6.5. Jeaniene Frost, Home for Holiday (Night Huntress 6.5)

JEANIENE FROST Home for Holiday Dom na Święta Przekład opowiadania z antologii The Bite Before the Christmas

Tłumaczenie: Fallen Korekta: Saphira_m

1

Rozdział 1 Spojrzałam na zegarek. Dziesięć minut do północy. Wampir wkrótce wróci, a ja pomimo godzin starannych przygotowań, nie byłam na to gotowa. Głowa ducha wysunęła się zza ściany, gdy reszta jego ciała pozostała nadal ukryta w drewnianej barierze. Rozejrzał się wokół po pokoju po czym na jego przezroczystej twarzy pojawił się grymas. – Nie zdążysz ze wszystkim. Przeciągnęłam sznur przez otwór, który wywierciłam w krokwi sufitu, ostrożnie nie przenosząc mojego ciężaru za daleko, uważając by nie spaść z drabiny na której balansowałam. Fabian miał rację, ale nie byłam gotowa przyznać się do porażki. – Kiedy się zjawi, zajmij go czymś. – Jak mam to niby zrobić? – zapytał. Dobre pytanie. W przeciwieństwie do ludzi, wampiry widziały duchy, ale z zasady ignorowały je. Choć ten wampir wykazywał więcej szacunku cieleśnie upośledzonym kolegom, to i tak nie zatrzymałby się na dłuższą pogawędkę z jednym z nich przed wejściem do swojego domu. – Nie możesz improwizować? Wiesz, naśladuj jakieś głośne dźwięki uderzeń, albo spraw by ściany zaczęły krwawić. Duch rzucił mi spojrzenie oznajmiające, że mój dowcip nie został doceniony. – Oglądasz zbyt wiele filmów Cat. Po czym Fabian zniknął z pola widzenia, ale i tak usłyszałam jak mamrotał coś o niesprawiedliwych stereotypach. Skończyłam wiązać ze sobą sznury wzdłuż sufitu. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, to gdy tylko wampir przejdzie przez drzwi, ja użyje mojego zdalnego sterownika do zrzucenia niespodzianki na jego głowę. Teraz, czas zamontować ostatni wynalazek, jaki planowałam… Trudny do pomylenia dźwięk zbliżającego się samochodu zaskoczył mnie tak, że prawie spadłam z drabiny. Do diabła, wampir wrócił! Nie ma czasu na zamontowanie pozostałych urządzeń. Ledwie miałam dość czasu, by się ukryć. Zeskoczyłam z drabiny i przeniosłam ją tak bezgłośnie jak tylko mogłam do szafy. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałam był kawałek dzwoniącego metalu ogłaszający, że coś niezwykłego się dzieję. Wtedy podniosłam srebrne noże, które pozostawiłam na podłodze. Nie byłoby dobrze, gdyby wampir je zobaczył. 2

Skuliłam się za jednym z krzeseł w salonie, i wtedy usłyszałam zamykające się drzwi oraz głos Fabiana. – Nie uwierzysz co znalazłem na skraju twojej posiadłości, – ogłosił duch. – Jaskinię z prehistorycznymi malowidłami w środku. Przewróciłam oczami. To miała być najlepsza strategia jaką wymyślił Fabian? Miał zatrzymać wampira. Nie paleontologa. – To ciekawe, – odpowiedział angielski głos, brzmiąc całkowicie niezainteresowanie. Kroki dotarły do drzwi, po czym zatrzymały się przed wejściem dalej. Zassałam powietrze, którego już nie potrzebowałam. Na podjeździe nie było żadnych samochodów, ale czy wampir wyczuł kilka osób skrytych przed jego wzrokiem, czekających by wyskoczyć na niego jak tylko przekroczy próg? – Fabian, – powiedział ten kulturalny głos. – Jesteś pewien, że nie chcesz mi powiedzieć o czymś jeszcze? Odcień groźby zabarwił ton wampira. Prawie mogłam wyobrazić sobie jak mój przyjaciel drży, ale jego odpowiedź była natychmiastowa. – Nie. Nie ma nic więcej. – W porządku, – powiedział wampir po chwili. Klamka się obróciła. – Egzorcyzmy dla ciebie, jeżeli kłamiesz. Pozostałam ukryta za krzesłem, srebrny nóż chwyciłam jedną ręką, a zdalny sterownik trzymałam w drugiej. Kiedy doszedł mnie odgłos jego butów uderzających o drewnianą podłogę wewnątrz domu, nacisnęłam przycisk i wyskoczyłam w tym samym czasie. – Niespodzianka! Konfetti spadło z sufitu na głowę wampira. Płynnym ruchem, rzuciłam nożem i przecięłam tasiemkę przytrzymującą zamkniętą torbę balonów nad nim. Opadły powoli w dół, i zanim pierwszy spadł na podłogę, wampiry które były ukryte w drugim pokoju wyskoczyły. – Wszystkiego najlepszego, – zawołały jednocześnie. – Nie każdego dnia ktoś kończy dwieście czterdzieści pięć lat, – dodałam skopując na bok balony, gdy torowałam sobie drogę do wampira przy wejściu. Uśmiech pojawił się powoli na jego twarzy, zmieniając ją z cudownej na zatrzymującą bicie serca. Oczywiście, moje serce przestało bić – przez większość czasu – ponad rok temu, więc to był mój normalny stan. 3

– To dlatego byłaś taka tajemnicza ostatnio? – wymamrotał Bones, przyciągając mnie w swoje ramiona gdy do niego podeszłam. Założyłam ciemny lok za jego ucho. – Nie są tu tylko na twoje urodziny, zostają też na święta. Będziemy mieli normalne, tradycyjne Święta Bożego Narodzenia choć raz. Och, i nie egzorcyzmuj Fabiana, zmusiłam go by ciebie zatrzymał. Jeżeli byłbyś dziesięć minut później, założyłabym jeszcze trochę wstążek. Śmiech poprzedził muśnięcie jego ust o mój policzek; chłodne, droczące muśnięcie, które sprawiło, że przysunęłam się bliżej w instynktownej potrzebie na więcej. – W porządku. Jestem pewien, że znajdę dla nich inne zastosowanie. Znając mojego męża, znalazłby dla nich kilka zastosowań, i co najmniej jedno z nich przyprawiłoby mnie o rumieńce. Przesunęłam się by pozwolić Bonesowi przyjąć najlepsze życzenia od naszych gości. Poza Fabianem i jego równie przezroczystą dziewczyną unoszącą się nad pokojem, najlepszy przyjaciel Bonesa, Spade był tutaj. Tak samo Ian, wampir który stworzył Bonesa; Mencheres, jego młodo-wyglądająca wersja dziadka; jego dziewczyna Kira i moja najlepsza przyjaciółka Denise. Denise była jedyną osobą w pokoju z pulsem, co czyniło ją jedynym człowiekiem dla każdego kto nie znał jej lepiej. Nasza lista gości była krótka, ponieważ zaproszenie każdego, kogo Bones znał na przedłużone urodzinowo-świąteczne przyjęcie, wymagałoby wynajęcia przeze mnie stadionu futbolowego. Dlatego też, tylko najbliżsi przyjaciele Bonesa byli obecni. No cóż, poza jednym. – Ktoś wie co z Annette? – Wyszeptałam do Denise, gdy ta zostawiła Bonesa i wróciła do mnie. Potrząsnęła głową. – Spade dzwonił do niej dwadzieścia minut temu, ale nie odebrała. – Ciekawe co ją zatrzymało. Annette mogła nie być moją ulubienicą, biorąc pod uwagę jej wcześniejszy, trwający wieki układ „przyjaciele z korzyściami” z Bonesem, ale była ostatnią osobą na liście, po której spodziewałam się, że ominie przyjęcie urodzinowe. Jej więzy z Bonesem sięgały czasów, gdy oboje byli ludźmi, i będąc szczerą, wydawało się że Annette zaakceptowała fakt, iż jej pozycja w jego życiu była teraz w kategorii „przyjaciele bez korzyści”. – Przyleciała z Londynu by tu być, – zauważyła Denise. – Wydaje się dziwne, by zdecydowała, że trzydzieści minut dojazdu to za daleko. 4

– O co chodzi? – Bones zapytał, idąc do mnie. Machnęłam ręką, nie chcąc zepsuć radosnego nastroju. – O nic. Annette musi być w drodze. – Ktoś do niej zadzwonił przed wyjściem z hotelu. Powiedziała, że nas dogoni. – Powiedział Spade, podchodząc by stanąć za Denise. Przy jego wzroście, jej głowa ledwie sięgała jego ramion, ale żadnemu z nich to nie przeszkadzało. Czarne włosy spłynęły na jego twarz gdy pochylił się by pocałować jej szyję. – Dlaczego jestem jedyny, który nie ma nikogo do pieszczenia? –wymamrotał Ian, rzucając mi oskarżycielskie spojrzenie. – Wiedziałem, że powinienem zabrać kogoś ze sobą. – Nie zabrałeś nikogo, bo dziewczyna, jaką byś wybrał chciałaby zadowolić się grupową orgią przed pokrojeniem tortu, – zaznaczyłam. Uśmiechnął się bezwstydnie. – Dokładnie. Przewróciłam oczami. – Poradź sobie z nie byciem w centrum perwersyjnej uwagi choć raz, Ian. To wyjdzie ci na dobre. – Nie, nie wyjdzie, – powiedział drżąc jakby z przerażenia. – Myślę, że pójdę do hotelu i zobaczę co tak zajmuje Annette. Denise warknęła. – Gotowy wziąć każdego, kto jest dostępny. Stłumiłam śmiech z trudem. Opinia Denise o Ianie – i o Annette – była nawet gorsza od mojej własnej, ale to nie oznaczało, że nie miała racji. Z szacunku dla obojga z nich będących wciąż przyjaciółmi Bonesa, powstrzymałam mój chichot. Daleki od bycia obrażonym, Ian uniósł brwi. – Tylko podążam za amerykańskim porzekadłem dotyczącym przemiany wad w zalety. Mencheres, zawsze taktowny, wybrał ten moment by dołączyć. – Być może powinniśmy zwrócić naszą uwagę na prezenty. Bones poklepał Iana po plecach. – Nie zajmie mi to długo, kolego. Spróbuję ograniczyć się do godziny, – odpowiedział Ian z poważną miną. – Świnia, – nie mogłam się powstrzymać od mruknięcia. Hej, próbowałam się powstrzymać! Jeżeli wampiry mogłyby złapać choroby, życzyłabym mu ropiejącej opryszczki, ale przypuszczam, że to dobrze, że zdolność Iana do szerzenia chorób przenoszonych drogą płciową umarła wraz z jego człowieczeństwem. Ian wyszedł śmiejąc się do siebie przez cały czas. Ramię Bonesa prześlizgnęło się po moich barkach, jego palce głaskały moje ciało. 5

Miałam czarną suknię bez pleców, ponieważ wiedziałam, że nie będzie zdolny oprzeć się nagiej wyeksponowanej skórze i miałam rację. Ciepło przepłynęło przez moje emocje jego własną pieszczotą, gdy opuścił swoje osłony, tak że miałam dostęp do jego uczuć. Więź jaka istniała pomiędzy nami nie była zbudowana tylko na miłości. Była także zakorzeniona we krwi, w wiecznym połączeniu pomiędzy wampirem a jego stwórcą. Bones przemienił mnie z półwampira w prawie-w-całości-wamira, i odtąd mogłam wyczuć jego emocje jakby były one przedłużeniem moich. Były pewne poważne skutki uboczne mojej przemiany, ale zrobiłabym to ponownie, tylko po to by zbudować ten poziom bliskości pomiędzy nami. Oczywiście, to nie był jedyny bonus bycia nieumarłym. Zdolność natychmiastowego leczenia się, latania i zauroczenia ludzi też nie były złe. – Wiesz jak ślicznie wyglądasz? – zapytał, jego głos pogłębił się. Lekki błysk zieleni pojawił się w ciemnobrązowych oczach, widoczna wskazówka, że to doceniał. Pochyliłam się, by wyszeptać odpowiedź. – Powiesz mi to później, kiedy wszyscy pójdą. Jego uśmiech był niski i obiecujący. – Tak zrobię, Kotku. Weszliśmy do pokoju obok, gdzie czekał stos prezentów. Wampiry określano wieloma epitetami, ale „skąpy” zazwyczaj nie był jednym z nich. Bones ledwie zaczął otwierać prezenty, gdy jego komórka zadzwoniła. Spojrzał na numer z uśmiechem. – Ian, nie mów mi, że ty i Annette jesteście zbyt zajęci by wrócić, – powiedział w ramach powitania. Nadnaturalny słuch oznaczał, że wyłapałam każde słowo ze zwięzłej odpowiedzi Iana. – Musisz tu przyjść. Natychmiast.

Rozdział 2 Bones i ja byliśmy jedynymi, którzy wchodzili na teren posiadłości. Reszta naszej grupy pozostała na parkingu, obserwując czy sytuacja nie zmienia się ze złej na gorszą poprzez zastawioną pułapkę. Większość osób w środku spała o tej porze, za co byłam wdzięczna. Żadne napastliwe pogawędki nie atakowały mojego umysłu dzięki mojej niechcianej zdolności do podsłuchiwania ludzkich myśli. Tylko delikatny szum ze snów, który był łatwy do wyciszenia, tak jak przeciętne dźwięki z otoczenia. 6

Gdy weszłam za Bonesem do środka apartamentu w stylu Appalachów, który wynajęła Annette, spokojna atmosfera została zniweczona. Purpura plamiła ściany, drewnianą podłogę, i w większej ilości materace. Po zapachu wiedziałam że to krew Annette, a nie kogoś innego. Oczekiwałam że pokój będzie wykazywał oznaki zaciętej walki, ale żaden fragment mebla nie wydawał się być nie na swoim miejscu. Ian stał w dalszym rogu pokoju, jego normalnie pobłażliwa pewność siebie przeszła w surowy wyraz gniewu. – Tam, – powiedział, wskazując głową na zamknięte drzwi do łazienki. Bones wszedł trzema długimi krokami, ale ja zawahałam się. Ian nie powiedział nam czy Annette żyła, tylko kazał natychmiast przybyć. Jeżeli ciało Annette czekało po drugiej stronie drzwi, być może powinnam dać Bonesowi minutę samotności. Była pierwszym wampirem jakiego stworzył; jej śmierć mocno by go dotknęła. Ale gdy zbierałam się by go pocieszyć, usłyszałam kobiecy, strofujący głos. – Naprawdę, Crispin nie powinieneś przychodzić. Omija cię twoje przyjęcie. Moje brwi uniosły się. Poza nazywaniem Bonesa jego ludzkim imieniem, co robiła tylko mała grupa osób, ten wysoce akcentowany brytyjski ton identyfikował mówiącego jako Annette. To tyle o niej będącej martwą. Cholera, nie brzmiała nawet na speszoną, jakby to nie jej krew ozdabiała pokój w ilości wystarczającej, by wyglądał jak rzeźnia. – Omija mnie przyjęcie? Straciłaś rozum? – Bones zapytał, odzwierciedlając moje własne myśli. Drzwi się otworzyły i pojawiła się Annette. Miała na sobie tylko szlafrok, jej truskawkowo-blond włosy były mokre od, jak sądzę, niedawnego prysznica. To rzadka okazja zobaczyć jej twarz bez doskonałego makijażu i włosów wystylizowanych na boginię, co sprawiło że wyglądała bardziej bezbronnie. Mniej jak nieumarła seksbomba, która próbowała przerazić mnie gdy pierwszy raz się spotkałyśmy, i bardziej jak kobieta, która wydawała się na skraju łez, pomimo jej niesłabnącego uśmiechu. – W jakim stanie jest ten pokój, – powiedziała wydając odrobinę zakłopotany śmiech. – Annette. – Bones chwycił jej ramiona i zmusił ją, by spojrzała na niego. – Kto cię skrzywdził? Jej dłonie zatrzepotały na jego ramionach, jakby chciała go odepchnąć, ale się nie odważyła. – Nie wiem. Nie widziałam go nigdy wcześniej.

7

Bones przyjrzał się pokojowi, bez wątpienia dostrzegając szczegóły, które nawet moje mające praktykę spojrzenie, przeoczyło. Dwieście lat bycia nieumarłym zabójcą uczyniły go niezastąpionym gdy przychodziło do szukania śladów na miejscu zbrodni. Annette pozostała cicho, drobne linie na jej twarzy pogłębiły się przy zmarszczeniu brwi. – Kłamiesz, – powiedział w końcu Bones. – Żadnych śladów włamania nie widać na drzwiach, żadnych znaków łomu, więc go wpuściłaś. Potem nie walczyłaś gdy cię pociął, nie obudziłaś pozostałych gości krzykami po pomoc, ani nie zadzwoniłaś po mnie, choć twoje zakrwawione odciski palców są na komórce. Ian, widziałeś kto to był? – Nie ale myślę że odstraszyłem go, – odpowiedział Ian. – Okno było otwarte i słyszałem coś zbyt szybkiego jak na człowieka uciekające przez balkon, ale zostałem z nią zamiast go gonić. To mnie zaskoczyło. Ian uwielbiał niewiele rzeczy bardziej niż porządną burdę. Annette musiała być jedną z niewielu osób, o które dbał na tyle, że zareagował chroniąc ją i wzywając wsparcie zamiast dogodzić sobie morderczą zabawą w chowanego. Choć zdolności regeneracji nieumarłych oznaczały, że teraz nie było na niej zadrapania, to w czasie gdy reszta wyszła by przybyć do mojego domu, przynajmniej jeden wampir pokazał się i torturował Annette jak diabli. Nie miało sensu dlaczego nie chciała powiedzieć nam kto to był, jeżeli Bones miał rację i ona wiedziała to. Poza zapachem krwi, w powietrzu unosił się ostry aromat, gryząca mieszanina chemikaliów, które drażniły mój nos, gdy oddychałam. Nie było sensu próbować zidentyfikować napastnika po zapachu. Annette dalej milczała. Ton Bonesa stwardniał. – Atak na członka mojej linii jest tym samym co atak na mnie, więc nie pytam już jako twój przyjaciel. Rozkazuję ci jako twój stwórca powiedzieć mi kto to zrobił. Z tymi ostatnimi trzema słowami Bones uwolnił swoją aurę i ciężar jego mocy wypełnił pokój. To nie była kojąca pieszczota uczuć, którą czułam od niego wcześniej, ale chłodne fale budujące nacisk i trzaskające prądy, jakbyś znalazł się w centrum lodowej burzy. Każdy nieumarły w promieniu stu jardów poczułby siłę aury Bonesa, a najmocniej ci którzy byli z nim związani przez krew, jak Annette i ja. Odskoczyła, jakby ją uderzył, jej szampańskie spojrzenie prześlizgnęło się z Bonesa na drzwi. – Crispin, ja… ja nie mogę, – powiedziała w końcu, schylając głowę. – Powiedziałam ci, ja nie wiem. Gniew pulsował wyraźnymi falami od Bonesa, pokazując, że on jej nie uwierzył. Byłam rozdarta. Poza jednym incydentem ze mną, kiedy się po raz pierwszy spotkałyśmy, 8

lojalność Annette wobec Bonesa była oczywista jak wschodzące słońce. Poza tym wciąż była w nim zakochana, i prawdopodobnie tak już zostanie. Więc dlaczego odmawiała wydania mu kogoś, kto ją torturował? To było poza moją zdolnością pojmowania. Chyba, że sądziła, iż ochrania Bonesa swoim postępowaniem? Rzuciłam się sama pod kilka metaforycznych pociągów z tego powodu. Jeżeli Bones miał rację i Annette znała napastnika, być może myślała że ktokolwiek ją pociął i pokroił, był zbyt potężny dla Bonesa, by wziąć odwet. – Wracajmy do domu, – powiedziałam, kładąc rękę na jego ramieniu by złagodzić część tej pełnej furii energii. – Możemy tam się zastanowić nad naszym kolejnym ruchem. Bones rzucił Annette spojrzenie, które mówiło, że jeszcze nie zakończył tej dyskusji, ale przesunął ręce do drzwi. – Dobrze Kotku. Za tobą.

Rozdział 3 By dać nam odrobinę prywatności, Spade, Denise, Mencheres i Kira wyszli do domku gościnnego zamiast dołączyć do nas w naszym domu. Nie musieliśmy nikogo informować co się stało. Z ich słuchem, poznali całość plotek, gdy pilnowali peryferii hotelu. Annette, Ian, Bones i ja wróciliśmy do mojego domu, gdzie balony, konfetti i ozdobne napisy wydawały się nie na miejscu przy naszych nowych, mrocznych nastrojach. – Spójrz na te wszystkie śliczne prezenty, – zauważyła Annette. – Wszystko, co chcę usłyszeć od ciebie to imię, – przerwał jej Bones. – Przestań zachowywać się jakby nic się nie stało i podaj mi je. Annette osunęła się na kanapę bez swojej zwykłej gracji. – Powiedziałam ci. Nigdy wcześniej go nie widziałam. Bones usiadł na kanapie naprzeciw niej, wyciągając nogi jakby przygotowywał się do dłuższej drzemki. – Jeżeli byłaby to prawda, to podałabyś mi natychmiast jego pełny opis zamiast próbować mnie przekonać, że nie wiesz kim on jest. – Nie wspominając, że byś go nie wpuściła i walczyła zamiast leżeć cicho, gdy on cię ciął. – Dodał Ian, ignorując nieprzyjazne spojrzenie, które rzuciła mu Annette. Obaj mieli dużo racji. 9

– Marnujesz nasz czas mając nadzieję, że Bones to sobie odpuści, – wtrąciłam się. – Żaden szanujący się Mistrz nie pozwoli, by torturowanie kogokolwiek z jego ludzi uszło na sucho. Powiedziałaś mi to sama dawno temu. Pod tymi upomnieniami Annette powinna się ugiąć. Wszystko co powiedzieliśmy było prawdą i ona to wiedziała. Ale gdy zobaczyłam jej zaciśnięte usta, wiedziałam, że się nie ugnie nawet jeśli nie miało to sensu. Fabian zmaterializował się w centrum pokoju. – W lesie jest wampir. Natychmiast skoczyłam na nogi, zmierzając do naszego najbliższego składu broni. Ian nie wydawał się zainteresowany uzbrojeniem się. Skierował się ku drzwiom. – Stójcie. Pojedyncze słowo wyszło od Bonesa. Nie zmienił swojej pozycji na kanapie, jego szczupłe ciało wciąż było rozłożone jakby był całkowicie zrelaksowany. Ja wiedziałam lepiej. Napięcie emanujące z jego aury sprawiło, że powietrze zgęstniało. – Miałem nadzieję, że podążano za nami tutaj, – powiedział Bones tak samo cichym, zdecydowanym głosem. – Teraz nie potrzebujemy Annette, by powiedziała nam kim był jej napastnik. Sami się tego dowiemy. – Crispin zaczekaj, – zaczęła Annette, alarm był widoczny na jej twarzy. – Miałaś swoją szansę, – powiedział krótko. Po czym spojrzał na Iana i skinął w kierunku Annette. Cokolwiek jeszcze zamierzała powiedzieć zostało przerwane, gdy Ian zakrył jej usta ręką. Tylko ciche, stłumione jęki doszły gdy Ian usiadł na kanapie za Annette przyciągając ją ciasno do siebie. – Nie martw się. Pozostanie cicho jak grzeczna dziewczynka, prawda, skarbie? – Ian wymruczał przy jej uchu. Jęki Annette nadal brzmiały wściekle, ale teraz nie była w stanie przezwyciężyć Iana. Dlatego nie martwiłam się zbytnio o nieproszonego gościa. Albo był on samobójcą, albo nie miał pojęcia, że skradał się wokół wzgórz, gdzie miszkało kilku mistrzów wampirów, z których jeden mógł urwać mu głowę zaledwie samą myślą. – Fabian, na pewno widziałeś tylko jednego wampira? Duch przytaknął. – W dolnej części wzgórza. Pewnie dlatego pozostali nie wyczuli go jeszcze. Nasz dom i domki dla gości były najwyższymi punktami na tym wzniesieniu, tak by były jak najsłabiej dostępne dla przypadkowych przechodniów.

10

– Kotek, chodź ze mną, – powiedział Bones wreszcie wstając. – Fabian każ innym pozostać w środku i rozmawiajcie jakby nic się nie stało. Skończyłam wkładać dodatkowe srebrne noże do pochew na ramionach. Drewniane kołki byłyby tańsze, ale one działały wyłącznie w filmach. Następnie zarzuciłam na siebie płaszcz, nie dla ciepła w ten chłodny listopadowy wieczór, ale by ukryć broń jaką miałam przy sobie. – Gotowa, – powiedziałam, moje kły wysunęły się samowolnie. – Wygląda na to, że Święta przyszły wcześniej dla ciebie, Cat. – parsknął Ian. Spiorunowałam go wzrokiem, ale euforia bijąca ze mnie musiała być łatwa do odczytania z mojej aury. Nie chciałam by lubiący noże intruz zepsuł przyjęcie Bonesa, ale minęły tygodnie odkąd miałam możliwość skopać komuś tyłek. Kto mógł mnie za to winić, że chciałam pokazać temu wampirowi co przytrafi się każdemu to będzie kręcił się wokół mojego domu szukając kłopotów. – Pamiętaj, potrzebujemy go żywego, kochanie, – powiedział Bones. Jego spojrzenie błysło szmaragdowo nasycone jego własną niecierpliwością jak u drapieżnika. – Przynajmniej póki co. Zmrożone liście skrzypiały pod moimi stopami gdy szłam przez las. Moje sandały z paskami na wysokim obcasie byłyby najgorszym możliwym obuwiem dla normalnej osoby spacerującej po tych stromych wzgórzach, ale wampiry miały świetny refleks i nie mogły złapać przeziębienia, więc nie przejmowałam się zmianą butów. Dodatkowo, to sprawiało że wyglądałam

bardziej

bezbronnie

dla

kogokolwiek

kto

krążył

tam

w ciemnościach, więc tym lepiej. Bones leciał gdzieś w górze, ale nie widziałam go, ponieważ jego ubranie wtopiło się w nocne niebo, bądź był zbyt wysoko. Nie widziałam również Fabiana ani jego dziewczynyducha, ale wiedziałam, że tam byli, gotowi powiadomić naszych przyjaciół jeżeli okazałoby się, że nasz intruz ma wsparcie. Strzegliśmy lokalizacji naszego domu przy Blue Ridge, przed wszystkimi poza najbliższymi, więc jeżeli jeden wróg nas odnalazł, to inni też mogli. Gałęzie trzasnęły około stu jardów po lewej. Nie odwróciłam głowy w tamtym kierunku, szłam dalej w swoją stronę, jakbym była na leniwej wycieczce po północy. Wątpiłam, by nasz intruz się na to nabrał, ale musiał być choć trochę durny, gdyż inaczej nie zaatakowałby Annette, gdy Bones był w pobliżu. Żaden Mistrz wampirów wart swoich kłów nie będzie tolerował czegoś takiego.

11

Usłyszałam więcej trzeszczących dźwięków, i to zbyt blisko mnie, by nie udawać, że ich już nie słyszałam. Odwróciłam się w tym kierunku, rozszerzając oczy jakbym już zauważyła zacienioną sylwetkę podglądająca zza drzew. – Ktoś tam jest? – Zawołałam, wkładając w swój ton zmartwienie. Śmiech doszedł przez chłodne nocne powietrze. – Byłabyś beznadziejną bohaterką horroru. Zapomniałaś skulić ramiona, kurczowo złapać za płaszcz, i bojaźliwie przygryźć dolną wargę. Miał angielski akcent, ale jego sposób mówienia brzmiał bardziej jak Spade’a czy jak arystokratyczny dialekt Annette niż slang Bonesa i Iana. Włosy blond długości do ramion błyszczały w świetle księżyca. To nie jego wygląd sprawił, że się na niego gapiłam, choć wyrzeźbione policzki wampira i idealnie ukształtowana twarz przypominała mi piękno Bonesa, taka bez skazy. Ani jego wzrost, a musiał mierzyć przynajmniej 1,89 metra. To była jego koszula. Koronka wylewała się spod rękawów jego płaszcza prawie przykrywając ręce. Więcej tej spienionej bieli zostało zebrane przy szyi i zwisało do połowy klatki piersiowej. Prawie zapomniałam przeszukać go pod kątem broni, to było tak rozpraszające. – To na poważnie? – Nie mogłam nic poradzić, tylko paplać. – Ponieważ RuPaul pomyślałby dwukrotnie zanim ubrałby to publicznie. Jego uśmiech ukazał białe zęby bez żadnego śladu kłów. – Ukłon ku mojemu dziedzictwu. Choć wyznaczyłem linię na moich udach, co możesz dostrzec. Miał na sobie czarne dżinsy, dużo nowocześniejsze niż jego koszula. Dżinsy także wskazywały, że do ud wampira były przypięte srebrne noże, ale poza długą drewnianą laską, była to jedyna widoczna broń, jaką nosił. Nie oznaczało to, że była to jedyna broń jaką miał przy sobie; moja najlepsza broń też była ukryta. – Niech zgadnę. Zgubiłeś się? Zaczęłam zmniejszać dystans pomiędzy nami. Chociaż nie było na nim ani śladu krwi, były szanse, że patrzyłam na napastnika Annette. Jego aura szacowała go na kilkaset lat, ale nie bałam się. Jeżeli nie osłaniał swojej mocy, nie był Mistrzem, co oznaczało, że mogłam nim wytrzeć podłogę. Wampir ocenił mnie w ten sam sposób jak ja przyjrzałam się jemu; na wskroś, oceniając i nie będąc przestraszonym. Przez cały czas ten mały uśmiech nigdy nie opuścił jego twarzy.

