Frost Jeaniene W grobie 03

Jeaniene Frost

W GROBIE CYKL „NOCNA ŁOWCZYNI”

Przełożyła Anna Reszka

Wydawnictwo MAG Warszawa 2012

PIERWSZY

Mężczyzna uśmiechnął się, a ja powoli przesunęłam wzrokiem po jego twarzy. Miał oczy o pięknym chabrowym odcieniu, podobnym jak u psa husky, tylko że siedząca obok mnie osoba w żadnym razie nie była zwierzęciem. Oczywiście, człowiekiem też nie. – Muszę już iść, Nick – powiedziałam. – Dzięki za drinki. Delikatnie pogłaskał moje ramię. – Napij się jeszcze jednego. Pozwól mi popodziwiać twoje piękne oblicze. Stłumiłam prychnięcie. Pochlebca! Ale skoro tak bardzo podobała mu się moja twarz, chyba nie powinien wbijać wzroku w dekolt. – W porządku. Barman... – Niech zgadnę. – Głos, który dobiegł z drugiej strony baru, był donośny; na nieznajomej twarzy widniał szeroki uśmiech. – Gin z tonikiem, prawda, Kostucho? O, cholera. Nick zamarł, a po chwili zrobił coś, czego się obawiałam. Rzucił się do ucieczki. – Kod czerwony! – warknęłam, rzucając się za nim w pościg. Uzbrojeni po zęby mężczyźni w czarnych strojach wpadli do baru, roztrącając gości na boki. Uciekając, Nick zaczął rzucać we mnie ludźmi. Próbowałam łapać krzyczących i machających rękami nieszczęśników, a jednocześnie przebić Nicka srebrnym ostrzem. Jeden z noży wbił się w jego pierś, ale zbyt daleko od serca. Nie mogłam jednak pozwolić, żeby ludzie padali na podłogę jak śmieci. Nick pewnie tak o nich myślał, ja nie. Mój oddział rozbiegł się po barze, obstawił wszystkie wyjścia i starał się usunąć z drogi spanikowany tłum. Nick dotarł do końca sali i rozejrzał się gorączkowo. Ja zbliżałam się do niego ze srebrnymi nożami w rękach, moi chłopcy celowali do niego ze swoich magnum. – Jesteś otoczony – rzuciłam, choć było to oczywistością. – Nie wkurzaj mnie, bo wtedy przestaję być ładna. Puść dziewczyny. Uciekinier zaciskał dłonie na szyjach dwóch młodych kobiet. Widząc przerażenie w ich oczach, poczułam, że ogarnia mnie wściekłość. Tylko tchórze chowają się za zakładnikami. Albo mordercy, jak Nick. – Ja wychodzę, one żyją, Kostucho – W jego głosie nie było już nawet śladu romantyczności. – Powinienem się domyślić. Twoja skóra jest zbyt doskonała jak na ludzką, choć włosy nie są rude, a oczy masz szare. – Kolorowe soczewki. Nowoczesna technika działa cuda. Bladoniebieskie oczy Nicka zapłonęły zielenią, z ust wysunęły się kły. – To był wypadek! – krzyknął. – Nie chciałem jej zabić. Po prostu wziąłem za dużo! Wypadek? Chyba jaja sobie robił. – Powinno cię ostrzec coraz wolniejsze bicie jej serca, więc nie wciskaj mi kitu z wypadkiem – odparłam. – Żyję z wampirem, a jemu ani razu coś takiego się nie zdarzyło. O ile to było możliwe, Nick zbladł jeszcze bardziej. – A skoro ty tutaj jesteś...

– Właśnie, koleś. Akcent był angielski, ton śmiertelnie groźny. Poczułam na plecach niewidzialne fale mocy, kiedy moi ludzie się rozstąpili, żeby przepuścić Bonesa, wampira, któremu najbardziej ufałam... i którego kochałam. Nick nie przesunął na niego wzroku, na co w duchu liczyłam. Nawet na chwilę nie oderwał ode mnie oczu. Nagle wyszarpnął ze swojego ciała sztylet, wbił go w pierś jednej z dziewczyn, a następnie rzucił nią we mnie. Złapałam ją odruchowo. – Pomóż jej! – krzyknęłam do Bonesa, który już skoczył na Nicka. Z taką raną dziewczynie pozostało zaledwie kilka sekund życia. Bones zaklął pod nosem, ale zawrócił i ukląkł przy rannej. Ja popędziłam za Nickiem, sama klnąc jak szewc. Rozległy się strzały, ale tylko kilka. Ze względu na tłum gości usiłujących dostać się do drzwi i drugą dziewczynę, którą Nick trzymał jak tarczę, mój zespół nie mógł tak po prostu otworzyć ognia. Nick wiedział o tym równie dobrze jak ja. Wbrew zasadom grawitacji wyskoczył w powietrze ponad głowami klientów i rzucił zakładniczką w jednego z moich ludzi. Żołnierz runął na ziemię razem z dziewczyną, a Nick zanurkował jak ptak i wyrwał mu broń. Rzuciłam jeszcze trzy noże, ale w kłębiącym się tłumie nie mogłam dobrze wycelować. Nick krzyknął, kiedy jeden ze sztyletów wbiły mu się w plecy, tuż obok serca. W następnej chwili odwrócił się i strzelił do mnie. W ułamku sekundy dotarło do mnie, że jeżeli się uchylę, kule trafią w otaczających mnie ludzi. Oni nie byli półwampirami, jak ja, więc pociski pewnie by ich zabiły. Przygotowałam się na ból... i nagle ktoś błyskawicznie mnie obrócił. Czołem uderzyłam w pierś Bonesa i poczułam, że jego ciałem wstrząsają trzy silne uderzenia. Przeznaczone dla mnie kule. Bones puścił mnie, odwrócił się i skoczył na Nicka, który próbował porwać kolejnego zakładnika. Nie udało mu się. Bones wpadł na niego z takim impetem, że obaj przebili się przez ścianę. Przeskakując nad ludźmi, rzuciłam się za nimi, zobaczyłam, jak Bones przekręca sztylet w sercu Nicka. Odprężyłam się. Rozcięcie serca srebrem oznaczało dla Nicka koniec przedstawienia... podobnie jak dla każdego innego wampira. Bones dla pewności przekręcił nóż jeszcze raz, po czym wyrwał go z piersi Nicka i przeniósł na mnie płonące spojrzenie. – Krwawisz – stwierdził, a na jego twarzy pojawił się niepokój. Dotknęłam policzka. Musiał trafić mnie w tym miejscu pasek, but albo coś innego, kiedy Nick rzucał mi ludzi pod nogi. – Ty zostałeś postrzelony, a martwisz się o zadrapanie na mojej twarzy? Bones podszedł i musnął mój policzek. – Ja zdrowieję natychmiast, skarbie, ty nie. Wiedziałam, że ma rację. Ale nie mogłam się powstrzymać, żeby nie przesunąć dłonią po jego plecach. Chciałam się przekonać, że jego skóra jest gładka, bez krwawych ran po kulach. – Skoro o tym mowa, jest tutaj mnóstwo ludzi, których musisz uleczyć. Potem możesz zająć się moim draśnięciem. Nie zważając na moje słowa, Bones przeciągnął kciukiem po jednym z kłów, potem dotknął nim mojej rany, a na koniec ust. – Dla mnie zawsze jesteś najważniejsza, Kitten. Nikt inny tak mnie nie nazywał. Dla matki byłam Catherine. Ludzie z jednostki zwracali się

do mnie Cat. W świecie nieumarłych znano mnie jako Rudą Kostuchę. Zlizałam krew z palca Bonesa. Wiedziałam, że spieranie się z nim nie ma sensu. Poza tym, czułam do niego to samo. – W porządku – powiedziałam. Rana na twarzy już przestała piec. – Zabierajmy się stąd. Niedaleko nas leżała dziewczyna, którą Nick rzucił na jednego z moich ludzi. Bones zmierzył ją wzrokiem, stwierdził, że nie jest ranna, i ruszył dalej. – To... On nie jest... – zaczęła bełkotać dziewczyna na widok jego kłów i płonących oczu. Poklepałam ją po ramieniu. – Nie martw się. Za dziesięć minut nie będziesz niczego pamiętać. – A- ale co...? Zignorowałam ją i zaczęłam sprawdzać, co z innymi. Wydawało się, że poza Nickiem nikt nie zginął. Dzięki Bogu. Bones uleczył drugą zakładniczkę. Teraz jedyną pamiątką, która została jej po niedawnych przeżyciach, była plama krwi na piersi i rozdarcie w koszuli, w miejscu gdzie przebił ją mój sztylet. Mieliśmy szczęście. – Jakie szkody? – zapytałam Coopera, który klęczał nad jednym z pokiereszowanych gości baru. – Nieźle, Dowódco. Dużo złamań, otarć, kontuzji. To co zwykle. Patrzyłam, jak Bones chodzi wśród rannych i zmusza tych w poważniejszym stanie, żeby przełknęli kilka kropel jego krwi. Nie istniał na świecie lek skuteczniejszy od krwi wampira. – Następny czerwony kod, querida – stwierdził jeden z moich kapitanów, Juan. Wskazał na gadatliwego wampira, którego po drugiej stronie baru trzymał mój kolejny kapitan. Dave był ghulem, co oznaczało, że poradzi sobie z wyrywającym się wampirem. Żaden człowiek z mojej jednostki nie sprostałby temu zadaniu. Pokiwałam głową. – Niestety. Juan westchnął. – To trzeci raz z rzędu. Nie najlepszy ten kamuflaż mimo zmienionego koloru oczu i włosów. Nie powiedział mi niczego nowego. Dostrzegłam spojrzenie Bonesa, które wręcz krzyczało: „A nie mówiłem!”. W ciągu ostatnich miesięcy zrobiło się bardziej niebezpiecznie. Zbyt wielu nieumarłych słyszało, że jest pół wampir, który na nich poluje. Już wiedzieli, za czym się rozglądać. Wbiłam wzrok w schwytanego wampira. – Dzięki, że mnie wydałeś. – Chciałem tylko postawić ci drinka. Nie byłem nawet pewien, czy to ty, ale twoja skóra... Jest zbyt doskonała jak na ludzką. I nieważne, że oddychasz. Poza tym jesteś ruda. Zobaczyłem to, kiedy uniosłaś ramię. Ślad włosów nie był koloru blond. Z niedowierzaniem uniosłam rękę i dokładnie przyjrzałam się wydepilowanej pasze. Dave też ją obejrzał i stwierdził: – Facet ma rację. Kto by pomyślał, że będą się gapić na twoje pachy? Rzeczywiście, kto? Z frustracją przesunęłam dłonią po swoich rozjaśnionych włosach. Nie zostały mi już żadne kolory do wypróbowania. Byłam brunetką i szatynką, zmieniałam barwę oczu. Ostatnio jednak nawet to nie pomagało. – Juan, potrzymaj – powiedziałam, podając mu noże. Zamrugałam kilka razy i wyjęłam soczewki z oczu. Co za ulga! Cały wieczór mnie wkurzały. – Pokaż mi je – poprosił nagle wampir. – Słyszałem o nich... ale mógłbym je zobaczyć? Dave ścisnął go mocniej. – Ona nie jest dziwadłem w wesołym miasteczku. – Nie jestem? – Westchnęłam i pozwoliłam, żeby moje oczy zapłonęły zielenią.

Jarzyły się teraz tak samo jak u wszystkich wampirów. Był to niepodważalny dowód mojego mieszanego pochodzenia. – No dobra. Przekonaj mnie, że nie powinnam cię zabijać. – Nazywam się Ernie. Jestem z klanu Two-Chaina, przyjaciela Bonesa. Sama więc widzisz, że nie możesz mnie zabić. – Komu potrzebni wrogowie, kiedy ma takich przyjaciół jak ty? – rzucił zjadliwie Bones, podchodząc do mnie. Właśnie skończył leczyć rannych i hipnozą zmieniać im wspomnienia. – Cholera, wywrzaskując jej imię, zawiesiłeś jej tarczę na szyi. Choćby już tylko za to powinienem urwać ci jaja i wepchnąć ci je do gardła. U niektórych takie słowa byłyby czczą pogróżką. Ale nie u Bonesa. On nigdy nie blefował. Najwyraźniej Ernie znał jego reputację, bo odruchowo zasłonił krocze. – Proszę, nie rób tego. – Porzucił negocjacje i przeszedł do błagania. – Nie chciałem jej skrzywdzić, przysięgam na Kaina. – Jasne – odparł zimno Bones. – Ale jeśli kłamiesz, nie pomoże ci nawet stwórca wszystkich wampirów. Kitten, chciałbym wsadzić go do pudła i przewieźć do ośrodka. Sprawdzić, czy naprawdę jest jednym z ludzi Two-Chaina. Bones zwrócił się do mnie o pozwolenie, bo w pracy to ja dowodziłam. Natomiast w sprawach osobistych miał nade mną przewagę ponad dwóch stuleci. – Pewnie. Ale nie spodoba mu się kapsuła. Bones roześmiał się ponuro. Wiedział z doświadczenia, jak nieprzyjemny jest nasz środek transportu przeznaczony dla wampirów. – Jeśli kłamie, będzie to najmniejsze z jego zmartwień. Podszedł do nas Cooper i zameldował: – Dowódco, kapsuła gotowa do użycia. – Zapakujcie go do niej i kończmy przedstawienie. W tym momencie do klubu wszedł mój zastępca Tate. Bradley i spojrzeniem swych ciemnoniebieskich oczu powiódł po sali, szukając mnie w tłumie. – Cat, już trzeci raz cię rozpoznano. Jakbym nie wiedziała. – Będziemy musieli po prostu wymyślić jakieś lepsze przebranie. I to szybko, jeszcze przed zadaniem, które nas czeka w przyszłym tygodniu. Tate nie dał się zbyć. – Ryzykując w ten sposób, w końcu zginiesz. Któregoś dnia ktoś znowu cię rozpozna i po prostu wyciągnie broń, zamiast zaproponować ci drinka. To się robi coraz bardziej niebezpieczne, nawet według twoich standardów. – Nie mów mi, co mam robić, Tate. Ja tu dowodzę, nie musisz więc odgrywać przede mną Taty Misia. – Wiesz, że moje uczucia do ciebie są dalekie od ojcowskich. Zanim zdążyłam mrugnąć, Bones chwycił Tate’a za gardło i podniósł go tak, że jego nogi zadyndały w powietrzu. Komentarz Tate’a tak mnie zirytował, że dopiero po chwili powiedziałam Bonesowi, żeby go puścił. Gdybym nie znała Tate’a od kilku lat, sama zaczęłabym go dusić za to, że wciąż drażnił Bonesa. Teraz, zamiast wierzgać albo walczyć, skrzywił twarz w grymasie podobnym do uśmiechu. – I co mi zrobisz, Strażniku Krypty? – wycharczał. – Zabijesz mnie?

– Zostaw go, Bones – powiedziałam. – Mamy większe problemy. Musimy dokończyć akcję tutaj, w klubie, sprawdzić pochodzenie Erniego, zdać Donowi sprawozdanie, a potem jeszcze dostać się do domu. Chodźmy, już późno. – Któregoś dnia posuniesz się za daleko – warknął Bones i zwolnił uścisk. Tate runął na podłogę. Rzuciłam mu ostrzegawcze spojrzenie. Był moim przyjacielem i zależało mi na nim, ale on żywił do mnie całkiem inne uczucia. Martwiło mnie również, że ostatnio najwyraźniej postanowił je demonstrować, zwłaszcza w obecności Bonesa, co na tego ostatniego działało jak czerwona płachta na byka. Wampiry były znane z tego, że raczej nie lubią się dzielić swoją własnością. Na razie udawało mi się zapobiec bójce, ale wiedziałam, że jeśli Tate kiedyś naprawdę wyprowadzi Bonesa z równowagi, nie pożyje na tyle długo, żeby tego pożałować. *** – Senator Thompson będzie zadowolony, że morderca jego córki został ukarany – powiedział mój stryj i zarazem szef, Don Williams. Wszyscy siedzieliśmy w jego biurze. – Cat, słyszałem, że znowu cię rozpoznano. To już trzeci raz. – Mam pomysł. Może ty, Tate i Juan ustawicie się na dachu i zaczniecie o tym krzyczeć na cały świat? Wiem, że to już trzeci pieprzony raz, Don! Mój wybuch nie zrobił na nim wrażenia. Don był nieobecny w moim życiu przez pierwsze dwadzieścia dwa lata, ale przez ostatnie pięć stanowił jego centrum. Do niedawna nawet nie miałam pojęcia, że jestem z nim spokrewniona. Don ukrył przede mną nasze rodzinne związki, bo nie chciał, żebym się dowiedziała, że wampirem, który – rzekomo – zgwałcił moją matkę, był jego brat. – Musimy znaleźć inną kobietę do roli przynęty – stwierdził Don. – Dla ciebie stało się to zbyt niebezpieczne, ale oczywiście nadal będziesz dowodziła oddziałem, Cat. Wiem, że Bones się ze mną zgadza. Słysząc to, parsknęłam śmiechem. Bones lubił moją ryzykowną pracę, tak jak ja lubiłam swojego ojca. – Oczywiście, że się zgadza. Do diabła, Bones zatańczyłby na twoim grobie, gdybym odeszła z pracy. Bones ze stoicką miną uniósł brew, ale nie zaprzeczył. – Wtedy pewnie kazałabyś mu wyciągnąć Dona spod ziemi, Cat – powiedział z uśmiechem Dave. Ja również się uśmiechnęłam. Właśnie to zrobił z nim Bones, kiedy Dave zginął w czasie jednej z misji. Wiedziałam, że krew wampira jest silnym eliksirem uzdrawiającym, ale nie miałam pojęcia, że jeśli ranny człowiek wypije jej dużo tuż przed śmiercią, będzie można później wskrzesić go jako ghula. Don kaszlnął. – Tak czy inaczej, wszyscy się zgadzamy, że to zbyt niebezpieczne, żebyś nadal była przynętą. Pomyśl o osobach postronnych, Cat. Kiedy ogłaszasz kod czerwony, wielu z nich grozi śmierć. Miał rację. Dzisiejszy wieczór stanowił najlepszy dowód. Przypierając wampiry i ghule do muru, można było doprowadzić je do ostateczności. Zważywszy na moją reputację osoby, która nie bierze zakładników, dlaczego nie miały przy okazji zabić tylu ludzi, ilu się da? – Cholera. – Tym jednym słowem przyznałam się do porażki. – Ale to przez twoje seksistowskie zasady, Don, nie mamy w zespole żadnej innej kobiety, a już w przyszłym tygodniu

czeka nas następne zadanie. Jest za mało czasu na to, żeby znaleźć wyszkoloną żołnierkę, przekazać jej złe wieści o istnieniu wampirów i ghuli, nauczyć ją samoobrony i jeszcze odpicować przed akcją. W gabinecie zapadła cisza. Don skubnął brew, Juan zagwizdał, Dave poruszał głową, strzelając kręgami. – A Belinda? – podsunął Tate. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. – Przecież to morderczyni. Tate odchrząknął. – Tak, ale nieźle sobie radzi w czasie treningów z mężczyznami. Obiecaliśmy, że wypuścimy ją po dziesięciu latach za dobre sprawowanie. Może, biorąc ją na akcję, sprawdzimy, czy rzeczywiście – jak twierdzi – całkiem się zmieniła. Bones wzruszył ramionami. – To ryzykowne, ale Belinda jest wampirem, więc nadaje się do tej roboty. Ponadto jest wystarczająco atrakcyjna, żeby być przynętą, no i nie potrzebuje szkolenia. Nie lubiłam Belindy, i to nie tylko dlatego, że kiedyś próbowała mnie zabić. Dawno temu brała udział w przyjęciu urodzinowym Bonesa razem z jeszcze jedną wampirzycą o imieniu Annette i dwiema innymi dziewczynami. Wiedziałam, że niewiele wtedy rozmawiali. – Don? – Wypróbujemy Belindę w przyszłym tygodniu – postanowił w końcu. – Jeśli sobie nie poradzi, wtedy poszukamy kogoś innego. Posłużenie się wampirzycą, żeby zwabić w pułapkę i zabić inne wampiry. Ten pomysł był niemal równie szalony jak to, co robiliśmy do tej pory. To znaczy, wykorzystywaliśmy do tego samego celu półwampira, czyli mnie. – Musimy jeszcze o czymś porozmawiać – powiedział Don. – Kiedy ponad trzy miesiące temu Bones dołączył do jednostki, stało się to pod pewnym warunkiem. Ale nie poproszono go jeszcze o największy wkład w nasze operacje... aż do dzisiaj. Zesztywniałam. Wiedziałam, co Don ma na myśli. Bones uniósł brew, wyraźnie znudzony. – A ja zamierzam dotrzymać umowy. Po prostu wymień osobę, którą mam zmienić w wampira. – Mnie. Z niedowierzaniem skierowałam wzrok na Tate’a. – Przecież ty nienawidzisz wampirów! – wybuchłam. – Dlaczego chcesz, żeby cię zmienił w jednego z nich? – Nienawidzę jego – poprawił mnie Tate. – Ale ty sama mówiłaś, że to osoba decyduje o charakterze wampira, a nie na odwrót. To znaczy, że nienawidziłbym Bonesa, nawet gdyby był człowiekiem. To miłe, pomyślałam, nadal wstrząśnięta. Dobrze wiedzieć, że Tate ma otwarty umysł, jeśli chodzi o nieumarłych. Tak, jasne. Bones spojrzał na Dona. – Będę potrzebował czasu, żeby przygotować go do przemiany. – Przeniósł wzrok na Tate’a . – Pozwól jednak, że od razu coś wyjaśnię. To nie sprawi, że ona cię pokocha. Uciekłam spojrzeniem. Bones wypowiedział na głos również moje obawy. Boże, miałam nadzieję, że to nie z mojego powodu Tate postanowił zostać wampirem jako pierwszy żołnierz z naszej jednostki. Proszę, niech nie robi tak drastycznego kroku tylko ze względu na mnie.

– Kocham cię jak przyjaciela, Tate – powiedziałam cicho. Nie podobało mi się, że muszę o tym mówić przy świadkach, ale wszyscy wiedzieli, co Tate do mnie czuje. Ostatnio wcale się z tym nie krył. – Jesteś jedną z najbliższych mi osób. I właśnie tak na ciebie patrzę. Wyłącznie jak na przyjaciela. Don odchrząknął. – Dopóki ty albo Bones nie macie uzasadnionych wątpliwości, osobiste uczucia Tate’a są nieistotne. – Mam wątpliwości co do jego motywów – przyznał Bones. – Co będzie, jeśli się rozczaruje, kiedy nie uda mu się odbić mi Cat? A jest oczywiste, że mu się nie uda. Powstaje zatem pytanie, czy Tate dokonuje wyboru dla siebie, czy dla niej? Jeśli zrobi to z niewłaściwego powodu, będzie miał mnóstwo czasu, żeby pożałować swojej decyzji. W końcu odezwał się sam Tate. – Mam swoje powody, ale zapewniam, że nie wpłyną one na moje zaangażowanie i lojalność wobec naszej jednostki. Bones posłał mu blady uśmiech. – Za sto lat ani tej jednostki, ani twojego szefa już dawno nie będzie, ale ty nadal będziesz mi winien lojalność, dopóki nie pozwolę ci założyć własnego klanu albo dopóki nie wyzwiesz mnie na pojedynek i zwyciężysz. Jesteś pewien, że się na to piszesz? – Poradzę sobie – odparł krótko Tate. Bones wzruszył ramionami. – W takim razie ustalone. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, Don, będziesz miał swojego wampira. Tak jak obiecałem. Na twarzy Dona pojawił się wyraz ponurej satysfakcji. – Mam nadzieję, że nie będę tego żałował. Ja również.

DRUGI

W środku nocy obudziłam się w łóżku sama. Zaspanym wzrokiem powiodłam po pokoju, ale Bonesa nie było w sypialni. Zaintrygowana zeszłam na dół i znalazłam go w salonie. Patrzył przez okno na widoczne w oddali górskie pasmo. Wampiry potrafiły tkwić w całkowitym bezruchu, jak prawdziwe posągi. Rzeczywiście, Bones był piękny niczym dzieło sztuki. W księżycowym blasku jego ciemnokasztanowe włosy wydawały się jaśniejsze. Wrócił do swojego naturalnego koloru, żeby mniej rzucać się w oczy w czasie wykonywania naszych zadań. Srebrzyste promienie pieściły jego nieskazitelną skórę, podkreślały szczupłą, kształtną budowę. Ciemniejsze brwi pasowały kolorem do oczu, kiedy te nie lśniły zielenią. Gdy odwrócił głowę i zobaczył mnie w progu, cienie jeszcze bardziej uwydatniały doskonałość jego kości policzkowych. – Hej, coś nie w porządku? – Ciaśniej zawiązałam szlafrok, wyczuwając napięcie w powietrzu. – Wszystko w porządku, skarbie. Tylko trochę się denerwuję. Tymi słowami przykuł moją uwagę. Usiadłam obok niego na kanapie. – Ty się nigdy nie denerwujesz. Bones się uśmiechnął. – Mam coś dla ciebie. Ale nie wiem, czy będziesz tego chciała. – A dlaczego miałabym nie chcieć? Bones zsunął się z kanapy i uklęknął przede mną, ale dopiero kiedy zobaczyłam w jego dłoni niewielkie pudełko z czarnego aksamitu, zrozumiałam, jakie są jego zamiary. – Catherine. – Nawet gdybym się nie domyśliła, użycie mojego pełnego imienia z pewnością naprowadziłoby mnie na właściwy trop. – Catherine Kathleen Crawfield, wyjdziesz za mnie? Dopiero w tym momencie dotarło do mnie, jak bardzo chciałam, żeby Bones zadał mi to pytanie. Owszem, według prawa wampirów byliśmy małżeństwem, ale nacięcie dłoni nożem, złączenie jej z moją i ogłoszenie mnie żoną nie było szczytem marzeń, które miałam jako mała dziewczynka. W dodatku Bones zrobił to, żeby zapobiec wojnie ze swoim stwórcą Ianem z powodu spornej kwestii, czyją jestem własnością. Patrząc teraz na Bonesa, zapomniałam o dziecięcych marzeniach. To prawda, Bones był kiedyś żigolakiem zmienionym w wampira i płatnym zabójcą, a nie księciem z bajki, ale też żadna heroina z pewnością nie czuła się tak, jak ja teraz, kiedy mężczyzna, którego kochałam do szaleństwa, prosił mnie na kolanach o rękę. Gardło ścisnęło mi się z emocji. Jakim cudem spotkało mnie takie szczęście? Bones westchnął z irytacją i rozbawieniem. – Akurat w takiej chwili zaniemówiłaś. Może łaskawie wybierzesz jedną z dwóch odpowiedzi. To napięcie jest prawdziwą torturą. – Tak. Do oczu napłynęły mi łzy, a jednocześnie zaczęłam się śmiać z radości, która mnie przepełniała. Poczułam, że Bones wsuwa mi na palec coś twardego i chłodnego. Wzrok miałam zamglony od łez, ale dostrzegłam błysk czerwieni. – Dałem go do oszlifowania już pięć lat temu – powiedział Bones. – Uważasz, że wtedy byłem zmuszony się z tobą związać, ale zapewniam cię, że to nieprawda. Zawsze miałem zamiar

się z tobą ożenić. Po raz tysięczny pożałowałam, że lata temu bez uprzedzenia opuściłam Bonesa. Myślałam, że go chronię. Okazało się jednak, że tylko niepotrzebnie zraniłam nas oboje. – Jak mogłeś się denerwować oświadczynami, Bones? Umarłabym dla ciebie. Dlaczego miałabym nie chcieć dla ciebie żyć? Całował mnie tak długo, że kilka razy musiałam się odsunąć, żeby zaczerpnąć tchu. – Ja właśnie to zamierzam robić. Dużo później leżałam wtulona w jego objęcia i czekałam na świt, który wkrótce miał nadejść. – Chcesz gdzieś uciec i wziąć cichy ślub czy raczej myślisz o hucznym weselu? – zapytałam sennie. Bones się uśmiechnął. – Znasz wampiry, kotku. Nigdy nie gardzimy dobrym widowiskiem. Wiem również, że nasza „ceremonia” niespecjalnie spełniła twoje wyobrażenia o prawdziwym ślubie, dlatego chciałbym to zmienić. Prychnęłam z rozbawieniem. – Rany, wielkie wesele. Będziemy mieli piekielny problem z wyjaśnieniem menu firmie cateringowej. Do wyboru: wołowina albo owoce morza dla ludzi, surowe mięso i różne części ciała dla ghuli... a dla wampirów beczka ciepłej, świeżej krwi przy barze. Boże, już wyobrażam sobie wyraz twarzy mojej matki. Bones uśmiechnął się diabolicznie i wstał. Zaciekawiona, nie odrywałam od niego wzroku, kiedy przeszedł przez pokój i sięgnął po swoją komórkę. – Justina. Kiedy usłyszałam imię mojej matki, wyskoczyłam z łóżka jak oparzona. Bones uciekł przede mną, starając się nie wybuchnąć śmiechem, i kontynuował rozmowę. – Tak, z tej strony Bones. Ach, jak możesz tak brzydko mnie nazywać... Hm, nawzajem, z pewnością... – Oddaj mi telefon – zażądałam. Znowu czmychnął poza zasięg moich rąk. Od chwili poznania mojego ojca matka nienawidziła wampirów z wręcz patologiczną zaciekłością. Kiedyś nawet próbowała doprowadzić do śmierci Bonesa – dwa razy – dlatego teraz tak dobrze się bawił, mogąc trochę się na niej odegrać. – Tak naprawdę, Justino, nie zadzwoniłem, żeby porozmawiać o tym, jakim to jestem obrzydliwym, nieumarłym mordercą... Tak, zdegenerowanym sukinsynem również. A czy wspomniałem już, że moja mama była kurwą? Nie? Do licha. Bo musisz wiedzieć, że wywodzę się z długiej linii dziwek... Gwałtownie zaczerpnęłam powietrza, kiedy Bones zaczął wyjawiać ciekawe szczegóły ze swojej przeszłości. Do tej pory moja matka pewnie już toczyła pianę z ust. – ...zadzwoniłem, żeby przekazać ci dobrą nowinę. Poprosiłem twoją córkę o rękę, a ona przyjęła moje oświadczyny. Gratulacje! Teraz oficjalnie zostanę twoim zięciem. Chcesz, żebym od razu zaczął mówić ci „mamo” czy mam zaczekać z tym do ślubu? Lotem nurkowym przeleciałam przez pokój, dopadłam go w końcu i wyrwałam mu telefon. Bones zaczął się tak śmiać, że w końcu musiał zaczerpnąć tchu. – Mamo? Jesteś tam? Mamo...? – Coś mi się zdaje, że będziesz musiała chwilę poczekać, Kitten. Chyba zemdlała.

*** Bywały dni, kiedy czułam żal, że nigdy nie zostanę matką. Mój ojciec był wystarczająco młodym wampirem, żeby zapłodnić moją matkę, ale wampiry z zasady nie mogły się rozmnażać. A ja nigdy nie zaryzykowałabym przekazania swoich zmutowanych genów dziecku poczętemu na drodze sztucznego zapłodnienia ani nie naraziłabym adoptowanego na mój niebezpieczny styl życia. Teraz jednak byłam zadowolona, że nie jestem matką. Polując na wampiry i ghule, widziałam dużo potworności, a mimo to przerażała mnie wizja hordy dzieci utuczonych cukrem i z wrzaskiem biegających od jednej gry wideo do drugiej. I to, że nie było żadnej przed nimi ucieczki. Ze względu na swoją moc Bones czekał na zewnątrz „Chuck E. Cheese”, szczęśliwy drań. Kiedy był blisko, na przykład w lokalu, inne wampiry go wyczuwały, dlatego zwykle obserwował nas do chwili rozpoczęcia zabawy, gdy nasz cel już wiedział, że na niego polujemy. Mnie nie otaczała typowa dla nieumarłych aura, którą odbierało się jak mrowienie od naelektryzowanego powietrza albo nawet jak porażenie prądem, w zależności od mocy wampira. Nie, ja oddychałam, moje serce biło, więc wydawałam się nieszkodliwa tym, którzy nie wiedzieli, na co jeszcze zwracać uwagę. Poza tym, moje ciało było niemal całe zakryte. Już nie służyłam jako przynęta, więc nie musiałam nosić swojego tradycyjnego stroju zdziry. To Belinda miała na sobie głęboko wycięty top i biodrówki, ukazujące kilkanaście centymetrów brzucha. Poza tym zakręciła sobie włosy i zrobiła makijaż. Rzadko tak wyglądała, bo prawie nigdy nie opuszczała więzienia Dona. Patrząc na jej blond włosy, pełne usta rozchylone w uśmiechu i ponętne krągłości, ludzie nigdy by nie zgadli, że jest wampirem. Zwłaszcza że słońce jeszcze nie zaszło. Nawet ci, który wierzyli, że wampiry istnieją, błędnie sądzili, że mogą one wychodzić jedynie nocą. A to, łącznie ze wszystkimi historiami o spaniu w trumnach, strachu przed symbolami religijnymi i zabijaniu drewnianym kołkiem, było nieprawdą. Stojący obok mały chłopiec pociągnął mnie za ramię. – Jestem głodny – powiedział. – Przecież dopiero co jadłeś – zdziwiłam się. Malec przewrócił oczami. – Proszę pani, to było godzinę temu. – Mów do mnie mamo, Ethanie – przypomniałam mu z promiennym uśmiechem, sięgając do torebki po pieniądze. Było to dziwne zadanie. Nie miałam pojęcia, skąd Don wytrzasnął dziesięciolatka, żeby udawał mojego syna. Tłumaczył, że jeśli spędzimy kilka godzin w „Chuck E. Cheese” bez dziecka, nasz cel uzna, że jesteśmy pedofilami albo... łowcami wampirów. Ethan porwał mi z dłoni garść drobnych, nie czekając, aż wyjmę banknoty. – Dzięki! – rzucił przez ramię i popędził do kolejki po pizzę. W porządku, to wyglądało autentycznie. Przez cały dzisiejszy dzień, i również wczorajszy, widziałam, że dzieci tak samo postępują ze swoimi rodzicami. Dobry Boże. Przez dwa dni wydałam na jedzenie i żetony więcej niż przez cały tydzień pracy, kupując w barach niezliczone giny z tonikiem. Dobrze przynajmniej, że wszystko fundował Wuj Sam, a nie ja. „Chuck E. Cheese” miał tylko jedno piętro, dlatego łatwiej było pilnować Belindy, nie chodząc za nią krok w krok. Teraz grała w skeeball niedaleko głównych drzwi. Po raz kolejny umieściła piłkę w samym środku kręgów. Światełka maszyny przygasły, kiedy z boku wypadły kupony. Przy nogach Belindy już ich leżała pokaźna sterta. Wokół zgromadziła się spora grupa

dzieci wraz z podziwiającymi ją ojcami. Ale w „Chuck E. Cheese” nie było żadnego wampira, choć przed trzema tygodniami w tajemniczy sposób zniknęła w nim cała rodzina. Żaden z klientów nic nie zauważył. Don zaczął podejrzewać, że w tę dziwną sprawę są zamieszane wampiry, bo kamery przemysłowe zarejestrowały parę zielonych, jarzących się oczu. Nieumarli zabójcy lubili po kilka razy odwiedzać ten sam teren łowiecki, co bardzo mnie dziwiło. Gdyby wampiry czy ghule nie wracały na miejsce przestępstwa, wydział specjalny Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, którym kierował mój stryj, zostałby pewnie rozwiązany. Krwiopijcom brakowało przezorności, żeby, jak błyskawica, nigdy nie uderzać dwa razy w to samo miejsce. Poczułam wibracje komórki. Zdjęłam ją z paska, spojrzałam na numer... i uśmiechnęłam się. Na ekranie wyświetliło się 911, co oznaczało, że na parkingu właśnie zauważono wampira. Powoli zbliżyłam się do Belindy, nie spuszczając przy tym Ethana z oczu. Gdy położyłam jej dłoń na ramieniu, spojrzała na mnie z irytacją. – Czas na pokaz – powiedziałam cicho. – Zabieraj ręce – odwarknęła, nie przestając słodko się uśmiechać. W odpowiedzi ścisnęłam ją mocniej. – Jeśli czegoś spróbujesz, zabiję cię – ostrzegłam. – O ile Bones nie zrobi tego pierwszy. Jej oczy na chwilę rozjarzyły się zielenią. Potem Belinda wzruszyła ramionami. – Jeszcze dziesięć lat i nie będę musiała więcej na ciebie patrzeć. Puściłam ją. – Masz rację. Nie zasłużyłaś na tę ofertę, więc lepiej jej nie spieprz. – Nie powinnaś być gdzie indziej, Kostucho? – wysyczała Belinda tak cicho, że ledwie ją usłyszałam. – Nie chcesz chyba spłoszyć rybki, co? Zanim odeszłam, obrzuciłam Belindę chłodnym, taksującym spojrzeniem. Mówiłam serio. Gdyby spróbowała wyciąć jakiś numer i narazić którekolwiek z dzieci, zabiłabym ją bez wahania. Ale cóż, daj komuś wolność, a sam się powiesi. Wystarczyło tylko poczekać. Kiedy wracałam do Ethana, moja komórka znowu zaczęła wibrować. Zerknęłam na wyświetlacz i jęknęłam w duchu. Znowu 911. Pojawił się kolejny wampir. Niedobrze. Stanęłam przy Ethanie, żeby mieć na oku zarówno jego, jak i drzwi. Wkrótce zobaczyłam, jak oba wampiry wchodzą do środka. Poznałam ich po lśniącej skórze i zdecydowanych ruchach, które odróżniały ich od zwyczajnych ludzi. Podenerwowana rozejrzałam się po „Chuck E. Cheese”. Zważywszy na tłum dzieciaków, było to najgorsze miejsce na walkę z nieumarłymi. Gdybym to ja służyła za przynętę, starałabym się zwabić wampiry z powrotem na parking, żeby zmniejszyć zagrożenie dla osób postronnych. Cóż, Belinda raczej nie przejmowała się ludźmi. Musiałam zostać i jej pomóc. Chwyciłam Ethana za rękę. – Już czas – powiedziałam. Zielononiebieskie oczy chłopca się rozszerzyły. – Są tutaj źli ludzie? – zapytał szeptem. Wątpiłam, żeby Don wyjaśnił Ethanowi – albo jego rodzicom, kimkolwiek byli ci szaleńcy, którzy zgodzili się na udział syna w tej maskaradzie – jakiego rodzaju „złych ludzi” ścigamy. Ja również nie zamierzałam się nad tym rozwodzić. – Masz nie znikać mi z oczu, jasne? – przypomniałam łagodnie, ale stanowczo. – Wszystko będzie dobrze. Ethan skinął głową z dzielną miną.

– Dobrze. Grzeczny chłopiec. Moja komórka zawibrowała, na ekranie pojawiły się znajome liczby. 911 – 911. – O, kur... – W ostatniej chwili ugryzłam się w język. Ethan zerknął na mnie. – Co się stało? Mocniej ścisnęłam jego rękę. – Nic. Oczywiście, to było kłamstwo. Podniosłam wzrok w samą porę, żeby zobaczyć trzeciego wampira wchodzącego przez drzwi. Potem czwartego. Belinda zamarła z ręką uniesioną do rzutu piłką, popatrzyła na nich i uśmiechnęła się szeroko. Zapowiadało się piekielne popołudnie.

TRZECI

Wampiry od razu zauważyły Belindę. Może nawet wyczuły najpierw jej zapach, bo nie minęła nawet minuta od ich wejścia, kiedy skierowały się w jej stronę. Mocno trzymałam Ethana za rękę, słuchając, jak Belinda się z nimi wita. Wytężałam słuch, by się upewnić, że nie powie czegoś podejrzanego. Na przykład: „pułapka” albo „Kostucha”. Na razie było dobrze. Belinda po prostu sobie flirtowała... z podtekstem, pytając ich, czy zamierzają tu kogoś zjeść. – A myślałaś, że po co tu jesteśmy? – powiedział jeden z nich, uśmiechając się z wyższością. – Z pewnością nie dla wielkiej, grubej myszy. Pozostali roześmiali się, a ja zacisnęłam zęby. Dranie. – Jesteś tu z kimś? – zapytał kolejny, obcinając Belindę pożądliwym wzrokiem. – Z laską, którą tutaj spotkałam, i z jej synem – odparła wymijająco. – Jeden z was może ją zjeść, ale do chłopaka ja mam pierwszeństwo. – Pokaż ich – zażądał brunet. Gdy Belinda wskazała nas palcem, przeniosłam spojrzenie na Ethana, przywołując na twarz fałszywy uśmiech. Nie martw się. Nic ci się nie stanie. – Blondynka w czarnym golfie, która trzyma chłopca za rękę. To oni. – Ładna – skomentował brunet i dodał pośpiesznie: – Ale oczywiście nie tak ładna jak ty. – Dzięki. – Ton Belindy świadczył, że wampir nie wykazał się dostatecznym refleksem, ale postanowiła dać sobie spokój. – Jak to zwykle robicie? Po prostu łapiecie dzieciaka i zwiewacie? – Widzisz tamtego faceta? – Wysoki, chudy wampir wskazał mężczyznę z plakietką na piersi. – Wystarczy, że spojrzę mu w oczy i zahipnotyzuję, a odda mi swój strój. – A niby po co chcesz nosić łachy jakiegoś gościa? – spytała z niedowierzaniem Belinda. Od niechcenia spojrzałam w ich kierunku. Sama się nad tym zastanawiałam. – Nie ubranie, tylko uniform „Chuck E. Cheese” – odparł z szerokim uśmiechem wampir. – Kiedy masz go na sobie, łatwo wyprowadzić dzieciaki bez wzbudzania podejrzeń. Nawet jeśli rodzice coś zauważą, jeden z nas po prostu ich hipnotyzuje, a oni wracają do domu przekonani, że wszystko jest w porządku. Dopiero po jakichś dwóch dniach orientują się, że ich dzieci nie ma w domu, ale nie pamiętają, gdzie je zgubili. – Wyprowadzamy je po kolei i zamykamy w bagażniku – dodał inny. – O tej porze roku jest wystarczająco chłodno, żeby nie umarły i nie zgniły, a dzięki hipnozie siedzą cicho. Tak mocno ścisnęłam dłoń Ethana, że aż jęknął. Szybko rozluźniłam chwyt, walcząc ze sobą, żeby moje oczy nagle nie rozbłysły z wściekłości. Każda śmierć będzie dla nich zbyt szybka. Belinda się uśmiechnęła. – Wampir w kostiumie „Chuck E. Cheese”? Muszę to zobaczyć. Mężczyzna również odpowiedział uśmiechem. – Poczekaj tu, kochanie. Spodoba ci się przedstawienie. Jak na zawołanie, na scenie ożyły postacie przypominające roboty. Dzieci zapiszczały z uciechy. Zobaczyłam, że jeden z wampirów idzie za kulisy za wskazanym wcześniej pracownikiem. Już miałam pójść za nimi, ale gdy usłyszałam następne słowa, zamarłam w pół kroku.

– ...głodny, idę wrzucić coś na ząb – oznajmił rudowłosy wampir, niespiesznym krokiem oddalając się od Belindy i pozostałych. Puściłam dłoń Ethana. Belinda uprzedziła, że chłopiec należy do niej, co w obecnej sytuacji czyniło go najbezpieczniejszym dzieckiem na sali. Uklękłam obok niego, żeby móc spojrzeć mu w oczy. – Widzisz tamtą grę? – spytałam, wskazując na najbliższą maszynę. – Zagraj w nią i nie ruszaj się stąd, dopóki po ciebie ktoś nie przyjdzie. Ja albo jeden z mężczyzn, których wcześniej poznałeś. Obiecaj mi. Ethan skinął głową. – Obiecuję. – Grzeczny chłopiec – mruknęłam. Ethan podszedł do automatu i wrzucił do niego wszystkie swoje drobne. Obserwując, jak rudowłosy wampir poluje na ofiarę, poczułam, że budzi się we mnie wściekłość. – Wszystkie jednostki, przygotować się – powiedziałam cicho do komórki. Sprawy szybko mogły przybrać zły obrót. Dyskretnie śledziłam wzrokiem wampira, który krążył po sali i badał, które dzieci są z opiekunem, a które bez. Przy automacie do rozmieniania stał chłopiec i zgarniał żetony. Wampir obserwował go przez chwilę, chodząc za nim, podczas gdy chłopiec wybierał gry. Zaczekał, aż znajdą się w kącie sali, i położył mu dłoń na ramieniu. Malec podniósł wzrok... i tyle wystarczyło. Wampir coś do niego powiedział, tak cicho, że nic nie usłyszałam. Jego oczy jarzyły się zielonym blaskiem. Nikt niczego nie zauważył. Chłopiec bez wahania podążył za wampirem do następnej sali i zniknął za jednym z przepierzeń. Ruszyłam za nimi. Zauważyłam, że wampir wybrał najmniej uczęszczane miejsce, które służyło do magazynowania zepsutych automatów. Klęczał przed chłopcem, a ten nawet nie próbował uciekać czy krzyczeć. Na jego twarzy odbijała się zielona poświata. Zaraz go ugryzie, pomyślałam. Właśnie tutaj, gdzie w niecałą minutę może ukryć jego ciało za jedną z zepsutych maszyn. A rodzice zaczną podejrzewać, że synowi coś grozi, dopiero kiedy on już będzie martwy... Rudzielec pochylił się do szyi chłopca, nie bojąc się jego rodziców, Boga ani nikogo innego. Wyciągnęłam z rękawa srebrny sztylet i podkradłam się bliżej. Przywitaj się z moim małym przyjacielem, dupku! – Co, do...? Odwróciłam się błyskawicznie, gdy poczułam na piecach falę mocy, jeszcze zanim usłyszałam zdziwiony głos. Stojący za mną wampir w przebraniu „Chuck E. Cheese” pytająco przekrzywił wielką, mysią głowę. Drugi krwiopijca zdjął ręce z ramion chłopca i zmrużonymi oczami spojrzał na mój nóż. – Srebro – mruknął. Pora na przedstawienie. – Na pozycje! – krzyknęłam, wiedząc, że Bones mnie usłyszy, i rzuciłam nożem. Ostrze wbiło się aż po rękojeść w pierś wampira. Prawie w tym samym momencie skoczyłam, powaliłam go na ziemię i kilka razy przekręciłam sztylet. Jednocześnie wylądowało na mnie coś ciężkiego. I miękkiego. Wampir w przebraniu myszy. Przetoczyłam się na bok, podkurczyłam nogi i zrzuciłam go z siebie kopniakiem. Napastnik z takim impetem rąbnął w jedną z maszyn, że ta wypadła przez okno. Usłyszałam okrzyk Tate’a: „Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego, nie ruszać się!” i rzuciłam następnymi nożami. Trafiłam w sam środek pluszowej piersi. Wampir zatoczył się do tyłu, ale nie upadł. Cholerny

kostium musiał być bardzo gruby. Wydobyłam kolejne noże i rzuciłam się na przeciwnika. Walczył zaciekle, choć był uwięziony w za dużym, niewygodnym przebraniu. Zaczęliśmy tarzać się po ziemi. Ja starałam się wbić sztylet tak głęboko, żeby go zabić, a on próbował mnie uderzyć mimo stroju krępującego ruchy. – Zostaw Chuckyego w spokoju! – usłyszałam dziecięce zawodzenie. Po chwili dołączyło do niego jeszcze kilka płaczliwych głosów. Jezu, tyle się mówi o psychicznym okaleczaniu dzieci, a te tutaj patrzyły na wariatkę usiłującą zasztyletować ich ukochaną maskotkę. Jeśli Bones nie usunie im tego wspomnienia, przez całe lata będą im się śnić koszmary. Przestałam o tym myśleć i skupiłam się na walce. Słyszałam, że niedaleko toczą się inne pojedynki. W końcu udało mi się wbić nóż wystarczająco głęboko, żeby leżący pode mną wampir zwiotczał. Przekręciłam ostrze. Gdy wstałam z podłogi, napotkałam przerażony wzrok dzieci i ich rodziców. Nie miałam jednak czasu im wyjaśniać, że Chucky nie był Chuckym, tylko jego złym bliźniakiem, bo rzucił się na mnie z wrzaskiem wampir o blond włosach, niemal tratując ludzi po drodze. Sięgnęłam po kolejny nóż i zauważyłam, że zostało mi ich już tylko kilka. Nie mogłam ryzykować rzutu, bo gdyby przeciwnik zrobił unik, trafiłabym kogoś, kto stał za nim. Nie, musiałam stoczyć bezpośrednią walkę. Z rozjarzonymi oczami ruszyłam na napastnika. No, blondasku, zobaczmy co potrafisz. Na widok moich oczu wampir się zawahał, ale tylko na chwilę. Kątem oka zauważyłam, że Belinda mocuje się z jego ciemnowłosym kompanem. Z oczywistych powodów nie daliśmy jej żadnej broni, ale z pewną ulgą stwierdziłam, że walczy dla nas, a nie przeciwko nam. Za blondynem pojawił się ostatni z grupy wampirów. Kiedy mnie zobaczył, warknął wściekle i też ruszył w moją stronę, ale zatrzymał się w pół kroku i spojrzał na drzwi. – O, kurwa – zaklął, odwrócił się i popędził za scenę. Nie musiałam się oglądać, żeby wiedzieć, co go tak przeraziło. Poczułam, że do sali wszedł Bones. W tym samym momencie zaatakował mnie drugi z wampirów, więc nie mogłam nacieszyć oczu widokiem również tego przeciwnika podkulającego pod siebie ogon. – Bierz tamtego, ja się zajmę blondaskiem! – zawołałam, uchylając się przed kłami sięgającymi do mojego gardła. – Dorwę sukinsyna – warknął Bones i zniknął za dużymi, puszystymi stworami, które wciąż śpiewały i wygłupiały się na scenie. – Wszyscy na zewnątrz! – rozkazałam między jednym a drugim ciosem. I to szybko, zanim któreś z dzieci lub rodziców zostanie zakładnikiem, pomyślałam. Zerknęłam na Belindę i zobaczyłam, że złapała ciemnowłosego wampira w niedźwiedzi uścisk i właśnie wyprowadza go z sali. Wydawało mi się, że coś do niego mówi, ale w całym tym zgiełku nie usłyszałam, co. Silny cios skierował moją uwagę z powrotem na jasnowłosego przeciwnika. Jeszcze kawałeczek dalej, powiedziałam do siebie w myślach. Nie chcę również ciebie zabić na oczach tych dzieci. I tak będą miały koszmary. Kiedy stanął przed dziurą w oknie wybitym przez automat do gier, zaatakowałam go, schylając się nisko, żeby uniknąć jego kłów. Wypadliśmy na parking i twardo uderzyliśmy o asfalt. Zostało mi już tylko kilka noży, bo nie spodziewałam się, że tyle ich zmarnuję, próbując przebić ubranko Chucky’ego. Musiałam wybrać właściwy moment. – Mamusiu, niech oni przestaną! – wyło jakieś dziecko.

Zaklęłam w duchu. To było najgorsze miejsce na obławę na wampiry. Sądząc po odgłosach, moi ludzie mieli pełne ręce roboty z powstrzymaniem spanikowanych rodziców i dzieci przed wybiegnięciem na parking, co jeszcze bardziej skomplikowałoby sytuację. Dave rzucił rozkaz, żeby ciemnowłosego wampira, którego złapała Belinda, umieścić w kapsule. Sprytnie. Zamknięty w pudle nie stanowiłby już zagrożenia, a zabić można go później, po powrocie do ośrodka. Uchyliłam się przed potężnym ciosem, który przetrąciłby mi kark, i spojrzałam na Belindę. Niczym na zwolnionym filmie, zobaczyłam, że uwolniona od swojego jeńca wampirzyca doskakuje nagle do Zachary’ego, nowego członka naszej jednostki, i zatapia kły w jego szyi. – Tate, powstrzymaj ją! – wrzasnęłam, bo sama nic nie mogłam zrobić. Belinda gwałtownie uniosła głowę, puściła Zachary’ego i rzuciła się do ucieczki. Ranny upadł na ziemię, trzymając się za szyję. Spomiędzy jego palców tryskała krew. Usłyszałam strzały, przekleństwa i tupot stóp kilku żołnierzy z jednostki. – Wróg na wolności! Zabezpieczyć teren! – krzyknął Cooper. Ponurym wzrokiem spojrzałam na swojego wampira. – Nie mam czasu – warknęłam i natarłam na niego z takim impetem, że oboje się przewróciliśmy. Przeciwnik zaczął okładać mnie pięściami, ale ja się nie broniłam. Przyjmowałam wszystkie ciosy, jedną ręką odsuwając jego szczękę od mojego gardła. Drugą chwyciłam sztylet i wbiłam mu go w serce. Przekręciłam ostrze trzy razy i wampir był naprawdę martwy. Odsunęłam się od niego. Żebra bolały mnie jak diabli, ale zwalczyłam impuls, żeby przycisnąć do nich rękę. Nagle po mojej lewej stronie wybuchło zamieszanie. Odwróciłam głowę w samą porę, by zobaczyć, jak ciemnowłosy wampir, którego właśnie pakowano do kapsuły, powala na ziemię dwóch najbliżej stojących żołnierzy. Członkowie oddziału, którzy nie pilnowali wyjść z lokalu, pobiegli za Belindą. Zostali tylko ci, którzy opatrywali Zacharyego. Wampir zaś w pełni wykorzystał ich nieuwagę. Dave rzucił się na niego, ale krwiopijca zrobił unik, niczym makabryczny pingwin przejechał brzuchem po asfalcie, a potem zerwał się i pognał przed siebie. Ja natomiast pobiegłam sprintem za głosami Tate’a i Juana, którzy ścigali Belindę. Jako śmiertelnicy nie mieli najmniejszych szans, żeby ją dogonić, dlatego w ułamku sekundy podjęłam decyzję i rzuciłam się w pościg za wampirzycą. Stanowiła dla nas większe zagrożenie. Znała nazwiska ludzi z jednostki. Znała szczegóły działalności organizacji Dona i nasz system bezpieczeństwa, tak że mogła przekazać jego dokładny opis komuś, kto byłby wystarczająco szalony, żeby spróbować się do niego włamać. W żadnym razie nie zamierzałam jej na to pozwolić. Biegnąc najszybciej, jak potrafiłam, wkrótce dogoniłam Tatea i Juana. Nie widziałam przed sobą Belindy, usłyszałam jednak pisk hamulców i gniewne okrzyki ludzi. Wampirzyca najwidoczniej przecinała jakieś ruchliwe skrzyżowanie. – Weź samochód wydyszałam, pędem mijając Tatea. – Namierzcie mnie! W pagerze miałam zamontowany nadajnik, a samochodem mogli mnie dogonić. I załatwić sprawę z policją, gdyby zaszła taka potrzeba. Znowu zapiszczały hamulce. Skręciłam w tamtą stronę, przemknęłam przez skrzyżowanie i dostrzegłam Belindę znikającą w jednej z bocznych uliczek. O nie, nic z tego, pomyślałam. Wytężyłam siły, choć przy każdym kroku miałam wrażenie, że zaraz pękną mi obolałe żebra. Modliłam się w duchu, żeby Belinda nie wpadła do jakiegoś domu i nie próbowała wziąć zakładnika. Miałam nadzieję, że wystarczająco dobrze poznała mnie i jednostkę, by wiedzieć, że

nie wyszłoby jej to na dobre. Nie, dalej biegła na złamanie karku, a ja deptałam jej po piętach, przeklinałam ją w myślach na czym świat stoi. Nie zwalniając ani trochę, Belinda wybiła się w powietrze i przeskoczyła przez płot. Dzięki Bogu, nie należała do mistrzów, którzy potrafili latać. Wtedy byłoby po mnie. Pokonałam płot niemal tak szybko jak ona, ale sterczący kawałek metalu skaleczył mnie w nogę. Niestety, rana nie zagoiła się błyskawicznie jak u wampirów. Czasami zazdrościłam nieumarłym tej zdolności. Ale nie aż tak bardzo, żeby stać się jednym z nich. Kiedy zbliżyłam się do Belindy na dostateczną odległość, rzuciłam dwoma nożami, ostatnimi, jakie mi zostały. Sztylety wbiły się w jej plecy. Belinda zachwiała się, ale nie upadła. Cholera, nie trafiłam w serce! Moja celność podczas karkołomnego biegu po nierównym terenie, w dodatku z ruchomym celem, nie mogła się równać z tą, którą prezentowałam w sali treningowej. Do zapamiętania: popracować nad rzucaniem nożami w trakcie pościgu. Mimo to, ranna Belinda zaczęła trochę zwalniać. Gwałtowne ruchy musiały spowodować przesunięcie się jednego z ostrzy bliżej serca. Wampirzyca nie mogła jednak się zatrzymać, sięgnąć do tyłu i wyszarpnąć ich z ciała. Próbowała chwycić noże, nie zmniejszając szalonej prędkości, ale jedyne, co osiągnęła, to wepchnęła je jeszcze głębiej. Znowu się zachwiała, a ja zmusiłam się do jeszcze szybszego biegu. Już prawie... Gaz do dechy, Cat, nie możesz pozwolić jej zwiać! Zebrałam wszystkie siły i skoczyłam na Belindę. Udało mi się chwycić ją za kostki i powalić na ziemię. Wampirzyca obróciła się jak błyskawica i zaatakowała kłami każdy skrawek mojego ciała znajdujący się w jej zasięgu. Nie robiłam uników, tylko rzuciłam się na nią i całym ciężarem przygniotłam jej pierś. Belinda natychmiast znieruchomiała. Spojrzenie jej ogromnych, chabrowych oczu na moment zwarło się z moim. Potem jej powieki opadły, a z gardła wyrwał się krótki krzyk. Ostrza wciąż tkwiące w plecach przecięły jej serce. Nie zamierzałam jednak ryzykować. Przewróciłam ją na brzuch, chwyciłam za obie rękojeści i mocnym ruchem przekręciłam noże. Poczułam, jak jej ciało zwiotczało. Trzeba było zgodzić się na dziesięcioletnią umowę, pomyślałam chłodno. A tak, zobacz, na co ci przyszło. Głośny krzyk przywrócił mnie do rzeczywistości. Wyglądało na to, że Belinda i ja leżymy na czyimś trawniku. Właścicielkę domu, starszą kobietę, wyraźnie zdenerwował widok dwóch dziewczyn toczących ze sobą śmiertelną walkę na jej podwórku. Usiadłam z westchnieniem. – Proszę zadzwonić na dziewięćset jedenaście. Lepiej się pani poczuje. Wiedziałam, że policja i tak mnie nie tknie. Chroniły mnie dokumenty od Dona. Poza tym byłam gotowa się założyć, że wkrótce zjawią się tu zarówno Tate z chłopakami, jak i Bones. On nie potrzebował żadnego nadajnika, żeby mnie zlokalizować. Wystarczał mu mój zapach. Kobieta wymamrotała pod nosem coś, co zabrzmiało jak „morderczyni”, weszła do domu i zatrzasnęła za sobą drzwi. Chwilę później usłyszałam, jak dzwoni na policję. Zostałam na trawie przy ciele Belindy. Uprzejmie skinęłam głową kilku sąsiadom, którzy z ciekawości wyszli na dwór. Wszyscy jednak natychmiast wracali do domów i, tak jak staruszka, sięgali po telefon, żeby wezwać policję. Nie minęły trzy minuty, kiedy zobaczyłam Bonesa. Na mój widok zwolnił i kilka ostatnich metrów pokonał spacerkiem. – Nic ci nie jest, skarbie? – Tylko zadrapania i siniaki. Nic poważnego. A co z wampirem, którego ścigałeś? Bones uklęknął obok mnie. – Myślę, że w tej chwili wita się w piekle z Belindą.

Świetnie. Jeden może i uciekł, ale trzem się nie udało, a najbardziej niebezpieczna z tej trójki zaczynała się marszczyć i wysychać w słońcu późnego popołudnia. – A Zachary? Bones potrząsnął głową. Głęboko zaczerpnęłam tchu, żałując, że nie mogę jeszcze raz zabić Belindy. Pisk opon obwieścił przyjazd chłopaków. Z samochodu, który zatrzymał się tuż obok nas, wyskoczyli Tate i Juan. Wstałam i otrzepałam się z trawy i kurzu. – Jak widzicie, chłopcy, Belinda została wylana.

CZWARTY

Ciemnowłosemu wampirowi udało się uciec. Dave obwiniał się, że osobiście nie wsadził go do kapsuły, ale atak na Zachary ego, który Belinda oczywiście od początku zaplanowała, całkowicie odwrócił jego uwagę. Ranny wykrwawił się, zanim Bones skończył z ostatnim wampirem, więc nie było szans, żeby go uzdrowić. Zachary zostawił również testament życia. Nie chciał, żeby w razie śmierci podczas misji wskrzeszono go jako nieumarłego. Dlatego też, mimo smutku, pochowaliśmy go zgodnie z życzeniem. Okazało się, że Ethan jest sierotą. Wyjaśniło się więc, dlaczego rodzice nie oponowali, żeby odgrywał mojego syna. Zmusiłam Dona, by obiecał, że nigdy więcej nie wykorzysta jego albo innego dziecka do niebezpiecznych zadań i poszuka dla chłopca rodziny zastępczej. Skoro potrafił kierować tajnym ośrodkiem rządowym do walki z nieumarłymi, znalezienie dobrych opiekunów nie powinno sprawić mu większych trudności. W końcu dla Tate’a nadeszła godzina próby. Tego dnia wszyscy zjawili się w ośrodku. Brakowało tylko jednej osoby, ponieważ jej samolot miał. opóźnienie z powodu usterek technicznych. Annette – pierwszy wampir stworzony przez Bonesa – przyjeżdżała, żeby pomóc nam z Tate’em. To ja wpadłam na ten pomysł. Odkąd Annette próbowała mnie do niego zniechęcić, opowiadając pikantne historie z przeszłości, Bones prawie z nią nie rozmawiał. Wiedziałam jednak, że to ochłodzenie stosunków mu doskwiera. Zaproponowałam więc, żeby Annette też pełniła dyżury w celi, w której Tate będzie zamknięty po przemianie. Przewidywano, że minie nawet tydzień, zanim Tate nauczy się kontrolować głód na tyle, żeby nie rozerwać pierwszej żyły, jaką zobaczy, tak że przez kilka pierwszych dni mogli przy nim czuwać tylko nieumarłi. Dave już się zgłosił na ochotnika, ale gdyby znalazł się ktoś trzeci, Bones miałby więcej wolnego czasu. I może pogodziłby się z Annette, gdyby wampirzyca dobrze wykorzystała szansę. Czyż nie byłam świetnym rozjemcą? Teraz jednak się denerwowałam. Za pół godziny Bones zabije Tate’a tylko po to, żeby zaraz potem go wskrzesić. Okres pomiędzy śmiercią a ponownymi narodzinami mógł potrwać jedną godzinę albo kilka. Wszystko zaplanowano na dwudziestą, tuż po zachodzie słońca, kiedy Bones zwykle był najsilniejszy. Słyszałam, że przemiana jest wyczerpująca dla wampira, ale po raz pierwszy miałam być jej świadkiem. Don oczywiście polecił zainstalować kamery i podłączyć Tate’a do monitorów, które miały zarejestrować dokładny moment zaniku fal mózgowych i zgonu. Na widok całej tej wymyślnej aparatury Bones tylko pokręcił głową i złośliwie spytał, czy wszystko będzie transmitowane w sieci. Don nie raczył mu odpowiedzieć. Zamierzał zebrać tyle informacji, ile tylko zdoła. Jeśli chodziło o badania, nigdy nie miał skrupułów. Tate znajdował się w pomieszczeniu wyposażonym w tytanowe zamki. Do diabła, był tam nawet stół operacyjny z klamrami z tego samego metalu. Bones powiedział Donowi, że wszystkie te środki ostrożności to gruba przesada, ale Don bał się, że Bradley ucieknie z sali i wpadnie w szał. Teraz Tate leżał unieruchomiony właśnie na tym stole, w samych szortach, z elektrodami rozmieszczonymi na ciele. Wśliznęłam się do pokoju, żeby po raz ostatni porozmawiać z nim jako

człowiekiem. W lodówce umieszczono worki z krwią na kilka pierwszych posiłków po przemianie. Spojrzałam w ciemnoniebieskie oczy Tate’a, jednocześnie unosząc go wraz ze stołem do pozycji siedzącej. – Boże, Tate. – Głos mi się łamał. – Jesteś pewien? Próbował się uśmiechnąć, ale nie za bardzo mu to wyszło. – Nie bój się, Cat. Można by pomyśleć, że to ty masz umrzeć, nie ja. Dotknęłam jego policzka. Skórę miał równie ciepłą jak moja. Ale już niedługo. Tate westchnął i przysunął do mnie głowę. – Dziwnie się potoczyło, co? – powiedział cicho. – Pamiętam, że kiedyś nie wierzyłem w wampiry. A teraz spójrz. Mam się stać jednym z nich i znaleźć pod władzą sukinsyna, którym gardzę. Czy to nie ironia losu? – Tate, nie musisz tego robić. Możesz zmienić zdanie, a wtedy wszystko odwołamy. Wziął głęboki wdech. – Jako wampir będę silniejszy, szybszy i trudniej będzie mnie zabić. Jednostka tego potrzebuje... i ty też. – Nie waż się robić tego dla mnie, Tate. – Mój głos drżał. – Jeśli tak jest, natychmiast złaź ze stołu. – Zrobię to – oświadczył z mocą Tate. – Nie namówisz mnie, żebym zrezygnował, Cat. Od odpowiedzi wybawił mnie Bones, podchodząc z tyłu. – Już czas, Kitten. Udałam się do niewielkiej sali piętro wyżej, w której umieszczono sprzęt rejestrujący całe wydarzenie. Mój stryj już tam był, wpatrzony w monitory. Juan, Cooper i Dave weszli do pokoju tuż za mną. Nie mogłam oderwać wzroku od ekranu, kiedy z gracją prawdziwego drapieżnika Bones zbliżył się do stołu. Puls Tate’a nagle przyśpieszył. Bones wbił w niego obojętny wzrok. – Nie dostaniesz tego, na co tak liczysz, kolego, ale z tą decyzją będziesz musiał żyć do końca swoich dni. Pytam więc po raz ostatni: naprawdę tego chcesz? Tate głęboko zaczerpnął powietrza. – Od dawna chciałeś mnie zabić. Teraz masz swoją szansę. Zrób to. W następnej sekundzie Bones zatopił kły w jego szyi. Tate zesztywniał, a urządzenia pokazały, że jego tętno szaleje. Dave chwycił moją dłoń. Odwzajemniłam uścisk, patrząc, jak Bones wypija życie z mojego przyjaciela. Blada grdyka poruszała się miarowo, kiedy przełykał. Piknięcia monitora EKG stawały się coraz rzadsze, wolniejsze, a kiedy Bones w końcu uniósł głowę, maszyna wydawała jedynie sporadyczne, krótkie sygnały. Bones zlizał z warg ostatnie krople krwi, wziął do ręki nóż i naciął sobie szyję, a potem przycisnął do niej bezwładną głowę Tate’a. Nie odsuwał ostrza od skóry, żeby rana nie zasklepiła się zbyt szybko. Wargi Tate’a się poruszyły. Na początku słabo chłeptały skapującą w nie krew, ale po chwili już ssały z większym wigorem. Monitor EEG zaczął piszczeć. W chwili gdy Tate z zamkniętymi oczami wbił zęby w ranę, Bone rzucił nóż, ale nie puścił jego głowy ani nie bronił się przed gwałtownym atakiem. Minuty mijały, a Tate wciąż pił łapczywie. Pomiędzy uderzeniami jego serca następowały coraz dłuższe przerwy, aż w końcu zapadła cisza. Bones oderwał usta Tate’a od swojej szyi, po czym chwiejnie się od niego odsunął. EEG szalało, na ekranie EKG pokazała się płaska, ciągła linia. Ciałem Tate’a wstrząsnęły tak potężne drgawki, że trzymające go klamry zagrzechotały, po chwili jednak nieruchomo opadło na stół. Martwe, ale czekające na wskrzeszenie.

*** Godziny wlokły się niemiłosiernie. Bones siedział na podłodze i wyglądał tak, jakby odpoczywał, ale wiedziałam, że nie śpi. Od czasu do czasu zerkał na nieruchome ciało Tateła, a ja zastanawiałam się, czy już wyczuwa zmiany energii. EEG je wyłapywało. Przez cały ten czas maszyna nawet na chwilę nie ucichła. Z powodu wszystkich tych pisków Bones pewnie miał ochotę ją roztrzaskać. Wypił dwa woreczki krwi ze zgromadzonych zapasów, odkąd Tate... umarł? Stracił przytomność? Jak można było określić teraz jego stan? Bones nienawidził osocza. Gdy któregoś razu spytałam go, dlaczego gryzie ludzi, zamiast pić gotową krew, porównał jej smak do zepsutego mleka. Ale teraz musiał uzupełnić straty bez względu na upodobania. Juan ziewnął. Było już po północy, a my wciąż wpatrywaliśmy się w nieruchome ciało Tate’a albo w monitory. – Może pójdziecie się przespać? – zaproponowałam. – Obudzę was, kiedy coś się zmieni. Przywykłam do siedzenia do późna; bycie półwampirem miało swoje zalety. Don rzucił mi zmęczone, ale stanowcze spojrzenie. – Nie, do diabła, ja zostaję. I myślę, że inni również. Pozostali mruknęli twierdząco. Wzruszyłam ramionami i wróciłam spojrzeniem do ekranu. Bones wstał. Na razie był to jedyny znak, że coś się dzieje. W następnej chwili ciałem leżącym na stole wstrząsnęły drgawki. Tate otworzył oczy i napiął wszystkie mięśnie, próbując uwolnić się od obręczy. Z głośników dobiegło tak nieziemskie wycie, że wcisnęło mnie w oparcie fotela. – Jezu Chryste – wymamrotał Don. Po jego senności nie został nawet ślad. Krzyk narastał. Tate jak oszalały miotał głową, walcząc z pętami. W jego otwartych ustach, z których wydobywał się piekielny wrzask, dostrzegłam wystające kły. Bones powiedział kiedyś, że nowe wampiry budzą się z palącym, nieznośnym pragnieniem. I właśnie to rozgrywało się teraz na moich oczach. Tate wyraźnie nie zdawał sobie sprawy z tego, gdzie, a nawet kim jest. W spojrzeniu, którym potoczył po małym pomieszczeniu, nie było nic z dawnego Tate’a. Bones nie wykazywał nawet śladu paniki, którą ja czułam na widok przyjaciela w takim stanie. Ruszył w stronę lodówki, wyjął z niej kilka torebek krwi i podszedł do stołu. Z powodu wycia, które płynęło z głośników, nie usłyszałam, co powiedział, ale zobaczyłam, że porusza wargami i upuszcza jedną z torebek prosto w otwarte usta nowego wampira. „Mniam, mniam?” – podsunął mój zmartwiały umysł. A może: „Do dna?”. Tate nie zaczął pić z torebki. Rozerwał ją zębami, tak że całą twarz miał po chwili czerwoną, a z kłapiącymi szczękami wyglądał bardziej jak rekin niż człowiek. Bones, nieporuszony, ściągnął resztki plastiku z jego twarzy, zręcznie unikając ostrych zębów. Kolejny woreczek z krwią spotkał taki sam los jak pierwszy. Wstrząśnięta odwróciłam wzrok. Nie miało to sensu, bo wiedziałam wcześniej, czego się spodziewać, tyle że słyszeć i widzieć to dwie różne rzeczy. Zauważyłam, że stojący po mojej prawej stronie Juan również nie patrzy na ekran. Z zamkniętymi oczami masował skronie. – To wciąż jest on. – Dave wskazał głową na monitor. Kiedy się odezwał w przerwie wrzasków Tate’a, jego głos zabrzmiał bardzo cicho. – Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale Tate wciąż tam jest. To tylko przejściowy stan. Wkrótce znów będzie sobą. Boże, jak bardzo chciałam w to wierzyć. Wiedziałam, że nie mam powodów wątpić, ale teraz Tate wyglądał jeszcze bardziej przerażająco niż najgroźniejsze wampiry, jakie w życiu

spotkałam. Najwyraźniej się myliłam, sądząc, że jestem gotowa na taki widok. Trzeba było pięciu torebek krwi, żeby błysk szaleństwa zniknął z oczu Tate’a. Część zawartości pierwszych dwóch pokrywała jego twarz. Ale kiedy teraz spojrzał na Bonesa, chyba go poznał. – Boli – wykrztusił. Gdy usłyszałam jego ochrypły, ponury głos, do oczu napłynęły mi łzy. W tym jednym słowie zawarł całą swoją rozpacz. Bones skinął głową. – Będzie lepiej, kolego. Możesz wierzyć mi na słowo. Tate spojrzał na siebie i zaczął zlizywać krew, którą mógł dosięgnąć językiem. Nagle przestał i spojrzał prosto w kamerę. – Cat. Pochyliłam się do mikrofonu. – Jestem tu, Tate. Wszyscy jesteśmy. Tate zamknął oczy. – Nie chcę, żebyś widziała mnie w takim stanie – wymamrotał. Ogarnął mnie wstyd z powodu mojej pierwszej reakcji. – To nic, Tate. – Mój głos był ochrypły. – Jesteś... – Nie chcę, żebyś oglądała mnie w tym stanie! – warknął, szarpiąc się w klamrach. – Kitten. – Bones spojrzał na mnie z ekranu. – On się denerwuje, a przez to trudniej mu będzie zapanować nad żądzą krwi. Lepiej zrób to, czego chce. Ogarnęło mnie jeszcze większe poczucie winy. Czy to przypadek, czy Tate skądś wiedział, że patrząc na niego wcześniej, czułam odrazę? Byłam naprawdę parszywym dowódcą, a w dodatku złym przyjacielem. – Dobrze, idę – powiedziałam, siląc się na spokojny ton. – Ja... Do zobaczenia, jak poczujesz się lepiej, Tate. Wyszłam z pomieszczenia, nie oglądając się na ekrany, ale usłyszałam, że Tate znowu zaczyna krzyczeć. *** Siedziałam na biurku w swoim gabinecie i wpatrywałam się w przestrzeń, kiedy nagle zadzwonił telefon. Zawahałam się, widząc na wyświetlaczu numer matki. Nie byłam w nastroju, żeby się z nią kłócić. Ale nigdy tak późno nie dzwoniła, więc postanowiłam odebrać. – Cześć, mamo. – Catherine. – Zamilkła. Czekałam, delikatnie bębniąc palcami o blat. I wtedy matka powiedziała coś, przez co omal nie spadłam z biurka. – Zdecydowałam się przyjść na twój ślub. Jeszcze raz spojrzałam na ekranik, by się upewnić, że to naprawdę z nią rozmawiam. – Upiłaś się? – wykrztusiłam, kiedy odzyskałam głos. Westchnęła. – Wolałabym, żebyś nie wychodziła za tego wampira, ale mam już dość tego, że przez niego wciąż się kłócimy. Obcy ją podmienili, pomyślałam. To jedyne wyjaśnienie. – Więc... przychodzisz na mój ślub? – Chyba właśnie to powiedziałam, prawda? – W jej głosie pojawiła się znajoma nuta irytacji.

