Westerfeld, Scott Lewiatan 2z3 Behemot [z rysunkami]

Scott Westerfeld

BEHEMOT Trylogia Lewiatana, tom 2

Tytuł oryginału: BEHEMOTH Copyright © 2010 by Scott Westerfeld Ilustracje: Mr. Keith Thompson

Dla Justine: Dziewięć lat, siedemnaście powieści i końca nie widać...

ROZDZIAŁ 1 Alek uniósł szablę. – En garde, sir! Deryn dźwignęła swoją broń, przyglądając się pozie chło­paka. Jego stopy były rozstawione pod kątem prostym, a lewe ramię sterczało do tyłu jak uszko filiżanki. Strój do fechtunku sprawiał, że wyglądał, jakby był zawinięty w gruby pled. Nawet ta jego wycelowana prosto w nią szabla sprawiała, że wyglądał cholernie głupio. – Ja też mam tak stanąć? – zapytała. – Jeśli chcesz być prawdziwym szermierzem, to tak. – Raczej prawdziwym idiotą – mruknęła Deryn, ponow­nie żałując, że ich pierwsza lekcja fechtunku nie odbywa się w jakimś ustronniejszym miejscu. Przyglądał im się tuzin lot­ników oraz para zaciekawionych wąchaczy wodoru. Ale pan Rigby, bosman, zakazał zabaw z ostrzami wewnątrz statku podniebnego. Westchnęła i uniosła szablę, starając się przybrać taką samą pozę jak Alek. Przynajmniej na grzbiecie Lewiatana można było podzi­wiać pogodny dzień. Ubiegłej nocy statek zostawił za sobą Półwysep Apeniński i płaskie morze rozciągało się teraz we wszystkich kierunkach, a popołudniowe słońce skrzyło się na jego powierzchni. Nad głowami krążyły mewy niesione przez chłodną bryzę. Najlepsze ze wszystkiego było to, że na górnym pokładzie nie było żadnych oficerów, którzy mogliby jej przypomnieć, że ma wachtę. Podobno gdzieś w pobliżu czaiły się dwa nie­mieckie okręty i Deryn miała wypatrywać sygnałów od kade­ta Newkirka, który zwisał przyczepiony do Huxleya sześćset metrów nad ich głowami. Ale przecież nie próżnowała. Ledwo dwa dni wcześniej ka­pitan Hobbes nakazał jej mieć Alka na oku, żeby jak najwięcej się o nim

dowiedzieć. Z całą pewnością tajna misja od samego kapitana była ważniejsza niż jej zwykłe obowiązki. Może to i głupie, że oficerowie wciąż uważali Alka i jego ludzi za wrogów, ale przynajmniej miała wymówkę, by spędzać z nim jak najwięcej czasu. – Czy ja wyglądam jak przygłup? – zapytała Alka. – W rzeczy samej, panie Sharp. – W takim razie ty też! Nawet nie wiem, jak się mówi na przygłupa w chrzęstomowie. – To słowo to Dummkopf – odparł. – Ale ja tak nie wy­glądam, bo moja pozycja nie jest tak tragiczna. Opuścił szablę i podszedł bliżej, po czym ułożył ramio­na i nogi Deryn we właściwej pozycji, jakby była manekinem w witrynie sklepowej. – Ciężar ciała na nogę zakroczną, proszę – powiedział, rozstawiając szerzej jej stopy. – Żebyś mógł się odepchnąć przy ataku. Alek stał teraz za jej plecami. Przycisnął się do niej, popra­wiając ramię z szablą. Nie zdawała sobie sprawy, że ten cały fechtunek jest taki kontaktowy. Chwycił ją w talii, aż poczuła ciarki na skórze. Gdyby przesunął dłoń nieco wyżej, mógłby zauważyć, co skrywa starannie uszyte ubranie. – Zawsze stawaj bokiem do przeciwnika – powiedział, de­likatnie ją naprowadzając. – W ten sposób klatka piersiowa jest najmniej odsłonięta. – Tak, jest najmniej odsłonięta – westchnęła Deryn. Jej ta­jemnica była, jak się wydawało, bezpieczna. Alek odsunął się od niej i stanął w pozycji wyjściowej, tak że sztychy ich szabli niemal się stykały. Deryn wzięła głęboki wdech, gotowa wreszcie do walki. Jednak Alek pozostał w bezruchu. Mijały długie sekun­dy, nowe silniki statku podniebnego huczały im pod stopami, a chmury wolno przesuwały się nad głowami. – Będziemy w końcu walczyć? – zapytała po jakimś czasie Deryn. – A może mamy zamiar zagapić się na śmierć?

– Zanim szermierz skrzyżuje broń z przeciwnikiem, mu­si się nauczyć tej podstawowej postawy. Ale nie martw się – Alek uśmiechnął się okrutnie – nie potrwa to nawet godzinki. W końcu to twoja pierwsza lekcja. – Co? Cała cholerna godzina... w bezruchu?

Mięśnie już zaczynały doskwierać Deryn i widziała, jak za­łoga dusi się ze śmiechu. Jeden z wąchaczy podpełznął do niej, by powąchać jej but. – To nic – stwierdził chłopak. – Kiedy zacząłem treningi z hrabią Volgerem, nawet nie pozwolił mi wziąć szabli do ręki! – To raczej kiepski sposób na naukę fechtunku. – Twoje ciało musi się nauczyć przyjmowania właściwej pozy. Inaczej nabędziesz złych nawyków. Deryn parsknęła. – Można by pomyśleć, że w walce nieruszanie się należy do złych nawyków! A skoro mamy sobie tylko postać, dlaczego włożyłeś strój ochronny? Alek nie odpowiedział, tylko zmrużył oczy, a jego klinga zawisła w bezruchu w powietrzu. Deryn widziała, że jej sztych zaczął drżeć. Zacisnęła zęby. Oczywiście Alek, cholerne książątko, został nauczony walczyć we właściwy sposób. Z tego, co wiedziała, całe jego życie wypełniała procesja nauczycieli. Teraz, kiedy uciekał, zostali tylko hrabia Volger, jego nauczyciel fechtunku, i Otto Klopp, nauczyciel mechaniki. Ale kiedy mieszkał w rodzin­nym zamku Habsburgów, było ich z pewnością jeszcze z tuzin i zaśmiecali mu łepetynę rozmaitymi bzdurami: starożytnymi językami, salonowymi manierami i przesądami chrzęstów. Nic dziwnego, że sądził, iż stanie w dynamicznej pozycji dwóch wieszaków może czegoś nauczyć. Ale Deryn nie zamierzała dać się pokonać temu nadętemu książątku. Stała więc bez ruchu, wbijając w niego wzrok. Po dziesięciu minutach zesztywniało jej całe ciało i mięśnie zaczęły pulso­wać z wysiłku. A najgorsze było to, co się działo w jej głowie, bo znudzenie przeszło w złość i frustrację, szum chrzęstowych silników statku zaś powoli zmieniał jej czaszkę w ul. Najtrudniej było wytrzymać wzrok chłopaka. Utkwił w niej spojrzenie swoich ciemnozielonych oczu, które było równie nieruchome jak jego sztych. Teraz, kiedy znała tajemnice Al­ka – zamordowanie rodziców, ból po utracie domu, zimne brzemię niesnasek w rodzinie, które zapoczątkowały tę strasz­ną wojnę – Deryn dostrzegała smutek w jego oczach.

Kilka razy wydawało jej się, że widzi w nich łzy, a tylko zacie­kła, sroga duma je powstrzymywała. A czasami, kiedy rywali­zowali o jakieś głupstwa, na przykład o to, kto szybciej wespnie się po takielunku, Deryn niemal pragnęła, żeby to on wygrał. Jednak nie mogła tego wypowiedzieć na głos, nie jako chło­pak, a Alek nie patrzyłby już nigdy na nią w ten sposób, gdyby się dowiedział, że jest dziewczyną. – Alek... – zaczęła. – Chwila odpoczynku? – Jego złośliwy uśmieszek momen­talnie zmiótł jej ciepłe myśli. – Wypchaj się – odparła. – Właśnie się zastanawiałem, co wy, chrzęsty, zrobicie po przybyciu do Konstantynopola. Sztych szabli Alka nieznacznie się poruszył. – Hrabia Volger coś wymyśli. Opuścimy miasto tak szybko, jak się tylko da, domyślam się. Niemcy nie będą mnie szukać w bezkresach Imperium Osmańskiego. Deryn zerknęła na pusty horyzont na wprost. Lewiatan mógł dotrzeć do Konstantynopola nazajutrz o świcie, a po­znała Alka ledwo sześć dni temu. Czy naprawdę tak szybko zniknie z jej życia? – Nie dlatego, że nam się tu nie podoba. Przeciwnie – powiedział Alek. – Wojna wydaje się tutaj nawet odleglejsza niż w Szwajcarii. Ale nie mogę wiecznie unosić się w powietrzu. – Nie, chyba nie – przyznała Deryn, skupiając uwagę na sztychach szabel. Może i kapitan nie wiedział, kim jest ojciec Alka, ale było oczywiste dla wszystkich, że chłopak jest Austriakiem. Wypowiedzenie wojny Wielkiej Brytanii przez Austro-Węgry było kwestią czasu, a wtedy kapitan nie pozwoli chrzęstom odejść. Nie było w porządku, że Alek jest uważany za wroga, cho­ciaż dwukrotnie już uratował statek. Raz przed lodową śmier­cią, dając im żywność, a po raz drugi od śmierci z rąk Niemców, dając silniki, które pozwoliły im uciec. Niemcy wciąż ścigali Alka, chcąc dokończyć to, co zaczęli w Sarajewie. Ktoś musiał być po jego stronie...

A Deryn, jak stopniowo przekonywała się w ciągu tych kil­ku dni, nie miała nic przeciwko temu, by tym kimś była właś­nie ona. Ruch w górze przyciągnął jej uwagę i Deryn opuściła obo­lałe ramię z szablą. – Ha! – wykrzyknął Alek. – Masz dość? – To Newkirk – odparła, starając się odczytać nerwowe sygnały chłopaka. Chorągiewki sygnalizacyjne raz jeszcze załopotały, przeka­zując wiadomość, i z wolna dotarła do niej jej treść. – Dwa zestawy kominów czterdzieści mil stąd – powiedziała, sięgając do gwizdka marynarskiego. – Niemieckie krążowniki! Gwiżdżąc, ku swemu zaskoczeniu, nawet się uśmiechnęła – może jednak nie tak szybko znajdą się w Konstantynopolu. Alarmujący skowyt rozprzestrzeniał się szybko od jednego do drugiego wąchacza. Wkrótce cały kadłub statku rozbrzmiewał zawodzeniem tych stworzeń. Na grzbiecie zaroiło się od załogi, która zaczęła ustawiać działa na sprężone powietrze i nosić worki z obrokiem dla nietoperzy strzałkowych. Wąchacze ruszyły po takielunku, sprawdzając, czy na kadłubie Lewiatana nie ma żadnych wy­cieków wodoru. Deryn i Alek skręcali linę Huxleya, ściągając Newkirka bli­żej statku. – Zostawimy go na trzystu metrach – powiedziała Deryn, obserwując oznaczenia na linie. – Cholerny fuks! Będzie mógł oglądać bitwę z góry! – Ale przecież nie będzie żadnej bitwy, prawda? – zdziwił się Alek. – Co statek powietrzny może zrobić dwóm krążownikom? – Myślę sobie, że będziemy musieli godzinę pozostać w bez­ruchu. Żebyśmy nie nabrali złych nawyków. Alek wywrócił oczami. – Mówię poważnie, Dylan. Na Lewiatanie nie ma ciężkich dział. Jak mamy z nimi walczyć? – Ogromny wodorowy stwór może wiele. Mamy jeszcze kilka bomb, mamy nietoperze strzałkowe... – Głos Deryn za­marł. – Czy powiedziałeś: „Jak mamy z nimi walczyć?" – Słucham?

– Właśnie powiedziałeś: „Jak mamy z nimi walczyć?" Jakbyś był jednym z nas! – No, chyba tak właśnie powiedziałem. – Alek spojrzał na swoje oficerki. – Moi ludzie w końcu służą na tym statku, mimo że jesteście zgrają bezbożnych darwinistów. Deryn uśmiechnęła się, znów mocując linę Huxleya. – Powtórzę to kapitanowi, kiedy następnym razem będzie mnie pytał, czy nie jesteś szpiegiem chrzęstów. – Jak miło z twojej strony – powiedział Alek, po czym uniósł wzrok i spojrzał jej prosto w oczy. – Ale ciekawi mnie... czy oficerowie zaufają nam podczas bitwy. – A niby czemu nie mieliby wam zaufać? Ocaliliście statek. Daliście nam silniki z waszego cyklopa! – Tak, ale gdybym nie miał takiego gestu, wciąż tkwili­byśmy z wami na tym lodowcu. Albo gnili w niemieckim więzieniu, co bardziej prawdopodobne. To nie był gest przy­jaźni. Deryn zmarszczyła brwi. Może i sprawy były nieco zagma­twane, teraz kiedy zbliżała się bitwa. Ludzie Alka i załoga Lewiatana stali się sojusznikami przypadkiem, i to ledwo kilka dni wcześniej. – Obiecaliście nam tylko pomoc w dotarciu do Imperium Osmańskiego – powiedziała cicho. – Nie było mowy o wspólnej walce z innymi chrzęstami. Alek pokiwał głową. – Tak właśnie pomyślą wasi oficerowie. – Tak, ale co t y o tym myślisz? – Posłuchamy rozkazów. – Wskazał w stronę dziobu. – Wi­dzisz? Klopp i Hoffman już pracują. Była to prawda. Kapsuły z silnikami na obu burtach wielkie­go stwora ryczały coraz głośniej, posyłając w powietrze gęste snopy spalin. Ale widok silników chrzęstów na statku darwini­stów był kolejnym przypomnieniem dziwacznej koalicji, którą zawiązał Lewiatan. W porównaniu z niewielkimi brytyjskimi silnikami, jakie zaprojektowano na potrzeby tego statku, dud­niły i dymiły jak dwa pociągi towarowe.

– Może to jest szansa, żeby się sprawdzić – powiedziała Deryn. – Powinieneś pomóc swoim ludziom. Żeby dogonić te okręty przed zmierzchem, będziemy musieli osiągnąć dobrą prędkość. – Pacnęła go w ramię. – Ale nie daj się przy tym zabić. – Postaram się. – Alek uśmiechnął się i zasalutował jej. – Powodzenia, panie Sharp. – Odwrócił się i pobiegł wzdłuż grzbietu. Odprowadzając go wzrokiem, Deryn zastanawiała się, co myślą oficerowie na mostku. Lewiatan szykował się do bitwy z nowymi, ledwo sprawdzonymi silnikami obsługiwanymi przez ludzi, którzy według wszelkich prawideł powinni wal­czyć po drugiej stronie. Ale kapitan przecież nie miał specjalnego wyboru, praw­da? Mógł albo zaufać chrzęstom, albo bezradnie dryfować na wietrze. I Alek wraz ze swymi ludźmi musiał się włączyć do walki albo straciliby swoich jedynych sojuszników. Jak się nad tym głębiej zastanowić, to – zdaje się – nikt nie miał wyboru. Deryn westchnęła, myśląc sobie, jak ta wojna jest pogma­twana.

ROZDZIAŁ 2 Biegnąc w kierunku silników, Alek zastanawiał się, czy powiedział Dylanowi całą prawdę. Coś było nie tak z tym jego zapałem do walki. Alek i po­zostali wielokrotnie już walczyli z Niemcami – nawet z Au­striakami – podczas ucieczki do Szwajcarii. Ale teraz było inaczej – te okręty nie ścigały go. Według podsłuchanych przez hrabiego Volgera przekazów telegraficznych zostały uwięzione na Morzu Śródziemnym z początkiem wojny. Brytyjczycy kontrolowali Gibraltar i Ka­nał Sueski, więc nie były w stanie wrócić do Niemiec. Przez ostatni tydzień tylko uciekały. Alek wiedział, jak to jest być ściganym, zmuszonym do walki, którą ktoś inny rozpoczął. Jednakże był gotów po­móc darwinistom posłać te dwa okręty wraz z załogami na dno. Olbrzymie sztuczne stworzenie poruszało się pod jego stopami, rzęski pokrywające jego boki falowały jak łan trawy targany wiatrem, kiedy wchodziło w lekki zakręt. Sztuczne ptaki kołowały wokół Alka, a niektóre, już w uprzężach, niosły narzędzia zagłady. To była kolejna różnica. Tym razem będzie walczył u boku tych stworzeń. Alek został wychowany w przekonaniu, iż są bezbożnym paskudztwem, ale po czterech dniach na pokładzie statku ich skrzeki i piski zaczęły brzmieć niezwykle naturalnie. Może poza nietoperzami strzałkowymi, stworzenia te mogły się nawet wydawać piękne. Czyżby zmieniał się w darwinistę? Dotarłszy na wysokość kapsuł silników, skierował się do bocznego takielunku. Statek przechylał się, gotując do wspi­naczki po niebie, i morze zaczęło zostawać coraz bardziej w do­le. Liny były śliskie od słonego morskiego powietrza i kiedy wczepiał się w nie kurczowo, aby nie spaść, kwestia lojalności zatarła się w jego umyśle. Dotarł do kapsuły silnika przepocony i żałował, że włożył ochronny strój do fechtunku. Otto Klopp, mistrz mechaniki, stał przy przełącznikach w mundurze Gwardii Habsburgów powycieranym po sześ­ciu tygodniach tułaczki.

Obok niego tkwił pan Hirst, głów­ny inżynier Lewiatana, przyglądając się ryczącemu silni­kowi z wyraźnym niesmakiem. Alek musiał przyznać, że obracające się ramiona tłoków i trzaskające ogniwa świec wyglądały dość dziwacznie obok falującego boku podnieb­nej bestii, zupełnie jak koła zębate przyczepione do motylich skrzydeł. – Mistrzu Klopp. – Alek próbował przekrzyczeć ryk. – Jak idzie? Starszy mężczyzna podniósł wzrok znad wskaźników. – Wystarczająco sprawnie jak na tę prędkość. Wie panicz, co się tam dzieje? Otto Klopp nie mówił po angielsku. Nawet gdyby jaszczurka kurierska przyniosła mu wiadomość do kapsuły, nie wiedziałby, dlaczego statek zmienia kurs. Widział wyłącznie kolory kodo­we wysyłane z mostka do cętki sygnalizacyjnej i posłusznie wykonywał rozkaz. – Dostrzegliśmy dwa niemieckie okręty. – Alek zamilkł na chwilę; czyżby znów powiedział „my"? – Statek je ściga. Klopp zmarszczył brwi, przez chwilę trawiąc tę informację, a następnie wzruszył ramionami. – Cóż, nie można powiedzieć, żeby Niemcy ostatnio nas jakoś hołubili. Ale jest faktem, paniczu, że możemy w każdej chwili doprowadzić do pęknięcia tłoka. Alek spojrzał w stronę obracających się przekładni. Prze­robione silniki wciąż jeszcze stawiały opór i co rusz sprawiały niespodziewane problemy. Załoga nie wiedziałaby, że awaria została wywołana specjalnie. Ale nie czas teraz zdradzać nowo zyskanych sojuszników. Mimo tych wszystkich pochwał w związku z uratowaniem Lewiatana, tak naprawdę to statek ocalił Alka. Plan jego ojca zakładał, że Alek przez całą wojnę będzie się ukrywał w szwaj­carskich Alpach i pojawi się znów wyłącznie po to, by ujawnić swoją tajemnicę – że jest dziedzicem tronu Austro-Węgier. Awaryjne lądowanie podniebnego statku wybawiło go od lat chowania się w śniegach. To on zawdzięczał darwinistom wy­bawienie, a także to, iż zaufali jego ludziom na tyle, że mogli obsługiwać te silniki. – Miejmy nadzieję, że nic takiego się nie wydarzy, Ottonie. – Skoro panicz tak mówi.

– Coś się stało? – zapytał pan Hirst. Alek przeszedł na angielski. – Nie, nic. Mistrz Klopp mówi, że maszyny pracują gładko. Zdaje się, że hrabia Volger został przydzielony do ekipy na sterburcie. Mam zostać i potłumaczyć trochę? Główny inżynier podał Alkowi gogle, żeby osłonił oczy przed iskrami i wiatrem. – Bardzo proszę. Nie chcielibyśmy, żeby w ogniu walki powstało jakieś... nieporozumienie. – Naturalnie, że nie. – Alek założył gogle, zastanawiając się, czy pan Hirst zauważył wahanie Kloppa. Jako główny inżynier statku Hirst był jednym z niewielu darwinistów mających wiedzę z zakresu mechaniki. Zawsze z podziwem patrzył, jak Klopp obsługiwał silniki chrzęstów, chociaż mówili innymi językami. Nie było sensu wzbudzać teraz jego podejrzeń. Na szczęście ta bitwa skończy się bardzo szybko i będą mo­gli bez dalszej zwłoki udać się do Konstantynopola. Tuż przed zmrokiem na horyzoncie pojawiły się dwa srebrzy­ste okruchy. – Na tego małego nawet nie ma co patrzeć – powiedział Klopp, odrywając lornetkę od oczu. Alek wziął lornetkę i spojrzał w dal. Mniejszy okręt był już uszkodzony. Jedna z jego wież poczerniała od ognia, a w kilwa-terze ciągnął się oleisty szlak niczym błyszcząca czarna tęcza w ostatnich promieniach słońca. – Czyżby już stoczyły walkę? – zapytał pana Hirsta. – O tak, flota przegoniła je po całym Morzu Śródziemnym. Kilkakrotnie ostrzelano je z oddali, ale wciąż się wymykały. – Uśmiechnął się. – Jednak tym razem nie ujdą. – Nam z całą pewnością nie uciekną – powiedział Alek. Le-wiatan zniwelował dystans sześćdziesięciu kilometrów w ciągu zaledwie kilku godzin. – I nie mogą też odpowiedzieć ogniem – stwierdził pan Hirst. – Jesteśmy dla nich za wysoko. Musimy tylko je spo­wolnić. Flota już tu płynie.

Głośne „bum" rozległo się nad grzbietem i rój czarnych skrzydeł podniósł się z nosa statku. – Najpierw wysyłają nietoperze – powiedział Alek do Kloppa. – A cóż to za bezbożne stworzenia? – Jedzą szpikulce. – Tylko tyle potrafił powiedzieć. Prze­szył go dreszcz. Rój zaczął się formować, tworząc czarną chmurę. Szperacze na gondoli ożyły i pod gasnącym słońcem nietoperze groma­dziły się wokół snopów światła jak ćmy. Lewiatan stracił mnóstwo tych stworzeń podczas ostat­nich bitew, ale z wolna dochodził do siebie. Kolejne nietoperze już rosły, niczym knieja wracająca do równowagi po długim okresie polowań. Darwiniści nazywali statek „ekosystemem". Z oddali ciemny rój kotłujący się wokół snopów światła wy­glądał hipnotycznie. Ruszył w stronę mniejszego okrętu, go­tów uwolnić deszcz metalowych szpikulców. Większość załogi będzie bezpieczna pod pancerzem, ale ludzie przy mniejszych działach na pokładzie zostaną rozerwani na strzępy. – Dlaczego zaczynamy od nietoperzy? – zapytał Alek. – Szpikulce nie zatopią krążownika. – Nie, ale zniszczą flagi sygnalizacyjne i anteny telegrafu – odparł Hirst. – Jeśli przeszkodzimy w komunikacji między dwoma jednostkami, nie rozdzielą się i nie będą próbowały uciec. Alek przetłumaczył wszystko Kloppowi, ten zaś wskazał na coś w oddali. – Ten duży już się szykuje. Chłopak ponownie uniósł lornetkę do oczu i dopiero po chwili odnalazł sylwetkę większego okrętu na ciemniejącym horyzoncie. Zdołał przeczytać nazwę na burcie – Goeben wy­glądał wspaniale, dużo lepiej niż jego towarzysz. Miał trzy duże wieże artyleryjskie i dwie wyrzutnie żyrokopterów, a kształt kilwateru zdradzał obecność skrytych pod linią wodną ramion do walki z krakenami.

Na pokładzie rufowym stało coś dziwnego – wysoka wieża połyskująca metalowym takielunkiem, jakby połączono w jed­no tuzin telegrafów. – A co on ma na rufie? – zapytał Alek. Klopp wziął lornetkę i spojrzał. Od lat współpracował z niemieckim wojskiem i zwykle miał najświeższe wiadomo­ści w sprawach militarnych. Ale teraz zmarszczył tylko brwi i odpowiedział z dużą ostrożnością: – Nie jestem pewien. Przypomina mi to zabawkę, którą widziałem tylko raz... – Ścisnął mocniej obudowę lornetki. – Wypuszczają żyrokopter! Niewielki kształt został wystrzelony z jednej z wyrzutni. Szedł zdecydowanym kursem, obracając łopatami wirników, wprost w chmarę nietoperzy. – Co on kombinuje? – zapytał cicho Klopp. Alek patrzył na to z grymasem. Żyrokoptery były delikat­nymi maszynami, które ledwo mogły unieść pilota. Służyły do działań zwiadowczych, a nie do ataku. Ale niewielki statek powietrzny sunął prosto na chmurę nietoperzy, a łopaty jego wirników obracały się z niezwykłą prędkością. Kiedy zbliżył się do trzepocącego roju, nagle roz­jarzył się w ciemnościach. Snopy płomieni wystrze­liły z przodu korpusu jak festony jaskrawych ogni sztucznych wykwitające na niebie.

Alek przypomniał sobie coś, co Dylan powie­dział mu na temat nietoperzy – straszliwie bały się czerwonego światła i momentalnie wy­pluwały połknięte wcześniej szpikulce. Snopy płomieni przedzierały się przez rój, rozpraszając nietoperze na wszyst­kie strony. Kilka chwil później stworzenia zniknęły jak nasiona czarnego dmuchawca na wietrze. Żyrokopter starał się zawrócić, ale natrafił na falę ucie­kających nietoperzy. Alek widział, jak padają szpikulce, poły­skując w snopach szperaczy. Żyrokopter zaczął się chwiać w powietrzu. Łopaty śmigieł zostały rozdarte i połamane, a resztka ich energii zaczęła nieszczyć delikatną konstrukcję. Alek patrzył, jak latająca maszyna spada i niknie w minia­turowym obłoczku piany na ciemnej powierzchni morza. Za­stanawiał się, czy pechowy pilot przeżył deszcz szpikulców, by zasmakować zimnej wody. Szperacze Lewiatana przeczesywały niebo, ale rój był zbyt rozproszony, by ponowić atak. Drobne trzepoczące sylwetki już sunęły w stronę statku powietrznego. Klopp opuścił lornetkę. – Zdaje się, że Niemcy mają nowe sztuczki na podorędziu. – Zawsze tak było – wykrztusił Alek, spoglądając na miej­sce, w którym rozbił się żyrokopter. – Mamy nowe rozkazy – powiedział Hirst, wskazując cętkę sygnalizacyjną. Zmieniła barwę na niebieską, co oznaczało przejście na niższy bieg. Klopp zmniejszył obroty, posyłając pytające spojrzenie Alkowi. – Odstępujemy od ataku? – zapytał chłopak po angielsku. – Oczywiście, że nie – odparł pan Hirst. – Tylko zmienia­my kurs. Myślę, że teraz odpuścimy sobie Breslau i skupimy się na tym większym. Chociażby po to, żeby nie przeszkodził nam kolejny żyrokopter. Alek przez chwilę wsłuchiwał się w szum silników. Maszyna na sterburcie wciąż pracowała na wysokich obrotach, kierując stopniowo Lewiatana wprost na Goebena. Bitwa się nie skoń­czyła. Tego dnia zginie jeszcze wielu ludzi.

Spojrzał ponownie na obracające się zębatki silnika. Klopp był w stanie je zatrzymać na wiele subtelnych sposobów. Jedno słowo Alka wystarczyło, by przerwać atak. Ale przyrzekł Dylanowi lojalność w walce. Po tym, jak po­rzucił kryjówkę, oddał pożogę i pozbył się ojcowskiego złota, żeby sprzymierzyć się z darwinistami, absurdem wydawało się zdradzenie ich właśnie teraz. Wiedział, że hrabia Volger byłby tego samego zdania. Pod­stawowym obowiązkiem Alka, dziedzica tronu Austro-Węgier, było przetrwać. A wzniecanie buntu w obozie wroga nie było najlepszym na to sposobem. – I co teraz? – zapytał Hirsta. Główny inżynier wziął lornetkę od Kloppa. – Nie będziemy marnować czasu na niszczenie ich sygna­lizacji, to pewne. Najprawdopodobniej nadlecimy bezpośred­nio nad okręt i zrzucimy bomby. Nie zatrzymają ich żyrokop-terami. – Zamierzamy ich zbombardować. – Alek przetłumaczył jego słowa dla Kloppa. – Są bezbronni. Mężczyzna tylko skinął głową i ustawił przyrządy. Cęt­ka sygnałowa znów zmieniła kolor – na czerwony. Lewiatan wchodził na właściwy kurs.

ROZDZIAŁ 3 Upłynęło jednak sporo czasu, zanim Lewiatan zbliżył się do Goebena. Wielkie działa okrętu zadudniły, wypluwając ogień i dym w nocne niebo. Ale pan Hirst miał rację – pociski przeleciały pod Lewiatanem i wzbiły białe kaskady wody wiele kilome­trów dalej. Kiedy Lewiatan zbliżał się do Goebena, Alek obserwował niemiecką jednostkę przez lornetkę. Na pokładach biegała za­łoga, chroniąc działa czymś, co z góry wyglądało jak płachty brezentu. Te zasłony połyskiwały matowo w ostatnich promie­niach słońca, jakby były ze skóry bądź kauczuku. Alek zasta­nawiał się, czy materiał ten jest na tyle wytrzymały, że może powstrzymać nietoperzowe szpikulce. Ale żaden kauczuk nie był w stanie wytrzymać eksplozji bomb. Jednak załoga okrętu najwyraźniej nie przejmowała się tym zbytnio. Nie szykowano szalup ratunkowych, a drugi żyrokop-ter stał spokojnie na swojej katapulcie z wirnikami przymo cowanymi przed szkwałem. Wkrótce on też został przykryty czarną, błyszczącą płachtą. – Paniczu – odezwał się Klopp – co tam się dzieje na rufie? Alek przesunął szkła lornetki i zobaczył światła błyskające na szczycie dziwacznego masztu jednostki. Zmrużył oczy. U podstawy konstrukcji pracowali jacyś ludzie w mundurach z tego samego błyszczącego materiału co pokrywy na działa. Nie spieszyli się, zupełnie jak muchy w smole. Alek zmarszczył brwi. – Niech pan spojrzy, mistrzu Klopp. Szybko, proszę. Kiedy staruszek wziął od niego lornetkę, mrugające światła stały się jeszcze intensywniejsze – Alek widział je teraz gołym okiem. Wzdłuż rusztowań wieży zaczęły się ślizgać dziwne odblaski, niczym nerwowe węże z łuku elektrycznego... – To guma – stwierdził Alek cicho. – Osłaniają wszystko gumowanym materiałem. Cała ta wieża najwyraźniej jest naładowana elektrycznością. Klopp zaklął.

– Powinienem był się zorientować. Ale podczas demonstracji pokazywali nam jedynie model, zabawkę, która nie była taka wielka! – Model czego? Staruszek oderwał lornetkę od oczu. – To działo Tesli. Prawdziwe. Alek pokręcił głową. – Od nazwiska Tesli, tego, który wymyślił radioodbiornik? To wieża przekaźnikowa? – Od tego właśnie Tesli, paniczu, ale to nie jest żaden prze kaźnik. – Klopp miał śnieżnobiałą twarz. – To jest broń, ge­nerator piorunów. Alek wpatrywał się z przerażeniem w połyskujący maszt. Dylan często powtarzał, że piorun jest naturalnym wrogiem podniebnych statków. Jeśli energia elektryczna dotknie powłoki Lewiatana, nawet najmniejszy wyciek wodoru może wzniecić płomień. – Czy już jesteśmy w ich zasięgu? – Te, które widziałem, nie były w stanie wystrzelić na dłu­gość pokoju – odparł Klopp. – Wywoływały tylko łaskotanie w koniuszkach palców i włosy się od tego jeżyły. Ale ten tutaj jest olbrzymi, a do tego zasilany kotłami okrętu! Alek obrócił się do pana Hirsta, który obserwował ich rozmo­wę bez większego zainteresowania, i odezwał się po angielsku: – Musimy zmienić kurs! Ta wieża na rufie to coś w rodzaju... działa miotającego błyskawice! Pan Hirst uniósł brew. – Działa miotającego błyskawice? – Tak! Klopp współpracował z niemieckimi siłami lądo­wymi. Widział już te urządzenia. – Alek westchnął. – Cóż, przynajmniej model. Główny inżynier zerknął na Goebena. Elektryczność strze­lała coraz jaśniej, układając się w pajęczynę roztańczoną na takielunku masztu. – Nie widzi pan tego?! – krzyknął Alek. – Dość to dziwaczne. – Pan Hirst się uśmiechnął. – Ale żeby błyskawice? Wątpię, aby pańscy przyjaciele, chrzęsty, już zdołali opanować siły natury.

– Musi pan to przekazać na mostek! – Jestem pewien, że na mostku widać wszystko jak na dłoni. – Hirst wyciągnął gwizdek bosmański z kieszeni i wydobył z niego krótki dźwięk. – Ale nie omieszkam poinformować ich o pańskiej teorii. –Teorii?!– zawołał Alek. – Nie mamy czasu na dyskusje! Musimy zawracać! – Na pewno będziemy wykonywać rozkazy – powiedział pan Hirst, chowając gwizdek do kieszeni. Alek stłumił jęk irytacji i odwrócił się do Kloppa. – Ile mamy czasu? – zapytał po niemiecku. – Na pokładzie nie ma już nikogo oprócz tych marynarzy w dziwnych mundurach. Może się to więc zacząć w każdej chwili. – Klopp oderwał okulary lornetki od oczu. – Jak damy całą wstecz na tym silniku, to zawrócimy najszybciej. – Cała wstecz od całej naprzód? – Alek pokręcił głową. – Choćbyś robił, co w twojej mocy, to nie będzie wyglądało na wypadek przy pracy. – Nie, ale mogę sprawić, że będzie to wyglądało na mój pomysł – powiedział Klopp, po czym złapał Alka za kołnierz i cisnął nim o pokład. Kiedy głowa Alka walnęła z całej siły o metalową podło­gę kapsuły silnikowej, przez chwilę zawirowały mu gwiazdy przed oczami. – Klopp! Co, do diabła, wyprą... Zgrzyt zębatek zagłuszył jego słowa, a cała kapsuła zadrżała w posadach. Powietrze nagle stanęło w bezruchu, kiedy me­chanizm śmigła zapluł, zakaszlał i zatrzymał się. – Co to ma znaczyć?! – krzyknął Hirst. Alek doszedł do siebie w chwili, kiedy Klopp zamachnął się kluczem na głównego inżyniera. Drugą ręką staruszek bezbłęd­nie zmienił bieg silnika na całą wstecz, a następnie nacisnął stopą pedał. Krztusząc się, wirnik obudził się do życia. Tym razem wcią­gał powietrze w drugą stronę. – Klopp, zaczekaj! – zawołał Alek. Starał się podnieść, ale kręciło mu się w głowie i ponownie opadł na kolano.

Niech to gęś kopnie! Jego człowiek naprawdę zrobił mu krzywdę! Hirst ponownie zadął w gwizdek – wydobywał z niego bar­dzo wysoki dźwięk – i Alek usłyszał skowyt wąchaczy wodoru. Wkrótce stado tych paskudnych stworzeń uderzy na nich jak huragan. Chłopak podniósł się i wyciągnął rękę po klucz. – Klopp, co ty najlepszego wyprawiasz? Mężczyzna zamachnął się na niego. – To musi wyglądać przekonująco! Klucz ze świstem przemknął tuż nad głową Alka. Chłopak uchylił się i znów z przekleństwem opadł na kolano. Czy ten Klopp zwariował? Pan Hirst sięgnął do kieszeni i wyciągnął pistolet na sprę­żone powietrze. – Nie! – krzyknął Alek, rzucając się do broni. Kiedy jego palce zacisnęły się na nadgarstku Hirsta, pistolet wystrzelił z ogłuszającym trzaskiem. Kula nie trafiła Kloppa, ale rykoszetowała w gondoli silnika, wywołując hałas przypominający dzwonek alarmowy. Coś kopnęło Alka w żebra, wywołując paroksyzm bólu w boku. Runął w tył, a jego palce zsunęły się z nadgarstka Hir-sta. Inżynier jednak nie podniósł ponownie broni. Hirst i Klopp z rozdziawionymi ustami wpatrywali się w bok Le-wiatana. Alek zamrugał, próbując odgonić ból, i popatrzył w tym sa­mym kierunku. Rzęski falowały wściekle niczym liście miotane wichrem. Olbrzymi bok statku zginał się tak, jak Alek jeszcze nie widział. Wokół nich zaczęła jęczeć rozciągająca się uprząż oraz strzelać liny takielunku. – Bestia wie, że jest w niebezpieczeństwie – powiedział Klopp. Alek patrzył zadziwiony, jak statek zwija się w kłębek w po­wietrzu. Nad ich głowami przesuwały się gwiazdy i wkrótce wielkie zwierzę zatoczyło pełny krąg. – Z powrotem cała naprzód... – zaczął Alek, lecz za bardzo go bolało, by mógł dokończyć. Wydawało się, jakby z każdym słowem dostawał kolejnego kopniaka w żebra. Spojrzał w dół, na dłoń przyciśniętą do lewego boku, i zobaczył krew wyciekającą spod palców.

Klopp przestawił już bieg silnika. Pan Hirst ściskał mocno pistolet, wciąż wpatrując się z zaskoczeniem w bok podnieb­nej bestii. – Paniczu, niech pan stąd idzie! – zawołał Klopp, starając się przekrzyczeć ponownie zaskakujące przekładnie silnika. – Tu wszystko jest z metalu. Błyskawica przeskoczy tędy. – Chyba nie jestem w stanie. Klopp odwrócił się. – Co...? – Zostałem postrzelony. Stary zostawił kontrolki i nachylił się do niego z oczami wielkimi jak spodki. – Zaniosę panicza. – Pilnujże silnika, człowieku! – udało się wykrztusić Al­kowi. – Ale paniczu... – zaczął Klopp, lecz jego słowa utonę­ły w elektrostatycznym skwierczeniu rozprzestrzeniającym się w powietrzu. Przekrzywiając się z bólem na bok, Alkowi udało się zerknąć do tyłu. Goeben malał coraz bardziej, ale działo Tesli jaśniało teraz oślepiającym blaskiem. Migotało jak maszyna spawacza, rzucając poszarpane cienie na ciemną toń morza. Koło Alka rzęski statku wciąż się gięły i falowały, pcha­jąc powietrze na podobieństwo milionów miniaturowych wioseł. Szybciej, Alek modlił się do wielkiej powietrznej bestii. U podstawy masztu uformował się wielki piorun kulisty. Zaczął szybko rosnąć, tańcząc na boki i połyskując, kiedy wspi­nał się coraz wyżej i wyżej. Gdy dotarł do szczytu, rozległ się ogłuszający huk. Szpony błyskawicy, olbrzymie, poszarpane, kostropate i przerażające, wystrzeliły z działa Tesli. Najpierw zakryły całe niebo rozgałęzieniami białego płomienia, a następnie skoczyły w stronę Lewiatana, jakby przyciągał je jego zapach. Błyskawi­ca rozpostarła wokół skóry podniebnej bestii ognistą pajęczy­nę, oślepiającą poświatę która skryła cały jej korpus. W jednej chwili łuk elektryczny przepłynął trzysta metrów od ogona do łba, skacząc z werwą po metalowych wspornikach podtrzymujących kapsułę silnika.

Cała kapsuła zaczęła trzeszczeć, zębatki i tłoki strzeliły na wszystkie strony jasnymi płomykami. Alka przytrzymywała niezwykła niewidzialna siła, a każdy jego mięsień napiął się do granic wytrzymałości. Dłuższą chwilę błyskawica wyduszała z niego ostatnie tchnienie. W końcu jej moc spadła i chłopak osunął się na metalowy pokład. Silnik znów zakaszlał i zamilkł. Alek poczuł dym i usłyszał niepokojące dudnienie w piersi. Żebra bolały go przy każdym uderzeniu serca. – Paniczu? Słyszy mnie panicz? Zmusił się do otwarcia oczu. – Nic mi nie jest, Klopp. – Jestem odmiennego zdania – odparł stary. – Zaniosę panicza do gondoli. Klopp objął go potężnym ramieniem i uniósł, wywołując nową falę potwornego bólu. – Rany boskie, uważaj! To bardzo boli! Alek zachwiał się oszołomiony bólem. Pan Hirst nie po­magał mu, wodząc jedynie nerwowym wzrokiem po kadłubie Lewiatana za jego plecami. W przedziwny sposób statek powietrzny nie zajął się og­niem. – Jak silnik? – zapytał Alek. Klopp pociągnął nosem i pokręcił głową. – Wszystkie przewody się usmażyły, podobnie, zdaje się, na sterburcie. Alek odwrócił się do Hirsta. – Straciliśmy silniki. Może jednak schowa pan już ten pistolet. Główny inżynier wpatrywał się w broń. Schował ją po chwili i wyciągnął gwizdek. – Wezwę chirurga. Powiedz swojemu buntowniczemu przy­jacielowi, żeby cię położył. – Mój „buntowniczy przyjaciel" właśnie ocalił waszą... – zaczął Alek, lecz opanowała go nowa fala nudności. – Pozwól mi usiąść – wymamrotał do Kloppa. – On mówi, że ściągnie tu lekarza.

– Ale to on panicza postrzelił! – Tak, ale celował w ciebie. A teraz, proszę, połóż mnie. Posyłając nieprzyjazne spojrzenie Hirstowi, Klopp delikat­nie oparł Alka o pulpit sterowniczy. Kiedy Alek złapał już od­dech, zerknął na bok statku. Rzęski w dalszym ciągu falowały jak łan trzciny podczas burzy. Nawet pozbawiona silników, wielka bestia wciąż oddalała się od okrętów. Alek spojrzał w stronę rufy przez nieruchome łopaty wir­nika. Okręty odpływały, wypuszczając kłęby dymu z kominów. – To dziwne – powiedział. – Zdaje się, że nie mają ochoty nas wykończyć. Klopp pokiwał głową. – Wróciły na dawny kurs, północ północny wschód. Chyba się ich gdzieś spodziewają. – Północ północny wschód – powtórzył Alek. Wiedział, że to ma jakieś znaczenie. Wiedział też, że teraz powinien się mar­twić tym, że Lewiatan dryfuje na południe, oddalając się od Konstantynopola. Ale miał wystarczająco duże problemy z oddychaniem.

ROZDZIAŁ 4 Deryn podnosiła się wolno, starając się mruganiem wy­płoszyć czerwone mroczki z oczu. Niech to papuga zadziobie, normalna błyskawica! To właś­nie wystrzeliło z okrętu chrzęstów i rzuciwszy się do góry, trafiło każdy kawałek metalu na górnym pokładzie Lewiatana. Wyciągarka Huxleya zaiskrzyła oślepiającym snopem białych okruchów, co niemal pozbawiło ją przytomności. Deryn rozejrzała się przerażona perspektywą płomieni bu­chających tuż przy membranie. Ale wszędzie panowały ciem­ności, z wyjątkiem poszarpanych mroczków rozbłyskujących jej pod powiekami. Najwyraźniej wąchacze przed bitwą spi­sały się na medal. Ani krztyna wodoru nie ulatniała się spod skóry. Wtedy sobie przypomniała – Lewiatan zawrócił w samą porę, a cały statek skręcił się jak pies goniący za swoim ogonem. Wodór... Spojrzała w niebo i szczęka jej opadła. Wisiał tam Newkirk, machając wściekle rękami, a Huxley nad jego głową płonął niczym olbrzymi bożonarodzeniowy pudding nasączony brandy. Deryn poczuła mdłości, tak jak podczas setek koszmarów sennych, gdy przypominała sobie wypadek taty, tak podobny do tego, co działo się teraz na jej oczach. Huxley szarpał linę, niesiony coraz wyżej żarem płomieni, i kręcił korbą wyciągarki. Ale chwilę później pozbawiona wodoru podniebna bestia zaczęła opadać. Newkirk rzucał się w uprzęży pilota wciąż w przedziwny sposób żywy. Wtedy Deryn zobaczyła w blasku gwiazd mgiełkę wokół Huxleya. Newkirk wylał wodę balastową, żeby ocalić się przed spaleniem. Mądry chłopak.

Martwy korpus bestii wydymał się jak poszarpany spado­chron, ale opadał szybko. Huxley był o trzysta metrów nad nimi i jeśli ominie górny pokład Lewiatana, spadnie kolejne trzysta metrów, zanim lina szarpnie i zatrzyma go. Ten spadek musi być jak najkrótszy. Deryn sięgnęła do korby... ale zamarła. Czy prąd mógł się tu utrzymać? – Dummkopf! – zaklęła po chrzęstowemu i zmusiła się, by chwycić metalową rączkę. Nie wystrzeliły z niej iskry, więc zaczęła kręcić ile sił. Ale Huxley spadał szybciej, niż była w stanie go ściągać. Lina za­częła się wić po grzbiecie Lewiatana, skręcając się i zaplątując w nogi lotników i przebiegających wąchaczy. Wciąż kręcąc korbą jak oszalała, Deryn spojrzała w górę. Newkirk wisiał bezradnie pod spalonym korpusem, który od­dalał się teraz od statku. Silniki zamarły, podobnie jak zgasły szperacze. Załoga za pomocą elektrycznych latarni przywoływała nietoperze i ja­strzębie – urządzenie chrzęstów rozwaliło wszystko doku­mentnie. Ale jeśli statek był pozbawiony mocy, dlaczego wiatr znosił Newkirka? Czy nie powinni dryfować jednostajnie? Deryn spojrzała w dół, na bok statku, i oczy zrobiły jej się okrągłe. Rzęski wciąż się ruszały, wciąż unosiły Lewiatana z dala od niebezpieczeństwa. – A to ci dopiero zagwozdka – mruknęła. Zwykle wodorowy stwór, pozbawiony silników, tylko dryfo­wał. Oczywiście podniebna bestia zachowywała się naprawdę dziwnie od ich katastrofy w Alpach. Wszyscy starzy członkowie załogi mówili, że wypadek w Alpach – czy też raczej silniki chrzęstów – namieszały biedactwu pod sufitem. Ale nie było czasu na roztrząsanie tego. Newkirk sunął po niebie kilkadziesiąt metrów dalej, na tyle blisko, że Deryn wi­działa jego osmaloną twarz i przemoczony mundur. Ale naj­wyraźniej się nie ruszał. – Newkirk! – krzyknęła.

Dłoń miała już poranioną od korby. Ale przeleciał obok, nie odpowiedziawszy. Zwoje luźnej liny zaczęły chrzęścić jak gniazdo żmij ułożo­ne na górnym pokładzie. Huxley ciągnął za sobą linę, znikając poniżej statku. – Usunąć te liny! – krzyknęła Deryn, machając do lotnika stojącego pośród tych pełzających zwojów. Mężczyzna odskoczył, lecz lina uderzyła go w kostki, starając się i jego ściągnąć na dół. Deryn znów złapała korbę, aż lina, napięta do granic wy­trzymałości, trzasnęła z głośnym jękiem. Dziewczyna zacisnęła hamulec i sprawdziła oznaczenie długości – było nieco ponad sto pięćdziesiąt metrów. Lewiatan mierzył od góry do dołu jakieś sześćdziesiąt me­trów, więc Newkirk wisiał około dziewięćdziesięciu metrów poniżej statku. Przypięty do siedzenia pilota prawdopodobnie żył. Chyba że dopadł go ogień albo szarpnęło nim za mocno przy zatrzymaniu... Deryn wzięła głęboki wdech, starając się powstrzymać drże­nie rąk. Nie potrafiła go wciągnąć na pokład. Wyciągarka służyła do regulowania wysokości napełnionego wodorem Huxleya, a nie do wciągania bezwładnej masy. Deryn zeszła po boku stworzenia, trzymając się takielunku i kierując śladem liny holowniczej. Z boku statku dostrzegła jedynie ciemną sylwetkę Huxleya łopoczącą ponad białymi grzywami fal. – Niech to pająk pokąsa – zamruczała do siebie. Woda była o wiele bliżej, niż się spodziewała. Lewiatan tracił wysokość. Oczywiście – wielka podniebna bestia starała się odszukać najmocniejszy wiatr, żeby odlecieć jak najdalej od niemieckich okrętów. Nie interesował jej los biednego poparzonego New-kirka, który uderzy wkrótce o powierzchnię wody. Ale oficerowie mogli zarządzić zrzucenie balastu i podnieść statek wbrew jego woli. Deryn wyciągnęła gwizdek marynarski i zagwizdała, żeby przywołać jaszczurkę kurierską, po czym znów spojrzała na Huxleya. Nie widziała, żeby się tam cokolwiek ruszało. Newkirk w naj­lepszym razie był ogłuszony. A poza tym nie miał odpowied­niego sprzętu, żeby

wspiąć się po linie. Nikt się nie spodzie­wał, że ktoś będzie się musiał wspinać ze stworzenia, które się wznosi. Gdzie jest ta w łuskę czesana jaszczurka? Dostrzegła jedną, pełznącą przez membranę, i zagwizdała na nią. Ale stwo­rzenie tylko spojrzało na nią i wybełkotało coś o awarii elek­trycznej. – No pięknie – zaklęła pod nosem. Błyskawica chrzęstów pomieszała małym stworzonkom rozumki! A ciemna woda zbliżała się z każdą chwilą. Musiała sama uratować Newkirka. Deryn przeszukała kieszenie swego kombinezonu lotnicze­go. Na lekcjach pilotażu pan Rigby uczył ich, jak takielunkowi „obkładają" linę, co było w Siłach Powietrznych żargonowym określeniem na takie zsuwanie się po linie, aby nie skręcić kar­ku. Znalazła kilka karabińczyków i wystarczająco dużo liny, by zrobić parę węzłów antypoślizgowych. Po przymocowaniu klamry bezpieczeństwa do liny Huxleya Deryn mocno skręciła karabińczyk. Nie mogła się owinąć liną, bo waga martwego Huxleya przecięłaby ją na pół. Ale po chwili zastanowienia przypięła dodatkowe karabińczyki do uprzęży i wpięła w nie linę. Pan Rigby nie pochwaliłby tej metody, pomyślała, odpycha­jąc się mocno stopami od membrany. Zjechała, zatrzymując się co kilka metrów, bo tarcie o ka­rabińczyki nie pozwalało posuwać się za szybko. Ale lina za­grzała jej się pod rękawicami, jej włókna zapiekały się, ilekroć przystawała. Deryn miała wątpliwości, czy producenci tej liny przewidzieli ciężar martwego Huxleya i dwóch kadetów. Morze huczało w dole, wiatr robił się coraz chłodniejszy, bo słońce już całkiem zaszło. Szczyt wysokiej fali uderzył w okla­pła membranę Huxleya, co zabrzmiało jak odgłos strzału. – Newkirk! – krzyknęła Deryn i chłopak poruszył się na siedzeniu pilota. Poczuła gwałtowną ulgę – żył. Nie tak jak tato.

Opuściła się jeszcze kilka metrów, a lina syczała jak wście­kła, przesycając słone powietrze swądem spalenizny. Ale jej buty wylądowały miękko na oklapłej membranie martwego zwierzęcia, które pachniało dymem i solą niczym upieczona nad paleniskiem meduza. – Gdzie ja jestem, do stu par beczek suchego piasku? – wy­mamrotał Newkirk prawie niesłyszalnie wśród ryku fal. Miał przypalone włosy, a twarz i dłonie osmalone od dymu. – Jedną nogą w cholernym morzu, gdybyś chciał wiedzieć! Możesz się ruszyć? Chłopak wpatrywał się w poczerniałe dłonie i poruszał palcami. Następnie wypiął się z uprzęży i stanął niepewnie na ramie krzesełka. – Tak. Tylko mnie trochę przypiekło. – Przebiegł palcami po tym, co zostało z jego włosów. – Możesz się wspinać? – zapytała Deryn. Newkirk patrzył na ciemne brzuszysko Lewiatana. – Tak, ale to zajmie cały miesiąc! Nie mogłeś kręcić szybciej? –Mógłbym, gdybyś spadał wolniej! – odkrzyknęła Deryn. Odpięła dwa karabińczyki i wcisnęła mu je do rąk wraz z niedużym zapasem liny. – Przypnij się do węzłów antypośliz-gowych. A może nie pamiętasz zajęć pana Rigby'ego? Newkirk popatrzył na karabińczyki, a potem spojrzał w gó­rę, na odległy statek. – Tak, pamiętam. Ale nigdy nie myślałem, że będziemy się tak daleko wznosić. „Wznoszenie się" oznaczało oczywiście w żargonie Sił Po­wietrznych wspinanie się po linie bez skręcenia karku. Palce Deryn szybko poradziły sobie z liną. Węzeł antypoślizgowy sunął gładko w górę liny, ale trzymał ciężar bez zarzutu. W ten sposób wraz z Newkirkiem będzie się mogła zatrzymywać i ro­bić chwile przerwy bez konieczności napinania mięśni i po­wstrzymywania się przed zsuwaniem. – Ty idź pierwszy – rozkazała. Gdyby Newkirk się ześliznął, mogłaby go zatrzymać.

Podciągnął się, po czym sprawdził wytrzymałość węzłów, zwisając bezwładnie z liny. – To działa! – Jasne. Jutro zdobywamy Mount Everest! Kiedy to mówiła, kolejna fala trzasnęła w Huxleya, obryzgując ich wodą. Deryn straciła równowagę, ale jej węzeł wy­trzymał. Wypluła słoną wodę i wrzasnęła: – No ruszaj się, Dummkopf. Statek traci pułap! Newkirk zaczął się wspinać, zapierając się stopami i podcią­gając na rękach. Wkrótce dotarł na tak bezpieczną wysokość, że Deryn mogła zostawić martwego Huxleya. Kolejna fala walnęła z całej siły w martwe stworzenie, napinając linę tak, że Newkirk zsunął się i prawie wylądował jej na głowie. Gdyby Lewiatan opadł nieco niżej, truchło zwierzęcia ciągnęłoby się po wodzie. Napełniona membrana naprężyłaby linę tak, jakby wlekli beczkę piasku. Wystarczyłoby, żeby lina pękła... Musiała odciąć Huxleya. – Wyżej! – krzyknęła i zaczęła się wspinać jak opętana. Jakieś sześć metrów nad Huxleyem Deryn zatrzymała się tuż nad mocno przypieczonym kawałkiem liny. Wyjęła swój nóż, sięgnęła w dół i zaczęła przecinać włókna. Lina była nie­zwykle gruba, ale kiedy kolejna potężna fala uderzyła w stwo­rzenie, włókna zaczęły się błyskawicznie rozplątywać i w końcu pękła. Zostali pozbawieni balastu martwego stworzenia, który ściągał ich w dół. Nagle wicher zaczął nimi rzucać nad czarną tonią. Zaskoczony Newkirk aż krzyknął. – Przepraszam! – odkrzyknęła Deryn. – Powinnam cię uprzedzić. Ale pozbawiona ciężaru Huxleya lina nie miała prawa pęk­nąć... raczej. Znów zaczęła się wspinać, po raz setny żałując, że nie ma tak silnych ramion jak chłopak. Ale wkrótce fale przestały za­grażać jej dyndającym w powietrzu butom.

W połowie drogi Deryn przystanęła na dłużej, przeczesując wzrokiem mroczny horyzont w poszukiwaniu niemieckich okrętów. Nigdzie ich nie dostrzegła. Może zbliżała się do nich Royal Navy i dlatego te jednostki pierzchły. Ale Deryn nie widziała nawet śladu okrętów. Jedy­nym kształtem na powierzchni było truchło Huxleya, samotna czarna plama na falach.

– Biedne stworzonko – powiedziała, drżąc. Cały statek z załogą mógł tak skończyć – spalony na węgiel, samotny jak miotany falami ciemnej toni kawałek drewna. Gdyby wąchacze wodoru przeoczyły jeden wyciek albo gdy­by Lewiatan nie okręcił się w samą porę, już dawno byłoby po nich. – Żeby tak te chrzęsty zardzewiały – wymamrotała Deryn. – Sami teraz robią sobie błyskawice. Zamknęła oczy, by odgonić ponure wspomnienia, ryk pa­lącego skórę żaru i zapach spalonego ciała. Tym razem jej się udało. Ogień nie strawił kochanej osoby. Deryn ponownie się wzdrygnęła, po czym znów zaczęła się wspinać.

ROZDZIAŁ 5 – To jest kategorycznie nie do przyjęcia! – krzyknęła dok­tor Barlow. – Prze...przepraszam panią – wybełkotał wartownik. – Ale kapitan powiedział, że ten chłopak od chrzęstów nie może przyjmować gości. Deryn pokręciła głową – wartownik już się łamał. Stał przy­party do drzwi kajuty Alka i pot ściekał mu po czole. – Nie jestem żadnym gościem, ty imbecylu – powiedziała doktor Barlow. – Jestem lekarzem i przyszłam zobaczyć rannego pacjenta! Tazza zastrzygł uszami, usłyszawszy ostry ton swojej pani, i wydał nawet z siebie ciche warknięcie. Deryn ścisnęła nieco mocniej jego smycz. – Ciii, Tazza. Nie gryziemy. – Ale chirurg już go widział – pisnął wartownik, wpatrując się rozwartymi szeroko oczami w tygrysa tasmańskiego. – Po­wiedział, że chłopak ma tylko posiniaczone żebro. – Poza głębokim wstrząsem bez wątpienia – stwierdziła doktor Barlow. – A może nie zauważyłeś naszego ostatniego zetknięcia z olbrzymim ładunkiem elektrycznym? – Naturalnie, że zauważyłem, psze pani. – Wartownik przełknął ślinę, wciąż nerwowo zerkając na Tazzę. – Ale kapitan powiedział wyraźnie... – Czy wyraźnie zakazał lekarzom spotkań z pacjentem? – No nie. Daj, chłopie, spokój, pomyślała Deryn. Nieważne było, że doktor Barlow jest specjalistą – twórcą sztucznych stworzeń – a nie jakimś prowincjonalnym konowałem od lewatywy i aspi­ryny. I tak zobaczy się z tym pacjentem w ten czy inny sposób. Deryn miała nadzieję, że Alkowi naprawdę nic nie jest. Bły­skawica chrzęstów zatańczyła po całym statku, ale najgorzej musiało być w kapsułach silnikowych, bo tam wszystko było z metalu... Cóż, może prawie najgorzej. Newkirk miał spalo­nych połowę włosów i guza wielkości piłki do krykieta. Ale jak doszło do stłuczenia żebra u Alka? Nie wyglądało to na uraz powstały w wyniku wstrząsu elektrycznego.

W końcu wartownik poddał się i czmychnął uzgodnić to z oficerem dyżurnym, mówiąc, że ufa, iż doktor Barlow poczeka do jego powrotu. Naturalnie, zawiódł się srodze, bo od razu otworzyła drzwi na oścież. Alek leżał w łóżku i miał obandażowane żebra. Był blady jak ściana, a jego ciemnozielone oczy błyszczały w świetle poranka wpadającym już przez bulaje. – Niech mnie ośmiornica pożre! – krzyknęła Deryn. – Blady jesteś jak larwa mącznika. Wątły uśmiech pojawił się na twarzy chłopca. – Też się cieszę, że cię widzę, Dylan. I panią, doktor Barlow. – Dzień dobry, Alek – odezwała się specjalistka. – Ale jesteś blady, wiesz? Jakbyś stracił nieco krwi. Dziwny to objaw porażenia prądem.

Alek skrzywił się, kiedy usiłował wyprostować się na łóżku. – Obawiam się, że ma pani rację. Pan Hirst mnie postrzelił. – Postrzelił cię?! – wykrzyknęła Deryn. Alek pokiwał głową. – Na szczęście z tej waszej cienkiej wiatrówki. Doktor Busk powiedział, że kula trafiła w żebro i odbiła się od niego, ale nic nie jest złamane, po części dzięki strojowi ochronnemu do fechtunku. Wkrótce będę mógł chodzić. Deryn wpatrywała się w bandaże. – Ale za co on, u diaska, cię postrzelił? – Celował w Kloppa. Mieli takie... nieporozumienie. Klopp uświadomił sobie, co się święci – że to jest działo Tesli – i po­stanowił nas zawrócić.

– Działo Tesli? – powtórzyła doktor Barlow. – Od nazwiska tego niegodziwca Tesli? – Tak twierdzi Klopp – odparł Alek. – Ale to przecież nie wy, chrzęsty, nas zawróciliście – po­wiedziała Deryn. – Wszyscy mówią, że bestyjka zawróciła sa­ma, bo się wystraszyła. Alek pokręcił głową. – Najpierw Klopp dał całą wstecz, a potem stworzenie po­szło w jego ślady. Zdaje się, że Lewiatan ma więcej rozumu niż wszyscy jego oficerowie. – Mówisz, że mieli „nieporozumienie"? – zapytała doktor Barlow. – Chcesz powiedzieć, że zmieniliście kurs bez rozkazu? – Nie było czasu czekać na rozkaz – odparł chłopak. Deryn stłumiła jęk. Nic dziwnego, że przed drzwiami kajuty stał wartownik. – To mi pachnie buntem – powiedziała cicho. – Ale ocaliliśmy statek. – Tak, lecz nie można nie słuchać rozkazów tylko dlatego, że oficerowie mają kuku na muniu. Szczególnie podczas bitwy... za to grozi szubienica! Alek wytrzeszczył oczy i w kajucie na chwilę zaległa cisza. Doktor Barlow odchrząknęła. – Proszę nie denerwować mojego pacjenta, panie Sharp. Nie jest członkiem załogi, podobnie zresztą jak ja, i nie podlega waszej brutalnej militarnej władzy. Deryn zmilczała. Wątpiła, czy kapitan Hobbes tak to po­strzega. Prawdopodobnie martwił go fakt, że odkąd chrzęsty stanęli na pokładzie, ignorowali mostek i pilotowali tak, jak im się podobało. Zmiana kursu to nie było zwykłe dokazywanie czy nauka fechtunku podczas wachty. To był bunt, bez dwóch zdań. Specjalistka usiadła dwornie na jedynym krześle w kajucie i pstryknęła palcami na Tazzę, żeby do niej podszedł.

– Posłuchaj, Alek – zaczęła, głaszcząc pasiasty bok swojego zwierzęcia. – Mówisz, że Klopp obsługiwał silnik. A więc ten cały „bunt" to nie był twój pomysł? Chłopak zastanawiał się chwilę. – Raczej nie. – W takim razie, błagam, powiedz, dlaczego to ciebie trzymają pod strażą? – Kiedy pan Hirst wyciągnął pistolet, starałem się mu go odebrać. Deryn zamknęła oczy. Ręka podniesiona na oficera ko­lejny zarzut zagrożony stryczkiem. – Bardzo to było szlachetne z twojej strony – stwierdziła doktor Barlow. – Ten statek nie uleciałby zbyt daleko bez na­uczyciela mechaniki, prawda? – Gdzie jest teraz Klopp? – zapytał Alek. – Myślę, że w pace – odparła Deryn. –I nie pracuje przy silnikach, a tym samym jeszcze bardziej opóźnia moją misję. – Doktor Barlow wstała, pro­stując fałdy sukni. – Nie martw się o mistrza Kloppa, Alek. Teraz, gdy znam wszystkie fakty, jestem pewna, że kapitan też przejrzy na oczy. – Podała smycz Deryn. – Proszę, niech pan wyprowadzi Tazzę, a potem zajrzy do jajek, panie Sharp. Nie dowierzam panu Newkirkowi, szczególnie z głową spuchnię­tą jak arbuz. – Odwróciła się. – Prawdę mówiąc, najbardziej bym sobie życzyła, żebyś to ty doglądał jajek, Alek. Proszę cię, wracaj szybko do zdrowia. – Dziękuję, psze pani. Postaram się – odparł chłopak. – Ale jeśli nie ma pani nic przeciwko, to czy Dylan może jeszcze zostać trochę? Specjalistka przyjrzała się uważnie obojgu, po czym uśmiechnęła się do nich. – Oczywiście. Może nawet będziesz w stanie rozruszać pa­na Sharpa opowieścią o tym, co wiesz na temat tego... działa Tesli? Znam trochę wynalazcę tego urządzenia, które wydaje się niezwykle ciekawe. – Obawiam się, że nie wiem zbyt wiele... – zaczął Alek, lecz doktor Barlow zdążyła już zniknąć za drzwiami.

Deryn stała chwilę w milczeniu, nie wiedząc, od czego za­cząć. Może od tego chrzęstowego ustrojstwa na błyskawice? Albo od tego, jak Newkirk niemal usmażył się na frytkę? A mo­że też od grożących Alkowi sądu wojskowego i stryczka? Wtedy jej wzrok spoczął na bandażach i ogarnęła ją strasz­liwa myśl. Gdyby pistolet wypalił nieco wyżej, Alek mógłby zginąć. – Czy postrzał bardzo boli? – zapytała. – Jakby cię koń kopnął. – Hmmm. Nigdy nie byłem na tyle głupi, żeby do tego do­puścić. – Ja też nie. – Alek uśmiechnął się blado. – Ale tak się mniej więcej czuję. Zamilkli, a Deryn zaczęła się zastanawiać, jak to się mogło tak szybko posypać. Zanim Newkirk spostrzegł okręty, miała nadzieję, że Alek zostanie jednak na Lewiatanie. Jednak nie myślała nawet, że będzie ranny leżał w łóżku czy też siedział zakuty w kajdany za bunt, nie mówiąc już o tym, że jedno i drugie. – Drugi raz ktoś do mnie strzelał – powiedział Alek. – Pamiętasz tych żołnierzy na zeppelinie? Deryn wolno pokiwała głową. Jeszcze w Alpach głupie książątko skoczyło w sam środek bitwy, wprost pod lufę ka­rabinu maszynowego. Uratował go jedynie wyciek wodoru, wskutek którego niemieccy strzelcy podpalili własny statek po­wietrzny. – Być może nie była mi pisana śmierć – powiedział. – Tak samo jak zeszłej nocy. – No tak, a może po prostu miałeś cholerne szczęście. – Chyba tak – rzekł Alek. – Naprawdę myślisz, że nas po­wieszą? Deryn zastanowiła się chwilę, po czym wzruszyła ramio­nami. – Zdaje się, że w przepisach nie ma nic na ten temat. Nigdy wcześniej nie mieliśmy chrzęstów na pokładzie. Ale oni słuchają specjalistki z powodu jej dziadka. Alek znów się skrzywił. Deryn zastanawiała się, czy to z bó lu, czy też dlatego, że doktor Barlow jest krewną samego Karola Darwina. Mimo

przebywania na żywym statku powietrznym chrzęsty z zabobonną trwogą odnosili się do nici życia i sztucz­nych zwierząt. – Powinniśmy się byli zbuntować – powiedział Alek. – I skończyć tę bezsensowną bitwę, zanim się zaczęła. Klopp i ja rozważaliśmy zatrzymanie silników w taki sposób, żeby wyglądało to na awarię. – Cóż, intencje to nie to samo co czyny – stwierdziła De-ryn, zapadając się na krześle. Chodziły jej po głowie o wiele bardziej szalone myśli niż jakiś tam bunt. Miała ochotę po­wiedzieć Alkowi, że jest dziewczyną, albo spuścić lanie doktor Barlow – to ostatnie szczególnie. Najtrudniej było trzymać język za zębami, tak żeby nikt nie poznał twoich myśli. – A po­za tym – ciągnęła – nie słyszałem nic o buncie, więc pewnie oficerowie trzymają gębę na kłódkę. Może kapitan chce ci od­puścić, ale tak, żeby nie wyjść na mięczaka. Wszyscy myślą, że nasze podniebne stworzenie samo zawróciło ze strachu przed działem chrzęstów. – Ależ ono naprawdę zawróciło. Musiało wyczuć zapach błyskawicy... wiedziało, że się spalimy. Deryn znów wzruszyła ramionami, tak jak robiła, ilekroć uświadamiała sobie, jak było blisko. Wciąż miała przed oczyma Huxleya płonącego jak balon taty. – Ale Newkirk żyje – powiedziała do siebie cicho. – Co proszę? Deryn odchrząknęła. Nie chciała, żeby zabrzmiało to jak dziewczęcy pisk. – Powiedziałem, że silniki nie działają. Statek zupełnie zwa riował i myśli, że wciąż musi uciekać przed tym całym Teslą. Jesteśmy w połowie drogi do Afryki! Alek zaklął. – Myślę, że te okręty już tam są. – Co, w Afryce? – Nie, Dummkopf... w Konstantynopolu. – Wskazał stół w kajucie. – W szufladzie jest mapa. Zechcesz mi ją podać? – Ależ w tej sekundzie, wasza księciowatość – odparła De-ryn, rzucając się wręcz, by podać mapę. Cały Alek, myśli o ma­pach i planach, choć leży ranny z widmem stryczka nad sobą.

Usiadła koło niego na łóżku, wygładzając zwój papieru. Był opisany w języku chrzęstów, ale widziała, że to mapa Morza Śródziemnego. – Okręty kierowały się na północ, na Morze Egejskie – powiedział Alek. – Widzisz? Wodząc palcem, Deryn śledziła kurs Lewiatana z połu­dniowych Włoch, aż odnalazła punkt, w którym starli się z Goebenem i Breslau – niemal w prostej linii na południe od Konstantynopola. – Tak, płynęli tu. – Wskazała Dardanele, wąską połać wodną prowadzącą do starożytnego miasta. – Ale skoro płynęli na północ, to uwięzną w cieśninie jak mucha w butelce. – A jeśli zamierzają tam zostać? Deryn pokręciła głową. – Imperium Osmańskie wciąż zachowuje neutralność i okręty nie mogą się kręcić koło neutralnego portu. Doktor Barlow mówi, że będziemy mogli zostać w Konstantynopolu jedynie dwadzieścia cztery godziny. Takie same zasady z pewnością odnoszą się do Niemców. – Ale czy nie mówiła też, że Turcy byli wściekli na Brytyj­czyków? Za to, że ukradli im ich okręt? – No, tak – powiedziała Deryn, po czym wymamrotała: – Ale to była przecież tylko pożyczka. Jednak, prawdę mówiąc, to była najzwyklejsza kradzież. Brytyjska stocznia ukończyła budowę nowego drednota dla marynarki tureckiej wraz z wielką, towarzyszącą jej istotą, jakimś krakenem nowego typu. Zapłacono zarówno za okręt, jak i za stworzenie, ale kiedy wybuchła wojna, pierwszy lord Admiralicji postanowił zatrzymać jednostkę i stworzenie, przy­najmniej do końca konfliktu. Pożyczka czy kradzież, wywołało to taką dyplomatyczną burzę, że wysłano doktor Barlow i Lewiatana celem jej zaże­gnania. W jakiś sposób remedium na to miały stanowić owe tajemnicze jaja w narzędziowni. – A więc Turcy mogą pozwolić okrętom zostać – powiedział Alek. – Choćby po to, by odegrać się na waszym lordzie Churchillu. – No, ale to by wszystko pogmatwało, prawda? Alek pokiwał głową.

– Oznaczałoby to nawet zwiększenie liczby Niemców w Kon­ stantynopolu. Mogłoby też przeciągnąć Turków na stronę chrzęstów! To działo Tesli na Goebenie jest całkiem przeko­nującym argumentem. – Tak, mnie przekonało – powiedziała Deryn. Nie chciałaby przebywać w jednym miejscu z takim urządzeniem. – A co będzie, jeśli Turcy zamkną Dardanele dla floty bry­tyjskiej? Deryn przełknęła ślinę. Rosyjska armia potrzebowała mnó stwa pożywienia, z którego większość dostarczano morzem. Jeśli zostaną odcięci od swoich darwinistycznych sprzymie­rzeńców, Rosjan czeka długa zima. – Ale jesteś pewien, że okręty kierowały się właśnie w tę stronę? – Nie. jeszcze nie. – Podniósł swe ciemne oczy znad ma­py. – Dylan, czy możesz wyświadczyć mi przysługę? W t a j e m n i c y? Przełknęła ślinę. – To zależy, co to takiego. – Chcę, żebyś przekazał wiadomość.

ROZDZIAŁ 6 – Cholerne książęta, pieska ich niebieska – mamrotała, ciągnąc Tazzę po korytarzach statku. Niemal nie zmrużyła oka zeszłej nocy, opiekując się Newkir-kiem, a jeszcze trzeba było wyjść z Tazzą. Na dodatek musiała wciąż doglądać drogocennych jaj doktor Barlow. Tymczasem zamiast wykonywać swoje obowiązki, przekazywała tajne wia­domości między chrzęstami. Pomagała wrogowi podczas wojny. Bunt to był przy tym mały pryszcz. Zbliżając się do kabiny, Deryn zaczęła powtarzać sobie w myślach wymówki i wyjaśnienia: Właśnie chciałam spytać naszego przyjaciela, hrabiego, czy mu czego nie potrzeba. Wy­konuję tajną misję zleconą przez kapitana. Ktoś musiał pilno­wać tych buntowniczych chrzęstów, a to najlepszy sposób! Ale wszystkie były cienkie jak oklapła meduza. Zdawała sobie sprawę, dlaczego przystała na prośbę Alka. Wyglądał tak bezradnie, kiedy tam leżał, blady i w bandażach, nie znając dnia ani godziny, bo mogli go za chwilę powiesić, następnego dnia o świcie. Przy tym wszystkim jeszcze ciężej było jej zignorować jego prośbę. Deryn wzięła głęboki wdech i zastukała do kajuty. Po dłuższej chwili w drzwiach stanął wysoki mężczyzna w mundurze. Spojrzał na nią i na Tazzę z wysokości swego szpiczastego nosa, nie mówiąc ani słowa. Deryn zastanawiała się, czy ma się skłonić, no bo to w końcu hrabia. Jednak Alek był księciem, co brzmiało o wiele poważniej, a nikt się mu nie kłaniał. – O co chodzj? – zapytał w końcu mężczyzna. – Miło mi pana widzieć, panie... eee, hrabio Volger. Jestem kadet Dylan Sharp. – Wiem, kim pan jest. – No właśnie. Bo ja i Alek fechtowaliśmy i w ogóle. Jeste­śmy przyjaciółmi. – To pan jest tym idiotą, który przystawił Alkowi nóż do gardła.

Deryn przełknęła ślinę, bardzo pragnąc, by w końcu roz­wiązał jej się język. Przecież tylko udawała, że bierze Alka jako zakładnika tam, w Alpach, by zmusić chrzęstów do negocjacji i nie dopuścić, by wysadzili cały statek. Ale pod pełnym wyższości spojrzeniem mężczyzny nie zdo­była się na żadne wyjaśnienia. – Tak, to byłem ja. – Udało się. – Ale zrobiłem to wyłącznie, żeby zwrócić na siebie waszą uwagę. – Udało się panu. – Poza tym przystawiłem nóż tępą stroną, dla pewności! – Rozejrzała się po korytarzu. – Czy ewentualnie mógłbym wejść? – Po co? – Mam wiadomość od Alka. Tajną. Na te słowa kamienna obojętność hrabiego Volgera nieco odtajała. Lewa brew wygięła mu się do góry i w końcu cofnął się od drzwi. Chwilę później Deryn weszła do środka z Tazzą, a tygrys tasmański zaczął obwąchiwać buty hrabiego. – Co to za stworzenie? – zapytał mężczyzna, robiąc kolejny krok w tył. – Och, to tylko Tazza. Jest nieszkodliwy – odparła Deryn, ale przypomniała sobie, jakich szkód narobił w kabinie specja­listki. – No, chyba że zmieniłby się pan w zasłony, które można byłoby poszarpać, ale najwyraźniej to wykluczone. Odchrząknęła, czując się jak idiotka. Wyniosły, chłodny styl bycia tego mężczyzny poważnie zaburzył działanie jej aparatu mowy. – Czy powtórzy nasze słowa? – Kto, Tazza? Słowa?– Deryn parsknęła śmiechem. – To nie jest jaszczurka kurierska. To naturalne stworzenie, tygrys tasmański. Doktor Barlow podróżuje z nim stale, chociaż, jak pan widzi, to głównie j a mam go na głowie. Nieważne, mam wiadomość od... Volger uciszył ją, podnosząc dłoń, a następnie zerknął na wyloty rur wystających ze ściany kabiny. Z jednej z nich wy­chylała łepek jaszczurka kurierska i hrabia musiał klasnąć, żeby ją przepłoszyć.

– Te bezeceństwa czają się wszędzie – mruknął. – Zawsze słuchają. Deryn wywróciła oczami. Pozostali członkowie ekipy Alka byli jeszcze bardziej nieufni wobec tych istot niż on. Najwy raźniej myśleli, że wszystkie stworzenia na pokładzie tylko czyhają, żeby się na nich rzucić. – Tak, proszę pana. Ale jaszczurki jedynie przenoszą wia­domości. Nie podsłuchują. – A skąd może pan mieć pewność? To już było prawdziwie kretyńskie pytanie. Jaszczurki ku­rierskie co jakiś czas przypadkowo powtarzały strzępy rozmów, szczególnie po ostatnim porażeniu prądem z działa Tesli. Ale to nie było to samo co podsłuchiwanie, prawda? Wtedy przypomniała sobie, jak hrabia Volger udawał, że nie mówi po angielsku, kiedy wszedł na pokład, licząc na to, że pozna jakieś tajemnice. Oraz jak doktor Barlow użyła tego samego fortelu, udając, że nie zna niemieckiego. Nic dziwnego, że tych dwoje podejrzewało wszystko i wszystkich... bo sami byli podstępni jak płastugi. – Te jaszczurki mają móżdżki nie większe niż orzeszek – powiedziała. – Nie sądzę, żeby się nadawały do szpiegowania. – Może i nie. – Hrabia usiadł za biurkiem, na którym le­żały sterty map i notatek, a wyjęta z pochwy szabla służyła za przycisk do papieru. – A jak jest z pańskim mózgiem, panie Sharp? Pan jest wystarczająco sprytny, żeby sobie poszpiegować, co? – Co takiego? Ja? Mówiłem panu, że Alek mnie wysłał! – A skąd ja mam to wiedzieć? Zeszłej nocy poinformowa­no mnie, że Alek został ranny w bitwie, ale nie pozwolono się zobaczyć ani z nim, ani z mistrzem Kloppem. A teraz dostaję „tajną" wiadomość od Alka, za pośrednictwem chłopaka, który wziął go za zakładnika? – Ale on... – zaczęła Deryn, lecz tylko jęknęła z rezygnacją. I taką właśnie nagrodę otrzymała za przysługi wyświadczane chrzęstom. – Jest moim przyjacielem. Ufa mi, chociaż pan nie może mi zaufać. – Udowodnij to. – Ależ naturalnie, że mi ufa! Zdradził mi przecież swój drobny sekret, prawda?

Hrabia Volger na chwilę zmrużył oczy, po czym zerknął na szablę na stole. – Sekret? – No tak, powiedział mi, kim... – rzekła Deryn, ale na­gle zaczęła rozumieć. A jeśli Alek nie zdradził Volgerowi, że wyznał jej wszystko? Z pewnością ta wiadomość wstrząśnie hrabią. – Zna pan jego wielką tajemnicę? Aż zaświszczało w powietrzu, kiedy Volger zakręcił się w miejscu, błysnęła stal, a krzesło szurnęło po podłodze w kie­runku Tazzy, tak że aż musiał uskoczyć. Nagle przedłużenie ręki Volgera stanowiło ostrze, którego zimny, nagi sztych do­tknął gardła Deryn.