12

– Piękna, czyż nie, choć nie lubię krótkich włosów. Wyglądałabyś ładniej z długimi, spływającymi rudymi lokami. Coś w nim wyglądało znajomo, mimo że byłam pewna, iż nigdy się nie spotkaliśmy. Jego zarozumiałość z pewnością uczyniłaby go wartym zapamiętania. – Taa, jasne, moje włosy zostały wystylizowane przez morze ognia przed trzema tygodniami, więc wciąż odrastają, – powiedziałam nonszalancko. Jeżeli nie byłabym wampirem, nie miałabym wcale włosów po tym jak prawie spalono mnie na śmierć, ale zdolności regeneracyjne nieumarłych oznaczały, że nie musiałam inwestować w peruki. Albo przeszczepy skóry, dzięki Bogu. – Więc chcesz jeszcze porozmawiać? – Kontynuowałam. – Czy powinnam już sprać ci tyłek za skradanie się i prawdopodobnie też za napaść. Byłam teraz dość blisko by móc zobaczyć jego oczy koloru jeżyn, ale on nie zareagował gniewem. Zamiast tego jego uśmiech się poszerzył. – Jeżeli nie byłabyś moją krewną, kusiłoby mnie aby kontynuować ten flirt. Ten idiota myślał, że ja go podrywałam? To wkurzyło mnie na tyle, że pominęłam pierwszą część zdania, ale wtedy zamarłam. – Co masz na myśli, mówiąc krewną? Jedyna rodzina jaką miałam na ziemi składała się z uwięzionego wampirzego ojca, wujka ducha, i od-niedawna-nieumarłej matki. Ale przekonanie w jego tonie i pewny sposób w jaki utrzymał moje spojrzenie, sprawiło, że zastanawiałam się czy mówił prawdę. Mój Panie, czy to możliwe, że mój ojciec nie był jedynym wampirem pośród moich przodków? Narysował linię na suchych liściach tym długim kijem, jego brew wygięła się w wyzwaniu. – Nie domyśliłaś się jeszcze? – Protekcjonalne westchnął. – Choć ze wszystkich, ty powinnaś być najbardziej skłonna dostrzec podobieństwa, ale wygląda na to, że tak nie jest. Gry słowne nie były właściwym podejściem w moim przypadku. Rzuciłam tym długim blond lokom i staromodnej koszuli miażdżące spojrzenie. – Jeżeli próbujesz naśladować Lestata, to z pewnością trafiłeś w sedno z podobieństwami. Prychnięcie. – Puszysty, mały kotek, czyż nie. Coś ciemnego wylądowało za nim, ale zanim wampir zdołał się odwrócić i obronić, został owinięty karzącym uściskiem. Światło księżyca błyszczało na ostrzu, które Bones trzymał przy klatce piersiowej wampira. – Nikt poza mną nie nazywa tak mojej żony, – powiedział przerażającym, jedwabistym głosem 13

Wampir skręcił się w nieudanej próbie oswobodzenia się, ale łatwiej byłoby rozerwać żelazną klatkę. Zwycięskie pchnięcie końcówki noża Bonesa w jego klatkę piersiową, ciemniejąca od purpury biała koronka jego koszuli. Dalsze wierzganie się wbiłoby ostrze głębiej, i jeśli to srebro przekręciłoby się w jego sercu, wampir byłby martwy już na stałe. Zesztywniał, obracając szyję by spojrzeć w tył na trzymającego go mężczyznę. W tej chwili, widząc ich twarze tak blisko siebie, uderzyło mnie pierwsze przypuszczenie co do tego co się działo. To wydawało się być nieprawdopodobne, ale… – Bones, nie rób mu krzywdy! – Powiedziałam zaabsorbowana wyjaśnieniem. – Ja, ja myślę, że może tu nie chodzi o atak na Annette. Wampir rzucił mi aprobujące spojrzenie. – Nie tak źle mimo wszystko, prawda? Bones nie poruszył ostrzem, ale jego ręce zacisnęły się wokół rękojeści noża. – Obraź ją jeszcze raz a to będą twoje ostatnie słowa. Zbolały śmiech wydostał się z wampira. – A myślałem, że droczenie się z krewnymi jest normalne. – Krewnymi? –wciął się Bones. – Twierdzisz, że jesteś członkiem jej rodziny? – Nie przez krew, ale przez małżeństwo, – wampir powiedział, przeciągając każde słowo. – Pozwól mi się przedstawić. Mam na imię Wraith i jestem twoim bratem.

Rozdział 4 Szok pojawił się na twarzy Bonesa. Wraith wydawał się grzeczniejszy, nawet z nożem wystającym z jego klatki piersiowej. – Kłamstwa, – powiedział w końcu Bones. – Moja matka nie miała innych dzieci poza mną. – Nie miała, – Wraith odpowiedział. – Twój ojciec miał. Bones wciąż wyglądał jakby go poraził piorun, ale jego uścisk się nie rozluźnił. – Moja matka była dziwką. Nie ma sposobu by wiedziała kim był mój ojciec. – Twoją matką była Penelope Ann Maynard, która rzeczywiście została dziwką. Ale wcześniej urodziła nieślubnego syna księcia Rutland. Ten syn został wychowany w londyńskim burdelu i został skazany na deportację w 1789 roku. Zmarł w karnej kolonii w Nowej Południowej Walii rok później, ale nie pozostał martwy. – Spojrzenie Wraitha prześlizgnęło się na mężczyznę za nim. – Brzmi znajomo? 14

Każde słowo uderzało w Bonesa jak fizyczne ciosy, mogłam to powiedzieć na podstawie emocji w mojej podświadomości. Choć znałam historię przeszłości Bonesa, nie była to powszechna wiedza. – Blisko, ale nazwisko mojej matki brzmiało Russell, nie Maynard, – stwierdził Bones. – I ani ona ani żadna z kobiet z którymi dorastałem, nawet nie dała mi wskazówki, że wiedziała kim był mój ojciec. Teraz, po dwustu latach, oczekujesz, że uwierzę w opowieść o księciu i tobie, moim dawno zaginionym bracie? – Jego ramiona zacisnęły się wokół szyi Wraitha. – Przykro mi, kolego, tak nie będzie. – Ja… mam… dowód. – Słowa były niewyraźne od uścisku jaki Bones założył na szyi drugiego wampira. – Dowód? – Bones zapytał, rozluźniając uścisk. Wraith zdołał przytaknąć. – Jeżeli przestaniesz mnie dusić, pokażę ci. Fabian podążał za nami w dyskretnej odległości gdy szliśmy wietrzną, żwirowaną drogą, prowadzącą do stóp wzgórza. Jeżeli Wraith zauważył ducha unoszącego się ponad szczytami drzew, to nie skomentował tego. W zasadzie wydawał się zrelaksowany. Nawet radosny, ale nie przestałam być czujna. Widziałam dość ludzi uśmiechających się przez cały czas, gdy próbowali mnie zabić. Radosne zachowanie mogło wskazywać dobre intencje jeżeli byłeś Świętym Mikołajem, ale nie gdy chodziło o wampiry. – Jak znalazłeś mój dom? –zapytał Bones. Także nie stracił ani cala ostrożności, jak wskazywały krążące wokół niego prądy. – Podążałem za wami z hotelu, – odpowiedział Wraith. Zatrzymałam się na chwilę. – Przyznajesz, że jesteś tym dupkiem, który pociął Annette? Przyrodni brat czy nie, zapłaci za to. Wraith westchnął. – Uratowałem Annette przeganiając tego wampira. Nie złapałem go. Zanim wróciłem sprawdzić co z nią, zabraliście ją do samochodu, i większość z was wyglądała na dość wściekłych by najpierw zabić, a potem zadawać pytania. Ian powiedział, że słyszał wampira kiedy przybył po raz pierwszy. Myślał że to był napastnik uciekający z miejsca zbrodni, ale czy mógł to być Wraith goniący prawdziwego napastnika? – Jeżeli to prawda, to dlaczego Annette nie wspomniała o tobie gdy przybyliśmy? I co ważniejsze, gdzie byłeś kiedy ten drań malował ściany jej krwią?

15

Wraith spojrzał z boku na stanowczość w głosie Bonesa. Nie musiał być połączony z jego emocjami, by wiedzieć, że Bones nie uwierzył w jego wersję zdarzeń. – Byłem w drodze do niej. Możesz sprawdzić jej komórkę; ostatni telefon otrzymała tuż przed tym jak została zaatakowana, i to byłem ja informujący ją, że się spóźnię. Kiedy przybyłem, usłyszałem coś dziwnego. Jej drzwi nie były zamknięte, więc przybyłem na czas, by zobaczyć jak ktoś wyskakuje przez okno. Po sprawdzeniu, czy Annette wciąż żyje, pobiegłem za nim. A czemu nie wspomniała o mnie, mogę tylko zgadywać, że z powodu niepotrzebnej próby niezepsucia niespodzianki. – Jakiej niespodzianki? – Bones i ja zapytaliśmy razem. – Tej, że masz brata, – odpowiedział miękko Wraith. – Ta wiadomość była prezentem urodzinowym Annette dla ciebie. Nawet z podobieństwem w wyglądzie, to wciąż wydawało się niemożliwe, by Wraith był bratem Bonesa. Z niedowierzania przenikającego moją podświadomość, wiedziałam, że Bones czuł to samo. – Ten wampir, którego goniłeś, przyjrzałeś mu się? Przypadkiem nie rozpoznałeś go? – Zapytałam zmieniając temat. – Przykro mi, nigdy nie widziałem go wcześniej. Jedyne co mogę powiedzieć, to że miał czarne włosy i potrafił frunąć jak wiatr. Wampir brunet, który potrafi latać. To zawężało listę do co najmniej dziesięciu tysięcy – nie za wielka pomoc. Byliśmy prawie u stóp wzgórza. Przed nami, Buick stał zaparkowany z boku drogi z wyłączonymi światłami. – Moje auto, – powiedział Wraith, wskazując na nie. Potem wyciągnął zestaw kluczy. – Dowód którego szukacie jest w bagażniku. Bones nie dotknął kluczy, ale wąski uśmiech rozciągnął się na jego ustach. – Nie sądzę. Ty otwierasz. Wraith prychnął w sposób bardzo mi znany. – Myślisz, że jest podłączony do materiału wybuchowego? Jesteś jeszcze większym paranoikiem niż mówi twoja reputacja. – Jestem także bardziej niecierpliwy niż mówi moja reputacja. – Chłodno odpowiedział Bones. – Więc zajmij się tym. Z kolejnym dźwiękiem frustracji, Wraith odstawił swój długi kij i podszedł do tyłu auta. Bagażnik podniósł się bez żadnej iskry i Wraith wyciągnął płaski, obłożony papierem, prostokątny przedmiot. 16

– Tutaj, – powiedział wręczając to Bonesowi. – Mam też zapiski archiwalne, ale jeżeli to cię nie przekona, to one również nie. Bones wziął to i zerwał papier. To był obraz; stary, co można było wywnioskować na podstawie ramki i płótna, ale nie potrzebowałam więcej niż pojedynczego spojrzenia by wydać westchnienie. Bones nie powiedział nic, po prostu gapił się na obraz mężczyzny, który był niesamowicie podobny do niego. Tylko włosy w kolorze kukurydziano–jedwabno-blond i linie wokół ust wyglądały na zbyt surowe, by wywołał je uśmiech. Miał na sobie plisowaną koszulę i haftowany płaszcz z wieloma frędzlami, guzikami i warkoczami, tak że wyglądał jakby nic poza nim nie było potrzebne. Sztylet wysadzany klejnotami wystawał zza jego pasa, uzupełniając obraz ekstrawagancji, jakby arogancja w wyrazie twarzy mężczyzny nie była wystarczającą wskazówką, tego że urodził się do życia w luksusie. – Poznaj Księcia Rutland. –powiedział Wraith, jego głos przełamał ciężką ciszę. – Jeżeli jego twarz nie jest wystarczającym dowodem, zapiski wskazują, że ochrzczono go jako Crispina Philipa Arthura Russela, Drugiego. Moje ludzkie imię to Crispin Phillip Arthur Russel, Trzeci. Takie same jak twoje. Przypomniał mi się moment sprzed ośmiu lat, kiedy wciąż poznawałam Bonesa i ten mi zdradził pochodzenie swojego prawdziwego imienia. „To tylko odrobina fantazji ze strony mojej matki, ponieważ z pewnością nie miała pojęcia kim był mój ojciec. Mimo to, myślała, że dodając numer za imieniem doda mi odrobinę godności. Biedna uliczna kobieta, zawsze niechętna spojrzeć w twarz rzeczywistości.” Jeżeli wampir stojący naprzeciw nas miał rację, matka Bonesa nie nazwała go Trzecim z kaprysu. Nazwała go po ojcu, o którym nie wiedział, że go miał. Kiedy Bones się odezwał, jego głos był napięty od emocji, mogłam poczuć jak walczy by je stłumić. – Jeżeli jesteś moim przyrodnim bratem, to czyni cię ponad dwustuletnim wampirem. Jeżeli wiedziałeś o naszych więzach cały ten czas, czemu nie spróbowałeś odnaleźć mnie wcześniej. Uśmiech Wraitha był smutny. – Nie wiedziałem, dopiero niedawno usłyszałem twoje prawdziwe imię od jakiś podżegających do wojny ghouli. Myślałem, że to jakiś błazen, ale wtedy znalazłem twoje zdjęcie. Nasze podobieństwo wystarczyło, bym poszperał w historii mojej rodziny. W bardzo starych kronikach znalazłem wspomnienie sumy jaką mój ojciec 17

zapłacił wicehrabiemu Maynard jako zadośćuczynienie w sprawie jego niezamężnej ciężarnej córki, Penelope. Po czym twoje imię pojawiło się w zapiskach procesu w Głównym Sądzie Karnym, a twój wiek pasował do tego, ile lat to miałoby dziecko. Jeżeli to i identyczne imiona to za mało, spotkanie ciebie wystarcza. Wyglądasz i zachowujesz się jak mój ojciec, by być jego ciemnowłosym duchem. Coś jeszcze prześlizgnęło się przez ostrożność w emocjach Bonesa, coś tak wzruszającego, że przyniosło łzy do moich oczu. Nadzieja. Czy było możliwe aby po tak długim czasie Bones odnalazł żyjącego członka rodziny? Prawdziwe imię Wraitha, podobieństwo i portret były cholernie mocnymi argumentami, nie wspominając, że zapiski jakie Wraith zacytował były łatwe do potwierdzenia. Do tego, dlaczego ktoś kłopotałby się kłamstwem o rodzinnych powiązaniach. Bones nie był osobą która doceniłaby bycie odrzuconym. Złapałam go za rękę, mając nadzieję pomóc ostudzić mu te drżące emocje. –Mówisz, że Annette wiedziała o tym? Wraith przytaknął. – Myślałem, że taka wiadomość powinna zostać przekazana osobiście, wiec szukałem członka twojej linii, który znałby twoją siedzibę. Kiedy Annette poczuła się usatysfakcjonowana moimi dowodami, zgodziła się spotkać w hotelu, i mieliśmy tu przybyć razem. – Jako mój prezent, – wymruczał Bones, patrząc na Wraitha z większą ciekawością niż podejrzeniem tym razem. Uśmiech pojawił się na ustach Wraitha. – Obawiam się, że chyba przekroczyłem linię wiążąc wokół siebie kokardkę. Fikcyjny detektyw Sherlock Holmes powiedział, że kiedy już wyeliminujesz niemożliwe, to cokolwiek pozostaje bez względu na to jak nieprawdopodobne to musi być prawdą. Wydawało się niemożliwym uwierzyć, że wampir stojący naprzeciw nas był bratem Bonesa, ale jak dotąd fakty na to wskazywały. – Wiem, że to może być raczej zaskakujące, – kontynuował Wraith, wciąż z tym samym półuśmiechem. – Albo może cię to nie obchodzić. Tak wiele czasu minęło od naszego ludzkiego życia, że zrozumiem jeżeli ta wiadomość niewiele dla ciebie znaczy. Jeżeli wolisz bym odszedł, zrobię to, ale – mam nadzieję że być może będziemy mogli poznać siebie nawzajem. Jeżeli nie dotykałabym Bonesa, nie zauważyłabym lekkiego drżenia, które przeszło przez niego, gdy Wraith wypowiedział ostatnie słowa, ukazując odrobinę bezbronności pod 18

tym zadufanym zachowaniem. Wraith mógł twierdzić, że wszystko było w porządku, ale wydawało się jasne, że odrzucenie zraniłoby go. Co do Bonesa, mogłam powiedzieć, że bardzo pragnął dowiedzieć się więcej o tym wampirze, który mógł być jedynym połączeniem z jego dawno utraconą ludzką rodziną. Lodowaty podmuch wiatru rozwiał włosy Wraitha wokół jego twarzy, przypominając mi, że mogliśmy kontynuować tę rozmowę w wygodnym wnętrzu a nie stojąc samotnie pośrodku drogi. Uśmiechnęłam się do niego. – Dlaczego nie wrócimy do domu? Tam jest cieplej, i będę mogła pogratulować Annette udanego prezentu. Przebiła moje o milę.

Rozdział 5 Oczy Wraitha rozszerzyły się gdy weszliśmy do domku i zobaczył Annette skrępowaną przez Iana, z ręką drugiego wampira wciąż przyciśniętą do jej ust. – Och, nie przejmuj się tym. Mieliśmy, uh, wcześniej problem z komunikacją, – powiedziałam próbując wyjaśnić. Brew Iana uniosła się, ale nie puścił Annette. – Jeżeli to nasz intruz, moglibyście wyjaśnić dlaczego nie jest w kawałkach? – On nie jest tym gościem, który zaszlachtował Annette, – powiedział Bones oczyszczając gardło. – Okazało się, że on może być moim… moim bratem. Bones powtórzył historię Wraitha, odsłaniając obraz dla wyjaśnienia. Ian patrzył zadziwiony na rewelacje o obu rodzicach Bonesa pochodzących z arystokracji, ale Bones nie zauważył tego. Jego uwaga była w całości skupiona na blond-włosym wampirze stojącym obok niego. – Hmm, – tyle powiedział Ian, kiedy Bones skończył opowieść. – Więc twój ludzki ojciec był Księciem Rutland, ale kim był twój wampirzy stwórca, Wraith? – Miał na imię Sheol, ale jest martwy od ponad wieku, – odpowiedział Wraith . Wydałam właściwy dźwięk współczucia, ale szczerze mówiąc ulżyło mi. Jak dziwnie byłoby gdyby Wraith okazał się częścią wrogiej linii? Powiedzieć, że wampiry żyły w feudalistycznym systemie, to delikatnie ujęte. Lepszym porównaniem była Mafia. Taka na sterydach. – Jak tragicznie, – nawet Ian nie próbował brzmieć współczująco, ale to było typowe dla niego. – Pod czyją ochroną byłeś od tego czasu? 19

Wraith wzruszył ramionami. – Pozostałem bez opieki Mistrza. – Przy twoim poziomie mocy? – Jawne niedowierzanie zabarwiło słowa Iana. Moja szczęka opadła. Także zauważyłam, że aura Wraitha nie oznaczała go jako szczególnie silnego, ale to ogłaszanie tego było przekroczeniem pewnych granic. Bones zgadzał się. – Ian, – przeciągnął w ostrzeżeniu. – Wszystko w porządku, – powiedział Wraith, ale jego usta zacisnęły się w bliźniaczych liniach. – Żyłem w odosobnieniu przez większość czasu. Być może to samotna droga, ale bezpieczniejsza, rozważając jak wiele walk o władzę toczy się pomiędzy naszym rodzajem. Annette uderzyła Iana łokciem w żebra. Po tym wreszcie zabrał rękę z jej ust. – Tak się cieszę, że tutaj dotarłeś, Wraith, – powiedziała. Jej spojrzenie prześlizgnęło się na Bonesa. – Nie tak sobie wyobrażałam wasze spotkanie, oczywiście... Wraith podszedł naprzód by wziąć jej dłoń i ucałować ją. – Nie mogłaś zapobiec temu strasznemu atakowi. Czuję tylko ulgę, że przybyłem na czas. Obiecuję znaleźć tego, kto to zrobił i odpłacić mu tym samym. Annette nie zaprzeczyła niczemu, wskazując, że Wraith powiedział prawdę o swoich poczynaniach w hotelu. To oznaczało, że mieliśmy na głowie inny problem, ale byłam zadowolona, że nie dotyczył on jasnowłosego wampira, który najprawdopodobniej był bratem Bonesa. Annette wstała z kanapy, jej blade bursztynowe spojrzenie napotkało ciemnobrązowe oczy Bonesa. – Crispin, zapewniam cię, że sprawdziłam dowody Wraitha kiedy po raz pierwszy się ze mną skontaktował. W innym przypadku nigdy bym go tu nie przywiozła. Z wszystkiego co odkryłam, on na pewno jest tym za kogo się podaje – twoim przyrodnim bratem. – Przekażę ci kroniki, o których wspominałem, – dodał Wraith. – Są w moim samochodzie. Nowoczesna technologia, także może to potwierdzić, jeżeli chcesz porównać nasze DNA… – Słuszna uwaga, znam kogoś, kto przeprowadza takie testy, – przerwał Ian. – Przestańcie, – powiedział Bones wyciągając rękę. Uśmiech zakręcił się na jego ustach zanim wszedł. – Jestem pewien, że jutro będę chciał zobaczyć wszystko dotyczące twojej czy naszej historii rodzinnej, ale w tej chwili, chciałbym po prostu… trochę porozmawiać. Poznać się nawzajem.

20

Wraith spojrzał na Bonesa, jego wyraz twarzy odzwierciedlał ten sam ostrożny optymizm jaki poczułam z emocji Bonesa. – Podoba mi się to – odpowiedział. Ian otworzył usta, ale moja ręka wylądowała na jego ramieniu. – Chodźmy opowiedzieć reszcie o naszym nowym gościu, – powiedziałam ściskając go ostrzegawczo. – Annette, dlaczego nie pójdziesz z nami? Mamy twoje bagaże i możesz się przebrać. Ian spojrzał na mnie, ale tylko uśmiechnął się słodko kiedy zacisnęłam uścisk. Mógł być całkowicie chamskim sobą innym razem. Annette nie potrzebowała perswazji by dać Bonesowi odrobinę prywatności z Wraithem. Prawie złapała rękę Iana by go odciągnąć. – Chodźmy. Jeżeli mam mieć na sobie ten okropny szlafrok jeszcze chwilę dłużej, to przebiję się kołkiem. Zbliżał się świt, gdy Bones wślizgnął się do łóżka. Ja położyłam się kilka godzin temu, nie dla snu, ale tylko by przemyśleć zaskakujące wydarzenia tego wieczoru. Z jednej strony byłam podekscytowana ideą, że Bones odnalazł członka swojej uznanej za martwą rodziny. Z drugiej, moje wewnętrzne podekscytowanie Wraithem zostało stłumione przez dręczące pytanie. Być może negatywne nastawienie Iana przeniosło się i na mnie, ale dlaczego Annette nie wspomniała o tym nikomu, że och, przy okazji przyprowadzi ze sobą dawno zaginionego brata Bonesa tej nocy? Zrobienie niespodzianki Bonesowi tymi wiadomościami to jedno, co innego zrzucenie takiej bomby na wszystkich pozostałych. I dlaczego nie wspomniała o Wraithcie kiedy przybyliśmy do hotelu? Na miłość boską mogliśmy przypadkiem go zabić szukając jej napastnika! Kiedy Ian zadał Annette to pytanie, nie odpowiedziała, wydawała się również odrobinę zdumiona swoim zachowaniem. Uznałam to za raczej dziwne. Co prawda mogłabym przypisać trochę nieprzyjemnych słów Annette przez te lata, ale „bezmyślna” nie było raczej jednym z nich. Poza tym jeszcze ten smakowity kąsek, który Fabian wyjawił mi po tym jak przeprosiłam resztę i udałam się na górę. W pośpiechu by powiedzieć nam o nieznanym wampirze kręcącym się po naszej posiadłości, Fabian zapomniał wspomnieć, że widział jak on coś robi. Według Fabiana Wraith okrążał dolną część wzgórza co jakiś czas przecinając rękę i rozpryskując krew na ziemię. Nawet jak na wampira, to było całkiem pokręcone. Rodzinne więzy Wraitha z Bonesem jak dotąd wydawały się przekonujące, ale bycie rodziną nie czyniło kogoś automatycznie honorowym. Wiedziałam o tym lepiej niż większość ludzi. Wciąż, nie 21

chciałam natychmiast atakować Bonesa moimi wątpliwościami, więc obróciłam się w jego ramiona tylko z trzema słowami. – I jak było? Wraith był w jednym z naszych pokoi gościnnych poniżej, ale nie martwiłam się o bycie podsłuchaną. Z powodu ostatnich wydarzeń zmodyfikowaliśmy naszą sypialnię. Była teraz zarówno dźwiękoszczelna jak i ducho-odporna, dzięki ogromnej ilości marihuany i czosnku pomiędzy cienkimi wzmocnieniami ścian. Z tym i naszymi niskimi głosami, nawet uważny wampir nie mógł uchwycić naszej rozmowy. Bones przebiegł rękami wzdłuż moich pleców, sprawiając, że z przyjemnością przysunęłam się bliżej. Zawsze przychodził do łóżka nagi, i uczucie jego twardego, smukłego ciała było wystarczające bym pominęła całą rozmowę, ale dziś to było ważne. – Przyjemnie, przez większą część. – Po czym zatrzymał się, próbując znaleźć słowa. – Arystokratycznie urodzeni często tworzyli drani zarówno w górnych jak i niższych klasach społecznych, więc mam mniej wątpliwości na temat Wraitha będącego moim krewnym niż na temat tego jakim człowiekiem jest. Ten poprzedni, jest chętny do dyskusji. Ten późniejszy, jest powściągliwy pod tym względem. To odzwierciedlało moje własne obawy, ale pozwoliłam mu skończyć. – Jak to? – Jego stwórca został zabity, nic w tym nadzwyczajnego. – Bones ponownie przerwał, i mogłam prawie poczuć jego cynizm walczący z pragnieniem by wierzyć Wraithowi. – Ale on dalej twierdzi, że nie miał żadnej prawdziwej relacji z wampirami od tego czasu. Nawet jeżeli trzymał się z dala politycznych sojuszy dla bezpieczeństwa, nasz gatunek nie jest znany z bycia samotnikami. – Może nie chce przyznać, że jest związany z niektórymi z twoich wrogów, ponieważ martwi się, że to wpłynie na twoją opinię o nim? – Miałam na ten temat moje własne wątpliwości, ale dla dobra Bonesa zasugerowałam optymistyczną przyczynę. – Być może, – wymruczał. – Co o nim myślisz? – Z podobieństwa, imienia, dokumentów i portretów będących tak łatwymi do sprawdzenia, myślę, że prawdopodobnie jest twoim bratem, ale to nie oznacza, że mu ufam, – odpowiedziałam szczerze, zmierzając do wyjawienia moich obaw. Jego wyraz twarzy stężał kiedy przemówiłam. Ale zanim skończyłam wypuścił westchnienie. – Nic innego nie pozostaje jak zrobić dochodzenie w jego sprawie. Jeżeli nie potrafi tego zaakceptować, to nie ma nadziei na związek. Nie winię go za to że zainteresował się 22

moim życiem zanim zaczął mnie szukać. Dwa wieki to zbyt długo, by odrzucić ostrożność na rzecz sentymentu, nawet jeżeli jesteście rodziną. – Skończyłeś dwieście czterdzieści cztery lata, – przypomniałam mu zmieniając temat. Oboje zgodziliśmy się, że Wraith wymagał sprawdzenia, do tego musieliśmy zapolować na wampira, który zaatakował Annette, ale mogliśmy zrobić to później. Teraz, chciałam aby Bones skupił się na przyjemnych sprawach, a nie kolejnych zmartwieniach. To przecież były jego urodziny. Wślizgnęłam moje udo pomiędzy jego, unosząc brew w wyzwaniu. – Więc jesteś gotowy na swój kolejny prezent? Czy teraz jak już masz prawie ćwierć wieku, to wolisz drzemkę? Jego śmiech był grzechem wartym skuszenia. – Za to, kochanie, sprawię, że będziesz błagać. Bones przewrócił się zrzucając mnie z góry. Chwycił moje nadgarstki jedną ręką, drugą uniósł moją krótką jedwabną koszulkę nocną. W przeciwieństwie do niego, nigdy nie chodziłam nago do łóżka. Nie kiedy pozwalanie by zdejmował ze mnie ubrania było takie podniecające. – Puść moje ręce, – powiedziałam, pragnąc przebiec nimi po jego ciele by poczuć ogrom mięśni pod tą bladą, gładką skórą. Jego moce przepłynęły nade mną, wibrując wzdłuż moich zakończeń nerwowych, jak szukające niewidoczne palce. Zaśmiał się używając swojej wolnej ręki by rozsunąć mi nogi. – Zapomniałaś powiedzieć magicznego słowa. Po czym ześlizgnął się w dół łóżka puszczając moje nadgarstki. Spróbowałam nimi poruszyć, ale okazało się, że moje ręce wciąż są trzymane w nieugiętym uścisku, tym razem niewidocznymi taśmami mocy, zamiast jego ciałem. – Widzę, że ćwiczyłeś nowe moce telekinetyczne, – powiedziałam łapiąc oddech. – To oszustwo. Zaśmiał się znów gdy strumień mocy zatrzymał mnie tam gdzie byłam. Silne palce wbijały się lekko w moje plecy jak mnie przyciągał bliżej, zbliżając moją dolną połowę do swoich ust. Westchnęłam kiedy jego usta pieściły mój brzuch, język drażnił mój pępek szybkimi ruchami zanim zaczął kontynuować ruch w dół. Jego kły złapały szczyt moich majtek, pociągając je, ale zdecydowanie za wolno. Moje unoszące się biodra sugerowały także ich usunięcie, ale kiedy spróbowałam owinąć nogi dookoła, zatrzymał mnie. – Chcesz czegoś? – wymruczał. 23

Jego usta były tak blisko, że wargi musnęły koronkę bielizny, którą teraz przeklinałam, za to że ją założyłam. – Chcę by to zniknęło, – powiedziałam wyginając się ku niemu. Przez ułamek sekundy jego usta przycisnęły się do mojego ciała, wysyłając gorącą jak czerwień przyjemność przeze mnie, a jego język wślizgnął się z niszczycielską zdolnością. Ale wtedy to znikło, pozostawiając mnie trzęsącą się z potrzeby. – Bones, proszę, – jęknęłam. Mroczny śmiech sprawił, że wszystko zapłonęło tam gdzie jego oddech wylądował. – Nazywasz to błaganiem? Och, Kotek, stać cię na dużo więcej…

Rozdział 6 Obudziłam się a nade mną nachylał się wampir. Nic nadzwyczajnego ponieważ poszłam spać wtulona w ramiona jednego. Ale co było dziwne – tym wampirem nie był Bones. Ręka Iana zacisnęła się wokół moich ust zanim zdołałam wywarczeć oburzone żądanie by mnie puścił. Chwyciłam jego ramię, zamierzając złamać je w kilku miejscach, kiedy mój zaspany wzrok rozjaśnił się na tyle by zauważyć powagę na jego twarzy. – Szzz, – wyszeptał. Przytaknęłam, rozdarta pomiędzy myśleniem, że lepiej aby miał cholernie dobry powód do tego wygłupu, a obawą że może naprawdę miał. Ian odsunął rękę i usiadł. Moje spojrzenie powędrowało wokół pokoju. Nikogo więcej nie było, a drzwi były zamknięte. – Co jest nie tak? –zapytałam natychmiast. Ian mówił nadal obniżonym głosem. – Crispin zachowuje się dziwnie. – Crispin–Bones czy Crispin–Wraith? – Mieliśmy teraz ich dwoje, a Bones wydawał się w porządku kiedy go ostatnio widziałam. – Jedyny Crispin, który mnie obchodzi, – warknął. – Naprawdę nie mamy czasu na te gierki. Nie mogłam nie zgodzić się bardziej, i dlatego nie podobał mi się Ian zakradający się do mojego pokoju i kneblujący mnie tylko po to, by powiedzieć mi, że według niego Bones zachowuje się dziwnie. Na miłość boską, jego nieznany dotąd brat był w mieście i Bones zdecydował się przeskanować tego brata pod kątem możliwych nikczemnych intencji. To by zestresowało każdego. 24

Wciąż, w razie gdyby Ian nie przesadzał… – Jak to dziwnie? – Jest niezwykle radosny, i wydaje się prawie nie zauważać nikogo poza Wraithem. To samo z całą resztą. Mówię ci, coś się dzieje. Jeżeli nie byłabym naga, wypchnęłabym Iana natychmiast za drzwi. – Wiem, że jesteś płytki, ale aż tak? Bones właśnie dowiedział się, że ma brata i nie jest pewny jakim typem człowieka ten brat jest. Reszta z nas także. Więc tak, przez krótką chwilę, Wraith może otrzymywać więcej uwagi niż ty. Dorośnij i przestań zachowywać się jak bachor, który nienawidzi nowego dziecka, ponieważ Mamusia i Tatuś nie bawią się z nim aż tyle! – Tu nie chodzi o moją płytkość, – odpowiedział Ian krótko. Po czym wyszedł przez drzwi. – Kiedy zdasz sobie z tego sprawę, spotkaj się ze mną w Hotelu Hampton w Asheville, jeżeli też nie będziesz pod wpływem tego. – Zostaniesz tam? – Część mnie czuła ulgę. Teraz nie będę musiała mieć z nim do czynienia przez święta. – Tak, – to była jego krótka odpowiedź. – Ktoś musi dowiedzieć się spod jakiego kamienia wypełzł Wraith. Po tym wyszedł, zatrzaskując drzwi za sobą. Westchnęłam i wstałam z łóżka. Był płytki jak dziecięcy basen, powiedziałam sobie, ale moje własne zasiane wątpliwości sprawiły, że szybko uwinęłam się z prysznicem i ubieraniem się. Ian był egoistycznym, perwersyjnym, niemoralnym dupkiem, ale nie był skłonny do przesady w niczym poza wymuszoną abstynencją. Czy coś mogło być nie tak z Bonesem? Racja, ponieważ radosne zachowanie, gdy próbujesz poznać fakty na temat swojego brata, nie mogło być taktyką przesłuchania – to jasno rzucało złowrogi omen, pouczył mój wewnętrzny głos. To było najbardziej logiczne wyjaśnienie. Wciąż nie mogłam stłumić niepokoju jak schodziłam na dół. Kiedy widzisz jak ciała wracają po śmierci jako atakujące zombie, z pewnością zdajesz sobie sprawę, że wszystko jest możliwe. Śmiech Bonesa dobiegł głośny i serdeczny, i choć ten dźwięk zazwyczaj cieszył mnie, dzięki Ianowi brzmiał prawie jak omen. Wszystko w porządku, wszystko w porządku, zaklinałam siebie podążając za głosem do kuchni. Ian najwyraźniej wyszedł, ale pozostali siedzieli zebrani przy stole. Wraith siedział na przedzie, jego blond włosy zebrane w koński ogon, który jakoś wyglądał męsko, ubrany w inną koszulę, która pasowałaby do renesansowego festiwalu kostiumów. – Cat, – powiedział uśmiechając się do mnie. – Usiądź.