– Eee... to wspaniale. – Niech mnie diabli, jeśli wiedziałam, jak zareagować. Jej słowa kompletnie zbiły mnie z tropu. – Nie sądzę, żebyś potrzebowała pomocy przy planowaniu? – spytała matka, jednocześnie prowokująco i niepewnie. Gdybym jeszcze bardziej otworzyła usta, szczęka całkiem by mi opadła. – Byłoby miło – zdołałam wykrztusić. – To dobrze. Spotkamy się później na kolacji? Już miałam na końcu języka słowa: „Przykro mi, to niemożliwe”, ale się zawahałam. Tate nie chciał, żebym oglądała na ekranie, jak zmaga się z głodem. Bones po południu wybierał się na lotnisko po Annette. Mógłby po drodze podrzucić mnie do matki, a później spotkalibyśmy się w ośrodku. – A co powiesz na późny lunch zamiast kolacji? Powiedzmy o czwartej? – Dobrze, Catherine. – Matka zawiesiła głos, jakby chciała jeszcze coś dodać. Podświadomie czekałam na okrzyk: „Prima aprilis! ale teraz był listopad. – Do zobaczenia o czwartej. Kiedy o świcie do mojego gabinetu przyszedł Bones, bo teraz Dave rozpoczął dwunastogodzinną zmianę w pokoju Tate’a, wciąż byłam oszołomiona. Najpierw mój najlepszy przyjaciel zostaje zmieniony w wampira, a potem matka mięknie w sprawie mojego ślubu z jednym z nich. To był naprawdę niezapomniany dzień. Bones zaproponował, że podrzuci mnie w drodze na lotnisko i wracając do ośrodka, odbierze, ale się nie zgodziłam. Nie chciałam ryzykować, że zostanę bez samochodu, gdyby matka zaczęła obrzucać go obelgami – a zawsze istniała taka możliwość – ani zepsuć naszej pierwszej prawdziwej rozmowy, pojawiając się u niej z Bonesem i z obcym wampirem. Uważałam, że jedna para kłów naraz w zupełności jej wystarczy, a Annette działała mi na nerwy nawet w dobre dni. Poza tym już widziałam, jak wyjaśniam matce, kim jest wampirzyca. „Mamo, poznaj Annette. W osiemnastym wieku, kiedy Bones był żigolakiem, płaciła mu, żeby ją pieprzył. Teraz, po ponad dwustu latach, są dobrymi przyjaciółmi”. Taak. Przedstawię Annette matce... zaraz po tym, jak sama zrobię sobie lobotomię. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że chce rozmawiać o naszym ślubie – powiedziałam, wsiadając do samochodu. Bones spojrzał na mnie z powagą. – Ona nigdy cię nie odtrąci. Mogłabyś poślubić samego szatana, a i tak byś się jej nie pozbyła. Ona cię kocha, Kitten, choć okazywanie tego naprawdę kiepsko jej wychodzi. – Umilkł na chwilę, a potem uśmiechnął się złośliwie. – Mam zadzwonić do ciebie za godzinę, że niby jest jakaś pilna sprawa, na wypadek gdyby zrobiła się nieprzyjemna? – A jeśli coś się stanie z Tate’em? – zaniepokoiłam się. – Może jednak nie powinnam jechać. – Twojemu kumplowi nic nie jest. Już nic mu nie zaszkodzi, oprócz srebrnego sztyletu wbitego w serce. Jedź, spotkaj się z mamą. I zadzwoń do mnie, jeśli będziesz chciała, żebym przyjechał i ją ugryzł. W ośrodku naprawdę nie miałam nic do roboty. Tate musiał pozostać w zamknięciu jeszcze przez co najmniej kilka dni, a z oczywistych powodów nie planowaliśmy żadnych akcji. To była najodpowiedniejsza pora na sprawdzenie, czy matka mówiła poważnie o ociepleniu naszych stosunków. – Trzymaj komórkę pod ręką – zażartowałam i odjechałam. Matka mieszkała trzydzieści minut drogi od ośrodka, w Richmond, w sielskiej okolicy, która przypominała miejsce w Ohio, gdzie obie się wychowałyśmy. Do Dona też było niedaleko, gdyby coś się stało. Kiedy podjechałam pod jej dom, zauważyłam, że okiennicom przydałoby się

malowanie. Czy tak wyglądały, kiedy byłam tu ostatnio? Boże, ile czasu minęło, odkąd odwiedziłam ją po raz ostatni? Gdy wysiadłam z samochodu, zamarłam. Po plecach przebiegł mi dreszcz, ale nie spowodowało go uświadomienie sobie, że nie odwiedzałam matki, odkąd kilka miesięcy temu Bones znowu pojawił się w moim życiu. Po energii płynącej z domu poznałam, że matka nie jest sama. I ktokolwiek tam z nią był, nie miał tętna. Sięgnęłam do torebki, w której zawsze trzymałam jakiś srebrny nóż, i znieruchomiałam, słysząc za sobą zimny śmiech, a potem znienawidzony głos. – Nie robiłbym tego na twoim miejscu. Drzwi domu się otworzyły. W progu zobaczyłam matkę, a obok niej wyglądającego znajomo, ciemnowłosego wampira, który niemal pieszczotliwie obejmował dłońmi jej gardło. Nie musiałam oglądać się za siebie, by wiedzieć, że za mną stoi mój ojciec.

PIĄTY

Mój ojciec Max stał jakieś dwadzieścia metrów dalej, między drzewami. Wbijał we mnie spojrzenie szarych oczu, identycznych jak moje, wiatr rozwiewał jego rude włosy. Ale moją uwagę przyciągnęła nie jego twarz, tylko niewielka wyrzutnia rakietowa, którą trzymał opartą o ramię. W drugiej dłoni ściskał pistolet. Różnica w rozmiarach obu broni była tak duża, że omal nie parsknęłam histerycznym śmiechem. – Zamierzałem wysadzić twój samochód, zanim wjedziesz na podjazd – odezwał się miłym tonem, wskazując głową wyrzutnię. – Ale potem zobaczyłem, że jesteś sama. A który ojciec przepuściłby okazję spędzenia czasu ze swoją córeczką? Jeśli raz ci się nie uda, próbuj dalej. Tak brzmiały ostatnie słowa Maksa, kiedy kilka miesięcy temu złapano go za wynajęcie dwóch zabójców, żeby skrócili moje nieszczęśliwe życie. Sądziłam, że ojciec nie będzie więcej próbował organizować na mnie zamachów, po tym jak Bones poślubił mnie z tradycją wampirów, ale najwyraźniej się myliłam. Gdzie twój pan? – zapytałam spokojnie. – Spóźnia się? Nadal jest wkurzony, że wymknęłam mu się z rąk? – Ian? – Max się roześmiał. – Pieprzyć mojego pana, nie potrzebuję go. Mam nowych dobroczyńców, córeczko, a oni tak samo jak ja pragną twojej śmierci. Ponownie rozważyłam pomysł sięgnięcia po noże. Na twarzy Maksa pojawił się zimny uśmiech, tak podobny do mojego, że każdy dostrzegłby łączące nas pokrewieństwo. – Myślisz, że zdążysz wyciągnąć broń, zanim cię zastrzelę? Być może. Ale prędzej twoja matka zginie od rakiety. A to byłaby prawdziwa szkoda. Zacisnęłam zęby. Max i drugi wampir stali dokładnie naprzeciwko siebie. Nawet gdyby udało mi się wyeliminować jednego z nich, drugi z pewnością zdążyłby zabić matkę. – Może wejdziemy do środka? – zaproponował Max, wskazując na dom. – Uważam, że już dawno powinniśmy przeprowadzić rodzinną naradę. Nie mogłam nic zrobić, kiedy ci dwaj stali tak daleko od siebie. Ruszyłam w stronę wejścia, ale zatrzymał mnie śmiech ojca. – Najpierw rzuć torebkę, mała, a potem kopnij ją w moją stronę. Powoli. Przez głowę przemknęły mi liczne scenariusze ataku, ale odrzuciłam wszystkie ze strachu o matkę. Gdyby Max był sam... Gdybym przytroczyła do ciała parę noży, zanim tu przyjechałam... Gdybym miała drugi taki zegarek z alarmem jak kiedyś, Bones by się zorientował, że siedzimy po uszy w gównie. Upuściłam torbę na ziemię i posłałam ją kopniakiem do Maksa. Ojciec mruknął coś pod nosem i zbliżył się do mnie, nie opuszczając broni. – A teraz nauczymy cię odrobiny szacunku – powiedział i nacisnął spust. Kula trafiła mnie w brzuch, aż zgięłam się wpół. Nie od razu poczułam ból, ale kiedy nadszedł, był bezlitosny. Za plecami usłyszałam śmiech drugiego wampira, niewiele głośniejszy od wystrzału. Pistolet miał tłumik. – Właź do środka – polecił Max, wskazując bronią drzwi. – Albo następną kulą dostaniesz w

nogę. Przycisnęłam dłonie do obficie krwawiącej rany na brzuchu i chwiejnym krokiem ruszyłam w stronę domu. Gdy Max zamknął za nami drzwi, strzelił ponownie, tym razem w udo. Krzyknęłam z bólu. Uderzenie było tak silne, że zwaliło mnie z nóg. – To taka świetna zabawa, że nie mogłem się oprzeć. – Max uśmiechnął się złośliwie i machnął bronią w kierunku mojej matki. – Piśnij jeszcze raz, a ona też dostanie. Z radością by ją zastrzelił. Zauważyłam, że na jej twarzy maluje się oszołomienie i pustka. Zahipnotyzował ją, żeby była mu posłuszna. Na myśl, jak bardzo musiała być przerażona, kiedy otworzyła drzwi i zobaczyła mojego ojca, zapłonęła we mnie dzika furia. Nie na długo jednak, bo zmyła ją kolejna fala bólu, mdłości i zawrotów głowy. Max nie trafił w tętnice ani ważne organy, ale w obecnym stanie nie byłabym w stanie walczyć z nimi dwoma i jednocześnie ją ratować. I tylko dzięki swojemu mieszanemu pochodzeniu jeszcze nie straciłam przytomności. Bones. Często żartowałam z niego, że ma paranoję na punkcie mojego bezpieczeństwa, ale teraz nie było mi do śmiechu. Oczywiście, jeśli nie pojawię się w ośrodku, Bones zacznie się niepokoić. Pewnie na tyle mocno, że przyjedzie prosto tutaj. Niestety, za późno, sądząc po wyrazie twarzy Maksa. – Trzeba było mnie zabić, kiedy miałaś szansę – powiedział Max, patrząc na mnie z góry. – Założę się, że teraz żałujesz, że wtedy u lana wolałaś poślubić Bonesa. Nawet jeśli miał rację, nie mogłam się zmusić, żeby mu ją przyznać. – Czy kiedyś ci mówiłam, jak bardzo cię nienawidzę, Max? – wykrztusiłam. Może uda mi się zyskać na czasie. Wkurzyć go na tyle, żeby nie chciał od razu mnie zabić. Drugi wampir się roześmiał. – Ma charakter – stwierdził, mierząc mnie wzrokiem i jednocześnie głaszcząc włosy mojej matki. – Wielka szkoda. Nagle mnie olśniło, skąd go znam. To właśnie on uciekł nam wtedy z „Chuck E. Cheese”! – To ty – powiedziałam. Ciemnowłosy wampir się uśmiechnął. – Mnie również miło cię znowu widzieć. Max odłożył wyrzutnię rakiet, ale teraz i tak nic mi to nie dawało. Co innego, gdyby to zrobił kilka minut temu. – Calibos, jeśli moja córka chociaż drgnie, zabij jej matkę – rozkazał. Po wydaniu tego strasznego rozkazu zniknął w kuchni. Wciąż uciskałam ranę na brzuchu, bo krwawiła mocniej niż ta na nodze. Niech cię szlag, Max, pomyślałam, zaciskając zęby z bólu. Umrzesz, nawet gdyby to miała być ostatnia rzecz, jaką w życiu zrobię. I na to właśnie się zanosiło. Matka wciąż wpatrywała się w przestrzeń pustym wzrokiem. Poza tym, ku mojej uldze, nie wyglądała na ranną. Calibos zaczął wodzić dłońmi po jej bluzce, w końcu ścisnął pierś. Z mojego gardła wydobyło się ciche warczenie, na co on tylko uśmiechnął się z zadowoleniem. – Charakterek – mruknął i opuścił dłoń niżej. W tym momencie z kuchni wyszedł Max i spiorunował go wzrokiem. – Nie ona – rzucił szorstko. – Jeśli czas nam pozwoli, możesz sobie wziąć Cat. Ale Justina jest moja. O, Boże. Nagle odzyskałam determinację. Nie mogłam pozwolić Maksowi żyć, nawet gdybyśmy obie miały przy tym zginąć. Znałam matkę. Wolałaby umrzeć niż zostać zgwałcona przez wampira. Zwłaszcza przez Maksa.

– Myślę, że już pora ją obudzić, co? – zapytał ojciec tym samym wesołym tonem. Oddał pistolet Calibosowi, przykazując mu, żeby mnie zabił, jeśli się ruszę, a sam podszedł do mojej matki. Jednym z noży przyniesionych z kuchni naciął kciuk i przytknął go do jej ust. – Pobudka, Justino – powiedział, wcierając krew w jej wargi. Matka zlizała ją, zamrugała i wrzasnęła. Max natychmiast zamknął jej usta dłonią. Spróbowałam zapanować nad bólem, żeby wymyślić jakiś plan. No dalej, skup się, Cat! Musi być jakieś wyjście. – Witaj, piękna – powiedział Max, przysuwając twarz do twarzy mojej matki. – Zabiorę rękę, ale za każdym razem, kiedy krzykniesz, odetnę coś twojej córce. Zrozumiałaś? Matka spojrzała na mnie z przerażeniem, po czym skinęła głową. Max opuścił dłoń. – Tak lepiej. A teraz upewnijmy się, że nasz kotek nie zepsuje całej zabawy... Max podszedł do mnie z nożami w rękach. Napięłam mięśnie, niczego bardziej nie pragnąc, niż mu je wyszarpnąć. Niestety, Calibos celował do mnie z pistoletu, a moją matkę miał w zasięgu kłów. Nie był to najlepszy moment na atak. Max uklęknął i z uśmiechem chwycił mnie za nadgarstek. – Niedługo umrzesz – powiedział cicho, tak żebym tylko ja usłyszała. – Ale Justinie pozwolę żyć, żeby mogła wspominać twoją śmierć. Spróbuj jednak ze mną walczyć, mała, to zgwałcę ją i zabiję na twoich oczach, a potem dopiero cię wykończę. Chcesz oszczędzić jej tego losu? Jeszcze nigdy do nikogo nie żywiłam takiej nienawiści, jak teraz do mojego ojca. Było całkiem prawdopodobne, że Max zabije nas obie, ale miałam trzy możliwości do wyboru. Wymyślić jakiś genialny plan, żeby uratować ją i siebie. Mieć nadzieję, że Max tak długo będzie się delektował torturowaniem mnie, że Bones zjawi się na czas... Albo spróbować wyrwać Maksowi noże, ryzykując, że spełni groźbę. Wiedziałam, że jest zdolny do wszystkiego. – Wypuść ją, kiedy ze mną skończysz – powiedziałam cicho, wahając się między planem A i B. Max się uśmiechnął. – Mądra dziewczynka. – Kciukiem pogładził mój nadgarstek. – Dlaczego przyjechałaś sama? Gdzie jest Bones? Kłamstwo wymieszane z prawdą zawsze wydawało się bardziej autentyczne. – W ośrodku. Zmienił jednego z członków mojej jednostki w wampira. Teraz przy nim siedzi i czeka, aż minie mu żądza krwi. Max uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Tate. Nie zdołałam ukryć zaskoczenia. Widząc moją minę, ojciec się roześmiał. – Skąd wiem? Belinda przekazała Calibosowi dużo pożytecznych informacji. Kiedy znalazłem twoją matkę, zahipnotyzowałem ją, żeby cię tu zaprosiła. Jestem winien Belindzie ogromną wdzięczność. Belinda. Cholera, nie doceniliśmy tej niebieskookiej laluni. Teraz zrozumiałam, co szeptała do Calibosa, wyprowadzając go z „Chuck E. Cheese”. O czym wiedziała tylko ona i ludzie z jednostki? Znała dzień i godzinę przemiany Tate’a. Wykoncypowała sobie, że kiedy ja zginę, nikt nie dojdzie, w jaki sposób Max mnie dopadł. Nie przewidziała tylko własnej śmierci. Znowu zakręciło mi się w głowie Pewnie miałam krwotok wewnętrzny, bo czułam się gorzej, niż wskazywałaby na to wielkość kałuży, która zebrała się obok mnie na podłodze. – Raczej jej nie podziękujesz, bo ona nie żyje. Max wzruszył ramionami. – Wielka szkoda. Miła z niej była dziewczyna.

– Max. Oboje odwróciliśmy głowy. Matka stała w tym samym miejscu, a po jej twarzy wolno ciekły łzy. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby płakała. – To o mnie ci chodzi – powiedziała ochrypłym głosem. – Ja wychowałam Catherine i nauczyłam jej nienawiści do wszystkich wampirów. Puść ją. To sprawa między tobą i mną. Nie dwukrotny postrzał, tylko jej słowa sprawiły, że do oczu napłynęły mi łzy. Wiele razy myślałam, że mnie nie kocha, a ona teraz próbowała targować się o mnie z wampirem, którego bała się najbardziej na świecie. Max przeszył ją wzrokiem. Jego oczy jarzyły się zielenią. – O, tak, mam z tobą pewną niedokończoną sprawę, Justino. Wiesz, jakim wrzodem na dupie było dla mnie to, że spłodziłem mieszańca? Obcy rzucali się na mnie bez ostrzeżenia! Niestety, kiedy zabiję ciebie, nic nie zyskam, za to, kiedy uśmiercę ją, zdobędę kilku wpływowych przyjaciół. Bonesa też chcieliby zobaczyć martwego, ale wystarczy mi to, co mogę dostać. Miałam właśnie zapytać, kim są ci przyjaciele, kiedy Max wbił mi nóż w nadgarstek z taką siłą, że przyszpilił go do podłogi. Gwałtownie zaczerpnęłam tchu, powstrzymując krzyk, ale matka wrzasnęła: – Przestań! Max uśmiechnął się szeroko, trzymając resztę noży poza moim zasięgiem. – Dzięki, Justino. Dzięki tobie, teraz coś jej obetnę. Calibos westchnął z irytacją. – Ale nudy. Mogę dzisiaj w ogóle liczyć na jakąś zabawę? Max wziął do ręki kolejny nóż, spojrzał znacząco na Justinę i przytknął ostrze do mojej skóry. – No dalej, walcz ze mną – wyszeptał. – Daj mi powód, żebym cię zmusił do patrzenia, jak twoja matka cierpi przed śmiercią. Zacisnęłam zęby, kiedy powoli przebijał mój drugi nadgarstek. Bolało jeszcze bardziej niż za pierwszym razem. Z ust matki wyrwał się jęk, jakby czuła mój ból. – Proszę – powiedziała ledwo słyszalnie, wyciągając rękę do Maksa. – Proszę, przestań. To moja wina, zostaw ją w spokoju! Max ją zignorował. – Za ile wampir playboy spodziewa się twojego powrotu? – zapytał. Dotarcie z ośrodka na lotnisko powinno zająć Bonesowi dwadzieścia minut, może mniej przy jego stylu jazdy. Potem jakieś piętnaście na załadowanie tony walizek Annette i drogę powrotną. Czy Bones zadzwoni do mnie z ośrodka? Mój telefon był ustawiony na wibracje, więc i tak bym go nie usłyszała. Został w torebce porzuconej na podjeździe. Boże, po ilu godzinach Bones zacznie się zastanawiać, dlaczego jeszcze mnie nie ma? – Za trzy godziny – odparłam z kamienną twarzą. Max skrzywił usta w nieprzyjemnym grymasie. – A ja sądzę, że najwyżej godzinę. Ale nie martw się. Zapewniam cię, że będzie niezapomniana. A... i jeszcze to zabiorę. Brutalnie ściągnął mi z palca pierścionek zaręczynowy. Uniósł go do światła i uśmiechnął się z zadowoleniem. – Musi mieć z pięć karatów – rzekł z podziwem. – Z łatwością dostanę za niego kilka milionów. – To rubin – warknęłam. Nie mogłam znieść widoku mojego pierścionka w jego rękach. Max się roześmiał.

– Głuptas z ciebie. To diament. Czerwone diamenty są najrzadziej spotykanymi kamieniami na świecie. Ten okaz jest w posiadaniu Bonesa od ponad wieku, Ian przez kilkadziesiąt lat próbował go od niego kupić. Tobie nie będzie już potrzebny. Max rozciął przód mojej bluzki, mówiąc, że robi to dla przyjemności Calibosa, a nie dla siebie. Pulsowanie w nadgarstkach w połączeniu z piekącym bólem w udzie i brzuchu sprawiły, że zaczęłam tracić przytomność. Z całych sił odpychałam od siebie kuszącą ciemność. Matka nagłe rzuciła się do przodu, ale Calibos ją złapał i mocno nią potrząsnął. – Jesteście zwierzętami – wysyczała. – Obelgi liczą się jako krzyk – odparł Max i wybuchnął śmiechem na widok niedowierzania na jej twarzy. – To moja gra, więc ja ustalam zasady. Mam odciąć Cat już dwie rzeczy. Chcesz, żeby liczba wzrosła do trzech? Spojrzałam na matkę ponad jego ramieniem. Ze strachu jej oczy były szeroko otwarte i pełne łez. Ledwo widocznie pokręciłam głową. Proszę, nie rób tego. Nie poprawisz sytuacji. Po prostu uciekaj, kiedy nadarzy się okazja. Oczywiście nie mogła usłyszeć tych niemych próśb. Max wbił nóż w moje dżinsy, przeciągnął nim w dół i rozchylił materiał. – Zaczniemy stąd – powiedział. Chwycił w dłoń moje biodro i przeciągnął po nim w górę nożem. Tak mocno przygryzłam wargę, powstrzymując krzyk, że poczułam w ustach krew. Calibos prychnął z rozbawieniem, a Max niczym trofeum uniósł w górę zakrwawiony kawałek skóry. – Niezły tatuaż – powiedział, odrzucając go na bok. – Może wyślę go Bonesowi pocztą. Będzie miał zapasowy. Moje biodro płonęło żywym ogniem w miejscu, gdzie zamiast piszczeli, które sobie wytatuowałam, żeby pasowały do tych na ramieniu Bonesa, teraz widniała duża, krwawiąca rana. Tym razem moja matka nie krzyknęła, tylko z drżeniem zaczerpnęła tchu. – Kocham cię, Catherine – szepnęła. Musiałam odwrócić wzrok, żeby się nie rozpłakać. Nie chciałam dać Maksowi tej satysfakcji. Nie pamiętałam, kiedy ostatni raz matka mi to powiedziała. Musiała być przekonana, że obie nas czeka śmierć. – Mam dosyć trzymania jej – oświadczył Calibos i skierował zielone spojrzenie na moją matkę. – Przestań. – Głos Maksa przeciął powietrze jak bicz. – Ona musi wszystko widzieć. Calibos westchnął z irytacją i pociągnął moją matkę do okna. Zerwał z niego zasłonę, szarpnięciem rozpruł ją na środku i zawiązał jeden koniec wokół szyi swojego jeńca. – Max – rzuciłam ostrzegawczym tonem. W odpowiedzi zdzielił mnie pięścią w twarz. – Cicho. Chcę zobaczyć, co zamierza. Calibos przerzucił drugi koniec zasłony przez poręcz balustrady na piętrze. Matka walczyła, ale nie miała szans z wampirem. Zaczęłam napierać na noże, którymi byłam przybita do podłogi. Wtedy Max, jakby po namyśle, wbił kolejny w mój nadgarstek, a potem uderzył mnie w ranę na brzuchu. Ból był tak potworny, że na jakiś czas musiałam stracić przytomność, bo kiedy otworzyłam oczy, matka stała na krześle, z jednym końcem zasłony owiniętym wokół szyi, a drugim zawiązanym wokół poręczy. Prowizoryczna lina była naprężona, krzesłu brakowało jednej nogi. – Teraz ona może patrzeć, a ja dołączę się do zabawy. – Calibos wykrzywił usta w grymasie zadowolenia z siebie.

Max uśmiechnął się do niego z aprobatą, po czym skierował uwagę na mnie. – Chcesz się dowiedzieć, co zamierzam z tobą zrobić, mała? – zapytał swobodnym tonem. – Po tym, jak poddam cię długim i piekielnie bolesnym torturom, potnę twoje ciało na maleńkie kawałki. Nie mogę ryzykować, że Bones każe komuś wskrzesić cię jako ghula, prawda? Ten nikczemny kutas nie był głupi. Zważywszy na moje mieszane pochodzenie, istniało duże prawdopodobieństwo, że przywrócą mnie do życia jako ghula, jeśli Max tak po prostu mnie zabije. Gdyby jednak mnie poćwiartował, byłoby to niemożliwe. – Obowiązują te same zasady – powiedział Max. – Zobaczmy, ile wytrzymasz, zanim krzykniesz. Wtedy odetnę coś Justinie. Zaczął uderzać pięścią w moją głowę jak w gruszkę do boksowania. Pękła mi warga, do ust napłynęła krew, ale ugryzłam się w język i nie wydałam z siebie żadnego dźwięku. Po kilku minutach dzwonienie w uszach zagłuszyło ciężki odgłos uderzeń. Wtedy Max przestał. – Uparta suka. Hm, zobaczmy, czy będziesz cicho, kiedy zrobię to... Wyciągnął z kieszeni zapalniczkę, ustawił płomień na maksymalną wysokość i przytknął go do mojej ręki. Cała drżałam i na próżno wykręcałam się na wszystkie strony, z moich ust wyrwało się kilka zdławionych jęków. Po kilku minutach niewyobrażalnych cierpień nie mogłam już powstrzymać krzyku. Max roześmiał się zachwycony. – Myślę, że to będzie kosztowało Justinę palec – powiedział. – Co jeszcze przez ciebie straci? – Nawet jeśli mnie zabijesz, Bones cię znajdzie – wydyszałam, cała zlana potem. Nie przypuszczałam, że ręka może aż tak boleć. – I wierz mi, że wtedy pożałujesz. Calibos i Max roześmiali się, jakby usłyszeli jakiś żart. – Ten wampir nie rozpocznie wojny z twojego powodu. – Max uśmiechnął się szeroko. – Do diabła, poślubił cię tylko po to, żeby zrobić na złość naszemu stwórcy. Czy właśnie dlatego Max czuł się teraz bezpieczny? Bo myślał, że nowi „przyjaciele” go ochronią, a Bones ożenił się ze mną, żeby wkurzyć lana? – Bones cię znajdzie. Możesz być pewien. Obaj się rozejrzeli odruchowo, zaniepokojeni tonem mojego głosu. – Żałosne – stwierdził w końcu Max. – Próbujesz mnie nastraszyć, żebym pozwolił ci żyć. Nic z tego. Ale... Calibos, wyjdź na zewnątrz i uważaj, na wypadek gdyby jej playboy postanowił wpaść trochę wcześniej. – Jeszcze się z nią nie zabawiłem – zaprotestował Calibos, obrzucając mnie takim spojrzeniem, że się skuliłam. – Jeszcze zdążysz – uciął Max. – Ja to wszystko wymyśliłem, więc będę pierwszy. Calibos uśmiechnął się do mnie znacząco i ruszył do drzwi. – Do zobaczenia wkrótce, słodziutka. Max wstał i powoli zbliżył się do mojej matki. Ręce miała związane kawałkiem zasłony. Musiała stać na palcach, żeby móc oddychać. Krzesło chybotało się pod nią niepewnie na trzech nogach. Max zaczął się przyglądać z uśmiechem jej palcom. – Który z nich stracisz, Justino? Zobaczmy... Tu sroczka kaszkę warzyła – zaczął podśpiewywać, dotykając pierwszego palca. – Temu dała na miseczkę. Temu dała na łyżeczkę... Próbowałam zebrać siły, żeby wykorzystać okazję. Teraz, kiedy jeden z nich był na zewnątrz, miałam największe szanse. Nie mogłam jednak się skupić. Nieraz w ciągu ostatnich lat dostałam solidne cięgi, ale teraz miałam tyle ran, że groziła mi utrata przytomności. Napotkałam wzrok matki... i zobaczyłam, że wykopuje spod siebie krzesło. – Jasna cholera – zaklął Max, podtrzymując ją jedną ręką. – Dlaczego to zrobiłaś? W chwili kiedy odwróciła jego uwagę, z całej siły szarpnęłam ręce w górę i poczułam, jak

noże rozrywają mi ciało. Uwolniłam jeden nadgarstek i wtedy Max się odwrócił. – Co, do diabła...? Puścił moją matkę, a ona zawisła na linie zrobionej z zasłony, dyndając stopami wysoko nad podłogą. Nie zważając na straszny ból, oswobodziłam drugą rękę i próbowałam chwycić jeden z noży, ale z powodu uszkodzonych nadgarstków nie byłam w stanie nic utrzymać w dłoni. Kopnęłam je więc pod ścianę, rzuciłam się na Maksa i uderzyłam głową w jego brzuch tak mocno, że się przewrócił. Potrzebuję tylko odrobinę twojej krwi, pomyślałam, wbijając w niego zęby. Odzyskam siły i będę mogła z tobą walczyć. W tym momencie usłyszałam hałas dobiegający od okna i odwróciłam głowę w tamtą stronę. Ostatnie, co zobaczyłam, to rozpryskujące się szkło. Nagle mocno zapiekła mnie szyja, a potem zapadła ciemność. Wydawało mi się, że słyszę jakieś krzyki, ale wszystkie odgłosy dochodziły z bardzo daleka. I nic nie czułam. Co to była za ulga nareszcie uwolnić się od bólu. Świadomość wróciła wraz z ciepłym płynem wlewającym mi się do gardła. Próbowałam go odkrztusić, ale nie mogłam. Strumień nie przestawał płynąć, aż w końcu musiałam go przełknąć. Potem jeszcze raz. I jeszcze. – ...nie pozwól jej umrzeć! – To chyba krzyczała moja matka. Potem usłyszałam dochodzący gdzieś z bliska głos Bonesa. – ...no dalej, skarbie, pij! Nie, musisz jeszcze... Zakrztusiłam się, płyn pociekł mi po brodzie, zamazane kształty wokół mnie w końcu nabrały ostrości. Usta miałam przyciśnięte do czyjejś szyi. Kaszlnęłam, przełknęłam jeszcze jeden łyk i szarpnęłam głową. – Przestań – udało mi się powiedzieć. Jakieś ręce delikatnie odsunęły mnie do tyłu. Bones miał nie tylko szyję umazaną krwią, ale również cały tors. – Chryste, Kitten – wyszeptał, głaszcząc mnie po karku. – Catherine! – krzyknęła matka. Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że chwiejnym krokiem idzie w moją stronę. Wokół szyi wciąż miała zawiązaną zasłonę, ale jej drugi koniec wlókł się teraz po podłodze. Z drugiego końca pokoju dobiegły zduszone przekleństwa Maksa, a potem usłyszałam kobiecy głos, mówiący z angielskim akcentem. – Nie waż się ruszyć, ty mały gnojku. – Masz go? – zapytał Bones tonem mrożącym krew w żyłach. – Tak, Crispinie. – W głosie Annette brzmiała wściekłość. Matka podeszła do nas, objęła mnie i próbowała uwolnić z ramion Bonesa, jednocześnie dłońmi obmacując moją szyję. – Dobrze się czujesz, Catherine? I wtedy zauważyłam, że nie tylko Bones jest cały czerwony, ale również ja, podłoga wokół mnie, a nawet najbliższa ściana. – Co się stało? – spytałam. Męczyły mnie zawroty głowy, byłam wdzięczna, że żyjemy, ale zarazem odrętwiała i zdumiona widokiem takiej ilości krwi. – Max rozerwał ci gardło – odparł Bones. Jego płonące, zielone oczy przepełniała dziwna mieszanina ulgi i wściekłości. – Zanim z nim skończę, będzie się gorąco modlił, żebym go zabił.

SZÓSTY

Niecały kwadrans po tym, jak do niego zadzwoniłam, Don zjawił się w domu mojej matki z całym oddziałem. Musieli złamać wszystkie przepisy drogowe, choć i tak żaden miejscowy glina nie wlepiłby im mandatu. Bones i Annette umieścili Maksa w kapsule, a Don miał go zabrać... na razie. Bones poinformował go szorstko, że później przyśle kogoś po Maksa, a słysząc jego ton, ucieszyłam się, że mój stryj nie oponuje. Oczywiście nie sądziłam, żeby Don długo chciał mieć brata w swoich rękach. Ze spojrzeń, jakie wymienili, kiedy umieszczano Maksa w kapsule, można było odgadnąć, że dużo między nimi się wydarzyło w przeszłości. Don odwrócił wzrok, nim brat zaczął go przeklinać. Straciłam tyle krwi, że musiałam dostać jeszcze parę kwart. Krew Bonesa uleczyła liczne rany, ale puls wciąż był niebezpiecznie słaby. – Niewiele brakowało – powiedziałam z drżącym uśmiechem do Bonesa po ostatniej transfuzji. Siedziałam w jego samochodzie, a on wilgotnym ręcznikiem starał się przywrócić mi jaki taki wygląd. Wkrótce mieliśmy ruszać. Bones nie chciał zostać tu dłużej niż to konieczne, bo nie byliśmy pewni, komu jeszcze Max i Calibos powiedzieli o przygotowanej przez siebie zasadzce. Bones spojrzał na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Tak czy inaczej, wskrzesiłbym cię, Kitten. Jako wampira albo ghula... Nawet gdybyś miała mnie za to nienawidzić. – Nie mógłbyś, gdyby Max zrealizował swój plan – mruknęłam. – Zamierzał pociąć mnie na kawałki. Bones wydał z siebie syk, od którego włoski z jeżyły mi się na karku. Szybko jednak się opanował. – Zapamiętam to sobie – wycedził. Kłębiły się we mnie różne emocje. Ulga, spóźniona panika, gniew, radość i pragnienie, żeby chwycić Bonesa w objęcia i jednym tchem wyrzucić z siebie, jak bardzo się cieszę, że go widzę. Nie było jednak czasu na mazgajstwo, więc odepchnęłam od siebie wszystkie te uczucia. Weź się w garść, Cat. Nie możesz zmienić się teraz w galaretę, bo masz za dużo do zrobienia. Matka już siedziała w samochodzie. Nie chciała jechać do ośrodka, choć nie musiałaby długo w nim mieszkać. Skoro Max trafił do jej domu, łatwo było zgadnąć, że wie również, gdzie znajduje się ośrodek. Don zarządził przeprowadzkę. Nie zamierzał ryzykować i łudzić się, że Max nie podzielił się swoją wiedzą z innymi wampirami. Jednostka tyle ich zabiła, że któryś z zemsty mógł złożyć nam wizytę. Dlatego matka przenosiła się na razie do mnie i Bonesa, a Don później miał znaleźć jej inne mieszkanie. Już po zmianie lokalizacji ośrodka. – Przepraszam, Catherine – wymamrotała matka, nie patrząc mi w oczy. – Nie chciałam do ciebie dzwonić. Słyszałam, jak z tobą rozmawiam, ale nie mogłam się powstrzymać. Westchnęłam. – To nie twoja wina. Max cię zahipnotyzował. Nie mogłaś go nie posłuchać.

– Demoniczna moc – wyszeptała matka. – Nie – twardo rzekł Bones. – To Max ci powiedział, że wszystkie wampiry są demonami, tak? Nawet po tym, co dzisiaj zrobił, uważasz, że jest zdolny do mówienia prawdy? – Hipnozą zmusił cię, żebyś mu uwierzyła – dodałam. – Tak samo jak wcześniej zmusił cię, żebyś do mnie zadzwoniła. Wampiry to inny gatunek, mamo, ale nie są demonami. Jeśli myślisz, że nimi są, to dlaczego wciąż żyjesz? Dwa razy próbowałaś zabić Bonesa, a on dzisiaj uratował cię przed śmiercią. Na twarzy matki malowały się silne emocje. Świadomość, że przez dwadzieścia osiem lat święcie wierzyło się w coś, co mogło okazać się nieprawdą, dla każdego byłaby trudna do zniesienia. – Okłamałam cię co do twojego ojca – powiedziała w końcu tak cicho, że ledwo ją usłyszałam. – Tamtej nocy on nie... ale nie chciałam uwierzyć, że mogłam mu pozwolić... po tym, jak zobaczyłam, że nie jest człowiekiem... Na chwilę zamknęłam oczy. Już wcześniej podejrzewałam, że w noc mojego poczęcia wcale nie została zgwałcona, a teraz sama to potwierdziła. Uniosłam powieki i zmierzyłam ją wzrokiem. – Miałaś osiemnaście lat. Byłaś przekonana, że urodziłaś coś w rodzaju dziecka Rosemary. Max pewnie uznał, że będzie zabawnie ci wmówić, że wszystkie wampiry to demony. Prawdziwy z niego dupek. A skoro o nim mowa... Wyciągnęłam z żyły wenflon i włożyłam kurtkę, którą zostawił mi Cooper, bo moja bluzka była rozcięta z przodu i umazana krwią. Ubrana, wyskoczyłam z samochodu. Już nie miałam zawrotów głowy. Zadziwiające, co może zdziałać krew wampira i trzy worki ludzkiej. Po odniesionym ranach nie został nawet ślad, choć właściwie powinnam leżeć w worku na zwłoki. – Co ty robisz? – spytał Bones, łapiąc mnie za ramię. – Idę pożegnać się z ojcem – odparłam i zbliżyłam się do kapsuły leżącej na podjeździe niczym wielkie srebrne jajo. – Otwórz ją – powiedziałam do Coopera, który miał jej pilnować, póki nie zostanie załadowana do naszej specjalnej furgonetki. Cooper pomajstrował przy zamkach. Kiedy uniósł wieko, nie odwrócił wzroku. Domyśliłam się, że po drodze łyknął trochę krwi wampira. Mimo skutków ubocznych, był to jedyny środek, który uodparniał człowieka na hipnozę. W kilku miejscach ciało mojego ojca przebijały srebrne kolce. Każdy był zakończony haczykiem, więc Max nie mógł sam się uwolnić, nie rozrywając sobie przy tym serca i paru innych organów. Po zamknięciu wieka nie mógł nawet drgnąć. Wewnętrzna budowa kapsuły uniemożliwiała mu jakikolwiek ruch, a szpikulce wysysały z niego siły i krew. Wiedziałam to wszystko, bo sama ją zaprojektowałam. Bones wbił w Maksa nienawistny wzrok. – No dalej, koleś, powiedz choć jedno słowo, a zobaczymy, co się stanie – zachęcił go głosem miękkim jak jedwab, ale przerażającym. – Ciśnie mi się na usta „a nie mówiłam”, ale lepiej powtórzę twoje własne słowa, najdroższy ojcze – dodałam posępnym tonem. – Powinieneś był mnie zabić, kiedy miałeś okazję. – Odwróciłam się do Bonesa. – Dlaczego w ogóle gdzieś go zabieramy? Zabijmy go od razu, to nie będziemy musieli więcej zawracać sobie nim głowy. – Nie musisz się nim przejmować – odparł Bones tym samym zimnym tonem, który przyprawiał mnie o dreszcze. – Już nigdy. Ale nie pójdzie mu tak łatwo. Wyciągnął dłoń i dotknął twarzy Maksa. Było to zaledwie muśnięcie, ale ojciec drgnął, jakby Bones przeciął mu policzek nożem.

– Do zobaczenia, kolego. Już nie mogę się doczekać. W tym momencie podeszła do nas Annette. Przez chwilę przyglądała się Maksowi oczami koloru szampana. Jej twarz była lekko naznaczona wiekiem. Kiedy Bones ją przemienił, Annette miała trzydzieści sześć lat. Żyła w osiemnastym wieku, czyli w zupełnie innych czasach, dlatego wyglądała na jakieś czterdzieści pięć, jednak dobrze się trzymała. Zwykle prezentowała się nienagannie, ale teraz pasma jasnych włosów o rudawym odcieniu wysunęły się z koka, a szyty na miarę granatowy kostium był podarty. – Cóż za dzień pełen wrażeń. – Stłumiła prychnięcie. Jakie to typowe dla Annette w ten sposób opisać koszmarny dzień tortur. – Zamknij go z powrotem – poleciłam Cooperowi. Nie chciałam więcej patrzeć na ojca. Już nigdy. Wieko kapsuły opadło, trzasnęły zamki. I nagle przyszła mi do głowy straszna myśl. – Co się stało z Calibosem? Oprócz Maksa był tu jeszcze jeden wampir. – Jego głowa leży tam – powiedział Bones, wskazując między drzewa. – A reszta ciała trochę dalej. Poczułam ulgę i zimną satysfakcję. – Skąd wiedziałeś, że powinieneś tu przyjechać? – Linie lotnicze zgubiły bagaż Annette. – Ton Bonesa wyrażał zakłopotanie. – Dwa razy dzwoniłem, by ci powiedzieć, że się spóźnimy, bo musimy najpierw kupić jej nowe ubrania. Nie odbierałaś. Zawsze odbierasz, więc przyjechaliśmy prosto tutaj. Jakieś półtora kilometra stąd usłyszałem twój krzyk. Zatrzymałem się i razem z Annette dotarliśmy na piechotę do domu. Znaleźliśmy tamtego faceta. Nie wiedzieliśmy, ilu jeszcze może być w środku, więc jednocześnie wskoczyliśmy przez okna. Parsknęłam śmiechem. Matka i ja zawdzięczałyśmy życie zagubionemu bagażowi Annette? Cóż za ironia losu. – Pewnie wolałabyś, żeby wszystko zostało po staremu – rzuciłam, nie mogąc się powstrzymać. Na twarzy Annette pojawił się nikły uśmiech. – Niezupełnie, moja droga. Właśnie zadzwoniłam do lana. – Mówiła bardziej do Bonesa niż do mnie. – Na wieść o tym, co zrobił Max, wpadł w furię. Oficjalnie wyrzucił go ze swojego klanu. Była to najgorsza kara, jaką wampir mógł nałożyć na członka własnego rodu. Oznaczała ona, że żaden wampir nie stanie w obronie Maksa, a jego przyszłość jawiła się raczej ponuro. – Max twierdzi, że Ian o niczym nie wiedział – dodałam, chociaż nie przepadałam za Ianem. – Mój ojciec ma podobno nowych przyjaciół, którzy tak samo jak on pragną mojej śmierci. Bones kiwnął głową. – Jedziemy do domu, skarbie. Musimy się dowiedzieć, kto pomógł Maksowi, a potem zabić ich wszystkich. *** Nasz dom był dużą chatą stojącą na szczycie wzgórza, na tyle daleko od innych ludzkich siedzib, że nigdy nie spotykaliśmy sąsiadów, a lądowisko dla helikoptera i hangar przylegający do budynku nie budziły niepotrzebnego zainteresowania. Z jej kuloodpornych okien roztaczał się widok na góry Blue Ridge. Zgodnie z pierwotnym planem Annette pojechała z Donem, żeby pomóc Tate’owi, ale Bones odmówił powrotu do ośrodka. Oświadczył, że jego priorytety się zmieniły, a mój stryj od razu go zrozumiał. Tate’em miało się wkrótce zająć dwoje nieumarłych, więc nic mu nie groziło. Ja byłam

w dużo gorszej sytuacji, sądząc po tym, co mówił Max. Kiedy weszłam do domu, podbiegł do mnie kot i zaczął ocierać się o moje nogi. Zakładaliśmy, że nie będzie nas przez tydzień, więc przed wyjazdem zamontowałam urządzenie do automatycznego karmienia i oczyszczarkę kuwety. Teraz kot miał dostać resztki z naszego posiłku, a nie tylko suchą karmę. Nic dziwnego, że ucieszył się na mój widok. Matka jeszcze nigdy u nas nie była, ale tak bardzo chciałam zmyć z siebie krew, że nie oprowadziłam jej po domu jak należy. – Tu jest pokój gościnny – powiedziałam, prowadząc ją do sypialni na parterze. – Trzymam w niej trochę ubrań, możesz z nich swobodnie korzystać. Idę pod prysznic. Bones poszedł za mną na górę. Zdjęłam kurtkę Coopera, zakrwawione figi i stanik. Zamierzałam je wyrzucić, żeby już nigdy nie musieć ich oglądać, Bones też ściągnął z siebie poplamioną koszulę i spodnie, kopnął je w róg pokoju i dołączył do mnie pod prysznicem. Na początku woda była lodowata. O tej porze roku nagrzewała się przez kilka minut. Zadrżałam, gdy poczułam na skórze zimne krople. Bones wziął mnie w ramiona i stanął tak, że większość chłodnej wody lądowała na nim. Kiedy zrobiła się ciepła, odwrócił się, żeby zmyła ze mnie krew. Nadal się trzęsłam, – Myślałam dzisiaj, że nie przeżyję – wyszeptałam. Bones znowu mnie objął. – Już jesteś bezpieczna, Kitten. I obiecuję, że nigdy więcej coś takiego cię nie spotka. Nic nie odpowiedziałam, ale pomyślałam sobie, że być może te) obietnicy nie uda mu się dotrzymać. Kto mógł wiedzieć, co się wydarzy w przyszłości? Tu nie chodziło wyłącznie o zemstę ojca na mnie za to, że istnieję. Max próbował nas obie zabić, bo obiecano mu nagrodę i ochronę. Pytanie brzmiało: przed kim? Nie wypowiedziałam jednak na głos żadnej z tych myśli. Bones miał rację, teraz byłam bezpieczna. A on blisko mnie. I na tym właśnie postanowiłam się skupić. Przynajmniej na razie. Nie minęła godzina od naszego powrotu, kiedy zaczęli pojawiać się goście. Najpierw Juan i Cooper, których Don przysłał jako dodatkową ochronę. Obaj mieli przy sobie tyle srebrnych noży i broni naładowanej srebrnymi kulami, że mogliby zabić tuzin wampirów. Potem przybyło wsparcie od Bonesa: trzy wampiry, których nigdy wcześniej nie widziałam. Jeden z nich, Rattler, przypominał mi młodego Samuela Elliotta. Zero o długich blond włosach i oczach koloru lodowca wyglądał jak albinos, a Tick Tock miał skórę czarną jak smoła, czarne włosy i czarne oczy. W myślach nazwałam ich Kowbojem, Solą i Pieprzem. Później przyjechał Spade, czy też Charles, jak mówił do niego Bones. On sam wolał, żeby wszyscy inni używali jego przydomka, pochodzącego od narzędzia, którym pracował jako skazaniec w kolonii karnej. Chodziło mu o to, żeby nigdy nie zapomnieć, jak bardzo czuł się wtedy bezsilny. Bones wybrał swoje imię, kiedy przebudził się jako wampir na aborygeńskim cmentarzysku. Rzeczywiście, trzeba było nieźle gimnastykować pamięć, by zwracać się do wampirów właściwym imieniem. Następnym gościem był ghul Rodney. Od razu zjednał sobie Juana, biorąc się do pichcenia. Ja nic nie zjadłam, tylko postanowiłam iść prosto do łóżka, ale oczywiście nie spałam dobrze. W snach widziałam matkę wiszącą za szyję na linie i ojca, który do mnie strzelał z szyderczym uśmieszkiem. Don zjawił się wczesnym popołudniem. Siedziałam przy kuchennym stole, z Juanem, Cooperem, matką i Bonesem. Kiedy wszedł, rozmawialiśmy o wszystkim, tylko nie o ostatnich wydarzeniach. Właściwie jego widok mnie zaskoczył. Myślałam, że stryj będzie zajęty

przenoszeniem bazy w nowe miejsce. – Twój szef wie, że wagarujesz? – spytałam. Don uśmiechnął się cierpko. – Nie mogę długo zostać, ale chciałem pogadać o paru rzeczach i... zobaczyć, jak się czujesz. Sprawy służbowe mógł omówić przez telefon, zgadywałam więc, że chodzi mu raczej o to drugie. – Cieszę się, że jesteś – powiedziałam szczerze. Może i mieliśmy trudne początki... no dobrze, bardzo trudne początki, ale poza matką, Don był moją jedyną rodziną. – Zjedz z nami – zaproponowałam, wskazując na pełne garnki. – Rodney tyle nagotował. Nawet nie wiedziałam, że mam w domu takie zapasy. Don spojrzał na jedzenie takim podejrzliwym wzrokiem, że Rodney się roześmiał. – To wegetariańska wersja kuchni ghuli – zapewnił. – Nie ma tu nic, czego nie można by znaleźć w sklepie spożywczym. Don z lekkim wahaniem napełnił talerz i usiadł przy stole. Wziął do ust mały kęs, przełknął... i nabrał na widelec większą porcję. O tak, Rodney był świetnym kucharzem. Zadzwoniła komórka. Bones przeprosił nas i odszedł na bok. Mówił bardzo cicho. Usłyszałam tylko kilka słów, bo Juan i Cooper zaczęli rozmawiać z Donem o nowym ośrodku. Przeprowadzka w tak krótkim czasie miała być prawdziwym wyzwaniem. Bones zatrzasnął klapkę komórki i wrócił do stołu. Dostrzegłam napięcie w jego ramionach, którego wcześniej nie było. – O co chodzi? – spytałam. – Muszę na trochę wyjechać. Ale nie masz się czym martwić. – Kto to był? – Mencheres, pan lana, mojego stwórcy. – Bones uważnie dobierał słowa. – Właśnie potwierdził, że będzie obecny na pokazie. Westchnęłam. – Bones, mówisz niejasno. Jakim pokazie? Pozostałe wampiry nagle zaczęły udawać zainteresowanie wystrojem kuchni. Twarz Bonesa zastygła w nieodgadnioną maskę. – Zwołuję członków mojego klanu, rodu lana i innych powiązanych z nami mistrzów, żeby byli świadkami torturowania Maksa. Wytrzeszczyłam oczy. – Organizujesz zjazd, żeby publicznie skatować mojego ojca? – Ci, którzy stoją za Maksem i Calibosem, nie bali się tego, jaka będzie moja reakcja, kiedy te łotry zamęczą cię na śmierć. Pewnie sądzili, że mi nie zależy albo że złagodniałem. Ale wkrótce zobaczą, co czeka tych, którzy próbowali zrobić ci krzywdę. – Jest w tym pewien sens – stwierdził Don. – Przykład działa odstraszająco. Ale zemsta na Maksie i zabicie go dzisiaj tylko odsunie w czasie kolejny atak. Nadal będziesz musiał odkryć, kto za nimi stoi, żeby zapobiec następnym. – Masz rację, staruszku – zgodził się Bones. – Ale nie zamierzam zabić Maksa, tylko utrzymać go przy życiu, żeby pokazać, co znaczy okrutna kara. Zabiję go dopiero wtedy, gdy całkiem złamię jego ducha. Spodziewam się, że jego codzienne cierpienia potrwają kilka lat. Osobiście wolałbym, żeby minęły dekady. Don zbladł, słysząc tę bezlitosną deklarację. Rodney, Spade i trzy pozostałe wampiry nie okazali zdziwienia. Matka przez chwilę wpatrywała się w Bonesa, a potem się uśmiechnęła i oświadczyła:

– Muszę to zobaczyć. – Chyba sobie... – zaczęłam, ale Bones uciszył mnie gestem ręki. – Poczekaj, Kitten. To jest sprawa między twoją mamą a mną. Musisz wiedzieć, Justino, że jeśli ze mną pojedziesz, będziesz tam jedynym człowiekiem. Obelgami możesz obrzucać tylko Maksa. Dasz sobie radę? Matka przesunęła dłonią po włosach. – Długo czekałam na tę chwilę. Wszystko będzie dobrze. Uściśnijmy sobie ręce. Bones ujął jej wyciągniętą dłoń. Po raz pierwszy w życiu matka z własnej woli dotknęła wampira. Trzeba jej oddać, że nie wytarła potem ręki o ubranie. – Zatem umowa stoi. Juan lub Cooper, chciałbym, żeby któryś z was również pojechał. Możecie później o wszystkim opowiedzieć w jednostce. To będzie ostrzeżenie, co czeka tych, którym przyjdzie do głowy zdradzić Cat. Don, ty nie jedziesz. Nie musisz patrzeć na to, co się stanie z twoim bratem. Matka wstała. Oho, pomyślałam. – Max jest twoim bratem? – spytała gniewnym tonem. Don zachował kamienną twarz. – Tak. Właśnie z jego powodu stworzyłem mój wydział. Chciałem zabić brata i wszystkie wampiry. Wykorzystałem nawet własną bratanicę, żeby mi w tym pomogła, ale nie powiedziałem jej, kim jestem. Zrobił to Bones, jak tylko poznał prawdę. Więc jeśli masz być na kogoś wściekła, to na mnie, a nie na Cat. Odważne słowa, zważywszy na to, że siedział w pomieszczeniu pełnym wampirów. Spade spojrzał na niego z odrazą, Rodney tylko oblizał usta. W myślach pewnie już przyprawiał go solą i pieprzem. – Kiedy znalazłeś Catherine, wiedziałeś, że jest twoją bratanicą? – zapytała z niedowierzaniem matka. Don westchnął. – Czytałem zgłoszenie napaści, które złożyłaś na policji tamtej nocy, kiedy spotkałaś się z Maksem. Po opisie poznałem, że chodzi o niego. Potem urodziłaś dziecko z niezwykłą anomalią genetyczną. Tak, wiedziałem, że Cat jest w połowie wampirem... i moją bratanicą. Matka zaśmiała się z goryczą. – Więc oboje wykorzystaliśmy ją do swoich egoistycznych celów. Ten tutaj wampir traktował ją zawsze lepiej niż jej własna rodzina. Bones uniósł brwi. – Justino, to chyba najmilsza rzecz, jaką mi powiedziałaś. Ja również byłam zaskoczona, ale zboczyliśmy z tematu. – Jadę z wami – oznajmiłam, bo nie umknęło mojej uwagi, że Bones nie wpisał mnie na swoją listę zaproszonych. Rysy jego twarzy stwardniały. – Nie, Kitten. Nie jedziesz. Osłupiałam. – To mnie pobito, postrzelono, dźgano nożem, krojono i przypalano, pamiętasz? Do diabła, jadę. – Nie jedziesz – powtórzył Bones ostrzejszym tonem. – Jeśli chcesz ukarać Maksa, świetnie, ale innym razem. Na pewno nie dzisiaj. Nagle zrozumiałam. Bones myślał, że nie zniosę tego, co przygotował dla Maksa. Odkąd skończyłam szesnaście lat, plamiłam sobie ręce krwią, a teraz nagle trzeba mnie chronić przed

mroczną stroną świata nieumarłych? – Bones, nie jestem delikatnym kwiatuszkiem. Nie zobaczę dzisiaj nic, czego nie potrafiłabym znieść. – Owszem, zobaczysz – odparł Bones. – Jeśli ze mną pojedziesz, przerazisz się. Bo zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby to było przerażające. Musi takie być, żeby spełniło swój cel. Nie, Kitten. Współczucie jest jedną z rzeczy, które w tobie kocham, ale w tym wypadku tylko by nas poróżniło. Nie jedziesz i koniec dyskusji. Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Toczyły we mnie walkę gniew i poczucie krzywdy. Dlaczego Bones uzurpował sobie prawo do decydowania o tym, co mogę, a czego nie mogę znieść? To miał być związek, a nie dyktatura. – Chcesz wiedzieć, co ja w tobie najbardziej pokochałam? – spytałam wzburzona. – To, że nigdy nie patrzyłeś na mnie z góry. Owszem, ty wszystko już widziałeś i robiłeś, ale zawsze uważałeś mnie za równą sobie. Teraz traktujesz mnie jak biedną małą dziewczynkę. Chcesz zabawić się beze mnie? Świetnie. Ale to, co właśnie zrobiłeś, oddali nas od siebie bardziej niż wszystko, co dzisiaj bym zobaczyła. – Kitten... – Bones wyciągnął do mnie rękę. Minęłam go bez słowa i ruszyłam na górę. Juan odchrząknął. Rattler wyszeptał, że trzeba mi dać czas na ochłonięcie. Don zakaszlał i powiedział, że musi jeszcze wykonać kilka telefonów. Bones nie odezwał się ani nie poszedł za mną.

SIÓDMY

Moja rozpacz trwała do końca dnia. Nie opuszczałam pokoju, bo nie chciałam z nikim rozmawiać, zwłaszcza z Bonesem. On też nawet nie próbował przyjść do mnie na górę. Ale kiedy za oknami zapadła ciemność, stwierdziłam, że nie mogę nadal się dąsać. Jeszcze raz wzięłam prysznic i zeszłam na dół. Okazało się, że Rodney zrobił kolację. Bóg wie, skąd wziął steki. Pewnie wysłał kogoś do sklepu. Don, który siedział z moją matką przy stole, uśmiechnął się do mnie chłodno. – Właśnie rozmawialiśmy o tym, żeby zatrudnić Rodneya jako kucharza w jednostce. Myślę, że jej wydajność wzrosłaby o jakieś trzydzieści procent. Zauważyłam, że Bones stoi na ganku. – Pewnie nawet więcej – powiedziałam. – A skoro już mowa o jednostce... Gdzie mieści się nowa baza? – W Tennessee, w schronie atomowym, który kiedyś zajmowało CIA. Po koniecznych przeróbkach powinniśmy wrócić do pracy w ciągu tygodnia, góra dwóch. Dzięki podziemnym wzmocnieniom to najbezpieczniejszy obiekt na świecie. – Zgadzam się. Kiedy tam jedziesz? – Jeszcze dzisiaj. – Don wskazał głową moją matkę. – Dla ciebie również znajdzie się tam miejsce. Denise i Randy’ego też przenieśliśmy, na wypadek gdyby Max znalazł ich dom, tak jak twój, Cat. – Boże, nawet o tym nie pomyślałam! – wykrzyknęłam, zła na siebie, że okazałam się taką idiotką. Jak mogłam zapomnieć o zapewnieniu bezpieczeństwa mojej najlepszej przyjaciółce i jej mężowi? Don westchnął. – Miałaś inne rzeczy na głowie. Tortury i groźba śmierci tak działają na człowieka. Rodney postawił przed nami pełne talerze. Omal nie zemdlałam, kiedy zobaczyłam, że zamiast cisnąć mu swoim w twarz, matka bierze się do jedzenia. Czyżby któryś z wampirów miał dosyć jej narzekania i hipnozą wmówił jej dobry nastrój? Matka zauważyła moją osłupiałą minę i powiedziała: – Patrzyłam, co wkłada do garnka. Zamiast się obrazić, Rodney tylko się roześmiał. – Nie ma za co, Justino. Z trudem oderwałam wzrok od matki jedzącej kolację przygotowaną przez ghula. – Skoro jedziesz do nowego ośrodka, Don, zabiorę się z tobą. Bones, który rozmawiał przez telefon, przechadzając się po ganku, w tym momencie zatrzymał się jak wryty. Don rzucił znaczące spojrzenie za okno i przeniósł wzrok z powrotem na mnie. – Jesteś pewna, że to mądre? – Zamierzam dzisiaj skontrolować swoją jednostkę, chyba że mnie zwalniasz – powiedziałam. – Właśnie tam jestem potrzebna. – Bo z pewnością nie Bonesowi. Zignorowałam ciche przekleństwo, które dobiegło z zewnątrz. Don rozłożył ręce.

– Oczywiście, że cię nie zwalniam. Chłopcy ucieszą się na twój widok. – Zero, Tick Tock, Rattler, jedziecie z Cat – rozkazał Bones, nie zadając sobie nawet trudu, żeby wejść do środka albo podnieść głos. Zważywszy na ich słuch, nie było to konieczne. – A przy okazji, jak przewieźliście Tate’a w nowe miejsce? – zapytałam, powstrzymując się od uwag na temat swojej nowej obstawy. Transportowanie wygłodniałego wampira musiało nastręczyć nie lada trudności. Don kaszlnął. – W jedyny możliwy sposób. W kapsule. Ze zdziwienia aż otworzyłam usta. – Mógł przecież zginąć! Don spochmurniał. – To był pomysł Tatea. Wiedział, jak bardzo niebezpieczny jest dla oddziału. Dojechał cały i zdrowy. Teraz znowu jest z Annette i Dave’em. Annette twierdzi, że Tate już zaczyna panować nad głodem. Od jego przemiany nie minęła jeszcze doba. – O rany. Gdy Bones wszedł do kuchni, nie podniosłam wzroku, tylko skupiłam się na jedzeniu. Potem opłukałam talerz, włożyłam go do zmywarki i ruszyłam na górę. – Jedną chwilę, Kitten – rzucił za mną Bones. Gdy zatrzymałam się w połowie schodów, wyciągnął w moją stronę coś lśniącego. – Nie chcesz tego odzyskać? Spojrzałam na swoją lewą dłoń i poczułam wstyd. Zapomniałam o pierścionku. Dobry Boże, muszę wziąć się w garść. Najpierw nie pomyślałam o bezpieczeństwie Denise i Randy’ego, a potem zapomniałam, że Max zabrał mi pierścionek zaręczynowy. Tortury i groźba śmierci nie mogły usprawiedliwiać wszystkich moich wpadek. Nic dziwnego, że Bones traktował mnie jak małą, głupią dziewczynkę. Przecież właśnie tak się zachowywałam. – Dziękuję – powiedziałam, patrząc mu w oczy. – Oczywiście, że chcę. Nieważne jak bardzo byłam na niego wściekła, że nie chce mnie wziąć ze sobą, mój gniew nie mógł trwać wiecznie. Nie zamierzałam z nas rezygnować, ani teraz, ani nigdy, tylko uświadomić mu, że popełnia błąd, traktując mnie jak damę w opałach. Bones prawie się uśmiechnął. – Miło mi to słyszeć. Wszedł po schodach. Wyciągnęłam rękę, ale on, zamiast podać pierścionek, sam wsunął mi go na palec. Poczułam dotyk jego chłodnej skóry, znajome łaskotanie mocy... Nagle zapragnęłam rzucić mu się w ramiona i zapomnieć o całym świecie. Ale chodziło o coś więcej niż tylko o nas dwoje i nasze uczucia. Kto by pomyślał, że miłość do wampira okaże się najłatwiejszą rzeczą w naszym związku? Przypomniałam sobie czasy, kiedy sądziłam, że największą przeszkodą na drodze do wspólnego życia będzie to, że Bones jest nieumarłym. Teraz wiedziałam, że stawka jest o wiele większa. – Zaraz wyjeżdżam, Kitten. Don mi powie, gdzie będziecie. Po wszystkim odbiorę cię stamtąd. Zabrałam rękę. – O której? – Przed świtem. Była dopiero ósma wieczorem. Bones planował długie przyjęcie z Maksem jako gościem honorowym. – Aha – mruknęłam.

Bones powoli wciągnął powietrze. Może chciał poznać moje emocje po zapachu. – Kocham cię – powiedział w końcu i odwrócił się, nie czekając na moją odpowiedź. Zanim ją wymamrotałam, był już na dole. – Ja też ciebie kocham. *** Obrzuciłam wnętrze nowego budynku badawczym spojrzeniem. – Przytulnie. Jak na schron atomowy. – Trudniej będzie go obserwować – podkreślił Don. – Z zewnątrz wygląda na prywatne lotnisko, a podziemna część jest bardzo rozległa. Przez cały czas będziemy dodawać kolejne ulepszenia. – Podoba mi się tutaj. Rattler, Zero i Tick Tock też rozglądali się z ciekawością. Don nie był wściekły z powodu trzech towarzyszących mi obcych wampirów; musiał znać Bonesa na tyle, żeby się z nim nie spierać. Rodney, Cooper i moja matka pojechali razem z Bonesem na jego upiorną imprezkę. Juan został, więc zabrał się z nami do nowego ośrodka. – Gdzie oddział? – Na czwartym poziomie pod nami. Przenoszą i ustawiają elementy toru przeszkód w sali treningowej. Przełknęłam ślinę. Zorganizowanie wszystkiego tak, żeby można szybko wrócić do normalnej pracy, było ogromnym przedsięwzięciem. A wszystko przeze mnie. To ja miałam ojca o morderczych skłonnościach, który dowiedział się o lokalizacji naszego starego ośrodka. – Idę tam. A ty? Don pokręcił głową. – Nie. Muszę sprawdzić parę przelewów elektronicznych i upewnić się, że trafiły tam, gdzie trzeba. Zostawiłam go przy windach i ruszyłam za znakami. Juan i moja nieumarła obstawa podążyli za mną. Przez kilka godzin pomagałam chłopakom dźwigać wyposażenie i ustawiać je w jakim takim porządku. W tym momencie trzej nieumarli ochroniarze okazali się przydatni, bo, gdyby tylko chcieli, mogliby przenosić na ramionach nawet samochody. Zostawiliśmy im do taszczenia najcięższe rzeczy, ale nie narzekali. Byłam jednak pewna, że nie tak sobie wyobrażali swoje zadanie. Właśnie mocowałam się z kolejnym sprzętem, kiedy do sali wszedł Don i przywołał mnie gestem ręki. Na jego twarzy malował się dziwny wyraz. – Co się stało? – spytałam i od razu zerknęłam na ekran komórki, żeby sprawdzić, czy nie przegapiłam jakiegoś połączenia. – Nic. Przyjdź na chwilę do mojego biura. Jest... coś, co powinnaś zobaczyć. – Dlaczego wszyscy uważają, że bycie tajemniczym jest odlotowe? – zastanowiłam się na głos. Don nie odpowiedział, tylko wyszedł z sali treningowej, oczekując, że za nim pójdę. Moi strażnicy również porzucili swoje zajęcia i ruszyli w ślad za mną. Gdyby mój oddział był taki posłuszny... Kiedy dotarliśmy do biura Dona, wciąż burczałam pod nosem. Drzwi były zamknięte, więc otworzyłam je gwałtownym ruchem... i zamarłam. W drugim końcu pomieszczenia stał Tate. Jego ciemnoniebieskie oczy z zielonymi błyskami patrzyły na mnie z tłumionym bólem. Zerknęłam na zegarek. Było kilka minut po północy.

Minęła zaledwie doba od przemiany. – Zapanował nad głodem na tyle, że mogliśmy go na chwilę wypuścić – powiedziała Annette, która stała za jego plecami. – To naprawdę imponujące. Tate nie odrywał ode mnie wzroku. Z jego oczu popłynęły różowe łzy. – Cat, nigdy sobie nie wybaczę. To ja zaproponowałem, żeby wykorzystać Belindę jako przynętę, i przez to omal nie zginęłaś. Tak mi cholernie przykro. Dotknęłam jego twarzy i wytarłam różowe smugi. – To nie twoja wina, Tate. Nikt się tego nie spodziewał. Tate chwycił moją dłoń. – Słyszałem, że Max cię dopadł. Musiałem na własne oczy się przekonać, że nic ci nie jest. Porwał mnie w objęcia i przytulił tak mocno, że na pewno zrobił mi siniaki. Prawdopodobnie nawet nie zdawał sobie z tego sprawy, bo nie zdążył jeszcze przywyknąć do swojej nowej siły. – Tate... za mocno mnie ściskasz – wykrztusiłam, próbując go odepchnąć. Puścił mnie tak szybko, że prawie się zachwiałam. – Chryste, nic nie potrafię dobrze zrobić! – wybuchnął Tate. Trzy wampiry Bonesa zrobiły krok w naszą stronę. Powietrze wibrowało od ich mocy, jakby szykowały się do ataku. – Spokojnie, chłopaki. – Nie powinnaś stać tak blisko nowego wampira – ostrzegł mnie Rattler. – To nie jest bezpieczne. Oczy Tate’a rozjarzyły się zielenią. – Kim, do diabła, oni są? – Bones okazał się nadopiekuńczy – odparłam. – Są moimi cieniami, póki po mnie nie przyjedzie. Annette przechyliła głowę. – Crispin dzisiaj rozprawia się z Maksem? – Tak. I uważa, że nie zapanowałabym nad żołądkiem, gdybym zobaczyła go od najgorszej strony. Ale zabrał ze sobą Coopera i moją matkę. Pewnie uznał, że są twardsi ode mnie. – Albo, co bardziej prawdopodobne, nie zależy mu na tym, co o nim pomyślą – stwierdziła Annette. – Wiedziałam, że staniesz po jego stronie – fuknęłam. Blondyn Zero przysunął się do Tate’a jeszcze o krok. Zauważyłam to i westchnęłam z irytacją. – O rety, przecież Tate mnie nie ugryzie, więc dajcie sobie spokój. – Twój temperament i zapach go podniecają – powiedział Zero beznamiętnym tonem. – Jest zbyt krótko po przemianie, żeby długo wytrzymywać takie bodźce. Zerknęłam na Tatea. Jego oczy jarzyły się szmaragdowym blaskiem, a gdybym mogła dostrzec jego aurę, z pewnością by iskrzyła. Może Białas miał rację. – Nigdy bym jej nie skrzywdził – warknął Tate. – Więc to udowodnij i wróć do swojej celi – odezwał się Don, który dotąd milczał. Tate doskoczył do niego, zanim zdołał się pohamować. Głęboko wciągnął nosem powietrze i wypuścił je powoli. – Masz rację – przyznał. – Wszyscy żywi w tym pokoju zaczynają mi pachnieć zbyt apetycznie. Dobra, wracam do pudła. Lepiej dmuchać na zimne. – Przechodząc obok, otarł się o mnie ramieniem i znowu zaczerpnął powietrza. – Pachniesz mlekiem i miodem, Cat. Przez resztę

nocy będę wąchał swoją skórę, żeby poczuć twój zapach. Cholera. Dlaczego musiał mówić takie rzeczy? Tick Tock położył dłoń na nożu zatkniętym za pas. Zero przesunął się i stanął przede mną, prawie depcząc mi po palcach. Rattler tylko potrząsnął głową i ostrzegł: – Umrzesz po raz drugi, chłopcze, jeśli dalej będziesz tak gadał. Tate posłał mu zimne spojrzenie. – Za każdym razem gdy to słyszę, boję się coraz bardziej. Po tych słowach wyszedł z pokoju i ruszył do windy, żeby zjechać na najniższy poziom, gdzie znajdowała się jego cela. Odchrząknęłam. – No cóż, przynajmniej to nie było niezręczne. Annette skrzywiła usta.$ – Mogę zamienić z tobą słowo, zanim dołączę do Tate’a? – spytała. Wzruszyłam ramionami. – Pewnie. O co chodzi? Rozejrzała się po pokoju. – Na osobności. – W porządku. Chodźmy do mojego nowego biura. Moi ochroniarze nawet nie próbowali za nami iść. Najwyraźniej uznali, że Annette nie stanowi dla mnie zagrożenia. Nie wiedzieli, że my pierwsze ze wszystkich tu obecnych byłyśmy gotowe wdać się ze sobą w bójkę. Zamknęłam za nami drzwi, bardziej dla stworzenia iluzji prywatności, niż żeby zabezpieczyć się przed podsłuchiwaniem. – No dobrze, o co chodzi? Annette usiadła na jednym z krzeseł. – Crispin ma rację, że trzyma cię od tego wszystkiego z daleka, Cat. Nawet jeśli przez to jesteś na niego zła. Przewróciłam oczami. – Nie zaczynaj. Annette wbiła we mnie wzrok. – Miałam czternaście lat, kiedy zmuszono mnie do ślubu z najpodlejszym i najbardziej odrażającym człowiekiem, jakiego znałam... w tamtym czasie. Trzeciej nocy Ąbbot zawołał jedną z pokojówek, żeby do nas dołączyła w łóżku. Kiedy zaprotestowałam, pobił mnie. Gdy potem przyprowadzał jakąś kobietę do naszej alkowy, nie sprzeciwiałam się. Kilka lat później księżna, lady Genevieve, zaprosiła Abbota i mnie do swojej posiadłości, kiedy jej mąż wyjechał na dwór. Podała Abbotowi narkotyk, a gdy stracił przytomność, powiedziała, że ma dla mnie niespodziankę. Rozległo się delikatne pukanie do drzwi i do środka wszedł młody mężczyzna. Domyślasz się pewnie, kto nim był. – Czy muszę tego słuchać? – przerwałam jej szorstko. – Mimo że, obiektywnie rzecz biorąc, twoja opowieść jest fascynująca, nie chcę wysłuchiwać twoich wspomnień na temat seksu z Bonesem. Annette machnęła ręką. – Robię to w pewnym celu. Widzisz, Crispin i ja byliśmy więźniami tamtych okoliczności. Wtedy rozwody istniały jedynie dla królów, a kobieta była tylko żywą maszyną do rodzenia. Rzeczywiście poczęłam dziecko, nie wiem, czyje, bo pieprzyłam się zarówno z Crispinem, jak i z Abbotem. Ale kiedy nadszedł mój czas, Abbot odmówił posłania po akuszerkę. Dziecko zaczęło

wychodzić pośladkami, przez co niemal wykrwawiłam się na śmierć, a mój synek udusił się, okręcony pępowiną. Moja irytacja gdzieś zniknęła. Nawet po ponad dwustu latach w głosie Annette było słychać ból. – Przykro mi – powiedziałam szczerze. Annette skinęła głową. – Po urodzeniu martwego dziecka przez wiele miesięcy chorowałam i stałam się bezpłodna. Crispin przychodził ukradkiem, żeby się mną opiekować. Wkrótce jednak został aresztowany za kradzież. Lady Genevieve załatwiła mi prywatne spotkanie z sędzią, a ja przekonałam go, żeby nie skazywał Crispina na stryczek, tylko wysłał go do kolonii w Nowej Południowej Walii. Był to jedyny sposób, żebym mogła odpłacić Crispinowi za jego dobroć. – Dziękuję. Nigdy wcześniej nie mówiłam tego Annette, ale po wysłuchaniu tej historii, stwierdziłam, że jestem jej to winna. Tak, miałyśmy ze sobą na pieńku, ale gdyby nie ona – i Ian, jak się nad tym zastanowić – Bones nie dożyłby końca osiemnastego wieku. – Minęło dziewiętnaście nieszczęśliwych lat. Pewnej nocy ktoś zapukał do drzwi naszej sypialni. Abbot otworzył i poleciał w tył. Kiedy intruz zsunął z głowy kaptur, ujrzałam Crispina. Wyglądał tak samo jak wtedy, gdy widziałam go po raz ostatni. Powiedział, że nie zapomniał o mnie i o mojej niedoli. Potem złamał wszystkie kości w ciele Abbota. Kiedy w końcu go zabił, pokazał mi, kim jest, i dał mi wybór. Po śmierci męża dziedziczyłam cały jego majątek i mogłabym do końca swoich dni żyć na królewskim dworze. Ale dla mnie była to zamiana jednej klatki na drugą, więc wybrałam drugą możliwość, którą proponował mi Crispin. Przemienił mnie i od tamtej pory chronił. – Annette umilkła na chwilę, żeby wytrzeć łzy. – Przejdę teraz do rzeczy. Jesteś silna, Cat, ale nie okrutna. Crispin również, chyba że coś go rozwścieczy albo zmusi do okrucieństwa, a właśnie tak jest teraz. Byłabyś wstrząśnięta tym, co byś tam zobaczyła, choć Crispin robi tylko to co konieczne. On obwinia siebie i po części ma rację – Wampiry szanują to, czego się boją. Litość uważają za słabość. Tak więc kochaj go za to, nawet kosztem swojej dumy. Annette wstała. Choć przez cały dzień była zamknięta w celi z Tate’em, wyglądała tak doskonale, jakby właśnie wyszła z salonu piękności. – Zaskoczyłaś mnie – stwierdziłam w końcu. – Dlaczego zależy ci na załagodzeniu spraw pomiędzy mną i Bonesem? Przecież jeszcze nie tak dawno sama chciałaś nas rozdzielić. Annette zatrzymała się w drodze do drzwi. – Bo go kocham. Choć nie mogę już mieć go dla siebie, chcę, żeby był szczęśliwy. Wyszła, ale ja zostałam w gabinecie jeszcze przez kilka minut. Wszystko było o wiele prostsze, kiedy po prostu nienawidziłam Annette, a nie kiedy czułam, że ma rację i że powinnam jej posłuchać.

