Westerfeld Scott - Lewiatan 3 - Goliat

Sz.F. Scott Westerfeld

GOLIAT

1

- Syberia - stwierdził Alek. Słowo to zsunęło mu się po języku niczym kostka lodu, równie zimna i niemiła jak przesuwający się pod spodem krajobraz. -Dopiero jutro dotrzemy nad Syberię. - Dylan siedział przy stole, wciąż nacierając na śniadanie. - I będziemy lecieć nad nią tydzień. Rosja jest w i e l k a . -I zimna - dodał Newkirk. Stał obok Alka przy oknie w mesie kadetów, obiema dłońmi obejmując filiżankę herbaty. -Zimna - powtórzył Bovril. Stworzonko wczepiło się w ramię Alka nieco mocniej, a przez jego ciałko przebiegł dreszcz. Był początek października i w dole nie widać było jeszcze śniegu. Ale bezchmurne niebo miało lodowatą, błękitną barwę. Po ostatniej zimnej nocy na krawędziach bulaja została lodowa koronka. Jeszcze tydzień lotu przez ten ugór, pomyślał Alek. Dalej od Europy i wojny oraz jego przeznaczenia. Lewiatan kierował się na wschód, prawdopodobnie w stronę Japonii, choć nikt nie był w stanie potwierdzić kursu. Chociaż pomógł brytyjskiej

sprawie w Istambule, oficerowie podniebnego statku wciąż traktowali Alka i jego ludzi nieco tylko lepiej niż więźniów. Był księciem chrzęstów, a oni darwinistami, tymczasem wojna między tymi dwiema technologiami rozprzestrzeniała się z dnia na dzień coraz szybciej. - Zrobi się jeszcze zimniej, kiedy skierujemy się na północ powiedział Dylan z ustami pełnymi jedzenia. - Powinniście skończyć ziemniaczki. Rozgrzejecie się po nich. Alek odwrócił się. -Ale przecież już znajdujemy się na północ od Tokio. Dlaczego mielibyśmy zbaczać z kursu? -Trzymamy się ściśle kursu - odparł Dylan. - W zeszłym tygodniu pan Rigby kazał nam wyznaczyć ortodromę i trafiliśmy prosto na Omsk. -Ortodromę? -To taka sztuczka nawigatorów - wyjaśnił Newkirk. Nachuchał na szybę przed nosem, po czym palcem narysował na niej odwrócony uśmiech. - Ziemia jest okrągła, ale papier płaski, czy tak? Dlatego więc prosty kurs wygląda na zakrzywiony, kiedy się go rysuje na mapie. Zawsze trafi się dalej na północ, niż można by przypuszczać. -Chyba że jest się poniżej równika - dodał Dylan. - Wtedy jest na odwrót. Bovril parsknął, jakby temat ortodrom był zabawny. Alek nie zrozumiał z tego ani słowa... ale też nie spodziewał się zrozumieć. To wszystko doprowadzało go do szaleństwa. Dwa tygodnie temu wspomógł rewolucję przeciwko osmańskiemu sułtanowi, władcy starożytnego imperium. Buntownicy docenili

rady Alka, jego umiejętności pilotażu i jego złoto. I razem zwyciężyli. Ale tutaj, na pokładzie Lewiatana, był jedynie balastem -marnował wodór, jak mówili podniebni marynarze o nieprzydatnej osobie. I co z tego, że spędzał czas z Dylanem i Newkirkiem, skoro nie był kadetem. Nie potrafił odczytać danych z sekstansu, nie umiał zawiązać porządnego węzła ani nie był w stanie określić pułapu statku. Najgorsze jednak było to, że nie potrzebowano już Alka w kapsułach silnikowych. Przez miesiąc, podczas którego był zajęty snuciem rewolucyjnych planów w Istambule, inżynierowie darwinistów bardzo wiele nauczyli się na temat mechaniki chrzęstów. Nie wołano już Hoffmana i Kloppa do pomocy przy silnikach, nie było też potrzeby korzystania z usług tłumacza. Po raz pierwszy, od kiedy trafił na Lewiatana, Alek zaczął marzyć o tym, by jakoś pomóc na pokładzie. Ale wszystko, co mógł zaoferować - pilotowanie machiny kroczącej, konwersacja w sześciu językach czy fakt, że był wnukiem cesarza -wydawało się bezużyteczne na podniebnym statku. Bez wątpienia przedstawiał większą wartość jako młody książę, który przeszedł na drugą stronę, niż jako lotnik. Czuł się tak, jakby wszyscy s t a r a l i się ze wszystkich sił, by tylko marnował wodór. Wtedy przypomniał sobie, co mówił jego ojciec: „Jedynym lekarstwem na ignorancję jest przyznać się do niej". Wciągnął wolno powietrze w płuca. - Mam pełną świadomość tego, że Ziemia jest okrągła, panie Newkirk. Ale wciąż nie rozumiem tej całej ortodromy.

-Zrozumiałbyś w mig, gdybyś miał przed sobą globus -powiedział Dylan, odsuwając od siebie talerz. - Jeden stoi w kajucie nawigacyjnej. Zakradniemy się tam, kiedy nie będzie oficerów. -Byłoby to bardzo wskazane. - Alek odwrócił się z powrotem do okna i splótł ręce z tyłu. -Nie ma się czego wstydzić, książę Aleksandrze - powiedział Newkirk. - Wciąż ślęczę godzinami, żeby wyznaczyć poprawnie kurs. Nie tak jak obecny tu pan Sharp, który wiedział wszystko na temat sekstansu, zanim jeszcze wstąpił do Sił Powietrznych. -Nie każdy z nas miał tyle szczęścia, że jego tata był lotnikiem - stwierdził Alek. -Tata? - Newkirk odwrócił się od okna, marszcząc brwi. -Wydawało mi się, że lotnikiem był pański stryj, panie Sharp. Bovril pisnął cicho, mocniej zatapiając pazurki w ramieniu Alka. Dylan jednak nie skomentował tego. Rzadko mówił o swym ojcu, który spłonął żywcem na jego oczach. Ten wypadek wciąż prześladował Dylana, a ogień był jedyną rzeczą, której tak naprawdę się bał. Alek stwierdził, że jest pierwszej wody Dummkopfem, i zastanawiał się, po co w ogóle wspomniał o jego ojcu. Czy był zły na Dylana za to, że jest we wszystkim taki doskonały? Już miał przeprosić, kiedy Bovril znów się poruszył i nachylił do przodu, by wyjrzeć przez okno. - Bestyjka - rzucił lemur przemyślny. Po pustym błękitnym niebie krążył płynnie jakiś czarny kształt. Był to olbrzymi ptak, o wiele większy niż jastrzębie, których chmary kilka dni wcześniej okrążały statek w górach.

Miał wielkość i pazury drapieżnika, ale takiego, jakiego Alek nigdy wcześniej nie widział. Kierował się wprost na statek. - Czy ten ptak według pana nie wygląda dość dziwnie, panie Newkirk? Newkirk odwrócił się na powrót do okna i uniósł do oczu lornetkę, którą wciąż nosił na szyi po porannej wachcie. - Tak - powiedział po chwili. - Myślę, że to imperialny orzeł! Za nimi rozległo się pospieszne szuranie nóg krzesła. Dylan pojawił się przy bulaju, przysłaniając oczy rękami. - Wciórności, masz rację... dwie głowy! Ale imperialne orły przynoszą wieści wyłącznie od samego cara... Alek zerknął na Dylana, zastanawiając się, czy się nie przesłyszał. Dwie głowy? Orzeł zbliżył się, migając za szybą w plątaninie czarnych piór i połyskując złotą uprzężą w porannym słońcu. Gdy już przefrunął, Bovril wybuchnął szaleńczym śmiechem. -Kieruje się w stronę mostka, czy tak? - zapytał Alek. -Tak. - Newkirk opuścił lornetkę. - Ważne wiadomości trafiają wprost do kapitana. Iskierka nadziei zaczęła przedzierać się przez ponury nastrój Alka. Rosjanie byli sojusznikami Brytyjczyków, darwinistami, którzy wytwarzali mamutowce i wielkie bojowe niedźwiedzie. A jeśli car potrzebował pomocy w walce z armiami chrzęstów i teraz wzywał statek, by zawrócił z obranego kursu? Nawet walka na lodowatym rosyjskim froncie była lepsza niż marnowanie czasu w tej głuszy. - Muszę się dowiedzieć, co to za wiadomość.

Newkirk parsknął tylko. -No to może zapyta pan kapitana? -Jasne - dodał Dylan. - A jak już będziesz pytał, to poproś go, żeby dał mi cieplejszą kabinę. -A cóż szkodzi zapytać? - zdziwił się Alek. - Przecież nie zamknął mnie jeszcze w pace. Kiedy Alek powrócił na Lewiatana dwa tygodnie temu, spodziewał się, że go zakują w kajdany za ucieczkę ze statku. Ale oficerowie traktowali go z pełnym szacunkiem. Może to nie było takie złe, że wszyscy w końcu dowiedzieli się, iż jest synem zmarłego arcyksięcia Ferdynanda, a nie jakimś austriackim szlachetką, który chce uciec przed wojną. -Mamy jakąś dobrą wymówkę, by znaleźć się na mostku? zapytał. -Nie ma sensu niczego wymyślać - odparł Newkirk. - Ten ptak przyleciał aż z Sankt Petersburga. Zawołają nas, byśmy się nim zajęli i nakarmili go. -A wasza wysokość nigdy nie widziała ptasiej kolonii -dodał Dylan. - Więc równie dobrze może się z nami zabrać. -Dziękuję, panie Sharp - odparł Alek z uśmiechem. - Bardzo będę zobowiązany. Dylan wrócił do stołu, by zająć się resztą drogocennych ziemniaków, prawdopodobnie wdzięczny losowi, że rozmowa zeszła z jego ojca. Alek postanowił, że przed końcem dnia przeprosi go za poruszenie tego tematu.

Dziesięć minut później jaszczurka kurierska wychyliła łebek z rury w suficie mesy kadetów.

- Panie Sharp, proszę na mostek. Panie Newkirk, proszę zameldować się na pokładzie towarowym - powiedziała gło sem mistrza sternika. Cała trójka ruszyła do drzwi. -Na pokładzie towarowym? - dziwił się Newkirk. - O co tu chodzi, do stu beczek suchego piachu? -Może chcą, by znów zrobił pan spis zapasów - rzekł Dylan. - Podróż może potrwać nieco dłużej. Alek zmarszczył brwi. Czy „nieco dłużej" oznaczało zawrócenie w stronę Europy czy obranie jeszcze dalszego kursu? Kiedy we trójkę szli w stronę mostka, Alek poczuł, że statek drży pod ich stopami. Nie ogłoszono alarmu, ale załoga krzątała się gorączkowo przy swoich zadaniach. Gdy Newkirk oddzielił się od nich, by ruszyć główną klatką schodową w dół, przemknął obok nich oddział takielunkowych w lotniczych uniformach, również kierując się w tamtą stronę. -Dokąd oni tak pędzą, do diabła? - zapytał Alek. Takielunkowi zawsze pracowali na górnym pokładzie, przy linach podtrzymujących wielką membranę wodorową statku. -Cholernie dobre pytanie - rzekł Dylan. - Zdaje się, że wiadomość od cara przewróciła wszystko do góry nogami. Przed mostkiem stał na straży wartownik, a tuzin jaszczurek kurierskich przywarło do sufitu, czekając na rozkazy. W nerwowym zachowaniu ludzi i zwierząt można było wyczuć niezwykłe podniecenie. Bovril wiercił się na ramieniu Alka, a on przez podeszwy butów wyczuł zmianę rytmu silników -statek ruszał „całą naprzód". Przy głównym sterze oficerowie skupili się wokół kapitana, który trzymał ozdobny zwój. W grupie tej była też doktor

Barlow z drugim lemurem na ramieniu oraz ulubionym tygrysem tasmańskim, Tazzą, siedzącym przy jej boku. Z prawej strony dobiegł Alka jakiś skrzek i kiedy chłopak się obrócił, znalazł się twarzą w twarz z najdziwniejszym stworzeniem pod słońcem... Imperialny orzeł był zbyt duży, by można go było wsadzić do klatki dla ptaków kurierskich, posadzono go więc na pulpicie sygnałowym. Przestępował tam z jednej zbrojnej w szpony łapy na drugą, trzepocząc lśniącymi czarnymi piórami. I to, co powiedział Dylan, okazało się prawdą. Stworzenie miało dwie głowy, no i oczywiście dwie szyje owijające się wokół siebie niczym para czarnych, pierzastych węży. Na oczach przerażonego Alka jedna głowa dziobnęła drugą, wysuwając czerwony, wijący się język. -Rany boskie - rzucił na bezdechu. -Tak jak ci mówiliśmy - stwierdził Dylan. - To imperialny orzeł. -Masz na myśli, że to imperialne paskudztwo. - Czasami wydawało się, że stworzenia darwinistów zostały wyhodowane nie z powodu ich użyteczności, ale po prostu po to, by przerażały. Dylan wzruszył ramionami. -To tylko dwugłowy ptaszek, taki jak na herbie cara. -Tak, masz rację - wykrztusił Alek. - Ale na herbie to miał być symbol. -Ależ tak, ta bestyjka to symbol. Tylko taki, który też oddycha. -Dzień dobry, książę Aleksandrze. - Doktor Barlow odłączyła się od grupy oficerów i przeszła przez mostek z carskim

zwojem w dłoni. - Widzę, że poznał już pan naszego gościa. Doskonały przykład rosyjskiej myśli zoologicznej, czyż nie? -Dzień dobry pani. - Alek skłonił się. - Nie mam pojęcia, czego przykładem jest to stworzenie, wiem tylko, że według mnie jest nieco... - Przełknął ślinę, obserwując, jak Dylan wkłada grube rękawice sokolnika. -Zbyt dosłowne? - Doktor Barlow zachichotała cicho. -Chyba tak, ale car Mikołaj naprawdę lubi swoje pupilki. -Pupilki, phi! - powtórzył jej lemur z nowej grzędy na klatkach kurierskich rybitw, na co Bovril zachichotał. Oba stworzenia znów zaczęły do siebie niezrozumiale szeptać, jak zawsze, kiedy się spotykały. Alek oderwał wzrok od orła. -Mówiąc szczerze, bardziej interesuje mnie wiadomość, którą przyniósł. -Och... - Zaczęła zwijać pergamin. - Obawiam się, że to na razie tajemnica wojskowa. Alek skrzywił się. Jego sojusznicy w Istambule nie mieli przed nim żadnych tajemnic. Gdyby tylko udało mu się tam w jakiś sposób zostać. Według doniesień prasowych powstańcy przejęli już kontrolę nad stolicą, a reszta Imperium Osmańskiego szła w jej ślady. Tam by go szanowano - byłby użyteczny i nie marnowałby niczyjego wodoru. I rzeczywiście, pomoc w obaleniu sułtana była najbardziej u ż y t e c z n ą rzeczą, jaką Alek zrobił w życiu. Pozbawiła ona Niemców chrzęstowego sojusznika i udowodniła, że on, książę Aleksander Hohenberg, może wpłynąć na losy wojny. Dlaczego posłuchał Dylana i wrócił na ten ohydny podniebny statek?

-Nic panu nie jest, książę? - zapytała doktor Barlow. -Chciałbym tylko wiedzieć, co wy, darwiniści, knujecie -odparł Alek z nagłą nutą irytacji. - Zabranie mnie i moich ludzi w kajdanach do Londynu miałoby przynajmniej jakiś sens. Jaki sens ma natomiast ciąganie nas przez pół świata? -Udajemy się tam, dokąd nas wojna zawiedzie, książę Aleksandrze - powiedziała doktor Barlow uspokajająco. Chyba nie dzieje się panu zbyt wielka krzywda na naszym statku, prawda? Alek skrzywił się, ale nie mógł z tym polemizować. W końcu dzięki Lewiatanowi nie przeczekiwał wojny w lodowatym zamku w Alpach. Poza tym zabrał się na jego pokładzie do Istambułu, gdzie mógł po raz pierwszy odpłacić Niemcom pięknym za nadobne. Opanował się. -Może i ma pani rację, doktor Barlow. Ale ja wolę sam wybierać swój los. -Ta chwila może nadejść szybciej, niż pan się spodziewa. Alek uniósł brew, zastanawiając się, co to może oznaczać. -No chodźże, wasza książęcość - wtrącił się Dylan. Orzeł miał teraz założone kaptury i spokojnie siedział na ramieniu chłopaka. - Nie ma sensu kłócić się ze specjalistami. A my musimy nakarmić ptaszka.

20

Orzeł okazał się pokojowa nastawionym stworzeniem, kiedy tylko Deryn założyła mu kaptury na swarliwe łebki. Opadł całym ciężarem na jej chronione rękawicą ramię -dobre pięć kilo mięśni i piór. Kiedy wraz z Alkiem szła na rufę, już po chwili była wdzięczna losowi, że ptaki mają puste kości. Ptaszarnia była oddzielona od głównej gondoli i znajdowała się w połowie drogi do płetwy brzusznej. Prowadzące do niej przejście było ogrzewane przez gastryczne ciepło, ale mroźny wiatr powodował, że membraną po obu bokach targały skurcze. Zważywszy na fakt, iż znajdowali się we wnętrzu trzystumetrowego żywego statku podniebnego, który utkano z nici życia wieloryba oraz setki innych gatunków, nie było prawie nic czuć. Zapach przypominał odór potu i nawozu zwierzęcego w stajni latem. Idący obok niej Alek bacznie przyglądał się imperialnemu orłowi. - Myślisz, że ma dwa mózgi?

- Oczywiście, że tak - odparła Deryn. - Po co komu głowa bez mózgu? Bovril parsknął śmiechem, jakby wiedział, że Deryn żartowała sobie w ten sposób z chrzęstów. Alek był drażliwy cały poranek, więc nie rozwinęła tematu. - A gdyby miały odmienne zdanie na temat tego, dokąd ten zwierz ma polecieć? Deryn zaśmiała się. -Podejrzewam, że ustalają to, walcząc, jak każdy. Ale wątpię, żeby się dużo kłóciły. Głowę ptaka zajmuje w większości nerw optyczny... kieruje się on bardziej wzrokiem niż pomyślunkiem. -A więc przynajmniej nie wie, biedactwo, jak straszliwie wygląda. Spod jednego z kapturów dobiegł ostrzegawczy skrzek, a Bovril od razu go sparodiował. Deryn zmarszczyła brwi. -Skoro dwugłowe bestyjki są tak przerażające, dlaczego miałeś podobne na swoim cyklopie? -To był herb Habsburgów. Symbol mojej rodziny. -A czego jest symbolem? Nadwrażliwości? Alek wywrócił oczami, po czym rozpoczął wykład. -Dwugłowego orła używano najpierw w Bizancjum, by pokazać, że jest to imperium rządzące na wschodzie i na zachodzie. Ale odkąd współczesne monarchie przejęły ten symbol, jedna głowa symbolizuje władzę na ziemi, a druga boskie do niej prawo. -Boskie prawo? -Zasadę, że król jest pomazańcem bożym.

Deryn parsknęła głośno i dobitnie. -Niech no zgadnę, kto to sobie wymyślił. Pewnie jakiś król, co? -No może jest to nieco staromodne - rzekł Alek, lecz Deryn i tak zastanawiała się, czy on w to wierzy. Miał pod sufitem mnóstwo tych zatęchłych idei i zawsze powtarzał, jak to opatrzność prowadziła go, kiedy uciekał z domu. I jak jego przeznaczenie nakazuje mu powstrzymać tę wojnę. Według niej ta wojna była zbyt wielka, by mógł ją powstrzymać jeden człowiek, nieważne książę czy plebejusz, a los guzik obchodziło, co kto ma robić. W końcu przeznaczeniem Deryn było zostać wtłoczoną w suknię panną na wydaniu, która potem zamieszka z gromadką kłócących się bachorów. Tymczasem unikanie tego losu szło jej całkiem dobrze dzięki umiejętnościom krawieckim. Oczywiście - były jeszcze inne rodzaje losu, których nie udało jej się uniknąć, takie jak zabujanie się w głupim książątku, i to tak bardzo, że przychodziły jej do głowy zupełnie nieżołnierskie myśli. Że zostanie jego przyjaciółką, jego wspólniczką, podczas gdy ciągła, beznadziejna tęsknota za czymś więcej szarpała jej skołatane serduszko. Miała szczęście, że Alek był zbyt zatopiony we własnych problemach i problemach całego cholernego świata, żeby to zauważyć. Naturalnie ukrywanie uczuć przychodziło jej z większą łatwością, ponieważ on nie miał świadomości, że ma do czynienia z dziewczyną. Nie wiedział o tym nikt na statku, z wyjątkiem hrabiego Volgera, który chociaż był łajdakiem pierwszej wody, przynajmniej potrafił zachować tajemnicę. Stanęli przy włazie do ptaszarni i Deryn sięgnęła do zamka

ciśnieniowego. Jednak miała tylko jedną wolną rękę i mechanizm opierał się jej w ciemnościach. -Poświećcie no tutaj, wasza boska książęcość. -Ależ bardzo proszę, panie Sharp - rzekł Alek, wyciągając swój lotniczy gwizdek. Przypatrzył mu się z wystudiowaną uwagą, po czym zagwizdał. Świetliki pod skórą podniebnego statku zaczęły migotać i miękkie zielone światło oblało korytarz. Po chwili Bovril

dołączył się ze swoim gwizdem, a jego głos szemrał tak delikatnie, jakby rozdzwonił się feston srebrnych dzwoneczków. Światło stało się jasne i mocne. - Dobra robota, bestyjko - pochwaliła go Deryn. - Niedłu go zrobimy z ciebie kadeta. Alek westchnął. - Oczywiście o mnie tego nie można powiedzieć. Deryn zignorowała tę skargę i otworzyła drzwi do ptaszarni. Kiedy wylał się zza nich harmider skrzeków i ptasich krzyków, imperialne zwierzę mocniej ścisnęło jej ramię, wpijając boleśnie ostre szpony w ciało pomimo grubej rękawicy. Poprowadziła Alka po podwyższonej kładce, z której rozciągał się widok na puste miejsce poniżej. Stało tu w sumie dziewięć klatek, trzy na dole i po trzy po obu stronach, każda dwukrotnie większa od człowieka. Mniejsze drapieżniki i ptaki kurierskie trzepotały zapalczywie skrzydłami, podczas gdy jastrzębie bombardujące siedziały dumnie na swych żerdziach, ignorując pomniejsze ptactwo. -Rany boskie! - wyszeptał zza niej Alek. - To istny dom wariatów. -Dom wariatów - powiedział Bovril i zeskoczył z ramienia chłopaka na barierkę. Deryn pokręciła głową. Dla Alka i jego ludzi podniebny statek często wydawał się zbyt chaotyczny jak na ich gust. Życie było burzliwe i pogmatwane w porównaniu ze schludnymi zębatkami ustrojstw chrzęstów. Ekosystem Lewiatana, z setkami powiązanych ze sobą gatunków, był o wiele bardziej złożony niż jakakolwiek bezduszna maszyna i tym samym nieco mniej uporządkowany. Ale Deryn uważała, że właśnie dlatego ten

świat jest znacznie bardziej interesujący - rzeczywistość nie toczy się dzięki przekładniom i nigdy nie wiadomo, co człowieka zaskoczy, wydobywając się z wiru chaosu. Z całą pewnością nie spodziewała się, że pewnego dnia będzie pomagała chrzęstowi robić przewrót, że pocałuje ją dziewczyna ani że zabuja się w jakimś księciu. Ale to wszystko wydarzyło się w ciągu miesiąca, a wojna dopiero nabierała rozmachu. Deryn zauważyła opróżnioną przez opiekunów klatkę, do której szczytu przystawiono płócienny rękaw, by umieścić tam zwierzę. Nie można było wsadzić imperialnego orła wraz z innymi ptakami do jednej klatki - a już na pewno nie wtedy, kiedy był głodny. Jednym płynnym ruchem zdjęła stworzeniu kaptury i wepchnęła je do rękawa. Opadło z łopotem skrzydeł do klatki, przez chwilę obracając się w powietrzu niczym miotany wichrem liść. Następnie spoczęło na najwyższej grzędzie. Stamtąd imperialny łypał na towarzyszy niedoli przez kraty, żałośnie przestępując z łapy na łapę. Deryn zastanawiała się, w jakiej to klatce mieszka to stworzenie w carskim pałacu. Prawdopodobnie ma polerowane pręty, tłuste myszy podają mu na srebrnych półmiskach, a zapach łajna żadnego innego ptaka nie drażni jego nozdrzy. - Dylan - odezwał się Alek - skoro jesteśmy chwilę sam na sam... Odwróciła się do niego. Stał blisko, a jego zielone oczy błyszczały w półmroku. Zawsze najtrudniej było jej wytrzymać spojrzenie Alka, kiedy był tak poważny jak w tej chwili, ale jakoś jej się udało. - Przepraszam, że wspomniałem dzisiaj o twoim tacie -

powiedział. - Wiem, że wciąż bardzo cierpisz z powodu jego śmierci. Deryn westchnęła, zastanawiając się, czy powinna mu po prostu powiedzieć, żeby się tym nie przejmował. Ale kryła się w tym pułapka, bo Newkirk pamiętał, że był to stryj. Bezpieczniej byłoby powiedzieć Alkowi prawdę - przynajmniej tyle, ile mogła powiedzieć. -Nie ma za co przepraszać - rzekła. - Ale jest coś, o czym powinieneś wiedzieć. Tej nocy, kiedy powiedziałem ci o wypadku mojego taty, nie wyjaśniłem wszystkiego do końca. -Jak to? -Cóż, Artemis Sharp był naprawdę moim tatą, tak jak powiedziałem. - Deryn wolno wciągnęła powietrze. - Ale wszyscy w Siłach Powietrznych myślą, że był moim stryjem. Widziała po minie Alka, że nie ma w tym dla niego krzty sensu, i bez większego wysiłku zaczęła kłamać jak z nut. - Kiedy się zaciągnąłem, mój starszy brat Jaspert był już w Siłach Powietrznych. Nie mogliśmy więc powiedzieć, że je steśmy braćmi. Oczywiście było to gadanie trzy po trzy. Prawdziwym powodem było to, że Jaspert już powiedział swoim kompanom z załogi, iż ma jedynie młodszą siostrę. Pojawiający się znikąd brat mógłby wnieść sporo zamieszania do całej sprawy. -Udajemy, że jesteśmy kuzynami. Rozumiesz? Alek zmarszczył brwi. -W waszym wojsku nie wolno braciom służyć razem? - Nie wolno, jeśli ojciec nie żyje. Bo widzisz, jesteśmy jego jedynymi dziećmi. Więc gdybyśmy obaj... - Wzdrygnęła się, mając nadzieję, że to kupił.

- Ach, by nie dopuścić do wygaśnięcia rodu. Bardzo roz sądne. I dlatego twoja mama nie chciała, żebyś się zaciągnął? Deryn pokiwała posępnie głową, zastanawiając się, jak to jest, że jej łgarstwa są zawsze tak skomplikowane. -Nie zamierzałem mieszać cię w moje machinacje. Ale tamtej nocy myślałem, że opuszczasz statek na dobre, więc powiedziałem ci prawdę zamiast tego, o czym wiedzą wszyscy. -Prawdę - powtórzył Bovril. - P a n i e Sharp. Alek podniósł dłoń i dotknął kieszeni marynarki. Deryn wiedziała, że tam trzyma list od papieża, ten, dzięki któremu pewnego dnia może zostać cesarzem. - Nie martw się, Dylan. Zachowam twoją tajemnicę w se krecie, tak jak ty pilnujesz mojej. Deryn jęknęła. Nienawidziła, kiedy Alek tak mówił. Nie mógł zachować wszystkich jej tajemnic, prawda? Bo nie znał największej z nich. Nagle odechciało jej się kłamać. Przynajmniej tak bardzo. -Czekaj - powiedziała. - Właśnie sprzedałem ci cały stek bzdur. Bracia mogą służyć razem. Chodzi o coś innego. -Stek - powtórzył Bovril. Alek stanął bez ruchu z troską na twarzy. -Ale nie mogę ci wyjawić prawdziwego powodu - dokończyła Deryn. -Dlaczego nie? -Bo... - Pochodziła z plebsu, a on był księciem. I uciekłby gdzie pieprz rośnie, gdyby się dowiedział. - Źle byś sobie o mnie pomyślał. Patrzył chwilę na Deryn, po czym wyciągnął dłoń i położył ją jej na ramieniu.

- Jesteś najlepszym żołnierzem, jakiego znam, Dylan. Chło pakiem, jakim zawsze chciałem być, gdybym nie skończył jako niewydarzony książę. Nigdy, przenigdy nie pomyślałbym ni czego złego na twój temat. Jęknęła, odwracając się od niego. Miała szczerą nadzieję, że ogłoszą alarm, że nastąpi atak zeppelinów albo burza z piorunami. Wszystko, byleby tylko mogła uniknąć kontynuowania tej rozmowy. - Posłuchaj mnie - powiedział Alek, opuszczając dłoń. Nawet jeśli twoja rodzina ma jakąś mroczną tajemnicę, jakiś straszny sekret, to kim ja jestem, żeby to oceniać? Mój stryjecz ny dziadek spiskował z ludźmi, którzy zabili moich rodziców, na miłość boską! Deryn nie miała pojęcia, co na to odpowiedzieć. Oczywiście Alek wszystko zrozumiał opacznie. Nie był to żaden zatęchły rodzinny sekret, tajemnica należała wyłącznie do niej. Nie pojmie tego, dopóki ona nie wyjawi mu prawdy. A tego nie zrobi nigdy. - Proszę cię, Alek. Nie mogę. I... poza tym już jestem spóź niony na lekcję fechtunku. Alek uśmiechnął się - ucieleśnienie cierpliwego i wyrozumiałego przyjaciela. - Kiedy tylko zechcesz mi powiedzieć, Dylan, będzie do brze. Do tego czasu już cię o to nie będę pytał. Pokiwała głową i całą drogę powrotną szła przodem.

- Jak widzę, nie spieszno było panu z moim śniadaniem. - Przepraszam za to waszą hrabiowską mość - powiedziała

Deryn, kładąc tacę na biurku hrabiego Volgera. Kapka rozhuśtanej kawy wyleciała z filiżanki i padła na grzankę. - Ale już jest. Hrabia uniósł brew. - Są także pańskie gazety - dodała, wyciągając zwój spod pachy. - Doktor Barlow zachowała je specjalnie dla pana. Choć nie wiem, po co się tak stara. Volger wziął gazety, po czym podniósł wilgotną grzankę i strzepnął z niej resztki kawy. -Zdaje się, że jest pan dzisiaj pełen werwy od rana, panie Sharp. -No tak, cóż, byłem trochę zajęty. - Deryn zmarszczyła brwi. Oczywiście zły nastrój wywołała konieczność okłamania Alka, ale miała ochotę wyżyć się za to na Volgerze. - Nie będę miał czasu na lekcję fechtunku. - Szkoda. Dobrze panu idzie. Jak na dziewczynę. Deryn skrzywiła się. Straż już nie stała na zewnątrz kajut chrzęstów, ale ktoś mógłby przechodzić korytarzem i to usłyszeć. Podeszła, by zamknąć drzwi, po czym znów odwróciła się do hrabiego. Był jedyną osobą na statku, która znała prawdę o niej, i raczej pamiętał o tym, by tego nie rozgłaszać. - Czego pan chce? - zapytała cicho. Nie podniósł na nią wzroku, ale celebrował śniadanie, jakby to była przyjacielska pogawędka. -Zauważyłem, że załoga się do czegoś przygotowuje. -Tak, dostaliśmy rano wiadomość. Od cara. Volger jednak podniósł wzrok. -Od cara? Zmieniamy kurs? -Obawiam się, że to tajemnica wojskowa. Nikt jej nie zna

poza oficerami. - Deryn zmarszczyła brwi. -1 poza panią specjalistką, jak sądzę. Alek ją pytał, ale nie chciała powiedzieć. Hrabia rozsmarowywał masło na wilgotnej grzance, zastanawiając się nad tym. Podczas gdy Deryn ukrywała się miesiąc w Istambule, hrabia i doktor Barlow zawiązali coś w rodzaju porozumienia. Doktor Barlow pilnowała, by Volger miał dostęp do informacji na temat działań wojennych, a on dzielił się z nią opiniami na temat polityki i strategii chrzęstów. Ale Deryn miała wątpliwości, czy wielka specjalistka odpowiedziałaby mu na to pytanie. Gazety i pogłoski to jedno, a zapieczętowane rozkazy to zupełnie inna sprawa. -Może ty mogłabyś się tego dowiedzieć. -Nie, nie mogłabym - odparła Deryn. - To tajemnica wojskowa. Volger nalał sobie kawy. - A jednak często n i e z w y k l e t r u d n o jest dochować tajemnicy. Nie uważasz? Deryn poczuła, jak w środku rośnie jej wywołująca mdłości kula zimna, jak zawsze, kiedy hrabia Volger jej groził. Nie potrafiła sobie wyobrazić, co by było, gdyby wszyscy dowiedzieli się, kim naprawdę jest. Nie byłaby już lotnikiem, a Alek już by się do niej nie odezwał. Jednak tego ranka nie miała nastroju, by ulegać szantażom. -Nie mogę panu pomóc, hrabio. Wiedzą to tylko starsi oficerowie. -Ale jestem pewien, że tak pomysłowa dziewczyna jak ty, taka królowa podstępu, może się dowiedzieć. Jedna ujawniona tajemnica za jedną tajemnicę zachowaną, zgoda?

Strach zdążył już na nowo zmrozić Deryn i niemal się zgodziła. Ale nagle przyszło jej do głowy coś, o czym wspomniał Alek. -Nie może pan dopuścić, by Alek dowiedział się o mnie. -A to dlaczego? - zapytał Volger, nalewając sobie tym razem herbaty. -Właśnie byliśmy w ptaszarni i niemal mu powiedziałam. Tak czasami mam. -Z całą pewnością. Ale w końcu mu nie powiedziałaś, tak? - Volger zacmokał. - Bo wiesz, jak to przyjmie. Bez względu na to, jak się lubicie, ty pochodzisz z gminu. -Wiem. Ale jestem też żołnierzem, cholernie dobrym żołnierzem. - Zbliżyła się o krok, starając się pozbyć drżenia z głosu. - Jestem takim żołnierzem, jakim mógłby być Alek, gdyby nie został wychowany przez bandę nrcyków takich jak pan. Mam życie, które go ominęło, bo jest synem arcyksięcia. Volger zmarszczył czoło, jeszcze w pełni nie rozumiejąc, do czego Deryn zmierza, ale jej rozjaśniało się w głowie z każdym słowem. - Jestem chłopakiem, jakim Alek chciałby być, bardziej niż kimkolwiek. A pan chce mu powiedzieć, że jestem dziew czyną? Zdaniem waszej hrabiowskiej mości, jak przyjąłby taką rewelację po stracie rodziców i wygnaniu z domu? Mężczyzna wpatrywał się w nią chwilę, po czym wrócił do mieszania herbaty. -Mogłoby to być dla niego dość... destabilizujące. -Jasne, że mogłoby. Smacznego, panie hrabio. Deryn nie mogła się nie uśmiechnąć, po czym obróciła się na pięcie i wyszła z kajuty.

3

Kiedy otworzyła się wielka szczeka bramy luku bagażowego, marznący wir powietrza wdarł się do środka i skakał wokół, aż szarpało i furkotało skórzanymi pasami lotniczego kombinezonu Deryn. Nasunęła gogle i wychyliwszy się na zewnątrz, zerkała na szybko umykającą ziemię pod spodem. W dole widać było gdzieniegdzie śnieżne łaty upstrzone sosnami. Rankiem Lewiatan przeleciał nad syberyjskim miastem Omsk i nie zatrzymując się, by uzupełnić zapasy, wciąż parł na północ, w kierunku tajemniczego miejsca przeznaczenia. Ale Deryn nie miała czasu zastanawiać się, dokąd lecą - od trzydziestu godzin, od kiedy pojawił się imperialny orzeł, ćwiczyła przejmowanie ładunku. -Gdzie niedźwiedź? - zapytał Newkirk. Wychylił się dalej niż ona, zwisając na linie bezpieczeństwa w rozrzedzonym powietrzu. -Przed nami, zbiera siły. - Deryn nasunęła mocniej rękawice, po czym całym ciężarem zawisła na ciężkiej linie wyciągarki

towarowej, testując jej wytrzymałość. Lina była gruba jak jej nadgarstek - przeznaczona do wyciągania dwutonowej palety z zaopatrzeniem. Takielunkowi cały dzień majstrowali przy tym urządzeniu, ale dopiero teraz miał nastąpić prawdziwy sprawdzian. Tego manewru nie można było nawet znaleźć w Podręczniku aeronautyki. - Nie lubię niedźwiedzi - wymamrotał Newkirk. - Nie które z tych futrzaków są cholernie w i e l k i e . Deryn wskazała hak na końcu liny wielki niczym kandelabr w sali balowej. - W takim razie lepiej by było, gdybyś przypadkowo nie wsadził tego zwierzątku do nosa. Bo może zrobić wyjątek. Pod szkłami gogli oczy Newkirka zrobiły się wielkie jak spodki. Deryn walnęła go w ramię, zazdroszcząc mu stanowiska na końcu liny. To nie w porządku, że Newkirk zdobywał doświadczenie lotnicze, kiedy ona i Alek przygotowywali powstanie w Istambule. -Dziękuję pięknie za takie dodawanie mi otuchy, panie Sharp! -Myślałem, że już to robiłeś. -Zaliczyliśmy kilka przejęć ładunku z powietrza w Grecji. Ale były to tylko torby z pocztą, a nie ciężki towar. I do tego zgarniane z wozów ciągniętych przez konie, a nie z grzbietu cholernego niedźwiedzia! -To rzeczywiście wygląda nieco inaczej - przyznała Deryn. -Te same zasady, chłopcy, i wszystko pójdzie jak po maśle. - Zza ich pleców rozległ się głos pana Rigby'ego. Miał wzrok utkwiony w zegarku kieszonkowym, ale nie uronił ani słowa,

nawet w wyjącym syberyjskim wichrze. - Pańskie skrzydła, panie Sharp. - Tak jest. Jak u dobrego anioła stróża. - Deryn umieściła skrzydła lotni na ramionach. Będzie unosiła Newkirka i za po mocą skrzydeł kierowała nim tak, by znalazł się nad bojowym niedźwiedziem. Pan Rigby dał sygnał lotnikom przy wyciągarce. -Powodzenia, chłopcy. -Dziękujemy, sir! - odkrzyknęło dwoje kadetów jednym głosem. Wyciągarka zaczęła się obracać i hak powoli zsuwał się ku otwartym drzwiom luku bagażowego. Newkirk złapał go i wpiął się do mniejszej liny, która miała utrzymać ich podczas lotu. Deryn dała się unieść prostującym się skrzydłom lotni. Z każdym krokiem w stronę drzwi luku bagażowego wiatr był coraz silniejszy i bardziej lodowaty. Nawet w bursztynowych goglach słońce świeciło tak ostro, że musiała mrużyć oczy. Chwyciła paski uprzęży łączącej ją z Newkirkiem. - Gotów? - krzyknęła. Pokiwał głową i wkroczyli w ryczącą wichrem pustkę... Lodowaty ciąg powietrza szarpnął Deryn w stronę rufy, świat wokół zawirował, a ziemią wściekle targnęło. Ale po chwili jej skrzydła złapały wiatr ustabilizowane zwisającym Newkirkiem niczym latawiec mocno trzymany za linkę. Lewiatan rozpoczął zniżanie lotu. Jego cień rósł pod nimi, falując niczym wściekły czarny przypływ na tle ziemi. Newkirk wciąż ściskał hak, wczepiając się ramionami w linę dla zrównoważenia pędu powietrza.

Deryn napięła skrzydła lotni. Były takie same jak te, które wielokrotnie zakładała podczas ewakuacji z Huxleya, ale latanie balonem bez uwięzi było niczym w porównaniu z ciągnięciem z największą prędkością przez podniebny statek. Skrzydła napinały się, znosząc ją na sterburtę, a Newkirk leciał za nią, wolno kołysząc się na tle rozmazanego gruntu. Kiedy Deryn ponownie wyrównała kurs, kiwało nią z Newkirkiem w przód i w tył pod statkiem niczym gigantycznym wytracającym pęd wahadłem. Kruche skrzydła ledwo wytrzymywały te manewry, niosąc dwóch kadetów. Piloci Lewiatana musieli ich naprowadzić prosto na cel, pozostawiając Deryn jedynie drobne korekty. Podniebny statek wciąż opadał, aż Deryn i Newkirk znaleźli się nieco ponad osiemnaście metrów nad ziemią. Newkirk aż pisnął, kiedy jego buty zahaczyły o czubek wysokiej sosny, wzniecając fontannę igieł połyskujących szronem. Deryn popatrzyła przed siebie... i zobaczyła bojowego niedźwiedzia. Wraz z Alkiem dostrzegła kilka o poranku, a ich ciemne sylwetki snuły się wzdłuż szlaku transsyberyjskiego. Wyglądały wystarczająco imponująco z trzystu metrów, ale z tej wysokości bestia była prawdziwym potworem. Ramiona zwierzęcia wyrastały na wysokość domu, a jego gorący oddech unosił się w mroźnym powietrzu niczym dym z komina. Do grzbietu miał przymocowaną platformę towarową. Na niej leżała paleta ze spłaszczoną, metalową pętlą, o którą miał zaczepić hak Newkirka. Czterech członków załogi w rosyjskich mundurach uwijało się na niedźwiedziu, sprawdzając pasy i siatkę, która przytrzymywała tajemniczy ładunek.

