nie powiesz, jaki jest haczyk w spaniu z tobą wydusiłam, zanim te pragnienia zmyły wszelką racjonalną refleksję. Zdążył już wsunąć dłonie pod mój sweter i rozpiąć mi stanik, ale słysząc to, zatrzymał się: - Haczyk? Dyszałam, więc słowa brzmiały niewyraźnie: - Tak, haczyk, cena, kruczek, czyli to coś, przez co jutro rano, kiedy będzie już za późno, powiem „O cholera”. Powiedz mi. Odsunął się i zaczął mi się przyglądać w przedziwny sposób: jak gdyby był lekko rozbawiony, a jednocześnie się zastanawiał, czy mnie nie ignorować i nie wrócić do zdejmowania mi biustonosza. - Ach, ten haczyk - powiedział w końcu. - Przede wszystkim jeśli zdradzisz mnie z innym mężczyzną, spalę go żywcem na twoich oczach. Spodziewałam się czegoś takiego, ale nie zamierzałam się zgadzać bezwarunkowo. - Tylko pod warunkiem, że ciebie obowiązuje ta sama zasada. A jeśli między nami się nie ułoży, nie będziesz odstawiał numerów z tym całym „jesteś moja”. Przesunął dłonie z moich pleców i wplótł mi je we włosy. Potem się pochylił, aż nasze twarze dzieliło zaledwie parę centymetrów:

- Nigdy nie wyznaczam reguł, których sam nie zamierzam dotrzymać, a jeśli będziesz chciała się rozstać, wystarczy, że powiesz. Ale mów poważnie, Leilo, bo kiedy odejdę, to na zawsze. Kiedy Vlad mówił, jego oczy stopniowo przybrały na powrót nasycony, miedziany kolor. Choć nie jaśniały już tak nieludzko, w jakiś sposób były jeszcze bardziej nieodparte. - I nawzajem - odparłam, patrząc w jego nieustępliwe oczy. - To wszystko? Wykrzywił usta: - Nie. Daję ci uczciwość, monogamię i więcej namiętności, niż zdołasz udźwignąć, ale nie miłość. Ta emocja dawno temu we mnie skonała, o czym, jak przypuszczam, już wiesz. Zrobiłam głęboki wdech, zmagając się w ukłuciem bólu, które nie miało sensu, bo miał słuszność. Rzeczywiście domyśliłam się tego wcześniej. - Dobrze - odpowiedziałam spokojnym tonem. - Bałam się, że zmienisz się w takiego owładniętego obsesją wampira z filmów emo, a to byłoby dla nas obojga żenujące. Jego dźwięczny śmiech przybrał chrapliwe i nieskończenie bardziej zmysłowe zabarwienie. Oczy znowu stały się szmaragdowe. - Dość gadania - mruknął i opuścił głowę. Jęknęłam gardłowo, czując jego jędrne, ciepłe usta i dominujące liźnięcia. Przycisnął mnie do siebie i pożądanie wezbrało. Zaciskał dłoń w moich włosach, a ja poddawałam się działaniu afrodyzjaku, jakim był jego pocałunek. Drugą ręką wyznaczał gorący szlak wzdłuż moich pleców, badając moje krągłości z zaborczym głodem. W odpowiedzi poczułam w łonie ucisk i niemal bolesne, natarczywe pulsowanie. Chwyciłam go kurczowo, wbijając palce w plecy i rażąc go prądem, nim odsunęłam prawą dłoń. Złapał ją natychmiast i przycisnął do siebie: - Tej nocy nie przestawaj mnie dotykać nawet na moment. Głos miał ochrypły z żądzy, a rozkaz bardziej wycharczał, niż wypowiedział. Potem się pochylił, wziął mnie na ręce i składając mi na ustach kolejny palący pocałunek, pomaszerował w stronę drzwi. Tych drzwi, które nie prowadziły do mojego pokoju. Po kilku silnych, szybkich krokach złożył mnie na czymś miękkim. Całując go, zamknęłam oczy, lecz kiedy się odsunął - i dał mi szansę złapać bardzo potrzebny oddech - rozejrzałam się i zobaczyłam, że spowija mnie ciemność. Po chwili zorientowałam się, że ta ciemność to zasłony okalające łóżko. Wydawały się czarne, ale wiedziałam, że w istocie są ciemnozielone. Vlad pochylał się nade mną jak cień. Jego jaśniejące oczy stanowiły jedyne źródło światła w pomieszczeniu. To było za mało. - Chcę cię zobaczyć - powiedziałam, nie troszcząc się o to, że głos mi drży z namiętności.

W dziesiątkach miejsc rozbłysło światło, bo niewidoczne wcześniej świece naraz zapłonęły. Oświetliły uderzająco wielki pokój z wysokim, trójkątnym sufitem i rzędami półek, ale ja odwróciłam od niego wzrok tylko na sekundę. Potem całą uwagę skupiłam na Vladzie, który zdjął koszulę i zrzucił spodnie niemal jednocześnie. Nabrałam powietrza gwałtownie. Blask świec zdobił jego nagą skórę, jak gdyby chciał ją pieścić, ukazując szerokie bary, zwarte ramiona, mocno umięśnione nogi oraz twardą klatkę piersiową oproszoną lekko włoskami. Te włoski tworzyły kuszącą ciemną linię, wiodącą w dół jego płaskiego brzucha, by zgęstnieć w okolicy lędźwi. Kiedy dotarłam tam wzrokiem, nie mogłam oderwać oczu. Pradawny instynkt wywołał przypływ wilgoci między moimi nogami, poczułam jednak zarazem dreszcz niepokoju. Wszyscy mówili, że pierwszy raz boli, ale przynajmniej ból nie był mi obcy. „Szedłem w pierwszym szeregu na czele swoich armii” - mówił Vlad. Dowody pokrywały całe jego ciało - od blizn, które znaczyły jego skórę bezładnymi, białymi wzorami, po mięśnie, które napinały się i prężyły przy najmniejszym ruchu. Gdyby wyglądał jak jakiś zniewieściały model z czasopisma, nie poczułabym tak potężnej fali pożądania, lecz we Vladzie nie było nic chłopięcego ani plastikowego. Był obezwładniająco męski, i to ja mogłam teraz rozkoszować się tą nieposkromioną zmysłowością. Świadomość tego jeszcze bardziej mnie rozpaliła. - Gdybym cię tak nie pragnął - wymruczał groźnie - pozwoliłbym ci dalej rżnąć mnie oczami, ale już się niecierpliwię. Kiedy mówił, złapał mnie za kostki i ściągnął mi buty. Zdjęłam sweter i rozpięłam nad głową biustonosz. Zapierało mi dech w piersi, ale czułam się nieco nieswojo, kiedy wodził po moich piersiach rozpalonym wzrokiem. Jego ciało było tak wspaniałe, że żałowałam, iż sama nie mogę się pochwalić czymś więcej, ale mój biust sięgał w porywach miseczki B. - Przy mnie nigdy sobie nie uwłaczaj. - Odezwał się cicho, lecz słowa tętniły mocą. - Jesteś bezlitośnie piękna i z trudem nad sobą panuję, by się nie śpieszyć. Wypełniła mnie silniejsza fala namiętności, aż zadrżałam od jej intensywności. Nigdy niczego nie pragnęłam bardziej niż tego, nie widziałam więc powodu, by czekać. - Wolałabym, żebyś się pośpieszył.

Rozdział 23 Oczy Vlada rozbłysły żywszym szmaragdem. Potem moja spódnica i figi zostały zerwane ze słyszalnym odgłosem darcia. Zaparło mi dech w piersiach, kiedy położył się na mnie. Jego skóra była tak rozpalona, jakby miał gorączkę. Przeniknęły mnie dojmujące fale pożądania, gdy pieścił moje piersi i szczypał sutki, aż zaczęły tętnić. Jego zwinne dłonie i naprężone, muskularne ciało sprawiły, że potrzeba przekształciła się w desperację. Przyciągnęłam jego głowę i pocałowałam go, wpychając mu język do ust z jawnym roszczeniem. Rozległ się pełen uznania warkot, a potem Vlad zaczął ssać mój język i pocałował mnie tak brutalnie, że zostaną sińce. Nie przeszkadzało mi to. Mniej to byłoby za mało. Kiedy się odsunął, zaoponowałam, jęcząc, ale chwycił mnie za włosy, żebym nie mogła już sięgnąć jego ust. - Rozłóż nogi, Leilo. Gdy usłyszałam ten niedwuznaczny rozkaz, serce mi załomotało, ale się nie wahałam. Kiedy rozkładałam uda, Vlad wpatrywał się we mnie spojrzeniem palącym jak piętno. Opuścił się między moje nogi. Gruby, pulsujący trzon jego członka palił mnie w wewnętrzną część uda. Potem wyciągnął rękę, a ja zamknęłam oczy - tak bardzo go chciałam, lecz jednocześnie nastawiałam się psychicznie na nieunikniony dyskomfort. Spodziewałam się pchnięcia, ale zamiast tego zanurzył we mnie palec. Głaskał i szukał z erotyczną bezwzględnością. Rozkosz eksplodowała, wygięłam się w łuk i mimowolnie krzyknęłam. Vlad opuścił głowę i zacisnął usta na moim sutku. Ssał tak mocno, że wyrwał mi się kolejny krzyk. Potem zaczął wsuwać i wysuwać swój palec, tworząc rytm, a ja na przemian krzyczałam i dyszałam. Cały czas ssał mój sutek, aż tętnił on z tym samym nieustępliwym napięciem jak moje łono. Poruszałam się bezwiednie, unosząc biodra w takt ruchów jego ręki i przyciskając jego głowę do swoje piersi. Śliskim od wilgoci palcem okrążał moją łechtaczkę zdecydowanymi ruchami. Wybuchły we mnie supernowy wrażeń, drapałam go paznokciami po plecach. Nie obchodziło mnie już, czy porażę go prądem; w głowie miałam wyłącznie napięcie, które rosło z każdym intymnym muśnięciem i łakomym ssaniem jego ust. Krew grzmiała mi w żyłach, aż wydawało mi się, że całe moje ciało pulsuje namiętnością. Wśród własnych jęków i westchnień słyszałam uwodzicielski, szorstki głos Vlada, nie wypowiadał się jednak po angielsku, więc nie miałam pojęcia, o czym mówi. Potem jego ręka znikła, a na podbrzuszu poczułam nacisk czegoś znacznie grubszego. Zadrżałam, czując go po raz pierwszy - był taki gorący, twardy i niewiarygodnie oszałamiający, że jęknęłam z rozkoszy. Vlad musnął dłonią moją twarz, wygładził mi włosy, po czym zsunął rękę i chwycił mnie za biodro. Potem naparł w przód, głęboko wnikając ostrzem ciała. Przeszył mnie ból, który

wydarł mi z gardła inny rodzaj jęku. Instynktownie zaczęłam się miotać, aby uciec od palącego cierpienia, ale trzymał mnie mocno. Bardzo powoli zaczął się wycofywać. Odetchnęłam urywanie, próbując się zmusić do relaksu. Ból był do zniesienia, ale ostudził moją pasję. „Poboli tylko dzisiaj” - powtórzyłam sobie. Kiedy Vlad całkiem się wysunął, poczułam wyrzuty sumienia. Czy moje myśli zepsuły mu nastrój? - Nie musisz przestawać - wyszeptałam. Pocałował mnie w szyję, parząc ustami moją skórę: - Słodka Leilo, nie zamierzam. Potem ześlizgnął się w dół mojego ciała, nim zdążyłam się połapać, co robi. Przywarł ustami między moimi nogami. Jego język był jak mokra, falująca pieczęć, straciłam oddech. Jednocześnie pieścił moje piersi, ściskając sutki mocnymi palcami z idealną siłą. Pod naporem podwójnej przyjemności ból zaczął ustępować. Wygięłam się w łuk i krzyknęłam jego imię ochryple, podczas gdy jego język wirował, a następnie zagłębił się mocno, aż cała rozgorzałam. Stosował tę samą uzależniającą technikę, kiedy mnie całował, teraz jednak było mocniej, szybciej, aż zalewały mnie kaskady rozkoszy. Podrapał kłami moją łechtaczkę, naciskając na nią z szokującą skutecznością. W moim wnętrzu zawirowała ekstaza, która przegnała resztki bólu i zastąpiła je palącą potrzebą. Uniosłam biodra, bo chciałam więcej. Zacisnął mi mocniej palce na sutkach, aż ich czubki stały się nadwrażliwe, a językiem poruszał we mnie jeszcze szybciej. Wbiłam mu palce w ramiona, śląc w niego grom za gromem z rosnącej, wściekłej przyjemności. Nie mogłam przestać się wić pod dotykiem jego ust, zupełnie nieopanowana. Dyszenie zamieniło się w coś, co przypominało wręcz szloch. Z każdym muśnięciem mięśnie w środku mnie się zaciskały, zalewając mnie druzgocącymi doznaniami. „Tak, tak, jeszcze troszkę!” Potem jego usta znikły, a mnie wyrwał się stłumiony jęk frustracji. Vlad podniósł się i wsunął mi biodra między nogi z niemal okrutnym uśmiechem: - Nie. Chcę być w tobie, kiedy będziesz szczytować. Potem pchnął do przodu. Gorący, gruby członek wywołał jednocześnie skurcz ekstazy i szmer bólu. Wsunął się głębiej, zwiększając uniesienie i dotkliwą pełnię. Załkałam przelotnie, a on mnie pocałował, tłumiąc mój krzyk i zanurzając się po nasadę. Intensywnie, jednocześnie ogarnęły mnie rozkosz i nagłe ukłucie bólu. Mieć go całkiem w sobie to było za wiele, a zarazem stanowiło to coś niewiarygodnego. Odwzajemniłam pocałunek, dysząc mu w usta, a on zaczął się poruszać powoli, ale nieubłaganie. Smakował ostrzej, lecz wciąż upojnie, wabiąc mnie całkowicie, podobnie jak te boleśnie erotyczne pchnięcia. Przyjemność zaczęła narastać, podszyta drgnieniami bólu, które sprawiały, że każde doznanie było bardziej intensywne. Już niebawem wiłam się pod ciałem

Vlada tak samo, jak wcześniej pod jego ustami, i trzymałam go kurczowo za biodra, owładnięta głodem tak silnym, że nie uwierzyłabym wcześniej, iż jestem do niego zdolna. Westchnienia przeszły w krzyki, ale nie mogłam ich stłumić, tak samo jak nie mogłam przestać miotać się pod wpływem nieznośnej ekstazy jego coraz mocniejszych pchnięć. „Tak. Proszę, Vlad, tak!” Zacisnął mi dłonie na biodrach i zaczął poruszać się tak szybko, że przez chwilę się bałam, iż poczuję wyłącznie ból. Ten strach jednak ugasiła fala gorejącej rozkoszy, której szczytem był orgazm, jakiego wcześniej w życiu nie przeżyłam. Podbrzusze zaciskało m się konwulsyjnie i bez końca, promieniując na całe moje ciało, aż każda część mnie mrowiła i wibrowała. Vlad trzymał mnie w żelaznym uścisku. Wygiął się w łuk i wyrwał mu się chrapliwy jęk. Potem pchnął tak mocno, że krzyknęłam, lecz krzyk ten przeszedł w jęk wywołany przez kolejne spazmy. Zagłębiony we mnie, ocierał się o moje ciało, a jego orgazm pulsował we mnie jak gorący miód. W czasie tych ostatnich pchnięć mój umysł rozsypał się na milion migotliwych fragmentów. Vlad mnie pocałował, doszczętnie zapierając mi dech w piersi, i przewrócił się na bok, ale mnie nie puścił, więc potoczyłam się za nim. Zmiana pozycji sprawiła, że nagle uzmysłowiłam sobie, iż w pokoju jest chłodno. Przednia część mojego ciała niemal paliła od kontaktu z nim, ale przeszedł mnie dreszcz, bo zimne powietrze muskało moje gołe plecy i nogi. Vlad pocałował mnie lekko w ramię i naciągnął na nas kołdrę. Potem ogień w kominku rozgorzał z trzaskiem, barwiąc pokój wyraziściej na pomarańczowo i kremowo. „Dzięki” - pomyślałam, bo wciąż brakowało mi tchu, by się odzywać. Uśmiechnął się powoli i diabolicznie: - Zapewniam, że cała przyjemność po mojej stronie. Za to mu nie dziękowałam. Dźgnęłam go prawą ręką, ale prąd poraził go słabiuteńko. Vlad uśmiechnął się szerzej, a potem złapał mnie za rękę i ją ucałował. - Teraz wiemy, co naprawdę wyładowuje twoją moc. Dzięki temu podróże z tobą będą znacznie łatwiejsze. Nie będzie potrzeby pakować piorunochronów. - Naprawdę jesteś najbardziej aroganckim mężczyzną, jakiego w życiu spotkałam - szepnęłam, ale mój usatysfakcjonowany ton zadawał kłam słowom. Znowu pocałował mnie w rękę, tym razem dłużej. - Tak, to prawda. Patrzył na mnie tak - zaborczo, namiętnie i bez śladu skruchy - że dostałam gęsiej skórki. Ten skomplikowany i sławetnie śmiercionośny mężczyzna był teraz moim kochankiem. Z własnej, nieprzymuszonej woli zdecydowałam się na ten związek. W głębi duszy się zastanawiałam, w co ja się u diabła wpakowałam, ale zasadniczo było mi wszystko jedno. Przeżyłam na własnej skórze tyle okropnych doświadczeń, które spotkały ostrożnych ludzi, że wiedziałam, iż roztropność nie jest gwarancją szczęścia.

Pogładziłam go palcem od brody po szyję, odsuwając na bok ciemne włosy. Potem przesunęłam paluszkiem po jego ramionach, dziwując się w duchu, że mój dotyk ma w sobie teraz tylko tyle prądu, na ile normalnie można natrafić w otoczeniu. Ośmieliło mnie to i eksplorowałam nadal prawą ręką. Prześlizgnęłam ją niżej, okrążając kciukiem jego sutek, obserwując, jak natychmiast staje się zwarty. To z bólu czy z przyjemności? Popatrzyłam mu w oczy. Jaśniały, usta miał rozchylone, a jego twarz wyrażała czyste, sensualne oczekiwanie. - Nie ma potrzeby się zastanawiać - odezwał się głosem, który opłynął mnie jak najciemniejszy jedwab. - Jeśli coś nie sprawi mi przyjemności, to ci powiem, i od ciebie oczekuję tego samego. - Okay - powiedziałam cicho. Dziwne, ale nagle poczułam się bardzo naga, jak gdyby Vlad nie dotknął i nie pocałował każdej części mojego ciała. - Jeszcze nie - zamruczał i się przysunął - ale to zrobię. Pod wpływem ruchu kołdra ześlizgnęła mu się z bioder. Moja dłoń sunęła w tamtą stronę, tam też więc patrzyłam, lecz kiedy zobaczyłam jego podbrzusze, zaparło mi dech w piersi. Zerknęłam raz jeszcze i spostrzegłam szkarłatne smugi na własnych udach. Czy to moje stracone dziewictwo, czy też wampiry ejakulują krwią? Tego tematu Marty akurat nie poruszył. - Nasze wydzieliny są zabarwione na różowo, lecz nie jest to czysta krew. Czyli to moje. Nic dziwnego, że na początku tak bardzo bolało. - Przepraszam za... ehm, pościel - powiedziałam, znów czując się niezręcznie. Ujął moją głowę w dłoń i musnął moje usta swoimi. - Nie przepraszaj. Tak krwawić możesz tylko raz, a to mnie ofiarowałaś ten dar. Sprawia to, że ta krew jest warta więcej niż ta pościel, to łóżko i prawie wszystko inne w moim domu. Przełknęłam, słysząc, jak intensywnym tonem mówił, i nagle poczułam się zadowolona, że za sprawą swoich zdolności nie zmarnowałam swojego dziewictwa z kimś, kto nic by sobie z tego nie robił - poza przyjemnością płynącą z tego, że zaliczy. Pod wieloma względami Vlad wciąż był przerażający, ale nawet gdybym mogła zmienić przeszłość i nigdy nie dotknąć tej linii wysokiego napięcia, nie chciałabym podzielić się tym doświadczeniem z nikim innym. Świadomość ta przypomniała mi ostrzeżenie Marty’ego - że Vlad złamie mi serce, jeśli się z nim zwiążę. Aby rozproszyć tę myśl - i narastającą we mnie emocję - uśmiechnęłam się. - Poza tym wszystkim mogę się założyć, że twój personel ma mnóstwo doświadczenia z plamami krwi. Wargi mu drgnęły. - Owszem.

Skoro o krwi mowa... Kiedy się spotkaliśmy, Vlad zgodził się mnie nie gryźć, ale wówczas utrzymywaliśmy kontakty ściśle profesjonalne. Już tak nie było, więc gwoli prawdy nie powinnam oczekiwać, że będzie trzymał kły na uwięzi. W końcu jak mogę wybrać sobie wampira na kochanka i prosić go, żeby ignorował swoją naturę, zwłaszcza że ja muszę raz w tygodniu pić jego krew? Vlad słyszał gmatwaninę myśli w mojej głowie, lecz się nie odzywał. Popatrzyłam mu w oczy i, powziąwszy decyzję, odsunęłam włosy z szyi i odsłoniłam gardło, zapraszając milcząco. Uśmiechnął się powoli, a mnie przypomniały się usatysfakcjonowane miny lwów tuż przed tym, jak zatapiają one zęby w gazeli. Pochylił się, musnął moją szyję ustami - tak ciepło, tak zmysłowo i tak strasznie, mimo mojej decyzji. Potem wysunął język, okrążając tętniącą żyłę bez pośpiechu, lecz znacząco. W końcu pocałował mnie tam, leciutko drażniąc zębami, po czym się odchylił. - Nie dziś, lecz wkrótce. A kiedy to nastąpi, nauczysz się pragnąć mojego ugryzienia tak samo jak mojego pocałunku. „Jesteś śmiertelnie arogancki” - pomyślałam, ale jak dotąd w większości swoich prognoz miał słuszność. Dość powiedzieć, że byłam właśnie w jego łóżku i pragnęłam jego pocałunków, między innymi. To jednak musi poczekać, aż się umyję. Odepchnęłam go i usiadłam. - Masz tu prysznic, prawda? - Oczywiście. - Powiódł po mnie wzrokiem z namiętnym zamiarem, a kiedy się uśmiechnął, wśród jego zębów błysnęły kły. - Na tyle duży, że zmieścimy się oboje.

Rozdział 24 Obudziłam się w łóżku Vlada sama. Wszystkie okna miały zaciągnięte zasłony, które blokowały światło słońca. Świece też się wypaliły, lecz w kominku wciąż się tliło, dzięki czemu miałam dość światła, by opuszczając jego wielką jak hall sypialnię, nie wpaść na żadne meble. Wyszłam z łóżka, pamiętając, żeby namacać stopą schodek. Poprzedniej nocy odkryłam, że łóżko znajduje się na podwyższeniu, bo tylko szybki refleks Vlada uratował mnie przed upadkiem, po tym jak zstąpiłam stopą na powietrze, a nie na podłogę. Następnie odszukałam szlafrok, z którego mnie rozebrał po naszym długim, bardzo erotycznym prysznicu, nałożyłam go i wyszłam z pokoju pośpiesznie. W wystawnej łazience Vlada, wykładanej czarnym marmurem, był prysznic zdolny pomieścić cztery osoby oraz wpuszczana wanna, w której można by nurkować, ale nie było toalety. Właściwie miało to sens. Wampirowi toaleta była niepotrzebna. Przeszłam do swojego pokoju przez salonik, bo nie chciałam ryzykować, że na kogoś wpadnę na korytarzu. Wszyscy w domu prawdopodobnie wiedzieli, że spędziłam noc z Vladem, ale to nie oznaczało, iż chcę, aby mnie widziano, jak wychodzę z jego pokoju w samym szlafroku. Kiedy nareszcie skorzystałam z łazienki, popatrzyłam na wannę z utęsknieniem. Długa, gorąca kąpiel ukoiłaby resztki dyskomfortu tu i ówdzie, ale możliwe, że w ciągu nocy przybył portrecista, lepiej więc wezmę szybszy prysznic. Pół godziny później zeszłam na parter i zajrzałam do jadalni. Pusto. Mogłam albo zacząć przeszukiwać pozostałe pomieszczenia w tym olbrzymim domu, albo uporać się z tym sprawniej. - Halo - zawołałam. - Muszę o coś spytać. Zanim zdążyłam naliczyć do trzech, pojawił się przede mną nieskazitelnie ubrany czarnoskóry mężczyzna. Łysą głowę miał gładziutką, a pod beżowym garniturem prężyły się muskuły. - Shrapnel - pamiętałam go z tamtej nocy w Tampie. Ukłonił się, co wydało mi się dziwne. Zazwyczaj to Vladowi się kłaniali, nie mnie. - W czym mogę pomóc? Ugryzłam się w język i nie pogratulowałam mu ślicznej oranżerii. - Wiesz może, czy Marimus wrócił już z portrecistą? - Przywiózł ją godzinę temu. - I gdzie są? - naciskałam. Jego twarz zastygła w maskę uprzejmości. - Powiadomię Vlada, że wstałaś. - Już wie - z przeciwległego końca pomieszczenia dobiegł kulturalnie modulowany głos. Odwróciłam się. Kiedy zobaczyłam, jak Vlad idzie ku mnie, minęła irytacja wywołana unikami Shrapnela. Vlad miał na sobie koszulę w kolorze wina, która kontrastowała żywo z czarną marynarką i spodniami. Oba kolory

podkreślały jego miedziane oczy ze szmaragdową obwódką, ale jak zwykle tylko twarz, szyja i dłonie były odsłonięte. Resztę jego ciała zakrywały elegancko skrojone ubrania, które podkreślały, a zarazem maskowały jego szczupłą, muskularną budowę. A ja mogłam to ciało odkrywać i cieszyć się nim. Nagle pożałowałam, że portrecistka już dotarła. Przebiegły uśmiech na ustach Vlada zdradził, że podsłuchał moje myśli - i że przypadły mu do gustu. Potem przyciągnął mnie do siebie i jedną rękę wplótł w moje włosy, a drugą pogładził mnie po plecach. - Dzień dobry - mruknął i mnie pocałował. Zastanawiałam się wcześniej, czy przy ludziach będzie traktował mnie z rezerwą. Najwyraźniej nie. Nim uniósł głowę, tętno podskoczyło mi trzykrotnie i miałam poczucie, że całe moje ciało się zaczerwieniło. Poza tym mimowiednie objęłam go za szyję, a prawą ręką ściskałam go za ramię. Tydzień wcześniej w życiu bym nie zapomniała, że ta ręka weszła z kimś w kontakt. Teraz dotykanie Vlada wydawało się tak naturalne, że przez myśl mi nie przeszło, by tego nie robić. - Dzień dobry i tobie - powiedziałam gardłowo. Obdarzył mnie kolejnym, znacznie krótszym pocałunkiem i mnie puścił. Potem popatrzył za mnie. - Shrapnel, niech od teraz będzie wszystkim wiadome, że nikt nie potrzebuje mojego pozwolenia, by mówić Leili, gdzie jestem ja ani ktokolwiek inny. Jeśli będzie miała pytanie, odpowiedz jej. Odwróciłam się i zdążyłam zobaczyć, jak Shrapnel się kłania - najpierw Vladowi, a następnie mnie. Potem odszedł i zniknął w jednym z wielu pomieszczeń. - Tylko mi nie mów, że przez to, że z tobą spałam, awansowałam do pozycji kogoś, komu trzeba bić pokłony. Vlad się zaśmiał, co potwierdziło moje podejrzenia. - Naprawdę? - Jakie to chore. Objął mnie w talii i się pochylił. W jego przepastnych miedzianych oczach migały szmaragdowe iskry. - To oczywiste, że moi ludzie będą się teraz do ciebie odnosić z najwyższym szacunkiem. Mówiłem ci - mam niewiele kochanek. Tylko z tobą dzieliłem łoże i ty jako pierwsza spałaś w pokoju przylegającym do mojego. Nie wiedziałam, co powiedzieć. W głębi duszy myślałam sobie, że to szowinistyczne, iż Vlad uprawiał z tymi innymi kobietami seks, ale jego zdaniem nie były godne dzielić jego łoża ani najbliższego pokoju. Myśl tę przyćmiewał jednak trzepot serca i nagły impuls, by unieść obie ręce triumfalnie. Może jednak miał inny powód. Pragmatyczny. Być może Vlad nie chciał, bym widziała go z innymi kobietami, gdybym dotknęła niewłaściwego przedmiotu w jednym z jego zwykłych pokojów do schadzek. Uśmiechnął się lekko.

- To, że ci to przyszło do głowy, świadczy o podziwu godnym cynizmie, zawsze jednak mógłbym wymienić wyposażenie pokoju, gdybym nie chciał, żebyś widziała takie rzeczy. To prawda. „Pięć punktów za zepsucie nastroju, Leila!” - Przepraszam. Wiesz, że działam tu na wyczucie, ale nawet gdybym miała za sobą kilkanaście związków... wątpię, by któryś z nich przygotował mnie na bycie z tobą. - Słusznie - powiedział z całkowitą pewnością. Do jego arogancji naprawdę ciężko będzie się przyzwyczaić. - Pozwól zatem, że powiem to, co powinnam była powiedzieć od razu. Położyłam mu ręce na piersi i stanęłam na palcach. - Cieszę się - szepnęłam mu do ucha, po czym je pocałowałam. Objął mnie mocniej, a jedną ręką przycisnął do siebie moje biodra równie zmysłowo i władczo jak wczorajszej nocy. Nie znajdowaliśmy się już jednak w jego sypialni, ale w wielkim korytarzu, a w pobliżu czyhało co najmniej kilkanaście wampirów. - Przestań - powiedziałam, rozglądając się dookoła. Kiedy znów popatrzyłam mu w oczy, niemal całkowicie lśniły one szmaragdowe - Gdyby nie było tu tej portrecistki, to bym nie przestał. Potem mnie puścił, a jego oczy na powrót przybrały wyrazisty, miedziany kolor. - Jednak śmierć Huntera trzeba pomścić, podobnie jak to, jak potraktowano ciebie. Chodź. Portrecistka ma na imię Jillian i jest w bibliotece. **** Portrecistka była drobną kobietką z głębokimi zmarszczkami od śmiechu i blond włosami, które niemal całkiem już posiwiały. Kiedy weszliśmy, Maximus się ukłonił, ale Jillian chyba nas nawet nie zauważyła - za bardzo pochłaniało ją otoczenie, któremu przyglądała się z tą samą oszołomioną miną jak ja w chwili przyjazdu. Biblioteka była wysoka na dwa piętra. Na drugi poziom wiodły kręte schody, mieścił się w niej także ogromny kamienny kominek, a umeblowana była w stylu Ludwika XIV. Półki wypełniały tysiące książek. Niektóre z nich były zwykłej wielkości, ale część z nich była tak olbrzymia, że poszczególne tomy ważyły pewnie z piętnaście kilo. - Madame, les voild - powiedział Maximus. Popatrzył na mnie, po czym odwrócił wzrok. Vlad obejmował mnie w talii. Nawet przez sweter poczułam, jak nagle skoczyła mu temperatura. Popatrzyłam na niego, zdziwiona, ale kiedy zwrócił się do Jillian również po francusku, wydawał się zupełnie rozluźniony. „Pewnie to nic takiego” - uznałam. Uśmiechnęłam się do niej, myśląc sobie, że trzeba było uczyć się w szkole francuskiego, a nie hiszpańskiego. Vlad musiał ją uprzedzić, by nie

podawała mi ręki, bo nie wyciągnęła dłoni na powitanie. Uśmiechnęła się tylko i odezwała po angielsku z mocnym akcentem: - Bardzo miło zapoznać, Leilo. - Mnie również - odparłam, domyśliwszy się, o co jej chodziło. Zarzuciła Maximusa zdaniami po francusku, jednocześnie gestykulując i wskazując fotele przy kominku. - Chce, żeby ci było wygodnie, kiedy będziesz opisywać, kogo widziałaś przetłumaczył Maximus. Potem uśmiechnął się do Vlada ironicznie: -1 chce, by jej zapłacić w złocie, a nie w euro. Vlad pstryknął palcami, jak gdyby było mu to najzupełniej obojętne. Usiadłam na wskazanym miejscu i popatrzyłam na Vlada. - Lepiej go opiszę, jeśli będę trzymać jedną z kości. - Maximusie - powiedział Vlad i skinął głową w stronę drzwi. Marimus wyszedł. Jillian wyjęła z torby wielki szkicownik i kilka ołówków, nucąc pod nosem. Marimus wrócił po chwili z czymś, co wyglądało na kość udową. Jillian uniosła brwi, ale Vlad powiedział jej po francusku coś, co ją uspokoiło. - Jestem gotowa - zwróciła się do mnie. Vlad stanął za fotelem i wsparł rękę na moim ramieniu. - Mów normalnie. Ja będę tłumaczył. Wzięłam kość i położyłam ją sobie na kolanach. Potem przesuwałam po niej dłonią z zamkniętymi oczami, aż odszukałam mężczyznę, który zlecił atak. - Ma krótkie, ciemne włosy z siwymi pasmami - zaczęłam - i kwadratową szczękę, coś jak bohaterowie komiksów... Godzinę później Jillian podała mi szkicownik. - On? - zapytała. Patrzył na mnie szpakowaty mężczyzna o szerokim czole, wydatnych ustach i przenikliwych oczach nieokreślonego koloru. Osadzone one były w atrakcyjnej twarzy, pokrytej zmarszczkami, które u mężczyzna świadczyły o charakterze, a u kobiet stanowiły powód, by umówić się na botox. - Podobny - orzekłam, odwróciłam się i podałam rysunek Vladowi. - No i? Rozpoznajesz go?

Rozdział 25 Vlad przyglądał się rysunkowi ze ściągniętymi brwiami. Po dłuższej chwili popatrzył na Marimusa, który pokręcił głową z miną, której nie umiałam odczytać. Potem Vlad zwrócił się do mnie: - Jedyna znana mi osoba, którą ten rysunek przypomina, zmarła dawno temu. - Acha - odparłam z rozczarowaniem. - Cóż, to nie jest wierna kopia. Będę się dalej łączyć za pośrednictwem kości. Może znajdą się jakieś szczegóły, które będę mogła lepiej opisać. Vlad podał szkic Marimusowi: - Zrób kopię i pokaż ją Jackalowi. Dowiedz się, czy spotkał wcześniej tego mężczyznę. - To Jackal jeszcze żyje? - zapytałam z zaskoczeniem. - Oczywiście. Jak sądzisz, gdzie Shrapnel spędza czas? - Nie wiedziałam, że cały ten czas torturował Jackala! - palnęłam, zapomniawszy, że powinnam się pilnować przy Jillian. Oby tego nie zrozumiała. Nic z tego. - Ktoś jest torturowany? - Jillian zerwała się i przysłoniła twarz dłonią. Potem z jej ust popłynął strumień nerwowego francuskiego i zaczęła się wycofywać. - Assieds-toi, ce ne sont pas tes oignons - rzekł Vlad, błyskając oczami szmaragdowe Niezależnie od tego, co dokładnie jej powiedział, w połączeniu z mocą jego wzroku podziałało. Usiadła, a jej przerażona wcześniej twarz przybrała spokojny wyraz. Vlad, zadowolony z efektu, skupił się znów na mnie. - Nie tylko Shrapnel. Ja też codziennie dotrzymuję Jackalowi towarzystwa. Do pewnych rzeczy związanych z Vladem nigdy się nie przyzwyczaję. To się do nich zaliczało. Starannie dobierałam słowa: - Mówiłeś przecież, że Jackal nie wie, kto go na mnie nasłał, skąd więc ten... ehm, dodatkowy nakład wysiłku? Vlad wzruszył ramionami: - Należyta staranność. Nikt inny tak swobodnie nie opisałby tygodnia brutalnych tortur. - Mój ojciec byłby tobą zachwycony - mruknęłam. Gdyby nie to, że przywykłam już do nieobliczalnej natury Vlada, jego uśmiech - tak niepasujący do tematyki - zaskoczyłby mnie. - Większość ojców nie jest mną zachwycona.