ÓSMY

Bones przyjechał dziesięć minut po północy. Wyszłam na zewnątrz, żeby popatrzeć, jak ląduje helikopter. Dostrzegłam, że za sterami siedzi Cooper. Bones wysiadł jako pierwszy, potem moja matka, Rodney i na końcu Cooper. Mój podwładny wyglądał upiornie, natomiast matka sprawiała wrażenie zachwyconej. – To było naprawdę pouczające – brzmiały jej pierwsze słowa. – Catherine, nigdy mi nie mówiłaś, że jeśli odetnie się wampirowi jakąś część ciała, ona zawsze odrasta. Czarujące. – Nie muszę chyba pytać, czy dobrze się bawiłaś – stwierdziłam. – Chociaż pewnie w tym roku łatwiej ci będzie robić świąteczne zakupy. Matka zmarszczyła brwi. – Zawsze musisz dowcipkować? Nieważne. Jestem zmęczona i chciałabym się przespać. Wyciągnęłam rękę. – Tam są kwatery. Matka rozejrzała się z pogardliwą miną. – Aż za dobrze pamiętam koszary z czasów, kiedy zaczynałaś współpracę z Donem. Zupełnie jakby spać w trumnie, a ponieważ nie jestem wampirem, zrezygnuję z tej przyjemności. – Mamo. – Zazgrzytałam zębami, – To tymczasowe rozwiązanie. Wkrótce znajdziemy ci inne lokum. Mogłabym ci zaproponować, żebyś została ze mną i Bonesem, ale to nie rozwiązuje problemu z wampirami... – Mogę jechać do hotelu. – I zameldujesz się tym samym nazwiskiem, pod którym znalazł cię Max? – odparowałam. – Nie. Don załatwi ci nowy dowód i mieszkanie, ale do tego czasu... – Może zatrzymać się u mnie. Propozycja nie padła ze strony Coopera, który podczas całej tej rozmowy wbijał wzrok w ziemię. Zaskoczony Bones uniósł brwi. Rodney wzruszył ramionami. – Mam dom jakieś dwie godziny jazdy stąd. Nie przebywam tam zbyt często, bo dużo podróżuję, ale tam Justina będzie bezpieczna do czasu, aż twój stryj znajdzie dla niej nowe mieszkanie, Cat. Westchnęłam. – Rodney, dzięki za propozycję... – Nie trzymasz tam żadnych części ciała, prawda? – przerwała mi matka. – Nie chciałabym otworzyć lodówki i znaleźć czyjejś głowy na półce. Rodney się roześmiał. – Nie, Justino, mój dom nie przypomina kryjówki Jeffreya Dahmera. Matka jeszcze raz badawczo przyjrzała się budynkowi i wróciła spojrzeniem do Rodneya. – Jeśli mam do wyboru koszary, na terenie których jest trzymany szalejący z głodu młody wampir, i dom ghula, wybieram ghula. Catherine, czy któryś z twoich żołnierzy może nas tam zawieźć?

Ruszyła w stronę koszar, a Rodney podążył za nią. Bones patrzył za nimi przez chwilę, a potem stwierdził: – Ta kobieta jest naprawdę przerażająca. Prychnęłam. – Tak uważałam przez całe życie. Bones popatrzył na mnie z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Bez wątpienia zastanawiał się, czy znowu zacznę narzekać, że traktuje mnie jak dziecko, ale ja tego nie zrobiłam. Nie zgadzałam się z jego argumentami, ale napomnienie Annette poruszyło we mnie pewną strunę. Związek z Bonesem był wart o niebo więcej niż moja urażona duma. Musiałam rozstrzygnąć razem z nim tę kwestię, a unikanie go czy marudzenie nie przybliżało mnie do celu. Mimo to, czułam się przy nim niezręcznie i nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Nie przywitałam Bonesa jak należy. Zwykle go całowałam, ale teraz wydawało mi się, że byłoby to niestosowne. W końcu wepchnęłam ręce w kieszenie i przestąpiłam z nogi na nogę. – Więc... Zawiesiłam głos. Bones uśmiechnął się z ironią. – Lepsze to niż „odwal się!”. – Rozumiem, dlaczego to zrobiłeś, ale musimy ustalić jakieś zasady – wyrzuciłam z siebie pośpiesznie. – Mam na myśli chronienie drugiej osoby przed czymś, z czym według nas sobie nie poradzi. Kilka lat temu ja uważałam, że nie poradzisz sobie z Donem i moją matką. Właśnie dlatego odeszłam, choć powinnam była wierzyć, że sam potrafisz decydować za siebie. Tak samo jak ty powinieneś mi zaufać w sprawie wczorajszego wieczoru. Bones prychnął z niedowierzaniem. – Porównujesz moją nieobecność przez jeden wieczór do twojego zniknięcia na cztery lata? Poczułam, że na twarz wypływa mi rumieniec. – Eee... no nie... to znaczy, zasada jest taka sama – zaczęłam się jąkać. – To, co zrobiłam, było złe i głupie. I szczerze tego żałuję. Ale ty dzisiaj nie pozwoliłeś mi wybrać, Bones. Umilkłam, żeby zaczerpnąć tchu i wzrokiem przekazać to, czego nie potrafiłam wyartykułować. – Gdybyś mnie poprosił, żebym nie jechała, z tych samych powodów, dla których mi tego zabroniłeś, wszystko byłoby w porządku. Nadal bym uważała, że przesadzasz, ale nie miałabym wrażenia, że ty jesteś wielkim, strasznym wampirem, a ja małą, niemądrą dziewczynką. Bones spojrzał na mnie z frustracją. – Oczywiście, że nie uważam cię za głupią dziewczynkę. – Zaczął chodzić w tę i z powrotem, a ja obserwowałam go bez słowa. – Mam już dość tego, że przeze mnie musisz być silna. – W jego oczach pojawiły się zielone błyski. – Z mojego powodu kilka lat temu służyłaś jako przynęta w czasie polowania na bandę morderców. Musiałaś wjechać samochodem przez ścianę domu, żeby uratować swoją mamę, i to zaraz po tym, jak znalazłaś swoich zamordowanych dziadków. Później podjęłaś współpracę z Donem i wiele razy byłaś bliska śmierci. A wszystko przeze mnie. Nagle podszedł i chwycił mnie za ramiona. – Mam dość tego, że z mojego powodu musisz udowadniać swoją siłę. Dlatego nie chciałem, żebyś wczoraj znowu musiała to robić. Nie rozumiesz? Przykryłam jego dłonie swoimi. – Rozumiem. Ale przecież do żadnej z tych rzeczy mnie nie zmuszałeś, Bones. Nawet gdybym cię nie poznała, i tak polowałabym na wampiry i musiała ponosić konsekwencje swojego wyboru.

Bones milczał przez dłuższą chwilę, przeszywając mnie twardym, badawczym spojrzeniem. W końcu kiwnął głową. – Dobrze, skarbie. Następnym razem nie będę podejmował decyzji za ciebie, tylko dam ci wybór. Uścisnęłam mocno jego dłoń. – Ja również obiecuję, że nie będę za ciebie decydować. Jego usta drgnęły. – Zdaje się, że ja pierwszy będę musiał dotrzymać naszej nowej umowy. Max podał nam nazwisko faceta, który sprzedał mu pocisk. Zamierzał nim wysadzić twój samochód. – Wiesz, gdzie jest teraz ten facet? – Tak. Na myśl o konfrontacji poczułam dreszcz oczekiwania. – Jadę z tobą. Sadząc po wyrazie jego twarzy, Bones nie spodziewał się innej odpowiedzi. – Jutro. *** Była to moja trzecia podróż do Kanady. Jeździłam tam wcześniej na polecenie Dona, ale miałam nadzieję, że kiedyś w końcu wybiorę się nad wodospad Niagara jako turystka, a nie zabójczyni. Siedziałam w furgonetce ze swoimi kolegami. Kilometr dalej Dave negocjował sprzedaż trzystu pocisków typu ziemia-powietrze, pięciuset granatów oraz trzech bomb o dużej mocy. Występował w głównej roli, ponieważ Bones był łatwiej rozpoznawalny. Poza tym, Dave miał tak bogate doświadczenie wojskowe, że potrafił omawiać kwestie fachowe z największymi handlarzami bronią. Teraz spierali się o ilość plastiku potrzebnego do wysadzenia samochodu. Wszyscy milczeliśmy. Słyszeliśmy każde słowo z toczącej się rozmowy, co oznaczało, że każdy nieumarły również mógłby nas usłyszeć. Cooper i Juan jeszcze raz sprawdzili swoje automaty załadowane srebrnymi pociskami. Przerobiona amunicja nie zabiłaby żadnego ghula, ale skutecznie mogła zepsuć dzień każdemu wampirowi. Specjalnie była nas garstka, bo nie chcieliśmy ściągać na siebie uwagi. Spade, dla zabicia czasu, skubał paznokcie. Nie miał ze sobą broni. Mistrzowie, jak on i Bones, nie musieli jej nosić, bo sami byli śmiercionośnymi narzędziami. Zmodyfikowany kuloodporny kombinezon, który miałam pod ubraniem, ocierał mi skórę. Był to najnowszy wynalazek: cienki, elastyczny materiał, który zakrywał wszystkie ważniejsze organy i wyglądał jak średniowieczne body na ramiączkach. Oczywiście, na nic by się zdał, gdyby strzelono mi w głowę, ale chronił resztę ciała. Cooper i Juan mieli na sobie podobne wdzianka. W porównaniu ze starym typem kamizelki nowy kombinezon zapewniał większą swobodę ruchów. – ...nie zamierzam dać nawet pieprzonego centa więcej – mówił Dave. – Nie na taki produkt się umawialiśmy. Mam niby wrócić do swoich klientów i powiedzieć im, że zapalnik zadziała albo nie? Niech modlą się do Allaha, to może odpali? Głupi amatorzy. Teraz jest na rynku tyle towaru, że nie muszę tracić czasu na to badziewie z wyprzedaży, i to po horrendalnych cenach, więc odpieprzcie się i miłego dnia. Najwyraźniej spełnił groźbę, bo rozległy się szybkie kroki, a potem wzburzony głos. – Zaczekaj, moglibyśmy podyskutować... – Handlarzowi przerwał wybuch śmiechu. Bones zesztywniał, Spade czujnie uniósł głowę. To musiał być nasz cel.

– Ja się tym zajmę, Harrison – powiedział ktoś chłodnym tonem. Rozsunęliśmy drzwi i po cichu wysiedliśmy z furgonetki. Spade i Bones ruszyli przodem ze względu na brak tętna. Reszta miała za nimi podążyć już po rozpoczęciu ataku. Element zaskoczenia był bezcenną przewagą. – A ty kim jesteś? – spytał z irytacją Dave. – Kolejnym sługusem? – Nazywam się Domino i jestem szefem – padła lodowata odpowiedź. – Wybacz te próbki towaru. To był test. Czasami trafiają do nas tajni agenci udający kupców, ale nie potrafią odróżnić bomby od jaja. Ty najwyraźniej znasz się na swoim fachu. Nawet jeśli nigdy o tobie nie słyszeliśmy. Przy ostatnich słowach w zimnym głosie pojawiła się nuta podejrzliwości. Dave odchrząknął. – A ilu agentów bez pulsu ostatnio wtykało nos w wasze interesy? Z tego, co wiem, akademia policyjna nie przyjmuje nieumarłych. – Zawsze jest ten pierwszy raz, prawda? No dobrze, mam jeszcze inne sprawy do załatwienia. Logan, przynieś pozostałe skrzynie. Musimy to skończyć... Domino umilkł tuż przed eksplozją. Zanim dwie bomby wrzucone do magazynu wybuchły, musiał je wcześniej wyczuć. Staccato wystrzałów i krzyki, które rozległy się tuż po detonacjach, powiedziały nam, że w środku jest więcej ludzi, niż się spodziewaliśmy. W nocne powietrze buchnęły z budynku płomienie. Juan, Cooper i ja popędziliśmy w jego stronę. Trzymając głowy nisko, odpowiedzieliśmy ogniem. W ciemności dostrzegłam, że ludzcy i nieumarli obrońcy magazynu próbują rozeznać się w sytuacji. Błyski automatów ściągały na nas uwagę strażników, podczas gdy Spade i Bones siali śmierć i zniszczenie, a przy okazji sami położyliśmy kilku przeciwników. W toczącej się bitwie Dave miał dwa główne zadania: postarać się, żeby Domino nie został zabity i żeby nie uciekł. Kiedy weszliśmy na teren magazynu, Juan uśmiechnął się drapieżnie i zaczął coś podśpiewywać po hiszpańsku. Cooper na chłodno i z metodyczną dokładnością zdejmował kolejne cele, ale usta też wykrzywiał mu lekki uśmieszek, co u niego było odpowiednikiem wesołego rechotu. Gdy podeszliśmy bliżej, odrzuciłam pistolet i sięgnęłam po srebrne noże, moją ulubioną broń, i rzuciłam nimi w pozostałych dwudziestu kilku przeciwników. Trafieni ludzie chwytali się za pierś i padali. Nagle ktoś skoczył z tyłu i powalił mnie na ziemię. Zaczęłam się z nim mocować, żeby trzymać z dala od siebie jego kły. Nagle na twarzy wampira pojawiło się niedowierzanie, a jego skóra zaczęła się marszczyć natychmiast, gdy wbiłam mu sztylet w serce. Zepchnęłam go z siebie i błyskawicznie odwróciłam się do kolejnego napastnika. Tym razem to był człowiek i właśnie zamierzał strzelić mi prosto w głowę. Wyskoczyłam w powietrze i zrobiłam obrót w tył, żeby uciec przed kulami. Poczułam dziką satysfakcję na widok ogłupiałej miny faceta, kiedy żadna mnie nie trafiła. Wyrwałam mu broń z ręki i strzeliłam do niego kilka razy. Chwilę później leżał martwy na ziemi. Następne trzy wampiry były młodsze i słabsze. Unieszkodliwiłam je nożami, podczas gdy Juan i Cooper opróżniali kolejne magazynki, rozbijając szyk ludzi Domina, tak że wkrótce ci zaczęli strzelać we wszystko co popadnie, nawet do siebie nawzajem. Nasz atak trwał. Z magazynu dobiegały krzyki agonii, stłumione przekleństwa i odgłosy szamotaniny, gdy niektórzy bezowocnie próbowali uciec. Kątem oka dostrzegłam, że Dave własnym ciałem przyciska Domina do ziemi, trzymając nóż wbity tuż przy jego sercu. Niedowierzające spojrzenie wampira na chwilę zwarło się z moim, a potem w rozjarzonych

zielonych oczach pojawiło się zrozumienie i Domino zaczął się szarpać mocniej. Dave uderzył jego głową o chodnik tak mocno, że pękła mu czaszka. W ten sposób oczywiście go nie zabił, tylko zyskał na czasie. Wkrótce wszystko zaczęło się uspokajać. Sporadyczne krzyki urywały się w połowie. Opór był minimalny, ci, którzy przeżyli, zaczęli się poddawać. Sięgnęłam po komórkę przypasaną do nogi razem z nożami i wybrałam numer Dona. Powiedziałam mu, żeby nie dopuścił do przyjazdu policji zaalarmowanej eksplozjami. Piętnaście kilometrów dalej czekało na ten telefon kilku ludzi z mojej jednostki. Ich zadaniem było powstrzymanie kanadyjskich władz do chwili, kiedy zakończymy akcję. Nagle usłyszałam nad sobą świst powietrza. Już miałam rzucić nożami, kiedy Bones dosłownie spadł z nieba. Obrzucił mnie uważnym spojrzeniem, by się upewnić, że nic mi nie jest, a następnie skierował wzrok na wampira, którego trzymał Dave. – Witaj, Domino. Wiesz, kim jestem? Dał znak Dave’owi, żeby podniósł wampira. W tym momencie zjawił się Spade, cały w szkarłatnych plamach, i chwycił jeńca w żelazny uścisk. Jednocześnie Dave i Juan przyprowadzili garstkę niedobitków. Domino spiorunował Bonesa wzrokiem. – Nie wiem. I co to wszystko ma znaczyć? Było to bezczelne kłamstwo. Domino wiedział. Wciąż zerkał w moją stronę. Bones się uśmiechnął. – Świetnie. Chcesz, żebym siłą wydobył z ciebie prawdę? Bardzo to lubię. Nawet ja wytrzeszczyłam oczy, widząc jego szybkość. W jednej chwili Domino wierzgał nogami, w następnej Bones trzymał je w rękach. Oderwane od ciała. Fuj. Odrastające kończyny powodowały ogromny ból. Przynajmniej tak mi mówiono. Domino wrzasnął, jakby to była prawda. – Nadal mnie nie znasz, kolego? Śmiało, jeszcze raz mnie okłam. Zobaczymy, co ci z tego przyjdzie. – Przestań! – krzyknął Domino. – Znam cię, ale nie wiedziałem, po co był ten pocisk. Przysięgam na Kaina, że nie wiedziałem! Bones uniósł brew. – Max ci nie płacił, więc kto? Domino z fascynacją i odrazą popatrzył na swoje urwane nogi leżące na ziemi obok Bonesa. – Obiecaj, że mnie nie zabijesz, to wszystko ci powiem. – Wcale tego nie chcesz – powiedział cicho Bones, schylając się i przysuwając twarz do twarzy Domina. – Jeśli pozwolę ci żyć, pożałujesz, że cię nie zabiłem. Mogę też zrobić to tutaj. Tak będzie dużo lepiej. Bo wierzę ci, kiedy mówisz, że nie wiesz, po co był ten pocisk. I dlatego masz wybór, ale tak czy inaczej, powiesz mi to, co chcę usłyszeć. Na twarzy Domina kolejno pojawiły się wyrazy zaprzeczenia, nadziei, rozpaczy i wreszcie gorzkiej akceptacji. – Pieniądze wpłynęły na rachunek, nie mam pojęcia, od kogo – powiedział w końcu matowym głosem. – Max dostał numer, ale sam nie zrobił przelewu. Wiem o tym, bo wciąż do mnie wydzwaniał, żeby się dowiedzieć, czy już są na koncie. Trwało to kilka dni, aż w końcu się zniecierpliwił i powiedział coś o ostatecznym terminie. – Wracając do przelewu, podasz mi numery wszystkich swoich kont i miejsce, gdzie trzymasz resztę towaru – polecił Bones. – Tylko szybko. Nie mam zamiaru spędzić tu całej nocy. Domino zaczął wyrywać się Spade’owi, ale ten był zbyt silny.

– Po co ci wszystkie? Możesz zabrać sobie pieniądze z tego jednego konta, ale resztę zostawić w spokoju! Bones się roześmiał, nie był to jednak radosny śmiech. – Po to, że razem z życiem zabiorę ci wszystkie pieniądze do ostatniego centa. Będzie to dla innych nauczka, co ich czeka, jeśli mnie wkurzą. A teraz... potrzebna ci kolejna zachęta do mówienia? Domino zaklął, a potem zaczął wyrzucać z siebie cyfry, adresy, nazwy banków, akcje, inwestycje, kody do skrytek. Nie wspomniał jedynie o skarbach ukrytych pod materacem. Bones notował wszystko, od czasu do czasu zadając jakieś dodatkowe pytanie. Kiedy Domino skończył, wbił pusty wzrok w przestrzeń. Bones ujął w dłonie głowę Domina delikatnym gestem przeczącym jego zamiarom. – Jeśli coś pominąłeś albo skłamałeś, kolego, już cię nie będzie, kiedy się o tym dowiem, ale masz syna. Handluje prochami, tak? Dopadnę go i nie będę miał skrupułów nad wyładowaniem na nim swojego gniewu, żeby więcej żaden frajer nie próbował mnie oszukać, kiedy składam mu uczciwą propozycję. Pytam ostatni raz: czy coś pominąłeś? – Zawsze słyszałem, że podły z ciebie sukinsyn – powiedział Domino stłumionym głosem. – Przepadło wszystko, na co zapracowałem. Mój syn nie będzie miał nic. Blade dłonie zacisnęły się mocniej. – Zachowa życie. Dopóki nie okaże się, że był zamieszany w twoje sprawki, albo póki nie spróbuje się odegrać, zostawię go w spokoju. Ostatnia szansa. Domino musiał uwierzyć w ostrzeżenie, bo zrezygnowanym tonem ujawnił numery jeszcze trzech kont. Handel bronią najwyraźniej był opłacalnym zajęciem. Razem z nielegalnym towarem Bones miał zgarnąć miliony. Nic dziwnego, że śmiał się z mojej pensji. – Mądry wybór – pochwalił wampira, kiedy ten skończył mówić, – Jeśli powiedziałeś prawdę, twojemu synowi nic nie grozi z mojej strony. Jakieś ostatnie słowa? – Jesteś dupkiem. Bones wzruszył ramionami. – To już wiem. Dwa obroty rękami i było po wszystkim. Odwróciłam wzrok, kiedy głowa Domina spadła na ziemię obok reszty jego ciała.

DZIEWIĄTY

Zaczęliśmy gorączkowo tropić historię przelewów na rachunkach Domina, żeby się dowiedzieć, kto mu płacił. Mimo wysiłków nic nie znaleźliśmy. Tajemniczy osobnik był bardzo sprytny. Trafiliśmy na firmy widma, fałszywe nazwiska, puste konta, żeby wymienić tylko kilka z przeszkód, które musieliśmy pokonać. Dwa tygodnie później zadzwoniła komórka Bonesa. Jej ostry dźwięk powinien zabrzmieć jak ostrzeżenie, ale byłam skupiona na leżących przede mną dokumentach. – Halo... A, nie poznałem twojego numeru, Mencheres... To imię natychmiast przykuło moją uwagę. Czego chciał od Bonesa jego dziadek wampir? W miarę jak Bones słuchał, jego spokojna twarz zmieniała się w nieodgadnioną maskę. – Tak, do zobaczenia wkrótce – powiedział po chwili i się rozłączył. – No i? – spytałam niecierpliwie. – Mencheres wzywa mnie do swojego domu, żeby przedstawić mi jakąś propozycję. Zmarszczyłam brwi. – Nie mógł powiedzieć ci przez telefon, o co chodzi? – To musi być coś ważnego, skarbie – prychnął Bones. – Mój pan nie przepada za dramatycznymi efektami. Na pewno nie chce mnie poprosić, żebym podlewał mu kwiatki, kiedy wyjedzie z miasta. Choć miałam na sobie gruby sweter, poczułam zimny dreszcz pełznący po kręgosłupie. Co takiego ważnego Mencheres chciał omówić z Bonesem, że ten musiał rzucić wszystko i spotkać się z nim osobiście? Był tylko jeden sposób, żeby się tego dowiedzieć. *** Mencheres osobiście otworzył nam drzwi. Nie zdołałam powstrzymać drżenia, kiedy dotarła do mnie jego aura. Płynące od niego fale energii były niczym lekkie burze z piorunami. Rysy twarzy Mencheresa zdradzały jego egipskie pochodzenie, a on sam wyglądał jak faraon ze swoją królewską postawą i czarnymi włosami do pasa. Zgadywałam, że ma ponad dwa tysiące lat, chociaż nie dałabym mu więcej jak dwadzieścia pięć. – Piękny dom – powiedziałam, rozglądając się po wystawnym wnętrzu. – Rozumiem, dlaczego potrzebujesz przestrzeni. Przy tylu gościach... Myliłam się jednak, sądząc, że będziemy otoczeni sługami Mencheresa. Sądząc po odgłosach, w rezydencji oprócz naszej trójki były tylko psy. Mastiffy. Szlachetne zwierzęta. Ja wolałam koty. Bones rzucił mi spojrzenie, na widok którego Mencheres się uśmiechnął. – Nie martw się, twoja żona może mówić, co chce. Podoba mi się jej bezpośredniość. Pod tym względem jest bardzo podobna do ciebie, chociaż czasami mniej dyplomatyczna. – Moja żona poczyniła nietaktowne, ale słuszne spostrzeżenie – rzekł Bones. – Zwykle masz; przy sobie kilku swoich ludzi. Czy ich nieobecność oznacza, że chcesz zachować nasze spotkanie w tajemnicy? – Pomyślałem, że może ty byś tego chciał – odparł Mencheres. – Zanim jednak przystąpimy do rzeczy, mogę wam coś zaproponować? Dom jest w pełni zaopatrzony. Bez wątpienia. Rezydencja była jakieś trzy razy większa od naszej chaty, a do tego otoczona

rozległym terenem. Bones mówił mi, że Mencheres mieszka ze służbą złożoną z wampirów i ghuli, a także z kilkoma członkami swojego klanu wraz z ich żywymi przekąskami. Liczył sobie sporo lat, więc zdążył zgromadzić naprawdę liczną świtę. Bones wybrał starą whisky. Ja podziękowałam za drinka, bo chciałam jak najszybciej przejść do rzeczy. Mencheres zaprowadził nas do pięknego salonu, urządzonego w męskim stylu. Znajdowały się w nim kanapy obite miękką skórą i wielki, kamienny kominek. Na drewnianej podłodze leżały ręcznie tkane dywany. Kiedy Mencheres usiadł naprzeciwko nas, podszedł do niego jeden z psów i ułożył się przy jego stopach. Bones trzymał szklankę w jednej ręce, drugą obejmował moją dłoń. – Smakuje ci whisky? – zapytał Mencheres. – Na miłość boską, powiedz w końcu, co to za propozycja! – nie wytrzymałam. Mencheres pewnie już i tak wyczytał w moich myślach, że go poganiam. Chłodne palce mocniej ścisnęły moją rękę. – Nic na to nie poradzę. – Mówiłam bardziej do Bonesa niż do naszego gospodarza. – Słuchaj, jestem niezła we flirtowaniu z nieumarłymi, a potem ich zabijaniu albo po prostu w zabijaniu, ale nie potrafię owijać w bawełnę. Mencheres ściągnął nas tutaj z konkretnego powodu, nie po to jednak, żeby zapytać, czy smakuje ci jego whisky.| Bones westchnął. – Panie, gdybyś był tak uprzejmy... – Nie dokończył j zdania, tylko machnął ręką. Zaczynajmy. Mencheres pochylił się i spojrzał Bonesowi w oczy. 3 – Bones, proponuję ci trwałe przymierze naszych rodów Jeśli się zgodzisz, dam ci ten sam dar, który sam kiedyś otrzymałem. Moc. Rany. Tego się nie spodziewaliśmy. Zamyślony Bones zaczął stukać palcem w brodę. Polityka wampirów z reguły budziła we mnie niepokój, a myśl o trwałym sojuszu z tym konkretnym, przerażającym wampirem wcale mnie nie uszczęśliwiła. Musiało się coś za tym kryć. Jakoś nie mogłam uwierzyć, że Mencheres złożył tę propozycję z czystej wspaniałomyślności. Bones chyba myślał tak samo. – Chcesz połączyć nasze klany i dać mi większą moc? Dlaczego mam wrażenie, że czegoś mi nie mówisz, panie? Twarz Mencheresa pozostała niewzruszona. – Nadchodzi wojna, widziałem ją. Dzięki twojej nowej mocy i naszym połączonym siłom będziemy mieli większą szansę ją wygrać. – Naprawdę ją widziałeś? – spytałam. Oprócz zdolności czytania w myślach żyjących osób Mencheres byt również znany ze swoich wizji. Miewał przebłyski przyszłości, i takie tam. Podchodziłam nieufnie do tych opowieści – dlaczego przez cały czas nie grał na loterii? – ale Bones wierzył w jego dar, a przecież znał go od wieków. – To pewne – odparł Mencheres beznamiętnie. Bones nadal się zastanawiał. Ja milczałam. Decyzja należała do niego. To on znał Mencheresa przez całe swoje nieumarłe życie. Nie zamierzałam wyrażać sprzeciwu tylko dlatego, że Mencheres budził we mnie przerażenie. Po długim namyśle Bones skinął głową. – Zrobię to. Wiedziałam, że Mencheres usłyszał moją myśl: „O, cholera”. Powstrzymał się jednak od komentarza, tylko wstał i objął Bonesa.

– Przypieczętujemy nasz sojusz w następnym tygodniu. Do tego czasu nie rozmawiaj o tym z nikim, oprócz tych, którym ufasz najbardziej. Mencheres puścił Bonesa i uśmiechnął się do mnie chłodno. – Teraz możesz już iść, Cat. Dom, w którym Mencheres urządził zjazd z okazji zawarcia przymierza, miał dla mnie sentymentalne znaczenie, w pewnym sensie. Właśnie tam poznałam lana, kiedy próbował mnie szantażować, żebym się przyłączyła do niego, ale w rezultacie związałam się z Bonesem. Najwyraźniej posiadłość należała do Mencheresa, a Ian po prostu skorzystał z niej tamtej nocy. Skoro mowa o lanie, jako stwórca Bonesa on też dostał zaproszenie na uroczystość. Bones z kolei ściągnął wszystkich członków swojego klanu, czyli ponad dwieście wampirów, nie licząc setki ghuli, w stworzeniu których miał swój udział. Mencheres nie mógłby pomieścić swoich bezpośrednich potomków, nie wynajmując stadionu, dlatego o tym, kogo zaprosić, decydował poziom mocy i preferencje. Wagę przyszłego sojuszu podkreślała obecność kilku mistrzów z innych rodów, niekoniecznie przyjaznych. Wiele miękkich sof, które pamiętnej nocy stały wokół areny, teraz wyniesiono. Zebrało się zbyt wiele osób, żeby marnować tyle przestrzeni. W pokoju właściwie zostały same miejsca stojące, nie licząc paru krzeseł i kanap zarezerwowanych dla ścisłej elity. Na okrągłym podwyższeniu zajmującym środek sali nie było niczego do siedzenia. Wszyscy mieli stać. Jeszcze nigdy w życiu nie widziałam tylu nieumarłych w jednym miejscu. Na skórze czułam mrowienie od silnych wibracji. Nasz elitarny oddział ochrony składał się ze Spade’a, Tick Tocka, Rattlera, Zero i około dwunastu innych wampirów. Może i nie pamiętałam ich imion, ale poziom mocy owszem. Nawet w pokoju pełnym ludzi Bonesa i Mencheresa nasza eskorta budziła należny respekt. Cieszyłam się, że nie muszę walczyć z tą grupą, tylko do niej należę. W starciu z nimi nie miałabym szans. Kiedy weszliśmy na kwadratowe podium, odniosłam wrażenie, że znajduję się na ringu bokserskim. W jednym narożniku zebrali się ludzie Mencheresa, w drugim Bonesa. Wszyscy milczeli, nawet widzowie. Mencheres wyszedł na środek podwyższenia i odwrócił się do zaproszonych gości. Miał na sobie białą egipską tunikę i pas, zrobiony chyba z czystego złota. Jego ramiona zdobiły liczne złote obręcze, blada skóra lśniła, jakby cały obsypał się złotym pyłem. Z rozpuszczonymi długimi włosami i w cienkiej koronie lapis lazuli wyglądał, jakby zszedł z fresku w grobowcu faraona. Do licha, byłam gotowa się założyć, że jego wizerunek znajduje się w którejś piramidzie. – Przybyliście tutaj, żeby być świadkami, jak zawieram przymierze, które może zerwać jedynie śmierć. Przysięgam, że od dzisiejszego wieczoru każda osoba należąca do klanu Bonesa należy również do mnie, a wszyscy moi ludzie do niego. Na dowód moich słów przypieczętuję ten sojusz krwią. Jeśli w jakikolwiek sposób zdradzę, poniosę za to karę. Crispinie, który nadałeś sobie imię Bones, czy przyjmujesz moją propozycję połączenia naszych klanów? Bones ścisnął mi rękę, po czym wszedł na podium i stanął obok Mencheresa. – Tak, przyjmuję ją. Mencheres milczał przez chwilę, być może dla większego dramatyzmu. – A co będzie dowodem twoich słów? – Dowodem będzie moja krew – odparł Bones. – Jeśli zdradzę, poniosę za to karę. W normalnych okolicznościach nacięliby sobie dłonie, ; wymienili uścisk i na tym skończyli. Właściwie całkiem podobnie wyglądała ceremonia ślubna wampirów. Tutaj jednak chodziło o coś więcej, niż sądzili nasi goście. Wszyscy obecni wiedzieli, że Bones i Mencheres

łączą swoje rody, ale nie mieli pojęcia o premii. O przekazaniu mocy. Tylko my, zgromadzeni na platformie, nie okazaliśmy zaskoczenia, kiedy Mencheres zrezygnował z tradycyjnego przecięcia dłoni i nachylił się do szyi Bonesa. W pomieszczeniu rozległy się okrzyki. Obecni najwyraźniej zrozumieli, co się dzieje. Stojący trzy rzędy wyżej Ian zaklął brzydko, a ja się uśmiechnęłam. Czyżby ktoś poczuł się znieważony? Nie tylko Ian. Wśród ludzi Mencheresa podniosło się więcej niezadowolonych głosów. Protestowali ci, którzy sami mieli nadzieję kiedyś otrzymać ten dar. Właśnie dlatego mieliśmy ze sobą straż. Na wypadek gdyby ktoś przeszedł od słów do czynów. Nie zważając na nic, Mencheres nadal przywierał ustami do szyi Bonesa. Kiedy w końcu go puścił, zobaczyłam, że Bones lekko słania się na nogach. Sądząc po jego wyglądzie, Mencheres napił się do syta. – Moje słowo przypieczętowane krwią – wychrypiał Bones. – Dane z własnej woli i przyjęte. Wtedy Mencheres w geście zaproszenia przechylił głowę, a Bones zatopił kły w jego gardle. Teraz było inaczej, niż wtedy gdy pił Mencheres. W powietrzu zaszła jakaś zmiana. Niewidzialne wibracje stały się silniejsze. Dwie postacie stojące na środku podwyższenia wyglądały, jakby się iskrzyły. Drgnęłam i zaczęłam masować ramiona. Właśnie następowało przekazanie mocy. Bones wyjaśnił mi wcześniej, że Mencheres musi to zrobić dobrowolnie. Nikt nie mógł ukraść mu mocy, pijąc po prostu jego krew. Skóra egipskiego wampira zaczęła lśnić dziwnym, wewnętrznym blaskiem, jakby rozjarzyło się w nim milion gwiazd. Nagle usłyszałam za sobą odgłosy przepychanki. Ktoś próbował wywołać bójkę albo uciec. Spade wydał rozkaz i z dachu, niczym pająki, zeskoczyły w sam środek zamieszania niewidoczne dotąd wampiry. Hałasy ucichły równie szybko, jak wybuchły. Bones wciąż pił, jakby zapomniał o całym świecie. Coraz pewniej trzymał się na nogach. Wiedziałam, że krew Mencheresa go nie odżywia, ale z każdym łykiem czerpał od niego moc. Migoczące światło przeszło ze skóry Mencheresa na Bonesa i wniknęło w jego ciało z taką samą łatwością, z jaką piasek chłonie morską wodę. Był to piękny i jednocześnie przerażający widok. W powietrzu zaczął narastać szum i w ułamku sekundy zmienił się w grzmiący huk. Odruchowo zakryłam uszy rękami, a Bones, nagle osłabiony, zatoczył się do tyłu. Doskoczyłam do niego, złapałam go i łagodnie opuściłam na podłogę. Mencheres wyglądał niewiele lepiej. Dwóch ludzi chwyciło go pod ramiona, kiedy się zachwiał, bliski omdlenia. Trzymałam Bonesa na kolanach. Nasza straż otoczyła nas ochronnym kręgiem, wcześniej rzuciwszy ostrzeżenie, że kto się do nas zbliży, zostanie zabity. To nie była przesada. Wszyscy mieli przy sobie srebrną broń. Moja czerwona suknia też skrywała liczne noże przypasane do nóg. Mencheres trochę oprzytomniał. – Moja krew, z własnej woli oddana i przyjęta na dowód moich słów – powiedział, po czym zatopił kły w człowieku przyprowadzonym do niego specjalnie w tym celu. Odwróciłam wzrok, głaszcząc twarz Bonesa i czekając, aż się obudzi. I tak się stało kilka minut później, ale jeszcze zanim jego powieki zatrzepotały, wzdrygnęłam się, bo poraził mnie nagły przypływ energii. Bones raptem stał mi się obcy. Wibrująca moc, która normalnie z niego promieniowała, nie tylko się zwiększyła, ale rosła coraz bardziej z każdą chwilą, aż się przeraziłam, że rozsadzi go w moich ramionach. Gdy nakrył dłonią moją rękę, szarpnęłam ją gwałtownie, bo odniosłam wrażenie, że wsadziłam palec w gniazdko elektryczne. – Do diabła, czuję się zupełnie inaczej – rzekł Bones. Dotknęłam go ostrożnie.

– Wszystko w porządku? Głupie pytanie, zważywszy na to, że jego moc niemal krzesała iskry na mojej skórze. Bones skinął głową i otworzył oczy. – Prawdę mówiąc, nigdy nie czułem się lepiej. No, chyba że byliśmy sam na sam. Świnia. Teraz wiedziałam, że jest tym samym mężczyzną, w którym się zakochałam. Może i miał większą moc, ale poza tym w ogóle się nie zmienił. Niemal mi ulżyło, że nadal myśli tylko o jednym. – W takim razie złaź ze mnie. Twój łokieć wbija mi się w nerkę... Wyraz jego twarzy sprawił, że zamilkłam w pół zdania. – O co chodzi? – spytałam. – Czy ty właśnie nazwałaś mnie świnią? Zamarłam. Czyżbym powiedziała to na głos? – Do diabła, nie zrobiłaś tego! – Bones jednym zwinnym ruchem zerwał się na nogi. Dobry Boże, on również potrafił teraz czytać w myślach? Czegoś takiego żadne z nas wcześniej nie przewidziało. Bones pomógł mi wstać i mnie pocałował. Emanowało z niego tyle czystej energii, że niemal poczułam ból, kiedy wsunął język w moje usta. Potem jednak poczułam się błogo. Bardzo, bardzo błogo. – Cii – wyszeptał Bones. Oczywiście wiedziałam, skąd ta tajemniczość. Znajdowaliśmy się w mieszanym towarzystwie, a lepiej, by wrogowie nie wiedzieli, że Bones potrafi czytać im w myślach, i nie bali się, że wykorzysta tę umiejętność przeciwko nim. Nic nie powiem, ale musimy o tym porozmawiać, bo nie może po prostu wdzierać się do mojego umysłu z samej ciekawości. – Ach! Krzyknęłam cicho, gdy wbił kły w moją szyję. Nagle ugięły się pode mną kolana. Bones mnie podtrzymał, kiedy w następnej chwili całkiem osłabłam. Od początku planowaliśmy, że po wszystkim napije się ze mnie. Był naszprycowany krwią mistrza, ale ona go nie odżywiała. Mogła tego dokonać jedynie ludzka krew, a moja wciąż się do takich zaliczała. Jednakże to nie ugryzienie tak mnie zaskoczyło, tylko fale silnego podniecenia, które pulsowały w moim ciele z każdym łykiem Bonesa. Do diabła, czułam się zupełnie jak wtedy, gdy robił mi to... Podniósł głowę, ale mnie nie puścił. I dobrze, bo bałam się, że upadnę. Dzięki Bogu, że przestał w ostatnim momencie. Chyba umarłabym ze wstydu, gdybym miała orgazm na oczach tysiąca ludzi. I tak wszyscy widzieli, jak bardzo mi się podobało, kiedy Bones przyssał się do mojej szyi, ale przynajmniej nie zamierzałam prosić o papierosa. – Nie wstydź się – powiedział cicho Bones. – Ja za każdym razem czuję podobnie jak ty przed chwilą. Wszystkie formalności już załatwione, więc niedługo tutaj skończymy, Kitten. Wciąż mnie obejmował, gdy obrócił się do Mencheresa. Egipcjanin też już doszedł do siebie, choć założyłabym się, że nie przeżył tego co ja. Nowi sprzymierzeńcy chwycili się za ręce i odwrócili do zebranych. – Nasz sojusz został przypieczętowany – ogłosił Mencheres oficjalnym tonem. Bones był dużo bardziej swobodny. – A więc pora na przyjęcie. Zaczynajmy.

DZIESIĄTY

Bones, który jak zwykle paranoicznie troszczył się o moje bezpieczeństwo, stał przyklejony do mojego boku. Uważał, że jeden z gości jest tajemniczym zleceniodawcą Maksa. Nie miałam nic przeciwko takiemu zachowaniu z dwóch powodów. Po pierwsze, mógł mieć rację. Zebrały się tutaj tłumy nieumarłych, a kto wie, ilu z nich to prawdziwi sojusznicy? Drugi powód był bardzo prosty: nowa moc Bonesa wręcz pieściła moją skórę. Ale kiedy do pokoju weszli nadzy ludzie, kobiety i mężczyźni, i zaczęli krążyć wśród gości, stanęłam jak wryta. Bones się roześmiał. Usłyszał pytanie w moich myślach albo odczytał je z mojej twarzy. – To przekąski, Kitten. Widzisz ten lśniący pył, którym są pokryci? To specjalna mieszanka, również jadalna. Widzisz tych z dodatkowymi rękoma? Nie mają żadnych defektów genetycznych. To tylko delikatesowe przysmaki w kształcie doczepionych kończyn. Ghule również muszą jeść. Z niedowierzaniem patrzyłam, jak jedna z tych osób siada na kolanach wampira i nadstawia mu szyję. W tym samym czasie jakiś ghul spokojnie wgryzł się w coś, co okazało się fałszywą ręką wyrastającą z jej torsu. Fuj! W końcu odzyskałam głos. – To najbardziej chora wersja przystawek, jaką w życiu widziałam. Jak nakłoniliście wszystkich tych ludzi, żeby się na to zgodzili? Hipnozą? Bones prychnął. – Skąd! To ochotnicy, skarbie. Niektórzy z nich należą do Mencheresa albo do mnie, a reszta to groupies, z braku lepszego określenia. Ludzie, którzy wiedzą o istnieniu wampirów i ghuli i mają nadzieję, że jakiś miły nieumarły koleś pewnego dnia ich zmieni. Oczywiście, to się zdarza. Inaczej nie oblegaliby nas tak tłumnie. Niektórzy z nich oferują coś więcej niż łyk krwi czy kęs ciała, ale to ich wybór. Ja tego nie wymagam. A, byli więc i posiłkiem, i rozrywką. Ależ zmieniło się moje życie. Oto ja, jedna z gospodarzy przyjęcia z atrakcjami wydanego na cześć sojuszu między Bonesem a wielkim mistrzem wampirów. Co będzie następne? Orgia? Bones chwycił moją dłoń. – Na chwilę się stąd wymkniemy – szepnął, ciągnąc mnie w stronę gabinetu. Kiedy minęliśmy rząd regałów na książki, sięgających od podłogi do sufitu, pociągnął ukrytą dźwignię. Moim oczom ukazał się wąski, ciemny korytarz. – Sekretny tunel? – zażartowałam. – Jak z powieści szpiegowskiej. Bones się uśmiechnął. – Jesteśmy na miejscu. Wreszcie sami. „Na miejscu” okazało się pustym pokojem bez okien. Tylko w suficie znajdował się właz wielkości metra kwadratowego. – Prowadzi na strych, a stamtąd na dach – wyjaśnił Bones. – Szybka droga ucieczki, gdyby zaszła taka potrzeba. Poza tym, ten pokój ma grube betonowe ściany, więc jest w miarę dźwiękoszczelny.

Co oznaczało, że możemy swobodnie rozmawiać i mieć pewność, że nikt nas nie podsłucha. – Potrafisz teraz czytać mi w myślach – wyszeptałam. – Boże, to mnie trochę przeraża, Bones. – Obiecałbym ci, że nie będę ich słuchał, ale to byłoby kłamstwo. Jesteś zbyt blisko mnie, żebym mógł całkiem się od nich odciąć. Zresztą, nie zrobiłbym tego nawet gdybym mógł. Chcę wiedzieć o tobie wszystko, Kitten. Łącznie ze wszystkim, co chciałabyś zachować w sekrecie. Nie było sensu się z nim spierać. Gdyby to mnie obdarzono taką mocą, też bym ją wykorzystywała. Mencheres uprzedzał, że siła Bonesa wzrośnie, ale nie wspomniał ani słowem o nowych umiejętnościach. Zastanawiałam się, co jeszcze w nim się zmieniło. – Mam ostrzejszy wzrok i bardziej wyczulony słuch – odpowiedział Bones. – No i oczywiście dużo większą siłę. A co do pozostałych rzeczy, to... poczekamy, zobaczymy. – Wciąż nie wiem, co o tym sądzić. – Naprawdę dziwnie się czułam, kiedy odpowiadał na moje pytania, nim zdążyłam je zadać. Bones przyjrzał mi się badawczo. – Nie zmieniłem się, skarbie. Wzrosły jedynie moje możliwości. Wierzysz mi? Zapewne usłyszał odpowiedź, zanim ją wygłosiłam, ale i tak to zrobiłam. – Tak. *** Przed powrotem na wątpliwą zabawę Bones dał mi kilka kropel swojej krwi, żeby uzupełnić tę, którą wypił. Poczułam się, jakbym wlała w siebie kilka butelek napoju energetyzującego. Don będzie fikał koziołki, kiedy dostanie od niego cotygodniową próbkę, pomyślałam. Kiedy weszliśmy do sali, Tate stojący po jej drugiej stronie, napotkał mój wzrok i dwa razy potarł nos. Zesztywniałam. Ten gest oznaczał, że mamy kłopoty. W następnej chwili Tate się odwrócił, by nikt nie zauważył, że została wymieniona jakaś wiadomość. W tej sytuacji okazały się przydatne nowe telepatyczne zdolności Bonesa. Coś się dzieje. Tate jest zdenerwowany. Jeśli macie coś takiego jak tryb awaryjny, teraz jest właściwy moment, żeby go zastosować. Bones ruszył przez tłum w stronę Mencheresa, trzymając mnie tuż przy sobie. Żaden z nich dwóch nie odezwał się nawet słowem. Być może Mencheres również usłyszał moje milczące ostrzeżenie, bo lekko skinął głową i dał znak stojącej nieopodal straży. W tym momencie rozpętało się piekło. Idący w naszym kierunku wampir wybuchł. Po prostu rozpadł się na kawałki, zwęglone i krwawe. Wtedy trzy inne rzuciły się na nas z samobójczą szybkością. Bones cisnął mną przez salę do Tate’a jak piłką do rugby. Tate skoczył do przodu i, jak się okazało, zrobił to w odpowiednim momencie. Wybuch pędzących w naszą stronę wampirów niemal mnie ogłuszył. Tate złapał mnie i własnym ciałem zasłonił przed eksplodującymi ludźmi i nieludźmi, którzy otaczali nas ze wszystkich stron. Dwie kolejne żywe przekąski zapłonęły jak fajerwerki. Krew zbryzgała tych, którzy mieli tyle szczęścia, że nie zginęli. Wyciągnęłam szyję ponad ramieniem Tate a i kopnęłam go mocno, kiedy jak taran sunął do wyjścia. – Puszczaj, do cholery! – Nie rozumiesz – mruknął Tate i zdzielił mnie łokciem w głowę. Ogłuszona, znieruchomiałam na chwilę, ale potem znowu zaczęłam się wyrywać, podczas gdy on przepychał się przez tłum. Wszystkie drzwi były strzeżone przez ludzi Bonesa albo Mencheresa, ale przepuścili nas na rozkaz Bonesa. Słysząc jego głos, aż osłabłam z ulgi. Wciąż żył. Tate zakrył mi ręką usta i nie puścił nawet wtedy, gdy go ugryzłam. Tylko taką szkodę

mogłam mu wyrządzić w pozycji, w jakiej mnie niósł: przerzuconą przez ramię niczym worek ziemniaków. Zatrzymał się dopiero kiedy znaleźliśmy się na środku trawnika przed domem. – Puść moją rękę, muszę tam wracać – warknął, rzucając mnie na ziemię. Przestałam go gryźć i wrzasnęłam: – Co, do cholery, Tate?! Myślisz, że będę tu sterczeć, kiedy w środku wszyscy giną... – Tam jest bomba, Cat. Cały dom zaraz wybuchnie. Wstrząśnięta, umilkłam na chwilę, a potem z determinacją ruszyłam w stronę drzwi. Tate zdzielił mnie pięścią tak mocno, że się zachwiałam. – Nie mam czasu na wyjaśnienia! – krzyknął. – Ale zamierzam wszystkich stamtąd wyprowadzić, nawet twojego kochanka. Jeśli zobaczysz Talismana, złap go. Jest w to zamieszany. Pilnuj terenu, Cat. Wbiegł z powrotem do domu, a ja stoczyłam ze sobą krótką walkę, czy nie zrobić tego samego. Wszystko we mnie wręcz krzyczało, żeby wrócić do środka i powiedzieć Bonesowi o bombie. A jeśli Tate nie dotrze do niego na czas? W myślach przekazywałam mu ostrzeżenie, ale nie wiedziałam, czy w tym chaosie mnie usłyszy. Decyzję podjęłam, kiedy zauważyłam trzy postacie skradające się po dachu. Szczury uciekające ze statku, tak? Gdy skoczyli w dół, zderzyłam się z nimi w powietrzu. Mój impet wgniótł ich w ścianę. Wcześniej miałam zaledwie ułamek sekundy, żeby ich zidentyfikować, dlatego wiedziałam, którego najpierw załatwić. W dwa mniej ważne wampiry cisnęłam sztyletami, a głową Talismana huknęłam o kamienny mur. Nie zabiłam go, tylko ogłuszyłam. Gdy odzyskał przytomność, wpadł w szał. Był mistrzem i nie zamierzał poddać się bez walki. Potoczyliśmy się po trawie, atakując się nawzajem. Wkrótce na całym ciele miałam ślady ukąszeń w miejscach, gdzie dosięgły mnie jego zęby, ale nie zdołały przegryźć skóry. Talisman znieruchomiał dopiero kiedy wbiłam mu w serce nóż. Ze złośliwym uśmiechem lekko przesunęłam ostrze. – Jeden ruch i będziesz kawałkiem suszonego mięsa, dupku. Na twoim miejscu nawet bym nie drgnęła. Ale on nie był mną. – Nie zrobią ze mną tego, co z twoim ojcem – oświadczył Talisman i natychmiast to udowodnił. Zaczął się miotać, tak że mój sztylet posiekał jego serce na kawałki, – Cholera! – krzyknęłam, zrzucając z siebie bezwładne ciało. Nie miałam czasu rozmyślać o jego śmierci, bo drzwi domu się otworzyły i wypadły przez nie grupy wampirów i ghuli prowadzonych przez strażników. Wyglądało to jak ewakuacja mrowiska. Ale w tym tłumie nie dostrzegłam twarzy Bonesa. Zobaczyłam natomiast Annette i chwyciłam ją za ramię. – Gdzie Bones? Dlaczego go tu nie ma? On wie, tak? Nie wymówiłam słowa „bomba”, bo nie chciałam wzbudzać w ludziach paniki, gdyby jeszcze o niej nie wiedzieli. Annette straciła swoje zwykłe opanowanie. Była roztrzęsiona. – Wciąż jest w środku. Nie wyjdzie, póki nie wyprowadzi wszystkich swoich ludzi i nie znajdzie zamieszanych w spisek. – O, nie! – jęknęłam. Annette złapała mnie za rękę i pociągnęła do tyłu. – Crispin kazał mi cię zatrzymać. Pomijając wszystko inne, to, co zrobiłam w następnej chwili, sprawiło mi ogromną przyjemność. Było to płytkie z mojej strony, ale prawdziwe. Okręciłam się błyskawicznie i tak

mocno uderzyłam Annette, że upadła na ziemię, W jej czaszce zauważyłam spore wgłębienie. Poza tym puściła moje ramię. Widzicie? Wcale nie chodziło tyłko o zabawę. Kiedy ruszyłam w stronę domu, omal nie wpadłam na Spadea. – Nawet nie myśl o tym, żeby mnie zatrzymać – ostrzegłam go i dla podkreślenia swoich słów sięgnęłam po noże. Spade nawet na mnie nie spojrzał. – Musisz iść ze mną i wyciągnąć stamtąd Crispina. Tate też jeszcze jest w środku. Tak na oko mamy jakieś cztery minuty. Cztery minuty! Wampiry mogły przeżyć różne rzeczy, ale rozerwanie ciała na strzępy do nich nie należało. Ze strachu zapomniałam o rozwadze i rzuciłam się w stronę domu na złamanie karku. Spade dotrzymywał mi kroku. Zaatakował, kiedy znaleźliśmy się w opustoszałym holu. Wzrokiem przeszukiwałam kąty pomieszczenia, wypatrując niebezpieczeństw, ale nie spodziewałam się, że coś mi grozi ze strony mojego towarzysza. Nawet nie zauważyłam, że szykuje się do ciosu, tylko poczułam silne uderzenie w głowę. W jednej chwili rozglądałam się po korytarzu, a w następnej przed oczami pojawiły mi się gwiazdy. Potem zapadła ciemność. *** Kiedy otworzyłam oczy, leżałam na trawniku jakieś sto metrów od domu. Spade nie wypuszczał mnie z żelaznego uścisku. Nawet jego nogi były splecione z moimi. – Ty zdradliwy sukinsynu – wykrztusiłam, bezskutecznie próbując się uwolnić. Spade uśmiechnął się ponuro i ścisnął mnie jeszcze mocniej. – Przykro mi, aniołku, ale Crispin by mnie zabił, gdyby coś ci się stało. W tym momencie dostrzegłam na dachu jakiś ruch, ale ponieważ Spade prawie na mnie leżał, nie mogłam zobaczyć, kto to jest. – To on? – spytałam z desperacją. Spade wykręcił szyję, żeby spojrzeć w tamtą stronę. – Nie... Jego słowa zagłuszył wybuch. Błysk, który rozświetlił niebo, był tak jasny, jakby sam Bóg włączył światło. Krzyknęłam i zaczęłam się – wyrywać, bo Spade przewrócił mnie na brzuch i zasłonił własnym ciałem. Leżałam z twarzą wciśniętą w trawę, gdy wokół nas zaczął spadać gruz. Dym wciskał mi się w gardło, choć usta miałam przytknięte do ziemi. Spade nie ruszał się przez kilka minut, ignorując moje stłumione groźby. Pozwolił mi usiąść dopiero wtedy, gdy ucichł łoskot, ale nadal mnie nie puszczał. Wampiry i ghule nie zaczęły krzyczeć na widok eksplodującego domu. Wyglądały na skonsternowane, ale nie były w szoku. – Pomóż mi, Charles. Nad nami pojawił się w kłębach dymu Bones. Z ulgi omal się nie rozpłakałam. Cały był pokryty sadzą, koszulę i spodnie miał w strzępach, włosy osmalone. Niósł trzy wampiry. Gdy tylko wylądował, rzucił je na ziemię. – Trzymajcie tych dwóch. Cholerne sukinsyny. – Kopnął jednego z nich. Trzeci usiadł i potrząsnął głową, jakby chciał oprzytomnieć. To był Tate. Dzięki Bogu, jemu też udało się przeżyć. Spade w końcu mnie puścił, a Bones ukląkł obok nas. Zarzuciłam mu ręce na szyję. – Tak się cieszę, że nic ci nie jest... I, do cholery, nie waż się więcej mówić przyjaciołom, żeby mnie zatrzymywali!

Bones się roześmiał. – Możemy później się o to kłócić? Mamy jeszcze pewne sprawy do załatwienia. – Odsunął się i spojrzał mi w oczy. – Co ci się stało? Ktoś chyba dał ci niezły wycisk. Wziął jeden z moich noży i naciął sobie dłoń. Gdy zlizałam jego krew, ból głowy zniknął prawie od razu. – A Juan i Cooper? – spytałam, próbując wypatrzyć ich w tłumie. – Nic im nie jest? – Słyszę ich – uspokoił mnie Tate. – Nic im nie grozi. Bones przeszył go wzrokiem. – Skąd wiedziałeś, co się stanie? Oczy Tate’a zalśniły zielenią. – Kiedy ty i Cat gdzieś zniknęliście, podszedł do mnie ten skurwiel Talisman. Powiedział, że słyszał, że kocham Cat, a dzięki niemu mógłbym zdobyć ją tylko dla siebie. Musiałbym jedynie dopilnować, żebyś został w budynku do chwili, kiedy zaczną wybuchać żywe petardy Przewidział, że będziesz chciał, żeby Cat znalazła się w bezpiecznym miejscu, więc ja miałem wyprowadzić ją na zewnątrz, a potem ratować własny tyłek. Proste: ty giniesz, Kostucha potrzebuje pocieszenia. Muszę przyznać, że to była cholernie kusząca propozycja. – Wiem, że nigdy byś tego nie zrobił, Tate – powiedziałam bez wahania. – Jesteś zbyt dobrym człowiekiem. Tate zaśmiał się ironicznie. – Nie bądź taka pewna. Pewnie niedługo tego pożałuję. Bones przyglądał mu się przez dłuższą chwilę. Nie dodałam tego, co również było oczywiste: Bones mógł zostawić Tate’a w domu na pewną śmierć, ale mimo całej swojej niechęci odnalazł go i uratował mu życie. Gdyby dosłownie nie wyfrunął razem z nim z walącego się budynku, Tate by spłonął. Jeśli chodziło o honor, byli do siebie bardziej podobni, niż przypuszczali. W tej chwili jednak, jak słusznie zauważył Bones, mieliśmy ważniejsze sprawy na głowie. Na przykład, dwa nieszczęsne wampiry leżące na ziemi pięć metrów od nas. Spojrzałam na nie, mrużąc oczy. Próbowały wysadzić w powietrze faceta, którego kochałam? Wkrótce się tego dowiemy.

JEDENASTY

Staliśmy na trawniku, z dala od wciąż jeszcze tlących się zgliszcz. Przyjechała straż pożarna. Policja również, ale tym razem Juan i Tate nie musieli nawet zawracać sobie głowy pokazywaniem dokumentów. Nie wtedy, gdy wokół kręciło się tyle wampirów, które mogłyby zahipnotyzować ratowników, żeby najpierw ugasili pożar, a pytań nie zadawali... nigdy. Dlatego nikt z policji nie reagował, gdy rozległy się wrzaski sześciu sprawców niedawnych fajerwerków. Pozostałych czterech zgarnięto, kiedy pierwsi wydali ich pod bardzo silną presją. W tym czasie z oczywistych powodów zabroniono gościom opuszczenia terenu, nie zważając na protesty. Po dwóch godzinach „przesłuchania” dowiedzieliśmy się, że organizatorką zamachu była wampirzyca o imieniu Patra. Okazało się również, że właśnie ona jest tajemniczą zleceniodawczynią Maksa. Nie miałam jednak pojęcia, co to za jedna i dlaczego chce mojej śmierci. Kiedy Bones usłyszał to imię, gwałtownie uniósł głowę i wbił wzrok w Mencheresa. Egipcjanin zbladł i zamknął oczy. Na jego twarzy odmalował się wyraz, który można by nazwać bólem. – Niech zgadnę – powiedziałam, zaniepokojona ich reakcją. – Mówimy o naprawdę starej i potężnej wampirzycy. Mam rację? Bones przeniósł na mnie spojrzenie. – Tak. Ma ponad dwa tysiące lat i jest mistrzynią. Mencheresie, wiesz co to oznacza. Tunika Egipcjanina nie była już olśniewająco biała, a piękny złocisty pył zniknął pod warstwą popiołu. Uznałam jednak, że ten wygląd pasuje w tej chwili do wyrazu jego twarzy. Mancheres otworzył stalowe oczy, a wszelkie uczucia zniknęły pod kamienną maską. – Tak. To oznacza wojnę. – Ci z was, którzy nie są z naszych klanów, muszą teraz dokonać wyboru – przemówił Bones donośnym głosem. – Zostańcie i sprzymierzcie się z nami albo wybierzcie Patrę i odejdźcie. Możecie to zrobić tylko dzisiaj. Później, gdy zobaczę was nieproszonych, zabiję bez wahania. Podobnie jak tych, którzy do was należą. Mencheres zrobił krok do przodu i stanął u jego boku. – Decydujcie – powiedział krótko. Pierwsi podeszli do nas ci, których się spodziewaliśmy. Spade ruszył w naszą stronę, zanim jeszcze Bones skończył mówić. Podobnie Rodney oraz kilku innych ważnych członków nieumarłej społeczności. Przyłączyły się do nas również wampiry i ghule, których nie znałam. Zrobiły to z lojalności wobec Bonesa i Mencheresa albo ze strachu przed nimi. Reszta się wahała. Kilku rozpłynęło się w nocnym mroku. Ich nieobecność nie została skomentowana, ale odnotowana. Inni czekali, żeby zobaczyć, kto zostanie, a kto odejdzie, zanim sami wybiorą stronę. Osobą, która najbardziej mnie zaskoczyła, podchodząc do Bonesa ze swoimi ludźmi, okazał się Ian. Byłam pewna, że zdecyduje się raczej na długi nocny spacer, zważywszy na to, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy Bones dwa razy go przyćmił. Gdy zerknęłam na Bonesa, pomyślałam: nie ufam mu.

W odpowiedzi Bones jedynie wzruszył ramionami. Ostatecznie związało z nami swój los jakieś siedemdziesiąt procent niezależnych mistrzów. Pozostałe trzydzieści procent oznaczało wrogów. Kto wie, ilu z tych, którzy stanęli po naszej stronie, naprawdę nas popierało? Miał to dopiero pokazać czas. Po złożeniu przysiąg wszyscy opuścili ruiny domu. Miałam nadzieję, że Mencheres wykupił ubezpieczenie, bo w jednej chwili stracił mnóstwo cennych rzeczy. Z drugiej strony, nie sądziłam, żeby napisanie we wniosku „zemsta nieśmiertelnych” przekonało firmę ubezpieczeniową do wypłaty odszkodowania. Mencheres, Rattler, Tick Tock i Zero ruszyli razem z Bonesem i ze mną do naszej specjalnie wyposażonej terenówki. Samochód miał, między innymi, kuloodporne szyby, a zanim do niego wsiedliśmy, Zero sprawdził, czy nie podłożono w nim kolejnych bomb. Spade i Rodney zostali, żeby pilnować czterech jeńców, którzy zepsuli nam zabawę. Czekał ich wszystkich długi dzień. Kiedy odjechaliśmy na tyle daleko, by mieć pewność, że nie podsłuchają nas inni nieumarli, zadałam pytania, których nie chciałam wcześniej wypowiadać na głos. – W jaki sposób ta kobieta zmieniła ich wszystkich w chodzące bomby? Ludzie pewnie zostali zahipnotyzowani, ale wampiry? TickTock prowadził. Mencheres jechał obok niego, a ja i Bones z tyłu. Dobrze, że wielki samochód miał trzeci rząd miejsc, bo dzięki temu pozostałe trzy wampiry nie musiały siedzieć nam na kolanach. – Prawdopodobne wzięła jako zakładników ich bliskich i groziła torturami, jeśli odmówią – powiedział Bones. – Nic innego nie skłoniłoby wampira, żeby w taki sposób oddał życie. Dowiemy się więcej, kiedy bardziej szczegółowo przesłuchamy naszych jeńców. Skrzywiłam się. – Boże, więc nie można winić ich za to, co zrobili. Chyba nie powinieneś być wobec nich taki brutalny... – A przyszli do mnie, żeby powiedzieć o intrydze? – przerwał mi Bones. – Nie. Gdyby to zrobili, pomógłbym im i ich rodzinom. Nie zrobili tego, choć znali konsekwencje. Nie spierałam się z nim. Wampiry postępowały według zupełnie innych zasad, a za to, że tamci omal nie zabili Bonesa... tak, zasłużyli na wszystko, co ich spotkało. – Skoro to zrobili... naprawdę puszczono ich rodziny wolno? Bones wzruszył ramionami. – Tak, bo w przeciwnym razie groźba nie zadziałałaby tak dobrze następnym razem. – Nienawidzę tego bagna – stwierdziłam. – Wbijanie noża w plecy. Zakładnicy. Zamachowcysamobójcy. Rodzina i przyjaciele cierpią tylko dlatego, że kochają kogoś z przeciwnego obozu. Teraz sytuacja jeszcze się pogorszy, prawda? – Tak. U Bonesa kochałam między innymi jego szczerość. Czasami jednak wolałabym, żeby bezczelnie mnie okłamał. Westchnęłam. – To opóźni nasz ślub. Mowy nie ma, żebyśmy wydali wielkie przyjęcie, kiedy dzieją się takie rzeczy. Idąc do ołtarza, zamiast tekstu: „Oto panna młoda” słyszałabym tykanie bomb. – Przykro mi, skarbie – powiedział Bones. – Rzeczywiście teraz nie byłoby to bezpieczne. Chyba żebyśmy pojechali na najbliższą pocztę i tam odprawili uroczystość, pomyślałam posępnie i natychmiast skarciłam się za dziecinne zachowanie. Wielkie mi rzeczy, najwyżej weźmiemy ślub kiedy indziej. Zważywszy na to, jak omal nie zakończył się dzisiejszy wieczór, odwołane wesele powinno być najmniejszym z moich zmartwień. – No, dobra, więc kim jest ta cała Patra? – spytałam. – To bez sensu, że zadała sobie tyle

trudu, by pomóc mojemu ojcu mnie zabić, a potem wysłała swojego lokaja Talismana, żeby zaproponował Tateowi wyniesienie mnie z domu tuż przed wybuchem. Zobaczyłam, że Mencheres zesztywniał. – Rzeczywiście bez sensu, prawda, panie? – powiedział Bones. – Choć przychodzi mi na myśl kilka powodów, dla których Patra pragnęłaby twojej śmierci, i mojej również, skoro związałem swój klan z twoim, nie mam pojęcia, dlaczego chciałaby zabić moją żonę. Słysząc dziwny ton w jego głosie, zmierzyłam Bonesa wzrokiem, a następnie przeniosłam spojrzenie na wampira siedzącego z przodu. Tu chodziło o coś więcej. Napięcie, które wyczułam w powietrzu, można by niemal kroić nożem. – Nigdy nie chodziło o Cat – odezwał się w końcu Mencheres. – Słucham? – Teraz naprawdę się wkurzyłam. – Kiedy ktoś chce, żebym umarła, to moim zdaniem jak najbardziej chodzi mu o mnie. Mencheres nie odwrócił się, tylko nadal wpatrywał się w drogę. – W takim razie się mylisz, bo istnieje jeszcze jeden powód, żeby cię zabić. Max i Calibos sądzili, że Bonesowi na tobie nie zależy, więc wszystko, co zrobią, ujdzie im na sucho. Ale Patra wiedziała, że Bones cię kocha, i to tak bardzo, że twoja śmierć byłaby dla niego potwornym ciosem. I wtedy stanowiłby o wiele łatwiejszy cel. Właśnie dlatego pomogła Maksowi. Ty w ogóle jej nie obchodzisz, Cat. Zabijając ciebie, chciała jedynie uderzyć w Bonesa. Bones zaklął, a ja spytałam: – Ale dlaczego? Co takiego jej zrobił? Bones miał ponurą minę. Cały umazany sadzą i popiołem wyglądał bardzo groźnie. – Myślę, że najwyższy czas, byś nam wszystko wyjaśnił, panie. – Wszyscy zazdroszczą mi moich wizji – stwierdził z goryczą Mencheres. – Nie wiecie, jak to jest, kiedy bez przerwy pytają, dlaczego nie przewidziałem trzęsienia ziemi, tsunami, wybuchu wulkanu, katastrofy lotniczej albo innej tragedii pochłaniającej wiele ofiar. Nie mam pojęcia, dlaczego niektóre rzeczy widzę wyraźnie, podczas gdy inne są zamazane, a jeszcze innych wcale nie dostrzegam. Mogę uprzedzać jedynie o tym, czego jestem całkowicie pewny... a potem czekać i patrzeć, czy zlekceważą moje słowa. Wytrzeszczyłam oczy. Dotąd nie widziałam Mencheresa tak poruszonego. Na jego lodowej skorupie pojawiły się rysy, a on sam sprawiał wrażenie, jakby miał ochotę uderzyć pięścią w szybę. Tick Tock zerknął na niego kątem oka; pewnie się zastanawiał, czy nie zjechać na pobocze. – Nikt nie wini cię za to, co się stało – rzekł spokojnie Bones. – Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Rzeczywiście nie odpowiedział, tylko zaciemnił sprawę. Do diabla, po jego przemowie zapomniałam, jak brzmiało pytanie. A, racja: dlaczego ta stara suka chciała zabić Bonesa. Skup się, Cat! – Wiele lat temu ostrzegłem Patrę, co się stanie, jeśli wkroczy na pewną drogę. – Głos Mencheresa był tak cichy, że musiałam wytężyć słuch. – Wieki temu miałem wizję mężczyzny poślubiającego kobietę, która nie była ani człowiekiem, ani wampirem, ani ghulem. Potem ten sam mężczyzna przebił Patrę nożem. Zatem sam widzisz, Bones... Kiedy wyszło na jaw, że Cat jest mieszańcem, a ty poślubiłeś ją u lana, Patra zrozumiała, że właśnie spełnia się to, co wtedy przepowiedziałem. Jedynym sposobem, żeby uniknąć przeznaczenia, było cię zabić. – Ty sukinsynu! – warknęłam z wściekłością. – Wiedziałeś, że Patra będzie chciała go dopaść ze wszelką cenę, i go nie ostrzegłeś. Nie zrobiłeś zupełnie nic! – Kitten, oskarżanie i kłótnie nie przyniosą nic dobrego – powiedział Bones, ale też nie wyglądał na zadowolonego. – Musimy trzymać się razem. Inaczej sami wykonamy zadanie za

Patrę. Rozsądny argument dotarł do tej części mojego umysłu, która krzyczała do Egipcjanina: „Zgiń! Zgiń!”. Mencheres potrząsnął głową. – Od tamtej nocy u lana moi ludzie przez cały czas obserwowali Bonesa. Nie robili tego tylko wtedy, gdy wykonywaliście misje zlecone przez twojego stryja. Co więcej, ja... liczyłem na to, że kiedy Patra przekona się, że miałem rację, przestanie spiskować przeciwko mnie. Ale po tym, co ciebie spotkało, zrozumiałem, że ona nie cofnie się przed niczym. Właśnie dlatego zaproponowałem Bonesowi sojusz. Myślicie, że bez niego mielibyście jakąkolwiek szansę? Twarde słowa. Bones zmierzył Mencheresa beznamiętnym wzrokiem. – Masz rację, że zabiję Patrę za to, że omal nie zabiła mojej żony. Nawet jeśli będziesz mnie błagał, żebym tego nie robił. – Niby dlaczego miałby cię błagać? – spytałam z irytacją. – Wydaje mi się, że jego również Patra chce zobaczyć martwym. Bo inaczej nie spaliłaby jego domu, licząc na to, że ty też tam będziesz. A właściwie, dlaczego, o, potężny, sam jej nie zabiłeś? Nie umiesz sobie z nią poradzić? Mencheres zamknął oczy. Na moje pytanie zamiast niego odpowiedział Bones. – Jest coś, czego nie wiesz o Patrzę. Po przemianie wybrała sobie imię na cześć swojej matki, jednej z najsławniejszych władczyń Egiptu, tyle że trochę je skróciła. Patra jest córką Kleopatry, a Mencheres nie chce jej zabić... bo to jego żona.

DWUNASTY

Markiz był barem dla swingerów z upodobaniem do sadomasochizmu, a ludzie stanowili mniejszość gości. Żeby dostosować się do bardzo swobodnego stylu, udawałam, że tworzymy trójkąt z Tate’em i Dave’em. Bones też gdzieś się tutaj kręcił, ale go nie widziałam. I tak bez chodzenia z nim ramię w ramię, wystarczająco trudno było mi ukryć, kim jestem. Tak naprawdę nie przyszliśmy tutaj dla perwersyjnych gier i zabaw. Choć byliśmy w stanie wojny z pewną nieumarłą, bardzo sławną nieumarłą, miałam poza tym normalną robotę do wykonania. Po całkowitym fiasku eksperymentu z Belindą Don nie znalazł jeszcze innej kobiety, która mogłaby pełnić za mnie rolę przynęty, a w tym klubie zgłoszono już zaginięcie paru osób. Mimo coraz większych trudności z łączeniem życia zawodowego i osobistego, w którym ostatnio nastąpił całkowity przewrót, robota nie czekała. Nawet na liczącą sobie dwa tysiące lat córkę Kleopatry. Wciąż nie mogłam pojąć, ale Bones przypomniał mi, że ludzie, o których pamiętano przez setki lub tysiące lat, musieli zrobić silne i trwałe wrażenie na współczesnych. Nic więc dziwnego, że niektóre ze znanych postaci – albo ich potomstwo, jak Patra – zostały przemienione w wampiry lub ghule. Mencheres nie tylko zmienił Patrę, ale kilka lat później się z nią ożenił. Jak na nieumarłą parę, zaloty odbyły się w zawrotnym tempie. Gorzej dla niego, że podczas gdy on nie potrafił zmusić się do zabicia Patry, ona nie miała takich zahamowań, jeśli chodzi o męża. By wtopić się w tłum gości Markiza, musiałam przejść radykalną metamorfozę. Na włosach miałam szerokie, czarne pasemka, a mój strój, jeśli można go tak było nazwać, wyglądał jak połączenie kostiumów z „Ostatniego tanga w Paryżu” i „American Chopper”. Dwa skórzane koła przytrzymywane na piersiach przez cienkie łańcuszki były jedyną rzeczą od pasa w górę, która mnie zakrywała. Takie same łańcuszki doczepione do czarnych stringów ze skóry tworzyły coś w rodzaju bardzo krótkiej spódniczki. Ubioru dopełniały samonośne pończochy z wykończeniem w postaci skórzanych pasków nabijanych kolcami i wysokie buty na szpilkach z czystego srebra, idealne do kopania tyłków. Miałam taki mocny, czarny makijaż, że mogłam uchodzić za kuzynkę szopa pracza. Za ozdobę służyły liczne skórzane paski krzyżujące się na ramionach. Tak, wieczór zapowiadał się na bardzo długi. Dave i Tate byli ubrani równie koszmarnie. Mieli na sobie jeszcze więcej skóry, łańcuchów i biczów. Albo personel Dona miał pod ręką kostiumy na każdą okazję, albo ktoś miał dużo do wyjaśnienia... Mimo wszystkich tych łańcuchów, przed wejściem sprawdzono, czy nie mamy przy sobie broni. Jak zwykle przeoczono moje srebrne buty. Ukrywanie broni na widoku po raz kolejny okazało się bardzo skuteczne. Nie znaleziono niczego podejrzanego i wpuszczono nas do środka. Mogliśmy rozpocząć zabawę. Tate, Dave i ja obrzuciliśmy wzrokiem wnętrze klubu. Nawet ja, która dużo już w życiu widziałam, wytrzeszczyłam oczy. Pary prowadziły się nawzajem, trzymając za obroże jak psy Wszyscy mieli w rękach bicze. Poczułam się tak, jakbym o czymś zapomniała. Przed nami rozgrywała się rodzinna awantura. Mężczyzna spoliczkował swoją partnerkę tak mocno, że na jej wargach pojawiła się krew.