Długi bat woźnicy smagnął w powietrzu i niedźwiedź ruszył. Podążał wzdłuż długiego, prostego odcinka szlaku na kursie Lewiatana. Chód bestii stopniowo wydłużał się i zmieniał w bieg. Według doktora Buska niedźwiedź był w stanie nadążać za podniebnym statkiem jedynie na krótkim dystansie. Gdyby Newkirkowi nie udało się zaczepić haka w pierwszym podejściu, musieliby wolno kołować, czekając, aż niedźwiedź odpocznie. Godziny, jakie zaoszczędzili na ciągłym locie i niezwykłym sposobie załadunku, zostałyby niemal zmarnowane. A jak się zdawało, car chciał mieć ten ładunek na miejscu cholernie szybko. Kiedy podniebny statek zbliżył się do niedźwiedzia, Deryn poczuła w powietrzu jego dudniący krok. Szlakiem zwierzęcia na zimnym, zamarzniętym gruncie unosiły się kłęby rozoranej pazurami ziemi. Próbowała wyobrazić sobie szwadron takich potworów nacierających na linie wroga, olbrzymów połyskujących bojowymi kolcami i niosących oddziały strzelców. Niemcy byli chyba n i e s p e ł n a rozumu, że wywołali tę wojnę, wystawiając swoje maszyny nie tylko przeciw statkom podniebnym i krakenom Wielkiej Brytanii, ale także przeciwko wielkim lądowym bestiom Rosji i Francji. Wraz z Newkirkiem znalazła się teraz na pustej przestrzeni wolnej od wierzchołków drzew. Szlak transsyberyjski był jednym z cudów świata, nawet Alek musiał to przyznać. Wydeptany przez mamutowce, ciągnął się od Moskwy do Morza Japońskiego i był szeroki niczym boisko do krykieta - wystarczyło, by dwa niedźwiedzie mijały się, nie przeszkadzając sobie. Niebezpieczne bestyjki te niedźwiedziowate. Przez cały

poprzedni wieczór pan Rigby raczył Newkirka opowieściami, jak to potrafią pożreć swych opiekunów. Lewiatan wkrótce dogonił niedźwiedzia i Newkirk zasygnalizował Deryn, by podciągnęła go do zaczepu. Złożyła skrzydła, czując strumień powietrza owiewający jej ciało, i przez chwilę wyobrażała sobie Lilit z tą lotnią. Zastanawiała się, jak dziewczyna sobie radzi w nowej Republice Osmańskiej. Po chwili jednak odpędziła od siebie te myśli. Paleta zbliżała się coraz bardziej, ale zaczep, który miał złapać Newkirk, opadał i unosił się wraz z susami wielkiego niedźwiedzia. Newkirk zaczął opuszczać hak, starając się rozbujać go w pobliże celu. Jeden z Rosjan wspiął się wyżej na palecie, wyciągając się, by mu pomóc. Deryn jeszcze mocniej złożyła skrzydła, zbliżając Newkirka do zaczepu. Cisnął hak i metal brzęknął o metal. Na lodowatym wietrze dał się słyszeć zgrzyt i stukot - hak z chrzęstem zamknął się na metalowej pętli! Rosjanie krzyknęli z radości i zaczęli luzować pasy mocujące paletę do platformy. Niedźwiedzi woźnica pomachał batem w prawo i w lewo, co było sygnałem dla pilotów Lewiatana, że można się wznosić. Statek podniósł dziób i hak naprężył się na pętli, a obok Deryn naprężyła się też gruba asekurująca ją lina. Oczywiście paleta nie uniosła się z grzbietu bojowego niedźwiedzia - jeszcze nie. Nie można obarczyć podniebnego statku dwutonowym ładunkiem i oczekiwać, że z miejsca odleci. Z burt Lewiatana zaczął wylewać się balast. Słonawa ciecz pompowana wprost z kanałów gastrycznych wieloryba po-

leciała w dół niczym ciepły mocz. Ale syberyjski wiatr momentalnie ją zamrażał i dalej spadały już połyskujące szronem lodowe kłęby. Po chwili lód boleśnie uderzył Deryn w twarz deszczem lodowych strzałek, bębniąc o szkła jej gogli. Zacisnęła zęby, ale nie mogła się powstrzymać od śmiechu. Udało się za pierwszym razem i wkrótce ładunek się uniesie. I do tego leciała! Ale kiedy tylko ucichł jej śmiech, rozległ się dudniący, niski warkot, władczy i wściekły odgłos, który zmroził Deryn do szpiku kości o wiele skuteczniej niż syberyjski wicher. Bojowy niedźwiedź robił się zły. I nie bez powodu. Zamarznięty nawóz tysiąca zwierząt spadał mu teraz prosto na łeb, niosąc zapach jaszczurek kurierskich i świetlików, Huxleyów i wąchaczy wodoru, nietoperzy, pszczół, ptaków i samego wielkiego wieloryba setek gatunków, których bojowy niedźwiedź nigdy wcześniej nie wąchał. Podniósł łeb i wydał z siebie kolejny ryk, a wielkie brunatne ramiona zjeżyły się z irytacji, wyrzucając rosyjską załogę w powietrze. Wylądowali bezpiecznie, równie pewnie jak lotnicy podczas burzy. Hak dźwięczał w pętli, bo niedźwiedź zaczął się szarpać, a lina strzelała i jęczała tuż obok Deryn. Dziewczyna przerzuciła ciężar ciała na lewą stronę, starając się podciągnąć siebie i Newkirka na bezpieczną wysokość. Bat woźnicy strzelił kilkakrotnie i niedźwiedź uspokoił się nieco. Wraz z kolejnymi połyskującymi w słońcu strumieniami balastu ładunek w końcu zaczął się unosić. Ostatni członek załogi bojowego niedźwiedzia zeskoczył z palety, po czym odwrócił się, by pomachać. Deryn zasaluto-

wała mu w podzięce i niedźwiedź zaczął zwalniać. Ładunek obracał się teraz w powietrzu, szybując tuż nad ziemią. Deryn zmarszczyła brwi. Dlaczego Lewiatan nie wzbijał się szybciej? Nie mieli za wiele czasu przed kolejnym zakrętem szlaku, a ona, Newkirk i ładunek wciąż znajdowali się poniżej szczytów drzew. Podniosła wzrok. Deszcz balastu ustał. Zbiorniki balastowe były puste. Chrzęstowe silniki warczały głośno i pluły dymem, usiłując wytworzyć ciąg. Ale statek wciąż wspinał się zbyt wolno. Deryn miała niewesołą minę. Obliczeń do przejęcia ładunku w locie dokonał sam naczelny specjalista Lewiatana, doktor Busk. Żeby być pewnym, zostawił sobie duży margines i spory odcinek prostej drogi przed statkiem. Ale to Deryn i pan Rigby nadzorowali wyrzucanie zapasów nad tundrą, by statek miał idealną wagę... Chyba że paleta z ładunkiem była cięższa, niż obiecywał list od cara. - Cholerne k r ó l e ! - krzyknęła Deryn. Nawet pomazaniec boży nie był w stanie zmienić praw ciążenia i nośności wodoru, to było pewne. Usłyszała alarm balastowy i zaklęła. Jeśli zaczną coś wyrzucać z luku bagażowego, będzie to leciało tuż obok niej i Newkirka. -Jesteśmy za ciężcy! - krzyknęła w dół. -Tak, zauważyłem! - odkrzyknął chłopak w chwili, w której szlak tuż pod nim zaczął skręcać w prawo. Nagle paleta zahaczyła o drzewo i Newkirka pochłonęła eksplozja igieł sosnowych i śniegu.

- Musimy pozbyć się części tego ładunku! - zawołała De ryn i skierowała skrzydła w prawo. Kiedy wraz z Newkirkiem znaleźli się nad paletą, wpięła karabińczyk w linę ładunkową, po czym zrzuciła z siebie uprząż lotni. Ześliznęli się z krzykiem w dół, a ich buty głośno zadudniły o ładunek. -Wciórności, panie Sharp! Chce nas pan zabić? -Ratuję nas, panie Newkirk. Jak zwykle. - Wypięła się z liny i przetoczyła na paletę. - Musimy coś zrzucić! -Piątka za odkrycie tego, co wszyscy już wiedzą! - krzyknął Newkirk w tej samej chwili, w której paleta zahaczyła o kolejne drzewo. Zderzenie sprawiło, że świat zawirował, a Deryn padła na brzuch, przytrzymując się w ostatniej chwili. Przyciśnięta do ładunku wyczuła zapach mięsa. Zmarszczyła brwi. Czyżby na palecie znajdowała się s u s z o n a wołowina? Uniosła głowę i rozejrzała się. Nie było tu niczego, co od razu można by wyrzucić, żadnych skrzynek, które dałoby się odciąć. Tylko ciężka, przykryta siatką bezkształtna brązowa masa. Bardzo długo wycinaliby kilka kawałków za pomocą dwóch noży takielunkowych. - Niech to meduza popieści - krzyknął Newkirk. Deryn podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem i znów zaklęła. Alarm balastowy trwał w pełni. Nietoperze strzałowe wzbiły się w powietrze, a z bulajów mesy wylewano wodę do mycia naczyń. Jakaś beczka pojawiła się na krawędzi luku bagażowego i po chwili poleciała wprost na nich. Deryn wzmocniła uścisk na wypadek uderzenia beczki, która mogła ich zdrowo rozbujać... a może nawet rozbić paletę?

Ale beczka świsnęła tylko o kilka metrów od nich i eksplodowała białą chmurą mąki w zamarzniętej tundrze. -Panie Sharp, tutaj! - krzyknął Newkirk. Wdrapał się na drugą stronę palety i jedna stopa dyndała mu na zewnątrz. -Co znalazłeś? -Nic nie znalazłem! - zawołał. Kiedy Deryn się zawahała, dodał: - No chodźże tutaj, ty skończony kretynie! Kiedy ruszyła do Newkirka, paleta zaczęła się przechylać pod jej ciężarem. Na sekundę straciła chwyt i zaczęła się zsuwać do krawędzi. Znikąd pojawiła się dłoń Newkirka, który powstrzymał jej upadek. - Chwytaj mocno! - krzyknął, kiedy paleta zaczęła się prze chylać jeszcze bardziej. W końcu Deryn zrozumiała jego plan - ich masa przechylała doskonale wyważoną paletę na boki, zmieniając ją w ostrze tnące drzewa. Tym samym stanowiła dużo mniejszy cel dla spadających przedmiotów, poza tym przed bezpośrednimi uderzeniami chroniła dwóch kadetów większa część palety. Świsnęła kolejna beczka, ocierając się niemal o nich i roztrzaskując za statkiem. Smagnęły ich kolejne czubki drzew, ale Lewiatan zaczął się w końcu wznosić, na tyle odciążony, że mógł ich podciągnąć o kilka bardzo istotnych metrów. Newkirk wyszczerzył zęby w uśmiechu. -Nie ma pan nic przeciwko temu, że ktoś pana ratuje, co, panie Sharp? -Nie, zupełnie nic, panie Newkirk - odparła, wzmacniając uścisk. - W końcu był mi pan to winien.

Kiedy szczyty drzew zaczęły się wolno od nich oddalać, Deryn znów wspięła się i wyrównała paletę. Gdy ich podciągano, dokładniej przyjrzała się temu, co znajdowało się pod siatką. Wyglądało zupełnie jak suszona wołowina, całe jej płaty sprasowane razem. -No i jak to ci pachnie? - zapytała Newkirka. Pociągnął nosem. -Jak śniadanie. Pokiwała głową. Pachniało tak samo jak boczek gotowy do wrzucenia na patelnię. - Owszem - dodała cicho. - Ale dla c z e g o to śniadanie?

4

- Wciąż lecimy na zachód północny zachód. - Alek popa trzył na swoje notatki. - Kurs pięćdziesiąt pięć stopni, jeśli ufać moim odczytom. Volger skrzywił się, patrząc na mapę na swoim biurku. -Chyba się mylisz, Alek. Na tym kursie nie ma niczego. Ani miast, ani portów, tylko pustkowie. -Cóż... - Alek starał się przypomnieć sobie, jak to ujął Newkirk. - Może to mieć coś wspólnego z krzywizną Ziemi i z tym, że mapa jest płaska. -Tak, tak. Już wyznaczyłem ortodromę. - Palec wskazujący Volgera przejechał po krzywej między Morzem Czarnym a Tokio. - Ale zeszliśmy z tego kursu zaraz po minięciu Omska, kiedy odbiliśmy na północ. Alek westchnął. Czyżby wszyscy oprócz niego rozumieli, o co chodzi w tej ortodromie? Zanim Wielka Wojna zmieniła wszystko, hrabia Volger był oficerem kawalerii w służbie ojca Alka. Skąd on tyle wie o nawigacji? Za oknem kajuty Volgera widać było, jak długie cienie kładą

się przed Lewiatanem. Przynajmniej zachodzące słońce było tego samego zdania - podniebny statek wciąż sunął na północ. - Jeśli już - stwierdził Volger - powinniśmy się kierować na południowy zachód, w stronę Qingdao. Alek zmarszczył brwi. -Niemieckiego portu w Chinach? -W rzeczy samej. Kotwiczy tam z pół tuzina chrzęstowych pancerników. Zagrażają żegludze darwinistów przez Pacyfik, z Australii do Królestwa Hawajów. Według gazet, które doktor Barlow była uprzejma mi dostarczyć, Japończycy przygotowują się do oblężenia tego miasta. -I potrzebują pomocy Lewiatana? -To wątpliwe. Ale lord Churchill nie pozwoli Japończykom zwyciężyć bez udziału Brytyjczyków. Byłoby nie w porządku, gdyby Azjaci samodzielnie pokonali europejską potęgę. Alek jęknął. -Cóż za bezprzykładny pokaz głupoty. Chce pan powiedzieć, że lecimy taki szmat drogi tylko po to, by pomachać brytyjską flagą? -Taki był początkowy zamysł, jestem tego pewien. Ale po otrzymaniu wiadomości od cara zmieniliśmy kurs. - Volger zabębnił palcami po mapie. - Musi być jakaś wskazówka w tym ładunku, który przejęliśmy od Rosjan. Czy Dylan nie mówił ci nic na ten temat? -Nie miałem okazji go zapytać. Wciąż rozładowuje paletę z uwagi na alarm balastowy. -Z uwagi na co? - zapytał hrabia i Alek nie mógł się nie uśmiechnąć. Przynajmniej raz wiedział coś o czym Volger nie miał pojęcia.

-Tuż po przejęciu ładunku ogłoszono alarm balastowy. Rozległy się dwa krótkie sygnały. Pewnie pamięta go pan z tego, co się stało w Alpach, kiedy musieliśmy wyrzucić złoto mojego ojca. -Nie przypominaj mi tego nawet. -Nie powinienem - rzekł Alek. Volger stałby się o mały włos przyczyną ich zguby, przemyciwszy na pokład ćwierć tony złota. - Alarm balastowy oznacza, że statek jest przeciążony, i Dylan był zajęty w luku bagażowym z doktor Barlow całe popołudnie. Pewnie rozładowują paletę, żeby sprawdzić, dlaczego jest cięższa, niż można by się tego spodziewać. -Niby wszystko jest niezwykle logiczne - stwierdził VoIger, po czym pokręcił głową. - Wciąż jednak nie rozumiem, jak jedna paleta z ładunkiem może przeciążyć trzystumetrowy statek. To jakaś bzdura. -Żadna bzdura. Lewiatan jest aerostatyczny, co oznacza, że jest idealnie wyważony w stosunku do gęstości... -Dziękuję, Wasza Wysokość. - Volger uniósł dłoń. - Ale do lekcji aeronautyki wrócimy innym razem. -Mogłoby to pana zainteresować, hrabio - stwierdził oschle Alek. - Mógłby się pan na własne oczy przekonać, jak ta aeronautyka zapobiega roztrzaskaniu się statku w tej właśnie chwili. -Z całą pewnością. Więc może najlepiej będzie zostawić to ekspertom, co, książę? Alkowi przyszło do głowy kilka ciętych ripost, ale ugryzł się w język. Dlaczego VoIger jest w tak paskudnym nastroju? Kiedy Lewiatan po raz pierwszy skierował się na wschód dwa tygodnie temu, wydawał się zadowolony, że nie lecą do Wiel-

kiej Brytanii, gdzie niechybnie czekałoby ich więzienie. Hrabia stopniowo przystosowywał się do życia na pokładzie Lewiata-na, wymieniając informacje z doktor Barlow, zagustował nawet w towarzystwie Dylana. Ale od kilku dni był najwyraźniej skłócony ze wszystkimi. Skoro o tym mowa, Dylan przestał przynosić śniadanie hrabiemu. Czyżby naprawdę się pokłócili? Volger zrolował mapę i włożył ją do szuflady biurka. -Dowiedz się, co to takiego ten ruski ładunek, nawet gdybyś miał to wydusić z tego chłopaka siłą. -Mówiąc „tego chłopaka", m,a pan oczywiście na myśli mojego przyjaciela Dylana? -To żaden twój przyjaciel. Gdyby nie on, byłbyś teraz na wolności. -To był mój wybór - stwierdził stanowczo Alek. Może i Dylan namawiał go na powrót na pokład, ale nie było sensu winić za to kogokolwiek. Sam podjął tę decyzję. Ale zapytam go, co znaleźli. Może pan też zasięgnąłby języka u doktor Barlow, skoro jesteście w takiej komitywie. Volger pokręcił głową. -Ta kobieta mówi mi tylko to, co chce, żebyśmy wiedzieli. -W takim razie, jak sądzę, nie znajdzie pan żadnych wskazówek w tych gazetach. Nie piszą tam nic o tym, że Rosjanie potrzebują pomocy na północy Syberii? -Nic a nic. - Volger wyciągnął brukowiec z szuflady i wcisnął go Alkowi do ręki. - Ale przynajmniej ten amerykański pismak przestał pisać o tobie. Chłopak spojrzał na gazetę - „New York World". Na pierwszej stronie znajdował się artykuł Eddiego Malone'a, amerykan-

skiego dziennikarza, którego wraz z Dylanem poznali w Istambule. Malone odkrył wtedy sekrety rewolucjonistów, więc Alek, chcąc nie chcąc, opowiedział mu swoją historię i kupił w ten sposób milczenie dziennikarza. W wyniku tego ukazał się ciąg artykułów o zamachu na rodziców Alka i jego ucieczce z domu. Wszystkie były wysoce niestosowne. Ale ten artykuł nie dotyczył Alka. Nagłówek krzyczał: DYPLOMATYCZNA KATASTROFA NA POKŁADZIE NIEUSTRASZONEGO] Pod tytułem zamieszczono fotografię Nieustraszonego, machiny kroczącej w formie słonia, której używał ambasador brytyjski w Istambule. Niemieccy agenci przeprowadzili zamach na ten pojazd podczas pobytu Lewiatana w mieście, niemal wywołując zamieszki, o które mieli zamiar obwinie Brytyjczyków. Jedynie refleks Dylana uratował wszystkich przed całkowitą katastrofą. -Ale to było, no kiedy, siedem tygodni temu? Czy tak wyglądają najświeższe wiadomości w Ameryce? -Trochę potrwało, zanim ta gazeta do mnie dotarła, ale tak, nawet po wydrukowaniu były to już wczorajsze wiadomości. Najwyraźniej temu całemu Malonebwi skończyły się sekrety, które mógłby ujawniać. -Bogu niech będą dzięki - wymruczał Alek, czytając dalszy ciąg relacji na drugiej stronie. Umieszczono tam kolejne zdjęcie: Dylana, który rozbujawszy się na metalowej trąbie słonia, rzuca się na jednego z Niemców. -Dzielny kadet ratuje sytuację - przeczytał na głos, uśmiechając się złośliwie. Choć raz Dylan znalazł się zamiast niego w świetle reflektorów. - Mogę to zatrzymać?

Hrabia nie odpowiedział - wpatrywał się ze złością w sufit, na którym pojawiła się jaszczurka kurierska. -Książę Aleksandrze - odezwało się stworzenie głosem doktor Barlow - pan Sharp i ja chcielibyśmy, aby dotrzymał nam pan towarzystwa w luku bagażowym, jeśli to oczywiście nie kłopot. -W luku bagażowym? - powtórzył Alek. - Oczywiście, doktor Barlow. Zaraz do was dołączę. Koniec wiadomości. Volger machnął ręką, by odpędzić jaszczurkę, ale ona już śmignęła do rury komunikacyjnej. -Doskonale. Może teraz się czegoś dowiemy. Alek złożył gazetę i wsunął ją do kieszeni. -Ale po co ja jestem tam potrzebny? - Aby dotrzymać im towarzystwa, ma się rozumieć. - Hra bia wzruszył ramionami. - Przecież jaszczurka by nie kłamała.

W luku bagażowym cuchnęło jak w garbarni - odorem starego mięsa i wyprawionej skóry. Długie ciemnobrązowe pasy leżały wszędzie na stosach obok kilku drewnianych skrzyń. -To jest ten wasz drogocenny ładunek? - zapytał Alek. -To dwie tony suszonej wołowiny i tysiąc pocisków do karabinu maszynowego - odparł Dylan, odczytując listę. Oraz kilka skrzynek czegoś zupełnie innego. -Czegoś niespodziewanego - dodała doktor Barlow. Wraz z Tazzą stała w odległym rogu pomieszczenia, wpatrując się w zawartość otwartej skrzyni. - I do tego dość ciężkiego. -Dość - rzekł lemur siedzący na jej ramieniu, obrzucając skrzynię nieprzyjaznym spojrzeniem.

Alek rozejrzał się, szukając Bovrila. Zwisał sobie z sufitu nad głową Dylana. Alek uniósł rękę, a stworzenie spełzło na dół i umościło się na jego barku. Hrabia Volger, co zrozumiałe, nie dopuszczał obecności tych bezeceństw w swojej kajucie. -Guten Tag - powiedziało stworzonko. -Guten Abend - poprawił je Alek, po czym zwrócił się do doktor Barlow. - Mogę spytać, dlaczego car chciał, żebyśmy zabrali wagon suszonej wołowiny? -Nie możesz - odparła. - Ale spójrz, proszę, na ten nieprzewidziany ładunek. Potrzebujemy twojej chrzęstowej ekspertyzy. -Mojej c h r z ę s t o w e j ekspertyzy? Alek dołączył do specjalistki przy skrzyni. W wiórach leżała plątanina metalowych części, błyszczących i mieniących się w półmroku. Przykląkł, sięgnął do wnętrza i wyciągnął jedną z nich. Tazza powąchał ją i zaskomlał cicho. Była to jakaś elektryczna część, długa jak przedramię, z dwoma drutami bez osłony na górze. -Car nie przekazał, jak należy to złożyć? -Tu w ogóle nie miało być żadnej maszynerii - rzekł Dylan. - A proszę, mamy niemal pół tony części i narzędzi. Wystarczyło tego, by biednego pana Newkirka przeciągnąć po sosnach! -I wszystko to wyrób chrzęstów - mruknął Alek. Popatrzył na inną część - kulę z dmuchanego szkła. Zakleszczyła się na górze pierwszej części z zadowalającym kliknięciem. -To wygląda jak kondensator zapłonu na pokładzie mojego cyklopa. -Zapłonu - powtórzył cicho Bovril.

-Potrafisz więc nam określić przeznaczenie tego urządzenia? - zapytała doktor Barlow. -Być może. - Alek zerknął na skrzynię. Było tam jeszcze kilkanaście części, a to była dopiero pierwsza z trzech skrzyń. -Ale będę potrzebował pomocy Kloppa. -No to mamy problem - westchnęła doktor Barlow. -Ale kapitan powinien dać się przekonać. Tylko pospieszcie się z tym. Jutro dotrzemy do miejsca przeznaczenia. -Tak szybko? Ciekawe. - Alek uśmiechał się, mówiąc to, i już dostrzegł kolejną część, która pasowała do tamtych dwóch. Była ściśle owinięta drutem miedzianym, przynajmniej tysiąc zwojów, jak w mnożniku napięcia. Zagwizdał na jaszczurkę kurierską, po czym posłał ją po swoich ludzi, ale nie czekał na nich. Odgadnąć, która część pasuje do której, było poniekąd proste. Przez cały miesiąc brał udział w konserwowaniu pożogi, by mógł poruszać się po bezdrożach dzięki naprawianym, kradzionym i skleconym naprędce częściom zapasowym. A do tego te metalowe i szklane elementy nie miały w sobie nic zaimprowizowanego - wyglądały niezwykle elegancko w swej giętej formie, przypominając drewno stanowiące umeblowanie Lewiatana. Palce Alka same odnajdywały łączenia, choć nie znał jeszcze przeznaczenia tej maszyny. Kiedy zjawili się Klopp i Hoffman, był już bardzo zaawansowany w pracach. Być może Jego Wysokość Aleksander książę von Hohenberg aż tak bardzo nie marnował wodoru na statku.

5

Wczesnym rankiem urządzenie było niemal złożone. Kilka pozostałych części - gałki i dźwignie panelu kontrolnego -leżało na podłodze. Suszona wołowina została wyniesiona, bo brakowało miejsca, ale w powietrzu wciąż unosił się odór świeżo wyprawionej skóry. Alek, Dylan, Bauer i Hoffman pracowali bez przerwy, ale mistrz Klopp głównie drzemał na krześle i budził się jedynie, by wydawać polecenia i kląć na projektanta maszyny. Oznajmił, że jej pełna gracji sylwetka jest zbyt fikuśna jak na jego gust, co stanowiło afront wobec zasad mechaniki chrzęstów. Bovril siedział na jego ramieniu i z błyskiem w ślepiach zapamiętywał nowe niemieckie sprośności. Od pamiętnej nocy osmańskiej rewolucji Klopp chodził o lasce i krzywił się, ilekroć musiał wstać. Jego machina krocząca padła podczas ataku na sułtańskie działo Tesli powalona przez sam Orient Ekspres. Doktor Busk, chirurg na Lewiatanie, powiedział, że Klopp ma wielkie szczęście, że w ogóle chodzi.

Rewolucja trwała tylko jedną noc, ale cena, jaką przyszło za nią zapłacić, była bardzo wysoka. Ojciec Lilit został zabity wraz z tysiącem rebeliantów i mnóstwem zwykłych Turków. Całe dzielnice starożytnego Istambułu legły w gruzach. Oczywiście bitwy w Europie były po stokroć gorsze, szczególnie między rodakami Alka i Rosjanami. W Galicji horda bojowych niedźwiedzi starła się z setkami machin, a impet zderzenia ciał i metalu zachwiał podstawami Austro-Węgier. A, jak mówił Dylan, wojna dopiero się zaczęła.

Newkirk przyniósł im śniadanie w chwili, w której promienie słońca zaczęły tańczyć wokół krawędzi drzwi luku bagażowego. - Co to za maszyna, do stu par beczek suszonego śledzia?! zapytał. Alek wziął dzbanek z kawą z tacy Newkirka i nalał sobie filiżankę. -Dobre pytanie. - Podał kawę Kloppowi i przeszedł na niemiecki, - Ktoś wpadł może na jakiś nowy pomysł? -Cóż, jest przystosowane do transportu - odparł Klopp, wskazując laską długie rączki po bokach. Prawdopodobnie dwóch ludzi nosi, a trzeci obsługuje to urządzenie. Alek pokiwał głową. Większość skrzyń wypełniały części zapasowe i narzędzia - samo urządzenie nie było aż tak ciężkie. -Ale dlaczego nie zamontowano tego na jakimś pojeździe? - zapytał Hoffman. - Można było wykorzystać moc silnika i nie bawić się z bateriami. -A więc zostało zaprojektowane z myślą o warunkach ekstremalnych - stwierdził Klopp.

- Mamy tego pod dostatkiem tu, na Syberii - odezwał się Dylan. Po miesiącu spędzonym wśród chrzęstów w Istambu le jego niemiecki był na tyle poprawny, że mógł brać udział w większości rozmów. - A do tego Rosja należy do darwini stów, więc pojazdy nie mają silników. Alek zmarszczył brwi. -Maszyna chrzęstów zaprojektowana dla darwinistów? -W takim razie została wykonana specjalnie do użycia w miejscu, do którego się kierujemy. - Klopp delikatnie poklepał trzy szklane kule na górze. - Te będą reagować na pole magnetyczne. -Magnetyczne - rzucił Bovril z ramienia Kloppa, międląc to słowo w pyszczku. Nie bacząc na smar pod paznokciami, Alek wziął kawałek bekonu z tacy Newkirka. Po całej nocy był głodny jak wilk. -Czyli co, mistrzu Klopp? -Wciąż nie mam pojęcia, paniczu. Może to jakaś machina nawigacyjna. -Strasznie wielka jak na kompas - powiedział Alek. I o wiele za piękna na coś tak przyziemnego. Większość części wytoczono ręcznie, jakby jej twórca nie chciał, by produkowane masowo elementy skalały jego wspaniałą wizję. -Mogę o coś zapytać, paniczu? - odezwał się Bauer. Alek skinął głową. -Oczywiście, Hans. Bauer zwrócił się do Dylana. - Może lepiej zrozumielibyśmy przeznaczenie tej maszy ny, gdybyśmy wiedzieli, dlaczego car starał się ją przed wami ukryć.

-Doktor Barlow uważa, że car nie wiedział o tej maszynie -odparł Dylan. - Widzi pan, człowiek, do którego lecimy, ma szczególną reputację. Jest trochę szalony. To taki facet, który byłby zdolny przekupić rosyjskiego oficera, by ten przeszmuglował coś dla niego, nie myśląc nawet o konsekwencjach. Pani specjalistka nigdy go nie lubiła, jak mówi, i to tylko potwierdza, że jest to... - wzruszył ramionami i przeszedł na angielski - łajdak. -Łajdak - powtórzył Bovril i zachichotał. - Ale kto to jest? - zapytał Alek po angielsku. Dylan znów wzruszył ramionami. - Jakiś tam chrzęstowy specjalista. Doktor Barlow tylko tyle chce powiedzieć. Alek dokończył bekon, po czym spojrzał na rozrzucone wszędzie części i westchnął. -No to skończmy z tym i zobaczmy, co będzie, jak to włączymy. -Czy to aby dobry pomysł? - Dylan spojrzał na akumulatory, które Hoffman ładował za pomocą przewodów zasilających szperacze statku. - Jest w tym wystarczająco dużo elektryczności, by poszły iskry czy nawet nastąpił wybuch. A przecież wisimy na milionie litrów wodoru. Alek odwrócił się do Kloppa i powiedział po niemiecku: -Dylan sądzi, że to może być niebezpieczne. -Nonsens. - Klopp trącił pojemnik na akumulatory swoją laską. - Zostały skonstruowane do długiej pracy na niskim napięciu. -Albo zaprojektowane, by tak właśnie wyglądać - dodał Dylan i przeszedł na angielski. - Newkirk, poleć może po doktor Barlow, co?

Kadet skinął głową i zniknął, najwyraźniej szczęśliwy, że zostawia chrzęstowe ustrojstwo. Kiedy czekali, Alek skręcił panel kontrolny, polerując każdą część rękawem. Dobrze było być znów potrzebnym, budować coś, nawet jeśli nie miał pojęcia, co to takiego. Kiedy pojawiła się doktor Barlow, obeszła maszynę dookoła, przyglądając się jej bacznie - ona i stworzenie na jej ramieniu. Dwa lemury zaczęły szczebiotać, a Bovril powtarzał nazwy części, których nauczył się przez tę noc. -Doskonale się spisaliście - stwierdziła specjalistka nienagannym niemieckim. - Jak sądzę, jest to jakieś urządzenie magnetyczne? -Tak, psze pani. - KIopp łypnął na Dylana. - I jestem pewien, że nie wybuchnie. -Mam taką nadzieję. - Doktor Barlow cofnęła się o krok. -Cóż, nie mamy za wiele czasu. Byłbyś tak łaskaw, Alek, i sprawdził, do czego to służy? -Byłbyś tak łaskaw - powtórzył władczym głosem jej lemur, na co Bovril zareagował chichotem. Alek wolno wciągnął powietrze, a jego dłoń zawisła nad włącznikiem. Przez chwilę zastanawiał się, co by było, gdyby to Dylan miał rację. Nie mieli bladego pojęcia, czym jest ta maszyna. Ale całą noc składali to urządzenie. Nie było sensu tak go zostawić. Włączył zasilanie... Jakiś czas nic się nie działo, ale potem w każdej z trzech szklanych kul na górze maszyny zaczęło się coś żarzyć. W pełnym przeciągów luku bagażowym Alek poczuł ciepło emanujące z urządzenia, a do jego uszu dochodziło ciche buczenie.

Dwa lemury zaczęły naśladować ten dźwięk, a potem dołączył do nich Tazza, i w końcu całe pomieszczenie rozbrzmiewało monotonnym dźwiękiem. W każdej z kul pojawił się miniaturowy płomyk, elektryczna anomalia podobna do drobiny błyskawicy uwięzionej w szkle. -Niezwykle ciekawe - stwierdziła doktor Barlow. -No tak, ale co to j e s t ? - niecierpliwił się Dylan. -Jako biolog jestem całkowicie pewna, że nie wiem. - Specjalistka zabrała Bovrila z ramienia Kloppa. - Ale nasz bystry przyjaciel obserwował i słuchał was całą noc. Położyła lemura na podłodze. Zwierzątko momentalnie wspięło się na maszynę, zaczęło obwąchiwać akumulatory, panel kontrolny i wreszcie szklane kule. Poruszając się, cały czas prowadziło pozornie bezsensowną wymianę myśli z lemurem doktor Barlow i oba stworzenia powtarzały nazwy części i czynności. Alek patrzył na to jak zahipnotyzowany. Zawsze nurtowało go to, jak doktor Barlow mogła spodziewać się, że te stworzenia powstrzymają Turków przed przystąpieniem do wojny. Były naprawdę urocze, lecz nie na tyle, by przekonać całe imperium do darwinizmu. Podejrzewał nawet, iż był to tylko podstęp, wybieg, by skierować Lewiatana do Istambułu, a prawdziwy plan od początku zakładał zablokowanie cieśniny za pomocą behemota. Czyżby te lemury były czymś więcej niż tylko uroczymi zwierzątkami? W końcu Bovril wyciągnął łapkę do doktor Barlow, ta jednak tylko zmarszczyła brwi. Ale stworzenie na jej ramieniu najwyraźniej zrozumiało. Zsunęło swoje drobne łapki po szyi kobiety i rozpięło jej naszyjnik.

Doktor Barlow uniosła brew, kiedy stworzenie podało jej biżuterię Bovrilowi. - Co, u diaska... - zaczął Dylan, ale specjalistka uciszyła go machnięciem ręki. Bovril przysunął naszyjnik do jednej z kul i ze środka wystrzelił promień światła, tworząc połyskujący łuk między naszyjnikiem i szklaną kulą. - Magnetyczne - stwierdził Bovril. Stworzenie zamachało naszyjnikiem, a cienki łuk elektryczny przesunął się w przód i w tył. Kiedy Bovril zabrał naszyjnik, mała błyskawica jakby straciła zainteresowanie nim i skryła się na powrót w szklanej kuli. -Rany boskie - odezwał się cicho Alek. - Dziwaczne to wszystko. -Z czego jest zrobiony naszyjnik? - zapytał Klopp. -Wisiorek jest ze stali - odparła doktor Barlow. - Powiedziałabym, że o dużej zawartości żelaza. -A więc to urządzenie wykrywa metale. - Klopp podniósł się z krzesła, po czym uniósł laskę. Kiedy jej stalowy koniec zbliżył się do jednej z kul, na jego spotkanie wyskoczył kolejny łuk elektryczny. - A po co komu coś takiego? - zdziwił się Dylan. Klopp opadł z powrotem na krzesło. -Można tym wykrywać miny lądowe. Choć z drugiej strony jest bardzo czułe, więc można znaleźć zakopaną linię telegraficzną. Albo skarb! Kto to wie? -Skarb! - oznajmił Bovril. -Linię telegraficzną? Skarb piratów? - Dylan pokręcił głową. - O takie rzeczy raczej trudno na Syberii.

Alek ostrożnie zbliżył się o krok, przyglądając się maszynie spod zmrużonych powiek. Trzy szklane kule zaczęły rozbłyskiwać równomiernie i każda wypuszczała miniaturowy łuk wskazujący w innym kierunku. -Co on teraz znalazł? -Jeden wskazuje prosto na rufę - powiedział Dylan. -A dwa pozostałe do góry i w stronę dziobu. Lemury wydały odgłos gromu. - Oczywiście - odezwał się Hoffman. - Większość Lewiatana to drewno i ciało. Ale silniki są metalowe. Dylan aż gwizdnął. -Ale są jakieś dwieście metrów stąd. . -Tak, to zmyślna maszyna - zawyrokował Klopp. - Nawet jeśli zaprojektował ją szaleniec. -Zastanawiam się tylko, czego on szuka. - Specjalistka pogładziła Tazzę po grzbiecie, kontemplując jednocześnie urządzenie, po czym odwróciła się i skierowała do drzwi. -Cóż, jestem pewna, że wkrótce się dowiemy. Panie Sharp, niech pan przypilnuje, żeby to wszystko trafiło do zamykanego magazynu. I proszę, żebyście nie mówili o tym nikomu z załogi. Alek zmarszczył brwi. -Ale czy ten pani... eee, kolega specjalista nie będzie ciekawy, gdzie to się podziało? -W rzeczy samej. - Doktor Barlow posłała mu uśmiech, znikając za drzwiami. - Obserwowanie, jak go skręca z ciekawości, samo w sobie będzie ciekawym doświadczeniem.

Wkrótce po tym Alek szedł do swej kajuty, chcąc złapać godzinkę snu, zanim przybędą na miejsce. Powinien pójść prosto do hrabiego Volgera, ale był zbyt zmęczony, by znieść krzyżowy ogień pytań. Dlatego też kiedy dotarł do swej kajuty, przywołał jaszczurkę kurierską. Zwierzę się zjawiło, a on przekazał: - Hrabio, za godzinę przybędziemy na wyznaczone miejsce. Wciąż nie mam pojęcia, gdzie to jest. Ładunek zawierał tajemniczą maszynę chrzęstów. Więcej powiem później, kiedy się zdrzemnę. Koniec wiadomości. Alek uśmiechnął się, gdy stworzenie czmychnęło do rury. Nigdy jeszcze nie wysłał Volgerowi jaszczurki kurierskiej, ale najwyższy czas, by ten przyjął do wiadomości, że zwierzęta owe to część ekosystemu Lewiatana. Nie zadając sobie trudu, by zdjąć buty, wyciągnął się na koi. Miał zamknięte oczy, ale wciąż widział szklane tuby i błyszczące metalowe elementy tajemniczego urządzenia. Jego zmęczony umysł zaczął składać w myślach części, liczyć śruby i mierzyć wszystko suwmiarką. Jęknął, bo bardzo chciał zasnąć, lecz mechaniczna układanka zawładnęła jego umysłem. Być może był to dowód na to, że jest chrzęstem z krwi i kości i że nigdy nie będzie dla niego miejsca na pokładzie statku darwinistów. Usiadł, by ściągnąć kurtkę. Miał coś w kieszeni. Oczywiście - gazeta pożyczona od Volgera. Wydobył ją - rozłożyła się na zdjęciu Dylana. Podekscytowany dziwnym urządzeniem zapomniał pokazać ją koledze. Położył się z powrotem i przekrwione oczy zaczęły zmagać się z tekstem. Było to naprawdę paskudne dziennikarstwo, równie napu-

szone i pełne emfazy jak artykuły o nim. Jednak prawdziwą ulgę przyniósł Alkowi widok brukowego tekstu wychwalającego cnoty innej niż on osoby. Któż wie, jaka pożoga zniszczenia mogła się rozprzestrzenić wśród zgromadzonych tłumów, gdyby nie dzielny kadet, który bez

namysłu

ruszył

do

akcji.

Będąc

bratankiem

nieustraszonego lotnika, niejakiego Artemisa Sharpa, który poniósł śmierć w tragicznym pożarze balonu ledwie kilka lat temu, chłopak najwyraźniej wyssał odwagę z mlekiem matki.

Pod wpływem tych słów Alek poczuł dreszcz - znów ojciec Dylana. Ten człowiek pojawiał się co chwila w niezwykłych okolicznościach. Czy w tych zdaniach tkwiła jakaś wskazówka dotycząca rodzinnej tajemnicy? Alek pokręcił głową, upuszczając gazetę na podłogę. Dylan zdradzi mu rodzinną tajemnicę, kiedy będzie na to gotów. Co ważniejsze, Alek przez całą noc nie zmrużył oka. Leżał teraz, zmuszając się do zamknięcia powiek. Wkrótce statek przyleci na miejsce. Ale leżał tylko, a jego umysł nie miał zamiaru odpuścić. Dylan wielokrotnie był bliski wyjawienia czegoś niezwykle ważnego. Jednak za każdym razem wycofywał się w ostatnim momencie. Nieważne, ile Alek złożył mu przysiąg, ile zdradził własnych sekretów, chłopak nie potrafił mu zaufać do końca. I być może nigdy nie zaufa, ponieważ nie potrafi zwierzyć się księciu, następcy tronu, komuś, kto tylko marnuje wodór, tak jak Alek. Bez wątpienia chodziło właśnie o to. Długo bił się z myślami, nim w końcu zasnął.

6

To Newkirk spostrzegł je pierwszy. Wisiał na Huxleyu trzysta metrów nad Lewiatanem na zimnym, białym niebie. Kombinezon lotniczy wypchał jakimiś szmatami, żeby nie zamarznąć, więc ramiona i nogi miał jak banie, niczym ziemniak machający flagami sygnałowymi... D-R-Z-E-W-A-P-O-W-A-L-O-N-E - P-R-Z-E-D-N-A-M-I Deryn opuściła lornetkę. -Odczytał to pan, panie Rigby? -Tak - odparł bosman. - Ale nie mam pojęcia, co to znaczy. -D-R-Z-E-W-A - dodał pomocny Bovril na ramieniu Deryn. Bestyjka potrafiła odczytywać sygnały równie szybko jak każdy członek załogi, ale nie umiała zamieniać pojedynczych liter w słowa. Przynajmniej jeszcze nie. - Może widzi jakąś polanę. Mam iść sprawdzić na dziób, sir? Pan Rigby pokiwał głową, po czym dał sygnał lotnikowi przy wyciągarce, by zwiększył pułap Newkirka. Deryn ruszyła przed siebie przez kolonię nietoperzy strzałowych na wielkim łbie podniebnej bestii.

-P-O-W-A-L-O-N-E - powiedział Bovril. -Tak, moje zwierzątko, powalone. Lemur powtórzył to słowo, po czym zadygotał z zimna. Deryn też doskwierał chłód spotęgowany jeszcze bezsenną nocą. Niech pająk pokąsa tego Alka i jego miłość do metalowego szmelcu. Szesnaście długich godzin składali to ustrojstwo i wciąż nie mieli pojęcia, do czego służy! Całkowita strata cennego czasu, a mimo to Alek wydawał się najszczęśliwszy od ich powrotu na Lewiatana. Temu chłopakowi były w głowie tylko te przekładnie i elektryki, choć tak się zarzekał, że kocha statek. Podobnie jak Deryn, która przesiedziała cały miesiąc w Istambule, czując się nieswojo wśród tych wszystkich cyklopów i kotłów parowych. Być może chrzęsty i darwiniści zawsze już będą toczyć ze sobą wojny, choćby tylko ideologiczne. Kiedy dotarła na dziób, uniosła lornetkę do oczu, by sprawdzić horyzont. Chwilę później zobaczyła drzewa. -A niech to pająk pokąsa. - Słowa unosiły się w kłębach pary w zamarzniętym powietrzu. -Powalone - dodał Bovril. Przed statkiem leżał niekończący się, powalony niczym łan zboża las. Niezliczone drzewa leżały oskubane do cna, jakby przewróciła je potężna wichura i odarła z gałęzi i igieł. Najdziwniejsze jednak było to, że każdy odarty z kory pień był skierowany w tę samą stronę - na południowy zachód. Czyli w tej chwili ku Deryn. Słyszała o huraganach tak potężnych, że potrafiły wyrywać drzewa z korzeniami, ale żaden huragan nie był w stanie doko-

nać takiego spustoszenia tutaj, tysiące kilometrów od oceanu. Czy na Syberii szalały straszliwe burze, o których nigdy nie słyszała, a sople lodu przedzierały się wówczas na podobieństwo ostrych kos przez cały las? Zagwizdała na jaszczurkę kurierską i czekając na nią, wpatrywała się z niepokojem w powalone drzewa. Kiedy jaszczurka pojawiła się koło niej, Deryn zdała raport, starając się wytłumić strach w głosie. Cokolwiek ścięło te wiekowe drzewa, które były twarde niczym stal i głęboko zakorzenione, byłoby w stanie w ciągu kilku sekund rozerwać statek na strzępy. Wróciła do wyciągarki, gdzie pan Rigby wciąż odbierał sygnały od Newkirka. Teraz Huxley znajdował się niemal półtora kilometra nad statkiem, a jego napęczniały wodorem miech przypominał czarny bąbel na niebie. Bosman opuścił lornetkę. -Ma przynajmniej pięćdziesiąt kilometrów średnicy - powiedział. -Wciórności - zaklęła Deryn. - Czy to mogło być trzęsienie ziemi, sir? Pan Rigby zastanowił się chwilę, po czym pokręcił głową. - Pan Newkirk nadaje, że wszystkie drzewa skierowane są na zewnątrz, w stronę krawędzi tego pobojowiska. Żadne trzęsienie ziemi nie mogłoby być tak precyzyjne. Ani też hu ragan. Deryn wyobraziła sobie olbrzymią siłę rozprzestrzeniającą się od epicentrum, powalającą drzewa i odzierającą je z kory jak zapałki. Wybuch... - Nie możemy tu tak stać i teoretyzować. - Bosman znów

uniósł szkła lornetki do oczu. - Kapitan rozkazał przygotować się do misji ratunkowej. Najwyraźniej tam gdzieś są ludzie.

Kwadrans później Newkirk znów zaczął wymachiwać flagami. -G...N...A...T...Y - oznajmił Bovril, bo jego bystre ślepia nie potrzebowały lornetki, by dostrzec sygnały. -Boże w niebiesiech - zachłysnął się pan Rigby. -Ale przecież nie może mu chodzić o k o ś c i , sir - powiedziała Deryn. - Jest za wysoko, żeby dostrzec coś tak małego! Patrzyła przed siebie, starając się domyślić, jakie litery pomylił drżący z zimna Newkirk. Kraty? S t r a t y ? A może błagał z góry, żeby podesłać mu gorącej herbaty? Deryn żałowała, że sama nie wisi tam, zamiast się zastanawiać. Ale kapitan chciał, żeby w każdej chwili mogła opuścić się na lotni, by przygotować lądowanie na trudnym terenie. -Poczułeś ten wstrząs, chłopcze? - Pan Rigby ściągnął rękawicę i przykląkł, by przystawić dłoń do skóry statku. -Podniebna bestia jest smutna. -Tak, sir. Kolejny wstrząs przeszedł wzdłuż rzęsek po membranie niczym powiew wiatru przez łan trawy. Deryn wyczuła coś w powietrzu, odór rozkładającego się mięsa. - Gnaty - rzucił Bovril, patrząc przed siebie. Kiedy Deryn uniosła lornetkę do oczu, poczuła strużkę zimnego potu pod kombinezonem lotniczym. Leżały tam, na horyzoncie, kilkanaście wielkich kręgów strzelających łukiem wysoko w górę...