- No cóż, mój jest emerytowanym podpułkownikiem, który zarzeka się, że waterboarding to dopuszczalna technika przesłuchiwania. Znowu wzruszył ramionami. - Ogień działa szybciej. Skoro o twojej rodzinie mowa, mam bezpieczny numer telefonu, który możesz im podać. Powinnaś się z nimi wkrótce skontaktować, żeby się nie martwili i nie zgłosili twojego zaginięcia. Odchrząknęłam. Niezręcznie mi było omawiać ten temat przy Jillian, mimo że w danej chwili wydawała się zupełnie nie zwracać na nas uwagi. - To nie stanowi problemu. Rozmawiam z tatą ledwie co parę miesięcy, a z moją siostrą Gretchen jeszcze rzadziej. Gdy to powiedziałam, ogarnęła mnie wewnętrzna pustka. Przez większość mojego dzieciństwa tata był na placówce, więc zawsze łączył nas raczej związek na odległość, ale Gretchen i ja byłyśmy sobie kiedyś bliskie. Wszystko to uległo zmianie w dniu śmierci mojej matki. Nie rozmawiałyśmy z sobą od pogrzebu ciotki rok temu, a i ta rozmowa była pełna goryczy. Vlad przestał się uśmiechać. Jego twarz wyrażała żal i cynizm. - Niekiedy rodziny nie przynoszą spokoju. Mój młodszy brat wielokroć próbował mnie zabić. Raz sądził, że się mu powiodło, lecz ja wówczas byłem już poza zasięgiem zgonu śmiertelnika. - Wygiął usta w grymasie. - Pomimo tego kiedy Radu zmarł, żałowałem go. Rodziny nie da się zastąpić, nawet jeśli nie da się też z nimi pojednać. Nie da się zastąpić. Tak, to pasowało do mojej matki. Także do cioci Brendy. Po śmierci mamy przejęła ona opiekę nade mną i Gretchen, żebyśmy nie musiały jeździć za ojcem, miotanym przez rozkazy po całym świecie. To również ciocia Brenda powiedziała mojemu tacie, że kiedy moje uszkodzone nerwy się zregenerowały, stało się z nimi coś bardzo dziwnego i całe moje ciało wydziela elektryczność. Pokręciłam głową, jak gdyby miało to rozproszyć wspomnienia. - Ten mężczyzna przypominający postać na rysunku - ten, który, jak mówiłeś, nie żyje. Czy to możliwe, żeby miał krewnego podobnego do siebie z wyglądu? - „Takiego, który żywi do ciebie urazę?” - dodałam w myślach. - Nie ma żywych biologicznych krewnych. - Jesteś pewien? - Mężczyźni bez przerwy płodzili dzieci ukradkiem... - Kiedy zmarł, był wampirem od ponad stu lat. Nie mógł płodzić dzieci stwierdził Vlad. Rzuciłam okiem na Jillian, żeby sprawdzić, czy schizuje na dźwięk słowa „wampir”, ale wciąż wydawała się pogrążona w prywatnym błogostanie. - No a jeżeli nie zginął? Mężczyzna, który zlecił na ciebie atak, rzekomo przypadkiem przypomina wampira, którego niegdyś znałeś? A co jeśli wciąż żyje... - Nie żyje. - Vlad uśmiechnął się tak przyjemnie, że ciarki mnie przeszły. - Mihaly Szilagyi był pierwszą osobą, którą spaliłem żywcem.

**** Jillian udała się na spoczynek do któregoś z pokoi gościnnych. Vlad chciał, żeby została tutaj przez kilka dni, na wypadek gdybym odkryła jakieś inne istotne szczegóły związane z mózgiem operacji - póki co wciąż bezimiennym. Choć jednak spędziłam całe popołudnie, przeczesując ogrom wspomnień zapisanych w zwęglonych szczątkach, jak dotąd udało mi się tylko zauważyć osobliwy pierścień, który mistrz marionetek miał na palcu. No i głowa mnie rozbolała. Vlad zostawił mnie samą, żebym mogła się skupić - i niewątpliwie również po to, żeby pomóc Shrapnelowi robić okropną krzywdę Jackalowi, jednocześnie pytając go, czy rozpoznaje mężczyznę na rysunku. Maximusa nie widziałam od rana, więc nie miałam pojęcia, co on porabia. Marzyłam o tym, by zażyć tabletki na ból głowy i się położyć, ale zamiast tego zeszłam do piwnicy. W zamęcie ostatnich dwóch dni nie miałam okazji podziękować Benowi za to, że zadzwonił do Vlada, kiedy zaatakowano klub. Gdyby nie ten telefon Vlad mógłby nie dotrzeć na czas, a ja przysmażyłabym się na chrupko. Kiedy jednak weszłam do kuchni, nikogo tam nie zastałam, mimo że pora była mniej więcej obiadowa. Zaciekawiona, przeszłam korytarzem, kierując się odgłosami rozmowy, i trafiłam w końcu na duże, przestronne pomieszczenie. Ben, Joe, Damon, Kate i kilka innych osób stało przy jednym z wysokich okien, przez które - ku mojemu zaskoczeniu - widać było w oddali drzewa. Najwyraźniej nie cała piwnica znajdowała się pod ziemią, ale to zapewne dlatego, że rezydencja stała na stromym wzniesieniu. Sandra siedziała na kanapie i kartkowała czasopismo, ale podniosła wzrok i uśmiechnęła się, kiedy mnie zobaczyła. - Leila! Ben od razu odszedł od okna: - Cześć, dziewczyno! Wkrótce wszyscy porzucili swoje miejsca i otoczyli mnie. Powszechna radość na mój widok przypomniała mi koleżeństwo, jakie łączyło cyrkowców. Tych ludzi nie znałam za dobrze, ale było widać, że przyjęli mnie do swojego grona. Byłam tak wzruszona, że próbowałabym ich wszystkich naraz uściskać, gdyby nie to, że spowodowałoby to masowe porażenie prądem. - Nic mi nie jest, naprawdę - powtórzyłam trzeci raz. - Ben, bardzo ci dziękuję, że zadzwoniłeś do Vlada i powiedziałeś mu o ataku. Znalazł mnie w ostatniej chwili. Ben wydawał się zmieszany: - Nie wiedziałem, że tam utknęłaś. Zadzwoniłem do Vlada, bo się bałem o własną skórę. Sandra szturchnęła go łokciem: - Ale pomyślałeś o tym, żeby zadzwonić. My za bardzo panikowaliśmy. Dlatego Vlad cię nagrodził.

- Serio? - Nie wspominał o tym. - Jeszcze jak. W przyszłym roku Ben będzie mianowany! - zapiał Joe i walnął Bena po plecach. Może coś mi umykało w przekładzie z rumuńskiego na angielski. - Mianowany na co? - Na wampira - powiedziała Sandra z dumą. Osłupiałam. Ben wciąż wydawał się zażenowany, ale ekscytacja i duma przebijały się przez zakłopotanie. Było jasne, że tego chciał. - Och - nie byłam pewna, co powiedzieć. - Gratulacje. - Pomyśl o tym - za rok będziesz gryzł jedno z nas. - Damon uśmiechnął się szeroko, jak gdyby bawiła go ta perspektywa. - Tylko nie zadzieraj z Vladem, bo wylądujesz nadziany na pal. - Ej, bo przegapimy - rzucił Joe, wracając do okna. Wszyscy poszli za nim, z wyjątkiem Sandry, która pokręciła głową: - Nie lubię oglądać takich rzeczy. Jestem zaskoczona, że ty przyszłaś popatrzeć, Leilo. - Na co popatrzeć? - zapytałam ze złym przeczuciem. Ben odwrócił się od okna. - Popatrzeć, jak Vlad nabija Maximusa na pal za to, że cię zostawił w klubie.

Rozdział 26 Nie zawracałam sobie głowy płaszczem, tylko od razu pomaszerowałam wokół rezydencji w stronę wydzieloną przez wysoki szpaler drzew. Teraz wiedziałam, do czego służą. Każdy nieszczęsny turysta, jaki zaplątałby się w okolicę Zamku Draculi, przestraszyłby się na widok licznych pali wbitych w ziemię, zwłaszcza że z niektórych wciąż zwisały szczątki. Vlad musiał się zorientować, że się zbliżam - albo z moich myśli, albo po chrzęszczeniu moich wściekłych kroków. Długa belka, którą miał w ręku, kiedy zobaczyłam go przez okno, leżała teraz na ziemi. Marimus stał obok niego, bez koszuli, nie zwracając uwagi na zimno, od którego mnie bolało całe ciało. Wyraz twarzy miał posępny, lecz zrezygnowany. - Leilo - odezwał się Vlad głosem tak swobodnym, jak gdybym wpadła na niego, kiedy sączył piwko. - Jest za zimno na taki strój. Wróć do środka. Zaraz do ciebie dołączę. - Co, jak tylko skończysz robić szaszłyk z Marimusa zupełnie bez powodu? - odpaliłam. I jeszcze miał czelność popatrzeć na mnie, jakbym to ja przesadzała. - Zupełnie bez powodu? Rozkazałem mu cię chronić. A on swoim postępowaniem niemalże doprowadził do tego, że zginęłaś w płomieniach. Sądziłaś, że go tylko zbesztam? - Nie sądziłam, że zaszalejesz sobie z palami jego kosztem - odparłam, hamując szczękanie zębów, bo nie pasowałoby do mojego ostrego tonu. Walczył wtedy z trzema wampirami, co jest diablo imponujące. Nic dziwnego, że nie zauważył, co mi robi Siwy. Z rąk Vlada posypały się iskry. Marimus mruknął: - Przestań pomagać. - Jestem panem mojej linii. - Vlad wypowiadał każde słowo dobitnie, jak gdybym nagle przestała rozumieć po angielsku. - Niezależnie od tego, jak wielkie wrażenie zrobiły na tobie umiejętności bitewne Marimusa, sposób, w jaki karzę jednego ze swoich ludzi za to, że sprawił mi zawód, ciebie nie dotyczy. Poniosło mnie. Byłam rzekomo jego dziewczyną, a nie fagasem, więc już ja mu pokażę za to, że odstawia mi tu Wielkiego Strasznego Wampira! - Ależ mi dogadałeś - zakpiłam, dygając. - Masz rację, gdzież mi się tam śniło się wtrącać. Mam pomysł - dopóki Maximus będzie skazany, by wisieć na tym palu, dopóty ja będę rozmyślać o tym, jak źle postąpiłam, śpiąc sama! - Nie szantażuj mnie seksualną abstynencją - odparł szorstko. - To nie podziała, a zresztą uzgodniliśmy, że nie będziemy bawić się w gierki między nami. Podeszłam do niego energicznie, czując, jak ręka pulsuje mi gniewnymi prądami.

- To nie szantaż. Po prostu jestem zdrowo na ciebie wkurwiona, że torturujesz Maximusa za coś, co nie stało się z jego winy. Rób, co musisz, Vlad, ja cię nie powstrzymam. Ale ja też zrobię to, co ja muszę. Vlad spojrzał w dół. Z jego twarzy znikły upór i irytacja, za to odmalowało się na niej zatroskanie. - Leilo, twoja ręka. Popatrzyłam na nią i zobaczyłam elektryczną wić, wysuwającą się z niej jak migotliwy sopel. Zacisnęłam pięść i zaczęłam oddychać głęboko, próbując wepchnąć moc z powrotem do środka. - To nic takiego - burknęłam. - Działo się tak wcześniej - smagnęłam Siwego piorunem po plecach, kiedy byłam za daleko, żeby go chwycić. Może twoja krew podkręciła mi woltaż. Vlad wpatrywał się chwilę w moją dłoń, po czym spojrzał z namysłem na Maximusa. Potem znów skupił się na mnie. I się uśmiechnął. - Co? - zapytałam nieufnie, bo rozpoznałam jego czarującą minę, która mówiła „Zaraz zrobię coś potwornego”. - Gratulacje, Maximusie. Leila właśnie wyjednała ci zawieszenie palowania. - Uśmiechnął się szerzej. - A ja akurat wiem, jak możesz jej za to podziękować. **** Maximus stał naprzeciw mnie w tym ogromnym korytarzu. Był już kompletnie odziany i zachowywał stoicki spokój, ale ja na jego miejscu klęłabym mnie, na czym świat stoi. Miałam nadzieję, że to będzie bolało mniej niż pal wbity w tors, ale to Vlad wpadł na ten pomysł, więc pewnie nie. - Przepraszam - powtórzyłam nasty raz. Potem skupiłam się na nożu, który trzymał w ręku, i skierowałam na ostrze tyle elektryczności, ile umiałam. Czysty, biały strumień wystrzelił mi z dłoni, chlasnął go po nadgarstku i zostawił brzydkie oparzenie. Całe ciało Maximusa zesztywniało - tak reagował zazwyczaj - tym razem jednak zrobił również krok wstecz. Ale noża nie puścił. - Lepiej - orzekł Vlad z aprobatą. - Jeśli poćwiczysz, będziesz umiała zrobić tak. Po czym smagnął biczem, który trzymał. Śmignął za szybko jak na moje oczy, ale nóż z ręki Maximusa nagle leżał na podłodze parę metrów dalej. Vlad odwrócił się w moją stronę: - Gdybym chciał, mógłbym mu obciąć rękę, a to jest normalny, skórzany bicz. Ty masz zdolność tworzenia bicza z czystej energii elektrycznej. Jeśli sprawnie się czymś takim włada, można by rozciąć kogoś na pół, niezależnie od tego, czy to człowiek, czy wampir. Wątpiłam w to. Rany goją się wampirom za szybko, by moje zdolności mogły okazać się śmiercionośne, chyba że będę kogoś trzymać prawą ręką przez

co najmniej godzinę. Proszę bardzo: oparzenie na nadgarstku Marimusa już znikło, a on sam stał prosto jak zawsze. Vlad podszedł do mnie, marszcząc czoło: - Jeśli nie uwierzysz, że potrafisz, to nigdy tego nie zrobisz. Sądzisz, że władzę nad ogniem zdobyłem za pierwszym razem, kiedy przywołałem płomień? Nie. Szlifowałem swoje umiejętności, aż przekształciły się w oręż, który dziś stanowią. - Zostawić was na chwilę samych? - mruknął Marimus. Vlad nie zwrócił na niego uwagi, lecz chwycił mnie za rękę i uniósł ją, jak gdybym nigdy wcześniej jej nie widziała. - To może być potężna broń. Trenowałaś jedynie, jak tłumić twoją moc, ale co dzięki temu zyskałaś? Przestań próbować się jej pozbyć, a zamiast tego nagnij ją ku swojej woli. - A co, jeśli ja nie chcę, żeby moja moc stała się silniejsza? - Mówiłam szorstko, znużona ciągłym tworzeniem błyskawic. - Może dla wampirów potęga jest najwyższym symbolem statusu, ale ja tych zdolności w ogóle nigdy nie chciałam. Niejeden raz zniszczyły mi one życie, a gdybym nie piła wampirzej krwi, to by mnie zabiły. Chcę mieć mniej potęgi, nie więcej. - Chcesz przeżyć, prawda? - odparł bezlitośnie. - W twoim obecnym stanie większość wampirów będzie mogła cię pokonać. Masz nadzieję, że osoba, która zleciła porwanie, nie rozpuściła informacji o twoich zdolnościach parapsychicznych, ale jeśli to jednak zrobiła, staniesz się bardzo popularna w nieumarłym świecie. Jeśli to nastąpi, możesz pozostać bezradna i już zawsze liczyć na moją ochronę albo możesz nauczyć się bronić. Twój wybór. Niech go szlag, ale wiedział, jak mną manipulować. Rozwijanie moich zdolności może mnie wiele kosztować emocjonalnie i fizycznie, ale lepsze to niż bezsilność w obliczu kolejnej próby porwania. - Dobra - powiedziałam po dłuższej przerwie. - Zamienię swoją moc w najlepszą broń, jaką się da. Vlad przesunął palcem po mojej bliźnie - od dłoni aż po moją twarz. Ciszej powiedział: - Najpierw musisz wyzwolić się z poczucia winy za śmierć matki. To cię upośledza. Słowa zabolały jak policzek. - Nie masz prawa - wydyszałam i odtrąciłam jego dłoń. - Nigdy ci o tym nie mówiłam, więc wykradłeś mi to z głowy! Czyja przy tobie wspominam o tym dniu nad rzeką? Nie, bo nie podzieliłeś się tym ze mną z własnej woli, nie poruszam więc tego tematu. Ty nie poruszaj tego, Vlad. Poważnie. - Pójdę sobie - mruknął Marimus i się wymknął. Zignorowałam go, skoncentrowana na wampirze stojącym przede mną. Vlad patrzył mi w oczy bezkompromisowo i bez śladu skruchy. - Nie musisz mówić o tym dniu nad rzeką, bo dawno temu uporałem się już z poczuciem winy. Masz jednak słuszność. Nie podzieliłaś się tym ze mną z

własnej woli, więc więcej nie będę o tym wspominał... Chyba że nadal będziesz pozwalać, by cię to upośledzało. Na te słowa zawrzało we mnie. Dosłownie czułam, jak prąd pulsuje mi pod skórę, jak gdyby błagał o wyzwolenie. - Ja ci dam upośledzenie - warknęłam i machnęłam prawą dłonią w stronę najbliższej rzeźby - naturalnej wielkości wojownika. Spod mojej skóry wystrzelił długi, biały strumień, który ugodził rzeźbę w szyję. Ćwicząc wcześniej z Maximusem, musiałam się w głębi duszy hamować, bo tym razem piorun przeszedł na wylot. Marmurowa głowa z hukiem upadła na ziemię i roztrzaskała się na kawałki. Maximus wrócił biegiem i popatrzył na szczątki z przerażeniem: - To była grecka rzeźba z piątego wieku! Kiedy zobaczyłam zniszczenia, moja furia wyparowała. Zaskoczenie tym, co zrobiłam, walczyło o lepsze ze wstydem. Kiedyś moja siostra Gretchen niszczyła rzeczy, gdy się złościła, a ja zarzekałam się, że nigdy taka nie będę. Teraz złamałam tę obietnicę, a do tego rozbiłam bezcenną rzeźbę. - Przepraszam bardzo - zaczęłam i popatrzyłam na Vlada, ale wyraz jego twarzy sprawił, że zamilkłam. - Widzisz? - powiedział z najwyższą satysfakcją. - Potężna broń, jak ci mówiłem. Skoro już wiesz, do czego jesteś zdolna, będziemy pracować, żeby to udoskonalić.

Rozdział 27 Gdy wyszłam spod prysznica, zauważyłam, że drzwi wiodące do saloniku przylegającego do mojej sypialni są otwarte. Kiedy wchodziłam do łazienki, były zamknięte. Z sąsiedniego pokoju dobiegał szmer rozmowy. Zaciekawiona, owinęłam się ciaśniej szlafrokiem i zajrzałam do środka zza framugi drzwi. W pokoju był tylko Vlad. Siedział na kanapie, bez marynarki i z nogami na stole, i oglądał - nie do uwierzenia - film o wampirach. Weszłam do pokoju. - Nie wiedziałam, że lubisz takie filmy. Kiwnął dłonią w stronę telewizora: - Są niezawodnie zabawne. Przedstawiają nas albo jako krwiożerczych eunuchów, albo neurotycznych kretynów, co jęczą nad utraconym człowieczeństwem. - Wobec tego musisz być zachwycony kinowymi wersjami twojego własnego życia. - Większość z nich nie opowiada o moim życiu - odparł chłodno ze szmaragdowym błyskiem w oku. - Relacjonują zmyślenia Stokera, które ze mną nie mają nic wspólnego poza przydomkiem - zresztą nawet ten przydomek jest podany niepoprawnie. „Dracula” to nie znaczy „syn diabła”, lecz „syn smoka”, jak za jego czasów nazywano mojego ojca. Niepotrzebnie poruszałam ten temat. Winę za to ponosiło moje zmęczenie i to, iż wciąż byłam na Vlada zła, że wypomniał mi śmierć mamy, ale zła złem nie naprawisz, jak głosi powiedzenie. - Mniejsza z tym - mruknęłam. Wstał i podszedł do mnie z nieśpiesznym wdziękiem drapieżnika, który wie, że ofiara go nie prześcignie. - Masz prawo znać mężczyznę, który został twoim kochankiem. Znaczna część historii pisanej jest fałszywa, ale niektóre relacje są prawdziwe, nawet jeśli moje motywy są przedstawione nieprawidłowo. Kiedy się do mnie zbliżył, przesunął palcem w górę rękawa mojego jeżynowego szlafroka. Blask płomieni głębiej żłobił jego uderzające rysy twarzy, a w miedzianych oczach zdawał się jarzyć odrębny żar. - Śmiało - rzucił wyzwanie łagodnie. - Zapytaj mnie o coś. Odwróciłam wzrok, bo propozycja była nęcąca, a jednocześnie mnie niepokoiła. - Vlad, serio, wiem o tobie tyle, ile widziałam w filmach, a sam stwierdziłeś, że to brednie. Nie wiem nawet, o co miałabym spytać... - Kłamiesz - przerwał mi, nie oskarżycielsko, lecz stwierdzając fakt. Masz pytania, więc pytaj. - Czy Marty ma rację? - wyrwało mi się impulsywnie. - Złamiesz mi serce? Jak tylko się odezwałam, zaczęłam tego żałować. Uzgodniliśmy, że miłość nie wchodzi między nami w grę, a ja tu opowiadam o złamanym sercu

jak nawiedzona nastolatka. Może to znak, że emocje w tym związku już mnie przerastają. Wsparł się o framugę, stojąc tak blisko mnie, że gdybym nabrała powietrza głęboko, to byśmy się dotykali. - Dlaczego miałbym dążyć do tego, by złamać ci serce? - Bo niekiedy potrafisz być bezlitosnym draniem - odpowiedziałam szczerze. Uśmiechnął się przelotnie. - To prawda, ale chcę cię mieć przy sobie. - Pochylił głowę i musnął wargami moją szyję. Zadrżałam. Choć czerpałam przyjemność z tego, co robił, poczułam ukłucie rozczarowania. Nie liczyłam na obietnicę, że będziemy razem na wieki, ale miałam nadzieję, że usłyszę... coś więcej. Teraz chciał mnie mieć przy sobie, ale co będzie, kiedy już złapiemy jego tajemniczego wroga i nie będę już musiała żyć pod jego dachem? Pokusimy się o związek na odległość - ja w Stanach, a on tu? Poprosi, żebym została? A jeśli tak, to czy zostanę? - Czujesz do mnie coś poza pożądaniem? - wykrztusiłam pytanie. Dopóki go nie wypowiedziałam, nie zdawałam sobie sprawy, jak ważna jest dla mnie odpowiedź. No, totalnie mnie to przerasta. Nie przestawał muskać mojej skóry leciutko ustami. Skóra mi mrowiła, choć nerwowo czekałam na jego odpowiedź. - Przeciwstawiłaś mi się na oczach najniższych rangą spośród moich ludzi - powiedział w końcu. - A ja co zrobiłem? - Kazałeś mi wielokrotnie razić Marimusa prądem - odparłam. Nie wiedziałam, do czego zmierza. - Wyznaczyłem mu lżejszą karę, jednocześnie pokazując ci, jak rozwinąć twoją moc - odparował uwodzicielsko łagodnym głosem. - Gdybym nie czuł do ciebie nic oprócz pożądania, Marimus wisiałby na tym palu przez tydzień, a ty, mój śliczny intruzie, byś mu towarzyszyła. Próżno szukać takich słów na kartce okolicznościowej, ale i tak pokraśniałam ze szczęścia. Okay, czyli nie miłość, ale przynajmniej jest to dla niego coś autentycznego. Póki co to wystarczy. Zanim Vlad spytał, co ja czuję do niego - a w gmatwaninie rozchybotanych emocji nie byłam gotowa na odpowiedź - zmieniłam temat: - Jakie to do ciebie podobne, by upiec dwie pieczenie na jednym ogniu ukarać Maximusa, a zarazem ćwiczyć moje zdolności. Chciałam, żeby zabrzmiało to gładko i elokwentnie, ale trudno mi było osiągnąć taki efekt, skoro każdy dotyk jego ust wywoływał rozkosz. Albo mój manewr się powiódł, albo Vlad nie chciał wiedzieć, co czuję, bo odpowiedział na moje słowa, a nie na rozważania. - Jak mówiłem - należyta staranność. Jego słowa przypomniały mi o jedynej nowej informacji, na jaką dziś trafiłam podczas wielu godzin śledzenia wspomnień.

- Rozkazodawca - zaczęłam i straciłam dech, kiedy przygryzł mnie w szyję dwoma wydatnymi, ostrymi kłami. - Miał taki dziwny pierścień. Przypominał trochę twój, tylko widniał na nim ptak, a nie smok. Usta Vlada zastygły w bezruchu. - Jaki ptak? - Chyba kruk? Trudno było stwierdzić, bo widziałam pierścień tylko w ruchu, kiedy gestykulował... Vlad zniknął w swoim pokoju, nim skończyłam mówić - pomknął tak szybko, że szlafrok mi zatrzepotał. Zamrugałam oczami z zaskoczeniem. Chwilkę później już był z powrotem. W ręku trzymał wydartą kartkę: - Czy to ten obraz widziałaś? Wzięłam od niego pożółkłą kartkę. Nie rozumiałam języka starodawnego tekstu, ale rozpoznałam wizerunek. - Tak, ten. Wydawało mi się, że ptak ma w dziobie gałązkę, ale teraz widzę, że to niewielki pierścionek. Vlad zaczął mamrotać po rumuńsku. 2 tonu głosu wywnioskowałam, że sprowadzało się to do szeregu wyrazów niecenzuralnych. - Co się stało? - Rozpoznał symbol, pierścień zatem stanowił trop. To dobrze, prawda? Spojrzał na mnie tak zajadle, że prawie zrobiłam krok wstecz. - Na tym pierścieniu widnieje herb rodu Korwinów. Ostatni raz widziałem podobny pierścień na ręce Mihalya Szilagyia. - Człowieka, do którego podobny był szkic - powiedziałam powoli. Mówiłeś, że spaliłeś go żywcem, ale liczba zbiegów okoliczności wrasta. - Owszem - odparł z napięciem. Potem zmierzył mnie wzrokiem. - Ubierz się ciepło. Wychodzimy.

Rozdział 28 Po ponad godzinnym locie wydawało mi się, że już wiem, w czym rzecz. Nie patrzeć w dół - lodowały wiatr diablo kłuł mnie w oczy. Obejmować Vlada obiema rękami - nie dlatego, że miałby mnie upuścić, lecz dlatego, że emanujące z niego ciepło chroniło moje dłonie przed zamarznięciem. Obejmować go obiema nogami z tego samego powodu. Udawać, że to jak przejażdżka kolejką górską - to pomagało się nie bać, kiedy Vlad niespodziewanie robił akrobacje powietrzne. Najważniejsze odkryłam, kiedy wreszcie wylądowaliśmy: nie próbować od razu chodzić. Przez moją zachwianą równowagę miałam poczucie, że mam nogi nierównej długości, i potykałam się o własne stopy. Gdyby Vlad mnie nie podtrzymał, zaryłabym twarzą w śnieg. - Dlaczego znowu nie pojechaliśmy limuzyną? - bąknęłam. Owinął mi szyję szalikiem. W którymś momencie lotu utknął mi on gdzieś głęboko pod płaszczem. - Bo jeśli ktoś obserwuje dom, nie chcemy, żeby za nami pojechał i dowiedział się, dotąd się wybieramy. Rozejrzałam się nareszcie i zaparło mi dech w piersiach. Przemyślnie rozmieszczone reflektory oświetlały ruiny pradawnego zamku, kościoła, dziedzińca oraz wieży. Niektóre budowle wyglądały na całkowicie odrestaurowane, na przykład jasna ceglana wieża, lecz inne były w rozsypce. Barierki i znaki informacyjne zdradzały, że ruiny stanowią atrakcję turystyczną, lecz współczesne wtręty nie pasowały do wiekowych cegieł i kamieni. Przedwieczne mury zdawały się wręcz tętnić esencją tysięcy wspomnień, lecz nie próbowałam wyciągnąć do nich ręki. Stałam nieruchomo, spijając otaczające mnie piękno w ciszy, którą zakłócały jedynie wiatr, szmery dobiegające od pobliskiej autostrady oraz moje własne, parujące oddechy. - Dwór królewski w Targoviste. - W głosie Vlada kryło się coś, czego nie umiałam określić. - Nie przypuszczałem, że kiedyś tu powrócę, lecz to tutaj pochowałem szczątki Szilagyia. Przyglądałam się Vladowi z myślą, jak bardzo pasuje do tej scenerii. Jego szczupła, surowa, postawna sylwetka, ciemne włosy miotane przez wiatr i determinacja na twarzy miały w sobie tyle barbarzyńskiego splendoru co dawny średniowieczny pałac. Vlad przypominał mi te ruiny pod wieloma względami nieujarzmiony odłamek przeszłości rzucony w pokost współczesnej cywilizacji. - Czy to tu mieszkałeś jako hospodar? Uśmiechnął się przelotnie i cynicznie: - Niezbyt długo. Jako wojewoda starałem się obronić Wołoszczyznę przez zakusami wrogów. Nie było czasu relaksować się na dworze. Zaczął iść w stronę wieży. Przeskoczył na wpół zwaloną ścianę i wyciągnął do mnie rękę.

Popatrzyłam na niego znacząco, zignorowałam wyciągniętą rękę i przeskoczyłam mur równie łatwo jak on. - Byłam gimnastyczką, pamiętasz? Znów uśmiechnął się sardonicznie: - Pamiętam, lecz nie dlatego, że mi o tym powiedziałaś. Nigdy nie rozmawiasz o swoim życiu sprzed wypadku. „Sama wlazłam na minę” - pomyślałam, lawirując po zdezelowanym dziedzińcu. Wcześniej zaproponował, że odpowie na każde moje pytanie. Zbyt późno zorientowałam się, że w propozycji tkwił haczyk. Jeśli jednak byłam gotowa pytać, nie mogłam tchórzyć z odpowiedzią, kiedy przyszła moja kolej. - Jako dziecko byłam bardzo dobra z gimnastyki. - Zwędził już tę informację z mojej głowy, ale wyglądało na to, że chce na ten temat posłuchać tradycyjnym sposobem. - Byłam tak dobra, że kiedy miałam trzynaście lat, wywalczyłam szansę konkurowania o miejsce w drużynie olimpijskiej. Rzecz w tym, że w tym samym czasie mój tata miał możliwość stacjonować w Niemczech. Mógł wyjechać sam na rok albo zabrać nas wszystkie na trzy lata. Gdybyśmy pojechali, straciłabym trenera, salę treningową... w sumie moją największą szansę na bycie członkiem drużyny. Znajdowaliśmy się na obrzeżach wieży. Otaczające ją znaki zapewniały po rumuńsku i angielsku, że w środku można było poznać „prawdziwą” historię Vlada Dracula. Ilustrował je wizerunek zupełnie niepodobny do stojącego obok mnie mężczyzny. Vlad obszedł wieżę i przywołał mnie gestem. Poszłam za nim, wpychając ręce do kieszeni. Ziąb kłuł mnie w dłonie pomimo rękawiczek. Vlad klęknął przy fundamencie wieży i przesunął palcami po sfatygowanych cegłach. - Tutaj Szilagyi ciął mieczem, kiedy próbował uciąć mi głowę powiedział, pokazując szczelinę, której nie zauważyłam, dopóki jej nie dotknął. Potem wstał, obrócił się i przeszedł sześć długich kroków. Następnie znowu klęknął. - A tutaj go zakopałem. - Zaczął odmiatać śnieg. Już miałam pytać, dlaczego nie zabrał z sobą łopaty, kiedy wetknął ręce w zamarzniętą ziemię tak mocno, że grunt mi zadrżał pod stopami. No, właściwie łopata byłaby zbędna. Przypatrywałam się, jak kopie, z poczuciem ulgi, które minęło, kiedy się odezwał: - I co było dalej? - Ton jego głosu prowokował, bym tylko spróbowała się wymigać od odpowiedzi. Parsknęłam, wydychając kłębek pary: - Chcesz odgrzebywać przeszłość zarówno metaforycznie, jak i dosłownie? Podniósł na mnie wzrok. Przez zasłonę włosów prześwitywały jaśniejące szmaragdowe oczy. - Taki ze mnie multitasker. Nie chodziło o to, że był gotów powiedzieć mi wszystko, o co zapytam. Rzecz w tym, że nie uchylał się od stawienia czoła swojemu najczarniejszemu grzechowi, jak więc ja mogłam ciągle unikać rozmowy o moim?

- Błagałam, by zdecydował się na samotny rok albo by pozwolili mi zamieszkać z moją ciocią Brendą, żebym mogła jednak wziąć udział w eliminacjach. Zależało mi wyłącznie na tym, by trafić do drużyny, i byłam wściekła, że tata pozwoli, by jego praca wszystko zniszczyła. - Westchnęłam gorzko nad własną głupotą. - Mama się nie zgodziła na żadną z możliwości, powiedziała, że najważniejsze, by rodzina trzymała się razem. Wtedy jej powiedziałam, co tydzień wcześniej znalazłam, szperając w szafce taty, kiedy szukałam sprzętu turystycznego. Vlad dokopał się już na metr w głąb. Kupki wygrzebanej ziemi znaczyły śnieg ciemnymi smugami. Jak tylko zamilkłam, również przerwał i wbił we mnie to rozkazujące spojrzenie. - Jak na mądrego faceta postąpił głupio, że zostawił na dnie torby zmięty list od kobiety, z którą się przespał - ciągnęłam. - Powiedziałam mamie, że tata ją zdradza - nie dlatego że uważałam, iż ma prawo wiedzieć, lecz z zemsty na nim, że zniszczył moje marzenie o olimpiadzie, i na niej, że nie pozwoliła mi zostać u cioci. Taką byłam osobą. Patologicznie narcystyczną suką. Vlad nie wznowił kopania, lecz nadal klęczał w śniegu, patrząc na mnie z przedziwnym wyrazem twarzy. Minęła chwila, nim się zorientowałam, co to było. Współczucie. Nie widziałam wcześniej, żeby okazywał tę emocję. Wyrwał mi się zdławiony śmiech: - To w końcu wywołało u ciebie litość? - Byłaś rozpieszczonym dzieckiem, które postąpiło okrutnie. Zasłużyłaś, żeby cię zbić i zamknąć w pokoju, ale nie zasługiwałaś na to, by wszystko stracić. Starłam z oczu niespodziewane łzy. - Tak? Chciałam zostać z ciocią - i dostałam, czego chciałam. Mama, siostra i ja wyprowadziłyśmy się do cioci Brendy, bo mama powiedziała tacie, żeby jechał do Niemiec sam, podczas gdy ona się zastanowi, co robić. Miesiąc później tornada poprzewracały drzewa w naszej okolicy. Niedługo potem usłyszałam, jak pies skamle na podwórku. To było takie dziwne - pies tak po prostu siedział, otoczony gałęziami. Nie widziałam kabla wysokiego napięcia, który spadł na ziemię. Poszłam uprzątnąć połamane gałęzie... a ni stąd, ni zowąd obudziłam się w szpitalu. - Westchnęłam chrapliwie. - Lekarze mówili, że szczęście mi dopisało, bo elektryczność odrzuciła mnie na drugą stronę podwórza. W przeciwnym wypadku bym się usmażyła, dotykając tego kabla. Nikt jednak nie umiał wyjaśnić, dlaczego moja matka zmarła, porażona resztką prądu w moim ciele, kiedy próbowała mi pomóc, mimo że to samo napięcie mnie nie zabiło. - Dlaczego? - Vlad wykrzywił wargi w uśmiechu, bez śladu po wcześniejszym współczuciu. - Czasem coś po prostu się dzieje, Leilo. Przetrwałaś. Ona nie. Rozważanie przyczyn jest równie nieistotne jak bezcelowe.

Po wszystkim, co przeżyłam, wiedziałam, że to prawda. Nie umniejszało to jednak bólu po śmierci mojej mamy, a co dopiero poczucia winy spowodowanego tym, że rozdarłam naszą rodzinę. Vlad znów zaczął kopać. Albo się niecierpliwił, albo głębiej grunt nie był tak bardzo zamarznięty, bo szło mu szybciej. - Znowuż jesteś naiwna. To niewierność twojego ojca rozdarła waszą rodzinę. Ty byłaś tylko posłańcem. Tego nigdy nikomu nie mówiłam. Dwa razy zabierałam się do tego, by wydusić słowa przez ściśnięte gardło: - On chciał wszystko poukładać. Zdradził mamę, ale wciąż ją kochał, a kiedy umarła... w głębi duszy tak mocno mnie obwiniał, że zaczął mnie unikać. Nigdy tego nie powiedział na głos, ale widziałam to, kiedy go dotknęłam. - Głos mi się załamał. - To jego najgorszy grzech. Vlad porzucił kopanie i wstał, ale ja wyciągnęłam rękę przed siebie. - Nie. W tej chwili potrzebuję, żebyś był zimny. Jeśli nie będziesz zimny, będę musiała sobie przypomnieć, jak bardzo to bolało, a nie chcę. Słowa brzmiały urywanie, ale przynajmniej łzy udało mi się powstrzymać. Vlad przyglądał mi się dłuższą chwilę z nieprzeniknioną miną. W końcu uklęknął i wrócił do kopania. Parę minut i większą kupę ziemi później stęknął i wyjął z dziury coś długiego i białawego. Kość. - Dokładnie na swoim miejscu - mruknął. Kość rzeczywiście wydawała się niepodważalnym dowodem, że Szilagyi nie może być rozkazodawcą, ale podeszłam bliżej i wyciągnęłam rękę. Upewnijmy się. Uniósł brwi, ale podał mi kość. Natychmiast zalały mnie echa katuszy, jakie mężczyzna przeżył w ostatnich chwilach życia. Został spalony żywcem, jak się spodziewałam, lecz wśród płomieni nie widziałam Vlada. Widziałam za to rozkazodawcę - twarz miał wynędzniałą, szpakowate włosy były dłuższe, lecz to był on. Tę wizję wyparła gmatwanina nowych, szybko migających obrazów. Zobaczyłam niegroźny grzech, długie dni spędzone na uprawie ziemi i małe dzieci, które bawiły się przy oblepionej gliną chacie. We wspomnieniach echem odbijało się imię - Josef. To było zupełnie nie tak. Kiedy przedarłam się z wysiłkiem z powrotem do tej śmierci w pożodze, zobaczyłam coś, co mi wcześniej umknęło w plątaninie bólu i paniki. Rozkazodawca miał na palcu pierścień, który widziałam, kiedy zlecał napaść na mnie, tyle że tym razem, rozwiązując swoje problemy, sam brudził sobie ręce. Człowiek, który był tu pochowany, na imię miał Josef i spalił go na śmierć ten sam wampir, który niedawno próbował zabić również mnie.