25

Zaprosił mnie bym usiadła przy moim własnym stole. Jak miło. Stłumiłam tą sarkastyczną odpowiedź i przyniosłam krzesło z innego pokoju, nasz stół kuchenny miał zaledwie sześć miejsc. Dopiero po tym jak usiadłam dotarło do mnie, że Bones nie zaoferował mi krzesła. Co prawda nie byłam typem dziewczyny, która czeka aż ktoś otworzy jej drzwi, albo podsunie krzesło, ale Bones zazwyczaj miał taki gest. Ponadto Spade i Mencheres byli szarmanccy aż do patologicznego stopnia, ale także się nie odezwali. To nic, powiedziałam sobie, i przykleiłam sobie uśmiech do twarzy. – Więc co mnie ominęło? Wraith umościł się wygodniej w krześle. – Opowiadałem wszystkim o tym jak uciekłem z cenionym ogierem Księcia Rutland jako młodzieniec. Pięć godzin później, Wraith wciąż się nie zamknął, a poza mną i Denise, nikt nie wydawał się tego chcieć. Uznałam za ekscytujące takie zajęcia jak nastawianie zmywarki, albo ładowanie pralki, by uniknąć ględzenia Wraitha, ale poza tym i rzadkimi wycieczkami Denise do łazienki, nikt inny nie poruszył się by przenieść się z kuchni do pokoju rodzinnego. Denise uchwyciła parę razy moje spojrzenie i uniosła brew by zapytać o co chodzi. Niech to diabli, żebym wiedziała. To jedno by Bones namówił Wraitha do ujawnienia informacji udając bycie zainteresowanym jego przeszłością. Nie była to jego zwyczajowa technika przesłuchań – ta zazwyczaj obejmowała noże i wiele wrzasków – ale z jego prawdopodobnymi więzami rodzinnymi, kupiłabym łagodniejsze podejście. Kupiłabym nawet to, że inni używali tej samej strategii i wspierali grę Bonesa przez udawanie, że są zauroczeni opowieściami Wraitha. Cholera, szczegóły życia osiemnastowiecznych arystokratów powinny być nudne dla Spade’a i Annette. Oboje byli bogatymi członkami brytyjskiej arystokracji, więc Wraith nie opowiadał im o niczym, czego nie znaliby z doświadczenia. Tuż po zapadnięciu zmroku podeszła do mnie Denise, jej uśmiech zbyt sztywny by był szczery. – Nie masz nic przeciw pójściu na spacer, Cat? – Jasne. Niedługo wrócimy, słuchajcie wszyscy, zbierzemy trochę drewna do kominka jak będziemy na zewnątrz, – powiedziałam podnosząc głos choć nie było to konieczne. Nikt nawet nie spojrzał. Dobra, sprawa z krzesłem mogła być przeoczeniem, ale trzech zazwyczaj szarmanckich mężczyzn nie komentujących dwóch dziewcząt zbierających drewno po ciemku? To było całkowicie nadzwyczajne, nawet jeżeli potrafiłam widzieć w nocy. 26

Fabian rzucił mi bezradne spojrzenie, kręcąc wokół sufitu nerwowe kółka. Odwróciłam głowę do drzwi a on wyskoczył na zewnątrz bez dalszych wskazówek. – Zgaduję, że miesiąc miodowy przeminął, – wymruczała Denise, gdy byliśmy na zewnątrz. – Następnie jak sądzę będę spała na bagnach. Przeszłam obok powalonych kłód po tej stronie domu i zmierzałam do lasu. Fabian podążał za nami, przenikając przez drzewa zamiast wokół nich. Nikt z domu nie wydawał się zwracać uwagi na nas, ale w razie czego, pragnęłam być dość daleko by nas nie podsłuchano. – Rozumiem, że to coś ważnego dla Bonesa, że jego dawno zaginiony brat się pojawił, – kontynuowała Denise. – Cieszę się za niego, i nie próbuję ukraść zainteresowania Wraithowi. Ale Spade mógłby odezwać się do mnie choć raz na kilka godzin, prawda? Kontynuowałam spacer szybkim tempem. Z demonicznie poprawioną siłą, Denise była zdolna z łatwością dotrzymać mi kroku. Kiedy byliśmy w połowie drogi w dół zbocza w końcu powiedziałam. – Nie wierzę w to co mówię, ale… Ian miał rację. Dzieje się coś dziwnego. Denise zatrzymała się, jej orzechowe oczy rozszerzyły się. – Ian to powiedział? Dzięki Bogu nie jestem jedyną, która tak myśli. – Mów ściszonym głosem, – przypomniałam jej dodając, – To musi być Wraith. Każdy zachowuje się, no cóż, jakby był zahipnotyzowany przez niego, poza tym, że wampiry nie mogą hipnotyzować innych wampirów. – Prawda. Poza tym na nas to nie zadziałało, – zaznaczyła Denise. – Ani na Iana. Fabian i jego dziewczyna, Elisabeth, także nie byli pod wpływem, ale duchy były naturalnie odporne na wszystko co wpływało na żywych i nieumarłych. Przypuszczam, że wciąż mogłam mieć odrobinę tej samej odporności w moim organizmie z powodu mojej niedawno wchłoniętej mocy królowej voodoo. Z drugiej strony; mój bezprecedensowy status jako wampira, który żywił się i wchłaniał moce z krwi nieumarłych skomplikował różne sprawy już wcześniej. Ale jeżeli Wraith posiadał jakiś rodzaj zdolności zaklinacza węży, wtedy Denise i Ian powinni także gromadzić się wokół niego pochłonięci uwagą. Nie zastanawiać się, jak ja, co się dzieję. Machnęłam na ducha. – Fabian, co o tym myślisz?

27

– Podejrzewam magię, – odpowiedział. – Przeszukałem pokój Wraitha i znalazłem krwawy symbol narysowany na podłodze pod dywanem. Dlaczego by to robił i ukrywał, jeżeli nie miał złych intencji? Zgadzaliśmy się co do tego, ale chciałam być absolutnie pewna, że nie przesadzaliśmy zanim zaczniemy konspirować z Ianem. Być może Wraith był tylko przesądny. – Wracam tam i zabieram Bonesa na stronę. Dowiem się zaraz czy to wszystko to tylko gra czy też nie. Denise dotknęła mojego ramienia. – Bądź ostrożna, Cat. Jeżeli Wraith… nie wiem, zaczarował wszystkich, to pokażesz mu, że o tym wiesz. Westchnęłam. – Dobrze, będę subtelna. Po tym jak porozmawiam z Bonesem i powiem, że nie mogę znaleźć moich butów, ty będziesz wiedziała, że to nie gra, i że musisz udawać żonę ze Stepford razem z resztą. – A co ty wtedy zrobisz? – zapytał Fabian . Uśmiechnęłam się z odrobiną zawziętości. – Spotkam się z Ianem w Asheville i znajdziemy sposób by powstrzymać Wraitha.

Rozdział 7

Sześcioro z nich było wciąż w tych samych miejscach w pokoju gościnnym, kiedy wróciłyśmy do środka. Denise poszła prosto na górę, ale ja przykleiłam sobie mój uśmiech hostessy i podeszłam do Bonesa, kładąc rękę na jego ramieniu. – Wybacz, ale muszę ukraść mojego męża na kilka minut. Wymagało to dwóch pociągnięć za jego ramię, ale wreszcie spojrzał w górę. – Po co? Uśmiechałam się mimo, że to pytanie było szorstkie. – Ponieważ, mój drogi, potrzebuję twojej pomocy przy czymś. – Cokolwiek to jest, jestem pewien, że sama dasz sobie radę. Lód przeszył moje plecy. Wyraz jego twarzy był chłodny a spojrzenie jakie mi rzucił przypominało to, które widziałam gdy obdarzał nim wrogów przed krwawo kończącą się

28

bijatyką. Nigdy nie myślałam, że znajdę się na drugim końcu tego spojrzenia Bonesa, to i fakt, że chodziło o taki drobiazg zmusił moje zmysły do potrojenia złego przeczucia. To nie było tylko dziwne zachowanie. To było jakby Bonesa ktoś podmienił. Napotkałam spojrzenie Wraitha, zauważając zaskoczenie, które prześlizgnęło się po jego twarzy, zanim przykrył je uśmiechem. – Obawiam się, że zająłem wszystkich na zbyt długo. Udam się do mojego pokoju chwilę odpocząć. Kilka nagłych protestów odpowiedziało na to oświadczenie, aż wreszcie Wraith podniósł rękę. – Proszę wszystkich. Zajmijcie się waszymi uroczymi damami. Zobaczymy się później. Jakby ktoś nacisnął guziczek, Bones odwrócił się do mnie uśmiechając, jego wyraz twarzy był ciepły. – Do czego ci jestem potrzebny? Z największą trudnością powstrzymałam moją szczękę od opadnięcia . – To jest w naszym pokoju, – zdołałam powiedzieć.– Chodź ze mną. Mój wzrastający lęk sprawił, że prowadzące tam stopnie zdawały się niczym mile. Zanim przekroczyliśmy próg, prawie wibrowałam wzburzeniem. – Co się do cholery dzieje? – Zażądałam jak tylko zamknęłam drzwi. To tyle jeśli chodzi o subtelność. Bones skrzywił się. – Cholera, co wstąpiło w ciebie, że się tak pienisz? – Co wstąpiło we mnie? We mnie? – Powtórzyłam, powstrzymując się zanim stałam się bardziej ostra. Nawet dźwiękoszczelność mogłaby być nieskuteczna przy krzyku. Zmusiłam się by się uspokoić, by wziąć dwa oddechy zanim kontynuowałam. – Raczyłbyś powiedzieć mi co ty i pozostali planujecie z Wraithem? – zapytałam prawie normalnym tonem. Kolejna zmarszczka przecięła jego twarz, tym razem ze śladem zakłopotania. – Co masz na myśli? 29

Więcej głębokich oddechów. Nie oddychałam tyle od miesięcy. – Wy wszyscy wydajecie się… nieprzeciętnie nim zainteresowani. Jakbyście nie zauważali nikogo więcej. To też nie było subtelne, ale to było najlepsze co mogłam wymyślić, ponieważ każdy mój mięsień chciał chwycić Bonesa i sprawdzić czy potrząśnięcie nim wyleczyłoby go z tego. Jego zmarszczka zniknęła kiedy przemówił, jego ton niósł droczenie się, czułą uwagę. – Nie jesteś chyba zazdrosna, o to że poświęcam mu uwagę, prawda? Łał, czyżby karma zamierzała szybko mi odpłacić za to jak zlekceważyłam obawy Iana tego ranka! – Nie jestem zazdrosna, – powiedziałam przez zaciśnięte zęby, zmieniając taktykę. – Ale myślałam, że zgodziliśmy się, że Wraith wymaga pewnego dochodzenia zanim posuniemy się z nim dalej. – Och, to. – Bones machnął ręką. – Niepotrzebne. To oczywiste, że jest porządnym facetem i jestem dumy nazywając go moim bratem. Poczułam jak mój żołądek opadł do kolan. Jego słowa i moja więź z jego emocjami wykazały, że to nie było udawane. Bones wierzył we wszystko co powiedział, choć mężczyzna, którego kochałam nigdy nie był tak ufny na ślepo. Wraith zdołał jakoś zrobić niemożliwe – wyprać mózg wampirowi. I nie tylko jednemu; kilku, oceniając identyczne zachowanie Spade’a, Annette, Mencheresa i Kiry. Gdybym nie zamierzała odkryć jak to zrobił, by móc to odwrócić, zeszłabym na dół i zabiła go za pieprzenie w umysłach innych. Ale znów, jeżeli Wraith był na tyle potężny by zauroczyć inne wampiry, kto wie jakie sztuczki miał w zanadrzu? Mogłam skończyć jako nic więcej niż plama na podłodze, jeżeli poszłabym po niego zanim się dowiem więcej o źródle jego możliwości. Patrzyłam w oczy Bonesa i złożyłam mu milczącą obietnicę. Naprawię to i odzyskam prawdziwego ciebie. Nie wiem jeszcze jak, ale to zrobię. A wtedy zabiję Wraitha, czy jest szwagrem czy nie. Oczywiście jeżeli miał dość mocy by zrobić pranie mózgu wampirowi, sfabrykowanie jego powiązań z Bonesem było łatwizną. Mógł użyć tego jako wymówki, by zbliżyć się do nas wszystkich. W jakim celu, nie wiedziałam, ale jakakolwiek była jego motywacja nie mogłam pozwolić by mu się udało. 30

Ale zanim zrobię cokolwiek jeszcze, muszę zatuszować swoje ślady. – Masz rację, byłam odrobinę zazdrosna o uwagę jaką otrzymał Wraith, – powiedziałam mając nadzieję, że mój głos nie był zbyt ochrypły od wzbierającego we mnie gniewu. – Naprawmy to. Zmienimy nasze plany na Święta. Zamiast tylko naszej ósemki, zrobimy wielkie przyjęcie by oficjalnie przywitać Wraitha w rodzinie. Uśmiechnął się z tak jawną radością, że moje serce skręciło się. Ten wspaniały wampir przede mną wyglądał dokładnie jak mężczyzna, którego kochałam, ale jakoś Wraith ukrył prawdziwego Bonesa pod warstwą, której nie mogłam przeniknąć. – To wspaniały pomysł. Zasługuje na odpowiednie powitanie. Och, przywitam Wraitha porządnie i właściwe, jasne. Z dużą ilością dynamitu, jeżeli spełni się moje świąteczne życzenie. Ale odwzajemniłam uśmiech, zadowolona ponad miarę, że więź między nami nie działała w dwie strony i Bones nie mógł wyczuć moich emocji. – Nie martw się, zajmę się wszystkim. Waliłam o drzwi pokoju 116. Rozmowa z pracownikiem rejestracji połączona z kilkoma błyskami moich oczu załatwiła mi numer pokoju Iana. Nawet gdybym nie wiedziała pod jakim nazwiskiem się zameldował, opis „wysoki, rudy, gorący Anglik” wystarczyłby. – Otwieraj Ian! – Krzyknęłam kiedy kolejna runda dobijanie się nie dała żadnych efektów. Drzwi przede mną nie otworzyły się, ale jedne na końcu korytarza tak. Znajoma głowa wysunęła się. – Starczy Kostucho. Już obudziłaś umarłego. Nie musisz budzić wszystkich innych. Zgaduję, że mimo wszystko nie dano mi właściwego numeru pokoju. Zaczęłam iść korytarzem, ale Ian odmachał mi. – Założę spodnie i przyjdę do ciebie. Zniknął w pokoju i był z powrotem za minutę, bez koszuli ale mając wspomniane wcześniej spodnie. Ku mojemu zaskoczeniu wyciągnął klucz i otworzył drzwi, do których się dobijałam. 31

– Wejdź. Dodałam dwa do dwóch i potrząsnęłam głową z obrzydzeniem. – Niewiarygodne. Coś naprawdę strasznego dzieje się z Bonesem i innymi, ale ty wciąż tracisz czas by kogoś zaliczyć. – Czy pachnę jakbym się bzykał? – powiedział zrzędliwie. – Spałem w innym pokoju dla bezpieczeństwa. Powiedziałem ci gdzie będę nie wiedząc czy twój umysł nie został też wyprany. Więc jeżeli pojawiłabyś się z Crispinem i wyłamała drzwi, wziąłbym to za znak by uciekać jak diabli. Ponieważ jesteś sama i wydajesz się być jędzowata jak zwykle, zaryzykuję że nie jesteś pod wpływem Wraitha. Byłam tak zadowolona mogąc skończyć udawać, że wszystko jest dobrze, co robiłam od ostatniej nocy, że nie przeszkadzał mi komentarz o jędzowatości. – Nie, nie jestem. Ale ty, ja, Denise i Fabian wydajemy się być jedynymi, którzy nie są. To musi być jakiś rodzaj czaru, ale nie rozumiem jak Wraith znalazł taki, który zadziałał na każdego poza naszą czwórką. Ian westchnął. – Odkąd widziałem cię wczoraj, nie robiłem nic tylko rozmyślałem nad tą sprawą. Jeżeli mam rację co do tego z czym mamy do czynienia, to jedynym co mnie ochrania jest to. Rozpiął spodnie i zsunął je w dół. Obróciłam się na czas, warcząc przez ramię. – Nie dbam o to co myślisz, twój fiut nie ma żadnych wyjątkowych właściwości. I już słyszałam o piercingu. – To nie to chciałem ci pokazać, – odpowiedział nieprzejednanym głosem. – Teraz przestań być taka niemądra i spójrz. – Lepiej żeby to nie był jeden z twoich chorych żartów, – wymruczałam odwracając się. Na szczęście pierwszą rzeczą jaką zobaczyłam nie był machający w moim kierunku Pan Jednooki, choć nie wydawał się zmartwiony tym, że jego ręka całkowicie nie zakrywała jego ciała. Wolną ręką wskazał na tatuaż tak blisko podstawy jego pachwiny, że wtapiał się w linię włosów. Więc też jesteś naturalnie rudowłosy, przebiegło mi przez myśl zanim mogłam coś na to poradzić. – Poza tym, że wiem, że masz fetysz dotyczący ozdabiania swoich klejnotów, nie widzę… 32

– To nie jest zwykły tatuaż, – przerwał mi. – To ochronny symbol. Nie rozpoznajesz go po wcześniejszych znakach Denise? Moje spojrzenie zwęziło się i zrobiłam coś, co przysięgałam, że byłoby niemożliwe pięć minut temu – podeszłam bliżej i uklękłam tak, że miałam lepszy widok na pachwinę Iana. Z pewnością rozpoznałam symbole. Były mniejsze, składały się z jednego okręgu w porównaniu do różnych znaków jakie przykrywały przedramiona Denise, ale nie można było ich pomylić. – Łał, – wyszeptałam. Chrząknął. – Jeżeli dostawałbym funta za każdym razem gdy dziewczyna mówi to będąc w tej pozycji. Usiadłam i zadałam oczywiste pytanie. – Dlaczego masz tatuaż chroniący przed wpływem demonów na pachwinie Ian? I co to ma wspólnego z Bonesem i resztą? Nawet nie mrugnął. – Ponieważ dekady temu, wpadłem na demona i nie chciałem by mnie znalazł. Także nie chciałem by ta wiadomość rozeszła się, więc ukryłem moje ochronne zaklęcia w miejscu gdzie większość osób, która je zobaczy nie domyśli się, że coś znaczą. Moje spojrzenie zmierzyło się z jego, z równą intensywnością. – Jak wpadłeś na demona? Czy zawarłeś umowę, a potem ją renegocjowałeś? – Nie. – Z jakiegoś powodu uwierzyłam mu, tak że pojedyncze słowo przyniosło mi ulgę. Wydostanie się z umowy z demonem było raczej niemożliwe, a one zazwyczaj akceptowały jedną walutę – twoją duszę. O ile Ian irytował mnie, nie życzyłam mu by coś takiego wisiało nad jego głową. – Więc co? – To nie jest stałe, – powiedział szorstko. – Wystarczy powiedzieć, że tym razem odkryłem, że demony mają swoją własną formę czarnej magii, tylko że ich sprawia, iż pozostała wygląda przy niej jak dziecięca zabawa. Głośno przełknęłam. Fabian wyszpiegował jak Wraith rozpryskiwał krew po naszej posiadłości i znalazł dziwne symbole w sypialni. Z dziwnym zachowaniem wszystkich

33

następnego dni, założyłam, że Wraith musiał znać się na magii. Wyglądało na to, że miałam rację, tylko on był jeszcze bardziej mroczny i niebezpieczny niż zakładałam. Wraith jest wampirem, nie demonem. Więc jak mógł używać piekielnej wersji zaklęcia? Nigdy nie słyszałam o wampirze robiącym takie coś i panującym nad demonicznym zaklęciem tak silnym by zaczarować inne wampiry. To powinno być poza jego możliwościami, jak wskazywała jego aura. Ian uśmiechnął się, chłodno i z napięciem. – Denise wydaje się być normalnym człowiekiem, ale jest czymś więcej niż to, prawda? Dotarło do mnie do czego zmierzał Ian. Myślał, że Wraith dostał te dodatkowe moce tą samą metodą, która uczyniła Denise daleką od bycia człowiekiem. Jeżeli miał rację, to wyjaśniało dlaczego Wraith wydawał się tylko przeciętnym wampirem, choć mógł użyć zaklęcia, którego nawet Mencheres nie odważyłby się spróbować. Wciąż nie wiedziałam czemu ja nie byłam pod jego wpływem, ale to tłumaczyło dlaczego Ian, Denise i Fabian nie byli podatni na demoniczną magię. Oczywiście to także mówiło, że Wraith był prawie nie do powstrzymania. – Mamy przerąbane, – westchnęłam. Ian zaśmiał się sucho. – To pierwsza rozsądna rzecz, jaką powiedziałaś od rana.

Rozdział 8 Usłyszałam głos Wraitha zanim wysiadłam z samochodu. Jego melodyjna tonacja zmieszana z moim ulubionym akcentem powinna brzmieć uspokajająco. Zamiast tego, brzmiał jak gwoździe drapiące tablicę. Nie męczy cię nigdy słuchanie jak sam mówisz? Brzmiałam na poirytowaną, ale przykleiłam sobie olśniewający uśmiech do twarzy gdy przeszłam przez drzwi. Ten uśmiech prawie załamał się, gdy zobaczyłam Wraitha siedzącego na otomanie jak na tronie. Przesunął ją tak, że był blisko wielkiego kominka, którego blask igrał na jego twarzy sprawiając, że wyglądał jeszcze bardziej eterycznie. Wraith miał pod kurtką inną koszulę w kwiaty, koronka rozlewała się na mankiety by ukryć jego ręce. Na początku 34

myślałam, że wybrał te koszule by być pretensjonalnym, ale teraz miałam inny pomysł, czemu je nosił, i nie miał nic wspólnego ze staromodnym stylem. Wraith uśmiechnął się do mnie. – Cat. Wierzę, że wyprawa była owocna? Postawiłam krzesło obok Bonesa, który jak pozostali siedział w półkolu dookoła Wraitha, niczym adorujący dworzanin składający hołd swojemu królowi. Wszystko co mogłam to nie chwycić pogrzebacza i nie uderzyć Wraitha w łeb, zanim upiekę jego kasztany w ramach prawdziwej świątecznej rozrywki. – Och, tak, znalazłam kilka miejsc, o których myślę, że nadadzą się na przyjęcie, – powiedziałam opierając się na wymówce, którą podałam wychodząc tego ranka. – W zasadzie chcę zabrać Denise i poznać jej opinię co do moich faworytów. – Jestem pewien, że to będzie urocze. – Wraith przeciągnął się. – Mam na myśli teraz, – przerwałam mu tak uprzejmie jak potrafiłam. Jego ciemnoniebieskie oczy zmrużyły się. – Dość się z tym śpieszysz, prawda? – Już prawie Święto Dziękczynienia, najlepsze miejsca są rezerwowane bardzo szybko na zimowe ferie, – improwizowałam, próbując zabrzmieć tak szczerze i służalczo jak to możliwe. – Byłoby mi wstyd gdybyśmy musieli zdecydować się na miejsce poniżej wymagań, by urządzić twoje przyjęcie wprowadzające do rodziny. W końcu to jest ważniejsze niż typowe obchodzenie świąt. Nie umknęło mi, że Bones milczał, pozwalając Wraithowi decydować o tym co zrobię, a czego nie zrobię z moim wolnym czasem. Jeżeli miałabym jeszcze jakieś wątpliwości, o tym czy jest zaklęty, pozbyłabym się ich właśnie teraz. Mężczyzna, którego poślubiłam kazałby Wraithowi zachować swoje cholerne opinie dla siebie, a nie, niespodziewanie zachowywać milczenie, gdy ktoś wypytuje mnie o moje wyjścia i powroty. Nie powinien siedzieć cicho i pozwalać nieznajomemu decydować czy otrzymam pozwolenie na wyjście wieczorem. Nikt także nie wydał żadnego dźwięku. Tak jakby zostali zastąpieni niesamowicie żywymi manekinami. – Postaraj się pośpieszyć, – powiedział Wraith w końcu z przyzwalającym ruchem palców. Jeżeli miałabym udawać ten uśmiech jeszcze chwilę dłużej, moja twarz by pękła. – Ledwie zauważycie, że nas nie będzie. Denise wstała, rzucając mi wdzięczne spojrzenie, kiedy jej plecy obróciły się do Wraitha. Spade nie spojrzał na nią, ani nie kłopotał się pożegnaniem. Bones również, kolejny dowód, że nic poza zaklęciem z zaświatów, nie spowodowałoby takiego zachowania wampira 35

względem jego żony. Patrzyłam na Bonesa, tak długo jak miałam odwagę, żałując, że nie znalazłam dla niego wymówki, by też mógł odejść. Ale Wraith nie pozwoliłby na to, a powiedzenie mu gdzie to może sobie wsadzić, dałoby mu wskazówkę, że nie byłam pod wpływem jego małego brudnego zaklęcia. Poza tym, w obecnym stanie Bonesa, prawdopodobnie odmówiłby wyjścia, jeżeli Wraith by tego nie chciał. Wściekłość przepłynęła przeze mnie, ale odsunęłam obietnicami „innym razem, w innym miejscu”. – Do zobaczenia wkrótce, – wyszłam i podążyłam za Denise za drzwi. Ku mojej uldze Fabian już unosił się nad samochodem. Pójdzie z nami a jego dziewczyna-duch, Elisabeth pozostanie tutaj by mieć wszystko na oku. – Wsiadaj, – wyszeptałam. Fabian zniknął i pojawił się na tylnym siedzeniu w ciągu mrugnięcia. Zjechałam z podjazdu zgrabnie i powoli, żadnego pisku opon czy latającego żwiru, aby nie zdradzić mojej potrzeby pośpiechu. Denise także była spięta, tak że nie mogłam usłyszeć ani słowa z jej myśli. Dobrze, skoro ja nie mogłam, to Mencheres i Bones również nie mogli, i nie wyjawiliby nic Wraithowi. Dopiero gdy byliśmy mile stąd mój mocny uścisk na kierownicy zelżał. – Ian ma teorię na temat tego, co się dzieje, – powiedziałam przełamując ciszę. – Więc? – ponagliła mnie. Wjechałam na autostradę, zmierzając do Asheville. – Nie spodoba ci się to, ponieważ to oznacza, że żadne z nas nie może wrócić. – Co? Nie! – powiedziała natychmiast. – Nie zostawię Spade’a z jakimś fiutem, który zmusza go by zachowywał się jak robot, z Bóg wie jakiej przyczyny… – Myślisz, że mnie podoba się pozostawienie Bonesa? – przerwałam jej. – Wiem dokładnie jakie to ciężkie, ale jeżeli chcemy jeszcze zobaczyć naszych mężów nie będących chorągiewkami na wietrze Wraitha, to musimy działać razem. Jej usta pozostały uparcie ściśnięte, ale zapytała bez dalszej kłótni. – Co z teorią Iana? Westchnęłam i sięgnęłam, podciągając rękaw kardiganu Denise by wyeksponować ciemne znaki w kształcie gwiazd na jej przedramieniu. Zaklęcie Wraitha czerpie moc z demonicznej magii, a przyczyna tego, że to potrafi leży zapewne w jego długich koronkowych rękawach, myślimy też, że ma parę piętn demona.