Była to klatka piersiowa martwej podniebnej bestii wielkości połowy Lewiatana. Połyskiwała bielą w słońcu. Żebra przypominały palce dwóch olbrzymich dłoni kościotrupa ściskających gondolę statku. Nic dziwnego, że wielkie stworzenie pod jej stopami drżało niespokojnie. - Panie Rigby, przed nami wrak statku. Bosman wbił wzrok w horyzont, po czym aż gwizdnął. -Myśli pan, że dostał się w pole rażenia tego wybuchu? -zapytała Deryn. - Czy tego, co się tutaj stało? -Nie, chłopcze. Kości podniebnych bestii są puste w środku. Siła, która powaliła te wszystkie drzewa, pogruchotałaby je. Biedne stworzenie musiało przylecieć tu później. -Tak jest. Czy mam zagwizdać na jaszczurkę, żeby poinformować mostek? Jakby w odpowiedzi silniki zwolniły do jednej czwartej. Po dwóch dniach lotu z pełną szybkością wielki las wokół nich -jak się zdawało - aż huczał zapadłą nagle tętniącą ciszą. Pan Rigby odezwał się cicho: - Oni już wiedzą, chłopcze. Kiedy Lewiatan zbliżył się do martwej podniebnej bestii, Deryn dostrzegła kolejne kości między powalonymi drzewami. Szkielety mamutowców, koni i mniejszych stworzeń leżały rozrzucone niczym kręgle na leśnym poszyciu. W mroźnym powietrzu rozległ się chór zwielokrotnionego warkotu. Deryn od razu rozpoznała ten odgłos, pamiętała go od momentu przejęcia ładunku w locie, kiedy to balast uwolnił zbyt wiele niesionych z wiatrem zapachów. - Przed nami bojowe niedźwiedzie, sir. Złe, że nie wiem.

-„Złe" to nieprecyzyjne określenie, panie Sharp. Zauważył pan pewnie, że nie widzieliśmy żadnych stad karibu ani reniferów w tym miejscu. W powalonym lesie nie ma w ogóle zwierzyny łownej. -O, tak. - Deryn przyjrzała się uważniej kościom mniejszych zwierząt. Zostały doszczętnie obgryzione. Kiedy dotarły do nich kolejne ryki, usłyszała w nich głód. Wkrótce pojawiły się i niedźwiedzie, przynajmniej tuzin. Były wychudzone, o zapadniętych ślepiach i zmatowiałym futrze. Na ich pyskach widać było blizny, jakby od jakiegoś już czasu walczyły między sobą. Kilka z nich podniosło łby, gapiąc się na Lewiatana i węsząc w powietrzu. Rozległ się kolejny odgłos: długi i krótki sygnał ataku powietrze-ziemia. -To trochę dziwne - stwierdził pan Rigby. - Czy oficerowie myślą, że bomby są w stanie trafić te bestie? -Nie zrzucamy bomb. Tajny rosyjski ładunek zawierał głównie suszoną wołowinę. -Ach, żeby odwrócić ich uwagę. To miłe, że car próbuje nam pomóc. -Tak jest - potwierdziła Deryn, zastanawiając się, na jak długo dwie tony wołowiny będą w stanie odwrócić uwagę tuzina wygłodniałych niedźwiedzi wielkości kamienicy. -No i jesteśmy, chłopcze - odezwał się pan Rigby z satysfakcją. - Obóz. Ponownie podniosła lornetkę do oczu. W głębi zdewastowanego terenu utrzymał się spory krąg wciąż stojących drzew. Były odarte z kory jak pozostałe, jakby uderzenie nastąpiło bezpośrednio nad nimi. Na polanie wśród

nich stało kilka prostych drewnianych budynków otoczonych drutem kolczastym. Z kominów unosiły się strużki dymu, z drzwi zaczęły się wysypywać drobne sylwetki, machając do statku nad głowami. -Ale jak to możliwe, że ci ludzie wciąż żyją? -Nie mam pojęcia, panie Sharp. Te druty nie powstrzymałyby jednego niedźwiedzia, nie mówiąc o kilkunastu. Bosman wziął Bovrila z jej ramienia. - Dopilnuję, żeby to stworzonko zaniesiono do pani Barlow. Niech pan przygotuje Huxleya do lądowania. -Tak jest - powiedziała Deryn. -Niech ci ludzie zorganizują kotwiczenie liny z wyciągarką i się pospieszą. Jeśli nadlecimy ponownie, a oni nie będą gotowi, będziemy zmuszeni wszystkich was tu zostawić.

Sunąc w stronę ziemi, Deryn przyjrzała się dokładniej powalonym drzewom. Pniaki zdążyły już porosnąć mchem, więc katastrofa musiała nastąpić wiele miesięcy temu, być może nawet lat. Uznała, że to pocieszająca wiadomość. Ale nie było czasu na rozmyślania. Lewiatan już wracał, przygotowując się do rozrzucenia suszonej wołowiny kilka kilometrów dalej. Miano nadzieję, że poszukiwania wśród powalonych drzew zajmą bestie na jakiś czas. Deryn wylądowała miękko Huxleyem w samym środku terenu otoczonego drutem kolczastym. Na jej powitanie wyszło około trzydziestu osób, wygłodniałych i zaskoczonych, jakby ludzie ci nie mogli uwierzyć, że nadeszła odsiecz. Ale pół tuzina

z nich przytrzymało macki Huxleya z wprawą doświadczonej lotniczej ekipy naziemnej. Wśród obserwatorów znajdował się wysoki, szczupły mężczyzna o ciemnych włosach, wąsach i przenikliwych niebieskich oczach. Futrzane okrycia pozostałych były zmierzwione, ale on miał na sobie przedni podróżny szynel i trzymał osobliwą laskę. Przyglądał się cumowaniu Huxleya, po czym zwrócił się do Deryn z nieznanym akcentem. - Jesteś pan Brytyjczykiem? Deryn wyplątała się z uprzęży, po czym ukłoniła. -Tak, proszę szanownego pana. Kadet Dylan Sharp, do usług. -To jest w najwyższym stopniu irytujące. -Przepraszam? -Specjalnie podkreśliłem, by żadne mocarstwo poza Rosją nie brało udziału w tej ekspedycji. Deryn zamrugała. -Nie wiedziałem nic na ten temat, proszę pana. Ale pan naprawdę jest w położeniu nie do pozazdroszczenia. -Muszę to przyznać. - Mężczyzna wskazał laską na statek na niebie. - Ale co, na wszystkie świętości, robi b r y t y j s k i statek powietrzny w środku Syberii? -Przyleciał pana ratować, do cholery! - krzyknęła Deryn. -I nie mamy wiele czasu, żeby rozważać dłużej tę sprawę. Statek będzie zrzucał pokarm dla tych bestii kilka kilometrów stąd, niczym szlak z okruszków chleba, by odciągnąć je jak najdalej od nas. -Nie ma potrzeby się spieszyć, młody człowieku. Ta osada jest całkowicie bezpieczna.

Deryn spojrzała na zwoje drutu kolczastego kilka kroków dalej. Śmiem wątpić, proszę pana. Te niedźwiedzie już pożarły jedno podniebne stworzenie. Jeśli zwęszą kolejne na ziemi, te cienkie druciki ich nie powstrzymają! -Powstrzymają każdą żywą istotę. Proszę patrzeć. -Mężczyzna podszedł dużymi krokami do ogrodzenia, wyciągając przed siebie laskę. Kiedy dotknął metalową końcówką drutu, w niebo strzelił snop iskier. -Co, do diaska? -wykrzyknęła Deryn. -Mój wynalazek. Prymitywna improwizacja mająca wiele niedociągnięć w swojej obecnej formie. Ale niezbędna w zaistniałych okolicznościach. Deryn podniosła przerażony wzrok na Huxleya, ale obsługa naziemna już odciągnęła go na bezpieczną odległość od drutów. Przynajmniej ci nie

mieli kuku na muniu.

-Nazwę to „elektrycznym pastuchem", jak sądzę. - Mężczyzna uśmiechnął się. - Niedźwiedzie czują przed nim respekt. -Tak, jestem tego pewien! - stwierdziła Deryn. - Ale mój statek produkuje wodór. Będzie pan musiał wyłączyć prąd, bo rozpadniemy się na milion kawałków! -Cóż, najwyraźniej trzeba będzie to zrobić. Ale niedźwiedzie nie dowiedzą się, że ogrodzenie zostało rozbrojone. Dzieło doktora Pawłowa precyzyjnie wypowiada się na ten temat. Deryn zignorowała ten bełkot. - Poza tym ta polana jest i tak za mała na mój statek. Bę dziemy musieli wyjść z tych drzew na odkryty teren. Obróciła się dookoła, licząc ludzi. Było tu dwadzieścia osiem osób, jakieś pół tony więcej niż ładunek, pod którego ciężarem statek niemal spadł na ziemię. -Czy to wszyscy? Niełatwo będzie unieść się z takim ciężarem. -Jestem świadom trudności. Przybyłem tu podniebnym statkiem. -Znaczy tą martwą bestią, którą widzieliśmy? Co się z nią takiego stało? - Nakarmiliśmy nią niedźwiedzie, panie Sharp. Deryn cofnęła się o krok. -Co z r o b i l i ś c i e ? - W przygotowaniach do mojej ekspedycji doradcy cara nie uwzględnili tego, że jest to odosobnione miejsce. Mieli śmy mało zapasów, a niedźwiedziom, które ciągnęły ładunek, zabrakło zwierzyny łownej. Byłem zbyt blisko przełomu, by

porzucić ten projekt. - Zakręcił w powietrzu laską. - Choć gdybym wiedział, że ostatecznie wmiesza się w to b r y t y j s k i statek, może podjąłbym inną decyzję. Deryn kręciła głową, wciąż nie mogąc w to uwierzyć. Jak on mógł zrobić coś takiego niewinnemu, biednemu stworzeniu? I jak car śmiał wysyłać brytyjski statek podniebny na ratunek temu szaleńcowi po tym, jak nakarmił niedźwiedzie własnym statkiem? - Pan wybaczy, że spytam, ale kim pan właściwie jest? Mężczyzna wyprostował się, po czym wyciągnął dłoń w dworskim ukłonie. - Jestem Nikola Tesla. Miło mi pana poznać, jak sądzę.

7

Lewiatan znajdował się kilka kilometrów dalej, kiedy otworzono luki bombowe. Płaty suszonej wołowiny spadały w dziesięciosekundowych odstępach. Z wyrzuceniem każdej partii statek unosił się nieco wyżej. - Genialny pomysł na odwrócenie uwagi, muszę przyznać rzekł Tesla. - Oczywiście gdybyście przywieźli to pożywienie wcześniej, wciąż miałbym swój statek. Deryn posłała mu jawnie wrogie spojrzenie. Mówił z taką beztroską o tym, co zrobił, a ona uświadomiła sobie, że nakarmił niedźwiedzie nie tylko swoim statkiem, ale też mamutowcami i końmi. Wszystko zaś po to, by pozostać kilka tygodni dłużej w tym zakazanym miejscu. -A tak w ogóle to co pan tu robi, panie Tesla? -Myślałem, że to oczywiste, mój chłopcze. Badam zaistniałe wokół nas zjawisko. -Odkrył pan, co spowodowało katastrofę? -Przyczynę znałem od samego początku. Byłem tylko ciekaw skutków. - Nikola Tesla uniósł dłoń. - Na razie

muszę to utrzymywać w tajemnicy, ale wkrótce świat się dowie. W jego oku pojawił się błysk szaleństwa i kiedy Deryn odwróciła się w stronę Lewiatana, opanował ją dziwny niepokój. Był to, oczywiście, ten sam człowiek, który wymyślił działo Tesli, broń na błyskawice, która dwukrotnie niemal zniszczyła Lewiatana. Był specjalistą chrzęstów, budowniczym tajnej niemieckiej broni, a mimo to car wpuścił go do Rosji darwinistów. Nic się tu kupy nie trzymało. Przypomniała sobie o tajemniczym urządzeniu skrytym na dolnych pokładach Lewiatana i zaczęła się zastanawiać, dlaczego ten człowiek chciał je tu przeszmuglować. Z całą pewnością było bezużyteczne przy odstraszaniu niedźwiedzi. Silniki statku powietrznego zmieniły ton. Nalot został zakończony. - Za chwilę tu nadlecą - powiedziała Deryn. - Powinniśmy iść na polanę. Pan Tesla pomachał laską, wykrzykując coś, jak podejrzewała Deryn, po rosyjsku. Grupa ludzi wbiegła do jednego z budynków i wyłoniła się z wielkimi skrzyniami na ramionach. -Przykro mi, proszę pana, ale nie może pan zabrać całego bagażu. I tak już będziemy mieli wielkie obciążenie! -Nie zamierzam zostawić zdjęć i próbek, młody człowieku. Przygotowanie tej ekspedycji zajęło całe lata! -Ale jeśli statek nie zdoła się wznieść w powietrze, i tak będzie stracona. Podobnie jak my! -W takim razie będziecie musieli zrobić miejsce. Albo zostawić tu moich ludzi.

- Czyś pan oszalał?! - krzyknęła Deryn, po czym potrząs nęła głową. - Posłuchaj pan. Jeśli chcesz pan sobie zostać tu ze swoimi próbkami, aż pożrą pana niedźwiedzie, to pańska spra wa. Ale ci ludzie idą ze mną, i to bez dodatkowego obciążenia! Nikola Tesla zaśmiał się. - Będzie pan musiał to im wytłumaczyć, obawiam się. Jak dobrze zna pan rosyjski, panie Sharp? -Doskonale, pieska jego niebieska - skłamała Deryn, po czym zwróciła się do ludzi. - Czy któryś z panów mówi po angielsku? Gapili się na nią lekko zmieszani. Jeden z nich próbował zagadać po angielsku, ale po chwili wzruszył ramionami, najwyraźniej wyczerpawszy swój zasób słów. Deryn zacisnęła zęby, bardzo chcąc mieć teraz Alka u boku. Przy całej jego bezużytecznej wiedzy mówił kilkoma językami. A ten szajbnięty specjalista mógł posłuchać drugiego chrzęsta. Znów popatrzyła na ludzi Tesli. Niektórzy musieli stanowić załogę martwego statku, więc z pewnością pojmowali ograniczenia wagowe... Ale nie było czasu na odstawianie pantomimy. Wycie niedźwiedzi wciąż rozbrzmiewało wśród odartych z kory drzew. Odnalazły już pożywienie i zaczęły o nie walczyć. - Niech pan zagoni ludzi do pracy - powiedziała. - Prze dyskutujemy to na statku.

Kilka minut zajęło dotarcie do krańca stojących drzew, a kolejne dziesięć odnalezienie na tyle dużej, płaskiej przestrzeni, by mógł na niej wylądować Lewiatan. Jednak określenie

„płaska przestrzeń" było w tym wypadku mocno naciągane. Tutaj, w epicentrum katastrofy, powalone drzewa nie leżały tak równiutko. Były splątane niczym bierki, a poszarpane szczapy sterczały z kikutów pni. Deryn przedarła się przez powalone pnie, mając nadzieję, że w tej plątaninie właściwie oceniła odległości. Wskazała miejsce, machając do Rosjan niczym kapitan drużyny krykieta wyznaczający pole, i wkrótce ustawili się według jej wskazówek po owalu, nieco większym niż gondola Lewiatana. - Statek będzie lżejszy po wyrzuceniu całej wołowiny - wy jaśniła Tesli. - Normalnie kapitan spuściłby trochę wodoru, ale nie w sytuacji, gdy zamierza szybko się wznieść. Będziemy musieli ściągnąć statek za pomocą lin. Mężczyzna uniósł brew. -Czy jest nas wystarczająco dużo? -Nawet nie w połowie. Gdyby nadszedł gwałtowny powiew, wyszarpnęłoby nas w powietrze. Dlatego kiedy zrzucą liny, pańscy ludzie muszą przywiązać je do drzew. Wskazała powalone sosny o pniach wielkich niczym beki. - Im większe, tym lepsze. -Ale nie będziemy mieli tyle siły, by ściągnąć statek. -Statek sam się ściągnie za pomocą wyciągarek w gondoli. Kiedy znajdzie się dostatecznie nisko, wejdziemy na pokład i przetniemy liny, a on wyskoczy sam w górę niczym korek w wodzie. Deryn zamilkła i nasłuchiwała. Niskie pomruki przetaczały się przez knieję, wywołując u niej gęsią skórkę. Odgłosy dochodziły teraz z nieco mniejszej odległości, a może tylko napięte jak postronki nerwy powodowały, że tak jej się zdawało.

- Jeśli usłyszy pan podwójny dźwięk syreny, niech pańscy ludzie wyrzucają przez okna, co tylko mogą - włącznie z pańskimi drogocennymi próbkami - albo wszyscy znajdziemy się w niedźwiedzim menu! Mężczyzna pokiwał głową i zaczął głośno wydawać polecenia swoim ludziom po rosyjsku, wymachując laską. Deryn zgadywała, że pomija część o alarmie balastowym, ale nic nie była w stanie na to poradzić. Wyciągnęła kawałek liny i zaczęła wiązać wyblinkę, na wypadek gdyby musiała się wspinać. Wkrótce statek znalazł się nad ich głowami. Zawarczały silniki, kiedy się zatrzymał. Z iluminatorów luku bagażowego wyrzucono ciężkie zwoje i wkrótce otoczył ich bujający się las lin. Rosjanie zaczęli się krzątać, chwytać liny i przywiązywać je do drzew. Deryn od razu poznała po węzłach, którzy są lotnikami - przynajmniej tuzin z nich należał do załogi zniszczonej jednostki powietrznej. Oni mieli świadomość, że jeśli niedźwiedzie zaczną pod nich podchodzić, a statek nie będzie się wznosił, drogocenny bagaż specjalisty pójdzie za burtę. A żaden przyzwoity lotnik nie zawahałby się sprzeciwić panu Tesli po tym, co zrobił z ich podniebną bestią. Kiedy ostatni zawiązali już węzły, Deryn wyjęła flagi sygnałowe i posłała wiadomość, że wszystko jest gotowe. Liny napięły się, zaczęły drgać i skrzypieć nawijane na wyciągarki. Z początku statek, jak się zdawało, w ogóle się nie ruszał. Ale kilka mniejszych drzew drgnęło i uniosło się nad ziemię. Deryn podbiegła do najbliższego i wskoczyła na pień, dodając do niego swoją wagę. Rosjanie pojęli w mig i wkrótce na wszystkich szurających drzewach stali ludzie. Nikola Tesla przyglądał

się temu obojętnie, jakby cała ta operacja była jakimś eksperymentem fizycznym, a nie misją ratunkową. Było już niemal południe i przykrył ich wszystkich cień Lewiatana, wolno poszerzając się w miarę opadania statku. Deryn znów zaczęła nasłuchiwać i zmarszczyła brwi. Odgłosy niedźwiedzi w oddali ucichły. Czyżby były tak daleko, że nie mogła już ich usłyszeć? A może ostatni ochłap wołowiny został odnaleziony i pożarty, a teraz stworzenia nacierały w kierunku, z którego dochodził zapach podniebnego zwierzęcia? -Całkiem spory ten wasz wodorowy zwierz - stwierdził pan Tesla, po czym spochmurniał. - Czy to Lewiatan? -Tak. A więc słyszał pan o nas. -W rzeczy samej. Byliście w... - Zawiało silnie i drzewo, na którym stała Deryn, poszybowało w górę, przewracając pana Teslę. Lewiatan podryfował kilka metrów, ciągnąc za sobą niewielką grupę Rosjan na powalonych pniach. Trzymali się ich jednak kurczowo. Wkrótce wiatr ucichł i podniebny statek znów znieruchomiał nad ziemią. -Nic się panu nie stało? - krzyknęła Deryn. -Nic mi nie jest. - Nikola Tesla wstał, otrzepując swój podróżny szynel. - Ale jeśli wasz statek jest w stanie unieść te drzewa, to po co w ogóle kwękać na temat odrobiny dodatkowego bagażu? -To był powiew wiatru. Ma pan ochotę postawić swoje życie, że pojawi się kolejny?! Deryn podniosła wzrok. Lewiatan był na tyle blisko, że widziała, jak jeden z oficerów z przodu mostka wychyla się w jej kierunku. Trzymał flagi sygnałowe...

N-I-E-D-Ź-W-I-E-D-Z-I-E-I-D-Ą- W-T-Ę- S-T-R-O-N-Ę-P-I-Ę-Ć-M-I-N-U-T - Wciórności! - zaklęła Deryn.

Statek wciąż tkwił dziesięć metrów nad ziemią, kiedy Deryn dostrzegła pierwszego niedźwiedzia bojowego. Sadził przez obszar stojących drzew, wydychając parę wodną w mroźnym powietrzu. Był mały, miał ledwo trzy metry w barkach. Być może pozostałe odgoniły go od suszonego mięsa. Z całą pewnością nie przypominał n a j e d z o n e g o niedźwiedzia. - Wspinać się! - krzyknęła Deryn, wskazując własną linę. Niech im pan powie, żeby się wspinali! Tesla nie odezwał się słowem, ale jego ludziom tłumacz był zbyteczny. Zaczęli się piąć ręka za ręką w stronę iluminatorów po grubych linach cumowniczych. Żadnemu z nich nie przyszło do głowy, by puścić pakunek, a może zbyt bali się specjalisty chrzęstów, by to zrobić. Ale Deryn nic nie była teraz w stanie dla nich zrobić. Zaczęła się wspinać po swojej linie, zadowolona, że wcześniej pomyślała o wyblince. Pod ciężarem wszystkich liny zaczęły się luzować, a statek zbliżył się jeszcze bardziej do ziemi. Była to sytuacja, której Deryn chciała uniknąć - kolejny powiew wiatru znów napnie liny, strącając wczepionych w nie ludzi. Zerknęła przez ramię. Mały niedźwiedź wypadł na polanę, a za nim zamajaczyły większe.

-Sharp! - Z iluminatora nad jej głową dobiegł głos pana Rigby'ego. - Każ tym ludziom rzucić w cholerę te paki! -Próbowałem, sir. Nie mówią po angielsku! -A nie widzą, że niedźwiedzie nadciągają? Poszaleli czy jak? -Nie, tylko boją się tego faceta. - Wskazała brodą Nikolę Teslę, który wciąż stał na ziemi, obojętnie przyglądając się zbliżającemu się niedźwiedziowi. - To ten ma nierówno pod sufitem! Syk sprężonego powietrza wydobył się z pneumatycznego działka i Deryn usłyszała skowyt. Pociski do walki z samolotami dosięgły najbliższego niedźwiedzia i rozciągnęły go wśród powalonych pni. Chwilę później wstał i zatrzepał łbem. Na skołtunionym, wyleniałym futrze widać było ślady, ale bestia zaryczała nieco inaczej. -Myślę, że właśnie go rozwścieczyliście! -Niech się pan nie obawia, panie Sharp. Nafaszerowaliśmy go środkiem nasennym. Wspinając się, Deryn zerknęła do tyłu i zobaczyła, że niedźwiedź chwieje się na łapach i halsuje między powalonymi drzewami niczym lotnik, który wyszedł właśnie z tawerny. Kiedy Deryn dotarła do iluminatora, pan Rigby wciągnął ją do środka. -Mamy przygotowany niepotrzebny ładunek do wyrzucenia - powiedział bosman - więc w zapasie jest sporo ciągu. Ale niedźwiedzie nadchodzą, więc kapitan nie chce, żebyśmy zbliżyli się zanadto do ziemi. Czy pozostali zdołają się wspiąć? -Tak jest. Jakaś połowa z nich to lotnicy, więc powinni...

- Wielkie nieba - przerwał jej pan Rigby, wyglądając przez iluminator. - Co ten facet robi, do stu par beczek z meduzami? Deryn wcisnęła się obok bosmana. Nikola Tesla wciąż stał na ziemi na wprost trzech kolejnych niedźwiedzi, które wypadły zza drzew. - Na sierść pająka! - wykrztusiła Deryn. - Nie myślałem, że aż tak mu odbiło. Największe ze zwierząt było kilkanaście metrów od Tesli i przeskakiwało wielkimi susami przez powalone drzewa. Mężczyzna spokojnie uniósł laskę... Z końcówki laski strzeliła błyskawica, wydając rozdzierający trzask. Bestia osiadła na tylnych łapach i zaskomlała, przez ułamek sekundy spowita w skrzącej się siatce światła. Błysk zgasł momentalnie, lecz zwierzę zaskowyczało, odwróciło się i zaczęło uciekać, a pozostałe niedźwiedzie poszły w jego ślady. Tesla sprawdził końcówkę laski, która była teraz osmalona i dymiła, po czym odwrócił się w stronę statku. - Teraz możecie wylądować jak należy! - zawołał do góry. Bestie będą unikać tego miejsca przynajmniej przez godzinę. Bosman odruchowo pokiwał głową i zanim zdążył przywołać jaszczurkę kurierską, wyciągarki zaczęły ponownie pracować, obniżając jeszcze bardziej statek. Oficerowie byli jednomyślni. Pan Rigby dopiero po chwili odzyskał głos. - Myślę, że nie tylko niedźwiedzi powinniśmy się strzec, panie Sharp. Deryn wolno pokiwała głową. - Tak jest. Będziemy musieli mieć oko na tego gagatka.

8

Alka obudził odgłos gromu, bzgczenie, a następnie potężny ryk. Usiadł i zamrugał, pewien, że wybudził go jakiś straszny sen. Ale dźwięk się powtarzał: krzyki, skrzypienie lin i nieludzki warkot. W powietrzu pachniało burzą. Alek zsunął obute nogi na podłogę i podbiegł do bulaja swojej kajuty. Chciał się tylko zdrzemnąć godzinkę, tymczasem słońce stało już wysoko, a Lewiatan dawno był na wyznaczonym miejscu. Kilkanaście lin cumowniczych wiązało go z ziemią. Trzymający je ludzie byli ubrani w futra, nie w mundury lotników, i wszyscy coś krzyczeli po... rosyjsku? Ziemia usłana była powalonymi drzewami - były ich setki, a może t y s i ą c e. Z kominów odległych zabudowań unosił się dym. Czy to była jakaś osada przy wyrębie lasu? Wtedy Alek usłyszał kolejny ryk i zobaczył bojowe niedźwiedzie wśród powalonych drzew. Nie miały jeźdźców ani też uprzęży, a ich zmatowiałe futra były mocno skołtunione.

Odruchowo cofnął się o krok. Statek wisiał na tyle nisko, że każda gigantyczna bestia mogła go dosięgnąć! Ale one najwyraźniej uciekały. Przypomniał sobie trzask błyskawicy, który go obudził. Załoga statku musiała w jakiś sposób przestraszyć zwierzęta. Wyjrzał przez iluminator w chwili, w której Lewiatan osiadł na ziemi. Spuszczono trapy i Rosjanie, przynajmniej ze dwa tuziny, weszli na pokład. Wkrótce rozległ się przenikliwy głos syreny informujący o szybkim starcie. Alek cofnął się w samą porę. Usłyszał trzask odcinanych lin i statek wystrzelił w górę, wznosząc się tak szybko jak windy parowe, którymi jeździł w Istambule. Co to było za miejsce? Plątanina powalonych drzew rozciągała się poza horyzont i od razu zrozumiał, że połać ta jest o wiele za duża na zwykłą porębę. Nawet kiedy Lewiatan był już w górze, nie było widać końca tego obszaru zniszczenia. Alek odwrócił się w stronę drzwi, zastanawiając się, dokąd ma pójść, by uzyskać odpowiedzi na swoje pytania. Może i darwiniści czasami potrzebowali jego chrzęstowej wiedzy, ale teraz z pewnością nie poślą po niego. Gdzie mógłby być Dylan w takiej chwili? W luku bagażowym? Na myśl o koledze Alek przypomniał sobie o gazecie leżącej na łóżku. Pytanie, z którym zasypiał, znów nabrało znaczenia. Ale nie była to odpowiednia chwila, by zastanawiać się nad tajemniczym Dylanem Sharpem.

Korytarze statku pełne były Rosjan, którzy weszli na pokład. Byli nieogoleni i zaniedbani oraz wygłodzeni pod swymi futrami. Załoga Lewiatana chciała pomóc i uwolnić ich od ciężkich pakunków, ale opierali się temu - angielski i rosyjski ścierały się bezskutecznie. Alek rozejrzał się, zastanawiając się, jak statek był w stanie unieść ich wszystkich. Załoga musiała pewnie pozbyć się ostatnich zapasów. Dłoń w rękawicy spoczęła na jego ramieniu.

- To ty, Alek. Doskonale! Odwrócił się i zobaczył Dylana. Chłopak miał na sobie kombinezon lotniczy i zabłocone buty. -Byłeś na dole? - zapytał Alek. - Z tymi niedźwiedziami? -Tak, ale nie były takie znowu straszne. Mówisz po rosyjsku? -Wszyscy Rosjanie, których znałem, mówili po francusku. - Alek spojrzał na wygłodzonych, niechlujnych mężczyzn wokół nich i wzruszył ramionami. - Jednak myślę, że to byli trochę inni Rosjanie. -Ale może byś tak ich zapytał, ofermo! -Oczywiście. - Alek zaczął się przepychać przez korytarz, powtarzając: Parlez-vous francais? Chwilę później Dylan już go naśladował, wykrzykując to zdanie z charakterystycznym szkockim akcentem. Jeden z Rosjan podniósł wzrok z błyskiem w oku i zaprowadził ich do niewysokiego mężczyzny w błękitnym mundurze pod futrem i z pince-nez na nosie. Alek skłonił mu się. - Je suis Aleksander, Prince de Hohenberg. Mężczyzna ukłonił się w odpowiedzi i odparł doskonałym francuskim: -Nazywam się Wiktor Jegorow i jestem kapitanem carskiego statku Imperatorowa Maria. Pan tu dowodzi? -Nie, proszę pana. Jestem tylko gościem na tym statku. Jest pan kapitanem tych ludzi? -Chciał pan powiedzieć: kapitanem martwego statku powietrznego! - Mężczyzna rzucił gniewne spojrzenie nad ramieniem Alka. - Dowodzi tu ten idiota.

W tłumie widać było wysokiego mężczyznę w cywilnym ubraniu prowadzonego dokądś przez dwóch oficerów. Alek zwrócił się do Dylana. - Ten tu nazywa się Jegorow i jest kapitanem statku. Wskazał drugiego. - Ale mówi, że to tamten facet nimi do wodzi. Dylan parsknął tylko. -O tak, tamtego gagatka już poznałem. To pan Tesla, specjalista chrzęstów, i ma nierówno pod sufitem! -Tesla? Ten wynalazca? - zdziwił się Alek. - Chyba się pomyliłeś. Kapitan Jegorow, usłyszawszy nazwisko, splunął na podłogę. - Zatracił mój statek i niemal wszystkich zabił! Piramidalny głupiec, za którym stoją ludzie cara. Alek zapytał ostrożnie po francusku: -To chyba nie jest Nikola Tesla? Wydawało mi się, że pracował dla chrzęstów. -Oczywiście, że pracował! - zirytował się kapitan. - Niemcy finansowali jego eksperymenty, kiedy nikt inny nie chciał, i zbudował dla nich wiele rodzajów broni. Ale teraz, kiedy rozpoczęła się wojna, sam zobaczył, co zrobili z jego ojczyzną! Jest Serbem. -Ach - jęknął cicho Alek. - Oczywiście. Wielka Wojna może i rozprzestrzeniała się na cały świat, ale zaczęła się od zajęcia Serbii, za co odpowiedzialna była rodzina Alka. Jego ojciec - dziedzic tronu Austro-Węgier -i matka zginęli z rąk serbskich rewolucjonistów, a raczej wszyscy tak uważali. W rzeczywistości morderstwo zostało zapla-

nowane przez dziadka stryjecznego Alka i Niemców. Jednak i tak niewielka Serbia stała się pierwszą ofiarą austriackiego odwetu. Kapitan Jegorow zmrużył oczy. - Zaraz. Czy to jest... mundur austriacki? Alek spojrzał w dół i uświadomił sobie, że ma kurtkę mechanika narzuconą na poplamiony smarem kombinezon. -Tak. Gwardii Habsburgów, rzecz uściślając. -A pan mówi, że jest księciem Hohenberg? - Kapitan Jegorow pokręcił głową. - Syn arcyksięcia na brytyjskim statku? A więc gazety pisały prawdę. Alek zastanawiał się, w jaki sposób artykuły Eddiego Malonea dotarły aż na Syberię. - Przynajmniej po części. Mam na imię Aleksander. Mężczyzna zaśmiał się sardonicznie. - Cóż, skoro wynalazca chrzęstów może zmienić front, niby dlaczego nie miałby tego zrobić austriacki książę? Alek pokiwał głową. W końcu zaczęło do niego docierać. Nikola Tesla - wynalazca telegrafu bez drutu, działa Tesli i całej masy innych urządzeń - dołączył do darwinistów. Hrabia Volger będzie zafascynowany tą nowiną. -O czym wy tam gadacie? - zapytał Dylan. - Powiedział ci, dlaczego specjalista chrzęstów się tu znalazł? -Najwyraźniej pan Tesla dołączył do darwinistów - odparł po angielsku Alek. Znów zwrócił się do kapitana: - Ale dlaczego znaleźliście się na Syberii? Tesla jest wynalazcą, a nie odkrywcą. -On szukał czegoś w tym powalonym lesie. - Jegorow pokręcił głową. - Nie mam pojęcia czego.

Alek przypomniał sobie dziwne urządzenie we wnętrznościach statku. - Czegoś metalowego? Mężczyzna wzruszył ramionami. - Może i tak. Kilka dni temu jego żołnierze wykopali wielką dziurę, a on aż cały chodził. Po tym wróciliśmy za druty, żeby czekać na ratunek. Alek tłumaczył pobieżnie Dylanowi słowa kapitana. -Tesla szukał czegoś tutaj, czegoś tajemniczego. Zdaje się, że odkrył to kilka dni temu, cokolwiek to jest. -Wciórności. To znaczy, że ma to ze sobą na pokładzie. -Dylan zerknął na zatłoczony korytarz wypełniony ludźmi z ciężkimi paczkami, choć Tesli tu już nie było. - Zabrali go na rozmowę z oficerami. -Myślisz, że chcieliby się spotkać z kapitanem Jegorowem? - zapytał Alek. -Jasne, że tak. - Dylan uśmiechnął się. - Mogą też potrzebować tłumacza.

W wejściu do wewnętrznego korytarza stał wartownik i nie wpuszczał dalej Rosjan. Zasalutował jednak, kiedy zbliżył się do niego Dylan, po czym wysłuchał wyjaśnień chłopaka na temat kapitana Jegorowa i tego, że nie mówi po angielsku. Kilka minut później Alek został poproszony dalej wraz z kapitanem. - Uważaj na tego łajdaka! - zawołał za nim Dylan, po czym odwrócił się do tłumu lotników. W sali nawigacyjnej znajdowali się kapitan Hobbes, doktor Barlow, doktor Busk oraz sławny pan Tesla. Wynalazca był

elegancko ubrany, zważywszy na fakt, iż właśnie uratowano go z syberyjskich bezkresów, ale miał dziki błysk w oku. Ściskał też swoją laskę, która wyglądała, jakby ktoś smażył na niej kiełbaski nad ogniskiem. - Nie widzę powodu, by ten człowiek był tutaj obecny stwierdził pan Tesla, posyłając kapitanowi Jegorowowi chłodne spojrzenie. Mężczyzna w odpowiedzi rzucił mu coś ostro po rosyjsku. Doktor Barlow odezwała się uspokajająco: - Panowie, to dla nas niezwykle trudna chwila. Nasz statek jest pełen ludzi i niemal pozbawiony zapasów. Wiedza drugie go kapitana statku powietrznego jest tu więcej niż pożądana. Tesla parsknął tylko, co specjalistka taktownie zignorowała. - Gdybyś był tak dobry - powiedziała do Alka. - Mój fran cuski jest nieco chropawy. Kiedy tłumaczył jej powitanie Jegorowowi, usłyszał jakieś mamrotanie nad głową. Zerknął w górę i zobaczył Bovrila oraz lemura doktor Barlow zwisające z jednej z rur dla jaszczurek kurierskich. Kapitan Jegorow skłonił się. - Chciałem wyrazić wielką wdzięczność za uratowanie mo jej załogi i podkreślić, że zdaję sobie sprawę z trudnego położe nia, w jakim się państwo znaleźliście. Nie jest to jednak moja wina. Ten wariat rozkazał swoim żołdakom zabić mój statek. Nakarmić nim niedźwiedzie! Alek przetłumaczył ostatni fragment bardzo pospiesznie, nie całkiem wierząc w to, co mówi. Na twarzach oficerów Lewiatana również malowała się groza. Po chwili ciszy doktor Busk odchrząknął.

- Nie nam oceniać to, co się tam stało. Bierzemy udział w misji ratunkowej, nic ponadto. Może powinniśmy się wszyscy przedstawić. - Zwrócił się do kapitana Jegorowa i powiedział wolno, dość kiepskim francuskim: - Nazywam się doktor Busk i jestem głównym oficerem naukowym na pokładzie Statku Jego Królewskiej Mości Lewiatan. Kiedy doktor Barlow przedstawiła siebie i kapitana, Alek zauważył, że jej francuski jest nienaganny. Zastanawiał się, po co tak naprawdę była jego obecność tutaj. Nikola Tesla wyglądał na znudzonego i poirytowanego. Cały czas stukał laską i krzywił się na uprzejmości, jakie serwowali sobie jego wybawiciele. Jednak kiedy Alek się przedstawił, w oczach wynalazcy pojawił się błysk. -Słynny książę! - powiedział po angielsku. - Czytałem o panu. -Ach, pan też. - Alek westchnął. - Nie miałem pojęcia, że „New York World" jest tak poczytny na Syberii. Pan Tesla zaśmiał się. - Mam laboratorium w Nowym Jorku i kiedy stamtąd wy jeżdżałem, był pan na ustach wszystkich. A kiedy zatrzyma łem się w Sankt Petersburgu, na dworze cara aż huczało na pański temat! Alek poczuł się nieprzyjemnie, jak zawsze na myśl o tym, że tysiące osób omawia szczegóły z jego życia. -Proszę nie wierzyć wszystkiemu, co piszą w gazetach, panie Tesla. -W rzeczy samej. Uważają, że pociąga pan za sznurki w Republice Osmańskiej, a tymczasem znajduję pana tu, na pokładzie Lewiatana. Czy ukrywa pan fakt, że stał się darwinistą?

- Darwinistą? - Alek wbił wzrok w stół, nagle uświado miwszy sobie obecność wszystkich oficerów Lewiatana. - Nie jestem pewien, by można to było określić w ten sposób. Ale skoro czytał pan o mnie, wie pan też, że siły chrzęstów uknu ły plan zabicia moich rodziców. Niemcy oraz mój stryjeczny dziadek, cesarz Austro-Węgier, ponoszą winę za tę wojnę. Ja tylko chcę, by się zakończyła. Pan Tesla wolno pokiwał głową. -W takim razie obaj jesteśmy sługami idei pokoju. -To chwalebny cel, panowie - stwierdził kapitan Hobbes. -Ale w tej chwili jesteśmy w stanie wojny. Mamy dodatkowo dwadzieścia osiem gąb do wyżywienia, a większość zapasów zrzuciliśmy w tajdze, żeby zrobić dla tych ludzi miejsce na statku. -Z całą pewnością statki powietrzne mają swoje ograniczenia - stwierdził Tesla. Alek zignorował tę uwagę, pospiesznie tłumacząc słowa kapitana Hobbesa na francuski. - Jeżeli polecimy prosto do Władywostoku, przeżyjemy wszyscy - powiedział kapitan Jegorow. - Znajduje się ledwo o dwa dni lotu stąd. Nie umrzemy z głodu, a wodę możemy uzyskiwać ze śniegu pobieranego bez lądowania, tak jak to od lat robią załogi rosyjskich statków. Alek przetłumaczył, a kapitan Hobbes energicznie skinął głową. - Jesteśmy wdzięczni, że w tym konflikcie stanął pan po naszej stronie, panie Tesla. Car poprosił nas, byśmy zaoferowali panu daleko idącą pomoc. Ale obawiam się, że kapitan Jego row ma rację. Nie możemy pana zabrać do Sankt Petersburga. Będziemy musieli utrzymać kurs na wschód.

Wynalazca machnął ręką. -To nieistotne. Nie podjąłem jeszcze decyzji, dokąd się udam. -Niebiosom niech będą dzięki za te wszystkie skromne łaski, jakimi nas obdarzają - powiedziała cicho doktor Barlow. -Po uzupełnieniu zapasów we Władywostoku będziemy mogli kontynuować naszą podróż do Japonii - powiedział kapitan Hobbes. - Ale nie będę tego całkowicie pewien, dopóki nie dotrą do nas rozkazy z Admiralicji w Londynie. -Gdybyście tylko mieli radio - wymamrotał Tesla - zamiast tych idiotycznych ptaszysk. Kapitan Hobbes przeszedł nad tym do porządku dziennego. -W tym czasie będziemy musieli ostrożnie postępować z żywnością. - Zerknął na kapitana Jegorowa i Alek powtórzył te słowa po francusku. -Jesteśmy lotnikami. Oczywiście, że to rozumiemy - rzekł Jegorow. - Muszę powiedzieć, że nie objadaliśmy się specjalnie od przybycia nad Tunguzkę. -Tunguzkę - rzucił Bovril z sufitu. Doktor Barlow zerknęła na stworzonko, po czym zapytała po francusku: - Czy tak się nazywa to miejsce? Kapitan Jegorow wzruszył ramionami. -Rzeka Tunguzka przepływa przez ten las, ale nie jestem pewien, czy to miejsce w ogóle ma jakąś nazwę. -Jeszcze nie - mruknął Tesla. - Ale wkrótce wszyscy będą wiedzieli, co się tam stało. Doktor Barlow zwróciła się do niego, przechodząc na angielski:

-Jeśli mogę spytać, to co się właściwie tam stało, panie Tesla? -Aby ująć rzecz najprościej, największa eksplozja w historii naszej planety - odpowiedział cicho. - Fala uderzeniowa wybiła szyby w domach oddalonych o setki kilometrów od epicentrum. Splantowała las we wszystkich kierunkach i wzbiła taki tuman kurzu, że przez kilka miesięcy niebo było czerwone na całym świecie. -Na całym świecie? - zdziwiła się doktor Barlow. - A kiedy dokładnie się to stało? -Wczesnym rankiem trzydziestego czerwca 1908 roku. W cywilizowanym świecie efekty atmosferyczne przeszły niemal bez echa. Gdyby jednak zdarzyło się to gdziekolwiek indziej, a nie na Syberii, wydarzenie to wprawiłoby cały rodzaj ludzki w osłupienie. -Osłupienie - wyszeptał Bovril, a Tesla posłał zwierzątku poirytowane spojrzenie. Alek zerknął przez skośne okno sali nawigacyjnej. Nawet z tej wysokości widział ciągnące się aż po horyzont połacie powalonych drzew. -Przyjechałem tu, by zbadać efekty tego wydarzenia, i wkrótce ujawnię wyniki moich badań. - Wynalazca mówił dalej, położywszy ciężką dłoń na ramieniu Alka i zwróciwszy na niego spojrzenie. - Kiedy to się stanie, cały świat zadrży i być może w końcu znajdzie pokojowe rozwiązanie konfliktu. -Pokojowe? Z powodu wybuchu? - zapytał Alek. - Ale co go wywołało, proszę pana? Nikola Tesla uśmiechnął się i stuknął trzykrotnie końcem laski w podłogę. - Goliat.

