Jonathan Holt 2z3 Herezja

===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Tytuł oryginału: The Abduction Projekt okładki: kid-ethic.com Redakcja: Jacek Ring Redakcja techniczna: Sylwia Rogowska-Kusz Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski Korekta: Elżbieta Steglińska, Renata Kuk Copyright © 2013 Jonathan Holt. All rights reserved. For the cover illustration © TipsRM/Indigo © age fotostock/BE&W © for the Polish edition by MUZA SA, Warszawa 2014 © for the Polish translation by Piotr W. Cholewa ISBN 978-83-7758-831-4 Wydawnictwo Akurat Warszawa 2014 Wydanie I ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Aby jakaś wojna była sprawiedliwa, musi odpowiadać trzem warunkom. Po pierwsze, władza książęca. Po drugie, słuszność sprawy. Po trzecie, uczciwy zamiar. św. Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna (przeł. ks. Andrzej Głażewski) ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Spis treści DZIEŃ PIERWSZY Jeden Dwa Trzy Cztery Pięć Sześć Siedem Osiem Dziewięć Dziesięć Jedenaście Dwanaście Trzynaście Czternaście Piętnaście Szesnaście Siedemnaście Osiemnaście Dziewiętnaście Dwadzieścia DZIEŃ DRUGI Dwadzieścia jeden Dwadzieścia dwa Dwadzieścia trzy Dwadzieścia cztery Dwadzieścia pięć Dwadzieścia sześć Dwadzieścia siedem Dwadzieścia osiem Dwadzieścia dziewięć Trzydzieści Trzydzieści jeden Trzydzieści dwa Trzydzieści trzy Trzydzieści cztery Trzydzieści pięć Trzydzieści sześć Trzydzieści siedem Trzydzieści osiem

DZIEŃ TRZECI Trzydzieści dziewięć Czterdzieści Czterdzieści jeden Czterdzieści dwa Czterdzieści trzy Czterdzieści cztery Czterdzieści pięć Czterdzieści sześć Czterdzieści siedem Czterdzieści osiem Czterdzieści dziewięć Pięćdziesiąt DZIEŃ CZWARTY Pięćdziesiąt jeden Pięćdziesiąt dwa Pięćdziesiąt trzy Pięćdziesiąt cztery Pięćdziesiąt pięć Pięćdziesiąt sześć Pięćdziesiąt siedem Pięćdziesiąt osiem Pięćdziesiąt dziewięć DZIEŃ PIĄTY Sześćdziesiąt Sześćdziesiąt jeden Sześćdziesiąt dwa Sześćdziesiąt trzy Sześćdziesiąt cztery DZIEŃ SZÓSTY Sześćdziesiąt pięć Sześćdziesiąt sześć Sześćdziesiąt siedem Sześćdziesiąt osiem TYDZIEŃ DRUGI Sześćdziesiąt dziewięć Siedemdziesiąt Siedemdziesiąt jeden Siedemdziesiąt dwa Siedemdziesiąt trzy Siedemdziesiąt cztery Siedemdziesiąt pięć Siedemdziesiąt sześć

Siedemdziesiąt siedem Siedemdziesiąt osiem Siedemdziesiąt dziewięć Osiemdziesiąt Osiemdziesiąt jeden Osiemdziesiąt dwa Osiemdziesiąt trzy Osiemdziesiąt cztery Nota historyczna Podziękowania Przypisy ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

DZIEŃ PIERWSZY ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Jeden Pułkownik Aldo Piola z weneckich karabinierów obudził się nagle i przez moment nie pamiętał, gdzie się znajduje. Obok w ciemności błyskał biały ekran, a głośniczek odgrywał jakąś popową piosenkę. Rozpoznał melodię jako jedną z tych, których ostatnio słuchał jego dziewięcioletni syn, w wykonaniu tej Amerykanki, Pink. Poczuł irytację. Claudio musiał zmienić mu dźwięk dzwonka dla żartu… albo, pomyślał, a irytacja zmieniła się w nagłą falę czułości i wyrzutów sumienia, w nadziei na zwrócenie uwagi ojca w pracy. Przy sofie nie było lampki, więc telefon musiał odszukać po ciemku. – Pronto? – Pułkowniku, tu Saito. Przepraszam, że pana budzę o takiej nieszczęsnej porze. Piola nie wiedział, która jest godzina, ale jeśli sprawa była tak poważna, by zadzwonił sam generale di brigata, to pora nie miała znaczenia. – Nic nie szkodzi – odparł krótko. – Poproszono nas, byśmy się zajęli śledztwem w Vicenzy. Znaleziono ludzkie szczątki przy tej bazie, którą budują Amerykanie. Piola zwrócił uwagę na nietypowe określenie „ludzkie szczątki” zamiast „zwłoki”. – Kto je znalazł? – Miejscowy chłopak, zaangażowany w jakąś akcję protestacyjną. Stąd ta bezbożna godzina. Niestety, nie mamy tam nikogo pańskiej rangi: Serti jest na szkoleniu, a Lombardo ma inne obowiązki. – Generał się zawahał. – Moim zdaniem powinien to być starszy oficer, żeby było jasne, że traktujemy sprawę poważnie. Aha, więc to kwestia polityczna… Trudno się dziwić, jeśli w sprawę zamieszana jest armia Stanów Zjednoczonych. – Skoro o obowiązkach mowa, wie pan zapewne, generale, że zajmują mnie obecnie pewne kwestie administracyjne. Piola przeszedł do drzwi i zapalił światło. Z ciemności zmaterializowała się sofa pokryta starym kocem z symbolem AC Milan, kiedyś należącym do syna. Budzik na poręczy wskazywał 4.32. Piola sięgnął po spodnie, wciąż przyciskając ramieniem telefon do ucha. – Istotnie. Przyznam szczerze, Aldo, że właśnie dlatego o tobie pomyślałem. Wymagane jest tylko szybkie i profesjonalne dochodzenie, taktownie przeprowadzone przez doświadczonego oficera. Nie powinno zająć zbyt wiele czasu. A tym z wewnętrznego na pewno nie zaszkodzi, jeśli Amerykanie powiedzą o tobie jakieś dobre słowo. – Rozumiem. I dziękuję. Przez otwarte drzwi Piola zauważył ruch w przedpokoju, koszulę nocną chowającą się za futrynę. To była Gilda – jego żona próbowała podsłuchiwać. – Generale – dodał, by było jasne, że to rozmowa służbowa. Koszula nocna zniknęła. – Dziękuję. Samochód już jedzie. Proszę mnie informować. Zanim Piola się rozłączył, jego żona wróciła już do łóżka i zamknęła przed nim drzwi sypialni. Zapukał cicho.

– Muszę iść – powiedział. – Zobaczymy się wieczorem, prawda? Brak odpowiedzi. *** Żeby nie przeszkadzać rodzinie bardziej niż to konieczne, zszedł i czekał na ulicy. Miał tylko nadzieję, że kierowca będzie rozsądny i nie włączy syreny. Caìgo, mgła o tej porze roku prawie co noc okrywająca Wenecję i cały okręg Veneto, dzisiaj była wyjątkowo gęsta. Poprzedniego dnia nadpłynęła od strony morza, wślizgując się do kanałów i do rii, ich mniejszych pobratymców. Przesuwała się nad chodnikami i progami na krużganki i dziedzińce. W rezultacie to, co około czwartej po południu wyglądało jak niewielkie przymglenie powietrza, o zmroku stało się gęstym, nieziemskim oparem, który tłumił głos dzwonów, a każdej ulicznej latarni dawał rozmytą aurę, podobną do dmuchawców. Mgła przyniosła ze sobą słone, otępiające zimno – wilgotne zimno laguny i Adriatyku. Piola zapiął kurtkę pod szyję. Normalnie podczas dochodzenia nosił cywilne ubranie, ale teraz, skoro miał się kontaktować z armią USA, wybrał polowy mundur karabinierów: spodnie z lampasem, wyglansowane czarne buty i ciemnoniebieską wiatrówkę. Na klapach wiatrówki miał trzy srebrne gwiazdki nad zamkiem o trzech wieżach. Nie żeby zaimponował rangą Amerykanom, ale nie zaszkodzi im przypomnieć, że carabinieri, jak i oni, są formacją wojskową. Czapkę pułkownika trzymał pod pachą; zanotował w pamięci, żeby jej nie zostawić, kiedy odłoży ją na bok jak zwykle. Miał szczęście: samochód jechał z włączonymi migającymi niebieskimi światłami, ale bez syreny. Kierowca, Adelmio, pomyślał nawet o tym, by wziąć dla niego kawę. Wlewając do gardła zawartość tekturowego kubka, Piola z satysfakcją odkrył, że zawiera też sporą domieszkę grappy. – Kto tam jest w tej chwili? – zapytał, kiedy ruszyli. – Dottore Hapaldi, panie pułkowniku. Miał dyżur pod telefonem. I paru naszych, chyba miejscowych. – Wiesz, co się stało? Adelmio wzruszył ramionami. – Niewiele. Szkielet, jak słyszałem. Ale był na placu budowy i to protestujący go znaleźli, więc… Piola pokiwał głową. Nowa amerykańska baza, powstająca na terenach opuszczonego lotniska Dal Molin, ledwie kilka kilometrów od istniejącego garnizonu Caserma Ederle, była jednym z największych projektów budowlanych w północnych Włoszech. Dorównywały jej tylko bariery powodziowe na weneckiej lagunie. Oba projekty budziły kontrowersje, ale w przypadku Dal Molin kontrowersje szybko przerodziły się w coś poważniejszego. Wielu miejscowych źle przyjmowało liczne amerykańskie instalacje wojskowe wokół miasta, od podziemnych silosów na pociski po parki maszyn. Innych denerwowało to, że Amerykanie potrafią jakoś ominąć zwykłe procedury budowlane; sama ich obecność zdawała się potwierdzać tajne porozumienia, sięgające jeszcze drugiej wojny światowej. W 2007 roku sto pięćdziesiąt tysięcy ludzi stanęło wokół centrum Vicenzy – należącego do światowego dziedzictwa ludzkości UNESCO – i chwyciło się za ręce, tworząc symboliczny mur, by pokazać, że będą bronić swojego miasta. Proponowane referendum w sprawie nowej bazy w ostatniej chwili zostało tajemniczo odwołane przez sąd; mimo to mieszkańcy Vicenzy

zapowiedzieli, że nie przerwą protestów, a nawet założą stały „obóz pokoju” obok terenu budowy. Wydawało się, że nie wpływa to wcale na przebieg prac, które – według lokalnej prasy – miały być ukończone w rekordowo krótkim czasie. Piola nie miał jednak wątpliwości, że dochodzenie karabinierów obie strony uznają za znaczące. Jeśli to istotnie szkielet – co by wyjaśniało użyte przez Saita określenie „ludzkie szczątki” – to oczywiście może pochodzić ze starożytności, a wtedy żadne dochodzenie nie będzie potrzebne. Takie szkielety często znajdowano podczas prac budowlanych w Veneto – Wenecji Euganejskiej, która była regionem gęsto zaludnionym jeszcze przed okresem rzymskiego imperium. Jednak Piola wiedział, że ciało zakopane w tutejszej wilgotnej glebie może zmienić się w nagie kości w ciągu zaledwie miesięcy. Budowy od dawna były wykorzystywane przez mafię jako wygodne miejsce do pozbycia się ofiar. Lepiej więc nie czynić z góry żadnych założeń. Droga zajęła im około czterdziestu minut. Zjechali z pustej autostrady A4 zjazdem Vicenza Ovest, a potem przyspieszyli na Viale del Sole. Na stałym lądzie mgła przerzedziła się trochę, więc kiedy się zbliżyli, Piola zauważył fragmenty dawnego lotniska. Wokół większej części obwodu postawiono ogrodzenie, stanowiące nieodpartą pokusę dla wszystkich rozlepiaczy ulotek i grafficiarzy. Antyamerykańskie hasła – Vicenza libera! No Dal Molin! Fuori Dalle Balle! – były z kolei częściowo zaklejone plakatami przedstawiającymi uśmiechniętych mężczyzn w garniturach. Zbliżały się wybory samorządowe i te twarze należały do kandydatów. Jednak przez bramy wjazdowe i fragmenty siatki można było zobaczyć, co się dzieje wewnątrz. Nierówne rozlewiska błota, niczym zamarznięte fale, były dowodem tempa prac, podobnie jak grupki żurawi, znikających we mgle niczym bajkowa magiczna fasola. Jednak najbardziej przyciągały wzrok ogromne korkociągi kolorowego dymu – zielonego, białego i czerwonego – wzbijające się w niebo i zmieniające mgłę w gigantyczną włoską flagę. – Słyszałem, że protestujący używają świec dymnych – wyjaśnił Adelmio. Wskazał migoczące przed nimi niebieskie światło. – To pewnie nasi. Rzeczywiście, obok luki w ogrodzeniu, oznaczonej jako „Brama G”, znaleźli dwa zaparkowane radiowozy karabinierów, jeden z włączonym ciągle światłem. Umundurowany appuntato zasalutował wysiadającemu Pioli, ale to mężczyzna w amerykańskim szarozielonym mundurze polowym wyszedł mu na spotkanie. – Pułkownik Piola? Sierżant Pownall, żandarmeria wojskowa. – Całkiem przyzwoicie mówił po włosku. – Proszę, niech pan to włoży. Wręczył Pioli fluorescencyjną kamizelkę, kask i laminowaną kartę na taśmie. Na karcie wydrukowano: GOŚĆ – PRZEPUSTKA TYMCZASOWA. Piola bez komentarza wykonał polecenie i poszedł za sierżantem do czekającego jeepa. Kiedy jechali, podskakując i ślizgając się na nierównym gruncie, sierżant odezwał się znowu: – Niczego nie przesuwaliśmy i nie ruszaliśmy. Wasi medycy przyjechali jakąś godzinę temu. – Kiedy odkryto te szczątki? – Mniej więcej o drugiej trzydzieści. Mieliśmy tu naruszenie perymetru: protestujący rozcięli kłódki i otworzyli bramę. W bramach są alarmy, a kamery mają noktowizję, więc

byliśmy przygotowani. Odpalili te świece, które pan widzi, maznęli sprayem jakieś graffiti, potem się rozbiegli. Dwóch przykuło się do żurawi… Z tymi miałem największy kłopot, musieliśmy wezwać wspinaczy, żeby ich odcięli. Moi ludzie pobiegli za następnym do 319D, to znaczy do jednej z tych wielkich koparek. Zanim go dogonili, dzwonił już na policję, że na wywrotce zobaczył szkielet. Jeden z nich poszedł sprawdzić i okazało się, że to prawda. W każdym razie, rzeczywiście był tam szkielet. Piola dostrzegł implikację tych słów. – Nie wierzy pan w jego wersję? – Nie chciałbym niczego sugerować, sir. Ale na nagraniu z kamer widać, że kiedy się tu wdarł, niósł dużą torbę. Całkiem możliwe, że przyniósł ze sobą ten szkielet i wrzucił go do ciężarówki, a potem zawiadomił policję w nadziei, że powstrzyma budowę. – Pownall zerknął na Piolę. – Bez urazy, pułkowniku, ale włoscy urzędnicy bywają przerażająco powolni. Nie pierwszy raz ci anty próbowali nas wplątać w jakieś biurokratyczne komplikacje. Dlatego postaraliśmy się, żeby sprawą zajęli się karabinierzy, nie policja. Wy lepiej zrozumiecie, że mamy do czynienia z operacją wojskową. Piola wolał nie odpowiadać wprost. – Czy protestujący już kiedyś wdarli się do środka? – Nie. To pierwszy raz, odkąd zaczęła się Transformacja. – Transformazione? – powtórzył Piola. Pownall wzruszył ramionami. – Tak ją nazywa konsorcjum. Sam pan zobaczy, że to coś więcej niż typowy projekt budowlany. Prawdę mówiąc, Piola wciąż widział bardzo niewiele. W świetle reflektorów jeepa strzępy mgły przesłaniały teren szarością. Miał wrażenie, że przez lukę w tej mgle dostrzega jakieś maszyny, ale mógł się mylić: minęła co najmniej minuta, zanim zatrzymali się koło nich. Idąc za sierżantem do ciężarówek i ostrożnie stawiając kroki, by błoto nie zniszczyło mu butów, zrozumiał, czemu źle ocenił odległość. Maszyny były wielkie, przynajmniej dwa razy większe od normalnych; same opony miały wysokość człowieka. Na drzwiach najbliższej ktoś wymalował graffiti: okrąg z wpisanym A, jak symbol anarchii, tyle że między nóżkami A znalazły się dwie mniejsze litery, D i M. Graffiti było całkiem świeże, farba jeszcze nie wyschła w wilgotnym powietrzu. Ciężarówka była tak wielka, że aby zajrzeć do skrzyni, musiał wejść po ustawionej obok drabinie. Popatrzył nad burtą i zobaczył kucające przy stosie gruzu dwie postacie w białych kombinezonach. W świetle przenośnej lampy łukowej oglądały jakieś kości. Piola zauważył brązową ze starości czaszkę, a poniżej łuki żeber. W pobliżu, ale osobno, leżała noga, wciąż ze stopą. – Dzień dobry, dottore – rzucił na powitanie Piola. Jedna z postaci się obejrzała. – Ach, pułkownik. Zaczynałem już podejrzewać, że nie zobaczymy pana przed śniadaniem. – Maska tłumiła głos Hapaldiego. – Nie jestem pewien, co tu w ogóle robię – odparł Piola. – To znaczy: zamiast kogoś miejscowego. Co może mi pan powiedzieć? Lekarz zsunął maskę, wyprostował się i przeciągnął, by rozluźnić zesztywniałe plecy.

– Moim zdaniem to mężczyzna, sądząc po wielkości miednicy. DNA to potwierdzi. Musimy użyć mitochondrialnego, za mało jest tkanki tłuszczowej, żeby przeprowadzić normalny test. Piola kiwnął głową, choć nie bardzo rozumiał te techniczne szczegóły. – Może pan ocenić jego wiek? Obaj wiedzieli, że to kluczowe pytanie, więc Hapaldi odpowiedział ostrożnym tonem: – Nie pochodzi ze średniowiecza. Ale też nie jest świeży, zbyt równomierne przebarwienie. Znaleźliśmy jakieś włókna, które mogą pomóc, prawdopodobnie od kurtki koloru khaki. Ma też interesujące zniekształcenie lewego przegubu, co może sugerować przedszczepienne poliomyelitis; nawiasem mówiąc, miałby mocno pokrzywioną lewą dłoń. Właściwie datowanie kości to robota dla specjalistów. Będę musiał poszukać kogoś, kto zna się na testach lepiej ode mnie. – Jakieś pomysły, skąd się tu wziął? – Wygląda, jakby ktoś rzucił go na ziemię. Kości wyraźnie leżą na tym gruzie, nie pod nim. Prawdopodobnie to siła uderzenia spowodowała oddzielenie kości udowej od miednicy. – Czyli mógł być tu rzucony kilka godzin temu? – Możliwe. Zdaję sobie sprawę, że jest taka hipoteza. – Piola usłyszał ostrożność w głosie lekarza. – Ale powinien pan dość łatwo ją wykazać albo obalić. – Jak, dottore? Hapaldi znowu przykucnął. – Niech pan popatrzy, jak ziemia wypełniła jamę miednicy? Gdyby ktoś go tu przyniósł, trochę ziemi musiałoby wypaść po drodze. Pański szkielet musiałby zostawić ślad okruszków, jak Jaś i Małgosia. – Dziękuję, dottore. To przydatna informacja. Piola ruszył po drabinie w dół. – Nie spytał mnie pan o przyczynę zgonu – zauważył Hapaldi. Piola znieruchomiał. – To dlatego, że nie sądzę, by mógł pan ją określić. – Normalnie pewnie nie. Ale w tej sytuacji nie jest to specjalnie trudne. – Dłońmi w rękawiczkach lekarz ujął czaszkę i odwrócił ją tak, by Piola zobaczył równy okrągły otwór tuż za miejscem, gdzie znajdowałoby się lewe ucho. – Stąd wiem, że nie jest ze średniowiecza, pułkowniku. Nie robili takich dziur, póki nie mieli kul. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwa Mia odzyskała świadomość w ciepłej, przyjemnej mgiełce, która rozwiała się gwałtownie, kiedy powróciły wspomnienia tego, co ją spotkało. Powtarzało się to już kilka razy: sen po narkotykach, jakie jej podawali, przebudzenie, panika wypływająca chwilowo na powierzchnię spowijającej umysł mgły, potem znowu zatonięcie w nieświadomości. Jak długo to trwało, nie miała pojęcia. Słabo przypominała sobie ruch furgonetki. Wyczuła, kiedy zjechali z gładkiej drogi ekspresowej na jakąś wiejską, bardziej wyboistą. Z tego, jak ciało przetaczało się z boku na bok, wywnioskowała, że muszą wspinać się pod górę. W końcu skręcili na coś, co wydawało się jakimś gruntowym traktem; wolno sunęli między dziurami. Znów odpłynęła i zbudziła się dopiero wtedy, kiedy samochód w końcu się zatrzymał. Trzasnęły drzwi i zimne powietrze owiało jej stopy. Męski głos odezwał się w jakimś włoskim dialekcie, zbyt niewyraźnie i szybko, by zrozumiała słowa. Odpowiedział drugi mężczyzna, bliżej jej głowy – przez cały czas musiał siedzieć przy niej, z tyłu furgonetki. Uniosły ją silne ręce; dwaj mężczyźni wysunęli ją na zewnątrz i ponieśli. Wymieniali krótkie uwagi: Lentamente, Attenzione alla porta – jakby przenosili mebel albo zrolowany dywan. Potem znalazła się w miejscu, które wydawało się jednocześnie małe i puste, sądząc po głuchym pogłosie. Buty obu mężczyzn zaszurały na szorstkiej podłodze, kiedy opuścili ją na materac. Kiedy znów się zbudziła, odkryła, że nie ma już worka na głowie. Zastąpiły go gogle – duże, jak narciarskie, ale z zaczernioną szybą. Sprawdziła ręce – w kajdankach. Żółć podeszła jej do gardła. – Wygląda na to, że już się obudziłaś, księżniczko – odezwał się głos, mówiący po angielsku z mocnym akcentem. Dłoń chwyciła ją za przegub – nie mocno, po prostu spoczęła na nim. Drgnęła, czując ten dotyk delikatny jak pieszczota, ale nieznany człowiek tylko badał jej puls. – W porządku – stwierdził ten sam głos. – Cominciamo. Nie mówiła dobrze po włosku, ale zrozumiała to słowo i jej ciało zesztywniało ze zgrozy. Zacznijmy. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzy Schodząc po drabinie, Piola usłyszał podniesione głosy. Spojrzał przez ramię – pod lampami łukowymi stało czworo ludzi. Jednym z nich był młody porucznik carabinieri, którego Piola nie znał. Po bokach miał sierżanta Pownalla i wysokiego, tęgiego mężczyznę w opiętym garniturze, na którym nosił dziwnie niepasującą odblaskową kamizelę i kilka numerów za mały kask. Czwartą osobą była kobieta. – …i dlatego muszę zbadać te szczątki in situ – mówiła stanowczym tonem. – Obowiązują jasne procedury przenoszenia kości, a najważniejsza z nich mówi: niczego nie przenosić, dopóki całe otoczenie nie zostanie przesiane i zarejestrowane. – Teraz sprawa jest już w rękach włoskiej policji – zapewnił ją tęgi mężczyzna. – A raczej carabinieri – poprawił go Piola. – Dzień dobry. Jestem pułkownik Piola. Tęgi mężczyzna wystąpił naprzód, praktycznie zasłaniając potężnym ciałem kobietę. Wyciągnął wielką dłoń. – Sergio Sagese, dyrektor Transformacji. – Po włosku mówił płynnie, ale jakby nosowo, co zdradziło Pioli, że bardziej jest przyzwyczajony do angielskiego. – Czy dostał pan wszystko, co potrzebne? Chcemy pomóc w szybkim rozwiązaniu sprawy przez pańskich ludzi. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy. – Dziękuję. Piola spojrzał ponad ramieniem Sagesego na kobietę, w tej chwili chyba rozzłoszczoną jeszcze bardziej. – A pani? – Dottora Ester Iadanza, archeolog sądowy. Piola zauważył nietypowe użycie żeńskiej końcówki -a, w przeciwieństwie do częściej spotykanej dottoressa. Niektóre feministki, jak słyszał, zaczęły unikać tej drugiej formy, tradycyjnie używanej na określenie kobiety ze stopniem naukowym albo nawet żony doktora. – Jestem przydzielona do tej budowy – dodała. – W teorii. – Tylko na etapie przygotowań – wtrącił Sagese. – Zresztą okazało się, że pani działania ani razu nie były konieczne. Iadanza zwróciła się bezpośrednio do Pioli. – Mój zespół uzyskiwał dostęp, pod warunkiem że prace będą się posuwać. Nic dziwnego, że niewiele znaleźliśmy bez choćby symbolicznej współpracy. – Myśli pani, że moglibyście? – zainteresował się Piola. – Nie sądziłem, że ten teren jest jakoś szczególnie znaczący. – Archeologia to nie tylko historia starożytna, pułkowniku. W czasie drugiej wojny światowej z tego lotniska korzystało zarówno włoskie, jak i niemieckie lotnictwo. Cokolwiek z tym związanego może być cenne dla historyków. – A czego… tak dokładnie… by pani chciała, dottora? – Chcę zbadać szczątki i przesiać ziemię, w której je znaleziono, każdy metr sześcienny – odpowiedziała natychmiast. – A jeśli są jakiekolwiek dowody, że istotnie pochodzą z innej części placu budowy, chcę też zbadać tamto miejsce. – Z pewnością nic nie sugeruje… – zaczął Sagese, ale Piola mu przerwał.

– Niech pani porozmawia z doktorem Hapaldim, dottora. Mówił, że chciałby popracować z jakimś specjalistą. Jeśli on nie ma nic przeciw temu, to ja też nie. – Dziękuję. Tylko włożę kombinezon. Odwróciła się i zniknęła we mgle. Sagese odchrząknął, choć odgłos, jaki dobiegł z jego krtani, przypominał raczej warkot. – To nie wpłynie na budowę, pułkowniku, prawda? – W jakim sensie? Sagese uniósł rękę i spojrzał na zegarek zapięty na masywnym przegubie. – Dokładnie za siedemdziesiąt pięć minut do pracy przyjdzie następna zmiana. Chcę tylko mieć pewność, że nic nie przeszkodzi im w przystąpieniu do pracy. Słowo „przeszkodzi” wymówił z pogardliwym grymasem. Najwyraźniej, pomyślał Piola, każde dochodzenie, które potrwa dłużej niż kilka minut, w oczach Sagesego będzie taką właśnie przeszkodą. – Trzeba będzie ich wycofać na pewien czas – odpowiedział uprzejmie. – Jak czegoś się dowiem, dam panu znać, kiedy może pan się spodziewać ich powrotu do pracy. Sagese potrząsnął głową zniechęcony. – Pozwoli pan, pułkowniku, że wyjaśnię, z czym mamy tu do czynienia. Ten projekt obejmuje budowę ponad czterystu budynków na obszarze ponad pięćdziesięciu hektarów. Kończymy stawiać konstrukcje po wschodniej stronie, a równocześnie rozpoczynamy prace ziemne tutaj, po zachodniej. Każdy dzień, kiedy moi robotnicy pauzują, kosztuje pół miliona dolarów kosztów operacyjnych i kar umownych. Nie najmniejszą część tych pieniędzy wypłaca rząd włoski, który współfinansuje ten projekt i otrzymuje regularne raporty na najwyższych szczeblach. Zatrzymanie prac po prostu nie wchodzi w grę. Jego ton zirytował Piolę, choć bardzo się starał tego nie okazywać. – Postaramy się załatwić wszystko możliwie szybko. – Ale co to oznacza, do diabła? Godzinę? Cały ranek? Dzień? – pytał Sagese. Sięgnął po telefon w tak groźny sposób, jakby wyciągał nóż. – Za wcześnie, żeby to określić. A tymczasem proszę, żeby pan i wszyscy pańscy ludzie opuścili ten teren. Ktokolwiek wrzucił ten szkielet na ciężarówkę, zostawił może jakieś ślady na ziemi, a my je właśnie zacieramy. Kiedy Sagese odszedł gniewnie, wybierając numer w telefonie, Piola zwrócił się do karabiniera, który jak dotąd nie odezwał się ani słowem. – Jak się pan nazywa, sottotenente? – Panicucci, panie pułkowniku. – Wie pan, jak ustawić barierę ochronną wokół miejsca dochodzenia? – Tak jest. – Więc proszę się tym zająć. Taśmy na stu metrach we wszystkich kierunkach, jeden punkt wejścia i wyjścia. Strażnicy carabinieri z przodu i z tyłu. Każdy uprawniony wchodzący powinien nosić kombinezon z mikrofibry. Te szczątki mogą być świeże, choć nie muszą, ale na pewno same nie wdrapały się na tę ciężarówkę. A teraz… – zwrócił się do Pownalla – … chciałbym porozmawiać z tym protestującym, który telefonował. Wartownia na placu budowy była podobna do wszystkich wartowni, jakie Piola w życiu oglądał: za ciepła i pachnąca jedzeniem z mikrofalówki. Ale pokój przesłuchań, gdzie trzymali

chłopaka, okazał się dobrze wyposażony: stół i krzesła przykręcone do podłogi, solidne kraty w oknie, osłonięta siatką kamera nadzoru. Najwyraźniej amerykańska żandarmeria nie lubiła załatwiać spraw połowicznie. – Przynieście mi jego torbę – polecił Piola. – I wszystko, co miał ze sobą. Amerykański wartownik zawahał się, ale wyszedł, zostawiając pułkownika samego z więźniem – tak jak Piola zaplanował. – Luca Marchesin? – Młody człowiek naprzeciwko kiwnął głową. – Masz jakiś dowód tożsamości? Zapisał dane w notesie. Urodził się ledwie dziewięć lat przed jego synami. – Opowiedz mi, co się tu wydarzyło, Luca. Chłopak wzruszył ramionami. Udawał brawurę, której pewnie już nie odczuwał po paru godzinach siedzenia w areszcie u ludzi w amerykańskich mundurach. – Było nas pięciu i przebiliśmy się o drugiej w nocy. Każdy miał inne zadanie; ja miałem dotrzeć na sam środek budowy i zostawić znak, że tu byliśmy. Musiałem działać szybko, ich żandarmi zaczęli nas gonić już po paru sekundach. Zauważyłem wielką wywrotkę, no więc wskoczyłem na schodek, żeby sięgnąć sprayem do drzwi. I wtedy go zobaczyłem. – Co zobaczyłeś? – Szkielet. Leżał na pace. No i zadzwoniłem pod sto dwanaście. – Nie dotykałeś szczątków ani nie poruszałeś ich w żaden sposób? Było bardzo ważne, czy Luca przyzna się do kontaktu z kośćmi. Ale chłopak stanowczo pokręcił głową. – W ogóle się do nich nie zbliżałem. Jak pan chce, może pan sprawdzić film z mojego GoPro. Żołnierz wrócił, niosąc czarną torbę turystyczną i tacę, na której leżały rzeczy chłopca: zegarek, iPhone i mała kamera na elastycznym pasku, podobna do tych, których używają snowboardziści. Piola sięgnął po kamerę. Była całkiem rozbita: obudowa praktycznie w dwóch częściach, z których wysypywały się wnętrzności. – Twoja kamera jest chyba zepsuta – zauważył neutralnym tonem. Młody człowiek zaśmiał się z goryczą. – Na to wygląda. Piola rozpiął zamek torby. W środku leżały cztery puszki aerozolu, ale poza tym była pusta. Była też idealnie czysta, bez żadnych drobin ziemi, jak te, które według Hapaldiego powinny się wysypać ze szkieletu podczas przenoszenia. – To graffiti, które zrobiłeś, ADM. O co w tym chodzi? – zapytał, zaglądając pod podszewkę, żeby się upewnić, że nic tam nie ma. – Azione Dal Molin – oznajmił wyzywająco Luca. – Nasza nowa grupa. Jedyne, co rozumieją Amerykanie, to akcja bezpośrednia. Więc takie akcje będziemy prowadzić. – „Akcja bezpośrednia”? To znaczy wtargnięcia i sabotaż? A co jest złego w legalnych formach protestu? Młody człowiek parsknął lekceważąco. – Marsze, petycje, protesty… to wszystko już było. Decyzja, żeby oddać ziemię Stanom Zjednoczonym, została podjęta za zamkniętymi drzwiami przez Berlusconiego i jego kumpli.

Dlaczego my mamy szanować prawo, skoro nasz rząd je lekceważy? Piola przyjrzał mu się w zadumie. – Nie ułatwiasz mi życia, Luca. Z jednej strony, przekonujesz, że nie zrobiłeś nic złego. Z drugiej, przyznajesz, że włamałeś się na teren budowy z wyraźnym zamiarem złamania prawa. – Powiedziałem: niech pan sprawdzi nagranie. – A ja powiedziałem… – Piola wskazał rozbitą kamerę – …że to raczej niemożliwe. Na twarzy chłopca pojawił się uśmiech. – Tak myśleli ludzie, którzy ją rozbili. Ale to nie jest taka zwyczajna kamera, pułkowniku. Ta część tutaj łączy się bezpośrednio z internetem za pośrednictwem mojego iPhone’a. Jak tylko weszliśmy na teren, przesyłałem nagranie w czasie rzeczywistym na naszą facebookową stronę. Techniczne szczegóły były dla Pioli nie do pojęcia, ale zrozumiał to, co najważniejsze. – Możesz mi pokazać? Na przykład na swoim telefonie? – Pewnie. Luca wprowadził kod, potem umieścił telefon przed Piolą. Wychylił się trochę, żeby też widzieć. Nagranie było miejscami niewyraźne, kiedy Luca – niewidoczny za kamerą – pokonywał rozmaite przeszkody, ale fragment z ciężarówką okazał się całkiem wyraźny. Podobnie jak siła, z jaką chłopiec został rzucony na ziemię. Fragment, w którym jakaś potężna postać – Piola nie był pewien, ale wyglądała jak sierżant Pownall – zerwała chłopcu kamerę z głowy, cisnęła o ziemię, potem uniosła nogę i nadepnęła, zmieniając obraz w migoczącą szarą śnieżycę, wydawał się niemal komiczny. To właśnie takie rzeczy, jak się domyślał Piola, roznoszą się po całym internecie jak pożar. – No dobra – powiedział. – Zostań tutaj i dla własnego dobra postaraj się nikomu nie podpaść. Wyszedł i odszukał Sagesego i Pownalla. – I co? Dzieciak się przyznał? – dopytywał się Sagese. – Muszę coś potwierdzić – odparł Piola. – A tymczasem możecie sprawdzić, kto wczoraj kierował tą wywrotką? Chciałbym zobaczyć jego dokumenty i plan, dokąd dokładnie jeździł. Przez moment panowało milczenie, wreszcie odpowiedział Pownall: – Oczywiście. – To dobrze. Spotkamy się za jakieś dwadzieścia minut. Obóz protestujących znajdował się o pięć minut pieszo, na nieużytkach po północnej stronie budowy: kilka starych kontenerów mieszkalnych wokół trzech wielkich namiotów, nad nimi tęczowa flaga i transparenty „No Dal Molin”. Wchodząc do największego namiotu, Piola znalazł typowe elementy długotrwałego protestu: prowizoryczną scenę, plakaty, wielki kocioł, w którym mieszała chochlą jakaś mocno zbudowana kobieta z ćwiekiem w nosie. Ale namiot był też pozamiatany i czysty, z oznakowanymi pojemnikami na wszystkie możliwe surowce wtórne. Stoliki, które wyglądały jak zabrane z jakiejś szkoły czy uczelni, zastawione były laptopami i drukarkami, połączonymi plątaniną kabli. Mimo wczesnej pory przy jednym z komputerów zebrało się sześć osób. – Dzień dobry – rzucił Piola, nie zwracając się do nikogo konkretnego. Głowy odwróciły

się w jego stronę, oczy spojrzały nieufnie. – Chciałbym rozmawiać z kimś, kto tu dowodzi. – Nikt nie dowodzi. Głos należał do mężczyzny około trzydziestki, z włosami związanymi w kucyk. Na kolanach siedziała mu dziewczyna. – W takim razie porozmawiam z tobą – oświadczył Piola. – Nazwisko? Mężczyzna podrapał się za uchem, ukazując przy tym wyblakły tatuaż Betty Boop na przedramieniu. – Po kolei. Zanim cokolwiek powiem, chciałbym najpierw zobaczyć pańską legitymację, pułkowniku. Na wypadek gdyby pan zapomniał, to pan pracuje dla nas, nie odwrotnie. Pozostali uśmiechnęli się na te słowa. Piola wątpił, czy typ z kucykiem kiedykolwiek swymi podatkami dokładał się do kosztów działania karabinierów, ale uprzejmie kiwnął głową i wyjął portfel. – Oczywiście. Mężczyzna zepchnął dziewczynę z kolan, starannie zapisał w notatniku dane Pioli, a potem wyjął własną legitymację. Według niej nazywał się Ettore Mazzanti i był trzydziestodwuletnim studentem. – Nie jest pan za stary na studenta? – zdziwił się Piola. – Piszę doktorat. Na temat naruszania swobód obywatelskich przez policję. Piola zdecydował się to zignorować. – Jak rozumiem, brał pan udział w akcji tej nocy? – Tak. – Zechce pan wyjaśnić, o co w niej chodziło? Mazzanti sięgnął po teczkę. – Proszę sobie samemu poczytać, pułkowniku. To określenie celów misji, plan działań, lista celów oraz oświadczenia, jakie intencje mają wszyscy uczestnicy. Aha, i zdjęcia każdego z nas, na dowód, że zanim tu weszliśmy, wszyscy byliśmy zdrowi i bez żadnych śladów pobicia. Piola wziął teczkę i przejrzał zawartość. Rzeczywiście, było tam wszystko, co wymienił Mazzanti. Był nawet list od firmy prawniczej, potwierdzający, że wtargnięcie na plac budowy mieści się w kategoriach demokratycznego protestu na terenie publicznym. – Mogę to zatrzymać? – zapytał. Wbrew sobie był pod wrażeniem. Tak dokładna dokumentacja działań nie uchroni protestujących od oskarżeń, ale z pewnością pomoże, gdyby stanęli przed sądem. Nie pamiętał już, kiedy spotkał się z grupą tak dobrze zorganizowaną, na jaką wyglądała Azione Dal Molin. – Pułkownik Piola! Piola obejrzał się przez ramię. Zbliżał się do niego mężczyzna około czterdziestki, z szopą siwiejących włosów. Nie całkiem potrafił go umiejscowić, choć zachowanie i powitanie sugerowały, że już się kiedyś spotkali. – Raffaele Fallici, Lega della Libertà – dodał mężczyzna. Teraz Piola sobie przypomniał, gdzie go widział. W telewizji. Fallici był blogerem, który przeszedł do polityki, samozwańczym przedstawicielem ludu, który stał się znany jako członek Ruchu Pięciu Gwiazd, założonego przez Beppe Grilla. Później założył własną partię i dał się poznać jako demagog, przemawiający przeciwko korupcji i konfliktom interesów. Przy

licznych okazjach krytykował również niekompetencję karabinierów. – Jak rozumiem, prowadzi pan dochodzenie w sprawie profanacji, do której tu doszło – mówił dalej Fallici. – Istotnie, przyglądam się sytuacji – przyznał niezbyt precyzyjnie Piola. – Ma pan dostateczne wsparcie? Czy władze traktują sprawę z taką powagą, na jaką zasługuje? Musimy dopilnować, by ten nieszczęśnik po śmierci został potraktowany tak, jak ma do tego prawo każdy obywatel Włoch. – Fallici odwrócił się lekko w stronę protestujących. – Szczerze mówiąc, nikt się chyba nie zdziwił odkryciem, że odpowiedzialni za Dal Molin lekceważąco traktują ludzkie szczątki – oświadczył głośno. – Tak samo traktują nas wszystkich, żywych i martwych, odkąd mieszkańcy Vicenzy okazali swój demokratyczny sprzeciw wobec tego projektu. Głowy pokiwały z aprobatą, zacisnęło się kilka pięści. – Co mogę dla pana zrobić, panie Fallici? – zapytał ze znużeniem Piola. Sofa w domu nie była najwygodniejszym posłaniem, a nawet przed tym prawie nocnym telefonem od Saita nie spał zbyt dobrze. – Chcę się tylko upewnić, że wszystko przebiegnie w zgodzie z procedurą – oznajmił z naciskiem Fallici. – Oczywiście. – Rozumiem przez to – ciągnął Fallici, jakby Piola w ogóle się nie odzywał – że należy wykonać pełne badanie terenu budowy: środowiskowe, archeologiczne i antropologiczne, tak jak żądaliśmy od samego początku. Pytania, na które do tej pory przedsiębiorcy unikali odpowiedzi, ponieważ pragnęli jak najszybciej podjąć prace, teraz muszą być wzięte pod uwagę. Piola zrozumiał, dlaczego miejscowi karabinierzy nie chcieli się angażować i dlaczego Saito chciał przydzielić do tej sprawy kogoś doświadczonego – nie tylko po to, by radził sobie z naciskami Amerykanów, ale też by stawił czoło tym, którzy będą go krytykować. Stany Zjednoczone mają pewnie znaczne wpływy w Rzymie i Mediolanie, ale tutaj spełnianie ich życzeń raczej nie przysporzy głosów. Natomiast protestujący wyraźnie stanowią grupę, o którą warto zabiegać. – Jest jeszcze za wcześnie, by stwierdzić, czy śledztwo będzie konieczne, panie Fallici – powiedział. – Ale proszę się nie niepokoić. Wszystko, co należy zrobić, będzie zrobione. – Z ulgą zauważył nadchodzącego Panicucciego; młody człowiek trzymał telefon. – Tak, sottotenente? – To generał Saito, panie pułkowniku. Piola wziął telefon i wyszedł z namiotu. – Jakieś postępy? – zapytał Saito. – Niewielkie – odparł Piola. Czego właściwie tamten się spodziewał po zaledwie kilku godzinach? – Prawdę mówiąc, wygląda na to, że protestujący nie mieli z tym nic wspólnego. – Dobrze. Aldo, miałem już pięć telefonów w tej sprawie, a nie jadłem nawet śniadania. Jeden od dowódcy bazy, odpowiadającego za garnizon z Vicenzy. Jeden od naszego generale di divisione. Jeden od burmistrza i dwa od jakichś rządowych oficjeli z Rzymu, tak niesamowicie ważnych, że w ogóle nie mam pojęcia, co to za jedni. Piola westchnął w duchu.

– Jak pewnie zdaje pan sobie sprawę, konsorcjum bardzo zależy, żeby robotnicy jak najszybciej wrócili do pracy. Ale przedtem muszę ustalić, jak te szczątki trafiły do wywrotki. A poszłoby mi o wiele szybciej, gdyby współpracowali z nami od początku, zamiast próbować zwalić wszystko na tego chłopaka, który dzwonił. – Zawahał się. – Jest coś jeszcze, o czym powinien pan wiedzieć. Jest tutaj ten polityk, Raffaele Fallici. Mówi o badaniach środowiskowych, działaniach prawnych… – Można się było spodziewać. Gdzie są głosy do zdobycia, tam zjawiają się sępy. A my tkwimy pośrodku, jak zwykle. Informuj, co się dzieje, dobrze? Miło by było, gdybym mógł zameldować w Rzymie o postępach. Saito się rozłączył, a do Pioli dotarło, że generał wcale się nie zdziwił obecnością Falliciego. Miał dziwne uczucie, że on sam jest tutaj niczym aktor na pierwszej próbie sztuki: wers po wersie podpowiadają mu rolę, mówią, gdzie ma stanąć i kiedy się ruszyć – żeby w późniejszym terminie każdy mógł wskazać go palcem i zawołać: „Patrzcie! Widzicie, co zrobił?”. Ale często się to zdarzało: tych na szczycie bardziej od rozwiązywania zagadek interesowało, żeby nikt nie mógł im zarzucić proceduralnych pomyłek. Kiedy wsiadł do samochodu, zostawiając na dywanikach plamy błota, zdał sobie również sprawę z tego, że w tym krótkim czasie udało mu się gdzieś zostawić czapkę. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Cztery Kobieta ostrożnie wyśliznęła się z łóżka, by nie zbudzić śpiącego obok, i weszła do łazienki. Doświadczonym okiem oceniła hotelowe kosmetyki i sięgnęła po butelkę żelu pod prysznic. Proszę bardzo, Thé Vert od Bulgari. Jej towarzysz nie oszczędzał na pokoju. Nie przejmowała się swoimi rzeczami, sprawdziła tylko telefon. Ekran pokazywał, że miała cztery próby połączenia i jedną wiadomość głosową, wszystkie od tej samej osoby. Zignorowała je i weszła pod prysznic. Kiedy wyszła, owinięta w dwa wielkie ręczniki, mężczyzna w łóżku już się obudził. Przyglądał się, jak się ubiera – szybko i sprawnie, całkiem inaczej niż poprzedniego wieczoru, kiedy te same rzeczy opadały powoli, jedna po drugiej, a cały proces przerywany był pocałunkami i łykami prosecco. – Dzień dobry, cara – odezwał się w końcu, kiedy usiadła na łóżku, żeby wciągnąć pończochy. Wsunęła na stopę bucik na niskiej szpilce. – Dzień dobry – odpowiedziała spokojnie. – To była wspaniała noc. – Dla mnie też. – Choć w słowach zgadzała się z nim, jednak ton miała obojętny. Wyciągnął rękę i przesunął dłonią po jej udzie. – Powtórzymy ją? – Nie wiem. Może. To dla mnie dość trudne. Wstała szybko. Jakby odruchowo spojrzała na swoją dłoń. Sięgnęła do kieszeni, wyjęła obrączkę i wsunęła ją na palec. – Tak, oczywiście. Twój mąż. Ale gdybyś miała kiedyś ochotę na jeszcze jedną przygodę… – Skontaktuję się przez portal. Mężczyzna, który miał na imię Riccardo, kiwnął głową. – Będę niecierpliwie czekał. Naprawdę. To było coś wyjątkowego. Tacy ludzie jak ty i ja… Musimy czerpać radość, gdzie tylko możemy. Przytaknęła, już z ręką na klamce. – Zatem… ciao, Riccardo. – Ciao, Rita. Przeszła przez hotelowy hol, nie zwracając uwagi na uprzejme „dzień dobry, signora” nocnego portiera. Na ulicy spojrzała na zegarek – miała jeszcze dość czasu, żeby wrócić do domu i się przebrać. Idąc przez zamglone ulice, zdjęła obrączkę i wrzuciła ją z powrotem do kieszeni. Wyłączyła wyciszenie telefonu. Miała jeszcze sto metrów do mieszkania, kiedy zadzwonił. Spojrzała na ekran i przekonała się, że to ta sama osoba, która dzwoniła przez całą noc. Holly B. Najwyraźniej Holly B. nie zamierzała rezygnować. – Pronto – rzuciła kobieta do mikrofonu swoim najbardziej oficjalnym tonem. – Kat?

– Si, mówi Katerina Tapo – powiedziała, udając, że nie wie, kto dzwoni. – Kat, tu Holly. – Tak? Na drugim końcu linii podporucznik Holly Boland z biura oficera łącznikowego do kontaktów z ludnością cywilną skrzywiła się nerwowo. Wiedziała, że rozmowa będzie krępująca, ale nie spodziewała się, że aż tak trudna. – Kat, dzwonię w sprawie półoficjalnej. Mamy tu w Vicenzy rodzinę wojskowych, których córka zaginęła. Zawiadomiliśmy miejscowych karabinierów, ale oni chyba nie traktują tej sprawy poważnie. Rodzina zwróciła się do naszego biura z pytaniem, czy możemy jakoś pomóc. – Jak dawno temu zniknęła? – Dwie noce. Miała spędzić weekend ze swoją klasą na snowboardzie. Przynajmniej tak sądzili rodzice. Ale kiedy tamci wrócili, okazało się, że nie zapisała się na wyjazd. – Czyli okłamała rodziców. Ile ma lat? – Szesnaście. Prawie siedemnaście. – Sprawdzali u jej chłopaka? – Nie ma chłopaka. – Nawet przez telefon Holly usłyszała niedowierzające prychnięcie Kat. – Wydaje się, że to całkiem do niej nie pasuje. – Myślę, że miejscowi funkcjonariusze będą wiedzieli, co robić. Sprawdzą w szpitalach, podzwonią do kolegów. Są duże szanse, że się znajdzie. – Rodzice zrobili to wszystko, zanim zgłosili się do mnie – tłumaczyła cierpliwie Holly. – A miejscowi karabinierzy ograniczyli się do rewizji w jej sypialni. Szukali narkotyków. – Znaleźli jakieś? – Nie. Kłopot w tym, że major Elston ani jego żona nie mówią po włosku, więc… – Och, jest majorem, tak? – Rzeczywiście jest oficerem, zgadza się. Ale oboje są bardzo zdenerwowani, czemu trudno się dziwić. I naprawdę potrzebują kogoś, kto pomoże im się przebić przez włoski system. Kat westchnęła. – Kto będzie ich trzymał za rączki, zanim ta ich bezcenna córunia wyczołga się z tego łóżka, do którego wskoczyła, tak? – To takie nielogiczne? Postaw się w ich sytuacji… – Musiałabym zapytać zwierzchników – przerwała jej Kat. – I powiem ci, że to dość mało prawdopodobne, by się zgodzili. Jestem w tej chwili zaangażowana w kilka dość pilnych dochodzeń. – W porządku. – Holly westchnęła, godząc się z porażką. Rozumiała, skąd się bierze wrogość Kat, ten niemal bezustanny gniew, jaki kapitan karabinierów ostatnio prezentuje. Ale to nie znaczy, że było jej łatwiej. – Daj mi znać, co powiedzieli, dobrze? – Naturalnie. Ciao. Jeszcze rozmawiając, Kat dotarła do mieszkania i zaczęła się przebierać w mundur. Niedawno, kiedy pracowała w wydziale zabójstw, nosiła cywilne ubranie. Powrót do munduru – nawet tych pięknych, projektowanych przez Versace spódnicy i kurtki Arma dei Carabinieri – odczuła jak afront i wiedziała, że tak to zaplanowali ludzie, którzy wydali jej

ten rozkaz. Poza tym – wbrew temu, co powiedziała Holly – te dochodzenia, które obecnie prowadziła, były właściwie niewiele więcej niż papierkową robotą. Skradzione aparaty fotograficzne, sklonowane karty kredytowe, kieszonkowcy obrabiający otwarte plecaki na placu św. Marka… Zanim skończyła wypełniać raport o przestępstwie, zgłaszający je turyści zwykle już wyjeżdżali, uniemożliwiając jakiekolwiek śledztwo. Obrączkę zawiesiła na wieszaku w drzwiach sypialni, gotową do kolejnego wyjścia. Kosztowała sto euro i była jedną z najlepszych inwestycji w życiu – obrączka i subskrypcja na portalu Dyskretni Małżonkowie. Powiązane z anonimowym kontem na Carnivia.com, pozwalało jej prowadzić życie seksualne bez żadnego emocjonalnego zaangażowania. Gdybym tylko trafiła na Dyskretnych Małżonków wcześniej, pomyślała, moja kariera nie pogrążyłaby się w takim bagnie. Kiedy wyszła, złapała pociąg na krótki przejazd przez Ponte della Libertà. Wyszła z ogromnej, imponującej Stazione Santa Lucia – jedynego w Wenecji budynku ery faszystowskiej, przez wielu uznawanego za potworność, ale Kat w sekrecie dosyć go lubiła – i szczęśliwie trafiła od razu na vaporetto numer 2. Choć była to linia pospieszna, łódź wolno przesuwała się wzdłuż Canal Grande. Podczas karnawału do Wenecji ściągał milion dodatkowych gości i na każdym przystanku wsiadały i wysiadały całe tłumy turystów – niektórzy, mimo wczesnej pory, w maskach i kostiumach. Czasami dyskretnie chwytali telefony komórkowe, by zrobić jej zdjęcie. Ale do tego była przyzwyczajona. Capitano donna, kobieta kapitan karabinierów, wciąż była tak rzadkim widokiem, że nawet niektórzy Włosi się za nią oglądali. Sztab karabinierów znajdował się w Campo San Zaccaria, tuż za wybrzeżem Riva degli Schiavoni. Kiedyś te krużganki należały do największego weneckiego zakonu. A pracujący tu ludzie, myślała z irytacją Kat, przechodząc przez hol wejściowy, nadal by woleli, żeby ich koleżanki zachowywały się jak zakonnice. Ale choć to porównanie dało jej pewną satysfakcję, wiedziała, że nie jest całkiem odpowiednie. Zakon św. Zachariasza znany był z rozwiązłości mniszek – wiele z nich było tu umieszczonych przez arystokratyczne rodziny, które nie chciały dać córkom posagu. Pierwszy raz uwolnione z dusznych towarzyskich ograniczeń rodzinnych palazzi młode kobiety szybko odkrywały, że zakon stwarzał im okazję znalezienia sobie kochanka. Jak wiele rzeczy w Wenecji, istniała tu subtelna różnica między pozorami i rzeczywistością. Nic jednak subtelnego nie było w graffiti, jakie znalazła na drzwiach swojej szafki w żeńskiej szatni: Va’ a cagare, puttana. Wal się, suko. Parę tygodni temu, kiedy te obelgi dopiero zaczęły się pojawiać, starannie zmywała je benzyną do zapalniczek. Teraz zwykle czekała, aż zbiorą się trzy albo cztery. Ostatnio zresztą rzadko korzystała z szafki. Trochę czasu minęło, odkąd znalazła w środku psią kupę, chociaż niejeden raz ktoś próbował nasikać do środka przez dziurkę od klucza. Ale kiedy kobieta właśnie złożyła skargę na molestowanie seksualne przez jednego z najpopularniejszych męskich oficerów komendy, i to w dodatku pułkownika, powinna się spodziewać takich rzeczy. Usiadła przy biurku, nie witając się z siedzącymi obok funkcjonariuszami. Oni też ją zignorowali, jak co dzień. Zastanawiała się, który wymalował jej to graffiti.

Zalogowała się do komputera i z zawartości skrzynki pocztowej odgadła, że czeka ją kolejny dzień nudy. Na dodatek jeszcze ktoś przesłał do niej prośbę z Guardia di Finanza, żeby zbadała, czy damskie torebki oferowane przez ulicznych sprzedawców na placu św. Marka są podróbkami. Oczywiście, że są, krzyknęła w myślach. Te torebki kosztują parę euro u bezdomnego Nigeryjczyka na rogu. Czy ktokolwiek naprawdę sobie wyobrażał, że Louis Vuitton albo Dolce e Gabanna wybrali tę metodę wprowadzania na rynek swoich produktów? Nawet gdyby kogoś aresztowała, fałszerze znajdą sobie innego włóczęgę, gdy tymczasem carabinieri zagwarantują temu pierwszemu nocleg i wyżywienie. To nie ma sensu… Sprawdziła dyskretnie, czy nikt nie patrzy, i wpisała dobrze sobie znany URL. Pojawił się ekran. Poniżej białej maski bauta – która, mimo braku ust, wydawała się złośliwie uśmiechać – była ramka logowania i powitanie. Wejdź do Carnivii Wpisała login i hasło. Witaj. Columbina7759. Dokąd w Carnivii chcesz się udać? Wpisała „Rialto” i znalazła się w idealnej trójwymiarowej kopii mostu, pod którym niedawno przepływała. Każdy szczegół oddany był precyzyjnie, łącznie z obecnym poziomem wody, z jedną tylko różnicą: każdy przechodzień nosił maskę. Kilkoma kliknięciami myszki popchnęła swój awatar przez pescheria. Stragany w Carnivii, jak wiedziała, w rzeczywistości handlowały nie tylko rybami, ale w tej chwili szukała czegoś innego. Kierując się w stronę Ponte delle Tette – „Mostu Cycków” – wkroczyła w to, co w dawnej Wenecji stanowiło dzielnicę czerwonych latarni. Zarówno w prawdziwym mieście, jak i w Carnivii wciąż mieściło się tu centrum nocnego życia Wenecji, z ludźmi tłoczącymi się w małych barach. Weszła do jednego z mniejszych lokali i ruszyła do niewielkiego boksu w tylnej części. Kanały i budynki w Carnivii zdawały się ściśle odtwarzać te w rzeczywistej Wenecji, na poziomie szczegółowości bliskim obsesyjnego. Mówiono na przykład, że gdyby policzyć szybki w dowolnym weneckim oknie, jego odpowiednik w Carnivii miał ich tyle samo. Ale wewnątrz budynków przestrzeń zachowywała się inaczej, w sposób – jak to gdzieś przeczytała – oparty na teorii strun. Jej zawsze przypominało to fragment jakiegoś wiersza, który zapamiętała ze szkoły, coś o nieskończoności w ziarnku piasku. Na przykład każdy stolik przy barze mógł mieścić kilkanaście chatroomów, w których każdy z kolei mógł się łączyć z tysiącem wirtualnych skrytek, strumieni peer-to-peer i osobistych stron, wszystkich stworzonych przez użytkowników Carnivii, chcących jak najlepiej wykorzystać ten niezwykły świat, w jakim się znaleźli. Boks, gdzie usiadła, zawierał łącze do portalu, który odwiedzała już wielokrotnie: Dyskretni Małżonkowie. Kliknęła w jakieś graffiti wydrapane na drewnianym panelu i portal zmaterializował się przed nią. Ricardo nie marnował czasu; zalogował się już pod imieniem z Carnivii, Zanni2243, i ocenił ich spotkanie. Dał jej pięć gwiazdek i komentarz: Wow! Un’esperienza incredible! Uśmiechnęła się do siebie i dodała własną ocenę: Anche tu non eri per niente male. Ty też byłeś niezły. Cztery gwiazdki. Zauważyła, że zwykle daje swoim partnerom niższe oceny niż oni jej. Ale nie chciała, żeby pochwały uderzyły im do głowy. W końcu przecież nie planowała spotkać się z nimi po raz drugi.

Wenecja była małym miastem. Każdy znał każdego i wszyscy plotkowali. Co ironiczne, nagła popularność Carnivii tylko pogorszyła sytuację, ponieważ portal umożliwiał publikowanie tu plotek i pogłosek o przyjaciołach, kolegach i sąsiadach, tak żeby nie mogli zidentyfikować źródła. Kat miała tak fatalną reputację – niesławne księgi plotek w Carnivii zawierały teraz na jej temat ponad sto dwadzieścia wpisów, z których niewiele było pozytywnych – że uznała Dyskretnych Małżonków za jedyną możliwość, by partnerom tak samo jak jej zależało na milczeniu. Było też łatwiej pod innymi względami: mężczyźni, z którymi się spotykała, nie znali jej prawdziwego nazwiska, prawdziwego adresu e-mailowego ani nie wiedzieli, czym się zajmuje. Na ogół też, jak się przekonała, żonaci mężczyźni nie bombardowali jej SMS-ami, nie przysyłali kwiatów i nie domagali się uwagi i głaskania ich ego, jak często ci samotni. Odpowiadało jej, że mogła się skoncentrować na tym, co robi w pracy, a równocześnie od czasu do czasu trochę się odprężyć. Przynajmniej tak sobie tłumaczyła. Irytujący głos w tyle głowy – brzmiący podejrzanie podobnie do głosu jej matki – nie zgadzał się z tym. Ale z drugiej strony, Kat i jej matka nigdy nie rozmawiały o takich sprawach. Zadzwonił telefon na biurku. Kat szybko zamknęła przeglądarkę. – Tapo. – Capitano, tu generał Saito. – Generał… – Kat była zdumiona, że tak ważny oficer telefonuje do niej bezpośrednio. – Czym mogę służyć, panie generale? – Amerykańskie biuro oficera łącznikowego w Vicenzy zwróciło się do mnie w sprawie zaginionej osoby, nastolatki. Jak rozumiem, kontaktowali się już z panią nieoficjalnie? – Tak. Oczywiście, powiedziałam, że muszę to załatwić kanałami służbowymi… – W porządku – przerwał jej Saito. – Może pani od razu tam jechać. I proszę im udzielić wszelkiej koniecznej pomocy. – Naprawdę? Wiedziała, że szefostwo zawsze podlizuje się Amerykanom, ale nie sądziła, że dotyczy to również stosunkowo trywialnych spraw rodzinnych. – Równolegle toczy się tam inne dochodzenie. Nie ma z tą sprawą nic wspólnego i nie dotyczy pani bezpośrednio. Ale efekt jest taki, że chciałbym im wyświadczyć przysługę. Jeżeli ta rodzina naprawdę chce oficera kobiety, chętnie na to przystanę. Ach, więc tak załatwiła to Holly lub ktoś z jej zwierzchników. Kat wyobrażała sobie ten telefon: „To zajęcie dla kogoś wrażliwego. Może kobiety. Sądzę, że zna pan odpowiednią osobę…”. No więc pokaże im, jaka potrafi być wrażliwa. – Oczywiście, panie generale – zapewniła słodkim głosem. – Przyjemnie będzie się zająć czymś pożytecznym. Jeśli Saito zauważył tę ukrytą skargę, nie dał tego poznać. – Dobrze. W razie jakichś problemów proszę dzwonić do mnie bezpośrednio. Rozłączył się. Kat sięgnęła po komórkę i wysłała SMS do Holly: Rozmawiałam z szefem. Udało się go przekonać. Będę za godzinę.

Zawahała się, niepewna, czy nie dodać czegoś, co oczyści trochę atmosferę, zanim zobaczą się osobiście. Incydent, który spowodował ich rozstanie – gwałtownie kończąc nie tylko ich przyjaźń, ale też czasowe zamieszkiwanie Holly u Kat – nie należał do takich, jakie którakolwiek szybko zapomni. Z drugiej strony, Amerykanka jasno dała do zrozumienia, że ta sprawa jest czysto zawodowa. A nikt lepiej niż Holly Boland nie potrafił panować nad uczuciami. Więc może teraz zachować się tak samo i nie łączyć sprawy z ich osobistymi przejściami. Podjąwszy decyzję, wcisnęła „Wyślij”. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięć – Zniknął? – powtórzył z niedowierzaniem Piola. – Gdzie zniknął? – Nikt nie wie – odparł Pownall. – Wydaje się, że odszedł, nie biorąc wypłaty. – Wskazał szpakowatego mężczyznę w roboczym ubraniu. – Według ich brygadzisty, kiedy kierowca się dowiedział, że chcą z nim rozmawiać karabinierzy, zapytał, czy może wrócić do swojego kontenera mieszkalnego, żeby zabrać jakieś rzeczy. Wtedy widziano go po raz ostatni. Twarz stojącego za Pownallem Sagesego nic nie wyrażała. Piola westchnął. Potwierdzało się to, co podejrzewał od początku, zanim jeszcze się okazało, że protestujący z Azione Dal Molin nie mają nic wspólnego ze szkieletem. Każdy robotnik budowlany, który znajdzie stos starych kości, woli raczej się ich pozbyć, niż mierzyć się z biurokratycznymi komplikacjami, jakie nastąpią, jeśli zamelduje o odkryciu. Szefowie mogą go nawet do tego zachęcać, gdyż nie są zachwyceni perspektywą przerwania pracy na wiele dni, a nawet tygodni, żeby archeolodzy mogli przeprowadzić badania. Ale dobrze byłoby to wszystko usłyszeć od samego kierowcy, a nie dowiedzieć się, że po prostu pozwolono mu odejść. – Macie jego papiery? – zapytał. – I listę miejsc, gdzie pracował? Pownall bez słowa wręczył mu dokumenty. Na samym wierzchu była fotokopia pozwolenia na pracę dla robotników z UE, wydanego przez Sportello Unico per l’Immigrazione na Tarina Krasnakiego. Wydawało się, że wszystko jest w porządku, ale kiedy Piola przyjrzał się dokładniej, zauważył, że niektóre pojedyncze litery mają mikroskopijnie inną grubość. A zatem to podróbka, choć rzeczywiście bardzo dobra. I znowu, nie było raczej rewelacją odkrycie, że wielu cudzoziemskich robotników we Włoszech przebywa tu nielegalnie. Słyszał, że ostatnio można nawet dostać fałszywe papiery od mafii, na łatwy kredyt z płatnością wstrzymaną do czasu pierwszej pensji; haczyk polegał na tym, że dopiero wtedy nielegalny pracownik odkrywał, że jest obciążony gigantycznymi odsetkami, starannie wyliczonymi, tak by nigdy nie zdołał całkowicie spłacić długu. Taki układ oznaczał jednak, że przestępcy mieli robotnika w garści i mogli to wykorzystywać – na przykład skłaniając, by wziął na siebie winę za jakieś niewielkie wykroczenie, w rodzaju wyrzucenia szkieletu, który blokowałby pracę wszystkich. – Znamy jego prawdziwą narodowość? – zapytał Piola. Szpakowaty mężczyzna wzruszył ramionami. – Mówił, że jest Albańczykiem. Chociaż zauważyłem, że nie gada za często z innymi Albańczykami. Ale papiery miał w porządku, agencja za niego poręczyła, więc… Mówił dość spokojnie, ale Piola zauważył błysk niepewności w spojrzeniu, jakie potem rzucił Sagesemu – jakby chciał sprawdzić, czy mówi to, co należy. Działo się tu coś niedobrego… Ale co konkretnie i czy ma jakiś związek ze śledztwem, pewnie nigdy się nie dowie. Poczuł wibrację telefonu i wyjął aparat. Na ekranie wyświetliło się nazwisko Hapaldiego. – Witam, doktorze. Przyjemnie będzie dla odmiany poznać jakieś fakty – powiedział, odchodząc na bok. – Proszę się za szybko nie cieszyć – odparł lekarz. – Nie mam jeszcze żadnych pewnych

wiadomości. Ale obejrzałem sobie naszego przyjaciela tutaj, w kostnicy. Tak jak podejrzewałem, zniekształcenie lewego nadgarstka to skutek polio, to znaczy, że urodził się przed wprowadzeniem powszechnych szczepień w latach pięćdziesiątych. Jeśli uwzględnić te fragmenty tkaniny khaki, wydaje się, że szczątki pochodzą z okresu wojny. – Dziękuję – odparł Piola. – To cenna informacja. – Jest coś jeszcze, co może pana zaciekawić. Wydobyliśmy kulę z prawego stawu ramiennego. Strzał przebił głowę. Otwór wylotowy jest w szczęce, blisko kości żuchwowej, dlatego go przeoczyłem. Piola spróbował sobie wyobrazić, co zaszło. – Czyli musiał klęczeć? – Zgadza się. Z głową pochyloną na bok i szczęką dotykającą ramienia, pewnie przyciśniętą przez lufę. Strzelec stał tuż za nim, po lewej stronie. Wysłałem kulę do dalszego badania. Piola raz jeszcze podziękował Hapaldiemu i się rozłączył. Wiedział, co powinien teraz zrobić: zadzwonić do Saita i poinformować go, że sprawa jest praktycznie zamknięta. Czy Krasnaki sam znalazł szkielet, czy ktoś polecił, żeby rzucić go na ciężarówkę, zanim zatrzyma prace na budowie, nie miał pojęcia. Ale to bez znaczenia. Najważniejsze, że znaleziono kozła ofiarnego, który najwyraźniej potwierdził swoją winę ucieczką. Same kości pochodziły z okresu wojny, sprzed niecałych siedemdziesięciu lat. Nie ma powodu, by nie pozwalać konsorcjum na podjęcie prac. A sam Piola może wracać do Wenecji i napisać raport w cieple własnego gabinetu. – I co? – odezwał się Sagese. – Możemy wrócić do pracy, pułkowniku? Piola się mu przyjrzał. – Jeszcze nie. Najpierw muszę porozmawiać z archeologiem. Po raz drugi dzisiejszego ranka wspiął się na drabinkę do skrzyni ciężarówki. Odkrył, że wnętrze zostało podzielone taśmami na kwadraty, każdy oznaczony numerem. Doktor Iadanza przykucnęła wśród zwałów ziemi i starannie fotografowała każdy kwadrat. – Jakieś postępy, pani doktor? Uniosła głowę. – Jestem pewna, że szczątki nie trafiły tutaj z tą ziemią. Wskazał kratę z taśm. – Czy w takim razie to konieczne? – Może się przydać, gdyby na którymś etapie trzeba było to udowodnić. Zawsze zadaję sobie pytanie, co mógłby zeznać przed sądem archeolog powołany przez stronę przeciwną. – Oczywiście – zgodził się. Trochę był zaskoczony jej założeniem, że sprawa może trafić do sądu. Ale może to tylko zwykła zawodowa ostrożność. Polubił ją, nie tylko dlatego, że nie pozwoliła się zastraszyć Sagesemu, ale też z tego powodu, że potem nie robiła z tego sprawy. – Zamierzałem właśnie obejrzeć teren, gdzie pracował wcześniej kierowca, i pomyślałem, że pani zauważy tam więcej niż ja. Zechce mi pani towarzyszyć? – Oczywiście. Chociaż żeby zrobić porządne badania, potrzebowałabym sonaru. Piola zszedł po drabinie i zaczekał na dole. To nieuniknione, że spojrzał w górę, kiedy schodziła, i równie nieuniknione, że nie mógł już oderwać wzroku. Lekki i mimowolny dreszcz

zachwytu przeszył jego ciało na widok osłoniętej kombinezonem pięknej pupy, zniżającej się szczebel za szczeblem, i niemal natychmiast napłynęła fala irytacji na własną przewidywalność. Dlaczego zawsze musi się gapić? A kiedy już spojrzy, czy musi tak się zachwycać tym, co zobaczył? Nie miał żadnych wątpliwości, że dottora byłaby oburzona kierunkiem, w jakim podążyły jego myśli. Co do żony… cóż, z tej strony miał już dostatecznie dużo kłopotów. Zły na siebie, milczał, kiedy ruszyli w stronę odległej części placu budowy. Mgła już się unosiła i delikatne lśnienie na wschodzie sugerowało, że później może jeszcze nastać piękny dzień. – Tutaj będą kiedyś kryty basen i hala sportowa. – Doktor Iadanza wyciągnęła rękę. – Budynek numer dwieście czterdzieści siedem. A obok kino. Zadziwiające, co jest dzisiaj niezbędne do prowadzenia wojny. No, ale pewnie trudno oczekiwać, że będą chodzić do multisala przy Stradella dei Filippini, żeby razem z nami oglądać swoje wojenne filmy. – Domyślam się, że nie jest pani wielką fanką Amerykanów – zauważył. Odpowiedziała ostrożnym tonem. – Tego nie twierdzę. Oczywiście, byliśmy poirytowani, kiedy odmówili nam odpowiedniego dostępu. Ale to włoscy partnerzy w konsorcjum, nie sami Amerykanie. – Jacy włoscy partnerzy? – Głównie Conterno, plus parę innych firm, które zajmują się pracami specjalistycznymi. Teraz, kiedy Piola się zastanowił, rzeczywiście przypomniał sobie logo Costruttori Conterno, królewską głowę gryfa na heraldycznej tarczy, zamocowaną przy każdej bramie wjazdowej. Było tak znajome, że niemal niezauważalne. W północnych Włoszech rzadko zdarzał się jakiś większy projekt inżynierii lądowej, w który nie byliby jakoś zaangażowani. – Praca archeologa uczy człowieka jednej rzeczy: że wszystkie imperia w końcu upadają – dodała. – Chciałabym, żeby Amerykanie to zrozumieli. Po piętnastu minutach szybkiego spaceru dotarli na drugi koniec terenu budowy. Wprawdzie w większości był całkiem płaski – kiedyś ta część służyła wyraźnie za pas startowy – jednak z boku wyrastał tu niewielki wzgórek, idealnie okrągły. Prawie jak kopce grobowe z epoki żelaza, pomyślał Piola. Koparki nadgryzły go już mocno z jednego boku. – Tutaj pracował kierowca, zgodnie z dokumentacją, jaką mi przekazano – powiedział. Doktor Iadanza podeszła bliżej i przyjrzała się rozkopanemu wzgórkowi – tak jak historyk sztuki mógłby analizować detale obrazu. – Gruz z kamieniołomów – stwierdziła z namysłem. – W czasie wojny trzymali tu pewnie spory zapas, żeby od razu zasypywać leje po bombach. – Schyliła się i spojrzała trochę w bok. – A tutaj trafili na szkielet, jak się domyślam. Prawie na poziomie gruntu otwierało się nieduże zagłębienie, niewiele większe od koszy, w jakich weneckie staruszki przenoszą swoje koty. Z góry zwisało coś brązowego. Iadanza przykucnęła, żeby lepiej się przyjrzeć. – Co to takiego? – zapytał Piola. Wyjęła długopis i czubkiem zdrapała trochę ziemi. – No, no… – szepnęła. – Wie pan, co to jest, prawda? Nie wiedział, nawet kiedy kucnął obok niej, a ona odgarnęła więcej ziemi, żeby mu pokazać. Wyglądało to jak kawałek złożonego materiału, wyblakłego teraz, ale dawniej

niewątpliwie jaskrawoczerwonego. – To fazzoletto rosso – oświadczyła Iadanza. – Czerwona chusta. Nasz szkielet, pułkowniku, należy do partyzanta. A konkretnie, do partyzanta jednej z brygad komunistycznych. – To dość ironiczne, że skończył w amerykańskiej bazie lotniczej. – To może być coś więcej. – Spojrzała na niego, a oczy jej błyszczały. – Chciałabym, żeby pan z kimś o tym porozmawiał, pułkowniku. Myślę, że pomogliśmy wyjaśnić pewną tajemnicę. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześć Nerwowo krążyła po celi. Sześć kroków wzdłuż, trzy w poprzek. Pomieszczenie wyraźnie zbudowano z myślą o zwierzętach: ściany z nagiego kamienia, ubita ziemia zamiast podłogi. A zatem jakaś farma. Pojedyncze okno wysoko w sklepieniu wpuszczało szare światło poranka. Jednak było zakratowane, a metalowe pręty wyglądały na nowe. Nasłuchiwała uważnie, ale nie docierały tu żadne odgłosy ludzkiej działalności – żaden szum jadących samochodów, warkot pił czy kościelne dzwony. Raz zdawało jej się, że słyszy dalekie brzęknięcia krowich dzwonków, więc pomyślała, że jest gdzieś w górach. Gdziekolwiek leżała ta farma, była to pusta okolica. W pomieszczeniu miała dmuchany materac, koc, małą chemiczną toaletę z rodzaju tych, jakich używa się w przyczepach kempingowych, staroświecki gazowy grzejnik i paczkę podpasek higienicznych Nuvenia. Było bardzo zimno, ale grzejnik wymagał specjalnego klucza, więc tylko porywacze mogli go uruchomić. W rogach, za wysoko, by mogła dosięgnąć, umieszczono dwie kamery. Wspólnie obejmowały całe pomieszczenie. Zastanawiała się, czy zamierzają ją zgwałcić. Na początku była o tym przekonana – zakładała, z mdlącym uciskiem żołądka, że właśnie po to ją porwali. Teraz nie była już taka pewna. Praktycznie od razu kazali jej się rozebrać i zaprowadzili ją do połączonej z tą komórką innej, większej szopy. Tam zrobili jej zdjęcia pod każdym możliwym kątem, ale było w tym coś dziwnie bezosobowego, jakby wszystko stanowiło elementy dziwnego rytuału, którego nie rozumiała. Z twarzy porywaczy nie dało się nic wyczytać: cały czas nosili maski, przynajmniej w jej obecności. Ten niższy, bardziej krępy, miał bautę, klasyczną gładką, białą maskę z wydłużoną brodą, bez ust. Drugi wkładał maskę arlekina w czerwono-niebieskie romby. Fakt, że obie były maskami karnawałowymi, przypominał jej klub, skąd ją porwano. Ale nie umiała powiedzieć, czy to tylko przypadek. Szczególną uwagę poświęcili jej nodze – podeszli i zrobili kilka zbliżeń. Dopiero kiedy spojrzała w dół, zrozumiała dlaczego: skaleczyła się w trakcie porwania, a kiedy spała pod wpływem narkotyku, krew zakrzepła na ranie, tworząc strup. Sfotografowali też siniec na jej ramieniu. Kiedy zauważyli, że drży, jeden z nich przyniósł koc i zarzucił jej na ramiona jak szal. Niewiele to pomogło, bo przecież nie tylko z zimna się trzęsła, ale od mdłości i ze strachu przed tym, co mogą jej zrobić. Ale ten gest kazał jej przypuszczać, że może jednak jej nie zgwałcą. Przypomniała sobie różne historie, jakie czytała o włoskich porwaniach. O ile pamiętała, zwykle dokonywała ich mafia i starała się dbać o ofiary, przynajmniej na początku, żeby chronić swoje inwestycje. Nikomu nie powiedziałam, dokąd idę, pomyślała nagle. A przecież był to jeden ze środków ostrożności, jakich uczyli w Liceum Amerykańskim – szkole, do której uczęszczały wszystkie nastolatki z wojskowych rodzin. Stale wbijali uczniom do głowy, że Amerykanie stanowią wartościowe cele. „Zawsze pilnujcie, żeby ktoś wiedział, gdzie jesteście”. A teraz jedyną osobą, która wiedziała, że poszła do klubu, był Johann, a on nawet nie znał jej prawdziwego imienia. W domu na pewno już zdają sobie sprawę, że zaginęłam, myślała. Ale nie mają pojęcia dlaczego. Ani jak, ani skąd. Nie mają się czego uchwycić, dopóki porywacze nie nawiążą

kontaktu. Myśl o domu sprawiła, że musiała przełykać łzy. W tej chwili dręczył ją także inny rodzaj lęku: lęk przed nieznanym. Kiedy porywacz w masce arlekina przyniósł jej koc, położył coś na podłodze i gestem nakazał jej tam stanąć. Spojrzała w dół i zobaczyła, że wskazuje wagę. – Więzień będzie zważony – poinformował, kalecząc angielski. Drugi mężczyzna, w masce bauty, uniósł ręczną kamerę – taką, jaką można podłączyć do portu USB w komputerze – gotów, by znowu filmować. I natychmiast powróciła groza, skręcając jej wnętrzności. Ponieważ wśród tego wszystkiego, co przeczytała o mafii, nigdzie nie natrafiła na wzmiankę o ważeniu zakładników. A co dopiero o filmowaniu tego… ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedem Młody kleryk uniósł głowę znad swojego laptopa i nasłuchiwał. Z zewnątrz dobiegł szum oklasków, płynących falą przez plac św. Piotra. Wiedział, co to znaczy: tłumy zauważyły papieża zmierzającego do pierwszych tego dnia zajęć. W jego malutkim gabinecie okna były mizerne – kleryk odkrył już, że zimą jest tu lodowato; bez wątpienia latem będzie jak w piekarniku. Ale takie hałasy mu nie przeszkadzały – przeciwnie, cieszył się nimi. Zresztą, jakie znaczenie ma klimatyzacja, kiedy człowiek ma na suficie scenę biblijną namalowaną przez Rafaela? Kogo obchodzi ogrzewanie, jeśli ma gabinet w samym Pałacu Apostolskim, bardzo blisko i poniżej prywatnych apartamentów samego Ojca Świętego? Pokoik był niewielki, a niezbędne mu do pracy wyposażenie – na przykład szerokopasmowe łącze z siecią – żałośnie przestarzałe. Ale sam fakt, że tutaj siedział, był dowodem jego błyskawicznego awansu w kurii oraz władzy, jaką teraz sprawował. Kilka miesięcy temu, w wieku zaledwie trzydziestu ośmiu lat, kleryk – który nazywał się Martino Santini – został przeniesiony z biura prasowego archidiecezji w Mediolanie i skierowany do sekretariatu papieskiego – stanowisko automatycznie dające starszeństwo na poziomie arcybiskupa. Przez całe lata on i inni reformatorzy powtarzali, że jedynym sposobem pokonania aktualnych kłopotów Kościoła jest uczynienie go bardziej otwartym i przejrzystym. Nowy papież wyraźnie się z tym zgadzał – a przynajmniej dostrzegł sens odcięcia się od dawnych skandali, czego dokonał, mianując na pewne kluczowe stanowiska grupę najbardziej elokwentnych reformatorów. W przypadku Santiniego oznaczało to, że przejął odpowiedzialność za Sala Stampa della Santa Sede, watykańską służbę informacyjną. Nie mogło być wyraźniejszego sygnału, że Jego Świątobliwość życzy sobie, by kuria porzuciła wiekowe tradycje tajemnic. W kurii pokpiwano z początku z niektórych inicjatyw Santiniego – na przykład ze strony papieża na Facebooku, z konta na Twitterze, nie wspominając nawet o własnym, codziennie aktualizowanym blogu Santiniego. Jednak, tak jak przewidywał, błyskawicznie odniosły sukces wśród wiernych – zwłaszcza młodych wiernych, uważanych obecnie za cennych żołnierzy w walce z sekularyzmem. Santini sprawdził własną stronę na Facebooku. Całe wieki trwało, nim się przeładowała – naprawdę trzeba będzie coś zrobić z internetem w Pałacu Apostolskim. Ale jedna bitwa naraz. W tej chwili miał spotkanie z monsiniorem Vertim, głównym archiwistą Archivio Segreto, tajnej biblioteki papieża. Domyślał się, o co chodzi. Odkąd polecił, by całą zawartość biblioteki skatalogowano, a katalogi umieszczono w sieci – znowu: by dać światu wyraźny sygnał, że od tej chwili nic nie będzie ukrywane ani trzymane w sekrecie – odpowiedzialni za to urzędnicy bez przerwy znajdowali jakieś powody, czemu będzie to niepraktyczne. Nie warto chyba wspominać, że on był równie zdeterminowany, by dopiąć swego. Przeszedł korytarzem do miejsca, gdzie w klatkę schodową udało się wcisnąć niedużą windę. Jej wnętrze było zaskakująco nowoczesne; kiedy wsunął swoją watykańską kartę bezpieczeństwa, hermetyczna kabina ze stali i szkła porwała go w dół, w labirynt piwnic pod Pałacem Apostolskim – gładko i delikatnie, jakby był elementem składowym niesionym

pneumatycznie do fabryki. Cztery poziomy pod placem św. Piotra drzwi windy otworzyły się na długie i niskie pomieszczenie, ciągnące się tak daleko, jak sięgał wzrokiem. Przyćmione światło, tak bardzo pozbawione szkodliwego ultrafioletu, że wydawało się niemal bezbarwne, sączyło się z ukrytych w ścianach diod. Szum klimatyzacji – dzięki której cały ten poziom był zimny jak kostnica – i delikatne wibracje podłogi, pod którą działała aparatura odwilżająca, powodowały, iż Santini odnosił wrażenie, że znalazł się w jakimś smukłym podwodnym pojeździe, sunącym szybko i gładko przez głębie oceanu. Szeregi przeszklonych gablot po obu stronach pomieszczenia zawierały księgi i dokumenty zbyt cenne lub zbyt delikatne, by trzymać je na normalnych półkach. Przy niektórych pracowali introligatorzy i konserwatorzy z potężnymi szkłami powiększającymi, naprawiający mikroskopijne rozdarcia. Tu i tam chodzili uczeni – co roku dostęp do zbiorów uzyskiwało kilku uprzywilejowanych o nienagannych referencjach i ortodoksyjnie religijnej postawie. Choć i ich obowiązywał zakaz badania dowolnych dokumentów młodszych niż siedemdziesiąt pięć lat. Była to jedna z tych niepojętych reguł, które Santini postanowił usunąć. Każdy tutaj, pracownik czy gość, nosił białe bawełniane rękawiczki. Santini wyjął parę z podajnika w śluzie i wciągając je, czekał, aż otworzą się drugie drzwi. Powietrze w płucach rozrzedzało się z każdym oddechem – nawet atmosfera tu był inna, bezustannie oczyszczana z wszelkich gazów i wilgoci, które mogłyby uszkodzić stare dokumenty. To odpowiednia metafora całego pałacu, myślał ponuro Santini: nawet nie oddychają tym samym powietrzem co reszta ludzkości. Wszedł do przeszklonej sali konferencyjnej. Zauważył, że mimo wczesnej pory inni uczestnicy spotkania wyraźnie siedzą tu już od pewnego czasu. Na pewno spiskują, zastanawiając się, jak go przechytrzyć. Oprócz Vertiego czekało dwóch asystentów, nerwowych urzędników, którzy unikali jego wzroku. No i ten zakonnik, Tonatelli. Trudno byłoby określić, ile ma lat – obszerny biały habit i czarny kaptur dominikanów maskowały ewentualne zgarbienie, natomiast niebieskie oczy – spoglądające na Santiniego spod białych jak szron brwi – były spokojne, ale pełne życia. W jaki sposób Tonatelli doszedł do stanowiska zarządcy tych archiwów, Santiniemu nie udało się odkryć, ale wszystko, co słyszał, dowodziło jasno, że prosty mnich jest prawdziwym władcą tego podziemnego świata. – Panowie – rzekł Santini, umyślnie wybierając świecką formę, by pokazać, że rozmowa będzie ściśle robocza. – Podobno wystąpił jakiś problem. – Istotnie. Verti skinął na Tonatellego, jak gdyby się umówili, że to mnich będzie mówił w imieniu wszystkich. Ale ten tylko przesunął w stronę Santiniego kartkę. Santini odwrócił się bokiem, by ją przeczytać. Podciągnął sutannę i nonszalancko założył nogę na nogę, by zademonstrować, że ma na głowie ważniejsze sprawy. Kartka była kopią wykonaną przez kalkę na starej ręcznej maszynie do pisania: litery miały charakterystyczne błękitne smugi, które pamiętał z dzieciństwa. Przez chwilę te wspomnienia zbyt go zaabsorbowały, by mógł się skupić na treści pisma. Ale potem w oczy rzuciło się znajome nazwisko. Przerwał zaskoczony, po czym wrócił do daty w górnym rogu. 5 października 1944 Zaczął od początku, tym razem uważniej; czuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Rozejrzał

się za wodą, ale oczywiście tutaj, na dole, nie była dostępna, żeby nie rozlała się na bezcenne kawałki papieru. – Kto jeszcze o tym wie? – zapytał chrapliwie. Odpowiedział mu Tonatelli. Przeciwnie niż u Santiniego, głos mnicha nie brzmiał oschle. – Domyślam się – oświadczył spokojnie – że pozostałe zaangażowane strony nie zapomniały. Pytania wirowały w umyśle Santiniego. Jednak w tej chwili, co dobrze wiedział, musi okazać stanowczość; musi się skupić wyłącznie na tych faktach, które pomogą ułożyć rozsądny plan działania. – W teorii nie musimy upubliczniać tego listu do roku dwa tysiące dziewiętnastego – dodał Verti. – Jednakże gdybyśmy mieli ujawnić zawartość archiwów wcześniej, zgodnie z pańskimi instrukcjami… – Nie ujawnimy go wcześniej – stwierdził Santini. – To jasne. Nie ujawnimy go wcale. Czy jest coś jeszcze, co odnosi się do tej samej… – Szukał właściwego słowa. Afery…? Zdrady…? Katastrofy…? Żadne nie wydawało się właściwe. – Tej samej konkluzji – dokończy eufemistycznie. Tonatelli wzruszył ramionami. – W Archivio Segreto mamy osiemdziesiąt pięć kilometrów półek. Nie przeliczyliśmy nawet dokumentów odnoszących się do lat wojny. Ten list jest z pewnością tylko wierzchołkiem góry lodowej. – W takim razie trzeba znaleźć resztę, natychmiast. – Niszczenie teraz dokumentów, jeśli taki jest pański zamiar, później wywoła tylko wrażenie, że mieliśmy coś do ukrycia – oświadczył łagodnym tonem mnich. Bo mamy, pomyślał Santini. – Ma pan lepszą propozycję, reverendissimo? Tonatelli zmierzył go spokojnym wzrokiem. – Uważam, że pańska polityka otwartości jest właściwa. Co więcej, uważam, że na dłuższą metę jest jedyna możliwa. Ale powinniśmy ją przyjąć ze świadomością, że wnioski, jakie ludzie wyciągną z tej przejrzystości, niekoniecznie będą dla nas przychylne. Santini raz jeszcze podniósł kartkę. Wpatrywał się w każdy z krótkich akapitów, jakby licząc, że poszczególne sformułowania dopuszczają jakąkolwiek niejednoznaczność czy inną interpretację. W tej chwili przejrzystość była wykluczona. – Ludzie powiedzą, że jeśli zdarzyło się to wtedy, może się zdarzyć ponownie. – Przerażony uniósł wzrok. – Nic takiego się nie zdarzyło, prawda? Nikt nie odpowiedział. Spojrzał na dół kartki, gdzie autor złożył podpis i wypisał swoje nazwisko na maszynie. Charakter pisma był znajomy, pamiętany z tysięcy dokumentów i dekretów, choć zwykle imię było inne. Giovanni Battista Montini Protonotariusz Apostolski do spraw Nadzwyczajnych 5 października 1944 Patrzył na podpis późniejszego papieża Pawła VI pod dokumentem, który – gdyby przedostał się do wiadomości publicznej – zhańbiłby jego urząd na zawsze. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Osiem Kat odwiedzała już wcześniej bazę w Vicenzy, ale nie tereny mieszkalne, leżące w jej południowej części. Postępując według wskazówek, które Holly przesłała jej SMS-em, skręciła z obwodnicy na Viale della Pace – Drogę Pokoju; ciekawe, czy nazywała się tak, zanim przyjechali Amerykanie, czy jakiś miejski planista z poczuciem ironii potem ją przemianował? Zatrzymała się przed bramą ze szlabanem, pilnowaną przez amerykańskiego żandarma. Widok jej gazelli, jak powszechnie nazywano służbowe samochody karabinierów, nie wystarczył, by podniesiono barierę. Musiała pokazać dokumenty, a później za pomocą luster na wysięgnikach sprawdzono podwozie samochodu. Teren był rozległy. Minęła budynki wyglądające na koszary, potem kolejne ulice bloków mieszkalnych, a wśród nich szpital, klinikę weterynaryjną i dwie szkoły. Następnie pojawiły się nieduże domki, każdy z niewielkim prostokątem trawnika i białym płotem. Tu pewnie mieszkali oficerowie. Niektórzy oprócz ogródków mieli też garaże – we Włoszech luksus niemal niewyobrażalny. Zdawało się, że wszędzie wiszą amerykańskie flagi. Zmagając się ze wskazówkami Holly – Numer 611, to znaczy jedenasty budynek za skrzyżowaniem z Szóstą Ulicą – z ulgą zauważyła inną gazellę, zaparkowaną przed domem, poza tym całkiem nieodróżnialnym od sąsiednich. Drzwi otworzył jej mężczyzna mniej więcej czterdziestopięcioletni. Wojskowa, krótka fryzura wyglądała trochę zbyt młodzieńczo w zestawieniu z jego twarzą, ale domyślała się, że okryte mundurem mięśnie są twarde jak skała. – Jestem Elston – przedstawił się. – Proszę do środka. Wprowadził ją do kuchni – która nie przypominała żadnej kuchni, jaką Kat w życiu widziała. Wokół centralnej wyspy stały wysokie stołki, jak przy barze. Lśniące marmurowe blaty zastawione były tyloma rozmaitymi gadżetami – robot kuchenny, maszyna do wypiekania chleba, sokowirówka, jakaś odmiana ekspresu do kawy – że przypominała warsztat przemysłowy. Pod ścianą wyrastała wielka jak szafa lodówka, z maszynką do lodu. Natomiast nigdzie nie zauważyła ani śladu jedzenia. Drobna siedząca przy blacie kobieta musiała być panią Elston. Trudno było nie zauważyć jej zaczerwienionych oczu i twarzy, na której malowały się rozpacz i przerażenie. Pojawiła się na niej nadzieja, gdy kobieta rozpoznała mundur Kat, która jednak natychmiast zniknęła, kiedy pani Elston zrozumiała, że nie ma żadnych wieści. Obok siedziała znajoma postać – chuda blondynka trochę powyżej dwudziestki, także w mundurze polowym. Nad kieszenią na piersi miała wypisane nazwisko BOLAND, na pagonach nosiła pojedynczą gwiazdkę podporucznika. Jej poważna twarz bez śladu makijażu wydawała się posępna. – Jestem kapitan Tapo – oznajmiła Kat po angielsku. – Oraz… – Zawahała się przy słowie „przyjaciółka” – …kontakt podporucznik Boland w carabinieri. Przykro mi, że państwa córka zniknęła. – To moja żona, Nicole – przedstawił kobietę major. – Pani koledzy są na górze. Kat przysunęła sobie stołek. – Za chwilę z nimi porozmawiam. Najpierw proszę opowiedzieć, co zaszło.