Rozdział 29 Kolejny raz znajdowałam się w otoczeniu wampirów, usiłując znaleźć mordercę za pośrednictwem śladu esencji, jaki pozostał po zgładzonym przez niego człowieku. Tym razem jednak nikt mnie nie zmuszał. Mimo że pora była późna, a ja wyczerpana, chciałam zlokalizować gnoja natychmiast, nie później. Zaczęłabym szukać obok tej mogiły, gdyby nie to, że Vlad nalegał, abyśmy wrócili do jego zamku. Kiedy znalazłam ślad esencji wiodący do zabójcy Josefa, zaczęłam się nim kierować. Wielki kominek i wspaniałe tapety pokoju z arrasami zniknęły sprzed moich oczu, a zastąpiło je coś na kształt wnętrza betonowego pudła. Szare ściany pomieszczenia sprawiły, że przez moment wydawało mi się, iż natrafiłam przypadkiem na jakieś wspomnienie z przeszłości. Potem ujrzałam brązowe, drewniane drzwi z grubymi, czarnymi zawiasami. Kolorowe, wyraziste, nierozmazane obrazy. Oznaczało to, że jestem w czasie teraźniejszym. W rogu ponurego pomieszczenia, pod skórą wielką jak kołdra, spał nieuchwytny rozkazodawca. Czy też - o ile moje domysły były trafne - morderca Josefa i osoba stojąca za moim porwaniem, Mihaly Szilagyi, wampir rzekomo zabity przez Vlada wieki temu. - Mam go - powiedziałam na głos. Wampir nagle otworzył oczy - ciemnobrązowe i przenikliwe. Teraz, widząc go w kolorze, przekonałam się, że jasne pasemka w jego włosach nie były siwe, lecz blond. Zmarszczki na twarzy także wydawały się mniej wyraźne, choć przyczyną mogło być to, że tym razem - w odróżnieniu od pozostałych jego twarzy nie wykrzywiał grymas. Cerę miał po wampirzemu bladą, lecz policzki leciutko zaróżowione. Musiał niedawno żerować. Marty zawsze robił się rumiany po dobrym posiłku. - Co za niespodzianka - rozkazodawca rzekł przeciągle. Miał ten sam lekki akcent co Vlad. Zerknęłam na drewniane drzwi, lecz nadal były zamknięte. Wzdłuż kręgosłupa przeszedł mi dreszcz strachu. „Vlad by mi powiedział, że to telepata” - próbowałam się podnieść na duchu. Wampir się przeciągnął, jak gdyby wybudzał się właśnie z drzemki. - W ciągu trzystu lat wiele może się zmienić, mój mały jasnowidzący szpiegu. „O szlag!” - Mamy problem - odezwałam się na głos. - Vlad, on jest jak ty. Słyszy mnie u siebie w głowie. Vlad mruknął przekleństwo, ale ja zastosowałam jedyny mentalny środek obronny, jakim dysponowałam. Natychmiast zaczęły mi w myślach dudnić

najbardziej irytujące piosenki z lat osiemdziesiątych, jakie przyszły mi do głowy. Wampir się wzdrygnął. - Przestań. Zamiast posłuchać, podkręciłam w głowie głośność. „Dzięki, Bones!” - Mihalyu Szilagyi - powiedziałam głośno - nakryto cię na wiele sposobów. Zgadywałam, lecz dzięki piosence huczącej w mojej głowie wampir o tym nie wiedział. Odrzucił kołdrę, ukazując czarne spodnie od dresu i gruby pulower. Potem wstał z kpiącym uśmiechem na ustach. - Pojmanie cię zdecydowanie mi się nie opłaciło. Teraz przynajmniej wiem, w jaki sposób Vlad tak szybko cię zlokalizował. Martwiłem się, że w gronie mych ludzi jest zdrajca, lecz twoje zdolności są zaiste nadzwyczajne. - Tak mi mówiono - odparłam, w myślach wciąż puszczając muzykę. Znów się wzdrygnął. - Musisz ciągle myśleć o tej pożałowania godnej piosence? Była nie do zniesienia nawet jako nowość. - Jak to zrobiłeś? - zapytałam, choć po prawdzie nie spodziewałam się odpowiedzi. - Przeżyłeś Vlada? Normalnie zostawia po sobie tylko kupkę prochów. Na te słowa Szilagyi znowu się uśmiechnął: - Mamy wspólnego stwórcę. Jeśli Vlad porządnie się nad tym zastanowi, to się domyśli. - Umiesz poznać, gdzie jest? - syknął Vlad. - Nie - odparłam z przebłyskiem wnikliwości. - Musiał wiedzieć, że będę go szukać. Dlatego jest w tym samym betonowym pomieszczeniu bez okien, w którym go widziałam, kiedy dawał zlecenie, by mnie zaatakować. Nie ma tu nic poza dużą futrzaną kołdrą. Nawet ubrania ma tak zwyczajne, że nic się z nich nie da wywnioskować. Szilagyi zgodnie wzruszył ramionami. - Wydało mi się możliwe, iż będziesz mogła mnie zlokalizować za pośrednictwem przedmiotu, którego dotknąłem. Jak sądzisz - dlaczego tak bardzo chciałem cię odzyskać? - Albo mnie zabić - wypomniałam mu szorstko. Ponownie wzruszył ramionami. - Każdy, kto nie jest po mojej stronie, jest moim wrogiem. - Nagle ciemnobrązowe oczy zalśniły. - Jeszcze możesz się znaleźć po mojej stronie, Frankie. Tak sprytnie się bronisz przed telepatią, że Vlad nie będzie niczego podejrzewał. Zaprowadź go w miejsce, które wskażę, a ja zadbam o to, byś już nigdy nie musiała za grosze odbijać się na trampolinach. - No, bo będę nieżywa - żachnęłam się. - Jackal miał mnie zabić, jak tylko przestanę być użyteczna. Mam wierzyć, że z tobą będzie inaczej? - Dlaczego miałbym zabijać kogoś, kto ma twoje bezcenne zdolności, skoro mógłbym cię użyć dla własnej korzyści? - zapytał jedwabistym głosem.

- Och, całe życie w niewoli, zapowiada się przemiło - zadrwiłam. Dziękuję, ale nie. Twarz Szilagyia zastygła w bezlitosny wyraz, który znałam ze wspomnień innych ludzi: - Sądzisz, że Vlad puści cię wolno? Udaje łaskawość? Widziałem już, jak tak gra, lecz tylko głupiec się na to nabierze. - To do niczego nie prowadzi - powiedziałam do Vlada, nie zwracając uwagi na przytyk Szilagyia. - Masz mu coś do przekazania, zanim skończę? - Tak - odparł Vlad miłym głosem. - Powiedz mu, że kiedy następnym razem go zobaczę, urwę mu głowę i zrobię z niej nową toaletę. - Bardzo cię nienawidzi - streściłam Szilagyiowi. - Przyjmij moją propozycję, póki możesz - odpowiedział wampir. Zerwałam łączność, a przytłaczający szary bunkier przeistoczył się w wysokie sufity oraz arrasy przedstawiające sceny z dawnego życia. Vlad bębnił palcami o podłokietnik, wydzielając lekką woń dymu. Maximus stał za nim nieruchomo, lecz Shrapnel chodził tam i z powrotem przed kominkiem. - Jak to możliwe, że on w ogóle jeszcze żyje? - wymamrotał. Nie wydawało mi się, że to pytanie skierowano do mnie, ale udzieliłam odpowiedzi: - Nie wdawał się w szczegóły. Mówił coś o tym, że on i Vlad mają wspólnego stwórcę i że Vlad się domyśli, o co chodzi, jeśli się porządnie zastanowi. Przez kilka napiętych chwil słychać było tylko trzaskanie drew w kominku. Potem Vlad się zaśmiał, brzmiało to jednak znacznie paskudniej niż jego zwykły śmiech - trochę rozbawiony pomruk, trochę warkot. - Posiada dar degeneracji, ten sam co Tenoch. Na wszystkich twarzach poza moją odmalowało się zrozumienie. - Co to takiego? Vlad bębnił palcami o podłokietnik tak mocno, że sypały się maleńkie drzazgi. - Tenoch - wampir, który mnie przemienił - miał wiele mocy. Jedną z nich była zdolność degenerowania, aż przybierał postać wysuszonej łupiny, naśladując prawdziwą śmierć wampira. Szilagyia także przemienił Tenoch, lecz podczas gdy ja odziedziczyłem panowanie nad ogniem, jakim cieszył się Tenoch, Szilagyi musiał otrzymać jego dar degeneracji. Dlatego sądziłem, że spaliłem go na śmierć, on jednak nie zginął. Plugawy uzurpator udawał. Latanie. Pirokineza. Degeneracja. Jakie jeszcze wampirze moce miałam odkryć? - Co się wydarzyło między tobą a Szilagyiem? - zapytałam, by odwrócić własną uwagę od strasznych nieumarłych zdolności. - Minęło trzysta lat, a wy nadal próbujecie się zabić. Woń dymu dobywająca się z Vlada przybrała na sile. - Kiedy po raz pierwszy zostałem uwięziony, byłem małym chłopcem, a pojmali mnie Osmanowie. Za drugim razem byłem wampirem, a więził mnie

król Węgier, zahipnotyzowany, by mnie zniewolić, przez swego wuja, Mihalya Szilagyia. Moi ludzcy sprzymierzeńcy nie mogli mnie uwolnić, a jako że mój wampirzy stwórca już nie żył, Szilagyi mógł ze mną robić, co się mu żywnie podobało, bez żadnych konsekwencji ze strony świata wampirów. Zamierzał mnie złamać i rządzić Wołoszczyzną za moim pośrednictwem, tak jak rządził Węgrami za sprawą swojego siostrzeńca, lecz - tu uśmiechnął się zimno - ja nie dawałem się złamać. Szilagyi byłby mnie zabił, gdyby nie Mencheres. On był najpotężniejszym potomkiem Tenocha i oznajmił wszem wobec, że jestem pod jego ochroną, wbrew moim deklaracjom, że wolałbym skonać, niż żeby bronił mnie parszywy Turek - bo tak wtedy myślałem o Mencheresie. Ale Szilagyi bał się Mencheresa, więc utrzymał mnie przy życiu. Wiele lat później poślubiłem ciężarną kuzynkę króla Węgier i uznałem jej dziecko - były to warunki mego uwolnienia. Szilagyi udawał, że pragnie mojego wsparcia w obaleniu Osmanów, więc kazał królowi Węgier pomóc mi w odzyskaniu tronu Wołoszczyzny, lecz w istocie tajemnie sprzymierzył się z sułtanem. -Vlad przerwał na chwilę, a po jego twarzy przemknął zażarty uśmiech. - Kiedy nastał czas wojaczki, Kościół opłacił Węgry, by się do mnie przyłączyły w walce z Turkami. Moje wojsko ruszyło. Szilagyi przekonał węgierską armię, by się nie angażowała, lecz pieniędzy nie oddał. Zamiast tego zmyślił i rozpowszechnił opowieści o moim okrucieństwie. Z powodu jego oszczerstw i chciwości ucierpieli moi ludzie, a moją reputację splamił tak dalece, że wielu sojuszników mnie opuściło. Kiedy pojmał mnie mój brat, pozwoliłem ojczyźnie wierzyć, że zginąłem, aby rządzić mógł mój syn. Po czym został on zgładzony wkrótce po tym, jak objął rządy. Dwa wieki później odkryłem, że to Szilagyi nasłał zamachowców. Schwytałem go w zasadzkę na królewskim dworze w Targoviste, gdzie, jak aż do dziś wierzyłem, spaliłem go żywcem. Skrzywiłam się. Jest zła krew i są wieki jadowitej nienawiści. - Dlaczego Szilagyi tak długo zwlekał, nim się na ciebie wyprawił? Ewidentnie nie był jednym z tych gości, co to wybaczą i zapomną. Odpowiedział mi kolejny uśmiech, który bardziej niż z dobrym nastrojem, kojarzył mi się z nożami pokrytymi krwią. - Kiedy sądziłem, że Szilagyi nie żyje, wytropiłem i unicestwiłem każdego członka jego rodu, jak również jego przyjaciół i sojuszników politycznych. Rzeczywiście zajęłoby mu kilka wieków, nim by zgromadził dostateczną ilość wsparcia, aby skutecznie mnie zaatakować. Gdyby uderzył na mnie samodzielnie, zostałby zmasakrowany. Skoro Szilagyi wykonał wreszcie ruch, ani on sam, ani Vlad nie mógł poprzestać, póki jeden z nich faktycznie tym razem nie zginie. - Przynajmniej nie słyszy moich myśli, kiedy się z nim łączę powiedziałam, starając się spojrzeć na jasną stronę ponurej sytuacji. Vlad wbił we mnie wzrok: - Jak?

- Bones mnie nauczył, że jeśli się puszcza w głowie naprawdę irytujące piosenki, działa to jako bariera ochronna przeciwko telepatii. Miałam tego użyć na tobie, ale sytuacja uległa zmianie. - Przypomnij mi, żebym zabił Bonesa, kiedy się spotkamy - wycedził. Fakt, że nieprzyjaciel oszukiwał go tak długo, wyraźnie rozjątrzyło gniew Vlada do niespotykanego wcześniej poziomu. Nie wydawało mi się, by żywy płomień w kominku był dziełem przypadku, a jeśli nie przestanie bębnić palcami zajadle, rozbije podłokietnik w drzazgi. Wszystko to razem powinno było sprawić, bym po cichu próbowała się ewakuować, ale zamiast tego siedziałam na miejscu, rozważając postępy. - Shrapnel, każ strażom pojechać po rodzinę Leili i przywieźć ich tutaj rzekł Vlad, wprawiając mnie w osłupienie. Potężny, łysy wampir skinął głową i wyszedł. Ja wbiłam we Vlada zaskoczone spojrzenie: - Moja rodzina? Po co? - Szilagyi poprosił, byś mnie zdradziła. Odmówiłaś - stwierdził. Następny krok, jaki podejmie, byś przeszła na jego stronę, to przetrzymywanie ludzi, których kochasz, jako zakładników. Należy zatem ich tu sprowadzić. - Nie może się dobrać do mojej rodziny - nie wie nawet, jak się naprawdę nazywam. Ciągle nazywa mnie Frankie - wybełkotałam. Na twarzy Vlada malował się cynizm. - Już zaczął dociekania na temat twojej tożsamości. Choćby nawet twoja elektryczność sprawiła, że nigdy nie użyłaś karty kredytowej, na wszystkich są papiery. Dlatego kazałem pilnować twojego ojca i siostry od dnia twojego przybycia. - Ale jak? Nawet ty nie wiesz, jak mam na nazwisko, a co dopiero, jak się nazywają członkowie mojej rodziny! - Leilo - rzekł zupełnie beznamiętnie - Marty dał mi twoje pełne dane oraz dane twojego ojca i siostry, łącznie z adresami, w przeciągu dziesięciu minut naszej rozmowy. Odczułam jego słowa jak cios w brzuch. Zrobiło mi się niedobrze i w ustach pozostał mi niesmak. - Torturowałeś go, żeby się dowiedzieć. - Nie, powiedziałem mu, że jeśli on mi nie powie tego, co chciałem wiedzieć, w następnej kolejności zapytam ciebie - odparł nieprzejednanie. Wróciłam myślami do tego, o co spytał mnie z troską Marty, kiedy się pierwszy raz widzieliśmy. „Naprawdę nic ci nie jest, Frankie?” Vlad wykorzystał miłość Marty’ego do mnie przeciwko niemu - przekonał go, że powściągliwość z jego strony zaowocuje tym samym brutalnym traktowaniem mnie, jakiego sam zaznał. Niepotrzebne mi zresztą były zdolności parapsychiczne, by wiedzieć, dlaczego Vlad chciał mieć dokładne namiary na moją rodzinę. Stanowili oni jego zabezpieczenie, na wypadek gdybym się rozmyśliła w kwestii pomagania

mu. Wykorzystałby ich przeciwko mnie równie bezwzględnie, jak mnie użył przeciwko Marty’emu. Do mdłości dołączył gniew. Nic dziwnego, że Vlad wiedział, jaki będzie następny ruch Szilagyia. Ci dwaj byli siebie warci. Vlad na pewno słyszał każde słowo spośród moich mentalnych oskarżeń, lecz nic nie mówił. Była to milcząca zgoda. Wstałam, podeszłam do miejsca, gdzie siedział, po czym spoliczkowałam go najmocniej, jak umiałam. Maximus wyglądał, jakby miał dostać zawału, lecz na twarzy Vlada nie zmieniło się nic z wyjątkiem czerwonego odcisku ręki, który szybko znikł. Wyszłam z pokoju, nie oglądając się za siebie, z plecami prostymi jak struna z wściekłości. Miałam jednak wrażenie, że serce mi pękło. Marty miał jednak rację. Nie mogłam pozbyć się tej myśli, wspinając się po krętych, kamiennych schodach. Kiedy w końcu doszłam do sypialni, sprawdziłam, czy drzwi są zaryglowane.

Rozdział 30 Słońce schowało się już za górami, kiedy Maximus wszedł do biblioteki. Dochodziła dopiero szósta, lecz noc zapadała tu szybko - i ciągnęła się w nieskończoność, gdy gniew i niepokój spędzały sen z powiek. Sporą część poprzedniego wieczoru wpatrywałam się w klamkę i czekałam, aż Vlad przyjdzie i spróbuje mnie przeprosić. Nie powinny to być za wysokiego wymagania - nawet wobec niegdysiejszego niesławnego władcy z okresu średniowiecza. Ale klamka ani drgnęła. Cały dzień powtarzałam sobie, że to dobrze. - Shrapnel dzwonił. Niebawem przyjadą - stwierdził Maximus. Słowa przyniosły mi dużą ulgę. Wciąż byłam na Vlada wściekła ze względu na motywy, dla których obserwował moją rodzinę, ale tu będą bezpieczniejsi niż w rękach Szilagyia. Może i nie byłam w nastroju do kibicowania mu i machania pomponami, ale nie wypisałam się z drużyny Vlada. Gdyby Szilagyi nie wciągnął mnie w tę nieumarłą waśń, każąc mnie porwać, nadal byłabym z Martym w Gibsonton i cieszyła się cieplutką zimą. Zamiast tego siedziałam w Rumunii, zastanawiając się, jak ojciec i siostra przyjmą fakt, że przewieziono ich na drugi koniec świata bez szans na rychły powrót. Kiedy jednak wyszłam za Maximusem z biblioteki i na końcu korytarza zobaczyłam znajomą, ciemnowłosą postać, do kipiącego gniewu dołączyły nerwy. Natychmiast zaczęłam recytować urywki tekstów piosenek, żeby zamaskować swoje myśli. Wczoraj wieczorem go spoliczkowałam, a dziś cały dzień go unikałam, ale maleńka, niedorzeczna cząstka mnie i tak była rozczarowana, że Vlad nie chciał się ze mną widzieć. Im bliżej podchodziłam, tym bardziej nieswojo się czułam. Był odwrócony do mnie plecami i ręce splótł z tyłu, dzięki czemu widziałam, że mankiety płaszcza ma wyszywane malutkimi, lśniącymi czarnymi kamykami. Płaszcz sięgał mu do kolan i wyglądał tak gładko, że na pewno był z kaszmiru. Spodnie miał w pasującym, hebanowym kolorze. Spod nogawki wystawały czubki butów. Kiedy stanęłam równo z nim, kątem oka spostrzegłam, że kołnierzyk ma ten sam dyskretnie połyskliwy haft jak mankiety, lecz jego grafitowa koszula była na tyle skromna, że cały strój był elegancki i okazały, a nie ostentacyjny. Włosy miał surowo sczesane do tyłu, przez co jego brwi wyglądały jak zakrzywione skrzydła. Uczesanie podkreślało także wyraziste kości policzkowe, brodę oproszoną ciemnym zarostem oraz magnetyzujące, miedziane oczy. Nagle poczułam się źle ubrana w moich brązowych spodniach i beżowym golfie. Dlaczego nie ubrałam się raczej w tę granatową sukienkę, i serio, nic by mi się nie stało, gdybym się trochę umalowała. Vladowi drgnęły usta. Przyszło mi do głowy, że oceniając go z podziwem, zapomniałam puszczać w myślach muzykę. Naprawiłam swój błąd,

ale tekst do Do You Really Want to Hurt Me nieco za dobrze pasował do sytuacji. - Culture Club? - Tym razem jego usta wykrzywił grymas. - A ty mnie posądzasz o stosowanie okrutnych i wymyślnych kar. - To nie jest śmieszne - mruknęłam, zasłaniając bliznę na twarzy pasmem czarnych włosów. Robiłam to bardziej z przyzwyczajenia niż z zażenowania, ale kiedy popatrzył na mój gest, kpiący grymas znikł. - Każda część ciebie jest piękna, Leilo. Pewnego dnia w to uwierzysz. Odwróciłam wzrok, przeklinając serce, które ścisnęło mi się w piersi, gdy usłyszałam jego ciche, dobitnie wypowiedziane słowa. Komplementy nie zmienią tego, co zrobił. Na tym musiałam się skoncentrować. Znów przestałam maskować myśli, lecz Vlad nie komentował. Wyjął z wewnętrznej kieszeni płaszcza długie, płaskie pudełko. - Dla ciebie. Wbiłam w pudełko wzrok, nie wyciągając po nie ręki. Wyglądało jak kasetka na biżuterię, a rozmiar wskazywał, że w środku znajdowało się co dużego. Czy należy do tych mężczyzn, którzy sądzą, że na każdy okropny uczynek da się przymknąć oko, jeśli przysypie się go błyskotkami? Uniosłam podbródek. - Jeśli to przyjmę, to będzie tak, jakbym dawała ci do zrozumienia, że między nami wszystko w porządku - a tak nie jest. Nie powinnam była cię uderzyć, więc ja też postąpiłam źle, ale biżuteria nic nie... Och! Podczas mojej tyrady Vlad otworzył kasetkę. Jej zawartość sprawiła, że miałam ochotę wepchnąć sobie własne słowa w gardło widłami. W środku znajdowała się para czarnych rękawiczek, z których jedna była nieco grubsza niż druga. Dotknęłam ich, mrugając oczami z zadziwienia. W dotyku przypominały specjalistyczną gumę, lecz z zewnątrz wyglądały jak skórzane i były nie większe od normalnych rękawiczek. - Materiał jest cienki, lecz zapewniono mnie, że rękawiczki zniosą do dwunastu tysięcy woltów - stwierdził Vlad. W jego głosie pobrzmiewała leciutka łobuzerska nuta. - Jednakowoż nie są błyszczące. „Proszę, niech mnie ktoś dobije”. Oszczędzono mi dalszego zawstydzenia z powodu moich przesadzonych deklaracji, drzwi bowiem się otworzyły, a do środka wleciał podmuch zimnego powietrza. Shrapnel skłonił się najpierw Vladowi, a potem mnie, przytrzymując jednocześnie drzwi dla osób idących za nim. - Jaka przejebana chata! - zakrzyknął znajomy głos. Moja siostra Gretchen nie zaliczała się do układnych panienek. Złapałam rękawiczki i założyłam prawą na rękę. Vlad włożył pudełko z powrotem do płaszcza i wsunął mi lewą, bo grubszy materiał utrudniał zakładanie. Niemniej była i tak tysiąc razy mniej nieporęczna niż rękawica przemysłowa, którą Marty dla mnie zdobył od pracownika firmy dostarczającej

energię elektryczną. Ta zupełnie nie zwracała uwagi, podczas gdy tamta prowokowała ciągłe pytania. - Dziękuję - bąknęłam. Dotykał chwilę moich rąk. Nawet przez tworzywo czułam jego żar. - Nie ma za co. - Leila! Głos siostry przykuł moją uwagę na powrót do Gretchen. Jakimś sposobem potrafiła rozglądać się dookoła z podziwem, a jednocześnie maszerować gniewnym krokiem. Proste, czarne włosy miała krótsze, niż kiedy ostatnio ją widziałam, ale choć spędziła w samolocie ponad dwanaście godzin, jej makijaż był jak zwykle idealny Podkreślał on ładne rysy, pełne usta i zadarty nosek. Błękitne oczy - parę tonów ciemniejsze niż moje - patrzyły na mnie z rozdrażnieniem. - W jaką znowu zjebę nas wpakowałaś? - zaatakowała. - Ciebie również miło widzieć, Gretchen - odparłam cierpko. Potem głos uwiązł mi w gardle, bo zobaczyłam mężczyznę idącego za nią. Hugh Dalton był teraz znacznie bardziej siwy, lecz wciąż nosił włosy przycięte krótko przy czaszce, tak samo jak za czasów, gdy był podpułkownikiem. Szaroniebieskimi oczami omiótł dom Vlada badawczo, a nie z podziwem. Choć podpierał się na lasce, autorytet i aura kontrolowanej nieustępliwości się nie zmieniły. Przełknęłam gulę, która utknęła mi w gardle. - Cześć, tato. **** „Jestem najgorszą kłamczuchą na świecie” - myślałam godzinę później. Próbowałam odwlec wyjaśnienia, wysyłając tatę i siostrę do ich pokojów, by się rozpakowali, ale ani Gretchen, ani mój ojciec - choć mniej melodramatycznie nie dali się na to złapać. Vlad mi zresztą nie pomagał w opracowaniu wyjaśnień. Nie, bez mrugnięcia przedstawił się jako Vladislav Basarab, choć znaczenie tego imienia i nazwiska umknęło członkom mojej rodziny. Podczas swojej błyskawicznej misji relokacyjnej Sharpnel wytłumaczył im bardzo mało - o ile w ogóle cokolwiek, to zatem mnie Vlad pozostawiał decyzję, czy rodzinie nałgać, czy powiedzieć im prawdę. Oczywiście postanowiłam łgać. - Widziałaś mafijną egzekucję i teraz jesteś w rumuńskim programie ochrony świadków? - Ojciec obrzucił imponującą, dwupoziomową bibliotekę znaczącym spojrzeniem. - Wygląda to zupełnie inaczej niż w Ameryce. „Poczekaj, aż zobaczysz resztę domu”. - Cóż, Rumunia dzieli się na gminy, a Vlad jest... tak jakby burmistrzem wielu z nich. Jako że ukrywam się przed członkami europejskiej mafii,

rumuńscy... - czy oni tu się nazywają jakoś inaczej niż policjanci? - stróże prawa uznali, że w jego rezydencji będę najbardziej bezpieczna do czasu, aż... uhm... złapią tych bandytów - skończyłam niepewnie. Vlad odwrócił wzrok, ale zauważyłam, że drgają mu usta. Okay, brzmiało to jak stek bzdur, którym zresztą było, ale sądziłam, że to on wymyśli, co im powiemy! Albo przynajmniej da mi więcej czasu niż dwie i pół minuty, bym coś wykombinowała samodzielnie. „Może byłby cię ostrzegł wcześniej, gdybyś go cały dzień nie unikała” dociął mi zdradliwy głos wewnętrzny. „A w dupę se to wsadź” - odpaliłam owemu głosowi. Vlad zakaszlał. Mojemu ojcu ani siostrze nie wydało się to niezwykłe, lecz ja popatrzyłam na niego spod zmrużonych powiek. Wampiry nie kaszlą. Czy on tłamsi śmiech? - Vlad z pewnością poda wam więcej szczegółów, jeśli macie jakieś pytania - dodałam lodowato. Błysnął w moją stronę uśmiechem, który utwierdził mnie w przekonaniu, że rzeczywiście tłumił wybuch śmiechu. - Nie, tobie idzie znakomicie. Ojciec zmarszczył czoło, mnożąc liczbę zmarszczek, których nie pamiętałam z naszego ostatniego spotkania. - Jak długo Gretchen i ja mamy pozostać odcięci od świata? - zapytał z typową dla siebie bezpośredniością. Pytanie za milion dolarów. Nabrałam powietrza głęboko. - Nie jesteśmy pewni. Może parę tygodni, może miesięcy. Siostra wstała i wyprostowała swoje metr sześćdziesiąt cztery wzrostu. - Nie ma mowy, żebym na tak długo zrezygnowała z własnego życia! zaskrzeczała. - Mam pracę, przyjaciół, plany... - Ciszej - rzucił ojciec zwięźle. Mnie się nigdy nie udało uciszyć Gretchen, gdy zaczęła perorować, lecz w tym jednym słowie rezonowały dziesięciolecia wydawania rozkazów. Umilkła, ale rzuciła mi takie mordercze spojrzenie, że wiedziałam, iż się jeszcze nasłucham. Ojciec skupił się znów na mnie. - A co w sytuacji, jeśli nie zdecydujemy się na izolację z tobą? - Zostaniecie pojmani, torturowani, a z biegiem czasu zabici przez ludzi, którzy pragną dopaść twoją córkę - odparł Vlad swobodnie. Rozdziawiłam buzię na tę bezceremonialność. Gretchen sapnęła gwałtownie z zaskoczenia. Vlad popatrzył na mnie i wzruszył ramionami, jak gdyby mówił: „Przecież chciałaś, żebym przejął pałeczkę”. Ojciec otwarcie przyglądał się Vladowi taksująco. Widziałam, jak ten twardy wzrok zastraszał niezliczone rzesze osób, ale oczywiście na Vlada nie działał. Ten odwzajemnił spojrzenie z tym przyjemnym uśmiechem na twarzy.

- Wciąż jeszcze mam kontakty na najwyższym szczeblu - stwierdził ojciec. - Leila może być chroniona we własnym kraju. Vlad uniósł jedną brew: - Z jej zdolnościami? Dobrze wiesz, że nie możesz jej odsłonić przed waszym rządem albo wojskiem. Już nigdy nie wyściubiłaby nosa poza mury tajnej placówki badawczej. Słowa „placówka badawcza” wypowiedział z nieukrywanym szyderstwem. Mięsień drgnął w policzku ojca. - Wiesz zatem, co potrafi? Vlad i ja siedzieliśmy na przeciwległych końcach tej samej kanapy - on rozluźniony, ja sztywna - na te słowa jednak chwycił mnie za rękę i ją pocałował. - Bardzo dobrze znam jej zdolności. Gretchen wytrzeszczyła oczy, a ojciec zmienił się na twarzy. Vlad nie mógłby wyrazić się jaśniej. - Uhm, dalej ja się tym zajmę - powiedziałam. - Jak możesz znieść jej dotyk? - palnęła moja siostra, wpatrując się w nasze splecione dłonie. - Nie boli cię to? Rzuciłam się na nowy temat: - Te rękawiczki są wykonane ze specjalnej gumy. Blokują przepływ prądu. Gretchen zmierzyła Vlada wzrokiem z wyrazem niedowierzania na twarzy. - No tak, ale jak możecie zrobić cokolwiek innego, chyba że on ma specjalną, prądoodporną rękawiczkę na... - Gretchen! - ojciec jej przerwał. Policzki mi płonęły. „Ani słowa” - pomyślałam do Vlada, widząc, jak lekko drży od tłumionego śmiechu. - Jest naturalnie odporny - wycedziłam. Nie wiedzieli o istnieniu wampirów, a tego samego wyjaśnienia udzieliłam, tłumacząc, dlaczego mogę pracować z Martym. W kontekście niezwykłych umiejętności innych artystów cyrkowych odporność na elektryczność była do pomyślenia. O ile Gretchen chyba uwierzyła, o tyle surowa mina ojca zdradzała, że niespecjalnie wierzył w cokolwiek, co powiedziałam w ciągu ostatniej godziny. - Chcę porozmawiać z osobą decyzyjną w sprawie twojej izolacji, Leilo. Vlad uśmiechnął się leniwie i wyzywająco: - Rozmawiasz. - Chcę zatem porozmawiać z kimś innym - ojciec odparł szorstko. - Z pewnością da się załatwić - wtrąciłam od razu. Vlad mógł kazać któremuś ze swoich ludzi, by grał rolę pracownika rumuńskiego programu ochrony świadków, a w sytuacji krytycznej można będzie użyć kontroli mentalnej. Nie chciałam tego robić, ale życie taty było ważniejsze.

Po chwili nerwowej ciszy Vlad wstał. Nie puścił mojej dłoni, więc podniosłam się razem z nim. Czułam na sobie świdrujące spojrzenie ojca, ale uśmiechnęłam się fałszywie. - Porozmawiamy przy kolacji - powiedziałam. - Wcześniej na pewno chcecie się odprężyć, rozpakować i, uhm, odświeżyć. - Shrapnel, zaprowadź, proszę, naszych gości do ich pokojów - rzekł Vlad uprzejmym tonem, który stał w rażącej sprzeczności z panującym w pokoju napięciem. Ogromny wampir o kawowej skórze pojawił się w drzwiach. Gretchen wstała i pokręciła głową w moją stronę: - Leilo, to kompletnie zrypane. „Żebyś wiedziała” - pomyślałam.