9

- Naturalnie, brak mu piątej klepki - stwierdził Alek. Hrabia Volger bębnił palcami o blat z oczami wciąż utkwionymi w Bovrilu. Po zakończeniu spotkania doktor Barlow powierzyła stworzenie Alkowi, a ten nie zatrzymał się w swojej kabinie, by je tam zostawić. Wieści były tak elektryzujące, że nie mogły czekać. Ale teraz Volger i lemur wpatrywali się w siebie - był to pojedynek, który najwyraźniej sprawiał Bovrilowi sporo frajdy. Alek ściągnął stworzenie z ramienia i położył je na podłodze. Zbliżył się do bulaja kajuty. -Pan Tesla mówi, że wszystko to zrobił z Ameryki za pomocą jakiejś maszyny. Sześć lat temu. -W 1908? - zapytał Volger ze wzrokiem wciąż wbitym w stworzonko. - I czekał aż do teraz, by oznajmić o tym światu? -Rosjanie nie pozwoliliby naukowcowi chrzęstów wjechać do swego kraju - powiedział Alek. - Musiał najpierw zmienić front. Nie mógł więc sam zbadać skutków wybuchu. Ale

teraz, kiedy przekonał się, do czego zdolna jest ta broń, mówi, że ogłosi swój wynalazek. Volger w końcu oderwał wzrok od Bovrila. -Dlaczego niby testował broń w miejscu, którego nie był w stanie odwiedzić? -Mówi, że to był wypadek przy pracy. Chciał tylko „odpalić trochę sztucznych ogni" i nie uświadamiał sobie, jak potężny jest ten goliat. - Alek zmarszczył brwi. - Ale przecież nie wierzy pan w ten brednie? Volger odwrócił się, by popatrzeć na zewnątrz. Lewiatan zbliżał się do krawędzi zniszczonego obszaru, gdzie padły tylko najmłodsze drzewa. Wciąż było jednak widać potęgę tej eksplozji. - A masz inne wytłumaczenie tego, co się tutaj stało? Alek westchnął ciężko, po czym przyciągnął sobie krzesło i usiadł. -Oczywiście, że nie mam. -Goliat - powiedział cicho Bovril. Hrabia Volger posłał stworzeniu nieprzyjazne spojrzenie. - A co myślą darwiniści? -Nie kwestionują zdania Tesli. - Chłopak wzruszył ramionami. - Przynajmniej nie wprost. Wydają się całkiem zadowoleni, że się do nich przyłączył. -Oczywiście, że tak. Nawet jeśli ten człowiek stracił rozum, wciąż ma kilka asów w rękawie. I jeśli mówi prawdę, jest w stanie jednym pociągnięciem zakończyć tę wojnę. Alek znów wyjrzał za okno. Ogrom zniszczeń i fakt, że Volger nie wyśmiał absurdalnych bredni Tesli, sprawiały, że poczuł nudności.

-Myślę, że to mogłaby być prawda. Niech pan sobie wyobrazi Berlin po takiej eksplozji. -Nie Berlin - odezwał się Volger. -Jak to „nie Berlin"? -Tesla jest Serbem. - Volger wolno rozwijał myśl. - To nasz kraj zaatakował jego ojczyznę, nie Niemcy. Alek ponownie poczuł brzemię wojny na swoich barkach. -Chce pan powiedzieć, że odpowiedzialna jest za to moja rodzina. -Tesla może tak właśnie myśleć. Jeśli ta jego broń naprawdę działa i znów jej użyje, to z Wiednia zostaną drzazgi. Alek poczuł, jak rośnie w nim nieopisana groza, uczucie pustki, które nosił w sobie od śmierci rodziców, lecz jeszcze spotęgowane. -Przecież nikt nie wykorzystałby takiej broni przeciwko miastu. -W wojnie nie ma sentymentów - stwierdził Volger, wciąż wyglądając za okno. Wtedy Alek przypomniał sobie podniebną bestię złożoną w ofierze bojowym niedźwiedziom tylko po to, by Tesla mógł dokończyć swą misję. Najwyraźniej był w najwyższym stopniu zdeterminowany. Bovril przesunął się po podłodze, mówiąc: - Drzazgi. Volger posłał lemurowi kolejne wrogie spojrzenie, po czym zwrócił się do Alka. -To może być dla ciebie szansa na uratowanie twego ludu, książę, szansa, jaką ma niewielu władców. -Oczywiście. - Chłopak wyprostował się na krześle. -

Przekonamy go, że Austro-Węgry nie są jego wrogiem. Czytał o mnie w gazetach. Wie, że ja też pragnę pokoju. - To byłoby najlepsze rozwiązanie - stwierdził Volger. Ale musimy być pewni jego intencji, zanim pozwolimy mu opuścić statek. -Pozwolimy mu opuścić statek? Nie sądzę, żeby udało nam się przekonać kapitana, by go aresztował. - Nie myślałem o aresztowaniu. - Hrabia Volger nachylił się bliżej, rozkładając dłonie na mapie Syberii na biurku. - Jak blisko niego stałeś podczas spotkania? Jak bardzo każdy z nas może się do niego zbliżyć w ciągu tych kilku dni? Alek zamrugał. -Chyba nie sugeruje pan użycia przemocy, hrabio? -Sugeruję, młody książę, że ten człowiek stanowi zagrożenie dla twego ludu. Co będzie, jeśli pała żądzą zemsty za to, co Austro-Węgry zrobiły z jego ojczyzną? -Ach, znów motyw zemsty - mruknął Alek. -W Wiedniu żyją dwa m i l i o n y twoich poddanych. Nie masz ochoty ruszyć palcem, by ich uratować? Alek siedział, nie wiedząc, co powiedzieć. Była to prawda -pół godziny wcześniej stał obok słynnego wynalazcy, na tyle blisko, by pchnąć go nożem. Cały ten pomysł jednak wydawał się barbarzyński. -On uważa, że goliat może zakończyć wojnę - wykrztusił w końcu. - Ten człowiek pragnie pokoju! -Jak my wszyscy - rzekł hrabia Volger. - Istnieje jednak wiele sposobów na zakończenie wojny. I niektóre są bardziej pokojowe niż inne. Rozległo się pukanie do drzwi.

-Pan Sharp - powiedział Bovril i zachichotał. - Wejdź, Dylan - zawołał Alek. Lemury miały bardzo dobry słuch i rozpoznawały ludzi po sposobie chodzenia czy pukaniu do drzwi, a nawet po dźwięku, jaki wydawało ostrze wyciągane przez nich z pochwy. Drzwi otworzyły się z rozmachem i Dylan zrobił krok do środka. Wymienili chłodne spojrzenia z Volgerem. -Tak myślałem, że cię tu zastanę, Alek. Jak spotkanie? -Bardzo kształcące. - Alek przebiegł wzrokiem od Dylana do Volgera. - Opowiem ci o nim, ale... -Muszę się najpierw trochę przespać - powiedział Dylan. -Nie spałem całą noc, a potem rzucili mnie między niedźwiedzie, kiedy ty sobie smacznie drzemałeś. Alek pokiwał głową. -W takim razie ja wezmę Bovrila. -Dobrze, ale sam też się jeszcze prześpij - powiedział Dylan. - Pani Barlow chce, żebyśmy w nocy trochę powęszyli, żeby sprawdzić, co knuje pan Tesla. -Powęszyli - rzekł Bovril, widocznie zachwycony tym słowem. -Wyśmienity pomysł - stwierdził Alek. - Nie wiadomo, co przytargał na pokład. -W takim razie do zobaczenia po zmroku. - Dylan nieznacznie skłonił się Volgerowi. - Panie hrabio. Volger oddał ukłon. Kiedy tylko drzwi się zamknęły, Bovril zadrżał lekko. -Czy wy jesteście pokłóceni? - zapytał Alek. -Pokłóceni? - parsknął Volger. - Od początku nie pałaliśmy do siebie sympatią.

- Od początku? A więc j e s t między wami jakaś zadra. Alek zaśmiał się oschle. - Co się stało? Czyżby Dylan pyskował podczas lekcji fechtunku? Hrabia nie odpowiedział, ale wstał zza biurka i zaczął chodzić po pokoju. Przypomniawszy sobie temat ich dyskusji, Alek poczuł, jak jego uśmiech blednie. Jednak hrabia się w końcu odezwał. -Ile znaczy dla ciebie ten chłopak? -Hrabio, jeszcze chwilę temu proponował pan dokonanie morderstwa z zimną krwią, a teraz pyta mnie pan o Dylana? -Chcesz uniknąć odpowiedzi? -Nie. - Alek wzruszył ramionami. - Myślę, że Dylan jest wybitnym żołnierzem i dobrym przyjacielem. Dodałbym, że dobrym s p r z y m i e r z e ń c e m . Pomógł mi dzisiaj dostać się na to spotkanie. Bez niego siedzielibyśmy tutaj, nie mając bladego pojęcia, co się dzieje na tym statku. -Sprzymierzeniec. - Volger znów usiadł, wbijając wzrok w mapę na blacie. - I wystarczy. Czy Tesla utrzymuje, że jest w stanie wystrzelić z tej broni w każdy punkt na globie? -Mam poważne trudności z nadążeniem za pańskimi zmianami tematu, Volger. Ale odpowiedź brzmi „tak". Mówi, że może wycelować ją w każdej chwili. -Skąd ma tę pewność, skoro pierwszy strzał był przypadkowy? Alek westchnął, starając się przywołać szczegóły ze spotkania. Tesla rozwlekle omawiał ten temat. Pomimo twierdzenia, iż trzyma wszystko w tajemnicy, wynalazca miał predylekcję do długich wywodów.

- Od przypadkowego wystrzału pracował nad tym zagad nieniem sześć lat. Z gazet dowiedział się, że coś się wydarzy ło na Syberii, coś niezwykłego. I teraz, kiedy już wymierzył epicentrum eksplozji, jest w stanie ustawić odpowiednio tę broń. Volger pokiwał głową. -A więc urządzenie złożone przez ciebie i Kloppa miało odszukać epicentrum eksplozji? -Cóż... to się kupy nie trzyma. Klopp twierdzi, że to wykrywacz metali. -Czy kiedy pocisk spada na ziemię, nie zostawia metalowych odłamków? -Ale to nie jest broń tego rodzaju. - Alek wrócił myślami do rozmowy, starając się przypomnieć sobie sposób, w jaki opisywał to wynalazca. - Goliat jest działem Tesli, które staje się częścią magnetycznego pola Ziemi. Unosi energię planety w atmosferę i transmituje ją wokół globu. Niczym zorza polarna, jak mówił, ale po tysiąckroć potężniejsza. Opisywał to tak, że tutaj zapaliło się powietrze! -Rozumiem. - Volger przeciągle westchnął. - Czy też raczej nie, nic nie rozumiem. Oczywiście, może to być przypadek psychiatryczny. -Z pewnością - powiedział Alek, czując, że się uspokaja. Pomysł zamordowania Tesli, by zapobiec domniemanemu incydentowi, wydawał się zbyt absurdalny, by nad nim dłużej dywagować. - Zapytam Kloppa o zdanie. A i doktor Barlow bez wątpienia podzieli się z nami swoją opinią. - Bez wątpienia - rzucił refleksyjnie Bovril. Hrabia Volger machnął tylko ręką na zwierzę.

- Czy to wszystko, co potrafi ta paskuda? Powtarzać przy padkowe słowa? - Przypadkowe - powiedział Bovril i parsknął śmiechem. Alek sięgnął w dół i pogłaskał go. -Z początku też tak myślałem. Ale doktor Barlow twierdzi, że to stworzenie jest - użył angielskiego słowa - przemyślne. I co jakiś czas rzuca właściwą sugestię. -Nawet zepsuty zegar dwa razy na dobę się nie myli -mruknął Volger. - Najwyraźniej te stworzenia były zwykłą wymówką, by pobuszować w Istambule. Plan darwinistów zakładał ściągnięcie behemota do Dardaneli. Alek ponownie umieścił sobie stworzonko na ramieniu. W Istambule też tak myślał. Jednak tego ranka w luku bagażowym zwierzę pożyczyło naszyjnik doktor Barlow, by pokazać, jak działa tajemnicze urządzenie. To z całą pewnością nie było dzieło przypadku. Lecz Alek nie wspomniał o tym wydarzeniu. Nie było sensu jeszcze bardziej niepokoić hrabiego w towarzystwie zwierzątka. -Może i nie rozumiem zasady działania goliata - powiedział otwarcie. - Ale tym bardziej nie rozumiem darwinistycznych wytworów. -I niech tak zostanie - zaproponował Volger. - Jesteś następcą tronu Austro-Węgier, a nie jakimś dozorcą z zoo. Pomówię o tym wszystkim z Kloppem. Tymczasem powinieneś wziąć sobie do serca radę Dylana i przespać się przed dzisiejszą nocą. Alek uniósł brew. - Nie ma pan nic przeciwko temu, bym węszył z plebejuszem po nocy?

- Jeśli to, co mówi Tesla, jest prawdą, twoje imperium znaj duje się w wielkim niebezpieczeństwie. Twoim obowiązkiem jest dowiedzieć się wszystkiego na ten temat. - Hrabia wpatry wał się w niego chwilę i na jego twarzy pojawiła się rezygna cja. - Poza tym, Wasza Wysokość, czasami węszenie po nocy jest niezwykle pouczające.

Idąc do swej kajuty, Alek poczuł znów nieprzespaną noc. Przemyślny lemur ciążył mu na ramieniu, a w głowie kotłowało się zbyt wiele myśli: obrazów zniszczonego lasu pod statkiem, perspektywy zniszczenia Austro-Węgier przez szaleńca oraz straszliwej ewentualności, że sam Alek może temu zapobiec za pomocą noża. Jednak kiedy padł już ciężko na łóżko, natrafił na gazetę Volgera otwartą na artykule poświęconym Dylanowi. Volger zachowywał się tego dnia niezwykle dziwnie, a jego pytania krążyły wokół broni Tesli i niespodziewanie wracały do Dylana. Oni musieli się pokłócić, ale o co? Alek wziął do ręki gazetę i wpatrywał się w zdjęcie Dylana dyndającego na trąbie słoniowej machiny kroczącej. Oczywiście Volger znał ten artykuł. Czytał od deski do deski każdą gazetę dostarczaną mu przez doktor Barlow. -Ty, Volger, wiesz coś, czego nie powinieneś wiedzieć, mam rację? - powiedział cicho Alek. - Dlatego właśnie pokłóciłeś się z Dylanem. -Pokłóciłeś - powtórzył sumiennie Bovril. Po czym zwierzę spełzło z ramienia Alka na łóżko. Alek wpatrywał się w stworzonko, przypominając sobie, co

się zdarzyło w luku bagażowym. Zwierzę siedziało na ramieniu Kloppa całą noc, przysłuchując się wszystkiemu, międląc w pyszczku słowa takie jak „magnetyzm" czy „elektryczność". A potem zabrało naszyjnik doktor Barlow i zademonstrowało przeznaczenie dziwnego urządzenia. Na tym właśnie polegała przemyślność lemura. Słuchał, a potem w jakiś przedziwny sposób układał wszystko w spójną całość. Alek przerzucił stronę gazety, wracając do początku, i zaczął czytać na głos. Bovril odzywał się od czasu do czasu, powtarzając z radością nowe słowa i chłonąc wszystko. Będąc bratankiem nieustraszonego lotnika, niejakiego Artemisa Sharpa, który sam poniósł śmierć w tragicznym pożarze balonu kilka lat temu, chłopak najwyraźniej wyssał odwagę, z mlekiem matki. Pan Sharp został pośmiertnie udekorowany Krzyżem Sił Powietrznych za Odwagę, za ocalenie swej córki Deryn przed łapczywymi płomieniami.

Alek aż usiadł na łóżku. Zamrugał, odganiając od siebie sen i wciąż wpatrując się w te słowa. Ocalenie swej córki Deryn? -Ach, ci dziennikarze. - Nabrał głęboko powietrza w płuca. To niesłychane, jak potrafią zagmatwać najprostsze informacje. Wielokrotnie mówił Malone'owi, że Ferdynand to drugie imię jego ojca. Pomimo to dziennikarz pisał o nim jako o „Aleksandrze Ferdynandzie" w kilku artykułach, jakby to było nazwisko! -Swej córki Deryn - powtórzył Bovril. Ale po co ktoś miałby zmieniać chłopaka w dziewczynę?

I skąd się pojawiło nie tak znowu częste imię Deryn? Może ktoś z rodziny Dylana wyprowadził Malone'a w pole, żeby ukryć fakt, że dwaj bracia wstąpili do Sił Powietrznych. Ale Dylan powiedział mu, że to było kłamstwo. No tak powiedział, prawda? A więc ta Deryn naprawdę miała coś wspólnego z rodzinną tajemnicą, o której Dylan nie chciał mówić. Przez chwilę Alek czuł lekki zawrót głowy i zastanawiał się, czy powinien odłożyć gazetę i zapomnieć o tym wszystkim, choćby z szacunku dla życzenia Dylana. Musiał się przespać. Zamiast tego jednak czytał dalej... Po tym tragicznym wydarzeniu londyński „Daily Telegraph" pisał: „Kiedy nad głową ojca wybuchły płomienie, wyrzucił córkę z niewielkiego kosza i ratując jej życie, przypieczętował własny los". Nasi kuzyni z drugiej strony Atlantyku mają wiel^ kie szczęście, posiadając tak dzielnych ludzi jak Sharp wśród swoich lotników podczas tej strasznej wojny.

- Przypieczętował własny los - powtórzył posępnie Bovril. Alek wolno pokiwał głową. Zatem to brytyjska gazeta popełniła ten błąd dwa lata wcześniej, a potem został on powielony przez Malone'a. Tak było z pewnością. Ale dlaczego „Telegraph" popełnił taki dziwaczny błąd? Nagle Alek poczuł zimno przebiegające przez jego ciało. A co, jeśli rzeczywiście jest jakaś Deryn i Dylan wszystko zmyślił? A jeśli chłopak był tylko świadkiem wypadku, po czym zajął miejsce swojej siostry w całej tej opowieści?

Pokręcił głową, bo był to absurdalny pomysł. Nikt by nie konfabulował na temat śmierci własnego ojca. Musiał tu tkwić jakiś prosty błąd. No i dlaczego Dylan nakłamał w Siłach Powietrznych na temat tego, kto był jego ojcem? Dziwne uczucie, graniczące z paniką, zaczęło ogarniać Alka. To pewnie z przemęczenia zwielokrotnionego dziwaczną pomyłką dziennikarza. Jak miał wierzyć słowu pisanemu, kiedy dziennikarze tak przeinaczali fakty? Czasami wydawało mu się, że cały świat opiera się na jednym wielkim kłamstwie. Leżał, zmuszając się do zamknięcia powiek oraz siłą woli zwalniając pracę serca. Szczegóły tragedii sprzed lat przestawały już mieć znaczenie. Dylan był świadkiem śmierci swego ojca i jego serce wciąż krwawiło, tego Alek był pewien. Być może chłopak sam nie pamięta dokładnie, co się stało tego tragicznego dnia. Alek leżał tak wiele długich minut, lecz sen nie nadchodził. W końcu otworzył oczy i spojrzał na Bovrila. - Proszę, znasz już wszystkie fakty. Stworzenie tylko na niego patrzyło. Odczekał jeszcze chwilę, po czym westchnął. - Nie masz zamiaru mi pomóc w rozwikłaniu tej tajemnicy, prawda? Oczywiście, że nie. Zrzucił buty z nóg i znów zamknął oczy, ale wciąż czuł kołowanie w głowie. Nade wszystko pragnął odpocząć przed czekającym go nocnym węszeniem, lecz czuł wyraźnie bezsenność moszczącą sobie obok niego posłanie niczym dzikiego lokatora swego łóżka.

Nagle Bovril podpełzł do jego głowy, uciekając przed chłodem wciskającym się przez szyby bulaja. -Pan Deryn Sharp - wyszeptało mu stworzenie wprost do ucha.

10

Tazza postawił uszy. Stworzenie napięło smycz, ciaynac Deryn w ciemność bebechów wieloryba. Tuż przed nimi z półmroku wyłonił się zarys dziwacznej dwugłowej sylwetki. -Pan Sharp - rozległ się znajomy głos i Deryn się uśmiechnęła. To tylko Bovril siedzący na ramieniu Alka. Tazza stanął na tylnych łapach i podskakiwał z emocji na widok zbliżających się postaci. Bovril parsknął na to śmiechem, lecz Alek nie wyglądał na uszczęśliwionego. Wpatrywał się w Deryn pustym wzrokiem. -W ogóle nie spałeś? - zapytała. -Nie za długo. - Przyklęknął przy tygrysie tasmańskim. -Zajrzałem do twojej kajuty. Newkirk powiedział mi, że będziesz tutaj. -Tak, to ulubione miejsce spacerów Tazzy - odparła Deryn. Do przepastnego brzucha podniebnej bestii trafiała cała organiczna masa statku: tu była przetwarzana i dzielona na dające energię cukry, wodór i odpady. - Myślę, że podobają mu się tutejsze zapachy.

- Pan Newkirk był u ciebie całkiem zadomowiony - po wiedział Alek. Deryn westchnęła. - Teraz to też jego kabina. Przez kilka dni będziemy się musieli tak gnieździć razem, bo nie ma za dużo koi. I tak jest lepiej niż wtedy, kiedy było trzech kadetów na kajutę. Alek zmarszczył brwi, a jego spojrzenie znów spoczęło na niej. Nawet w przyćmionym świetle robaczków w brzuchu bestii jego twarz wyglądała na bladą. -Nic ci nie jest, Alek? Wyglądasz, jakbyś ducha zobaczył. -To chyba przez te zawroty głowy. -To do ciebie niepodobne. Od spotkania z tym specjalistą chrzęstów wszyscy oficerowie są nerwowi niczym pudło ze świerszczami. Co takiego Tesla wam powiedział? Alek zamilkł na chwilę, wciąż obrzucając ją dziwnym spojrzeniem. -Twierdzi, że to on zniszczył ten las. Ma w Ameryce jakąś broń, którą nazywa goliat. Jest o wiele większa niż ta, którą zniszczyliśmy w Istambule. Chce za jej pomocą zakończyć wojnę. -Powiedział, że... co chce zrobić?! - wykrztusiła Deryn. -Jest podobna do działa Tesli i może, jak twierdzi, zapalić powietrze na całym świecie. Teraz, kiedy na własne oczy zobaczył, do czego jest zdolna, chce za jej pomocą zmusić chrzęstów do kapitulacji. Deryn zamrugała. W ustach chłopaka zabrzmiało to tak zwyczajnie, jakby powtarzał harmonogram wacht, choć zupełnie nie miało to sensu. - Kapitulacja - powiedział Bovril. - Panie Sharp.

-Czyli tego wszystkiego dokonała jedna cholerna broń?Deryn potrafiła z zadziwiającą przejrzystością przywołać nocną bitwę z Goebenem, podczas której błyskawice miotane przez działo Tesli przeskakiwały po skórze Lewiatana, grożąc podpaleniem statku. Był to niesamowity obraz zniszczenia, lecz betka w porównaniu z unicestwieniem całej połaci Syberii. Poczuła zawrót głowy. Wieści były przytłaczające, poza tym wszyscy dzisiaj poszli spać bez kolacji. Tazza szturchał pyskiem jej dłoń, skomląc z głodu. - Nic dziwnego, że nie mogłeś zasnąć - powiedziała. -Tylko po części z tego powodu. - Chłopak znów spojrzał jej prosto w oczy. - Oczywiście to może być blaga. Nie sposób poznać, kiedy ktoś kłamie. -O tak. Albo kiedy mu szajba odbija. Nie jestem zaskoczony, że pani Barlow chciała, żebyśmy trochę dzisiaj powęszy-li. - Deryn wstała i pociągnęła smycz tygrysa tasmańskiego. -Chodź, zwierzaku. Ty musisz wrócić do kabiny. -Powinniśmy zabrać ze sobą lemura - stwierdził Alek, wstając. - Ostatnio był bardzo przemyślny. - P a n i e Sharp - dodał Bovril. Deryn obdarowała go nieprzyjaznym spojrzeniem. - No dobrze - zgodziła się. - Ale mam nadzieję, że wie, kiedy powinien być cicho. - C i c h o - skomentował lemur.

Dolne pokłady wypełniali chrapiący mężczyźni. Może i Lewiatan nie miał wystarczająco dużo koi dla gości, ale opróżnione ładownie statku dawały mnóstwo miejsca.

Z wyjątkiem kapitana spali tu wszyscy Rosjanie ściśnięci niczym cygara w pudełku. Ale Deryn podejrzewała, że i tak są zachwyceni, po raz pierwszy od wielu tygodni śpiąc bez kołysanek wyśpiewywanych przez głodne bojowe niedźwiedzie. Na dolnych pokładach hulały przeciągi, więc załoga wciąż była okutana w futra. Deryn nie dostrzegła błysku obserwujących ją oczu, kiedy prześliznęła się obok. Siedzący na ramieniu Alka Bovril cichutko naśladował chrapanie, ciężkie oddechy i pęd powietrza wywoływany ruchem podniebnej bestii. Prawie przy końcu statku doszli do zamkniętych drzwi, których drewniana framuga była obita metalem. Deryn wyciągnęła kółko z kluczami, które dostała po południu od doktor Barlow. Drzwi otworzyły się bezgłośnie na dobrze nasmarowanych zawiasach i Deryn z Alkiem wśliznęli się do środka. - Może trochę światła, wasza książęcość? - wyszeptała. Chłopak szukał gwizdka marynarskiego, a ona zamknęła za nimi drzwi. W ciemności rozległ się jego drżący świst, do którego zaraz dołączył Bovril i zielona poświata świetlików rozjarzyła się wokół nich. Była to najmniejsza ładownia statku, jedyna, która miała solidne, zamykane drzwi. Trzymano tutaj wina i inne trunki dla oficerów oraz pozostałe cenne przedmioty. W tej chwili pomieszczenie było puste, jeśli nie liczyć kufra kapitana i dziwnego urządzenia magnetycznego. -Załoga zostawiła tę maszynę? - zdziwił się Alek. - Mimo że wyrzuciła niemal całe zapasy żywności? -Tak. Pani specjalistka musiała trochę nawrzeszczeć na

jej członków, żeby posłuchali. Spryciara z niej, bo przewiduje wiele ruchów naprzód. - Spryciara - rzucił Bovril, parskając śmiechem. Alek otworzył szeroko oczy. -No jasne. Dzięki temu urządzeniu Tesla miał znaleźć to, czego szukał. -Tak. Ale znalazł to bez pomocy tej machiny! Kapitan Jegorow powiedział, że ludzie Tesli wykopali coś kilka dni temu. Bez względu na to, co odkryli, musi to się teraz znajdować na pokładzie LewiataHal - Popatrzyła na urządzenie. - A Tesla sam wskazał nam sposób odnalezienia tego czegoś. Alek uśmiechnął się szerzej, gdy jego dłonie spoczęły na przełącznikach maszyny. To typowe, pomyślała Deryn, że tylko sprytny plan i maszyneria chrzęstów są w stanie poprawić mu nastój. Ale dobrze było go widzieć zadowolonym, a nie zatroskanym, jakby świat miał się skończyć. - Tu są solidne ściany - powiedziała. - Rosjanie nie usłyszą niczego, gdy ją włączysz. Alek popukał w jeden ze wskaźników, po czym pstryknął włącznik energii. Niskie buczenie maszyny rosło, wypełniając niewielki magazyn. Trzy szklane kule zaczęły migotać, a w każdej budziła się drobna iskra. Łuk przez chwilę strzelał chaotycznie, po czym się ustabilizował. Deryn zaklęła, przybliżając się do urządzenia. -Jest tak samo jak dzisiejszego ranka: dwa wskazują do góry, a jeden na rufę. Znów wykryło obecność silników. -Chwileczkę - powiedział Alek.

Deryn przyglądała się, jak manipulował przy pięknych przełącznikach. Poszczególne części maszyny wyglądały, jakby zostały wykonane ręcznie, i bardziej przypominały sprzęt z Lewiatana niż urządzenie chrzęstów. Pamiętała, jak Klopp narzekał na wymyślność konstrukcji, kiedy składali urządzenie. - Wygląda prawie tak, jakby stanowiło część statku - mruk nęła. Alek pokiwał głową. -Pan Tesla mieszkał jakiś czas w Ameryce. Trudno tam uniknąć wpływów darwinistów. -O tak, biedaczek. Jestem pewna, że w zamyśle miało wyglądać topornie. -Jest! - wykrzyknął Alek. - Natrafiłem na coś! Łuki elektryczne przygasły na chwilę, ale teraz ponownie ożyły. Wszystkie trzy wskazywały w jedną stronę - w górę, ku dziobowi. Deryn zmarszczyła brwi. -Tam są kajuty oficerskie, a może i mostek. Czy to możliwe, że urządzenie wskazuje metalowe części w maszynerii nawigacyjnej statku? -Niewykluczone. Żeby się upewnić, będziemy musieli wykorzystać triangulację. -Co, chcesz to stąd zabrać? Alek wzruszył ramionami. -W końcu zostało zaprojektowane do przemieszczania. -Tak, a my mieliśmy węszyć, nie paradować z hałaśliwym ustrojstwem błyskającym w ciemnościach. -Błyskać! - oznajmił Bovril, starając się naśladować dźwięki wydawane przez maszynę.

-Cóż, mogę zmniejszyć napięcie - powiedział Alek i poprzesuwał coś na pulpicie sterowniczym. Szklane kule przygasły. - Może być? -Wciąż hałasuje jak rój trzmieli - mruknęła Deryn. Ale nie można było tego uniknąć. Mogli obrać tylko jeden kierunek i musieli przeszukać kawał statku. - A będziesz ty cicho, utrapione stworzenie! - C i c h o - wyszeptał Bovril i chwilę później odgłos zaczął się zmieniać. Buczenie stało się matowe i słabsze, jak gdyby ktoś zaczął nieść maszynę przez korytarz. Tymczasem była tutaj cały czas, stała tuż przed Deryn. - Czy ty to zrobiłeś? - zapytała Alka. Chłopak pokręcił głową, unosząc dłoń, by ją uciszyć. Spojrzał wymownie na przemyślnego lemura na swym ramieniu. Deryn zmrużyła oczy w zielonkawej poświacie i wkrótce to dostrzegła. Ilekroć Bovril brał oddech, odgłosy wydawane przez urządzenie potężniały na chwilę, po czym znów cichły. - Czy B o v r i 1 to robi? - zapytała. Alek zasłonił ucho dłonią, zamykając oczy. - Stworzenie wydaje dźwięk zagłuszający pracę maszyny, jakby te dwa odgłosy konkurowały ze sobą. -Ale jak to możliwe? Alek otworzył oczy. -Nie mam pojęcia. - Cóż, chyba jest to pytanie do pani specjalistki. - Deryn sięgnęła do rączki z boku machiny. - Nas czeka jeszcze trochę węszenia.

Z łatwością unieśli urządzenie, ale kiedy znaleźli się w luku bagażowym, Deryn uzmysłowiła sobie, ile ryzykują. Wśród śpiących widać było jedynie wąską ścieżkę, niczym u niej w domu kamienne płyty w gąszczu jeżyn. Alek prowadził, stąpając wolno i uważnie. Deryn szła za nim, a jej dłonie spotniały na metalowych uchwytach maszyny. Była pewna jednego - jeśli urządzenie się jej wyśliźnie, ten, na którym wyląduje, podniesie rwetes. Buczenie maszyny wydawało się teraz cichsze, stłumione ściśniętymi ciałami i tajemniczą sztuczką Bovrila. Słychać było głównie świst wiatru owiewającego gondolę statku. Kiedy szli z Alkiem w stronę dziobu, łuki elektryczne w szklanych kulach przemieszczały się stopniowo, aż zaczęły strzelać bezpośrednio w górę. Deryn wpatrywała się w sufit, przypominając sobie rozkład statku, który setki razy kopiowała z Podręcznika aeronautyki. Piętro wyżej znajdowały się łazienki oficerów, a jeszcze wyżej... - No jasne - zasyczała. Nad łaźniami było laboratorium doktora Buska, które główny specjalista pozwolił zmienić w kajutę pana Tesli. Kiedy to sobie uświadomiła, stanęła nagle, podczas gdy Alek robił długi krok nad śpiącym Rosjaninem. Deryn zbyt późno poczuła, jak chłodny metal wyślizguje się jej z prawej dłoni... Zdążyła jednak i podstawiła swój but pod spadające urządzenie - wylądował na nim prawy tylny róg, wywołując gwałtowny ból stopy. Zdławiła krzyk, łapiąc uchwyty, zanim maszyna zdążyła się przewrócić na śpiącego Rosjanina. Alek odwrócił się i posłał jej pytające spojrzenie.

Deryn szarpnęła gwałtownie głową, wskazując magazyn za plecami, jakby obawiała się, że jeśli otworzy usta, wydostanie się z nich okrzyk boleści. Chłopak spojrzał na szklane kule, potem na sufit i pokiwał głową. Wyprostował urządzenie, po czym sięgnął do panelu kontrolnego i wyłączył je. Droga powrotna była jeszcze trudniejsza. Tym razem Deryn szła pierwsza z tętniącą bólem stopą, stawiając boleśnie wolne kroki nad śpiącymi. Ale w końcu maszyna znalazła się ponownie w składziku. Wraz z Alkiem prześliznęli się do luku bagażowego i zamknęli za sobą drzwi. Kiedy szli w kierunku głównych schodów, Deryn przyglądała się śpiącym ludziom. Żaden z nich nie drgnął i przypływ ulgi konkurował skutecznie z rytmicznym bólem w stopie. Jednak kiedy zaczęła się wspinać po schodach, Bovril skręcił się na ramieniu Alka i wydał nieznaczny odgłos, niczym szept w ciemności.

11

- Ja to zrobię - wyszeptał ponownie Alek. Deryn wywróciła oczami. -Nie bądź głupi. Ja znam na tym statku każdy zakamarek. Ty nigdy nie byłeś w laboratorium. -Ale nie możesz tak po prostu wśliznąć się do jego pokoju, kiedy śpi - powiedział chłopak, a jego szept zaczął się łamać i był coraz głośniejszy. -A ty niby możesz? Jesteś cholernym księciem. Nie sądzę, by uprawniało cię to do dokonywania włamań. Alek zaczął coś jeszcze mówić, lecz Deryn zignorowała go i rozejrzała się po korytarzu. Po dniu, w którym było i awaryjne lądowanie na wyciągach, i przyjęcie na pokład dwudziestu ośmiu pasażerów, większość wyczerpanej załogi twardo spała, a korytarze były puste i ciemne. -Po prostu zostań tu i siedź cicho. -Tesla jest dość niezrównoważony - wyszeptał Alek. - Kto wie, do czego jest zdolny, gdy się obudzi? Volger mówił, że ta jego laska jest bardzo niebezpieczna.

-Jasne. Tyle to i ja wiem - mruknęła Deryn. Tesla przyrzekł kapitanowi, że nie będzie używał swojej laski na pokładzie statku. Ale co się stanie, jeśli wystraszy wynalazcę, a ten zapomni, że tkwi w wielkiej bani wypełnionej wodorem? No to będę musiał uważać, żeby go nie obudzić. -A może po prostu powiemy doktor Barlow, że Tesla ma coś w kajucie? - wyszeptał Alek. - Strażnicy mogą to odnaleźć rankiem. Deryn pokręciła głową. -Sam wiesz, jaka przebiegła jest nasza specjalistka. Chce, żeby wszystko odbyło się w tajemnicy, żeby Tesla nawet nie podejrzewał, że zawzięła się na niego. -Oczywiście. Ta kobieta musi zagmatwać najprostszą sprawę. -Posłuchaj, jeśli chcesz mi pomóc, to czekaj tutaj i zachrobocz w drzwi, gdy ktoś będzie tu szedł. - Wskazała zwierzę. -I bacznie obserwuj Bovrila. On usłyszy czyjeś kroki na długo przed tym, jak dotrą do ciebie. -Nie martw się. Nie ruszę się z miejsca. -Chyba żeby się ukryć, jeśli coś usłyszysz. - Deryn przypomniała sobie, jak Bovril szeptał, kiedy opuszczali dolny pokład. - Jeśli Rosjanie Tesli widzieli nas na dole, mogą chcieć tu wpaść, by mu o tym powiedzieć. Alek otworzył usta, by znów zaprotestować, ale Deryn uciszyła go jednym srogim spojrzeniem, wyciągając z kieszeni klucze od doktor Barlow. Największy miał zawieszkę z napisem LABORATORIUM i idealnie pasował do zamka. - C i c h o - rzucił Bovril z przestrachem. Kiedy drzwi się otworzyły, smuga zielonej fluorescencji

z korytarza wlała się do pokoju i Deryn wstrzymała oddech. Oczywiście najlepiej byłoby, gdyby została nakryta od razu. Mogłaby po prostu udawać nadgorliwego kadeta sprawdzającego ważnego pasażera. Ale Nikola Tesla spał jak zabity na swojej koi i oddychał ciężko i wolno. Przez bulaj wpadało światło księżyca w trzeciej kwarcie i szklane naczynia pozostawione tu przez doktora Buska lśniły w jego perłowym blasku. Deryn weszła do środka i oparła się o drzwi, odczuwając każde uderzenie serca w posiniaczonej stopie. Drzwi zamknęły się za nią z cichym trzaskiem, ale i tak Tesla ani drgnął. Błyszcząca skórzana waliza tkwiła otwarta na podłodze, ukazując starannie złożoną białą koszulę jaśniejącą w promieniach księżyca. Elektryczna laska leżała na laboratoryjnym blacie z wyciągniętą rączką ukazującą dwa przewody. Kiedy wzrok Deryn przyzwyczaił się do półmroku, zobaczyła, że podłączone są do zasilania statku. A więc ten łajdak ładował swoją laskę pomimo obietnicy danej kapitanowi. Deryn zrobiła kilka ostrożnych kroków w głąb pokoju, a jej stopa wciąż pulsowała po tym, jak wylądowało na niej to dziwne urządzenie. Przyklękła przy walizce i przejechała dłonią po koszulach, warstwa po warstwie. Nie było w niej nic poza ubraniami. Zmarszczyła brwi, rozglądając się po pomieszczeniu. Doktor Busk uprzątnął większość swojego specjalistycznego ekwipunku, dlatego w laboratorium nie było zwyczajowego twórczego bałaganu. Brakowało tu miejsca, w którym można by coś ukryć, a przynajmniej coś takiego, co mogło spowodować eksplozję na obszarze o średnicy ponad pięćdziesięciu kilome-

trów. Jednak miniaturowe łuki elektryczne wskazywały wprost na tę kajutę, dlatego cokolwiek Tesla znalazł, m u s i a ł o tu być. Zaklęła pod nosem. Specjalistka wysłała ją na poszukiwania czegoś, nie mówiąc jej, co to takiego. Kiedy tak klęczała, zastanawiając się nad tym, zza drzwi dobiegło ledwo słyszalne skrobanie. To Alek zawiadamiał ją, że ktoś nadchodzi... Nie było innej kryjówki, więc Deryn padła na brzuch i wczołgała się pod łóżko. Czekała tam w ciemnościach z dudniącym sercem. Z korytarza nie dobiegały żadne odgłosy, nic poza świstem wiatru i spokojnym oddechem pana Tesli. Może to tylko przechodził któryś z członków załogi... Ale nagle rozległo się ciche pukanie. Deryn wcisnęła się jeszcze głębiej pod łóżko, a pukanie stało się głośniejsze. W końcu drzwi się otworzyły, zalewając kajutę fosforyzującą poświatą świetlików z korytarza. Deryn zaklęła w duchu - nie zamknęła za sobą drzwi na klucz. Dwa obszyte futrem wysokie buty stanęły przy łóżku i po chwili wyłowiła nazwisko Tesli w potoku rosyjskich słów. Odezwał się Nikola Tesla, z początku zaspany i zdezorientowany. Potem na wysokości jej oczu zsunęły się z łóżka nagie stopy i rozpoczęła się cicha rozmowa po rosyjsku. Leżąc tak, Deryn uświadomiła sobie, że coś gniecie ją w plecy. Sięgnęła dłonią w tył i natrafiła na jakiś przedmiot w parcianym worku. Był ciężki niczym kamień. Deryn przełknęła ślinę. Musiało to być to, czego szukała, choć nie było większe od futbolowej piłki. Czyżby Tesla

pokonał dziesięć tysięcy kilometrów, żeby odnaleźć coś tak niewielkiego? Gdyby się odwróciła, by przyjrzeć się temu dokładnie, narobiłaby hałasu, uspokoiła więc oddech i czekała, wpatrując się w obszyte futrem buty i próbując zignorować tętniący ból w stopie. Wreszcie szeptana rozmowa zakończyła się. Buty zniknęły za drzwiami, a nagie stopy przesunęły się, gdy Tesla wstał. Deryn zacisnęła pięści. Czyżby miał zamiar sprawdzić swój skarb wciśnięty pod łóżko? Ale stopy zaszurały po podłodze i Deryn usłyszała szarpanie za klamkę. Prawdopodobnie Tesla zastanawiał się, jak jego rosyjski przyjaciel wszedł do pokoju. Jednak czy po długim, obfitującym w niezwykłe wydarzenia dniu mógł być pewien, że zamknął drzwi na klucz, zanim położył się spać? Do jej uszu dotarł chrobot klucza w zamku, a następnie trzask zasuwy. Bose stopy wróciły do łóżka, które zatrzeszczało nad nią, kiedy wynalazca się położył. Deryn leżała tak, wsłuchując się w jego oddech. Uświadomiła sobie, że będzie musiała tu czekać wiele godzin, zanim upewni się, że znów zasnął. Przynajmniej tętniąca stopa nie da jej spać. Tajemniczy przedmiot wciąż dźgał ją w plecy, a jego rozmiar frapował. Jak to ustrojstwo było w stanie wyśledzić coś tak małego na końcu wielkiego statku? „Pole magnetyczne", powiedział Klopp. Deryn sięgnęła do kieszeni i wyjęła kompas. Wysunęła go za krawędź łóżka, aż księżycowa poświata padła na jego tarczę...