Major przemówił w imieniu obojga. – Myśleliśmy, że jest na szkolnej wycieczce, ale ona chyba… no, mogliśmy się mylić. Od soboty nikt jej nie widział. – Ma telefon? Karty bankomatowe? – Tak i tak. Oczywiście, próbowaliśmy do niej dzwonić, wiele razy, ale telefon jest wyłączony. – Zabrała jakieś rzeczy? – spytała Kat. – Bagaż? Może plecak? Major Elston zerknął na żonę. Kobieta drgnęła. – Raczej nie. Trudno mieć pewność… Jest nastolatką, bardzo niezależną. Umilkła. – Czy domyślają się państwo, u kogo mogłaby teraz przebywać? Jak rozumiem, w tej chwili nie ma chłopaka. Major Elston poczuł się pewniej. – Nie. I nie tylko „w tej chwili”. Jeszcze przez dwa tygodnie nie będzie miała siedemnastu lat. Ona… Na wspomnienie o przyszłości córki urwał nagle. Mięsień zadrgał mu na policzku. Kat trochę się zdziwiła, że łączy nieukończone siedemnaście lat z brakiem chłopaka, ale postanowiła na razie to zostawić. – Czy ma innych przyjaciół? To znaczy mężczyzn? Może ostatnio pojawił się na scenie ktoś, kogo państwo nie są pewni? I znowu Elston pokręcił głową. – Ma kolegę żołnierza. Specjalista Toomer towarzyszy jej na imprezach towarzyskich. Ufam mu całkowicie. Wierzę też, że by mi powiedział, gdyby wpadła w złe towarzystwo. – Czy mogła zwyczajnie się zgubić? – Wątpię. Jesteśmy tu od trzech lat. Poznała miasto. – Jakieś problemy w domu? Kłótnie? Bunty? – Nie ma żadnych kłótni – odparł zimno. – Mia rozumie, że w rodzinie, wojskowej czy cywilnej, musi panować dyscyplina. Wychowaliśmy ją tak, by akceptowała panujące w domu reguły, a te mówią też, że nie będzie nam pyskować. – Mogę porozmawiać z jej nauczycielami? – Jeśli pani sądzi, że to pomoże… – Znowu drgnął mu policzek. – Ale co pani ma zamiar robić?! – wybuchł nagle i uderzył pięścią o marmurowy blat. – Ludzie powinni jej szukać, a nie zadawać pytania! Kat odczekała chwilę. – Czy ma jakieś rodzeństwo? Westchnął. – Przepraszam. Rozumie pani, że to dla nas trudne. Tak, ma brata Michaela. W dziewiątej klasie. W tej chwili wysłaliśmy go do przyjaciół, żeby przygotował się do lekcji. Uznaliśmy, że najlepiej trzymać się zwykłego rozkładu zajęć, dopóki ona… dopóki Mia nie wróci. – Czy mają państwo jej w miarę niedawne zdjęcie, które mogłabym zabrać? Major podał jej fotografię w ramce. Przedstawiała ładną, uśmiechniętą dziewczynę w birecie i todze; trzymała jakiś szkolny dyplom. – Mam inne – rzuciła cicho Holly, zanim Kat zdążyła ocenić przydatność tej fotografii na

ulicach Vicenzy. Z teczki z drukowanym napisem MIA ELSTON wyjęła zdjęcie tej samej dziewczyny w towarzystwie kolegów, siedzących w pizzerii. Była elegancko ubrana i miała leciutki makijaż. Kat zdziwiła się, że wygląda na znacznie starszą niż na poprzedniej fotografii. – Roześle pani te zdjęcia? – zapytał major. – To znaczy: natychmiast, do wszystkich patroli policyjnych? Czy wyśledzicie jej telefon i tak dalej? – Zrobię, co będę mogła – zapewniła ostrożnie Kat. – Kłopot polega na tym, że na razie nie mamy żadnych dowodów, by popełniono przestępstwo. Zdziwił się wyraźnie. – Nie wiemy, gdzie jest! Czy to nie wystarczy? – Dopóki nie miną siedemdziesiąt dwie godziny, formalnie nie jest osobą zaginioną. Sprawdzenie billingów jej telefonu na tym etapie byłoby złamaniem prawa do prywatności. – Na miłość boską, przecież jest jeszcze dzieckiem! Jak jej prywatność może być ważniejsza od bezpieczeństwa? Kat zadała jeszcze kilka pytań i zanotowała nazwiska kolegów i koleżanek, z którymi mogłaby porozmawiać. Sprawa była rzeczywiście nietypowa. Na ogół, kiedy ginęły nastolatki, była tam jakaś historia, która natychmiast wszystko wyjaśniała – chłopak, który nie podobał się rodzicom, albo jakaś grupa mająca zły wpływ. Tutaj chyba chodziło o co innego. Zwróciła uwagę na umocowaną przy kuchence kartkę. Zatytułowana „Dyżury kuchenne”, prezentowała listę rozmaitych domowych obowiązków – sprzątanie, pranie, śmieci… Na górze wypisano imiona dzieci: Mia i Michael, a w każdej kratce była srebrna albo złota gwiazdka, pokazująca, jakie prace wykonano. Przy imieniu Mii, jak zauważyła, większość gwiazdek była złota. Major Elston podążył za jej spojrzeniem. – To dobre dziecko – oświadczył z prostotą. Holly wstała. – Zaprowadzę cię do jej pokoju. W milczeniu ruszyły schodami na piętro. Jakoś przeoczyły moment, kiedy mogły się ze sobą przywitać. – Dzięki, że przyszłaś – odezwała się w końcu Holly. Mówiła po włosku, jak zawsze, kiedy były same. Wychowywała się w bazie wojskowej niedaleko Pizy i znała ten język prawie tak dobrze jak rodowici Włosi. – Nie ma sprawy. Moi szefowie w końcu się zgodzili. Wszystko dla naszych amerykańskich przyjaciół… – Miałam nadzieję, że spotkamy się w innych okolicznościach… – Ale się nie spotkałyśmy – przerwała jej szorstko Kat. – To jej sypialnia? Holly westchnęła. – Tak. Kat spodziewała się typowego buduaru księżniczki, ze ścianami obwieszonymi plakatami nastoletnich idoli. Ale sypialnia wyglądała całkiem inaczej. Skrupulatnie uporządkowana biblioteczka z obramowanymi fotografiami na półkach – w większości przedstawiały Mię uprawiającą różne sporty. Na ścianach wisiało kilka porządnie oprawionych plakatów. Jedynym przejawem nieporządku był stos bielizny z opróżnionych na łóżko dwóch szuflad.

Młody karabinier przeglądał go ze znudzeniem. Drugi stał przy oknie, odwrócony plecami, i gestykulował gniewnie. – Musisz wyczyścić gaźnik, zanim zaczniesz szukać przecieków. Nie, no słuchaj, co do ciebie mówię. Filtry były nowe trzy miesiące temu… Karabinier na łóżku poderwał się i zasalutował. Słysząc go, drugi odwrócił się i jednym płynnym ruchem schował telefon i zasalutował Kat. – Znaleźliście coś? – spytała uprzejmie. Mężczyźni spojrzeli na siebie i wzruszyli ramionami. – A właściwie czego szukacie? – Śladów? – odpowiedział niepewnie ten pierwszy. – Takich jak…? Obaj zrobili tępe miny. Kat westchnęła dyskretnie. Raczej sami się zgubią, pomyślała niechętnie. – W porządku, od tej chwili przejmuję sprawę – oświadczyła. A kiedy wyszli, zaczęła z powrotem układać bieliznę w szufladach. – No dobrze – przyznała. – Rozumiem, dlaczego mnie wezwałaś. Holly kiwnęła głową. – To fatalnie, kiedy coś takiego przydarzy się w twoim własnym kraju, ale tutaj… – Wśród dzikusów, chcesz powiedzieć? – spytała Kat bardziej cierpko, niż zamierzała. Holly nie odpowiedziała, co było prawdopodobnie rozsądne. Kat wzięła parę majtek. Jak większość rzeczy Mii Elston, były całkiem zwyczajne – nic z ekstrawaganckiej koronkowej bielizny, jaką kupiłaby włoska nastolatka. Z przodu wypisano zamaszystym pismem jakieś hasło – nie jakiś typowy żart, ale „1:Tym 4:12”. – Dziwne – stwierdziła. Odłożyła majtki, znalazła srebrną bransoletkę i przeczytała inskrypcję: – „Prawdziwą namiętnością jest czystość. Prawdziwym oddaniem jest abstynencja. Prawdziwa miłość zaczeka”. Co to znaczy? – To znaczy, że przystąpiła do ruchu czystości. – A widząc ogłupiałą minę Kat, wyjaśniła: – Żadnego seksu przed ślubem. – Naprawdę? Ale po co komu taki ruch? Nie lepiej zdecydować, kiedy nadejdzie czas, jak wszyscy? Holly wzruszyła ramionami. – Te ruchy są ostatnio w Stanach bardzo popularne. Patrz. Pokazała Kat album fotograficzny, który znalazła na półce. Wewnątrz ktoś wkleił zaproszenie na „Czwarty Doroczny Bal Czystości Ederle; stroje wieczorowe”. Na sąsiedniej stronie było zdjęcie Mii, o kilka lat młodszej niż na zdjęciu, które miała Kat, w ozdobnej białej sukni, prawie jak ślubnej. Obok stał jej ojciec w galowym mundurze. Na następnej stronie znalazły się przysięgi obojga. W jego przypadku: „Wspierać cię i ochraniać w czystości”, w jej: „Zachować niewinność jako szczególny dar Stwórcy, z szacunku dla mojego ojca i jako uroczyste poświęcenie dla mężczyzny, którego pewnego dnia poślubię”. – Dziwne. Ale po co jej coś takiego, skoro jest taką asmodello di virtu? Kat podniosła laminowaną kartę, którą znalazła w pudełku z płytą CD. – Co to takiego? – Legitymacja studencka. Według niej ma dwadzieścia jeden lat. – Kat przyjrzała się

legitymacji. Podróbka była okropna. – Bez względu na to, jak mało za nią zapłaciła, i tak ją oszukali. – Dzieciaki w Stanach kupują je przez internet. Zwykle żeby mogły kupować alkohol. Metodycznie przeszukały pozostałą część pokoju. Znalazły laptopa, ale był chroniony hasłem. W szafie wisiało kilkanaście kostiumów, wśród nich spódniczka z falbankami i top cheerleaderki. Nad łóżkiem umocowano dwa plakaty w ramkach. Jeden przedstawiał amerykańską flagę i hasło „Te barwy zawsze są żywe”. Drugi nosił wielki tytuł „Jak być damą”. Kat pochyliła się i przeczytała: Dama nigdy: nie odpowiada no ani ee. Dama zawsze: odpowiada Tak, proszę albo Nie, dziękuję. Dama nigdy: nie sprawia innym zawodu. Dama zawsze: dotrzymuje obietnic. Holly pokazała jej znaleziony pasek papieru. – Popatrz na to. Był to paragon ze sklepu z maskami w Wenecji. Dowodził, że dwa tygodnie temu Mia wydała dwadzieścia osiem euro na colombinę z piórami. – Tak sobie myślę: nie widziałyśmy nigdzie tej maski, prawda? – zauważyła Holly. – Może wymknęła się na jakieś imprezy karnawałowe? – Słuszna uwaga – przyznała Kat. Wyjęła jeszcze kilka książek i sprawdziła wyklejki. – Zmieniła sobie imię – stwierdziła. – Do zeszłego roku podpisywała się „Maureen Elston”. A potem już „Mia”. Jej podpis też się zmienia. Jakby chciała być bardziej dorosła. – Wiele dziewcząt tak robi. Ty też przestałaś używać formy „Katerina”. – I u mnie był to mniej więcej okres, kiedy zaczęłam robić rzeczy, które nie podobały się rodzicom. Kat schyliła się i podniosła małą foliową paczuszkę, która wypadła spomiędzy kartek którejś książki. – Aha! – Co to jest? – Kondom. – Kat obejrzała pakiecik. – O smaku truskawkowym. Niezbyt to pasuje do tej bransoletki cnoty. – Ale fakt, że wciąż tu jest, nieużywany, pokazuje, że nie możemy uznać jej za osobę seksualnie aktywną – powiedziała Holly. – Goldoni sprzedają w paczkach po trzy. Gdzie jest reszta? – Jest smakowy. Może tylko ćwiczyła. Wiesz, żeby się sprawdzić, kiedy przyjdzie ten pierwszy raz. – Amerykańskie dziewczyny tak robią? – Kat spojrzała na nią z rozbawieniem. – Trudno uogólniać – odparła lodowato Holly. – W końcu amerykańskich kobiet jest pięćdziesiąt milionów. – Och, naturalnie. Przecież jesteście supermocarstwem. – No więc, co z tym zrobimy? – Holly westchnęła ciężko. – Możesz jakoś pomóc? Czy rodzice mają czekać? – Czy to wszystko nie wydaje ci się dziwne? – spytała Kat, rozglądając się po perfekcyjnie uporządkowanym pokoju.

– W jakim sensie? – Jest tak… równiutko. Idealnie. – Machnęła ręką. – Posłała nawet łóżko. Która nastolatka tak robi? – Aha… – Tym razem to Holly była rozbawiona. – Kat, to rodzina wojskowa. – Skinęła głową na rzędy domów za oknem. – We wszystkich tak wygląda. Moja własna sypialnia… – Urwała, zdając sobie sprawę, że zagłębia się w obszar, którego w tej chwili lepiej nie omawiać. – Z czasem zmienia się to w rutynę. Kat burknęła coś pod nosem, także rozumiejąc, że chwila nie jest odpowiednia na omawianie przyzwyczajeń Holly. – Pewnie nie zaszkodzi, jeśli pogadamy z jej kolegami. – Co z telefonem? – Mogę przedstawić prośbę. Ale potrwa osiem tygodni, zanim coś dostaniemy. – Osiem tygodni! – Holly była wstrząśnięta. – To są Włochy. Może nie jesteśmy supermocarstwem, ale też mamy swoje procedury. Muszę wystąpić o nakaz, a to znaczy, że wyznaczą prokuratora, któremu należy przekonująco wykazać, że popełniono przestępstwo i że istnieje rozsądna szansa skazania kogoś. – Ale skąd możesz wiedzieć, kto popełnił przestępstwo, jeśli nie wolno ci badać sprawy? Nie po raz pierwszy Holly zastanowiła się, czy włoski system prawny nie został świadomie stworzony, by raczej utrudniać dochodzenia kryminalne, niż je ułatwiać. Kat już dawno doszła do takiego wniosku, więc wzruszyła tylko ramionami. – Takie jest prawo. Holly zawahała się przez moment. – A co z Daniele Barbo? Mogłybyśmy poprosić go o pomoc. – Żartujesz? Założyciel Carnivii był ich znajomym, ale nie takim, którego można prosić o przysługę. Nie chodzi o to, że nielegalne sprawdzanie billingów telefonicznych sprawiłoby mu problem – miał własną, dość mglistą koncepcję moralności. Ale myśl, że mógłby zrobić dobry uczynek, byłaby dla niego całkowicie obca. – Gdyby nie my, trafiłby do więzienia – przypomniała Holly. – Pomyślałam, że może… nieoficjalnie, ma się rozumieć… Kat się zastanowiła. Saito powiedział przecież, że ma udzielić pomocy, korzystając z wszelkich dostępnych środków. A ponieważ nie istniała żadna możliwość, żeby Daniele się zgodził, zapytanie go niczemu nie zaszkodzi. Trochę ją jednak zdziwiło, że Holly – zwykle formalistka, upierająca się, by załatwiać wszystko oficjalnymi kanałami – teraz niepokoiła się tak bardzo, żeby zaproponować takie wyjście. – Jako oficer carabinieri nie mogę sama go prosić. Ale tobie nic nie przeszkadza… dopóki ja nic o tym nie wiem, oczywiście. – Poślę mu e-mail – postanowiła Holly. – Cokolwiek robi, z pewnością siedzi przed monitorem. Kiedy wychodziły z pokoju, Kat raz jeszcze obejrzała fałszywą legitymację studencką. – Mówisz, że w Stanach nastolatki wykorzystują takie rzeczy, żeby kupować alkohol? – Zgadza się. Czemu pytasz? – Major Elston powiedział, że są we Włoszech od trzech lat. Mia i jej kumple mogą

legalnie kupować alkohol od szesnastego roku życia. A więc co takiego robiła, że musiała oszukiwać w kwestii swojego wieku? ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dziewięć Usłyszała brzęk łańcucha u drzwi. Wszedł mężczyzna w masce arlekina, niosąc tacę. Za nim stał Bauta i znowu wszystko filmował. Na tacy stała butelka napoju odżywczego. Rozpoznała markę: Ensure – niektórzy chłopcy w szkole używali takich jako suplementu. – Więzień będzie jeść – oznajmił spokojnie Arlekin i postawił tacę. Odstąpił, by ten drugi mógł filmować, jak otwiera plastikową butelkę. Napój był bananowy; słodki i mdlący. Ale była głodna, więc wypiła wszystko. Wydało jej się dziwne, że koniecznie chcą patrzeć, jak to robi. Co jest takiego szczególnego w ensure? Chyba że jest zatrute… Przerażająca wizja przemknęła jej przez głowę. Za chwilę padnie nieprzytomna, a oni ją rozbiorą i zrobią z nią, co tylko zechcą. Może nawet sami siebie sfilmują. Może o to właśnie chodzi – chcą nakręcić jakieś sekstaśmy. A może handlują żywym towarem i to pierwszy krok zmuszenia jej do prostytucji. Musiała wpatrywać się w butelkę ze zgrozą, ponieważ Arlekin powiedział cicho: – Nie był zatruty. Spojrzała na niego, zaskoczona, że odgadł, o czym myśli. Zdała sobie sprawę z tego, że to inteligentny facet – z pewnością zbyt inteligentny, by służyć jako żołnierz mafii. Po angielsku mówił wprawdzie z wyraźnym akcentem, ale gramatycznie poprawnie. A zatem człowiek wykształcony. Nie była pewna, czy jej sytuacja jest przez to bardziej przerażająca czy mniej. Ale przynajmniej się do niej odezwał, więc uchwyciła się tej szansy. – Jestem obywatelką amerykańską. Żądam wyjaśnienia, kim jesteście i dlaczego mnie tu trzymacie. Gdy tylko skończyła, pożałowała, że nie powiedziała „uprzejmie proszę” zamiast „żądam”. Ale Arlekin przyglądał się jej spokojnie. – Właśnie dlatego, że więzień jest obywatelką amerykańską, stała się naszym więźniem. – Kim jesteście? Do czego wam jestem potrzebna? – Nazywamy się Azione Dal Molin, po angielsku: „Akcja dla Dal Molin”. – Spojrzał na zegarek. – A dlaczego cię tutaj trzymamy, już wkrótce się dowiesz. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dziesięć Daniele Barbo uniósł dłonie, rozkładając palce; znalazły się dokładnie przy dłoniach siedzącej naprzeciwko młodej kobiety. Jego lewa dłoń znalazła się na wprost jej prawej i odwrotnie; tylko kilka milimetrów je oddzielało. – Zacznijmy – odezwał się cichy głos za jego plecami. Usłyszał pstryknięcie stopera. Patrzył wprost na kobietę; drgnął lekko, kiedy nawiązał kontakt wzrokowy. Ale zrobił spore postępy od czasu, kiedy pierwszy raz spróbował tego ćwiczenia. Teraz umiał patrzeć jej w oczy bez zdenerwowania, choć poczuł, że oddech mu przyspiesza. Mijały długie sekundy. W miejscach, gdzie ich ręce niemal się stykały, dłonie i palce zaczęły pulsować, jak gdyby serce sięgało tętnem ku niej. Wiedział, że to iluzja, ale wrażenie nie było nieprzyjemne. – Dobrze – pochwalił głos za nim. Celem ćwiczenia było wpatrywanie się jej w oczy przez pełne sześć minut. Rozluźnił się stopniowo i próba stała się łatwiejsza. Kobieta była dość atrakcyjna, zwłaszcza jej oczy. Tęczówki wokół źrenic były jasnoszare, z plamkami w różnych kolorach. Widział w nich powiększone krzywizną rogówki złożone białe linie, jak w przycisku do papieru ze szkła Murano. Skóra zamrowiła go od jej bliskości, a krew napłynęła do krocza. Oczy naprzeciw zdawały się odrobinę rozszerzyć, jakby wiedziała. Albo, pomyślał, jakby z nią działo się coś podobnego. Jego dłonie drgnęły, gotowe zerwać kontakt, ale utrzymał minimalny dystans. Ich oddechy pogłębiły się i zsynchronizowały, i wtedy zauważył rytmiczne unoszenie się i opadanie jej piersi. Teraz zrozumiał jakoś, że na nią przyszła kolej, by poczuć skrępowanie. Wyczuwał, że chce spuścić wzrok, wyczuwał wewnętrzną walkę, kiedy tłumaczyła sobie, że nie może. Miał wrażenie, jakby oboje prowadzili najbardziej intymną rozmowę, choć żadne nie wymówiło ani słowa. Zastanawiał się, czy dla niej wygląda to tak samo. Każde włókno jego ciała przekonywało go, że tak, że to intensywne połączenie funkcjonuje w obie strony. Jednak niewielka, racjonalna część umysłu zdawała sobie sprawę, że w przeciwieństwie do niego dziewczyna robiła to już wiele razy, z innymi pacjentami. Wiedział też, że ćwiczenie, które wykonują, na pozór tak proste, było wynikiem szeroko zakrojonych badań. W swoim studium z 1989 roku psycholog James Laird z Clark University ustalił, że patrzenie sobie w oczy przez choćby dwie minuty może prowadzić do gwałtownego wzmocnienia empatii seksualnej, nawet między obcymi sobie ludźmi. Fizyczna bliskość dłoni wynikała z podobnego odkrycia Leona Festingera i Roberta Zajonca ze Stanfordu. – Sabrino, rusz ręką – polecił głos z tyłu. Nie odrywając wzroku od twarzy Daniele, kobieta przesunęła dłoń w bok i w dół blatu stołu. Daniele natychmiast zrobił to samo, tak że ich ręce wciąż pozostawały blisko siebie. Powtórzyła gest drugą dłonią, potem pokręciła głową z boku na bok. Za każdym razem ją naśladował; cały czas patrzyli sobie w oczy. Po dwóch minutach powtarzania gestów – badania stwierdzały, że wzmacnia to poczucie bliskości – głos za plecami odezwał się znowu. – Teraz prawda – polecił ojciec Uriel. – Daniele, ty pierwszy.

Zastanowił się. Jaki sekret tej kobiety chciałby poznać? Zasady eksperymentu nakazywały jej odpowiadać szczerze, nieważne, jak osobiste czy kłopotliwe byłoby pytanie. – Dlaczego tu jesteś, Sabrino? – zapytał. Kobieta odpowiedziała, starannie dobierając słowa. – Ojciec Uriel jest promotorem mojej pracy doktorskiej. Kiedy szukał ochotników, by pomogli mu w pracy klinicznej, pomyślałam, że brzmi to interesująco. – Płacą ci? – Dostajemy wynagrodzenie za udział, tak jak każdy asystent naukowy. Zatem tak, można powiedzieć, że mi płacą. – Czy pracujesz także z innymi jego pacjentami? Zmarszczyła czoło i gdyby nie miała obowiązku patrzenia mu w oczy, pewnie zerknęłaby na ojca Uriela, by się upewnić, czy może odpowiedzieć. – Nie wydaje mi się, żebym musiała o tym mówić. – Mogę poznać prawdę – przypomniał jej. Ojciec Uriel milczał. – Robiłam to z innymi, owszem. – Czy czułaś się tak samo? Delikatnie pokręciła głową, nie odrywając wzroku od oczu Daniele. – Nieidentycznie. Nie. Zabrzmiał głos ojca Uriela. – Twoja kolej, Sabrino. Teraz spojrzała na Daniele inaczej, jakby go oceniała. – Miałam dzisiaj wrażenie, że odczuwasz do mnie pociąg. To prawda? – Tak – przyznał uczciwie. Czekał na następne pytanie. – A dlaczego ty tu jesteś? – spytała i wyczuł, że naprawdę chce wiedzieć, i gdyby odpowiedź na poprzednie pytanie była inna, nie zadałaby tego. – Chcesz wiedzieć, czy nienawidzę kobiet, czy jestem pedofilem, czy należę do innej kategorii przestępców, z którymi pracuje ojciec Uriel – powiedział wolno. – Odpowiedź brzmi: „nie”. Ale z różnych powodów nigdy nie byłem w stanie zbliżyć się do innych ludzi. – Jesteś autystyczny? – Tak mnie określali bardzo znani lekarze. Jednak ojciec Uriel uważa, że mój stan jest nabyty, nie wrodzony. – Zastanowił się, czy ona wie, jak trudno mu o tym mówić. Rozważał nawet możliwość, że to psychiatra podpowiedział jej te pytania. – Jako dziecko zostałem porwany. Przez kilka tygodni trzymali mnie w celi. – Wtedy straciłeś uszy? I nos? Napiął się mimowolnie. – Tak. Porywacze… zrobili to, żeby wywrzeć nacisk na moich rodziców. – Czemu zrezygnowałeś z operacji plastycznej? Znaczy, potem… Odetchnął głęboko. – Proponowano mi, oczywiście. Powiedziałem rodzicom, że nie jestem gotów. Ale prawda jest taka, że mój ojciec kochał rzeczy piękne: dzieła sztuki, swój pałac w Wenecji. Chciałem, żeby patrzył na mnie i widział, co zrobił. Żeby pamiętał, że jego bogactwo stworzyło coś brzydkiego. – Dlaczego teraz zdecydowałeś się szukać pomocy?

– Zrozumiałem, że nigdy nie będę w związku, nikogo nie pokocham, jeśli nie spróbuję. – Kochasz kogoś? Teraz to już za wiele… Z pewnością sześć minut już minęło. Pokręcił głową. – Nie. – Ale jest ktoś, kim się interesujesz? Cisza się przeciągała. Za sobą usłyszał pstryknięcie stopera. Nie musiał już odpowiadać. – Rzeczywiście, jest ktoś taki, owszem – przyznał powoli. – Być może nie jest to możliwe. Ale chciałbym się przekonać. – Dziękuję ci, Daniele – powiedział cicho ojciec Uriel. – Tobie też, Sabrino. Na dzisiaj to już wszystko. Sabrina wstała, obciągnęła wełniany sweter, uśmiechnęła się do Daniele i wyszła. Patrzył, jak znika, i czuł, że gabinet nagle stał się trochę bardziej pusty, trochę bardziej bezbarwny. Czy tak się czują inni? – pomyślał. Czy to właśnie oznacza normalność? Nawiązanie krótkiego kontaktu z inną ludzką istotą tylko po to, by cierpieć ukłucie bólu, kiedy zostanie zerwany? A gdyby taki kontakt nie był krótkotrwały, a zerwanie zraniło w człowieku coś fundamentalnego? Co wtedy? – Robisz postępy – pochwalił go ojciec Uriel. – Już niedługo będziesz chyba gotów do kolejnego ćwiczenia. Może nawet do spotkania towarzyskiego w realnym świecie… – Chodzi o randkę? – Jeśli zechcesz. Wiem, że to bardzo poważny krok. Daniele wskazał drzwi. – Zobaczę ją znowu? Ojciec Uriel zastanowił się przez chwilę. – Zwykle staram się pilnować rotacji surogatów, by zminimalizować ryzyko emocjonalnego związku moich pacjentów z nimi. Ale w twoim przypadku to mało prawdopodobne. A czemu pytasz? Czy chciałbyś ją znowu zobaczyć? – Sam nie wiem. Tak, chciałbym się z nią spotkać. Ale chciałbym też spotkać się z innymi surogatami. Ojciec Uriel zaśmiał się, zaskakując Daniele. Czyżby powiedział coś śmiesznego? – Wiesz, nie mam tak wielu asystentów. W każdym razie nie takich ładnych jak Sabrina. Więc przypuszczam, że możesz ją jeszcze zobaczyć. – Spojrzał na ekran komputera. – O tej samej porze w poniedziałek? Wychodząc z gabinetu, Daniele włączył swój telefon, ściągając zaciekawione spojrzenie przechodzącego mnicha. Przestał już zwracać uwagę na to, że w instytucie ojca Uriela był właściwie jedynym człowiekiem, który nie chodził w habicie. Daniele nie wierzył w Boga, chyba że jako zasadę wyższej matematyki. Ale odpowiadało mu to, że wstrząsające Kościołem skandale seksualne oznaczały większe środki dla takich lekarzy jak ojciec Uriel, który spokojnie badał sposoby leczenia dewiacji seksualnych jako osobowości dyssocjalnych. To właśnie ojciec Uriel zasugerował, że może też być odwrotnie – tych samych technik behawioralnych, jakie wykorzystywał do przeprogramowania seksualnego pociągu kapłana, powiedzmy, do dzieci, można użyć do rozwijania empatii u takich ludzi jak Daniele. Leczenie było wysoce eksperymentalne, ale kiedy Daniele

sprawdził je, włamując się do archiwów kilku porządnych pism naukowych, z satysfakcją odkrył, że opiera się na solidnych danych naukowych. Przejrzał wiadomości. Większość stanowiły automatyczne alarmy z serwerów Carnivii, informujące o skokach aktywności użytkowników albo o próbach złamania zabezpieczeń. Inne kasował szybko, nie czytając nawet. Od: Holly Boland Temat: Możesz pomóc? Zawahał się, po czym zaznaczył wiadomość do późniejszego przeczytania. Trochę niżej zatrzymał się przy kolejnej wiadomości. Została wysłana na ukryte forum, dostępne wyłącznie administratorom Carnivii. Nadawcą był ktoś, o kim jeszcze parę dni temu nigdy nie słyszał. Linia tematu brzmiała: Dan, generyczny opis procesu. Otworzył ją. Po przybyciu do miejsca odosobnienia więzień znajduje się pod całkowitą kontrolą porywaczy. Jest poddawany precyzyjnym, powolnym, niemal klinicznym procedurom, mającym podkreślić ogrom i nagłość zmiany środowiska, niepewność, co stanie się potem, i strach przed uwięzieniem. Własne ubranie więźnia zostaje usunięte i zniszczone. Jego stan fizyczny należy udokumentować fotograficznie, kiedy jest nagi. Więzień jest skuty i umieszczony w jednoosobowej celi. Nie otrzymuje żadnych przyborów toaletowych, lektur ani przedmiotów natury religijnej. Nie pozwala się na żadną komunikację ze światem zewnętrznym. Strażnicy są zamaskowani i nie porozumiewają się z więźniem poza absolutnym minimum, wydając polecenia w trzeciej osobie („Więzień opuści celę” itd.) Więzień jest poddany manipulacji dietetycznej. Obejmuje ona zastąpienie normalnych posiłków więźnia przez mdłe, komercyjne płynne odżywki. Wartość kaloryczna zawsze będzie wynosiła 1000 kcal/dzień lub powyżej. Waga więźnia jest monitorowana w celu zagwarantowania, że nie straci więcej niż 19% masy ciała. Kluczowe pytanie brzmi: czy takie zachowanie jest tak drastyczne, tak oburzające, by założyć, że wstrząśnie sumieniem współczesnych. Był to trzeci e-mail w podobnym stylu, jaki odebrał w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Gdyby nie dotarły do niego przez to konkretne konto, uznałby je za spam. Ale był całkiem pewny, że forum adminów Carnivii nie da się zaspamować. Sprawdził w Google kilka zdań i odkrył, że odnoszą się do dość wyjątkowego programu zatrzymań CIA. Ale czemu ktoś miałby mu przesyłać takie opisy, nie miał pojęcia. Stał tak zamyślony z telefonem w ręku, gdy ten zawibrował. Dzwoniła Holly Boland… Zawahał się, ale wcisnął „Odbierz”. – Tak? Holly nie marnowała czasu na pogawędki – wiedziała, że budzą jego irytację i zakłopotanie. – Daniele, zaginęła nastolatka. Sądzimy, że rejestry jej połączeń pomogą ją zlokalizować. – I co? – Trzeba to zrobić szybko, co wyklucza normalne kanały. – Zapadła cisza. – Daniele?

Jesteś tam jeszcze? – upewniła się. – Pomogę – powiedział wolno. – Ale chcę coś w zamian. – Co takiego? Tym razem milczenie trwało dłużej. – Chcę, żebyś poszła ze mną na kolację. – Na kolację? – powtórzyła. Teraz to ona się zawahała. – Byłoby wspaniale. Siedząca obok Kat ukryła uśmiech. Kiedy ostatni raz widziała ich razem, było dla niej oczywiste, że Daniele jest zainteresowany jasnowłosą oficer wywiadu. Było też jasne, że Holly w ogóle nie zdaje sobie z tego sprawy. Kat miała swoją teorię, czemu mogło tak być. – Wyślę dane dziewczyny SMS-em – powiedziała Holly. – Wystarczy nazwisko. I w jakiej sieci ma telefon, jeśli wiecie. – To Elston. Mia Elston. Jest… – Znam to nazwisko – przerwał jej Daniele. – Ma konto w Carnivii. Konto, które zostało zhakowane. Na drugim końcu linii Holly się zdumiała. Jedną z rzeczy, które wszyscy wiedzieli o Carnivii, to to, że zhakowanie jej jest niemożliwe. To był cały raison d’être – może nie dla Daniele, który wolał patrzeć na swój twór jako rodzaj abstrakcyjnego modelu matematycznego – ale dla milionów zwykłych użytkowników. W Carnivii, otuleni anonimowością szyfrowania na militarnym poziomie, mogli kupić wszystko – od tajemnic życia seksualnego kolegów po nową tożsamość; sprzedać wszystko – od szczegółów cudzej karty kredytowej po własne ciało; postawić wszystko – od swojej pensji po własne życie; i powiedzieć wszystko – od deklaracji uczuć wysłanej anonimowym e-mailem, który sam się kasował po kilku minutach, po zadenuncjowanie skorumpowanego polityka. Niektórzy uważali ją za zło, inni za siłę dobra. Większość jednak zaczynała rozumieć, że nie jest ani jednym, ani drugim, ale raczej – jak Google, Twitter czy sam internet – stanowi nową realność wieku informacji, a jej prawdziwe znaczenie będzie można osądzić dopiero w przyszłości. Zakładając, oczywiście, że przetrwa, a nie zniknie, jak liczne wcześniejsze internetowe sensacje. Sukces Carnivii był nierozłącznie powiązany ze zdolnością zachowania anonimowości użytkowników. Implikacje faktu, że jest inaczej, były porażające. – Zhakowane? – powtórzyła. – Jak? – Nie wiem. Ktoś wysyła fałszywe wiadomości z jej konta na forum administratorów. Kimkolwiek jest, ma pewną wiedzę o narzędziach tworzenia skryptów: kod źródłowy został przepisany w Pythonie, żebym nie był w stanie prześledzić tego wstecz do IP. Ale to jest stosunkowo proste. Przebicie się do samej Carnivii wymaga opanowania języka programowania specyficznego dla domeny… – Daniele – przerwała mu – zgubiłam się przy Pythonie. – Przepraszam. Najważniejsze jest to, że chociaż ktoś chyba zhakował portal, to jeszcze nie znaczy, że złamali szyfrowanie. O wiele bardziej prawdopodobne są działania towarzyskie, inaczej mówiąc, kradzież czyjegoś hasła. – Zawahał się. – Te wiadomości, które dostaję… Nie rozumiem, o co w nich chodzi, ale brzmią, jakby to była jakaś groźba. Prawie tak, jakby ją porwało CIA. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Jedenaście – Czy wiesz, gdzie jesteś, Mio? Pokręciła głową. Nie. – Na głos, proszę. Czy wiesz, co może cię tu spotkać? – Nie. Dłoń uderzyła o blat stołu i Mia podskoczyła. – Nie kłam, Mio. Zastanów się nad odpowiedzią. Możesz sobie wyobrazić różne rzeczy, które mogą cię tutaj czekać? Jestem pewien, że wolisz o nich nie myśleć. Ale jestem też pewien, że możesz. Zgadza się? Po jakiejś godzinie w celi przeprowadzili ją znowu do większego pomieszczenia. Na ścianie jak transparent rozpięli prześcieradło. Wymalowali na nim jakiś symbol: wielki czarny okrąg z wpisanym wewnątrz A, podobny do symbolu anarchistów; ten jednak poniżej miał jeszcze mniejsze D i M. Przed prześcieradłem ustawili stolik z krzesłami po obu stronach. Mężczyzna w masce bauta stał gdzieś w cieniu i nagrywał wszystko. – Tak – powiedziała zalękniona. – Wymień je. – Możecie… mnie skrzywdzić. – Dalej. – Zabić mnie. Pobić. – Chwila wahania. – Zgwałcić. – Owszem. I gdybyśmy to zrobili, co mogłabyś na to poradzić? Nic. Powiedziała to na głos czy tylko pomyślała? Ale mężczyzna w masce Arlekina powtórzył to słowo, więc musiała wymówić je głośno. – Nic. Zgadza się. Nic nie poradzisz. Ale mam dla ciebie dobrą wiadomość, Mio. Chcesz wiedzieć jaką? Skinienie głową. I natychmiast potem, kiedy przypomniała sobie instrukcje: – Tak. – Dobra wiadomość jest taka, że nic z tych rzeczy się nie zdarzy, jeśli będą spełnione nasze żądania. Rozumiesz? – Tak. – Teraz wstań i zdejmij ubranie. Zawahała się, ale tylko na chwilę. Kiedy zdejmowała rzeczy, które miała na sobie w nocnym klubie, wziął nożyczki i każdą sztukę odzieży pociął na kawałki. Gdy została w samej bieliźnie, położył coś na stole: zobaczyła dres i rolkę szarej taśmy izolacyjnej. Z ulgą sięgnęła po dres, ale przytrzymał go. – Nie, nie. Tutaj, Mio, musisz zasłużyć na prawo noszenia ubrania. – Chwycił taśmę. – A to znaczy, że najpierw musisz nam pomóc nakręcić krótki filmik. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwanaście – Obawiam się, że nie mogę omawiać spraw Mii Elston – powiedział szkolny doradca. Jego słowom towarzyszyło wyniosłe zmarszczenie czoła. – Rozmowy z uczniami są objęte tajemnicą zawodową. Muszą wiedzieć, że mogą ze mną mówić o wszystkim, nie obawiając się, że coś dotrze do ich rodziców. – Rozumiemy to, rzecz jasna – zapewniła Holly. Doradca, niejaki McConnell, był ostatni na liście zaplanowanych rozmówców w Liceum Amerykańskim. Jak dotąd, nie poczyniły wielkich postępów. Wszyscy kreślili taki sam portret: Mia była pracowita, wysportowana i inteligentna. Kat uznała za interesujące, że potrafiła być lekkomyślna. „Można było ją sprowokować do wszystkiego i nigdy się nie cofnęła – jak powiedziała im któraś z dziewcząt. – Z pewnością była odważniejsza od wszystkich tutejszych chłopców, to jasne”. – Prawdę mówiąc – odezwała się Kat – to pan nie rozumie, panie McConnell. „Tajemnica zawodowa” to prawne określenie i w tym kraju mogą się na nią powoływać tylko lekarz, prawnik albo licencjonowany przez państwo psycholog. Zapewniam, że nie zalicza się pan do żadnej z tych kategorii. – Jestem w pełni certyfikowanym… – Może pan sobie mieć wszystkie certyfikaty świata – przerwała mu. – Prawo jest ważniejsze. A to znaczy, że ma pan obowiązek udzielić pomocy w każdym śledztwie kryminalnym, nakazanym przez włoskie sądy, albo wziąć na siebie konsekwencje: do ośmiu lat więzienia. – Świadomie używała formalnego języka w nadziei, że nie zapyta, czy jakieś sądy rzeczywiście zarządziły takie śledztwo. – Więc niech pan powie, panie doradco, z czego takiego Mia Elston się panu zwierzała. McConnell zamrugał. – Właściwie to… nic konkretnego, tak naprawdę. – Proszę być niekonkretnym. – Czasami… jak by to ująć? – Niepewnie spojrzał w sufit. – Nie jest to zjawisko nieznane, choć powszechne też nie. Ona… drażniła się ze mną. Tylko takie określenie przychodzi mi do głowy. – W jakim sensie? – Uczniowie wiedzą, że nie mogę powtórzyć, co mi mówili. Czasami daje im to poczucie władzy. Podnieca ich, kiedy próbują mnie szokować. Mia próbowała mi się zwierzać, którzy nauczyciele się jej podobają. – McConnell machnął ręką. – Oczywiście, wszystko to pod pozorem rzekomych problemów z koncentracją. Ale była trochę zbyt szczegółowa, jeśli panie rozumieją, o co mi chodzi. Potem, kiedy próbowałem ją skłonić, żeby się trochę otworzyła, spróbowała mnie przekonać, że to ja się jej podobam. Nawet przez moment nie uwierzyłem, że to prawda. Chciała się tylko przekonać, jak zareaguję. – A jak pan zareagował? – Powiedziałem, że musi się spotykać z innym doradcą. A że jestem tu jedyny, oznaczałoby to moją koleżankę z gimnazjum, panią Morales. Mia wycofała się szybciutko, naprawdę. Wróciła następnego dnia i powiedziała, że doszła do wniosku, że było to tylko przeniesienie

psychodynamiczne. Co panie na to? Musiała przeczytać o tym w internecie. Znała odpowiedni żargon. – Czyli postarała się, żeby pan się na nią trochę napalił – podsumowała Kat. – Ale to nie wyjaśnia, czemu zniknęła. – Istotnie. A pani język, pani kapitan… Nie chcę sugerować, że jej zachowanie było czymś więcej niż sprawdzaniem granic przez młodą kobietę, która zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, jaka jest atrakcyjna. Ale zdumiało mnie, że potrafi w jednej chwili być skromną i wzorową uczennicą, a zaraz potem – szybko dojrzewającą kobietą. Mia od jednej osobowości do drugiej przeskakiwała w mgnieniu oka. – Miała chłopaka? Kilku? Pokręcił głową. – Nic o tym nie wiem, choć z pewnością mogłaby w nich przebierać. – Major Elston wspomniał o jakimś żołnierzu, który zabiera ją na imprezy. – A tak. Specjalista Kevin Toomer. Pudelek strażniczy ojca, jak go nazywała. Odniosłem wrażenie, że za nim nie przepadała. Kobiety porozumiały się wzrokiem. – Porozmawiamy z nim – powiedziała Kat, wstając. – Dziękujemy, że zechciał nam pan poświęcić czas. – Miałaś rację. Była za dobra, żeby być prawdziwa – przyznała Holly, kiedy wyszły ze szkoły i skierowały się do bazy. Kat skrzywiła się niechętnie. – To, że trochę zakpiła z tego oślizłego lubieżnika, nie czyni z niej jeszcze diabelskiego dziecka. Założę się, że to było se non è zuppa è pan bagnato… trochę taka, trochę taka. Widziałaś, jak się gapił na moje nogi? Myślę, że wkurzyła go, kiedy sprawdziła jego blef. – Myślisz, że ten żołnierz odczuwał coś podobnego? – Możliwe. To nie jest łatwa robota, być osobiście wybranym przez tatusia na strażnika i substytut chłopaka. Może miał już dość. Specjalista Toomer czekał na nie w pokoju rozmów. Kat była zdumiona jego młodym wyglądem. Okazało się, że ma dziewiętnaście lat, o dwa więcej niż Mia. Nie był łatwym rozmówcą. Każdą odpowiedź okraszał militarnym żargonem i wygłaszał ją obojętnym, monotonnym głosem, jakby Kat i Holly były sierżantami na paradzie. Tak jest, ma’am, niekiedy towarzyszył Mii Elston w kinie albo na piknikach. To prawdziwy zaszczyt, ma’am. Nigdy osobiście nie służył pod rozkazami majora Elstona, ale jego ambicją jest zgłoszenie się na szkolenie zwiadu, kiedy tylko nabierze doświadczenia. Recon Red, oddział majora, uznawany jest za jeden z najsprawniejszych w całej 173. – O czym rozmawialiście z Mią? – spytała Kat. Toomer spojrzał, nie rozumiejąc. – O sprawach wojskowych, głównie. – Byliście romantycznie zaangażowani? Chłopak wydawał się zaszokowany. – Nie, ma’am. – A seksualnie? Toomer wyglądał, jakby zaraz miał eksplodować.

– Nie, ma’am. Major Elston powierzył mi honor swojej córki. A major Elston to… no, jakby legenda. – Ale uważasz ją za atrakcyjną? Żołnierz się zawahał. – Jesteś gejem, Kevin. Prawda? – spytała Kat. Wyczuła, że siedząca obok Holly zesztywniała. Toomer patrzył tylko, jakby zaniemówił. – Wiem, że to nie jest coś, o czym zwykle rozmawia się w wojsku – mówiła dalej. – Ale widzisz, muszę zrozumieć relację między tobą i Mią. Z tego, co słyszałam, była dość spostrzegawcza w takich sprawach. Po chwili Toomer kiwnął głową. – Rzeczywiście, ma’am, była. – Więc byliście tylko przyjaciółmi? – Tak jakby – odparł ostrożnie. – To znaczy? – Kiedy już Mia to odkryła… – Toomer się zawahał. – Na ogół jej to nie przeszkadzało. Ale od czasu do czasu się wkurzała. Wie pani, w stylu: Czemu ojciec nie mógł znaleźć normalnego faceta, żeby ze mną chodził? Taki niby-żart, ale nie żart. Mówiła też głupie rzeczy. – Na przykład? – Na przykład że zrobi mi loda, żeby sprawdzić, czy naprawdę jestem gejem – wymamrotał. – Czyli jest seksualnie aktywna? Toomer wiercił się niespokojnie. – Możliwe. Wiem, że obiecała ojcu zachować dziewictwo. Ale jakieś seksualne historie na pewno nie są jej obce. Opowiadała czasem o rzeczach, które widziała w sieci. Na przykład: „Widziałam taki ostry gejowski klip, powinieneś zobaczyć”. – Skrzywił się. – Głównie chciała mnie pewnie zaszokować. Ale nie sądzę, żeby to wymyślała. Kiedyś opowiedziała mi o jakimś forum w Carnivii, gdzie ludzie mogą zamieszczać swoje zdjęcia, a inni je oceniają. Takie półnagie, na przykład, ale nie widać twarzy, więc nikt nie wie, kto jest kim. Myślę, że ją to podniecało. – Co z narkotykami? – O tym nic nie wiem – mruknął. – Owszem, wiesz. A może chcesz, żebym powiedziała o tobie twoim kumplom z plutonu? Kat raczej wyczuła, niż usłyszała mimowolne syknięcie Holly. Toomer przygryzł wargę. – Wiem, że próbowała paru rzeczy. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Nienawidzę prochów. Jej ojciec też. Powiedział Mii, że ją spierze, jeżeli choćby dotknie narkotyków. Ale jej to chyba nie powstrzymało. – Dlaczego właściwie ciągle z nią wychodziłeś, chociaż tak bardzo się różnicie? Wzruszył ramionami. – Chyba z powodu jej ojca. – Co wiesz na temat ostatniego weekendu? Mówiła ci, co planuje? – Wiedziałem, że coś się dzieje. Mówiła, że musi się jakoś urwać ojcu. Powiedziałem, że nie mogę pomóc. Ona się tak jakby roześmiała i powiedziała: „Nie przejmuj się, to nie coś, na

co chciałbyś pójść”. – Na co pójść? Jakby chodziło o jakąś imprezę? – Albo na rave. Wydaje mi się, że bywała już na takich, a jej rodzice nic nie wiedzieli. Kiedy odesłały Toomera do jednostki, Kat nagle wstała. – Chodźmy. Pora na lunch. W milczeniu ruszyły do głównej bramy. – Kat… – zaczęła Holly. – Tak, wiem – przerwała jej Kat. – Nie pytaj, nie mów. A co do grożenia mu, że wygadam jego plutonowi, to chyba też nie jest zgodne z regulaminem. Ale chciałaś mojej pomocy. No więc ją dostałaś. Trasa prowadziła je przez Main Street, główną ulicę handlową bazy. Wszędzie wokół ludzie nieśli torby ze sklepów po obu stronach. Kat przypominało to średniowieczną cytadelę: żołnierze i ich rodziny zebrani razem w jednej obronnej osadzie, tyle że zamiast za flagami swoich regimentów, maszerowali za proporcami współczesnych sieci: American Apparel, Gap, Old Navy… Kiedy mijały lodziarnię Baskin-Robbins, zauważyła, że smaki, jakie w tym czasie oferowała jej ulubiona wenecka gelateria – czerwona pomarańcza, orzechowe gianduiotto, karczoch – zostały tu zastąpione przez dziesiątki innych, opartych na ciasteczkach, w dodatku często z dumą informujących o niskiej zawartości tłuszczu. Obok był Burger King. – Zakładam, że nie proponujesz, żebyśmy zjadły coś w bazie? – zapytała niewinnie. Holly tylko zaśmiała się z ironią. Kilka minut drogi od bramy, na Stanga, znalazły malutką rodzinną trattorię. Wewnątrz było miejsce na najwyżej sześć stolików, a wypisane kredą na tablicy menu składało się z trzech dań. Jednym z nich było bigoli al ragù d’asino. – Weźmy makaron – zaproponowała Kat. – Świetnie – zgodziła się Holly, świadoma, że Kat ją testuje. – Jakie wino, jak myślisz? Amarone czy valpolicella? Co lepiej pasuje do osła? – Valpolicella, oczywiście. – Ket zerknęła na nią z ukosa. – To znaczy, jeśli nie uważasz picia wina do lunchu za zbrodnię. Holly postanowiła to zignorować. – No więc… Rozumiem, że twoim zdaniem ani McConnell, ani Toomer nie mieli nic wspólnego ze zniknięciem Mii? Kat pokręciła głową. – Nadal jednak wydaje mi się znaczące, że prowadziła podwójne życie: inna była dla swoich rodziców, a inna dla tych, którzy naprawdę ją znali. – Przypuszczam, że to częsty przypadek w rodzinach wojskowych. Mój ojciec nie był co prawda taki ostry jak major Elston, ale człowiek i tak przez cały czas pamięta, że każda jego wpadka trafia na konto rodziców. No więc uczy się, żeby życie prywatne było bardzo prywatne. I czasami trudno wyrosnąć z tego przyzwyczajenia, pomyślała Kat. Ale zachowała tę myśl dla siebie. Wino podano szybko, główne danie wkrótce potem – sos ciemny jak z kaczki, ale ze

specyficznym, zbliżonym do dziczyzny posmakiem. Ku pewnej irytacji Kat Holly jadła ze smakiem. Mięso osła i konia w regionie Wenecji uznawano za prawdziwy delikates i choć turyści kręcili nosami na takie dania, trudno było znaleźć trattorię, która by nie serwowała sfilacci – wędzonego i krojonego końskiego udźca na rukoli, albo primo z oślego mięsa z makaronem, czy jako głównego dania spezzatino di cavallo, gęstego gulaszu z pomidorów, końskiego mięsa i papryki. Być może, pomyślała Kat, podporucznik jest bardziej Włoszką, niż sugeruje jej mundur. Zresztą to żadna różnica. Ich przyjaźń definitywnie się skończyła. – Niezłe – uznała Holly, kiedy skończyła. Nabrała tchu. – Kat… Myślę, że powinnyśmy pogadać o tym, co się stało. To znaczy, kiedy mieszkałam u ciebie. Kat zastanowiła się chwilę. – Czemu? – Brakuje mi twojej przyjaźni – odparła z prostotą Holly. Przez chwilę trwała cisza. – Więc bądźmy przyjaciółkami – powiedziała Kat. – Bardzo chętnie. Ale powinnyśmy wyjaśnić… – Nie, nie powinnyśmy. Nie bądź taką nadętą amerykańską sboro. Miałyśmy idiotyczną awanturę o patelnię. Teraz się pogodziłyśmy. Więc możemy o tym zapomnieć i szukać Mii. Holly westchnęła. W tej kłótni chodziło o coś więcej niż tylko o patelnię, ale jeśli Kat woli w ten sposób to pamiętać, niech będzie. – Ciągle nie uważasz, że uciekła gdzieś z chłopakiem, prawda? – spytała cicho. Kat pokręciła głową. Odkąd zobaczyła jej zbyt uporządkowaną sypialnię, narastała w niej pewność, że nie jest to sprawa jeszcze jednej zbuntowanej nastolatki. Uwaga Daniele, że ktoś zhakował konto Mii w Carnivii, tylko wzmocniła to wrażenie. – Nie – zapewniła. – Jestem przekonana, że chodzi o coś więcej. Ale nie była jeszcze gotowa przyznać, że jej własna reakcja na tę narastającą pewność nie wynika tylko z obawy, że oto zniknęła młoda kobieta – a przynajmniej nie wyłącznie. To, co czuła, było w części reakcją na tych wszystkich mężczyzn bez twarzy w sztabie carabinieri, którzy wypisywali „Wal się, suko” na drzwiach jej szafki albo którzy uważali, że kontrolowanie sprzedawców podrabianych torebek jest produktywnym wykorzystaniem jej czasu. To, co kapitan Kat Tapo z carabinieri czuła w tej chwili, to rosnące podniecenie. Mio Elston, możesz być tą okazją, na jaką czekałam… ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzynaście – Profesor Trevisano? Mężczyzna, który otworzył Pioli drzwi, kiwnął głową. – Tak, to ja. – Przepraszam, że pana nachodzę – rzekł Piola. – Ale doktor Iadanza poradziła, żebym z panem porozmawiał o szkielecie znalezionym dziś rano niedaleko Vicenzy. – Oczywiście. Niech pan wejdzie. Trevisano okazał się sympatycznym mężczyzną z kręconymi czarnymi włosami. Wprowadził Piolę do swojego gabinetu na Ca’ Foscari, weneckim uniwersytecie. Książki przesłaniały tu wszystkie ściany, jeszcze więcej książek i rozmaite teczki leżały w stosach na podłodze, ale pośrodku – niczym wyspa – stała grupa trzech foteli. Piola usiadł w jednym i z rozbawieniem odkrył, że czuje się, jakby miał oddać pracę semestralną. Wyjaśnił, po co przyszedł. – Zniekształcona lewa dłoń, mówi pan? – przerwał mu nagle Trevisano. – Kurtka w kolorze khaki plus czerwona chusta? – Tak. – Max Ghimenti. Dowódca marostykańskiej Brygady Garibaldiego – oświadczył profesor. – Jest pan pewien? Trevisano przytaknął. – Jak potwierdziłaby doktor Iadanza, druga wojna światowa to mój okres. Wśród partyzantów mundury trafiały się rzadko, choć wszyscy nosili chusty: komuniści czerwone, republikanie zielone i tak dalej. Ale posiadanie kurtki oznaczało, że był oficerem. A skręcona prawa ręka wspominana jest w kilku raportach. To z pewnością on. – Może pan jakoś wytłumaczyć, w jaki sposób został pochowany na starym lotnisku? – To jest właśnie ciekawe: nie mogę. Śmierć Ghimentiego to jedna z wielkich tajemnic dni przed wyzwoleniem. Oczywiście, był to burzliwy okres: alianci atakowali od południa, a Niemcy wycofywali się metr za metrem, ale tutaj, na północy, sytuacja była zrównoważona. Razem z kilkoma oficerami Ghimenti opuścił bazę w górach koło Marostiki, by zjawić się na spotkaniu z amerykańską jednostką OSS, koordynującą działania ruchu oporu w tym regionie. Według oficera OSS nigdy na to spotkanie nie dotarł. Wyszkolony w niuansach prezentacji dowodów Piola wychwycił sugestię. – Według oficera? Trevisano wzruszył ramionami. – Legenda głosi, że zostali otoczeni nocą i poddali się po krótkiej wymianie strzałów. Jest nawet pamiątkowa tablica na ścianie kościoła, gdzie się to rzekomo wydarzyło. Nikt więcej o nich nie słyszał. Zakładano, że wysłano ich do obozu śmierci w Niemczech. Ale niemal natychmiast pojawiły się wątpliwości. Gdyby Niemcy rzeczywiście schwytali dowódcę partyzantów, nie odesłaliby go. Byłby torturowany, żeby zdradził ważne informacje, a gdyby… to znaczy, kiedy by umarł, jego ciało zawisłoby na jakiejś latarni, żeby wszyscy je widzieli. Tak zwyczajnie zniknąć… to było wysoce nietypowe, delikatnie mówiąc. – A to spotkanie, na które się wybierali… Wiemy, o co w nim chodziło?

– Według ludzi Ghimentiego alianckie zrzuty broni dla nich na ogół lądowały w niewłaściwych miejscach. A równocześnie zlecano im misje tak ryzykowne, że duże straty były nieuniknione. Ghimenti poprosił o spotkanie z majorem Garlandem, najważniejszym agentem OSS we Włoszech, by omówić to, co uważali za świadomą próbę osłabienia ich, a faworyzowanie innych grup partyzanckich. – Mieli rację? Jak pan sądzi? Trevisano uśmiechnął się smętnie. – To z pewnością możliwe. My, Włosi, co zrozumiałe, jesteśmy przyzwyczajeni do wizji, jak to po hańbie lat Mussoliniego wszyscy powstali do walki z nazistami. Ale polityka partyzancka pod pewnymi względami bywała jeszcze brudniejsza i bardziej bezlitosna od wszystkiego, co działo się wcześniej. Mieliśmy brygady socjalistyczne, brygady katolickie, republikanów, monarchistów oraz największą grupę, Garibaldini. – Którzy byli komunistami? – Istotnie. Powiedzieć, że rozmaite grupy nie zawsze się dogadywały, to raczej niedomówienie. Ale gdy chodzi o komunistów, występował też inny problem. Na długo przed końcem wojny Amerykanie zaczęli poświęcać uwagę nowemu zagrożeniu, jakie stanowiła Rosja. Oczywiście oficjalnie oba kraje były sojusznikami. Ale w praktyce oba usiłowały przejąć jak najwięcej terytoriów i wpływów, zanim zakończą się walki. Niektórzy historycy uważają nawet, że Amerykanie dokonali inwazji na Włochy nie po to, żeby wyprzeć stąd Niemców, ale przede wszystkim żeby nie oddać kraju komunistom. W końcu komunistyczni partyzanci Tity zdominowali już Jugosławię; gdyby dostali też Włochy, cała strategiczna równowaga wokół basenu Morza Śródziemnego przechyliłaby się na stronę Rosjan. Gdyby Amerykanie dostrzegli możliwość osłabienia wpływu brygady komunistycznej, mogliby z niej skorzystać. – To interesujące – przyznał Piola, wstając. – Dziękuję, że poświęcił mi pan czas, profesorze. Sprawdzę, czy uda się znaleźć kogoś z potomków Ghimentiego i porównać ich DNA ze szczątkami. Na pewno po tak długim czasie zechcą mu urządzić porządny pogrzeb. Trevisano uniósł dłoń. – Chwileczkę, pułkowniku. Chcę się tylko upewnić, że rozumie pan implikacje tego, co mi pan właśnie powiedział. Według pańskiego lekarza sądowego Ghimenti nie mógł zginąć w walce. To znaczy, że tamta wersja jego śmierci nie jest prawdziwa. – Może pan, ale nie musi mieć racji, profesorze – odparł Piola, zapinając kurtkę. – Ale teraz to już sprawa dla historyków, takich jak pan, nie dla carabinieri. – Och, tu właśnie może się pan mylić, pułkowniku – odparł spokojnie Trevisano. – Niech pan powie, co pan wie na temat konwencji haskiej? Przez spotkanie z Trevisanem Piola spóźnił się do Campo San Zaccaria, gdzie miał spotkanie w wydziale spraw wewnętrznych. – A więc dotarł pan, pułkowniku. Spróbujemy nadrobić stracony czas i zaczniemy od razu? – zaproponował pułkownik Lettiere, nie podnosząc głowy, gdy Piola zajmował miejsce, mrucząc jakieś usprawiedliwienia. Skinął na Endrizziego, swojego asystenta, który wziął jedną z pół tuzina teczek, otworzył ją na stronie zaznaczonej żółtą samoprzylepną karteczką i z szacunkiem ułożył przed swoim szefem. Piola wiedział, że spóźnienie zostanie uznane za dowód arogancji, ale odkrył, że

arogancko mu nie zależy. Śledztwo pułkownika Lettiere w sprawie oskarżeń o molestowanie seksualne, wniesione przez dawną podwładną Pioli, Kat Tapo, trwało już chyba całą wieczność, prowadząc przez nieskończony labirynt pytań i insynuacji. „Sugeruję panu, pułkowniku…”, „Czy rozumie pan, jak to wygląda…”, „Czy naprawdę pan twierdzi…”. Lettiere najwyraźniej postanowił przeanalizować każdy szczegół, nieważne, jak bardzo intymny: jak często Kat i Piola ze sobą sypiali, daty i godziny, czy Piola zostawał na noc, a nawet czy skarżąca zdradzała, jak Lettiere oficjalnie to określił, „oznaki seksualnego spełnienia”. Kiedy padło to pytanie, Piola tylko patrzył na niego, a wściekłość i furia odebrały mu głos. A nieskrępowany Lettiere po minucie milczenia spokojnie przeszedł do następnego pytania. – Dzisiaj zamierzam się skupić na pewnej szczególnej niezgodności między pańskim zeznaniem i zeznaniem kapitan Tapo – ciągnął Lettiere. – Kapitan Tapo twierdziła tutaj, że pewnego dnia, nocą dwudziestego pierwszego stycznia, postanowiła zakończyć wasz związek. Jednak pańskie wspomnienie tego wieczoru… – Przewrócił papiery, odsłaniając inną kartkę, także oznaczoną żółtą karteczką. – Poszedł pan do jej mieszkania i miał pan z nią stosunek intymny, jak zwykle. – Przeczytał tekst na stronie. – A także bigoli con ragù, przygotowane osobiście przez panią kapitan. Czarujące… – Jeśli pan tak uważa… – Piola starał się zdusić westchnienie. – Zastanawiam się, pułkowniku, jak ją pan przekonał do zmiany zdania. Jakie zachęty czy naciski pan zastosował. – Absolutnie żadnych. Jeśli kapitan Tapo chciałaby zakończyć nasz… – zawahał się – nasz związek, oczywiście mogła to zrobić w każdej chwili. Nie poinformowała mnie o takiej intencji tego wieczoru, o którym pan wspomina, ani też przy żadnej innej okazji. W efekcie to ja z nią zerwałem, nie odwrotnie. – Tak… Wynika z tego, że nie zdradziła panu, dlaczego chce zerwać. Piola wzruszył ramionami. Już dawno zrezygnował z prób zrozumienia, jaką krętą ścieżką logiki podążają pytania Lettierego. – Nie. Oczy Lettierego błysnęły, jakby odniósł ważne zwycięstwo. Skinął na Endrizziego, który położył przed nim nową teczkę, otwartą na kolejnej żółtej karteczce. Załamany Piola zauważył, że z pliku kartek wystaje jeszcze przynajmniej pół tuzina innych. – Czy może pan wyjaśnić, w jaki sposób kapitan Tapo została skierowana do tej sprawy jako pańska współpracowniczka? – Poprosiłem o nią. Lettiere uniósł brwi. – Imiennie? A jak inaczej, pomyślał z irytacją Piola. – Tak, imiennie. – Bo już wcześniej wpadła panu w oko, że tak powiem? – Bo jest wenecjanką. Wprawdzie mieszkam tu już od dawna, ale to nie to samo. Uznałem, że obecność w zespole kogoś miejscowego będzie przydatna. – Kogoś miejscowego bez żadnego doświadczenia w sprawach zabójstw, jak rozumiem. – Każdy kiedyś zaczyna.

– W samej rzeczy. I musiał pan sobie zdawać sprawę z faktu, że będzie panu wdzięczna za tę możliwość. – Nie miałem zamiaru jej uwodzić, kiedy poprosiłem o przydzielenie jej, jeśli sugeruje pan coś takiego – odparł zimno Piola. Co zresztą było prawdą… prawie. Tej pierwszej nocy, kiedy się spotkali, z pewnością nie oczekiwał, że ich relacje będą inne niż czysto zawodowe. Ale zrobiła na nim wrażenie praktycznie od początku, kiedy zdjęła kalosze i boso przeszła po zalanym chodniku przed Santa Maria della Salute, żeby zbadać ciało zabitej kobiety – kobiety ubranej w szaty księdza. Pochwycił wtedy błysk czerwonego lakieru na paznokciach jej stóp, kiedy bez lęku i wahania weszła do marznącej wody, i serce zatrzymało mu się na moment. I to stanowiło główny problem. Miłość – słowo, które nie padło ani razu podczas tego bezsensownego post mortem. Gdyby ich dwoje po prostu przespało się ze sobą, pożałowało tego i postanowiło udawać, że nic się nie stało, wszystko skończyłoby się dobrze. Właśnie z powodu siły ich uczucia dalsza wspólna praca po zakończeniu romansu byłaby niemożliwa. Kiedy przestępcy, których tropili, wysłali zdjęcia ich dwojga do jego żony, co miało skomplikować dochodzenie – udało im się. Wobec otrzymanego w domu ultimatum musiał zarówno zerwać z Kat, jak i poprosić ją, by się usunęła. Pozbawiło ją to ważnego stopnia w karierze, ale nadal nie potrafił sobie wyobrazić lepszego rozwiązania. – Niech pan posłucha – powiedział ze znużeniem. – Nic z tego, co zaszło, nie było jej winą. Więc jeśli chce pan, żebym przyznał, że wywierałem na nią nacisk albo niewłaściwie wykorzystywałem swoje stanowisko, proszę tylko położyć przede mną oświadczenie, a ja je podpiszę. Lettiere uśmiechnął się lekko. – Gdyby to było takie proste, pułkowniku… Powodem zakazu związków pozasłużbowych między funkcjonariuszami są skomplikowane kwestie, jakie się wtedy pojawiają. Mógł pan na przykład uważać, że wykorzystuje ją i wymaga usług seksualnych, a ona równocześnie wierzyła, że manipuluje panem, by uzyskać awans. Naruszenia dyscypliny są tu oczywiste. Ale to motywy tych naruszeń zdecydują o moich rekomendacjach. – I z niemal pogodną miną odszukał kolejną samoprzylepną karteczkę. – Przejdźmy teraz do pańskich relacji z innymi podwładnymi… Przerwał, gdyż drzwi otworzyły się nagle. – Aha, Piola, tu jesteś… I pułkownik Lettiere… Jak wam idzie? – rzucił generał Saito. Lettiere zaczął odpowiadać, ale Saito po prostu mówił dalej. – Obawiam się, że musi pan dokończyć kiedy indziej. Muszę zamienić kilka słów z pańską ofiarą. Co prawda, jestem przekonany, że intymne szczegóły jego życia mogą nam zająć jeszcze wiele dni, ale karabinierzy mają też inne zajęcia. – Oczywiście, panie generale. – Lettiere wstał i skinął na Endrizziego, by zebrał dokumenty. – Tak się składa, panie generale, że mój raport jest prawie gotowy. I choć decyzja należy oczywiście do komitetu dyscyplinarnego, przekażę mu bardzo stanowcze rekomendacje. Mamy tu do czynienia z dobrze znaną historią. Kobieta odrzucona postanawia zemścić się na gruncie zawodowym… Może pan być spokojny, pułkownik Piola szybko wróci do normalnych obowiązków. Zaskoczony Piola milczał. Mógł tylko uznać, że Lettiere czekał z ujawnieniem swych kart,

by sprawdzić, w którą stronę wieje polityczny wiatr. Ton Saito wreszcie zdradził mu wyraźnie, co zwierzchnicy chcą usłyszeć, i Lettiere wykorzystał tę sugestię. – To dobrze – rzucił obojętnie Saito. Zwrócił się do Pioli: – Wydaje się, Aldo, że wszyscy są z ciebie zadowoleni. Amerykanie złożyli drobną skargę, raczej dla zachowania pozorów niż z realnych powodów. Lega della Libertà Falliciego zrobiła to samo. Czyli udało ci się zirytować obie strony tak samo, a jednocześnie żadna nie uznała, że zyska coś na robieniu poważniejszej afery. Delikatna równowaga, uzyskana w eleganckim stylu, i praktycznie wszystko wyjaśnione. Ponieważ konsorcjum zatrudnia archeologa, uważam, że to teraz sprawa między nią i jej pracodawcami, jak długo powinno trwać to jej dochodzenie. Nasza robota skończona. – Niezupełnie… – usłyszał własny głos Piola. – Nie? – zdziwił się Saito. – Niedawno rozmawiałem z historykiem. Z człowiekiem, który specjalizuje się w okresie wojny. Chodzi o to, że ofiara w chwili śmierci nosiła kurtkę khaki. – I co? – Wydaje się, że skoro miał ma sobie mundur, znajdował się pod ochroną konwencji haskiej. Która, w przeciwieństwie do włoskiego prawa, nie dopuszcza przedawnienia. Przyczyną śmierci był strzał w głowę z bliskiej odległości. Egzekucja… Inaczej mówiąc: zbrodnia wojenna. Założyłem już akta sprawy. Saito przyglądał się zdumiony. – A kogo uznał pan za podejrzanego? – To tymczasowe. Ale początkowe tropy wskazują na to, że odpowiedzialny za zbrodnię jest major Bob Garland z amerykańskiego OSS, Biura Służb Strategicznych. – On w ogóle jeszcze żyje? Piola pokręcił głową. – Zmarł pięć lat temu, po długiej karierze. Pracował tutaj, we Włoszech, wciąż dla tej samej organizacji… a raczej organizacji, którą OSS się stało po wojnie. – To znaczy? – Dla Centralnej Agencji Wywiadowczej. Bob Garland był u nich szefem sekcji włoskiej. Saito zaśmiał się z niedowierzaniem. – Jest pan niesamowity, pułkowniku. Chce pan oskarżyć nieżyjącego oficera CIA o zabicie kogoś trzy czwarte wieku temu w samym środku wojny? Co komu z tego przyjdzie? – Wiem… – Piola także odpowiedział uśmiechem, delikatnym i przepraszającym. – Ale postawiono zarzut, mamy techniczne raporty, które go potwierdzają, więc… Saito westchnął ciężko. – No dobrze. Napisz raport, jeśli już musisz, i zanieś do prokuratora. Na tym sprawa się skończy, ale przynajmniej papiery będą w porządku. Jednak cokolwiek byś robił, nie poświęcaj na tę historię więcej niż parę dni. – Oczywiście, że nie. Saito poklepał go po plecach. – A przez ten czas staraj się nie zbliżać za bardzo do nikogo, kto nosi spódnicę. Dobrze? Nie potrzebujemy więcej młodszych oficerów ze złamanymi sercami. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czternaście Daniele Barbo siedział przed komputerem i przygotowywał się do włamania do serwerów TIM, Telecom Italia Mobile. Sprawa była stosunkowo prosta: kilka minut szperania na hakerskim portalu dostarczyło mu opisu znanej w systemie TIM luki przepełnienia bufora. W terminach dyletanckich oznaczała, że ramki na stronie TIM, gdzie użytkownicy wpisywali swoje nazwiska i adresy, żeby płacić rachunki, przyjmowały także surowy kod HTML. Kiedy Daniele wcisnął „Dalej”, kod trafiał do systemu TIM, jakby został wpisany bezpośrednio na mainframe. Daniele wykorzystywał lukę, by nadać sobie uprawnienia administratora, ale równie łatwo mógłby jej użyć, by wprowadzić bombę logiczną, która wykasuje setki tysięcy kont, wykradnie dane identyfikacyjne klientów albo zaleje spamem ich konta pocztowe. Nigdy nie mógł zrozumieć, jak firmy mogą być tak niedbałe w kwestii portali wejściowych do systemu – które przecież same tworzyły. W końcu przepełnienia bufora należały do najczęściej spotykanych w sieci słabych punktów. Kiedy czekał, aż stworzony przez niego kod poda mu billingi telefonu Mii, zastanawiał się nad rozmaitymi wiadomościami, które udawały, że są od niej. Niektóre praktycznie nie miały sensu i dlatego z początku je ignorował. Teraz rozumiał, że to był błąd. Jeśli ktoś naprawdę złamał jej konto w Carnivii, to hakowanie, które Daniele wykonywał w tej chwili, wyglądało przy tym jak dziecięca zabawa. Te wiadomości miały znaczenie, a jeśli nie, to brak znaczenia bez wątpienia był celowy. Zebrał je wszystkie na ekranie. Pierwsza brzmiała: Niechaj nikt nie lekceważy twego młodego wieku, lecz wzorem bądź dla wiernych. Potem nadeszła ta z tematem „Dan, generyczny opis procesu”. Trzecia wiadomość, która dotarła jakieś dwadzieścia minut temu, miała temat „Uaktualnienie”. Strażnicy prowadzą wstępne przesłuchanie w stosunkowo niegroźnym otoczeniu i w dość życzliwy sposób. Strażnicy przyjmują otwartą postawę i nie starają się grozić więźniowi, najwyżej opierają na niespecyficznych lękach, na przykład pytając: Wiesz, co może cię tutaj spotkać? Więzień może dostać ubranie lub inne nagrody w zamian za współpracę. Zastosowane wspólnie, techniki te redukują więźnia do stanu podstawowego. Ustalenie tego stanu jest istotne, pozwala bowiem zademonstrować więźniowi, że nie ma żadnej kontroli nad podstawowymi potrzebami. Kluczowe pytanie brzmi, czy takie zachowanie jest tak skandaliczne, tak oburzające, by założyć, że wstrząśnie sumieniem współczesnych. Kiedy czytał, nadeszła czwarta wiadomość z tego samego konta. Informowała krótko: Daniele, twój portal jest żałosny. Lepsze zabezpieczenia widywałem przy kolejce dla VIP-ów w nocnym klubie. Pierwsza wiadomość, co szybko wykrył, wstawiając ją do Google, była cytatem z Biblii. Konkretnie, był to 1 List do Tymoteusza 4,12, w skróconej wersji, jakiej używają w amerykańskich szkołach. Linia tematu tej drugiej wydawała się pomyłką – nikt nigdy nie nazywał go „Dan”, co czwarta wiadomość najwyraźniej uznawała. Powtórzona fraza

„wstrząśnie sumieniem współczesnych” okazała się określeniem prawniczym. Według Wikipedii: „Wstrząsające sumieniem” to fraza używana w uzasadnieniach prawnych w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Działanie uważane jest za „wstrząsające sumieniem”, jeśli odbierane jest jako ewidentnie i rażąco niesprawiedliwe, zazwyczaj przez sędziego, a zatem narusza wymagania właściwego procesu zgodnie z czternastą poprawką do Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Podobnie jak druga wiadomość, również ta z tematem „Uaktualnienie” pochodziła z wykradzionego dokumentu na temat zatrzymań nadzwyczajnych CIA – procedury, w której podejrzani o terroryzm byli porywani w jednym kraju i przewożeni do innego na przesłuchanie – czego nie najmniej ważnym powodem było unikanie prawnych implikacji czternastej poprawki. Dlaczego komuś tak zależało na zwróceniu jego uwagi, że włamał się na zabezpieczone konto i wysłał mu amerykańskie rządowe memorandum o porwaniach? Najwyraźniej była w tym jakaś zagadka, mająca go podrażnić i sprowokować – a to z kolei znaczy, że może to być zagadka bez rozwiązania, świadomie mętnie wyrażana przez swojego twórcę. Z drugiej strony, myślał Daniele, nawet jeśli ktoś wysyłał mi jakiś bełkot, to przecież bełkot, jaki wybrał, nadal mógł wiele powiedzieć o nadawcy. Komputer zapiszczał, zawiadamiając, że udało mu się dotrzeć do szczegółów połączeń telefonicznych Mii. Zaczął się przyglądać kolejnym rzędom zapisów na ekranie. Może tutaj znajdzie coś, co ma więcej sensu… ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Piętnaście Piola przejechał przez żelazną bramę zwieńczoną drutem kolczastym, a potem obok rzędu rozpadających się drewnianych baraków. Tablica informowała, że był to Obóz Przejściowy 73. Niżej, mniejszymi literami, głosiła: „Dwanaście tysięcy mężczyzn i kobiet przeszło przez tę bramę w drodze do nazistowskich obozów koncentracyjnych, batalionów karnych i obozów pracy przymusowej”. Trevisano mówił, że w archiwach Muzeum Ruchu Oporu w dawnym obozie przejściowym w Capri mogą się znaleźć jakieś fotografie Maxa Ghimentiego. Ściśle mówiąc, nie miały wielkiego znaczenia jako materiał dowodowy. Piola jednak aż za dobrze znał wartość takich wizualnych śladów, kiedy trzeba było przekonać prokuratora, że zbrodnia warta jest dochodzenia. Muzeum – a raczej, jak je teraz nazywano, Centrum Edukacji Odwiedzających – było błyszczącą, modernistyczną i ekstrawagancką bryłą, podtrzymywaną przez stalowe wsporniki skręcone tak dramatycznie, jak pasemka cukru na weneckich deserach. Dziwnie kontrastowało z gnijącymi drewnianymi barakami. Druga tablica, chyba większa od pierwszej, dziękowała Costruttori Conterno za ich szczodre wsparcie dla budowy centrum. To aż dziwne, pomyślał Piola, jak ta nazwa zaczyna się wszędzie pojawiać… Ale natychmiast się opanował: oczywiście, że nie pojawia się częściej niż zwykle, tyle że dzisiaj bardziej zwraca uwagę na tego heraldycznego gryfa i po królewsku ozdobną czcionkę. Człowiek powinien uważać, żeby nie dostrzegać wzorców tam, gdzie naprawdę ich nie ma. Wewnątrz centrum panowała cisza jak w galerii sztuki albo prywatnym banku. Piola podszedł do elegancko ubranej kobiety w recepcji i wyjaśnił, o co mu chodzi. Zadzwoniła gdzieś i przekazała mu, że archiwista zajmie się sprawą. Czekając, spacerował wokół holu, oglądając wystawę fotografii zatytułowaną „Przemysł w stanie wojny”. Był to, jak się szybko zorientował, dowód wdzięczności dla Conterno za ich sponsoring. Kosztownie zaaranżowane czarno-białe zdjęcia, powiększone do rozmiarów billboardów, opowiadały historię lat wojny z punktu widzenia firmy, a konkretnie Ambrogina Conterna, jej założyciela. Była tam ziarnista fotografia traktorów, jakie Ambrogino produkował przed wybuchem wojny, potem portret samego Ambrogina, stojącego dumnie obok prototypu samochodu wyścigowego. Podpis mówił: „Jak wielu włoskich przemysłowców, młody Ambrogino był zmuszony wspomagać produkcję wojenną Niemiec. Jego fabrykę przeniesiono do jaskiń pod górami w pobliżu Longare, poza zasięgiem alianckich bomb; tam produkowała dla hitlerowców części samolotów i elementy uzbrojenia. Z pierwszej ręki znając warunki życia robotników przymusowych, Ambrogino zaczął w tajemnicy pomagać ruchowi oporu”. Następna fotografia ukazywała Ambrogina z oddziałem roześmianych partyzantów. Po prawej stronie stał wysoki, przygarbiony mężczyzna w amerykańskim mundurze. „Ambrogino Conterno z partyzantami Brygady Trentino w Dniu Wyzwolenia. Obok major Robert «Bob» Garland z OSS”. Piola przystanął. A więc to jest jego podejrzany… Przyjrzał się twarzy Amerykanina, ale fotografia miała zbyt małą rozdzielczość, żeby zdradzić cokolwiek z charakteru mężczyzny.

Dalej znalazł go także na innych zdjęciach. Jedno pokazywało go w większej grupie, w której stał również Conterno; ubrani byli w dziwne szaty, jakby szykowali się do jakiejś ceremonii religijnej. Podpis głosił: „Ambrogino Conterno i jego koledzy z partyzantki w Rzymie, 1948, przy okazji ich przyjęcia w szeregi Stowarzyszenia Porządku Melchizedeka, historycznej rycerskiej i dobroczynnej organizacji w Kościele katolickim”. W przyległej gablocie leżały prawdziwe szaty, które nosił na fotografii Ambrogino, a obok inne medale i odznaczenia. Wiele z nich, jak zauważył Piola, zdobił ten sam symbol: krzyż, którego pionowa część w dole kończyła się ostrzem miecza, oraz dewiza Fidei in Fortitudo. Porządek Melchizedeka… Trafił już na tę nazwę podczas tego nieszczęsnego dochodzenia z Kat Tapo, tego, które zaczęło się od martwej kobiety w szatach księdza, a skończyło odkryciem, że między innymi NATO i Watykan w tajemnicy podsycały wojny domowe, które wybuchły w byłej Jugosławii. Jednak Porządek Melchizedeka nie był wmieszany w te zbrodnie, a przynajmniej nie bezpośrednio. Przypomniał sobie o nich teraz z powodu sformułowania, jakiego użyła Kat, kiedy oglądała ich stronę w sieci: coś na temat Włochów, którzy tak łatwo dają się łapać na snobizm i ceremonie, jeśli łączą się z hasłem dobroczynności. – Proszę bardzo… Obejrzał się. Recepcjonistka szła w jego stronę, niosąc dużą kopertę. – Bardzo dziękuję. Czy byłoby możliwe zdobycie także kopii tych zdjęć? – Wskazał wystawę fotografii. Sięgnęła poza niego i wzięła ze stosu błyszczącą broszurę. – Wszystko jest tutaj. A także CD. Po czym zajęła się grupą dzieci, które właśnie wlewały się przez drzwi wejściowe. Idąc do samochodu, otworzył kopertę i znalazł tam trzy fotografie. Na pierwszej był przystojny młody partyzant. Trzymał karabin i worek nabojów, zwisający mu swobodnie z drugiej ręki. Piola przyjrzał się uważniej. Worek wisiał tak, ponieważ był owinięty wokół przegubu. Lewa dłoń była zgięta do wewnątrz, jak bezużyteczny szpon. Podpis pod zdjęciem brzmiał: „Massimilio «Max» Ghimenti, dowódca, Brygady Marostica. U szczytu rozwoju brygada liczyła ponad dwa tysiące partyzantów. Ich liczne osiągnięcia obejmowały wysadzone mosty, drogi i inne elementy infrastruktury używanej przez Niemców”. Na drugiej fotografii stał Ghimenti z trójką innych młodych ludzi, obejmujących się ramionami. Uśmiechali się do obiektywu. Byli nadzy do pasa, ale wszyscy nosili swoje czerwone chusty. „«Max» Ghimenti z innymi oficerami Brygady Marostica, lato 1944, krótko przed schwytaniem w zasadzkę i przewiezieniem do obozu zagłady”. Zaskoczony Piola zajrzał do broszury, którą dostał od recepcjonistki, i znalazł zdjęcie ludzi w ceremonialnych szatach. Jednym z nich był ten sam partyzant, którego Ghimenti obejmował lewym ramieniem. Porównał obie twarze, żeby mieć pewność – stanowczo te same. Kimkolwiek był ten człowiek, stanowił wyraźny dowód, że przynajmniej jeden partyzant przeżył zasadzkę. Nie po raz pierwszy tego dnia Piola zastanowił się, czy nie zwariował, próbując badać sprawę śmierci Ghimentiego. Pomijając nawet praktyczne trudności takiego śledztwa, wojna przecież pochłonęła życie ćwierć miliona żołnierzy i dwustu tysięcy cywilów w samych Włoszech. Tylko kilku akademików, takich jak Trevisano, może się interesować jednym

drobnym incydentem pośród takiej rzezi. A jednak Piola żywił staroświeckie przekonanie, że jak każda istota ludzka ma prawo do przyzwoitego pogrzebu, tak każda ofiara przemocy ma prawo do sprawiedliwości. Jak to powiedział Fallici? „Musimy dopilnować, by ten nieszczęśnik po śmierci został potraktowany tak, jak ma do tego prawo każdy obywatel Włoch”. Może to puste słowa w ustach polityka, ale nie stawały się przez to mniej prawdziwe. Fakt, że zbrodnia zdarzyła się dawno temu, kiedy cała Europa zajęta była zabijaniem, powodował tylko, że wybór stawał się tym bardziej jaskrawy: kiedy nie istnieje inny powód prowadzenia śledztwa niż zasady, rezygnacja byłaby wyraźnym złamaniem tych zasad. Jednak w ostatecznym rozrachunku, jak wiedział, to prokurator, nie on, określi, jakie środki przydzieli temu dochodzeniu. I jak powiedział Saito, niewielu uzna sprawę za wartą poświęcania jej energii. Piola będzie musiał zamknąć ją szybko i skutecznie, zanim zostanie poddana chłodniejszej niż jego analizie. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Szesnaście Holly i Kat rozmawiały z sąsiadami Elstonów, kiedy zadzwonił Daniele. – Mam dane z telefonu – oświadczył bez żadnych wstępów. – I? – Zakładam, że wiesz, jak to działa? Zasadniczo, kiedy twój telefon jest włączony, centrala wysyła do niego małe pakiety danych, żeby ustalić, który maszt jest najbliższy. Sieci telefoniczne przechowują te informacje tylko przez dwadzieścia cztery godziny, chyba że w tym czasie uzyskasz albo odbierzesz połączenie. Wtedy dane trafiają do billingu. Telefon Mii został wyłączony tuż przed północą w sobotę, ale kilka minut wcześniej odebrała wiadomość tekstową. – Propozycję, żeby się z kimś spotkała? – Zapewne. W każdym razie oznacza to, że możemy ustalić, w której komórce się wtedy znajdowała. – Daniele się zawahał. – Gdzie teraz jesteś, Holly? – Koło bazy Ederle, na zewnątrz. Czemu? – Jej telefon wyłączono trochę na południe od sektora, z którego się teraz łączysz. Holly przemyślała wszystko. – Domyślamy się, że dokądkolwiek poszła, miało to związek z karnawałem. Jeśli siedzisz przy komputerze, czy możesz sprawdzić, czy odbyły się jakieś imprezy na południe stąd? – Może o to mu chodziło… – powiedział wolno Daniele. – Komu? – „Lepsze zabezpieczenia widywałem przy kolejce dla VIP-ów w nocnym klubie”… Taką wiadomość przesłał mi haker. – Słyszała stukanie w klawiaturę. – Jest jeden, niecały kilometr na południe od ciebie. Klub Libero. – Znowu stukanie. – Według danych z ich strony, to club privé. I właśnie miał specjalną nocną imprezę na Carnevale. Region na południe od Ederle był płaski i nieciekawy – rozległy teren podmiejski z przemysłową zabudową. Wejście do klubu Libero znajdowało się przy bocznej uliczce, pomiędzy sklepem z motocyklami i hurtownią wyposażenia basenów. Gdyby nie miały adresu, z pewnością by go minęły. – Niezbyt elegancka lokalizacja – stwierdziła Holly. – Ale przynajmniej żadnych kłopotów z sąsiadami – uznała Kat. – Założę się, że po zmroku okolica jest całkiem pusta. Stukanie do drzwi ściągnęło wreszcie sprzątaczkę. – Chcemy rozmawiać z kimś z kierownictwa – oświadczyła Kat. Kobieta odeszła i wróciła po kilku minutach, prowadząc mężczyznę po trzydziestce. – Jestem właścicielem. Edoardo Pagnotto – przedstawił się. – W czym mogę pomóc? – Szukamy zaginionej nastolatki. Ostatni raz użyła telefonu w tej okolicy, w sobotę zaraz po północy. – Kat pokazała mu zdjęcie Mii. Edoardo zmarszczył brwi… – Sobota była dla nas ważnym wydarzeniem. Ale nie wejdzie tutaj nikt, kto nie skończył dwudziestu jeden lat. – Mogła mieć fałszywą legitymację. Naprawdę o nic pana nie oskarżamy. Gdyby jednak

miał pan jakąkolwiek informację, która mogłaby pomóc, powinien pan nam ją przekazać. – Jesteśmy prywatnym klubem, więc każdy odwiedzający musi się zarejestrować. Jeśli panie chcą, możemy sprawdzić listę. Przeszły za nim do recepcji. Była tam długa lada i boczny pokój mieszczący rzędy szafek. Jeśli nie liczyć kamery nadzoru przy drzwiach, zdaniem Holly, recepcja bardziej przypominała pomieszczenie w prywatnej siłowni niż nocnym klubie. – Jak się nazywała? – zapytał Edoardo, otwierając księgę. – Mia Elston. Po chwili pokręcił głową. – Nie ma takiej. – Mogła użyć fałszywego nazwiska. Edoardo uniósł głowę, nagle zamyślony. – Jest taka sprawa – powiedział. Skinął w stronę szafek. – Nasi goście mają szafki do dyspozycji. Kluczyki noszą ze sobą, przy bransoletkach. Oddają je, wychodząc. Niekiedy zapominają, więc stawiamy kogoś przy drzwiach, kto sprawdza, czy goście nie zabierają tych bransoletek. Zwykle jest to skuteczne. Ale od soboty wciąż pozostała jedna zamknięta szafka. Pomyślałem, że ktoś wróci, kiedy sobie przypomni, że coś zostawił, więc na razie nie otwierałem. – Ma pan klucz uniwersalny? Przytaknął. – No to otwórzmy. Edoardo wyjął klucz, przeszedł wzdłuż szafek i wsunął go do zamka jedynej zamkniętej. Drzwi otworzyły się, a Kat i Holly wyciągnęły szyje, by zajrzeć do środka. Płaszcz, mała torebka, portfel. Telefon komórkowy w różowym pokrowcu. Kat zajrzała do portfela. Wewnątrz znalazła kartę studencką z Uniwersytetu Milwaukee ze zdjęciem Mii; według karty Mia Cooper urodziła się w roku 1993. – Wygląda na to, że jednak udało jej się kupić lepszą podróbkę – powiedziała cicho Holly. Kat obejrzała się na Edoarda. – Będziemy musiały przejrzeć nagrania z kamery nad drzwiami. – Oczywiście. Zadzwonię po człowieka, który zajmuje się ochroną. Wyjął telefon. Kiedy rozmawiał, Holly wróciła do recepcji. Przyjrzała się wielkiej misie czegoś, co początkowo uznała za jakieś cukierki. – Kat – spytała ostrożnie – czy to jest to, co myślę? Kat spojrzała szybko. – Tak. Kondomy. – Co to za klub? – Club privé. – Widząc wyraz niezrozumienia na twarzy Holly, skinęła głową na dyskretny napis Solo cippie przy drzwiach. – Tylko pary. To klub swingersów. A to znaczy, że Mia musiała tutaj przyjść w towarzystwie. Mam nadzieję, że z nagrań dowiemy się z kim. Czekając na szefa ochrony, Kat i Holly rozejrzały się wewnątrz. Pod wieloma względami lokal nie różnił się od innych nocnych klubów. Holly próbowała pogodzić to, co widzi, z tym, co tu się działo wieczorami. Sprzątaczka odkurzała parkiet taneczny; elektryk pracował przy

maszynie do mgły, w której przepalił się bezpiecznik. Tylko mniejsze pokoiki na tyłach – niektóre ukrywały ogromne łóżka, drewniane ramy, a w jednym przypadku wyłożoną materacami podłogę – wskazywały, że klienci nie przychodzą tu wyłącznie potańczyć. Kobieta po trzydziestce układała w którymś z pokojów stosy świeżo wypranych białych ręczników. Podeszła do nich i przedstawiła się jako Jacquie, żona Edoarda. – Och, jest pani Amerykanką! – zawołała radośnie po angielsku, zwracając się do Holly. – Ja też. – Jak dawno macie państwo ten klub? – spytała Kat. – Cztery lata. Ale marzyliśmy o nim od dnia naszego spotkania. – Brzmiało to, jakby mówiła o malutkiej kawiarence nad morzem. – Lokal czysty, bezpieczny i wykwintny, gdzie wszyscy czuliby się jak u siebie. Mam nadzieję, że szybko znajdziecie tę biedną dziewczynę – dodała przejęta. – To okropne; pomyśleć, że mogła być tutaj. Kiedy je zostawiła, Holly zwróciła się do Kat: – Czy dużo tu jest takich miejsc? Aha, czyli jednak nie jest aż tak bardzo włoska, pomyślała ironicznie Kat. – W każdym większym mieście jest jeden czy dwa takie kluby. Nigdy nie miałam z nimi do czynienia służbowo. Klienci są raczej zamożni i spokojni. A same kluby inwestują w dobrą ochronę, bo nie chcą żadnych kłopotów. – Służbowo nie miałaś do czynienia? Nie chcesz chyba powiedzieć, że bywałaś w czymś takim prywatnie? Holly nie zdołała ukryć szoku. Przechodząc, zajrzała do kolejnego z małych pokoików. Ścianka działowa przecinała go na połowy i wycięto w niej kilka otworów, mniej więcej na wysokości talii. Starała się nie myśleć, do czego służą, choć podajnik papierowych ręczników na ścianie stanowił pewną sugestię. Kat parsknęła śmiechem. – Jasne. To było jakiś czas temu, w Rzymie. Miałam faceta, który lubił takie rzeczy. Starszy gość. Kiedy opowiadał, brzmiało to zabawnie. No więc z ciekawości wybrałam się parę razy. – I? Kat wzruszyła ramionami. – Dużo ludzi uprawiających seks. Kiedy już minie urok nowości, to właściwie nic specjalnego. Ale też wszystko jest bardzo powierzchowne. Spotykasz kogoś, mówisz: cześć, pieprzycie się, mówisz: do widzenia. Jak fast food. Osobiście wolę powoli gotowane ragù. – Zerknęła na Holly. – Że nie wspomnę o kilku nieporozumieniach w kwestii przepisu. – A Włosi ogólnie? Godzą się z istnieniem takich miejsc? – Holly, do niedawna mieliśmy premiera, który otwarcie się przechwalał, że urządza orgie. I za każdym razem poparcie mu rosło. Jeśli Włochy kiedyś staną się pruderyjne w sprawach seksu, to na pewno nie z powodu takich klubów. Przy biurku w recepcji jakiś człowiek pracował z Edoardem przy rejestratorze wideo. Nie podniósł głowy, kiedy weszły, przez co Kat natychmiast nabrała podejrzeń. – Okazuje się, że jest jakiś problem – wyjaśnił Edoardo. – Nagranie powinno być przechowywane na komputerze. Ale mamy jakąś usterkę. Pracujemy nad tym. – Zwrócił się do ochroniarza. – Ile czasu, Giù?