Natychmiast zrobiłam krok do przodu, ale zatrzymałam się, kiedy dziewczyna jęknęła z rozkoszy i poprosiła o kolejny cios. Fuj. A właściwie czego się spodziewałam? Sadomasochizm nie jest dla delikatnych i wrażliwych. Chwilę później omal nie zdradziła mnie moja reakcja, kiedy spojrzałam na parkiet. Pomijając bicie, które najwyraźniej było tutaj normą, niektórzy ludzie i ich nieumarli partnerzy nadawali zupełnie nowe znaczenie określeniu „obsceniczny taniec”. – Rany – wyszeptał Tate. – Oni dosłownie pieprzą się na parkiecie. – Widzę. – Mój głos zabrzmiał dziwnie. Dave posłał mi szeroki uśmiech. – Juan się popłacze, że musiał zostać w samochodzie. Gdyby tu był, krzyknąłby, że najważniejsza jest autentyczność, i ściągnął spodnie. Słysząc to, odprężyłam się na tyle, że parsknęłam śmiechem. – Masz całkowitą rację. No, dobrze, chłopcy, zatańczmy. Ale trzymajcie ołówki w spodniach. My tu pracujemy. Przez następne pół godziny tańczyliśmy, jednocześnie przeczesując wzrokiem salę. Na razie nie wpadł nam w oko nikt, kto wyglądałby na mordercę, choć większość była bardzo niegrzeczna. W pewnym momencie poczułam znajome wibracje. Bonesa nauczyłam się poznawać po samej aurze. Od niechcenia rozejrzałam się ponad ramieniem Dave’a. Kiedy dostrzegłam Bonesa, szeroko otworzyłam oczy ze zdumienia. Nie miał na sobie koszuli, jego mięśnie przy każdym ruchu grały pod lśniącą skórą. I kiedy, do diabła, znalazł czas, żeby przekłuć sobie sutki? Pierścienie musiały być z czystego srebra, jedynego metalu, którego ciało wampira nie odrzucało w naturalny sposób i można go było usunąć tylko siłą woli, czego Bones najwyraźniej nie robił. Niewielkie, błyszczące kółka przyciągały wzrok do jego muskularnego torsu. Dopiero po dłuższej chwili zwróciłam uwagę na jego spodnie, a kiedy to zrobiłam, zamarłam. – Ruszaj się, Cat – szepnął Dave. Zaczęłam tańczyć, ale nie przestawałam zerkać ponad ramieniem Dave’a. Spodnie Bonesa były zrobione z cienkich, powiązanych ze sobą, metalowych łańcuszków. Kiedy się poruszał, każdy mógł zobaczyć, że pod nimi nic więcej nie ma. Bones zauważył mój wzrok, uśmiechnął się i przesunął językiem po wargach na tyle wolno, żebym zdążyła dostrzec, że przekłuł sobie nie tylko sutki. Na myśl, jak to by było poczuć ten kolczyk przy pocałunku, zrobiło mi się ciepło. Nagle z tłumu wyłoniła się ładna brunetka i podeszła do Bonesa z zaskoczeniem i radością na twarzy. – Nie wierzę! To ty! Pamiętasz mnie? Fresno, koniec lat osiemdziesiątych. Oczywiście, wtedy byłam człowiekiem. Przez te ciemne włosy ledwo cię poznałam. Kiedyś byłeś blondynem... Bones spojrzał na nią wzrokiem, który mógłby zmrozić stal, ale dziewczyna, niezrażona, paplała dalej: – ...byłeś wcześniej w tym klubie? Ja ciągle tu siedzę i mogę ci pokazać bardzo prywatne miejsce. Z twarzy Bonesa natychmiast zniknął wyraz irytacji, a pojawił się na niej uśmiech. – Priscilla, tak? Oczywiście, że cię pamiętam, kochanie. Mówisz: prywatne miejsce? Pokaż mi je. Bones dał się wyciągnąć dziewczynie z parkietu. Tate odprowadził ich wzrokiem. Jego usta wykrzywił zniesmaczony uśmieszek. – Nie masz dość tego, że połowa kobiet, które twój kochanek przypadkiem spotyka, kiedyś

miała go w łóżku? Zignorowałam zaczepkę, nie spuszczając oczu z Priscili i. Bones mówił jej właśnie, że przewidział mnie w menu na dzisiejszy wieczór, jeśli ta prywatna strefa jest na tyle dyskretna, że można się tam pożywić. – Tak – powiedziała Priscilla, przesuwając rękami po jego ciele. – Teraz, kiedy jestem wampirem, nie mogę się doczekać, żeby się z tobą pieprzyć. Kiedyś byłeś naprawdę niesamowity, więc będzie jeszcze lepiej... Zgrzytnęłam zębami. Tate tylko prychnął. Priscilla przyciągnęła do siebie twarz Bonesa. Wiedziałam, że powinnam odwrócić wzrok, ale nie potrafiłam się do tego zmusić. Nie mogłam również rzucić się na nią i zmienić jej w mokrą plamę, na co miałam wielką ochotę. Gdybym to zrobiła, byłoby tak, jakbym ogłosiła swoje przybycie przez megafon. Dlatego tylko patrzyłam, jak Bones całuje ją z taką namiętnością, że aż wbiłam sobie paznokcie w dłonie. To tylko praca, upomniałam siebie. Taka sama jak wtedy, kiedy ty podrywasz facetów w barach. Niestety, ból był prawdziwy. Zaczęłam się również zastanawiać, jak poczułby się Bones, gdybym to ja w taki sposób całowała się z innymi facetami. Dobrze chociaż, że przytrzymał zdzirze rękę, kiedy sięgnęła do jego spodni. – Poczekaj, aż najpierw coś zjem, kochanie – wymruczał Bones. – Nie chcesz chyba, żeby coś mnie rozpraszało? Pociągnął ją z powrotem na parkiet, w stronę naszej małej grupy. – To jest William – powiedział, wskazując głową Dave’a. Następnie przeniósł wzrok na Tate’a i na mnie. – Reszty nie warto przedstawiać. Priscilla przesunęła palcem po jego piersi. – A jak ty masz na imię? Nigdy mi go nie zdradziłeś. Bones uniósł jej dłoń do ust. – Później ci powiem. Znowu zgrzytnęłam zębami, ale nie odezwałam się ani słowem. – Chodźcie za mną – rzuciła Priscilla. – Tędy. *** Nareszcie dawna rozwiązłość Bonesa na coś się przydaje, pomyślałam, kiedy zbliżyliśmy się do sekretnego pokoju. Gdybyśmy mieli sami go szukać, zmarnowalibyśmy dużo cennego czasu. Mieścił się pod nieużywanym barem w drugim końcu sali. Wchodziło się za niską ściankę i podnosiło fałszywy blat, żeby odsłonić ukryte schody. Głośna muzyka, okrzyki i rozmowy gości zagłuszały wszystko, co działo się na dole. Z pomieszczenia znajdującego się na końcu wąskiego korytarza dochodził stłumiony hałas, coraz głośniejszy w miarę jak zbliżaliśmy się do drzwi. – Oto prawdziwy Markiz – oznajmiła z uśmiechem Priscilla. Pokój nie był duży, ale od podłogi aż po sufit wypełniały go najprzeróżniejsze akcesoria. Na ścianach wisiały kajdany poplamione krwią. Zobaczyłam wszelkiego rodzaju ławki, o których wolałam nic nie wiedzieć, pasy i klamry wytarte od częstego używania. Koło? Nie chciałam nawet zgadywać, do czego może służyć. Okazało się, że hałas, który wcześniej słyszeliśmy, to odgłosy chłostania pary przywiązanej do jednego z pali. Oboje byli zwróceni plecami do swojego oprawcy, tak że przy każdym razie uderzali czołem w słup, a kara najwyraźniej nie sprawiała im przyjemności. Biczownik przerwał na chwilę katowanie, żeby na nas spojrzeć. Był wampirem, a sądząc po aurze, oceniłam go na jakieś dwieście lat.

– Co mi przyprowadziłaś, Priscillo? Drugi wampir siedział wygodnie rozparty na kanapie i pił z szyi nieprzytomnej kobiety, którą trzymał na kolanach. – Gości, Anre. Oczy koloru sherry zmierzyły mnie od stóp do głów. – Wezmę ją. Aż się prosi, żeby zostawić ślady na tej nieskazitelnej skórze. – Następnie przyjrzał się Bonesowi. – Wyglądasz znajomo. Spotkaliśmy się już? Bones uśmiechnął się do niego zimno. – Oficjalnie nie zostaliśmy sobie przedstawieni, ale wpadliśmy na siebie w Londynie, około tysiąc osiemset dziewięćdziesiątego roku. Szukałem wtedy gościa o imieniu Renard. Przypominasz mnie sobie? Zabrałem jego głowę, ale zostawiłem ci resztę ciała. Anre opuścił bicz. – Ty idiotko – wysyczał, łypiąc z wściekłością na Priscillę. – Wiesz, kto to jest? Wampirzyca popatrzyła na Bonesa zdezorientowana. Wykorzystałam tę chwilę nieuwagi, żeby z wielką satysfakcją powalić ją na ziemię i wbić obcas prosto w jej serce. – Po raz ostatni mnie wkurzyła – powiedziałam. Wampir rozwalony na kanapie, z niepokojem obserwujący całe zajście, zamarł nad szyją swojej ofiary. Doskoczyłam do niego, wyrwałam mu dziewczynę z rąk, rzuciłam ją Dave’owi i prawie jednocześnie brutalnie uderzyłam wampira głową. Przez chwilę był oszołomiony, co wystarczyło, żebym wbiła mu obcas w serce z taką siłą, że przeszedł na wylot przez plecy. Anre zaczął się cofać, chociaż nie za bardzo miał dokąd. Tate i Dave stali za nim, a Bones i ja przed nim. – Proszę, nie zabijajcie mnie – wyjęczał. – Nic ci nie zrobiłem. – Do diabła, okaż trochę godności – zbeształ go Bones. – Przynosisz wstyd swojej rasie. – Tate, rozwiąż tych biedaków – poleciłam. Tate podszedł do wychłostanej pary, naciął sobie dłoń i kolejno przyłożył ją obojgu do ust. Wkrótce ich rany się zagoiły. Wtedy ich uwolnił i poprowadził do wyjścia, z daleka omijając ciała leżące na podłodze. Anre wyciągnął do Bonesa rękę. – Nie masz powodu, żeby mnie zabijać – stwierdził. – Chcesz tych ludzi? Są twoi. Pokręciłam głową. Czy nie było tak, że zemsty zawsze najbardziej bali się dręczyciele? – Boisz się jego, chociaż to przede mną powinieneś czuć strach – powiedziałam. Wzięłam jeden z jego biczów i dla podkreślenia swoich słów złamałam go na pół. Bones myślał, że nie będę w stanie patrzeć na to, co zaplanował dla Maksa, ale teraz mogłam mu udowodnić, że nie Stronię od brudnej roboty, jeśli jest konieczna. – Podaj mi nazwiska swoich towarzyszy zabaw, Anre. Jeśli odmówisz, cóż... masz tutaj dużo ciekawych zabawek. Wypróbowałeś ostatnio którąś na sobie? *** Godzinę później miałam imię. Slash. Kręcił się na górze, polując na kolację. Zważywszy na hałas panujący w klubie, wątpiłam, czy w ogóle ma pojęcie, co przytrafiło się Anre. Ruszyłam przez tłum tańczących, rozglądając się za mężczyzną ze srebrnym wężem wytatuowanym na twarzy. Po drodze zostałam kilka razy popchnięta, nadepnięta, potrącona, a nawet dostałam po twarzy od jakiejś wzburzonej kobiety, której partner odsunął się w ostatniej chwili. Nawet mnie nie przeprosiła, tylko wbiła we mnie wzrok i warknęła:

– To nie był prezent dla ciebie! – W takim razie go oddaję. – I porządnie ją grzmotnęłam. Serio, gdzie podziało się słowo „przepraszam”? Ktoś chwycił mnie z tyłu. Chłodne ręce zaczęły ugniatać moje piersi. Zesztywniałam, ale nie wbiłam łokcia w żebra bezczelnego typa. Jeszcze nie. – Z przodu wyglądam lepiej – zamruczałam, starając się jak najlepiej zagrać rolę niewolnicy. W następnej sekundzie ten ktoś szarpnięciem odchylił mi głowę do tyłu. Zrobił to z taką siłą, że na pewno wyrwał mi garść włosów. Zacisnęłam zęby. Lepiej, żeby to był Slash, bo inaczej wybiję wszystkie zęby nieznanemu dupkowi. Zimne dłonie przesunęły się z moich piersi na brzuch... i jeszcze dalej. No, dobra. Dość odgrywania uległej dziewczynki! Zrobiłam błyskawiczny obrót, tracąc przy tym mnóstwo włosów, i uniosłam kolano. Wysoki, ciemny i zdeprawowany... nie miał srebrnego tatuażu na twarzy. Zgiął się wpół, a wtedy ja pchnęłam go w wirujący wokół nas tłum. – Mówiłam, że jestem lepsza z przodu. Znajdujący się najbliżej nas świadkowie zajścia parsknęli śmiechem. Spiorunowałam wzrokiem wysokiego, ciemnego i zdeprawowanego, a potem rozejrzałam się w poszukiwaniu Slasha. Musiał gdzieś tu być. Nie miałam ochoty wracać jutro do Markiza, jeśli dzisiaj go nie znajdę. Prawdę mówiąc, byłabym szczęśliwa, gdyby moja noga nigdy więcej tutaj nie postała. Dwie chłodnie dłonie objęły mnie od tyłu w talii i przyciągnęły do twardej piersi. Zacisnęłam pięści, żeby poczęstować intruza sierpowym, kiedy dostrzegłam coś kątem oka. Czyżby bok twarzy mojego nowego Romea pokrywały łuski? Odwróciłam się... i uśmiechnęłam. – Wyglądasz tak dobrze, że można by cię zjeść, przystojniaku. Mężczyzna odpowiedział szerokim uśmiechem, aż rozciągnął się wąż biegnący od jego szczęki do kącika ust. – Zabawne, bo to samo pomyślałem o tobie. Zaczęliśmy tańczyć. Slash był prawie mojego wzrostu i od razu wykorzystał dopasowanie naszych ciał. Pozwalałam mu na to przez kilka minut. Do chwili, gdy rozpiął skórzane spodnie i wyciągnął jednookiego węża. – Zaczekaj – powiedziałam, odsuwając się, gdy próbował znaleźć schronienie dla sztywnego przyjaciela. – Nie ma tu żadnego miejsca, gdzie moglibyśmy być... sami? Slash spojrzał na swojego fiuta, jakby spodziewał się protestu. Potem chwycił mnie za ramię. – Chodź ze mną, znam pewne miejsce. Z ulgą zobaczyłam, że ciągnie mnie w stronę fałszywego baru. Gdyby ruszył w przeciwnym kierunku, rozpętałoby się piekło. Slash nie zawracał sobie głowy chowaniem fiuta. Jego penis wciąż wystawał z rozporka, jakby wskazywał mu drogę. – Och, to ekscytujące – powiedziałam, kiedy podniósł blat, odsłaniając ukryte schody. Chwycił moją rękę i niemal szarpnięciem przyciągnął do siebie. Czułam się bardzo nieprzyjemnie, idąc tuż obok niego wąskim korytarzem. Do zapamiętania: wziąć prysznic najszybciej, jak to możliwe. – Myślę, że będziesz bardzo zaskoczona tym, co zaraz zobaczysz. – Slash otworzył drzwi... i zamarł. – Co, do...? Z całej siły wepchnęłam go do środka. Slash zatoczył się i wpadł na jeden z pali, do którego było teraz przywiązane zakrwawione ciało Anre. Gdy zamknęłam za sobą drzwi, do Slasha podszedł Bones. Uniósł brew na widok jego gwałtownie opadającego członka i uśmiechnął się zimno.

– Nie, kolego, to ty będziesz zaskoczony. *** – Jeśli wyjdziemy stąd po cichu, nie będzie potrzeby wzywania jednostki – stwierdził Tate, rzucając ciało Slasha na martwego Anre. Priscilla i pozostałe, bezimienne wampiry leżały obok nich w stosie. – Mielibyśmy wykradać się tylnym wyjściem jak pies z podkulonym ogonem? – prychnął Bones. – Strach to cenny bodziec. Jeśli wymkniemy się stąd ukradkiem, nie damy do myślenia następnemu chętnemu do otworzenia tutaj interesu, prawda? Rozważałam przez chwilę jego słowa. Podczas naszych misji zwykle stosowaliśmy metodę jak przy napadzie rabunkowym. Rozwalaj złych facetów (albo facetki), łap dowody (to znaczy: ciała) i znikaj. Może trzeba było jeszcze raz przemyśleć tę taktykę? Bones miał rację, że strach to potężny bodziec. Właśnie teraz Patra wykorzystywała go przeciwko nam. Może my też powinniśmy pokazać, że nie żartujemy? Spojrzałam na Dave’a, a on prawie niedostrzegalnie skinął głową. Natomiast Tate się wściekł. – Świetny plan, Strażniku Krypty. Mamy zabrać ze sobą na pamiątkę ucięte głowy, a potem pogrozić palcem wszystkim tamtym świrom i powiedzieć: „Byli niegrzeczni”? Chyba zwariowałeś! – Głupiec. Tchórz. Bones wycedził te słowa powoli. Tate warknął i ruszył na niego, ale podstawiłam mu nogę. – Chyba się pośliznąłeś, bo wiem, że nic nie zamierzałeś zrobić, prawda? Tate spiorunował mnie wzrokiem, ale musiał dostrzec w moich oczach, jakie czekają go konsekwencje, jeśli jednak spróbuje zrealizować swój zamiar, bo porzucił gniewną postawę. – Ty decydujesz, Cat. To jak będzie? Dziwne, ale na moją decyzję wpłynęło to, co się stało, kiedy odepchnęłam wysokiego, ciemnego i zdeprawowanego. Otaczający nas ludzie, śmiertelnicy i nieumarli, po prostu wybuchli śmiechem. Nie przyłączyli się do awantury i nie pomogli mu biciem zmusić mnie do posłuszeństwa. – Damy im ostrzeżenie i poprzemy je dowodem. Tak jak powiedziałeś, Tate... Użyję tych głów jako rekwizytów. – Wszystkie jednostki, czekać w pogotowiu – rzucił Tate do radia. Nie umknęło mi, że w jego głosie brzmiała jednocześnie wściekłość i rezygnacja. Rządkiem ruszyliśmy po schodach. Bones szedł pierwszy, a za nim ja, Tate, Dave i uratowana przez nas para, która przez ten cały czas nie odezwała się słowem. Kiedy dotarliśmy na górę, Bones postawił mnie na ladzie fałszywego baru, a potem zagwizdał tak głośno, że dźwięk przebił się przez muzykę. – Wyłącz ten hałas – warknął, rzucając groźne zielone spojrzenie zaskoczonemu wampirowi, który pełnił rolę didżeja. Pulsujące techno ucichło. Rozległy się głosy protestu, ale szybko umilkły, kiedy ludzie mnie zobaczyli. Można powiedzieć, że się wyróżniałam, stojąc na barze i trzymając w rękach za włosy cztery ucięte głowy. – Będę się streszczać, żebyście mogli wrócić do zabawy. Nazywają mnie Rudą Kostuchą, a ta czwórka... – uniosłam głowy – posunęła się trochę za daleko w swoich rozrywkach, zabijając ludzi. Jeśli to jeszcze kiedyś się powtórzy, wrócę tu. Dwieście par oczu nie odrywało od nas wzroku, a większość tych gości nie miała tętna. Zesztywniałam. Kto wiedział, jak to się skończy? Sprawy bardzo szybko mogły przybrać zły obrót.

Bones wyciągnął do mnie rękę, żeby pomóc mi zejść. Wypuściłam swoje upiorne trofea i ujęłam ją. Być może niektórzy go rozpoznali albo domyślili się, kim jest. A może to była zwykła apatia. W każdym razie wszyscy, ludzie i nieludzie, zaczęli się rozstępować, tak że wkrótce powstało dla nas wolne przejście do samych drzwi. Bones zdjął mnie z baru i, niezaczepiani przez nikogo, ruszyliśmy do wyjścia. – Cholernie nieprawdopodobne – mruknął Tate, kiedy dotarliśmy na parking. – To tylko dowodzi, jak wiele musisz się jeszcze nauczyć – skwitował Bones.

TRZYNASTY

Następnego dnia Bones i ja pojechaliśmy do Denise i jej męża Randy’ego. Przez całe zamieszanie z przemianą Tate’ a później przez to, co działo się po moim porwaniu, dość długo nie widziałam się ze swoją najlepszą przyjaciółką. Dlatego już sama myśl o zwykłych pogaduszkach i relaksie była bardzo miła. W dodatku Denise wiedziała wszystko o mnie, Bonesie, wampirach, ghulach, a nawet o wojnie, którą toczyliśmy. Poza tym musiałam ją odwiedzić, żeby wyjaśnić powody ich nagłej przeprowadzki. Don zapewne kazał po prostu im się spakować. Ich nowy dom znajdował się na przedmieściach Memphis. Dobrze się składało, że Randy był informatykiem i mógł pracować w dowolnym miejscu, bo inaczej bym siebie znienawidziła, gdyby przeze mnie został bezrobotny. Denise odeszła z pracy wkrótce po ślubie, więc z jej powodu również nie musiałam czuć się winna. Nic nie mówili, ale odniosłam wrażenie, że starają się o dziecko. Wyjaśniałoby to jej nagłe zainteresowanie rzeczami, na które nigdy wcześniej nie zwracała uwagi. Na przykład, zamiast zamówić coś z restauracji, sama ugotowała nam kolację. Od tej strony jej nie znałam. – Naprawdę dobre – pochwaliłam ją, biorąc dokładkę pieczeni. – Będziemy musieli przyjeżdżać tu na wakacje. Jak wiesz, ja przypalam nawet wodę. Denise uśmiechnęła się szeroko. – Albo mogłabyś zatrudnić Rodneya jako kucharza. Zdaje się, że dobrze gotuje? – O, bardzo dobrze – odpowiedziałam z pełnymi ustami. Po chwili przekrzywiłam głowę i spytałam: – Bones, jak bardzo dla nas niebezpieczne byłoby urządzenie przyjęcia gwiazdkowego? Bones zastanawiał się przez chwilę. – Trzeba by zaprosić parę osób, ale nie sądzę, żeby było jakieś duże zagrożenie. Przełknęłam kęs i zaczęłam myśleć na głos. – Jeszcze nigdy nie robiłam czegoś takiego. Moi dziadkowie nie należeli do zbyt towarzyskich osób, a po naszym rozstaniu nie przepadałam za rozrywkami. Domek dla gości jest już ukończony, więc mamy mnóstwo miejsca. Nie możemy teraz urządzić wesela, ale małe przyjęcie świąteczne owszem. Bones, to będzie nasza pierwsze wspólna gwiazdka. Bones się uśmiechnął. – Doskonała okazja do świętowania. Wiem też, że Rodney na pewno chętnie przyjedzie i coś nam ugotuje. To jego ulubione zajęcie. Denise klasnęła w dłonie. – Och, będzie super. Jeszcze nigdy nie obchodziłam świąt z umarlakami! Randy przewrócił oczami, ale Bones tylko się roześmiał. – Tak, to z pewnością ciekawszy sposób na spędzenie czasu niż pasterka o północy. – Musimy również zaprosić moją matkę – stwierdziłam. – Właściwie mamy do niej niedaleko. Dom Rodneya jest... jakąś godzinę stąd? Bones kiwnął głową. – Tak. Chcesz ją teraz odwiedzić? Rozważyłam możliwości. Gdyby matka wiedziała, że byłam tak blisko i jej nie odwiedziłam, do końca życia nie przestałaby mi tego wyrzucać. W porządku, więc sprawa rozstrzygnięta.

– Wpadniemy do niej w drodze powrotnej. Na pewno będzie w domu. Ta kobieta nigdzie nie wychodzi. – Kiedy jej nowy dom będzie gotowy? – spytała Denise. – W przyszłym tygodniu. Myślę, że Don celowo odwleka jej wyprowadzkę od Rodneya, żeby odpłacić jej za zgryzoty, o które go przyprawiła. Nie było najmniejszego powodu, żeby znalezienie nowego lokum trwało aż tyle czasu, ale oczywiście jej tego nie powiem. Denise wstała od stołu, poszperała w spiżarni i po chwili wyszła z niej z butelką ginu. – Masz. Skoro jedziesz do matki, będziesz go potrzebować. Godzinę później pożegnaliśmy się z Denise i Randym i ruszyliśmy do tymczasowego miejsca zamieszkania mojej matki. Jazda wiejskimi drogami była bardzo przyjemna i odprężająca... póki Bones nagle nie przekrzywił głowy, jakby się koncentrował. Potem wcisnął gaz do dechy. – Co się stało? Kilka minut wcześniej powiedział, że wkrótce będziemy na miejscu. Zaniepokojona: wytężyłam słuch, ale ten zmysł nie był u mnie tak czuły jak u Bonesa. Słyszałam jedynie zwyczajne odgłosy dochodzące z domów, które mijaliśmy. – Cholera, nie wierzę. – Bones się roześmiał. – Co?! Bones wciąż pędził, łamiąc ograniczenia prędkości. – Sama zobaczysz. I myślę, że będzie ci potrzebna ta butelka, którą dostałaś od Denise. Ponieważ nadal szczerzył się od ucha do ucha jak szaleniec, domyślałam się, że nie chodzi o krwawą jatkę. Miałam nadzieję, że to nie dźwięk rąbania mojej matki siekierą wprawił go w taki dobry humor. Kiedy zatrzymaliśmy się na podjeździe domu Rodneya, usłyszałam tylko odgłosy krzątaniny i stłumione przekleństwa. Co w tym było niezwykłego? Bones wyskoczył z samochodu, nie zawracając sobie głowy wyłączaniem silnika. Podbiegł do drzwi i tak mocno załomotał w nie pięścią, że zadrżały szyby w oknach. – Otwieraj, Justino, albo je wyważę! Drzwi otworzyły się w chwili, kiedy do nich podeszłam, trochę wolniej niż Bones. Ktoś przecież musiał zgasić silnik i zamknąć samochód. Mimo protestów mojej matki Bones wszedł do środka i przeszył ją wzrokiem. Jego usta wykrzywiły się w złośliwym grymasie. – A niech mnie! Justino, jesteś trochę potargana. Czyżbyś robiła porządki? Nie? A twoja twarz... Gdyby to nie wydawało się dziwne, powiedziałbym, że jesteś zarumieniona. Dawno temu, kiedy byłem zepsutym żigoiakiem, jak lubisz mnie nazywać, przez cały czas widywałem kobiety, które wyglądały jak ty teraz. Po tym jak się bzykały. Otworzyłam usta ze zdumienia i badawczo się jej przyjrzałam. Miała na sobie tylko szlafrok, kasztanowe włosy rzeczywiście sterczały na wszystkie strony, twarz okrywał wyraźny rumieniec i... cholera jasna, czy ten ślad na szyi to malinka? – Wynoś się stąd, ty paskudna bestio! – rzuciła matka rozkazującym tonem. Bones aż zgiął się wpół ze śmiechu. – Przyganiał kocioł garnkowi? I pomyśleć, jak bardzo Kitten była kiedyś przerażona, że się dowiesz, że pieprzy się z wampirem. Już nie możesz nic na ten temat powiedzieć, co? Zejdź na dół, kolego, i przyjmij wyrazy podziwu! Chylę przed tobą głowę. – Bones, po prostu się stąd wynieś – dobiegł z piętra zgrzytliwy głos. Aż się zachwiałam z wrażenia. – Mamo?! Ty i Rodney? Twarz matki zrobiła się szkarłatna. – Rodney robił mi kolację – wybełkotała matka.

W końcu odzyskałam głos. – I najwyraźniej deser też! Nie wierzę ci. Przez te wszystkie lata omal mnie nie ukrzyżowałaś za to, że sypiam z wampirem, a spójrz na siebie. Rodney jest ghulem, ty hipokrytko! – On nie zabija ludzi; są już martwi, kiedy się do nich dobiera! – odparowała matka, kierując się wątpliwą logiką. – Poza tym mam czterdzieści pięć lat i nie muszę się tłumaczyć własnej córce! Popatrzyłam na nią tak, jakbym nigdy w życiu jej nie widziała. – Rodneyowi się podobają? – spytałam. Matka sapnęła z irytacją. – Co mu się podoba, Catherine? – Twoje jaja, oto co! Bones znowu się roześmiał. – Chodźmy, Kitten. – Wytarł oczy rękawem. – Musiałem jej dopiec, po prostu nie mogłem się powstrzymać. Justino, do twarzy ci z rumieńcem. A ty, Rodney... – Znów zachichotał. – Odwaga godna podziwu. Wypchnął mnie z domu. Drzwi zatrzasnęły się za nami z hukiem. Kiedy ruszyliśmy spod domu, już z bezpieczniejszą prędkością, Bones wciąż nie mógł opanować śmiechu. – Naprawdę się cieszę, że do niej nie zadzwoniłaś, żeby uprzedzić o wizycie. To było przepyszne. Nie odpowiedziałam, tylko rozparłam się wygodnie na siedzeniu i otworzyłam butelkę ginu. Miałam na sobie srebrną suknię. Od talii do kostek dopasowaną, z wiązaniem na szyi, bez pleców, z głębokim dekoltem w kształcie litery V, wykluczającym włożenie normalnego stanika. Samoprzylepny również nie zdał egzaminu. Zmarszczyłam brwi, patrząc na swoje odbicie. – Od razu poznasz, kiedy zrobi mi się zimno. Jestem gospodynią, nie powinnam wyglądać tanio. Za mną w lustrze pojawił się Bones. – Nie wyglądasz tanio. Jesteś olśniewająca. Dla podkreślenia komplementu musnął wargami moje plecy, a moje sutki stwardniały jak na zawołanie. To naprawdę wyglądało nieprzyzwoicie. – Zniewalająca – wyszeptał Bones z ustami tuż przy mojej skórze. Nic dziwnego, że podobała mu się suknia, skoro sam ją wybrał. W przeciwieństwie do mnie jemu zawsze podobały się stroje odkrywające jak najwięcej ciała. Przynajmniej miałam na sobie bieliznę, choć raczej symboliczną. Mimo jego nieograniczonej zdolności przekonywania w niektórych kwestiach potrafiłam się uprzeć. Bones przechylił głowę. – Twoja matka już tu jest. Ponieważ on jeszcze nie był gotowy, zeszłam na dół sama, żeby ją powitać. Nie widziałyśmy się od tamtego pamiętnego wieczoru u Rodneya, a ja nawet nie chciałam wiedzieć, czy jeszcze się... eee... umawiają. Rodney, jako dżentelmen, nie wspomniał o incydencie, kiedy przyjechał do nas dziś rano, żeby przygotować kolację. Ale kiedy staną! w progu, Bones przywitał go słowami: „Witaj, pogromco smoków!”. Otworzyłam drzwi... i uśmiech zamarł mi na wargach. To nie mogła być moja matka. Z włosów zniknęła siwizna, za to pojawiły się w nich jaśniejsze pasemka. Nie miałam pojęcia, czy to dzięki makijażowi, czy chemicznemu peelingowi, ale w ciągu trzech tygodni ubyło jej dobre dziesięć lat. Aksamitna suknia w kolorze ciemnego ametystu, jeszcze bardziej obcisła niż moja, miała wysokie wycięcie na jednej nodze i odkryte ramię. Z luźnego koka wymknęło się parę

kosmyków. W twarzy matki znajome były tylko oczy. – Catherine. – Minęła mnie w wejściu i nawet nie uściskała. No, dobrze, to też znałam. – Naprawdę powinnaś włożyć coś cieplejszego. Jest strasznie zimno. Cześć, mamo. Albo kimkolwiek, do diabła, jesteś, bo z pewnością nie wyglądasz jak kobieta, która mnie wychowała. – I kto to mówi? – wykrztusiłam. – Widzę twoje udo. Boże, gdyby babcia cię teraz zobaczyła, przewróciłaby się w grobie! Matka otworzyła usta i po chwili wahania się uśmiechnęła. – Nie powiem jej, jeśli ty tego nie zrobisz. W tym momencie postanowiłam iść prosto do kuchni i paść przed Rodneyem na kolana. Patrzcie, jemu udało się wszczepić jej poczucie humoru, a ja myślałam, że trzeba by do tego obrzędów wudu z kilkoma bezgłowymi kurczakami i mnóstwem amuletów. – Napijmy się ajerkoniaku, mamo – zaproponowałam, na tyle otrząsnąwszy się z szoku, żeby skierować ją do salonu. – Własnej roboty.

CZTERNASTY

Jako że byliśmy w stanie wojny i okoliczności nie sprzyjały świętowaniu, zaprosiliśmy niewielu gości. Byli wśród nich Rodney, Spade, Rattler, TickTock, Ian, Zero i jeszcze jeden wampir, o imieniu Doc, który towarzyszył Annette. Mencheres się nie zjawił, co mi nawet odpowiadało. Z mojej strony stawili się Denise, Randy, matka, Don, Cooper, Dave, Juan i Tate. Bones w ostatniej chwili zaprosił lana. Nie było go na mojej liście ludzi, z którymi chciałabym spędzać wolny czas, ale Bones uważał, że trzeba mu dać szansę, skoro do nas przystał. Miałam nadzieję, że Ian zrezygnuje z wizyty, ale się rozczarowałam. Nawet się zastanawiałam, czy nie przyjechał tylko dlatego, że wiedział o mojej niechęci... i miał z tej sytuacji niezły ubaw. Siedzieliśmy w jadalni, Ian pojawił się dość późno, a kiedy tylko przekroczył próg, moja matka i Don wstali od stołu i dołączyli do kręcących się w pobliżu werandy Dave’a, Coopera i Juana. Moi trzej kapitanowie również mieli powody, żeby nie lubić stwórcy Bonesa. – Wydajesz się jakaś nerwowa, Cat – zaczepił mnie Ian, gdy moje milczenie stało się znaczące. – Chyba nie jesteś wciąż na mnie zła, że zeszłego lata porwałem twojego byłego chłopaka? Z trudem oparłam się pokusie, żeby rzucić w niego talerzem. – Oczywiście, że nie, lanie. Po prostu o tej porze Bones i ja zwykle pieprzymy się jak króliki, więc robię się trochę niecierpliwa, kiedy muszę czekać. Ian nie wyglądał na rozbawionego. – Crispinie, pozwolisz, by mnie obrażała, chociaż przyszedłem tutaj w dobrej wierze? – zapytał ostrym tonem. Bones uniósł brew. – W najmniejszym stopniu cię nie obraziła. To raczej twoja wzmianka o tym, jak kiedyś próbowałeś ją zmusić, żeby przystąpiła do twojego klanu, była bardzo niekulturalna. Niech to będzie ostatni raz, kiedy o tym mówisz. Ton jego głosu był łagodny, ale oczy jarzyły się zielonym blaskiem. Ian odchylił się na oparcie krzesła. – Cóż, kolego, spójrz na siebie. Od razu pokazujesz pazury, a ja nawet nie byłem niegrzeczny Na początku myślałem, że sprzątnąłeś mi ją sprzed nosa z czystej złośliwości, ale nie o to chodziło, prawda? Akurat ty, ze wszystkich ludzi, padłeś ofiarą miłości. Ci dwaj mieli za sobą dwieście dwadzieścia lat wspólnej historii, zarówno dobrej, jak i złej. Wydawało się, że powietrze wokół stołu gęstnieje. – Nie przyszedłeś chyba po to, żeby rozmawiać o mojej żonie, co? Ian się pochylił. – To przez to, jak potraktował ją Max, poprzysiągłeś okrutną zemstę na wszystkich, którzy mu pomagali. Chciałbym zobaczyć, jaki byłeś zaangażowany, zanim ja się wmieszałem. Gdybyś był zły, bo urażono twoją dumę, cóż... – Ian zawiesił głos i lekceważąco machnął ręką. – Po co robić krzywdę mnie i moim ludziom z powodu zwykłej urazy? – Ianie, pamiętasz, jak przebiłam ci serce sztyletem? – spytałam wesoło. – Nawet nie wiesz, ile razy żałowałam, że go wtedy nie przekręciłam. Uraza z powodu mojego porwania, torturowania i próby zabójstwa? Pierdol się!

– Nie chciałem bagatelizować tego, co ci się przytrafiło, Cat – zmitygował się Ian. – Ja tylko stwierdziłem, że interesuje mnie reakcja Crispina. Max zasłużył na swój los, ale mogła to być mądra kara wymierzona przez przywódcę pokazującego swoją siłę, i nic więcej. Wierzę, że dostrzegasz różnicę? Przeszywające turkusowe spojrzenie zwarło się z moim. Z doświadczenia wiedziałam, że Ian jest zimnym sukinsynem, ale chyba nie tylko. Bo inaczej Bones zabiłby go już kilkadziesiąt lat temu. Bones pokiwał głową. – Oto twoja odpowiedź, lanie. Jeśli chodzi o Cat, moje reakcje są zawsze całkowicie osobiste. – Masz szczęście, że Mencheres połączył swój ród z twoim i dał ci więcej mocy. A skoro mowa o waszym nowym sojuszu, nie rozumiem, dlaczego Mencheres wybrał ciebie, a nie mnie. Ostatecznie to nie ja pieprzyłem się z jego żoną. Zamarłam, a Bones zaklął brzydko. Na widok mojej miny Ian się roześmiał. – Co? Czyżby Crispin ci nie powiedział? Nie mam pojęcia, dlaczego. Przecież to się stało, zanim twoi rodzice przyszli na świat. Wstałam od stołu. Nie zamierzałam o tym rozmawiać przy lanie. Bones ruszył za mną na werandę. Kiedy zostaliśmy sami, od razu na niego naskoczyłam. – Dlaczego? Wiedziałam, że przede mną nie marnowałeś czasu, ale Patra była żoną twojego pana! Bones zacisnął zęby. – Kiedy to się stało, nie wiedziałem, kim ona jest. Mencheres i Patra nie byli w zbyt dobrych stosunkach na długo przed tym, jak zostałem wampirem. Kilkadziesiąt lat temu spotkałem kobietę, spędziliśmy razem noc, a tydzień później dowiedziałem się, że jest żoną Mencheresa. Patra natomiast wiedziała, kim jestem. Zrobiła to tylko po to, żeby zranić męża. Do diabła, jak myślisz, kto mu o tym powiedział? Nie rozumiałem, dlaczego mnie wtedy nie zabił. Ale po tym, co się ostatnio wydarzyło, myślę, że wiedział, że któregoś dnia będę mu potrzebny. Bonesowi groziła kara śmierci za uprawianie seksu z żoną innego wampira, gdyby zdradzony małżonek domagał się zemsty. – Jest jeszcze coś, o czym nie wiem? Bo wolałabym się nie dowiedzieć, że jest więcej rzeczy, o których postanowiłeś mi nie mówić. – Nie ma nic więcej. Przysięgam. Przestałam krążyć po werandzie i spojrzałam na Bonesa. Był wspaniały. A im dłużej z nim żyłam, tym częściej mi przypominano, że wiele kobiet podziela moją opinię. Musiałam liczyć się z tym, że z czasem wyskoczy jeszcze więcej jego byłych dziewczyn, ale miałam nadzieję, że nie okażą się tak potężne i groźne jak Patra. – W porządku. Wracajmy do środka. Jestem pewna, że Ian tęskni za nami. Bones zignorował mój sarkazm i przyciągnął mnie do siebie. – Wiesz, że dochodzi północ? – wyszeptał. – Do Wigilii zostały już tylko dwa dni. Tyle się wydarzyło od poprzednich świąt. Co przyniosą następne? – Lepsze rzeczy – powiedział cicho Bones. – Obiecuję. Pocałował mnie. Jego usta były chłodniejsze niż zazwyczaj, ale po co komu trzydzieści sześć stopni, skoro ten facet doprowadzał mnie do wrzenia? Kiedy poczułam jego dłonie sunące w dół moich pleców, zrobiło mi się gorąco. Nastrój popsuł trzask pękającej gałązki. Natychmiast oprzytomniałam, a Bones uniósł głowę i powiedział: – Właśnie się zastanawiałem, jak długo będziesz nas szpiegował.

Jego sardoniczny ton potwierdził to, co w końcu wychwyciły moje przytępione zmysły. Boże, tym pocałunkiem Bones niebezpiecznie mnie otumanił. Dobrze, że przynajmniej on zachował czujność, chociaż to raczej nie świadczyło pochlebnie o moim uroku. I dobrze, że wampir, który czaił się między drzewami, nie chciał nas zabić. Wyłonił się teraz z zielonej gęstwiny, łamiąc jeszcze więcej gałęzi. – Cześć, Cat. Boże, wyglądasz przepięknie. Oho. Dlaczego nie mógł po prostu powiedzieć „wesołych świąt”? Napiętą sytuację rozładował Dave, wychodząc na werandę. – Koleś, udało ci się przyjść! Kolejna konfrontacja odroczona. – Dave. – Tate się uśmiechnął, kiedy przyjaciel zamknął go w niedźwiedzim uścisku. Po chwili dołączył do nas Juan, a potem również mój stryj. Z szerokim uśmiechem na zazwyczaj stoickiej twarzy Don zszedł z werandy i również uściskał Tate’a. Bones prychnął cynicznie i poprowadził mnie do środka, rzucając przez ramię: – Na pewno nie będziesz miał kłopotu ze znalezieniem domku dla gości. Właśnie tam się zatrzymasz. Ian, jak zawsze pozbawiony taktu, wybrał akurat ten moment, żeby do mnie podejść. – Mam nadzieję, że ty i Crispin wyjaśniliście sobie drobne nieporozumienia? – Owszem. Będziesz teraz mógł spokojnie zasnąć. Ian się roześmiał i z czymś więcej niż milczące uznanie zmierzył wzrokiem moją matkę, która właśnie nas mijała. – Powiem ci, Cat, że już rozumiem, co doprowadziło Maksa do ostatecznego upadku. Rzuciłam mu ponure spojrzenie. – Mógłbyś nie wspominać o Maxie przy niedobitkach mojej rodziny? Ian uśmiechnął się bez cienia skruchy. – Dlaczego mieliby być na mnie wściekli? Powinienem raczej oczekiwać wdzięczności. Gdybym nie zmienił Maksa, ty nie przyszłabyś na świat. Na te słowa moja matka gwałtownie odwróciła głowę, Ian oczywiście nawet nie raczył ściszyć głosu. Miałam ochotę rąbnąć go pięścią prosto w parszywą gębę. – Nieźle – warknęłam. – Ona nie miała pojęcia, że jesteś jego stwórcą. W tym momencie za plecami lana wyrósł Bones. – Pozwól ze mną na moment, kolego. Nie czekając na odpowiedź, wypchnął lana na ganek. Ja ruszyłam w przeciwną stronę i zastąpiłam drogę mojej rozwścieczonej matce. – Odsuń się, Catherine! Muszę zamienić słówko z tą kreaturą. Ponieważ zwykle nazywała Bonesa „parszywą bestią”, założyłam, że mówiąc „kreatura”, ma na myśli lana. – Mamo, wiem, że jesteś zdenerwowana. Wyminęła mnie i ruszyła dalej. – Nie bój się, nie zrobię sceny – obiecała. Jak na nią, był to szczyt rozwagi. Szybkim krokiem podeszła do lana i szturchnęła go palcem w pierś. – Ty! Wampir spojrzał na nią z rozbawieniem. – Ty stworzyłeś jej ojca? Nie wiedziałeś, co z niego za śmieć? Czy może jesteś bezmózgim osobnikiem, którego nie obchodzi, jakie potwory tworzy? Bones prychnął. – Teraz posprzątaj bałagan, którego narobiłeś. Tylko jej nie ubliżaj, nieważne jak bardzo

będzie cię obrażać. Ian przewrócił oczami. – Nie, Justino. Nie jestem bezmózgim osobnikiem, którego nie obchodzi, kogo tworzy. Ale jeśli ja jestem odpowiedzialny za każdy czyn swoich potomków, to ty również. W dniu, kiedy poznałem twoją córkę, zamordowała mojego przyjaciela. Co ty mi jesteś za to winna? Byłam tak samo jak matka zaskoczona sprytnym odwróceniem sytuacji przez lana. – Kolejny parszywy wampir? – powiedziała, kiedy już doszła do siebie. – Jeden z tych, którzy próbowali przyssać się do jej szyi? – Ghul, który wypełniał swoje obowiązki, kiedy pewna kobieta usiłowała mnie zabić – odparł Ian. – Spytaj Cat. Ona ci powie, że nawet nie próbowałem jej ugryźć, zanim ucięła głowę mojemu przyjacielowi. Niespokojnie przestąpiłam z nogi na nogę. Skąd mogłam wiedzieć o ukrytych motywach Dona, który wysłał mnie do lana? Myślałam, że po prostu wykonuję kolejne zadanie, to znaczy, likwiduję złych facetów. Nie przypuszczałam, że stanę się mimowolnym zabójcą kogoś, kto nie zrobił nic złego. – Przykro mi z powodu twojego przyjaciela, ale sądziłam, że jest mordercą, a poza tym skradał się za mną, żeby mnie wykończyć – powiedziałam. – W dodatku chwilę wcześniej przyznałeś się do zabicia dwóch ludzi. Swoich własnych pracowników. – Którzy mnie okradali – rzekł Ian. – A ty, Crispinie, co byś zrobił z facetami, którzy włamali się do twojego domu, a potem próbowali opchnąć zrabowane z niego wartościowe rzeczy na eBayu? Bones wzruszył ramionami. – To samo. Jeśli nie możesz ufać gościowi w takiej drobnej sprawie jak pilnowanie twojego majątku, skąd możesz mieć pewność, że nie zdradzi cię w poważniejszy sposób? – Otóż to – zgodził się Ian i znowu badawczo przyjrzał się mojej matce. – Skoro, jeśli chodzi o Maksa, jesteśmy nawet więcej niż kwita, maleńka, to o co jeszcze jesteś na mnie wściekła? Matka, wyraźnie poruszona, wycelowała palec w Bonesa. – Stworzyłeś też jego, a to przez niego zostali zamordowani moi rodzice. Nie jesteśmy kwita, wampirze. Przez twarz Bonesa przemknął cień. Nie byłeś za to odpowiedzialny, przesłałam mu w myślach. Ona się myli. – Ale również nauczył Cat walczyć i dzięki niemu stała się silniejsza, szybsza i groźniejsza. Myślisz, że jeszcze by żyła? I czy to nie on ostatnio uratował wam życie? Twierdzisz, że to jest mniej warte niż twoi rodzice? Matka zmierzyła go dziwnym wzrokiem. Jakby nie wiedziała, co o nim sądzić, Ian odpowiedział spojrzeniem, w którym próżno by szukać przeprosin. W końcu, po dłuższej chwili milczenia pełnego napięcia, odwróciła się i odeszła bez słowa. – Cieszę się, że mieliśmy okazję porozmawiać! – zawołał za nią Ian. Matka nawet się nie obejrzała. Ian klepnął Bonesa w ramię. – Wracamy do środka? Na dworze jest zimno. Twoja żona już zmarzła. – Przesunął wzrokiem po moim ciele i roześmiał się. – Najwyraźniej. – Odpieprz się – warknął Bones. Ian oddalił się, pogwizdując pod nosem. Prychnęłam. – Mówiłam ci, że powinnam włożyć stanik, – Szybko jednak zmieniłam temat, żeby kolejna rzecz nie zepsuła nam wieczoru. – Jeśli ładnie mnie poprosisz, pozwolę ci otworzyć jeden z twoich

prezentów, choć jeszcze na to za wcześnie. Bones wydął wargi. – Co mam powiedzieć? Proszę? Och, Kitten, proszę, błagam, zaklinam cię... – Zamknij się. – Z zadowolonym uśmiechem pociągnęłam go za sobą do biblioteki i wyciągnęłam pakunek spod kanapy. Rozejrzałam się szybko, by sprawdzić, czy nikt nas nie widzi. Nie chciałam żadnych świadków. Żartowałam, mówiąc, że to jeden z gwiazdkowych prezentów. To było coś innego. – Proszę. Gdy Bones otworzył pudełko, jego lekki uśmiech zmienił się w lubieżny. – Śliczne! Niestety, nie w moim rozmiarze, ale jeśli chcesz, żebym je włożył, z chęcią to zrobię. – Ależ ty jesteś dowcipny. Musisz wybrać te, które ja mam włożyć. – Czerwone – powiedział natychmiast. – Tak przypuszczałam. – Głos mi zadrżał na widok żaru, który zapłonął w jego oczach. Bones pochylił się i musnął wargami moje usta. – I miałaś rację.

PIĘTNASTY

Czerwona koszula nocna falowała wokół mnie, szkarłatna niczym krew. Trzymając mnie za biodra, Bones wygiął się pode mną w łuk, a z jego gardła wyrwały się jęki rozkoszy. – Tak, Kitten... Nie przestawaj... Zamknęłam oczy, porwana przez falę ekstazy. Chwyciłam prześcieradło w garści i przyśpieszyłam tempo. – Tak... Zmysłowość chwili przeminęła, gdy wokół nas pojawiła się mgła, a prześcieradła nagle ożyły. Oplotły moje nadgarstki i kostki, jakby bawełna zmieniła się w złego węża. Próbowałam powiedzieć Bonesowi, żeby przestał, ale kiedy otworzyłam usta, wypłynęła z nich krew. – Zawsze odważna, co, mała? – spytał ktoś z miażdżącą pogardą. Ogarnęło mnie przerażenie. Znałam ten głos. Mgła się podniosła, a ja wrzasnęłam przeraźliwie, kiedy Bones zniknął razem z łóżkiem, a ja jakimś cudem znalazłam się na podłodze, twarzą w twarz z moim ojcem. Prześcieradła oplatające moje ręce raptem zmieniły się w noże wbite w nadgarstki. Moje wnętrzności, nogi i ramiona płonęły niewyobrażalnym bólem. – Wiesz, co ci zrobię, mała? – ciągnął Max. – Znowu rozerwę ci gardło. Podszedł do mnie. Chciałam odsunąć się od niego jak najdalej, ale zatrzymały mnie noże. Widząc moje gorączkowe, bezsilne zmagania, Max się roześmiał i zbliżył kły do mojej skóry. Chwilę później krzyknęłam, gdy przeciągnął nimi po szyi, – Przestań! Przestań, przestań, przestań...! Max przycisnął coś do moich ust. Zakaszlałam, zakrztusiłam się, przełknęłam, ale po chwili Max zblakł, a ja zobaczyłam kogoś innego. – Obudź się, Kitten! Przede mną pojawił się Bones. Skaleczenia i otarcia goiły się na moich oczach, pozostawiając po sobie jedynie krwawe ślady na jego skórze. Przyciskał nadgarstek do moich ust, prześcieradła leżały w strzępach na podłodze. I nie byliśmy w pokoju sami. Na brzegu łóżka siedział Spade i trzymał mnie za ramiona. Kiedy wytrzeszczyłam oczy na jego widok, puścił mnie i odetchnął z ulgą. W drzwiach stali Dave, Rodney i Tate, a Denise podskakiwała, żeby cokolwiek zobaczyć zza ich pleców. Potem widziałam już tylko pierś Bonesa, kiedy gwałtownie przyciągnął mnie do siebie. – Nareszcie się obudziłaś. – Odsunął mnie i ujął w dłonie moją twarz. – Wiesz, gdzie jesteś? W naszej sypialni. Cała goła, podobnie jak Bones. Spade wstał z łóżka, a ja czym prędzej odwróciłam wzrok. Nie tylko my byliśmy nadzy. – Bones, co wszyscy tu robią? Spade, zakryj się. Pieprzone wampiry myślą, że wszyscy chcą zobaczyć, co tam mają. Bones nadal tulił mnie do siebie. Przynajmniej dzięki temu nie świeciłam wszystkim cyckami po oczach. – Przepuśćcie mnie, bydlaki!

Dobry Boże, czyżby moja matka próbowała się tu dostać? Zemdlałaby na miejscu. – Spade, ręcznik, łazienka – syknęłam. – Pozostaw coś dla wyobraźni. W odpowiedzi się roześmiał, ale brzmiało to raczej jak rzężenie. – Crispinie, nic jej nie jest. Idę stąd, żeby się nie przemęczyła besztaniem mnie. Spade również miał na sobie smugi zaschniętej krwi. Co, do diabła? Tate nie odrywał ode mnie wzroku, aż poczułam się nieswojo. Nie powinien mnie oglądać w takim stanie. Ian przepchnął się przez grupę ludzi stłoczonych w korytarzu, zamykając klapkę komórki. – Przekazałem mu, że się udało, Crispinie. Powiedział, żeby zadzwonić do niego później. – Ian zachowywał się rzeczowo, nawet nie mrugnął okiem ani nie uśmiechnął się lubieżnie. – No nie, tego już za wiele! – krzyknęłam. – Miałam zły sen, nikt na mnie nie napadł, więc wszyscy sobie stąd idźcie! Ian spojrzał na mnie z politowaniem. – Bardziej przejmujesz się konwenansami niż zagrożeniem. Porozmawiamy wkrótce, Crispinie. – Dobrze. W końcu pokój opustoszał. Kiedy ostatnia osoba zamknęła za sobą drzwi, zadrżałam, – Boże, to był najgorszy koszmar, jaki kiedykolwiek mi się przyśnił. Wiem, że to tylko sen, ale chyba boli mnie szyja... Rzeczywiście tak było. Jak to możliwe? Bones spojrzał mi w oczy. – Kitten, to nie był zwykły sen, tylko zaklęcie, które uwięziło cię w twoim własnym koszmarze. A szyja boli cię... bo czar odtworzył tamten dzień z Maksem. Gdybyś się nie obudziła, Max dokończyłby dzieła i cię zabił. Zesztywniałam, próbując się opanować. – Skąd wiesz, że to było zaklęcie? – Zaczęłaś krzyczeć przez sen. Charles wpadł do pokoju – był nagi, bo wyskoczył prosto z łóżka – i razem staraliśmy się ciebie obudzić. Wtedy zaczęłaś walczyć. Zorientowaliśmy się, że to coś więcej niż zwykły koszmar. Kiedy mocno się skupiłem, odczytałem z twoich myśli, co się z tobą dzieje. Nikt nie miał cholernego pojęcia, co zrobić, Ian zadzwonił do Mencheresa i przedstawił mu sytuację, a on wiedział, jak to przerwać. – Jak długo to trwało? Wydawało mi się, że zaledwie kilka minut. – Jakieś pół godziny, chociaż miałem wrażenie, że kilka lat. Pół godziny! – I Mencheres wiedział, jak to przerwać. Skąd? – Bo to sprawka Patry – odparł z tłumioną furią Bones. – Praktykowanie magii jest zabronione, ale Patra studiowała ją w sekrecie. Zaklęcie musiało być przypieczętowane jej krwią, więc jedynie jej krew, albo jej pana, mogła je złamać. Mencheres był zbyt daleko stąd, ale pomyślał, że skoro podzielił się ze mną swoją mocą i krwią, moja powinna wystarczyć. Jak się okazało, miał rację. Zadrżałam. Może następnym razem, kiedy pójdę spać, już się nie obudzę. Zabita przez własne wspomnienia. Co za gówniana śmierć. – A więc Patra może rzucić zaklęcie w dowolnym miejscu i czasie? Bones zacisnął usta. – Nie, jeśli będzie martwa. Później tego popołudnia zadzwoniłam do pięciu firm dostawczych. Nie, moi goście nie byli tacy wybredni, tylko ja byłam praktyczna. Ostatecznie mieliśmy do wykarmienia kilka wampirów.

Dostawcy nie wiedzieli, że to oni będą obiadem, a nie dania, które przywieźli. Odjechali z wysokim napiwkiem i niższym poziomem żelaza we krwi. Rodney sam przyrządził sobie obfity posiłek i podzielił się nim z Dave’em. – Musimy dorwać któregoś z ludzi Patry, zanim zaplanujemy kontratak – wtrącił Ian w przerwie rozmowy. – Albo znaleźć zdrajcę, jeśli się nam poszczęści. – Akurat ty powinieneś wiedzieć wszystko o zdrajcach. Zgryźliwą uwagę rzucił Don. Aż wytrzeszczyłam oczy. Od chwili, kiedy się dowiedział, kim jest Patra, nie odezwał się słowem. – Brednie. – Ian westchnął. – Posłuchaj, Max dostał to, o co prosił. Chciał porzucić swoją pracę i człowieczeństwo, a ja go zmieniłem, bo stwierdziłem, że przyda mi się kolejny bystry, bezwzględny gość. I to cała historia. Don spojrzał na niego z odrazą. – Cała historia? Wiesz, co zrobił Max, kiedy próbowałem go przygarnąć, po tym jak odkryłem, że stał się wampirem? Zamordował naszych rodziców i zostawił ich ciała na moim progu! Ty mu to umożliwiłeś. Ty dałeś mu moc. Tego wcześniej nie słyszałam, Kiedy się dowiedziałam, że Don jest moim stryjem, spytałam, czy mam jeszcze jakichś krewnych, a on szorstko odparł, że nie. Teraz zrozumiałam, dlaczego ten temat tak go porusza. Ian zmierzył go wzrokiem. – Max był zabójcą, zanim jeszcze mnie spotkał, więc jedyna moc, którą mu dałem, wiąże się z kłami. – Nie możesz pomóc swoim rodzicom, ale twoja bratanica żyje – stwierdził Bones. – I moglibyśmy skorzystać z twojej wiedzy, żeby nie zginęła. A więc kolejna sprawa... Urwał i spojrzał w sufit. Zdezorientowana, zrobiłam to samo. Czyżbyśmy mieli w domu termity? – Mencheres tu jest – powiedział Bones. Spade również uniósł głowę. – Jeszcze go nie wyczuwam. Bones wstał. – A ja tak. I nie jest sam. Przewróciłam oczami. Świetnie. Chyba będzie najlepiej, jak zadzwonimy do tej nowej włoskiej restauracji. Czas wgryźć się w kark ich dostawcy... a Denise i ja mogłybyśmy spróbować kurczaka w parmezanie. – Kto z nim jest? – spytałam. – Ten cholerny sławny pies – odparł z irytacją Bones. Słysząc to, Ian się roześmiał. – Naprawdę? Zapowiada się interesujący wieczór. W przeciwieństwie do lana Spade nie wydawał się rozbawiony. – Czemu go ze sobą zabrał, Crispinie? Wie, że wy dwaj niezbyt dobrze się dogadujecie. – Poza tym nie podoba mi się, że teraz wie, gdzie mieszkam – mruknął Bones, krążąc po pokoju. – Ale on nienawidzi Patry jeszcze bardziej niż mnie. Wróg mojego wroga jest moim przyjacielem, i tak dalej. – Kto to? – powtórzyłam. – Znam go? Bones prychnął. – Wiesz, kto to jest. Huk nadlatującego helikoptera przerwał dalszą rozmowę. Kilka minut później chrzęst

metalu na żwirze obwieścił przybycie nieproszonych gości. Ze śmigłowca wysiadł Mencheres, a za nim jeszcze jeden wampir. Bones powitał swojego pana uściskiem, ale drugiemu mężczyźnie tylko zimno skinął głową. Bones się myli, nie znam go, pomyślałam, przyglądając się nieznajomemu. Miał około metra osiemdziesięciu wzrostu, kanciastą twarz okoloną kasztanowymi włosami, krótko przyciętą brodę, szerokie, blade czoło i głęboko osadzone oczy. Nie był przystojny w potocznym znaczeniu tego słowa, ale jego wygląd robił wrażenie. Pamiętałabym, gdybyśmy spotkali się wcześniej. Dłoń, którą do mnie wyciągnął, przecinały krzyżujące się blizny. – Ty musisz być Rudą Kostuchą. Miał dziwny akcent, a jego powitanie nie było w stylu zwyczajnego „miło mi poznać”, ale słyszałam już gorsze. – Masz nade mną przewagę – odparłam, potrząsając jego ręką. W górę mojego ramienia powędrowała fala mocy. Naprawdę był mistrzem. Oceniałam, że liczy sobie kilkaset lat. – Wątpię – odparł, patrząc na mnie równie badawczo, jak ja na niego. – Przestań rozbierać ją oczami – warknął Bones. – Nie było cię na ślubie, ale na pewno wiesz, że jest moją żoną. Nieznajomy się roześmiał. Zauważyłam, że ma naprawdę niezwykłe oczy. Koloru miedzi, ze szmaragdową obwódką. – Moje zaproszenie musiało się zawieruszyć wśród zagranicznej poczty. Bones zignorował jego słowa. – Mencheresie, mam nadzieję, że nie przywiozłeś go tutaj bez ważnego powodu? – Ma pewne informacje – odparł Mencheres i odwrócił się do mnie. – Cat, miło znowu cię widzieć. Można by sądzić, że po tak długim czasie powinnam być mądrzejsza, ale pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy, to: niestety, nie mogę powiedzieć tego samego. Bones rzucił mi znaczące spojrzenie. Skrzywiłam się. Samo mi się tak pomyślało! Prawdę mówiąc, nie wiedziałam, dlaczego za każdym razem na Mencheresa reagowałam odruchową niechęcią. Może w poprzednim życiu byliśmy wrogami? Teraz uwierzyłabym we wszystko. Mencheres nie skomentował mojej niegrzecznej wersji „kopę lat”, więc na głos zdobyłam się na uprzejmiejsze słowa. – Cześć, Mencheresie. – Miejmy to już za sobą – burknął Bones, odwracając się do drugiego z wampirów. – Kitten, to jest Vlad. Parsknęłam śmiechem, zanim zdołałam się powstrzymać. Jezu, ktoś miał jakiś problem. – Niezbyt oryginalne imię. Jesteś chyba piętnastym Vladem, którego spotykam. Wampir się uśmiechnął. – Raczej wątpię, czy nadano im to imię przy narodzinach, tak jak mnie. Czekałam na pointę, ale ta nie nastąpiła. Na twarzy Bonesa malowała się irytacja wymieszana z powagą, a ja po chwili uświadomiłam sobie, że żaden z pozostałych wampirów się nie śmieje. W końcu odzyskałam głos. – Ty jesteś Draculą? Chyba jaja sobie robisz! Podczas gdy ja stałam osłupiała, nasi nieumarli goście zaczęli się witać. Wszyscy pozdrawiali Vlada z chłodną uprzejmością. Tylko Annette rzuciła mu się na szyję i pocałowała go w usta. Potrząsnęłam głową.

Dracula też, Annette? Zdaje się, że gdyby Frankenstein i wilkołak istnieli naprawdę, pewnie urządzilibyście sobie trój kącik. Usłyszałam, że Mencheres wydaje z siebie świszczący oddech. Gdybym nie wiedziała lepiej, pomyślałabym, że to śmiech. Bones rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie: „Uważaj na swoje myśli, do cholery”, więc przestałam się zastanawiać nad bogatym doświadczeniem Annette i skierowałam całą uwagę na stojącą przede mną nieumarłą legendę. – Dracula. Kiedy miałam szesnaście lat i starałam się dowiedzieć jak najwięcej o wampirach, dużo o tobie czytałam. U Brama Stokera wydawałeś się nawet miły, ale źródła historyczne przedstawiają cię w o wiele mniej korzystnym świetle. Bones przestał marszczyć brwi i posłał mi uśmiech pełen uznania. Przewróciłam oczami. Jego mogę obrażać do woli, a Annette nie? Hipokryta. – Nie powinnaś tak od razu wierzyć we wszystko, co czytasz. Historia pisana jest czymś bardzo niepewnym. Ciekawe, co będzie miała do powiedzenia o tobie, Catherine. – Mam na imię Cat – poprawiłam go natychmiast. – Zapamiętasz je, a ja nie pomylę się przy twoim. Po dokonaniu ostatnich prezentacji skierowaliśmy się do pokoju dziennego. Salon byłby przyjemniejszym miejscem, ale wolałam czuć się swobodnie przy planowaniu morderstwa jednej sławnej, historycznej postaci z pomocą drugiej. Vlad wybrał krzesło najbliżej mnie i rozsiadł się na nim jak na tronie. Posłał Bonesowi lekki uśmieszek, a ja pomyślałam, że zrobił to, żeby go wkurzyć. Co mu się udało. Bones usiadł obok mnie na kanapie i ostentacyjnie ujął mnie za rękę. Mimo okoliczności chciałam zasypać Vlada pytaniami jak dziesięcioletnie dziecko. Kto jest pochowany w kościele przy twoim zamku? Naprawdę przybiłeś gwoździami turbany do głów emisariuszy sułtana, kiedy odmówili ich zdjęcia? Kiedy zostałeś wampirem? Przed czy po tym, jak niby kielichami piłeś krew na polu walki, ucztując przy nabitych na pal? – Wieśniak podobnego do mnie wzrostu. Tak. Po tym, i to było czerwone wino. Cholera jasna, pomyślałam, nim zatrzasnęłam przed nim swój umysł. Jeszcze jeden. – Imponujące. – Vlad przeniósł spojrzenie ze mnie na Bonesa. – Zastanawia mnie tylko, gdzie nauczyła się wznosić takie potężne bariery psychiczne? Czyżbyś coś ukrywał, młody człowieku? – Nie przychodź do mojego domu, żeby traktować mnie protekcjonalnie, stary nietoperzu. Jesteś tu gościem, więc się tak zachowuj. – Vlad... – W głosie Mencheresa brzmiała nuta reprymendy. Co ciekawe, Vlad odpowiedział ugodowym machnięciem ręki. – Tak, racja. Dla dobra sprawy obiecałem odłożyć na bok nasze nieporozumienia i dlatego tutaj jestem. Wiesz, że cię nie lubię, Bones, podobnie jak ty mnie. Właściwie, gdyby Patra spiskowała przeciw tobie, nie wchodząc przy tym w drogę Mencheresowi, mógłbym teraz z nią rozmawiać. Bones wzruszył ramionami. – A gdyby nie Mencheres, ty i ja już dawno temu byśmy sobie zatańczyli. Ale on ma dla ciebie dużo szacunku. Zaufam więc jego osądowi, że nie jesteś nic niewartym sukinsynem, za jakiego cię uważam. Zamrugałam. Oto niepewny rozejm. Mencheres wstał. Jego maniery sprawiały, że wydawał się nieszkodliwy, ale ja wiedziałam, że wygląd może być mylący. Mogłabym się założyć, że w walce jest przerażający.

– Bonesie, byłem wstrząśnięty, kiedy usłyszałem, że Patra użyła magii przeciwko Cat, Jak wiecie, wampirom nie wolno praktykować magii. Mamy jednak przewagę. Rzucenie zaklęcia osłabi Patrę na jakiś czas, więc będziemy mogli odpowiedzieć na atak, jeśli tylko ją znajdziemy. Vlad ma informacje, gdzie może być jeden z jej ludzi. Bones zmierzył Vlada zimnym spojrzeniem, a ten uśmiechnął się do niego szeroko. – Nigdy nie sądziłeś, że będziesz czegoś ode mnie potrzebował, prawda? – I tak już postanowiłeś, czy mi powiesz, czy nie, więc albo gadaj, albo spadaj – odparł krótko Bones. Vlad skierował wzrok na mnie, a potem, o dziwo, na Tate’a. – Czuję jego żądzę. Nawet nie próbuje jej ukryć. Na pewno cię wkurza, że masz w swoim klanie kogoś, kto tak bardzo pragnie twojej żony, co? – Hej, chwileczkę – zaczęłam, gdy Bones uniósł brew i warknął: – No i? Wąskie usta Draculi rozciągnęły się w uśmiechu. – Właśnie do tego zmierzam.

SZESNASTY

Święty wygląda, jakby golnął sobie coś więcej niż ajerkoniak, pomyślałam, idąc wzdłuż kolejki, która czekała na zdjęcie z Mikołajem. W tej chwili ja też chętnie wypiłabym jeden albo dwa łyki czegoś mocniejszego. Tate mocniej objął mnie ramieniem. Zwalczyłam impuls, żeby go odepchnąć. Przytuliłam się do niego i uśmiechnęłam. Czyż nie byliśmy ideałem szczęśliwej pary? – Jesteś taka piękna – szepnął Tate. Musnął wargami mój policzek, a potem przesunął je na usta. W mojej pracy było czymś normalnym to, że całowałam obcych nieumarłych. Kiedy odgrywasz napaloną laskę, właśnie tego się od ciebie oczekuje. Ale Tate nie był celem ani nieznajomym, ani kimś, kto nie dotrwa poranka. Chyba że Bones straci panowanie nad sobą i go zabije, zanim ta maskarada dobiegnie końca. Jego wargi były chłodne, ale ogrzewały się w kontakcie z moimi. Nie mogłam również nie zauważyć, że Tate potrafi całować. Na szczęście, miał tyle przyzwoitości, żeby nie pchać mi języka do ust. Odpędzałam od siebie myśl, że całuję przyjaciela. Próbowałam traktować to jak każde inne zadanie, niestety, bez powodzenia. Odsunęłam się trochę gwałtowniej, niż wymagała ode mnie rola jego dziewczyny. – Eee... mam ochotę na watę cukrową – wypaliłam. Tate pochylił głowę i szepnął mi do ucha: – Tchórz. Miał rację. Gdyby to była po prostu kolejna akcja, nie wahałabym się przed udawaniem namiętności, tylko wpiłabym się w jego usta albo nawet złapała go za tyłek, żeby wszystko wyglądało bardziej autentycznie. Ale to był Tate, a przy nim mój chłodny profesjonalizm gdzieś się zapodział. Poza tym spodziewałam się, że w każdej chwili z ciemnego kąta może wyskoczyć Bones i urwać mu głowę. Taak, Vlad miał rację. Kto by pomyślał, że Bones zgodzi się na to, żebym publicznie obściskiwała się z mężczyzną, którego nienawidził. Z góry dobiegł radosny wrzask dzieci wirujących na diabelskim młynie. Z pobliskiej karuzeli dochodziły podobne okrzyki. Te piski w połączeniu z gwarem niezliczonych rozmów, świątecznymi piosenkami ryczącymi z głośników i zgrzytem maszynerii składały się na otaczający nas zewsząd harmider. Według Vlada, gdzieś tutaj kręcił się Anthony, jeden z pachołków Patry. Anthony miał taką słabość do świątecznych festynów, że zapominał o rozsądku, który nakazywał mu trzymać się od nich z dala w czasie wojny. Z drugiej strony, każdy myślał, że to nie on zostanie złapany, zdradzony, wytropiony albo zabity. Sama popełniłam taki błąd. Nie przypuszczałam, że Max będzie na mnie czekał w domu mojej matki. Dlaczego więc Anthony miałby zakładać, że ktoś się dowie, który festyn on postanowi tego wieczoru odwiedzić? Do licha, może Anthony w ogóle się tu nie pojawi? Może Vlad po prostu spłatał Bonesowi figla, żeby mu dopiec? Delikatnie mówiąc, Bonesowi niezbyt przypadł do gustu pomysł, żebym odegrała rolę dziewczyny Tate’a. Słysząc stek przekleństw płynący z jego ust, nawet ja uniosłam

brwi. Kiedy w końcu uznał, że to rzeczywiście świetny podstęp, spojrzał na Tate’a i powiedział: „Wygląda na to, że w tym roku Gwiazdka wcześniej do ciebie przyszła, palancie”. Oczywiście zamiary Vlada mogły być nieczyste. Mencheres nie sądził, żeby Dracula nas wystawił. Bones najwyraźniej się z nim zgadzał, bo inaczej by mnie tu nie było, ale to zaufanie do wampira, który go nienawidził, wydawało mi się trochę dziwne. – Skup się na zdobyczy – szepnęłam do Tate’a, unikając jego spojrzenia. Prychnął. – Właśnie to robię. Na te słowa stanęłam w pół drogi do stoiska z watą cukrową. Tate i ja już nigdy nie bywaliśmy sami, więc, pomijając nasz główny cel, trafiała się doskonała okazja, żeby wyjaśnić pewne rzeczy. – Słuchaj, Tate, musisz pokonać... uczucie, które do mnie żywisz. Ono wpływa na naszą przyjaźń, pracę... Nie mówiąc już o tym, że ryzykujesz życie za każdym razem, kiedy okazujesz te uczucia przy Bonesie. Tate zbliżył się do mnie i ściszył głos, jakby to miało znaczenie w tym hałasie; gdyby jakiś wampir chciał podsłuchać naszą rozmowę, musiałby stać tuż obok. – Wiesz, dlaczego nie przestanę mówić, co do ciebie czuję? Bo przez całe lata milczałem. Byliśmy przyjaciółmi, ale miałem nadzieję, że z czasem połączy nas coś więcej. Nie popełnię więcej tego samego błędu i nie będę się wahał, gdy powinienem zrobić kolejny krok. Nie obchodzi mnie, że to może wkurzyć Strażnika Krypty albo wprawić ciebie w zakłopotanie. Mam dość udawania, że chcę być jedynie twoim przyjacielem. Tate pochylił się do mnie, a ja miałam do wyboru: albo pozwolić, żeby przyciągnął mnie do siebie, albo urządzić scenę i go odepchnąć. – Nie mów mi, że ta myśl nigdy nie przemknęła ci przez głowę – powiedział cicho. – Pamiętam tamtą noc, gdy się pocałowaliśmy, zanim Bones znowu pojawił się w twoim życiu. Wtedy nie traktowałaś mnie jak przyjaciela. Można się było spodziewać, że o tym wspomni, pomyślałam z frustracją i gniewem. Za dużo drinków i samotność sprawiły, że doszło do czegoś, co nigdy nie powinno się wydarzyć. – Jesteś przystojnym facetem, a ja nie jestem martwa. Owszem, parę razy przyszło mi to do głowy, ale zanim Bones wrócił. I mogę cię zapewnić, że od tamtej pory to się nie powtórzyło. – Czasami nienawidzę Dona – rzucił Tate. – A co mój stryj ma z tym wspólnego? – spytałam zdziwiona. – Od chwili twoich narodzin Don wiedział, kim jesteś, a ja poznałem go trzy lata wcześniej niż ciebie. Trzy lata, Cat. Nie daje mi spokoju cholerna myśl, że wystarczyłoby, żeby zwerbował cię pół roku wcześniej, a wtedy najpierw poznałabyś mnie, nie Bonesa. Lubimy się, podobam ci się, też jestem łowcą wampirów. Byłbym dla ciebie idealnym mężczyzną. Zakochałabyś się we mnie, a nie w Bonesie. Byłam zdumiona, że tak dużo o tym myślał. Najgorsze, że gdybym poznała Tate’a przed Bonesem, prawdopodobnie zaczęłabym się z nim umawiać. Nie twierdzę, że od razu bym się w nim zakochała, ale na pewno dałabym mu szansę. – Albo zginęłabym podczas pierwszej misji, bo nie miałabym za sobą treningu Bonesa. A nawet gdyby wszystko potoczyło się, jak mówisz, i tak by nam nie wyszło. – Dlaczego? – spytał szorstko Tate. – Wynajęto by Bonesa, żeby mnie zabił. Po tym, jak od niego odeszłam, a nieumarły świat nie wiedział o naszym związku, kilka razy mu to proponowano. Więc, albo Bones by mnie zabił, albo porwał, zaintrygowany tym, że jestem mieszańcem. To właśnie zrobił, kiedy się poznaliśmy.