Oczy zrobiły jej się wielkie jak spodki. Igła kompasu wskazywała prosto na przedmiot, w stronę dziobu statku. Tymczasem lecieli na południe-południowy wschód, a nie na północ. Tajemniczy przedmiot był namagnetyzowany. To z pewnością tego szukał Tesla. Naliczyła tysiąc wolnych oddechów, zanim odważyła się odwrócić. W ciemnościach natrafiła na parciany worek, a kiedy jej palce wśliznęły się do środka, dotknęły chłodnej, metalicznej powierzchni. Nie była gładka jak powierzchnia odlanego metalu, ale chropowata niczym stary ser. Starała się ocenić wagę przedmiotu, lecz nie chciał nawet drgnąć. Lity metal był cholernie ciężki, to jasne. Nawet puste bomby musiało nieść dwóch ludzi. Co to takiego jest, do diabła? Doktor Barlow wiedziałaby, gdyby Deryn mogła wziąć próbkę. Przypomniała sobie rozdział z Podręcznika aeronautyki dotyczący kompasów. Żelazo było jedynym ich magnetycznym elementem, a wielkie, obracające się jądro Ziemi sprawiało, że można było na nich odczytać kierunek północny. Potarła palcami metal i powąchawszy je, wyczuła prawie zapach świeżej krwi. W krwi też było żelazo... I żelazo było o wiele bardziej miękkie niż stal. Wyjęła swój nóż takielunkowy i włożyła go do worka. Jej palce długo badały przedmiot, aż odnalazły niewielki fragment wystający z szorstkiej powierzchni. Tesla już chrapał, więc Deryn zaczęła odcinać wypustkę, a worek tłumił odgłosy. Pracowała usilnie, a w głowie aż huczało jej od pytań. Czy broń Tesli wyrzucała jakiś pocisk i to tutaj było jedyną pozo-

stałością po nim? A może w jakiś sposób eksplozja scaliła całe żelazo w zamarzniętej syberyjskiej ziemi? Jedno było pewne - twierdzenie Nikoli Tesli, że spowodował całe te zniszczenia, nagle nabrało wiarygodności. W końcu fragment odpadł i Deryn mogła wsunąć go do kieszeni. Ostrożnie zaczęła rozciągać mięśnie, jeden po drugim. Źle by było, gdyby podczas wykradania się na zewnątrz złapał ją skurcz. Wypełzła spod łóżka i wolno wstała, obserwując bacznie podczas wyciągania kluczy unoszącą się i opadającą klatkę piersiową Tesli. Drzwi ustąpiły z cichym trzaskiem i po chwili znalazła się na korytarzu. Stał tam blady jak ściana Alek z nożem w dłoni. Bovril wciąż cały spięty siedział mu na ramieniu, wytrzeszczając ślepia. Deryn położyła palec na ustach, po czym odwróciła się i zamknęła drzwi na klucz. Gestem nakazała Alkowi, by szedł za nią do mesy kadetów. Ruszył, wciąż mając przestraszoną minę i zerkając co chwila w odnogi korytarza. - Możesz to schować - powiedziała Deryn, kiedy zamknęła za nimi drzwi. Popatrzył chwilę na nóż, po czym wsunął go za cholewę buta. -Myślałem, że oszaleję - powiedział - kiedy tak tam sterczałem. Gdy ten drugi tak długo nie wychodził, miałem ochotę wpaść do środka i upewnić się, że nie dzieje ci się krzywda. -Dobrze, że tego nie zrobiłeś - odparła, zastanawiając się, dlaczego tej nocy Alek jest taki nerwowy. - Zrobiłbyś zadymę bez powodu. No i popatrz, kiedy chowałem się pod łóżkiem przed tym Rosjaninem, natrafiłem na coś! Wyciągnęła z kieszeni odłamek metalu i położyła go na

stole. Nie wyglądał szczególnie okazale w świetle - połyskujący, czarny kamyk wielkości palca Bovrila. -Nie może być, że po to Tesla jechał tu taki kawał - stwierdził Alek. - Jest za małe. -To tylko maleńki fragment, Dummkopf. Reszta jest wielka jak twój durny łeb. Alek odsunął krzesło i z wyraźnym wyczerpaniem usiadł przy stole. -I tak wydaje się to o wiele za małe. Jak to urządzenie było w stanie to wykryć?. -Popatrz tylko. - Wyciągnęła kompas i położyła go w pobliżu metalu, aż igła zaczęła drgać. - To namagnetyzowane żelazo! Bovril spełzł z ramienia Alka, zbliżając się na tyle, że mógł zacząć węszyć. -Namagnetyzowane - stwierdziło stworzonko. -Nie rozumiem - powiedział Alek. - Co magnetyzm ma wspólnego z eksplozją? -Myślę, że nad tym powinni się zastanowić specjaliści. -Zapytam też Kloppa. Musimy się upewnić, że Tesla mówi prawdę, zanim zejdzie ze statku. Deryn zmarszczyła brwi. - A dokładniej? O co tu chodzi? Alek bębnił chwilę palcami po blacie, po czym pokręcił głową. - Nie mogę ci powiedzieć. Deryn drgnęła. W spojrzeniu chłopaka było coś dziwnego, nie tylko zmęczenie i zdenerwowanie. Całą noc był jakiś spięty, ale teraz w jego oczach czaiły się inne emocje.

-Co to znaczy, że nie możesz mi powiedzieć? - zapytała. -Co się stało, Alek? -Muszę ci zadać proste pytanie - zaczął wolno. - Rozważysz każde moje słowo? I odpowiesz zgodnie z prawdą? Pokiwała głową. -Pytaj. -W porządku. - Wolno wciągnął powietrze. - Mogę ci zaufać, Deryn? Naprawdę ci zaufać? -Oczywiście, że możesz. Alek westchnął ciężko i wstał. Bez słowa odwrócił się i wyszedł z sali. Deryn zmarszczyła brwi. -O co mu, do diabła, cho...? -Mogę ci zaufać, Deryn? - powtórzył Bovril, po czym padł na blat stołu, zaśmiewając się jak z udanego żartu. Coś zimnego i twardego poruszyło się w jej piersi. Alek zwrócił się do niej „Deryn". Wiedział.

12

Była dziewczyna. Nazywała sie Deryn Sharp i przebywała na pokładzie statku w chłopięcym przebraniu. Alek szedł mocnym, zamaszystym krokiem do swej kajuty, ale podłoga usuwała mu się spod nóg. Delikatna, zielona poświata świetlików na korytarzu wyglądała nienaturalnie, równie paskudnie jak tego dnia, kiedy po raz pierwszy stanął na pokładzie Lewiatana. Uniósł dłoń, by się przytrzymać ściany, i niczym ślepiec wodził po niej palcami. Sztuczne drewno drżało pod nimi, cały ten upiorny statek powietrzny pulsował życiem. Był uwięziony wewnątrz tej ohydy. Przyjaciel okłamywał go od chwili, w której się poznali. - Alek! - zza pleców dobiegł go rozgorączkowany szept. Był zadowolony, że Deryn szła za nim. Nie dlatego, że miał ochotę z nią porozmawiać, ale że mógł ponownie od niej odejść. Szedł dalej naprzód. - Alek! - zawołała tak głośno, że mogła przebudzić śpiącą wokół załogę.

Dotarł już niemal do kabin oficerskich. Niech sobie dziewczyna pokrzyczy tam, gdzie oni mogą ją usłyszeć. Przecież ich wszystkich okłamywała, czy nie? Swego kapitana, swoich oficerów i kolegów. Złożyła przysięgę królowi Jerzemu. Wszystko to jedno wielkie łgarstwo. Chwyciła go za ramię. - Ty głupie książątko! Stój! Alek obrócił się na pięcie i przez chwilę obrzucali się wrogimi spojrzeniami w całkowitym milczeniu. Bolało go to, że w końcu widzi jej wyraziste, regularne rysy we właściwym świetle. Bo zrozumiał, że tak bardzo dał się zwieść. -Okłamałaś mnie - wyszeptał wreszcie. -To chyba jest oczywiste. Masz jeszcze jakieś rewelacje w zanadrzu? Alek otworzył szeroko oczy. Ta... d z i e w c z y n a miała czelność go obrażać? - Całe to twoje gadanie o obowiązku, a przecież nawet nie jesteś żołnierzem. - J e s t e m żołnierzem, do jasnej cholery! - warknęła. - Jesteś dziewczyną przebraną za żołnierza. - Spostrzegł, że słowa te mocno ją zabolały, i znów się odwrócił, czując odro binę złośliwej satysfakcji przebijającej z gniewu. Nie wierzył w to aż do tej chwili. Ten artykuł w gazecie, kłamstwa na temat ojca, jakimi raczyła załogę, nawet szepty lemura przemyślnego go nie przekonały. I nagle Deryn reaguje na swoje prawdziwe imię, nie mrugnąwszy nawet okiem. - Powtórz to! - rzuciła w złości za jego plecami. Alek szedł dalej. Nie miał ochoty ciągnąć tej absurdalnej dyskusji. Chciał tylko zaszyć się w kajucie i zamknąć za sobą drzwi.

Jednak nagle został pchnięty do przodu. Zaplątały mu się nogi i wylądował na podłodze, podpierając się rękami i kolanami. Odwrócił się i podniósł na nią wzrok. -Czyś ty mnie... popchnęła? -O tak. - W jej oczach widać było furię. - Powtórz to. Alek podniósł się. -Co mam powtórzyć? -Że nie jestem prawdziwym żołnierzem. -Doskonale. Nie jesteś prawdziwym żoł... u f f f! Zatoczył się w tył i powietrze uciekło mu z płuc. Uderzył plecami o drzwi kajuty - walnęła go w brzuch. Mocno. Zacisnął pięści i poczuł, jak czysta wściekłość zaczyna krążyć mu w żyłach. W jednej sekundzie dostrzegł lukę w jej gardzie, zauważył, że stanowczo za nisko trzyma pięści, że chroni zranioną stopę... Ale nim zdołał wziąć zamach, uświadomił sobie, że nie potrafiłby jej oddać. Nie dlatego, że była dziewczyną, ale dlatego, że tak bardzo p r a g n ę ł a tej bitki. Była gotowa na wszystko, by poczuć się jak prawdziwy chłopak. Wyprostował się. -Proponujesz, żebyśmy rozwiązali ten spór, walcząc na pięści? -Proponuję, żebyś przyznał, że jestem prawdziwym żołnierzem. Dostrzegł łzę połyskującą w ciemności i na jego ustach zakwitł wątły uśmiech. - Czy tak płacze prawdziwy żołnierz? Deryn zaklęła siarczyście i kciukiem starła samotną łzę z lewego policzka, wciąż zaciskając pięści.

- Ja nie płaczę. To tylko... Głos uwiązł jej w krtani, kiedy za Alkiem otwarły się drzwi. Chłopak zachwiał się lekko, następnie odwrócił i pospiesznie usunął się z drogi. W drzwiach stał z poirytowaną miną zaspany doktor Busk w nocnej koszuli. Jego wzrok wędrował bacznie między nimi. - Co się tu wyrabia, Sharp? Deryn opuściła pięści. - Nic takiego, sir. Wydawało się nam, że słyszeliśmy jakie goś zabłąkanego Rosjanina. Ale to równie dobrze mógł być wąchacz wodoru, który się wymknął opiekunowi. Specjalista zlustrował opustoszały korytarz. -Wąchacz, co? Cóż, cokolwiek to było, ma być cicho, chłopcze. -Nasze najszczersze wyrazy ubolewania - powiedział Alek, kłaniając się nieznacznie specjaliście. Doktor Busk odwzajemnił ukłon. - Nic się nie stało, Wasza Wysokość. Dobrej nocy życzę. Drzwi się zamknęły i przez chwilę Alek patrzył Deryn w oczy. Dojmujący strach, jaki w nich zobaczył, prawdziwie nim wstrząsnął. Myślała, że powie wszystko specjaliście. Czyżby miała go za taką osobę? Odwrócił się i ponownie ruszył w stronę swojej kajuty. Ruszyła cicho jego śladem, jakby ją zapraszał. Westchnął. Przypływ wściekłości ustąpił miejsca bólowi tętniącemu tam, gdzie go uderzyła. Nie pozostało nic innego, jak to z nią wyjaśnić. Kiedy dotarł do swojej kajuty, otworzył drzwi i wyciągnął dłoń.

-Panie przodem. -Wypchaj się - rzuciła, ale weszła pierwsza. Wszedł za nią, zamknął cicho drzwi i usiadł przy biurku. Za oknem łachy śniegu połyskiwały niczym oświetlone księżycową poświatą wyspy na bezkresie czarnego morza. Deryn stała pośrodku, przestępując z nogi na nogę, jakby wciąż szykowała się do walki. Żadne z nich nie zagwizdało na świetliki, by zrobiło się jasno, i Alek uświadomił sobie, że zostawili lemura w mesie kadetów. Przez chwilę myślał ponuro, że oto zwykłe zwierzę rozgryzło Deryn na długo przed nim. -To nie był zły cios - odezwał się w końcu. -Chcesz powiedzieć: „jak na dziewczynę"? -Jak na każdego. - Naprawdę go zabolało i wciąż czuł to uderzenie. Odwrócił się do niej. - Nie powinienem był tego mówić. Jesteś prawdziwym żołnierzem. W istocie, bardzo dobrym żołnierzem. Ale żaden z ciebie przyjaciel. -Jak możesz! - Kolejna łza zalśniła na jej policzku. -Ja ci mówiłem o wszystkim - zaczął wolno i ostrożnie Alek. - Powierzałem wszystkie swoje sekrety. - A ja dochowywałam tajemnicy. Zignorował ją i zaczął wyliczać na palcach. -Byłaś pierwszym członkiem załogi, który dowiedział się, kim był mój ojciec. Jesteś jedyną osobą, która wie o liście papieskim. Wiesz o mnie wszystko. - Odwrócił się od niej. - I co, nie mogłaś mi powiedzieć o t y m? Jesteś moim przyjacielem, pod pewnymi względami j e d y n y m przyjacielem, ale mi nie ufasz. -Alek, to nie tak.

-A więc kłamiesz tak po prostu, dla zabawy? Przepraszam, doktorze Busk, ale to równie dobrze mógł być wąchacz wodoru, który się wymknął opiekunowi. - Pokręcił głową. Dla ciebie to jest tak naturalne jak oddychanie, prawda? -Myślisz, że jestem tu dla zabawy? - Deryn zbliżyła się do okna, znów zaciskając pięści. - To dziwne. Bo kiedy miałeś mnie za chłopaka, uważałeś, że jestem cholernie odważna, skoro służę na tym statku. Alek uciekł wzrokiem, przypominając sobie noc, kiedy Deryn opowiadała mu o wypadku swego ojca. Zastanawiała się, czy to nie przejaw szaleństwa z jej strony, że służy na statku wypełnionym wodorem, jakby chciała podświadomie zginąć tak jak on. Być może był to zarówno przejaw odwagi, jak i szaleństwa. W końcu była dziewczyną. - No dobrze. Zostałaś lotnikiem, dlatego że był nim twój ojciec. - Alek westchnął. - Pod warunkiem oczywiście, że to był naprawdę twój ojciec. Obrzuciła go wrogim spojrzeniem. -Oczywiście, że był, fajtłapo. Koledzy z załogi mojego brata wiedzieli, że Jaspert ma siostrę, stworzyliśmy więc kolejną gałąź rodziny. Tylko tyle. -Spodziewam się, że twoje kłamstwa muszą się opierać na pewnej logice. - Kiedy się nad tym zastanowił, poczuł, że znów wzbiera w nim złość. - Dlatego pomyślałaś, że będę typowym nadętym, aroganckim księciem, który cię wyda! -Nie bądź głupi. -Widziałem twoją minę, kiedy doktor Busk przyłapał nas w korytarzu. Myślałaś, że już po tobie. Nie ufasz mi!

- Ale z ciebie Dummkopf - rzuciła. - Pomyślałam tylko, że mógł usłyszeć naszą kłótnię. Powiedzieliśmy wystarczająco dużo, żeby się sam domyślił. Alek zastanawiał się, co w istocie usłyszał doktor Busk, i zdziwił się, iż ma nadzieję, że nie za wiele. Deryn podsunęła sobie krzesło i usiadła na wprost niego. -Wiem, Alek, że dochowasz mojej tajemnicy. -Tak jak ty dochowałaś moich - odparł chłodnym tonem. -Zawsze. -No to dlaczego m i n i e p o w i e d z i a ł a ś ? Nabrała głęboko powietrza, po czym rozłożyła dłonie na blacie biurka i wpatrywała się w nie, mówiąc. - Niemal powiedziałam ci, kiedy po raz pierwszy wsze dłeś na pokład, kiedy myślałeś, że mogę mieć nieprzyjemności, ukrywając cię. Przecież dziewczyny by nie powiesili, rozu miesz? Alek przytaknął, chociaż wątpił, żeby była to prawda. W końcu zdrada to zdrada. Na tę myśl aż potrząsnął głową - ta dziewczyna dopuściła się dla niego zdrady. Walczyła u jego boku, nauczyła go dobrze kląć po angielsku i rzucać nożem. Ocaliła mu życie, jednocześnie kłamiąc cały czas na swój temat. -Kiedy byliśmy w Istambule - ciągnęła Deryn - i wydawało mi się, że nigdy nie wrócimy na pokład Lewiatana, wielokrotnie starałam się ci o tym powiedzieć. A ledwo tydzień temu w ptaszarni, po tym jak Newkirk wspomniał o moim stryju, też niemal się wygadałam. Ale nie chciałam, nie chciałam... zepsuć wszystkiego między nami. -Zepsuć wszystkiego? Co masz na myśli?

Potrząsnęła tylko głową. -Nic takiego. -Przecież widzę, że to nie jest „nic takiego". Przełknęła ślinę, zsuwając dłonie ze stołu, jakby przestraszyła się jego ostrego tonu. Ale Deryn Sharp nie bała się niczego, niczego oprócz ognia. -Powiedz mi, Deryn. - Imię to dziwnie brzmiało w jego ustach. -Wydawało mi się, że nie zniesiesz tego. -Chcesz powiedzieć, że sądziłaś, iż jestem za d e 1 i k a t n y? Wydawało ci się, że moja krucha duma runie niczym domek z kart tylko dlatego, że jakaś dziewczyna lepiej ode mnie wiąże węzły? -Nie! Może Volger tak myślał, ale nie ja. Alek zacisnął mocno powieki. Zaczęła w nim wzbierać nowa fala złości. Miotając się i kręcąc niczym lew w klatce przez całe popołudnie, zastanawiając się, czy podpowiedzi lemura są prawdziwe, zapomniał o kłótni Deryn z Volgerem. Jednak teraz wszystko stało się jasne... -Dlaczego on mi nie powiedział? -Nie chciał cię denerwować. -Kolejne kłamstwo! - Alek wstał. - Teraz widzę wszystko wyraźnie. To d l a t e g o pomogłaś nam w ucieczce... dlatego nie zdradziłaś nikomu moich tajemnic. Nie dlatego, że uważasz mnie za przyjaciela. Dlatego, że cały czas Volger cię szantażował! -Nie, Alek. Robiłam to wszystko dlatego, że jestem twoim przyjacielem i sprzymierzeńcem! Chłopak pokręcił głową.

-Ale skąd ja mam to wiedzieć? Wszystko, co zrobiłaś, trąci mi kłamstwem. Deryn nie odpowiadała dłuższą chwilę, wpatrując się tylko w niego po drugiej stronie biurka. Świeże łzy toczyły się miarowo po jej policzkach, ale wydawało się, że znieruchomiała na dobre. Alek zaczął chodzić po kajucie. -Volger mi o tym nie powiedział, żeby mieć nad tobą władzę. Wszystko to robiłaś wyłącznie po to, by chronić siebie! -Straszny z ciebie "głuptas, Alek - stwierdziła cicho. - Może i Volger próbował mnie szantażować, ale byłeś moim przyjacielem na długo przed tym, nim on się dowiedział. -Jak mam ci wierzyć? -Volgera nie było z nami w Istambule, prawda? Myślisz, że dałam nogę ze statku i przyłączyłam się do rewolucji d 1 a niego? Alek zaciskał pięści, wciąż chodząc po kajucie. -Sam nie wiem. -Nie udałam się do Istambułu z powodu Volgera ani jakiejkolwiek misji. Moim zadaniem nie było dotarcie do miasta, tylko do cieśniny. Przecież wiesz o tym, prawda? Alek kręcił głową, starając się uporządkować myśli. -Złapano twoich ludzi, a ty byłaś odcięta od Lewiatana. Nie miałaś więc wyjścia: musiałaś do mnie dołączyć. -Nie, ty głupi księciuniu! Powiedziałam tak tylko oficerom. W istambulskim porcie cumowało ze sto brytyjskich statków. Mogłam wsiąść na każdy z nich płynący na Morze Śródziemne, kiedy tylko chciałam. Ale Volger mówił, że jesteś w niebezpieczeństwie, że zostaniesz w mieście i zamiast się

w nim schować, będziesz walczył. A ja nie mogłam pozwolić, żebyś zrobił to sam. Musiałam cię uratować! - Głos załamał się jej na ostatnim słowie, ale zapanowała nad nim, chrapliwie wciągając powietrze. - Jesteś moim przyjacielem, Alek, i nie mogłam cię stracić. Zrobię wszystko, byle tylko cię nie stracić... Spojrzał na nią i zamarł w pół kroku. Jej głos brzmiał teraz tak, jakby mówiła do niego zupełnie inna osoba. Zastanawiał się, czy wcześniej już przemawiała takim głosem, czy też dla niego brzmiał on inaczej, odkąd wiedział, że jest dziewczyną. - Co chcesz powiedzieć przez to, że nie możesz mnie stra cić? Przecież już przed tobą uciekam. Zaklęła, po czym wstała i podeszła do drzwi. - Musisz wiedzieć tylko tyle, głupie książątko, że jestem twoją przyjaciółką. Muszę iść i zabrać bestyjkę, nim zacznie nas szukać. Mogłaby kogoś obudzić. Wyszła bez dalszych słów. Alek patrzył, jak zamykają się drzwi. Dlaczego takie ważne było, żeby dołączyć do niego w Istambule? Podjęła walkę z wrogiem, pomogła rewolucji i w rezultacie ocaliła Lewiatana. Po prostu była takim bitnym żołnierzem. Ale wtedy przypomniał sobie, jak pierwszy raz zobaczył ją w hotelu w Istambule. Sposób, w jaki Deryn spoglądała podejrzliwie na Lilit. A nawet z zazdrością. I nagle, bez podszeptów lemura przemyślnego, zrozumiał w końcu. Wcale nie pojawiła się w Istambule jako żołnierz. I nie mogła ujawnić swojej tajemnicy przed Alkiem z najprostszego powodu na świecie. Deryn Sharp była w nim zakochana.

13

Kostropate szpony morza zatapiały się we Władywostoku, wycinając w nim powykrzywiane półwyspy najeżone licznymi pirsami. Z brzegu wznosiły się wzgórza poprzecinane ulicami, na których mamutowce ciągnęły ładunki, przenosząc je ze statków porozrzucanych po całym porcie. Kiedy cień Lewiatana zafalował nad dachami, ruch uliczny zwolnił, a ludzie zadzierali głowy i pokazywali sobie to dziwo. Najwyraźniej nigdy nie widzieli tak ogromnego statku powietrznego. Lądowisko w oczach Alka wyglądało mizernie i miało ledwo pół kilometra średnicy. -Znaleźliśmy się na końcu świata - powiedział. - To wygnanie. -Władywostok - dorzucił Bovril z parapetu i Alek zastanawiał się, gdzie zwierzątko usłyszało nazwę miasta. Bovril potarł łapą szybę, która zawsze zachodziła parą w oficerskiej łaźni. Rury były tu połączone z obiegiem podniebnej bestii, a powietrze tak gorące i wilgotne jak w łaźni parowej w Istambule, co w nieprzyjemny sposób przypominało mu,

że statek jest żywą istotą. Ale przynajmniej za dnia to pomieszczenie było puste. Oficerowie mieli służbę, a zwykłym członkom załogi nie wolno tu było wchodzić. Od odkrycia tajemnicy Deryn Alek zaczął unikać zarówno jej, jak i Newkirka. Pozostała część załogi nie miała dla niego czasu, zaczął więc samotnie wałęsać się po statku. Było to pouczające doświadczenie - odwiedzanie miejsc, w których kadeci rzadko mieli jakieś prace: elektrycznych silników statku czy najciemniejszych zakamarków korpusu. Ale po dwóch dniach zmniejszonych racji żywnościowych Alek nie miał już zbyt wiele energii na odkrywcze wędrówki. Samotność i głód stały się naturalnymi sprzymierzeńcami, wspólnie drążąc pogłębiającą się w nim pustkę. - Koniec świata - rzucił lemur przemyślny. Alek zmarszczył brwi. W głosie stworzenia słychać było niemal smutek. - Tęsknisz za nią? - zapytał. Bovril zamilkł na chwilę, wpatrując się w cień statku przesuwający się po ziemi. W końcu powiedział: - To wygnanie. Alek nie mógł z tym dyskutować. Był teraz w izolacji, skryty przed załogą, swoimi ludźmi, a szczególnie przed Deryn. Towarzystwa dotrzymywał mu tylko Bovril. Jednak sztucznie stworzone zwierzę było lepsze niż nic, jak sobie powtarzał. A jego towarzystwo znacznie mniej uciążliwe niż próby odgadnięcia uczuć Deryn. Jak nikt inny wiedziała, że pozycja Alka nie dopuszcza możliwości pokochania osoby z gminu. Lewiatan podchodził wolno do lądowania, zwracając się no-

sem pod wiatr. Na lądowisku pojawiły się miniaturowe postacie z obsługi naziemnej. Pół tuzina niedźwiedzi pociągowych czekało z zapasami, a dwa wozy ciągnione przez mamutowce stały w pogotowiu, by zabrać rosyjskich pasażerów. Na straży stał samotny syberyjski tygrysowiec, którego długie kły były zakrzywione niczym szable. Alek pamiętał niejasno, że zakrzywione kły tygrysowców wzięły się z linii życia jakiegoś dawno wymarłego stworzenia. Ale przecież nie dinozaura, bo te nie miały takich kłów. Czy pochodziły od jakiegoś starożytnego wielkiego kota? Po raz setny, wałęsając się samotnie po statku, żałował, że nie ma z nim Deryn, która z pewnością znałaby odpowiedź. Otworzyły się drzwi, a on obrócił się, niemal spodziewając się zobaczyć ją gotową do udzielenia mu kolejnej lekcji zoologii. Ale był to hrabia Volger. - Proszę wybaczyć, że przeszkadzam, Wasza Wysokość, ale potrzebuję pana. Alek odwrócił się z powrotem do okna. Ten człowiek zdradził go o wiele boleśniej niż Deryn. Ona przynajmniej miała powody, by kłamać. -Nie mam panu nic do powiedzenia. -Bardzo w to wątpię, ale tak czy inaczej, nie mamy czasu. Musimy zająć się panem Tesla przed lądowaniem. -Zająć się nim? - Chłopak pokręcił głową. - Co pan ma na myśli? -Jest niebezpieczny. Zapomniałeś już o naszej rozmowie? Umysł Alka przetworzył usłyszane słowa i nagle w rozgrzanej oficerskiej łaźni chłopaka owionął zimny prąd powietrza. W ciągu ostatnich dwóch dni zapomniał, że powinien

się martwić Tesla oraz jego zdolną niszczyć miasta bronią czy też planem Volgera, by powstrzymać wynalazcę. Perspektywa zamordowania Tesli nigdy nie wydawała się realna, ale hrabia był śmiertelnie poważny. Bovril drgnął nerwowo na parapecie. -A więc chce pan zamordować Teslę i pomyślał pan, czyby nie zatrzymać się i nie poprosić o pomoc? -Nie chciałem cię w to mieszać, Alek. Musimy jednak wiedzieć, czy Tesla schodzi dzisiaj ze statku. Odmówił spotkania ze mną, ale z tobą porozmawia. - Na obliczu Volgera pojawił się cień uśmiechu. - Nie schodzisz z pierwszych stron gazet. Alek rzucił mu tylko wrogie spojrzenie, choć hrabia miał rację. W sali nawigacyjnej Tesla nie mógł doczekać się spotkania z nim - ze słynnym księciem. Poprzedniego poranka przez szparę w drzwiach kajuty Alka wsunięto zaproszenie na kolację. Oczywiście zignorował je. -Chce pan, żebym sprawdził, czy zostaje na pokładzie? -Gdybyś był tak uprzejmy, książę. -A jeśli szykuje się do opuszczenia statku? Czy wtedy pan i Klopp wybebeszycie go na trapie? -Ani Klopp, ani ja nie będziemy nawet w pobliżu. Ty też nie. - Wybebeszyć go na trapie - rzucił posępnie Bovril. Alek zaklął. -Czyście wszyscy poszaleli? Jeśli Bauer lub Hoffman zamordują kogoś na statku, darwiniści będą wiedzieli, kto to zlecił! -Może nie będzie takiej potrzeby. - Hrabia wskazał drzwi. -Ale to twoje zadanie, by się dowiedzieć.

-I czekał pan aż do tej chwilii, by mi o tym powiedzieć? rzucił wściekle Alek, lecz chłodny uśmiech Volgera nie zmienił się ani o jotę. Hrabia wybrał ten moment celowo, bo wiedział, że chłopak nie będzie miał czasu na spory. - A jeśli nie zrobię nic, nie ruszę się z miejsca? -Wtedy Bauer i Hoffman wykonają swoje rozkazy. Są już na miejscach. Alek zabrał Bovrila z parapetu i położył sobie na ramieniu. Zrobił krok w stronę drzwi gotów odnaleźć swoich ludzi i nakazać im, by się wstrzymali ze wszystkim. Ale gdzie mogli czatować na wynalazcę? I, co gorsza, co będzie, jeśli zignorują jego rozkaz? Teraz, kiedy wszyscy powrócili na pokład Lewia-tana, Volger znów przejął dowodzenie. Dwa dni zwiedzania statku potwierdzały ten fakt. -Niech cię szlag trafi, Volger. Nie powinieneś układać żadnych planów bez mego udziału. Nie powinieneś też mieć przede mną tajemnic! -Och. - Przez chwilę hrabia wyglądał prawdziwie żałośnie. - Bardzo żałuję. Ostrzegałem cię jednak, byś nie bratał się z plebejuszem. -Tak, ale opuściłeś pewien i s t o t n y szczegół. Naprawdę myślałeś, że jestem zbyt wrażliwy, by znieść prawdę o Deryn? -Wrażliwy? - Volger rozejrzał się. - Wcześniej tego nie podejrzewałem, ale teraz znajduję cię w łaźni pogrążonego w melancholii. Nie za dobrze świadczy to o sile twego charakteru. -Nie ma w tym ani cienia melancholii! Po prostu badałem wszystkie pomieszczenia na statku. -Badałeś? I co takiego odkryłeś, Najjaśniejszy Panie?

Alek odwrócił się do okna, czując nową falę pustki w trzewiach. -To, że nie mogę ufać nikomu i że nikt nie wierzy we mnie. To, że mój najlepszy przyjaciel to... mrzonka. -Melancholia - skomentował Bovril. Hrabia milczał. Alek niemal wygadał się, iż podejrzewa, że Deryn Sharp jest w nim zakochana, ale nie miał ochoty oglądać szyderczej miny Volgera. - Byłem głupi - oznajmił w końcu. Volger pokręcił głową. -Ale nie ty jeden. Ta dziewucha miesiącami oszukiwała wszystkich oficerów i kolegów z załogi i została odznaczona za wzorową służbę. Nawet mnie zwodziła jakiś czas. Jest na swój sposób niezwykle uzdolniona. -Podziwia pan ją, hrabio? -Tak jak się oklaskuje niedźwiedzia na rowerze. Rzadko się coś takiego widzi. Alek potrząsnął głową. -I powodowany tym uwielbieniem postanowił ją pan szantażować? -Potrzebowałem jej pomocy, by zejść ze statku. Myślałem, że uda mi się nie dopuścić do tego, byś przyłączył się do tej bezsensownej rewolucji. Mogłeś przecież zginąć. Irytacja w głosie Volgera złagodniała nieco. - Ale, któż to wie? Może znów będziemy potrzebowali jej pomocy. -Czyli mówi pan, że powinienem się dalej z nią przyjaźnić? -Oczywiście, że nie. Mówię, że dalej możemy ją szantażować. -Wypchaj się - rzucił Alek i nagle zapragnął wydostać się

z zaparowanego, gorącego pomieszczenia. Podszedł energicznym krokiem do drzwi, by zatrzymać się z dłonią na klamce. Idę do kajuty Tesli. Jeśli będzie miał zamiar opuścić dziś pokład, to zaproponuję, by żandarmi zaprowadzili go w bezpieczne miejsce. -Oczywiście masz prawo nas zdradzić. - Volger skłonił się. - Jesteśmy na twoje rozkazy. -Nie zdradzę was otwarcie, Volger, ale kapitan może dojść do niezbyt szczęśliwych wniosków. Chyba że tu i teraz przyrzeknie mi pan, że... -Nie mogę, Alek. Może te twierdzenia Tesli to czyste szaleństwo, ale nie warto ryzykować. W Wiedniu mieszkają dwa miliony twoich poddanych, a to miasto prawdopodobnie jest tylko jednym z wielu na liście. Widziałeś, co potrafi zrobić ta jego maszyna. Chłopak otworzył drzwi. Nie miał czasu na tę kłótnię, nie mógł też pozwolić, żeby na skutek jakiegoś wyimaginowanego zagrożenia zginął człowiek. Musiał to wszystko powstrzymać. Ale zawahał się w drzwiach, żeby coś dodać. - Jeśli jeszcze raz zagrozisz Deryn Sharp, Volger - w jaki kolwiek sposób - to między nami koniec. Mężczyzna skłonił się ponownie, a Alek wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi.

Nikola Tesla wciąż znajdował się w swojej kajucie, ale skórzana walizka leżała na koi. Jeden z Rosjan zajmował się pakowaniem, a Tesla robił coś na stole laboratoryjnym. Elektryczna laska leżała obok niego częściowo rozłożona.

Alek zapukał w otwarte drzwi. - Przepraszam bardzo, panie Tesla. Mężczyzna, zirytowany, podniósł wzrok, ale jego twarz wypogodziła się w sekundę. - Książę Aleksander. W końcu się pan zjawił! Alek oddał ukłon. -Przepraszam, że nie odpisałem na pański list. Byłem niedysponowany. -Nie ma potrzeby przepraszać, książę - powiedział Tesla, ale zmrużył oczy, dostrzegłszy Bovrila. - A więc naprawdę został pan darwinistą. -Och, ma pan na myśli to stworzenie? To... lemur przemyślny. Przemyślny znaczy „mądry" lub „sprytny". -Wypchaj się - rzucił Bovril i zachichotał. - I obraża ludzi - stwierdził Tesla. - Niezwykle interesujące. Alek posłał stworzeniu ostrzegawcze spojrzenie. - Bovril jest zwykle bardziej uprzejmy niż ja. Brak odpo wiedzi na pańskie zaproszenie był niedopatrzeniem. Mamy do omówienia wiele spraw. Mężczyzna wrócił do swojej laski, a jego długie palce zaczęły owijać ją drutem ze szpuli. -Tak czy inaczej, posiłki tutaj to mocno przereklamowana sprawa. -jedzenie nie jest najgorsze, kiedy na statku są zapasy. -Alek zastanawiał się, dlaczego broni Lewiatana, lecz. ciągnął: -Warzywa rosną w jego wnętrzu, a czasami bombardujące jastrzębie przynoszą też jakąś zdobycz. -Ach, to by wyjaśniało tego duszonego zająca. Gwóźdź wieczornego menu.

Alek uniósł brew. Ten człowiek jadł sobie dziczyznę, podczas gdy on pogryzał stare suchary? Oczywiście, jeśli darwiniści uwierzyli, że goliat działa, z radością będą napychać Teslę trzy razy dziennie kawiorem. - Przepraszam, że nie mogłem go z panem dzielić. Ale te raz, kiedy uzupełniono zapasy, proponuję wieczorem wspólny posiłek. Twarz Tesli spochmurniała. -Muszę wrócić do Nowego Jorku tak szybko, jak to tylko możliwe. W końcu mam wszystkie dane, by dokończyć moje dzieło. -Rozumiem. - Alek wolno wciągnął powietrze, po czym spojrzał na Rosjanina, który składał właśnie spodnie. Panie Tesla, czy możemy zostać przez chwilę sami? Tesla machnął ręką. - Nie mam żadnych tajemnic przed porucznikiem Gariejewem. Alek zmarszczył brwi. Rosyjski oficer adiutantem Tesli? Bez wątpienia to jeden z zaufanych ludzi cara, który ma mieć oko na wynalazcę. I wtedy rozpoznał porucznika Gariejewa. To on przerwał niecny proceder Deryn, kiedy dwa dni temu włamała się do kajuty Tesli. Możliwe też, że zauważył ich, kiedy nosili wykrywacz metali po luku bagażowym. Przeszedł z angielskiego na niemiecki. -Panie Tesla, czy ta pańska broń naprawdę jest w stanie zakończyć wojnę? -Oczywiście, że tak. Zawsze z niezwykłą jasnością potrafiłem przewidzieć, jak będą działały moje wynalazki, jak jedno

pasuje do drugiego, jeszcze zanim zacząłem kreślić ich plany. Od początku wojny pracowałem ciężko nad tym, by przełożyć tę umiejętność na język polityki. Jestem pewien, że państwa chrzęstów poddadzą mi się, choćby tylko z tego powodu, że nie będą miały wyjścia. Alek pokiwał w milczeniu głową, ponownie będąc pod przedziwnym wpływem oracji Tesli. Coś w nim buntowało się przeciwko tym buńczucznym przechwałkom, ale dawał się unieść niezwykłej pewności tego człowieka. A jeśli hrabia Volger zrozumiał to opacznie? Jeśli goliat naprawdę działa, Tesla będzie w stanie zakończyć wojnę w ciągu kilku tygodni. Szal e ń s t w e m byłoby spiskować przeciwko niemu. Jednak wtedy Alek przypomniał sobie powalony las i porozrzucane wszędzie kości, krajobraz z koszmaru rozciągający się po horyzont we wszystkich kierunkach. Co, jeśli trzeba będzie zniszczyć całe miasto, by zmusić chrzęstów do kapitulacji? Wiedział na pewno tylko tyle, że nie jest w stanie przewidzieć przyszłości i że nie chce, aby teraz jego ludzie mieli krew na rękach. -Zakończyć wojnę - odezwał się cicho Bovril. Tesla nachylił się, by przyjrzeć się lemurowi. -Cóż za dziwne stworzenie. - Jeśli byłby pan w stanie zostać na pokładzie, mógłbym panu pomóc. Ja też pragnę pokoju. Mężczyzna pokręcił głową. - Mój parowiec wypływa do Tokio dziś po południu, za dwa dni wsiadam na japońską podniebną bestię do San Fran cisco, a potem pociągiem jadę prosto do Nowego Jorku. Jeśli się spóźnię na któryś z tych środków transportu, będzie mnie

to kosztować tydzień opóźnienia, a każdego dnia wojny giną tysiące ludzi. -Ale nie może pan jeszcze wyjechać! - Alek zacisnął pięści. - Potrzebuje pan mojej pomocy. To polityka, nie nauka. A mój stryjeczny dziadek jest cesarzem AustroWęgier! -Czy to aby nie ten sam stryjeczny dziadek, którego oskarżał pan w gazetach o morderstwo? Mój drogi książę, pan i pańska rodzina nie jesteście w najlepszych stosunkach. - Tesla uśmiechnął się lekko, kiedy to mówił, lecz Alek nie był w stanie zaprzeczyć. W takim razie nie było wyjścia. Sięgnął po swój gwizdek bosmański i zagwizdał na jaszczurkę kurierską. W kilka sekund jedna z nich wychyliła łebek z rury, ale kiedy Alek zaczął przekazywać wiadomość, żołądek mu się skurczył. Nie mógł zdradzić swoich ludzi, nie mógł też poprosić o zbrojną eskortę bez udzielenia wyjaśnień. Nikola Tesla zerknął na jaszczurkę i uniósł brew. - Prosto do Nowego Jorku - rzucił Bovril. Alek w końcu znalazł właściwe słowa. - Kapitanie Hobbes, pan Tesla i ja musimy pilnie się z pa nem zobaczyć. Mamy bardzo ważną sprawę. Koniec wiado mości. Stworzenie pierzchło w jednej chwili. - Sprawę? - powtórzył Tesla. Alek opracowywał swój plan ad hoc. - Pańska misja jest zbyt ważna, by marnować czas na pa rowcach i w pociągach. Powinniśmy wyruszyć do Nowego Jorku od razu, a najszybciej będzie Lewiatanem.

14

- Czy japońskie bestie morskie są takie duże jak nasze? zapytał Newkirk. -O tak, mają kilka krakenów - odpowiedziała Deryn z ustami pełnymi szynki. - Ale ich mniejsze bestyjki są o wiele groźniejsze. To potwory kappa zatrzymały rosyjską flotę dziesięć lat temu. -Tak, pamiętam tę lekcję. - Newkirk wodził ziemniakiem po talerzu, czując się nieswojo na obcym terytorium. - To dziwne, że Japończycy i Rosjanie są teraz po tej samej stronie. -Trzeba zrobić wszystko, by złoić skórę tym chrzęstowym łajdakom. - Deryn sięgnęła po jeden z ziemniaków Newkirka, ale on nie protestował. Nie rozumiała, jak można nie mieć apetytu. Zjadła już cztery obfite posiłki, odkąd Lewiatan uzupełnił zapasy we Wła-dywostoku, a wciąż czuła pustkę po tych dwóch okropnych dniach suchego prowiantu. Oczywiście była też w niej pustka, której jedzeniem nie da się zapełnić. Nie rozmawiała z Alkiem od chwili, kiedy odkrył

jej tajemnicę. Ilekroć na siebie wpadali, odwracał wzrok z twarzą bladą jak płótno. Czuła się tak, jakby zmieniła się w coś ohydnego, plamę na pokładzie Lewiatana, którą ktoś - oczywiście nie żaden książę - powinien zmyć. Alek zapomniał o ich przyjaźni tylko dlatego, że była dziewczyną. No i naturalnie zatrzymał Bovrila. Łajdak jeden. -A tak w ogóle, to gdzie jest Alek? - zapytał Newkirk, jakby czytał jej w myślach. -Zajęty pewnie jakimiś chrzęstowymi sprawami. - Deryn starała się stłumić gniew w swoim głosie. - Widziałem go rankiem z panem Tesla na spotkaniu z oficerami. Wszystko tajne łamane przez poufne. -Ale ja go nie widziałem od kilku dni! Pokłóciliście się czy co? -Wypchaj się. -Wiedziałem - stwierdził Newkirk. - Unika nas, a ty jesteś drażliwy jak wór mokrych kotów. Co się stało, do stu par beczek suchego piachu? -Nic się nie stało. Chodzi o to, że teraz, kiedy wszyscy wiedzą, że jest księciem, jest zbyt ważny, żeby przestawać z nami, prostymi kadetami. -Doktor Barlow myśli inaczej. - Newkirk wpatrywał się w swój talerz. - To ona zapytała mnie, czy się pokłóciliście. Deryn jęknęła tylko. Jeśli specjalistka kazała N e w k i r k owi ją szpiegować, to jest strasznie ciekawa. A u wścibskich osób, jak doktor Barlow, granica między ciekawością a podejrzeniem jest niezwykle cienka. - Nic jej do tego.

-Tak, podobnie jak mnie. Ale musisz przyznać, że to trochę dziwne. Kiedy wróciliście z Istambułu, wydawało się, że jesteście ze sobą tak blisko jak... - Newkirk zmarszczył brwi. -Jak książę i plebejusz - dokończyła Deryn. - A teraz, kiedy może knuć z panem Tesla, już mu nie jestem potrzebny. -Wyszedł z niego chrzęst, cały on - rzucił Newkirk. - Tak mi się przynajmniej zdaje. Deryn wstała i podeszła do okna, mając nadzieję, że to koniec rozmowy na ten temat. Pod statkiem rozciągało się Morze Japońskie, połyskując w popołudniowym słońcu, a za nim majaczyła linia brzegowa Chin. Ptaki zwiadowcze unosiły się na błękitnym horyzoncie, wypatrując nieprzyjacielskich jednostek. Lewiatan kierował się na Qingdao, chińskie miasto portowe na stałym lądzie. Niemcy mieli tam bazę morską, z której ich okręty mogły atakować żeglugę na całym Pacyfiku. Japończycy oblegali już miasto, ale zdaje się, że potrzebowali pomocy. Newkirk dołączył do Deryn przy oknie. - To dziwne, że pan Tesla nie wysiadł we Władywostoku. Kiedy prałem mu koszule, kazał mi je przygotować do spako wania. Deryn zmarszczyła czoło, zastanawiając się, co mogło tak zmienić plany wynalazcy. Miała na tyle szeroko otwarte oczy, by wiedzieć, że Alek spędza mnóstwo czasu ze swoim nowym przyjacielem. Według kucharzy ta dwójka poprzedniego wieczoru spożywała posiłek z kapitanem. Co oni razem kombinowali?

- Ach, pan Sharp i pan Newkirk. Tu jesteście. Gdy kadeci odwrócili się od okna, do pomieszczenia wpadł Tazza. Za nim weszła doktor Barlow z lemurem siedzącym grzecznie na jej ramieniu. Ciemne paski pod ślepiami nadawały zwierzęciu nieco przemądrzały wygląd. Deryn przyklękła, by poczochrać Tazzę po łbie, pierwszy raz prawdziwie zadowolona z widoku specjalistki, która mogła coś wiedzieć na temat planów Tesli i Alka. Czasami wścibskie osoby się przydają. -Dzień dobry, psze pani. Mam nadzieję, że dobrze się pani czuje. -Obecnie jestem poirytowana. - Doktor Barlow zwróciła się do Newkirka. - Czy byłby pan tak dobry i wyprowadził Tazzę na poranny spacer? -Ależ, psze pani, Dylan już... - zaczął chłopak, lecz jedno spojrzenie doktor Barlow go uciszyło. Chwilę później, kiedy Newkirk zamknął za sobą bez pytania drzwi, specjalistka usiadła przy stole i wskazała resztki po posiłku kadetów. Deryn zaczęła je sprzątać, a w głowie aż jej huczało od myśli. Czy doktor Barlow pojawiła się tutaj, by poznać przyczyny kłótni z Alkiem? - Jeśli byłby pan tak dobry, panie Sharp, proszę mi opisać przedmiot odkryty w kajucie pana Tesli. Deryn odwróciła się od niej z tacą pełną pustych naczyń, skrywając wielką ulgę. - Ach, o to chodzi. Jak już mówiłem, było to okrągłe. Nieco większe niż piłka futbolowa, ale o wiele cięższe. - Prawdopo dobnie lite żelazo.