– Powiedz mi, co to za tajemnicę znasz – rzekł władczym głosem hrabia. – Ale już! – O, o jego rodzicach! – wykrztusiła. – Że jego tato i mama zostali zabici w zamachu, co rozpoczęło tę cholerną wojnę! I że jest księciem czy kimś takim! – Kto jeszcze o tym wie? – Tylko ja! – pisnęła, ale poczuła dźgnięcie metalowego sztychu. – No i jeszcze doktor Barlow. Ale nikt inny, słowo! Zdawało się, że patrzy na nią całe wieki, ściągając jej spoj­rzenie. Tazza warknął cicho. W końcu hrabia odsunął sztych o włos. – Dlaczego nie poinformowałeś o tym swojego kapitana? – Bo Alek kazał mi przysiąc. – Deryn wpatrywała się w ko­niuszek sztychu. – Myślałem, że pan wie, że nam powiedział! Hrabia Volger opuścił klingę. – Najwyraźniej nie wiem. – No to już nie jest moja wina! – krzyknęła Deryn. – Może on panu nie ufa! Mężczyzna spojrzał na drzwi. – Może. – I do tego nie musiał pan odrąbywać mi głowy! Volger posłał jej blady uśmiech, przysuwając krzesło. – Zrobiłem to wyłącznie po to, by ściągnąć pańską uwagę. I użyłem tępej broni. Z pewnością widział pan już nieraz ćwiczebną szablę i potrafi ją rozpoznać? Deryn chwyciła ostrze. Zaklęła – była to ta sama szabla, którą wczoraj ćwiczyła, tępa jak nóż do masła. Hrabia Volger usiadł ciężko. Kręcił głową, wycierając klingę chustką do nosa, po czym schował broń do pochwy. – Ten chłopak kiedyś mnie wykończy. – Alek przynajmniej komuś ufa! – powiedziała Deryn. – Cała reszta zachowuje się jak stado żab w pełni! Łżecie i knu­jecie... i boicie się j a s z-

c z u r e k kurierskich. Nic dziwnego, że skoro tak kombinujecie, cały świat pogrąża się w tej wielkiej wojnie! Tazza znów warknął, po czym – jak to on – wydał z siebie to dziwaczne skomlenie, podskakując na tylnych łapach. De­ryn przyklękła, żeby go uspokoić i ukryć płonący wzrok przed hrabią Volgerem. – Czy Alek bardzo cierpi? – zapytał. – Tak. Ale ma tylko stłuczone żebro. – Dlaczego nie pozwalają mi zobaczyć się ani z nim, ani z Kloppem? – Z powodu tego, co mistrz Klopp zrobił podczas bitwy – odparła Deryn, głaszcząc bok Tazzy. – Zmienił kurs statku na chwilę przed użyciem tego działa Tesli. Bez wyraźnego roz­kazu. Volger parsknął. – A więc to dlatego wasz kapitan mnie wzywa? Żeby omówić kwestie łańcucha dowodzenia? Spojrzała na niego. – Może uznać, że to był bunt... a to już stryczek! – Co za absurdalna myśl, chyba że chce, by statek dryfował w nieskończoność. Deryn wzięła głęboki wdech i znów pogłaskała Tazzę. To była prawda – Lewiatan wciąż potrzebował chrzęstów i ich silników. Teraz bardziej niż kiedykolwiek, odkąd powietrzny stwór zaczął się wygłupiać. – Myślę, że kapitan chce tylko podkreślić swoje zdanie na ten temat – odpowiedziała. – Ale nie dlatego tutaj przy­szedłem. – A tak, tajna wiadomość. Deryn posłała Volgerowi surowe spojrzenie. – Cóż, może pana to nie interesuje. Jednak Alek myśli, że te dwa okręty zmierzają do Konstantynopola, tak jak my! Volger uniósł brew, a następnie wskazał jej przewrócone krzesło. – Usiądź, chłopcze, i powiedz mi wszystko, co wiesz.

ROZDZIAŁ 7 – Słyszeliście to? – zapytał kapral Bauer. Alek wytarł dłonie w pobrudzoną smarami szmatę i na­słuchiwał. Powietrze drżało, jakby gdzieś w oddali silnik bu­dził się do życia, najpierw się krztusząc, po czym przechodząc w basowy, miarowy ryk. Spojrzał na plątaninę przekładni i powiedział do swoich ludzi: – Tu trzech, tam jeden, a i tak Klopp pierwszy uruchomił swój silnik! – Przykro to mówić, paniczu – Bauer rozłożył powalane smarami dłonie – ale ani ja, ani panicz nie nadajemy się do tej roboty. Mistrz Hoffman klepnął działonowego w plecy i wybuch­nął śmiechem. – Jeszcze zrobię z ciebie mechanika, Bauer. Ale znam takiego jednego, z którego nigdy nic nie będzie. – Zerknął na pana Hirsta, który przyglądał im się spode łba, stojąc przy podpórce kapsuły silnika z idealnie czystymi dłońmi. – O co tu chodzi? – zapytał główny mechanik. Alek przeszedł na angielski. – O nic, panie Hirst. Tylko, sądząc po tych odgłosach, Klopp nas prześcignął. – Zdaje się, że tak – skomentował darwinista i znów za­milkł. Było późne popołudnie, niecałe czterdzieści osiem go­dzin po niefortunnym spotkaniu z Goebenem i Breslau. Alek, Hoffman, Bauer oraz Hirst zostali przydzieleni do kapsuły na sterburcie, natomiast mistrz Klopp znajdował się po drugiej stronie, pod strażą, a hrabia Volger pełnił funkcję tłumacza. Po incydencie z pistoletem pneumatycznym zdecydowano, że Klopp i pan Hirst nie będą przebywali w tej samej kapsule silnikowej. Alka nie trzymano pod strażą, ale podejrzewał, że jest tak wyłącznie dlatego, iż ma zabandażowane żebra. Ilekroć brał do ręki klucz, krzywił się z bólu. Ale przynajmniej nikogo nie trzymano w areszcie. Zgodnie z tym, co zapowiedziała doktor Barlow, przekonała kapitana, by nie walczył z

rzeczywistością – bez pomocy Kloppa statek dryfowałby tylko na wietrze. Albo jeszcze gorzej, bo wielka bestia mogłaby ich zabrać na wycieczkę w wybranym przez siebie kierunku. Jednak dobra wola kapitana miała swoje granice. Pięciu Au­striaków miało pozostać na pokładzie Lewiatana do czasu, aż darwiniści poznają w pełni zasady działania nowych silników, bez względu na to, ile miałoby im to zająć czasu. Alek podejrzewał, że nie zdołają wysiąść w Konstantynopolu. Pół godziny później silnik na sterburcie w końcu zakaszlał i obudził się do życia. Z rur wydechowych wydobył się dym, mistrz Hoffman wrzucił bieg i łopaty wirnika znów zaczęły się obracać. Alek zamknął oczy, wsłuchując się z lubością w miarowy stukot tłoków. Może i daleko było do wolności, ale przynajmniej statek znów funkcjonował poprawnie. – Dobrze się panicz czuje? – zapytał Bauer. Alek głęboko zaczerpnął morskiego powietrza. – Po prostu jestem szczęśliwy, że ponownie ruszamy w drogę. – Wspaniale jest znów poczuć drżenie pokładu pod stopa­mi, prawda? – Hoffman wskazał głową pana Hirsta. – I może nasz naburmuszony przyjaciel w końcu się czegoś nauczy. – Miejmy nadzieję – odparł Alek z uśmiechem. Od bitwy Bauer i Hoffman najwyraźniej nie pałali sympa­tią do głównego inżyniera Lewiatana. W końcu obaj stanęli po stronie Alka tej strasznej nocy, kiedy zabito mu rodziców, i zostawili wszystko, byleby tylko go ochronić. Nie spodobało im się, że pan Hirst strzelał do niego i do mistrza Kloppa, bez względu na to, czy była to reakcja na prawdziwy, czy domnie­many bunt. Wkrótce oba silniki zaczęły pracować razem i Lewiatan znów obrał kurs na północ. Powierzchnia wody przesuwała się pod nimi coraz szybciej, aż statek zostawił za sobą eskortę głodnych mew i ciekawskich delfinów. Alek stwierdził, że powietrze w ruchu smakuje dużo lepiej. Podniebna bestia dryfowała cały dzień, dostosowując prędkość i kierunek

do parametrów wiatru i spowijając wszystko, co się dało, w martwej ciszy. Ale teraz ruszyła jak dźgnięta ostrogą, zostawiając daleko w tyle poczucie więziennej stagnacji. – Znowu to gadające zwierzę – powiedział Bauer, marszcząc czoło. Alek odwrócił się, zobaczył jaszczurkę kurierską sunącą po powłoce statku i westchnął. To prawdopodobnie doktor Barlow znów wzywała go na wachtę przy jajach. Ale kiedy jaszczurka otworzyła pyszczek, rozległ się głos głównego sternika. – Kapitan pragnie pańskiej obecności na mostku przy najbliższej dogodnej okazji. Bauer i Hoffman spojrzeli na Alka, rozpoznawszy słowo „kapitan". – Chce mnie widzieć przy najbliższej dogodnej okazji – przetłumaczył chłopak, na co Bauer tylko parsknął. Wspinanie się do gondoli z posiniaczonymi żebrami nie kojarzyło się z niczym dogodnym. Jednak Alek nawet się uśmiechnął, wycierając smar z rąk. Po raz pierwszy zaproszono któregoś z nich na mostek. Od kiedy znalazł się na pokładzie, zastanawiał się, w jaki sposób oficero­wie panują nad tym konglomeratem ludzi, sztucznych zwierząt i maszyn. Czy tak jak w niemieckim drednocie naziemnym załoga mostka bezpośrednio sterowała silnikami i działami? Albo może było tak jak na zwykłym okręcie, gdzie przekazy­wano rozkazy do maszynowni i na stanowiska bojowe? Alek zwrócił się do pana Hirsta. – Zostawiam pana z tym wszystkim. Mężczyzna pokiwał dość sztywno głową. Nie przeprosił Alka za postrzał, a żaden oficer nie przyznał, że to Klopp ura tował statek. Ale kiedy zaczęli pracę tego ranka, Hirst bez słowa wywrócił kieszenie, żeby pokazać, że nie nosi już broni. Dobre i to. Przed głównymi schodami do gondoli Alek zastał czekającego na niego Volgera. Hrabia w stroju jeździeckim poplamionym smarem i olejem wyglądał dość dziwacznie, a do tego włosy miał zmierzwione od ciągu wirnika.

Tak naprawdę, Alek nie widział Volgera od bitwy. Obaj pracowali bez wytchnienia nad silnikami, odkąd wypuszczono Alka z kajuty. – Ach, Wasza Wysokość – rzekł hrabia, kłaniając się mało entuzjastycznie. – Ciekawy byłem, czy ciebie też wezwali. – Idę tam, dokąd prowadzi mnie jaszczurka. Volger nie uśmiechnął się, a tylko odwrócił i wbił wzrok w schody. – Straszne stworzenia. Kapitan ma z pewnością ważne wie­ści, skoro chce nas w końcu widzieć na mostku. – Może chce nam podziękować. – Podejrzewam, że to coś znacznie mniej przyjemnego – odparł Volger. – Coś, czego nie chciał nam powiedzieć przed naprawieniem silników. Alek zmarszczył brwi. Jak zwykle to, co mówił hrabia, mia­ło sens, choćby było to wyłącznie podejrzenie. Życie pośród bezbożnych stworzeń na Lewiatanie nie poprawiło mu na­stroju. – Nie za bardzo ufa pan darwinistom, co? – zapytał chłopak. – Ty też nie powinieneś. – Volger zatrzymał się i rozejrzał po korytarzu. Odczekał, aż minęło ich dwóch członków załogi, a następnie wciągnął Alka głębiej na klatkę schodową. Chwilę później znaleźli się na najniższym pokładzie gondoli, w ciemnym korytarzu oświetlonym wyłącznie blaskiem żywej lampy świetlików statku. – Magazyny jednostki są niemal puste – powiedział cicho. – Już nawet nie wystawiają przed nimi wartowników. Alek uśmiechnął się. – Znów się hrabia podkradał, tak? – W czasie wolnym od nastawiania przekładni, jak zwy­kły mechanik. Ale musimy porozmawiać teraz. Już raz mnie przyłapali. – No więc, co pan sądzi o mojej wiadomości? – zapytał Alek. – Okręty kierują się na Konstantynopol, prawda? – Powiedziałeś im, kim jesteś – rzekł hrabia Volger. Alek zamarł na chwilę. Następnie zamrugał i odwrócił się, a w jego oczach widać było wstyd i irytację. Znów poczuł się jak mały chłopiec,

którego Volger okładał szablą gdzie popadnie. Odchrząknął, powtarzając sobie w myślach, że hrabia już nie jest jego nauczycielem. – Doktor Barlow powiedziała panu, prawda? Żeby pokazać, że ma coś na nas. – Ciepło, ale pudło. Sprawa jest dużo prostsza... Dylan się wygadał. – Dylan? – Alek pokręcił głową. – Nie wiedział, że masz przede mną tajemnice. – Nie mam żadnych... – zaczął Alek, lecz była to bezsen­sowna sprzeczka. – Czyś ty oszalał? – wyszeptał Volger. – Jesteś dziedzicem tronuAustro-Węgier. Dlaczego mówisz o tym naszym wrogom? – Dylan i doktor Barlow nie są wrogami – powiedział sta­nowczo Alek, spoglądając hrabiemu prosto w oczy. – Poza tym nie wiedzą, że jestem dziedzicem, pretendentem do tronu. O li­ście od papieża wiemy tylko my dwaj. – Cóż, Bogu niech będą dzięki i za to. – A poza tym, ja im nie powiedziałem, to było inaczej. Doktor Barlow sama odgadła, kim byli moi rodzice. – Znów odwrócił wzrok. – Ale przykro mi z tego powodu. Powinienem był powiedzieć panu, że wiedzą. – Nie. Nie powinieneś był potwierdzać żadnych ich domy­słów czy domniemań! Ten Dylan to bardzo prostolinijny chło­pak... niezdolny do dochowania tajemnicy. Może i uważasz go za przyjaciela, ale to człowiek prosty. A ty złożyłeś swoją przyszłość w jego ręce! Alek pokręcił głową. Może i Dylan pochodził z gminu, ale był jego przyjacielem. Już raz ryzykował życie, aby tożsamość Alka pozostała tajemnicą. – Pomyśl chwilę, Volger. Dylan wygadał się tobie, a nie oficerom na statku. Możemy mu ufać. Hrabia podszedł bliżej w ciemności, ściszając głos. – Mam nadzieję, że się nie mylisz, Alek. Bo inaczej kapitan zapowie nam, że nowe silniki zawiozą nas do Wielkiej Brytanii, gdzie będzie na ciebie czekała ładna klatka. Sądzisz, że bycie marionetkowym monarchą w rękach darwinistów będzie pasmem radości?

Alek chwilę wstrzymywał się z odpowiedzią, przypominając sobie wszystkie najszczersze zapewnienia Dylana. Następnie odwrócił się i zaczął wchodzić po schodach. – On nas nie zdradził. Sam pan zobaczy. Mostek był o wiele większy, niż wyobrażał to sobie Alek. Zajmował całą szerokość gondoli, zakrzywiając się łagod­nym półkolem od strony dziobu. Popołudniowe słońce wpadało przez okna niemal sięgające sufitu. Alek podszedł do jednego z nich – szkło wybrzuszało się delikatnie na zewnątrz, co po­zwalało patrzeć wprost w dół, na przesuwającą się połyskującą taflę wody. W oknach odbijało się kilkanaście poskręcanych w zwo­je na suficie rur dla jaszczurek, inne wystawały z podłogi na podobieństwo błyszczących mosiężnych purchawek. Dźwig­nie i panel kontrolny ciągnęły się wzdłuż ścian, a w jednym rogu w klatkach trzepotały ptaki kurierskie. Alek na chwilę zamknął oczy, wsłuchując się w gwar ludzkich rozmów i od­głosów zwierząt. Volger delikatnie pociągnął go za ramię. – Jesteśmy tu, by negocjować, a nie się gapić. Przybierając poważną minę, Alek podążył śladem hrabiego. Ale wciąż rozglądał się i wsłuchiwał we wszystko. Bez względu na to, jakie wieści miał im do przekazania kapitan, on chciał chłonąć każdy szczegół tego miejsca. U szczytu mostku znajdowało się główne koło sterowe, zu­pełnie jak na starym żaglowcu, wykonane w poskręcanej dar-winistycznej manierze. Kapitan Hobbes odwrócił się od niego z uśmiechem, by ich powitać. – Ach, panowie. Dziękuję za przybycie. Alek poszedł w ślady Volgera i skłonił się lekko kapitano­wi, tak jak należało oddać honory szlachcicowi bez większego znaczenia. – Czemu zawdzięczamy tę przyjemność? – zapytał Volger. – Znów ruszyliśmy w drogę – odparł Hobbes. – Chciałem osobiście za to podziękować. – Cieszymy się, że mogliśmy być pomocni – powiedział Alek, mając nadzieję, że w końcu hrabia pozbędzie się podej­rzeń.

– Niestety, mam też złe wieści – ciągnął kapitan. – Właśnie otrzymałem wiadomość, że Wielka Brytania i Austro-Węgry znalazły się oficjalnie w stanie wojny. – Odchrząknął. – Bar­dzo mi przykro. Alek wolno wciągnął powietrze, zastanawiając się, od kiedy kapitan to wie. Czy czekał z tym, aż silniki zostaną naprawione? Wtedy uświadomił sobie, że zarówno on, jak i Volger są w stro­jach roboczych, umorusani i pobrudzeni smarami, natomiast kapitan Hobbes pręży pierś w nieskazitelnym granatowym mundurze. Nagle poczuł wielką niechęć do tego człowieka. – To niczego nie zmienia – stwierdził Volger. – W końcu nie jesteśmy żołnierzami. – Naprawdę? – Kapitan zmarszczył czoło. – Ale sądząc po ich mundurach, pańscy ludzie są członkami Gwardii Habs­burgów, mam rację? – Wyłącznie na terytorium Austro-Węgier – powiedział Alek. – Jak panu mówiłem, uciekliśmy z kraju z powodów po­litycznych. Kapitan wzruszył ramionami. – Dezerterzy to też żołnierze. Alek aż zaniemówił. – Moi ludzie wcale nie są... — Chce pan powiedzieć, że jesteśmy jeńcami wojennymi? – przerwał mu Volger. – Skoro tak, to zbiorę naszych i udamy się do aresztu.

– Panowie, nie postępujmy pochopnie. – Hobbes uniósł dłonie. – Ja tylko chciałem przekazać wam złe wieści i prosić o pobłażanie. Stawia mnie to w niezręcznej sytuacji, musicie to zrozumieć. – My też czujemy się... niezręcznie. – Naturalnie – powiedział kapitan, ignorując ton Alka. – Wolałbym dojść z wami do jakiegoś porozumienia. Ale, proszę, zrozumcie moją sytuację. Nie powiedzieliście mi dokładnie, z kim mam przyjemność. Teraz, kiedy nasze kraje znajdują się w stanie wojny, wasza sytuacja jest poniekąd mocno skom­plikowana. Najwyraźniej czekał na coś i Alek spojrzał na Volgera. – Też tak uważam – rzekł hrabia. – Ale w dalszym ciągu wolimy nie ujawniać naszej tożsamości. Kapitan Hobbes westchnął. – W takim razie będę się musiał zwrócić do Admiralicji o dalsze rozkazy. – Proszę nas zawiadomić o tych ustaleniach – powiedział Volger. – Oczywiście. – Kapitan dotknął daszka czapki i odwrócił się do steru. – Panowie, życzę miłego dnia. Volger ponownie się skłonił, natomiast Alek odwrócił się sztywno i odszedł, wciąż rozwścieczony impertynenckim za­chowaniem tego człowieka. Jednak kiedy szedł w stronę włazu, zwolnił nieco, by jeszcze na kilka sekund wsłuchać się w szum rozlegający się w sercu statku. Na świecie istniały dużo gorsze więzienia. – Doskonale wiesz, jakie będą rozkazy Admiralicji – wy­szeptał Volger, kiedy już znaleźli się na korytarzu. – Żeby nas zamknąć – rzekł Alek. – Kiedy tylko będą mogli się obejść bez naszej pomocy. – Właśnie. Nadszedł czas, by zaplanować ucieczkę.

ROZDZIAŁ 8 Tej nocy w narzedziowni Alek wpatrywał się w jajka, a w głowie kłębiły mu się różne myśli. Wyglądały tak niewinnie i zwyczajnie, lecz ten wielki, wspa­niały statek przedzierał się przez całą Europę, żeby je tu przy­wieźć. Co kryły? Jakież to bezbożne stworzenie było w stanie powstrzymać Turków od przystąpienia do wojny? Grzałki upakowane wokół jajek jarzyły się delikatnym świa­tłem i Alek, ukołysany ciszą panującą na statku, poczuł, jak nachodzi go sen. Wstał i otrząsnął się. Było tuż po trzeciej, czas zaczynać. Kiedy zdejmował oficerki, poczuł ukłucie w boku. Ale ból w klatce piersiowej nie był ostry. Nie było się czym przej­mować. Dopiero po godzinie udało mu się przekonać hrabiego Vol-gera, który zaczął dostrzegać logikę w jego planie. Klopp wciąż był pod strażą, Bauer i Hoffman byli zajęci przy silnikach, a Vol-gera już raz przyłapano na dolnym pokładzie. To Alek musiał odnaleźć najlepszą drogę ucieczki. Przycisnął ucho do drzwi narzędziowni i wstrzymał od­dech. Nic. Odsunął zasuwkę i ostrożnie pchnął drzwi. Lampy elek­tryczne były wygaszone. Jedynie poświata świetlików oświetla­ła korytarz, zielona aura równie przygaszona jak blask gwiazd. Alek wyszedł na korytarz, bezszelestnie, w samych skarpet­kach, i pozwolił, by drzwi zamknęły się za nim. Odczekał chwilę, żeby przyzwyczaić wzrok do półmroku, a następnie ruszył ku schodom. Gdzieś tutaj musiał być właz awaryjny, droga, którą załoga mogła opuścić statek na linach czy spadochronach. Najniższy pokład gondoli był najbardziej logicznym miejscem, w którym mogli go umieścić. Jednak gdzie mogli znaleźć pięć spadochronów czy też kil­kaset metrów liny, Alek nie miał bladego pojęcia. Mogli uciec, kiedy statek

zacumuje w Konstantynopolu, po czym przedostać się dalej dzięki ostatniej sztabce złota jego ojca. Schody nie zatrzeszczały pod jego ciężarem. Drewno dar­winistów, pochodzące ze sztucznie otrzymanych drzew, było lżejsze niż naturalne i mocne jak stal. Statek nie jęczał i nie skrzypiał jak żaglowiec, ale sprawiał wrażenie solidnego ka­miennego zamku. Huk silników w oddali wyczuwało się tu jedynie dzięki delikatnemu drżeniu pokładu. Alek bardzo szybko prześliznął się obok głównego pokładu gondoli. Przed wejściem na mostek stał wartownik, a następ­nych dwóch ustawiono przed zbrojownią, z kolei przed świtem w kambuzie zawsze pojawiali się kucharze. Jednak po pięciu dniach na lodowcu niższe magazyny i chłodnie były puste i nikt ich nie pilnował. W połowie schodów Alek zamarł, usłyszawszy jakieś od­głosy. Czy to członek załogi wchodził na wyższy pokład? A może ktoś szedł za nim? Odwrócił się i spojrzał w górę schodów... nic. Zastanawiał się, czy na tym statku są szczury. Nawet na me­talowych drednotach lądowych były prawdziwą plagą. A może te sześcionogie psy tropiące szukały nie tylko wycieków, ale i szczurów? Wzdrygnął się i ruszył dalej. U podnóża schodów poczuł chłód pod stopami. Nocne po­wietrze śmigało tuż pod spodem, rozrzedzone i lodowate na tej wysokości. Korytarze tutaj były szersze i miały w podłodze szyny do wózków towarowych. Po obu stronach znajdowały się otwarte magazyny. Były pogrążone w ciemnościach, bo świetliki znaj­dowały się w ledwo kilku punktach na ścianach. Znów ten dźwięk – szuranie butów o drewno. Ktoś jednak skradał się za nim! Serce zaczęło mu bić jak oszalałe i ruszył szybciej naprzód, w stronę dziobu. W cieniu leżały opróżnione do połowy worki z obrokiem, ale nie było żadnej dogodnej kryjówki. Korytarz kończył się zamkniętymi drzwiami. Alek odwró­cił się i zobaczył poruszającą się z tyłu sylwetkę. Przez ułamek sekundy myślał, że

mógłby się ujawnić, udając, że zabłądził. Ale Volgera już tutaj raz przyłapano... Przepchnął się przez drzwi i zamknął je za sobą. W pomieszczeniu panowały egipskie ciemności, a w po­wietrzu unosił się ciężki zapach, jakby przegniłego siana. Stał w ciemności, oddychając głęboko. Miejsce wydawało się ciasne i zagracone, ale trzask zamykanych drzwi przez chwilę rozlegał się echem w jego wnętrzu. Zaczęło mu się wydawać, że słyszy niewyraźne mamrotanie. Czyżby trafił do kajuty pełnej śpiących lotników? Odczekał, aż wzrok przyzwyczai mu się do ciemności, i siłą woli starał się powstrzymać dudnienie w uszach... Ktoś, albo też c o ś, tu dyszało. Przez krótką, lecz straszną chwilę zastanawiał się, czy na pokładzie Lewiatana nie znajdują się stworzenia, o których Dylan mu nie powiedział. Może jakieś potwory. Przypomniał sobie swoje zabawki i bojowe istoty darwinistów stworzone z nici życia wymarłych gigantycznych gadów. – Eee, halo? – wyszeptał. – Halo – ktoś odpowiedział. Alek przełknął ślinę. – Och, zdaje się, że zabłądziłem. Przepraszam. – Zabłądziłem? – padła odpowiedź. Słowa te były wypo­wiadane z wahaniem i w głosie było coś upiornie znajomego. – Tak. To ja już sobie pójdę. – Alek odwrócił się do drzwi i po omacku próbował odnaleźć klamkę. Kiedy ją nacisnął, metal poddał się z lekkim zgrzytem i znów zamarł. Nagle w pomieszczeniu dało się słyszeć ciche skrzypienie i żałosne głosy. – Przepraszam – powiedział jeden głos. – Halo? – wyszeptał drugi. Szmery narastały, były coraz głośniejsze i coraz wyraźniej­sze. Wydawało się, że pomieszczenie nie jest większe od szafy, ale brzmiało to tak, jakby wokół niego budził się ze snu tuzin ludzi. Mamrotali coś niewyraźnie w nerwowej, podnieconej paplaninie.

Czy to był okrętowy dom wariatów? Otwierając z rozmachem drzwi, Alek uderzył się nimi o bo­są stopę. Jęknął z bólu i odpowiedziała mu symfonia gniewnych głosów. Ciemności wypełniało coraz więcej krzyków, jakby właśnie rozpoczęła się prawdziwa bójka! Przez uchylone drzwi patrzyła na niego zielona twarz. – Niech mnie pająk pokąsa! Co ty tu robisz? – zapytał intruz. – Pająk! Pokąsa, pokąsa! – Z każdej strony dobiegały głosy. Alek otworzył usta, by krzyknąć, ale wtedy rozległ się cichy gwizd. Kakofonia zamilkła w jednej chwili. Latarnia ze świetlikami uniosła się przy twarzy Alka. W jej zielonej poświacie rozpoznał Dylana, który patrzył na niego, mrużąc oczy, a w dłoni trzymał gwizdek. – Tak myślałem, że to ty – wyszeptał chłopak. – Ale... kim są ci wszyscy... – Ciii, głupolu. Bo stworzonka znów zaczną nawijać. – Dy­lan odepchnął go i wśliznął się do środka, po czym zamknął drzwi. – Będziemy mieli dużo szczęścia, jeśli nawigatorzy nie usłyszeli tego harmidru. Alek zamrugał i w świetle lampy świetlikowej w końcu zoba­czył klatki zapełniające pomieszczenie. Były w nich jaszczurki kurierskie jak zwierzęta w sklepie zoologicznym. – Co to za miejsce? – spytał na bezdechu. – Przecież widzisz, że to pomieszczenie jaszczurek, no nie? – wyszeptał Dylan. – To tutaj doktor Erasmus zajmuje się bestyjkami. Alek przełknął ślinę, kiedy jego wzrok spoczął na stole, na którym leżała rozkrojona jaszczurka przyczepiona do blatu. I wtedy zobaczył, że sufit pokryty jest rozwartymi pyskami rur kurierskich, splątanych jak szyny na stacji rozrządowej. – A to jest takie większe skrzyżowanie, tak? – Tak. Doktor Erasmus panuje nad tym całym zamiesza­niem... oznaczeniami nadawców i odbiorców, sytuacjami alar­mowymi i usuwaniem zatorów w rurach.

Alek wpatrywał się w kilkadziesiąt zerkających na niego par ślepi, które błyszczały w zielonej poświacie świetlików. – Nie miałem pojęcia, że to jest takie... skomplikowane. – A jak ci się wydaje, w jaki sposób jaszczurki zawsze docie­rają do adresata? Myślałeś, że to jakieś czary? – Dylan parsk­nął. – To bardzo trudna praca, nawet dla specjalisty, szczegól­nie że połowa jaszczurek jest wciąż otumaniona po piorunie chrzęstów. Popatrz na te biedactwa, a ty je jeszcze denerwujesz! Kilka jaszczurek zaczęło coś mruczeć, powtarzając słowa Dylana. Ale kiedy zadmuchał kolejny raz, cicho i nisko, po­nownie się uspokoiły. Alek popatrzył na Dylana. – A ty co, po prostu sobie tu przechodziłeś? – Nie mogłem zasnąć. A sam wiesz, jak doktor Barlow nie lubi, gdy przeszkadzamy sobie podczas wachty przy jajkach. Cóż, pomyślałem, że jak wpadnę teraz do narzędziowni, to jej tam nie zastanę. – Ale mnie też tam nie było – rzekł Alek. Dylan pokiwał głową. – No i to wydało mi się nieco dziwne. Pomyślałem więc, że trochę powęszę i zobaczę, co knujesz. – Od razu wiedziałeś, gdzie mnie szukać, prawda? – Poszedłem za odgłosami zwierząt, ale wiedziałem też, że będziesz gdzieś tu, koło magazynów. – Dylan nachylił się. – Szukasz drogi ucieczki, mam rację? Alek poczuł, jak tężeje mu szczęka. – Czy to jest aż takie oczywiste? – Nie, ja po prostu jestem cholernie zmyślny – odpowiedział chłopak. – Nie zauważyłeś? Alek chwilę zastanawiał się nad tym, po czym uśmiech­nął się. – Zauważyłem. – To dobrze. – Dylan zrobił krok w głąb pomieszczenia i przyklęknął przy niewielkim włazie. – Wobec tego właź tam, zanim bestyjki znów zaczną trajkotać.

ROZDZIAŁ 9 Dylan pierwszy zniknął we włazie, schodząc po kilku stopniach umocowanych w pochyłej ścianie. Alek podał mu lampę, oświetlając niewielkie, sferyczne po­ mieszczenie. Widział je z zewnątrz – było to okrągłe wybrzu­szenie na podbrzuszu gondoli. Całą przestrzeń wypełniały tu dwa przedmioty wyglądające jak niedopasowane teleskopy wycelowane w morze. – Czy to jakaś broń? – zapytał. – Nie. Ta grubaśna to aparat zwiadowczy – powiedział Dylan. – A ta mała to celownik do bomb lotniczych i nawi­gacji. Ale są bezużyteczne nocą, więc będziemy mieli chwilę spokoju. – Żeby nie powiedzieć, spokoju i wygody – dodał Alek. Zszedł po stopniach i wcisnął się w róg, przykucając na olbrzy­mim urządzeniu doczepionym do boku kamery. – Ale czy nie jesteśmy bezpośrednio pod mostkiem? Dylan podniósł wzrok. – Nad nami znajduje się sala nawigacyjna, a mostek jest jeszcze wyżej. Ale tu jest bezpieczniej niż w jaszczurkowni. Masz szczęście, że nie zaalarmowałeś całego cholernego statku! – To by dopiero było – powiedział Alek, wyobrażając sobie armię jaszczurek, które śmigają przez rury kurierskie i krzy­czą jego głosem, budząc załogę. – Zdaje się, że żaden ze mnie szpieg. – Przynajmniej miałeś dość oleju w głowie, że dałeś się złapać mnie – powiedział Dylan. – A nie komuś, kto miałby bardzo wiele przeciw temu, że czaisz się pod głównym po­kładem. – Nie tyle się czaiłem, ile gadałem od rzeczy – powiedział Alek. – Ale dzięki, że nikogo nie zaalarmowałeś. Chłopak wzruszył ramionami. – Uważam, że obowiązkiem każdego więźnia jest podejmowanie prób ucieczki. W końcu wy, chrzęsty, ciągle ratujecie ten statek – teraz już trzeci raz – a kapitan traktuje was jak wrogów! I to tylko dlatego, że

Wielka Brytania wypowiedziała wojnę twojemu stryjecznemu dziadkowi. Myślę, że to strasznie nie w porządku. Alek nie mógł się nie uśmiechnąć. Biorąc pod uwagę lojal­ność Dylana, przynajmniej to, podejrzenia Volgera były cał­kowicie nieuzasadnione. – Dlatego zacząłeś mnie szukać – powiedział Alek. – Żeby porozmawiać o tym, jak możemy uciec? – Cóż, niechętnie ci pomagam. Nawet jak na mnie, to pach­niałoby zdradą. Tylko że... – Głos Dylana przycichł. – Co takiego? – Jutro w południe będziemy w Konstantynopolu, pomy­ślałem więc, że będziesz chciał się zmyć w miarę szybko i to może być ostatnia okazja, żeby pogadać. – Objął się ramiona­mi. – A poza tym i tak nie mogłem zasnąć. Alek zmrużył oczy. Na regularnych rysach twarzy Dylana wyraźnie widać było smutek, nawet w miękkim świetle zielonej lampy. Nie było tam dobrze znanego uśmiechu. – Coś jest nie tak? – Chodzi o to, co się stało Newkirkowi. Wstrząsnęło mną to do głębi. – Wstrząsnęło? – Alek zmarszczył brwi. Sposób mówienia Dylana znów płatał mu figle. – Newkirk to ten kadet, którego Huxley spłonął, tak? – No tak. To bardzo przypominało... to, co się stało, kiedy zginął mój tato. Śnią mi się takie koszmary. Alek pokiwał głową. Chłopak nigdy tyle nie mówił o śmierci swojego ojca. Wspomniał jedynie, że ten zginął w wypadku i że on sam nie odzywał się do nikogo cały miesiąc. – Nigdy o tym nikomu nie mówiłeś, mam rację? Chłopak pokręcił głową i zamilkł. Alek czekał, przypomniawszy sobie, jak ciężko było mu opowiedzieć Dylanowi o śmierci swoich rodziców. W ciszy słyszał, jak wiatr rozbija się o dziób statku, jakby sprawdzał, czy trzymają łączenia i szwy. Z miejsca, w którym kamera wysta­wała w nocne niebo, ciągnęło i powiewy chłodnego powietrza owiewały im stopy.

– No bo i tak w końcu opuścisz ten statek – powiedział Dylan. – Więc pomyślałem, że nie będzie to dla ciebie zbyt dużym brzemieniem, jeśli o tym usłyszysz. – Oczywiście, że możesz mi powiedzieć, Dylan. W końcu znasz mnóstwo moich tajemnic. Chłopak skinął głową, ale znów zamilkł. Wciąż mocno obejmował się ramionami. Alek wziął głęboki wdech. Nigdy wcześniej nie widział, jak Dylan boi się coś powiedzieć. Wyda­wało się, że on nie boi się niczego, a już na pewno nie jakichś wspomnień. Może nie chciał, żeby ktokolwiek widział go w takim stanie, kiedy wyglądał na słabego i... wstrząśniętego. Alek zsunął marynarkę i założył ją na lampę. Spowiła ich ciemność. – Opowiedz mi – rzekł cicho. Chwilę później Dylan zaczął swoją opowieść. – Tato latał na balonach na gorące powietrze, rozumiesz, nawet po tym, jak zaczęli już robić wielkie stworzenia produkujące wodór. Zawsze z nim latałem, więc byłem tam, kiedy to się stało. Tkwiliśmy w bezruchu na ziemi, dysze nagrzewały powietrze pod czaszą. I wtedy nagle nastąpił wielki wybuch gorąca, jakby ktoś drzwi pieca otworzył. Jeden ze zbiorników z naftą... Stopniowo głos Dylana cichł i robił się jakiś taki miękki, jak u dziewczyny, a potem w ogóle zamarł. Alek przysunął się bliżej i otoczył chłopaka ramieniem, aż ten znów mógł mówić. – Było tak samo jak z Newkirkiem. Płomienie strzeliły wprost w górę, aż zapalił się cały balon nad gtową i żar wy­pchnął nas wysoko. Cumy wytrzymały, mimo że też musiały się palić. I mój tato wypchnął mnie z kosza. – A więc cię uratował. – Tak, ale to właśnie go zabiło. Kosz, pozbawiony mojego ciężaru, zerwał wszystkie liny naraz, a strzelało, jak­by kości pękały. I balon taty uleciał z rykiem płomieni w dal. Alek stracił dech w piersiach. Przypomniał sobie znów nie­miecki zeppelin w Alpach, który spadł na jego oczach, kie­dy ogień z karabinu maszynowego doprowadził do zapłonu wodoru. Wciąż słyszał, jak śnieg

po wrakiem syczy i ulatuje w górę już jako para wodna. Słyszał też odległe krzyki z wnę­trza gondoli. – Wszyscy widzieli, jak mnie uratował – powiedział Dylan, sięgając do kieszeni. – Otrzymał za to medal. Wyciągnął niewielkie odznaczenie, zaokrąglony na ramio­nach srebrny krzyż z błękitną jak niebo wstążką. W mroku Alek rozpoznał tylko twarz Karola Darwina wygrawerowaną w środku krzyża.

– Nazywa się Krzyż za Odwagę w Przestworzach i jest najwyższym odznaczeniem, jakie cywil może otrzymać za czyny dokonane w powietrzu. – Musisz być dumny z taty – powiedział Alek. – W pierwszym roku, kiedy nie mogłem zasnąć, wpatrywałem się w niego nocami. Ale później myślałem, że już koniec z wszelkimi koszmarami, aż Newkirk miał ten wypadek. – Dylan spojrzał na niego. – Może ty potrafisz zrozumieć, że to wraca? Po tym, co się stało z twoim tatą i mamą? Alek pokiwał głową, wpatrując się w krzyż i zastanawiając, co ma powiedzieć. Naturalnie wciąż mu się to śniło, ale jego rodzice zginęli w odległym Sarajewie, a nie na jego oczach. Nawet jego koszmarów nie można było porównać z tym, co opisywał Dylan.

Ale wtedy przypomniał sobie chwilę, w której wystrzeliło działo Tesli, przerażenie, że Lewiatan może spłonąć jak po­chodnia. – Myślę, że służąc na tym statku, wykazujesz się wielką odwagą. – Tak. Albo szaleństwem. – Oczy chłopca zalśniły w po­świacie świetlików wydobywającej się spod marynarki Alka. – Nie uważasz, że to głupie? Że staram się spłonąć żywcem tak samo jak on? – Nie gadaj głupot – zaprotestował Alek. – Jesteś godnym następcą swego ojca. Naturalnie, że chciałeś być na tym statku. Gdybym ja nie był... – Umilkł na chwilę. – Znaczy się, gdyby wszystko było inaczej, sam chciałbym tu zostać. – Naprawdę? – No, może to i głupie, ale przez te ostatnie kilka dni coś się we mnie zmieniło. Wszystko, co do tej pory znałem, wywró­ciło się do góry nogami. Niekiedy czuję się, jakbym... jakbym był zakochany... Dylan cały stężał. – Wiem, że to brzmi głupio – dodał pospiesznie Alek. – Całkiem idiotyczne sformułowanie. – Ale powiedziałeś, że...? A co, gdyby było inaczej, niż my­ślałeś. Gdybym był... a może już odgadłeś? – Dylan jęknął. – Powiedz, co ty właściwie mówisz? Alek pokręcił głową. – Może tylko tak głupio to brzmi. Ale jest niemal tak, jak­bym... się zakochał w waszym statku. – Zakochałeś się – powiedział wolno Dylan – w Lewiatanie? – Czuję to, o tutaj. – Alek wzruszył ramionami. – Jakby to było moje miejsce na ziemi. Dylan wydał z siebie dziwny, zduszony chichot i schował odznaczenie do kieszeni. – Ach, wy, chrzęsty – mruknął. – Macie nie po kolei w głowach. Alek zdjął rękę z ramion chłopaka, marszcząc brwi. Dy­lan zawsze tłumaczył mu, jak to mieszane gatunki na statku podtrzymują się wzajemnie, jak każde stworzenie jest częścią całości. Z pewnością potrafi to zrozumieć.

– Dylan, wiesz, że zawsze byłem sam. Nigdy nie miałem kolegów ze szkoły, tylko nauczycieli. – Tak, bo jesteś cholernym księciem. – Ale nawet tym nie jestem, z powodu niższego pocho­dzenia mojej matki. Nigdy nie pospolitowałem się z ludźmi z gminu, a cała moja rodzina chciała, żebym po prostu zniknął. Tymczasem tutaj, na tym statku... – Splótł palce, szukając właściwych słów. – To jedyne miejsce, do którego pasujesz – rzekł beznamiętnie Dylan. – W którym czujesz się jak istota z krwi i kości. Alek uśmiechnął się. – Właśnie. Wiedziałem, że zrozumiesz. – Jasne, że rozumiem. – Dylan wzruszył ramionami. – My­ślałem jedynie, że chodzi ci o coś innego, tylko tyle. Czuję to samo co ty... na temat statku. – Ale ty nie jesteś tu wrogiem ani nie ukrywasz tego, kim je­steś – powiedział Alek z westchnieniem. – Masz dużo prościej. Chłopak parsknął sarkastycznym śmiechem. – Nie jest tak prosto, jak sobie myślisz. – Nie chciałem powiedzieć, że jesteś prostakiem, Dylan. Wyłącznie to, że nie masz nad głową tylu tajemnic. Nikt nie stara się wyrzucić cię ze statku ani zakuć w kajdany! Dylan pokręcił głową. – Mojej matce to powiedz. – No jasne. – Alek przypomniał sobie, że matka Dylana była przeciwna jego wstąpieniu do wojska. – Czasami kobiety są zupełnie nieobliczalne. – W mojej rodzinie są bardziej szurnięte niż większość pozostałych. – Dylan zdjął marynarkę Alka z lampy. – Róż­ne głupstwa przychodzą im do głowy. Tak idiotyczne, że nie uwierzyłbyś. W odkrytej nagle zielonej poświacie na twarzy Dylana nie było już widać ani śladu smutku. Oczy iskrzyły mu się jak zwy­kle, może tylko widać było w nich odrobinę złości. Rzucił ma­rynarkę Alkowi.

– Obaj wiemy, że nie możesz zostać na statku – powiedział cicho. Alek przez chwilę wytrzymał jego spojrzenie, po czym po­kiwał głową. Nigdy nie pozwolą mu służyć na Lewiatanie, a już na pewno nie wtedy, kiedy darwiniści rozgryzą konstrukcję nowych silników. Zabiorą go wraz z innymi do Wielkiej Bry­tanii i schowają na czarną godzinę, bez względu na to, czy dowiedzą się, kim jest. Musiał uciekać. – Zdaje się, że powinienem wrócić do czajenia się w ciem­nościach. – A tak, powinieneś – rzekł Dylan. – A ja pójdę na górę i popilnuję za ciebie jajek. Ale wróć przed świtem, bo specja­listka skróci nas o głowę. – Dziękuję ci – powiedział Alek. – Możemy zostać w Konstantynopolu tylko dwadzieś­cia cztery godziny. Musisz znaleźć to, czego szukasz, dzisiaj w nocy. Alek pokiwał głową, a jego serce zabiło żywszym rytmem. Wyciągnął rękę. – Na wypadek gdybyśmy nie mieli już okazji pogadać, mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi bez względu na to, co się wydarzy. Wojny nie trwają wiecznie. Dylan popatrzył na wyciągniętą dłoń i pokiwał głową. – Tak, zostaniemy przyjaciółmi. – Wstał. – Zatrzymaj lampę. Ja potrafię się poruszać w ciemnościach. Odwrócił się i wspiął w ciemność bez jednego słowa. Alek spojrzał na swoją dłoń, zastanawiając się przez chwilę, co się stało i dlaczego Dylan nagle zrobił się taki oschły. Być może chłopak wyczerpał na tę noc aż nadto okazywane uczu­cia. A może też on powiedział coś nie tak. Westchnął. Nie było czasu się nad tym zastanawiać – musiał się trochę poprzemykać. Kiedy Lewiatan wyruszy do Wielkiej Brytanii, nie będzie drugiej szansy na ucieczkę. Musi zniknąć z tego statku w niecałe dwa dni. Podniósł lampę i zaczął się wspinać do włazu.

ROZDZIAŁ 10 Deryn nigdy nie widziała chrzęstawego miasta. Konstantynopol rozciągał się pod nimi, a jego wzgórza naj­wyraźniej kipiały życiem. Jasne kamienne pałace i meczety z wielkimi kopułami przepychały się z nowoczesnymi budyn­kami, niejednokrotnie sześciopiętrowymi. Dwa wąskie ra­miona błyszczącej wody dzieliły miasto na trzy części, a na południu rozciągało się spokojne morze upstrzone licznymi statkami handlowymi, na parę i żaglowymi, i do tego pod roz­maitymi banderami. Nad tym wszystkim unosił się kir dymu wypluwanego przez niezliczone maszyny i fabryki, pokrywając całunem przechod­niów w wąskich uliczkach. Mętne powietrze było wolne od ptaków kurierskich, a na niebie unosiło się jedynie kilka dwu­płatowców i żyrokoperów przemykających nad dachami, strze­lającymi w górę minaretami i błyszczącymi antenami. Trudno było sobie wyobrazić, że Alek pochodzi z takiego właśnie miejsca, pełnego maszyn i metalu, prawie martwe­go, jeśli nie liczyć ludzi i pluskiew. Oczywiście dziwne było, że w ogóle myślała teraz o Alku. Zeszłej nocy zrobiła z siebie strasznego Dummkopfa, gadając o wypadku taty, a następnie biorąc mylnie zwierzenia Alka za coś, czym nie były.

Jakaż była bezdennie głupia, wyobrażając sobie przez chwi­lę, że cholerny książę będzie myślał o niej w ten sposób. Alek nawet nie znał jej prawdziwego imienia. A gdyby w jakiś sposób dowiedział się, że jest dziewczyną w chłopięcych ciu­chach? Uciekłby gdzie pieprz rośnie. Na szczęście Alek planował ucieczkę. Głęboką nocą wraz ze swymi przyjaciółmi chrzęstami wymknie się i zniknie na dobre w tym zadymionym mieście. Wtedy Deryn przestanie w końcu zachowywać się jak wiejska dziewucha, która skręca rąbek sukienki, ilekroć przechodzi obok niej chłopiec, który się jej podoba. Deryn Sharp nie będzie dane stawić czoła tak żałośnie nie-żołnierskiemu losowi. Lewiatan przesuwał się nisko nad taflą morza, aż Newkirk zbliżył nos do wielkiego bulaja w mesie kadetów, patrząc w dół oczami wielkimi jak spodki. Bez wątpienia wypatrywał w lesie masztów i kominów pod nimi groźnej konstrukcji działa Tesli zamontowanego na pokładzie Goebena. – Widzisz jakieś niemieckie jednostki? – zapytał nerwowo. Deryn pokręciła głową. – Tylko kilka jednostek handlowych i węglowiec. Mówiłem ci, że nawet śladu nie będzie po tych okrętach. Ale Newkirk, z czapką kadeta naciśniętą na spalone włosy, nie wyglądał ani trochę na osobę, której kamień spadł z serca. Morze pod nimi ciągnęło się aż do Dardaneli poprzecinane mnóstwem szczelin i zatoczek, w których z łatwością moż­na byłoby schować krążownik. W końcu Lewiatan zbliżał się do Konstantynopola nad lądem, chcąc uniknąć zagrożenia ze strony błyskawic okrętu chrzęstów. – Kadeci Sharp i Newkirk! – rozległ się głos od drzwi. – Muszę przyznać, że obaj wyglądacie jak spod igły. Deryn odwróciła się i skłoniła specjalistce, czując się nie­zgrabnie w paradnym mundurze. Miała go wcześniej na sobie tylko raz, na ceremonii składania przysięgi. Krawiec, który uszył go dla niej w Paryżu, prawdopodobnie zastanawiał się, dlaczego jakaś głupia panna przykłada taką wagę do szczegó­łów stroju karnawałowego.

Teraz, miesiąc później, strojna kurtka opinała ciasno nowe muskuły na jej ramionach, a koszula wydawała się tak sztywna jak koloratka wikarego. – Szczerze mówiąc, psze pani, czuję się trochę jak pingwin – stwierdził Newkirk, poprawiając jedwabny krawat. – Może i tak – powiedziała doktor Barlow – ale musimy się godnie zaprezentować przed ambasadorem Malletem. Deryn odwróciła się z westchnieniem do okna. Magazy­ny były puste, a mieli jedynie dwadzieścia cztery godziny na uzupełnienie zapasów. Pomyślała, że głupotą było ścią­ganie dyplomatów na Wielki Bazar, szczególnie że wiązało się to ze strojeniem. Doktor Barlow w swoim stroju do jaz­dy konnej przypominała jakąś księżną podczas polowania na lisa. – Myśli pani, że znajdziemy w Konstantynopolu peklowaną wołowinę? – zapytał Newkirk z nadzieją. – W Is-tam-bule – poprawiła go doktor Barlow, podkreśla­jąc uderzeniem szpicruty w but każdą wymawianą sylabę. – Musimy pamiętać, że taka jest nazwa tego miasta. Nie chcemy przecież zdenerwować tubylców. – Istambuł? – Newkirk zmarszczył czoło. – Ale na mapach jest napisane „Konstantynopol". – Mówisz o naszych mapach – odparła specjalistka. – Używamy tej nazwy na cześć Konstantyna, chrześcijańskie­go cesarza, który założył miasto. Ale mieszkańcy nazywają je Istambułem od 1453 roku. – Zmienili nazwę ponad czterysta 1 a t temu? Deryn odwróciła się do okna. – Może najwyższa pora poprawić nasze cholerne mapy. – Mądra uwaga, panie Sharp – powiedziała doktor Barlow, po czym dodała ciszej: – Ciekawe, czy Niemcy dokonali już poprawki na swoich. Lewiatan wylądował na szerokim na ponad kilometr, pozba­wionym trwałej nawierzchni lotnisku na zachodnim krańcu miasta. Na jego środku sterczał wysoki maszt przypominający la­tarnię morską pośród bezkresu traw. Nie różnił się niczym od masztu w Wormwood Scrubs. Deryn pomyślała, że bez wzglę­du na to, czy statek należy do darwinistów czy do chrzęstów, należy go zabezpieczać w ten sam sposób

przed kaprysami aury. Tuziny pracowników obsługi naziemnej bardzo sprawnie przymocowywały cumy, a ich jasnoczerwone fezy odcinały się wyraźnie na tle zieleni traw. – Pan Rigby mówi, że szkolą ich na niemieckich statkach powietrznych – powiedział Newkirk. – I że powinniśmy po­znawać ich technikę. – Moglibyśmy, gdybyśmy byli nieco bliżej – odparła Deryn. Już rwała się, żeby zjechać na dół i pomagać, a przynaj­mniej pomóc cumowniczym na górnym pokładzie. Ale doktor Barlow ostrzegła dwóch kadetów, żeby nie pobrudzili swoich galowych mundurów. Silniki pulsowały nad ich głowami miarowym rytmem, ustawiając statek pod wiatr. Nawet Alek i jego towarzysze mieli pełne ręce roboty. Dziesięć minut później Lewiatan był już zabezpieczony tu­zinem lin, z których każdą trzymało dziesięciu ludzi, nos pod­niebnej bestii został przyciśnięty do masztu cumowniczego, a wielkie ślepia przysłonięto klapkami. Deryn zmarszczyła brwi. – Przycumowali nas nieco za wysoko. Wciąż jesteśmy jakieś piętnaście metrów nad ziemią! – Wszystko jest zgodnie z planem, panie Sharp – powiedziała doktor Barlow, wskazując szpicrutą coś w oddali. Deryn spojrzała w tym kierunku, zobaczyła, co wychodzi zza drzew... i znów szczęka jej opadła. – Nie wiedziałem, że w krajach chrzęstów mają słoniowa­te! – wykrzyknął Newkirk. – To nie jest stworzenie – powiedziała Deryn. – To cholerna machina krocząca! Maszyna sunęła w ich kierunku na wielkich nogach, a jej ciosy kołysały się w przód i w tył z każdym krokiem. Czterech sterujących w błękitnych uniformach siedziało w siodłach nad kończynami machiny i każdy dbał o ruchy jednej z nich. Me­chaniczna trąba z kilku metalowych elementów kołysała się wolno tam i powrotem jak ogon sennego kocura. – Musi mieć z piętnaście metrów wysokości – rzekł Newkirk. – Jest nawet większy niż prawdziwy słoniowaty!

Promienie słońca padły na machinę, kiedy wyłoniła się zza drzew, a płaty jej wypolerowanej stalowej skóry zalśniły jak zwierciadła. Palankin na grzbiecie okrywała markiza w kształ­cie sylwetki jastrzębia. Kilku członków załogi w mundurach stało na tej platformie, a piąty pilot, obsługujący trąbę, siedział na podwyższeniu z przodu. Wielkie metalowe uszy słonia fa­lowały wolnym, miarowym rytmem, poruszając wspaniałymi kobiercami zwieszającymi się z jego boków. – Jak widzicie – odezwała się doktor Barlow – pan amba­sador podróżuje z fasonem. – Wiem, że w krajach chrzęstów nie ma sztucznych stwo­rzeń – powiedziała Deryn. – W takim razie dlaczego ta ma­china przypomina zwierzę? – Dyplomacja opiera się na symbolach – odparła doktor Barlow. – Słonie są symbolem władzy królewskiej. Legenda mówi, że słoń przepowiedział narodziny proroka Mahometa. Machiny wojenne sułtana również mają formę zwierząt. – Czy wszystkie machiny kroczące wyglądają tu jak zwie­rzęta? – zapytał Newkirk. – Większość z nich – odparła specjalistka. – Nasi osmańscy przyjaciele może i są chrzęstami, ale nie zapomnieli o otacza­jącej nas pajęczynie życia. Dlatego też, moim zdaniem, jest jeszcze dla nich nadzieja. Deryn zmarszczyła czoło, zastanawiając się chwilę nad ta­jemniczymi jajkami w narzędziowni. Jakie zadanie stawiano przed stworzeniami, które się w nich kryły? Ale nie było czasu na długie rozważania. Wkrótce meta­lowy słoń stanął obok gondoli statku, a między nimi rozciąg­nięto trap. – Wypiąć pierś, panowie – powiedziała doktor Barlow. – Ruszamy. Nie możemy się spóźnić na tego słonia.

ROZDZIAŁ 11 Howdah, jak ambasador nazywał platformę Nieustraszonego, przypominał małą łódkę na wzburzonym morzu. Kołysało nią z boku na bok przy każdym kroku słonia, ale ruch był miaro­wy i przewidywalny. Na tyle, że Deryn nie dostała choroby morskiej. Naturalnie, z Newkirkiem była zupełnie inna sprawa. – Nie rozumiem, dlaczego musimy jechać w tym ustroj­stwie – powiedział, a jego twarz z każdym krokiem przybierała coraz bledszy odcień. – Jesteśmy w lotnictwie, a nie w słonic-twie, do stu par beczek suchych śledzi! – Nie należymy też do korpusu dyplomatycznego – mruk­nęła Deryn. Po prezentacji ambasador i jego asysta ignorowali dwóch kadetów. Trajkotali po francusku z doktor Barlow, co było głu­pie, bo wszyscy byli Anglikami, ale to najwyraźniej ta ich cała dyplomacja. I, na ile Deryn zdążyła się zorientować, nikt nie mówił nic o transporcie zapasów. Zastanawiała się, jak Nieustraszony zdoła przenieść całe po trzebne zaopatrzenie. Pod palankinem nie było wystarczająco dużo miejsca, poza tym był on z jedwabiu obszytego frędzlami i trudno było sobie wyobrazić, żeby mógł zostać wyładowany stertami skrzyń. Podejrzewała, że maszyna jest w stanie po­ciągnąć sanie bądź przyczepę, podobnie jak prawdziwy sło­niowaty, ale niczego takiego nie widziała. Może kiedy zajadą na Wielki Bazar... – Mogę wam, chłopcy, zadać parę pytań? Deryn odwróciła się. Mężczyzna, który wyrwał ją z za­myślenia, nie był ubrany jak dyplomata. Mówiąc szczerze, jego ubranie wyglądało jak psu z gardła wyjęte. Kurtka była pocerowana na łokciach, a czapka przypominała bezkształt­ną masę. Ciężki aparat wisiał mu na szyi, na ramieniu zaś siedziała dość dziwaczna żaba. Ambasador przedstawił go jako dziennikarza z Nowego Jorku, więc Deryn stwierdziła, że dziwny ak­cent mężczyzny musi być ame­rykański.

– Lepiej niech pan spy­ta panią specjalistkę – od­parł Newkirk. – Kadetom nie pozwala się mieć własnych opinii. Mężczyzna zaśmiał się, po czym nachylił się bardziej i powiedział cicho: – W takim razie nieoficjalnie. Jest jakaś szczególna przyczyna, dla której wasz statek przyleciał do Istambułu? – To tylko kurtuazyjna wizyta. – Deryn wskazała głową ambasadora. – Dyplomacja i takie tam. – Och – powiedział mężczyzna i wzruszył ramionami. – A ja myślałem, że to dlatego, że ciągnie tu coraz więcej Niem­ców. Deryn uniosła brew, po czym spojrzała na żabę ryczącą. Jej łeb wyglądał jak łeb żaby pamięciowej, stworzenia, które rejestrowało posiedzenia sądu i sesje parlamentu. Postanowiła ważyć każde słowo. – Głównie inżynierów – ciągnął dziennikarz. – Budują tutaj sporo. Właśnie skończyli nowy pałac dla sułtana.

– A tak, pani specjalistka ma się tam jutro zjawić – powie­dział Newkirk. Deryn uciszyła go kuksańcem w żebra, po czym zwróciła się do dziennikarza. – A właśnie, jak się pan nazywa, bo zapomniałem? – Eddie Malone z „New York World". I proszę, mówcie mi po imieniu. – Wyciągnął dłoń, ponownie się uśmiechając. – Naturalnie, nie zapytam o wasze imiona, bo rozmawiamy nie­oficjalnie. Deryn uścisnęła dłoń dziennikarza, myśląc sobie, że ten ściemnia na całego. Kiedy ambasador ich przedstawiał, widzia­ła, jak zapisuje ich nazwiska w odrapanym notesie. Robił też zdjęcia poobijanym aparatem, strzelając światłem sztucznego świetlika mieszkającego w lampie błyskowej. Amerykanie to dziwna nacja – ni to chrzęsty, ni darwini­ści. Zdawało się, że korzystają z obu technologii, mieszając je, kiedy było to potrzebne. Wszyscy podejrzewali, że zachowają neutralność w tej wojnie, o ile ktoś nie będzie na tyle głupi, że ich do niej wciągnie. – Są tutaj też niemieccy oficerowie. – Malone wskazał strażników w postawie zasadniczej przy zbliżającej się bramie lotniska. Zamiast czerwonych fezów mieli pikielhauby, które przypominały czapkę Alka do pilotażu. – To są Niemcy? – krzyknął zaniepokojony Newkirk. – Nie, to żołnierze osmańscy – odparł dziennikarz. – Ale popatrzcie tylko na nich. Kiedyś mieli kolorowe mundury, aż marszałek polny przebrał ich w szarości, jak prawdziwych chrzęstów. – A kto to taki? – zapytała Deryn. – Marszałek polny Liman von Sanders. Niemiaszek... dobry kumpel kajzera. Turcy uczynili go głównodowodzącym armii tu, w Istambule. Oczywiście wasi koledzy dyplomaci podnieśli raban i wycofał się. – Malone zaczął przemierzać platformę komicznym wysokim krokiem marszowym. – Ale przedtem nauczył ich maszerować po niemiecku! Deryn spojrzała na Newkirka. To najwyraźniej był wariat. – Turcy zrobili Niemca dowódcą swojej cholernej armii?

Dziennikarz wzruszył ramionami. – Może mają już dość bycia popychadłem wszystkich. Francuzi i Brytyjczycy przyzwyczaili się, że kierują tu wszystkim, ale to się skończyło. Chyba słyszeliście o Osmanie? Deryn wolno pokiwała głową. – Tak. To okręt, który pożyczył lord Churchill. – Pożyczył? – Malone zakrztusił się ze śmiechu, wpisując coś do notesu. – Ale to mogę wykorzystać. Deryn zaklęła pod nosem, zła, że zachowała się jak zwykły Dummkopf. – A więc tu nikt o tym nie wie? – Nikt nie wie? To największa bomba w Istambule! Suł­tan stanął na krawędzi bankructwa, rozumiecie, więc drednot został kupiony dzięki publicznej zbiórce funduszy. Babuleńki sprzedawały swoją biżuterię i dawały pieniądze. Dzieci rozbi­jały skarbonki i kupowały figurki stworzenia towarzyszącego jednostce. Każdy w imperium jest właścicielem fragmentu tego okrętu! A przynajmniej był, dopóki wasz lord Churchill go nie zwędził. Uśmiech dziennikarza przypominał grymas szaleńca, a ża­ba rycząca na ramieniu rejestrowała każde jego słowo. Deryn odchrząknęła. – Przypuszczam, że są nieco źli. Malone wskazał brodą otwierające się przed nimi wrota lotniska, a następnie przyłożył stalówkę do języka. – Wkrótce sami zobaczycie. Za bramą szeroka aleja wiodła wprost do miasta. Z każdym krokiem machiny na ulicach widać było coraz więcej ludzi, a budynki wyrastały na poziomie ich palankinu. Ludzie i wozy przesuwali się na tle witryn z dywanami i naczyniami ozdo­bionymi fantazyjnymi wzorami szachownic, od których Deryn kręciło się w głowie. Uliczki zapełniały stragany, na których piętrzyły się sterty orzechów i suszonych owoców albo też pie­czono na nich mięso na rożnach. Sproszkowane przyprawy le­żały w czerwonych i żółtych kopach lub wylewały się jaskrawą zielenią z worków równie dużych jak te na obrok dla nietoperzy. Intensywne, nieznane

zapachy mieszały się z odorem silników, tak ciężkie, że niemal czuła je w ustach, jakby wdychała po­wietrze wewnątrz szklarni. Deryn przekonała się, do czego służy trąba kroczącego. Kie­dy machina sunęła przez tłum, jej trąba delikatnie rozsuwała przechodniów. Palce operatora zręcznie poruszały sterami – odsuwał wozy i raz nawet uratował zabawkę jakiegoś dziecka, która zostałaby zmiażdżona gigantyczną stopą machiny. Inne machiny kroczące ciągnęły wozy. Większość przy­pominała wielbłądy czy osły, a jedna miała postać rogatego stworzenia, które, jak wyjaśnił Eddie Malone, nazywa się bawół domowy. Metalowy skarabeusz, wielki jak omnibus, przewoził pasażerów wśród gęstniejących tłumów. W wąskiej bocznej uliczce Deryn dostrzegła parę machin kroczących, które wyglądały niemal jak ludzie. Dorównywały prawie wysokością Nieustraszonemu, miały przysadziste nogi, długie ramiona i pozbawione rysów oblicza. Były przybrane pasiastymi tkaninami i dziwnymi symbolami, a w wielkich dłoniach o zakrzywionych palcach nie trzymały żadnej broni. – To jakieś machiny wojskowe? – Deryn zapytała dzien­nikarza. – Nie, to żelazne golemy. Strzegą dzielnicy żydowskiej. – Malone machnął dłonią, wskazując na tłum. – Większość to Turcy, ale Istambuł to prawdziwy tygiel kulturowy. Mieszkają tu nie tylko Żydzi, ale też Grecy, Ormianie, Wenecjanie, Ara­bowie, Kurdowie i Wołosi. – Wciórności – powiedział Newkirk. – O połowie z nich nawet nie słyszałem. Mężczyzna uśmiechnął się i zapisał coś w notesie. – I wszyscy mają własne machiny bojowe, by zachować spokój. – Wydaje się, że to dość krucha równowaga – mruknęła Deryn, spoglądając na ulicę pod nimi. Ludzie byli ubrani roz­maicie – nosili fezy z frędzlem, pustynne szaty, kobiety miały na sobie chusty, a mężczyźni zakładali kamizelki jak miesz­kańcy Londynu. Wszyscy jednak najwyraźniej sobie nie prze­szkadzali, chociaż była to tolerancja wymuszona obojętnymi spojrzeniami żelaznych golemów. – A co to takiego? – zapytał Newkirk, wskazując coś na wprost.

Jakieś pięćset metrów dalej ulica zdawała się wrzeć, a przez tłum sączyła się jakaś karmazynowa masa, która zbliżała się w ich kierunku. Eddie Malone przystawił stalówkę do języka. – A to pewnie wasz komitet powitalny. Deryn podeszła do przodu platformy i osłoniła oczy przed słońcem. Spostrzegła grupę wymachujących pięściami ludzi w czerwonych fezach. Za jej plecami francuska paplanina na­gle ucichła. – O Boże – powiedział ambasador Mallet. – Znowu oni. Deryn zwróciła się do jednego z pilotów. – Kim oni są? – To banda, która nazywa siebie młodoturkami – odparł mężczyzna. – W tym mieście aż roi się od tajnych stowarzyszeń i rewolucjonistów. Sam już się w tym wszystkim gubię. Rozbłysło światło i Eddie Malone zrobił zdjęcie. Ambasador zaczął czyścić okulary. – Jakieś sześć lat temu młodoturcy starali się pozbawić sułtana tronu, ale Niemcy pomogli mu stłumić bunt. Teraz nienawidzą wszystkich cudzoziemców. Myślę, że należało się tego spodziewać. Moje źródła mówią, że gazety podburzyły ich w sprawie Osmana. – Pańskie źródła?– zapytała doktor Barlow. – Cóż, nie mówię po turecku, podobnie jak reszta mojej ekipy. Ale źródła mam pierwszorzędne, zapewniam panią. Specjalistka uniosła brew. – I mówi mi pan, panie ambasadorze, że żaden pracownik ambasady nie jest w stanie przeczytać miejscowej gazety? Ambasador chrząknął, a jego asystenci zaczęli się wpatry­wać w przestrzeń. – Nie miałoby to sensu – powiedział Eddie Malone, karmiąc świetlika w lampie błyskowej kostką cukru. – Z tego, co słyszałem, Niemcy i tak mają na własność połowę z nich. Doktor Barlow wpatrywała się w ambasadora zaniepoko­jona nie na żarty.

– Niemcy mają na własność tylko jedną gazetę – zapro­testował Mallet, wciąż wycierając okulary. – Chociaż, jak się zdaje, dość wpływową. Bardzo sprytne posunięcie z ich strony, bo mogą rozpowszechniać kłamstwa po całym Konstanty­nopolu. – Miasto nazywa się Istambuł – powiedziała cicho dok­tor Barlow, zaciskając palce na szpicrucie. Deryn pokręciła głową i wróciła do obserwacji tłumu. Grupa w czerwonych fezach zbliżała się, skandując i wyma­chując rytmicznie pięściami. Sunęli zatłoczoną ulicą między ludźmi i wozami niczym czerwona woda strumienia przez kamieniste koryto. Wkrótce otoczyli machinę, krzycząc coś do pilotów w siodłach i wymachując gazetami. Deryn zmrużyła oczy – na każdej stronie tytułowej widniało zdjęcie okrętu i wielki nagłówek.

Tłum skandował: Osman! Osman! Kle w zamieszaniu dało się słyszeć jeszcze jedno słowo – „behemot" – którego Deryn nie znała. – Cóż – stwierdziła doktor Barlow – nie jest to specjalnie zachęcające powitanie. Ambasador podniósł się i poklepał barierkę palankinu. – Nie ma powodów do obaw, madame. Wychodziliśmy z o wiele gorszych opresji na Nieustraszonym. Deryn musiała przyznać, że piętnaście metrów nad głowami tłumu są wystarczająco bezpieczni. Niczym w nich nie rzuca­no ani też nikt nie próbował się wspinać po potężnych nogach maszyny. Główny pilot zręcznie rozsuwał protestujących trąbą i machina nawet nie zwolniła kroku. – To nie jest kwestia „wychodzenia z opresji", panie am­basadorze – stwierdziła doktor Barlow lodowatym tonem. – Moim zadaniem jest podtrzymanie sojuszniczego charakteru naszych kontaktów. – No to niech pani porozmawia z lordem Churchillem! – krzyknął ambasador. – To nie jest wina Foreign Office, że ktoś sobie kradnie... Jego słowa utonęły w metalicznym jęku, jaki się nagle rozległ wokoło, i świat się zakołysał. Paradne oficerki Deryn rozjechały się na jedwabnym kobiercu i wszystkich rzuciło na sterburtę. Barierka uderzyła dziewczynę w żołądek i przez chwilę, zanim odzyskała równowagę, wisiała do połowy na zewnątrz. Spojrzała w dół – operator przedniej nogi został strącony i leżał na wznak pośród wianuszka protestujących. Wyglądali na równie zaskoczonych jak on i nachylali się, chcąc pomóc mu wstać. Dlaczego ten człowiek wypadł z siodła? Kiedy machina zakołysała się i stanęła, Deryn dostrzegła kątem oka jakiś gwałtowny ruch. Z tłumu wystrzeliło lasso i oplotło ramiona operatora obsługującego tylną nogę, po czym również on został wyrwany z siodła. Jakiś mężczyzna w grana­towym mundurze wspinał się już po przedniej nodze. – Toż to abordaż! – krzyknęła Deryn, biegnąc na drugą stronę palankinu.

Nieustraszonego atakowano także z tej strony. Operator tylnej nogi został już wyrwany z siodła, a operator przedniej walczył z liną zaciśniętą wokół pasa. Deryn spostrzegła, że kolejny mężczyzna w granatowym uniformie – brytyjskim mundurze – zajął miejsce nad tylną nogą i chwycił stery. Nagle machina ruszyła do przodu, robiąc olbrzymi krok w tłum. Ktoś krzyknął, gdy potężna stopa opadła, roztrzaskując kocie łby i rozpraszając tłum w czerwonych fezach.

ROZDZIAŁ 12 – Niech pan coś zrobi, panie 5harp( – wrzasnęła doktor Barlow, starając się przekrzyczeć harmider. – Zdaje się, że nas porywają! – Tak, psze pani, zauważyłem! – Deryn sięgnęła po swój nóż marynarski, ale oczywiście w jej galowym mundurze nie było kieszeni. Będzie musiała się bronić gołymi rękami. – Jak mogę tam zejść? – zapytała głównego pilota. – Stąd pan nie może, sir – odparł, zaciskając z całej siły dłonie na sterach. Rozpychał ludzi, żeby uniknęli kontaktu z machiną, która kroczyła przez ogarnięty paniką tłum. – Ope­ratorzy nóg wspinają się z ziemi, kiedy słoniowaty przyklęka. – Wciórności! A jest tu gdzieś jakaś lina? – Obawiam się, że nie – odparł pilot. – To nie żaglowiec. Deryn jęknęła z bezsilności – jak to nie mają liny? Machina znów zrobiła krok naprzód, a ona musiała złapać się barierki, żeby zachować równowagę. Sunąc brzegiem platformy, Deryn zobaczyła, że trzech pi­lotów zastąpili porywacze w granatowych mundurach. Jedynie pilot przedniej nogi na bakburcie pozostał na swoim miejscu. Ale wciąż pętała go lina, ściągając w dół. Wkrótce i on poleci w tłum. Tymczasem trzy pozostałe nogi machiny zapierały się i tu­pały, usiłując znów wprawić ją w ruch. Na jej oczach wielka prawa stopa zmiażdżyła wóz jakiegoś sprzedawcy, rozrzucając po ulicy obrane orzechy niczym grad. – Cholerny głupi złom! – mruknęła Deryn. Prawdziwe stworzenie wiedziałoby, kto jest jego panem. Nagle trąba poszybowała w lewo. Sięgnęła do grupy pro­testujących i chwyciła mężczyznę starającego się ściągnąć pi­lota na bakburcie. Człowiek ten wrzasnął, puścił linę i został odrzucony na bok. – Dobra robota! – Deryn pochwaliła operatora. – Może pan strącić pozostałych?

Mężczyzna pokręcił głową. – Nie sięgnę do tylnych siodeł. Ale może... Skręcił sterami i trąba poszybowała ze świstem na ster-burtę. Zwinęła się i sięgnęła do pilota na przedniej nodze, ale zatrzymała się ze zgrzytem metalu jakiś metr od niego. – Nic z tego, sir – powiedział pilot. – Nie jest tak rozciągliwa jak u żywego stworzenia. Mimo że nie była rozciągliwa, machina była niezwykle silna. Sunęła teraz ulicą, roztrącając ludzi i pojazdy we wszystkich kierunkach. Jedna z jej potężnych stóp spadła na wóz i roztrza­skała go. Jedyny pozostały pilot starał się zatrzymać pojazd, ale co mogła jedna noga przeciwko trzem? – Może pan coś złapać, żeby użyć tego jako broni? – Deryn zapytała głównego pilota. – Wystarczy coś długiego na metr! – To ustrojstwo chrzęstów, sir! Nie jest na tyle zwinne! – Wciórności – zaklęła Deryn. – W takim razie to będę musiał być ja! Pilot na chwilę oderwał wzrok od sterów. – Przepraszam, sir, nie zrozumiałem. – Nagnij trąbę w tę stronę. I pospiesz się, człowieku! – wy­dała rozkaz, ściągając strojną kurtkę. Odwróciła się, by rzucić ją Newkirkowi, po czym wyszła z palankinu i wspięła się na łeb słonia. – Co ty, do diaska, wyrabiasz?! – zawołał Newkirk. – Coś cholernie głupiego! – odkrzyknęła w chwili, w której metalowa końcówka trąby pojawiła się przed nią. Przygotowa­ła się na rozkołysanej powierzchni metalowego łba machiny. I skoczyła... Ramionami otoczyła błyszczącą stal. Segmenty trąby skrzy­piały i chrzęściły, kiedy się wyciągała, unosząc ją wysoko nad głowami tłumu. Siła odśrodkowa zarzuciła jej nogami, jakby jakiś olbrzym strzelił z bicza, na którego końcu wisiała. Wszystko wokół zawirowało jej przed oczami – pędziła te­raz wprost na stanowisko operatora przedniej nogi. Porywacz zamarł, szeroko otwierając oczy, a ona wycelowała w niego stopy.

Ale uchylił się w ostatniej sekundzie, tak że jej paradne buty zaświszczały mu tylko nad głową. Miotana siłą odśrodkową Deryn zaczęła słabnąć, a jej dłonie zsuwać się po błyszczącej metalowej trąbie. Mężczyzna zmarszczył gniewnie brwi i wyciągnął nóż. W jego twarzy było coś dziwnego – miał jaśniejszą karnację niż większość protestujących. – Dummkopf! – krzyknęła do niego. – Sie gleichen die! – odkrzyknął. Chrzęstomowa! Deryn zmrużyła oczy – to nie był Turek, Wołoch czy Kurd ani też żaden z mieszkańców Istambułu. Ten człowiek był Niemcem, to pewne jak amen w pacierzu. Problem tylko w tym, jak się go pozbyć? Nie uśmiechało jej się walczyć z mężczyzną uzbrojonym w nóż. Spojrzała w górę, na palankin. Doktor Barlow krzyczała coś do pilota, a Deryn miała nadzieję, że cokolwiek wymyśli­ła specjalistka, zostanie wykonane błyskawicznie. Z każdym niepewnym krokiem machiny zsuwała się po wypolerowanej stali trąby. Trąba znów zaczęła się zwijać, huśtając Deryn tuż nad uli­cą, tak że kocie łby zlały się w jedno. Miotana wte i wewte, zastanawiała się, jakiej to strategii doktor Barlow stanie się teraz ofiarą. I wtedy trąba zatrzymała się, a operator starał się utrzymać ją w miejscu, chociaż machina parła naprzód. Deryn spojrzała w dół. Wisiała tuż nad straganem pełnym ziół i przypraw. – Co, u diaska? – zamruczała pod nosem. Czyżby doktor Barlow zamierzała zachęcić Niemca, żeby zszedł na dół i zaczął się rozkoszować domowym obiadkiem? Ale po chwili zaczęło ją drapać w gardle i zapiekły ją oczy. Nawet na taką odległość przyprawy były wystarczająco ostre. – Nieźle, pani doktor – stwierdziła, po czym kichnęła. Sięgnęła w dół i porwała worek najczerwieńszej, najgroźniej wyglądającej przyprawy.

Trąba ruszyła, wynosząc ją na powrót w okolice siodła z Niemcem na sterburcie. Zbliżając się, Deryn widziała wyraź­nie zaciętą minę porywacza oraz błysk stali jego noża. – Podano do stołu, łajdaku jeden! – krzyknęła i cisnęła worek wprost w niego. Pęd przyspieszającej trąby zwielokrotnił impet i worek uderzył w Niemca jak kula armatnia. Pękł mu na piersiach, spowijając go w ciemnoczerwonej chmurze. Pył wystrzelił we wszystkich kierunkach, również w stronę Deryn.

Palące szpony zacisnęły się na jej oczach. Zakrztusiła się, próbując złapać oddech, i płynny ogień wlał się jej do płuc. Nagle, kiedy poczuła się, jakby miała w brzuchu pełno rozża­rzonych węgli, zaczęła się zsuwać z trąby... Ale wylądowała miękko – pilot opuścił ją na ulicę. Leżała, prychając i parskając, a jej organizm walczył, by pozbyć się palącego pyłu z płuc. W końcu zmusiła się, by otworzyć płonące oczy. Metalowy słoń stał bez ruchu. Obie przednie nogi miał zgięte, jakby klękał przed nią w podzięce. Nie wystarczyło kontrolować wyłącznie tylnych nóg, by machina mogła się po­ruszać. Deryn zobaczyła granatowe plamy przemykające się przez tłum – to uciekali dwaj niedoszli porywacze. Ale Niemiec, któ­rego poczęstowała bombą z przyprawy, leżał pośrodku stosu czerwonego proszku, wciąż kaszląc i parskając. Deryn wstała i spojrzała po sobie. – Niech to pająk pokąsa! – krzyknęła, po czym kichnęła. Mundur nie nadawał się do niczego. Ale utrata umundurowania kadeta była niczym w porów­naniu ze szlakiem zniszczenia, jaki ciągnął się przez całą ulicę: powywracane wozy i furmanki, machina krocząca w kształcie osła rozpłaszczona na ziemi niczym metalowy żuk. Tłum mil­czał, wciąż nie mogąc wyjść z osłupienia na widok zniszczeń dokonanych przez rozszalałego mechanicznego słonia. Z korpusu machiny spuszczono trap. Dwóch asystentów ambasadora chwyciło pokrytego przyprawami Niemca, a New-kirk i Eddie Malone podbiegli przez tłum do Deryn. – Nic panu nie jest, panie Sharp? – zawołał Newkirk. – Chyba nic – odparła Deryn, kiedy aparat Malone'a trzas­nął i znów została oślepiona błyskiem lampy. – W takim razie lepiej wracajmy na pokład – powiedział Newkirk. – Bo te chłopaki znów zaczną robić zadymę.

– Ale ktoś mógł zostać ranny. – Deryn zamrugała, żeby po­zbyć się mroczków, i spojrzała na ulicę. Czy wśród drewnianych szczątków i rozbitego szkła nie leżały gdzieś ciała? – Tak. I dlatego właśnie trzeba się spieszyć. Musimy od­naleźć naszych pilotów i ruszyć w drogę, zanim się zacznie! – Moim zdaniem już się zaczęło – powiedział Eddie Malone, karmiąc kostkami cukru swojego świetlika. Wycelował obiektyw i sfotografował zdewastowaną ulicę. Wciąż starając się mruganiem pozbyć czerwonego prosz­ku, Deryn ruszyła za Newkirkiem na pokład Nieustraszonego. Zastanawiała się, ilu ludzi widziało fałszywych pilotów z od­ległości stu metrów. Czy ktoś zdawał sobie sprawę, że to nie brytyjska załoga dokonała tych zniszczeń? Nawet gdyby tłum widział, co się działo, gazety opiszą to inaczej. A już na pewno te niemieckie. – Widziałeś, prawda? – powiedziała do Eddiego Malone'a. – To nie byli nasi piloci! Nie nasi ludzie. – Nie martwcie się. Widziałem ich – rzekł dziennikarz. – A w „New York World" przekazujemy tylko prawdziwe wia­domości. – O tak, ale w Nowym Jorku. – Deryn westchnęła, wspi­nając się po trapie. Tłum już zaczynał się burzyć wokół nich, w miarę jak mijał szok wywołany ulicznym szaleństwem. Pytanie brzmiało, czy ktoś uwierzy im tutaj, w Istambule?