– Jakąś godzinę – wymamrotał mężczyzna, wciąż odwracając twarz od obu kobiet. – Zabiorę to do siebie, sprawdzę, czy da się naprawić… Kiedy tylko otworzył usta, Kat uświadomiła sobie, że go zna. – Jesteś z karabinierów! – zawołała. – Tutejszych! – No i co? – odparł z irytacją Giù. – Trzeba jakoś żyć, nie? – Pewno. Ale trzeba też na wszystkie dodatkowe zajęcia mieć zgodę swojego generale di divisione. A mogę się założyć, że twój nie ma pojęcia, jak tutaj dorabiasz w ochronie. Mogę się też założyć, że gdybym sprawdziła twój grafik służb, okaże się, że od czasu do czasu potrafisz magicznie przebywać w dwóch miejscach naraz. Więc daruj sobie te wszystkie bajeczki i gadaj zaraz, co wiesz. Giù westchnął. – No dobra. Tylko puść moje jaja, co? Rzeczywiście coś tu mamy, fakt. – Mów dalej. – Pracuje tu dla mnie czterech gości. Dobrzy ludzie. W sobotę jeden z nich przyszedł i powiedział, że chyba ktoś tu handluje. – To chyba nic niezwykłego, prawda? Giù zjeżył się gniewnie. – Dilerzy wiedzą, że powinni się trzymać z daleka od tego lokalu. – Dlatego go zatrudniam – wyjaśnił Edoardo. – Carabiniere w lokalu, nawet po służbie, pokazuje ludziom, że nie żartujemy. Mamy tutaj politykę zero tolerancji. Chłopcy przeszukują wszystkich, których podejrzewają o wnoszenie czegoś. Kat wydawało się mało prawdopodobne, by klub zdołał przetrwać, gdyby mafia nie mogła sprzedawać klientom narkotyków. Ale tylko kiwnęła głową. – Mów dalej. – W każdym razie poszedłem go szukać – podjął Giù. – To był młody facet, powiedzieli, że biały, chociaż nosił dredy. Ale już zniknął. Musiał pewnie się domyślić, że ktoś go zauważył. Tino na parkingu mówił, że widział szybko odjeżdżającą furgonetkę z przyciemnionymi oknami. Czyli niby pasowało… – Ale coś jednak nie pasowało? Giù sięgnął do biurka i wysunął szufladę. – Znaleźliśmy to na parkingu – powiedział i wyjął coś, co wyglądało jak kłębek splątanego sznurka. Potrząsnął nim, a kłębek stał się peruką z długimi białymi dredami. – Jeśli był dilerem, to dziwne, że się przebierał. Odezwał się telefon Kat. Dzwonił Daniele. – Tak? Mówił tonem sugerującym napięcie. – Dostałem kolejną wiadomość. – Przerwał na chwilę, nim podjął: – Klip wideo. Kat, musisz to zobaczyć. Mia została porwana. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemnaście – Jutro o dziewiątej rano urządzimy konferencję prasową – oznajmił Saito. – Tymczasem nikt nie ma prawa tego oglądać, chyba że za moją zgodą. Skinął na technika, by odtworzył nagranie. Zespół karabinierów zebrał się w rekordowym czasie. Już teraz do sprawy przydzielono osiemnastu oficerów i sześćdziesięciu regularnych carabinieri. Specjaliści do porwań jechali z Mediolanu, a jacyś Amerykanie, których funkcje zawodowe były równie niejasne, jak nazwiska pospolite, założyli zabezpieczone centrum komunikacyjne w bocznym pokoju. Wśród oficerów Kat zauważyła pułkownika Piolę i odwróciła głowę, zdecydowana nie przyciągać jego uwagi. Pierwszym obrazem na filmie był prosty napis wprowadzony za pomocą najprostszego oprogramowania edycyjnego. Po schwytaniu więzień jest skuty i pozbawiony bodźców wzrokowych i dźwiękowych przez użycie nauszników, gogli i worków. Nastąpiło cięcie do ziarnistego obrazu postaci, skrępowanej i z workiem na głowie, leżącej na podłodze furgonetki. Film nagrano telefonem albo prymitywną kamerą: obraz trochę się trząsł i był nieostry. Prawie natychmiast pojawił się kolejny napis. Proces przyjęcia zwykle wywołuje uczucie silnego lęku. Kamera przesunęła się przez otwór wejściowy niewielkiego pomieszczenia o kamiennych ścianach, jakby zagrody dla zwierząt. Na podłodze siedziała skuta kajdankami drobna postać. Nie miała już worka na głowie, ale dopiero kiedy spojrzała w obiektyw, stało się jasne, że to nastolatka. Wyglądała na przerażoną. Pozbawienie snu i manipulacja dietetyczna wykorzystywane są jako standardowe działania wstępne. Nastąpiło krótkie ujęcie tej samej dziewczyny, pijącej z plastikowej butelki ensure. I znowu pojawiła się na ekranie tylko na kilka sekund. Początkowe rozmowy są prowadzone w tonie stosunkowo życzliwym. Pojawiło się zbliżenie twarzy dziewczyny. Kamera cofnęła się dość gwałtownie, pokazując, że nastolatka siedzi na krześle. W pokoju rozległ się niespokojny pomruk, gdy zobaczyli, że dziewczyna jest rozebrana do bielizny, a ręce i nogi ma przywiązane do krzesła srebrną taśmą. Niewidoczna ręka poprawiła kadrowanie i w polu widzenia pojawiło się tło. Na czymś w rodzaju transparentu zobaczyli prymitywnie namazany farbą okrąg z wielkim A, a tuż pod nim mniejsze D i M. Z boku stał obojętnie jakiś człowiek w masce arlekina. W zamian za współpracę więzień może dostać ubranie lub inne nagrody. Mężczyzna w masce odezwał się silnie akcentowanym angielskim. – Masz coś do powiedzenia, Mio? – Tak. – Dziewczyna spojrzała w kamerę. Przerażona, zaczęła mówić za szybko i trudno było rozpoznać słowa. – Azione Dal Molin żąda natychmiastowego referendum, by mieszkańcy rejonu Veneto mogli sami zdecydować w następujących kwestiach. Po pierwsze, czy wszelkie prace w bazie wojskowej Dal Molin mają być natychmiast wstrzymane. Po

drugie, czy należy zaplanować zburzenie już ukończonych budynków. – Odetchnęła głęboko i zaczęła mówić wolniej. – Po trzecie, czy jeszcze przed końcem roku teren ma ponownie stać się własnością publiczną. I po czwarte, czy wszyscy amerykańscy żołnierze, zaangażowani w nielegalną okupację północnych Włoch, powinni się wynieść do pierwszego sierpnia. – Głos jej zadrżał. – Obiecano mi, że mogę dołączyć krótką wiadomość dla rodziców. Mamo, tato… Obraz zniknął nagle i pojawił się kolejny napis: Ciąg dalszy nastąpi. Ekran zgasł, a wszyscy oficerowie zbiorowo odetchnęli. – Nazywa się Mia Elston – wyjaśnił Saito. – Szesnaście lat, córka amerykańskiego oficera z Caserma Ederle; zeszłej nocy zgłoszono jej zaginięcie. Co do Azione Dal Molin, nie słyszeliśmy o nich do dzisiejszego ranka, kiedy ich grupa wdarła się na plac budowy i wymalowała sprayem graffiti, co obecnie uważamy za skoordynowaną próbę zyskania rozgłosu przed dostarczeniem tego filmu. – Skinął w kierunku Pioli. – Szczęśliwym zbiegiem okoliczności poproszono nas o zbadanie tego incydentu, a pułkownik Piola zdobył już nazwiska i adresy przywódców grupy. Zgarniemy ich o czwartej rano, maksymalizując zaskoczenie i dezorientację. Wszystkich. Po jednym czteroosobowym zespole na każdy adres, plus dodatkowo trzyosobowa jednostka, która pozostanie w każdym miejscu, by poszukać jakichkolwiek śladów mogących sugerować, gdzie trzymają dziewczynę. Jasne? Ludzie w pokoju kiwali głowami. – Coscia poprowadzi zespół, który się zajmie analizą filmu. Flamini uruchomi oficjalne procedury i ustanowi łączność ze specjalistycznymi grupami eksperckimi. Oddział Horsta poszuka śladów furgonetki, którą zauważono odjeżdżającą z prawdopodobnego miejsca porwania. Wszyscy pozostali są przydzieleniu do grup dokonujących zatrzymań. Na stole leży pełna lista oraz pakiety zawierające te skromne informacje, jakimi dysponujemy. Oficerowie wychodzili z pokoju, rozmawiając cicho między sobą. Kat sprawdziła wszystkie listy i została na chwilę z tyłu. – Tak, capitano? – zapytał Saito, kiedy ją zauważył. – Ta lista nie mówi, w którym jestem zespole, panie generale. – To dlatego, że nie jest pani w żadnym. Może pani wracać do zwykłych obowiązków. Kat nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. – Z całym szacunkiem, panie generale, gdyby nie ja, nie mielibyśmy żadnych śladów prowadzących do klubu, żadnej informacji o furgonetce ani o telefonie. – Uznała, że lepiej nie wspominać o jej roli w kontakcie z Daniele Barbo i przekonaniu go, żeby przekazał film władzom. – Wykazałam chyba, że mogę być przydatna. – Możliwe, ale zapomina pani o jednym… – Saito wskazał drzwi. – W tym dochodzeniu kluczową rolę odgrywa pułkownik Piola. A od wydziału spraw wewnętrznych otrzymałem instrukcję, że nie możecie pracować razem, dopóki nie zostanie zakończona sprawa pani skargi przeciw niemu. – Przecież to jakiś obłęd! – zawołała wściekła. – Złożyłam skargę właśnie dlatego, że usiłował odsunąć mnie od śledztwa. A teraz wewnętrzny robi właściwie to samo. – Niech pani złoży na nich skargę – odparł Saito, odwracając się do niej plecami. – Niech pani na mnie złoży skargę. Może jeśli złoży ich pani dosyć, pani kapitan, pani kariera wróci na

właściwe tory. Ale osobiście raczej wątpię. Wściekła, wróciła za swoje biurko. Sprawdziła pocztę i zobaczyła, że lista drobnych kradzieży, które musiała jakoś załatwić, pod jej nieobecność prawie podwoiła swoją długość. Kliknęła na pierwszą. CF56431A. Turysta stracił aparat fotograficzny w kawiarni. Nie po raz pierwszy zaczęła żałować, że w ogóle poskarżyła się na Alda. Co do zasady miała rację, oczywiście, ale w praktyce prawie na pewno nie. Dzisiaj miała wrażenie, że prawdopodobnie starała się naśladować nieco idealistyczne podejście do pracy, jakie widziała właśnie u Pioli. No cóż, dobrze opanowała tę lekcję. Jeśli jesteś mężczyzną i pułkownikiem, możesz sobie mieć romantyczne wyobrażenia o uczciwości i sprawiedliwości. Jeśli jesteś kobietą i kapitanem, musisz dostosować się do systemu. – Pieprzyć… – rzuciła głośno i sięgnęła po telefon. – Tu Kat – powiedziała, kiedy po tamtej stronie ktoś odebrał. – Co się dzieje u ciebie? – Szaleństwo – odparła Holly. – Ludzie zjeżdżają się ze wszystkich stron. Elstonowie są w szoku. A ty? – Próbują odsunąć mnie od sprawy tylko dlatego, że Aldo się nią zajmuje. Mogłabyś pogadać z majorem Elstonem? Jeśli tego zażąda, moi szefowie pozwolą mi zostać. – Jeśli chcesz… – zgodziła się ostrożnie Holly. – Ale Kat, co z Aldem? Czy nie rozsądniej byłoby trzymać się z daleka? – Nic mu nie będzie. To duże śledztwo i teraz najważniejsze jest odszukanie Mii. Starczy miejsca dla nas obojga. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Osiemnaście W ciągu godziny Piola dostał informację, że wyśledzono źródło SMS-ów, wysłanych do telefonu Mii w noc porwania. Pochodziły z telefonu zarejestrowanego na niejakiego Johanna Vicara, którego adres wskazywał na apartamentowiec w Vicenzy. – Kto go zgarnia? – Miejscowy oddział. Powinni tu być za czterdzieści minut. Ktoś podał mu wydruki wiadomości i odpowiedzi Mii. Pierwszy SMS wysłano o 23.57: Spotkajmy się w restauracji przy Via Zamenhof. Mam kurtkę i niebieską jedwabną koszulę. Johann. Thx! Jestem w czerwonej koszulce. M. Dziesięć minut później Vicaro odezwał się znowu: Jestem w barze. Chcesz drinka? Cola, plz. Będę za 5 min. Poza tą wymianą oboje odbyli tylko jedną rozmowę telefoniczną tydzień wcześniej; trwała dwadzieścia dwie minuty. Przedtem chyba nigdy się nie kontaktowali, przynajmniej przez telefon. Zadzwonił jego telefon – nie rozpoznał numeru dzwoniącego. – Piola. – Witam, pułkowniku, co słychać? Tu dottora Iadanza. – Głos archeolog brzmiał przyjaźnie. – Co mogę dla pani zrobić, dottora? Świadom, ile mają jeszcze do roboty, zanim skończy się noc, mówił trochę bardziej energicznie, niż zamierzał. W odpowiedzi i jej ton stał się bardziej rzeczowy. – Pomyślałam, że zechce się pan dowiedzieć od razu. Udało mi się ściągnąć na miejsce sonar i wydaje się, że w głębi są jeszcze dwa obiekty. Wyglądają jak dwa szkielety. Oczywiście, dopilnuję, żeby tym razem wykopać je jak należy. – Aha… – Piola myślał intensywnie. – Ile to potrwa? – Tydzień, może trochę dłużej. – Może pani zgodzić się na kontynuację prac dookoła – powiedział. Na pewno uzna, że uległ naciskom jej szefów. Ale w tej chwili absolutnie nie mogli wstrzymać budowy; wyglądałoby to tak, jakby karabinierzy spełniali żądania porywaczy. – Ale to może narazić na szwank analizę znalezisk. – Przykro mi, ale nie jesteśmy w stanie zatrzymać tego na dłużej. I obawiam się, że w tej chwili nie mogę pani wyjaśnić dokładnych powodów. – W słuchawce zapadła cisza. – Zna pani profesora Trevisano w Ca’ Foscari? – zapytał. – Oczywiście. To ja podałam panu to nazwisko. – Zrobi pani coś dla mnie? Profesor wstępnie zidentyfikował pierwszy szkielet jako szczątki partyzanckiego dowódcy, niejakiego Maxa Ghimentiego. Można pewnie założyć, że pozostałe dwa to partyzanci, którzy zniknęli razem z nim. Ale towarzyszył mu jeszcze jeden człowiek, który przeżył: został sfotografowany po wojnie, stał obok amerykańskiego oficera wywiadu. Jeśli wyślę pani te fotografie, przekaże je pani profesorowi? Gdyby zdołał ustalić

nazwisko tego ocalałego, bardzo mi to pomoże, jeśli znów wrócę do tej sprawy. – Oczywiście. – Westchnęła ciężko. Na pewno uznała, że próbuje ją zbyć. – Zobaczymy, co da się zrobić. Rozłączył się, trochę z żalem. Ale wojenne szkielety jeszcze trochę poczekają, natomiast sprawę porwania należy zakończyć w złotych godzinach i dniach, to znaczy zaraz po zniknięciu ofiary. Jeśli takie historie ciągnęły się za długo, po obu stronach narastała frustracja i zdarzały się tragedie. Zanim wprowadzono Johanna Vicara, przybył także porucznik Panicucci; zaskoczył Piolę, szybko i sprawnie prezentując podstawowe informacje na temat Vicara – Szwajcar, dwadzieścia osiem lat, prowadzi własną firmę eksportu win. Firma wyraźnie nieźle sobie radzi, skoro czynsz w budynku, gdzie mieszka, sięga czterech tysięcy euro miesięcznie. Kontrola paszportowa wykazała, że regularnie podróżuje po Europie, latając klasą biznes albo jeżdżąc ultraszybkimi pociągami. Nie popełnił żadnego przestępstwa czy wykroczenia, a jego zezwolenia na pobyt i pracę były w całkowitym porządku. Prawdę mówiąc, był modelowym przykładem ciężko pracującego młodego przedsiębiorcy. Uzbrojony w kartkę z danymi, Piola wszedł do pokoju przesłuchań. Młody człowiek przy stole był przystojniejszy, niż sugerował skan jego paszportu. Miał na sobie drogi sweter od Ermenegildo Zegny, a opalona twarz i sportowa sylwetka sugerowały, że dużą część zimy spędza na nartach. Nie poprosił o adwokata, nie wydawał się szczególnie zdenerwowany, tylko zdziwiony i rozczarowany, że przerwano mu wieczór. – Wie pan, czemu się pan tu znalazł? – zapytał Piola, siadając. – Nie – odparł Vicaro. – Jakieś biurokratyczne bzdury. – Chodzi o pewną młodą kobietę. Domyśla się pan, o kim mówię? Vicaro się zastanowił. – Chyba nie o Mii Cooper? Piola położył na stoliku zdjęcie Mii. – Czy to o nią panu chodzi? – Tak, to ona. – Vicaro kiwnął głową. – Mia Cooper. Piola na razie go nie poprawiał. – Jak ją pan poznał? – Właściwie to wcale. – Vicaro po raz pierwszy wydawał się trochę zażenowany. – To znaczy, poznaliśmy się na portalu randkowym. Spotkaliśmy się raz, ale nie poszło dobrze. Od tego czasu nie mieliśmy kontaktu. – Gdzie się spotkaliście? – W nocnym klubie w Vicenzy. Piola widział, że Vicaro jest tego rodzaju wykształconym i inteligentnym człowiekiem, który będzie układał swe odpowiedzi tak, by przedstawić się w najlepszym świetle. W efekcie mógł pominąć jakieś istotne szczegóły. Postanowił pchnąć go ku większej szczerości. – Zabrał ją pan do klubu swingersów. Wie pan, ile ona ma lat? – Dwadzieścia jeden. Widziałem jej kartę, kiedy się wpisywaliśmy. – Ma szesnaście. – Rany boskie! – Teraz Vicaro się zaniepokoił. – Ale to nie jest nielegalne, prawda? Nie zrobiłem nic złego.

– To zależy od tego, co pan właściwie zrobił. – Bo to ona chciała tam iść, wie pan. Taka była umowa. – Vicaro zaczął mówić szybciej, jakby bardzo mu zależało, by Piola zrozumiał. – To była specjalna impreza na Carnevale. Ale wpuszczają tylko pary, więc potrzebowała kogoś do towarzystwa. – Czemu pana? Vicaro wzruszył ramionami. – Pewnie spodobało jej się moje profilowe zdjęcie. No i zaufała mi. – W jakim sensie? – Że nie będę jej zaczepiał. Taki był układ. – Paplał szybko, ale wzrok miał spokojny, – Musiałem obiecać, że jej nie dotknę. – To znaczy… – Piola próbował jakoś to sobie wszystko poukładać. – Namówiła pana, żeby poszedł pan z nią do seksklubu, ale pod warunkiem że zrezygnuje z seksu z nią? Vicaro przytaknął. – Mnie też się to wydało dziwne. Szczerze mówiąc, pomyślałem, że chce się zabezpieczyć na wypadek, gdybym się jej jednak nie spodobał, i że zmieni zdanie, kiedy już tam dotrzemy. Ale gdyby nie, to niewielka strata. W takich miejscach zawsze jest więcej atrakcji, niż mężczyzna potrafi wytrzymać. – I tak się stało? – zapytał wolno Piola. – Uprawiał pan seks… z innymi? – Tak. Proszę mnie źle nie zrozumieć, to ładna dziewczyna i poprosiłem, ale mnie spławiła. Więc pomyślałem: dobrze, ty robisz swoje, a ja swoje. Straciliśmy kontakt w tych maskach i w ogóle; trochę się tam działo. Szukałem jej pod koniec imprezy, ale nie znalazłem. Widocznie uznała, że to jednak nie dla niej. – Nazywa się Mia Elston i tamtej nocy została porwana – oznajmił Piola. – Jej płaszcz i telefon zostały w szafce w klubie. Myślę, że był pan zły, bo pana odprawiła. Więc wyszedł pan za nią na zewnątrz. Może nawet planował pan to od początku. Vicaro wydawał się szczerze zdziwiony. – Dlaczego miałbym wychodzić z klubu pełnego kobiet, które mają ochotę na seks ze mną, żeby ścigać tę jedną, która akurat nie chce? Rzeczywiście, dlaczego? – pomyślał Piola. – Słyszał pan o organizacji Azione Dal Molin? – Nie przypominam sobie. – I nigdy pan nie podpisał petycji, żeby zamknąć amerykańską bazę? I nie odwiedzał pan ich strony? Wie pan, że sprawdzimy. – Protesty polityczne to nie jest moja działka – stwierdził Vicaro. Piola w to nie wątpił. – Gdzie pan przebywał od soboty? – Zaraz w niedzielę rano pojechałem odwiedzić nowego dostawcę z Sycylii, producenta win. Wróciłem dzisiaj. – Może pan to udowodnić? – Oczywiście. Mam paragony ze stacji benzynowych, kwity z opłat za autostradę, rachunek za hotel, rachunek za obiad z tym winiarzem… – Vicaro otworzył portfel i mówiąc, wyciągał kolejne kwity. Piola raz jeszcze kazał mu opowiedzieć całą historię, ale był pewien, że Vicaro mówi

prawdę. – Jeszcze jedna sprawa – powiedział, kiedy tamten skończył. – Dlaczego pan pomyślał, że to o Mii chcemy z panem rozmawiać? – Och… – Vicaro się zastanowił. – Przypuszczam, że z powodu portalu. Zwykle nie poznaję dziewcząt przez internet. Spotykam je w barach, w klubach czy kiedy spaceruję. Ale ostatnio ciężko pracowałem i dużo podróżowałem, więc zapisałem się do kilku portali randkowych. Ale nawet tam trzeba wysyłać dziewczynom wiadomości, czekać, aż odpowiedzą, rozmawiać z nimi jakiś czas… Dziewczyny z tych portali szukają miłości, a przynajmniej stałego chłopaka, więc wybierają starannie. A mnie zależy tylko na dobrej zabawie. Dlatego wszedłem na Carnivię. Słyszał pan? To portal, w którym nie musi pan mówić, kim jest, jeśli pan nie chce. Są tam regiony odpowiednie dla każdego: dla singli, małżeństw, gejów, swingersów… co kto lubi. Zajrzałem do chatroomu swingersów i zobaczyłem, że jest tam dziewczyna szukająca kogoś, kto będzie jej towarzyszył na balu karnawałowym w klubie Libero. Wysłałem jej zdjęcie i potem już poszło. – I? – Parę dni po naszej rozmowie z Mią wróciłem do tego samego chatroomu. Pomyślałem, że może skontaktuję się jeszcze z paroma dziewczynami i też się z nimi umówię. Nie w tym samym czasie, oczywiście, ale w ciągu kolejnych paru tygodni. Jak wspomniałem, mam dużo pracy, a metoda wydawała się prosta. Ale kiedy wróciłem, okazało się, że zniknął cały ten wątek. Uruchomiłem wyszukiwanie i też nic się nie pojawiło. Potem spróbowałem wpisać adres strony bezpośrednio. Efekt był jeszcze dziwniejszy, bo dostałem kod błędu i informację, że ta strona nie została jeszcze zarejestrowana. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dziewiętnaście Pokazanie majorowi Elstonowi i jego żonie nagrania ich córki okazało się jednym z najtrudniejszych wyczynów w życiu Kat. Ale nawet robiąc to, czuła satysfakcję z dobrze wykonanego obowiązku, który dla innych byłby niemożliwy. Czy jestem potworem? Czy też powinnam płakać? A może to dobrze, że w takich chwilach zachowuję jasny umysł i koncentrację? Przypomniała sobie rozmowę, jaką przeprowadził z nią Saito, kiedy zadzwonił z informacją, że Elstonowie chcą, by nadal uczestniczyła w dochodzeniu. – W efekcie zastanawiam się, skąd w ogóle wiedzieli, że masz być odsunięta. Jesteś problemem, Tapo. – Mówił to jednak bez gniewu, a nawet z niechętnym podziwem. – Ale skoro aż tak cię lubią, dostaniesz tę gównianą fuchę opowiedzenia im, co się stało. – Oczywiście, panie generale. Z przyjemnością. No cóż, „przyjemność” mogła być lekką przesadą. Oprócz pokazania im filmu Kat musiała wyjaśnić, że ich córkę porwano z klubu swingersów. Ojciec zdołał wytrzymać całe nagranie – w przeciwieństwie do matki, której zwierzęce wycie odbijało się echem w całym domu – ale absolutnie odrzucał możliwość, by Mia z własnej woli trafiła do takiego miejsca. – To musi być jakieś nieporozumienie. Albo została tam zwabiona, albo nie wiedziała, co to za klub. Jest nieletnia, na miłość boską! – dodał wściekły. – To jeszcze dziecko! – Proszę pamiętać, że wiek przyzwolenia we Włoszech to trzynaście lat. Czternaście, jeśli jeden z partnerów jest kilka lat starszy. Szesnaście, jeśli zaangażowany jest ksiądz albo nauczyciel, osiemnaście dla prostytutek. Klub Libero stosuje politykę wstępu od dwudziestego pierwszego roku życia, ale to kwestia uznaniowa. Jednak wszystkie ślady, do jakich udało nam się dotrzeć, sugerują, że Mia udała się tam z własnej inicjatywy. W odpowiedzi major tylko zacisnął pięści, najwyraźniej walcząc ze sobą, by czegoś nie uderzyć. – Sir, sama jestem córką oficera – odezwała się delikatnie Holly. – Wychowałam się w całkiem podobnej bazie. Czasami człowiekiem targają dwa impulsy: chce próbować nowych rzeczy i chce być taki, jakiego chcą jego… jakiego chce widzieć wojsko. Dlatego pewne rzeczy testuje w tajemnicy. Sądzę, że Mia znalazła się w tym klubie z innych powodów niż pozostali klienci. Zgaduję, że kiedy odkryła, że istnieje takie miejsce, praktycznie tuż za progiem jej domu, takie inne i ekscytujące, po prostu nie mogła powstrzymać ciekawości. Niech uzna pan to za dowód, że jest odważną, inteligentną i ciekawą młodą kobietą, a nie, że pana nie szanuje. Major z niedowierzaniem pokręcił głową. – Jest coś jeszcze, o czym muszę państwa poinformować – podjęła Kat. – Wydaje się, że porwanie Mii ma raczej polityczne niż finansowe motywy. Ale na wszelki wypadek uruchomiono protokół porwaniowy. – Protokół porwaniowy? Co to takiego? – Jeśli porywacze zażądają okupu, zapłacenie go jest nielegalne… Major popatrzył na nią zdumiony. – Przecież to jakiś obłęd! Zapłacimy, ile trzeba, zrobimy, co trzeba…

Kat pokręciła głową. – To narazi państwa na postępowanie sądowe. Aby nie dopuścić do takiego rozwoju sprawy, wszystkie państwa rachunki bankowe zostały zablokowane. – Ale… jak mamy robić zakupy? Płacić za jedzenie? – Major był oszołomiony. – Jak mamy żyć? – Rząd wypłaci państwu niewielkie wsparcie. Muszę ostrzec, by nie próbowali państwo omijać tego systemu. Działa dla dobra wszystkich, a kary za jego naruszanie są surowe. To prawda, że po wprowadzeniu protokołu liczba porwań we Włoszech znacząco spadła. Kat pomyślała jednak, że raczej nie powinna wspominać o tragediach, kiedy przestępcze gangi zakładały, że ludzie dostatecznie zdesperowani znajdą jakiś sposób ominięcia zakazów. – Biuro łącznikowe dopilnuje, żeby państwu niczego nie zabrakło – zapewniła cicho Holly. – Muszę też zabrać laptopa Mii – dodała Kat. – Nasi specjaliści sprawdzą, czy nie ma tam czegoś istotnego. Major Elston pokręcił głową. – Niczego tam nie ma. Tylko prace domowe i e-maile od kolegów. – Skąd ta pewność? Zawahał się. – Ja… miałem na to oko. – W jaki sposób? Patrzył na nią nieruchomo. – Zainstalowałem oprogramowanie monitorujące jej połączenia internetowe. – To znaczy taki filtr? – Jest dokładniejsze niż filtr. Aktywnie skanuje w poszukiwaniu wątpliwych działań, wysyła mi codzienne raporty albo informuje w czasie rzeczywistym, jeśli dzieje się coś niewłaściwego. Jeśli trzeba, mogę widzieć wszystko, co ona widzi, oglądać portale, które odwiedza, czytać e-maile… Kat była zbyt zdziwiona, by odpowiedzieć. – Czy Mia wiedziała, że pan to robi? – spytała Holly. – Wie, że nieuregulowane korzystanie z internetu mnie niepokoi oraz że jestem odpowiedzialnym i aktywnym rodzicem. Chociaż nigdy nie mówiłem wprost, że monitoruję, co robi w sieci. – Zauważył wyraz twarzy Kat. – Wszędzie czają się niebezpieczni ludzie, pani kapitan. Tak zwani przyjaciele, którzy wcale nie są tymi, kim się wydają. Portale poświęcone materiałom pornograficznym, hazardowi, wywrotowym filozofiom. Istnieją też zagrożenia bezpieczeństwa. Proszę sobie wyobrazić, że nastolatka wspomni w sieci, że jednostka jej ojca ma być wysłana do jakiegoś kraju. To może być użyteczne dla wrogów Ameryki. – Mógł pan z nią porozmawiać o zagrożeniach. Wyjaśnić, jak dbać o bezpieczeństwo. – Zrobiłem tak. To oprogramowanie działało na wszelki wypadek. Zresztą muszę dodać, że nie było konieczne. Jej internetowa aktywność nigdy nie dała mi powodów do niepokoju. – Mimo to potrzebny mi ten laptop – powiedziała Kat. – I pański również, jeśli ma pan logi miejsc, które odwiedzała. Na górze, kiedy pakowały komputer Mii, odezwała się Holly.

– Uważasz, że jest nadopiekuńczy, prawda? Kat przytaknęła. – Owszem. Ale nie tylko to. Mam wrażenie, że on coś całkiem pokręcił. Pamiętasz, co nam mówił Toomer? Mia drażniła się z nim i opowiadała o jakiejś ostrej pornografii, jaką oglądała w sieci. Do tego dochodzi jej konto w Carnivii. Można pewnie założyć, że klub Libero też znalazła w sieci, tak jak Daniele. Jeśli ojciec używał programu szpiegującego, jakim cudem w ogóle tego nie zauważył? – Gestem wskazała komputer. – Myślę, że cokolwiek tam jest, musi być częścią tej sprawy. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwadzieścia Kiedy już nagrała film, w którym mówiła o żądaniach porywaczy, odprowadzili ją z powrotem do celi. Na materacu czekała jej nagroda: talerz z paroma kromkami chleba i kawałek sera. Arlekin przyglądał się, jak je, a potem zabrał talerz. – Odpoczywać – polecił. Próbowała, ale zbyt wiele myśli krążyło jej po głowie. Teraz wiedziała już, czemu została porwana: chodziło o nową bazę, Dal Molin. Wiedziała, że jest to kwestia budząca protesty wśród części miejscowych – mury otaczające Camp Ederle były pokryte graffiti na ten temat, a co większe demonstracje i protesty zyskiwały nawet akapit czy dwa w „The Outlook”, gazetce bazy – ale zakładała, że tylko niewielka mniejszość ma w tej kwestii wyraźne poglądy, takie czy inne. Większość Włochów, jakich miała okazję poznać, wydawała się całkiem przyjazna. Odkrycie tego wszystkiego dawało jej nadzieję. Domyślała się, że gdyby zażądali okupu, sytuacja byłaby trudniejsza – Pentagon nie płacił za porwanych, by nie zachęcać kolejnych porywaczy. A jej rodziców trudno uznać za bogatych. Ale porywacze, jak zrozumiała, chcieli tylko jakiegoś lokalnego referendum. To chyba nic takiego, prawda? Przecież nikt nie będzie się sprzeciwiał demokratycznemu głosowaniu… Ale gdy tylko to pomyślała, zrozumiała, że właśnie dlatego ten pomysł może się władzom nie spodobać. Nie znała się na włoskiej polityce, ale wymuszenie demokratycznej procedury przez ludzi będących praktycznie grupą terrorystyczną stanowiłoby dla rządu upokorzenie. No, a gdyby większość zagłosowała za odejściem Amerykanów, oba kraje miałyby poważny problem. Ameryka musiałaby zignorować życzenie obywateli kraju-gospodarza, co z kolei podsyciłoby protesty na długie lata. O wiele łatwiej będzie im pewnie zostawić ją tutaj. Zastanowiła się, czy porywacze są na to przygotowani. Wydawali się przygotowani prawie na wszystko. Zadzwonił łańcuch przy drzwiach celi. Arlekin skinął na nią. – Chodź. Tak jak jej kazano, przeszła do większego pokoju, gdzie znieruchomiała na widok liny przerzuconej przez grubą stropową belkę. Na podłodze leżał zwój węża ogrodowego, którego wcześniej także nie było. Bauta stał z boku i patrzył. – Ruszać. – Arlekin pchnął ją. I kiedy stanęła pod liną, polecił: – Zdjąć ubranie. Całe. Zaskoczona, nie zareagowała natychmiast, a on krzyknął wściekle: – Więzień zdejmie ubranie! Wykonała rozkaz. Starała się nie patrzeć na swych prześladowców. Kiedy skończyła, Arlekin wyjął kajdanki, których używali wcześniej. – Ręce. Wyciągnęła ręce przed siebie. Serce biło jej szybko. Skuł ją i przywiązał linę do krótkiego łańcuszka łączącego bransolety kajdanek. Potem chwycił drugi koniec liny i podciągnął tak, że musiała trzymać ręce nad głową. Koniec liny przymocował do haka w ścianie.

Wybuch gniewu, kiedy nie dość szybko wykonała polecenie, zniknął bez śladu. Mężczyzna wydawał się całkiem spokojny – prawie tak, pomyślała, jakby przygotowywał się na coś. – Żałuję, że to konieczne – oświadczył sztywno. Odwrócił się i skinął na Bautę, który zaczął nagrywać. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

DZIEŃ DRUGI ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwadzieścia jeden Dokładnie o czwartej rano wszyscy znani członkowie grupy protestacyjnej Azione Dal Molin zostali wyrwani z łóżek. Karabinierzy przejęli ich komputery i telefony, a członkom rodzin i partnerom polecili się wynieść, żeby zespoły poszukiwawcze mogły rozłożyć ich domy na części. Podejrzanych przewieziono do sztabu karabinierów. Ponieważ było ich tak wielu, przesłuchania wciąż trwały o dziewiątej, kiedy Saito wszedł do sali, gdzie zorganizowano konferencję prasową. Stojąc pomiędzy prokuratorem i rodzicami Mii, Saito odczytał krótkie oświadczenie. Nastoletnia dziewczyna, córka amerykańskiego oficera stacjonującego w Vicenzy, została porwana. Grupa określająca się jako Azione Dal Molin, która ostatnio znalazła się w polu zainteresowań karabinierów w związku z innym śledztwem, wzięła na siebie odpowiedzialność za ten czyn. Wszyscy znani członkowie grupy zostali zatrzymani w celu złożenia zeznań. Saito rozejrzał się po sali, pewien, że obecni zrozumieli implikacje tego, co powiedział: carabinieri działali szybko i zdecydowanie. – Nie muszę chyba dodawać, że sytuacja jest dynamiczna i mamy do czynienia z przeciwnikiem, który nie cofa się przed używaniem taktyki terroru wobec niewinnych ofiar. Jednak jesteśmy pewni, że wkrótce nastąpią aresztowania. I przekonani, że Mia bezpiecznie wróci do domu. Holly, siedząca za majorem Elstonem i jego żoną, tłumaczyła im słowa generała. Sprawiali wrażenie niemal zahipnotyzowanych kanonadą fleszy. Saito podjął po chwili: – Wprawdzie nic nie wskazuje, by Mia doznała jakiejś krzywdy, ale ostrzegam, że ten film nie jest przyjemny. Odwrócił się do ekranu i skinął technikowi, by odtworzył wideo. Elstonowie siedzieli plecami do ekranu, podobnie jak Holly. Dopiero kiedy zobaczyła zdumienie i szok na twarzy Saita, zdała sobie sprawę z tego, że dzieje się coś niezwykłego. Obejrzała się. Film, jaki oglądali wczoraj, zaczynał się od Mii na podłodze furgonetki, skutej i w worku na głowie. Ale teraz na ekranie pojawił się inny obraz. Mia stała, a jej skute ręce były podciągnięte nad głowę liną umocowaną do stropu. Była naga. Pojawił się napis: Nagość wykorzystywana jest, by wywołać psychologiczny dyskomfort, szczególnie jeśli osobnik z powodów kulturowych lub innych jest wyjątkowo wstydliwy. Na ekranie Mia niepewnie przenosiła ciężar ciała z nogi na nogę. Pojawił się kolejny napis: Skute ręce są umocowane do pręta lub haka w suficie nad głową więźnia przez okres dwóch–trzech dni w sposób ciągły aż do dwóch–trzech miesięcy sporadycznie. Znowu pojawiła się Mia, a z lewej strony ekranu zbliżył się osobnik w masce arlekina, trzymał gumowy wąż. Kiedy z węża trysnęła woda, polał nią Mię, która krzyknęła z zaskoczenia i przerażenia.

Minimalna dopuszczalna temperatura wody używanej do polewania wynosi 5°C, chociaż poinformowano nas, że w praktyce zwykle nie spada poniżej 10°C, ponieważ zwykle używana jest woda z kranu, nie z chłodziarki. Holly zwróciła się do Elstonów, którzy jeszcze się nie obejrzeli. – Sir, pani Elston, proszę wyjść za mną – powiedziała z naciskiem. – Natychmiast. Major raz tylko spojrzał na jej twarz, po czym objął żonę ramieniem i postawił na nogi. – Idź za Boland – rzucił cicho. Wyprowadziła ich najbliższymi drzwiami, możliwie szybko, starając się ignorować zarówno obrazy na ekranie, jak i obiektywy przesuwające się, by śledzić ich ucieczkę. Już na zewnątrz major Elston odetchnął głęboko. – Dziękuję, podporuczniku. Jak rozumiem, nie było to coś, co moja żona chciałaby zobaczyć? – Nie wydaje mi się, sir. Nie. – A co to było? – Prawdę mówiąc, sir, sama dobrze nie wiem. – Zawahała się. – Wydaje się, że porywacze polewali ją wodą. Nie powiedziała mu jednak o ostatnim obrazie, jaki zobaczyła – już w chwili, kiedy zamykały się za nimi drzwi. Jeszcze jeden napis zabłysnął na ekranie, nad głowami zebranych dziennikarzy: Rozpracowaliście to już? ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwadzieścia dwa – Wydaje się, że oryginalny film nie był samodzielnym klipem, ale czymś w rodzaju osadzonego linku – tłumaczyła Holly. – Inaczej mówiąc, kiedy porywacze zaktualizowali nagranie na serwerze, oryginał został zastąpiony nowym nagraniem. – A gdzie nagranie było przechowywane? – Na Carnivii. To portal społecznościowy zlokalizowany tutaj, w Wenecji. Właściciel, Daniele Barbo, jest przesłuchiwany. – Uważają, że ma z tym coś wspólnego? – Niekoniecznie, ale karabinierzy chcą sprawdzić serwery, żeby się zorientować, czy może kod źródłowy da jakieś wskazówki co do lokalizacji porywaczy. Jak dotąd, o ile wiem, Daniele Barbo trzyma się swojej generalnej polityki niewspółpracowania z władzami. Wezwano ją, by wprowadziła w sytuację pułkownika Carvera, bezpośredniego przełożonego majora Elstona. Siedział na środku przy długim stole, otoczony przez oficerów sztabu mających poważne miny i paru mężczyzn w ciemnych garniturach, których uznała za specjalistów od porwań. Prezentacji nie było, ale potrafiła rozpoznać radę wojenną. Carver gniewnie pokręcił głową. – Dużo czasu i pieniędzy poświęciłem, żeby ograniczyć te antydalmolinowe protesty. A teraz wygląda na to, że udało im się zwrócić na nas uwagę całego świata, a równocześnie narazić życie młodej Amerykanki. Podejrzewam, że włoskie media rzuciły się na tę historię? – Tak jest, sir. Wyjęła z teczki kilka wydruków i położyła je przed nim. Carver sięgnął po pierwszy – tekst pochodził z bloga działacza politycznego, Raffaele Falliciego. Zatytułowany Persona non grata, zwykle zawierał gniewne krytyki rozmaitych rządowych zaniedbań. Dziś jednak – być może świadom swej domniemanej roli w sprawie – w całości poświęcił wpis potępieniu taktyki grupy Azione Dal Molin – „od której, by uniknąć wszelkich wątpliwości, niniejszym dystansuję się bezwarunkowo. Uważam, że nic tak nie zwróci rozsądnej opinii włoskiego społeczeństwa przeciwko ruchowi protestu wobec Dal Molin jak to zabójcze i nieodpowiedzialne przejęcie słusznej sprawy przez ludzi o mentalności terrorystów. Tą jedną karygodną akcją oddali moralną słuszność w tej sprawie w ręce Waszyngtonu”. – No, to przynajmniej coś – stwierdził Carver, przekazując wydruk któremuś z oficerów. Większość gazet opisywała już tę sprawę na swoich stronach internetowych jako najświeższą sensację, ilustrując teksty w sieci zdjęciami Mii. Większość pochodziła sprzed kilku lat, więc dziewczyna wyglądała na młodszą niż w rzeczywistości. Tytuł w „Il Gazettino” był dość typowy: INNOCENZA RUBATA, wrzeszczał wielkimi literami nad wyjątkowo młodzieńczą twarzą na zdjęciu wspomnianego porwanego niewiniątka. Piszący odkrył jakoś, że Mia przystąpiła do ruchu abstynencji; była, jak tłumaczył, ucieleśnieniem wartości religijnych, które bardziej niż cokolwiek innego nadal łączą oba narody. – Kilka gazet prosiło nas o komentarz – powiedziała Holly. – Chce pan, żebym coś przygotowała, sir? Carver rzucił jej groźne spojrzenie. – Proszę powiedzieć, że Ameryka wytropi i zniszczy swoich wrogów, gdziekolwiek ich

znajdzie. – Oczywiście, sir. – Zawahała się. – Chociaż formalnie rzecz biorąc, to karabinierzy zajmą się tutaj tropieniem, ponieważ znajdujemy się na włoskim terytorium. Carver machnął niecierpliwie ręką. – Więc lepiej napiszcie coś z tych łzawych bzdur, jak to zwykle robicie w łącznikowym. Tylko nie płaszczcie się za bardzo przed przeciwnikami Ameryki, dobrze, podporuczniku? Każda oznaka słabości tutaj to tam zachęta dla wariata ze szmatą na głowie, żeby wysadzić w powietrze naszych chłopców. – A Richard i Nicole? Jak się trzymają? – zapytał cicho jeden z oficerów. – Pani Elston źle to znosi – przyznała szczerze Holly. – Lekarze podają jej silne środku uspokajające. Uważają, że na tym etapie tak będzie dla niej najlepiej. Major trzyma się całkiem nieźle jak na tę sytuację. – Major Elston to jeden z najtwardszych w boju ludzi, jacy kiedykolwiek służyli w tej brygadzie – oświadczył Carver. – Odznaczony bohater, wzór dla swoich ludzi. Nie ugnie się, niezależnie od nacisku. Holly milczała. Mia wyraźnie była oczkiem w głowie ojca i wydawało się, że żaden człowiek nie wytrzyma długo ze świadomością, jak traktowana jest jego córka. – Ale zgłosicie się do mnie osobiście, gdy tylko pojawią się pierwsze oznaki, że jest inaczej – dodał Carver. – Oczekuję codziennych raportów. A przede wszystkim chcę wiedzieć o wszystkich szczegółach włoskiego śledztwa, które nie trafiają do wiadomości publicznej. Odezwał się jeden z mężczyzn w garniturach. – Karabinierzy w takich sytuacjach mają około sześćdziesięciu procent skuteczności akcji odbijania porwanych. Zapadła cisza, kiedy obecni przetrawiali tę informację. – A pozostałe czterdzieści? – spytał ktoś inny. – Porywacze zabijają ofiary? Specjalista pokręcił głową. – Większość ginie podczas próby odbicia. Tym razem milczenie trwało dłużej. – W takim razie zaproponujemy im to, co nazwiemy „szkoleniem i wsparciem” – rzekł w końcu Carver. – Obowiązuje od zaraz. Inaczej mówiąc, kiedy ją zlokalizują, wchodzimy i w miarę potrzeby przejmujemy akcję. A tymczasem powołamy zespół naszych ludzi, którzy poprowadzą równoległe śledztwo w nadziei, że znajdą ją przed karabinierami. – Tak jest, sir. Jak rozumiem, nie chce pan, żeby karabinierzy wiedzieli, co robimy? – Zgadza się, podporuczniku. Kiedy zagrożone jest życie niewinnej Amerykanki, dyplomatyczne subtelności schodzą na drugi plan. Naszym priorytetem jest teraz bezpieczeństwo Mii. Holly zasalutowała. – Tak jest, sir. Skinął jej głową na znak, że może odejść. Zostawiając pokój narad, ruszyła na drugą stronę Camp Ederle, do bloku edukacyjnego. W teorii aż trzy różne amerykańskie uniwersytety proponowały tutaj kursy, które miały pomóc żołnierzom zdobyć kwalifikacje, żeby mogli znaleźć pracę, kiedy zakończą karierę wojskową. W praktyce z możliwości tej korzystały głównie wdowy i emeryci, zresztą z tej grupy

pochodziła też duża część wykładowców. Znalazła niewielką salę oznaczoną „CH12 – Cywilizacja rzymska” i zapukała. – Proszę – odpowiedział znajomy głos. Uśmiechnęła się na powitanie do siwowłosego mężczyzny przy oknie. Często radziła się Iana Gilroya w sprawach związanych z pracą – przed emeryturą przez wiele lat kierował wenecką sekcją CIA. Jednak to coś bardzo specyficznego skłoniło ją, by poprosić dzisiaj o spotkanie: jedna z jego spraw, jeszcze w okresie politycznego zamętu we Włoszech, znanego jako „lata ołowiu”, dotyczyła porwania młodego Daniele Barbo, którego matka była Amerykanką. Daniele został okaleczony przez porywaczy, ale wielu ludzi z wywiadu uważało, że gdyby nie dyskretne rady Gilroya, mogłoby się to skończyć o wiele gorzej. Ojciec Daniele też najwyraźniej tak sądził, gdyż później uczynił go członkiem rady nadzorczej swojej fundacji sztuki, którą to funkcję Gilroy pełnił do dzisiaj. Sam Daniele patrzył na to inaczej: Fundacja kontrolowała całą rodzinną fortunę, więc Gilroy był teraz praktycznie jego opiekunem i strażnikiem w sprawach finansowych, co budziło w Daniele głęboką niechęć. Przekazała mu wiadomości o dochodzeniu karabinierów, tak jak niedawno Carverowi. Z tą różnicą, że tym razem dodała też streszczenie opinii pułkownika Carvera. – Interesująca sytuacja – rzekł zamyślony Gilroy, kiedy skończyła. – W jakim sensie? – To po prostu zaskakujące, że porywacze jako pośrednika wybrali akurat Daniele, znając jego historię. Nadaje to całej tej sprawie pewną… symetrię, prawda? – Pomyślał chwilę. – Czy w wiadomościach media wspominają o Carnivii? – W większości tekstów. Ale to Fallici posunął się najdalej na swoim blogu. Gilroy sięgnął po okulary do czytania, a ona podała mu wydruk. – „To wręcz niewyobrażalne – przeczytał głośno – by pozwolono na istnienie organizacji, której wyłącznym celem jest umożliwienie rozpowszechniania pornografii i anonimowych pomówień, ułatwienie unikania podatków i drobnych przestępstw, łamanie praw naszego kraju, rozprzestrzenianie złośliwych plotek i insynuacji. To, że ma jeszcze czelność działać tutaj, w naszym kraju, zamiast w jakimś zapadłym i despotycznym raju podatkowym, więcej mówi o wewnętrznej korupcji i politycznej apatii naszego społeczeństwa niż nawet nasze przerażające statystyki przestępczości. Albowiem przestępstwa w Carnivia.com są potencjalnie niezliczone. Nawet teraz możliwe jest, że w jej najciemniejszych zakamarkach planowane jest porwanie, a następnie brutalne dręczenie jeszcze tysiąca Mii. Od dawna wspierałem wolność internetu. Ale z wielką wolnością przychodzi wielka odpowiedzialność. Czy proszę o zbyt wiele, żądając, by władze podjęły wysiłek i wreszcie wzięły ten ropiejący cyberslums pod coś przypominającego kontrolę?”. – Uniósł brwi. – Ostro idzie. – To prawda. – O co chodzi, Holly? – zapytał, widząc jej wahanie. – Daniele zauważył, że niektóre z wiadomości były słowo w słowo przepisane z dyrektyw CIA. Można chyba spokojnie założyć, że napisy na filmach również. – Wskazała wydruk w jego dłoni. – Zakładając, że porywacze mają więcej materiału do cytowania i że wszystko to rozdmuchają media, jakie będą polityczne następstwa tej sprawy? – Ach, Holly… Jak zawsze, spojrzałaś na to szerzej niż twoi zapalczywi koledzy. Langley poniosło wielką stratę, kiedy postanowiłaś wstąpić do armii. Mam nadzieję, że wiesz o tym. –

Zastanowił się. – Ale żeby odpowiedzieć na twoje pytanie, to prawdopodobnie zależy, co jeszcze mają porywacze i jak zechcą to wykorzystać. – Myśli pan, że powinnam jeszcze poszukać? Sprawdzić, co jeszcze może się pojawić? – Tak właśnie sądzę, Holly. W tym jesteś najlepsza. Spróbujmy przewidzieć, jak to się może potoczyć dla Mii, zanim któryś z tych narwańców spuści swoje psy wojny. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwadzieścia trzy Po oblaniu wodą stała tam naga i mokra. Po chwili zaczęła dygotać niepowstrzymanie, zarówno z zimna, jak z bólu mięśni wyciągniętych ramion. Miała wrażenie, że właśnie na to czekali. Arlekin rzucił polecenie, a Bauta uniósł kamerę i filmował ją przez minutę czy dwie, nim Arlekin wydał następny rozkaz: – Aspetta. Czy tylko to sobie wyobrażała, czy Bauta nie chciał posłuchać? Niezależnie od powodów Arlekin musiał drugi raz powtórzyć, nim Bauta przestał filmować. Z laptopa rozległ się dźwięk – znajomy czterotonowy bulgoczący refren: sygnał wezwania Skype’a. Tak bardzo przypominał jej wszystkie te sytuacje, kiedy tato dzwonił do domu z zagranicznych misji, że przez moment pomyślała: To on… Poczuła przypływ nadziei. Nawet jeśli to nie ojciec, to może ktoś próbujący negocjować. Ten koszmar nie może przecież trwać wiele dłużej. – E’ lui – powiedział Arlekin. Wziął laptopa i wyszedł. E’ lui. To znaczy: „to on”. Czyli to rozmowa, na którą czekali porywacze, nie propozycja negocjacji. Kiedy czekali na powrót Arlekina, słyszała głośny oddech Bauty. Z jakiegoś powodu poczuła się niepewnie; nagle w pełni uświadomiła sobie własną nagość. Bauta zbliżył się, a ona zdrętwiała. Obszedł ją dookoła, tym razem bez kamery, tak blisko, że mógłby jej dotknąć. Ciarki przebiegały jej po skórze, kiedy był za nią, poza polem widzenia. Znowu pojawił się z przodu, tak blisko niej, że przez otwory w masce widziała jego oczy. Powoli opuścił wzrok na jej piersi. Potem sięgnął dłonią do swojego krocza, chwycił je przez spodnie i potrząsnął. Widziała już taki gest – tutaj, we Włoszech, obleśni staruszkowie, zwłaszcza na wsi, stosowali go prawie tak, jak gdzie indziej charakterystyczne gwizdnięcia. Nigdy jednak nie spotkała się z nim, kiedy była tak bezradna jak w tej chwili. Syknęła z lękiem i spróbowała odsunąć się tak daleko, jak tylko pozwalała lina. Zachichotał, widząc jej reakcję. Położył jej dłoń na ramieniu i ścisnął. Skórę miał twardą, miejscami zrogowaciałą – dłoń robotnika. – Carinissima – szepnął. Słodziutka. Kopnęła go. Ale bez butów trudno było zrobić mu krzywdę, więc tylko znowu się zaśmiał. Przy drugiej próbie po prostu chwycił ją za kostkę i pociągnął, zmuszając, by na jednej nodze podskakiwała w jego stronę. – Bella sgualdrina – szepnął chrapliwie i przesunął dłonią wzdłuż jej łydki. Drzwi się otworzyły. Arlekin jednym rzutem oka ocenił sytuację i powiedział coś ostrym tonem. Strumień włoskich słów popłynął zbyt szybko, by mogła coś zrozumieć. Bauta niechętnie wzruszył ramionami i wymamrotał coś. Ale puścił ją i się cofnął. Arlekin podszedł i uwolnił ją z kajdanek. – Nie robimy tak – oświadczył, a gniew wzmacniał jego obcy akcent. – Tylko to, co

konieczne. Podszedł do torby w kącie pokoju, wyjął jakiś kombinezon i położył go na stole. – Od tej chwili nosisz to. – Zawahał się. – Chyba że rozkażę inaczej. Ale nie on. Rozumiesz? A jak zrobi to jeszcze raz, powiedz mi. Sięgnęła po kombinezon. I kiedy rozwinęła go na pełną długość, zauważyła coś, czego wcześniej nie dostrzegła. Kombinezon był jaskrawopomarańczowy, z grubej bawełny – taki, jakie nosili więźniowie w Guantanamo. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwadzieścia cztery Po projekcji drugiego filmu atmosfera w centrum operacyjnym stała się gorąca. Saita prawie natychmiast wezwano na jakieś spotkanie na wysokim szczeblu – żeby mu natrzeć uszu, jak podejrzewała Kat. Pod jego nieobecność pułkownicy przydzielili zadania. – Kapitan Tapo! Czy otrzymała już pani przydział? Obejrzała się. Wołał ją pułkownik Lettiere z wydziału spraw wewnętrznych. Wiedziała, że skierowali do tej sprawy wszystkich dostępnych ludzi, więc jego widok wcale jej nie zaskoczył. Ale sporo ją kosztowało, by nie zdradzić, jak go nie lubi. – Jeszcze nie, panie pułkowniku. A dlaczego… – Potrzebuję kogoś, kto skompletuje listę wszystkich ludzi, którzy tamtej nocy byli w klubie Libero. Trzeba skontaktować się z nimi indywidualnie i sprawdzić, czy czegoś nie zauważyli. Oczywiście jako swingersi niektórzy mogą mieć opory przed rozmową z karabinierami. Powinniśmy więc posłać do nich kogoś, kogo uznają za pokrewną duszę… Przypuszczam, że da pani sobie radę z tym zadaniem, prawda? Za jego plecami ktoś parsknął drwiąco. – Oczywiście, panie pułkowniku – odparła obojętnie. – Ale klub Libero był wtedy pełen. Odszukanie ich wszystkich może jednej osobie zająć kilka tygodni. Twarz Lettierego nie drgnęła. – Więc przynajmniej przez ten czas nie narobi pani szkody, prawda, kapitanie? Do Libero dotarła w paskudnym nastroju. Nie z powodu docinków Lettierego – nie gorszych niż wszystko inne, co ją ostatnio spotykało, ale z powodu jego polecenia. Wiedziała już, że klub Libero wymaga, by goście wpisywali się na listę, więc jeśli nie używali fałszywych nazwisk, powinna ich wyśledzić bez większych trudności. Ale tak wielka praca zrzucona na jej barki oznaczała, że znowu odsunięto ją na boczny tor głównego dochodzenia. W dodatku pewnie nie znajdzie nic ciekawego: Lettiere dobrze wiedział, że wszyscy klienci byli w maskach, więc szansa na wyciągnięcie od nich czegoś użytecznego jest znikoma. W lusterku wstecznym zobaczyła niebieskie światła, więc zjechała na pobocze, żeby przepuścić wóz strażacki. Po nim szybko nadjechały dwa kolejne. Dopiero kiedy zbliżyła się do celu, odkryła, że straż pożarna jechała w to samo miejsce. Kłęby czarnego dymu wypływały z nierównej dziury wybitej w szklanych drzwiach klubu. Ekipa strażaków pompowała pianę przez drzwi ewakuacyjne wychodzące na parking. Edoardo i Jacquie przyglądali się im z poszarzałymi twarzami. Kat podeszła do nich. – Co się stało? Edoardo skinął ręką. – Podejrzewają bombę zapalającą. Wezwano nas tutaj godzinę temu. – Czy coś takiego już się kiedyś zdarzyło? Pokręcił głową. – Nigdy. – Czy mieliście państwo kłopoty z przestępczością zorganizowaną? Ktoś proponujący ochronę, za którą nie zapłaciliście na czas? Gdyby tak było, wiedziała, że raczej nie powiedzą karabinierom. Ale Edoardo stanowczo

pokręcił głową. – Nie mieliśmy żadnych problemów. Giù tego pilnuje. Znalazła Giù w miejscowej komendzie karabinierów. – Pewnie już słyszałeś? Wojowniczo wzruszył ramionami. – To nie moja wina. Ktoś uznał, że scambisti psują okolicę. Niewiele można z tym zrobić. – Możliwe. Ale pożar wybuchł akurat przy biurku recepcji. Myślę, że może chcieli, by spłonęła książka wpisów. I komputer z nagraniami z kamery nadzoru. – To możliwe – przyznał niechętnie. – Ten komputer, który miałeś zabrać do naprawy – przypomniała mu. – Gdzie jest teraz? – W mojej szafce – mruknął. – Może go obejrzymy? A kiedy przyniósł laptopa, powiedziała: – Zaprezentuję ci pewną hipotezę, Giù. Komputer działa bez zarzutu i działał od początku. Nie chciałeś tylko, żebym zobaczyła nagrania. – Naprawiłem go – zaprotestował. – Spróbuj czegoś innego. Masz tutaj na boku niezłą fuchę i nie chciałeś, żeby karabinierzy nękali klubowych gości. – I co? – zapytał poirytowany. – Do klubu przychodzą ważni ludzie. Po co ich w coś wciągać, jeśli to nie jest konieczne? – Na przykład kto? Wzruszył ramionami. – Tamtej nocy był tu Vivaldo Moretti. Zaśmiała się głośno. – Ten polityk? Przecież ma prawie siedemdziesiątkę… – To stary drań, trudno zaprzeczyć. Ale daje niezłe napiwki. Pojawił się z dwoma czy trzema dziewczynami wiszącymi mu u ramion i poprosił o stolik po drugiej stronie parkietu, gdzie można wszystko oglądać, ale samemu nie jest się za dobrze widzianym. – Kiedy mówisz „dziewczyny”, chodzi ci o prostytutki? Giù wzruszył ramionami. – Prostytutki, pogodynki, veline… To w dzisiejszych czasach niezła robota. W każdym razie, kiedy myślałem, że rozmawiamy tylko o zaginionej uczennicy, nie warto było wciągać go do tej sprawy. Zeszłej nocy, kiedy usłyszałem o porwaniu, zrozumiałem, że muszę ci powiedzieć. Albo zrozumiałeś, pomyślała cynicznie, że nie opłaca się wyciągać forsy od Morettiego za przemilczenie jego udziału w tej orgii. Kamera nadzoru była umieszczona tuż nad biurkiem recepcji, więc obrazy na ekranie Giù ukazywały klientów wchodzących z ulicy. Ale tak jak się spodziewała, większość włożyła maski, zanim weszła do klubu, przez co identyfikacja była niemożliwa. – Tutaj… – Giù zatrzymał nagranie. – To ten, o którym mówiłem. Facet z dredami. Kat przysunęła twarz do ekranu. Obraz był niezłej jakości, ale peruka i maska całkowicie ukrywały rysy mężczyzny. – Z kim on przyszedł? – myślała na głos.

Kobieta obok nosiła maskę volto – kryjąca całą twarz biała maska dekorowana delikatnymi weneckimi złoceniami razem z wielkim trójgraniastym kapeluszem ukrywała przed kamerą jej włosy. Kimkolwiek byli ci ludzie, pomyślała Kat, albo konsekwentnie sprzyjało im szczęście, albo doskonale wszystko zaplanowali. Giù uruchomił film. Rzeczywiście, kamera raz jeszcze uchwyciła tę parę, kiedy odchodzili od biurka. Facet z dredami był poza kadrem, ale obraz ukazał profil kobiety. – Co to jest? – Kat wskazała palcem. Na ramieniu kobiety uniesiony rękaw odsłonił fragment tatuażu. Kat rozróżniła dolną część czaszki, skrzydła po obu stronach, a pod spodem jakiś napis – miała wrażenie, że to trzy słowa, jakieś motto… – Możemy to wydrukować? – Jasne. – Giù wcisnął klawisz. Mia i jej znajomy pojawili się na nagraniu trochę później. Trudno się dziwić, że klub nie miał wątpliwości co do jej fałszywej legitymacji. Co prawda większość klientów była po trzydziestce – jak pamiętała po własnym pobycie w takim klubie, zwykle były to małżeństwa walczące ze znudzeniem i rutyną – ale nie brakowało też młodszych gości. W masce z piórami Mia wcale się nie wyróżniała. I znowu Kat pomyślała, że tamci dobrze zaplanowali całą akcję. Facet z dredami i wytatuowana kobieta byli już wewnątrz, kiedy zjawiła się Mia. To znaczy, że prawdopodobnie druga grupa czekała na zewnątrz i obserwowała ją. – Kto to? – spytała, widząc na ekranie młodego człowieka bez maski. – On? To Roberto. Tańczy na scenie. – Masz jego adres? – Jasne. Mieszka zaraz za szpitalem. Mogę cię tam dowieźć w dziesięć minut. – Dzięki. Pogadam z nim. Może zobaczył coś, czego nikt inny nie zauważył. Roberto był niezwykle przystojny. A także trochę głupawy. Ten jego idiotycznie przyjazny uśmiech dziwnie odbierał twarzy atrakcyjność, jaką dałaby jej bardziej mroczna mina. Zajmował się tańcem, jak wyjaśnił, by się utrzymać, dopóki nie zda egzaminów na osobistego trenera. Ale to dobra robota – nawet gdyby mu nie płacili, i tak pewnie by tańczył. – W ten sposób mam darmowe wejście do klubów! – wyjaśnił z entuzjazmem. – A większość bierze po czterdzieści euro za wstęp! – Czy klub Libero to takie miejsce, w jakich normalnie bywasz? – spytała Kat. Roberto pokręcił głową. – Mam stałą dziewczynę. Ale jeśli człowiek nie chodzi do tych pokoi na tyłach, klub nie różni się od innych lokali. A pod pewnymi względami jest nawet lepiej. W Libero nikt nie musi się za bardzo starać o seks, więc im nie przeszkadza, kiedy mówię, że nie jestem zainteresowany. – Widziałeś tę dziewczynę w sobotę wieczorem? – Kat pokazała mu zdjęcie Mii. – Mogła nosić coś takiego. – Dodała obrazek maski colombiny z piórami, który znalazła w internecie i wydrukowała. Przyjrzał się uważnie, marszcząc czoło. – Możliwe… Tak, kiedy robiłem pierwszą zmianę. Zapamiętałem, bo tak jakby flirtowała ze mną, wiesz? Naśladowała moje ruchy.

To interesujące, uznała Kat, że Mia flirtowała z jedynym niedostępnym młodym człowiekiem w klubie. Zdawało się to potwierdzać teorię Holly, że przyszła tu raczej dla ciekawości i ekscytacji. – A co potem? – Widziałem ją z gościem w blond dredach. Wyszli na zewnątrz przez drzwi ewakuacyjne. – Mogła kupować narkotyki? Roberto pokręcił głową. – Normalnych dilerów w sobotę nie było. Kat zastrzygła uszami. – Co masz na myśli? – Jest paru dilerów, którzy zawsze się zjawiają. Nie robią kłopotów, ale dbają o to, żeby każdy dostał, czego potrzebuje. No wiesz… W sobotę nie mogłem… – Urwał nagle. – Nie przejmuj się – uspokoiła go. – Nie obchodzi mnie, czy czasem weźmiesz jakiś dopalacz. Ale muszę wiedzieć na pewno: normalni handlarze zniknęli? Przytaknął. – Dzięki, Roberto – powiedziała. – Bardzo mi pomogłeś. W samochodzie zwróciła się do Giù. – Nie mówiłeś, że masz też układ z lokalną mafią. – Nie wiem, o czym mówisz – rzucił nerwowo, uruchamiając silnik. – Owszem, wiesz. Od razu pomyślałam, że to jakieś bzdury, kiedy mówiłeś, jak to miejscowi dilerzy wolą nie przychodzić do klubu, kiedy ty tam pilnujesz. Ale to sugeruje, że właśnie ty ich wpuszczasz. Dlatego tak dokładnie przeszukujesz ludzi, zgadza się? Nie żeby nie dopuszczać narkotyków, jak sądzi Edoardo. Chcesz mieć pewność, że nikt niczego nie wniesie, bo w ten sposób twoi kumple zachowują monopol. – Trzeba z czegoś żyć – odparł zaczepnym tonem Giù. – Mam jeszcze dwa lata służby, a z emerytury karabiniera nie utrzymam rodziny. – Poprawka – oświadczyła Kat. – Masz mniej niż dwa dni służby. Tyle, ile trzeba, żeby napisać prośbę o zwolnienie. Karabinier dorabiający na boku to jedna sprawa, ale karabinier dorabiający na boku u mafii to coś zupełnie innego. – Wszyscy to robią – burknął wściekły Giù. – Ty też będziesz pewnego dnia. – Nie, nie będę. – Udzielić ci pewnej rady? – zapytał, gwałtownie wyjeżdżając z parkingu na ulicę. – Niespecjalnie mi zależy. – Nie prowadź tego dochodzenia zbyt intensywnie. Nie wiesz, dokąd cię może doprowadzić. – O co ci chodzi? – Jeśli miejscowy spacciatore nie pojawił się w Libero na największej imprezie roku, to musiał mieć jakiś powód. Ktoś przesłał wiadomość… Ktoś, kogo ci ludzie słuchają. – Zerknął z ukosa na Kat. – Czyli ktoś, kto wie też, jak uciszyć takie wścibskie suki jak ty. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwadzieścia pięć Piola raz jeszcze przejrzał plik zeznań. Razem zajmowały osiem segregatorów – prawie czterysta kartek zgromadzonych w rekordowo krótkim czasie. I ani jedna nie zawierała żadnych użytecznych tropów. Wszyscy członkowie Azione Dal Molin zgodnie twierdzili, że nie mieli pojęcia o żadnym planowanym porwaniu. Taka taktyka, jak zapewnili niektórzy dość gwałtownie, była dla nich obrzydliwa. Owszem, niektórzy skłonni byli złamać prawo, by zaprotestować przeciwko obecności Amerykanów, ale jednak daleko im było do stosowania tych samych metod, co ci, przeciwko którym protestują. Piola po tych przesłuchaniach nie spodziewał się przełomu, a już na pewno nie od razu. Azione Dal Molin byli na to zbyt dobrze zorganizowani – czego dowodziła zarówno sprawność, z jaką wdarli się na plac budowy, jak i niemal militarna precyzja samego porwania. Jeśli realizowali model podobny – powiedzmy – do tych wojowniczych grup obrońców praw zwierząt, z jakimi się spotykał, to karabinierzy powinni teraz szukać jednej czy dwóch osób jakiś czas temu zaangażowanych w szerszy ruch przeciwko Dal Molin. Potem zapewne te osoby zrezygnowały, akurat wtedy, kiedy frustracja w szeregach i wśród kadry doprowadziła do powstania mniejszej i bardziej radykalnej grupy. Zapewne pozornie nie będzie między nimi żadnego związku. Jednak w rzeczywistości jeden czy dwóch członków głównej grupy będzie działało jako łącznicy przenoszący wiadomości do komórki porywaczy. To znaczyło, że jeśli szybko nie znajdą jakichś innych tropów, mogą skończyć z pulą stu pięćdziesięciu tysięcy podejrzanych: wszystkimi osobami, które choć raz podpisały petycję przeciwko Dal Molin. Przysunął sobie zeznanie Luki Marchesina. Było całkiem podobne do innych. Nie, nawet by mu się nie śniło, żeby zrobić coś takiego. Jest pacyfistą. Gdyby ktoś choćby pomyślał o prawdziwym porwaniu, Luca na pewno oddałby go w ręce policji… – Sottotenente Panicucci! – zawołał. – Tak jest? – Pojedziecie ze mną. Musimy porozmawiać z Lucą Marchesinem. Chcę coś sprawdzić. Luca mieszkał z rodzicami w Padwie, niedaleko uniwersytetu. Kiedy jego matka zobaczyła w drzwiach dwóch karabinierów, jej twarz spochmurniała. – Wiem, że Luca rozmawiał już z moimi kolegami – powiedział Piola. – Ale chcę tylko zamienić z nim parę słów. Możemy wejść? – W porządku, mamo – zapewnił Luca, stając w progu. – To ten, o którym ci mówiłem. Wyciągnął mnie z wartowni. Z pewnym wahaniem wpuściła ich do mieszkania. – Luca – zaczął Piola. – Jest taka dziewczyna, mniej więcej w twoim wieku, przerażona, że zginie z rąk porywaczy. I są ludzie, którzy jej pilnują… Całkiem możliwe, że mają dobre intencje, ale zbłądzili. Mogą zginąć w trakcie odbijania porwanej. W takim układzie tragedia tylko czeka, żeby się wydarzyć. – Wiem. Ale już im mówiłem: nigdy niczego takiego nie planowaliśmy. – Wierzę ci. Ale chciałbym się teraz dowiedzieć, czy ktokolwiek w ogóle wspomniał

o pomyśle porwania. Może tylko je sugerował, nawet gdyby natychmiast odrzucono ten pomysł. Luca się zawahał. – To byłeś ty, prawda? – domyślił się Piola. – W swoim zeznaniu mówiłeś, że nigdy nawet nie myśleliście o prawdziwym porwaniu. To sugeruje, że porwanie było wspominane w jakiś sposób. – To jakiś obłęd – powiedział wolno chłopak. – Bo to było nic… nawet nie pomysł, tylko taka luźno rzucona uwaga. – To znaczy? – Mieliśmy taką… można to chyba nazwać burzą mózgów. Próbowaliśmy wymyślić jakąś dobrą metodę protestu, coś, co się stanie reklamą wirusową. Głównie to ja mówiłem, bo jestem w tym dobry. Znaczy, w mediach społecznościowych i tak dalej. Miałem parę pomysłów, na których mi naprawdę zależało. Na przykład zrobić flash mob na stacji w Vicenzy, z ludźmi w amerykańskich mundurach wojskowych, ale noszących takie playboyowe królicze uszy. Piola zmarszczył brwi. – To by podziałało? Luca z przekonaniem pokiwał głową. – Jasna sprawa. W każdym razie miałem też inny pomysł: żebyśmy wszyscy przebrali się w pomarańczowe kombinezony i udawali amerykańskich więźniów. Ktoś powiedział, że to już było. I wtedy ja powiedziałem: no dobra, to weźmy tylko jednego więźnia i pokażemy im ich własne metody. Napisałem to na tablicy, ale nikt więcej o sprawie nie wspominał. To był tylko jeden pomysł wśród całej masy innych zwariowanych pomysłów. – Ale ktoś go zrealizował? Luca smętnie wzruszył ramionami. – Na to wygląda. Ale może to tylko przypadek. Nie chcę wierzyć, że wzięli ten pomysł ode mnie. – Kto jeszcze był na spotkaniu? – Cała grupa. To wtedy naprawdę zaczęliśmy. – No dobrze, Luca. Dziękuję, że byłeś ze mną szczery. – Będę miał kłopoty? Piola pokręcił głową. – To, że miałeś pomysł, nie czyni cię jeszcze przestępcą. Liczy się wykonanie. Kiedy wracali do Wenecji, był zamyślony. Mimo tego, co powiedział Luce, ostatnia legislacja rozmyła granicę między myślą a czynem: zamiar i planowanie akcji terrorystycznej uważane było za przestępstwo samo w sobie, a kto może dokładnie określić, co się liczy jako zamiar? Ale być może taki krok był konieczny, skoro przestępstwa nie musiały obecnie być popełniane w realnym świecie. To było coś całkiem nowego dla niego, całkiem obcego – ten świat, w którym protest mógł przybrać formę flash mobu albo bomby zapalającej. Albo obu naraz. – Pewnie znacie się na takich sprawach? – zwrócił się do Panicucciego. – Facebookowych wiralach i takich tam…

Panicucci zrobił zdziwioną minę. – Trochę tak, panie pułkowniku, oczywiście. Ale nie korzystam z nich często. Tylko Facebook i Twitter. No i Instagram, i Flickr. Aha, i jeszcze Storify, Tumblr… może parę innych. – Carnivia? Panicucci się zawahał. – I Carnivia, tak. Ale to co innego. Ludzie nie mówią o kontach w Carnivii. Ale każdy je ma. To taka wstydliwa przyjemność… Wstydliwa przyjemność, którą mogą wykorzystywać przestępcy, pomyślał Piola. Jak można pilnować porządku w mieście, w którym nikt nie ma imienia ani twarzy? Jak rozwiązywać sprawy, które przekraczają granice między światem fizycznym i cyfrowym? Stojąc przy biurku, sięgnął po plik protokołów, gotów przejrzeć je ponownie. I wtedy uderzyła go pewna myśl. Militarna precyzja… to właściwie zabawne, że właśnie takie określenie przyszło mu do głowy, skoro porywacze na pozór występowali przeciwko wszystkiemu, co stało za amerykańską armią. Na pozór… Czy może kryć się w tym coś więcej? Piola był zawodowo nauczony sceptycyzmu. Dlatego tej najbardziej sceptycznej myśli przyglądał się ze wszystkich stron, nim uznał, że na tym etapie nie ma powodu, by dłużej się nią zajmować. Choć może nie należy odrzucać jej całkowicie. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwadzieścia sześć Holly usiadła przed komputerem i przejechała kartą CAC przez szczelinę czytnika. Oprogramowanie Common Access Code natychmiast porównało jej dzisiejsze ruchy na terenie bazy z tymi, do jakich była upoważniona. Kiedy stwierdziło, że jest tym, za kogo się podaje – młodszym oficerem wywiadu, stacjonującym w Camp Ederle, we Włoszech – otworzyło jej dostęp do SIPRNetu, specjalnej wersji internetu opracowanej przez amerykański Departament Obrony. Wywołała bezpieczną wyszukiwarkę, Intelliseek, i zaczęła kolejno wprowadzać frazy, jakie towarzyszyły nagraniu Mii. Spodziewała się, że potrwa to długo. Ale niemal natychmiast w oknie pojawiła się masa trafień ze zwykłych portali informacyjnych. Wszystkie wskazywały na cztery memoranda CIA, opublikowane w 2009 roku po akcji Amerykańskiej Unii Praw Obywatelskich na podstawie Ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jedno z nich było faksem wysłanym przez kogoś z CIA – w publikowanej wersji nazwisko nadawcy zostało usunięte – do pełniącego obowiązki szefa Biura Porad Prawnych Departamentu Sprawiedliwości, Dana Levina. Notka przewodnia miała treść: „Dan, generyczny opis procesu”. Holly odetchnęła głęboko. Daniele Barbo założył, że „Dan” oznacza jego, gdy w rzeczywistości nadawcy chodziło o kogoś zupełnie innego. Po chwili na portalu „Huffington Post” znalazła link do oryginalnych memorandów – „instrukcji tortur”, jak je nazwała prasa. Obojętnym, bezosobowym językiem biurokratów opisywały ponad trzydzieści metod znanych jako „zaawansowane formy przesłuchań”. Czerwony Krzyż, jak wskazywał portal, przeprowadził własne śledztwo w sprawie tych metod i uznał je za tortury. Podczas kampanii wyborczej Barack Obama chyba się z tym zgadzał, gdyż mówił: Aby zbudować lepszy, swobodniejszy świat, musimy przede wszystkim zachowywać się w sposób będący odbiciem uczciwości i aspiracji narodu amerykańskiego. A to oznacza zerwanie z praktyką wywożenia więźniów w środku nocy, by torturowano ich w dalekich krajach, zatrzymywania tysięcy ludzi bez postawienia im zarzutów i bez procesu, prowadzeniem sieci tajnych więzień, by przetrzymywać tam ludzi poza zasięgiem prawa. W opinii większości słuchaczy słowa te oznaczały, że pod jego administracją takie praktyki zostaną zakończone. Ale inni, bardziej cyniczni komentatorzy zauważali, że łącząc w jedno kilka kwestii, w rzeczywistości prezydent zostawiał sobie pole manewru. Zatem obietnicę „zerwania z praktyką wywożenia więźniów w środku nocy, by torturowano ich w dalekich krajach” można uznać za spełnioną, jeśli więźniów będzie się wywozić za dnia albo nie do dalekich krajów. W artykule z „Huffington Post” twierdzono, że w późniejszym okresie administracja Obamy uznała, iż dawny system „zatrzymań nadzwyczajnych” – to znaczy porywania cudzoziemców i wysyłania ich na przesłuchania do innego kraju, takiego jak Syria czy Libia – może być trudny do obrony. Jednak „zwyczajne” zatrzymania można prowadzić nadal. Inaczej mówiąc, nadal można zatrzymywać i więzić cudzoziemców bez procesu ani ochrony prawnej, pod warunkiem że to Amerykanie prowadzą przesłuchania, nie ludzie jakiegoś obcego reżimu. I wprawdzie Obama oświadczył, że Wojskowy regulamin polowy powinien być podstawą

przyszłych przesłuchań, ale nie posunął się do tego, by dawne metody CIA uznać za nielegalne. Artykuł podawał kilka przykładów z czasów Obamy, kiedy ludzie twierdzili, że byli poddawani procedurom identycznym z tymi, które z kliniczną precyzją streszczali prawnicy CIA w instrukcjach tortur. Uderzenie należy aplikować dłonią z lekko rozłożonymi palcami, co – jak nam wyjaśniono – powinno być nieco mniej bolesne niż uderzenie zamkniętą dłonią. Należy też uderzać w umięśnioną część twarzy, co jeszcze bardziej zredukuje ryzyko fizycznych uszkodzeń. Holly zrozumiała teraz, co planują porywacze i jacy są sprytni. Mieli zamiar ze swoim więźniem robić to wszystko, co Amerykanie robili swoim, poczynając od nielegalnego zatrzymania. Ludzie będą przerażeni – ale powiedzą też, że Amerykanie nie mają prawa się oburzać. Razem z żądaniem referendum da to porywaczem listek figowy pozoru moralności, a równocześnie przypomni społeczeństwu, dlaczego właściwie nie chce amerykańskich wojsk w swoim kraju. To porwanie było perfekcyjnie dopasowane do ery internetu; porwanie, w którym pożądaną walutą nie były pieniądze, ale wyświetlenia strony i opinia publiczna. Holly nigdy się specjalnie nie zastanawiała, czy amerykański program zatrzymań jest etyczny. Jako żołnierz, człowiek przyjmował kodeks honorowy, który – być może ironicznie – takie oceny pozostawiał innym. Zresztą nawet wcześniej, jako wojskowe dziecko, wychowała się w kulturze nastawionej na właściwe zachowanie, nie sumienie, męstwo, nie współczucie. Jednak wiedziała, że wielu generałów po cichu lekceważyło informacje uzyskane z takich ostrych przesłuchań. Niektórzy nawet otwarcie pytali, czy stosując takie metody, Ameryka nie zdradza tych właśnie zasad, o które jakoby walczy. Raz na Hawajach, podczas szkolenia, ją i trzy inne kadetki poproszono, by pomogły „w sprawach wywiadu”. Zabrali je ciężarówką do wojskowego obozu osiemdziesiąt kilometrów od ich bazy. Kiedy przyjrzała się pozostałej trójce ochotniczek, zauważyła, że należą do najładniejszych dziewcząt na roku. Trochę żartowały, że ta ważna sprawa okaże się pewnie kolacją i piwem w towarzystwie wyposzczonych oficerów wywiadu. W tym wypadku jednak poproszono je, by udały się do różnych chat „i obserwowały”. Wewnątrz swojej Holly zobaczyła mężczyznę ze skutymi i podciągniętymi do sufitu rękami, całkiem podobnie jak Mia. Był nagi. Dziwnie przy tym wyglądał drogi na oko zestaw stereo i iPod na podłodze. Mężczyzna wyglądał na wyczerpanego. Holly dowiedziała się później, że kiedy przesłuchujący mieli wrażenie, że zasypia, puszczali na pełny regulator piosenkę z Ulicy Sezamkowej. Mężczyzna miał ogoloną twarz i głowę, nierówno – pozostały kępki czarnych włosów i plamy zaschniętej krwi. Widząc ją, stojący obok mężczyzna w amerykańskim mundurze odwrócił się i pomachał do niej penisem ofiary. – Jak myślicie, kadetko Boland – zapytał. – Czy byście się pieprzyli z takim nędznym fiutkiem jak ten? – Nie, sir – odparła służbiście. – Tak jest. Pewnie byście się pieprzyli z porządnym jankeskim fiutem, ale nie takim obwisłym muzułmańskim stukaczem. Nic dziwnego, że wasi ludzie pieprzą małych chłopców – rzekł, zwracając się do więźnia. – Nic dziwnego, że wasze muzułmańskie kobiety was nie chcą. Nic dziwnego, że twoja żona błagała moich kumpli, żeby ją przelecieli. Więzień uniósł głowę i spojrzał w oczy Holly. Wyraz jego twarzy – otępiały i daleki –

zmienił się trochę. Później doszła do wniosku, że to nie poniżenie religijne czy seksualne ani nawet nie wzmianka o żonie. Miała wrażenie, że dostrzegł wyraz przerażenia na jej twarzy i przez jedną chwilę zobaczył siebie jej oczami. Łza spłynęła po szorstkiej, niedogolonej szczecinie na policzku. – Dobra robota! – zawołał przesłuchujący. Odwrócił się do Holly i przybił jej piątkę. – Pierwsza krew, kadetko Boland. Ale przecież łza to nie krew, pomyślała wtedy. To, jak traktowali tego człowieka, kojarzyło jej się raczej ze znęcaniem się nad kolegą w szkole niż z obroną ojczyzny. Później wszystkie cztery kobiety opowiadały sobie, co widziały. Jeśli którąś to zaniepokoiło, żadna nie chciała o tym mówić. Taka wrażliwość i delikatność była równoznaczna z niewojskową, kobiecą słabością. Dopiero o wiele później, kiedy zaliczyły już nieuniknioną kolację i piwo z przesłuchującymi, Holly zaczęła się zastanawiać, dla kogo właściwie poszła do tej chaty? Dla tego wyczerpanego i pokonanego nieprzyjaciela czy dla podnieconego, entuzjastycznego oficera? Przecież właśnie dlatego wybrała karierę w wywiadzie: uważała, że lepiej się sprawdzi w analizie informacji niż w brutalnej rzeczywistości pola bitwy. Ale oczywiście ten ucieszony oficer też służył w wywiadzie. Zanim wieczorem wyjechały z powrotem do bazy, powiedział jej, że jeniec został schwytany na gorącym uczynku, w samochodzie wyładowanym materiałami wybuchowymi. Zalety i wady stosowania siły bez uczciwego procesu miały pozostać kwestią, której nie da się jednoznacznie rozstrzygnąć. Najważniejsze teraz, to opowiedzieć Gilroyowi, co znalazła. Jeśli miała rację, jeśli Mia miała być poddana dokładnej kopii procedur CIA, to te wyświetlenia stron zaczną wkrótce przyrastać wykładniczo. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwadzieścia siedem Kat wróciła do Wenecji. Ale zamiast do komendy karabinierów skierowała się do Palazzo Balbi w Dorsoduro. Ta wielka stara budowla nad Canal Grande była siedzibą parlamentu regionu Veneto, Wenecji Euganejskiej – Giùnta Regionale. Znalazła gabinet Vivaldo Morettiego i przekazała swoją prośbę za pośrednictwem sekretarki o mocno zaokrąglonych kształtach. Po dłuższej chwili z gabinetu wyszła ekipa telewizyjna; dziennikarze rozmawiali między sobą z ożywieniem. Wkrótce potem zjawił się na moment sam Moretti z jakimiś papierami i znów zniknął. Musiał jednak porozumiewać się z sekretarką za pomocą komputera, gdyż po kilku chwilach powiedziała: – Może pani teraz wejść. Gabinet był niewielki, ale wygodny, ze świeżymi kwiatami na niskim stoliku między dwiema eleganckimi sofami z B&B Italia. Kiedy Moretti wstał na powitanie i poprowadził ją do jednej z nich, przypomniała sobie jakiś wywiad prasowy, w którym powiedział, że lubi pracować na sofie, a seks uprawiać na biurku, w przeciwieństwie do większości swoich kolegów. Ten żart ugruntował jego wizerunek niepoprawnego starego capa – ale też reputację kogoś, kto zawiązuje koalicje i załatwia sprawy, a nie tylko przekłada papiery. Był niższy, niż się wydawał w telewizji. Wygładzanie zmarszczek także było oczywiste, ale naciągnięta skóra za oczami raczej wzmacniała, niż przesłaniała wyraz żartobliwego rozbawienia, natomiast kratownica wszczepów włosów na głowie przypominała dobrze utrzymaną winnicę. Jeśli dodać do tego spory nochal i sterczący podbródek, trudno byłoby go uznać za przystojniaka. Ale mimo to poczuła niezwykłą moc jego osobistego uroku. – No więc – zaczął – chyba wiem, co jest powodem pani wizyty, capitano. – Giù do pana dzwonił… Moretti wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć, że lojalność takich ludzi jak Giù jest czymś nieuniknionym. – Za to nie jestem pewien, czemu sądzi pani, że mógłbym pomóc. – Giù mówił, że lubi pan pewien konkretny stolik w klubie Libero, zaraz obok parkietu do tańca, skąd może pan widzieć, co się dzieje. Przyszło mi do głowy, że ktoś siedzący w takim miejscu mógł zobaczyć coś użytecznego. – Och, to prawda, że byłem w klubie w ostatnią sobotę. Choć niestety… Westchnął teatralnie. – Tak mało jest czasu, by posiedzieć i popatrzeć… W moim wieku atrakcje ombra prosecco i ciekawych ploteczek całkowicie wystarczają, jednak moje sobotnie towarzystwo okazało się bardziej energiczne i po chwili dałem się wciągnąć w całe zamieszanie. Obawiam się, że nie widziałem niczego prócz młodych ludzi, którzy dobrze się bawią. – Może trafił pan na któreś z tej dwójki? – Pokazała mu zdjęcia faceta z dredami i kobiety z tatuażem. Włożył okulary i przyjrzał się uważnie. – Niestety, nie. – Często pan bywa w tym klubie? Zastanowił się.

– Kilka razy do roku, nie więcej. – Nie obawia się pan, że to trafi do prasy? – To pewne ryzyko, w istocie – przyznał. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się swobodnie. – Ale czymże byłoby życie bez odrobiny ryzyka? Nie wyobrażam sobie niczego gorszego niż unikanie wszelkich przyjemności w nadziei przypodobania się opinii publicznej. Czy zamierza mnie pani szantażować? Jeśli tak, muszę uprzedzić, że bardzo się pani rozczaruje. Pytanie zdumiało Kat. – Oczywiście, że nie. A czy pan chce prosić, żeby pańską wizytę w klubie utrzymać w tajemnicy? Wydawał się równie zaskoczony. – Ależ skąd. Choć mam nadzieję, że nie ogłosi pani tego, dopóki nie będzie to konieczne dla śledztwa. – Nie widzę żadnego powodu, by to zrobić. – Znakomicie. A skoro jesteśmy dla siebie nawzajem tacy simpatico, zastanawiam się, czy nie warto przedłużyć tej rozmowy. Zechce pani zjeść ze mną kolację? Zaśmiała się. Moretti zrobił urażoną minę. – Czyżbym powiedział coś zabawnego? Myślałem o hotelu Metropole, który niedawno zdobył drugą gwiazdkę Michelina. Ale nie w restauracji… Ludzie są tak bardzo przyjaźni, że pewnie podchodziliby do naszego stolika, żeby porozmawiać o polityce. Na drugim piętrze jest taki czarujący apartament z pięknym widokiem nad wodą na San Giorgio. A praktycznie za rogiem jest sztab carabinieri. Pokręciła głową. – Nie zamierzam iść z panem do łóżka, panie Moretti. – Vivaldo, jeśli można. I chociaż bardzo żałuję pani decyzji, to przecież całkowicie rozumiem. Ale może mimo to pójdziemy na drinka? Kolekcjonuję interesujące osoby, pani kapitan, i sądzę, że bardzo by mnie pani zainteresowała. Miała już na czubku języka odpowiedź, żeby się od niej odpieprzył. – Może kiedyś – usłyszała własny głos. Ponieważ tak swobodnie przyjął jej odmowę, trudno było bardzo się gniewać na kolejną próbę umówienia się z nią. Może to właśnie było tajemnicą jego sukcesów u kobiet, pomyślała: nienaganne maniery, nieustępliwość oraz element zaskoczenia… – Wracając do taśm z klubu… Nie mogę zrozumieć, dlaczego ktoś uznał, że należy podpalić klub Libero. Z początku pomyślałam, że ktoś taki jak pan usłyszał o dochodzeniu i chciał się upewnić, że jego wizyty nie wyjdą na jaw. Ale po naszej rozmowie jestem praktycznie pewna, że pan by tego nie zrobił. – Dziękuję. – Skłonił lekko głowę. – Więc kto? Zastanowił się. – Wie pani, przestępczość nie tak bardzo się różni od polityki. Tu i tu podejmuje się czasem decyzje nie z powodu rezultatów, ale z powodu przekazu, jaki niosą. – O co panu chodzi? – Może ktoś chce zwrócić uwagę na rolę klubu w porwaniu. Może to element ich planu, żeby uczynić z tej sprawy jedną z wielkich tajemnic Włoch.

Milczała przez chwilę, rozważając jego sugestię. – Ten wywiad, jakiego właśnie udzieliłem… – Skinieniem wskazał drzwi. – Dziennikarz chciał wiedzieć, czy zgadzam się, że ten portal, Carnivia, powinien być zamknięty. Najwyraźniej ludzie już zaczynają mówić, że gdyby odebrać porywaczom platformę komunikacji, Mia zostałaby uwolniona. – Nie zgadza się pan? – Uważam, że to uproszczona opinia. Ale mam wrażenie, że w tej sprawie chodzi przede wszystkim o opinię publiczną. A w takich chwilach ludzie oczekują działań, nie rozwagi. – Portal nie zrobił niczego nielegalnego. Wzruszył ramionami. – Coś się znajdzie. Zawsze się znajduje. A że zbliżają się wybory, można być pewnym, że usłyszymy większą niż zwykle liczbę nonsensów. – Wstał. – Żegnam panią, kapitan Tapo. Mam nadzieję, że nasza przyjaźń nadal będzie się rozwijać. – Ja także – odparła i ze zdziwieniem odkryła, że mówi poważnie. – A zatem do następnego spotkania. Wyciągnął rękę, a kiedy podała mu swoją, uniósł do ust jej dłoń i lekko ucałował palce. Kiedy wychodziła, mogłaby przysiąc, że sekretarka o bujnych kształtach mrugnęła do niej porozumiewawczo. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwadzieścia osiem Siedząc w swoim pomarańczowym kombinezonie na cienkim materacu, Mia objęła rękami kolana i zaszlochała. Mijała godzina za godziną i nie działo się nic, tylko jej myśli galopowały. Grozę zastąpiła tępa rozpacz. Tak wszystko spieprzyłam… Teraz widziała, w jaki sposób porywacze postarają się nie dopuścić do przeciągania sprawy: będą po prostu zwiększać poziom jej udręczenia, krok za krokiem, i wszystko filmować. I na USA spadnie ciężar szukania rozwiązania, zanim sytuacja stanie się naprawdę paskudna. Nie łudziła się, że rodzice będą mieli cokolwiek do powiedzenia. Ojciec był żołnierzem. Wykonywał rozkazy, tak jak spodziewał się wykonywania rozkazów od ludzi pod swoim dowództwem. Na wspomnienie rodziców jej rozpacz jeszcze się pogłębiła. Do tej pory na pewno już się dowiedzieli, skąd ją porwano. Co musieli o niej pomyśleć? Uklękła i spróbowała się pomodlić. W domu cała rodzina robiła to wspólnie co tydzień. To jedna z tych rzeczy, przy których tato się upierał. Mia nie była pewna, czy naprawdę wierzy, ale nie ośmieliła się mu tego powiedzieć. Teraz jednak modlitwa dodawała jej otuchy. Miała wrażenie, że nie kontaktuje się z Bogiem, ale z rodzicami. Brzęk łańcucha przy drzwiach był znakiem, że porywacze znów po nią przyszli. Mocniej złożyła dłonie, zamknęła oczy i szeptała bezgłośnie do czubków swoich palców. Słyszała, że otworzyły się drzwi, ale nie padł żaden rozkaz. Minęła minuta. Kiedy wreszcie uniosła głowę, zobaczyła w progu Arlekina, obramowanego prostokątem futryny. Czekał, aż skończy. – Wstawaj – powiedział. – Praca czeka. Znowu podciągnęli ją za nadgarstki. Ręce podtrzymywały prawie cały ciężar ciała, a metal kajdanek wbijał się w skórę. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, Arlekin chwycił ją za kombinezon na piersi i przyciągnął gwałtownie do siebie. A potem z taką samą siłą odepchnął. A kiedy zakołysała się, przytrzymywana przez linę, uderzył ją w twarz, mocno, otwartą dłonią w policzek. Krzyknęła. Nie chodziło tylko o ból, ale o tę nagłą i szokującą przemoc. Odkąd dał jej kombinezon i pozwolił się ubrać, przekonała samą siebie, że nie chce jej zranić. Pojękując, odsunęła się tak daleko, jak tylko pozwalała lina. Bauta filmował wszystko obojętnie. Arlekin oddychał teraz ciężko. Zakręcił nią na linie, potem szarpnął do siebie i oburącz chwycił jej twarz. Przysunął się tak blisko, że mogła spojrzeć mu prosto w oczy. A kiedy ją puścił, uderzył w twarz raz jeszcze. – Aspetta. Voglio fare un primo piano. To był Bauta. Prosił chyba Arlekina, żeby to zrobił znowu, żeby mógł zrobić zbliżenie. Arlekin odwrócił się i jednym płynnym ruchem wytrącił Baucie z rąk kamerę. Zdawało się, że dla wszystkich było to zaskoczenie – także dla samego Arlekina, który mruczał jakieś przekleństwa, kiedy Bauta schylał się po sprzęt. Zastanowiła się, czy jeśli sprzęt się zepsuł, to ją wypuszczą.