36

Denise zbladła tak, że odcień naszej skóry prawie pasował do siebie. Przeniosłam uwagę na drogę, nie chcąc dodawać do moich zmartwień kolizji z powodu zbyt dużej prędkości. Fabian otrząsnął się pierwszy. – Jeżeli Wraith także ma piętna demona, to tak jak Denise ma teraz wszystkie moce demona. Będzie prawie niemożliwym go zabić. – Bingo – zauważyłam oschle. – Mamy nóż zrobiony z kości demona. Przebij nim jego oczy i umrze, tak samo jak ja, – powiedziała Denise brzmiąc na odurzoną informacjami. Rzuciłam jej znudzone spojrzenie. – Gdzie jest teraz ten nóż, co? – Spade ukrył go ze względów bezpieczeństwa, – wymruczała dodając, – Nie wiem gdzie, i nie mogę go zapytać póki jest pod wpływem klątwy. Kurwa! Przytaknęłam. – To właśnie mówiłam. Fabian oczyścił gardło, co dla kogoś bez prawdziwego przełyku, było grzecznym sposobem zwrócenia na siebie uwagi. – To może zostać, ach, odtworzone. Spotkałam jego spojrzenie w tylnym lusterku. – Cieszę się, że tak myślisz, ponieważ część naszego planu wymaga twojej pomocy w przeszukaniu wielu domów Spade’a by go znaleźć. Delikatny kaszel. – To nie będzie konieczne. Ten sam, ach, materiał jest tutaj. – Fabian, przejdź do sedna, proszę? Twoje owijanie w bawełnę nie ma żadnego sensu, – powiedziałam wyczerpana. – Ależ ma, – odpowiedziała Denise, przeciągając każde słowo. – Mówi, że wszystkie kości demona jakich potrzebujemy są w moim ciele.

Rozdział 9 Ian uniósł brwi. Powtórzyłam moje oświadczenie wolniej, żałując zwrotu akcji, ale zgadzając się, że było to konieczne. – Musimy wyciąć coś z Denise i użyć jej kości do wykonania broni przeciw Wraithowi. 37

– Och, usłyszałem za pierwszym razem, – usta Iana drgnęły gdy spojrzał na Denise. – Zastanawiałem się jak mocno twój mąż zleje mi tyłek, kiedy już powróci do siebie i o tym usłyszy. – Wierz mi, nie powiem mu jeżeli ty też nie powiesz, – odpowiedziała z odrobiną czarnego humoru. Wtedy jej ton spoważniał. – Ale to zmienia postać rzeczy. Zrobimy dwa noże, wy weźmiecie jeden, a ja wezmę drugi, ponieważ wracam do Spade’a. – Nie możesz. Jeżeli Wraith dowie się, że jesteś taka jak on, to zabije cię na miejscu! – Krzyknęłam. – Lepiej znajdźmy sposób by najpierw wywabić innych, a potem go zaatakować. – powiedział Ian, popierając mnie. – Denise prychnęła. – Oboje zapominacie co się stało, gdy zabiłam demona, który mnie napiętnował. To sprawiło, że wszystko co mi zrobił stało się permanentne. Jeżeli zabijecie Wraitha nie zdejmując wcześniej tego zaklęcia, ryzykujecie, że wszyscy pozostaną dokładnie tacy jak są teraz przez resztę życia. Prawda w tym zawarta spadła na mnie jak lawina. Myślałam, że trudno będzie odciągnąć Wraitha od pięciu zaklętych wampirów robiących za ochroniarzy, tak byśmy mogli przebić mu oczy, ale przy tym co będziemy musieli zrobić, to wydawało się proste. Jęknęłam. – Musimy znaleźć demona, który go oznaczył i prosić Boga, by chciał odzyskać swoje moce. Ian prychnął. – Kiepska metafora, Kostucho. Nieważne. Miałam cholerną nadzieję, że to zwiększyłoby nasze szanse, ale faktem pozostało, że tylko demon mógł usunąć działanie piętn. Bez nich, Wraith stałby się zwykłym wampirem. I jeżeli ukrywał się przed tym demonem, wkrótce byłby martwym wampirem. Nawet jeżeli demon zrobiłby coś tak niewyobrażalnego i darował mu życie, to ja bym go zabiła. – Nie mogę uganiać się za demonem; zabiłam jednego, – kontynuowała Denise. – Założę się, że ich rodzaj raczej tego nie toleruje. Ale wasza dwójka może, a ja w międzyczasie będę miała na oku Wraitha. Jeżeli on spróbuje kogoś zranić, będę miała nóż, ale użyję go tylko w ostateczności. Nie podobał mi się ten plan. Pozostawiał wszystkich, których kocham na łasce mężczyzny, używającego demonicznego zaklęcia by skraść ich wolną wolę z nieznanych powodów, które z pewnością nie były altruistyczne. Zapowiada się wyścig komu uda się 38

pierwszemu: Wraithowi ukończyć jego grę, czy mi i Ianowi znaleźć demona, który dał mu moc do rzucenia takiego zaklęcia, pośród innych zdolności. Zadrżałam, ale Denise miała rację. Jeżeli Bones – ten prawdziwy Bones! – byłby tu teraz, powiedziałby mi, że wolałby umrzeć niż być umysłowo zniewolonym przez resztę życia. Na ile znam resztę, powiedzieliby to samo. Zwycięzca naprawdę zgarnie całą pulę w tym wyścigu. – Więc ustalone, – powiedział Ian. – Przejdźmy do kolejnego zadania. Jego spojrzenie prześlizgnęło się po Denise z zimną kalkulacją, i choć pozostał nieruchomo, odsunęłam się. Wiedziałam, że decydował, który kawałek jej ciała odciąć. – Dolna część nogi wystarczy, – powiedział, tak normalnie jakbyśmy dyskutowali, który kawałek steku chciałby na obiad. – Kość jest dość długa, tak że powinniśmy być w stanie wykonać dwa ostrza, i dość gruba, że nie pęknie, gdy będziemy je rzeźbić. Kość udowa byłaby lepsza, ale wtedy krwawiłabyś jak zraniony wąż. – Twoje obawy o dywan są wzruszające, – wymruczała Denise. Błysnął jej szczerym uśmiechem. – Nie martwię się o dywan. Zrobimy to w wannie, ale im więcej krwi stracisz, tym dłużej zajmie ci odrastanie nogi. Miał rację. Utnij wampirowi wszystko poza głową, a to odrośnie w ciągu kilku minut. Możliwości regeneracyjne Denise były mniej gwałtowne, ale na swój sposób robiły większe wrażenie. Wyglądała jak człowiek, ale teraz pod każdym względem była jak demon, który ją oznaczył, aż do kości. Denise w zasadzie przetrwałaby odcięcie głowy. Karaluchy nie miały z nią szans. Westchnęła. – Zajmijmy się tym. Denise ruszyła w kierunku łazienki, ale głos Iana zatrzymał ją. – Nie będę cię ciął dopóki nie znajdziesz się pod moim urokiem, tak że nie będziesz niczego czuła. Myślisz, że jestem sadystą? – Tak, – powiedziała, jej ton mówił „oczywiście”. Zaśmiał się. – Tu mnie masz, skarbie, ale mam pewne standardy jeśli chodzi o kobiety. Nie krzywdzę ich jeżeli nie sprawia im to przyjemności, a ty z pewnością nie będziesz się dobrze przy tym bawić. Denise skrzyżowała ramiona. – Wiesz, Ian, doceniam twoje pseudo-obawy, ale bez obrazy, wątpię byś miał dość mocy by mnie zauro… Przestała mówić kiedy jego spojrzenie zmieniło się z turkusowego w lśniący szmaragd.

39

Moc przepłynęła nade mną, szybka jak uderzający bicz i silna na tyle, że ukuła jak bicz. Mrugnęłam. Albo Ian ćwiczył ostatnio nadnaturalne możliwości, albo powstrzymywał się przed pokazaniem prawdziwej skali swojej mocy. Zanim przeszedł pokój do Denise, jej oczy były szerokie i gapiły się w nicość, a Ian nawet nie musiał przemówić. – Zobaczymy jak będziesz kwestionować moją moc, kiedy obudzisz się ze świeżo zregenerowaną nogą, – wymruczał podnosząc ją i przerzucając przez ramię. – Chodź. Nie będę tego robił sam. Poza tym, nie tylko Denise wymaga odrobiny poprawek. Ty też. – Ja? – zapytałam podążając za nim do łazienki. Ian położył Denise w wannie i wtedy spojrzał na mnie uśmiechając się jak wilk, gdy wyjmował srebrny nóż. – Twój nie-całkiem-martwy status wampira-który-żywi-się-wapirami, mógł jak dotąd powstrzymywać zaklęcie Wraitha, ale nie będziemy ryzykować. Zrobię ci ochronny tatuaż, i użyję do tego tuszu z zawartością srebra, więc trzymaj się. To będzie bolało.

Rozdział 10 Dzień Dziękczynienia. Powinnam być w domu, krzątając się dookoła stołu wypełnionego jedzeniem, którego większość z nas by nie jadła, tylko dlatego, że tak nakazywała tradycja. Zamiast tego, siedziałam z Ianem w klubie ze striptizem, gdzie połamany neonowy szyld ogłaszał pełną nagość. Zgaduję, że stringi były uważane za zbyt skromne w tym lokalu. Żałowałam, że właściciele nie byli równie restrykcyjni w stosunku do czystości. Byłam wcześniej w kilku obskurnych miejscach, ale to sprawiło, że byłam zadowolona nie mogąc złapać ani jednego z zarazków, które bez wątpienia pełzały po każdym calu tego wnętrza. Nawet nie wypiłam mojego dżinu z tonikiem, ponieważ szkło miało wciąż widoczne ślady ust innych ludzi. Myśli tancerki ujawniły, że nie była bardziej szczęśliwa przebywając tutaj niż ja, ale wykonała sumiennie przedstawienie, kręcąc się i wyginając i tym samym pokazując dość swoich dóbr, by udowodnić, że napis na zewnątrz nie był fałszywym ogłoszeniem. Zaczekałam aż skończyła i wtedy pomachałam do niej, wpychając kilka dwudziestek za jej pas – jedyny kawałek ubrania jaki miała na sobie. Okazała swoje podziękowanie pchnięciem bioder w szeroko rozstawionej pozycji, od której odwróciłam wzrok. Nie zrobiłam tego, by 40

zobaczyć więcej jej kobiecych części ciała; zrobiłam to ponieważ zastanawiała się czy może sobie pozwolić na zabranie syna do lekarza, ponieważ jego gorączka nie mijała. Ian się zaśmiał. – Za tyle kasy, mogłabyś dostać kilka tańców na kolanach. – Wypchaj się, – powiedziałam ze znużeniem. Dokąd idziesz, jeżeli szukasz demonów? Według Iana, w każde miejsce, w którym większość ludzi jest zdesperowana. Ponieważ ludzie którzy byli chętni się zgodzić na warunki nie do pomyślenia zawarte w umowie z demonami czuli się jakby nie mieli gdzie indziej się zwrócić, albo nie mieli nic do stracenia. Przez ostatni weekend, spędziłam dość czasu w hospicjach, schroniskach dla bezdomnych, aresztach i szpitalach dla umysłowo chorych, że uczyniło mnie to całkowicie przygnębioną z większej ilości przyczyn niż tylko brak śladu ostrzegawczego zapachu siarki. Jutro, jeżeli znów nie wyjdzie, opuścimy stan, by poszukać innych potencjalnych miejsc bytowania demonów, jak kasyna i giełdy. W czasie ferii jak Święto Dziękczynienia, kluby ze striptizem były wypełnione obrazem przygnębienia, z autentycznym śladem wymaganej desperacji. Mogłam to nawet na nich wyczuć pod oparami alkoholu i innymi mniej aromatycznymi zapachami z klubu. Nie żebym wskazywała palcami. Wiedziałam z doświadczenia, że bycie samotnym w święta było bardziej dotkliwe niż każdego innego dnia w roku. W razie czego: mój obecny nastrój bądź depresja były zaraźliwe, ale nie rozmyślanie o ostatniej rozmowie jaką odbyłam z Bonesem stawało się coraz cięższe. Ukryłam prawdziwą przyczynę nieobecności wymówką o tym, że w mojej dawnej pracy wymagają mojej pomocy. Normalnie, kiedy odchodzisz z pracy, twój dawny pracodawca nie może cię wezwać, ale moje obowiązki polegały na polowaniu na nieumarłych dla tajnego działu Homeland Security. Istniała możliwość, że mogłam zostać reaktywowana do misji. Poza tym, spójrzmy na to: miałam sporą historię osiągnięć, więc moje nagłe odejście nie obeszłoby się bez echa. Wraith mógł być podejrzliwy, ale mógł tylko zgadywać, czy naprawdę polowałam na niego zamiast pomagać mojemu staremu zespołowi złapać jakiegoś dzikiego nieumarłego. Ale och, głos Bonesa kiedy zadzwoniłam by powiedzieć, że nie wrócę przez jakiś czas. Nie wiedziałam czy jego chłód był wynikiem klątwy czy też prawdziwego poczucia zdrady. Przysięgłam nigdy nie ukrywać czegoś takiego przed nim, ale jak mogłam wyjaśnić, że musiałam złamać tą obietnicę, ponieważ on nie był prawdziwym Bonesem w tej chwili? Nie mogłam, więc czując ból serca, rozłączyłam się tak szybko jak to możliwe. Kiedy drzwi się otworzyły, na chwilę wpuszczając światło słońca w zaciemniony budynek, prawie nie kłopotałam się spojrzeniem. Zobaczyć kolejną twarz odzwierciedlającą 41

moją własną emocjonalną mieszankę determinacji i przygnębienia tylko przypomniałoby mi, jak bardzo chciałabym żeby okoliczności były inne. Ale spojrzałam i choć nie było nic niezwykłego w wyglądzie tego młodego mężczyzny, fala kwaśnego powietrza popłynęła za nim. Powietrze śmierdziało siarką. Mój duch powrócił w mgnieniu oka. Kto by pomyślał, że wpadnięcie na demona ucieszyłoby kogoś, ale ja prawie klasnęłam z radości. Nie czekałam na Iana, ale wyskoczyłam ku nowo przybyłemu, szeroko się uśmiechając. Może to mój uśmiech powstrzymał go przed wyczuciem zagrożenia. Być może jeszcze nie zauważył, że nie miałam pulsu, albo czuł się pewnie, bo w porównaniu do demonów wampiry były łatwe do zabicia. W każdym razie nie walczył kiedy chwyciłam go i wyprowadziłam na zewnątrz. – Musimy porozmawiać, – powiedziałam. Demon zaśmiał się, spoglądając na mnie z góry na dół. – Normalnie nie lubię ciała w temperaturze pokojowej, ale dla ciebie… Jego podejrzanie pochlebne oświadczenie zostało przerwane kiedy pojawił się Ian, wyginając ramiona demona za jego plecy. – Jak ci ta pani powiedziała, – powiedział Ian uprzejmie, – musimy zamienić z tobą słówko. Jasnobrązowe oczy demona zaczęły wypełniać się czerwienią. – Nie wiecie z kim zadzieracie, wampiry. Sięgnęłam do kurtki i wyciągnęłam długi, cienki nóż i przyłożyłam go blisko oka demona. – W zasadzie, to dokładnie wiemy z kim mamy do czynienia.

Rozdział 11 Wlecieliśmy z nim na dach wyższego budynku dla większej prywatności. Tam, Ian i ja zmusiliśmy demona by usiadł, po czym przywiązaliśmy go do metalowego kanału klimatyzacyjnego. Przebywanie w pełnym świetle słonecznym osłabiłoby demona. Poza tym, liny były pokryte kryształkami soli, więc jeżeli nasz nowy przyjaciel ma zdolność do dematerializacji, to ją osłabi. To także zniechęci go do wierzgania się. Liny były teraz na jego 42

ubraniach, ale wiercenie się przeniosłoby je w bezpośredni kontakt z wyeksponowaną szyją demona, a jemu nie spodobałby się efekt tego. – Mamy kilka pytań, – powiedział Ian gdy skończyliśmy. – Odpowiedz na nie szczerze, a odejdziesz bezpieczny i w jednym kawałku. Demon spojrzał znów na nóż i gwizdnął. – Kość brata. Czy nie jesteście już podejrzaną parą skoro ją macie? Ale nóż jest dobry tylko do zabijania, a ja nie będę mógł odpowiedzieć na pytania jeżeli będę martwy. Prędzej zmusicie mnie do mówienia oferując mi gotówkę. Chciał abyśmy go przekupili? – Widziałam kościół kilka budynków stąd. Być może przyniosę trochę święconej wody i wtedy pogadamy, – rzuciłam. Demon zaśmiał się. – To nie działa na mój gatunek. Oglądasz zbyt wiele filmów. Nie po raz pierwszy o to mnie oskarżono, ale to byłoby naprawdę pomocne gdyby filmy choć raz mówiły prawdę. Oczywiście, to nie oznaczało, że skończyły mi się możliwości taktyki zastraszania. Wyciągnęłam dwie solniczki z solą, które zapakowałam do kurtki, tam gdzie zwykły znajdować się moje srebrne noże. W końcu inne stworzenia wymagały innej broni. – Może teraz będziemy poważni? Wampir o imieniu Wraith zawarł umowę z jednym z twojego gatunku. Chcę wiedzieć z kim. Demon zadrwił. – Skąd mam wiedzieć? To nie byłem ja, tyle mogę powiedzieć. Rzuciłam garść soli w jego twarz. Zabulgotała na jego skórze, jakby to był kwas, ale uklękłam i zamknęłam mu dłonią usta, by uciszyć jego krzyk. – Nie baw się ze mną, nie jestem w nastroju na to, – wysyczałam do jego ucha. Zduszone jęki brzmiały przy mojej dłoni. Ostrożnie podniosłam ją, ale nie krzyknął znów. Wypluł trochę soli zanim na mnie spojrzał. – Jesteśmy demonami, nie Amway1. Myślisz, że mogę wziąć do ręki telefon i dowiedzieć się kto obsługuje waszego wampira – Uważa się, że masz moc, by spełnić prawie każde życzenie, a oczekujesz, że uwierzę iż nie potrafisz znaleźć nazwiska? Pomachałam groźnie solniczką mówiąc to. Demon westchnął. – Kontynuuj przyprawianie mnie jeżeli chcesz, ale wciąż ci nie powiem kto zawarł umowę z tym

1

amerykańska korporacja założona w 1959 roku przez Jaya Van Andela i Richa DeVosa. Początkowo dystrybutor środków czystości, sprzedający je w systemie sprzedaży bezpośredniej korzystając z marketingu wielopoziomowego, następnie także producent tych środków.

43

wampirem. To nie jest tak jakbyśmy uaktualniali arkusz Excela online za każdym razem, gdy weźmiemy kontrakt na duszę. – Ale jesteście demonami! – Wyrzuciłam z siebie. – Przerażającymi, potężnymi, polującymi na duszę biczami podziemia! Jak nie możecie zrobić czegoś tak prostego jak, być informować się na temat tego kogo oznaczacie? Wzruszenie ramion. – Jesteśmy niezależnymi kontrahentami. Nie podoba ci się to? Złóż skargę do zarządu. Może wybranie 666 pomoże ci połączyć się z kimś. Chciałam rzucić w niego resztą soli z czystej frustracji, ale jego słowa niosły w sobie dźwięk prawdy. Sądzę, że miałam zbyt wiele nadziei, iż złapanie jednego demona będzie oznaczało, że dowiemy się kto oznaczył Wraitha. Minął ponad tydzień, i wciąż nie mieliśmy nic, co by nagrodziło nasze wysiłki. Rozpacz przepłynęła przeze mnie, aż poczułam ,że zaczynam się nią dławić. Głowa demona odchyliła się w tył i zrobił on wdech. – Mmm, pachnie cudownie. Jeżeli jesteś zdeterminowana znaleźć imię demona, to może jest sposób, by ominąć to całe żałosne poszukiwanie. Zwalczyłam moje przygnębienie na tyle by wypuścić odrobinę śmiechu. – Niech zgadnę: to wymaga oddania mojej duszy? Podniósł głowę. – Znów, to nie ja ustanawiam zasady. Ja tylko działam według nich, a zasady mówią, że nie mogę zająć się spełnianiem życzeń bez zapłaty we właściwej formie. Taa, czułam się zdesperowana i zmęczona, i cholernie przerażona tym, co może się przydarzyć Bonesowi, ale to nie było rozwiązaniem. Znajdę inny sposób. – Żadnej umowy, – powiedziałam zimno. – A ponieważ nie jesteś w stanie powiedzieć nam nic użytecznego… Odłożyłam sól by chwycić nóż z kości ponownie, ale Ian potrząsnął głową. – Zgodziliśmy się puścić go, jeżeli powie nam prawdę, a wierzę, że tak zrobił. – Jeżeli go puścimy, będzie dalej skazywał ludzi na potępienie, – wskazałam, na wypadek gdyby o tym zapomniał. Ian machnął ręką. – Każdy z nas zachowuje się zgodnie ze swoją naturą. Ja piję krew. On zabiera dusze. Tylko to, że mamy inną metodologię nie oznacza, że nie zamierzam honorować naszej umowy. Tylko Ian mógł tak nonszalancko opisać to co robił demon jako metodologię. Demon pomachał palcem ku mnie. – Zamierzasz mnie zabić pomimo swojej obietnicy. Łgarz, łgarz, ogień w gaciach masz! Heh, zabierzcie mnie do moich czasów tam na dole. Każdy tam miałby ogień w gaciach. 44

Zaśmiał się ze swojego własnego żartu. Niewiarygodne, Ian dołączył się. Gapiłam się na tą dwójkę, żałując, że nie mogę dźgnąć przynajmniej jednego z nich i nie byłam pewna, którego chciałam w tej chwili. – Skoro nie mamy nic więcej do omówienia, idę stąd. – powiedziałam z taką godnością jaką zdołałam z siebie wydobyć. Mogli rechotać dalej jeżeli chcieli, ale ja miałam lepsze rzeczy do roboty. Musiałam dowiedzieć się jak znaleźć jednego demona pośród tysięcy. Ian przeciął więzy na demonie, który wstał, prostując plecy po tym jak uwolnił się z więzów. Wtedy ku mojemu zaskoczeniu, Ian wyciągnął wielki portfel pieniędzy z płaszcza i wyjął kilka banknotów. – To za twoje pełne milczenie o tym co omawialiśmy,– powiedział wręczając mu pieniądze. Demon schował je w mgnieniu oka. Nie tylko wypuszczaliśmy demona wolno, płaciliśmy mu za to, że absolutnie nic nam nie powiedział. Potrząsnęłam po raz ostatni głową i obróciłam się, zmierzając do wyjścia. Miałam chwycić otwarte drzwi na dach gdy demon powiedział. – Wiesz, jest inny sposób w jaki możesz zawęzić swoje poszukiwania. Zamarłam zanim powoli się odwróciłam. Brwi Iana uniosły się, ale demon nie powiedział nic więcej. Zamiast tego gapił się na garść zgniecionych banknotów, które Ian zamierzał odłożyć do płaszcza. Ian prychnął i wyciągnął kilka kolejnych. – To wszystko co dostaniesz w dobrej wierze. Zrób na mnie wrażenie, a dostaniesz więcej. Demon schował pieniądze, zanim rozejrzał się dookoła, jakby obawiając się, że inne demony wzniosą się z podłogi dachu. Po czym obniżył głos. – Nie powinienem pomagać wampirom, ale podoba mi się twój styl, i twoje pieniądze, więc przyprowadź mi jednego zaklętego wampira a powiem ci jaka moc wymagana jest do rzucenia takiego rodzaju zaklęcia. Wtedy będziesz wiedział czy demon który oznaczył twojego chłopaka jest średniego poziomu, wyższego, czy to jeden z pierwszych Upadłych. Ian wyciągnął gruby zwitek banknotów. Oczy demona rozszerzyły się, zanim zdołał je złapać, Ian zabrał je z jego zasięgu. – Jeżeli naprawdę jesteś zdolny określić poziom mocy piętn Wraitha, i pomóc nam odnaleźć jego lub ją, dam ci trzy razy tyle. Moje słowo. Demon wyciągnął kawałek papieru i długopis, po czym napisał coś na tym. Podeszłam dość blisko by zobaczyć serię symboli a za nimi słowo „Balchezek”. 45

– Moje prawdziwe imię, – powiedział wyciągając to do Iana. – Narysuj to niesplamioną krwią, wypowiedz moje imię trzy razy, a się zjawię. – Nie masz po prostu numeru komórki, który mógłbyś nam dać? – Demony i ich upodobanie do krwawych rytuałów. Rzucił mi znudzone spojrzenie. – Zgaduję, że kiedy mnie wezwiecie, będziecie pod presją czasu, więc daje wam nie wymagającą czekania metodę. Poza tym, nigdy nie musisz się martwić o baterie i odrzucone połączenia w tym przypadku. Słuszna uwaga, ale miałam jeszcze jedno pytanie. – Ale mówiąc niesplamiona krew, masz na myśli świeżo rozlaną zamiast zapaczkowanej surowicy? Balchezek wymienił spojrzenie z Ianem, który przewrócił oczami. – W takich chwilach czuję się naprawdę staro. – Ian wymruczał, jęk potwierdzenia doszedł od demona. – On ma na myśli dziewiczą krew. Gwizdnęłam. – Próbujesz powiedzieć, że jeżeli dziewczyna straci cnotę, jest uważana za splamioną? Jaki to rodzaj seksistowskich bzdur… – To może być też męska krew, – powiedział Balchezek, mrugając do mnie. – Cokolwiek cię podnieca.