ROZDZIAŁ 13 Alek czekał w narzedziowni, zastanawiając się, kiedy wreszcie dostanie sygnał. Rozpiął kolejny guzik kurtki. Tej nocy doktor Barlow roz­grzała to pomieszczenie do granic wytrzymałości i było tu jak w piecu. Najwyraźniej zawsze, kiedy Alek pilnował jajek, dodawała jeszcze więcej grzałek, jakby chciała go tym zde­nerwować. Przynajmniej nie będzie musiał dłużej tego znosić. Już sły­szał odległe odgłosy świec strzelających na sterburcie. Klopp, Hoffman i Bauer byli w kapsule i udawali, że robią coś przy silniku. I do tego głośno, tak że nikt nie będzie zdziwiony, jeśli zobaczy Alka idącego im z pomocą. Po fatalnym początku misji doktor Barlow plan ucieczki uległ zmianie. Alek obserwował pospieszny powrót machiny kroczącej w kształcie słonia, która nie dość, że nie wiozła żad­nych zapasów, to jeszcze była pokryta jakimś dziwnym czerwo­nym pyłem. Krążyły plotki, że zaatakowano pojazd i rannych zostało wielu mieszkańców miasta. W ciągu godziny wściekły motłoch pojawił się u bram lot­niska, grożąc atakiem na Lewiatana. Wystawiono straże przy wszystkich włazach statku, a kordon tureckich żołnierzy oto­czył gondolę. Tej nocy nie będzie się można wydostać na ze­wnątrz przez pokład towarowy. Jednak ze swego stanowiska w kapsule silnika Klopp dono­sił, że nikt nie pilnuje masztu cumowniczego. Był połączony z głową podniebnej bestii jedną cumą, która wisiała osiem­dziesiąt metrów w górze. Gdyby całej piątce udało się po niej przejść i zejść na dół, być może zdołaliby umknąć przez za­ciemnione lotnisko. Alek wsłuchiwał się w krztuszenie się silnika i czekał na sygnał. Teraz, kiedy kapitan traktował go jak jeńca wojenne­go, z radością myślał o opuszczeniu statku. Głupi był, że się tak z nim zżył. Volger miał rację – udawanie, że to latające paskudztwo jest jego drugim domem, sprowadziło tylko nie­szczęście. Może i Dylan byłby jego przyjacielem w innym czasie i miejscu, ale nie tu i teraz.

I oto proszę – pięć ostrych dźwięków wydanych przez krztuszące się świece. Sygnał oznaczał, że Bauer i Hoffman obezwładnili darwinistów w kapsule. Volger zmierza teraz do swojej kabiny. Naprawdę uciekali. Dziś w nocy. Alek po raz ostatni przestawił jajka. Wziął nową grzałkę i potrząsając nią, obudził ją do życia, po czym włożył w sia­no. Przy temperaturze panującej w pomieszczeniu tajemniczy ładunek doktor Barlow będzie bezpieczny do rana. Tak czy inaczej, to już nie było jego zmartwienie. Zauważył stary ślad po towocie na skrzyni z jajkami i potarł go palcem. Następnie rozsmarował brud na policzkach, jak­by cały czas pracował przy silniku. Gdyby ktoś go zauważył, pomyślałby, że Dylan siedzi przy jajkach, a Alek niesie jakieś części inżynierom. Wstał i chwycił swoją skrzynkę z narzędziami. Wypełniały ją zapasowe ubranie oraz radiostacja z pożogi. Była ciężka, ale skoro mają zamiar ukrywać się w jakiś ostępach, radio mogło stanowić jedyne źródło komunikacji ze światem. Alek westchnął. Tutaj, na pokładzie Lewiatana, już niemal zapomniał, jaka samotność opanowuje człowieka, kiedy musi uciekać i ukrywać się. Drzwi ustąpiły z cichym skrzypieniem i Alek rozejrzał się po korytarzu, wsłuchując się w szemranie statku. Do jego uszu dotarło niewyraźne stukanie. Czyżby ktoś tu szedł? Zaklął po nosem. To pewnie Dylan zmierzał po raz ostatni na pogaduszki. Będzie mu tylko ciężej, a przecież Alek musiał już iść do kapsuły silnika. Ale odgłosy dobiegały zza jego pleców... Odwrócił się – jedno z jajek zaczęło się ruszać. W różowawej poświacie grzałek zobaczył niewielką szcze­linę poszerzającą się na górze jajka. Okruszki odrywały się i zsuwały po gładkiej białej powierzchni. Kawałek po kawałku szczelina powiększała się. Alek stał z ręką na klamce. Powinien już iść i zostawić za sobą te bezbożne stworzenia. Jednak siedem długich nocy pil­nował jajek, zastanawiając się, co też może się z nich wykluć. Za kilka chwil będzie się mógł przekonać.

Delikatnie zamknął drzwi. Dziwne było to, że stworzenie wykluwało się ze środkowe­go jajka – tego, o którym doktor Barlow mówiła, że choruje. Teraz coś od środka powiększało dziurę w skorupce. Wy­glądało jak szpon... a może łapa? Pokryta jasnym futerkiem, nie piórami. Malutki czarny nosek wyjrzał na zewnątrz i węszył chwilę. Alek zastanawiał się, czy stworzenie nie jest przypadkiem niebezpieczne. Oczywiście było to tylko szczenię, a on miał swój marynarski nóż w pochwie za paskiem. Na wszelki wy­padek jednak postanowił się trzymać blisko drzwi. Stworzenie wyłaniało się wolno, sięgając brzegu skrzyni pokrytymi futrem łapkami o czterech palcach. Futerko by­ło wilgotne, a wielkie ślepia zwierzątka mrugały w poświacie rzucanej przez grzałki. Rozglądało się ostrożnie, wydostając się miarowo z rozkruszonej skorupki. Rany boskie, ależ to było brzydactwo. Skóra wydawała się za duża i opadała fałdami jak u staruszka. Przypominało Alkowi pozbawionego futerka kota, którego jego ciotka hodo­wała dla jego dziwacznego wyglądu.

Stworzenie wbiło w niego wzrok i wydało cichy, błagalny pisk. – Pewnie jesteś głodny – odezwał się Alek cicho. Nie miał jednak pojęcia, co takie stworzenie mogłoby jeść. Teraz przynajmniej było już jasne, że nie żywi się ludźmi. Było na to o wiele za małe i zbyt... urocze pomimo fałd skóry. Jego wielkie ślepia zdradzały zarówno mądrość, jak i smutek. Alek zapragnął podnieść zwierzątko i je pocieszyć. Wyciągnęło do niego drobną łapkę. Alek odstawił skrzynkę z narzędziami i zrobił krok w jego stronę. Kiedy wyciągnął dłoń, zwierzę dotknęło koniuszków jego palców, ściskając je po kolei. Następnie nachyliło się i ze­śliznęło po brzegu skrzynki z jajkami. Złapał je w samą porę. Nawet w rozgrzanej narzędziowni temperatura ciała stworzenia była wysoka, a jego futerko tak miękkie jak futro z szynszyli, które mama Alka zawsze nosiła zimą. Kiedy chłopak zbliżył je do siebie, stworzonko zagru-chało coś po swojemu. Wielkie ślepia mrugały bardzo wolno, wpatrując się w jego oczy. Cienkie ramionka objęły nadgarstek Alka. To było dziwne – owo stworzenie nie wywoływało u niego niepewności, jak pozostałe stwory darwinistów. Było zbyt małe i zaspane, a do tego emanowało ponadnaturalnym spokojem. Silnik znów zaterkotał i Alek zorientował się, że jest spóź­niony. – Przepraszam – wyszeptał – ale muszę iść. Włożył zwierzątko do skrzyni, między emanujące bladym światłem grzałki. Ale kiedy tylko zabrał rękę, wydało z siebie wysoki, płaczliwy dźwięk. – Ciiichutko – wyszeptał. – Wkrótce ktoś do ciebie przyjdzie. Zastanawiał się, czy rzeczywiście. Dylan zjawi się o świcie, a to dopiero za kilka godzin. Zrobił krok w tył i przykląkł, żeby podnieść skrzynkę z na­rzędziami. Ślepia stworzenia zrobiły się wielkie jak spodki i wy­dało z siebie kolejny płacz zakończony wysokim, dojmującym dźwiękiem, tak czystym, jakby ktoś zagrał na flecie.

Alek zmarszczył brwi – ten ostatni dźwięk był dziwnie po­dobny do gwizdków, których załoga używała, by porozumiewać się ze stworzeniami. I był na tyle głośny, że mógł kogoś obudzić. Znów sięgnął do skrzyni, uciszając zwierzątko. Kiedy do­tykał go dłonią, momentalnie cichło. Alek przykląkł na chwilę, głaszcząc miękkie futerko. W koń­cu wielkie ślepia zamknęły się i odważył się cofnąć dłoń. Stworzenie obudziło się momentalnie i znów zaczęło po-miaukiwać. Chłopak zaklął. To jakiś absurd, żeby szczenię trzymało go jako zakładnika. Odwrócił się i ruszył przed siebie. Ale kiedy otworzył drzwi, płacze zmieniły się w serię owych świszczących dźwięków. Zareagowały na to świetliki w ścia­nach, wylewając z siebie olbrzymią ilość zielonego światła. Alek oczami duszy wyobraził sobie, jak cała załoga staje na równe nogi, a jaszczurki kurierskie śmigają na wszystkie strony w od­powiedzi na płacze stworzenia. – Cicho bądź! – wyszeptał, lecz nie dało to żadnego rezultatu. Musiał podejść i wziąć je na ręce. Kiedy Alek stał tak, gładząc jasne futerko, uświadomił sobie straszną prawdę. Aby ucieczka miała jakiekolwiek szanse powodzenia, mu­siał zabrać ze sobą nowo wyklute zwierzę. Nie mógł go tutaj zostawić, bo zaryczałoby się na amen i obudziło cały statek. Nie miał pojęcia, czym karmić zwierzę, jak się nim zajmo­wać ani nawet, co to w ogóle za gatunek. A co by powiedział hrabia Volger, gdyby pojawił się z tym paskudztwem w obję­ciach? Jednak Alek nie miał wyboru. Kiedy uniósł zwierzę z siana, wdrapało się po jego ramieniu i przywarło do niego jak kot, a małe pazurki wczepiły w weł­nianą bluzę mechanika. Spojrzało na niego wyczekująco. – Teraz pójdziemy na spacer – powiedział cicho, znów podnosząc skrzynkę z narzędziami. – Ale będziesz cicho, dobrze? Zwierzątko zamrugało do niego zadowolone.

Alek westchnął i podszedł do drzwi. Otworzył je i rozejrzał się po korytarzu. Nikogo nie ściągnęły dziwne odgłosy – przy­najmniej jeszcze nie. Poluzował kurtkę gotów włożyć zwierzę za pazuchę, gdyby się na kogoś natknął. Ale ono wydawało się niezwykle zado­wolone z miejsca na ramieniu i było cicho. Czuł, że jest lek­kie jak piórko, jakby ktoś zaprojektował dla niego taki sposób podróżowania. Zaprojektował, powtórzył w myślach Alek. To było sztuczne stworzenie, niezrodzone zgodnie z prawami natu­ry. Stanowiło ważne ogniwo w planach darwinistów, miało odegrać ważką rolę w zamysłach doktor Barlow, która zamie­rzała nie dopuścić do przystąpienia Imperium Osmańskiego do wojny. A on nie miał pojęcia, na czym mógłby polegać ten plan. Wzdrygnął się, po czym ruszył zaciemnionym korytarzem.

ROZDZIAŁ 14 – A, jesteś! – zawołał cicho hrabia Volger, stając na drabin­ce wiodącej do kapsuły silnika. – Już prawie straciliśmy na­dzieję, że się pojawisz. Alek ruszył wzdłuż takielunku, czując, jak stworzenie prze­mieszcza się pod kurtką. Znów wyciągało pazurki, które jak miniaturowe szpileczki wbijały się w jego ciało. – Miałem mały... problem. – Ktoś cię widział? Alek wzruszył ramionami. – Kilku członków załogi po drodze. Ale nie pytali, dokąd idę. Odstawił pan niezwykle przekonujące przedstawienie z zepsutym silnikiem, maestro Klopp. Z dołu kapsuły mistrz mechaniki zasalutował, a na jego obliczu pojawił się szeroki uśmiech. Za nim leżał bardzo zły, ale zakneblowany pan Hirst. Został przywiązany mocno do panelu kontrolnego. – W takim razie czas ruszać – powiedział Volger. – Ufam, że jesteście gotowi do walki, jeśli dojdzie do najgorszego. Bauer i Hoffman machnęli tylko trzymanymi w dłoniach narzędziami, Volger natomiast jak zwykle nie rozstawał się z szablą. Jednak Alek nie był w stanie wymachiwać nożem, mając to dziwne stworzenie pod kurtką. Należało im o tym powiedzieć teraz, nie w trakcie ucieczki. – Jest jeszcze mój mały problem. Volger zmarszczył brwi. – O czym ty mówisz? Co tam się takiego wydarzyło? – Miałem już wychodzić, kiedy wykluło się jedno z jajek doktor Barlow. Wyszło z niego takie dziwne stworzenie. I do tego głośne. Chciałem odejść, lecz zaczęło wyć, podobnie jak płakałby noworodek, jak sądzę. Myślałem, że obudzi cały statek! Volger pokiwał głową. – Więc musiałeś je zadusić. To było bardzo nieprzyjemne, jestem pewien. Ale nie znajdą jego ciała do rana, a wtedy my będziemy już daleko. Alek zamrugał.

– Pozbyłeś się tego zwierzęcia, prawda, Alek? – Szczerze mówiąc, tego typu rozwiązanie nie przyszło mi nawet do głowy. – Stworzenie poruszyło się pod kurtką i Alek się skrzywił. Volger położył dłoń na rękojeści szabli. – Co ty, do diaska, masz pod kurtką? – syknął. – Zapewniam was, nie miałem pojęcia, co zrobić. – Alek odchrząknął. – Ale jest bardzo dobrze ułożone, oczywiście kiedy się nie chce go gdzieś zostawić. – Zabrałeś je? – Volger nachylił się ku niemu. – Na wypadek gdyby Wasza Wysokość tego nie zauważył, właśnie staramy się uciec darwinistom. Jeśli ma Wasza Wysokość jedno z tych ich paskudztw, to bardzo proszę wyrzucić to za burtę! Alek stężał cały i mocniej chwycił się takielunku. – Z całą pewnością nie uczynię nic podobnego, panie hrabio. Po pierwsze, stworzenie będzie strasznie hałasować, lecąc w dół. Volger tylko jęknął, rozluźniając zaciśnięte pięści. – Dobrze więc. Myślę, że jeśli dojdzie do walki, będziemy mogli użyć tego czegoś jako zakładnika. Alek pokiwał głową, rozpinając kurtkę. Stworzenie wysta­wiło łepek na zewnątrz. Volger odwrócił się, wzdrygając z obrzydzeniem. – Tylko żeby było cicho, bo jak nie, to osobiście je uciszę. Pan pierwszy, Wasza Wysokość. Alek ruszył w stronę dziobu, a pozostali podążyli za nim w milczeniu. Przesuwali się po takielunku nieco powyżej środ­ka statku, a liny uginały się pod ciężarem pięciu mężczyzn i pakunków. Była to długa droga i widać już było przerażenie na twarzy biednego Kloppa, ale przynajmniej nikt na grzbiecie nie był w stanie ich dostrzec. Kiedy stworzonko zaczęło się wiercić, Alek rozpiął całkiem kurtkę. Zwierzę wypełzło i przycupnęło mu na ramieniu, mru­żąc wielkie ślepia na wietrze. – Tylko uważaj na siebie – wyszeptał chłopak. – I bądź cicho.

Zwierzę spojrzało na niego ze znudzoną miną, jakby po­wiedział coś banalnie oczywistego. Wkrótce wszędzie wokół były upiorne nietoperze strzał­kowe. Cały dziób statku był pokryty falującą masą cicho cmo­kających czarnych ciał. Dylan wyjaśniał Alkowi, że te cmok­nięcia wywołują echo, dzięki któremu zwierzęta „widzą" w ciemnościach. Oczywiście miały też oczy – tysiące pacior­ków wpatrywało się w Alka wyczekująco. Bez względu na to, jak ostrożnie się poruszał, nietoperze furkotały wokół niego. Przypominało to próbę przemknięcia się przez stado gołębi na wąskiej ścieżce. – Dlaczego one się w nas tak wpatrują? – wyszeptał Klopp. – Myślą, że przyszliśmy je nakarmić – odparł Alek. – Dylan zawsze karmi nietoperze nocą. – Chce panicz powiedzieć, że one są głodne? – zapytał Klopp i jego twarz zalśniła kropelkami potu w księżycowej poświacie. – Nie ma się czego bać. One jedzą figi – rzekł Alek, z na­turalnych względów pominąwszy milczeniem metalowe szpi­kulce w menu zwierząt. – Miło mi to słyszeć... – zaczął Klopp, ale nagle jeden z nie­toperzy zafurkotał tuż przed jego twarzą. Kiedy skrzydła ją musnęły, mistrz mechaniki ześliznął się z takielunku. Klopp zatrzymał się z szarpnięciem na linach, aż mu kłykcie zbielały, ale jego pokaźne ciało zetknęło się z membraną statku, wzniecając falę rozchodzącą się we wszystkich kierunkach. Wszędzie wokół nich nietoperze wzbiły się w powietrze, a ciche cmokanie przeszło we wrzaski i nawoływania. Alek chwycił Kloppa za nadgarstek, kiedy mężczyzna z tru­dem znalazł oparcie dla stóp. Chwilę później był już bezpieczny, ale zamieszanie rosło, a nietoperze wylatywały kręgami w górę, jak fala na ciemnym stawie po wrzuceniu kamienia. No to już po nas, pomyślał Alek.

Stworzenie na jego ramieniu zerknęło w górę i boleśnie wbi­ło mu pazurki w ciało. Z jego pyszczka dobiegł dziwny, przy­pominający cmokanie dźwięk – taki sam, jaki przed chwilą wydawały nietoperze. – Niech to stworzenie... – zasyczał Volger, lecz Alek uciszył go machnięciem ręki. Nietoperze stopniowo cichły. Skrzeki umilkły, kobierzec ciemnych kształtów osiadł z powrotem na skórze statku. Stworzenie zamilkło i znów zwróciło swe wielkie ślepia na Alka. Spojrzał prosto w nie. Czyżby to nieznane stworzenie właś­nie uciszyło całe stado nietoperzy? Może... przypadkowo. Może ma zdolności naśladowcze jak jaszczurki kurierskie. A jednak nikt tego zwierzęcia nie szkolił ani nie instruował. Być może tak było ze wszystkimi stworze­niami darwinistów. – Nie zatrzymujemy się – wyszeptał Volger i Alek posłusznie ruszył dalej. Wieża cumownicza strzelała w niebo tuż przed nimi, lecz Alek nie mógł nie spojrzeć w dół. W mglistych ciemnościach zda­wało się, że ziemia jest oddalona o setki kilometrów. – Czy ta lina wygląda na wystarczająco mocną? – zapytał Hoffmana. Mężczyzna przykląkł, by pomacać wąską linę łączącą statek z wieżą oddaloną może o trzydzieści metrów. Wydawała się zbyt cienka, by wytrzymać ciężar człowieka, chociaż sztuczne materiały darwinistów zawsze były wytrzymalsze, niż na to wyglądały. – Z tego, co widziałem, ciężkie liny zostały przymocowa­ne do gondoli. Ale tę tutaj rozpięto pewnie nie bez powodu. Byłaby zupełnie bezużyteczna, gdyby nie mogła wytrzymać ciężaru człowieka. – Chyba tak – rzekł Alek. A może lina służyła jakimś stworzeniom. Mogła być trasą jaszczurek kurierskich albo miejscem odpoczynku jastrzębi. „ Hoffman zrzucił z ramienia naręcze liny. – Ta lina utrzyma ciężar dwóch ludzi wraz z bagażem. Po­winniśmy posłać kogoś przodem, żeby przeciągnął koniec na drugą stronę. – Ja pójdę – zaproponował Alek.

– Przecież panicz jest ranny – stwierdził Klopp. – Jestem najlżejszy z nas. – Alek wyciągnął dłoń. – Dajcie mi tę linę. Klopp popatrzył na Volgera, a ten przytaknął. – Zwiąż go dobrze w pasie, żeby się nie zabił – powiedział. Alek uniósł brew nieco zaskoczony, że Volger pozwala mu iść przodem. Hrabia właściwie odczytał zdziwienie na jego twarzy i uśmiechnął się. – Jeśli ta lina się urwie, utkniemy tu wszyscy, więc nie­ważne, kto pójdzie pierwszy. I rzeczywiście jesteś najlżejszy z nas. – A więc mój ośli upór okazał się najlepszą ze strategii, hrabio? – Nawet zepsuty zegar dwa razy na dobę pokazuje dobry czas. Alek nie odpowiedział, lecz stworzenie na jego ramieniu najeżyło się, jakby wyczuwało jego irytację. Klopp parsknął tylko, przykląkł i obwiązał Alka cięższą liną w talii. Wkrótce węzeł był gotów, a drugi koniec trzymali razem Bauer, Hoffman i Klopp. – Pospiesz się – ponaglił go Volger. Chłopak przytaknął i odwrócił się, po czym ruszył scho­dzącą w dół głową podniebnego zwierzęcia. Trzymająca linę trójka ostrożnie ją popuszczała, tak żeby nie było za dużego luzu. Alkowi przypomniało się, jak miał dziesięć lat i tato po­zwolił mu się wychylić z flanek zamku, trzymając go mocno za pasek. Oczywiście wtedy czuł się dużo bezpieczniej. Przed nim rozciągała się luźna lina, niknąc w ciemnych zakamarkach wieży cumowniczej. Chwycił ją obiema rękami. – Mam nadzieję, że nie masz lęku wysokości, maleńki. Zwierzak tylko spojrzał na niego i zamrugał. – No dobrze – powiedział Alek i ruszył w pustkę. Przez chwilę dyndał zawieszony na rękach, następnie zarzucił nogi do góry i wplótł je w linę. Chociaż pazurki wpiły się mocniej w jego ramię, zwierzątko ani pisnęło.

Wiszenie twarzą do góry miało jedną zdecydowaną zale­tę – Alek nie widział tego, co ma pod sobą, a jedynie dłonie wczepione w linę i gwiazdy na niebie. Ruch za ruchem oddalał się od statku, a z każdym posunię­ciem cienka lina wżynała mu się pod kolana. W połowie drogi dyszał już ciężko. Stłuczone żebro zaczęło pulsować z bólu i tracił czucie w palcach. W nocnym powietrzu wystąpił mu na czoło zimny pot. Z każdym metrem zwisająca mu u pasa lina stawała się coraz dłuższa i cięższa. Wyobraził sobie, jak cuma się urywa albo jego palce pusz­czają ją nagle. Przez jedną straszną chwilę będzie spadał, ale lina zabezpieczająca powstrzyma go w pół drogi i ciśnie w stro­nę statku, gdzie rozpłaszczy się o dziób – może na tyle mocno, że wieloryb przebudzi się i zacznie protestować... Wieża cumownicza zbliżała się coraz bardziej, ale lina, któ­rej się trzymał, szła teraz nieco pod górę i bardzo ciężko było się po niej wspinać. Stworzenie zaczęło zawodzić cichutko, naśladując pojękiwania wiatru w załomach wieży. Alek zacisnął zęby i podciągnął się tych ostatnich kilka metrów, nie zważając na obolałe mięśnie. Po raz pierwszy był wdzięczny Volgerowi za lata okrutnych i wyczerpujących lekcji fechtunku. W końcu metalowy szczebel znalazł się w zasięgu dłoni i chłopak przełożył przez niego obolałe ramię. Wisiał tak chwi­lę, dysząc ciężko, następnie dźwignął się i stanął na płaskim załomie, dotykając zimnej stalowej konstrukcji. Drżącymi palcami odwiązał grubą linę z pasa i przymoco­wał ją do szczebla. Teraz kiedy widać było odległość między wieżą a dziobem statku, wydawało się, że waży tonę. Jak był w stanie ją przenieść taki kawał? Alek leżał na plecach i przyglądał się, jak pozostali przy­gotowują się do przeprawy, rozdzielając między siebie tor­by z narzędziami i uzbrojeniem. Lewiatan wyglądał dziwnie z tej perspektywy. Przy nim Alek poczuł się drobinką, malut­kim planktonem, który za chwilę miał zniknąć w wielorybiej paszczy.

Ale ciemność za statkiem była jeszcze potężniejsza. Widać było na niej ogniki zapalane przez protestujących pod bramą, a za nimi światła wielkiego miasta. – Konstantynopol – rzekł cicho. – Hmm, Konstantynopol – powiedziało zwierzątko.

ROZDZIAŁ 15 Zejście z wieży było już proste. W jej centrum wiodła spi­ralnie w dół klatka schodowa i cała piątka bardzo szybko zna­lazła się na ziemi. A może już szóstka? Nagle Alek poczuł ciężar otrzy­manego sztucznie stworzenia na ramieniu. To jedno słowo wypowiedziane przez zwierzę przydało mu w dziwny sposób ciężaru, jakby jego osobliwość miała własną wagę. Naturalnie Alek nikomu o tym nie powiedział. Volgera już wystarczająco przerażały jaszczurki kurierskie. Po co dawać mu do ręki kolejny argument, przecież i tak już chciał się po­zbyć tego stworzenia. Przynajmniej wiedziało, kiedy należy trzymać pyszczek na kłódkę. Od wypowiedzenia tego pojedynczego słowa nie wy­dało z siebie ani jednego dźwięku. Kiedy zbliżali się do końca schodów, Alek zrównał się z mostkiem statku. Światło lamp padało przez bulaje i widać było sylwetki dwóch oficerów na wachcie. Ale nikłe zielone światło nie docierało do wieży. Wartownicy z Lewiatana stali na baczność przy włazach statku. Obsługa naziemna w czerwonych fezach stała naprze­ciwko i obie grupy bacznie się sobie przypatrywały. Pozo­stali Turcy byli przy bramie lotniska i mieli oko na protes­tujących. Nikt nie pilnował wieży cumowniczej. Księżyc piął się dalej po niebie obrzmiałym rogalem i wie­ża rzucała długi cień w kierunku zachodnim, odwrotnym do miasta i tłumów. Volger poprowadził grupę wzdłuż tego cien­kiego szpona, który, wskazywał pustą połać przy ogrodzeniu na obrzeżach lotniska. Alek zastanawiał się, co by się stało, gdyby ich teraz za­uważono. Załoga Lewiatana nie mogła nic zdziałać na obcej ziemi. Wątpił jednak, by darwiniści pozwolili inżynierom na swoich usługach wymknąć się bez walki. Poza tym Turcy mo­gliby mało ulgowo potraktować cudzoziemców spacerujących po ich lotnisku. Tak czy inaczej, lepiej było nie zwracać niczyjej uwagi.

Nagle stworzonko stanęło na tylnych łapkach na barku Alka i zastrzygło uszami w kierunku statku. Chłopak zatrzymał się i nasłuchiwał. Do jego uszu dobiegł odległy dźwięk gwizdka marynarskiego. – Volger, myślę, że oni... Skowyt wąchacza wodoru przeszył nocną ciszę. Dobiegł z okolic kapsuły silnika – ktoś odkrył związanego i zakneblo­wanego pana Hirsta. – Idziemy – wyszeptał hrabia. – Pół kilometra dzieli nas od tego płotu. Najpierw przeszukają statek, a potem zaczną szukać dalej. Alek zaczął biec, dygocąc na samą myśl o tym, jakież to po­twory mogą spuścić darwiniści ze smyczy na ich poszukiwanie. Wąchacze o sześciu łapach? Straszliwe nietoperze? A może na statku znajdowały się jeszcze gorsze stworzenia? Na całym Lewiatanie wszczynano alarm, a zielona poświata w gondoli zmieniła się na oślepiająco białą. Na ramieniu Alka stworzonko cichutko naśladowało wszystkie sygnały alarmo­we, szczekanie i skowyt ogarów, krzyki i gwizdy. – Myślę, że niewiele nam to pomoże – mruknął do zwie­rzęcia. – Pomoże – powtórzyło cicho. Minutę później oślepiający snop szperacza wystrzelił z grzbietu statku. Najpierw oświetlił bramę lotniska, ale po chwili zaczął się wolno obracać jak promień latarni morskiej na ciemnym oceanie. No i tyle jeśli chodzi o darwinistów, którzy dają im uciec. – Wy idźcie – powiedział Klopp z zaczerwienioną twarzą. – Ja nie mogę tak biegać! Alek zwolnił i wziął od niego ciężką skrzynkę z narzę­dziami. – Bzdura, Klopp. Jak się rozdzielimy, to nas wszystkich ła­twiej wyłapią. – Ma rację – potwierdził Volger. – Musimy się trzymać razem. Alek zerknął przez ramię. Światło sunęło w ich kierunku, oświetlając falującą trawę jasnym snopem. – Na ziemię! – wyszeptał i cała piątka padła.

Oślepiające światło przemknęło górą, ale nie zatrzymało się na nich – reflektor świecił za wysoko. Obsługa szperacza prze szukiwała teren lotniska od zewnętrznej krawędzi do środka, sprawdzając najpierw najodleglejsze zakamarki. Alek jednak wątpił, czy Klopp zdoła dotrzeć do ogrodzenia, zanim światło znów znajdzie się w ich okolicy. Pazurki stworzonka wpiły się w jego ramię i w uszach za­brzmiał mu nowy odgłos... przypominający trzepot skrzydeł. Alek spojrzał na statek i zrobił wielkie oczy. Spod gondoli potężniała ciemna chmura, a tysiące czarnych sylwetek wy­lewało się na zewnątrz. Burza skrzydeł wspinała się w świetle szperacza, błyskając stalowymi szponami. – Jastrzębie – jęknął Alek. Na lodowcu widział, jak atakowały niemieckich żołnierzy. A jeszcze wczoraj jeden z ich opiekunów ostrzył im szpony, tak jak się ostrzyło brzytwę – na kawałku skóry. Po opuszczeniu statku ptaki rozproszyły się i wkrótce całe niebo pełne było furkoczących sylwetek. Alek spojrzał przed siebie – ogrodzenie znajdowało się ja­kieś sto metrów od nich. Jednak chwilę później jastrzębie zaczęły kołować, nad ich głowami rozpętał się prawdziwy wir skrzydeł i połyskujących stalowych szponów. Chłopak wtulił głowę w ramiona, czeka­jąc na atak. – Nie stój, biegnij! – krzyknął Volger. – Martwi na nic im się zdamy. Alek pobiegł, mając nadzieję, że hrabia ma rację. Kołująca masa potężniała z sekundy na sekundę, a szpe­racz zmienił bieg i skierował swój snop wprost na rosnący wir ptaków. Trzeba było ledwo kilku sekund, by przyszpilił Alka swoim wielkim, oślepiającym okiem. Do uszu chłopaka dobiegł skowyt wąchaczy wodoru, bliż­szy niż poprzednio. Zwierzę na jego ramieniu powtórzyło ten dźwięk. – Zbliżają się – powiedział Alek. – Idź pierwszy, Bauer! – zawołał Volger. – Ty masz obcęgi! Alek pobiegł za przyspieszającym mężczyzną. Skraj lotniska nie był daleko, światło szperacza rozbłyskiwało już na zwojach drutu kolczastego.

Kiedy Bauer i Alek dopadli do ogrodzenia, Bauer od razu zabrał się do pracy. Przedzierał się przez plątaninę drutu, wol­no otwierając im drogę ucieczki. Ale odgłosy zwierząt za ich plecami potężniały z każdą sekundą. Bauer był w połowie, kiedy dołączyli do nich pozostali. – W tej okolicy jest gęsty las – powiedział Volger, wskazując czerń za ogrodzeniem. – Biegnijcie ile sił w nogach na zachód, a potem znajdźcie jakąś kryjówkę. – No a pan, hrabio? – zapytał Alek. – Hoffman i ja zatrzymamy ich, jak długo się da. – Zatrzymacie ich? – wykrzyknął Alek. – Kluczem i ćwi­czebną szablą? Nie poradzicie sobie z tymi bestiami! – Nie, ale możemy je spowolnić. A kiedy darwiniści zorien­tują się, że schwytali inżyniera i tłumacza, mogą stwierdzić, że nie opłaca się kontynuować pościgu. Szczególnie na obcym terytorium. – Przemyśleliśmy to, paniczu – powiedział Klopp, dysząc ciężko. – Wszystko zaplanowaliśmy! – Co zaplanowaliście?! – krzyknął chłopak, ale nikt nie spieszył się z odpowiedzią. – Dlaczego nikt mi nic nie powie­dział? – Z całym szacunkiem, Wasza Wysokość – Volger wyciąg­nął szablę – ale ostatnimi czasy dość lekce sobie ważyłeś wszel­kie nasze tajemnice. – Rany boskie, Volger! Chyba nie zamierzasz zgrywać prze­de mną męczennika? – Gdyby nie siedzieli nam na karku, uciekalibyśmy razem. Ale teraz ktoś ich tu musi zatrzymać. A do tego Hoffman i ja dajemy im szansę na dalszy lot, o ile oczywiście nie poturbują nas zbytnio. – Ale ja nie mogę... – Alek przełknął ślinę. – To już postanowione, sir – powiedział Bauer. – No to biegnijcie – powiedział Volger, oddając swój ba­gaż Kloppowi, który przedzierał się właśnie przez szczelinę w ogrodzeniu. Cienie wąchaczy wodoru i ludzi wydłużały się coraz bardziej w świetle szperacza. – Ale, Volger – Alek zacisnął pięści – nie mogę tego zrobić bez ciebie! Nic nam się nie uda!

– Obawiam się, że będzie pan zmuszony. – Hrabia oddał mu honory bronią. – Żegnaj, Alek. Niech twój ojciec będzie z ciebie dumny. – Ale mój ojciec nie żyje... a ty tak – pomyślał chłopak. – Chodźmy, sir. Bauer chwycił go za ramię. Alek starał się wyrwać, lecz mężczyzna był większy i silniejszy. Alek został przeciągnięty przez szczelinę w ogrodzeniu, aż ostre końce drutu kolczastego poszarpały mu kurtkę, a stworzenie na ramieniu schyliło się i zaczęło wyć jak polujący wąchacz wodoru. Chwilę później znaleźli się w ciemnym lesie, a Klopp tylko dyszał ze zmęczenia, idąc na przedzie. Kapral Bauer wciąż ciąg nął Alka, mrucząc pod nosem słowa przeprosin. Wkrótce las zagłuszył odgłosy potyczki, a światło szperacza jedynie połyski­wało w gęstwinie. Wycia wąchaczy były już przytłumione przez drzewa, jastrzębie zaś musiały się wzbić ponad ciężkie gałęzie. Cała trójka przedzierała się przez las, aż wszystko pochło­nęła wszechogarniająca ciemność. Alek miał przed oczyma wyłącznie mroczki po ostrym świetle szperaczy. Głosy za nimi momentalnie ucichły. Volger pewnie już negocjował, oferując usługi swoje i Hoff­mana w zamian za wolność pozostałych. Darwiniści nie mieli wielkiego wyboru. Gdyby próbowali się przedrzeć przez ogro­dzenie, ryzykowaliby śmierć ostatniego inżyniera i jego tłu­macza. Alek odruchowo zwolnił. Plan hrabiego Volgera wypalił idealnie. Bauer wzmocnił uścisk. – Proszę, sir. Nie możemy zawrócić. – Oczywiście, że nie możemy. – Alek wyswobodził się i sta­nął. – Ale nie ma powodów do pośpiechu, chyba że chcemy zafundować biednemu staremu Kloppowi zawał serca. Klopp nie protestował. Stanął, zgarbił się i dyszał ciężko, opierając dłonie na kolanach. Alek spojrzał w kierunku, z któ­rego przyszli, nasłuchując odgłosów pościgu – cisza. Nie było słychać nawet ptaków. W końcu był wolny, ale nigdy nie czuł się bardziej samotny. Książę Aleksander wiedział, co powiedziałby na to jego oj­ciec. Nadszedł czas przejąć dowodzenie.

– Zgubiliśmy coś? Bauer pospiesznie przeliczył bagaże. – Radio, narzędzia, sztaba złota... mamy wszystko, sir. – Złoto... – powiedział Alek, zastanawiając się, jak bardzo spowolniły ich ostatki ojcowskiej fortuny. Z radością wymie­niłby całe złoto na tych kilka chwil, które pomogłyby yolge­rowi uciec z nimi. Ale nie było czasu na użalanie się nad sobą ani zastanawia­nie się „co by było, gdyby". – I jeszcze to – dodał Klopp, wyciągając z kieszeni kurtki skórzany pokrowiec na cenny zwój. Widniały na nim skrzyżowane klucze herbu papieskiego. – Powiedział, że odtąd panicz powinien go nosić. Alek wpatrywał się w ten przedmiot. Był to list papieski oświadczający, że Alek jest dziedzicem tytułów i posiadłości swego ojca wbrew woli swego stryjecznego dziadka, cesarza. Można było z niego również wywnioskować, że Alek jest dzie­dzicem tronu Austro-Węgier. Dlatego właśnie Niemcy na niego polowali – pewnego dnia mógł zyskać władzę, która będzie w stanie zakończyć tę wojnę. Zaciskając palce na skórzanej tubie, Alek uświadomił sobie, że do tej pory bezpieczeństwo listu powierzał Volgerowi. Teraz sam musiał nosić brzemię własnego przeznaczenia. Wsunął pojemnik do kieszeni i zapiął guzik. – Doskonale, Klopp. Mogę wziąć od ciebie torbę Volgera? – Nie, paniczu – wydyszał mężczyzna. – Nic mi nie będzie. Chłopak wyciągnął dłoń. – Obawiam się, że będę nalegać. Spowalniasz nas. Klopp zamilkł. Była to jedna z takich chwil, w których za­wsze spoglądał na hrabiego, szukając rady. Ale nie tym razem. Podał torbę Alkowi, ten zaś aż jęknął pod jej ciężarem. Volger naturalnie nosił złoto. Stworzonko na ramieniu wydało identyczny jęk, a Alek mógł tylko ciężko westchnąć. Jeszcze nie minęła godzina, od kiedy spogląda na ten świat, a już jest męczące.

– Mam nadzieję, że wkrótce nauczysz się czegoś pożytecznego – mruknął, a zwierzątko tylko zamrugało. Bauer założył na siebie dwie torby. – Którędy, Wasza Wysokość? – Chcesz powiedzieć, że hrabia Volger nie powierzył wam żadnych innych tajemnych planów? Bauer spojrzał na Kloppa, a ten tylko wzruszył ramionami. Alek wolno wciągnął powietrze. Teraz wszystko było w je­go rękach. Na zachodzie rozciągała się Europa pogrążająca się w wo­jennym szaleństwie. Na wschodzie rozciągało się Imperium Osmańskie, olbrzymie i obce, wcinając się głęboko aż do serca Azji. A pomiędzy dwoma kontynentami znajdowało się staro­żytne miasto – Konstantynopol. – Na razie zostaniemy w stolicy. Musimy kupić ubra­nia... i może konie. – Alek zamilkł, uświadomiwszy sobie, że za sztabę złota są w stanie kupić własną machinę kroczącą, gdyby mieli taki kaprys. Możliwości były nieograniczone. – W mieście przynajmniej niektórzy kupcy rozumieją po nie­miecku. – Bardzo rozsądnie – powiedział Klopp. – Ale gdzie d z i-siaj w nocy, paniczu? Bauer skinął głową, spoglądając w stronę, z której przyszli. Drzewa milczały, choć daleko w tyle wciąż było widać prze­błyski reflektorów. – Będziemy godzinę szli na zachód – powiedział Alek. – Wtedy okrążymy miasto. Może nawet napotkamy jakąś przy­jazną gospodę. – Gospodę, Wasza Wysokość? Ale czy Turcy nie będą nas szukać? – zapytał Bauer. Alek zastanawiał się chwilę, a następnie pokręcił głową. – Nie będą wiedzieli, kogo mają szukać, chyba że darwiniści im powiedzą. Ale myślę, że jednak nie. Klopp zmarszczył brwi. – Dlaczego nie? – Nie rozumiesz? Darwiniści nie chcą, żeby nas schwyta­no. – Kiedy wypowiedział te słowa, rozjaśniło mu się w gło­wie. – Zbyt wiele wiemy

na temat Lewiatana. O pracy silni­ków oraz o całej jego misji. Będzie dla nich niekorzystne, jeśli znajdziemy się w rękach Turków. Klopp pokiwał wolno głową. – Mogą powiedzieć, że tylko Volger i Hoffman starali się uciec, ale zostali złapani. Nie ma więc kogo szukać! – No właśnie – potwierdził Alek. – A ponieważ Lewia-tan to jednostka wojenna, musi jutro opuścić terytorium neu­tralne. Kiedy oni odlecą, nikt nie będzie wiedział o naszym istnieniu. – A Niemcy, sir? – zapytał cicho Bauer. – Widzieli pożogę w Alpach, z herbem Habsburgów, i widzieli Lewiatana z naszy­mi silnikami. Muszą wiedzieć, że znajdujemy się na pokładzie, a będą domniemywać, kto dzisiaj uciekł darwinistom, nawet jeśli Turcy tego zaniechają. Alek zaklął. Niemieccy szpiedzy byli w całym Konstanty­nopolu, a dzisiejsza ucieczka nie była bynajmniej bezszelestna. – Masz rację, Bauer. Ale wątpię, żeby Niemcy czaili się w lasach. Powtarzam, że możemy się przespać w spokojnej, wygodnej gospodzie, która przyjmie strużyny złota w ramach zapłaty. A jutro przebierzemy się jak należy. Ruszył w ciemność, wyznaczając kurs na podstawie ostat­niego przebłysku światła za plecami. Pozostała dwójka wzięła swoje bagaże i ruszyła jego śladem. Bez szemrania, bez dyskusji. Po prostu Alek przejął dowodzenie.

ROZDZIAŁ 16 Deryn niosła tacę niezwykle ostrożnie, nie ufając swojemu poczuciu równowagi. Ucieczka chrzęstów postawiła statek na całą noc na nogi – najpierw trzeba się było wdrapać do gniazd jastrzębi, a po­tem jeszcze ciąganie przez sforę podekscytowanych wąchaczy i dwie godziny wyjaśnień składanych przez oficerów władzom tureckim, które uważały hasanie załogi Lewiatana po ich lot­nisku za afront. Kiedy Deryn znalazła w końcu chwilę, by sprawdzić, co się dzieje w narzędziowni, doktor Barlow już tam była. W nocy wykluło się jedno stworzenie, a do tego jeszcze zniknęło! Najdziwniejsze było to, że specjalistka najwyraźniej niewie­le sobie z tego robiła. Nakazała Deryn rozejrzeć się uważnie po statku, ale tylko się uśmiechnęła, kiedy dziewczyna wróciła z pustymi rękami. No tak, cała doktor Barlow. Kiedy Deryn na ostatnich nogach trafiła do swojej kabiny, zbliżał się świt – czas powrotu do codziennych obowiązków. Jej pierwszy rozkaz był jak posypanie rany solą, bo musiała zanieść śniadanie człowiekowi, który był przyczyną tego ca­łego zamieszania. Przed drzwiami kajuty hrabiego Volgera stał wartownik. Wyglądał na równie skonanego jak Deryn i wpatrywał się wy­głodniałym wzrokiem w tacę z grzankami, sadzonymi jajkami i dzbankiem herbaty. – Mam zapukać, sir? – zapytał. – Jasne, wal do woli, budzimy jego hrabiowską mość – od­parła Deryn. – Pomyśleć, że przez niego oka nie zmrużyliśmy. Wartownik pokiwał głową i kopnął w drzwi ciężkim bu­ciorem. Chwilę później hrabia Volger otworzył i wyglądało na to, że on również się nie kładł. Włosy sterczały mu we wszystkich kierunkach, a bryczesy były wciąż powalane błotem z lotniska. Spojrzał wygłodniały na tacę i cofnął się do środka. Deryn przepchnęła się koło niego i postawiła tacę na stole. Zauwa­żyła, że zniknęła

szabla Volgera oraz większość jego papierów. Najwyraźniej po ucieczce przetrząśnięto mu kajutę. – Śniadanie skazańca? – zapytał hrabia, zamykając drzwi. – Wątpię, żeby pana powiesili, sir. Przynajmniej nie dzisiaj. Mężczyzna uśmiechnął się, nalewając sobie herbaty. – Wy, darwiniści, jesteście tacy wyrozumiali. Deryn aż wywróciła oczami. Volger wiedział, że jest nieza­stąpiony. Może i specjalistka mówiła po chrzęstowemu, ale nie znała specjalistycznych technicznych terminów. A poza tym ani jej było w głowie siedzieć całymi dniami w kapsule silnika. Volger mógł liczyć na dobre traktowanie tak długo, jak długo Hoffman był potrzebny, by zapewnić stabilną pracę silników. – Trudno tutaj mówić o całkowitej amnestii – powiedziała Deryn. – Wartownik będzie stał przed pańskimi drzwiami dzień i noc. – Cóż, w takim razie, panie Sharp, jestem waszym więź­niem. – Volger odsunął krzesło i usiadł, po czym wskazał drugą filiżankę na półce. – Może herbaty? Deryn uniosła brew. Jego hrabiowska mość proponował jej, zwykłemu kadetowi, filiżankę herbaty? Z imbryka unosił się aromatyczny zapach i już poczuła wilgoć w ustach. Przy tym całym nocnym zamieszaniu i w obliczu dostawy zapa­sów przed dzisiejszym odlotem mogą minąć godziny, zanim cokolwiek zje. Lepsza szybka herbatka z mlekiem niż nic. – Dziękuję, sir. Zdaje się, że dam się skusić. – Wzięła fili­żankę. Była wykonana z przedniej porcelany, lekkiej jak piórko, ze stylizowanym orlim herbem Alka ze złotymi wrąbkami. – Wieźliście ten delikatny serwis aż z Austro-Węgier? – Jedną z zalet podróżowania cyklopem jest to, że ma bar­dzo dużą ładownię. – Volger westchnął. – Chociaż obawiam się, że trzyma pan jeden z ostatnich jego elementów. Ta fili­żanka ma dwieście lat. Błagam, proszę jej nie upuścić. Deryn zrobiła oczy jak spodki, a hrabia nalewał. – Postaram się.

– Śmietanki? Pokiwała odruchowo głową i usiadła, zastanawiając się, skąd w hrabim taka przemiana. Zawsze był dość mroczną postacią, czaił się w ładowniach i na korytarzach oraz obrzucał zwierzęta nieprzyjaznymi spojrzeniami. Tymczasem tego ranka wydawał się niemal... miły. Wzięła łyk herbaty, rozkoszując się rozlewającym wewnątrz ciepłem. – Wydaje się, że jest pan w doskonałym nastroju – powie­działa. – Zważywszy na okoliczności. – Zważywszy na to, że mi się ucieczka nie udała? – Vol-ger wpatrywał się w coś za oknem. – Dziwne, prawda? Jestem dziś rano niezwykle beztroski, jakby ktoś ujął mi wszelkich zmartwień. Deryn zmarszczyła brwi. – Chodzi o to, że Alek uciekł, a pan nie? Hrabia zamieszał herbatę. – Tak, myślę, że to o to chodzi. – No, ale to chyba niezbyt w porządku, prawda? – powiedziała Deryn. – Biedny Alek gdzieś tam ucieka, a pan sobie popija herbatkę z drogiej porcelany, bezpieczny i zdrowy. Volger uniósł swoją filiżankę ozdobioną sylwetką Lewiatana i czarnymi, spiralnymi morskimi wzorami. – Chyba mówisz o sobie, chłopcze. Moja jest całkiem zwyczajna. – Niech ośmiornica porwie tę pańską filiżankę! – krzyknęła Deryn, czując wzbierający w niej gniew. – Pan jest s z c z ę ś l i w y, że Alka nie ma, mam rację? – Szczęśliwy, że uciekł ze statku? – Hrabia posolił jajko i wziął trochę na widelec. – Że już nie grozi mu przeczekanie tej wojny w kajdanach? – Tak, ale biedny chłopak jest sam jak palec. A pan sobie śniadanko zajadasz, zadowolony jak kot w walerianie! Myślę, że to bardzo podłe! Volger zamarł z kawałkiem jajka na łyżeczce. Obrzucił ją zaciekawionym spojrzeniem. Deryn zmilczała to, co miała zamiar jeszcze dorzucić, uświadomiwszy sobie, że wyczerpanie wzięło górę. Zaczęła mówić piskliwym głosem, a starą filiżankę ściskała tak mocno, że aż dziw brał, iż nie pękła.

Podczas alarmu było sporo zamieszania i łatwo było za­pomnieć, że gdzieś tam Alek może walczyć o życie. Ale kiedy siedziała tak i patrzyła, jak Volger soli jajka z zadowoloną miną, w końcu dotarła do niej potworność tej całej sytuacji. Alka nie było i już nie wróci. Postawiła ostrożnie filiżankę na blacie. Uważając, żeby prze­mówić chłopięcym głosem, powiedziała: – Chodzi o to, że jest pan niezwykle z siebie zadowolony. I myślę, że to dlatego, że nie ma pan dłużej Alka na głowie. – Na głowie? – zdziwił się Volger. – Myśli pan, że t a k właśnie go traktowałem? – O tak. Jest pan zadowolony, że podał tyły, tylko dlatego, że potrafił mieć często własne zdanie. Volger zrobił doskonale jej znaną kamienną minę, jakby Deryn była robakiem, który właśnie wlazł mu do śniadania. – Posłuchaj mnie, chłopcze. Nie masz pojęcia, co poświęciłem dla Alka: tytuł, przyszłość, cześć mojej rodziny. Nigdy już nie zobaczę swego domu, bez względu na to, kto wygra tę wojnę. W oczach moich rodaków jestem zwykłym zdrajcą. I to wszystko po to, by zapewnić Alkowi bezpieczeństwo. Deryn wytrzymała jego spojrzenie. – No tak, ale nie tylko pan wystąpił przeciwko swojemu krajowi. Dochowywałem tajemnic Alka i udawałem, że niczego nie widzę, kiedy planowaliście tę ucieczkę. Niech więc pan się nie wyżywa na mnie. Volger zerknął na nią, po czym parsknął śmiechem zdra­dzającym wielkie zmęczenie. W końcu kawałek jajka trafił do ust i hrabia chwilę żuł go w zamyśleniu. – Martwisz się o niego tak samo jak ja, prawda? – Oczywiście, że tak – odparła Deryn. – To naprawdę wzruszające. – Volger dolał im herbaty. – Cie­szę się, że Alek ma takiego przyjaciela, choć jesteś plebejuszem. Deryn wywróciła oczami. Ależ ci arystokraci są nadęci.

– Ale on przygotowywał się do tej właśnie chwili przez całe swoje życie – ciągnął Volger. – Zarówno ja, jak i jego ojciec wiedzieliśmy, że nadejdzie taki dzień, kiedy zostanie sam i będzie miał cały świat przeciwko sobie. Poza tym Alek udowodnił, że jest gotów poradzić sobie beze mnie. Deryn pokręciła głową. – Ależ myli się pan, panie hrabio. Alek nie chciał uciekać samotnie, pragnął mieć więcej sojuszników, a nie mniej. Mówił nawet, że chciałby... Przypomniała sobie ich ostatnią rozmowę sprzed dwóch dni. Alek pragnął znaleźć jakiś sposób, by móc zostać na pokła­dzie Lewiatana, bo ich podniebny statek był miejscem, w któ­rym doskonale się czuł. A ona nadąsała się jak pensjonarka, bo okazało się, że to nie jej wyznaje swoją dozgonną miłość. Nagle ścisnęło ją w gardle tak, że nie mogła mówić. Volger nachylił się i przyglądał się jej. – Jesteś bardzo wrażliwym chłopcem, Dylan. Deryn spojrzała na niego. Samo to, że wiedziała, co się na-prawdę liczy, nie oznaczało, że jest cholernie „wrażliwa". – Mam tylko nadzieję, że nic mu nie jest – powiedziała po kilku łykach herbaty. – Podobnie jak ja. Może w dalszym ciągu będziemy mogli pomagać Alkowi. Ty i ja. – Jak to? – On ma w tej wojnie do odegrania większą rolę, niż przy­puszczasz, Dylan – powiedział hrabia. – Jego stryjeczny dzia­dek, cesarz, jest bardzo stary. – No tak, ale przecież tron nie jest pisany Alkowi, bo jego mama nie miała wystarczająco błękitnej krwi. Mam rację? – Ach, widzę, że wszystko ci powiedział – odezwał się VoI-ger, posyłając jej dość dziwny uśmiech. – Jednak w polityce od każdej reguły jest wyjątek. Kiedy nadejdzie właściwy moment, Alek może się stać w tej wojnie języczkiem u wagi.

Deryn zmarszczyła brwi. To co mówił hrabia, nie pasowało do wersji Alka, który opowiadał, jak to jego rodzina patrzyła na niego z góry, podobnie jak na jego mamę i tatę. Ale też tam, w Alpach, Niemcy wykorzystali olbrzymie siły tylko po to, by go pojmać. Przynajmniej oni uważali, że jest ważną osobą. – Ale co możemy zrobić, żeby mu pomóc? – W tej chwili niewiele. Ale nigdy nie wiadomo, jaka oka­zja może się nadarzyć. Problem w tym, że już nie mam radia. Deryn spochmurniała. – Miał pan radio? A czy oficerowie o tym wiedzieli? – Nie pytali mnie o to. – Hrabia machnął tylko dłonią nad tacą ze śniadaniem. – Widzę też, że nie pomyślałeś, żeby przy­nieść mi poranną prasę. Chciałbym być na bieżąco, a potrafię to docenić. – Co?! Mam dla pana szpiegować?! – wykrzyknęła Deryn. – A w życiu walenia! – Mógłbym jakoś ci to wynagrodzić. – Wynagrodzić? Czym? Filiżanką herbaty? Hrabia uśmiechnął się. – Może jednak czymś lepszym. Na przykład, zastanawiasz się pewnie, co mogło się stać z pewnym zaginionym stworze­niem. – Bestyjką, która wykluła się zeszłej nocy? Wie pan, gdzie jest? Mężczyzna nie odpowiedział, ale Deryn już zaczęła się do­myślać. – W takim razie musiała się wykluć, zanim Alek opuścił narzędziownię! Ma ją ze sobą, prawda? – Może ma, a może nie ma. A może zadusił biedne zwie­rzę, żeby się nie darło? – Volger dojadł grzankę i wytarł usta serwetką. – Myśli pan, że pańska doktor Barlow byłaby zain­teresowana takimi szczegółami? Deryn zmrużyła oczy. Zachowanie specjalistki wskazywa­ło na to, że ona już wie, gdzie znajduje się zaginione zwierzę. Nagle wszystko ukazało się w nowym świetle. Deryn sama doszłaby do tego, gdyby nie była taka wykończona.

Teraz, kiedy się nad tym zastanowiła, kilka zadziwiających szczegółów dotyczących jajek nagle się wyjaśniło. – Tak – odparła. – Pewnie byłaby zainteresowana. – W takim razie powiem panu, co się stało z tym stwo­rzeniem, pod warunkiem że przez kilka kolejnych dni bę­dzie mnie pan informował na bieżąco, co się dzieje. – Wyj­rzał za okno. – Turcy wkrótce zdecydują, czy przystąpić do wojny. Następny krok Alka będzie ściśle uzależniony od ich wyboru. Deryn podążyła za jego spojrzeniem. Wieże Istambułu były wyraźne w oddali, a mgiełka dymu z maszyn już unosiła się nad miastem. – Cóż, mógłbym przekazać panu, co piszą w gazetach. To w końcu żadne szpiegowanie, jak sądzę. – Doskonale. – Hrabia Volger wstał i wyciągnął do niej dłoń. – Myślę, że pan i ja możemy być mimo wszystko so­jusznikami. Deryn wpatrywała się chwilę w wyciągniętą rękę, po czym westchnęła i uścisnęła ją. – Dziękuję za herbatę, sir. A propos, kiedy następnym ra­zem będzie pan chciał uciekać, byłbym bardzo zobowiązany, gdyby realizował pan swój plan z większą dyskrecją. Albo przy­najmniej gdyby jego realizacja mogła nastąpić w środku dnia. – Oczywiście. – VoIger skłonił się z gracją. – A gdyby pan, panie Sharp, zapragnął nauczyć się prawdziwej szermierki, proszę dać mi znać.

ROZDZIAŁ 17 Kiedy Deryn była w połowie drogi do kabiny bosmana, jaszczurka kurierska zatrzymała się na suficie nad jej głową i wbiła w nią swe paciorkowate ślepka. – Panie Sharp – zaskrzeczała głosem specjalistki – potrzebuję dziś pana w pełnym umundurowaniu. Jedziemy z wizytą do sułtana. Deryn wpatrywała się w stworzonko, zastanawiając się, czy się nie przesłyszała. Do tego sułtana? Władcy całego choler­nego Imperium Osmańskiego? – Kazałam panu Rigby'emu zwolnić pana z wszelkich obowiązków – ciągnęła jaszczurka. – Proszę stawić się na lotnisku w południe i proszę, żeby mundur był jak spod igły. Deryn przełknęła ślinę. – Tak jest, psze pani. Będę. Koniec wiadomości. Kiedy stworzonko ruszyło dalej, Deryn zamknęła oczy i za­klęła cicho. Po tym, co stało się dzień wcześniej, nie miała już munduru galowego. Co prawda zrzuciła bluzę, zanim skoczyła na trąbę Nieustraszonego, ale jej jedyna porządna koszula wciąż była jasnoczerwona po bombie korzennej. Nawet po dwóch praniach jej zapach był w stanie zmusić do kichania zdechłą chabetę. Będzie musiała pożyczyć koszulę od Newkirka, a to wiązało się z niezbędnymi przeróbkami krawieckimi... Jęknęła, po czym puściła się biegiem w stronę swojej kajuty. Kiedy kilka godzin później Deryn schodziła po trapie, wo­kół niej rozlegał się warkot chrzęstowych silników. W cieniu statku Newkirk, bosman i tuzin takielunkowych ładowało się do machin kroczących w kształcie osłów i bawołów domo­wych. Wybierali się na targ po zapasy i wyglądało na to, że się bardzo spieszą. Gdyby Lewiatanowi nie udało się odlecieć z miasta późnym popołudniem, Turcy mieliby prawo zająć statek. Oficerowie nie zdradzali, dokąd statek ma wyruszyć. Ale dokądkolwiek los miał ich zanieść, Deryn wiedziała, że do koń­ca tej wojny nie zobaczy już ani Istambułu, ani Alka.

Przez chwilę przyglądała się Newkirkowi, zazdroszcząc mu jego przebrania. Cała grupa miała na sobie arabskie szaty, żeby młodoturcy nie rozpoznali ich i nie zaczęli kolejnej rozróby. Gdyby tylko mogła się zająć prawdziwą pracą na statku, za­miast iść w tę dyplomację... czy też w to, w co chciała ją znów wplątać doktor Barlow. Specjalistka czekała na nią sto metrów od Lewiatana na pustej przestrzeni lądowiska za wieżą cumowniczą. Była ubra­na w swój najlepszy podróżny płaszcz i kręcąc parasolką, sta­ła obok niewielkiej skrzyni wypełnionej sianem. W środku znajdowało się przedostatnie jajo z narzędziowni; błyszczało w promieniach słońca jak wielka perła. Tak więc tajemniczy ładunek doktor Barlow miał zostać w końcu dostarczony suł­tanowi. Po co jednak zabierała ze sobą młodego kadeta? Kiedy Deryn się zbliżyła, doktor Barlow odwróciła się ze słowami: – Spóźnił się pan nieco, panie Sharp, i wygląda pan dość niechlujnie. – Przepraszam panią – powiedziała Deryn, poprawiając kołnierzyk. Koszula źle na niej leżała mimo niezbędnych po­prawek, które zajęły jej całą godzinę wściekłego wywijania igłą z nitką. Co gorsza, koszula wciąż pachniała jak Newkirk; flej­tuch nawet nie pomyślał, żeby ją wczoraj uprać. – Musiałem pożyczyć koszulę. Moja wciąż jeszcze jest za pikantna. – Ma pan tylko jeden wyjściowy mundur? – Doktor Barlow mlasnęła z niesmakiem. – Będziemy musieli temu zaradzić, jeśli ma pan mi dalej asystować. Deryn zmarszczyła brwi. – Asystować, psze pani? Szczerze mówiąc, żaden ze mnie dyplomata. – Może i nie. Ale za to w innych dziedzinach jest pan przy­datny, panie Sharp. Był pan nieoceniony podczas bitwy o Nie­ustraszonego, za to ambasador i jego fujary okazali się bezna­dziejni. – Doktor Barlow westchnęła. – Wkrótce będę się bała opuścić statek bez pańskiej ochrony. Deryn wywróciła oczami. Nawet obdzielając kogoś komple­mentami, specjalistka nie potrafiła się pozbyć kpiarskiego tonu. – Mam nadzieję, że nie spodziewa się pani dzisiaj żadnego ataku. – Nigdy nie wiadomo. Nie jesteśmy tu tak witani, jak bym sobie tego życzyła.

– To akurat prawda – stwierdziła Deryn, wciąż słysząc gniew w głosach protestujących. – Ale miałem właśnie panią o coś zapytać. Co to takiego behemot? Doktor Barlow przyglądała się jej spod zmrużonych powiek. – A gdzie pan usłyszał to słowo, panie Sharp? – Wczoraj to skandowali. Znaczy, ci młodoturcy. – Hmmm, no tak. To nazwa stwora towarzyszącego Osma­nowi i tym samym część mienia niefortunnie przywłaszczo­nego przez lorda Churchilla. Deryn zmarszczyła brwi. – Ale krakeny nie noszą imion. Żadne stworzenie nie ma imienia, chyba że mówimy o całym statku. – Behemot to nie imię, młody człowieku, ale gatunek. Wi­dzisz, to stworzenie nie jest wcale krakenem, lecz czymś zu­pełnie nowym. I do tego stanowi tajemnicę wojskową, więc może zostawmy teraz ten temat. – Złożyła swoją parasolkę i spojrzała w niebo. – Myślę, że to nasz statek. Deryn przesłoniła oczy i zobaczyła dziwaczny pojazd. – Stuprocentowo... rzucający się w oczy. Dobrze mówię, psze pani? – Naturalnie. Goście sułtana muszą podróżować z klasą. Statek chrzęstów był wielkości mniej więcej jednej czwartej Lewiatana, ale za to wyglądał jak przystrojony tort weselny. Z balonu na gorące powietrze zwisały rzędy frędzli oraz po­włok z wydymającego się jedwabiu, które pokrywały gondolę, jakby jakiś wschodni książę zapragnął przelecieć się swoim łożem z wielkim baldachimem. Utrzymywał się w powietrzu za sprawą długiego, cylin­drycznego balonu z kilkoma wiodącymi do środka kanałami, do których wlatywało rozgrzane powietrze z dysz w kształcie monstrualnych łbów. Wirniki obracały się na długich ramio­nach na teleskopach, niektóre wycelowane w górę, niektóre w dół, przy czym dwa największe pchały statek do przodu. Dziób był w kształcie zakrzywionego dzioba jastrzębia, któ­rego złożone skrzydła, proste jak ostrze brzytwy, spoczywały wyrzeźbione na bokach gondoli.

Wirniki statku obracały się i skręcały, aż pojazd łagodnie wylądował na szczeciniastej trawie lądowiska. Kiedy ze statku spuszczono krótki trap, doktor Barlow za­mknęła ostatecznie parasolkę i wskazała nią skrzynkę z jaj­kiem. – Gdyby był pan tak dobry, panie Sharp. – Nieoceniony to o mnie – powiedziała Deryn, unosząc skrzynkę ze stęknięciem. Ruszyła za specjalistką po trapie na otwartą, otoczoną ni ską barierką platformę przypominającą górny pokład statku morskiego. Owiał ich ciąg powietrza z wirników, rozwiewając woalkę przyczepioną do kapelusika doktor Barlow. Załogę stanowili smagli mężczyźni, nie nosili jednak pustynnych szat jak owi Afrykańczycy, których Deryn widzia ła dzień wcześniej z pokładu słonia. Mieli natomiast jedwabne stroje i wysokie jaskrawoczerwone lub pomarańczowe turbany. Dwóch z nich wzięło skrzyn­kę od Deryn, po czym przypięło ją mocno metalowymi klamrami na po­kładzie. Jeden z członków załogi no­sił wysoki, stożkowaty kapelusz, , oczy zaś chronił goglami pilota. Na ramieniu sterczała mu jakaś mechaniczna istota przypomi­nająca sowę z wielkimi ślepiami i otwartym dziobem. Na pier­siach miała niewielki obracają­cy się cylinder, po którym wodził metalowy rylec. Mężczyzna podszedł do nich i skłonił się doktor Barlow.

– Pokój z tobą, jasna pani – powiedział. – Jestem Kizlar Aga. Witamy na pokładzie. Specjalistka odpowiedziała w nieznanym Deryn języku, który brzmiał nieco łagodniej od niemieckiego. Mężczyzna uśmiechnął się i powtarzając tę samą frazę, skłonił się Deryn. – Kadet Dylan Sharp – powiedziała, oddając ukłon. – Miło pana poznać, panie Aga. Doktor Barlow wybuchnęła śmiechem. – Kizlar Aga to tytuł, panie Sharp, nie nazwisko. Jest do­wódcą gwardii pałacowej i skarbnikiem. Najważniejszym czło­wiekiem w państwie, zaraz po sułtanie i wielkim wezyrze. Przywozi najważniejsze informacje. – Oraz najważniejszych gości – dodał mężczyzna, unosząc dłoń. Dysze splunęły ogniem, posyłając w górę fale gorąca. Do nosa Deryn dotarł swąd palonego propanu. Wzdrygnę­ła się i zacisnęła szczęki, odwracając się, by chwycić barierkę, kiedy statek uniósł się w powietrze. – Panu jest niedobrze, panie Sharp? – zapytał Kizlar Aga, nachylając się ku niej. – Lęk wysokości to dość niezwykła przy­padłość u kogoś pańskiej profesji. – Nic mi nie jest, sir – odparła pospiesznie Deryn. – Tylko te balony na rozgrzane powietrze nieco mnie denerwują. Mężczyzna skrzyżował dłonie na piersi. – Zapewniam pana, że imperialna fregata Stambuł jest rów­nie bezpieczna jak każde podniebne stworzenie. – Jestem tego pewny, sir – powiedziała Deryn, ale jej dłonie wciąż zaciskały się na barierce. Dysze znów zionęły ogniem, rycząc jak rozeźlony tygrysowaty. – Wczoraj przeżyliśmy małą bitwę – powiedziała doktor Barlow, przykładając chłodną dłoń

do policzka Deryn. – A do tego alarmy i nocne wypady. Pan Sharp nie próżnował przez cały ten czas. – A tak. Słyszałem, że młodoturcy dali się wam we znaki – powiedział Kizlar Aga. – Rewolucjoniści są teraz na każdym rogu. Ale nie będą nam przeszkadzali ani w pałacu, ani tu, w górze. Statek wyłonił się zza ogrodzenia lotniska i protestujący wyglądali z góry jak mrówki. Kiedy doktor Barlow rozmawiała z Kizlar Agą, Deryn wpa­trywała się w miasto pod nimi, usiłując nie zwracać uwagi na rozgrzane powietrze wokół siebie. Wkrótce pod Stambu­łem wyłoniły się splątane uliczki, a przez ciężką zasłonę dymu przebłyskiwały korpusy machin kroczących. Wokół śmigały żyrokoptery, które wyglądały na delikatne jak motyle. Gdzieś tam, w dole, znajdował się Alek, myślała. Chyba że już wyruszył w ostępy imperium, które mapy Sił Powietrznych pokazywały wyłącznie jako pasma górskie i pustynne prze­strzenie na drodze na Daleki Wschód. Kiedy Kizlar Aga wrócił do swoich obowiązków, doktor Barlow dołączyła do Deryn przy barierce. – Ale jest pan najzupełniej pewny, panie Sharp, że nie ude­rzył się pan wczoraj w głowę? Nie wygląda pan najlepiej. – Nie, czuję się wyśmienicie – odparła Deryn, mocniej chwytając barierkę. Nie miała ochoty znów się rozklejać i opo­wiadać po raz kolejny o wypadku ojca. Najlepiej było zmie­nić temat. – Miałem tylko bardzo dziwną pogawędkę z hra­bią Volgerem przy śniadaniu... na temat naszego zaginionego stworzenia. – Naprawdę? Wykazuje się pan niespożytą inicjatywą. – Mówił, że widział je zeszłej nocy. Zwierzę musiało się wykluć, zanim Alek z nimi poszedł, i ten głupi chłopak zabrał je. – Deryn obróciła się do doktor Barlow i zmrużyła oczy. – Ale pani od początku o tym wiedziała, mam rację? – Taka ewentualność wpadła mi do głowy. – Specjalistka wzruszyła ramionami. – Kiedy nie znaleźliśmy zwierzęcia, było to jedyne logiczne wytłumaczenie.

– O tak, ale nie opierało się wyłącznie na zasadach logiki, prawda? Wiedziała pani, że Alek będzie starał się uciec, zanim wylecimy z Istambułu, więc postawiła go pani na straży jajek w ostatnią noc. Pod woalką doktor Barlow pojawił się uśmiech. – Czyżby, panie Sharp, oskarżał mnie pan o jakieś niecne knowania? – Może pani nazywać to, jak chce, lecz Alek zawsze skarżył się, że przestawiała pani grzałki, kiedy on miał objąć służbę. U niego było zawsze goręcej niż na mojej wachcie. – Kiedy De­ryn wypowiedziała swoje skryte podejrzenia, wszystko zaczęło się układać w jedną całość. – I nie życzyła sobie pani, żebym odwiedzał go na wachcie. Gdyby stworzenie się wykluło, miał być w narzędziowni całkiem sam! Doktor Barlow uciekła wzrokiem. – Ale jest pan całkowicie pewien, że nie stuknął się mocno w głowę zeszłej nocy, panie Sharp? – spytała surowo. – Nie wiem nawet, o czym pan mówi. – Mówię o stworzeniach w tych jajkach — powiedziała Deryn, wpatrując się w skrzynkę. – Tak w ogóle, co to za ga­tunek? – To tajemnica wojskowa, młody człowieku. – O tak, a teraz zabieramy jedno z nich do tego całego sułtana. A on jest chrzęstowym arystokratą, tak jak Alek! Deryn patrzyła prosto w oczy doktor Barlow, czekając na odpowiedź. Było to jej najbardziej grubiańskie starcie słowne ze specjalistką, ale po nieprzespanej nocy i porannym otwie­raniu się oczu złość wzięła nad nią górę. Wszystko zaczęło do siebie pasować. Dlaczego doktor Bar­low tak ochoczo zgodziła się ukryć tajemnice Alka przed ofice­rami i dlaczego niemal od początku zaprzęgła go do pilnowania jajek? Ona chciała, żeby jedno ze stworzeń wykluło się, kiedy nikogo poza Alkiem nie będzie w pomieszczeniu. Ale jaki był cały zamysł z tym zwierzęciem? I dlaczego Alek nie zostawił go samego w narzędziowni? Po chwili, która upłynęła na wymianie lodowatych spojrzeń, doktor Barlow przerwała milczenie.

– Czy hrabia Volger mówił coś szczególnego na temat tego stworzenia? – Nie, raczej nie. – Deryn wzruszyła ramionami. – Może tylko wspomniał coś o uduszeniu gada, żeby przestał hała­sować. Brwi doktor Barlow powędrowały w górę, a Deryn posłała jej słodki uśmiech. Można było bez końca grać w skrywanie tajemnic. – Ale myślę, że tylko chciał pokazać, co to nie on. – W rzeczy samej – stwierdziła chłodno doktor Barlow. – Ostatnimi czasy pełno tego wśród spotykanych przeze mnie osób. Deryn wytrzymała jej spojrzenie. – Nie mam o sobie wygórowanego mniemania, psze pa ni. Ja po prostu chcę wiedzieć... Czy to stworzenie zagraża Alkowi? – Niech pan nie gada bzdur, panie Sharp. – Specjalistka nachyliła się bliżej i ściszyła głos. – Powszechnie wiadomo, że lemur przemyślny jest całkowicie nieszkodliwym zwierzęciem. Nigdy nie naraziłabym Alka na niebezpieczeństwo. – Wobec tego naprawdę chciała pani, aby się wykluł, kiedy Alek był z nim w pomieszczeniu! Doktor Barlow uciekła wzrokiem. – Tak. U tego lemura wytworzono rosnącą fiksację do pierwszej osoby, którą zobaczy po wykluciu. Jak kaczątko, związuje się z pierwszą osobą, którą widzi po wykluciu. – I pani sprawiła, że związał się z Alkiem! – Była to konieczna improwizacja. Po naszym wypadku w Alpach wydawało się, że nie dotrzemy na czas do Istambułu. Nie lubię patrzeć, jak marnują się owoce mojej pracy. – Wzru­szyła ramionami. – Poza tym bardzo lubię Alka i chciałam mu ułatwić jego podróż. Lemur przemyślny potrafi być niezwykle pomocny dla tych, którzy potrafią uważnie słuchać. – Pomocny? – zdziwiła się Deryn. – W jakim sensie? – Dzięki temu, że jest przemyślny, naturalnie. Deryn zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad pełnym zna­czeniem słowa „przemyślny". Dziwiło ją to, jak w ogóle może wierzyć słowom

specjalistki. Doktor Barlow najwyraźniej za­wsze miała o wiele dalej idące plany, niż to ujawniała. – Ale nie tylko dlatego, żeby mu pomóc – powiedziała De­ryn. – Alek jest ważnym chrzęstem, podobnie jak sułtan, i to dlatego chciała pani, żeby miał tego całego lemura. – Jest tak, jak mówiłam już wczoraj. – Doktor Barlow wskazała ptasi dziób statku oraz łby plujące ogniem. – W odróż­nieniu od pozostałych chrzęstów, Turcy nie zapomnieli roli, jaką odgrywają nici życia. I myślę, że w tym krótkim okresie spędzonym z nami Alek też mógł się bardziej otworzyć na głos rozsądku. – Rozsądku? – Deryn przełknęła ślinę. – Ale co ma wspól­nego świeżo wyklute stworzenie z rozsądkiem? – Naturalnie niewiele, tak jak to mówi prawo mojego dziad­ka: „Żadne sztuczne stworzenie nie wykazuje się ludzkim ro­zumowaniem". – Machnęła tylko ręką. – To zwykła retoryka, panie Sharp. Ale jedno jest pewne: ta wojna zburzy wszystkie dwory panujące Europy. Jest więc możliwe, że nasz młody Alek pewnego dnia stanie się równie ważny jak sułtan, bez względu na to, czy ma dostatecznie błękitną krew czy nie. – O tak, właśnie tak mówił hrabia Volger. – Naprawdę? – Doktor Barlow zabębniła palcami o barier­kę. – Bardzo ciekawe. Na wprost nich cieśnina lśniła cała w południowym słońcu. Niemal dokładnie pod nimi wyrastały dwa wielkie budynki z marmuru i piaskowca – naturalnie meczety, których kopuły mieniły się na podobieństwo gigantycznych tarcz na tle nie­ba, a kolumny minaretów strzelały wokół nich w górę niczym włócznie. Plac między budynkami roił się od ludzi, którzy zwracali twarze ku górze, patrząc, jak cień Stambułu płynie nad ich głowami. Kizlar Aga wykrzykiwał rozkazy. Wirniki zmieniły pozycję na swych długich ramionach. Statek zaczął podchodzić do lą­dowania, osiadając nad czymś, co wyglądało jak park otoczony wysokim murem. Wewnątrz znajdowało się kilka niższych budynków, które były połączone ścieżkami i zadaszonymi kład­kami, oraz jedno wielkie skupisko kopuł i strzelistych

wieży­czek, co wyglądało niemal jak miniaturowe miasto w obrębie pałacowych murów. – Może w takim razie powinniśmy mieć oko na hrabiego Volgera – powiedziała doktor Barlow. Deryn przytaknęła, przypominając sobie, że hrabia obie­cał, iż powie jej więcej na temat zaginionego stworzenia, jeśli będzie mu przynosiła wieści ze świata. Z całą pewnością był otwarty na wymianę informacji. – A w ogóle, to zaproponował mi lekcje fechtunku. Specjalistka uśmiechnęła się. – W takim razie, drogi chłopcze, będziesz musiał się nauczyć fechtować.

ROZDZIAŁ 18 Stambuł osiadał wewnątrz pałacowych murów na zaroś­niętej trawą połaci wielkości pola do krykieta. Kizlar Aga stanął na dziobie statku i wykrzykiwał jakieś rozkazy do obsługi wirników, cały czas kontrolując lądowanie. Deryn wkrótce przekonała się dlaczego – na tym poletku ledwo wystarczyło miejsca, by posadzić statek. Ale osiadł dokładnie w wyznaczonym punkcie, w którym krzyżowało się pięć ścieżek, lekko jak puch, zmieniając się jakby w wystawny pawilon będą­cy zwieńczeniem projektu ogrodu. Pierzaste liście palm drżały od podmuchów powietrza wzbijanego przez wirniki statku. Rzucono trap i Kizlar Aga sprowadził Deryn i doktor Barlow wraz z dwoma członkami załogi niosącymi skrzynkę wprost do sułtańskiego ogrodu. Spoglądała na nich setka okien, ale wszystkie były zakryte metalowymi żaluzjami, które lśniły złotem w świetle słoń­ca. Deryn zastanawiała się, czy aby nie są obserwowane przez cienkie szpary przez dworzan, doradców oraz wszystkie żony ze słynnego sułtańskiego haremu. W niczym nie przypominało to Buckingham Palace, pod którym obserwowała zmianę Królewskiej Lwiej Straży pierw­szego dnia swego pobytu w Londynie. Tamten pałac miał czte­ry piętra i był kwadratowy jak pudełko. Tutaj budynki były niż­sze, otoczone kolumnadą, a łuki zdobiły wzory w czarno-białe marmurowe szachownice, lśniące niczym klawisze fortepianu. Wokół ścian przyozdobionych mozaikami wiły się niczym ka­nały dla jaszczurek kurierskich rury na parę wodną, zroszone wodą i syczące od drzemiącej wewnątrz energii. Straż stała przy każdym wejściu. Byli to Afrykańczycy w jasnych, jedwab­nych strojach uzbrojeni w halabardy i bułaty. Deryn zastanawiała się, jak można żyć w takim przepychu i zbytku, bo wszystko tu zostało tak pomyślane, żeby cieszyło oko. Czy biedny Alek dorastał w takim cyrku? Można tu było oszaleć choćby od setek służących, którzy śledzili każdy twój krok.

Wszyscy strażnicy kłaniali się głęboko na widok Kizlar Agi, mrucząc to samo powitanie, które wypowiedziała doktor Barlow. – Czy to „Cześć" po turecku? – wyszeptała Deryn, ciekawa, czy byłaby w stanie nauczyć się tego zwrotu. – To po arabsku. W pałacu mówi się wieloma językami. – Doktor Barlow podniosła wzrok i spojrzała na rury. – Miejmy nadzieję, że nie po niemiecku. Wkrótce zaprowadzono je do wielkiego marmurowego bu­dynku, który stał w pewnym oddaleniu od reszty pałacu. Z jego dachu sterczały trzy dymiące kominy, a z wnętrza dobiegały odgłosy obracających się trybów. Kizlar Aga zatrzymał się przed sklepionym wejściem z dwu­ skrzydłowymi kamiennymi drzwiami. – Wchodzimy do sali tronowej sułtana Mehmeda Piątego, Pana Horyzontu. Klasnął trzykrotnie i drzwi otworzyły się z sykiem pary. Owionął ich specyficzny zapach – palących się węgli i smaru maszynowego przyćmionego wonią kadzidła. Sala tronowa była zaciemniona w porównaniu z ogrodem skąpanym w oślepiającym słońcu i z początku Deryn prawie nic nie widziała. Ale przed jej oczami wyrastała siedząca po turec-ku postać, równie wielka jak golemy widziane poprzedniego dnia na ulicy. Był to metalowy posąg przystrojony ciągnącymi się w nieskończoność łokciami czarnego jedwabiu, szarfą, którą przepasana była udekorowana odznaczeniami pierś, oraz kar-mazynowym fezem wielkości wanny na dziwnie rogatej głowie. Kiedy jej wzrok się już przyzwyczaił, Deryn zauważyła męż­czyznę siedzącego pod posągiem. Był tak samo ubrany i spo­czywał na jedwabnym kobiercu ze skrzyżowanymi nogami, opierając dłonie na kolanach. – Witam panią, doktor Barlow – powiedział i odwrócił prawą dłoń wnętrzem ku górze. Posąg za nim drgnął i wykonał te same ruchy. To był auto­mat – cała sala tronowa była jednym wielkim mechanizmem! Ale stukot silników i przekładni tłumiły kobierce, grube ki­limy i kamienne ściany, dlatego wydawało się, że posąg żyje własnym życiem.