Rozdział 31 Jak tylko zniknęliśmy z pola widzenia mojej rodziny, wyrwałam Vladowi dłoń i poszłam na trzecie piętro. Potem, zamiast do własnej sypialni, skierowałam się prosto do wykładanego boazerią saloniku. - Jeśli mamy szansę uratować to, co nas łączy - a chyba mi odbiło, że się w ogóle nad tym zastanawiam - musisz zacząć od porządnych przeprosin stwierdziłam bez zbędnych wstępów. Skrzyżował ramiona na piersi. Przez ten wysadzany klejnocikami płaszcz i jego naturalną dominującą prezencję miałam wrażenie, że skurczyłam się o metr, ale nie dałam się zastraszyć. Wyprostowałam plecy i zaczęłam stukać stopą. Zerknął w dół. - To mnie ma onieśmielić? - zapytał głosem przypominającym krytą atłasem stal. - To ma ci pokazać, że mówię poważnie - odwarknęłam. Kiedy weszliśmy do pokoju, w kominku palił się ogień. Teraz płomienie w palenisku wystrzeliły do góry, jak gdyby wybuchła tam bomba. Popatrzyłam na nie, na Vlada - i sama też skrzyżowałam ramiona. - Kto tu próbuje onieśmielać? - Z powodu tego, co zrobiłem, Szilagyi nie zagraża twojej rodzinie. Pobliski ogień rozgorzał mocniej. - Ty jednak stawiasz mi ultimata i domagasz się, bym błagał o przebaczenie? Przez długie lata świetnie trzymałam temperament na wodzy. Minęły niecałe dwa tygodnie od chwili, gdy poznałam Vlada, a czułam się niestabilna i nieprzewidywalna jak prądy w moim ciele. - Rozumiem, że pochodzisz z czasów, kiedy szantażowanie ludzi ich rodzinami stanowiło pewnie ostatni krzyk mody - powiedziałam gniewnie - ale w dwudziestym pierwszym wieku się już tego nie robi! Poważnie, jak to możliwe, że to dla ciebie niespodzianka? Uniósł brew: - Kiedy kazałem obserwować twoją rodzinę, nie byliśmy kochankami. - Próbujesz się wykręcić z przyczyn formalnych? - Z niedowierzania mówiłam coraz głośniej. - Wiesz, kiedy ostatni raz dałem komuś się uderzyć, nie biorąc później odwetu? - Zmieniasz temat - mruknęłam, ale przeszył mnie wstyd. W związku nie ma miejsca na przemoc, bez względu na powody. Dobrze wiedziałam, że to, co zrobiłam, było złe, i żadne wymówki na nic się zdadzą. Zbliżył się. - Z wyjątkiem ostatniej nocy nie zdarzyło się to ani razu. Widziałaś blizny na moim ciele, lecz nie wszystkie pochodzą z bitew. Wiele z nich zdobyłem,

kiedy w dzieciństwie byłem uwięziony i wielokrotnie bity. W kolejnych wiekach zaledwie garstce ludzi pozwoliłem się dotknąć w geście przyjaźni. Jeszcze mniejsza liczba dotykała mnie, jak to robią kochankowie. Nikomu nie dałem się tknąć w gniewie, tak by później się nie zemścić... A jednak ty mnie uderzyłaś, a ja nie zrobiłem nic. - Ciągnął niższym głosem: - Jeśli to ci nie wystarczy za przeprosiny, to w ogóle mnie nie znasz. W gmatwaninie emocji pojawiła się jeszcze niepewność. Oczy Vlada jaśniały szmaragdowe płomienie w kominku rosły coraz wyżej, odzwierciedlając jego nastrój, lecz kiedy objął dłonią moją twarz, dotykał mnie nieskończenie delikatnie. Instynktownie wtuliłam się w jego dłoń z przedziwnym uczuciem rozpaczy i uniesienia. Na zdrowy rozum powinnam z krzykiem uciekać z tego związku, lecz gwoli prawdy - nie chciałam. - Przysięgnij na to, co uważasz za święte, że nigdy nie skrzywdzisz nikogo, na kim mi zależy. Jeśli nie możesz tego zrobić, musimy się rozstać, Vlad. Nie chciałam z niego rezygnować, owszem, ale nie byłam też skłonna pociągnąć nikogo za sobą w ruchome piaski. Pochylił głowę, drapiąc mnie po policzku szorstkim zarostem. - O ile nie będą próbować skrzywdzić mnie albo moich ludzi przysięgam. Przyrzeczenie z zastrzeżeniami - lecz w jego przypadku wszystko miało zastrzeżenia. Zamknęłam oczy, a on zsunął kołnierz mojego golfu i przemknął ustami ku mojej szyi. Silną, pokrytą bliznami dłonią wciąż obejmował moją twarz. Muśnięcie jego języka wywołało rozkoszne dreszcze w moim ciele. Zbliżyłam się i złapałam go za kołnierz. Wydał z siebie niski, gardłowy jęk i przyciągnął mnie do siebie bliżej. Drugą ręką masował moje plecy, a ustami nadal zmysłowo drażnił szyję. Zaparło mi dech w piersi, gdy poczułam zęby. Na gardło naciskały mi kły, wydłużone i twarde, które dotykały mojej skóry zarazem groźnie i z jawnym erotyzmem. Presja jego ust narastała - język, wargi i kły stymulowały najwrażliwsze miejsca. Serce mi łomotało i zaczęłam się o niego ocierać, reagując na potrzebę czegoś niewysłowionego. Znów zadudniło mu w piersi był to odgłos tak pierwotny, że poczułam, jak moje sutki ocierają się boleśnie o stanik i zalewa mnie wilgoć, a pożądanie ściska dotkliwie. - Leilo - objął mnie ciaśniej, a jego głos brzmiał mroczniej. Drapieżnie. Już czas. Myślałam, że chodzi mu o seks, co w pełni popierałam. Potem jednak zmienił położenie kłów, dociskając do mojej skóry nie ich powierzchnię, lecz końcówki. Pod naporem ich ostrych szpiców moja skóra się przerwała, a kiedy wniknęły głęboko, wyrwał mi się długi, chrapliwy oddech. Kiedy zalały mnie doznania, przerodził się on w jęk. Miałam wrażenie, że z jego ust wypłynął żar, który błyskawicznie przemierzył moje żyły i całe moje ciało. Czułam się, jakbym miała gorączkę, kręciło mi się głowie, a w

niespodziewanym przypływie rozkoszy odrzuciłam głowę w tył i ugięły się pode mną kolana. Wiedziałam, że w czasie wampirzego ukąszenia wydziela się substancja podobna do jadu, nie miałam jednak pojęcia, że jest ona silniejsza niż morfina i bardziej zmysłowa niż gra wstępna. Pod jego ustami tętnił mój puls, a kiedy Vlad zaczął ssać, z szyi do lędźwi popłynęła ekstaza tak intensywna, że moje wewnętrzne mięśnie się ścisnęły i otarłam się o orgazm. Przy moim gardle rozległo się warczenie. Potem wsunął mi dłoń we włosy i odchylił głowę bardziej w tył, a uczucie ssania wywołało kolejną falę namiętności. Wszystko dookoła zniknęło. Z mojego świata pozostało jedynie niewypowiedziane uczucie towarzyszące temu, jak krew uchodzi z mojego ciała i wnika we Vlada. Siły mnie opuściły i byłabym upadła, gdyby nie przyciskał mnie do siebie ramionami jak ze stali. Possał jeszcze raz - a moje dyszenie przeistoczyło się w krzyk, wbiłam mu paznokcie w plecy i drapałam go niczym szponami z narastającego pragnienia. Chciałam, żeby znalazł się w moim wnętrzu. Ocierałam się o niego biodrami, milcząco i dosadnie zapraszając do środka. Nagle usta Vlada zniknęły. Miejsce, gdzie mnie ugryzł, było jednocześnie lodowate i rozpalone. - Czy ty chcesz, żebym cię zabił? - warknął. Zamrugałam oczami niepewnie, potem jednak usłyszałam głos Maximusa dobiegający zza drzwi. - Zabiłbyś mnie, gdybym ci nie przerwał tą nowiną. Nie słyszałam nawet, jak Maximus puka, choć na pewno to robił. Vlad wciąż obejmował mnie mocno. Szmaragdowo jaśniejące oczy i grube, twarde ciało napierające mi na brzuch sugerowały, że niewiele brakuje, by pogroził Maximusowi, iż jeśli nie odejdzie, to zginie krwawą śmiercią. Potem jednak westchnął ochryple. - Poczekaj tam. Rozczarowanie zabarwiło żądzę, którą pulsowało moje wnętrze. Vlad przygładził włosy i opuścił głowę, by powoli polizać moją szyję jeszcze raz. - To na pewno ważne, bo inaczej nie ośmieliłby się mi przeszkadzać wymruczał. Potem się odsunął i na mnie popatrzył: - Jeśli to nic ważnego, zabiję go i zaraz do ciebie wrócę. Zaśmiałabym się, ale nie byłam pewna, czy żartuje. - Rozumiem. Moje ciało za to nie rozumiało. Wprost bolało z niezaspokojonych potrzeb, a szyja wibrowała lodowato gorącym tętnem. Dotknęłam jej, czując pod palcami dwie dziurki. Vlad śledził gest wzrokiem, a jego oczy na powrót przybrały szmaragdowy kolor. - Uwielbiam widzieć moje znaki na twoim ciele. Gdyby powiedział te słowa z zadufanym zadowoleniem, rozzłościłby mnie, lecz zamiast tego na twarzy miał odmalowaną czystą zaborczość. Może wampiry tak mają. Obnażył zęby w uśmiechu: - Zdecydowanie wampiry tak mają. - Pocałował mnie mocno, aż zaparło mi w piersi oddech - ten sam, który właśnie zaczynałam łapać. Kiedy mnie

wreszcie puścił, musiałam usiąść, ale uznałam, że to przez utratę znacznej ilości krwi. - Wrócę najszybciej, jak będę mógł - rzekł. Potem otworzył drzwi z rozmachem: - Maximusie - przywitał się z wampirem, który stał po przeciwnej stronie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - Lepiej, żeby to było coś ważnego. Drzwi się za nimi zamknęły, a ja opuściłam powieki i zrobiłam kilka głębokich wdechów. Niecałą minutę później drzwi znów się otworzyły. - Leilo. Złowieszczy głos Vlada zlikwidował resztki mojego pożądania. Wstałam tak szybko, że prawie straciłam równowagę. - Co się stało? Podszedł do mnie i wziął mnie pod ramię. - Musisz pójść ze mną.

Rozdział 32 Szłam po wąskich, kamiennych schodach między Wadem a Maximusem. Co jakieś piętnaście metrów natrafialiśmy na półpiętro, gdzie przez metalowe, pilnowane przez straże drzwi przechodziliśmy na kolejne schody wiodące w dół. W tej części rezydencji nie było ogrzewania, więc mój oddech parował. Mimo że Vlad dał mi swój płaszcz, nie mogłam przestać się trząść. Nie było tu też elektryczności, więc gdyby Vlad nie rozpalił pochodni, nie widziałabym nic. Wiedziałam, że to sprawka mojej wyobraźni, ale zdawało mi się, że ściany tunelu migocą rozpaczliwymi esencjami. Pogłębiało to poczucie grozy. Wolałabym znaleźć się gdziekolwiek, byle nie w lochu, ale tam właśnie szliśmy. Za ostatnimi strzeżonymi drzwiami znajdowała się obszerna przestrzeń, ciemna, że oko wykol, dopóki Vlad pirokinetycznie nie rozpalił pochodni. Jako pierwsze rzuciły mi się w oczy liczne zestawy kajdan, umocowanych do wielkiego, kamiennego słupa na środku pomieszczenia. Kiedy się zbliżyliśmy, zobaczyłam, że kajdany były niezwykle grube, a od środka wysadzane srebrnymi kolcami. Z ich różnych rozmiarów wywnioskowałam zastosowanie. Te boczne były na nadgarstki. Pręt między nimi - na szyję. Poniżej znajdował się szeroki pręt na brzuch, pod nim dwa zestawy na uda, a najbliżej ziemi - na kostki. Słup był zwrócony w kierunku - pustych na szczęście - cel, wykutych w skale. Znając Vlada, domyślałam się, że były ustawione tak, aby wszyscy więźniowie widzieli, co się dzieje z przywiązanym tu nieszczęśnikiem. Pomiędzy słupem a celami były trzy głębokie dziury. Po ciemnych plamach otaczających je domyśliłam się, że normalnie zajmują je drewniane pale. Widocznie Vlad nabija sobie na pal nie tylko na zewnątrz. - Żałuję, że to konieczne - stwierdził Vlad i złapał pęta na nadgarstki. Jego słowa odbiły się złowrogim, niesamowitym echem w podziemnej przestrzeni. Ja też wolałabym, żeby to nie było konieczne, lecz bez słowa zdjęłam rękawiczki i włożyłam je do płaszcza. Potem podeszłam, oparłam się o groźną skałę i poczułam ciężki, lodowaty, bezlitosny metal, który Vlad przyłożył mi do dłoni. Nie mam pojęcia, jak długo wrzeszczałam, jednak zanim odzyskałam panowanie na tyle, by odróżnić rzeczywistość od wspomnień innych ludzi, miałam zdarte gardło. Zalewałam się łzami i dygotałam tak gwałtownie, że doskwierały mi nie bóle fantomowe, lecz autentyczne - tak się pogubiłam wśród potwornych wspomnień, że sama sobie zrobiłam krzywdę. Nigdy wcześniej się to nie przydarzyło. Oczywiście, w przeżywanych dawniej wspomnieniach nie doświadczyłam nigdy niczego takiego. Kiedy uświadomiłam sobie, że wiszę bezwładnie w ramionach Vlada, w pierwszej chwili zareagowałam tak głębokim wstrętem, że z obolałego gardła wydarł się ryk: - Zostawmnieniedotykaj!

Puścił mnie tak nagle, że upadłam na podłogę. Instynktownie zwinęłam prawą rękę, zamiast się na niej wesprzeć. Padłam na ziemię, ale dzięki temu nie przechwyciłam kolejnych wspomnień, zapisanych w poplamionym podłożu, a to było najważniejsze. - Czy mam pomóc? - zapytał Maximus rozmyślnie neutralnym tonem. Wątpiłam, aby pytanie było skierowane do mnie, ale i tak udzieliłam odpowiedzi: - Nie. Dajcie mi chwilę. Głos miałam nadal ochrypły. Siedziałam na ziemi i próbowałam posklejać moje rozbite emocje, obejmując się ramionami, by zrobiło mi się cieplej. Był to błąd, jakiego nie popełniłabym, gdybym myślała trzeźwo. Jak tylko moja prawa dłoń dotknęła płaszcza Vlada, zaatakowało mnie kolejne wspomnienie. Stałem nagi przed szafą przy ścianie sypialni. Nacisnąłem guzik i przemknęły przede mną rzędy ubrań - na co dzień, oficjalnych, część tak ozdobnych, że nadawały się wyłącznie na wydarzenia ceremonialne. Pogładziłem się po brodzie, rozważając dostępne opcje. Nie mogłem się ubrać w byle co na spotkanie z jej rodziną. Zasługiwała na coś więcej. W końcu wybrałem długi płaszcz, wyszywany na kołnierzu i mankietach czarnymi szafirami. Ujdzie. Być może rękawiczki również pomogą ukoić jej gniew. Ukończono je w samą porę. Wizja zniknęła. W jej miejsce pojawił się Vlad - pochylał się nade mną w tym dusznym lochu, a nie bosko nagi w swojej sypialni. Wpatrywałam się w niego, zaszokowana wspomnieniem tego, co zrobił, choć z innego tym razem powodu. - Ubrałeś się elegancko na spotkanie z moją rodziną? - Wyrwał mi się zdławiony śmiech, gdy myślałam o nieoczekiwanej dbałości, jaką zdradzał ten gest. - Jak to jest możliwe, że jesteś tą samą osobą, która robiła te wszystkie inne rzeczy? Nie jesteś nieobliczalny i skomplikowany - ty jakbyś miał schizofrenię! Vlad uklęknął przy mnie. Jego oczy przybrały na moment szmaragdowy blask, jak oczy kota, kiedy odbijają światło. - Wszyscy jesteśmy czymś więcej niż suma naszych grzechów powiedział równym tonem. - Wiesz o tym lepiej niż większość ludzi, Leilo. Potem wyciągnął rękę. Przyglądałam się jej. Przeszedł mnie dreszcz przerażenia na myśl o tym, czego doświadczyłam za pośrednictwem esencji zawartych w tych kajdanach. Potem te obrazy zostały przyćmione przez inne przez moje wspomnienia o Vladzie, tak różne. Bardzo wolno podałam mu rękę i pozwoliłam sobie pomóc. Podeszłam z powrotem do kajdan, tłumiąc dreszcz. „Za drugim razem jest zawsze łatwiej” - powiedziałam sobie. Vlad rozkazał sprowadzić moją rodzinę, lecz Maximusowi nie udało się dotrzeć do Marty’ego. Być może nic mu nie jest, ale być może potrzebuje pomocy. Jedynym

sposobem, aby się przekonać, było prześledzić esencję zapisaną przez Marty’ego w tych więzach w dniu, kiedy Vlad go przesłuchiwał. Zanim znowu chwyciłam więzy, przesunęłam palcem po brzeżku płaszcza Vlada i uśmiechnęłam się do niego słabo. - Dobry wybór. Świetnie w tym wyglądałeś. Uniósł brew: - Ależ oczywiście. Pokręciłam głową nad jego niestrudzoną arogancją, ale zarazem dodała mi ona sił, by znowu chwycić metalowe zapięcie. Mój umysł zbombardowały te same potworne obrazy, lecz jak się spodziewałam, były one słabsze, dzięki czemu mogłam się przez nie przedrzeć i znaleźć esencję, której szukałam. Kiedy się mi powiodło, wszystko inne zniknęło. Ku mojej zgrozie otoczenie, na które teraz patrzyłam, nie wyglądało wiele lepiej niż to, w którym się faktycznie znajdowałam. Zamiast ciemnych, kamiennych ścian otaczał mnie beton. Jednolity koloryt urozmaicały jedynie drewniane drzwi w kącie oraz krew na przedzie koszuli Marty’ego. Mihaly Szilagyi stał przed nim. Ubrany był w kolejny nieokreślony strój, a w ręku trzymał ociekający czerwienią nóż. Był tam również siwowłosy wampir, który połamał mi nogi i zostawił mnie na pewną śmierć. Przytrzymywał Marty’ego, żując końcówkę niezapalonego papierosa ze znudzonym wyrazem twarzy. Przerwałam łączność z sykiem, który dobył się z jakiejś części mnie, o której istnieniu wcześniej nie wiedziałam. - Znalazłam Marty’ego. Szilagyi go ma. **** - Nie - powtórzył Vlad. Chodziłam przed kominkiem tam i z powrotem. Choć wywołał w palenisku istną pożogę, która ledwie się mieściła za złoconą kratą, wciąż było mi zimno do kości. - Mam prawo rozmówić się z gnojem, który porwał mojego przyjaciela warknęłam. - Nie mamy do niego numeru telefonu, więc połączenie z nim za pośrednictwem moich zdolności to jedyna opcja. Vlad rozsiadł się znów w szkarłatnym krześle w stylu Ludwika XV, wsparł ramię na podłokietniku, a brodę na dłoni. Wydawał się zupełnie rozluźniony - z wyjątkiem oczu, które wpatrywały się we mnie intensywnie i nieustępliwie. - Jeśli połączysz się Szilagyiem, zareaguje w ten sposób, że będzie torturować twojego przyjaciela tak mocno, aż cię złamie. Dlatego uprowadził Martina. Chce, żebyś zobaczyła, co mu robi, ale jeśli nie będziesz patrzyła, to nie będzie się wysilał. Od moich gwałtownych kroków włosy mi falowały.

- Marty był już nieźle pokiereszowany, więc Szilagyi na nikogo nie czeka! - To miało na celu wydobycie informacji - odparł bezlitośnie - ale Martin nie ma do przekazania nic naprawdę ważnego, więc jest użyteczny głównie ze względu na twoje uczucie. Kiedy Szilagyi uświadomi sobie, że nie uda mu się wykorzystać Marty’ego, by cię zmusić do zdradzenia mnie, użyteczność Martina się wyczerpie, jeśli więc chcesz, aby twój przyjaciel przeżył i znajdował się w jak najlepszym stanie, nie będziesz się łączyć z Szilagyiem. - Dlaczego nie znajdzie sobie innej jasnowidzki? - mruknęłam. - Nie jestem jedyna - jasnowidzący pomagają policji cały czas. - Zwyczajny jasnowidz nie wystarczy. Ty potrafisz tropić ludzi w czasie teraźniejszym oraz trafnie przewidywać przyszłość. Spotkałem tylko dwie osoby, które posiadały tę umiejętność. Jedna z nich nie żyje, a druga ma - by tak rzec - problemy techniczne ze swoim talentem. Zacisnęłam pięści. Elektryczność pulsowała we mnie tak mocno, że nie zdziwiłabym się, gdyby najbliższe gniazdko miało zwarcie. - Ty nie porzuciłbyś kogoś ze swoich ludzi na taki los, więc nie oczekuj, że ja postąpię inaczej, Vlad. - Byłaś w tym klubie niecałe dwie godziny, nim tamte wampiry zaatakowały - stwierdził. - Kiedy szpiegowałaś Szilagyia, był kompletnie odziany i pod wieloma nakryciami. Zadbał o to, żebyś zobaczyła go wyłącznie w betonowym pomieszczeniu pozbawionym cech charakterystycznych. W takim właśnie pomieszczeniu przetrzymuje też Marty’ego. - A co to ma za znaczenie? - zapytałam ostro. - To znaczy, że jest niedaleko - odparł, jakby stwierdzał oczywistość. Szilagyi rozkazał siwemu wampirowi cię zabić albo porwać po tym, jak cię zobaczyli na materiale z podglądu w klubie. Oznacza to, że znajduje się niecałe dwie godziny drogi stąd. Od tamtej pory nie opuścił Rumunii, w przeciwnym bowiem razie nie przejmowałby się tak bardzo tym, czy zobaczysz szczegółowe cechy jego kryjówki. Wątpię, aby ukrywał się we współczesnym, albo chociaż odrestaurowanym domu, bo większość z nich ma ogrzewanie, tymczasem on się przykrył kołdrą, mimo że wampiry tak naprawdę nie marzną. Mówiąc, odliczał na palcach. Ujęte w ten sposób wszystkie te fakty rzeczywiście miały sens, i byłam na siebie zła, że wcześniej tego nie widziałam. - Moi ludzie przeczesują wszystkie porzucone albo rzadko używane budynki w promieniu trzystu kilometrów - ciągnął Vlad. - To duży obszar, ale wkrótce albo znajdziemy Szilagyia, albo zmusimy go do ucieczki. Kiedy wyjdzie z ukrycia, ty - moja piękna jasnowidzko - połączysz się z nim i zobaczysz, gdzie dokładnie jest. Plan był logiczny i stopniowo zaciskał pętlę na szyi Szilagyia, ale Marty był zdany na łaskę losu. Może zanim Szilagyi ucieknie, zabije Marty’ego. Może nie. Problem tkwił w tym, że nie miałam lepszego pomysłu. To jednak nie oznaczało, że wystarczy mi, by mój przyjaciel miał szanse pół na pół.

- Obiecaj mi, że jeżeli wymyślę sposób, by pokazać wała Szilagyiowi, a jednocześnie ocalić Marty’ego, zrealizujemy mój plan. Vlad spojrzał mi w oczy twardo, lecz spokojnie: - Nie chcę, żeby zginął, bo to by cię zabolało, a on w chwili pojmania spełniał moje rozkazy. Jeśli więc znajdziesz sposób, który nie narazi moich ludzi na większe niebezpieczeństwo, daję słowo, że tak się stanie.

Rozdział 33 Przeszłam przez wielki hall, kątem oka widząc kilka wampirów w dyskretnych, acz czujnych pozycjach. Vlad mi powiedział, że ma przed kolacją parę spraw do załatwienia, ale myślę, że wyczuł, iż chcę pobyć sama. Przeszłam przez emocjonalną wyżymaczkę, a dzień jeszcze się nie skończył. Niebawem będę musiała zasiąść naprzeciw członków mojej rodziny i podtrzymywać pozory programu ochrony świadków. Gdyby nie to, że przeze mnie ich życie spektakularnie stanęło do góry nogami, powiedziałabym, że boli mnie głowa, i siedziała u siebie. Nie mogłam jednak postąpić tak samolubnie. - Leila - syknął znajomy głos. Mrugnęłam, widząc, jak mój ojciec wychodzi zza schodów, jak gdyby się tam ukrywał. - Co ty robisz? - zapytałam. Podszedł do mnie, w pośpiechu mocniej kulejąc. Do końca życia będzie ponosił konsekwencje wybuchu przydrożnej bomby, który przyśpieszył jego przejście na emeryturę. - Szukałem cię - stwierdził, wodząc wzrokiem po otoczeniu. - I nikt nie chciał mi powiedzieć, gdzie jesteś. Mówili tylko, że zobaczymy się przy kolacji. Po dziesiątkach latach na zwierzchnim stanowisku, mój tata musiał być wprost zachwycony takimi wymijającymi odpowiedziami. Ruszył z powrotem za schody i gestem kazał mi pójść za sobą. Westchnęłam w duchu i poszłam. Muszę powiedzieć Vladowi, żeby kazał swoim ludziom okazywać nieco większą komunikatywność, niż mieli w zwyczaju. - Przykro mi - zaczęłam - personel Vlada na ogół... - Nie masz pojęcia, co ci grozi - ojciec wszedł mi w słowo, wciąż mówiąc szeptem. - Uhm, jasne, europejska mafia to niebezpieczni ludzie... - Nie oni. Uznał chyba, że za wolno idę, bo wciągnął mnie za schody. Pożyczony płaszcz tłumił nieco woltaż, ale ojciec i tak się skrzywił. - Chodzi o niego - powiedział, pokazując płaszcz Vlada. - Ten człowiek nie jest tym, za kogo się podaje. Vladislav Basarab to pseudonim, w dodatku chory. Wiem, że ci na nim zależy, ale kiedy podpytałem moje kontakty o niego, nie uwierzysz, czego się dowiedziałem. W nagłym przypływie znużenia, stresu i irracjonalności, jaki sprawia, że ludzie chichoczą na pogrzebach, zaśmiałam się. Nie mogłam nic na to poradzić. Może właśnie przelała się czara mojego zdrowia psychicznego. - Ale musiałeś mieć minę, kiedy ci powiedzieli, że tak się naprawdę nazywał Drakula! - parsknęłam, płacząc ze śmiechu. - Masz za swoje - zamiast węszyć w nieswoich sprawach, trzeba było izolować się od świata, jak należy, kiedy się jest w programie ochrony świadków.

Jego oblicze było bardzo chmurne: - To nie są żarty, Leilo. Człowiek podający się za Vladisla-va Basaraba jest tak mocno zaangażowany w przestępczość zorganizowaną, że informatorzy doradzili mi, bym się nim więcej nie interesował, bo sam zniknę. Czy to też cię śmieszy? Przestępczość zorganizowana. Można to tak nazwać, pod warunkiem że się nie wie, iż wampirza hierarchia społeczna jest starsza niż większość współczesnych praw. - Tato - zapanowałam nad sobą - o Vlada nie musisz się martwić. On nie skrzywdzi ciebie, Gretchen ani mnie, ale rzeczywiście musisz przestać się nim interesować. Żaden z twoich kontaktów i tak nie byłby w stanie udzielić ci prawdziwych informacji. - No to powiedz mi pra... - Przerwał i zmrużył oczy podejrzliwie. Dlaczego masz krew na golfie? Zanim się połapałam, co chce zrobić, odsunął mój golf. - Co to jest? - splunął, wpatrując się w dziurki w mojej szyi. Nie zdążyłam odpowiedzieć. Shrapnel się zmaterializował i jedną mięsistą ręką uniósł mojego ojca z ziemi. - Co ty wyprawiasz? - zapytałam ze wzburzeniem. - Złapał cię za gardło - wyjaśnił Shrapnel. Mój ojciec miotał się zaciekle, ale Shrapnel ani drgnął. - Leilo, uciekaj! - rzekł ojciec chrapliwie. - O mój Boże, co się dzieje? - zaskrzeczała Gretchen, wychynąwszy zza rogu. Gdyby nagle pojawił się tam most, to bym z niego skoczyła. - Postaw go na ziemi - powiedziałam Shrapnelowi. Ten puścił mojego ojca, ale mruknął: - Dobrze, ale jeśli znowu rzuci ci się do gardła... - Nie rzuci się - powiedziałam krótko. - Gretchen, przestać się wydzierać. Tato, nie muszę uciekać. Ludzie Vlada są wobec mnie obłędnie opiekuńczy. Możesz ich nie widzieć, ale uwierz, są wszędzie dookoła. Ojciec przyglądał mi się, jakbym była obcą osobą. - W co ty się wpakowałaś? - zapytał tak cicho, że ledwie go usłyszałam wśród litanii „O mój Boże, o mój Boże”, którą powtarzała Gretchen. - Twoja szyja, jego pseudonim, ten zamek - ciągnął ojciec twardszym tonem. - O to w tym chodzi? Widziałaś jakieś chore seksualne gierki wśród bogatych cudzoziemców, które poszły za daleko? - A teraz mam deja vu - powiedziano za mną ironicznie. - Możesz odejść, Shrapnel. Ja się tym zajmę. Shrapnel ukłonił się Vladowi i znikł. Ja byłam przyzwyczajona do tego, że różne osoby znikają z wampiryczną prędkością, ale moja siostra zbladła, a ojciec zmarszczył brwi, jak gdyby ktoś ściągnął mu je sznureczkiem.

- Jak on to kurwa zrobił? - zapytał kategorycznie. Mogłam wybrać jedno z dwojga: albo wyznać prawdę, albo powiedzieć Vladowi, żeby zahipnotyzował tatę i siostrę, tak by uwierzyli w kłamstwo. Teraz nie podziała już nic poza kontrolą umysłu - tata zauważył ślady na mojej szyi, a oboje widzieli, jak barczysty strażnik rozpływa się w powietrzu. Vlad zbliżył się do mnie i położył mi rękę na plecach. - Uszanuję każdą twoją decyzję, lecz prawda jest zawsze lepsza niż kłamstwo, nawet jeśli każe iść trudniejszą ścieżką. Popatrzyłam na nieprzejednaną minę ojca, na przestraszoną twarz siostry, i westchnęłam. - Rozgadają. Vlad uśmiechnął się do ojca czarująco: - Nie rozgadają. On ma dość rozumu, by wiedzieć, że rozpowszechnianie takich informacji mija się z celem. Uwierzą mu wyłącznie inni przedstawiciele mojej rasy, a oni nie tolerują donosicieli ani głupców. A ona - skinął głową w stronę Gretchen - zrobi, co on każe. Moja siostra się zjeżyła: - Mam dwadzieścia dwa lata. Nikt mi nie będzie rozkazywał! - Gretchen, cicho bądź - warknął ojciec. Poparzyła na niego wilkiem, lecz więcej się nie odzywała. Pomimo powagi sytuacji usta mi zadrgały. Vlad miał słuszność - Gretchen nigdy się nie sprzeciwi jednoznacznemu zakazowi naszego ojca. Hugh Dalton zawsze ją onieśmielał. - Powiedzcie mi prawdę o tym, co się dzieje - rozkazał ojciec. Mnie jednak nie onieśmielał nigdy. Z drugiej strony, chciałam naprawić relacje z rodziną, a jeśli nie pojednamy się na bazie szczerości, nie pojednamy się naprawdę. - Pokaż mu, Vlad - powiedziałam. Jego oczy zmieniły kolor z miedzianych na lśniąco jaskrawozielone, a uśmiech ukazał zęby, z których teraz wystawały dwa ostre kły. Ojcu drgnął mięsień w policzku, lecz nie zmienił się na twarzy. - Wymyślne szkła kontaktowe i sztuczne zęby nie zrobią na mnie wrażenia. - Nie spodziewałem się, że zrobią - odparł Vlad jedwabiście. - Tak się jednak dzieje, zanim zrobię to. Zaczął kwitować kilkadziesiąt centymetrów nad ziemią. Potem z jego dłoni buchnęły płomienie - najpierw niesamowitej błękitnej barwy, potem pomarańczowe, wreszcie żółte i czerwone. Wspinały się po jego ramionach, lizały końcówki długich brązowych włosów, a choć ich żar dało się wyczuć, ani jedna nitka albo włosek nie płonął. - Jestem Vladislav Basarab Dracul, zrodzony w 143l roku jako śmiertelnik, lecz odrodzony w 1462 roku jako wampir - oznajmił Vlad, patrząc

w oczy mojemu ojcu. - Jestem zaledwie jednym spośród milionów wampirów, ghuli, duchów i demonów, które tajemnie żyją wśród was. „Pojechałeś trochę z tym dramatyzmem, wiesz?” - pomyślałam. Potem po prawej stronie usłyszałam pacnięcie. Moja siostra zemdlała. **** Vlad otworzył wino i napełnił kieliszek po brzegi, po czym mi go podał. Schwyciłam go jak deskę ratunkową i zrobiłam solidny, nieelegancki łyk. Z dobrych wieści - mój ojciec nie sądził już, że jestem zamieszana w sektę bogatych miłośników role-playingu. Ze złych - pewnie dzwoni właśnie do Pentagonu i pomaga zorganizować atak na każde stworzenie bez pulsu. Napełniając własny kieliszek, Vlad rzucił mi spojrzenie pełne ironicznego rozbawienia: - Oficjele wysokiego szczebla z całego świata wiedzą o istnieniu innych gatunków, lecz dopóki nie mieszamy się w ich sprawy, z radością udają, że jesteśmy zmyśleni. Gwoli prawdy, bardziej niż tego, że ojciec komuś powie, obawiałam się, czy on i Gretchen dojdą do siebie po przerażającym odkryciu, że nieumarli istnieją - i że ja się spotykam z jednym z nich. Teraz kiedy los połączył mnie z rodziną, uzmysłowiłam sobie, jak bardzo mi ich brakowało. Wszyscy popełnialiśmy błędy, lecz możemy je przepracować na tyle, by łączyły nas jakieś związki. Oczywiście, pod warunkiem że Gretchen przestanie się kiedyś drzeć. - Jak było w przypadku twoich pozostałych dziewczyn? - mruknęłam i opadłam na łóżko. - Ich rodziny w końcu się uspokoiły? Usiadł przy mnie z płynnym, potężnym wdziękiem, jakim dysponować może tylko ktoś, kto ma całkowitą kontrolę nad każdym mięśniem w ciele. Gdybym w wieku trzynastu lat tak się poruszała, byłabym murowaną kandydatką na złoty medal. - To zależy - jego odpowiedź mnie zaskoczyła, bo pytanie było zasadniczo retoryczne. - Pięć z nich było wampirzycami. Spośród ludzi rodzina ostatniej z biegiem czasu to zaakceptowała, dwie poprzednie nie powiedziały swoim bliskim, wcześniejsza nie miała żyjących krewnych, a pierwsza... członkowie jej rodziny podjudzili innych mieszkańców wioski, by spalić mi dom z okrzykami „Sczeźnij, wąpierzu!”. Roześmiałam się, potem pojęłam jednak głębsze znaczenie jego słów i na moment zaparło mi dech. - Masz prawie sześćset lat, ale przede mną miałeś tylko dziesięć dziewczyn? - Dziesięć kochanek, dwie żony i kilkadziesiąt anonimowych schadzek, gdy moje standardy ustąpiły samotności.

Wow. Vlad wspominał, że starannie dobiera partnerów seksualnych, ale w głębi duszy musiałam mu nie dowierzać. - Ta kobieta znad rzeki - którą z nich ona była? - zapytałam, patrząc w jego połyskujące tajemniczo oczy. Odstawił wino na podłogę. - Moją pierwszą żoną. Urodziła mi syna, a kilka lat później, walcząc z Turkami, poznałem Tenocha. Pokazał mi, czym był, przemienił mnie, a niedługo po tym, jak pomógł mi przejść przez początkowe opętanie krwią, zabił się. Wróciłem do domu z zamiarem wyjawienia żonie, czym się stałem, lecz moje czyny na polu walki ją zdenerwowały. - Wykrzywił usta. - Sądziła, że stałem się nazbyt brutalny. Uznałem, że nie jest to właściwa chwila, by jej powiedzieć, iż nie jestem już nawet człowiekiem. - Pewnie nie - powiedziałam cicho. - Musiałem jej unikać, aby utrzymać mój sekret. - Znów uśmiechnął się ponuro. - Wyruszyłem na kolejną zbrojną wyprawę i tuż przed świtem wpadliśmy w zasadzkę. Światło słońca wprawdzie wampirów nie zabija, ale u młodych wampirów w pierwszych miesiącach po przemianie wywołuje ogromne znużenie. Kiedy walczyłem, zmogło mnie światło słońca i moi ludzie myśleli, że nie żyję - nie dziwota, skoro nie oddychałem. Powiadomiono moją żonę, która sądziła, że Turcy nadciągają, by ją pojmać. Opowiedziałem jej, jak w dzieciństwie traktowało mnie Imperium Osmańskie, uznała więc, że woli zginąć, niż się zmierzyć z takim okrucieństwem. Rzuciła się z dachu naszego domu do płynącej poniżej rzeki. Tam ją znalazłem, kiedy się przebudziłem i wróciłem, by jej powiedzieć, że żyję. Mówił tonem rzeczowym, ale wiedziałam, że wciąż czuje się winny jej śmierci. Położyłam dłoń na jego ręce: - Przykro mi. - Niepotrzebnie. To było dawno temu. Wziął mój kieliszek i odstawił na podłogę obok własnego. Potem zdjął mi rękawiczki. Kiedy obnażył moje ręce, rozpiął sobie koszulę, nie spuszczając we mnie wzroku. W jego oczach zieleń stopniowo się rozrastała, aż pochłonęła ten nasycony, miedziany odcień. - Całą zeszłą noc i cały dzień pragnąłem poczuć twój dotyk - powiedział głosem chrapliwym z pożądania i zdarł z siebie koszulę, odsłaniając umięśniony tors pokryty siatką blizn oraz nęcący brzuch. - Dłużej nie będę czekał. Patrząc na niego, oblizałam usta. Znakomity pomysł.

Rozdział 34 Gretchen i tata drugi dzień z rzędu odrzucili zaproszenie na wspólny lunch z Vladem i ze mną. Wątpiłam też, że zjedzą z nami kolację. Psiakrew, praktycznie pozamykali się w pokojach. Dam im jeszcze jeden dzień - potem spróbuję z nimi pomówić. Trudno przełknąć nowinę, że ludzie nie są na ziemi gatunkiem dominującym. Jeszcze ciężej się z tym pogodzić, kiedy się przebywa pod dachem niesławnego wampira. Przynajmniej Gretchen przestała się wydzierać. Trzeba się w życiu cieszyć z drobiazgów. Cieszyłam się też, że Szilagyi nie kroi już Marty’ego. Łączyłam się za pośrednictwem kajdan i sprawdzałam, co u niego, kilka razy dziennie. Marty wciąż był skuty w tym nierzucającym się w oczy betonowym pomieszczeniu, lecz Szilagyi na ogół nie zwracał na niego uwagi. Vlad pewnie miał rację. Szilagyi przetrzymywał Marty’ego, aby torturując go, zmusić mnie, żebym mu ustąpiła, ale dopóki łączyłam się z Martym, a nie z mózgiem operacji, nie wiedział on, że podglądam. Prędzej czy później Szilagyi się zorientuje, dlaczego więcej go nie zaczepiałam. Póki co sądził, że nie wiem, iż pojmał Marty’ego. Był jednak sprytny. Domyśli się, a kiedy to nastąpi, mój przyjaciel długo nie pożyje. Mogłam tylko liczyć na to, że go wcześniej znajdziemy. Próbowałam przestać o tym myśleć i skupić się raczej na najsłodszej, najdelikatniejszej baklawie, jaką w życiu jadłam. Nagle pojawił się Maximus. Nie ukłonił się - już to źle wróżyło - a na jego twarzy malowała się furia. - Grupę Lachlana zaatakowano, kiedy przeszukiwali stare opactwo w pobliżu Reghin - oznajmił. - On sam i Ben zginęli. Pozostali proszą o pomoc. Vlad wstał tak szybko, że przewrócił krzesło, a z jego rąk buchnęły płomienie. - Już drugi raz ludzie Szilagyia zaatakowali na moim terytorium. Trzeciego razu nie będzie. Ja też wstałam, lecz w szoku. - Ben - mój przyjaciel Ben? Maximus rzucił mi pełne litości spojrzenie: - Tak. Nie chciałam się z tym pogodzić, więc zaczęłam się wykłócać: - To nie ma sensu. Niby czemu Ben miałby szukać Szilagyia? Przecież jest człowiekiem! - Szkolił się na wampira. Obserwacja moich ludzi podczas misji zwiadowczej to było dla niego cenne doświadczenie - odparł Vlad zwięźle. Było - w czasie przeszłym. To - bardziej niż słowa Ma-ximusa - dobitnie mi uświadomiło, co się stało. Ben - przystojny, kędzierzawy chłopak, który przyczynił się do ocalenia mi życia, bo zachował zimną krew w sytuacji kryzysowej - nie żyje. Ścisnęło mnie w żołądku.