46

Rozdział 12 Ian i ja dopiero wróciliśmy do naszego pokoju hotelowego, kiedy pojawił się Fabian i tylko ochłodzenie powietrza ostrzegło nas o jego obecności. – Gdzie byliście? Czekam na was godzinami! – Przepraszam, że spóźniłam się na godzinę policyjną, mamo, – powiedziałam z pobłażaniem, po czym zesztywniałam na widok jego twarzy. – Co się stało? Duch wyglądał na tak porażonego, że myślałam że moje kolana się załamią. Chodziło o Bonesa? Och, Boże, jeżeli coś mu się stało… – Cat, wyparto się ciebie, – powiedział Fabian. Odczekałam uderzenie serca, ale on nie powiedział nic więcej. Pomimo mojej przytłaczającej ulgi, że nikt nie był martwy, byłam zmieszana. Zwłaszcza kiedy Ian wymruczał, – Łajdak, – w ten sam sposób jakby ktoś inny powiedział „kurwa”. – Um, nie rozmawiałam z matką od dwóch tygodni, ale rozstałyśmy się w dobrych stosunkach, i choć mój wujek i ja nie rozmawiamy ze sobą w tej chwili, nie sądzę… – On ma na myśli to, że Crispin wykluczył cię ze swojej linii, – przerwał Ian, rzucając mi spojrzenie wypełnione srogością i żalem. To uczucie uginających się kolan powróciło z zawziętością. Usiadłam, próbując przyjąć to do wiadomości, bez robienia czegoś niedorzecznego, jak płakanie. To nie strach sprawił, że moje emocje zachwiały się z tymi wiadomościami, choć Bones wykluczający mnie z jego linii, to była gorsza kara niż egzekucja w wampirzym świecie. To dawało mi najniższy status w społeczeństwie nieumarłych, uczciwa gra dla każdego kto pragnął wymierzyć okrutną karę bez żadnych reperkusji. Nie, to nie to zdenerwowało mnie najmocniej. To była wiedza, że to było najbliższe temu jak Bones mógł się ze mną rozwieść. Według wampirzego prawa, bylibyśmy małżeństwem dopóki jedno z nas nie byłoby całkowicie martwe, ale to było publiczne oświadczenie, że oznaczałam dla niego mniej niż nic. – Wiesz, że to nie jest Crispin, – powiedział Ian. Usiadł obok mnie i poklepał moją nogę w uprzejmy sposób. – Wraith powinien mieć nadzieję, że znajdziemy demona, który go napiętnował. Będzie miał lżejszą śmierć z ręki tego gościa niż Crispina, gdy ten wróci do siebie i usłyszy to wszystko. – Wiem. – Mój głos był niski, ponieważ wiedziałam to, ale wiedza, że zaklęcie Wraitha mogło zmusić Bonesa do tego, oznaczało, że naprawdę przejął kontrolę nad każdą jego 47

częścią. Co jeżeli nie będziemy mogli odczynić zaklęcia, by go odzyskać? Pytanie było bardziej przerażające niż jakiekolwiek niebezpieczeństwo, w jakim stawiała mnie ta proklamacja. Fabian unosił się, wykonując swoją własną wersję sympatycznego klepnięcia, poprzez muśnięcie rękami moich ramion. – Obawiam się, że jest więcej. Po tym jak zadeklarował, że zostałaś wykluczona, wyznaczył Wraitha do przejęcia władzy nad jego linią, jeżeli cokolwiek mu się przydarzy. Podskoczyłam tak szybko, że moja górna część ciała lekko wniknęła w ducha. – Skurwysyn! Zastanawialiśmy się dlaczego Wraith zadawał sobie tyle kłopotu by oczarować każdego, ale skurwiel to robił dla władzy! Jeżeli Bones umrze, to Wraith wślizgnie się na jego miejsce, zarządzając nie tylko linią Bonesa, ale i współzarządzając jedną z największych i najsilniejszych linii w wampirzej nacji z Mencheresem. Och, co za podstępny drań! Wraith mógł nigdy nie dojść do takiej władzy siłą. Bones zmiażdżyłby go w walce, nie wspominając, że jeśli nie on, to Mencheres by to zrobił. Ale użyj demonicznej klątwy na umysłach obu mężczyzn, dodaj najbliższych członków ich wewnętrznego kręgu, i Wraith urządziłby się dobrze, jak tylko Bonesowi przydarzyłby się śmiertelny wypadek. Co do którego nie miałam wątpliwości, że Wraith planował, iż mu się przydarzy. – To zmienia decyzję o tym, kogo musimy przyprowadzić do Balchezeka, – powiedziałam przechadzając się. – To będzie musiał być Bones. Pierwotnie planowaliśmy porwać Annette. Z jej niższym poziomem mocy i brakiem małżonka, który by jej pilnował, była łatwiejsza do uratowania – czy też porwania, jeżeli nie chciałaby iść. Ale choć Bones był silniejszy niż ja i Ian, nie będę siedziała mając nadzieję, że Wraith zaczeka, aż my zajmiemy się nim zanim zabije Bonesa, by ułożyć ostatni element układanki swojego planu. Ian westchnął. – A miałem taką nadzieję, że to będzie Annette. – Nie żartuj sobie teraz, – ostrzegłam go. Rzucił mi ostrożne spojrzenie jak wstawał. – Powiedziałem ci kiedyś: Crispin jest jedną z kilku osób, o które będę walczyć by uchronić je od krzywdy, nawet kosztem mojego życia. Jutro, to udowodnię. Patrzyłam się na niego, zauważając zaciśniętą linię jego szczęki i bezkompromisowy błysk w jego wibrującym turkusowym spojrzeniu. – Zrobisz to, a cofnę każdą wredną rzecz, jaką kiedykolwiek o tobie powiedziałam. 48

Uśmiechnął się, jego nastrój zmienił się z poważnego w pokręcony natychmiast. – Dlaczego? Przecież to wszystko prawda, a nawet więcej. Potrząsnęłam głową. Ian był bardziej dumny ze swojego zdeprawowania niż ktokolwiek inny, kogo spotkałam, ale jeżeli pomógłby mi wyciągnąć Bonesa sprzed czworga zaklętych wampirów i jednego demonicznie zaczarowanego wampira, skąpałabym go w prostytutkach i pornografii przysięgając, że jest aniołem. Jednakże, Mencheres mógł nas ściąć samą myślą, a w moich najlepszych dniach nie potrafiłam pokonać Bonesa w walce, więc żadne z nas mogło nie przeżyć jutra. Mieliśmy walczyć z naszymi przyjaciółmi i ukochanymi, co sprawiało, że będziemy działali bez próby zabicia nikogo. Nie potrzeba było kryształowej kuli, by wiedzieć że z Wrathem pociągającym za ich sznurki, nie powinniśmy oczekiwać tego samego od nich. No cóż, czas wypełnić część mojej przysięgi „dopóki śmierć nas nie rozłączy”. Wieczne życie i tak wydawało się nudne. Wjechałam na żwirowaną drogę, która prowadziła do mojego domu. Trzy nagie limby drżały w bryzie, a powietrze było zbyt chłodne by zobaczyć mój oddech, jeżeli jakikolwiek bym miałam. Dzisiejszy dzień można było określić jako Czarny Piątek, kiedy centra handlowe stawały się polem walki o okazje dla świątecznych klientów polujących na promocje. Moje pole walki składało się ze stromego, zalesionego wzgórza z dwoma malowniczo położonymi domkami na szczycie; moja pożądana nagroda, brązowowłosy wampir, który publicznie mnie wykluczył. Wiedziałam kiedy moja obecność została odkryta przez nagły wybuch rozmów w głównym domu powyżej. Super. Głos Wraitha działał mi jakoś na nerwy. – Kochanie, jestem w domu! – zawołałam głośno, zwiększając tempo. Zanim osiągnęłam szczyt wzgórza, frontowe drzwi były otwarte i Wraith stał w nich. Moja twarz rozciągała się w uśmiechu, który wydawał się bardziej jak szyderstwo. Żadnego powodu by udawać, że byłam jego demonicznym niewolnikiem. – Cóż, cześć braciszku. Mógłbyś przysłać tu mojego męża? – Nie jesteś tu mile widziana, Cat, – powiedział jakby posiadał to miejsce. – Przeciwnie, mój dobry przyjacielu. Wykluczona czy nie, wciąż jestem legalną żoną Bonesa, a wampirze prawo określa, że gdziekolwiek jeden małżonek przebywa, to drugi automatycznie otrzymuje też zaproszenie. Więc albo wyślesz tu Bonesa, albo wchodzę. Dół mojej czarnej kurtki łopotał na wietrze, ale nie góra. Była zbyt obciążona bronią. Wraith albo słyszał dość o mojej reputacji, żeby to odgadnąć, albo mógł odczytać 49

z mojego wyrazu twarzy, że „nie” nie było akceptowalną odpowiedzią. Zniknął wewnątrz domu, i sekundę później inny wampir wyszedł, ale nie ten po którego przyszłam. Mencheres stał w wejściu, jego egipska twarz ułożona w twarde, nieczytelne płaszczyzny. Wystarczyło tylko jedno spojrzenie w jego oczy, by wiedzieć, że Wraith nakazał mu mnie zabić.

Rozdział 13 Nagły przytłaczający nacisk na mojej szyi nadszedł zanim mogłam spróbować ucieczki, nie żeby ucieczka pomogłaby w czymkolwiek. Mencheres nie potrzebował bym stała nieruchomo, by oderwać mi głowę. Ale tak szybko jak to przerażające ściskanie się rozpoczęło, tak się zakończyło. Czerwona kropka pojawiła się na czole Mencheresa, ciemniejsza krew w przejściu za nim. Opadł na kolana, z dziwnym wyrazem twarzy. – Ładny strzał, Ian, – wymruczałam i pobiegłam do drzwi. Pojedyncza srebrna kula nie zabiłaby Mencheresa, ale srebro wymagało dużo dłuższego leczenia, kupując tym samym nam cenny czas, zanim jego mózg się zregeneruje i odzyska on przytomność. A kiedy to się zdarzy, jeżeli wciąż będziemy tutaj, staniemy się grzankami. Ktoś wpadł na mnie jak przekroczyłam próg. To zdarzyło się tak szybko, że nie widziałam kto to był, ale delikatne ciało znaczyło, że moją napastniczką była albo Annette albo Kira. Jej impet oparł nas o najbliższą ścianę i ból przeszedł przeze mnie od uderzeń od których nie uczyniłam żadnego ruchu by się obronić. Dojrzałam blond włosy jak moja napastniczka schyliła się by wbić kły w moje ramię, omijając szyję, bo skręciłam się w ostatniej sekundzie. Więc to Kira. Nie była uzbrojona, więc choć to bolało, to mnie nie zabije. Pozwoliłam jej rozedrzeć moją skórę i okładać mnie pięściami, gdy ja sięgnęłam dookoła by chwycić Glocka z tyłu moich dżinsów. Wtedy odwróciłam pistolet i strzeliłam jej w głowę. Jej nagła wiotkość została zastąpiona większą, mocniejszą wpadająca na nas. Zakrwawiona głowa Kiry oparła się o moją twarz, oślepiając mnie przed zobaczeniem mojego ostatniego napastnika. Ale brutalne uderzenia, które trafiły w moje żebra i przeszły echem przez moje ciało w ognistych falach powiedziały mi kto to był. Tylko jedna osoba uderzała tak mocno. Bones. 50

– Teraz! – krzyknęłam, wyrzucając bezwładne ciało Kiry spomiędzy nas. Szkło rozbiło się w gwałtownym wybuchu, gdy Ian wrzucił uderzeniowe granaty przez okno na dole. Następująca eksplozja była jak bomby spadające na mój mózg, ale włożyłam dość wosku do uszu, by zniwelować najgorszy efekt. Inne wampiry, z ich nadnaturalnym słuchem, nie miały tyle szczęścia. Bones przestał robić puree z mojego wnętrza i złapał się za głowę, krew wyciekała z jego uszu. Za jego zgiętą postacią, zobaczyłam Spade’a, Annette, i Wraitha robiących to samo. Denise tam nie było. Fabian wślizgnął się do jej pokoju ostatniej nocy, by ostrzec ją aby trzymała się z dala od parteru, gdy zacznie się akcja. Użyłam tej sekundy roztargnienia by wbić pocisk w głowę Wraitha, obserwując z olbrzymią satysfakcją jak purpura eksplodowała w jego długich, blond lokach. Gdybym tylko mogła zakończyć robotę z nożem z kości, ale musiałam odczynić zaklęcie, więc Wraith musiał pozostać żywy. Bones podniósł głowę. Krew wciąż plamiła jego uszy, ale doszedł do siebie po wyniszczającym efekcie granatów uderzeniowych. Zieleń tryskała z jego spojrzenia, a jego usta otworzyły się w warknięciu gdy rzucił się na mnie. Za jego ramieniem widziałam, że Spade i Annette wciąż otrząsali się z tych efektów i zbliżali się do mnie z morderczymi minami. Podniosłam pistolet, ale zanim nacisnęłam spust, Glock został wyrwany z mojej ręki uderzeniem mocy, które złamało mi nadgarstek. Do diabła, Bones używał swojej świeżo co nabytej telekinezy przeciwko mnie! Mogłam tylko mieć nadzieję, że nie miał jej dość by oderwać mi głowę, bo zastrzelenie Mencheresa byłoby stratą czasu. Ta obawa opuściła mój umysł gdy Bones skoczył w górę na moment przed tym zanim wpadł na mnie. Przygotowałam się na uderzenie jego wysokiego, umięśnionego ciała przypierającego mnie do ściany, ale zamiast tego otrzymałam kopnięcie skręcające moją szyję i moja wizja wypełniła się czerwienią. Agonia płonęła w prawie każdym zakończeniu nerwowym na mojej twarzy, zmieszana z mdłymi odgłosami chrupania, które potwierdziły, że moje kości zostały skruszone jak szkło z przednich okien. Oparłam się instynktowi by ochraniać siebie od dalszych zranień, wiedząc, że Bones ruszy by mnie zabić. Zamiast tego rzuciłam się naprzód, uderzając twarzą o twardą jak stała klatkę piersiową. Kontakt wystrzelił więcej ogni bólu w mojej czaszce, ale znalazłam się pod śmiercionośnym ramieniem, które zmierzało ku mojej szyi.

51

Moja wizja mogła być zakrwawiona, a twarz w ruinie, ale nogi wciąż świetnie się sprawowały, a Bones zrobił niezwykły błąd poprzez rozszerzenie swojej postawy kiedy próbował oderwać mi głowę. Wykorzystałam okazję i uderzyłam kolanem w górę, używając mojej całej nadnaturalnej siły by nawiązać bolesny kontakt z jego pachwiną. To rzuciło go na kolana, ale zanim zdążyłam wyciągnąć drugi pistolet, coś twardego uderzyło w moją wciąż gojącą się twarz. Pośród kolejnych uderzeń bólu i chrupiących dźwięków, których nigdy więcej nie chciałam usłyszeć, dojrzałam Spade’a wymierzającego drugie uderzenie. Schyliłam się, jego blada ręka trafiła zamiast mnie ścianę, ale wtedy bliźniacze uderzenia młotka trafiły mnie w bok. Bones doszedł do siebie po moim kopnięciu w stylu „dziadka do orzechów” i znów był w ofensywie. Nie mogłam zablokować ataku z góry i dołu. Nie bez zabijania, a to nie było opcją. Nie mogłam także się wspiąć. Ściana blokowała mnie z tyłu a trzy rozwścieczone wampiry blokowały z przodu. Wszystko co mogłam zrobić to mieć nadzieję, że będą oni zbyt zajęci atakowaniem mnie by zatrzymać się i pobiec po srebrny nóż. Po kilku chwilach uchylania się, skręcania, uderzania, powtórzeń, zdałam sobie sprawę z czegoś dziwnego: Bones i Spade nie walczyli jak ich zwykle zabójcze wersje. Ich umiejętności wydawały się osłabione tak samo jak Annette. W przeciwnym razie nie zdołałabym powstrzymywać ich tak dobrze jak to robiłam. Wybuch zabrzmiał i Spade przeleciał przez pokój, wielka, dymiąca dziura w środku jego tułowia. Bones obrócił się by ocenić to nowe zagrożenie, ale ja skoczyłam na niego a Ian wpadł przez ruinę w frontowym ognie. W samą porę. – Witam wszystkich! – ogłosił Ian. Z dzikim uśmiechem, odrzucił na bok wciąż dymiącą bazukę i skoczył na Annette. Więcej wsparcia oznaczałoby mniejsze ryzyko, ale poza jednym zaufanym wampirem, który nie odpowiadał na telefon, wszyscy najsilniejsi i najbliżsi sojusznicy, to osoby przeciw którym walczyłam. Denise nie mogła pozwolić sobie na zdemaskowanie przykrywki przychodząc nas bronić, więc pomogła w jedyny sposób w jaki mogła – schodząc nam z drogi. Kiedy Ian chwycił Annette, rzucił ją przez pokój z wystarczającą siłą by trafiła w moją szafkę z porcelaną. Pośród odgłosów jeszcze większej ilości tłuczonego szkła, usłyszałam jego krzyk. – Na co czekasz? Zabieraj stąd Crispina! 52

Czy Ian sądził, że zatrzymałam się pomalować paznokcie? Byłam zajęta próbując odparować kolejną próbę oddzielenia mojej głowy od reszty mojego ciała. Ale uchyliłam się przed ostatnim uderzeniem Bonesa i złapałam go w niedźwiedzi chwyt, krzywiąc się, bo bliższy kontakt oznaczał, że więcej jego uderzeń lądowało z jeszcze bardziej niszczycielskim efektem. Może nie walczył ze swoimi dotychczasowymi zdolnościami, ale uderzał dość mocno. Po czym zebrałam swoją moc i wystartowałam przez puste okno, krzyk Iana do Spade’a wypełnił moje uszy. – Nie, nie ty! Ty zostajesz tutaj! Więcej dźwięków przemocy nastąpiło zanim wiatr i moja prędkość odsunęły je. Annette nie potrafiła latać, więc Spade był jedynym pozostałym wampirem, który mógł nas gonić, i Ian miał go powstrzymać. Nawet jeżeli Annette i Spade nie pokonają go, Mencheres obudziłby się w każdej minucie. Jeżeli to stanie się zanim Ian ucieknie, nie pożyje dość długo by krzyknąć zanim straci głowę. Nie dbałam jak dumny był ze swoich grzechów: za to, cofnęłabym każdą uwłaczającą rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałam o Ianie. Bones walczył by uwolnić się ode mnie, ale nie puściłabym go bez względu na to czy moja cała klatka piersiowa wydawała się jakby potrąciła mnie ciężarówka. Nie mogłam bronić się przed naporem uderzeń i powstrzymać go przed powrotem do Wraitha w tym samym czasie. Wciąż było dość ciężko zignorować ból i wznosić się w górę. Byliśmy mile od domku, ale musieliśmy znaleźć się jeszcze dalej. Dość daleko by Mencheres ani nikt inny nie podążył naszym tropem. Kiedy Bones nagle przerwał napaść, poczułam chwilę ulgi, która nagle zmieniła się w alarm. Nigdy nie poddawał się tak łatwo. To stało się jasne kiedy jego ręce, już nie zwinięte w uderzające pięści, prześlizgnęły się po mnie w bezwzględnej, poszukującej wydajności. I wyciągnęły jeden z moich srebrnych noży, znajdujący się wewnątrz mojego płaszcza. Nasze twarze były prawie na tym samym poziomie, więc patrzyłam mu w oczy, jak ostrze zbliżało się do mojej klatki piersiowej. Jego spojrzenie wciąż błyszczące zielenią, jego aura trzaskająca od zabójczych intencji, ale nie mogłam bronić się nie puszczając go. Jeżeli bym to zrobiła, wróciłby do Wraitha a ja skazałabym go na śmierć z taką pewnością jakbym przekręciła nóż w jego sercu. Jeżeli to były moje ostatnie chwile na ziemi, spędzę je walcząc by ocalić go z całych sił. Jeżeli nasze role byłyby odwrócone, wiem że zrobiłby to samo. Ostrze przecięło moją skórę, wślizgując się w moją klatkę piersiową z uczuciem ognia wykonanego z metalu. Odpowiedź mojego ciała na srebro wbijające się w moje serce była 53

natychmiastowa. Wszystkie moje moce zdawały się mnie opuścić, powodując, że moja prędkość spowolniła. Bones i ja zaczęliśmy spadać z nieba, ale zamiast odepchnąć go by ocalić siebie, użyłam ostatków mojej siły, by zacisnąć moje ramiona wokół niego. – Kocham cię, – zdołałam powiedzieć pośród przytłaczającego bólu. Jak ostatnie słowo wyszło, nie było nic więcej do powiedzenia. Coś błysnęło w jego spojrzeniu. Błyszczące szmaragdem spojrzenie zostało zastąpione ciemnym brązem, a jego aura rozpadła się gdy niewidoczna siła uderzyła z wystarczającą siłą by zmusić ją do rozpadnięcia się. Zamiast przekręcić nóż i zakończyć moje życie, wyciągnął go z mojej piersi i wbił w swoją własną. – Nie! – krzyknęłam, chwytając ostrze gdy przyciskałam go moim drugim ramieniem. Nasz upadek spowolnił ponieważ gdy nóż znalazł się poza moim sercem moje moce powróciły. Jego osłabły, srebro odbierało mu siłę jak nadnaturalny kryptonit. Tylko mój silny uścisk na rękojeści powstrzymywał go przed obróceniem ostrza i przebiciem swojego serca, przynoszącym prawdziwą śmierć. – Kotku. – Słowo było wychrypiane tak nisko, że prawie nie usłyszałam go w szumie wiatru. – Musisz pozwolić mi umrzeć. Teraz, kiedy jeszcze nad nią panuję! Nie wiedziałam co miał na myśli, ale nie dbałam o to. Wyciągnęłam nóż, odrzucając go na bok z odrazą. Bones wydał nierówny dźwięk i jego twarz wygięła się, jakby był w większym bólu niż bez srebra w sercu niż w nim. – Nie umrzesz,– przysięgłam, po czym przycisnęłam moje usta do jego w pocałunku wypełnionym całą miłością, bólem, lękiem i frustracją kilku poprzednich dni. Wciąż go całowałam gdy wyciągnęłam mój drugi pistolet i strzeliłam mu w głowę.

Rozdział 14 Stacja Jiffy Lube została zamknięta miesiące temu, oceniając po warstwie kurzu na betonowych i metalowych urządzeniach. Ale po kilku modyfikacjach takich jak wzmocnienie ścian i grubych słupów, jej podziemie nadawało się idealnie na miejsce do uwięzienia wampira. Musiałam postrzelić Bonesa w głowę jeszcze raz po tym jak uleczył się po pierwszej ranie i obudził w kolejnym morderczym szale, ale teraz był już bezpiecznie zakwaterowany w czymś co zwykło być urządzeniem do wymiany oleju w podwoziu, z odpowiednią ilością łańcuchów owiniętych wokół niego by zmusić przeciętnego wampira do uklęknięcia. 54

Ale Bones nie był w niczym podobny do przeciętnego wampira. Stał sztywno jak kołek i patrzył na mnie, jego jasnozielone spojrzenie przysięgało zemstę. Jakakolwiek iskra emocji, która powstrzymała go przed przekręceniem tego noża we mnie, odeszła dawno temu, ku mojemu żalowi. Ale jak tylko Ian, który ku mojej uldze przetrwał walkę w jednym kawałku, skończy rysować te zakrwawione symbole na ziemi, będziemy wiedzieli jaki rodzaj demona musimy odnaleźć by odczynić zaklęcie pod którym znajdował się Bones. – Nie było cię niecałe trzydzieści minut. Jak zdobyłeś dwie kwarty tego typu krwi tak blisko? – zastanawiałam się. Po czym moje spojrzenie zwęziło się. – Nie zabiłeś nikogo, prawda? Przykucnął by rzucić mi szydercze spojrzenie. – Nigdy nie pozwoliłbym idealnie czystej dziewicy zmarnować się w taki sposób. Byłem w szkole podstawowej i zebrałem krew od kilku uczniów. Nie będą tego pamiętać. Ani ich nauczyciel. Nienawidziłam pomysłu kradnięcia krwi od dzieci, ale czas zbytnio na nas naciskał. – Tutaj,– powiedział Ian, rysując ostatni symbol. – Wydaje ci się że co takiego robicie? – zapytał Bones, wymawiając pierwsze słowa odkąd kazał mi pozwolić mu umrzeć. Ian nie odpowiedział. Wyszedł poza okrąg i spojrzał na mnie. – Miejmy nadzieję, że żaden z uczniów, których wybrałem nie był typem eksperymentującym. – Wtedy wypowiedział „Balchezek” trzykrotnie. – Przestań! – warknął Bones, napierając na łańcuchy. Metal trzasnął ale trzymał. Dlatego Ian i ja spędziliśmy większość czasu przygotowując to miejsce. Nic nie zadrżało w okręgu z zakrwawionych symboli, ale brunet wyszedł zza jednej ze wspierających kolumn tak nonszalancko jakby cały czas tu był. – Wzywaliście? –powiedział Balchezek. Westchnęłam z ulgą. Część mnie zastanawiała się czy aby demon nie wymyślił tego całego rytuału wzywania, a my marnowaliśmy czas przygotowując to. Dobrze wiedzieć, że chciwość wciąż znaczyła coś dla mieszkańców piekła. Ale w razie gdyby demon coś kombinował, na przykład przyprowadzić nieproszonych gości ze sobą, miałam nóż z kości przy sobie. Ian miał coś jeszcze w zasięgu. Przesunął kciukiem po boku długiego stosu studolarówek jakby tasował karty. – Witaj Blachezek. Jeżeli je chcesz to rzuć okiem na naszego kolegę i powiedz nam bestię z jakiego poziomu ścigamy. 55

– Nie powinno cię tu być, – powiedział Bones wyrzucając słowa w kierunku demona. – Rozumiem, że to ten wampir, którego chcecie abym sprawdził? Balchezek podszedł do Bonesa, gwiżdżąc przez zęby jak się zbliżał. – Mogę wam powiedzieć już teraz jedno. On nie jest pod wpływem zaklęcia tak jak sądzicie. On jest opętany. – Zamknij się, – wysyczał Bones. Mrugnęłam w niedowierzaniu na to oświadczenie i dźwięk głosu Bonesa. Był wyższy i brzmiał jakby nagle stracił swój angielski akcent. – Myślałam, że to niemożliwe by wampir został opętany. Że mają oni zbyt wiele wewnętrznej mocy dla bezcielesnego demona by ten mógł włamać się do środka. – Normalnie, tak. – Balchezek pokiwał palcem Bonesowi, który warknął do niego. – Ale jak wszystkie zasady, ta też ma wyjątek. Ten wyjątek jest jak wrzód na dupie, i dlatego demony unikają opętania wampirów, więc nie jestem zaskoczony, iż sądziliście, że to niemożliwe. – Jakie są przyczyny, tego że demony unikają opętania wampirów? – zapytał Ian. Bones przeklął tym nieznajomym, wyższym głosem i przyrzekł straszną karę jeżeli Balchezek będzie kontynuował. Demon zignorował go i rzucił mi i Ianowi cierpliwe spojrzenie. – Jesteście dużo trudniejsi do opętania, to raz. Tylko demon ze średniego lub wyższego poziomu może to zrobić, i tylko w bardzo wyjątkowych okolicznościach. Inny powód to taki, że podoba nam się status quo. Jeżeli demony zaczną opętywać wiele wampirów, nie zajmie twojemu gatunkowi zbyt długo zebranie sił i walka. Jeżeli nasza ilość zmniejszy się przez walkę z wami, to będzie nam trudniej walczyć z naszymi głównymi przeciwnikami. Wzięłam powietrze by upewnić się, że nie przegapiłam niczego wcześniej w Bonesie. – Nie pachnie siarką. Jesteś pewien, że jest opętany? To by wyjaśniło dlaczego czułam się jakbym miała do czynienia z obcym w skórze Bonesa od tego pierwszego poranka po pojawieniu się Wraitha, oraz jego amatorskie umiejętności walki i tą nagłą zmianę osobowości kiedy przebił siebie nożem. Ale pamiętałam, z ukłuciem strachu, jedną rzecz jaką Bones powiedział mi wiele lat temu, kiedy napotkaliśmy innego opętanego człowieka. „Jedyny sposób na pozbycie się demona, to zabicie gospodarza”. – Ludzie nie mają dość mocy by ukryć zapach siarki kiedy demon ich opęta. Ale opętane przez demona wampiry tak. Poza tym, – Balchezek zrobił okrężny ruch od twarzy 56

Bonesa do jego klatki piersiowej. – Mogę zobaczyć demona. Ona znajduje się dokładnie tu. Ona? Gapiłam się, ale wszystko co zobaczyłam we wskazanym obszarze to było wściekły wygląd mojego męża i cale łańcuchów drżących od wysiłków Bonesa by uwolnić się z więzów. – Oczywiście ty nie możesz jej zobaczyć, – kontynuował Balchezek. – Uważaj to za demoniczne zauroczenie. Ale tak jak wampirzy urok działa na ludzi, a nie na inne wampiry, ja mogę widzieć pomimo niego. Poczułam jak kręci mi się w głowie. Odczynienie demonicznego zaklęcia wydawało się dość trudne, ale to było jeszcze gorsze. Nie mogliśmy zrobić sobie przerwy bez względu na to jak mocno próbowaliśmy. – Więc kilkoro demonów zdecydowało się rozbić swoje namioty wewnątrz mojego męża i jego najlepszych przyjaciół. Pozbawiony radości śmiech doszedł od niego. – To właśnie mówisz? – Nie, – stwierdził Balchezek. – Tylko jeden.

Rozdział 15 – Jeden? –powtórzył Ian z tym samym niedowierzaniem jakie ja czułam. – Moje imię to Legion, i jest nas wielu. – Balchezek zacytował z krzywym uśmiechem. – W tym przypadku, chodził o kilka demonów wewnątrz jednej osoby, ale może być i odwrotnie. Jeden demon rozdziela siebie na kilka fragmentów i jednocześnie może opętać kilka osób. To trudna sztuczka do wykonania, ponieważ… – Milcz, albo cię zabije! – wrzasnął Bones, jego głos był teraz całkowicie kobiecy i nierozpoznawalny. – … możesz opętać tylko członków rodziny twojej kotwicy, – kontynuował Balchezek, odwracając się od Bonesa. – Najpierw musisz być zadomowiony dobrze i trwale w danej osobie. To twoja kotwica. Potem odprawiasz rytuał na sobie by rozdzielić się pomiędzy członków rodziny tej osoby i uzyskać nad nimi kontrolę. Ale będąc obecny tylko jako fragment siebie wyglądasz jak rozmazana kopia dla pozostałych demonów. I jeżeli to wszystko brzmi bardzo skomplikowanie, to jest to jeszcze trudniejsze w przypadku wampirów. – Jak to? – zapytałam prawie otępiale. 57

– Zacznijmy od tego, że opętać wampira możesz tylko wtedy, gdy znajdowałeś się już w nim, gdy on był człowiekiem. Potem musisz przetrwać przemianę w nieumarłego. Musisz być niesamowicie silny by zdołać to zrobić, a jeszcze silniejszy by spróbować jednocześnie opętać inne wampiry. Zaletą jest to, że nie jesteś ograniczony tylko do opętania ludzkiej rodziny swojej kotwicy. Możesz także opętać wampiry pochodzące z linii Mistrza twojej kotwicy do trzeciego czy czwartego pokolenia w tył. Co prawda musiałbyś pozostawać w bliskiej odległości przy ciałach twoich nieumarłych marionetek, i utrzymywać ich uwagę skupioną na sobie, bo w przeciwnym razie wampiry mogłyby odzyskać władzę nad sobą. Te wszystkie historie, które Wraith opowiadał. Czy to był sposób na skupienie uwagi wszystkich na nim, by mogli zostać opętani przez demona? To brzmiało zbyt niewiarygodnie nawet jak dla mnie, a ja widziałam, i zrobiłam, już wiele dziwnych rzeczy w swoim życiu. Coś z tego musiało być widoczne na mojej twarzy, ponieważ Balchezek westchnął. – Chcesz abym to udowodnił, prawda? W porządku. Wróćmy do twojego chłopaka. Jest dość daleko od głównej kotwicy demona, tak że powinno być łatwiej go wyzwolić. Więc co tak naprawdę by go zdenerwowało? Chciałabym sobie zażyczyć przerwy, by przyjąć do wiadomości różne fragmenty informacji jakimi mnie obrzucono, ale wymruczałam odpowiedź bez pauzy. – Bones na chwilę odzyskał kontrolę kiedy lecieliśmy. Wbił mi nóż, ale zamiast przekręcić go, wyciągnął i wbił w siebie. I powiedział, że musi umrzeć, gdy wciąż ma ją pod kontrolą. Och Boże, Balchezek miał rację. Bones nie znajdował się pod zaklęciem; on został opętany a ja nie znałam sposobu na pozbycie się demona bez zabijania go. Starłam łzę, która uciekła z mojego oka. Płacz nie przyniósłby nic dobrego, i nie było też na to czasu. – Więc przebij mnie, – skończyłam, garbiąc ramiona. – W serce. Ian podszedł ale zamiast wyjąć jeden ze srebrnych noży, o których wiedziałam, że nosił przy sobie, przyciągnął mnie do siebie. – Mam inny pomysł, – wymruczał zanim jego usta zamknęły się na moich. Byłam tak zaskoczona, że nie poruszyłam się przez kilka sekund. To było wystarczająco długo dla Iana by złapać mnie za tyłek, i przycisnąć moje biodra do jego. Jego usta otworzyły się, język szukający wejścia, ale szarpnęłam moją głowę… – Straciłeś rozum? – zażądałam uderzając go.