Był sprawny. Bauta tłumaczył Arlekinowi, że kamerze nic się nie stało. Po raz pierwszy uświadomiła sobie, jak głęboka, jak nieprzewidywalna jest wściekłość Arlekina. To jej modlitwa tak go rozgniewała, uświadomiła sobie nagle. Czy mógł być religijny? Odłożyła tę kwestię na później. W tej chwili nie miała czasu na rozmyślania. Odwiązali ją, więc z ulgą rozluźniła obolałe mięśnie. Ale nie odprowadzili jej do celi, tylko podciągnęli do krzesła. Najwyraźniej praca na dzisiaj jeszcze się nie skończyła. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Dwadzieścia dziewięć Daniele wściekły wyszedł z komendy karabinierów, a karnawałowe tłumy tylko pogarszały jego nastrój. Sześć milionów turystów było tak zachwyconych pięknem Wenecji, że kręcili się po ulicach w ślimaczym tempie i patrzyli wszędzie, tylko nie na wąskie chodniki. Wenecjanie, jeśli się gdzieś spieszyli, już dawno nauczyli się mocno przepychać, rzucając niekiedy krótkie: Attenzione! – brutalna rzeczywistość zwyciężała z ich naturalną uprzejmością. Dzisiaj jednak Daniele Barbo zrezygnował nawet w tych ostrzeżeń. Skończył właśnie rozmowę z człowiekiem, który kierował całym dochodzeniem – z generałem Saito, który otwarcie mu powiedział, że w jego najlepszym interesie leży udzielenie wszelkich możliwych informacji. Daniele próbował tłumaczyć. – W najlepszym interesie Carnivii leży to, by pozostała niezależna. Odpowiadam przed moimi użytkownikami za odmowę dostępu do informacji, co do której mogą rozsądnie oczekiwać, że pozostanie poufna. A w przypadku Carnivii oznacza to całość. – A co z Mią Elston? – zapytał Saito. – Wobec Mii moja odpowiedzialność jest dokładnie taka sama jak wobec wszystkich innych. To znaczy, że nie oddam jej konta w ręce rządu. Saito przesunął dłonią po twarzy. Nie spał całą noc i nie miał ochoty pozwalać, by jakiś chudy komputerowy nerd utrudniał mu śledztwo. – Więc proszę ją zamknąć. – Co? – Niech pan sam wyłączy Carnivię. Dlaczego nie? Odbierze pan porywaczom ten rozgłos, na jakim im zależy, a nie ujawni pan przy tym tych bezcennych danych, których nie chce pan nam udostępnić. Daniele zamknął oczy. – Nie mogę tego zrobić. – Oczywiście, że nie. To byłoby zbyt bezinteresowne. – Saito przyjrzał się Daniele. – Dlaczego pan? – Nie rozumiem. – Dlaczego ci przestępcy akurat pana zawiadomili o porwaniu Mii? To pytanie dręczyło także Daniele, ale nie miał zamiaru zwierzać się z tego Saicie. – Nie mam pojęcia. To wy jesteście karabinierami. Może przeprowadzicie śledztwo i mi powiecie? – Powiem panu, co myślę. – Saito pochylił się nad biurkiem. – Myślę, że powód jest taki: te nagrania wcale nie przychodzą z konta Mii. Uważam, że sam je pan tam umieszcza. – To śmieszne. – Naprawdę? O ile pamiętam, jest pan skazanym hakerem komputerowym. – Uznano mnie za winnego drobnego wykroczenia wiele lat temu, kiedy byłem studentem. To prawda. Saito podniósł kartkę. – „Tak zwany Comcast hack, z 1994 – przeczytał głośno. – Jeden z pierwszych ataków

grupy, określanej później jako haktywiści. Szkody dla reputacji Comcastu oceniano na milion dolarów”. – Pańscy analitycy nie powinni wierzyć we wszystko, co przeczytają w Wikipedii, generale. Saito zignorował jego słowa. – Wyobrażam sobie, że taka sława może uzależniać. Tęskni pan za tamtymi dniami chwały? Za hakowaniem amerykańskich firm? Zmuszenie amerykańskiej armii, by tańczyła, jak jej pan zagra, to z pewnością większa satysfakcja. A włamując się do własnego portalu, może pan sprawiać wrażenie, że nie ma z tym nic wspólnego. – To jakieś bajki… – Daniele pokręcił głową. – Sam pan był porwany jako dziecko, jak rozumiem. – Saito skinął na kartkę. – Według moich analityków… którzy, nawiasem mówiąc, są bardzo skrupulatni… wtedy właśnie zaczęły się u pana rozwijać te obsesyjne tendencje. – Przesunął wzrokiem po zdeformowanej twarzy Daniele. – A może to jakiś rodzaj wynaturzonej zemsty? – Nie mam zamiaru na to odpowiadać. – Pańska odmowa zaprzeczenia zarzutowi została zaprotokołowana. – Mogę już iść? – zapytał chłodno Daniele. – Tak, na razie. Ale postaram się, żeby policyjny psychiatra ocenił pańską dokumentację medyczną. Jeśli zgodzi się, że jest pan zdolny do zorganizowania porwania Mii, wystąpimy o nakaz. Tak czy inaczej, panie Barbo, pomoże nam pan. W Ca’ Barbo Daniele usiadł w dawnej sali koncertowej i z westchnieniem ulgi zalogował się do Carnivii. Robił to niemal odruchowo za każdym razem, kiedy wracał do domu. Było to działanie automatyczne i przyjemne, jakby zamykał za sobą drzwi do jednego świata i wkraczał do innego. Zwykli użytkownicy, jak słyszał, uznawali pierwsze kilka wejść do Carnivii za doświadczenie oszałamiające, niemal przytłaczające. Euforia, powodowana przez możliwość całkowicie anonimowej interakcji z innymi użytkownikami, była tłumiona przez lęk, że ci inni mogą się zachowywać równie swobodnie. Dla niego jednak świat, w którym obowiązywały wyłącznie prawa matematyki, wydawał się absolutnie sensowny. Żałował tylko, że ten prawdziwy nie jest równie prosty. Sprawdził wiadomości. Większość pochodziła od innych administratorów i dotyczyła stosunkowo przyziemnych spraw porządkowych, W ostatnich dwudziestu czterech godzinach wykryto wyższą niż przeciętna liczbę prób włamań do Carnivii, ale nie był to jeszcze powód do niepokoju: wystąpiło też wyższe od przeciętnego natężenie ruchu, kiedy rozeszły się pogłoski o filmach z Mią. Niektóre próby włamania wydawały się tak amatorskie, że Daniele tylko się uśmiechał – tak jak dorośli uśmiechają się na widok brawury malucha. I kiedy już miał przejść do innych spraw, pojawiła się kolejna wiadomość. Od Mia Elston Temat: Ratunku Otworzył ją. Daniele, przyjdziesz mnie odszukać? W przeciwieństwie do Casanovy nie mogę uciec. Daniele wpatrywał się w ekran. Ogarnął go niepokój. Uświadomił sobie, że przynajmniej

w pewnym sensie dokładnie wie, gdzie jest Mia. Wyszedł z Ca’ Barbo i przekroczył Canal Grande mostem Accademia, którego drewniane deski drżały lekko pod jego stopami. Spojrzawszy w dół, przekonał się, że trwa odpływ: widział niewyraźną linię zielonych wodorostów wzdłuż ścian pałaców przy kanale. Szedł dalej do placu św. Marka; lekki deszcz sprawił, że masegni, kamienne płyty pokrywające wąskie uliczki, stały się trochę śliskie. Chodniki były zatłoczone niemal tak samo jak wcześniej, kiedy pokonywał tę trasę w przeciwnym kierunku, ale tym razem łatwiej przesuwał się między ludźmi – może dlatego, że był teraz niewidzialny, a wokół siebie miał same awatary. Istniejąca w Carnivii wersja placu św. Marka pełna była zamaskowanych, zakapturzonych postaci. Wiele z nich prowadziło rozmowy, inne po prostu przechodziły. Za nimi wyrastał bizantyjski splendor Palazzo Ducale. Daniele znał go dobrze: sam go zbudował, mierząc rzeczywisty Pałac Dożów, jedna komnata po drugiej, i obsesyjnie, linia po linii, kodując siatkę modelu jego carniviańskiego odpowiednika. Zmierzał „pod ołów” – do przestrzeni pod ołowianym dachem, gdzie kiedyś mieściło się więzienie republiki. Rzeczywisty pałac stawiali weneccy budowniczowie okrętów, którzy położyli dach tak, jakby był odwróconym kadłubem. Zostawili tam mnóstwo miejsca, by pomieścić licznych więźniów, chociaż bez wygód. Tam również inkwizytorzy dożów torturowali kiedyś w imieniu państwa. Okienka małych, ciasnych cel pozwalały spojrzeć do wnętrza, do sali tortur, nie na lagunę – miało to osłabiać ducha więźniów, zanim jeszcze przyjdzie ich kolej. To właśnie z takiej celi Casanova dokonał swej słynnej ucieczki. Pośrodku sali tortur stał żeński awatar w masce colombiny. Była skuta, a ręce miała podciągnięte zwisającą z sufitu liną. Kiedy zrobił krok w jej stronę, na ścianie ognistymi literami wypisały się słowa: Według Ameryki to nie jest tortura. Ruszył film, jakby w ścianę Pałacu Dożów wbudowano wielki ekran kinowy. Zaczynał się od Mii gwałtownie oburącz pochwyconej za kombinezon. A potem pojawił się napis: Chwyt skupiający uwagę: przesłuchujący chwyta osobnika oburącz, po obu stronach rozcięcia kołnierza, szybkim i kontrolowanym ruchem. Tym samym ruchem osobnik zostaje przyciągnięty do przesłuchującego… Następny fragment ukazywał porywacza chwytającego dziewczynę za głowę, tak że dłońmi zakrywał uszy. Ściskając twarz rękami, mógł ją przeciągać, potrząsać, a nawet rzucić na ziemię. Uścisk twarzy: otwarte dłonie umieszczone są po obu stronach twarzy, unieruchamiając głowę. Celem czynności jest zastraszenie OSOBNIKA. Potem nastąpił nagły i mdlący akt przemocy: uderzenie zadane tak, jakby porywacz odbijał piłkę na korcie squasha. Jego siła zakręciła Mią. Osunęła się na kolana. Cios w twarz lub cios obraźliwy: przy stosowaniu tej techniki przesłuchujący wymierza uderzenie w twarz otwartą dłonią, z lekko rozłożonymi palcami. Cios obraźliwy używany jest, by rozwiać wszelkie złudzenia więźnia, że nie będzie bity. Ale to wciąż nie był koniec. Przeciągnęli ją do krzesła, wciąż zszokowaną, i taśmą izolacyjną przymocowali ręce i nogi. Po chwili Arlekin przeniósł w kadr elektryczną

maszynkę do strzyżenia. Daniele poczuł obrzydzenie. Nie mógł już dłużej patrzeć. Gwałtownie wyciągnął rękę i wyłączył komputer. Potem przez długi czas siedział przed ciemnym ekranem, z głową schyloną w czymś, co każdemu patrzącemu wydałoby się modlitwą. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzydzieści Holly dotarła do wspaniałej palladiańskiej willi w wiejskiej okolicy Veneto, gdzie mieszkał Ian Gilroy – czynsz i wszelkie koszty pokrywała fundacja Mattea Barbo. Kiedy wspinała się po kaskadzie wysokich stopni, poczuła się – jak niewątpliwie zaplanował architekt – niemal nieistotna. Miała wrażenie, że trzymetrowe podwójne drzwi otworzą się za chwilę i odsłonią jakiegoś imponującego kapłana w okazałych szatach, a nie przyjaznego, trochę przygarbionego byłego szpiega, który mieszkał tu w rzeczywistości. Kiedy weszła do jadalni, czterej mężczyźni w czarnych garniturach wstali równocześnie – nie z uprzejmości, ale żeby zniknąć jej z oczu razem ze swoim satelitarnym sprzętem. Zaczekała, aż wyjdą, i dopiero wtedy zwróciła się do Gilroya. – Nasi przyjaciele, jak się domyślam? Przytaknął. – Istotnie. Wciąż jest paru dawnych pomocników, którzy mnie pamiętają. Staram się być głosem rozsądku. – To będzie trudniejsze. – Skinieniem wskazała stojący za nim telewizor. Ustawiono go na kanał informacyjny; głos był wyłączony, ale przesuwające się na pasku napisy opowiadały swoją historię. – Przed chwilą mówili o tym w radiu. Pokazali następny film. Z tego, co słyszałam, traktują ją coraz gorzej. Gilroy zaklął cicho, sięgnął po pilota i włączył dźwięk. Film pokazywał serię obrazów Mii, szarpanej i uderzanej, przerywaną prymitywnie wykonanymi napisami. Gilroy na pozór bez żadnych emocji patrzył, jak traktują Mię. Holly domyślała się, że w czasie swojej długiej kariery widywał już gorsze rzeczy – prawdę mówiąc, pewnie był obecny przy takich scenach jak te. – Co oni teraz robią? – mruknął, jakby do siebie, widząc Mię ciągniętą do krzesła. Po chwili na ekranie pojawiła się ręka trzymająca elektryczną maszynkę do włosów. – Boże wielki… – rzucił Gilroy. Porywacz włączył maszynkę i brązowe włosy spadły w zwojach na kolana pomarańczowego kombinezonu. W ciągu niecałej minuty filmu głowa Mii była całkowicie ogolona. To kończy etapy przygotowawcze. Film kończył się dobrze już znanym symbolem Azione Dal Molin. Kiedy na powrót ukazało się studio i wrócono do rozmowy z „ekspertem od porwań”, Gilroy wyłączył odbiornik. – Czego się dowiedziałaś, Holly? Wręczyła mu dokumentację, jaką przygotowała na temat „instrukcji tortur”. – Do tej chwili wydaje się, że celem nacisków jest raczej Carnivia niż Stany Zjednoczone – powiedziała. – Oprócz Falliciego jeszcze kilku blogerów wzywa do zamknięcia portalu, a włoskie kanały informacyjne wyrażają podobne opinie. Całkiem możliwe, że porywacze nie będą już mogli przekazywać kolejnych filmów. – Hm… – Gilroy usiadł w fotelu i przejrzał dokumenty. Tymczasem Holly zaczęła oglądać pokój, ostrożnie stawiając kroki, żeby mu nie

przeszkadzać. Ściany, marmurowymi kolumienkami podzielone na panele, pokryte wizerunkami trompe l’oeil faunów i nimf baraszkujących w mitologicznym ogrodzie, który – co po chwili zauważyła – był sprytną kontynuacją parku na zewnątrz. Po chwili dostrzegła coś jeszcze: marmurowe kolumny wcale nie były z marmuru, ale z malowanego drewna i gipsu. Stanowiły iluzję wewnątrz iluzji. – Palladio w swym geniuszu zrozumiał, że w Wenecji wszystko jest fasadą, nawet wnętrza – odezwał się zza jej pleców Gilroy. – Znasz historię Willi Karłów? Pokręciła głową. – Cóż, to bardzo wenecka opowieść. Niedaleko stąd żył pewien arystokrata; miał córkę, która była karlicą. Aby oszczędzić jej bólu odkrycia, jak bardzo różni się od innych ludzi, zbudował dla niej dom proporcjonalny do jej wzrostu, a nawet wynajął karłów jako służbę. Udało mu się to tak dobrze, że dorosła, nieświadoma oszustwa ojca. Aż pewnego dnia zobaczyła przystojnego młodego arystokratę, który odpoczywał w lesie. Kiedy się zbliżyła, odkryła prawdę. I po raz pierwszy w życiu poczuła grozę i obrzydzenie ojca, kiedy na nią patrzył. – Co się stało? – Weszła na dach willi i rzuciła się na bruk. Wiedziała, że Ian Gilroy miał za sobą karierę w kontrwywiadzie, prowadzonej przez wielkie mocarstwa nieskończonej grze dymu i luster, walce kretów i kontrkretów, podwójnych i potrójnych agentów… Ale historia, jaką jej właśnie opowiedział, była przypowieścią o daremności oszustwa. Zastanowiła się, czy właśnie dlatego ją przywołał. – Carnivia jest interesująca – rzekł, i po tonie poznała, że nie jest to już towarzyska rozmowa. – Co wiesz o podziemnej sieci? – Podziemna sieć? Nie spotkałam się z takim określeniem. – Jak wielu ludzi. Ale to, co nazywamy World Wide Web, wbrew swej nazwie stanowi tylko niewielką część internetu. To jak ocean: nasze statki pływają tylko po powierzchni. Internet ma niedostępne dla większości ogromne głębiny, gdzie mieszkają dziwaczne, bezkształtne stwory, bezpieczne od ciekawskich spojrzeń. Niektórzy nazywają je podziemną siecią, inni mroczną siecią, jeszcze inni niewidzialnym internetem. – Wstał i z poważną miną zaczął krążyć po pokoju, zakładając za plecami poznaczone starczymi plamami dłonie. – Paywalle, serwery bez adresów IP, zlokalizowane w krajach rządzonych przez skorumpowane reżimy, wirtualne komputery ukryte w wirtualnych proxy… Wiele jest sposobów ukrycia się w sieci, jeśli taki jest twój cel. A jednak coraz częściej mieszkańcy tej podziemnej sieci chcą także dostępu do ogromnych zasobów i populacji normalnego internetu. Szukają więc ostrożnie miejsc, gdzie oba światy się częściowo pokrywają. Nie po raz pierwszy Holly musiała się zastanowić, jak bardzo Ian Gilroy przeszedł w stan spoczynku. Jak na człowieka w swoim wieku był zadziwiająco dobrze poinformowany o takich tajemniczych zjawiskach. – A to prowadzi nas do Carnivii – mówił dalej. – Daniele Barbo zbudował miasto z linii kodu. Kodu będącego zarówno w nowym, jak i dawnym sensie tego słowa algorytmem szyfrującym tak skomplikowanym, że nikt dotąd nie zdołał go złamać. Carnivia jest jak Lizbona w czasie drugiej wojny światowej albo Berlin z czasu zimnej wojny: miastem pomiędzy granicami. Takie miejsca są bardzo atrakcyjne dla pewnego typu ludzi. Wśród

innych zalet ma również tę, że w tym mieście ludzie dysponujący sekretami i ludzie, którzy pragną je poznać, mogą się spotykać na równych warunkach. Przerwał i przyjrzał się jej, by sprawdzić, czy rozumie, co chciał powiedzieć. – Stany Zjednoczone mają szpiegów w Carnivii! – uświadomiła sobie nagle. – Oczywiście! Przytaknął. – W tej chwili do Carnivii przydzielono więcej analityków i ludzi, których można luźno określić jako agentów polowych, niż do jakiegokolwiek fizycznie istniejącego kraju, z jedynym wyjątkiem, jakim są Chiny. – Więc jeśli wyłączą Carnivię, ci ludzie zostaną odcięci. – A my stracimy ważne przejście do podziemnej sieci. W interesie Ameryki leży, aby włoskie władze znalazły inny sposób ratowania Mii. – Dlatego się pan opiekuje Daniele – powiedziała cicho. – Z powodu Carnivii… Gilroy kiwnął głową. – Oczywiście, kiedy obiecywałem jego ojcu, że będę miał na niego oko, nie mogłem wiedzieć, że pewnego dnia Daniele stworzy Carnivię. Matteo uważał, że Daniele nie jest zdolny do funkcjonowania w realnym świecie. – Wzruszył ramionami. – Pod pewnymi względami nadal tego nie potrafi. Jest paranoikiem, samotnikiem, jest uparty, skłonny do obsesji… A jednak te same cechy, które uczyniły go skażoną istotą ludzką, po przetłumaczeniu na kod stały się cudem, jakim jest Carnivia. – Uważam, że jest fascynujący – powiedziała. – To dobrze – odparł i przyjrzał się jej. I choć wiedziała, że nie pomyślałby nawet o uczynieniu jakiejś bezpośredniej sugestii w takiej sprawie, zrozumiała, że tymi słowami udziela jej błogosławieństwa, by rozważyła taką myśl i podążyła za nią do logicznej konkluzji. – Najlepszym rozwiązaniem, jak sądzę, byłoby, aby Daniele prywatnie i z własnej woli udostępnił dane porywaczy, równocześnie utrzymując publicznie, że odmówił karabinierom współpracy. W ten sposób przestępcy i szpiedzy nadal by wierzyli w niezależność Carnivii, a my byśmy wzmocnili użyteczny przyczółek w jego świecie. – Myślę… – Zawahała się. – Wydaje mi się, na podstawie wcześniejszych kontaktów, że łączy nas pewna więź… O ile taka więź między nim a dowolną osobą jest możliwa. – Naprawdę? Zarumieniła się. – Zaprosił mnie na randkę. Wobec tego wszystkiego, co się dzieje, chciałam odwołać spotkanie. Ale może to szansa przekonania się, czy byłby skłonny nam pomóc. – Tak… – mruknął, przeciągając to słowo tak, że stało się niemal dwoma sylabami. – Dobrze. Ale jak zwykle nie wspominaj o mnie. Z jakiegoś powodu nigdy mi nie ufał. Jeśli się dowie, że rozmawialiśmy, może zacząć coś podejrzewać. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzydzieści jeden Krążyła po celi – dwa kroki w poprzek, trzy wzdłuż. Ale nie było to takie pełne rozpaczy i beznadziei krążenie z poranka. Mia myślała. Chodząc, uniosła rękę i przesunęła po głowie. Pod miękką szczeciną skóra wydawała się obca i zimna. Przypominała jej o całowaniu ojca w policzek, o drapaniu szorstkiego zarostu. Kiedy Arlekin odprowadzał ją do celi, przez moment widziała ekran laptopa, a na nim zbliżenie własnej oszołomionej twarzy. Bez znajomej grzywy włosów głowa wydawała się mała, a oczy dziwnie ogromne. Ale to również coś jej przypominało. Kiedy młodzi rekruci przybywali do Camp Ederle, ze swoimi krótko ściętymi włosami nie wyglądali lepiej. Kilka zdań przebiegło jej przez głowę. Kodeks postępowania – nie te bzdury o byciu damą, które ojciec kazał oprawić i podarował jej pod choinkę dwa lata temu. Powiesiła to na ścianie w sypialni tylko po to, żeby mu zrobić przyjemność. Nie – to, o czym teraz myślała, to kilka zdań z wojskowego credo: Jestem amerykańskim żołnierzem. Jestem wojownikiem i członkiem zespołu. Jestem wyszkolony i sprawny, silny fizycznie i psychicznie. Nigdy się nie pogodzę z porażką. Normalnie ojciec unikał rozmów o pracy, ale kiedy Michael był mały, próbował odpowiadać na jego pytania, jakkolwiek byłyby głupie albo krwiożercze, ponieważ – jak większość oficerów – miał nadzieję, że syn pójdzie w jego ślady. A Michael spytał raz, jakie są obowiązki żołnierza, kiedy zostanie schwytany. Czy powinien uciekać, by zająć pościgiem większe siły nieprzyjaciela, czy raczej pogodzić się z losem, by armia amerykańska nie narażała swoich ludzi na jego ratowanie. Ojciec odpowiedział bez wahania. – Obowiązkiem schwytanego żołnierza z któregokolwiek z moich oddziałów jest przeżyć, kropka. Wie, że w końcu do niego dotrzemy, nieważne, ile czasu to zajmie i jakie są koszty. A więc jego jedynym zadaniem jest być tam, kiedy to nastąpi. Kiedy pomyślała o tych słowach, poczuła, że wraca jej odwaga, jakby dopływała do żył z ukrytego zbiornika. Wiedziała jednak, że zawsze tam była, że czekała na taką okazję. Już od dzieciństwa zdawała sobie sprawę z tego, że jest odważniejsza od Michaela. Czy chodziło o skok z trampoliny, czy sprzeciwienie się klasowym łobuzom, to właśnie ona nigdy się nie wahała. A jednak w takich rodzinach jak jej to chłopców zachęcano, by zwracali się do ojców „sir”, by strzygli się u wojskowego fryzjera w bazie, by uczestniczyli w obozach wspinaczkowych i kursach spadochronowych, organizowanych każdego lata przez siły zbrojne. W końcu do mnie dotrą. Moim jedynym zadaniem jest być tu, kiedy to nastąpi. Usłyszała brzęk łańcucha – ktoś otwierał drzwi. Ale tym razem, zamiast się kulić w kącie, wyprostowała się i odwróciła w stronę źródła dźwięku, gotowa stanąć twarzą w twarz

z porywaczami. Jestem wojownikiem i członkiem zespołu. Nigdy nie pogodzę się z porażką… ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzydzieści dwa Kat weszła do pokoju na poddaszu, gdzie miał swój gabinet Malli, szef informatyków carabinieri. Jak zawsze, każdą dostępną powierzchnię pokrywały części rozłożonych komputerów i plątanina kabli, choć w tym ogólnym bałaganie zdołał zrobić trochę miejsca na laptop Mii. – Coś pani pokażę. – Wyćwiczonym ruchem stopy Malli przepchnął swój fotel od jednego biurka do drugiego. – To nie jest prawdziwy twardy dysk Mii – wyjaśnił. – Zrobiłem dokładną kopię, na wypadek gdyby miał wbudowane jakieś kody niszczące. I proszę… Wcisnął kilka klawiszy na własnym komputerze i na ekranie pojawił się kompletny pulpit Mii, z katalogami oznaczonymi jako „Praca_domowa”, „Muzyka” czy „Cool”. – Wszystko to wygląda całkiem normalnie – powiedziała Kat, niepewna, co właściwie Malli chce jej pokazać. – No właśnie. Na pierwszy rzut oka całkiem zwyczajny windowsowy laptop. Ale przyjrzyjmy się systemowi operacyjnemu. – Przebiegł palcami po klawiaturze i ekran wypełniły migoczące znaki. – Jak pani zapewne wie, różne wersje Windows to tylko powłoka, ładny interfejs pomiędzy panią a MS-DOS, systemem operacyjnym, który wykonuje prawdziwą pracę. – Migotanie zamarło. – Zauważyła pani coś dziwnego? Kat przyjrzała się z bliska. – To… to rosyjski? Malli przytaknął. – To OS o nazwie Elbrus. Rosjanie nie mieli dostępu do MS-DOS, więc stworzyli własny system. – Ale czemu Mia Elston miała rosyjski komputer? – Nie miała. W pewnym momencie na jej maszynie wykasowano do czysta MS-DOS i zastąpiono go Elbrusem, tak by wszystko wyglądało na całkiem niezmienione. – Ale jaki to ma sens? – Tylko zgaduję. Ale ostatnio w Rosji działa sporo naprawdę groźnych hakerów. I kiedy amerykańskie nerdy nabierają wprawy w MS-DOS, rosyjski haker może nabierać wprawy na Elbrusie. Coś zaskoczyło w umyśle Kat. – A co z komputerem jej ojca? – To samo. A czemu pani pyta? – Elston mówił, że zainstalował na laptopie Mii rodzicielskie oprogramowanie szpiegowskie. Miało mu regularnie wysyłać raporty o tym, co ogląda w internecie. Ale co dziwne, te raporty nie wyglądały, jakby odnosiły się do rzeczywistości. Malli się zastanowił. – Jeśli był to przypadek spearphishingu… – Zauważył minę Kat. – To znaczy na przykład, że haker wysłał majorowi Elstonowi e-mail, w którym ostrzegał przed zagrożeniami dla dzieci, płynącymi z nienadzorowanego dostępu do internetu. Postarał się, by e-mail wyglądał jak wiadomość od autentycznego magazynu komputerowego, powiedzmy, łącznie z fałszywymi opiniami użytkowników, przyznających po pięć gwiazdek, oraz link do strony produktu… No

więc Elston ściągnął program na swój komputer i zainstalował go u Mii. W ten sposób haker mógł zarazić oba. – To aż tak łatwe? – O tak. Ale sprytnym zagraniem jest wykorzystanie ojca jako pośrednika. Większość nastolatków obecnie raczej się pilnuje i nie ściąga niesprawdzonych programów, ale ich rodzice są łatwiejszym łupem. On jest pewnie takim nadopiekuńczym tatusiem? – Bardzo, jeśli chodzi o Mię. – Co sugeruje, że cała zabawa była dopasowana konkretnie do nich. To skomplikowana operacja. Zresztą podobnie jak filmy. Ta sztuczka z wmontowanym linkiem to nie coś, co potrafiłby zrobić przeciętny użytkownik. Skomplikowana operacja… Miała podobne wrażenie, kiedy myślała, jak sprawnie porwano Mię z klubu. A teraz trafiła na kolejne świadectwo sprytu przestępców. Ale co to oznacza? To był dokładnie taki niewyraźny, ale obiecujący trop, jaki kiedyś z rozkoszą omówiłaby z Aldem Piolą. Kiedy znów usiadła przed swoim komputerem, uruchomiła wyszukiwanie symbolu czaszki ze skrzydłami, jaki zauważyła wytatuowany na ramieniu kobiety na nagraniach klub Libero. Jak odkryła, był to symbol wielokrotnie wykorzystywany w historii: od znaku HarleyaDavidsona po rzeźby na siedemnastowiecznych nagrobkach, gdzie stanowił metaforę przejścia od świata fizycznego do duchowego. Z podobnych powodów był często wykorzystywany przez wolnomularzy i podobne tajne stowarzyszenia. Poszukiwanie jakichś dziwnych, ezoterycznych znaczeń symbolu było kuszącą drogą, ale wątpiła, czy słuszną. Rysunek na ramieniu kobiety był raczej prymitywny – nie taki, jaki mógłby oznaczać wprowadzenie do jakiegoś kabalistycznego kultu. Po chwili natrafiła na jeszcze jedno odniesienie: Pierwszą misję bojową 490. Eskadra Bombowa wykonała w 1943 r. na bombowcach B25 Mitchell, noszących emblemat czaszki i skrzydeł, adaptację osobistych insygniów dowódcy. Z tego powodu eskadrę określa się czasem jako Śmierć z niebios (Death from Above). Death from Above… Niedawno widziała gdzieś te słowa, ale nie mogła sobie przypomnieć. Może gdzieś w bazie? Próbowała się cofnąć pamięcią do galerii handlowej przy Main Street, głównej ulicy w Camp Ederle, ale bezskutecznie. Wspomnienie się rozwiało. Było już po dziewiątej i Kat czuła się zmęczona. Pora wracać do domu i trochę się przespać. Wyciągała już rękę, by wyłączyć komputer, kiedy zauważyła, że wyszukiwarka pokazuje zaktualizowaną listę wiadomości. MIA: UDOSTĘPNIONO CZWARTY FILM Szlag… Wywołała portal informacyjny. Mia w pomarańczowym kombinezonie znów stała ze skutymi rękami wyciągniętymi nad ogoloną głową. Patrzyła prosto w obiektyw. Oczy miała otępiałe z bólu i zmęczenia, ale Kat zauważyła w nich także coś, czego wcześniej nie widziała, jakieś połączenie zaciętości i dumy.

Rozpoznała to spojrzenie. Sama miała taki wyraz twarzy, kiedy znosiła już zbyt wiele złośliwości i uznawała, że nie pozwoli na więcej. Ten wzrok mówił: Możecie ze mną zrobić, co chcecie, ale nie odbierzecie mi godności. Obraz zniknął, zastąpiony przez napis: Więzień zabezpieczony jest w pozycji pionowej skutej, przygotowany do rozpoczęcia procesu deprywacji snu. Lina umocowana do przegubów Mii została skrócona, by podciągnąć tak ramiona, że dziewczyna stanęła niemal na palcach. Maksymalny czas deprywacji snu AUTORYZOWANY przez CIA to 180 godzin, po których więźniowi należy umożliwić sen co najmniej przez 8 godzin. Pojawił się trzeci napis: DOBRANOC! Zmęczenie Kat ulotniło się natychmiast. Jeśli Mia nie będzie spała, to ona też nie. Zje coś, a potem wróci i zacznie analizować te nędzne tropy, jakie mieli – dopóki nie pojawi się coś lepszego. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzydzieści trzy Przed komendą Kat się zawahała. W trakcie swego życia i kariery zdarzało jej się walczyć z uzbrojonymi mężczyznami i wylatywać w powietrze. Regularnie ścierała ze swojej szafki seksistowskie obelgi, a niekiedy i gorsze rzeczy. Nie sprawiało jej problemów, by podejść do mężczyzny, który jej się spodobał, i powiedzieć, że ma ochotę iść z nim do łóżka, albo też wyjaśnić takiemu, który nie potrafił uznać odmowy, żeby poczołgał się z powrotem do macicy swojej matki i to ją przerżnął. Odkryła jednak, że ma opory przed tym, nad czym większość włoskich mężczyzn w ogóle się nie zastanawia: by samotnie iść do restauracji. To było coś, czego włoskie kobiety po prostu nie robią. Pieprzyć to. Jestem głodna. W promieniu stu metrów od Campo San Zaccaria było kilkanaście trattorie. Karabinierzy chodzili zwykle do najbliższej, Da Nino przy Campo San Provolo. Z tego właśnie powodu Kat zdecydowała się odejść trochę dalej, do Alla Conchiglia przy Fondamenta San Lorenzo. Zabrała ze sobą plik papierów, żeby zająć się czymś przy jedzeniu. Już w drzwiach zobaczyła przy najbliższym stoliku Alda Piolę. Trzymał w dłoni widelec, a przed sobą miał otwartą teczkę z dokumentami. Uniósł głowę i też ją zauważył. Wykonała w tył zwrot, żeby wyjść. Ale po sekundzie wróciła. – Nie widzę powodu, żeby chodzić gdzie indziej tylko dlatego, że ty tu siedzisz – powiedziała mu. – I wyglądałoby to bardzo dziwacznie, gdybyśmy usiedli przy różnych stolikach. Poza tym muszę z tobą porozmawiać. No więc równie dobrze mogę się przysiąść, a jeśli ci się to nie podoba, możesz wstać i wyjść, tylko że to by było bez sensu, bo dostałeś już jedzenie. Czy to moleche? Nie wiedziałam, że sezon już się zaczął. Nie powiedział jej, że za dużo mówi ani że nie wolno im się kontaktować. Wzruszył tylko ramionami i wskazał krzesło naprzeciwko – którego wciąż nie miała odwagi odsunąć. – Oczywiście, nic więcej z tego nie wynika – dodała, siadając. – Oboje poszliśmy dalej, jak to mówią. Wobec zamieszania, jaki ten romans spowodował w życiu ich obojga, nie był to może najbardziej taktowny dobór słów. Ale tego też nie skomentował. Przesunął tylko w jej stronę misę moleche. Nabiła jeden na widelec i ugryzła na próbę. Skorupa chrupkiego ciasta – ze szczyptą soli i kilkoma kroplami cytryny – eksplodowała jej w ustach, a słodki, smakowity sos z krabów popłynął do gardła. Przez długą chwilę milczała, koncentrując się na aromacie i smaku, które – bardziej niż cokolwiek – wyznaczały koniec zimy. Dwa razy do roku, nieodmiennie, babcia Kat – nonna Renata – wychodziła na targ, by kupić kosz żywych pajęczych krabów z laguny. Były dostępne tylko podczas nazbyt krótkiego sezonu, zwanego la muta – zmiana. W tym czasie małe kraby zrzucały skorupy, żeby wyrosły im nowe, większe. Jak większość wenecjan, nonna Renata podawała ten smakołyk nadziewany, z dodatkową zaletą, że to sam krab, nie kucharz, się tym zajmował – kraby umieszczano w misie mikstury, którą opychały się przez kilka godzin, nim wrzucano je na gorący olej. Na zewnątrz mógł panować mrok i chłód, ale pierwsze moleche w roku zwiastowały już

wiosnę, początek postu i przestawianie zegarów. Oznaczały, że już wkrótce targ pełen będzie chrupiących castauri, malutkich karczochów, zerwanych z łodyg, by zrobić miejsce dla swych większych braci. Pojawią się kiełki bruscandoli, pierwsze pędy chmielu, potem sparasini, pierwsze delikatne białe szparagi, i w końcu świeży groszek, rosnący w zasolonej glebie Sant’Erasmo i tak ważny dla letniego weneckiego risotto. Piola także nabił kraba na widelec. Właściciel restauracji podszedł nieproszony i nalał Kat wina. To było vespaiolo, ostre i kwaskowe, idealny kontrapunkt dla aromatycznych i słonych krabów. Kat zdawało się, że niewłaściwe jest takie delektowanie się jedzeniem i winem, kiedy Mia cierpi. Ale fakt ten sprawiał, że posiłek wydawał się ważniejszy: przypominał, co naprawdę się liczy. – Chodzi o to – zaczęła – że nie wiem, co właściwie robię. Bardzo mi zależy, żeby wywrzeć wrażenie na generale Saicie, ale nie mam nikogo, kto by mi powiedział, co jest ważne, co powinno być priorytetem. Robię się sfrustrowana, a przez to jeszcze bardziej zagubiona. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Chcę, żebyś znowu był moim szefem, Aldo. Jak byłeś, zanim wszystko spieprzyliśmy. Myślała już, że każe jej wyjść. Ale nie. – Jeśli mam być twoim szefem – odparł tylko – lepiej zacznij zwracać się do mnie „panie pułkowniku”. – Umowa stoi. Panie pułkowniku. Dolał sobie wina. – Nie pamiętam, żebym miał do czynienia ze sprawą bardziej paskudną ani sprytniej zaplanowaną, żeby zmusić nas do kręcenia się w kółko. Może opowiesz mi, czego się dowiedziałaś, a potem ja ci opowiem. Powiedziała mu wszystko. I prosty akt ubrania tego w słowa – i oceny jego reakcji, kiedy był zaintrygowany, zamyślony czy zaskoczony, kiedy kiwnięciem głowy aprobował jej decyzje albo zmarszczeniem brwi dawał poznać, że się nie zgadza – wszystko to pomogło jej uporządkować fakty we własnym umyśle. Jego telefon zabrzęczał w tym czasie kilka razy, ale Piola nie zwracał na to uwagi. – Ciągle się zastanawiam – dokończyła – czy cała ta sprawa nie jest zbyt… gładka. Hakerzy, filmy, maski, pożar… To wręcz niewiarygodne, żeby banda amatorów potrafiła zrealizować taki złożony plan, nie popełniając ani jednego błędu. Czy to tylko ja tracę rozum, czy dzieje się tutaj coś więcej? Piola przyjrzał się jej z powagą. – Zadaję sobie to samo pytanie – wyznał spokojnie. – Powiązanie między porywaczami i Azione Dal Molin, na przykład: gdyby trochę wcześniej nie wezwano mnie do zbadania tego szkieletu, nigdy pewnie bym się nad nim nie zastanawiał. Ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej robię się podejrzliwy. Czy to wtargnięcie było tylko manewrem odciągającym, mającym odwrócić naszą uwagę od porwania Mii? Czy tylko sztuczką, byśmy uwierzyli, że wiemy, kto za wszystkim stoi, podczas gdy rzeczywistość jest bardziej skomplikowana? – Ale jeśli to nie ci protestujący, to kto? Wzruszył ramionami. – Terroryści? Wątpię. Nie chowaliby się za lokalną grupą sprzeciwu, ale chcieliby sobie

przypisać tę akcję. Mafia? Też nie: żądaliby okupu, nie referendum. Ale kto jeszcze nam został? – Sami Amerykanie? – powiedziała wolno. Zerknął na nią badawczo. – Mówisz poważnie? – Sama nie wiem – przyznała. – Ale w klubie była kobieta, która mogła należeć do porywaczy, i miała na ramieniu coś, co mogło być amerykańskim wojskowym tatuażem. Wydaje mi się również, że Mię śledził więcej niż jeden zespół. – Wojskowa precyzja – mruknął jakby do siebie. – A kto jest w niej lepszy niż wojskowi? – Ale jeśli to oni, czemu porwali jedno z własnych dzieci, żeby poddawać je traktowaniu, które większość ludzi nazywa torturami? – Zbliżają się wybory lokalne – przypomniał jej. – Raffaele Fallici prezentował twarde stanowisko sprzeciwu wobec Dal Molin, prawdopodobnie zresztą nie on jeden. Teraz złagodził swoją opinię. – Zatem to, co zaszło, w pewnym zakresie dyskredytuje ruch Azione Dal Molin. Ale czy naprawdę tak bardzo przeszkadzali Amerykanom? – Spojrzała na Piolę. – Czy powinniśmy omówić tę hipotezę z Saitem? Zapytać, czy możemy dalej badać ten trop? – Nie – uznał Piola. – Saito jest zwierzęciem politycznym. Widziałem, jak się denerwował, że rozgniewamy Amerykanów dochodzeniem w sprawie tego szkieletu. Jeśli pójdziemy do niego teraz, każe nam zostawić ten wątek. Kiwnęła głową. Przypomniała sobie, jak chętnie Saito zgodził się, by pomogła w amerykańskim biurze oficera łącznikowego, i jak ustąpił wobec prośby majora Elstona, żeby ponownie przydzielić ją do sprawy. – Lepiej będzie, jeśli samodzielnie pójdziemy tym tropem, a do niego zgłosimy się dopiero wtedy, kiedy znajdziemy coś konkretnego – dodał. – To znaczy: o ile znajdziemy coś konkretnego. Na razie zostawili bardzo niewiele śladów. Zawahała się. – A co z Holly Boland? – Twoją amerykańską przyjaciółką? Jak mogłaby pomóc? – Nie wiem – przyznała szczerze Kat. – Nie jest całkiem niezależna, ale chce dotrzeć do prawdy tak samo jak my. Dyskusja trwała do późna. Karafka z winem została opróżniona i zastąpiona następną, z grappą. Nim wreszcie skończyli, ta również była prawie pusta. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzydzieści cztery Nigdy by nie uwierzyła, że stanie nieruchomo może być tak bolesne. Było do wytrzymania przez jakieś czterdzieści minut. Potem zaczęły się skurcze mięśni. Aby zmniejszyć obciążenie nóg, osunęła się tak nisko, jak tylko pozwalała lina. Ale to tylko dodatkowo obciążyło ramiona i po kilku sekundach czuła taki ból barków, jakby wbijano w nie rozżarzone do białości ostrza. Znowu więc stanęła na palcach, ale wtedy wróciły skurcze nóg. Próbowała wymyślić jakiś program ćwiczeń; robiła wykopy najpierw jedną nogą, potem drugą; podskakiwała w miarę możliwości. Pomagało przez jakieś dwadzieścia minut, a potem wrócił jeszcze gorszy ból. Pokój pogrążony był w ciemności, nie licząc kałuży światła z przenośnej lampy. Chwilami miała wrażenie, że w mroku widzi Bautę; filmował ją, a lampka kamery była czerwonym ognikiem wśród czerni. Po dwóch godzinach była wyczerpana. Najbardziej na świecie chciałaby teraz zasnąć, ale jeśli tylko rozluźniła pozycję, choćby trochę, mocniej obciążała ramiona, ból rozdzierał jej barki i kark i budził natychmiast. Usłyszała jakiś dźwięk i otworzyła oczy. Przed nią stał Arlekin; mrok skrywał jego zamaskowaną twarz. – Puśćcie mnie – błagała go. Przez chwilę milczał. A potem odparł tak cichym głosem, że ledwie go słyszała: – Twój kraj uważa, że można tak traktować ludzi, trzymając ich siedem dni bez snu. – Ale to nie ja! – wyjęczała. – Nie jestem Ameryką! Dlaczego odgrywacie się na mnie? – Nie jesteś Ameryką – przyznał. – Ale jesteś Amerykanką. Jesteś tym, co twój kraj nazywa „collateral damage”, a wszyscy inni niewinnymi cywilami. Według oceny ONZ ponad dwadzieścia tysięcy takich ludzi jak ty… dwadzieścia tysięcy!… zginęło zamordowanych przez twoich rodaków w samym Afganistanie. Zrobił krok naprzód i zobaczyła błysk fanatyzmu w jego oczach. – Niektórych zabiły drony wysyłane z baz we Włoszech. Jeśli twoje cierpienie ocali życie dziesięciu takim ludziom, czy będzie to opłacalne? A co z tysiącem? Dziesięcioma tysiącami? – Mam szesnaście lat. To chyba robi jakąś różnicę? – O tak. Szesnaście. W Ameryce jesteś jeszcze prawie dzieckiem. Za młoda na alkohol, za młoda, żeby głosować. Ale nie za młoda, żeby cię uwięzić. Ponad dwa tysiące dzieci uwięziono bez sądu w czasie tak zwanej wojny z terroryzmem. W Guantanamo też były dzieci, wiedziałaś o tym? Było nawet dwóch małych chłopców, schwytanych przez CIA wyłącznie po to, by uzyskać wpływ na ich ojca. Mieli na imię Jusef i Abid, byli w wieku dziewięciu i siedmiu lat. A może ci się wydaje, że jesteś wyjątkowa, jako kobieta? A więc z pewnością nie czytałaś raportu Antonia Taguby, byłego generała armii amerykańskiej, który napisał, że w więzieniu Abu Ghraib amerykańscy strażnicy filmowali się w trakcie gwałcenia zatrzymanych kobiet. To było po tym, jak fotografowali ich piersi, a ich pośladki wykorzystywali jako tarcze paintballowe. – Odetchnął. – Naprawdę masz szczęście, że stosujemy tylko oficjalne procedury. Te, które autoryzował wasz prezydent.

– Widzę, że jesteś szczery – powiedziała, starając się zachować spokojny ton. – Ale pokazałeś już, o co ci chodzi. Osiągnąłeś swój cel filmami. Czy nie lepiej byłoby mnie wypuścić? Pokazałbyś, że różnicie się od Ameryki, jesteście bardziej litościwi, humanitarni… Zaśmiał się – niedowierzające parsknięcie. – I co? Myślisz, że wasz prezydent powie: „Och, wypuścili ją! W takim razie lepiej zamknę jedną czy dwie bazy lotnicze”. Bycie litościwym niczego nie zmieni. Gwałtowność jego głosu przeraziła ją, ale nie rezygnowała. – Tak samo jak trzymanie mnie tutaj. Ameryka nie negocjuje z terrorystami. Wszyscy to wiedzą. – Tak? Więc dlaczego wycofujecie się z Afganistanu? – Pokręcił głową. – Posłuchają. Będą musieli. Ale, co ważniejsze, inni też. Wy, Amerykanie, jesteście tutaj tylko dlatego, że każdy rząd, jaki mieliśmy, był za bardzo wystraszony i za bardzo skorumpowany. Żaden nie odważył się powiedzieć, żebyście się wynieśli. Ale obywatele Włoch nie są tacy tchórzliwi. – A może obywatele Włoch będą się wstydzić tego, co robicie, i zdecydują inaczej… Nagle wybuchł w nim gniew. – Nie mów mi o wstydzie! To Ameryka powinna się wstydzić! I będzie! – O czym mówisz? – spytała lękliwie. – Wstydzić się czego? Co chcecie ze mną zrobić? Sięgnął do torby leżącej u swoich stóp i wyciągnął z niej coś. Pokazał jej – była to pielucha jednorazowa, tak duża, że pasowała na dorosłego. – Od teraz będziesz to nosić. Tak będzie wygodniej strażnikom, rozumiesz. Nie muszą rozkuwać więźniów nocą. A jeśli to dla więźniów poniżające… to przecież nie było niczyim zamiarem. No skąd. Czysty przypadek. – Machnął pieluchą. – Czasami nie zmieniają tego całymi dniami. Aż więzień dostaje odparzeń i skóra mu pęka od stania we własnym gównie. Odetchnęła głęboko. – Czekaj. Przecież zależy wam tylko na tym, jak to wygląda na filmach, tak? Więc pozwól mi wrócić do celi, a rano możesz przywiązać znowu. Będzie się wydawało, że stałam tu całą noc. – Dlaczego mam tak zrobić? – zapytał. – Bo nie jesteś złym człowiekiem – szepnęła. Postąpił o krok naprzód. Nie była pewna, czy zamierza ją uderzyć, czy uwolnić. Przez długą chwilę nie robił jednego ani drugiego. Za otworami maski widziała ciemną głębię jego oczu, długie rzęsy… Sięgnął do góry i odwiązał linę. – Dziękuję – wymamrotała, rozcierając nadgarstki. – Obiecuję, że nie pożałujesz. – Nic nie mów – rzucił ponuro. – Wracaj do celi. Jeśli powiesz jeszcze choć słowo, przywiążę cię z powrotem. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzydzieści pięć Holly Boland wyjęła z szafy mało używaną obcisłą sukienkę Stefanela z ciemnoszarego kaszmiru. W połączeniu ze stanikiem od La Perla Vicenza elastyczna wełna nawet jej żylastej sylwetce nadawała pozór wypukłości. Minęły tygodnie, odkąd miała na sobie coś innego niż mundur polowy, miesiące, odkąd się malowała albo zostawiała jasne włosy nieściągnięte w kok. Po ciężkich butach Belleville niskie szpilki, które także znalazła w szafie, wydawały się lekkie jak pajęczyna. Pajęczyna, która – trudno uwierzyć – piekła jak diabli, podczas gdy jej belleville były wygodne i znajome jak kapcie. Zamieniła szpilki na mokasyny Timberland i powiedziała sobie, że to niekonwencjonalne. Do Ca’ Barbo dotarła koło ósmej. Musiała cztery razy pociągnąć sznurek dzwonka i czekać kilka minut, nim wreszcie zjawił się Daniele Barbo, jak zwykle w bluzie i sportowych butach. Nigdy nie spotkała innego Włocha, który tak swobodnie by się ubierał, ale w końcu Daniele nie przypominał większości mężczyzn, a co dopiero Włochów. Prawie nie dał jej znaku, że ją poznaje, aż miała wrażenie, że powinna mu przypomnieć, kim jest. – Daniele? To ja, Holly… – Oczywiście. Wejdź. Nie ucałował jej w oba policzki, jak by to zrobiła większość wenecjan. Zastanowiła się, czy to z powodu okaleczonej twarzy, czy może wolał trzymać innych z daleka od brakujących uszu i odciętego nosa, pamiątkach z jego porwania. Zaprowadził ją na pierwsze piętro. Ca’ Barbo nie był duży – pewnie nie szerszy od nowojorskiego domu – ale piękny. Potężne dębowe belki podtrzymywały malowane sklepienia, a podłogę pokrywał geometryczny wzór kafelków, który kojarzył jej się z grafikami Eschera. Na ścianach tu i tam wisiały wspaniałe dzieła sztuki, przede wszystkim z dwudziestego wieku. Ojciec Daniele sprzedał dzieła rodzinnych dawnych mistrzów, by zainwestować w artystów nowoczesnych. Potem zapisał całą swoją kolekcję i sam pałac fundacji sztuki, noszącej obecnie jego imię. Daniele z kolei sprzedał meble – jedyną część Ca’ Barbo, której był właścicielem – by sfinansować stworzenie Carnivii. Pałac urządził tanimi, funkcjonalnymi meblami z Ikei, co tworzyło niezwykły kontrast. Zabrał Holly do dawnej sali koncertowej. Była cieplejsza niż reszta pomieszczeń, ogrzewana nie piecykiem, ale stojącymi pod ścianą czterema potężnymi serwerami NovaScale z migającymi w złożonym tańcu diodami. Tanie rolety wisiały między kolumnami okien. Butelka prosecco i dwa kieliszki były jedynym znakiem, że umówił się na randkę. – Przyniosłam ci prezent – powiedziała Holly. Wręczyła mu ramkę wielkości A4. Wewnątrz było równanie: K : = { (i, x) – Paradoks Turinga… – Pokiwał głową. – Wspaniały. Dziękuję. – Wyszukałam go w sieci. Turing wynalazł komputer. A to było jedno z równań, które to umożliwiły. Holly należała do tych nielicznych osób, które wiedziały, że odpowiednikiem bezcennej

kolekcji sztuki jego ojca były dla Daniele kartki z jego ulubionymi równaniami, którymi dekorował ściany Ca’ Barbo. Te równania uważał za równie piękne i przejmujące jak dowolny obraz. – Właśnie dostałem następną wiadomość – powiedział, zmieniając temat jak zwykle nagle. – To już druga w ciągu ostatniej godziny. – Mogę je zobaczyć? Wskazał jeden z monitorów. Podeszła i przeczytała otwarty na ekranie e-mail. Od: Mia Elston Temat: Tortura? Dowolna stała pozycja, utrzymywana przez długi okres, w końcu prowadzi do potwornego bólu. Po 18–24 godzinach w pozycji stojącej w tkankach nóg następuje akumulacja płynów. Kostki i stopy więźnia puchną, osiągając rozmiar dwukrotnie większy od normalnego. Obrzęk może sięgać wyżej, aż do połowy uda. Skóra napina się i jest bardzo czuła. Powstają duże pęcherze, które pękają i wydzielają wodnisty płyn… Akumulacja płynów organicznych w nogach powoduje zakłócenia krwiobiegu. Puls przyspiesza, mogą wystąpić omdlenia. W końcu następuje blokada nerek i zaprzestanie produkcji moczu. Obiekt popada w stan deliryczny, charakteryzujący się dezorientacją, lękami, iluzjami i halucynacjami wzrokowymi. Kiedy mocznik i inne metabolity akumulują się we krwi, więzień doznaje dręczącego uczucia pragnienia. – Jezu… – szepnęła, gdy skończyła. – Poszukałem, tekst pochodzi z pracy badawczej Departamentu Obrony. Powstał w czasie zimnej wojny – wyjaśnił Daniele. – To zabawne, ale wydaje się, że to komuniści wymyślili większość tych technik. Stalin nakazywał, by ludzie przyznawali się do spiskowania przeciw niemu, a równocześnie się upierał, że komunizm oznacza także szacunek dla człowieka pracy, a więc nie wolno człowieka pracy torturować. Jego tajna policja szukała metod torturowania ludzi tak, żeby nie wyglądało to na tortury. CIA zbadała, do czego tamci doszli, a potem włączyła rezultaty do swojego programu szkoleniowego, uczącego, jak się opierać tym technikom. – SERE – powiedziała. – Survive-Evade-Resist-Escape… Przeżyj, unikaj, opieraj się, uciekaj. Zaliczyłam poziom podstawowy, jak wszyscy kadeci. Kiwnął głową. – Kiedy prezydent Bush zażądał ostrzejszych przesłuchań po zamachu z jedenastego września, zwrócił się właśnie do psychologów SERE. Tak więc metody opracowane w czasie paranoi komunistycznej są wykorzystywane teraz w paranoi terrorystycznej. Krąg się zamknął. – A ta druga wiadomość? Daniele kliknął w ekran. Od: Mia Elston Temat: Tortura? No więc, Daniele, znalazłeś moje wielkanocne jajko. Teraz musisz podjąć decyzję, prawda? Zamkniesz Carnivię i skończysz to przedstawienie. Albo siądziesz i będziesz patrzył jak podglądacz, którym jesteś. Więc jak będzie? Wydaje mi się, że wiem, co wybierzesz. Problem polega na tym, że ludziom się to nie spodoba. Może zdecydują,

że to nie powinien już być twój wybór. Może to pożegnanie z Carnivią. – O co mu chodzi z tym jajem wielkanocnym? – zdziwiła się Holly. – To taki żargon. W grach to ukryta niespodzianka, do której mogą dotrzeć tylko bardzo wprawni gracze. – Gestem wskazał ekran. – Poprzedni film sam niechcący odblokowałem. Wydawał się tak udręczony, że spytała: – Dobrze się czujesz? – Mam wrażenie, jakbym sam ją torturował – odparł cicho. – Jakbym im jakoś pomagał. – Spojrzał prosto w twarz Holly. – Co powinienem zrobić? – Chcesz wiedzieć, czy powinieneś zamknąć Carnivię? Naprawdę byś to zrobił? – Wierzę w wolność internetu – oświadczył. – Ale nie oznacza to wolności, by robić takie rzeczy. Może czas już przyznać, że ludzie zawsze wykorzystają swobodę dla złych, a nie dobrych celów. – Czekaj! Zastanówmy się. To wygląda, jakby w tych przekazach brzmiały dwa różne głosy. Prawda? Są sami porywacze: chcą, żeby Carnivia dalej działała, bo to dla nich jedyny sposób osiągnięcia celów. Ale jest też ten drugi głos, który tak jakby się z tobą drażnił, całkiem jakby chciał, żebyś zamknął portal. Wygląda, jakby jego celem wcale nie była Mia. On chce wciągnąć w tę całą sprawę Carnivię i ciebie osobiście. – Tak. Ton jest inny. – Daniele mówił z wahaniem, jakby dopiero niedawno odkrył modulowanie głosu. Pokiwał głową. – Oczywiście. Musieli sobie wynająć jakiegoś wolnego strzelca. – Wynająć? To możliwe? – Oczywiście. Dzisiaj możesz w Carnivii wynająć hakera równie łatwo, jak moi przodkowie wynajmowali zabójcę na Rio Terrà Assassini. Ale trzeba uważać. Haker może się uważać za inteligentniejszego od ciebie… Prawdę mówiąc, niewątpliwie jest inteligentniejszy od ciebie. Na pewno nie zawaha się, by wykorzystać to, do czego go wynajęłaś, dla własnych celów. – To znaczy? – W tym wypadku być może tyle, że jest sprytniejszy od Daniele Barbo. – Spojrzał na serwery. – Nie tylko rządy są przeciwne niezależności Carnivii. Są też hakerzy, którzy marzą o jej wyłączeniu. – Dlaczego? – Sława. W tym świecie pierwsze zhakowanie takiego portalu jak Carnivia dałoby gigantyczny prestiż. A ten haker jest dobry. Bardzo dobry. Już teraz wyniuchał słabości, z których istnienia nawet nie zdawałem sobie sprawy. – Więc kto to taki? Jest jakiś sposób, żeby go wykurzyć? Daniele podszedł do długiego stołu, przysunął sobie krzesło i zaczął stukać w klawiaturę. – Co robisz? – spytała. – Crowdsourcinguję pytanie. Zajrzała mu przez ramię. Na ekranie zobaczyła znajomą stronę domową Carnivii – uśmiechniętą maskę i słowa „Wejdź do Carnivii”. Teraz jednak był tam również blok tekstu. Drodzy Carnivianie, użytkowniczka Carnivii we Włoszech została porwana – zabrano ją rodzinie w proteście przeciwko budowie amerykańskiej bazy wojskowej.

Wydaje się, że porywacze pozyskali wspólnika w samej Carnivii. Niektórzy z was mogą wiedzieć, kim jest. Jeśli tak, proszę, żebyście mnie zawiadomili. Daniele Barbo – Powinieneś dodać linki do wiadomości, które ci przysyłali. Może tutaj? – Wskazała palcem. – Wspomnij też o filmach. I ich przekazach sieciowych. Dopisał kilka linii. – Już. Gotowe. Czytając mu przez ramię poprawiony tekst, wyczuła, że zesztywniał. Spojrzała w dół i zobaczyła, że kosmyk jej włosów dotyka jego szyi, tuż poniżej kikuta odciętego ucha. Popatrzył na nią, ale natychmiast uciekł wzrokiem – rzadko dłużej utrzymywał kontakt wzrokowy, w dowolnej sytuacji. Choć w tej nagle naelektryzowanej atmosferze wyczuła, że teraz to coś innego. Wyprostowała się i chwila minęła. Daniele znowu odwrócił się do ekranu. – Nigdy jeszcze nie interweniowałem osobiście – powiedział. – Czuję się, jakbym przekraczał granicę. – Może jest trzecia droga? – Co masz na myśli? – Gdyby istniał sposób przekazania władzom, czego chcą – powiedziała wolno. – No wiesz, informacji o porywaczach… Ale tak, żeby nie przedostało się to do publicznej wiadomości. Zresztą to nie tylko pomoże uratować Mię. Może zdejmą ci też z karku tego hakera. Pokręcił głową. – Zasada nie jest zasadą, jeśli gotowa jesteś ją złamać, kiedy tylko zmienią się okoliczności. Ci, którym zależy na wolności internetu, zobaczą moją wiadomość i spróbują pomóc. Nagle pokój zalało pulsujące niebieskie światło. – Co to? – spytała, nagle wystraszona. Podeszła do okna i zobaczyła trzy biało-niebieskie motorówki policyjne, zbliżające się szybko do pomostu Ca’ Barbo. – Daniele, płyną tu trzy łodzie policji. Co zrobisz? – Nie wiem. Spróbuję zyskać na czasie, jeśli się uda. Odwrócił się do komputera i wpisał coś jeszcze. Trzask łamanego drewna z dołu sugerował, że gra na czas raczej nie będzie możliwa. Niezła randka, pomyślała. Wydawało się, że w ciągu kilku sekund do sali wbiegli ludzie w pełnym ekwipunku bojowym. Ale to kobieta w cywilnym ubraniu wystąpiła naprzód, trzymając kartkę. – Inspektor Pettinelli, CNAIPIC – przedstawiła się. Daniele uniósł brwi. Holly wiedziała, że w środowisku hakerów CNAIPIC – Krajowe Centrum Przestępstw Komputerowych i Ochrony Infrastruktury Krytycznej – było raczej tematem żartów. – Jestem uprawniona do odcięcia Carnivii od sieci. – Pettinelli spojrzała na cztery NovaScale. – Rozumiem, że to są serwery?

– Jeśli nie wie pani, co to za maszyny, pani inspektor – odparł chłodno Daniele – to ja nie mam zamiaru pani pomagać. – Może nie mam pańskich umiejętności kodowania, ale na pewno potrafię wyciągnąć wtyczkę. Przeszła za serwery, szukając źródła zasilania. Holly czuła, że serce podchodzi jej do gardła. Ona tylko wyłączy komputer, tłumaczyła sobie, ale nie mogła się pozbyć uczucia, że to coś poważniejszego. Wszystkie te miliony użytkowników, których awatary nagle zgasną… to było jak morderstwo. Inspektor Pettinelli wcisnęła przełącznik. Na ekranie przed Daniele zgasł obraz uśmiechniętej maski. A potem, po kilku sekundach, pojawił się znowu. Jak wszyscy w pokoju Holly odwróciła się do rzędu NovaScale. Nadal nie miały zasilania. Chyba tylko Daniele i Pettinelli zdawali się rozumieć, co zaszło. – A więc ma pan mirror – stwierdziła. – Mirrory – poprawił ją. – Więcej niż jeden. – Ale niezbyt wiele. Widziałam pańskie transakcje bankowe. Nie stać pana na wielokrotny hosting. – Przyglądała mu się z uwagą. – I nie podejrzewam, żeby powierzył pan mirror Carnivii jakiemuś przypadkowemu reżimowi na drugim końcu świata. Na pewno woli pan mieć je pod ręką. W miejscu, które uważa pan za bezpieczne. Daniele nie odpowiedział. – No cóż, gdziekolwiek są, wyśledzę je. I zdejmę z sieci. – Zobaczymy się w sądzie, ispettore – rzekł Daniele. Pettinelli pokręciła głową. – Rzeczywiście będziemy się często widywać, ale nie w sądzie. Zgodnie z ustawami antyterrorystycznymi jestem uprawniona do prewencyjnego zatrzymania pana. Nie jest pan aresztowany i nie będą panu postawione zarzuty, ale pozostanie pan pod strażą, dopóki nie nabierzemy przekonania, że uwolnienie pana nie stanowi dłużej zagrożenia dla bezpieczeństwa państwa. Daniele Barbo, pójdzie pan z nami. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzydzieści sześć Aldo Piola zmierzał do wielopiętrowego garażu na Tronchetto, by odebrać samochód i pojechać na ląd. Miał za sobą ciężki dzień i wiedział, że czeka go wiele jeszcze cięższych. Jednak mniej myślał teraz o porwaniu, a bardziej o rozmowie, którą w domu musi przeprowadzić z żoną. Obiecał Gildzie, że już nigdy nie znajdzie się sam na sam z Kat Tapo. To oznaczało, że nie będzie z nią pracował, a co dopiero jadł z nią kolacji. I nie warto nawet udawać, myślał smętnie, że rozmowy o pracy to coś innego. Właśnie dlatego, że praca była inna, że jego i Kat złączyła ekscytacja ważnym śledztwem, pochłaniająca wszystkie inne emocje, ten romans w ogóle się zaczął. Gdyby jego praca była bardziej podobna do przyziemnej, banalnej rzeczywistości małżeństwa i rodzicielstwa – codzienna młócka pralni, zakupów, prac domowych, upominania dzieci, żeby przy stole nie bawiły się telefonami – prawdopodobnie do niczego by nie doszło. Ale Kat była również najlepszym młodszym oficerem, z jakim pracował. Podobnie jak ona, potrzebował kogoś, z kim mógł się wymieniać pomysłami. Problem z takimi ważnymi sprawami polegał na tym, że człowiek mógł się stać małym trybikiem wielkiej maszyny, mógł karmić ją strzępkami dowodów, ale nigdy nie widzieć ogólnego obrazu. Dla dobra Mii musiał pracować z Kat. Dla dobra swego małżeństwa musiał być szczery z żoną. Gilda musi zrozumieć, że to czysto profesjonalna decyzja. Potem, kiedy śledztwo się skończy, napisze wniosek o przeniesienie. Będą pewnie musieli się przeprowadzić do Mediolanu albo Rzymu. Dzieci ciężko to zniosą, ale szybko nawiążą nowe przyjaźnie, a dla niego i Gildy będzie to nowym otwarciem. Może nawet uda się załatwić Genuę, gdzie mieszkają jej rodzice… Taki układ zaproponuje, choć może nie tak bezpośrednio. W tej sprawie będzie znowu pracował z Kat, ale już po raz ostatni. Odruchowo westchnął ciężko. Chociaż nie pochodził z Wenecji, z czasem pokochał to niezwykłe i cuchnące miasto. Oczywiście, latem tłoczyli się tutaj turyści, a zimą zalewała je woda, ale w tych zamglonych kanałach, w niesamowitych bizantyjskich pałacach wynurzających się z mrocznych przestrzeni laguny jakby zbudowały je syreny, było coś, co przemawiało do poetyckiej strony jego duszy. W Wenecji człowiek mógł uwierzyć, że jest bohaterem. Podejrzewał, że w Mediolanie czy Genui życie będzie bardziej prozaiczne. Zabrzęczał jego telefon. Wyjął go z kieszeni i odkrył, że to sygnał powiadomienia. Ktoś dzwonił, kiedy Piola był w restauracji, i nagrał się w poczcie głosowej. Połączył się ze skrzynką i usłyszał kobiecy głos. – Pułkowniku, tu dottora Iadanza. Chciałam przekazać, że zgodnie z pańską sugestią skontaktowałam się z profesorem Trevisano i chyba trafiliśmy na coś ciekawego. Może pan oddzwonić? Tym razem to on się połączył z pocztą głosową. Zostawił wiadomość, że spróbuje jeszcze raz, jutro. A potem uruchomił silnik i przez Ponte della Libertà, nad spowitymi mgłą wodami zatoki, ruszył do Gildy. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzydzieści siedem W swoim mieszkaniu Kat zalogowała się do Carnivii i przeczytała apel Daniele. Końcowy akapit brzmiał teraz: Kiedy to piszę, policja jest już na dole. Nie ma wątpliwości, że spróbują zablokować Carnivię. Podjąłem kroki, by temu zapobiec, ale żaden serwis nie jest bezpieczny przed zdeterminowaną władzą. Jeśli dzisiaj uda się im zamknąć nas z powodu tej jednej sprawy, jutro pojawi się następna, i jeszcze następna. Przyszłość Carnivii dzisiaj się waży. Sprawdziła ustawę antyterrorystyczną i odkryła, że władze mogą przetrzymywać Daniele bez postawienia zarzutów, jak długo zechcą. Kiedy uchwalano ustawę, środek taki został opisany jako ostateczny, ale bez żadnych określających go prawnych precedensów, nikt nie wiedział, co to tak naprawdę znaczy. Kat nie sądziła, by ktokolwiek u władzy rzeczywiście się przejmował, czy wyłączenie Carnivii pomoże, czy zaszkodzi poszukiwaniu Mii. Media żądały zdecydowanych działań, a ponieważ pozostawienie portalu w spokoju wyglądało raczej na brak działania, wyłączenie go uznano za lepsze rozwiązanie. Z drugiej strony jednak, w tej debacie zajmowała inne stanowisko niż Daniele. Dla niej zamknięcie lub pozostawienie Carnivii było kwestią czysto pragmatyczną. Oczywiście, wolność słowa to ogólnie coś dobrego, a cenzura jest ogólnie zła – ale jeśli wśród cenzurowanych treści jest też dziecięca pornografia, handel narkotykami i dane kradzionych kart kredytowych, to co w tym złego? W ramach obowiązków służbowych musiała czasem oglądać filmy przedstawiające przemoc seksualną wobec kobiet – tak obrzydliwą, że trudno sobie wyobrazić, by ktoś, kogo podniecają takie nagrania, powinien mieć możliwość dalszego ich oglądania. Daniele powiedziałby – była tego pewna – że żaden człowiek nie powinien mieć władzy dokonywania tak złożonych osądów moralnych. Ona jednak nie była przekonana, czy moralne uniwersum Daniele było miejscem, w którym chciałaby żyć. Z przyzwyczajenia sprawdziła swoją pocztę. Była zalogowana do Carnivii, więc widziała wszystko, co odbierała jako Colombina7759. Były tam powiadomienia o nowych plotkach na temat znajomych osób – Carnivia potrafiła znaleźć w połączonym komputerze informacje o tym, z kim człowiek pracował i kto był jego znajomym na Facebooku, więc informowała o wszelkich pogłoskach, jakie krążyły na temat tych ludzi. Niektóre wiadomości pochodziły od obcych, którzy trafili na jej profil na forum Dyskretnych Małżonków. A trzy napisał do niej Riccardo, ten mężczyzna, z którym ostatnio spędziła noc. Sprawdziła nagłówki: Spotkamy się znowu? Naprawdę chciałbym cię zobaczyć Ładne zdjęcie twoje i moje Zaskoczona, otworzyła ostatnią wiadomość. Nie odzywałaś się, więc pomyślałem, że prześlę ci drobną pamiątkę tamtej nocy… W załączniku było zdjęcie – a raczej, jak sobie uświadomiła, klatka z filmu – zdradzał to obraz w formacie letterbox. Pokój hotelowy w półmroku. Łóżko. Kat, naga, na równie nagim

Riccardzie. Niech to szlag, pomyślała, kiedy zrozumiała, co się stało. Ten fiut wszystko nagrał! Teraz, kiedy o tym myślała, rzeczywiście przypomniała sobie jego telefon, niewinnie oparty o butelkę wina. Dlaczego nie przyszło jej do głowy, żeby go sprawdzić? Ale to by znaczyło, że mu nie ufa, a wtedy naprawdę chciała wierzyć w fikcję, jaką stworzyła wokół tego wieczoru – że nie jest to smętne, ukradkowe, pozbawione znaczenia spotkanie z żonatym mężczyzną, ale raczej ekscytująca i romantyczna przygoda. Idiotka! Kiedy tylko minął początkowy gniew i niesmak, instynkt natychmiast podpowiedział jej, żeby odpisać mu, umówić się na spotkanie, a potem aresztować. A przynajmniej pokazać legitymację carabinieri i natchnąć go bojaźnią bożą. Ale teraz nie było na to czasu. Zresztą ten incydent nauczył ją czegoś ważnego. W Carnivii nikt nie jest tym, za kogo się podaje. Spotykała się z takimi typami jak Riccardo, ponieważ była śmiertelnie znudzona. Serwis stanowił ujście, dawał posmak ryzyka, niebezpieczeństwa… Tak jak dla Mii wyprawa do klubu swingersów, żeby zobaczyć, co się tam dzieje, było przejawem cichego buntu przeciwko wojskowej rodzinie. Mia miała pecha i została porwana. Kat wykpiła się stosunkowo tanio. Ale prawdziwy dreszcz podniecenia budziła u Kat praca, którą kochała. Dawała więcej satysfakcji i bardziej uzależniała niż dowolna noc z obcym mężczyzną. Praca, którą kochasz, z mężczyzną, którego kochasz, odezwał się głos w jej umyśle. Ale głos nie mówił prawdy, to wiedziała. Niczego już nie było pomiędzy nią i Aldo Piolą – i nigdy niczego nie będzie. Położyła dłonie na klawiaturze i kilkoma szybkimi ruchami zamknęła swoje konto na Dyskretnych Małżonkach. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzydzieści osiem Mię zbudził dotyk dłoni na ramieniu. Arlekin przykucnął przy jej materacu. – Obudź się, Mia. Mamy pracę do wykonania. Serce jej zamarło. „Praca” była eufemizmem na te rzeczy, które z nią robili. – Chcę, żebyś wiedziała, że to nie jest mój wybór – dodał, jakby czytając jej w myślach. – Ale twój rząd ani mój nie zostawiają nam innej możliwości. Dali jej kartkę, na której pospiesznie nabazgrali, co powinna powiedzieć. Zapaliła się czerwona lampka na kamerze. Patrząc w obiektyw, wygłosiła wypisane słowa: – To wiadomość od Azione Dal Molin w reakcji na przeprowadzoną przez władze włoskie próbę zamknięcia portalu Carnivii. Azione Dal Molin chce pokazać, co się stanie, jeśli ten kanał komunikacji między moimi porywaczami a obywatelami Włoch nie pozostanie otwarty. Światełko zgasło. Czekała. Po chwili usłyszała głuche stuki z pokoju obok. Brzmiały jak ciosy, jak uderzenie ciała o ścianę. Walczą, pomyślała nerwowo. Ale o co? Czy ją wypuścić? Zgwałcić? Zabić? Nie miała pojęcia. Najwyraźniej coś się stało – coś, na co nie byli przygotowani. Cokolwiek słyszała, było częścią ich reakcji. Zadzwonił łańcuch i otworzyły się drzwi. Zesztywniała, ale z ulgą zobaczyła, że to Arlekin. Wszedł i gestem kazał jej wstać. – Czego chcesz? – spytała. Przytknął palec do warg, nakazując jej milczenie. Potem wskazał zamek jej pomarańczowego kombinezonu i wykonał ruch, jakby go rozpinał. Posłuchała zdenerwowana. Kiedy została w samej bieliźnie, powoli obszedł ją dookoła, przyglądając się uważnie. Próbowała się zmusić, by nie okazywać lęku. Uświadomiła sobie, że mimowolnie naśladuje pozycje żołnierzy, wśród których się wychowywała: wyprostowana, ramiona do tyłu… Arlekin parsknął. Położył jej dłonie na barkach i poprawił nieco postawę, jak sierżant na ćwiczeniach musztry. I nagle sobie uświadomiła: to nie jest ten sam człowiek. Maska była taka sama, ale człowiek, który ją nosił, był parę centymetrów niższy od tamtego, którego w myślach nazywała Arlekinem. Był też bardziej krępy. Ulga, jaką czuła, ulotniła się natychmiast. Znów podjął oględziny, pogwizdując cicho pod nosem. W pewnym momencie wziął ją za rękę i dokładnie obejrzał nadgarstek. Sprawdza, czy kajdanki nie zostawiły śladów. – Jest pan lekarzem? – spytała. – Dottore? Prawie od niechcenia machnął ręką, trzymając łokieć blisko ciała; przedramię przesunęło się ku niej tak, że grzbietem dłoni uderzył ją w brzuch. Z bólu zgięła się wpół, niezdolna do wydania dźwięku. Kiedy próbowała złapać oddech, on znowu przytknął palec do ust: Nic nie mów.

Potem sięgnął do jej głowy; chwycił ją mocno w dłonie, jakby chciał skręcić jej kark. Z trudem powstrzymywała krzyk, ale nie robił jej krzywdy, po prostu przekręcał jej głowę w jedną i drugą stronę. Kiedyś badał ją lekarz, gdy przewróciła się na snowboardzie. Robił wtedy coś podobnego, żeby sprawdzić, czy nie uszkodziła kręgosłupa. Wyraźnie zadowolony, odsunął się i gestem kazał jej wciągnąć kombinezon. Potem wyszedł, ale wrócił po kilku minutach, razem z Bautą. Nieśli dużą płytę sklejki i kilka desek. Wtedy zrozumiała, że to, co słyszała wcześniej, to nie była walka. To było ćwiczenie. Nie miała pojęcia, do czego mają służyć te deski, ale pogwizdujący mężczyzna najwyraźniej szkolił pozostałych w ich użyciu. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

DZIEŃ TRZECI ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Trzydzieści dziewięć Zbliżając się do Campo San Zaccaria, Kat zauważyła Piolę – niósł torbę turystyczną i był nieogolony. A zatem żona wyrzuciła go z domu… Kat miała nadzieję, że to nie z powodu ich wspólnej kolacji, która w końcu była spotkaniem ściśle roboczym. Ale obawiała się, że tak właśnie się stało. Był taki czas, że by go zapytała. Ale teraz sytuacja się skomplikowała, więc Kat powiedziała tylko: – Dzień dobry, panie pułkowniku. – Buongiorno, kapitanie – odparł tak samo neutralnym tonem. Wewnątrz od razu podeszła do komputera. Ku swemu zaskoczeniu zobaczyła, że jest wylogowana. Kiedy ponownie wpisywała hasło, zauważyła, że inni robią to samo. – Jakiś problem z naszą siecią – rzucił któryś z sąsiadów, wzruszając ramionami. Odezwał się do niej po raz pierwszy od miesięcy. Nie skończyła nawet logowania, kiedy ekran pociemniał nagle, potem pojawiła się uśmiechnięta maska Carnivii i obraz natychmiast przeskoczył do filmu. Mia z kartką w dłoni… – To wiadomość od Azione Dal Molin… Wokół Kat ze wszystkich komputerów rozbrzmiewały te same słowa. Patrzyła wzburzona; po cięciu film pokazał Mię, w tym samym pokoju, w samej bieliźnie. Była skuta i miała zawiązane oczy; stała przed drewnianą ścianą. Pojawił się napis: W PROCEDURZE WALLINGU WIĘZIEŃ ZOSTAJE USTAWIONY PRZED ŚCIANĄ. WIĘZIEŃ MA ZAWIĄZANE OCZY. WIĘZIEŃ JEST NAGI. Mężczyzna w masce arlekina pojawił się w kadrze i obwiązał ręcznikiem szyję Mii, jak w szatni sportowej; ręcznik złożył w pętlę, żeby nie spadł. Jego ruchy, jak niektórzy ocenili później, wydawały się niemal czułe i delikatne, jakby matka zawiązywała dziecku szalik w chłodny poranek. WALLING TO JEDNA Z NAJBARDZIEJ SKUTECZNYCH METOD, PONIEWAŻ WYCZERPUJE WIĘŹNIA FIZYCZNIE I WYWOŁUJE UCZUCIE STRACHU, GDYŻ WIĘZIEŃ WIE, ŻE WALLING BĘDZIE POWTÓRZONY. Nagle, wręcz szokująco gwałtownie, mężczyzna chwycił Mię za głowę, oburącz, po obu stronach, i cisnął nią o ścianę, tak że całą energię uderzenia przyjęła na ramiona. Siła wstrząsu była taka, że wszyscy twardzi oficerowie karabinierów syknęli mimowolnie. Kiedy zatoczyła się do przodu, mężczyzna pochwycił ją, postawił na nogi i znowu cisnął na ścianę. Tym razem, kiedy się odbiła, uderzył ją w twarz. W RAZIE POTRZEBY NASTĘPUJE CIOS OBRAŹLIWY. Prawie bez żadnej przerwy, jak się zdawało patrzącym, Mia została pchnięta na ścianę po raz kolejny, bezbronna jak szmaciana lalka. Potem na ekranie znowu pojawił się napis: WALLING MOŻNA POWTÓRZYĆ DWADZIEŚCIA DO TRZYDZIESTU RAZY W JEDNEJ SESJI. Film pokazał Mię skuloną na podłodze. ODSTĘP CZASU MIĘDZY SESJĄ PIERWSZĄ I DRUGĄ MOŻE BYĆ TAK KRÓTKI JAK JEDNA GODZINA. OPISANY POWYŻEJ PROCES, ŁĄCZNIE Z OKRESAMI

PRZEJŚCIOWYMI, MOŻE TRWAĆ DO TRZYDZIESTU DNI. Ekrany pociemniały. A po chwili wróciły normalne wygaszacze ekranu. – Ja pieprzę… Co tu się stało? – odezwał się mężczyzna po prawej stronie Kat. – Jak to w ogóle możliwe? Generał Saito wezwał wszystkich na odprawę. Powitał ich z ponurą miną. – Jak się zdaje, kiedy Malli podłączył do swojego komputera kopię twardego dysku Mii, wirus dostał się do naszego systemu i dał porywaczom ograniczony dostęp do naszej sieci. Wirus został już wykryty i usunięty. Nie muszę chyba tłumaczyć, że nawet słowo o tym zdarzeniu nie może wyjść poza ten budynek. – Zastanowił się. – Ten sam film został wysłany do „Corriere della Sera”, „La Repubblica” i innych. Zatem nie musimy specjalnie tłumaczyć, skąd o nim wiemy. – I jaka będzie nasza reakcja? – zapytał ktoś. – Wypuścimy Barbo? – Decyzja zapadła na najwyższym możliwym szczeblu. Ani rząd amerykański, ani włoski nie negocjują z terrorystami. A zatem nie podejmiemy żadnych działań w odpowiedzi na te groźby. Daniele Barbo nadal jest zatrzymany, a CNAIPIC nadal wyszukuje i odłącza serwery, obsługujące portal Carnivii. – A co z Mią? – spytała wzburzona Kat. – Co taka decyzja oznacza dla niej? – Uwolnienie Mii i aresztowanie jej porywaczy już wcześniej było naszym priorytetem. A zatem nic się nie zmieniło – oświadczył otwarcie Saito. Przerwał na chwilę, nim podjął: – Słuchajcie… Jestem tak samo jak wy wstrząśnięty tym, co widziałem. Ale to były trudne rozmowy, zwłaszcza wobec faktu, że nie mamy żadnych przyzwoitych tropów. Musimy zarzucić sieć szerzej. A to oznacza odszukanie i przesłuchanie każdego, kto wspierał ruch No Dal Molin od chwili jego powstania. Przesunął dłonią po twarzy i Kat po raz pierwszy zdała sobie sprawę z napięcia, w jakim musi działać. – Musicie wiedzieć, że od minionej nocy jest to oficjalnie wspólna operacja karabinierów, policji i wywiadu wojskowego. Nieoficjalnie padają pod naszym adresem pytania, dlaczego jeszcze jej nie znaleźliśmy. Za dzień czy dwa prawdopodobnie odsuną nas od śledztwa. Będę wdzięczny za wasze wysiłki, by ją odszukać. Nie mamy wiele czasu. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czterdzieści Piola złapał vaporetto i po pięciu minutach dotarł na wyspę La Giudecca, gdzie zameldował się w Molino Stucky Hilton. W Wenecji były tańsze hotele, ale wolał się zatrzymać w czymś większym, gdzie łatwiej zachować anonimowość. Poza tym lubił widok z górnych pięter na Wenecję. Ostatnio był tutaj kilka lat temu i pamiętał, jak pomyślał, że zrobili świetną robotę, przerabiając na hotel dawny młyn Stucky. Na La Giudecca działał kiedyś ciężki przemysł Wenecji, a po jego upadku cała wyspa popadła w ruinę; dawne fabryki lin i stocznie stały się siedzibą narkomanów i drobnych przestępców. Dolary Hiltona pomogły okolicy wyjść z tego kryzysu i doprowadziły do ekonomicznego ożywienia w czasie, kiedy żadna włoska firma nie chciała nawet tknąć tych terenów. W recepcji dowiedział się, że odkąd rozeszły się wiadomości o porwaniu, rezerwacje w hotelu spadły o trzydzieści procent. Amerykańskie rodziny, które przebywały tu na wakacjach, spakowały rzeczy i wyjechały. Nie było właściwie powodów, by sądzić, że protestujący porwą kolejnego nastolatka, ale nikt nie chciał ryzykować. Jak można się było spodziewać, poranne gazety nie pisały o niczym innym. Większość ciągle powtarzała powiedzonko, że Mia jest tak amerykańska jak klasyczne apple pie. Któraś wydrukowała nawet przepis, stosowany jakoby osobiście przez panią Elston. A „Il Giornale” – własność Berlusconiego i część tego samego koncernu, który kiedyś spowodował międzynarodowe zamieszanie, publikując zdjęcia topless Kate Middleton, przyszłej brytyjskiej królowej, nazwał Mię la Vergine Rapita – Porwaną Dziewicą; na okładce zamieszczono pochodzące z pierwszego nagrania wielkie zdjęcie, na którym wyraźnie było widać jej piersi; cały obraz, być może podświadomie, budził skojarzenia z Marią karmiącą małego Jezusa Michała Anioła. Jeden brukowiec jednak przebił wszystkich: PORWANA MADALYN SWINGERKĄ? – krzyczał wielkimi literami „Il Gazettino”; znak zapytania był sugestią, że sama gazeta nie do końca wierzy we własne szczęście, a co dopiero we własny artykuł. Poniżej umieszczono podtytuł, niewiele mniejszą czcionką: POŻAR W SEKSKLUBIE, GDY NASTOLATKA W RĘKACH PORYWACZY. Piola przejrzał tekst. Tak jak się spodziewał, „anonimowe źródło zbliżone do śledztwa” udzieliło ekskluzywnej informacji, skąd porwano Mię. Karabinierzy, jak pisano w artykule, badają teraz, „czy drugie życie Mii miało jakiś związek z porwaniem”. Tekst ilustrowały sensacyjne zdjęcia z internetowej strony klubu Libero. Piola pamiętał, jak szybko po zabójstwie Meredith Kercher włoska prasa zamieniła dwudziestoletnią Amandę Knox na „Foxy-Knoxy”. Nie miał wątpliwości, że teraz będzie podobnie. Dziennikarze niczego nie kochali bardziej niż tajemnic z erotycznym podtekstem, a problem, czy Mia była świętą, czy grzesznicą, będzie ich zajmować jeszcze przez wiele dni, jeśli nie tygodni. Znalazł blog Raffaele Falliciego. Polityk najwyraźniej także otrzymał nagranie wallingu: na blogu umieścił link do niego. Decyzja o zatrzymaniu Daniele Barbo była typowo nieprzemyślanym ruchem ze strony

karabinierów, próba wygrania w oczach opinii publicznej szybkim i pozbawionym znaczenia gestem, mającym więcej wspólnego ze światem polityki niż realnymi działaniami policji. Kiedy w końcu zrozumieją, że nie ma łatwych dróg na skróty? Mię uda się znaleźć jedynie poprzez rzeczywiste działania wywiadowcze, a w obecnym wieku oznacza to wykorzystanie pełnego zakresu możliwości obserwacji elektronicznej. Można jedynie mieć nadzieję, że sami Amerykanie nie będą tak opieszali. Zdziwiony Piola zajrzał do archiwum – pamiętał chyba, że dzień wcześniej Fallici głosił całkiem przeciwny pogląd. Ale tamten wpis został usunięty. Kliknął na jeszcze poprzedni. Sytuacja w Dal Molin jest skomplikowana i wymaga finezji, natomiast grozi nam, że władze znów ją spartolą. Dlatego właśnie oferuję swoje usługi jako neutralnego pośrednika w negocjacjach między władzami i protestującymi – bezstronny agent, któremu obie strony mogą zaufać, niemający żadnych osobistych poglądów na temat tego, czy obecność Amerykanów jest czymś dobrym, czy złym. Pragnę jedynie, by w tej sytuacji, która aż nazbyt łatwo może się przerodzić w niebezpieczną, zwyciężyła demokracja, i żeby zwyciężyła pokojowo. Piola parsknął niechętnie. Pamiętając płomienną mowę, jaką Fallici wygłosił w obozie protestujących, bardzo wątpił, czy czyta teraz opinię z tego samego okresu. Z boku na stronie umieszczono linki do innych blogów i filmów – oczywiście były tu wszystkie nagrania Mii oraz wideo nagrane przez Lucę Marchesina, kiedy przedarł się do bazy. Piola kliknął w nie i raz jeszcze obejrzał ziarnisty podskakujący i szarpany obraz noktowizyjny, gdy Luca biegnie do ciężarówki. Fragment, kiedy nagle powalił go sierżant Pownall, był tak samo dramatyczny, jak Piola go zapamiętał. Jak mówił sam Luca: był dobry w takich sprawach. Przypomniał sobie pewną frazę, coś, co powiedział chłopak, kiedy Piola pierwszy raz go przesłuchiwał: „Musiałem działać szybko, ich żandarmi zaczęli nas gonić już po paru sekundach”. No tak, to jasne. Ale czemu akurat to zdanie wydało mu się teraz istotne? Zastanowił się znowu. Pownall też powiedział coś zbliżonego, kiedy Piola dotarł do bazy. Zaraz, co to było? Próbował wyobrazić sobie tamtą scenę: siedział w podskakującym w błocie jeepie Pownalla, strzępy mgły płynęły w świetle reflektorów, jego czapka pułkownika na kolanie… Tak, to było to: „W bramach są alarmy, a kamery mają noktowizję, więc byliśmy przygotowani…”. Zadzwonił do Kat. – Miałaś rację – powiedział, kiedy odebrała. – Jest w tym coś więcej. Amerykanie mieli kogoś wewnątrz Azione Dal Molin. Kogoś, kto im mówił, co się dzieje. – Kogo? – Nie jestem pewien, ale chyba się domyślam. Przekazał jej instrukcje i dodał, że spotkają się za dwadzieścia minut w Campo San Zaccaria. Kiedy zatrzymany trafił do pokoju przesłuchań, weszli tam oboje. – Ettore Mazzanti – powitał Piola młodego człowieka z kucykiem. – Trzydzieści dwa lata, student. Pisze doktorat z nauk politycznych. Nawiasem mówiąc, kiedy ostatni raz widział się pan ze swoim promotorem?

Mazzanti popatrzył na niego czujnie. – Konsultuję się z nim od czasu do czasu. Czemu pan pyta? – Kiedy ostatnio rozmawialiśmy, nie wspominał pan, że jest studentem American College w Rzymie. Wzruszył ramionami. – Nie pytał pan. To ważne? – Jak to się stało, że amerykańska żandarmeria była gotowa na wasz atak w Dal Molin, Ettore? Mazzanti stłumił ziewnięcie. – Nie wiem, o co panu chodzi. Ze swoimi długimi włosami i w rozciągniętej bluzie był doskonałym obrazem wiecznego studenta. Ale Piola zauważył, jak umięśnioną ma sylwetkę – jakby regularnie ćwiczył. A spod rękawa wystawał mu tatuaż Betty Boop – dziwny wybór wzoru jak na uczestnika antyamerykańskich protestów. – Znasz angielski? – zapytał Piola w tym języku. – Trochę – odparł Mazzanti, także po angielsku. – A czemu pan pyta? – Mówisz z amerykańskim akcentem. – Mieszkałem jakiś czas w Stanach. – A do wojska wstąpiłeś kiedy dokładnie? – zapytał uprzejmie Piola. Mazzanti milczał przez chwilę. – Właściwie to do lotnictwa – przyznał w końcu. – Wyszedłem pięć lat temu. A czemu to pana interesuje? – Czyli formalnie nadal jesteś rezerwistą? Mazzanti oparł się wygodnie i skrzyżował ręce na piersi. – Życzę im szczęścia, gdyby spróbowali znowu mnie powołać. Ludzie się zmieniają, pułkowniku. – A czasami przechodzą do ciekawszych zadań. Na przykład praca tajnego agenta. Mazzanti nie odpowiedział. – No więc dla kogo naprawdę pracujesz, Ettore? DIA? CIA? INSCOM? Bo jednego jestem absolutnie pewien: nie jesteś zwykłym studenckim agitatorem. – Paranoiczne bzdury. – Mazzanti z niedowierzaniem pokręcił głową. – Nie wiem, co pan pali, pułkowniku, ale też bym chciał. Piola spojrzał mu prosto w oczy. – Daj spokój, Ettore – rzekł z naciskiem. – Porwano amerykańską nastolatkę, córkę jednego z waszych. Tajemnica operacyjna to rzecz godna pochwały, ale w tej chwili musisz nam pomóc ją znaleźć. – Gdybym mógł, na pewno bym pomógł. Ale nie mogę. Przykro mi. Po raz pierwszy odezwała się Kat. – Jest pewna dziewczyna, Ettore. Prawda? – Nie bardzo rozumiem. – Masz dziewczynę w grupie Azione Dal Molin. – Wskazała Piolę. – Mój szef pamięta, że kiedy był w waszym obozie, siedziała ci na kolanach. A to całą tę tajną robotę przenosi w całkiem nowy wymiar, prawda? Ale rozumiem, że trudno tego uniknąć. W końcu nadchodzi

taki moment, że wyglądałoby podejrzanie, gdybyś nie miał partnerki. – Chyba się pogubiłem – rzucił Mazzanti. – Co Lucia ma z tym wspólnego? – Ponieważ jeśli nie dostaniemy od ciebie tego, na czym nam zależy, następną osobą, do której się zwrócimy, będzie ona. Ciekawe, czy zauważyła u ciebie cokolwiek podejrzanego. Jakieś nieobecności, których nie potrafiłeś wyjaśnić, kiedy spotykałeś się ze swoimi prowadzącymi? Jakieś drobne oszustwa, do których byłeś zmuszony? – Pochyliła się. – Wyjaśnimy jej, oczywiście, że tajni agenci często są żonaci. Znalezienie dziewczyny wśród protestujących to dodatkowa przykrywka. Potem, jeśli nie będzie mogła przestać płakać, żeby nam pomóc, porozmawiamy z innymi. Zapytamy, czy zauważyli coś podejrzanego. Ta sprawa jest bardzo głośna, więc byłabym szczerze zdziwiona, gdyby twoje zdjęcie nie pojawiło się na pierwszej stronie jutrzejszego „Il Giornale”. Pewnie pomoże ci to w pracy. Milczenie trwało długą chwilę. – Jezu… – mruknął z niedowierzaniem Mazzanti. – Co za suka… – Jak mamy się do ciebie zwracać? – zapytał Piola. – Może pan mówić: Mazzanti… – Zawahał się, nim dodał: – Sir. – Dziękuję. – To jedno słowo zmieniało wszystko. Mazzanti praktycznie przyznawał, że obaj są wojskowymi. – Powiedzmy zatem, że miałeś zadanie infiltracji grup protestujących przed Dal Molin. Ale byłeś kimś więcej niż obserwatorem… Sam to widziałem. Byłeś przywódcą, agent provocateur. Dlatego ta akcja była tak dobrze zorganizowana. A teraz mam tu sprawę porwania, które było równie dobrze zorganizowane. I pytam sam siebie: czy jest między nimi jakiś związek? Mazzanti znów się zawahał. – Dawałem im ujście – powiedział. – Komu? – naciskał Piola. – Protestującym. Kiedy do nich dołączyłem, ciągle mówili, że trzeba przenieść działania na wyższy poziom. Flash moby, okupacje… wariackie, przypadkowe pomysły, ale niektóre mogły się okazać skuteczne. Pomyślałem, że gdybym zorganizował niewielki szturm, czuliby, że robią coś poważnego. – Ale uprzedziłeś swoich prowadzących, że przyjdą. – Oczywiście. – Mazzanti uśmiechnął się lekko. – Nie mogłem pozwolić, żeby narobili poważnych szkód. Ci budowlańcy mają napięte terminy. – A to amerykańskie dziecko i tak zostało porwane. – Tak, ale… – Bezradnie wzruszył ramionami. – Mógłbym przysiąc, że nikt z mojej grupy nie miał dość rozumu, a tym bardziej jaj, żeby coś takiego przeprowadzić. Niektórzy testowali takie pomysły, ale to było tylko takie gadanie. – Na przykład Luca Marchesin? Mazzanti przytaknął. – Wiedziałem, że nigdy nie pociągnie takiej sprawy dalej. Zresztą nie mówił tego nawet specjalnie poważnie. To było coś w stylu: „Dobrze by im zrobiło, gdybyśmy tak potraktowali któregoś z ich dzieciaków”. – Ale zamieściłeś to w raporcie? – Oczywiście. Ale nie jako coś, co mogłoby się rzeczywiście wydarzyć, rozumie pan. Tylko taki pomysł, który był omawiany. Żeby wiedzieli, jak silne uczucia budzą się w ludziach

w związku z Dal Molin. – Kim są ci „oni”, Ettore? Do kogo wysyłasz raporty? Swoim prowadzącym w Rzymie? Mazzanti pokręcił głową. – Rzym nie prowadzi tej operacji. Jestem tu oddelegowany krótkoterminowo, żeby budować swoją legendę. Moje raporty trafiają bezpośrednio do pułkownika Carvera i dyrektora Transformacji, Sergia Sagesego. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czterdzieści jeden Spotkali się z Holly w Hiltonie, w cichym zakątku baru na dachu, oficjalnie po to, by mogła im przekazać szczegóły swojej wczorajszej rozmowy z Daniele. Kiedy im powiedziała, że zdaniem Daniele porywacze zaangażowali jakiegoś hakera, Piola i Kat porozumieli się wzrokiem. Ta informacja potwierdzała chyba to, co wcześniej myśleli: porywacze byli za dobrze zorganizowani, by być tym, za kogo się podawali. – Jest jeszcze jeden powód, dla którego umówiliśmy się tutaj z panią – oświadczył Piola. – Całkiem możliwe, że porywacze mają powiązania z armią amerykańską. Holly wytrzeszczyła oczy. – Co? – Jeden z aktywistów Azione Dal Molin jest tajnym agentem amerykańskim – wyjaśniła Kat. – Meldunki wysyłał do pułkownika Carvera i do człowieka, który kieruje konsorcjum budowlanym, Sergia Sagesego. Jeden z raportów wspominał o rzuconej bez zastanowienia uwadze młodego aktywisty, że można by porwać amerykańskie dziecko. Holly pokręciła głową. – To jakiś obłęd. To niemożliwe. Nie do pomyślenia, żebyśmy w ogóle brali w czymś takim udział. Nie wobec kogoś z naszych. – Ale i tak musimy zbadać ten trop – stwierdził Piola. Zastanowił się. – Jakoś. Możemy porozmawiać z Sagesem, ale Carver… Przyglądała mu się. – O nie… Nie myśli pan chyba… – Zamilkła na moment. – Wy dwoje chyba nie powinniście razem pracować, prawda? Kat i Piola spojrzeli po sobie. – Zgadza się – przyznał po chwili Piola. – Znowu ze sobą sypiacie? – spytała bez ogródek. – Nie – zapewnił Piola. – I nie będziemy. Ma pani na to moje słowo. Holly kiwnęła głową. – No dobrze. Popytam trochę w waszym imieniu. Ale tylko dlatego, że moim zdaniem nic w tym nie ma. Chcę wam pomóc wyeliminować ten nieprawdopodobny trop i przejść do czegoś bardziej realistycznego. Czegoś, co rzeczywiście mogłoby nam pomóc znaleźć Mię. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czterdzieści dwa – Czyli teraz uważają, że Carver ma z tym coś wspólnego? Holly pokręciła głową. – To za mocno powiedziane. Są profesjonalistami. Uznają, że to może być zwykły zbieg okoliczności. Ale poprosili, żebym się dowiedziała, komu jeszcze pokazywał te raporty oprócz Sagesego. – Hm… – Gilroy opierał się o stół, ale teraz zaczął spacerować tam i z powrotem z rękami w kieszeniach. – Implikacje są takie, że to nie antyamerykańska grupa terrorystyczna stoi za porwaniem, może chodzić o jakieś mętne intrygi rozgrywane między nami… Opowiedziała Gilroyowi o przerwanej randce z Daniele, ale wyraźnie bardziej go zainteresowała nowa inicjatywa Pioli i Kat. – To możliwe? – spytała cicho. – Nie wyobrażam sobie. Ale to nie znaczy, że nie powinniśmy tego zbadać. Miejmy nadzieję, jak mówiłaś, że okaże się to jedynie należytą czujnością. Westchnęła. – Ale nie bardzo wiem, jak właściwie mam się do tego zabrać. Przecież nie mogę iść do pułkownika Carvera i zażądać, żeby dał się przesłuchać. – Nie. Ale ta ich hipoteza ma dwie części. Jedna, że sam Carver jest zamieszany. Druga, że Mia nie została wybrana przypadkowo. To może być dobre otwarcie: powiesz Carverowi, że próbujesz ustalić, czemu porywacze zadali sobie tyle trudu, żeby namierzyć akurat Mię. – Zobaczę, co da się zrobić. – Następnym problemem – mówił dalej – jest to, co zrobisz, jeśli na coś trafisz. – Nie rozumiem… – Nawet jeśli znajdziesz coś, co uzasadnia ich podejrzenia, przekazanie tego karabinierom może nie służyć interesom Ameryki. Gdyby było to coś, co nas dyskredytuje, na przykład, i mogłoby narazić naszych żołnierzy… – Milczał przez moment. – Chyba byłoby najlepiej, gdyby karabinierzy uznali tę linię śledztwa za niespecjalnie istotną czy obiecującą, przynajmniej na razie. Zrozumiała, co chce jej powiedzieć, i milczała. Gilroy pokiwał głową. – Inaczej mówiąc, Holly, powinnaś wywrzeć na swoich przyjaciołach wrażenie, że ten trop, który podsunął im Mazzanti… że same USAF mogą być jakoś zamieszane w to porwanie… to ślepy zaułek. Oczywiście ty sama powinnaś badać ten trop jak najdokładniej. Poradzisz sobie? – Chyba tak – odparła z wahaniem. – Jeśli będę mogła poradzić się pana we wszystkim. – Oczywiście. W każdej chwili możesz się ze mną naradzić. A na razie powinniśmy uważać, z kim jeszcze rozmawiamy. Kiedy odwróciła się już i ruszyła do drzwi, odezwał się jeszcze: – Jedna sprawa… Jak to się stało, że w sprawie tego wtargnięcia do Dal Molin zjawił się tutaj pełny pułkownik karabinierów? – Och… – Opowiedziała mu o szkielecie. – Wydaje się, że to był jedyny nieprzewidziany

przypadek w całej operacji – dodała. – Kiedy Mazzanti wysłał swoją grupę na plac budowy, nie mógł wiedzieć, że trafią na coś takiego. – Rzeczywiście… – W zadumie potarł dłonią podbródek. – Gdybym był pułkownikiem Piolą, bardzo uważnie bym się temu przyjrzał. – Dlaczego? – Dlaczego? – Wyraźnie zdziwił się jej pytaniem. – Bo ktokolwiek stoi za tą operacją, wyraźnie bardzo lubi, żeby wszystko szło dokładnie według planu. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czterdzieści trzy Po wallingu pozwolili jej spać przez kilka godzin. Obudziła się z wciąż obolałymi barkami; sińce znaczyły ręce w miejscach, gdzie Arlekin ją chwytał. Rozpięła kombinezon i ostrożnie sięgnęła czubkami palców do karku. Wydawało się, że nic nie było złamane. Jak wszystkie techniki, które stosowano wobec niej do tej pory, i ta wydawała się starannie dobrana, tak by nie powodować trwałych uszkodzeń ciała. To właśnie – ta przemyślana natura wszystkiego, co jej robili – wydawało się chyba jeszcze gorsze. Zadzwonił łańcuch u drzwi – to Arlekin przyniósł jej jedzenie. Tym razem było to prawdziwe jedzenie, a raczej to, co tutaj za takie uchodziło: makaron i puszka sprite’a. Pewnie nagroda, uznała, za to, że wytrzymała walling, który jej zaaplikowali wczoraj. – Jesteś złym człowiekiem – syknęła, kiedy postawił tacę. Nie przejmowała się już, czy go rozzłości. – To, co cię spotkało, to było ledwie pięć razy. Normalnego więźnia rzuciliby o ścianę sto razy, może więcej, podczas jednej sesji – oświadczył spokojnie. – I stosując o wiele większą siłę. – Więzień może zacząć zeznawać. Wtedy to się kończy. – Tylko jeśli jest winien. – Ameryka nie robi takich rzeczy niewinnym. – Proszę cię, Mio. Jesteś inteligentną dziewczyną. Dzisiaj jesteś zdenerwowana, to zrozumiałe, ale jeśli się przez chwilę zastanowisz, zrozumiesz, jak niemądre jest to twierdzenie. Obecnie w samym Guantanamo przebywa stu sześćdziesięciu czterech więźniów, przesłuchiwanych… torturowanych… przez ponad dekadę. A jednak przez cały ten czas nie dostarczyli władzom żadnego dowodu, który pozwoliłby postawić ich przed sądem. Czy są niewinni? Czy może stosowane metody przesłuchań są nieskuteczne? Jedno z dwóch. – Prezydent zapowiedział już, że chce zamknąć Guantanamo. – O tak. – Domyślała się, że pod maską uśmiecha się z goryczą. – Dekret z dwa tysiące dziewiątego roku. Wiesz, wiązaliśmy z Obamą wielkie nadzieje. Zapowiedział, że Guantanamo będzie zamknięte przed dwudziestym drugim stycznia dwa tysiące dziesiątego. Taka dokładna data… Można by pomyśleć, że jeśli spóźnią się choćby o kilka godzin, będą kłopoty. Ale ono nadal działa. A wiesz dlaczego? Pokręciła głową. – Ponieważ tak naprawdę nie zamierzał więźniom z Guantanamo urządzić procesów, a co dopiero ich wypuścić. Chciał ich przenieść do amerykańskich więzień, ale bez żadnych praw. Nawet wasz Kongres się na to nie zdecydował. No więc wciąż siedzą w Guantanamo. To taki stan zawieszenia. – Pochylił się do niej. – Dziesięć lat, Mio. Pomyśl. W tym więzieniu siedzą ludzie, których osadzono tam, kiedy byli młodsi od ciebie, którzy teraz spędzili tam ponad trzecią część swego życia. Możesz sobie wyobrazić ich rozpacz? – Tak – odparła spokojnie, lecz z naciskiem. – Mogę. To go zaskoczyło. – Poza tym Ameryka ma prawo się bronić – dodała.