-Z całą pewnością żelazo, panie Sharp, być może z odrobiną niklu. A jakiego było kształtu? -Kształtu? Aż tak dobrze się temu nie przyglądałem. - Deryn odniosła dwa aluminiowe kubki po herbacie. - Leżałem w ciemnościach pod łóżkiem, starając się, by mnie nie odkryli! -Starając się, by mnie nie odkryli - rzucił lemur specjalistki. - P a n i e Sharp. Doktor Barlow machnęła dłonią. - Co wspaniale się panu udało. Ale z grubsza, jaką formę miała ta piłka futbolowa? Była idealną kulą? A może bezkształ tną grudą? Deryn westchnęła, usiłując przypomnieć sobie te długie minuty oczekiwania, kiedy Tesla znów zapadał w sen. -Nie było to idealne. Było strasznie pofałdowane. -A czy te „fałdy" były gładkie czy poszarpane? -Głównie gładkie, tak mi się zdaje, jak kawałek, który odpiłowałem. - Deryn wyciągnęła dłoń w jej kierunku. - Jeśli wciąż to pani ma, to pokażę, co mam na myśli. -Próbka jest w drodze do Londynu, panie Sharp. -Wysłała ją pani do Admiralicji? -Nie, do kogoś obdarzonego mózgiem. -Och - westchnęła Deryn nieco zaskoczona, że nawet doktor Barlow potrzebuje pomocy, by rozwiązać tę zagadkę. Lemur spełznął z ramienia specjalistki, by powąchać pusty dzbanek po mleku. Oczy doktor Barlow podążały za nim, a palce bębniły o blat. - Jestem specjalistką od wytwarzania nowych gatunków, panie Sharp, i nie zajmuję się metalurgią. Ale to, o co pytam, jest niezwykle proste. - Nachyliła się do przodu. - Jak pan

sądzi, czy to, co miał pan Tesla, było naturalne czy było wytworem człowieka? - Chce pani wiedzieć, czy był to jakiś odlew? - Deryn przy pomniała sobie, jak jej dłonie dotykały przedmiotu w ciem nościach. - Cóż, miało to kształt kulisty. Ale było okropnie poobijane. Jak kula armatnia, tak mi się wydaje, po w y s t r z e leniu z działa. Rozumiem. A kula armatnia jest wytworem człowieka. Doktor Barlow zamilkła, lemur zaś podniósł łapkami fili żankę do herbaty i bacznie się jej przyglądał. - Wytwór człowieka - powtórzył cicho. - P a n i e Sharp. Deryn zignorowała stworzenie. -Bardzo przepraszam, psze pani, ale to się kupy nie trzyma. Żeby tak wymłócić ten las, kula armatnia musiałaby być wielka jak jakaś cholerna stodoła! -Panie Sharp, zapomina pan o podstawowych zasadach fizyki. Przy obliczaniu energii masa jest tylko jedną ze zmiennych. A druga? -Prędkość - odparła Deryn, przypomniawszy sobie wykład bosmana na temat artylerii. - Ale jak szybko musiałaby taka kula lecieć, żeby powalić cały las? -Niewyobrażalnie szybko. Moi koledzy będą wiedzieć dokładnie. - Specjalistka oparła się na krześle i westchnęła. Ale jesteśmy o tydzień drogi od Londynu... tyle musi lecieć najszybszy kurierski ptak. A tymczasem pan Tesla nawija nam makaron na uszy i każe gonić za własnym ogonem. Ale przecież lecimy, by walczyć z Niemcami, prawda? Doktor Barlow machnęła dłonią przy twarzy, jakby odga niała uporczywą muchę.

-Chwilę pomachamy banderą, ale pan Tesla i książę Aleksander przekonali kapitana, by lecieć do Tokio. Stamtąd możemy się skontaktować z Admiralicją za pomocą podwodnego kabla. -Ale właściwie po co? -Tesla będzie próbował ich przekonać, żeby skierowali nas do Nowego Jorku. - Specjalistka pstryknęła na lemura, który po jej ramieniu wspiął się na bark. - Gdzie czeka goliat, by zakończyć wojnę. -Co takiego? Mamy lecieć aż do Ameryki? -W rzeczy samej, i to tylko dla jakiejś mrzonki. Deryn huczało w głowie na samą wzmiankę o pokonaniu Pacyfiku, ale udało jej się zapytać: - Myśli pani, że pan Tesla kłamie? Doktor Barlow wstała i wyprostowała się. - Kłamie albo po prostu oszalał. Ale w tej chwili nie mam na to dowodu. Proszę mieć oczy i uszy otwarte, panie Sharp. Odwróciła się i otworzyła drzwi, a lemur na jej ramieniu wpatrywał się wciąż w Deryn błyszczącymi ślepkami. - Panie Sharp! - powiedział. Deryn wróciła do okna przejęta słowami specjalistki. Jeśli pan Tesla coś knuje, to pewnie w jakiś sposób nakłonił Alka, by mu pomagał. Nic dziwnego - Alek był zły i osamotniony w przekonaniu, że zdradzili go ci, którym zaufał. Tesla pojawił się w odpowiednim momencie, by to wykorzystać. I to wszystko wina Deryn... Nie było jednak sensu mówić mu, że Tesla kłamie. Alek nigdy w to nie uwierzy, szczególnie że doktor Barlow twierdziła, iż nie ma na to namacalnych dowodów. Deryn stała tak

długie minuty z zaciśniętymi pięściami, starając się wymyślić, co dalej robić. Dźwięk syreny wzywający do bitwy przyjęła z niekłamaną ulgą.

Wyblinki były pełne, a wanty aż trzeszczały pod ciężarem ludzi i zwierząt. Cała załoga, jak się zdawało, drapała się na górę, rwąc się do walki po tygodniu lotu przez rosyjskie pustkowia. Słońce świeciło jasno, na Morzu Japońskim wiał chłodny, rześki wiatr zupełnie niepodobny do mroźnych syberyjskich wichrów. Deryn zatrzymała się, by spojrzeć na horyzont. Ciemna sylwetka była widoczna jak na dłoni - dwa wysokie kominy i wieżyczki błyskające lufami dział. Z całą pewnością niemiecki okręt. Poczuła wielką ulgę, nie dostrzegłszy strzelistego działa Tesli na pokładzie. Okręt płynął w kierunku chińskiego brzegu rozciągającego się na całym horyzoncie, plątaniny miasta chrzęstów wznoszącego się w kotlinie pośród stromych zboczy wzgórz. Wspinała się dalej, idąc za głosem bosmana. -Gotowy do służby, sir! - zawołała, kiedy dotarła na grzbiet. -Gdzie jest Newkirk? - zapytał pan Rigby. -Ostatni raz widziałem go, jak wyprowadzał zwierzę pani specjalistki, sir. Bosman zaklął, po czym wskazał na wodę. - Gdzieś tam pływa japońska łódź podwodna, która ściga ten okręt. Ciągnie stado stworzeń kappa, nie możemy więc poderwać nietoperzy strzałkowych. Zawiadom o tym obsługę działka dziobowego, po czym zamelduj się z powrotem tutaj.

Deryn zasalutowała, odwróciła się i pognała na dziób, gdzie dwóch członków załogi rozkładało działo pneumatyczne. Skoczyła, by im pomóc - zakręcała śruby, mocowała trzpienie i włożyła taśmę ze strzałkami do podajnika. - W wodzie są kappa, więc kapitan nie chce żadnych poci sków. - Wepchnęła boczny magazynek na miejsce. - Uważaj cie, żeby podczas strzelania nie wystraszyć nietoperzy! Mężczyźni popatrzyli po sobie z powątpiewaniem. Jeden z nich zapytał: -Bez nietoperzy, sir? Ale co będzie, jak chrzęsty mają aeroplany? -Będziecie musieli strzelać prosto w nie. A oprócz tego mamy jeszcze bombardujące jastrzębie. Zasalutowała lotnikom i popędziła na rufę, przekazując po drodze wieści od bosmana. Kiedy wróciła do pana Rigby'ego, był już tam Newkirk z lornetką. Pan Rigby obserwował przez nią horyzont. - Dwa zeppeliny nad Qingdao - powiedział. - Nigdy nie widziałem ich tak daleko od Niemiec. Deryn przesłoniła oczy. Bliźniacze czarne kreski unosiły się nad portem, do którego zawijał okręt. Jednak wszystkie działa miasta nie były w stanie ochronić go przed kappa. Na jej oczach zeppeliny wydłużały się na horyzoncie. -Czyżby zawracały, sir? - zapytała. - A może kierują się na nas? -Myślę, że zawracają. Są niewielkie w porównaniu z Lewiatanem. Ale na okręcie z całą pewnością nie wiwatują teraz. Bez osłony z powietrza kappa szybko się z nim uporają. Deryn wpatrywała się morze i serce zaczęło jej bić szybszym

rytmem. Z wyjątkiem skazanych na zagładę marynarzy pechowej floty rosyjskiej żaden Europejczyk nigdy nie widział ataku kappa. Podręcznik aeronautyki nie zawierał żadnych ich zdjęć, a jedynie kilka rysunków powstałych na podstawie pogłosek i relacji z trzeciej ręki. - Wkrótce padnie rozkaz ataku - powiedział pan Rigby, podając Deryn lornetkę i spoglądając na miasto pod nimi. Uniosła lornetkę do oczu i zerknęła na okręt chrzęstów. Nosił nazwę Kaiserin Elizabeth oraz miał austriacką banderę.

-To jednak nie Niemcy - mruknęła, zastanawiając się, czy Alek dostrzegł to i czy ponownie rozważa, po której właściwie stronie konfliktu jest. Naturalnie miał nowego chrzęstowego przyjaciela, z którym mógł dzielić się tymi wątpliwościami, nie musiał więc wypłakiwać się Deryn. -Nie? - zapytał Newkirk. - Jak to? -To jednostka Austro-Węgier - odparł pan Rigby. - Niemcy zwinęli swoją flotę i zostawili sojuszników, by ci bronili oblężonego miasta. Niezbyt to miło z ich strony. Deryn zmrużyła oczy, patrząc przez lornetkę. Morze wokół Kaiserin Elizabeth zaczęło się burzyć niczym woda tuż przed wrzeniem. Kappa płynęły tuż pod powierzchnią niby delfiny na falach. Z dobiegającym do nich z opóźnieniem odgłosem działka na wyższym pokładzie Kaiserin oddały salwę, zmieniając wodę w białą pianę. Austriaccy marynarze stali przy relingu, patrząc w dół i nakładając bagnety na karabiny. Nagle Deryn ucieszyła się, że jest na statku podniebnym, a nie tam, w dole. -Dostrzegliście już japońską łódź podwodną? - zapytał Newkirk. -To się nie uda - stwierdził pan Rigby. - Pewnie ma wysunięty peryskop, ale jest za mały. Zobaczymy tylko... Głos zamarł mu w krtani, kiedy srebrna fala prześliznęła się w wodzie niczym zmarszczka na powierzchni filiżanki herbaty. - To musi być ta łódź - stwierdził pan Rigby, kiwając gło wą. - Tak jak podejrzewali nasi specjaliści, wykorzystują pod wodną eksplozję, żeby wpędzić kappa w bitewny szał.

Na oczach Deryn pierwsza bestia wylazła z wody i zaczęła się piąć po burcie okrętu. Wykorzystywała wszystkie cztery nogi, rozpościerając szerokie łapy na metalowym kadłubie. W przedziwny sposób potwór wspiął się po śliskiej powierzchni z taką łatwością, jakby szedł po drabinie, i rzucił się na załogę przy rełingu, zanim ta go zauważyła. Długimi szponami chwycił jednego z marynarzy za kostkę i rozległa się salwa karabinowa, bo koledzy nieszczęśnika walili w kappę ile wlezie. W deszczu ołowiu bestia wiła się chwilę, nie puszczając jednak swej ofiary. W końcu padła martwa w morze, ciągnąc ze sobą pechowego Austriaka. Deryn zacisnęła dłonie na lornetce, ignorując błagania Newkirka, by mu ją oddała. Teraz kilkanaście bestii kappa roiło się na pokładzie, połyskując mokrą zieloną skórą w promieniach słońca. Kilka większych osobników wyskoczyło z morza i spadało na Austriaków w chmurach rozpryśniętej wody. Po salwach obrońców woal dymu unosił się wokół niczym prowizoryczna, krucha zapora. Kolejni marynarze zostali wciągnięci do wody, a kilka potworów przełamało ich szeregi i wskoczyło na pokład. Wkrótce szerokie okna na mostku zostały zgruchotane, bo stworzenia wskakiwały przez nie do środka, a Deryn dostrzegła jedynie błyskające szable. Ścisnęło ją w żołądku i w końcu podała lornetkę Newkirkowi, zastanawiając się, dlaczego tak długo na to patrzyła. Zawsze tak jest w bitwach - uniesienie i fascynacja zmieniają się w grozę, kiedy dociera do ludzi, że uczestniczą w krwawej jatce. A to nawet nie była prawdziwa bitwa, tylko rzeź dokonywana przez o wiele liczniejszego wroga.

- Czy tamci nadciągają? - wykrzyknął pan Rigby, wskazując zeppeliny nad morzem. Newkirk uniósł nieco szkła lornetki. -Tak, zawracają. A sądząc po kierunku, w jaki wiatr zwiewa dymy z silników, idą po nawietrznej. -Oczywiście - rzuciła Deryn i zaklęła. - Czekali na atak kappa! Teraz, kiedy wody kotłowały się od japońskich potworów, Lewiatan nie mógł wypuścić nietoperzy strzałkowych. Nic nie było w stanie powstrzymać mniejszych, szybszych zeppelinów przed zbliżeniem się i odpaleniem rakiet... - Wciórności - zaklęła Deryn. Mimo wszystko prawdziwa bitwa miała się dopiero roze-

15

- Szybko, chłopcy, szykować jastrzębie! - zawołał pan Rigby. Chwycił zwój liny i wcisnął ją Deryn, po czym ruszył pędem ku rufie. Dwóch kadetów rzuciło się za nim, taszcząc ciężką linę tak szybko, jak tylko można było. Kiedy we trójkę kierowali się ku ogonowi statku, pod ich stopami aż uginał się grzbiet. Pędzili w dół, a pan Rigby darł się na innych członków załogi, by zeszli im z drogi. Bezpośrednio nad ptaszarnią zatrzymał się z poślizgiem i zabrał kadetom linę. Przyklęknąwszy, by przywiązać jej koniec, chwycił się za bolący bok. Dwa miesiące wcześniej, tuż przed awaryjnym lądowaniem Lewiatana w Alpach, bosman otrzymał tam postrzał. -Nic panu nie jest, sir? - zapytała Deryn. -Nic, ale wybaczcie, nie zejdę z wami. - Pan Rigby rzucił jej i Newkirkowi kilka karabińczyków. - Połowa jastrzębi jest wyposażona w sieci przeciwko samolotom, które są bezużyteczne wobec zeppelinów. Zejdźcie tam i pomóżcie ptasznikom zamienić je na szpony. Biegusiem!

- Tak jest, sir - krzyknęła Deryn. - Ja pierwszy! Wpiąwszy się z rozmachem uprzężą bezpieczeństwa w linę za pomocą trzech karabińczyków, odwróciła i podbiegła wprost do krawędzi. Ciało wieloryba było tu, w połowie ogona, najwęższe i kilka sekund później Deryn już leciała. Lina zasyczała na karabińczykach niczym wściekła żmija, a dziewczyna popuściła ją na tyle, że spadała bardzo szybko. Pierwsze chwile były wspaniałe - zostawiła za sobą wszystko: wątpliwości co do Tesli, jego żelaznej piłki i cholernego księcia Aleksandra von Hohenberg. Ale wkrótce Deryn przekręciła się w powietrzu, zaciskając uchwyt karabińczyków, po czym po kilku szarpnięciach zatrzymała się. Siła pędu rozbujała ją pod brzuch wieloryba, gdzie zbrojną w rękawicę dłonią chwyciła się wyblinki. Kiedy pełzła po takielunku w stronę ptaszarni, rzęski gwałtownie falowały jej pod rękami. Lewiatan denerwował się zbliżającymi się zeppelinami. Deryn zastanawiała się, jakim cudem stworzenie wie, że to są jednostki chrzęstów. Czy w oczach wielkiego wieloryba przypominały parę podobnych mu istot? A może jakieś zupełnie niesamowite stwory o znajomym kształcie, które w dziwaczny sposób pozbawione były życia? - Nie martw się, stworzonko - powiedziała. - Zajmiemy się nimi.

W ptaszarni panował rwetes, ptaki darły się jak opętane w klatkach. Jakoś zawsze wiedziały, że zbliża się bitwa bądź gwałtowna zmiana pogody. Kiedy Deryn wśliznęła się do środka

przez bulaj na rufie, krzyknęła do ptaszników, by przezbroili jastrzębie. -Dostaliśmy już rozkaz z mostka! - odkrzyknął Higgins, główny ptasznik. Był w jednej z klatek i zdejmował uprząż z siecią przeciwko samolotom z trzepoczącego skrzydłami ptaka. -Wypuściliśmy wszystkie jastrzębie ze szponami i zdejmujemy sieci z pozostałych! -W takim razie pomogę wam. - Deryn ześliznęła się po drabince, walcząc ze zdenerwowaniem. Miała już do czynienia z ptakami drapieżnymi, ale zawsze pojedynczo. Nigdy nie stała w klatce pełnej niespokojnych bojowych jastrzębi. Wziąwszy głęboki oddech, otworzyła drzwi klatki i weszła w zamieć bijących skrzydeł. Trudno było trzymać otwarte oczy, trudno było nie odskakiwać, ale udało jej się schwytać jednego jastrzębia i wygładzić mu skrzydła dłonią. Kiedy to zrobiła, zabrała się pospiesznie do pracy, wypinając niewielką uprząż, na której była zawieszona złożona, misterna niczym pajęczy jedwab sieć. Jej kwaśne nici były w stanie przeciąć w jednej chwili delikatne skrzydła aeroplanu, ale nie mogły sobie poradzić z wielkim, solidnym zeppelinem. Kiedy tylko zdjęła pierwszą uprząż, przeszła do następnego ptaka, zostawiając przymocowanie szponów ptasznikom. Każdy znany jej ptasznik miał na twarzy paskudne szramy od zakładania ostrych niczym brzytwa szponów, a ona nie miała ochoty uczyć się tej trudnej sztuki w środku bitwy. Kiedy przeszła do trzeciego ptaka, zobaczyła Newkirka pracującego w sąsiedniej klatce. Minęło wiele cennych minut, zanim przygotowano pierwsze stado jastrzębi, a pan Higgins otworzył właz, by je wypuś-

cić. Ptasznicy wznieśli spontaniczny okrzyk radości, zanim wrócili do pracy. Deryn poczuła, że statek wznosi się, i zaczęła się zastanawiać, czy kapitan zrobił zwrot i skierował Lewiatana w drugą stronę, czy też został na kursie i strzeże potworów kappa przed zeppelinami. Nagle potężny wstrząs targnął podłogą i ptasi harmider rozpętał się ze zdwojoną siłą. Oślepionej bijącymi skrzydłami Deryn udało się jednak wyjść po omacku z klatki. Wspięła się do bulaja ptaszarni i wyjrzała w stronę rufy. Jeden z zeppelinów znajdował się kilka kilometrów za nimi i jakieś trzysta metrów niżej, a wokół niego krążyła chmara jastrzębi, drąc na strzępy jego powłokę za pomocą szponów. Ale na oczach Deryn z gondoli wystrzelił czerwony płomień i leciał prosto na nią. Odległość była jednak zbyt duża - rakieta spadła łukiem ku morzu, zanim zdołała dotrzeć do Lewiatana. Wybuchła sporo pod statkiem, wyrzucając we wszystkich kierunkach płonące macki. - Kolejna blisko, ale i tak pudło! - krzyknęła Deryn do ptaszników, lecz gdy odwróciła się z powrotem do okna, oczy zrobiły się jej wielkie jak spodki. Jedna z iskrzących się macek wystrzeliła z epicentrum eksplozji i wspinała się prosto ku ptaszarni. W ostatnim momencie jasny, przygasający żar został wytrącony z obranego kursu i wciągnięty do kapsuły silnikowej na ogonie przez łopaty wirnika. Ogień uderzył w metal, rozsiewając z kapsuły snop iskier. Silnik zakaszlał i zamilkł, wyrzucając słup dymu, który ciągnął się teraz w kilwaterze statku. Jednostka chrzęstów bardzo szybko traciła wysokość, a poszarpana powłoka furkotała na wietrze. Drugi zeppelin był

jeszcze dalej - nakrywał swoim cieniem Kaiserin Elizabeth i szył metalowymi pociskami w oszalałe kappa. Żadna z tych jednostek nie zagrażała Lewiatanowi, ale tylny silnik wciąż parskał ogniem i dymem. Deryn obróciła się na pięcie i krzyknęła do Newkirka: - Dostaliśmy! Pędzę na rufę. Pospieszcie się z tymi ptaszyskami! Nie czekając na odpowiedź, podciągnęła się na framugę otwartego bulaja i spojrzała w dół. Stabilizujący bom łączył gondolę z kapsułą' silnikową i można było nim ewentualnie, w razie konieczności, przejść. Ale znajdował się dobre pięć metrów pod ptaszarnią, a Deryn nie miała ochoty na żadną ekwilibrystykę. Gdyby nie trafiła w bom, nic nie uratowałoby jej przed runięciem do morza. Na szczęście pan Rigby kazał jej na zajęciach setki razy rysować przekrój statku i zapamiętała, że jest stalowa lina łącząca ptaszarnię z bomem. Była przymocowana tuż nad nią, niemal można jej było dotknąć... Niemal. Deryn zaklęła. Ponieważ dym wciąż walił z kapsuły silnikowej, nie było czasu na zachowanie środków ostrożności. Wypełzając przez bulaj, zobaczyła kilka szczebelków wiodących do upragnionego celu - jakiś biedny huncwot musiał już to przerabiać! Deryn chwyciła się najbliższego szczebla i rozbujała w powietrzu. Podciągała się szczebel za szczeblem do liny, po czym zarzuciła na nią nogi i mocno je zacisnęła. Zaczęła się szybko zsuwać, a stalowa lina parzyła ją mimo rękawic niczym czajnik z wrzątkiem. Znajdujący się kilometr niżej zeppelin ponownie

wypalił, ale rakieta wybuchła żałośnie nisko, rozsiewając kilka skwierczących odłamków, które po chwili wpadły do wody. Z głośnym stuknięciem wylądowała na bomie. Na wprost niej otwarto wszystkie włazy i okna w kapsule silnikowej, a dym wciąż się wydobywał ze środka, zostawiając ciemny szlak za Lewiatanem. Weszła przez najbliższy właz, czując pieczenie w oczach. - Tu kadet Sharp. Meldować! Inżynier w goglach i nadpalonym kombinezonie lotniczym wyłonił się z kłębów dymu. -Jest źle, sir. Poprosiliśmy o zalew. Niech pan się czegoś złapie! -Poprosiliście o... - zaczęła Deryn, ale ucichła. Nad jej głową potężniał jakiś odgłos. Podniosła wzrok na brzuch podniebnej bestii i zobaczyła, jak pęcznieją przewody balastowe. Nigdy nie widziała herkulesowego zalewu. Używano ich wyłącznie wtedy, gdy statek był w wielkim niebezpieczeństwie i groziło mu spłonięcie, gdyż same herkulesowe zalewy były strasznie niebezpieczne. - Nadchodzi! - krzyknęła Deryn, wciskając się głębiej do kapsuły i szukając jakiegoś uchwytu. Inżynier odwrócił się wszedł w gęsty dym, zmierzając do wypełnionego zębatkami i częściami zapasowymi regału, przy którym stał drugi członek załogi z insygniami mechanika. Deryn przyklękła przy głównej turbinie i złapała ją mocno, kiedy pierwsza wezbrana fala wdarła się do kapsuły silnikowej. Cuchnący wyziewami siarkowodoru i odchodami wszystkich okrętowych stworzeń herkulesowy zalew wpadł do środka prosto z wnętrza wieloryba. Prąd potężniał, a płonący silnik

wyrzucał kłęby białej pary mieszające się z czarnym dymem i słonawą cieczą. Zalew uniósł na chwilę Deryn z podłogi, starając się wypchnąć ją przez otwarty właz i cisnąć w niebyt. Woda wypełniła jej buty, wwiercała się uporczywie do nosa i oczu. Ale ona trzymała się mocno, aż ostatnie iskry wystrzeliły z silnika i w końcu woda zaczęła opadać. Cuchnąca siarką woda wolno wyciekała z kapsuły silnikowej, spadając najpierw do pasa, a potem do kolan. Jeden z mechaników odetchnął głośno z ulgą, odważając się na krok w stronę poczerniałej masy zębatek. - Trzymaj się, człowieku! - krzyknęła Deryn. - Straciliśmy cały tylny balast! Mężczyzna znów chwycił się regału w chwili, w której statek zaczął się przechylać. Po spuszczeniu tysięcy litrów balastu z rufy Lewiatan utracił stabilność i przekrzywił się, jakby miał zaraz zacząć pikować. Resztki wody uciekały przednim włazem, płynąc wokół stóp Deryn. Usłyszała skrzypienie takielunku nad głową, kiedy podniebne stworzenie starało się podnieść dziób, by nie dopuścić do gwałtownego upadku. W najbliższym bulaju widziała jednak błyskawicznie zbliżającą się połyskliwą powierzchnię morza. Nagle Deryn usłyszała warkot, zupełnie jakby pojawiły się dwa wygłodniałe bojowe niedźwiedzie - silniki chrzęstów włączyły całą wstecz. Statek zadrżał, a spadek został znacznie wyhamowany. Przez chwilę Lewiatan wisiał przekrzywiony w powietrzu, aż przewody balastowe znów napęczniały, prze-

nosząc utracony balast na powrót do ogona. Stopniowo podłoga w kapsule silnikowej wyprostowała się. Jaszczurka wysunęła łebek z rury kurierskiej i przemówiła głosem kapitana: - Kapsuła silnikowa na ogonie, pomoc w drodze. Proszę podać stan zniszczeń. Inżynierowie spojrzeli na Deryn, być może zbyt zdenerwowani faktem, że właśnie spowodowali pikowanie statku ku morzu. Odchrząknęła. - Kadet Sharp, sir. Właśnie dotarłem tu z ptaszarni. Kapsu ła zajęła się ogniem, więc mechanicy zażądali herkulesowego zalewu. Ogień ugaszono, ale wygląda na to, że silniki będą jakiś czas bezużyteczne. Koniec wiadomości. Jaszczurka zamrugała, po czym śmignęła do rury. Deryn zwróciła się do załogi. Najwyraźniej miał to być jej posterunek do końca tej bitwy. - No i co macie takie miny? - zapytała. Najprawdopodob niej uratowaliście statek. Jeśli jednak chcecie być bohaterami pełną gębą, zmuście ten złom, żeby znów zaczął pracować!

16

- Prawo na burt - rozkazał kapitan i sternik mocno zakręcił kołem. Kiedy Lewiatan wykonywał manewr, podłoga przekrzywiła się pod stopami Alka, lecz niczym nie przypominało to wywołującego mdłości manewru, jakiego był świadkiem przed chwilą. Morze wypełniło widok z przednich okien mostka, a on wraz z panem Tesla musieli się zapierać, żeby nie zsunąć się w sznurowanych półbutach. Nie po raz pierwszy Alek spoglądał z zazdrością na wysokie buty załogi na kauczukowych podeszwach. Bovril wciąż był wczepiony w jego ramię i milczał przerażony. Zeppelin, który ostrzelał Lewiatana, zamajaczył przed nimi, wciąż spadając. Stado jastrzębi wyszarpało wiele dziur, z których teraz ulatniał się wodór, i niemiecki statek powietrzny opadł na powierzchnię morza niczym piórko na staw. Kiedy Lewiatan przelatywał nad nim, spod wybrzuszonej czaszy wynurzyły się dwie brezentowe szalupy ratunkowe. Alkowi przyszła do głowy okropna myśl.

- Czy kappa zaatakują też te szalupy? Doktor Barlow pokręciła głową. -Nie zrobią tego, jeśli z okrętu podwodnego nie dobiegnie kolejny sygnał do ataku. -Do tego znajdujemy się wystarczająco blisko brzegu -dodał doktor Busk. - Tym zuchom nic nie będzie, jeśli tylko wezmą się porządnie do wiosłowania! -Porządnie do wiosłowania - powtórzył lemur doktor Barlow z sufitu i parsknął śmiechem. Bovril podniósł wzrok i zawtórował mu, rozluźniając nieco uchwyt na ramieniu Alka. - Inni nie mieli tyle szczęścia - powiedział pan Tesla, wpa trując się w oddalony od nich okręt Kaiserin Elizabeth. Jednost ka wyglądała niczym statek upiorów. Pokłady miała zbryzgane krwią, połyskiwała metalowymi szpikulcami, a wszędzie wokół krążyły kappa, szukając nowych ofiar. Jeśli przeżył ktoś z załogi, to z pewnością chował się pod pokładem oddzielony od nich metalowymi włazami. Drugi zeppelin unosił się nad okrętem i słał ostatnią porcję pocisków na grasujące po pokładzie Kaiserin Elizabeth potwory kappa. Ale już pojawiły się nad nim pierwsze jastrzębie i rozrywały wrażliwe poszycie. Po chwili odpalono silniki i niemiecki statek powietrzny zaczął się wycofywać. -Nie będziemy ich ścigać, prawda? - zapytał Alek. -Wątpię, by było to potrzebne. - Doktor Busk skinął głową w stronę Tesli. - Dostarczenie tego pana do Japonii jest ważniejsze niż cały ten spektakl. Alek odetchnął cicho. Jak podejrzewał hrabia Volger, ta długa podróż była wyłącznie na pokaz. Admiralicja chciała

dowieść, że Siły Powietrzne mają zasięg globalny, a Wielka Wojna toczy się między mocarstwami europejskimi, nie raczkującymi imperiami Azji. Ale przynajmniej teraz, kiedy już pomachano brytyjską flagą, Lewiatan mógł zawrócić i obrać kurs na Tokio... a potem polecieć do Ameryki, jeśli Admiralicja na to przystanie. -Nie wydaje mi się, żeby te stworzenia wiedziały, co to takiego biała flaga - rzekł Tesla. -Załoga łodzi podwodnej zaraz je odwoła - powiedziała doktor Barlow. - Z oczywistych powodów tylko Japończycy wiedzą, jak to zrobić. -Wrogowie z całą pewnością chcieliby się dowiedzieć, jak zmienić te potwory w potulne owieczki, mam rację? Doktor Busk spoglądał na morską powierzchnię przez lunetę. - Założę się, że można to zrobić za pomocą jakiegoś sygnału dźwiękowego. Takiego, którego ludzie nie słyszą, coś jak w gwizdku dla psów. -Te pieski są za wściekłe jak na mój gust - stwierdził pan Tesla. -Wściekłe - powtórzył posępnie Bovril. Alek zorientował się, że przytakuje tym rozważaniom. Widział mnóstwo stworzeń darwinistów w bitwie, ale żadne z nich nie było tak przerażające jak kappa. Istoty te tak szybko wyskakiwały z wody, że nagle pogodny dzień zmieniał się w koszmar na jawie. Ale przyjął zdenerwowanie pana Tesli poniekąd z ulgą. Skoro wstrętem napawał go widok rzezi austriackich marynarzy, z pewnością dwa razy się zastanowi, zanim wyceluje swoją broń w bezbronne miasto.

- A mimo to nie zniszczono statku - powiedział doktor Busk. - Dołączy teraz do japońskiej floty, podobnie jak dołą czyła flota rosyjska kilka lat temu. Jest to niezwykle skuteczna forma zwycięstwa. Alek zmarszczył brwi. -Japończycy będą potrafili kierować okrętem chrzęstów? -Są zwolennikami obu technologii - powiedziała doktor Barlow. - Pewien Amerykanin, niejaki komandor Perry, wprowadził w Japonii technikę jakieś sześćdziesiąt lat temu. Niemal ich przechrzęstowił. -Mamy szczęście, źe temu zapobiegliśmy, co? - rzekł doktor Busk. - Nie chcielibyśmy chyba, żeby walczyli po przeciwnej stronie. Nikola Tesla wyglądał, jakby miał zamiar powiedzieć coś sprzecznego z obowiązującą etykietą, ale odchrząknął tylko. -Czy wasz zniszczony silnik jest elektryczny? -Tak jak wszystkie silniki Lewiatana - odparł doktor Busk, po czym skłonił się Alkowi. - Z wyjątkiem tych dwóch, których Jego Wysokość tak łaskawie nam użyczył. -A więc nie jesteście całkowitymi przeciwnikami maszyn stwierdził wynalazca. - Być może będę mógł coś poradzić. -Proszę pozwolić sobie pomóc - rzekł Alek. Po dwóch dniach wałęsania się po pokładach zbadał wszystkie kapsuły silnikowe statku. - Trudno tam trafić, ale ja znam drogę. -Dziękuję, książę - powiedział doktor Busk z ukłonem. -Z zadowoleniem przyjmie pan z pewnością fakt, że wykorzystujemy pański projekt z udziałem prądu zmiennego, panie Tesla. To genialny pomysł.

- Jest pan nader uprzejmy. - Tesla skłonił się obojgu spe cjalistom, a Alek wyprowadził go z mostka, kierując się na drugi koniec gondoli. Po drodze Bovril wiercił się nerwowo na ramieniu chłopaka. - Trudno tam trafić - wyszeptał mu wprost do ucha.

Nawet w środku bitwy pasaż biegnący od gondoli do silnika rufowego był nieobsadzony. W środku było ciasno, lecz zaprojektowano to przejście tak, by raczej ustabilizować statek, niż stworzyć miejsce do spacerów, i długonogi Tesla musiał się garbić, żeby tamtędy przejść. -To była potworność - rzucił Alek, kiedy tylko znaleźli się sami. -Wojna jest zbiorem potworności, prowadzona za pomocą zwierząt czy maszyn. - Tesla zatrzymał się w pół kroku, spoglądając na jaszczurkę kurierską śmigającą nad ich głowami. -Chociaż przynajmniej maszyny nie czują bólu. Alek pokiwał głową. -Nawet ta wielka podniebna bestia ma jakieś odczucia, co może być pozytywne. Wycofała się spod jednego z pańskich dział, czego oficerowie Lewiatana nie chcieli zrobić. -Jak sądzę, przydało się to. - Tesla pokręcił głową. - Ale rzeź zwierząt wpływa destrukcyjnie na morale ludzi. Alek przypomniał sobie sprzeczkę z Deryn w Istambule. -Czy pan nie je mięsa, panie Tesla? -To moja słabość. Pewnego dnia jednak zaprzestanę oddawania się tym barbarzyńskim praktykom.

-Ale przecież poświęcił pan swój podniebny statek na Syberii! -Nie bez powodu - odparł naukowiec, stukając laską w podłogę. - Nie mogłem znieść, że te niedźwiedzie giną z głodu, więc po prostu pozwoliłem, żeby natura wzięła sprawy w swoje ręce. Bovril przesunął się Alkowi na ramieniu, mrucząc coś. Lemur zawsze milczał w towarzystwie Tesli, jakby zastraszony jego obecnością. A może tylko słuchał uważnie tego, co ten mówił. Alek nie wiedział, jak zinterpretować słowa wynalazcy. Być może miało sens poświęcenie jednego stworzenia, by ocalić wiele innych. Ale co, jeśli Tesla zechce zastosować tę samą logikę, by powstrzymać wojnę? Kiedy zbliżali się do kapsuły silnikowej, podłoga w przejściu stała się mokra i klejąca, a Alek poczuł paskudny siarkowy smród. Zza otwartego włazu dobiegał stukot narzędzi. - Halo, jest tu kto? - zapytał. W drzwiach pojawiła się postać w zaplamionym kombinezonie, całym przesiąkniętym jakąś cieczą i roztaczającym nieprzyjemny zapach. Kiedy zasalutowała, Alek aż podskoczył, uzmysłowiwszy sobie, kto kryje się pod warstwą szlamu. -Pan Sharp! - wykrzyknął Bovril, nachylając się na ramieniu Alka i wyciągając do niej łapki. No jasne. Deryn Sharp zawsze można było znaleźć w samym centrum wszelkiego zamieszania na pokładzie Lewiatana. Alek sztywno oddał honory. - Panie Tesla, jak sądzę, poznał pan już kadeta Sharpa?

- Był tak miły, że wpadł na mnie na Syberii - stwierdził wynalazca. - Czy to pióra? Deryn spojrzała po sobie. Rzeczywiście, na warstwie smaru silnikowego uwięzło kilka piórek. Strzepnęła jedno z nich i strzeliła obcasami, jakby była na oficjalnym przyjęciu, a nie w pełnej wody z zęzy maszynowni. - Najpierw zajmowałem się bombardującymi jastrzębiami. Bardzo miło, że pan nas odwiedził, panie Tesla. Tesla machnął laską. -Nie przyszedłem w odwiedziny. Przyszedłem pomóc. Wie pan, że ten silnik został skonstruowany na podstawie mego projektu? -A co się tu w ogóle stało? - zapytał Alek. -Wirniki wciągnęły fragment rakiety - odparła Deryn, unikając jego wzroku. - Wybuchł pożar, więc mechanicy poprosili o zalew herkulesowy. Proszę, uważajcie, gdzie stąpacie. W środku, w kapsule silnikowej, cuchnęło niczym w brzuchu wieloryba. Podłogę pokrywał szlam, a maszyneria była poczerniała od pożaru. Mechanicy przerwali pracę i wpatrywali się w pana Teslę niczym wół w malowane wrota. - Herkulesowy zalew? - zdziwił się wynalazca. - Chodzi o tego Herkulesa od siedmiu prac? Na twarzy Deryn malowało się zdziwienie, więc włączył się w to Alek. - Musieli przepompować balast rufowy przez kapsułę. Stąd ten nagły przechył, podczas którego wszyscy zsuwaliśmy się po podłodze mostka. Tesla uniósł but, by zerknąć na zabrudzoną podeszwę.

- Genialne i całkowicie wbrew zasadom higieny, podobnie jak cała technologia darwinistów. Deryn zesztywniała nieco, ale głos jej się nie zmienił. - Mówił pan, że wynalazł ten oto silnik? - Opisałem zasady prądu zmiennego. - Tesla dźgnął sil nik końcówką laski. - Jest o wiele bezpieczniejszy na statku powietrznym. Alek pokiwał głową. Kiedy odwiedził kapsułę silnikową kilka dni wcześniej, zauważył, że silniki elektryczne nie sypią iskrami ani nie dymią i pracują niemal bezgłośnie. -Prąd zmienny - powtórzył przeszczęśliwy Bovril. -Ale nie macie kotła na pokładzie - powiedział Tesla. -Skąd czerpiecie moc? -Z tych tu komórek napędowych. - Deryn spojrzała na stos niewielkich metalowych beczek. - Z wodoru wytwarzanego przez małe stworzonka w brzuchu wieloryba. -Bateria biologiczna! - wykrzyknął pan Tesla. - Ale przecież nie mają aż tyle mocy. -Bo i nie muszą, proszę pana. - Deryn wskazała wysokie okna kapsuły. - Statki darwinistów są głównie napędzane rzęskami... tymi włoskami wzdłuż burt. Silniki tylko nakierowują statek we właściwą stronę, a podniebna bestia robi resztę. -Jednak Lewiatan jest szczególnym statkiem. Ma też dwa silniki chrzęstów - dodał Alek. - Dostarczy pana do Nowego Jorku szybciej niż jakakolwiek podniebna maszyna. -Wyśmienicie. - Tesla obciągnął marynarkę. - No to zabierajmy się do pracy. Im więcej silników, tym lepiej!

Podczas pracy Nikola Tesla poruszył wiele tematów - od pokoju światowego do jego fascynacji liczbą trzy - lecz Alek miał trudności ze zrozumieniem tego wszystkiego. Mistrz Klopp nie nauczył go za wiele na temat silników elektrycznych, które nie były na tyle efektywne, by napędzać machiny kroczące. Z początku chłopak starał się pomagać, podając Tesli narzędzia, ale wkrótce mechanicy pozbawili go nawet tego przywileju. Podobnie jak Bovril, spijali słowa z ust wielkiego wynalazcy. Jak zwykle, Alek znalazł się w sytuacji tego, który tylko marnuje wodór. • Wtedy zauważył, że Deryn wyszła na stabilizujący bom. Oczywiście unikał jej przez kilka ostatnich dni. Ale to było dziecinne zachowanie - przecież nie mogli udawać, że się nie znają. Ochłodzenie ich stosunków, nagłe i niespodziewane, mogło wzbudzić podejrzenia doktor Barlow, a odkrycie tożsamości Deryn za jego sprawą było ostatnią rzeczą, jakiej Alek pragnął. Wziął głęboki wdech i wyszedł na kładkę. -Cześć, Dylan. -Moje uszanowanie, wasza książęcość. - Deryn nie podniosła wzroku. Patrzyła na przesuwającą się pod nimi morską toń, a wiatr nawet nie był w stanie rozwichrzyć jej pomazanych szlamem włosów. Przez chwilę Alek zastanawiał się, czy jest zła, że widzi ją w tym stanie, całą pokrytą brudem. Ale to przecież jakaś bzdura. To zwykłe dziewczyny przejmowały się takimi głupstwami, nie Deryn. - Pan Tesla powinien wkrótce naprawić ten silnik - po wiedział.

-O tak, to geniusz, w ząbek czesany. Żebyś słyszał, jak ci inżynierowie o tym nadawali. - Spojrzała w stronę rufy. -I najwyraźniej skołował też kapitana. -Co chcesz przez to powiedzieć? Deryn wskazała słońce jaśniejące za kilwaterem statku. -Obraliśmy kurs na wschód, jutro będziemy w Tokio. -Oczywiście - powiedział Alek. - Teraz, kiedy pomogliśmy marynarce japońskiej, możemy wyruszyć tam z podniesionym czołem. -Pani specjalistka mówi to samo, ale myślałam, że tylko tak gada! -Doktor Barlow nie gada. Wasza Admiralicja nie mogła nie przyjść z pomocą oblegającym OJngdao, bo Japończycy nie są dostatecznie - rozłożył ręce, szukając właściwego słowa -europejscy. To by było nie w porządku, gdyby udało im się pokonać Niemców bez naszej pomocy. Po raz pierwszy tego dnia Deryn spojrzała mu prosto w oczy. - Chcesz powiedzieć, że przelecieliśmy pół świata tylko po to, by się pokazać? To największe łajno, jakie słyszałam! - Łajno - powtórzył Bovril i zeskoczył na barierkę. Alek wzruszył ramionami. - Mniej więcej tak było. Ale najwyraźniej był w tym waż niejszy zamysł. Teraz możemy pomóc panu Tesli zakończyć wojnę. Deryn posłała mu takie samo pełne irytacji spojrzenie, jakim obdarzała go, ilekroć wspominał o swoim przeznaczeniu. - Chcesz mnie znów uderzyć? - zapytał Alek. - Bo jeśli tak, to muszę się czegoś złapać. Wysoko tutaj.