58

Ian uśmiechnął się. – Przypomina mi to dzień, gdy się poznaliśmy. Nie przeszkadzało mi, że stałaś się brutalna. Naprawdę to mnie podnieciło. Po czym chwycił moje włosy dość mocno pociągając za kilka pasm, używając ich jako oparcia by przyłożyć swoje usta do mojej szyi. Zacisnęłam pięści i przygotowałam się do uderzenia go przy następnym ruchu. – Jeżeli Crispin tam jest, to zdenerwuje go na tyle by się ujawnić, – wyszeptał Ian blisko mojego ucha. Niewiele rzeczy było zakorzenionych tak głęboko w wampirach jak terytorializm. Był on silnie skierowany ku każdemu kogo wampir uważał za swojego, ale praktycznie szalony jeżeli wrzuciłeś w to miłość. Do tego, mogłam nie mieć szczęścia by przeżyć kolejny raz gdy ktoś wbije mi w serce srebro. Kilka niewłaściwych przekręceń i halo, drzemka na stałe. Nie potrzebowałam kolejnego dowodu by wiedzieć, że Bones został opętany, ale udawanie z Ianem dawało Bonesowi szansę by pokonać demoniczną sukę wewnątrz niego, więc zrobię to ze smakiem. – Och tak, to jest takie cudowne, – jęknęłam i zamiast uderzyć Iana, przyciągnęłam go bliżej. Oddech połaskotał moją szyję jak on się zaśmiał. – Wiem, jestem naprawdę utalentowany. Jesteś naprawdę narcystyczny, pomyślałam, ale przylgnęłam do niego i wbiłam moje ręce w jego kasztanowe włosy, przyciągając je na tyle mocno, by poczuć aprobujący jęk. To nie był pierwszy raz kiedy musiałam nadrabiać miną na rozkaz; moja praca z dawnych dni polegała na udawaniu przynęty polującej na wampiry, praktycznie tego wymagała. Ale to było bardziej niż dziwne gdy Iana skubał i lizał moją skórę, kiedy ja wydawałam jęki i prosiłam o więcej. I choć nigdy tego nie przyznam, nie wszystkie moje jęki były udawane. Ian doprowadził swoją rozwiązłość do efektywności, ponieważ drań był dobry w tym co robił. – Och, seks-show. – Zabrzmiało gdy Balchezek opadł na podłogę dla lepszego widoku. – Fajnie. A myślałem, że przybycie tutaj będzie nudne. Dla lepszego dostępu do mojej szyi, Ian ściągnął kołnierz z moich ramion, odrywając część z guzików w tym procesie. By nie zostać w tyle, rozerwałam jego koszulę na oścież, gryząc fragment skóry, który się ukazał, tuż zanim uderzyłam go w twarz jeszcze dwa razy. Mocno. – Cieszę się, że lubisz to na ostro, ponieważ zamierzam rozedrzeć twój tyłek.

59

Ian odwrócił swoją twarz od Bonesa, ale zauważyłam jak drżą jego usta. Jego oczy miały zdecydowany błysk jak zerwał pozostałość bluzki ze mnie, pozostawiając mnie tylko w staniku i dżinsach. Zaschnięte plamy krwi w pobliżu środka mojej klatki piersiowej pozostawiały dowód tego jak blisko śmierci byłam. Ian schylił głowę, i zlizał to. Niski jęk doszedł z naszej lewej. Łańcuchy trzasnęły i zagrzechotały. Nie spojrzałam w jego kierunku, ale przycisnęłam głowę Iana bliżej. – Tak jest, pij moją krew, – powiedziałam głosem niskim i zachrypniętym. – Teraz zamierzam zasmakować twojej. Moc trzasnęła w powietrzu, wzrastając silniej i tym samym poczułam wściekłość, jak krawędź zbitego szkła próbująca złożyć się z powrotem w całość. Nie odwróciłam się do Bonesa, ale złapałam w garść włosy Iana i przyciągnęłam jego głowę na bok, eksponując jego bladą, kuszącą szyję. Więcej pociągnięć łańcuchów, po których nastąpiło kobiece syczenie. Zignorowałam to też, oblizując usta jakby w niecierpliwości na krew Iana. Wtedy powoli zsunęłam głowę w dół. Zgięłam twarz tak aby wampir przykuty do ściany miał jak najlepszy widok na mnie wbijającą kły w szyję jego stwórcy, a potem wessałam pełne usta krwi. Ale kiedy przełknęłam ten gęsty płyn, mój jęk nie był udawany. To przypomniało mi, że nie jadłam od tygodnia. Choć mogłam być zbyt roztargnioną by myśleć o jedzeniu, to moje ciało z pewnością nie zapomniało czego pragnęło. Moja kontrola pękła i ugryzłam go znów, rozdzielając jego ciało w pośpiechu by przełknąć więcej tego pysznego, purpurowego płynu. – Dobrze, moja mała niegrzeczna czarownico, ugryź mnie mocniej. – Ian zachęcał. Wbił swoje paznokcie w moje plecy i owinął moje nogi wokół swojego pasa, podtrzymując mnie ze sztywnym uściskiem na moim tyłku. Łańcuchy trzasnęły, kiedy kobiece syczenie zmieniło się w męski ryk całym gardłem. – Zabieraj swoje cholerne łapska od mojej żony!

Rozdział 16

60

Zeskoczyłam z Iana jak oparzona, nawet pokusa większej ilości krwi okazała się niezdolna powstrzymać mnie od reakcji na dźwięk prawdziwego głosu mojego męża. Oczy Bonesa błyszczały szmaragdową zielenią, wściekłość skierowana ku Ianowi, i prądy tryskające z niego zaniepokoiły mnie, czy łańcuchy wytrzymają. Po czym Bones spojrzał na mnie i ta wściekłość zmieniła się w coś innego. Ból przeniknął moją podświadomość, tak gwałtownie i przejmująco, że przebiegłam te kilka ostatnich kroków ku niemu. – Witaj z powrotem, – powiedziałam dotykając jego twarzy, tylko kilka fragmentów jego ciała nie było owiniętych łańcuchami. Zamknął oczy i zrobił wdech blisko mojej dłoni, spazm przechodzący przez jego twarz. – Pachniesz jak Ian. Powiedz, mi że tylko udawaliście, Kotek, albo będę musiał go zabić. Uśmiechnęłam się przez róż, który nagle zalśnił w moim spojrzeniu. – Ja i Ian? Bones, przecież wiesz lepiej. Jego usta zadrżały. – Wasza dwójka wyglądała bardzo przekonywująco. – O to chodziło, prawda? – zapytał Ian przechadzając się. – Choć muszę się przyznać do lekkiej przyjemności z mojej strony. Lekkiej przyjemności? Moja kobiecość została urażona, ale reszta mnie nie dbała o to. Byłam zbyt zajęta patrzeniem w oczy Bonesa i poczucia przytłaczającej ulgi, że rozpoznałam spoglądającą na mnie osobę. – Więc nie będziecie uprawiać seksu. – Balchezek wydał dźwięk rozczarowania. – Teraz jestem znudzony. Bones spojrzał na demona i wtedy na mnie. – Ma rację co do wszystkiego. Obudziłem się tego ranka po pojawieniu się Wraitha i nagle byłem obserwatorem we własnym ciele. – Łatwiej jest opętać silniejsze osoby czy wampiry w trakcie snu. Wtedy ich osłony są obniżone. – wyjaśnił Balchezek. – W przeciwnym razie, musiałaby rozlać litry twojej krwi, by cię osłabić na tyle, by cię opętać. Bardziej brudna robota. Litry krwi. Wróciłam pamięcią do hotelowego pokoju Annette i jej dziwnego zachowania tej nocy, gdy Bones miał przyjęcie urodzinowe. Więc ona była pierwszą opętaną osobą. Wraith był napastnikiem, ale ona nie oskarżyła go, ponieważ wszystko co wyszło z ust Annette było pod kontrolą demona. Ten sam demon kierował Wraithem, jeżeli Balchezek miał rację co do niego będącego główną kotwicą demona. 61

– Jest kilka rzeczy, które muszę powiedzieć, Kotek. – oświadczył Bones, zwracając moją uwagę z powrotem do elementów łańcucha opętania. – Nie wiem jak długo będę w stanie utrzymać demona w uśpieniu. Ona jest bardzo silna. – Wciąż tam jest? – Realistka we mnie oczekiwała tego, ale miałam nadzieję, że jego gniew jakimś cudem ją wyrzucił. – Tak, –odpowiedział krótko. – Oczywiście, że jest. – Balchezek potrząsnął głową. – Myślisz, że was okłamałem. Nie wskazałam, że był demonem, więc kłamstwa były jego domeną. Był naszym najlepszym źródłem informacji i nie chciałam aby odszedł w pośpiechu. – Musisz udokumentować jak odwołuję to, że wykluczyłem ciebie z mojej linii i potwierdzam oświadczenie, w którym ponownie mianuję cię dziedzicem mojej linii, – powiedział Bones, furia kipiała z jego twarzy gdy kontynuował. – Także określę Mencheresa, Kirę, Spade’a, Annette i Wraitha jako opętanych. Kiedy to zrobię dasz mi srebrny nóż. Nikt nie zwątpi w moje oświadczenie, gdy zobaczą, że jestem gotów za nich umrzeć. – Nie! – powiedziałam natychmiast, przerażenie wypełniało mnie. Bones zamknął na chwilę oczy. – Przykro mi, że do tego doszło, ale nie mam złudzeń co do tego co musi zostać zrobione. Wierz mi, wolałbym umrzeć tysiąc razy niż znów patrzeć jak moje własne ręce uderzają ciebie, ponieważ jakaś suka ma kontrolę nad moim ciałem. Chwyciłam jego włosy mniej brutalnie niż kilka minut temu Iana. – Ale przestałeś kiedy ona wbiła ten nóż w moje serce. Zatrzymałeś ją! – Ujawnienie ciebie i Mencheresa jako opętanych zaowocuje wojną cywilną w waszej linii, – ostrzegł Ian. – Nie wspominając, że to będzie zaproszenie dla wszystkich twoich wrogów do ataku, gdy wy będziecie osłabieni. To będzie krwawa łaźnia, Crispin. – Ian ma rację, posłuchaj go, – powiedziałam, zbyt zmartwiona Bonesem by być zszokowaną słowami wychodzącymi z moich ust. – Mogę nie być zdolny powstrzymać jej następny razem kiedy spróbuje cię zabić, i odmawiam podjęcia takiego ryzyka. Nawet teraz rozrywa moją siłę, by odzyskać kontrolę. Przysięgłaś Kotek. Lata temu kiedy Mencheres zapytał cię czy ty zabiłabyś mnie, jeżeli byłabyś na jego miejscu, a ty przysięgłaś, że jeżeli ja zamordowałbym najbliższych ci i nie przestawał, to zrobiłabyś to. Demon we mnie zabije każdego na jego drodze, a na to nie możesz pozwolić. Jedyny sposób by ją powstrzymać to zabicie mnie. Nie. Nie. Słowa brzmiały we mnie tak głośno, że wymagało to chwili by zdać sobie sprawę, że ktoś jeszcze mówił. 62

– …być może jest inny sposób, ale to cię będzie kosztować, – skończył Balchezek. Moje spojrzenie przesunęło się na demona o orzechowych włosach. – Co takiego? Jaki inny sposób? – Jeżeli powie, że to będzie mnie kosztowało moją duszę, Boże pomóż mi, bo mogłabym się zgodzić. Bones zamknął oczy, krzywiąc się odrobinę. – Ona staje się bardzo niespokojna. Tak jak ja byłem świadom wszystkiego kiedy ona miała kontrolę, tak teraz ona słucha. Najlepiej będzie nie omawiać tego w mojej obecności, Kotek. – O tym właśnie mówiłem, – wymruczał Balchezek. Wyszedł z pokoju rzucając przez ramię – Idziecie czy co? Spojrzałam na Bonesa i przepraszająco wzruszyłam ramionami. – Będziemy za chwilę. Spojrzał na łańcuchy, leciutki uśmiech przewinął się przez jego twarz. – Idź, kochanie. Będę tutaj czekał.

Rozdział 17 – Nie zamierzam przehandlować ani swojej duszy ani kogoś innego, – to były moje pierwsze słowa, kiedy wyszłam z Ianem i demonem na zewnątrz podziemnego garażu. Jeżeli Balchezek będzie myślał, że jestem pod tym względem bezkompromisowa, to może nie będzie naciskał na warunki, które w akcie desperacji mogłabym przyjąć. Demon prychnął. – To dobrze, ponieważ nie chcę twojej, i to pewnie nowość dla ciebie, ale nie masz władzy nad czyjąkolwiek duszą, Panno o Przesadnym Poczuciu Ważności. Odetchnęłam to słysząc, ale udawałam, że gwiżdżę na obrazę. Ian zaśmiał się. – Robi to czasami, prawda? – Zanim przejdziemy dalej, to dlaczego chcesz wspomóc wampiry przeciwko twojemu własnemu gatunkowi? – Mogłam być zdesperowana, ale nie zamierzałam ignorować najbardziej logicznego pytania. – Ponieważ nienawidzę mojej roboty, – powiedział uroczyście Balchezek. Moje brwi uniosły się. – Uważasz potępianie dusz za pracę? – Jak określiłabyś coś co musisz robić by się dopasować do reszty, ale narzeka się na ciebie zawsze gdy to zrobisz, i nigdy nie jesteś doceniany za swoją robotę? – Kolejne prychnięcie. – Zgaduję, że małżeństwo też się tu kwalifikuje, ale dla mnie, to jest zaprzedawanie dusz. 63

Czy to możliwe, że nie wszystkie demony były wcieleniem zła? Ten jeden żałował tego co robił? – Więc nie lubisz tego, że musisz skazywać ludzi na potępienie? Spojrzał na mnie jakbym była szalona. – Jakaś mięsożerna małpa przychodzi do mnie płacząc „och ja potrzebuję tego czy tego, daj mi to a możesz mieć co tylko chcesz”. Więc daję, a potem on narzeka na to i ja jestem tym, który ma czuć się źle? W porządku, wyglądało na to, że nie miałam racji o nim czującym żal! – Taa, ponieważ wykorzystujesz ludzi, którzy znajdą się na samym dnie, – zaznaczyłam. – To nieuczciwe. Przewrócił oczami. – To nie było tak, że pytano mnie kiedy ci na dole poszli na wojnę z tymi na górze. Oczekuje się, że będę robił to co mi się każe, cały dzień, każdego dnia, przez resztę wieczności czy mi się to podoba czy nie. A jeżeli nie zrobię tego jestem wrzucany do jeziora ognia. Nie mów mi o sprawiedliwości. – Więc czego chcesz w zamian za pomoc nam? – Zapytałam, rzucając Balchezekowi wykalkulowane raz-na-zawsze. – Oferujesz nam informacje które pomogą pokonać tego demona, i właśnie udowodniłeś, że nie z powodu skruchy. Balchezek uśmiechnął się. – Wcale nie. Chcę miejsca w waszym świecie. Jeżeli spróbuję zniknąć samodzielnie, ci wyżej postawieni znajdą mnie, a wolałbym raczej umrzeć niż zostać złapanym, gdy ukrywam się wśród ludzi. Ale jeżeli znajdę się pod ochroną wampira, szukanie mnie przysporzy więcej problemów niż jestem wart. Tak jak powiedziałem, większość demonów nie chce trącać ula pełnego kłów, jeżeli można tego uniknąć. – Chcesz abym uznała cię jako członka mojej linii? – Nie mogłam powstrzymać obrzydzenia w moim głosie. – Przyjmujesz duchy, – powiedział, wyrzucając to słowo jakby było głupie. – Ale demon nie jest dość dobry dla ciebie? Poza tym nie chcę ochrony od twojej linii. Jesteś taka zarozumiała, że doprowadzasz do obłędu. Ale ty, – skinął na Iana, – jesteś bardziej w moim stylu. Ian skinął głową, że się zgadzał z ich podobieństwem. – Jesteś pewien swojej decyzji? Ponieważ choć nie wymagam moralności od członków mojej linii, to oczekuję lojalności. Jak mogę być pewien, że nie zmienisz później zdania? – Znasz ten film gdzie niedoceniani pracownicy biurowi wkurzyli się, rozwalili kserokopiarkę na kawałeczki, a potem obrabowali własną firmę? – Błysnął zębami w czymś zbyt zabójczym by było uważane za uśmiech. – Uważaj tego demona w twoim przyjacielu za

64

moją kserokopiarkę, a kradzieżą będzie zdradzenie sekretów mojej rasy mówiąc ci jak ocalić go i twoich przyjaciół, nie zabijając ich. Ian wyciągnął rękę, którą demon chwycił bez zawahania. – Wypełnij swoją obietnicę, a zostaniesz powitany w mojej linii wraz z moją pełną ochroną. Balchezek potrząsnął jego rękę. – Cudownie. To pierwsza część moich warunków. Dlaczego nie byłam zszokowana tym, że demon miał więcej warunków? – Jaka jest druga część? Puścił rękę Iana i uśmiechnął się do mnie. – Życie nie jest wiele warte bez paru podstawowych wygód, prawda? Chcę pieniędzy. Nieprzyzwoitej sumy pieniędzy, by być dokładniejszym. Nie miałam zbyt wiele w banku, ale Bones zebrał fortunę w czasie wieków pracy jako łowca nagród i dzięki inwestycjom kierowanym przez wampira, który potrafił przewidywać przyszłość. – Dobra. Kiedy to się skończy, jestem pewna, że dostaniesz czek, który przyprawi mnie o wymioty, gdy go będę wypisywać, co ty na to? Balchezek kaszlnął. – Potrzebuję odrobiny zaliczki na tę obietnicę. – I wtedy skinął na moją rękę. Spojrzałam w dół na czerwony diament w pierścionku, który Bones dał mi tego dnia gdy poprosił mnie o rękę. Jego wartość sentymentalna była bezcenna. Z powodu rzadkości czerwonych diamentów i jego pięciokaratowego rozmiaru, jego rynkowa cena też była z górnej półki. Ześlizgnęłam go i wręczyłam go bez chwili wahania. Wolałam mieć Bonesa żywego niż skałę, która złamałaby mi serce wspomnieniami, gdyby on był martwy. – Dobra. Kiedy pomożesz nam wygnać tą sukę z każdego nie zabijając ich, dostaniesz w zamian swój nieprzyzwoity czek. Zgoda? Stworzenie, które zawarło niezliczoną ilość nadnaturalnych umów włożyło pierścionek do kieszeni i uśmiechnęło się. – Umowa zawarta. Odwzajemniłam uśmiech, upewniając się że moje kły ukazały się w ostrzeżeniu. – Trzymam cię za słowo. Dwa wampiry i demon, sprzymierzeni razem. To był świąteczny cud, jasne, ale wciąż makabrycznego rodzaju. Mimo to, stworzę swój własny cud, jakkolwiek będę musiała do niego dojść.

65

Rozdział 18 Balchezek powiedział, że musi załatwić parę spraw i dołączy do nas później, więc tylko ja i Ian wróciliśmy z powrotem do podziemnego garażu. – Powiedz mi, że nie przehandlowałaś swojej duszy, Kotek, – to były pierwsze słowa Bonesa na mój widok. Chociaż oddałabym wszystko co się da, to byłam w stanie odpowiedzieć. – Oczywiście, że nie, – z pełną szczerością. Jeżeli zdołałam zabrzmieć tak jakbym nigdy tego nie brała pod uwagę, to byłoby tylko wisienką na torcie. Bones wbił w Iana twarde spojrzenie. – Czy ona kłamie? – Wierzysz jego słowu bardziej niż mojemu? – Potrząsnęłam głową. – To jest obraza. Ian rzucił Bonesowi leniwy uśmiech. – Nie martw się Crispin. Nasz śmierdzący siarką kolega ma bardziej przyziemne dobra na myśli w zamian za pomoc jakiej nam udziela. – Naprawdę, – dodałam kiedy Bones wciąż patrzył na mnie jakby wątpił czy my mówiliśmy prawdę. – Musimy trzymać cię skutego łańcuchami dopóki Balchezek nie skontaktuje się z nami, i nie podzieli planem gry, – kontynuowałam, nienawidząc tej konieczności mimo, iż przyjęłam do wiadomości czemu tak musi być. – Ian i ja będziemy pilnować ciebie na zmianę. Przykro mi z powodu… – Mi nie jest przykro, – Bones przerwał mi. Spojrzał na mnie, a potem odwrócił wzrok. – W ten sposób nie będę mógł cię skrzywdzić. To wszystko o co się martwię. – Wybacz nam na chwilę, Crispin, – Ian powiedział. Po czym pociągnął mnie ku odległej części betonowego labiryntu, gdzie znajdowała się dziura prowadząca na zewnątrz. Wyskoczył a ja podążyłam za nim, zastanawiając się dokąd zmierzał. Ian przeszedł na drugą stronę ulicy. – Chcesz aby Crispin stracił tę kontrolę którą ma nad demonem? Mrugnęłam na to pytanie, zbyt zaskoczona by się obrazić. – Dlaczego tak mówisz? – Zżera go poczucie winy z powodu tego, do czego zmusił go ten demon. Cholera, jestem samolubnym próżnym draniem, ale nawet ja czułbym się źle gdybym kopnął cię w twarz i próbował zabić, jeżeli byłabyś moją żoną. Pomnóż to przez dużo lepsze cechy Crispina, i masz udręczonego mężczyznę. Do tego zachowujesz się jakby był temu winny.

66

Dobra, teraz byłam zła. Nie wymagało to zbyt wiele rozmawiając z Ianem. – Wiem, że to nie jego wina. To wszystko przez nią, a on nie ma powodu by czuć się źle. Więc czemu nie znajdziesz sobie szybkiego numerka, Ian! – Dlaczego ty nie zaliczysz skutego łańcuchami numerka. Warknęłam. – Jestem pewna, że to słynna brytyjska odzywka, ale zmarnowałeś ją ponieważ nie wiem co masz na myśli. – Mam na myśli, – odpowiedział, mówiąc powoli, jakbym była dzieckiem, – że widziałem jak normalnie zachowujecie się po separacji, gdy jedno z was prawie zginęło. Prawie tratujecie ludzi którzy staną wam na drodze do bzykania. Zamiast tego, teraz robisz wszystko by wzmocnić jego poczucie winy, a powinnaś pokazać mu, że wciąż jest mężczyzną, którego kochasz. Z demonem czy bez. Z łańcuchami czy bez. Moje usta otworzyły się, gotowe posłać Ianowi uszczypliwy komentarz jak to on uważał, że seks nadawał się na każdą okazję, ale się powstrzymałam. Mógł mieć rację. Mogłam zapewniać Bonesa aż cała twarz mi zsinieje, że nie uważam aby był odpowiedzialny za to co ta suka zrobiła, gdy miała nad nim kontrolę, ale jak to mówią, czyny mówią więcej niż słowa. W dodatku, nie było nic romantycznego w podziemnej, opuszczonej stacji Jiffy Lube, ale Bones dawał sobie radę zawsze gdy okoliczności rzuciły w nas podkręconą piłeczką. Powinnam zrobić to samo. – Nie zostaniesz by popatrzeć, – to ostatecznie powiedziałam. Jego usta zadrżały. – Byłoby bezpieczniej w razie gdyby demon zaatakował i przejął kontrolę. – Ugryź mnie, – przerwałam mu. Tym razem Ian nie spróbował zdławić śmiechu. – Zostawię to Crispinowi.

Rozdział 19 Godzinę później zeskoczyłam w dół podziemnego garażu, przebiegając przez wspierające kolumny, aż dotarłam do miejsca gdzie znajdował się Bones. Ian siedział oparty tuż przed nim, jego jedna noga położona na stosie dodatkowych łańcuchów, zebranych w razie czego. Rzuciłam kartę hotelową Ianowi. Byliśmy zameldowani niedaleko stąd, więc mieliśmy inne miejsce do przechowania broni. 67

– Łap. Może się wykąpiesz, zmienisz ubranie i znajdziesz sobie kogoś do zjedzenia? – I nie śpiesz się, dodało moje wymowne spojrzenie. Ja zrobiłam już dwie z tych trzech rzeczy, na co wskazywały moje wilgotne włosy i nowy strój. Mimo wszystko, nie zamierzałam uwodzić męża, gdy zapach jego przyjaciela wciąż przylegał do mnie. Ian wstał. – Nie masz nic przeciw, jeżeli tak zrobię? Do zobaczenia później. Zaczekałam aż usłyszę jak wychodzi zanim położyłam na ziemi trzymaną torbę, po czym zaczęłam rozkładać jej zawartość na podłodze. Bones wciągnął powietrze. – Świeczki zapachowe? – Niedobrze mi od zapachu oleju i krwi, – odpowiedziałam zapalając je. – To jest lepsze. Nie musiałam patrzeć w górę, by wiedzieć że jego ciemnobrązowe oczy podążały za każdym moim ruchem. Mogłam prawie poczuć jego spojrzenie, choć próbował wyciszyć swoją aurę, dreszcze bólu i żalu szeptały w mojej podświadomości. – Czy Ian powiedział ci, że Balchezek mówi, iż zna sposób na pozbycie się tego demona bez zabijania ciebie i pozostałych? – zapytałam, spoglądając na niego. Jego brwi zetknęły się. – Tak, ale nie ufam demonom. Zaśmiałam się miękko. – Zgadzam się, ale Balchezek ma swoje powody by nam pomagać. Nie zamierzałam powtarzać tych powodów gdy demonica podsłuchiwała wewnątrz Bonesa. Ponieważ opętanie wampira technicznie było dla demonów czymś z kategorii „absolutne nie”, wątpiłam że ta suka wypapla coś o Balchezeku nie ujawniając siebie, ale dlaczego jej nie dogryźć? – Wiesz co musisz zrobić, jeżeli on się myli, Kotek. Powaga w jego głosie sprawiła, że przebiegł przeze mnie dreszcz, który nie miał nic wspólnego z chłodną temperaturą w garażu. Jasne. Znajdę inny sposób by cię ocalić, milcząco obiecałam, ale nie powiedziałam tego na głos. Bones tylko kłóciłby się o obietnice i obowiązki, a ja nie dbałam o żadne z tych rzeczy, jeżeli to oznaczałoby, że on musi umrzeć. Skończyłam zapalać świeczki i podeszłam do niego. Jego usta wciąż były zaciśnięte w wąską linię, ale spojrzenie prześlizgnęło się po mojej sylwetce, jakby nie mógł nic na to poradzić. Poza żalem i bólem, kolejna emocja prześlizgnęła się przez moją podświadomość – zazdrość. Mógł wiedzieć że miałam same dobre intencje podczas wcześniejszego popisu z 68

Ianem, ale jego wampirza natura wymagała by potwierdził swoje prawo do mnie. Jak dobrze to znałam będąc po drugiej stronie monety zazdrości w przeszłości. – Jak twój demoniczny dziki lokator? – Zapytałam, muskając jego łańcuchy. – Zła. – jedno słowo, naładowane ciężarem emocji, które czułam gdy próbował je powstrzymać. Uśmiechnęłam się. – Dobrze. – Wtedy wyjęłam klucze i otworzyłam pierwszy z wielu zamków dołączonych do łańcuchów. Napięcie prześlizgnęło się przez mur który wzniósł wokół swojej aury. – Co robisz? Odpięłam długi łańcuch, pozwalając mu opaść na podłogę. – Czynię cię bardziej dostępnym. Jeden za nami, pół tuzina przed, i nawet wtedy wciąż nie będziesz zdolny ruszyć rękami czy nogami. – Nie, – jego oczy błysnęły zielenią. – Ona jest zbyt niebezpieczna. Otworzyłam kolejny łańcuch zanim uniosłam się na palce by powoli przesunąć językiem wzdłuż jego ucha. – Pieprzyć ją, – wyszeptałam. – Miała cię dla siebie zbyt długo, a teraz jesteś mój. Więcej łańcuchów opadło. Jego usta musnęły mój policzek, kontrola wlaczyła z głodem jaki w nim wzbierał. – To nie jest bezpieczne, – spróbował znów. Zaśmiałam się zanim złapałam jego ucho kłami, które już wysuwały się przy moim wzrastającym pragnieniu. – Och, Bones. Jak często to co robimy jest bezpieczne? Niski jęk był moją odpowiedzią. Więc to wybuch żądzy przełamał ostatnią barierę, jaką wzniósł wokół swoich emocji. Zatonęłam w nich, liżąc płatek jego ucha i pozwalając mojemu oddechowi drażnić to samo miejsce. Nie mógł chwycić mnie rękami, ale jego aura zamknęła się wokół mnie, wpychając mnie w łaskoczącą chmurę mocy i gwałtownej żądzy. Jego aura wciąż była we fragmentach, z powodu walki by utrzymać demona pod kontrolą, ale nie miałam wątpliwości, że wygra tę walkę. Jeszcze trzy łańcuchy spadły z jego pasa. Mogłam teraz sięgnąć przez pozostałe i rozpiąć jego koszulę, ujawniając twarde ciało klatki piersiowej i brzucha. – Tęskniłam za tobą, – powiedziałam, opuszczając jego ucho na rzecz ust. Jego usta zamknęły się nad moimi z takim głodem, że moje żarzące się pragnienie zmieniło się piekło. Nie czekał aż otworzę usta, naparł na nie głębokimi, szukającymi uderzeniami języka. Jęknęłam i chwyciłam mocniej łańcuchy. Więcej ich spadło, aż mogłam przycisnąć moje ciało do jego i poczułam nacisk czegoś innego niż metal przy mnie. Jęknął, szorstko i z wnętrza, kiedy sięgnęłam w dół i zamknęłam rękę wokół niego. 69

Jego usta oderwały się od moich, błyszczące zielenią spojrzenie przyszpilało mnie jego intensywnością. – Zdejmij ubranie. Muszę cię zobaczyć. Cofnęłam się na drżących nogach, ryk pożądania uderzał o moją podświadomość, czyniąc mnie prawie zadowoloną, że on był skuty. Był dziki, prawie zabójczy. Jakby myślał że to ostatni raz, kiedy będziemy razem i nie powstrzymywał niczego poza demonem wściekającym się wewnątrz niego. Ściągnęłam koszulkę przez głowę i odrzuciłam na bok, moja skóra pokryła się gęsią skórką pod naciskiem jego spojrzenia. Mój stanik zniknął jako następny, sutki już twarde i obolałe. Potem dżinsy. Ściągnęłam z nimi majtki, skopując jedno i drugie na bok. – Zachwycająca. Jego akcent był niższy i patrzył się na mnie jakby smakował mojego ciała oczami. Spojrzałam na niego, chłonąc widok jego bladego ciała rozciągniętego na mięśniach, które napinały się przy łańcuchach. Był prawie przerażający w swoim gwałtownym pięknie; usta pełniejsze od niedawnego pocałunku, oczy błyszczące zielenią, szczęki zaciśnięte od namiętnej niecierpliwości. Ja też byłam niecierpliwa, emocje zawrzały we mnie, sięgając daleko za pożądanie. Ktoś próbował ukraść mi najważniejszą osobę na świecie, a ja zamierzałam odzyskać to co moje. Jego spojrzenie zabłysło jaśniej gdy podeszłam, przebijając się przez ostatnie łańcuchy wokół jego bioder. Bogactwo jego ciała wypełniło moje ręce, a mocne pociągnięcie rozerwało przód jego dżinsów. Po czym wspięłam się na stos metalu, by sięgnąć jego wysokości, owijając uda wokół jego pasa. Jego usta naparły na moje, język zmysłowo napierający na mnie, gdy schylił się by wprowadzić to twarde ciało w moje wnętrze. Nie miałam czasu by sięgnąć w dół, by mu pomóc, gdy silny ruch wepchnął go we mnie, wydobywając ze mnie westchnienia, które wniknęły w jego usta. Każde zakończenie nerwowe, błyszczało przyjmując kolejne uderzenia wprowadzającego go głębiej, wysyłające więcej przyjemności przelewającej się przeze mnie. Chwyciłam jego ramiona przez łańcuchy, a on poruszył się znów, zagłębiając się aż po nasadę. Wtedy otarł się o moją łechtaczkę, w sposób który wysłał spazmy przenikające lędźwie. Jęknęłam gdy zrobił to ponownie, zaciskając ramiona wokół jego szyi by się oprzeć i podnosząc drugie udo, by przycisnąć nas bliżej. Zaczął poruszać się silnymi, równomiernymi uderzeniami, które sprawiały iż pomiędzy pocałunkami błagałam o więcej. Moc prześlizgnęła się po moich plecach, zakręcając się wokół mnie utrzymując mnie w górze 70

i wtapiając moje biodra głębiej w niego, niż to co mogły uczynić moje ręce. Jego pchnięcia nabrały intensywności, wysyłając cudownie silne prądy przeze mnie. Moja głowa opadła i odchyliłam się w tym niewidocznym uścisku, lędźwie zaciskające się w oszalałym zapomnieniu z każdym głębokim, gwałtownym pchnięciem. Jego gardłowe warknięcia i moje jęki zatonęły w dźwiękach łańcuchów gdy poruszaliśmy się szybciej, szybciej aż nie byłam świadoma niczego poza przytłaczającym wrażeniem napięcia wewnątrz mnie. Zakończyło się to orgazmem, który wyrwał zachrypnięty krzyk ze mnie, uczucie odpowiadającego spazmu Bonesa wysłało jeszcze więcej ekstatycznych dreszczy przez moje ciało.