Opanował się. – I my też mamy. – Ale jeśli akceptujesz tę zasadę… – zaczęła. Wyprostował się. – To wszystko jest bardzo ciekawe, Mio, ale to nie ciebie mamy przekonać. Muszę się zająć czym innym. Masz godzinę, zanim znowu będziemy musieli zacząć. Zabrał tacę i wyszedł. Zauważyła u niego, tak jak już wcześniej, lekki ton gniewu. Nie wtedy, kiedy mówiła mu, że jest zły – raczej wtedy, kiedy mu się sprzeciwiała. Lubi dźwięk własnego głosu, uznała. Lubi głosić kazania. Nie dyskutować. To ciekawe. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czterdzieści cztery Holly dostała się do pułkownika Carvera, mówiąc, że chce mu przekazać informacje o stanie majora Elstona. Tylko częściowo był to pretekst. Wiadomość o stosowaniu wallingu wobec jego córki była miażdżąca, a dobiła go druga – że o wizycie córki w klubie Libero piszą już wszystkie gazety. Holly nie widziała jeszcze, żeby się załamał. Jego twarde, żelazne opanowanie stanowiło tak wyraźny element charakteru, że kiedy osunął się i zaczął szlochać, była naprawdę wystraszona. – W pewnym momencie chwycił mnie za ramiona – opowiadała Carverowi. – Powtarzał bez przerwy: „Oddam im wszystko! Zrobię wszystko, co tylko zechcą!”. – Hm… – Carver się zamyślił. – A Włosi? Czy zbliżyli się do odszukania jej? Pokręciła głową. – Niestety, nie, sir. Dochodzenie zatacza coraz szersze kręgi. Ale wydaje się, że od pierwszego dnia porywacze nie popełnili żadnej pomyłki. – Zawahała się. – Karabinierom udało się ustalić, że jeden z protestujących, niejaki Mazzanti, w rzeczywistości pracuje dla nas. Na Carverze nie zrobiło to wrażenia. – Domyślałem się, że sprawa wcześniej czy później wyjdzie na jaw. A jeśli dzisiaj wiedzą o niej karabinierzy, bez wątpienia jutro trafi do włoskich mediów. Holly nie odpowiedziała. – Nie podejrzewam, by kogoś zaszokowało, że podjęliśmy kroki dla ochrony naszych baz. Fakt, że to grupa zinfiltrowana przez nasze źródło stoi za porwaniem, dowodzi tylko, jak bardzo są niebezpieczni. Jeśli już, to będziemy musieli się tłumaczyć, czemu nie mieliśmy u nich więcej ludzi. – Jeśli rzeczywiście ta grupa stoi za porwaniem, sir. Spojrzał na nią ostro. – Wśród carabinieri pojawia się opinia, że Azione Dal Molin może być fałszywym tropem – wyjaśniła. – No więc kto? I dlaczego, na miłość boską? – Nie sądzę, by już do tego doszli, sir. Ale zastanawiają się, do kogo trafiały raporty Mazzantiego. Poza panem, oczywiście, sir. – Dystrybucja jego raportów była ściśle ograniczona, podporuczniku – oświadczył, patrząc jej prosto w oczy. – Sagese z Transformacji. Mike Pownall z zabezpieczenia terenu. Jeden czy dwóch oficerów w moim sztabie, którzy podlegają mi bezpośrednio. To wszystko. Zanotowała w pamięci tę odpowiedź, by później ją przeanalizować. – Może więc chodzi o coś innego. Czy jednostka majora Elstona uczestniczyła w jakichś kontrowersyjnych akcjach… czymkolwiek, co mogłoby sprawić, że on albo Mia stali się wybranymi celami? – O niczym takim mi nie wiadomo. Recon Red jest RSTA dla 173. Co w tłumaczeniu z wojskowego oznaczało, że major Elston dowodzi grupą około osiemdziesięciu spadochroniarzy, których zadaniem jest rozpoznanie, zwiad i identyfikacja

celów poza liniami wroga. – To prawdziwy żołnierz – dodał Carver niepotrzebnie. – I to piekielnie dobry. Holly zrozumiała, że jako zwykły oficer łącznikowy, w dodatku kobieta, ona takim nie jest. – Tak też im powiedziałam. – Powiedzieliście komu, podporuczniku? – Wie pan, jacy są Włosi, sir. Uwielbiają swoją biurokrację. Karabinierzy chcieliby porozmawiać ze wszystkimi ludźmi majora Elstona, żeby sprawdzić, czy wykryją jakiś szczególny powód, że akurat jego córkę porwano. Martwię się, że jeśli pójdą tą drogą, będą musieli ograniczyć działania w prawdziwym dochodzeniu. Z drugiej strony, nie chcemy sprawiać wrażenia, że mówimy im, jak mają wykonywać swoją pracę. – Nie pozwolę, żeby moi ludzie byli przesłuchiwani jak przestępcy – zapewnił Carver. – Poza tym Recon Red jest na ćwiczeniach w Asiago. Jeśli zacznę ściągać żołnierzy z misji, bo tak sobie wymyślił jakiś carabiniere w dziwacznym kapeluszu i z czerwonym lampasem na spodniach, niedługo cały mój batalion będzie unieruchomiony. – Może ja mogłabym się tym zająć, sir – zaproponowała Holly. – Zbiorę szybko trochę szczegółów i przygotuję oficjalnie wyglądające raporty. To powinno wystarczyć, żeby przestali się nas czepiać. – Bardzo dobrze. Ale żeby to nie naruszało planu zajęć. – Oczywiście, sir. Mogę pojechać do Asiago, żaden problem. – I proszę mnie informować o majorze i pani Elston. Carver skinął głową na znak, że może odejść. Kiedy wyszła, przez chwilę zastanawiał się, siedząc nieruchomo. Potem podniósł słuchawkę telefonu. – Możemy mieć problem – oświadczył, kiedy ktoś odebrał. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czterdzieści pięć Kat raz jeszcze przeglądała ostatni film, ten o wallingu Mii. Przyszło jej do głowy, że jeśli była to zaimprowizowana na szybko reakcja na groźbę odłączenia Carnivii, porywacze mogli popełnić niewielką pomyłkę czy błąd, których do tej pory unikali. Piola stanął na nią. – Masz coś? Zniechęcona pokręciła głową. – Chociaż pojawia się dziwna niezgodność między tekstem a obrazem. – Cofnęła do pierwszego napisu. – Tu piszą „Więzień jest nagi”. A potem widzimy Mię, która nie jest. Ma na sobie ten kombinezon. – Która wersja jest poprawna? – Tekst jest dosłownym cytatem z instrukcji CIA. Więc czemu dali jej ubranie? Wydaje się, że głównym celem tego porwania jest zrobienie sensacji wokół działań CIA. To dziwne, że zrezygnowali z okazji do zwiększenia oglądalności. – Może zrobiła coś, żeby zasłużyć na ten przywilej. Albo mają już dosyć jej poniżania. – Co samo w sobie jest interesujące – mruknęła zamyślona Kat. – Sugeruje, że nie są tak bezlitośni jak ludzie, których naśladują. – Uniosła głowę. – Rozmawiał pan z Sagesem? – Tak. – Piola wydawał się zniechęcony. – Jakbym gadał ze ścianą. Dyrektor Transformacji okazał się równie nieskory do współpracy jak podczas pierwszego spotkania, rankiem po wtargnięciu protestujących. Otoczony prawnikami Costruttori Conterno oświadczył, że nie robił nic więcej, niż tylko pobieżnie przejrzał raporty Mazzantiego. Decyzje operacyjne dotyczące terenów robót należały całkowicie do Amerykanów. Prawników bardziej interesowała gwarancja, że karabinierzy nawet nie myślą o ustąpieniu przed żądaniami porywaczy. Ostrzegli stanowczo, że jakakolwiek próba poskutkuje natychmiastowym pozwem o miliony euro jako odszkodowanie za straty firm budowlanych. Zażądali już zapewnień i uzyskali je z najwyższych sfer rządowych, że obowiązująca polityka nieustępowania biorącym zakładników terrorystom będzie przestrzegana z absolutną stanowczością. Piola popatrzył Sagesemu w oczy. – Tak dla wyjaśnienia… Gdyby trzeba było dokonać wyboru między zorganizowaniem referendum i porzuceniem Mii, by gniła u tych porywaczy, wolałby pan, żeby zgniła? – Ale sytuacja nie stawia nas przed takim wyborem, pułkowniku – odparł uprzejmie Sagese. – Istnieje trzecia możliwość, to znaczy karabinierzy wykonają swój obowiązek i ją znajdą. Ale żeby odpowiedzieć na pańskie pytanie: nieważne, jak nieszkodliwe wydają się żądania porywaczy; jeśli im pan ustąpi, na drugi dzień będzie pan miał na głowie dziesiątki porwań. Piola uznał, że pora się wycofać. Wstał, ale kiedy już zmierzał do drzwi, Sagese go zatrzymał. – Przy okazji, pułkowniku, pomyślałem, że oddam to panu… Trzymał w ręku niewielki dokument w czerwonych okładkach, z wytłoczonym godłem

i słowami: Република Србија: Пасош. – Kierowca koparki zostawił to, kiedy uciekł – wyjaśnił Sagese. – Nie byłem pewien, co zrobić, kiedy moi ludzie to znaleźli, więc tymczasowo schowałem tutaj, do sejfu. Piola wziął dokument. Był to serbski paszport wystawiony na Tarina Krasnakiego. Pomyślał, że pasuje do podrobionego zezwolenia na pracę kierowcy. W przeciwieństwie do Serbii Albania była dostatecznie zaawansowana w staraniach o akcesję do Unii Europejskiej, by jej obywatele mogli legalnie pracować we Włoszech. Wydawało się jednak dziwne, że kierowca zostawił tak ważny dokument. Piola przypomniał sobie teraz o paszporcie, wyjął go z kieszeni i podał Kat. – Załóż akta tego człowieka jako zaginionego – polecił. – Wątpię, czy go znajdziemy, ale nigdy nie wiadomo. Czyjś głos przebił się przez gwar w pomieszczeniu. – Jest następny film! Wszyscy obecni karabinierzy zgromadzili się przy jednym z największych ekranów. Ktoś kliknął „Play” i zapadła cisza. Film zaczynał się od znajomych napisów: WEDŁUG USA WYMUSZONE STANIE NIE JEST TORTURĄ. Potem ekran pokazał siedzącą na krześle Mię. Miała skute ręce, a na sobie pomarańczowy kombinezon, ale poza tym nic nie wskazywało, by była źle traktowana. Kolejne napisy pojawiały się i zanikały na tle jej obrazu. OCEŃCIE SAMI. W ODPOWIEDZI NA TCHÓRZLIWE PRÓBY WŁOSKIEGO RZĄDU, BY CENZUROWAĆ NASZE WYSTĄPIENIA, ZWRACAMY SIĘ BEZPOŚREDNIO DO WŁOSKIEGO SPOŁECZEŃSTWA O POPARCIE NASZYCH ŻĄDAŃ WOLNEGO I UCZCIWEGO REFERENDUM. Z TEGO POWODU NIE BĘDZIEMY WIĘCEJ KORZYSTAĆ Z POŚREDNICTWA RZĄDOWYCH MEDIÓW, POZOSTAJĄCYCH POD WPŁYWEM USA. OD TEJ CHWILI PRZEMAWIAMY WPROST DO NARODU. DZISIAJ O 21.00 WIECZOREM MADALYN ELSTON NIE BĘDZIE TORTUROWANA. OGLĄDAJCIE TO NA ŻYWO W CARNIVII. Pojawił się internetowy adres Carnivii, a potem ekran pociemniał. – Co to znaczy? – zapytał któryś z oficerów. – To znaczy, że zmienili taktykę – odpowiedział inny. – To jak zwiastun filmu. Walczą o oglądalność. – Wydaje się, że znowu to porywacze ustalają warunki – rzuciła cicho Kat, zwracając się do Pioli. Pokiwał głową. – Holly się odezwała? – Zostawiła mi wiadomość. – I? – Rozmawiała z Carverem. Nie trafiła na żadne tropy, ale będzie nas informować. Z głosu wnioskuję, że nie ma wielkich nadziei. Nagle zorientowała się, że wszyscy obserwują ich ukradkowo. Wiadomość, że ona i Piola

znowu ze sobą rozmawiają, bez wątpienia obiegła cały budynek już w ciągu paru minut. – Może wolałby pan porozmawiać gdzie indziej? Machnął tylko ręką. – Nie mam nic do ukrycia. Co teraz? – Właściwie jest jeszcze jedno miejsce, którego dotąd nie zbadaliśmy. – To znaczy? – Wnętrza Carnivii. Uniósł brwi. – Teraz to chyba terytorium CNAIPIC? – Owszem, ale wydaje mi się, że cokolwiek ma związek z Carnivią, wymaga współpracy Daniele Barbo. A nie sądzę, żeby po zatrzymaniu bez postawienia zarzutów był szczególnie skłonny pomagać w tej kwestii CNAIPIC. – Myślisz, że zechce z tobą rozmawiać? – Myślę, że warto spróbować. Kiedy tylko Piola wrócił do swojego biurka, zadzwonił telefon. – Pronto? – Ispettore Marino, komenda policji w Padwie – zabrzmiał głos w słuchawce. – Czy to pułkownik Piola? Piola przyznał, że owszem. – Pytanie może pana zaskoczyć, pułkowniku, ale czy cokolwiek łączy pana z dottoressą Ester Iadanzą? – Dottora – poprawił odruchowo Piola. – Mówi o sobie dottora. Rzeczywiście, jest zaangażowana w jedno z moich śledztw. A czemu pan pyta? Głos inspektora Marino zabrzmiał ostrożnie. – A professore Cristian Trevisano? – On także. – Piola zaczynał mieć złe przeczucia. – Dlaczego pan pyta, ispettore? – Oboje nie żyją – oświadczył bez ogródek Marino. – Wydaje się, że zastrzelił ją, a potem siebie. Dzwonię, bo zostawił pan wiadomość w jej telefonie. Pomyślałem, że była może „w kręgu zainteresowań”, jak to mówią. – Była archeologiem sądowym – wyjaśnił ponuro Piola. Przypomniał sobie jej kształtną pupę, kiedy schodziła po drabince, jak spojrzał na nią z podziwem z dołu i natychmiast tego pożałował. Była inteligentna, pełna pasji i życia… a teraz była martwa. Usiadł ciężko, czując, że coś ściska mu żołądek. – Zabezpieczała dla nas szkielet z bazy Dal Molin. A Trevisano… rozmawiałem z nim o identyfikacji. – Wiedział pan, że byli kochankami? Piola zastanowił się chwilę. Oczywiście, to Iadanza rekomendowała mu profesora. Ale absolutnie nic nie sugerowało, że są uczuciowo zaangażowani. – Jest pan pewien? – Absolutnie. Znaleźliśmy ich w jego mieszkaniu, w łóżku. Oczywiście, z powodu obecności broni nie możemy wykluczyć gwałtu, ale wydaje się mało prawdopodobny. Obok łóżka stała butelka wina, a także miseczka oliwek, które zostały zjedzone, a pestki odłożone na bok. Moja hipoteza jest taka, że kiedy już skończyli z seksem, powiedziała mu, że odchodzi, a on nie mógł tego znieść. – Głos Marina brzmiał na przemian głośniej i ciszej, a sam

inspektor był trochę zdyszany. Piola odgadł, że rozmawiając z nim, ispettore szybkim krokiem maszeruje do baru na lunch. – W każdym razie pomyślałem, że pana zawiadomię, z zawodowej uprzejmości. – Bardzo jestem wdzięczny. I muszę panu powiedzieć, ispettore, że wątpię, by to wszystko wydarzyło się tak, jak pan opisał. Żadne z nich nie było typem porywczym. – Kto to wie… – Ton Marina był neutralny. – Kiedy chodzi o sprawy serca, wszyscy popełniamy szaleństwa. – Ale zbieracie wszelkie dowody? Poszukacie śladów mówiących, że oboje zamordowano? Na moment zapadła cisza. – Dlaczego pan to mówi? – spytał wreszcie Marino. – Czy pańskie dochodzenie mogło narazić ich na jakieś niebezpieczeństwo? – Nie, na pierwszy rzut oka nie – przyznał Piola. Prosił ich, jak pamiętał, żeby spróbowali zidentyfikować zaginionego partyzanta, tego, który przeżył, kiedy zastrzelono Maxa Ghimentiego i pozostałych. W tej wiadomości, którą mu zostawiła, Iadanza mówiła, że znaleźli coś ciekawego. Ale mówiła swobodnie, bez żadnej sugestii, że może czuć się zagrożona. – Ale myślę, że jednak warto dokładniej zbadać tę sprawę – dokończył. Głos Marino stał się nieco chłodniejszy. – Nie wiem, jak załatwiacie sprawy u siebie, pułkowniku, ale my w policji staramy się zebrać wszystkie dostępne poszlaki i dokonać profesjonalnej oceny, zanim zaczniemy marnować pieniądze podatników na zbędne dochodzenia. Nasz zespół bada miejsce zabójstwa i muszę zaznaczyć, że są niezwykle wręcz kompetentni. – Oczywiście – zapewnił Piola. – Nigdy bym nie podejrzewał, że jest inaczej. – Zresztą i tak odwołali nam wszystkie urlopy, żebyśmy mogli się zająć porwaniem tej amerykańskiej nastolatki. – Marino urwał znacząco. – Jak rozumiem, początkowo było to śledztwo karabinierów. – W rzeczy samej. I jesteśmy wdzięczni za pomoc policji – skłamał Piola. – Czy mogę je obejrzeć? – Co obejrzeć? – Mieszkanie profesora. – To miejsce zbrodni, pułkowniku. Nie możemy przecież dopuścić, by niechcący zatarł pan ślady. Prawda? Wyślę panu fotografie. Rozłączył się, zanim Piola zdążył mu wytknąć, że zatarcie śladów niczemu nie zaszkodzi, skoro nie będzie dochodzenia. Ponadto ciekawe, czemu Marino uważa, że w tę sprawę z pewnością nie był zamieszany ktoś jeszcze. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czterdzieści sześć Daniele przebywał w męskim skrzydle więzienia na La Giudecca. Jak wiele weneckich budynków publicznych był to dawny klasztor – jego piękna, choć zniszczona fasada kontrastowała z obecną funkcją. Kat słyszała, że mają tam nawet ogród otoczony murem; kiedyś to zakonnice uprawiały warzywa i owoce na własne potrzeby, dzisiaj zajmowały się tym więźniarki, a produkcja trafiała na cotygodniowy targ na Fondamenta delle Convertite. Kiedy weszła do pokoju spotkań, zaszokował ją wygląd Daniele. W tym krótkim czasie jego oczy się zapadły i błyszczały chorobliwie, jakby był nawiedzony. Kołysał się na krześle w przód i w tył. Kiedy usiadła, zauważyła, że pod rękawami koszuli ręce miał pokryte jakimiś bazgrołami. – Dobrze się czujesz? – Musisz mnie stąd wyciągnąć. Bezradnie rozłożyła ręce. – To nie ode mnie zależy. To nie zależy nawet od carabinieri. – Muszę załatwić parę rzeczy. Takich rzeczy, które mogą pomóc Mii. – Musisz mi pozwolić załatwić je za ciebie. – Ty? – Czemu nie? Mam konto w Carnivii. W jakimś stopniu się orientuję, jak działa. Wydawało się, że podjął decyzję. – Daj mi swój telefon. Zawahała się – to, o co prosił, bez wątpienia naruszało więzienne reguły – ale tylko przez moment. Kiedy tylko go dostał, wywołał przeglądarkę i przeszedł prosto do Carnivii. Błyskawicznie przebiegał przez całkiem jej nieznane polecenia i skróty. – Jak to… – zaczęła, ale jej przerwał. – Porozmawiamy za chwilę. W tej chwili muszę się skoncentrować. Przez kilka minut obserwowała, jak przerzuca wiadomości, odpowiada na niektóre i kasuje inne. Potem oddał jej telefon. – Zostawiłem cię zalogowaną z hasłem administratora. Będziesz mogła się bezpośrednio kontaktować z magami. Przez chwilę miała wrażenie, że przeszedł tutaj jakieś załamanie nerwowe. – Magami? – Nie kieruję Carnivią sam – wyjaśnił niecierpliwie. – Magowie to administratorzy. Eric, Anneka, Zara i Max. Możesz im ufać. – Ufać w czym? Odetchnął głęboko i zwolnił. – Ten apel poskutkował. Użytkownik Carnivii dał znać, że zaproponowano mu kupno filmów z Mią. Co istotne, pochodziły sprzed porwania; przynajmniej jeden przedstawia Mię w jej sypialni. Zmarszczyła czoło. – Jak to możliwe? – To RAT.

– Rat? Znaczy szczur? Chyba nie rozumiem, Daniele. – Remote Administration Tool. To stosunkowo prosty program, który pozwala przejąć cudzy komputer. Możesz otwierać pocztę właściciela, przeglądać pliki, zbierać hasła, kiedy je wpisuje… możesz też uruchomić kamerkę i filmować, a właściciel niczego się nie dowie. To też wyjaśnia, skąd porywacze Mii wiedzieli, że idzie do klubu. Śledzili ją również elektronicznie, nie tylko w realnym świecie. – Więc tak się dostali do jej konta w Carnivii? Zdobywając jej hasło? – Możliwe. To nie wyjaśnia wszystkiego, co zrobili. – Czy da się jakoś ustalić, kim jest ten haker? – Łatwo nie. Ale to nie znaczy, że nie możesz go złapać. – Jak? – Ma przynajmniej jedną słabość: swoje ego. Widać to po jego wiadomościach do mnie i po tym, że próbował sprzedać filmy Mii. Nie robił tego dla pieniędzy, ale żeby zaimponować innym hakerom. Jeśli zaproponujemy dostatecznie wielką nagrodę, może zechce dla niej zaryzykować. – Jaką nagrodę? Daniele wskazał ją palcem. – Ciebie. – Mnie? – Tak. Odszukaj go, podziwiaj, powiedz, że potrzebujesz jego usług i jesteś skłonna zapłacić. Prawie na pewno wpuści ci RAT do komputera, żeby cię sprawdzić. Nie będzie się spodziewał, że magowie wykorzystają to jako tunel do jego maszyny. Ale musisz być ostrożna. Radziłbym wykonać pełny backup maszyny, wyczyścić ją, a potem stworzyć całkiem nową wersję siebie. Wykasuj wszystkie dane, które pozwoliłyby mu odkryć, kim naprawdę jesteś albo gdzie mieszkasz. Zostaw dosyć, żeby wzbudzić wrażenie, że jesteś realną osobą. – Skąd będę wiedzieć, że go znalazłam? – Nie martw się, na pewno będzie chciał się pochwalić. – Wziął od niej telefon, otworzył listę wiadomości i pokazał jej. – To była jedna z odpowiedzi na mój apel. Czyli chciałbyś, żeby twoi przyjaciele mnie znaleźli? Powinno być zabawnie. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czterdzieści siedem Swoim małym fiatem 500 Holly ruszyła na północ, w stronę łańcucha gór, który wyrastał za północnymi równinami Veneto niczym ogromny, nieprzystępny mur z blankami przyprószonymi bielą. Jazda zajęła jej prawie dwie godziny, ale właściwie nawet tego nie zauważyła. Myślała o swojej misji – która w zasadzie polegała na szpiegowaniu własnego dowódcy. Ten sam niepisany kodeks, który podawał, że nie kwestionuje się rozkazów, mówił też, że nie wątpi się w ludzi, którzy je wydają. Przełożeni zawsze mieli rację; jeśli rozwój wydarzeń dowodził czegoś przeciwnego, człowiek uznawał to właśnie za brzemię dowodzenia: że czasem zła decyzja jest lepsza niż żadna. I musiałoby nastąpić jakieś dramatyczne naruszenie zaufania, zanim zacząłby się w jakikolwiek sposób skarżyć, oficjalnie czy nie. Kwestionowanie działań pułkownika było złamaniem kodeksu tak poważnym, że gdyby jej zamiary wyszły na jaw, prawdopodobnie stanęłaby przed sądem wojskowym. Ale była przecież Mia. Holly nikomu nie mówiła, że za każdym razem, kiedy na tych potwornych filmach patrzyła na Mię, widziała siebie. Wiedziała, jak to jest dorastać w bazie wojskowej, jako element wojskowego świata, ale przecież nie żołnierz. W końcu sama trafiła do wojska, ale był taki czas, kiedy równie łatwo mogłaby się zbuntować. Wiedziała też, jakie to uczucie, kiedy człowieka przygniatają cudze teorie, co to znaczy być kobietą. Wiedziała nawet, co to znaczy być torturowanym. Jak mówiła Daniele, jej szkolenie obejmowało podstawowy poziom SERE czyli Survive–Evade–Resist–Escape. Moduł „Resist” – opieraj się – miał za zadanie przygotować żołnierzy na to, co ich czeka, jeśli zostaną schwytani przez nieprzyjaciela. Po pierwszej wojnie w Iraku w szkoleniu dla aspirujących do oficerskich stopni kobiet dodano elementy poniżenia seksualnego. Oprawcami byli kadeci z ostatniego roku. Po zakończeniu kursu wszyscy udawali, że po prostu z pełnym zaangażowaniem grali swoje role. Ale ona wiedziała, że to nieprawda. Żaden aktor wczuwający się w rolę, a co dopiero młody oficer, nie mógłby tak udawać podniecenia, jakie widziała w oczach swoich „strażników”. Dla niej to właśnie było najgorsze: odkrycie, co naprawdę myślą o niej ludzie, którzy stanowili dla niej wzór, których uważała za przyjaciół. Wiedziała, że kadetki są przez niektórych lekceważąco nazywane „spody” – od spodni, dobre tylko, żeby naciągnąć na siebie i używać jak elementu odzieży. Ale nie spodziewała się, że będą wykrzykiwać to do niej tak jadowicie czy tak głośno, że usłyszy, jak kadeci, obok których się szkoliła, proponują, że rozgrzeją jej zimną lesbijską cipkę – i to kiedy wisiała półnaga i w łańcuchach pod strumieniami zimnej wody z węży, które trzymali. Więc jeśli istniała choć minimalna szansa, że to, co robi, pomoże Mii, zrobi to. W Asiago zjechała z autostrady i wkrótce wspinała się po marnych drogach na strome zbocza, a koła samochodu nigdy nie były dalej niż ćwierć metra od przepaści. Stoki były grubo pokryte śniegiem, a gałęzie sosen uginały się pod jego ciężarem. Kochała góry – każdej zimy ojciec przyjeżdżał tu z całą rodziną na narty. Teraz jednak była wdzięczna Włochom za małe i zwinne samochody, zwłaszcza kiedy mijała autobus lub ciężarówkę, zarzucające niebezpiecznie na serpentynach. Oddział Recon Red trenował w zalesionej dolinie, daleko powyżej linii śniegu.

Zlokalizowała ich bazę na odludnej polance i nie zdziwiła się, kiedy nie spotkała tam nikogo prócz dwóch obierających ziemniaki kucharzy. Jeden wyjaśnił jej, że oddział – około sześćdziesięciu ludzi – nie wróci do obiadu. – Znaczy, jeśli czegoś nie spieprzą – dodał. – Niech pani zaczeka, poruczniku, to zobaczy pani balony. – Balony? Pokiwał głową. – Skyhook. Trenują unik-ewak. Pierwszy przelot był dwadzieścia minut temu. Zaciekawiona, spojrzała w stronę ośnieżonych lasów. Skyhook – system ewakuacji lotniczej Fultona – rzadko był obecnie wykorzystywany, z wyjątkiem właśnie jednostek zwiadu, które musiały niekiedy wycofywać się z terenów zajętych przez nieprzyjaciela, a niedostępnych dla helikopterów. W takiej sytuacji samolot zrzucał dla każdego żołnierza zestaw złożony z balonu meteorologicznego, uprzęży i pojemnika z gazem. Po kolei, każdy z żołnierzy napełniał balon, który unosił go w powietrze. Następnie umocowana na samolocie konstrukcja w kształcie litery Y zaczepiała linę i żołnierza wciągano do wnętrza. System był prosty, prymitywny i wymagał idealnego zgrania w czasie: jeśli balon napełnił się za szybko, żołnierz płynął w górę, bez żadnego samolotu w okolicy i niczego, co uratuje go przez mroźną śmiercią; jeśli za późno, albo przechwycą go siły wroga, które widziały zrzut i znają jego położenie, albo całkiem się spóźni na przelot. – Jaki jest program? – spytała. – Jedna grupa się ewakuuje, druga gra złych facetów? Przytaknął. – I żeby ich lepiej zmotywować, goniący dostaną ciepłe żarcie, tylko jeśli im się uda. Szczerze mówiąc, stawiałbym na nich. Ale uciekinierów też mi szkoda. Jeśli ich złapią, źli faceci odegrają z nimi mały teatrzyk. Holly z trudem opanowała drżenie. Jednostki najbardziej narażone na schwytanie musiały zaliczyć SERE poziomu C. Ten „teatrzyk”, o którym mówił żołnierz, z pewnością będzie o wiele gorszy niż wszystko, co przeżyła sama. – Chyba pora na przedstawienie – dodał żołnierz, podnosząc głowę. Usłyszała warkot samolotu. Ośnieżony las odbijał dźwięk i nie dało się stwierdzić, z której strony nadlatuje. Jak na dany znak, nad drzewami pojawił się czerwony balon – na oko metrowej średnicy. Rósł i wznosił się coraz szybciej, a na wysokości mniej więcej dziesięciu metrów szarpnął i dalej sunął już wolniej. To szarpnięcie znaczyło pewnie, że podnosi ciężar człowieka… Rzeczywiście, nad korony drzew wysunęła się podwieszona pod balonem figurka w białym mundurze polowym. Holly mogła tylko sobie wyobrażać siłę tego szarpnięcia, odrywającego człowieka od ziemi, uczucie, kiedy balon ciągnął go w powietrze… – Mówią, że to niezła jazda – odezwał się kucharz. – Chociaż mówią to, kiedy są już bezpiecznie na ziemi. Pojawił się kolejny balon, trzydzieści sekund po pierwszym. Samolot był już widoczny w górze; sunął tuż nad drzewami, szybko i nisko; wielki Y na dziobie mierzył w linę pod pierwszym balonem. Zebrał żołnierza, wykonał ciasny zwrot i skierował się ku drugiemu. Odstępy między balonami, pojęła, były precyzyjnie wyliczone i zgrane z czasem, jakiego potrzebował samolot, by zakręcić. Następny balon wynurzał się już spomiędzy drzew.

Łącznie pojawiły się cztery i czterech żołnierzy bezpiecznie trafiło do samolotu. Kucharz uśmiechnął się lekko. – Wygląda na to, że moja forsa jest bezpieczna. Grupa była sześcioosobowa. Pół godziny później wróciła pierwsza ciężarówka z żołnierzami. Kiedy jedli, Holly wyjaśniła porucznikowi, który dowodził, że chce porozmawiać z jego ludźmi o majorze Elstonie. Nie wspominała o Carverze. – Jasna sprawa – odparł natychmiast. – Jeśli ma to pomóc tej małej majora, może pani rozmawiać, ile pani zechce. Korzystając z okazji, spytała o ostatnie akcje bojowe Kompanii Czerwonej. – Pięć tur w Afganistanie w ciągu sześciu lat. Głównie w prowincji Wardak. Trudne miejsce. – Gestem wskazał okolicę. – Wszystkim się wydaje, że Afganistan jest gorący, ale góry przez cztery miesiące w roku wyglądają jak tutaj. – Czy Recon Red był zaangażowany w jakieś… – Zawahała się. – Jakieś kontrowersyjne akcje? – To znaczy jakie, podporuczniku? – Sama nie jestem pewna. Ale cokolwiek, co mogłoby sprawić, że to właśnie major Elston stał się celem akcji odwetowej. Na przykład coś, co wiązało się z przesłuchaniami albo śmiercią cywilów. Poskrobał się po głowie. – O niczym takim nie wiem. W ostatniej misji przechwytywaliśmy kilka celów, żeby wywiad mógł ich przepytać. Dawali nam nazwisko, fotografię i lokalizację, potem wchodziliśmy na tereny talibów i zwijaliśmy ich. Ale tylko zabieraliśmy stamtąd i przekazywaliśmy dalej. Jak taksówka, tyle że pod kulami. Rozmowy z żołnierzami potwierdziły to, co mówił dowódca. Było jasne, że major Elston cieszy się prawdziwym szacunkiem. Jeden z żołnierzy opowiedział jej, jak major ryzykował życie, żeby ocalić miejscowego chłopca, pochwyconego w wymianę ognia między talibami a jego własnym oddziałem. – Przeniósł go na plecach przez pas ziemi niczyjej. Szedł tyłem, żeby osłaniać dzieciaka swoim ciałem. Widziałem to na własne oczy. Nazwisko Carvera wywoływało wzruszenia ramion i obojętne spojrzenia. Tłumaczyli, że rzadko kiedy go widują. Kiedy tkwili w wysuniętych bazach na terenach talibów, on przebywał z dowództwem w bazie lotniczej Bagram albo krążył między Afganistanem a Waszyngtonem. Ktoś inny opowiedział, jak Elston troszczył się o rannego żołnierza. – Joe dostał kulkę w nogę i jego kariera w armii się skończyła. Major był z nim w kontakcie, pomógł załatwić wszystkie należności od Tricare. Joe trochę się załamał, jakiś czas brał prochy, ale major pomógł mu wyjść na prostą. Nadal go odwiedza co parę miesięcy; Joe nie ma rodziny, więc został tutaj, we Włoszech. Myślę, że nie chciał za bardzo się oddalać od oddziału. Holly dobrze to rozumiała. Jej ojciec też zamierzał spędzić emeryturę w wiosce na toskańskich wzgórzach i raz w tygodniu odwiedzać Camp Darby, by korzystać z uprawnień weteranów do bezcłowych zakupów i paliwa. Niestety, pierwszy wylew przedwcześnie zakończył jego służbę.

– Macie jego adres? Chciałabym z nim porozmawiać. – Jasne, mam go w telefonie. – Pokazał jej. – To niedaleko jeziora Como. Joe lubi góry. Osobiście widziałem ich już dość, żeby mi wystarczyło do końca życia. Zawsze wolę piaskownicę – dodał, używając żołnierskiego określenia pustyni. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czterdzieści osiem Na wyprawę do Carnivii Kat przyniosła do Stucky swojego laptopa. Daniele podał jej link do loginu administratora, ale jedyną zauważalną różnicą wobec normalnego ekranu była ramka z pytaniem: Chcesz być: a) widzialny b) niewidzialny. Kliknęła „widzialny” i znalazła się w Palazzo Barbo, u stóp schodów. Weszła wśród tłumu zamaskowanych awatarów i zapukała do drzwi sali koncertowej. Normalnie był to obszar niedostępny, a drzwi trwale zamknięte. Tym razem jednak otworzyły się przed nią. Wewnątrz czekały dwie postacie. Jedna nosiła maskę scaramouche’a, z okularami i wydłużonym nosem – wiedziała, że to Max. Druga miała czarne volto z wyrafinowanymi złoceniami. Daniele uprzedził ją, że to będzie Zara. Dziękuję, że to robicie, wpisała. Żaden problem, odpowiedział jej Max. Popytaliśmy już trochę. Na rynku jest ktoś, z kim moglibyśmy pogadać. Będziemy przy tobie, dodała Zara uspokajająco. Nikt inny nas nie zobaczy, ale będziemy. To było dziwne uczucie, kiedy szła tak wąskimi chodnikami nad brzegami kanałów Carnivii z dwójką administratorów – nie mogła się przekonać, by myśleć o nich jako „magach” – idących po bokach jak para aniołów stróżów. Daniele powiedział jej, że Zara tylko parę razy odwiedziła rzeczywiste miasto, a Max nigdy, jednak znali Wenecję nie gorzej niż ona i w plątaninie uliczek odruchowo wybierali najlepszą trasę do Rialto. Na rynku Zara i Max pokierowali ją do straganu, który na pozór nie sprzedawał niczego ciekawszego niż cytryny. Ale kiedy zaczęła przyglądać się dokładniej, skrzynki przemieszczały się i rozsuwały, zmieniając się w szeregi etykiet, każda z wyraźnym opisem: „John the Ripper”, „pf SYN+ACK”, „Kraken”, „BlueCoat Proxy SG9000”. Zdała sobie sprawę, że patrzy na narzędzia, których do pracy używają hakerzy. W czym mogę pomóc? To był właściciel straganu; mówiąc, pochylał się do niej, aby rozmowa była szyfrowana. Szukam czegoś specyficznego, odpisała. To znaczy? Nie wszystko mam tutaj wystawione. To RAT. Dość mocny, żeby zacierać swoje ślady. Może taki, którego da się dostosować do zamówienia. Nastąpiła przerwa, jakby komunikował się prywatnie z kimś jeszcze. I po chwili: Poszukaj Poliszynela379 w barze. Kat rozejrzała się i zauważyła za sobą wejście do Bacaro al Mercato. Weszła do środka. Awatar w masce poliszynela siedział przy kontuarze i pisał coś na laptopie. Trochę skrępowana, Kat podeszła bliżej. Przepraszam, wpisała. Czego potrzebujesz? – zapytał awatar, nie podnosząc głowy. Powtórzyła swoją prośbę.

Mam NetBIOS RAT, dostosowany z kodu źródłowego Gh0stnetu, odpowiedział. Zara za nią napisała na prywatnym kanale: [Kat, Gh0stnet to narzędzie zdalnej administracji stworzone przez chińskich hakerów – prawdopodobnie najbardziej wyrafinowany RAT, jaki w ogóle powstał. Jeśli on naprawdę dysponuje jego kodem, to wiele tłumaczy.] Jaka jest cena? – spytała Kat, zwracając się do Poliszynela. 20 BTC. [Kat, BTC to bitcoiny, cyfrowa waluta. W tej chwili chodzą po 820 $. On żąda za kopię programu ponad szesnastu tysięcy dolarów.] Zastanowiła się, po czym znów odezwała do Poliszynela: Mogę dostać jakąś próbkę? Dowód, że to naprawdę to, co mówisz? Żaden kłopot. W powietrzu między nimi pojawił się blok tekstu: Poliszynel379 przesłał ci załącznik. Przyjąć? [Kat, pamiętaj, że jeśli klikniesz w ten załącznik, możesz nie być w stanie ograniczyć zakresu kontroli, jaką zyska nad twoją maszyną.] [Rozumiem.] Kliknęła „Tak”. Przez chwilę nic się nie działo. Potem okno, w którym widziała Carnivię, zminimalizowało się nagle. Otworzyła się nowa strona, program notatnika, którego nigdy dotąd nie używała. W tempie pisania na klawiaturze pojawiały się słowa: Ta próbka to ty. Ekran wypełniła jej własna zaskoczona twarz, filmowana przez wmontowaną kamerkę. Na tle tego obrazu, mnóstwo okien otwierało się i zamykało: badał każdy program zainstalowany na komputerze, ulubione miejsca i historię przeglądarki, ostatnie dokumenty, e-maile, nawet zdjęcia. Zgodnie z instrukcjami Daniele wykasowała wszystko, co mogło ją zbyt dokładnie identyfikować, ale i tak poczuła się nieswojo. Kiedy kolejne okna rozwijały się na ekranie, w notatniku pojawiły się kolejne słowa: Powiedz mi. Po co ci potrzebny ten RAT? Była na to przygotowana. Jeden sukinsyn sfilmował mnie, kiedy z nim byłam. Chcę się odegrać. Hm. Znowu otwierające się i znikające okna. Tamten pisał równocześnie: Rozumiesz, trochę się popisuję. Normalnie ta część jest całkowicie ukryta. Nie ma powodu, by niewolnik zdawał sobie sprawę, że został zratowany. I po chwili: Szukam tego filmu. Czemu go nie ma? To była jedna klatka, odpowiedziała. Wykasowałam ją. Szkoda. Chętnie bym to zobaczył. Milutka jesteś jak na MILF. Pieprz się, Poliszynel. Nazywaj mnie Eteralem. I *naprawdę* muszę zobaczyć tę fotkę. Czemu? Bo potrzebny mi jakiś dowód, że jesteś tym, kim twierdzisz, że jesteś. Ostatnio wszyscy

są trochę nerwowi. Klatka z filmu całkiem wystarczy. Prawdopodobnie mogłaby odzyskać kopię przez okno komunikacji z Carnivią. Ale każdy nerw w jej ciele krzyczał, żeby nie pokazywać zdjęcia człowiekowi, przedstawiającemu się jako Eteral. Napisała: Nic z tego. Chcesz te pieniądze czy nie? Nie odpowiedział. Okna otwierały się i zamykały. Jedno z nich, całkiem czarne, zawierało tylko prompt linii poleceń: C:\>. Patrzyła, jak pojawia się w nim seria instrukcji, zakończona: C:\>unkill [Recycled]. Pojawiła się ramka systemowa. Jesteś pewien, że chcesz odzyskać usunięty plik [Recycled]? Y/N. Błysnęło Y. A po chwili po ekranie przesunęły się nazwy wszystkich plików, jakie usunęła, by wyczyścić maszynę. Szlag… Daniele kazał jej wyczyścić laptopa, więc skasowała wszystko i opróżniła kosz – co, jak ostrzegła wiadomość w mrugającej ramce, miało na stałe usunąć całą jego zawartość. Nie miała pojęcia, że takie polecenie można cofnąć. Sięgnęła do klawiatury, by zamknąć połączenie z siecią, ale Eteral był szybszy: panel Wi-Fi zamknął się natychmiast, gdy tylko się pojawił. Próbowała przycisku „start”, by wyłączyć komputer, ale ta opcja także zniknęła, zanim zdążyła cokolwiek zrobić. Nie miała pojęcia, gdzie w hotelu umieszczony jest router. Poza wybiegnięciem na ulicę, by stracić sygnał, nie miała żadnego sposobu przerwania połączenia z Eteralem. A wiedziała, że zrobi swoje o wiele wcześniej. Przesuwał listę usuniętych plików i szybko otwierał te, które uznał za interesujące. Patrzyła ze zgrozą, jak na ekranie pojawiają się jej e-maile, zdjęcia, nawet historia wyszukiwarki. Zatrzymał się przy nagłówku „Ładne zdjęcie twoje i moje”. Po chwili ekran przesłoniło zdjęcie jej i Riccarda w łóżku. OK, odezwał się w końcu. Zaciekawiłaś mnie, Kat. Czy może powinienem cię nazywać Ritą? ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Czterdzieści dziewięć Holly zatrzymała się w Camp Ederle tylko na krótką chwilę, nim znowu wyruszyła na północ. Joe Nicholls, inwalida wojenny z Kompanii Czerwonej, mieszkał pod samą szwajcarską granicą. W górach nie było żadnych dróg na osi wschód–zachód, więc musiała najpierw dotrzeć w głąb lądu, a potem dopiero wjechać na szlak w stronę gór. Przejechała wzdłuż jeziora Lecco, a droga wspinała się zakosami, co chwila znikając w wykutych w szorstkiej skale tunelach. Znowu wjechała powyżej granicy śniegu, a drogowskazy – w trzech językach – kierowały ją na St Moritz i San Bernardino. W Chiavennie skręciła na jeszcze węższą drogę w kierunku Passo dello Spluga, przełęcz Splügen. Nicholls mieszkał u stóp Bocchetta del Pinerocolo, masywnego siodła pokrytej śniegiem czarnej skały, które wyrastało ponad maleńką wioską niczym transatlantyk nad skiffem. Formalnie nadal leżała we Włoszech, ale Holly zauważyła, że nawet na tablicy przed wiejską gospodą ceny podawano nie tylko w euro, ale i we frankach szwajcarskich. Zadzwoniła wcześniej, żeby ostrzec Nichollsa z wyprzedzeniem, choć nie za wielkim. Kiedy zadzwoniła do drzwi jego samotnej chatki, otworzył dość szybko. Powitał ją skinieniem głowy i krótkim: – Boland, tak? Potem przeszli obok rzędów nart i butów do ślicznej kuchni z widokiem na górę. Mimo zimy na dworze nosił tylko koszulkę i spodnie od dresu, jakby właśnie ćwiczył. Wciąż prezentował muskularną budowę zawodowego żołnierza, choć chodząc, wyraźnie utykał. Zaparzył jej kawę w ustawionym na kuchence bialetti. Ona tymczasem wytłumaczyła, w jakim celu przyjechała. – Oczywiście, że śledzę wiadomości o Mii – przyznał, kiedy skończyła. – Kiedy się dowiedziałem, wysłałem majorowi wiadomość z wyrazami wsparcia. To pewnie dla niego zabójcze. – Owszem. – Kiwnęła głową. – I myśli pani, podporuczniku, że z jakichś powodów ktoś wybrał akurat jego rodzinę? – To przesada – przyznała. – Wiem tylko, że jest taka możliwość i należy ją przeanalizować. – Major Elston dwa razy uratował mi życie – odparł Nicholls. – Raz w akcji, kiedy złapał moją tętnicę udową i owinął na palcu, żebym się nie wykrwawił. A potem jeszcze raz, rok później, kiedy pomógł mi wygrzebać się z narkotyków. Nie ma rzeczy, której bym dla niego nie zrobił. Ale nie przychodzi mi do głowy nic, co mogłoby być istotne. Przykro mi, jechała pani na próżno. Zapytała go o Carvera i Nicholls wzruszył ramionami. – Przy RSTA człowiek jest prawie cały czas w polu. Ekipa Carvera stacjonowała w Bagram. Ale ludzie, którzy z nim pracowali, mówili, że jest w porządku. Nie z takich, co pozwolą różnym urzędasom wtrącać się do misji, jak niektórzy inni ze srebrnymi orłami na kieszeniach. – Skoro już tu jestem, opowie mi pan o tych narkotykach?

– To typowa historia. Zacząłem je stosować, żeby przytłumić ból. No i nudziłem się śmiertelnie poza oddziałem. Kiedy już złapała mnie heroina, nie chciała puścić. Major usłyszał o tym. Przyjechał, znalazł mnie i nie oszczędzał. Powiedział, że jestem hańbą dla Recon Red… bo rzeczywiście byłem. I że załatwi mi program odwykowy, jeśli mam dość siły woli. Posłuchałem i zrozumiałem, że muszę się wziąć w garść. – Więc nie zaczął pan brać jeszcze w wojsku? Pokręcił głową. – Problemy zaczęły się, kiedy wróciłem. We Włoszech pełno jest tego towaru. – Przerwał na chwilę. – Wie pani, nie jestem pewien, czy to ważne, ale… – Tak? – zachęciła go Holly. – Ostatnim razem widziałem się z majorem ze dwa miesiące temu, zaraz po ich ostatniej turze. Przejechał tu, kiedy wrócili, żeby sprawdzić, jak sobie radzę. Odpowiedź, jak pani widzi, brzmi „Całkiem dobrze”. Spytałem, czy jest jakiś szczególny powód tej wizyty, a on na to, że chciał sobie przypomnieć, o co w tym wszystkim naprawdę chodzi. Miałem wrażenie, że jest na coś wkurzony. – Coś w wojsku? – Nie mówił. Ale tak, to możliwe. – Porozmawiam z nim – oświadczyła Holly. – Zapytam, o co mu chodziło. Nicholls kiwnął głową. – Niech pani to zrobi. – Skinął w stronę góry. – Przepraszam, ale jestem spóźniony z treningiem biegowym. – Biega pan codziennie? Imponujące. Wzruszył ramionami. – To jeden z powodów, dla których tu zamieszkałem. Na nartach nie ma kulawych, prawda? – Rzeczywiście. Powodzenia – odparła Holly, godząc się z porażką. Zerknęła na zegarek: była w domu Nichollsa niecałe trzydzieści minut. – W każdym razie dziękuję. – Nie ma sprawy. Przykro mi, że nie mogłem bardziej pomóc. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięćdziesiąt W męskim więzieniu na La Giudecca Daniele w milczeniu wysłuchał opowieści o tym, w jaki sposób Eteral uzyskał dostęp do jej wykasowanej informacji. – Przyniosłaś laptopa? – zapytał, kiedy skończyła. Machnęła ręką. – Mam go w torbie. – Wyłączony czy uśpiony? – Całkiem wyłączony. Zara uprzedziła ją, że jeśli zostawi komputer w trybie uśpienia, Eteral może go w każdej chwili rozbudzić. – Dobrze. Załóżmy, że jeszcze nie wie, że jesteś karabinierem. Jeśli chcemy wykorzystać sytuację, musimy to zrobić, zanim to odkryje. – Ale jak? – Zakopię na twoim dysku plik, żeby wyglądało, jakbyś bardzo chciała go ukryć. Kiedy go otworzy, załaduje trojana wprost do swojej maszyny. – Zamilkł na chwilę. – Muszę to zrobić szybko. Może mieć uruchomiony alarm, który go zawiadomi, kiedy tylko włączysz komputer. Gotowa? – Absolutnie – potwierdziła Kat, niepewna, na co właściwie ma być gotowa. Daniele zasłonił kartką obiektyw kamerki, włączył laptopa i natychmiast połączył się z internetem. Zdawało się, że ściąga i modyfikuje jakieś pliki, ale robił to tak szybko, że Kat nie nadążała za tym, co się dzieje. – Plik jest gotowy – powiedział. – Prawie skończyłem. Na ekranie pojawiła się ramka tekstowa. Dlaczego się przede mną ukrywasz, Kat? – Skończyłem – powiedział, odstąpił i odsłonił kamerkę. Dobry wieczór, Kat. Kiedy na ekranie ukazała się jej twarz, wyciągnęła rękę i wyłączyła laptopa. – Czemu to zrobiłaś? – zdziwił się Daniele. – Włączę później. Wierz mi, on sobie nie pójdzie. Kiedy zbliżał się czas sieciowej emisji, stało się jasne, że porywacze zademonstrowali niezwykły talent do tworzenia materiałów wiralowych. Do godziny ósmej klip zapowiadający bliskie wystąpienie Mii na żywo zdążył obiec cały świat. Krótko przed dziewiątą Malli ustawił komputer i ekran w centrum operacyjnym, żeby karabinierzy mogli oglądać przekaz. W samej Carnivii na końcu placu św. Marka wyrósł jakby gigantyczny ekran kinowy. Dokładnie o dziewiątej wieczorem zamigotał, budząc się do życia. Ukazała się Mia stojąca na niewielkiej skrzynce. Narzucono na nią coś w rodzaju koca z dziurą wyciętą na głowę, a na głowie miała stożkowy kaptur. W obu wyciągniętych rękach ściskała coś, co wyglądało na kabel elektryczny. Kat natychmiast rozpoznała tę scenę – trudno było nie dostrzec, że to rekonstrukcja jednego z najbardziej znanych zdjęć, jakie pojawiły się w związku ze skandalem w więzieniu Abu Ghraib.

WYMUSZONA POZYCJA STOJĄCA MA SŁUŻYĆ WYWOŁANIU POCZUCIA ŚREDNIEJ NIEWYGODY, W POŁĄCZENIU Z CHWILOWYM ZMĘCZENIEM MIĘŚNI. NIE MIEŚCI SIĘ ZATEM W GRANICACH OKREŚLONYCH PRZEZ ZAKAZ STOSOWANIA TORTUR. Kamera pokazywała Mię na delikatnej skrzynce, niepewnie przenoszącą ciężar ciała z nogi na nogę. – Czy to są kable elektryczne? – zapytał ktoś za plecami Kat. – To coś, co robili w Iraku – odpowiedział ktoś inny. – Więźniowi powiedziano, że jeśli spadnie ze skrzynki, zostanie porażony prądem. W porównaniu z wcześniejszymi filmami tu wszystko działo się powoli, niemal spokojnie. Szok brał się ze świadomości, że to nagranie na żywo, bez żadnego montażu. A to nadawało emocji strasznej, niemal wojerystycznej dosłowności. Ekran poczerniał. #tortura? #nietortura? Zdecyduj. Kiedy w centrum operacyjnym wybuchł gwar dyskusji, Malli sięgnął po pilota i przełączył obraz na RAI News24, państwowy kanał informacyjny. Mówili już o tym filmie. Napisy przesuwające się w dole informowały, że w czasie emisji liczba odwiedzających Carnivia.com sięgnęła sześciu milionów. Reakcje na pokazany obraz stały się głównym tematem na Twitterze. Po chwili telewizja pokazała też oryginalne zdjęcie obok klatki z filmu z Mią. Były prawie identyczne. Porywacze z pewnością to przewidzieli i stąd ta wizyjna sztuczka. Komentatorka tłumaczyła, że Abu Ghraib było więzieniem w Iraku, gdzie dochodziło do dręczenia więźniów przez amerykańskich strażników. Nagle zawahała się i palcem mocniej wcisnęła w ucho słuchawkę. Na ekranie z tyłu pojawił się nowy obraz: pierwsza strona gazety „La Stampa”. Poniżej tytułu było zdjęcie Mii i wielkie litery: NAGRODA: 1 MLN EURO. – Ustaw głośniej – rzucił ktoś do Mallego. – „…zostanie przekazana wyłącznie w jutrzejszym wydaniu «La Stampy». Nagroda, którą wyznaczył Marco Conterno w imieniu Costruttori Conterno SpA, przeznaczona jest dla każdego, kto udzieli informacji prowadzącej do bezpiecznego powrotu Mii Elston…” W całym centrum operacyjnym rozległ się chóralny jęk zebranych karabinierów. – Brutto bastardo figlio di puttana – rzucił ciężko Piola. – Teraz naprawdę mamy przerąbane. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

DZIEŃ CZWARTY ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięćdziesiąt jeden Przejście do sieciowych transmisji na żywo oraz milion euro nagrody od Conterno jeszcze zwiększyły sensacyjność całej historii, która nawet bez tego dominowała na pierwszych stronach gazet. Włoski premier przerwał zagraniczną wizytę, by zwołać naradę komitetu kryzysowego. Amerykański sekretarz stanu udzielił wywiadu na stopniach samolotu, podkreślając stanowczo, że odszukanie Mii to sprawa władz włoskich, ale Stany Zjednoczone są gotowe, by „udzielić wszelkiej pomocy, jaka okaże się konieczna”. Raffaele Fallici napisał na swoim blogu: Wprawdzie nikt bardziej ode mnie nie uznaje ich metod za odrażające, jednak protest ten stawia istotne pytanie, do tej pory ignorowane. Zeszłej nocy na Twitterze milion użytkowników zgodziło się, że to, co widzą, to #tortura. Nie obawiajmy się zatem powiedzieć głośno: Jeśli te zaawansowane metody mogą być stosowane w amerykańskich bazach, powinniśmy chyba mieć wpływ na decyzje, czy te bazy mogą się znajdować w naszym kraju. Amerykanie woleli torturować więźniów za granicą, w takich miejscach jak Abu Ghraib czy Guantanamo właśnie dlatego, że uważają, iż daje to przesłuchującym pewną ochronę przed ich własną konstytucją. Dlaczego jedno prawo ma obowiązywać na amerykańskiej ziemi, a inne na włoskiej? „Il Gazettino”, żeby nie dać się wyprzedzić, na rozkładówce wydrukowało fotografię Mii pod wielkimi literami ZAGINIONA. Redakcja poprosiła czytelników, żeby wywiesili te fotografie, gdzie tylko mogą. Ponieważ w całych Włoszech nie został już chyba nikt, kto nie znał tej historii, Piola podejrzewał, że chodzi raczej o utrwalenie w pamięci ludzi logo gazety, dumnie wydrukowanego w prawym dolnym rogu zdjęcia. Porywacze natomiast wypuścili kolejny film. Był krótki – tylko siedem sekund, przez co łatwy do zamieszczania w mediach społecznościowych, takich jak Vine czy Instagram. Mia siedziała na materacu w swojej celi i czekała. A napis brzmiał: STANIE POD ŚCIANĄ NIE JEST TORTURĄ. DZIŚ WIECZOREM, O 21.00, MIA NIE BĘDZIE TORTUROWANA. OGLĄDAJCIE NA ŻYWO W CARNIVII. Było jasne, że ktoś ze starszych oficerów w zespole karabinierów będzie musiał złożyć wizytę Marco Conternowi i poprosić go, by rozważył swoją propozycję. Nikt nie liczył, że da się go przekonać, więc Piola wcale się nie zdziwił, kiedy generał Saito przyjął jego ofertę, gdy zaproponował, że sam się tam wybierze. Zarząd Costruttori Conterno mieścił się w Treviso. Mniejsze i spokojniejsze od Wenecji, usytuowane nieco w głębi lądu miasteczko ściągało o wiele mniej turystów niż jego większy sąsiad. Piola bez trudu znalazł biurowiec firmy: smukły prostopadłościan projektu Renza Piano wyrastał ponad otaczające go przedmieścia niczym statek kosmiczny w parku. Stalowo-szklana winda pomknęła na najwyższe piętro, a Piola wysiadł z niej na dywan, miękki i gruby jak kołdra. Ściana ze szkła ukazywała widok ponad rzeką Sile na daleką wenecką lagunę. Asystentka powiedziała mu, że signor Conterno spotka się z nim za kilka minut. Czekając, obejrzał kolejną wystawę fotografii założyciela firmy, Ambrogina Conterno. Był

na nich starszy niż na tych z muzeum w obozie przejściowym, ale wciąż zaskakująco przystojny z lwią grzywą siwych włosów. Nadal emanował czarem i poczuciem sukcesu. To zastanawiające, uznał Piola, że wielkie firmy budują taki kult wokół swych założycieli; tak jakby im bardziej stawały się korporacyjne i bezosobowe, tym bardziej przywoływały charyzmę lat minionych. Przypomniał sobie slogan, jaki kibice Juventusu – klubu piłkarskiego, którego właścicielem był Gianni Agnelli – tak często śpiewali na meczach: „Agnelli to Fiat. Fiat to Turyn. Turyn to Włochy”. Nie było wątpliwości, że w sercu Conterno nadal tkwił Ambrogino. W jednej z gablot wisiała szarfa haftowana w znany mu już motyw: krzyż, którego pionowa krótka belka przechodziła w ostrze miecza, a obok dewiza: Fidei in fortitudo, całkiem jak w muzeum. Niezbyt już pamiętał lekcje łaciny; powinno się to tłumaczyć jako „silni w wierze” czy jako „wiara w siłę”? – Dzień dobry, pułkowniku – odezwał się za nim piskliwy głos. Odwrócił się. Wiedział, że Marco – syn Ambrogina – ma tylko trzydzieści dziewięć lat, ale nie przypuszczał, że wygląda tak bardzo pospolicie. Nosił elegancki garnitur – Brioni albo Zegna, domyślił się Piola z zazdrością – i na pewno szyty na miarę, a okulary wyglądały, jakby nie tylko kosztowały więcej niż samochód Pioli, ale też wymagały większej precyzji przy produkcji. Jednak oczy za tymi okularami mrugały nerwowo, a mężczyzna wśród tych pięknych akcesoriów przypominał raczej bezbarwnego menedżera średniego szczebla niż szefa jednej z największych korporacji we Włoszech. Usiedli w dwóch fotelach, mając z boku ten wspaniały widok na zatokę. Piola podziękował za kawę, ale przyjął wodę. Sekretarka, a może specjalistka od PR, nalała im san pellegrino z lodem, a potem usiadła dyskretnie poza ich polem widzenia i zaczęła stukać na swoim blackberrym. – Rozumiem, że przyszedł pan porozmawiać o nagrodzie – zaczął Marco, kiedy wymienili zwyczajowe uprzejmości. – Zgadza się – przyznał Piola. – W szczególności prosić, żeby pan ją wycofał. Conterno zamrugał zaskoczony. – Myślałem, że carabinieri będą zadowoleni. To może zmienić cały paradygmat dochodzenia. Jeśli naprawdę tak uważa, pomyślał Piola, to dziwne, że on ani jego doradcy nie pomyśleli, by najpierw sprawdzić u karabinierów, a dopiero potem informować prasę. – Odszukanie Mii stanie się trudniejsze – odparł stanowczo. – Jeśli nie niemożliwe. – Nie rozumiem, w jaki sposób. – Praktycznie chce pan tylnymi drzwiami przekazać okup – tłumaczył cierpliwie Piola. – Łącząc wypłatę nagrody z uwolnieniem Mii, a nie wskazaniem porywaczy, omija pan prawa stworzone po to, by ludzie nie odnosili zysków z takich przestępstw. Ci porywacze mogą nawet negocjować wyższą sumę, traktując małą jeszcze gorzej. Ale nas bardziej niepokoi, że każdy oszust i szaleniec w kraju będzie dzwonił do grupy dochodzeniowej w nadziei, że wyrwie część tej sumy. Prawie niemożliwe stanie się odsianie użytecznych tropów od wyimaginowanych. – Jeśli chodzi o bilans strat i zysków, w sumie lepiej chyba mieć za dużo tropów niż za mało – zaprotestował Conterno.

Piola zauważył, że stając wobec wyzwania, Conterno odruchowo sięga do biznesowego żargonu. – To sparaliżuje nasze śledztwo. – Piola uważnie go obserwował. – Ale może takie są pańskie intencje? – To obraźliwa sugestia. – Conterno się zjeżył. – Więc proszę wycofać ofertę, przynajmniej do znalezienia Mii. Może pan powiedzieć, że to za radą carabinieri. Conterno wahał się chwilę, ale pokręcił głową. – Trzeba przełamać ten impas. Karabinierzy mieli swoją szansę. Jeśli ta nagroda ocali reputację Włoch, którą to reputację tak mocno nadszarpnęła niezdolność pańskiej organizacji do znalezienia Mii, będą to dobrze wydane pieniądze. Mówił dość stanowczo, ale zdaniem Pioli słowa te brzmiały, jakby słyszał je od kogoś i teraz próbował powtórzyć. – No cóż, widzę, że jest pan szczery, choć się z panem nie zgadzam – powiedział uprzejmie, wstając. – Ponieważ nie chce pan zmienić zdania, pozostaje nam mieć nadzieję, że pan się nie myli i Mia bezpiecznie wróci do rodziców. Fidei in fortitudo, jak jest napisane na szarfie pańskiego dziada w gablocie. Skutek tych słów okazał się zadziwiający. Po raz pierwszy dostrzegł, że twarz Marca się rozjaśnia – w wyrazie, zdaniem Pioli, niemal niewinnej radości. – Jest pan z bractwa? Mógł pan powiedzieć… – Bractwa? Conterno posmutniał. – Myślałem, że może jest pan współtowarzyszem. Rozumiem, że jest nimi wielu wyższych oficerów karabinierów. – Porządku Melchizedeka? – Piola pokręcił głową, starając się nie zdradzać rozbawienia. – Niestety, nie spotkał mnie ten zaszczyt. – Niech pan w żadnym razie nie rezygnuje. Wprowadzenie na pierwszy stopień nie jest aż takie trudne. Potrzebuje pan tylko czterech wspierających… no i musi pan wykazać, że jest człowiekiem o godnej i miłosiernej postawie, oczywiście. – Czy mam rozumieć, że został pan wyróżniony ważną pozycją w owym bractwie? – zapytał Piola, starając się używać tej samej wymyślnej składni co Conterno. – Mam zaszczyt pokornie służyć jako Mistrz Domu Wenecjan. Jak przede mną mój ojciec i dziad. – Mężczyzna uśmiechnął się blado. – W swoim czasie obaj dotarli wyżej, naturalnie. Mam nadzieję, że i mnie się uda. – Rzeczywiście. Prawdę mówiąc, trafiłem niedawno na nazwiska kilku członków, których mógł znać pański dziadek. Bob Garland, na przykład? – To możliwe: dziadek znał wszystkich. Jeśli naprawdę to pana interesuje, powinien pan zajrzeć do archiwum. – Archiwum? – W Palazzo Lighnier, w głównej kwaterze stowarzyszenia. Musi pan tam kiedyś zajrzeć. Poza wszystkim innym to piękne miejsce. I wygodne, by się tam zatrzymać podczas wizyt w Rzymie. Bardzo blisko Watykanu. – Na pewno skorzystam. Mogę się powołać na pana?

Conterno się zawahał. – Tak, sądzę, że będzie to dozwolone. „Dozwolone” – mówił jak uczniak, myślał Piola, wystraszony, że złamał reguły. – Czy omawiał pan tę nagrodę z innymi członkami stowarzyszenia? Conterno zamrugał. – W bractwie jest wielu znanych ludzi. Nie wolno mi podawać nazwisk, oczywiście. Ale nasze sympozja to niezrównana okazja do poznania ich opinii… Byłbym głupcem, gdybym z niej nie skorzystał. I muszę panu powiedzieć, pułkowniku, że tam, wśród ludzi czynu, ten plan spotyka się z prawie jednogłośnym poparciem. W tłumaczeniu, pomyślał Piola: ktoś podsunął ci ten pomysł z nagrodą, a potem zastraszył cię i zmusił, żeby go zrealizować. Ku swemu zdumieniu odkrył, że właściwie trochę mu żal Marca Conterno. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięćdziesiąt dwa – Bez przerwy pojawiają się te same nazwy – mruknął w zadumie Piola. – Dal Molin. Armia USA. A teraz Conterno. – Ale firma Conterno dobrze zarobiła na amerykańskich kontraktach – przypomniała Kat. – Nic dziwnego, że teraz chce im pomóc. Pokój Pioli w Stucky stał się ich tymczasowym centrum operacyjnym. Tak jak przewidywał, karabinierów zalała fala telefonów od ludzi, którzy twierdzili, że zauważyli Mię w swojej wiosce, że Mia pojawiła się im we śnie albo że dziewczyna, która wygląda całkiem jak Mia, siedzi właśnie w kawiarni i czyta przewodnik. W tej sytuacji lepiej było omijać Campo San Zaccaria z daleka. – Wszystko jedno. Zaskakujące, jak mało w nim było tego poczucia władzy… – mówił Piola. – Całkiem jakby był tylko figurantem. – Zgaduję, że kiedy jakaś firma trafia do trzeciego pokolenia założycieli, kieruje nią już rada nadzorcza, a spadkobierca zasiada w niej tylko z powodu nazwiska. – Przysunęła sobie laptopa i uruchomiła wyszukiwarkę. – To ciekawe… – Co takiego? – Ten znajomy Holly, emerytowany agent CIA, zasiada w radzie nadzorczej Conterno. – Wpisała coś jeszcze. – Podobnie jak wcześniej jego poprzednik, Bob Garland. – Więc nie tylko nazwisko Conterno trwa przez kolejne generacje, ale też powiązania z amerykańskim wywiadem. – Może Marco jest po prostu rozważny. Conterno to obecnie międzynarodowa korporacja. Trudno przecenić geopolityczne porady byłego szefa wywiadu. – To prawda, ale zastanawiam się, czy nie chodzi o coś głębszego. Garland i Ambrogino Conterno obaj byli członkami Stowarzyszenia Porządku Melchizedeka. Kiedy wspomniałem tę organizację, Marco ożywił się po raz pierwszy. Wyraźnie był bardzo dumny ze swojego stanowiska Weneckiego Mistrza czy jak to się tam nazywało. – Nie znaleźliśmy żadnego powodu, by sądzić, że stowarzyszenie nie jest całkowicie praworządne – przypomniała mu. – O ile dobrze pamiętam, miałaś swoje podejrzenia? Przytaknęła. – To głównie oni sfinansowali powstanie tej placówki psychiatrycznej ojca Uriela. Od początku miałam wrażenie, że może w ten sposób kupują jego milczenie w sprawie całego spisku William Baker. A w takim razie, kto wydawał polecenia? I skąd oryginalnie pochodziły fundusze? – Sięgnęła po fotografię na biurku. – A to? O co tutaj chodzi? Na pozór zdjęcie przedstawiało parę kochanków w łóżku, ale rozbryzg krwi na ścianie sugerował inną historię. – To archeolożka, doktor Iadanza, i profesor Trevisano – wyjaśnił Piola. – Nie mam żadnych dowodów, ale jestem pewien, że ktoś chciał ich uciszyć. – Ponieważ…? – Nie wiem. – Zaczął krążyć po pokoju. – Nawet jeśli nie ma nic więcej, to zbyt nieprawdopodobne, by uznać zbieżność za przypadkową. Porwanie Mii łączy się z bazą.

Szkielet również. Porwanie Mii łączy się z Conterno. Szkielet również. A teraz ginie para nieszkodliwych naukowców, którzy badali, jak zginął właściciel tego szkieletu. – Zacisnął pięść i potrząsnął nią, jakby rzucał kości. Ten gest wykonywał jedynie wtedy, kiedy intensywnie się nad czymś zastanawiał. – Wszystko to każe mi podejrzewać, że wyjaśnienie tajemnicy, skąd ten szkielet wziął się w bazie, może nam dać nowy ślad w sprawie Mii. Kiedy z nim rozmawiałem, Trevisano mówił o uczonym w Rzymie, który zajmuje się historią partyzantów. – Spojrzał na Kat. – Pewnie trzeba będzie zostać na noc. Chcesz jechać? Była wewnętrznie rozdarta. Ta psychiczna wspólnota z Piolą, to przerzucanie się przemyśleniami, było dla niej najbardziej ekscytującym elementem dochodzenia. Ale przecież musiała wykryć tego hakera od Daniele, a z rozmaitych powodów wolała o tym Pioli nie wspominać – również dlatego, że oczyma wyobraźni widziała już, jak idzie do generała Saito z przełomową informacją, którą wykryła sama, bez niczyjej pomocy – wyraźnie dowodząc, że inni oficerowie mylili się co do niej. Piola inaczej zrozumiał jej milczenie. – Żona poprosiła, żebym na pewien czas się wyprowadził – powiedział cicho. – Uważa, że muszę zdecydować… muszę dojść do tego, jakie są moje priorytety. Rodzina czy… czy praca. I tak naprawdę nie jestem już pewny. Myślałem, że jestem, ale nie. Zastanowiła się, czy żona wie o tym drobnym geście dłoni i czy patrzenie na niego sprawia jej taką samą przyjemność. Dobrze pamiętała wszystkie te sytuacje, kiedy naturalnie przechodzili od pracy do seksu i z powrotem, a ich ciała pasowały do siebie tak samo jak umysły. Tak łatwo byłoby zrobić to znowu. Może nawet pozwoliłoby to rozciąć ten ropień: jedno ekstatyczne połączenie na pamiątkę dawnych czasów, a potem potrafiliby spojrzeć na sprawy obiektywnie i podjąć decyzję: co do jego małżeństwa, co do zamieszania, w jakim się znaleźli, ich przyszłości… Pokręciła jednak głową. – Mam dość roboty tutaj, w Wenecji. Oboje wiedzieli, że nie o to tak naprawdę pytał, ale udawali, że właśnie o to. Ale tylko jedno z nich wiedziało, że odpowiedź na to drugie, niewypowiedziane pytanie, też co najmniej w połowie była kłamstwem. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięćdziesiąt trzy Arlekin przyniósł jej ciepły posiłek – makaron z prostym sosem z anchois i cebuli. Od piętnastu minut zapach sączył się do celi i ślina napływała Mii do ust. Jednak to oczekiwanie łączyło się ze strachem: gorący posiłek oznaczał, że ma wyrzuty sumienia w związku z czymś, co zrobi jej później. Kiedy zjadła, umieszczono kamerę na nowej pozycji. Kazali jej stanąć bokiem do wielkiej płachty z wypisanymi sprayem literami ADM. Przez pięć minut sprawdzali ujęcia i ustawiali wszystko tak, by Arlekin mógł stanąć obok niej, nie zasłaniając Baucie widoku. W końcu umieścili kamerę na trójnogu i Bauta wyszedł. Arlekin wskazał jej pomarańczowy kombinezon. – Zdejmij to. Rozpięła zamek i zsunęła ubranie. Kiedy została w samej bieliźnie, polecił: – Pochyl się jak najdalej i oprzyj ręce o ścianę. Stała mniej więcej metr dwadzieścia od ściany, którą wskazał. Kiedy wyciągnęła ręce jak mogła najdalej do przodu, z trudem mogła oprzeć na nich swój ciężar. – Nie ruszaj się. Słyszała, jak wychodzi z pokoju. Zanim wrócił, mniej więcej po trzech minutach, ręce jej dygotały z wysiłku. Podszedł i stanął przy niej. Słyszała, jak oddycha głęboko, wyraźnie się na coś przygotowując. Nie chciała nawet myśleć, co to takiego. Ręce nie były już w stanie utrzymywać ciężaru ciała. Kolana ugięły się pod nią i upadła na podłogę. Arlekin zawahał się – a potem z dziwnym, nieartykułowanym dźwiękiem odwrócił się na pięcie. Rozejrzała się zdziwiona. Pokój był pusty. Minęło pięć minut. Z sąsiedniego pomieszczenia dobiegły podniesione głosy: – È troppo tardi per questo! Fai quello che sei venuto a fare! Zrozumiałą tyle, że ktoś nakazywał Arlekinowi, żeby robił swoje. Usłyszała chrapliwą odpowiedź Arlekina: – Io non posso farlo. Non voglio, Nie mogę tego zrobić. Nie chcę. Kroki zbliżyły się do drzwi. Mia pospiesznie wróciła do poprzedniej pozycji przy ścianie. Natychmiast zrozumiała, że to nie Arlekin wszedł przez drzwi. Ten człowiek pogwizdywał pod nosem – ten sam niemelodyjny gwizd, jaki słyszała wcześniej. Stanął obok niej i zobaczyła, że ugina kolana. I nagle, bez ostrzeżenia, grzbietem dłoni uderzył ją w żołądek – mocno. Kiedy jęcząc, upadła na podłogę, zauważyła, że spojrzał na nią i skinął głową, jakby chciał powiedzieć: Tak się to robi. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięćdziesiąt cztery W Rzymie pierwszym przystankiem Pioli była Via Condotti, gdzie zrobił trochę zakupów. Tłumaczył się przed sobą, że kiedy Gilda go wyrzuciła, zdążył spakować tylko parę rzeczy, ale tak naprawdę to kupowanie eleganckich ubrań było jego typową reakcją na stres małżeński. W sklepie Armaniego oglądał przez chwilę krawat z szarego ręcznie tkanego jedwabiu, ale odłożył go po szybkim spojrzeniu na cenę. Kupił za to kilka koszul oraz kilka par jedwabnych skarpet w sklepie Antonella e Fabrizio. Adres Anny Manfrin, o której mówił mu profesor Trevisano, znalazł w rejestrach wyborców, ale nikt nie otwierał, kiedy zadzwonił do drzwi. Masa poczty w skrzynce na dole dowodziła, że nie spędziła nocy w domu. Zauważył, że w oknie poruszyła się firanka i zobaczył wyglądającego niespokojnie kota. Ktoś musi go karmić, pomyślał. Wylegitymował się sąsiadce, która przyznała, że owszem, widziała, że Anna zajrzała tu parę razy, ale wyglądało na to, że nie zostanie. – Wie pani, gdzie pracuje? – Tak, często o tym mówiła. Ma przepustkę badacza do Biblioteki Watykańskiej. Piola wziął taksówkę i w bibliotece zapytał strażnika, czy widział dzisiaj Annę Manfrin. – Nawet lepiej – odparł mężczyzna. – Jeśli tu jest, mogę panu wskazać, przy którym biurku pracuje. Nowy system elektronicznie rejestruje wszystkie logowania. Tak, rzeczywiście jest tutaj. Biurko dwanaście C. Przekręcił monitor, by Piola mógł spojrzeć na ekran. – Domyśla się pan, jak długo zostanie? – Do czwartej, kiedy wszystkich wyrzucamy. Piola zerknął na zegarek. Miał jeszcze dwie godziny. Przypomniał sobie, że Marco Conterno wspomniał o Palazzo Lighnier, głównej siedzibie Stowarzyszenia Porządku Melchizedeka, jako położonej blisko Watykanu. Zapytał strażnika o drogę. Rzeczywiście było blisko: pięć minut pieszo, przy Via Falco. Jak u wielu rzymskich palazzo, z zewnątrz budynek był niezbyt imponujący, niemal anonimowy. Bogactwo wnętrza sugerowały tylko wielkie drewniane wrota, otwierające się na niewielki, ale piękny dziedziniec z fontanną opryskującą porośnięty bluszczem posąg. Piola wszedł, przy bramie zauważył dyskretną mosiężną tabliczkę z nazwą bractwa. Nie było żadnej typowej recepcji, ale jedyne otwarte drzwi prowadziły do niedużego pokoju, gdzie przy biurku stukała w klawiaturę komputera elegancko ubrana kobieta. Piola pokazał legitymację i spytał, czy mógłby się skontaktować z kimś mającym pieczę nad archiwami stowarzyszenia. – Czy mogę spytać, w związku z czym zwraca się pan z taką prośbą? – zainteresowała się. – Staram się zidentyfikować pewnych członków stowarzyszenia z lat czterdziestych i pięćdziesiątych. – Obawiam się, że to niemożliwe – oznajmiła z uśmiechem. – Członkostwo w naszej organizacji nigdy nie jest ujawniane bez wyraźnej zgody członka, o którego chodzi. – W tym wypadku, signora, członkowie już nie żyją – wyjaśnił grzecznie Piola. – Więc

naprawdę uzyskanie ich zgody nie jest możliwe. Przez chwilę jakby się zastanawiała. – Nie – zgodziła się w końcu. – Rzeczywiście nie jest. Odwróciła się do ekranu i znów zaczęła stukać w klawisze. Kiedy stało się jasne, że na nic więcej nie może liczyć, spróbował znowu: – Oczywiście, mógłbym to załatwić drogą oficjalną. Mógłbym zdobyć nakaz. – Nie, nie mógłby pan – odparła. – Palazzo Lighnier uzyskał eksterytorialność w roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym. Piola uniósł brwi. „Eksterytorialność” oznaczała, że – jak sam Watykan albo siedziba zakonu maltańskiego w Palazzo Malta – budynek był wyłączony spod włoskiego prawa. – Czy mógłbym chociaż porozmawiać z archiwistą? – Może pan prosić o spotkanie. Ale tylko na piśmie. Westchnął. – W takim razie, signora, czy mogę dostać kartkę i długopis? Wciąż nienagannie uśmiechnięta podała mu jedno i drugie. – Do kogo mam zaadresować prośbę? – Przykro mi, ale nazwisko archiwisty… – …jest poufne – dokończył za nią. Napisał jednak podanie, podkreślając, że złożył wizytę na zaproszenie Marca Conterno. – Czy ma pani jakieś informacje o stowarzyszeniu, które mógłbym zabrać? – Wszystko znajdzie pan na naszej stronie internetowej – oparła, chowając jego pismo do szuflady. – Właściwie to w tej chwili wasza strona informuje tylko, że jest w budowie – poinformował spokojnie. Wyciągnął rękę. – Ale mam wrażenie, że w tamtej szufladzie zauważyłem broszurę informacyjną. Bez słowa wysunęła szufladę, wyjęła i wręczyła mu cienką książeczkę. Z wdzięcznością pochylił głowę. – Bardzo dziękuję, signora. Usiadł w jakimś barze, żeby przeczytać broszurę. Miała tylko dwanaście stron i zawierała głównie fotografie Palazzo Lighnier, uzupełnione kilkoma skromnymi akapitami tekstu. Założone w roku 1393 Stowarzyszenie Porządku Melchizedeka jest zakonem rycerskim i dobroczynnym Kościoła katolickiego. Wraz z Zakonem Domu Niemieckiego, Zakonem Grobu Bożego, szpitalnikami i Milicją Maryi Niepokalanej należy do Wielkiej Piątki starych stowarzyszeń. Jego członkowie, znani jako Rycerze Bractwa albo Godni Towarzysze, poświęcają się głównie pracy nad wzmocnieniem norm chrześcijańskich wśród kapłaństwa. Kandydaci na członków muszą być praktykującymi katolikami dobrego charakteru, mającymi rekomendację swojego biskupa oraz wsparcie kilku aktywnych członków stowarzyszenia; wymagana jest także godna ofiara jako opłata za przejście (co nawiązuje do starożytnej tradycji krzyżowców, płacących za drogę do Ziemi Świętej). Członkostwo ma dwanaście stopni, które kolejno trzeba osiągnąć przed awansem na stopień kolejny. Szlachetnie urodzeni automatycznie uzyskują trzeci stopień, Rycerz

Emeritus. Obok było zdjęcie poprzedniego papieża, witanego w Palazzo Lighnier przez grupę ludzi w ceremonialnych szatach, i drugie, na którym mężczyzna w takiej samej szacie z dumą prezentował ozdobną złotą urnę. Wewnątrz, widoczna przez rodzaj okienka, spoczywała gruda czarnej materii. Jedną z najcenniejszych relikwii stowarzyszenia jest nieskalany język św. Jana Chrzciciela, przekazany przez papieża Sykstusa IV w roku 1477. Język, który głosił oryginalne proroctwo o przyjściu Chrystusa, ma jakoby ostrzegać, jeśli Kościołowi katolickiemu zagrozi herezja albo zejście z drogi prawdy. Gdyby tak było, pomyślał cynicznie Piola, musiałby ostatnio paplać bez chwili przerwy… Przewrócił kartkę. Pałac oferuje Towarzyszom mieszkanie i obsługę w najwyższych standardach, kiedy tylko znajdą się w Rzymie. Wydawane co dwa tygodnie przyjęcia, zwane sympozjami, zawsze cieszą się zainteresowaniem. Wygląda to raczej na klub dżentelmenów niż organizację dobroczynną, pomyślał niechętnie, wciąż zirytowany spotkaniem z recepcjonistką. Ale nie było w tym absolutnie nic, co mogło sugerować jakąś szkodliwą działalność. Przeciwnie, wszystko wydawało się całkiem niegroźne. Wrócił do biblioteki i poprosił strażnika, by powiedział mu, kiedy wyjdzie Anna Manfrin. Krótko po czwartej ten skinieniem głowy wskazał kobietę przed czterdziestką, która wyszła szybkim krokiem, z opuszczoną głową. – To ona. Szła zaskakująco szybko. Kiedy próbował ją dogonić, obejrzała się przez ramię i jeszcze przyspieszyła. – Anna Manfrin?! – zawołał, ale chyba nie usłyszała, skręcając za róg, na niewielki placyk. Kiedy tam dotarł, już zniknęła. Wycofał się do jakiejś bramy i czekał. Po drugiej stronie placyku zauważył przystanek. Autobus zjawił się po jakichś pięciu minutach; syknęły otwierane drzwi. I wtedy zobaczył biegnącą Annę Manfrin – musiała się chować, dopóki nie nadjechał autobus. Wsiadł tylnymi drzwiami i przeszedł do miejsca, gdzie usiadła. Kiedy zaskoczona uniosła głowę, pokazał swoją legitymację. – Nie ma się czego bać, Anno. Jestem z carabinieri. Pułkownik Piola. Wysiedli w pobliżu Piazza Navona i weszli do jakiejś kawiarni. Zauważył, że sprawdziła wzrokiem wnętrze, zanim wybrała stolik w głębi, z dobrym widokiem na drzwi wejściowe. – Coś panią niepokoi? – zapytał, kiedy czekali na zamówioną kawę. Początkowo poprosił o spritz, klasyczny wenecki koktajl z prosecco, gazowanej san pellegrino i aperolu, ale kelnerka spojrzała tylko zdziwiona. W ciemnych oczach Anny Manfrin błysnęła obawa.

– Jeśli naprawdę jest pan pułkownikiem Piolą, to zna pan już odpowiedź. Pomyślał, że chyba rzeczywiście, ale czekał, aż sama to powie. – Cristian Trevisano i Ester Iadanza – wyjaśniła. – A może pan także wierzy, że ją zabił, a potem się zastrzelił? – Rozumiem, że pani nie wierzy? Jej pogardliwe „Pff!” wyjaśniło, co sądzi o policyjnej teorii. – Czy któreś z nich przed śmiercią rozmawiało z panią na temat mojego dochodzenia? – zapytał. Przytaknęła. – Ester przesłała mi e-mailem fotografię człowieka, którego chciał pan zidentyfikować. Myśleli, że mogłam na niego trafić w swoich badaniach. – I trafiła pani? Nie odpowiedziała mu wprost. Zamiast tego sięgnęła po broszurę, którą zabrał z Palazzo Lighnier. – Planuje pan do nich przystąpić, pułkowniku? – Do Stowarzyszenia Porządku Melchizedeka? Boże wielki, skąd! Zresztą by mnie nie wzięli. Odniosłem wrażenie, że to dość ekskluzywna grupa. – Niektórzy karabinierzy do niej należą. – Przyglądała mu się czujnie. – Jeśli są dostatecznie wysoko i mają właściwe poglądy polityczne. Conterno mówił coś podobnego, przypomniał sobie. – Nazwa bractwa pojawiła się w trakcie dochodzenia, to wszystko. Zarówno Ambrogino Conterno, jak i ten niezidentyfikowany partyzant krótko po wojnie zostali ich członkami. Skąd pani o nich wie? Jak się zorientowałem, są dość tajemniczy. – To czarna arystokracja. A przynajmniej nią byli. Zmarszczył czoło. – Czarna arystokracja? – Nobiltà nera, stara rzymska arystokracja. Książęta i hrabiowie, w większości powiązani z dworem papieskim, którzy na początku dwudziestego wieku dyskretnie spiskowali, by cofnąć zjednoczenie Włoch i odtworzyć Państwo Kościelne. Niektórzy wstąpili do papieskiej Gwardii Szlacheckiej, ale te stanowiska oficjalnie zlikwidowano w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym. Porządek Melchizedeka i kilkanaście innych niewielkich bractw to wszystko, co po nich pozostało. Piola przypomniał sobie, że w 1964 roku Palazzo Lighnier uzyskał eksterytorialność. – Miałem wrażenie, że to miejsce pogawędek dla bogatych biznesmenów. – Biznesmenów, tak… ale też kardynałów, wydawców prasy, generałów, prawicowych polityków… Wszystkich zwabiła tam pokusa arystokratycznego towarzystwa. Niekiedy zdarza im się przyjąć nawet dżentelmena z branży oliwnej. – To znaczy z mafii? Kiwnęła głową. – Otóż, pułkowniku, mówi pan „miejsce pogawędek”. Ale jeśli pomyśli pan o tej liście, co panu przypomina? Zastanowił się przez chwilę. – P2? – rzucił z wahaniem.