Kątem oka Deryn zauważyła, że doktor Barlow zgięła się w dworskim ukłonie, beztrosko, jakby codziennie spotykała gigantyczne ruchome posągi sułtanów. Dziewczyna otrząsnęła się z zaskoczenia i złożyła głęboki ukłon, taki sam, jakim Alek oddawał szacunek oficerom Lewiatana. Uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, jak ma się zachować w otoczeniu, kalmar go drapał, sułtana, i żałowała, że specjalistka nie poświęciła choć chwili na jej edukację w tej materii. – Wasza Sułtańska Mość – zaczęła doktor Barlow – przy­wożę pozdrowienia od Jego Wysokości króla Jerzego. – Niech zazna spokoju – odparł sułtan, skłaniając lekko głowę. Za jego plecami wielki automat postąpił tak samo. – Przywożę też Waszej Sułtańskiej Mości podarunek. – Doktor Barlow wskazała skrzynię z jajem. Sułtan uniósł brwi. Deryn ulżyło, że posąg nie potrafił od­dawać wyrazu twarzy. Wielka maszyna była i tak wystarcza­jąco niesamowita. – Jak na drednota to bardzo dziwny kształt – stwierdził sułtan. – A na behemota jakby nieco za mały. Po chwili kłopotliwej ciszy specjalistka odchrząknęła. – Nasz skromny prezent nie jest oczywiście namiastką Os­mana ani też stworzenia, które mu towarzyszy. Chociaż Jego Wysokość bardzo żałuje tej całej niefortunnej sprawy. – Naprawdę? – Głęboko – powiedziała doktor Barlow. – My jedynie wy­pożyczyliśmy Osmana z powodu wyższych racji. Wielka Bry­tania znajduje się w stanie wojny, podczas gdy imperium Wa­szej Sułtańskiej Mości cieszy się – i miejmy nadzieję, że tak pozostanie – pokojem. – Pokój też ma swoją cenę. – Sułtan skrzyżował ramiona, a posąg poszedł w jego ślady. Przyjrzawszy się nieco uważniej, Deryn zauważyła, że ruchy maszyny są nieco kanciaste, jak u marynarza, którego nakryli z butelką rumu za pasem i który próbował zachowywać się trzeźwo jak organista. Być może by dodać temu teatralnego efektu, sułtan poruszał się wolno i ostrożnie, jak aktor w pan­tomimie. Zastanawiała się, czy on sam kieruje ruchami

auto­matu, czy też jacyś inżynierowie zerkają przez ukryty wizjer i ich dłonie poruszają sterami i przekładniami. W przedziwny sposób takie rozbieranie posągu na czynniki pierwsze sprawiało, że był on mniej niepokojący. – Z pewnością Wasza Sułtańska Mość ma wiele trosk. – Doktor Barlow spojrzała w stronę skrzynki z jajem. – Ale mamy nadzieję, że owo sztucznie stworzone zwierzę, choć to przecież niewiele, pozwoli Waszej Sułtańskiej Mości oderwać się od nich na chwilę. – Niemcy dają nam kolej żelazną, statki powietrzne i wie­że radiowe – odparł sułtan. – Wszystkie cuda mekanizmat. Szkolą nasze armie i obsługują maszyny. Przebudowali pałac i pomogli nam sześć lat temu zdławić rewolucję. A waszego króla stać wyłącznie na coś, co pozwoli mi oderwać się od moich trosk? Sułtan wskazał skrzynkę, a automatyczna dłoń wyciągnęła się przez całą salę, wzniecając ruchy powietrza wokół głowy Deryn. Dziewczyna skuliła się cała, myśląc o tym, jak silne muszą być palce tego giganta. Doktor Barlow nie wydawała się w ogóle zmieszana. – Być może to dopiero początek – powiedziała, skłaniając głowę jeszcze niżej. – Ale oferujemy nasz podarek w nadziei na szczęśliwszą przyszłość. – Podarek? Po tylu upokorzeniach? – Sułtan znów spojrzał na jajko. – Być może za sprawą waszych podarków za długo odrywałem się od istotnych zagadnień. Nagle gigantyczne palce zamknęły się na skrzynce, zaci­skając się w pięść. Trzask pękającego drewna rozległ się wśród kamiennych ścian i jej fragmenty rozsypały się po podłodze jak zapałki. Jajko pękło z paskudnym trzaskiem, a przezroczysta maź wyciekła spod metalowych palców. Kiedy treść wylała się na marmurową posadzkę, do zapachu węgli i kadzidła dołączył odór siarki. Specjalistka aż jęknęła z przerażenia, a Deryn patrzyła wiel­kimi oczami to na zaciśniętą pięść, to na sułtana. Co dziwne, sułtan też wydawał się zaskoczony, jakby nie wiedział, co się właściwie stało. Oczywiście on sam niczego nie zrobił – uczy­nił to automat.

Deryn spojrzała na wyciągniętą dłoń władcy. Miał wciąż rozwarte palce i po prostu gestykulował, a nie zaciskał ich w pięść... Jej oczy zaczęły omiatać salę. Kizlar Aga i jego ludzie, któ­rzy przynieśli skrzynkę, mieli zaskoczone miny, a poza tym w pomieszczeniu nie było nikogo. Ale wtedy zauważyła, że za głową olbrzyma ciągnie się galeria. Była skryta za zakratowa­nymi oknami i przez chwilę Deryn wydawało się, że dostrzega oczy śledzące ich przez szpary. Zerknęła na doktor Barlow, starając się zwrócić jej uwagę na otwartą dłoń sułtana. Ale oblicze kobiety było blade jak ściana i wykrzywione

grymasem przerażenia, a jej pewność siebie legła w gruzach wraz ze zmiażdżeniem jajka. – Widzę, Wasza Sułtańska Mość, że przybyłam za póź­no. – Pomimo wstrząsu, jaki malował się na jej twarzy, głos był twardy jak stalowe ostrze. Sułtan z pewnością też to usłyszał. Odchrząknął. – Może nie, doktor Barlow – rzekł cicho i złożył dłonie, ale automat pozostał w bezruchu, a jego wielkie palce zaciskały się wciąż wokół zmiażdżonego, cieknącego jaja. – W pewnym stopniu równowaga została odzyskana. – Jak to? – Nie dalej jak wczoraj zdołaliśmy zastąpić drednota, które­go „pożyczyliście" od nas, dwoma okrętami. – Sułtan uśmiech­nął się. – Z przyjemnością przedstawiam pani nowego dowódcę osmańskiej floty, admirała Wilhelma Souchona. Jakiś mężczyzną wyszedł dziarskim krokiem z cienia i De-ryn aż otworzyła usta. Miał na sobie nienaganny granatowy mundur niemieckiej floty, jeśli nie liczyć karmazynowego fe­zu na głowie. Strzelił obcasami i skłonił się przed sułtanem, a następnie oddał honory doktor Barlow. – Madame, witamy w Istambule. Deryn przełknęła ślinę. A więc to dlatego dwa niemieckie okręty tak nagle zniknęły – ukryli je sami Turcy, za cenę włą­czenia do swoich sił! Nie tylko wzięli jednostki, ale też zrobili dowódcę Goebena głównodowodzącym całej swojej cholernej floty! Specjalistka tylko patrzyła, zaskoczona po raz pierwszy, od kiedy Deryn ją poznała. Cisza ciągnęła się żenująco długo, a jedynym dźwiękiem w sali były odgłosy kapiącej na posadzkę zawartości rozbitego jajka. W końcu Deryn odchrząknęła i oddała Niemcowi salut. – Jako jedyny tu podoficer chciałem na pańskie ręce złożyć podziękowania od Sił Powietrznych Jego Królewskiej Mości. Za całą waszą, hmm, gościnność. Admirał Souchon spojrzał na nią chłodno. – My się chyba nie znamy, sir. – Kadet Dylan Sharp, na rozkaz.

– Kadet, rozumiem. – Zwrócił się ponownie do doktor Bar­low i wyciągnął do niej dłoń. – Proszę wybaczyć te wojskowe rytuały. Niemal zapomniałem, że jest pani cywilem. Bardzo miło mi panią poznać. I wyrazić, jak wielkie szczęście mnie spotkało, za sprawą najnowszego powołania, że nie spotykamy się jako wrogowie. Specjalistka wyciągnęła do niego dłoń i pozwoliła ją uca­łować. – O tak, jestem oczarowana. – Z wolna dochodziła do siebie i kiedy już się opanowała, zwróciła się do sułtana. – Dwa okrę­ty to w istocie królewski podarunek. W rzeczy samej, jestem tak poruszona niemiecką hojnością, że muszę zaproponować kolejny podarek w imieniu brytyjskiego rządu. – Naprawdę? – Sułtan aż się nachylił. – A co to miałoby być? – Lewiatan, Wasza Sułtańska Mość. W sali znów zapadła głucha cisza, a Deryn aż zamrugała. Czy specjalistce zupełnie już odbiło? – To jedno z najsłynniejszych stworzeń wodorowych – ciągnęła doktor Barlow. – Równie cenne jak Osman wraz z towarzyszącym mu stworzeniem, a przy tym wytwór, któremu nie będą w stanie sprostać nasi niemieccy przyjaciele. Sułtan wyglądał na zadowolonego, Deryn zaś zauważyła, że admirałowi Souchonowi uśmiech zastygł na twarzy. Jej samej kręciło się w głowie, bo nie mogła uwierzyć w to, co wyrabiała specjalistka. – Doktor Barlow – odezwała się – obyczaj wojskowy na­kazuje najpierw uzgodnić z kapitanem, zanim się... ee, odda komuś jego okręt. – Ach, naturalnie. – Specjalistka tylko machnęła ręką. – Dziękuję, że mi pan o tym przypomniał, panie Sharp. Będzie­my potrzebowali kilku dni na uzgodnienie tego z Admiralicją, Wasza Sułtańska Mość, zanim nastąpi przekazanie. – To się bardzo niekorzystnie składa, doktor Barlow – wtrącił się admirał Souchon, kładąc dłoń na rękojeści swego korda. – Limit pobytu jednostki zaangażowanej w konflikt zbrojny w neutralnym porcie wynosi dwadzieścia cztery go­dziny. Prawo międzynarodowe jest w tej kwestii niesłychanie restrykcyjne.

– Pozwoli pan sobie przypomnieć, admirale – odezwał się przymilnie sułtan – że w pańskim przypadku okres ten rów­nież został wydłużony na czas stosownych negocjacji? Niemiec otworzył usta, ale zamknął je i skłonił się nisko. – Oczywiście, Wasza Sułtańska Mość. Jestem na pańskie rozkazy. Odchylając się do tyłu na swoim kobiercu, sułtan uśmiech­nął się i splótł dłonie. Deryn zauważyła, że bez naśladującego go automatu porusza się o wiele płynniej. A może po prostu bawił się setnie, obserwując starcie przedstawicieli dwóch po­tęg militarnych w swoim pałacu. – W takim razie wszystko jest uzgodnione – powiedział. – Doktor Barlow, ma pani cztery dni na przekazanie mi Lewiatana. Pół godziny później Stambuł znów wzniósł się w powietrze. Kiedy mijał cieśninę, wykonując lekki zwrot w stronę lądowi­ska, Kizlar Aga dołączył do Deryn i doktor Barlow stojących przy barierce. Był blady jak ściana. – Nie wiem, co powiedzieć, madame. Mój wielki sułtan nie był dzisiaj sobą. – Twardo bronił swoich racji – powiedziała doktor Barlow, a jej głos wciąż drżał. – W rzeczy samej. Ale to już nie ten sam sułtan od prze­prowadzki do nowego pałacu. Niemcy tak wiele tam zmienili. Nie wszyscy u nas to aprobują. Deryn zmarszczyła brwi, czekając, aż będzie mogła wreszcie powiedzieć, co zauważyła w automacie. Nie mogła jednak tego zrobić przy najbliższym doradcy sułtana. Mechaniczna sowa wciąż sterczała na ramieniu Kizlara Agi, ale dziewczyna zauważyła, że cylinder na jej piersi już się nie obracał. Być może było to jakieś urządzenie rejestrujące, lecz doradca wyłączył je, by w tajemnicy porozumieć się z nimi. – Chcesz, panie, powiedzieć, że sułtan może zmienić zdanie w sprawie podarków od kajzera? – zapytała ostrożnie doktor Barlow. Kizlar Aga rozłożył ręce.

– Tego nie wiem, madame. Ale w ostatnich dziesięciu latach nasze imperium toczyło dwie wojny, a do tego odbyła się tu krwawa rewolucja. Nie wszyscy tu chcą dołączyć do tego europejskiego szaleństwa. Specjalistka pokiwała głową. – W takim razie należy mieć nadzieję, że wasze głosy zostaną wysłuchane. – Zrobimy, co w naszej mocy. Niech pokój zagości u was i u nas wszystkich – powiedział, następnie skłonił się i wrócił na dziób statku. – Niezwykle interesujące – powiedziała specjalistka, kiedy odszedł. – Być może wciąż jest nadzieja dla tego kraju. – O co mu dokładnie chodziło? – zapytała Deryn. – Może planuje uraczyć swego władcę dobrą radą. – Wzru­szyła ramionami. – A może to coś więcej. Już wcześniej detro-nizowano sułtanów. Deryn odwróciła się do barierki i nagle zobaczyła je tam, w dole – Goebena i Breslau zacumowane w Złotym Rogu. – Admirał nie kłamał – stwierdziła na widok karmazy-nowych osmańskich bander łopoczących na masztach jed­nostek. – Wczoraj musiały się ukrywać na Morzu Czarnym. – Powinnam była wiedzieć – powiedziała doktor Barlow. – Te okręty były uwięzione na Morzu Śródziemnym i jako takie bezwartościowe dla Niemców. Dlaczego więc nie zapropono­wać ich jako łapówki? – A propos łapówek... – Deryn przełknęła ślinę, niemal bo­jąc się zadać to pytanie. – O co chodziło z tym oddawaniem Lewiatana? Chyba pani nie zwariowała, prawda? Doktor Barlow spojrzała na nią z ukosa. – Niech pan nie będzie męczący, panie Sharp. To był tylko wybieg, żeby przedłużyć nasz pobyt w tym mieście. Z czego oczywiście doskonale pan sobie zdawał sprawę, odgrywając idealnie swoją rolę. Kolejne cztery dni bardzo nam się przydadzą. Deryn zmarszczyła brwi. Swoją rolę? Ona tylko powiedziała pierwsze, co jej przyszło do głowy. – Ale skoro nie mamy zamiaru oddawać Lewiatana Tur­kom, jaki sens zostawać tu dłużej?

– Proszę, panie Sharp – powiedziała specjalistka, a stalowe nuty wróciły do jej głosu. – Czy spodziewa się pan, że wybra­łabym się przez całą Europę, nie mając planu awaryjnego? –I na tym ma polegać ten plan, psze pani? Na składaniu fałszywych obietnic sułtanowi, żeby się tylko jeszcze bardziej wkurzył? – Niezupełnie. – Doktor Barlow westchnęła. – Wątpię, czy cokolwiek to zmieni, jeśli sułtan rozzłości się jeszcze bar­dziej. Imperium Osmańskie już znajduje się w niemieckich rękach. – O tak, święta prawda – powiedziała Deryn. – A propos rąk, to nie jestem pewien, czy sułtan naprawdę zamierzał zgnieść to jajko. Doktor Barlow spojrzała chłodno na nią. – Chce pan powiedzieć, że owoc pracy całego mojego życia został zniszczony przypadkowo? – Przypadkowo nie, psze pani. Ale sułtan nie złożył dłoni w pięść. Wskazywał tylko na jajko, a wtedy ta łapa sięgnęła i zmiażdżyła biedne stworzonko, sama samiusieńka! Doktor Barlow zamilkła na chwilę, po czym z wolna po­kiwała głową. – Oczywiście. Ależ idiotka ze mnie! Salę tronową wybu­dowali niemieccy inżynierowie i to oni sprawują nad nią kontrolę, nie sułtan. Pokierowali jego ręką, że tak powiem. – Tak. – Deryn skupiła się na obserwacji wody. Stambuł nawrócił już i Goeben niknął w oddali. Ale wciąż widziała nie­wyraźny kształt działa Tesli i jego szczeble, na których przysiadały morskie ptaki, trzepocząc skrzydłami. – Zastanawiam się, w jaki jeszcze sposób mogą pokierować dłonią sułtana. – W rzeczy samej, panie Sharp. Deryn spojrzała na bezkres morza. Śródziemnomorska flota Royal Navy miała bazę na południe od cieśniny i wciąż czekała na pojawienie się Goebena i Breslau. A z drugiej strony, rosyj­ska flota w swoich bazach na Morzu Czarnym wciąż nie była świadoma, że jej stary wróg, sułtan, ma nowe okręty. Wystarczy, że admirał Souchon zrobi mały wypad w jedną albo drugą stronę, i Turcy zostaną wciągnięci do wojny.

ROZDZIAŁ 19 – To pewnie głupota wychodzić z hotelu, kiedy kręci się tu tylu Niemców. Odpowiedź nie nadeszła, gdy Alek zapinał guziki nowej kurtki. – Ale Niemcy nie wiedzą, jak wyglądam – ciągnął. – A Turcy nawet nie wiedzą, że tu jesteśmy. Założył fez i wpatrywał się w swoje odbicie w lustrze, cze­kając. Ale znów nie było żadnej reakcji. – Każdy wziąłby mnie za Turka w tym stroju. – Zarzucił frędzlem fezu. Czy miał wisieć po lewej czy po prawej stro­nie? – A jeśli będziemy musieli rozmawiać po niemiecku, to już dostatecznie długo ćwiczyłem swój plebejski akcent i nie gadam jak jakiś książę. – Jakiś książę – odpowiedziało w końcu stworzenie. – Cóż, to tylko twoja opinia – powiedział Alek i westchnął. Jak on się nauczył mówić do tego stworzenia? Zwierzę z całą pewnością zapamiętywało każdą jego tajemnicę. Wydawało mu się jednak, że to lepsze niż dzielenie się wąt pliwościami ze swoimi ludźmi. I było coś takiego w tej mą­drej, zadowolonej z siebie minie stworzenia, że Alek myślał, iż naprawdę go słucha, a nie tylko powtarza dowolnie wybrane słowa. Po raz ostatni sprawdził swój wygląd w lustrze, a następnie skierował się do drzwi. – Bądź grzecznym zwierzaczkiem, to mistrz Klopp przyjdzie cię nakarmić. Żadnego zawodzenia. Wkrótce wracam. Istota posłała mu przeciągłe, twarde spojrzenie, a potem jakby przytaknęła. – Wkrótce wracam – powiedziała. Kapral Bauer, przebrany w cywilne ciuchy, czekał w pokoju, który dzielił z Kloppem. Sam mistrz mechaniki nie mógł opuś­cić hotelu. Był zbyt znaną postacią wśród kadry technicznej, a w Konstantynopolu aż roiło się od niemieckich inżynierów. Zeszłej nocy po drodze do miasta Alek

naliczył kilkanaście budów oznaczonych proporcem czarnego orła na żółtym tle, flagą przyjaźni kajzera. Starożytne mury miasta były najeżone nowymi, lśniącymi kominami, rurami i antenami radiostacji. Alek przypomniał sobie, jak ojciec wspominał o Niemcach finansujących politykę mekanizmat – reformacji tureckiego społeczeństwa w duchu mechaniki. – Wciąż twierdzę, że to zły pomysł, paniczu – powiedział Klopp, odrywając się od radiostacji oraz notesu zapełnionego kropkami i kreskami. – Nikt mnie nie rozpozna – rzekł Alek. – Ojciec bardzo pilnował, żeby nie robiono mi zdjęć ani nie rysowano portretów. Niewiele jest osób spoza mojej rodziny, które wiedzą, jak wyglądam. – Ale niech panicz sobie przypomni, co się stało w Lienzu! Alek wolno wciągnął powietrze, wspominając swój pierwszy pobyt incognito wśród pospólstwa. – Tak, Klopp, zachowywałem się jak małe książątko. Ale se myślę, żem się kapinkę podszkolił w mowie zwykłych ludzi, co nie? Klopp tylko wzruszył ramionami. – A skoro mamy zniknąć w Imperium Osmańskim – ciągnął chłopak – będziemy musieli się zorientować, jaki jest tu układ sił. Jako jedyny mówię obcymi językami. Starszy mężczyzna patrzył na niego chwilę, po czym uciekł wzrokiem. – Nie można niczego zarzucić pańskiej logice, paniczu. Ja po prostu wolałbym, żeby to nie panicz musiał iść. – Też żałuję, że nie ma z nami Volgera – powiedział cicho Alek. – Ale będę pod dobrą opieką. Mam rację, Bauer? – Na rozkaz, sir – odparł Bauer. – W rzeczy samej – rzekł Alek. – Jednak musimy pamiętać, że na zewnątrz nie ma żadnych „s i r". – Tak jest, sir, to jest... Jak mam się do panicza zwracać? Alek uśmiechnął się. – Cóż, nikt, kto nas usłyszy, nie weźmie nas za Turków, wybierzmy więc sobie dobre niemieckie imiona. Może Hans?

– Ale to j a mam na imię Hans, sir. – A tak, oczywiście. – Alek odchrząknął, zastanawiając się, czy kiedykolwiek poznał imię kaprala Bauera. Może powinien spytać wcześniej. – No to Fritz. – Tak, sir. Znaczy... tak jest, Fritz – powiedział Bauer, a Alek zauważył, że Klopp wolno kręci głową. I tak wyglądało zbliżenie do ludu. Hotel znajdował się przy Wielkim Bazarze, największym tar­gowisku w Konstantynopolu, a okoliczne uliczki były tego dnia niezwykle zatłoczone. Alek z Bauerem szli, niesieni przez tłum, w poszukiwaniu miejsca, w którym mogą zbierać się na poga-duszki niemieccy robotnicy. Wkrótce wchłonął ich bazar, oświetlony lampami gazowy­mi labirynt sklepów i zakładów skryty pod łukowatym zadasze­niem. Właściciele sklepów głośno zachwalali w kilku językach swoje towary – lampy, tkaniny, dywany, jedwabie, biżuterię, wyroby rymarskie i części zapasowe do maszyn. Mechanicz­ne osły przepychały się przez tłum, na dymiących pokrywach ich silników smażyły się orzechy, na rożnach zaś kawałki mię­sa. Zawoalowane damy sunęły w swoich lektykach niesione mechanicznymi odnóżami, a czujni słudzy szli po obu stro­nach. Alek przypomniał sobie pierwsze wrażenie i obrzydzenie, jakie towarzyszyło wizycie na targu w Lienzu, gdzie natłok ciał i smród wywołały u niego mdłości. Ale Wielki Bazar był niemal miejscem ze snu, w którym zapach kminku, papryki i wody ró­żanej mieszał się z gorzkimi obłokami tytoniu unoszącymi się znad bulgoczących fajek wodnych. Żonglerzy walczyli o miej­sce z wróżbitami i muzykami, tymczasem niewielkie machiny kroczące tańczyły na kocu przed siedzącym po turecku męż­czyzną, a ich wyczyny były nagradzane rzęsistymi brawami. Pracownik hotelu powiedział, że mają teraz święty miesiąc i muzułmanie w mieście poszczą za dnia. Najwyraźniej nad­rabiali to z nawiązką po zmroku. – Nie widzę zbyt wielu Niemców – powiedział Bauer. – Może mają jakąś pijalnię piwa w tym mieście. – Nie jestem pewien, czy Turcy przepadają za piwem. – Alek wskazał chłopca niosącego tacę pełną pustych naczyń. – Ale kawa to zupełnie inna para kaloszy.

Zatrzymał chłopaka i wskazał tacę. Chłopak pokiwał głową, machnął ręką, żeby poszli za nim, i przesuwając się zręcznie w tłumie, czekał niecierpliwie, aż Bauer i Alek go dogonią. Wkrótce przywiódł ich do dużej sali na skraju bazaru. Aro­mat kawy z dodatkiem czekolady i czarnej herbaty uderzył ich już w drzwiach, chmury dymu tytoniowego unosiły się leniwie pod sufitem. Kiedy Alek nagrodził chłopaka za pomoc, Bauer stwierdził: – Wygląda na to, że trafiliśmy we właściwe miejsce, sir. Alek podniósł wzrok. Rząd proporców przyjaźni kajzera łopotał wzdłuż markizy, a ze środka dało się słyszeć niemiec­kie piwne przyśpiewki. – Chłopak momentalnie rozpoznał w nas chrzęstów – wes­tchnął Alek. – Uważaj, co mówisz, i żadnego „sir". Zapamię­tasz, Hans? – Wybacz... Fritz. Alek zawahał się w drzwiach, bo niemiecki akcent wywołał u niego dreszcze. Naturalnie, statki powietrzne kajzera odna­lazły go nawet na alpejskim szczycie. Być może najlepiej było mieć wrogów na oku. Przygarbił się i wkroczył do wnętrza. Zdawało się, że większość klientów to niemieccy inżynie­rowie. Niektórzy wciąż jeszcze mieli na sobie kombinezony mechaników błyszczące od towotu po całym dniu pracy. Alek poczuł się zupełnie nie na miejscu w swoim nowym tureckim przebraniu. Wraz z Bauerem odnaleźli wolny stolik, po czym zamówili kawę u noszącego turban chłopca, który wyśmienicie mówił po niemiecku. Kiedy chłopak zniknął, by zrealizować zamówienie, Alek pokręcił głową. – Bez względu na to, czy Turcy przystąpią do wojny, Niemcy i tak już rządzą w ich kraju. – I nawet widać dlaczego. – Bauer wskazał ścianę za ich plecami. Alek odwrócił się i zobaczył wielki plakat, prostacki afisz propagandowy, których nienawidził jego ojciec. Na dole wid­niało miasto z napisem „Istambuł" poprzecinane rurami i to­rami kolejowymi. Znajdowało się pośrodku cieśniny, przy czym z jednej strony wyłaniał się znad Morza

Czarnego ro­syjski niedźwiedź, a od Morza Śródziemnego zagrażała mu Royal Navy. Dominującą postacią na plakacie była gigantyczna chi­mera, darwinistyczna bestia stworzona na bazie kilkunastu gatunków. Na głowie miała pognieciony melonik, w jednej szponiastej łapie trzymała drednota, a w drugiej worek z pie­niędzmi. Mały, pulchny mężczyzna z podpisem „Winston Churchill" siedział jej na ramieniu i przyglądał się, jak ohydna bestia nachyla się nad miniaturowymi wieżyczkami i kopu­łami. – Kto nas obroni przed tymi potworami? – Alek przeczytał napis na górze plakatu. – To pewnie Osman – powiedział Bauer, wskazując dred-nota. Alek pokiwał głową. – Aż dziw bierze, ale gdyby lord Churchill nie ukradł tego okrętu, Lewiatan nie przemierzyłby pół Europy. Wciąż tkwi­libyśmy w tym zamku w Alpach. – Może bylibyśmy tam nieco bezpieczniejsi – rzekł Bauer, po czym się uśmiechnął. – Ale byłoby też nam zimno i nikt nie podawałby nam dobrej tureckiej kawy. – A więc uważasz, że dokonałem słusznego wyboru, Hans? Porzuciwszy bezpieczne zamkowe pielesze? – Nie miał pan wielkiego wyboru, sir... znaczy się, nie mia­łeś, Fritz. – Bauer wzruszył ramionami. – Musiałeś się zmie­rzyć z rzeczywistością, bez względu na plany twego ojca. Każdy mężczyzna staje przed takim wyborem, wcześniej czy później. Alek przełknął ślinę, głęboko wdzięczny za te słowa. Nigdy nie pytał Bauera o zdanie, ale teraz, kiedy przejął dowodzenie, dobrze było wiedzieć, że ten człowiek nie uważa go za skoń­czonego idiotę. – A twój ojciec, Hans? Pewnie myśli, że jesteś dezerterem. – Moi rodzice odesłali mnie z domu dawno temu. – Bauer pokręcił głową. – Było zbyt wiele gąb do wyżywienia. Myślę, że podobnie było z Hoffmanem. Twój ojciec wybrał wyłącznie ludzi bez rodziny.

– Myślę, że słusznie postąpił – powiedział Alek i uderzy­ła go myśl, że ci wszyscy ludzie są poniekąd sierotami. – Ale obiecuję ci, Hans, że kiedy wojna się skończy, nigdy już nie będziesz głodny. – Nie ma takiej potrzeby, Fritz. To służba. A poza tym trud­no umrzeć z głodu w tym mieście. Podano kawę, która pachniała czekoladą i była gęsta jak smoła. Z całą pewnością smakowała lepiej niż jakikolwiek wy­war, który można było przyrządzić nad paleniskiem w alpej­skim zamku.

Alek wziął duży łyk i aromatyczny smak zmył jego czarne myśli. Zaczął śledzić rozmowy przy sąsiednich stolikach, wy­słuchując utyskiwań na opóźnienia w dostawie części zapaso­wych i cenzurowanie listów do domu. Podbój Belgii niemal się dokonał i inżynierowie świętowali z tej okazji. Wkrótce podda się Francja. Wtedy nastąpi szybki podbój darwinistycznej Rosji oraz odizolowanej przez morze fortecy brytyjskiej. Niektórzy podejrzewali, że może być to dłuższa wojna, w której jednak Niemcy ostatecznie zwyciężą – sztuczne stworzenia nie były w stanie sprostać odwadze i stali chrzęstów. Wyglądało na to, że nikogo nie obchodzi, czy Turcy przy­stąpią do wojny czy nie. Niemcy głęboko wierzyli we własne siły oraz w austriackich sojuszników. Oczywiście naczelne dowództwo mogło być odmiennego zdania. Nagle do uszu Alka dobiegły angielskie słowa. Odwrócił się i zobaczył mężczyznę przesuwającego się wolno wśród stoli­ków i zadającego pytania, które były kwitowane jedynie wzru­szeniem ramion i zdziwionymi spojrzeniami. Mężczyzna był niezwykle niechlujnie ubrany. Miał wytartą kurtkę i pognie­cioną czapkę, a na jego szyi dyndał wielki składany aparat. Na ramieniu nosił dziwaczne sztuczne stworzenie – jakby żabę, której paciorkowate ślepia wyglądały spod kołnierza kurtki. Darwinista w miejscu, które było praktycznie niemieckim terytorium? – Przepraszam, drodzy panowie – odezwał się, docierając do stolika Alka. – Ale czy może któryś z panów mówi po angielsku? Alek zawahał się. Nie znał tego akcentu, a mężczyzna nie wyglądał na Anglika. Jego aparat był ewidentnie chrzęstowej produkcji. – Ja trochę mówię – powiedział. Na twarzy mężczyzny pojawił się szeroki uśmiech i mo­mentalnie wyciągnął do Alka rękę. – Doskonale! Jestem Eddie Malone, dziennikarz z „New York World". Mogę zadać kilka pytań?

ROZDZIAŁ 20 Mężczyzna przysiadł się, nie czekając na odpowiedź, po czym pstryknął na kelnera i zamówił kawę. – Powiedział „dziennikarz"? – mruknął Bauer po niemiecku. – Czy to mądre posunięcie, Fritz? Alek pokiwał głową – to była doskonała okazja. W końcu zadaniem cudzoziemskiego dziennikarza było orientowanie się w lokalnej polityce, w oddziaływaniu wielkich sił tutaj, w Impe­rium Osmańskim. Poza tym rozmowa z Malone'em była o wiele bezpieczniejsza niż próba wyciągnięcia informacji od jakiegoś Niemca, który mógł zauważyć arystokratyczny akcent Alka. Kiedy dziennikarz siadał, kilku klientów przy sąsiednich stolikach obrzuciło go spojrzeniami, ale teraz już wszyscy od­wrócili wzrok. Ulice Konstantynopola były pełne dziwniej­szych rzeczy niż sztuczna żaba. – Nie wiem, w czym moglibyśmy pomóc – powiedział Alek. – Jesteśmy tu od niedawna. – Nie przejmuj się. Nie zadaję trudnych pytań. – Dzien­nikarz wyciągnął powycierany notes. – Jestem tylko ciekawy tego, co nazywają mekanizmat... wszystkich tych nowych bu­dowli, które stawiają w Istambule Niemcy. Przyjechaliście tu do pracy? Alek odchrząknął. Naturalnie dziennikarz założył, że są Niemcami. Prawdopodobnie nie był w stanie odróżnić austria­ckiego akcentu od skrzeku własnej żaby ryczącej. Ale nie było sensu go poprawiać. – Nie pracujemy w budownictwie, panie Malone. W tej chwili jesteśmy w podróży. Podziwiamy widoki. Malone zmierzył Alka wzrokiem od stóp do głów, zatrzy­mując się na fezie na krześle obok niego. – Widzę, że panowie już byli na zakupach. To jednak nieco dziwne. Mężczyźni w wieku poborowym na wakacjach podczas wojny!

Alek zaklął pod nosem. Beznadziejnie kłamał, ale udawanie turysty było idiotyczne, kiedy wszyscy mężczyźni w Europie zostali powołani do wojska. Malone myślał pewnie, że są de­zerterami albo szpiegami. Oczywiście pewna doza tajemniczości mogła się przydać. – Powiedzmy, że nie musi pan znać naszych nazwisk. – Alek wskazał aparat. – I proszę, żadnych zdjęć. – Nie ma sprawy. Istambuł jest pełen anonimowych oby­wateli. – Wyciągnął rękę, by podrapać żabę pod brodą. – Po­dejrzewam, że przyjechali panowie Orient Expressem? Alek skinął głową. Orient Express jechał wprost z Mona­chium do Konstantynopola, a nie mógł przecież powiedzieć, że przylecieli statkiem powietrznym. – Pewnie był zatłoczony, bo ciągle zjeżdżają tu nowi robotnicy. – Może i był zatłoczony, ale myśmy mieli swój przedział. – Kiedy Alek wypowiedział te słowa, znów sklął się w myślach. Dlaczego zawsze musiał w taki naturalny sposób ujawniać, że jest zamożny? – A więc nie rozmawialiście z żadnym z tych facetów, któ­rzy pracują przy maszcie radiowym, mam rację? – Maszcie radiowym? – zapytał chłopak. – Tak. Tym, który Niemcy stawiają na zachodnich klifach. Mówią, że to specjalne zamówienie sułtana. Jest wielki... i ma własną elektrownię! Alek zerknął na Bauera, zastanawiając się, na ile jego czło­wiek orientuje się w tej rozmowie po angielsku po wielu dniach na pokładzie Lewiatana. Wielki maszt radiowy z pewnością potrzebował własnej elektrowni, ale potrzebowało jej również działo Tesli. – Obawiam się, że nic nie wiemy na ten temat – powiedział Alek. – Jesteśmy w Konstantynopolu dopiero od dwóch dni. Malone przyjrzał mu się uważniej z błyskiem w oku, jakby chłopak opowiedział przed chwilą subtelny, acz wyrafinowa­ny dowcip. – Jak widzę, nie jesteście tu na tyle długo, żeby zacząć nazywać miasto Istambułem.

Alek przypomniał sobie, jak doktor Barlow mówiła, że miej­scowi inaczej nazywają to miasto, ale obsługa hotelowa najwy­raźniej nie miała nic przeciwko starej nazwie. – Bez względu na nazwę tego miejsca, nie widzieliśmy w nim zbyt wiele. – A więc nie byliście przy nabrzeżach, żeby zobaczyć nowe okręty sułtana? – Nowe okręty? – Dwa krążowniki właśnie przekazane Turkom przez Niemców. – Malone zmrużył oczy. — Nie widzieliście ich? Trudno je przeoczyć. Alek siłą woli pokręcił głową. – Nie, w ogóle nie byliśmy w porcie. – Nie byliście w p o r c i e? To jest półwysep. Czyżby Orient Express zaczął jeździć inną trasą? – Chyba nie – odparł pospiesznie Alek. – Jednak byliśmy bardzo zmęczeni, poza tym była ciemna noc. Wyglądało na to, że znów coś rozbawiło dziennikarza – to było bez sensu. Teraz Malone mógł mu powiedzieć, że księ­życ był w pełni albo że Orient Express nigdy nie przyjeżdża nocą. Ale czy miało to jakiekolwiek znaczenie? I tak nie wierzył w ani jedno słowo Alka. Być może był najwyższy czas, żeby zmienić temat. – To dziwaczny widok, to stworzenie tutaj – powiedział chłopak, wskazując żabę. – Nie wiedziałem, że Turcy wpusz­czają darwinistyczne ohydztwa do swego kraju. – Och, trzeba tylko wiedzieć, komu dać w łapę. – Męż­czyzna zaśmiał się. – Poza tym nie ruszyłbym się nigdzie bez Rustyego. On ma o wiele lepszą pamięć niż ja. Alek otworzył szeroko oczy. – On... zapamiętuje? – Jasne. Widziałeś kiedyś jaszczurkę kurierską? – Słyszałem o nich.

– Cóż, Rusty jest ich bliskim krewnym. Tylko że jemu po­szło w głowę, a nie w nogi. – Dziennikarz poklepał poufale żabę po łebku, aż mrugnęła paciorkowatymi ślepiami. – Potrafi wysłuchać godzinnej rozmowy i powtórzyć wszystko słowo w słowo. Alek zmarszczył brwi, zastanawiając się, czy nowo wyklute zwierzę też nie jest jakimś rejestrującym stworzeniem. – Czy ta żaba zapamiętuje teraz to, co mówimy? Dziennikarz wzruszył ramionami. – Przecież jak do tej pory niczego konkretnego mi nie po­wiedziałeś. – Jak mówiłem, dopiero przyjechaliśmy. – Cóż, przynajmniej twój angielski jest zrozumiały. – Malone znów się zaśmiał. – Brzmi, jakbyś długo ćwiczył, specjal­nie na mój użytek. – Jest pan zbyt łaskawy – powiedział Alek. Naturalnie przez ostatnie dwa tygodnie mówił częściej po angielsku niż po nie­miecku. – I ma pan dobre ucho. Miałby pan coś przeciwko temu, żebym teraz ja zadał panu kilka pytań? – Jasne. Czemu nie? – Dziennikarz dotknął stalówki koń­cem języka. – Myśli pan, że Turcy przyłączą się do wojny po stronie chrzęstów? Malone znów wzruszył ramionami. – Wątpię, żeby Niemcom na tym zależało, tak czy inaczej. Są tu od dawna. Najpierw chcą pokonać darwinistów w Eu­ropie, po czym ruszyć na cały świat. Już ciągną linię Orient Expressu do Bagdadu. Alek słyszał, jak ojciec mówił to samo: że Orient Express powstał, by rozciągnąć wpływy chrzęstów na Bliski Wschód i dalej, do samego serca Azji. Malone wskazał propagandowy plakat za plecami Alka. – Jedyne, czego chcą od Turków, to zamknięcia Dardaneli, żeby Rosjanie nie mogli transportować żywności z południa. – Łatwiej jest kogoś zagłodzić, niż z nim walczyć – stwier­dził chłopak. – Ale czy Turcy są w stanie obronić cieśninę przed flotą brytyjską?

– Okręty nie są w stanie ominąć pól minowych i dział, a sie­ci zatrzymają krakeny. Zatrzymają wszystko oprócz statków powietrznych, a i taki Turcy mogą wkrótce dostać. – Słucham? Dziennikarz pokraśniał cały. – To jest dopiero widok wart zobaczenia. Lewiatan, jeden z wielkich podniebnych stworów wodorowych, jest tu, w Istam­bule. – Wciąż jest... znaczy, jest tutaj jakiś brytyjski statek po­wietrzny? Czy to nie dziwne? W końcu trwa wojna. – Nawet bardzo. Ale jeszcze dziwniejsze jest to, że Brytyj­czycy rozważają oddanie go sułtanowi! – Malone pokręcił głową. – Zdaje się, że najpierw Niemcy podarowali Turkom dwa okręty, a teraz Brytyjczycy chcą podbić stawkę. Sam suł­tan jutro udaje się na przejażdżkę wraz z kilkoma dzienni­karzami. Alka niemal zatkało. Pomysł oddania Lewiatana państwu chrzęstów graniczył z absurdem. Ale jeśli statek jeszcze nie odleciał, hrabia Volger wciąż był w Istambule. – A pan się wybiera na tę... przejażdżkę? Malone uśmiechnął się promiennie. – Za nic nie przegapiłbym takiej okazji. Mamy takie zwierzęta w Stanach, ale największe są przynajmniej o połowę mniejsze. Wpatruj się jutro w niebo, a zobaczysz, o czym mówię! Alek patrzył twardo na dziennikarza. Jeśli miał rację co do Lewiatana, to Volger mógł mieć kolejną szansę ucieczki. Oczywiście hrabia myślał, że Alek wraz z ekipą dawno już zniknęli w tureckiej dziczy. Szaleństwem było zaufać temu Amerykaninowi, lecz musiał podjąć to ryzyko. – Być może będzie pan w stanie coś dla mnie zrobić – powiedział cicho. – Chciałbym przekazać wiadomość na ten statek. Malone uniósł brwi. – Brzmi interesująco. – Ale nie może pan tego zamieścić w swojej gazecie.

– Tego nie mogę obiecać. Ale pamiętaj, że moja gazeta wy­chodzi w Nowym Jorku, a ja przesyłam informacje za pomocą rybitw kurierskich. Wszystko, co przekażę, trafia do Nowego Jorku po czterech dniach, a wieści wracają kilka dni później w formie gazety. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? Alek pokiwał głową. Gdyby Volgerowi naprawdę udało się uciec, tych kilka dni wystarczyłoby, żeby zniknął bez śladu. – No dobrze. – Wziął głęboki wdech. – Na pokładzie Le­wiatana przebywa pewien człowiek, więzień. Szurające po papierze pióro dziennikarza zawisło w po­wietrzu. – Jak sądzę, Niemiec? – Nie, Austriak. Nazywa się... – Głos Alka ucichł; nagle lampy gazowe wokół nich zaczęły się krztusić i salę spowiły ciemności. – Co się dzieje? – syknął Bauer. Malone podniósł dłoń. – Nie ma powodu do obaw. To tylko teatr cieni. W kawiarni zaległa cisza i wkrótce tylna ściana ożyła świa­tłem. Alek uświadomił sobie, że nie jest to prawdziwa ściana, lecz ekran z cienkiego papieru z mocną lampą gazową za nim. Na papierowym ekranie zaczęły się pojawiać ciemne po­stacie, kontury potworów i ludzi. Alek patrzył na to otwartymi szeroko oczami. Jedna z jego ciotek mieszkająca w Pradze kolekcjonowała lalki teatru cieni z Indonezji, skórzane marionetki z ruchomymi kończynami, które miały kije zamiast linek. Ale w tym przybytku cienie tań­czyły w idealnym mechanicznym rytmie. Były to marionetki chrzęstów, napędzane nie ręcznie, lecz mechanicznie przez urządzenia ukryte za ekranem. Ukryci aktorzy mówili w języku, który brzmiał jak turecki, ale intryga była na tyle prosta, że każdy mógł ją zrozumieć. Na dole ekranu unosiły się i opadały fale, a wśród nich pławił się darwinistyczny potwór, morskie stworzenie z poruszającymi się mackami i wielkimi kłami. Zbliżyło się ono do statku, na którego pokładzie rozmawiało dwóch ludzi nieświadomych zbliżającego się krakena. W potoku niezrozumiałych słów Alek wyłowił nazwisko „Churchill".

Wtedy nagle stwór wyskoczył z wody, porwał jednego z mężczyzn i wciągnął go w odmęty. Co dziwne, drugi męż­czyzna tylko się roześmiał... Alek aż podskoczył, kiedy ktoś ścisnął go za ramię. Był to Bauer, który wskazał mu brodą dwóch niemieckich żołnie­rzy przedzierających się przez zatłoczoną kawiarnię. Chodzili od stolika do stolika, porównując twarze bywalców z jakimiś zdjęciami. – Powinniśmy już iść, Fritz – wyszeptał Bauer. – Szukają kogoś innego – odparł stanowczo Alek. Nikt ni­gdy nie zrobił mu zdjęcia. Malone zauważył ich nerwowe spojrzenia i odwrócił się, żeby rzucić okiem na niemieckich żołnierzy. – Skoro się spieszycie, to może spotkajmy się jutro – szep­nął. – W południe, przed Błękitnym Meczetem? Alek zaczął wyjaśniać, że nie ma sensu, by teraz wycho­dzili, ale wtedy jeden z żołnierzy aż zesztywniał. Zerknął na trzymaną w dłoni fotografię, a potem na Alka. – Niemożliwe – jęknął chłopak. I wtedy uzmysłowił sobie, że żołnierz wcale nie patrzy na niego. Patrzył na Bauera.

ROZDZIAŁ 21 – Jestem piramidalnie głupi – wyszeptał do siebie Alek. Naturalnie Niemcy ogłosili poszukiwania pozostałych męż­czyzn, którzy zniknęli tej samej nocy. Bauer, Hoffman, Klopp – wszyscy byli członkami Gwardii Habsburskiej, a ich fotografie znajdowały się w aktach wojskowych, Alek zapomniał jednak, że zwykłych ludzi też można ścigać. Rozejrzał się gorączkowo po sali. W drzwiach stało jesz­cze dwóch żołnierzy, a w kawiarni nie było drugiego wejścia. Żołnierze, którzy zauważyli Bauera, rozmawiali gorączkowo, a jeden spoglądał w kierunku ich stołu. Malone rozparł się na krześle. – Na tyłach jest wyjście awaryjne prowadzące w boczną alejkę – powiedział od niechcenia. Alek popatrzył – tylna ściana była całkowicie przesło­nięta rozświetlonym ekranem, który jednakowoż był z pa­pieru. – Hans, masz nóż? – zapytał cicho. Bauer pokiwał głową, sięgając do kieszeni kurtki. – Proszę się nie martwić, sir. Ja ich tu zatrzymam, a pan niech ucieka. – Nie, Hans. Uciekamy razem. Daj mi nóż i idź w moje ślady. Bauer zmarszczył brwi, ale oddał broń. Dwaj niemieccy żołnierze zaczęli przywoływać swoich rodaków spod drzwi. Trzeba się było ruszać. – Jutro w południe przy Błękitnym Meczecie – powiedział Alek, sięgając po swój fez. Skoczył na równe nogi i pobiegł między stolikami do jaś­niejącego ekranu. Jasna płachta papieru poddała się gładko po jednym cięciu nożem, ukazując obracające się zębatki i światła gazowe z ty­łu. Na poły oślepiony Alek przedarł się przez sztuczne fale, potykając o duże, buczące urządzenie. Ręką walnął w jedną z syczących lamp gazowych, a ta poparzyła żywym ogniem jego dłoń niczym żelazo do piętnowania. Lampa rozbiła się, rozlewając płomienie i rozsypując szkło po posadzce.

Za nimi rozległy się krzyki – kiedy tłum poczuł swąd spa­lenizny, ogarnęła go panika. Alek słyszał, jak jeden z żołnierzy nawołuje bywalców, by go przepuścili. – Drzwi, sir! – zawołał Bauer. Alek miał mroczki przed oczyma, ale kapral pociągnął go dalej, a ich buty ślizgały się po rozbitych częściach maszynerii i potłuczonym szkle. Drzwi otwarły się z trzaskiem na ciemność, a nocne powie­trze kojącym chłodem owiało poparzoną dłoń Alka. Ruszył za Bauerem, starając się podczas biegu przyzwyczaić oczy do mroku. Alejka była zminiaturyzowaną wersją Wielkiego Bazaru. Stały w niej liczne stragany wielkości szaf, z mnóstwem stoli­ków ze stertami orzechów pistacjowych, laskowych i owoców. Kiedy biegli, zaskoczeni ludzie spoglądali na nich. Alek usłyszał za plecami trzask otwieranych z rozmachem drzwi. I nagle w alejce zadudnił odgłos wystrzału, a z góry po­sypał się pył ze starożytnych kamieni. – Tędy, sir! – krzyknął Bauer, ciągnąc go za róg. Wszyscy pierzchali na prawo i lewo, a w alejce zapanował kompletny chaos; ludzie tłoczyli się, wywracały się stragany. Nad ich głowami okiennice otwierały się z trzaskiem, a od ścian odbijały się okrzyki w licznych językach. Kolejny strzał zadudnił koło nich i Alek popędził za Baue­rem w przejście między budynkami. Było ciasne i opustosza­łe, a ich buty chlupotały w rynsztoku, który wiódł przez jego środek. Biegnąc, musieli się schylać pod niskimi łukami prze­dzielającymi pasaż. Uliczka nie wracała do Wielkiego Bazaru ani nie wychodzi­ła na otwartą ulicę – zdawała się zakręcać, idąc za biegnącymi górą syczącymi rurami i przewodami. Jedynie odrobina światła księżyca zdołała się przedrzeć przez tę plątaninę i oświetlić kocie łby, dlatego wkrótce Alek stracił orientację. Na ścianach uliczki widniała mozaika kredowych napisów złożonych z liter wielu alfabetów i symboli – Alek dostrzegł arabski, grekę i hebrajski pomieszane z piktogramami, których nie rozpoznawał. Poczuł się tak, jakby wraz z Bauerem znaleźli się w starszym mieście, skrytym w

tym nowszym Istambule, w mieście z czasów, zanim Niemcy poszerzyli jego ulice i wy­pełnili je machinami z polerowanej stali. Kiedy wypadli za róg, Bauer zatrzymał Alka. Nad ich głowami unosiła się sylwetka machiny kroczącej wysokiej na sześć kondygnacji. Miała długi, wysmukły korpus, jak wznosząca się kobra, oraz dwa wystające z boków ramiona. Maska kabiny pilota została ukształtowana na podobieństwo kobiecej twarzy, która zdawała się patrzyć na nich w całkowi­tym bezruchu. – Volger mówił nam o nich – wyszeptał Alek. – Żelazne golemy. Utrzymują porządek w dzielnicach etnicznych. – Wygląda na to, że jest pusty – powiedział Bauer nerwo­wo. – I ma wygaszone silniki. – Może wystawili go tylko na postrach. Nie widzę też żad­nych karabinów. W machinie było coś majestatycznego, jakby patrzyli na posąg jakiejś starożytnej bogini. Na ustach gigantycznej twarzy błąkało się coś w rodzaju uśmiechu. Z oddali dobiegły ich krzyki i Alek oderwał od niej wzrok. – Moglibyśmy się gdzieś włamać i ukryć – powiedział Bauer, wskazując niską sień w ścianie uliczki z zakratowanym okienkiem w drzwiach. Alek zawahał się. Włamywanie się do czyjegoś domu mo­gło tylko pogorszyć ich sytuację, szczególnie jeśli właściciele nieruchomej machiny znajdowali się w pobliżu. Zewsząd słyszeli gwizdki żandarmerii, jakby ich prześla­dowcy nacierali ze wszystkich stron... Niemal ze wszystkich. Alek podniósł wzrok na rury wspinające się po kamiennych ścianach. Były zroszone wodą i aż drżały z wysiłku, starając się okiełznać buzującą w środku parę wodną, lecz nieustępliwy chłopak sprawdzał je po kolei, aż znalazł plątaninę starych rur, które były wystarczająco chłodne, by je dotknąć. Wcisnął nóż za pasek. – Spróbujmy dostać się na dach.

Bauer potrząsnął rurą, aż rdzawy tynk posypał się po za­rdzewiałych śrubach. – Ja pójdę pierwszy, sir, jakby ta rura miała się oderwać. – Jak to się stanie, Hans, to zdaje się, obaj znajdziemy się w tarapatach, ale proszę cię bardzo. Bauer mocno chwycił rurę i podciągnął się. Alek poszedł w jego ślady. Butami odnajdywał idealne punkty podparcia w chropowatej kamiennej ścianie, a zardze­wiałe rury dawały też niezłe oparcie dla dłoni. Jednak w po­łowie drogi dała o sobie znać poparzona dłoń. Tętniła z bólu, jakby pod skórą zagnieździła się paląca drzazga. Puścił rurę i strzepnął dłoń, jakby starał się zgasić niewidzialny płomień przedzierający się przez nerwy. – Już niedaleko, sir – powiedział Bauer. – Tuż nade mną widzę rynnę. – Mam nadzieję, że zostało w niej trochę deszczówki – wy­mamrotał Alek, wciąż machając ręką. – Jestem w stanie zabić za kubeł z zimną wodą. Jego prawy but osunął się kilka centymetrów i, chcąc nie chcąc, musiał znów chwycić rurę dwiema rękami. Lepiej trochę pocierpieć, niż spaść na kamienne płyty. Wkrótce Bauer podciągnął się na krawędź dachu i zniknął mu z pola widzenia. Ale kiedy chłopak dotarł do rynny, z dołu dobiegły go krzyki. Przycisnął się mocno do ściany i zamarł. Uliczką biegła grupa żołnierzy w szarych niemieckich mun­durach. Jeden coś zawołał i nagle wszyscy stanęli jak na komen­dę pod miejscem, w którym wisiał Alek. Ten, który krzyknął, przyklęknął i podniósł coś z ziemi. Alek zaklął pod nosem. Nóż Bauera wysunął mu się zza paska. Była to regulaminowa broń Gwardii Habsburskiej z ro­dzinnym herbem Alka na rękojeści. Jeśli Niemcy do tej pory zastanawiali się, czy jest w Istambule, to teraz pozbędą się wszelkich wątpliwości. Żandarmi stali, rozmawiając, ale żaden z nich najwyraź­niej nie zauważał rur pnących się tuż obok po ścianie. Oficer wskazywał swoim ludziom różne kierunki, rozdzielając ich w poszukiwaniach.

Idźcie sobie! – prosił Alek w myślach. Wiszenie w bezruchu było stukrotnie trudniejsze niż wspinaczka. Poparzona dłoń zaczęła cierpnąć, a kontuzjowane tydzień temu żebra pulsować wraz z tętnem. W końcu ostatni żołnierz zniknął z pola widzenia. Alek sięgnął do góry i chwycił się rynny. Jednak kiedy podciągał się na dach, metal zazgrzytał i rynna zaczęła odrywać się od ściany z głośnym, miarowym trzaskiem puszczających po ko­lei trzpieni. Alek poczuł z przerażeniem, że leci w dół, a na twarz sypią mu się pordzewiałe śruby. Rynna wytrzymała jeszcze chwilę, lecz czuł, że gnie mu się w rękach. – Sir! – Bauer wyciągnął do niego rękę z dachu, starając się złapać go za nadgarstek, ale rynna już zbyt daleko odeszła od ściany. Alek wierzgnął, próbując się rozbujać i zbliżyć do muru, ale szarpaniem wyrywał tylko kolejne mocowania rynny. – Machina! – krzyknął Bauer. Chłopak uświadomił sobie, że za plecami wyrósł mu wiel­ki cień, który wypuszcza z sykiem parę z łączeń metalowych płyt w chłodne, wieczorne powietrze. Wielki szpon sięgnął ku niemu... Spadł prosto na gigantyczną metalową łapę. Siła uderzenia pozbawiła go tchu i wywołała paroksyzm bólu w poranionych żebrach. Przez chwilę ślizgał się, a guziki jego tuniki strzela­ły w zetknięciu ze stalą, lecz szpon zamknął się wokół niego wielką stalową czaszą. Spojrzał w górę – ramię wciąż się poruszało, przybliżając go do korpusu. Oblicze golema rozeszło się poziomo na pół, poszerzając coraz bardziej dziwaczny wizjer. Chwilę później zobaczył całą kabinę pilota. W środku było trzech mężczyzn. Dwóch stało, opierając się o krawędź i zerkając na uliczkę; ci mocno trzymali pistolety. Trzeci siedział za sterami maszyny z zaciekawioną miną. Wokół nich wirowały obłoczki pary ulatującej przez pory machiny. Alek uświadomił sobie, że ich silnik wciąż milczy – wykorzystali nagromadzoną energię pneumatyczną, żeby przy­stąpić do działania. – Mówisz po niemiecku – odezwał się mężczyzna za stera­mi. – A jednak to Niemcy cię ścigają. Bardzo ciekawe.

– Nie jesteśmy Niemcami – odparł Alek. – Jesteśmy Au­striakami. Mężczyzna zmarszczył brwi. – Chrzęst to chrzęst. Zdezerterowaliście? Alek pokręcił głową. Być może był na bakier z lojalnością wobec ojczyzny, ale nie był dezerterem. – Mogę zapytać, kim pan właściwie jest? Mężczyzna uśmiechnął się i pokręcił coś przy kontrolkach. – Jestem facetem, który właśnie uratował cię przed śmier­telnym upadkiem z dachu. – Sir, czy mam... – Dobiegł go z góry głos Bauera, lecz Alek uciszył go jednym gestem. Wielka dłoń zbliżyła się do kabiny i całkiem otworzyła. Alek wstał, a jeden z dwóch pozostałych członków załogi powiedział coś w języku, którego chłopak nie zrozumiał. Brzmiało to bar­dziej jak włoski niż turecki, który słyszał tego dnia na ulicach. Czaiła się też w tym jakaś groźba. Pierwszy zaśmiał się. – Moi przyjaciele chcą cię zrzucić, bo mówią, że jesteś Niemcem. Może powinniśmy przejść na inny język. Alek uniósł brwi. – Ależ proszę bardzo. Mówi pan po angielsku? – Wystarczająco poprawnie. – Mężczyzna przeszedł bez problemu na angielski. – Wiesz, studiowałem trochę w Oxfordzie. – Doskonale. Jestem Aleksander. – Alek skłonił się nie­znacznie, następnie wskazał dach, na którym Bauer przyglądał się całej tej scenie z oczami wielkimi jak spodki. – A to jest Hans, ale nie mówi po angielsku. – Ja jestem Zaven. – Mężczyzna machnął uspokajająco rę­ką do pozostałych. – Tych dwóch barbarzyńców mówi tylko po rumuńsku i po turecku. Nie zwracaj na nich uwagi. Ale ty, widzę, jesteś wykształconym dżentelmenem. – Dziękuję za ratunek, sir. I za to, że... mnie pan jednak nie zrzucił. – Cóż, nie możesz być zły do szpiku kości, skoro Niemcy cię ścigają. – Zavenowi zabłysły oczy. – Zrobiłeś coś, co ich rozzłościło?

– Zdaje się, że tak. – Alek spokojnie wciągnął powietrze i ostrożnie dobierał słowa. – Ścigali mnie, zanim jeszcze za­częła się wojna. Mają porachunki z moim ojcem. – Aha! Buntownik w drugim pokoleniu, zupełnie jak ja! Alek spojrzał na pozostałych. – A więc wasza trójka to rewolucjoniści? – Jest nas więcej, proszę szanownego kawalera. Są nas tysiące! – Zaven wyprostował się w swoim fotelu i zasalutował. – Należymy do Komitetu Jedności i Postępu. Alek skinął głową. Pamiętał tę nazwę sprzed sześciu laty, kiedy to buntownicy domagali się powrotu wybieranego rzą­du. Ale pojawili się Niemcy i zdławili rebelię, pozostawiając sułtana przy władzy. – A więc byliście uczestnikami rebelii młodoturków? – Młodoturków? Też mi! – Zaven splunął z pogardą na uliczkę. – Oddzieliliśmy się od tych kretynów całe lata temu. Uważają, że jedynie Turcy są prawdziwymi Osmanami. Ale, jak widzisz, komitet przyjmuje wszystkich. – Wskazał dwóch pozostałych. – Mam przyjaciół Wołochów, sam jestem Or­mianinem, mamy też Kurdów, Arabów i Żydów. I naturalnie mnóstwo Turków! – Wybuchnął śmiechem. Alek wolno kiwał głową, przypominając sobie napisy kredą w mijanych zakamarkach starego miasta, które wyglądały jak szyfr powstały na bazie mieszanki językowej imperium. I wszyscy walczyli z Niemcami – wspólnie. Przez chwilę czuł się dość chwiejnie na wielkiej metalowej dłoni. Być może odczuwał jeszcze skutki wstrząsu związane­go z upadkiem, ale serce znów zaczęło mu walić jak młotem. Ci ludzie byli jego sprzymierzeńcami. W końcu pojawiała się możliwość dokonania czegoś więcej niż tylko chowania się po krzakach. Może będzie można odpłacić pięknym za nadobne siłom, które doprowadziły do zamordowania jego rodziców. – Panie Zaven – zaczął – myślę, że się zaprzyjaźnimy.

ROZDZIAŁ 22 – No znikaj, ty meduzo nieuczesana! – wydarła się Deryn, po czym po raz setny kichnęła potężnie. Sułtan wraz ze świtą miał się pojawić za godzinę, a za półgodziny cała załoga miała być na pokładzie w pełnym galowym umundurowaniu. Tym­czasem pomimo jej wszystkich wysiłków i szorowania co sił czerwona plama na koszuli nie miała ochoty zniknąć. Ręce już zaczęły jej opadać. Od drzwi kajuty dobiegło ją skomlenie. Deryn odwróciła się i zobaczyła Tazzę, który zadowolony podskakiwał na tylnych łapach, trzymając świeżą kość w pysku. Było to jedno z dobro­dziejstw szalonego planu doktor Barlow, by wydać Lewiatana – zwierzęta dostawały lepsze pożywienie. Przez dwa dni załoga wyruszała na bazary i do istambulskich kowali, wymieniając ambrę produkowaną przez wieloryba na żywność i części za­pasowe. Cały statek, oprócz munduru galowego Deryn, był gotów na przyjęcie władcy, która to wizyta miała nastąpić lada chwila. W ślad za tygrysem tasmańskim pojawiła się specjalistka. Udało jej się wyciągnąć z przepastnego kufra kolejną olśniewa­jącą kreację wraz z kapeluszem ozdobionym bogato strusimi piórami, których kolor pasował do długich, białych rękawi­czek. Nawet Tazza miał na sobie strojną obrożę wysadzaną diamentami. – Panie Sharp – rzekła i cmoknęła – kolejny raz zastaję pana w kompletnym proszku. Deryn pokazała jej koszulę od munduru. – Przykro mi, psze pani. Ale ta koszula nadaje się do wy­rzucenia, a drugiej nie mam! – Cóż, to dobrze, że dzisiaj nie będzie pan podejmował suł­tana. Zastąpi pana kadet Newkirk. – Ale cała załoga ma się stawić w strojach galowych! – Jednak nie ta jej część, która ma ważne zadania. – Doktor Barlow podała jej smycz. – Po wyprowadzeniu Tazzy proszę dołączyć do mnie i do kapitana w sali nawigacyjnej. Myślę, że nasza rozmowa pana zaciekawi.

Tazza za wszelką cenę starał się wyciągnąć ją za drzwi, ale Deryn była twarda. – Przepraszam panią. Nasz ulubiony kapitan chce mnie widzieć? Chodzi o alternatywny plan wobec Turków? Doktor Barlow uśmiechnęła się chłodno. – Częściowo. Ale spotkanie dotyczy również pańskich ostatnich zachowań. Na pańskim miejscu nie zwlekałabym z przybyciem. Sala nawigacyjna znajdowała się na dziobie statku, tuż pod mostkiem. Była to niewielka, przytulna kajuta, w której kapitan czasami zaszywał się, by zebrać myśli albo by odbyć nieprzy­jemną rozmowę z nieposłusznym członkiem załogi. Zbliżając się tam, Deryn poczuła, że cała tężeje. A jeśli ofi­cerowie zanotowali, że hrabia Volger daje jej lekcje fechtunku? Ilekroć przynosiła mu posiłek, zostawała na dwadzieścia minut i ćwiczyła taniec z szablami za pomocą kija od szczotki. Ale przecież kapitan nie rugałby osobiście kogoś za zanie­dbywanie obowiązków, prawda? Chyba że wiedział, iż dostar­cza Volgerowi gazety czy też nawet, że powiedziała mu o ad­mirale Souchonie i Goebenie. Albo może o tym, że przymknęła oko, gdy chrzęsty planowali ucieczkę! Ale kiedy specjalistka mówiła jej o tym spotkaniu, dziwnie się uśmiechała... Promienie popołudniowego słońca padały ukośnie przez okna sali nawigacyjnej. Byli tam już doktor Barlow i kapitan oraz bosman, doktor Busk i pozostali oficerowie, wszyscy w ga­lowych mundurach na przyjęcia sułtana. Deryn zmarszczyła brwi. Skoro miała dostać burę, po co był do tego potrzebny główny specjalista statku? Kiedy strzeliła obcasami, cała czwórka rozpierzchła się po­spiesznie jak gromadka dzieci, które powierzały sobie jakieś tajemnice. – Panie Sharp, cieszę się, że dołączył pan do nas – powiedział kapitan Hobbes. – Musimy przedyskutować pańskie ostatnie wyczyny. – Eee... moje wyczyny, sir? Kapitan pokazał depeszę.

– Skontaktowałem się w tej sprawie z Admiralicją i zgadzają się w pełni z moim stanowiskiem. – Z Admiralicją, sir? – wykrztusiła Deryn. Jeśli w sprawę mieszała się Admiralicja, to z pewnością występek był za­grożony stryczkiem! Spojrzała na doktor Barlow, przeszuku­jąc gorączkowo pokłady pamięci, by odkryć, co też mogło ją zdradzić. – Niech pan nie będzie tak zaskoczony, panie Sharp – ode­zwał się bosman. – Nawet w tym zamieszaniu, jakie zapa­nowało, uratowanie kadeta Newkirka nie przeszło niezauwa­żone. Wszyscy zaczęli się serdecznie uśmiechać, ale Deryn cał­kowicie wyłączyła procesy myślowe. – O co chodzi, sir? – Żałuję, że nie mamy czasu, żeby zachować właściwą pro­cedurę – powiedział kapitan Hobbes – ale obowiązki nas gonią. Wziął niewielkie pudełko ze stołu z mapami, otworzył je i zaprezentował zaokrąglony srebrny krzyż na błękitnej wstę­dze. W środku widniała podobizna Karola Darwina, a na górze umieszczono skrzydełka Sił Powietrznych. Deryn wpatrywała się w odznaczenie, zastanawiając się, skąd kapitan wziął medal jej ojca i dlaczego wygląda jak pro­sto z mennicy... – Kadecie Dylanie Sharpie – zaczął kapitan – niniejszym dekoruję pana Krzyżem za Odwagę w Przestworzach za dzielną i szlachetną postawę wykazaną dziesiątego sierpnia, kiedy to ryzykując życie, ocalił pan członka naszej załogi. Gratuluję. Kiedy przypinał odznaczenie do piersi Deryn, doktor Bar­low zaklaskała bezgłośnie dłońmi w aksamitnych rękawicz­kach. Kapitan wrócił do szeregu, a oficerowie zasalutowali jak jeden mąż. Deryn z wolna uświadamiała to sobie – to nie był medal jej ojca... Należał do niej. – Dziękuję, sir – wykrztusiła w końcu, ledwo pamiętając o oddaniu salutu. Zamiast oskarżyć ją o zdradę, odzna­czyli ją? – No dobrze – powiedział kapitan Hobbes, wracając do stołu z mapami. – Mamy teraz inne sprawy do omówienia.

– Brawo, panie Sharp – wyszeptała specjalistka, klepiąc Deryn po ramieniu. – Gdyby jeszcze nauczył się pan ubierać stosownie do okoliczności! Deryn pokiwała odruchowo głową, starając się zebrać myśli. Była teraz odznaczonym podoficerem, miała taki sam order, jaki otrzymał jej tato. Ale w odróżnieniu od niego, wciąż żyła. Wciąż słyszała bicie własnego serca, które jak dobosz zachę­cało ją do walki. Po pierwsze, chciało się jej płakać, uwolnić wszystkie kosz­mary z ostatniego tygodnia, które w niej wezbrały. Po drugie, miała chęć krzyczeć, że to jakieś szaleństwo. Była zdrajczynią, szpiegiem... dziewczyną, na miłość boską. Ale jakimś cu­dem udało się jej powstrzymać eksplozję uczuć dzięki usilnemu wpatrywaniu się w stół. Na blacie leżała mapa Dardaneli z ręcznie nakreślonymi czerwoną kredką minami i fortyfikacjami. Deryn wzięła kilka głębokich wdechów i skupiła się na bieżących sprawach. Cieśnina była centrum obrony imperium. Wciskała każdy statek płynący do Istambułu w kanał szeroki na ponad kilo­metr, który naszpikowany był minami morskimi i najeżony fortyfikacjami o działach ustawionych na wysokich brzegach. Bez względu na to, na czym polegał alternatywny plan doktor Barlow, Deryn miała przeczucie, że nie zakłada kolej­nych posunięć dyplomatycznych. – Mamy zakaz lotu w głąb cieśniny – rzekł kapitan Hobbes. – Turcy nie chcą, żebyśmy poznali układ fortyfikacji podczas przejażdżki z sułtanem. Dostaliśmy natomiast pozwolenie na lot nad morzem... jak im powiedzieliśmy, żeby sułtan mógł podziwiać zachód słońca. Bosman parsknął, kiedy kapitański palec przesunął się na zachodni brzeg Gallipoli, skalistego półwyspu, który oddzielał cieśninę od Morza Egejskiego. – Właśnie tutaj znajduje się grań znana jako Sfinks, natural­ny punkt orientacyjny. Z łatwością możemy tam wrócić, czy to w dzień, czy w nocy. Podobnie jak pański desant, panie Sharp. – Mój desant, sir?

– Tak właśnie powiedziałem. Będzie pan musiał dokonać desantu kilowego z wysokości zrzutowej. Deryn uniosła brwi. Desant kilowy wziął nazwę od przecią­gania pod kilem i polegał na zsuwaniu się po linie na ziemię. Ale Podręcznik aeronautyki dopuszczał go wyłącznie w przy­padku ewakuacji ze statku. Bosman zobaczył jej wyraz twarzy i uśmiechnął się. – Sporo emocji, co, panie Sharp? Szczególnie przy pierwszym dowodzeniu. – Ja będę dowodzić, sir? Kapitan przytaknął. – Nie mogę posłać oficera, na wypadek gdyby was schwytali. Lepszy będzie kadet, żeby nie wyszedł z tego incydent dyplomatyczny. – Och. – Deryn odchrząknęła, uświadomiwszy sobie, dlaczego tak się spieszyli z tym cholernym odznaczeniem. Bo mogłaby nie wrócić. – Znaczy się, tak jest! Palec kapitana zsunął się po Gallipoli. – Od Sfinksa pański desant przemieści się przez półwysep do Kilye Niman... nieco ponad trzy kilometry. – Wskazał wąski przesmyk na zakrzywieniu cieśniny, który został zaznaczony czerwoną przerywaną linią. – To właśnie tam, zgodnie z infor­macjami zgromadzonymi przez nasze najlepsze delfinowate, Turcy rozpięli swoje sieci antykrakenowe. – Przepraszam, sir – powiedziała Deryn – ale skoro delfiny już je wytropiły, to po co jeszcze ja tam? Żeby zrobić zdjęcia? – Zdjęcia? – Kapitan parsknął śmiechem. – To nie jest wy­cieczka krajoznawcza, panie Sharp. Pańskie zadanie będzie polegało na zniszczeniu tych sieci. Deryn zmarszczyła brwi. Ciężkie sieci rozpinane w wodzie były na tyle silne, że mogły powstrzymać nawet największe stworzenia. Jak niby ten jego desant ma je poprzecinać? Ob­cinarką do paznokci? – Proszę pozwolić mi wyjaśnić. – Doktor Barlow wskazała dwa słoje stojące na stole z mapami. Było w nich pełno nie­wielkich stworzonek zbitych w miniaturową kolonię białych muszli przyczepionych do szkła. Odkręciła zakrętkę jednego słoja i po sali rozniósł się zapach słonej wody.

– Wiedział pan, panie Sharp, że mój dziadek był ekspertem w dziedzinie pąkli? – Pąkli, pani doktor? – To niezwykłe stworzenia. Wiodą żywot przyczepione do okrętów, wielorybów, kamieni i drewna niesionego przez fale, a jednak są nieustępliwe. Odpowiednia ich ilość jest w stanie uszkodzić silnik nawet największego drednota. – Naciągnęła ciężkie rękawice i wzięła ze stołu pincetę, następnie zaś wyło­wiła nią jedno z żyjątek. – Oczywiście to nie są zwykłe pąkle. To gatunek zaprojektowany przeze mnie na wypadek, gdyby Turcy okazali się oporni na wszelkie sugestie. Musi pan bardzo ostrożnie z nimi postępować. – Niech się pani nie martwi. Nie zrobię krzywdy pani stworzonkom. – Krzywdy, panie Sharp? – zapytała specjalistka, a doktor Busk zachichotał. Nagle Deryn poczuła coś jeszcze oprócz słonej wody. Był to nieprzyjemny swąd, jakby dym z kuźni. Wtedy spostrzegła, że pinceta z wolna kapie na rękawicę doktor Barlow. Metal sam... się topił. Doktor Barlow ostrożnie manewrowała pincetą, wrzuca­jąc pąklę na powrót do słoja, zanim narzędzie zupełnie się rozpuściło. – Nazwałam je pąklami żrącymi. – Oczywiście, kadecie Sharp, musi pan utrzymać przedmiot misji w tajemnicy przed resztą załogi – dodał kapitan. – Na­wet członkowie pańskiego desantu nie będą znali wszystkich szczegółów. Czy to jasne? Deryn przełknęła ślinę. – Jasne jak słońce, sir. Doktor Barlow ostrożnie zakręciła wieczko słoika. – Kiedy żrące pąkle osiądą na sieciach antykrakenowych, zaczną się rozmnażać, krzyżując z występującymi na tym terenie zwykłymi pąklami. Po kilku tygodniach kolonia będzie liczna, jak ta w słojach. Wtedy zaczną walczyć, starając się oderwać od podłoża. Ich żrący śluz rozpuści sieci, zmieniając liny w grudki metalowego szlamu na dnie morza.

– Wrócimy za miesiąc – powiedział kapitan. – W ciemną, bezksiężycową noc, a Lewiatan poprowadzi stworzenie przez cieśninę, nakierowując je szperaczem. Turecka artyleria nie będzie mogła nas dosięgnąć w powietrzu, a bestia popłynie głęboko pod wodą, niezagrożona przez miny magnetyczne. – Ale czy turecka flota nie będzie miała dość czasu, by zare­agować, sir? – zapytała Deryn; cieśnina znajdowała się niemal sto mil od Istambułu. – W rzeczy samej – powiedział doktor Busk. – Ale admirał Souchon nie zgadnie, jakie zwierzę sprowadzi Lewiatan. To nowy gatunek, jeszcze doskonalszy niż nasze krakeny. Deryn pokiwała głową, przypominając sobie, co powiedzia­ła jej doktor Barlow na pokładzie sułtańskiej fregaty. – Nazywa się behemot – dokończył główny specjalista statku. Kiedy Deryn opuszczała salę nawigacyjną, nogi się pod nią uginały. Najpierw odznaczenie za odwagę, kiedy spodziewała się już, że powieszą ją za zdradę. Potem po raz pierwszy powie­rzono jej dowództwo – miała kierować sekretnym atakiem na imperium, z którym Wielka Brytania nie była w stanie wojny. Nie wyglądało to dobrze. To było zadanie bardziej dla szpiega niż dla żołnierza! i A ostateczny wstrząs nadszedł, kiedy doktor Busk pokazał im rysunek behemota. Było to olbrzymie stworzenie z mackami jak u krakena i wielką paszczą, która bez trudu mogła połknąć łódź podwodną kajzera. Cielsko miało prawie tak wielkie jak u Lewiatana, ale były to same mięśnie i ścięgna, a nie delikatne membrany wodorowe. Nic dziwnego, że lord Churchill nie miał zamiaru go od­dawać! Kiedy zbliżyła się do głównych schodów, zmarszczyła brwi – jakiś cywil błąkał się po korytarzu. Rozpoznała bezkształtną czapkę i żabę ryczącą na ramieniu. To był Eddie Malone, dzien­nikarz, którego poznała na pokładzie Nieustraszonego. Bez wątpienia zamierzał pisać o przejażdżce sułtana. Ale co on robił tak blisko dziobu? – Przepraszam, panie Malone – powiedziała. – Czy pan się zgubił?

Mężczyzna odwrócił się błyskawicznie z pełnym skru­chy wyrazem twarzy. Następnie zmarszczył czoło i spojrzał baczniej. – Ach, to pan, panie Sharp. Ale mam szczęście! – I to wielkie, sir. Wałęsa się pan po obszarze, do którego nie ma pan wstępu. – Wskazała schody za sobą. – Obawiam się, że będzie pan musiał dołączyć do pozostałych dziennika­rzy w mesie. – No tak, naturalnie – rzekł Malone, ale ani nie ruszył się, ani nie zawrócił. Stał po prostu, obserwując jaszczurkę kurier­ską szorującą po suficie. – Chciałem się tylko lepiej przyjrzeć waszemu wspaniałemu statkowi. Deryn westchnęła. Miała ledwie kilka godzin, żeby nauczyć się obsługi aparatu do nurkowania, bezpiecznego desantu po linie na twardy grunt oraz postępowania z plującymi kwasem pąklami! Nie była w nastroju do pogaduszek. – Bardzo pan miły. – Wskazała dziennikarzowi właściwy kierunek. – Ale gdyby był pan tak łaskaw. Malone pochylił się ku niej. – Chodzi o to, panie Sharp, że sprawdzam wiarygodność pewnej opowieści – powiedział cicho. – Takiej, która może po­stawić waszą załogę w niekorzystnym świetle, gdyby ją odpo­wiednio naświetlić. Może pan będzie w stanie wyjaśnić mi pewne rzeczy. – Co wyjaśnić, panie Malone? – Wiem z pewnego źródła, że macie na pokładzie więźnia. Powinien być traktowany jak jeniec wojenny, ale wy nie trak­tujecie go zgodnie z konwencjami. Deryn odezwała się dopiero po dłuższej chwili. – Nawet nie wiem, o czym pan mówi. – Myślę, że jednak tak! Mężczyzna o nazwisku Volger znaj­duje się na statku. Każecie mu pracować przy tych silnikach chrzęstów, mimo że jest najprawdziwszym hrabią! Dłoń Deryn powędrowała w kierunku schowanego gwizdka marynarskiego. Była gotowa wezwać wartowników. Ale wtedy uświadomiła sobie, że Malone musiał się dowiedzieć o Volge-rze... od Alka.

Rozejrzała się w prawo i w lewo, po czym pospiesznie we­pchnęła Malone'a do oficerskiej łaźni. – Od kogo pan to usłyszał? – zapytała szeptem. – Spotkałem takiego dziwnego człowieka – powiedział ci­cho, drapiąc żabę pod brodą. – Na początku wydawało mi się, że to jakiś podejrzany jegomość, ale nagle Niemcy rzucili się za nim w pogoń. Coś mi nie pasowało, bo to był Austriak, sojusznik chrzęstów! – Niemcy? – Deryn zrobiła wielkie oczy. – Czy coś mu się stało? – Uciekł im i widziałem się z nim dzisiaj przy lunchu. – Dziennikarz uśmiechnął się. – Bardzo dużo wiedział o statku, co też było dziwne. Myśli pan, że mógłbym się spotkać z tym całym Volgerem? Mam dla niego wiadomość. Deryn jęknęła, a żołądek skurczył jej się tak samo jak w chwilach, w których rozważała możliwość jakiegoś zdra­dzieckiego czynu. Jednak Alek wciąż był w Istambule i ścigali go Niemcy! Może hrabia Volger będzie mógł mu jakoś pomóc. Wyciągnęła dłoń. – Dobra. Zaniosę mu tę wiadomość. – Obawiam się, że tak się nie uda. – Malone wskazał swoją żabę. – Rusty ma tę wiadomość w głowie, a pan nie wie, jak go zmusić do mówienia. Deryn wpatrywała się w żabę, zastanawiając się, czy za­pamiętywała wszystko, o czym mówili. Czy naprawdę mogła zaufać temu dziennikarzowi? Jej rozważania przerwały głośne gwizdki rozlegające się na statku – sygnał dla załogi. Sułtan wkrótce wejdzie na pokład. Za kilka minut cała załoga stanie w szeregu wzdłuż trapu, czekając na jego przybycie. Co znaczyło, że przed drzwiami kajuty Volgera nie będzie wartownika... Deryn sięgnęła po kółko z kluczami. – Niech pan idzie ze mną – powiedziała.