Tak czy inaczej, nie wyszłoby nam. Czasami dwoje ludzi po prostu nie jest sobie pisanych. – Nie wierzę w to – oświadczył Tate z tępym uporem. Nigdy nie rezygnował. Dlatego był takim doskonałym żołnierzem, ale z drugiej strony, nie wiedział, kiedy powinien odpuścić. – Wszystko się zmienia – stwierdziłam w końcu. – Pewnego dnia spotkasz kobietę, która ci uświadomi, że twoje uczucie do mnie to nie było to. A kiedy tak się stanie, będę szczęśliwa ze względu na ciebie. Tate potrząsnął głową. – Albo zrozumiesz, że Bones nie jest taki, jak myślisz, i wtedy go zostawisz. Daj spokój, Cat, przecież ledwo go znasz. – Nie znam Bonesa? Chyba sobie żartujesz? – Ma prawie dwieście pięćdziesiąt lat, a ty jesteś z nim, wszystko razem wziąwszy, mniej niż rok – zauważył Tate. – Wiem o nim wszystko, co ma znaczenie – oświadczyłam, dotknięta jego słowami. – Albo zaślepia cię namiętność. Bones jest profesjonalistą, Cat. Od wieków uwodzi kobiety. Annette opowiedziała mi o nim parę rzeczy i teraz sam nie wiem, czy mam wbić w niego nóż, czy podać mu rękę. Ktoś taki nie budzi się pewnego ranka, żeby zmienić całe swoje życie i zostać mężczyzną jednej kobiety. – Tate mówił cichszym, ochrypłym głosem. – Ja prawie od pięciu lat stoję u twojego boku. Wiesz, że możesz mi zaufać. Wiesz, że nigdy cię nie okłamię ani nie zdradzę, a on to zrobi, kochanie. Może nie dzisiaj ani nie jutro, ale kiedyś na pewno. Wtedy od niego odejdziesz. A ja będę czekał. Ta rozmowa zmierzała donikąd. I tyle, jeśli chodzi o próbę przemówienia Tate’owi do rozumu. Rzuciłam mu rozdrażnione spojrzenie, przywołałam na twarz fałszywy uśmiech i ruszyłam do stoiska z watą cukrową. Nie mogłam napić się ginu, ale mogłam się zasłodzić, czekając na Anthony ego. *** Trzy waty cukrowe i dwie przejażdżki na diabelskim młynie później – hej, nic nie przebije diabelskiego młyna, jeśli chodzi o punkt obserwacyjny – wciąż nie było śladu Anthonyego. Ani żadnego innego wampira poza Tate’em. Minęła dziesiąta, większość dzieci już sobie poszła. Święty Mikołaj wyglądał coraz mniej radośnie. Zapewne odliczał minuty do końca festynu, czyli do północy. Tate i ja nie rozmawialiśmy za dużo od czasu naszej wcześniejszej sprzeczki, ale nadal zachowywaliśmy się jak szczęśliwa para. Tate zagrał na strzelnicy, ku przerażeniu właściciela, ponieważ ze względu na swoją wojskową przeszłość i obecny wampiryzm trafiał we wszystkie cele. Później musiałam paradować z ogromnym pluszowym miśkiem pod pachą. O, tak. Nikt, kto na nas spojrzał, nie pomyślałby, że polujemy na wampiry. Dlatego byłam zaskoczona, kiedy Tate nagle odwrócił mnie do siebie i zaczął całować, jakby zaraz miał zginąć. Uciszył moje zduszone protesty, szepcząc mi w usta: „Jest tutaj”. Natychmiast upuściłam miśka na ziemię, zarzuciłam Tate’owi ręce na szyję i odwzajemniłam pocałunek, jednocześnie uruchamiając wszystkie swoje zmysły. Jest tam. Pięćdziesiąt metrów dalej powietrze było aż gęste od mocy. Anthony, jak miło z twojej strony, że w końcu się zjawiłeś. Chyba że jakiś inny wampir postanowił użyć świątecznej rozrywki. Takie już nasze szczęście. Fala mocy zaczęła się do nas zbliżać. Nieznajomy również wyczuł Tate’a, bo teraz szedł prosto w naszą stronę. Wpiłam się w usta Tate’a, dla większego efektu kilka razy jęknęłam Tate coś mruknął i objął mnie mocniej. Jego uścisk i namiętny pocałunek sprawiły, że w końcu zabrakło mi tchu.

Wampir znajdował się zaledwie dwadzieścia metrów od nas. Tate nie bawił się w subtelności. Spojrzał na intruza, a w jego ciemnoniebieskich oczach pojawiły się zielone błyski. – Czego chcesz? Odwróciłam się... i osłupiałam. To był nasz cel? Z twarzy czternastolatka patrzyły na mnie duże, piwne oczy. Nieznajomy miał czarne, kręcone włosy, dość wydatny nos i szczupłą budowę ciała, która jeszcze bardziej podkreślała jego młody wygląd. – Nigdy wcześniej cię nie widziałem. – Głos bardziej pasował do aury. Może tego wampira nie wpuszczono by na film dla dorosłych, ale jego wibracje zdradzały, że ma kilkaset lat. Tate pozwolił mi się trochę odsunąć, ale nadal obejmował moje plecy. – A dlaczego miałbyś widzieć? Wampir się uśmiechnął. Z dołeczkami w policzkach wyglądał zupełnie jak chłopiec. – Dlatego że znam wielu naszych... rodaków. Ale nie ciebie. Tate posłał mu lodowaty uśmiech. – Można powiedzieć, że jestem nowy. Mam na imię Tate. Wampir przechylił głowę. – Do kogo należysz? – Do dupka – odparł Tate. Miałam ochotę go pacnąć. Wampir zaśmiał się sucho, wcale nie dziecinnie. – Jak my wszyscy. Jestem Anthony. Tak! Miałam nadzieję, że Anthony nie potrafi czytać w myślach, bo inaczej byłoby po nas. Bones mnie zapewniał, że ta zdolność jest niezwykle rzadka. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – przypomniał Anthony, nadal się uśmiechając. Tate przewrócił oczami. – A powinienem? Teraz nie poluję. Bawię się na festynie ze swoją dziewczyną. – Pozwól, że dam ci pewną radę, synku. – Gdyby ktoś stał obok, miałby ubaw, słysząc, że jakiś gówniarz zwraca się do Tate’a: „Synku”. – Kiedy spotykasz jednego z nas, przedstawiasz się i mówisz, do kogo należysz. Inaczej ktoś może się wkurzyć i postanowi nauczyć cię manier. – Do Bonesa. – Tate zawiesił głos, a po chwili mruknął: – Dupek. Tak, to była część roli, ale wiedziałam również, że Tate mówi szczerze, i dlatego naprawdę miałam ochotę go uderzyć. Anthony się rozejrzał. Tak szybko, że gdybym nie śledziła uważnie każdego jego ruchu, umknęłoby to mojej uwagi. – Jesteś tym Tate’em – stwierdził. Tate założył ręce na piersi. – Czy teraz nie jest twoja kolej? Na twarzy Anthony’ego pojawił się wyzywający uśmiech. – Do Patry. Tate obrzucił wzrokiem otoczenie, ale nie tak dyskretnie jak Anthony. Poruszyłam się niespokojnie. – O czym wy mówicie? – spytałam zdezorientowana. – O niczym, czym musiałabyś się martwić, skarbie – odparł Tate, ściskając mnie za ramiona. – Anthony... pracuje dla konkurentki mojego szefa, a oni oboje walczą o ten sam kontrakt. Jeśli o mnie chodzi, nie miałbym nic przeciwko temu, żeby to jego szefowa wygrała. Anthony uniósł brew. – Naprawdę? Odważne stwierdzenie na temat szefa przy kimś obcym.

– Powiedzmy, że miałem kiedyś szansę pomóc twojej szefowej, ale z niej nie skorzystałem. Teraz trochę żałuję, jak kupujący, który przyniósł do domu coś innego, niż by chciał. – Tate porzucił niedbałą postawę na rzecz otwarcie wyzywającej. Anthony musiał słyszeć o roli, jaką odegrał Tate tuż przed wybuchem w domu Mencheresa, bo skinął głową. – A jeśli twój błąd można naprawić? Przypadkiem wiem, że mojej szefowej przydałyby się informacje od... szpiega w firmie. Tate się uśmiechnął. – A jak twoja szefowa zamierza się odwdzięczyć? Bo będę potrzebował pieniędzy i ochrony. Anthony machnął ręką. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak sowicie moja szefowa wynagradza tych, którzy dobrze jej służą. Z pewnością, pomyślałam cynicznie. Chyba że mówimy o ludziach, którzy służą Patrzę, bo zagroziła śmiercią ich rodzinom, jeśli odmówią. – Musicie teraz rozmawiać o interesach? – spytałam nadąsana. Anthony sprawiał wrażenie, jakby dopiero teraz mnie dostrzegł. Zmierzył mnie wzrokiem, ale w jego oczach nie było ciekawości napalonego nastolatka. Jakie to typowe, że w pierwszej chwili zlekceważył mnie tylko dlatego, że miałam tętno. – Kim jest twoja przyjaciółka, Tate? – To Kathleen – przedstawił mnie Tate, używając mojego drugiego imienia. – Wspaniała, co? – Tak – zgodził się Anthony, podchodząc bliżej. Jego oczy lśniły. – Ale z tym wyglądem, rudymi włosami i biciem serca przypomina kogoś, o kim wiele słyszałem. W jego głosie zabrzmiało otwarte wyzwanie. Rzuciłam mu swoje najbardziej niewinne spojrzenie. „Kto, ja?”. – Lubię się bawić w odgrywanie ról – odparł Tate z lekkim napięciem w głosie. – Kathleen zmieniła dla mnie kolor włosów i włożyła szkła kontaktowe. Masz z tym jakiś problem? Ręka Anthony’ego wystrzeliła do przodu i szarpnięciem zsunęła moje dżinsy, odsłaniając najpierw lewe, a potem prawe biodro. Ukazała się gładka, nieskazitelna skóra. Tate się najeżył, a ja ukryłam uśmiech. Tak, koleś. Żadnego tatuażu. Bolało jak diabli, kiedy Max go wycinał – o czym zapewne nie słyszałeś – ale najwyraźniej wyświadczył mi przysługę. – Dotknij jej jeszcze raz, a zakończymy rozmowę – warknął Tate. Anthony wyraźnie się odprężył. – Bardzo jest podobna do prawdziwej Kostuchy? – zapytał. Tate wzruszył ramionami. – Wystarczająco. Włosy ufarbowałam z powrotem na mój normalny rudy kolor, tak że chemiczny zapach przydawał wiarygodności jego słowom. Szarą barwę oczu zmieniły soczewki z niebieskimi tęczówkami. Poza tym, skórę miałam ciemniejszą dzięki samoopalaczowi, który zamaskował jej połysk. To był pomysł Vlada. Drac okazał się naprawdę przebiegły. Jak dotąd sprawdzała się bajeczka z odgrywaniem ról. Anthony nie zamierzał uciekać ani chwytać za broń. – Naprawdę musicie rozmawiać o innej dziewczynie? Zgodnie z oczekiwaniami wydęłam usta. Tate pocałował mnie w czubek głowy. – Już nie, skarbie. – W takim razie możemy wracać? – spytałam rozkapryszonym tonem. Tate spojrzał na mnie pobłażliwie. – Najpierw muszę załatwić pewną sprawę. Ale potem będę cały twój.

Anthony oblizał usta. – Świetnie. Zabiorę cię do mojego przełożonego Hykso, który sfinalizuje naszą transakcję. Tylko przyprowadzę samochód. W ten sposób nie ściągniemy na siebie uwagi. – Nie sądzę, kolego – powiedział Tate stanowczym, ale miłym tonem. – Mógłbyś zmienić zdanie i wciągnąć innych ludzi w nasz mały interes, a ja nie mam zamiaru spędzić reszty nocy jako prawdziwy umarlak. Anthony zrobił urażoną minę. – Nawet nie przyszło mi to na myśl. Tate się uśmiechnął. – W takim razie pójdziemy wszyscy razem. Anthony przygryzł wargę. Ten chłopięcy gest jeszcze bardziej upodobnił go do dziecka czekającego na zdjęcie ze Świętym Mikołajem. Z niezdecydowaną miną powiódł wzrokiem po otaczających nas ludziach, jakby po prostu żegnał się przed odejściem, albo jakby czegoś żałował. Chciałam wykorzystać szansę zwinięcia jego „przełożonego”. Im wyżej w hierarchii Patry zdołalibyśmy dotrzeć, tym lepsza okazałby się ta noc. – Jeśli z nim nie idziemy, i tak chcę już wracać do domu – powiedziałam do Tate’a, ocierając się o niego w taki sposób, że nie było żadnych wątpliwości, jakie są moje zamiary. – Masz pięć sekund, zanim dla niej zmienię zdanie – uprzedził Tate i pocałował mnie z żarem, który wcale nie wyglądał na udawany. – Dobrze, chodźmy – postanowił w końcu Anthony. Tate oderwał swoje usta od moich. W jego oczach dostrzegłam zielone plamki. Wargi miałam lekko opuchnięte od jego namiętnego pocałunku, brakowało mi tchu. – Chodźmy jeszcze dzisiaj – powtórzył Anthony z irytacją i ruszył przez tłum, rozpychając się łokciami.

SIEDEMNASTY

Poszliśmy za Anthonym na parking. Gdy zbliżyliśmy się do jego samochodu, czarnej limuzyny, ścisnęłam dłoń Tate’a, ale on też już wyczuł to, co ja. – Kto tu jeszcze jest? – spytał, zatrzymując się kilka kroków od drzwi. Anthony chwycił go w chwili, kiedy drzwi limuzyny się otworzyły i wyskoczyły z niej dwa wampiry. Jeden pomógł Anthony’emu przytrzymać Tate a, drugi szarpnął mnie za ramię, a ja od razu zrozumiałam, że nie mają pojęcia, kim jestem. Inaczej ten mięśniak złapałby mnie w niedźwiedzi uścisk i przebił nożem. – Nie róbcie nam krzywdy! – zawyłam z udawanym strachem. Oprócz Anthony’ego było ich jeszcze czterech, w tym dwóch mistrzów, choć niezbyt silnych. Pewnie służyli jako ochrona Anthony ego, kiedy ten wybierał się poza miasto. Uznałam, że jest ich za mało jak na zasadzkę. Tate spojrzał na mnie z nagłym zrozumieniem w oczach i uderzył trzymające go ręce. – Sam wsiądę, nie musicie mnie popychać – warknął. Anthony nie puścił go, tylko skinął głową na drugiego wampira, a ten teatralnym gestem otworzył szerzej drzwiczki samochodu. – Ty pierwszy. W myślach wysłałam wiadomość do Bonesa, żeby wstrzymał się z atakiem i pozwolił, żeby porywacze doprowadzili nas wprost do Hykso. Robiłam to w nadziei, że mój przekaz dotrze do Bonesa, bo nie miałam pojęcia, jak daleko jest ode mnie i czy w ogóle mnie usłyszy. Przecież nie mogłam tego sprawdzić jak zasięgu w komórce. Zgarbiłam się i ruszyłam za Tate’em, pozwalając, by z moich porów wydobył się zapach strachu. Tę użyteczną sztuczkę opanowałam po latach ćwiczeń. Dla drugiego wampira była to słodka woń zwycięstwa. – Co się dzieje? – zapytałam drżącym głosem. Jednocześnie przyjrzałam się pięciu mężczyznom siedzącym w limuzynie, oceniając ich siłę. Nie obszukując mnie, zachowali się bardzo nierozważnie. Między łopatkami miałam przymocowane dwa noże, a obcasy moich butów nie były z drewna. – Porwali nas – odpowiedział chłodno Tate, gdy samochód ruszył. – Nie martw się. Interesują się tylko mną. Anthony uśmiechnął się szeroko i łokciem szturchnął wampira, który siedział obok niego. – Uwierzysz, że znaleźliśmy jednego z ludzi Bonesa na festynie? Patra będzie wniebowzięta! Towarzysz nie podzielał jego radości. Wodził po mnie badawczym spojrzeniem. On umrze pierwszy, postanowiłam natychmiast. Za dużo myślał, a ja nie potrzebowałam nikogo takiego. – A jego szarooka, rudowłosa przyjaciółka? O niej nie wspomniałeś. Krzyknęłam ze strachu, jak zrobiłaby każda normalna osoba, kiedy wycelował we mnie broń. Cóż, postrzał boli dużo mniej niż przypalanie ogniem. Jeśli nie strzeli mi w głowę albo w serce, wszystko inne da się naprawić. Anthony zachichotał, jakby ktoś opowiedział dobry kawał. – Kratasie, nigdy nie zrozumiem, dlaczego Patra mi cię przydzieliła. Oczywiście to

podróbka. Tate lubi przebieranki. Wszyscy wiedzą, że coś czuje do prawdziwej Kostuchy. Może na jakiś czas zatrzymam dla siebie tę rudą. Patrzę nie będzie potrzebna, bo jest mało ważna. Kratas posłał Anthonyemu tak znużone spojrzenie, że pozostałe wampiry nagle skierowały na nas całą swoją uwagę. – Patra wysłała mnie z wami dlatego, że wszyscy myślicie fiutami. Czy można sobie wyobrazić taki szczęśliwy przypadek? Nie, nie można. Anthony lekko spochmurniał na te słowa. Przyjrzał mi się uważniej, ale po chwili potrząsnął głową. – Jej włosy pachną farbą, oczy ma niebieskie, a skóra... nawet śladu połysku. No i nie ma tatuażu. Poza tym nie widziałeś ich na festynie. Byli bardzo sobą zajęci. Bones nie pozwoliłby, żeby jego żona obściskiwała się z najmłodszym wampirem z jego klanu. Kratas spojrzał na mnie twardo. – Szkoda czasu, żeby ją zahipnotyzować i spytać – powiedział bardziej do siebie. – Jeśli nie jest Kostuchą, oświadczy, że jest niewinna. Jeśli nią jest, będzie twierdziła to samo, bo moc wampira na nią nie działa. Ciemnowłosy wampir wzruszył ramionami. – To ją zabij, nie jest warta ryzyka. Dla lepszego efektu wydałam z siebie pisk przerażenia, ale w myślach już szykowałam się do wałki. Jednak Kratas pokręcił głową. – I stracić być może naszego najcenniejszego zakładnika? Nie wydaje mi się. – Mam pomysł – odezwał się jeden z wampirów. – Każcie im się pieprzyć. Jeśli ona jest Kostuchą, Tate fiie zaryzykuje wyroku śmierci. Sama Kostucha też nie. Tate zaśmiał się z niedowierzaniem, a ja ścisnęłam go za rękę. – Dajcie spokój, chłopaki. Myślicie, że mi stanie, kiedy biedna dziewczyna trzęsie się ze strachu? Nie, dzięki. Nie gustuję w gwałtach. Ku mojej konsternacji, Kratasowi chyba spodobał się ten pomysł. Odbezpieczył pistolet. – A za śmiercią przepadasz? Ta broń jest nabita srebrnymi kulami. Nafaszeruję nimi ciebie i twoją dziewczynę, jeśli tego nie zrobisz. Patrz, nawet zrobimy wam trochę miejsca. Wampiry skwapliwie stłoczyły się obok siebie na drugim siedzeniu. Tate i ja mieliśmy ich niepodzielną uwagę. Świetnie. I co teraz? Byli zbyt czujni, żebyśmy mogli wykonać jakiś ruch. Nie, najpierw trzeba ich zdekoncentrować. Tate wyglądał na roztrzęsionego. Musiałam coś zrobić, i to szybko, zanim wszystko zepsuje. Przecież zależało nam na tym, żeby doprowadzili nas do Hykso. Było ich zbyt wielu, żebyśmy teraz zaatakowali i próbowali zostawić ich przy życiu. Oczywiście, Bones wkroczyłby do walki, ale co by się stało, gdybyśmy wcześniej przez przypadek zabili jedyną osobę, która wiedziała, gdzie jest Hykso? Nie mogliśmy ryzykować. – Nie chcę umierać – powiedziałam płaczliwie, wyciskając z oczu kilka łez. – Niepotrzebnie dzisiaj wychodziliśmy. Mówiłam ci, że chcę zostać w domu! Tate w jednej chwili otrząsnął się z niepokoju. Zrozumiał, że nadal musimy grać w tę grę – na razie. Dopóki nie znajdziemy się trochę bliżej Hykso. Wziął mnie w ramiona. – W porządku, skarbie. Wszystko będzie dobrze. – Spiorunował wzrokiem wampiry. – Możecie zapomnieć o stoperze. Zamierzam czekać, jak długo będzie trzeba, aż moja dziewczyna nabierze ochoty. – To ją zahipnotyzuj, żeby jej nabrała – doradził ze zniecierpliwieniem jeden z wampirów. Tate prychnął z odrazą.

– Może ty tak robisz, żeby dziewczyny chciały się z tobą pieprzyć. Ja wiem, że coś takiego jak gra wstępna również działa. – Dobra, zrób to po swojemu – powiedział Anthony. – Byle stało się to w ciągu następnych dwudziestu minut, bo potem będziemy w samolocie Hykso. Uśmiechnęłam się w myślach. Tak, powiedzcie nam, jak daleko jesteśmy. To ułatwi nam skoordynowanie ataku. Kratas machnął ręką. – Zaczynaj. Zerknęłam na Tate’a, żałując, że nie ma zdolności telepatycznych Bonesa. Niecałe dwadzieścia minut. Dobra, jeśli przedłużymy całowanie i inne takie, powinniśmy być prawie na miejscu. Wtedy Bones i reszta będą dostatecznie blisko, żeby znaleźć Hykso. Jeśli zabijemy wszystkich, którzy coś wiedzą, zakończymy sprawę, i ja stawiam drinki. Ale najpierw... Tate pocałował mnie, wycierając moje fałszywe łzy. – Wszystko w porządku, kochanie – szepnął. – Po prostu udawaj, że jesteśmy sami. Nie patrz na nich. Pomyśl, jak bardzo lubisz, kiedy dotykam cię tak... Więc miałam udawać, że już kiedyś to robiliśmy. Moją powściągliwość można było przypisać strachowi. Ale nie całą. Wzięłam głęboki wdech. Gdyby dziś rano ktoś mi powiedział, że wieczorem będę się pieścić z Tate’em, roześmiałabym mu się w twarz i nazwała go kłamcą. Jednak właśnie to miałam zaraz robić, choć na więcej niż na pieszczoty nie zamierzałam mu pozwolić. Tate pocałował mnie głęboko i namiętnie. Zarzuciłam mu ręce na szyję i wsunęłam palce w jego krótkie włosy. Spod przymkniętych powiek starałam się obserwować siedzące naprzeciwko nas wampiry i jednocześnie udawać, że podniecają mnie zabiegi Tate’a. Nie podnieciły. Poczucie winy walczyło we mnie z determinacją, żeby dotrzeć jak najbliżej naszego celu. W tej chwili poczucie winy zwyciężało. Pożądanie było ostatnią rzeczą, jaką mogłabym teraz odczuwać. Tate również o tym wiedział. Przerwał pocałunek i spojrzał na mnie ciemnoniebieskimi oczami, w których migotały zielone błyski. Czuł, że na mnie nie działa. Niestety, wiedziały to również pozostałe wampiry. Kratas uniósł pistolet. Niech to wszyscy diabli. Muszę lepiej udawać. Mocniej objęłam Tate’a, usiadłam mu na kolanach i przyciągnęłam jego głowę do swojej szyi. Dotyk jego ust i kłów drażniących wrażliwą skórę przypominał mi Bonesa. Na samą myśl o nim przeszył mnie dreszcz. Wygięłam plecy i sama przyssałam się do jego szyi. Tate zadrżał i powędrował dłońmi w górę moich pleców, w kierunku piersi. Napięłam mięśnie. Czy Tate pamiętał o dwóch nożach przypasanych do moich łopatek? A może w krępującej sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy, całkiem o nich zapomniał? Sięgnęłam po jego ręce i skierowałam je na przód moich dżinsów. – Chyba nie muszę cała się przy nich rozbierać? – spytałam piskliwym głosem. Wzrok Tate’a napotkał mój. Jego oczy były już całe zielone. – Nie, skarbie. Tyle wystarczy. Pomógł mi zsunąć spodnie, a mnie, o dziwo, stanęła przed oczami tamta noc, kiedy poznałam Bonesa. I przypomniałam sobie, jak zarzucił mi blef, kiedy zwabiłam go w odludne miejsce w lesie. „Chyba nie zamierzałaś pieprzyć się ze mną w ubraniu, Kitten. Ale może wystarczy, jak zdejmiesz majtki. No, dalej. Nie zmarnujmy całej cholernej nocy”. Rozbierając się wtedy, byłam równie zażenowana jak teraz, chociaż z innych powodów. Nie wstydziłam się pięciu wampirów Patry gapiących się na mój tyłek w skąpych stringach – do

diabła, chciałam, żeby patrzyli, bo ten widok świetnie odwracał ich uwagę – tylko tego, że to akurat Tate ściągał ze mnie spodnie. Jego oczy błądziły po moim ciele z taką nieskrywaną żądzą, że omal nie zrezygnowałam z całego przedstawienia. Do diabła z Hykso. Nagle w oczach Tate’a coś się zmieniło. Spojrzał na wampiry pożerające mnie lubieżnym wzrokiem i z wściekłością zacisnął zęby. Omal nie westchnęłam z ulgi, chociaż zaborczość Tate a oznaczała późniejsze kłopoty. Teraz jednak pozwoliła mu wrócić na właściwy kurs. Znowu mnie pocałował, ale wyczułam, że zrobił to w bardziej wykalkulowany sposób niż wcześniej, choć sprawiał wrażenie dalej tak samo napalonego. Zerknęłam ukradkiem na wampiry i stwierdziłam, że dzięki mojemu obnażonemu tyłkowi coraz bardziej angażują się w spektakl. Tylko Kratas wydawał się nieporuszony. Nieruchomy jak posąg, trzymał palec na spuście. Mimo irytacji doceniłam decyzję Patry, żeby wysłać go razem z tą grupą. Oddanie sprawie nawet w takiej emocjonującej chwili było naprawdę cenną rzeczą. Pragnęłam jedynie, żeby teraz jego zaleta nie obróciła się przeciwko mnie. Oczywiście, gdyby był człowiekiem, nie przejmowałabym się wycelowaną we mnie bronią. Potrafiłam uchylać się przed kulami, zanim ludzie zdążyli je wystrzelić, ale nie byłam szybsza od wampira. Wiedziałam o tym z bolesnego doświadczenia. Pozwoliłam, żeby Tate zmienił pozycję i ukląkł przede mną, bo w ten sposób zasłonił moje plecy przed wzrokiem wampirów. Dzięki temu mogłam łatwiej sięgnąć po noże. – Dość tej zabawy. Dla podkreślenia swoich słów Kratas postukał palcem w broń. Oceniałam, że znajdujemy się mniej więcej w połowie drogi. Cholera. Robiło się gorąco. W myślach wykrzyczałam wiadomość do Bonesa, chociaż nie miałam pojęcia, czy jest na tyle blisko, żeby mnie usłyszeć. Zaczynam odliczać, Bones. Jak dojdę do zera, będzie po balu. Pięć... Tate przestał mnie całować i sięgnął do zamka swoich dżinsów. Jego oczy jarzyły się zielenią. Cztery... Złapałam go za ramię, drugą ręką sięgając do noży. Trzy... Tate rozpiął dżinsy. Nie miał na sobie bielizny. Z trudem zapanowałam nad odruchem, żeby się cofnąć i w ten sposób skończyć przedstawienie. Tak, to wszystko zaszło już o wiele dalej, niż przewidywałam. Dwa... Jednocześnie wydarzyły się trzy rzeczy. Zrobiłam zamach i cisnęłam nożami. Kratas strzelił, ale dzięki temu, że zasłaniał mnie Tate, kula trafiła w mój bok, a nie w serce. Dach samochodu został oderwany. Oszołomiona zobaczyłam Bonesa i chwilę później znalazłam się w powietrzu. W tym samym momencie Spade i Ian jak piekielne nietoperze wpadli z góry do limuzyny nagle zamienionej w kabriolet, a Tick Tock i Dave zaatakowali ją z boków. Kilka aut pędzących autostradą wściekle zapiszczało hamulcami, żeby wyminąć samochód tańczący na szosie. Patrzyłam na to wszystko z wysokości piętnastu metrów, z objęć Bonesa. Nie miałam czasu się zastanawiać, jak sobie poradzimy z tym całym zamieszaniem, bo Bones nagle zapikował w stronę ziemi. – Zabierzmy ten złom z drogi – rzucił. Razem ze Spade’em i Ianem chwycili za brzegi limuzyny i dźwignęli ją w górę. Samochód uniósł się z asfaltu, jakby nagle dostał skrzydeł. W limuzynie nadal toczyła się walka, ale teraz

dobiegające z niej odgłosy brzmiały trochę inaczej. Jak stłumione krzyki, urwane w połowie. Parę kilometrów dalej, na pasie startowym stał dwusilnikowy samolot z włączonymi śmigłami. To musiał być Hykso, a skoro my go widzieliśmy, on też mógł już nas zauważyć. Bones warknął i skierował się ku niemu. Szmaragdowy blask jego oczu rozświetlał nocny mrok. – Crispinie, myślisz, że oderwą się od ziemi?! – zawołał Ian, nie wypuszczając limuzyny z rąk. – Nie ma mowy – odwarknął Bones. – Sami sobie poradzimy! – krzyknął Spade, nie odwracając głowy. – Ty zajmij się Cat. Została postrzelona. – Nawet o tym nie myśl – ostrzegłam. – To tylko draśnięcie. Leć dalej. – Lecimy. Nie potrzebowałam umiejętności czytania w myślach, by wiedzieć, że Bones jest wściekły, ale latanie w stylu Supermana, żeby dogonić samolot, taszcząc ze sobą limuzynę, nie sprzyjało pogawędce. Samolot już kołował, nabierając coraz większej prędkości. My również przyśpieszyliśmy. Wokół nas aż trzeszczała w powietrzu niewidzialna energia nosferatu. Zamknęłam oczy, ale nie ze strachu, tylko dlatego, że oślepiał mnie wiatr. Po chwili uchyliłam powieki i zobaczyłam, że samolot zaczyna odrywać się od ziemi. Znajdowaliśmy się jakieś pięćdziesiąt metrów od pasa startowego. – Teraz – powiedział Bones i mnie puścił. Zanim roztrzaskałam się o ziemię, coś przechwyciło mnie w powietrzu. Z osłupieniem dostrzegłam zamazane postacie wyskakujące z limuzyny, kiedy Bones cisnął nią w startujący samolot. Przed jasnym blaskiem eksplozji zasłonił mnie wampir, który bezpiecznie wylądował ze mną na ziemi. – Zostań tu – mruknął Ian i pomknął w kierunku wraku. Zignorowałam polecenie i popędziłam w tę samą stronę. O dziwo, cała się trzęsłam. Dlaczego było mi zimno, skoro tuż obok buchał ogień? Ze szczątków samolotu wypełzło kilka płonących postaci. Natychmiast zostały przechwycone. W migotliwym blasku płomieni ludzie, których znałam, wyglądali demonicznie, szamocząc się z wampirami. Kilka minut później było już po wszystkim, a ja nagle stwierdziłam, że leżę na trawie, choć nie pamiętałam, żebym upadła. Postrzał musiał być o wiele poważniejszy, niż sądziłam. Z pomarańczowej mgły nagle wyłonił się Bones. Był cały pokryty krwią i sadzą, koszulę miał w wielu miejscach dziurawą. Uklęknął obok mnie. – To zaboli, Kitten, ale tak będzie szybciej. Ze strachu otworzyłam szerzej oczy, kiedy położył mnie na ziemi, wyjął z kieszeni nóż i wbił go w mój bok. Nie zdołałam powstrzymać krzyku, gdy gmerał w ranie, szukając kuli. Po chwili, która wlokła się w nieskończoność, wydobył pocisk, a następnie naciął sobie dłoń i’ przyłożył ją do mojego boku. Gdy rana się zasklepiła, przeciął swój nadgarstek i podsunął mi go do ust. Wypiłam duży łyk jego krwi i zamknęłam oczy, czując, że ból słabnie. Poczułam swędzenie w boku, kiedy rana się goiła. Nagle przyszło mi do głowy, że musiałam być nieprzytomna, kiedy Bones zrobił to samo po tym, jak postrzelił mnie Max. Tamtego dnia rozerwane gardło okazało się skutecznym znieczuleniem. Bones ściągnął z siebie koszulę. – Jest trochę podarta, ale przynajmniej zakryje ci tyłek – powiedział. – Obawiam się, że

twoje spodnie spłonęły w samochodzie. W jego spojrzeniu kryło się wiele uczuć, a jednym z nich był wyrzut. Niezdarnie wbiłam się w koszulę jak w spódnicę. – Bones, ja... – Później – przerwał mi szorstko. – Najpierw muszę zająć się paroma sprawami. – Crispinie. Ian kroczył w naszą stronę, trzymając kogoś za kark. Potrząsnął nim jak szmacianą lalką i rzucił nam do stóp. – Masz. Pomyślałem, że będziesz chciał dostać go żywcem. Charles i Tick Tock mają Hykso, ale powinniśmy stąd znikać. Myślę, że gliny już są w drodze. – Nie musimy się nimi przejmować. To jedna z zalet parszywej pracy Cat. Błyśnie im odznaką, wykona telefon, a gliny będą kląć, że nie mogą podejść bliżej. Naprawdę śmieszne. – W następnej chwili w głosie Bonesa pojawił się ton okrucieństwa. – A, witaj, kolego. Pamiętasz moją żonę? Właśnie ją postrzeliłeś. Na twarzy Kratasa malował się wyraz ponurej rezygnacji. – Miałem przeczucie co do ciebie – powiedział do mnie. – Trzeba było posłuchać instynktu. – Wiesz, co zamierzam zrobić z tą kulą? Towarzyski ton Bonesa nie zwiódł Kratasa. Jego mina świadczyła o braku złudzeń. – Każę ją przetopić, wymieszać ze srebrem i zrobić sztylet. Potem wbiję go w każdą część twojego ciała, poza sercem. Boże, czasami Bones naprawdę mnie przerażał. – Chcesz trzymać go razem z Maksem? – spytał Ian, kompletnie nieporuszony wizją przyszłych cierpień Kratasa. – W jakimś innym miejscu. Później się tym zajmiemy. Teraz wsadź ich do ciężarówki, żebyśmy mogli już jechać. Dwa osiemnastokołowce wyglądały jak wszystkie inne, które przemierzają autostrady. Były brudne, miały wgniecenia na zderzakach, za kierownicą siedzieli typowi przedstawiciele tej profesji. Co więcej, kiedy otworzyły się drzwi ładowni jednej z ciężarówek, moim oczom ukazał się rząd skrzyń. Oczywiście stanowiły one tylko zasłonę, za którą kryło się wnętrze, o jakim nie śniło się zwykłej firmie przewozowej. – Charles, ty wsiadasz do tej razem z Hykso. Może będziemy mieli szczęście i okaże się, że gość wie, gdzie jest Patra. Kitten, my dotrzemy drugą na lotnisko, Ian, jedziesz z nami? Ian spojrzał na ciężarówki i pokręcił głową. – Sam sobie zorganizuję transport. – Zabierz ze sobą Tate’a. – To nie była prośba. Ian wzruszył ramionami. – Jak sobie życzysz. Spade pchnął do przodu jeńca skutego łańcuchami. Żadne prezentacje nie były potrzebne. Wampir o czarnych prostych włosach, śniadej skórze i wydatnym nosie wyglądał na Egipcjanina. Kiedy się do nas zbliżyli, wbił we mnie wzrok i rzekł z uśmiechem: – Kostucho, nie mogę się doczekać, kiedy spotkasz się z moją panią. Odpowiedziałam mu zimnym spojrzeniem. – Ja również, Hykso.

OSIEMNASTY

Spade zaprowadził Hykso i Kratasa do ciężarówki, w której we wzmocnionej ścianie były zamontowane klamry i łańcuchy. Bones ujął mnie za ramię. – Chodźmy. Wskoczył na tył drugiej ciężarówki i schylił się po mnie. Kiedy przeszłam za fałszywą skrzynię, stanęłam jak wryta. To wnętrze tak bardzo się różniło od tamtego w pierwszej ciężarówce, że przez chwilę tylko gapiłam się na nie bez słowa. W środku znajdowały się dwie luksusowe kanapy przytwierdzone do podłogi, dwa krzesła i lodówka. Był tam nawet dywan. – Mój Boże – wykrztusiłam. – To jakiś pieprzony dom na kółkach! – Właśnie tutaj będą mieszkać moi ludzie, kiedy nie będą pilnować Hykso i Kratasa – odparł szybko Bones. – Nie ma potrzeby, żeby wszyscy gnieździli się w jednej ciężarówce. Myją tylko pożyczamy, żeby dotrzeć na lotnisko. Zazgrzytały pod nami osie i pojazd ruszył z szarpnięciem. Bones skrzyżował ręce na piersi i wbił we mnie wzrok. Poczułam się nieswojo i pierwsza przerwałam ciszę pełną napięcia. – Wiesz, że nie chciałam, żeby sprawy z Tate’em zaszły tak daleko. Po prostu zależało mi na tym, żebyśmy znaleźli się jak najbliżej Hykso, a poza tym chodziło mi o odwrócenie ich uwagi, zanim sięgnę po noże... – I to był świetny rzut, słonko. Noże trafiły Kratasa prosto w oczy. Strzelił do ciebie na ślepo. Skrzywiłam się, słysząc jego ton. – Przepraszam. – Bones wiedział, że nie mówię o oślepieniu wampira. Zaczął krążyć po niewielkim pomieszczeniu. Nie potrzebowałam zmysłów wampira, żeby wyczuć jego gniew, ale nie wiedziałam, czy Bones jest zły na mnie, na Tate’a, czy na wojnę, z powodu której znaleźliśmy się w tamtej limuzynie. – Musimy o tym porozmawiać – stwierdziłam, przygotowując się na oskarżenia, które zaraz posypią się na moją głowę. Przecież miałam jedynie całować Tate’a, a nie obściskiwać się z nim w samym swetrze i skąpej bieliźnie. Tak, w odwrotnej sytuacji też byłabym wściekła. Bones odwrócił się do mnie gwałtownie i powiedział: – Raczej wątpię, czy rozmowa coś pomoże. Zrobiłaś, co uważałaś za konieczne. Nie podobają mi się twoje metody, ale muszę przyznać, że nieźle się spisałaś. Podszedł do mnie odmierzonym, nieśpiesznym krokiem, który wcale nie był przez to mniej drapieżny. Zatrzymał się krok ode mnie i przesunął dłonią po rękawie mojej koszuli, a ja drgnęłam mimo woli. Jego gest wydawał się niemal groźny. – Gdzie cię dotykał? Gdzie całował? Spojrzałam mu prosto w oczy. – To nic nie znaczyło. Z tobą czuję się zupełnie inaczej. – Ach, tak. – Głos Bonesa był cichy, ale jego oczy jarzyły się zielenią. Nie miałam pojęcia,

czy z gniewu, czy z innego powodu. Pochylił się i delikatnie musnął wargami moją szyję. Zadrżałam, zastanawiając się, co teraz zrobi. – Całował cię tutaj. – Głos Bonesa przypominał ciche warczenie. – Podejrzewam, że dotknął cię tutaj... – Przez koszulę pomacał moje piersi. – A tutaj czuję zapach jego rąk. – Uklęknął i przeciągnął dłonią po zewnętrznej stronie mojego uda. Nie poruszyłam się, jak ofiara, która nie chce przyciągać uwagi łowcy. – Omal go dzisiaj nie zabiłem. Bones wyszeptał te słowa tak blisko mojej skóry, że w miejscu, gdzie owiał ją jego oddech, pojawiła się gęsia skórka. Nie odezwałam się, czując, że jego samokontrola jest na wyczerpaniu. – Zanim ciebie spotkałem, nigdy nie byłem zazdrosny – ciągnął Bones wciąż tym samym cichym, groźnym tonem. – Zazdrość aż parzy, skarbie. Jakby moje żyły wypełniało płynne srebro. W te noce, kiedy pracujesz, a ja widzę cię z innymi mężczyznami, mam wrażenie, że doprowadzi mnie do szaleństwa. Nadal głaskał moją nogę, z lekką, niepokojącą zmysłowością, aż miałam ochotę się cofnąć... i jednocześnie przysunąć się bliżej. Wstrzymywałam oddech. Czułam, że mimo pozorów spokoju, w Bonesie coś wrze i za chwilę wybuchnie. – To była tylko gra – powiedziałam. – Tak, wiem – odparł Bones i wbił we mnie zielone spojrzenie. – Tate już by nie żył, gdyby było inaczej. Wiem, że zrobiłaś to, żeby dopaść Hykso, Kitten, ale... – Jego głos stał się głębszy. I twardszy. – Już nigdy więcej nie pozwól, żeby ktoś robił z tobą takie rzeczy, bez względu na sprawę. Ku mojemu całkowitemu zaskoczeniu, szarpnięciem ściągnął ze mnie bieliznę. – Co robisz? – wyksztusiłam. – A na co to wygląda? – wymamrotał, rozchylając mi nogi. Ze wszystkich rzeczy, jakich bym się spodziewała, ta byłaby ostatnia na mojej liście. – Ale przecież... eee... wciąż jesteś na mnie zły. – Święta racja – padła stłumiona odpowiedź, bo w tym samym momencie Bones polizał mnie tak, że zmiękły mi kolana. Już miałam powiedzieć, że to nie jest uczciwa walka, kiedy chwycił mnie w talii i podniósł. Na moje policzki wypłynął krwisty rumieniec. Nogami oplatałam jego ramiona, głową niemal dotykałam sufitu. – Bones, przestań – udało mi się powiedzieć. – Opuść mnie. Jego język wciąż drażnił mnie bezlitośnie. – Nie. Jesteś moja i zaraz cię wezmę. Nie chciałam reagować na jego pieszczoty. Wydawało mi się to... niewłaściwe, kiedy wciąż był na mnie zły, ale jeśli był to nowy sposób walki, to przegrywałam ją z kretesem. Z gardła wyrwał mi się cichy krzyk, gdy kły Bonesa drasnęły najwrażliwsze miejsce, nie przebijając go, tylko naciskając. Doznanie było tak niewiarygodne, że mimo woli wygięłam się w łuk, żeby poczuć to samo jeszcze raz. I jeszcze. I bez końca, aż zaczęłam dyszeć z rozkoszy. Wyjaśnianie sobie pewnych spraw nagle stało się zbędne. Bones po prostu wiedział, co lubię, a ja nie byłam w stanie zapanować nad zmysłami. – Powiedz, że mnie pragniesz. – Boże, tak – wykrztusiłam, płonąc z pragnienia. – Powiedz to – zażądał Bones, nie przestając torturować mnie ustami. Wsunęłam palce w jego włosy i spróbowałam go od siebie odsunąć.

– Pragnę cię – wychrypiałam. – Teraz. I nawet nie waż się mi odmówić. Roześmiał się i jego oddech mnie połaskotał. – Nawet bym nie śmiał. Opuścił mnie, przesuwając ustami po moim ciele, aż stanęłam na ziemi. Gdy tylko moje stopy dotknęły podłogi, popchnęłam go w stronę jednej z kanap. Bones na nią upadł, pociągając mnie za sobą. Jednym ruchem ściągnęłam mu spodnie i wzięłam go w usta. Jego ciało było chłodne jak ożywiony marmur. Gdy całkowicie wypełnił moje usta, zaczęłam ssać. Bones jęknął, wyginając plecy w łuk. – Mocniej. Wplątał palce w moje włosy i zacisnął dłonie w pięści. – To wspaniałe – wykrztusił. – Nie mogę już czekać. Nie zważając na moje protesty, posadził mnie sobie na nogach i wdarł się głęboko w moje ciało, aż niemal poczułam ból. Kołysanie ciężarówki jeszcze zwiększało intensywność jego gwałtownych, wygłodniałych ruchów. Odrzuciłam głowę do tyłu i poruszałam się razem z nim, zatopiona w rozkoszy. W pewnym momencie Bones usiadł prosto i chwycił zębami moją brodawkę, a kiedy zdrętwiała od ssania, zabrał się za drugą i poświęcił jej tyle samo swojej słodkiej uwagi. Paznokciami rozorałam mu bok, a on objął mnie mocniej i przesunął usta na moją szyję. Krzyknęłam, gdy poczułam na skórze dotyk kłów. Przyciągnęłam bliżej jego głowę. – Ugryź mnie. Zamiast tego Bones jedynie polizał moją tętnicę. – Nie. Straciłaś dzisiaj zbyt dużo krwi. Nic mnie to nie obchodziło. Chciałam, żeby moja krew krążyła w jego żyłach. Ta potrzeba była równie silna jak desperacja, którą we mnie powodowało każde jego pchnięcie. – Zrób to – jęknęłam. – Pokaż, że jestem twoja. Oplótł mnie ramionami i zaczął poruszać się jeszcze szybciej. – Jesteś moja – wyszeptał, przyciskając usta do miejsca, gdzie bił mój puls. Ledwie zdążyłam się uśmiechnąć, zadowolona ze zwycięstwa, kiedy jego kły przebiły moją skórę. Zalała mnie silna fala namiętności i zakręciło mi się w głowie, ale nie z powodu jednego łyka krwi, który wypił Bones, nim zamknął ranki. Kiedy mnie pocałował, poczułam metaliczny smak swojej własnej krwi. Rozpalona, przywarłam do niego z całej siły. – Twoja kolej, Kitten. – Jego głos był ochrypły z żądzy. – Pokaż mi, że należę do ciebie. Zatopiłam zęby w jego szyi, a on przyciągnął dłonią moją głowę, zachęcając mnie w ten sposób, żebym ugryzła mocniej. Krew wypełniła moje usta. Przełknęłam. Bones odsunął się i znowu mnie pocałował. Nasze usta smakowały seksem i krwią. Było coś pierwotnego w jego gniewie i moim pragnieniu udowodnienia mu, że oprócz niego nikt się nie liczy. Nie przestawaj. Nie przestawaj. Być może powiedziałam to na głos. A może nie. W każdym razie Bones przewrócił mnie na kanapę i zaczął się poruszać z jeszcze większą intensywnością. – Nie mogę przestać. Była to nasza najlepsza kłótnia. ***

Promienie stroboskopowego światła wieży kontrolnej regularnie przeszywały mrok. Wcześniej spadł śnieg. Marzłam pomimo dwóch par spodni, dwóch swetrów i kurtki. Bones nie zawracał sobie głowy, żeby narzucić na siebie coś więcej niż czarny, skórzany płaszcz, ale i tak zrobił to bardziej z przyzwyczajenia niż dla ochrony przed zimnem. Światło na wieży zgasło. To był sygnał dla nas. W ciemności Bones okrążył bazę z taką szybkością, że nikt nie byłby w stanie go namierzyć, a gdyby ktoś chciał użyć broni mniejszego kalibru, jego prędkość i tak nie miałaby znaczenia. Trzymał mnie mocno w ramionach, a ja musiałam zamknąć oczy, bo z powodu nagłych zwrotów i pikowania, kręciło mi się w głowie. Mogliśmy podjechać samochodem, ale tym razem Bones wykazał się paranoiczną ostrożnością. Nie chciał ryzykować, obawiając się, że któryś z ludzi Patry mógł podążyć za nami z miejsca katastrofy samolotu Hykso i teraz czekał przy ośrodku z wycelowaną w nas wyrzutnią rakiet. Twarze strażników patrolujących dach zastygły w maski zaskoczenia, kiedy z ciemności nagle wyłonił się Bones, wylądował i bez wahania ruszył w ich stronę. Tuż za nim pojawił się Ian niosący Tate’a, a potem Tick Tock i Zero. Don spierał się wcześniej o to, czy Ian powinien wiedzieć, gdzie mieści się ośrodek, ale Bones go uspokoił. Nie sądził, żeby Ian komuś zdradził położenie jednostki. Kiedy tylko dotknęli stopami dachu, Ian puścił Tate’a i rozejrzał się z umiarkowaną ciekawością. Jego obecność tutaj była ironią losu, zważywszy na to, że nieco ponad rok temu Don wysłał mnie, żebym go zabiła. Od tamtego czasu dużo się zmieniło. Całą szóstką weszliśmy do środka. Nikt nie został postrzelony, nic nie eksplodowało. Jak dotąd szło dobrze, choć, prawdę mówiąc, nie miałam bladego pojęcia, po co tu jesteśmy. Po naszej... hm, kłótni w ciężarówce Bones oznajmił, że musi porozmawiać z Donem. Oczywiście spytałam dlaczego, ale on opanował skuteczne metody odwracania mojej uwagi. Potem nastąpiła interesująca scena na prywatnym lotnisku. Bones zahipnotyzował niczego niepodejrzewającego pilota, żeby zawiózł nas do Tennessee. I w ten sposób się tutaj znaleźliśmy, a ja nadal nie wiedziałam, o czym Bones chce porozmawiać z moim stryjem. Musiałam cierpliwie poczekać. Od chwili, kiedy parę mil od bazy spotkaliśmy lana, Tick Tocka i Zero, nie zamieniłam z Tate’em ani słowa. Między nami wyrósł niewidzialny mur. Bones zachowywał się jak zwykle, chociaż słyszał w moich myślach, że czuję się niezręcznie. Dlatego zaskoczyło mnie, kiedy powiedział, że spotkamy się w gabinecie Dona. Najpierw chciał znaleźć Juana i zamienić z nim słowo. – Dobrze – zgodziłam się niechętnie. Z jednej strony, chciałam z nim pójść, żeby uciec przed Tate’em, ale z drugiej, takie zachowanie byłoby tchórzliwe, więc wybrałam pozostanie na miejscu. Czy ktoś kiedyś twierdził, że idę na łatwiznę? Nie ja. Ian zmierzył Tate’a wzrokiem i uśmiechnął się szeroko. – Idę z tobą, Crispinie – powiedział. Ruszyłam do biura Dona. Nie zdziwiłam się, kiedy Tate podążył za mną. Zanim drzwi windy się zasunęły, usłyszałam ironiczne prychnięcie Bonesa. Tak, on również nie był zaskoczony zachowaniem Tate’a. Tick Tock i Zero szli tuż za nami. Gdy się obejrzałam, po raz kolejny uderzył mnie istniejący między nimi kontrast. Chyba nie było drugiej pary wampirów tak różniących się wyglądem jak przypominający albinosa Zero i Tick Tock o czekoladowej skórze. – Gdzie poznaliście Bonesa? – spytałam, żeby przerwać ciszę, zanim zrobi to Tate. – W Polsce – odparł Zero,

– W Australii – powiedział Tick Tock. Nigdy nie byłam w żadnym z tych miejsc. W mojej głowie rozbrzmiał komentarz Tate’a, że po spędzeniu z Bonesem jednego roku z dwustu pięćdziesięciu lat jego życia tak naprawdę wcale go nie znam. Uciszyłam ten głos. Wiem to, co się liczy, przypomniałam sobie stanowczo. – Jak wam idzie, tobie i Strażnikowi Krypty? – zapytał Tate niedbałym tonem. – Dobrze – odparłam krótko. Tate zatrzymał się i chwycił mnie za ramię. – Cat, jak długo zamierzasz udawać, że nic się nie stało? – Nie! – powiedziałam do Tick Tocka, który już zdążył wyciągnąć nóż zza pasa. – Spokojnie, chłopaki. Poradzę sobie. Zero schował kły, a po moim twardym spojrzeniu Tick Tock odłożył nóż. Wtedy odwróciłam się do Tate’a. – To była tylko praca. Sprawy zaszły dalej, niż powinny, ale osiągnęliśmy cel. I zanim całkiem zniszczysz naszą przyjaźń, może przestaniesz doszukiwać się znaczenia tam, gdzie go nie ma? – Wiem, co czułem – rzucił szorstko Tate. – Możesz udawać, ile zechcesz, Cat, ale ty też przez chwilę nie udawałaś i nie możesz teraz twierdzić, że myślałaś o mnie tylko jak o przyjacielu. Nagle poczułam falę mocy i usłyszałam kpiący śmiech. – Tak jak podejrzewałem – odezwał się Bones z drugiego końca korytarza. – Wiedziałem, że nie miną nawet dwie minuty, kiedy wyskoczysz ze swoimi roszczeniami. Ale jesteś wyjątkowo głupi, jeśli sądzisz, że wejdziesz między mnie i moją żonę. Tate skrzyżował ręce na piersi. – Już to zrobiłem. Bones podszedł bliżej. Powietrze aż zatrzeszczało od wypełniającej je energii, Ian oparł się o ścianę korytarza i uśmiechnął, jakby miał niezły ubaw. Zero i Tick Tock usunęli się na bok, tak że tylko ja stałam Bonesowi na drodze do Tate’a. – Co zamierzasz zrobić? – spytałam cicho. Bones uniósł brew. – Nic, kotku. Dlaczego pytasz? Bo wyglądasz, jakbyś chciał zagrać w nogę głową Tate’a, powiedziałam do niego w myślach. A to się nie stanie, nawet jeśli jest idiotą. W tym momencie z gabinetu wyszedł mój stryj. Spojrzał na wampiry stojące pod ścianami w korytarzu, potem na Tate’a i zakaszlał. – Cat, Bones, cieszę się, że wróciliście cało. Może usiądziecie? Mam butelkę whiskey. Właśnie zamierzałem ją otworzyć. Nie pamiętałam, kiedy ostatni raz widziałam pijącego Dona, ale byłam mu wdzięczna za rozładowanie napięcia. Bones się uśmiechnął. – Łyk czegoś mocniejszego dobrze mi zrobi, staruszku. Idąc do gabinetu Dona, splotłam palce z palcami Bonesa. Okazałam się przewidująca, bo omal się nie potknęłam, kiedy Bones powiedział do Tate’a: – Ty też, kolego. Wybrałam miejsce na kanapie, Bones usiadł obok mnie. Tate stał, całą postawą wyrażając upór i zdecydowanie. Don przyjrzał się po kolei każdemu z nas, po czym westchnął. – Dlaczego odnoszę wrażenie, że przerwałem niemiłą scenę? – Nieważne, oni już skończyli – powiedziałam do Dona, piorunując wzrokiem Tate’a, żeby

trzymał się tej wersji. – To był tylko konkurs wkurzania, nic więcej. – Masz rację, kochanie. Bones pochylił się i cmoknął mnie w policzek. – Potrafię czytać w ludzkich myślach, Don – rzucił. – Dlatego wiem, jaki jest twój dylemat. Ale jego rozwiązanie masz tuż przed nosem. Godne pochwały, że wcześniej nie wykorzystałeś swoich środków dla zdobycia korzyści finansowych, ale trudne czasy wymagają trudnych posunięć. Zgodzisz się ze mną? – Co? – wykrztusiłam, zaskoczona jego słowami i tym, że powiedział Donowi o swojej nowej mocy. Mój stryj nawet nie mrugnął okiem. – Nie wypuszczę stokerów na rynek. Syntetyczna krew wampira to na razie eksperymentalny lek. Użyty w niewłaściwy sposób mógłby zmienić całą populację w nadludzkich zabójców. – O czym wy mówicie? – spytałam. – Don ma zgryz – odparł Bones. – Rząd wprowadził duże cięcia w budżecie, tak że za jakiś rok czy dwa ośrodkowi grozi zamknięcie. Don nie chciał nikomu o tym mówić, żeby nie podupadło morale. Ze zdumienia otworzyłam usta. Mina Dona potwierdzała słowa Bonesa. – Jak mogłeś milczeć? – zapytałam zdławionym głosem. Bones postukał palcem w brodę i zmierzył Dona badawczym wzrokiem. – Mądrze, że pomyślałeś o groźnych skutkach stokerów, ale niepotrzebnie się martwisz. Czego teraz boi się rząd? Terroryzmu. Właśnie on najbardziej ich przeraża. Co ty możesz im zaoferować, a czego nie da im nikt inny? Śledczego, który zdobędzie wszystkie fakty, nazwiska, daty i miejsca szybciej, niż oni zdążą powiedzieć „odwet”. Bones zamilkł i pozwolił, żeby jego słowa dotarły do Dona. Ja wciąż byłam w szoku, że mój stryj ukrył przed nami tak ważną rzecz jak groźba zlikwidowania jednostki. – I ty się tego podejmiesz? – zapytał Don z jawnym sceptycyzmem. Bones zaśmiał się niewesoło. – Nie ja, tylko Tate. Przetransportuj go tam, gdzie trzymają najtwardszego zakładnika. Tate zahipnotyzuje go spojrzeniem i wydostanie z niego wszelkie informacje, a potem ty spokojnie poczekasz, kto da za nie najwięcej. Po dwóch miesiącach będziesz przy forsie, a na dodatek oddasz swojemu krajowi nieocenioną przysługę. Najlepsze jest to, że Konwencja Genewska może pocałować cię w dupę, bo ani zakładnik, ani ci, którzy go przetrzymują, nie będą pamiętali, co się stało. – Ty draniu! – wybuchnął Tate, z wściekłością ruszając w stronę Bonesa. – Usiądź, żołnierzu! – krzyknął Don głosem, jakiego I nigdy u niego nie słyszałam.I Tate zatrzymał się w pół kroku i wbił we mnie wzrok, j – On to robi, żeby odciągnąć mnie od Cat. Nie obchodzi go nasza jednostka, nasz kraj ani nic innego poza nią! – A ciebie obchodzi twoja jednostka, twój kraj albo coś innego poza nią? – spytał zimno Bones. – Mówiłeś, zdaje się, że miłość nie przeszkodzi ci w pracy. Udowodnij to. Wtedy zrozumiałam, że Bones miał wszystko zaplanowane od chwili, kiedy zerwał dach limuzyny. Nie wściekaj się, spokojnie. Don wstał. – No więc, Tate? Jaka jest twoja odpowiedź? Tate spojrzał na Bonesa z nienawiścią.

– Rozkażesz, żebym pojechał, Don, to pojadę. Mój stryj westchnął. – Jesteś najlepszym żołnierzem, jakiego znam. Udowadniasz mi, że moje przekonanie o zaniku uczciwości po przemianie w wampira było niesłuszne. – Don przeniósł spojrzenie na Bonesa. – Będę potrzebował kogoś, żeby go zastąpił. Cat wiele ostatnio przeszła, a sam Dave nie wystarczy. Bones nawet nie drgnął. – Pozwól mi zatrzymać Tate’a jeszcze przez tydzień. Potem możesz go wysłać, a ja znajdę ci zastępstwo. Don odwrócił się do mnie. – Idź już, Cat. Resztą sam się zajmę. Choć wiedziałam, że tak będzie najlepiej, współczułam Tate’owi. Wiedziałam, jak to jest być zmuszonym do opuszczenia osoby, którą się kocha. Miałam jednak nadzieję, że podczas swojej nieobecności Tate zakocha się w kimś innym. Może z dala ode mnie zauważy, ile wspaniałych kobiet chodzi po świecie, zamiast całe życie marzyć o tej, która na zawsze pozostanie dla niego niedostępna. – Niech cię szlag! – warknął Tate do Bonesa. – Mam nadzieję... – Zabrakło mi słów. – Trzymaj się, Tate. I wyszłam z pokoju razem z Bonesem.

DZIEWIĘTNASTY

Nie wyjechaliśmy od razu, co było pomysłem Bonesa, nie moim. Podczas gdy on poszedł porozmawiać z Juanem, ja ruszyłam do swojego gabinetu. Kiedy obaj zjawili się tam piętnaście minut później, odniosłam wrażenie, że Juan jest trochę blady, ale również podekscytowany. – O co chodzi, koleś? – spytałam. Juan rozejrzał się po moim gabinecie. – Bones, aqui? Ahora? Bones popatrzył na niego spokojnie i zamknął drzwi. – Si. Listos. Juan spojrzał mi w oczy, a potem skinął głową. – Si. Wciąż jeszcze tłumaczyłam sobie ich słowa, kiedy Bones chwycił Juana i zatopił kły głęboko w jego szyi. Co do diabła? I wtedy dotarł do mnie sens ich rozmowy. „Bones, tutaj? Teraz?”. „Tak. Gotowy?”. „Tak”. O, Boże. To Juan miał być zastępcą Tate’a, którego Bones obiecał Donowi. Oto co znaczy „nie marnować czasu”. Pod Juanem ugięły się nogi, jego powieki zatrzepotały i opadły. Z powodu nagłej utraty dużej ilości krwi stracił przytomność. Bones podtrzymał go, nie przestając ssać. Twarz Juana stawała się coraz bielsza, a Bonesa coraz bardziej zaróżowiona, niemal jakby się rumienił. Wiedziałam, że gdybym go teraz dotknęła, byłby ciepły, ale tylko do chwili, kiedy Juan z powrotem wyssie z niego krew. Serce Juana zwolniło. Szalony galop z chwili, kiedy Bones go ugryzł, teraz zmienił się w leniwe, letargiczne, coraz rzadsze uderzenia. W końcu Bones uniósł głowę. – Kitten, podaj mi nóż do kopert. Minęła chwila, zanim otrząsnęłam się z szoku po tym, jak przyjaciel umarł na moich oczach, ale podałam mu nożyk. Bones wbił go we własne gardło. Gdy z napęczniałej tętnicy trysnął czerwony strumień, przysunął głowę Juana do rany, tak że krew spływała prosto w jego usta. W tym momencie w drzwiach stanął Dave. Na jego twarzy pojawił się dziwny wyraz. Spomiędzy nieruchomych warg Juana wyciekały cienkie, szkarłatne strużki. Powietrze wydawało się naelektryzowane, jakby w pobliżu szalała burza. Bones trzymał głowę Juana przy swojej szyi, z której nadal sterczał nóż do kopert. Nagle usta Juana drgnęły i przywarły do gardła Bonesa. Nożyk wysunął się z rany i upadł na podłogę. Nie był już potrzebny, bo Juan sam się wgryzał w tętnicę, kurczowo ściskając Bonesa. Pił łapczywie, dużymi łykami. Krew wracała do niego nieodwracalnie zmieniona. Bones go podtrzymywał, zaciskając usta. W końcu chwycił Juana za ramiona, odsunął go od siebie, przewrócił i przygniótł do podłogi. Juan walczył, kłapiąc zębami; już wyrastały mu kły. – Nie, kolego – powiedział Bones. Dave ruszył w moją stronę i zasłonił przed oszalałą istotą, która w tej chwili zabiłaby z głodu każdego. Juan miotał się jeszcze przez dłuższą chwilę, aż w końcu zadrżał gwałtownie. Potem jego

ciało zwiotczało, a serce zamilkło na wieki. Bones westchnął ze znużeniem i stoczył się z Juana. Stworzenie wampira bardzo go osłabiło. Nie wspominając o tym, że stracił mnóstwo krwi. – Musisz się pożywić – stwierdziłam i wyminęłam Dave’a, żeby przynieść trochę plazmy z naszego magazynu. – Nie. – Bones zerwał się na nogi, zanim zdążyłam mrugnąć. – Zostań, Kitten. Zrozumiałam. Ostatnim razem, kiedy kogoś zmienił, wyszłam tylko na chwilę, a skończyło się na tym, że porwano mnie, torturowano i omal nie zabito. – Ja pójdę – zaproponował Dave, który najwyraźniej też wszystko pamiętał. – Nie – sprzeciwił się Bones. – Ty tu zostaniesz, na wypadek gdyby nasz przyjaciel się obudził i skoczył jej do gardła. Wtedy nie musiałbym go zabijać. Zadzwoń do lana, żeby przyniósł krew. On po prostu był ostrożny. Prawdopodobieństwo, że Juan niedługo się obudzi i pokona Bonesa, było niemal równe zeru, ale się nie spierałam. Dave też nie zaprotestował, tylko wykonał telefon, co oznaczało, że sam też popadł w paranoję. – Dlaczego nie wsadzimy go do którejś ze wzmocnionych cel? – spytałam. – Przecież po to są. – Ponieważ... – Bones położył bezwładne ciało Juana na kanapie i usiadł przy nim – ...wyjeżdżamy i zabieramy go ze sobą. *** Kilka godzin później, po przyprawiającym o zawrót głowy locie z ośrodka do naszych samochodów, pokonywaliśmy ostatnie zakręty na podjeździe w Blue Ridge. – Gdzie położymy Juana? Usłyszałam jego wycie dobiegające z trzeciego samochodu za nami, a potem odgłos siorbania, kiedy zaczął pić plazmę z worków, które zabrałam z ośrodka. Właśnie się obudził. Razem z nim w samochodzie siedziało pięć innych wampirów, w tym trzech mistrzów. Nie, Juan na razie nigdzie się nie wybierał. – W piwnicy bez wahania odparł Bones. – Jest wzmocniona, a Tick Tock, Dave i Rattler będą go pilnować na zmianę. Dojdzie do siebie w ciągu tygodnia. Do tej pory jednak Juan był niebezpieczny dla każdej osoby z pulsem. – Nie wystarczy nam miejsca, jeśli wszyscy zostaną. – Trzy kanapy są rozkładane, reszta musi zadowolić się kocami i podłogą. Wierz mi, każdy z nich mieszkał już w gorszych warunkach. – Ale to my mamy kłopoty, i to w naszym domu się zatrzymają, więc to my powinniśmy przenieść się na podłogę – stwierdziłam. – Tak nakazuje uprzejmość. Bones prychnął. – Jasne. W moim własnym domu, w święta? Nie sądzę. Rzeczywiście dochodziła już druga nad ranem, a więc oficjalnie pierwszy dzień świąt. Wymarzyłam sobie prywatny, romantyczny wieczór, ale cóż. Najważniejsze, że byliśmy razem. Pochyliłam się i połaskotałam go w szyję oddechem. – Wesołych świąt – szepnęłam. Bones zaparkował i powstrzymał mnie, kiedy chciałam się odsunąć. Dłonią objął mnie za szyję, przyciągnął do siebie i pocałował tak namiętnie, że naprawdę zaczęłam żałować, że nie jesteśmy sami. Musieliśmy przerwać, kiedy Ian zastukał w szybę. – Jeśli mam czekać na tym zimnie, aż wy skończycie migdalić się w samochodzie, to równie

dobrze mogłem polecieć do domu. Oburzona otworzyłam usta, ale w tym momencie przy samochodzie pojawiła się moja matka i zamruczała pod nosem: – Dzięki Bogu, że ktoś to powiedział. Zaśmiałam się, rozbawiona komizmem sytuacji. Matka zgadzała się z wampirem, który stworzył Maksa? To dopiero był świąteczny cud. – Przepraszam, Ianie. Czyżbym zapomniał poprosić cię o pozwolenie, zanim pocałowałem swoją żonę? – spytał z przekąsem Bones. – Palant. – Żul. Ian rzucił wyzwisko z lekkim uśmiechem na ustach. Wcale nieobrażony Bones zaśmiał się cicho i znowu mnie pocałował, a potem wysiadł z samochodu i objął lana. – Cieszę się, że tu jesteś, kolego. Ian uśmiechnął się skromnie. – A wiesz, dlaczego? Bo chociaż raz poprosiłeś mnie o pomoc. Przez wszystkie wieki naszej znajomości nigdy tego nie zrobiłeś. Właśnie dlatego powierzyłem ci swój los, mimo że jesteś cholernym sukinsynem uzurpującym sobie władzę. Odkąd poznałam lana, nie rozumiałam, dlaczego Bones go toleruje. Teraz jednak widok ich dwóch razem dużo mi wyjaśnił. – Mogłeś odejść, lanie. Tak jak to zrobiłeś ponad dwieście dwadzieścia lat temu w kolonii. Nie podziękowałem ci wtedy ani później, chociaż już dawno powinienem. Więc teraz ci dziękuję, Ianie, że zmieniłeś mnie w wampira. Na zawsze pozostanę twoim dłużnikiem. W oczach lana pojawił się przebłysk uczucia, ale szybko zniknął. Wampir uniósł brew. – Najwyższy cholerny czas. Podejrzewam jednak, że minie kolejne dwieście lat, zanim przeprosisz za grożenie mi śmiercią z powodu Cat? Bones się roześmiał. – Pomarszczysz się ze starości, czekając na te przeprosiny, kolego. – W takim razie uknujmy nikczemny plan – powiedział Ian z rozbawieniem i jednocześnie zaciętością. – Bo inaczej Patra zadba o to, żebyśmy wszyscy się pomarszczyli. *** Jakiś czas potem w naszym domu zjawił się Vlad, mówiąc, że akurat był w okolicy. Bardzo w to wątpiłam, ale nie zamierzałam nazywać go kłamcą. Szczególnie że okazał się użytecznym źródłem informacji. Mimo to, zastanawiałam się, czy nie odwiedził nas tylko po to, żeby zirytować Bonesa. Najwyraźniej miał diabelskie poczucie humoru. – Co się stało z Anthonym? – spytał, kiedy usłyszał, że Hykso i Kratas są naszymi zakładnikami. Niestety, według Spade’a, na razie nie udało się z nich wydobyć żadnych ważnych informacji. – Zacznę wysyłać go Patrzę w kawałkach – powiedział Bones. – Razem z kawałkami jego kolesiów. To da jej ludziom do myślenia. W tym momencie wyobraziłam sobie, jak Bones owija pudła w ozdobny papier świąteczny. Może porozmawiamy o niechcianych prezentach? Miałam nadzieję, że Patra nie przygotowała dla nas tego rodzaju niespodzianek. Nic tak nie podkreśliłoby świątecznego nastroju jak otwarcie paczki wypełnionej po brzegi częściami ciała. – Właśnie! – Wyskoczyłam z fotela, olśniona własnym pomysłem. Bones uniósł brew. Nie miał pojęcia, o czym mówię. Widać moje myśli wirowały zbyt

szybko, żeby mógł je wyłapać. – Są święta – powiedziałam. – Większość ludzi spędza je z bliskimi. Zamiast wysyłać Anthonyego i jego kolesiów w kawałkach, licząc na to, że trafią do sługusa postawionego dostatecznie wysoko, żeby przekazał je Patrzę, co myślicie o tym, żeby wręczyć prezent osobiście? Ian pochylił się z zainteresowaniem. Bones wbił we mnie spojrzenie, lekko stukając palcem w brodę. – Znasz naszą odpowiedź. Mów dalej. – Wiemy, że Patra szuka kogoś, kto udzieli jej o nas jakichkolwiek informacji. Do licha, my robimy to samo. A gdy by jakiś informator skontaktował się z Patrą, korzystając z numerów Kratasa i zaproponował, że powie jej, gdzie może nas znaleźć? Ale pod warunkiem, że dostanie pieniądze z góry, osobiście i natychmiast. – Patra założy, że to pułapka – zauważył Mencheres. – I będzie się spodziewała, że to ty i Bones na nią czekacie. Uśmiechnęłam się. – Na to właśnie liczę. Bones w końcu zrozumiał mój plan. – Kitten, nie. – To ryzyko możliwe do zaakceptowania – zaprotestowałam, Vlad musiał również odczytać moje myśli, bo się roześmiał. – Bonesie, może trzeba było raczej poślubić potulną kobietę, która nie wychylałaby nosa z kuchni? – Wypchaj się, nie masz innej publiczności, przed którą mógłbyś się popisywać? – odparował Bones. – Może porozmawiasz z kolejnym pisarzem, który jeszcze bardziej rozsławi twoje imię? – A co, czyżby Anne Rice nie odpowiedziała na twoje telefony? – rzucił złośliwie Vlad. – Zazdrość to brzydka przywara. Z trudem stłumiłam parsknięcie, Ian nie miał tyle taktu i otwarcie się roześmiał. – Nie patrz tak na nią, Crispinie. To było zabawne, pomijając nawet wyraz twojej twarzy. Który był daleki od rozbawienia. Po chwili jednak Bones się odprężył, a jego usta drgnęły. – Rzeczywiście. No dobrze, więc rozważmy twój plan, Kitten. To może być nasza największa szansa. *** Bones wybrał ekipę, która pójdzie ze mną. Kiedy postanowił, że Tate będzie jednym z jej pięciu członków, odebrało mi mowę. Potem zaskoczył mnie jeszcze bardziej, wskazując również Vlada. – Żartujesz? – wykrztusiłam, kiedy wrócił mi głos. – Jeśli twój kumpel jest w czymś dobry oprócz wkurzania mnie, to z pewnością w pilnowaniu ciebie – odparł Bones. – Bez wahania oddałby za ciebie życie. Tylko do tego się nadaje. Tate rzucił Bonesowi wściekłe spojrzenie, ale nie zaprotestował. Vlad przyglądał się im z umiarkowanym zainteresowaniem. – A dlaczego ja? – spytał. – Bo jesteś bezlitosnym draniem, który nigdy nie pozwala, żeby sumienie przesłoniło mu cel – szorstko wyjaśnił Bones. – To cecha, którą rzadko w tobie podziwiałem, ale teraz właśnie na nią liczę. Chwyciłam jego kurtkę.

– Nie martw się o mnie, tylko o siebie. Masz wrócić na kolację. Dwa z obecnych wampirów mogły usłyszeć resztę mojego przekazu, ale i tak dokończyłam go w myślach. Kiedy wrócisz, będę miała na sobie whiskey i nic więcej. Potem wyleję na ciebie gin. I będziemy z siebie pili na każdy możliwy sposób. Vlad chrząknął z rozbawieniem i wstał: – Ta dziewczyna potrafi świetnie motywować, co? – rzucił, wychodząc z pokoju. Mencheres zachował kamienną twarz. Nie ma to jak dobre maniery. – Ona nie potrafi gotować – mruknął Dave. – To ma być zachęta? Bones podszedł i przyciągnął mnie do siebie. Zdecydowanym ruchem przechylił mnie do tyłu i pocałował tak, jakbyśmy mieli cały czas świata. Kiedy w końcu mnie puścił, serce mi waliło jak młot. W jego oczach pojawiły się zielone błyski, wyczuł bowiem zapach mojego podniecenia. – Nie będę w stanie myśleć o niczym innym. Tak, ja również. – Miej te butelki pod ręką, Kitten. Wrócę, nim się spostrzeżesz. Pocałował mnie po raz ostatni i wyszedł, a za nim Spade, Ian i Rodney. Patrzyłam, jak wsiadają do helikoptera, osłaniając dłonią oczy przed silnym podmuchem wznieconym przez śmigła. Dave stał obok mnie, kiedy maszyna się podniosła i zniknęła w oddali. On pierwszy przerwał milczenie. – Muszę wracać do Juana. Rattler zostanie z twoją mamą, Denise i Randym, a Tick Tock pojedzie z tobą. Jest silniejszy niż ja, więc tak będzie lepiej. – Wolałabym, żebyś to był ty – powiedziałam, nadal wpatrując się w niebo, chociaż już nie widziałam śmigłowca. Dave przestąpił z nogi na nogę, wyraźnie zadowolony z komplementu. – Za kilka lat może będzie inaczej. Do zobaczenia po wszystkim. W tym momencie podszedł do nas Tate. Jego krótkie kasztanowe włosy nawet się nie poruszyły na wietrze. Nagle poczułam zimny dreszcz pełznący po kręgosłupie. To irracjonalne, powiedziałam sobie. Robisz się przesądna, Cat. Weź się w garść. – Co się stało? Dave dobrze mnie znał. Wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że to nie z powodu zimna zadrżałam. Potarłam ramiona, przywołując na twarz wyraz udawanej pewności siebie. – Nic. Zapomniałam wziąć kurtkę, to wszystko. Dave zmierzył mnie wzrokiem, ale go zignorowałam. Tak samo, jak zlekceważyłam cichutki paranoiczny głos w mojej głowie, który kazał mi zadzwonić do Bonesa i poprosić go, żeby wrócił. Wrócę, zanim się spostrzeżesz. Pocieszające słowa, ale nie dla mnie. To samo powiedział do mnie, zanim od niego odeszłam kilka lat temu. To jedno zdanie dręczyło mnie przez całą rozłąkę, a teraz bałam się, że powtórzenie go okaże się prorocze. Mówiąc sobie, że to tylko zbieg okoliczności i nic więcej, weszłam do domu. Miałam zadanie do wykonania i ani chwili czasu na bezpodstawne lęki, a za to wiele innych, niewymyślonych powodów do obaw.