Przez twarz przemknął jej cień złośliwego uśmiechu, ale wzrok pozostał twardy. -Silna jesteś - stwierdził Alek. -O tak. I do tego wyższa. Alek wywrócił oczami. -Słuchaj, Deryn... -Niedobrze, że przyzwyczajasz się tutaj do tego imienia. - Może i niedobrze, ale od dawna zwracałem się do ciebie inaczej i teraz czuję, że muszę nadrobić te stracone dni. - To nie twoja wina, że jestem dwojga imion. Alek spojrzał na przesuwającą się w dole wodę. -A więc czyja? No bo nawet Volger twierdzi, że jesteś doskonałym żołnierzem, a mimo to musisz ukrywać to, kim naprawdę jesteś. -Tak już po prostu jest ten świat urządzony. - Wzruszyła ramionami. - To niczyja wina. -Albo wina wszystkich - dopowiedział Alek. - Deryn. -Deryn Sharp - odezwał się cicho Bovril. Oboje wpatrywali się z przerażeniem w lemura przemyślnego. -Doskonale - rzuciła Deryn. - No po prostu pięknie. Popatrz tylko, czego się od ciebie nauczył! -Przepraszam. - Alek pokręcił głową. - Nie uświadamiałem sobie... Nagle zakryła mu dłonią usta. Poczuł odór smaru i siarki na jej ręce, a potem zauważył, że jaszczurka kurierska zbliża się w ich stronę podbrzuszem statku. Deryn opuściła dłoń, gestem nakazując mu milczenie. Jaszczurka odezwała się głosem doktor Barlow:

- Panie Sharp, jutro po południu będzie mi pan towarzy szył na spotkaniu pana Tesli z ambasadorem. Przypomniałam sobie jednak, że nie ma pan wyjściowego munduru. Zaradzimy temu, kiedy przybędziemy do Tokio. Deryn zaklęła, a Alek przypomniał sobie, że jej jedyny paradny mundur został zniszczony w potyczce o Nieustraszonego. Już sama wizyta u krawca w Tokio była niebezpieczna, nie mówiąc o udaniu się tam w towarzystwie specjalistki. -Eee, ale, psze pani... - zacinała się Deryn. - Ja będę musiał... -Doktor Barlow - wtrącił się Alek - mówi książę Aleksander. Wiem, że chce pani, aby Dylan wyglądał jak najlepiej, lecz pani wybaczy, krawiectwo męskie nie należy do zgłębionych przez panią dziedzin wiedzy. Z przyjemnością udam się tam z nim do krawca. Koniec wiadomości. Bestyjka odczekała moment, po czym mrugnęła i czmychnęła. Deryn popatrzyła na Alka dłuższą chwilę, a potem pokręciła głową. -Oboje macie nierówno pod sufitem. Przecież sama mogę zadbać o swoje ubranie, prawda? -Oczywiście. - Alek pociągnął swój wytarty rękaw. - Ale sam muszę przyoblec się porządniej. -To prawda. Wyglądasz tak jakoś mniej książęco. - Deryn wyprostowała się z westchnieniem. - Cóż, mam swoje obowiązki. Zobaczymy się, zdaje się, po przylocie do Tokio. -Zdaje się. - Uśmiechnął się do niej. Deryn odwróciła się i dziarskim krokiem poszła do kapsuły silnikowej, krzycząc na mechaników, żeby nie wisieli tak panu

Tesli nad głową. Alek został na kładce i wpatrywał się jeszcze trochę w wodę, zastanawiając się nad swoimi uczuciami. Nieważne było, jak jego przyjaciel ma na imię - tęsknił za nim naprawdę mocno, bardzo mocno. - Przyoblec się porządniej - rzucił Bovril dobitnie. - Koniec wiadomości.

17

Alek włożył kolejna marynarkę, po czym skrzywił sie, spoglądając w lustro. Jego mundur Habsburskiego Regimentu Pancernego był tak samo wytarty jak inne ubrania, miał świecące łokcie i brakowało w nim dwóch guzików. Czy naprawdę przez kilka tygodni łaził między ludźmi w tak haniebnym stroju? - Moim zdaniem to nierozsądne - rzekł hrabia Volger. Alek przejechał palcem po wytartych epoletach kurty. -Mam zrobić wrażenie na ambasadorze, a wątpię też, żeby tokijscy krawcy byli drodzy. -Nie mówię o kosztach, Alek. Tak czy inaczej, jesteś prawie bez grosza. - Hrabia zerknął przez okno: pojawiła się za nim jedna z tokijskich wież, niebezpiecznie blisko ich gondoli. -Mówię o tej dziewczynie. Alek wziął jedwabną kurtkę pilota, którą miał na sobie w noc osmańskiej rewolucji. -Ma na imię Deryn. -Bez względu na to, jak każe do siebie mówić, udało ci się

w końcu wyjść spod jej wpływu. Po co ryzykować rozwój tego związku? -Deryn to żaden związek. - Alek włożył kurtę i sprawdził efekt. - Jest moim przyjacielem, użytecznym sprzymierzeńcem. -Użytecznym? Jedynie dlatego, że zabrała tę piekielną bestię. Alek nie odpowiedział. Deryn wpadła do jego kajuty dzień wcześniej, by „pożyczyć" Bovrila. Wiedział już, że brakuje mu ciężaru zwierzątka na ramieniu i mruczenia do ucha. Lemur był mu pocieszeniem, kiedy zdradzili go wszyscy inni. -Nie możesz jej ufać - powiedział Volger. -Tobie też nie mogę, hrabio. A Deryn przynajmniej jest mi w stanie powiedzieć, co knują oficerowie na Lewiatanie. -Ostatnio to Tesla nimi steruje. Wyobraź sobie, stara się zawładnąć statkiem, żeby zabrali go do Ameryki! To szaleństwo wierzyć, że Admiralicja na to pozwoli. Alek uniósł brew. -Sam pan wie, że to był mój pomysł. -No tak, oczywiście. - Volger wstał z westchnieniem zza biurka i podszedł do swego kufra podróżnego. - To przyjęcie dyplomatyczne, a nie jakiś bal kostiumowy. Alek ściągnął osmańską kurtkę pilota. -Prawdopodobnie jest zbyt kolorowa jak na przyjęcie u brytyjskiego ambasadora. -Sporo ryzykujesz, wierząc Tesli. -Chce pokoju i ma środki, żeby do niego doprowadzić. -Miejmy nadzieję, Wasza Wysokość. Jeśli bowiem poprzesz go publicznie, a on okaże się wariatem, cały świat będzie miał

cię za głupca. Myślisz sobie, że ludy Austro-Węgier będą chciały mieć młodego głupca za cesarza? Groźne spojrzenie Alka nie zrobiło na Volgerze najmniejszego wrażenia i hrabia najspokojniej dalej przetrząsał swój kufer. Wyciągnął długi, granatowy kaftan z czerwonym szamerunkiem. -Mój mundur Habsburskiej Gwardii Konnej. -Myślisz, że jestem głupcem? - spytał Alek. -Myślę, że chcesz dobrze. Ale czynienie dobra rzadko jest proste, a żadna broń w historii świata nie zakończyła jeszcze wojny. - Volger podał mu swoją kawaleryjską kurtę. - Ale kto to wie. Być może wielki wynalazca będzie pierwszy. -A pan chciał go zamordować. - Alek włożył kurtę. Oczywiście rękawy były za długie, ale każdy krawiec był w stanie to poprawić. - A może cała ta sprawa była jedynie czczą pogróżką, bym mógł otrząsnąć się z otępienia? Hrabia uśmiechnął się. - Dwie sroki za ogon.

Ulice Tokio tętniły odgłosami parowych tramwajów, przechodniów i zwierząt domowych. Poranne słońce wieńczyło szczyty budynków, ale rzędy papierowych latarni na poziomie ziemi wciąż się jarzyły. Każda była wypełniona niewielkimi rojami świecących owadów niczym garścią miniaturowych gwiazd. Alek zawsze czuł się nieswojo w tłumie, a tutaj, w Tokio, był szczególnie na widoku. Wokół nie było żadnych innych Europejczyków z wyjątkiem dwóch wartowników idących za nim krok w krok. Wielu Japończyków nosiło zachodnie ubrania, ale

kobiety były odziane w długie suknie z malowanymi wzorami w szkarłatach i indygo, z szerokimi jedwabnymi pasami wiązanymi z tyłu w duże kokardy. Alek starał się wyobrazić sobie Deryn w takim stroju, ale pomimo wysiłków nie był w stanie. Dwie technologie w szykowny sposób zazębiały się w tym mieście, i to o wiele składniej, niż sobie to wyobrażał. Tramwaje wypuszczały duże kłęby pary, ale większość była zaprzężona w wołowate dla wzmocnienia siły ciągu. Kilka riksz sunęło za dwunożnymi machinami kroczącymi z silnikami Diesla, resztę ciągnęły przysadziste, pokryte łuskami stworzenia, których wygląd niepokojąco przypominał Alkowi potwory kappa. Linie telegraficzne przecinały się nad ich głowami, ale biegały też po nich jaszczurki kurierskie, a orły transportowe krążyły pod chmurami. -Czy już się zgubiliśmy? - zapytała Deryn. -Zgubiliśmy - oznajmił Bovril siedzący na jej ramieniu, po czym wrócił do ćwiczenia urywków japońskiego. Alek westchnął, po raz bodaj czterdziesty rozwijając mapę od doktor Barlow, którą dostali na lądowisku. Irytujące było to, że nie potrafił odczytać nazw ulic. Jakby tego jeszcze było mało, w Japonii adresy funkcjonowały zupełnie inaczej. Numery, zamiast iść wzdłuż ulic, rozchodziły się zgodnie z ruchem wskazówek zegara po okolicznych przecznicach. Czyste szaleństwo. Według miejscowego naukowca, kolegi doktor Barlow, w tym szaleństwie skrywała się gdzieś cała ulica szyjąca odzież dla Europejczyków. - Myślę, że jesteśmy blisko - rzekł Alek. - Sądzisz, że ci dwaj mogliby nam pomóc? Deryn zerknęła na wartowników idących za nimi jak cień.

-Oni są tu tylko po to, by zapobiec twojej ucieczce. -To zupełnie zbyteczne. Ostatnio jakoś dobrze mi na pokładzie Lewiatana. Deryn parsknęła tylko. -O tak, dzięki twemu nowemu kumplowi specjaliście. -Jest geniuszem i chce zakończyć wojnę. -Chyba chcesz powiedzieć, że to świr pierwszej wody. Doktor Barlow mówi, że ten cały jego goliat to czyste bajki! -Świr - rzucił Bovril, parskając śmiechem. -Oczywiście, że będzie tak mówić - odpalił Alek. - Pan Tesla jest naukowcem chrzęstów, a ona darwinistką... do tego jeszcze z samych Darwinów! Są naturalnymi wrogami. Deryn miała coś odpowiedzieć, ale aż odwróciła głowę, kiedy wolno minął ich obwoźny stragan z jedzeniem. Całość -klientów i kuchnię - ciągnęła dwunoga maszyna krocząca. Jeden z kucharzy ciął ciasto na drobne warstwy i wyrabiał z nich cienki makaron, pozostali siekali grzyby i ryby, zdaje się - węgorze. Zapach kaszy gryczanej i krewetek wędrował z parą unoszącą się z garnków wraz ze śladową wonią octu i pikli. -Może później wrzucimy coś na ruszt - mruknęła Deryn. -Ruszt - powiedział Bovril. Alek uśmiechnął się. Już w Istambule stwierdził, że jedzenie potrafiło rozkojarzyć Deryn do tego stopnia, że przestawała się sprzeczać. Ale tym razem nie dała za wygraną. -Zapomniałeś, co znalazłam w kajucie Tesli? -Kamień znalazłaś - odparł beznamiętnie Alek. -Skoro to tylko kamień, to po co taszczył go na pokład? -Jest naukowcem. Oni l u b i ą kamienie. Doktor Barlow nie wie, co to takiego?

Deryn pokręciła głową. -Nie ma pewności, ale to wszystko jest niezwykle podejrzane. Każda broń pana Tesli korzysta z elektryczności, a to przypominało... kulę armatnią. -Żadna kula armatnia nie jest w stanie zniszczyć połowy Syberii, p a n i e Sharp. - P a n i e Sharp! - wykrzyknął Bovril. -A może po prostu go o to zapytam. - Alek parsknął. -Choć mógłby wtedy zacząć się zastanawiać, po co chowałaś się w nocy pod jego łóżkiem. -Daj spokój. Jeśli dowie się, że go szpiegowaliśmy, przestanie ci ufać. Alek pokręcił głową. Że też Deryn ośmiela się dawać mu wykład o zaufaniu i przyjaźni. -Kiedy tylko znajdziemy się w Nowym Jorku i ujawnimy goliata całemu światu, te drobne nieścisłości ułożą się w spójną całość. -Myślisz, że Admiralicja naprawdę pozwoli nam obrać kurs na Nowy Jork? -Pan Tesla potrafi być przekonujący - powiedział Alek. -A poza tym to moje przeznaczenie. -Jasne - rzuciła Deryn z parsknięciem. - Ty i twoje przeznaczenie. Chciała jeszcze coś dodać, ale przerwał jej Bovril. -Przyoblec się porządniej! -Bestyjka ma rację. - Deryn spoglądała ponad ramieniem Alka. - Twoje przeznaczenie, jak sądzę, ma teraz postać dobrze dopasowanej kurtki. Odwrócił się. Pod markizą otwartej na ulicę fasady zakładu

kręciła się z furkotem jakaś przypominająca pająka machina, jeżąc się motkami nici. Na wypisanym po japońsku transparencie ktoś wcisnął kilka ledwo rozpoznawalnych słów: WITAMY U KRAWCÓW SHIBASAKI. Alek złożył mapę. - Na razie tyle wystarczy.

- Irasshai - dobiegło wołanie i Alek wszedł pod markizę. Dwóch mężczyzn podniosło się zza maszyn do szycia, jeden odziany w szatę z białej bawełny z kwiecistym wzorem, drugi w europejskiej marynarce z kamizelką. - Witajcie, szanowni panowie - odezwał się ten w szacie wyćwiczonym angielskim. Alek i Deryn oddali ukłon. - Szanowni panowie, właśnie przylecieliśmy - zaczął wol no Alek. - Nie mamy pieniędzy, ale możemy zapłacić złotem. Mężczyzna wydawał się zażenowany taką bezpośredniością, lecz Alek zdołał jedynie raz jeszcze się ukłonić, wyciągając w jego kierunku złożony kawaleryjski mundur Volgera. Gdyby zechcieli to panowie na mnie dopasować. Drugi krawiec wziął kurtę za epolety i potrząsnął nią, roz wijając. -Oczywiście. -A mój przyjaciel potrzebuje na dzisiejsze popołudnie bluzy do munduru lotnika brytyjskiego. -Mamy dużo koszul dla brytyjskich gentlemanów, musimy tylko wprowadzić poprawki. - Mężczyzna odwrócił się do Deryn. - Możemy dokonać przymiarki, sir?

Zerknęła na strażników stojących tuż przed sklepem - na tyle blisko, że z pewnością usłyszeliby okrzyki zdziwienia. - Obawiam się, że nie - odparł za nią Alek. - On ma... chorobę skóry. Może będzie pan tak łaskawy i zmierzy mnie, a potem tylko trochę dopasuje. Krawiec zmarszczył brwi. -Ale pan jest niższy, sir. -Nie aż tak bardzo - odciął się Alek, słysząc, jak Bovril parska śmiechem.

Krawiec skłonił się z gracją, po czym rozciągnął miarkę w dłoniach. Alek zdjął kurtkę i odwrócił się, rozkładając ramiona na boki. Deryn oparła się i patrzyła na to wszystko, po raz pierwszy od wielu dni obdarzywszy Alka uśmiechem.

Po przymiarce krawcy kazali Alkowi i Deryn wrócić za dwie godziny. Deryn bezbłędnie wytropiła obwoźny bar, który widzieli wcześniej, i wkrótce siedzieli ramię w ramię z innymi konsumentami na długiej ławie twarzą do kucharzy. Strażnicy zajęli pozycję za barem, przyglądając się temu z oddalenia. W naczyniach bulgotały rozmaite kluseczki i makaron, które, jak powiedziała Deryn, smażyły się na oleju z fabrykowanych orzeszków ziemnych. Z wnętrza dochodził do nich słodki zapach wymieszany ze słoną wonią płatów łososia oraz pomarańczowego i czarnego sosu octowego podawanego w małych czarkach, a także woń małych, suszonych, zwiniętych wpół rybek. Kiedy Deryn na migi pokazywała kucharzom, co chce zamówić, Alek uświadomił sobie dopiero, jak jest głodny. Obserwował innych klientów jedzących za pomocą drewnianych pałeczek, serdecznie żałując, że nie gwizdnął noża i widelca z mesy Lewiatana. -Słyszałeś? - zapytała Deryn. - Spotkanie zostało przeniesione do hotelu Imperial. -Dlaczego do hotelu? -Bo tam jest cholernie duża sala amfiteatralna! Zdaje się, że nasz ambasador chce pokazać całemu światu, że Nikola Tesla

zmienił front. - Spojrzała na swoje pałeczki. - Może po tym chrzęsty zaczną trząść portkami. - Miejmy nadzieję - odparł Alek. Postawiono przed nimi dwie czarki pełne splątanego makaronu zalanego do połowy gorącym rosołem. Kluseczki przybrano jakąś białą masą i kilkoma pomarańczowymi kulkami półprzezroczystymi niby nieoszlifowane kamienie. Przed Bovrilem postawiono talerz ze świeżym łososiem. Stworzenie zaczęło jeść, a Alek wpatrywał się w swoje danie. -Co nam zamówiłaś? -Nie mam pojęcia - powiedziała Deryn, biorąc drewnianą łyżkę. - Dobrze wyglądało, więc wskazałam na to. , Alek wziął pałeczki i starał się unieść jedną z pomarańczowych kulek. Pierwsza mu pękła, ale zdołał wsunąć drugą do ust. Pękła niczym balonik pod naciskiem zębów, rozlewając się w ustach smakiem soli i ryby. -To przypomina przerośnięty kawior. -Czyli co konkretnie? - zapytała Deryn. -Rybie jaja. Zmarszczyła czoło, ale ta rewelacja bynajmniej nie spowolniła tempa pochłaniania przez nią pokarmu. Alek skosztował białej masy, która okazała się drobno posiekaną piklowaną białą rzodkwią. Były w niej też kawałki jakiegoś białawego owocu, pikantnego, o wyrazistym smaku, niczym skórka cytryny. Zamieszał pałeczkami w czarce, łącząc ostre smaki rzodkwi, cytrusów i rybich jaj z grubymi kluskami z mąki gryczanej. Podczas posiłku Alek w końcu dokładniej przyjrzał się wolno przesuwającemu się miastu. Dachy Tokio zakręcały i wspinały

się niczym morskie fale, których powierzchnie burzyły dachówki z terakoty. Miniaturowe drzewa doniczkowe widniały w wielu oknach i rosnąc, przybierały pokrzywione formy, które harmonizowały z pociągnięciami pędzla widocznymi na szyldach wszystkich sklepów. Festony winorośli nad głowami spadały różowymi kwiatami aż do ziemi, a wiszące papierowe latarnie wydawały się wszechobecne i kiwały się lekko na wietrze. -Całkiem tu ładnie, zważywszy na okoliczności - stwierdził Alek. -Jakie okoliczności? -Takie, że ta sama kultura wyhodowała coś tak przerażającego jak te kappa. -Moim zdaniem są o wiele mniej przerażające niż pociski fosforowe. Alek wzruszył ramionami, nie mając ochoty na powrót do sporu, jaki toczył z Tesla. -Masz rację. Zabijanie to ohyda, bez względu na formę. Dlatego właśnie musimy zakończyć tę wojnę. -Alek, nie do ciebie należy naprawianie świata. Być może zamordowanie twoich rodziców wywołało to wszystko, ale świat był już gotów na to starcie ze wszystkimi swoimi machinami wojennymi i bestiami! - Wpatrywała się w swoją czarkę, nawijając makaron na pałeczki. - Doszłoby do starcia, tak czy inaczej. -Nie zmienia to faktu, że zapoczątkowała to moja rodzina. Deryn zwróciła się ku niemu. -Alek, nie możesz winić lisa, że chodzi na kury. - Zręczna fraza. - Alkowi pozostał z posiłku jedynie rosół w czarce. Inni klienci najwyraźniej nie mieli nic przeciwko

piciu zawartości prosto z naczyń, więc podniósł swoją czarkę obiema rękami. - Ale nie zmienia to faktu, że muszę to zrobić. Deryn patrzyła, jak pije, po czym powiedziała z prostotą: -A jeśli nie będziesz w stanie jej przerwać? -Widziałaś sama, czego dokonaliśmy w Istambule. Nasza rewolucja odsunęła od nich wojnę! -To była i c h rewolucja, Alek. My tylko im trochę pomogliśmy. -Oczywiście, ale pan Tesla potrafi o wiele więcej. Przeznaczenie zetknęło mnie z nim na Syberii, więc najwyraźniej ten plan musi w y p a l i ć ! Deryn westchnęła. -A co będzie, jeśli przeznaczenie ma to gdzieś? -Dlaczego nie możesz przyznać, że opatrzność kierowała każdym moim ruchem? - Alek liczył na palcach. - Mój ojciec przygotował dla mnie samotnię w Alpach w tej samej dolinie, w której rozbił się Lewiatanl Później, po tym jak uciekłem, wylądowałem z powrotem na twoim statku, i to w chwili, w której spieszył pomóc w oblężeniu OJngdao. I tak znalazłem się na bezkresie Syberii, by w odpowiednim momencie poznać Teslę. Wszystkie te przypadki muszą coś z n a c z yć ! Deryn już otwierała usta, by rozpocząć sprzeczkę, ale zawahała się i na jej twarzy pojawiło się coś na kształt uśmiechu. - A więc musisz też uważać, że przeznaczone jest nam być razem. Alek zamrugał. -Co takiego? -Mówiłam ci, jak trafiłam na Lewiatana. Gdyby niespodziewana burza nie poniosła mnie przez pół Wielkiej Brytanii,

służyłabym na Minotaurze z Jaspertem. A wtedy nigdy byśmy się nie spotkali. -No, chyba nie. -A kiedy się rozbiliśmy i przyszedłeś nam pomóc w tych idiotycznych płaskich buciskach, polazłeś prosto do miejsca, gdzie leżałam w śniegu. - Uśmiechała się coraz szerzej. - Najpierw to ty mnie uratowałeś. -Tylko przed odmrożeniem tyłka. - Wpatrywał się w pustą miskę przed sobą; rybie jajko przylepiło się do jej boku. Wziął je pałeczkami i przyglądał mu się. -A kiedy zwiałeś ze statku w Istambule, wydawało ci się, że się mnie pozbyłeś. - Deryn parsknęła tylko. - Nic z tego. -Ty naprawdę masz skłonności do popisywania się. -Musi ci być ciężko. Że też to twoje przeznaczenie wciąż wpycha ci tę dziewczynę z gminu! - Wpakowała sobie do ust ostatnią porcję makaronu i zachichotała. Alek zmarszczył brwi. W ciągu dwóch dni rozmyślań jakoś uciekło mu to, że bez Deryn Sharp rewolucja osmańska mogłaby się nie udać, a Alek z całą pewnością nie wróciłby na pokład Lewiatana. Tym samym nie poznałby Tesli i nie byłby ani o milimetr bliżej zakończenia wojny. Deryn była cały czas obok niego. -Jest między nami jakaś więź, prawda? -O tak - odparła, wciąż przeżuwając. - I żebyśmy się w ogóle spotkali, musiałam udawać chłopaka. Popatrz no tylko. - Cholerne przeznaczenie - wtrącił Bovril i beknął. Alek podniósł dłonie, poddając się. Były gorsze rzeczy niż związek z Deryn Sharp. W rzeczywistości już samo to, że się uśmiechała, przyniosło mu ulgę - znów była jego sojusznikiem,

jego przyjacielem. Opatrzność najwyraźniej podpowiadała mu, że zawsze tak będzie. W jednej chwili stalowa pięść ściskająca jego serce zwolniła swój uchwyt. - Dobrze, że zakończyliśmy tę naszą wojenkę. Deryn wybuchnęła śmiechem. - Ja też się za tobą stęskniłam, ty głupie książątko. - Za częła coś jeszcze mówić, ale spojrzała przez ramię na dwóch strażników i westchnęła tylko. - Powinniśmy odebrać nasze ubrania. Tesla zaczyna za kilka godzin. Alek pokiwał głową. - To powinno być dopiero przedstawienie.

18

Sala amfiteatralna hotelu Imperial wypełniała sie widzami na widowni było już przynajmniej sto osób. Deryn zastanawiała się, czy specjalista chrzęstów ich wszystkich zaprosił, czy zrobiła to ambasada brytyjska, czy też może wieści same się rozeszły pocztą pantoflową po Tokio. Trudno było nie zauważyć brytyjskiego ambasadora, mężczyzny w drogim cywilnym ubraniu, otoczonego admirałami i komandorami. Nieopodal widać było kilkunastu oficerów japońskiej marynarki w czarnych kurtach i kapeluszach z czerwoną lamówką. Deryn rozpoznawała kolejne wzory mundurów - francuski, rosyjski. Była nawet garstka Włochów, choć darwinistyczne Włochy nie przystąpiły jeszcze do wojny. Stado specjalistów z Europy i Japonii stało w pobliżu w nieodłącznych melonikach, niektórzy z nagrywającymi żabami na ramionach. Ze wszystkich zgromadzonych osób jedynie Deryn siedziała sama. Doktor Barlow opuściła ją, udając się do grona specjalistów, a Bovril - przekradając się między krzesłami - wsłuchiwał się w urywki obcej mowy.

Widownię w większości stanowili dziennikarze, z których część już robiła zdjęcia sceny. Stały na niej wszelakie urządzenia elektryczne, metalowe kule i szklane tuby, zwoje drutu, generator wielkości wędzarni oraz duża szklana bańka zwisająca z sufitu. W jaki sposób Tesli udało się złożyć te wszystkie ustrojstwa w tak krótkim czasie, Deryn nie miała pojęcia. Lewiatan leciał bardzo szybko, a wylądowali tuż przed północą. Niedługo po tym wynalazca pospiesznie opuścił pokład. Musiał poświęcić całą noc i poranek na szukanie części elektrycznych. Deryn zauważyła z boku mistrza Kloppa, robiącego coś przy plątaninie kabli. Koło niego stał Hoffman, trzymając narzędzia w pogotowiu. Oczywiście Alek oddał swoich ludzi do dyspozycji wielkiego wynalazcy. A w tej chwili sam był zajęty

pogawędką z grupą oficerów w nieznanych jej granatowych mundurach. Może to byli Amerykanie. Deryn wciąż była zadziwiona własnym słowami z poranka, kiedy to powiedziała Alkowi, że są sobie przeznaczeni. Wciąż nie wierzyła w te bajki o opatrzności. Paplanie Alka o przeznaczeniu było jedynie jego sposobem na zaakceptowanie faktu, iż ona jest dziewczyną, wpasowanie jej w wielki plan ocalenia świata. Przełknął to oczywiście, ponieważ w głębi duszy wiedział, że z nią jest silniejszy niż bez niej. Światła zamigotały i widzowie zaczęli siadać. Bovril powrócił na ramię Deryn, a doktor Barlow przyszła z głębi sali i zajęła miejsce obok niej. - Panie Sharp, czy już wspomniałam, że miło jest zobaczyć pana tak dobrze ubranego? Deryn wygładziła koszulę uszytą z grubszej, ale też i delikatniejszej bawełny niż ta, do której przywykła. Pasowała idealnie, chociaż krawcy nawet jej nie dotknęli. - Oni tu bardzo poważnie podchodzą do krawiectwa, psze pani. -No i dobrze. Znajduje się pan w towarzystwie sław. Deryn zmarszczyła brwi. -Wydawało mi się, że nie lubi pani tego łajdaka. -Nie mówię o panu Tesli, młody człowieku. - Wskazała kogoś odzianą w białą rękawiczkę dłonią. - To Sakichi Toyoda, ojciec japońskiej mechaniki. A obok niego Kokichi Mikimoto, pierwszy wytwórca sztucznych pereł. Chrzęsty i darwiniści działają ręka w rękę. -To-yo-da - powtórzył cicho Bovril, rozdzielając każdą sylabę.

-To, zdaje się, lepsze, niż z sobą walczyć - powiedziała Deryn. - Ale jaki jest cel tego wszystkiego? Nie ma tu nawet przedstawiciela Admiralicji. -W pewien sposób są tu obecni. - Doktor Barlow wskazała głową na kulisy, w których oficer Royal Navy siedział przy telegrafie. - Tokio jest połączone z Londynem za pomocą podwodnego kabla. Według słów ambasadora sam lord Churchill wstał wcześnie, żeby wszystko śledzić. Deryn zmarszczyła brwi. System podwodnych kabli, które ciągnęły się z Wielkiej Brytanii do Australii i Japonii, był jednym z najgenialniejszych wytworów darwinistów. Wykonany z długich na dwa kilometry splecionych żywych tkanek nerwowych łączył Imperium Brytyjskie na podobieństwo jednego organizmu, niosąc zakodowane wiadomości po oceanicznym dnie. -Ale nie będą mogli niczego zobaczyć - powiedziała Deryn. -Pan Tesla twierdzi co innego. - Głos doktor Barlow cichł wraz z ciemniejącymi lampami i w tłumie zgromadzonych zapadła cisza. Dobrze znana wysoka postać wkroczyła na otoczoną ciemnościami scenę energicznym krokiem, trzymając w jednej dłoni wysoki cylinder. Tesla machnął nim w powietrzu niczym szermierz szablą, po czym na sali rozległ się jego dudniący głos. - Czas nagli, więc zacznę bez wstępów. Trzymam tubę wy pełnioną jarzeniowymi gazami. - Wskazał na sufit. - A tutaj mamy drut przewodzący prąd zmienny o dużym potencjale. Kiedy dotknę obu... Chwycił przewód jedną dłonią, a szklana tuba nagle zaświeciła mu się w drugiej. Na sali rozległ się głuchy jęk oraz

pojedynczy wybuch śmiechu, jakby ktoś wiedział, co to za sztuczka. Po twarzy Tesli przebiegł cień, kiedy oparł świecącą tubę na ramieniu niczym jakąś upiorną laskę. -Oczywiście to tylko światło elektryczne, tyle, że novum polega na wykorzystaniu mojego ciała jako przewodnika. Ale uświadamia to nam, że elektryczność potrafi się rozprzestrzeniać nie tylko po kablach. Rozchodzi się, na przykład, w atmosferze albo w skorupie ziemskiej, a nawet w eterze międzyplanetarnym. -Ojejku - westchnęła cicho doktor Barlow. - Tylko nie znowu M a r s j a n i e . -Marsjanie - rzucił Bovril, parskając śmiechem, a Deryn uniosła brew. Tesla umieścił tubę na krańcu sceny, a światło zgasło w chwili, w której oderwał od niej palce. Puścił przewód i wygładził marynarkę. - Pod pewnymi względami nasza planeta jest kondensa torem, wielką baterią. - Sięgnął, by dotknąć bańkę zwisającą z sufitu, i zapłonęło w niej światło. - W środku tej kuli znajduje się inna, mniejsza kula. Obie są wypełnione świecącymi gaza mi i razem mogą pokazać nam zasadę, na jakiej funkcjonuje nasza planeta. Wynalazca zamilkł i cofnął się bez słowa. Kula świeciła dalej, ale po kilku minutach ciszy nie stało się nic innego. Deryn wierciła się na krześle. To był dość niezwykły widok, kiedy tak wiele ważnych osób siedziało tak długo w milczeniu. Zaczęła uciekać myślami, zastanawiając się, dlaczego doktor Barlow wspomniała o Marsjanach. Czy Tesla w nich wierzył?

Nazywać wielkiego wynalazcę świrem to jedno, ale zupełnie inna sprawa była, jeśli rzeczywiście oszalał. Alek tak bardzo chciał przerwać tę wojnę, że był w stanie uwierzyć w każdą obietnicę prowadzącą do zawarcia pokoju. I po wszystkim, co stracił - rodzinie, kraju i swoim domu -jak sobie poradzi, jeśli zgaśnie również ta nadzieja? Ale Deryn nie za wiele mogła tu zrobić, chyba tylko uświadomić mu, że istnieją jeszcze inne rzeczy poza ratowaniem świata. Po sali rozszedł się pomruk, więc podniosła wzrok. Światło w szklanej kuli przybrało kształt niewielkiego łuku elektrycznego, takiego samego jak w wykrywaczu metali Tesli. Łuk poruszał się wolno wewnątrz kuli niczym wskazówka zegara. - Jak zwykle ruch obrotowy odbywa się zgodnie z ruchem wskazówek zegara - powiedział Tesla. - Chociaż, jak mnie mam, na południowej półkuli ten łuk poruszałby się w prze ciwną stronę. Rozumiecie państwo, porusza się on na skutek obrotów Ziemi wokół własnej osi. Na sali rozległ się kolejny pomruk, nieco bardziej niespokojny. Deryn zmarszczyła brwi. Czym to się różniło od wskazań wahadła czy igły kompasu? - Ale nas nie ograniczają bezwzględne siły natury. - Tesla zbliżył się o krok do wiszącego światła, trzymając niewielki przedmiot. - Za pomocą tego magnesu jestem w stanie wyrwać ów łuk spod wpływu samej Ziemi. Zbliżył się jeszcze bardziej i światło przestało się obracać. Tesla zaczął chodzić wokół kuli i łuk ponownie ruszył, zawsze wskazując na niego, czy stawał, czy przyspieszał. - Dziwne, prawda? Pomyśleć tylko, że można wycelować w coś z błyskawicy z równą łatwością jak z rewolweru. - Wy-

ciągnął zegarek z kieszonki i sprawdził czas. - Ale nadeszła pora na większą demonstrację. O wiele większą. Kilka dni temu wysłałem z Lewiatana do Tokio wiadomość za pomocą orła kurierskiego. Została ona przekazana kablem podwodnym do Londynu, a stamtąd falami radiowymi do moich asystentów w Nowym Jorku, mniej więcej na drugim końcu świata. Tam za kilka minut wypełnią oni moje instrukcje. Dał sygnał Kloppowi, a ten zaczął ustawiać coś w jednej z czarnych skrzynek. Chwilę później wszystkie urządzenia na scenie ożyły i zaczęły buczeć i skrzypieć. Tesla przesunął się wśród nich, a włosy na głowie stanęły mu niczym sierść na złym kocie. Deryn poczuła, że jej włosy się ruszają, jakby zaraz miała się zacząć letnia burza. - Rezultaty będą widoczne na tym oto urządzeniu - po wiedział Tesla, po czym zwrócił się do oficera Royal Navy. A ponadto na porannym niebie Londynu. Byłby pan tak łaskaw i poprosił pana Churchilla oraz innych lordów Admiralicji, by przysunęli się bliżej okien? Kolejna fala szeptów przetoczyła się po sali, a Deryn wyszeptała do specjalistki: -O czym on gada? -Jego maszyna w Nowym Jorku wyśle sygnał w powietrze. Podobny do fali radiowej, tylko dużo mocniejszy. - Doktor Bar-low przysunęła się bliżej. - Tutaj jest środek dnia, potrzebujemy więc tych instrumentów, żeby zobaczyć efekty, ale w Londynie słońce jeszcze nie wzeszło. -Chce pani powiedzieć, że jego zdaniem goliat będzie w stanie zmienić niebo? Specjalistka pokiwała w milczeniu głową, a Deryn wbiła

wzrok w scenę, na której z każdego przedmiotu zaczęły strzelać we wszystkich kierunkach elektryczne igły. Nawet zegarek kieszonkowy pana Tesli emanował poświatą, a w pomieszczeniu rozległo się bzyczenie jak przed karmieniem pszczół z brzucha Lewiatana. -Przekaz rozpocznie się za dziesięć sekund - powiedział Tesla, po czym zatrzasnął głośno dekiel zegarka. - Wkrótce do nas dotrze. -Przekaz - powtórzył Bovril, wiercąc się niespokojnie. Lemur zaczął cicho kwilić i nagle bzyczenie nie było już tak przykre dla Deryn. Sięgnęła, by z wdzięczności podrapać stworzonko po łebku. Dłuższą chwilę nic się nie działo i Deryn zaczęła żywić nadzieję, że eksperyment się nie udał. Wielki Tesla zostanie upokorzony i skończy się to całe gadanie o locie do Ameryki. Ale nagle łuki elektryczne z wiszącej kuli wzmocniły się, wypełniając całe jej wnętrze. Potem kręciły się chaotycznie jakiś czas, a następnie przybrały na sile i ustabilizowały się, wskazując na lewą stronę sceny. Ożyły też inne przyrządy, rozświetlając całe pomieszczenie. Szklane tuby wypełniły się kolorowymi tęczami, metalowe kule pokryły tysiące elektrycznych igiełek. Oficer przy telegrafie stukał z zapamiętaniem, a na guzikach jego kurtki zatańczyły drobne iskierki. Stopniowo niezliczone łuki elektryczne zaczęły się przesuwać, wskazując bez wyjątku w lewo. Deryn czuła, jak włosy stają jej dęba na głowie, obracając się w tym kierunku. - Północny północny wschód - mruknęła doktor Barlow. Po wielkim łuku prosto na Nowy Jork.

- Jak państwo widzicie - Tesla przekrzykiwał bzyczenie -jestem w stanie kontrolować prądy w tym pomieszczeniu, i to z miejsca leżącego dziesięć tysięcy kilometrów stąd. Wyobraźcie sobie państwo burzę z piorunami ujarzmioną z takiej odległości. Albo nawet wyładowania atmosferyczne skupione i wycelowane w konkretne miejsce niczym reflektor! Bovril burczał jak wściekły. Futerko stworzonka było najeżone, a ślepka tak wielkie, że Deryn jeszcze takich u niego nie widziała.

-Nie bój się, malutki - powiedziała. - On jest po naszej stronie. -Miejmy taką nadzieję - rzuciła doktor Barlow. Tesla wzniósł dłonie i machał nimi tam i z powrotem. Elektryczne macki przywarły do końców jego palców, ale po chwili wystrzeliły w tym samym kierunku - na północny północny wschód. - Taka jest moc goliata, której na Ziemi nie ucieknie nikt, chrzęst czy darwinista. Dlatego musimy nauczyć się

żyć wspólnie na naszym globie albo razem na nim zginiemy! Machnął ręką i Klopp pstryknął głównym wyłącznikiem. W jednej chwili wszystko zniknęło, pogrążając pomieszczenie w ciemnościach. Ciszę szybko wypełniły zdławione westchnienia i szepty. Następnie rozległy się pojedyncze brawa, które wolno nabierały siły. Wydawało się, że tysiące gwiazd wciąż unoszą się w powietrzu. Paliły Deryn pod powiekami niczym promienie słońca. Przez nie zobaczyła Teslę sięgającego znów po wiszący przewód. Podniósł najprostszą szklaną tubę, a ta znów ożyła. - Jakieś wieści od Admiralicji? - zapytał, uciszając zebra nych. Oficer Royal Navy wstał od telegrafu z kartką w drżącej dłoni. - Lord Churchill i lordowie Admiralicji ślą pozdrowienia i pragną zakomunikować, że eksperyment się powiódł. Śla dy niezwykłych barw pojawiły się na porannym londyńskim niebie. Tłum zamarł. - Przesyłają najszczersze gratulacje. - Oficer odchrząk nął. - Proszę o wybaczenie, panie i panowie, ale dalsza część wiadomości jest dla kapitana Lewiatana. Doktor Barlow oparła się na krześle. -Cóż, chyba nie ma w tym żadnej tajemnicy, co, panie Sharp? Wygląda na to, że lecimy do Nowego Jorku. -Nowy Jork - rzucił Bovril w zamyśleniu, po czym zaczął sobie wygładzać futerko.

19

Ocean Spokojny zajmował niemal pół świata, jak to lubił mawiać pan Rigby. Teraz wyglądał szczególnie bezkreśnie rozciągnięty pod statkiem niczym mieniąca się srebrzysta tafla. Niespełna dzień wcześniej zostawili za sobą japońskie wyspy, a już samo wspomnienie o lądzie wydawało się odległe i mgliste. Lewiatan mknął całą naprzód, osiągając blisko sto kilometrów na godzinę. Wiatr hulał po grzbiecie z siłą nawałnicy, dudniąc wzdłuż powierzchni statku niczym wzbierająca rzeka. -Zawsze tak jest? - Alek przekrzykiwał wiatr. -Tak - odparła Deryn. - Czyż nie jest wspaniale? Chłopak tylko się skrzywił. Dłońmi w rękawicach wczepił się w takielunek, a oczy Hoffmana pod goglami były wielkie ze strachu. Dwóch chrzęstów już wcześniej podróżowało z taką prędkością w kapsule silnikowej, ale nigdy tu, na grzbiecie. - To się nazywa l a t a n i e ! - Deryn przysunęła się. - Jeśli jednak ma pan pietra, wasza książęcość, to może pan zejść.

Alek pokręcił głową. -Hoffman potrzebuje tłumacza. -Mój niemiecki jest wystarczająco dobry - stwierdziła Deryn. - Przez cały miesiąc musiałam słuchać paplania chrzęstów w Istambule! -Weifit du, was ein Kondensator ist? -To proste. Zapytałeś mnie, czy wiem, co to jest kondensator! -No to jak, wiesz? Deryn zmarszczyła brwi. -To jest taki ten, no... że on zagęszcza. Oczywiście. - Nie - rzekł Alek. - Gromadzi ładunek elektryczny. Właś nie wysadziłaś cały statek, Dummkopf. Wywróciła oczami. To wydawało się nie całkiem sprawiedliwe, że oczekuje od niej znajomości niemieckich definicji złomu, którego nigdy nie widziała. Ale nie miała ochoty na kłótnie. Hoffman był najsprawniejszym inżynierem zdolnym wykonywać polecenia Tesli, a jedynie Alek mógł przetłumaczyć techniczny żargon chrzęstów na angielski. Cała ta jazda na grzbiecie odbywała się pod dyktando wielkiego wynalazcy. Chciał, żeby rozciągnęli antenę radiową na całą długość Lewiatana, ale nie chciał, żeby statek zwolnił. Kapitan nie miał specjalnego wyboru - rozkazy Admiralicji były jasne: musiał współpracować z Tesla i jak najszybciej dowieźć go do Ameryki. Praca na grzbiecie przy maksymalnej prędkości nie była w końcu niemożliwa, a jedynie trudna. A ponadto dawała niezły ubaw. - Zabierz kabel na dziób, Sharp! - krzyknął pan Rigby przez

wiatr. - A zanim wrócisz, sprawdź dwa razy, czy umocowałeś koniec. -Pójdę z nim - powiedział Alek. -Ani mi się waż, chłopcze! - zawołał pan Rigby. - To zbyt niebezpieczna zabawa dla książąt. Alek skrzywił się, lecz nie oponował. Tutaj, na grzbiecie, bosman był panem i władcą. Deryn machnęła na Hoffmana, po czym ruszyła w kierunku łba wielkiego stworzenia. Ponieważ musiała co jakiś czas przepinać uprząż bezpieczeństwa, posuwała się wolno, a do tego jeszcze zwój drutu był cholernie ciężki. Najtrudniejsze jednak było przemieszczanie się przy maksymalnej prędkości statku. Hoffman podążał za nią, niosąc narzędzia i niewielkie urządzenie, przy którym Tesla grzebał cały dzień. Twierdził, że przy trzystumetrowej antenie na tej wysokości jest w stanie wyłapać sygnały radiowe z całego świata - a nawet z innych światów. - Żeby mógł gadać z cholernymi M a r s j a n a m i - krzyk nęła Deryn. - Po to tu jesteśmy! Hoffman albo nie zrozumiał, albo postanowił zostawić to bez komentarza. Przy całej naprzód na dziobie nie było żywej duszy. Nietoperze strzałkowe pochowały się w swoich wnękach i szparach, ptaki bezpiecznie przebywały w ptaszarni. Wkrótce zniknęły ostatnie liny i Deryn posuwała się jeszcze wolniej, leżąc na brzuchu z dłońmi rozcapierzonymi na szorstkiej, twardej powierzchni łba bestii. Teraz błogosławiła duży ciężar motka z drutem. Przy trzydziestokilogramowym ładunku przypiętym do pleców wiatr

miał mniejszą szansę zwiać ją do oceanu. Krzyknęła do Hoffmana, żeby położył się płasko. Przy tej prędkości wiatr był w stanie zeskrobać go ze skóry wieloryba niczym pąklę i cisnąć w fale. W końcu dotarła do jarzma cumowniczego, ciężkiej uprzęży na samym dziobie statku. Zapięła na niej z trzaskiem swój karabińczyk i westchnęła z ulgą. Hoffman dołączył do niej i zaczęli przymocowywać koniec drutu. Podczas pracy w nieustępliwym wietrze Deryn zastanawiała się, czy Hoffman wie, kim ona naprawdę jest. Wątpiła, by Volger komukolwiek powiedział - ten człowiek zawsze zachowywał tajemnice na własny użytek. Ale co z Alkiem? Obiecał, że nie powie nikomu, że jest dziewczyną, ale czy to dotyczyło również jego ludzi? Przymocowawszy solidnie drut z dołączonym do niego urządzeniem Tesli, Hoffman klepnął Deryn w ramię, posyłając na wiatr wiązankę niemieckich przekleństw. Uśmiechnęła się, nagle niemal całkowicie pewna, że on nie wie. Może i czasami był z Alka niezły Dummkopf, ale słowa potrafił dotrzymać. Zaczęli wracać, rozwijając drut z motka i co kilka metrów przymocowując go do takielunku, żeby nie trzepotał. Droga powrotna z wiatrem szła o wiele sprawniej i wkrótce dotarli do Alka i pana Rigby'ego. Razem cała czwórka ruszyła w stronę rufy. W miarę zbliżania się do ogona posuwali się coraz sprawniej. Ryk silników chrzęstów cichł w oddali, a ciało podniebnej bestii zaczęło się zwężać, osłaniając ich wielkim garbem przed wiatrem. Zatrzymali się po rozwinięciu pierwszego motka. Pan

Rigby i Hoffman połączyli drut z kolejnym stupięćdziesięciometrowym zwojem. Czekając, Alek zwrócił się do Deryn. -Cieszysz się, że zobaczysz Amerykę? -Trochę - odparła. - Ale zdaje się, że to dziwne miejsce. Stany Zjednoczone Ameryki były kolejnym na poły darwinistycznym, na poły chrzęstowym krajem. Jednak w odróżnieniu od Japonii nie było tam harmonijnego połączenia tych dwóch technologii. Dwie części Ameryki toczyły zażartą wojnę domową, kiedy Darwin ogłosił swoje odkrycia. Południe przyjęło rolnicze technologie darwinistów, a przemysłowa Północ pozostała wierna maszynom. Nawet pięćdziesiąt lat po wojnie naród wciąż był podzielony. - Czyż nie dlatego ludzie wstępują do Sił Powietrznych? zapytał Alek. - Żeby zobaczyć świat? Deryn wzruszyła ramionami. -Ja po prostu chciałam latać. -Zaczynam rozumieć tę fascynację - odparł Alek z uśmiechem. Podniósł się nieco, a pęd powietrza szarpał jego włosy i targał kombinezon lotniczy, gdy nachylony pod nienaturalnym kątem, pozwalał sile wiatru utrzymywać go w pionie. -Cholewka, Alek. Siądź na tyłku! Chłopak tylko wybuchnął śmiechem, rozpościerając ramiona niczym skrzydła. Deryn nachyliła się, by złapać uprząż bezpieczeństwa na jego kombinezonie. Bosman podniósł wzrok znad pracy. -Chłopaki, przestańcie dokazywać! -Przepraszam, sir! - Deryn pociągnęła za uprząż Alka. -No, głupolu, s i a d a j !