– No właśnie. Wykryty na długo przed jego czasem skandal P2 dominował w gazetach w latach osiemdziesiątych. „Propaganda Due”, żeby przytoczyć pełną nazwę, była lożą masońską, kierowaną przez charyzmatycznego awanturnika, niejakiego Licia Gelli. Wśród jej członków znaleźli się szefowie wszystkich trzech służb wywiadowczych, przywódcy wspieranego przez mafię planowanego przewrotu oraz przyszły premier, Silvio Berlusconi. Okazało się, że loża P2 jest zamieszana w dziesiątki skandali, od śmierci w Londynie watykańskiego bankiera Roberta Calviego po ogromny system zorganizowanej korupcji, znany jako tangentopoli, którego ujawnienie doprowadziło do upadku Chrześcijańską Demokrację. – Ale Stowarzyszenie Porządku Melchizedeka musi być o setki lat starsze od P2 – zaprotestował Piola. – Można tak pomyśleć – przyznała. – W każdym razie po przeczytaniu tej broszury. Ale jeśli w ogóle istniało w latach międzywojennych, to dogorywało. Członkostwo stało się zaledwie grzecznościowym tytułem, nadawanym przez papieża. A potem, po tysiąc dziewięćset czterdziestym piątym, nagle zmieniło się w energiczną, aktywną organizację. Można by wręcz powiedzieć, że to siatka. – A jak to się ma do mojego dochodzenia, pani zdaniem? Wstała nagle. – Chciałabym kontynuować naszą rozmowę, pułkowniku, ale muszę załatwić kilka telefonów. Może więc wieczorem spotkamy się na kolacji i dokończymy? – Bardzo chętnie. Rozumiem, że nie wraca pani na noc do mieszkania? Pokręciła głową. – Wydawało się to rozsądne po tym, co spotkało Ester i Cristiana. Wolałam zniknąć na jakiś tydzień, mniej więcej. Gdzie się pan zatrzymał? – Na razie jeszcze nigdzie. A może pani coś polecić? Pomyślała chwilę. – Niech pan wynajmie pokój tam gdzie ja, w Trastevere. W pobliżu jest restauracja, gdzie moglibyśmy pójść. Mają niezłe jedzenie i jest tam w miarę spokojnie. Nikt nie powinien nas tam zobaczyć. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięćdziesiąt pięć Raz jeszcze Kat zabrała zainfekowanego laptopa do pokoju Pioli w Hiltonie. Uruchomiła go. Po krótkiej chwili, jak się wydawało, Eteral spłynął przez Wi-Fi i przejął kontrolę niczym złośliwy skrzat – włączył jej kamerę, otworzył program pocztowy, przejrzał zachowane dokumenty i sprawdził historię przeglądarki. Ładne masz mieszkanie, napisał, zmieniając ogniskową kamery. Dzięki. A jednak, według twojego adresu IP, jesteś teraz w hotelu. Stucky w Wenecji. Czy to szlafrok Hiltona za tobą wisi? Zastanowiła się szybko. Podróżuję w interesach. Nie ma o czym mówić. A gdzie pracujesz? W agencji turystycznej. Hm. W rogu ekranu zamigotały kolejno zachowane na dysku zdjęcia. OK, Rito-Kat. RATujemy twojego eks? Dobry pomysł, napisała. Może włożysz ten szlafrok? To może chwilę zająć, będzie ci wygodniej. Chciałbyś, odpisała. Rzeczywiście bym chciał. A moje życzenie jest dla ciebie rozkazem, pamiętaj. Zresztą już chyba trochę za późno na nieśmiałość. Na ekranie pojawiła się strona wejściowa Carnivii. Musisz się zalogować. Żeby potem mógł zhakować Carnivię, pomyślała i zapamiętała tę informację do późniejszego wykorzystania. Nie chciała zdradzać mu nazwy użytkownika i hasła, ale nie miała wyjścia. Kiedy wszystko się skończy, będzie musiała założyć nowe konto. Obserwujesz sprawę Mii, zauważył, kiedy sprawdził jej kanały informacyjne. Tak. Jak wszyscy chyba, odpowiedziała. Jeśli rzeczywiście miał tak rozdęte ego, jak podejrzewał Daniele, w tym miejscu mógł zacząć się przechwalać. Porywacze zmusili światowe media, żeby tańczyły, jak im zagrają. To po prostu niesamowite. To idioci. Nic by nie zrobili bez pomocy. Czyjej pomocy? Twojej? Nie odpowiedział wprost. Co to? Na ekranie wskaźnik myszy otworzył folder PRYWATNE, którego nigdy wcześniej nie widziała. Wewnątrz był klip wideo „Rita.mpg” To na pewno plik, który stworzył Daniele. Napisała pospiesznie: Nie chciałam, żebyś go znalazł. Zostaw go w spokoju, dobrze? Może tak. Może nie. Widziała, że strzałka wskaźnika dwukrotnie klika ikonę pliku. Pojawił się ekran

Trwa ładowanie filmu Oczywiście, gdybyś włożyła ten szlafrok, może nie musiałbym oglądać filmu. Jakoś ci nie wierzę. Pasek postępu wolno sunął w stronę stu procent. Zastanawiała się, kiedy Eteral zauważy, że cały proces trwa dłużej niż wczytanie prawdziwego filmu. Zaktualizował się kanał informacyjny. FILM Z MIĄ NA ŻYWO DOSTĘPNY W SIECI Eteral natychmiast kliknął w link. Zgodnie z wzorcem ustalonym przez wcześniejsze filmy i ten rozpoczął się od napisu. STANIE POD ŚCIANĄ: OSOBNIK, KTÓRY POZOSTAJE NAGI, STOI METR– PÓŁTORA OD ŚCIANY, ZE STOPAMI ROZSUNIĘTYMI MNIEJ WIĘCEJ NA SZEROKOŚĆ RAMION. RĘCE MA WYCIĄGNIĘTE PRZED SIEBIE DO ŚCIANY, TAK ŻE PALCE PODTRZYMUJĄ CIĘŻAR CIAŁA. NIE WOLNO MU PRZESUWAĆ ANI PRZESTAWIAĆ DŁONI LUB STÓP. Pojawiła się Mia, właśnie w takiej pozycji. Ujęcie ciągnęło się przez sześć czy siedem sekund. STANIE POD ŚCIANĄ JEST PROCEDURĄ SAMOOGRANICZAJĄCĄ, PONIEWAŻ CHWILOWE ZMĘCZENIE MIĘŚNI POWODUJE, ŻE WIĘZIEŃ PO PEWNYM CZASIE NIE JEST W STANIE UTRZYMAĆ SWOJEJ POZYCJI. Bez żadnego montażu, żadnych cięć, sama obserwacja nagrania sprawiała ból. Mia najwyraźniej zbliżała się już do kresu wytrzymałości. Jakaś postać stała obok niej – wydawało się, że to człowiek w masce arlekina, choć kamera nie obejmowała jego twarzy ani stóp. Kiedy Mia upadła, mężczyzna grzbietem dłoni uderzył ją w brzuch. TRZYMAJĄC PALCE RAZEM I WYPROSTOWANE, DŁONIĄ ZWRÓCONĄ W STRONĘ WŁASNEGO CIAŁA, WYKORZYSTUJĄC ŁOKIEĆ JAKO STAŁY PUNKT OBROTU, PRZESŁUCHUJĄCY UDERZA WIĘŹNIA W BRZUCH. CELEM NIE JEST SPOWODOWANIE ZNACZNEGO BÓLU, ALE ZASKOCZENIE I PRZESTRASZENIE WIĘŹNIA. Sugestia, że uderzenie nie powinno sprawiać bólu, zostało natychmiast zanegowane ujęciem wykrzywionej w cierpieniu twarzy Mii, kiedy mężczyzna stawiał ją na nogi. Potem cały proces został powtórzony od początku. Wtedy wreszcie ekran poczerniał. DO JUTRA Nieźle, pochwalił Eteral. Przeskoczył do serwisu analizującego przepływ danych. Na pasku z boku ekranu, na liście „10 serwisów o najwyższym natężeniu ruchu”, Carnivia.com była na trzecim miejscu. Wyprzedzały ją tylko Google i Facebook. Zerknęła na pasek ładowania: plik od Daniele został w pełni przesłany do komputera Eterala. Sięgnęła po laptopa, zadowolona, że wreszcie może go wyłączyć, kiedy nagle zamarła. Eteral zatrzymał wyświetlanie kolejnych fotografii na tej, jaką zrobili jej rodzice w dniu, kiedy została kapitanem. Pokazywała Kat w mundurze karabiniera. To mi nie wygląda na karnawałowy kostium, suko. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięćdziesiąt sześć Umówił się z Anną w hotelowym holu. Wypili aperitif w barze, który zdaniem Pioli zanadto starał się nadążać za modą. Potem przeszli do restauracji na malutkiej wysepce na środku Tybru. Schodziło się na nią schodami z mostu, z widokiem na starszy, rozsypujący się most po północnej stronie – prawdziwa oaza spokoju w centrum miasta. Duża część menu była dla niego obca – Rzym chyba jeszcze bardziej niż Wenecja kultywował tradycje lokalnej kuchni – więc poprosił o radę. Jako antipasti Anna zamówiła smażone karczochy, specjalność rzymskiego żydowskiego getta, i świeży bób z okruchami owczego sera. Potem, jako primo, musiało być mięso, a konkretnie podroby – rzymska kuchnia zawsze wykorzystywała rozmaite dziwne i w interesujący sposób przyrządzone części zwierząt. Jak wyjaśniła mu Anna, była to pamiątka po czasach, kiedy w mieście mieszkało tylu kardynałów, arystokratów i dworzan, że dla prostego ludu pozostawała tylko quinto quarto, piąta ćwiartka – to znaczy wnętrzności. Rzeczywiście, z pewnym zdziwieniem znalazł w menu takie dania, jak milza (duszona śledziona), cervello (móżdżek), coratella (smażone serce, płuca i przełyk), a nawet zinna (krowie wymię), niespotykane właściwie gdzie indziej. Najwyraźniej rzymianie nadal je cenili. Zgodnie z sugestią Anny – czy raczej jej poleceniem – zamówił pajata, rigatoni z gotowanymi jelitami, a potem, jako że nadeszła wiosna, abbacchio alla romana, jagnię gotowane z anchois. Starał się zabrać głos przynajmniej w kwestii wina, gdyż było dla niego oczywiste, że wino z Lazio we wszystkim ustępuje temu z Veneto, ale ona kazała kelnerowi podać butelkę cesanese i to był koniec dyskusji. Prawdę mówiąc, wino jest całkiem niezłe, uznał, zjadając karczocha, który przed smażeniem został spłaszczony tak, że przypominał rozetę. Trunek miał leciutki aromat wsi, ale dobrze pasował do tych mocnych smaków, którym towarzyszył od tysięcy lat. Gawędzili przyjaźnie o tym i owym, nie wracając do tematu śledztwa, dopóki nie dotarli do secondo. – Rozmawialiśmy o P2 – zaczął. – Czy mam rozumieć, signora, że pani zdaniem loża P2 była kierowana przez zorganizowaną przestępczość? Zastanowiła się. – Była zorganizowana i popełniała przestępstwa. Ale chociaż P2 obejmowała także ludzi mafii, nie wierzę, by mafia miała dość inteligencji, nie mówiąc już o możliwościach, by zrealizować tak złożony system. Dlatego postawię pytanie w inny sposób. Kto stoi za mafią? Dla Pioli takie pytanie nie miało sensu. – Nikt. To kryminaliści. – Jako historyk, pułkowniku, szukam wzorców. Na przykład: między rokiem tysiąc dziewięćsetnym a tysiąc dziewięćset czterdziestym piątym mafia praktycznie nie istniała. Wie pan, kto ją ponownie ożywił? Pokręcił głową. – Amerykanie, podczas wojny. Kiedy planowali inwazję na południowe Włochy, odwiedzili w więzieniu szefa mafii, niejakiego Vita Genovese, i poprosili o wsparcie. Układ był taki, że mafia pomoże usunąć faszystów, a w zamian dostanie rządy w wyzwalanych

miasteczkach i wioskach. Podobną politykę zastosowali pięćdziesiąt lat później, kiedy zbroili talibów, żeby ci walczyli z Rosjanami w Afganistanie. Zmarszczył brwi. – Nawet jeśli to prawda, nie całkiem rozumiem, jaki to ma związek ze Stowarzyszeniem Porządku Melchizedeka. – Powiedzmy, że to interesująca korelacja. Amerykanie… – podniosła kieliszek. – … dogadują się z mafią. – Postawiła go tuż obok butelki z winem. – A teraz następne pytanie. Dlaczego właściwie Amerykanie postanowili najpierw zaatakować Włochy, a nie na przykład Francję czy Grecję? Przypomniał sobie, że ta kwestia pojawiła się w jego rozmowie z Trevisano. – W części dlatego, żeby nie weszli tu Rosjanie, a żelazna kurtyna nie sięgnęła bliżej niż Jugosławia. Bo wtedy siedziba papiestwa mogłaby się znaleźć w kraju komunistycznym. Pochyliła głowę. – Więc mamy kolejny możliwy związek między Amerykanami i Kościołem. – Obok kieliszka i butelki postawiła pieprzniczkę. – Co dalej? Aha, armia. – Wzięła nóż. – Dowództwo aliantów na długo przed końcem wojny wydawało rozkazy naszym wojskom. Potem alianci stali się NATO i związek trwał nadal. – Ułożyła nóż koło butelki i sięgnęła po widelec. – Politycy? Tutaj sprawa nie była taka prosta. Wszyscy ci komunistyczni partyzanci oraz dziesiątki tysięcy wsi i miasteczek, gdzie ludzie uważali ich za bohaterów, zwłaszcza na północy… W powojennym chaosie, zwłaszcza w czasie wyborów w tysiąc dziewięćset czterdziestym ósmym, wydawało się, że Włochy zwyczajnie przegłosują u siebie komunizm. – I? – I Amerykanie nie mogli się na to zgodzić. Cały ich plan dla powojennej Europy rozsypałby się w gruzy, a w dodatku… co byłoby nie tylko dramatyczne, ale i obraźliwe… przy urnach wyborczych. – Spojrzała na niego badawczo. – Oto interesujący fakt, pułkowniku. Pierwsze cztery dyrektywy przekazane od nowo utworzonej Rady Bezpieczeństwa Narodowego do CIA w ten czy inny sposób dotyczyły Włoch. Na przykład w dyrektywie czwartej napisano, że CIA ma wszelkimi dostępnymi środkami zapobiec wyborczemu sukcesowi włoskich komunistów. Inaczej mówiąc, mieli zakłócić demokratyczne procedury pozornie suwerennego kraju każdą metodą, jaką uznają za skuteczną. Legalną czy nie. Przyjrzał się jej. Opowiadała mu o tych niewiarygodnych działaniach całkiem spokojnie, jakby to były powszechnie znane fakty. – Jak CIA zrealizowała to polecenie? – Rozmaitymi sposobami. Ale jednym z bardziej skutecznych okazało się stworzenie nowego centrolewicowego ugrupowania jako alternatywy dla komunistów i zjednoczenie socjalistów z Kościołem. – Przesunęła pieprzniczkę tak, by stanęła przy widelcu. – Chrześcijańscy Demokraci. – Chrześcijańska Demokracja była tworem CIA? – zapytał wstrząśnięty. Spokojnie kiwnęła głową. – Kosztowało ich to miliony dolarów w funduszach kolejnych projektów. Wyobrażam sobie, że wtedy właśnie weszli do gry ich pozostali przyjaciele. – Wskazała butelkę i nóż. – A są na to jakieś dowody? – zapytał, nagle sceptyczny. – CIA planowała to jako tajną operację… Istnieją dowody, ale nie pokazują pełnego

zasięgu korupcji, jaka opanowała wtedy nasz kraj. Próbowałam zebrać ich więcej. Teraz zrozumiał, czemu Anna niepokoiła się o swoje bezpieczeństwo – skoro zajmowała się badaniem takich zdarzeń… – A profesor Trevisano? Chciał to wszystko umieścić w swojej książce? Przytaknęła. – Istnieje taka nieformalna grupa naukowców i badaczy, którzy współpracują przy tym projekcie. Nazywamy się Ruchem Oporu, co tylko częściowo jest żartem. – Miała mi pani powiedzieć, jak w tym wszystkim mieści się Stowarzyszenie Porządku Melchizedeka. Pochyliła się. – Jeśli przyjrzy się pan strukturze własności aktywów stowarzyszenia, na przykład tego ich pięknego palazzo, odkryje pan, że do tysiąc dziewięćset czterdziestego siódmego część należała do całkiem innej organizacji, konkretnie do Amerykańsko-Włoskiej Wymiany Kulturalnej. – Kolejna fasadowa organizacja? – Mogłabym postawić na to własne życie. – Inaczej mówiąc… – Starał się poukładać wszystko w myślach. – Uważa pani, że P2 nie było jedyną wspieraną przez CIA siatką we Włoszech. Pani zdaniem są też inne, a wśród nich Stowarzyszenie Porządku Melchizedeka. – Tak, to moja robocza hipoteza. Chociaż kiedy mówimy „CIA”, powinniśmy zachować ostrożność. Podejrzewam, że szefowie w Langley nie mają pojęcia o szczegółach. Przekazali dyrektywę, a o całą resztę zatroszczyli się ludzie w terenie. – A ta ich relikwia? Język Jana Chrzciciela? Uważa pani, że to też fałszerstwo? Wzruszyła ramionami. – Niech pan zdefiniuje „fałszerstwo”, pułkowniku. W końcu na terenie Włoch znajdują się przynajmniej cztery głowy Jana Chrzciciela. Podejrzewam, że stowarzyszenie znalazło ten język w jakimś zapleśniałym watykańskim magazynie i postanowiło dodać sobie nieco autentyczności. No i usprawiedliwić bardzo dobrze zabezpieczony skarbiec. Wszystkie te fundusze trzeba przecież gdzieś przechowywać. – Rozmawiałem z Markiem Conterno. Żywi dla stowarzyszenia szczery entuzjazm. – Tego jestem pewna. Musi pan przyznać, że ludzie kochają takie ekskluzywne organizacje. Tajne rytuały, stopnie wtajemniczenia, dziwaczne szaty, spotkania z książętami Kościoła… U niektórych mężczyzn zauważyłam ciekawą cechę: im więcej mają władzy, tym bardziej pociąga ich myśl, że gdzieś tam istnieje ekskluzywny klub ludzi jeszcze potężniejszych. – No dobrze – zgodził się. – Przypuśćmy, że ma pani rację. Jaki to ma związek z moim zaginionym partyzantem? Zanim odpowiedziała, upiła łyk wina. Zauważył, że opróżnili już prawie całą butelkę. – Jak mówiłam, moje obecne badania koncentrują się na tym, w jaki sposób CIA wpłynęła na wynik powojennych wyborów. Zdobycie dowodów zawsze było trudne, również dlatego, że Watykan oficjalnie nie ujawnia dokumentów ze swoich archiwów wcześniej niż po siedemdziesięciu pięciu latach. Ale ostatnio dopuszczał coraz więcej wyjątków. Kiedy nowy człowiek, Santini, przejął watykańską służbę informacyjną, przekazał prasie, że zacznie uwalniać dokumenty wcześniej. Wyglądało już, że mamy szansę dostać w ręce jakieś niezbite

dowody. – Wyczuwam nadchodzące „ale”… – W ostatnich tygodniach nastąpił zwrot… można by wręcz powiedzieć, że paniczny odwrót. Reguła siedemdziesięciu pięciu lat jest znowu rygorystycznie przestrzegana, badaczom z dostępem do Archivio Segreto unieważnia się przepustki, wprowadza się nowe procedury bezpieczeństwa. Ale to nie wszystko. Gorączkowo nad czymś pracują; ściągają mnichów z całego kraju, żeby przeglądali nieskatalogowane materiały. Całe pudła dokumentów znoszą do sali konferencyjnej, żeby Santini obejrzał je osobiście. – Zawahała się. – Wczoraj widziałam strażnika, który niósł plik papierów do niszczarki. Uniósł brwi. – Domyśla się pani, co było przyczyną tego wszystkiego? – Nie. Ale z pewnością to efekt trwającego procesu katalogowania, a ten posuwał się w porządku chronologicznym. Czyli sprawa dotyczy mojego okresu historycznego. Pokiwał głową. – Chociaż może chodzić o coś bez żadnego związku z tematem naszej rozmowy. – Oczywiście. W każdym razie to przykry zbieg okoliczności. Miałam nadzieję, że odszukam tego partyzanta w archiwach. – Żeby to zrobić, signora, niezbędne jest nazwisko. – Wiem, jak się nazywa – oświadczyła cicho. – Rozpoznałam go, jak tylko Cristian przemailował mi zdjęcie. To Sandro La Sala. Nazwisko wydawało się znajome, choć Piola nie mógł go z nikim skojarzyć. – To jeden z najwcześniejszych członków Chrześcijańskiej Demokracji – dodała. – Poseł z Wenecji Euganejskiej. Przez długie lata zajmował rozmaite stanowiska rządowe. Teraz Piola sobie przypomniał. Siwy, nierzucający się w oczy, zawsze stojący na drugim planie względem bardziej zwracających uwagę polityków, takich jak premier Giulio Andreotti – w końcu skazany za długotrwale kontakty z mafią – i Giovanni Goria, którego dymisja po zarzutach o korupcję zakończyła nieprzerwaną linię przywódców chadecji, rządzących krajem ponad czterdzieści lat. Trudno było skojarzyć tę krępą, łysiejącą postać, jaką Piola zapamiętał z dzieciństwa, z uśmiechniętym i chudym jak szczapa partyzantem ze zdjęcia. Zastanowił się. – Czyli La Sala był komunistą, ale po wojnie przesunął się w stronę politycznego centrum? I zapewne skorzystał na tych funduszach CIA? – Możliwe. Ale możliwe też, że było odwrotnie. Może stanowisko i wprowadzenie do Stowarzyszenia Porządku Melchizedeka było zapłatą za milczenie o okolicznościach śmierci jego towarzysza, Maxa Ghimentiego? Pomyślał chwilę. – To chyba rzeczywiście możliwe. Ale jak można tego dowieść? – Tak jak zwykle to robią historycy: szukając dowodów we wszystkich źródłach, jakie pozostały. – Posmutniała. – Dlatego właśnie tak niepokojąca jest myśl, że Watykan niszczy dokumenty. Dla historyka te oryginalne źródła są jak ginące lasy tropikalne albo zagrożone gatunki zwierząt dla biologa. Zniszczenie choćby jednego to zbrodnia przeciwko historii. – Może nie posunęli się jeszcze tak daleko. – Może. Ale cokolwiek się dzieje, sprawa jest na tyle poważna, że zamordowano Ester

i Cristiana. – Droga pani – rzekł. – Podobnie jak pani, podejrzewam, że przyjaciele padli ofiarą morderstwa na zlecenie. Ale czy ma pani jakieś szczególne powody, by wątpić w oficjalne wyjaśnienie, że on sam zamordował ją w chwili uniesienia, a potem popełnił samobójstwo? Wzruszyła ramionami. – To po prostu nie był tego rodzaju związek. Byli starymi przyjaciółmi… na uniwersytecie wszyscy należeliśmy do tej samej grupy… którzy od czasu do czasu ze sobą sypiali. Ale to raczej ze względu na czułość i przyjaźń niż namiętność. Cywilizowany układ. Sam pomysł, że zabił ją, bo z nim zerwała, jest po prostu śmieszny. Pokiwał głową. Kelner nieproszony podał im dwa małe kieliszki grappy. – Dziękuję za ten wieczór, signora – powiedział Piola. – Był nie tylko pouczający, ale i niezwykle miły. – Proszę, wolałabym, żeby nazywał mnie pan Anną. – Zawahała się. – Zresztą tak naprawdę to signorina. – Gestem ręki przerwała jego przeprosiny. – W porządku. Kiedy człowiek przekroczy trzydziestkę, rozmówcy na ogół zakładają… Nic się nie stało. – A więc Anna. Ja jestem Aldo. Podniosła kieliszek i w zamyśleniu zakręciła w nim bezbarwnym płynem. Kolejną wypowiedź kierowała do naczynia. – Pójdziemy do łóżka, Aldo? Na to nie był przygotowany. Owszem, wydała mu się atrakcyjna, ale ich rozmowa była zbyt poważna na flirt i nie sądził, by jego uczucia były widoczne. A już na pewno nie przyszło mu do głowy, że mogą być odwzajemniane. – Przyznam szczerze, że tęsknię za towarzystwem – dodała. – Cywilizowany układ? – Właśnie. Zawahał się, a ona to zauważyła. – Zapomnij, że pytałam – powiedziała szybko. Spróbowała zażartować: – Pani Piola jest szczęśliwą kobietą. – Ona tak nie uważa – odparł. Pewnie dostrzegła w jego oczach cień bólu. – Wybacz – powiedziała. – Nie chciałam się narzucać. Wstała i on także się poderwał; żal, że nie przyjął propozycji, popłynął przez wszystkie komórki jego ciała. Ale wiedział, że to nic w porównaniu z żalem, jaki by odczuwał, gdyby ją przyjął. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięćdziesiąt siedem Kat wyłączyła komputer w chwili, kiedy Eteral odkrył, kim jest. Na wszelki wypadek także odwróciła go dołem do góry i wyjęła baterię. Potem spacerowała czujnie wokół leżącego na łóżku komputera, jakby był magiczną szkatułką, w której ukrywa się zły dżinn. Telefon jej zawibrował – to przyszedł SMS od Holly: Kat, co się dzieje? A o co chodzi? – odpowiedziała. Lepiej sprawdź swojego Facebooka. Czując otępiający lęk, wywołała swoją facebookową stronę z telefonu. Według tekstu na wallu, właśnie organizowała wydarzenie. Kat Tapo zaprosiła 198 osób na party swingersów DZISIAJ w Hiltonie Stucky, pokój 696. Była też ziarnista miniaturka – zdjęcie jej i Riccarda. Szlag… Wcisnęła „Przywołaj” i „Usuń”. Kat Tapo odwołała wydarzenie. Zadzwonił jej telefon – z nieznanego numeru. – Dobry wieczór – odezwał się wolno uprzejmy głos. – Tu Impresa Funebre Pavanello, w Cannaregio. Pozwolę sobie przekazać wyrazy głębokiego współczucia… – Z jakiego powodu? – przerwała. – Jak rozumiem, pani bliźniaczka, Rita Tapo, odeszła z tego świata… Poproszono nas o dokonanie niezbędnych ustaleń. – To głupia mistyfikacja – odpowiedziała i przerwała połączenie. Przeładowała Facebooka i stwierdziła, że jest przekierowana… RIP Kat Tapo… W jakiś sposób przerobił jej stronę w memoriał… Słowa nie mogą wyrazić smutku, jaki nas ogarnia po stracie jednej z najbardziej aktywnych członkiń Dyskretnych Małżonków. Oficer karabinierów Kat uwielbiała imprezy, w mundurze i bez. Prosimy zamieszczać tu wspomnienia o Kat Tapo. Pierwszy komentarz napisał Eteral. Powiedzmy sobie szczerze: kapitan Kat nie była najostrzejszym umysłem. Prawdę mówiąc, nawet wśród karabinierów jej głupota była legendarna. Jej koledzy wciąż pamiętają przypadek, kiedy znaleziono ją wpatrzoną w słoik oliwek. Zapytana, czemu tak siedzi, odpowiedziała, że nie wie, jak zjeść oliwkę, skoro głowa nie zmieści się jej do słoika. Kiedy jakiś funkcjonariusz poskarżył się na brak miejsca w archiwum, dała mu zgodę na usunięcie starych dokumentów, pod warunkiem że zrobi z każdego trzy kopie. – No świetnie – mruknęła. Ale kiedy czytała marne dowcipy, Eteral nie próżnował. Telefon zabrzęczał znowu, odbierając automatyczny SMS z banku: Ze względu na podejrzenie nielegalnych działań, konto w naszym banku zostało zawieszone.

Z drżącym sercem sprawdziła pocztę. Jak się spodziewała, tam też się włamał. Nie tylko ożywił jej konto na Dyskretnych Małżonkach, ale zmienił ustawienia profilu na „publiczny”. Już teraz znalazła e-maile od kilku mężczyzn i dwóch kobiet z prośbą o spotkanie. Ostatnia wiadomość w skrzynce pochodziła z adresu [email protected]. Czy dobrze się bawimy? Zastanowiła się. Najwyraźniej nie musiała się już przejmować laptopem – wyciągnął z niego wszystko, czego potrzebował. Włożyła baterię, uruchomiła system i zalogowała się prosto do Carnivii. Potrzebowała kilku minut, żeby znaleźć bar koło rynku, choć zdążyła zauważyć, że zwykle płynny interfejs Carnivii dzisiaj zwalniał i trochę szarpał. Wewnątrz podeszła do awatara w masce Poliszynela. Co jest grane? W tej chwili Poliszynel379 śpi. Wróci niedługo. Nie wierzę ci. Ha! Poliszynel obudził się i rozejrzał. Ach, tu jesteś. Coś się stało? Zostaw mnie w spokoju, napisała wściekła. Jaka była konwencja? Aha, wielkie litery oznaczały, że człowiek krzyczy. ZOSTAW MNIE W SPOKOJU, DUPKU! Bo co? – zapytał awatar. Założysz mi kajdanki? To, co robisz, jest przestępstwem. Kradzież tożsamości, wykorzystanie danych osobowych, nękanie. Ekran znieruchomiał w połowie zdania, a ona jeszcze moment wstukiwała litery w pustkę. Możesz mi wierzyć, kapitanie, że jestem poszukiwany za ciekawsze rzeczy, powiedział, kiedy ekran znów działał. Ale jasne, przestanę. Przestaniesz? Tak. Jeśli ty i ja urządzimy sobie cyberrandkę. Tutaj na tyłach jest taka przyjemna funkcja wideochatu. Odzież opcjonalna. Chyba żartujesz. Zawsze. Ale jedno traktuję bardzo poważnie. Próbowałaś mnie wykiwać. To naprawdę nie było mądre. Nagle obok Eterala pojawił się inny głos. [To ciekawe, Kat, że powiedział wykiwać, nie zhakować. To sugeruje, że nie wie, że Daniele wpuścił mu w maszynę swój malware.] [Kto to mówi?] [Zara. Nie zalogowałaś się jako admin, więc mnie nie widzisz. On też nie, oczywiście. Chyba tak się skupił na robieniu ci głupich dowcipów, że nie zauważył trojana Daniele. Mimowolnie stworzyłaś perfekcyjny tunel.] No więc? – zapytał Eteral. Dogadaliśmy się? Gotowa na małą cyberimprezkę, Kat Tapo? Usłyszała brzęczenie swojego laptopa. Mechanizm napędu CD sugestywnie wysuwał i chował tackę. [Niech papla. Spróbuję dojść do trojana z tego końca. Sprawdzę, czy mam już linka do jego sprzętu. To może zająć parę minut – jeszcze nie widziałam w Carnivii takich lagów.] Może, wpisała Kat, wracając do wątku Eterala. Jeśli zaczniesz się zachowywać jak dżentelmen. Hm… Nie jestem pewien, co to znaczy.

Po pierwsze, to niegrzecznie nie pokazywać mi swojej twarzy. Skoro ty widzisz moją. Na jej ekranie otworzyły się dwa okna. Jedno ukazywało twarz Kat, obserwowaną przez wbudowaną kamerkę. Na drugim był chudy chłopak mniej więcej siedemnastoletni, o bladej skórze i krótko ściętych rudych włosach. Nosił okulary z grubymi szkłami i koszulkę z jakimś napisem cyrylicą. Lepiej? – zapytał. O wiele, skłamała. [Kat, to może zająć jeszcze parę minut], wpisała Zara. [Mam uplinka, teraz muszę zFTPować jego pliki danych.] Jak to działa, Eteral? Nie mam doświadczenia w cyberrandkach, szczerze mówiąc. No więc najpierw starasz się, żeby ci było wygodniej. Znaczy, mam sobie znaleźć poduszkę? Hahaha. Nie, masz zdjąć ubranie. Wciąż miała przyklejony do twarzy uśmiech. Ty pierwszy. Na ekranie Eteral ściągnął koszulkę, odsłaniając bladą i bezwłosą pierś. Twoja kolej. Najwolniej, jak potrafiła, zaczęła rozpinać bluzkę. Pod spodem miała czarny stanik od Superboom. [Trzydzieści sekund], wtrąciła Zara. Resztę też, wpisał niecierpliwie. Przypominam, że teraz ty. Na ekranie Eteral wstał i zrzucił dżinsy. No, no… Umiesz oczarować damę, Eteralu. Twoja kolej. Czy mam przyjść i cię załatwić? Ekran mi zastyga. Mam wrażenie, że coś jest nie tak z połączeniem. To gówniany serwis. Podobno parę godzin temu stracił kolejny mirror. Nie martw się, to nam nie popsuje zabawy. W takim razie zamknij oczy i nie otwieraj, dopóki nie policzysz do dziesięciu. [Gotowe.] napisała Zara. [Dzięki Bogu. Masz jakiś magiczny sposób, żeby mnie stąd zabrać?] [Pewnie.] To cześć, dupku. Chwilę później Kat znowu znalazła się w wirtualnym Palazzo Barbo, a obok zmaterializowała się Zara. W ciągu godziny i z pomocą Zary Kat zamknęła konta na Facebooku i Gmailu, a do wszystkich kontaktów wysłała wiadomość, że miała włamanie. Zgodnie z sugestią Zary dodała, że haker puścił w obieg photoshopowane zdjęcie, na których rzekomo jest ona, więc prosi, by odbiorcy od razu je skasowali. Wiedziała, że wzbudzi tym większą ciekawość u tych, którzy jeszcze go nie widzieli, ale przynajmniej zagwarantowała sobie malutki listek figowy zaprzeczenia. Tymczasem Zara pracowała nad plikami ściągniętymi z laptopa hakera. Tak jak myśleliśmy, napisała. To Rosjanin. Nie jest taki zły. Bardziej script kiddie niż

leet, ale czego nie wie, stara się sam parsować, a nie kupuje OTS. Nie mam najmniejszego pojęcia, o czym mówisz, oświadczyła Kat. Najkrócej: nie jest takim mistrzem hakerstwa, jakiego udaje. To tylko inteligentny dzieciak, którego jara używanie cudzych programów. Tak się zastanawiam… Nastąpiła dłuższa przerwa. Kiedy Zara w końcu wróciła, napisała: To ciekawe. Wygląda na to, że porywacze nie zwrócili się do Eterala wprost. Mieli pośrednika, innego hakera. Nick nic ci nie powie, ale my go znamy: to Mulciber. Kto to? Dawny współpracownik Daniele… To znaczy nie wiem, czy się kiedykolwiek spotkali, ale w czasach przedcarniviańskich razem działali przy kilku hakach. Kiedy Daniele przestał się interesować tą sceną, Mulciber był jednym z nielicznych, którym pozwolił mieć wkład w kodowanie. Rozstali się potem – Mulciber i inni hakerzy chcieli, żeby Carnivia była czymś w rodzaju kryjówki dla leetów. Daniele chciał tylko ją zbudować i zobaczyć, co będzie. Myślę, że Mulciber uznał pracę dla porywaczy za okazję namieszania w Carnivii. A wiedział o niej dosyć, żeby wyglądało, jakby zhakował cały serwis. Jeśli chciał namieszać w Carnivii, to całkiem nieźle mu poszło, odparła Kat. W czasie rozmowy z Zarą ekran zamierał coraz częściej. Eteral miał rację, kiedy mówił, że został już tylko jeden serwer. Niestety, jeśli CNAIPIC go znajdzie, wypadamy z sieci. Ale możliwe, że padniemy i bez tego – jeśli liczba widzów jeszcze się zwiększy, możemy się załamać od gęstości ruchu. Czyli teraz mamy wyścig między nami i inspektor Pettinelli, stwierdziła Kat, tylko częściowo żartem. Na to wychodzi. Powodzenia. Niemożliwy wyścig, pomyślała Kat, i to z dodatkowym utrudnieniem: inspektor Pettinelli doskonale wie, co próbuje osiągnąć, choć postępuje niesłusznie. Tymczasem Kat i reszta karabinierów wciąż szuka po omacku. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięćdziesiąt osiem Noce były bardzo długie i bardzo zimne. Wprawdzie porywacze dali jej koc, ale to nie wystarczało, by powstrzymać drżenie. Spróbowała poprosić Arlekina o drugi. – Jeśli chcesz, możesz dostać typ Gula Rahmana – odpowiedział. – Świetnie, dziękuję. A kto to jest Gul Rahman? – Był zatrzymamy w Afganistanie, w więzieniu CIA znanym jako „Salt Pit”. Zamarzł na śmierć, kiedy oficer prowadzący jego sprawę kazał rozebrać go do naga, przykuć do betonowej podłogi i zostawić tak na noc. – Czyli rozumiem, że to znaczy „nie” – mruknęła. Nie mogła wyczuć Arlekina. Czasami traktował ją łagodnie, niemal z czułością. Z całą pewnością, kiedy jej nie torturował, nie miał w sobie okrucieństwa. Był gniewny, ale nie okrutny. Zastanawiała się, czy jest gejem. Przede wszystkim wydawało się to oczywistym wytłumaczeniem, czemu w przeciwieństwie do Bauty nie próbował jej obmacywać. Uważała, że całkiem dobrze potrafi rozpoznawać seksualną orientację – wiedziała na przykład, że Kevin Toomer jest homoseksualistą, chociaż udało mu się to ukryć przed jego plutonem. Ale w Arlekinie było coś bardziej skomplikowanego, czego nie umiała zgłębić. Kiedy kazał jej się rozbierać, choćby tylko do bielizny, miała wrażenie, że zmusza się, by na nią nie patrzeć. Jakby się bał, co takie spojrzenie może mu przynieść. Gdyby był młodszy, mogłaby podejrzewać, że jest prawiczkiem. Ale w tym wieku to raczej mało prawdopodobne. Westchnęła. Przypomniała sobie, że czytała kiedyś o syndromie sztokholmskim. Polegał na tym, że więzień zaczynał się identyfikować z porywaczami. Musi uważać, pomyślała, żeby nie dokonywać projekcji własnych uczuć na bezosobową maskę Arlekina. Naprawdę nie był wart takiego wydatku energii. Dopiero o wiele później, kiedy już zapadała w sen, w jej mózgu zmaterializowała się pewna myśl i Mia nagle usiadła wyprostowana. Kiedy czytała o syndromie sztokholmskim, czytała też o jego przeciwieństwie, syndromie limskim, w którym to u porywaczy rodzi się bardzo silna więź z ofiarami. Nazwa pochodziła od oblężenia ambasady japońskiej w stolicy Peru, Limie, kiedy terroryści tak bardzo współczuli zakładnikom, że uwolnili ich całych i zdrowych. Uwolnili ich… Spróbowała sobie przypomnieć więcej szczegółów. Syndrom limski, o ile pamiętała, zaczął się od pojedynczego terrorysty, który odkrył, że zakładnik wyznaje taki sam światopogląd. Gdzieś również czytała, że maska, którą ktoś wybiera sobie na karnawał, nie tylko ukrywa tożsamość, ale też zdradza coś o osobowości użytkownika. Co więc można wywnioskować o człowieku, który wybrał sobie maskę płaczącego klauna? Niekiedy wyczuwała w nim jakąś melancholię, jednak kiedy indziej wydawał się nieubłagany, absolutnie zdeterminowany. Jeśli był jakoś wewnętrznie rozdarty, to z jakiego powodu?

Syndrom limski… Raz po raz powtarzała w myślach te słowa, coraz bardziej podniecona. Może jednak jest dla niej jakieś wyjście? ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Pięćdziesiąt dziewięć Holly siedziała w barze bazy Ederle i trzymała spritz. Rzadko piła samotnie, ale tego wieczoru, po powrocie z gór, złożyła wizytę Elstonom. Wiele dni stresu wyraźnie wpłynęło na oboje. Major tak wychudł, że mundur polowy z niego zwisał, twarz miał poszarzałą, a dłonie drżały, kiedy nalewał wody do szklanki. – Co mogę zrobić? – zapytał, kiedy przekazała mu ostatnie wieści. – Jak mogę ich przekonać, żeby nie robili jej takich rzeczy? – Nic się nie da zrobić, sir – odpowiedziała łagodnie. – Ale nadal wierzymy, że karabinierzy ją znajdą. – Starasz się postępować słusznie – powiedział. – Nikt nie słucha. – Wzniósł oczy w stronę sufitu. – Ani ty. Ani nikt inny. Holly dopiero po chwili zrozumiała, że nie mówi do niej, ale do Boga. – Sir… – zaczęła. – Odwiedziłam dzisiaj Joego Nichollsa. Spojrzał na nią. – Nicholls. Dobry żołnierz. Dobry człowiek. – Mówił, że kiedy ostatnio z panem rozmawiał, był pan jakby wzburzony z jakiegoś powodu. – Byłem? – Potrząsnął głową, jakby próbował uwolnić wspomnienie. – Może pan wyjaśnić, o co chodziło? Patrzył na nią i przez długą chwilę miała wrażenie, że przebywa w całkiem innym miejscu. Potem wzrok mu się zogniskował i major wrócił do teraźniejszości. – Och… Cięcia budżetowe. Biurokracja. Jakieś głupstwa, którymi się przejmowałem. Teraz wszystko wydaje się takie trywialne… – Czy jest coś… – Holly ostrożnie dobierała słowa. – To znaczy, czy przychodzi panu do głowy jakikolwiek powód, by wybrano akurat Mię? Dlaczego właśnie ją porwali zamiast córki innego oficera? Znowu spojrzał tępo, zagubiony w prywatnym piekle. – Sir? – ponagliła delikatnie. Bezradnie wzruszył ramionami. – Jego spytaj. Wielkiego szefa. Boga. On wie. Nikt inny. Dopiła swój aperol. Nie był aż taki mocny… Może zamówić jeszcze jeden? – Hej… Rozejrzała się i spostrzegła porucznika, którego poznała w Asiago; dowodził zespołem skyhooka. – O, witam. Rozpromienił się, wyraźnie ucieszony, że znowu ją spotkał. – Bill Coyne. Właśnie miałem zamówić piwo. Przyłączy się pani? – Chętnie. – Westchnęła. – Czemu nie. – I dodała, by wyjaśnić, dlaczego siedzi tu sama: – Właśnie byłam u majora Elstona. – Dowiedziała się pani czegoś? Znaczy, od chłopców z oddziału? Coś, co może pomóc? Pokręciła głową.

– Zero. Usiadł obok niej. – Wtedy pytała pani, czy byliśmy zamieszani w coś kontrowersyjnego. – Tak? – zainteresowała się. – No więc to nie było kontrowersyjne i wtedy o tym nie pomyślałem. Ale było zastrzeżone. Gdyby to miało pomóc. – Może być – przyznała ostrożnie. – Jakiego rodzaju zastrzeżenie? – Pamięta pani, mówiłem, że służymy za taksówki dla talibów; wyciągamy złych facetów i przerzucamy ich do bazy. Krążyły pogłoski, że niektórzy z tych gości są przeznaczeni dla jakiegoś programu transportowego. Projekt Exodus. – Co to takiego? – SAP. Ograniczony dostęp – Special Access Project – oznaczał, że informacji udzielano tylko tym, którzy byli w niego zaangażowani. – Cokolwiek to było, działali z rozmachem. Nie chodziło tylko o tych więźniów. Kiedy wracałem po turze, trafiłem do bazy Bagram. Na pasie stał globemaster; szykowali go do startu. Poszedłem zajrzeć, bo myślałem, że to właśnie maszyna, którą z chłopakami polecimy do domu. Kiwnęła głową. Boeing C-17 Globemaster był jednym z największych transportowców w amerykańskiej flocie powietrznej. – Ale ten lot miał zabrać ludzi w pomarańczowych kombinezonach i z ograniczeniem ruchu rąk, jeśli pani rozumie, o co mi chodzi. Było ich koło setki, może stu pięćdziesięciu. Czekali na pasie, klęcząc, pilnowani przez paru naszych chłopaków. – Pomarańczowe kombinezony – powtórzyła z namysłem. – Jak Mia. – Tak… Ale przecież nie może tam być żadnego związku, prawda? Zastanawiała się. Zakładając, że to, co widział, było elementem jakiegoś programu relokacji więźniów, nie rozumiała, jak mogłoby się wiązać z porwaniem Mii. – Gdzie leciał ten globemaster? – Baza lotnicza Aviano, kawałek stąd. Dlatego sądziłem, że to nasz transport. – A potem dokąd? Wzruszył ramionami. – Widziałem go na pasie, kiedy wylądowaliśmy. Stał z otwartym lukiem. Pewnie tamtych już gdzieś przerzucili. Prawdopodobnie do jakiejś kryjówki w Libii albo gdzie indziej. Tak to się dzieje, nie? Wypiła jeszcze jedno piwo i wysłuchała opowieści Billa Coyne’a o Afganistanie. Ale przez cały czas myślała o tym, co usłyszała. Jeśli major Elston uczestniczył, choćby epizodycznie, w jakimś programie przerzucania jeńców, czy był to powód, żeby jego córka stała się obiektem symulacji traktowania zatrzymanych w tajnych więzieniach? Była w tym może pewna logika, ale im bardziej Holly się zastanawiała, tym mniej widziała w tym sensu. Po pierwsze, porywacze nigdy nie odwołali się do jakiegokolwiek związku między Mią a przenoszeniem więźniów. Po drugie, trudno byłoby trafić na oddział sił specjalnych albo wywiadu, który nie miał jakichś powiązań z zatrzymywaniem i transportem podejrzanych. Tak właśnie walczono z afgańskimi

powstańcami: zatrzymując tysiące, nawet dziesiątki tysięcy podejrzanych i przesłuchując ich w poszukiwaniu jakichkolwiek dowodów, że mają związki z talibami. W ten sposób powoli, kawałek po kawałku, udawało się budować ogólny obraz nieprzyjaciela. To, co opisywał Bill Coyne, nie wyglądało na jakieś porwania, a raczej na rutynowy transport z jednego więzienia do drugiego. Więcej sensu miało przyjęcie za dobrą monetę motywów oficjalnie ogłaszanych przez porywaczy – Mię porwano, bo idealnie się nadawała do roli, jaką jej przeznaczyli. Była fotogeniczna, była kobietą, młodą, ale w sensie wojskowym dorosłą – idealna jako uosobienie samej Ameryki. Szukając innych wyjaśnień, Holly zwyczajnie ścigała błędny ognik. Ale i tak zyskiwała w ten sposób pretekst, by znowu porozmawiać z Carverem. Może wprost go zapytać o Projekt Exodus i dać mu kolejną szansę wytłumaczenia, jak to się stało, że raport Mazzantiego tak bardzo zbiegł się w czasie z porwaniem. Podziękowała Coyne’owi za piwo i skierowała się do sztabu. Tak jak się spodziewała, praca tam wciąż trwała. Miała już wejść do środka, kiedy zauważyła Carvera, jak spaceruje wokół budynku w towarzystwie innego mężczyzny. Palił cygaro. Spostrzegła, że ten drugi to major Elston. To nawet lepiej, porozmawia z oboma naraz. – Powinieneś trzymać takie… – mówił Carver, wyjmując z kieszeni drugie cygaro. – Żeby uczcić bezpieczny powrót twojej córki. Znaleźli ją! – Sir… Ona wróciła? – zapytała poruszona Holly, podchodząc bliżej. Carver odwrócił się i spojrzał na nią z irytacją. – Kto wrócił, podporuczniku? – Mia. Mówił pan chyba… – Holly zamilkła, zakłopotana. – Podsłuchiwaliście prywatną rozmowę, podporuczniku – stwierdził lodowatym tonem Carver. – Ale żeby ostatecznie wyjaśnić tę sprawę, podarowałem majorowi cygaro, by mógł je zapalić, kiedy jego córka powróci cała i zdrowa. Bo nie mam wątpliwości, że tak się stanie. Znowu odwrócił się do majora i Holly słyszała, jak mruczy pod nosem: – Durna blondynka… – Proszę o wybaczenie, sir – powiedziała, zawstydzona pomyłką. – Źle zrozumiałam. Nie miałam zamiaru… Ale on już odszedł. Wrócił do przemowy, zapewne mającej podtrzymać Elstona na duchu; idąc, ostrożnie obejmował majora ramieniem. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

DZIEŃ PIĄTY ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześćdziesiąt Mia zbudziła się przed świtem. Myślała, jak zainicjować swoją nową strategię wobec Arlekina. Lubił wygłaszać kazania, to wiedziała. Nie lubił, kiedy ktoś mu się sprzeciwiał. Wcześniej powiedział jej coś w stylu, że to nie ją musi przekonać. A gdyby tak zaczął myśleć, że Mia daje się przekonać? Czy coś takiego mogłoby stworzyć między nimi tę potrzebną bliską relację? Zacznie udawać, że akceptuje tę jego wywróconą do góry nogami wizję rzeczywistości, i przekona się, dokąd ją to zaprowadzi. Po pewnym czasie usłyszała brzęk łańcucha przy drzwiach. Codziennie rano przynosił jej ensure i kazał stawać na wadze. Dziś jednak dostała coś specjalnego: puszkę coli i czekoladowe babeczki z orzechami Reese’a. Kiedy otworzyła colę, rzuciła z pozorną swobodą: – Naprawdę chciałabym zrozumieć, czemu to robicie. Ty osobiście. – To nie twoja sprawa. – Trochę moja. – Szerokim gestem wskazała celę. – Skoro doprowadziła mnie tutaj. Zawahał się. – No dobrze. Chyba masz prawo wiedzieć. Dwa lata temu pracowałem na Bliskim Wschodzie. To było, kiedy… No, nastąpiły pewne zmiany w mojej sytuacji osobistej i postanowiłem pracować wśród ubogich. Ale trafiłem do kraju, gdzie była aktywna Al-Kaida, więc CIA prowadziła ataki dronów przeciwko tym, których uznała za terrorystów. Kiwnęła głową. – I co? – Miałem przyjaciela, Husajna Saliha. Pracował dla tej samej międzynarodowej organizacji dobroczynnej co ja. Jego żona spodziewała się piątego dziecka. W każdym razie miał rozdzielać żywność w bardzo ubogim rejonie i był świadkiem ataku dronu na budynek. Poszedł pomóc rannym. – Arlekin westchnął. – Nie wiedział, że mniej więcej wtedy CIA przyjęła taktykę „powtórnego uderzenia”. Krótko po pierwszym pocisku wystrzeliwują następny, dokładnie w to samo miejsce. – Ale dlaczego? – zapytała zdziwiona. – Chcą mieć pewność, że nikt nie przeżył. I zniechęcić innych do udzielania rannym pomocy. Husajn zginął na miejscu. Organizacja złożyła oficjalną skargę. Wiesz, co odpowiedzieli Amerykanie? Pokręciła głową. – Napisali: „Każdego mężczyznę w wieku poborowym w strefie walk uważamy za bojownika, chyba że wyraźne dowody pośmiertnie wykażą, że było inaczej”. – Ale to znaczy… – Właśnie. Zanim uznają, że byłaś niewinna, jest już za późno. Nawiasem mówiąc, mniej więcej wtedy prezydent Obama zaprzeczał, że w ogóle istniał program uderzeń wykonywanych z dronów. – To straszne – szepnęła i naprawdę tak pomyślała.

Pokiwał głową. – Kiedy wróciłem i odkryłem, że Amerykanie budują nową bazę pod Vicenzą, przyłączyłem się do protestujących. Szybko jednak uznałem, że sami się oszukują… Wierzyli, że jeśli dostatecznie wielu z nich zagłosuje przeciwko, Amerykanie spakują się i wyjadą. Ja wiedziałem, że to nieprawda. – Więc postanowiłeś mnie porwać. – To nie takie proste. Ale stopniowo doszedłem do wniosku, że kiedy dobrych ludzi paraliżują ich zasady, to te zasady stają się moralną pułapką, zastawioną przez diabła, by osłabić jego przeciwników. Otworzyła pudełko. – Chcesz jedną? Pokręcił głową. – Ty zjedz. Źle cię karmimy. – Nie, naprawdę. Spróbuj. – Nigdy nie jadłem takich babeczek z czekolady. – Odpakował ją i uniósł do ust. Nie mieściła się w otworze maski. – Nie będę patrzeć. – Mia odwróciła głowę. Kiedy znów spojrzała, Arlekin przeżuwał czekoladkę. – Całkiem niezła – powiedział zdziwiony. – Żałuję, że rozmawiając z tobą, Mio, muszę nosić maskę. – Ma swoje zalety. – Żadna mi nie przychodzi do głowy. – No, jeśli pojawia się jakaś sympatia do człowieka w masce… – powiedziała. – Kiedy czujesz, że naprawdę coś was łączy… to nie z powodu jego wyglądu, ale z powodu tego, kim jest naprawdę. Przez moment obawiała się, że przesadziła. Ale Arlekin pokiwał zamaskowaną głową. – Dobrze to o tobie świadczy, Mio, że nawet w tej sytuacji szukasz jej pozytywnych stron. – Zawsze ich szukam – zapewniła. Limski syndrom… Kiedy później myślała o tej rozmowie, miała sporo materiału do analizy. Złapał się na wszystkie sugestie, że zaczyna podzielać jego punkt widzenia. Jednak powodem – przynajmniej w części – było to, że naprawdę go rozumiała. Nie miał racji, to oczywiste, że mylił się głęboko, ale historia, jaką opowiedział o swoim przyjacielu, wyjaśniała przynajmniej, skąd się wziął gniew na jej ojczyznę. Zastanawiała się, co to za „zmiany w sytuacji osobistej”. Rozwód? Kiedy o tym mówił, miała wrażenie, że to coś bardziej znaczącego. Do tego trochę dziwne sformułowanie o pracy wśród ubogich… A potem to o diable. Skąd się to wzięło? I nagle zrozumiała: Jest księdzem. A może byłym księdzem – to mogła być ta zmiana. Tak, teraz to miało sens: nawiązania teologiczne, skrępowanie w sprawach seksualnych, moralna determinacja i okazjonalna delikatność, niepasująca do kogoś, kto robi to, co robi. Ksiądz. Zastanawiała się, jak najlepiej wykorzystać tę informację. Ponieważ bez

wątpienia była istotna. Dopiero o wiele później, krążąc po celi, zdała sobie sprawę, jak intensywnie rozważała swoją nową strategię – tak bardzo, że całkiem zapomniała zapytać Arlekina, co właściwie uzasadnia takie wyjątkowe babeczki Reese’a na śniadanie. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześćdziesiąt jeden Kat zmusiła się, by wejść do centrum operacyjnego, jak gdyby nic się nie stało. Zdawała sobie sprawę ze spojrzeń, jakie kierowano ku niej z lewej i z prawej, ale wmówiła sobie, że jej to nie obchodzi. Tak długo znosiła ostracyzm kolegów, że wytworzyła się u niej całkiem gruba skóra. Fakt, że inni widzieli ją w łóżku z obcym mężczyzną, nie oznaczał przecież końca świata. Tak przynajmniej sobie tłumaczyła. Zajęła się przeglądaniem listy zgłoszeń z nocy. Mieli już ponad tysiąc telefonów i w teorii wszystkie wymagały sprawdzenia. – Następny film! – zawołał ktoś. Nie wydawał się zdziwiony. Takie działanie porywaczy stało się już rutyną: rankiem udostępniali trailer, żeby zwiększyć napięcie przed późniejszym głównym pokazem. Po chwili zabrzmiało jeszcze: – O Boże! Kat spojrzała na ekran, tak jak wszyscy obecni. Poranny film nie przedstawiał Mii, ale pusty pokój – większe pomieszczenie z transparentem na ścianie. Mężczyzna w masce arlekina i jego wspólnik w masce bauta wnieśli coś w rodzaju ławy czy noszy. Kiedy ją ustawili, było widoczne, że została zmodyfikowana, by jeden koniec był umieszczony wyżej od drugiego. Pasy przybite do drewna wyraźnie miały służyć do krępowania ofiary. Dwaj mężczyźni ułożyli na ławie dwa złożone ręczniki i czerwoną plastikową konewkę. Pojawił się napis: WATERBOARDING NIE JEST TORTURĄ. O 21.00 MIA NIE BĘDZIE TORTUROWANA. Nastąpił moment milczenia, a potem dziwny odgłos wydobył się z gardeł wszystkich w sali: rodzaj syknięcia, zbiorowy jęk rozpaczy, który był także przyznaniem, że coś takiego musiało nastąpić, jeśli jej nie znajdą. A teraz, kiedy zawiedli, byli za to odpowiedzialni. Jakby dla podkreślenia, że ta groźba była innej kategorii niż wszystko, co zaszło do tej pory, film nie zakończył się czarnym ekranem, ale obrazem uśmiechniętej maski Carnivii i licznikiem odmierzającym godziny i minuty do wydarzenia. Niemal natychmiast stało się jasne, że ten sam licznik wklejono na strony CNAIPIC, lokalnego parlamentu Wenecji Euganejskiej i bazy lotniczej Ederle – wszystkie te serwisy zostały zhakowane. – Ktoś sprawdził naszą stronę? – zapytał Saito, uciszając tym pandemonium, jakie wybuchło w centrum operacyjnym. Tam także zobaczyli uśmiechniętą maskę i licznik. Według jego wskazań mieli jeszcze niecałe dwanaście godzin. Raffaele Fallici grzmiał na swoim blogu: To, z czym mamy tu do czynienia, to nie tylko niekompetencja karabinierów. Widzimy tu powrót do ponurych czasów „lat ołowiu”: niezdolność do zrozumienia i naprawienia naszej porażki jako państwa. Włochy poddano próbie i Włochy zawiodły.

Co należy zrobić? To proste. Oczywiście nasz rząd nie może negocjować z terrorystami, nie ma zatem możliwości, by spełnić ich żądania. Jednakże mądrzejsze państwa, bardziej elastyczne od naszego inicjowały dialog, by rozpocząć proces pokojowy, a to przecież całkiem inna sprawa. Przecież nawet Amerykanie prowadzili rozmowy z talibami. Czy tutaj nie należy postąpić podobnie? – Liczba użytkowników Carnivii bije wszelkie rekordy – poinformowała Kat Piolę, który wrócił z Rzymu. – Dziś rano, zaraz po tej ich zapowiedzi, serwis się zapchał. Zamiast „Wejdź do Carnivii”, wchodzący dostawali wiadomość: „Ze względu na wyjątkowe natężenie ruchu, strona, którą próbujesz wczytać, jest niedostępna”. – Są jakieś nowe tropy? – Nie bardzo. Saito porównuje listy tych z zakazem lotów z listami ludzi o ekstremistycznych poglądach lewicowych. Takie tam… Szerokie trałowanie, można powiedzieć. – Ma pani lepsze pomysły, capitano? – Tylko jeden, ale raczej rozpaczliwy. Chcę jeszcze raz porozmawiać z Daniele Barbo. Daniele wyglądał jeszcze gorzej niż poprzednio. Oczy miał tak mocno podkrążone ze zmęczenia, aż Kat pomyślała, że ktoś mu je podbił w bójce. Oprócz odruchowego mrugania pojawiły się u niego nowe nerwowe tiki i skurcze mięśni. – Daniele – powiedziała z naciskiem – miałeś rację z tym hakerem. Ale, niestety, nadal nam to nie pomogło w znalezieniu Mii. Musisz dać mi coś więcej, co pchnie śledztwo naprzód. Nawet jeśli oznacza to wyjawienie poufnych informacji. Spojrzał na trzymany w dłoni kawałek papieru, mocno pognieciony – wyraźnie wiele razy składany i rozkładany. Teraz rozwinął go i ułożył na stole. – Co to jest? – spytała. – Równanie. Na papierze był wypisany wzór: K : = { (i, x) – Holly mi to dała – dodał. – Kiedy mieliśmy… Kiedy się spotkaliśmy. To paradoks Turinga. Wiele o nim tutaj myślałem. – I? – rzuciła niecierpliwie, chcąc wrócić do tematu. – To się wiąże ze zbiorami. – Zauważył wyraz niezrozumienia na jej twarzy. – Jest taki znany przykład: w pewnej wsi mieszka golibroda, który goli wszystkich mężczyzn we wsi, którzy się sami nie golą. Pojawia się pytanie: czy golibroda może się ogolić? Logicznie – nie może, bo gdyby tak, to zamiast być w grupie ludzi, których goli, trafia do grupy tych, którzy sami się golą. Ale jeśli się nie ogoli, to musi, bo wtedy znajduje się w grupie tych, którzy się sami nie golą… I w przeciwieństwie do większości problemów logicznych matematyczne spojrzenie na ten paradoks wcale nie pomaga. Równanie zapętla się tylko przy zbiorze wszystkich zbiorów, które nie są swoim elementem. Wyciągnął rękę, a kiedy podała mu długopis, napisał: niech R : = {x : x ∉ x}, wtedy R ∈ R ⇔ R ∉ R – To Alan Turing uświadomił sobie, że będzie to poważny problem dla jego maszyn, inaczej mówiąc, komputerów. Jeśli polecimy komputerowi, by wykonał dowolne zadanie otwarte, praktycznie żądamy, żeby wyliczył nieskończoność. W końcu poświęca temu całą moc

obliczeniową i się zatrzymuje. Dlatego wszystkie programy mają wbudowane rozwiązanie pozwalające uniknąć tego, co nazywamy problemem stopu. Spojrzał na nią. – Praktycznie to logiczny dowód na to, że logika jest tylko narzędziem – użytecznym, ale zawodnym. Jest sposobem widzenia świata, a nie jakąś definiującą zasadą samego świata. By nadal używać logiki, nawet matematycy muszą szukać zastępczych rozwiązań. Logik rozmytych, dysjunkcji logicznych, a kodzie dwójkowym – funkcji bent. Wskazał równanie. – Turing zobaczył, że prawdziwe życie nie jest klasyczne. Nie jest predykatowe, nie jest Boole’owskie, nie jest euklidesowe. – Zawahał się. – W terminach laików jest pięknym, popieprzonym chaosem. Kat nie zrozumiała matematyki, ale zrozumiała, że Daniele się waha. – Daniele – powiedziała. – Pomyśl o tej dziewczynie. Uwięziona, jak ty byłeś kiedyś uwięziony. Pomyśl o jej przerażeniu… takim, jakie i ty odczuwałeś, kiedy porywacze przyłożyli ci nóż do ucha. Pomyśl, jak cię to zmieniło. I nie pozwól, żeby ją spotkało to samo. Ociągając się, spojrzał jej w oczy. Widziała, jakie to dla niego trudne, a kiedy mu się udało – kiedy ich spojrzenia się spotkały – widziała też, że zastanawia się nad jej słowami. Ze swej strony była wstrząśnięta wrażliwością i cierpieniem, jakie zobaczyła w jego oczach. Więc dlatego nie pozwala innym patrzeć, pomyślała. Zamrugał. – To nie jest takie łatwe, jak się wydaje. Nie mogę zwyczajnie zhakować własnego kodu. To by zajęło tygodnie, może miesiące, a przez ten czas Carnivia by się całkiem rozpadła. Ale może też istnieć inna metoda. – Tak? Sięgnął po jej długopis. – Z tych przekazów sieciowych wynika jasno, że porywacze obserwują strumień na swoim laptopie. – Mówiąc, rysował diagram. – Inaczej mówiąc, widzą to, co wszyscy: obraz przekazywany do Carnivii. I odpowiednio regulują obraz. – Mów dalej. – To jasne, że gdybyśmy spróbowali poważnie ingerować w przekaz, od razu to zauważą. Ale jeśli weźmiemy strumień wideo i będziemy zoomować… powoli, bardzo powoli, tak wolno, żeby w ogóle nie wiedzieli, co robimy… – Urwał na moment. – Nie będzie to wiele. Ale po pewnym czasie, jeśli porównasz obraz z pierwotnym, niezoomowanym nagraniem, wokół ekranu pojawi się ramka. Porywacze pomyślą, że jest poza kadrem, ale ty będziesz ich mogła monitorować. Wstała. – Jak to zrobić? – Mogę napisać prosty kod na twoim telefonie i dodać go do strumienia danych. Spowoduje, że zoom będzie następował automatycznie, ale w krokach tak małych, że niewykrywalnych gołym okiem. W trzy minuty zapisał cały ekran czymś, co wyglądało jak chaotyczny bełkot, ale domyślała się, że to język, który sam wymyślił. Język, którym posługiwało się tylko kilka osób na świecie: wyjątkowy, niełamalny kod, z którego zbudowana jest Carnivia.

– Masz – rzekł, oddając jej telefon. – To wystarczy? Wyczerpany, pokiwał głową. – Dziękuję, Daniele. Nie pożałujesz. Poszła prosto do Saita i opowiedziała mu, co proponuje Daniele. Niczego nie ukrywała, choć nad pewnymi fragmentami tylko się prześliznęła – na przykład faktem, że jej laptop był zainfekowany RAT-em Eterala, albo nad dziwnym prezentem od Holly, który jakoś skłonił Daniele do współpracy. Kiedy skończyła, Saito zastanawiał się przez chwilę. – Nie mam pojęcia – rzekł w końcu – czy to, co pani zrobiła, to karygodna lekkomyślność czy przełom w śledztwie. Możliwe, że jedno i drugie. – Sięgnął po telefon i wybrał numer. – Sprawdźcie, jak szybko może tu dotrzeć inspektor Pettinelli. Zajęło jej to pół godziny. Przez ten czas Kat niczym niegrzeczna uczennica siedziała przed gabinetem generała. Potem wkroczyła inspektor Pettinelli i Kat wytłumaczyła wszystko po raz drugi. – I jak? – zapytał Saito. – To podziała? Pettinelli myślała chwilę. – Wątpię – uznała. – Dlaczego nie? – Ta wąska ramka, przez którą będziemy mogli patrzeć… o ile Daniele Barbo nas nie okłamuje… nie pokaże nam niczego nowego. Porywacze cały czas noszą maski. A kamera znajduje się w zamkniętym pomieszczeniu. – Pokręciła głową. – Moim zdaniem Barbo rzuca nam jakąś kość w ostatniej próbie ratowania swojego portalu. – Co sugeruje, że polowanie CNAIPIC na jego serwery zmusza go do takich działań – odparł Saito. – Jeśli skłonny był zaproponować pani kapitan tę drobną przysługę, może się zgodzić na więcej. – Niewykluczone. Ale nie uważam, żeby w tej chwili jego współpraca była nam potrzebna. Wczoraj znaleźliśmy serwer Carnivii ukryty w dzielnicy przemysłowej pod Mediolanem. Sądzimy, że został mu już tylko jeden i że znajduje się w tym kraju. Jeśli go znajdziemy, całkiem wyjmiemy go z sieci. – I co wtedy zrobią porywacze? – wtrąciła Kat. – Zabiją Mię? Utną jej uszy i nos jak Daniele, żeby nam pokazać, jak są źli? To potworne ryzyko. Pettinelli przyjrzała się jej chłodno. – Nie możemy wiedzieć, jak postąpią. Ale cokolwiek zrobią, to oni będą odpowiedzialni, nie my. Tymczasem pozostawienie Carnivii, kiedy mamy możliwość zablokowania jej, to udzielanie im pomocy w zbrodni. Opinia CNAIPIC jest oczywista: samo nadawanie tych filmów jest przestępstwem i należy mu zapobiec wszelkimi dostępnymi środkami. Inspektor Pettinelli widziała świat w tak samo czarno-białych barwach jak Daniele, pomyślała Kat. Saito zmarszczył czoło, spoglądając to na inspektor, to na Kat. – No dobrze. – Westchnął. – Podążymy obydwoma tropami. Zoom na pewno nie zaszkodzi, zakładając, że jest technicznie możliwy. Wyznaczymy niewielki zespół, żeby monitorował obraz. Tymczasem Barbo pozostanie w areszcie prewencyjnym, a CNAIPIC nadal będzie

szukać jego serwerów. Dziękuję, inspektorze. – A kiedy obie kobiety ruszyły do drzwi, dodał jeszcze: – Jedno słowo, pani kapitan. Pettinelli wyszła i Saito zamknął drzwi. – Miałem wrażenie, że pani zadaniem były kontakty z rodziną Elstonów. Nie negocjacje z człowiekiem zatrzymanym na podstawie ustawy o walce z terroryzmem. – Dostrzegłam pewną możliwość, panie generale, i pomyślałam, że warto ją wykorzystać. – Doprawdy? – Rzucił jej gniewne spojrzenie. – Wyjaśnię pani, kapitanie, co robi CNAIPIC. Dbają o to, żeby wszystkie ich działania były zgodne z regulaminem, więc kiedy ta sprawa skończy się tragicznie… a prawdę mówiąc, wydaje się to coraz bardziej prawdopodobne… nikt im nie zarzuci, że to oni coś spaprali. W takiej sytuacji najgorsze byłoby, gdyby to karabinierzy sprawiali wrażenie, że biegają w kółko bez żadnej sensownej strategii ani autoryzacji. Od tej chwili proszę nie wykraczać poza swoje kompetencje. Czy to jasne? ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześćdziesiąt dwa Zobaczyła ławę i konewkę przez drzwi swojej celi, kiedy przynieśli jej obiad. Natychmiast zrozumiała, co to oznacza. – To nie była moja decyzja – zapewnił Arlekin, widząc jej spojrzenie. Może choć raz weźmiesz na siebie odpowiedzialność! – chciała krzyknąć. Ale była zdecydowana realizować swoją nową strategię. – I myślisz, że to pomoże waszej sprawie? – Jestem pewien. W przeciwnym razie nigdy bym w czymś takim nie uczestniczył. – Westchnął. – Byliśmy pewni, że kiedy zwykli Włosi zobaczą, co twoi rodacy robią swoim więźniom, będą tak oburzeni, że natychmiast zażądają referendum. Ale na razie jeszcze do tego nie doszło. Mieliśmy nadzieję, że to nie będzie konieczne, jednak nie możemy dłużej tego odkładać. – Więc to zróbcie – rzekła. – Jeśli tak być musi, zróbcie to. – Mówisz poważnie? A mam jakiś wybór? – Tak. Tylko… pilnuj mnie, dobrze? Wiem, jakie to niebezpieczne. – Nie pozwolę, żeby stała ci się jakaś krzywda. Obiecuję. Naprawdę? I jak chcesz to zrobić? Bo zdaje się, że zgodziłeś się już mnie przytopić… – Dziękuję. Ufam ci całkowicie. Mam nadzieję, że wiesz o tym. – A kiedy odwrócił się, by wyjść, dodała jeszcze: – Zaczekaj! Czy jesteś… byłeś… księdzem? Zesztywniał, ale nie odpowiedział. – Pytam, bo… – Nabrała tchu. – Bo chciałabym się wyspowiadać. Przed waterboardingiem. Na wszelki wypadek. Odwrócił się. Ciemne oczy pod maską wpatrywały się w jej twarz. – Wiesz, że nie mogę mówić o tym, kim jestem. Ani powiedzieć niczego, co potem mogłoby pomóc mnie zidentyfikować. – No to nie mów. Ale wysłuchaj mojej spowiedzi. Jeśli naprawdę nie jesteś księdzem, nie obchodzi mnie to. Jeśli jesteś, to dobrze. – A jeśli odmówię? – Ale przecież nie możesz, prawda? To prawo kanoniczne. W pilnej potrzebie albo wobec groźby śmierci. A nawet jeśli porzuciłeś Kościół, nie zwalnia cię to z obowiązku. Nie w sensie teologicznym. Uczyłam się tego w szkole: sakramenty, które przyjąłeś, są wyryte w twojej duszy. Nawet jeśli sam straciłeś wiarę, wciąż jesteś łączem, którym łaska spływa od Boga do mnie. – Sprytnie i odważnie – mruknął. – Twoi nauczyciele muszą cię nienawidzić. – Niektórzy tak. – Nie zdradzę ci, czy byłem kiedyś księdzem, czy nie. – Pokręcił głową. – To osobista sprawa. Ale wysłucham twojej spowiedzi. Usiadł na materacu, a ona uklękła obok. – Pobłogosław mnie, ojcze, bo zgrzeszyłam. – Czy zajrzałaś w głąb swego sumienia?

– Zajrzałam w głąb swego sumienia. – Niech Bóg, który rozjaśnia wszystkie serca, pomoże ci wyznać swoje grzechy i zawierzyć Jego miłosierdziu. – Amen. Przypomniał jej werset z Łukasza, gdzie Jezus sprzeciwia się faryzeuszom i mówi choremu, że odpuścił mu grzechy. – „Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić: «Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga?»”[1]. Wiedziała, że wybrał ten fragment, ponieważ opisywał scenę, w której Jezus złamał prawo, a także wybaczał jako syn człowieczy, a nie jako Bóg. – Spowiadam się Bogu Wszechmogącemu, że zgrzeszyłam myślą, mową i uczynkiem – zaczęła cicho. – Czy coś cię szczególnie dręczy? – Tak. – Opowiedziała mu o klubie Libero: jak myślała, że podniecające będzie iść i zobaczyć, co ludzie tam robią. – A teraz tato musi już o tym wiedzieć. Pomyśli, że jestem zboczona. – Ale nie jesteś? Pokręciła głową. – Tylko się przyglądałam. To znaczy, proszę mnie źle nie zrozumieć: byłam dzieckiem, kiedy tato kazał mi złożyć to idiotyczne ślubowanie. Nie wiąże mnie ono. – Poglądy twojego ojca na seks i małżeństwo to także poglądy Kościoła – przypomniał jej. – Wiem. – Wzruszyła ramionami. – Aż tak się tym nie przejmuję. – Czy na boskim wybaczeniu ci zależy? – zapytał łagodnie. – Czy ojca? Zastanowiła się. – Ojca. – A więc nie mogę ci pomóc – stwierdził ze smutkiem. Ale poprowadził ją przez akt pokuty, a potem rozgrzeszenie. – Pan odpuścił ci grzechy. Idź w pokoju. Ale kiedy skończyli, zdawało się, że żadne z nich nie osiągnęło w ten sposób zbyt wiele. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześćdziesiąt trzy Z RAI News24: PROWADZĄCY: Proszę nam wyjaśnić, doktorze, co takiego jest w waterboardingu, co czyni je tak kontrowersyjnym? LEKARZ: Przede wszystkim może spowodować bardzo poważne obrażenia. Obejmują uszkodzenia płuc, pęknięcia i złamania kości wskutek gwałtownych prób przesłuchiwanego, by wyrwać się z więzów, uszkodzenia mózgu wskutek niedotlenienia, zapalenie płuc, hiponatremię – to rzadkie, ale śmiertelne schorzenie, spowodowane przez brak sodu we krwi – poprzez asfiksję, zadławienie wymiocinami albo tak zwane suche utopienie, śmierć wskutek niewydolności płuc. Ale technika ta jest wyjątkowo kontrowersyjna przede wszystkim dlatego, że w przeciwieństwie do innych brutalnych metod przesłuchania, ta jest zaprojektowana specjalnie do tego, żeby doprowadzić przesłuchiwane osoby jak najbliżej śmierci. PROWADZĄCY: Mamy tu kopię amerykańskich tak zwanych instrukcji tortur, opisujących z niemal kliniczną precyzją, jak stosuje się tę metodę. LEKARZ: Istotnie. I nie jest to przyjemna lektura. [CZYTA Z KARTKI]: „Po unieruchomieniu przesłuchiwanego pasami przesłuchujący przechylają ławę pod kątem dziesięciu do piętnastu stopni, przy czym głowa zatrzymanego znajduje się niżej. Przykrywają mu twarz tkaniną, po czym z wysokości od sześciu do osiemnastu cali polewają ją wodą lub roztworem soli. Nachylenie ławy pomaga wprowadzać wodę bezpośrednio do nosa i ust przesłuchiwanego”. PROWADZĄCY: Jak długo to trwa? LEKARZ: Czas spływu wody na twarz więźnia nie powinien przekroczyć czterdziestu sekund podczas jednego polania. Przesłuchujący mogą wykonać sześć osobnych polań w czasie jednej sesji. PROWADZĄCY: I za każdym razem przesłuchujący tylko wylewają wodę na ten materiał? LEKARZ: Właśnie. Według noty wrażenie jest „bardzo podobne” do uczucia tonięcia. PROWADZĄCY: Czyli przesłuchiwanemu realnie nie grozi żadne niebezpieczeństwo? LEKARZ: Język jest mylący. Przesłuchiwany naprawdę tonie, tyle że nie pod wodą. Przesłuchujący mają instrukcję, by lać wodę, kiedy więzień właśnie zrobił wydech, przez co jest zmuszony wciągać wodę wprost do płuc. To właśnie tonięcie, zgodnie z dowolną definicją medyczną. Przesłuchujący mogą też używać rąk, by wlać wodę do gardła więźnia. [CZYTA] „Przesłuchujący może złożyć dłonie wokół nosa i ust przesłuchiwanego, żeby woda nie mogła spływać na boki, aby przesłuchiwany nie mógł oddychać podczas polewania”. I trochę dalej: [CZYTA] „Jak rozumiemy, woda może wlewać się – i zbierać – w ustach i zatokach przesłuchiwanego, nie pozwalając na oddychanie”. PROWADZĄCY: Czyli istnieje poważne ryzyko śmierci? LEKARZ: To nieuchronne, że margines błędu jest tu bardzo wąski. [CZYTA] „Jeśli przesłuchiwany nie oddycha swobodnie po zdjęciu mu z twarzy tkaniny, należy natychmiast ustawić go w pozycji pionowej, by usunąć wodę z ust, nosa i jamy nosowo-gardłowej. Ława używana przy stosowaniu tej techniki jest specjalnie zaprojektowana, by można tego dokonać

bardzo szybko”. A tutaj coś jeszcze, z Biura Służb Medycznych CIA: [CZYTA]: „Obiekt niereagujący powinien być natychmiast wyprostowany. Przesłuchujący powinien zastosować pchnięcie podmostkowe, by usunąć wodę”. PROWADZĄCY: Inaczej mówiąc, chwyt Heimlicha. LEKARZ: Tak. I jeśli nawet to nie pomoże… a wiemy, że czasem nie pomaga, gdyż nota wprost wspomina o „skurczach krtani”, które uniemożliwiają oddychanie, „nawet kiedy zaprzestano polewania wodą i przesłuchiwanemu przywrócono pozycję pionową”… obecny lekarz przeprowadzi tracheotomię. PROWADZĄCY: Lekarze są obecni przy przesłuchaniach, żeby ratować życie więźnia? LEKARZ: Także po to. Ale ma także monitorować sprawność oddechową więźnia i oceniać, czy można bezpiecznie posunąć się dalej. W efekcie lekarz pomaga przesłuchującemu doprowadzić więźnia bliżej krawędzi… Mamy do czynienia ze stopniowaniem zagrożenia przez osoby o profesji medycznej, co w każdym państwie jest sprzeczne z przysięgą Hipokratesa. PROWADZĄCY: Wiadomo, czy ktokolwiek stracił życie wskutek waterboardingu stosowanego przez CIA? LEKARZ: Z not wynika, że kilka osób. Jeden z tekstów wprost mówi o „śmierci w wyniku rezygnacji psychologicznej”. Inaczej mówiąc, zamiast walczyć z wodą, niektórzy przesłuchiwani praktycznie wykorzystali waterboarding do popełnienia samobójstwa. W innej nocie, pod koniec, znalazło się coś, co należy uznać za apel o więcej informacji, dzięki której można będzie udoskonalić proces. [CZYTA] „Aby udostępnić jak najpełniejsze informacje, mające stanowić podstawę przyszłych medycznych ocen i rekomendacji, ważne jest, by każde stosowanie waterboardingu było szczegółowo dokumentowane: jak długo trwała procedura, ile zastosowano wody, czy nastąpiła blokada, czy uległa wypełnieniu część nosowa i ustna gardła, jaka objętość została wydalona, jak długo trwała przerwa między kolejnymi polewaniami i jak wyglądał obiekt między etapami”. PROWADZĄCY: Można sobie wyobrazić, że nie wyglądał dobrze. Dziękuję panu, doktorze. Powinniśmy jeszcze przypomnieć, że w roku dwa tysiące dziewiątym prezydent Obama oświadczył, że korzystanie z waterboardingu było „błędem”, sugerując, że procedura ta nie jest już powszechnie stosowana przez amerykańskie służby wywiadowcze. Z MTV Italia: PREZENTER: Dzisiejsze popołudniowe dziewięćdziesiąt sekund wiadomości. Dziennikarz i komik Giancarlo Casamonti postanowił dzisiaj poddać się waterboardingowi, próbując wykazać, że nie jest taki straszny, jak się go przedstawia. Trzymał w dłoniach dwa ciężarki i miał je upuścić, kiedy procedura stanie się nie do zniesienia. Wytrzymał dwanaście sekund. Z Canale 5: W dzisiejszym badaniu opinii przeprowadzonym dla Canale 5 przez MORI pytano ludzi, jak by głosowali w ewentualnym referendum nad przyszłością bazy wojskowej Dal Molin. Przytłaczająca większość odpowiedziała, że oddałaby głos przeciwko propozycjom porywaczy; wśród nich znalazło się wielu takich, którzy niedawno podpisywali protesty przeciwko amerykańskiej obecności. O czwartej po południu, kiedy wszechobecne liczniki sieciowe wskazywały, że pozostało

tylko pięć godzin, lawina nieistotnych informacji i dyskusji ucichła. Pozostały tylko gazetowe zdjęcia Mii na poręczach i na drzwiach kościołów w całym kraju – jakby kapliczki, które sprawiały na reszcie świata nieszczęśliwe wrażenie, że wielu Włochów uważa już Mię za martwą. O piątej w centrum operacyjnym ktoś zawołał: – Prezydent USA wygłosi oświadczenie! Zapadła cisza. Amerykański przywódca pojawił się w sali prasowej Białego Domu i odczytał zaskakujące oświadczenie: publiczne przeprosiny za „nadgorliwość” poprzedniej administracji, która pozwoliła CIA „znęcać się, dręczyć, a nawet torturować tych, którzy w ogóle nie powinni być uwięzieni”. Powtórzył obietnicę, że jego administracja będzie prezentować „uczciwsze i bardziej rygorystyczne podejście do bezpieczeństwa narodowego”, przyznał, że wykorzystanie waterboardingu „i innych brutalnych technik” było „poważnym błędem”. W końcu zaapelował o uwolnienie Mii. Kat dołączyła do spontanicznych oklasków. Wszędzie wokół siebie czuła falę optymizmu, jakby ten bezprecedensowy gest wystarczył porywaczom, by ogłosić moralne zwycięstwo i wypuścić dziewczynę. Ale kiedy zatarł się efekt dramatycznej retoryki prezydenta, musiała przyznać, że nie obiecał niczego konkretnego ani nawet nowego. Krótko po szóstej znad morza napłynęła gęsta mgła. O siódmej w wiadomościach RAI prowadzący zauważył, że w miastach i miasteczkach Veneto nie ma dzisiaj żadnych passeggiata. Ruch uliczny był mniejszy niż zwykle, restauracje i bary świeciły pustkami. Wyglądało to, stwierdził, jakby cały kraj przygotowywał się do straszliwego sztormu. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześćdziesiąt cztery W Campo San Zaccaria podjęli takie przygotowania, jakie mogli. Wyliczono, że program zoomujący pozwoli technikom zobaczyć dodatkową ramkę ekranu wokół nadawanego obrazu mniej więcej trzy minuty po rozpoczęciu emisji, na granicznym poziomie około jednej dwudziestej całkowitego obrazu. Niewielu wierzyło, że to wystarczy, ale i tak ustawili sprzęt, który miał pozwolić na szybkie przełączanie między dwoma obrazami. Emisja była spóźniona, co wzbudziło lawinę spekulacji, że może jednak nie nastąpi. Jednak po chwili pojawiły się znajome proste napisy. Jak nam wiadomo, przy stosowaniu waterboardingu ciało przesłuchiwanego reaguje tak jak podczas topienia. Poinformowaliście nas, że procedura nie powoduje bezpośrednich urazów fizycznych. Zatem, choć przesłuchiwany może odczuwać lęk czy panikę powiązaną z wrażeniem topienia, waterboarding nie powoduje fizycznego bólu. Waterboarding, który nie powoduje żadnego bólu i nie powoduje żadnych trwałych urazów, naszym zdaniem nie może być uznany za procedurę „zadającą ostry ból lub cierpienie”. Jest to kontrolowany i wyraźnie ograniczony epizod, nietrwający zbyt długo, co zwykle jest wiązane z terminem „cierpienie”. Jakby nie wystarczały zawarte w słowach nieprawdopodobne stwierdzenia – że skoro waterboarding nie zadaje „fizycznego bólu”, to nie zadaje bólu; że jeśli nie trwa długo, nie powoduje cierpienia – na ekranie pojawiły się kolejne napisy. Na podstawie waszej analizy wykorzystania tych metod… nie przewidujecie, by użycie waterboardingu prowadziło do długotrwałych urazów psychicznych. Co więcej, twierdziliście, że ulga jest natychmiastowa, kiedy tylko usunie się materiał zasłaniający usta i nos. Wobec braku długotrwałych urazów psychicznych nie można także twierdzić, by procedura wywoływała ból i cierpienie psychiczne. Na ekranie ukazała się Mia w pomarańczowym kombinezonie, przywiązana do ławy. Głowę miała poniżej stóp, nogi i ręce bezpiecznie przypięte pasami. Później komentatorzy zastanawiali się nad intensywnością, z jaką szukała kontaktu wzrokowego z człowiekiem w masce arlekina; odwracała ku niemu głowę, kiedy podchodził. Niektórzy zwrócili też uwagę na pozorną delikatność, z jaką umieścił jej pod głową ręcznik, by chronić ją od urazów, a drugim owinął ciasno jej twarz, tak że musiała oddychać przez szorstki materiał. Pod ręcznikiem wyraźnie rysował się kształt jej ust i nosa. Nikt nie miał wątpliwości, że Mia wyraźnie dygocze i zaciska pięści, by zapanować nad strachem. Zdawało się, że także ręce porywacza drżą lekko, kiedy podnosił konewkę – choć może po prostu była ciężka. Woda popłynęła na ręcznik wąską, przejrzystą strugą. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Potem Mia głośno wypuściła powietrze, gdy przestała wstrzymywać oddech, i wciągnęła do płuc wodę. Zaczęła się dławić, ręce i nogi szarpały się gwałtownie, przekręcała głowę z boku na bok w rozpaczliwych próbach usunięcia

ust spod wciąż cienkiego strumyka wody. – Jezu… – mruknęła cicho Kat. – To nie do zniesienia. Ale patrzyła, jak wszyscy karabinierzy w pomieszczeniu. Arlekin wciąż polewał Mię wodą. Musiał mieć w celi jakiś stoper czy monitor poza kadrem, bo zerkał na bok, jakby chciał się upewnić, że ani o sekundę nie przeciągnie tortury. Przerwał dokładnie po dwudziestu sekundach. Patrzący wiedzieli – z dyskusji specjalistów – czego się teraz spodziewać. Wprawdzie w roku 2006 szef Centrum Antyterrorystycznego w CIA osobiście polecił zniszczyć dziewięćdziesiąt dwie taśmy wideo z nagraniami sesji, jednak świadkowie i ofiary opisywały proces dostatecznie często, by wiedza o nim stała się powszechna. Poddane mu ludzkie ciało reagowało zwykle w taki sam sposób: najpierw wymioty, potem krzyk, potem szloch, a później znowu krzyk, gdy ponownie nakładano ręcznik. Ale Mia nie wymiotowała. Leżała bez ruchu, nieprzytomna. W centrum operacyjnym przez moment ludzie byli zszokowani, kiedy zrozumieli, co się stało. Arlekin także zrozumiał. Pochylił się, ułożył dłonie poniżej jej mostka i zaczął naciskać rytmicznie. Nic się nie stało. Przysunął głowę do jej twarzy. Ale w żaden sposób nie mógł w masce zastosować sztucznego oddychania. Przebiegł do stóp Mii i spróbował wypchnąć ławę poza pole widzenia kamery. Ława była ciężka, a drewniane nogi tarły ciężko o beton. Zdawało się, że mężczyzna wpada w panikę, ale nie ustępował. W końcu w kadrze pozostały tylko stopy Mii, a on sam zniknął po stronie głowy. – Przejdź do niezoomowanego obrazu – rzuciła Kat. Technik nacisnął klawisz i obraz się zmienił – z tego, jaki widział świat, na oryginalny obraz nadawany ze źródła. Tam, na wąskim pasku wizji, o którego istnieniu Arlekin nie miał pojęcia, zobaczyli, jak zrywa z twarzy maskę i próbuje ratować Mię. Widzieli sztuczne oddychanie, widzieli masaż serca, widzieli także, że kiedy w końcu zakrztusiła się i wypluła wodę, wracając do życia, objął dłońmi jej twarz i raz po raz powtarzał jej imię. A potem zobaczyli, że sięga dłonią do jej czoła i kciukiem wykonuje znak krzyża – oczywisty gest błogosławieństwa. – O Boże… – szepnął Saito. – Jest księdzem… Z perfekcyjną koordynacją w tej właśnie chwili obraz z Carnivii zgasł, zastąpiony informacją, że strona, z którą próbowali się połączyć, jest chwilowo niedostępna z powodu zbyt dużego obciążenia, i że powinni spróbować później. Odtwarzali film w zamkniętej pętli. Twarz mężczyzny był widoczna z profilu i ani razu wyraźnie. Malli stwierdził, że to za mało, by wykorzystać komputerowy system rozpoznawania twarzy. – Mimo wszystko znajdźcie najlepszą klatkę i wytnijcie z niej twarz. Wyślemy ją do innych agencji – zdecydował Saito. Rozejrzał się. – Kto ma bazę danych protestujących? – Ja mam. Kat otworzyła już pełną listę nazwisk z petycji przeciwko bazie Dal Molin. Po chwili wygenerowała krótszą listę ludzi, którzy jako tytuł podali „don”, „monsinior” albo „ojciec”. Ze stu pięćdziesięciu tysięcy nazwisk warunki wyszukiwania spełniało siedemdziesiąt. – Podzielcie się na pięcioosobowe zespoły. I zacznijcie sprawdzać tę listę.

– Panie generale… – odezwała się Kat. – Czy możliwe, że był księdzem, ale już nie jest? Po prostu nie wydaje się prawdopodobne, by pracujący ksiądz mógł niepostrzeżenie zniknąć z parafii, żeby przeprowadzić taką akcję. – To możliwe, owszem. Nawet prawdopodobne. Ale w takim razie jak możemy go znaleźć? Mimo późnej godziny spróbowała zadzwonić do Watykanu. Ku jej zdumieniu ktoś odebrał. Wyjaśniła, o co jej chodzi, po czym przełączono ją do Służby Informacyjnej. Dowiedziała się, że istotnie mają bazę danych obecnych księży, ale nie rejestrują specjalnie, kto odszedł z Kościoła. Zastanowiła się. – A macie starsze bazy? Powiedzmy, sprzed dziesięciu lat? – Sprawdzę – odpowiedział głos po drugiej stronie. Odezwał się znowu po minucie. – Wydaje się, że tak. – I listę kapłanów, którzy zmarli? Nekrologi na przykład? – Oczywiście. – Proszę mi przesłać wszystkie trzy. Sama je porównam. Centrum operacyjne pustoszało, kiedy wychodziły kolejne zespoły. Ona siedziała nadal, kompilując i porównując dane. O trzeciej w nocy miała gotową listę prawie tysiąca włoskich księży, którzy odeszli z Kościoła w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Baza, jaką dostała z Watykanu, zawierała dodatkową informację, o którą zapomniała poprosić: obok każdego nazwiska umieszczono datę urodzenia. Arlekin wydawał się stosunkowo młody: trzydzieści kilka lat, może czterdzieści. Na wszelki wypadek usunęła z listy tylko tych powyżej pięćdziesiątki. Pozostałe nazwiska porównała z petycjami Dal Molin. Zgadzało się tylko sześć. Algisa Belluci Edilio Barese Frediano Caliari Livio Lorenso Enrico Ferri Learco Toscano Zadzwoniła do Holly, choć wiedziała, że pewnie ją obudzi. – Kat? – Holly odezwała się już po drugim sygnale. – O co chodzi? – Mamy listę siedemdziesięciu sześciu nazwisk, które nas interesują. Moim zdaniem sześć jest szczególnie ciekawych. Możesz je sprawdzić na waszych listach? Zobaczyć, czy ktoś z nich miał jakiś powód, żeby żywić urazę wobec Ameryki? – Pewnie. Sama się tym zajmę. Kat słyszała, że mówiąc, Holly wciąga na siebie ubranie. – Dzięki. Wyślę ci je e-mailem. – Kat? – Tak? – Myślisz, że to to? – spytała cicho Holly. – Nie jestem pewna, ale jak dotąd to nasz najlepszy trop. Holly usiadła przed komputerem i wywołała SIPRNet. Potem kolejno wpisała nazwiska,

które dostała od Kat. A że była również połączona z normalnym internetem, natychmiast zauważyła, że wiele z nich pojawia się z tytułem „don” albo „padre”. Jednak dwa, na które trafiła w SIPRNecie, nie miały takich tytułów. Zatelefonowała do Kat. – Wygląda na to, że mieliśmy do czynienia z dwoma z twojej listy: Frediano Caliari i Livio Lorenso. Caliari był zaangażowany w protesty przeciwko atakom dronów w Jemenie dwa lata temu. A Lorenso jest na liście osób, które ściągały filmy z pirackiej strony. Kat myślała przez chwilę. – A można dowiedzieć się o nich czegoś więcej? – Możemy ich przepuścić przez PRISM. To da nam całą furę danych. Ale istnieją prawne ograniczenia z Ustawy o zwalczaniu terroryzmu. Nie po naszej stronie, ale ty pewnie będziesz potrzebowała nakazu. A ja muszę zawiadomić pułkownika Carvera. – Nie ma sprawy – zapewniła Kat. – Dostarczę ci papiery, jeśli ty dostarczysz informacje. Holly musiała zażądać danych, zanim jeszcze dostała nakaz, ponieważ o szóstej rano Kat miała już raporty PRISM o Lorensie i Caliarim. Mimo nagłówka „najistotniejsze trafienia”, każdy plik miał ponad pięćdziesiąt stron. PRISM zawierał dane, które wpływały do USA i wypływały w drodze od i do największych amerykańskich firm technologicznych: Apple, Google, Microsoft, Skype, Facebook i innych. Pobierając dane bezpośrednio z głównych transatlantyckich kabli światłowodowych i kopiując je do gigantycznych „zbiorników danych” w wartym dwa miliardy dolarów centrum w Utah, Agencja Bezpieczeństwa Narodowego mogła całkiem legalnie podsłuchiwać cudzoziemców z całego świata, nie potrzebując do tego żadnych nakazów czy upoważnień. Problemy prawne zaczynały się dopiero wtedy, gdy NSA udostępniała swoje dane innym rządom, ponieważ łamała w ten sposób wiele miejscowych praw gwarantujących obywatelom prywatność. Dane podlegały analizie przesiewowej – system szukał tych, którzy w wyszukiwarkach sprawdzali na przykład równocześnie „produkcję bomb” i „linie lotnicze”. Ale mógł też działać w przeciwną stronę: wystarczyło podać nazwisko, adres i datę urodzenia, a jeszcze lepiej adres e-mailowy, a komputery PRISM „wsysały” – jak mawiali agenci – wszystkie dotyczące danej osoby szczegóły, jakie dało się znaleźć w ostatnich kilku miesiącach ruchu w internecie. I Livio Lorenso, i Frediano Caliari korzystali z Google, Facebooka i Skype’a. Lorenso używał też Apple’a. Wyszukiwał informacje o zaburzeniach erekcji i kupił w internecie lekarstwo na nie. Regularnie odwiedzał liczne strony pornograficzne, a jeszcze sześć tygodni temu korzystał z portali randkowych. Nie znał się zbyt dobrze na komputerach i nie czyścił cookies po skorzystaniu z Google, więc Kat widziała wszystko, co sprawdzał w ostatnich sześciu miesiącach, a nawet w których słowach pomylił się przy wpisywaniu. Mogła sprawdzić, kiedy zarezerwował lot i hotel na dwie osoby, ale nie zamknął transakcji, i kiedy szukał rady, jak się najlepiej oświadczyć. Korzystał z Gmaila, który skanował pocztę użytkowników, szukając słów kluczowych, generujących „kontekstowe” reklamy; dowiedziała się więc, że ostatnio pisał w sprawie samochodu, wakacji, pożyczki, bankructwa, satysfakcji seksualnej, małżeństwa, miesiąca miodowego i mającej dobre recenzje restauracji w centrum Mediolanu. Na Facebooku w minionym miesiącu dodał sześcioro znajomych, dwa razy zmienił status z „wolny” na „w związku” i „polubił” około tysiąca postów, linków i nagrań, w tym petycję przeciwko Dal Molin.