Vladowi nie doskwierało wyparcie: - Maximusie, jedziesz ze mną - stwierdził. - Leilo, pod żadnym pozorem nie wychodź z domu. Niebawem wrócę. Pocałował mnie krótko i zażarcie, po czym wymaszerował z pokoju. Gdybym tak nie nawykła do dotykania go, na tym by się skończyło. Nie oderwałabym prawej ręki od własnego boku i więcej bym go nie zobaczyła. Lecz całując go, musnęłam go tą ręką, a kiedy odchodził, w głowie rozbłysły mi obrazy - kolorowe, lecz rozmazane. Szedłem przez zrujnowane opactwo, usytuowane w rozpadlinie osłaniającej je góry. Noże miałem umazane szkarłatem i unosiła się wokół mnie woń dymu. Już po walce, lecz ja stąd nie odjadę, póki nie przeszukam każdego skrawka tych ruin. Możliwe, że Szilagyi zostawił coś, co zdradzi, gdzie jest. Jeśli nie, skorzystam z innych możliwości. - Tego weźcie do rezydencji - rozkazałem, uśmiechając się serdecznie do więźnia, który miotał się przytrzymywany przez Maximusa. - Przekonamy się, co wie. Zanim Maximus zdążył odpowiedzieć, opactwo zadrżało w posadach. Potem z nagła rozgorzały płomienie i rozległ się ogłuszający huk. „Szilagyi podłożył ładunki wybuchowe” - pomyślałem w pierwszej chwili, lecz zaraz przemknęło mi przez głowę: „Ten głupiec nie pamięta, że jestem ognioodporny?”. Potem jednak ziemia rozstąpiła się z trzaskiem, wciągając mnie i innych w szczeliny. Przygniótł nas oberwany dach. Kiedy rumor narastał i ziemia trzęsła się coraz mocniej, pojąłem pełnię zasadzki Szilagyia. Podłożył bomby nie tylko w opactwie i pod nim - wysadził również znajdującą się nad nim górę. Ogarnęły mnie gniew i niedowierzanie. „Nie. Nie zginę w ten sposób”. Próbowałem się wyczołgać, lecz ziemia drżała tak gwałtownie, że nie mogłem znaleźć oparcia, a było za ciasno, by lecieć. Potem runęły na mnie niezliczone tony kamieni, góra bowiem się zawaliła, przygniatając mnie z niewyobrażalną siłą. Skały rozdarły mnie na strzępy swą masą i prędkością. Wynurzyłam się z wizji, wciąż czując ból w calutkim ciele. To mnie jednak nie powstrzymało i wybiegłam z jadalni na korytarz. Na końcu długiej, gotyckiej konstrukcji frontowe drzwi stały otworem. Sylwetka Vlada rysowała się wyraziście na tle nieziemskiej bieli słonecznego, pięknego zimowego dnia. - Stój! - krzyknęłam najgłośniej, jak umiałam. **** - Zaminował opactwo oraz górę?

Vladowi wyrwał się krótki śmiech. Mnie to w ogóle nie bawiło. Właściwie to wciąż nie mogłam dojść do siebie po tym, jak doświadczyłam jego śmierci. - Tak. Cały ten atak ma na celu ściągnąć cię tam i zabić. Pogładził się po brodzie. Jeden jego profil oświetlało słońce, podczas gdy po stronie odwróconej od okna ciemność żłobiła głębokie rysy. Był jak kalejdoskop światła i cienia jego wygląd odzwierciedlał uderzające przeciwieństwa kryjące się w jego osobowości - a choć tętnił życiem i wyglądał srogo jak nigdy, z trudem powstrzymywałam impuls, by go stale dotykać i osobiście się upewnić, że nic mu nie jest - oraz że na pewno odwróciłam bieg przyszłości, więc uniknie tego okropnego losu. - Szilagyi wie, że ruszę swoim ludziom z pomocą. Skoro ma tyle ładunków wybuchowych, by wysadzić całą górę, musiał to planować od wielu tygodni. Zaśmiałam się niepewnie: - Jak tu nie kochać geniusza zła. Vlad podszedł do mnie. Wcześniej, kiedy nie przestawałam się wydzierać, jak to zginie, jeśli wyjdzie, posadził mnie w bibliotece. Teraz myślałam, że powinnam była ostrzec go spokojniej. Gdyby pomyślał, że mam staroświecki napad kobiecej histerii, bo będzie się narażał na niebezpieczeństwo, mógłby mnie zignorować i pojechać niezależnie od moich krzyków. Uklęknął przed moim fotelem z lekkim uśmiechem: - Nie jesteś podatna na żadnego rodzaju histerię. Dlatego posłuchałem, kiedy kazałaś się zatrzymać. Potem się podniósł i poszedł w stronę drzwi. - Maximusie! Blond wampir pojawił się od razu. Z zajadłego wyrazu jego twarzy wywnioskowałam, że wszystko słyszał. - Weź Shrapnela i czterech innych do opactwa - stwierdził Vlad. Wchodźcie po jednym, aby wziąć jeńców albo pozbierać naszych poległych, i ma być widać, kto wchodzi. Jesteście obserwowani, ale Szilagyi nie zdetonuje ładunków wybuchowych, jeśli zobaczy, że mnie tam nie ma. Tylko raz może powalić górę. Maximus ukłonił się Vladowi, lecz patrzył przy tym na mnie z nienazwaną emocją, aż poczułam się nieswojo. Kiedy wyszedł, Vlad odwrócił się do mnie z wyrazem cierpkiego rozbawienia na twarzy. - Nigdy bym nie pomyślałam, że stanie między nami kobieta, ale z tobą może się to przydarzyć. Gdyby Maximus nie był lojalny do ostatniej kropli krwi w ciele, zabiłbym go za to, jak na ciebie patrzy. - Odezwał się tonem swobodnym, lecz i tym razem nie wiedziałam, czy mówi retorycznie, czy poważnie. - Jest po prostu wdzięczny, że dziś nie zginiesz. Brew poszybowała w górę:

- Myślisz, że pierwszy raz tak na ciebie patrzył? Nie wiedziałam o tym, ale to nie miało znaczenia. - Nie możesz kogoś zabić za to, jak na mnie patrzy. To obłęd. Zdawało mi się, że usłyszałam: „Mogę, jeśli nie przestanie”, ale nie byłam pewna, a jego następne słowa zaskoczyły mnie tak bardzo, że o tym zapomniałam: - Zobaczymy się za kilka godzin. Nie chcę zostawać daleko w tyle za Maximusem i pozostałymi. - To ty i tak jedziesz? - palnęłam ze zdumieniem. Uśmiechnął się z zimnym wyrachowaniem: - Nie wejdę do środka, ale ktoś to opactwo obserwuje, aby wysadzić ładunki. Jeśli dopisze nam szczęście, będzie to Szilagyi we własnej osobie. Nie mogłam się połączyć z rozkazodawcą, aby się przekonać. Gdyby Szilagyi był na miejscu, wyczułby, że go szpieguję, i odjechał. Zamiast tego złapałam Vlada prawą ręką. Jeśli zobaczę kolejną wizję jego śmierci, nie wypuszczę go stąd, niezależnie od tego, co powie. Nic. Westchnęłam z ulgą głośno. - Jedź. Pogłaskał mnie po twarzy, wciąż z tym śmiercionośnym uśmieszkiem: - Nie obawiaj się. Aby mnie zabić, Szilagyi musi przywalić mnie górą, bo jestem zbyt potężny, by polec w zwyczajnej zasadzce. Potem znikł tak szybko, że podmuch powietrza wzburzył mi włosy. Vlad miał ego jak sam diabeł, lecz zgodnie z mitem to właśnie przez dumę Lucyfer został strącony z nieba. Jeśli Szilagyi umiejętnie wykorzysta jego arogancję, może się ona okazać jego piętą Achillesową. Zazgrzytałam zębami. Tak nie będzie. Vlad będzie go szukał po swojemu, a ja po mojemu. Jak na razie nie uzyskałam więcej informacji ze wspomnień zapisanych w kościach z klubu, lecz będę nadal je przeczesywać. Jeśli dopisze mi szczęście, jedno z tych wspomnień naprowadzi mnie na miejsce pobytu Szilagyia albo na osobę, która mu pomaga. Vlad przyznał, że podejrzewa, iż niektórzy z jego „sojuszników” w istocie życzą mu śmierci. W noc pożaru w klubie szukał dla mnie przedmiotów, których mogłabym dotknąć, odkąd jednak odkryliśmy tożsamość rozkazodawcy, oddzielanie sprzymierzeńców od nieprzyjaciół pośród jego znajomych zeszło na dalszy plan. Niemniej ktoś przecież porwał Marty’ego z ulicy - a Szilagyi siedział wtedy w swoim betonowym bunkrze. Mógł to być ten młodo wyglądający, przedwcześnie posiwiały wampir, lecz jak Vlad zauważył, Szilagyi całe wieki wstrzymywał się z wykonaniem ruchu, bo musiał zgromadzić dostateczną liczbę popleczników. Jeśli, jak Vlad przypuszczał, Szilagyi przebywa niedaleko stąd, może równie blisko są jego tajni stronnicy... Nagle jak piorun, który odmienił moje życie, pojęłam, jak możemy znaleźć Szilagyia, nie tracąc czasu na drobiazgowe przeszukiwanie

opuszczonych budowli ani roztrząsanie wspomnień zawartych w kościach jego ludzi. Wystarczy, że damy rozkazodawcy to, czego chce. Mnie.

Rozdział 35 Czekałam w oranżerii i skoczyłam na równe nogi, jak tylko usłyszałam huk drzwi frontowych oraz szmer głosów. Choć jednak byłam blisko wejścia, ociekający krwią Shrapnel i Maximus oraz równie zakrwawiony nieznajomy tylko mi mignęli, zanim przemknęli w stronę drzwi do podziemnych schodów. Więcej nieznanych mi wampirów zjawiło się i znikło równie szybko. Jeden z nich trzymał ciało z boleśnie znajomymi, kędzierzawymi, brązowymi włosami. Ben. Zwalczyłam łzy, które zapiekły mnie w oczy. Na porządną żałobę po nim przyjdzie czas później. Teraz musiałam złapać w potrzask wampira, który ponosił odpowiedzialność za jego śmierć. - Niebawem przyjdę - odezwał się Vlad tonem, jakim wolałabym, by przenigdy nie zwrócił się do mnie. Potem podszedł do mnie pewnym krokiem, cuchnąc dymem i spalonym mięsem, lecz jak zwykle bez jednego śladu spalenizny. Jego ciemnostalową koszulę i czarne spodnie plamiły jedynie czerwone smugi, których nie trzeba było wyjaśniać. - Vlad... - zaczęłam. - Po twojej wizji chciałem, żebyś na własne oczy zobaczyła, że jestem bezpieczny - przerwał mi dużo łagodniejszym głosem - ale muszę iść do Maximusa i Shrapnela. Udało nam się pojmać tylko jednego z ludzi Szilagyia. Zamierzam przesłuchać go osobiście. Odwrócił się i z tą nieludzką prędkością przemieszczał już w stronę wejścia na klatkę schodową wiodącą do lochu, kiedy dogonił go mój głos: - Wątpię, by wiedział, gdzie on jest. W końcu skoro Szilagyi zamierzał rozpłaszczyć opactwo górą, wszystkich, którzy tam byli, spisał na straty. Poza tym ja wiem, jak go znaleźć jeszcze dzisiaj. Stanął jak wryty. Odwrócił się do mnie przodem. W miedzianych oczach iskrzyła się zieleń. - Jak? - Jedno słowo brzemienne w zaskoczenie i zabójczą determinację. - Nie spodoba ci się to, ale wysłuchaj mnie. Na te słowa uniósł brwi. Potem podszedł do mnie nieśpiesznym tempem, które nie wiedzieć czemu wyglądało znacznie groźniej niż jego ponaddźwiękowe przyśpieszenia. - Kontynuuj. Rozejrzałam się. Nie widziałam żadnego z kilkunastu strażników na tym piętrze, ale wiedziałam, że tam byli. Może powinnam była zaczekać, aż będziemy na osobności. - Każdemu w tym domu ufam bezwarunkowo, więc mów - oznajmił Vlad, podsłuchawszy moją myśl. - Pozwól mi jechać samej do miasta. Udam, że uciekam, potem połączę się z Szilagyiem i powiem mu, że chcę przejść na jego stronę. On mnie porwie,

zabierze do miejsca swojego pobytu, potem ja połączę się z tobą, a ty przyjedziesz i go usmażysz. Vlad milczał. Czas się dłużył, aż cisza zaczęła ciążyć. Nie umiałam odczytać, o czym myśli, z jego twarzy - miał minę tak bez wyrazu, że równie dobrze mógł błądzić myślami. - Nawet jeśli nie kazał swoim ludziom cię zabić, jak tylko się na ciebie natkną, Szilagyi nie pozwoli ci odkryć, gdzie jest - odpowiedział w końcu. Zadbałby o to, byś podczas jazdy do niego była nieprzytomna. Przed przyjazdem kazałby ci zabrać wszystkie przedmioty, łącznie z odzieżą, za pomocą których mogłabyś się ze mną skontaktować. Potem - ponieważ ci nie ufa - torturowałby cię tak długo, aż zyskałby pewność, że mówisz mu samą prawdę. Krótko mówiąc, to waleczny, lecz głupi pomysł. Zjeżyłam się. Może i nie jestem najsłynniejszym wampirem na świecie jak niektórzy znani mi aroganci, ale głupia nie jestem. - Myślisz, że jak się z tobą połączyłam, kiedy utknęłam w klubie? warknęłam. - Nie widzieliśmy się tego dnia. Twojej esencji nie było na ani jednym z moich ubrań, ale i tak udało mi się nawiązać łączność. Szilagyi może mnie rozebrać do naga i nie dać mi ani jednej wskazówki na temat mojej lokalizacji, ale w dziesięć minut i tak będę ci przekazywać, gdzie jestem. - Myślałem, że miałaś z sobą coś, czego dotknąłem - mruknął, mrużąc oczy. - Jak to zrobiłaś? - Jesteś w mojej skórze - powiedziałam. - Dzień wcześniej pogładziłeś mnie po ustach i prawie pocałowałeś, więc dotarłam do ciebie, śledząc esencję, którą odcisnąłeś na moich wargach. Oczy mu zajaśniały - szmaragd odcinał się od brązu - uniósł moją dłoń i ją pocałował. Przez rękawiczki, które miałam na sobie, nie poczułam jedwabistego muśnięcia, ale wyobraziłam sobie, że nawet przez elektroizolacyjny materiał czuję jego żar. - Nie jest głupcem. Zwiąże cię, żebyś niczego nie dotykała, moja ciemnowłosa piękności. Nawet ust. - Odciśniesz zatem swoje piętno na mojej dłoni - odparłam miarowo. Prawdopodobnie zresztą właśnie to robisz. Wbił we mnie niezgłębiony wzrok. - Skąd jednak będziesz wiedzieć, gdzie jesteś? - Będę tropić esencje pozostawione w pomieszczeniu. Ktoś musi wiedzieć, gdzie jest. Nawet jeśli nie uda mi się w ten sposób odkryć miejsca pobytu, mogę się połączyć z osobą, która mnie zwiąże, i ją śledzić. Szilagyi nie będzie wiedział, co robię. Mówiłeś mi, że nie słyszysz moich myśli, kiedy korzystam ze swojej mocy. A przez resztę czasu w mojej głowie będzie dudnić lista najgorszych przebojów lat osiemdziesiątych. - Będzie wiedział, że używasz swojej mocy, a to wzbudzi jego podejrzenia. - Puścił moją dłoń. - W najlepszym wypadku będzie cię torturował,

aż nie będziesz w stanie blokować mu dostępu do swoich myśli i odkryje, co zamierzasz. Odpowiedź brzmi nie. - Nie jestem taka jak ona, Vlad. Powiedziałam to z pełną świadomością, że rozdzieram jego najgłębszą bliznę, ale to mnie nie powstrzymało. On był bezlitosny i nieugięty, kiedy wiedział, że ma rację. Ja też taka będę. - Ja nie wolę umrzeć, niż wpaść w ręce twoich wrogów - ciągnęłam. Choćby stało się wszystko, czego się obawiasz, zniosę to. Doświadczyłam wszystkich okropnych rzeczy, jakie ludzie - śmiertelni czy nie - sobie nawzajem robią, i choć raz mnie to złamało, stałam się przez to silniejsza. Szilagyi mnie porwał, próbował zabić, faktycznie zabił mojego przyjaciela Bena, a teraz przetrzymuje mojego najdroższego przyjaciela jako zakładnika. Chcę zemsty i chcę, żeby Marty wrócił bezpiecznie do domu. - Własnym jebanym uszom nie wierzę - dobiegł mnie żeński głos. Odwróciłam się na pięcie. Gretchen stała w korytarzu jakieś pięćdziesiąt kroków za mną. Buzię miała rozdziawioną w klasycznym wyrazie zaskoczenia, musiała więc wszystko podsłuchać. - Idź się leczyć! - ciągnęła, krocząc w naszą stronę. - Człowiek sobie myśli, że porażenie prądem, podcięcie sobie żył i randkowanie z wampirem u każdego zaspokoiłoby popęd śmierci, ale nie! Ty musisz ofiarować się w prezencie jakiemuś pomylonemu wampirowi, który cię pewnie zabije! Że też siostra właśnie teraz musiała wyjść z pokoju. - Gretchen, to nie jest najlepsza... - Nie najlepsza pora? - weszła mi w słowo gniewnie. - Dla ciebie pora nigdy nie jest odpowiednia, Leila! Ale skoro zamierzasz znowu próbować zginąć, ja czekać nie będę. Więc przyjmij do wiadomości: nie tylko tobie życie się posrało, kiedy mama umarła. A jak gdyby mało było tego, że tata popadł potem w emocjonalną katatonię, ty zaczęłaś mnie odpychać, jak tylko wyszłaś ze śpiączki. - Odpychać? - Im więcej dawno pogrzebanych ran wydobywało się na powierzchnię, tym głośniej mówiłam. - Byłam troszkę zajęta, bo próbowałam się pogodzić z tym, że przeze mnie mama zginęła, a ja wszystkich rażę prądem i przeżywam ich najczarniejsze sekrety, pamiętasz? - Wiesz, co pamiętam? - Kiedy ja zaczęłam krzyczeć, Gretchen obniżyła głos. - Jak wracam do domu ze szkoły i znajduję cię w wannie pełnej krwi. Jak dzwonię na pogotowie, ściskając ci nadgarstki, i się modlę, żebym nie musiała grzebać kolejnej bliskiej osoby. I jeszcze pamiętam, że jak tylko ci się poprawiło, to odeszłaś. Gdyby wykrzyczała mi to w twarz, byłoby mi łatwiej przyjąć jej słowa, ale cicha rozpacz w jej głosie zraniła mnie mocniej niż wówczas tamten nóż. Jak miałam wytłumaczyć ciemność, z której nie umiałam się wtedy wydostać? Albo

przeświadczenie, jakie potem żywiłam, że jeśli się od niej nie oddalę, to jeszcze bardziej zniszczę jej życie? Nie mogłam tego wytłumaczyć, a z perspektywy czasu widziałam, że nie miało to znaczenia. - Myliłam się, Gretchen - powiedziałam, mrugając, by powstrzymać łzy. Widziałam tylko własny ból, aż mnie całkiem pochłonął. Zanim go pokonałam, ty nie chciałaś mieć ze mną nic wspólnego, a tata znów pogrążył się w pracy. Miałam tylko Marty’ego. Wprawdzie sama to na siebie ściągnęłam, ale opuściłam cię kiedyś, kiedy nie powinnam była tego robić. Nie popełnię tego samego błędu, kiedy chodzi o Marty’ego. Potem podeszłam do niej i dotknęłam jej policzka - dzięki nowym rękawiczkom mogłam to zrobić, nie narażając jej na niebezpieczeństwo. Odgoniła moją rękę, ale jej błękitne oczy się szkliły, a przez zręcznie nałożony makijaż przezierała czerwień. - Nie próbuję dać się zabić, po prostu chcę to już mieć za sobą powiedziałam cicho. - Szilagyi chce mnie mieć ze względu na moje zdolności. Niech myśli, że mnie ma, a wtedy Vlad rozpęta piekło. Popatrzyła za mnie, na wampira, którego wciąż jeszcze nie przekonałam. Uniosła brodę. - Mam powierzyć twoje życie Drakuli? - Nie Drakuli - odparłam z lekkim uśmiechem i się odwróciłam. Vladowi Tepeshowi, byłemu wojewodzie Wołoszczyzny i najbardziej aroganckiemu, zabójczemu, przerażającemu mężczyźnie, jakiego poznałam. Wykrzywił usta w wyrazie pogardliwego rozbawienia. - Komplementy na mnie nie działają, podobnie jak słowo „proszę”, Leilo. - To mają być komplementy? - zapytała Gretchen z niedowierzaniem. - Oczywiście - uśmiechnął się, odsłaniając kły. - Wymieniła moje największe zalety. - Potem popatrzył na mnie nieustępliwym wzrokiem: Rozważę to jako ewentualność na dalszą przyszłość, lecz póki co odpowiedź wciąż brzmi nie. - Obiecałeś - zaoponowałam gniewnie, nie zwracając uwagi na spojrzenie pełne zaskoczenia i aprobaty, jakie Gretchen rzuciła Vladowi. - Mówiłeś, że jeśli wymyślę plan ratunku dla Marty’ego, który nie będzie zbytnio narażał twoich ludzi, to go zrealizujesz. No to masz ten plan! - Ten plan ciebie wystawia na zbyt duże niebezpieczeństwo - odparł nieprzejednanie. - Jako moja kochanka zaliczasz się do moich ludzi. - Nie jestem jednak równie wartościowa - odparowałam i ciągnęłam, niesiona nieuświadomionym wcześniej bólem: - Przyznałeś, że nigdy mnie nie pokochasz, więc jeśli coś pójdzie nie tak, nie będzie ci specjalnie ciężko poszukać sobie nowej dziewczyny. A Marty mnie kocha i jest najlepszym przyjacielem, jakiego mam. Nie porzucę go. Oczy Vlada przybrały jednolicie zielony kolor i stał tak nieruchomo, że aż trudno było na niego patrzeć. Jego piękną, nieugiętą sylwetką nie poruszył ani

jeden oddech, ani jeden tik. Nawet jego spojrzenie ani drgnęło. Nikt żywy nie mógłby trwać w takim bezruchu. Miałam wrażenie, że tą lodowato sztywną pozą zademonstrował mi dzielący nas nieprzekraczalny dystans. - Moi ludzie będą nadal przeczesywać teren - oznajmił po chwili milczenia, które zraniło mnie jak emocjonalny nóż. - Ty od jutra również będziesz odwiedzać domy znaczących wampirów z sąsiedztwa w poszukiwaniu śladów esencji Szilagyia. Ktoś musi mu pomagać. Kiedy dowiemy się, kto to jest, doprowadzi nas to do twojego ukochanego przyjaciela. Potem odszedł, rzucając przez ramię jeszcze jeden kąśliwy komentarz: - Jeśli będziesz czegoś jeszcze dziś potrzebować, znajdziesz mnie w lochu. Będę robił to, co umiem najlepiej.

Rozdział 36 Byłam zadowolona, że Vlad poświęca się swoim okropnym czynnościom. Dzięki temu miałam czas zastanowić się nad naszą ostatnią sprzeczką, nie martwiąc się, że podsłucha moje myśli - jego zasada „należytej staranności” sprawiała, że więzień skoncentruje na sobie całą jego uwagę. Aby się nieco rozluźnić, wzięłam kąpiel i wypiłam trzy kieliszki wina. Zarazem przyznałam w duchu, dlaczego go dzisiaj tak niespodziewanie i jadowicie zaatakowałam. Przyczyną nie była wyłącznie frustracja spowodowana tym, że nie chciał wdrożyć mojego planu. Chodziło o to, że postąpiłam najgłupiej, jak się dało zaczęłam się zakochiwać w kimś, kto mnie nigdy nie pokocha. Pewnie, Vladowi w pewien sposób na mnie zależy, ale on nigdy nie odsłoni się emocjonalnie na tyle, by kochać. Z właściwą sobie brutalną szczerością oznajmił to z góry. Wydawało mi się, że dam sobie z tym radę, jednak gdzieś po drodze ten skomplikowany, magnetyzujący, często przerażający mężczyzna tak głęboko wniknął w moją skórę, że przeszył mi serce. Teraz nie byłam już pewna, czy wystarczy mi większość, lecz nie cały on, a najgorsze było to, że i tak nie chciałam wypuścić go z rąk. „Może nie tylko ja jestem jasnowidzką” - pomyślałam. O ile coś się diametralnie nie zmieni, o tyle okaże się, że Marty trafił w samo sedno, przypuszczając, iż Vlad złamie mi serce. W ogóle nie chciało mi się spać, ale skoro mam jutro używać swoich zdolności, by tropić Szilagyia, to muszę trzeźwo myśleć. Po kilku godzinach niespokojnego i bezsennego miotania się na łóżku zasypiałam właśnie, kiedy zaskoczyło mnie ostre stukanie do drzwi. Vlad by nie pukał, a Maximus był zajęty - bawił się z Vladem w chowanego z udziałem rozpalonego pogrzebacza oraz pojmanego pachołka Szilagyia. - Leilo - dobiegł mnie głos ojca, a potem pukanie. - Wpuść mnie. Musimy porozmawiać. „Gretchen” - jęknęłam w duchu. Pewnie poskarżyła tacie, co wcześniej słyszała. Dlaczego nie poprosiłam Vlada, żeby ją zahipnotyzował i kazał jej trzymać język za zębami? Wstałam, założyłam szlafrok na jedwabną koszulę nocną i otworzyłam drzwi. Ojciec wszedł do środka i szybko, acz dokładnie omiótł wzrokiem pokój, który stanowił mniejszy, jaśniejszy i bardziej kobiecy odpowiednik sypialni Vlada. - Gdzie on jest? - zapytał bez zbędnych wstępów. - Torturuje żołnierza nieprzyjaciela, którego dziś pojmał - odparłam równie szorstko. - I dla kogoś takiego ryzykujesz życie?

Hugh Dalton miał twarde, zdecydowane spojrzenie, jakiego nie udało się wypracować nawet niektórym stuletnim wampirom. Skierował na mnie pełną moc tego spojrzenia. Odbiło się. - Nie, ryzykuję życiem dla samej siebie, dla Marty’ego i dla pewnego miłego chłopaka, który niedawno pomógł mnie ocalić, a potem zginął z rąk tego samego wampira, jakiego próbuję załatwić - odpowiedziałam chłodno. Odwrócił się z impetem i odszedł na parę kroków. Utykał, więc poruszał się z mniejszą gracją i precyzją niż w czasach służby wojskowej. - Nie szkodzi, jeśli mnie nienawidzisz - stwierdził i rzucił mi bolesne spojrzenie, zaciskając zęby. - Zawiodłem waszą matkę i powinienem był być przy tobie po wypadku. Ja... jakaś cząstka mnie na początku cię o to wszystko obwiniała. Na pewno o tym wiesz, bo mnie dotknęłaś, ale w głębi duszy nigdy nie miałem wątpliwości, kto ponosi odpowiedzialność za to, że odeszła, a potem zmarła. Ja. Proszę więc, mimo że Marty był ci lepszym ojcem niż ja, nie narażaj się na więcej kontaktów z wampirami, próbując go uratować. Karz mnie nadal zasługuję na to. Ale nie wystawiaj się na jeszcze większe niebezpieczeństwo. W końcu wybrzmiała między nami prawda, którą znaliśmy od lat. Kiedy słowa dźwięczały w powietrzu, poczułam, jak brzemię, jakie noszę, staje się lżejsze. Powiedziałam Vladowi, że nie mogę rozmawiać o największym grzechu mojego ojca, bo to za bardzo boli, nie zdawałam sobie jednak sprawy, że ignorowana rana tylko zaropiała. Przed oczyma jak klatki filmu rozbłysły mi wspomnienia, których nie pozwalałam sobie przywoływać. Nas czworo zbiera muszelki na brzegu oceanu w Virginii, kiedy tata stacjonował w pobliżu Waszyngtonu. Gretchen - ledwie ośmioletnia - chichocze i przewraca się na piasek, kiedy uczę ją robić gwiazdę. Tata bierze nas na ręce i kręci się z nami w kółko, aż obie krzyczymy z uciechy, a mama ze śmiechem strofuje go łagodnie, żeby nas odstawił, zanim zakręci się nam w głowach. Szczęśliwa rodzina, jaką byliśmy, rozpadła się na kawałki, lecz to, co rozbite, można naprawić. Jestem tego żywym dowodem. „Wszyscy jesteśmy czymś więcej niż suma naszych grzechów” - powiedział Vlad. Jeśli chcę złożyć ciężar mojego najczarniejszego uczynku, jaki wciąż noszę, muszę wybaczyć ojcu jego grzech. - Oboje sprawiliśmy jej zawód - odezwałam się głosem ochrypłym od wspomnień. - Ale gdyby mama tu była, kazałaby nam dać sobie z tym wreszcie spokój. Powiedziałaby, że nie ma nic ważniejszego niż to, żeby nasza rodzina trzymała się razem, i - i ja chcę jej teraz posłuchać, jak nie słuchałam jej wtedy. Złapał mnie i przyciągnął do siebie pomimo strumienia elektryczności, który nim zatrząsł. Laska upadła mu na ziemię, a on objął mnie obiema rękami i wtulił moją głowę w swoje ramię, jak wtedy, kiedy byłam małą dziewczynką. Ja też go przytuliłam - trzymając prawą rękę przy sobie, bo położyłam się do łóżka bez rękawiczek. Tyle czasu minęło, odkąd tuliłam się do taty, wdychałam tę mieszankę Old Spice'a i wody kolońskiej, ale jakimś sposobem lata rozłąki rozpłynęły się, jakby trwała ona zaledwie kilka miesięcy.

Potem delikatnie go odsunęłam i wskazałam okaleczoną nogę: - Bomba rozsadziła twój konwój i rozwaliła ci kolano, ale ty i tak poczołgałeś się w stronę tych, co przeżyli, i kontynuowałeś ostrzał osłaniający uśmiechnęłam się przez łzy. - Pojadę z Vladem pomóc szukać wampira, który porwał Marty’ego, ale nie dlatego, że uważam go za lepszego ojca. To dlatego, że jestem córką człowieka, który nie porzucił ludzi, za których czuł się odpowiedzialny, nawet kiedy przeciwnik miał przewagę, a on sam krwawił i mógł tylko pełzać. - Boże, jesteś równie uparta jak twoja matka - rzekł głosem łamiącym się z emocji. Zaśmiałam się, choć w oczach miałam łzy. Dawniej przez poczucie winy myśli o mamie były dla mnie zbyt bolesne, teraz jednak miło było powspominać różne aspekty jej osobowości. - Rzeczywiście była uparta, prawda? Ojciec otworzył usta, by odpowiedzieć, lecz wtedy do pokoju wszedł Vlad. Nie zdziwił się na widok mojego ojca. Pewnie słyszał, jak rozmawiamy, kiedy tu szedł. Tata podniósł laskę i wyprężył swoje metr osiemdziesiąt wzrostu. Potem wbił we Vlada spojrzenie tak intensywne, że ktoś słabszy zacząłby się wiercić. - Nie obchodzi mnie, kim czy czym jesteś. Jeśli jej nie ochronisz, kiedy będziesz jej używał jako radaru na swojego wroga, to znajdę sposób, by cię zabić. Hugh Dalton był wprawdzie twardym mężczyzną, ale to tak, jakby domowy kot pogroził tygrysowi bengalskiemu. Trzeba przyznać Vladowi, że nie uśmiechnął się po swojemu - czarująco i zabójczo. - Och, ja zawsze chronię to, co moje - odparł takim tonem, że odniosłam wrażenie, iż mówi również do mnie. Tata rzucił na mnie okiem, westchnął z dezaprobatą nad tym związkiem i wyszedł w wysoko uniesioną szpakowatą głową, choć sylwetkę miał już przygarbioną. Zamknęłam za nim drzwi, lecz odczekałam chwilę, nim się odwróciłam - nie wiedziałam, czy szykuje mi się kolejna konfrontacja. - Już skończyłeś? - zapytałam neutralnym głosem. - Owszem. Pozostali jeszcze nie skończyli - odpowiedział. Usłyszałam szelest, a potem syk puszczanej wody. Odwróciłam się. Sterta jego ubrań i butów leżała na podłodze, a on był pod prysznicem. Nie zawracał sobie głowy zapalaniem światła, ale drzwi były uchylone i postanowił się kąpać u mnie w pokoju. Nie u siebie. Jak na Vlada był to odpowiednik oficjalnego zaproszenia, by dotrzymać mu towarzystwa. Nie powinnam. Rozsądniej byłoby wrócić do łóżka i przespać się z wszystkimi zmartwieniami łączącymi się z tym związkiem, zamiast tego jednak weszłam do łazienki, zapalając światło. Szklane drzwi kabiny prysznicowej niczego nie zasłaniały. Vlad trzymał głowę bezpośrednio pod natryskiem. Jego ciemnobrązowe włosy wydawały się dłuższe, gdy oblewała je woda. Czerwone strumyki

zmieniły kolor na różowy, a potem stały się przeźroczyste, gdy stopniowo zmywała się krew, którą przemokły jego ubrania. Miał napięte sutki, więc woda pewnie była zimna, lecz w zetknięciu z nim lekko parowała. Kiedy lśniąca wilgoć podkreślała każdy muskuł, każdą wklęsłość i każdą wypukłość, jego ciało wyglądało jeszcze bardziej kusząco. Długie, mocno umięśnione nogi kontrastowały z krągłymi pośladkami, które wręcz prowokowały, by próbować się nie gapić. Wpatrywałam się w nie zresztą, dopóki nie wziął mydła i nie zaczął się myć. Biała piana mydlana przylegała do żylastych ramion, spowijała szerokie bary, zbierała się w zagłębieniach wyrzeźbionej klatki piersiowej, spływała wzdłuż nęcącego, ciemnego pasa włosów na brzuchu i wieńczyła szorstkie włoski między nogami. Patrzyłam tam, a kiedy namydlił ciało, które urosło i wezbrało pod jego dotykiem, poczułam w środku charakterystyczny puls. Bezpardonowej męskiej energii Vlada równać się mogła jedynie jego niewiarygodna potęga, a choć i jedno, i drugie przerastało mnie o głowę, i tak przyciągał mnie jak ogień przysłowiową ćmę. Bezwiednie zsunęłam szlafrok, a potem koszulę nocną. Kiedy spojrzałam mu w oczy, były one jaskrawozielone i drapieżne. Przeszedł mnie dreszcz, który nie miał nic wspólnego z tym, że stałam naga w chłodnym pomieszczeniu. Nikt nigdy nie przyglądał mi się tak jak on - jak gdybym już do niego należała, ciałem i duszą, i tylko ja jeszcze nie zdawała sobie z tego sprawy. Poruszałam się jak we śnie. Weszłam pod prysznic i straciłam oddech, kiedy mnie do siebie przyciągnął. Woda była lodowata, lecz jego ciało parzyło, a szok żaru i lodu jednocześnie zyskał jeszcze na sile, kiedy Vlad mnie namiętnie pocałował. Jego usta były jak płynna rozkosz, a język jak ruchome piętno. Duże dłonie rozpalały pożądanie wszędzie, dokąd zawędrowały. Wbiłam mu paznokcie w muskularne plecy, a on zaśmiał się cicho, czując uderzenie elektryczności. - Uwielbiam to, jak podniecenie wyostrza twoją moc - zawarczał, sunąc ustami po mojej szyi. - Kiedy jesteś na granicy orgazmu, całe twoje ciało wibruje. Niczego bardziej niesamowitego w życiu nie czułem. Possał miejsce, które przekłuł trzy dni wcześniej. Ślady ukąszenia się zagoiły, ale pod jego wargami fragmentaryczne, zmysłowe doznania zlały się w jedno, jak gdyby chciały mi przypomnieć, jak dobrze było czuć jego kły, zatopione głęboko w tym miejscu. Zanim się zorientowałam, co robię, stanęłam na palcach, złapałam go za głowę i przycisnęłam ją do siebie mocniej. Jego śmiech zdradzał raczej mroczną zaborczość niż rozbawienie: - Mówiłem, że będziesz pragnąć, bym cię gryzł. - Podrapał mnie lekko ostrymi zębami. - Tego chcesz? Tak, tego chciałam. Droczył się ze mną muśnięciami kłów i dotykiem bezlitosnych, wprawnych rąk, aż ledwie mogłam ustać na nogach. Czułam się, jak gdyby pożądanie roztopiło mi kości jak wosk w świecy, a źródłem wilgoci między moimi nogami był nie tylko prysznic, lecz zmysłowy triumf w jego głosie wzbudził we mnie coś pierwotnego. Owszem, doprowadził do tego, że