ROZDZIAŁ 23 Tak jak się spodziewała, nikt nie pilnował kajuty hrabiego. Deryn otworzyła drzwi i zobaczyła Volgera, który wychylał się przez bulaj, żeby lepiej zobaczyć wspaniałą machinę kroczą­cą sułtana. Przed wyjściem z sali nawigacyjnej Deryn widziała machinę w kształcie słonia zbliżającą się po lądowisku. Była nawet większa niż Nieustraszony, a jej palankin był zdobiony tak bogato jak kapelusz damy na wyścigach. – Pan wybaczy, sir – powiedziała do pleców Volgera – ale ma pan gościa. Kiedy hrabia oderwał się od okna, rozejrzała się po koryta­rzu i zamknęła za nimi drzwi. – Gościa? – zdziwił się Volger. – Bardzo ciekawe. Dziennikarz zrobił krok naprzód i wyciągnął do niego dłoń. – Eddie Malone, dziennikarz „New York World". Hrabia milczał i tylko lustrował Malonea od stóp do głów. – Ma wiadomość od Alka – powiedziała Deryn. Twarz Yolgera zmieniła się na chwilę. – Od Alka? Gdzie on jest? – Tutaj, w Istambule. – Malone wyjął swój odrapany no­tes. – Powiedział mi o tym, że jest pan więźniem na tym statku. Czy dobrze pana traktują, sir? Volger milczał, a na jego twarzy malował się wyraz pełnego zaskoczenia. – Wciórności, Malone! – zaklęła Deryn. – Nie mamy czasu na żadne cholerne wywiady. Możesz nakłonić swoje stworzon­ko, żeby po prostu odtworzyło wiadomość?! – Alek powiedział, że to wiadomość przeznaczona wyłącz­nie dla hrabiego. Deryn jęknęła z rozpaczy. – Alek nie miałby nic przeciwko, żebym usłyszał, co ma do powiedzenia. Prawda, wasza hrabiowska mość?

Volger przyjrzał się żabie z krańcowym obrzydzeniem, ale skinął głową dziennikarzowi. Malone zdjął stworzenie z ramienia i posadził na stole. Podrapał je pod brodą, jakby wbijał jakiś kod koniuszkiem palca. – No dobra, Rusty. Odtwarzanie. Żaba zaczęła mówić głosem Alka. – Nie mogę być pewien, czy pan tego słucha, panie hrabio, ale musiałem zaufać temu człowiekowi. Jak pan słyszy, wciąż jesteśmy w Istambule, co jak sądzę, bardzo pana zdenerwowało. Ale zyskaliśmy nowych przyjaciół... pan zapewne nazwałby ich sprzymierzeńcami. Opowiem więcej, kiedy spotkamy się osobiście. Deryn zmarszczyła brwi. Sprzymierzeńcy? O czym ten Alek bredzi? – Pan Malone powiedział mi, że Lewiatan też wciąż znajduje się w mieście – ciągnęło stworzenie. – Jeśli nadarzy się okazja, moglibyście dołączyć do nas z Hoffmanem! Mieszkamy w starym mieście w hotelu, który nosi imię mojej matki. Zostaniemy tu tak długo, jak się da. Na te słowa hrabia Volger jęknął cicho, zaciskając dłonie w pięści i biorąc się pod boki. – Aha, i przepraszam, że musiał pan wysłuchać tego nieboskiego stworzenia. Ale potrzebuję pańskiej pomocy, hrabio, bardziej niż kiedykolwiek. Proszę postarać się dołączyć do nas. Eee, koniec wiadomości, tak się, zdaje się, mówi. Żaba zamilkła. – Ma pan coś przeciwko temu, żebym zadał panu kilka py­tań, sir? – rzekł Malone z piórem w pogotowiu. Hrabia Volger nie odpowiedział, za to opadł ciężko na krze­sło, wpatrując się z niekłamaną nienawiścią w żabę. – To naprawdę on mówił? – Brzmiało to jak Alek, z całą pewnością – powiedziała Deryn. – A te stworzenia potrafią powtórzyć tylko to, co sa­me usłyszą. – W takim razie dlaczego mówił po angielsku? – zapytał Volger.

– Nie nazywam się Rosencrantz – odparł Eddie Malone. – Nie chciałem przynosić wiadomości, której bym nie rozu­miał. – Mały głupek – powiedział cicho hrabia, kręcąc głową. – Co on znowu wymyślił? Eddie Malone wziął żabę ze stołu i z zatroskaną miną po­nownie umieścił ją na ramieniu. – Nie wydaje się pan zachwycony wiadomościami od zna­jomego. A on tak dobrze się o panu wyrażał. – Pan wie, o czym on mówił? – zapytał Volger. – Kim są ci jego nowi „sprzymierzeńcy"? Dziennikarz wzruszył ramionami. – Wyrażał się niezwykle enigmatycznie. W Istambule jest pełno tajnych stowarzyszeń i spiskowców. Sześć lat temu sza­lała tu rewolucja. – A więc wpadł w łapy anarchistów? Wyśmienicie. – Anarchistów? – Deryn spochmurniała. – Wie pan co, przecież Alek nie jest skończonym idiotą! Volger tylko machnął ręką na żabę. – Myślę, że oto mamy dowód, że jest. Miał tylko opuścić Istambuł i schować się gdzieś na prowincji. – Tak, ale p o co miałby to robić? – powiedziała Deryn. – Pan i jego tato niańczyliście go całe życie, trzymaliście jak papużkę w złotej klatce, a teraz w końcu się wyzwolił. Na­prawdę myślał pan, że znajdzie sobie jakąś mysią dziurę i się w niej schowa? – Sytuacja najwyraźniej tego wymaga. – Ale on nie może wiecznie uciekać! – krzyknęła. – Po­trzebuje sprzymierzeńców, takich jakich miał na tym stat­ku, zanim wybuchła ta cholerna wojna. Potrzebuje swojego miejsca. Ale powiem to: cieszę się, że uciekł od takich ludzi jak pan, nawet jeśli wstąpił do Brygady Małpich Wsteczniaków! Teraz przynajmniej będzie mógł poszukać własnej drogi! Hrabia Volger wpatrywał się w nią długo i Deryn zoriento­wała się, że mówiła bardzo piskliwym głosem. Oto, do czego doprowadziło zbyt długie myślenie o Alku – czasami wycho­dziła z niej najzwyklejsza dziewczyna.

– Ten cały Alek zaczyna mnie coraz bardziej interesować – powiedział Malone, skrzypiąc stalówką po kartach notesu. – Może ktoś opowiedzieć mi o nim coś więcej? – Nie! – krzyknęli razem Deryn i Volger. Rozległ się dźwięk odwołanego alarmu i Deryn usłysza­ła kroki w korytarzu. Zaklęła – kapitan rozkazał jej bez­zwłocznie wyruszyć na akcję. Musieli dotrzeć na przylądek przed zachodem słońca, bo inaczej desant musiałby się odbyć nocą. – Musimy już iść – powiedziała, ciągnąc Malone'a w stro­nę drzwi. – Wkrótce przyjdą po jego hrabiowską mość, żeby pomógł im przy silnikach. – A co z moim wywiadem? – Jeśli nas tu nakryją, będzie pan przeprowadzał wywiad z cholernym katem! – Deryn uchyliła drzwi i wyjrzała na ze­wnątrz, czekając, aż korytarz będzie pusty. – Panie Sharp – odezwał się Volger za jej plecami – mam nadzieję, że rozumie pan, iż sytuacja się nieco skomplikowała. Zerknęła na niego przez ramię. – O czym pan mi tu gada? – Muszę dołączyć do Alka i wybić mu z głowy to szaleń­stwo. A to oznacza ucieczkę ze statku. Będziemy z Hoffmanem potrzebować pańskiej pomocy. – Czy panu już też kompletnie palma odbiła?! – wykrzyk­nęła. – Nie jestem zdrajcą... w każdym razie nie aż takim. – Być może, ale jeśli pan nam nie pomoże, będę zmuszony ujawnić pańską drobną tajemnicę. Deryn zamarła. – Zacząłem coś podejrzewać już podczas naszych lekcji fechtunku – dodał hrabia lodowatym głosem. – Coś mi nie pasowało w pana posturze. A pańskie wybuchy na temat Al­ka również dały mi sporo do myślenia. Jednak tak naprawdę widok pańskiej twarzy, tu i teraz, pozbawił mnie wszelkich wątpliwości.

– Nie wiem... o czym pan w ogóle mówi – odparła prze­sadnie grubym głosem, jak mały chłopiec, który chce szybko zostać mężczyzną. – Ja też nie – dodał Eddie Malone, machając piórem nad kartką. – Ale i tak robi się coraz ciekawiej. – A więc jeśli dalej ma pan ochotę służyć na tym statku, panie Sharp, to myślę, że pomoże nam pan w ucieczce. – Na ustach hrabiego Volgera pojawił się pełen okrucieństwa uśmiech. – Czy też mam przedstawić naszemu pracowitemu dziennikarzowi rewelację? Deryn kręciło się w głowie nie na żarty. Widziała tę chwilę w setkach nocnych koszmarów, ale teraz nadeszła jak grom z jasnego nieba. I to, żeby było jeszcze ciekawiej, za sprawą cholernego hrabiego Volgera. Nagle poczuła gwałtowną nienawiść do wszystkich wścibskich, sprytnych natrętów. Zagryzła wargę, zmuszając się do koncentracji. Była kade­tem Dylanem Sharpem, odznaczonym podoficerem w służbie Jego Królewskiej Mości, a nie jakąś płaksą, która z byle powodu traci głowę. Cokolwiek teraz zaproponuje, będzie musiała się później z tego wyplątać. – No dobrze – warknęła. – Pomogę wam uciec. Volger zabębnił palcami. – To będzie musiało nastąpić jutro w nocy, zanim Lewiatan na dobre opuści Istambuł. – Nie martw się pan. Z radością ujrzę pańskie plecy! Powiedziawszy to, wyciągnęła Eddiego Malone'a za drzwi. Trzy godziny później Deryn, objuczona ciężkim plecakiem, wyglądała przez otwarte drzwi ładowni Lewiatana na kamie­nistą przestrzeń przetaczającą się pod spodem. Westchnęła. Mogę sobie równie dobrze skoczyć teraz, bez cholernej liny, pomyślała. Z każdego punktu widzenia sytuacja była tragiczna, wręcz beznadziejna. Hrabia odgadł jej tajemnicę i do tego zrobił to w obecności dziennikarza. Za chwilę miał się zacząć pierwszy desant pod jej dowództwem, ale praktycznie jej kariera właśnie dobiegła końca.

– Nie przejmuj się, chłopcze – powiedział stojący obok bos­man. – Zawsze wydaje się, że jest gorzej niż w rzeczywistości. Pokiwała głową, marząc o tym, żeby te słowa odnosiły się wyłącznie do takiej błahostki jak desant na linach z pędzącego statku. Była sobie w stanie poradzić z siłą ciężkości – wystar­czyła tylko odrobina wodoru, gorącego powietrza czy nawet kawałek liny. Ale dziewczyńskie życie było jednym pasmem niekończącej się walki. – Nic mi nie jest, panie Rigby. Nie mogę się tylko docze­kać sygnału. – Zwróciła się do swojego patrolu. – A wy jak się trzymacie? Trzech mężczyzn stanowiących zespół desantowy robiło dobrą minę do zlej gry, ale wzrok mieli utkwiony w umykają­cym skalistym gruncie. Kiedy Sfinks zaczął się zbliżać, statek zwolnił hamowany silną bryzą znad morza. Ale oficerowie nie mogli zatrzymać jednostki, bo wtedy sułtan i jego świta zbyt wyraźnie widzieliby teren pod spodem. Była to prawdziwa brawura – wyruszanie w misję szpie­gowską niemal na oczach władcy obcego państwa. Bosman zerknął na zegarek. – Myślę, że jakieś dwadzieścia sekund. – Wpiąć liny! – zarządziła Deryn. Serce znów zaczęło jej łomotać, rozpraszając ponure myśli. Volger może się wypchać ze swoimi groźbami. Zawsze mogła go wyrzucić przez bulaj jego kajuty. Teren podnosił się pod statkiem, zmieniając z zalesione­go, przez stepowy, w pustynny. Po prawej stronie piętrzył się Sfinks, naturalna formacja skalna wystająca z ziemi niczym starożytny pomnik jakiegoś pogańskiego boga. – Przygotować się, chłopcy! – krzyknęła. – Trzy, dwa, je­den... – I skoczyła. Lina zasyczała wściekle na zabezpieczającej szekli rozgrze­wającej się z każdym metrem. Słyszała, jak obok niej zsuwają się jej podkomendni, a warczące liny świstały w powietrzu. Grunt zbliżał się szybko, więc Deryn zapięła drugi kara­bińczyk. Tarcie zwiększyło się, ograniczając prędkość. Ale lita skała i ostra trawa wciąż zlewały się w jedno w pędzie, zbyt szybko, żeby pozbyć się obaw.

Nagle poczuła, że lina się poruszyła. Statek nieco zwol­nił. Lina wysunęła się w przód popychana pędem jej ciała, po czym zaczęła się odginać w drugą stronę, tak że Deryn była teraz prawie nieruchoma względem przesuwającej się w dole ziemi. – Teraz! – krzyknęła dziewczyna i odpięła drugą szeklę od liny. Spadała szybko. Z całej siły uderzyła w piasek i kamyki, któ­re zachrzęściły pod jej butami. Uderzenie odczuła w kręgosłu­pie, ale po kilku niepewnych krokach udało jej się utrzymać na nogach. Końcówka liny wysmyknęła się z szekli i strzeliła ją boleśnie w dłoń, po czym poszybowała swobodnie w stronę zachodzącego słońca. Kiedy Lewiatan niknął w oddali, huk silnika zaczął ginąć w dźwięku fal bijących o skały. Deryn znów poczuła przygnę­bienie związane z całą akcją oraz samotność osoby wydanej na pastwę losu. Odwróciła się i odnalazła trzy pozostałe postacie na skale. Przynajmniej nikt z jej oddziału nie wylądował w morzu. – Wszyscy cali? – zawołała. – Tak jest, sir! – Z gęstniejącego mroku dobiegły ją dwa głosy oraz cichy jęk. To był Matthews, oddalony od niej o dziesięć metrów. Wciąż leżał. Deryn przedarła się przez kamienie i znalazła go zwi­niętego w kłębek. – Moja kostka, sir – powiedział, zaciskając zęby. – Zwich­nąłem ją. – No dobrze. Zobaczmy, czy staniesz na nogi. – Przywo­łała pozostałych, następnie zrzuciła ciężki plecak. Przy­klękła i sprawdziła szklany pojemnik na żrące pąkle – nie stłukł się. Kiedy lotnicy Spencer i Robins podeszli bliżej, kazała im podnieść Matthewsa. Ale gdy tylko złapał równowagę i stanął na skręconej kostce, krzyknął z bólu. – Posadźcie go – nakazała i wolno wypuściła powietrze z płuc. Kostka była do niczego. W żadnym wypadku nie był w sta­nie przejść trzech kilometrów po skalistym półwyspie i wrócić. – Będziesz musiał tu poczekać, Matthews. – Tak jest, sir. Ale kiedy mają po nas przylecieć?

Deryn zawahała się. Z całej czwórki jedynie ona wiedziała, kiedy Lewiatan wróci w okolice Sfinksa. Tym samym, gdyby zostali pojmani, Turcy nie byliby w stanie zastawić zasadzki na statek. A Deryn, cóż, była w końcu odznaczonym bohaterem, praw­da? Turcy nie wyciągną z niej prawdy. – Nie mogę ci powiedzieć, Matthews. Po prostu czekaj tu­taj. I schowaj się, żeby nikt cię nie widział. – Lotnik skrzywił się z bólu, więc dodała: – Zaufaj mi, kapitan nie zostawi nas na pastwę losu. Przyklękli i rozdzielili ładunek z czterech plecaków na trzy, zostawiając Matthewsowi większość wody i trochę prasowa­nej wołowiny. Potem Deryn, Robins i Spencer ruszyli po grani w stronę cieśniny, a Matthews miał czekać sam. Po kilku minutach pierwszej akcji pod jej dowództwem już miała jednego żołnierza mniej.

ROZDZIAŁ 24 Trzy kilometry na mapie to pestka, ale droga przez Gallipoli to zupełnie inna bajka. Półwysep był poprzecinany głębokimi, stromymi szcze­linami, jakby jakaś wielka, szponiasta łapa wbiła się w skały z piaskowca. Wąwozy były porośnięte wyschniętym, kruchym poszyciem. Ilekroć siadali na odpoczynek, z piaszczystego pod­łoża wyłaniały się hordy mrówek i boleśnie cięły ich w kostki. Na dokładkę należące do Royal Navy mapy Gallipoli były bezużyteczne, bo pokazywały jedynie zarys linii brzegowej, nie uwzględniając zarośniętych wykrotów. Deryn cały czas sprawdzała kompas i gwiazdy, ale trudny teren i tak zmuszał ją do wykonywania męczących manewrów w celu ominięcia przeszkód. Na drugi kraniec półwyspu dotarli po północy. – To chyba jest ten Kilye Niman, sir – powiedział Spencer, rzucając ciężki plecak na ziemię. Deryn pokiwała głową, spoglądając na plażę przez lornetkę. Wskroś wąskiej cieśniny biegły dwa rzędy boi, które delikatnie podskakiwały na falach. Wielkie metalowe beczki były pokry­te paskudnie wyglądającym drutem kolczastym i bombami fosforowymi. Między nimi wisiały pod powierzchnią niewi­doczne dla oka sieci przeciwko krakenom stanowiące gęstą plątaninę metalowych lin najeżonych kolcami i materiałami wybuchowymi. Oba końce sieci były podtrzymywane przez wynurzające się z morza wysokie wieże, których szperacze leniwie przesuwały się po toni. Deryn zrobiła szkic widocznych fortyfikacji – przy­najmniej kilka dwunastocalowych dział celowało w dół klifu, a wszystkie były ukryte w bunkrach głęboko wcinających się w piaskowiec. Okręty nie miały szans przedrzeć się przez tę zaporę, ale behemot mógł przemknąć się tędy pod wodą. – Myślę, że po tej akcji marynarka będzie miała wobec nas wielki dług, sir – powiedział Robins.

– Tak, ale to Rosjanie naprawdę szczerze nam podziękują – stwierdziła Deryn, dostrzegłszy transportowiec czekający do ranka na pozwolenie przepłynięcia cieśniny. – Tędy prowadzi ich szlak łączności ze światem. Kiedy powiedziała Volgerowi o Goebenie i Breslau, zgodził się z nią, że celem ostatecznym Niemców jest zamknięcie cieś­niny. Warto było poświęcić krążowniki, żeby bojowe niedź­wiedzie Rosjan zaczęły cierpieć głód. Wyjęła z plecaków elementy kombinezonu do nurkowania i przykucnęła w krzakach, żeby je połączyć. Był to skrzelak firmy Spottiswoode, pierwszy na świecie aparat do oddychania pod wodą wykonany na bazie sztucznych stworzeń. Kombi­nezon został stworzony na podstawie skóry salamandry oraz skorupy żółwia. Sam skrzelak był właściwie żywym stworze­niem posiadającym sztuczne skrzela i należało go przechowy­wać w wodzie. Mówiąc krótko, kombinezon mógł się przyśnić w najgor­szych koszmarach małpim wsteczniakom. Deryn sama poczuła dziwne mrowienie, kiedy go wkładała, a pomarszczona skóra gadów prześlizgiwała się po jej skórze. Przynajmniej była z te­go jakaś korzyść, bo Spencer i Robins też się wzdrygnęli i od­wrócili. Pomimo mroku zdejmowanie munduru przy dwóch lotnikach niosło ze sobą pewne niebezpieczeństwo.

Kiedy Deryn była już gotowa, wraz ze Spencerem przekrad-ła się na brzeg, zostawiwszy Robinsa na straży ekwipunku. Przy samej wodzie morze utworzyło wysoką na metr łachę piachu. Odczekali, aż miną ich snopy światła reflektorów, po czym po­biegli po błyszczącym, mokrym piasku, brodząc z chlupotem w chłodnej, słonej wodzie cieśniny. – No to powodzenia, sir – powiedział Spencer, podając jej skrzelaka. – Ja zostanę tuż przy wodzie. – Ukryj się dobrze. – Deryn zamoczyła okulary do nur­kowania i założyła je na głowę. – Jeśli nie będzie mnie ponad trzy godziny, wracajcie do Matthewsa, zanim zrobi się widno. Ja mogę wrócić sam. – Tak jest, sir. – Spencer zasalutował i skrył się w cieniu. Kiedy zniknął z pola widzenia, Deryn w końcu odwinę­ła szklane pojemniki ze żrącymi pąklami. Zgodnie z rozka­zem kapitana, ukrywała je do tej pory skrzętnie przed swoimi ludźmi. Szperacz wracał, więc zanurzyła się po szyję, przyciskając skrzelaka do ust. Podobnie jak w kajucie doktora Buska kilka godzin wcześ­niej, wrażenie było dziwne i dość obrzydliwe. Macki stworze­nia wpełzły jej do ust, szukając źródła dwutlenku węgla. Na języku poczuła rybny smak, a wdychane powietrze stało się ciepłe i słone, jak w kambuzie Lewiatana, gdy kucharze sma­żyli sardynki. Deryn zgięła nogi w kolanach, zanu­rzając się pod powierzchnię. Szperacz zamigotał nad jej głową, a potem zrobiło się bardzo ciemno. Przykucnęła na piasku, przez chwilę przyzwyczajając się do wolnych, mia­rowych wdechów. Kiedy przestała już dygotać z zim­na, podpłynęła do pierwszej liny mo­cującej sieć tuż pod powierzchnią. Wielokrotnie pływała w morzu, ale nigdy nocą. Zdawało jej się, że czerń wokół niej wypełniają nie­znane wielkie sylwetki i kształty, a dziwny smak skrzelaka cały czas przypominał jej, że zimne, atramen-towoczarne królestwo nie jest jej śro­dowiskiem naturalnym. Przypomniała sobie pierwsze ćwiczenia na pokładzie Lewiatana, kiedy obserwowali krakena miażdżącego drewniany szkuner jak pudełko zapałek.

Ale w cieśninie nie było kra kenów, przynajmniej na razie. To było terytorium chrzęstów, na którym najgroźniejszymi zwierzętami były rekiny i meduzy, te zaś nie mogły zrobić jej krzywdy, dopóki nosiła swoją zbroję marki Spottiswoode. Po dłuższej chwili dotarła do jednej z boi, która podska­kiwała na falach jak metalowy, kolczasty jeż. Złapała bardzo ostrożnie jeden ze szpikulców. Były tak ostre, że mogły przebić skórę krakena, i nafaszerowane ładunkami fosforowymi, które odpalały się, kiedy zwierzę próbowało się wydostać. Przywarła do boi, odpoczywając przed zejściem w dół. Żrą­ce pąkle należało rozmieścić głęboko pod powierzchnią, żeby kolonia od razu nie rozpuściła boi i zbyt szybko nie ujawniła swojej obecności. Deryn wzięła solidny wdech, zanurzyła się głębiej i zaczę­ła schodzić coraz niżej, aż ostatnie promienie zacierającego się w czerni księżyca zniknęły w górze. Łatwo było odnaleźć sieć nawet w egipskich ciemnościach, bo była wykonana ze stalowych lin grubych jak jej ramię i naszpikowana kolcami wielkości ostrza bosaka. Ale najtrudniejsze zadanie polegało na otwarciu pojemnika w całkowitym zaciemnieniu za pomocą grubych rękawic ze skóry salamandry i Deryn zmitrężyła bar­dzo dużo czasu, rozmieszczając pierwszych sześć stworzonek w odległości kilku metrów od siebie. Musiały być wystarczająco blisko, żeby stworzyć kolonię, jak jej wyjaśniła doktor Barlow, i odpowiednio daleko, bo inaczej od razu zaczęłyby się walki między nimi. Deryn kilkoma sprawnymi ruchami wypłynęła na po­wierzchnię, po części, żeby się zorientować, gdzie się znajduje, a po części, żeby nieco odpocząć od chłodniejszej wody na głębi. Patrzyła zmęczonym wzrokiem na linię boi ciągnącą się przez blisko kilometr do drugiego brzegu. Będzie musiała nurkować jeszcze przynajmniej kilkanaście razy. To będzie bardzo długa, zimna noc. Kiedy ostatnia pąkla znalazła się na swoim miejscu, od wszech­ ogarniającego zimna nie czuła już palców. Chłód przenikał skórę salamandry i sączył się jej aż do kości, a Deryn uświa­domiła sobie, że to jej druga z rzędu nieprzespana noc w ciągu trzech dni.

Poza chłodem i wyczerpaniem miała jeszcze wrażenie, że skrzelak powoli wysysa z niej życie. Wydawało jej się tak, bo od kiedy macki wpełzły jej do ust, nie nabrała ani jednego zdrowego haustu powietrza. Kiedy więc wynurzyła się po raz ostatni, postanowiła zaryzykować spotkanie ze światłem re­flektora i dopłynąć do brzegu na powierzchni. Skrzelak kleił się nieco przy wyciąganiu, jakby wyjmowa­ła rozmiękczoną krówkę spomiędzy zębów. Ale ta irytująca operacja była warta smaku prawdziwego nocnego powietrza. Wracała, chowając się, ilekroć w pobliżu pojawiało się światło szperacza. W połowie drogi do brzegu przez cieśninę przetoczył się ostry odgłos wystrzału. Wyczerpanie Deryn znikło w jednej chwili i zanurzyła się aż po oczy. Przez nadbrzeżny piasek, około dwadziestu metrów od miejsca, w którym zostawiła Spencera, sunął jakiś czarny kształt. Była to przypominająca skorpiona machina krocząca o sześ ciu nogach i parze szczypiec z przodu. W powietrzu unosił się zwinięty długi ogon, z którego końca strzelał ostry snop światła. Deryn podpłynęła bliżej, słysząc krzyki i kolejny strzał. Szperacz był wycelowany w postać w mundurze brytyjskiego lotnika, którą ścigało po piasku kilkunastu uzbrojonych męż­czyzn. Reflektor z najbliższej wieży zarzucił swoją rutynową trasę i omiatał plażę, co ponownie zmusiło Deryn do zejścia pod wodę. Znów wsadziła skrzelaka w usta, po czym płynęła dalej pod powierzchnią, a krew dudniła jej w uszach. Najwyraźniej schwytano jednego z jej ludzi, ale może drugi wciąż się ukry­wał. Gdyby go odnalazła, mogliby odpłynąć, dzieląc się skrze-lakiem. Kilka metrów od brzegu Deryn wystawiła głowę spod wody, poddając się kołyszącym nią w górę i w dół falom. Przeczesała wzrokiem okolicę wystającej łachy piachu, ale nie zobaczyła nikogo, kto by się tam ukrywał. Podpełzła bliżej, tak wolno jak przedpotopowa bestia stawiająca pierwsze kroki na mo­krym piasku. Reflektor skorpiona oświetlał teraz kraniec lasu, ukazu­jąc kolejną postać w kombinezonie lotniczym leżącą na ziemi. Obok stało dwóch tureckich żołnierzy. Patrzyli na leżącego i celowali w niego z karabinów.

Deryn zaklęła pod nosem – schwytali obu. Przywarła za piaskową łachą, zastanawiając się, co ma teraz robić. Machi­na znów ruszyła, aż piasek zadrżał pod jej kolanami. Jak niby miała zaatakować wielkiego skorpiona i grupę żołnierzy nożem takielunkowym? Wystawiła głowę na zewnątrz. Dwóch Turków podnosiło leżącego mężczyznę, pomagając mu stanąć na piasku. Kulał na prawą nogę... Deryn spochmurniała. To był Matthews, ten, którego zostawiła przy Sfinksie. Turcy musieli go pojmać. Czy zapro­wadził ich aż tutaj? A może Turcy po prostu domyślili się, że celem ich misji są sieci przeciwko krakenom? A gdzie jest ten trzeci? Nagle reflektor znów zmienił kierunek i seria z karabinu maszynowego wystrzeliła z końcówki skorpioniego ogona, sie­kąc drzewa rosnące wzdłuż brzegu. Pod gradem kul gałęzie pękały z głośnym trzaskiem, a wokół wystrzeliwały fontanny piasku. W końcu karabin zamilkł, a grupa tureckich żołnierzy ru­szyła w zarośla. Po chwili wyciągnęli coś stamtąd. Było to nie­ruchome ciało, białe jak śnieg, pomijając czerwone plamy na kombinezonie lotniczym. Deryn przełknęła ślinę. Wszyscy członkowie jej pierwszego oddziału zostali zabici lub wzięci do niewoli. Z głośnym chrzęstem przekładni skorpion zbliżył się do martwego. Jedno z potężnych szczypiec wbiło się w piach, po czym uniosło nieruchomą postać. Turcy zabierali dokądś jej ludzi, pewnie, by ich przesłuchać i przyjrzeć się mundurom i wyposażeniu. Wkrótce dojdą do tego, że desant pochodził z Lewiatana, nawet jeśli do tej pory nie wydusili tej informacji z Matthew-sa. Ale jej ludzie nie wiedzieli nic o żrących pąklach i nawet jeśli Turcy sprawdzą sieci, nie zauważą tych kilku stworzonek żyjących między milionami innych na całej długości kabla. Miała nadzieję, iż stwierdzą, że była to zwykła misja rozpo­znawcza, a do tego zakończyła się klapą. Najprawdopodobniej złożą protest na ręce dowódcy Lewiatana, ale na podstawie tego, co wiedzieli, ta misja nie miała charakteru militarnego. Deryn była jedyną osobą, która wiedziała, że jest inaczej.

Musiała stąd znikać, bo ryzykowała wszystko. Nie mogła w heroicznym porywie rzucić się na ratunek swoim ludziom, nie mogła też wracać do Sfinksa. Turcy na pewno przez najbliż­sze tygodnie będą patrolować cały półwysep. Mogła się udać wyłącznie w jedno miejsce. Wpatrywała się przez czarną wodę w miejsce, w którym transportowiec czekał do rana, aby przepłynąć cieśninę. Kiedy wstanie słońce, popłynie do Istambułu. – Alek – wyszeptała cicho i ponownie weszła do morza.

ROZDZIAŁ 25 Zza drzew wyrastały minarety Błekitneyo Meczetu – sześć wysmukłych, wysokich wież wyglądających jak świeżo zaost­rzone ołówki. Na tle zamglonego nieba odcinała się dostojna szarość kopuły meczetu, a na obracających się wirnikach żyrokopterów i aeroplanów błyskało słońce. Alek siedział w niewielkiej kawiarence, w której poprzed­niego dnia rozmawiał z Eddiem Malone'em. Znajdowała się w bocznej, spokojniejszej uliczce. Popijał czarną kawę i przy­glądał się swojej kolekcji tutejszych monet. Zaczął uczyć się ich nazw po turecku i tego, które musiał chować przed sklepika­rzami, jeśli chciał uzyskać uczciwą cenę. Niemcy rozpowszechnili zdjęcia Bauera i Kloppa, więc to on musiał robić zakupy. Nauczył się jednak sporo, włócząc się samotnie po ulicach Istambułu: targować się z kupcami, nie­postrzeżenie przemykać się przez niemieckie kwartały miasta, a nawet określać czas na podstawie głośnych modlitw dobie­gających z minaretów. Najważniejsze jednak, że uświadomił sobie coś na temat tego miasta – pisane mu było tu zostać. To tutaj nastąpi zwrot w tej wojnie, na korzyść bądź niekorzyść chrzęstów. Cienka wstążka wody połyskiwała w oddali, a syreny przeciwmgielne sunących po niej statków, smętnie zawodziły. Ten szlak z Mo­rza Śródziemnego na Morze Czarne był nicią życia armii ro­syjskiej, nitką łączącą wszystkie państwa darwinistów. To z jej powodu opatrzność przywiodła go tutaj przez pół Europy. Alek znalazł się tutaj, by powstrzymać wojnę. A na razie uczył się tureckiego. – Nasilsiniz? – ćwiczył. – Iyiyim – padła odpowiedź z zakrytej klatki na stole. – Ciiicho! – Rozejrzał się. Może i sztuczne zwierzęta nie były w tym miejscu całkiem zakazane, ale nie było też sensu zwracać na siebie uwagi. Poza tym nie mógł znieść faktu, że stworzonko ma lepszy akcent od niego. Poprawił przykrycie klatki, zasłaniając szczelinę, przez którą wyglądało zwierzątko. Ale ono już zaszyło się w rogu. Nieomylnie potrafiło odczytać nastrój Alka, który w tej chwili balansował na skraju irytacji.

A tak w ogóle, to gdzie się podziewa ten Eddie Malone? Miał być pół godziny temu, a wkrótce Alka czekało kolejne spotkanie. Miał już sobie pójść, kiedy zza jego pleców rozległ się głos Malone'a. Alek odwrócił się i ukłonił oschle. – Ach, jest pan w końcu. – W końcu? – Dziennikarz uniósł brwi. – Spieszysz się do­kądś? Alek nie odpowiedział. – Widział się pan z hrabią Volgerem? – A widziałem, widziałem. – Malone przywołał kelnera, że­by zamówić lunch, najpierw sprawdzał jednak dokładnie menu i nie spieszył się z wyborem. – Ten Lewiatan to fascynująca jednostka. Przejażdżka z sułtanem okazała się ciekawsza, niż się spodziewałem. – Miło mi to słyszeć. Ale bardziej interesuje mnie to, co powiedział hrabia Volger. – Mówił wiele rzeczy... z większości nie rozumiałem ani słowa. – Malone wyciągnął swój notes i przygotował pió­ro. – Ciekawy jestem, czy znasz takiego smyka, który po­mógł mi spotkać się z Volgerem. Mówi ci coś nazwisko Dylan Sharp? – Dylan? – zapytał Alek, marszcząc brwi. – Oczywiście, znam go. Jest kadetem na pokładzie Lewiatana. – Zauważyłeś może w nim coś dziwnego? Alek pokręcił głową. – Jak to „dziwnego"? – No, hrabia Volger wysłuchał twojej wiadomości, stwierdził, że to dobry pomysł, żeby do ciebie dołączyć, i powiedział to głośno. Wydawało mi się, że może zbyt pochopnie mówi o ucieczce przy członku załogi. – Nachylił się bliżej. – Ale on nakazał panu Sharpowi sobie pomóc. – Nakazał mu? Malone przytaknął. – Zachowywał się, jakby groził temu chłopcu. Mnie to wy­glądało na szantaż. Czy to ma jakikolwiek sens? – No... nie jestem pewien – odparł Alek. Z całą pewnością Dylan zrobił kilka rzeczy, o których oficerowie nie powinni się dowiedzieć, na

przykład dotrzymał tajemnicy Alka. Jednak Volger nie mógł szantażować Dylana, bo ujawniłby tym samym darwinistom tożsamość Alka. – Coś tu nie pasuje, panie Ma­lone. Może źle pan zrozumiał. – Cóż, może wolałbyś sam posłuchać. – Dziennikarz zdjął żabę z ramienia, posadził ją na stole i podrapał pod brodą. – Dobra, Rusty. Odtwarzanie. Chwilę później z żabiego pyska dobiegł głos hrabiego Vol-gera. – „Panie Sharp, mam nadzieję, że rozumie pan, iż sytuacja się nieco skomplikowała" – powiedziała żaba, po czym przeszła na głos Dylana. – „Czy panu już też kompletnie palma odbiła?!" Alek rozejrzał się, ale garstka klientów kawiarni niczego nie zauważyła. Wpatrywali się w dal, jakby gadające żaby co­dziennie jadały tu posiłki. Nic dziwnego, że Malone nalegał na spotkanie w tym miejscu. Żaba zaczęła odtwarzać kołujący dźwięk, jaki towarzyszył alertowi na pokładzie Lewiatana. Następnie wyartykułowa­ła niezrozumiały wielogłos przerywany czasami dźwiękami alarmu, ale większość słów padała za szybko, żeby cokolwiek z tego wyłowić. Po chwili jednak z tego harmidru wyłonił się głos hrabiego Volgera. – Być może, ale jeśli pan nam nie pomoże, będę zmuszony ujawnić pańską drobną tajemnicę. Alek zmarszczył brwi, zastanawiając się, o co tu chodzi. Volger mówił bardzo tajemniczo o lekcjach fechtunku. Z po­czątku Dylan udawał, że nic nie rozumie, ale drżącym głosem, jakby za chwilę miał wybuchnąć płaczem. W końcu zgodził się pomóc hrabiemu i Hoffmanowi w ucieczce. Żaba umilkła z ostatnim dźwiękiem alertu. Eddie Malone podniósł ją ze stolika i delikatnie umieścił z powrotem na ramieniu. – Możesz naświetlić nieco tę sprawę? – Ja nic nie wiem – powiedział wolno Alek, co było naj­świętszą prawdą. Nigdy wcześniej nie słyszał w głosie Dylana takiej paniki. Chłopak ryzykował stryczek dla Alka. Jakaż to groźba Volgera mogła go tak przerazić?

Ale nie należało tego rozważać na głos w obecności dzien­nikarza. Ten człowiek i tak już stanowczo za dużo wiedział. – Pozwoli pan, że teraz ja zadam pytanie panu, panie Malone. – Alek wskazał żabę. – Czy wiedzieli, że to bezeceństwo zapamiętuje ich rozmowę? Dziennikarz wzruszył ramionami. – Nie mówiłem im, że nie rejestruje. – To bardzo uczciwe z pańskiej strony. – Nie kłamałem – powiedział Malone. – I mogę cię zapew­nić, że Rusty teraz niczego nie zapisuje. Włącza rejestrację na moje polecenie. – Cóż, słucha czy nie słucha, ja nie mam nic do dodania. – Alek wpatrywał się w żabę, wciąż mając w uszach głos Dylana. Wydawało się, że mówiła zupełnie inna osoba. Naturalnie z pomocą Dylana Volger i Hoffman mieli o wiele większe szanse na ucieczkę. – Czy Volger mówił, kiedy chcą prysnąć? – To musi odbyć się dzisiaj wieczorem – odparł Malone. – Cztery dni niemal się skończyły. Jeśli Brytyjczycy nie rozważają poważnie przekazania Lewiatana sułtanowi, muszą opuścić Istambuł już jutro. – Wyśmienicie – powiedział Alek, wstając i wyciągając dłoń do dziennikarza. – Dziękuję panu za przekazanie wiadomości, panie Malone. Przykro mi, ale teraz muszę się oddalić. – Na umówione spotkanie z nowymi przyjaciółmi? – Zostawiam to pańskiej wyobraźni – powiedział Alek. – A propos, mam nadzieję, że nie opisze pan tego wszystkiego zbyt szybko. Volger i ja możemy jednak zostać w Istambule nieco dłużej. Malone rozparł się na krześle i uśmiechnął. – Och, nie martw się, że pokrzyżuję twoje plany. Moim zdaniem ta historia robi się coraz ciekawsza. Alek zostawił dziennikarza bazgrzącego coś w notesie, bez wąt­pienia zapisującego wszystko, co zostało powiedziane. A może kłamał i żaba rycząca zapamiętała całą rozmowę. Chłopak uważał, że to szaleństwo

powierzać tajemnice dziennikarzowi, ale odzyskanie Volgera było warte tego ryzyka. Żałował, że hrabia nie może uczestniczyć w jego następnym spotkaniu. Zaven miał przedstawić go innym członkom Komi­tetu Jedności i Postępu. Sam Zaven był bardzo przyjazny i do tego wykształcony, ale jego koledzy rewolucjoniści mogli już nie być tak gościnni. Trudno będzie arystokracie chrzęstów zdobyć ich zaufanie. – Doskonale potrafisz zachować ciszę – wyszeptał Alek do klatki. – Jak będziesz dalej taki grzeczny, to kupię ci truskawek. – Panie Sharp – odpowiedziało stworzenie i jakby za­chichotało. Alek zmarszczył brwi. Był to urywek zapamiętanej przez żabę rozmowy. Jego stworzenie nie naśladowało głosu, nie­mniej ironiczny ton hrabiego Volgera był aż nadto wyraźny. Zastanawiał się, dlaczego stworzonko wybrało z zasłyszanej rozmowy właśnie te dwa słowa. – Panie Sharp – ponownie je wypowiedziało, najwyraź­niej bardzo z siebie zadowolone. Alek uciszył je i wyjął z kieszeni składany plan miasta. Tra­sa, oznaczona zamaszystym pismem Zavena, prowadziła go na północny zachód od Błękitnego Meczetu, w stronę dzielnicy, do której trafił dwa dni wcześniej. Budynki robiły się coraz wyższe, a wpływy chrzęstów w ar­chitekturze coraz wyraźniejsze. Szyny tramwajowe przecinały kamienne płyty, ściany zaś były osmalone spalinami podobnie jak w Berlinie czy Pradze. Niemieckie machiny sunęły po uli­cach, a ich oszczędne, funkcjonalne sylwetki wydawały się dziw­ne po dniach oglądania maszyn w kształcie zwierząt. Pojawiało się też coraz więcej śladów rebeliantów – mieszanina alfabetów i symboli ponownie ukazała się na ścianach, znamiona grupy mniejszych narodowości tworzących Imperium Osmańskie. Plan Zavena wciągnął Alka głęboko w zespół magazynów, obok których stały mechaniczne ramiona przy rampach zała­dunkowych. Kamienne ściany górowały nad wąskimi uliczka­mi, tak wysokie, że zdawało się, iż stykają się na górze. Słońce przedzierało się brudnym światłem przez spaliny.

Było tu mało przechodniów i Alek zaczął odczuwać niepo­kój. Jeszcze nie tak dawno nie zapuszczał się samotnie w mia sto, poza tym nie wiedział, które dzielnice są bezpieczne, a któ­re nie. Zatrzymał się i odstawił klatkę, żeby jeszcze raz spojrzeć na plan. Kiedy koncentrował się na zawijasach Zavena, kątem oka dostrzegł jakąś postać. Kobieta była ubrana w długą, czarną szatę, a twarz miała schowaną za zasłoną. Przytłaczał ją wiek, w jej nakryciu głowy zaś błyszczało kilka wszytych srebrnych monet. Na ulicach Istambułu widywał mnóstwo przedstawicieli pustynnych kla­nów, lecz nigdy nie spotkał samotnie spacerującej kobiety. Stała przy ścianie magazynu, wpatrując się w kocie łby. Nie było jej jeszcze przed chwilą, kiedy Alek mijał ten bu­dynek. Pospiesznie złożył mapę, podniósł klatkę i ruszył przed sie­bie. Po chwili obejrzał się do tyłu. Starsza kobieta podążyła jego śladem. Alek zmarszczył brwi. Od jak dawna tam stała? Zagryzł wargę i szedł dalej. Był już blisko miejsca, które wskazał mu Zaven, ale przecież nie mógł zaprowadzić niezna­jomej wprost do siedziby swoich nowych sprzymierzeńców. W Istambule było tylu rewolucjonistów co szpiegów, a do tego jeszcze funkcjonariuszy tajnej policji. Ale przecież był w stanie uciec staruszce. Unosząc wyżej ciężką klatkę, przyspieszył. Robił coraz dłuższe kroki, ignorując gniewne fukanie dobiegające spod przykrycia. Pomimo to, kiedy się odwrócił, jego prześladowczyni wciąż była za nim. Sunęła z gracją po kamiennych płytach tak, że poły jej szaty marszczyły się, jakby na ciemnej toni rozcho­dziły się fale. To nie była staruszka, może w ogóle nie była to kobieta. Dłoń Alka powędrowała do paska, ale mógł tylko zakląć pod nosem. Był uzbrojony wyłącznie w długi nóż, który rano kupił na Wielkim Bazarze. Jego zakrzywione stalowe ostrze wyło­żone na stoisku na czerwonym aksamicie miało egzotycznie zabójczy wygląd. Jednak nie był jeszcze naostrzony, poza tym Alek nie potrafił się obchodzić z bronią tego typu.

Wyszedł za ostatni róg, niemal w miejscu wskazanym na planie Zavena. Kiedy jego prześladowczyni znikła na chwilę z pola widzenia, puścił się biegiem i schylając głowę, wpadł do bocznego zaułka. – Ciiii – szepnął z trudem przez zasłonę klatki. Stworzenie wydało z siebie kolejny odgłos niezadowolenia dyskomfortem podróży w rozchybotanej klatce, lecz zamilkło. Alek ostrożnie postawił klatkę na ziemi i wyjrzał zza węgła. Czarna postać poruszała się teraz wolno, po czym zatrzy­mała się przed rampą załadunkową po drugiej stronie ulicy. Alek dostrzegł symbol wymalowany na budynku i spochmur-niał. Był to ten sam symbol, który Zaven tak beztrosko naryso­wał mu na planie. Przypadek? A może jego prześladowczyni doskonale wie­działa, dokąd Alek zmierza. Postać w czarnej szacie wskoczyła na rampę jednym susem, co potwierdzało, że to nie może być kobieta. Prześladowca wycofał się w cień, ale jego szaty były widoczne i wydymały się delikatnie na wietrze. Alek stał w zaułku, mocno przyciskając plecy do kamiennej ściany. Przez Eddiego Malone'a miał już pół godziny spóźnię nia. Jeśli spróbuje przeczekać śledzącą go osobę i będzie tu stał, spóźnienie będzie dużo większe. Co pomyślą sobie jego nowi sprzymierzeńcy, kiedy zjawi się spóźniony kilka godzin na ich pierwszym tajemnym spotkaniu? Oczywiście, gdyby przyprowadził im szpiega, mogłoby to na nich zrobić wrażenie... Sześcionożna niemiecka machina krocząca sunęła po ulicy, ciągnąc ciężką przyczepę – idealną zasłonę. Alek przykląkł przy klatce i szepnął: – Zaraz wracam. Bądź tylko cicho. – Cicho – wymamrotało stworzenie w odpowiedzi. Alek odczekał, aż transporter minie go, odgradzając od prześladowcy. Wymknął się z alejki i przyczaił za pojazdem, następnie zaś prześliznął się między ciągnikiem a przyczepą i przebiegł na drugą stronę. Z plecami przyciśniętymi do kamiennej ściany magazynu krok za krokiem zbliżał się do rampy wyładunkowej. Długi, zakrzywiony nóż

dziwnie leżał mu w dłoni, do tego zastanawiał się, czy nie został zauważony. Ale było za późno na rozważania. Podkradł się bliżej... Nagle z drugiej strony ulicy dobiegł go szaleńczy wybuch śmiechu, rezonując w zaułku, w którym zostawił zwierzę! Alek zamarł. Czy był w kłopotach?

Chwilę później jednak postać w czarnej szacie zeskoczy­ła na ulicę. Podkradła się w kierunku rechoczącego szaleńca i zerknęła w zaułek. Alek dostrzegł swoją szansę, żeby zakraść się od tyłu i przy­cisnąć prześladowcy nóż do gardła. – Niech się pan podda! Mam nad panem przewagę! Mężczyzna był mniejszy, niż się wydawało... i do tego szybszy. Wysmyknął się z uścisku Alka i nagle stanęli ze sobą oko w oko. Alek patrzył w ciemnoorzechowe oczy otoczone sprężyn­kami czarnych włosów. To wcale nie był mężczyzna! – Mówisz, chłopcze, że masz przewagę – dziewczyna odezwała się nienaganną niemczyzną. – Więc może razem wybierzemy się do doliny śmierci? Alek poczuł ukłucie i spojrzał w dół. Sztych kindżału miał przystawiony do brzucha. Przełknął ślinę, zastanawiając się, co robić. Ale wtedy uchyl­ne drzwi rampy zaczęły się podnosić, dzwoniąc i dźwięcząc odgłosami łańcuchów i bloków. Oboje spojrzeli w tamtą stronę, wciąż spleceni w morder­czym uścisku. W wejściu stał Zaven i uśmiechał się do nich promiennie. – Alek! W końcu dotarłeś. I jak widzę, poznałeś już moją córkę!

ROZDZIAŁ 26 – Powinieneś był pozwolić mi go zabić – powiedziała cór­ka Zavena, kiedy wspinali się po szerokich schodach magazynu. Stworzenie chichotało w klatce, a Alek zastanawiał się, co w nie wstąpiło. Zaven mlasnął ze smutkiem. – Ach, Lilit. Jesteś nieodrodną córką swojej matki. – Rozmawiał z dziennikarzem! Alek uświadomił sobie, że Lilit mówi po niemiecku celowo, żeby ją rozumiał. Poczuł się poniekąd dziwnie, że dziewczyna mu grozi. Było to równie żenujące, jak pomylenie jej z męż­czyzną. – Nene przyzna mi rację – powiedziała Lilit, obrzucając Alka zimnym spojrzeniem. – Wtedy zobaczymy, kto ma przewagę. Wywrócił oczami. Jakby zwykła dziewczyna była go w sta­nie podejść. To wszystko wina stworzonka, bo odwróciło jego uwagę. Kiedy tak wspinał się po tych schodach, klatka ciążyła mu jak nigdy. Jeszcze wyżej? – Pan Malone zaniósł wiadomość do mojego przyjaciela na pokładzie Lewiatana – wyjaśnił. – Nie mówiłem mu niczego na temat Komitetu! – Może i nie – powiedziała Lilit. – Ale chodziłam za tobą godzinę i mnie nie zauważyłeś. Głupota może być równie za­bójcza, jak zdrada. Alek wolno wciągnął powietrze, po raz setny żałując, że nie ma z nim Volgera. Jednak Zaven tylko się zaśmiał. – Phi! Nie ma się czego wstydzić, Alek, że podeszła cię moja córka! To mistrzyni cienia! – Walnął się w piersi. – Szkolona przez mistrza! – To prawda, nie zauważyłem cię – rzekł Alek do Lilit. – Ale czy ktoś jeszcze za mną szedł? – Nie. Zauważyłabym. – W takim razie nie wydałem was tajnej policji sułtana, mam rację? Lilit prychnęła jedynie z pogardą i zaczęła wspinać się szyb­ciej.

– Zobaczymy, co na to powie Nene. – Tak czy inaczej – zawołał za nią chłopak – jeśli Niemcy mnie znajdą, to nie będą się bawić w śledzenie mnie. Po pro­stu zniknę. Lilit odwróciła ku niemu twarz. – Dobrze wiedzieć – mruknęła. Klatka schodowa wciąż pięła się wyżej słabo oświetlona za­ kratowanymi okienkami, przez które sączyło się skąpe słońce. Kiedy Zaven wyprowadził ich powyżej poziomu zalegającej nad ulicami warstwy smogu, zrobiło się jaśniej. Na zimnych ścia­nach pojawiły się niewielkie oznaki życia – portrety rodzinne i trójramienne krzyże kościoła bizantyjskiego. – Zaven – zapytał Alek – wy tu mieszkacie? – Odezwał się mistrz dedukcji – skwitowała Lilit. – Tradycja nakazuje mieszkać nad swoim zakładem – po­wiedział Zaven, zatrzymując się przed drewnianymi drzwiami ze zdobionymi mosiądzem elementami. – Czy to zakład kape-lusznika, czy fabryka automatów. A teraz rodzinnym interesem jest rewolucja, więc mieszkamy nad Komitetem! Alek zmarszczył brwi, zastanawiając się, co to takiego ten „komitet". W magazynie było cicho jak w opustoszałym kościele; farba odpadała ze ścian, a schody wymagały na­prawy. Zaven otworzył drzwi. – W domu nie ma przebieranek – powiedział. Lilit spojrzała na niego z irytacją, po czym ściągnęła swoją szatę przez głowę. Pod spodem nosiła jasnoczerwoną suknię z jedwabiu, która sięgała niemal do podłogi. Alek znów dostrzegł, jak intensywnie orzechowe są jej oczy i jaka jest piękna. Był skończonym idiotą, skoro nie zorientował się, że to dziewczyna. Zaven wszedł przez drzwi i stanął w pomieszczeniu bijącym feerią barw. Kobierce i krzesła w mieszkaniu były z czystego jedwabiu, a klosze lamp elektrycznych wyłożone półprzezro­czystymi kolorowymi szybkami. Olbrzymi perski dywan po­krywał całą podłogę, jego misterne

geometryczne wzory zaś utrzymane były w palecie barwnej jesiennych liści. Do środka wpadały przez wielki taras promienie słońca, rozpalając mo­zaikę kalejdoskopem barw. Pomimo to widać było, że meble pamiętają lepsze czasy, a i dywan był tu i ówdzie poprzecierany. – Bardzo tu przytulnie – powiedział Alek – jak na warunki rewolucyjne. – Robimy, co możemy – odparł Zaven, omiatając pokój spojrzeniem zmęczonych oczu. – Dobry gospodarz zapro­ponowałby gościowi gorącą herbatę, ale my już jesteśmy spóź­nieni. – Nene nie lubi na nikogo czekać – powiedziała Lilit. Alek wygładził tunikę. Ten Nene był najwyraźniej przy­wódcą całej grupy. Trzeba było się przed nim dobrze zapre­zentować. Zaprowadzili go do kolejnych podwójnych drzwi. Lilit za­pukała delikatnie, po czym pchnęła oba skrzydła. W odróżnieniu od zewnętrznych pomieszczeń, ten pokój spowijał mrok, powietrze było ciężkie od zapachu trociczek oraz zakurzonych kobierców. Lepkie światło staromodnej lampy naftowej nadawało otoczeniu barwę czerwonego wi­na. W cieniu widać było kilkanaście radiostacji, których lam­py tliły się, a klekotanie morsa rozlegało się w całym pomiesz­ czeniu. Przy przeciwległej ścianie stało wielkie łóżko z baldachi­mem zasłonięte moskitierą. Opierało się na czterech nogach z wyrzeźbionymi fałdami skóry, jakby gadziej. Pod moskitie­rą leżała drobna postać spowita w białe prześcieradła. Dwoje błyszczących oczu wyglądało spod szopy siwych włosów. – A więc to jest ten niemiecki chłopiec? – rozległ się skrze kliwy głos. – Ten, którego musieliście uratować przed Niem­cami? – Jest Austriakiem – rzekł Zaven. – Ale tak, mamo, to chrzęst. – I szpieg, Nene. – Lilit nachyliła się, żeby pocałować sta­ruszkę w czoło. – Widziałam, jak rozmawiał z dziennikarzem przed przyjściem tutaj!

Alek wolno odetchnął. Straszliwy Nene był po prostu matką Zavena? Czy ten cały Komitet nie jest przypadkiem ekscen­trycznym hobby tej rodzinki? Postawił klatkę na podłodze i skłonił się. – Dzień dobry pani. – Cóż, z całą pewnością jest to austriacki akcent – powie­działa nienagannym niemieckim; wyglądało na to, że ci Tur­cy znają po kilka języków każdy. – Ale też wielu Austriaków pracuje dla sułtana. Alek wskazał Zavena. – Ale syn pani widział, jak ścigali mnie Niemcy. – Ścigali i zapędzili wprost pod jedną z naszych machin – powiedziała Nene. – Bardzo dogodne okoliczności. – Kiedy spadałem, nie miałem pojęcia, że zostanę złapany przez machinę – odparował chłopak. – Mogłem zginąć! – Wciąż możesz – wyszeptała Lilit. Alek zignorował ją, klękając przy klatce i rozwiązując lin­ki. Wstał i uniósł klatkę do światła, żeby Nene mogła ją zo­baczyć. – Czy agent sułtana nosiłby to ze sobą? – zapytał, po czym ściągnął zasłonę. Stworzonko popatrzyło po obecnych swoimi wielkimi, okrągłymi ślepiami. Spoglądało po kolei na każdą twarz, przyj­mując zaskoczone spojrzenie Zavena, podejrzliwą minę Lilit i w końcu zimne, błyszczące oczy Nene. – A cóż to takiego? – zapytała Nene. – Stworzenie z Lewiatana, na którego pokładzie służyłem przez ostatnie dwa tygodnie przy silnikach. – Chrzęst na Lewiatanie. – Nene parsknęła śmiechem. – Toż to bzdura. Kupiłeś pewnie to stworzenie w jakimś zaka­zanym sklepiku na Wielkim Bazarze. Alek wyprostował się. – Nic takiego się nie zdarzyło, madame. Zwierzę zostało stworzone przez samą doktor Norę Darwin Barlow.

– Jedna z Darwinów tworzy takiego przytulaka? Niech pan nie opowiada bajek. I jakież zastosowanie miałoby to zwierzę na pokładzie okrętu? – Miało być prezentem dla sułtana – powiedział Alek. – Żeby powstrzymać Turków od przystąpienia do wojny. Ale wykluło się, hmmm... przedwcześnie. Staruszka uniosła brwi. – Widzisz, Nene? To kłamca! – wykrzyknęła Lilit. – I do tego głupi, bo myśli, że ktoś mu uwierzy w te bajki! – Uwierzy – odezwało się zwierzątko i w pokoju zaległa głucha cisza. Zaven cofnął się o krok. – To mówi? – Jak zwykła papuga – powiedział Alek. – Jak jaszczurka kurierska, która powtarza różne słowa. Staruszka obdarzyła zwierzę długim, krytycznym spojrze­niem. – Cokolwiek to jest, nigdy czegoś takiego nie widziałam. Pozwólcie mi przyjrzeć się bliżej. Chłopak otworzył klatkę i bestyjka wdrapała się na jego ra­mię. Podszedł do łóżka, wyciągając rękę. Stworzenie podpełzło po ramieniu do dłoni i spojrzało bacznie w chłodne oczy Nene swoimi wielkimi ślepiami. Alek spostrzegł, że rysy staruszki łagodnieją, podobnie jak działo się to z oczami Kloppa i Bauera, ilekroć zostawiał stwo­rzonko pod ich opieką. Coś w tych wielkich oczach i pomar­szczonym pyszczku wzbudzało sympatię. Nawet Lilit nie była w stanie się odezwać. Nene chwyciła dłonie Alka. – Nigdy nie musiałeś pracować fizycznie, to pewne. Ale pod paznokciami masz trochę smaru z maszyny. – Potarła jego prawy kciuk. – I do tego fechtujesz, mam rację? Chłopak pokiwał głową pełen podziwu. – Powiedz mi o Lewiatanie coś, czego nie wiedziałby oszust – zażądała.

Alek zamilkł na chwilę, próbując sobie przypomnieć wszystkie dziwy, które widział na pokładzie. – Są tam nietoperze strzałkowe, latające stworzenia zrobio­ne z meduzy oraz jastrzębie ze stalowymi szponami. – Pełno tych zwierząt we wszystkich brukowcach od ty­godnia. Dalej.

Alek zmarszczył brwi. Nie przeczytał ani jednej tutejszej gazety i nie miał pojęcia, co ludzie wiedzą na temat Lewiatana. Wątpił też, aby darwiniści pokazywali mu jakieś tajemnice wojskowe. – W drodze tutaj walczyliśmy z Goebenem i Breslau. Na dłuższą chwilę zapadła cisza. Z ich min wywnioskował, że ten drobny fakt umknął gazetom. – Z nowymi zabawkami sułtana? – zapytała Nene. – A do­kładnie kiedy? – Osiem dni temu. Wpadliśmy na nie na południe od Dardaneli. Nene pokiwała wolno głową, a jej wzrok powędrował do jednej z radiostacji. – To możliwe. Z całą pewnością coś się działo w ubiegły poniedziałek. – To była całkiem spora bitwa – powiedział Alek. – Działo Tesli na Goebenie niemal nas zmiotło do morza! Cała trójka wymieniła porozumiewawcze spojrzenia. – Działo Tesli? – zapytał Zaven. Alek uśmiechnął się. W końcu wiedział c o ś, co mogło być przydatne dla rewolucjonistów. – Może ten maszt na rufie Goebena wygląda jak nadajnik radiowy, ale to broń elektryczna. Wytwarza błyskawice. Wiem, że to brzmi absurdalnie, ale... Nene uciszyła go, podnosząc dłoń. – Wcale nie. Przejdź się ze mną, chłopcze. – Przejść się? – zdziwił się Alek. Myślał, że kobieta jest przy­kuta do łóżka. – Na balkon – zarządziła i momentalnie delikatny szum mechanizmu rozległ się w całym pokoju. Jedna z pomarszczo­nych nóg łóżka wykonała wolny, posuwisty krok naprzód. Alek odskoczył, a Lilit zaśmiała się po drugiej stronie po­koju. Stworzenie wpełzło mu z powrotem na ramię, naśladując jej chichot. – Nigdy nie widziałeś żółwia ruszającego z kopyta? – zapytała Nene z uśmiechem.

Alek zrobił kolejny krok do tyłu, schodząc z drogi łóżku, które skierowało się ku podwójnym drzwiom. – Widziałem, ale nigdy mi nie przyszło do głowy, żeby na nim spać. – Śpisz na nim co noc, chłopcze. Cały świat spoczywa na żółwim grzbiecie! Aleksander uśmiechnął się do niej. – Moja mama drażniła się ze mną, opowiadając mi te bujdy starych przekupek. – Starych przekupek! – wykrzyknęła Nene chropawym głosem. – To jest naukowo dowiedzione. Świat opiera się na żółwiu, który z kolei stoi na grzbiecie słonia! Alek robił co mógł, żeby się nie roześmiać. – W takim razie na czym stoi ten słoń, madame? – Nie bądź taki przemądrzały, chłopcze. – Zmrużyła oczy. – Już do samego dołu jest wyłącznie słoń! Łóżko wolno wyszło z sypialni i ruszyło w stronę drzwi na balkon. Idąc za nim i ostrożnie dostosowując krok, Alek podzi­wiał doskonałość mechanizmu. W tego typu maszynach na­kręca się sprężynę i nie mają hałaśliwych silników na benzynę czy parę, dlatego ruchy łóżka były łagodne i powolne, idealne dla przykutej do niego osoby.

Ale leżąca w nim kobieta najwyraźniej nie miała piątej klep­ki, skoro gadała o tym całym słoniu. Mówiąc szczerze, cała trójka była nieco dziwaczna. Przypominali Alkowi jego ubogich krewnych, z niegdyś zamożnych rodzin, którzy kiepsko przędli, lecz wciąż mieli zawyżone poczucie własnego znaczenia. Poprzedniego wieczoru Zaven powiedział, że brali udział w powstaniu młodoturków sześć lat temu. Ale czy ta dziwna rodzina stanowiła prawdziwe zagrożenie dla sułtana, czy też po prostu rozkoszowała się dawną pozycją? Naturalnie machinie kroczącej Zavena nie można było ni­czego zarzucić. Na balkonie Alek przekonał się, że rodzinne apartamenty zostały wybudowane na szczycie magazynu otoczonego dacha­mi pobliskich domów niczym poletkiem z dachówek. Było to dziwne miejsce do życia, ale zapewniało doskonały widok na całe miasto. Z tej wysokości widzieli zarówno morze Marmara, jak i połyskującą zatoczkę Złotego Rogu. I cumował tam, tak jak powiedział Eddie Malone – Goe-ben tkwił przy długim nabrzeżu. Jego wielkie mechaniczne ramiona do walki z krakenami pracowały na powierzchni, za­pełniając ładownie. Nene wskazała drżącym palcem port. – Skąd wiesz o dziale Tesli? – Strzelali z niego do nas – rzekł Alek. – O mało nie pod­palili statku. – Ale skąd znasz jego nazwę, chłopcze? Wątpię, żebyś sam to odgadł. – Ach. – Alek zastanawiał się, ile może jej powiedzieć. – Jeden z moich ludzi jest mistrzem mechaniki. Widział ekspe­rymentalne modele działa. – Twoi ludzie znają szczegóły tajnych broni Niemców, a jed­nak służyliście na pokładzie Lewiatana? – Nene pokręciła nie­dowierzająco głową. – Powiedz mi, kim naprawdę jesteś. Ale już! Alek wziął głęboki wdech, ignorując chłodny uśmiech Lilit. – Jestem austriackim arystokratą, madame. Mój ojciec był przeciwny wojnie, więc Niemcy polecili go zgładzić. Wraz z moimi ludźmi ukrywałem się w Alpach, w miejscu, w którym musiał awaryjnie lądować Lewiatan. – I tak po prostu zaprosili was na pokład?

– Pomogliśmy uciec darwinistom. Nasz cyklop pożoga zo­stał uszkodzony, podobnie jak silniki ich statku. Złożyliśmy je, że tak powiem, do kupy, żeby razem ujść Niemcom. Ale kiedy tylko wystartowaliśmy, stało się jasne, że Brytyjczycy uważają nas za jeńców wojennych. Musieliśmy uciekać ze stat­ku. – Rozłożył ręce. – I tak to się skończyło, a teraz szukamy sprzymierzeńców, żeby walczyć. – Sprzymierzeńców – powtórzyło cicho stworzonko. – Chcę się zemścić na Niemcach – powiedział Alek. – Tak samo jak wy. Zapadła długa cisza, po czym Nene pokręciła głową. – Nie wiem, co mam myśleć o tobie, chłopcze. Silniki chrzę­stów na wodorowym statku? To idiotyczne... niepodobna, żeby taką bujdę ważył się opowiedzieć szpieg sułtana. – Zaraz – odezwała się Lilit, biorąc babciną dłoń. – Pamię­tasz, jak wczoraj Lewiatan leciał nad miastem? A my mówi­liśmy, że to dziwne, że jego silniki dymią jak maszyny chrzę­stów? – Zerknęła na Alka. – Nie, żebym była przekonana, że mówi prawdę. Nene ponownie pokręciła głową. – Bez wątpienia ten chłopiec też to widział i stąd ta wyssana z palca opowieść. – Madame, nie podoba mi się, że jestem nazywany kłam­cą – powiedział stanowczo Alek. – Przecież fakt, że znam ta­jemnice zarówno darwinistów, jak i chrzęstów, czyni mnie jeszcze bardziej pożądanym sprzymierzeńcem! Jestem prze­szkolony i mam złoto. Moi ludzie, podobnie jak i ja, potrafią nie tylko prowadzić machiny kroczące, ale też je naprawiać. Musicie nam pozwolić sobie pomóc, bo inaczej pomyślę, że je­steście wyłącznie kawiarnianymi rewolucjonistami! Lilit skoczyła na równe nogi, odsłaniając zęby w gryma­sie złości. Zaven stał bez słowa, ale jego dłoń powędrowała w stronę kindżału. Nene przemówiła spokojnym głosem. – Młody człowieku, nie masz pojęcia, ile ta walka kosztowała moją rodzinę... majątek, pozycję społeczną. – Delikatnie wzięła Lilit za rękę. – Oraz życie matki tej biednej dziewczyny. Jak śmiesz nazywać nas amatorami!

Alek przełknął ślinę, uświadamiając sobie, że przeholował. – Wątpię, byś mógł nam pomóc – ciągnęła Nene. – Ja poznam arystokratę na kilometr. I wiem, że takie rozpieszczone paniczyki jak ty pomagają wyłącznie sobie. Te słowa były dla Alka jak kopnięcie w brzuch – tak właś­nie zawsze go postrzegali inni – jako chowanego pod kloszem głupca – bez względu na to, co robił. Ugięły się pod nim kolana i bezwiednie usiadł na łóżku. – Przepraszam, że zacząłem gadać jak kretyn – powie­dział. – I przykro mi z powodu twojej mamy, Lilit. Ja też stra­ciłem rodziców. Po prostu chcę się jakoś odpłacić Niemcom. – Straciłeś oboje rodziców? – odezwała się Nene, a jej głos zabrzmiał łagodniej. – Kim ty jesteś, chłopcze? Alek spojrzał staruszce w oczy i uświadomił sobie, że ma dwa wyjścia: może albo jej zaufać, albo działać dalej sam. Bez sprzymierzeńców mógł wraz ze swymi ludźmi jedynie uciekać i chować się w dziczy. Ale wiedział, że nieprzypadkowo znalazł się w Istambule. – A jak pani myśli? – wyszeptał. – Austriackim arystokratą, to pewne. Może nawet synem arcyksięcia? Skinął głową, wytrzymując jej srogie spojrzenie. – W takim razie z całą pewnością znasz pełne panieńskie nazwisko swojej matki. I jeśli nie podasz mi go do ostatniej sylaby bez zająknienia, moja wnuczka zrzuci cię z tego balkonu. Alek nabrał powietrza i wyrecytował: – Zofia Maria Józefina Albina, hrabina Chotek z Chotkowa i Wognin. Przynajmniej staruszka mu uwierzyła. – Nasze spotkanie to zrządzenie opatrzności – powiedział. – Przysięgam, że mogę pani pomóc, Nene. Nieoczekiwanie Lilit wybuchnęła śmiechem. Zaven parsk­nął tylko i zawtórowało mu stworzenie Alka. – A to czaruś – stwierdziła Lilit. – Już chciałby, żebyś go adoptowała, Nene!

Alek zrozumiał swój błąd. „Nene" nie było imieniem, tylko słowem oznaczającym babcię, jak „Oma" w niemieckim. – Przykro mi, że mam braki w ormiańskim, madame. Staruszka uśmiechnęła się. – Nie przejmuj się. W moim wieku wnuków nigdy dosyć. Nawet jeśli niektórzy z nich nie grzeszą mądrością. Alek wziął głęboki wdech, starając się trzymać język za zę­bami. – Być może można to złożyć na karb podeszłego wieku, ale zaczynam ci wierzyć – powiedziała Nene. – Naturalnie, jeśli jesteś tym, za kogo się podajesz, to potrafisz kierować machiną kroczącą. – Proszę mi jakąś pokazać, a udowodnię to pani. Pokiwała głową, a następnie skinęła dłonią. – Zaven? Chyba nadszedł już czas, aby przedstawić Jego Książęcą Mość Komitetowi.

ROZDZIAŁ 27 Lilit z Zavenem poprowadzili go na kraniec balkonu, który wychodził na wielki dziedziniec otoczony murami kilkunastu magazynów. Okna okolicznych budynków były zabite deskami, a cały dziedziniec przykryty siatką maskującą, żeby go ukryć przed wzrokiem lotników. W cieniu stało pięć machin kroczących. Alek przykląkł przy barierce i zerknął w dół. Przez ostatnie dni widywał je na ulicach, zbieraninę bojowych machin kroczących, które strzegły różnych dzielnic etnicznych Istambułu. Ta piątka nosiła ślady dawnych potyczek, a ich pancerze były ozdobione rozlicznymi symbolami – półksiężycami, krzyżami i gwiazda­mi Dawida oraz innymi, których nigdy wcześniej nie widział. – Komitet żelaznych golemów – powiedział. Zaven uniósł palec. – Żelazne golemy to żydowska nazwa. Wołosi nazywają je wilkołakami, a nasi greccy bracia Minotaurami. – Wskazał machinę, którą widział dwa dni wcześniej. – Chyba pamiętasz Cahmeran, moją maszynę. Jest boginią Kurdów. – I są tu wszystkie razem – powiedział Alek. – Kolejna bystra uwaga – mruknęła Lilit. – Cicho bądź, dziewczyno – rzuciła Nene, podczas gdy jej łóżko wolno się do nich zbliżało. – Za długo już opiekowaliśmy się wyłącznie naszymi dzielnicami, pozwalając sułtanowi rzą­dzić imperium. Ale Niemcy ze swoją mekanizmat wyświadczyli nam przysługę: w końcu nas zjednoczyli. Zaven przykląkł obok Alka. – Te maszyny na dziedzińcu to jedynie ułamek tych, które mamy do dyspozycji. Używamy tych pięciu do szkoleń, żeby Kurd wiedział, jak się prowadzi wilkołaka, a Arab żelaznego golema. – Żebyście mogli współdziałać w walce – powiedział Alek. – No właśnie. Moja córka opanowała je wszystkie!

– Dziewczyna kierująca cyklopem? Jakie to... – Alek zoba­czył minę Lilit i odchrząknął. – Jakie to niezwykłe. – Phi! Nie takie to dziwne, jak myślisz – powiedział Zaven, wznosząc pięść. – Kiedy nadejdzie rewolucja, kobiety będą równe mężczyznom we wszystkim! Chłopak stłumił śmiech. Najwyraźniej był to kolejny prze­jaw szaleństwa w rodzinie, a może wpływ żelaznej ręki, jaką Nene kierowała działaniami syna. – Na czym polega sposób działania działa Tesli? – zapytała Lilit. – Mój człowiek, Klopp, mówi, że to generator piorunów – powiedział Alek. Przywołał wyjaśnienia Kloppa z dnia potyczki z Goebenem. – Tesla jest Amerykaninem, ale Niemcy finansują jego eksperymenty. Pracowali nad tym działem od jakiegoś czasu. Skąd o tym wiecie? – To nieważne – powiedziała Nene. – Czy może powstrzy­mać nasze machiny? – Wątpię. Działo Tesli zostało zaprojektowane do walki z podniebnymi stworzeniami wytwarzającymi wodór. Ale Goeben ma dodatkowo wielkie działa, a tego typu machiny kroczące są doskonałym celem. – Alek spojrzał na południowy wschód, gdzie unosiły się kłęby dymu nad pałacem sułtana – blisko wody. Dopóki stały tam krążowniki, pałac był bezpiecz­ny i nie bał się natarcia machin kroczących. – To prawdziwy powód pobytu niemieckich okrętów w mieście, prawda? Utrzy­manie sułtana przy władzy. – I zagłodzenie Rosjan. – Nene wzruszyła ramionami. – Jednym młotkiem można wbić więcej niż jeden gwóźdź. Chyba naprawdę przeszedłeś przeszkolenie wojskowe. – Jeśli chodzi o cyklopy, to więcej niż przeszkolenie. – Alek wyprostował ramiona. – Wsadźcie mnie do najtrudniejszego w sterowaniu, a udowodnię to. Nene pokiwała głową i z wolna na jej obliczu pojawił się uśmiech. – Słyszałaś tego chłopca, wnuczko. Zabierz go na Cahmeran. Alek rozćwiczył palce i przyjrzał się wskaźnikom.

Aparaturę oznaczono symbolami zamiast słów, ale prze­znaczenie większości było oczywiste. Silnik, temperatura, ciś­nienie, paliwo – wszystko to miał w pożodze. Jednak stery to była już zupełnie inna sprawa. Wystawa­ły z podłogi kabiny jak wielkie wajchy. Rączki przypominały pancerne rękawice średniowiecznego rycerza. – Jak ja niby mam w nich chodzić? — zapytał. – Nie masz. Te stery kierują pracą ramion. – Lilit wskazała podłogę. – Do chodzenia masz pedały, głupolu. – Głupolu – powtórzyło stworzenie, po czym parsknęło śmiechem. – Najwyraźniej twoje zwierzątko zna cię na wylot – powie­działa Lilit, głaszcząc je po futerku. – Jak się wabi? – Wabi? Sztucznie stworzone zwierzęta nie mają imion. Naturalnie poza wielkimi statkami powietrznymi. – No to trzeba go jakoś nazwać – powiedziała Lilit. – To dziewczynka czy chłopiec? Alek zastanawiał się chwilę, po czym zmarszczył brwi. – Załoga Lewiatana zawsze mówiła „to", myśląc o zwierzę­tach. Może ani jedno, ani drugie. – W takim razie skąd one się biorą? – Z jajek. – Ale co składa te jajka? Alek wzruszył ramionami. – O ile wiem, specjaliści wyciągają je ze swoich meloników. Lilit przyglądała się uważnie zwierzątku, a Alek sterom machiny. Nigdy nie kierował cyklopem z chwytnymi ramio­nami. Ta Sahmeran mogła być trudniejsza do rozgryzienia, niż przypuszczał. Ale skoro dziewczyna potrafiła pilotować tego potwora, nie powinno być to zbyt trudne. – Skąd mam wiedzieć, jakie ruchy wykonują ramiona? Na­wet ich stąd nie widzę. – Po prostu wiesz, gdzie są, jakby były częścią twego cia­ła. Ale ponieważ to twój pierwszy raz... – Lilit zakręciła korbą i górna część kabiny

zaczęła się unosić z sykiem hydrauliki. – Możesz wypróbować ją w trybie paradnym. – W trybie paradnym? – Maszyny typu Sahmeran maszerują tak na kurdyjskich uroczystościach religijnych. – Ach, to o taką paradę chodzi – rzekł Alek. – To bardzo dziwny kraj. Najwyraźniej wszystkie cyklopy są symbolem cze­goś, podobnie jak maszyny. – Sahmeran nie jest symbolem. Jest boginią. – Boginią. Naturalnie – wymamrotał Alek. – W tej rewo­lucji z całą pewnością jest wiele kobiet. Lilit wywróciła oczami, ciągnąc rączkę zapłonu maszyny. Silnik obudził się do życia z głośnym dudnieniem, a stworzenie Alka momentalnie zaczęło naśladować ten dźwięk, po czym zeszło z jego ramienia, żeby spojrzeć w dół zza krawędzi pa­nelu kontrolnego. – Twojemu zwierzątku nic się nie stanie? – zapytała Lilit. – Doskonale znosi duże wysokości – powiedział Alek. – Kiedy uciekaliśmy z Lewiatana, szliśmy po linie, która była zawieszona dużo wyżej. – Ale dlaczego je ukradłeś? – zapytała. – Żeby mieć dowód, że byłeś na pokładzie statku? – Niczego nie ukradłem. – Alek ostrożnie umieścił stopy na pedałach. – Nie dało się go zostawić. Zwierzę odwróciło się w ich stronę i można było przysiąc, że uśmiecha się do Lilit. – Nie wiem dlaczego, ale tu akurat ci wierzę – powiedziała cicho. – No to pokaż nam, jaki jesteś mądry, chłopcze. Chodzenie to ta łatwiejsza część. – Wątpię, żeby sprawiło mi to jakiekolwiek problemy – rzekł Alek, obserwując, jak urządzenia budzą się do życia. Kiedy wskazówki manometrów ustabilizowały się, zaczął naciskać pedały, wolno i miarowo. Machina zareagowała, sunąc gładko do przodu, a jej szpi­czaste odnóża wzdłuż korpusu zaczęły się poruszać w auto­matycznej sekwencji. Podniósł lewą stopę z pedału i wolno skręcił pojazdem.

– To jest łatwiejsze w obsłudze niż mój czteronożny pojazd ćwiczebny! – wykrzyknął. – Potrafiłem go pilotować, kiedy miałem dwanaście lat! Lilit spojrzała na niego dziwnie. – Miałeś swoją machinę kroczącą? W wieku dwunastu lat? – Należał do rodziny. – Alek sięgnął do sterów. – W końcu chłopcy mają naturalny dryg do mechaniki. – Naturalny dryg do samochwalstwa, chciałeś powiedzieć. – No to zobaczmy, kto jest samochwałą... – Alek wsunął prawą dłoń w metalową rękawicę i zacisnął ją w pięść. Po pra­wej stronie maszyny wielka para szponów zamknęła się z trza­skiem. – Ostrożnie – powiedziała Lilit. – Sahmeran jest silniejsza niż zwykły cyklop. Alek docisnął drążek, obserwując, jak machina idzie w je­go ślady. Ramię było długie i potrafiło wić się jak wąż, a jego łuski zachodziły na siebie, wydając odgłos podobny do tuzina wyciąganych z pochwy szabli. – Chodzi o to, żeby zapomnieć o własnym ciele – powiedziała Lilit. – Wyobraź sobie, że ramiona machiny są twoje. Stery były niezwykle czułe i wielkie ramiona oddawały każ dy ruch Alka, choć wolniej. Dostosował tempo do skali Sahme-ran i wkrótce poczuł się, jakby miał dwadzieścia metrów wyso­kości i jakby zamiast prowadzić maszynę, nosił wielki kostium. – A teraz najtrudniejsze. – Lilit wyciągnęła rękę. – Podnieś tamten wózek. W odległym rogu dziedzińca stał przewrócony stary wóz. Miał podrapany i poszczerbiony bok jak źle traktowana za­bawka. – Wygląda na łatwe zadanie – powiedział Alek, wiodąc machinę w tamtą stronę pośród nieruchomych cyklopów. Wyciągnął prawą dłoń i mechanizm posłuchał. Siedzące na panelu kontrolnym stworzenie naśladowało dźwięk syczą­cego powietrza i zgrzyt metalu, które odbijały się od ściany dziedzińca. Alek wolno zacisnął palce i szpony zamknęły się na wozie. – Jak na razie dobrze – powiedziała Lilit. – Ale pamiętaj: delikatnie.