Rozdział 20 Zadrżałam przy nim, czując jak napięcie w moich ramionach i nogach zastąpiła galareta. W pewnym momencie, ukląkł na tyle na ile pozwoliły łańcuchy, tak że chłodny metal wbił się w moje kolana, ale nie dbałam o to. Wszystko nagle migotało zbyt silnie jak dla mnie by skupić się na braku komfortowego otoczenia. – Nie chcę się ruszać… już nigdy, – zdołałam powiedzieć. Jego śmiech był miękki, nieprzyzwoity, i wolny od obaw, które wiązały go bardziej niż łańcuchy przymocowane do kolumny. Usłyszeć to było kolejną ulgą, co wywołało głębszy niż każdy wcześniejszy, pełen eksplozji orgazm. Coś miękkiego dotknęło moich nóg. Spojrzałam w dół i zobaczyłam koc unoszący się w górę, który poprzednio znajdowało się w rogu. Moc Bonesa wzbiła go wyżej, aż owinął się wokół moich ramion i osłonił od chłodnego powietrza. To był kolejny dowód tego, że to jego siła sama w sobie powstrzymywała go a nie łańcuchy i zamki, którymi Ian i ja go owinęliśmy. – Szpaner, – wymruczałam, owijając koc wokół nas obojga. Uśmiechnął się, ale cień przesunął się po jego twarzy, który jak wiedziałam był demonem próbującym wejść pomiędzy nas. – Powstrzymam ją przed używaniem tej mocy, na tyle na ile będę mógł. Jeżeli przejmie kontrolę nade mną jeszcze raz, łańcuchy spowolnią ją na tyle byś mnie postrzeliła. Nie zawahaj się. Będziesz miała tylko chwilę. Nie spojrzałam za siebie tam gdzie wetknęliśmy pistolety, ale były one w bliskim zasięgu. – Nie, ale nie mówmy o tym teraz. Powinieneś spróbować się przespać. 71

– Nie, – powiedział natychmiast. – Ona chce abym zasnął, bo moja ochrona wtedy osłabnie i będzie mogła ponownie przejąć kontrolę. Gniew zapłonął we mnie, napędzany przez miłość do Bonesa i terytorializm, który przechodził z każdego wampira przede mną. Ten demon nie wygra. Ona zapłaci za to, że wybrała mojego męża do opętania. Przegonie ją do samego piekła i z powrotem, jeżeli muszę, by się zemścić. – No cóż, to będzie musiała cholernie długo czekać, – powiedziałam, zduszając mój gniew na tyle by się uśmiechnąć. – Rzadko śpisz i to wtedy gdy nie próbujesz pokonać piekielnej suki. Przyłożył swoje czoło do mojego, zamykając oczy. – Ale ty śpisz, Kotek. Wiesz, że uwielbiam tulić cię kiedy ty śnisz. Nie mógł dotknąć mnie rękami, ale kolejne fale jego mocy owinęły mnie, jakoś bardziej intymnie niż ciało. Nienawidziłam myśli, że to mógł być ostatni raz gdy zasnęłam obok niego, jakby emocje muskające mnie mi to mówiły. Z demonem uwięzionym w nim, Bones czuł jakby każda chwila pomiędzy nami miała datę ważności, jeżeli chciałby utrzymać mnie bezpieczną. Ale ja byłam równie uparta jeśli chodzi o ocalenie jego życia. Ten demon tego jeszcze nie wiedział, ale ona wybrała niewłaściwą parę do zadzierania z nią. Owinęłam ramiona wokół jego szyi, zmieniając pozycję, aż znalazłam się zwinięta na jego kolanach, zamiast wisieć na nim. Wtedy zamknęłam oczy, westchnęłam gdy umościłam się tak wygodnie jak było to możliwe. Nie bałam się zasnąć obok niego, opętanego demonem czy nie. Nic na tym świecie, ani poza nim nie zmusiłoby Bonesa do opuszczenia osłon i narażenia mnie gdy byłam bezbronna. – Kocham cię, – wyszeptałam, układając głowę pod jego podbródkiem. Coś niepokoiło moją podświadomość gdy czułam, jak odpływam. Balchezek mówiący o warunkach jednoczesnego opętania kilku wampirów. Zaletą było to, że jeżeli się rozdzielisz, nie jesteś ograniczony tylko do opętania ludzkiej rodziny twojej kotwicy. Mogłeś także dojść do trzeciego czy czwartego pokolenia kotwicy stwórcy twojej linii… Wraith był kotwicą demonicy, ale to oznaczało, że ona powinna opętać Bonesa jako pierwszego. Będąc w Bonesie, mogłaby rozdzielić się pomiędzy inne wampiry gdy te zasną; każdy w domku poza Denise mieścił się w wymaganych pierwszych czterech generacjach tej samej wampirzej linii krwi. Ale to nie Bonesa ten demon okaleczył w hotelowym pokoju by wymusić pierwsze jednoczesne opętanie. To była Annette, ale Wraith i Annette byli spokrewnieni tak jak on i Bones, więc to nie powinno być możliwe, chyba że… 72

Wystrzeliłam w górę, patrząc na Bonesa. – Co? – zażądał. – Bones. Ja, ja myślę że Annette może być tą osobą, która przemieniła Wraitha w wampira dwieście lat temu. Słońce zaczynało wschodzić kiedy Balchezek nagle pojawił się w naszym podziemnym schronie. – Mam wiadomości, – ogłosił. Mógł ignorować duchy, ale miał wiele wspólnego z nimi gdy chodziło o nieoczekiwane pojawianie się. – Chodźmy pogadać na górze, by mieć trochę prywatności. – Idźcie, – Bones powiedział, kiedy zawahałam się, nienawidząc potrzeby traktowania go w ten sposób z powodu wroga wewnątrz niego. Ale odepchnęłam tę myśl od siebie, narzuciłam jakieś ubrania, po czym spotkałam Balchezeka na zewnątrz, gdzie było niemożliwe by Bones nas podsłuchał. Ian stał tam także, patrząc na demona z wyczekiwaniem. – Dokopałem się do tego jak pozbyć się demona z waszych znajomych, – Balchezek zaczął. – Miałem rację! Jest inny sposób niż nóż z kości wbity w oko, a jedyną osobą, która musi umrzeć jest główna kotwica demona. – Wraith, – powiedziałam, czując rozdarcie. – Musimy zabić Wraitha? Balchezek uśmiechnął się. – Kim jest twój ulubiony demon, co? Powiedziałem ci, że zarobię na ten nieprzyzwoicie wysoki czek, który zamierzasz mi dać. – Ale powiedziałeś wcześniej, że możesz ocalić Bonesa i wszystkich pozostałych bez zabijania ich, – przypomniałam mu. – Tak, twoich pozostałych przyjaciół. – Wzruszenie ramionami. – Nie myślałem, że uważasz Wraitha za przyjaciela. – Nie uważam, ale jeżeli jest opętany, to jest niewinnym człowiekiem, który przypadkiem jest bratem mojego męża, i ciągle jest gdzieś tam, – odpowiedziałam ostro. Balchezek westchnął. – Jeżeli wierzysz w naiwną ideę, że każdy jest niewinny, to prawda. Spójrz, nienawidzę używać sloganów, ale nie możesz zrobić omleta bez rozbicia jakiegoś jajka, prawda? Musisz wybrać pomiędzy życiem wszystkich twoich przyjaciół a życiem jednego nieznajomego, który przypadkiem jest z tobą spokrewniony. Nic nie powiedziałam, ale moja szczęka zacisnęła się, jedyny zewnętrzny znak wzbierających we mnie emocji.

73

– Jeżeli to pomoże, to wątpię żeby w nim pozostała jakakolwiek osobowość, – Balchezek kontynuował. – Powiedziałem ci że Hazael musiała opętać swoją kotwicę, kiedy ta była wciąż człowiekiem. Jak długo myślisz, twój chłopak jest wampirem? Bo od tak dawna jest opętany. Prawdopodobnie jest teraz warzywem. – Wzruszenie ramion. – Jak powiedziałem, jeżeli wasz rodzaj byłby łatwy do zamieszkania, moi ludzie nie obawiali by się przetrzepać waszych piórek. Przejęlibyśmy was milenia temu. Dwieście lat bycia opętanym. Nawet jeśli Wraithowi pozostała jakakolwiek świadomość, to musiał być szaleńcem po tym jak jego wola została odebrana na tak długi czas. Niczyja świadomość nie zdoła wytrzymać takiej ilości stresu. – Jeżeli to jedyny sposób na ocalenia pozostałych, to Wraith umrze, – Ian stwierdził. Chciałam się nie zgodzić, znaleźć inny sposób, ponieważ to było wystarczająco straszne skazać niewinnego człowieka na śmierć dla większego dobra, ale co gorsze, ten mężczyzna był bratem, którego Bones nigdy nie poznał. Mimo to nie powiedziałam nic, a moje milczenie potwierdziło akceptację. Byłam zadowolona, że nie mogliśmy tego powiedzieć Bonesowi. Pomyślał, że ukrywamy informację ponieważ nie chcemy by demon podsłuchał nasz plan, ale ja nie chciałam obciążać Bonesa winą. Wziął na siebie zemstę na moim ojcu, abym ja nie musiała. Ja przynajmniej mogłam wziąć na swoje ręce grzech krwi jego brata. Mogło nie podobać mi się poświęcenie życia Wraitha, ale jeżeli wybór był pomiędzy nim a Bonesem, to był on dla mnie oczywisty. I demon nie wydawał sobie zdawać z tego sprawy, ale ujawnił inny ważny szczegół. Wymieniłam spojrzenie z Ianem, który przytaknął prawie niedostrzegalnie. On też to wyłapał. – Kiedy uderzamy? – zapytałam. – Musimy poczekać do połowy grudnia, – Balchezek odpowiedział. – Nie ma mowy. Wie, że jesteśmy na jej tropie. Dlaczego mamy dać jej kolejne dwa tygodnie by knuła przeciwko nam? – Jak wiele razy muszę ci powtarzać, że nie ustalasz reguł? – Balchezek mruknął. – W połowie grudnia większość największych światowych religii zaczyna swoje wielkie obrządki. Boże Narodzenie, Hanuka, Zimowe Przesilenie, Muharram… wiara jest przez cały czas silna. To osłabia demony. Jeżeli chcecie pozbyć się tych kawałków z waszych przyjaciół, to wtedy macie największą szansę. – Jeżeli ona wie, że będzie wkrótce osłabiona, to co ją powstrzyma od zabicia każdego zanim to się zdarzy? Tak ja bym postąpił, – Ian stwierdził chłodno. 74

– Instynkt przetrwania, – demon odpowiedział. – Widziałaś co się stało, gdy twój wampir przejął kontrolę, i jej nie zabił , albo gdy musiał obserwować jak ty uprawiasz z nią seks? Co sądzisz zdarzyłoby się gdyby demon spróbował zabić pozostałe wampiry o które dbasz? Miałaby grupowe powstanie, to właśnie. Więc dopóki nie poukłada sobie wszystkiego, utrzyma te wampiry w dobrym stanie nie zadzierając z tymi, których kochają. Wszystko na miejscu. Dla demona, to było zabezpieczenie dotyczące przejęcia linii Bonesa w razie jego śmierci. Publicznie wyrzekł się mnie, ale jeżeli trzeba, mogliśmy to odkręcić i uporać się z konsekwencjami, gdyby nasi ludzie i wrogowie dowiedzieli się, że nie ma głowy linii. Ponadto jak długo mieliśmy Bonesa, tak długo demon nie mógł zrobić krzywdy pozostałym. Potrzebowała ich jeżeli chciała obmyślić inny sposób przejęcia władzy. Użyjemy przeciwko tej suce jej własnego planu. –W porządku, w połowie grudnia. – Mój uśmiech był sztywny. – Więc musimy zabić Wraitha, i wiemy jak to zrobić. Ale jak pozbędziemy się fragmentów demona z Bonesa i innych? Balchezek splótł ręce za głową. – I tu właśnie pojawiają się twoi mali przezroczyści przyjaciele.

Rozdział 21 Dwa tygodnie przed Świętami, Fabian wleciał do naszego nowego lokum w opuszczonej fabryce przy rzece z wiadomościami na które czekaliśmy. – Denise podniosła zarzuty i jest teraz w drużynie. – Dzięki Bogu zdołała uciec, – odetchnęłam. – Jak to zrobiła? – Wraith nie pozwoliłby jej odejść bez względu na to jaką wymówkę by wymyśliła, więc Denise zmieniła się w sobowtóra twojego kota i miauczała pod drzwiami, aż ktoś jej nie wypuścił na zewnątrz. Nie dowiedzieli się, że to ona. Lekkie zadziwienie pobrzmiewało w głosie Fabiana dotyczące zdolności zmiany kształtu przez Denise. Mnie też wciąż to zaskakiwało, a widziałam jak to robi kilka razy. Ian zachichotał. – Sprytna dziewczyna. Byłam zbyt skupiona by skomentować mądrą improwizację Denise. Bones był poniżej w dawnym pokoju grzewczym, zakuty w łańcuchy, pochłonięty walką o utrzymanie własnej woli z istotą, która mogła mieć tysiące lat. Tak wiele siły skupione na wewnętrznej walce, że 75

nie mógł marnować energii stojąc. Piętnaście dni tego wszystkiego, bez przyzwolenia sobie na moment snu wykonało brutalną robotę. Dręczyło mnie obserwowanie jak demon pożera go od wewnątrz, nie mogąc pomóc, ale w końcu, mogłam działać. Nadszedł już czas. Nawet z jego nadzwyczajną siłą woli, nie sądziłam, że Bones wytrzyma dużo dłużej. – Więc zaczynajmy przedstawienie, – oświadczyłam. – Fabian, wiesz co robić. Ian, wezwij Balchezeka, ja wezmę Bonesa. Zeszłam na dół, moje serce zacisnęło się kiedy zobaczyłam ciemną głowę pochyloną naprzód na klatce piersiowej. Jego oczy były zamknięte, i ani mięsień nie drgnął w tym wysokim ciele. Westchnęłam w duchu. Zasnął, wiedziałam że to się w końcu stanie. To był cud, że wytrzymał tak długo, zwłaszcza że Bones nie miał pojęcia że czekaliśmy na określoną datę by zacząć działać. Nie mogliśmy mu powiedzieć, gdyż to zaalarmowałoby tylko demona. Walczył nie widząc końca, a jego ciało w końcu poddało się. No cóż, być może będziemy mieli szczęście i będzie spał tak długo, że pozbędziemy się demona zanim on się obudzi a ona przejmie kontrolę… Jego oczy otworzyły się, zaskakując mnie. Osiadły na mnie w niewyraźnym spojrzeniu. – Kotek? – Bones? – odpowiedziałam z tą samą ilością pytania w moim głosie. – Mmm. – To była jego jedyna odpowiedź, jakby więcej słów to dla niego za dużo. Czy to był wciąż on? Mógł zamknąć oczy dla koncentracji; widziałam jak to robił wcześniej. Ale w obecnym stanie, byłabym zaskoczona jeżeli mógłby zamknąć oczy i nie spać. Albo spał i demon udawał bycie wyczerpanym, żebym myślała że to wciąż Bones? Musiałam być pewna. – Co powiedziałam kiedy się spotkaliśmy po raz pierwszy?– Demon zainfekował jego ciało, ale Bones potwierdził, że nie miała ona dostępu do jego wspomnień, tak jak on nie wiedział prawie nic o niej. Nie odpowiedział, po prostu patrzył się na mnie tymi rozkojarzonymi oczami. Potrząsnęłam jego ramieniem ostro, łańcuchy zabrzęczały tle pod moim dotykiem. – No dalej Bones! Co powiedziałam gdy się pierwszy raz spotkaliśmy? Nawet to mówiąc, wyciągnęłam pistolet ze spodni. Trzymałam jeden przy sobie teraz cały czas, wiedząc, że to tylko kwestia czasu zanim będę musiała go postrzelić. – Cześć przystojniaku, – wymruczał. – Chcesz się pieprzyć?

76

Ulga przeszła przeze mnie i włożyłam pistolet z powrotem do kabury. To były te słowa, które wypowiedziałam będąc niedoświadczonym łowcą wampirów zamierzającym wywabić Bonesa na zewnątrz, tak bym mogła go zabić. O ile brakowało mi uroku, to nadrabiałam to bezpośredniością. – Musisz wytrzymać odrobinę dłużej, – powiedziałam mu zaczynając rozplatać łańcuchy, które przykuwały go do kilku rur. – Przenosimy się do innego lokum. – Kotek, nie potrafię… robić tego dalej. Słowa prześlizgnęły się przeze mnie jak tuzin srebrnych ostrzy. Brzmiał tak smutno, że wszystko czego chciałam to objąć aby on mógł przespać przynajmniej całe trzy dni. To było zbyt wiele. Ja nie wytrzymałabym nawet połowy tego. Ciężko prosić go o więcej, ale choć to było niesprawiedliwe, musiałam odłożyć wszystkie delikatne uczucia na bok. – Musisz to zrobić, – powiedziałam ostro. – Nie jesteśmy tu bezpieczni i musimy odejść. Nie waż się zasnąć i pozwolić jej teraz nas zaatakować. Myślałam, że mnie kochasz. Nienawidziłam siebie za każde słowo. Jeżeli byłabym Bonesem, kazałabym sobie się odpieprzyć i zaczęła potem chrapać. Ale on potrząsnął głową, jakby chciał ją oczyścić i jakoś zmusił się by wstać pomimo łańcuchów ważących setki funtów, owiniętych dookoła niego. Nigdy nie kochałam go bardziej – albo nie byłam bardziej zdeterminowana by wysłać do diabła sukę, która była wewnątrz niego. – To prawda, – kontynuowałam gdy w umyśle obiecywałam mu to wynagrodzić. – Pozostań w gotowości. Utrzymałam rozmowę w takim tonie, jaki tylko surowy sierżant uważałby za zachęcający, usunęłam większość łańcuchów, ale pozostawiłam jego ramiona zamknięte wokół klatki piersiowej w metalowej wersji kaftana. Po czym wepchnęłam zatyczki w jego uszy i założyłam kaptur na jego głowę kończąc szorstką uwagą, by pozostał skupiony. Suka bez serca, stolik dla jednej osoby proszę! Pomyślałam, ale jeżeli sprawy pójdą zgodnie z planem, będzie wolny od demona już tej nocy. Jako ostatni krok przygotowań, przyłączyłam I-poda do jego łańcuchów i podkręciłam. Głośno. Choć był oślepiony i ogłuszony, poprowadziłam go po schodach na pierwsze piętro. Byłoby szybciej zanieść go, ale nagłe „nie” spod kaptura powstrzymało mnie gdy zaczęłam go podnosić. Męska duma przetrwała nawet dwutygodniowy brak snu i bezlitosną napaść, jak było widać. To dobrze. Bones mógłby przeklinać mnie ile tylko chciał jako niewdzięczną sukę, a jeśli dodam mu siły, to rozweselę go. Ian stał obok zakrwawionego rzędu symboli. Balchezek znajdował się po drugiej stronie. 77

Dobrze wiedzieć, że wciąż zachowywał się zgodnie ze swoim nadnaturalnym pochodzeniem. Podniósł z uśmiechem plastikowy pojemnik rozmiaru portmonetki. – W porządku, krwiopijcy. Wyślijmy demona z waszego przyjaciela do jego własnego łóżeczka. Jakby czytał mi w myślach. Niewiele osób znajdowało się w tej opuszczonej sekcji miasta, na szczęście. Jeżeli ktokolwiek zobaczyłby jak prowadzimy zakapturzonego, skutego mężczyznę do samochodu, pewnie wezwałby policję i zgłosił porwanie. Ale na szczęście, nikt nas nie zatrzymał jak rozpędzaliśmy się ku plaży, gdzie czekała na nas łódź pośród wzburzonych wód wybrzeża Północnej Kaliforni.

Rozdział 22 Fale uderzały o łódź jak kamienie bijące o skały, gdy zmierzaliśmy ku małemu statkowi w oddali. Z moją polepszoną wizją, dostrzegłam ciemną głowę Denise w kasku, wiatr rozwiewał jej włosy jak macki Meduzy. Zwolniłam do niewielkiej prędkości, pozwalając by kierowały nami prądy a nie potężny silnik motorówki. Nie chcieliśmy zbliżyć się zbyt blisko. Denise nie nic by podpłynąć do nas. Utrzymała swój statek tam gdzie się znajdował, trwając nieruchomo jak posąg, na swojej pozycji za kierownicą. Niecałą godzinę później, usłyszałam ryk innego silnika zbliżającego się od strony portu. Przy zapadającej ciemności, niskiej temperaturze i ostrzeżeniach dla małych łodzi nikt nie pomyślałaby, że to rodzina na wakacyjnym rejsie. Wąski biały statek podpłynął do łodzi Denise, gasnące promienie słońca błyszczały na tle jasnych włosów wampira w kasku. Wampira który był uderzająco podobny do Bonesa. – Jeżeli chciałaś mi uciec, powinnaś zapłacić gotówką zamiast używać swojej karty kredytowej do wypożyczenia łodzi! – Wraith krzyknął do Denise. Jego głos niósł się nad wodą ku nam, brzmiąc kobieco ale nosząc ślad angielskiego akcentu. Ledwie rzucił spojrzenie w naszą stronę, choć musiał zauważyć jak dryfujemy niecałą ćwierć mili dalej. Skoro Wraith nie był zmartwiony, to z pewnością nie był sam na łodzi. Moje przypuszczenia się potwierdziły, gdy zobaczyłam blond czuprynę a potem trzech brunetów i w końcu truskawkowy blond. Wyglądało jakby Wraith wypożyczył całą załogę. Nie sądziłam, że ryzykowałby pozostawienie ich bez kontroli, po tym jak wykradliśmy mu Bonesa. Ale kiedy egipski wampir obrócił się w naszym kierunku spięłam się. Z tej odległości 78

i gdy oba statki kołysały się na falach, nigdy nie będę miała czystego strzału, ale moce Mencheresa nie wymagały spokojnej powierzchni czy też bliższej odległości by były efektywne. – Teraz, – warknęłam do komórki. Trzy rzeczy zdarzyły się naraz. Duchy wystrzeliły spod naszej łodzi, przelatując przeze mnie, Iana i Bonesa w takiej ilości, że nasze ciała były pochłonięte przez ich przezroczyste formy. W tym samym czasie napierająca presja, którą czułam na szyi, wyciszyła się do dławiącego uczucia które było nieprzyjemne, ale nie zabójcze, ponieważ nie musiałam oddychać. A łódź Denise wybuchła gwałtownie. Po wybuchu szczątki poleciały w każdym możliwym kierunku przykuwając pełną uwagę Wraitha. Próbował zawrócić łódź, ale był zbyt blisko statku

Denise kiedy ten

wybuchł. Płonące kawałki wraku spadły na niego i pozostałe wampiry, niektóre kawałki leciały z taką prędkością, że przebiły bok statku. Nacisk wokół mojej szyi osłabł jeszcze bardziej. – Kotek! – Bones krzyknął, jego aura wybuchła nagle, co było jak zastrzyk adrenaliny. Ian zerwał z niego kaptur i zaczął zdejmować łańcuchy. – Gotowe. Czas odzyskać naszych przyjaciół, – Ian powiedział ze złośliwą satysfakcją. Z równie bezwzględnym uśmiechem, przekręciłam kluczyki w motorówce i zmierzałam ku statkowi Wraitha. On nadal próbował usunąć niebezpieczne kawałki wraku ze swojej łodzi, przeklinając uszkodzenia, które uczyniła niedawna eksplozja. Byliśmy sto jardów od niego, nim Wraith zdał sobie sprawę, że nie zamierzaliśmy zwolnić.. Przez zamgloną warstwę duchów wciąż przechodzących przeze mnie, czyniących moje ciało bardziej zelektryzowanym, zobaczyłam jak Wraith uświadamia sobie co się właśnie stało. – Zatrzymać ich! Zabić ich! – krzyknął do Mencheresa. Po czym przestał uprzątać łódź i zawrócił, włączając silnik. Silnik zażęził, jakby coś zostało złapane w sieć albo zostało uszkodzone przez eksplozję. Nasz statek także zaczął się trząść, ale Fabian i Elisabeth przyprowadzili wielu pobratymców. Więcej duchów pojawiło się, chroniąc statek swoimi ciałami i zachowując się jak nadnaturalny bufor przeciwko mocy Mencheresa.

79

Zdolności dawnego faraona były zatrważające, ale nie działały na to co pochodziło zza grobu. Niemądrze z mojej strony, że demon musiał mi o tym przypomnieć. Balchezek i inni mogli wyśmiewać się z moich kontaktów z duchami, ale to ich ciała działały niczym pole siłowe potrzebne do zneutralizowania przerażającej mocy Mencheresa. Dobrze mieć przyjaciół wśród martwych. Ian zdjął ostatnie z łańcuchów Bonesa i odrzucił je na bok. – Kiedy wpadniesz do wody, połknij dość by napełnić brzuch i nadal połykaj, – powiedziałam ponaglając. Bones sięgnął po mnie i przyciągnął w gwałtownym pocałunku. Duchy wciąż unosiły się wokół nas i w nas, ale to dotyk jego rąk – pierwszy który poczułam od tygodni, sprawił że moje ciało zawibrowało. Balchezek pojawił się pomiędzy nami, mrucząc, – Nie mamy czasu. Sprawdziłam jak blisko byliśmy łodzi Wraitha. Miał rację. – Idziemy po ciebie, skurwysynu! – Krzyknęłam na demona zamieszkującego mojego męża i przyjaciół. Nasza motorówka uderzyła w statek Wraitha nim moje słowa wybrzmiały. Siła uderzenia wyrzuciła nas z łodzi. Bones zatonął natychmiast pod falami, ale Ian wzbił się w górę, zabierając Balchezeka ze sobą. Ja miałam inny plan. Skoczyłam przez spadające kawałki dwóch zniszczonych łodzi, gdy duchy wciąż przywierały do mnie, by złapać blond wampira zanim ona spadnie w wodę. – Mencheres! – Krzyknęłam, trzymając wierzgającą Kirę w silnym uchwycie. – Przejmij kontrolę nad tym demonem wewnątrz ciebie, albo przysięgam, że ją zabiję! To mówiąc, wbiłam srebrny nóż w klatkę piersiową Kiry, ostrożnie, blisko jej serca ale nie przebijając go. Kira zamarła jakby została zamrożona, emitując zachrypnięte dźwięki bólu, które bardziej wyczuwałam niż słyszałam ponad syczeniem i trzaskiem dochodzącym z dwóch tonących łodzi. Czarna głowa wynurzyła się znad fal, jasnozielone spojrzenie obniżyło się na mnie z wyrazem, który był naprawdę przerażający. – Jeżeli pozwolisz tej suce rozgnieść mnie swoją mocą, ona umrze, – ostrzegłam go znów, patrząc się wprost na Mencheresa. No dalej, milcząco ponaglałam. Kącikiem oka, zobaczyłam Wraitha wdrapującego się na przewrócony kawałek kadłuba, ale nie próbującego interweniować. Nie ciałem, w każdym razie. Mogłam prawie poczuć demoniczną energię tryskającą z niego ku Mencheresowi. Demon nie chciał stracić swojej najpotężniejszej marionetki.