pragnę, by mnie gryzł, by mnie całował i by dał mi inne rzeczy, których nigdy od niego nie otrzymam, ale nie zgadzam się, bym tylko ja tonęła w powodzi pragnienia. Padłam na kolana i chwyciłam jego stwardniały członek lewą ręką. Nie robiłam tego wcześniej, ale widziałam to oczyma innych ludzi - wyglądało dosyć prosto. Objęłam wargami żołądź i przesunęłam językiem po rozpalonym ciele, które było gładkie jak aksamit, lecz twarde jak marmur. Nade mną rozległ się ni to jęk, ni to syk, a potem musnął mnie ręką po policzku. - Nie przestawaj. Słowa brzmiały jak rozkaz, lecz ton głosu im przeczył. Dźwięczały intensywnie jak błaganie - zapewne jedyne błaganie, jakie kiedykolwiek usłyszę z ust Vlada. Uśmiechnęłam się w duchu. I kto tu teraz ma to, czego pragnie druga strona? Jego śmiech urwał się chrapliwie, kiedy wzięłam go głębiej do ust, czując niewyraźny, całkiem przyjemny posmak mydła. Był tak gruby, że dotykałam go zębami; językiem owijałam sztywne ciało, otaczając go stopniowo coraz bardziej, aż w końcu musiałam przestać, mimo że jeszcze sporo zostało na zewnątrz. Zadrżałam od zimnej wody, ale ciepłe uda Vlada napierały na moje piersi, jego gorejące dłonie skręcały mi włosy, a w ustach miałam jego pulsującego, gorącego penisa. Części ciała, których dotykał, paliły mnie rozkosznie. Z Vladem zawsze same skrajności - teraz jednak niczego innego nie chciałam. Przesunęłam po nim ustami tak samo wolno, jak on to uczynił, kiedy pierwszy raz się kochaliśmy. Wspomnienie wywołało skurcz głęboko we wnętrzu mnie. Potem znowu go objęłam - przy wtórze chrapliwego jęku. Takie same dźwięki wydawał, kiedy był w środku mnie, i moje ciało zareagowało. Piersi stały się cięższe, sutki zwarły się i nadmiernie uwrażliwiły, łono napęczniało, a wewnętrzna strona ud stała się śliska od wilgoci. Podniecenie sprawiło, że poruszałam głową nieco szybciej, ssałam go mocniej. Ścisnął moje włosy mocniej, a coś słonawego zastąpiło lekki posmak mydła. - Tak. Właśnie tak. Mówił gardłowo, a potem zaczął mamrotać już nie po angielsku. Zwiększyłam tempo oraz nacisk, a przerwy między chrapliwymi jękami stawały się coraz krótsze i jeszcze wezbrał w moich ustach. Poruszył biodrami, trzymając moją głowę mocno. Było to ekscytujące, bo przypominało mi, jak mocno sama go ściskałam, kiedy robił mi minetę. Chciałam, żeby poczuł tę samą niepohamowaną pasję, więc przycisnęłam się bardziej, ssałam silniej i sama jęczałam, kiedy udami pocierał i drażnił moje sutki. Ślina wyciekła i pokryła tę część, która się nie mieściła, i poruszałam się jeszcze szybciej, zaciskając uda, bo pulsowanie między nimi stało się wręcz nieznośnie intensywne. Nagle nie klęczałam już, trzymał mnie na rękach. Poczułam na plecach chłodne kafelki - przycisnął mnie do ściany prysznica i opasał się moimi

nogami. Potem zmiażdżył moje usta swoimi, tłumiąc mój jęk, kiedy poczułam, jak napiera na tę obolałą część mnie. Pchnął głęboko, a każde moje zakończenie nerwowe rozbłysło oślepiającą rozkoszą. Wyrwało mi się coś do złudzenia przypominającego ryk. Byłam taka mokra, że wślizgnął się do środka całkowicie, a kiedy zaczął się wycofywać, pchnęłam go, bezgłośnie domagając się więcej. Poczułam, jak się uśmiecha tak szeroko, że przez moment całowałam go w zęby. Potem wygiął się do przodu tak mocno, że kością miedniczną napierał na moją łechtaczkę, a tarcie zwiększało jeszcze ekstazę. Zakwiliłam mu prosto w usta, kołysząc się na nim, obejmując go udami w pasie i ramionami za szyję. Każde uderzenie jego ciało potęgowało przyjemność, zacieśniając we mnie niewidzialne struny, aż wydawało mi się, że całe moje ciało wibruje z rozkoszy. Całowanie go stanowiło narkotyk, z którego nie chciałam się nigdy wyzwolić, ale kiedy zaczęło mi się kręcić w głowie, przerwałam pocałunek, by nabrać powietrza. Zdjął sobie moją prawą rękę z karku i przysunął ją do swoich ust. - Popatrz na mnie, Leilo. Nie zdawałam sobie sprawy, że zamknęłam oczy, ale najwyraźniej w którymś momencie to zrobiłam. Rozchyliłam powieki i zaparło mi dech. Mokre włosy Vlada przyklejały mu się do ramion ciemnymi pasmami, przy każdym pchnięciu naprężały się jego muskuły, a oczy jaśniały tak mocno, że spoglądanie w nie przypominało patrzenie w słońce. Trzymał mnie tym spojrzeniem jeszcze skuteczniej nim ręką, którą przyciskał do siebie moje biodra. Patrząc mi w oczy, obrócił moją dłoń i wgryzł się w mięsisty wzgórek pod kciukiem. Dźwięk, jaki z siebie wydałam, był niemal animalistyczny. Tak się przez niego czułam - dzika i nieujarzmiona - a kiedy żar spłynął wzdłuż mojej ręki i rozprzestrzenił się na całe ciało, te doznania narastały. Potrzebowałam więcej jego ukąszeń, dotyku, ciała, a zwłaszcza tej zażartej emocji w jego oczach, kiedy przełykał moją krew. Potrzebowałam tego natychmiast. Dlatego zaskomlałam na znak protestu, kiedy - zbyt szybko - wysunął kły i puścił moją dłoń. - Twoja kolej - powiedział gardłowo. Potem wygryzł sobie zębami dziurę w nadgarstku i przystawił mi go do ust. Wciąż zatracona w tym prymitywnym stanie, przełykałam jego krew bez wahania, nie zważając na metaliczny posmak, bo to była jego krew. Zlizałam każdą jedną kroplę, aż rana sama się zasklepiła. Wówczas on znów wgryzł się sobie w przegub. Tym razem to ja przyciągnęłam go do ust i ssałam mocno, patrząc mu w oczy. Rzucił mi uśmiech pełen najdzikszej żądzy. Zaczął się poruszać mocniej, szybciej, a moje jęki przekształciły się w przenikliwe krzyki. Kiedy rana zagoiła się powtórnie, puściłam jego nadgarstek i szarpnęłam go za głowę, by zbliżyć ją do mojej. Wtargnął mi językiem do ust z tą samą brutalnością, z jaką się we mnie wpychał, a ja odpowiedziałam na jedno i drugie z równym ferworem.

Gdyby nie podłożył mi rąk pod głowę i biodra, znajdujące się za mną kafelki pewnie by pękły od siły jego ruchów, ale zupełnie mnie to nie obchodziło. Jego krew krążyła w moich żyłach jak ogień, potęgując szał. Poza tą chwilą nie istniało nic, a kiedy całe moje ciało zadygotało od nadmiaru ekstazy, nie dostrzegałam już nawet zimna. Czułam wyłącznie żar, w środku i wszędzie dookoła.

Rozdział 37 Przypuszczałam, że Vlad będzie mi towarzyszył na każdej misji zwiadowczej, lecz było inaczej. Niekiedy posyłał mnie do domu jednego wampira, a sam jechał do innego i przywoził mi przedmioty, których mogłam dotknąć. Minęło kilka dni, nim się zorientowałam dlaczego. Słał mnie do sojuszników, których najmniej podejrzewał o zdradę, sam zaś stawiał czoła bardziej groźnym. W ten sposób dotrzymał obietnicy, że poszerzy zakres poszukiwań Marty’ego, a zarazem wciąż mnie chronił przed sytuacjami, które uważał za nazbyt niebezpieczne. Było to jednocześnie irytujące oraz wzruszające, i dodatkowo mąciło moje i bez tego wzburzone emocje. Gdyby Vlad rzeczywiście był potworem bez serca, na którego się kreował, wyzyskałby mnie do cna, stawiając mnie w najbardziej ryzykownych sytuacjach. Tymczasem tego nie robił. Który Vlad był prawdziwy? Ten, którego serca nigdy nie dosięgnę, czy mężczyzna, który moje bezpieczeństwo zdawał się cenić wyżej niż najszybszą ścieżkę do zemsty? Rozważałam to właśnie, kiedy czarny SUV, którym mnie wieziono, zatrzymał się przed wysoką, żelazną bramą. Maximus prowadził, Shrapnel siedział z przodu, a ja byłam sama na tylnim siedzeniu. Tuż za nami jechał drugi SUV, w którym jechało sześciu dodatkowych strażników. Znajdowaliśmy się piętnaście minut drogi od Oradei w Rumunii, ale nic w wyglądzie otoczenia nie zdradzało, że w pobliżu usytuowane jest tętniące życiem miasto. Brama była ukryta wśród gęstych lasów, a wiodącej do niej polnej drogi prawie nie było widać od strony zjazdu. No i trzeba było też znaleźć odludną drogę prowadzącą do tego rozgałęzienia. Właściciel posiadłości albo lubił prywatność, albo nie znosił niespodziewanych gości, takich jak nasza trójka. Maximus opuścił szybę w oknie i nacisnął guzik na metalowym panelu, który wystawał z ziemi na jakiś metr. Nie słyszałam najazdu kamery na jego surowe rysy twarzy, lecz nie miałam wątpliwości, że transmisja obrazu następuje. - Vlad Tepesh kuldóttei Gabriel Tofoai - hoz jóttek - oznajmił. Rozpoznałam tylko imię i nazwisko. Jak zwykle, Gabriel Tolvai był sprzymierzeńcem, którego Vlad nie podejrzewał o zmowę z Szilagyiem. Niemniej było to kolejne nazwisko, które można będzie wykreślić z listy, choćby nawet Tolvai mieszkał w odosobnieniu i za najbliższych sąsiadów miał, zdaje się, faunę. Wysokie wrota się otworzyły i wjechaliśmy na teren posiadłości. Kiedy przejechaliśmy jakieś sto metrów, Maximus zaparkował przed okazałym, białym, piętrowym domem z ugrowym wykończeniem. Staroświecka architektura wynikała chyba raczej z wyboru estetycznego niż z rzeczywistego wieku budynku, a rezydencja - choć spora - była ponad cztery razy mniejsza od domu Vlada.

Przed głównym wejściem stało dwóch brodatych strażników z bronią automatyczną. Jako że było to wampirze lokum, domyślałam się, że wielkie spluwy są nabite srebrnymi kulami, a nie ołowiem. Maximus i Shrapnel nie wyglądali na przejętych. Kiedy wysiedliśmy z auta, nie zaszczycili strażników, którzy otworzyli przed nami drzwi, nawet spojrzeniem, starałam się więc naśladować ich nonszalancję. Nasza druga zbrojna straż również wysiadła, lecz została przy samochodach, zachowując groźne milczenie. Jak miałam w zwyczaju, ledwie przestąpiłam próg domu Tolvaia, a już zaczęłam recytować najgorsze możliwe piosenki z lat osiemdziesiątych. Nie miałam najmniejszego zamiaru ryzykować, że dam się zaskoczyć kolejnemu telepacie. Korytarzem szedł ku nam szczupły, rudawy chłopak. Miał na sobie dżinsy, sportowe buty, czarną kurtkę i t-shirt od Eda Hardyego. Wyglądał, jakby nie mógł jeszcze legalnie pić, zaskoczyło mnie więc, kiedy Maximus i Shrapnel skinęli głowami w jego stronę. - Uszanowanie od naszego stwórcy, Tolvai - rzekł Maximus oficjalnie. W odpowiedzi Tolvai zaczął trajkotać w zupełnie niezrozumiałym dla mnie języku. Nie był to rumuński - nauczyłam się już rozpoznawać poszczególne wyrazy w tym języku. Shrapnel jednak położył kres mojej konfuzji, unosząc rękę: - Vlad prosi, by w obecności jego gościa używać angielskiego, aby zrozumiała wszystko, o czym mowa. - Czyżby? - odparł Tolvai z wyraźnym akcentem. Zmierzył mnie bursztynowymi oczami. Kiedy w nie popatrzyłam, nagle nie wiedziałam, jak mogłam wziąć Tolvaia za kogoś młodszego od siebie. W tych oczach jak klejnoty odbijał się ciężar wieków. Powiódł po mnie spojrzeniem - od blizny na twarzy po buty - które zdradzało, że śmiertelnik jest dla niego czymś całkowicie bezwartościowym. - Jeśli Vlad sobie życzy, powtórzę się - powiedział Tolvai, uśmiechając się do mnie jak żarłacz ludojad do krągłej foczki. - Cóż takiego się wydarzyło, że Vlad przysłał do mojego domu swych najstarszych rangą strażników, nie uprzedzając mnie choćby telefonicznie? - Niedawno czterech wampirów podpaliło lokal należący do Vlada w południowej Suczawie - oznajmił Maximus. - Trzech sprawców zginęło, lecz jeden zbiegł. Vlad prosi wszystkich sojuszników, by udzielili mu pomocy w poszukiwaniu ostatniego podpalacza. Tolvai uśmiechnął się ledwie zauważalnie. - Oczywiście, że oferują swoją pomoc. Każdy atak na terytorium wampira należy bez zwłoki pomścić, aby wrogowie nie uznali go za oznakę słabości. Zdziwił mnie ten zawoalowany przytyk. Tolvaia nie było na liście podejrzanych Vlada, lecz może trzeba to rozważyć. Shrapnel też chyba nie był zachwycony aluzją. Patrzył na Tolvaia tak ostro, że jego wzrok powinien wypalić dziury w młodo wyglądającym obliczu wampira, ten jednak nie wydawał się w najmniejszym stopniu przejęty. W istocie spojrzał na mnie z

ukosa ponownie bez większego zainteresowania, co oznaczało, że albo jest lojalny - acz sarkastyczny - albo wieści o tym, co potrafię, jeszcze do niego nie doszły. Oba przypuszczenia przetestował Shrapnel, mówiąc neutralnym tonem: - Nie będziesz zatem mieć nic przeciwko temu, aby Leila dotknęła kilku rzeczy w twoim domu. Na twarzy Tolvaia odmalowała się konsternacja, lecz nie zaniepokojenie: - Mierf?Ależ dlaczego? - poprawił się po angielsku. - Bo Vlad o to prosi - rzekł Maximus w odpowiedzi. Wyzwanie zawarte w jedwabistym tonie głosu wielkiego wampira było jednoznaczne. Tolvai zacisnął wargi i gdyby nie te prastare oczy, przypominałby nastolatka na skraju ataku złości. Przez kilka chwil pełnych napięcia zastanawiałam się, czy odmówi. Potem jednak rozłożył dłonie zamaszyście: - Jeśli Vlad sobie tego życzy, to wolno jej to zrobić. Lecz, że zacytuję amerykańskie powiedzenie, jeśli coś zepsuje, musi to kupić. Zerknęłam na Maximusa i Shrapnela, zdejmując prawą rękawiczkę: - Dam wam znać, jeśli coś znajdę. - Niby co? - zapytał Tolvai ostro. - Sugerujesz, jakobym miał coś do czynienia z tym podpalaczem? - Naturalnie, że nie - Shrapnel odpowiedział chłodno. - Nie chciałbyś jednak wiedzieć, czy któryś z twoich ludzi za twoimi plecami nie naruszył rozejmu z Vladem? Poszłam w głąb korytarza, zostawiając niesnaski o władzę wampirom. Po pełnej napięcia ciszy Tolvai wycedził: - Rozmówię się z Vladem na ten temat. Potem minął mnie błyskawicznie i zniknął na schodach. Gdybym sama była wampirem, woń jego gniewu, że przeszukuje się mu dom, pewnie zatkałaby mi nos. Rzuciłam okiem na Maximusa i Shrapnela, wzruszyłam ramionami i poszłam dalej. Wiedzieli już, że łatwiej mi się skupić, jeśli nie wiszą mi nad głową. Główny hall Tolvaia nie robił tak imponującego wrażenia, jak hall Vlada, lecz pastelowa tonacja podobała mi się bardziej niż ciemne, gotyckie kolory, do których Vlad miał skłonność. Weszłam do pierwszego pokoju - był to elegancki salonik z kominkiem z białego marmuru i sufitem trzy razy wyższym niż ja. W środku nie zwracałam uwagi na wymyślne figurki ani inne dzieła sztuki. Długie lata ćwiczenia się w tym, czego me dotykać, sprawiły, że było mi łatwo wybrać najbardziej zasobne w esencję przedmioty. Mimo że często używane, włączniki światła oraz lampy nie wchodziły w grę. Pozostawały za to klamki, wszelakie uchwyty, szuflady, podłokietniki, pióra, szklanki itp. Dotknąwszy różnych przedmiotów, które ukazały mi żerowanie, seks i ostrą dyscyplinę wobec personelu Tolvaia, przeszłam do następnego pokoju. A potem do następnego. Maximus i Shrapnel zostali na korytarzu. Dawali mi potrzebną

przestrzeń, przez ciągłą kolizję wspomnień i rzeczywistości czułam się bowiem, jakbym odlatywała po kwasie. Pogładziłam właśnie kanapę słonecznego koloru w czwartym pokoju, kiedy salonik zniknął i zamienił się w gołe, betonowe ściany i jedne, drewniane drzwi. W pomieszczeniu znajdowały się dwa znane mi wampiry. Jeden był przybity srebrem do ściany, a drugi siedział na posłaniu z futer i pisał coś na iPadzie. Szilagyi przekrzywił głowę i wstał. Aby osłonić się przed potencjalnymi telepatami w domu Tolvaia, śpiewałam w myślach, lecz słowa piosenki zaanonsowały moją niewidzialną obecność, nim zdążyłam się rozłączyć. - Mój mały mentalny szpiegu, ciekaw byłem, kiedy powrócisz powiedział Szilagyi miękko. Potem podszedł do Marty’ego, a w jego rękach jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawił się nóż. - Przegapiłaś część zabawy, lecz nie całą. „Nie musisz robić mu krzywdy” - pomyślałam, skłonna powiedzieć wszystko, by powstrzymać to, co zaraz miało się wydarzyć. „Ja... i tak chcę przejść na twoją stronę”. Szilagyi uśmiechnął się do mnie tak twardo, że pod naporem tego wyrazu twarzy pękałby lód. - Jeśli to prawda, to dlaczego maskujesz swoje myśli tą piosenką... Leilo? Zignorowałam to, że użył mojego prawdziwego imienia. Vlad miał słuszność - wiadomo było, że Szilagyi prędzej czy później wytropi mnie w papierach. „Mogą tu być inni telepaci” - wymyśliłam na szybko. „Jeśli tak jest, to nie wyłapią zza muzyki wszystkich moich myśli, ale i tak ryzykuję życie przez to, że się z tobą kontaktuję. To powinno ci dać zrozumienia, że mówię poważnie”. Szilagyi nie wiedział, że połączyłam się z nim przypadkowo - jego esencja na podłokietniku była tak silna, że zadziałała jak komunikator. - Ach - Szilagyi zdawał się rozważać moje słowa. Potem rzucił: Dlaczego wypowiedziałaś lojalność Tepeshowi? Kiedy ostatnio rozmawialiśmy, wydawałaś się niezwykle oddana. Szukałam w myślach wiarygodnego powodu. „Od tamtej pory wiele się zmieniło. Mówiłeś, że Vlad tylko udaje porządnego gościa, i miałeś rację”. Marty powiedział mi kiedyś, że najlepsze kłamstwa są przesycone prawdą. Ciągnęłam, mając to w pamięci i ukrywając myśli za powtarzanym bez końca tekstem piosenki: „Vlad posunął się do tego, że mnie uwiódł, żebym się do niego przywiązała, ale od pierwszej chwili, kiedy mnie ściągnął do siebie do domu, kazał obserwować moją rodzinę. Kiedy porwałeś Marty’ego, pojmał ich, aby ich wykorzystać jako karty przetargowe przeciwko mnie. Naciął się, bo nie utrzymuję kontaktów z rodziną od lat. Zależy mi tylko na Martym. Dlatego przemyciłam tutaj coś twojego i skontaktowałam się z tobą, jak tylko dotarliśmy na miejsce”.

- A gdzie dokładnie się znajdujesz, Leilo? - zapytał Szilagyi gładko. Kłamstwa okazały się aż nazbyt skuteczne i teraz byłam w potrzasku. Zamilkłam. Szilagyi przesunął dłonią po twarzy Marty’ego, parodiując pieszczotliwy gest. Marty nie odezwał się ani słowem, ale minimalnie pokręcił głową. Po tym wszystkim, co Szilagyi mu zrobił - i jeszcze zamierzał zrobić nie chciał, bym odpowiedziała. Naprawdę był moim najbardziej lojalnym przyjacielem. Pomimo tego nie mogłam zdradzić Vlada, a w dodatku doprowadzić do śmierci Maximusa i Shrapnela, którzy nie oddaliby mnie bez walki - a do tego sprowadzało się udzielenie odpowiedzi. „Nie mogę ci powiedzieć” pomyślałam, czując nagły ucisk w żołądku. Szilagyi cmoknął z dezaprobatą. - Co za pech. Błysnął nóż. Marty zgiął się wpół, na ile pozwalały na to więzy. Na podłogę upadło coś grubego i czerwonego. „Przestań!” - zawyłam w myślach. - Przestanę, kiedy mi powiesz, gdzie jesteś - odparował Szilagyi. Nóż nadal błyskał. Posoka obryzgała podłogę, a Marty krzyknął tak, że będzie mi się to śniło po nocach. „Nie mogę!” - odparłam z kolejnym mentalnym rykiem. „Są ze mną Maximus i Shrapnel. Jeśli przyjdziesz, to prędzej mnie zabiją, niż pozwolą ci mnie zabrać”. - Maximus oraz Shrapnel? - Szilagyi zamilkł na chwilę, lecz nie ze strachu, ale z zachwytu. Najwyraźniej położyłam właśnie wisienkę na i bez tego pysznym torcie. „Tak, a jeśli zrozumieją, że masz przewagę liczebną, to mnie zabiją” powtórzyłam, starając się go zniechęcić. „Nieżywa na nic ci się nie zdam, więc daj mi trochę czasu. Vlad śle mnie w przeróżne miejsca - może o tym słyszałeś. Skontaktuję się z tobą, jak tylko nadarzy się bardziej sprzyjająca okazja”. Szilagyi odwrócił się gwałtownie od Marty’ego i wbił wzrok w punkt mniej więcej na wysokości moich oczu, gdybym faktycznie tam się znajdowała. - Dobrze - rzekł. Jego zgoda tak mnie zaskoczyła, że przez chwilę miałam pustkę w głowie. - Jeśli mnie jednak okłamujesz - kontynuował - twój przyjaciel zazna takich cierpień, że kiedy w końcu go zabiję, piekło przyniesie mu ulgę. Nie wierzyłam w niebo i piekło, ale i tak zadrżałam, słysząc tę groźbę. „Nie kłamię. Skontaktuję się z tobą, jak tylko nie będą mnie tak mocno pilnować. Vlad i tak już sobie odpuszcza, skoro pozwala mi wychodzić bez siebie”. Lęk o Marty’ego sprawił, że każda sylaba brzmiała przekonująco jak prawda. Po dłuższej chwili Szilagyi obdarzył mnie kolejnym lodowatym uśmiechem: - Masz tydzień, aby podać mi miejsce, skąd będę mógł cię zabrać. W przeciwnym razie twój przyjaciel poniesie konsekwencje twojej zdrady.

„Jasne” - pomyślałam, tłumiąc wątpliwości, jak ja to niby zrobię. Miałam wrażenie, że jego ciemnobrązowe oczy zajrzały mi prosto w duszę: - Do usłyszenia zatem, Leilo. Zerwałam połączenie i upadłam na kolana, wciąż nadając w głowie piosenki z czasów, kiedy rockmani nosili włosy dłuższe niż ich dziewczyny. Okropne szare pomieszczenie zniknęło, a w jego miejsce pojawiły jasne odcienie niebieskiego, żółtego, brzoskwiniowego. Przez wysokie okno wpadały promienie zimowego słońca. Obawa, że właśnie skazałam Marty’ego na straszną śmierć, zmagała się z determinacją. „Poradzisz sobie” - powtarzałam sobie w kółko. Ktoś z personelu Tolvaia był związany z Szilagyiem. Dowiemy się, kto to, Vlad przesłucha go jak diabli, odkryjemy miejsce pobytu Szilagyia i uratujemy Marty’ego. Powtarzałam to sobie, aż się zmusiłam, by uwierzyć. Zaatakowano niecałe dwadzieścia minut później.

Rozdział 38 Wciąż jeszcze przeszukiwałam dom Tolvaia, starając się ustalić, kto wdał się w konszachty z Szilagyiem, kiedy roztrzaskano pierwsze okno. Nie byłam taka głupia, by przypuszczać, że powód może być niewinny, pobiegłam więc szukać Maximusa i Shrapnela. Zanim zobaczyłam ich w głównym korytarzu, minęło zaledwie kilka sekund, ale rezydencja była już zupełnie oblężona. Szkło z hukiem wpadało do środka, a wampiry wdzierały się przez okna i rzucały kupą na dwóch mężczyzn w korytarzu. Z zewnątrz również dobiegały gwałtowne odgłosy. Słysząc strzały z broni palnej, instynktownie padłam na podłogę. Zastygłam na ziemi, bo nie byłam pewna, czy mam próbować pomóc, czy też będę im tylko zawadzać. Dylemat znikł, bo nagle złapano mnie od tyłu w żelazny uścisk za prawą rękę. Mężczyzna, który mnie chwycił, zaklął, absorbując elektryczność, nie mogłam jednak porazić go pełną mocą. Nie mogłam nawet połączyć się z Vladem i powiedzieć mu o ataku, bo rękę miałam unieruchomioną. Potem wampir syknął po angielsku z mocnym akcentem: - Przestań się wiercić! Szilagyi rozkazał mi cię chronić. Tolvai. To on sam zatem, a nie ktoś z jego ludzi, był w zmowie z Szilagyiem. Nie dziwota, że Szilagyi tak łatwo pogodził się z tym, iż nie chciałam mu powiedzieć, gdzie jestem. Tolvai wcześniej nie odmaszerował, bo był rozgniewany, że mu przeszukują dom - poszedł powiadomić Szilagyia, że ma niezapowiedzianych gości. Stąd tamten wiedział, gdzie uderzyć. Kiedy patrzyłam, jak Szilagyi pisze coś na iPadzie, pewnie właśnie wydawał rozkaz ataku. Tolvai zaciągnął mnie po schodach do szafy w jednej z sypialni na piętrze. Odgłosy bitwy nie słabły. Krzyki i drżące ściany oraz podłogi zdradzały, że Szilagyi zaatakował z przytłaczającą siłą. Maximus, Shrapnel i pozostali strażnicy nie mieli szans. Oczy zapiekły mnie od łez, ale nie ma mowy, bym patrzyła wrogu w twarz zapłakana. Czekałam, licząc na to, że Tolvai poluzuje nieco uścisk i będę mogła cokolwiek zdziałać, lecz na próżno. Kiedy krzyki i wstrząsy w końcu ustały, w nagłej ciszy zalała mnie fala zgrozy. Czy Maximus i Shrapnel jeszcze żyją? Potem rozległo się wołanie oczywiście nie po angielsku. Tolvai odpowiedział wołającemu mężczyźnie w tym samym języku. W jego głosie pobrzmiewała ulga. - Co? - zapytałam. Nie odpowiedział, co mnie nie zdziwiło, lecz się odsunął, jak gdyby przebywanie z bezpośredniej bliskości ze mną było dla niego źródłem niesmaku. Zanim zdążyłam uderzyć go prądem albo połączyć się z Vladem, pojawiła się przede mną złowieszczo znajoma postać. - Witam ponownie - zamruczał siwowłosy wampir, który zostawił mnie na pewną śmierć w płonącym klubie.

Nie zdążyłam zobaczyć jego pięści. Poczułam jedynie eksplozję bólu, który szybko zgasiła ciemność. **** Nie miałam pojęcia, jak długo byłam nieprzytomna, ale kiedy się ocknęłam, w ustach czułam chemiczny posmak, a w nadgarstki i kostki wpijał mi się sznur. Nie było w tym nic dziwnego, lecz w głowie mi nie dudniło, co mnie zaskoczyło, dopóki nie pomyślałam o tym, jak dużo krwi Vlada ostatnio piłam. To na pewno przyśpieszyło gojenie, choć nie pomagało na przenikliwy ziąb. Natychmiast zęby zaczęły mi szczękać, zanim jednak cokolwiek innego przeszło mi przez myśl, zabrałam się za recytowanie słów do piosenki Tm Too Sexy zespołu Right Said Fred. Ta piosenka nie pochodziła z lat osiemdziesiątych, ale powtarzana w kółko, była wystarczająco irytująca. Kiedy zaryzykowałam i otworzyłam oczy, nie zobaczyłam szarych, betonowych ścian, Szilagyia ani Marty’ego. Znajdowałam się w drewnianym boksie, wysypane słomą podłoże mocno pachniało końmi, a ja byłam naga z wyjątkiem gryzącego koca, którym byłam owinięta. Nie byłam jednak sama. Siwowłosy wampir rozpierał się na czubku wysokich drzwi boksu, bez wysiłku zachowując równowagę na wąskim paśmie drewna. Przyglądał mi się z góry z lekkim uśmieszkiem, który wywołałby u mnie dreszcze, gdybym już nie trzęsła się z zimna. - Spodziewałaś się kogoś innego? - zapytał dufnym tonem. Pozwoliłam sobie, by jedno jedyne „niech to szlag” przemknęło mi przez myśl, po czym zagrzebałam je pod tekstem piosenki deklarującym, że jestem zbyt seksowna, by mieć na sobie taką koszulę - nie żebym akurat miała na sobie koszulę. To, że Szilagyia nie ma w zasięgu wzroku, nie znaczy, że w ogóle go tu nie ma i nie nasłuchuje moich myśli. - W rzeczy samej - odparłam. Zabrzmiałoby to efektowniej, gdyby mi tak zęby nie dzwoniły. - Gdzie jest Szilagyi? Siwy zeskoczył, bez jednego zbędnego ruchu, oczywiście. Był ciepło ubrany w długą, zamszową kurtkę i kremowy sweter, a czekoladowo-brązowe spodnie wyglądały na sztruksowe. Moją uwagę zwróciły jednak jego rękawice. Miał na sobie takie same wielkie, przemysłowe rękawice, jakie ja nosiłam, zanim Vlad sprawił mi parę, która wyglądała normalnie. Poza rękawicami Siwy miał w rękach również inne rzeczy: drewniany młotek i nóż, który wyglądał, jakby był wykonany z kości słoniowej. Moje wcześniejsze „niech to szlag” weszło na wyższy poziom i zamieniło się w „O kurde!”. - Powiedziałaś Szilagyiowi, że ci się odmieniło i chcesz przejść na jego stronę, ale nie udało ci się go przekonać - odparł wampir wesoło. - Dopóki nie

będzie przekonany, nie dopuści cię do siebie, na wypadek gdybyś próbowała wezwać Vlada i go razem z nim pojmać. Przybrałam wyraz twarzy, który nie zdradzał strachu, ale w żołądku mnie ścisnęło jak imadłem. - Niby jak mam wezwać Vlada, skoro nie mam przy sobie nic, co do niego należy, aby się z nim połączyć? Co więcej, niby jak mam przekonać Szilagyia, że mówiłam szczerze, skoro go tu nie ma? Wampir uśmiechnął się szerzej i podrzucił narzędzia w powietrze. - To właśnie moja działka. Takiej odpowiedzi się spodziewałam - i lękałam. Zadał sobie nawet trud, by dobrać narzędzia tortur wykonane z drewna i kości, a nie ze stali, która lepiej przewodzi prąd. Ponadto rękawice ochronią go przed jakimiś zabłąkanymi prądami. Poczułam przypływ rozpaczy. Chciałam się oddać w ręce Szilagyia, by zwabić go w pułapkę, lecz Vlad się nie zgodził na ten plan. Powiedział, że Szilagyi mi nie uwierzy i będzie mnie torturował, aż wyznam prawdę. Najwyraźniej miał rację. - Zostaw ją w spokoju! - zawołał znajomy głos. - Marty? - zapytałam ze zdumieniem. Rozejrzałam się, lecz choć boksów było wiele, ich ścianki były za wysokie i nie mogłam do żadnego z nich zajrzeć. - Tak, wziąłem go z sobą - powiedział Siwy. - Wątpię, byś była twarda, ale już raz mnie zaskoczyłaś. Więc nawet jeśli przebrniesz przez to, co zrobię tobie, założę się, że się załamiesz, kiedy zobaczysz, co robię jemu. - Może byś odpalił gały, zahipnotyzował mnie po wampirzemu i spytał, czy nie jestem podwójną agentką? - warknęłam, zmieniając taktykę. Zaśmiał się. - Bo Marty mówi, że ze względu na twój stan regularnie dostajesz wampirzą krew. - Popukał się w kącik oka: - To znaczy, że jesteś na nie odporna. Wiedziałam o tym, dlatego liczyłam na to, że oszukam go odpowiedziami. Obstawiałam, że Marty im nie powiedział, iż potrzebuję wampirzej krwi, lecz okazało się, że ryzyko nie popłaciło. Wyglądało zresztą na to, że żadne z ryzyk, które podjęłam, nie popłaciło. Od niskiej temperatury bez przerwy dygotałam i przyszła mi do głowy makabryczna myśl, że krew będzie mi z zimna wolniej płynąć, kiedy Siwy mnie potnie. Nie miałam rękawiczek, a nadgarstki przywiązano mi do dwóch odrębnych drewnianych słupów, ale wciąż mogłam palcami dotknąć prawej dłoni. Najdyskretniej, jak się dało, przesunęłam palcami po skórze. Nić Vlada osadzona pod moim kciukiem wystrzeliła jak pochodnia, nie pojawiła się jednak żadna inna. Siwy musiał mnie przenosić i wiązać w swoich elektroizolacyjnych rękawiczkach. Złym wieściom nie było końca. Zapewniłam Vlada, że nawet goła i związana pokieruję go do miejsca swojego pobytu, lecz liczyłam na to, że Szilagyi zabierze mnie tam, gdzie on sam jest. Nie brałam pod uwagę, że Siwy

zwiąże mnie w stajni, gdzie w drewnie pod moją dłonią zapisane będą wyłącznie esencje koni. Siwy zerwał ze mnie koc. W stajni nie było przeciągu, ale i tak miałam wrażenie, że ziąb uderzył mnie ze wszystkich stron naraz. Wcześniej wydawało mi się, że zaraz zamarznę, jednak bez lekkiej bariery termicznej, jaką oferował koc, trzęsłam się tak bardzo, że sznury na rękach i nogach zaczęły mi się wrzynać w skórę. Siwy albo lubił popatrzeć, jak wszystko podskakuje, albo czerpał naprawdę dużą przyjemność z przerwy przed torturami. Kiedy mi się przyglądał, w jego błękitnych oczach pojawiły się szmaragdowe iskry. - Gdzie by tu zacząć? - zapytał na głos. Marty znów zaczął krzyczeć, kląć i zarzekać się, że się zemści, jeśli Siwy zrobi mi krzywdę. Drugi wampir zareagował wyłącznie rozbawieniem. Moje przygnębienie rosło, aż miałam poczucie, że mnie dławi. Mogłam skontaktować się z Vladem, lecz umiałabym mu powiedzieć jedynie to, że jestem w stajni. Nie wiedziałam nawet, czy wciąż jestem w Rumunii ani jak długo byłam nieprzytomna, co wskazałoby mu, gdzie w ogóle powinien szukać. „Masz za swoje. Myślałaś, że przechytrzysz kogoś, kto jest od ciebie o kilkaset lat starszy” - szydził podstępny głos wewnętrzny. „Tyle kłapałaś dziobem, a ty i twój przyjaciel i tak zginiecie, i nic na to nie poradzisz, możesz tylko sobie powrzeszczec'. „PIERDOL SIĘ!” - pomyślałam, czując, jak wzbiera we mnie coś niezłomnego. Ten mroczny głos wewnętrzny odpowiadał za moje najgorsze błędy: że poskarżyłam, że ojciec ma romans, złośliwie, a nie z miłości; że podcięłam sobie żyły; że kiedy wyzdrowiałam, odeszłam od swojej rodziny. Nie ma mowy, by znowu kierował moim postępowaniem. Tak, wszystkie moje plany się posrały, ale zrobię nowe plany. Może faktycznie zginę, ale będę walczyć bez ustanku. - J-j-jak się nazywasz? - zapytałam, jąkając się, bo zęby mi tak bardzo szczękały. Prychnął. - Próbujesz odwlec? Ze mną to się nie uda. - N-n-nie próbuję niczego odwlekać, ale skoro b-b-bę-dziesz mnie ttorturować, p-p-powinniśmy przynajmniej p-p-przejść na t-t-ty. Zaśmiał się. W innych okolicznościach powiedziałabym, że ktoś taki jak on - o harmonijnych rysach twarzy, wyrazistych błękitnych oczach i sylwetce biegacza - jest atrakcyjny, ale nikt nie jest pociągający, kiedy się przymierza do tego, by człowieka pokroić jak soczysty stek. - Urodziłem się jako Aron Razvan, lecz przez ostatnie trzysta lat nazywałem się... po angielsku byłoby to Rend - Rozdzieracz. Zupełnie mnie nie zdziwiło, że obrał sobie przydomek sugerujący przemoc. Żaden aspirujący zakapior nie przezwałby się „Kwiatek”. - L-leila D-dalton - wydusiłam. Jeśli dalej będę się tak trząść z zimna, coś mi wyskoczy ze stawu.

Znowu uśmiechnął się jowialnie: - Cóż, Leilo, to będzie bolało, ale jeśli uznam, że nie próbujesz oszukać Szilagyia, to cię uleczę i poślę do niego. - Uśmiech znikł, a jego oczy przybrały zielony kolor, aż nie pozostał nawet ślad błękitu. - Jeśli jednak próbujesz nas wydymać, pożałujesz. Wtedy jasny nóż z kości słoniowej ciął mnie w ramię, dając mi do zrozumienia, że Rend skończył z gadaniem.