DWUDZIESTY

Wiele miejsc było zamkniętych w świąteczne dni. Restauracje. Bary. Kluby. Centra handlowe. Tylko w jednym jak zwykle było tłoczno. W kinie. Seans o osiemnastej, komedia romantyczna z dwiema sławnymi, hollywoodzkimi gwiazdami, zapowiadał się interesująco. W dodatku był to ekskluzywny przybytek z balkonem. Więcej okazji do popisania się lotniczymi umiejętnościami nieumarłych. Vlad Drakula uniósł się ze swojego miejsca w pierwszym rzędzie jak pociągnięty niewidzialnymi sznurkami. Jego sylwetka wyraźnie rysowała się na tle dużego ekranu, który miał za plecami. Rozłożył ramiona i powiódł szmaragdowym jarzącym się spojrzeniem po zwróconych na niego twarzach widzów. – Nie powinnaś tu przychodzić, Kostucho. „Showman”, mówił o nim Bones. W tej chwili musiałam się z nim zgodzić. Długie kasztanowe włosy powiewały wokół jego głowy jak poruszane niewidzialną bryzą. Ukryłam uśmiech i wstałam, trzymając kuszę w pogotowiu. – Czas umierać, frajerze. – No dobra, tandetna odzywka, ale skoro on stawiał na dramatyzm, musiałam się do niego dostosować. – Co, do...? Ledwo facet obok mnie zdążył wypowiedzieć te słowa, wystrzeliłam cztery bełty jeden po drugim. Vlad okręcił się w powietrzu, unikając trafienia. Pociski wbiły się w ekran, na którym akurat pojawiło się zbliżenie twarzy aktorki. Ktoś krzyknął. Nareszcie, pomyślałam. Już myślałam, że będę musiała poderżnąć mu gardło, żeby wywołać panikę. W dzisiejszych czasach ludzie byli tacy zblazowani. VIad rzucił się na mnie z obnażonymi kłami. Na ten widok jeden z widzów wrzasnął: – Wampir! – Uciekajcie! – krzyknęłam i przewróciłam kilka osób, uchylając się przed atakiem. Vlad złapał za tył mojej kurtki i cisnął mnie przez całą salę, tak że z hukiem uderzyłam o ścianę. Widowiskowy rzut pozbawił mnie tchu. Otrząsnęłam się jednak szybko i zrobiłam unik, kiedy przeciwnik zamachnął się pięścią. – W ten sposób się bawimy? To dobrze. Lubię ostrą jazdę. Odwzajemniłam się, rzucając Vladem o ścianę tak mocno, że zrobiło się w niej wgłębienie. Kawałki betonu i izolacji posypały się na widzów, którzy jeszcze nie zdążyli opuścić sali. Kiedy Vlad znowu na mnie skoczył, uderzyłam go głową w żołądek, aż pękła mi skóra na czole. Po mojej twarzy popłynęła krew. Gdy Drakula zatoczył się do tyłu, wbiłam mu w pierś dwa sztylety. W tym momencie ktoś włączył główne światła, tak że oboje staliśmy się doskonale widoczni. Usłyszałam jeszcze więcej wrzasków. Vlad zignorował ostrza tkwiące w jego piersi, przyciągnął mnie do siebie gwałtownym ruchem i zlizał czerwoną strużkę z mojego czoła. – Już nie boli – powiedział cicho. – Przeginasz – syknęłam. Nagle rozległ się strzał. Odwróciliśmy się zaskoczeni. W drugim końcu sali, pod ścianą stał

facet obsypany popcornem i mierzył do nas ze strzelby. Mocnym ciosem w głowę unieszkodliwił go Tate. Strzelec upadł na podłogę. Miałam jedynie nadzieję, że nie doznał trwałych obrażeń. – Amerykanie – mruknął Vlad, gdy na widowni podniósł się jeszcze większy harmider. – Wszyscy w tym kraju są uzbrojeni. – Dobrze, że ten człowiek okazał się równie kiepski w strzelaniu, jak w ocenie sytuacji. – No dalej, finiszujmy. Efektowna końcówka? Chyba twoja ulubiona, co? – Och, Cat, zmuszasz mnie, żebym zrobił coś, czego jeszcze nigdy nie miałem okazji robić. Roześmiał się i silnym kopniakiem omal nie złamał mi kostek. Potem cisnął mnie na siedzenia obite sztucznym aksamitem. Krzesła załamały się pode mną, choć od razu zerwałam się na nogi. Skrzywiłam się z bólu, ale jakoś na nich ustałam. Kiedy Vlad ponownie zaatakował, wyskoczyłam w powietrze, tak że zamiast na mnie runął na ziemię. – No i co? Okażesz pokorę? – spytałam. Vlad przetoczył się na plecy i wyrwał noże z piersi. Pomknął wzrokiem ku ostatnim widzom, którzy uciekali z kina, potykając się o siebie i przepychając do wyjścia. – Nic mnie do tego nie zmusi. Puste siedzenia wokół niego nagle buchnęły ogniem. Wytrzeszczyłam oczy ze zdumienia. Tate również osłupiał. Vlad uśmiechnął się i machnął ręką. Płomienie zgasły jak zdmuchnięte świece. – Jesteś pirokinetykiem – wykrztusiłam. – Imponujące. – Ty również. Sala wreszcie opustoszała, a przynajmniej nie został w niej żaden przytomny widz. – Młody człowieku, zajmiesz się kabiną projekcyjną? – zapytał Vlad. Tate podskoczył do niewielkiego okienka i wyrwał z otworu projektor, który mógł zasłaniać każdego, kto byłby na tyle nierozważny, żeby tam stać i nas podglądać. – A teraz twoje kostki. – Vlad zbliżył się do mnie, rezygnując z wojowniczej postawy. – Pozwolisz? Wyciągnął do mnie dłoń i spojrzał na moje noże. Wiedziałam, o co mu chodzi. Odmowa byłaby rzeczą nieuprzejmą i głupią, bo kuśtykając za nim, raczej nie sprawiałabym groźnego wrażenia. Skinęłam głową i przecięłam jego dłoń, a następnie przytknęłam usta do rany. Vlad obserwował mnie wciąż z tym samym lekkim uśmiechem. – Nie lubisz smaku krwi, prawda? – Nie. No cóż... nie. Resztę musiał sam odczytać z mojej głowy, bo roześmiał się z ironią. – Przywykłaś do smaku krwi Bonesa, tak? Doprawdy, facet jest mądrzejszy, niż przypuszczałem, że przywiązał cię do siebie w taki sposób. Niestety, to bardzo utrudnia zadanie jego konkurentom. – On nie ma żadnych konkurentów – oświadczyłam natychmiast i zerknęłam na Tate’a. – I tu się mylisz. Nie mówiłem o twoim wzgardzonym zalotniku. – Vlad lekceważącym skinieniem głowy wskazał na Tate’a, a ten z miejsca się najeżył. – Miałem na myśli siebie. Zmuszasz mnie do tego, żebym zazdrościł Bonesowi, którego nie darzę zbytnim szacunkiem. To wyjątkowo irytujące. Uśmiechnęłam się, słysząc jego autoironiczny ton. Tate natomiast spojrzał na Vlada z prawdziwym gniewem. – Przejdzie ci, Vlad – powiedziałam. – Za dwa tygodnie będziesz żałował, że w ogóle mnie spotkałeś. – Być może. Ukłon na zakończenie?

Ostrożnie tupnęłam jedną i drugą nogą, żeby sprawdzić, czy moje kostki znowu działają normalnie, i wskazałam na wyjście. – Prowadź. – Przed Palace Twenty na Montrose Avenue, gdzie przerażeni widzowie opowiadają niewiarygodną historię. Hugh, mógłbyś skierować kamerę nieco w lewo, żebyśmy mogli zobaczyć strażaków?... Według świadków, w ten spokojny, świąteczny wieczór były strzały, płomienie i jakieś praktyki okultystyczne... Proszę pani, tak, pani... Czy mogłaby pani nam powiedzieć, co właściwie wydarzyło się w środku? – On latał! – wykrztusiła roztrzęsiona blondynka, zabierając reporterce mikrofon. – Chyba miał skrzydła albo coś... a potem ona do niego strzeliła, sala zaczęła płonąć... O Boże, myślałam, że tam zginę! – Cóż, mieliśmy tu przerażonego świadka. Zobaczmy, z kim jeszcze moglibyśmy porozmawiać. Prezenterka starała się zachować profesjonalizm, szarpiąc się z dziewczyną, która nie chciała oddać mikrofonu. – Proszę mi to oddać. Na pewno będzie pani chciała porozmawiać z władzami... – Tam jest! – wrzasnęła blondynka, wskazując na mnie palcem. – To ona. Właśnie ona strzelała do tamtej istoty. Niech wam powie, że nie jestem wariatką! Reporterka rzuciła się w moją stronę, a operator skierował na mnie duże, czarne oko kamery. Spojrzałam w nie bez ukrywania twarzy, a potem szybkim krokiem ruszyłam do furgonetki w otoczeniu silnej eskorty. To była emisja na żywo, w dodatku ogólnokrajowa. Cześć, Patro. Widzisz? Jestem o całą szerokość kontynentu od miejsca, gdzie masz się spotkać z informatorem. I nigdy nie będziesz podejrzewać, że Bones w czasie świąt jest z dala ode mnie, bo wykonuje zadanie, prawda? – FBI, nikomu nie wolno dalej przejść – warknął Tate, odpychając reporterkę na bok. Sięgnął do kamery i skierował jej obiektyw w dół. Potrzebowaliśmy tylko jednego, krótkiego ujęcia. Gdyby było ich więcej, Patra mogłaby zauważyć, że nie ma przy mnie Bonesa. Rozhisteryzowana blondynka nadal coś wykrzykiwała, póki nie została odciągnięta na bok przez miejscową policję. Albo nasza sztuczka zadziała, albo nie, wkrótce się dowiemy. Cooper, grający rolę informatora, miał za godzinę spotkać się z wysłannikiem Patry. Jeśli dopisze nam szczęście, Patra uwierzy, że Bones i ja jesteśmy w Los Angeles. Tate zatrzasnął za sobą drzwi furgonetki. Dał Docowi, naszemu kierowcy, sygnał do odjazdu i usiadł naprzeciwko mnie. W środku byli również Vlad, Tick Tock i Zero. – Wszystko w porządku, Cat. Jeśli ktoś zacznie tu węszyć, zobaczy zwyczajną ekipę sprzątającą z całym majdanem. Nie powinien nabrać podejrzeń, że Bonesa z tobą nie ma. Będę zadowolony, kiedy już stąd znikniemy. Nie ma sensu malować ci tarczy strzelniczej na czole. – Poszło całkiem nieźle – stwierdziłam, gdy ruszyliśmy. Zamierzaliśmy dwa razy zmienić samochód, a resztę drogi pokonać samolotem. Bones był pod tym względem nieustępliwy. – Mam nadzieję, że reszta również odbędzie się bez wpadek. Tate zacisnął usta i nie odezwał się słowem. – Kiedy zadzwonisz do pana? – spytał Zero. Zawsze mnie denerwowało, kiedy tak nazywał Bonesa. Rzadko kiedy zwracał się do niego inaczej, bez względu na to, ile razy Bones na to nalegał. Teraz jasnoszare oczy patrzyły na mnie wyczekująco. – On zadzwoni do mnie, jak będzie po wszystkim. Może za dwie godziny, może później. Żołądek ścisnął mi się z niepokoju. Z trudem powstrzymywałam się przed sięgnięciem po

komórkę. Nie chciałam dzwonić z gorącą, bezcelową prośbą, żeby Bones na siebie uważał. – Do tej pory będziemy już w połowie drogi do Mencheresa. – Vlad wyciągnął przed siebie nogi. – I dobrze. Jestem głodny. – Wszyscy poczujemy się lepiej, kiedy dotrzemy do Kolorado – powiedziałam. – Vlad, dostaniesz swoją kolację. Tate, będziesz mógł zobaczyć się z Annette, a ja jeszcze przed północą spotkam się z Bonesem. Spędzimy ze sobą chociaż kilka minut świąt. Może. Boże, jakże pragnęłam być w naszym domu, tylko z Bonesem. A nie w vanie z pięcioma wampirami, w drodze do jednego z wielu domów Mencheresa. Zycie. Można jedynie snuć plany, a nie dyktować mu warunki. – Doc. – Zastukałam palcami w metalową ściankę. – Przyśpiesz trochę, dobrze? *** Warkot nadlatującego helikoptera sprawił, że zerwałam się z krzesła i spojrzałam na zegar. Jedenasta pięćdziesiąt jeden, według czasu Kolorado. Jezu, Bones zdążył w ostatniej chwili. Nie zawracając sobie głowy wkładaniem kurtki, wypadłam z domu w cienkim swetrze i trzęsłam się z zimna podczas lądowania maszyny. Podmuch od obracającego się śmigła wzbił tumany śniegu i cisnął mi włosy na twarz. W końcu silnik ucichł, drzwi helikoptera się otworzyły i stanęli w nich Spade, Rodney i Ian. – Niech ktoś mi przyniesie mocne kajdany! – zawołał Ian. – Mam dosyć siedzenia na tym łajdaku. Trzy wampiry Mencheresa wbiegły do domu, a sześć pozostałych ruszyło na pomoc Spade’owi, Rodneyowi i Ianowi, którzy szamotali się z wierzgającym i przeklinającym jeńcem. – Aniołku, przyprowadź swojego męża, żeby nam pomógł! – krzyknął Spade. – Gdzie jest ten leniwy sukinsyn...? Zamilkł na widok mojej miny. Ian również znieruchomiał po wymierzeniu brutalnego ciosu nieznanemu wampirowi, którego wszyscy trzej taszczyli jak bagaż. – Gdzie drugi helikopter? My mieliśmy opóźnienie, więc Crispin powinien już dawno tu być. Jeszcze nigdy nie słyszałam takiego zdenerwowania w głosie lana. Jak na zwolnionym filmie podniosłam rękę, w której trzymałam telefon. Ściskałam go przez kilka ostatnich godzin, czekając, aż zadzwoni. Zdrętwiałymi palcami wybrałam numer. Ze słuchawki dobiegało metaliczne brzęczenie. Mencheres wyszedł z domu i stanął obok mnie, ale nawet na niego nie spojrzałam. Jedyne, co byłam w stanie robić, to wpatrywać się jak zahipnotyzowana w śmigło helikoptera. Moje serce biło tak głośno, że prawie zagłuszało sygnał w komórce. Jeden... dwa... trzy... cztery... Boże, proszę. Zrobię wszystko, błagam. Niech mu się nic nie stanie. Niech wszystko z nim będzie dobrze. Pięć... sześć... siedem... On musi odpowiedzieć, musi! Osiem... dziewięć... dziesięć... W słuchawce rozległo się kliknięcie, a potem jakieś hałasy w tle. Nie czekając, aż się odezwie, wykrzyknęłam jego imię. – Bones! Gdzie jesteś? – Nie usłyszałam jego głosu, tylko szum. – Słyszysz mnie?! – wrzasnęłam. Może połączenie było kiepskie. – Taaaak... Głos przeszył mnie na wskroś, ziębiąc bardziej niż śnieg. Nie należał do mężczyzny i mówił

z wyraźnym bliskowschodnim akcentem. – Kto... mówi? Moje słowa brzmiały jak warknięcia wydobywające się z samych trzewi. Zobaczyłam, że Spade chwycił mnie za ramiona, ale tego nie poczułam. Kobieta się roześmiała, cicho i złowieszczo. Jej głos był niższy, niż sądziłam. W czym jeszcze się myliłam? Dlaczego siedzę na ziemi? Jeśli oprócz trzech następnych słów moja rozmówczyni coś jeszcze powiedziała, ja tego nie usłyszałam. Zaczęłam krzyczeć, aż Mencheres wyrwał mi telefon z ręki, a Spade pociągnął mnie w stronę domu, choć z nim walczyłam. Wzrok wciąż wbijałam w zwalniające śmigła helikoptera, jakby one w magiczny sposób mogły wszystko zmienić. Nie mogą się zatrzymać, przemknęło mi przez głowę. Jeśli się zatrzymają, Bones nie wysiądzie z maszyny. Niech ktoś je z powrotem rozrusza! Niech ktoś je włączy! Nikt tego nie zrobił. Śmigła znieruchomiały, kiedy Spade siłą wepchnął mnie do domu. Wtedy coś we mnie eksplodowało, coś o wiele gorszego, niż było w stanie wyrazić słowo „ból”. Jedyne, o czym byłam w stanie myśleć, to szydercze, brutalne, pełne satysfakcji pytanie Patry. „Czy to wdowa?”.

DWUDZIESTY PIERWSZY

Siedziałam obok Spade’a, a cierpienie żłobiło moją duszę niczym monstrualny królik torujący sobie pazurami drogę. – Co się stało? – zapytałam. Po policzkach Spade’a płynęły różowe łzy. – Cooper czekał na stacji kolejowej. Jakieś dziesięć minut później zobaczyliśmy, jak Anubus podkrada się do niego z kilkoma mistrzami. Chcieliśmy Anubusa żywego, więc Ian i ja się nim zajęliśmy, a Rodney i Crispin walczyli z resztą. Jednemu z tych drani udało się uciec, więc Crispin powiedział Rodneyowi, żeby został z nami, i popędził za sukinsynem. Miał się z nami spotkać tutaj. Sądziliśmy, że dotrze dużo przed nami, bo nie musiał jechać dłuższą drogą z wrogo nastawionym jeńcem. Przykro mi, aniołku. Tak cholernie przykro... W tym momencie do pokoju wszedł Mencheres, a mnie zaskoczyła fala niechęci, którą poczułam na jego widok. Dlaczego jesteś na niego wściekła? To wszystko twoja wina. – Tutaj nie jest bezpiecznie – powiedział. – Patra mogła wyciągnąć z Bonesa ten adres, dlatego musimy stąd wyjechać. – Czy to możliwe, żeby skłamała? – Chwytałam się brzytwy, jak każdy tonący. Mencheres rzucił mi spojrzenie, przelotne, ale współczujące. – Znam ją wystarczająco dobrze, by wiedzieć, kiedy łże. Teraz nie kłamała. Spakowaliśmy się w wielkim pośpiechu. Randy, Denise, Annette i moja matka byli już w drodze do nas, kiedy Spade się do nich dodzwonił i kazał im zawrócić. Byłam mu wdzięczna, że nie powiedział im, dlaczego. Nie byłam w stanie wymówić tych słów nawet w myślach, a tym bardziej nie chciałam ich jeszcze raz usłyszeć. – Wszyscy moi ludzie mają natychmiast ruszać, nie będziemy ryzykować – warknął Mencheres do telefonu i cisnął nim o ziemię. Komórka roztrzaskała się na kawałki. Od razu podbiegł do niego jeden z wampirów i wręczył mu drugą. – Numer jest nowy – powiedział, kłaniając się Mencheresowi, a potem, o dziwo, mnie. Nie zareagowałam. Mógłby umrzeć i pomarszczyć się na moich oczach, a i tak by mnie to nie obeszło. Bezwolnie dałam się ponieść ludzkiemu prądowi. Odlecieliśmy tym samym helikopterem, którym przylecieli Ian, Spade, Cooper i Rodney. Nie płakałam, tylko pustym wzrokiem gapiłam się w przestrzeń. Nieważne, na co patrzyłam, widziałam tylko nicość. Z gwałtownym szarpnięciem wzbiliśmy się w powietrze. Tate zadzwonił do mojego stryja i poinformował go, co się stało. Na zakończenie rozmowy doradził ewakuację ośrodka. Odpowiedź Dona utonęła w łoskocie śmigieł i mojej własnej apatii. Czy warto było się jeszcze czymś przejmować? Serce miałam zdruzgotane: – Cat. – Tate z westchnieniem objął mnie ramieniem. – Don powiedział... Urwał nagle i z osłupieniem spojrzał na pierś. Nóż, który w niego wbiłam, znajdował się zaledwie dwa centymetry od jego serca. Gdy się uśmiechnęłam, miałam wrażenie, że moja twarz pęka jak ceramiczna waza, która zbyt szybko wyschła. – To było ostrzeżenie. Następnego nie będzie. Myślałeś, że wślizgniesz się na miejsce

Bonesa, a ja nawet nie zauważę różnicy? Dotknij mnie jeszcze raz, a cię zabiję, Tate. Mówiłam poważnie. Jeśli ktoś był teraz szczęśliwszy od Patry, to właśnie Tate. Nienawidził Bonesa od chwili, kiedy go poznał. Niech mnie diabli, jeśli zamierzałam mu pozwolić, by zhańbił pamięć Bonesa pocieszaniem mnie jak psiaka. Jeśli myślał, że po śmierci rywala jego szanse u mnie wzrosną, to bardzo się mylił. Tate bez słowa wyszarpnął sztylet z piersi. Wytarł zakrwawione ostrze o spodnie i oddał mi nóż. – Jestem tu, jeśli będziesz mnie potrzebować – powiedział cicho i ruszył na tył helikoptera. Przez całe dwie godziny nikt nie odezwał się nawet słowem. Wylądowaliśmy na zamarzniętym trawniku, jakieś sto metrów od domu otoczonego gąszczem drzew. Było bardzo zimno... A może tylko ja miałam takie wrażenie? Nie potrafiłam sobie przypomnieć, co znaczy ciepło. – Cat, musimy porozmawiać – powiedział Mencheres, wyciągając do mnie rękę. Zignorowałam ją i sama wysiadłam z helikoptera. – O której będą tu Denise i moja matka? Mencheres skrzyżował ręce na piersi, niewrażliwy na lodowaty wiatr. – O świcie. Po drodze zabierali nasze zapasy. – Nie mam pojęcia, o czym chcesz rozmawiać, ale czy to nie może poczekać? Przywdziałam emocjonalną zbroję, ale wiedziałam, że nie wytrzyma ona długo. Musiałam być sama, żeby w końcu się załamać, nie chciałam bowiem, żeby ktokolwiek to oglądał. Mencheres skinął głową. – W takim razie później. Do tego czasu pomogę ci się urządzić. – Nie kłopocz się. Za dwie godziny świt, a ja i tak nie zasnę. Po prostu chciałabym pobyć sama. Chyba nie muszę ci mówić, że to najgorszy dzień w moim życiu. – Ruszyłam w stronę drzew. – Dokąd idziesz?! – zawołał za mną Mencheres. – Trudno o samotność w tłumie wampirów. Zakładam, że skoro nas tu przywiozłeś, uważasz to miejsce za bezpieczne. Dlatego idę na spacer. Za moimi plecami rozległ się szmer protestów. W odpowiedzi uniosłam środkowy palec i szłam dalej. W niektórych miejscach drzewa tworzyły prawdziwą gęstwinę. Ślady na śniegu wskazywały, że tę lodowatą okolicę zamieszkiwało wiele różnych stworzeń, ale o tej porze panowała tu zupełna cisza. Idąc, przypomniałam sobie pierwsze spotkanie z Bonesem. Siedział w klubie pochylony nad stolikiem, światło lamp odbijało się od jego włosów. Potem przejrzał mój blef, kiedy zawiozłam go w odludne miejsce, grając uwodzicielkę. Obudziłam się w jaskini skuta kajdankami i usłyszałam, jak ze mnie kpi, śpiewając dziecięcą rymowankę. Pamiętałam jego minę, kiedy zobaczył moje świecące oczy i zrozumiał, że mówiłam prawdę. I uśmieszek zadowolenia, gdy wyzwałam go do walki na śmierć i życie. Nasz pierwszy pocałunek. Pierwszy raz, kiedy się kochaliśmy. I jego uśmiech, kiedy po raz pierwszy powiedziałam mu, że go kocham... Maszerowałam tak szybko, że oddaliłam się od domu o kilka kilometrów. Dotarłam do urwiska i bez namysłu zaczęłam się na nie wspinać. Sądząc po położeniu księżyca, do świtu zostało jakieś czterdzieści minut. Wkrótce miała przyjechać Denise i moja matka, ale nie chciałam ich widzieć. Nie chciałam widzieć nikogo. Szłam pod górę dwadzieścia minut, zanim trafiłam na skalną półkę dostatecznie szeroką, żeby na niej usiąść. Gdy uderzył mnie nagły podmuch wiatru, zatarłam ręce. Mój wzrok przykuł

czerwony błysk. Pierścionek zaręczynowy przed ślubem, do którego nigdy nie dojdzie. Wstałam i spojrzałam w dół. Widok skał u stóp urwiska hipnotyzował, a odległość do nich wcale nie wydawała się duża czy przerażająca. Zamknęłam oczy i poczułam, że robię krok naprzód. A później kolejny. – Musi być ci naprawdę ciężko. Już po pierwszej sylabie gwałtownie otworzyłam oczy Na slcalnym występie dziesięć metrów niżej siedział Vlad i wbijał we mnie wzrok, – Rzeczywiście jest ciężko, kiedy umiera mężczyzna, którego się kocha. Co za błyskotliwość! Vlad wstał. – Chodziło mi o to, że trudno ci się zdecydować, kim jesteś. Ja nigdy nie miałem takich rozterek. Kiedy zostałem wampirem, w żaden sposób nie mogłem odzyskać człowieczeństwa. A ty codziennie budzisz się uwięziona w żywym ciele. Tak, to trudne. O czym on, do diabła, mówił? – Powiedziałam, że chcę być sama, Vlad. Idź stąd. – Tak naprawdę nie dla samotności tutaj przyszłaś, Catherine. – Nie nazywaj mnie tak – rzuciłam z przyzwyczajenia i potrząsnęłam głową. Jakie miało znaczenie, jakim imieniem się do mnie zwracał? VIad spojrzał na mnie z pogardą. – Dlaczego? Nad przepaścią stoi Catherine Crawfield, nie Cat, Ruda Kostucha. Catherine nie ma żadnych zobowiązań i jest zdecydowana podążyć za swoim mężem do grobu. Okazuje się, że jednak wybrałaś swoją człowieczą stronę. Interesujące. – Wcale nie – warknęłam i umilkłam raptownie. Czy rzeczywiście? Wyszłam na potworny ziąb, wspięłam się na urwisko i z zamkniętymi oczami balansowałam na jego krawędzi. Po upadku z tej wysokości nie byłoby co zbierać i nikt nie mógłby mnie wskrzesić nawet jako ghula. Kogo chciałam oszukać? Wiedziałam, co robię, od chwili kiedy wysiadłam z helikoptera. Nawet jeśli nie chciałam się do tego przyznać. Mogłabyś to zrobić, pojawiła się kusząca myśl. Don zaopiekuje się twoją matką, jednostka doskonale sobie poradzi pod dowództwem dwóch wampirów i ghula, Denise ma Randy ego... Sytuacja nie wygląda tak jak wtedy, gdy odeszłaś od Bonesa i musiałaś sama kierować ludźmi. Możesz do niego pójść. Jesteś gotowa. – Jesteś gotowa, Catherine? – Vlad odczytał te myśli z mojej głowy. I znowu użył mojego pełnego imienia. – Pieprz się, Drakula – rzuciłam. – Nic dziwnego, że Bones cię nie lubił. Mnie też wkurzasz. – Nie lubiliśmy się, ale darzyliśmy szacunkiem. Czy Bones by chciał, żebyś to zrobiła? Czy on by zrobił to samo, gdybyś to ty zginęła? Nie. Nad tą odpowiedzią nie musiałam się zastanawiać ani chwili. Wiedziałam, co w podobnej sytuacji zrobiłby Bones. Gdyby Max mnie zamordował, Bones byłby tak samo zdruzgotany jak ja teraz, ale jako wampir nie pozwoliłby sobie na samobójstwo. Najpierw wytropiłby wszystkich, którzy pozbawili mnie życia, i okrutnie się na nich zemścił. Dopiero potem pomyślałby o własnej śmierci. Takie właśnie były wampiry. Jednakże Vlad słusznie zauważył, że ja mam wymówkę. Byłam w połowie człowiekiem. Mogłabym wybrać człowieczeństwo i zeskoczyć z urwiska wprost w ramiona Bonesa, czekające na mnie po drugiej stronie. Wampiry nie miały takiego luksusu. Gdybym była wampirem, musiałabym zejść z tego urwiska i poświęcić się krwawej zemście, mimo złamanego serca. Ale gdybym była człowiekiem, mogłabym po prostu skoczyć.

Vlad przeszywał mnie badawczym wzrokiem, słuchając mojej wewnętrznej walki. – To w końcu kim jesteś? Zadawałam sobie to pytanie od chwili, kiedy w szesnaste urodziny matka opowiedziała mi o moim ojcu. Bicie serca najwyraźniej ze mnie kpiło. Każdy oddech był drwiną. Owszem, pod wieloma względami przypominałam człowieka, i tak, chciałam skoczyć na drugą stronę, gdzie czekał na mnie Bones. Boże, jakże tego pragnęłam! Ale nie byłam człowiekiem. Nie byłam nim od dnia narodzin i nie mogłam udawać, że teraz nim jestem. – No więc? – ponaglił mnie Vlad. Po raz ostatni spojrzałam z żalem na skaliste dno wąwozu i przeniosłam wzrok na Vlada. – Jestem wampirem – powiedziałam i odsunęłam się od krawędzi urwiska.

DWUDZIESTY DRUGI

Mencheres nie powiedział ani słowa, kiedy wróciłam do domu z Vladem. Nawet jeśli się domyślał, jaki dramat niedawno się rozegrał, zachował to dla siebie. Moja matka i Denise już przyjechały. Kiedy schodziłam z urwiska, widziałam śmigłowiec krążący nad posiadłością. Gdy zbliżyliśmy się do domu, usłyszałam krzyk. Mencheres zamknął oczy i potrząsnął głową. Stał na dworze, czekając na mój powrót. – Właśnie zostały poinformowane o jego śmierci – wyjaśnił. – Chciałeś ze mną rozmawiać? Mencheresa wyraźnie zdziwił mój spokojny ton. – Myślałem, że najpierw zechcesz zobaczyć się z matką? – Nie, porozmawiajmy teraz. Vlad ukłonił się grzecznie. – Zostawię was samych. Mencheres przyjrzał mi się równie badawczo, jak ja jemu. Żadne z nas się nie poruszyło. W końcu on pierwszy przerwał milczenie. – Użyłem swojej mocy, żeby zlokalizować ciało Bonesa. Zobaczyłem je wyschnięte jak po prawdziwej śmierci, z nożem wbitym w pierś. Ten obraz uderzył we mnie z impetem kuli armatniej. Jedyne, co mogłam zrobić, to całą siłą woli powstrzymać wyrywający mi się z gardła krzyk, taki sam jak wcześniej Annette. Paznokciami skaleczyłam wnętrza dłoni, gdy z rozpaczy zacisnęłam je w pięści. – Wiesz, gdzie on jest? – Przynajmniej mogłabym przywieźć go do domu. – Nie. Wizja zaraz potem zniknęła. Sądzę, że Patra używa zaklęcia blokującego. Już kiedyś je stosowała, żebym nie mógł jej znaleźć. Oczywiście, spróbuję jeszcze raz. – Dziękuję. Był to pierwszy szczery wyraz wdzięczności, jaki Mencheres ode mnie usłyszał. Nie uśmiechnął się, ale z jego twarzy zniknęło napięcie. – Moim obowiązkiem i pragnieniem jest zapewnić Bonesowi pożegnanie, na jakie zasługuje. Przez długą chwilę żadne z nas się nie odzywało. I tym razem Mencheres pierwszy przerwał ciszę. – Kiedy Bones jeszcze żył, wszystko przekazał tobie. Teraz ty jesteś panią jego klanu i współwładczynią mojego. Własną krwią przypieczętowałem przysięgę, że będę szanować zawartą z nim unię, i teraz nadal zamierzam ją honorować, zgodnie z jego wolą. Poczułam ściskanie w gardle, ale zapanowałam nad nim, tak jak nad wszystkimi innymi emocjami, na które teraz nie mogłam sobie pozwolić. Skinęłam głową. – Dobrze, jeśli właśnie tego chciał. Tym razem Mencheres się uśmiechnął. – Byłby z ciebie naprawdę dumny, Cat. Na moich ustach pojawił się nikły, smutny uśmiech. – Tylko dzięki temu jeszcze żyję. Z domu dobiegł brzęk tłuczonego szkła. Wyprostowałam się czujnie.

– Coś jeszcze? Muszę zająć się Annette. Doskonale ją rozumiem. – Reszta może poczekać. Idź. Zajmij się jego ludźmi. Mimo wielkiej urazy z powodu tego, że próbowała zniszczyć mój związek z Bonesem, i zazdrości o te wszystkie lata, które z nim spędziła, kiedy zobaczyłam Annette, chciałam ją tylko pocieszyć. Jeśli ktoś tutaj miał pojęcie, jak się teraz czuję, to właśnie ona. – Chodź, Annette. Ian i Spade trzymali ją za ramiona, żeby pocieszyć albo powstrzymać przed dalszymi zniszczeniami. Wokół niej walały się skorupy potłuczonych przedmiotów. Z jej oczu płynęły strumienie różowych łez. Wyglądała naprawdę okropnie – Spade! – krzyknęła. – Nie rozumiesz? Nie chcę żyć bez Crispina! Miałam wrażenie, że wyjęła mi te słowa z ust. Jednak Vlad miał rację. Bones zasługiwał na zemstę, a moim zadaniem było dokonanie jej. Ujęłam w dłonie głowę Annette. – Będziesz żyła, bo jesteś to winna Bonesowi. Patra myśli, że teraz, po jego śmierci, ma spokój. Ale my pokażemy, że popełniła największy błąd w swoim życiu. No dalej, Annette. Niech Bones będzie zadowolony, że kilkaset lat temu zmienił cię w wampira, a jego wrogowie niech pożałują, że to zrobił. Annette zacisnęła usta w wąską kreskę. Choć po jej policzkach wciąż płynęły ciemnoróżowe łzy, widziałam, jak wyraz jej twarzy zmienia się z pełnego rozpaczy w stalową maskę zdeterminowanej kobiety, która wszelkimi sposobami próbowała zniszczyć mój związek z Bonesem. Annette otarła łzy i wstała. Wszyscy zginą, obiecałam jej wzrokiem. Możesz na to liczyć, odpowiedziały jej oczy. I wtedy mnie zaskoczyła, klękając przede mną i chyląc potarganą głowę. – Crispin mówił mi, że mianował cię panią swojego klanu, gdyby coś mu się stało. Dlatego tu i teraz przysięgam ci wierność. Nie byłam na to przygotowana, zwłaszcza że pozostali ludzie Bonesa poszli w ślady Annette, a na końcu nawet Tate padł przede mną na kolana. Spade też do mnie podszedł, ale nie uklęknął, bo był panem swojego rodu. Jedynie skłonił głowę i pocałował mój pierścionek zaręczynowy. – Będę stał przy twoim boku, Cat, ze względu na mojego przyjaciela, który oczekiwałby ode mnie tego samego. Czułam, że w tej sytuacji powinnam coś powiedzieć, ale miałam ściśnięte gardło. Rodney wymamrotał podobne słowa, jak inni, i również ucałował iskrzący się czerwony kamień. Ogarnęło mnie zdumienie, kiedy Ian zrobił to samo. Wbiłam paznokcie w dłonie, żeby zatrzymać łzy cisnące mi się do oczu. Nie waż się płakać, upomniałam się surowo. Nawet się nie waż. Gdy wszystkie wampiry oddały mi hołd, odchrząknęłam i w końcu wydobyłam z siebie głos. – Dziękuję i przysięgam, że okażę się godna waszego zaufania. Jak powiedział Spade, Bones oczekiwałby tego samego. Mencheresie? Egipcjanin lekko przechylił głowę. – Tak? – Co teraz? – W najbliższej przyszłości zwołamy zgromadzenie wszystkich członków klanu Bonesa, by oficjalnie cię uznali. Poza tym, nic się nie zmienia. Jesteśmy w stanie wojny. – Dlaczego w najbliższej przyszłości? Jest jakiś okres, który trzeba odczekać?

Mencheres zmarszczył czoło. – Nie, ale w świetle obecnych, tragicznych wydarzeń masz czas... – Bzdury! Nie zrobię się weselsza, więc miejmy to już za sobą. Ludzie Bonesa będą szaleć z powodu jego śmierci, a im dłużej pozostaną w stanie zawieszenia, tym silniejsza stanie się Patra. Kiedy najwcześniej da się wszystko zorganizować? Mencheres wyglądał na zaskoczonego. Dla podkreślenia swoich słów tupnęłam nogą. – No więc? – Jutro wieczorem. Powiadomię przywódców. – W takim razie do jutra. Pytanie brzmiało: co, do diabła, mam ze sobą zrobić do tej pory? Po kilku uwagach, że powinnam się przespać, poszłam do jednej z sypialni na piętrze, ale zrobiłam to tylko dla świętego spokoju. Jednak kiedy położyłam się do łóżka i odczułam straszliwą pustkę obok siebie, dałam sobie spokój ze snem i wzięłam gorącą kąpiel. Przez dwie godziny leżałam w wannie, wpatrując się w ścianę. Kiedy wyszłam z łazienki, w drzwiach mojego pokoju stał Mencheres. – Mam coś dla ciebie – powiedział i wręczył mi niewielkie pudełko z antycznego, rzeźbionego drewna. – Co to jest? – Bones dał mi to kilka miesięcy temu. Miałem ci je przekazać, gdyby coś mu się stało. – Połóż to na łóżku – powiedziałam ochryple; bałam się sięgnąć po pudełko, bo nagle zaczęły mi drżeć ręce. – I wyjdź. Mencheres zrobił, o co prosiłam, i wyszedł, zostawiając mnie samą. Nim znalazłam w sobie na tyle odwagi, żeby otworzyć szkatułkę, minęło dwadzieścia minut. Kiedy w końcu to zrobiłam, z gardła wyrwał mi się krótki szloch. W środku były zdjęcia. Pierwsze z nich przedstawiało nas oboje z zeszłego lata. Bones i ja siedzieliśmy w bujanym fotelu na naszym ganku, on, zwrócony profilem do aparatu, coś do mnie szeptał, a ja się uśmiechałam. Na drugiej fotografii leżałam na boku w bardzo skotłowanym łóżku i obejmowałam poduszkę. Miałam rozchylone usta i spałam ze spokojnym, zmysłowym wyrazem twarzy. Jedna pierś była całkiem odkryta, drugą częściowo zasłaniały prześcieradła, podobnie jak rude włoski między nogami. Nagle zażenowana, odłożyłam zdjęcie i wtedy dostrzegłam napis na odwrocie. „Zrobiłem je pewnego ranka. Wyglądałaś tak pięknie, że nie mogłem się oprzeć. Nawet teraz uśmiecham się na myśl, że w tej chwili się rumienisz”. Na widok znajomego, eleganckiego pisma, z mojego gardła wyrwał się zdławiony jęk. Poczułam taki ból, że zaczęłam oddychać krótko i gwałtownie. Na samym wierzchu leżała złożona kartka ze słowami: „Dla mojej ukochanej żony”. Litery nagle rozmazały się, do oczu napłynęły piekące łzy. Wiedziałam, że jeśli przeczytam liścik, moja krucha samokontrola całkiem się rozpadnie, a wtedy oszaleję. Zatrzasnęłam wieczko i wsunęłam szkatułkę pod łóżko. Musiałam się czymś zająć. Zdeterminowana ubrałam się w pierwsze spodnie od dresu i koszulkę, jakie znalazłam, i niemal wybiegłam z pokoju. *** Kiedy weszłam do piwnicy, Doc uniósł głowę. Akurat bawił się swoimi sześciostrzałowymi rewolwerami. Większość wampirów wolała sztylety, miecze czy inne archaiczne narzędzia walki, natomiast Doc miał świra na punkcie broni palnej. Nigdy się z nią nie rozstawał.

– Kostucho – rzucił na powitanie. – Ile masz lat? Jeśli był zaskoczony moim pytaniem, nie okazał tego w żaden sposób. Chociaż od tygodnia przebywaliśmy ze sobą niemal cały czas, niewiele do tej pory rozmawialiśmy. – Sto sześćdziesiąt, wliczając lata za życia. – Mówił z przyjemnym, południowym akcentem, który sprawiał, że każde jego słowo wydawało się bardziej uprzejme. Przez chwilę się zastanawiałam, po czyjej walczył stronie w czasie wojny domowej. Doc wyciągnął rękę w moją stronę. – Chcesz nią zakręcić? Przebiegłabym w terenie pięćdziesiąt kilometrów, przez dwie godziny sama trenowała z mieczem i stanowczo za dużo myślała. Broń palna? Dlaczego nie? – Twoje rewolwery są kobietami? – zapytałam, biorąc jeden do ręki. Ja zawsze używałam półautomatów albo automatów, w zależności od sytuacji. – Kobieca perswazja jest najbardziej zabójcza, Cat. Czarny humor. W tych okolicznościach bardzo mi pasował. Błyskawicznym ruchem zakręciłam rewolwerem na palcu, odbezpieczyłam go i wycelowałam. Noże były moją ulubioną bronią, ale to nie znaczyło, że nie lubię strzelać. – Bardzo dobrze – pochwalił mnie Doc, – Z drugiej strony tej ściany jest tylko ziemia. Jak sobie radzisz ze strzelaniem? W odpowiedzi opróżniłam magazynek, pakując sześć kul we wskazany cel. Doc uśmiechnął się na widok trójkąta z dziur w murze wybitych przez pociski. Nie odwzajemniłam uśmiechu, bo nie wiedziałam, czy jeszcze potrafię przywołać go na twarz. – Daj mi więcej kul, to napiszę swoje imię – powiedziałam bez szczególnego entuzjazmu. – A ty? Doc wziął ode mnie broń i przeładował. Potem zakręcił rewolwerami tak szybko, że moje oczy nie nadążyły za ich ruchem. Następnie odbił je od podłogi i złapał, zderzył je ze sobą w powietrzu, przerzucił za plecami, a potem między nogami. Dramatyzm tego popisu był tym większy, że oba przez cały czas pluły ogniem. Kiedy przebrzmiał huk ostatniego wystrzału, Doc zapytał: – I jak? Spojrzałam na ścianę znajdującą się trzydzieści metrów ode mnie i zrozumiałam żart. Doc zmienił mój trójkąt w „A” i dodał po jego obu stronach „C” i „T” ze świeżych otworów. Było to tym bardzo imponujące, że przy okazji wyczyniał z bronią kuglarskie sztuczki. – W mojej jednostce stałbyś się gwiazdą – stwierdziłam. – Moi ludzie uznaliby, że to najlepsza rzecz, jaką w życiu widzieli. – Prawo i ja mamy za sobą długą i zawiłą historię – powiedział Doc z ironicznym rozbawieniem. – Dlatego jestem dużo szczęśliwszy, trzymając się od niego z daleka. – Jak to się stało, że Bones cię zmienił? Twarz Doca sposępniała. – To nie on. Bones jest panem mojego stwórcy. Zmieniła mnie Annette. O! Dopiero teraz spojrzałam na niego kobiecym okiem. Zauważyłam szczupłą budowę, atrakcyjną, chudą twarz, orzechowe oczy i zaczesane do tyłu kasztanowe włosy. Tak, wyglądał na mężczyznę w typie Annette. – Jasne. – To nie tak, jak myślisz. W dziewiętnastym wieku wpadłem za barem na czterech mężczyzn napastujących kobietę. Zastrzeliłem dwóch, ale pozostali dwaj uciekli. Nie wiedziałem,

że wcale nie obroniłem tej kobiety, tylko pozbawiłem ją solidnego posiłku. Jednakże Annette nie zapomniała o moim chybionym rycerskim czynie. Kiedy umierałem kilka lat później, znalazła mnie i zaproponowała inne wyjście. A ja z niego skorzystałem. Była to postawa tak typowa dla Bonesa, że odwróciłam się i szybko zamrugałam. Nigdy nie zapominaj o wyświadczonej ci dobroci. Najwyraźniej Annette również w to wierzyła. – Jesteś mistrzem, nie należysz do Bonesa, a więc i do klanu Annette również – stwierdziłam. – W takim razie, co tutaj robisz? Doc spojrzał na mnie z powagą. – To samo, co ty. Nigdy nie zapominam o swoich długach.

DWUDZIESTY TRZECI

Dwudziestego siódmego grudnia zebraliśmy się w dawnym gmachu opery. Czarne ubranie pasowało do mojego nastroju. Równie dobrze czułabym się w worku po ziemniakach, ale na takie okazje wampiry zawsze ubierały się elegancko, a ja miałam swoją rolę do odegrania w tym przedstawieniu. Czarne, skórzane buty dopełniały mojego stroju, którego jedynym kolorowym akcentem był cienki srebrny łańcuch wokół talii, z kilkoma zatkniętymi za niego wąskimi sztyletami, połączenie groźby i środka bezpieczeństwa. Mencheres i ja staliśmy pośrodku sceny. Choć wszyscy wiedzieli, po co się tam zgromadziliśmy, Egipcjanin dla formalności powtórzył wiadomość o śmierci Bonesa. Gdy znowu usłyszałam te straszne słowa, nie pozwoliłam, żeby moja twarz zdradziła jakieś emocje, choć wywołały one we mnie taki sam ból, jak za pierwszym razem. – ...i nakazał, żeby panowanie nad klanem przejęła jego żona, Cat. – Mencheres wyciągnął do mnie dłoń, a ja ją ujęłam. – Od tej chwili wszyscy, którzy ci podlegają, są również moimi ludźmi, tak jak wszyscy z mojego rodu należą do ciebie. Dla przypieczętowania tego sojuszu potrzebna jest krew. Catherine, znana również jako Ruda Kostucha, czy oddasz krew na dowód prawdziwości swojego słowa? Wypowiedziałam niezbędną formułkę, choć myślałam, że nigdy nie przejdzie mi przez usta. Następnie przeciągnęłam nożem po wnętrzu dłoni, nacinając je głęboko. Mencheres wziął ode mnie sztylet i zrobił to samo, a potem ścisnął moją rękę. – Ta jest dowodem mojego słowa. Jeśli zdradzę nasz sojusz, poniosę za to karę. Dla większego efektu Mencheres uniósł nasze złączone dłonie. Czułam w swojej swędzenie, kiedy rana zaczęła się goić w kontakcie z jego krwią. Po chwili rozłączyliśmy ręce i było już po wszystkim. Chociaż nie całkiem. – Odmawiam nazywania mieszańca swoim przywódcą i wyzywam Rudą Kostuchę do walki. – Thomas, ty bezczelny sukinsynu! – Spade zerwał się ze swojego miejsca blisko sceny i wyszedł na środek sali. – Gdyby tu był Crispin, wyrwałby ci kręgosłup i wysmagał cię nim jak batem. Ale jako jego przyjaciel z przyjemnością zrobię to za niego. Prawdę mówiąc, nie byłam zaskoczona. Na oficjalnym zgromadzeniu każdy wampir mógł wyzwać swojego pana na pojedynek. Jeśli pan był łaskawy albo zostało to wcześniej uzgodnione, udzielał mu zgody na opuszczenie klanu bez walki. Jednakże, kiedy takich ustaleń nie było... – Nawet o tym nie myśl, Spade – powiedziałam. – Bones doceniłby twoje intencje, tak jak ja doceniam, ale ten mężczyzna rzucił mi wyzwanie i ja je przyjmę. – Cat. – Spade chwycił mnie za ramiona i ściszył głos. – Nie spałaś od kilku dni, prawie nic nie jesz i nie pijesz, tylko trenujesz. Jeśli nie mnie, pozwól Mencheresowi przyjąć wyzwanie. On zrobi z tego drania taką miazgę, że jeśli jeszcze ktoś tutaj myśli o walce, straci na nią ochotę. – Masz rację. Spade się odprężył, ale Bones nie dałby się nabrać. – Trzeba zrobić przykład z tego gnojka, ale ja się tym zajmę. Jeśli nie dam rady, ten klan rozpadnie się od wewnątrz. Thomasie! – Odepchnęłam Spade’a i podeszłam do krawędzi sceny. – Przyjmuję twoje wyzwanie. Jeśli chcesz odzyskać wolność... – strzeliłam kłykciami i poruszyłam

głową – ...to weź ją sobie. Thomas podszedł do sceny i wskoczył na nią jednym susem. Pozostałe wampiry ustawiły się po bokach, a Mencheres gestem ręki uciszył dalsze protesty Spade’a. Obserwując to wszystko, prawie się uśmiechnęłam. Walka była dla mnie jak terapia. – Jak chcesz zginąć? – spytałam, patrząc Thomasowi prosto w oczy. – Bo z pewnością umrzesz, więc wybieraj. Miecze, noże, młoty czy walka wręcz? Thomas był mojego wzrostu. Miał niebieskie oczy i kręcone kasztanowe włosy z rudawym odcieniem. Dostrzegłam te wszystkie szczegóły, kiedy oceniałam jego aurę. Biła od niego wyraźna moc. W swoich nieumarłych latach z pewnością nie był nastolatkiem. – Ze względu na szacunek, jakim darzyłem mojego pana, zabiję cię szybko – zapowiedział z irlandzkim akcentem. Prychnęłam z rozbawieniem. Ze swoimi pucołowatymi policzkami i niskim wzrostem przypominał mi krasnala z pudełka płatków, które jadłam jako dziecko. Uwielbiam Lucky Charms, chciałam zaśpiewać. Szkoda, że nie miał na sobie zielonego stroju. Wtedy złudzenie byłoby pełne. – Gdybyś darzył Bonesa szacunkiem, nie chciałbyś walczyć o wolność w samym środku wojny – wysyczałam. – On by powiedział, że to w złym guście. – Miał pecha, że opętała go taka czarownica jak ty – odparował Thomas, biorąc nóż z pośpiesznie przygotowanego arsenału. Ja nie zawracałam sobie głowy wyborem, bo miałam kilka własnych sztyletów za paskiem. – Podjudziłaś go do wojny pod pretekstem napaści, do której nigdy nie doszło! Ze strony wampirów otaczających dobiegł stek przekleństw. Poczułam, jak ogarnia mnie zimna furia. Próbował grać nieczysto? W porządku. Krzyknęłam i skuliłam się jak uderzona. Thomas skoczył w moją stronę niczym błyskawica. Kiedy znalazł się tuż przy mnie, z nożem uniesionym do ciosu, uskoczyłam w bok i wbiłam mu jego własny nóż głęboko w brzuch. Kolejne srebrne ostrze przebiło jego serce. Cała walka trwała niecałą sekundę. – Ty głupi fiucie, chyba nie uważałeś, kiedy Bones ostrzegał, żebyś nie dał się nabrać na blef. Z nożem wbitym w serce, Thomas znieruchomiał, jakby zamienił się w lód. Nachyliłam się i szepnęłam mu do ucha: – Pozdrów ode mnie Bonesa. – Przekręciłam ostrze w ranie. – Ale wierz mi, pożałujesz, kiedy on się tobą zajmie. Kopniakiem posłałam jego powoli kurczące się ciało na miejsca dla orkiestry. Potem wsunęłam nóż z powrotem za pasek, nie zadając sobie trudu, żeby zetrzeć z niego krew. Nagle rozległ się trzask gwałtownie otwieranych drzwi i w głębi sali wybuchło zamieszanie. W tym samym momencie podszedł do mnie Mencheres i ujął moją dłoń. – Cat, bardzo mi przykro, ale nie miałem pojęcia, że ona to zrobi – powiedział. – Nie możesz jej zaatakować na oficjalnym zgromadzeniu, to wbrew naszemu prawu. Gdybyś’ to zrobiła, pogrążyłabyś’ nas wszystkich. Spóźnialscy, pomyślałam w pierwszej chwili na widok pięciu wampirów wchodzących do sali, ale słowa Mencheresa uświadomiły mi, że się pomyliłam. A potem usłyszałam znienawidzony, przeklęty śmiech. Znałam go. Aż za dobrze wrył mi się w pamięć. – Mencheresie, mężu, nie powitasz mnie? Moje palce zbielały, kiedy ścisnęłam dłoń Mencheresa tak mocno, że jego kości pękły, a następnie błyskawicznie się zrosły. Patra mówiła do niego, ale kiedy z wężową gracją kroczyła przejściem, jej wzrok był utkwiony we mnie. Nie miała słynnej egipskiej fryzury, tak często pokazywanej na filmach o jej matce. Długie

czarne włosy Patry przetykały blond pasemka. Brwi również okazały się nie takie gęste, jak sugerowało Hollywood. Była szczupła, ale o raczej atletycznej budowie, bez kobiecych krągłości. Jej blada skóra, ciemniejsza od mojej, przypominała barwą miód. Nos wydawał się trochę za długi jak na współczesne kanony urody, ale nie ulegało wątpliwości, że Patra jest piękna. – Dlaczego? – spytałam Mencheresa, nie odrywając od niej wzroku. Byłam napięta jak struna, do granic wytrzymałości. Zabij! – tylko ta jedna myśl tłukła mi się po głowie. – Tak stanowi nasze prawo. Jako moja żona, może być obecna na każdym oficjalnym zgromadzeniu. Ale nie może nas zaatakować. Niestety, my jej również. Ona próbuje cię sprowokować. Nie pozwól jej na łatwe zwycięstwo. O, Patra już skutecznie mnie sprowokowała. Miałam ochotę rozerwać ją na strzępy i nosić jej krew jak ubranie. Moje oczy rozbłysły zielonym światłem nienawiści. – Witaj, suko. Patra się zaśmiała. – A więc to ty jesteś tym mieszańcem. – W jej oczach pojawił się błysk. – Powiedz mi, dobrze ostatnio spałaś? Byłam zdumiona, że nie wpadłam w szał. Usłyszałam, że parskam wesołym śmiechem, który nie miał nic wspólnego z tym, jak naprawdę się czułam. – Tylko na tyle cię stać? Och, Patro, jakaś ty nudna. Nie wiem, czego się spodziewała, ale z pewnością nie tego. Do diabła, sama byłam zaskoczona swoją reakcją. Patrzę nie spodobało się, że ją wyśmiewam. Świadczyła o tym jej rozwścieczona mina. – Nie jestem taka głupia, jak sądzisz – ciągnęłam. – A teraz się zamknij albo wyjdź, bo przeszkadzasz. Na to również musi być jakieś prawo. – Pójdę. – Jej uśmiech wyrażał pogardę. – Zobaczyłam już to, co chciałam zobaczyć. Jesteś nikim, a wkrótce w ogóle przestaniesz istnieć. Pomyślałam sobie jednak, że powinnaś wiedzieć, dlaczego zostałaś wplątana w tę wojnę. Założę się, że mój mąż ci nie powiedział, prawda? – O czym? Patra znowu się roześmiała, a ja stwierdziłam, że nienawidzę tego dźwięku najbardziej na świecie. – Nie zastanawiałaś się, dlaczego zwróciłam się przeciwko Mencheresowi? Gdybym tego nie zrobiła, nie byłoby żadnej wojny ani powodu, żeby zabijać ciebie czy Bonesa. Jeżeli oczekiwała, że ją zachęcę, by mówiła dalej, to się zawiodła. Nie odezwałam się słowem. Patra westchnęła. – Dobrze, więc sama ci to wyjaśnię. Kiedy Mencheres zaproponował, że zmieni mnie w wampira, postawiłam mu warunek, że przemieni również mojego kochanka Intefa. Ale kiedy obudziłam się po śmierci, Mencheres oznajmił, że Intef został zabity, zanim jego ludzie do niego dotarli. – Umilkła i z nienawiścią spojrzała na byłego męża. – Któregoś dnia Anubus, dawny przyjaciel Mencheresa, przerwał milczenie. Intefa nie zabili Rzymianie, tylko Mencheres. Widzisz, mieszańcu, jesteś wplątana w tę wojnę, bo w końcu mszczę się na zabójcy mojego kochanka. Kogo więc, tak naprawdę, należy obwiniać o śmierć Bonesa? Mencheres na chwilę zamknął oczy, po czym je otworzył i wbił we mnie wzrok. A wtedy ja zobaczyłam, że Patra mówiła prawdę. Przez chwilę kusiło mnie, żeby zabić ich oboje za bezwzględność w dążeniu do własnych celów. Wróciłam spojrzeniem do Patry. – Rozumiem twoje motywy, ale powinnaś się mścić tylko na Mencheresie. Zamiast tego porywasz niewinnych ludzi i robisz z nich chodzące bomby. Zdecydowałaś się również

zamordować Bonesa, i za to ja ciebie zabiję. Akurat ty najlepiej rozumiesz, dlaczego. Patra się uśmiechnęła. – Rozumiem twój ból i dlatego uwolnię cię od niego. – Podniosła głos. – Proponuję amnestię dla każdego, kto odejdzie od niej i dołączy do mnie! Ponadto każdemu, kto ją zabije, oferuję nagrodę większą, niż jesteście w stanie sobie wyobrazić. Macie na to słowo bogini. Posłałam jej spojrzenie twardsze od diamentu lśniącego na moim palcu. – Ty arogancka dziwko, będę patrzeć na twoją śmierć. Masz na to słowo mieszańca. Patra popatrzyła na mnie z lekceważeniem i odwróciła się do drzwi. Cztery wampiry z eskorty ustawiły się po jej bokach, kiedy z gracją ruszyła przejściem. Odetchnęłam dopiero po jej wyjściu. Byłam tak wściekła, że cała się trzęsłam. W sali panowała całkowita cisza, bez typowego szmeru rozmów albo nerwowego pokasływania. Przeszłam na tę stronę sceny, gdzie leżała broń, i wzięłam do ręki miecz. Lepiej było od razu zająć się reperkusjami propozycji Patry, niż pozwolić, by w głowach obecnych zakiełkowała myśl, że jestem za słaba na przywódczynię. – No, dobrze. Kto wierzy tej suce i sądzi, że może mnie pokonać, oto jestem. Z kilku stron naraz posypały się wyzwania. Tym razem nie proponowałam wyboru broni. Zatrzymałam miecz. Kolejno przebijałam nim każdego wampira, który wkroczył na scenę, albo ścinałam mu głowę. W ciosy wkładałam całą swoją furię i skrywane dotąd cierpienie. Byłam wdzięczna, że choć przez chwilę mogę czuć coś innego niż ból. Kiedy skończyłam z ósmym wampirem, wbijając mu miecz w serce niemal po rękojeść, ubranie miałam pocięte w tylu miejscach, że niewiele osłaniało. O ironio, dzięki stałemu kontaktowi z krwią wampirów moje rany bardzo szybko się goiły. Odwróciłam się w stronę widowni, – Kto jeszcze uważa, że da mi radę? Nikt więcej nie rzucił mi wyzwania, więc wbiłam miecz w środek sceny, niczym legendarny Excalibur w skałę. Potem starłam krew z twarzy strzępami rękawa i spojrzałam na Mencheresa. – Czy teraz możemy już iść?

DWUDZIESTY CZWARTY

Kiedy wróciłam do domu, ziejąca pustka naszego łóżka jakby ze mnie drwiła. Widzisz, prześcieradła są nienaruszone. Na materacu brak wgniecenia od długiego, bladego ciała. Bonesa nie ma. I nigdy nie wróci. Z bezsilnego gniewu chwyciłam łóżko i rzuciłam nim o ścianę. I dzięki temu odsłoniłam antyczne pudełko z listem, którego nie byłam w stanie przeczytać, a w dodatku zniszczyłam dobre łóżko. Leżało teraz roztrzaskane, jak całe moje życie. Ubrałam się w spodnie od dresu i koszulkę, owinęłam szkatułkę w koc, który wyszarpnęłam z ramy łóżka, i zeszłam na dół. Chociaż zegar właśnie wybił drugą w nocy, w domu nikt nie spał. Spade i Rodney siedzieli z Ianem w saloniku. Mencheresa nie było, co wcale mnie nie rozczarowało. Widok Patry go zdenerwował, to oczywiste. Jakaś część mnie mu współczuła. Kiedy żenił się z Patrą, kochał ją. Nie okazał się dobrym sędzią jej charakteru, ale cóż... nikt nie jest doskonały. Ten błąd prześladował go nawet tysiące lat później. – Bardzo dobrze ci dzisiaj poszło, Cat – odezwał się Ian. – Chociaż wyglądasz jak gówno. Normalnie zareagowałabym jakąś sarkastyczną uwagą, ale teraz byłby to dla mnie zbyt duży wysiłek. Zamiast tego usiadłam na kanapie i położyłam szkatułkę na podłodze obok siebie. – No i co z tego? – Musisz się wyspać – po raz setny stwierdził Spade. – Gdybym mogła zasnąć, nie siedziałabym tu z wami i nie wysłuchiwała twojego marudzenia. Czy Anubus już powiedział coś interesującego? Ian spędził z nim najwięcej czasu. Cóż, on i kilku jego sadystycznych przyjaciół. Anubus bez wątpienia wolałby, żeby po prostu go nie zabili. Ale oni oczywiście tego nie zrobili. Bez względu na to, jak bardzo ich prosił. – Jak dotąd cholernie mało – odburknął z irytacją Ian. – Ten sukinsyn nawet nie wie, jak zginął Crispin i kto jeszcze znajdował się na tamtej stacji oprócz wampirów, które widzieliśmy. Niemożliwe, żeby nic więcej nie wiedział, ale upiera się, że tak właśnie jest. – Po prostu musimy bardziej się postarać – stwierdził ponuro Rodney. – Wykazać się większą kreatywnością. – Święta racja – zgodził się Spade. Pomasowałam skronie, żeby powstrzymać nasilającą się migrenę. – Ian ma rację – powiedział szybko Spade. – Jesteś w okropnym stanie i nie pociągniesz długo bez snu. Czy mam...? – Ty nie możesz jej pomóc. Ja mogę. Spade spojrzał z gniewem naTateła, który właśnie wszedł do pokoju, Ian i Rodney też zmierzyli go nieprzyjaznym wzrokiem. Tate nie dał po sobie poznać, czy ich reakcja zrobiła na nim wrażenie, i usiadł obok mnie. – Tate, może powinieneś wyjść. – Westchnęłam. – Oni wszyscy w myślach grają w piłkę twoją głową. Tate zignorował moje słowa i podał mi buteleczkę z pigułkami. – Zadzwoniłem do Dona. Lek jest dostosowany do twojej krwi, Cat. Dzięki niemu zaśniesz.

Właśnie dlatego nie było mnie tyle godzin. Pieszo poszedłem do apteki, żeby nikt nie śledził samochodu albo nie spisał numerów rejestracyjnych. Pozostali trzej mężczyźni byli równie zdumieni, jak ja. Wzięłam fiolkę do ręki. – Dziękuję. – Powiedziałam to szczerze, bo już nie mogłam doczekać się nicości snu. Może choć na kilka godzin uwolnię się od cierpienia. Tate podał mi szklankę wody. – Nie ma za co. Połknęłam przepisaną dawkę i opadłam na kanapę. Drewniane pudełko wciąż leżało obok mnie, wraz z zamkniętymi w nim słowami, jedynym substytutem Bonesa. Po kilku minutach poczułam, że opuszcza mnie napięcie. Pigułki były silne, a ja miałam szybki metabolizm. – Dobra robota, chłopie – powiedział Spade, kiedy zaczęłam odpływać. – Może w końcu będzie z ciebie jakiś pożytek. – Bones i ja zgadzaliśmy się, że chcemy dla niej jak najlepiej – odparł cicho Tate. – Różniliśmy się jedynie w opiniach, co to oznacza. Bones... Jego imię odbiło się echem w mojej głowie, kiedy zapadałam w błogą nieświadomość. Może będę o tobie śnić. Obudził mnie hałas. Gdzieś w głębi domu rozległ się krzyk, a po nim tupot nóg. Te dźwięki wdarły się w mój niespokojny sen, wywołany przez leki. – Co, do...? – usłyszałam zdumiony głos Spadea. – Niech mnie diabli porwą! Czy to Ian? Nie mogli zachowywać się trochę ciszej? Następny przeraźliwy krzyk wydała chyba Annette. Był tak wysoki i przeszywający, że zakryłam głowę poduszką. Nawet ten mały wysiłek mnie wyczerpał. Gdybym miała więcej sił, zaczęłabym psioczyć. Najpierw chcieli, żebym poszła spać, a potem robili taki harmider? Hipokryci. Cały dom wypełniły głośne, chaotyczne wrzaski Annette. Gdzieś niedaleko coś z hukiem runęło na podłogę. Zamroczona pomyślałam, że może to Tate. Kiedy zasypiałam, balansował na tylnych nogach krzesła. Może przechylił się za bardzo i stracił równowagę? To jednak nie wyjaśniało wymamrotanych przez niego słów. – Kurwa, chyba jaja sobie robicie... Nagle w domu podniósł się chór głosów, zaczęły trzaskać drzwi i powstało takie zamieszanie, że z trudem otworzyłam jedno oko. Z kakofonii dźwięków wyłowiłam w końcu jedno imię i stoczyłam się z kanapy. – Crispin! – ...muszę zobaczyć się z moją żoną. – Tylko to usłyszałam, nim zaczęłam krzyczeć. Rzuciłam się do drzwi, potykając się o stolik do kawy, kiedy w ślepym szale próbowałam jak najszybciej dotrzeć do tego głosu. Oczy miałam otwarte, ale nie mogłam skupić wzroku. Wszystko było zmazane i podwójne, tak że zbliżająca się do mnie postać wyglądała bardziej jak zjawa niż mężczyzna. Chwycił mnie w ramiona i przyciągnął do siebie, ale mój impet sprawił, że oboje upadliśmy na podłogę. Pod twarzą przyciśniętą do jego gardła poczułam lekkie wibrowanie, kiedy wydostał się z niego znajomy głos z wyraźnym akcentem: – Tak bardzo tęskniłem, Kitten. Kocham cię... To sen, pomyślałam. Piękny sen. Będę musiała z głębi serca podziękować Donowi za szansę trzymania Bonesa jeszcze raz w ramionach. Niech Bóg pobłogosławi współczesną naukę i kodeinę

zmieszaną ze środkami nasennymi! – Ty nie żyjesz – wybełkotałam. – Tak bardzo bym chciała, żebyś tu był razem ze mną... – Zostawcie nas samych. Bardzo proszę, dajcie nam chwilkę. Charlesie. Usłyszałam szept, ale nie zrozumiałam słów. Spade pochylił się tak nisko, że jego ciemne włosy połaskotały mnie w brodę. Krótko kiwnął głową i pocałował bladą twarz, którą nadal widziałam niezbyt wyraźnie. – Co tylko zechcesz, przyjacielu. – Nie budźcie mnie, proszę – wymamrotałam błagalnie, przerażona, że ktoś wyrwie mnie ze snu. Zamknęłam oczy i kurczowo uchwyciłam się postaci, która wydawała się taka realna. – Jeszcze tylko trochę. – Ty nie śnisz, Kitten. O, Boże, kiedy jego usta dotknęły moich, omal nie pękło mi serce. – Jestem tu. – Widzieli cię martwego i pppomarszczonego. Ty nnie jjesteś prawdziwy. Rzeczywistość wymieszała się z oszołomieniem spowodowanym przez leki i potężny wstrząs. Bones zaniósł mnie na kanapę. – Najpierw to, a rozmowa później – powiedział. Rozbił szklankę z wodą i przeciął sobie dłoń. Nie miałam wyboru, bo po prostu przycisnął zranioną rękę do moich ust. Z każdą przełkniętą kroplą narkotyczna mgła znikała z mojego umysłu, aż w końcu wyraźnie zobaczyłam klęczącego przede mną Bonesa. Wyciągnęłam drżącą dłoń, nadal w strachu, że to kolejny z czarów Patry i że w tym śnie jego ciało zacznie się rozkładać na moich oczach. Bones chwycił moją rękę i uścisnął ją mocno. Pożerałam go wzrokiem. Poza włosami, które były całkiem białe, wyglądał tak samo. Jego skóra jak zwykle lśniła, spojrzenie ciemnych oczu wbijały się w moje. – Naprawdę tu jesteś? Nie mogłam otrząsnąć się z przerażenia, że jest tylko zjawą. A jeśli pozwolę sobie w nią uwierzyć, a potem się obudzę i stwierdzę, że to był sen? Nie mogłabym tego znieść. Z pewnością bym oszalała. Z nagłą desperacją sięgnęłam po kawałek rozbitego szkła i z całej siły wbiłam go sobie w nogę. Zdumiony Bones wyrwał mi odłamek z ręki. – Co ty robisz, Kitten? Silny ból, który poczułam, okazał się najcudowniejszym doznaniem w moim życiu, bo oznaczał, że nie śnię. Bones naprawdę tu był. Samokontrola, którą sobie narzucałam przez kilka ostatnich dni, nagle gdzieś wyparowała. Z płaczem rzuciłam mu się na szyję, choć próbował mnie odsunąć, żeby zająć się raną na mojej nodze. – Ty żyjesz, ty żyjesz...! Nie mogłam przestać tego powtarzać, mimo że od płaczu dostałam czkawki. Gorączkowo przesuwałam dłońmi po jego ciele. Czując pod ubraniem znajome, twarde mięścnie, rozpaczliwie zapragnęłam dotknąć jego skóry. Gdy rozerwałam mu koszulę i dotarła do mnie kojąca fala jego mocy, z oczu znowu trysnęły mi łzy. Bones przytulił mnie mocno i szeptał coś do mojego ucha, ale nie byłam w stanie zrozumieć słów. Żal i rozpacz przepełniające mnie w ostatnich dniach nareszcie znalazły ujście i zmieniły się w radość, która wstrząsnęła mną do głębi swoją intensywnością. Całe emocjonalne opanowanie, z którego byłam tak dumna, teraz legło w gruzach, ale wcale się tym nie przejęłam. Nagle

odzyskałam to, co uważałam za utracone na zawsze. Kurczowo przywierałam do Bonesa, jakbym miała umrzeć, jeśli go puszczę. Właśnie tak się teraz czułam. To wszystko mogło trwać kilka minut, ale miałam wrażenie, że tylko sekundy Bones odsunął mnie od siebie i pocałował, a ja niemal zmiażdżyłam jego wargi, głodna ich smaku. Bones przyciągnął mnie i jęknął, kiedy oplotłam go nogami w pasie. Teraz błądziłam dłońmi po jego ciele z innego powodu. To nie była żądza, tylko potrzeba wykraczająca poza namiętność czy przymus, żeby poczuć go w sobie. Bones musiał mieć podobne odczucia, bo nie czekał, tylko rozdarł moje ubranie, a chwilę później ogarnęła mnie ekstaza. Dyszałam przez łzy, tuliłam się do niego tak mocno, jakbym chciała go zgnieść, i całowałam dotąd, aż z braku tlenu zakręciło mi się w głowie. Szybko nastąpiła prawdziwa eksplozja. Bones doszedł chwilę po mnie, wydając z siebie pierwotny jęk. Serce waliło mi w piersi, co mogło być niebezpieczne, zważywszy na ilość różnych środków chemicznych w moim organizmie. Nie przejmowałam się tym. Mogłabym teraz umrzeć, a i tak uważałabym się za najszczęśliwszą osobę na ziemi. – Nie masz pojęcia, jak bardzo za tobą tęskniłem – mruknął Bones. – Wszyscy wrócili oprócz ciebie – wyszeptałam, cierpiąc katusze na samo wspomnienie. – Zadzwoniłam na twoją komórkę, ale odebrała Patra. Powiedziała... – Umilkłam i po chwili, z opóźnieniem spowodowanym przez szok i radość, zadałam najważniejsze pytanie: – Bones, co się stało? Żeby nie powtarzać wszystkiego dwa razy, Bones najpierw przyniósł nam obojgu nowe ubrania, a potem zwołał wszystkich do salonu. Siedziałam na kanapie, piłam zimną kawę i starałam się dojść do siebie. Krew Bonesa zwalczyła senność wywołaną przez leki, ale nadal byłam mocno otumaniona. Bones na dłuższą chwilę zniknął w objęciach wszystkich zgromadzonych. Osobą, która niemal z bronią w ręku wywalczyła sobie do niego dojście, była Annette. Rzuciła mu się na szyję i pocałowała go w usta, zanim zdążył się do mnie odwrócić z przepraszającym spojrzeniem. – Nie żałuję jej – powiedziałam, chociaż raz bez cienia zazdrości. – Przez ostatnie kilka dni cierpiała tak samo jak ja. Kiedy Annette w końcu go puściła, Mencheres objął Bonesa i ze zdumieniem dotknął jego białych włosów. – Nigdy przedtem nie myliłem się w swoich wizjach – stwierdził. – Widziałem, jak umierasz. – Nie bój się, nie masz na swoim koncie żadnej pomyłki – odparł Bones, – Ale o tym później. Dziękuję, że dotrzymałeś naszej umowy. Nie zapomnę ci tego. Jako następny uściskał Bonesa Ian. Zaśmiał się i z gardłem ściśniętym ze wzruszenia rzucił: – Cholerny draniu, twoja żona powinna dać ci popalić za taki numer! Bones poklepał go po plecach. – Wciąż tu jesteś, przyjacielu. Uważaj, bo grozi ci zostanie uczciwym facetem. Pozostałe wampiry też wyraziły radość, że znowu go widzą. Zważywszy na to, że wszyscy słyszeli odgłosy najpierw mojego załamania, a później naszego fizycznego zbliżenia, powinnam czuć się zażenowana, ale wcale tak nie było. Moja skromność mogła sobie spłonąć w piekle. Nie żałowałam, że wykorzystałam drugą szansę, by okazać Bonesowi swoją miłość – albo łzami, albo w inny sposób. Życie było zbyt krótkie, żeby się przejmować drobiazgami. W końcu Bones usiadł obok mnie. Ujęłam jego dłoń, bo nadal czułam potrzebę, żeby go dotykać i w ten sposób upewniać się, że jest prawdziwy. – Jak wiecie, rzuciłem się w pogoń za ostatnim wampirem – zaczął Bones. – Wskoczył na

dach pociągu, który akurat przejeżdżał obok nas. Kiedy skakaliśmy z wagonu na wagon, wyczułem inne wampiry. Patra znajdowała się w wagonie pełnym mistrzów. Sprytna dziwka wiedziała, że nie wyczujemy jej dopóki pociąg nie dojedzie na miejsce. Nagle wszyscy pojawili się na dachu i ruszyli na mnie. To była sprytna zasadzka. Walka wręcz na dachu pędzącego pociągu i uchylanie się przed srebrnymi nożami naprawdę nie jest łatwe. Bones w tak nonszalancki sposób opowiadał o śmiertelnym zagrożeniu, że popatrzyłam na niego zdumiona. – Dlaczego nie uciekłeś? – Przez arogancję – lakonicznie odparł Bones. – Patra była tak blisko. Wystarczyło pokonać jej straż, żeby zakończyć wojnę. Dlatego nie przestawałem ich atakować, aż zostało już tylko sześciu mistrzów. I wtedy to się stało. Jeden z nich rzucił nóż prosto w moje serce. Ból powalił mnie na kolana. Koleś od razu wrócił do wagonu i powiedział Patrzę, że mnie zabił. Ja też tak myślałem, tyle że tamten zapomniał przekręcić ostrze. Poraził mnie ten obraz, ale dopiero kiedy poczułam na palcach wilgoć, spojrzałam w dół i zobaczyłam krew na jego ręce; ściskałam ją tak mocno, że paznokciami przebiłam mu skórę. – Przepraszam – szepnęłam. – Pomyślałem, że to już koniec, i byłem z tego powodu strasznie wściekły. Udało mi się wyciągnąć ostrze, ale nie mogłem dłużej się bronić. Kiedy w oczach mi pociemniało i nic już nie słyszałem, poczułem bardzo dziwną moc. Ostatnie, co pamiętam, to że przejeżdżaliśmy przez most, a ja stoczyłem się z dachu do płynącej pod nim rzeki. Potem nie było już nic. Do chwili kiedy znalazłem krew. – Bones westchnął ze skruchą. – Musiał mnie znieść prąd. Znalazł mnie jakiś biedak, który prawdopodobnie chciał przeszukać moje kieszenie. W każdym razie obudziłem się z jego ciałem w objęciach. Okazało się, że rozszarpałem nieszczęśnikowi gardło i wypiłem z niego całą krew. Jego kumplem również się pożywiłem. Kiedy zobaczyłem swoje dłonie... byłem przerażony. Bones umilkł na chwilę i przyjrzał się własnej ręce. Jego usta drgnęły, choć ja nie dostrzegłam w niej niczego niezwykłego. – Widziałem wszystkie swoje kości, jakbym był szkieletem. Nie mogłem na niczym się skupić, prawie nic nie widziałem, nie słyszałem, nie czułem żadnego smaku i byłem słaby jak kociak. Kiedy wzeszło słońce, znowu straciłem przytomność. – Co ci się, do diabła, stało? – zapytał Ian. – Nigdy nie słyszałem o czymś takim. – A ja tak – odezwał się cicho Mencheres. – Ale pozwólcie mu skończyć. – Ocknąłem się po zachodzie słońca. Mój nieznany towarzysz odzyskał przytomność mniej więcej w tym samym czasie. Próbował uciec, ale chwyciłem go za kostkę. Mogłem już mówić. Może niezbyt zrozumiale, ale tyle wystarczyło. Powiedziałem, że puszczę go wolno, jeśli zaciągnie mnie do telefonu. Koleś był oczywiście niemal sparaliżowany ze strachu. Krwiożerczy, na pół zgniły kościotrup nie chciał puścić jego nogi. Dziwne, że od razu nie padł na zawał. Zaczekaliśmy do północy, więc widok bezdomnego kopiącego przed sobą zwłoki w drodze do budki telefonicznej nie był aż taki koszmarny. Wyobraziłam sobie tę sytuację i mimo woli wybuchłam śmiechem. To była najdziwniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałam. – Dotarliśmy do telefonu, ale facet nie miał przy sobie ani centa na połączenie. Mój umysł wciąż nie funkcjonował jak należy, bo o tym nie pomyślałem. Wiedziałem tylko, że muszę dotrzeć w jakieś bezpieczne miejsce. Kazałem mu wybierać różne numery, ale mówił, że wszystkie są odłączone od sieci albo nie odpowiadają. Pamiętałem jedynie kilka: twój, Mencheresa, Charlesa... ale wszyscy byliście nieosiągalni. Wtedy przypomniałem sobie ostatni numer, i w końcu się udało.