80

Inny wampir wyskoczył z wody, ale zanim Spade dosięgnął mnie, Ian złapał wampira w powietrzu uderzając w niego, co wyrzuciło ich oboje poza zasięg mojego wzroku. – Uważaj na wodę! – Balchezek warknął, nic nie chroniło go przed jej niszczycielskim działaniem, ponieważ był cielesnym demonem, nieużywającym czyjegoś ciała tak jak Wraith. Nie odważyłam się odwrócić mojej uwagi od Mencheresa. Prądy energii trzaskały wokół niego, i gdyby gruby koc duchów nie otaczałby mnie kokonem, wiedziałam że straciłabym głowę. Wbiłam nóż odrobinę wyżej, zmuszając Kirę do ponownego jęknięcia, i coś zmieniło się w wyrazie twarzy Mencheresa. Przez ułamek sekundy, myślałam że nawet gromada duchów nie mogłaby mnie ocalić, ale wtedy poczułam jak redukuje te prądy energii zamiast wypuścić je na mnie. Wraith wydał zbolały jęk. – Cat. – Głos Mencheresa był nierówny. – To ja. Puść ją. – Udowodnij to. Zmuś Spade’a i Annette do wpłynięcia pod wodę i wypicia słonej wody, dopóki nie zatoną, – powiedziałam. – Nie! – Wraith krzyknął, kierując się ku mnie. Mur mocy odrzucił go w tył, na przewrócone szczątki kadłuba, dość mocno by uderzył o powierzchnię – i czaszkę Wraitha. Krew trysnęła na białą powierzchnię zanim zniknął w oceanie. Wraith jęknął wysokim, kobiecym głosem. Wtedy usłyszałam plusk. Usłyszałam jak Ian mruczy, – Pijcie, koledzy, – i zgadłam, że Spade i Annette właśnie zanurkowali pod wodę. Te wszystkie znaki były obiecujące, ale trzymałam wciąż nóż wbity w piersi Kiry. Demon musiał walczyć z Mencheresem z całych sił a nic nie zmotywowałoby wampira do utrzymania kontroli jak strach o życie jego ukochanej. Oczywiście kiedy będzie po wszystkim Mencheres mógł mnie wciąż zabić za zranienie Kiry. – Zanieście mnie do niego… ostrożnie! – Balchezek warknął. Ian obniżył się tam gdzie znajdował się Wraith, demon wciąż był wsunięty pod jego ramię jak wielka piłka. Kiedy Wraith ich zobaczył, sspróbował ześlizgnąć się do oceanu by uciec. – Utrzymaj go nieruchomo, – rzuciłam ostro Mencheresowi. Moc trysnęła, przyszpilając Wraitha do odwróconego kadłuba. Ian poprawił swój uścisk na Balchezeku, trzymając go za pas, tak że demon zwisał nad uwięzionym wampirem z wolną ręką. Balchezek rzucił Wraithowi radosny uśmiech zanim rozerwał jego koszulę eksponując bladą, twardą pierś wampira. 81

Wraith krzyczał coś w języku, którego nie rozumiałam kiedy Balchezek wbił nóż w jego pas i zaczął wycinać symbole na piersi Wraitha. Symbole nie znikały dzięki samouleczaniu się, fale słonej wody wydawały się utrzymywać je na miejscu, wtapiać je w jego skórę. Demon był tak głęboko zadomowiony wewnątrz Wraitha, że jego otwarte rany reagowały na słoną wodę w ten sam sposób jak wampiry na płynne srebro. – Pali, prawda? – Balchezek zawołał ponad kobiecymi krzykami, które były jak muzyka dla moich uszu. Spróbuj tego, suko! – Jak śmiesz zdradzać jednego ze swoich dla nich? – Wraith warknął, po angielsku tym razem. Balchezek nie przerwał wycinania. – Spokojnie. Dostanę dużo pieniędzy. Wyobraź to sobie; demon bez sumienia. Nóż błysnął znów, a Kira zadrżała w moich ramionach. Myślałam, że z powodu noża, który wciąż trzymałam wbity w nią, ale zobaczyłam jak Mencheres robi to samo. – Prawie gotowe, – Balchezek wymruczał, tnąc szybciej. Drżenie Kiry zwiększyło się aż zaczęłam martwić się, że te drżenia wbiją nóż zbyt blisko jej serca. Mencheres również reagował w ten sam sposób. Woda dookoła niego zaczęła się pienić. – Prawie, – Balchezek powiedział ponownie, nóż błyskał tak szybko niczym mgnienie. – Tam! – zawołał. Temu pojedynczemu słowu towarzyszył wybuch, który był silniejszy niż ten przy detonacji łodzi, tylko teraz nie nic strzeliło w kilku kierunkach. Cała ta niewidoczna trajektoria była wycelowana we Wraitha, przerywając nawet żelazny chwyt Mencheresa krótko wyginając ciało Wraitha pod ciężarem tego szturmu. Przez sekundę, myślałam, że rozerwie go na kawałki. Ale wtedy energia nagle się rozproszyła. Wraith osunął się zanim uchwyt Mencheresa utrzymał go znów nieruchomo. Pomiędzy unoszącymi się szczątkami łodzi dookoła nas, głowa Bonesa wynurzyła się nad powierzchnię. Choć wciąż wyglądał na wyczerpanego, uśmiech jaki mi rzucił, był wypełniony niezmierzoną satysfakcją. – Nie ma jej, – powiedział po prostu.

Rozdział 23 Mimo że symbole, które Balchezek wyciął, odwróciły pierwotny rytuał i wysłały części demona z powrotem do Wraitha, Mencheres i Kira i tak wypili taką ilość słonej wody, jaka by zabiła normalną osobę rozrywając organy. Naszym celem było by ciała wszystkich 82

zostały wypełnione płynem i były niedostępne do ponownego opętania dla demona, ponieważ jeszcze nie skończyliśmy. Denise przypłynęła na czas by świeżo co nie-opętany Spade otulił ją silnym uściskiem. Wyskoczyła z łodzi przed detonacją, ale górna część jej ciała wyglądała na poszarpaną i zadrapania biegły po jej twarzy, gdyż znalazła się w strefie rażenia. Przynajmniej z jej prawie nieśmiertelnym statusem zostanie uleczona w ciągu kilku godzin. Ian wciąż trzymał Balchezeka w górze. Skóra demona wyglądała na czerwoną i podrażnioną od pryskających słonych fal, ale pozostał poza oceanem z większej ilości powodów niż parząca słona woda. Balchezek oderwał taśmę klejącą z prostokątnego, plastikowego pudełka przypiętego do pasa, otworzył kłódkę, wyciągnął wielkiego szczura. Gwałtowne bicie serca gryzonia, było słyszalne nawet przy odgłosach fal. Balchezek uśmiechnął się do Wraitha. – Spójrz na swój nowy dom, – powiedział trzymając szczura nad porażoną twarzą wampira. Mencheres wciąż trzymał Wraitha w każącym uścisku mocy, odcinając go nawet od możliwości mówienia. – Nie torturuj tego stworzenia, – warknęłam, odlatując. Balchezek prychnął. – Teraz ci przykro z powodu demona? – Mówiłam o szczurze, – powiedziałam. – Oddaj mi go. Balchezek wręczył mi szczura z wymruczanym komentarzem o fałszywej kobiecej wrażliwości. – Czy wypicie wystarczającej ilości słonej wody wypędzi demona z niego w to zwierze? – Bones zapytał wskazując na szczura. Na chwilę zamknęłam oczy. Miałam nadzieję zająć się tą częścią zanim Bones pojawi się nad powierzchnią, aby było za późno dla niego by się mógł zaangażować, ale nie udało mi się. A teraz będę musiała powiedzieć mu prawdę. – Wraith nie może zostać ocalony. – Chciałam aby mógł wyczuć moje emocje, by wiedział jak mi było przykro z tego powodu, ale ta emocjonalna więź z wampirem, który mnie stworzył działała tylko w jedną stronę. – Demon jest w nim tak głęboko; że nie zdoła się wydostać nawet jeżeli by chciała. Jedyny sposób by się go pozbyć to zabicie go. Ból musnął moje emocje, zmieszany ze znudzoną rezygnacją, której nienawidziłam, ponieważ czułam ją zbyt często od Bonesa. Życie było okrutne dla niego tak wiele razy w przeszłości, i wydawało się, że Przeznaczenie nie skończyło jeszcze swoich sztuczek. 83

– Tak podejrzewałem, ale… miałem nadzieję. Te ciche słowa złamały mi serce. Wyszłam, wyciągając srebrny nóż z ostatecznym rozwiązaniem. Lepiej dla Bonesa i mężczyzny uwięzionego pod demonem zamieszkującym go by zrobić to szybko. Skinęłam na Iana, – Teraz. Ian nagle zanurzył się w oceanie, pociągając za sobą Balchezeka. Woda przykryła Balchezeka do pasa, który krzyczał jakby zanurzono go w kwasie. – Wyciągnij mnie stąd! – Nie tak szybko, – powiedziałam chłodno. – Dlaczego nie wyjawisz nam prawdziwej przyczyny dla której pomagasz nam uwięzić tego demona. – Ponieważ mi kurwa płacicie! – Balchezek wykrzyczał, słowa w kolejnym wrzasku. Obserwowałam jak jego skóra pokrywa się bąblami bez litości. Słona woda nie zabije go, ale może sprawić by zapragnął być martwy. – Kłamca. Wymsknęło się ci i nazwałeś ją Hazael, ale żadne z nas nie znało jej imienia, a ty nie przyznałeś się, że ją rozpoznałeś choć najwidoczniej tak było. Więc spróbujmy znów. Dlaczego naprawdę nam pomagasz? Balchezek spojrzał na mnie, gdy woda wydawała się wrzeć wokół niego. Odwzajemniłam spojrzenie, nie mrugając. – No dalej, nie śpiesz się. Uwielbiam wieczorną kąpiel w oceanie. – Ona jest moją przepustką do lepszej roboty, – wykrztusił. Moje brwi się uniosły. – Myślałam, że chciałeś ochrony Iana, ponieważ rzucałeś robotę. – I spędzić resztę życia wśród krwiopijców? – Skóra na jego twarzy zaczęła się rozpadać, ale uśmiechnął się mimo, że to tylko pogarszało jego stan. – Wolałbym raczej zostać w tym oceanie. Nie, wypracowuje sobie ścieżkę z niższej ligi w górę, a przyniesienie Hazael zagwarantuje mi awans. – Więc planowałeś pozwolić nam odwalić całą brudną robotę, kiedy ty zgarniesz nagrodę? Bones wypuścił ironiczne warknięcie. – Niezły z ciebie ptaszek. Dlaczego Hazael jest warta tak wiele dla twojego gatunku, że zagwarantuje ci awans? Kolejny groteskowy uśmiech. – Znasz Amerykańską Listę Najpilniej Poszukiwanych? Demony mają własną wersję, a Hazael była na niej przez ponad dwa wieki. Prawdopodobnie dlatego wskoczyła w człowieka by się ukryć. Musiała myśleć, że trafiła jej się nie lada gratka, gdy ten człowiek zmienił się w wampira; powiedziałem wam, że demony unikają z zasady 84

wampirzego świata. Ale jak chciwość i arogancja doprowadziły ją do zabicia wpływowego Upadłego, Hazael musiała znudzić się spokojnym życiem wewnątrz wampira, którego opętała. Być może myślała, że dość czasu minęło, więc mogła zaryzykować poszerzenie swojej mocy bez ryzyka bycia złapaną. Więc zdecydowała się na jednoczesne opętanie i przejęcie kontroli nad twoją linią. Prawdopodobnie planowała jeszcze coś lepszego. Skinęłam na Iana, który wyciągnął Balchezeka z wody. Dość jej wsiąkło w ubrania, więc nie był zdolny zdematerializować się, ale to też oznaczało, że jego skóra wyglądała jakby go ugotowano. – Mam dobrą i złą wiadomość. Dobra, to że uhonoruję naszą umowę i pozwolę ci dostać ten nieprzyzwoity czek za twoją pomoc w pozbyciu się Hazael z naszych przyjaciół. Zła wiadomość – to wszystko co dostaniesz, ponieważ nie zabierzesz jej z sobą. Po czym wręczyłam piszczącego szczura Spade’owi, który wziął go ze wstrętem. – Musisz odlecieć z tym czymś przynajmniej milę stąd. Spade miał do czynienia z demonami wcześniej, więc odleciał bez zadawania pytań. Żadnej innej łodzi nie było wokół, więc za kilka chwil, nie będzie tu nic więcej dostępnego dla Hazael, co mogłaby opętać, gdy zostanie wyrzucona z Wraitha. Ian i ja mieliśmy nasze ochronne tatuaże, znaki Denise uczyniły ją nietykalną ziemią dla demona, a reszta wampirów i marynarzy w pobliżu była wypełniona słoną wodą. Zostało tylko jedno miejsce gdzie Hazael będzie mogła się udać – prosto do płonącej jamy, a żaden demon o jakim kiedykolwiek słyszałam nie pójdzie tam chętnie. To było jedyne miejsce, którego każdy demon wydawał się naprawdę bać. Balchezek zaczął się wierzgać. – Nie możecie mi tego zrobić. Już powiedziałem mojemu szefowi, że wrócę z nią. – Więc powinieneś zawrzeć to w naszej umowie zamiast nas okłamywać, – odpowiedziałam chłodno. – Znasz stare powiedzenie. Nie narzekaj na warunki umowy po tym jak przyjdzie rachunek. Demon rzucił mi złe spojrzenie jak sparafrazowałam jego dawne słowa, ale przestał wierzgać, gdy Ian wyciągnął nóż z kości i przyłożył go do oczu Balchezeka. – Nie zmuszaj mnie do użycia tego, wciąż nawet cię lubię. Nadal piorunował mnie wzrokiem, ale był milczący i pogodzony z sytuacją. Napotkałam spojrzenie Bonesa i zwinęłam ręce ściślej wokół srebrnego noża. – Pozwól mi się tym zająć, – powiedziałam miękko. Spojrzał na wampira który był jego bratem. 85

Z rozszerzonych oczu Wraitha, mogłam powiedzieć, że demon wewnątrz niego walczył z całą potencjalną mocą by się uwolnić, ale moc Mencheresa była zbyt silna dla Hazael. Biorąc pod uwagę zapach gniewu, który był wyczuwalny nawet z Mencheresem unoszącym się w oceanie, nie miał złudzeń co do zakończenia życia Wraitha, jeżeli to oznaczało skrzywdzenie demona, który go kontrolował przez tygodnie. Wtedy Bones spojrzał na mnie i jego usta drgnęły. – Nie, kochanie. Jest ostatnim z mojej rodziny. To moja odpowiedzialność zając się jego ostatnią wolą. Wziął ode mnie nóż, patrząc w jaskrawo niebieskie oczy Wraitha gdy zmierzał przez wodę ku niemu i gdy przystawił końcówkę do wyeksponowanej piersi Wraitha. – Jeżeli gdzieś pod nią możesz mnie usłyszeć bracie, – Bones powiedział miękko, – wiedz, że jest mi naprawdę przykro, że nigdy cię nie poznałem. Po czym wbił ostrze po nasadę. Mocne, wydajne przekręcenie, najpierw w lewo, potem w prawo, zgasiło światło w oczach Wraitha. Bardzo powoli, skóra wampira zaczęła się marszczyć jak prawdziwa śmierć rozpoczęła proces starzenia, który był opóźniany przez setki lat. I tuż po tym, ryk wypełnił powietrze, brzmiąc tak jakby dochodził zewsząd i znikąd w tym samym czasie. Wiatr dochodzący od niego śmierdział siarką i rozwiał wilgotne włosy z mojej twarzy. Wzrósł, chłoszcząc fale do białych czapeczek i przeganiając duchy, które zebrały się wokół nas. Moje oczy piekły od gorzkiej żółci i wzrastające drgania sprawiły, że głowa zadrżała, ale demon wciąż nie był skończony. Napór zwiększał się aż poczułam jak moje wnętrzności podchodzą pod gardło. Ale nie bałam się. Wiedziałam co to było – oto ostatnie chwile Hazael na ziemi i krzyknęłam na ten wiatr z całym gniewem jaki pozostał we mnie. – Przywitaj piekło w moim imieniu, suko! Ten bezcielesny ryk wzrósł do potężnego crescendo, wybuchając w moich bębenkach. Wybuch mocy uderzył mnie z efektem podkręconej piłeczki. Nagle rozbłysła iskra światła, po czym nie było nic poza ciszą. Wiatr i napór zniknęły, morze dookoła nas przestało się pienić i choć czułam krew spływającą z uszu, uśmiechnęłam się. Moje bębenki uleczą się wkrótce, a myśl o tym co przechodziła teraz Hazael sprawiła, że ten drobny ból wydawał się słodki. Bones podpłynął bliżej i owinął ramiona wokół mnie. – Wszystko w porządku, Kotek? Jego głos brzmiał słabo w moich wciąż leczących się uszach, ale odchyliłam się w jego ramiona z uczuciem ulgi. Wszystko było już w porządku.

86

– Możesz puścić Balchezeka, – powiedziałam Ianowi. Wtedy zwróciłam się do demona, – Dostaniesz swój czek kiedy odzyskam mój pierścionek.

Rozdział 24 Bones zasnął w trakcie jazdy powrotnej do domku. Spał przez całą noc, a ja w tym czasie pozbywałam się z obu domów wszystkiego co pachniało jak jego brat. Wyrzuciłam dywanik, przykrywający symbole rytualne, które rozdzieliły Hazael na kilka różnych części. Inni z chęcią pomagali w tych porządkach, i zanim nadszedł świt, jedynym dowodem, że Wraith kiedykolwiek tu się znajdował, był pokryty materiałem portret Księcia Rutland i pudełko zawierające dokumenty o przodkach rodziny Russell. Szczątki Wraitha zostały zakopane w niższym rejonie wzgórza, oznaczone drewnianym krzyżem, do którego przypięto ochronną klątwę. To był najlepszy sposób jaki znałam, by zapewnić mu spoczynek w pokoju. Ian i ja także odpowiedzieliśmy na pytania wszystkich jak to możliwe że ich opętano, i dlaczego on, ja oraz Denise pozostaliśmy wolni. Pominęliśmy tylko jeden szczegół, ale czekałam, aż Bones się obudzi zanim do tego przejdziemy. Pokazałam mój nowy ochronny tatuaż, ponieważ był on na moim biodrze i nie musiałam oglądać Iana ponownie zdejmującego spodnie. Choć szanse, że istnieje inny opętany-człowiek-zmieniony-w-wampira siejący spustoszenie w naszej linii, były bardzo małe, widziałam jak robili sobie takie ochronne tatuaże. Lepiej być bezpiecznym niż mądrym po szkodzie. Po czym, krótko po świcie, opadłam na łóżko obok mojego męża. Bones nie poruszył się, ale wstęgi mocy owinęły się wokół mnie, jakby był świadomy mojej obecności, nawet gdy nieprzytomny. Nie oczekiwałam by się obudził co najmniej do wieczora. –… wyjaśnij jak mogłaś ukryć przede mną coś takiego! Uh-oh. Zbiegłam w dół by znaleźć Annette siedzącą na kanapie z Bonesem obok. Była w koszuli nocnej a on wciąż miał na sobie to samo przemoczone solą ubranie, w którym zasnął. Tak więc Bones obudził się i natychmiast wyciągnął ją z łóżka. Biorąc pod uwagę temat, nie winiłam go za niecierpliwość. – Wiedziałaś, że miałem brata, – Jego palec wbijał się w powietrze obok niej jak mówił. – Wiedziałaś ponieważ zmieniłaś go w wampira, inaczej demon we Wraithcie nie wniknąłby w ciebie jako pierwszą. Więc zapytam ponownie, dlaczego nie wyjawiłaś mi tego w ciągu dwustu dwudziestu lat, przez które się znamy. 87

Teraz nie tylko mnie obudził natarczywy głos Bonesa. Ian wszedł do pokoju dziennego, i usłyszałam niskie mruczenie za drzwiami Spade’a i Denise. Kira i Mencheres byli w drugim domu, ale jeżeli Bones będzie kontynuował, obudzi także ich. Annette wzięła głęboki wdech, spazm bólu przeciął jej twarz. – Ponieważ gdy byłam jeszcze człowiekiem, złożyłam przysięgę, że nigdy nie opowiem ci o rodzinie twojego ojca. Jego spojrzenie stwardniało bardziej niż kamień. – Komu złożyłaś taką przysięgę? Kto jest osobą którą ceniłaś bardziej niż wszystko co kiedykolwiek zrobiłem dla ciebie? Napotkała jego spojrzenie. – To była Lucille, przyrodnia kuzynka twojej matki…i właścicielka burdelu w którym dorastałeś. Moje oczy rozszerzyły się. Według tego, co Bones powiedział mi lata temu, Lucille była także osobą odpowiedzialną za to że stał się żigolakiem kiedy miał siedemnaście lat. – Jego druga kuzynka była burdelmamą zarówno dla Bonesa jak i jego matki? – zapytałam Annette w niedowierzaniu. – To brzmi raczej okrutnie, – Annette wymruczała. – Ale nie masz pojęcia jak to było być biedakiem w siedemnastym wieku. Nie było opieki socjalnej, żadnych banków żywności, i żadnych możliwości. Kiedy ojciec Penelope wziął pieniądze Księcia Rutland i wyrzucił ją na ulicę, Lucille była jedyną, która ją przygarnęła. Co miała poradzić na to, że jedynym sposobem pomocy było zaoferowanie jej tego samego zatrudnienia jakie ona miała? To samo dotyczyło Crispina, gdy ten był starszy. – Uważaj na ton gdy mówisz do mojej żony, – Bones powiedział ostro, ale poczułam emocje przechodzące przez niego. Jasne iskry wspomnień powiedziały mi, że ponura ocena Annette była właściwa. To co brzmiało jak obojętność przefiltrowana przez mój nowoczesny, uprzywilejowany punkt widzenia, być może było uprzejmością w tamtych czasach. – Dowiedziałam się tego wszystkiego kiedy aresztowano cię za kradzież, – Annette kontynuowała, jej głos ściszony. – Lucille była daleka od ideału, ale ona naprawdę cię kochała. Wiedziała o mojej słabości do ciebie, więc przyszła, opowiedziała mi historię twoich rodziców i błagała bym skontaktowała się z Księciem Rutland odnośnie twojego procesu. Nigdy nie zaprzeczał, że był ojcem dziecka Penelope, więc Lucille myślała że być może zainterweniuje w twoim imieniu. Jeżeli tego by nie zrobił, z pewnością byś zawisł. Annette zamknęła oczy, przebiegając ręką przez jej złoto-rude włosy. – Zaaranżowałam prywatne spotkanie z księciem, choć przyznaję, że zastanawiałam się czy Lucille była szalona. To zmieniło się w chwili gdy wszedł on do pokoju. Widziałeś portret, Crispin, więc wiesz jak bardzo go przypominasz. Opisałam twoją sytuację i błagałam go by 88

interweniował u sędziego, ale odmówił. Powiedział, że ma tylko jednego syna, swojego nowego dziedzica z prawego łoża, po czym mnie wyrzucił. Teraz zrozumiałam dlaczego Annette nie chciała nigdy opowiedzieć Bonesowi tej części jego historii. Mój ojciec także był fiutem, ale gdy nie zazdrościłam nikomu szczęśliwych relacji z ich ojcami, czasami czułam uczucie straty słysząc jak inni rozmawiali o więzi, której ja nigdy nie zaznałam. Annette odwróciła wzrok. – Już wiesz jak sprzedałam siebie sędziemu i przekonałam go by wysłał cię do kolonii zamiast skazać cię na sznur. Kiedy wróciłam do Lucille i poinformowałam ją o wszystkim, kazała mi przysiąc, że jeżeli kiedykolwiek wrócisz, nigdy nie wyjawię ci tożsamości twojego ojca ani tego jak się zachował wobec ciebie. Więc przysięgłam na twoje życie że tak nie zrobię. – Łza spłynęła po jej policzku. – Nic więcej nie utrzymałoby mnie przy tej obietnicy tak długo Crispin. Teraz nie mogłam poczuć nic od Bonesa. Zamknął swoje emocje za nieprzeniknioną ścianą. – Co z Wraithem? Westchnęła. – Miałam go na oku przez prawie dwadzieścia lat kiedy cię nie było. Wydawał się uczciwym młodzieńcem. Potem, kilka lat po tym jak mnie przemieniłeś, usłyszałam, że dołączył do tajnej sekty dla arystokratów, która szukała mocy w okultyzmie. Wróciłam do Londynu bez ciebie i dowiedziałam się, że to prawda. Twój ojciec już nie żył, tak samo młodszy brat księcia i matka Wraitha, więc nie miał on rodziny poza tobą. Pomyślałam… pomyślałam że poinformuję Wraitha o wampirach, być może odwróci się od okultyzmu w zamian za moce nieumarłych. Więc pokazałam mu czym byłam i opowiedziałam mu o tobie. Wydawał się strasznie podekscytowany i był zdeterminowany spotkać cię jako nowy wampir. Dopiero teraz rozumiem, że mogłam rozmawiać z demonem zamiast z nim. – I przemieniłaś go. – Głos Bonesa był beznamiętny. – Tak. – Powiedziała to napotykając znów jego spojrzenie. – Po tym jak przeszedł szał krwi, zamierzałam przedstawić ci go jako prezent urodzinowy i udawać, że przypadkiem odkryłam wasze rodzinne powiązania słysząc jego prawdziwe imię. Ale kiedy przybyłam do jego domu tego dnia, znalazłam notatkę mówiącą, że nie mógł znieść tego czym się stał i zakończył swoje życie. Przeszukałam okolicę i znalazłam spalone zwłoki z nożem w piersiach. Wierzyłam że to on, i czułam że to moja kara za zamiar złamania przysięgi jaką złożyłam Lucille, by nie wprowadzać cię do rodziny twojego ojca.

89

Annette zaśmiała się krótko. – Dwieście lat później, otrzymałam telefon od mężczyzny, który twierdził, że jest Wraithem i mówił, że jest gotowy spotkać swojego brata jako prezent urodzinowy. Nie uwierzyłam w to, ale nie powiedziałam o tym nikomu. Więc czekałam w hotelu zamiast opuścić go z Ianem i pozostałymi, i no cóż, wiecie co się wtedy stało. Tak. Hazael ukazała się w ciele Wraitha jak koń trojański i wykrwawiła Annette na tyle by wymusić rozdzielenie się demona z pierwszego opętania. Gdyby nie to, że Ian był napalony, nigdy nie dowiedzielibyśmy się, że została zaatakowana i miałabym dużo mniej przyczyn by być podejrzliwą wobec Wraitha od samego początku. – Nie oczekuję, że mi wybaczysz, Crispin, – Annette powiedziała, ścierając wilgoć z jej wcześniejszych łez. – Czekam na twoją karę. Osobiście uważałam, że Annette została już ukarana w wystarczającym stopniu utrzymując to wszystko w tajemnicy przez ponad dwieście lat. Wszystkie grzechy jakich była winna popełniła z miłości i własnego poczucia honoru, które mogło być inne niż moje, ale było tak samo szczere. Mimo to, nie ja byłam jej stwórcą, więc decyzja nie należała do mnie. Usta Bonesa zadrżały. – Co powinienem zrobić? Zabić cię? Wykluczyć cię z mojej linii? Z twoją wiedzą o mojej przeszłości i mojej rodzinie, jesteś jedynym połączeniem jakie mam z nimi. – W zasadzie, – Ian powiedział, przemawiając po raz pierwszy odkąd wszedł do pokoju, – to nie całkiem prawda.

Epilog Wigilia Bożego Narodzenia Nawet po dostawieniu dodatkowych krzeseł do stołu w pokoju dziennym, wciąż musieliśmy się ścisnąć by starczyło miejsca dla wszystkich. Tylko jedna z jedenastu osób jadła jedzenie dla śmiertelników, ale stół był wypełniony po brzegi tradycyjnymi potrawami i każdy posiadający ciało, udawał, że jest głodny. Bones pokroił indyka, gdy reszta wyjmowała talerze z szafki. Byłabym szczęśliwa mogąc gotować, ale co dość dziwne – i odmawiam przyjęcia do wiadomości, że moje chęci mogą nie iść w parze z kulinarnymi umiejętnościami – każdy nalegał na przyniesienie czegoś. 90

Bones upiekł indyka, Kira zrobiła sosy, Denise upiekła ciasta, Mencheres zrobił danie ze Środkowego Wschodu, którego nie rozpoznałam, Spade dostarczył puree, Annette słodkie dżemy, moja matka upiekła zieloną fasolę specjalną zapiekankę, a Ian przyniósł wino. Poczułam przenikliwie brak jednej osoby tego dnia. Mój wujek i ja wciąż ze sobą nie rozmawialiśmy, ale byłam zadowolona, że moja matka przyszła tutaj, Nałożyłam sos na swój talerz zanim podała opakowanie Denise. Fabian i Elisabet byli tutaj również, unosząc się nad stołem. Po prostu nie zajmowali tak wiele fizycznej przestrzeni. Stuknęłam widelcem o kieliszek z winem, dźwięk przykuł uwagę wszystkich. – Chciałabym wznieść toast, – powiedziałam wstając i podnosząc kieliszek. – Za rodzinę, z krwi i z wyboru serca. Bylibyśmy niepełni bez nich. Wiele kieliszków stuknęło o siebie, ale zanim usiadłam Ian przemówił. – Kolejny toast, ten za Honorowego Wicehrabię Maynard. Choć byłeś dupkiem, który nie pomógł swojej siostrze Penelope, kiedy ta została wyrzucona przez ojca, przynajmniej byłeś tym przypadkowym gościem który przespał się ze służącą, bo w przeciwnym razie nie narodziłbym się. – No proszę, – Bones odpowiedział, uśmiechając się gdy stuknął się kieliszkiem z Ianem. Teraz zrozumiałam dlaczego Ian wyglądał na tak zszokowanego, kiedy Bones wyjawił że jego matką była naprawdę Penelope Maynard, córka wicehrabiego. Ian był bękartem młodszego Wicehrabiego Maynard, więc dobrze rozpoznał to nazwisko. Po tym jak została wyrzucona z rodziny, Penelope musiała nazwać się ostatnim nazwiskiem byłego kochanka, więc Bones dorastał jako Crispin Phillip Arthur Russel, Trzeci – imię które oznaczało go jako pierworodnego syna Księcia Rutland dla niewielu ludzi, którzy go znali. Penelope mogła nie opowiedzieć Bonesowi o jego prawdziwym ojcu, ale pozostawiła mu wskazówkę, która zabrała dwieście lat zanim została rozwikłana. Życie było bardziej niż okrutne czasami, ale nie każda podkręcona piłeczka jaką rzucało była zła. W tym wypadku: Bones ostatecznie spędził święta z rodziną. Nawet jeżeli ta rodzina okazała się być zdeprawowanym, narcystycznym wampirem, który cholernie irytował mnie za każdym razem, no cóż. Możesz wybrać tylko przyjaciół, nie rodzinę, i przez małżeństwo z Bonesem, Ian był teraz i moją rodziną. To musiała być wracająca do mnie karma, byłam tego pewna, ale poradzę sobie z tym. Z Bonesem u mojego boku, mogłam poradzić sobie ze wszystkim. 91

Stuknęłam się z kieliszkiem Iana z ponurym uśmiechem, – Wesołych Świąt kuzynie. Mrugnął. – Nigdy się mnie teraz nie pozbędziesz, Kostucho. To była prawdopodobnie prawda. I ponieważ okazało, się że byliśmy spokrewnieni, czułam się zobligowana dać Ianowi świąteczny prezent. Kawałek węgla leżał owinięty w błyszczące papiery pod drzewkiem, jego imię napisane wielkimi grubymi literami na przedzie. Ian mógł być rodziną, ale i tak był bardzo niegrzecznym chłopcem w tym roku.

KONIEC

92