Alek pokiwał głową, przypominając sobie zasadę trzymania szpady według Volgera – trzymać jak papużkę: na tyle mocno, żeby nie odleciała, i na tyle delikatnie, żeby nie zadusić. Wóz przekrzywił się w uścisku Sahmeran, jakby zaraz miał zlecieć. – Obróć nadgarstek – powiedziała pospiesznie Lilit. – Ale nie ściskaj! Alek obrócił metalową dłoń szponami do góry, starając się utrzymać na niej wóz. Ale wóz najwyraźniej miał inne plany, bo przetoczył się z boku na koła. A te zaczęły się kręcić. – Ostrożnie! – krzyknęła Lilit, a zwierzątko powtórzyło to słowo. Alek znów przekrzywił dłonie na sterach, usiłując przewró­cić wóz na bok. Ten jednak nie chciał pozostać w bezruchu, jak kulka przemieszczająca

się tam i z powrotem w szklanej misce. Wóz zjechał na krawędź dłoni i zachwiał się, więc Alek ścisnął nieco mocniej... Wielkie metalowe palce zamknęły się z głośnym sykiem powietrza i usłyszał trzask pękającego drewna. Odłamki po­leciały we wszystkich kierunkach i Alek musiał się uchylić, bo coś dużego poszybowało mu nad głową. Drobne drzazgi zakłuły go w twarz. Otworzył oczy w samą porę, by dostrzec kawałki drewna spadające na kamienne płyty w dole. Zły, patrzył na pustą łapę. Lilit opadła na oparcie obok – kilka niewielkich drzazg zo­stało jej na czarnych włosach. Stworzonko spojrzało na nie­go z perspektywy podłogi kabiny i zatrzeszczało jak pękające drewno. – Mieć moc bogini to wielka odpowiedzialność – powiedziała cicho Lilit, otrzepując włosy. – Zgodzisz się ze mną, chłopcze? Alek wolno przytaknął, obracając dłonią w nadgarstku i przyglądając się, jak wielkie szpony kręcą się na przekład­niach. Poczuł to – łączność z maszyną. – Macie może jeszcze jeden wóz? – zapytał. – Myślę, że już to pojąłem.

ROZDZIAŁ 28 Noc zapadła szybko. Deryn spędziła długi, gorący dzień pośród skrzyń na stat­ku, chowając się przed załogą i bezlitosnym słońcem. Była to jednostka, którą zauważyła z brzegu w Kilye Niman, niemiecki parowiec przewożący grube zwoje drutu miedzianego i łopaty turbin wielkie jak skrzydła wiatraków. Statek czekał przy sieciach antykrakenowych aż do świtu, po czym większość dnia płynął pełną parą do Istambułu. Po siedmiu tygodniach na jednostce latającej Deryn była wyczer­pana żółwim tempem statku. I do tego odezwała się pospiesz­nie spożyta kolacja złożona jedynie z czerstwego krakersa, któ­rego znalazła między skrzyniami. Do picia miała ledwie kilka garści wody nagromadzonej na brezencie pokrywy szalupy ratunkowej. Oczywiście miała więcej szczęścia niż jej ludzie, którzy al­bo nie żyli, albo przebywali w tureckiej niewoli. Podczas tej leniwej podróży po tysiąckroć odtwarzała w myślach sceny z brzegu, zastanawiając się, co mogła zrobić. Ale przy machi nie kroczącej w kształcie skorpiona i kilkunastu żołnierzach mogła tylko zostać pojmana. Transportowiec nie był jednak całkowicie pozbawiony plu­sów. Za dnia załoga znajdowała się głównie pod pokładem, a na sznurku suszyły się w słońcu świeżo wyprane mundury. Znalazła ubranie swego rozmiaru. Kiedy zajdzie słońce, popłynie do brzegu. Światła Istambułu już rozbłyskiwały na jej oczach. Reflek­tory chrzęstów były ostrzejsze niż bioluminescencyjne lampy Londynu czy Paryża i to, co z lądowiska emanowało upiornym światłem, z tak bliskiej odległości wprost oślepiało. Miasto wyglądało jak budzące się do życia wesołe miasteczko, hała­śliwe i rozświetlone. Chociaż pałac sułtana lśnił jasnym światłem na wzgórzu, wokół niego widać było wyraźnie minarety dwóch wielkich meczetów. Deryn postanowiła skierować się do tej części mia­sta, na półwysep, na którym stały obok siebie najstarsze i naj­nowsze budynki.

Ale kiedy rozciągała mięśnie zmęczone pływaniem, po raz ostatni opadły ją wątpliwości i zaczęła rozważać inne rozwiąza­nia. Na redzie wokół miasta stała ponad setka statków, w tym brytyjskie jednostki cywilne. Gdyby podpłynęła do jednej z nich, mogłaby wrócić na Morze Śródziemne, gdzie znajdo­wała się Royal Navy. Albo popłynąć na północ, do Rosjan na Morzu Czarnym, którzy przecież byli darwinistami. Ale wynajdowała setki wymówek, żeby tego nie zrobić – Turcy będą bardzo dokładnie przeszukiwać brytyjskie statki. I dlaczego jakiś kapitan miałby jej uwierzyć, że jest odznaczo­nym podoficerem Sił Powietrznych, a nie jakimś niespełna rozumu pasażerem na gapę? A co będzie, jeśli bez munduru kadeta i jednostki pełnej stworzeń na jej rozkazy wszyscy od razu zauważą, że jest tylko dziewczyną? A nawet jeśli zdoła powrócić na pokład Lewiatana, co bę­dzie, jeśli Volgerowi nie udało się uciec? W każdej chwili mógł zniszczyć jej karierę jednym słowem. Ale nie to było powodem, dla którego trzymała się obranego kursu, i miała tego świadomość. W mieście przebywał Alek i potrzebował pomocy. Być może głupotą było ryzykowanie wszystkiego dla jakiegoś książątka, chłopaka, który nawet nie wiedział, że Deryn jest dziewczyną. Jednak nie było to mądrzej­sze od postępowania Alka, który przeszedł przez lodowiec, żeby pomóc wrogiemu statkowi w tarapatach, no nie? Kiedy woda zmieniła się w olbrzymią czarną połać, a nie­bo jaśniało blaskiem wielkiego miasta, Deryn opuściła swoją kryjówkę. Wepchnęła skradziony mundur pod kombinezon do nurkowania i zakradła się na dziób statku. Pokonała nadburcie, zeszła po łańcuchu kotwicznym, a następnie bez najmniejszego nawet chlupotu zanurzyła się w toń. Wypełzła z wody w cieniu długiego pirsu. Nawet nocą ludzie i machiny pracowali w zatłoczonym porcie, krzątając się pod wielkimi mechanicznymi ramionami, które dymiły jak lo­komotywy, wyciągając ładunek z licznych statków. Sztuczne oświetlenie dawało wyraziste, czarne cienie, które co chwila wyłaniały się i przesuwały. Deryn przekradła się do labiryntu wyładowanych skrzyń i metalowych części i pospiesznie odnalazła ciemny kąt, w któ rym mogła zrzucić kombinezon Spottiswoode. Wkładając skra­dziony mundur marynarski,

poczuła lekkie ukłucie – została zdegradowana z podoficera lotnictwa do zwykłego marynarza! A jeśli Turcy złapią ją w tym stroju, bez własnego munduru, na pewno powieszą ją jako szpiega. Kombinezon do nurkowania musiał zniknąć, więc wrzuciła wszystko oprócz butów i noża takielunkowego do wielkiej beli z miedzianym drutem. Podejrzewała, że większość robotników portowych nie będzie w ogóle wiedziała, co to za plątanina włókien żółwiowej skorupy i skóry salamandry, i pomyśli, że to pewnie jakaś syrena wyszła na ląd. Łatwo było się chować za niekończącymi się stosami skrzyń; stwierdziła, że jest w nich wystarczająco dużo części, żeby wy­budować drugi Istambuł. Wszystkie nosiły niemieckie napisy. Przekradła się w głąb lądu, kierując azymutem świateł mia­sta oraz perspektywą jedzenia i picia. Jednak na skraju labi­ryntu stanęła przed metalowym ogrodzeniem. Miało prawie pięć metrów wysokości i składało się z trzech rzędów drutu kolczastego, który błyszczał wzdłuż górnej jego części. Jedy­na brama w zasięgu wzroku była zamknięta potężnym łań­ cuchem. – Takie już to moje parszywe szczęście – mruknęła Deryn. Wyszła na brzeg w najpilniej strzeżonym sektorze. Najprościej byłoby znów popłynąć i wyjść w innym miej­scu, ale Deryn była słaba z głodu. Na samą myśl o ponownym zanurzeniu się w zimną, mroczną wodę dostawała dreszczy. A co niby takiego tajnego było w tym ładunku? Przesuwając się chyłkiem wzdłuż ogrodzenia w poszukiwaniu niezamkniętej furtki, przyjrzała się mu bliżej. Nie były to wyłącznie części mechaniczne, ale też elektrycz­ne. Stały tu wielkie zwoje gumowej izolacji oraz rząd baterii w szklanych pojemnikach, takich samych, jakich używano do reflektorów na Lewiatanie. Jednak te tutaj miały rozmiar wychodków! Deryn przypomniała sobie łopaty silnika na po­kładzie transportowca. Czyżby Niemcy budowali elektrownię gdzieś tutaj, w Istambule? Usłyszała głosy i jeszcze bardziej skryła się w cieniu. Było to kilkunastu mężczyzn, z których jeden pobrzękiwał kluczami. Idealnie – wychodzili.

Podkradła się za nimi do szerokiej bramy w ogrodzeniu, pod którą biegły tory kolejowe i niknęły w ciemnościach. Kiedy bry­gadzista otworzył zamek, robotnicy stanęli na całej szerokości bramy. Przesunęli ją na bok, a metal zgrzytał na kamiennych płytach. Za ogrodzeniem stało coś wielkiego i zniecierpliwionego, dysząc i sapiąc parą w nocnym powietrzu. Nagle zaczęło się ruszać i z ciemności wyłoniła się wielka maszyna. Jej przód był w kształcie smoczego łba, a podłużne ramiona do załadunku złożone na bokach jak czarne metalowe skrzydła. Kłęby pary sączyły się z wyszczerzonych szczęk. – Niech mnie pająk pokąsa – powiedziała bezgłośnie De­ryn, uświadomiwszy sobie, że widziała zdjęcia tego ustrojstwa w brukowcach... Był to Orient Express. Wielki pociąg sunął naprzód, wciskając Deryn z powrotem między sterty ładunków. Nie mogła jednak oderwać od niego oczu. Express wydawał się dziwaczną krzyżówką estetyki turec kiej i niemieckiej. Parowóz przypominał pysk smoka z ogrom­nym, wywalonym na zewnątrz jęzorem. Ale mechaniczne ra­miona przyciśnięte do boków pozbawione były zdobień i po­ruszały się równie gładko jak skrzydła kołującego jastrzębia. Sięgały do stosu ładunków i zabierały metalowe części, zwo­je drutu oraz szklane elementy izolacyjne, które wyglądały jak wielkie, przezroczyste dzwony. Pociąg sam się ładował niczym jakiś łapczywy potwór plądrujący jaskinię ze skarbami. Nagle jedno smocze oko obudziło się do życia oślepiającym światłem. Jasność rozproszyła mrok i Deryn zatoczyła się do tyłu, oślepiona, a cienie w jej kryjówce zostały przetrzebione. Jakiś dźwięk rozległ się znad sapiącej maszyny Expressu. – Wer ist da? – zawołał ktoś, a Deryn wystarczająco znała chrzęstomowę, żeby wiedzieć, co to znaczy. Ktoś ją zauważył. Odwróciła się i rzuciła do ucieczki, lecz potknęła się o stos ebonitowych rur. Rury posypały się jej między stopami i mocno zaryła nosem w

ziemię. Wstała z wielkim bólem i pokuśtykała w ciemność, gdzie skuliła się za wielką belą kabla. Kolano tętniło z bólu, a dłonie krwawiły, bo próbowała ni­mi złagodzić upadek. Poczuła zawroty głowy – dwadzieścia cztery godziny bez jedzenia dawały o sobie znać. Bicie serca było bardzo słabe, jakby zamiast swojego miała serce jakiegoś ptaszka.

Nie mogła im uciec – musiała ich przechytrzyć. Ignorując ból, Deryn podkradła się z powrotem do Expresu – na czworakach, trzymając się nisko i wciskając w najwęż­sze szczeliny. Miała nadzieję, że nie zdążyli jej się przyjrzeć i nie wiedzieli, że ścigają cień chudej dziewczynki.

Zaczęły ją otaczać głosy, rozbrzmiewając wśród stert skrzyń i metalu. Pełzła dalej, przedzierając się ponownie w stronę jas­nych świateł pociągu. Krzyczący coś robotnicy minęli ją, my­śląc, że ucieka w drugą stronę... Nagle koło Deryn pojawił się jakiś cień. Wielkie mechaniczne ramię sięgnęło w jej stronę. Padła na ziemię, a trzy pokryte kauczukiem paluchy zacisnęły się na zwoju drutu wielkim jak hipopotamowiec. Machina zamarła na chwilę, starając się lepiej chwycić zwój, i Deryn dostrzegła w tym swoją szansę. Podniosła się i wpełzła do cylindra z drutem. Jednym pociągnięciem łapa poderwała go – i ją w środku. Deryn spojrzała w dół i zobaczyła, jak grunt się przesuwa, a liczne światła latarek jej prześladowców błyskają w labiryncie skrzyń. Ale żadnemu z nich nie przyszło do głowy, by podnieść wzrok na sunący górą ładunek. Na chwilę metalowe palce mocniej ścisnęły zwój, ten zaś wybrzuszył się do środka. Czy operator dostrzegł ją i posta­nowił zmiażdżyć w środku? Ale metalowa łapa wyłącznie poprawiała chwyt. Wkrót­ce postawiła ją delikatnie wraz ze zwojem pośród kilkunastu innych. Deryn odczekała, aż ramię znów zatoczy krąg, po czym wyszła na otwartą platformę kolejową. Ściany boczne były tyl­ko trochę wyższe od niej, więc podciągnęła się i wyjrzała na zewnątrz. Do poszukiwań dołączyła większa ekipa z psami – dwa owczarki niemieckie ciągnęły swoich opiekunów, wąchając wszystko wokół. Na szczęście podróż w mechanicznej łapie nie zostawiła śladów zapachowych na ziemi. Ale musiała wyjść z tego wagonu, zanim następny ładunek rozpłaszczy ją na na­leśnik. Podeszła do przodu wagonu, który był połączony z kolej­nym. Tamten miał zadaszenie i dziwne szklane drzwi na końcu. Wspięła się i skoczyła pomiędzy wagony, a następnie otworzyła drzwi za pomocą swojego noża. Wśliznęła się do środka i zamknęła drzwi, wciąż trzymając przed sobą nóż.

– Halo? – zawołała cicho, mając nadzieję, że jej chrzęstowy akcent ujdzie w tłoku. Nie było odpowiedzi. Kiedy wzrok Deryn przyzwyczaił się do mroku, aż gwizdnęła z podziwu. Był to wagon barowy, fikuśny niczym klatka z pawiami. Po jednej stronie ciągnął się rząd stołów. Lśniły mosiężne porę­cze, a delikatnie łukowaty sufit był wyłożony marszczoną skó­rą. Fotele wyglądały na idiotycznie ciężkie w porównaniu ze spartańskim umeblowaniem Lewiatana. Przy każdym z foteli wyrastał z podłogi osobny podnóżek. W cieniu stał mecha­niczny barman w fezie. Zrobiła kilka kroków, czując się całkowicie obco. Nawet pusty i spowity w ciemnościach wagon barowy emanował aurą przepychu i Deryn niemal spodziewała się, że za chwilę pojawi się jakiś facet w smokingu, który uśmiechnie się złośliwie na widok jej źle dopasowanego munduru. Usiadła przy jednym ze stołów i spoglądała przez okno na polowanie na zewnątrz. Latarki elektryczne jej prześladow­ców podskakiwały w ciemnościach, ale pościg szedł tyralierą w stronę wody, bo wciąż myśleli, że uciekła właśnie w tamtym kierunku. W porcie rozlegały się szczeknięcia i krzyki, ale tutaj, w pociągu, Deryn poczuła się, jakby za chwilę miano jej podać wykwintną kolację... – Kolacja – wyszeptała i skoczyła na równe nogi. Weszła za kontuar i zaczęła przeczesywać półki, lecz wi­działa jedynie korkociągi i ręczniki oraz butelki brandy i wina. To był tylko bar, oddzielony od jadalni – nie było tu żadnego cholernego żarcia! Ale wtedy odkryła szufladę pełną rozmaitych, wymyślnych ciasteczek zawiniętych w grube sukno. Najwyraźniej ktoś z ob­sługi odłożył je na bok i zapomniał o nich. Usiadła na podłodze i zaczęła pożerać ciastka. Nieważne, że były czerstwe – smakowały lepiej niż jakakolwiek potrawa, którą jadła od wstąpienia do Sił Powietrznych. Popijała je wo­dą z dna srebrnego wiaderka na lód, a następnie wzięła kilka łyków z otwartej butelki brandy. – Nie jest źle – skwitowała, po czym beknęła. Kiedy przestało jej się kręcić w głowie z głodu, zaczęła się zastanawiać, co się tu właściwie wyrabia. Dokąd chrzęsty za­bierają ten ładunek?

Napisy mówiły, że wszystko pochodzi z Niemiec. Po co więc ładować to do Expressu, który wracał do Monachium? Deryn ponownie wyjrzała przez okno – nie było już śladu po pościgu. Jej prześladowcy z pewnością stali właśnie na brzegu i podejrzewali, że zniknęła w wodzie.

Mechaniczne ramiona kończyły załadunek – tym razem przenosząc wielkie szklane baterie i izolatory – i silniki loko­motywy obudziły się do życia. A jeśli pociąg kierował się gdzieś niedaleko, do miejsca, z którego wróci przed świtem? Nikt nie zauważy, że wymy­ka się z miasta, ani też

nie będzie podejrzewał, że luksusowy Orient Express przewozi przemysłowe ładunki. Skład ruszył. Deryn napominała się w myślach, że nie jest tu w szpiegowskiej misji przeciw chrzęstom. Znalazła się tu­taj, by pomóc Alkowi, a nie odkrywać tajemnice Imperium Osmańskiego. Ogrodzenie z drutu kolczastego już odsuwało się na bok – mogła wyskoczyć w każdej chwili i nikt by tego nie zauważył. Deryn wróciła jednak do baru i wybrała najwytworniejszą butelkę brandy, jaką była w stanie znaleźć. Była to kradzież, trzeba to sobie jasno powiedzieć, ale potrzebowała czegoś, co będzie mogła wymienić na pieniądze i prawdziwy posiłek. Zakurzona butelka starej brandy wygrała zawody. Express sunął wolno przez Istambuł, nie zwracając na siebie większej uwagi. Tory wiodły blisko wody, mijały zaciemnione magazyny i zamknięte bramy fabryk. Deryn otworzyła drzwi i stanęła między wagonami, czekając na dogodny moment do skoku. Kiedy pociąg zwolnił na zakręcie, zeskoczyła tak gładko jak dopiero co przybyły turysta na wakacjach. Przebiegła po nasy­pie, kucnęła za nim, czekając, aż syczący parą smok przetoczył się mimo, a następnie ruszyła w stronę zaciemnionych ulic. Nawet o tak później porze jasne światła wielkiego miasta wciąż migotały w oddali, ale Deryn stwierdziła, że bardziej od jedzenia potrzebuje teraz odpoczynku. Wybrała więc naj­ciemniejszą, najbardziej niepozorną alejkę, jaką mogła znaleźć, i zwinęła się w niej w kłębek, by zapaść w głęboki sen.

ROZDZIAŁ 29 Obudziła się przed świtem, bo ktoś trącał ja miotła. Był to młody człowiek w kombinezonie roboczym, który zabierał się do sprzątania bez specjalnego entuzjazmu. Kiedy Deryn stanęła w końcu na nogi, odwrócił się i zaczął zamiatać w drugą stronę, nie mówiąc ani słowa. Najprawdopodobniej tutejszy port pełen był cudzoziemskich marynarzy wtulonych w swoją butelkę brandy. W oddali rozległy się bębny przy wtórze dziarskiego śpie­wu. Zdawało się, że jest nieco za wcześnie, żeby robić taki hałas. Trójka kotów, z którymi dzieliła opustoszałą alejkę, nie zwracała na to uwagi i kiedy mężczyzna z miotłą poszedł dalej, wróciła do leniwej drzemki. Deryn wałęsała się bez celu, aż dostrzegła las minaretów w pobliżu pałacu sułtana. Z całą pewnością w okolicy znajdo­wały się restauracje dla turystów. Ciastka już dawno znikły z żołądka, za to pojawił się dojmujący głód, a przecież musiała mieć czysty umysł, skoro chciała odnaleźć Alka w tym wiel­kim mieście. Krążenie na piechotę po Istambule w niczym nie przypomi­nało zwiedzania z pokładu statku ani z perspektywy palankinu mechanicznego słonia. Na dole zapachy były intensywniejsze – nieznane korzenne wonie i smród z rur wydechowych machin kroczących unosiły się w powietrzu – mijały ją dwukołowe, ręcznie pchane wozy z truskawkami, zostawiając za sobą pach­nący kilwater, oraz wygłodniałe psy. W uszach Deryn mieszało się wiele języków, a plątanina alfabetów zdobiła każdy nowy stragan. Na szczęście w tym kłębowisku wciąż jeszcze obo­wiązywały proste, zrozumiałe dla każdego gesty. Nie będzie problemów z porozumieniem się. Kiedy żołnierze w mundurach marynarskich zawołali De­ryn, odkrzyknęła im po chrzęstowemu. Nauczyła się od Baue­ra i Hoffmana kilku pozdrowień, a także kilku przekleństw. Zawsze należało ćwiczyć. Odnalazła witrynę z drogimi alkoholami, odkurzyła swo­ją butelkę i weszła do środka. Z początku właściciel spoglą­dał nieufnie na jej niechlujny mundur i niemal wyrzucił ją za drzwi, kiedy zorientował się, że przyszła coś sprzedać. Ale gdy zerknął na etykietkę butelki, zmienił się nie do

poznania. Zaproponował jej stosik monet, który znacznie się zwiększył po jej groźnym spojrzeniu. Większość restauracji była zamknięta, ale wkrótce Deryn odnalazła jakiś hotel. Po kilku minutach siedziała przy śniada­niu złożonym z sera, oliwek, ogórków, czarnej kawy i miseczki bliżej nieokreślonej gęstej substancji zwanej jogurtem, która była krzyżówką sera i mleka. Jedząc, zastanawiała się, jak znaleźć Alka. W wiadomości do Yolgera mówił, że mieszka w hotelu, który nosi imię jego matki. Brzmiało to prosto, tylko że Alek nigdy nie zdradził Deryn jej imienia. Oczywiście wiedziała, jak nazywał się jego stryjeczny dziadek – Franciszek Józef – i zapamiętała, że je­go ojciec też miał Franciszek coś tam na imię. Ale żony rzadko bywały równie sławne, jak ich mężowie. Patrzyła, jak mija ją grupa marynarzy, i zastanawiała się, czy któryś z nich może być Austriakiem. Z całą pewnością znałby imię zamordowanej żony arcyksięcia, pod warunkiem że Deryn poprawnie sformułowałaby pytanie. Ale przypomniała sobie też drugą część wiadomości, tę, w której mówił, że szukają go Niemcy. Pytanie o zbiegłego księcia z ust mówiącego po angielsku marynarza w mundurze chrzęstów wzbudziłoby wyłącznie niezdrową ciekawość. Sama musiała znaleźć odpowiedź. Na szczęście rodzina Alka była sławna. Może są w podręczniku historii? Musiała tylko zerknąć na drzewo genealogiczne... Godzinę później Deryn stanęła na szerokich marmurowych schodach z nowym szkicownikiem w dłoni. Przed nią rozcią­gała się, tak przynajmniej wynikało z kilku rozmów w języku migowym i łamanej chrzęstomowie – najnowsza i największa biblioteka w Istambule. Jej wielkie mosiężne kolumny lśniły w słońcu, a otwierane sprężoną parą obrotowe drzwi bez przerwy zabierały i wyplu­wały kolejnych gości. Kiedy Deryn przez nie przeszła, poczuła takie samo mrowienie jak w wagonie barowym Orient Expressu. Nie pasowała do tak wytwornego miejsca, a krzątanina tylu maszyn naraz wywoływała zawrót głowy. Sufit pokryty był plątaniną szklanych rur, w których śmigały małe tulejki, tak szybko, że były prawie niewidoczne. Stuka­jące klawisze maszyn

obliczeniowych pokrywały całą ścianę, falując jak rzęski wielkiego podniebnego stworzenia, gdy było zdenerwowane. Nakręcane machiny kroczące wielkości pudeł na kapelusze śmigały po marmurowej posadzce przygniatane stosami niesionych książek.

Zwarty oddział bibliotekarzy czekał za rzędem blatów, ale Deryn przeszła do wielkiego lobby, kierując się w stronę góru­jących nad wszystkim szaf bibliotecznych. Na oko wyglądało, że książek są tu miliony, więc z pewnością kilka było po angielsku. Ale została zatrzymana przez dziwaczną żelazną barierkę, która ciągnęła się przez szerokość całej sali. Co kilka kroków znajdowała się tabliczka, która informowała w kilku językach:

REGAŁY ZAMKNIĘTE – PYTAĆ W PUNKCIE INFORMACYJNYM Deryn wróciła do stanowisk bibliotekarzy, zebrała całą swo­ją odwagę i podeszła do stolika, za którym siedział pracownik o najsympatyczniejszym wyglądzie. Miał długą, siwą brodę i pincenez. Kiedy Deryn się do niego zbliżała, spojrzał na nią dość zaskoczony. Podejrzewała, że niewielu marynarzy spędza swoje krótkie przepustki na ślęczeniu w bibliotece. Ukłoniła mu się, po czym wydarła dwie strony ze swojego szkicownika i położyła przed nim na blacie biurka. Na jednej narysowała herb Habsburgów, jaki zdobił pierś cyklopa pożogi Alka. Na drugiej naszkicowała rozgałęzione drzewo, podobne do tego, jakiego kazał im się uczyć na pamięć pan Rigby, tłumacząc genealogię podniebnych stworzeń. Bez wątpienia chrzęsty jakoś inaczej musiały rysować swoje drze­wa genealogiczne, ale z całą pewnością bibliotekarz zrozumie, o co jej chodzi. Mężczyzna poprawił okulary i chwilę wpatrywał się w szki­ce, po czym spojrzał pytająco na Deryn. – Pan jest Austriakiem? – zapytał w szkolnej chrzęstomowie. – Nie, proszę pana. Jestem z Ameryki. – Odpowiedziała też po niemiecku, ale starając się naśladować wymowę Eddiego Malone'a. – Ale chcę... – myśli kotłowały jej się pod czaszką – zrozumieć wojnę. Mężczyzna wolno pokiwał głową. – Doskonale, młody człowieku. Proszę o chwilę cierpliwości. Skierował wzrok na coś, co wyglądało jak klawiatura pia­nina i było wmontowane w blat, po czym zaczął stukać na klawiszach. Nie popłynęła muzyka, natomiast w miarę pisania ze szczeliny blatu wyłaniała się jakaś karta. Podał ją jej i wska­zał kierunek. – Powodzenia. Deryn ukłoniła się i podziękowała mu, a następnie ruszyła we wskazanym kierunku do budki w środku sali. Przyglądała się, jak kobieta przed nią z niej korzysta. Ta najpierw wsunęła swoją kartę do czegoś, co wyglądało jak miniaturowe krosno. Kartę wciągnęło między miniaturowe ząbki, które zapadały się w miejscach dziurek, jakby chciały dokładnie prześledzić ich układ.

Po kilku chwilach coś się zakręciło, zastukało i karta wy­sunęła się na zewnątrz. Z górnej części budki wypełzła sprę­żynowa maszyna i ruszyła między regały z książkami. Deryn zrobiło się słabo od śledzenia logiki postępowania chrzęstów, ale podeszła do automatu i powtórzyła wszystkie czynności ze swoją kartą. Kiedy maszyna ją wypluła, zobaczy­ła, że wybito na niej numer. Po chwili wędrowania przez hol biblioteki Deryn znalazła rząd niewielkich, ponumerowanych stolików. Usiadła przy tym, który był oznaczony „jej" numerem, i wyciągnęła szkicownik. Kiedy rysowała, wokół niej odbijały się echem szum i stu­kot rozmaitych maszyn, które to dźwięki zlewały się, tworząc coś w rodzaju odgłosów odległych fal morskich. Deryn za­stanawiała się, jak chrzęstom udało się przetłumaczyć odpo­wiednie pytania i zamienić je na język papierowych dziur. Czy każdy, najmniejszy nawet fragment wiedzy miał swój numer? System na pewno działał szybciej niż bibliotekarz, który prze­ mierzałby kilometry sięgających sufitu regałów, ale przecież jakie jeszcze ciekawe książki można by znaleźć, robiąc to samo­dzielnie? Podniosła wzrok na maszyny pokrywające całe ściany i za­stanawiała się, co takiego obliczają. Czy rejestrowały każde pytanie zadane bibliotekarzowi? A jeśli tak, kto sprawdzał wy­niki? Deryn przypomniała sobie oczy, które spoglądały na nią przez szpary w zakratowanym oknie w sali tronowej, i zaczęła bębnić palcami po blacie. Z pewnością w takim natłoku informacji nikt nie zwróci uwagi na kilka pytań dotyczących tragedii, która rozpoczęła tę cholerną wojnę. W końcu nakręcana maszyna przykuśtykała z powrotem jak aportujący piesek. Uginała się aż pod kilkoma ciężkimi księgami oprawnymi w popękaną skórę.

Deryn wzięła kilka z nich i zaczęła przeglądać złocone na krawędziach karty. Niektóre były w języku chrzęstów, inne w lejącym się piśmie, które widziała na wielu szyldach w mie­ście, ale w jednej nie było prawie tekstu tylko nazwiska, daty i herby. Na jej okładce widniały herb Habsburgów i łacińska sentencja, którą zapamiętała z pierwszego spotkania Alka z doktor Barlow. Bella gerant alii, tu, felix Austria, nube. Pierwsza część znaczyła: „Niech inni prowadzą wojny". – Niech to pająk pokąsa – rzuciła Deryn pod nosem. Tych Habsburgów było zatrzęsienie. Książka była tak gruba, że hipopotamowiec by się zarwał, a najstarsze hasła dotyczyły wydarzeń i osób sprzed ośmiu wieków. Jednak Alek miał dopiero piętnaście lat, musiał więc figurować na końcu. Odwracała ostatnie strony i wkrótce go znalazła: „Aleksan­der, książę Hohenberg" wraz z jego datą urodzenia i nazwi­skami rodziców – Franciszkiem Ferdynandem i Zofią Chotek. – Zofia – mruknęła Deryn, opierając się na krześle i uśmiechając do siebie. Zostawiła stos książek na stole i skierowała się w stronę obrotowych drzwi. U podnóża marmurowych schodów po­deszła do rzędu sześcionogich taksówek, które miały kształt wielkich żuków. Sięgnęła do kieszeni, sprawdzając resztę monet. – Hotel Zofia? – zapytała. „Hotel" brzmiał tak samo po chrzęstowemu, jak i po angielsku. Pilot zmarszczył brwi, po czym zapytał: – Hotel Hagia Sophia? Deryn przytaknęła uszczęśliwiona. Brzmiało bardzo po­dobnie – to musiało być tam. Kierowca taksówki obrzucił bacznym spojrzeniem jej garst­kę monet, po czym kciukiem wskazał tylne siedzenie. Wskoczy­ła do maszyny, po raz pierwszy z lubością wsłuchując się w ło­skot maszynerii chrzęstów pod stopami. Po wyśledzeniu Alka w kilkumilionowym mieście zasługiwała na wygodną jazdę.

ROZDZIAŁ 30 Hotel Hagia Sophia był kwintesencją zbytku. Deryn pokręciła głową. Mogła się spodziewać Alka w ta­kim miejscu. Samo lobby miało trzy piętra oświetlane dwo­ma gazowymi kandelabrami oraz wielki witrażowy świetlik. Pracownicy w uniformach prowadzili mechaniczne wózki na bagaż w hałaśliwym tłumie. Marmurowe schody rozchodziły się spiralnie do antresol i tarasów, a napędzane parą windy sunęły ze świstem w górę jak startujące rakiety. Chociaż Alek wybrał ten hotel, bo pasował do imienia jego matki, to Deryn zastanawiała się, czy nie mógł znaleźć inne­go punktu orientacyjnego – mniej... książęcego. W końcu wciąż szukali go Niemcy. Oczywiście wiązało się to z tym, że nie zameldował się pod swoim nazwiskiem. Jak więc miała mu zostawić wiadomość? Deryn stała w holu, mając nadzieję, że zobaczy tu Alka, Bauera czy mistrza Kloppa. Ale w tłumie nie było żadnej zna­jomej twarzy i wkrótce poczuła na sobie czujny wzrok szwaj­cara w białych rękawiczkach. Ukradziony mundur był wymięty i brudny od spania w zaułku, a ona sama odznaczała się jak gruda błota na wykwintnej porcelanowej tacy. Zostało jej tylko kilka monet, co z całą pewnością nie pozwoliłoby na wynajęcie pokoju, nie w tym miejscu. Może wystarczy na kawę i coś na ząb. Sądząc po tym, co do­stała na śniadanie, były na świecie gorsze miejsca niż Istambuł, w których wygłodniały człowiek wychodził na brzeg. Zajęła miejsce przy niewielkim stoliku w jadalni hotelo­wej, siadając tak, żeby widzieć drzwi holu. Kelner nie mówił po angielsku, a chrzęstomowę znał równie dobrze jak ona. Wrócił z dzbankiem mocnej kawy i z kartą i wkrótce Deryn znów ucztowała, tym razem za sprawą siekanej jagnięciny z orzechami i rodzynków polanych sosem śliwkowym barwy starego siniaka. Jadła powoli, ze wzrokiem cały czas utkwionym w główne wejście do hotelu.

Ludzie wychodzili i wchodzili, a większość stanowiły grube ryby chrzęstów. Mężczyzna przy stoliku obok nosił monokl i miał podkręcane wąsiska, a do tego czytał niemiecką ga­zetę. Kiedy sobie poszedł, Deryn zabrała gazetę. Kartkowała ją, by nikt nie odniósł wrażenia, że za długo przesiaduje przy posiłku. Na ostatniej stronie znajdowały się wyłącznie fotografie – przedstawiały ostatni krzyk mody, nową, nakręcaną pomoc domową i elegancko ubrane damy na wrotkach. Nic wstrzą­sającego, dopóki wzrok Deryn nie spoczął na trzech zdjęciach na dole strony. Jedno przedstawiało Lewiatana lecącego nad miastem, drugie Nieustraszonego klęczącego na ulicy po po­ tyczce na bazarze, a ostatnie dwóch lotników pod strażą... Byli to Matthews i Spencer, dwaj żołnierze, którzy przeżyli niefortunny desant pod jej komendą. Mrużyła oczy, czytając podpis, zła, że Alek nie nauczył jej podstaw pisowni chrzęstów. Te zdjęcia, zestawione razem, nie wróżyły nic dobrego. Lewiatan mógłby zostać dzisiaj zmuszony do natychmiastowego opuszczenia Istambułu. Chyba że Turcy byli na tyle wściekli, że wydalili go już wcześniej. Deryn zmarszczyła brwi. Hrabia Volger planował ucieczkę zeszłej nocy, prawda? Po niemal nieprzespanej nocy całkiem o nim zapomniała. Opuściła płachtę gazety i przyjrzała się baczniej chrzęstowym sztywniakom w lobby. Żaden nie miał wysmukłej sylwet­ki Volgera ani jego siwych wąsów. Ale też hrabia nie musiał szukać w bibliotece imienia mamy Alka. Może wraz z Hoff­manem byli już na górze i raczyli się herbatą we wspólnym gronie! I właśnie w tej chwili Deryn zauważyła parę młodych ludzi wchodzących przez frontowe drzwi. Byli ubrani jak miejsco­wi – dziewczyna miała z osiemnaście lat i była piękna ze swymi długimi czarnymi włosami splecionymi w warkocze. Deryn przełknęła ślinę – przecież ten chłopak to A1ek! Niemal go nie poznała w tunice i w fezie z frędzlem. Nie ocze­kiwała, że będzie paradował po Istambule w stroju austriac­kiego pilota, ale nie spodziewała się też, że będzie wyglądał tak... po turecku.

Alek zatrzymał się, a jego wzrok omiótł hol, ale Deryn za­kryła twarz gazetą. Kim jest ta nieznajoma dziewczyna? Należy do jego nowych sprzymierzeńców? Nagle to słowo nabrało całkiem no­wego znaczenia dla Deryn. Chwilę później Alek i dziewczyna skierowali się w stronę wind, a Deryn skoczyła na równe nogi. Bez względu na to, kim jest ta dziewczyna, nie mogła zaprzepaścić szansy. Prasnęła resztką swoich monet o blat i ruszyła za nimi. Przed parą otworzyły się drzwi windy, a windziarz zaprosił ich uprzejmym gestem do środka. Deryn zamachała gazetą, na co mężczyzna skinął głową i przytrzymał drzwi. Alek i dziew­czyna rozmawiali o czymś żywiołowo w chrzęstomowie i nawet nie zauważyli, kiedy wsiadła za nimi. Gdy drzwi się zasunęły, Deryn otworzyła gazetę, udając, że czyta. – Ładną mamy dzisiaj pogodę – powiedziała po angielsku. Alek odwrócił się do niej, a na jego twarzy pojawił się wyraz całkowitego zaskoczenia. Otworzył usta, ale nie wydał żadne­go dźwięku. – Dylan – podpowiedziała uprzejmie. – Jakbyś zapomniał. – Rany boskie! To ty! Ale przecież ty... – To długa historia – powiedziała Deryn, zerkając na dziew­czynę. – I do tego dość tajna. – Ach, oczywiście... trzeba was sobie przedstawić – powie­dział, lecz zerknął na windziarza. – Albo może... za chwilę. Resztę trasy pokonali w milczeniu. Alek wprowadził je przez podwójne drzwi, za którymi znaj­dował się przepastny pokój wyłożony jedwabiem i ozdobiony frędzlami. Miał własny taras i lśniącą mosiężną centralkę do przywoływania obsługi. Nigdzie nie było widać łóżka, tylko uchylone wysokie drzwi, za którymi znajdowało się kolejne pomieszczenie. Deryn zauważyła, że oczy dziewczyny robią się coraz więk­sze, i poczuła odrobinę ulgi. Najwyraźniej tamta nie była nigdy w tym pokoju. – Niemal tak szykowne jak twój zamek – stwierdziła Deryn.

– I do tego z lepszą obsługą. Jest ktoś, kogo powinieneś po­znać, Dylan. – Alek odwrócił się i zawołał: – Guten Tag, Bovril! – Guten Tag! – Odpowiedź padła jakby znikąd, ale po chwili zza kotary wyłoniło się malutkie stworzonko. Wyglądało jak skrzyżowanie pokojowej małpki z jakąś pluszową zabawką, któ­ra składała się w większości z wielkich ślepi i zręcznych łapek. – Niech mnie pająk pokąsa – wysapała Deryn. Całkiem zapomniała o zaginionym stworzonku doktor Barlow. – Czy to jest to, co myślę? – Pan Sharp – stwierdziło ironicznie zwierzątko. Zamrugała. – Skąd, do stu beczek prochu, on wie, że to ja? – Intrygujące pytanie – odparł Alek. – Zdaje się, że jesz­cze będąc w jaju, Bovril nasłuchiwał. Ale słyszał też twój głos z pyska tej paskudnej dziennikarskiej żaby. – Chcesz powiedzieć, że ten łajdak nagrywał naszą roz­mowę? Alek przytaknął, a Deryn zaklęła pod nosem. Co żaba po­wtórzyła z gróźb Volgera? Obca dziewczyna najwyraźniej nie była zaskoczona obec­nością Bovrila. Wyciągnęła z kieszeni torebkę orzeszków ziem­nych, a stworzonko podkradło się do niej i zaczęło pałaszować. Deryn przypomniała sobie rozmowę z doktor Barlow na sułtańskim jachcie. Specjalistka była bardzo enigmatyczna, mówiąc o przeznaczeniu stworzenia. Deryn wciąż zastanawiała się, co dokładnie znaczy słowo „przemyślny" i o co chodziło z tą rosnącą fiksacją, co samo w sobie brzmiało już złowieszczo, chociaż mają ją też kaczuszki. Musiała mieć to zwierzątko na oku. – Nazwałeś go Bovril? – zapytała Alka. – Tak naprawdę to j a je nazwałam – powiedziała wolno dziewczyna szkolnym angielskim. – Ten głuptas wciąż mówił o nim „stworzenie". – Ale nie wolno nazywać zwierzątek! Jeśli się człowiek do nich za bardzo przy wiąże, nie jest w stanie ich właściwie używać. – Używać?– zapytała Lilit. – Ależ to straszne podejście do zwierząt. Deryn wywróciła oczami. Czyżby Alek prowadzał się teraz z małpimi wsteczniakami?

– Tak, panienko. A mięsko panienka kiedyś jadła? Dziewczyna zmarszczyła brwi. – Naturalnie, że jadłam. Ale to jest jakby zupełnie inna sprawa. – Tylko dlatego, że przywykłaś. A właściwie to dlaczego na­zwałaś go B o v r i l, do jasnej Anielki? To bulion wołowy! Dziewczyna wzruszyła ramionami. – Pomyślałam, że powinien mieć angielskie imię. A Bovril to jedyna angielska rzecz, którą lubię. – Właściwie szkocka – mruknęła Deryn. – A propos imion, zachowuję się nagannie. – Alek skłonił się lekko. – Lilit, to jest kadet Dylan Sharp. – Kadet? – zdziwiła się. – Pewnie z Lewiatana? – Tak – odparła Deryn, posyłając Alkowi surowe spojrze­nie. – Chociaż zamierzałem trzymać to w tajemnicy. – Tajemnicy – powtórzył Bovril i jakby zachichotał. – Nie przejmuj się – powiedział Alek. – Lilit i ja nie mamy przed sobą tajemnic. Deryn wpatrywała się w chłopaka, mając nadzieję, że to nieprawda. Przecież nie powiedziałby tej dziewczynie, kim byli jego rodzice, czyż nie? – Ale gdzie jest Volger? – zapytał Alek. – Musieliście prze­cież uciec razem. – Ja wcale nie uciekłem, głupolu. Jestem tu w... – Zerk­nęła na Lilit. – W tajnej misji. Nie mam pojęcia, gdzie jest jego hrabiowska mość. – Ale żaba mówiła, że pomożesz Volgerowi w ucieczce! Deryn uniosła brew, zastanawiając się, co jeszcze powtó­rzyło to zwierzę. Oczywiście Eddie Malone nie rozumiał gróźb Volgera, podobnie jak Alek. – Pan Sharp – powtórzyło stworzenie, chichocząc na ca­łego. Zignorowała je. – Planowałem pomóc jemu i Hoffmanowi w ucieczce, ale wtedy właśnie dostałem ważne zadanie. Może udało im się uciec o własnych siłach. – Pokazała gazetę. – Ale myślę, że raczej nie mieli na to czasu.

Alek wziął od niej gazetę i mrużąc oczy, odczytywał pod­pisy pod zdjęciami. – Lewiatan dostał cztery dodatkowe dni pobytu w naszej stolicy, ale ostatniej nocy dzielni żołnierze osmańskiej armii odkryli darwinistycznych sabotażystów w Dardanelach. Wszy­scy zostali zabici bądź schwytani. Jego Ekscelencja Sułtan, obu­rzony takim afrontem, zażądał, by statek natychmiast opuścił stolicę. Gazeta opadła. – Tak właśnie podejrzewałem – powiedziała Deryn. – Volger planował ucieczkę zeszłej nocy, ale skoro statek odleciał wczoraj... – To VoIger razem z nim – rzekł cicho Alek. Deryn skinęła głową, uświadamiając sobie, że Lewiatan też odleciał. – Dokąd go zabiorą? Do Londynu? – Nie. Skierują się z powrotem na Morze Śródziemne – powiedziała Deryn. – Na patrol. Oczywiście będzie to coś więcej niż patrol. Statek będzie czekał na behemota. Nastąpią długie tygodnie szkolenia, ćwi­czenia w przeprowadzaniu wielkiej bestii przez wąskie cieś­niny. Próbne alarmy bojowe i pobudki w środku nocy. A ona utkwiła na dobre tu, w obcym mieście, całkiem sama, jeśli nie liczyć Alka i jego ludzi, lemura przemyślnego i tej niezna­jomej. – Ale, Dylan – powiedział Alek – skoro nie uciekłeś, to co tutaj robisz? – Nie rozumiesz? – odezwała się Lilit. – To niemiecki mun­dur marynarski... przebranie. – Zwróciła się do Deryn. – Byłeś członkiem grupy sabotażowej, mam rację? Deryn zmarszczyła brwi. Bystra była ta panna. – Tak, tylko mnie nie złapali. Ci trzej biedacy byli moimi podkomendnymi. Alek usiadł na ażurowym krześle, klnąc pod nosem po chrzęstowemu. – Żal mi twoich ludzi, Dylan.

– Mnie też. A mnie przykro z powodu Volgera – powie­działa Deryn, chociaż nie była pewna, czy to całkiem szczera wypowiedź. Jak na jej gust hrabia był zbyt szczwanym lisem. – Naprawdę chciał do ciebie dołączyć. Alek wolno pokiwał głową ze wzrokiem wbitym w podło­gę. Przez chwilę wyglądał na mniej niż swoje piętnaście lat, zupełnie jak mały chłopiec. Ale pozbierał się i spojrzał na nią. – Cóż, zdaje się, że będziesz musiał mi wystarczyć ty, Dy­lan. W końcu jesteś doborowym żołnierzem. Jestem pewien, że Komitet przyjmie cię z otwartymi ramionami. – O czym ty mówisz? Jaki znów komitet? – Komitet Jedności i Postępu. Chcą obalić sułtana. Deryn zerknęła na Lilit, po czym znów na Alka, a oczy ro­biły jej się coraz większe. Obalić sułtana? A jeśli hrabia Volger miał rację i chłopak dołączył do jakiejś grupy anarchistów? I do tego do anarchistycznych małpich wsteczniaków?! – Alek – odezwała się Lilit cicho – nie możesz zdradzać temu chłopcu naszych tajemnic. Przynajmniej do czasu, kiedy Nene go zobaczy. Alek machnął tylko ręką. – Możesz zaufać Dylanowi. On od dawna wie, kim był mój ojciec, i nie zdradził mnie przed dowództwem statku. Deryn aż zaniemówiła. Czyżby Alek powiedział tej małej anarchistce o swoich rodzicach? Przecież był w Istambule tylko trzy cholerne dni! Nagle zaczęła rozważać natychmiastowe wyjście z pokoju. Widziała z tuzin statków pod brytyjską banderą. Może jeden z nich mógłby ją zabrać na Morze Śródziemne, gdzie świat był wolny od szaleństwa. Dlaczego opuściła posterunek dla jakiegoś cholernego księcia? – Poza tym – ciągnął Alek, wstając i kładąc dłoń na ramieniu Deryn – los sprowadził Dylana tutaj, do Istambułu. Najwyraźniej pisane mu było nam pomagać! Deryn i Lilit spojrzały po sobie i obie wywróciły oczami. Alek zignorował te oznaki sceptycyzmu.

– Posłuchaj mnie, Dylan. Wy, darwiniści, chcecie powstrzy­mać sułtana od przystąpienia do wojny, prawda? To był główny powód, dla którego doktor Barlow ciągnęła nas tu taki kawał. – Tak, ale wszystko spaliło na panewce. Wszystko, co zro­biliśmy, jedynie pchnęło sułtana w objęcia Niemców. – Może i tak – powiedział chłopak. – Ale gdyby sułtan zo­stał obalony? Od ostatniej rewolucji buntownicy nienawidzą Niemców. Nigdy nie przyłączyliby się do chrzęstów. – Z deszczu pod rynnę. Brytyjczycy nie są wcale lepsi – stwierdziła Lilit. – Wszystkie światowe mocarstwa wykorzy­stują nas. Ale to prawda, nie chcemy mieć nic wspólnego z tą wojną. Chcemy tylko, żeby sułtan abdykował.

Deryn wpatrywała się w dziewczynę i zastanawiała, czy może jej zaufać. Najwyraźniej Alek to zrobił, bo wypaplał jej wszystkie tajemnice. Ale co będzie, jeśli się pomylił? Cóż, w takim przypadku potrzebował kogoś, komu mógł zaufać. – Światowe mocarstwa – zamruczał Bovril, po czym wrócił do swoich orzeszków. Deryn westchnęła głęboko. W końcu zjawiła się w Istam­bule, by pomóc Alkowi, a on teraz prosił o pomoc. Jednak w sprawach o wiele większych, niż się spodziewała. Gdyby udało się wyrzucić sułtana z pałacu, otwarto by cieś­niny i Rosjanie uniknęliby głodu. Wielki plan chrzęstów, żeby rozszerzyć swoje wpływy na całą Azję, spaliłby na panewce. Nadarzała się szansa nie tylko na to, by pomóc Alkowi, ale by zmienić kurs tej całej cholernej wojny. Być może jej obo­wiązkiem było pozostać na miejscu. – No dobrze – powiedziała. – Zrobię co w mojej mocy.

ROZDZIAŁ 31 – Ale wyglądam bardziej po turecku? – dopytywał się Klopp, przeglądając się w lustrze. Alek zawahał się, szukając właściwych słów. Mistrz Klopp w ogóle nie przypominał Turka – bardziej zeppelin zawinię­ty w błękitny jedwab, z dziobem przystrojonym frędzlem. – Może gdyby tak bez tego fezu, sir – zasugerował Bauer. – Możesz mieć rację, Hans – powiedział Alek. – Lepszy byłby turban. – Fez! – oświadczył Bovril, który siedział na ramieniu Dylana i zajadał się śliwkami. – Fez jest w porządku – stwierdził Dylan. Jego niemiec­ki był coraz lepszy, ale wciąż brakowało mu niektórych słów. – Jak się zakłada turban? – zapytał Klopp, ale nikt nie wie­dział.

Bauer i Klopp tkwili w hotelu już od tygodnia i z wolna do­prowadzało ich to do szaleństwa. Klatka to klatka, bez względu na to, jak komfortowa. Jednak teraz przynajmniej mogli wyjść do magazynu Zavena, żeby sprawdzić machiny kroczące Ko­mitetu. Problem polegał na tym, jak ich tam przetransportować, nie wzbudzając podejrzeń. Alek i Dylan robili co mogli, kupując przebrania na Wielkim Bazarze, lecz rezultat zakupów nie był całkowicie zadowala­jący. Bauer wyglądał zbyt szykownie, jak jeden z hotelowych szwajcarów, a przepastna szata Kloppa upodobniła go do je­dwabnego liniowca. – Nie musimy uchodzić za Turków – powiedział Alek. – Przejdziemy tylko przez hol i wsiądziemy do taksówki, a potem prosto do magazynu. Przecież nikt nas nie przyuważy. – Dlaczego więc nie włożyłeś stroju księcia z rodu Habs­burgów, paniczu? – Klopp ściągnął fez z głowy. – W końcu ci anarchiści wiedzą, kim jesteś. – To nie są anarchiści – powtórzył setny raz Alek. – Anar­chiści dążą do obalenia wszystkich rządów. A Komitet chce tylko zastąpić sułtana wybranym zgromadzeniem narodowym. – To wszystko jedno i to samo paskudztwo – stwierdził Klopp, kręcąc głową. – Mordowanie panów. Zapomniałeś już, jak ci serbscy chłopcy obrzucili bombami twoich ro­dziców? Alek żachnął się na impertynencję Kloppa, ale powstrzy­mał złość. Staruszek miał raczej mgliste pojęcie o rewolucjach, a paplanina Lilit o równości kobiet dolewała jedynie oliwy do ognia. Jednak perspektywa spotkania z Zavenem i jego żelaznymi golemami uspokajała Kloppa. Nic nie mogło wywołać szersze­go uśmiechu na jego twarzy niż widok nowego cyklopa. – Za tym atakiem stali Niemcy, mistrzu Klopp. A sprzy­mierzenie się z Komitetem to jedyny sposób, żeby odpłacić im za to z nawiązką. – Zdaje się, że masz rację, paniczu. – A mam – rzekł po prostu Alek. Zerknął na Bauera, ten zaś natychmiast pokiwał głową.

Jednak przekonanie Dylana wymagało dużo więcej wysił­ku. Od pierwszej chwili poczuł awersję do Lilit i nie chciał nic powiedzieć Alkowi o swojej misji w Istambule, twierdząc, że jest zbyt tajna, żeby dzielić się wiedzą o niej z „bandą stuknię­tych anarchistów". Wystarczyło jednak, że Dylan w ogóle był w Istambule i że gotów był pomóc. Coś w niezachwianej pewności siebie tego chłopaka podpowiadało Alkowi, że opatrzność jest po jego stronie. – Musimy wziąć bestyjkę – powiedział Dylan po angiel­sku, wkładając jedwabną kurtkę. Jego ubranie leżało na nim jak ulał; całą godzinę spędził u krawca, żeby ten je dopaso­wał. – Doktor Barlow twierdzi, że potrafi być bardzo uży­teczna. – Ale on tylko coś tam sobie mamrocze – powiedział Alek, zarzucając na ramię swój najważniejszy pakunek: niewielką, ciężką torbę. – Czy wyjaśniła, j a k niby może pomagać? Dylan otworzył klatkę, a Bovril podbiegł i wskoczył do środka. – Mówiła tylko, że powinniśmy go słuchać. Bo jest bardzo... przemyślny. Alek zmarszczył brwi. – Obawiam się, że to słowo wykracza poza moją znajomość angielskiego. – O tak. Poza moją też. – Dylan sięgnął do klatki i podrapał Bovrila pod brodą. – Ale śliczne z ciebie zwierzątko, wiesz? – Przemyślny – odparło stworzenie. Gdy Klopp się w końcu wyszykował, Alek wezwał windę paro­wą przez centralkę. Kilka minut później cała czwórka zjechała na dół i przeszła przez lobby. Hotel tętnił życiem i nikt nie patrzył na ich strój ani nie pytał, dlaczego niosą skrzynki z narzędziami. Alek zostawił klucz w recepcji, a szwajcar zasalutował dziarsko, otwierając przed nimi drzwi. Jedno można było z całą stanowczością po­wiedzieć o Istambule – ludzie pilnowali tutaj własnych spraw. Przed hotelem czekało kilkanaście skarabeuszowych tak­sówek i Alek wybrał największą. Miała dwie kanapy dla pa­sażerów, a tylna była na tyle

duża, że była w stanie pomieścić postawną osobę Kloppa. Alek wdrapał się na przednią kanapę z Deryn, po czym wręczając taksówkarzowi garść monet, wy­brał kurs do dzielnicy Zavena. Mężczyzna skinął głową i wyruszyli. W galimatiasie ulicznych hałasów Alek i tak słyszał warkot dobiegający z klatki. To Bovril naśladował odgłosy silnika. Na­chylił się, by uciszyć stworzonko, po czym wsunął swoją ciężką torbę pod siedzenie. – Bardzo dużo żołnierzy na ulicach – stwierdził Bauer. – Zawsze tak tu jest? Alek podniósł wzrok i spochmurniał. Machina sunęła sze­roką aleją otoczoną rzędami drzew. Żołnierze tureccy stali w dwuszeregu po obu jej stronach. Większość była w mun­durach galowych. – Nigdy tylu nie widziałem – odparł. – Może mają dzisiaj jakąś defiladę. Taksówka zwolniła, bo na ulicy zrobiło się tłoczniej. Na wprost nich machina transportowa w kształcie bawołu domowego zaczęła buchać czarnym dymem i Klopp uczynił ja­kąś grubiańską uwagę na temat złej konserwacji urządzeń. Z otaczających ich maszyn buchały kłęby pary, aż cała czwór­ka zaczęła ciągnąć za poły swoich nowych ubrań, żeby się ochłodzić. – Sir – odezwał się cicho Bauer – tam przed nami coś się kroi. Alek spojrzał w tamtym kierunku przez spaliny bawołu. Sto metrów dalej oddział żołnierzy zatrzymywał każdy pojazd. – Punkt kontrolny – stwierdził chłopak. – Cudzoziemcy muszą w tym kraju nosić paszport – po­wiedział cicho Klopp. – Powinniśmy wyjść i ruszyć na piechotę? – zapytał Alek. Klopp pokręcił głową. – To jedynie wzbudzi ich ciekawość. Mamy ze sobą te skrzynki z narzędziami... oraz klatkę, na miły Bóg. – Racja – westchnął Alek. – W takim razie udawajmy tury­stów, którzy zostawili paszporty w hotelu. A jak to nie wypali, możemy próbować ich przekupić.

– A jak przekupstwo się nie uda? – zapytał Klopp. Chłopak zmarszczył brwi. Byli zbyt obładowani, żeby ucie­kać, a wokół było stanowczo za dużo żołnierzy, żeby się prze­dzierać. – Niech zgadnę – odezwał się Dylan po angielsku. – Chcecie ich przekupić. Niczego nie wezmą. Żaden żołnierz nie przyjmie łapówki w obecności tak wielu oficerów. Alek zaklął pod nosem. Była to prawda – oficerskie czaka z pióropuszami były praktycznie wszędzie. – Potrafisz poprowadzić ten złom? – zapytał Dylan. Alek zerknął kierowcy przez ramię na dziwaczne stery. – Sześcionoga? Ja nie, ale Klopp pojedzie wszystkim. Dylan wyszczerzył zęby w uśmiechu. – No to dość tych dywagacji. Kiedy nadejdzie właściwy moment, wypchnę kierowcę, a ty i Bauer wtrynicie Kloppa za stery! – Wydaje mi się, że plan jest prosty i zrozumiały – rzekł Alek. Jednak wcale nie było tak prosto, jak się zdawało. Ostatnie minuty ciągnęły się w nieskończoność. Kolejka sunęła do przodu jak strużka gęstego oleju, a Klopp wymieniał pod nosem wszystkie plagi egipskie. Ale w końcu parskający dymem bawół przed nimi minął punkt kontrolny i na jego miejsce wjechała taksówka. Podszedł do nich żołnierz i długo spoglądał na nich podej­rzliwie. Wyciągnął dłoń, mówiąc coś po turecku. – Przepraszam – odezwał się Alek – lecz nie mówimy w pańskim języku. Mężczyzna skłonił się grzecznie i odezwał w doskonałym niemieckim: – W takim razie poproszę paszporty. – Ach. – Alek odegrał przedstawienie przeszukiwania kie­szeni. – Zdaje się, że zapomniałem paszportu. Klopp i Bauer poszli za jego przykładem, oklepując swoje szaty i marszcząc brwi.

Żołnierz zrobił zdziwioną minę, a następnie odwrócił się do swego oddziału i uniósł rękę. – O wciórności! – krzyknął Dylan, chwytając zaskoczonego taksówkarza pod pachy i unosząc go z miejsca. – Ruszamy! Kiedy Dylan wyrzucił mężczyznę z taksówki, Alek pomógł Bauerowi wepchnąć Kloppa na przednie siedzenie. Mistrz me­chaniki był ciężki jak antał wina, ale chwilę później siedział już na miejscu kierowcy i trzymał stery. Taksówka wycofała się jak rasowy ogier na czterech tylnych nogach, roztrącając otaczających ich żandarmów. Następnie wystrzeliła naprzód, wzniecając snopy iskier metalowymi no­gami. Za zatłoczonym punktem kontrolnym ulica była niemal pusta i wkrótce Klopp wprowadził machinę w pełny galop. Żołnierze krzyknęli coś ze zgrozą, zdejmując karabiny z ramion, i wkrótce za taksówką rozbrzmiały odgłosy strza­łów. Alek schylił się. Czuł się, jakby ktoś wytrząsał mu zęby z czaszki. Dylan obejmował Kloppa w pasie, żeby nie wylecieli obaj z pojazdu. Bauer przytrzymywał skrzynki z narzędziami, a Alek sięgnął pod siedzenie, zabezpieczając małą torbę na podłodze. Jedynym dźwiękiem dobiegającym z klatki był szaleńczy śmiech Bovrila. – Trzymajcie się! – wykrzyknął Klopp i pochylił taksówkę w ciasnym skręcie. Jej sześć owadzich łap zatańczyło na kocich łbach, wydając dźwięk przypominający przeciąganie szablą po ceglanym murze. Alek wystawił głowę na zewnątrz. Ta uliczka była węższa i przechodnie pierzchali na boki rozganiani owadzimi szczę­kami. – Nie zabij nikogo, Klopp! – zawołał, kiedy prawa przednia łapa machiny potrąciła stertę beczek. Gdy zwaliły się na ziemię, jedna z nich pękła i w powietrzu zaczął się unosić ostry zapach octu. Przy następnym zakręcie taksówka znów zabuksowała i niemal wleciała w wielką witrynę rzeźnika, ale Klopp opa­nował ją błyskawicznie. – Dokąd mam jechać?! – krzyknął. Alek wyciągnął z kieszeni plan Zavena i dokonał pobież­nych obliczeń.

– Kiedy będziesz mógł, skieruj się w lewo i zwolnij. Jeszcze nikt nas nie ściga. Klopp pokiwał głową i zwolnił, puszczając maszynę lekkim cwałem. Na następnej ulicy znajdowało się mnóstwo sklepów z częściami zamiennymi i było tu pełno machin towarowych. Nikt nawet nie spojrzał na taksówkę. – Nie potrafię zrozumieć, jak wy możecie wytrzymać w tych rupieciach – powiedział Dylan, prostując się na kana­pie. – Można skonać, kiedy przyspieszają! – Czy to przypadkiem nie był twój pomysł? – zapytał Alek. – Ale wypalił, prawda? – Na razie. Wkrótce ruszą za nami w pościg.

Taksówka zagłębiała się w dzielnicę przemysłową, a Klopp podążał za odgadywanymi przez Alka wskazówkami. Znaki wielojęzycznych napisów Komitetu wkrótce pojawiły się na ścianach. Jednak prawie nie było tu nazw ulic na domach i nic nie wyglądało tak jak na planie Zavena. – Wszystko jest tu podobne – powiedział Alek do Kloppa. – Jesteśmy blisko. – Może być jeden problem, sir – rzekł Bauer. – Czy powie­dział pan taksówkarzowi, dokąd jedziemy? – Powiedziałem mu, do jakiej dzielnicy. – Turcy już go pewnie przesłuchali. Wkrótce się tu zjawią. – Masz rację, Hans. Musimy się pospieszyć. – Alek zwrócił się do Kloppa. – Z magazynu Zavena jest widok na całe miasto. Powinniśmy go zobaczyć z jakiegoś wzgórza. Klopp pokiwał głową i odtąd kierował pojazd w każdą ulicz­kę, która wznosiła się wyżej od innych. W końcu taksówka zatrzymała się na szczycie pagórka, skąd Alek dostrzegł grupę magazynów z mieszkaniem Zavena na szczycie jednego z nich. – To tam! Może jakieś pół kilometra stąd! – Słyszysz ten odgłos? – zapytał Dylan. Alek zaczął nasłuchiwać. Dźwięk przebijał się nawet przez silnik taksówki, brzęcząc gdzieś na krawędzi świadomości. Rozejrzał się, ale nie dostrzegł niczego oprócz maszyn trans­portowych oraz nakręcanego wozu kurierskiego. – Nie tutaj – powiedział Dylan cicho, wpatrując się w niebo. Alek podniósł wzrok i zobaczył to. Wprost nad ich głowami unosił się żyrokopter.

ROZDZIAŁ 32 – Musimy się ukryć! – zawołał Alek. Klopp pospiesznie ruszył, skręcając w wąską alejkę. Wokół nich wznosiły się kamienne ściany, a na górze było widać wyłącznie strużkę nieba. Żyrokopter pojawiał się i znikał. Bez względu jednak na zakręty i krzywizny alejki Alek wciąż słyszał silnik maszyny. Zauważył, że na ulicach zrobiło się pusto – ludzie wiedzie­li, że toczy się jakaś operacja wojskowa, i pospiesznie usunęli się z widoku. Spod łap taksówki pierzchały teraz wyłącznie bezpańskie psy. W górze rozbłysło światło i rozległ się trzask. – Ognie sztuczne! – wykrzyknął Dylan. – Pilot maszyny daje znak, że nas odnalazł! Alek usłyszał świst policyjnych gwizdków na wprost nich. – Klopp! Zwolnij! Po wyjściu z kolejnego zakrętu taksówka zatrzymała się niemal w miejscu. Za późno. Czekał tam oddział żołnierzy z odbezpieczoną bronią. Kiedy padł strzał, Klopp ściągnął stery w dół i pojazd ponownie stanął dęba. Alek usłyszał grad kul bębniących o podwozie. Klopp zawrócił pojazd, wciąż na tylnych nogach, i ruszył z kopyta w kierunku, z którego przyjechali. Poleciała za nimi następna salwa karabinowa, rozpryskując odłamki kamienia po obu stronach uliczki. Taksówka skryła się za rogiem, ale pod podłogą zaskrzypia­ły niemiłosiernie przekładnie i rozszedł się swąd spalenizny. – Dostaliśmy w silnik! – krzyknął Bauer. – Mam na to sposób – powiedział spokojnym głosem Klopp. Zawrócił i wjechał na mały placyk ze starą fontanną, po czym wszedł machiną prosto do wody. Syczące tumany pary unosiły się wokół nich, kiedy umęczony metal się chłodził. – Nie pojedzie daleko – stwierdził. – Jesteśmy prawie na miejscu. – Kiedy Alek sprawdzał ma­pę, dobiegł go dziwny, dudniący odgłos z klatki. Do licha, co to stworzenie naśladowało teraz?

I nagle usłyszał taki sam dźwięk przebijający się przez syk gotującej się wody. – Nadchodzi cyklop. – Dylan wskazał na wprost. – Stam­tąd. Szybko jak diabli. – Wygląda na olbrzyma. Będziemy musieli zawrócić i wyjść na żołnierzy. – Nie będziemy, jeśli pójdziemy tędy – powiedział Dylan, wskazując kamienne schody wiodące w dół placyku. Alek pokręcił głową. – Zbyt strome. – Po co komu łapy, jak nie potrafią zejść po cholernych schodach? Po prostu ruszaj! Choć powiedział to po angielsku, Klopp rozumiał, o czym mowa – on też spoglądał z nadzieją na te schodki. Popatrzył na Alka, a ten skinął głową. Staruszek westchnął, po czym znów chwycił stery. – Trzymajcie się! – krzyknął Alek, kładąc but na torbie na podłodze. Machina nieznacznie pochyliła się w przód, po czym zaczęła zjeżdżać, grzechocząc jak świder, kiedy jej łapy ślizgały się na kamiennych schodach. Wokół kłębiły się tumany pyłu, gdy – ko­łysząc się w przód i w tył – obijała się o starożytne mury. Klopp jakimś cudem nie dopuścił do wywrotki i w końcu pojazd do­tarł do podnóża schodów, ślizgiem stając na płaskim chodniku. Alek usłyszał trzask i spojrzał w górę. Nad nimi na obrzeżu placyku żołnierze zajęli pozycje strzeleckie i znów dali ognia. Pojawił się też cyklop na dwóch nogach. Chłopak zamrugał – miał osmańskie oznaczenia, ale był produkcji niemieckiej, która nijak nie przypominała żadnego zwierzęcia. – Na podłogę! – krzyknął. – A ty, Klopp, ruszaj! Taksówka zabuksowała w miejscu, a jej przekładnie wyły z każdym stawianym krokiem. Kiedy wyszła za kolejny róg, Alek odważył się spojrzeć w górę. Żołnierze pędzili po scho­dach, lecz cyklop stanął, bo jego załoga nie śmiała zejść po nich na dwóch nogach. Alek znów sprawdził mapę.

– Jesteśmy prawie na miejscu, Klopp. Tędy! Taksówka wyraźnie kulała z uszkodzoną jedną ze środko­wych kończyn. Ale udało jej się dociągnąć do ulicy Zavena, kiwając się na boki jak pijany krab. Lilit i jej ojciec naturalnie usłyszeli zamieszanie na ulicach – czekali przy szeroko otwartych drzwiach magazynu. – Szybciej, Klopp! – krzyknął Dylan łamanym niemieckim. – Żyrokopter! Alek spojrzał w górę. Nie zobaczył maszyny, ale jej bzycze-nie potężniało w powietrzu. Musieli momentalnie zniknąć.

Taksówka zrobiła kolejny krok w stronę otwartych drzwi lecz nagle parsknęła i padła. Klopp zakręcił korbką zapłonu, ale silnik tylko zasyczał i wystrzelił jak dorzucona do ognia świeża kłoda. – Cholerny złom! – przeklął Dylan. – Lilit, mogę cię prosić? – rzekł Zaven spokojnie, a dziew-czyna wskoczyła za stery mechanicznego ramienia przy rampie załadunkowej. Zachrobotało i wciągnęło pojazd przez drzwi. Zaven też wszedł do środka, a kiedy drzwi zasunęły się za nimi, znikła ulica i wszystko spowiły ciemności. Alek sięgnął do podłogi i sprawdził torbę pod stopami – wciąż tam była. Chwilę później zapalono światło elektryczne. – Dramatyczne wejście – powiedział Zaven i uśmiechnął się serdecznie. – Ale czy nikt im nie powie? – Alek dyszał jeszcze, wpa-trując się w jasną szparę pod drzwiami. – Phi! Nie martw się – rzekł Zaven. – Nasi sąsiedzi to przy-jaciele. Przymykali oko na większe zadymy niż ta. – Skłonił się nisko. – Witam, mistrzu Klopp, panowie Bauer i Sharp. Witam was w imieniu Komitetu Jedności i Postępu. Cyklopy Komitetu stały nad ich głowami jak pięć wielkich, zniekształconych posągów. – Bardzo dziwna kolekcja – stwierdził Bauer. – Nigdy nie widziałem takich maszyn. – Kilka z nich brało udział w pierwszej wojnie bałkańskiej – powiedział Klopp, wskazując Minotaura. – Już wtedy były nie­co staroświeckie. – Wojnie – powiedział Bovril, rozglądając się z perspekty­wy barku Alka. Chłopak spochmurniał. Kiedy po raz pierwszy widział te maszyny, wydawało mu się, że pancerze powyginano podczas treningów. Ale kiedy południowe słońce oświetliło cały dzie­dziniec, nie było już sensu zaprzeczać – te maszyny były bar­dzo stare. – Potrafisz je naprawić, prawda? – zapytał.

– Może i tak – odezwał się Klopp. – Ha! Naprawimy je razem! – rzekł Zaven. Od razu zaczął traktować Kloppa jak dawno zaginionego brata. – Ma pan współczesną wiedzę na ten temat, ale nasi mechanicy mają umiejętności przekazywane z ojca na syna... albo na córkę, naturalnie! – Te machiny są dla nas jak rodzina – dodała Lilit. Klopp postawił na ziemi swoją skrzynkę z narzędziami. – Hmmm... chyba jak dziadkowie. Nikt się nie zaśmiał, może z wyjątkiem Bovrila, który zszedł na dół i śmignął po dziedzińcu, żeby przyjrzeć się stalowym kopytom Minotaura. Dylan stał w milczeniu z założonymi ramionami, odkąd się tu zjawili. Ale teraz odezwał się zacinającym się niemieckim. – Ile ich jest? – Po stronie rewolucji? – Zaven, zadowolony, potarł dło­nie. – Mamy kilka w każdej dzielnicy. W sumie niemal pięć­dziesiąt. Wystarczy, żeby zmieść metalowe słonie sułtana. Mogliśmy to zrobić sześć lat temu, ale wtedy nie działaliśmy razem. – A teraz, proszę pana? – zapytał Bauer. – Jesteśmy jak pięść! – wykrzyknął Zaven, demonstrując to dwiema rękami. – Nawet młodoturcy znów się do nas przy­łączają, dzięki naszym kochanym maszerującym Niemcom. – No i oczywiście dzięki Pająkowi – dodała Lilit. Alek spojrzał na nią. – Pająkowi? – Pokażemy im? – zapytała Lilit, ale nie czekała na ojcowską odpowiedź. Podbiegła do wielkich metalowych drzwi w ścianie dziedzińca i podskoczyła, żeby dosięgnąć zwisającego obok łańcucha. Kiedy wspięła się na niego, jej waga ściągnęła go w dół i drzwi zaczęły się z oporami unosić. W mroku za nimi stała wielka maszyna. Alek nie miał pojęcia, co to takiego, ale teraz zrozumiał, dlaczego Lilit nazwała ją Pająkiem. W samym środku tkwi­ła w bezruchu skomplikowana maszyneria, opierając się na ośmiu długich, zgiętych w stawach

ramionach. Pas transmi­syjny kończył się w samym jej środku, co przypominało nieco kombajn zbożowy. – Czy to znów jakieś chodzące metalowe paskudztwo? – zapytał Dylan po angielsku. – Nazwali je „Pająk" – przetłumaczył Alek, kręcąc głową. – Ale nie wygląda na to, żeby potrafiło chodzić. – To nie jest zwykła machina wojenna – oświadczył Zaven. – To o wiele potężniejsza machina postępu. Lilit, pokaż naszym gościom!

Lilit weszła do środka, niemal niknąc w cieniu potężnej bryły. Panel wskaźników i dźwigni zamrugał, budząc się do życia, i wkrótce kamienne płyty dziedzińca zadrżały pod sto­pami Alka. Osiem ramion zaczęło się poruszać – pruły powietrze jak ręce gigantycznego dyrygenta, a szponami poprawiały pas transmisyjny oraz inne części mechanizmu. – Wygląda nieco pająkowato – orzekł Dylan. – Jak jedna z tych wielkich maszyn, które plotą spadochrony. Zaven przytaknął żarliwie. – Pająk utkał nici, które trzymają razem naszą rewolucję – powiedział nienaganną angielszczyzną. – Czy wiesz, chłopcze, że wyraz „tekst" pochodzi od łacińskiego czasownika „tkać"? – Tekst? – zdziwił się Alek. – Ale co to ma wspólnego z...? Umilkł, kiedy w półmroku dostrzegł coś białego. Wzdłuż jednego z pasów rozwijała się bela papieru, niknąc w mrocz­nych wnętrznościach maszyny. Ramiona zaczęły furkotać w po­wietrzu, wymachując płachtami metalu, wlewając do dysz ku­bły z czarnym płynem, a następnie tnąc i składając płachty papieru długimi, sprawnymi palcami. – Niech mnie pająk drapnie kilka razy – parsknął Dylan. – To maszyna drukarska. – O tak, to pająk z pazurem – potwierdził Zaven. – O wiele ostrzejszym niż kindżał! Maszyna warczała i obracała się jeszcze minutę, po czym zwolniła i znów przygasła. Kiedy Lilit wyłoniła się z cienia, miała naręcze starannie złożonych ulotek z trudnymi do od­czytania symbolami. Zaven wziął jedną z nich. – O tak, mój artykuł na temat przyznania kobietom prawa głosu. Czytasz po ormiańsku? Alek uniósł brew. – Niestety nie. – A to pech. Ale prawdziwa wiadomość znajduje się w tym miejscu. Zaven wskazał rząd symboli na dole strony – gwiazd, pół­księżyców i krzyży, które z pozoru wyglądały jak szlaczek.

– Tajny kod – mruknął Alek, przypomniawszy sobie oznaczenia na ścianach alejek. Przy natłoku wielojęzycznych gazet na ulicach Istambułu jeszcze jedna w miszmaszu języków nie zwróci niczyjej uwagi. Ale dla tych, którzy znają kod... Poczuł, że Bovril ciągnie go za nogawkę. Bestyjka przestępowała z jednej łapy na drugą. Alek zamknął oczy i poczuł lekkie drgania pod stopami. – Co to za drżenie? – Zdaje się, że machiny kroczące, sir – powiedział Bauer. – Te wielkie. – Znaleźli nas? – zapytał Alek. – Eee tam. To tylko sułtańska parada na koniec ramadanu. – Zaven wskazał dłonią na schody. – Zapraszam wszystkich na dach. Z naszego balkonu mamy doskonały widok.

ROZDZIAŁ 33 Bojowe słonie osmańskie paradowały po odległej alei otoczonej rzędami drzew, zostawiając głębokie ślady na potrza­skanym bruku. Proporce z półksiężycem łopotały na wietrze, a trąby – z karabinami maszynowymi na końcach – machały wte i wewte między wielkimi ciosami najeżonymi szpikulca­mi. Machiny zrobiły zwrot w szyku, równie precyzyjnie jak maszerujący żołnierze kierując się w stronę portu. Deryn westchnęła z ulgą, oddając lornetkę Alkowi. – Pan Zaven ma rację. Nie idą w tę stronę. – To pewnie ta defilada, do której się szykowali – powie­dział Alek, oddając z kolei lornetkę Kloppowi. – Was denken Sie, Klopp? Hundert Tonnene? – Hundertfünfzig – odparł mistrz mechaniki. Deryn przytaknęła. O ile dobrze go zrozumiała, metalowe słonie musiały ważyć po sto pięćdziesiąt ton każdy. Tony chrzę­stów były nieco cięższe niż brytyjskie, jak sobie przypominała, ale chodziło o rząd wielkości. Te słonie były cholernie wielkie. – Mit Achtzig-millimeter-kanone auf dem Turmchen – do­dał Bauer, co już wykraczało poza zdolności lingwistyczne Deryn. Jednak znów pokiwała głową, udając, że zrozumiała. – Kanone – powtórzył Bovril siedzący na ramieniu Alka. – Tak, działo – mruknęła Deryn, przyglądając się rozbły­skom stalowych wieżyczek na grzbietach słoni. W końcu działo też jest nie bez znaczenia. Klopp i Alek zaczęli rozmawiać trudną do zrozumienia chrzęstomową, więc Deryn skierowała się na koniec balko­nu, żeby rozprostować nogi. Tyłek wciąż bolał ją po szaleńczej jeździe taksówką, która była sto razy gorsza do galopującego konia. Nie potrafiła pojąć, jak chrzęsty potrafią tak jeździć ca­łymi dniami – było coś straszliwie nienaturalnego w ich sposobie poruszania się. – Jesteś ranny? – Zza pleców dobiegł ją głos Lilit. Na jego dźwięk Deryn aż podskoczyła. Dziewczyna zawsze podkradała się bezszelestnie.

– Wszystko w porządku – odparła Deryn, po czym wska­zała słonie bojowe. – Zastanawiałem się tylko, czy często tak defilują, demolując ulice? Dziewczyna pokręciła głową. – Zwykle trzymają się z dala od miasta. Ale dzisiaj sułtan chce pokazać swoją siłę. – Co do tego nie ma wątpliwości. Przepraszam, że to po­wiem, panienko, ale nie jesteście ich w stanie pokonać. Na tych machinach zainstalowano działa, a wasze machiny mają wyłącznie szpony i pięści. Najwyraźniej zamierzacie zabrać rękawice bokserskie na pojedynek na pistolety! – Świat został zbudowany na słoniach, jak zawsze powtarza moja babcia. – Lilit westchnęła. – To takie odwieczne prawo: nasze machiny nie mogą być uzbrojone, w przeciwieństwie do machin sułtana. Ale przynajmniej napędziliśmy mu stra­cha. Gdyby był spokojny, jego oddziały nie niszczyłyby teraz nawierzchni na ulicach! – O tak, może i jest nerwowy, ale to też znaczy, że jest przy­gotowany na wasz atak. – Ostatnia rewolucja odbyła się ledwo sześć lat temu – od­parła Lilit. – On zawsze jest gotowy. Deryn zamierzała już zademonstrować, jak bardzo radosna jest to dla niej perspektywa, ale w tej właśnie chwili doszło do niej bardzo dziwne bzyczenie. Odwróciła się i zobaczyła, że niezwykle dziwaczne ustrojstwo sunie po tarasie. Kroczyło na krępych łapach i było krzyżówką jakiegoś gada oraz łoża z bal­dachimem, a do tego bzyczało jak nakręcana zabawka. – A cóż to jest, u diaska? – To – odparła Lilit z uśmiechem – jest moja babcia. Kiedy podeszli do reszty towarzystwa, Deryn zobaczyła szopę siwych włosów wystających spod białego prześcieradła. Była to jakaś starsza pani, bez wątpienia owa straszliwa Nene, o której mówił jej Alek. Bovril był najwyraźniej ucieszony jej widokiem. Śmignął Alkowi z ramienia, przebiegł po balkonie, po czym wdrapał się na wezgłowie łóżka. Stanął na nim z futerkiem targanym wiatrem, zadowolony, jak admirał na morzu.