Dodzwoniłem się do Dona. Mojego stryja? Zamrugałam ze zdziwienia. Bones prychnął. – Tak, on też był zaskoczony. Stwierdził, że nie zna mojego głosu... i cóż, miał rację. Przypomniałem mu więc, że w dniu, w którym się poznaliśmy, zapowiedziałem, że obedrę go ze skóry jak pomarańczę, i dotrzymam obietnicy, jeśli nie przestanie kwestionować moich słów. W końcu kazał mojemu towarzyszowi opisać miejsce, w którym się znajdujemy, i powiedział, że przyjedzie. Ale, żeby nie leżeć na widoku, kazałem bezdomnemu wrzucić mnie do kontenera na śmieci. Jakieś dwie godziny później Don uniósł pokrywę. Na jego widok rzuciłem: „Nie śpieszyłeś się, staruszku”. Dopiero wtedy uwierzył, że to naprawdę ja, ale nie omieszkał nadmienić, że taki wysuszony kawał wołowiny powinien odzywać się do niego z większym szacunkiem. Zawlókł mnie do vana i dał mi worki z krwią. Wypiłem wszystkie, ale wciąż nie byłem sobą. Don zawiózł mnie do ośrodka i podał więcej krwi. Pełna regeneracja zabrała mi ponad dwanaście godzin. – Dlaczego, do cholery, nie zadzwoniłeś?! – krzyknęłam, mimo przepełniającej mnie wdzięczności do stryja. Don nigdy nie lubił Bonesa, a jednak uratował mu życie. Wiedziałam, że nigdy nie zdołam spłacić tego długu. – Po pierwsze, nie znał waszych numerów. Nie znał też innych adresów mejlowych oprócz twojego, Kitten, ale ty nie sprawdzałaś poczty. Po drugie, nie wiedział, czy w ogóle dojdę do siebie, i nie chciał dawać ci fałszywej nadziei. Jakąś godzinę po moim wyzdrowieniu zadzwonił do niego Tate i poprosił o lek dla ciebie. Don podał mi adres apteki. Kiedy tam dotarłem, podążyłem za zapachem Tate’a. Słysząc jego ton, uświadomiłam sobie z opóźnieniem, że kogoś brakuje w pokoju. Nawet matka stała w drzwiach i udawała, że nie obchodzi jej cała ta historia. – Gdzie jest Tate? I dlaczego Don do niego nie zadzwon ił, kiedy j uż miał pewność, że z tobą wszystko w porządku? Bones spojrzał mi w oczy. W jego wzroku ujrzałam żal... i zdecydowanie. – Nie dzwonił do Tate’a, bo mu zabroniłem. Nie chciałem, żeby osoba, która próbowała mnie zabić, dowiedziała się, że żyję.

DWUDZIESTY PIĄTY

Słowa Bonesa wydały mi się jeszcze bardziej złowieszcze, kiedy Spade zaczął się wiercić na krześle. I przypomniałam sobie, że wcześniej Bones szepnął do niego coś, czego nie dosłyszałam. Później byłam tak oszołomiona jego powrotem, że nie zauważyłabym stada pędzących słoni, nie mówiąc o szamotaninie... – Gdzie jest Tate? Zadziwiające, że mogłam jednocześnie być radosna i wściekła. – Nie umarł – odparł Bones. – Siedzi w zamknięciu, póki nie przyzna się do zdrady. Dopiero potem go zabiję. – Myślisz, że to była zasadzka? – Tak, pociąg z egipską królową i całym zastępem mistrzów wjeżdżający akurat wtedy na stację trudno uznać za zbieg okoliczności. – Tylko obecni w tym pokoju znali szczegóły naszego planu. Oczywiście, poza Davem i Cooperem, a to z pewnością nie oni. Dave przez większość czasu był zamknięty w celi z Juanem, a Cooper nie ma powodu, żeby chcieć mojej śmierci. Tylko Tate zaryzykowałby wszystko, żeby zobaczyć mnie martwym, pod warunkiem, że tobie nic się nie stanie. Miłość do ciebie skłoniła go do zdrady, a ja chcę, żebyś usłyszała przyznanie się z jego własnych ust. Potem go zabiję. Szybko, ze względu na ciebie. Nie. To nie on. Bones usłyszał mój niemy protest i westchnął. – Przykro mi, kochanie. Wiem, że ci na nim zależy... W tej chwili zamknęłam umysł, ale nie przed Bonesem, tylko przed dwoma pozostałymi wampirami, które potrafiły czytać w myślach. Nie wierzyłam, że Tate zrobił coś takiego. Czasami bywał prawdziwym fiutem i prowokował Bonesa, ale nigdy nie wydałby go Patrzę. Po prostu nie mogłam w to uwierzyć. Co oznaczało, że winowajcą jest ktoś inny z obecnych w tym pokoju. – Tate nigdzie się nie wybiera, tak? – zapytałam spokojnie. Bones popatrzył na mnie dziwnie. – Nie. – Więc przestańmy na razie się nim zajmować. Jeśli przyzna się do zdrady, nie będziesz musiał się trudzić zabijaniem go. Sama to zrobię. Mówiłam poważnie, ale wiedziałam, że do tego nie dojdzie. Gdyby Tate chciał zabić Bonesa, wyzwałby go do uczciwej walki. Oczywiście przegrałby, jednak kłamstwa i podstępy nie były w jego stylu. – Mencheresie, podobno słyszałeś, że coś podobnego przydarzyło się innemu wampirowi. Chodzi mi o obumieranie. Egipcjanin przyjrzał mi się chłodnym, badawczym wzrokiem, a ja w tym momencie zrozumiałam dwie rzeczy. Przejrzał moją pozorną obojętność na los Tate’a i też nie wierzył, że on jest zdrajcą. Płacz. Słowo tak wyraźnie rozbrzmiało w mojej głowie, jakby ktoś wypowiedział mi je wprost do

ucha. Mencheres nawet na chwilę nie odwrócił ode mnie stalowego spojrzenia. Drgnęłam zaskoczona, ale go posłuchałam. Nie sprawiło mi to trudności. Jeszcze nie odzyskałam pełnej kontroli nad swoimi emocjami. Po policzkach spłynęły mi wielkie łzy. Okazanie słabości to czasami najlepsza forma ataku. – Mój stwórca Tenoch miał taki dar – powiedział Mencheres. – Potrafił udawać martwego. Kiedy podzieliłem się z tobą mocą, Bonesie, musiałeś odziedziczyć po mnie więcej, niż sądziłem. Dojście do siebie zabierało Tenochowi kilka dni. Ty będziesz miał szczęście, jeśli odzyskasz siły po dwóch tygodniach. – Mencheres wstał z gracją i dodał władczym tonem: – Będziemy trzymać zdrajcę pod kluczem. A ty potrzebujesz krwi i snu. Wieść o tym, że żyjesz, rozgłosimy dopiero po tym, jak dojdziesz do siebie. Zajmijcie, proszę, mój pokój. Jest dźwiękoszczelny, więc nie będą wam przeszkadzać hałasy dochodzące z pozostałej części domu. Brawo! Miałam ochotę zaklaskać, ale otoczyłam swoje myśli grubym murem ochronnym. Ty przebiegły sukinsynu, chyba zacznę cię lubić. Dla lepszego kamuflażu pociągnęłam nosem. – Zabierz mnie do łóżka, Bones. Jestem taka zmęczona. Mój mąż wstał z kanapy płynnym ruchem i wziął mnie na ręce. – Mencheresie, pokażesz mi drogę? Wyniósł mnie z salonu. Kiedy przechodziliśmy obok mojej matki, która wciąż stała w drzwiach, zatrzymał się i posłał jej bezczelny uśmiech. – Pewnie myślałaś, że na dobre się mnie pozbyłaś, co? Matka otworzyła usta i po chwili wahania na powrót je zamknęła. A potem zaskoczyła mnie jeszcze bardziej, z własnej woli usuwając się nam z drogi. Jak na nią, było to gorące powitanie. – Parszywe bydlę – rzuciła, kiedy już znikaliśmy jej z oczu. W odpowiedzi Bones prychnął z rozbawieniem, nie zwalniając kroku. – Ciebie również miło znów widzieć, Justino. Mencheres wszedł za nami do swojej wielkiej sypialni, pod pretekstem, że musi zabrać z niej parę rzeczy. – Nie chciałbym wam potem przeszkadzać – wyjaśnił spokojnie, zamykając za sobą drzwi. – Bonesie, Cat ma rację. To nie Tate. Zaskoczyło mnie, że Mencheres też tak uważa, ale powiedziałam tylko: – On by tego nie zrobił. – Dlaczego? – warknął Bones. – To była jego jedyna szansa, żeby cię mieć. Ja na miejscu Tate’a zabiłbym rywala, nawet gdybym musiał wszystkich zdradzić! – I pożałowałbyś tego – rzekł Mencheres. Zobaczyłam, że po jego twarzy przemknął wyraz bólu. Ciekawe, czy myślał teraz o morderstwie, które popełnił przed tyloma stuleciami. – Zabicie rywala nie gwarantuje szczęścia. Czasami przekreśla na nie szansę. Pamięć o zmarłym ma o wiele większą moc niż złość na żywych. Przyjrzałam się Mencheresowi. Jego twarz znowu była nieprzenikniona, ale wiedzieliśmy, co miał na myśli. – Gdybym nie podzielił się z tobą mocą – ciągnął Mencheres – zginąłbyś w tamtym pociągu. Musisz mi ufać, bo ktoś pod tym dachem liczy na to, że zaślepi cię zazdrość. Bones zaczął krążyć po pokoju. – To oznacza, że ktoś, kogo kochałem jak brata, spiskował przeciwko mnie. Logika podpowiada, że to Tate. – Może masz rację. Bones był tak zaskoczony moimi słowami, że stanął jak wryty. Podeszłam do niego i

pogłaskałam go po twarzy – Jeśli masz rację, to zdrajca siedzi w zamknięciu i nie wyrządzi już żadnej szkody. Będę rozpaczać, że mój przyjaciel dopuścił się tak potwornej rzeczy, ale go zabiję. Jeśli się mylisz... to jest tutaj osoba, która zrobi wszystko, żeby nie dać się złapać. Przerażona tym, że żyjesz. Oszalała ze strachu, co zrobisz, kiedy ją zdemaskujesz. Jeśli się mylisz, siedzimy po uszy w bagnie, więc dlaczego tak się upierasz, że masz rację? Bones wpatrywał się we mnie badawczym wzrokiem. – Wiesz, że nie będę ryzykował. W porządku. Ktokolwiek to jest, będzie chciał jak najszybciej przekazać Patrzę wiadomość, że żyję. I spróbuje również uciszyć Tate a, zanim ten przekona mnie o swojej niewinności. Potrzebny będzie jeszcze ktoś oprócz naszej trójki, żeby do tego nie dopuścić. Mencheres skinął głową. – Do tego czasu pozwól tej osobie wierzyć, że Tate jest winny. Niech nadal pozostanie w zamknięciu. Kogo chcecie wtajemniczyć? Innymi słowy, komu ufacie na tyle, by powierzyć mu życie wszystkich tu obecnych? – Charlesa oczywiście. Jeśli to on jest zdrajcą, sam wbiję w niego sztylet. No i Rodneya. – I Annette – dodałam. – Kiedy usłyszała o twojej śmierci, krzyczała, że nie chce bez ciebie żyć. Mencheres podszedł do drzwi. – Nie mogę tu dłużej zostać, bo wydałoby się to podejrzane. A jeśli chodzi o twój powrót do sił... trochę przesadziłem. Tenoch regenerował się w ciągu godziny, a pełnię mocy odzyskiwał po dwóch. Góra za dwadzieścia cztery godziny będziesz jak nowy. Pozwól im jednak myśleć, że jesteś osłabiony. – Panie. – Bones zatrzymał go, kiedy Mencheres już wychodził. – Jeszcze raz ci dziękuję. Mencheres się uśmiechnął. Przez chwilę wydawał się młodszy od Bonesa. Otaczała go tak silna aura, że nigdy wcześniej tego nie zauważyłam. – Nie ma za co. *** Gdy stanęliśmy z Bonesem naprzeciwko siebie, raptem stwierdziłam, że nie wiem, co powiedzieć. Czy powinniśmy sporządzić listę podejrzanych? Podyskutować na temat winy albo niewinności Tate’a, ponieważ Bones nadal nie wyglądał na przekonanego? A może zapomnieć o wszystkim i po prostu położyć się spać? – Czy ktoś zadzwonił do Dona i powiedział mu, że tu dotarłeś? Ta kwestia zwyciężyła w losowaniu, choć nawet nie było jej na mojej liście. – Nie, ale możemy z tym jeszcze trochę zaczekać. Chodź, połóż się ze mną. Przez kilka ostatnich dni marzyłem tylko o twoich objęciach. Bones pociągnął mnie do łóżka i okrył kocem. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego białej czupryny. Jego ciało było chłodne pod moim policzkiem, skóra gładka i napięta. Wydawało się niepojęte to, że jeszcze tak niedawno była całkiem wyschnięta. – Twoje ciało postarzało się tak, jakby naprawdę umarło – powiedziałam. – To dlatego twoje włosy są białe, prawda? – Tak sądzę. Kiedy wpatrywałam się w jego niepomarszczoną, piękną twarz i okalające ją jasne włosy, dotarło do mnie, że żadne z nas nie powinno już żyć. Bones omal nie zginął od noża wbitego w serce, a gdybym ja, stojąc wtedy na krawędzi urwiska, zrobiła jeden krok więcej, on po powrocie nie zdołałby wskrzesić mojego roztrzaskanego ciała.

Czasami zdarzają się chwile, kiedy wszystko jest całkiem jasne. Skoro odpowiedzi wydają się oczywiste, dlaczego wcześniej ich nie dostrzegłam. Kiedy myślałam, że Bones nie żyje, nie liczyło się dla mnie nic ponad to, żeby winni zapłacili za jego śmierć. Nie obchodziło mnie, że musiałabym odejść z pracy, żeby przejąć władzę nad jego klanem i dokonać zemsty. Bez wahania zadzwoniłabym do Dona i oznajmiła mu, że odchodzę. Teraz jednak, skoro Bones żył, mogłam wrócić do pracy. Tyle że wcale tego nie chciałam: Nie zamierzałam niczego odkładać na później, jakby życie Bonesa znaczyło dla mnie mniej niż jego śmierć. Co człowiek robi, kiedy dostaje drugą szansę? Albo, jak w naszym wypadku, trzecią albo czwartą? Nie marnuje jej, ot co. – Pewne rzeczy się zmienią... Może Bones usłyszał to w moim głosie, a może wcześniej wyczytał w myślach, bo jego oczy się rozszerzyły, zanim dokończyłam zdanie: – Odchodzę z pracy.

DWUDZIESTY SZÓSTY

Spade znacząco spojrzał na zegar, a potem na talerz. – Twoje śniadanie jest już zimne. Ja też zerknęłam na zegar. Powinniśmy zejść na dół już godzinę temu, ale cóż... są rzeczy ważniejsze niż jedzenie. Usiadłam przy stole i przysunęłam sobie talerz. Ser brie w croissancie był jak wosk, jajka wyschły, krojona papryka straciła cały połysk. Rodney najwyraźniej uznał, że kawa w dzbanku do niczego się już nie nadaje, bo zaczął parzyć świeżą. Uśmiechnęłam się do Spade’a. – Nie martw się. Ma temperaturę pokojową. Moją ulubioną. Jadłam z ogromnym apetytem, a tymczasem Bones i Spade udali się na poszukiwania płynnego posiłku. Kiedy zniknęli mi z oczu, usłyszałam, że dołączyła do nich Annette. Ładni mi ochroniarze. Ponieważ Mencheres znajdował się w sąsiednim pomieszczeniu, nic mi nie groziło. Poza tym, według mnie, Rodney nie był zdrajcą. Ani, o dziwo, kolejny wampir, który wszedł do kuchni. Vlad usiadł obok mnie, ignorując nieprzyjazne spojrzenia Rodneya. – Wróciły ci rumieńce – zauważył. – Teraz nie tylko Bones wygląda tutaj na wskrzeszonego. Odchyliłam się na oparcie krzesła i spróbowałam łyk kawy. Vlad popatrzył na moją filiżankę i uśmiechnął się sarkastycznie. – A, gorący kubek. Z pewnością kofeina jest ci potrzebna po kolejnej bezsennej nocy. Poczułam, że na twarz wypływa mi rumieniec. Vlad roześmiał się i zaczął oglądać sobie paznokcie. – Doprawdy, Cat, nie powinnaś być taka wstrząśnięta. Dźwiękoszczelne nie oznacza, że nie słychać twoich myśli. Telepatia radzi sobie z najgrubszymi ścianami. Nie mogłem spać, bo w mojej głowie wciąż rozbrzmiewały krzyki. Dobry Boże, o tym nie pomyślałam. Właśnie tak musi się czuć człowiek, kiedy ktoś znajdzie kasetę z jego sekretnym nagraniem. – I zaproś tu kogoś do domu – burknęłam, nagle zafascynowana swoim kubkiem z kawą. – A myślałam, że prawie cię lubię. Teraz już mi przeszło. Vlad uśmiechnął się jak wilk, ale czarująco. – A ja lamentowałem, że ominęła mnie okazja zacieśnienia naszej przyjaźni. Nie jestem takim głupcem jak tamten gość. Ty nigdy nie opuścisz Bonesa. Chłopak powinien to zrozumieć i żyć dalej. Zesztywniałam. To jedno zdanie uświadomiło mi, że również według Vlada, Tate nie jest zdrajcą. W przeciwnym razie Drakula wiedziałby, że Tate’a nie czeka przyszłość, o którą mógłby się martwić. – Jestem twoją dłużniczką. Vlad spoważniał równie szybko, jak zmienił się temat rozmowy. – W zwykłych okolicznościach tak by było. Ale w tym wypadku to ja spłacam dług. Nie jesteś mi nic winna.

– Ależ, Vlad. Niszczysz swój wizerunek. Wspaniałomyślność do ciebie nie pasuje. Drakula się uśmiechnął. – Racja. Mówiłaś wcześniej, że sporo o mnie czytałaś. W takim razie wiesz, że miałem żonę. Podczas bitwy, która rozegrała się niedaleko mojego domu, zostałem ranny w głowę. Normalnie zginąłbym na miejscu, ale wtedy już od kilku tygodni byłem wampirem. Z czołem zalanym krwią, zasnąłem jak wszystkie nowe wampiry, kiedy nastał świt. Moi ludzie byli przekonani, że poległem. Jakiś żołnierz pobiegł do zamku, żeby powiadomić moją żonę o mojej śmierci. Wiesz, co się stało potem. Owszem, wiedziałam. Zona Drakuli rzuciła się z dachu zamku, żeby uniknąć pojmania przez wroga albo jeszcze gorszego losu. A niemal sześćset lat później Vlad powstrzymał mnie przed zrobieniem tego samego. Jego poznaczona bliznami dłoń przesunęła się po stole w kierunku mojej ręki. – Moja żona stała samotnie na tamtym dachu, kiedy ja powinienem być przy niej. Nie powiedziałem jej, kim się stałem. Już i tak przeraziłem ją tym, co robiłem, żeby zapewnić bezpieczeństwo swoim ludziom. Bałem się, że utrata człowieczeństwa jeszcze bardziej nas od siebie oddali. Zamierzałam kiedyś wyznać jej prawdę... ale raptem okazało się, że już nie mam więcej czasu. Po jej śmierci zrobiłem wiele rzeczy, które wzbudziłyby w niej odrazę, ale tamtego dnia na urwisku... poczułem, że się do mnie uśmiecha. Od bardzo, bardzo dawna tego nie czułem. – Nagle wstał od stołu. – Nie zmarnuj tego, co masz, bo będziesz żałować do końca swoich dni. Bones nie powinien bać się pokazać ci, jaki jest naprawdę, chociaż jest zadzierającym nosa żulem, który dostał dużo więcej, niż zasługuje. Ostatnie słowa powiedział głośniej, bo sądząc po miarowych krokach, właśnie wracał Bones. Posłałam Vladowi krzywy uśmiech. – Jesteś małostkowy, prawda? – Oczywiście. Nie licząc moich wielu innych nikczemnych cech. Ale, Catherine... – Pochylił się do mnie, tak że tylko ja mogłam go usłyszeć. – Nigdy nie pozwoliłbym ci skoczyć. Zaraz potem wyszedł innymi drzwiami, żeby uniknąć spotkania z Bonesem. Pomyślałam, że tym razem nie zrobił tego z powodu ich wzajemnej niechęci, tylko dlatego, że chciał uniknąć wdzięczności Bonesa. Jakby irytowało go przypominanie, że zrobił dobry uczynek. Bones wszedł do kuchni, przeniósł baczne spojrzenie z oddalającego się Vlada na mnie. – Cholera, Kitten. Nie mów, że lubisz tego zarozumiałego sukinsyna! Uśmiechnęłam się. – Tak, chyba lubię. *** W nocy Bones zapewnił mnie, że Tate jest trzymany w dobrych warunkach i nikt go nie torturuje. Kiedy jednak zobaczyłam go w maleńkiej celi, przypominającej raczej loch, wpadłam we wściekłość. – To są według ciebie dobre warunki? Więc gdzie, twoim zdaniem, jest źle? W siódmym kręgu piekła? Bones nawet nie drgnął, słysząc mój ostry ton, tylko popatrzył na przykutą do ściany, zakrwawioną postać. – Nie jest ranny. Krew na jego ciele pochodzi z zeszłej nocy. Choć pewnie wolałby miękkie łóżko i smakowitą szyjkę obok siebie, nie jest to dotkliwa kara za to, co zrobił. Mówił wyraźnym, donośnym głosem, i łatwo mógł być przez kogoś podsłuchany. Ledwie powstrzymałam się przed żądaniem, żeby uwolnić Tate’a. Prawdziwy zdrajca nadal przebywał na

wolności, a jeszcze nie wiedzieliśmy, kto nim jest. – Jesteś najszczęśliwszym skurwielem na świecie – wymamrotał z nienawiścią Tate. Jego oczy płonęły jak szmaragd. Bones się roześmiał. – Wiesz co, kolego? Kiedy obudziłem się dziś rano z żoną śpiącą w moich ramionach, rzeczywiście poczułem, że mam szczęście. Tate zaklął, szarpiąc się w kajdanach. Ian zaśmiał się cicho i klepnął Bonesa po plecach. Właśnie on pełnił tu w nocy straż. – Odkąd wróciłeś, Crispinie, facet bluzga na ciebie bez przerwy. Słuchając go, nieźle się ubawiłem. A, Rodney, teraz twoja kolej? To dobrze, bo jestem wykończony. – Dziękuję ci, lanie – powiedział Bones. – Odpocznij, a pogadamy później. Chociaż Ian nie znalazł się na drugim ani na trzecim miejscu, Bones umieścił go wysoko na swojej liście osób, które według niego nie chciały go zabić. Ja uważałam, że Ian jest do tego zdolny, ale Bones nie zgadzał się ze mną. Ponieważ Tate stanowił zagrożenie dla prawdziwego sprawcy, musieliśmy postawić przy nim zaufanych strażników. W piwnicy nie było nikogo więcej oprócz Rodneya, Bonesa, Tate’a i mnie. Znajdowaliśmy się pod ziemią, w odosobnionej części domu, do której wiodła tylko jedna droga. Teraz mieliśmy jedyną szansę na rozmowę, bo późniejsza byłaby mniej wiarygodna. W tym momencie powinnam chcieć konfrontacji z Judaszem. – Jak mogłeś to zrobić, Tate? – spytałam. Dźwięk doskonale roznosił się w pustym korytarzu prowadzącym do celi, więc szepty byłyby zbyt podejrzane. – Nienawidzę go, ale to nie ja – odparł Tate. Spod swetra wyjęłam niewielki notes i długopis. Tate przyglądał mi się ze znużeniem. Skinęłam głową Rodney– owi, a wtedy on zdjął kajdany z jednej ręki jeńca. Całkowite uwolnienie go narobiłoby zbyt dużo hałasu, poza tym, Bones nadal był ostrożny. Nie chciał, żeby Tate kręcił się wokół mnie, bo mu nie ufał. Wbrew mojemu przekonaniu uważał, że Tate jest winny. Szybko naskrobałam na papierze kilka słów i podsunęłam je Tate’owi pod nos. Wierzę ci. Jego oczy wypełniły się łzami. Z całych siłami powstrzymywałam się, żeby go nie uścisnąć i nie zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Dał znak głową, a Rodney podał mu długopis i notes. – Jakoś ci nie wierzę, kolego. Bones powiedział to z jadem w głosie, a każdy, kto podsłuchiwał, pomyślałby, że to odpowiedź na słowa Tate’a. Zanim Rodney oddał mi notes, z odrazą zerknął na zapisaną stronę. Kocham cię, Cat. – Mam w dupie to, w co wierzysz, ty podstępny angielski fiucie – odparował Tate. Cóż, chcieliśmy, żeby wszystko brzmiało autentycznie, pomyślałam z ironią. Przynajmniej to nam się udało. – Chcesz wiedzieć, co myślę? – ciągnął Tate. – Myślę, że sfingowałeś własną śmierć, żeby zepchnąć Cat w otchłań rozpaczy, a potem w cudowny sposób ożyłeś i zrzuciłeś winę na faceta, którego nienawidzisz. Chciałeś mnie zabić od chwili, kiedy ponownie zjawiłeś się w jej życiu. Miałeś dość czekania, co? Zamrugałam. Tate najwyraźniej miał zupełnie inne wyjaśnienie ostatnich wydarzeń. Bones tylko prychnął. – Myślisz, że tak bym ją zranił tylko po to, żeby cię zabić? Imbecyl. Nie po to tu przyszliśmy – napisałam i pomachałam Bonesowi kartką przed nosem. Z emocji zapomniałam, że przecież mogłam to pomyśleć. Bones nawet nie zadał sobie trudu, żeby spojrzeć

na napisane przeze mnie zdanie. – Jesteś dla niej o wiele za słaby, kolego. Spiskowanie, żeby mnie zabić, było twoim największym osiągnięciem. Nadal trzymasz się wersji, że to nie ty? Wróciłeś w takim razie w to zapomniane miejsce, gdzie Cat nigdy cię nie zauważy. Kim więc jesteś: zdrajcą czy żałosnym frajerem? Oczywiście było to podchwytliwe pytanie. Jedna odpowiedź skazałaby go na śmierć, druga – jeśli trzymać się poetyki Bonesa – uczyniłaby z niego emocjonalny wrak. O kilka rzeczy w tym słownym pojedynku bardzo chciałam posprzeczać się z Bonesem, ale nasza rozmowa musiała poczekać. Tate spojrzał się na niego z jeszcze większą furią, która o czymś świadczyła. Bones czekał z drwiącym uśmieszkiem na ustach. Ja jeszcze bazgrałam w notesie, kiedy Tate się odezwał. – Wyjaśnijmy sobie jedno: jeśli mnie zabijesz, to nie za zdradę. Nie wydałem cię Patrzę, chociaż wyrażam uznanie temu, kto to zrobił. Jeśli mnie zabijesz, to tylko ze strachu, że któregoś dnia będziesz patrzył, jak Cat ze mną odchodzi. Więc też mam do ciebie pytanie, Strażniku Krypty: jak będzie? Ciemne oczy, które potrafiły mnie rozpalić, były teraz lodowato zimne. – Dałem ci szansę przyznania się do wszystkiego z godnością. Odrzuciłeś ją. W takim razie niech będzie, jak chcesz. Zostaniesz tutaj bez jedzenia i bez towarzystwa, póki głód i samotność trochę cię nie zmiękczą. Zobaczymy, co będziesz miał do powiedzenia za miesiąc. Siedź tu sam ze swoimi kłamstwami i tchórzostwem, a tymczasem ja będę się cieszył towarzystwem swojej żony. Bones wziął mnie za rękę, ale ja zdążyłam jeszcze unieść zapisaną w pośpiechu kartkę do oczu Tate a, gdy Rodney zakuwał z powrotem w kajdany jego rękę. Obiecuję, że dowiem się, kto to zrobiły ale jeśli wejdzie tu ktoś oprócz Bonesa i mnie, krzycz ile sił w płucach. – Nie martw się, Cat – powiedział Tate. – Nigdzie się nie wybieram. Kiedy Rodney zamknął za nami drzwi, odwróciłam się do Bonesa i spytałam go w myślach: Naprawdę myślisz, że to on? Na jego twarzy toczyły walkę sprzeczne emocje, a żadna z nich nie była przyjemna. W końcu potrząsnął głową. Nie.

DWUDZIESTY SIÓDMY

Listę trzynastu nieumarłych podejrzanych skróciliśmy do czterech. Dla Bonesa był to bardzo trudny proces, bo z każdym z nich spędził około stulecia i wszystkich uważał za przyjaciół. Jednak Cezar też nie podejrzewał Brutusa, i patrzcie, dokąd go to zaprowadziło. Bones musiał więc być bezlitosny w swoich ocenach. Na liście znajdował się Zero, mimo jego otwarcie niewolniczego oddania, a także TickTock, Rattler i Doc. Vlada też jeszcze nie do końca skreśliliśmy. Podczas gdy ja jadłam śniadanie, Bones w końcu zadzwonił do Dona i powiedział mu, że dotarł na miejsce. Mój stryj oczywiście zapytał go o Tate’a i otrzymał zwięzłą odpowiedź, że „jeszcze” nie umarł. Przed oczami miałam obraz, jak podczas tej rozmowy Don wyrywa sobie siwe brwi. Kochał Tate’a, ale był realistą. Wiedział, co się stanie, jeśli Tate okaże się winny zdrady. Wampiry nie stosowały zwolnienia warunkowego. Słowa Mencheresa o wolnym powrocie do zdrowia potwierdzały wyjątkowo ospałe ruchy Bonesa w porównaniu z jego zwykłymi, energicznymi i czujnymi. Popołudnie spędziliśmy na kanapie, a Mencheres opowiadał Bonesowi, co się działo w czasie, kiedy uważano go za zmarłego. Krótko, ale szczegółowo opisał przybycie Patry na zgromadzenie w budynku opery. Moja matka przestała udawać, że nie podsłuchuje, i usiadła obok nas na krześle. Kiedy Mencheres skończył mówić, przerwała ciszę pełną napięcia. – To prawdziwa jędza, Catherine. Powinnaś ją zabić. Bones prychnął. – Zamierzam sam dokonać tego zaszczytnego czynu. Tymczasem mieliśmy się dowiedzieć, kto z obecnych nawiąże kontakt z Patrą i powie jej, że Bones żyje. Don kazał założyć podsłuch we wszystkich telefonach i zorganizował przechwytywanie sygnałów bezprzewodowych wychodzących z domu. Komputery, komórki i wszystko inne prócz gołębi pocztowych zostało skonfiskowane. „Względy bezpieczeństwa”, chłodno oznajmił Mencheres, i nikt nie ważył się z nim spierać. Żeby wykonać swój ruch, zdrajca musiał posłużyć się telefonem, a wtedy zostałby przyłapany. Na razie pozostawało nam jedynie czekać. – Bonesie, wciąż jesteś blady – stwierdził Mencheres. – Powinieneś się pożywić i trochę odpocząć. – Racja. – Bones uścisnął moją dłoń. – Kitten, chciałbym ci coś pokazać. Ruszyłam za nim do piwnicy. Po drodze minęliśmy kilka pokojów, których zwiedzaniem wcześniej nie zawracałam sobie głowy. Przynajmniej jedna trzecia domu znajdowała się pod ziemią. Podobnie jak u wampirów i ghuli, to, co widoczne na wierzchu, było zaledwie namiastką. Dwa wampiry ukłoniły się nam w pas i otworzyły masywne drewniane drzwi. Kiedy weszliśmy do pomieszczenia, które najwyraźniej pełniło funkcje rekreacyjne, kilka osób, sami ludzie, podniosło na nas wzrok. Niektórzy siedzieli na wygodnej sofie przed dużym, płaskim telewizorem, inni grali w bilard na jednym z czterech stołów. Kolejnych pięciu pochłaniała gra w pokera. – Co to jest? – spytałam szeptem.

Bones zatoczył ręką po pokoju. – Coś w rodzaju kuchni wampirów, skarbie. Troska o ludzi w zamian za dobrowolne oddawanie krwi jest częstą praktyką w domach wampirów. Chciałem, żebyś to zobaczyła. – Zamawiam rudzielca! – wykrzyknął piegowaty młodzieniec, podchodząc do nas z uśmiechem. – Polubisz mnie. Smakuję najlepiej. – Myślisz, że tu przyszłam, żeby się tobą pożywić? – Wytrzeszczyłam oczy, kiedy chłopak przechylił głowę i obnażył szyję. Bones się roześmiał. – Właśnie tak sądzi. Przykro mi, Neal, ale ona cię nie ugryzie, zresztą, nie smakujesz najlepiej. – Położył chłopakowi dłoń na ramieniu. – Mimo wszystko się przydasz. Chociaż powinieneś ograniczyć jedzenie cebuli. Neal zbliżył się do Bonesa, a on wbił zęby w jego szyję jak w kawałek ciasta. Niecałą minutę później uniósł głowę, zamknął niewielkie ranki na skórze Neala i żartobliwie poklepał go po twarzy. – I jedz mniej czosnku. Piłem już krew włoskich szefów kuchni, którzy tak nie śmierdzieli. Z twarzy Neala nie zniknął uśmiech. – To była najlepsza pizza, jaką w życiu jadłem, z mnóstwem cebuli i czosnku. Wybacz. Bones prychnął z rozbawieniem. – Szczoteczka do zębów, koleś. Zaprzyjaźnij się z nią, bo nigdy nie zostaniesz przemieniony. Gdy jedna z dziewczyn podniosła się z kanapy, rzucił pośpiesznie: – Nie, nie wstawaj. Rozejrzymy się tylko i zaraz znikamy. Moja matka by zemdlała, gdyby wiedziała, co mieści się pod podłogą, pomyślałam oszołomiona. Żywe przekąski w zasięgu kłów. – Kim są te dzieciaki? – spytałam cicho. Żaden z obecnych nie wyglądał na więcej niż dwadzieścia lat. Bones poprowadził mnie przez kolejne pokoje. Bibliotekę, biuro z komputerami, a nawet podziemne jacuzzi. Co kilkadziesiąt kroków znajdowały się sypialnie. Niektóre były zajęte, inne puste, zza kilku zamkniętych drzwi dochodziły odgłosy niebudzące żadnych wątpliwości, co się za nimi dzieje. – Och, różnie – odparł Bones. – Studenci collegeu, artyści z ambicjami, uciekinierzy z patologicznych domów, dzieci ulicy albo obiecujący uczniowie. Neal jest jednym z nich. Chce zostać wampirem, wykazuje zaangażowanie, oddając krew i biegając na posyłki. Kiedy w dużym domu mieszka grupa wampirów, zazwyczaj ma się do czynienia z taką właśnie sytuacją. – Czy oni wszyscy są zahipnotyzowani? – Do licha, nie. Wiedzą, kto ich tu trzyma i po co. Uciekinierzy pobierają nauki w domu, mają zapewnione miejsce do życia i kieszonkowe, które oszczędzają na wypadek, gdyby zdecydowali się usamodzielnić. Ale dla własnego bezpieczeństwa większość z nich nie zna adresu domu ani prawdziwych nazwisk jego właścicieli. Kiedy odchodzą, wiedza o nas zostaje usunięta z ich pamięci. Tak dzieje się od tysięcy lat. Jak już wcześniej ci mówiłem, jest to pewna forma feudalizmu. – Feudalizmu? – Zatrzymałam się przy sypialni, w której ktoś dyszał. – Tak to nazywasz? – To... – Bones skinął głową w stronę drzwi – ...odbywa się za obopólną zgodą. Nie mogę wypowiadać się za wszystkie domy, ale na ogół źle ocenia się hipnotyzowanie posiłku w celu bzykania. Jeśli jesteś gościem i robisz coś takiego, możesz nawet stracić życie. Ale jeśli człowiek lubi takie zabawy, kto mógłby go krytykować? To jego wybór. Kto mógłby go krytykować? Ja. Nieźle, Mencheresie. Śmiało, zapewniaj gościom szwedzki

bufet z dodatkowymi atrakcjami. Dbaj o regularne posiłki, Bonesie. To dobry chłopak! Dupek. – Przecież wiesz, Kitten, że to nigdy się nie zdarzy – rzekł z powagą Bones. Uwierzyłam mu, ale mimo to, irracjonalnie czułam się zagrożona tak łatwo dostępnymi okazjami. – Dlatego mi to pokazałeś? Żebym się nie martwiła, że chcesz przede mną coś ukryć? – Tak, to był jeden z powodów. – Bones zaczął się uśmiechać. – Główny właśnie stoi za tobą i gapi się na twój tyłek, za co zaraz dostanie wycisk. – Amigo – usłyszałam za plecami pojednawczy głos. – Nie widziałem jej tak długo... Odwróciłam się błyskawicznie i rzuciłam Juanowi na szyję. On odwzajemnił uścisk, mrucząc po hiszpańsku: – Mi querida, twój mąż wrócił, que bueno. – Tak, ja też się cieszę, że tu jest. – Pociągnęłam nosem. – I ty też. Jak się czujesz? Juan uśmiechnął się szeroko i jak zwykle lubieżnie, co mi uświadomiło, że przejście na drugą stronę nie zmienia osobowości. – Czuję się świetnie, a w moich nowych oczach ty jesteś jeszcze piękniejsza. Popatrz tylko na swoją skórę. – Palcem pogładził mój policzek. – Magnifico. – Koniec macania, kolego. Bones uderzył go lekko w ramię, zmuszając do cofnięcia się o krok. Juan nie przestał się uśmiechać. – Muszę podziękować ci za wiele rzeczy, amigo ale za to szczególnie. Dzięki tobie kobiety pociągają mnie jeszcze bardziej, a ten ich zapach... bicie serca... smak... – Zamknął oczy. – Delicioso. Z niedowierzaniem popatrzyłam na Bonesa. – Zmieniłeś go w jeszcze większą świnię! Bones wzruszył ramionami. – Jest trochę oszołomiony swoimi nowymi zmysłami, ale przywyknie do nich. Albo zginie, jeśli się zapomni i choćby pomyśli o macaniu cię po tyłku. Sądzisz, że jestem ślepy? – Pacnął dłoń, która niby niewinnie zawędrowała w okolicę mojego biodra. – Samokontrola, amigo. Naucz się jej. – Querida. – Juan pocałował mnie w policzek, tym razem z szacunkiem. – Już nie rządzi mną głód i znowu mogę walczyć. On dał mi moc... a ja jej nie zmarnuję. Jedna z dziewczyn, które oglądały telewizję, pojawiła się w korytarzu i uśmiechnęła zalotnie do dwóch mężczyzn. Juan natychmiast zrobił się czujny. Skrzydełka jego nosa zadrgały, oczy zalśniły zielenią. – A skoro mowa o niemarnowaniu... – Cmoknął mnie jeszcze raz w policzek i z szerokim uśmiechem ruszył za dziewczyną. – La rubia, porfavor... zaczekaj. Jestem spragniony i bardzo wrażliwy na pochlebstwa... Mogłabyś namówić mnie do wszystkiego... – I to tyle, jeśli chodzi o uczciwą walkę – skomentowałam. – Za tydzień będzie miał cały harem. Bones patrzył, jak Juan znika na końcu korytarza, głaszcząc szyję blondynki w sposób, który mówił nie tylko o głodzie. – To świetny facet. Nauczy się. – Nauczy się czego? Przynajmniej teraz nie może złapać ani przenieść żadnej choroby, pomyślałam. Przemiana Juana w wampira miała dla kobiet choć tę jedną korzyść. Bones objął mnie ramieniem i razem ruszyliśmy do wyjścia z tej żywej kuchni. – Nauczy się, że wiele kobiet zaspokoi go tylko na krótki czas. Ale kiedy naprawdę się

zakocha, ta jedyna wystarczy mu na wieki. Zerknęłam na niego z ukosa. – Próbujesz mnie uwieść? Usta Bonesa wygięły się w uśmiechu pełnym obietnic. – Jasne. Splotłam palce z jego palcami. Tak, znajdowaliśmy się w nieprzyjemnej sytuacji. Ktoś, komu ufaliśmy, chciał jego śmierci, a to był tylko początek naszych kłopotów. Mimo wszystko jednak marnowali życie ci, którzy w pełni nie wykorzystywali danego im czasu, czy to ludzie, wampiry, czy ghule. Albo pokręcone mieszańce jak ja. – To dobrze.

DWUDZIESTY ÓSMY

Czekanie mnie dobijało. W innych okolicznościach uważałabym spędzanie większości czasu z Bonesem za zamkniętymi drzwiami za rodzaj wakacji. Ale rzucanie na wszystkich podejrzliwych spojrzeń, kiedy już opuszczaliśmy sypialnię, nie wydawało mi się dobrą formą relaksu. Bones miał jeszcze gorzej. Ja przynajmniej nie byłam emocjonalnie związana ze zdrajcą, ktokolwiek się nim okaże. Tego ranka przy śniadaniu Bones podniósł stawkę. Podczas gdy ja jadłam francuskie tosty, on niedbałym tonem rzucił uwagę, że jeśli chodzi o temperatury, Reno powinno być miłą odmianą po Whistler w Kolumbii Brytyjskiej. Wszyscy podejrzani znajdowali się na tyle blisko, żeby go usłyszeć. Sama zaczęłam się bawić w zgadywanie. Czy to Zero z telefonem w kuchni, czy Doc z pistoletem w saloniku? Skoro mowa o Docu, ostatnio dziwnie się zachowywał. Kilka razy widzieliśmy go kręcącego się niedaleko celi, w której zamknęliśmy Tate’a. Zawsze nosił ze sobą broń, w ustach trzymał niezapalonego papierosa i bacznie wszystko obserwował. Pojawiał się za mną bezszelestnie jak cień, kiedy byłam sama. Gdy przychodził Bones, Doc oddalał się dyskretnie, ale pozostawał w pobliżu. Trochę mnie to przerażało. Bonesowi też się to nie podobało, ale z konieczności nie okazywał irytacji ani nie rozmawiał z Dokiem o jego osobliwych podchodach. Zamiast tego uśmiechał się i mówił coś w stylu: „A, tu jesteś, kolego” tak wesołym i lekkim tonem, że z trudem powstrzymywałam się od braw. Może za kilkaset lat, gdybym pożyła tak długo, stałabym się równie dobrą aktorką. TickTock i Rattler, dwaj inni podejrzani, zajmowali się swoimi sprawami w tak beztroski sposób, że w myślach umieściłam ich niżej na swojej liście. W dodatku, obaj chyba wyczuwali, że w obecności Doca czuję się nieswojo, bo starali się go ode mnie odciągnąć przy tych nielicznych okazjach, kiedy Bonesa nie było u mojego boku. Zaczęłam nosić sztylety pod ubraniem, choć nie zapewniały mi one całkowitego spokoju. Zważywszy na to, jak szybkim strzelcem był Doc, naszpikowałby mnie kulami, zanim zdążyłabym rzucić nożem. Wkrótce po uwadze na temat Reno Bones udał się na porannego drinka, a ja wyszłam na ganek. Mencheres nie bez powodu postanowił ukryć się pod koniec grudnia w kanadyjskich górach. Wiedział, że wampiry nie znoszą zimna i dlatego unikają takich miejsc. O tej porze roku to Floryda roiła się od turystów bez tętna. Nie można było się obrócić, żeby nie wpaść na kogoś z niebijącym sercem. Dlatego ogarnął mnie lekki niepokój na widok postaci stojącej wśród drzew na lewo od zabudowanego ganku. Znałam ją. Wysoką, smukłą i groźną. Nagle przeszedł mnie zimny dreszcz, przy którym powietrze na zewnątrz wydawało się niemal balsamiczne. Zobaczyłam bowiem błysk, który był odbiciem słońca od metalu. Bez pośpiechu odwróciłam się i ruszyłam do drzwi, skupiając całą siłę woli na tym, żeby mój puls nie przyśpieszył. Dla wampira taki odgłos byłby tym samym co krzyk przerażenia. Idąc, zastanawiałam się, czy udałoby mi się zrobić unik wystarczająco szybko, żeby kule ominęły najważniejsze organy. Z drugiej strony, Doc powinien raczej celować w głowę. Po co miałby strzelać w coś innego?

Drzwi się otworzyły, zanim do nich dotarłam, a przy mnie stanął Vlad, zasłaniając przed jeszcze niewystrzelonymi pociskami. Chyba jeszcze nigdy tak się nie ucieszyłam, że go widzę. „Dziękuję”, powiedziałam do niego w myślach, nie oglądając się przez ramię, choć miałam na to ochotę. – Tu jest lodowato – stwierdził Vlad z krzywym uśmieszkiem. – Zaziębisz się na śmierć. *** – Trzymaj się z dala od Doca, Kitten – poprosił Bones, kiedy znaleźliśmy się naszym pokoju, a ja opowiedziałam mu o wszystkim. – Powinieneś go złapać i wydostać z niego, co wie – stwierdziłam zirytowana, że zrobiłam z siebie taki łatwy cel. – Tak, ale więcej czasu zabrałoby wyciągnięcie tego z niego torturami niż cierpliwe czekanie, aż sam się wygada – odparł Bones z chłodną groźbą czającą się w głosie. – Gdyby chodziło tylko o moje preferencje, to je znasz. Tak, miałam o nich całkiem niezłe pojęcie. Gdyby zawiodła mnie wyobraźnia, mógłby urządzić demonstrację, która odświeżyłaby mi pamięć. Kiedy wychodziliśmy z pokoju, na twarzy Bonesa pojawiała się maska beztroskiej wesołości, ale gdy wracaliśmy, ta maska opadała niczym łuski. Teraz z niecierpliwością potarł skronie. Mnie było ciężko, a co dopiero jemu. – Pewnie marzysz o kilku minutach prawdziwej ciszy i spokoju – zauważyłam. – Dla ciebie nigdy nie jest cicho, prawda? Albo słyszysz wszystkich, którzy cię otaczają, albo to, co się kołacze po mojej głowie. Bones uśmiechnął się z lekką goryczą. – Nie bój się, skarbie. Niedawno miałem trochę prawdziwej ciszy. Jest bardzo przereklamowana, jeśli pytasz mnie o zdanie. Usiadł na krześle z wysokim oparciem, stojącym obok łóżka: mahoń i czerwony aksamit przetykany złotą nicią, może nawet prawdziwy Ludwik XVIII. Bardzo pasowało do Bonesa, takie piękne i precyzyjnie wykonane. Ja usiadłam na podłodze i oparłam głowę na jego kolanach. – To nie twoja wina – powiedziałam cicho. Bones westchnął. – A czyja, Kitten? Zanim zdążyłam odpowiedzieć czy choćby nawet mrugnąć, Bones popchnął mnie na dywan i nakrył własnym ciałem. Nie zrobił tego jednak w porywie namiętności, tylko z powodu gradu pocisków, który zasypał pokój. Potem zaciągnął mnie do łazienki, rzucił krótko: „Zostań tu!” i wypadł z sypialni jak błyskawica. Kompletnie zaskoczona, przez chwilę się trzęsłam, ale szybko się opanowałam i wbrew zakazowi pobiegłam za nim. Nie zamierzałam siedzieć skulona obok wanny, z nadzieją, że wszystko dobrze się skończy. Doc używał srebrnych kul, a te były tak samo niebezpieczne dla Bonesa, jak i dla mnie. Nie zawracając sobie głowy schodami, zeskoczyłam z trzeciej kondygnacji na parter i popędziłam w stronę największego zamieszania. Rozległa się kolejna seria wystrzałów, za szybka, żebym zdążyła je policzyć, a towarzyszący jej krzyk podziałał na mnie jak cios batem. Hałasy dochodziły z lochu, wrzeszczący głos należał do Tate’a. Minęłam inne wampiry biegnące wąskim korytarzem i wpadłam przez zniszczone drzwi, taranując mężczyznę, który w tej samej chwili uniósł nóż. Siła mojego rozpędu sprawiła, że przebiliśmy betonową ścianę. Zanim zdążyłam pomyśleć, wbiłam srebrny nóż w gramolącego się

przeciwnika. Nie miałam czasu się zastanawiać, w którą część ciała trafiłam ani dlaczego, do cholery, to nie jest Doc, bo ktoś wyciągnął go przez otwór w murze. Następnie ze mną zrobiono to samo. Ponad nabrzmiałe paniką wrzaski Tate’a: „Cat! Cat!” wybił się chłodny głos Vlada. – Trzymasz nie tego faceta, Bones, i zawdzięczasz życie Cat. – Kitten, nic ci nie jest? Nie odpowiedziałam od razu. Może były temu winne opóźnione zawroty głowy spowodowane uderzeniem w ścianę. Starłam krew z czoła i przyjęłam dłoń Spade’a. Kiedy pomógł mi wstać, zobaczyłam, że niewielkie pomieszczenie jest pełne ludzi. – Nic mi nie jest – wykrztusiłam. – On zamierzał cię dźgnąć nożem. – Nie, Doc miał zamiar ponownie strzelić do Rattlera, prawda, kolego? Bones zadał to pytanie z niemal pieszczotliwą groźbą w glosie. Skrzywiłam się i wyprostowałam odruchowo. Doc nie mógł tego zrobić; jego kręgosłup był wygięty w niewłaściwą stronę. Bones złożył go jak kanapkę... tyle że na odwrót. – Bones! Słysząc mój ostry ton, podniósł na mnie wzrok. – To Rattler chciał cię zabić. – Ona ma rację – potwierdził Tate, szarpiąc się w pętach. – Zranił Annette. Nic jej nie jest? – Już się nią zająłem – odpowiedział Mencheres zza drzwi celi. – Zero, idź po jakiegoś człowieka. Ona potrzebuje krwi. Annette, nie ruszaj się. To będzie bolało... Przez ogólny hałas przebił się cichy, przepełniony bólem głos. Annette mówiła z trudem, ale zrozumiale, a kiedy wszyscy umilkli, jej słowa stały się całkiem wyraźne. – ...Crispinie... to był Rattler... ach! Boże, ten ból jest nie do zniesienia... Kiedy mnie dźgnął nożem, Doc do niego strzelił... Mencheresie, wyjąłeś już to cholerne ostrze? Nie mogę znieść jego widoku... Bones puścił Doca. Vlad trzymał Rattlera w żelaznym uścisku, z jedną dłonią na rękojeści srebrnego noża wbitego w jego pierś, bardzo blisko serca. Bones przepchnął się przez tłum i uklęknął przy leżącej na ziemi Annette. – Nie ruszaj się, kochanie – powiedział do niej tonem, jakim uspokaja się dziecko. – Czujesz moją dłoń? Już prawie koniec, ściśnij mnie mocno... Mencheres delikatnie wyciągnął z rany groźnie wyglądające srebrne ostrze. Promień lasera z pewnością byłby mniej precyzyjny. Powód tej ostrożności był oczywisty. Nóż tkwił w sercu Annette, tak że każdy, nawet najmniejszy ruch w bok oznaczałby jej śmierć. Wstrzymałam oddech, gdy ostatnie centymetry sztyletu wysuwały się z jej piersi, bo mimo wszystko podziwiałam Annette. Kiedy w końcu usiadła z cichym jękiem, wypuściłam powietrze z płuc. Tak jak wszyscy obecni. Nawet ci, co nie oddychali. Chwilę później wrócił Zero, trzymając pod pachą nastolatka o wytrzeszczonych oczach. Bones przesunął się tak, żeby chłopak mógł uklęknąć obok rannej, i w następnej chwili Annette przyssała się do jego szyi. Bones uniósł do ust jej dłoń zaciśniętą na jego ręce, pocałował ją i wstał z zawziętą miną. Doc też już stał o własnych siłach, bo tymczasem jego kręgosłup odzyskał normalny kształt. Podszedł do Annette, która właśnie puściła chłopca i oblizała wargi. Zero podtrzymał nastolatka, kiedy ten chwiejnym krokiem ruszył do wyjścia. Miałam nadzieję, że przechowują tutaj duży zapas tabletek żelaza. Doc przeciągnął się z głośnym trzaskiem kręgów. – Chyba już wszystkie wskoczyły na swoje miejsce. Bones, nie próbuj więcej bawić się w kręgarza. Ostatecznie to ja jestem jedynym profesjonalnym medykiem w tym pokoju.

– Byłeś cholernym dentystą, w dodatku kiepskim, jak słyszałem. Ale za to bez wątpienia jesteś najszybszym strzelcem, jakiego w życiu widziałem, a ja będę ci wdzięczny do końca swoich dni. – Następnie Bones przeniósł wzrok na Vlada. – Wyciągnij nóż z Rattlera, kiedy moja żona znajdzie się poza jego zasięgiem. – A do Spade’a rzucił krótko: – Uwolnij Tate’a. Kiedy Spade wykonywał polecenie, było słychać tylko szczęk łańcuchów. Gdy Tate był już wolny, rozciągnął się w podobny sposób jak Doc, ale z dużo mniejszą gracją, co wcale nie dziwiło po tak brutalnym traktowaniu. – Mówiłem, że to nie ja. – Wiedziałem, że mnie podejrzewacie – powiedział Doc. – Przepraszam, jeśli wystraszyłem cię dziś rano, Cat, ale Rattler zaczaił się na ciebie z tej strony domu. Zdawał sobie sprawę, że go widzę, i dlatego był taki zdesperowany. Przyszedłem tu za nim w samą porę, żeby zobaczyć, jak wbija nóż w Annette. Nie wykończył jej, bo powstrzymały go moje kule. Bones położył dłoń na jego ramieniu. – Zabierz stąd Annette. I jeszcze raz dziękuję z głębi serca. Gdy oboje wyszli, Bones odwrócił się do Vlada z chłodnym uśmiechem na twarzy. – Zapełnijmy puste miejsce na ścianie, co? Na ustach byłego księcia pojawił się identyczny uśmiech, kiedy obaj zakuwali Rattlera w kajdany zwolnione przez Tate’a. – Musisz być głodny – powiedziałam do stojącego obok mnie Tate’a. – Wierz mi, mają tu świetne zaopatrzenie. Niech ktoś ci pokaże. Tate potarł ramiona, jakby wciąż czuł na nich żelazne obręcze. – To może poczekać. Twoje czoło krwawi. – Ja się nią zajmę. Po przykuciu Rattlera Bones podszedł do mnie i przycisnął usta do mojej rany. – Mogłaś roztrzaskać sobie głowę jak jajko, wpadając na tę ścianę. Nie wspominając już o ryzyku postrzału, ty uparta kobieto. Dobrze chociaż, że, jak się okazało, twój upór chroni gruba warstwa kości. Czy podziękowałem ci już za to nieodpowiedzialne zlekceważenie mojego polecenia, żebyś została na górze? – Nie, – Uśmiechnęłam się. Bones odsunął mnie od siebie i wyciągnął nóż. – Więc to zrobię. Obiecuję. Przeciął sobie dłoń i przyłożył mi ją do głowy. Od razu poczułam swędzenie, kiedy rana zaczęła się goić. Potem musnął ustami moje czoło i odwrócił się do jeńca. – Dlaczego? Jego głos wyrażał groźbę i jednocześnie ból z powodu zdrady. Rattler spuścił wzrok, a wtedy Spade wbił łokieć w jego żebra z taką siłą, że w środku zniknęło pół jego ręki, – Zadano ci pytanie, Walterze! Walter, znany również jako Rattler, sapnął z bólu, a Bones położył dłoń na ramieniu Spade’a i powiedział: – W porządku, przyjacielu. Dajmy mu najpierw szansę przyznania się, nie uciekając się do drastycznych metod. – Spojrzał na Rattlera i odezwał się o wiele twardszym tonem: – Wiesz, jak to się skończy. Uważasz się za dzielnego, ale się złamiesz. Tak jak wszyscy. Więc albo powiesz, gdzie, jak i dlaczego wydałeś nas Patrzę, i zachowasz wszystkie członki... albo powiesz to, patrząc na szybko odrastające kończyny, które jeszcze szybciej będziemy ci odrywać. Chociaż raz ta ponura zapowiedź nie wzbudziła we mnie nawet odrobiny współczucia. Sama z trudem się hamowałam, żeby nie dopaść Rattlera i dla czystej przyjemności nie zacząć

rozszarpywać go na strzępy. – Zrobiłeś to dla pieniędzy? – wysyczałam. – Dla złota i chwały, które obiecała ci Patra? Tak? Byłeś po prostu chciwy? – Nie obchodzą mnie pieniądze. – Nie wiadomo, do kogo mówił, bo patrzył na mnie i na Bonesa. – Zrobiłem to z miłości. – Z miłości? – powtórzyłam. – Zakochałeś się w Patrzę? W takim razie jesteś równie głupim, jak zdradliwym dupkiem. – Nie w Patrzę. W Vivienne. – Patra zabiła Vivienne, więc dlaczego miałbyś... – zaczął Bones i umilkł. Następnie potrząsnął głową, wydając z siebie dźwięk zbyt bezlitosny jak na śmiech. – Ach, już rozumiem. Mówiłeś, że Vivienne została zabita kilka miesięcy temu. Rozpaczałem razem z tobą, ty sukinsynu, a ty przez cały ten czas czekałeś na odpowiednią okazję! I wtedy do mnie dotarło. Przypomniałam sobie eksplozję w domu Mencheresa spowodowaną przez wampiry, zamienione w chodzące bomby. Najwyraźniej Patra to samo zrobiła Rattlerowi: porywając jego ukochaną, zmusiła go, żeby zdradził Bonesa. Była naprawdę nikczemna. Jeśli to możliwe, znienawidziłam ją jeszcze bardziej. – Skąd wiesz, że Vivienne wciąż żyje? Pytanie Bonesa sprawiło Rattlerowi większy ból niż wcześniej łokieć Spade’a. – Bo Patra dzwoni do mnie co tydzień... i każe mi słuchać, jak Vivienne krzyczy. Bones zaczął chodzić po celi. – Powiedziałem jej tylko o pociągu – ciągnął Rattler. – Nie miałem nic wspólnego z atakami na twoją żonę. Zamierzałem dzisiaj porwać Cat i zagrozić jej śmiercią, jeśli ty sam nie zabijesz się na moich oczach. Ale Doc mnie zobaczył, a ja zrozumiałem, że zastrzeli mnie szybciej, niż ją dopadnę. Dlatego przyszedłem tutaj, gdzie trzymaliście jedyną osobę, dla której Kostucha gotowa była narazić się na niebezpieczeństwo. Wiem, że ukarzesz mnie dla przykładu, ale jeśli mógłbym cię prosić o jedną rzecz... – Śmiesz prosić mnie o cokolwiek? – padło ostre pytanie. – Nie błagam o łaskę. Wiem, że mnie zabijesz, ale zanim to zrobisz... Bonesie, mój panie, proszę cię o wybaczenie... W celi zapadła głucha cisza. Bones przystanął, a po chwili podszedł do Rattlera i spojrzał mu w oczy. – Zaprzyjaźniłem się z tobą w tysiąc osiemset sześćdziesiątym siódmym roku. Pięć lat później cię zmieniłem. I powiedziałem ci wtedy, że jaką najgorszą rzecz może zrobić wampir? Rattler odwrócił wzrok. – Zdradzić swojego pana. – Właśnie. Na oczach naszych ludzi dopuściłeś się najgorszego czynu, a jednak błagasz o wybaczenie. Wiesz, jak brzmi moja odpowiedź, Walterze Tannenbaum? Bones stał nieruchomo, co powinno mnie ostrzec. Może odczuwałam jeszcze skutki zderzenia z betonową ścianą albo on poruszał się zbyt szybko, nawet szybciej od Spade’a i Vlada, którzy próbowali go powstrzymać. – Oto ona. W dłoni wciąż ściskał nóż, którym wcześniej naciął sobie dłoń. Zanim skończył mówić, wbił go w serce Rattlera. Ich oczy spotkały się na ułamek sekundy, gdy ja na próżno szarpnęłam ramię Bonesa, a Spade i Vlad krzyknęli w proteście. Mogłabym jednak przysiąc, że na twarzy Rattlera pojawił się uśmiech i w następnej chwili umarł. Wampir opadł bezwładnie w kajdanach i jego ciało od razu

zaczęło wysychać. – Bones, dlaczego? Teraz ja zadałam mu to pytanie. Bones się odwrócił i spojrzał mi w oczy. – Bo ja na jego miejscu zrobiłbym to samo i dlatego mu przebaczyłem. Zapadła cisza pełna skrępowania. – Ale ja nie. – Nie krzyczałam na niego tylko dlatego, że w jego głosie był ból. – Słyszałam śmiech tej suki, kiedy mi powiedziała, że nie żyjesz. Potem widziałam jej twarz, kiedy mi dziękowała, że to wszystko przeze mnie. Czy ja nie zasługuję na zadośćuczynienie? Czy moje cierpienie było mniejsze niż Rattlera? Może okazałeś mu litość, ale postąpiłeś źle. Sam mnie tego nauczyłeś. Bez względu na to, jak wielką sympatię do niego czułeś, nie powinieneś go zabijać. Ja pozwoliłam ci zająć się Maksem. Ty powinieneś oddać mi Rattlera. Po tej przemowie ruszyłam do drzwi, a wszyscy rozstąpili się, żeby zrobić mi przejście.

DWUDZIESTY DZIEWIĄTY

Ponieważ Bones udawał słabość, żeby zdemaskować zdrajcę, nie spędził dużo czasu z wampirem, którego schwytano podczas akcji w pociągu – zastępcą Patry. Tak naprawdę, w całym zamieszaniu spowodowanym powrotem Bonesa, Anubusa trochę zaniedbano, ale z pewnością nie narzekał na ten brak uwagi. Prawdę mówiąc, był bardzo zaskoczony, widząc kogoś w swojej celi. Ja również widziałam go po raz pierwszy, nie licząc tego wieczoru, kiedy Ian, Rodney i Spade wrócili z jeńcem, ale bez Bonesa. Anubus był wysoki jak na Egipcjanina, miał ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu, długie czarne włosy i wyraziste rysy świadczące o pochodzeniu. Jego postawa była również daleka od tej, jakiej można by spodziewać się po więźniu czekającym na wyrok. Wydawał się niemal zrelaksowany, choć wisiał przykuty łańcuchami do ściany. Kiedy weszłam do celi, zlustrował mnie spojrzeniem czarnych oczu, takim samym jak mój wzrok. Zimnym. Pierwsza oznaka niepokoju pojawiła się na jego twarzy, kiedy odsunęłam się na bok, a on zobaczył, kto stoi za mną. – Witaj, Anubusie. Do licha, po raz ostatni widziałem cię ponad pięćdziesiąt lat temu. Pewnie sobie przypominasz, że właśnie wtedy poznałem tamtą napaloną dziwkę, a ona zabrała mnie do swojej chaty i tak męczyła bzykaniem, że omal nie zostałem impotentem. Chyba nie poruszyła się pode mną ani razu, a trochę to wszystko trwało. Gdyby w materacu była dziura podobnej wielkości, to miałbym więcej uciechy, wsadzając w nią fiuta niż... Ryk wściekłości zagłuszył resztę jego słów. Udało mi się zachować kamienną twarz, ponieważ Bones mnie ostrzegł, w jaki sposób zamierza sprowokować Anubusa, który uważał Patrę za bóstwo. Uparłam się jednak, że chcę być przy tym obecna. Rzeczywiście nie żartował, mówiąc, że obrazowymi wspomnieniami wkurzy jeńca. – Zamknij się, śmieciu! Nie mogę uwierzyć, że jeszcze żyjesz, ale zapewniam cię, nie potrwa to długo. Nie zasługujesz nawet na płomienie podziemnego świata. – O, nie. – Bones się roześmiał, – Więc przez cały ten czas nie dała ci spróbować? I bardzo dobrze, wierz mi, kolego. Przeciętność to najbardziej pochlebne słowo, jakiego bym użył, żeby opisać to, co ta kobieta ma między nogami. Zastanawia mnie tylko, dlaczego Mencheres się z nią związał, ale miłość bywa ślepa. I wyposzczona. Tutaj masz prawdziwą kobietę, w każdym znaczeniu tego słowa. – Bones wskazał na mnie. – Śpiąc, jest bardziej namiętna niż ta bryła egipskiej gliny, którą tak wielbisz. Patra wie, że przy mojej żonie blednie. Czy nie dlatego tak bardzo starała się ją zabić? Bo wiedziała, że nikogo nie zwiodą jej pretensje do boskości, gdy tylko świat zobaczy Cat? – Wszyscy umrzecie – warknął Anubus. – Patra jest reinkarnacją Izydy i boginią tego świata. Panowała przez ponad dwa tysiące lat i nie powstrzymają jej insekty, które stoją niżej od szarańczy! – Przydałoby ci się pieprzenie – życzliwie stwierdził Bones. – Przez tyle lat nie zrobiła ci nawet laski? Pewnie chciała, żeby jej straż była czysta, i tym podobne bzdury, zgadza się? Tak dawno się nie spuszczałeś, że padło ci na mózg. Kiedy ostatnio widziałeś nagą kobietę, co? Przed czy po tym, jak Konstantyn zmienił wiarę? To słowne biczowanie było jak na niego niezwykłą metodą, ale Bones uznał, że warto ją

wypróbować, Ian, Rodney i Spade już zastosowali inne środki – z których żaden nie był przyjemny – ale Anubus albo nic nie wiedział, albo nie chciał wyjawić im niczego użytecznego. Celowo powtarzane uwagi Bonesa o seksie z Patrą pewnie uważał za prawdziwe świętokradztwo. Patra zdecydowanie nie była cnotliwa, ale jeśli miała jakieś inne romanse oprócz tego z Bonesem, trzymała je w sekrecie. Wciąż też podkreślała swoje boskie pochodzenie. Wielu z jej ludzi dosłownie ją wielbiło. Anubus też się do nich zaliczał. – Wyobrażasz to sobie? Moje dłonie na Patrzę... Ile razy o tym myślałeś nocami? Leżałeś bezsennie i pragnąłeś mnie zabić? A teraz się dowiedziałeś, że całe to doświadczenie było dla mnie... niewiele warte. O, rany, rzeczywiście skupiliśmy na sobie całą jego uwagę. Oczy Anubusa zapłonęły jaskrawą zielenią. – Nie jesteś nawet wart, żeby złożyć cię jej w ofierze. Patra poszła z tobą do łóżka tylko po to, żeby uzyskać na ciebie wyrok śmierci, ale nawet wtedy Mencheres ją zawiódł. Powinna była mi pozwolić, żebym cię wykończył tamtej nocy, tak jak chciałem. Bones znowu się roześmiał, tym razem trochę ciszej. – Myślisz, że była pierwszą kobietą, która bzykała się ze mną, żeby doprowadzić mnie do śmierci? Mylisz się. Tej sztuczki próbowano wcześniej i później wiele razy. Przykro mi więc, ale nie dlatego Patra była taka kiepska w łóżku. Po prostu jest oszustką i podróbką kobiety, a bez otoczki kłamstw, i bez ubrania, okazała się nikim więcej niż zepsutą małą dziewczynką z manią wielkości podsycaną przez talach idiotów jak ty. – Twoja śmierć nadchodzi! – ryknął Anubus, tracąc panowanie nad sobą. – Ona ją wezwała! Śmierć cię dopadnie i pochłonie w swoim niezaspokojonym głodzie... Nagle umilkł. Nie trzeba było patrzeć na Bonesa, by wiedzieć, że się uśmiecha. Potem się wyprostował i spoważniał. Na twarzy Anubusa odmalowała się konsternacja, ale było już za późno. Spieprzyłeś sprawę, koleś, i dobrze o tym wiesz. – Co masz na myśli, przyjacielu? – zapytał Bones, podchodząc do Anubusa i ze zwodniczą delikatnością dotykając palcem jego twarzy. – Mamy otworzyć szampana czy zaczekać i oblać nim chłopaków? – spytała Denise. Siedzieliśmy w eleganckim salonie, utrzymanym w naturalnych kolorach, ze złoconymi antycznymi meblami. Masywny stół wyglądał, jakby zrobiono go z jednego wielkiego drzewa. Zastawiony mosiężną i srebrną zastawą, uginał się od jedzenia, ale nikt go nawet nie próbował. Zanim dotarło do mnie pytanie Denise, bębniłam palcami w lśniący blat. – Hm? Och, nie przejmuj się i otwieraj. Trochę im tam zejdzie. Z dwóch powodów znajdowałam się tutaj, a nie na dole. Po pierwsze, nie chciałam w sylwestra zostawiać Denise i mojej matki w towarzystwie samych wampirów, a po drugie, czułam, że moja obecność krępuje Bonesa, choć nie poprosił mnie o wyjście. Ponieważ już wiedzieli, że Anubus coś ukrywa, zamierzali zdjąć rękawiczki i przestać się z nim cackać. Martwiło mnie przeświadczenie Bonesa, że moje uczucia do niego zmienią się, kiedy zobaczę go w akcji, ale jednocześnie nie chciałam go rozpraszać. Zwłaszcza gdy od tego, jak szybko wydostanie informacje od Anubusa, mogło zależeć życie innych. Denise nalała nam szampana. – Niezły towar – stwierdziła z podziwem. – Rany, ale ta chata jest zaopatrzona! Widziałaś barek? Jeśli posiedzimy tu dłużej, potrzebna mi będzie nowa wątroba! Jej wesoły nastrój wywołał u mnie uśmiech, ale zabarwiony troską. Denise nie miała pojęcia, jak nieprzyjemna jest teraz sytuacja na dole. Jeśli dostatecznie długo pobędziesz wśród wampirów, zobaczysz, że to nie tylko zabawa i dobry alkohol.

– Korzystaj z okazji – powiedziałam tylko. – Do północy zostały dwie godziny, równie dobrze możemy zacząć imprezę. Ostatni raport od Zero brzmiał, że robią postępy. Cokolwiek to znaczy. Bones, Mencheres, Spade, Vlad, Rodney i Ian znajdowali się w piwnicy, a Tick Tock i Zero stali na straży. Do diabła, nie mogłybyśmy nawet uderzyć się w palec u nogi, bo oni zaraz skoczyliby nam na pomoc. – Śnieg przestał padać – stwierdziła moja matka. – Przynajmniej można teraz wyjrzeć przez okno. Już nie mogę się doczekać, żeby opuścić to odludzie. A tak dla jasności, nie będę dłużej czekać. No nie, znowu zaczyna. Niektóre życzenia noworoczne nigdy się nie spełniają. Westchnęłam. – Skoro nie podoba ci się towarzystwo wampirów i ghuli, to wyobraź sobie, jak byś się czuła, gdyby to były wampiry i ghule Patry. – Nie jestem dzieckiem, Catherine – odpowiedziała matka swoim zwykłym, ostrym tonem. – Nie mów więc do mnie tak, jakbym nim była. W tym momencie odreagowałam napięcie ostatnich dni, chociaż powinnam być mądrzejsza. – Nie jesteś dzieckiem? To coś nowego, bo właśnie tak się zachowywałaś przez większość mojego życia. Denise z wrażenia aż otworzyła usta. Napiła się szampana i wygodniej usadowiła na krześle, żeby nie stracić nic z przedstawienia. – Dość tego! – krzyknęła z wściekłością matka. – Wyjeżdżam! Dlaczego nie potrafiłam nauczyć się trzymać gęby na kłódkę? Z rezygnacją podążyłam za nią, kiedy ruszyła do drzwi, po drodze biorąc płaszcz z wieszaka. – Mamo, bądź rozsądna. Na dworze jest z minus piętnaście. Zamarzniesz. I dokąd niby się wybierasz? – Mam tego dość – wyrzuciła z siebie. – Idź tu, zrób to, siedź cicho, głupia mała śmiertelniczko... Tak można traktować dziecko. Nie pozwolę dłużej sobą dyrygować. W trakcie swojej tyrady zdążyła mnie odepchnąć i wymaszerować z domu. Nie zatrzymywałam jej, bo nie chciałam, żeby doszło do rękoczynów, a poza tym, lepiej było wylewać nawzajem swoje żale na osobności. Salon raczej nie nadawał się do takich rodzinnych cyrków. – Mylisz się, mamo – powiedziałam, starając się nie zważać na przejmujący wiatr. Nawet nie zarzuciłam na siebie płaszcza, więc chłód bez trudu przenikał przez sweter i spodnie. – Potrafisz być wrzodem na dupie? Owszem. Czy wolałabym, żeby nie było cię w moim życiu? Oczywiście, że nie. A teraz naprawdę wracajmy do środka, bo jest lodowato... – Pójdę do najbliższego miasta, ulicy, domu albo czegokolwiek – przerwała mi matka, ani trochę nieułagodzona. Dotarłyśmy do linii drzew, gdzie w blasku księżyca srebrzył się śnieg. Mój oddech tworzył obłoczki pary. – Nie znajdziesz nic w promieniu trzydziestu kilometrów, uwierz mi – powiedziałam spokojnie. – Mencheres nie bez powodu wybrał akurat to miejsce. Nie dasz rady przejść takiego dystansu, bo po paru kilometrach dostaniesz hipotermii. Znajdujemy się w samym sercu pustkowia, wokół nas nic nie ma... Nagle zastygłam w bezruchu, ale nie z powodu temperatury. Żelaznym uściskiem powstrzymałam matkę od zrobienia kolejnego kroku. Odwróciła się do mnie z gniewem, ale kiedy zobaczyła moją twarz, spytała szeptem: – Co jest?