Jeszcze bardziej użyteczny okazał się fakt, że robił zakupy w Esselunga, największym supermarkecie we Włoszech, i miał kartę lojalnościową, której dane przechowywano na serwerze Microsoftu w Teksasie. To pozwoliło Kat sprawdzić – między innymi – kiedy kupował paliwo. Zakupy zaczęły się jakieś trzy miesiące temu – mniej więcej w okresie, kiedy szukał tanich pożyczek konsumpcyjnych i sprawdzał strony z używanymi samochodami – i były niewielkie, choć regularne. W związku ze spłatami obniżyła mu się zdolność kredytowa, zamówił też na swój adres nowe tablice rejestracyjne. Decydujący okazał się jednak fakt, że Lorenso miał iPhone’a i kupił kilka aplikacji, które śledziły jego lokalizację. Na przykład taką, która uprzedzała, gdy zbliżał się do policyjnego radaru, albo taką, która analizowała codzienne spacery i wyliczała, ile spalił kalorii. Z informacji przesyłanych między serwisem lokalizacyjnym Apple’a i telefonem Kat dowiedziała się, że w ostatnich dwóch tygodniach dwa razy przejechał z Mediolanu do Turynu, ale nie dalej. Gdyby chciała, na jego linii czasu na Facebooku mogłaby sprawdzić fotografie oznaczone tagiem „Turyn”. Mogłaby zajrzeć do książki o związkach damskomęskich, którą kupił ostatnio na czytnik, i sprawdzić, które słowa i frazy podkreślił. Najwyraźniej od porzucenia stanu kapłańskiego Lorenso starał się nadrobić czas bez kontaktów z płcią przeciwną. Kat wątpiła, by był to ich człowiek. Caliari to całkiem inna historia. Internetu używał oszczędnie i praktycznie. Odwiedzał serwisy religijne, lewicowe blogi i fora poświęcone sprawom międzynarodowym, zwłaszcza ruchom antyglobalistycznym. Po każdym użyciu komputera czyścił cookies Google, co sugerowało, że rozumie potrzebę zachowania ostrożności. Zawartość e-maili nie uruchamiała żadnych reklam ciekawszych niż organizacje dobroczynne i oprogramowanie chroniące prywatność. Zarejestrował w Skypie nazwę i hasło, ale wyglądało na to, że nigdy z nich nie skorzystał. Jego ostatnie „polubienie” na Facebooku dotyczyło petycji przeciwko otwarciu McDonalda w Vicenzy. Co ważniejsze, jakieś trzy tygodnie wcześniej kupił w sieciowym sklepie nowego laptopa, kamerę internetową i modem GSM na kartę. Ostatnio szukał sklepów w Weronie sprzedających maski karnawałowe. Potem przestał się łączyć z internetem. To był on. To musiał być on. Gdyby miała czas, by pomyśleć, pewnie by się zaniepokoiła, jak wiele informacji o jej rodakach przechowują agencje w USA. Miała niejasne wrażenie, że kiedy zaznaczy ustawienie prywatności, nikt nie może odczytać jej danych, nawet rząd. Jednak – podobnie jak większość – kiedy przedstawiano jej cztery strony „Warunków umowy”, bez czytania klikała „Zgadzam się”, wierząc, że globalna marka, której produktów miała używać, zadba o jej bezpieczeństwo. Zawsze też zakładała, że jeśli coś jest zbyt kontrowersyjne, by rząd USA zrobił to własnym obywatelom, nie zrobi tego również obywatelom innych państw. Najwyraźniej nie miała racji. Teraz zaczynała rozumieć, czemu Daniele tak się bronił przed otwarciem dostępu do serwerów Carnivii. Poszła do Saita i opowiedziała, co odkryła na temat Caliariego. – Dobrze. Weź dwóch ludzi i idź do niego do domu. Jeśli go nie będzie, wyłamiecie drzwi. Nakaz rewizji prześlę faksem. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

DZIEŃ SZÓSTY ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześćdziesiąt pięć Była 7.30 rano, kiedy wyłamali frontowe drzwi mieszkania Caliariego w Weronie. Wydaje się, że właściwie tu nie mieszkał, myślała Kat, przechodząc z pokoju do pokoju. Materac na podłodze, talerze i garnki jeszcze w pudłach, wieża stereo, której nawet nie podłączył. Jedynym, co rzeczywiście rozpakował, były książki. Większość, jak zauważyła, stanowiły akademickie dzieła o teologii – zwłaszcza teologii wyzwolenia – i etyce, ale zauważyła też kilka poświęconych antyglobalizacji i współczesnej kulturze: No Logo Naomi Klein, Hegemonia albo przetrwanie Noama Chomsky’ego, Upadek Jareda Diamonda. Wszystkie po angielsku, co sugerowało, że biegle zna ten język. Na plakacie w kuchni widniał cytat z Gandhiego: „Ziemia zapewnia wystarczająco wiele, by zaspokoić potrzeby każdego człowieka, ale nie jego żądze”. Na stole leżały jakieś wydruki; przejrzała je. Chyba wszystkie pochodziły z sieci. Na tym z wierzchu zauważyła starannie podkreślony akapit: Podczas drugiej wojny światowej amerykańscy planiści stworzyli strategię kontroli globalnej, która miała usunąć w cień europejskie mocarstwa imperialne i posunąć się o wiele dalej, ale w nowy sposób. Poznali skuteczność lotnictwa i zamierzali jak największą część świata pokryć bazami wojskowymi, które w razie potrzeby można szybko rozbudować i wykorzystać do zagwarantowania sobie kontroli nad surowcami, do tłumienia miejscowych ruchów zagrażających amerykańskiej dominacji oraz do wprowadzania i chronienia marionetkowych reżimów. Głęboka interwencja w celu unicestwienia włoskiej demokracji w późnych latach czterdziestych to tylko jeden z wielu przykładów, łagodny w porównaniu z innymi, które osiągnęły już poziom niemal ludobójczych rzezi. Noam Chomsky Zespół techniczny wziął się do pracy, a Kat sprawdziła skrzynkę pocztową na zewnątrz. Znalazła list z komendy karabinierów z prośbą, by Caliari się skontaktował – najwyraźniej znalazł się na tylu listach, by wzbudzić zainteresowanie, ale nie aż tak wielu, by wywołać alarm, kiedy nie zareagował na wezwanie. Było też rozliczenie karty kredytowej, jednak nie wykazywało żadnych nowych transakcji. Ale w koszu na papiery technicy znaleźli paragon ze sklepu z narzędziami, gdzie kupił deski, sznur i metalowe haki; zapłacił gotówką. Po chwili przynieśli jej coś jeszcze, od czego krew stężała jej w żyłach: paragon z supermarketu Coop na dwadzieścia cztery butelki napoju odżywczego i karton podpasek. Też zapłacił gotówką. Znaleźli swojego człowieka. Wrócił Panicucci, który rozmawiał z sąsiadami. – Nikt go nie widział od tygodni. Zresztą wcześniej też zwykle trzymał się na uboczu. Ale kobiecie z dołu powiedział, że wyjeżdża w sprawach duchowych. Robił to już wcześniej, więc się nie zdziwiła. Kat znalazła szefa techników przeszukujących mieszkanie. – Przynieście mi wszystko, co wiąże się z podróżami po Włoszech. Mapy, rozkłady jazdy,

ośrodki… wszystko. Musimy znaleźć jego adres. – Jasne. Sama zaczęła szukać oficjalnych dokumentów. Uznała, że każdy, choćby najmniej zorganizowany, ma gdzieś teczkę czy pakiet, gdzie trzyma naprawdę ważne rzeczy: dokumenty finansowe, paszport, świadectwo urodzenia. Znalazła w końcu: gruba tekturowa teczka, bezceremonialnie wciśnięta do plastikowej reklamówki. Wewnątrz było kilka nieważnych już zezwoleń podróżnych i wiz z okresu, kiedy pracował dla Czerwonego Półksiężyca w Jemenie, i jeszcze starszy list z diecezji w Weronie, z nagłówkiem: „Udzielenie dyspensy”, w którym biskupstwo „z wielkim żalem” przyjmowało jego rezygnację; list wspominał też o „trudnościach, jakie miał ksiądz z dyscypliną duchową”. Dalej znalazła kilka starych faktur z Telecom Italia Mobile, wszystkie dotyczące tego samego rachunku. Zaświadczenie o szczepieniach. Karta gwarancyjna telewizora LCD. Dokąd ją zabrałeś, Frediano? Nowa myśl przyszła jej do głowy i wróciła do zaświadczenia szczepień. Pochodziło sprzed dwudziestu lat i wystawił je szpital w Trydencie – Tyrolu Południowym, górzystym, niemieckojęzycznym regionie na północy Włoch. Zadzwoniła do Saita. – Myślę, że pochodzi z południowego Tyrolu – powiedziała. – Może pan posłać kogoś, żeby poszukał tego nazwiska na listach mieszkańców? Może tam mieć rodzinny dom, który wykorzystuje. – Chwileczkę. – Usłyszała, jak wydaje komuś rozkazy. Potem wrócił do rozmowy. – Dobra robota. Proszę zostawić ekipę techniczną, żeby tam skończyli, a pani niech wraca do Wenecji. Kiedy jechali już autostradą, Panicucci spojrzał na nią badawczo. – Myśli pani, że jesteśmy blisko? – Na to wygląda. Ale te góry są niesamowicie daleko. Zakładając, że właśnie tam się ukrywa. Przypuszczam, że trochę potrwa, zanim ustalimy dokładnie, gdzie to jest. Panicucci zastanowił się. – Myśli pani, że jaki ma modem komórkowy? – Nie rozumiem? – Sam kupiłem taki modem na USB, kiedy jechałem na wakacje, bo nie chciałem płacić hotelowych stawek za Wi-Fi. Ale chociaż był na kartę, bez abonamentu, i tak musiałem się w sklepie wylegitymować. Spytałem dlaczego. Najwyraźniej takie są przepisy, żeby modem dał się powiązać z moim kontem na TIM. Wszystkie te filmy, które wysyłał… musiał zapłacić za dodatkowe dane, pewnie więcej niż raz. Jeśli ma konto na telefon komórkowy, to może modem też będzie zarejestrowany. – Niezły pomysł. Proszę to dopisać do prośby o dane z TIM. W centrum operacyjnym zauważyła, że ludzie inaczej na nią patrzą – już bez tej skrywanej niechęci, ale z zaciekawieniem, jakby oceniali ją na nowo, albo nawet z wyraźną zawodową zazdrością. Ale sam Saito był zirytowany. – W południowym Tyrolu jest ponad sześćdziesięciu Caliarich. To tam popularne nazwisko. A Telecom Italia Mobile twierdzi, że potrzebują co najmniej dnia, żeby podać nam informacje o modemie. – Dnia?

Kiwnął głową. – Jakiś obłęd. To niesamowite, myślała, że szybciej udało jej się zdobyć raporty o zachowaniu Caliariego w sieci, niż jego firma telefoniczna mogła sprawdzić, czy ma jakieś dane dotyczące jego modemu. Zawahała się. – Może jest szybszy sposób. – To znaczy? – Kiedy pierwszy raz próbowałyśmy namierzyć telefon Mii, podporucznik Boland poprosiła Daniele Barbo, żeby go sprawdził w systemie TIM. Załatwił sprawę w pół godziny. Teraz to on wydawał się zaszokowany. – Wielki Boże… – Moglibyśmy zrobić teraz coś podobnego – zaproponowała. Nie mógł się zdecydować. – Absolutnie nie mogę autoryzować takich działań, kapitanie. – Rozumiem, panie generale. Wrócę, jak tylko będę coś wiedziała. Kiedy wychodziła, zauważyła, że na ekranach monitorów pojawił się kolejny film. Najwyraźniej Carnivia znowu była dostępna. Kamera pokazała przywiązaną do krzesła Mię, która najwyraźniej wróciła do siebie. Napis brzmiał: FINANSOWANE PRZEZ CIA BADANIA NA UNIWERSYTECIE MCGILL WYKAZAŁY, ŻE DEPRYWACJA SENSORYCZNA Z UŻYCIEM GOGLI, SŁUCHAWEK I RĘKAWIC MOŻE W CIĄGU 24 GODZIN WYWOŁAĆ HALUCYNACJE, A PO 48 GODZINACH PROWADZI DO CAŁKOWITEGO ZAŁAMANIA I ROZPADU OSOBOWOŚCI. WEDŁUG USA DEPRYWACJA SENSORYCZNA NIE JEST TORTURĄ. DZISIAJ O 21.00 ONA NIE BĘDZIE TORTUROWANA. W więzieniu Kat usiadła naprzeciw Daniele. – Ten przepięknie spieprzony bałagan właśnie stał się paskudny i jeszcze bardziej popieprzony – powiedziała. Wyjaśniła, czego potrzebuje. Daniele pokiwał głową. – To proste. Otworzył laptopa, który ze sobą przywiozła, i zalogował się na stronie TIM. – Tak to zrobiłem poprzednio – wyjaśnił, wpisując jakiś kod do ramek „Adres e-mail” i „Hasło”. – Wątpię, żeby zdążyli załatać tę lukę. Rzeczywiście, po chwili był już wewnątrz systemu. Zmarszczył brwi. – Co się stało? – Nie mogę wejść na jego konto. – Znowu coś wpisał. – Jest zablokowane? – Nie – odparł zdziwiony. – Ktoś już tam jest. Ktoś otworzył bazę danych przede mną. – Możesz też otworzyć? Pokręcił głową. – Nie, dopóki tamci się nie wyniosą.

Odczekał chwilę, po czym znów wpisał polecenie. – Już lepiej. I mamy szczęście. Twój sottotenente miał rację, z kontem jest połączony modem na kartę. – Możemy go zlokalizować? – Nie używa go od dwudziestu czterech godzin. Ale jeśli znowu spróbuje, powinniśmy namierzyć rejon anteny, jakby to był telefon. Do południa, używając konwencjonalnych metod, karabinierzy zdołali wyeliminować z listy tylko sześciu Caliarich. W tym tempie, myślała Kat, zajmie im to parę tygodni. Problem polegał na tym, że region był górzysty, a wioski rozrzucone daleko od siebie. W efekcie sprawdzenie nawet jednego adresu zajmowało długie godziny. Miejscowe jednostki skierowały do akcji wszystkich swoich ludzi, ale to nie wystarczało. – Chwileczkę – rzuciła Kat. – Jak wybierają adresy do sprawdzenia? – Najpierw zajmują się tymi niezbyt odległymi, żeby jak najszybciej zredukować listę. – Trzeba odwrócić porządek. Jeśli ma tam jakąś starą rodzinną chatę, którą uważa za odpowiednią do przetrzymywania Mii, to dlatego, że jest niedostępna. Może nawet uznana za ruinę. Powinniśmy najpierw sprawdzać te miejsca, do których najtrudniej dotrzeć. Aż w końcu śledczy mieli odrobinę szczęścia, które do tej pory przed nimi umykało. Gdzieś wysoko w południowym Tyrolu Frediano Caliari zapłacił za dodatkowy transfer swojego modemu, przewidując dużą ilość danych, które planował wysłać dzisiejszego wieczoru. Chociaż używał karty prepaidowej, SIM w modemie zalogował się do najbliższego przekaźnika, przed autoryzacją nowego pakietu sprawdzając, czy znajdzie połączenie. Niewielka porcja danych została automatycznie zlinkowana z kontem zarejestrowanym w chwili, kiedy Caliari dokonywał zakupu sprzętu. Daniele natychmiast przekazał wiadomość Kat. Maszt sieci komórkowej był usytuowany na szczycie góry, na wysokości dwóch tysięcy metrów, i pokrywał zasięgiem prawie trzydzieści kilometrów kwadratowych wokół wioski Frisanco. Na listach karabinierów w tym rejonie znajdowała się tylko jedna nieruchomość zarejestrowana na nazwisko Caliari: dawna farma, opisana jako zrujnowana. Wyrastała w połowie zbocza, daleko od innych zabudowań. – Posłuchajcie wszyscy! – zawołał podniecony Saito. – To jeszcze nie jest koniec, przed nami jeszcze daleka droga. Teraz musimy wymyślić, jak ją stamtąd bezpiecznie wyciągnąć. Ale najpierw muszę zawiadomić partnerów. Rozmawiał przez kilka minut, ale Kat widziała, że od pierwszych słów zaczyna się chmurzyć. Kiedy odłożył słuchawkę, twarz miał pociemniałą. – Amerykanie są już w powietrzu – oznajmił zniechęcony. – Oficjalnie to wspólna operacja, ale w praktyce paru ludzi z naszych sił specjalnych leci z nimi wyłącznie jako polityczna przykrywka. USAF chcą odbić Mię samodzielnie. – Ale skąd wiedzieli? – zdziwiła się Kat. – Jakim cudem są już w powietrzu? Przecież nie mówiliśmy im o Caliarim? – Wydaje się, że nie my jedni prowadziliśmy nasłuch – odparł z goryczą Saito. – Wychodzi na to, że obserwowali nasze śledztwo od samego początku. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześćdziesiąt sześć Nie wiedziała, co się stało. Pamiętała ból – strach przed uduszeniem, potem palącą agonię, kiedy płuca walczyły o powietrze, którego nie było. Pamiętała nawet wrażenie zawrotu głowy, kiedy zapadała się w nieświadomość. Ale z reanimacji wykonanej przez Arlekina nie zapamiętała niczego. Kiedy odzyskała przytomność, poczuła ostry ból w piersi. Później zrozumiała, że pękło jej żebro, kiedy robił masaż serca. Pomyślała wtedy, że to już chyba koniec. Prawie ją zabili, tylko jakimś cudem przeżyła. Wyczuwała grozę Arlekina, nawet kiedy była już przytomna. No więc teraz, uznała, muszą dojść do wniosku, że lepiej ją wypuścić. Na laptopie zadźwięczał charakterystyczny sygnał przywołania Skype’a, potem znowu i znowu. Arlekin ignorował go za każdym razem. W końcu usłyszała ze swojej celi warkot silnika, coraz głośniejszy, gdy samochód wspinał się po krętej drodze. Ucichł, potem trzasnęły drzwi i zabrzmiały krzyki. – L’ho quasi uccisa! – To był głos Arlekina. O mało jej nie zabiłem. Odpowiedział mu inny, spokojniejszy: – Si, questo è ciò che accade. Owszem, to się zdarza. Potem Arlekin wykrzyczał coś, co brzmiało jak ultimatum: długi ciąg włoskich słów, coraz bardziej gniewnych. W końcówce znów przeszedł na angielski: – Pieprzcie się! Rezygnuję. Róbcie, co chcecie, ale ja się stąd wynoszę! Odpowiedź była po angielsku. Ponieważ mówiący nie krzyczał, musiała wytężyć słuch, by zrozumieć. Ale brzmiało to jak: – W porządku. Twój wybór. Potem usłyszała dziwne odgłosy, niezbyt głośne, ale kojarzące się z bójką… Cokolwiek to było, skończyło się po kilku sekundach. Trzeci głos: chrapliwy, męski – domyśliła się, że to Bauta – krzyknął po włosku: – Che cos’ hai fatto? Ma sei matto! Coś puknęło jak wyciągany z butelki korek, potem zapadła cisza. Cisza, która trwała przez następne pół godziny. Później usłyszała szelest czegoś ciężkiego wleczonego po szorstkiej podłodze. A zaraz potem brzęk łańcucha przy drzwiach jej celi. Mężczyzna, który wszedł, nosił maskę arlekina, ale nie był Arlekinem. Pogwizdywał pod nosem. Gestem kazał jej wstać i rozpiąć kombinezon. Obszedł ją dookoła i położył jej dłoń tuż poniżej piersi. Drgnęła, ale zmusiła się, by stać spokojnie. Mężczyzna sprawdził jej żebra. Krzyknęła, kiedy dotknął pękniętego. Obmacywał je przez kilka sekund – jak lekarz, tylko bardziej szorstko. Krzyknęła jeszcze raz, ale nie zwrócił na to uwagi. Najwyraźniej zadowolony, wskazał kombinezon. Potem przywiązał ją do krzesła i filmował przez parę minut. – Gdzie oni są? – spytała. – Co z nimi zrobiłeś? Gdzie Arlekin? Bez chwili wahania wbił pięść w jej splot słoneczny. Zgięła się wpół, tracąc oddech,

i upadła. Wychodząc, przyłożył palec do warg. Żadnego gadania. Przez okno celi słyszała, jak chodzi wokół zabudowań. Dobiegały ją hałasy, stukanie młotka o drewno. Później otworzył drzwi i skinieniem kazał jej iść przed sobą do większego pomieszczenia. Pośrodku stała wyłożona kocami drewniana skrzynia. Bez słowa wręczył jej parę nauszników, potem ciężki filcowy kaptur. Czuła, że krępuje jej ręce w nadgarstkach. Następnie naciągnął na nie grube i miękkie rękawice. Pchnął ją – stanowczo, ale bez brutalności – do pudła. Kiedy leżała, wyczuła, że układa nad nią jakiś rodzaj wieka. Słabo słyszała, że wbija gwoździe – naliczyła cztery. Zapadła cisza. Śmiertelna, absolutna cisza, jakiej jeszcze nie znała. Próbowała się skupić na bólu w splocie słonecznym. Był przynajmniej czymś, co odczuwała, czymś, co istniało Ale po jakimś czasie nawet ten ból jakby odpłynął. Dziwne kolorowe wzory przesuwały się przed nią wśród czerni. Próbowała otwierać i zamykać oczy, ale nie dostrzegała najmniejszej różnicy. Po chwili nie była nawet pewna, czy są otwarte, czy zamknięte. Ogarniała ją panika. Nie oszaleję, powtarzała sobie. Nie oszaleję. Zaczęły się halucynacje. Była na karuzeli i patrzyła, jak w dole wirują stragany. Była w małej łódce na morzu i robiło się jej niedobrze. Była martwa i leżała w trumnie. Była pod wodą i powoli opadała na dno. Z daleka słyszała jakieś stuki, jakieś puknięcia – ale nie była pewna, czy to nie kolejny wytwór umysłu. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześćdziesiąt siedem Dostali zgodę na obserwację na żywo przekazów z amerykańskich dronów i kamer nahełmowych. W zatłoczonym centrum operacyjnym Kat z resztą grupy patrzyła, jak dwunastoosobowy oddział sił specjalnych w dwóch śmigłowcach leci nisko i szybko przez ciche alpejskie doliny. Dwa kilometry od farmy sześciu ludzi zjechało na linach, jak pająki opuszczające się ze swych sieci, i ruszyło dalej pieszo. Po krótkim rozpoznaniu dowódca dał sygnał. W okna farmy poleciały granaty hukowe, a żołnierze zaatakowali równocześnie przez dach, okna i drzwi. Nastąpiła krótka, chaotyczna wymiana ognia – pociski pojawiały się jako białe plamki na przekazach z noktowizorów. Raz po raz krótkie meldunki w operacyjnym żargonie sił specjalnych potwierdzały zgon przeciwników. Wciąż nie było żadnych wiadomości o Mii. W centrum operacyjnym wydawało się, że wszyscy wstrzymują oddechy. Wreszcie żołnierz zbliżył się do dużej drewnianej skrzyni i oderwał wieko. Wewnątrz leżała postać w grubych rękawicach i kapturze. Żołnierz zdjął jej kaptur i na ekranie pojawiła się twarz Mii, oszołomionej od granatów hukowych, ale żywej; w zielonkawym obrazie z kamery oczy błyszczały jej srebrzyście jak u kota. W centrum operacyjnym kilkanaście osób krzyknęło z radości. Kat rzuciła się na szyję najbliżej siedzącemu, którym okazał się Panicucci. Nad jego ramieniem widziała, jak Piola z ulgą ukrywa twarz w dłoniach. Generał Saito triumfalnie zacisnął pięść, po chwili porwała go grupka skaczących z radości karabinierów, trzymających się za ramiona, jakby próbowali tańczyć kozaka. W całej sali ludzie otwarcie ocierali łzy. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześćdziesiąt osiem GIOITE! – krzyczały pierwsze strony włoskich gazet. RADUJMY SIĘ! – powtarzały media na całym świecie. Mia, jak przekazano w komunikacie z Camp Ederle, była bezpieczna i jej życiu nie zagrażało niebezpieczeństwo, ale nie będzie udzielać żadnych wywiadów, dopóki nie zakończą się dokładne badania jej stanu fizycznego i psychicznego. Siedząc między pułkownikiem Carverem i generałem Saitem na szybko zwołanej konferencji prasowej, major i Nicole Elstonowie wygłosili krótkie, ale pełne emocji oświadczenia. Podziękowali narodowi włoskiemu, prasie, mieszkańcom, a przede wszystkim siłom bezpieczeństwa. Zapewnili, że uratowanie ich córki było podręcznikowym przykładem międzynarodowej współpracy w wojnie z terroryzmem. Poprosili media o czas dla siebie, by rodzina ponownie mogła się zjednoczyć. Saito w krótkiej i godnej męża stanu przemowie podkreślił, że we współczesnym świecie terroryzm jest już nie państwowym, ale międzynarodowym zagrożeniem, i aby go zwalczać, bardziej niż kiedykolwiek konieczne jest globalne współdziałanie. Podziękował licznym organizacjom, od CNAIPIC po siły specjalne USA, których pomoc w uwolnieniu Mii była nieoceniona. Wystąpienie pułkownika Carvera było jeszcze krótsze. Stwierdził, że wrogowie Ameryki powinni zrozumieć lekcję: nigdy nie zdołają się ukryć. Dziennikarze mający kontakty w Watykanie szybko odkryli, że Caliari jakiś czas temu odszedł z Kościoła, ponieważ miał problemy z dyscypliną duchową. Ujawniono także, że był w Jemenie jako pracownik międzynarodowej organizacji Czerwonego Półksiężyca w czasie kontrowersyjnego ataku rakietowego, wskutek którego zginął trzydziestopięcioletni wolontariusz pomocy humanitarnej, Husajn Salih. Równie szybko rząd Jemenu potwierdził, że tamten pocisk wystrzelił nie amerykański dron typu RQ-4 Global Hawk, jaki rzekomo widziano krążący nad celem, ale nieujawniony samolot jemeńskich sił powietrznych. W swoim blogu Raffaele Fallici skorzystał z okazji, by podkreślić, że: Źródła bliskie dochodzeniu twierdzą, że to CIA, nie karabinierzy, zlokalizowała Mię, głównie dzięki elektronicznemu nasłuchowi i obserwacji. Po raz kolejny włoskie siły bezpieczeństwa znalazły się o krok za swymi amerykańskimi kolegami. Nasz nowy, sieciowy świat wymaga nowej, sieciowej policji – i dobrze się składa, że nasi sojusznicy mają najwyraźniej odpowiednie doświadczenie, jako że nasz własny rząd znowu okazał się zbyt niekompetentny, by takie siły powołać samodzielnie. Nie skończył na tym; blogowy wpis był długi. Zauważmy również, że wskutek swych przeżyć Mia podobno nie doznała trwałych urazów. Bez wątpienia w części zawdzięcza to swoje własnej niezwykłej odwadze i odporności. Jednak zadaje też kłam wszystkim tym czułym serduszkom, twierdzącym, że procedury, którym była poddana, można uznać za tortury. Ponieważ, jak wszyscy wiemy – gdyż dzięki mediom, wszyscy jesteśmy ekspertami w kwestii rozmaitych aspektów działań CIA – tortura oznacza dokładnie procedurę powodującą długotrwały ból lub cierpienie. Ja nie wstydzę się przyznać:

byłem w błędzie. Ameryka nie powinna pozwalać, by szlochy liberałów przeszkodziły jej w wypełnieniu misji, od której zależy nie tylko ich własne bezpieczeństwo, lecz także bezpieczeństwo całego wolnego świata. Nie wolno nam zapominać: nie Ameryka jest wrogiem. Wrogiem jest radykalny islam i przeciwko niemu musimy stanąć ramię w ramię. Po kilku dniach reporterzy i prezenterzy nadali swoje ostatnie obrazy i teksty z Dal Molin – wielu z nich wyrażało poglądy zbliżone do poglądów Falliciego. A potem pierwsze strony gazet zajął skandal, w który zamieszana była hiszpańska rodzina królewska. – Perfekcyjny układ. Po prostu idealny – stwierdził Piola. – Były ksiądz, trochę zwariowany, mający porachunki z Ameryką. I jakiś włóczęga zawdzięczający mu wszystko. Drugim porywaczem okazał się niejaki Tiziano Capon, były narkoman, z którym Caliari zaprzyjaźnił się podczas pracy w ośrodku dla bezdomnych w Weronie. – W oczach opinii publicznej wszystkie służby bezpieczeństwa są bohaterami. Amerykański sekretarz stanu wyraził nawet podziw dla profesjonalizmu carabinieri. Co w normalnym języku oznacza uznanie faktu, że jesteśmy trochę obrażeni, ponieważ nie pozwolili nam wykonać tego rajdu na farmę. Recepcjonistka w Stucky mówiła, że w ostatnich dwunastu godzinach mieli więcej rezerwacji niż przez cały miesiąc. Dziewczyna z plakatu ocalona i bezpieczna, wszyscy są szczęśliwi. – Też myślisz, że coś tu śmierdzi? – spytała Kat. – Powiedzmy, że wątpliwości, jakie miałem w czasie dochodzenia, nadal pozostały. – Zaczął wyliczać na palcach. – Po co taka skomplikowana operacja? Kto za nią stał i dlaczego? Co z facetem z dredami i jego wytatuowaną dziewczyną? A co najważniejsze, skąd Caliari albo Capon wiedzieli o powstaniu radykalnej grupy Azione Dal Molin, do której rzekomo należeli, jeśli ani Ettore Mazzanti, ani nikt z protestujących im nie powiedział? Oboje zamilkli na chwilę. – Oczywiście, nie tylko Saito jest bohaterem – dodał. – Mówi się, że gdybyś nie walczyła o ten pomysł z zoomem, CNAIPIC by załatwił sprawę odmownie. Wyczułem nawet pewien respekt wobec tego, jak rozwiązałaś problem z własnym komputerem. Słyszałem, jak ktoś mówił, że to nie możesz być ty na tym zdjęciu, bo tamta kobieta nie ma jaj, a tym masz największe w całym wydziale. Pozwoliła sobie na lekki uśmiech. – Czyli, ogólnie, wszystko wróciło do normy – powiedział. Nie dodał, że ta „norma” oznacza jego zakwaterowanie w hotelu, separację z żoną. Nie wspomniał też o ukłuciu zazdrości, kiedy widział, jak Panicucci obejmuje ją w wybuchu radości po uwolnieniu dziewczyny. Przystojny młody człowiek w jej wieku… Dlaczego w końcu nie miałaby związać się z kimś takim? – Chodzi o to, że nikt nam nie podziękuje za robienie zamieszania. – Przemyślmy to – zaproponowała. – Powiedzmy, że światu opowiada się jakieś gigantyczne kłamstwa, a odbicie Mii było przedstawieniem, jak wszystko inne w tej sprawie. Dokąd nas to prowadzi? – To znaczy… – Piola zaczerpnął tchu. – To znaczy, że sprawa jest nawet większa, niż nam się wydawało. To znaczy, że nie tylko zaaranżowali porwanie nastolatki, ale też zamordowali porywaczy. To znaczy, że ludzie, którzy organizowali odbicie, są też odpowiedzialni za porwanie. To znaczy, że Amerykanie tkwią w tym po uszy.

Myśleli przez chwilę. – Przypuśćmy na moment, że my dwoje jesteśmy tak szaleni, by wystąpić przeciwko najpotężniejszej i najbardziej technicznie zaawansowanej armii na świecie. Jak byśmy to zrobili, capitano? – zapytał Piola. – Poszukalibyśmy sposobu, żeby ich wkurzyć – odparła. – Aby uwierzyli, że wiemy więcej, niż wiemy. Ruszylibyśmy do walki w nadziei, że sprowokujemy ich reakcję. Dopiero kiedy zaczną panikować, popełnią jakiś błąd. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

TYDZIEŃ DRUGI ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Sześćdziesiąt dziewięć Dwa dni po uwolnieniu Mii Elston Holly Boland po raz drugi w ciągu miesiąca wyjęła z szafy szarą sukienkę Stefanel. Przy pomoście na Piazzale Roma czekała na nią staroświecka motorówka, cała w mahoniu i mosiądzu, z wymalowanym na burtach ozdobnym B. Wiedziała, że to łódź rodziny Barbo, choć chłopak na miejscu sternika, który miał ją zabrać, wyglądał raczej jak któryś z hakerskich przyjaciół Daniele niż stary sługa rodu. Motorówka pomknęła po Canal Grande, wymijając vaporetti i gondole, aż skręciła w spokojny, spowity już zmierzchem rio, sunąc wolno obok kruszących się i zamurowanych wejść. Holly kochała te senne boczne kanały Wenecji, to wrażenie, że miasto jest niemal ruiną. Choć wiedziała, że to złudzenie – wenecjanie byli mistrzami w ocenie, które naprawy można bezpiecznie odłożyć na później. Czekał na nią przy drewnianym pomoście. Nie ubrał się specjalnie, choć bluza z kapturem wyglądała na czystą, a sportowe buty były nowe. – Witaj – powiedział. – Cześć. – Kuchnia jest na tyłach – powiedział. I natychmiast spytał niespokojnie: – Nie przeszkadza ci, że tu zjemy? – Będzie idealnie – zapewniła. Poszła za nim w stronę drewnianych drzwi na tyłach pałacu. Przekroczyła próg i nieoczekiwanie znalazła się w malutkim ogródku, ze wszystkich stron otoczonym kolumnami, jak w klasztorze. Był tak mały, że mogłaby go przemierzyć w trzech krokach. Po lewej stronie była kuchnia. Łukowe ceglane sklepienie sprawiało, że wyglądała jak piwnica, ale wychodzące na kanał okna wpuszczały do wnętrza cichy szmer falującej wody. Choć pomieszczenie było stare, jednak ustawiony tu sprzęt wcale nie. Na blacie stało kilka urządzeń przypominających aparaturę laboratoryjną, a na opartej o ścianę białej tablicy zobaczyła wypisane skomplikowane równanie. – Robisz tu doświadczenia? – spytała zaciekawiona. – Niezupełnie. Nalał dwa kieliszki prosecco, tak przejrzystego i bladego, że wyglądało jak gazowana woda. – Kolacja będzie za dziewiętnaście minut – oznajmił. – Dziewiętnaście? – powtórzyła, rozbawiona tą precyzją. – Jesteś pewien? – Oczywiście. Daniele lepiej wygląda, uznała. Zapadnięte i podkrążone oczy, tak wyraźne, kiedy go zwolnili, teraz były już prawie normalne; skurcze i tiki, wciąż częste, wydawały się raczej akcentami jego myśli niż czymś, co w każdej chwili może je rozproszyć. Nie próbował swobodnej pogawędki, ale zaczął rozmowę o Carnivii. Wyjaśnił, że za nagrodę z Conterno kupuje więcej serwerów. – Ale teraz lepiej ukryję mirrory. Jeden w Szwajcarii, w jakiejś cichej piwniczce w Zurychu. Jeden w San Marino. Może nawet jeden w Czarnogórze.

Zabrzęczał minutnik i Daniele wstał. – Co będziemy jeść? – zapytała. – Makaron z kaczką. Wędzonego węgorza. I cielęce wątróbki. – Same klasyczne dania Wenecji Euganejskiej. – Do tego oddero 1961 z piwnicy mojego ojca. Postawił na stole zakurzoną butelkę i sprawdził jedną z maszyn, która brzęczała cicho, kiedy otwierał wino. – A ten obraz? – Wskazała tablicę. – Co to takiego? – To? – Uśmiechnął się. – To bardzo użyteczny wzór. Poprawna metoda gotowania jajka. Wzór był skomplikowany i dla niej całkiem niezrozumiały.

– Nasza kucharka miała całą masę różnych przesądów i przyzwyczajeń. Na przykład, zanim włożyła jajko do rondla, zawsze przekłuwała jeden koniec – wyjaśnił. – No więc wykonałem parę badań, żeby sprawdzić, czy jest bardziej naukowy sposób. – I był? – Tak. Najwyraźniej kluczowym czynnikiem jest obwód jajka. – Wskazał c we wzorze. – Oraz temperatura otoczenia, T0. Ale okazało się też, że ogrzewanie wody do stu stopni to za dużo. Trzeba ją podgrzać do temperatury o wiele niższej, ale na dłużej. – Czyli poprawny sposób gotowania jajka polega na tym, żeby go nie gotować? Przytaknął. – Wtedy kupiłem swoją pierwszą łaźnię laboratoryjną. – Wskazał na jeden z aparatów za jej plecami. – I nawet używam jej do dzisiejszej kolacji. – Do którego z dań? – Wszystkich. – Wstał i podszedł do blatu. – Makaron powinien być gotowy. Miał cztery godziny. Nie widziała, co robi, dopóki nie położył talerzy na stole. Jedzenie nie wyglądało pięknie – nie było w nim nic eleganckiego czy wytwornego. Ale od razu zrozumiała, że to kolacja, jakiej jeszcze nigdy nie jadła: na jej talerzu leżały cztery rurki grubości wiecznego pióra, ozdobione jedynie niewielką kałużą zielonej oliwy. Przecięła jedną. Wypłynął ciemny sos, uwalniając intensywny i smakowity aromat kaczki. – Niezłe – przyznała. Podniosła widelec do ust. – Boże! To jest… to jest… Pokiwał głową. – Wiem. W jakiś niezwykły sposób, którego nie potrafiła pojąć, danie było przewrócone na lewą stronę: gęsty, aromatyczny sos opakowany makaronem, zamiast na odwrót. Nalał wina do obu kieliszków. – To potrzebne. Aminokwasy w kaczce odpowiadają reakcji Maillarda w winie. – Daniele… – Nie mogła znaleźć odpowiednich słów. – Jestem zdumiona, że umiesz gotować. – Wiesz, znam tylko dwanaście przepisów. Ale hakowałem je i rehakowałem, aż

uzyskałem perfekcję. Jeśli kaczka była niezwykła, to i tak bladła w porównaniu z cielęcymi wątróbkami. Fegato alla Veneziana była popisowym daniem miasta. Holly jadła je wiele razy i chociaż każda gospodyni i każda restauracja przygotowywała je trochę inaczej, podstawowy przepis zawsze był ten sam: cebule przysmażone w oliwie na małym ogniu, dopóki nie zrobią się przezroczyste; wątroba pocięta w paski i przyprószona mąką, a potem szybko smażona na mieszance oliwy i masła; następnie jedno i drugie należało zmieszać z odrobiną białego octu winnego. Jednak w wykonaniu Daniele wątróbka gotowała się dwanaście godzin w łaźni termicznej, przyprawiona anyżem gwiaździstym i lawendą. – Wątroba i lawenda zawierają tę samą cząsteczkę siarki – wyjaśnił. – Kiedy je połączymy, wzmacniają się nawzajem. – A anyż gwiaździsty? – Zawiera estragol, który podkreśla naturalny karmel w cebuli. Wątróbka była przepyszna – tak delikatna, że rozpływała się w ustach, jak filet, ale miała nieporównanie wyraźniejszy smak. Jednak najwspanialszym daniem okazał się deser. Kiedy Daniele powiedział, że to połączenie solonej czekolady i wędzonego węgorza, miała ochotę zrezygnować. Ale smak był doprawdy niebiański: wąska rurka lekko posolonej i cienkiej jak papier czekolady na musie, którego cierpkiego, dymnego smaku nigdy nie skojarzyłaby z węgorzem. Do tego podał po maleńkim kieliszku torcolato, słodkiego weneckiego wina niemal brązowej barwy, którego wiekowi przeczyła eksplozja świeżego aromatu mango i rodzynek. W miarę jedzenia Holly zauważyła, że Daniele coraz częściej nawiązuje z nią kontakt wzrokowy. Zapytał o ojca i nie miała żadnych oporów, by zwierzyć się z wyrzutów sumienia, że nie widuje go zbyt często. Co prawda, już jej nie poznawał – kolejne wylewy pozbawiły jego mózg wszystkiego, co czyniło go osobą. Ale, jak wyznała Daniele, źle się czuła wobec matki i rodzeństwa, że jest tak daleko od domu. – Kiedy byłem nastolatkiem – powiedział wolno – myślałem, że nienawidzę ojca. Ale ostatnio zacząłem rozumieć, jak jesteśmy do siebie podobni. Na przykład ta obsesyjność, z jaką zbierał swoje obrazy. Gdybym miał syna i sądził, że po mojej śmierci po prostu sprzeda Carnivię, czybym mu na to pozwolił? Może nie. – Czy takie masz zajęcia u ojca Uriela? Terapia przez analizę związku z ojcem? – Częściowo. – Zawahał się. – Są też inne ćwiczenia. – Jakie? Spojrzał na nią z uwagą. – Pokażę ci, jeśli chcesz. – No dobrze – zgodziła się, choć nie bez wątpliwości. Zdjął ze stołu talerze i wyjaśnił, jak przebiega ćwiczenie. – Ale nie możesz odwrócić wzroku. Nieważne, jak intensywne będą emocje. Pochyliła się, zgodnie z instrukcją, i spojrzała mu w oczy. Na początku była nieco rozbawiona. To trochę dziwny sposób zakończenia wieczoru, pomyślała. Ale zanim jeszcze minęła pierwsza minuta, zrozumiała, że to rozbawienie jest po prostu formą maskowania nieśmiałości.

Potem było już tylko nadzwyczajne uczucie, że w jakiś sposób otwiera się przed nim, a on przed nią; mikroskopijne mięśnie oczu prowadziły pozawerbalną konwersację w języku, którego nie rozumiała. Niejeden raz to, o czym dyskutowały, skłaniało ją do odwrócenia wzroku albo zarumienienia się z powodów, jakie nie całkiem potrafiła zgłębić. Czasami też myślała nagle: A to skąd się wzięło? Albo: Mam nadzieję, że on nie wie, iż o tym pomyślałam. Kiedy zaczęli naśladować swoje ruchy, wciąż patrząc sobie w oczy, miała wrażenie, jakby idealnie zsynchronizowani tańczyli w sali balowej umysłu. Każde najdrobniejsze poruszenie dłoni czy szyi, każde naciągnięcie czy przesunięcie kaszmiru na skórze miało miękkość i działanie pieszczoty. Zaczerwieniła się na karku, a uszy jej płonęły. Za nią zabrzęczał minutnik. – Prawda – powiedział cicho Daniele. – Ty pierwszy… – Nagle poczuła się skrępowana. Zastanowił się. – Jest tak wiele spraw, o które chciałbym cię zapytać. Ale liczy się tylko jedna i o nią nie spytam. Boję się, że odpowiedź brzmiałaby „nie”. – Kiedy to robisz ze swoimi surogatkami… czy czujesz to samo? Pokręcił lekko głową. – Nie. Emocje są silne. Ale nie takie jak teraz. – A czy ty… – Urwała, niepewna, jak sformułować pytanie. – Do czego to prowadzi? – Chcesz wiedzieć, czy uprawiam z nimi seks? – Tak, chyba tak – przyznała. – Ojciec Uriel uważa, że to mogłoby pomóc. Ale nie posunąłem się jeszcze tak daleko. Chociaż w szczególności jedną z surogatek uważam za bardzo atrakcyjną. – Nigdy nie mogą zgadnąć, kiedy żartujesz – mruknęła. – To dlatego, że nigdy nie żartuję. – A po krótkim zastanowieniu dodał: – Dlaczego? Myślisz, że powinienem? Znaczy: iść z nią do łóżka? – Nie – odparła. – Myślę, że prawdopodobnie zamiast niej powinieneś iść do łóżka ze mną. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemdziesiąt Sergio Santini wyszedł ze śluzy w przyćmione światło Archivio Segreto, gdzie czekał na niego zakonnik, Tonatelli. Rozmawiali, idąc, a Santini niecierpliwie wciągał na dłonie bawełniane rękawiczki. – I co? Mamy wszystko? – zapytał. – Trudno stwierdzić z całą pewnością – odparł Tonatelli. Wydawał się znużony: po raz pierwszy głos zdradzał jego wiek. Santini wiedział, że zakonnik ostatnio tu sypiał; całe życie poświęcał swej pracy. To ciekawe zjawisko, typowe dla Watykanu: w mieście-państwie, gdzie prawie nikt nie miał rodziny, pokusa, by pracować dwadzieścia cztery godziny na dobę, była trudna do opanowania. Ludzie zaharowywali się i umierali w biurach kurii; praktycznie całe życie poświęcali na zapewnienie papiestwu trwałych wypływów. – Sprawdziliśmy każde w miarę oczywiste odwołanie – tłumaczył Tonatelli. – Moim zdaniem zebraliśmy większość. Mówił tak, jakby chodziło o chwasty, myślał Santini, albo o jakąś zarazę: coś, co trzeba dokładnie usunąć, żeby nie pozostał żaden ślad, żeby zło nie rozrosło się znowu. Ale może faktycznie porównanie nie było zbyt naciągane. – Przeniosłem wszystko tutaj. – Tonatelli wskazał Santiniemu salę konferencyjną. Przy drzwiach stał strażnik, a szklane ściany przesłonięto. Santini wszedł i znieruchomiał nagle. Szklane ściany nie zostały zasłonięte, teraz to widział. Były zastawione kolejnymi rzędami pudeł, od podłogi po sufit, w czterech warstwach. – Ale… Ile tego jest? Tonatelli wskazywał kolejno na ściany. – Od tysiąc dziewięćset czterdziestego piątego do tysiąc dziewięćset czterdziestego siódmego – czterysta sześćdziesiąt pięć raportów. Od tysiąc dziewięćset czterdziestego ósmego do tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego – sześćset. Od tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego pierwszego do tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego trzeciego – dwa tysiące trzydzieści pięć. Na razie na tym skończyliśmy. Santini sięgnął do pudełka i wyjął pierwszy z brzegu dokument. Omówiono sytuację w Emilia-Romania, gdzie niejaki Quirico Buccho, komunista, w tajemnicy przystępuje do spowiedzi. Przedstawiono możliwości wykorzystania hipokryzji signore Buccho. W konkluzji przedstawiamy sprawę waszej uwadze… Dokument pochodził z maja 1948 r. Wziął kolejny: Pewna kobieta we Friuli, niejaka Camilla Conti, poskarżyła się księdzu, że jej mąż odmawia uczestnictwa w mszy, ponieważ związał się z komunistami… A potem coś takiego: Człowiek ten otwarcie głosi, że w nadchodzących wyborach będzie głosował na komunistów. A że jest miejscowym nauczycielem, istnieją obawy, że okaże się osobą wpływową w lokalnej społeczności. Zasugerowano, że ponieważ nie jest człowiekiem

odważnym, można go przekonać do zmiany zdania… Znalazł podobny raport z Portugalii, jeszcze jeden z Francji. Niektóre były napisane po łacinie, w owym czasie uniwersalnym języku kleru katolickiego. Wszystkie dotyczyły podejrzeń o działalność komunistyczną. Słyszano, jak miejscowy lekarz, ateista, wspiera idee radykalne… Kazanie tłumaczące, czemu obowiązkiem parafian jest głosowanie na Chrześcijańską Demokrację, było dobrze przyjęte, chociaż chciałbym zwrócić uwagę Waszej Łaskawości na pewne elementy… – I co? – zapytał cicho Tonatelli. – Co robimy? Niszczymy to wszystko? Odkładamy na miejsca? Santini rozejrzał się po pokoju. – Na razie ani jedno, ani drugie – zdecydował w końcu. – Muszę jeszcze z kimś porozmawiać. Udał się do niewielkiego i skromnego palazzo w pobliżu Watykanu. Podał swoje nazwisko recepcjoniście i po kilku minutach wskazano mu spokojny zaułek, gdzie czekał już siwowłosy mężczyzna. – Dziękuję, że zechciał ojciec się ze mną spotkać – powitał go Santini. – Nie ma za co. – Mężczyzna był jego poprzednikiem w watykańskiej służbie informacyjnej. Nie wydawał się zaskoczony ani wystraszony, kiedy Santini się z nim skontaktował. – Domyślam się, że nie narzekasz na brak zajęć. – Jest ich więcej, niż mogłem sobie wyobrazić. I bardziej stresujących. Ciężar tajemnicy… Siwowłosy mężczyzna pokiwał głową. – Uwierz, staje się lżejszy. – Jest pewna szczególna sprawa, w której chciałbym zasięgnąć rady ojca. Dotyczy arcybiskupa Montiniego, którym był wtedy. Jego Świątobliwości papieża Pawła VI. Wyraz twarzy tamtego się nie zmienił. – Który wkrótce zostanie świętym Pawłem, jak rozumiem. Został już przez swych następców uznany za Czcigodnego Sługę Bożego. Teraz pojawiają się doniesienia o cudach dokonujących się w jego imię… – Zastanawiam się – powiedział cicho Santini – czy obok bycia Sługą Bożym, nie był też sługą CIA? – Ach… – Siwowłosy zamyślił się na chwilę. – Zawsze się zastanawiałem, kto będzie siedział przy moim biurku, kiedy ta sprawa znowu wypłynie. – Znowu? To znaczy, już wcześniej była znana? – Oczywiście. Nie można prowadzić takiej operacji, żeby w chwili trwania nie przedostała się do publicznej wiadomości, przynajmniej w pewnych kręgach. – A ta operacja… co to było, dokładnie? – Nic innego jak totalna wojna z komunistami – odparł z prostotą starzec. – Wojna, w której, z obecnego punktu widzenia, zwycięstwo wydaje się łatwe, może nawet nieuniknione. Ale uwierz mi, wtedy tak nie wyglądało, w każdym razie nie tutaj, we Włoszech. To była rozpaczliwa walka i wymagała wyjątkowej, może wręcz rozpaczliwej strategii. – Chrześcijańskiej Demokracji.

– Chrześcijańskiej Demokracji – zgodził się mężczyzna. – Krótko mówiąc, przymierza między dwoma największymi potęgami Zachodu, Kościołem katolickim i Stanami Zjednoczonymi. – Niektórzy mogliby uznać, że niewiele było w tym i chrześcijaństwa, i demokracji. Bo ta operacja oznaczała, że kapłani szpiegują własnych parafian. Albo że parafianie otrzymują dokładne instrukcje, jak głosować. Oznaczała, że mafia fałszuje wybory, że kuria przekazuje służbom bezpieczeństwa informacje o dysydentach. Które z kolei najwyraźniej przekazywały te informacje mafii, żeby użyła przemocy. – Mimo to – odparł stanowczo siwowłosy – strategia okazała się zwycięska. Zanim zaczniesz pospiesznie osądzać, rozważ to najpierw. – A Montini? Jak to możliwe, że wszystko to autoryzował? – Był, można powiedzieć, powiązany z CIA. Kogoś takiego nazywają „źródłem”. Był najprawdopodobniej najcenniejszym kontaktem, jaki mieli. Ale kiedy mówisz „sługa”, wydaje mi się, że nie rozumiesz ich związku. Interesy Watykanu i CIA były w owym czasie zbieżne. Nie zapominaj, że Montini widział, jak potępiano papieża Piusa za to, że niedostatecznie sprzeciwił się nazistom; sam przecież go krytykował z tego powodu. Wydaje mi się, że postanowił nie popełnić tego błędu podczas zimnej wojny. Co by się stało z Kościołem, gdyby został zmuszony do oddania Watykanu? To były straszne pytania, straszne dla każdego człowieka. – W Ameryce Południowej mają takie powiedzenie – rzekł Santini. – Cuando la CIA va a la iglesia, no va a orar. Kiedy CIA idzie do kościoła, to nie po to, żeby się modlić. – Istotnie. Jestem pewien, że było to trudne partnerstwo. Zaczęło się długo przed moimi czasami. Wiem, że sięgało ostatnich dni wojny. To wtedy, według znanych mi dokumentów, OSS nadało Montiniemu kryptonim Kielich. Był dla nich tak ważny, że powstała specjalna sekcja, X-2, przeznaczona tylko do tego, by się z nim kontaktować i analizować otrzymane informacje. Santini rozłożył ręce. – Niech ojciec mi poradzi, co robić. Siwowłosy się uśmiechnął. – Zawsze się dziwiłem, jak trafnie Pan nasz uznał wiedzę, nie grzech, za najbardziej śmiertelny owoc w raju, jedyny, który prowadził do wypędzenia człowieka z tego błogosławionego miejsca. Co powinieneś zrobić? Pogodzić się z utraconą niewinnością i strzec tajemnic przeszłości, by inni nie utracili swojej. – Inaczej mówiąc, nic? Brzmi to jak wybór najłatwiejszego wyjścia. – Uwierz mi – rzekł siwowłosy mężczyzna. – Jeśli idzie o działanie na duszę ludzką, nierobienie niczego bywa rzeczą najtrudniejszą ze wszystkich. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemdziesiąt jeden Zaraz rano Daniele przyniósł dwa jajka, przez sześć godzin gotowane w łaźni termicznej. Tak jak obiecywał, były perfekcyjne. Zastanowiła się, kiedy zaczął je podgrzewać: kiedy już spała czy wcześniej? Nie była to jedyna niespodzianka podczas tej nocy. Prawdę mówiąc, było ich aż zbyt wiele, by w tej chwili o tym myśleć. A co zaskoczyło ją jeszcze bardziej, była zadowolona. Holly Boland, jednak masz w sobie odrobinę szaleństwa… Wśród wielu innych spraw rozmawiali też o Mii. – Wszystko ma sens – powiedziała. – Każde pytanie znalazło odpowiedź. A jednak wszystko razem jakoś nie pasuje. – Mia jest twoim jajkiem – odparł. – W jakim sensie? – Jak wtedy, kiedy szukałem wzoru na perfekcyjnie ugotowane jajko. Tylko ono nie było całkiem perfekcyjne. Więc potem nie mogłem przestać, aż było. Zastanowiła się. – Chyba rzeczywiście. Dokończył jajko, odwrócił skorupkę dołem do góry i przebił ją łyżeczką. – Czemu to robisz? – zdziwiła się. – Jeśli nie rozbije się skorupki, demon zostaje tak uwięziony. Nasza kucharka mnie tego nauczyła. Przyjrzała mu się uważnie. – Jesteś pewny, że nigdy nie żartujesz? – Absolutnie. – Wracając do Mii. Wciąż nie mogę zrozumieć, dlaczego to ją wybrano. Wprawdzie szukałam i szukałam, ale nie mogłam znaleźć żadnego powodu. Zastanowił się. – Może jest jakiś inny sens, w jakim to przypomina moje jajko. Jak wiesz, rozwiązanie polegało na tym, żeby go nie gotować. Może trzeba postawić całą tę sprawę na głowie? – No tak. Ale jeśli przyjrzeć się jej odwróconej, do niczego właściwie nas to nie prowadzi. – Popatrzyła na niego. Pewna myśl pojawiła się nagle w jej głowie. – Chyba że… – Tak? – Chyba że to nie ją torturowali – powiedziała powoli. Z każdą sylabą mocniej sobie uświadamiała wagę tych słów. – Chyba że to jego… Stanęli przy największej tablicy, jaką miał Daniele. – Na pewno ci to niepotrzebne? – upewniła się. Pokręcił głową. – To hipoteza Riemanna. Znana od tysiąc osiemset pięćdziesiątego dziewiątego. Chyba dzisiaj jej nie udowodnię. Starła z tablicy wzór, po czym kilkoma kreskami narysowała dwie postacie, męską i żeńską. Podpisała je „Mia Elston” i „major Elston”, po czym dodała strzałkę od córki do ojca.

– Tortury zastępcze stosowane były od tysięcy lat, zwłaszcza wobec tych, którzy są fizycznie i psychicznie odporni i zdolni do wytrzymania normalnych metod. Ale też tacy ludzie mają wizję siebie jako obrońców swych rodzin. Jako oficer dowodzący oddziałem RSTA, Elston aż za dobrze wiedział, przez co przechodzi Mia; sam przeżył coś podobnego w ramach SERE na poziomie C. A Mia jest jego oczkiem w głowie. Na przykład był wstrząśnięty, kiedy się dowiedział, że była w klubie Libero. – Może właśnie dlatego wybrali ten klub. Kiwnęła głową i dopisała „klub Libero”, ilustrując tekst dwoma kolejnymi prostymi figurkami. A że była Holly Boland, dziewczyną, która właśnie odkryła w sobie odrobinę szaleństwa, dorysowała jeszcze jedną, uprawiającą z tamtymi seks. Poniżej dopisała „Narkotyki? Porwanie”. Przeciągnęła strzałkę od tej grupy do ojca Mii. – Elston nienawidzi narkotyków; specjalista Toomer nam o tym mówił. – Narysowała figurkę. – Elston jest podwładnym pułkownika Carvera. Carver dostaje meldunki Mazzantiego, podwójnego agenta w Azione Dal Molin. Dopisała „Carver”, „ADM” i następną strzałkę. Po kolei przeanalizowali wszystkich: Marca Conterna, Stowarzyszenie Porządku Melchizedeka, Carnivię – odwzorowując połączenia między nimi. – Jeszcze Joe Nicholls – dodała. – To żołnierz, któremu Elston pomógł się wygrzebać z narkotyków. Odwiedził go niedawno, żeby sobie przypomnieć, o co w tym wszystkim chodzi. Elston twierdzi, że wizyta nie miała żadnego związku z porwaniem. Ale może miała, tylko nie chciał, żebym się o tym dowiedziała? Napisała „Joe Nicholls/Narkotyki”. – I jeszcze było coś takiego, co nazywali „Exodus”. Jakiś tajny program zatrzymań i wywożenia ludzi z Afganistanu. Chociaż Elston ma z nim chyba tylko przypadkowy związek. Dodała „Exodus” i ostatnią strzałkę, po czym odstąpiła od tablicy. To wszystko nie miało sensu. Wszystkie połączenie prowadziły do – albo od – majora Elstona, ale brakowało jakiegoś kluczowego elementu. – Kiedy ludzie mówią o Riemannie – odezwał się Daniele – wspominają czasem tak zwany złoty klucz. To część, którą trzeba założyć hipotetycznie, brakujący element, który nadaje sens temu, co masz. – Wskazał kawałek czystej tablicy pomiędzy „Carverem” i „Elstonem”. – Co by można dodać, żeby to jakoś powiązać? Zniechęcona, pokręciła głową. – Tego właśnie ciągle nie mogę wymyślić. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemdziesiąt dwa – Co chcesz zrobić? – zdumiał się Saito. – Zbadać zabójstwa Frediano Caliariego i Tiziano Capona – odparł spokojnie Piola. – Jako część powiązanego z tym dochodzenia, obejmującego także zgony Ester Iadanzy, Cristiana Trevisano i Maxa Ghimentiego. Saito przetarł dłonią twarz. – To jakieś szaleństwo. Akurat kiedy wszystko jest… jest… – Jest elegancko zapakowane i wszyscy są zadowoleni – zgodził się Piola. Wskazał niewielki znaczek w klapie Saita: krucyfiks, którego dolna część przechodziła w krótkie ostrze miecza. – Gratuluję, panie generale. Widzę, że został pan przyjęty w szeregi Godnych Towarzyszy. Z pewnością będzie pan dla nich cennym nabytkiem. Saito rzucił Pioli i Kat podejrzliwe spojrzenie. – To dochodzenie… Czego waszym zdaniem będzie wymagało? – Musimy przesłuchać wszystkich, którzy brali udział w odbiciu Mii. I ich dowódcę, pułkownika Carvera. Och, i jeszcze wielu polityków, którzy w ciągu ostatnich sześćdziesięciu lat wspierali budowę amerykańskich baz. – Piola przerwał na moment, nim podjął: – Jeśli mamy rację, zawiązano rozległy i działający do dzisiaj spisek, mający pozbawić obywateli Włoch prawa do podejmowania demokratycznej decyzji w kwestii obecności wojsk amerykańskich na naszym terenie. Chcemy wiedzieć dlaczego. – Boże wielki… – Zdawało się, że Saito straci zdolność mowy. – Boże wielki… – powtórzył. Uparł się, żeby towarzyszyć im na spotkaniu z prokuratorem. Szczęśliwy los sprawił, że przydzielono im Flavia Li Fonti, protegowanego legendarnego Felice Cassona, weneckiego prokuratora, który w 1989 roku, badając sprawę śmierci trzech karabinierów w zamachu bombowym, odkopał Operację Gladio – tworzoną przez NATO tajną prawicową partyzantkę. Sam Li Fonti specjalizował się w śledztwach przeciwko mafii, wskutek czego wszędzie towarzyszył mu uzbrojony ochroniarz. Choć pewnie nie będzie go łatwo przekonać, bardzo się różnił od tchórzliwych i politycznie motywowanych prokuratorów, z jakimi Kat i Piola pracowali wcześniej. Wysłuchał ich, od czasu do czasu zapisując coś w notesie przed sobą. Piola przedstawił sprawę ostrożnym i umiarkowanym językiem, ale Li Fonti nie dał się oszukać. – Czyli chcecie ich zdenerwować – stwierdził, kiedy Piola skończył mówić. – Potrząsnąć klatką w nadziei, że wypadnie coś użytecznego. – Istotnie, zamierzamy szeroko zarzucić sieć – przyznał Piola. – To błędne podejście – stwierdził Li Fonti. – Odpowiedź brzmi: „nie”. Kat była rozczarowana. Spodziewała się czegoś więcej po tym przystojnym, energicznym mężczyźnie ze smutnymi oczami. – To niewłaściwe podejście, ponieważ jeśli macie rację, zabiją was oboje, zanim do czegokolwiek dojdziecie – dodał Li Fonti. – Nie próbujcie być bohaterami, spróbujcie być skuteczni. Pokopcie trochę w dowodach, które już mamy, postarajcie się znaleźć jakieś sprzeczności. Zidentyfikujcie najsłabsze ogniwa, ludzi, którzy nie mają nic do stracenia, jeśli

zaczną mówić, którzy mają już dosyć kłamstw, albo tych, którzy zamienią zeznania na immunitet. Ale przede wszystkim znajdźcie jakiś dowód, choćby całkiem drobny i nieistotny. Wykorzystamy go i wtedy narobimy zamieszania. Ale nie na odwrót. – Zajrzał w notatki. – Zacznijcie od szkieletu, pułkowniku, ponieważ główny podejrzany, major Garland, ma ten atut, że nie żyje. I porozmawiajcie z tym politykiem, tym Sandrem La Salą. W końcu to możliwe, że śmierć signora Ghimentiego ma całkiem niewinne wyjaśnienie. – Spojrzał na Kat. – Pani, kapitanie, powinna skupić wysiłki na odbiciu Mii. Ale proszę nie iść od razu do pułkownika Carvera. Proszę przeczesać wszystkie kwestie techniczne. Zakładam, że farmę przeszukano? – Zespół techniczny wciąż tam jest. – Dobrze. Proszę mi znaleźć coś, co nie pasuje, kapitanie. Coś, co będę mógł wykorzystać. Po powrocie do Campo San Zaccaria Kat zażądała kopii wszystkich raportów od zespołów technicznych z Frisanco. Potem wzięła się do pracy nad La Salą. Najpierw sprawdziła rejestry zgonów, bo jeśli w czasie wojny był w partyzantce, teraz musiał mieć przynajmniej dziewięćdziesiątkę. Nie znalazła jednak jego nazwiska, nie trafiła na sieciowy nekrolog. Wydawało się, że jeszcze żyje. W spisach wyborczych znalazła adres i numer telefonu w Lapio, wśród wzgórz na południe od Vicenzy. Kiedy w słuchawce odezwała się jakaś kobieta, Kat spytała, czy może rozmawiać z signorem La Salą. – Nie podchodzi do telefonu – odparła kobieta. – Mogę mu przekazać wiadomość. – Czy jest pani żoną? – spytała Kat. – Nie. – Więc gospodynią? Jestem z karabinierów… Coś szczęknęło i połączenie zostało przerwane. Mimo to pojechali się z nim zobaczyć. Kat zapomniała już, jak piękne są te wzgórza – zielone pasmo, przecinające płaską równinę niczym grzbiet smoka. Oddalili się od Wenecji zaledwie o godzinę drogi, a już mieli wrażenie, że znaleźli się w innej krainie, wśród falujących zboczy i winnic oraz poletek wielkości chustek do nosa, gdzie nawet maszyny rolnicze wydawały się pochodzić jeszcze sprzed wojny. Lapio okazało się małą wioską nad brzegiem Lago di Fimon, sielankowego jeziora, po którym sennie dryfowało kilka łodzi rybackich. Jednak w rezydencji La Sali nie było niczego rustykalnego – arystokratyczna willa otoczona winoroślą i gajami oliwnymi. – Nieźle jak na byłego komunistę – mruknął Piola, kiedy wjechali w długą aleję. – I kto powie, że polityka się nie opłaca? Kat zauważyła jednak, że drzewka oliwne po obu stronach wyglądały na zaniedbane, jakby właściciel stracił dla nich zainteresowanie. Drzwi otworzyła im zakonnica w szarym habicie. – W czym mogę pomóc? – spytała. – Chcielibyśmy porozmawiać z signorem La Salą – wyjaśnił Piola, pokazując legitymację. – Wątpię, czy was przyjmie. Od dłuższego czasu nie czuje się dobrze. Zaprowadziła ich do pięknego pokoju gościnnego, który chyba od dawna nie był używany zgodnie z przeznaczeniem. Przy ścianach stał sprzęt medyczny i szafki ze szpitalną pościelą. W sąsiednim pokoju zabrzmiał dzwonek.

– Ktoś przyszedł, Mario? – To karabinierzy! – zawołała. – Powiedziałam im, że źle się pan czuje. – Wprowadź ich. Weszli za zakonnicą do czegoś, co kiedyś chyba było jadalnią. Łóżko – takie, które można elektrycznie podnosić i opuszczać z obu stron – stało przy oknie wychodzącym na jezioro. Leżał na nim kruchy staruszek. Piola przedstawił siebie i Kat i dodał, że chcą wyjaśnić pewien incydent z czasów wojny. – Wojna? Wojnę pamiętam – zapewnił słabym głosem La Sala. – To raczej ostatnie kilka lat przypominam sobie z kłopotami. – Chodzi nam o pewnego człowieka, niejakiego Maxa Ghimentiego. – Piola usiadł na krześle obok łóżka. – Widzi pan, znaleźliśmy jego ciało, a raczej szczątki, w prowizorycznym grobie w pobliżu miejsca, gdzie dawniej biegł pas startowy lotniska Dal Molin. – Max Ghimenti… – Pokryte wątrobowymi plamami powieki starca zadrżały. – Czy nie złapali go Niemcy? Pytanie było retoryczne, ale Piola odpowiedział stanowczo: – Nie, nie złapali. I rozumiem, że był pan przy nim, kiedy zginął. Chwila milczenia. – Nie… pamiętam. – Panie La Sala – odezwał się Piola łagodnie. – Jest dla mnie całkiem oczywiste, że nie ma żadnej możliwości, by stanął pan przed sądem w związku z jakimikolwiek zbrodniami, których był pan świadkiem, w których współuczestniczył albo które popełnił. Ale gdyby opowiedział pan, co się dokładnie zdarzyło, moglibyśmy zrozumieć okoliczności śmierci Maxa Ghimentiego. Cokolwiek to było, nie uwierzę, że pan zapomniał. Lekkie westchnienie wyrwało się z ust La Sali, jakby był zbyt zmęczony, by dłużej udawać. – Wiemy, że w sprawie brali udział Amerykanie – mówił dalej Piola. – Na przykład major Garland z OSS. Cisza trwała tak długo, że Kat zaczęła się zastanawiać, czy La Sala nie zasnął. Ale w końcu odezwał się, nie otwierając oczu: – Był taki plan… – Tak? – Piola pochylił się nad łóżkiem. – Jaki plan? – Naszych towarzyszy z Jugosławii. Ich grupa spotkała się z nami. Przynieśli rozkazy samego Tity. Zatwierdzone przez partię. Żeby przejąć Wenecję Euganejską dla robotników, kiedy tylko wycofają się Niemcy. – Mówi pan tak, jakby to było całkiem proste. Ale zapewne wystąpiłby silny opór. Głowa starca poruszyła się na poduszce. – Badoglini… to znaczy monarchiści… próbowaliby nas powstrzymać. Ale my, komuniści, mieliśmy przewagę liczebną. I byliśmy popularni. To tylko kwestia szybkości i zaskoczenia. Wystarczyło zająć posterunki policji i ratusze, obsadzić strategiczne drogi i mosty. Czerwona flaga powiewałaby nad Wenecją, zanim ktokolwiek by zrozumiał, co się dzieje. – Kto to powstrzymał? La Sala delikatnie pokręcił głową. – Plan został zdradzony. Wszyscy przywódcy zabici, oprócz mnie. Potem Amerykanie

dopilnowali, żeby nie dostarczać nam ciężkiej broni ani moździerzy. – Ale dlaczego Amerykanie pana oszczędzili? – zapytał Piola. – Rozumiem, czemu wyeliminowali Ghimentiego i resztę. Ale dlaczego nie pana? La Sala znowu pokręcił głową. – Nie rozumiecie. To nie Amerykanie rozbili ten spisek. To byłem ja. Ja go zdradziłem. – Pan? La Sala westchnął. – Niemcy to co innego. Nawet Czarne Koszule… Mogłem ich zabijać. Bo pohańbili nasz kraj. Ale nie mógłbym walczyć z innymi partyzantami, monarchistami i katolikami. Kiedy usłyszałem, jak Jugosłowianie przedstawiają ten plan, a Max i inni się zgadzają, wiedziałem, że muszę coś zrobić. Zamilkł – zdawało się, że minęły wieki, nim znowu zaczął mówić. – Był taki kościół, gdzie sypialiśmy. Tam to zrobiłem. Jedna kula w głowę dla każdego. Max się obudził, ale wcześniej wyjąłem mu naboje z karabinu. – I co potem? Co pan zrobił z ciałami? – Poprosiłem majora Garlanda, żeby się nimi zajął. I tak przecież szliśmy się z nim spotkać. Zabrał je stamtąd, a ja wróciłem do oddziału z opowieścią, że Ghimenti wpadł w zasadzkę. – Dziękuję – rzekł cicho Piola. – Jestem wdzięczny, że nam pan to opowiedział. La Sala skinął głową. – Niewiele mi już zostało. To ulga, zrzucić to z piersi. – W tych okolicznościach nie potrzebujemy formalnego protokołu – uznał Piola. – Pani kapitan notowała dokładnie pańskie słowa, więc jeśli pan to podpisze, nie będziemy pana więcej nachodzić. Skinął na Kat, która podsunęła starcowi notes. Musiała przytrzymać kartki przed jego twarzą, a potem pokierował dłoń do właściwego miejsca. Podpis był trochę niepewny, ale czytelny. Piola milczał, kiedy wracali do samochodu. Kat zerknęła na niego z ukosa. – Czyli miałeś rację – powiedziała. – We wszystkim oprócz tego, kto w końcu zastrzelił Ghimentiego. Ale faktycznie, był pierwszą ofiarą zimnej wojny, tak jak mówiłeś. – Mogłem mieć rację w paru sprawach – zgodził się Piola. – Ale La Sala nas okłamał. – Skąd wiesz? – Kiedy Hapaldi zbadał szkielet Ghimentiego, znalazł kulę w prawym ramieniu. Przebiła głowę z punktu powyżej lewego ucha. Strzelec musiał stać za Ghimentim, który klęczał. – Westchnął. – Inaczej mówiąc, strzelec był leworęczny. A La Sala podpisał swoje zeznanie prawą. – Co sprawia, że dziewięćdziesięcioletni mężczyzna na łożu śmierci składa fałszywe zeznanie? – spytała zdziwiona. – Najwidoczniej postanowił za wszelką cenę zabrać tajemnicę ze sobą do grobu. – Ale czemu… – zaczęła i urwała. – Te zakonnice… Piola przytaknął. – To człowiek, który wierzy, że w niebie czeka go nagroda. Który myśli, że ochrania swój Kościół.

W sztabie znalazła zamówione raporty techników – strony pełne wykresów i fotografie z farmy Caliariego. Kat przeglądała je i porównywała z przekazami z kamer hełmowych grupy uderzeniowej. Nie była to szybka robota – technicy nigdy nie wiedzieli, kiedy sąd zakwestionuje jakieś wnioski, więc starali się o możliwe szczegółowe i ścisłe opisy. – Ach, capitano Tapo. Mogę zamienić słówko? Uniosła głowę. Przed nią stał pułkownik Lettiere, a za nim jego pomocnik Endrizzi z plikiem dokumentów poznaczonym kolorowymi samoprzylepnymi karteczkami. – Kolejna ofiara, jak rozumiem? – spytała. – Niezupełnie. – Lettiere się skrzywił. – Generał Saito poprosił, żebym raz jeszcze przejrzał notatki z pani sprawy. Po namyśle doszedłem do wniosku, że być może niedostatecznie się staraliśmy, by chronić młodych funkcjonariuszy, takich jak pani, przed awansami pułkownika Pioli. – Może pan dać sobie spokój. Wycofuję skargę. – Doprawdy? – Lettiere udał zaszokowanego. – To oczywiście pani prawo. Ale nie zrobi to wielkiej różnicy w moim dochodzeniu, które teraz zostało rozszerzone, by objąć romanse pułkownika Pioli z innymi podwładnymi. – Skinął na Endrizziego, który wręczył mu otwartą teczkę. – Romanse, o których sama nam pani mówiła, jeśli pani pamięta, kapitanie, których odkrycie skłoniło panią, by rozważyć zerwanie waszego związku. Wydaje się, że pod tym względem pułkownik jest seryjnym sprawcą. Carabinieri bardzo poważnie traktują konieczność zagwarantowania młodym oficerom bezpiecznego i wolnego od molestowań miejsca pracy. I odszedł, ledwie skrywając drwiący uśmieszek. Co za dupek… Rozumiała, co próbuje zrobić Saito. W chwili, kiedy dochodzenie Pioli zagrozi kłopotami, wykorzysta raport Lettierego, żeby zawiesić pułkownika, a prawdopodobnie też Kat. Li Fonti pozostanie z niczym i nie będzie mógł otworzyć śledztwa. Wróciła do raportów z przeszukania farmy. Przerzuciła wyniki autopsji. Ani Caliari, ani Capon nie mieli żadnych tatuaży. „Wytatuowana dziewczyna? Facet z dredami? Co z nimi?” – wypisała Kat na marginesie. Potem wśród dokumentów znalazła coś, co znowu kazało jej sięgnąć po długopis. Caliariego udało się zlokalizować, kiedy wykupił dodatkowy pakiet danych. Zgodnie z raportem zapłacił za dodatkowy gigabajt. Ale całkowita ilość niewykorzystanego transferu na jego koncie wynosiła tuż poniżej 5 GB – dopuszczalnego maksimum. Co oznacza, pomyślała, że ta brzemienna w skutki dopłata do danych nie była potrzebna. Przypomniała sobie zaskoczenie Daniele, kiedy odkrył, że oprócz niego ktoś jeszcze włamał się na konto Caliariego w TIM. Kiedy usłyszała, że Amerykanie śledzili dochodzenie karabinierów, założyła, że to byli oni, że poszli tropem znalezionych przez Włochów dowodów. A jeśli chodziło o coś więcej? Jeśli sam trop został zostawiony przez Amerykanów? Czy ktoś mógł zdecydować, że pora uratować Mię… a przy okazji pora, żeby zginęli porywacze? Wróciła do wyników sekcji. Obaj znalezieni na farmie mężczyźni zginęli od strzałów w głowę, z odległości kilku metrów. Przy obu ciałach znaleziono broń. Co potwierdzało zeznania żołnierzy, że wchodząc do budynku, słyszeli strzały. Jednak, co ciekawe, żaden z członków oddziału nie przypisał sobie tych trafień.

Wróciła do nagrań wideo i przeanalizowała je klatka po klatce. To dziwne, myślała: najpierw wszędzie latają kule, a potem widać żołnierzy sił specjalnych nad ciałami. Ale ani przez moment nie widzimy tych ciał jeszcze żywych. Czy możliwe, by obie ofiary zastrzelił trzeci porywacz, tuż przed atakiem? Porywacz, który strzelił potem kilka razy i rozpłynął się, ostrzeżony, kiedy zbliżali się żołnierze? W całym zamieszaniu atakujący pewnie uznali, że porywacze zginęli w wymianie ognia. Raz jeszcze dokładnie przeczytała raporty. Nie było nic, co by jednoznacznie potwierdzało tę teorię albo jej przeczyło. Ale przynajmniej miała wreszcie jakieś sprzeczności. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemdziesiąt trzy Holly przeniosła wykres na ścianę w swoim pokoju. Potem usiadła na sofie naprzeciw i patrzyła. Ktoś torturował majora Elstona, porywając jego córkę. Męczarnie, jakim poddano Mię, mogły być dość łagodne w porównaniu z tym, co cierpieli rzeczywiści więźniowie. Jednak taki człowiek jak Elston słyszał krzyki przesłuchiwanych dobiegające z cel w Afganistanie i Iraku. Wiedział, że może być gorzej. I można było wierzyć, że jego wyobraźnia załatwi resztę. Odznaczony bohater wojenny. Człowiek o niezłomnych zasadach, szanowany przez swoich żołnierzy. Co takiego zrobił czy zagroził, że zrobi, co spowodowało tak dramatyczną reakcję? Uświadomiła sobie, że istniało tylko jedno logiczne wytłumaczenie. Poszła prosto do Gilroya. – Powinnam wcześniej to zrozumieć – powiedziała. – Elston to whistleblower, demaskator. – Demaskator? – powtórzył, jakby przyswajał tę myśl. – A przynajmniej groził, że coś ujawni. Na samym początku, kiedy przekazali pierwszy film, powiedział coś w rodzaju „Jak mam się z nimi skontaktować?”. Chodziło mu o „Jak mam zawiadomić porywaczy, że zrobię, co każą?”. – Ale to dobre pytanie. Jak to zrobił? – Przeze mnie. – Pokręciła głową zirytowana własną głupotą. – Przekazywałam pułkownikowi Carverowi regularne informacje o stanie Elstona. A potem powiedziałam majorowi Elstonowi, że byłam odwiedzić Joego Nichollsa. Podejrzewam, że to go skłoniło, żeby pójść prosto do Carvera i obiecać, że zrobi wszystko, co Carver chciał, jeśli dzięki temu Mia wróci do domu. Nawet widziałam ich razem… I słyszałam, jak Carver się zgadza. – Zastanowiła się. – Myślę, że to, co odkrył major, dotyczyło jakoś narkotyków. – Teraz na pewno nic nie powie. Nie będzie ryzykował, skoro Mia jest cała i zdrowa. Możemy tylko próbować znaleźć dowody inną metodą. Holly pomyślała chwilę. – Muszę porozmawiać z Mią. Zadzwoniła do Nicole Elston i spytała, czy Mia chciałaby zobaczyć choćby część z tych niezliczonych kartek i podarków, które napływały do biura oficera łącznikowego od dnia jej uwolnienia. Nicole odparła, że pójdzie sprawdzić. Mówiła jak każda matka, która sprawdza, czy zapracowana nastoletnia córka ma czas. Trudno było uwierzyć, że ta rozmowna, inteligentna kobieta była tą samą osobą co niemal katatoniczna, otępiała od środków uspokajających skorupa, która cierpiała katusze z powodu porwania córki. Nicole odezwała się znowu. – Tak, mówi, żeby pani do nas zajrzała. Trudno było też uwierzyć, że ta nastolatka, którą Holly zobaczyła w domu Elstonów, jest tą samą dziewczyną, którą widziała na filmie, dręczoną przez porywaczy. Mia nosiła wełnianą narciarską czapeczkę, ale kiedy ją zdjęła, Holly zobaczyła, że zgolone włosy zaczynają odrastać. Głos miała dźwięczny.

Dzięki Bogu za odporność młodości… To Mia zaczęła opowiadać o porwaniu. Holly pozwalała jej mówić po swojemu, z rzadka tylko zachęcając jakimś pytaniem. Mówiła głównie o Arlekinie. Było jasne, że chociaż początkowo udawała tylko przyjaźń i zrozumienie, jednak potem relacja rozwinęła się w obie strony. – Moi koledzy twierdzą, że był potworem – powiedziała i zaśmiała się niepewnie, mnąc w dłoniach czapeczkę. – Ale ja wiem, że nie był całkiem zły. Potrzebuje wsparcia, by go opłakiwać, pojęła Holly. – Caliari dokonał wyboru – powiedziała na głos. – Pozbawił cię wolności i poddał strasznym próbom. Ale podział ludzi na potwory i bohaterów zawsze jest uproszczeniem. Niektóre najgorsze czyny popełniali ludzie z zasadami. I może niektórzy z bohaterów, którzy cię uwolnili, w rzeczywistości są draniami. – Pewnie tak… – Mia nie wydawała się przekonana. – Masz pomoc psychologiczną? – spytała Holly. Mia się skrzywiła. – Rodzice chcą, żebym poszła do szkolnego doradcy, pana McConnella. Bo już się znamy. Holly kiwnęła głową. – Spotkałam go. To ten, co się gapi na twoje nogi, tak? – Tak… – Mia parsknęła śmiechem. – Gdyby to miało pomóc… – Holly się zawahała. – Mój przyjaciel spotyka się z psychiatrą, który jest też księdzem. Podobno jest bardzo dobry. Mogę was skontaktować. – Dziękuję. Tak by było lepiej. – A twój ojciec? – zainteresowała się Holly. – Jak się czuje? – Tato jest w porządku. Nie lubi takich emocjonalnych powrotów, ale uściskaliśmy się i rozmawialiśmy długo, więc… – Kiwnęła głową. – Chce, żebym jeszcze raz złożyła śluby. Cały ten układ z czystością. Nie jestem pewna. Ale jakoś się dogadamy. – Mogę o coś spytać, Mio? Nastolatka wzruszyła ramionami. – Pewnie. – Czy ostatnio zdarzył się taki okres, kiedy twój ojciec szczególnie mocno troszczył się o twoje bezpieczeństwo? – Tak, jasne – przytaknęła. – Zaraz po jego ostatniej turze. Kiedy wrócił, kazał mi siadać i robił wykłady o bezpieczeństwie. Że nie wolno mi podawać nazwiska nikomu w sieci. I uważać, kiedy wychodzę. Uważać, z kim się przyjaźnię. Chciał nawet zostać moim znajomym na Facebooku, żeby wiedzieć, kim są inni znajomi. – Przewróciła oczami. – Jakby ich to miało nie wystraszyć. – Wtedy założyłaś sobie konto w Carnivii? – Mniej więcej. – Czy porywacze wspominali o Carnivii? – Tylko jeden w ogóle się do mnie odzywał. Dwóch pozostałych… jeden znał tylko włoski, a drugi jedynie pogwizdywał. – Dwóch pozostałych? – Holly była zdumiona. – Z tego, co czytałam, było tylko dwóch porywaczy.

Mia pokręciła głową. – Wiem, co mówią, ale im powiedziałam: był jeszcze jeden, który czasem pożyczał maskę arlekina. Powtarzają mi, że musiałam się pomylić, bo przecież znaleźli tylko dwa ciała, ale… Znowu wzruszyła ramionami. – I nigdy nie widziałaś jego twarzy? Czegokolwiek, co pomogłoby go zidentyfikować? – Nie. Poznawałam, że to on, tylko dlatego że cały czas gwizdał pod nosem. – Znaczy, muzykę? Piosenkę? – Tak. – Zastanowiła się. – Wtedy jej nie rozpoznałam. Ale dziwna sprawa, dzisiaj usłyszałam ją w radiu bazy. Jestem prawie pewna, że to był Springsteen. Piosenka Born to Run. W mieszkaniu Holly sprawdziła oficjalne meldunki. Mówiły wyraźnie: dwóch porywaczy zginęło w wymianie ognia, jaka się wywiązała, kiedy z wnętrza domu w stronę ratowników padły strzały. Na schemacie przeniesionym z kuchni Daniele dodała pod Mią trzy proste figurki. Dwie przekreśliła, a pod trzecią napisała „Pogwizdujący. Springsteen?”. W krótkim e-mailu do Kat przekazała, co mówiła Mia. Potem wsiadła do samochodu i ruszyła na północ, w stronę gór. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemdziesiąt cztery Tym razem nie uprzedziła, że przyjeżdża. Joe Nicholls otworzył jej drzwi w stroju gimnastycznym, z twarzą pokrytą warstewką potu. Wyraźnie zastała go przy treningu. – Boland… – powiedział zaskoczony. – O co chodzi? – Mam jeszcze parę pytań. – Myślałem, że Mia jest w domu, cała i zdrowa. – Jest. – Wskazała drzwi. – Mogę wejść? Kiedy prowadził ją do kuchni obok swojego sprzętu narciarskiego, przystanęła i rozejrzała się po korytarzu. Tak jak się spodziewała, za drzwiami zauważyła duży wojskowy plecak. Podniosła go na próbę – ważył przynajmniej czterdzieści kilogramów. Obejrzał się. – Co pani wyprawia? Uśmiechnęła się. – Ciężki ten plecak. – Pewno – burknął. W kuchni usiedli. Zaproponował jej kawę. – No więc nie okłamałeś mnie, Joe – oświadczyła. – Tyle że nie powiedziałeś nic, co by było istotne. – Nie wiem, o czym mowa – odparł niechętnie. – Coś się wydarzyło w Afganistanie. Coś, co miało związek z tobą i majorem. Myślę, że powiedziałeś mu o jakiejś nieregularności, jakimś tuszowaniu sprawy, na które trafiłeś. On to sprawdził w czasie następnej tury, a potem wrócił tutaj, żeby ci powiedzieć, że miałeś rację. Cokolwiek to było, miało związek z tym, co potem przytrafiło się jego córce. Przez długi czas przyglądał się jej, jakby próbował zdecydować, czy ją wyrzucić, czy zacząć mówić. – Wiem o Exodusie – dodała. – Nie rozumiem tylko, dlaczego w efekcie porwali Mię. – Major Elston jest bohaterem – oświadczył. – To najodważniejszy człowiek, jakiego znam. – Wiem. Westchnął. – Wyjmowaliśmy ludzi na zamówienie tych z wywiadu. A przynajmniej tak nam mówiono. Mieliśmy wejść na terytorium bojowników, przejąć obiekt i wynieść się w diabły. Rutynowe akcje. Nazywaliśmy to „taksówką talibów”. Tylko że oni nie byli… Znaczy, nie byli talibami. Nie zawsze. Popatrzył na nią, jakby chciał się upewnić, że nadąża. – Czasami zabieraliśmy tłumacza, żeby łagodził możliwe konfrontacje z miejscowymi. W każdym razie, jeden typ, którego zwinęliśmy, zaczął gadać jak najęty, więc spytaliśmy tłumacza, co mówi. Twierdził, jak się okazało, że jego zdaniem zabraliśmy go, bo kierował punktem odbioru opium dla miejscowego biznesmena. – Brzmi sensownie – przyznała swobodnym tonem Holly, choć nadstawiła uszu na pierwszą wzmiankę o narkotykach.

– Możliwe, ale nasza armia nie prowadziła wtedy programu niszczenia maku. Mieliśmy rozkaz zostawiać hodowców w spokoju, żeby ich nie wpychać w objęcia talibów. W każdym razie, obiekt zaczął tłumaczyć, że tak naprawdę został zatrzymany, bo nie pracował dla Karima Sajjafa. – To znaczy? – Miejscowa gruba ryba. Herszt, przywódca plemienny i gość, z którego pomocy korzystaliśmy przy zarządzaniu miejscowymi. – Czyli wynikało z tego, że ten wasz obiekt został oskarżony z powodu jakiejś walki o wpływy między Afgańczykami? To pewnie często się zdarza? – Pewno. No więc parę razy stuknęliśmy obiekt kolbą, żeby się zamknął, i zapomnieliśmy o sprawie. Ale potem coś takiego zdarzyło się znowu: obiekt twierdził, że zabraliśmy go tylko dlatego, że nie należał do ekipy Karima Sajjafa. To się trafiało dość często, wręcz zaczęło wyglądać na normę. – Więc powiedziałeś majorowi? Nicholls pokręcił głową. – Nie na tym etapie. Ale sprawdziłem w aktach, żeby zobaczyć, co się stało z tymi typami, których wywieźliśmy. Myślałem, że jeśli naprawdę nie mają nic wspólnego z talibami, to nasi przesłuchają ich solidnie, potrzymają trochę w celi, a potem wyrzucą na wolność. Ale odkryłem, że ten pierwszy, którego dostarczyliśmy, miał adnotację „Przeniesiony do Projektu Exodus”. Sprawdziłem następnego i to samo. I to samo ze wszystkimi pozostałymi od opium. – A co to właściwie jest Exodus? – Na początku zakładałem, że to jakiś program antynarkotykowy. Ale w rzeczywistości produkcja opium w tym rejonie w czasie naszego pobytu zwiększyła się pięciokrotnie. Głównie dlatego, że wszystko podlegało jednemu człowiekowi: Karimowi Sajjafowi. Poza tym, kiedy zacząłem szperać w aktach, odkryłem, że Projekt Exodus nie dotyczy tylko naszych jeńców. Większość zatrzymanych, którzy tam trafili, to były obiekty średniej wartości: ludzie, którzy zostali przesłuchani, powiedzieli, co wiedzieli, a teraz tkwili tylko w systemie i czekali na decyzję, czy ich oskarżyć, czy zwolnić do domów. Nazywaliśmy ich blokerami, bo tylko blokowali miejsca w celach. Holly zmarszczyła brwi. Nie tego się spodziewała. – I to powiedziałeś majorowi? – Tak. Poprosił, żebym to wszystko spisał i obiecał, że sprawdzi w następnej turze. Znaczy, zatrzymywanie talibów to jedna sprawa, ale jeśli tylko pomagaliśmy jakiemuś miejscowemu hodowcy maku przejąć cały rynek, to armia Stanów Zjednoczonych dawała się robić w jajo, nie? – No więc napisałeś ten raport. Co potem? – Potem zostałem postrzelony. – Spojrzał na nią, czekając na nieuniknione pytanie. – Myślisz, że z powodu tego raportu? – Nie mam żadnego dowodu. Właściwie to na nic nie mam dowodu. Tyle że kula trafiła mnie w prawą nogę. – Urwał, a po chwili dodał: – W tym momencie to lewą stroną byłem zwrócony do nieprzyjaciela. – I twoja kariera wojskowa dobiegła końca. Dlatego że zadałeś kilka pytań o miejscowego kacyka, który dostawał zbyt poważną pomoc.

– Właściwie tak. – Potrząsnął głową. – Ciężko było, kiedy odszedłem. Nie mam rodziny, tylko Recon Red. Sam zacząłem brać prochy. Resztę już pani wie. Major i tak by mi pomógł, taki już jest. Ale myślę, że czuł się odpowiedzialny. – Ten plecak przy drzwiach… to jakiś zestaw ucieczkowy, tak? Na wypadek gdyby wrócili ci goście, którzy cię postrzelili? Przytaknął. – Na nartach nie jestem wolniejszy od innych. – A dokąd byś uciekał? Wskazał palcem w sufit. – W górę. Nagle zrozumiała. – W plecaku masz zestaw skyhooka… Wydawało się, że zaimponowała mu tym, że odgadła. – I spadochron. Dominujące tu wiatry przeniosą mnie do Szwajcarii. Jeśli tamci nie zabiorą paszportów, powinno się udać. Zastanowiła się. – Ale jednego nie rozumiem. Po co ktoś miałby sobie zadawać tyle trudu, żeby was uciszyć. Postrzał od towarzysza broni, potem porwanie… Nie wierzę, że Karim Sajjaf to pierwszy kacyk, którego wsparcie kupujemy. Wzruszył ramionami. – No to może wszystko pokręciłem. Może ta kula była przypadkowa, a to, co się działo w Afganistanie, nie miało żadnego związku z Mią. – Nie… – Myślała o swoim wykresie i pustych miejscach, które należało wypełnić. – Operacja mająca uciszyć majora Elstona była poważna. Czyli to, co chronili, też musiało być poważne. – Wpadła na pewną myśl. – Jaki ciężar podniesie skyhook? – Jakieś sto dwadzieścia kilo, zależnie od warunków. A co? – Nic ważnego. Nie chciała bardziej narażać Joego Nichollsa, dzieląc się z nim podejrzeniem, które właśnie przyszło jej do głowy. Ale on sam się domyślił. – Myśli pani o czymś w rodzaju afery Iran-contras? – Możliwe. – Kiwnęła głową. Za czasów jej ojca sprawa Iran-contras była głośnym skandalem. Grupa oficerów amerykańskiego wywiadu pod dowództwem pułkownika Olivera Northa nielegalnie sprzedawała broń w Iranie, za te pieniądze kupowała w Nikaragui samoloty, używane do przerzutu kokainy, którą z kolei sprzedawano, by mieć pieniądze na broń. Czy możliwe, że coś podobnego działo się tutaj? Że wsparcie armii amerykańskiej dla marionetkowego herszta rozwinęło się aż do uczestnictwa w jego narkotykowym biznesie? A jeśli tak, to jak wykorzystywano pieniądze? – Ale na razie nie mamy na to żadnych dowodów – dodała. – Lepiej nie teoretyzować bez podstaw. Czy zachowałeś kopię raportu? Kiwnął głową. – Jest zakopana na zewnątrz, pod zapasem drewna na opał.