Rozdział 39 W ciągu ostatnich dwunastu lat poznałam ból na tyle dobrze, że nauczyłam się go klasyfikować: lekki, średni, ostry, intensywny, męka - i wyzwolenie. To ostatnie brzmi być może dziwnie, lecz jeśli przepchnięto cię przez wszystkie pozostałe granice, a wciąż żyłeś, ten ostatni próg - za którym znajduje się nieunikniona, słodka nicość śmierci - stanowi ulgę. Już trzeci Rend mnie wprowadził w fazę „wyzwoleńczą”. Podobnie jak w pozostałych dwóch przypadkach, wkrótce użyje jednej z wielu strzykawek, które wcześniej napełnił własną krwią, i zmusi mnie, bym ją wypiła. Tym samym wyleczy rany, które mi zadał, zanim pokrzyżuję mu plany własnym zgonem. Teraz jednak - na krawędzi życia i śmierci - doznałam epifanii. Wystarczyło, bym wytrwała do czasu, aż zacznie torturować Marty’ego. Wciąż mnie nie zmusił, żebym wyznała, komu naprawdę jestem wierna, i zaczynał się irytować. Niebawem będzie się starał mnie złamać, wykorzystując moją miłość do przyjaciela. Rend nie zdawał sobie jednak sprawy, że każda karmazynowa kropla, którą we mnie wmuszał, nie tylko goi moje ciało, lecz także napędza moją moc. Czułam, jak ona rośnie, wzbiera mi pod skórą, pali mnie w środku tak wściekle i intensywnie, że zabiłaby mnie, gdyby nie wampirza krew, którą wciąż spijałam. Z trudem powstrzymywałam strumienie elektryczności, które próbowały wydrzeć się na zewnątrz z mojej dłoni. Gdyby Rend tak się me pilnował, by dotykać mnie wyłącznie prądoodpornymi narzędziami tortur, plastikowymi strzykawkami i grubymi gumowymi rękawicami, może wyczułby zagrożenie W tej jednak sytuacji własne środki ostrożności przypłaci życiem W końcu samo dotknięcie go może nie wystarczyć Zobaczę jego najgorszy grzech, ale mogę nie dojrzeć, gdzie był zanim mnie porwał z domu Tolvaia. Ze stuprocentową pewnością przekonam się, gdzie jestem - a może także gdzie jest Szilagyi - jeśli zobaczę to oczyma Renda. Czy też, gwoli ścisłości, za sprawą wspomnień zapisanych w jego kościach. Poczułam, jak obezwładnia mnie ciemność, a on zaklął w języku, który brzmiał jak połączenie łaciny i rumuńskiego. Potem wsadził mi strzykawkę do ust i znów poczułam smak jego zimnej krwi. Miałam wrażenie, że kiedy płyn ścieka mi do gardła i trafia do krwiobiegu, zamienia się w żywy ogień. Gdy moje ciało się goiło, skręcało się konwulsyjnie a ja drżałam od napływu energii i katuszy, jakie towarzyszyły niezliczonym zakończeniom nerwowym, które na powrót się łączyły. - Albo mówisz prawdę, albo jesteś zajebiście silna - mruknął Rend, tym razem po angielsku. - Przekonajmy się Kiedy pomrugałam i zaczęłam znów widzieć wyraźnie zobaczyłam otwarte drzwi stajni. Dokładnie naprzeciwko mnie, w innym boksie, znajdował się Marty. W odróżnieniu ode mnie me był przywiązany sznurem do słupów,

lecz przekłuty srebrem w wielu miejscach. Był bardzo blady, więc od kilku dni pewnie nic nie pił, a rany prawie mu nie krwawiły. Zatrucie srebrem, głód i spuszczenie krwi stanowiły najbardziej skuteczne metody na pozbawienie wampira sił. Rend dowiódł, że nie był bynajmniej amatorem. Zobaczyłam szkarłatne smugi na twarzy Marty’ego - i jednocześnie pękło mi serce oraz poczułam, jak napełnia mnie dzika determinacja. Płakał, słuchając, jak Rend mnie katuje, i to płakał tak bardzo, że łzy zmieniły kolor z różowego na czerwony. - Oby Vlad wyrwał ci flaki i spalił je na twoich oczach - ryknął Marty na Renda. Wampir się zaśmiał. - Wiesz, widziałem, jak to komuś zrobił. Potwornie cuchnie. Kiedy Rend się zbliżył, Marty splunął. - Skoro stałeś tak blisko niego, powinien był cię zabić. Rend stał do mnie plecami, więc nie widziałam wyrazu jego twarzy, ale odezwał się tonem jeszcze zimniejszym niż mroźne powietrze: - Och, nie zabił mnie, lecz zrobił mi coś znacznie gorszego. Odciął mnie od swojej linii ledwie parę miesięcy po tym, jak mnie przemienił, tylko dlatego, że złamałem którąś z jego niezliczonych, głupich zasad. Przez dziesiątki lat każdy wampir robił ze mną, co chciał, dopóki Szilagyi mnie nie znalazł i nie przyjął. Dość jednak wspominek. - Zdjął gumowe rękawice i cisnął je na bok. Twoja kolej. Rend przesłonił mi na chwilę Marty’ego, bo kucnął i był mniej więcej na jego wysokości. Potem wyjął srebrny nóż z otwartej torby na podłodze i pomachał nim prowokacyjnie. - Mówiłeś coś o wyrywaniu flaków. Całkiem dobry początek. Odezwij się, jeśli masz mi coś do powiedzenia, Leilo. - Nie martw się o mnie, dziecko - wydusił Marty. Głos miał ochrypły, ale słowa brzmiały pewnie. - Nic mi się nie stanie. - Ależ owszem - odparł Rend z ewidentnym upodobaniem. „Nic mu się nie stanie” - pomyślałam dziko i uwolniłam kotłującą się pod moją skórą energię. W powietrzu rozeszła się woń ozonu, wypierając odór koni. Sznur zawiązany wokół prawego nadgarstka opadł na ziemię, bo przecięła go sycząca biała wić. Rend przekrzywił głowę, słysząc trzask, i obejrzał się na mnie przez ramię. Wymierzyłam w niego wszystko, co miałam, kanalizując energię w przypływie mocy, przez który zdawało mi się, że ręka mi wybuchła, kiedy wystrzeliła z niej elektryczność. Lśniący bicz usiekł tors Renda, wystrzeliwszy ze mnie tak szybko, że Rend wciąż miał ten pytający wyraz twarzy, kiedy popatrzył po sobie. - To bolało - powiedział Rend wyraźnie. Potem wszystko powyżej obojczyków spadło na siano. Reszta jego ciała nadal kucała przed Martym, trzymając w ręku ten srebrny nóż. W wolnym

miejscu, gdzie kiedyś znajdowały się jego głowa, szyja i bark, ukazała się osłupiała twarz Marty’ego. Wbił wzrok w ciało Renda - w obie części kolejno a potem we mnie. Otwierał i zamykał usta bezgłośnie, jak gdyby to jemu obcięto głowę. Długi strumień bieli dobywający się z mojej dłoni wypalił się i znikł z następnym powiewem ozonu. - T-t-totalnie sobie na t-t-to zarobił - wydusiłam przez szaleńczo szczękające zęby. Ogarnęła mnie euforia, która jednak nie wygasiła resztek furii. Musiałam się hamować, żeby nie stworzyć kolejnego pioruna i nie walić w szczątki Renda, aż będą wyglądać jak leżące pod nim siano. Pieniąca się energia wciąż we mnie wibrowała, napędzana bólem, gniewem - i połową litra wampirzej krwi. - Nie jest sam - syknął Marty. Później będzie mi przeszkadzać, że ta wiadomość mnie uradowała. Przecięłam resztę więzów i stałam naga, lecz nieskrępowana, kiedy nagle w przestrzeni między mną a boksem Marty’ego pojawił się jakiś śródziemnomorski typ. Moja dłoń błysnęła - prądy szukały dzikiego zachwytu kolejnego ujścia. Z mojej skóry wzbił się jaśniejący biały zygzak, który trafił mężczyznę w szyję. Tak jak było w przypadku Renda, na ziemię najpierw spadła jego głowa, a potem ciało. - Jeszcze jeden - szepnął Marty, wciąż wpatrując się we mnie z szokiem. Chciałam założyć ubranie - i buty! - po jednym ze zmarłych wampirów, ale z wąskiego korytarza stajni dobiegały kroki. Chwyciłam porzuconą końską derkę i wymknęłam się z boksu, licząc na to, że nowy przybysz nie zauważył wystających z boksu Marty’ego nóg truposza. Blondyn obrócił się i z nadprzyrodzoną prędkością udał się w przeciwnym kierunku, więc pewnie zauważył nogi. Pobiegłam za nim, wyciągając prawą rękę przed siebie i siłą woli wypuszczając pozostałe prądy. Jednak po dwóch śmiercionośnych dozach moc mi opadła. Bicz, który uderzył blond wampira, powalił go na kolana, ale trafił za nisko i nie przeciął go na pół całkowicie. Zawahałam się. Zasadniczo ja byłam nieuzbrojona, a on nieumarły. Oznaczało to, że nie mam szans. Potem wyparłam tę myśl z brawurą zrodzoną z desperacji. On nie może uciec i ostrzec Szilagyia. Jeśli Maximus i Shrapnel jeszcze żyją, byłby to dla nich wyrok śmierci. Mniejsza o niski woltaż - musiałam go powstrzymać. Wampir wsparł się na rękach i uniósł. Wyglądał, jakby był jednakowo zaskoczony cięciem na pół torsu i tym, że szarżuję na niego, ściskając brudny koc. Potem to ja przeżyłam zaskoczenie, bo zamiast mnie atakować, zatoczył się i zaczął uciekać przede mną. Goniłam go - wampirza krew, którą wypiłam, oraz jego wciąż gojąca się rana sprawiały, że potrafiłam dotrzymać mu kroku. Wybiegł ze stajni na pokryte śniegiem pole. Słońce zachodziło, było jednak dostatecznie jasno, że widziałam, jak wyjmuje z kieszeni spodni telefon komórkowy. W panice machnęłam ręką w

stronę aparatu. Biel rozdarła powietrze i walnęła w telefon, jakby kierował nią system naprowadzania. Komórka wybuchła, a wampir rzucił mi przez ramię obłędne spojrzenie i przyśpieszył. Dystans między nami rósł. Pomimo zwiększonych możliwości ja wciąż byłam człowiekiem, a on wciąż nim nie był. Za parę sekund będzie poza zasięgiem mojego wzroku. Nawet gdyby tak się nie stało, musiałam się ogrzać, bo inaczej umrę. Śnieg kaleczył moje bose stopy jak żyletki i pomimo koca dygotałam tak mocno, że zaczęłam się potykać. Rzutem na taśmę wycelowałam prawą dłoń w jego głowę i wypchnęłam w tę stronę całą gasnącą energię. Czerwień eksplodowała, jakbym trafiła go pociskiem do paintballu. Wampir się zachwiał i odwrócił w moją stronę. Wtedy zobaczyłam, że nie ma tyłu głowy. Pomimo wszystkiego, co w ciągu lat widziałam, a co dopiero tego, co dziś przeżyłam, zrobiło mi się niedobrze, ale nie zwolniłam. Przewrócił się. Śnieg plamiły ciemne, grube kleksy, ale wciąż nie był martwy. Walił się rękami po głowie w nieskoordynowany sposób, jak gdyby nić świadomości podpowiadała mu, by wsadził sobie mózg z powrotem do szczątków czaszki. Zaraz potem dobiegłam do niego. Nadal wydawał się oszołomiony, ale część głowy zaczęła już mu się goić. Niebawem całkowicie dojdzie do siebie - i będzie wkurwiony. Padłam na ziemię obok niego, wymijając większość jego bezładnych ruchów, i zaczęłam przetrząsać mu kieszenie. Zęby mi szczękały, aż poczułam smak krwi, a ręce drżały tak, że było mi trudno przeszukać jego płaszcz. Oczy miał otwarte, lecz niewidzące, i wydawał z siebie okropne, zwierzęce postękiwania. Mimo że trafił we mnie parę razy, nie przestawałam wertować jego ubrań. Dwiema rękami szukałoby się dokładniej, ale nie mogłam tracić czasu na doświadczanie jego grzechów. Coś mnie zakłuło w wewnętrznej kieszeni jego płaszcza. W tej samej chwili ciemne, brązowe oczy skupiły się na mnie przerażająco świadomie. Nawet nie spojrzałam, co to za metalowa broń - wyszarpnęłam ją z płaszcza, wepchnęłam w serce i ze wszystkich sił przekręciłam.

Rozdział 40 Powlokłam się do stajni mozolnie w znacznie za dużych butach i ubraniach. Założyłam nawet koszulę po wampirze, mimo że na piersi miała zakrwawioną dziurę. Za zimno mi było, żeby wybrzydzać. Marty musiał słyszeć, jak się zbliżam, ale myślę, że dopóki mnie nie zobaczył w drzwiach do swojego boksu, nie śmiał naprawdę uwierzyć, że żyję. Wpatrywał się we mnie, a ja upadłam przy nim na kolana. Dwie wielkie, czerwone łzy ściekały mu po policzkach. - Przeżyłaś, dziecko. Zaczęłam wyrywać noże wciąż drżącymi rękoma, również płacząc. Ulotne ciepło łez było mile widziane. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek uwolnię się od zimna, które - jak mi się wydawało - przekształciło mi kości w sople lodu. - Ty też przeżyłeś - powiedziałam ochryple. Prawda tych słów wywołała nowe łzy. Wyrwałam ostatnie noże. Kiedy Marty był wolny, uściskał mnie tak mocno, że byłoby to bolesne, gdybym nie była taka szczęśliwa, że znowu mnie przytula. Potem mnie odepchnął: - Musimy się śpieszyć, dziecko. Skoro ścigają nas i Szilagyi, i Vlad, musimy zniknąć. Zamrugałam, podejrzewając, że hipotermia padła mi na rozum. - Jak to - musimy zniknąć? Westchnął. - Słyszałem, jak Rend mówił, że zgodziłaś się wydać Vlada Szilagyiowi, więc Vlad będzie cię ścigał ze wszystkich sił. Jeśli się nam poszczęści, zajmą się sobą na tyle długo, że wydostaniemy się z Europy... - Nie zdradziłam go, Marty - przerwałam. - Rend miał rację. Okłamałam Szilagyia. Właściwie to muszę przeszukać kości Renda, żeby się dowiedzieć, gdzie on jest, i przekazać Vladowi wiadomość. - Vlad pozwolił cię porwać? - Marty pokręcił głową z niesmakiem. Uprzedzałem cię, że jest bezwzględny. Vlada nie obchodzi, co się z tobą stanie, jeśli tylko osiągnie swój cel. - To nieprawda - powiedziałam ostro. - Przeszukiwaliśmy dom jakiegoś wampira, kiedy Maximus, Shrapnel i ja wpadliśmy w zasadzkę. Co do jednego masz jednak rację. Rzeczywiście zaproponowałam, że dam się Szilagyiowi porwać, żeby doprowadzić Vlada do niego. Vlad odmówił. Na twarzy Marty’ego wypisane było niedowierzanie, że jestem tą samą osobą, którą znał od lat. Może nie byłam tą samą osobą. Dawna Leila miała skłonność do ukrywania się przed swoimi problemami i tłamszenia niechcianych mocy. Ta Leila biegła problemom naprzeciw, wyzyskując zdolności do cna.

- Jak myślisz, ile mamy czasu, nim Szilagyi się zorientuje, że są kłopoty? - zapytałam, przechodząc do następnej kwestii. - Niewiele. Często się kontaktował z Rendem - mruknął, wciąż patrząc na mnie, jak gdyby mnie nie poznawał. Wstałam: - Wobec tego muszę się zabrać za kości Renda. Jeśli Ma-ximus i Shrapnel jeszcze nie zginęli, długo nie pożyją, kiedy Szilagyi sobie uzmysłowi, że Rend i pozostali nie żyją. Albo się dokądś przeniesie i znowu będziemy musieli go szukać... - Wiem, gdzie on jest. Szczęka mi opadła, aż zęby przestały mi dzwonić. - Wiesz, gdzie Szilagyi jest w tej chwili? - Oczywiście. Nie zawracali sobie głowy zawiązywaniem mi oczu, kiedy mnie do niego wieźli. Nie planowali, że przeżyję. Pochyliłam się i przytuliłam go jeszcze mocniej, po czym pociągnęłam za krzaczaste, brązowe baki z zachwytem. - Piękny jesteś, wiesz? Poczekaj, to się połączę z Vladem i mu powiem. - Możesz też użyć komórki Renda - zauważył i skinął głową w stronę leżącej kawałek dalej torby. Faktycznie, wśród licznych srebrnych noży i innych potwornych narzędzi znajdował się telefon komórkowy. - Ubierz jego rękawiczki i zadzwoń - ciągnął Marty, obnażywszy kły w zajadłym uśmiechu. - Jemu już nie będą potrzebne. Zdjęłam rękawice ze skurczonych rąk Renda i wytarłam resztę własnej krwi w jego stylowy zamszowy płaszcz. Potem wzięłam komórkę - i znieruchomiałam. - Znasz numer do Vlada? Marty wyrecytował cyfry, a ostatecznie sam wybrał numer, bo przez grube rękawiczki nie mogłam trafić we właściwe klawisze. Vlad odebrał przy drugim dzwonku. - Kto mówi? - Żadnych grzeczności, tylko żądanie. Cały mój facet. - To ja. Zaatakowano nas u Tolvaia. Jestem teraz z Martym, ale Szilagyia tu nie ma - co jasne, bo inaczej bym nie dzwoniła do ciebie na komórkę. Ale Marty wie, gdzie on jest, i... - Gdzie ty jesteś, Leilo? - przerwał mi Vlad szorstkim tonem. Sądziłam, że minie parę dni, nim odtajam od środka, ale kiedy usłyszałam, że pyta, gdzie ja jestem, a nie gdzie jest jego odwieczny wróg, rozlało się po mnie ciepło. - Właściwie to nie wiem. Marty, wiesz, gdzie jesteśmy? Wzruszył ramionami: - Przywieźli mnie tu razem z tobą w bagażniku. Ale jeśli telefon ma GPS, możesz włączyć lokalizację i znaleźć nas na mapie.

- Leilo - głos Vlada stracił chrapliwie brzmienie i przybrał ten przyjemny ton, którego używał tuż przed tym, jak kogoś spalił. - Jeśli działasz z własnej, nieprzymuszonej woli, natychmiast się ze mną połącz. - Że co? - Chce rozmawiać tylko mentalnie? - Zrób to - rozkazał i się rozłączył. Może się martwił, że komórka Renda może być jakoś monitorowana. Zdjęłam rękawicę mojego byłego kata i pogładziłam skórę pod kciukiem. Jak wcześniej, od razu wyskoczyła nić Vlada. Poszłam po niej, a drewniane deski i słoma stajni zamieniły się w kremowo-brzoskwiniowo-żółty pokój, który byłby elegancki, gdyby nie roztrzaskane okna, poprzewracane meble, plamy krwi i liczne ślady spalenizny. Vlad stał na środku. Płomienie pokrywały mu ramiona, a w ręce trzymał duży, osmolony kawałek... czegoś. „Dobra, to gdzie jesteś?” - pomyślałam w jego stronę. Taki pastelowy wystrój to na pewno nie u niego w domu. Odgadłam odpowiedź, kiedy zaczął mówić. Wszystko było tak zniszczone, że nie od razu rozpoznałam otoczenie. - Jestem u Tolvaia - Vlad potrząsnął sczerniałą bryłą, którą trzymał wysoko. - Mówił mi właśnie, jak bardzo zaskoczył go atak oraz że nie ma bladego pojęcia, gdzie jesteście ty, Maximus i Shrapnel. To zgrillowane coś to Tolvai? - Możesz się chwilę wstrzymać z... przesłuchiwaniem go? powiedziałam, tym razem na głos. - Dość już paskudztw się dziś naoglądałam. Vlad upuścił przypieczonego wampira i przygniótł go nogą. - Czy ktoś cię zmusza, abyś podała mi fałszywą lokalizację? Czy Szilagyi próbuje zwabić mnie w potrzask? Pojęłam, o co mu chodzi. Przez komórkę nie mógł czytać mi w myślach, a ja nigdy wcześniej nie kontaktowałam się z nim telefonicznie. Tym razem odpowiedziałam mu w myślach: „Nie, nikt mnie nie zmusza. Kiedy byliśmy u Tolvaia, niechcący połączyłam się z Szilagyiem, więc powiedziałam mu, że przeszłam na jego stronę, żeby nie robił krzywdy Marty'emu. Nie uwierzył w to i po ataku kazał wampirowi Rendowi - komuś, kogo ponoć dawno temu się wyparłeś - zabrać mnie i Marty’ego gdzieś, żeby nas torturować, aby stwierdzić, czy mówiłam szczerze. Krótko mówiąc, Rend i pozostałe wampiry nie żyją”. - Minęło siedem godzin - wybuchnął, wbijając obcas buta w Tolvaia z brutalną siłą. - Cały ten czas nie miałem od ciebie żadnych wieści. Dlaczego, skoro cię torturowano, nie połączyłaś się ze mną? Zamknęłam oczy, znów odpowiadając w myślach, chociaż były bardziej drastyczne niż to, co ubrałabym w słowa. „Co najmniej połowę tego czasu byłam nieprzytomna. Kiedy się ocknęłam, myślałam, że mogę zginąć, nie chciałam więc, żebyś się temu przysłuchiwał, skoro nie byłbyś w stanie nic na to poradzić”.

Nie odezwał się, ale płomienie pokrywające jego ramiona powoli zgasły, aż pozostała tylko wątła smużka dymu. - Włącz GPS w tym telefonie - powiedział w końcu. Marty podał mi komórkę. Wyglądało na to, że włączył GPS, kiedy ja toczyłam w myślach rozmowę. Zerwałam łączność, by odczytać naszą lokalizację, a potem połączyłam się znowu, by przekazać informację. - Jesteśmy w zachodniej Rumunii, w wiosce Leurda niedaleko rzeki Motru. Szukaj stajni, na zewnątrz której jest martwy wampir. - Natychmiast poślę ludzi - stwierdził. Tolvai zaczął mówić w tym swoim języku. Albo płakał, albo struny głosowe jeszcze mu się nie zagoiły, bo jego głos w niczym nie przypominał władczego tonu, jaki zapamiętałam. - Jeśli to nie jest wyznanie, to kłamie - powiedziałam do Vlada. Powiedział Szilagyiowi, gdzie jesteśmy, i pilnował mnie podczas napaści, dopóki Rend mnie nie zabrał. - Czyżby? - stopa Vlada opadła jak metalowa kula. Zwęglony fragment... czegoś... odłamał się od Tolvaia i przeleciał przez pokój. - Ja - ja nie wiem, czy ktoś jeszcze przeżył - powiedziałam, tym razem jąkając się z poczucia winy z powodu Maximusa, Shrapnela i pozostałych. - Udało wam się odszukać mojego wroga. Moi ludzie gotowi byli za to zginąć, ale jeśli Bóg pozwoli, niektórzy jeszcze żyją. Jeśli tak jest, znajdę ich i uwolnię. A teraz niech Martin ci powie, gdzie jest Szilagyi. - Gdzie jest Szilagyi, Marty? - zapytałam. - W zamku Poenari w tunelu wykutym w skale pod cytadelą. Powtórzyłam wiadomość, z zaskoczeniem patrząc, jak Vlad zmienia się na twarzy. Z jego rąk strzeliły płomienie, a niewidzialny podmuch rozwiał mu czarno-brązowe włosy. - Co się stało? Czy to siedziba kogoś zaprzyjaźnionego? - Byłoby beznadziejnie, gdyby się okazało, że jeszcze jeden sojusznik jest w zmowie z Szilagyiem. - Nie - głos Vlada ociekał kwasem. - To mój dawny dom. **** Choć zapach wskazywał, że w stajniach jeszcze niedawno znajdowały się konie, ku rozczarowaniu Marty’ego wszystkie boksy były puste. Spuszczano mu krew i od tygodnia nie pozwolono jeść, więc naprawdę był tak głodny, że mógłby zjeść konia z kopytami, cieszyłam się zatem, że nie ma tu tych pięknych zwierząt. Opuściliśmy już zresztą stajnie. Siedzieliśmy kilkaset metrów od nich w samochodzie Renda z ogrzewaniem włączonym na maksa. Rend zaparkował wśród pobliskich drzew, mieliśmy jednak dobry widok na stajnie, więc

zobaczymy, kiedy przybędą ludzie Vlada. Było tu również bezpieczniej, w przypadku gdyby pojawiły się niechciane wampiry. Przejrzeliśmy wychodzące oraz przychodzące połączenia Renda i wywnioskowaliśmy, że meldował się co cztery godziny, ale co, jeśli miał zdać Szilagyiowi relację ze swoich „postępów” ze mną szybciej? Zamierzałam przeszukać jego kości w nadziei, że może uda się tego dowiedzieć, jak również ustalić, czy Maximus, Shrapnel i inni przeżyli walkę. Przede wszystkim jednak Marty mi wyjaśnił, że zamek Poenari to dawny dom Vlada, który odbudował on na początku panowania nad Wołoszczyzną tam też jego żona popełniła samobójstwo. Jak gdyby tych wspomnień było mało, ruiny zamku Poenari stanowiły atrakcję turystyczną związaną z Drakulą. Pomimo nienawiści do Szilagyia musiałam przyznać, że jest sprytny. Spośród wszystkich ruin, które Vlad kazał swoim ludziom przeszukiwać, prawdopodobnie omijali oni te przesycone swądem legendy o Drakuli, ponieważ podobnie jak u Vlada budziła ich wzgardę. Poza tym kto by pomyślał, że Szilagyi uwije sobie podziemne gniazdko w dawnej siedzibie wampira, którego próbuje zabić? Że to pogięte, to za mało powiedziane. - Kiedy to wszystko się skończy, totalnie zgooglam „Vlada Dracula” oznajmiłam. Wikipedia wie o jego przeszłości więcej niż ja. Marty chrząknął: - Nie spodoba ci się to, co znajdziesz. - Potem na jego twarzy odmalował się cynizm. - Zwłaszcza że z nim sypiasz. Policzki mi poczerwieniały, ale nie odwróciłam wzroku. - Szilagyi ci powiedział? - Nie, własny nos. Kiedy jechaliśmy razem w bagażniku, czułem go na tobie pomimo chloroformu, którym potraktował cię Rend. Oni też to czuli. Pewnie dlatego nie uwierzyli, że naprawdę go zdradzisz. - Wiedzieli o tym wcześniej - wzruszyłam ramionami. - Powiedziałam Szilagyiowi, że Vlad mnie uwiódł, aby wzmocnić moją lojalność. - Zupełnie by mnie to nie zdziwiło - mruknął Marty. Zesztywniałam. - Powinno cię to zdziwić, ponieważ to nieprawda. Słuchaj, nie mam do ciebie żalu, że nie lubisz Vlada. Wbił cię na pal i nagiął do własnej woli - jedno i drugie jest niewybaczalne. Ale on ma też inną stronę. - No jasne - odparł Marty stanowczo. - Taką stronę, która pali ludzi żywcem. Otworzyłam usta, by odpowiedzieć, ale się wstrzymałam. Nie pora bronić mojego związku z Vladem. Wrócimy do tego tematu później. - Daj mi czaszkę. Podał mi ją i z grymasem zdjęłam rękawiczkę. W stanie śmierci prawdziwej Rend skurczył się tak bardzo, że wyglądał jak mumia, jednak do kości przywarły fragmenty skóry i włosy, więc czerep był odpychający. Niemniej przesunęłam po nim dłonią. Zgodnie z moimi przypuszczeniami w porównaniu z najgorszym grzechem Renda to, jak mnie torturował, wyglądało

wręcz niewinnie. Następnym wspomnieniem był jego zgon - to wydarzenie zawsze się wyróżnia - i na widok powtórki ogarnęła mnie mroczna satysfakcja. Potem nieprzeliczone obrazy z jego życia przemknęły mi przed oczyma z niepojętą prędkością. Szukanie informacji o losie Maximusa, Shrapnela i pozostałych strażników oraz o tym, czy Rend miał się zameldować Szilagyiowi wcześniej niż zazwyczaj, przypominało szukanie konkretnych płatków śniegu w lawinie, musiałam jednak spróbować. Wszystko, czego chciałam się dowiedzieć, wydarzyło się dzisiaj. Zacznę od ostatniego wspomnienia Renda i jeśli się uda, będę się cofać. Potarłam jego czaszkę, siłą woli próbując wyłowić obraz jego śmierci. Zamigotał mi on przed oczyma i zgasł, wyparty przez kolejną dozę przytłaczającego chaosu. Skoncentrowałam się i spróbowałam ponownie, i nagle granatowe wnętrze auta znikło. Sznur czystej bieli śmignął i przeciął ramiona Renda łatwo jak miecz wodę... Ja, zlana krwią, wiję się na czubku noża z kości słoniowej... Cierpienie Marty’ego, kiedy srebrne noże wbijają mu się w ciało... Ja i Marty w bagażniku, on unieruchomiony srebrem, ja liną... Wielki hall zdobny w pastelowe odcienie, wrażenie bogactwa zakłócone przez odłamki szkła, krew i liczne zwłoki na podłodze... Dwa wampiry wpychane do vana, obaj przekłuci srebrnymi harpunami. Jeden łysy i ciemnoskóry, drugi blady i z blond włosami do ramion... - Żyją! - krzyknęłam, podekscytowana tak bardzo, że zerwałam połączenie. - Już wiesz? - zapytał Marty z niedowierzaniem. Miał rację. Przez kilka dni bez skutku starałam się pobrać więcej szczegółów z kości wampirów, które zaatakowały klub. Dlaczego dużo łatwiej było mi zorientować się wśród wspomnień Renda? Od tamtej pory zmieniło się tylko jedno. Podobnie jak lupa może wzmocnić promień słońca, picie znacznych ilości wampirzej krwi zapewne podkręca moje zdolności do najwyższego poziomu. Przekonałam się już, jak to wpływa na mój woltaż, nie spodziewałam się jednak, że będzie oddziaływać również na moje inne moce. Nie chciałam roztrząsać potencjalnych konsekwencji, bo implikowało to możliwości, których nie byłam gotowa rozważać. Zamiast tego znowu dotknęłam czaszki Renda i skupiłam energię na ostatnim obrazie Maximusa i Shrapnela. Za pierwszym razem się nie powiodło, ale kiedy odszukałam wizję, skoncentrowałam uwagę na tym, co wydarzyło się wcześniej... i jeszcze wcześniej... Nabrałam powietrza gwałtownie. Marty potrząsnął mną i zapytał ostro: - Co, co? Zerwałam połączenie i upuściłam czaszkę. Zamiast tego złapałam Marty’ego kurczowo za rękę: - Musimy jechać do zamku Poenari.

Rozdział 41 - Uważaj, na litość boską! Pozabijasz nas! - Nie, pozabijam siebie. Ty już nie żyjesz - poprawiłam. No dobra, niewiele brakowało, a otarłabym się bokiem o inny samochód, ale jak na pierwszą w życiu jazdę szło mi całkiem nieźle. Docisnęłam pedał gazu, nie zwracając uwagi na mordercze spojrzenie Marty'ego. Owszem, przekraczam dozwoloną prędkość, ale się nam śpieszy. Poza tym on też ma ciężką stopę. - Będę całkiem nieżywy, kiedy Vlad się połapie, co robisz, i uzna, że to moja wina, że cię nie powstrzymałem - rzucił Marty gburowato. Kiedy kontaktowałam się z Vladem godzinę temu, musiałam użyć komórki Renda, żeby nie mógł czytać mi w myślach. Powiedziałam mu, że w kościach Renda dojrzałam coś, przez co uznałam, że najlepiej natychmiast się stąd ruszyć, zamiast czekać, aż jego ludzie po nas przyjadą, i że zobaczymy się w zamku. Jedno i drugie było prawdą. Po prostu nie mówiłam, co takiego dojrzałam ani w którym zaniku się zobaczymy. Gdybym mu o tym powiedziała, rozkazałby swoim ludziom zaciągnąć mnie do siebie do domu, nie bacząc na nic, a tak być nie mogło. Jak mówiłam mu wcześniej, ja także pragnęłam się zemścić na Szilagyiu. I teraz właśnie w tym celu tam jechałam. - Nie, obiecał, że już nigdy nie skrzywdzi nikogo, na kim mi zależy, chyba że ta osoba zaatakuje jego albo kogoś z jego ludzi. A ty nie robisz ani tego, ani tego. - Założę się, że dla mnie zrobi wyjątek - mruknął, kiedy ja wpadłam w lekki poślizg, zjeżdżając z autostrady. Na drodze pewnie jest lód. To na pewno nie przez to, że za szybko weszłam w zakręt. Rękawice Renda plus fakt, że samochód nie dysponował modyfikacjami, których potrzebował Marty, by dosięgnąć pedałów, oznaczały, że ja siedziałam za kierownicą. Nauka jazdy mnie ominęła, bo z moimi problemami z prądem nigdy nie dostałabym prawa jazdy, ale śmierć grożąca wielu ludziom świetnie motywowała. - Zaraz zatrzyma cię policja - ostrzegł Marty, kiedy z rykiem silnika mijałam inne auta. - No to zahipnotyzujesz gliniarza, żeby mnie puścił. Nie przekonasz mnie, więc się nie wysilaj. - Powinienem kazać się wysadzić na jakimś lotnisku i złapać pierwszy samolot na Florydę - gderał pod nosem. Spojrzałam na niego z ukosa i z powrotem skupiłam się na drodze: - Mam to zrobić sama? Powiedz tylko jedno słowo. - Po moim trupie - odparował natychmiast, po czym wymamrotał: - I tak jesteśmy poza sezonem i nie ma ruchu w cyrku. Zwolnij, bo przegapisz zjazd. Zwolniłam i wjechałam na ulicę wiodącą do zamku Poenari. Kiedy zjechaliśmy z głównej drogi, liczba latarni ulicznych zmalała - czułam się, jakby

pochłonęła nas ciemność. Wąska jezdnia, wysokie drzewa i stromy teren jakby się sprzysięgły, by zniechęcić do dalszej jazdy, ale ja nie zdejmowałam nogi z gazu. Złowieszcza atmosfera nam sprzyjała. Za dnia zamek Poenari jest pełen turystów, wątpiłam jednak, by tak późno w nocy był tu ktoś poza Szilagyiem i jego ludźmi, zagrzebanymi w pomieszczeniach wykopanych na długo przed tym, nim Bram Stoker napisał pierwsze słowa Drakuli. - Powiedz mi, kiedy będziemy dość blisko. Nie mogliśmy podjechać pod sam zamek. Po pierwsze, zamek był usytuowany na skarpie, więc zwiedzający musieli się wspiąć po ponad tysiącu stopni w górę, aby do niego dotrzeć. Po drugie, nie chcieliśmy się anonsować Szilagyiowi. Mniej więcej pół godziny później Marty rzekł: - Zatrzymaj się. - Zatrzymałam się więc - akurat w rowie, jeśli sądzić po tym, jak przód samochodu się pochylił. - Nie moja wina - orzekłam, zanim zdążył się odezwać. - Przez ten śnieg nie widziałam, co tam jest! Zdawało mi się, że słyszę, jak narzeka pod nosem na „baby za kierownicą”. Potem popatrzył na mnie oczyma, które przybrały zielony kolor. - Gotowa, dziecko? - Tak - odparłam cicho, lecz zdecydowanie. Bez dalszego gadania wziął jeden z noży Renda, naciął swoją dłoń i wyciągnął ją w moją stronę. Również bez słów chwyciłam go za rękę i spiłam ciemnoszkarłatną ciecz. Jak tylko to zrobiłam, słabe tętno wewnętrznej mocy zaczęło się żarzyć. Jadąc tutaj, zrobiliśmy tylko jeden postój - na stacji benzynowej, gdzie ja za pieniądze znalezione w portfelu Renda napełniłam bak, a Marty napełnił co innego z pomocą dwóch pracowników stacji i jednego kierowcy. Żaden z nich niczego nie zapamiętał, a kiedy Marty skończył, policzki miał wprost rumiane. Wiedział, że będzie potrzebował nadwyżki dla mnie. Marty skaleczył się jeszcze dwa razy. Wiedziałam, że już dość, kiedy ten cierpki smak nabrał słodyczy, a skóra zaczęła mnie świerzbić od pulsujących w środku prądów. Znużenie znikło, wyparte przez ekscytującą mieszankę zdenerwowania i determinacji. Zdjęłam prawą rękawicę i otarłam usta. Kiedy spojrzałam na dłoń, nie było na niej prawie wcale śladu czerwieni. - Do dzieła - powiedziałam i wysiadłam z ciepłego samochodu w zimną, śnieżną ciemność. **** Zamek Poenari znajdował się na szczycie urwiska, cichy i przytłaczający jak wielki, kamienny smok. Z mojego punktu obserwacyjnego jego strome ściany wyglądały, jak gdyby wystrzeliły prosto ze skał za sprawą czarów. Tylko