– Ciii. Jej szept wydawał mi się o wiele za głośny. Z drugiej strony, nasza kłótnia przez ostatnie pięćdziesiąt metrów wcale nie była cicha. Podobnie jak ciężkie kroki w oddali, zakłócające nocny spokój. Zmrużyłam oczy i skierowałam wszystkie swoje zmysły w ich stronę. Nie usłyszałam żadnego bicia serca ani oddechu, ale nie wyczułam również fali mocy. Intruzi poruszali się wolno. I było ich mnóstwo. Dlaczego nic nie czułam? Każdego wampira czy ghula otaczała aura, a teraz nie odbierałam nawet jej śladu. Co to, kurwa, jest? Bez żadnych wyjaśnień chwyciłam matkę za rękę i pociągnęłam ją do domu. Zero i TickTock już stali w drzwiach; widząc mój pośpiech, domyślili się, że coś jest nie w porządku. – Niech wszyscy natychmiast zejdą na dół – zarządziłam, popychając matkę w kierunku piwnic. – Coś nadchodzi. – Co? – Denise zaczęła wstawać z krzesła. Randy zareagował szybciej i w jednej chwili znalazł się obok żony. Zero pośpiesznie, ale z szacunkiem, wskazał im schody. – Proszę tędy. Kiedy matka nie ruszyła się z miejsca, rzuciłam jej gniewne spojrzenie. – Przytomna czy nie, pójdziesz z nimi. Coś odmruknęła, ale ruszyła na dół, sztywno wyprostowana. – Tick Tock – wyszeptałam, nasłuchując ciężkiego stąpania. – Zawołaj Bonesa i pozostałych. Dwie minuty później Bones, w poplamionym ubraniu, zjawił się na górze, a za nim Spade i Rodney. Wskazałam za okno. – Słyszysz? Nic nie wyczuwam, ale ich jest mnóstwo. I zmierzają prosto tutaj. Bones zmrużył oczy i spojrzał w ciemność. W jego tęczówkach pojawiły się zielone iskry. Po chwili odchrząknął. – Ja też nic nie czuję, Kitten, ale idą jak stado słoni. Na pewno nie są ludźmi. Charles? – Nie mam pojęcia, Crispinie. Ale aż kurczą mi się od tego jaja. Rodney rzucił Spade’owi ponure spojrzenie. – No to jest nas dwóch. – Dobrze. – Bones strzelił kłykciami, a jego oczy rozjarzyły się zielenią. – Przygotujmy się na ich powitanie. Będą nam potrzebne noże, miecze, kusze, broń palna... i to szybko. Kilku chyba wysforowało się przed resztę. Niedługo się dowiemy, kogo tu niesie. – Dlaczego po prostu stąd nie wyjedziemy? – spytałam po drodze do zbrojowni. – Bo nie mamy wystarczająco dużo helikopterów, żeby zabrać stąd wszystkich, a jeśli weźmiemy samochody, może się okazać, że to zasadzka. Stawimy im czoło, skarbie. Na wszelki wypadek przygotujemy śmigłowiec. W razie potrzeby wywieziemy twoją mamę, Denise i Randy’ego w jakieś bezpieczne miejsce. – Nie zostawię cię – oświadczyłam. – Bez względu na wszystko. Bones mruknął coś kojąco, jednocześnie zatykając za pasy ze dwadzieścia kilo srebra. – Ależ, Kitten, oni są ludźmi, więc łatwiej ich zabić. Sami sobie pora... – Nie ma mowy – przerwałam mu takim samym rozsądnym tonem. – Juan umie latać, a ja jestem silniejsza od niego. On będzie najlepszy, jeśli zajdzie konieczność ewakuacji. I jeśli choć pomyślisz o tym, żeby mnie ogłuszyć i wsadzić do śmigłowca, wrócę do pracy i przyjmę takie zadania, że jeszcze bardziej osiwiejesz. Bones pocałował mnie krótko i mocno.

– Przeklęta baba. Nauczyłaś się czytać w myślach? W porządku. Przebierz się i weź broń. Ten sweter jest za gruby, będzie krępował ci ruchy. Po prostu go ściągnęłam, tak że zostałam w staniku, spodniach i adidasach. Nie miałam czasu iść na górę i szukać luźnej koszuli. Zaczęłam przypinać noże do ud, talii i ramion z wprawą zdobytą dzięki latom praktyki. – Nie zamierzasz wysłuchać nawet jednego mojego słowa, tak? – spytał Bones, podając mi miecz. – Weź go. Nie wiemy, z czym mamy do czynienia. Srebro może nie zadziałać. Zmarzniesz w tym stroju, Kitten. – To największe z twoich zmartwień? – spytałam ze śmiechem, raczej pełnym napięcia niż rozbawienia. – Teraz mam pełną swobodę ruchów, a to najważniejsze. – Masz rację. – Bones też ściągnął sweter i rzucił go na podłogę obok mojego. Większość wampirów i ghuli poszła za jego przykładem. Nagie torsy lśniły w świetle żyrandola, kiedy wszyscy przypasywali do siebie broń. Tymczasem kroki się zbliżały. Na dół zszedł Mencheres. Najwyraźniej usłyszał, co się dzieje, bo miał na sobie tyle broni, że nie widać było spod niej nawet skrawka ciała. – Ustawimy się na obwodzie trawnika, żeby w razie konieczności wycofać się do środka – powiedział Bones. – Zero, zbierz ludzi i umieść ich w celach, bo są najlepiej zabezpieczone. Możesz użyć hipnozy, gdyby ktoś stawiał opór. Zwłaszcza wobec matki Cat. Normalnie na takie słowa zareagowałabym ciętą ripostą, ale teraz nie była na to odpowiednia pora. Wyszliśmy z domu i sprawnie go otoczyliśmy. Porozumiewaliśmy się samymi gestami, a wampiry i ghule poruszały się z taką szybkością i precyzją, że każdy dowódca marzyłby o takim oddziale. Oczywiście, wszyscy z nich przewyższali doświadczeniem większość wojskowych. Praktyka czyni mistrza. Lodowaty wiatr przyprawiał mnie o dreszcze. Owszem, było bardzo zimno, ale wiedziałam, że od tego nie umrę, a hipotermia mi nie groziła. Byłam w połowie wampirem, więc moja krew nawet nie wiedziałaby, jak zamarznąć. Ale i tak żałowałam, że nie jestem równie niewrażliwa na ziąb jak moi towarzysze. Wampiry i ghule też nie przepadały za mrozem, ale tylko mnie dzwoniły zęby. – Wszystko w porządku, skarbie? – zapytał Bones, nie spuszczając wzroku z gęstwiny drzew. Zacisnęłam zęby, że powstrzymać szczękanie. – Przejdzie mi, kiedy się zacznie. Wyczułam obok siebie jakiś ruch. To Tate odepchnął Spade’a i stanął u mojego boku. – Zostaw go – rzucił krótko Bones, kiedy Spade chciał się odwzajemnić. – W tym jest bardzo dobry. Tate zamierzał coś odpowiedzieć, ale kiedy otworzył usta, zza drzew wyłoniły się pierwsze postaci. Bones zesztywniał. Był teraz twardy i zimny jak sople zwisające z dachu. Spade syknął, ktoś za nami wymamrotał słowa, które zabrzmiały jak modlitwa. – Słodki Jezu – szepnęłam. Inny rodzaj zimna przeniknął mnie aż do kości. – Co to jest? Odpowiedział mi Mencheres, podnosząc głos, kiedy istota nagie zawarczała i puściła się biegiem, kłapiąc zębami, które wystawały z przegniłych warg. – To jest śmierć.

TRZYDZIESTY

W starszych filmach zombie wyglądały niemal komicznie. Nowsze przedstawiały je lepiej: szaleństwo w wytrzeszczonych oczach i zgniłe ciało odpadające płatami od zniekształconego szkieletu. Niektóre znajdowały się w stanie tak daleko posuniętego rozkładu, że przy każdym ruchu miejscami odsłaniały się białe kości. Ale wszystkie łączyło jedno: były wygłodniałe, a my stanowiliśmy pożywienie. Kiedy naszym oczom ukazał się pierwszy, Mencheres wyglądał na równie zaskoczonego jak reszta z nas. Ale po swoim tajemniczym stwierdzeniu zaczął przeklinać w sposób tak dla siebie nietypowy, że odwrócił moją uwagę od atakującej hordy. – Nigdy nie przypuszczałem, że ona ucieknie się do czegoś takiego. Zostanie za to ukarana. Może nie przeze mnie ani nikogo z tu obecnych, ale z pewnością odpowie za swój potworny czyn. Nie brzmiało to dobrze. Prawdę mówiąc, brzmiało jak epitafium. Bones zdecydowanie potrząsnął ramieniem Mencheresa. – Nie mamy czasu analizować skłonności Patry do czynienia zła. Te stwory... – Wskazał głową w kierunku istot, które znajdowały się już niecałe piętnaście metrów od nas. – Można je zabić? Mencheres oprzytomniał i położył rękę na dłoni Bonesa. Jego rysy stwardniały. – Nie. – Wypowiedział to słowo zupełnie bez emocji, opuścił rękę i dobył miecza. – Nie można ich zabić. Nie czują bólu i nie potrzebują oczu, żeby nas widzieć. Przyciąga ich do nas tylko jej wola. Wystąpił do przodu, gestem nakazując wszystkim pozostać na swoich miejscach. Zombie były tuż-tuż. Biegły susami, jakby jego bliskość budziła w nich szał. Wydawały przy tym koszmarne postękiwania. – Wyciągnięto je z ziemi – kontynuował Mencheres, schodząc jednemu z drogi z szybkością, której tamtemu brakowało. – I nie wrócą do niej, dopóki czar nie zostanie przerwany. Nie możemy uciec. Groby w promieniu stu pięćdziesięciu kilometrów opustoszeją, a zmarli ruszą za nami w pościg. Zabiją wszystko, co napotkają na swojej drodze. Jego miecz poruszył się tak błyskawicznie, że nie nadążyłam za nim spojrzeniem. Z niedowierzaniem patrzyłam, jak monstra skaczą na niego, nagle zwinne i szybkie. Gdzie, do diabła, podziało się szuranie nogami? Cholera! Mencheres przyśpieszył tempo, tnąc wokół siebie tak, że trudno było śledzić wzrokiem jego ruchy. We wszystkie strony zaczęły fruwały kawałki ciał. – Musimy ich powstrzymać i poszukać przedmiotu, którego Patra użyła do zaklęcia – powiedział Mencheres tym samym spokojnym tonem. – Musi to być jakaś rzecz należąca do niej, może przyniesiona przez jednego z więźniów albo podłożona przez Rattlera. Jeśli ją znajdziemy i zniszczymy, stwory zginą. Do tego czasu nie spoczną, bez względu na uszkodzenia. Na własne oczy zobaczyliśmy potwierdzenie jego słów. Matko Boska, nawet odrąbane przez niego kończyny pełzły w naszym kierunku. Bezgłowe ciało szło na nas, potykając się, oderwana czaszka wbiła zęby w stopę Mencheresa, a on odrzucił ją kopniakiem. To było naprawdę przerażające. Mimo wszystko jednak rozczłonkowane monstra stanowiły mniejsze zagrożenie.

Może mieliśmy jakąś szansę. – Wyślijcie trzech ludzi do domu, żeby wszczęli poszukiwania! – zawołał Mencheres i okręcił się błyskawicznie w stronę atakujących zombie. – Prawdopodobnie będzie to coś małego, co łatwo przeoczyć. Zniszczcie to za wszelką cenę. – Tick Tock, Annette, Zero, idźcie – rozkazał Bones, wyciągając miecz. Cała trójka popędziła do domu, tylko Annette jeszcze na chwilę zatrzymała się w progu i spojrzała na Bonesa. Ja też wbiłam w niego wzrok, z tego samego powodu co ona. Pomyślałam, że być może widzę go po raz ostatni. – Gdybym choć przez moment się łudził, że mnie posłuchasz, wysłałbym ciebie. – Bones niemal westchnął. – Ale znam cię lepiej. Kiten. I kocham. I nic na tym świecie ani pod nim tego nie zmieni. Nie miałam czasu mu odpowiedzieć, ale nie było to konieczne. Wszystkie komórki mojego ciała wykrzyczały do niego takie same słowa, podczas gdy on zwrócił się do swoich pięćdziesięciu ludzi szykujących się do walki. – Patra wysłała na nas śmierć, przyjaciele. Odwzajemnijmy gest wraz z życzeniami! I ruszył miarowym, śmiałym krokiem na spotkanie kolejnej fali upiornych intruzów. Pięćdziesiąt osób przeciwko nie wiadomo ilu setkom? Wiedziałam, jakie są szanse, że przeżyjemy. Podobnie jak wszyscy, którzy chwycili za miecze i podążyli za nim. – Nie jesteśmy bezbronni. – Głos Bonesa był całkowicie opanowany. Gdybym nie znała go lepiej, powiedziałabym, że nawet beztroski. – Wiele razy w życiu czuliśmy się bezsilni, ale z pewnością nie dzisiaj. Tym razem mamy wybór, jaką śmiercią chcemy zginąć. Nawet jeśli nigdy nie byliście panami swojego losu, teraz jesteście panami tej chwili. A ja zamierzam w taki sposób odpowiedzieć na zniewagę, że inni gorzko pożałują, że nie stanęli po mojej stronie i nie będą mogli tego zobaczyć! Bones zakończył mowę bojową rykiem, który podchwyciły wszystkie gardła. Drżeliśmy w nocnym powietrzu z żądzy zemsty, a ja nagle przestałam odczuwać zimno. I strach. Już wcześniej stawałam twarzą w twarz ze śmiercią. Do diabła, nawet sama jej szukałam. Teraz, stojąc u boku Bonesa, miałam szansę naprawić każdą złą decyzję, każdy przypadek tchórzostwa i lata żalu. Liczyła się tylko ta chwila. W jednej chwili stałam się osobą, jaką zawsze chciałam być. Silną. Nieustraszoną. Lojalną. Kimś, z kogo można być dumnym. Gdy skoczył na mnie pierwszy stwór, zamachnęłam się mieczem. Z rozwianymi włosami zrobiłam unik, a potem zadałam cios. Zielony blask padł na zniekształconą twarz. Roześmiałam się radośnie, nagle dziko szczęśliwa. – Widzicie? To jest blask moich oczu, a ja wam pokażę, co jeszcze potrafię... *** Swój pierwszy pojedynek na śmierć i życie stoczyłam w wieku szesnastu lat. Miałam wtedy przy sobie tylko srebrny krzyż z ukrytym cienkim sztyletem i nawet nie wiedziałam, czy dam radę zabić nim wampira. Broń się sprawdziła, a ja na serio wzięłam się za zabijanie. Później brałam udział w setkach walk, ale żadna nie przypominała tej. Dzięki Bogu, było ciemno. Oczy jarzące się zielenią odróżniały wampiry od zombie, które nadal wylewały się z lasu ze wszystkich stron. Z ghulami sprawa wyglądała trochę inaczej, ale z drugiej strony, było ich zaledwie dziesięć. Nie zdawałam sobie wcześniej sprawy, jak trudno się zorientować, kto jest kim, kiedy człowiekowi krew zalewa oczy, a w powietrzu fruwają gnijące szczątki albo odrąbane kończyny. Od tych ostatnich aż się roiło. Odrażające części ciała pełzły po

ziemi, palce oderwane od dłoni przyczepiały się jak pijawki do obrońców albo do potworów, nieprzerwanie wyłaniających się spomiędzy drzew. Ogarnięta szałem zabijania, cięłam wszystko, co znalazło się blisko mnie. Mój umysł odrętwiał, tak że nie czułam własnych ran. Moje ramiona, barki, nogi były całe pogryzione. Nie byłam nawet pewna, czy jeszcze mam na sobie ubranie. Wokół siebie widziałam tylko czerwień, zarówno z powodu furii, jak i krwi zalewającej mi oczy. Właśnie dlatego szmaragdowy blask bardzo pomagał mi odróżnić wrogów od przyjaciół. I dzięki niemu wiedziałam, że nie jestem sama, choć otoczona przez rozszalałych zombie, których wrzaski zlewały się w jeden wielki zgiełk, czułam się samotna, gdy bez wytchnienia cięłam mieczem zastępy chodzących trupów. Vlad miał tę przewagę, że mógł łapać zombie i palić je na popiół. W rezultacie po polu walki biegały makabryczne pochodnie. A przynajmniej to, co z nich zostało. Wyglądało jednak na to, że potrzeba mu sporo czasu, żeby całkiem unieszkodliwić przeciwników, co oznaczało, że jego sposób nie należy do najskuteczniejszych. Od czasu do czasu jednak dostrzegałam kątem oka pomarańczowy blask i słyszałam nieopisane wrzaski. Dzięki temu wiedziałam, że Vlad nadal żyje. Ale jeszcze ważniejsze było dla mnie to, że ponad bitewną wrzawę wybijał się spokojny, wesoły głos z angielskim akcentem, zagrzewający do walki i szydzący z wrogów. Bones żył, ale nie miałam pojęcia, kto jeszcze walczy. – Odwrót! Odwrót! – rozległ się okrzyk. Stwór znajdujący się tuż przede mną nagle runął na ziemię, przecięty na pół wzdłuż kręgosłupa. Za nim zobaczyłam Bonesa i w ostatniej chwili znieruchomiałam z mieczem uniesionym do ciosu, którym o mały włos ucięłabym mu głowę. – Chodź ze mną – warknął, łapiąc mnie za ramię. Natychmiast jednak je puścił i zaklął. – Do jasnej cholery, dlaczego nie wezwałaś pomocy? Nie miałam pojęcia, o co mu chodzi, ale kłótnia nie wchodziła w rachubę, bo jedną ręką przyciągnął mnie do siebie, a drugą zaczął jak szalony ciąć mieczem na prawo i lewo, nie przestając biec. Stopami ledwo dotykałam ziemi, od kołysania nagle zrobiło mi się niedobrze. Mgła przesłaniająca mi wzrok powoli znikała, tak że kiedy znaleźliśmy się w domu i ruszyliśmy schodami w dół, widziałam już zupełnie wyraźnie. Wszystkie przedmioty w domu zostały rozbite w drobny mak. Przez chwilę byłam zdezorientowana, bo przecież walka toczyła się na zewnątrz, ale nagle zrozumiałam. Ponieważ Annette, Tick Tock i Zero nie wiedzieli, co jest tajemniczym obiektem, o którym mówił Mencheres, zaczęli niszczyć każdą rzecz po kolei. Ani jeden mebel nie ostał się cały, ocalałe wampiry i ghule przemykały przez rumowisko, odpierając ataki koszmarnych napastników. W domu znajdowały się trzy podziemne kondygnacje, do których wiodły tylko dwa wejścia. Z jednej strony, to był plus, z drugiej jednak, nie mieliśmy drogi ucieczki. Bones podał mnie Tate’owi, który nagle wyłonił się z tłumu walczących. – Zabierz ją na najniższy poziom – rzucił już w biegu. – Muszę osłaniać nasz odwrót. – Nie! – zaprotestowałam, ale obaj mnie zignorowali. Tate popędził schodami w dół, niosąc mnie w ramionach. Przepychał się między ludźmi, mamrocząc pod nosem coś, co brzmiało jak: „Twoje ramię, twoje ramię”. Gdy stanęliśmy w drzwiach, w naszą stronę skierowało się kilka wystraszonych twarzy. Dzieciaki, uświadomiłam sobie. Są przerażone. Tego pewnie nie było w broszurze „Jak zostać przekąską wampira”. – Zróbcie miejsce – polecił krótko Tate. Ponagleni jego tonem albo groźnym wyglądem, wszyscy natychmiast zrobili, co kazał. Zbili

się w ciasną grupkę, a Tate położył mnie na ziemi i wyciągnął nóż. – Odwal się ode mnie, muszę tam wracać i... – Nagle umilkłam. Och! Nic dziwnego, że wcześniej obaj patrzyli na mnie takim wzrokiem. – Daj mi się napić twojej krwi, jeśli możesz. Przyjrzałam się swojej ręce. A raczej temu, co z niej zostało. Dobrze, że to lewa, pomyślałam beznamiętnie. Najpierw przypalana przez Maksa, a teraz to. Gdyby potrafiła mówić, nigdy nie przestałaby na mnie psioczyć. Wisiała na kilku ścięgnach, ciało w wielu miejscach było ogryzione do kości. Teraz wyglądam jak zombie, stwierdziłam. Niektóre z ich kończyn wyglądały identycznie jak moje ramię. – Będzie bolało, kiedy zacznie się goić – wychrypiał Tate, nacinając sobie gardło i przyciskając je do moich ust. – Pij dużo, ja zaraz uzupełnię stratę. Normalnie nie skorzystałabym z jego propozycji, ale okoliczności zdecydowanie nie były normalne. Chodziło o to, żebym jak najszybciej wróciła do walki, bo atakujące nas monstra nie poprosiły o przerwę. Z tą myślą otoczyłam zębami nacięcie na szyi Tate’a, bardziej nagryzłam ranę, żeby się nie zamknęła, i pociągnęłam solidny łyk. Tate wydał odgłos, którego wolałam nie interpretować. Gdy moje usta wypełniła chłodna krew, przełknęłam ją i przyssałam się mocniej. W uszkodzonej ręce poczułam silne ukłucia bólu. Tate objął mnie mocniej, tak że przywierałam do niego całą górną połową ciała, i przechylił głowę. Po czwartym łyku moje ramię wręcz płonęło, ale po szóstym ból przeszedł w ostre mrowienie. Po dziewiątym zdołałam odepchnąć Tate’a obiema rękami i gwałtownie zaczerpnęłam tchu, żeby zapanować nad budzącym się we mnie łaknieniem. Kiedy spojrzałam na Tate’a, zobaczyłam, że jego oczy są zielone. Odsunęłam się pośpiesznie, bo wyraz jego twarzy świadczył, że nie rozjarzyły się od walki. Zerwałam się na nogi, patrząc ze zdumieniem, jak moje uszkodzone ramię regeneruje się i powleka świeżą skórą. Miałam wrażenie, że oglądam scenę z filmu science fiction. Nowa krew krążąca w moich żyłach sprawiła, że poczułam się bardziej dzika, mniej ludzka. Biorąc pod uwagę tę ilość, którą straciłam w walce, prawdopodobnie napędzała mnie teraz mieszanka sześćdziesięciu procent nieśmiertelnej i czterdziestu zwyczajnej krwi. – Idziemy, żołnierzu – powiedziałam. – Mamy parę potworów do zabicia. Nie oglądając się, pobiegłam na górę, w stronę bitewnej wrzawy. *** Wampiry zgromadziły się w holu przed schodami, tworząc coś w rodzaju nieumarłej ścieżki zdrowia. Każda wrzeszcząca istota, która próbowała przedrzeć się przez nich w głąb domu, była atakowana ze wszystkich stron. Na razie formacja się trzymała, ale wystarczył mi jeden rzut oka, by zrozumieć, że barykada nie przetrwa długo. Z zewnątrz napływało coraz więcej zombie. Biegnąc im na pomoc, zderzyłam się z Annette. Nie zwróciła na mnie uwagi, tylko rozbiła o ścianę kolejną figurkę. Miała szeroko otwarte oczy, przepełnione gorączkowym szaleństwem. Kiedy nic się nie stało, krzyknęła z rozpaczą i rozejrzała się w poszukiwaniu kolejnej rzeczy. – Annette! – Musiałam nią potrząsnąć, żeby skupiła na mnie wzrok. – Gdzie Tick Tock i Zero? Machnęła ręką w nieokreślonym kierunku. – Tick Tock jest po drugiej stronie domu, Zero zszedł do celi, żeby wydobyć z Anubusa odpowiedź, ale widziałam, jak pobiegło za nim sześć tych... stworów. Wdarły się do domu! Usłyszałam krzyk Zero i przybiegłam tutaj. Och, Cat, nie mogę tego znaleźć. Nie mogę! Nie pytałam, co ma na myśli, mówiąc „o tym”. Sytuacja pogarszała się z minuty na minutę.

– Po prostu szukaj dalej, Annette. Znajdziemy to, powstrzymamy ich... Annette mnie odepchnęła. – Nie rozumiesz. Mówią o tym w wiadomościach! Opustoszałe groby, plotki o trupach, które z nich wypełzają... I zmierzają tutaj. Jesteśmy na odludziu, ale nie aż takim. Nie rozumiesz? Patra nie potrzebuje ich wszystkich, żeby nas zabić. Wkrótce się dowie, gdzie jesteśmy, bo zombie będą dla niej drogowskazem! Cholera! Czy to kiedyś się skończy? Nasza sytuacja zmieniła się z fatalnej w prawie beznadziejną. O dziwo, byłam raczej zła niż zrozpaczona. Ta dziwka nie zasługiwała na to, żeby wygrać. My też nie należeliśmy do niewiniątek, ale ona pod wieloma względami była od nas dużo gorsza. Nagle usłyszałam za sobą hałas dobiegający z piwnicy. Krzyki, Boże, dużo krzyków. I łoskot walącego się budynku. To koniec, uświadomiłam sobie. Koniec. Nie mogłam mu zapobiec, ale miałam wybór, jak go przyjąć. Z determinacją wyciągnęłam przed siebie miecz. – Szukaj dalej, Annette, bez względu na wszystko. Ja będę w dalszym ciągu zabijać. Jeśli ta dziwka chce nas dopaść, niech sama tu przyjdzie. – Na dół, ruszać się! – rozległ się rozkaz. Dwudziestu pięciu ocalałych żołnierzy naszej małej armii zaczęło się wycofywać. Przepchnęłam się do przodu i zobaczyłam Bonesa i Mencheresa. Osłaniali odwrót, stojąc przy drzwiach i tnąc wokół siebie mieczami z szybkością i precyzją maszyn do zabijania. Zawsze przeczuwałam, że kiedy Mencheres pozbędzie się swoich uprzejmych manier, okaże się śmiertelnie groźnym wojownikiem. I nie myliłam się. Wyglądał teraz jak żywy koszmar. W tym momencie Vlad chwycił mnie wpół i zatrzymał siłą. Jego ręce były ciepłe, mimo mrozu panującego na zewnątrz. – Chodź, oni wkrótce do nas dołączą! – krzyknął, popychając mnie własnym ciałem. – Nie, ja muszę tam iść! – wrzasnęłam, usiłując mu się wyrwać. – Jest przywódcą swojego klanu, więc jest tam, gdzie powinien być – odparł Vlad. – Ale ty idziesz ze mną. Jego pięść wylądowała na mojej głowie. Zobaczyłam gwiazdy w oczach, ale wywinęłam mu się i rzuciłam naprzód. Szarpnięciem złapał mnie za włosy. Nagle wszystko zaczęło się toczyć jak na zwolnionym filmie. Vlad pociągnął mnie do tyłu, podłoga usunęła mi się spod stop, usłyszałam śmiech słabo wybijający się ponad hałas, mściwy i pełen satysfakcji. „Widziałam, jak pobiegło za nim sześć tych stworów. Wdarły się do domu! Potem usłyszałam krzyk...”. Annette mówiła o Zero, który zmierzał do celi Anubusa. Jednakże od tamtej pory nikt go nie widział. I teraz Anubus śmiał się złośliwie. Anubus. Nic mu się nie stało, chociaż był przykuty do ściany i bezbronny, a sześć wygłodniałych zombie wdarło się do piwnic. Jak to możliwe? Przychodziło mi do głowy tylko jedno wytłumaczenie. – Vlad, musisz kogoś dotknąć, żeby go spalić? Moje pytanie tak bardzo go zaskoczyło, że przestał się ze mną szarpać. – Wystarczy, że już kiedyś go dotknąłem. Jednak na odległość to trwa dłużej i jest trudniejsze. – Trudniejsze, ale nie niemożliwe? – wykrztusiłam. – Nie niemożliwe. Dlaczego pytasz? – To Anubus. – Podniosłam głos, czując przypływ adrenaliny. – Obiekt Patry wcale nie jest przedmiotem. Nie łapiesz? On jest naszym koniem trojańskim! Patra chciała, żeby Bonez zginął w

zasadzce, a my później, kiedy przywieziemy tu Anubusa. Wiedziała, że go nie zabijemy. Bo kto zabija najcenniejszego zakładnika? Vlad zaczął się uśmiechać. Puścił mnie i uniósł ręce nad głowę. Wokół nas panował chaos. – Jest zbyt daleko, żebym do niego dotarł, zanim tu padnę trupem, ale zobaczmy, co da się zrobić. – Śmiało – ponagliłam go, robiąc mieczem wolne miejsce wokół niego. – Zaimponuj mi. Jego ręce zaczęły się jarzyć, ale nie na czerwono, tylko na niebiesko. Rozświetliły hol niesamowitym fioletowawym blaskiem. Sypnęły się z nich iskry i opadły jak deszcz na moje włosy, podczas gdy ja nadal cięłam wroga. Ktoś krzyknął wysokim, przejmującym głosem. Gdy go rozpoznałam, posłałam Vladowi okrutny śmiech. – Przyciągnąłeś jego uwagę, Drac. – Jest silny – odparł Vlad zduszonym głosem. Płomienie ogarnęły już całe jego ręce. – I czy muszę kolejny raz ci przypominać, jak mam na imię? – Ty arogancki... – wbiłam miecz w brzuch nacierającego na mnie zombie i przekręciłam go z całej siły, żeby rozpłatać stwora na pół – ...przereklamowany... – nie udało mi się, bo przeciwnik chwycił za ostrze i, o, Boże, te stworzenia naprawdę miały krzepę – ...pretensjonalny stary nietoperzu... – Łup! Rąbnęłam głową w ścianę. Bardzo bym się zdziwiła, gdyby się okazało, że jednak nie pękła mi czaszka. – Na co czekasz? Nie jesteś królem wszystkich straszydeł? Tym, który według legendy porywa niegrzeczne dzieci? Dwa kolejne zombie prześlizgnęły się obok Bonesa i Mencheresa, którzy teraz stali plecami do siebie i usiłowali zatrzymać falę potworów. – No dalej, Vlad, pokaż, że zasłużyłeś na swoją reputację! Skoro nie potrafisz spalić jednego egipskiego wampira, w dodatku przykutego do ściany, jakim cudem wygnałeś Turków z Rumunii? Nagle rozległ się głośny trzask, jakby wysiadł transformator. W jednej chwili wszystkie szarżujące zombie padły na podłogę. Ze znieruchomiałych postaci uniósł się kurz, pokrył rozkładające się ciała, aż w końcu zostały z nich tylko kupki pyłu. Z prochu powstały, pomyślałam, i w proch się obróciły. – Udało ci się – wykrztusiłam, rzucając miecz i puszczając się biegiem w przeciwnym kierunku. – Oczywiście – usłyszałam za sobą jego głos, kiedy silne ramiona uniosły mnie w górę i przycisnęły do piersi umazanej krwią. – Jestem Vlad Palownik. Czego innego się spodziewałaś?

TRZYDZIESTY PIERWSZY

Przez dłuższą chwilę tuliłam się do Bonesa. Czułam jego usta na moich włosach, dłonie obejmujące plecy i byłam naprawdę szczęśliwa. I nagle pośród okrzyków radości wampirów usłyszałam stłumiony jęk, albo raczej go wyczułam, bo wydawało się, że pochodzi z komórek mojego ciała. – Mama! Popędziłam holem od tyłu domu, jakby ciągnęła mnie niewidzialna lina. Bones biegł tuż za mną, ale tym razem nie tak szybko jak ja. Kiedy ją zobaczyłam na kolanach Denise, która przyciskała dłonie do jej brzucha, uklękłam. Obok zobaczyłam zombie, a raczej kupkę popiołu, w którą się zmienił. Moja matka leżała nieruchomo, blada niczym śmierć. – Nie! Z gardła wyrwa mi się krzyk, ale zaczęłam działać bez namysłu. Wzięłam jeden z moich noży, nacięłam nim nadgarstek, a następnie uniosłam głowę matki i przytknęłam go do jej ust. Ostrze przecięło skórę aż do kości, tak że teraz szkarłatny płyn przelał jej się przez wargi. Zakrztusiła się lekko i przełknęła. Nacisnęłam na jej szczękę, zmuszając do dalszych łyków. Denise płakała i jednocześnie się modliła. Bones odsunął ją na bok i ukląkł przy mojej matce. Wziął nóż, którym przecięłam sobie rękę, i zrobił to samo ze swoim nadgarstkiem. Następnie przytrzymał go nad ustami rannej i kazał mi uciskać jej pierś, żeby wmusić w nią więcej krwi. Oślepiona łzami spełniłam jego polecenie. Serce matki przestało bić w chwili, gdy Bones dał jej swoją krew. Od razu zaczęłam robić masaż serca, a on wdmuchiwać powietrze do jej ust. – To coś wpadło do pokoju – wykrztusiła Denise, sama w kilku miejscach ranna. – I po prostu rzuciło się na nią! Próbowałam odciągnąć tego stwora, ale był zbyt silny... No dalej, Justino, nie poddawaj się! Krzyk Denise był tak głośny, że dopiero po chwili usłyszałam powolne i słabe bicie serca pod moimi rękami. Kiedy matka odkaszlnęła, usiadłam na piętach i poczułam, że z moich oczu płyną łzy. – Parszywe... bydlę... zostaw... mnie – wychrypiała matka do Bonesa. Słysząc to, roześmiałam się, a Bones tylko prychnął i usiadł obok mnie. Potem skaleczył sobie dłoń i przytknął ją do rany na moim nadgarstku. – Witaj, Justino. Wygląda na to, że jesteśmy na siebie skazani. Denise również się zaśmiała, a następnie wytarła oczy i rozejrzała się po pokoju. – Gdzie jest Randy? Nie było go z wami? Uśmiech zamarł mi na ustach. Z opóźnieniem uświadomiłam sobie, że od dawna nie widziałam Randyego. Widok matki wykrwawiającej się na śmierć skutecznie odwrócił moją uwagę od innych rzeczy. Zerknęłam na Bonesa, a on zmarszczył brwi i wstał. – A dlaczego miałby być z nami? – zapytał ostrym tonem. – Przecież miał zostać tutaj. Denise również się podniosła, blada jak płótno. – Chciał pomóc w szukaniu tej rzeczy, której Patra użyła do zaklęcia. Obiecał, że nie wyjdzie z domu. Nie ma go od jakichś dwudziestu minut... Bones odwrócił się i wypadł z pokoju, a ja podeszłam do Denise i ujęłam jej dłonie. Mimo

dużej utraty krwi moje były cieplejsze niż jej. – Zostań tu – powiedziałam. – Znajdziemy go. Denise wbiła we mnie spojrzenie orzechowych oczu. Malowała się w nich taka zawziętość, że aż cofnęłam się o krok. – Nie ma, kurwa, mowy – rzuciła i odepchnęła mnie na bok. Pozwoliłam jej wyjść, bo kiedy opadło napięcie wywołane przez adrenalinę, trochę zaczęło kręcić mi się w głowie. Tymczasem moja matka usiadła, patrząc na krew i podartą odzież na swoim brzuchu, gdzie niedawno ziała śmiertelna rana. – Mamo... – zaczęłam. – Nie martw się o mnie – przerwała mi pośpiesznie. – Idź za Denise. Popatrzyłam na nią z wdzięcznością i ruszyłam przez zrujnowany dom, tym razem dużo wolniej. Jakąś minutę później usłyszałam krzyk Denise, głośny i przeszywający. Rzuciłam się w tamtą stronę, nie zważając na plamy, które zaczęły mi tańczyć przed oczami. Bones klęczał na kuchennej podłodze i trzymał Denise w ramionach. Obok nich leżało coś, co trudno było rozpoznać... – O, Boże – szepnęłam. – Uzdrów go! – krzyknęła Denise, tłukąc pięściami w plecy Bonesa. – Uzdrów go, uzdrów, uzdrów! To było niemożliwe. Moja matka jeszcze żyła, kiedy Bones i ja podaliśmy jej krew, tak że jej uzdrawiające właściwości miały szansę zadziałać. Strzępy ciała Randy’ego pokrywał popiół, będący resztkami zombie, który rozerwał go na części. Albo kilku zombie. – On odszedł, słonko – powiedział Bones do Denise, siłą odciągając ją od strasznego widoku. – Tak bardzo mi przykro. Nie sądzę, żeby Denise go słyszała. Nie przestawała krzyczeć, szlochać i okładać Bonesa pięściami. Podeszłam do niej i zaczęłam ją pocieszać, choć wiedziałam, że w żaden sposób nie jestem w stanie ukoić jej bólu. Do kuchni wszedł z posępną mina Spade i uklęknął obok nas. – Crispinie, ja zajmę się Denise – powiedział. – Ty musisz zapewnić bezpieczeństwo Cat i innym. Nie mamy zbyt wiele czasu. Bones bez słowa skinął głową, a Spade delikatnie zabrał Denise z jego ramion i wyniósł ją z kuchni. Wszyscy, którzy przeżyli bitwę, wciąż znajdowali się w stanie podwyższonej gotowości. Zbierali umarłych i szykowali się do opuszczenia domu. Musieliśmy wynieść się stąd jak najszybciej, nim zjawi się Patra, żeby nas wykończyć. Bones wziął mnie na ręce, a ja nawet nie próbowałam się spierać, że sama mogę chodzić. Szczerze mówiąc, wcale nie byłam tego pewna. Gdy Bones szedł przez dom, lawirując między zniszczonymi sprzętami, w pewnym momencie ze zdziwieniem zobaczyłam, że jeden z telewizorów nadal działa. – ...trzy... dwa... jeden... szczęśliwego Nowego Roku! – wykrzyknął Dick Clark. Po jego słowach nastąpiła kakofonia radosnych okrzyków, fajerwerków i pierwszych taktów „Auld Lang Syne”. Wydawało się niemożliwe, że tak wiele wydarzyło się w ciągu zaledwie dwóch godzin. Obraz nagle się rozmazał. Mógł to być spóźniony skutek dużej utraty krwi, bo kiedy w następnej chwili otworzyłam oczy, znajdowaliśmy się na trawniku przed domem. Na szkarłatnym śniegu leżały rozrzucone ciała. Ci, którzy jeszcze niedawno byli wampirami i ghulami, teraz zmienili się w wyschnięte, pomarszczone szczątki. Kiedy zobaczyłam chodzącego między nimi

Tate’a, zalała mnie fala ulgi. Zaczęłam się w duchu modlić, żeby Juan i Dave też przeżyli. Potem dostrzegłam postać klęczącą na ziemi. Po kasztanowych włosach poznałam, że to Ian. Jego ramiona drżały. Bones postawił mnie i ruszył w jego stronę szybkim krokiem, ale zatrzymał go Mencheres z posępną miną. – Ilu? – spytał Bones chrapliwie. Mencheres przesunął wzrokiem po pobojowisku. – Jeszcze nie wiemy. Bones ukląkł obok lana. – lanie, przyjacielu, musimy ruszać. Na pewno nie chcieliby, żebyśmy tu zginęli tylko dlatego, że nie mieliśmy siły wyjechać. Patra juź i tak zabrała nam dzisiaj zbyt wiele. Nie pozwolimy, żeby wzięła coś jeszcze. W szarości, która zaczęła zasnuwać mój wzrok, zobaczyłam, że wszyscy trzej zaczynają zbierać szczątki tych, którzy jeszcze dwie godziny temu byli ich przyjaciółmi.

TRZYDZIESTY DRUGI

Pierwszym, co zobaczyłam po otwarciu oczu, była uśmiechnięta twarz Dave’a. – Witaj, Cat. Głodna? Spragniona? – Spragniona – wychrypiałam i duszkiem wypiłam wodę, którą mi podał. – Gdzie jesteśmy? Wziął ode mnie szklankę. – W Dakocie Północnej. Ale tylko my tu jesteśmy. Reszta się przegrupowuje. Zerknęłam w lewo i zobaczyłam jasne światło sączące się przez grube zasłony. – Mój Boże, która godzina? – Koło trzeciej. Straciłaś piekielnie dużo krwi i musiałaś mieć dwie transfuzje. Później Bones nie chciał, żebyś się obudziła i traciła siły, więc podał ci te środki nasenne, które Don specjalnie dla ciebie przygotował. Nie pamiętasz, jak się kłóciłaś i próbowałaś je wypluć? Nic nie pamiętałam. Usiadłam i zauważyłam, że już nie jestem umazana krwią i mam na sobie czystą koszulkę. – Przez kilka ostatnich godzin Don przechodził prawdziwe piekło – ciągnął Dave. – Pociągał za wszelkie możliwe sznurki, żeby skonfiskować zdjęcia pustych grobów i chodzących trupów i ogólnie uspokoić medialny cyrk. Na szczęście, kanadyjski rząd również nie chce, żeby ludzie uwierzyli w zombie, więc z nami współpracuje. Jęknęłam. Wyobrażałam sobie, jak Don musiał szaleć, żeby wszystko zatuszować. – Jaka jest wersja oficjalna? – Twierdzą, że to niewielkie trzęsienie ziemi i lawina opróżniły groby, ale brukowce i tak będą miały używanie. Dobrze przynajmniej, że byliśmy na odludziu. Gdyby to się stało w dużym mieście, Donowi nie udałoby się zatuszować tego koszmaru. – Trzęsienie ziemi i lawina? Tak mówi Don? Dave wzruszył ramionami. – Chyba tylko tyle zdołał wymyślić w pośpiechu. Ale zawsze to jakieś wyjaśnienie zniszczonych cmentarzy. Don utrzymuje również, że „zombie” to ci, którzy ocaleli z kataklizmu i oszołomieni błąkali się w brudnych ubraniach. Wiesz, jak jest. Przeciętny człowiek woli nie wierzyć w istnienie nadnaturalnych rzeczy. – Gdzie Denise? – Biedny Randy. Gdyby nie ja, nie zostałby w to wszystko wplątany. – Śpi. Spade dał jej słabszą wersję twojego środka uspokajającego. W tej chwili sen jest dla niej najlepszy. – Kto jeszcze zginął? Dace spoważniał. – Wiesz już o Randym. Zero też zginął, podobnie jak TickTock... Wyliczał dalej, a każde nowe imię uderzało we mnie jak obuch. Niektóre znałam, innych nie, ale wszystkie oznaczały niepowetowaną stratę. Zanim Dave skończył, wymienił ponad osiemnaście wampirów i ghuli. Oprócz Randyego śmierć ponieśli jeszcze czterej śmiertelnicy. Bones musiał być zdruzgotany. – Gdzie jest Bones? – spytałam, zwieszając nogi z łóżka. – Na dole. Myślę jednak, że najpierw powinnaś włożyć jakieś spodnie.

Spojrzałam w dół. – Och, przepraszam, nie zdawałam sobie sprawy... Dave się uśmiechnął. – Nie przejmuj się, jesteś dla mnie jak siostra. A ponieważ jestem twoim przyjacielem, nie obraź się, ale... umyj zęby. Mogłabyś zabić oddechem. Idąc za radą Dave’a, wyszorowałam zęby, umyłam twarz i narzuciłam na siebie ubranie, ale zostałam boso, bo nie chciało mi się szukać butów. Dave odprowadził mnie do zamkniętych drzwi salonu i tam zostawił. Kiedy Bones do mnie podszedł, tuliłam się do niego przez dłuższą chwilę. Słowa „przykro mi” były w tej sytuacji tak marnym pocieszeniem, że je sobie darowałam. Ian, który po bitwie nie wziął prysznica ani nie zmienił ciuchów, był bez koszuli, cały brudny i umazany nie wiadomo czym. – Byłoby lepiej, gdybyś wcześniej rozwiązała zagadkę, Kostucho – stwierdził z goryczą. – Szkoda, że cię olśniło, kiedy połowa z nas już zginęła. Oniemiałam, nieprzygotowana na taką wrogość. Bones nie wahał się ani chwili. W jednej chwili znalazł się przy lanie i zanim zdążyłam odpowiedzieć, chwycił go za gardło. – Nie waż się powiedzieć jej więcej ani jednego złego słowa, bo stracę resztkę opanowania – rzucił groźnym tonem. – Gdyby nie ona, wszyscy bylibyśmy teraz martwi. Już o tym zapomniałeś? Turkusowe oczy lana zalśniły szmaragdowym blaskiem. – Nie zapomniałem, dlaczego w ogóle zostaliśmy wciągnięci w tę wojnę. To wszystko przez nią! Jej rany dało się wyleczyć, Crispinie, ale dla naszych przyjaciół leżących w drugim pokoju nic nie jesteś w stanie zrobić, prawda? Ilu jeszcze żywych trzeba poświęcić, żeby pomścić urażoną dumę jednej kobiety... – Bones, nie! Mencheres pojawił się znikąd, ale w samą porę. Zobaczyłam tylko rozmazaną plamę, usłyszałam obrzydliwy dźwięk i Bones poleciał do tyłu. Bez jednej ręki. Mój krzyk został zagłuszony przez wrzask Spade’a, który akurat w tym momencie wszedł do pokoju. Ian z osłupieniem gapił się na rękę nadal zaciśniętą na jego szyi. Kończyna zaczęła obumierać na naszych oczach. Podbiegłam do Bonesa, ale on mnie wyminął mnie i ruszył w stronę Mencheresa. – Miałeś jakiś powód, żeby mnie powstrzymać przed uciszeniem jego zniewag, panie? Cała zesztywniałam. Gdyby Bones i Mencheres rzucili się na siebie, rozpętałoby się piekło. – Zamierzałeś urwać Ianowi głowę – odparł Mencheres. – Potem byś tego żałował, ale myślę, że daliśmy Patrzę dość powodów do świętowania, żeby więcej nie uszczuplać naszych szeregów. Ian wyglądał na oszołomionego ostatnimi wydarzeniami. Potrząsnął głową, jakby chciał, żeby mu się w niej rozjaśniło, a potem spojrzał na mnie i na Bonesa z wyrazem niedowierzania na twarzy. – Rany boskie, Crispinie, nie wiem, co we mnie wstąpiło – wykrztusił. – Nie miałem powodu, żeby tak na was napadać. Wybaczcie mi oboje. Bones uniósł rękę, jakby chciał przeczesać nią włosy, ale zatrzymał się w pół gestu, kiedy zobaczył, że odrosła zaledwie do połowy. Prychnął na ten widok. – Miałem to ramię przez dwieście czterdzieści siedem lat. Nie sądziłem, że je stracę, próbując oderwać ci głowę. Niech to diabli, muszę się pozbierać. – Wszyscy musimy wziąć się w garść – stwierdził Mencheres.

– Owszem – zgodził się Bones, patrząc na niego w taki sposób, że zjeżyły mi się włoski na karku. – Szczególnie ty, panie, bo to musi się skończyć. W tym momencie do pokoju wszedł Vlad. Rozejrzał się, zauważył pojedynek na spojrzenia i usiadł. – Wiem, o czym myślisz – rzekł Mencheres głosem wypranym z emocji. – I mówię ci, że nie mogę tego zrobić. Bones znalazł się przy nim w jednej chwili. – Rzeczywistość jest taka, że któreś z was wkrótce będzie martwe, ty albo ona. Cokolwiek Patra dla ciebie zaplanowała, jakiekolwiek miałeś sekretne rojenia, że w ostatniej chwili interweniuje los i wszystko naprawi, akurat ty powinieneś być mądrzejszy. Mówiłeś mi, żebym nigdy nie wątpił w twoje wizje, ale łudziłeś się nadzieją, że mogłeś się pomylić. Nie mylisz się jednak. Musisz to zakończyć, bo ponosisz odpowiedzialność za ludzi ze swojego klanu, a teraz również mojego. Poczułam się zdezorientowana. O ile wiedziałam, Mencheres nie ukrył Patry w piwnicy, więc jak niby miał zakończyć sprawę? Vlad wyczytał tę myśl z mojej głowy i pochylił się. – Nie rozumiesz, Cat? Kiedy Patra uwięziła cię w zabójczym śnie, kto wiedział, jak go przerwać? Zeszłej nocy, kiedy zaatakowały nas zombie, kto wiedział, że jedyny sposób, by je zabić, to zniszczyć coś, co je przyciąga? Mencheres. A skoro potrafi neutralizować czary... potrafi również je rzucać. Jedno spojrzenie na poszarzałą twarz Mencheresa upewniło mnie, że to prawda, a wtedy ja też do niego doskoczyłam. – Musisz. Ona nigdy nie przestanie! Naprawdę chcesz zobaczyć wszystkich nas martwych? Bo właśnie tak się stanie, jeśli czegoś nie zrobisz. – A ty byś mogła? – rzucił Mencheres. – Gdyby chodziło o Bonesa, potrafiłabyś skazać go na śmierć? Potrafiłabyś posłać go do grobu? Zamilkł. Jeszcze nigdy tak się przed nikim nie obnażył. I wtedy do mnie dotarło. Nawet po tym wszystkim, co Patra zrobiła, on nadal ją kochał. Biedny drań. – Nie będę nawet udawać, że wiem, jakie to dla ciebie trudne, Mencheresie. – Starannie dobierałam słowa. – Gdyby chodziło o Bonesa, ja również byłabym rozdarta. Ale... – spojrzałam na mężczyznę, którego kochałam – ...gdybyś ty posunął się tak daleko, żeby eliminować tych, którzy są mi bliscy, i byłoby jasne, że nie przestaniesz, aż wszyscy, na których mi zależy, będą martwi, to tak, zabiłabym cię. Bones odwzajemnił spojrzenie, a na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. – Oto moja dziewczyna – powiedział i przeniósł wzrok na Mencheresa. – Mam dla ciebie tylko jedno pocieszenie: Patra zginie szybko. Nie zasługuje na to, a poza tym każdemu, kto będzie spiskował przeciwko mojej żonie, obiecałem długą i bolesną śmierć, ale zrezygnuję z tego ze względu na ciebie. Jeśli ty zrobisz to, co musisz. Od Mencheresa popłynęła tak potężna fala mocy, że zadrżałam. Jego oczy zapłonęły zielenią. – Grozisz mi? Bones nawet nie drgnął. – Jestem współwładcą twojego klanu i właśnie ogłosiłem swoje zamiary wobec osoby, która zabiła wielu naszych ludzi. Musisz pamiętać, po czyjej jesteś stronie. Nie widzisz, że Patra stawia na to, że nie potrafisz jej zabić? Mencheres nic nie odpowiedział. Wszyscy w pokoju wpatrywali się w niego z napięciem. W końcu wstał, poskramiając swoją gniewną moc jak ptak, który składa skrzydła.

– Niech tak będzie. Ostatniej nocy Patra wysłała przeciwko nam martwych. Dzisiaj my się na niej zemścimy z ich pomocą.

TRZYDZIESTY TRZECI

Gwiazdy mrugały na coraz bardziej granatowym niebie. Mencheres stał pośrodku trawnika. Oczyściliśmy ze śniegu jego środek, żeby nie zamókł rozłożony na nim obrus. Mencheres usiadł przed nim ze skrzyżowanymi nogami, a mnie przemknęła przez głowę myśl, że z tuzinem wampirów stojących za jego plecami i kośćmi ułożonymi na białym płótnie cała ta scena wygląda jak piekielna wersja Ostatniej Wieczerzy. Nikt z nas nie wiedział, co się zaraz wydarzy. Po swoim tajemniczym oświadczeniu Mencheres kazał nam przygotować się do bitwy o zmierzchu i poszedł do swojego pokoju. Przez chwilę nawet się zastanawiałam, czy nie zwieje przez okno, ale Bones najwyraźniej był przekonany, że Mencheres dotrzyma obietnicy. I miał rację. Wcześniej zadzwoniłam do Dona i powiedziałam mu, że wieczorem coś się szykuje. Może wcześniej uprzedzony, wymyśli lepszą historyjkę niż trzęsienie ziemi i lawina. Problem w tym, że nie wiedziałam, gdzie to coś się wydarzy. Ani o której godzinie. Ani co się będzie działo. Nie umiałam podać mu żadnych użytecznych szczegółów, które pozwoliłyby zapobiec niebezpieczeństwu grożącemu zwykłym ludziom i histerii w mediach, jak zgryźliwie zauważył Don. Cóż, nie znałam szczegółów, więc mogłam mu przekazać tylko to, co wiedziałam. Frustracja Dona była zrozumiała. Właśnie poinformowałam go, że po raz drugi z rzędu umarli zaatakują, choć nie miałam pojęcia, czy znowu wyjdą z grobów, czy może spadną z nieba. Nic dziwnego, że Don świrował, ale ja miałam inne zmartwienia oprócz utrzymania w sekrecie faktu istnienia wampirów. Musiałam przeżyć. Ubrałam się do bitwy, w swój zwykły strój ze spandeksu, i wyekwipowałam w mnóstwo noży, miecz, kilka pistoletów nabitych srebrnymi kulami i nawet parę granatów. – Niech nikt się nie odzywa – zażądał Mencheres, kiedy usiadł przed kośćmi. – Dopóki nie skończę. A skąd mamy wiedzieć, kiedy to nastąpi? – pomyślałam. Gdy się pokłonisz? Gdy otworzy się ziemia i wypełzną z niej zwłoki? Przed oczami stanął mi obraz koszmarnych, gnijących istot. Zadrżałam. Fuj... Jakoś nie śpieszyło mi się do tego, żeby znowu ujrzeć te stwory. Mrowienie, które nagle poczułam na skórze, przykuło moją uwagę z powrotem do egipskiego wampira. Głowę miał schyloną, włosy zasłaniały mu twarz, ale przez czarne pasma dostrzegłam, że jego oczy jarzą się zielenią. Gdy stojący obok mnie Bones zadrżał, zerknęłam na niego z ukosa. Wyglądał tak, jakby Mencheres go zahipnotyzował. Ujęłam jego dłoń, ale natychmiast ją puściłam, bo odniosłam wrażenie, że poraził mnie prąd. To, co robił Mencheres, wpływało również na Bonesa. Najwyraźniej po wymianie mocy nadal istniała między nimi pewna więź. Zaniepokoiło mnie to, chociaż nie potrafiłam powiedzieć, dlaczego. Kości zabitych poprzedniej nocy nagle uniosły się w powietrze. Utworzyły krąg wokół Mencheresa i zaczęły wirować. Najpierw poruszały się wolno, jakby wisiały na niewidzialnych sznurkach, ale wkrótce nabrały prędkości. Okrążały Mencheresa coraz szybciej, tak że w końcu nie można było odróżnić

ich od siebie, z wyjątkiem czaszek wyszczerzonych upiornie, ze szczękami kłapiącymi na wietrze silnym jak tornado. „Włosy Mencheresa powiewały, a ja odnosiłam wrażenie, że biegają po mnie miliony mrówek. Moc, która promieniowała od Egipcjanina, tak zgęstniała, że wcale bym się nie zdziwiła, gdyby w miejsce, gdzie siedział, uderzył piorun. Kości pękły z głuchym trzaskiem i obsypały Mencheresa chmurą bieli. Chwyciłam dłoń Bonesa, nie zważając na uderzenie prądu, które omal nie urwało mi ręki, i z niedowierzaniem patrzyłam na sproszkowane szczątki naszych przyjaciół. I w proch się obrócisz, pomyślałam drętwo. Mencheres właśnie unicestwił to, co zostało po tych odważnych ludziach. Dlaczego? Dlaczego to zrobił? Nie unosząc głowy Mencheres, wziął z kolan sztylet... i wbił go sobie prosto w serce. Gwałtownie zaczerpnęłam tchu, kiedy przekręcił ostrze. To musi być stal, nie srebro, pomyślałam. W przeciwnym razie już byłby martwy, jak ci, których popioły okrywały go niczym szarawy śnieg. Z rany miarowo płynęła ciemna krew, jakby jego serce wciąż biło. Sztylet, dłonie i ubranie zabarwiły się na szkarłatno. Ale wkrótce, z rosnącą konsternacją zobaczyłam, że czerwona sproszkowana substancja z kości zmarłych zaczyna się rozdzielać, powiększać... i przybierać ludzki kształt. – Madre de Dios – usłyszałam szept Juana, łamiący nakaz Mencheresa. Moja myśl była mniej religijna: Co się, do diabła, dzieje? Na moich oczach formowały się duchy, zasłaniając Mencheresa jak całunem. Egipcjanin mamrotał coś w języku, którego nie rozpoznawałam, a mglistych postaci przybywało. Wyglądały jak ożywione cienie, bo choć przezroczyste, były trójwymiarowe. Trójwymiarowe postacie nagich mężczyzn. Gdy jeden z nich się odwrócił, usłyszałam cichy jęk Bonesa. Randy, pomyślałam wstrząśnięta. To Randy! Z prochu pokrywającego Mencheresa uformowało się jeszcze więcej zjaw. On sam nadal trzymał w sercu nóż, żeby krew nie przestawała płynąć. W końcu zaczęłam się zastanawiać, czy w jego żyłach coś jeszcze zostało. Ale im więcej krwawił, tym wyraźniejsze stawały się widma, tak że oprócz Randy ego po chwili rozpoznałam Tick Tocka, a potem Zero. O, Boże... Dopiero kiedy otoczyli go wszyscy z dwudziestu trzech poległych zeszłej nocy, Mencheres wyciągnął nóż z serca i przemówił: – To nie są nasi przyjaciele. Nie rozpoznają was, nie mają żadnych wspomnień ze swojego wcześniejszego życia. Są tylko bezrozumną wściekłością, która przetrwała w ich szczątkach. Ja tylko wydobyłem ten gniew z ich kości i nadałem mu formę. Z determinacją podążą za swoim mordercą, kierowani jedynie żądzą zemsty. Kiedy ich uwolnię, wystarczy, że za nimi pójdziemy. Zaprowadzą nas prosto do Patry, bez względu na to, gdzie się ukrywa. Zanim zrozumiałam sens tej przemowy, Mencheres wypowiedział jakieś obco brzmiące słowo i widma skoczyły w noc, jakby wystrzelone z upiornych dział. Rany, były naprawdę szybkie. Jak niby mieliśmy za nimi podążyć? Mencheres wstał i uniósł ręce... a ja wrzasnęłam. Ziemia nagle znalazła się sześć metrów pode mną... dziesięć... piętnaście... jeszcze więcej... – Musimy się pośpieszyć – usłyszałam jego słowa, gdy kręciłam głową na boki, żeby się zorientować w sytuacji. Zobaczyłam, że wszyscy, którzy przed chwilą stali na trawniku, pędzą teraz przez noc jak odrzutowce. – Wkrótce ją znajdą. *** Patra ukrywała się w opuszczonym hotelu jakieś sto dwadzieścia kilometrów od nas w linii

prostej. Bones trzymał mnie w ciasnym uścisku, i bardzo dobrze, bo od szalonego pędu kręciło mi się w głowie. Nawet nie przypuszczałam, że wampir coś takiego potrafi, ale oto lecieliśmy na magicznym dywanie poruszanym mocą Mencheresa, podążając za mściwymi zjawami, które wcześniej stworzył. Później nad tym pomyślę. Na przykład, kiedy napiszę raport, a potem będę patrzeć, jak Don mdleje przy jego czytaniu. Hotel mieścił się w samym centrum slumsów. Sądząc po odgłosach, mieszkało tu niewiele osób. Ta okolica zapewne wkrótce miała się zmienić w wielki plac budowy, bo tu i ówdzie zauważyłam buldożery i inne maszyny budowlane. Mencheres sprowadził nas na dół jakieś sto metrów od hotelu. Skąd wiedział, gdzie jest Patra? Bo widma wleciały przez ściany właśnie do tego budynku. Niezła sztuczka. Bije na głowę wdrapywanie się po schodach. – Musisz przedrzeć się przez jej ludzi – wychrypiał Mencheres, zwracając się do Bonesa i wskazując na hotel. – Ja nie mogę z tobą pójść. Jeśli zginę, widma znikną, a tylko one powstrzymają Patrę przed walką z wami. Zjawy najwyraźniej już wzięły się do dzieła, bo chwilę po tym, jak zniknęły w budynku, do naszych uszu dobiegły rozdzierające wrzaski. – Dlaczego po prostu sam jej nie zabijesz? – wypaliłam. – To powinna być dla ciebie bułka z masłem, skoro potrafisz wywołać duchy zemsty i przenieść w powietrzu ponad dwadzieścia osób na taką odległość. Mencheres osunął się na chodnik. – Nie mogę – wyszeptał. – Nawet teraz nie mogę. Nagle ogarnęła mnie litość, ale szybko ją w sobie zdusiłam. Może Mencheres wciąż kochał Patrę, ona jednak nie odwzajemniała tego uczucia. I wkrótce wszyscy mogliśmy być martwi, jeśli ta kobieta nie wyląduje w piachu. Bones obrzucił go szybkim, chłodnym spojrzeniem. – Dotrzymam obietnicy. Przyjdziemy po ciebie, kiedy będzie już po wszystkim. Juan, Dave, zostaniecie z Mencheresem. Dopilnujcie, żeby nikt się do niego nie zbliżał. Juan zaczął protestować, ale umilkł, widząc gniewny wzrok swojego stwórcy. Bones strzelił kostkami i odwrócił się w stronę hotelu. – No dobrze, ludzie. Zakończmy to wreszcie. Patra mogła mieć kilku strażników rozstawionych wokół budynku. Inni kryli się w oknach, na dachu, w piwnicy i w holu. Jednakże dwadzieścia trzy widma skutecznie odwróciły ich uwagę. Do nieustających wrzasków Patry – co one, do diabła, jej robiły? – dołączył tupot nóg na schodach, nowe krzyki, serie wystrzałów i dziwne trzaski. Pytająco spojrzałam na Bonesa. Zjawy napędzane wściekłością nawet nie miały stałej postaci, więc co takiego wyczyniały, że brzmiało to, jakby wybuchła trzecia wojna światowa? Bones wzruszył ramionami. – Jest tylko jeden sposób, żeby to sprawdzić. Kiedy dotarliśmy do wejścia, strażników już tam nie było. Spade zmarszczył brwi i potrząsnął głową. „Pułapka”, mówił bezgłośnie. Wyjęłam zza pasa cztery granaty, odbezpieczyłam je i wrzuciłam do środka. Chwilę później szyby w oknach się rozprysły, a cały budynek zadrżał. Jeśli ktoś tam na nas czekał, było już po nim. Gdy weszliśmy do budynku, wampiry natychmiast rozbiegły się na boki. Bones i ja ostrożnie ruszyliśmy przed siebie. Krzyki i straszne dźwięki dochodzące z góry brzmiały głośniej. Nagle z drzwi pod głównymi schodami wyskoczyło dwanaście wampirów, ale zanim zdążyły się wycofać,

padły pod gradem srebrnych pocisków. – Gdzie są wszyscy? – zapytałam cicho Bonesa. Nie licząc tej skromnej dwunastki, parter wydawał się dziwnie opustoszały. Bones przechylił głowę. – Jest ich więcej na górze. Zdaje się, że wybuchła panika. To na pewno zjawy, ale nie mam pojęcia, co robią. Brzmiało to jak ćwiczenia przeciwpożarowe. Ludzie krzyczeli, biegali w tę i z powrotem, nadal rozlegały się te dziwne trzaski, jakich nigdy wcześniej nie słyszałam. Cokolwiek działo się na wyższych piętrach, Patra wciąż żyła. To ona wrzeszczała najgłośniej. Bones uniósł trzy palce, pokazując, żeby grupa się rozdzieliła. Ośmioro z nas miało wejść na górę po schodach, kolejna ósemka wspiąć się po zewnętrznej ścianie budynku, a pozostali szybami wind. Sądząc po odgłosach, najwięcej działo się na dziewiątym piętrze, blisko szczytu budynku. Właśnie tam ruszyliśmy. Dotarliśmy na trzecie piętro, kiedy natknęliśmy się na małą grupkę wampirów Patry pędzących w dół po schodach. Ubrania miały podarte i umazane krwią. Ledwo na nas spojrzały, ale nie powstrzymało mnie to przed wpakowaniem w nich z mojego M-16 całego magazynku srebrnych kul. Upadły z sercami rozdartymi przez pociski. Wprawdzie moją ulubioną bronią były sztylety, ale w walce na dystans strzelanie jest skuteczniejsze. Nad nami zadudniło więcej kroków. Coś nadal powodowało wybuchy straszliwej paniki. Z pewnością nie sam widok zjaw? Owszem, były przerażające, ale przecież nie wpadły znienacka na dziecięce przyjęcie piżamowe. Zaatakowały kryjówkę mistrzyni, która pamiętała czasy, kiedy Jezus chodził po ziemi. Można by sądzić, że nieumarłymi trudno jest wstrząsnąć. – To zbyt łatwe – szepnął Ian, wypowiadając na głos moje myśli. Vlad spojrzał na niego z sardonicznym uśmieszkiem. – Nie lekceważ zdolności Patry do efektownych wejść. – Bądźcie czujni – powiedział Bones. – Na górze dzieją się ciekawe rzeczy. Dołączmy do imprezy. Po drodze trafiliśmy na kolejne dwie grupy wampirów Patry. Wszystkie uciekały jak ścigane przez diabły, tak że pokonanie ich przypominało raczej egzekucję niż walkę. Im wyżej wchodziliśmy, tym większe zamieszanie słyszeliśmy. W końcu dotarliśmy na piętro, gdzie hałas był największy, i ruszyliśmy w stronę pokoju, z którego dochodziły najgłośniejsze wrzaski. Przy otwartych drzwiach nie było strażników. Vlad posłał do środka dwie kule ognia, okazało się jednak, że niepotrzebnie. Gdy weszliśmy do pokoju, nikt na nas nie wyskoczył, ale stanęliśmy jak wryci. Na podłodze kuliła się Patra, w niczym nieprzypomi– nająca eleganckiej, królewskiej postaci, którą ostatnio widziałam. Z jej ust, oczu, nosa i innych części ciała płynęła krew. Ze wszystkich stron otaczały ją zjawy. Wiły się wokół niej niczym szare węże, chłostały ją, wnikały w nią z jednej strony i wychodziły z drugiej. I tak bez przerwy. Patra nie przestawała wzywać pomocy w różnych językach. Nagle jeden z wampirów, który miał nie więcej niż piętnaście lat w momencie przemiany, został od niej odrzucony. Bez rąk. Najbliższe widmo – czy to był Zero? – zanurkowało w jego piersi i całkiem w niej zniknęło. Wampir wrzasnął i pękł z trzaskiem. Jego głowa, nogi i tors poleciały w różne strony. Z resztek ciała wyłoniła się zjawa, zawisła nad nim na chwilę, a potem wróciła do Patry, stapiając się z szarymi widmami, które ją otaczały. Wokół nas leżały ciała strażników. Były ich dziesiątki i wszystkie wyglądały, jakby w podobny sposób zostały rozsadzone od środka. Wszędzie walały się części ich ciał, ubrania i broń.

Zabójcze mary, które dokonały tej rzezi, nie przestawały bezlitośnie torturować Patry, nie zwracając na nas uwagi. Wampirzyca wiła się w agonii, a jej skóra pękała za każdym razem, kiedy któraś ze zjaw w nią wnikała. Byłam pewna, że jej wnętrzności zmieniły się w miazgę. Sądząc po tym, co upiory zrobiły ze strażnikami, mogłyby ją zabić, gdyby tylko chciały. Fakt, że jeszcze żyła, wyraźnie świadczył o tym, że w ich pojęciu zemsta oznaczała dużo więcej niż samą śmierć. Bones wyciągnął rękę. – Cofnąć się wszyscy – rozkazał i chwycił nóż. Z przerażeniem spojrzałam na martwe ciała. – Jeśli się do niej zbliżysz, zjawy rozerwą cię na strzępy! Bones pogłaskał mnie po twarzy. – Nie mnie. Nie rozumiesz? Mencheres wiedział, że do tego dojdzie. Zobaczył to w swojej wizji. Właśnie dlatego zdecydował się podzielić ze mną mocą. Ona wciąż nas łączy, więc jestem jedyną osobą, której widma nie skrzywdzą. Czuję je... Nie mogą zrobić mi krzywdy, podobnie jak jemu. Opuścił dłoń i podszedł do Patry. Nie sądzę, by go zauważyła. Oczy miała otwarte, ale chyba nic nie widziała, cała zakrwawiona i atakowana bezlitośnie przez niestrudzone duchy ludzi, których poprzedniej nocy zabiła swoim zaklęciem. Kiedy Bones podszedł do Patry na odległość kilku kroków, jedna z szarych postaci oderwała się od niej i ruszyła w jego stronę. Chciałam rzucić mu się na pomoc, ale zatrzymał mnie jego głos. – Stój! Nie tylko ja zamarłam. To samo zrobiło widmo, a ja z bólem rozpoznałam w nim Tick Tocka. Teraz został z niego tylko cień przepełniony furią. Znieruchomiał jednak, choć aż drżał z pragnienia, żeby zaatakować. Bones szedł dalej, a ja na przemian to chwytałam za noże, to puszczałam je sfrustrowana. Nie mogły wiele zdziałać przeciwko wkurzonym zjawom! Pozostałe duchy przerwały ataki na Patrę i zaczęły łypać na intruza. Bones wyciągnął rękę w ich stronę, tak samo jak wcześniej w naszą, i rozkazał: – Stać! Gdy wymówił te słowa, poczułam na skórze falę mocy. Po każdym jego kroku widma się odsuwały. Wkrótce już nie dotykały Patry, tylko przyczaiły się wokół niej groźnie. Po chwili Patra przestała się miotać, a niezliczone rany na jej ciele zaczęły się goić. Z jej oczu, wielkich, ciemnych i pięknych, zniknęła bezrozumna panika. Rozszerzyły się jednak, kiedy zobaczyła, kto przed nią stoi. – Ty nie żyjesz! – krzyknęła i zaczęła się cofać, ale zatrzymała się, widząc, że w ten sposób zbliża się do milczących zjaw. Rozejrzała się wokół, szukając pomocy. – Nie, słonko – spokojnie powiedział Bones. – To ty nie żyjesz. Na twarzy Patry pojawiło się zrozumienie, na widok ciał strażników, wampirów stojących w drzwiach z odbezpieczoną bronią i muru, który za jej plecami utworzyły widma. Jeśli ktoś tutaj znalazł się w pułapce, to właśnie ona. I dobrze o tym wiedziała. Odrzuciła głowę do tyłu i wrzasnęła z wściekłością: – Bądź przeklęty, Mencheresie! Nie masz litości? Podziwiałam jej tupet. Po tym wszystkim, co zrobiła, naprawdę oczekiwała, że Mencheres ją ocali? Wiedząc, że ona nadal będzie próbowała go zabić? Bones chwycił ją, kiedy znowu próbowała się cofnąć. Szarpnęła się do tyłu, usiłując wyrwać mu z ręki nóż... i wtedy zza pleców Spade’a wyszedł Mencheres.

Patra zamarła i wbiła w niego wzrok, pełen błagania i desperacji. Zerknęłam na Mencheresa i na jego twarzy dostrzegłam różowe łzy. Napięłam mięśnie, zastanawiając się, czy będziemy musieli rzucić się na niego, gdyby chciał ją ratować, ale on pochylił głowę i wyszeptał: – Wybacz mi. Bones zamachnął się i wbił nóż w serce Patry, a potem przekręcił go zdecydowanym ruchem. Wampirzyca nadal patrzyła na Mencheresa z wyrazem bólu i niedowierzania na twarzy. Potem jej rysy stężały. Skóra straciła miodowy połysk, a kiedy Bones ją puścił, ciało zaczęło się kurczyć i wysychać. Nagle dmuchnął lekki wiatr. Dwadzieścia trzy widma powoli się rozwiały, aż nie zostało z nich nic oprócz szarego pyłu na ziemi. Bones westchnął głęboko. – Może teraz będziecie spoczywać w pokoju, przyjaciele. Kiedyś znowu się zobaczymy.

EPILOG

Tydzień później pochowaliśmy Randy ego. Z dokumentów sfałszowanych przez Dona wynikało, że zginął w wypadku samochodowym. I stąd zamknięta trumna. Na moje naleganie Denise zatrzymała się u mnie i Bonesa. Obwiniała się o to, że nie zmusiła Randy ego, by został w pokoju, zamiast biec nam na pomoc. Próbowałam ją pocieszać, ale tak naprawdę byłam bezsilna. Nie mogłam zrobić nic więcej, tylko przy niej być. Mencheres sam pochował Patrę. Nie wiedziałam, gdzie. Bones też nie wiedział, ale wcale go to nie obchodziło. Najważniejsze, że była martwa. Jej ludzie czuli to samo. Niektórzy szukali schronienia w klanach innych mistrzów. Część postanowiła zacząć żyć na własną rękę, część przyszła do Bonesa i zdała się na jego łaskę. A on ją okazywał w zależności od ich pozycji w hierarchii wampirzycy. Ostatecznie Patra żyła bardzo długo, a zabijanie każdego członka jej klanu zmieniłoby się w egzekucje na masową skalę. Z kilkoma niewolnikami, którzy należeli do niej pod przymusem, Bones zawarł rozejm. Oni podawali mu szczegóły dotyczące jej majątku, a on zapewniał im spokojne życie bez oglądania się przez ramię. Jednakże z tymi, którzy w hierarchii Patry stali wysoko, nie negocjował. Przeciwnie, wykorzystał część jej niewyobrażalnego majątku, żeby wyznaczyć nagrody za ich głowy. Z nor od razu wypełzli najemnicy, żeby ich wytropić i zgarnąć kasę. Nie widzieliśmy Mencheresa od chwili, kiedy zabrał ciało Patry i zniknął. Od tamtej chwili minęły ponad dwa miesiące. Utrzymywał z nami kontakt telefoniczny, ale nie mieliśmy pojęcia, gdzie się zaszył. Bones na niego nie naciskał, ale powiedział mi, że nie jest w stanie zrozumieć, dlaczego Mencheres w ogóle kochał Patrę, zwłaszcza po tym, co później zrobiła. Ja również tego nie rozumiałam, ale miłość czasami bywa ślepa i zastanawianie się nad jej powodami jest bezcelowe. Na razie nie było żadnych konsekwencji użycia przez Mencheresa zakazanej magii. Niektórzy znani mistrzowie trochę gderali, ale skoro Patra dwa razy skorzystała z niedopuszczalnych metod, raczej nie zmierzali nic z tym robić. Albo za bardzo bali się Mencheresa, bo jako jeden z nielicznych był na tyle stary, żeby znać te zaklęcia, i na tyle potężny, żeby je zastosować. Może martwili się, że tym razem przeciwko nim. Po tym, co niedawno widziałam, cieszyłam się, że stoję po jego stronie. Niepokoiła mnie jednak myśl, że pewnego dnia Bones będzie potrafił uwolnić podobną moc. Niektóre rzeczy powinny być niemożliwe, a świadomość, że jednak są możliwe, przerażała. Ale na razie nie zamierzałam się tym przejmować. Miałam przy sobie mężczyznę, którego kochałam, i najlepszą przyjaciółkę, której chciałam pomóc w przeżyciu żałoby. Przyszłość musiała sama się o siebie pomartwić.