Alek ukłonił się starszej pani i w dystyngowanych chrzę-stowych słowach przedstawił mistrza Kloppa oraz kaprala Bauera. Nene skinęła głową, a następnie spojrzała na Deryn. – A ty pewnie jesteś tym chłopcem z Lewiatana – powiedziała z takim samym arystokratycznym akcentem, jakim posługiwał się Zaven. – Moja wnuczka mówiła mi o tobie. Deryn strzeliła obcasami. – Kadet Dylan Sharp, do usług szanownej pani. – Z akcentu wnoszę, że wychowałeś się w Glasgow. – O tak, psze pani. Ma pani dobre ucho. – Prawdę mówiąc, aż dwoje – odparła Nene. – I do tego masz dość dziwny głos. Dłonie poproszę. Deryn zawahała się, ale kiedy starsza pani strzeliła palcami, nie mogła nie posłuchać. – Mnóstwo odcisków – powiedziała Nene, dotykając dłoni Deryn. – Żyjesz z ciężkiej pracy, nie tak jak twój przyjaciel, książę Hohenberg. Trochę rysujesz i jak na chłopaka, dużo szyjesz. Deryn odchrząknęła, przypominając sobie, jak jej cioteczki uczyły ją cerowania. – W Siłach Powietrznych kadeci sami reperują swoje mun­dury. – To bardzo pożyteczna wiedza. Moja wnuczka mówi, że nam nie ufasz. – No tak... cóż, trudno mi o tym mówić, psze pani. Mam rozkaz utrzymać cel mojej misji w tajemnicy. – Masz rozkaz? – Nene zmierzyła ją od stóp do głów. – Twoje odzienie nie przypomina munduru. – Może i działam w konspiracji, psze pani – odparła De­ryn – ale wciąż jestem żołnierzem. – W konspiracji – rzucił Bovril, dławiąc się ze śmiechu. – Pan Sharp! Deryn zerknęła na stworzenie i pomyślała, że mogłoby już przestać to mówić.

– Cóż, chłopcze, przynajmniej nie kryjesz się ze swymi wątpliwościami – powiedziała Nene, puszczając jej dłonie i zwracając się do Alka. – No i co twoi ludzie myślą na temat naszych machin? Alek przetłumaczył i po chwili Klopp i Bauer zaczęli zasy­pywać Nene i Zavena pytaniami. Deryn nie rozumiała połowy z tego, ale język nie miał tu najmniejszego znaczenia – ta rewolucja była daleko w polu bez artylerii. Zaven miał chyba nierówno pod sufitem, jeśli myślał, że jest inaczej. Nawet Alek nie dostrzegał, co się święci. Zawsze paplał o tym, że to przeznaczenie nakazało mu pomóc rewolucji, tak by zemścić się na Niemcach i zakończyć wojnę. Zdaniem De­ryn, był to stek bzdur. Opatrzność nie powstrzyma sułtańskich słoni przed zadeptaniem antykwariatu Komitetu. A uczynią to z taką łatwością, z jaką się rozgniata bombonierkę. Wyciągnęła szkicownik i znów spojrzała na paradę. Słonie ustawiły się wzdłuż długiego nabrzeża i unosząc działa, szy­kowały się do oddania salwy na cześć okrętu... – Goeben – wyszeptała Deryn. Nowa osmańska flaga krążownika łopotała krwistą czerwie­nią, a działo Tesli błyszczało w słońcu jak stalowa pajęczyna.

Lilit miała rację – tego dnia sułtan dał pokaz siły. Nawet jeśli Komitetowi uda się jakimś cudem pokonać te słonie, to czeka­ły jeszcze na jego członków wielkie działa Goebena i Breslau.

A może nie. Za niecały miesiąc Lewiatan przeleci nad Dar-danelami, prowadząc wygłodniałą bestię, która będzie miała wielki apetyt na okręty nawodne. Może i admirał Souchon walczył już z krakenami, ale nie widział niczego podobnego do behemota. Stworzenie było rzekomo tak potężne, że mogło w pół godziny zatopić nowe zabawki sułtana. I to właśnie byłby idealny sygnał do rozpoczęcia rewolucji. Problem polegał na tym, że Deryn nie mogła wyjawić Ko­mitetowi, co się stanie. Gdyby choć jedna osoba z tego grona była szpiegiem chrzęstów, gdyby ten plan się wydał, Lewiatan byłby skazany na zagładę. Była zobowiązana rozkazem do za­chowania milczenia. Strugi ognia wystrzeliły z dział słoni, zmieniając się w ol­brzymi kłąb czarnego dymu niesiony morskim wiatrem. Dźwięk doszedł do nich po kilku sekundach, równie opieszale jak odgłos gromu. Następnie działa Goebena odwdzięczyły się salutem, dziesięciokrotnie głośniejszym i potężniejszym. Deryn westchnęła i zaczęła to wszystko szkicować – w tej układance było zbyt wiele elementów. Może i behemotowi uda się zatopić niemieckie okręty, ale nie był w stanie wpełznąć na ląd i dodatkowo pokonać sułtańskich słoni. Za jej plecami dyskusja stawała się coraz bardziej żarliwa. Zaven składał jakieś oświadczenia w chrzęstomowie, na co Klopp z założonymi rękami kręcił tylko głową. – Nein, nein, nein – powtarzał starszy pan. Gdyby tylko można sobie było poradzić ze stu pięćdziesię­cioma tonami stali... I nagle, w jednej chwili, dotarło to do niej. – Niech pan poczeka, panie Zaven – wtrąciła się. – Nie ma znaczenia, że wasze cyklopy nie mają dział. Możemy temu zaradzić! Alek, zmęczony, pokręcił głową. – Nic nie możemy zrobić. On mówi, że armia niezwykle bacznie strzeże i dział, i amunicji.

– No tak, ale nie będziemy potrzebować niczego takiego – powiedziała Deryn. – Kiedy zaatakowano Nieustraszonego, napastnicy mieli do dyspozycji tylko liny. – Atak? – zdziwiła się Nene. – Myślałam, że zniszczenia, jakich dokonał Nieustraszony, powstały na skutek błędu w pi­lotażu. Deryn parsknęła. – Proszę nie wierzyć we wszystko, o czym czyta pani w ga­zetach, psze pani. – Wskazała opancerzone słonie. – Widzi pani, że jedna osoba pilotuje każdą z kończyn? Napastnicy złapali operatorów Nieustraszonego na lassa i ściągnęli ich na ziemię, a następnie wspięli się na ich miejsca. Tak właśnie moż­na zatrzymać te mechaniczne potwory. Wystarczy strącić kilku pilotów, żeby je całkiem unieruchomić! – Być może na Nieustraszonym, gdzie piloci nie mają osłony – powiedział Zaven. – Ale ci tutaj są bardzo dokładnie zakryci. Deryn już miała gotową odpowiedź. – Być może przed linami i kulami. Ale muszą mieć takie same wizjery, jaki miał pożoga Alka. Co by było, gdyby dostało się przez nie coś pikantnego? – Pikantnego?– zdziwiła się Nene. – Tak. – Deryn wyszczerzyła zęby w uśmiechu, zwracając się do Alka. – Nie opowiadałem ci, jak uratowałem Nieustraszonego, prawda? Alek pokręcił głową. Deryn chwilę zbierała myśli, wiedząc, że teraz skupiła na sobie uwagę wszystkich. – Mówiąc szczerze, to był mój pomysł. Ci cholerni dyplo­maci nie mieli odpowiedniej broni na pokładzie, więc po­rwałem ze straganu worek ostrych przypraw i cisnąłem nim w napastnika. Momentalnie wysadziły tego obwiesia z siodła! Pod pancerzem będzie jeszcze gorzej. Wyobraźcie sobie, jak to jest tkwić w metalowej kabince z nochalem pełnym ostrej papryki! – Papryki – powtórzył cicho Bovril. – Napastnik nie mógł złapać oddechu – kontynuowała De­ryn. – Ale całkowicie sobie zafajdałem mundur!

– Armia nie jest w stanie okiełznać pikantnej papryki – za­mruczała Nene i Alek zaczął tłumaczyć plan Kloppowi i Baue­rowi. Lilit zwróciła się do ojca. – Myślisz, że to może się udać? – W taki sposób nawet piechur może stawić czoło machinie kroczącej – powiedział Zaven. – Komitet może zapełnić ulice miotającymi przyprawy rewolucjonistami! – Tak, ale proszę pójść dalej – powiedziała Deryn. – W od­różnieniu od niemieckich machin, wasze mają dłonie. Myślę, że ten wasz Minotaur potrafi rzucić taką bombę niemal na kilometr! – O wiele dalej – powiedziała Lilit i uśmiechnęła się. – Oczywiście, jeśli Alkowi uda się wcześniej jej nie zmiażdżyć. Chłopak odchrząknął, żeby odwrócić uwagę od swoich nie­fortunnych początków. – Klopp mówi, że może coś skonstruować... jakby magazy­nek korzennych bomb. W końcu znajdujemy się w zakładzie mechanicznym. – Części nie stanowią problemu – powiedział Zaven. – Ale najbardziej pikantne przyprawy sprzedaje się na szczypty. A my mówimy o zakupie całych ton! – Spróbujecie, jeśli zapewnię środki? – spytał Alek. Zaven i Lilit spojrzeli na Nene. A ona uniosła brew, wpatrując się w Alka. – Mówimy o wielkich pieniądzach, Wasza Książęca Wysokość. Alek nie skomentował tego, tylko przykląkł i otworzył tor­bę – tę, którą ściskał cały dzień. Wysunął z niej coś, co wyglą­dało jak cegła zawinięta w chustę. – Junge Meister! – wyszeptał Klopp. – Nicht das Gold! Alek zignorował go i rozwinął materiał, spod którego wysunęła się sztaba. Kiedy padło na nią słońce, na jej powierzchni zatańczył bladożółty płomień.

Deryn przełknęła ślinę. Może i pająk miał co kąsać, ale w końcu książęta byli bogaci! – Istotnie nim jesteś, prawda? – wyszeptała Nene. Z powierzchni zestrugano już kilka cienkich warstewek, ale herb Habsburgów wciąż był widoczny. – Oczywiście, madame – odparł Alek. – Jestem też kiepskim kłamcą. Rozmowa rozgorzała na nowo, tym razem w języku chrzę­stów, kiedy Nene, Zaven i Klopp zaczęli układać plan. Lilit zwróciła się twarzą do Deryn, a oczy jej błyszczały. – Przyprawy! Jesteś genialny. Po prostu genialny. – Objęła ją. – Dziękuję ci! – O tak, jestem sprytny jak lis... czasami – powiedziała De­ryn, pospiesznie wyzwalając się z uścisku. – To łut szczęścia, że Alek zabrał ze sobą to złoto. Alek pokiwał głową, lecz przez jego twarz przebiegł boles­ny skurcz. – To był pomysł mojego ojca. Zaplanowali wszystko z Volgerem. – No tak, ale mamy cholerne szczęście, że zabrałeś je ze sobą dzisiaj – powiedziała Deryn. – Bo inaczej straciłbyś je. – Słucham? – Przestań się zachowywać jak Dummkopf– powiedzia­ła Deryn, kręcąc głową. – Kierowca taksówki wie, z którego hotelu wyszliśmy. A byliśmy tak wystrojeni, że obsługa nas zapamiętała i powie wszystko, kiedy zjawi się policja. Musi­my więc zostać tutaj. Straciliśmy radio, ale mamy narzędzia Kloppa, mamy Bovrila i twoje złoto. – Wzruszyła ramionami. – Wszystkie ważne rzeczy, prawda? Alek zacisnął mocno powieki, ściszając głos do szeptu. – Prawie wszystkie. – Wciórności! Nie miałeś chyba dwóch sztab złota, co? – Nie. Ale zostawiłem list. – Czy jest w nim napisane, kim jesteś? – zapytała cicho Lilit.

– Aż nadto wyraźnie – Alek spojrzał nagle niezwykle in­tensywnie na Deryn. – Jest dobrze ukryty. O ile nikt go nie odnajdzie, możemy się tam przekraść i go zabrać! – Tak, chyba tak. – Za tydzień, kiedy wszystko ucichnie. Powiedz, proszę, że mi pomożesz! – Znasz mnie, zawsze chętnie pomagam – powiedziała De­ryn, szturchając Alka w ramię. Jednak szczerze mówiąc, cała akcja była dla niej trochę bezsensowna. Niemcy już wiedzieli, że Alek jest w Istambule, po co więc ryzykować schwytanie? W końcu był to tylko cholerny list.

ROZDZIAŁ 34 – Ty cholera! – wykrzyknęła Deryn. – A miałem taki ład­ny sen! – Czas ruszać – powiedział Alek. Deryn jęknęła. Cały dzień pomagała Lilit przy Pająku – no­siła części oraz tace z ułożoną czcionką i wszystkie mięśnie ją bolały. Nic dziwnego, że chrzęsty byli cały czas naburmuszeni i drażliwi – metal był cholernie ciężki. We śnie leciała. Nie na pokładzie statku czy Huxleyem, ale na własnych skrzydłach, lekkich jak babie lato. Było wspaniale. – Nie możemy odłożyć tego na inną noc? Jestem skonany. – Minął tydzień, od kiedy opuściliśmy hotel, Dylan. Uzgod­niliśmy to przecież. Deryn westchnęła. Znów dostrzegła desperację w oczach chłopaka. Widywała ją, ilekroć wspominał o utraconym liście, chociaż nie mówił, dlaczego jest tak cholernie ważny. Alek zerwał z niej koc i Deryn rzuciła się, by znów się za­kryć. Ale teraz, od jakiegoś już czasu, spała w kombinezonie mechanika. Musiała się tutaj bardzo pilnować. Piloci, którzy pojawiali się w domu Zavena, byli bardzo ciekawi, kim jest ten chłopak, który się tu kręci i który nie mówi w żadnym z języków Imperium Osmańskiego. Z tego też powodu Deryn została z Lilit i pomagała jej przy Pająku, a ponadto pomagała Zavenowi w gotowaniu, uczyła się nazw nieznanych przypraw i do bólu palców szatkowała czosnek i cebulę. – Zostaw mnie! – krzyknęła. – Już wstaję. – Cicho. Nie chcę, żeby reszta zaczęła mnie wypytywać, dokąd idziemy. – No tak, jasne. Poczekaj na mnie na zewnątrz. Zawahał się, ale w końcu zostawił ją samą. Deryn włożyła tureckie ubranie, cały czas mamrocząc coś na temat rozmaitych wad charakteru Alka. Ostatnio bardzo często mówiła do siebie – życie pośród chrzęstów doprowadza­ło ją do szału. Zamiast pomrukiwań

żywych stworzeń i wsłu­chiwania się w miarowy szum powietrza musiała cały dzień słuchać klekotania przekładni i skrzypienia tłoków. Jej skóra zaczęła pachnieć olejem silnikowym. Ze wszystkich maszyn, przy których pracowała przez ostat­ni tydzień, jedynie Pająka polubiła naprawdę. Pląsy jego kra­wędzi tnących i pasów transmisyjnych miały w sobie elegancję ekosystemu, smuga obracającego się papieru pokrywanego far­bą przeistaczała się w naręcza informacji, a jego wielkie nogi rozciągały się niczym gałęzie jakiegoś starożytnego drzewa. Ale najmniejsza nawet wzmianka o żyjącym organizmie sprawiała, że Deryn zaczynała jeszcze bardziej tęsknić za podniebnym statkiem. I wszystko po to, żeby pomóc jakiemuś cholernemu księ­ciu. Wyszła na dziedziniec treningowy, na którym stała flotylla najnowszych cyklopów. Ich ładownice do bomb korzennych nie były jeszcze ukończone. Nad wszystkimi górował dżin ze złożonymi na piersiach potężnymi ramionami i z wciąż mo­krymi po testach dyszami. Jako muzułmańscy bracia w wierze Arabowie dostali od sułtana dyspensę i mogli uzbroić swoje machiny w działo miotające parę wodną. Działo nie strzelało pociskami, ale w jednej chwili dżin mógł zniknąć w gorącej białej chmurze. Zewnętrzne drzwi były lekko uniesione. Deryn prześliznęła się pod nimi i zastała Alka na ulicy. Lilit też tu była, strojnie przebrana po europejsku. – A co ona tu robi? Alek uniósł brwi. – Nie mówiłem ci? Potrzebujemy kogoś, kogo nie rozpozna obsługa hotelowa. Lilit wynajęła dzisiaj apartament. – I jak niby ma to nam pomóc? – Mój pokój znajduje się na ostatnim piętrze, tak jak daw­ny pokój Alka – powiedziała Lilit. – Dwa numery dalej. I oba mają balkony. Deryn zmarszczyła czoło. Musiała przyznać, że przejście po balkonach mogło być o niebo łatwiejsze niż otwieranie wy­trychem zamka. Ale dlaczego nikt nie powiedział jej, jaki jest plan?

– Mogę się prześliznąć równie skutecznie jak wy – powie­działa dziewczyna. – Zapytaj Alka, z jaką łatwością go pode­szłam. – O tak, opowiadał mi o tym niejeden raz – skwitowała Deryn. – Chodzi o to, że... Zastanawiała się, co ma właściwie powiedzieć. Lilit nie była taka zła. Doskonale radziła sobie z maszynami i była równie dobrym pilotem jak mężczyźni. W pewien sposób udała jej się ta sama sztuczka, co Deryn – żeby zostać przyjętą do męskiego klubu – ale bez udawania, i to był doskonały akt nieposłuszeń­stwa, trzeba jej było przyznać. Ale dziewczyna miała skłonność do pojawiania się za każ­dym razem, gdy Deryn i Alek byli sami, co zaczynało być mę­czące. Dlaczego Alek nie wspomniał, że ją zabierają? Jakie inne tajemnice go z nią łączyły? – Chodzi o to, że jestem dziewczyną? – zapytała pospiesz­nie Lilit. – Oczywiście, że nie. – Deryn pokręciła głową. – Po prostu jestem trochę niewyspany, to wszystko. Lilit stała nieco naburmuszona i najwyraźniej chciała roz­winąć tę myśl. Ale Deryn obróciła się na pięcie i skierowała w stronę szykownej dzielnicy wielkiego miasta. Hotel Hagia Sophia stał pogrążony w mroku i ciszy, a nad jego wejściem płonęło światło pojedynczej gazowej latarni. Deryn i Alek czekali skryci w ciemnościach, aż Lilit wejdzie do środka. Szwajcar w drzwiach zasalutował jej, kiedy go mijała. – To trochę głupie, żebyśmy musieli się przekradać – wyszeptała Deryn. – Naprawdę myślisz, że nas rozpoznają? – Nie zapominaj – powiedział Alek – że jeśli odnaleźli mój list, w lobby będą siedzieli niemieccy agenci, dzień i noc. Deryn pokiwała głową. To była prawda – wszelki ślad po zaginionym księciu spowodowałby o wiele większe zamiesza­nie niż skradziona taksówka. – Ma do nas dołączyć o tam. – Alek poprowadził Deryn do niewielkiego zaułka, w którym obok kuchennego wejścia do hotelu leżały w stertach śmieci. Najwyraźniej długo to sobie planowali, Alek i ta dziewczyna.

Deryn przegnała zazdrosne myśli. Była żołnierzem z okre­śloną misją, a nie jakąś głupią dziewuchą na wiejskiej potań­cówce. Podkradła się bliżej i zerknęła przez okno. Kuchnia zatopio­na była w mroku, a nieruchome ramiona nakręcanej zmywarki do talerzy rzucały upiorne cienie na ścianę. Ale po kilku minu­tach przez mrok zaczął się przesuwać bezgłośny cień i drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem. – W recepcji jest jeden człowiek – wyszeptała Lilit. – A w lobby siedzi jakiś mężczyzna i coś czyta, bądźcie więc cicho. Kiedy wśliznęli się do środka, Deryn poczuła kuchenne za­pachy, równie smakowite jak te zapamiętane z dwóch dni spę­dzonych w hotelu. Miski pełne daktyli i moreli oraz woskowa­tych, żółtych ziemniaków były poustawiane na sękatym stole, a rząd bakłażanów pysznił się głębokim fioletem w półcieniu, czekając, aż wypatroszy je błyszczący nóż kucharza. Ale skrzywiła się na zapach papryki. Zaven robił mieszanki do bomb przez cały dzień i Deryn wciąż piekły oczy. Lilit przeprowadziła ich z kuchni do ciemnej, opustoszałej jadalni. Stoły były już nakryte, a serwety starannie poukładane, jakby za chwilę mieli się pojawić goście. Deryn dostała dresz­czy, jak zawsze w takich szykownych miejscach. – Tu jest klatka schodowa dla służby – wyszeptała Lilit, kierując się do niewielkich drzwi w przeciwległej ścianie. Klatka schodowa była wąska i całkowicie zaciemniona, a schody odzywały się z każdym ich krokiem. Najwyraźniej drewno chrzęstów zawsze okazywało głębokie niezadowo­lenie i zdradzało swój podeszły wiek, jak cioteczki Deryn w wilgotny, zimowy poranek. Podejrzewała, że dzieje się tak, kiedy ścina się drzewa siekierami, zamiast wyhodować sobie drewno. Cała trójka wspinała się bardzo wolno, żeby zachować ciszę, i minęło sporo czasu, zanim Lilit wyprowadziła ich na szeroki, dobrze im znany korytarz. Deryn poczuła dreszcz, kiedy mijała pokój Alka. Co będzie, jeśli jego list został znaleziony i w środku czeka na nich pół tuzina agentów chrzęstów? Lilit zatrzymała się dwa pokoje dalej i wyciągnęła klucz. Chwilę później stali w salonie równie szykownym jak ten, który zajmował Alek. Deryn

wciąż zastanawiała się, co tak niezmiernie ważnego jest w tym liście. Czy naprawdę był wart pieniędzy wydanych na wynajęcie tego apartamentu, pieniędzy, które mogły pójść na sfinansowanie naprawy kilku maszyn? Lilit wskazał kierunek. – Balkon. Deryn przeszła przez pokój i wyszła na chłodne nocne po­wietrze. Tutaj, na najwyższym piętrze, balkony były równie przestronne jak apartamenty. Bardzo łatwo można było się dostać z jednego na drugi – tego typu ewolucje każdy członek załogi statku powietrznego wykonywał codziennie z zamknię­tymi oczami. Jednak odwróciła się do Alka i wyszeptała: – Gdybyście mnie dopuścili do waszego planu, wziąłbym cholerną linę asekuracyjną. Uśmiechnął się. – Już utraciłeś swoje wyczucie przestworzy? – Nie. – Deryn postawiła stopę na barierce, wyciągając ręce dla zachowania równowagi. Alek zwrócił się do Lilit. Zostań tutaj. Tam może ktoś na nas czekać. – Myślisz, że nie potrafię walczyć? Deryn poczekała ze skokiem, zastanawiając się, co Alek powie. Czy bardziej przejmował się bezpieczeństwem Lilit niż własnym? Albo też nie chciał, żeby pomagała mu dziewczyna? Jedno i drugie było w największym stopniu irytujące. – Wiem, że potrafisz – powiedział. – Ale jeśli zostaniesz schwytana, ktoś może rozpoznać w tobie córkę Zavena. To doprowadzi policję wprost do magazynu. Deryn zamrugała; może po prostu Alek zachowywał się rozsądnie. – A co będzie, jak was schwytają? – zapytała Lilit. – Wtedy będziesz musiała obalić sułtana i nas uwolnić. Lilit naburmuszyła się lekko, ale pokiwała głową. – Tylko bądźcie ostrożni, obaj.

– O nas się nie martw – powiedziała Deryn i skoczyła. Wylądowała na balkonie z cichym stukotem i zaczekała, żeby pomóc Alkowi. Skoczył z posępnym wyrazem twarzy, a dłoń mu nieco drżała, kiedy podtrzymała go, żeby się nie przewrócił. – No i kto stracił wyczucie przestworzy? – wyszeptała. – Tu jest dość wysoko. Deryn parsknęła. Po łażeniu na takielunku na wysokości kilkuset metrów nad ziemią tych kilka pięter to betka. Przeszła przez balkon, wspięła się na barierkę i znów skoczyła, nawet nie patrząc w dół. Powstrzymała Alka gestem, chcąc najpierw zajrzeć do środka. W pokoju było ciemno, ale nie dostrzegła nikogo. Wsunę­ła swój nóż marynarski w szparę w drzwiach, żeby podnieść skobel, pchnęła je i zaczęła nasłuchiwać. Cisza. Wśliznęła się do środka i przekradła bezgłośnie do drzwi sypialni. Łóżko było puste, a przykrycie i poduszki starannie ułożone. Jeśli ktoś przeszukał to pomieszczenie, to posprzątał po sobie. Właściwie cały apartament wyglądał tak samo, jak Deryn go zapamiętała – rośliny w donicach, ulubiony podnóżek Bov-rila, gruby dywan, na którym spała, kiedy Alek rozkoszował się wygodami sypialni, smacznie sobie pochrapując. Usłyszała cichy, stłumiony dźwięk i odwróciła się – Alek wchodził przez drzwi balkonowe. Wyciągnął śrubokręt z kie­szeni i skierował się wprost do wypolerowanego panelu cen­tralki na ścianie. – Czy to nie przez to ustrojstwo dzwoni się na recepcję? – wyszeptała. W ciągu dwudniowego pobytu w hotelu widziała, jak Alek, korzystając z tego urządzenia, zamawiał przepyszne posiłki do pokoju, niczym za sprawą czarów. – Tak, oczywiście. Ale przecież go teraz nie włączę. – Zaczął uwijać się przy panelu i wkrótce trzymał go w rękach. Ostrożnie położył go na podłodze i sięgnął do trzewi chrzę stowego urządzenia. Z plątaniny kabli i dzwonków wyciągnął długi skórzany cylinder. Deryn zbliżyła się o krok, mrużąc oczy w ciemnościach.

– To mój list – powiedział Alek. – Znajduje się w tubie na zwoje. – W tubie? Ktoś posłał ci cholerny zwój? Alek nie odpowiedział, wsunął tylko śrubokręt do kieszeni. – No tak, wiem. Ściśle tajne – wymamrotała, kierując się do głównych drzwi apartamentu. – Możemy przecież wyjść na korytarz. Nie ma sensu ponownie testować twojego wyczucia przestworzy. Deryn przycisnęła ucho do drzwi – głucha cisza. Ale kiedy spojrzała ponownie na Alka, stał wciąż w tym samym miejscu z zamyśloną miną. – Zapomniałeś czegoś jeszcze? – zapytała szeptem. – Może jeszcze jednego zwoju? Sztaby platyny? – Dylan – odezwał się cicho – zanim wrócimy do Lilit, chcę ci coś powiedzieć. Deryn zamarła z dłonią na gałce drzwi. – Coś na jej temat? – Na temat Lilit? Dlaczego miałbym mówić... – zaczął Alek, lecz nagle uśmiechnął się szeroko. – Ach, ty też myślałeś o niej. – Przyznaję, trochę. Alek zachichotał bezgłośnie.

– Cóż, piękna jest, nie można jej odmówić. – Chyba tak. – Byłem ciekawy, kiedy to zauważysz. Zachowujesz się przy niej jak skończony Dummkopf. A ona robi co może, żebyś ją dostrzegł. – Żebym ją dostrzegł? Ale po co... – Deryn zmarszczyła brwi. – Słuchaj, o czym ty w ogóle mówisz? Alek wywrócił oczami. – Wc i ą ż zachowujesz się jak głupol! Nie zauważyłeś, jak bardzo cię lubi? Deryn aż otworzyła usta ze zdziwienia, ale nie powiedziała ani słowa. – Nie rób takiej zaskoczonej miny – rzekł Alek. – Polubiła cię od pierwszego dnia. Wydaje ci się, że zaprzęgła cię do po­mocy przy Pająku ze względu na twoje wybitne umiejętności techniczne? – Ale... ale ja myślałem, że ty i ona... – Ja? Ona uważa, że jestem całkowicie nieprzydatnym do niczego arystokratą. – Alek pokręcił głową. – Prawdziwy z cie­bie Dummkopf, wiesz? – Ale ja nie mam prawa się jej podobać – powiedziała Deryn. – Jestem... lotnikiem, do cholery! – Ona uważa, że to też bardzo romantyczna cecha. Zdaje się, że masz w sobie dużo zawadiaki. I do tego nie wyglądasz najgorzej. – Och, daj spokój! – Prawdę mówiąc, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, pomyślałem: „Proszę, oto chłopak, jakim bym chciał być". I być może byłbym, gdybym nie urodził się beznadziejnym księciem. Deryn spoglądała na Alka, który najwyraźniej doskonale się bawił, a oczy błyszczały mu od wstrzymywanego śmiechu. Miała wielką ochotę go walnąć, a jednak... – Naprawdę uważasz, że jestem niczego sobie? – zapytała. – Z całą pewnością potrafisz być czarujący. A teraz, kiedy skierowałeś losy rewolucji na zupełnie nowe tory, uczucia wy­mykają się Lilit spod kontroli.

Deryn jęknęła, kręcąc głową. Musi powstrzymać to szaleń­stwo, zanim zrobi się naprawdę gorąco. – Ale może o twoich romansach porozmawiamy innym razem. – Alek podniósł zwój. – Teraz muszę powiedzieć ci o tym. Deryn wpatrywała się z otępieniem w zwój, starając się po­wstrzymać zawroty głowy. Poradzi sobie z Lilit. Była to tylko kwestia... cóż, nie wiązało się to z wyznaniem jej prawdy, to pewne, ale powinna powiedzieć jej coś, co będzie jak głos roz­sądku. W końcu to prawda, że kobietom podobali się zawadiaccy lotnicy – pan Rigby zawsze to powtarzał. To chleb powszedni każdego żołnierza. Chleb powszedni każdego chłopaka ra­czej. Mogłaby wymyślić jakąś historię o stęsknionej dziewczy­nie czekającej na nią w rodzinnym mieście... – No dobrze. – Udało jej się w końcu dojść do siebie. – Co tak cholernie ważnego jest w tym całym twoim zwoju? – No, jest tak. – Alek wolno nabrał powietrza. – Rewolucja w Istambule oraz list, który znajduje się w tubie, moim zdaniem są w stanie zakończyć tę wojnę.

ROZDZIAŁ 35 Chłopak po prostu na niego patrzył, znów nie bedac w sta­nie się odezwać. Stojąc w ciemnościach, Alek słyszał dudnienie własnego serca. Po tych słowach jakby utracił całą energię. Ale teraz, kiedy nie było już z nim Volgera, brzemię tajem­nicy zawartej w zwoju było dla niego zbyt ciężkie. A Dylan wielokrotnie udowodnił swoją lojalność. – To list od Ojca Świętego – powiedział Alek, unosząc tubę ze zwojem. Dylan dopiero po chwili zrozumiał, co do niego mówi. – Znaczy się, od papieża? Alek pokiwał głową. – Zmienia on warunki umowy małżeńskiej moich rodzi­ców, czyniąc mnie spadkobiercą mojego ojca. Chyba ci nieźle nakłamałem... nie jestem tylko księciem. – W takim razie jesteś... arcyksięciem? – Jestem arcyksięciem cesarstwa austriackiego, spad­kobiercą tronu Węgier i Czech. Kiedy mój stryjeczny dziadek umrze, być może zdołam powstrzymać działania wo­jenne. Oczy Dylana robiły się coraz większe. – Bo zostaniesz cholernym cesarzem! Alek westchnął, podchodząc do dużego krzesła z frędzlami na oparciach, które sobie już wcześniej upodobał. Opadł na nie, nagle poczuwszy wielkie zmęczenie. Brakowało mu tego pokoju w hotelu z jego bizantyjskim przepychem. W ciągu spędzonego w nim tygodnia po raz pierwszy w życiu poczuł się... u steru, bez oceniających go nauczycieli czy doradców ojca. Ale teraz dołączył do rewolu­cjonistów i musiał się wykłócać o każdy szczegół. – To dość skomplikowane. Franciszek Józef wyznaczył swo­jego następcę, ale najpierw był nim mój ojciec. – Spojrzał na skrzyżowane

klucze na skórzanej tubie, znak władzy papieskiej, której żaden wierzący Austriak nie mógł zignorować. – Ten dokument może podważyć warunki nowej sukcesji, jeśli wojna potoczy się niepomyślnie i naród będzie chciał zmian. Mój ojciec zwykł mawiać: „Potęga kraju o dwóch władcach zawsze się załamie". – No tak – powiedział Dylan, podchodząc bliżej. – A jeśli tutaj wybuchnie rewolucja, Niemcy zostaną sami jak palec! Alek uśmiechnął się. – Nie taki z ciebie Dummkopf, jak by się wydawało, prawda? Dylan przysiadł na oparciu krzesła i wyglądało, jakby był całkowicie wstrząśnięty i zaskoczony tym wszystkim. – Wybacz mi, wasza świetlista łaskawość, ale to dla mnie trochę za dużo. Najpierw mówisz mi o niej... – Machnął ręką w stronę pokoju Lilit. – A teraz jeszcze to! – Przepraszam. Nie chciałem cię okłamywać, Dylan. Ale o tym liście dowiedziałem się tego samego dnia, którego się poznaliśmy. To wciąż dla mnie bardzo dziwna sprawa. – A żebyś wiedział, jaka to dziwna sprawa dla mnie! – po­wiedział Dylan. Wstał z oparcia i zaczął chodzić po pokoju. – Żeby móc zakończyć tę cholerną wojnę jednym skrawkiem papieru, nawet tak fikuśnym jak to. Kto by w to uwierzył? Alek pokiwał głową. Czuł się tak samo, kiedy Volger poka­zał mu list. Wydawał się zbyt małym, nieznaczącym przed­miotem, żeby mógł cokolwiek zmienić. Ale tutaj, w Istambule, Alek zaczął rozumieć znaczenie tego zwoju. Lewiatan pojawił się w górach, a potem tutaj. Od niego wyłącznie, Aleksandra Hohenberga, zależało, czy ma zakończyć tę wojnę, którą za­ początkowała śmierć jego rodziców. – Volger mówi, że sam papież wstawi się za mną, pod wa­runkiem że list zostanie zachowany w tajemnicy do śmierci mojego dziadka stryjecznego. W zeszłym tygodniu skończył osiemdziesiąt cztery lata. Może odejść lada dzień. – Wciórności. Nic dziwnego, że Niemcy tak bardzo chcą cię schwytać!

– To prawda. Przez to zrobiło się niebezpiecznie. – Alek spojrzał na skórzaną tubę. – Ale dlatego właśnie musieliśmy tu wrócić. I dlatego jestem gotów oddać złoto mojego ojca re­wolucjonistom. Nasze zadanie tutaj może zmienić wszystko. Dylan przestał chodzić po pokoju i stanął pośrodku z za­ciśniętymi pięściami, jakby sam starał się uporać z jakąś ta­jemnicą. – Dziękuję ci za zaufanie, Alek. – Wbił wzrok w podłogę. – Nie zawsze odpłacałem ci tym samym. Nie we wszystkim. Alek podniósł się z krzesła; podszedł bliżej i położył dłonie na barkach chłopaka. – Wiesz, że możesz powiedzieć mi wszystko, Dylan. – Tak, chyba tak. I jest coś, o czym powinienem był ci po­wiedzieć już dawno. Ale musisz przysiąc, że nie zdradzisz tego nikomu... ani Lilit, ani Komitetowi. Nikomu. – Dochowam każdej twojej tajemnicy, Dylan. Chłopak wolno pokiwał głową. – Ta jest trudniejsza do strawienia niż wszystko inne. Ponownie ucichł i milczał bardzo długo. – To dotyczy twojej misji w mieście, prawda? Dylan westchnął tylko i poczuł ulgę oraz zmęczenie. – Tak, właśnie tego to dotyczy. Byliśmy szpicą wyznaczoną do zniszczenia sieci przeciwko krakenom w cieśninie. Od samego początku to właśnie zakładał plan doktor Barlow. – Ale twoi ludzie zostali schwytani. Dylan pokręcił głową. – Może i tak, ale zadanie wykonałem. Teraz małe, drapieżne stworzonka wcinają stalowe sieci. I to jest tak powolny proces, że Turcy dowiedzą się o tym, kiedy będzie już za późno. – A więc Brytyjczycy nie czekają biernie, aż sułtan przyłą­czy się do wojny. Zadacie pierwszy cios. – Tak, za trzy tygodnie. Doktor Barlow mówi, że po tym czasie z sieci zostaną tylko strzępy. W nocy, podczas następ­nego nowiu, Lewiatan przeprowadzi nową wielką bestię przez cieśninę. To stworzenie towarzyszące

Osmanowi, temu okręto­wi, który lord Churchill ukradł Turkom. Nazywa się behemot i jest wielkie jak stodoła. Świat nigdy czegoś podobnego nie widział! Dni niemieckich okrętów są policzone. Alek zacisnął mocniej palce na skórzanej tubie. Najsłab­szym ogniwem planu Komitetu były dwa krążowniki w porcie. Ale w świetle ataku potwora Royal Navy szanse zmieniały się diametralnie. – Ale to jest dokładnie to, czego nam trzeba, Dylan. Musimy powiedzieć rewolucjonistom! – Nie możemy – rzekł chłopiec. – Mam zaufanie do Zavena i jego rodziny, ale w rewolucję jest zaangażowanych wiele osób. A jeśli wśród nich znajduje się szpieg chrzęstów? Jeśli Niemcy dowiedzą się, że nad Istambułem znów pojawi się Lewiatan, Goeben może zaskoczyć go po drodze salwą z działa Tesli! – Oczywiście. – Alek wzdrygnął się nieco, przypominając sobie, jak błyskawica przebiegła po ciele podniebnego stwo­ra. – Ale co z planem Zavena? Poprowadzi cyklopy na okręty, mając do dyspozycji tylko bomby korzenne. Klopp mówi, że to czyste szaleństwo. – Tak, kompletna głupota – powiedział Dylan. – Ale nie mów tego Zavenowi! Jeśli uderzą w noc nowiu, Goeben zostanie zatopiony, nim w ogóle dotrą do portu! Alek wolno pokiwał głową, zastanawiając się nad tym wszystkim. Podczas bitwy o miasto sułtan wyśle machiny na ulice, ufając, że krążowniki będą bronić pałacu. Ale jeśli spocz­ną na dnie portu, rewolucja może się zakończyć w jedną noc. Będzie można ocalić tysiące istnień ludzkich. Oczywiście atak w całkowitych ciemnościach wiązał się z tym, że piloci Komitetu muszą się nauczyć prowadzić ma­szyny w nocy. Już wyjaśnił ogólne zasady Lilit, a ona bardzo szybko się ich nauczyła. Samo to da kolejny punkt przewagi rewolucj onistom. – Każę Kloppowi powiedzieć, że zmienił zdanie i że uważa, iż bomby korzenne potrafią powstrzymać Goebena. Będzie trochę marudził, ale powie, co mu polecę. Jak jednak zdołamy skłonić Komitet, żeby wybrał tę właśnie noc? – Niech Klopp powie, że okręty najlepiej zaatakować w jak najgłębszych ciemnościach. – Dylan tylko wzruszył ramiona­mi. – Wtedy

podpowiemy im, że dziewiętnastego września jest nów, i niech oni sami zadecydują. Alek uśmiechnął się. – A ty swoim męskim wdziękiem skłonisz Lilit, żeby nas poparła! Dylan wywrócił oczami, znów czerwieniejąc jak burak. – A propos tajemnic, może jednak nie streszczaj Lilit tej rozmowy, dobrze? To tylko wszystko skomplikuje. Alek parsknął śmiechem. Od dawna słyszał, że darwini­ści mówią całkiem otwarcie o aspektach biologicznych życia, balansując na krawędzi wulgarności. Ale Dylan był wyraźnie speszony tą rozmową i bardziej przypominał zawstydzonego uczniaka niż żołnierza. Było to niesłychanie zabawne. – Jak mówiłem, twoje tajemnice są bezpieczne. – Tak, no to dobrze. – Dylan zawahał się. – I ty... jesteś całkowicie przekonany, że to mnie ona lubi, tak? Alek wybuchnął śmiechem. – Mam taką cichą nadzieję. W końcu, gdybyśmy to my się sobie spodobali, musiałbym uciec gdzie pieprz rośnie. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Na miłość boską, Dylan. Lilit pochodzi z 1 u d u, i to w du­żo większym stopniu niż moja matka. – Alek uniósł skórzaną tubę. – Dorastałem, nie wiedząc, że to w ogóle się wydarzy. Nie wiedząc, kim naprawdę jestem, i zawsze uważając, że wy­świadczyłbym wszystkim wielką przysługę, gdybym się w ogóle nie urodził. Nie mogę tego samego zrobić swoim dzieciom, za nic w świecie. Dylan spoglądał ze smutkiem na skórzany zwój. – To ciężka sprawa być księciem. – Już nie, dzięki temu. – Alek znów złapał Dylana za ramię szczęśliwy, że prawdziwy przyjaciel zna jego ostatnią tajemni­cę. – Znikamy stąd. Musimy zaplanować rewolucję. Lilit otworzyła drzwi z chmurną miną. – Bardzo długo wam zeszło. Myślałam, że się w coś wpa­kowaliście.

– Musieliśmy zamienić kilka słów. – Alek mrugnął do Dy­lana, po czym uniósł tubę. – Ale mamy to. Dziewczyna popatrzyła na nich jakoś tak dziwnie, a Dylan odwrócił wzrok z zażenowania, kierując się w stronę klatki schodowej dla służby. Alek wzruszył ramionami za Lilit, po czym poszedł za nimi. Kiedy schodzili, hotel budził się do życia. Windy parowe za­częły stukać i syczeć, przewożąc pierwszych porannych gości, a oznaki porannej krzątaniny dochodziły aż tutaj. Dylan stanął na schodach, unosząc dłoń. – W kuchni są już kucharze. Nie możemy tędy wrócić. – W takim razie musimy wyjść przez lobby – powiedziała Lilit. – Skoro nie znaleźli twojego listu, nie będzie żadnych tajniaków w holu. – Tak, ale są wśród nas ścigani złodzieje taksówek! – stwierdził Dylan. Alek pokręcił głową. – Będzie dobrze. Wyjdziemy, zanim ktokolwiek się nam przyjrzy. – Postaraj się zachowywać naturalnie – odezwała się Lilit, popychając drzwi do jadalni. Poprowadziła ich wśród pustych stolików krokiem tak pew­nym, jakby była właścicielką hotelu. Młody chłopak w fezie, który polerował srebra, podniósł na nich wzrok i zmarszczył brwi, ale nie powiedział ani słowa. Minęli go i skierowali się do lobby, które było opustosza­łe, jeśli nie liczyć dość niechlujnego turysty, który czekał na zwolnienie pokoju... Mężczyzna podniósł wzrok znad gazety, uśmiechnął się i pomachał ręką. – Aaa, książę Alek! – zawołał. – Podejrzewałem, że gdzieś tu cię zastanę. Alek zamarł w pół kroku. Był to Eddie Malone.

ROZDZIAŁ 36 – Naturalnie nigdy nie posądziłbym cię o kradzież taksów­ki – rzekł Malone, mieszając kawę. – Ale wtedy usłyszałem nazwę tego hotelu. Alek nie odpowiedział, tylko wpatrywał się w milczeniu w zawartość swojej filiżanki. Czarna powierzchnia zamigo­tała, odbijając cienie marionetek tańczących za jego plecami. Dziennikarz zaprosił ich do kawiarni, z dala od ciekawskich spojrzeń obsługi hotelowej. Przy każdym stoliku znajdował się niewielki mechaniczny teatrzyk cieni, a lokal był zaciemnio­ny i niemal pusty, bo tych kilku klientów wpatrywało się we własne marionetki. Alek natomiast czuł się tak, jakby wszystkie ściany miały uszy. Być może pod spojrzeniem paciorkowatych ślepi żaby z dru­giej strony stołu. – Imię mojej matki – powiedział cicho. – Naturalnie. Malone pokiwał głową. – Od tamtej pory przyglądałem się szyldom hotelowym i zastanawiałem się: Hotel Dora? Santa Petra? The Angel? – Roześmiał się cicho. – I wtedy usłyszałem, że jacyś Niemcy mieszkający w hotelu Hagia Sophia ukradli taksówkę. I tak imię Zofia nie dawało mi spokoju. – Ale skąd pan wiedział, że powinien się do mnie zwracać per książę? – zapytał Alek. – Nie jestem jedynym Austria­kiem, który miał matkę Zofię. – Tak właśnie sobie myślałem, ale zacząłem sprawdzać tego hrabiego Volgera. On i twój ojciec byli starymi przyjaciółmi, prawda? Alek pokiwał głową, zamykając oczy. Był wyczerpany, a do tego czekał go kolejny dzień ciężkiej pracy – trzeba było prze­myśleć całą rewolucję. – Ale ukradliśmy tę taksówkę tydzień temu, do diaska! – powiedział Dylan. – Przez cały ten czas czatował pan w lobby? – Oczywiście, że nie – odparł Malone. – Zastanawiałem się trzy dni, później kolejne trzy szukałem informacji o hrabim Volgerze. Właściwie dopiero się tu zjawiłem.

Alek skrzywił się lekko. Gdyby tylko poszedł odzyskać list dzień wcześniej, może już by nie zobaczyli tego człowieka. – Ale kiedy wszystko zaczęło się układać, po prostu musiałem cię odszukać. – Malone uśmiechnął się promiennie. – Zaginiony książę, chłopak, od którego rodziny zaczęła się Wielka Wojna! Mój najwspanialszy materiał w życiu. – Czy powinniśmy go zabić już tutaj? – zapytała Lilit. Malone posłał jej zaciekawione spojrzenie – najwyraźniej nie rozumiał jej niemieckiego. Wyciągnął notes. – A panienka to kto? Lilit zmrużyła oczy i Alek musiał natychmiast interwenio­wać. – Obawiam się, że to nie pańska sprawa, panie Malone. Nie będziemy odpowiadać na żadne pytania. Mężczyzna podniósł notes. – Mam więc napisać artykuł z tyloma niewiadomymi? I do tego tak pospiesznie? Powiedzmy... już jutro? – Panie Malone, czy pan nas szantażuje? – Oczywiście, że nie. Ja po prostu nie lubię niewyjaśnio­nych spraw. Alek pokręcił głową i westchnął. – Niech pan pisze, co chce. Niemcy wiedzą już, że jestem w Istambule. – Ciekawe – rzucił Malone, skrzypiąc piórem w notesie. – No widzisz? Już mam kolejną informację! Ale tak naprawdę najciekawsze jest to, że towarzyszy ci młody kadet Dylan. Turcy będą zaskoczeni, słysząc, że uciekł im jeszcze jeden sabotażysta z Lewiatanal Kątem oka Alek zobaczył, jak Dylan zaciska pięść. Jednak Malone skierował swoją uwagę na Lilit. – I jest jeszcze kwestia waszych nowych przyjaciół, rewo­lucjonistów. Tu też pewnie parę osób się zdziwi. – Nóż mam w pogotowiu – rzuciła cicho Lilit po niemiec­ku. – Powiedz tylko słowo. – Panie Malone – zaczął Alek – może będziemy w stanie przekonać pana, żeby opóźnił pan publikację swojego mate­riału.

– Ile czasu wam potrzeba? – zapytał dziennikarz, wciąż trzymając pióro w pogotowiu. Alek westchnął. Gdyby podał mu konkretną datę, zdradził­by kolejną tajemnicę. Jednak musieli go jakoś okiełznać. Gdyby Turcy dowiedzieli się, że jeden z sabotażystów współpracuje z istambulskimi rewolucjonistami, być może przejrzeliby za­mysły doktor Barlow. Spojrzał na Dylana, szukając u niego pomocy. – Nie rozumie pan, panie Malone? – zapytał Alek. – Jeśli pan nas wszystkich wyda, nie będzie materiału życia. Ale jeśli pan poczeka, odrobinkę, dostanie pan o wiele ciekawszy temat, gwarantuję to panu! Malone rozparł się wygodnie i zaczął bębnić palcami po blacie. – Cóż, zdaje się, że aż tak się nie pali. Wysyłam teksty rybitwą kurierską. Ma cztery dni na przelecenie Atlantyku. A ponieważ korzystam z ptasich kurierów, Niemcy nie mogą podsłuchać wiadomości dzięki temu swojemu nowemu wy­myślnemu masztowi.

– Cztery dni to niewystar... – zaczął Alek, lecz Dylan chwy­cił go za ramię. – Pan wybaczy, panie Malone – powiedział. – Ale o jakim właściwie maszcie pan mówi? – Tym wielkim, który właśnie kończą stawiać. – Dzienni­karz wzruszył ramionami. – To niby ma być tajemnica, ale pracuje przy nim połowa Niemców w mieście. Mówią, że ma własną elektrownię. Dylan coraz szerzej otwierał oczy. – Czy ten maszt znajduje się gdzieś w okolicach linii ko­lejowej? – Słyszałem, że gdzieś przy klifach, tam gdzie stare szyny biegną przy wodzie. – Malone zmrużył oczy. – I co w tym ta­kiego interesującego? – Niech mnie pająk zagryzie – powiedział bezgłośnie Dylan. – Powinienem się domyślić, kiedy tam byłem. Alek patrzył na chłopaka, przypominając sobie jego opo­wieść z pierwszego wieczoru. Dylan schował się w Orient Expressie, który był wykorzystywany przez Niemców do trans­portowania części wywożonych z miasta... części elektrycz­nych. W końcu wszystko zaczęło się wyjaśniać. – Własną elektrownię? – zdziwił się Alek. Eddie Malone pokiwał głową, a jego oczy wędrowały od jednego do drugiego. Alek poczuł dotknięcie chłodu w krzyżach. Żaden zwykły maszt radiowy nie potrzebował aż takiej mocy. Lewiatan poleci wprost na swą zgubę. – Może pan dać nam miesiąc? – zapytał dziennikarza. – Cały miesiąc? – Reporter parsknął tylko. – Mój naczel­ny każe mnie sprowadzić do kraju w poczcie dyplomatycznej. Musicie mi dać jakiś inny temat. Dylan wyprostował się. – No dobrze, mam dla pana materiał. A im szybciej go pan opublikuje, tym lepiej. Ten maszt radiowy...

– Poczekaj! – wtrącił się Alek. – Mam coś lepszego. Co pan powie na wywiad z zaginionym księciem Hohenberg? Opo­wiem panu o tym, jak nocą uciekłem z domu, jak przedziera­łem się przez Austro-Węgry, żeby dotrzeć do Alp. Powiem, kto moim zdaniem zabił moich rodziców i dlaczego. Czy to panu wystarczy, panie Malone? Pióro dziennikarza było w ruchu, a on sam żarliwie kiwał głową. Dylan wpatrywał się w Alka szeroko rozwartymi oczami. – Jest tylko jeden warunek: nie może pan wymienić żadnego z moich przyjaciół – powiedział Alek. – Napisze pan, że ukrywam się sam, gdzieś w górach. Dziennikarz przerwał na chwilę pisanie, po czym wzruszył ramionami. – Jak chcesz, ale będę musiał zrobić kilka zdjęć. Alek wzdrygnął się. Naturalnie, gazeta Malonea nale­żała do takich, które publikują zdjęcia. Wulgarność w najgor­szym wydaniu. Jednak nie miał wyjścia, musiał się zgodzić. – Panie Malone – powiedział Dylan – jest jeszcze jed­no... – Nie dzisiaj – wtrącił się Alek. – Obawiam się, panie Ma­lone, że wszyscy jesteśmy dość zmęczeni. Z pewnością pan to rozumie. – Nie tylko wy jesteście zmęczeni. – Dziennikarz wstał i przeciągnął się. – Całą noc siedziałem w tym holu. Spotkamy się jutro tam gdzie zwykle? Alek pokiwał głową, na co Malone zebrał swoje rzeczy i wy­szedł, nawet nie zająknąwszy się na temat rachunku za wypitą kawę. – To wszystko moja wina – odezwała się Lilit, kiedy już po­szedł. – Widziałam go, gdy szłam za tobą. Powinnam go była rozpoznać, kiedy wjeżdżałam na górę. Alek pokręcił głową. – Nie. To ja byłem na tyle głupi, że wciągnąłem dziennikarza w moje sprawy. – Nieważne, czyja to wina – przerwał im Dylan. – Powinniśmy mu powiedzieć o... – Zawahał się, spoglądając na Lilit. Machnęła lekceważąco ręką.

– Komitet wie wszystko na temat masztu. Od miesięcy ob­ serwowaliśmy budowę, zastanawiając się, co to takiego może być. Aż pojawił się Alek i wszystko stało się jasne. – Naprawdę? – zdziwił się Alek, lecz przypomniał sobie swój pierwszy dzień w magazynie. Nene nie wierzyła ani jed­nemu jego słowu... dopóki nie wspomniał o dziale Tesli. Wtedy nagle się zainteresowała i zaczęła go zasypywać pytaniami: jak się to nazywa, jak działa i czy można go użyć przeciwko cyklopom. – Ale wydawało mi się, że rozmawiamy o Goebenie. Dlaczego nie powiedzieliście mi, że sułtan ma drugie działo Tesli? – To nie miało znaczenia. Stwierdziłeś, że nie zaszkodzi naszym machinom. – Spochmurniała jednak, spoglądając na Dylana. – Ale może zestrzeliwać statki, prawda? Chłopak odchrząknął, ale wzruszył tylko ramionami. – I obaj pozielenieliście na tę myśl – powiedziała Lilit. – No cóż, wiesz – odezwał się Dylan. – Kiedy jest się w lot­nictwie, takie ustrojstwa to chleb powszedni. Lilit skrzyżowała ramiona na piersi. – A ty chciałeś powiedzieć temu dziennikarzowi, czym naprawdę jest ten „maszt radiowy", żeby ostrzec swoich przyjaciół na statku! – Zwróciła się do Alka. – Natomiast ty jesteś gotów zdradzić sekrety rodzinne, byle tylko nikt nie napisał o Dylanie w gazetach! Jest coś, co obaj trzymacie przede mną w tajemnicy. Alek westchnął. Lilit była często irytująco spostrzegawcza. – Mam poprosić babcię, żeby pomogła mi to wszystko pojąć? Jest bardzo dobra w rozwiązywaniu zagadek. Alek zwrócił się do Dylana. – Powinniśmy jej wszystko powiedzieć. Chłopak podniósł ręce z rezygnacją. – Tak, to już nie ma większego znaczenia. Musimy wstrzymać wszystkie działania! Po prostu jutro powiedz Malone'owi o dziale Tesli. Kiedy artykuł się ukaże, Admiralicja będzie wiedzieć, że ich plan wiąże się ze zbyt dużym ryzykiem.

– Nie możemy – stwierdził Alek. – Bez pomocy Lewiatana rewolucja padnie! – Ale samym im się i tak nie uda. Skoro działo ma własną elektrownię, to musi być olbrzymie, do stu par beczek su­chego piasku! Alek otworzył usta, lecz nie potrafił znaleźć kontrargu­mentów. Nie było nawet mowy o tym, żeby statek przeleciał nad Istambułem, kiedy górowała nad nim wieża działa Tesli. Lilit westchnęła z irytacją. – W takim razie, skoro żaden z was nie chce mi tego wyjaśnić, pozwólcie, że ja to zrobię. – Wyciągnęła dłoń i każdy punkt odznaczała na palcach. – Po pierwsze, podejrzewam, że Lewiatan znajduje się w drodze do Istambułu, bo inaczej mielibyście gdzieś to działo Tesli. Po drugie, jakiekolwiek ma zadanie, może pomóc rewolucji, co Alek przed chwilą przyznał. I po trzecie, to wiąże się z twoją tajną misją. – Zawahała się chwilę, patrząc na Dylana. – Twoi ludzie zostali pojmani przy sieciach antykrakenowych, mam rację? Alek znów otworzył usta, chcąc jej przerwać, zanim odgad­nie wszystko, ale Lilit uciszyła go jednym gestem. – Wszyscy myślą, że twoja misja się nie udała, ale nie wiedzą, że t y jesteś na wolności, jako ostatni z patrolu. – Oczy zrobiły jej się wielkie jak spodki. – Chcecie przeprowadzić krakena przez cieśninę! Dylan wyglądał jak zbity pies, ale mógł jedynie przytaknąć. – Nie krakena, ale blisko. I to był doskonały plan. Tyle że teraz wszystko przepadło! Będziemy musieli powiedzieć dzien­nikarzowi o dziale Tesli albo w jakiś inny sposób ostrzec Ad­miralicję. – Ależ to jest idealny plan! – krzyknęła Lilit. – A konkretnie, w jaki sposób widzisz ten ideał? – nie wy­trzymał Dylan. – To działo to śmiertelna pułapka, a Lewiatan poleci wprost do niej! Mówimy tutaj o moim macierzystym statku! – Mówimy też o wyzwoleniu mojego narodu – dodała ci­cho Lilit, patrząc mu głęboko w oczy. – Komitet poradzi sobie z tym problemem, obiecuję ci.

– Ale moja misja miała być ściśle tajna. – Dylan pokręcił głową. – Nie mogę pozwolić, żebyś rozgadała o niej głupiej bandzie anarchistów! – W takim razie nikomu nie powiemy – postanowiła Li­lit. – Będzie wiedzieć tylko nasza trójka. Alek zmarszczył brwi. – Nasza trójka nie zdoła zburzyć działa Tesli. – Tak, to prawda. Ale... – Lilit uniosła dłoń i na chwilę moc­no zacisnęła powieki. – Mój ojciec planuje sam poprowadzić atak na Goebena z udziałem czterech machin kroczących. Jeśli jednak Lewiatan ze swoim morskim potworem poradzi sobie z krążownikami, to te machiny będą wolne. Tak więc kiedy nadejdzie odpowiedni moment, wyjaśnimy wszystko tacie, a on poprowadzi oddział na klify i zmiecie działo Tesli z po­wierzchni ziemi! – Ktoś może się wygadać – powiedział Dylan. – A jeśli poprowadzi to oddział zaufanych osób? – zapro­ponował Alek. – Maszyna Lilit, moja, Kloppa i Zavena? Nikt inny nie musi wiedzieć, co się święci. Lilit wzruszyła ramionami. – I tak nikt inny nie zgłaszał chęci zaatakowania Goebena. Dylan przyglądał się im z przerażeniem. – A jeśli nam się nie uda? – zapytał cicho. – Wszyscy spłoną. Lilit sięgnęła przez stół i ujęła jego ręce. – Uda się – powiedziała. – Od waszego statku zależy powodzenie naszej rewolucji. Dylan chwilę patrzył na swoje dłonie, po czym posłał bez­radne spojrzenie Alkowi. – Tylko tak możemy zwyciężyć – stwierdził Alek. – I tylko tak możesz wypełnić swoją misję. Twoi ludzie poświęcili się dla niej, prawda? – Och, musiałeś to powiedzieć – jęknął Dylan, wydostając dłonie z uścisku Lilit. – W takim razie dobrze. Ale lepiej by by­ło, gdybyście, anarchiści od siedmiu boleści, nie spartolili tego! – Będzie dobrze – powiedziała Lilit, uśmiechając się pro­miennie do chłopaka. – Znowu ocaliłeś rewolucję!

Dylan wywrócił oczami. – Nie ma się nad czym roztkliwiać, panienko. Alek uśmiechnął się. Naprawdę była z nich niezwykle za­bawna para.

ROZDZIAŁ 37 Deryn rozłożyła ramiona i czekała. – R... Obniżyła lewe ramię o czterdzieści pięć stopni. – S... Opuściła całkiem prawe ramię, tak że trzymany w dłoni śrubokręt celował w ziemię. – G! – wykrzyknął Bovril i zjadł kolejną truskawkę. Następ­nie cisnął ogonkiem przez barierkę balkonu i wychylił łepek przez szczeble, żeby zobaczyć, jak leci. – No i co powiesz na to?– zawołała Deryn. – Nauczyło się całego alfabetu! Lilit i Alek patrzyli na zwierzątko, po czym spojrzeli na nią. – Uczyłeś go alfabetu? – zdziwiła się Lilit. – Nie! Ćwiczyłem tylko sygnalizację. Zdaje się, że wypo­wiadałem na głos litery i po kilku razach... – Deryn wskazała Bovrila. – Stworzonko dołączyło do mnie tak błyskawicznie jak papuga bosmana. – I dlatego chcesz je zabrać dziś wieczorem? – zapytał Alek. – Na wypadek gdybyśmy musieli wysłać wiadomość? Deryn wywróciła oczami. – Nie, ty głupi obwiesiu. Dlatego, że... Westchnęła, nie wiedząc, co powiedzieć. Lemur w lot za­uważał istotne szczegóły, tak jak mówiła doktor Barlow. A tego wieczoru rozpocznie się najważniejsza misja, w jakiej Deryn przyszło brać udział. Nie odważyłaby się zostawić zwierzątka w domu. – Przemyślny – oznajmiło stworzenie. – No właśnie o tym mówię! – zawołała Deryn. – Bo jest cholernie przemyślny. Dwa tygodnie temu Zaven przywołał całą swoją dogłębną wiedzę, żeby wyjaśnić Deryn etymologię nazwy zwierzęcia. Okazało się, że

„przemyślny" może oznaczać to samo co „prze­biegły" czy nawet „dalekowzroczny". A chociaż nie wyglądało na to, że sztuczne stworzenie takie właśnie może być, do niego to pasowało. Alek westchnął i odwrócił się w stronę mieszkania, z któ­rego wyłaniał się żółw Nene pokryty furkoczącymi na wietrze mapami. Staruszka przywołała Alka i Lilit. Ruszając ku niej, Alek rzucił przez ramię: – Dobra, Dylan. Ale ja będę musiał prowadzić cyklopa. Więc ty się będziesz nim opiekować. – Z dziką rozkoszą – powiedziała cicho Deryn, drapiąc stworzonko po łebku. Jedynie obecność żywego stworzenia pozwalała jej jakoś wytrzymać w otoczeniu pełnym bezdusznych maszyn, smro­du spalin oraz smaru silnikowego. Pełen przepychu, tętniący życiem Istambuł wciąż był dla niej obcym miejscem, w którym nie starczyłoby życia, by nauczyć się wszystkich jego języków, a już szczególnie kiedy miało się na to tylko miesiąc. Deryn całymi dniami drukowała gazety, których nie była w stanie przeczytać, i zastanawiała się, jaka może być treść owych modłów, które regularnie rozlegały się nad dachami miasta. Skomplikowane wzory geometryczne kobierców Zavena i sufit w szachownicę sprawiały, że kręciło jej się w głowie, i nawet niezwykłe potrawy za często okazywały się – jak pozostałe składowe stolicy – zbyt bogate w smaki. Ale najtrudniej było jej przebywać w otoczeniu Alka, wciąż ukrywając przed nim prawdziwą tożsamość. On podzielił się z nią swoim ostatnim sekretem i Deryn uświadomiła sobie, że powinna była powierzyć mu swoją ostatnią tajemnicę tamtej nocy w hotelowym pokoju, kiedy nikt ich nie słyszał. Ilekroć jednak wyobrażała sobie taką sytuację, widziała przerażenie malujące się na jego obliczu. Nie dlatego, że była dziewczyną w chłopięcym przebraniu, ale dlatego, że go cały czas okłamywała. Wkrótce otrząsnąłby się z tych bredni – wie­działa to. I wtedy by ją pokochał – to też wiedziała. Ale tu pojawiał się większy problem, bo była jedna rzecz, która się nigdy nie zmieni... Deryn pochodziła z gminu. Po tysiąckroć bardziej niż

matka Alka, która urodziła się w hra­biowskiej rodzinie, czy nawet Lilit, mówiąca sześcioma języka­mi anarchistka, która zawsze wiedziała, który sztuciec trzeba w danej chwili złapać. Deryn Sharp była przedstawicielką 1 u d u, na miłość boską, i Jego Wysokości Aleksandrowi von Hohenberg nie przeszka­dzało to jedynie dlatego, że brał ją za chłopca. W chwili, w której będzie mogła być kimś więcej niż tyl­ko jego przyjacielem, a będzie, on ucieknie gdzie pieprz rośnie. Papież nie pisał listów, by zmienić sieroty po lotnikach, dziewczęta w chłopięcych portkach czy też niepoprawnych darwinistów w członków rodziny królewskiej. Była tego pewna jak amen w pacierzu. Przyglądała się Alkowi, który klęczał przy łożu Nene jak dobry wnuczek, kiedy cała trójka jeszcze raz omawiała szcze­góły dzisiejszego ataku. Nadchodząca bitwa była ich wspól­nym dziełem, jej i Alka, i wiedziała, że teraz są sobie naj­bliżsi. – A, B, C...? – zapytał Bovril, a Deryn przytaknęła. Modliła się w duchu, by jej ćwiczenia z sygnalizacji napraw­dę mogły się przydać. Jeśli dzisiaj wszystko pójdzie dobrze, załoga Lewiatana będzie długo patrzeć ze zgrozą na ruiny działa Tesli. Być może była to jej ostatnia szansa, by dać znać, że jeszcze żyje. Może nawet była to szansa na powrót do domu i zostawienie w końcu swego księcia. Wielka brama dziedzińca otwierała się wolno, ukazując czyste niebo pozbawione całkowicie księżyca. – Na szczęście dzisiaj nie padało – stwierdził Alek, spraw­dzając przyrządy. – Tak, to dobrze – powiedziała Deryn. Nocny deszcz mógł zmienić korzenne bomby w bezużyteczną, kleistą masę i po­zbawić Komitet jego jedynej broni. Tak zawsze jest z bitwami, mówił im pan Rigby, że nawet drobny pech może zniweczyć wszelkie starania. Podobnie jak w życiu, pomyślała. Dziedziniec rozbrzmiewał hukiem silników czterech cyklo­pów. Cahmeran z Zavenem za sterami uniosła swoją wielką łapę i machnęła

nią, dając sygnał do wymarszu, po czym schyliła się przy wychodzeniu przez bramę. Lilit ruszyła za nią w Minotaurze. Pół byk, pół człowiek, machając bezradnie wielkimi łapskami, musiał się mocno schy­lić, żeby jego rogi zmieściły się w bramie. Bomby korzenne za­grzechotały mu w magazynku, który mistrz Klopp przyspawał do przedramienia. Alek położył stopy na pedałach dżina. Klopp nalegał, żeby chłopak kierował w nocy arabską maszyną – parowe dysze czy­niły ją najbezpieczniejszym cyklopem Komitetu. Klopp i Bauer usiedli za sterami żelaznego golema. – Trzymaj się mocno, Bovril – powiedziała Deryn, a zwierzątko wspięło się jej na bark. Jego pazurki wbiły się w kurtkę pilota jak szpileczki. Alek ruszył nogami i maszyna wykonała pierwszy krok na­przód. Deryn chwyciła się boków fotela dowódcy, jak zwykle czu­jąc się nieswojo w kołyszącej się maszynie. Przynajmniej dżin wciąż poruszał się w trybie defiladowym, w którym czubek jego głowy był otwarty na oścież, tak że mogła patrzeć na gwiazdy i oddychać świeżym powietrzem. – Tutaj skręć w lewo – powiedziała. Żeby utrzymać misję w najgłębszej tajemnicy, cztery ma­chiny nie miały drugich pilotów. Dlatego też Deryn pełniła funkcję nawigatora Alka, a kiedy zacznie się kanonada, miała również być celowniczym wielkiego ramienia. Nigdy wcześniej nie była celowniczym, ale ćwiczenia z oznaczania pułapu spra­wiły, że bezbłędnie potrafiła ocenić dystans – o ile oczywiście pamiętała, żeby przestawić się z jardów na metry. Deryn znów zerknęła na mapę. Pokazywała cztery oddziel­ne drogi wiodące do działa Tesli, przy czym szlak Alka był za­znaczony na czerwono. Cztery cyklopy poszły przodem, zanim rozpoczął się właściwy atak, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Najtrudniejsze zadanie polegało na tym, by jednocześnie zja­wić się na miejscu. Na mapie zaznaczono też pozycje wszystkich czterdziestu kilku cyklopów Komitetu w całym mieście; miały one ruszyć do akcji godzinę później. Deryn zastanawiała się, czy wśród ich załóg są jacyś szpiedzy chrzęstów, którzy za grudkę złota byli w stanie sprzedać ich plany sułtanowi.

Przynajmniej była pewna, że ich atak na działo Tesli został utrzymany w tajemnicy. Sam Zaven usłyszał o nim dopiero tego dnia po południu. Boczył się trochę, że nikt mu wcześniej niczego nie powiedział, ale uświadomił sobie, że nie będzie musiał stanąć na wprost wielkich dział Goebena. Naturalnie o ile Admiralicja nie zmieniła dnia przybycia behemota. – Zastanawiałeś się, jak wiele różnych elementów może nie wypalić? – zapytała Deryn. – Słowami barda: „Najlepszy plan myszy i ludzi". – Phi! – parsknął Bovril, naśladując Zavena. – Widzisz? – powiedział Alek. – Twój przemyślny przyjaciel jest pewny, że będzie dobrze. Deryn spojrzała na stworzonko.

– Mam tylko nadzieję, że się nie myli. Większość drogi przeszli po niemal opustoszałych ulicach Istambułu. Machiny Komitetu ćwiczyły nocny marsz od mie­siąca, udając, że patrolują dzielnice i chronią je przed złodzie­jami, więc nikt nawet nie zatrzymał wzroku na dżinie. Na obrzeżach miasta domy zaczęły się przerzedzać i wkrót­ce dżin kroczył po pozbawionej nawierzchni drodze trans­portowej. Nie była ona przystosowana do potrzeb cyklopów, dlatego dysze parowe wciąż zahaczały o gałęzie przydrożnych drzew. Kiedy mijali zaciemnioną gospodę na rozdrożach, De­ryn dostrzegła zaciekawione twarze w oknach. Wcześniej czy później ktoś zacznie się zastanawiać, co cyklop z jednej z dziel­nic etnicznych robi poza miastem. Ale znajdowali się zbyt blisko celu, żeby miało to teraz ja­kiekolwiek znaczenie. Droga wiodła pod górę, w miarę wzno­szenia się nadmorskiego klifu było coraz więcej skał i kamieni. W tylnym wizjerze cyklopa pojawiło się w oddali miasto, po­łyskując nielicznymi światłami i lśniąc czarną poświatą w bez­księżycową noc. Sto masztów i kominów tkwiło na wielkiej połaci czarnej wody i Deryn zastanawiała się, co by było, gdyby zestrzelono Lewiatana. Czy behemot po prostu by odpłynął, czy też wściekł się i zaczął szaleć wśród tych nieuzbrojonych statków? Pokręciła głową. Nie może im się nie udać. Znajdowali się zaledwie kilka kilometrów od działa Tesli, kiedy snop światła reflektora przeciął ciemność. Deryn zmrużyła oczy – spostrzegła przebłysk chłodnej stali i zwalistą sylwetkę z trąbą. Jeden z bojowych słoni sułtana zagradzał im drogę. – Odległość? – zapytał spokojnie Alek. – Jakieś tysiąc jardów. To znaczy około dziewięciuset me­trów. Alek pokiwał głową, ciągnąc dźwignię. Korzenna bomba wytoczyła się z magazynka wprost do łapy dżina. Deryn po­czuła moc przyprawy i skrzywiła się. Nawet zawinięte w grube, nasączone olejem płótno, bomby uwalniały piekący pył przy każdym ruchu maszyny.

– Zamknąć pokrywę – rozkazał Alek. – Tak jest, wasza książęca mość. – Deryn chwyciła korbę i płat czołowy dżina z wolna przesłonił gwiazdy. Alek zwiększył obroty silnika, dając kotłom parowym więcej mocy. Prawe ramię maszyny z wolna odchyliło się do tyłu. Ktoś ze słonia krzyczał coś do nich przez megafon. Deryn nie rozpoznała ani jednego tureckiego słowa, ale pobrzmiewały w nich raczej tony zaciekawienia niż złości. Turkom wydawało się, że dżin jest bezbronny. – Zastanawiają się pewnie, co my tu, do diabła, robimy – wymruczała dziewczyna. – Nie ma sensu się tak denerwować. – Denerwować – powiedziało stworzonko. Alek roześmiał się. – Przemyślne czy nie, to stworzenie zna cię na wylot. Deryn zrobiła groźną minę do lemura. Oczywiście, że była nieco podminowana. Tylko głupiec zachowywał spokój, idąc na bitwę. Szczególnie w tym złomie chrzęstów. – Załadowane i gotowe do strzału – powiedział Alek. – Poczekaj. – Deryn obserwowała pnącą się wskazówkę zainstalowanego przez Kloppa dalmierza, którego igiełka szła po skali w miarę wzrostu ciśnienia w stawie ramieniowym. Szkoda tylko, że Klopp nie mógł przetestować każdego ra­mienia miotającego w cyklopach Komitetu; oznaczył skalę na podstawie obliczeń matematycznych i własnego doświadcze­nia. Do pierwszego strzału trudno było określić precyzyjnie, jaki jest maksymalny zasięg bomb korzennych. Wskaźnik w końcu doszedł do wartości dziewięciuset me­trów... – Ognia! – krzyknęła Deryn. Alek pociągnął za rączkę i wielka łapa dżina cisnęła wor­kiem na wprost. Z metalowego ramienia trysnęły strugi pary, zadymiając jednocześnie kabinę. Bomba korzenna spadła pięćdziesiąt metrów przed słoniem, tworząc tuman pyłu, który był czerwony jak krew w świetle reflektora. – Mistrz Klopp zna swój fach – stwierdziła Deryn z uśmie­chem. – Drugi spadnie łajdakom prosto na łeb!

– Więcej pary – zarządził Alek. – Ładuję drugą. Deryn pociągnęła właściwe dźwignie i silniki zaryczały im pod stopami, ale igła dalmierza wspinała się stanowczo za wol­no. Dżin wyczerpał spory zapas ciśnienia podczas pierwszego rzutu. – No dawaj! – krzyczała. – Za chwilę odpowiedzą salwą! – Gdyby to był dobry cyklop, można by było zrobić unik – mruknął Alek. – Cóż ja bym dał za prawdziwy celownik. – Albo prawdziwe działo! – Te bomby korzenne to był twój pomysł. Zdaje się, że... Główna wieżyczka słonia zaryczała groźnie, posyłając świszczący pocisk nad ich głowami. Eksplozja nastąpiła po kilku sekundach, tak mocna, że dżinem aż zakołysało. – Przestrzelili! – krzyknął Alek. – Jednak teraz mają właś­ciwą odległość. Mogę już strzelać? – Poczekaj jeszcze! – Deryn wpatrywała się w pnący się wskaźnik. Lemur zatapiał coraz głębiej pazurki w jej ramię, naśladując gwizd i świst chybionego pocisku. Igła minęła wartość dziewięciuset metrów, lecz Deryn po­trzebowała jeszcze przynajmniej pięćdziesięciu... – Ognia! – krzyknęła w końcu. Wielkie ramię znów się zamachnęło, aż pojazd zatoczył się do tyłu. Kiedy pocisk leciał do celu, Alek złapał ster i skierował cyklopa do przodu. Przez rozchwiany wizjer Deryn obserwowała, jak wielki tuman czerwonego pyłu spowija słonia bojowego. – W środek tarczy! – zawołała. Ale załodze pojazdu wroga udało się odpowiedzieć og­niem – jego główne działo znowu plunęło ogniem, zmieniając otaczający słonia tuman w jeden wielki, czerwony wir. Powie­trze znów pękło i pocisk przeleciał ze świstem obok. Dżin zatoczył się od podmuchu – pocisk uderzył tam, gdzie przed chwilą stali, tak się Deryn przynajmniej wydawało. Alek walczył ze sterami, a cyklop ruszył chwiejnie naprzód.

Otworzyło się okienko karabinu maszynowego w trąbie i na drodze przed nimi wykwitła seria gejzerów z kurzu. Nagle też rozległy się odgłosy gradu kul padających na pancerz, równie głośne jak strzelanie nieszczelnych tłoków. – Potrzebujemy zasłony dymnej! – krzyknął Alek. – Nie ma szans! – Deryn wbijała wzrok w nieruchomą wska­zówkę ciśnieniomierza. Silniki były teraz zbyt zajęte utrzymy­waniem maszyny w ruchu, żeby ponownie napełnić zbiorniki. Ale nie padł kolejny strzał z głównej wieżyczki słonia. Ru­szała się jedynie jego lewa przednia noga, tak jakby pies rozgrzebywał łapą ziemię. Reflektor machiny sunął bez celu po niebie. – Dostali w nochala! – wykrzyknęła Deryn. Nawet kilkaset metrów od miejsca trafienia, oczy zaczęły ją szczypać. Strzeliła paskiem gogli, naciągając je z szyi na twarz. – W nochala – powiedział Bovril, zachichotał i kichnął. Alek skręcił sterami, rozpościerając łapy dżina dla zachowania równowagi. Ale sunął dalej do przodu. – Zamierzam ich przewrócić. Trzymaj się. Deryn sprawdziła pasy. – Trzymaj się, zwierzaczku! Teraz słoń chodził niezdarnie w kółko, bo kolejna z jego nóg starała się poruszać. Ale wieżyczka pozostawała w bezruchu. Czyżby bomba korzenna walnęła prosto w nią? I wtedy Deryn zobaczyła wzory ciągów powietrza dzięki unoszącemu się w nim czerwonemu pyłowi i uświadomiła so­bie, co się stało – odrzut działa zassał przyprawy wprost do głównej wieżyczki. Załoga słonia załatwiła się sama własnym strzałem. – Wypluwają teraz płuca! – To nie potrwa długo – powiedział Alek. – Trzymaj się! Bojowy słoń obrócił się do nich bokiem i potknął o ogrodze­nie z drutu kolczastego tuż za sobą. Kiedy dżin wpadł w kłąb czerwonego pyłu, Deryn zaczęło piec w gardle i pochwaliła się w myślach za założenie gogli. Tymczasem Alek nie wahał się ani trochę – pochylił lewy bark dżina...

Wokół nich zazgrzytał metal i przez szkielet potężnej ma­chiny przebiegła silna fala uderzeniowa. Świat zawirował w wi­zjerze, na zewnątrz przelatywały na przemian niebo, ziemia i ciemność. Alek zaklął, skręcając sterami, a pikantna przypra­wa zaczęła palić i Deryn się rozkaszlała. W końcu dżin przestał się obracać – stał przechylony pod nienaturalnym kątem. Deryn wypuściła nieco pary wodnej, żeby oczyścić powietrze, rozpięła pasy i wychyliła się na ze­wnątrz przez wizjer. Białe kłęby rozstąpiły się wokół nich, ukazując leżącego na boku słonia. – Dołożyliśmy im! – W nochala! – wykrzyknął Bovril. – Ale dlaczego my tak stoimy? – zawołał Alek. – I co, do cholery, nas trzyma w pionie? Deryn wyjrzała dalej i zobaczyła wszędzie błyszczące ka­wałki metalu. Dżin przedarł się przez ogrodzenie z drutu kol­czastego i ściągnął go ze czterysta metrów. – Zaplątaliśmy się w ten diabelski drut! Alek zatańczył na pedałach i druty zaczęły pękać z trza­skiem. – Jest ich więcej przed nami. Potrzebujemy zasłony dymnej... natychmiast. Deryn podgrzała zbiorniki, po czym spojrzała przez wizjer. Trzy kilometry dalej działo Tesli wyrastało z krawędzi klifu na połowę wysokości wieży Eiffla. Wokół jego podstawy stało jeszcze kilka słoni bojowych, które czekały, a ich dysze spalinowe budziły się głośno do życia.

ROZDZIAŁ 38 – Widzisz gdzieś naszych? – zapytał Alek. Deryn wyjrzała przez wizjer i popatrzyła w tył. Na horyzon­cie nie było widać niczego oprócz sylwetek powykręcanych od soli z wody morskiej drzew rosnących wzdłuż szczytu klifu. I nagle dostrzegła ich – trzy dymiące machiny na tle rozgwież­dżonego nieba, nie więcej niż trzy kilometry dalej. – Tak, widzę wszystkich! Są jakieś trzy kilometry za nami. – Zerknęła na wskaźnik ciśnienia, który dopiero teraz zaczął wędrować w górę. – I jeszcze jedna dobra wiadomość. Za kilka minut będziemy mogli znów rzucić bombę. – Nie mamy tyle czasu. Daj mi nieco osłony, bo muszę się pozbyć tego drutu. Kiedy Deryn sięgała po dźwignię uwalniającą parę, jeden ze słoni strzelił. Pocisk uderzył za blisko, ale Deryn odrzuciło od przekładni. Wizjer splunął garścią żwiru i ziemi, które za­rysowały jej szkła w goglach. – Będzie pan tak łaskawy, panie Sharp? – zapytał Alek. –Panie Sharp – powtórzył ze śmiechem Bovril. Deryn podniosła się z podłogi, by pociągnąć dźwignię, i na­gle rozległ się głośny syk. Po chwili w kabinie było gorąco i wilgotno jak w szklarni. Świat za wizjerem zniknął pod białą zasłoną z pary. Alek uwijał się przy pedałach i sterach, przedzierając się na oślep przez plątaninę drutu kolczastego. Zza chmury pary rozległy się kolejne strzały, ale towarzyszące im eksplozje roz­legały się w bezpiecznej odległości. – Strzelają do pozostałych – powiedziała Deryn. – W takim razie teraz jest właściwy moment do ataku! Do­daj mi ciśnienia w ramieniu. – Z dziką rozkoszą, Wasza Wysokość. – Deryn znów zwięk­szyła ciśnienie. – Ale opróżniliśmy zbiorniki, żeby postawić za­słonę, i teraz pląsasz jak wariat, co zabiera jeszcze więcej mocy!