Spojrzała w okno. Zapadła już noc. – Jeśli prześpi się pani na kanapie, to rano mogę go odkopać – dodał. – Teraz ziemia jest zamarznięta. – Dobra, dzięki. Wolałaby dostać ten raport natychmiast, ale nie mogła żądać, żeby rozsypywał drewno i kopał nocą w zamarzniętym gruncie. Musi zaczekać do rana. Obudziła się o czwartej, zbyt podekscytowana, żeby znów zasnąć. Przed oczami przepływały jej fragmenty wykresu. Carver. Elston. Projekt Exodus. Narkotyki… W myślach dodawała nowe elementy: Karim Sajjaf. Skyhook. Fragmenty rozwiązania kusząco wślizgiwały się w jej umysł tylko po to, by rozpłynąć się i zniknąć, kiedy tylko spróbowała je analizować. Elstona chcieli uciszyć, żeby nie ujawnił wojskowego wsparcia dla Karima Sajjafa. To było oczywiste. Ale równie oczywiste wydawało się również to, że sam Elston też nie ma pełnej informacji. W tej sprawie kryło się coś więcej. Musiało się kryć coś więcej. Choć było późno, postanowiła zadzwonić do Kat i omówić swoje odkrycia. Wybrała numer i usłyszała sygnał, który jednak zamilkł prawie natychmiast – brak zasięgu. No tak, była w górach. Przeszła do sali, którą Joe przerobił na siłownię – zauważyła sprzęt i sztangi. Szła wzdłuż ściany, trzymając telefon w górze, by widzieć na ekranie kreski oznaczające moc sygnału. Telefon Joego leżał na półce, podłączony do ładowarki. Spojrzała, by sprawdzić, jaki on ma sygnał – ekran pokazywał kilka kresek, ale telefon należał do innej sieci. Holly miała już iść dalej, gdy zauważyła coś jeszcze. Telefon Nichollsa był tak ustawiony, że wyświetlał nieprzeczytane SMS-y. Teraz na ekranie także był jeden, całkiem krótki: Zrozumiano. Tak mówili żołnierze, kiedy potwierdzali odebranie informacji. Sięgnęła po telefon i otworzyła wcześniejszą wiadomość, tę, którą wysłał Joe Nicholls. Też była krótka – składała się z trzech słów: Ona tu jest. Joe Nichollsie, ty pieprzony draniu… Lojalność wobec armii, pomyślała, albo może obawa przed dalszymi represjami pokonały poczucie lojalności wobec majora Elstona. Ale nie miała teraz czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Na nic nie miała czasu. Szybko wciągnęła na siebie ubranie i podeszła do okna. Poniżej, na drodze, zauważyła czarną furgonetkę. Zaparkowaną, bez świateł. Obserwatorzy? Czy porywacze? Kiedy patrzyła, wewnątrz samochodu błysnęło światło – budzący się do życia ekran telefonu. Nie wysłaliby zespołu tylko po to, żeby ją śledzić, zrozumiała nagle. Mogła się założyć, że za kierownicą samochodu siedział ten facet z dredami, jak go nazywała Kat. Wybiegła na korytarz. Buty narciarskie, kurtka. Narty. Była o jedną trzecią lżejsza od Joego i buty były za luźne. Ale przynajmniej będą pasować do nart. Dominujące tu wiatry przeniosą mnie do Szwajcarii, powiedział. Jeśli tamci nie zabiorą paszportów…

Otworzyła drzwi i mroźne powietrze wdarło się do środka. Joe odezwał się sennie z sypialni, pytając, co robi. – Wyszłam zapalić! – krzyknęła w odpowiedzi. Wątpiła, czy jej uwierzy, ale może uda się zyskać choć kilka sekund. Plecak ze skyhookiem ważył prawie tyle co ona i przez moment, kiedy przypinała narty, miała wrażenie, że ciężar przeważy i pociągnie ją na plecy. Wiedziała, że wtedy już się nie podniesie. Pochyliła się naprzód, równoważąc ciężar plecaka, i naparła na kijki, by ruszyć z miejsca. – Co jest, kurwa? – To Joe, wyraźnie widoczny na tle oświetlonych drzwi. – Co ty wyprawiasz, Boland? Ale ona już ruszyła, choć zabójczo powoli. Gdyby tylko zdołała się rozpędzić, ciężki plecak raczej by pomagał, niż przeszkadzał. Słyszała, jak przeklina i biegnie za nią boso po śniegu. I wtedy, po ostatnim pchnięciu kijkami, pojechała szybciej, tak szybko, że mogła spróbować kroku łyżwowego, lewa, prawa, coraz szybciej; pokonała płaski teren wokół domu i pojechała w dół, do lasu. Jakaś ścieżka prowadziła w stronę przeciwną niż wioska – Holly nie miała pojęcia dokąd. Ale nie miała też wyboru: w dół i szybko, to jej jedyna szansa. Była dobrym narciarzem, głównie dzięki uporowi ojca, który chciał jak najlepiej wykorzystać pobyt we Włoszech. Jeździła co roku, a przy swojej lekkiej budowie ciała już w wieku trzynastu lat śmigała po czarnych trasach. Ale nigdy z takim ciężarem na plecach i nigdy nocą… Na szczęście śnieg odbijał trochę światła. Holly starała się tylko omijać te kawałki terenu, które nie były białe, i liczyła, że kolana poradzą sobie z tymi, które były. Usłyszała dźwięk silnika samochodu. Pewnie podjeżdża pod dom, pomyślała. A więc przyjechali po nią… Miała nadzieję, że Nicholls nie trzyma zbyt wielu zapasowych nart. Po paru minutach dotarła do granicy lasu. W dole droga opadała zygzakami do doliny. Jeśli naprawdę miała to zrobić, to tutaj, zanim wysunie się spod osłony drzew. Odpięła narty, odciągnęła plecak ze ścieżki i zbadała jego zawartość. Najcięższym elementem była butla z gazem. Holly znalazła też uprząż z umocowaną do balonu zwiniętą stalową linką. Spadochron okazał się ultralekki, używany jako zapasowy – ważył najwyżej parę kilo. Założyła uprząż, wpięła z przodu spadochron i rozerwała klamry trzymające linkę. Nie miała pojęcia, jak działa mechanizm pompujący, ale wierzyła w wojskową skłonność do projektowana idiotoodpornego sprzętu. Przypomniała sobie słowa kucharza, z którym oglądała ćwiczenia żołnierzy Elstona: „Mówią, że to niezła jazda. Chociaż mówią to, kiedy są już bezpiecznie na ziemi”. Wciąż nie słyszała pogoni, ale wiedziała, że przynajmniej Nicholls pojedzie na nartach cicho i szybko. Jeśli zaczeka, aż go usłyszy, będzie za późno. Umocowała zawór balonu do butli i szarpnęła dźwignię. Gumowa powierzchnia wypełniła się, zniknęły zmarszczki, gaz napiął powłokę. Po kilku sekundach balon szarpnął do góry, podtrzymywany tylko przez ciężar butli. Potem ze zgrzytem oderwał się od zaworu i popłynął w górę. Linka zaczęła się odwijać, a Holly przyjęła pozycję, jaką widziała u ćwiczących żołnierzy: przycisnęła ręce do piersi i przygotowała się na szarpnięcie. Kiedy nadeszło, na chwilę odebrało jej oddech. A potem już leciała, las oddalał się w dole, a jej ciężar hamował pęd balonu ku górze.

Między drzewami zauważyła błyski – ktoś do niej strzelał. Chociaż nie, nie do niej, uświadomiła sobie, kiedy świszczące kule przelatywały jej wysoko nad głową. Strzelali do łatwiejszego celu: balonu. Była już tak wysoko, że upadek by ją zabił. Do nich chyba też to dotarło, bo usłyszała krzyk i ostrzał się urwał. To znaczy, że nie chcą mnie zabić, pomyślała. A w każdym razie nie tutaj. Nie dodało jej to otuchy. Spojrzała na ziemię, jakieś sto metrów pod nią. Jak wysoko powinna się wznieść? Wiedziała, że spadochrony zapasowe projektowano tak, by otwierały się stosunkowo nisko. Jeśli zaczeka, aż osiągnie standardową wysokość skoku, około pięciuset metrów, będzie zbyt zmarznięta, żeby w ogóle go użyć. Już teraz oddychała z trudem. Ale jeśli zostawi balon zbyt nisko, wyląduje o parę metrów od miejsca, gdzie go napompowała. Podejmij decyzję, mówiła sobie. W sytuacjach kryzysowych niezdecydowani giną pierwsi. A zaraz po nich ci, którzy podjęli błędną decyzję… Uznała, że doczeka do trzystu metrów. W myślach wyliczyła kolejne czynności. Musi uwolnić balon, przez chwilę spadać swobodnie, potem otworzyć spadochron. A potem przelecieć nad granicą, której dokładnego położenia nawet nie znam. Wiesz co, Holly Boland? Nie ułatwiasz sobie życia… Na trzystu metrach zwolniła balon. To było trudne. Owszem, ciągnął ją w górę ku pewnej śmierci, ale każdy nerw i ścięgno w jej ciele drżały na myśl o odczepieniu go i rzuceniu się w objęcia grawitacji. Rzuciła się jednak i poleciała w dół. To była sytuacja, w jakiej – jak sugerował jej dawny instruktor – powinna krzyknąć „Geronimo!”. Zrezygnowała jednak i szarpnęła za pierścień spadochronu. Plastik zatrzepotał przed jej twarzą, cienki i delikatny jak torby w supermarkecie; na moment ogarnęło ją przerażenie, że się zaplącze albo rozerwie. Zaraz jednak rozwinął się jej nad głową, tak jak powinien: w zgarniającą powietrze i spowalniającą upadek owalną powłokę. Pociągnęła za linki z przodu i poczuła, że wykręca na północ. W oddali widziała światła innej wioski. Uznała, że to na pewno już za granicą i można się tam kierować. Dryfowała w dół jak najwolniej, halsując w powietrzu, wyciskając z wiatru każdy metr odległości. Wylądowała o kilkaset metrów od celu; przełęcz była czarną plamą za plecami. Kiedy odpięła spadochron, włączyły się reflektory, zalewając ją strugami światła. Wyglądało na to, że koledzy Nichollsa jednak zabrali ze sobą paszporty. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemdziesiąt pięć Kat wskazano apartament damasceński w hotelu Metropole, gdzie czekał jej gospodarz. – Przepraszam za spóźnienie – powiedziała, zajmując wskazane miejsce. Vivaldo Moretti machnął tylko ręką. – Spędziłem właśnie niezwykle przyjemne dwadzieścia minut, wyobrażając sobie kolejne chwile naszego wspólnego wieczoru. Czyli, w pewnym sensie, cała przyjemność była już po mojej stronie. – Wyobraźnia to wszystko; niczego więcej nie będzie – zastrzegła. Vivaldo Moretti uśmiechnął się tylko. – W takim razie mam szczęście, że to, co sobie wyobrażałem, było takie cudowne. – Wskazał zastawiony stół. – Pozwoliłem sobie poprosić szefa kuchni, żeby sam wybrał menu. Jak rozumiem, to kuchnia „tra-współczesna”, to znaczy, że każde danie zawiera elementy zarówno tradycyjne, jak i nowoczesne. Kat z powątpiewaniem przyjrzała się swemu talerzowi. Zawierał stożek purée obok kwadratu polenty pod kupką musu groszkowego i dodatkowo smażony kwiat cukinii nadziewany jakąś zmieloną rybą. – Dziękuję, że zgodził się pan na spotkanie – powiedziała, sięgając po widelec. – Chciałam porozmawiać o człowieku, z którym zapewne pracował pan w przeszłości. Sandro La Sala. – Rzeczywiście. Nie powiem, że dobrze się znaliśmy, ale z pewnością często miałem okazję obserwować go z bliska. Co chce pani wiedzieć? – Przede wszystkim interesuje mnie pana ogólne wrażenie. Moretti myślał przez chwilę. – W sensie politycznym był raczej wołem roboczym. Ale skutecznym. No i oczywiście miał szczęście do przyjaciół. Politycy z tamtego pokolenia, to znaczy ci, którzy walczyli na wojnie, zwykle rozwiązywali swoje spory spokojnie, przy kolacji u Gina, a nie na stronach gazet. – Powiedział pan „szczęście do przyjaciół”. Zapewne wie pan, że należał do tak zwanej organizacji dobroczynnej, zwanej Stowarzyszeniem Porządku Melchizedeka? Moretti kiwnął głową. – Jak wielu polityków. – Ale nie pan? – Wie pani, w tajemnicach jest coś bardzo kuszącego. A jeszcze bardziej atrakcyjna jest świadomość, że istnieje jakieś bractwo, elita wybranych, gdzie ludzie potężni swobodnie dzielą się swymi sekretami. Dowiedzieć się, że można się znaleźć wśród nich, uzyskać kontakt, jak to nazywają… to bardzo pochlebne, wręcz odurzające. Oczywiście, człowiek zawsze jest świadom innych korzyści, jakie może przynieść taki związek, albo są mu one uświadamiane. Koszty kampanii wyborczych, wydatki na prowadzenie biur, obsługa przez inteligentne i młode pracowniczki, nie wspominając już o życzliwej postawie prasy… Władza, jaką gromadzą takie siatki, jest całkiem realna. A kiedy to naprawdę ważne, dbają o to, by wewnętrzny krąg zwarł szeregi.

– I tym są, pański zdaniem, Towarzysze Melchizedeka? Takim „wewnętrznym kręgiem”? Wzruszył ramionami. – Melchizedek to jedna z jego wersji. Inną była P2. Jego częścią jest Watykan. Służby wywiadowcze są nim przesycone. Pewne ekskluzywne kluby i stowarzyszenia częściowo się z nim pokrywają, nie wspominając nawet o jednym czy dwóch wyspecjalizowanych burdelach. To zjawisko nie ma właściwie nazwy. Można je nazwać „wpływami”, można „korupcją”, albo bez owijania w bawełnę, po prostu „władzą”, ponieważ jest ono tym wszystkim i jeszcze więcej. – Pokręcił głową. – A wracając do pani pytania: nie, nigdy do nich nie należałem. – Jak pan zdołał tego uniknąć? – Miałem fatalną reputację i uznali, że przynosiłbym wstyd. Byłem tak bezczelny, że nie miałem tajemnic, którymi można by mnie szantażować. – Myśli pan, że La Sala był szantażowany? – Nie wydaje mi się. Zawsze szeptano o nim, że jest wielkim patriotą… Jakimś nieokreślonym dokładnie bohaterem wojennym. Kto wie? Był komunistą, który przeszedł do głównego nurtu, więc może płatnicy promowali go, by u innych wzbudzić ochotę pójścia w jego ślady. W takim świecie nic nie jest tym, czym się wydaje. – Kiedy pan mówi „płatnicy”, ma pan na myśli CIA, prawda? A przynajmniej ludzi z włoskich tajnych służb, którzy wykonują polecenia Amerykanów? Wszedł kelner, zebrał puste talerze i zastąpił je dwoma kolejnymi, jeszcze bardziej skomplikowanymi wytworami kuchni: dla niej gołąb z purée z liczi pod wiórkami czekoladowymi, dla niego duszona wołowina z musem jarzynowym. – Powiem tyle – rzekł Moretti, kiedy kelner wyszedł i znowu zostali sami. – W czasie mojej długiej i pełnej skandali kariery zauważyłem, że w tym kraju nikt długo nie przetrwa, jeśli staje przeciwko Amerykanom. Oczywiście, jakiś dumny gest bywa akceptowany, zwłaszcza jeśli przebije się do prasy. Ale kiedy dochodzi do spraw wymiany handlowej, polityki zagranicznej czy bezpieczeństwa, zwykle rozsądniej i bardziej zyskownie jest zajmować to samo stanowisko co oni. Wiele włoskich firm daleko zaszło, trzymając się ich spódnicy. Choćby Conterno. – Conterno? W jaki sposób? Rozłożył ręce. – Zamówienia wojskowe. Dziesiątki, nawet setki, przez lata. Zaczęło się od odbudowy podziemnej fabryki w jaskiniach w Longare, tej, która produkowała części samolotów dla nazistów. Potem przyszły rozlewnie, projekty irygacyjne, a ostatnio zlecenia na odbudowę Iraku i Afganistanu. Nawiasem mówiąc, La Sala zasiadał w radzie nadzorczej Conterno, więc tam też zgarniał niezłe pieniądze. – Przyjrzał się Kat z uwagą. – Czy zamierza mi pani zdradzić, na co pani te informacje? – Próbuję odkryć, jaki jest związek między śmiercią komunistycznego partyzanta w ostatnich miesiącach wojny a amerykańskimi bazami wojskowymi wokół Vicenzy. Wolno pokiwał głową. – Ma pan może jakieś sugestie? – Tylko jedną – odparł. – To jasne, że wszystkie bazy we Włoszech są dla Amerykanów ważne, choć z różnych powodów. Mamy więc bazę okrętów podwodnych w Sigonelli, bazę

marynarki wojennej w Livorno, lotnisko w Aviano, składy amunicji i sprzętu w Camp Darby, żeby wymienić tylko cztery. Ale z nich wszystkich w okresie zimnej wojny najważniejszy strategicznie był garnizon w Vicenzy. – Dlaczego? – Ponieważ pilnował broni atomowej – wyjaśnił. – Od lat pięćdziesiątych Sowieci mieli gigantyczną przewagę w broni konwencjonalnej, szczególnie w czołgach. Uważano wtedy, że kiedy Włochy wreszcie dojrzeją do zerwania, dywizje Armii Czerwonej przeleją się przez Alpy Wschodnie na równiny Wenecji Euganejskiej. – Gestem wskazał podłogę. – I tutaj NATO miało ich powstrzymać. Ale że NATO miało mniej czołgów, pojawiała się konieczność użycia taktycznej broni jądrowej. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych oznaczało to ładunki tego typu, jakie zniszczyły Hiroszimę i Nagasaki: wielkie, potencjalnie niestabilne bomby, które trzeba zrzucać z samolotów. I inne, jeszcze potężniejsze ładunki, tak zwane miny atomowe, które mieli umieszczać pod alpejskimi przełęczami. – Boże… – szepnęła. – Wenecja byłaby pustkowiem, kolejnym atolem Bikini. Przytaknął. – Istotnie. Ale powód, dla którego Amerykanie wybrali akurat Vicenzę, jest taki, że spośród wszystkich włoskich miast w północnych Włoszech ona jedna może zaoferować miejsce do przechowywania tej broni. Miejsce, w którym nie zagrożą jej taktyczne naloty sowieckiego lotnictwa. – Nie rozumiem. Gdzie? – Pod ziemią. Ta fabryka amunicji, którą Conterno prowadził w jaskiniach w Longare, była jedną z największych hitlerowskich tak zwanych fabryk tunelowych. Już wtedy zajmowała ponad trzydzieści tysięcy metrów kwadratowych jaskiń i wyrobisk, głęboko pod wzgórzami Berici. Po wojnie Conterno jeszcze powiększył ten kompleks i przerobił go na podziemne składy broni jądrowej. Zresztą nie tylko składy; była tam również ukryta dywizja czołgów, koszary dla żołnierzy, studnie… cały garnizon wojskowy, praktycznie samowystarczalny i oczekujący na dzień wybuchu wojny atomowej. – Wciąż tam jest? – Jak rozumiem, został rozwiązany w latach osiemdziesiątych, po zakończeniu zimnej wojny. Ale przedtem przez całe dziesięciolecia Kompleks Pluton, jak go nazywano, stanowił klejnot w amerykańskiej koronie jądrowej. Nie cofnęliby się przed niczym, by go ochronić. Kat pomyślała chwilę. – To ciekawe. Może nawet wiązać się ze śmiercią Ghimentiego. Jego ciało znaleziono w stosie gruzu, który według doktor Iadanzy pochodził z miejscowych wyrobisk. Ale jeśli garnizon został rozwiązany, czemu wciąż starają się to ukrywać? Przecież w Europie z pewnością jest mnóstwo starych bunkrów. – Tego nie wiem. Zauważyłem jednak, że we Włoszech sekrety przeszłości często stają się sekretami teraźniejszymi. – Odsunął talerz. – Może grappy, kapitan Kat? Nie wiem, co pani sądzi o tych śmiesznych daniach, ale osobiście nie mam już na nie ochoty. Inspektorzy Michelina mogą lubić wszystkie te musy, pianki i inne formy aromatyzowanego powietrza, ale trudno nie odnieść wrażenia, że to z powodu tego, co się mieści w ich ulubionych oponach samochodowych. Zaśmiała się.

– A może po prostu dlatego, że są Francuzami? – A co Francuzi wiedzą o jedzeniu? Albo miłości, skoro już o tym mowa. – Przyjrzał się jej z sympatią. – Lubię panią, kapitan Kat, i bardzo chciałbym wyrazić swoją admirację, biorąc panią teraz do łóżka. Byłby to, można powiedzieć, przyjemna i swobodna metoda kontynuowania naszej rozmowy i odsunięcia nieuniknionego końca wieczoru. Ku swemu zdumieniu odkryła, że ma ochotę się zgodzić, choć ta pokusa trwała najwyżej mikrosekundę. Moretti był stary i brzydki, ale jego czar był niczym promienie słońca na nagiej skórze. Z pewną niechęcią pokręciła głową. – Nie dzisiaj, Vivaldo. Muszę zamknąć tę sprawę i nie byłabym tak rozluźniona, by docenić to, co masz na myśli. – Może więc przy innej okazji. – Może – odparła i została nagrodzona uśmiechem zachwytu. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemdziesiąt sześć – Zdejmijcie jej worek – polecił znajomy głos. – Chcę, żeby mnie widziała. Ktoś ściągnął jej z głowy gruby filcowy kaptur i Holly zamrugała w ostrym świetle. Potrzebowała chwili, by zogniskować wzrok na jego twarzy, tym bardziej że sznury, do których przywiązano jej skute ręce, były umocowane powyżej niej i z tyłu, przez co musiała wyginać ciało. Carver… Zbliżył się, żeby mogła go lepiej widzieć. – Boland… – powiedział; przesuwał to słowo po języku, smakując je jak wino. – Bo… land… – Co ja tu robię, sir? – wychrypiała przez zaschnięte gardło. – Czemu jestem skuta? Uśmiechnął się. – Och, świetnie. Ale trochę już za późno, żeby odgrywać przede mną głupią blondynkę. I chociaż podoba mi się, kiedy mówisz do mnie „sir”, nie jest to już właściwe. Od tej chwili nie powinnaś się uważać za członka sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych. – Ale tym właśnie jestem, sir. Pokręcił głową. – Nie. Tajemnica, Boland. Tym właśnie jesteś. Nieobecna bez przepustki. Dezerterka. Zniknęła bez śladu. Zaginiona, ale nie w akcji. A przynajmniej tym będziesz, kiedy ktoś zada sobie trud i zgłosi twoją nieobecność. A na razie jesteś jak każdy inny Exodus. – Schylił się, tak że jego twarz znalazła się tuż przy niej. – Moja. – Co to jest Exodus, sir? – spytała, starając się mówić spokojnie. – Chce wiedzieć, co to jest Exodus… – rzucił, zwracając się do dwóch pozostałych ludzi w celi. Obaj byli mocno zbudowani, krótko ostrzyżeni, trzydziestokilkuletni. Obaj nosili mundury polowe. Pod zawiniętymi rękawami widziała wytatuowane na bicepsach skrzydlate czaszki. – Powiemy jej? Żaden nie odpowiedział. Decyzja należała do niego, oni służyli tylko jako publiczność. – Informacje o Exodusie dostępne są tylko tym, którzy powinni o nim wiedzieć – rzekł Carver, znowu zwracając się do niej. – Ale i to nie jest zupełnie prawda. Całkiem sporo ludzi, którzy powinni coś wiedzieć, w rzeczywistości gówno wie. Łącznie z prezydentem. Zadowolony z siebie, pochylił się i palcem pociągnął za jeden ze sznurów, sprawdzając, czy jest napięty. Holly spróbowała rozejrzeć się dyskretnie. Siedziała w małej celi, której jedną ścianę tworzyły stalowe pręty. Boczne ściany były z cegły, tylna z nagiej skały. Przez kratę z przodu widziała następne cele, identyczne i ciągnące się tak daleko, jak sięgała wzrokiem. W niektórych zauważyła pomarańczowe plamy. Nie było okien, a ściany nad głową łączyły się ze skałą. Panował chłód – dwanaście do czternastu stopni. Była w tunelu, głęboko pod ziemią. Jeden z pomarańczowych kleksów się poruszył. W dalekiej celi uniosła się smagła twarz, oczy podchwyciły jej spojrzenie, potem człowiek odwrócił wzrok. Nie dostrzegła w tych oczach zaskoczenia czy zrozumienia – żadnej emocji oprócz tępego strachu. Więźniowie. Setki, może tysiące więźniów.

– Exodus to rozwiązanie – mówił Carver. – Widzisz, nasz wspaniały prezydent odchodzi z urzędu w dwa tysiące szesnastym. Myśli o swoim dziedzictwie. A w tej chwili wychodzi na to, że przejdzie do historii jako człowiek, który obiecał, że zamknie Guantanamo, ale tego nie zrobił. I ma teraz stu sześćdziesięciu czterech więźniów, którzy siedzą w Guantanamo, i nie wie, co z nimi zrobić. A zegar tyka. – Wystawił w górę palec, potem drugi. – To problem numer jeden, Boland. Ale to naprawdę głupstwo w porównaniu z problemem numer dwa: Afganistanem. Odkąd Guantanamo stało się celem wycieczek wszystkich liberalnych blogerów i sentymentalnych dziennikarzy w Stanach, staramy się upychać zatrzymanych gdzie indziej. W takich miejscach jak więzienie w bazie Bagram. I mamy tam trzy tysiące więźniów. Ale wiesz co? Wycofujemy się niedługo z Afganistanu, więc musimy przekazać więzienia miejscowym. A niektórzy z osadzonych… Powiedzmy tyle, że paru mogłoby opowiedzieć takie historie o pobycie w naszej gościnie, których nie chcielibyśmy widzieć rozgłaszanych przez całą Al-Dżazirę. Więc mamy kolejny tykający zegar. Są jeszcze Irak, Jemen, Somalia, czasem jakiś rozrabiacz, taki jak ty, paru ludzi z budowy, którzy musieli dyskretnie zniknąć… – Wystawił trzeci palec, potem czwarty i dalej, aż do drugiej ręki. – Plus ci wszyscy, których wysyłaliśmy do naszych przyjaciół w Libii, Egipcie i Syrii. Ogarniasz ten obraz? Dziesiątki tysięcy więźniów, z którymi nie ma co zrobić. – Więc to jest więzienie? Zastanowił się. – Coś w tym rodzaju. Ale nie tak dokładnie, nie w zwykłym sensie tego słowa. To miejsce to szara strefa. Administracyjna czarna dziura. Zawór przelewowy. Albo, jak sam wolę o tym myśleć, ludzki śmietnik. Nikt nie polecił, by go stworzyć, tak naprawdę, nikt nie dyskutował, ale powstała konieczność i voilà… – Wskazał skalne sklepienie nad nimi. – Tak wygląda pod dywanem, Boland. Głęboko, bardzo głęboko pod dywanem. Znowu obejrzał się na swoich ludzi, zachęcając, by się zaśmiali. Następstwa tego, co powiedział, dopiero zaczynały do niej docierać. – Ilu? – spytała wstrząśnięta. – Ilu ludzi trzyma pan tutaj bez żadnych praw? Co się z nimi stanie? – Tutaj? – Rozejrzał się. – To miejsce może przechować kilka tysięcy, jeśli ich ciasno upakować. Większość z tych, których tu mamy, to ci, których nazywamy łuskami… Przeszli przez cały proces i niewiele zostało w nich ducha oporu. W ogóle niewiele w nich zostało, prawdę mówiąc. Kiedy system już ruszy, wystarczy kilkudziesięciu ludzi, żeby dopilnowali kompleksu tej wielkości. Ale Exodus to nie tylko to miejsce. Są też krążące po międzynarodowych wodach kontenerowce, parę tak zwanych stacji badawczych na Antarktyce, pole naftowe na pustyni, gdzie nie wydobywa się ropy… Exodus to raczej franczyza i to wyjątkowo udana. – Przejechał dłonią po głowie. – A jeśli chodzi o to, co się z nimi stanie, odpowiedź brzmi: nic. Mamy tu własną siłownię w kamieniołomach, własne źródła wody… Brakuje słońca, oczywiście, ale zastrzyk witaminy D raz na rok załatwia ten problem. Widzisz przed sobą miły i spokojny dom spokojnej starości dla dżihadystów. Wychodzą stąd jedynie w urnach. Uświadomiła sobie nagle, że źle to rozgrywa. Im mniej jej zdradzi, tym bardziej realna będzie ta nikła szansa, że ją wypuszczą. W przeciwnym razie czeka ją ten sam los co inne ludzkie odpadki, jakie tutaj trafiały.

– Prawdę mówiąc, chłopcy, którzy tu pracują, zwykle strasznie się nudzą – powiedział, jakby czytał jej w myślach. – Zwłaszcza po tym, co robili wcześniej, zanim Ameryka straciła jaja. Więc wcale się nie zmartwiłem, że mogę cię tutaj gościć, Boland. Będziesz miłym uzupełnieniem wyposażenia. – Pochylił się jej do ucha. – Naszym własnym sprzętem rozrywkowym. Wyprostował się i z satysfakcją patrzył na jej minę. – Ale najpierw – dodał – chcemy się dowiedzieć wszystkiego, co wiesz, skąd to wiesz i komu powiedziałaś. Ten oto Franklyn się tym zajmie. Potężniejszy z dwóch ludzi wystąpił naprzód, pogwizdując cicho. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemdziesiąt siedem – Kat? Tu Daniele Barbo. – Co mogę dla ciebie zrobić, Daniele? Kat wiedziała, że skoro Daniele do niej dzwoni, musiało się zdarzyć coś nadzwyczajnego. – Martwię się o Holly – oznajmił nieoczekiwanie. – Od paru dni się nie odzywa. Zdziwiła się, że Daniele i Holly w ogóle się kontaktują, a co dopiero tym, że spodziewa się od niej regularnych telefonów. – Na moje wiadomości też ostatnio nie odpowiada. Ale podejrzewam, że mają tam masę roboty. Albo to, albo w końcu zażywa szaleńczego seksu z jakąś tancerką na rurze. Przez długą chwilę trwała cisza. – Co masz na myśli? – Mam na myśli to, że kiedy Holly wreszcie ujawni swoje preferencje, będzie to wiekopomne wydarzenie – wyjaśniła cierpliwie. – Ale jestem pewna, że wkrótce się skontaktuje. Co chciałeś jej powiedzieć? Bo mogę wtedy przekazać wiadomość. Odpowiedziało jej kliknięcie. Wysłała Holly krótki e-mail z wiadomością, żeby się skontaktowała. Dodała żartobliwe „PS: Twój adorator się niepokoi”. Kiedy wciskała „Wyślij”, odruchowo spojrzała na wcześniejszą wiadomość, ostatnią, jaką dostała od Holly. Kat, rozmawiałam dzisiaj z Mią. Są pewnie niezgodności między jej opowieścią a oficjalną wersją. W szczególności Mia mówi o „pogwizdującym mężczyźnie”, który nosił tę samą maskę co inny porywacz. Nigdy się nie odzywał, ale pogwizdywał pod nosem Bruce’a Springsteena. Z czymś ci się to kojarzy? Odpowiedziała, ale nie doczekała się reakcji. Potem było to nieudane połączenie o czwartej rano – dziwna pora na telefon, chyba że to coś naprawdę ważnego. Zadzwoniła do bazy i poprosiła o rozmowę ze zwierzchnikiem Holly w biurze łącznikowym. Holly wspominała o poruczniku Mike’u Breedonie; Kat wiedziała, że lubi go i mu ufa. Głos, który usłyszała, brzmiał niespokojnie. – Nie zjawiła się w biurze od dwudziestu czterech godzin. Zwykle się nie wtrącam do jej zajęć, ale też jak dotąd zawsze mnie zawiadamiała o swoich planach. – Przerwał na chwilę i dodał: – Zwykle w piętnastominutowych interwałach, zaznaczanych różnymi kolorami, z notką przypominającą także o moim kalendarzu. – Coś jest nie w porządku – stwierdziła Kat. – Na pewno. – Może karabinierzy mogliby posłać kogoś, żeby sprawdził jej mieszkanie? – Sama pojadę – oświadczyła Kat. – Niech pan mi wyśle adres SMS-em. Okazało się, że Holly wynajmowała mieszkanie na najwyższym piętrze budynku w samym historycznym centrum Vicenzy. Jak zwykle w takich miejscach dozorca miał duplikaty wszystkich kluczy. Wewnątrz panował nawet większy porządek, niż Kat się spodziewała. W kuchni leżały cztery deski do krojenia, w różnych kolorach i starannie podpisane: „Mięso”, „Ryby”, „Drób” i „Jarzyny”. Książki kucharskie – Kat w życiu nie przeczytała, a tym bardziej nie kupiła żadnej

książki kucharskiej, ponieważ wszystkich potrzebnych przepisów nauczyła się od matki i babki – stały na półce w porządku alfabetycznym. W sypialni łóżko było zasłane po wojskowemu i nawet rzeczy w koszu na pranie leżały starannie poskładane. Kat przypomniała sobie incydent, który popsuł jej stosunki z Holly. Wprawdzie obie teraz wolały udawać, że poszło o patelnię, ale prawda była nieco bardziej złożona. Wkrótce po tym, jak Holly u niej zamieszkała, po zakończeniu sprawy bośniackiej, wyszły razem do ulubionego weneckiego bacaro Kat; pod koniec wieczoru przysiedli się do nich dwaj przystojni młodzi ludzie, Philippo i Andreas. Ponieważ Kat dobrze się rozmawiało z Andreasem, a wydawało się, że sytuacja Holly jest podobna, Kat oczywiście zaproponowała, żeby po zamknięciu baru przenieśli się wszyscy do jej mieszkania. Po otworzeniu i wypiciu butelki wina stało się jasne, że istnieje pewien drobny problem: w mieszkaniu była tylko jedna sypialnia, to znaczy sypialnia Kat. Kiedy szła po kolejną butelkę, Kat skorzystała z okazji i szepnęła do Holly, że zaraz wymknie się z Andreasem, a salonik zostawi jej i Philippowi. Holly wytrzeszczyła oczy. – Przecież nie zamierzam z nim spać, Kat… – Och… – Kat zastanowiła się. – Niezręczna sytuacja. W takim razie lepiej odeślij go do domu. Jednak nie wszystko poszło zgodnie z planem i w efekcie Kat trafiła do sypialni razem z Andreasem i Philippem. I narobili trochę więcej hałasu, niż to było konieczne – co nie miało żadnego związku z demonstracją dla tej sztywnej Amerykanki, która próbowała zasnąć na kanapie za ścianą – chociaż, jak potem przyszło jej do głowy, mogło być uznane za taką demonstrację. Następnego dnia Kat poszła prosto do pracy. A kiedy jej nie było, okazało się, że Holly postanowiła urządzić długo odkładane porządne sprzątanie – co z kolei nie miało żadnego związku z wrażeniem, że całe mieszkanie jest moralnie zbrukane przez nocne ekscesy. Ze zwykłą metodyczną starannością poukładała, odkurzyła i wyszorowała wszystko w polu widzenia. Niestety, dotyczyło to również żeliwnej patelni Kat, rodowej pamiątki, którą dostała od swojej babki, nonny Renaty. Kat była bardzo dumna z poczerniałej, wiekowej patyny, dzięki której patelnię wystarczało czasem przetrzeć i czasem podlać odrobiną dobrej oliwy Garda. Kiedy więc Kat wróciła do domu i odkryła, że jej gość nie tylko narzucił swoje amerykańskie neurozy swojskiemu kuchennemu bałaganowi, ale przy okazji zrujnował patelnię, jej wściekłość była przerażającym spektaklem. Kat i tak była nerwowa, odkąd odkryła, jak bardzo utrudni jej życie złożona na Piolę skarga. Tego wieczoru cały hamowany gniew przerwał tamy, znajdując ujście w jednej długiej, ale satysfakcjonującej tyradzie. Padły słowa, których nie dało się cofnąć, chwilami nawet sugerujące związek między zamiłowaniem Holly do czystości i jej brakiem zainteresowania mężczyznami. Urażona, Holly zaproponowała, że się wyprowadzi, na co Kat odparła, że najlepiej, gdyby zniknęła w ciągu godziny. I ku jej zaskoczeniu tak się stało. Pod wieloma względami Kat przyjęła to z ulgą – jej mieszkanie było za małe, by pomieścić dwie kobiety o tak odmiennych osobowościach. Jednak delikatne podejrzenie w jej umyśle, sugerujące, że może nie miała racji, nie po raz pierwszy w życiu zmieniło się w gorącą determinację, by pokazać, że nawet jeśli tak, wcale jej nie zależy. Dopiero potem odkryła, że bardzo jej zależy. I dziękowała szczęśliwym gwiazdom, że po

porwaniu Mii Holly wystąpiła z inicjatywą odnowienia ich przyjaźni. Może i były krańcowo różne, ale coś w ich relacjach sprawiało, że te różnice przestawały się liczyć. Kat przeszła do drugiego pokoju. Za przeszklonymi drzwiami był maleńki taras ze świeżymi ziołami w doniczkach i stolikiem z jednym krzesłem; z tarasu otwierał się widok na południe, ponad terakotowymi dachami na wzgórza Berici. Wyobraziła sobie, jak każdego ranka Holly siedzi tutaj z filiżanką kawy, absolutnie spokojna… I poczuła nagle ukłucie niepokoju. Jednak dopiero w saloniku stanęła jak wryta. Z jednej ściany zniknęły wszystkie obrazki, a zastąpił je bardzo precyzyjny i uporządkowany schemat powiązań: Carver… Elston… narkotyki… Przyjrzała się uważnie. Były tam połączenia, które ona także wykryła, a także niektóre całkiem nieznane. Uniosła brwi, widząc figurki swingersów z klubu Libero – to na pewno nie pasowało do Holly. Jeszcze dwie figurki zwróciły jej uwagę: męska i żeńska, podpisane „Daniele” i „Holly”. Przyszło jej do głowy, że jej odpowiedź Daniele była chyba nietaktowna. No trudno – będzie czas, żeby jakoś to naprawić. Teraz najważniejsze jest odszukanie Holly. „Rozmawiałam dzisiaj z Mią”, napisała w e-mailu. Wybrała numer telefonu. – Mike – powiedziała, kiedy odezwał się szef Holly. – Możesz sprawdzić, gdzie teraz są Mia i jej ojciec? Odebrała wiadomość, że Mia i jej ojciec są w liceum w Vicenzy. Oficjalne wystąpienie, nie należy przeszkadzać. Kat pojechała tam i przeszkodziła. Wjeżdżając na parking, zobaczyła nad bramą transparent: „Dziewiąty Doroczny Bal Czystości”. A niżej, mniejszymi literami: „Goście specjalni: Mia i major R. Elston”. Orkiestra wojskowa grała u podstawy podwyższenia, a nastoletnie dziewczyny w sukniach balowych z całych sił starały się wyglądać jak Scarlett O’Hara. Niektóre nawet nosiły kapelusze jak porcelanowe pasterki i rękawiczki do łokci. Ich ojcowie paradowali z dumą w galowych mundurach. Weterani i emeryci spacerowali sztywno tam i z powrotem, wypinając piersi z medalami. Plakaty umocowane do balustrad i do drzew zachęcały: „Ślubuj czystość”, oraz trochę nie na miejscu reklamowały Pringles: „Once You Pop, You Can’t Stop”. Kat przeciskała się przez tłum, szukając majora Elstona. Nagle zabrzmiały oklaski i okrzyki, więc obejrzała się i zobaczyła, że na scenę wstępuje Mia. Kat podeszła bliżej, by posłuchać. – Cześć wszystkim – zaczęła Mia trochę skrępowana. – Za chwilę niektóre z was złożą ślubowanie czystości. Tak jak ja kilka lat temu. – Zawahała się. – Wiecie, rozmawiałam o tym z ojcem i zgodziliśmy się, że podjęłam decyzję, by tak postąpić, zanim tak naprawdę byłam dość dorosła, by wiedzieć, co to znaczy. Zanim zrozumiałam, że jedynymi osobami, którym możecie złożyć taką obietnicę, jesteście wy same. Więc jeśli chcecie przyrzec, że powstrzymacie się z tym ważnym słowem na S do nocy poślubnej, proszę bardzo. Szanuję to, podziwiam i szczerze wam życzę sukcesu. Ale też, jeśli takie ideały wam nie całkiem odpowiadają, nie ma się czego wstydzić. – Zarumieniła się, nieco zażenowana. – I to właściwie wszystko, co chciałam wam powiedzieć. Oprócz tego, że mam najlepszego tatę na

świecie. Nastoletnie księżniczki niepewnie biły brawo, szukając u ojców wskazówki, czy takie przekonania są akceptowane. Jeśli ojcowie sądzili, że nie, nie dali tego po sobie poznać. Kiedy na scenę wywołano pierwszą parę ojca z córką, Kat przesunęła się na bok, gdzie stał major Elston, obejmując Mię ramieniem. – Przepraszam, że przeszkadzam, majorze. Chodzi o podporucznik Boland. Spojrzał na nią karcąco. – To nieodpowiedni moment, kapitanie. Jestem z rodziną. – Rozumiem, majorze. Ale to nagła sytuacja. Ona zaginęła. – O ile pamiętam, powiedziała mi pani kiedyś, że uciekinierzy na ogół się znajdują. Przełknęła ślinę. – Myliłam się, majorze. Proszę… Odzyskał pan córkę. Niech mi pan pomoże odnaleźć przyjaciółkę. – Tato… – wtrąciła błagalnie Mia. Skrzywił się. – No dobrze. Przejdźmy gdzieś na bok, kapitanie. Wysłuchał jej, coraz bardziej posępny. – Proszę mi wierzyć, rozumiem, czemu się pani niepokoi – powiedział cicho. – Uważam, że grozi jej wielkie niebezpieczeństwo. Ale obawiam się, że nie mogę pomóc. Po prostu nie wiem, dokąd mogli ją zabrać. – Nie ma takiego miejsca w bazie? Pokręcił głową. – Sama pani widziała, ile się tutaj dzieje. Nie ma żadnej możliwości, żeby przetrzymywać tu kogoś wbrew jego woli i żeby nikt nic nie zauważył. Szlag, pomyślała. Szlag… Gdzie się podziałaś, Holly? ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemdziesiąt osiem Czuła się bardziej zmęczona niż kiedykolwiek w życiu. Nie chodziło tylko o to, że nie pozwalano jej zasnąć. Nie spodziewała się jednak, że ból – niekończący się, nieustający ból – sam w sobie jest wyczerpujący. Miała wrażenie, że przetrwała całe godziny wallingu, godziny uderzeń w twarz, w brzuch i piersi, podduszania, podciągania za ręce i puszczania, oblewania lodowatą wodą i dygotania z zimna. Po tym wszystkim nie została w niej żadna wola oporu. Chciała jedynie zasnąć, możliwe, że na zawsze. Ale wiedziała również, że musi walczyć o czas. Musiała wierzyć, że ktoś zacznie jej szukać. Jedyną możliwą strategią było zachowanie życia, dopóki jej nie znajdą. Wiedziała, że to wszystko to etapy przygotowawcze – coś, co CIA określało jako „ustalenie stanu wyjściowego”. Po każdej sesji Franklyna Carver przychodził obejrzeć dzieło swojego człowieka. To Carver pociął jej ubranie – „Czy jesteś kulturowo wstydliwa, Boland? Mam nadzieję, że tak”. To Carver jej wyjaśnił, że hasło „Nie ma krwi, nie ma przemocy” tutaj nie ma zastosowania. Carver ją poinformował o celi deprywacji sensorycznej, która może w kilka godzin wysmażyć mózg, i o kąpielach elektrycznych, które zrobią to samo z ciałem, nie pozostawiając śladów. I to Carver wybrał muzykę, którą odtwarzali z ogłuszającą głośnością w celi deprywacji snu – End of Time Beyoncé. Słowa i dudniący rytm wciąż rozbrzmiewały jej w głowie. – Wiesz, Boland – powiedział teraz, patrząc, jak zwisa na rękach. – Paskudna sprawa z tymi twoimi cyckami. Widziałem sadzone jajka, które lepiej wyglądają. – Zatrzymał się, jakby wpadł na jakiś pomysł. – Moglibyśmy jej powiększyć biust? Jak myślisz, Franklyn? Franklyn się zastanowił. – Nie ma przeciwwskazań, sir. Zamówimy implanty pocztą, a potem bez problemów jej wszyję. – I co ty na to, Boland? – zapytał Carver, pochylając się do niej. – Upiększymy cię. Podziękujesz nam, zanim skończymy. Wiedziała – miała nadzieję – że chce ją tylko rozdrażnić. Jeśli tak, udało mu się. Zebrała całą ślinę, jaką mogły dostarczyć zaschnięte usta, i splunęła mu w twarz. Z uśmiechem zgarnął ślinę palcem, który wsunął do ust. – Mm, niezłe. Mam nadzieję, że jest tego więcej. Będzie ci potrzebne. Niemal delikatnie odgarnął jej z oczu i założył za ucho kosmyk włosów. – Gdybyśmy musieli, złamalibyśmy cię w dziesięć minut, Boland, ale komu potrzebna popsuta zabawka? Prawdę mówiąc, twój opór jest w tej chwili najbardziej seksowną rzeczą, jaka ci została. – Odstąpił tak, by widzieć jej twarz. – Wiesz, nadejdzie czas, kiedy będziesz tak spragniona, by mnie błagać, żebym to ja tobie splunął w twarz. Tak głodna, by błagać, żebym ci się spuścił do ust. Tak samotna, by prosić o dotknięcie, o kontakt, choćby nie wiadomo jaki ból miało to przynieść. Ale naprawdę mam nadzieję, że to nie nastąpi jeszcze przez wiele lat. Nieważne, co z tobą zrobimy. Obejrzał się na Franklyna. – Waterboarding już był?

Tamten pokręcił głową. – Właśnie się do tego zabierałem. – No to do roboty. Nie mam całego dnia. Przywiązali ją do wózka, takiego, jakim przewozili nieskończonymi tunelami związanych więźniów. Potem narzucili jej ręcznik na głowę. Zanim przesłonił jej oczy, zobaczyła jeszcze, jak do kranu w ścianie Franklyn mocuje gumowy wąż. Zostawili ją na czas, który wydawał się wiekiem, ale prawdopodobnie trwał kilka minut – wiedzieli, co strach zrobi z jej umysłem. Nie mogła nic poradzić – trzęsła się z przerażenia. Pierwsze dotknięcie wody było łagodne – wrażenie chłodu na wyschniętych wargach. Ale to tylko Franklyn zwilżał ręcznik. Wstrzymała oddech – nie była to świadoma decyzja, ale instynkt. Jej ciało powiedziało: „Nie!”. Mogła wytrzymać tylko pewien czas i oni to wiedzieli. Kiedy w końcu nabrała tchu, kiedy potężnie wciągnęła powietrze, którego żądały płuca, wessała jedynie wodę. Woda wypełniła jej krtań niczym cement; uderzenie bólu sprawiło, że znowu zaczerpnęła powietrza. Tylko że go nie było – jedynie więcej wody. Myślała, że płuca jej eksplodują. Czuła dudnienie, spazmatycznie zaciskającą się krtań. Wrażenie było takie, jakby zanurkowała jak najgłębiej i nagle sobie uświadomiła, że musi wracać na powierzchnię – szybko. Tylko że nie było powierzchni. I nagle strumień wody ustał. Przez moment zdawało jej się, że już za późno. Że straci przytomność. Ale z ogromnym wysiłkiem wykrztusiła wodę z płuc, zmusiła się, żeby walczyć o powietrze, o oddech potwierdzający, że wciąż żyje. Dysząc i charcząc, zwymiotowała to, co miała w płucach. Woda wypłynęła fontanną z ust i Holly ożyła. I usłyszała głos Carvera. – Jeszcze raz. Drugi raz trwał dłużej. Trzeci raz jeszcze dłużej i umarła. Wróciła do życia, czując, jak pięści Franklyna uderzają jej pierś, a w okolicy serca rozkwita ból jak po zderzeniu samochodowym. – Jeszcze raz – polecił spokojnie Carver. Kiedy Franklyn uniósł ręcznik, jego szef pochylił się nad nią. – Jesteś twardsza, niż się wydaje, Boland. Pięćdziesiąt dwie sekundy robią wrażenie. Ale wiesz przecież, że tutaj, na dole, nie gramy według zasad CIA. Jeśli zechcę przynieść tu taser albo choćby jakąś sympatyczną ciężką pałę, żeby dodać trochę emocji, to mogę. Więc może teraz zrobimy sobie przerwę i powiesz mi, co wykryłaś ze swoimi przyjaciółmi z karabinierów? W końcu to tylko kwestia czasu. Ale czas to wszystko, co mogę zyskać. – Nie słucham rozkazów zdrajców, sir – wychrypiała. – Zdrajców? – Zaśmiał się krótko. – Niby dlaczego mam być zdrajcą? – Zdradził pan wszystkie zasady kodeksu wojskowego. – Och, Boland, Boland… Jak mam cię ukarać za taki ton? – Przyjrzał się jej. – Wrócimy do tego. Ale odpowiadając na twoje żałosne oskarżenia: jestem najdalszym od zdrady Amerykaninem, jakiego możesz spotkać. Jestem patriotą, Boland. Patriotą, który rozumie, że uległość wobec wrogów tylko ich rozzuchwala. Patriotą, który rozumie, że interesom kraju

mogą służyć tylko ci, którzy działają poza ograniczeniami prawa. Patriotą, który wie, że Ameryka przetrwa tylko wtedy, gdy zachowa swą siłę. Kocham swój kraj, tępa mała dziwko, i dlatego jestem gotów dla niego torturować i mordować. Arlekin mógłby powiedzieć Mii to samo, choć może innymi słowami, pomyślała Holly. – Wiesz, czemu pozwoliłem tym idiotom popracować nad córką Elstona? – zapytał Carver. – Nie tylko po to, żeby ten durny major nie próbował być szlachetny. To miało pokazać światu, co robimy tym, którzy się nam sprzeciwiają. Przez całe lata usiłowaliśmy ukryć wszystkie dowody, jakbyśmy się ich wstydzili. Zniszczyliśmy nagrania CIA z sesji waterboardingu. Udawaliśmy, że tajne więzienia już nie istnieją, że nie przewozimy więźniów w takie miejsca. Zaprzeczaliśmy, że robimy to, co należy. Ale ja się tego nie wstydzę, Boland. Jestem z tego dumny. Nagrania waterboardingu to moje ulubione wieczorne filmy. W tej chwili każdy potencjalnie mudżahediński nastoletni szmaciany łeb na Bliskim Wschodzie widział, co się działo z Mią, i może… tylko może… myśli sobie teraz: jeśli podskoczę Stanom Zjednoczonym, to mogę być ja. Więc powiedz mi teraz, Boland: czy Ameryka dzisiaj jest bardziej narażona z powodu tego, co zrobiłem? Czy bezpieczniejsza? – Jest pan ohydny, sir – oznajmiła. Niemal od niechcenia wyciągnął rękę i uderzył ją w twarz, najpierw z jednej strony, potem z drugiej. – Gdybyś nie była przywiązana do tego wózka, Boland, rozdarłbym ci tyłek i wsadził to środka pałkę elektryczną. – Uśmiechnął się. – Naturalnie, nie będę zaprzeczał, że podobało mi się, co robią z tą dziewczyną. Panna Mia Elston, wspaniała dziewica z Vicenzy. Widziałem, jak paraduje po bazie w swoim kostiumie cheerleaderki, taka słodziutka i czyściutka, jakby nie dotykała ziemi, żeby się nie ubrudzić. I te bzdury z czystością… Wiedziała, jak działa na facetów. Człowiek widział, że ją to bawi. Że kocha tę władzę, którą myślała, że jej to daje. Ale nie pojmujecie, dziwki, że nie macie nad nami żadnej władzy, tylko taką, jaką sami wam damy. – Obejrzał się na Franklyna. – Ale dość tego. Przynieś prąd. Zrobimy powtórkę. Przyciągnęli wielki akumulator samochodowy i krokodylkowymi zaciskami przypięli jej elektrody do piersi. – Tego nie ma w podręcznikach, Boland, więc wytłumaczę ci, jak działa. – Carver znów się nad nią pochylił. – Franklyn za chwilę poda ci wodę. Sześćdziesiąt sekund, co daje praktycznie gwarancję, że umrzesz. – Dotknął krokodylka, wyraźnie zadowolony, że się skrzywiła, kiedy ząbki wbiły się mocniej w ciało. – I tutaj używamy prądu. To cię ożywi, ale nie w miły sposób. Słyszałem, że niekiedy ludzie błagają o wodę, żeby tylko odłączyć prąd. To znaczy, jeśli w ogóle potrafią mówić. – Sir, powiem wszystko, co wiem – zapewniła, godząc się z porażką. – No to mów. – Wiem, że chodzi o coś w rodzaju operacji Iran-contras. Przesyłaliście narkotyki z Afganistanu. Domyślam się, że za te pieniądze finansowaliście Exodus. Kiwnął głową. – Bardzo dobrze, Boland. Nawet z takim obłaskawionym budowlańcem jak Conterno takie miejsca jak to wymagają pieniędzy. W dodatku takich, które nie trafiają do księgowości. Uporządkowaliśmy dostawy maku w naszej części Afganistanu, zorganizowaliśmy parę przerzutów do odpowiednich ludzi we Włoszech, a przy okazji wykasowaliśmy paru talibów.

Same plusy. – Ale major Elston to odkrył. – Te narkotyki, rzeczywiście. Najmniej istotny element. Drobny szczegół w ogólnym planie. Ale gdyby zaczął o tym mówić publicznie, mógłby wsypać cały Projekt Exodus. Więc trzeba było go przekonać do zmiany zdania. Raport Mazzantiego trafił na moje biurko w najodpowiedniejszym momencie. Radykalna grupa aktywistów planuje porwania amerykańskich dzieciaków? Tak jest! Potem to już była kwestia logistyki. – Rozłożył ręce. – Ale mniej więcej tym się tutaj zajmujemy. Oczywiście, musieliśmy jakoś pokierować śledztwem karabinierów. Muszę przyznać, że trochę się zaniepokoiłem, kiedy powiedziałaś, że trafili do Mazzantiego. Ale ta nagroda spowodowała, że patrzyli w inną stronę. Schylił się niżej. – A teraz posłuchaj mnie uważnie, Boland. I odpowiedz tak szczerze, jak tylko potrafisz. Czy zapisałaś to gdziekolwiek? Czy zameldowałaś o tym w dowolny sposób? Wspomniałaś komuś? Zawahała się. O niektórych elementach sprawy mówiła Gilroyowi. No i Kat, oczywiście. Oboje mieli swoje wojskowe powiązania i niewielka była szansa, by Carver spróbował ich dostać. Ale był ktoś jeszcze, z kim omawiała swoje podejrzenia. Cywil. Daniele. Właściciel portalu, gdzie ludzie mogli wysyłać wszystkie tajemnice. – Nie, sir. Nikomu – zapewniła. – Boland, Boland… – Z udawanym smutkiem pokręcił głową. – Czy wiesz, że fatalny z ciebie kłamca? – Skinął na Franklyna. – Zacznijmy może, co? ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Siedemdziesiąt dziewięć Wróciła do mieszkania Holly, do schematu połączeń i do perfekcyjnie zasłanego łóżka. Odpowiedź kryła cię gdzieś tutaj, Kat była tego pewna. Holly, powiedz, gdzie jesteś… Ale nic się nie zmieniło. Schemat wyglądał tak, jak poprzednio. Carver. Elston. Exodus. Wyszła na malutki taras i oparła się o niską balustradę. Zniechęcona zwiesiła głowę. Zawiodłam cię, tłumaczyła bezgłośnie przyjaciółce; jestem kapitanem karabinierów i zgadywanie, co zrobią źli ludzie, to moja praca. Ale nie potrafię wymyślić, dokąd cię zabrali. Uniosła głowę i ponad dachami spojrzała na wzgórza Berici. To niewiarygodne, że pod tą spokojną powierzchnią Amerykanie zdołali tak długo ukrywać bunkier dowodzenia i skład broni atomowej. Połączenia zaiskrzyły i zaskwierczały w jej umyśle jak sztuczne ognie. Oczywiście… – Kompleks Pluton. – Wskazała palcem. – Tutaj. Według mapy, którą właśnie rozłożyła na biurku Pioli, Pluton był niewielkim amerykańskim składem u stop wzgórz Berici, parę kilometrów na południe od głównej bazy. – Wygląda na taki mały – tłumaczyła – bo to tylko wejście. Sam kompleks znajduje się pod tymi wzgórzami, w ciągu dawnych jaskiń i wyrobisk. Podczas wojny Niemcy ukryli tam fabrykę i produkowali części samolotów i amunicję; pracowało tam trzy tysiące ludzi. Już wtedy kompleks rozciągał się na ponad trzydzieści tysięcy metrów kwadratowych. – A teraz? – Po zakończeniu zimnej wojny wywieziono stamtąd broń i oficjalnie wycofano wojsko. Ale w ramach niedawnych prac budowlanych w Dal Molin udało im się wcisnąć w kontrakt jego odnowę. Pokazała mu plany, które on sam dostał od sierżanta Pownalla. Kompleks Pluton opisany był jako „Neutralizacja materiałów niebezpiecznych”. Piola zaczynał rozumieć, dlaczego prace budowlane w Dal Molin przebiegały w takim morderczym tempie i dlaczego konsorcjum mogło wykorzystywać nielegalnych pracowników, którzy nie zadają pytań. – „Neutralizacja materiałów niebezpiecznych”. Rozumiem, że Carver uważa to za żart. Byłaś tam zobaczyć? Przytaknęła. – Dwaj uzbrojeni żołnierze kazali mi wracać. Co samo w sobie jest dziwne, bo wszystkie inne amerykańskie instalacje wokół Vicenzy są pod strażą karabinierów. – Masz jakiś dowód, że ona tam jest? – Żadnego. Ale to jedyne miejsce, jakie zostało. I jeśli naprawdę tam jest, to kończy nam się czas. Podjął decyzję. – Dobrze. Idziemy. Zabrał ją na spotkanie z generałem Saitem i prokuratorem Li Fontim. Powtórzył opowieść Kat niemal słowo w słowo, ale z jednym dodatkiem: w jego wersji Kat rozmawiała

w Longare z dwoma niezależnymi świadkami, którzy zeznali, że widzieli furgonetkę jadącą do Kompleksu Pluton i wyciąganą brutalnie z wnętrza kobietę w amerykańskim mundurze. – Jest pani tego pewna, kapitanie? – Saito spojrzał nerwowo na Kat. – Absolutnie, panie generale. Nie wydawał się uspokojony. – Jeśli się mylimy… – Ale jeśli mamy rację – rzekł stanowczo Piola – to niewielka liczba zbuntowanych Amerykanów zrobiła z nas durniów przed całym światem. Jeśli odkryjemy i ujawnimy tę korupcję, wszyscy przyzwoici Amerykanie, a jestem pewien, że jest ich przytłaczająca większość, tylko nam przyklasną. A karabinierzy odzyskają reputację. – Czego potrzebujecie? – zapytał Li Fonti. – Dwudziestu karabinierów uzbrojonych w broń automatyczną. – Piola zauważył zgrozę na twarzy Saita. – Amerykanie mają karabiny – wyjaśnił. – Jeśli wejdziemy ze zbyt małą siłą, bardziej ryzykujemy sprowokowanie strzelaniny, niż jeśli będziemy odpowiednio wyposażeni. – Zróbcie to – zdecydował Li Fonti. – Wydam nakaz. – I niech Bóg ma nas w swej opiece, jeśli nie macie racji – dodał słabym głosem Saito. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Osiemdziesiąt – Czym jesteście, rekrucie? – Gwoździem w bucie, sir. – Zgadza się, Boland. Rzeczywiście jesteś gwoździem w bucie. Przeszkadzasz. A co robimy z butami? – Nosimy je, sir – odparła ze znużeniem. Dawna przyśpiewka z czasów, gdy była kadetem w akademii, wciąż tkwiła jej w pamięci, nawet po latach. – Rzeczywiście, Boland. Niedługo zrobimy ci test na choroby weneryczne. Bo mamy tu miły i czysty zakład. Po czym zostawił ją, z rękami wciąż podciągniętymi do stropu. Zwisała tak, wyczerpana i pokonana. Wydała Daniele. Mimo swej decyzji, kiedy doszło do wyboru między niekończącym się bólem i powiedzeniem prawdy, powiedziała Carverowi prawdę. – No widzisz? – Ucieszył się. – Czy to nie przyjemne uczucie, kiedy się przestanie kłamać? Nie, chciała odpowiedzieć; to chyba jeszcze gorsze niż waterboarding. Teraz rozumiała, co w dokumentach CIA oznaczała bezbarwna fraza „śmierć w wyniku rezygnacji psychologicznej”. Gdyby znów spróbowali waterboardingu, pewnie wciągnęłaby wodę i zatrzymała ją w płucach. Jednak z drugiej strony, przy zatrzymanych, o których wspominało CIA, prawdopodobnie nie stał Franklyn ze swoim akumulatorem, gotów ich ożywić. Nie sądziła, by nawet teraz mogła ich jakoś oszukać i się zabić. Jej życie należało do nich; mogli z nim zrobić, co zechcą. Carver zresztą dokładnie jej wyjaśnił, co to będzie. – Nasz zakład jest przyjazny rodzinie, Boland. Prawdę mówiąc, przyjemnie będzie zobaczyć w tych korytarzach paru małych Bolandów. Poszedł sobie, ale wciąż tkwił jej w głowie; wszystko, co mówił, uderzało w nią kaskadami, jak bomby kasetowe. – Nie udało mi się samemu popracować nad Mią. Musiałem się zadowolić patrzeniem, jak wszyscy. Patrzeć i wyobrażać sobie. Mam mnóstwo pomysłów co do nas dwojga, Boland. Opowiem ci o kilku. Z początku nie rozumiała, po co zadaje sobie tyle trudu. Jeśli zamierzał ją zgwałcić, to czemu tego po prostu nie zrobił? Ale potem do niej dotarło, że nie chodzi o seks, przynajmniej nie wyłącznie. Chodziło o władzę. I nie wystarczało mu, że miał tę władzę – musiał o tym przypominać, musiał się nią rozkoszować, jakby inaczej nie istniała. Krótko po jego wyjściu zjawiła się strażniczka. Nosiła białe mikroporowe rękawiczki i w sterylnym pojemniku przyniosła wacik. – Jest pani ładna – stwierdziła trochę bez związku. Na ramieniu miała taki sam tatuaż skrzydlatej czaszki, jak pozostali. Holly próbowała nawiązać z nią kontakt wzrokowy. – Jestem podporucznik Boland z biura oficera łącznikowego. Zostałam tu bezprawnie

uwięziona. Musisz zaalarmować dowództwo. – Pułkownik Carver wydał rozkaz, żeby z panią nie rozmawiać, ma’am. – Jesteś kobietą. Wiesz przecież, co chcą ze mną zrobić. Czy naprawdę zamierzasz im na to pozwolić? – Zawsze powtarzam, że niewinni nie mają się czego obawiać, ma’am. Potem strażniczka nie odpowiadała już na żadne pytania. Zmęczona Holly musiała zasnąć w kajdankach i cały ciężar ciała zawisł na przegubach, ponieważ obudził ją ostry ból mięśni. Zacisnęła zęby, by nie krzyczeć. I zobaczyła, że znowu jest w celi i patrzy na nią… Podszedł bliżej, chwycił ją za ramiona i uszczypnął lekko, badając napięte pod skórą mięśnie. Jakby była zwierzęciem na farmie, a on sprawdzał, czy dojrzała już pod nóż. – Wiesz co, Boland? – odezwał się cicho. – Pora na randkę. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Osiemdziesiąt jeden Maszerując w wojskowym szyku, podeszli do bramy Kompleksu Pluton. Oficerowie wyjęli broń krótką, regularni karabinierzy trzymali w gotowości karabiny. Żołnierzowi z wartowni Piola podstawił pod nos nakaz, należycie wystawiony przez Li Fontiego. – Sir, musi pan zaczekać, aż skonsultuję… – zaczął Amerykanin. – Nie mam zamiaru – odparł Piola po angielsku. – To włoska ziemia, a my jesteśmy uprawnionymi oficerami Arma dei Carabinieri. Tylko z uprzejmości pokazuję wam ten nakaz, żołnierzu. Ale jeśli spróbujecie utrudniać nam działanie, zostaniecie rozbrojeni i aresztowani. Zanim zdążył znów zaprotestować, wyminęli go i poszli dalej. Rozstawieni w luźną tyralierę karabinierzy zbliżyli się do wbudowanych w zbocze półkolistych stalowych wrót. Z boku były mniejsze drzwi, otwarte. Wewnątrz, pod nagimi żarówkami, prowadził w dół wysoki na piętnaście metrów tunel. Inne, mniejsze, odgałęziały się na wszystkie strony. A wzdłuż nich, tak daleko, jak sięgali wzrokiem, przy ścianach stały klatki. Jak w zoo, pomyślał Piola, kiedy zagłębiali się coraz dalej. Z kolejnych mijanych cel spoglądały na nich tępo smagłe i wycieńczone twarze. Większość więźniów nosiła pomarańczowe kombinezony, niektórzy przyciskali do piersi wytarte egzemplarze Koranu. Inni byli skuci i w goglach, przez co przypominali wielkookie pomarańczowe muchy. Panowała niesamowita cisza. Z któregoś tunelu dobiegał cichy głos Beyoncé, śpiewającej End of Time. – Tam jest! – zawołała Kat i puściła się biegiem. Nie czekając na polecenie, karabinierzy zrobili to samo. Kat pierwsza wbiegła do małej celi. Muzyka zagłuszyła kroki, więc żadna z dwóch osób wewnątrz jej nie usłyszała. Holly miała ręce związane i zaczepione na haku pod stropem. Nogi też były podciągnięte, więc zwisała w pozycji embrionalnej. Zamknęła oczy, a jej skórę pokrywały sińce. Podobnie jak ona, Carver był nagi. Trzymał drewnianą łopatkę. Nie próbował się nawet zasłaniać, kiedy popatrzył na Kat. – Czego tu szukasz, do diabła? – zapytał. Kat wskazała Holly. – Jej. Przyszłam po nią. A ty lepiej zostaw ją w spokoju, zboku! Holly jęknęła cicho i otworzyła oczy. Kat podeszła i objęła ją ramionami. – Już w porządku – powiedziała. – Już wszystko dobrze, Holly. To ja. – Kat… Kat… – szepnęła Holly. – Musisz ostrzec Daniele. – Wyślę paru ludzi do Ca’ Barbo. Nie martw się, będzie bezpieczny. – Pułkowniku Carver – rzekł Piola, wchodząc do celi. – Mam tutaj nakaz aresztowania pana pod zarzutem porwania. – Porwania kogo? – rzucił z rozbawieniem Carver. Skinieniem wskazał Holly. – Ona jest amerykańskim żołnierzem pod moją komendą. Mam prawo dyscyplinować ją tak, jak uznam za stosowne, łącznie z pozbawieniem jej swobody. – To jest wojskowa dyscyplina? – Piola uniósł brwi, spoglądając na nagiego Carvera. – Co to jest, to nie pański interes, pułkowniku.

– Prawdę mówiąc, myli się pan w tej kwestii. Po pierwsze, podporucznik Boland jest mieszanego pochodzenia i przysługuje jej ochrona włoskiego prawa. Po drugie, zarzut porwania nie dotyczy tylko jej, ani nawet Mii Elston, ale każdej osoby w tym kompleksie. Miał satysfakcję, widząc najpierw zwątpienie, a potem strach w oczach Carvera. – Skujcie go – polecił najbliższemu karabinierowi. – I zorganizujcie nosze dla podporucznik Boland. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Osiemdziesiąt dwa Aldo Piola czekał cierpliwie, gdy Ian Gilroy przewracał kartki jego raportu. Ale działo się to w pokoju, w którym cierpliwość łatwo przychodzi: same freski mogły zająć uwagę na wiele godzin. – A zatem… – odezwał się wreszcie Gilroy, odkładając dokument. – O co chciał pan mnie prosić, pułkowniku? To Gilroy zaprosił go na spotkanie; zadzwonił do Pioli i powiedział, że Stany Zjednoczone mają wobec niego dług wdzięczności i że jeśli jest coś, na czym Pioli zależy, wystarczy poprosić. Gilroyowi przynajmniej w części chodziło o to, jak szybko wyciszono skandal „więźniowie za narkotyki”. Cała sprawa – po rozmowach na najwyższych szczeblach rządowych – została przekazana Amerykanom, by załatwili ją po swojemu: tunele pod Longare ewakuowano, pułkownika Carvera przekazano siłom amerykańskim, które wywiozły go, by postawić przed jednym z tajnych trybunałów – kolejnej nieplanowanej konsekwencji wojny z terroryzmem. Tak będzie lepiej, jak powiedział Pioli Saito: gdyby Carver stanął przed sądem publicznym, mogłoby to narazić na niebezpieczeństwo amerykańskich żołnierzy na całym świecie. Te słowa przypominały Pioli argumentację jakiegoś podejrzanego dyplomaty. Nie zwrócił Saicie uwagi, że jeśli Carver nie usiądzie formalnie na ławie oskarżonych, opinia publiczna pozostanie w niewiedzy; proces nie pokaże też innym, podobnym do niego, że wszyscy podlegają zasadom prawa. Nie zastanawiał się również głośno, dokąd ewakuowano więźniów z Kompleksu Pluton. To były problemy dowództwa i w tej sytuacji raczej był zadowolony, że nie musi sam się nimi martwić. Ale jeśli nawet była to zasadnicza motywacja Gilroya, kiedy mówił o wdzięczności, Piola wiedział, że jest w tym coś bardziej osobistego. Widząc, jak starzec zjawił się i objął leżącą na noszach Holly, gdy zespół medyczny wynosił ją z jaskiń, trudno było nie dostrzec jego głębokich emocji. Zachowywał się raczej jak ojciec wobec córki, niż jak były szpieg wobec swej protegowanej. W efekcie Piola po krótkim namyśle odparł, że chciałby pokazać Gilroyowi swój raport w sprawie śmierci Maxa Ghimentiego i uzyskać jego komentarz. W telefonie zapadła cisza. Gilroy odezwał się dopiero po dłuższej chwili. – To interesujące. Sądziłem, pułkowniku, że poprosi pan o coś całkiem innego. Ale owszem, z przyjemnością zrobię to dla pana. A teraz Piola spojrzał na Amerykanina ponad palisandrowym stołem i powiedział: – Chcę tylko wiedzieć, ile z tego jest prawdą. – Wskazał na raport. – Co się wtedy zdarzyło. Czy dobrze odgadłem. Twarz Gilroya nie zdradzała niczego. – A czemu pan sądzi, że mógłbym coś wiedzieć na ten temat? – Pracował pan z Bobem Garlandem. Jeśli mam rację, to kierował sekcją włoską jak prywatnym folwarkiem. Kiedy pan przejął to stanowisko, musiał pan odziedziczyć wiele jego tajemnic. Gilroy wolno pokiwał głową.

– To istotnie prawda, że niektóre metody Boba były dość nieortodoksyjne. – Postukał palcem w raport. – Chociaż jeśli prosi pan o krytykę, powiedziałbym, że ten dokument za mocno opiera się na spekulacjach. Gdybym za moich czasów dostał coś takiego od któregoś z analityków, odesłałbym to natychmiast z jakimś nieuprzejmym komentarzem na marginesie. Piola czekał. – Jednakże… – Gilroy westchnął. – Jednakże w większości ma pan rację. Zaraz po wojnie podjęto gigantyczny wysiłek, by zepchnąć Włochy z drogi do wyborczego zwycięstwa komunizmu. Rzeczywiście, działania te obejmowały finansowanie i organizowanie Chrześcijańskiej Demokracji. Istniały też rozmaite inne organizacje i siatki, poprzez które Ameryka dystrybuowała fundusze i inne środki wpływu. Niektóre z tych organizacji udawały loże masońskie, inne towarzystwa honorowe, jeszcze inne były praktycznie wspólnymi przedsięwzięciami z Kościołem. Porządek Melchizedeka należał do tych ostatnich. – Wyobrażam sobie, że Marco Conterno będzie wstrząśnięty, kiedy się dowie, że to oszustwo. Gilroy pokręcił głową. – Stowarzyszenie nie było może autentyczne, pułkowniku. Ale to nie to samo co oszustwo. Geniusz Boba polegał na zrozumieniu, że kiedy te organizacje nabiorą pewnego rozpędu, będą już kontynuować działalność samodzielnie, że początkowy sukces da im pewną aurę władzy, a ta z kolei wygeneruje większą władzę, której nie trzeba będzie już kupować. Poza tym nie będzie pan chyba tak okrutny, by oświecić Marca Conterna co do prawdziwych początków stowarzyszenia. Ten młody człowiek i tak dźwiga już ciężkie brzemię, wiedząc to, co wie o swoim ojcu i dziadku. – Że Costruttori Conterno także była towarzyszem podróży dla CIA? Gilroy przytaknął. – Bob trafił do Ambrogina jeszcze podczas wojny. Wydaje mi się, że po prostu polubili się nawzajem. Ale Bob szukał przemysłowców, których mógłby ściągnąć do amerykańskiej strefy wpływów, natomiast Ambrogino był dostatecznie sprytny, by dostrzec w tym korzyści. Zaczęło się od prośby, by sabotować części dostarczane Niemcom przez fabrykę Conterno. To ironiczne, ale hitlerowcy wyświadczyli mu wielką przysługę, kiedy musiał się przestawić z produkcji traktorów na samoloty i budownictwo. W każdym razie, Ambrogino się zgodził i tak zaczęła się współpraca. – Która, jak rozumiem, trwa do dzisiaj. Starszy mężczyzna zmrużył oczy. – Spotkaliśmy się, żeby porozmawiać o przeszłości, pułkowniku. Co się dzieje obecnie, o to musi pan pytać kogoś młodszego. Ale z pewnością wszystko wygląda całkiem inaczej. Piola wątpił w obie części tego stwierdzenia: że wszystko teraz wygląda inaczej i że Gilroy nic na ten temat nie wie. Jednak tę myśl zachował dla siebie. – Ale muszę też panu powiedzieć – podjął Gilroy – że pański raport zawiera jedną kluczową pomyłkę. To nie Bob Garland zabił Maxa Ghimentiego. – A kto? – Człowiek, o którym nigdy pan nie słyszał. Nazywał się Alvaro Lucci. – A kim był ten signor Lucci? – Nie signor – poprawił go Gilroy. – Monsinior. Proboszcz w okolic Marostiki, skąd

operowali partyzanci. Piola rozważył tę informację. – Dlaczego? – Ghimenti i jego partyzanci wykorzystywali niekiedy kościół Lucciego jako kryjówkę albo miejsce spotkań. Pewnego dnia La Sala zjawił się u księdza mocno wzburzony i powiedział mu o wizycie, jaką złożyło im niedawno kilku jugosłowiańskich partyzantów. Jugosłowianie przynieśli rozkaz, podpisany przez kierownictwo partii, by zaraz po wycofaniu Niemców przejąć władzę i zdobyć Veneto dla komunistów. – Więc Lucci… – Zaalarmował jedyną władzę, z jaką miał kontakt, to znaczy Watykan. Tam informację otrzymał niejaki Giovanni Battista Montini, protonotariusz apostolski. Oczywiście, oficjalnie Stolica Apostolska była neutralna, to jednak stanowiło zagrożenie dla samego jej istnienia. Dla Montiniego była to trudna decyzja; opowiadał potem Bobowi, że modlił się całą noc, szukając oświecenia. A potem wysłał do Lucciego list, w którym pisał, że powinien powstrzymać spisek wszelkimi dostępnymi środkami i że Bóg wybaczy mu wszelkie wyjątkowe czyny, jakich wymaga sytuacja. Było to wyraźne polecenie, by zamordować spiskowców. – Ksiądz popełnił morderstwo? Z zimną krwią? – Tak. Kiedy następnym razem partyzanci przyszli do kościoła… tym razem w drodze na spotkanie z OSS, które chcieli naciągnąć na więcej broni, by zmagazynować ją do czasu swojego przewrotu… Lucci zabił Ghimentiego i pozostałych, oprócz La Sali. W geście miłosierdzia, jak rozumiem, pozwolił Ghimentiemu pomodlić się przed śmiercią… To niezwykłe, że nawet komunista może w swych ostatnich chwilach na nowo odkryć Boga. Nawiasem mówiąc, Lucci był leworęczny. Sądzę, że zgadza się to z dowodami archeologicznymi. Piola przytaknął. Podejrzewał, że Gilroy doskonale wie, co wykazały badania szkieletu. – No więc, mieli teraz trzy ciała, które Niemcy musieli znaleźć, i ksiądz wpadł w panikę. La Sala przekonał go, że powinni zamiast Ghimentiego iść na spotkanie z Garlandem i poprosić o pomoc. Conterno zajął się ciałami. La Sala wrócił do oddziału z naprędce skleconą historyjką o niemieckiej zasadzce, a Bob Garland trzymał w ręku liścik, który miał zmienić powojenne działania wywiadowcze we Włoszech. – Nie rozumiem – wyznał Piola. – Dlaczego miałby je zmienić? – Przez szantaż – wyjaśnił krótko Gilroy. – Czy też, jeśli woli pan delikatniejsze określenie, środek nacisku. Gdy tylko było to możliwe, Bob dostał się do Rzymu i przekazał Montiniemu, że ma list, który tamten wysłał Lucciemu. Oczywiście wyraził to o wiele ładniej: stwierdził, że Montini jest człowiekiem praktycznym, nie tylko sługą bożym, że takie połączenie talentów spotyka się rzadko, więc OSS powinno właśnie u kogoś takiego szukać wsparcia. Ich cele są przecież takie same: nie pozwolić, by Europa znalazła się pod władzą komunistów. W ciągu tygodnia Montini przekazał OSS cenną informację od urzędników Watykanu w Tokio. Oczywiście, kiedy dostanie się już jeden meldunek od wysoko postawionego agenta, cel jest blisko. Zawsze potem próbują się wycofać i tłumaczą, że dali więcej niż dosyć. Wtedy człowiek musi im delikatnie wyjaśnić, że należą do niego już do śmierci. Ale nie ma wątpliwości co do wartości Montiniego. Jego zwerbowanie umożliwiło

realizację powojennej strategii powiązania Kościoła z włoską centrolewicą. – A potem stał się papieżem Pawłem VI w jednym z najtrudniejszych okresów zimnej wojny. Podejrzewam, że Ameryka mu pomogła. – Powiedzmy tyle, że zrobiliśmy niewiele, ale tyle, ile mogliśmy. Jednak to, co Bob mówił Montiniemu, było prawdą: był kapłanem nadzwyczajnie inteligentnym i pragmatycznym. Naprawdę uważam, że okazał się właściwym człowiekiem na właściwym miejscu. – A La Sala także został sowicie wynagrodzony za zdradę. Co się stało z księdzem? – Postanowił do końca życia pełnić posługę w tej samej parafii, w rejonie, gdzie prawdopodobnie ocalił przed zniszczeniem każdy kościół i każdego kapłana. Otrzymał Gwiazdę Betlejemską, jednak o ile wiem, nigdy jej nie nosił, ani nawet nie zdradzał, że mu ją przyznano. A kiedy oskarża pan La Salę o zdradę… Ta sprawa jest bardziej złożona, pułkowniku, przyzna pan chyba. Zdradził swoich towarzyszy, ale był wierny krajowi. Ghimenti był lojalny wobec swojej sprawy, ale był też zdrajcą, skłonnym rozerwać Włochy na strzępy. – Wskazał raport Pioli. – A kiedy oskarża pan Amerykę o spiski, morderstwa i zdradzanie sojuszników, w rzeczywistości prawdą jest coś wręcz przeciwnego. Ameryka pomogła ocalić Włochy przed grupą włoskich renegatów, którzy chcieli zniszczyć państwo. Piola milczał przez chwilę, rozważając to, czego się dowiedział. – Pochopnie wyciągnąłem wnioski – przyznał. – Tak bardzo chciałem uwierzyć, że to Ameryka jest odpowiedzialna za śmierć Ghimentiego, i w efekcie nie przyszło mi do głowy, że rzeczywistość może być bardziej złożona. Gilroy przytaknął. – Ale z drugiej strony – dodał Piola – wszystko inne, o czym pan mówił: spiski, manipulacje wyborcze, agenci w Watykanie… Kiedy lista przewin pańskiego kraju jest tak niewiarygodna, trudno się dziwić, że każdy niewiarygodny zarzut kierowany jest pod waszym adresem. – Istotnie – zgodził się Gilroy. – Kiedy objąłem funkcję po Bobie, pierwsze lata w roli szefa sekcji poświęciłem na odkręcanie minionych ekscesów. Ale go nie potępiam. Włochy były polem bitwy, na którym toczyła się zimna wojna, tak jak byłyby sceną konfliktu, gdyby ta wojna stała się realna. Nie uwierzyłby pan, ile kryzysów, ile niemal katastrof zdarzyło się przez te lata. A jednak Włochy przetrwały. Czasami zakrawa to na cud. – Sempre crolla ma non cade – rzucił Piola, cytując stare watykańskie powiedzenie. – „Zawsze się chwieje, nigdy nie upada”? Tak, to prawda. – A doktor Iadanza i profesor Trevisano? Dlaczego ich zabito? Gilroy wzruszył ramionami. – Z pewnością nie z powodu pewnej intrygi i zabójstwa sprzed siedemdziesięciu lat. Jak zgaduję, Iadanza domyśliła się, że ten gruz obok starego pasa startowego był wydobyty na wyrobiskach w Longare. Jako archeolog przydzielony do prac budowlanych z pewnością miała wyjątkowe możliwości, by to skojarzyć. A Carver na pewno nie chciał, żeby ktoś węszył dookoła Kompleksu Pluton. – Kiedy prosiłem, żeby pan przeczytał mój raport, myślał pan, że poproszę o coś innego – przypomniał zaciekawiony Piola. – Co to było? – Och… Pomyślałem, że może zechce pan, bym zamienił parę słów z pańskim generale di divisione na temat przeniesienia do Genui.

Zaskoczenie Pioli było widoczne w każdej zmarszczce na twarzy. Nikomu nie mówił o swoich planach. Ale z drugiej strony, Kat wiedziała, że stamtąd pochodzi rodzina jego żony. Jeśli wspomniała o tym Holly, a Holly Gilroyowi… Gilroy uśmiechnął się, widząc jego zdumienie. – Mam rozumieć, że jeszcze nie podjął pan decyzji? – Nie – przyznał Piola. – Jeszcze nie. – Niech pan da znać, kiedy pan coś postanowi. – Gilroy wstał i okrążył biurko, by ścisnąć mu rękę. – Z przyjemnością wykorzystam wtedy te niewielkie wpływy, jakie mi zostały. Także by pomóc panu zostać w Wenecji, jeśli pan woli. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Osiemdziesiąt trzy Siedzieli w dawnej sali koncertowej w Ca’ Barbo, a lampki zmodernizowanych serwerów Carnivii pulsowały delikatnie za ich plecami. Dzisiaj Holly ubrała się podobnie jak Daniele: bluza z kapturem, buty sportowe, dżinsy. Nie czuła się jeszcze gotowa, by wrócić do amerykańskiego munduru – munduru, który miał na sobie Carver, kiedy jej mundur ciął na strzępy. Prawdę mówiąc, nie była pewna, czy kiedykolwiek będzie gotowa. – Przeżywam każdy dzień po kolei – oświadczyła. – Żadnych planów, żadnych rozkładów. Widuję się też z ojcem Urielem. Bardzo mi pomaga. – Cieszę się – zapewnił Daniele. – Ja przestałem się z nim spotykać. – Czemu? Jego spojrzenie wydawało się dziwnie odległe. – Teraz, kiedy miałem szansę, żeby sobie to wszystko przemyśleć, nie jestem pewien, czy chcę rozwijać w sobie empatię. Wydaje mi się, że w czasie porwania Mii postąpiłem niewłaściwie, że z powodów sentymentalnych złamałem własne zasady. Kiedy raz tak postąpisz, do czego cię to doprowadzi? Czy nie skończysz jak Caliari czy Carver, wierząc, że cokolwiek robisz, służy większemu dobru? Jak zdecydować, kto jest dostatecznie ważny, by zrobić dla niego wyjątek, a kto nie jest? Jak możesz żyć w świecie, w którym każdy chce od ciebie czegoś innego? Wiedziała, że świat, o którym mówi, to nie tylko ten, w którym obecnie przebywają, ale również ten drugi, nowszy twór wewnątrz serwerów, za który był całkowicie odpowiedzialny. Odpowiedziała łagodnie: – Kiedy ludzie się modlą, mają nadzieję, że ktoś im odpowie. Nie przeszkadza im świadomość, że gdyby tak się stało, Bóg okazałby się niespójny. – Możliwe. – Daniele milczał przez chwilę. – W każdym razie podjąłem jeszcze jedną niespójną decyzję. Zablokowałem Eteralowi dostęp do Carnivii. – Możesz to zrobić? – Wymagało to poważnych zmian kodu. Ale nawet jeśli efekt jest głównie symboliczny, pokaże wszystkim, że są granice tego, co wolno im robić. Załatałem też wszystkie luki, dzięki którym Mulciber mógł sprawiać wrażenie, że hakuje serwis. Okazuje się, że kiedy jeszcze współpracował, wbudował w kod pewne uprawnienia administratora dla siebie. Żaden z nich nie zdoła już zrobić niczego podobnego. – To dobrze. Ale nie zmienisz tego, że ludzie będą chcieli opanować albo zniszczyć Carnivię… – Wiem. – Przyjrzał się jej i dodał: – Muszę cię jeszcze o coś zapytać. – Tak? – Kiedy zaginęłaś, Kat powiedziała coś, co kazało mi się zastanowić, czy… czy może twoje motywy, żeby się ze mną przespać, były bardziej skomplikowane, niż się wydawało. Czy może to Ian Gilroy podsunął ci ten pomysł? Wpatrywał się teraz w ekrany monitorów, uciekając od niej spojrzeniem. Westchnęła.

– Wspominałam Ianowi, że się tobą interesuję, owszem. Ale pomysł, że on mi mówi, z kim mam sypiać, szczerze mówiąc, jest dość obraźliwy. – Wiem, że lubisz tego człowieka i mu ufasz – powiedział cicho. – I wiem, że twoim zdaniem jestem do niego uprzedzony. Ale spróbuj z innej strony spojrzeć na wszystko, co się działo. Gilroy odziedziczył aktywa po swoim poprzedniku z CIA: dane członków Stowarzyszenia Porządku Melchizedeka, dostęp do amerykańskich kręgów wojskowych, miejsce w radzie nadzorczej Conterno. Może od początku wiedział, co się dzieje z Mią? Może wykorzystał ciebie i twoje kontakty u karabinierów, żeby załatwić rywala, Carvera, którego ambicje zaczęły zagrażać jego władzy? Pokręciła głową. – To paranoja. Ale rzeczywiście, nazwisko Gilroya pojawiało się od czasu do czasu w rozmaitych miejscach. Chociaż szaleństwem byłoby zbyt wiele mu przypisywać. Prawda, jak ją rozumiała, przypominała komplet rosyjskich babuszek, jedna w drugiej… Wewnątrz Azione Dal Molin tkwił Carver, narkotyki, Elston i Exodus. Wewnątrz CIA – Bob Garland, OSS, Stowarzyszenie Porządku Melchizedeka. A wewnątrz nich wszystkich, jako najmniejsza lalka, znajdował się Wróg – kiedyś nazywany komunizmem, teraz terroryzmem, ale wciąż ten sam, pochłaniający wszystko Wróg. A we wnętrzu tego Wroga… Przez myśli przemknął jakiś obraz, jakby kolejnej babuszki, maleńkiej, niemal niewidocznej i niematerialnej… Ale mózg odmówił podążenia w tamtą stronę. – To paranoja – powtórzyła. – Ufam mu całkowicie. – Zawahała się. – Ale wiesz, Daniele, chyba powinniśmy jeszcze o czymś porozmawiać. – W porządku – zapewnił pospiesznie. – Nie musisz niczego tłumaczyć. Mimo to spróbowała. – Muszę sobie jakoś poradzić z tym, co mnie spotkało. Nie potrafię równocześnie być w związku. – Oczywiście. Nie zapytał jej, co się z nią działo w jaskiniach, i nie miał takiego zamiaru. Nie spytał też, czy to, co Kat sugerowała w kwestii seksualności Holly, może być istotnym czynnikiem tej decyzji. – Właściwie to rozumiem. – Rozumiesz? – Czułem się tak przez całe życie – odparł. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Osiemdziesiąt cztery Kat czekała na niego przed willą w radiowozie karabinierów. – I co? – spytała. – Masz odpowiedzi na wszystkie pytania? – Większość. Oczywiście, mógł mi sprzedać masę kłamstw. Z pewnością jest do tego zdolny. Ale niezależnie od jego motywów nie mogę teraz złożyć tego raportu. – Myślę, że tak będzie lepiej. Włochy mają dość problemów współcześnie, nawet nie próbując naprawiać przeszłości. – Możliwe. Przypomniał sobie, co jeszcze mówił stary szpieg, który wyraźnie zrozumiał, przed jakim wyborem stanął teraz Piola. Pokręcił głową i westchnął. Zauważyła to. – Co jest? – spytała. – Nic. – A kiedy ruszyła długą żwirową aleją, odwrócił głowę, by popatrzeć na jej profil. – Kat, wiesz, że cię kocham, prawda? – Tak – przyznała po chwili wahania. – I? – I myślę, że ci przejdzie. – Po czym dodała niemal przepraszająco: – Panie pułkowniku. Dotarli do drogi i zatrzymała się z dłonią na dźwigience kierunkowskazu. – Dokąd teraz? ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Nota historyczna Wprawdzie fabuła Herezji jest fikcyjna, ale mocno nawiązuje do kilku rzeczywistych akcji spiskowych mających swoje początki w czasach zimnej wojny. Plany aneksji północnych Włoch przez komunistów pod koniec drugiej wojny światowej są dzisiaj dobrze znane historykom, podobnie jak wysiłki OSS, by im zapobiec – w ich efekcie pewni oficerowie amerykańskiego wywiadu otrzymali po wojnie watykańskie odznaczenia. Jest również wiadomo, że Włoch dotyczyło wiele z początkowych dyrektyw Rady Bezpieczeństwa Narodowego, w szczególności dyrektywa NSC 4/A, gdzie wprost wyrażono konieczność zapobieżenia wyborczemu zwycięstwu partii komunistycznej. Pośród wielu realizowanych strategii znalazło się także finansowanie centrolewicowej alternatywy komunistów, to znaczy Chrześcijańskiej Demokracji. Jak skuteczne były te działania, można wnioskować z faktu, że przez ponad czterdzieści lat z partii tej pochodzili wszyscy włoscy premierzy. Przetrwała liczne skandale korupcyjne, by w końcu rozpaść się pod koniec XX wieku – mniej więcej w czasie, kiedy skończyła się zimna wojna. Dla wielu czytelników szczególnie dziwna może się wydać sugestia, że Giovanni Montini, późniejszy papież Paweł VI, był źródłem CIA. Jednakże i to twierdzenie oparte jest na faktach. Od roku 1944 pod kryptonimem „Kielich” (Vessel) przekazywał OSS informacje tak obfite i tak użyteczne, że dla ich analizy powołano specjalną sekcję, X-2. Według jednego ze sprawozdań, X-2 przygotowała niemal 500 raportów w jednym sześciomiesięcznym okresie. Stowarzyszenie Porządku Melchizedeka jest połączeniem kilku podobnych organizacji w powojennych Włoszech. Jedne, jak zakon maltański (Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników Św. Jana, z Jerozolimy, z Rodos i z Malty) czy bożogrobcy (Zakon Rycerski Grobu Bożego w Jerozolimie), uzyskały eksterytorialność i inne przywileje, niezwykle przydatne dla pracy wywiadowczej (powojenne akcje ewakuacji nazistowskich zbrodniarzy prowadzone były z wykorzystaniem paszportów zakonu maltańskiego). Inne, takie jak loża masońska Propaganda Due, były próbą zjednoczenia mafii, włoskich służb wywiadowczych i innych grup prawicowych przeciwko lewicy. Wśród członków P2 był też Silvio Berlusconi, wiele lat przed objęciem teki premiera Włoch. Pierwsze stałe bazy w Vicenzy Amerykanie zbudowali w roku 1955, zgodnie z warunkami traktatu, którego treść pozostaje tajna do dzisiaj. Wśród nich był też Kompleks Pluton: sieć jaskiń pod wzgórzami Berici, gdzie składowano miny atomowe i pociski jądrowe krótkiego zasięgu (tę funkcję dawno już przejęły nowocześniejsze składy w Ghedi i Aviano). W 2004 roku armia amerykańska ogłosiła, że rząd Silvia Berlusconiego zaaprobował plany dodatkowej bazy na terenach byłego lotniska wojskowego Dal Molin (renowacja Kompleksu Pluton została dodana kilka lat później). Plany te wzbudziły silny opór mieszkańców Vicenzy i około stu pięćdziesięciu tysięcy ludzi zebrało się, by zaprotestować pod hasłem „No Dal Molin”. W pewnym momencie niewielka ich liczba wdarła się na sam plac budowy. Jednak sama grupa Azione Dal Molin jest całkowicie fikcyjna. Podczas ceremonii otwarcia w roku 2012 – przez ten czas nazwę bazy zmieniono na Del Din – ambasador Stanów Zjednoczonych przypisał szybkie tempo prac budowlanych „silnemu poparciu, jakie Stany Zjednoczone uzyskiwały w najwyższych kręgach rządowych Włoch”.

Cytaty z dokumentów CIA, dotyczących zaawansowanych form przesłuchań, pochodzą w większości z „instrukcji tortur”, opublikowanych w 2009 roku przez Amerykańską Unię Praw Obywatelskich na podstawie Ustawy o dostępie do informacji publicznej. Prezydent Obama po przejęciu urzędu symbolicznie zakazał takich technik, chociaż uważa się, że niektóre nadal są stosowane. Również Obama w 2009 roku specjalnym dekretem powołał międzyagencyjną grupę roboczą, mającą zbadać politykę przesłuchań oraz „praktyki przekazywania osób innym krajom”. Grupa przygotowała swój raport jeszcze w tym samym roku, jednak jego treść nie została ujawniona opinii publicznej. Ten sam dekret zapowiadał zamknięcie więzienia w zatoce Guantanamo. Jednakże okazało się, że prezydent Obama nie zamierza uwolnić więźniów ani nawet postawić ich przed sądem, ale rozesłać po amerykańskich więzieniach tych, których uznano za „zbyt trudnych do osądzenia, ale zbyt niebezpiecznych, by ich uwolnić”. Kongres zaprotestował przeciwko trzymaniu w więzieniach ludzi, którym odmawia się procesu, więc Guantanamo działa do dnia dzisiejszego. Tymczasem wiele innych miejsc, gdzie trafiali w ostatnich latach więźniowie – w szczególności Ośrodek Odosobnienia Parwan w bazie lotniczej Bagram, gdzie przebywa około trzech tysięcy jeńców, którym dotychczas nie postawiono zarzutów – ma być przekazanych miejscowym władzom. Takie działania CIA jak taktyka drugiego uderzenia – która ma nie dopuścić, by świadkowie próbowali pomóc ofiarom ataku drona – oraz amerykańskie programy kontroli elektronicznej, takie jak PRISM – opisałem tak dokładnie, jak tylko potrafiłem. Mimo sugestii z 2009 roku, że zostaną przerwane, program zatrzymań, będących w istocie porwaniami, pozostaje prawnym narzędziem rządu Stanów Zjednoczonych. Linki do dalszych lektur i informacje o innych książkach z trylogii Carnivii czytelnik znajdzie na stronie www.carnivia.com (w dziale „The Conspiracies”). ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Podziękowania Po raz kolejny wielkie dzięki składam Laurze Palmer, redaktorce beletrystyki w wydawnictwie Head of Zeus, która pomogła mi w kształtowaniu opowieści, oraz Annie Coscii i Lucy Ridout, pierwszej za poprawianie mojego straszliwego włoskiego, drugiej za poprawianie mojego straszliwego angielskiego. Matematyka gotowania perfekcyjnego jajka oparta jest na badaniach dr. Charlesa DH Williamsa z Uniwersytetu Exeter, które można znaleźć pod adresem http://newton.ex.ac.uk/teaching/cdhw/egg/. Cytat z Noama Chomsky’ego w rozdziale sześćdziesiątym piątym pochodzi z dłuższego artykułu na stronie www.nodalmolin.it. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

[1] Ewangelia wg św. Łukasza 5, 21. Biblia Tysiąclecia, wydawnictwo Pallottinum. ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=

Wydawnictwo Akurat imprint MUZA SA ul. Marszałkowska 8 00-590 Warszawa tel. 22 6211775 e-mail: [email protected] Dział zamówień: 22 6286360 Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl Wersja elektroniczna: MAGRAF s.c., Bydgoszcz ===bQw6CjMAZAFnVWRXMwY3ATEAM1JhWDkLPV86CGoIalM=