jedna, wąska droga wiła się przez dolinę. Aby dostać się do zamku, trzeba było wspinać się prawie poziomo - jeden fałszywy krok groził katastrofą. Budowa tego zamku - przed nastaniem buldożerów i maszynerii - musiała stanowić przedsięwzięcie niewyobrażalnych rozmiarów. Mimo że większość zamku była zniszczona, ruiny wciąż imponowały mocą... i onieśmielały. Tutaj mieszkał Vlad, nim został wampirem. Nadzorował restaurację zamku i walczył w otaczających go rozległych lasach, kiedy był tak kruchy jak każdy śmiertelnik. Oczywiście, nawet wtedy jego zajadłość była legendarna. Być może właśnie to zaintrygowało wampira Tenocha na tyle, że go odszukał i przemienił. Nigdy się tego nie dowiem. Vlad mówił, że wkrótce potem Tenoch popełnił samobójstwo. Miałam nadzieję, że nie zrobił tego z żalu, że uczynił Vlada niemal nieśmiertelnym. Dużo poniżej zamku płynęła rzeka Ardżesz. To z niej wieki temu Vlad wyciągnął martwe ciało żony. Wydarzenie to zmieniło go tak diametralnie jak transformacja w wampira. Nie przyjechałam tu jednak zwiedzać, ani nawet przesunąć dłonią po kamieniach, które zawierały więcej informacji o Vladzie niż wszelkie książki, historyczne i fikcyjne, jakie o nim spisano, łącznie. Przybyłam tu, bo pomiędzy rzeką a jego dawnym domostwem znajdowało się wejście do tunelu ewakuacyjnego, ukryte przez drzewa i ostre skały. Mówią, że zemsta najlepiej smakuje na zimno. Jeśli tak, to Szilagyi całe wieki gromadził lód, nim podjął działanie, i zadbał o to, by mieć drogę wyjścia, na wypadek gdyby Vlad kiedyś odkrył jego podziemne gniazdo. Wspomnienia Renda pokazały mi też, że jedynie garstka spośród ludzi Szilagyia wiedziała o istnieniu tego tunelu. Z tego powodu nie będzie on pilnie strzeżony. Marty i ja skradaliśmy się wokół góry. Gęsty las pochłaniał większość światła księżyca, powinnam więc być niemal ślepa, było jednak inaczej. Wampirza krew dodawała mi sił i wyostrzała zmysły, dzięki czemu mogłam przemierzać nierówny teren, widząc, słysząc i czując wszystko węchem wyraźniej, niż kiedykolwiek. Dzięki wspomnieniom Renda wiedziałam, dokąd iść, jak gdyby wyrysował mi mapę. Prowadziłam, a Marty szedł tuż za mną. Mieliśmy mało czasu. Panowała cisza, lecz Vlad nadciągał, a on rozwali tę górę na strzępy, jeśli będzie trzeba, żeby dorwać Szilagyia. To mi nie przeszkadzało, pod warunkiem że najpierw zrobię to, po co przyszłam. Marty wciągnął powietrze przez nos głęboko: - Rend tu był, czuję go - szepnął. Ja też nabrałam powietrza, ale w lesie było zbyt wiele zapachów i mój świeżo uwrażliwiony nos nie potrafił rozpoznać węchowej wizytówki konkretnej osoby. - Ktoś jeszcze? - zapytałam szeptem, patrząc na niego. - Tak. Obaj też tędy szli. Mówił o Maximusie i Shrapnelu. Z tego, co widziałam, tylko oni przeżyli atak. W końcu Szilagyi nie mógł zaciągnąć do swojej kryjówki dwóch

nadzianych na harpuny wampirów na oczach turystów zwiedzających zamek Poenari, a nie chciałby czekać z przesłuchiwaniem ich do zmroku. Wznowiłam wspinaczkę, machając do Marty’ego, żeby mnie wyprzedził. Po upływie kolejnych piętnastu minut uniosłam dłoń w uniwersalnym geście stopu. Potem przykucnęłam i zmrużyłam oczy. Tu. Wielki, pęknięty głaz znaczył początek tunelu. Wejścia nie było widać, bo przesłaniały je gęste krzaki oraz powalone pnie drzew, ale o to właśnie chodziło. Gdyby łatwo go było zauważyć, nie byłby skuteczny. Zerknęłam w górę na zamek, zasłonięty przez drzewa i stromiznę. Nadal panowała cisza - dobrze. Powinno mi wystarczyć dziesięć minut... Niemal jednocześnie rozległo się kilka wybuchów. Góra zadrżała i kamienie posypały się na dół. Przez głowę przemknęła mi lawina przekleństw. Vlad najwyraźniej postawił na mocne wejście, ja jednak chciałam dostać się do Maximusa i Shrapnela, zanim Szilagyi się połapie, że jest atakowany. Jak tylko się zorientuje, że Vlad go znalazł, zabije pewnie zakładników i rzuci się do ucieczki tunelem. Pognałam do przodu, dając spokój skradaniu się. W tym hałasie i tak nie miało to już znaczenia. Krzaki przed wejściem były gęste i cierniste, ale przepchałam się przez nie, chroniona nieco przez grube ubrania. Potem przemknęłam pod olbrzymim, pękniętym głazem, schylając głowę, żeby się nie uderzyć o znajdującą się tuż obok kamienną półkę. Kiedy ją minęłam, skręciłam w lewo w tunel, jak gdybym bywała tam setki razy. Było ciemno że oko wykol, byłam więc wdzięczna za poprawiony wzrok, dzięki któremu nie potykałam się po omacku. Coś, co działo się powyżej, wprawiło tunel w drżenie jak podczas trzęsienia ziemi. Pora zacząć biec. Co ten Vlad wyprawiał - przyleciał z ogromną metalową kulą do burzenia budynków? Kiedy przebyłam jakieś sto metrów, zobaczyłam przed sobą zieloną poświatę. Męski głos zakrzyknął coś po rumuńsku, lecz nie odpowiedziałam. Nie ustawałam w biegu, a kiedy minęłam zakręt, zobaczyłam chudego gościa z czarnymi włosami i brodą. Wyglądał na mniej więcej czterdzieści lat, ale jaśniejące zielone oczy świadczyły o tym, że nie był człowiekiem. - Przykro mi - oznajmiłam chłodno - nie znam rumuńskiego. Z zaskoczeniem zmierzył wzrokiem mnie i moje za duże ciuchy oraz buty. Nie wydawał się jednak przestraszony. Kretyn. Wziął mnie za zabłąkaną turystkę, która trafiła do tunelu przypadkiem? - Musisz zejść mi z drogi - powiedziałam, prężąc prawą dłoń. Nie chciałam marnować na niego mocy. Moja wydajność była ograniczona, a ja miałam konkretne plany, jak ją wykorzystać. - Kim ty, u diabła, jesteś? - zapytał z silnym akcentem. - Wiesz, jaka jest różnica między szlachetną śmiercią a śmiercią z głupoty? - rzuciłam, ignorując jego pytanie. - Żadna - tak czy owak nie żyjesz. Słyszysz ten harmider? To Vlad Tepesh atakuje, więc na twoim miejscu wiałabym, zamiast zostawać i walczyć.

- Walczyć z tobą? Jesteś człowiekiem, zabiję cię - wycedził szyderczo, lecz rozległ się kolejny wybuch, po którym nastąpił wstrząs, i wampir rozejrzał się nerwowo. - Gdyby łatwo mnie było zabić, to bym z tobą nie rozmawiała. Nadal się nie ruszył. Zbyt długo to trwało, a w dodatku Szilagyi mógł wszystko podsłuchać. Wyciągnęłam przed siebie prawą rękę. Wampir tylko na nią spojrzał z przekrzywioną głową. Miałam właśnie uwolnić piorun, kiedy rozmazany kształt śmignął obok mnie i uderzył w wampira, przewracając go na plecy. W szaleńczej plątaninie rąk, nóg i lśniących srebrnych noży dostrzegłam przelotnie nieco ponad metrowe ciało zwieńczone kędzierzawymi, brązowymi włosami. Marty nie chciał tkwić na uboczu i zdać się na mnie. „Boże, proszę, niech ten drugi wampir nie okaże się szybszy!” Nie mogłam też ryzykować spuszczenia śmiercionośnej wici energii - mogłaby ona przeciąć Marty'ego, a nie strażnika Szilagyia. Mogłam tylko czekać z ręką w gotowości, na wypadek gdyby inny strażnik usłyszał szamotaninę i przyszedł sprawdzić, co się dzieje. Po paru sekundach nerwy miałam w strzępach, lecz nareszcie strażnik padł na plecy, przygnieciony przez Marty’ego. Mój przyjaciel w ręku trzymał trzonek noża wielki jak pół jego muskularnego ramienia. Ostrze tkwiło w piersi strażnika głęboko po rękojeść. Potem Marty zeskoczył i lekko się skłonił. - Tłum szaleje - powiedział dufnie. - Następnym razem możesz zostawić to mnie? - syknęłam, żeby zamaskować, jak bardzo się martwiłam. Marty przewrócił oczami. - Daj spokój. Walczyłem na śmierć i życie, zanim twoi dziadkowie byli na świecie. A teraz kończmy z tym. Potruchtał w głąb tunelu, a ja pognałam za nim. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że w chwili paniki pomodliłam się do bóstwa, w które nie wierzyłam. Dziwne. Kiedy doszliśmy do rozwidlenia, zatrzymałam się na chwilę. To nie Rend przyprowadził tu Maximusa i Shrapnela, więc nie widziałam w jego wspomnieniach, którędy trzeba iść. Jeśli źle wybiorę, możliwe, że przypłacą to życiem. Nieważne, jak cicho będę się przemieszczać przez tunel - byłam teraz tak blisko, że jeśli Szilagyi nie koncentruje całej uwagi na ataku Vlada, to może usłyszeć moje myśli i z nich się dowiedzieć, po co przyszłam. Szkoda czasu na niezdecydowanie. Skręciłam w prawo, a Marty poszedł za mną, ściskając w obu dłoniach po srebrnym nożu. W biegu pogładziłam się się pod kciukiem, szukając esencji Vlada. Nie mogłam czekać, choć był zajęty natarciem. Musiał wiedzieć o tunelu. Szilagyi nie może uciec. Zamierzałam szybciutko przekazać wiadomość i się rozłączyć - nie tylko dlatego, że czasu było mało, lecz także po to, by ograniczyć jego furię na mnie, kiedy się dowie, gdzie jestem. Kiedy jednak tunel znikł, a ja zawisłam nad Vladem, nie wierzyłam własnym oczom. Otaczała go sterta kamieni, cegieł i gruzu, która niegdyś stanowiła wieżę, wzbijającą się władczo na tle górskiego

krajobrazu. Nie, nie ściągnął z sobą buldożerów, jak pomyślałam wcześniej, słysząc hałas i czując drżenie. On sam był buldożerem. Vlad przebijał się przez warstwy skał i ziemi gołymi rękami, miotając potężne odłamki na bok jak wir zniszczenia. Cały stał w ogniu, przez co wyglądał bardziej jak demon rodem z Dantego niż jak wampir. Emanujące z niego światło dawało pewną widoczność, choć wdzierał się coraz głębiej pod ziemię, po drodze wściekle unicestwiając wszystko, co oddzielało go od wroga. Góra zadygotała, jakby napaść Vlada sprawiała jej ból, i rozstępowała się coraz bardziej pod bezlitosnym naporem jego ciosów. Przez moment, kiedy na niego patrzyłam, byłam tak oszołomiona, że zaparło mi dech w piersi. - Co ty tu robisz? - zdawało mi się, że słyszę jego krzyk, ale ciągły huk kamieni zagłuszył go. Nie byłam pewna, czy mnie słyszy, więc wykrzyczałam mentalnie odpowiedź. „Po wschodniej stronie góry na dole stoku jest tunel ewakuacyjny, niecałe trzysta metrów od rzeki. Wyślij ludzi, żeby go strzegli. Maximus i Shrapnel wciąż żyją. Idę po nich”. Wtedy rzeczywiście się rozłączyłam i jego odpowiedź przepadła, bo nagle znów widziałam przed sobą tunel. Kiedy byłam w transie, Marty mnie niósł. Ocknęłam się przed wielką szczeliną, która przypominała mi rozdziawione gardło kamiennego potwora. W środku - ledwie widoczni w świetle jaśniejących, zielonych oczu Marty’ego - znajdowali się Maximus i Shrapnel. Marty wskoczył do środka, wciąż trzymając mnie w ramionach. Stęknęłam, kiedy wylądowaliśmy. Otchłań musiała mieć z piętnaście metrów głębokości. Potem odskoczyłam od niego, wyciągając prawą rękę, gotowa smagnąć wszystko, co się rusza. Nic się nie ruszało. Może szturm Vlada przepłoszył strażników, którzy przesłuchiwali Maximusa i Shrapnela. Sądziłam, że będę musiała zabić znajdujące się tu osoby, lecz poza dwoma wampirami - przykutymi do ściany na obrzydliwe sposoby - dół był pusty. - Leila - głos Maximusa był nie do poznania, ponieważ w gardle wciąż tkwił mu srebrny harpun. Był tak pokryty krwią, że chwilę trwało, nim się zorientowałam, że tylko krew ma na sobie. - Co ty tu robisz? Zaśmiałam się szorstko i nienaturalnie: - Och, wiesz. Byłam w pobliżu.

Rozdział 42 Marty zaczął wyrywać te noże i harpuny, któryś dosięgał, mrucząc do Shrapnela coś o karmie. Byłam za słaba, żeby jak on wyciągać metal, ale nie byłam bezradna. Z zimną satysfakcją przecinałam harpuny i okowy przypominającą laser wiązką elektryczności. Reszty dokonał ciężar ich ciał. Nie, wcale nie bezradna. Kiedy Szilagyi wciągnął mnie w tę walkę, każąc Jackalowi mnie porwać, sądził, że jestem bezsilna. Od tamtej pory byłam dla niego tylko pionkiem. Tymczasem ten pionek zabił trzech jego ludzi, sprowadził Vlada do jego kryjówki i uwolnił dwóch mężczyzn, którzy z narażeniem życia chronili mnie podczas ostatniej napaści Szilagyia. Żałowałam, że nie zobaczę miny rozkazodawcy, kiedy sobie uzmysłowi, że jego drobiazgowe plany runęły. - Leilo - rozbrzmiał za mną męski głos o wyrazistym akcencie. Nareszcie się spotykamy. Nie musiałam się oglądać za siebie - wiedziałam, kto to. „Ostrożnie z życzeniami!” - przemknęło mi przez myśl. Dlaczego nie zaczęłam się napawać zwycięstwem po opuszczeniu wnętrza góry? Odwróciłam się. Zgodnie z przewidywaniami stał przede mną Szilagyi, ubrany w podobny typowy sweter i grube, bawełniane spodnie, jakie miał na sobie, kiedy widziałam go pierwszy raz. Moją uwagę przykuły jednak dwa pistolety, które miał w rękach - z jednego mierzył do mnie, a z drugiego do Marty'ego. - Naprawdę muszę prosić, żebyście się nie ruszali? - zapytał uprzejmie. Prąd wychylający się z mojej dłoni zgasł. Przestrzeli mnie na wylot, zanim zdążę choćby drgnąć. Zresztą oczy błyszczały mu tak wrogo, że nie wiedziałam, dlaczego jeszcze nie zaczął strzelać. - Możesz wziąć pod rozwagę salwowanie się ucieczką - odezwałam się spokojnym tonem, jakim mówi się do nieprzewidywalnych zwierząt. Wykrzywił wydatne usta pogardliwie. - Dlaczego? Wiem, kto tu jest, i już mu mówiłaś o moim tunelu, prawda? Nie ucieknę zatem. - Odbezpieczył broń. - Ale ty też nie uciekniesz. Nie wypowiedziałam na głos żadnej ze sztamowych uwag, które przyszły mi do głowy. „Nie chcesz tego robić” (owszem, chciał), czy też „Możemy porozmawiać” (za późno już było na gadanie). Zamiast tego w głębi duszy pomyślałam ponuro, czy mam w sobie dość wampirzej krwi, by wystrzelić elektryczny bicz, jednocześnie konając od rany postrzałowej. Jeśli pociągnie za spust, to się przekonam. Nad nami rozbrzmiały krzyki, tak przeraźliwe, że wzdrygnęłam się w instynktownej empatii, mimo że to z pewnością krzyczeli pozostali strażnicy

Szilagyia. Potem przede mną jak żywy cień pojawiła się wielka sylwetka. Stało się to tak szybko, że nie od razu się zorientowałam, na co patrzę - na plecy ubranego na czarno wampira z rękoma spowitymi pomarańczowo-błękitnym płomieniem, który rzucał na wnętrze dołu niesamowitą poświatę. - Witaj, Vlad - rzekł Szilagyi. Trzeba mu przyznać, że nie znać po nim było strachu. - Muszę przyznać, że jestem zaskoczony. Zdecydowałeś się ją chronić, zamiast mnie zaatakować. Cóż za zaskakująca słabość. Miałam do wyboru - kulić się za plecami mojego chłopaka albo z pośpiechem rozwiązać Maximusa i Shrapnela. Długo się nie musiałam zastanawiać. Wycofałam się powoli, lecz kiedy do nich doszłam, odwróciłam się szybko i zaczęłam szarpać, ciąć i wyrywać resztę srebra, którym Maximus i Shrapnel byli przykuci do kamiennych ścian. W międzyczasie zerknęłam parę razy na Szilagyia przez ramię, ale się nie ruszał, a te dwa pistolety mierzyły teraz we Vlada. - Dlaczego miałbym zabić cię szybko, skoro mogę wziąć cię z sobą i rozciągnąć twoje katusze na lata? - odparł Vlad pieszczotliwym tonem. - Mam wobec ciebie tak wielki dług. Z twojej winy zostałem pojmany, kiedy stałem się wampirem, oczerniałeś mnie, zdradziłeś Rumunię i wydałeś ją na pastwę wrogów, zamordowałeś mojego syna, zginęło przez ciebie wielu moich ludzi, a wreszcie - skrzywdziłeś Leilę. - Ciągnął niższym głosem, a płomienie na jego rękach rozgorzały silniej: - Choć ona, jak się zdaje, lekkomyślnie sama zaczęła się mścić, prawda? Vlad obrzucił mnie przy tym wzrokiem. Mimo powagi sytuacji wzdrygnęłam się. To jedno spojrzenie jasno i wyraźnie dało do zrozumienia, jaki jest na mnie wściekły, że tu przyszłam. Ale gdyby wstrzymał się z uderzeniem raptem o dziesięć minut, wykradłabym Maximusa i Shrapnela, a Szilagyi nawet by się nie zorientował! Szilagyi zaśmiał się krótko, słysząc to: - W istocie mogło ci się udać. Wykazałaś się zadziwiającą zaradnością, czego dowodzi twoja tu obecność oraz woń krwi Renda, która dobywa się z twoich ubrań. Maximus i Shrapnel - uwolnieni - stanęli po obu stronach Vlada. Nie mieli broni, lecz i tak emanowali namacalną groźbę. Być może dlatego że ich ciała pokryte były wyłącznie zaschniętą krwią. Marty stał przy mnie z ręką na nożu, który miał wciąż przy pasku. Vlad zerknął kolejno na Maximusa, Shrapnela i Marty’ego, po czym skupił się znów na Szilagyiu. - Wyjdźcie. To jedno słowo było brzemienne nieugiętym rozkazem. Ma-ximus i Shrapnel odwrócili się, by wyjść, lecz Marty się zawahał. Wówczas ciemnoskóry wampir złapał go i wyskoczył z dołu, tłumiąc protesty mięsistą łapą. Maximus ruszył się w moją stronę, ale strzeliłam ostrzegawczo elektrycznym biczem: - Nawet o tym nie myśl. Wyjdę stąd z Vladem albo wcale nie wyjdę.

Popatrzył na Vlada, który z kolei spojrzał na mnie znów gniewnie, po czym wskazał głową wyjście. Maximus wyskoczył z dołu bezgłośnie, a ja skupiłam się na powrót na dwóch pozostałych wampirach. Vlad uśmiechnął się do Szilagyia. Zwykłe odsłonięcie zębów było jednocześnie czarujące i straszne. - Teraz musisz sobie poradzić jedynie ze mną, stary wrogu. Wiesz dlaczego? Bo chciałem, żebyś w ciągu wielu następnych lat pełnych katorgi pamiętał, że nie mogłeś mnie pokonać, nawet gdy byłem sam. - Rzucił okiem na broń i zaśmiał się krótko. - Chyba że naprawdę wierzysz, że wystarczy mnie postrzelić? - Nie - odparł Szilagyi i ku mojemu zaskoczeniu upuścił pistolety. Dystyngowane rysy twarzy wykrzywił grymas nienawiści. - Wiem, że broń cię nie powstrzyma. Kiedy nasz stwórca cię przemieniał, przekazał ci coś ekstra. Pozostałą część Kainowego dziedzictwa potęgi. Wiedziałem to od razu, kiedy zobaczyłem, jak nienaturalnie jesteś silny i utalentowany. Tenoch musiał już wtedy planować swoją śmierć i wiedział, że ta moc nie będzie mu już potrzebna. W odróżnieniu ode mnie Vlad wiedział, o czym mówi Szilagyi. Uśmiechnął się szerzej, a jego lodowatą uprzejmość zastąpiło szczere rozbawienie. - A ja myślałem, że tylko Mencheres ma takie podejrzenia. Bardzo jesteś spostrzegawczy, zastanawiam się jednak, dlaczego nie błagasz o życie, skoro pojmujesz, że nie masz szans ze mną zwyciężyć. W bursztynowych oczach Szilagyia kryła się jakaś pradawna wiedza i podłość. - Gdybym zaczął błagać, tylko bym ci zrobił przyjemność. Wiem jednak, co nie będzie dla ciebie takie miłe. Zależy ci na niej - czuję to węchem. Możesz sądzić, że wygrałeś, stary druhu, ale dzięki mnie przypomnisz sobie, jak to jest stracić kogoś bliskiego. I jakże stosownie, że stracisz ją właśnie tutaj. Widziałam, jak coś małego - wielkości zapalniczki - wysuwa mu się z rękawa, lecz nic nie zrobiłam. Być może dlatego, że widziałam zbyt wiele filmów, w których negatywny bohater snuje monolog o swoich niecnych planach, zanim podejmie próbę ich realizacji. Szilagyi nie odezwał się ani słowem. Po prostu wcisnął guzik na tym niewielkim przedmiocie i cały świat wyleciał w powietrze. No może nie cały świat, ale na pewno wszystko dookoła mnie. Reakcja Vlada ocaliła mnie przed natychmiastową śmiercią. Skały eksplodowały z kolosalną siłą, lecz jego ciało chroniło mnie od przodu niczym tarcza, podczas gdy rękami zasłaniał tyle moich pleców, ile się dało. Wcisnął sobie w pierś moją głowę, a podbródkiem dociskał ją i zakrywał górną część. Miałam wrażenie, że fruwające odłamki rozdarły tylną część moich nóg na strzępy, ale był to najmniejszy z moich problemów, bo ziemia się pod nami rozstępowała.

Nagle Vlad chwycił mnie mocniej - i grunt osunął mi się spod stóp. Lecieliśmy? Zapadaliśmy się wraz z walącą się górą? Niepotrzebnie się odwróciłam, żeby popatrzeć - zobaczyłam ocean ognia, który pędził prosto na nas. Doświadczyłam wcześniej cudzej śmierci w wyniku eksplozji, wiedziałam więc, że to, co zdaje się trwać kilka sekund, w istocie dzieje się natychmiast. Vlad skoczył w górę, unikając większości kamieni i cegieł, lecz ogień postępował zbyt szybko. Gnał do góry, z łatwością dotrzymując Vladowi tempa. Znowu zacisnęłam oczy, próbując nastawić się psychicznie na nieuniknioną agonię. Jeśli mi się poszczęści, śmierć nastąpi prędko. Przynajmniej wiedziałam, że Vlad przeżyje pożogę. Szilagyi wysadził w powietrze kolejną górę, lecz ona Vlada nie pochłonie. Zabierze tylko mnie, a chociaż to akurat było wprost do bani, nie byłam z tych, co chcą ginąć w towarzystwie. Wtedy huczące płomienie mnie spowiły. Odczuwałam je pod postacią nacisku na każdą część mojego ciała, ale chociaż wicher pożaru smagał moimi włosami, żar bił tylko od ciała wampira, który ściskał mnie tak mocno, że trudno mi było oddychać. Czy moje ciało wpadło w szok i znieczuliło się na ból? Możliwe, lecz nigdy wcześniej nie stało się to tak szybko. Zaryzykowałam kolejny rzut oka - i wszędzie dookoła, nawet nad sobą, zobaczyłam płomienie. Choć jednak kaszlałam urywanie od dymu, wydawało się, jakby ogień mnie omijał. Nawet ubrania i odzież nie były nadpalone. Było to tak niewiarygodne, że mój umysł nie przyjął tego do wiadomości. Na pewno się palę. Lada moment poczuję uderzenie potwornego bólu oraz zatrważający odór smażenia mojego własnego ciała. Lecz kiedy ja na to czekałam, Vlad poleciał w bok i zwiększył prędkość. Dym i ogień mieliśmy teraz po lewej, dzięki czemu miałam doskonały widok na zamek Poenari, który gorzał i zapadał się do wnętrza góry. W końcu Vlad wylądował u stóp tejże góry, dość daleko od skalnych osuwisk, które plamiły nieskazitelny wcześniej śnieg brzydkimi smugami szarości i czerni. Trwało kilka sekund, nim nogi przestały mi się trząść, a nawet wówczas nie byłam w stanie puścić Vlada. - Jak? - wydusiłam, resztę uzupełniając w myślach, bo nie mogłam się wypowiedzieć słownie: „Jak to możliwe, że nie spłonęłam żywcem?”. Tego pożaru nic nie mogło przetrwać, z wyjątkiem wampira, który wciąż mnie podtrzymywał, żebym nie upadła. Vlad poluzował mój uścisk na tyle, by móc na mnie popatrzeć: - Moja aura cię ocaliła. - Widząc moje nierozumiejące spojrzenie, ciągnął: - Zauważyłaś przecież, że moja odzież nigdy się nie pali, kiedy wywołuję płomienie. Moja moc wszystko, co znajduje się w obrębie mojej aury, uznaje za część mnie, nie trawi więc tego czegoś. Obcy ogień przemieszcza się po mojej

aurze, jak gdyby go ona odpychała, więc osłoniłem cię nią, żeby płomienie cię ominęły. Osłupiałam tak bardzo, że odebrało mi mowę. Udało mu się dosłownie sprawić, że jestem ognioodporna? Ile to potrwa? Wykrzywił usta z uśmiechem pełnym zadumy: - Nie wiem. Nigdy wcześniej tego nie robiłem. Być może minie po raptem godzinie, być może potrwa kilka tygodni. Przemyślenie implikacji jego stwierdzenia zajęło mi dłuższą chwilę, bo wciąż byłam oszołomiona tym, co zaszło. - Skoro nigdy wcześniej tego nie robiłeś, skąd wiedziałeś, że się uda? Jego twarz przybrała dobrze mi znany wyraz arogancji: - Bo musiało się udać. Nie zamierzałem dopuścić do twojej śmierci. Pokręciłam głową, zdumiona i ogłupiała. Martwiłam się, że przypłaci swoje ego życiem, tymczasem to właśnie ono mnie ocaliło. Naturalnie, że się nie zawaha, nim spróbuje zrobić coś, czego nikt wcześniej nie robił. To Vlad Tepesh. Jak mógłby ponieść porażkę? Kolejny grzmot sprawił, że podniosłam oczy na niegdysiejszy zamek Poenari. Po cytadeli ostała się tylko wielka, dymiąca dziura, a niemal wszystkie przytłaczające ściany runęły do lasu. Budowla, która tak niedawno przypominała mi kamiennego smoka, teraz wyglądała jak obdarty szkielet. - Och, Vlad - powiedziałam cicho. - Twój dom... nie ma go już. Położył mi ręce na ramieniu, a gorąc jego dotyku przeniknął przez warstwy odzieży skradzionej od moich obecnie nieżyjących porywaczy. - Już od wieków nie był to mój dom. Nie żal mi, że go nie ma. Od dawna nie ma dla niego miejsca w moim życiu. Ponad dźwiękiem osuwających się skał, upadających drzew oraz innymi odgłosami zniszczenia dobiegły mnie krzyki. Vlad i ja się odwróciliśmy, a chociaż ja nie widziałam, kto nadchodzi, on się uśmiechnął. - Maximus, Shrapnel i Martin najwyraźniej przeżyli wybuch. Musieli wydostać się przez tunel. Potem spojrzał na mnie i jego uśmiech zgasł. - Dlaczego zwlekałaś, by mi o tym powiedzieć? - W jego głosie pobrzmiewały echa gniewu. - Bo posłałbyś kogoś innego, by ich uwolnił - odpowiedziałam. Temat rozmowy pomógł mi odzyskać naruszoną równowagę. - Nic nie poradzę na to, że strażnicy zginęli, ale Maximus i Shrapnel zostali pojmani, kiedy mnie chronili, więc żeby było sprawiedliwie, to ja musiałam ich uwolnić. Nie chciałam nawet, żeby Marty ze mną szedł, ale on nalegał. - Lekkomyślne, głupie ryzyko - mruknął ostrym tonem, ale kiedy odgarnął mi włosy z czoła, dotykał mnie delikatnie. Uśmiechnęłam się, unosząc prawą dłoń. - Lekkomyślne może to i było. Ale głupie nie. Miałeś rację. To rzeczywiście jest straszliwa broń.

Chwycił mnie za prawą rękę i wchłonął zawarty w niej prąd, nie zmieniając się na twarzy. - Tak, lecz wciąż jesteś tylko człowiekiem. Roześmiałam się, a mój śmiech zagłuszył chrzęst skał góry, która nadal drżała, jakby w bólach porodowych. - Tak jak van Helsing, ale w każdym filmie na końcu zwycięża z wampirem. Nie lekceważ potęgi człowieczeństwa.

Epilog Świt nastał spowity mgłą, rozmazując kontury krajobrazu jak w jednej z moich wizji przyszłości. Vlad wysłał mnie i Marty’ego do domu, sam zaś wraz z kilkoma strażnikami przeszukiwał ruiny zamku Poenari. Chciał zyskać pewność, że żaden z ludzi Szilagyia ocalałych z eksplozji nie uciekł. Chciał tez znaleźć kości swojego wroga - może na dowód jego zgonu może w charakterze trofeum, a może jako jedno i drugie ' Przywitałam się z Gretchen i tatą, zapewniając, że wyszłam z porwania bez szwanku, po czym oznajmiłam, że padam z nóg i poszłam do swojego pokoju. Rzeczywiście byłam zmęczona, lecz z wielu powodów nie mogłam zasnąć. Jedną z przyczyn bezsenności było to, co wydarzyło się w stajni. Nie ciążyło mi ze zabiłam Renda i pozostałych strażników. W odpowiednich okolicznościach większość osób była zdolna odebrać komuś życie, a to była właśnie walka na śmierć i życie. Nie spodziewałam się jednak, że będzie to tak satysfakcjonujące Fakt, ze przeżyłam starcie z zabójczymi przeciwnikami, przyczyniał się do mojej euforii, ale były też inne powody. Mogłam sobie tłumaczyć, że udziela mi się bezwzględność Vlada, ale w głębi duszy wiedziałam, że ta nieczułość to moja własność Vlad zwrócił nawet uwag? na ciemność, która się we mnie czaiła, na długo przed tym, nim zaczęliśmy być razem. Sądziłam, że mówił o wszystkim, co widziałam za sprawą swoich zdolności. Teraz zrozumiałam, że chodziło mu o to, co kryło się we mnie, i to zapewne jeszcze przed wypadkiem. Choć świadomość ta nie dawała mi spokoju, tak naprawdę przyczyny bezsenności nie miały nic wspólnego z moją nieoczekiwaną tendencją do okrucieństwa. Zanim usłyszałam, jak Vlad kroczy korytarzem, słońce wypaliło już większość porannej mgły. Vlad wszedł do mojego pokoju, rzucił umazany płaszcz na podłogę i ściągał właśnie buty kopniakami, kiedy zobaczył, co robię, i znieruchomiał. Siedziałam przed mahoniowym kominkiem z dłonią pośród pomarańczowo-niebieskich płomieni. Trzaskały mi między palcami i owijały się wokół nadgarstka, lecz żaden z nich nie dotykał bezpośrednio mojej skóry. Zamiast tego ześlizgiwały się po mnie, jak gdybym miała na rękach niewidzialną rękawiczkę. Ich ciepło było przyjemne, lecz nie paliły mnie, choć były bardzo blisko. - Ach, moja aura zatem wciąż jest w tobie osadzona - zauważył Vlad obojętnie. Wrócił do zdejmowania butów. Wyjęłam dłoń z ognia i przyjrzałam się jej idealnemu stanowi, czując jednocześnie zachwyt i niesmak. - Znalazłeś kości Szilagyia? - Nie. - Już bez butów, podszedł do mnie i uklęknął. - Nie martw się. Jeśli udało mu się przeżyć, potrwa co najmniej cały dzień, nim się wygrzebie na zewnątrz. Moi ludzie otoczyli cały obszar, a teraz ty, moja piękna, możesz się z

nim połączyć i sprawdzić, czy żyje, albo przekonać się, z jakiej nory próbuje się wyczołgać. Patrzyłam na niego długo. Brud i sadza nadawały seksownemu zarostowi na brodzie ciemniejszą barwę i uwydatniały jego kości policzkowe, przez co wyglądał jeszcze bardziej zajadle. Usta miał rozchylone i widać było zarys białych zębów, które z równym kunsztem potrafiły zmysłowo drażnić i przerażać. W świetle ognia jego miedziane oczy zyskały złotawy poblask, a szmaragdowe obwódki rosły stopniowo, kiedy zmarszczył czoło. - Co się stało? Pachniesz, jakbyś była strapiona. Popatrzyłam w ogień. Gdyby Vlad nie przekazał mi swojej aury, zginęłabym nocą w płomieniach, lecz za przeżycie trzeba było zapłacić cenę, której żadne z nas nie przewidziało. - Próbowałam już szukać Szilagyia - powiedziałam, zerkając na Vlada. Nie ma do czego się połączyć. Zaczął się uśmiechać. - Czyli naprawdę nie żyje. Rozkoszowałam się wyrazem jego twarzy, bo być może spoglądał tak na mnie po raz ostatni. Potem zmusiłam się, by mówić dalej: - Nie wiem. Z niczyją esencją nie mogę się już połączyć, nie tylko Szilagyia. Pogładziłam obficie rzeźbione drewno wokół kominka ostentacyjnie: - Nie pobieram już impresji z tego, czego dotykam. Kiedy osłoniłeś mnie swoją aurą, Vlad, miało to efekt uboczny: pokryła ona także moje zdolności jak coś w rodzaju nadprzyrodzonej rękawicy i teraz nic nie dostaje się do środka. Podniósł się bardzo powoli. Z jego twarzy zniknęła satysfakcja, a pojawił się na niej całkowicie nieprzenikniony wyraz. Żadne z nas nie wypowiedziało słów, które dźwięczały w ciszy jak krzyk. „A co, jeśli to nie jest przejściowe?” Może się okazać, że jest to remedium na zdolności psychometryczne, których od dawna chciałam się pozbyć, lecz one także były tym, co początkowo pociągało we mnie Vlada. Jeśli ich utrata faktycznie okaże się trwała, zyskałam dozę normalności, której pragnęłam, lecz mogę to przypłacić mężczyzną, w którym się zakochuję. A jego nieprzyjaciel może wciąż żyć. Szilagyi powinien był zginąć w wybuchu, ale już wcześniej wymknął się śmierci. Głęboki pesymizm przestrzegał mnie, że jeszcze go zobaczymy. - Nie martw się - rzekł Vlad, powtarzając swe wcześniejsze słowa, acz z mniejszym przekonaniem. - Podwoję liczbę straży w Poenari. Albo moi ludzie znajdą Szilagyia żywego, albo - kiedy twoje zdolności wrócą - sprawdzisz, czy naprawdę nie żyje. Nie polemizowałam z jego wiarą, iż odzyskam moje zdolności. W danej chwili oboje mogliśmy jedynie snuć w tej materii przypuszczenia. - Znowu czytasz mi w myślach? - zapytałam cierpko. Uśmiechnął się do mnie, nie ukazując zębów:

- Jak zawsze. Potem z powrotem założył buty, zostawiając jednak płaszcz tam, gdzie go wcześniej rzucił. - Powiadomię ludzi, by podwoili straże, zamierzam też jeszcze raz przeszukać teren, nim udam się na spoczynek. Pocałował mnie, a kiedy się odsunęliśmy i pogładził mnie po prawej ręce, przez jego twarz przemknęła jakaś nienazwana emocja. Powiedział jednak tylko: - Idź spać, Leilo. Niebawem wrócę. Kiedy wyszedł, uświadomiłam sobie, że zadał sobie trud, by podnieść mnie na duchu w sprawie Szilagyia, lecz ani słowem nie skomentował mojej myśli, iż się w nim zakochuję. Unikał tego tematu, dlatego że był niezdolny do miłości - a teraz w to powątpiewałam - czy dlatego że utrata mojej mocy skłoniła go, by rozważył nasz związek jeszcze raz? W niedalekiej przyszłości sprawdzę prawdziwość obu opcji. Nie chciałam stracić Vkda, ale nie zamierzałam znowu zacząć uciekać od swoich problemów. Stawię im czoła mimo ceny którą być może przyjdzie mi zapłacić, i zrobię to niezależnie od tego, czy będę dysponować dodatkowymi umiejętnościami. - Szykuj się, Vlad - szepnęłam w ciemność pokoju. - To jeszcze nie koniec.