– No dobrze – powiedział Alek i sprawił, że dżin przykuc­nął. Kiedy silniki przeszły na jałowy bieg, wskazówka ciśnie­niomierza znów zaczęła się piąć. Zza białej zasłony dochodził do nich terkot karabinów ma­szynowych – Turcy strzelali do kłębów pary, nasłuchując, kiedy ich kule trafią w metal. – Zaraz nas namierzą – powiedział Alek. Zwolnił ładunek i Deryn usłyszała, jak trzecia bomba korzenna wskoczyła na swoje miejsce. Wytarła skroploną wodę z powierzchni dalmierza. – Trzysta metrów i pnie się. – To wystarczy... jeśli na nich uderzymy! – Odbiło ci? Tam stoją trzy słonie, a my jesteśmy sami! – Tak, ale nie mamy za wiele czasu. Posłuchaj swojej be-styjki. Deryn popatrzyła na lemura. Miał zamknięte ślepka, jakby postanowił się zdrzemnąć. Ale wydawał z siebie jakiś odgłos – szum i strzelanie, niczym ładunki w radiostacji Kloppa. Sły­szała już ten dźwięk... – Niech to pająk spałaszuje – zaklęła. – No właśnie. – Alek nacisnął na pedały. Kiedy dżin ruszył z chrzęstem naprzód, wokół nich rozstąpiły się chmury gorą­cego powietrza. Działo Tesli stało wysoko na klifie, a jego sylwetka połyski­wała na tle ciemnego nieba. Po dolnych szczeblach wędrowały już blade iskierki jak sztuczne robaczki świętojańskie przeska­kujące z miejsca na miejsce w dniu Guya Fawkesa. Ich blask zaczął się rozlewać po polu bitwy. Deryn pochyliła się w przód, by spojrzeć zmrużonymi ocza­mi na niebo. Na tle gwiazd nie przemykała żadna ciemna syl­wetka, ale skoro Turcy ładowali działo, z pewnością spostrzegli zbliżającego się Lewiatana. Słonie bojowe wciąż strzelały do pozostałych cyklopów, unosząc wysoko lufy moździerzy. Jednak kiedy Alek rozpo­czął frontalne natarcie, jedna z wieżyczek zaczęła się obracać w drugą stronę... Kilka chwil później główne działo plunęło ogniem i dy­mem. Pocisk padł wystarczająco blisko, żeby dżinem zachwia­ło. Wskaźnik dalmierza zadrgał, po czym opadł – gdzieś był przeciek. – Dostaliśmy! – krzyknęła Deryn.

– Spust jest pański, panie Sharp – odezwał się spokojnie Alek, zaciskając do białości palce na sterach. Dżin kulał i cała kabina kołysała się na boki. Deryn chwyciła rączkę spustową, a jej oczy wędrowały tam i z powrotem od dalmierza do trzech stalowych słoni w od­dali. Wskaźnik zatrzymał się na czterystu metrach, drgając niezdecydowanie, a odległość między machinami zmniejszała się z każdym krokiem. Najbliższy słoń machnął trąbą w stronę dżina i zagrał ka­rabin maszynowy. Kule uderzyły w pancerz z takim odgłosem, jakby ktoś trząsł monetami w blaszanej puszce. Jeden pocisk wleciał przez wizjer, a smuga rozgrzanego metalu skrzesała iskry nad ich głowami. – Dostałeś? – zapytał Alek. – Ja nie! – odkrzyknęła Deryn. – Ja nie! – powtórzył Bovril, po czym kabinę wypełnił jego szaleńczy śmiech. Wielkie działo kolejnego słonia zaczęło się kierować na cel... Igła dalmierza znów opadła, po czym się podniosła i w koń­cu znaleźli się dostatecznie blisko. Deryn pociągnęła rączkę i ramię cyklopa machnęło w przód w biegu jak atakujący mio­tacz, który ciska piłką do krykieta wprost w pałkarza. Bomba korzenna wpadła prosto na najbliższego słonia, eks­plodując ognistoczerwonym tumanem. Machina zachwiała się, ale obłok został błyskawicznie rozwiany i rozprzestrzeniał się wokół dolnych partii działa Tesli. – Wciórności! – krzyknęła Deryn. – Na górze jest za duży wiatr! Naturalnie na szczycie klifu zawsze wiał porywisty wiatr. Straszny z niej Dummkopf, że o tym nie pomyślała! Jednak Alek nie wahał się ani chwili i parł prosto na słonia. Celny strzał spowodował przynajmniej jakie takie zniszczenia. Osmańska machina chwiała się niczym nowo narodzone cielę. Ale tuż przed kolizją wielki łeb słonia obrócił się, unosząc dwa najeżone kolcami ciosy...

Alek szarpnął sterami, ale cyklop poruszał się zbyt szybko, by można było skręcić. Z paskudnym metalicznym jękiem dżin nadział się na jeden z ciosów, aż biały strumień pary wystrzelił mu prosto z piersi. Powietrze w kabinie zrobiło się wilgotne i gorące, a każda uszczelka syczała jak imbryk na gazie. Słoń potrząsnął łbem, miotając wściekle dżinem i zrzucając Deryn z fotela. Wrzasnę­ła, kiedy jej dłonie zetknęły się z rozgrzaną podłogą, a pazurki stworzonka zatopiły się głęboko w jej ramieniu.

– Już po nas! – zawołała. – Opuścić statek! – Jeszcze nie. Alek odciągnął ster jedną ręką, drugą uwalniając bombę, i ostatnim zrywem dżina opuścił jego miotające ramię. Deryn wstała, mrużąc oczy pod goglami, i patrzyła, jak po­zostałe bomby korzenne – niemal tuzin – grzechoczą w ma­gazynku, rozbijając się o grzbiet słonia. – No niech mnie pająk zagryzie – odezwał się lemur prze­myślny. – Otwórz kabinę – powiedziała Deryn, rozpinając pas. – Za chwilę nie będziemy mogli zaczerpnąć tchu! Kiedy Alek wściekle kręcił korbą, kopnięciem otworzyła klapę schowka na tyłach kabiny i wyciągnęła z niego zwój liny. – No i nie cieszysz się, że trenowaliśmy asekurację?! – krzyknęła wśród pary i świszczących kul. – Wolałem raczej nie wiedzieć, co może nas spotkać – po­wiedział Alek. – Bzdura. To proste w porównaniu z ucieczką po linie z Huxleya! Opowiem ci kiedyś o tym. Kiedy głowa dżina się otworzyła, Deryn rozwinęła linę i wy­rzuciła ją z tyłu cyklopa. Stanęła na progu kabiny i zerknęła na nieprzeniknioną białą chmurę pod nimi. Ostatnie kłęby pary ze zbiorników dżina wciąż dymiły spod kła wystającego z jego pleców. – Ja pójdę pierwszy – powiedziała. – Na wypadek gdybyś się ześlizgiwał za szybko, zamortyzuję twój upadek. – Czy to aby nie boli? – O tak, więc nie ześlizguj się za szybko! Deryn przypięła się do liny i po raz ostatni spojrzała na roz­ciągające się wokół nich pole bitwy. Kolejny z bojowych słoni został trafiony – kołysał się, krążąc w kółko, a czerwony pył ześlizgiwał się z jego błyszczącej stalowej zbroi. Minotaur Lilit nacierał, a żelazny golem trzymał się z tyłu, miotając potęż­ną prawą łapą bomby korzenne w ostatniego słonia. Pomimo morskiej bryzy na plecach machiny zapachy przypraw i prochu strzelniczego wywoływały duszności.

I wtedy to zobaczyła – Cahmeran leżała na brzuchu osiem­set metrów od wieży, a z jej korpusu unosił się czarny dym i wyciekał płonący olej. – Zaven dostał! – krzyknęła. – A to nie wszystko. – Alek wskazał w stronę miasta, gdzie unosiła się nowa kolumna dymu. – Wciórności! Posiłki wroga! – Nie przejmuj się. Ten cyklop jest dziesięć kilometrów stąd, a Turcy nie mają żadnego, który jest szybki. – Szybki – odezwał się Bovril. Deryn posłała mu karcące spojrzenie. – Co ty tam gadasz, zwierzątko ty moje? – Szybki – powtórzyło. Na polu bitwy rozległ się huk – Minotaur Lilit natarł wprost na nieuszkodzonego słonia bojowego. Maszyny padły na zie mię, przewracając się jak bijące się koty. Olbrzymia czerwona chmura rozprzestrzeniała się we wszystkich kierunkach nie­siona przez parę z uszkodzonych maszyn i zmieniała barwę gwiazd na krwistoczerwoną. Dwie przewracające się maszyny zatrzymały się w samym środku wirującego słupa pyłu i dymu z silnika i zamarły. – Lilit... – powiedziała Deryn ochryple. Minotaur padł, ale najwyraźniej łeb miał nieuszkodzony. Może pancerz osłonił dziewczynę. – Patrz – rzekł Alek. – Otworzyła przejście dla Kloppa! Pozostał tylko jeden sprawny słoń, a i tak był pokryty czer­wonym pyłem i ledwo się ruszał. Żelazny golem sunął pewnie naprzód i nic już nie zagradzało mu drogi do działa Tesli. Ale Klopp nie poszedł w kierunku rannego słonia czy działa. Skierował się wprost na nich.

– Co on wyrabia? – zapytała Deryn. – Dlaczego idzie tutaj? Alek zaklął. – Klopp i Bauer wykonują polecenia Volgera. Idą nam z od­sieczą! – Wciórności. I masz za to, że jesteś cholernym księciem! – Mówiąc ściślej, arcyksięciem. – Kimkolwiek jesteś, musimy im pokazać, że nie potrzebu­jemy ratunku. No chodź! – Chwyciła linę i poczuła, jak Bovril wzmacnia swój chwyt na ramieniu. – Opuścić statek – powiedziało stworzonko. Deryn skoczyła i zjechała w gorący tuman pary wodnej.

ROZDZIAŁ 39 Zanim poszedł w ślady Dylana, Alek spojrzał na słonia bojowego, który nadział dżina na cios. Załoga opuszczała maszynę przez dolny właz, krztusząc się i zataczając na oślep. Na razie nie stanowiła większego za­grożenia. Ale na widok bardzo odległego podłoża Alek mocniej na­ciągnął rękawice. Lekcje „zjazdu" jak mówił o tym Dylan, nauczyły go szacunku dla poparzeń od liny. Przełknął ślinę, czując w ustach ciężki smak papryki i pieprzu kajeńskiego, i skoczył... Lina świstała mu w rękach, dzika i nieokiełznana jak stru­mień wrzącej wody. Co kilka metrów bólem przypłacał krótkie postoje, a jego buty stukały w rozgrzany pancerz dżina. Wokół niego wirowały tumany pary wodnej, a stygnące silniki cyklopa strzelały i syczały głośno. Kiedy jego stopy uderzyły w twardy grunt, Alek ściągnął rękawice i popatrzył na poparzone dłonie. – Długo ci zeszło – powiedział Dylan z wyrzutem, kieru jąc się w stronę żelaznego golema. – No chodźże. Działo Tesli gotuje się do strzału. Musimy pokazać Kloppowi, że nic nam nie jest! Alek wypiął się z liny i ruszył za kolegą, który zaczął biec. Żelazny golem wciąż parł w ich stronę, sunąc miarowo przez pole bitwy. Klopp najwyraźniej nie widział osmańskich posiłków za plecami. Alek zmrużył oczy w biegu, wyglądając dymnego śladu w oddali. Najwyraźniej się zbliżał i teraz zobaczył, jak słup dymu wygina się do tyłu na rozgwieżdżonym niebie. „Szybki", powiedziało stworzenie. Ale jaki cyklop był aż tak szybki? Na przedzie Dylan jęknął z bólu. Potknął się i upadł twarzą na ziemię. Kiedy się podnosił, Alek zwolnił, patrząc, na czym Dylan się potknął – na torach kolejowych. – O nie. – Co, do diaska? – Dylan przyglądał się szynom. – Ach, to pewnie tutaj dojeżdżał Orient Express...

– Expresss – zasyczało cicho stworzonko. Spojrzeli na zbliżający się słup dymu. Był teraz dużo bliżej, sunął wzdłuż klifu dziesięć razy szybciej niż jakakolwiek ma­china krocząca. Kierował się wprost na żelaznego golema. – Nie widzi go – krzyknął Alek. – A ten jest tuż za nim! – Klopp! – zawołał Dylan, rzucając się do biegu i machając rękami w górze. – Zejdź z torów! Alek podbiegł jeszcze kilka kroków, słysząc serce dudniące mu w piersi. Ale krzyki były bezcelowe. Sięgnął do kieszeni w poszukiwaniu czegoś, czym można byłoby dać sygnał – fla­ry, pistoletu. Słynna lokomotywa ze smoczym łbem była już widoczna w oddali, jej oko świeciło ostrym blaskiem, a z kominów buchał czarny dym. Dylan wciąż biegł w stronę Kloppa, wskazując na potężny pociąg. Żelazny golem zatrzymał się chwiejnie i opuścił nieco łeb, żeby lepiej przyjrzeć się drobnej sylwetce przed sobą. Alek patrzył, jak dwie wielkie łapy załadunkowe odchylają się od kotła lokomotywy. Długie na kilkanaście metrów, roz­ciągnęły się w obu kierunkach niczym para szabel dzierżonych przez nacierających jeźdźców. Klopp najwyraźniej zrozumiał okrzyki Dylana albo też usłyszał pociąg za sobą, bo machina zaczęła się wolno od­wracać... Ale w tej właśnie chwili Express przemknął obok niej, a le­we ramię załadunkowe podcięło nogi golema. Metal zaskrzy­piał i odbił się od nóg, a kłąb dymu wystrzelił z połamanych kolan. Cyklop runął do przodu, wymachując wielkimi ramionami, i wylądował na jadącym za lokomotywą składzie. Upadająca maszyna podrzuciła dwa wagony towarowe i nadjeżdżające za nią zaczęły się piętrzyć na tej przeszkodzie, wyrzucając w górę fontanny szkła i metalowe części. Fala uderzeniowa powstała w wyniku pociągnięcia w drugą stronę rozeszła się po wagonach. Dotarła do lokomotywy, ta zaś wypadła z torów i zaczęła ryć bruzdę w ziemi. Ale maszy­niści byli na to przygotowani – Express wyciągnął ramiona jak skrzydła, by utrzymać ją w równowadze. Za parowozem ciągnęły się wagony z węglem i innymi towarami, wzbijając tumany kurzu.

Alek zobaczył, jak Dylan biegnie w jego stronę z malutką sylwetką Bovrila wczepioną w bark, uciekając przed chcącą ich połknąć przetaczającą się chmurą pyłu. – Uciekaj! – krzyczał, wskazując kierunek przeciwny do torów. Przednia część składu, wyrzucona z szyn, sunęła skokami, wciąż utrzymując wielką prędkość, wprost na Alka. Odwrócił się i pobiegł w kierunku wskazywanym przez Dylana. Po kilku ciągnących się w nieskończoność sekun­dach tuman pyłu dopadł Alka, oślepiając go i wypełniając mu płuca. Coś wystrzeliło z tej mrocznej masy i powaliło go, jakieś niewidzialne silne dłonie pchnęły mu głowę ku ziemi. Przeleciał nad nim wielki cień – Alek uświadomił sobie, że było to jedno z załadunkowych ramion Expressu. Zasypała go kaskada żwiru i

ziemi, przetoczył się huk niczym z tysiąca walcowni, wypełniając przestrzeń zgrzytem, stukotem i od­głosami eksplozji. Kiedy hałas ucichł i większość pyłu opadła, Alek podniósł wzrok. – No, blisko było – powiedział. Niecałe pięć metrów od je­go głowy sunące po ziemi ramię załadunkowe wyryło bruzdę szerokości sporej alei. – Proszę uprzejmie, wasza arcyksiążęcość. – Dziękuję ci, Dylan. – Alek wstał, otrzepując ubranie i wo­dząc wokół otępiałym spojrzeniem. Przednia część Orient Expressu w końcu zaryła się w ziemi, niemal wpadłszy na działo Tesli. Żelazny golem leżał, sycząc i dymiąc, na stercie spiętrzonych wagonów tylnej część składu. Alek zrobił krok w tamtą stronę, myśląc tylko o tym, czy nic nie stało się Kloppowi i Bauerowi. Ale Bovril zaczął warczeć, naśladując ciche bzyczenie roz­legające się na polu bitwy. W powietrzu narastał trzaskający dźwięk. Dylan wskazał południową część nieba, na którym pojawiła się w końcu długa sylwetka – Lewiatan odcinający się wielką połacią czerni na tle gwiazd. Alek odwrócił się w stronę działa Tesli. Na jego oczach straszliwe migotliwe macki zaczęły pełznąć ku szczytowi masztu. – Musimy to zatrzymać – powiedział Dylan. – Nikogo innego nie ma. Alek pokiwał odruchowo głową. Klopp i Bauer, Lilit i Za-ven – wszyscy potrzebowali ich pomocy. Jednak działo Tesli szykowało się do strzału, a na pokładzie Lewiatana było ponad stu członków załogi. Zacisnął pięści w bezradnej złości. Gdyby mógł teraz zasiąść za sterami cyklopa, takiego z wielkimi ramionami zdolnymi powalić maszt. – Express – zasyczał Bovril. – Pociąg – powiedział cicho Alek. – Jeśli uda nam się do­stać do lokomotywy, możemy wykorzystać jej ramiona zała­dunkowe! Dylan patrzył na niego chwilę, po czym skinął głową. Po­biegli, potykając się o porozrzucane części pociągu i omijając sterty ładunku wyrzuconego z wagonów. Początek składu zarył w ziemię ledwo piętnaście metrów od działa Tesli. Ramiona załadunkowe leżały w bezruchu, ale kominy wciąż dymiły.

Kilku żołnierzy w niemieckich mundu­rach i z karabinami na ramionach wyszło chwiejnym krokiem z pociągu. Alek zatrzymał Dylana w cieniu. – Oni mają broń, a my nie. – Jasne. Idź za mną. Dylan podbiegł do ostatniego wagonu towarowego, który leżał przechylony w bruździe wyżłobionej w ziemi przez skład. Wspiął się na wagon i górą ruszył w stronę lokomotywy. Alek poszedł w jego ślady, starając się utrzymywać jak najniższą pozycję. Ale żołnierze nie wyglądali na zaniepokojonych. Łazili wo­kół zdezorientowani, gapiąc się na pobojowisko i krztusząc przyprawami. Kilku wpatrywało się w Lewiatana. Alek usłyszał znajomy dźwięk – dudnienie silników stat­ku powietrznego. Spojrzał w górę i zobaczył, że Lewiatan jest w półobrocie. Załoga spostrzegła połyskliwe działo Tesli i sta­rała się wyprowadzić statek poza jego zasięg. Ale było za późno. Zajęłoby to wiele minut, a działo już buzowało jak rozzłoszczony ul, niemal gotowe do strzału. Dylan dotarł do węglarki za parowozem, Alek zaś skoczył za nim. Bryły węgla osunęły mu się spod stóp i pobrudził sobie dłonie, kiedy starał się złapać równowagę. Dylan wspiął się na przód wagonu i wyciągnął dłoń, poma­gając Alkowi wejść na górę. – Teraz szybko – wyszeptał. Alek podciągnął się i stanął między dwoma potężnymi ra mionami załadunkowymi. Czuł już wyładowania elektryczne w powietrzu, iskry na wielkim maszcie rozedrgały cienie wokół. Ale kabina maszynisty była tuż przed nimi. – W środku jest tylko jeden człowiek – wyszeptał Dylan, podając Bovrila Alkowi i wyciągając nóż z kieszeni kurtki. – Zajmę się nim. Nie było czasu na dyskusje i chłopak opuścił się w dół przez okienko jednym płynnym ruchem. Kiedy Alek dotarł do drzwi, Dylan już trzymał zastraszonego maszynistę kulącego się w ro­gu kabiny.

Alek wszedł do środka i spojrzał na stery – było tu mnóstwo nieznanych mu wskaźników i mierników, wajch i dźwigni. Ale stery miały kształt metalowych rękawic na żerdziach, takich samych jakie kierowały ramionami Cahmeran. Postawił Bovrila na podłodze, wsunął dłonie w rękawice i zacisnął je w pięści. Kilkanaście metrów na prawo wielka szponiasta łapa zare­agowała, zamykając się z trzaskiem. Kilku niemieckich żołnie­rzy podniosło wzrok, usłyszawszy ten odgłos, ale rozświetlone działo Tesli i statek nad ich głowami były zdecydowanie cie­kawszym widokiem. – Nie guzdraj się! – syknął Dylan. – Rozwal ten złom! Alek wyciągnął ramię w kierunku masztu. Wielkie szpony przecięły jednak powietrze kilka metrów od najbliższego po­łyskującego szczebla. – Przyciągnij bliżej lokomotywę! – zawołał Dylan. Alek popatrzył na dźwignie maszyny i dotarło do niego, że parowóz wypadł z szyn i jest bez nich bezużyteczny. Nie­mniej przypomniał sobie beznogiego żebraka w Lienzu, który przemieszczał się na desce z kółkami, odpychając się rękami od ziemi. Przyłożył ramiona do ziemi po obu stronach i pchnął je w tył. Parowóz uniósł się nieco i przesunął o jakiś metr do przodu, a następnie opadł. – Bliżej – powiedział Bovril z uznaniem w głosie. – No to teraz Niemcy już nas zauważyli – wymamrotał Dylan, wyglądając przez okno. – Zostawiam to tobie – rzekł Alek, ponownie szurając wiel­kimi łapami po ziemi. Parowóz znów przesunął się do przodu z nieziemskim piskiem, bo metal szurał teraz o skałę klifu. Z zewnątrz dobiegały krzyki żołnierzy, a jeden z nich pod­skoczył i walnął w drzwi. Dylan zaprawił maszynistę w żołą­dek. Mężczyzna osunął się na podłogę, Dylan zaś stanął w go­towości z dobytym nożem. Alek ponownie wyciągnął ramiona załadunkowe. Tym razem wielkie szpony sięgnęły najniższego stopnia działa Tesli. Kiedy zatrzasnął na nim z hukiem łapę, przez kabinę przebiegł głośny trzask. Metalowe rękawice zaskwier-czały na dłoniach Alka, a jakaś

niewidzialna siła zdawała się zamykać wokół jego klatki piersiowej. Wszystkie włoski Bovrila stanęły dęba. – Niech to pająk pokąsa! – wykrzyknął Dylan. – Błyskawica strzeli w nas! Iskry zatańczyły na przyrządach i ścianach lokomotywy, a żołnierz przy drzwiach jęknął i zeskoczył z metalowego po­destu. Alek zacisnął zęby, usiłując zignorować ból, i mocniej po­ciągnął za ster. Lokomotywa znów się uniosła, metalowy szcze bel wieży zajęczał żałośnie i z wolna zaczął się wyginać w ich stronę. U podstawy masztu tworzyła się kula białego ognia. – Zaraz wystrzeli! – krzyknął Dylan. Alek pociągnął ile sił w dłoniach, a przez kabinę przebiegł gwałtowny wstrząs. Stery zwiotczały mu w rękach, wyładowa­nia w lokomotywie znikły. – Wyrwałeś go, a działo... – Dylan zmarszczył brwi – prze­wraca się. Całe to żelazne ustrojstwo się wali! – Od jednego wyrwanego szczebla? – Alek podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Wieża wolno chyliła się ku ziemi, a wyładowania schodziły z wyższych jej pięter, zmieniając się w białą kulę po przeciwnej stronie. Wielka, podobna do węża postać przywarła tam do szczebli na połowie wysokości masztu spowita połyskującym kokonem elektryczności. – Czy to jest...? – Tak – powiedział Dylan. – To Sahmeran. Zavenowi jakimś cudem udało się podciągnąć uszkodzone­go cyklopa do wieży. I teraz, działając na zasadzie przewodnika, ściągał na siebie cały ładunek działa. Błyskawica uformowała elektryczny wir wokół postaci bogi­ni, ten zaś jaśniał coraz mocniejszym blaskiem, aż Alek musiał zamknąć oczy. – Już po nim – rzekł Dylan i Alek pokiwał głową. W ciągu kilku sekund działo Tesli runęło na ziemię.

ROZDZIAŁ 40 Wieża przewróciła sie wraz z Sahmeran w wirze białego ognia. Macki wyładowań elektrycznych strzelały we wszystkich kierunkach, pląsając po nieruchomym dżinie, słoniu i pozosta­łych powalonych cyklopach oraz wzdłuż wraku Orient Expressu. Metalowe ściany parowozu strzelały iskrami i pajęczynami płomieni. Kiedy błyskawica przygasła, rozległ się huk padającego masztu. Dźwigar uderzył w kabinę parowozu – sufit wgiął się do środka i w jednej chwili ze wszystkich okien posypało się szkło. Wyginany metal jęczał, a dym i pył wypełniły kabinę. Po dłuższej chwili dopiero na pobojowisku zaległa cisza. – Nic ci nie jest, Dylan? – Alek usłyszał swój przytłumiony głos. – Nic. A tobie, zwierzątko? – Zaven – powiedział cicho Bovril. Dylan wziął stworzenie na ręce. – Posłuchajcie. Lewiatan wciąż jest w górze. Była to prawda – ciche dudnienie silników podniebnego statku rozległo się nad nagle spokojnym polem bitwy. Przy­najmniej całe to szaleństwo nie poszło na marne. – Lewiatan – powtórzył Bovril, cedząc to słowo. Alek podszedł do okna. Działo Tesli leżało teraz, powygi­nane i potrzaskane, jak wykopany kręgosłup jakiegoś dawno wymarłego wielkiego stworzenia. Dżin tkwił obok bojowe­go słonia, oba z korpusami powyginanymi przez spadające części. Alek poczuł dreszcz w krzyżu – większość niemieckich żołnierzy znikła pod resztkami masztu. – Musimy sprawdzić, czy nic się nie stało Lilit – powie­dział. – I co z Kloppem i Bauerem. – Tak. – Dylan położył sobie Bovrila na ramieniu. – Ale dokąd mamy iść najpierw? Alek zawahał się, bo dotarło do niego, że jego ludzie mogą już nie żyć, Zaven bowiem z całą pewnością tego nie przeżył.

– Najpierw Lilit. Jej ojciec... – Oczywiście. Otworzyli drzwi i wyszli na otwartą przestrzeń przypo­minającą jakąś piekielną wyżynę. Dusił ich swąd palącego się oleju i pikantnych przypraw, ale o wiele gorszy był zapach spa­lonych ciał i włosów. Alek odwrócił wzrok od leżących doko­ła ofiar ostatniego wyładowania elektrycznego działa Tesli. – Chodź – powiedział Dylan schrypniętym głosem, odciągając go. Kiedy okrążyli wrak, Bovril uniósł główkę i powiedział: – Lilit. Alek podążył wzrokiem za spojrzeniem zwierzątka, mrużąc oczy w ciemnościach. Na brzegu klifu stała samotna postać spoglądająca na morze. – Lilit! – zawołał Dylan i postać odwróciła się w ich stronę. Podbiegli do niej, a zimna morska bryza rozwiała smród bitwy i zniszczenia. Lilit miała poszarpany strój pilota, jej blada twarz zaś odcinała się wyraźnie w otaczających ciemnościach. Na ziemi u jej stóp leżał długi płócienny worek. Kiedy się zbliżyli, padła Dylanowi w objęcia. – Twój ojciec – powiedział chłopiec. – Tak ci współczuję. Lilit odsunęła się. – Widziałam, co zamierza, więc oczyściłam mu przedpole. Pomogłam mu to zrobić... – Potrząsnęła głową, a łzy pły­nęły wilgotnym szlakiem po jej zakurzonej twarzy. Spojrzała na powalony maszt. – Czyżbyśmy wszyscy oszaleli, że aż do tego musiało dojść? – Ocalił Lewiatana – powiedział Alek. Lilit tylko spojrzała na niego, zdezorientowana i niepewna, jakby niewidzialna siła pozbawiła jej znajomości wszystkich obcych języków. Pod jej wzrokiem poczuł się głupio. – Wszyscy oszaleli – powiedział Bovril. Lilit wyciągnęła rękę i pogładziła zwierzątko z wciąż za­łzawionymi oczami. – Nic ci nie jest? – zapytał Dylan.

– Jestem tylko oszołomiona... i zaskoczona. Popatrzcie tam. – Wskazała Istambuł oddzielony od nich połacią wody. Na zaciemnionych ulicach miasta widać było rozbłyski wy­strzałów, a nad pałacem sułtana unosiło się z pół tuzina żyro-kopterów. Na oczach Alka niebo przeszyła bezgłośna macka ognia, niknąc przy wtórze huku wśród starożytnych budowli. – Widzicie? Zaczęło się na dobre – powiedziała Lilit. – Tak jak zaplanowaliśmy. – Tak, najdziwniejszą rzeczą w bitwach jest to, że są praw­dziwe. – Dylan spojrzał przez toń. – Za chwilę pojawi się be-hemot. Alek zrobił krok w stronę krawędzi klifu i spojrzał w dół. Goeben dymił ze wszystkich kominów, rozciągając swoje me­chaniczne ramiona jak szczypce wielkiego kraba. Na jego rufie iskry zaczynały się mozolnie wspinać po maszcie. – Drugie działo Tesli – wyszeptała Lilit. – Zapomnia­łam. – Nie martw się – odezwał się Dylan. – Nie jest takie wiel­kie i nie ma takiego zasięgu. Pani specjalistka zaplanowała wszystko w najdrobniejszych szczegółach. Kiedy to powiedział, z gondoli statku powietrznego wy­strzelił snop pojedynczego szperacza, tak silny, że jego pro­mień przecinał wodę. Prześliznął się w stronę Goebena słupem światła rozchodzącym się falą w ciemnościach. Żyrokoptery krążące nad pałacem ruszyły w stronę stat­ku, na co słabsze reflektory Lewiatana obudziły się z letargu, wyławiając pojedyncze maszyny na ciemnym niebie. Z oddali Alek nie widział ani jastrzębi, ani nietoperzy, ale żyrokoptery jeden po drugim spadały. – Mieli cały miesiąc, by dokonać napraw i ulepszeń – stwierdził Dylan. – I namnożyć stworzeń. Alek pokiwał głową, uświadamiając sobie, że nigdy nie wi­dział Lewiatana w całej krasie i potędze, a jedynie zniszczo­ną i wygłodniałą jego namiastkę. Dzisiaj to był zupełnie inny statek. – Stworzeń – powiedział Bovril i jego oczy zalśniły jak kocie ślepia.

Główny reflektor dosięgnął Goebena i przez chwilę stalowe działa oraz pancerz lśniły oślepiającym światłem. Wtem pro­mień zmienił kolor – z zielonego i fioletowego stał się krwi­stoczerwony. Spod powierzchni wystrzeliły dwie macki, oblewając gęstą strugą deszczu pokłady Goebena. To był behemot. Bojowe ramiona krążownika świsnęły w powietrzu i wraziły ostre szczypce w cielsko potwora. Ale najwyraźniej zwierzę nie odczuło tego zupełnie, bo macki – na podobieństwo wielkich pytonów – zaczęły z wolna owijać się wokół środka kadłuba okrętu. Z wody wychynął wielki łeb z dwoma olbrzymimi śle­piami błyszczącymi czerwono w świetle reflektora... Alek cofnął się o krok. W odróżnieniu od macek krakena, macki behemota stanowiły jedynie niewielki fragment jego cielska. Długi korpus bestii był pokryty rogowymi płytami i wystającym z grzbietu kośćcem kręgosłupa. Chłopak poczuł odrazę, jakby z największych głębin oceanu ściągnięto jakieś prastare, wrogie rodzajowi ludzkiemu stworzenie. Żałosny odgłos dewastacji przetoczył się po morskiej to­ni, jak gdyby kadłub krążownika zawodził głośno w splotach behemota. Jego miniaturowe działa strzelały we wszystkich kierunkach, a ramiona do walki z krakenami waliły bezrad­nie w potężne macki potwora. Załoga i łuski po pociskach sunęły po pokładach okrętu, który kołysał się na wszystkie strony. – Niech mnie pająk zagryzie – wyszeptał Dylan. – Doktor Barlow mówiła co prawda, że bestia jest wielka, ale nie podej­rzewałem, że... Coś rozbłysło pod przełamywanym kadłubem Goebena, najwyraźniej bluznął ogniem jeden ze zbiorników paliwa. Sy­czące kłęby pary buchnęły ze szczelin w pancerzu. Próbowano wystrzelić z działa Tesli, ale niepełny ładunek ledwo podskoczył do góry, po czym przebiegł wokół zaciśnię­tych macek behemota i zatańczył na metalowych pokładach okrętu. Na całej długości Goebena rozbłysły eksplozje, kiedy zbiorniki paliwa i ładownie zajęły się od białego ognia.

Szperacz zmienił barwę na jasnoniebieską i jednym potęż­nym ruchem behemot rzucił się olbrzymim cielskiem na dosko­nałą konstrukcję, pogrążając kadłub w odmętach. Przez chwilę Goeben jeszcze stawiał opór, ale fale pochłonęły jego dziobowe pokłady. Rufa podniosła się i działo Tesli powędrowało wysoko na czarnym niebie, wciąż lśniąc stalowym blaskiem. Z meta­licznym chrzęstem kadłub przełamał się w połowie i obie części gładko ześliznęły się w toń. Pojedyncze ramię do walki z krakenami unosiło się jeszcze nad wściekłymi falami, a jego szczypce strzelały bezradnie w powietrzu, lecz po chwili ono też zniknęło w toni. Nagle pod powierzchnią rozgorzała czerwona eksplozja, wyrzucając w powietrze nowe snopy pary wodnej. Woda niespiesznie się uspokajała i wkrótce znów zapano­wała cisza. – Biedne łobuzy – powiedział Dylan. Alek stał w milczeniu. W ciągu miesiąca udało mu się za­pomnieć, z czym wiązała się rewolucja dla załogi Goebena. – Muszę dołączyć do towarzyszy broni – powiedziała Lilit, klękając przy długim płóciennym worku. Wyjęła z niego coś złożonego z metalowych prętów oraz marszczącego się jedwa­biu i zaczęła to składać. Urządzenie rosło w oczach za sprawą umieszczonych w środku sprężyn. Po kilku chwilach zobaczyli długie na pięć metrów, przezroczyste jak u komara skrzydła. – Co, u diaska?! – wykrzyknął Dylan. – Lotnia – stwierdził Alek. – Jednak nie uda ci się na tym dolecieć do Istambułu. – Nie muszę. Łódź rybacka mojego wujka czeka na mnie u podnóża klifu. – Lilit zwróciła się do Dylana. – Przepra­szam, ale jemu można było zaufać. Poza tym musiałam komuś powiedzieć o naszych planach, na wypadek gdybyśmy musieli wrócić do miasta. – Teraz? – zdziwił się Dylan. – Ale musimy sprawdzić, co z Kloppem i Bauerem! – Oczywiście, że musicie. To wasi przyjaciele. Ale rewo­lucja potrzebuje dzisiaj przywódców. – Lilit patrzyła za wodę i głos zaczął się jej załamywać. – I Nene też będzie mnie po­trzebować.

Kiedy tak stała, a świeże łzy rozmywały kurz na jej twarzy, Alek przypomniał sobie noc, w której zabito jego rodziców. Co dziwne, teraz pamiętał jedynie to, co powiedział Eddiemu Malonebwi w zamian za zachowanie tajemnicy. Jakby opo­wieść zatarła w pamięci prawdziwe wspomnienia. – Współczuję ci z powodu śmierci twego ojca – rzekł, a każde słowo brzmiało sztucznie i niezręcznie w jego ustach. Lilit spojrzała na niego z zaciekawieniem. – Jeśli sułtan się dzisiaj obroni, będziesz musiał uciekać dalej, prawda? Alek zmarszczył brwi. – Pewnie tak. – W takim razie powodzenia – powiedziała. – Twoje złoto bardzo się przydało. – Proszę uprzejmie, jeśli to miało być podziękowanie. – Tak, miało. – Zwróciła się do Dylana. – Bez względu na to, co się jeszcze wydarzy, nigdy nie zapomnę tego, co dla nas zrobiłeś. Uważam, że jesteś najwspanialszym chłopcem, ja­kiego poznałam. – No tak, ale ja tylko tego, no... Lilit nie dała mu dokończyć. Zarzuciła mu ręce na ramiona i pocałowała go mocno w usta. Po dłuższej chwili oderwała się od niego i uśmiechnęła. – Przepraszam. Zżerała mnie ciekawość. – Ciekawość? Niech to pająk pokąsa! – krzyknął Dylan, zakrywając usta dłonią. – Przecież ledwo się znamy! Lilit roześmiała się i uniosła lotnię. Kiedy jej skrzydła zła­pały chłodną morską bryzę, podeszła do krawędzi klifu, biorąc ster w dłonie. – Znam pana lepiej, niż pan przypuszcza, panie Sharp. – Uśmiechnęła się i zwróciła do Alka. – Nawet nie podejrzewasz, jakiego przyjaciela masz w Dylanie. Powiedziawszy to, zrobiła krok w ciemność... i znikła im z oczu.

Alek podbiegł do krawędzi klifu i z przerażeniem patrzył w dół. Lotnia przez moment chybotała się na wietrze, ale po­tem ustabilizowała lot i poszybowała halsem w morze. Wiatr unosił ją coraz wyżej, tak że niemal zrównała się z poziomem skały, i jeszcze raz mogli usłyszeć śmiech Lilit. Dziewczyna skręciła ostro, kierując się w stronę świateł miasta. Chwilę później znikła w ciemnościach. – Panie Sharp – powiedział Bovril i zachichotał. Alek pokręcił głową, rozmyślając o Lilit. Jej ojciec nie żył, całe miasto stało w płomieniach... a ona unosiła się swobodnie w powietrzu i potrafiła się jeszcze roześmiać. – To szalona dziewczyna.

– O tak. – Dylan znów dotknął ust. – Ale nieźle całuje. Alek spojrzał na chłopaka i znów pokręcił głową. – Chodź. Zobaczymy, co z mistrzem Kloppem.

ROZDZIAŁ 41 Żelazny goleni leżał na stercie wagonów i porozrzuca­nego ładunku z powykręcanymi i poodrywanymi nogami. Je­dynie górna jego część pozostała nienaruszona, a wielka głowa opierała się na wrakach dwóch wagonów towarowych jak łeb olbrzyma śpiącego na pogniecionej metalowej poduszce. Deryn i Alek podeszli bliżej, omijając podzespoły elek­tryczne i kawałki potrzaskanego szkła. Szyny zostały wyrwa­ne z ziemi i leżały wśród innych odłamków na podobieństwo powyginanych stalowych wstęg.

– Wciórności – rzuciła Deryn, kiedy mijali przewrócony wagon restauracyjny, z którego rozbitych okien wylewały się czerwone aksamitne zasłony. – Dobrze, że nie było żadnych pasażerów. – Tędy możemy podejść do głowy golema – powiedział Alek, wskazując wielką, rozłożoną na ziemi łapę. Wspięli się na nią i idąc po ramieniu cyklopa, wkrótce zobaczyli dwie nieru­chome sylwetki przypięte pasami do foteli pilotów. – Mistrzu Klopp! – krzyknął Alek. – Hans! Jeden z mężczyzn poruszył się. Deryn spostrzegła, że to Bauer. Miał załzawione oczy, a jego dłonie niezdarnie majstrowały coś przy klamrze pasa. Podeszła do Alka i pomogła mu go wyciągnąć. – Was hat uns getroffen? – zapytał Bauer po niemiecku. – Der Orient-Express – wyjaśnił Alek. Bauer spojrzał na niego zaskoczony, po czym zobaczył wrak pociągu i było widać, że z wolna wszystko do niego do­ciera. We trójkę wypięli Kloppa i położyli go na szerokim ra­mieniu golema. Mistrz mechaniki wciąż się nie ruszał. Krew ściekała mu po twarzy, a kiedy Deryn sprawdziła puls na szyi, przekonała się, że jest bardzo słaby. – Musimy zabrać go do lekarza. – Ale jak? – zapytał Alek. Deryn rozejrzała się po polu bitwy. Nie było ani jednego sprawnego cyklopa. Jednak nad ich głowami znów pojawiła się sylwetka Lewiatana. Było tak, jak się spodziewała – poradziw­szy sobie z Goebenem, załoga statku wracała nad pobojowisko, żeby przyjrzeć się wrakowi działa Tesli. Otwierała już usta, żeby wyjaśnić, ale nagle stworzonko na jej ramieniu zaczęło naśladować odgłosy ciężkich kroków. Alek też je usłyszał. – Machiny. Deryn odwróciła się w stronę miasta. Kilkanaście słupów ciemnego dymu unosiło się nad horyzontem. – Może to maszyny Komitetu? Alek pokręcił głową.

– Oni nawet nie wiedzą, że tu jesteśmy. – Tak, tak miało być. Ale panna anarchistka powiedziała przecież swojemu wujkowi, mam rację? Bauer wstał chwiejnie, unosząc lornetkę. Jedno szkło było pęknięte, przystawił więc do oka tylko to całe, jak teleskop. – Elefanten – dopowiedział po chwili. Słonie! Alek zaklął. – Te są przynajmniej wolne. – Jednak nie zdołamy wynieść stąd Kloppa – powiedziała Deryn. – Nie poradzimy sobie bez pomocy. – A skąd niby mamy ją dostać? Wskazała unoszący się nad wodą ciemny kształt, który wciąż robił zwrot, a jego reflektory oświetlały teraz klif. – Lewiatan się zbliża, bo pewnie chcą się dokładnie przyj­rzeć wszystkiemu. Możemy dać im sygnał i zabrać Kloppa do lekarza pokładowego. – A, B, C... – odezwał się uszczęśliwiony Bovril. – Znów wezmą nas do niewoli! – zawołał Alek. – Tak, ale co, twoim zdaniem, po tym wszystkim zrobią z nami cholerni Turcy? – Deryn wskazała zamaszyście wrak. – Z nami przynajmniej zachowasz życie! – Ich kann bleiben mit Meister Klopp, Herr – powiedział Bauer. Deryn zmrużyła oczy. Po miesiącu pracy z chrzęstami jej niemiecki znacznie się poprawił. – Czy on chce powiedzieć, że zostanie z Kloppem? Alek odwrócił się do Deryn. – Twój statek może zabrać Bauera i Kloppa, a my uciekniemy. Deryn aż usta otworzyła ze zdziwienia. – Czyś ty już kompletnie oszalał? – Turcy nie znajdą nas w tym bałaganie. – Alek zacisnął pięści. – I tylko pomyśl. Jeśli dziś w nocy Komitet zwycię­ży, wygna stąd Niemców. A mają wobec nas obu wielki dług wdzięczności, Dylan. Możemy zostać tutaj, wśród sojuszników.

– Ja nie zostaję, ty głupie książątko! Ja muszę wracać do domu! – Ale nie uda mi się to w pojedynkę... bez ciebie. – Wzrok mu złagodniał. – Proszę cię, chodź ze mną. Deryn odwróciła się od niego na chwilę, żałując, że nie wy­powiada tych samych słów w zupełnie inny sposób. Nie jak jakieś oczadziałe książątko, któremu wydaje się, że wszyscy są na jego usługi, ale jak zwykły chłopak. To naturalnie nie była jego wina. Nie powiedziała Alkowi, dlaczego zjawiła się w Istambule – nie z powodu swojej misji, ale dla niego. Nie powiedziała mu niczego, a teraz było już za późno. Byli razem cały miesiąc, pracowali i walczyli ramię w ramię, a ona wciąż nie była pewna, czy zwykła dziewczyna mogłaby znaczyć dla niego coś więcej. Dlaczego więc miałby tu pozostać? – Tutaj czeka nas jeszcze sporo pracy, Dylan – powiedział. – Jesteś najlepszym żołnierzem, jakiego ma rewolucja. – Prawda, ale mój dom jest tam, w górze. Nie mogę żyć z... twoimi maszynami. Alek rozłożył ręce. – To i tak nieważne. Twoja załoga nas nie zauważy. – Będzie musiała. Deryn patrzyła na pobojowisko, szukając sposobu na prze­kazanie sygnału. Ale chłopak miał rację – nawet gdyby miała trzymetrowe flagi sygnalizacyjne, i tak nikt nie zauważyłby jej pośród wraku pociągu. Wtem dostrzegła wyjście z sytuacji: ramiona golema leża­ły rozłożone na wznak. Pierwsze było wyprostowane, drugie spoczywało pod kątem, niemal układając się w literę S. – Czy ten złom może się jeszcze ruszać? – Co, cyklop? – A, B, C – powtórzył Bovril. – Tak, cyklop. Jak wyślemy sygnały takimi łapskami, to trudno je będzie przeoczyć.

– Zbiorniki są chłodne – stwierdził Alek. – Jednak myślę, że w układzie hydraulicznym wciąż jest jeszcze jakieś ciśnienie. – No to sprawdźmy! Alek zgrzytnął zębami, lecz wspiął się ponownie do głowy olbrzyma i klęknął przy kontrolkach. Postukał w dwa ciśnie­niomierze i odwrócił się z wyrazem wahania na twarzy. – Zadziała? – krzyknęła do niego. – Tylko mnie nie okłamuj! – Nigdy bym cię nie okłamał, Dylan. Możemy przekazać z tuzin znaków. – To do roboty! Popatrz na mnie. – Deryn wyprostowała prawe ramię, zginając lewe w dół. Alek nie ruszył się. – Jak mnie podasz kapitanowi na tacy, nigdy nie uda mi się już uciec. – Ale jeśli nie nadasz sygnału na Lewiatana, Klopp umrze. Wszyscy zginiemy, kiedy tylko te słonie dotrą na miejsce! Chłopak wpatrywał się w nią chwilę, po czym westchnął i zajął się sterami ramion, wkładając rękawice. Wokół rozległ się syk urządzeń pneumatycznych i wkrótce wielkie ramiona zaczęły szorować po ziemi, dokładnie odwzorowując układ ramion Deryn. – S... – rzucił lemur przemyślny. Deryn skierowała lewe ramię na prawo. Ta litera była trud­niejsza do odtworzenia przez golema, który w końcu był za­kopany do połowy w ziemi, lecz Alkowi udało się właściwie zgiąć ramię w łokciu. – H! – oznajmił Bovril i nadawał wraz ze zmianą układu ramion Deryn. – A...R...P... Przy piątej literze wielki krakenowy reflektor Lewiatana odnalazł ich i razem powtórzyli całą sekwencję, zanim z ostat­nim sykiem pary golem zamarł na dobre. Alek odwrócił się od sterów. – Wie viel Zeit haben wir, Hans? Bauer przesłonił oczy, żeby uniknąć światła szperacza. – Zehn Minuten?

– Wciąż mamy szansę uciec, Dylan. – Na pewno nie w dziesięć minut, a poza tym nie ma takiej potrzeby. – Deryn położyła dłoń na ramieniu Alka. – Po tym, czego dokonaliśmy dziś w nocy, mogę śmiało przekazać kapita­nowi, że to ty wprowadziłeś mnie do Komitetu. I wyjaśnić, co by było, gdybyś tego nie zrobił, bo wtedy Niemcy zestrzeliliby statek! – powiedziała to wszystko niezwykle szybko. Złama­nie niepisanej obietnicy, że da mu spokój, przyszło jej równie łatwo, jak zaczerpnięcie oddechu. – Spodziewam się, że medal dostaniesz – oznajmił oschle Alek. – Tak, nigdy nie wiadomo, co komu pisane. Reflektor zaczął do nich mrugać długimi i krótkimi błyskami. Deryn opuściła się nieco w kodzie Morse'a, ale kiedy się dobrze przyjrzała, znane wzory wróciły z zakamarków pamięci. – Wiadomość dotarła – powiedziała. – I kapitan przesyła mi pozdrowienia! – Jak to miło z jego strony. Deryn nie odrywała wzroku od mrugającego światła. – Zaraz nas wezmą na pokład. W kilka minut mistrz Klopp znajdzie się na sali operacyjnej! – W takim razie nie potrzebujesz ani mnie, ani Hansa. – Alek wyciągnął dłoń. – Będę musiał się już żegnać. – Nie rób tego – powiedziała błagalnie Deryn. – Nie uda ci się ominąć tych słoni. I przysięgam, nie pozwolę kapitanowi zakuć cię w kajdany. Sam otworzę wytrychem wszystkie zamki! Alek przyglądał się swojej wyciągniętej dłoni, ale po chwili jego ciemnozielone oczy napotkały jej spojrzenie. Wpatrywali się w siebie długą chwilę, aż dudnienie silników Lewiatana sprawiło, że zaczęli drżeć. – Chodź ze mną – powiedziała w końcu, łapiąc go za rękę. – Jest tak, jak mówiłeś w przeddzień swojej ucieczki: wszystkie składowe pasują idealnie do całego Lewiatana. Ty jesteś jedną z nich. Spojrzał na statek zamglonym wzrokiem. Deryn widziała wyraźnie, że wciąż darzy Lewiatana głębokim uczuciem. – Może nie powinienem uciekać bez moich ludzi – rzekł.

– Mein Herr – odezwał się Bauer – Graf Volger hat mir befohlen... – Volger! – wyrzucił z siebie Alek. – Gdyby nie jego kno­wania, bylibyśmy wszyscy razem. Deryn mocniej ścisnęła jego dłoń. – Wszystko będzie dobrze. Obiecuję ci. Kiedy statek się zbliżył, usłyszeli szelest skrzydeł, a nad ich głowami w świetle reflektorów pojawiły się rozbłyski stalowych szponów. Deryn puściła dłoń Alka i wciągnęła zapach gorzkich migdałów roztaczający się wokół za sprawą wodoru – niebez­pieczny i piękny jednocześnie zapach pospiesznego lądowa­nia. Z drzwi towarowych zrzucono liny i po kilku sekundach opuścili się po nich członkowie załogi. – Czyż to nie piękny widok? – Zaiste, porywający – zakpił Alek. – O ile nie kojarzy się z zakuciem w kajdany. – Bzdury gadasz. – Deryn uderzyła go w ramię. – To całe gadanie o łańcuchach to tylko takie wyrażenie. Volgera zamk­nęli jedynie w jego kajucie i musiałem mu codziennie przynosić śniadanko! – Cóż za zbytek. Uśmiechnęła się, chociaż wspomnienie Volgera przywró­ciło zapomniane dawno poczucie zagrożenia – przecież znał jej tajemnicę. Ten człowiek wciąż mógł ją zdradzić przed ofi­cerami albo też powiedzieć Alkowi, kiedy tylko przyszłaby mu na to ochota. Jednak nie mogła się wiecznie ukrywać przed jego hrabiow­ską mością. To byłoby nie po żołniersku. A poza tym, gdyby przyszło co do czego, zawsze mogła go wyrzucić przez bulaj. Kiedy statek zatrzymał się w huku silników, Bovril wczepił się mocniej w jej ramię. – Codziennie przynosić śniadanko? – zapytał. – O tak, maleństwo – powiedziała Deryn, gładząc go. – Wracasz do domu.

ROZDZIAŁ 42 – S-H-A-R-P! – zawołał Newkirk w przedsionku rampy to­warowej. – Wciórności, Dylan, to naprawdę ty! – A któż by inny? – odparła Deryn, szczerząc do niego zęby w uśmiechu i ściskając dłoń. Podciągnęła się jednym ruchem na górę. – I odnalazłeś zaginione stworzenie? – A tak. – Deryn wskazała kciukiem pobojowisko za ple­cami. – To tylko jedno z moich dokonań. Newkirk spojrzał w dół. – Naprawdę pan nie próżnował, panie Sharp. Ale dość tych przechwałek. Nadciągają niemieckie machiny i bosman powiedział, że masz się zjawić w sali nawigacyjnej. – Teraz? – Deryn zerknęła do tyłu na postępy akcji ratunko­wej. Klopp unosił się przywiązany do noszy, a Alek z Bauerem czekali przy potężnym ramieniu żelaznego golema. – Bosman mówił, że natychmiast. – Dobrze, panie Newkirk. Ale niech pan dopilnuje, żeby te chrzęsty dostały się tu bezpiecznie. – Tak, proszę się nie martwić. Nie pozwolimy, żeby ci obwiesie znów się nam wymknęli! Deryn nie miała czasu na wymianę zdań z chłopakiem. Nie było ważne, co myślał sobie Newkirk, skoro oficerowie wiedzie­li, że Alek wrócił z własnej, nieprzymuszonej woli. Chrzęst czy nie, tu było jego miejsce. Statek buczał i drżał pod stopami Deryn, a korytarze pełne były spieszących dokądś ludzi i zwierząt. Bovril przyglądał się wszystkiemu ze ślepiami wielkości florenów i – co się rzadko zdarzało – milczał jak zaklęty. Najwyraźniej stworzonko też należało do załogi. W sali nawigacyjnej czekała na nią specjalistka, spoglą­dając na światła Istambułu przez wodę. Deryn zmarszczyła brwi – spodziewała się tu kapitana. Ale oczywiście, ponieważ zbliżały się niemieckie machiny,

wszyscy oficerowie przeby­wali na mostku. Dlaczego jednak kazano jej tu przyjść, zamiast skierować ją na stanowisko bojowe? Tazza poderwał się z podłogi obok doktor Barlow, pod­biegł do Deryn i zaczął obwąchiwać jej buty. Przykryła jego nos złożoną dłonią. – Dobrze cię widzieć, Tazza. – Tazza – powtórzył Bovril i parsknął śmiechem. – Pana też dobrze widzieć, panie Sharp – powiedziała spe­cjalistka, odwracając się od okna. – Wszyscy zamartwialiśmy się tutaj o pana. – Wspaniale wrócić do domu, psze pani. – Oczywiście to zrozumiałe, że taki zaradny młodzieniec jak pan potrafił bezpiecznie wrócić. – Palce doktor Barlow zabębniły o parapet. – Chociaż, jak widzę, w tym czasie narobił pan niezłego bigosu. – Tak, psze pani. – Deryn pozwoliła sobie na uśmiech. – Niezły bigos byłby, gdyby zaczęli walić z tego działa Tesli. Ale złożyliśmy drania. – Tak, tak. – Specjalistka machnęła ręką, jakby codziennie oglądała przewracanie masztów spowitych w ładunki elek­tryczne. – Ale miałam na myśli to stworzenie na pańskim ra­mieniu, a nie tę męczącą bitwę. – Och – rzuciła Deryn, spoglądając na Bovrila. – Chce pani w takim razie powiedzieć, że cieszy się z jego powrotu? – Nie, panie Sharp, nie to chciałam powiedzieć. – Doktor Barlow westchnęła ciężko. – Już pan zapomniał? Wiele prze­szłam, żeby lemur wykluł się w obecności Alka, a narasta­jące przywiązanie stworzenia było skierowane wyłącznie na niego. – Tak, pamiętam – odparła Deryn. – Żeby, jak u małych kaczuszek, skierowało się ku osobie, którą pierwszą zobaczy. – No właśnie, czyli ku Alkowi. A jednak to stworzenie znaj­duje się na pańskim ramieniu, panie Sharp. Deryn zmarszczyła brwi, starając się przypomnieć sobie, kiedy właściwie Bovril zaczął podróżować na jej ramieniu rów­nie często jak na ramieniu chłopaka. – Cóż, najwyraźniej stworzonko polubiło mnie równie mocno, jak lubi Alka. Bo niby czemu by nie? W końcu Alek to chrzęst! Doktor Barlow usiadła przy stole z mapami i pokręciła głową.

– Nie zostało zaprojektowane, by wiązać się z dwojgiem ludzi! Chyba że oni... – Zmrużyła oczy. – Zdaje się, że bardzo się zaprzyjaźniliście z Alkiem, prawda, panie Sharp? – Panie Sharp – powtórzył Bovril i zachichotał. Deryn posłała mu srogie spojrzenie, po czym rozłożyła ręce. – Naprawdę nie wiem, psze pani. No bo Alek był zajęty prowadzeniem cyklopa i Bovril przysiadł na moim ramie­niu, więc chyba... – Przepraszam – przerwała jej doktor Barlow. – Czyja do­brze usłyszałam, że powiedział pan B o v r i 1? – O tak. To jego imię, tak jakby. Specjalistka uniosła brew. – Nazywa się tak samo jak wołowy bulion? – To nie ja nadałem mu to imię – zaprotestowała Deryn. – Podczas szkolenia kadetów mówili wszystko o tym, żeby się zbytnio nie przywiązywać. Ale ta panna anarchistka wciąż wołała na niego „Bovril", i to imię tak, no... przylgnęło do niego. – Bovril – powtórzyło stworzonko. Doktor Barlow podeszła, by przyjrzeć się dokładnie lemu­rowi, i znów pokręciła głową. – Zastanawiam się, czy to zaburzenie więzi nie jest przy­padkiem winą pana Newkirka. Prawie nigdy nie utrzymywał jajek we właściwej temperaturze. – Chce pani powiedzieć, że Bovril może mieć defekt? – Tego nigdy nie da się jednoznacznie stwierdzić przy no­wym gatunku. Więc mówi pan, że to „panna anarchistka" zaczęła całą tę hecę z tym „Bovrilem"? Deryn zaczynała już wszystko objaśniać, ale zachwiała się i opadła na krzesło. Nie był to może najlepszy pokaz dobrych manier, ale nagle wróciło do niej wszystko, co wydarzyło się tej nocy: bitwa, śmierć Zavena i ucieczka w ostatnim momencie przed smutnym końcem. Przede wszystkim jednak ulga towarzysząca powrotowi do domu. Drżenie podłogi pod stopami, prawdziwej, twar­dej okrętowej podłogi, która jest realna i nie płonie gdzieś na ciemnym niebie. I do tego fakt, że Alek też znalazł się znów na pokładzie...

– Widzi pani, kiedy odnalazłem Alka, przyłączył się do Ko­mitetu Jedności i Postępu, którego członkowie całkiem poważ­nie mówili o obaleniu sułtana. Nie aprobowałem ich poczynań, ale wtedy dowiedziałem się, że Niemcy budują tutaj stacjonarne działo Tesli. Wiedząc, że będzie w stanie zniszczyć Lewiatana, nie miałem wyjścia: musiałem dopilnować, by zostało zniszczone. Nawet gdyby miało to się wiązać z przyłączeniem się do grupy anarchistów czy też rewolucjonistów, jak zwał, tak zwał. – Jak zwykle niesamowicie przedsiębiorczy. – Specjalistka usiadła na wprost niej i sięgnęła w dół, by pogłaskać Tazzę. – Hrabia Volger za bardzo się nie mylił, prawda? – Hrabia Volger? – Na sam dźwięk tego nazwiska skurcz paniki momentalnie ścisnął Deryn za gardło. – Psze pani, jeśli wolno mi zapytać, to w czym konkretnie się nie mylił? – Powiedział, że Alek związał się z podejrzanymi indywi­duami. Mówił też, że p a n będzie w stanie odnaleźć naszego zaginionego księcia. Deryn wolno pokiwała głową. Volger był przy tym, kiedy usłyszała nazwę hotelu, w którym zatrzymał się Alek. – To wielki spryciarz. – W rzeczy samej. – Doktor Barlow znów wstała i odwró­ciła się, by spojrzeć przez okno. – Chociaż myślę, że myli się co do tego Komitetu. Bez względu na prowadzoną przez nich kontrowersyjną politykę, oddali dziś Wielkiej Brytanii olbrzy­mią przysługę. – O tak, psze pani. Pomogli nam ocalić nasz statek! – I, zdaje się, obalili też sułtana. Deryn podniosła się i dołączyła do doktor Barlow przy ok­nie. Statek znów leciał nad wodą. W oddali widać było roz­świetlone ulice Istambułu błyskające strzałami i eksplozjami, a Deryn dostrzegała nawet kłęby korzennego pyłu wirujące w reflektorach słoni bojowych. – Nie jestem pewien, czy został obalony, psze pani. Wygląda na to, że walka wciąż trwa. – Ta walka jest całkowicie bezsensowna, zapewniam pa­na – powiedziała specjalistka. – Kilka minut po zniszczeniu Goebena zauważyliśmy

imperialną fregatę Stambuł unoszącą się znad terenów pałacowych z wywieszoną białą flagą. – Z białą flagą? Ale przecież wtedy bitwa się dopiero za­czynała. Dlaczego niby sułtan miałby się od razu poddawać? – Nie poddał się. Z flag sygnałowych wynikało, że dowodził nią Kizlar Aga. – Doktor Barlow uśmiechnęła się chłodno. – Zabierał sułtana w bezpieczne miejsce, z dala od wstrząsanego walkami Istambułu. – Och. – Deryn zmarszczyła brwi. – Chce pani powiedzieć, że on... porwał swojego władcę? – Jak mówiłam już panu wcześniej, nieraz wymieniano sułtanów. Deryn zagwizdała cicho, zastanawiając się, jak długo może jeszcze potrwać ta bezsensowna walka. Za oknem, w miejscu, którym w ciemnej zatoce zniknął w odmętach Goeben, woda wciąż jeszcze się burzyła. Była ciekawa, czy nadal jest tam behemot, który gmera w plątaninie żelastwa w olejowych pływach i szuka kolacji. Snop głównego reflektora znów przeciął toń, przywołując bestię do nogi. Breslau był następną pozycją w menu. – Jeśli Komitet naprawdę zwycięży – powiedziała Deryn – to Niemcy będą jedynym mocarstwem chrzęstów! – Mój drogi chłopcze, są jeszcze Austro-Węgry. – No tak, oczywiście. – Deryn odchrząknęła, przeklinając się w myślach. – Nie wiem, jak mogłem o nich zapomnieć. Doktor Barlow uniosła brew. – Zapomniał pan o kraju rodzinnym Alka? Bardzo dziwne, panie Sharp. – Panie Sharp – padło gdzieś z góry. Deryn podniosła wzrok i zaniemówiła. Z sufitu wpatrywała się w nią para ślepi. Należały do dru­giego lemura przemyślnego, którego drobne łapki obejmowały rurę transportową jaszczurek kurierskich. Wyglądał prawie tak samo jak Bovril, jeśli nie liczyć braku łatek na tylnych łapach.

– Co, u diaska? I wtedy sobie przypomniała – były przecież trzy jajka. Bovrila, zmiażdżone przez mechaniczną łapę sułtana i trzecie, o którym na śmierć zapomniała. Oczywiście, przecież przez miesiąc coś musiało się z niego wykluć. Doktor Barlow uniosła dłoń i drugie stworzonko zawisło na jednej łapce jak małpka, po czym poszybowało w dół. Ze­szło naokoło z wyciągniętego ramienia kobiety i ześliznęło się na bark. – Panie Sharp – powtórzyło. – Panie Sharp – poprawił je Bovril i zaczęli chichotać razem. – Dlaczego ono się ciągle śmieje? – zapytała specjalistka. – Nie mam bladego pojęcia – odparła Deryn. – Czasami wydaje mi się, że ma nierówno pod sufitem. – Rewolucja – oznajmił Bovril. Dziewczyna popatrzyła na niego zdziwiona. Nigdy wcześ­niej nie słyszała, żeby stworzenie powiedziało coś takiego zu­pełnie nieoczekiwanie. Drugie stworzonko powtórzyło to słowo, delektując się nim, po czym powiedziało: – Równowaga sił. Bovril zaśmiał się na to, a następnie jak papuga starannie powtórzył ów zwrot.

Na oczach coraz bardziej zadziwionej Deryn stworzenia zaczęły trajkotać, powtarzając wypowiadane przez drugie sło­wa. Pojedyncze wyrazy zmieniły się w ich ciąg, w całe zdania po angielsku, w chrzęstomowie, po ormiańsku i turecku oraz w kilku innych językach. Wkrótce Bovril zaczął cytować całe fragmenty rozmów, które prowadzili Deryn, Alek, Lilit czy Zaven, a druga bestyjka deklamowała wypowiedzi doktor Barlow i nawet kilka zdań hrabiego Volgera! – Pani wybaczy – wyszeptała Deryn – ale co, do diaska, one robią? Specjalistka uśmiechnęła się. – Mój chłopcze, robią to, co im dyktuje natura. – Ale przecież zostały sztucznie stworzone! Co jest dla nich naturalne? – Cóż, oczywiście doskonalenie się w przemyślności.

ROZDZIAŁ 43 Następnego ranka Alkowi pozwolono odwiedzić Volgera. Kiedy wartownik wpuszczał go do kajuty hrabiego, chło­pak zauważył, że drzwi nie były zamknięte na zamek. Już po przybyciu na statek Alek też spotkał się z przyjaznym trakto­waniem, bardziej przynależnym gościowi niż więźniowi. Być może napięcie między jego ludźmi a darwinistami zmalało przez ten miesiąc. Hrabia Volger wyglądał jak pączek w maśle. Jadł jajka na miękko z grzankami i nawet nie wstał, kiedy Alek wszedł do kajuty. Po prostu skinął głową i powiedział: – Książę Aleksandrze. Alek skłonił się. – Panie hrabio. Volger wrócił do smarowania grzanki masłem. Stojąc tam, Alek poczuł się jak uczniak oczekujący kary. Naturalnie, nigdy nie chodził do zwykłej szkoły, ale w jakimś stopniu wszyscy dorośli – czy to nauczyciele, czy rodzice, czy podstarzali rewolucjoniści jak Nene – okazywali niezadowolenie w ten sam sposób. Z całą pewnością w szkole byłoby tak samo. W końcu Alek westchnął i powiedział: – Może pójdzie szybciej, jak zacznę. – Jak sobie życzysz. – Chce mi pan powiedzieć, że okazałem się głupcem, dając się ponownie schwytać. Że szaleństwem było mieszanie się do osmańskiej polityki. Bo teraz mógłbym sobie bezpiecznie siedzieć gdzieś w tureckich ostępach. Hrabia Volger przytaknął. – Święta racja. Znów zaczął skrobać grzankę, pozornie skupiony na nakła­daniu masła na każdy jej milimetr kwadratowy. – Nie skorzystałem z pańskiej rady, ryzykowałem za to życie swoje i swoich ludzi – ciągnął Alek. – Doktor Busk mówi, że Klopp pozytywnie

reaguje na kurację, ale wciągnąłem zarówno jego, jak i Bauera w bitwę na śmierć i życie. To wszystko mogło się skończyć dużo gorzej. – O wiele gorzej – powiedział Volger i znów zamilkł. – Co tam mamy dalej... aha, roztrwoniłem wszystko, co zostawił mi ojciec. Porzuciłem zamek, zaprzepaściłem wszyst­kie wasze plany oraz straciłem ojcowskie złoto. – Sięgnął za pazuchę swojej kurtki pilota i wymacał twardy kawał metalu zaszyty w rogu podpinki. Rozerwał materiał, wyciągnął resztkę złota i rzucił je na stół. Po całym miesiącu zakupów przypraw i części zamiennych sztaba prawie zniknęła. Pozostał jedynie krążek z herbem Habsburgów w środku przypominający grubą, pospiesznie odlaną monetę. Volger zamrugał, na co Alek uśmiechnął się tylko. W końcu wywołał jakąś reakcję. – Czy samodzielnie sfinansowałeś tę całą rewolucję? – Jedynie ostatni jej etap... dodałem nieco przypraw. – Alek wzruszył ramionami. – Zdaje się, że rewolucje sporo kosztują. – Skąd mam wiedzieć. Unikam ich dla zasady. – Oczywiście – rzekł chłopak. – O to jest pan tak napraw­dę wściekły, mam rację? Że przewróciłem do góry nogami naturalny porządek rzeczy i obaliłem koronowaną głowę. Że zapomniałem, iż rewolucjoniści chcą obalić wszystkich arystokratów, włącznie ze mną i z panem? Volger wziął kęs grzanki i żuł w milczeniu, a następnie nalał sobie nieco kawy. – O to też, jak sądzę. Ale zapomniałeś o jednym. Alek zastanawiał się przez chwilę, na czym polega jego ostatni upadek, ale się nie domyślił. Wziął filiżankę z parapetu, nalał do niej kawy i usiadł po drugiej stronie stolika. – Proszę mnie oświecić. – Uratowałeś także moje życie. Alek zmarszczył brwi. – Co takiego?

– Gdybyś zniknął w tureckich ostępach, tak jak miałeś, działo Tesli posłałoby mnie i Hoffmana na dno morza wraz z resztą załogi tego statku. – Hrabia wpatrywał się w swoją filiżankę. – Zawdzięczam ci życie. Co jest niezwykle irytującym zrządzeniem losu. Alek ukrył swoje zaskoczenie, biorąc łyk kawy. To była prawda – uratowali hrabiego Volgera wraz z całym Lewiatanem. Ale czy oznaczało to, że hrabia dziękował mu za wstąpienie do rewolucyjnego Komitetu? – Oczywiście nie oznacza to, że jesteś mniejszym idiotą – dodał Volger. – Oczywiście, że nie – rzekł chłopak z ulgą. – Pozostaje jeszcze kwestia twojej nowo pozyskanej sła­wy. – Volger otworzył szufladę i wyciągnąwszy z niej gazetę, rzucił na stół. Alek ją podniósł. Było to angielskojęzyczne czasopismo „New York World". I tam, na pierwszej stronie, widniało zdję­cie Alka, a pod nim długi artykuł autorstwa „szefa oddziału istambulskiego" Eddiego Malone'a. Alek upuścił gazetę na blat. Nigdy wcześniej nie widział swojego zdjęcia i wywarło ono na nim zdecydowanie nega­tywne wrażenie. Jakby patrzył w nieruchome odbicie w lustrze. – Naprawdę mam takie duże uszy? – Prawie. Coś ty sobie myślał, na miłość boską?! Alek uniósł filiżankę do ust, wpatrując się w swoją połysku­jącą, czarną podobiznę na powierzchni napoju. Przygotował się na wszelkie szykany Volgera, ale nie był przygotowany na to. Jak potwierdzała sama nazwa gazety – gapił się teraz na niego cały świat. Każdy mógł sobie poczytać o jego rodzinnych sekretach. – Ten dziennikarz, Malone, za dużo wiedział o planach Ko­mitetu. Mogliśmy go przekupić jedynie takim wywiadem. – Zdobył się na kolejne spojrzenie na zdjęcie i podpis pod nim: ZAGINIONY DZIEDZIC. – A więc to dlatego cała załoga jest dla mnie taka miła. Teraz wiedzą, kim jestem. – Nie tylko załoga, Alek. Przecież Wielka Brytania ma przedstawicielstwo dyplomatyczne w Nowym Jorku. Nawet ich nieudolni dyplomaci musieli to zauważyć. Sam lord Churchill wysłał tę gazetę do kapitana Hobbesa przez jakiegoś sztucz­nego orła.

– Ale jak, u diaska, gazeta znalazła się w pańskich rę­kach? – Od jakiegoś już czasu wymieniamy się informacjami z doktor Barlow. – Hrabia rozparł się na krześle. – Okazuje się, że to bardzo interesująca kobieta. Alek przyglądał się mu i nieznacznie wzruszył ramionami. – Nie martw się, Alek, nie zdradziłem jej wszystkich swoich tajemnic. A propos, jak się ma twój przyjaciel Dylan? – Dylan? Jest... czasami niezwykle zadziwiający. – Alek wes­tchnął. – W pewien sposób dałem mu się schwytać. Filiżanka zawisła w połowie drogi do ust Volgera. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Dylan przekonał mnie, że bezpieczniej będzie się pod­dać, niż uciekać. Szło w naszym kierunku kilka osmańskich maszyn. Ale nie tylko to. On najwyraźniej uważa, że moje miej­sce jest na tym statku. – Znów westchnął. – Jednak to nie ma znaczenia. Kiedy tylko znajdziemy się w Wielkiej Brytanii, wsadzą mnie do klatki. – Nie martwiłbym się tym na zapas. – Hrabia zerknął przez okno. – Nie zauważyłeś? Alek wyjrzał na zewnątrz. Zeszłej nocy, gdy był zbyt zmę­czony, by ustać na nogach, statek kierował się do wylotu cieś­niny, wyprowadzając behemota na Morze Śródziemne. Ale teraz przelatywali nad górami, na których szczytach odbijały się pomarańczowe odblaski porannego słońca. Ich długie cienie niknęły we mgle, wędrując na lewo. – Lecimy na wschód? Volger mlasnął. – Szybko zauważyłeś. Jestem pewien, że twój przyjaciel Dylan spostrzegł to od razu. – Bez wątpienia. Ale dlaczego lecimy w głąb Azji? Wojna toczy się w Europie. – Na początku wojny niemiecka marynarka posiadała okrę­ty na każdym akwenie. Goeben i Breslau nie były jedynymi poszukiwanymi przez Brytyjczyków jednostkami. – A wie pan, dokąd konkretnie lecimy?

– Niestety, doktor Barlow nie była zbyt rozmowna w tej materii. Podejrzewam jednak, że wcześniej czy później wylą­dujemy w Tokio. Cztery tygodnie temu Japonia wypowiedziała Niemcom wojnę. – Oczywiście. Alek przyglądał się mijanym górom. Japończycy byli dar­winistami od podpisania traktatu o współpracy z Wielką Bry­tanią w 1902 roku. Ale zaskakująca była sama myśl, że wojna rozpoczęta po śmierci jego rodziców już wyszła poza Europę i objęła cały glob. – Ta przejażdżka nie jest nam na rękę, choć dzięki niej będziesz mógł nieco dłużej uniknąć wyżej wspomnianej klatki – powiedział Volger. – Austro-Węgry nie radzą sobie najlepiej w walce z wielkimi bojowymi niedźwiedziami Rosjan. Czas na ujawnienie się może nadejść szybciej, niż się spodziewałem. – Trącił gazetę, jakby to była śnięta ryba. – To znaczy na ujawnienie tego, czego jeszcze nie zdążyłeś ujawnić. Alek wyciągnął skórzaną tubę z kieszeni. – Mówi pan o tym? – Bałem się zapytać, czy tego nie zgubiłeś. – Jakżebym mógł to zgubić? – sapnął gniewnie Alek, po czym dotarło do niego, że przecież raz stracił list. Ale od in­cydentu z taksówką miał go zawsze przy sobie. Zeszłej nocy lotnik, który go przeszukiwał, znalazł tubę i otworzył ją. Ale bogato zdobione łacińskie napisy nic mu nie powiedziały i grzecznie ją zwrócił. – Nie jestem skończonym idiotą, Volger. W istocie, przez ten właśnie list zignorowałem twoją radę i zostałem w Istam­bule. – Co masz na myśli, Wasza Wysokość? – Bezsensowny spór na łonie mojej rodziny rozpoczął tę wojnę, więc ja muszę ją zakończyć. – Uniósł tubę. – Taka jest wola nieba, która podpowiada mi, co mam robić. Nie kulić się w jakiejś kryjówce, ale zająć należne mi miejsce i położyć kres tej wojnie! Volger patrzył na niego chwilę, po czym uniósł palec. – Ten list nie daje gwarancji, że zasiądziesz na tronie. – Wiem o tym. Ale przecież słowo papieża musi się li­czyć.

– Ach, zapomniałem. – Hrabia obrócił się w drugą stro­nę. – Przebywałeś w kraju pełnym heretyków i pogan, więc nie wiesz. Nie słyszałeś wieści z Watykanu. – Jakich wieści? – Ojciec Święty nie żyje. Alek wbił wzrok w hrabiego. – Mówią, że nie potrafił się pogodzić z tą wojną – ciągnął Volger. – Za bardzo pragnął pokoju. Oczywiście, teraz nie ma znaczenia, czego pragnął. – Ale... przecież w liście jest przedstawiona wola niebios. Watykan potwierdzi autentyczność listu, prawda? – Można tak domniemywać. Oczywiście to ktoś stamtąd powiedział Niemcom o wizycie twego ojca. – Hrabia rozłożył ręce. – Musimy mieć nadzieję, że ten ktoś nie będzie zauszni­kiem nowego papieża. Alek odwrócił się do okna, starając się uchwycić sens re­welacji Volgera. Po śmierci jego rodziców cały świat zwariował, a trage­dia jego rodziny zmieniła bieg historii. Jednak jakimś cudem w Istambule wszystko zaczęło wracać na swoje miejsce. Re­wolucja Komitetu, pojawienie się Dylana, a potem behemota, wszystko to świadczyło o tym, że to Alek powinien zakończyć tę wojnę, naprawić wszystko. Po raz pierwszy w życiu poczuł sens swojego postępowania, jakby prowadziła go sama opatrz­ność. Ale teraz świat znów stawał na głowie. Los nie prowadził go do centrum wydarzeń, lecz zabierał daleko od ojczyzny i ro­daków, z dala od tego wszystkiego, co znał od dziecka. A trzy­many przez niego list, jedyna pozostawiona mu przez ojca rzecz, której nie zaprzepaścił, mógł teraz okazać się zupełnie bezwartościowy. Cóż to za szalona opatrzność?

POSŁOWIE Behemot jest powieścią opartą na historii alternatywnej, dla­tego też większość występujących w niej postaci, stworzeń i urządzeń jest wytworem mojej wyobraźni. Jednak większość historycznych miejsc i wydarzeń bazuje na rzeczywistości z czasów pierwszej wojny światowej. Oto krótki przegląd fak­tów i fikcji. Sułtan Osman I był prawdziwym okrętem zakupionym przez Imperium Osmańskie, a jego budowa w stoczni brytyj­skiej miała zostać ukończona jeszcze w 1914 roku. Jednak z po­czątkiem wojny pierwszy lord Admiralicji, Winston Churchill, postanowił zaaresztować jednostkę, obawiając się, że Turcja przystąpi do wojny i wykorzysta ją do walki z flotą brytyjską. Turcy ostatecznie do wojny przystąpili, ale zabór okrętu przez Churchilla był tylko jednym z tego powodów. Wciąż trwają spory, czy zdarzyłoby się to, gdyby nie ta prowokacja. Podobnie jak w powieści Behemot, Imperium Osmańskie w 1914 roku było bardzo niestabilnym krajem. W rzeczywi­stości sułtan i jego wielki wezyr zostali wcześniej odsunięci od władzy. Obalono ich podczas rewolucji w 1908 roku i u władzy znajdował się już Komitet Jedności i Postępu (CUP). W świecie Behemota jednak rewolucja z 1908 roku była nie­udana, sułtan utrzymał się przy władzy, a CUP rozpadł się na wiele frakcji. Wymyśliłem drugie powstanie, w 1914 roku, bo chciałem uwikłać moje postacie w udaną rewoltę, taką, która popchnie całą opowieść do bardziej pozytywnych rozwiązań. Wpływy Niemców w Istambule naprawdę były bardzo du­że – byli właścicielami popularnej gazety, a wśród pracowni­ków brytyjskiej ambasady nie było choćby jednej osoby, która potrafiłaby czytać po turecku. (Trudno w to uwierzyć, lecz to prawda.) Tak jak w książce, niemieckie krążowniki Breslau i Goeben zostały uwięzione na Morzu Śródziemnym na początku woj­ny. Uciekły do Istambułu, gdzie wcielono je do floty tureckiej wraz z całymi załogami. W podzięce za przekazanie im dwóch okrętów Turcy mianowali admirała Wilhelma Souchona, do­wódcę Goebena, głównodowodzącym swej floty. Dwudzie­stego dziewiątego października 1914

roku admirał Souchon bez oficjalnego rozkazu zaatakował flotę rosyjską, wciągając Turków w wojnę. W rzeczywistości w wyniku wojny nastąpił upadek Impe­rium Osmańskiego, które podzieliło się na liczne kraje, takie jak Turcja, Syria i Liban. Chciałem stworzyć opowieść, w której imperium pozostało nienaruszone, a Istambuł zachował swój wielokulturowy charakter jako wzorzec dla reszty świata. I tak, rzeczywiście należy to miasto nazywać Istambułem, a nie Konstantynopolem. Choć arystokracja turecka przez wie­le stuleci nazywała go Kostantiniyye, a przedstawiciele Zacho­du byli przywiązani do starej nazwy w literaturze i pieśni, to miano Istambuł rozpowszechniło się wśród jego mieszkańców. (W rzeczywistości większość mówi o nim po prostu „Miasto") Tak czy inaczej, turecka poczta przestała doręczać korespon­dencję adresowaną „Konstantynopol" w 1923 roku. Orient Express kursował naprawdę, a różne jego trasy biegły od Paryża do Istambułu od roku 1883. W latach swojej świet­ności był symbolem szczytu elegancji i podróżniczej przygody. Czternastego grudnia 2009 roku, kilka tygodni po zakończeniu przeze mnie pracy nad tą książką, odbył swój ostatni kurs. Nie istnieje działo Tesli, jednak wynalazca Nikola Tesla żył i wsławił się odkryciem ogólnych zasad funkcjonowania radia, radaru i prądu zmiennego. Całe dziesięciolecia poświęcił pracy nad tak zwanym „promieniem śmierci" i w latach trzy­dziestych dwudziestego wieku utrzymywał, że jest w stanie „strącić 10 000 aeroplanów z odległości 250 mil". Propono­ wał swój wynalazek wielu rządom, ale nikt nie chciał z nim rozmawiać. Może to i dobrze.