Alek przestał się śmiać i opadł na kolano. Wskazał na wprost. - Czy to jest to, co myślę? Deryn obróciła twarz do wiatru. Nos Lewiatana lekko się pochylił, a wielkie wzgórze jego garbu schodziło w dół, ukazując niebo przed nimi. - Panie Rigby! - zawołała Deryn, wyciągając rękę ku dzio bowi. - Powinien pan to zobaczyć. Chwilę później bosman zaklął, a Hoffman tylko przeciągle gwizdnął. Przed statkiem piętrzyła się masa chmur burzowych na tle ciemnej ściany rozciągającej się aż po horyzont. Straszny sztorm, wprost na kursie Lewiatana. Deryn poczuła zapach deszczu i wyładowań elektrycznych. -Co mamy robić, panie Rigby? -Kończymy tę robotę, chłopcze, chyba że będą nowe rozkazy. -Proszę o wybaczenie, sir, ale nie ma mowy, żeby posłali tu jaszczurkę. Przy tej prędkości nawet wąchacza wodoru by zwiało! -Kapitan zawsze może wysłać ekipę takielunkowych, jeśli będzie chciał. - Bosman wskazał drugi, wciąż pełny motek. -Tak czy inaczej, nie możemy teraz przerwać, bo wejdziemy w ten sztorm ze smagającym boki statku drutem! Deryn przełknęła ślinę. - Tak jest. Oczywiście, że nie. Hoffman skończył łączenie przewodów i znów cała czwórka ruszyła w stronę ogona. Droga była teraz jeszcze trudniejsza. Wiatr nieprzewidywalnie zmieniał kierunek, a prądy burzowe nakładały się na pęd wywołany olbrzymią prędkością statku.

Deryn poczuła, jak pod jej stopami ugina się membrana, przekrzywiając się na jedną stronę. Zerknęła przez ramię na dziób. - Zmieniamy kurs, sir - powiedziała. - Zwrot na sterburtę. Pan Rigby zaklął i ponaglił ich ruchem ręki. - To chyba dobrze, prawda? - zapytał Alek. - Chcą uniknąć wejścia w środek sztormu. Deryn pokręciła głową. -Huragany zawsze obracają się w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara, więc ustawiamy się rufą do wiatru. Nie chcemy ominąć sztormu. Wykorzystujemy go, by lecieć jeszcze szybciej. Bez wątpienia to genialny pomysł pana Tesli. -Czy to niebezpieczne? -Statkowi nic nie będzie. Martwię się tylko o nas. - Deryn wpięła karabińczyk z niezwykłą zaciętością. - Gdyby tylko trochę zwolnili, ta cholerna robota poszłaby jak z płatka! -Niech się pan uspokoi, panie Sharp - zadudnił bosman. -My mamy swoje rozkazy, a kapitan swoje. -Tak jest, sir - odkrzyknęła Deryn i zaczęła się przemieszczać najszybciej, jak potrafiła. Specjalista dowodzący statkiem zaczynał ją mocno irytować.

Wciąż byli na otwartej przestrzeni, kiedy podniebny statek wpadł w sztorm. Deszcz nie narastał stopniowo, lecz spadł srebrzystą ścianą wodospadu na grzbiet Lewiatana. - Trzymajcie się! - krzyknęła Deryn, kiedy znaleźli się w głośnej kipieli. Membrana drżała pod jej stopami poruszona

falą zimnego powietrza, która nadeszła wraz z ulewą z północnego Pacyfiku za sprawą obracającego się wiru huraganu. Nagle dojmujący wiatr, jak się zdawało, zaczął nieść lodowe szpikulce, a marznące krople waliły w jej gogle niczym drobne kamienie. - Niech nikt nawet nie drgnie! - zawołał pan Rigby. - Ka pitan powinien teraz dla nas nieco zwolnić! Deryn przywarła do takielunku, wczepiając się w liny obiema rękami i zaciskając zęby, a chwilę później silniki chrzęstów zamilkły. - Tak, nie sądziłem, że oficerowie aż tak zwariowali mruknął bosman. Wstał wolno, trzymając się za bok, w który został postrzelony dwa miesiące wczesnej. Deryn ogarnęła no wa fala irytacji. Łatwo było panu Tesli posłać ludzi na grzbiet statku przy pełnej prędkości, kiedy sam siedział sobie w kajucie i popijał brandy! Przy wyłączonych silnikach Lewiatan bardzo szybko zaczął się poruszać z prędkością wiatru i wokół całej czwórki zapanował dziwny spokój. Po membranie śliskiej od deszczu poruszali się teraz truchtem w stronę sterowni. Deryn cały czas bacznie obserwowała pana Rigby'ego, gotowa chwycić go, gdyby się pośliznął. Ale starszy mężczyzna miał chód pewny jak zawsze i wkrótce znaleźli się w grzbietowej sterowni ostatnim schronieniu przed rufą. - Przymocujcie ten drut - nakazał pan Rigby. Alek przetłumaczył polecenie Hoffmanowi, ten zaś zabrał się do pracy. Bosman opadł ciężko na skrzynię z zapasowymi częściami do silnika, a Deryn zdjęła rękawice i zacierała dłonie, po czym gwizdnięciem włączyła oświetlenie.

Grzbietowa sterownia nie była pomieszczeniem luksusowym. Znajdowało się tu wiele części do rufowych silników oraz ster, na wypadek gdyby mostek stracił możliwość kierowania. Na szczęście sterownia była połączona korytarzami z wnętrzem statku, więc przez otwarty właz w podłodze docierało do nich ciepło. Kiedy tylko drut został porządnie przymocowany, Hoffman powiedział kilka słów do Alka, po czym zniknął we wnętrzu statku, wciąż rozwijając za sobą kabel. -Dokąd on idzie? - zapytała Deryn Alka. -Pan Tesla chce, żeby antena biegła aż do jego laboratorium. -Tak, coby się biedaczek nie przemoczył czasem - mruknęła Deryn. Zastanawiała się, co właściwie knuje ten specjalista chrzęstów. W Tokio udowodnił, że jest w stanie przesłać fale radiowe na drugi koniec świata. Co jeszcze potrafił zrobić tutaj, w górze? Bosman wciąż miał zbolałą minę, więc pozostała trójka odczekała kilka minut, zanim ruszyła w dalszą drogę. Każdy powiew wiatru sprawiał, że sterownia drgała, a załzawione deszczem szyby drżały we framugach. Deryn poczuła, że podłoże przechyla się jej pod stopami. Podniebna bestia wyginała ciało, odwracając się od siły huraganu. Tak blisko ogona z łatwością wyczuwali skręty wielkiego cielska, zupełnie jakby znajdowali się na końcu olbrzymiego, wolno poruszającego się bata. Wokół trzeszczał takielunek, a przez odgłosy deszczu i wiatru dotarły do nich nieznane metaliczne jęki. Ginący w burzy drut naprężył się obok Deryn, po czym zadrgał i zwiotczał.

-Niech to kalmar pożre - westchnął bosman. - Drut jest za krótki. -Ale wyliczenia pana Tesli były precyzyjne! - powiedział Alek. -O tak, precyzyjne były. - Deryn pokręciła głową. -Zbyt precyzyjne. Potraktował Lewiatana jak jakiegoś zeppelina, martwy, sztywny przedmiot. Tymczasem podniebna bestia wygina się, a już szczególnie w takim cholernym sztormie. Alek wstał i wyjrzał na zewnątrz. -To dlaczego nikt mu o tym nie wspomniał?! -Twój pan Tesla nie raczył nikogo zapytać o zdanie - odparł beznamiętnie bosman. - Ale będziemy musieli poczekać z naprawą. Za chwilę znów włączą silniki. Alek miał minę, jakby szykował się do sprzeczki, lecz Deryn położyła mu rękę na ramieniu. - Na razie nie pracują, panie Rigby. - Podeszła do okien, osłaniając oczy dłońmi. - A przerwa musi być gdzieś blisko. Bosman parsknął. - Dobra. Wyłaź i przyjrzyj się temu. Deryn uchyliła drzwi i przecisnąwszy się na zewnątrz, ponownie stanęła na wietrznym grzbiecie. Po chwili coś przykuło jej wzrok. Przynajmniej sto pięćdziesiąt metrów dalej, nieopodal podstawy wielorybiego garbu, tańczył w deszczu jakiś srebrny blask. - Jeden koniec drutu się zerwał, sir - zawołała przez ra mię. - Będzie ze dwadzieścia metrów. I teraz smaga na prawo i lewo na wietrze. Pan Rigby wstał, podszedł do drzwi i zaklął. - Kiedy silniki ożyją, zacznie smagać jeszcze mocniej! Mo-

że nawet przeciąć membranę! - Podszedł do włazu wiodącego do statku. - Obawiam się, że będziesz tam musiał wrócić, chłopcze, i zabezpieczyć oba końce. Ja poszukam jaszczurki kurierskiej i przekażę na mostek, żeby wstrzymali jeszcze trochę silniki. - Tak jest, sir. - Deryn nałożyła z powrotem rękawice. Bosman zatrzymał się w połowie włazu. - Odczekaj kilka minut, żeby mieli czas na odebranie tej wiadomości, a potem się uwijaj. Bez względu na to, co się stanie, nie chcę, żebyś sterczał tam, gdy będzie cała naprzód! Pan Rigby zniknął we włazie, a Deryn zaczęła przeszukiwać szuflady z częściami. Potrzebowała tylko obcęgów i krótkiego drutu. - Idę z tobą - powiedział Alek. Już miała odmówić. Bosman nie wydał jednak w tej sprawie szczegółowych rozkazów, sama zaś mogła sobie nie poradzić z tym zadaniem. Ale jeśli wiadomość od pana Rigby ego przybędzie za późno, a statek znów ruszy z maksymalną prędkością, to pojedynczą osobę może zmieść do morza. Poza tym kto mógł wiedzieć, w co się Alek wplącze, jeśli zostawi go tu samego? -Nie boję się - dodał. -A powinieneś - odparła Deryn. - Ale masz rację, że lepiej będzie, jak ruszymy razem. Podaj mi tę linę.

20

- Gotowy? - zapytała Deryn. - Chyba tak. - Alek spojrzał na linę przywiązaną do uprzę ży na jego kombinezonie lotniczym. Zastanawiał się, co by po wiedział hrabia Volger, gdyby zobaczył go związanego z dziew czyną z gminu. Pewnie coś nieprzyjemnego. Ale było to z całą pewnością lepsze niż wydanie przyjaciółki na pastwę żywiołu. Deryn otworzyła jak szeroko właz i pęd zimnego powietrza sprawił, że przemoczony Alek zadrżał. Poszedł za nią w deszcz, a pięć metrów łączącej ich liny robiło się coraz cięższe od wody. - Jeśli włączą silniki, padaj na brzuch i trzymaj się takielunku - krzyknęła Deryn. Alek nie protestował. Kilka chwil ulewy przy największej prędkości było aż nadto przekonujące. Ruszył za Deryn w stronę dziobu, trzymając się środka grzbietu z rozpostartymi dla zachowania równowagi ramionami. W dole powierzchnia oceanu wyglądała jak rozszalała

kipiel, wiatr wzbijał białe czapy fal, które wzlatywały w górę niczym snopy dymu. -Pacyfik oznacza „spokojny" - powiedział. - Jak na razie nie widzę, czym ten ocean mógłby sobie zasłużyć na takie miano. -Tak i wierz mi, na dolę jest jeszcze gorzej, niż to wygląda z góry. Zrównaliśmy się prędkością z wiatrem, więc odczuwamy tylko delikatne jego porywy. Alek pokiwał głową. Niebo było ciemne, a deszcz wciąż padał, i chłopak wyczuwał złowieszczą zapowiedź gromu. Jednak powietrze było upiornie spokojne. Przypominało to przebywanie w oku cyklonu, podczas gdy wszystko gotowało się wokół nich, tylko czekając, żeby zerwać się z łańcucha. - W takim razie dlaczego ten drut tak lata? Deryn zakreśliła dłonią łuk w powietrzu. -Za garbem zawsze są niekontrolowane zawirowania prądów powietrza, kiedy statek unosi się z wiatrem. Tak jest od pierwszego sztucznego stworzenia produkującego wodór. Specjaliści nie są w stanie nad tym zapanować. -Chcesz powiedzieć, że darwinizm też ma wady? -Podobnie jak natura. Widziałeś kiedyś, jak próbuje lądować głuptak czerwononogi? Alek zmarszczył brwi. -Obawiam się, że nic nie wiem na temat głuptaków. -Cóż, ja też nie widziałam żadnego na własne oczy. Ale wszyscy mówią, że to heca aż boki zrywać! Podchodzili pod garb powietrznej bestii i Alek poczuł, że wiatr robi się narowisty. Wyrwany fragment drutu wyglądał niczym srebrny blask tańczący na takielunku.

- Bardzo rozważnie stawiaj stopy - zawołała Deryn. Z każdym metrem wiatr robił się coraz bardziej narowisty, zalewając deszczem gogle Alka. Nie odważył się jednak ich ściągnąć. Wyrwany drut walił na prawo i lewo niczym macka jakiegoś konającego stworzenia, dlatego nie zamierzał pozbywać się ochrony oczu. Deryn stanęła. - Słyszysz to? Alek wsłuchiwał się chwilę. Przez szum deszczu przebijał się z oddali miarowy pomruk. -Tylne silniki bodźcowe? -Tak, na niskich obrotach. - Pokręciła głową. - Miejmy nadzieję, że to tylko manewrowanie. Chodź! Podbiegła do smagającego powietrze drutu, ciągnąc Alka za uprząż. Wiatr zmieniał się co kilka sekund i tworzył miniaturowe zawirowania z padających kropli. Drut śmignął tylko, kiedy Deryn próbowała się ku niemu rzucić, lecz Alkowi udało się przycisnąć go butem i walenie ustało. Deryn sięgnęła do torby z narzędziami. -Dodam dziesięć metrów anteny. To powinno zapobiec kolejnemu zerwaniu. Idź i znajdź drugi koniec zerwanego drutu. -Nie mogę nigdzie iść, Deryn. Jesteśmy ze sobą związani, zapomniałaś? Spojrzała na linę. - No tak. Niech lepiej tak zostanie. Alek nie oponował. Jeżeli panu Rigby'emu nie udało się zawiadomić oficerów, silniki mogły się odezwać w każdej chwili. Deryn sprawnie pracowała cęgami, a jej dłonie wykonywały równie pewne ruchy jak przy węzłach czy linie. Zauważył, jakie

są szorstkie. Oczywiście na dłoniach każdego żeglarza widniały odciski i szramy, ale teraz, kiedy wiedział, że jest dziewczyną... Odgonił natrętną myśl. W chwilach takich jak ta najlepiej było traktować ją jak chłopaka. Inaczej wkradał się zamęt. - Zrobione - powiedziała. - Znajdźmy teraz drugi koniec. Kiedy Alek wstawał w mokrym kombinezonie, przebiegł go zimny dreszcz. -Czyżby wiatr zaczął wiać mocniej? Deryn przekrzywiła głowę i nasłuchiwała. -Tak, tylne silniki pracują na wyższych obrotach. -I tracimy wysokość. Pod nimi wielkie fale były teraz lepiej widoczne, a białe grzywy odcinały się na tle ciemnej wody. - Wciórności, możemy mieć kłopoty. - Deryn ponownie przyklękła i zanurzyła palec w wodzie gromadzącej się na grzbiecie. - Już jest ponad centymetr! - Oczywiście. Przecież pada. Zamknęła oczy. - Przypomnę sobie tylko obliczenia. Każde dwa i pół cen tymetra wody na membranie daje... osiem ton dodatkowego obciążenia statku. Alek otworzył usta, ale dopiero po chwili zdołał się odezwać. -Osiem ton? -O tak, cholernie ciężka jest woda. - Ruszyła wzdłuż grzbietu w kierunku ogona, zostawiając za sobą rozwijany drut. -Chodź. Znajdźmy ten drugi koniec i skończmy z tym! Otępiały Alek poszedł za nią, błądząc wzrokiem wzdłuż niekończącego się grzbietu. Grzbiet Lewlatana był rozległy, dlatego nawet cienka warstwa wody dawała tysiące litrów.

I chociaż woda ściekała z obłych boków statku, deszcz cały czas dodawał nową. - Pewnie już spuścili cały balast - powiedziała Deryn. Ale myślę, że waga wciąż rośnie. Dlatego tracimy wysokość. Alek zrobił wielkie oczy. -Chcesz powiedzieć, że ten statek nie może latać w deszczu, bo się r o z b i j e ? -Nie bądź niemądry. Wciąż możemy wykorzystać wznoszenie aerodynamiczne, ale dlatego właśnie się martwię. O, jest! Przyklękła i podniosła urwaną końcówkę drutu zaplątanego w takielunek. Jej palce pracowały bardzo sprawnie, łącząc jeden kawałek z drugim. Alek stał blisko niej, chroniąc ją przed deszczem. -Wznoszenie aerodynamiczne? Tak jak przy starcie w Alpach, kiedy musieliśmy polatać trochę, żeby się wznieść? -Właśnie tak. Lewiatan przypomina wielkie skrzydło. Im szybciej lecimy, tym większy wytwarzamy ciąg. Zrobione! -Szarpnęła mocno drutem - wytrzymał. -A więc kiedy pada, wasz statek musi się ruszać, by pozostać w powietrzu. - Alek spojrzał na ocean. Fale potężniały, najwyższe z nich niemal sięgały brzucha Lewiatana. - Czy nie zbliżamy się zbytnio do wody? -Tak - powiedziała Deryn. - Kapitan czekał tak długo, jak mógł. Ale wątpię, byśmy mieli za wiele... - Jej słowa utonęły w warkocie silników chrzęstów, które właśnie przebudziły się z długiego snu. Zaklęła, po czym stała tylko, nasłuchując. - Jak sądzisz, Alek? Jedna czwarta mocy? , Przykląkł i przycisnął dłoń do membrany.

-Powiedziałbym, że połowa. -Wciórności. Nie zdołamy dotrzeć do sterowni, bo za chwilę będzie tak wiało, że nie da się iść. - Rozejrzała się. - Może lepiej zostańmy tutaj, gdzie statek jest szerszy. Trudniej będzie spaść. Alek zerknął w dół na spienioną toń. -Bardzo rozsądna propozycja. -Ale musimy wyjść z kanału zalewowego. -Z czego? -Zobaczysz. - Deryn pospieszyła w stronę rufy. Alek ruszył, by za nią nadążyć. Statek szybko nabierał prędkości, a wiatr w plecy pchał go coraz mocniej. Deszcz kłuł go teraz niczym lodowe szpilki, a przez gogle widział jedynie zamazany obraz. Zwolnił, by je wytrzeć, zapominając o linie łączącej go z Deryn. Szarpnęło i buty Alka rozjechały się na mokrym grzbiecie. Miał twarde lądowanie - powietrze uciekło mu z płuc i uderzył się mocno w głowę. Dudniło mu w niej wciąż i uświadomił sobie, że nadal się porusza, zsuwając wraz z prądem deszczówki. Chwytał się takielunku, ale zziębnięte palce nie chciały się zacisnąć. Przez jedną straszliwą chwilę zaczęła mu uciekać krzywizna boku statku. Nagle lina wokół pasa znów się naprężyła, brutalnie zatrzymując Alka. Leżał tak z dudniącym sercem, nie wiedząc, gdzie góra, a gdzie dół. - Tak nie da rady! Przypnij się! - usłyszał czyjś głos. Przytaknął, szukając po omacku klamry bezpieczeństwa. Wpiął ją w garść lin pod sobą, po czym usiadł, a w głowie nadal mu kołowało. Z każdą sekundą silniki ryczały coraz głośniej,

deszcz padał coraz mocniej. Przez gogle widział tylko zamazaną plamę i wciąż mu się kręciło w głowie po upadku. -Przepraszam, że się wywaliłem. - Mówienie sprawiało mu ból. -Nie bój żaby. Jesteśmy wystarczająco blisko rufy. Po prostu chciałam uciec przed tym. Alek zdjął gogle i podążył za wzrokiem Dylana. Strumień wody pchany pędem statku spadał z garbu wieloryba niczym wodospad po ulewie. - Kanał zalewowy? Dylan zaśmiał się jak wariat. - Tak. Nigdy takiego dużego nie widziałam. A lecimy na trzy czwarte gwizdka! Alek zacisnął powieki, nagle zapominając, jak dostał się tu w ten sztorm. Czuł się tak, jakby nagle się obudził i za sprawą jakiegoś zaklęcia został przeniesiony z koi wprost na grzbiet wieloryba. -O cholerka, Alek, ty krwawisz! -Co takiego? - Zamrugał. Dylan patrzył na jego czoło. Alek podniósł dłoń i dotknął bolącego miejsca, a potem spojrzał na palce. Były lekko poplamione rozwodnioną krwią. - To nic. -Kręci ci się w głowie? -Dlaczego miałoby mi się kręcić w głowie? - Chciał ściągnąć gogle, ale zorientował się, że już ma je w dłoni. Wciąż jednak widział zamazany obraz, jakby od świata oddzielała go warstwa szkła. -Bo rozwaliłeś sobie łepetynę, tumanku! -Co zrobiłem? - Trudno było zebrać myśli przy ryku silników.

-Alek, niech mnie meduza popieści. - Dylan chwycił jego dłonie, wpatrując mu się prosto w oczy. - Nic ci nie jest? -Zimno mi. - Całe ciepło wyciekało prosto w burzę, a siłę w kończynach porywała ze sobą płynąca mimo woda. Alek chciał wstać, ale wiatr był zbyt silny. Rozległo się głośne „bum", aż zadrżał cały statek. - Wciórności! - zaklął Dylan. - Właśnie walnęła nas od dołu fala! Oficerowie za długo zwlekali z włączeniem silników. Alek patrzył na Dylana, a w głowie huczało mu od uderzenia. Chciał zapytać o silniki i sztorm, lecz w jednej chwili zamazująca jego wizję tafla uniosła się i znikła bez śladu. -Jesteś dziewczyną, prawda? -Co, do diabła? - Deryn zrobiła wielkie oczy. - Aż tak mocno walnąłeś się w główkę? Przecież wiesz o tym od tygodnia!

- Tak, ale teraz... teraz to widzę! - Nawet po tym, jak poznał prawdę, dawne kłamstwo tkwiło w nim, niczym maska na twarzy Deryn. Jednak ta nagle opadła. Dotknął czoła. - Za wsze tak wyglądałaś? Odpowiedź Deryn zagłuszyło dudnienie silników. Alek znał ten odgłos po wielu godzinach spędzonych w kapsułach silnikowych - był to charakterystyczny ryk „całej naprzód". Wiatr dudnił jeszcze głośniej, deszcz nagle stał się twardy niczym grad. Znów nałożył gogle. - Upadłeś i uderzyłeś się w głowę! - krzyknęła Deryn. Statek jest ciężki od deszczu, pamiętasz? Dlatego wszystkie silniki pracują teraz na pełnych obrotach. - Odwróciła się do wichury, zasłaniając twarz ramieniem, i popatrzyła na wzno szący się nad nimi garb. - A to jeszcze nie wszystko! Alek zmrużył oczy i zobaczył to - białą płachtę falującą w ich kierunku po krzywiźnie grzbietu. -A to znów co takiego? -Woda z głowy... cała woda zwiana jednocześnie w naszą stronę! - Objęła go mocno. - Złap się takielunku, zanim w nas uderzy, na wypadek gdyby puściła lina bezpieczeństwa! Alek, skulony w przemokniętym kombinezonie lotniczym, podejrzewał, że świat oszalał. Wiatr dął z wściekłością setki silników, deszcz padał z nieba na podobieństwo zimnego żwiru, mroźne strumienie lały się z boków Lewiatana... I do tego jeszcze jego przyjaciel Dylan był dziewczyną. - Co się porobiło z tym światem? - powiedział, kuląc się i zamykając oczy. Wybuchnął mu prosto w twarz nocą, w której zginęli jego rodzice, i najwyraźniej nie miał zamiaru na tym poprzestać.

Deryn potrząsnęła nim. -Alek, masz ranę na głowie. Nie zasypiaj! Otworzył jedno oko. -Jest trochę za zimno na drzemkę. - Tak, ale nie mdlej mi tutaj! - Przysunęła się bliżej, ich głowy niemal się zetknęły. - Mów do mnie. Leżał, drżąc na całym ciele i starając się wymyślić coś, co mógłby powiedzieć. Łoskot silników wdzierał się do jego głowy i najwyraźniej plątał myśli. -Na chwilę zapomniałem, że jesteś dziewczyną. -No tak, po tym upadku trochę ci się na strychu poprzestawiało, prawda? Pokiwał głową. Jej dziwny dobór słów wywołał stare wspomnienia. -„Trochę mi się na strychu poprzestawiało". Tak powiedziałaś, kiedy zobaczyliśmy się po raz pierwszy. Po kraksie w Alpach. -Tak, tamtej nocy naprawdę odbiła mi szajba. Ale ty też gadałeś jak potłuczony, udając, że jesteś szwajcarskim przemytnikiem. - Nie wiedziałem, kogo mam udawać. W tym sęk. Uśmiechnęła się. -Strasznie kiepski z ciebie kłamca, wasza książęcość. To ci trzeba przyznać. -Brak wprawy. Alek zadrżał i przytulili się mocniej. Ich twarze dzieliło kilka centymetrów. Kaptur kombinezonu lotniczego miała podniesiony, a mokre włosy przylepiały się jej do czoła, podkreślając rysy twarzy.

Zmarszczyła brwi. - Znów zaczynasz z tymi głupotami? Alek pokręcił głową, choć powieki ciążyły mu niezwykle. Poczuł, że jego ciało przestało drżeć, poddając się w walce z zimnem. Jego myśli zaczęły się wtapiać w ryk wokół niego. - Nie zasypiaj! - krzyknęła Deryn. - Mów do mnie! Szukał właściwych słów, ale zdawało mu się, że deszcz rozmywa jego myśli, zanim zdąży je sformułować. Patrzył na Deryn i czuł, jak jego umysł miota się, postrzegając ją raz jako chłopaka, raz jako dziewczynę. I wtedy zrozumiał, co chce powiedzieć. - Przyrzeknij, że nigdy więcej mnie nie okłamiesz. Wywróciła oczami. - Mówię poważnie! - krzyknął przez wiatr. - Musisz przy rzec, bo inaczej koniec z przyjaźnią. Deryn chwilę wbijała w niego twarde spojrzenie, po czym pokiwała głową. -Aleksandrze von Hohenberg, przyrzekam, że cię nigdy nie okłamię. -I nie będziesz miała przede mną żadnych tajemnic? -Jesteś pewien, że tego chcesz? -Tak! -No dobrze. Nie będę już niczego przed tobą skrywać, dopóki żyję. Alek uśmiechnął się i pozwolił w końcu opaść powiekom. Tylko tego chciał od swoich sojuszników - by powierzyli mu prawdę. Czy to było aż tak wiele? Nagle do jego ust przylgnęło coś ciepłego, czyjeś usta. Z początku delikatnie, potem mocniej, drżąc ładunkiem uczuć

górujących nad sztormem. Przeszył go dreszcz, jakiś wstrząs, jak wtedy, kiedy śpiącego coś gwałtownie wyrywa z objęć Morfeusza. Otworzył oczy i popatrzył na Deryn. Odsunęła się nieco. -Obudź się, ty głupi księciuniu. Zamrugał. -Czy ty przed chwilą... -Tak, pocałowałam cię. Żadnych tajemnic, pamiętasz? -Rozumiem - rzekł Alek i przeszył go kolejny dreszcz, bynajmniej nie wskutek zimna. Teraz myśli miał spójne, a deszcz wypełniał ciszę, jaka między nimi zapadła. - Wiesz, że nie mogę... -Tak, jesteś księciem, a ja dziewczyną z ludu. - Wzruszyła ramionami. - Ale tak właśnie jest, gdy nie ma się przed sobą tajemnic. Wolno pokiwał głową, wciąż smakując ciepło jej warg na swych ustach. -Cóż, teraz to się dopiero obudziłem. -A więc ten sposób działa też na śpiących książąt? - zapytała Deryn, ale uśmiech spełzł jej z twarzy. - Ja też chcę, żebyś mi coś przyrzekł, Alek. Pokiwał głową. -Oczywiście. Nie będę miał przed tobą żadnych tajemnic, przyrzekam. -To to ja wiem, ale nie chodzi o to. - Deryn odwróciła się i wpatrywała chwilę w ciemność, wciąż go obejmując. Przyrzeknij mi, że będziesz dla mnie kłamał. -Mam kłamać dla ciebie? -Teraz, kiedy wiesz, kim jestem, nie ma przed tym ucieczki.

Alek zawahał się, myśląc o tym, jakie to dziwne przyrzekać komuś, że się będzie kłamać. Jednak przysięga miała być złożona Deryn, a okłamywać miał... innych. -Dobrze. Obiecuję, że będę kłamać dla ciebie, Deryn Sharp, i zrobię wszystko, by chronić twą tajemnicę. - Kiedy to wypowiedział na głos, jego oddech przyspieszył, a cała sytuacja wywołała wybuch śmiechu. - Nie mogę jednak obiecać, że będę w tym mistrzem. -Pewnie mnie wsypiesz nieporadnymi kłamstwami. Ale tkwimy w tym po uszy. Pokiwał głową, choć nie był pewien, w czym właściwie tkwią po uszy. W końcu go pocałowała. Zaczął się bezwiednie zastanawiać, czy znów to zrobi. Jednak Deryn wpatrywała się w burzę. Jej twarz spoważniała. Alek widział tylko ciemności i deszcz. -Co jest? -Odsiecz, wasza książęcość. A konkretnie czterech największych takielunkowych pełznących na czworakach przy szybkości stu kilometrów na godzinę. Ryzykują życie, do cholery, by nic ci się nie stało. - Odwróciła się i skrzywiła. Fajnie jest być księciem. -Czasami tak - odparł, w końcu zamykając oczy. Przeszedł go kolejny dreszcz, przeszywając każdy mięsień. Deryn przycisnęła go mocniej, oddając ostatnią drobinę ciepła, aż silne dłonie takielunkowych poderwały go z grzbietu i zaniosły do ciepła i ciszy.

21

- To, jak ufam, będzie ostatni popis bohaterstwa z twojej strony - powiedział hrabia Volger nie na tyle głośno, żeby Alka zabolała głowa, ale jego słowa były szorstkie i dobitne. -Nie było żadnych popisów. Byłem na grzbiecie wyłącznie jako tłumacz. -A mimo to masz zabandażowaną głowę. Powiedziałbym, że dość niebezpieczne te tłumaczenia. - Dość niebezpieczne - rzucił Bovril, parskając śmiechem. Alek upił łyk wody ze szklanki stojącej obok łóżka. Mieszało mu się wszystko, co się stało w nocy. Pamiętał lot w dziwnej ciszy pośród burzy, a potem chwilę, w której znów zaryczały silniki, deszcz zaś zmienił się w nawałnicę. Następnie wszystko wywróciło się do góry nogami. Upadł i uderzył się w głowę, po czym niemal utopił się w strugach deszczówki. A potem Deryn Sharp go pocałowała. - Należało dokonać koniecznych napraw - rzekł. - Trzeba było przymocować urwaną antenę.

-A, tak. Cóż może być ważniejsze od olbrzymiego latającego radia Tesli? -Czy działa? - zapytał Alek, chcąc zmienić temat. Na myśl o wydarzeniach ostatniej nocy kołowało mu się w głowie, chociaż satysfakcję sprawiał mu fakt, że ma tajemnicę, do której hrabia Volger nie jest dopuszczony. -Najwyraźniej tak. Tesla siedzi w laboratorium i stuka te swoje wiadomości. - Hrabia zabębnił palcami o blat. Polecenia dla asystentów w Nowym Jorku, by przygotowali goliata na nasze przybycie. • Bovril zaczął wystukiwać coś alfabetem Morse'a na ramie łóżka. Alek uciszył zwierzę. - Może w takim razie robimy dobry uczynek, że tak szybko transportujemy go do domu. Jeśli zakończy wojnę... Setki ludzi ginęły co dnia. Uratowanie Tesli z syberyjskiej głuszy i szybkie przewiezienie go do Ameryki mogło się przyczynić do ocalenia tysięcy istnień. A jeśli właśnie ta zwykła sprawa cały czas była częścią przeznaczenia Alka? -„Jeśli" to słowo, którego nigdy nie należy wypowiadać zbyt głośno. - Volger wstał i wyjrzał na wciąż zachmurzone niebo. -Na przykład, jeśli zginąłbyś zeszłej nocy, wszystkie moje zabiegi zapoczątkowane dziesięć lat temu poszłyby na marne. -Powinieneś mieć więcej wiary we mnie, Volger. - Moja wiara jest wielka, choć tłamsi ją bezbrzeżna irytacja. Alek uśmiechnął się słabo, opadając na poduszki. Silniki statku wciąż pracowały pełną mocą i w kajucie aż huczało. Świat trząsł się w posadach. To nie w porządku ze strony Deryn, że go pocałowała. Znała

opowieść o tym, jak jego ojciec poślubił kobietę niższego stanu, i wszystkie nieszczęścia, jakie to wywołało. W wyniku tego w rodzinie Alka nastąpił rozłam, a to z kolei zdestabilizowało cały układ sił w Europie. Samolubny akt jego ojca, który uległ prawdziwej miłości, spowodował trudne do oszacowania straty. List papieża mógł uczynić z Alka dziedzica tronu jego stryjecznego dziadka, ale nie zmieniało to faktu, że chłopak został odrzucony przez swoją rodzinę. Najdrobniejsza skaza reputacji mogłaby podważyć jego wiarygodność jako przyszłego cesarza. Nie mógł sobie pozwolić na takie myśli względem dziewczyny z gminu. Musiał zakończyć wojnę. Zacisnął rękę w pięść i wytarł usta wierzchem dłoni. Wielka wiara - powtórzył Bovril. - Bezbrzeżna irytacja. Obrzucając zwierzę wrogim spojrzeniem, Volger powie dział: -Kapitan prosił, by przekazać, że przyjdzie do ciebie w odwiedziny. -On też musi być zirytowany. Musiał zaryzykować życie czterech ludzi, by przyszli mi na ratunek. - Alek zamknął oczy i zaczął pocierać sobie skronie. - Mam nadzieję, że nie będzie krzyczał. -Nie martwiłbym się o to. - Volger chodził po kajucie, a odgłosy jego kroków rozbrzmiewały Alkowi pod czaszką. -W odróżnieniu od mojej irytacji on swoją potrafi doskonale maskować. -Co chce pan przez to powiedzieć? -Dla darwinistów jesteś łącznikiem z Tesla. Obaj jesteście chrzęstami i obaj stanęliście w tej wojnie po drugiej stronie. -Tesli są obojętne moje powiązania polityczne.

- Na pewno nie ceni twoich koneksji na austriackim dwo rze, o co to, to nie. Ale jesteś dla niego tubą do przekazania wieści o jego nowej broni. - Na całe szczęście przestał cho dzić. - Już jesteś sławny za sprawą tych kretyńskich bazgrołów w gazetach. A wkrótce przybędziesz do Ameryki na pokładzie największego statku powietrznego na świecie. Alek znów usiadł na łóżku, wpatrując się w Volgera i starając się dociec, czy hrabia mówi poważnie. - Zawsze lubił przebywać w świetle reflektorów. Doktor Barlow opowiedziała mi o przedstawieniu w Tokio. - Volger mimowolnie wzruszył ramionami. - No i chyba ma to sens. Najlepszym sposobem, by nie użyć goliata, jest przekazanie światu wiedzy na temat jego możliwości, a z tym wiąże się ro bienie szumu wokół tej całej sprawy. Dlaczego więc nie miałby upowszechniać wiedzy o swojej broni, by zakończyć działania wojenne przy twojej pomocy, chłopaka, którego rodzina roz poczęła tę tragedię? Alek znów potarł skronie dłońmi. Dudnienie dokuczało coraz bardziej, potężniejąc z każdym słowem hrabiego. Najpierw Deryn, a teraz jeszcze to. -To wszystko brzmi niegodnie. -Sam chciałeś podążać za swoim przeznaczeniem. -Chce mi pan powiedzieć, że powinienem pozwolić, by umieścił mnie na świeczniku? -Sugeruję jedynie, Wasza Cesarska Mość, że przed czekającymi pana spotkaniami powinien pan się dobrze wyspać. -Volger uśmiechnął się. - Obecny ból głowy to betka.

Kilka godzin później, tuż po tym, jak Alkowi udało się w końcu zasnąć, pojawili się oficerowie. Sierżant straży potrząsał nim, by go obudzić, po czym wyprostował się jak struna, aż nadto głośno strzelając obcasami, kiedy mu się w końcu powiodło. Doktor Busk sprawdził Alkowi puls, patrząc na swój zegarek i smutno kiwając głową. -Zdaje się, że bardzo szybko dochodzi pan do siebie, mości książę. -Ktoś powinien uświadomić to mojej głowie. - Alek skinął wszystkim zebranym gościom. - Kapitanie, panie pierwszy, doktor Barlow. -Dzień dobry, książę Aleksandrze - odezwał się kapitan i cała czwórka skłoniła się jak na komendę. Alek zmarszczył brwi. Całe to spotkanie wydawało się dziwacznie oficjalne, biorąc pod uwagę fakt, że leżał na koi w nocnej koszuli. Gorąco zapragnął, by zostawili go w spokoju i dali mu się wyspać. Lemur doktor Barlow zeskoczył jej z ramienia i wpełzł pod łóżko, gdzie dołączył do niego Bovril. Zwierzątka zaczęły wymieniać się urywkami rozmów. -Czym mogę państwu służyć? - zapytał Alek. -Już, że tak powiem, wyświadczył nam pan wielką przysługę. - Kapitan cały promieniał, odzywając się nieproporcjonalnie głośno do okoliczności. - Kadet Sharp opowiedział nam, z jaką odwagą wspomagał go pan w zadaniu, które otrzymał. -Wspomagałem? Dylan przeprowadził wszystkie naprawy. Ja tylko się przewróciłem i uderzyłem w głowę, z tego co pamiętam.

Wszyscy oficerowie wybuchnęli śmiechem, i to na tyle głośno, że Alek się skrzywił, lecz oblicze doktor Barlow pozostało poważne. -Bez pana, drogi Alku, pan Sharp mógłby utknąć na grzbiecie. - Wyjrzała przez okno. - Podczas wichury nie ma bardziej niebezpiecznej pracy dla jednej osoby niż tam, na górze. -Owszem, świetnie się spisuję w roli balastu. -Pyszny żart, Wasza Wysokość - skomentował kapitan Hobbes. - Obawiam się jednak, że wyznania świadczące o pańskiej skromności nie trafiają na gorliwych słuchaczy. -Zrobiłem tylko to, co zrobiłby każdy członek załogi. -No właśnie. - Kapitan energicznie pokiwał głową. - Ale pan nie jest członkiem załogi, a jednak zachował się pan bohatersko. Kopia raportu pana Sharpa już została wysłana do Admiralicji. -Do Admiralicji? - Alek wyprostował się na łóżku. - To, jak się wydaje... lekka przesada. -Wcale nie. Doniesienia o bohaterskiej postawie na pokładzie z rozdzielnika trafiają do Londynu. - Stuknął obcasami i skłonił się lekko. - Bez względu na to, co postanowią z tym zrobić, chcę panu przekazać moje podziękowania. Oficerowie pożegnali się, ale specjalistka nie spieszyła się do wyjścia z kajuty. Pstryknęła tylko palcami na swego lemura. Bestyjka najwyraźniej niechętnie wylazła spod łóżka, pod którym Bovril wciąż szeptał niemieckie nazwy części radia. -Pani wybaczy, doktor Barlow - zaczął Alek - ale po co było to całe przedstawienie? -Naprawdę nie wiesz? To urocze. - Zostawiła lemura

w spokoju i usiadła na końcu łóżka. - Wydaje mi się, że kapitan chce cię udekorować medalem. Alkowi szczęka opadła. Tydzień temu byłby wniebowzięty, gdyby ktoś potraktował go jak członka załogi, nie mówiąc już o udekorowaniu medalem dla lotników. Ale w obolałej głowie wciąż kołatały się niedawne ostrzeżenia Volgera. - W jakim celu? - zapytał. - I proszę mi nie mówić, że to w uznaniu dla mojego bohaterstwa. Czego chce ode mnie kapitan? Specjalistka westchnęła ciężko. -Taki młody, a taki zblazowany. -Zblazowany, phi - rozległ się znajomy głos spod łóżka. -Niech pani nie nadweręża mojej cierpliwości, doktor Barlow. Kapitan przecież już wie, że pomogę w sprawie Tesli. Dlaczego chce mnie teraz przekupywać medalami? Wyjrzała za okno na kłębiące się chmury. -Być może obawia się, że zmienisz zdanie. -Dlaczego miałbym to zrobić? -Ponieważ ktoś mógłby cię przekonać, że Tesla jest zwykłym oszustem. -Ach. - Alek przypomniał sobie słowa Deryn w Tokio. -Pani miałaby być tą osobą? -Pożyjemy, zobaczymy. - Doktor Barlow schyliła się i ponownie strzeliła palcami. Jej stworzenie wyłoniło się w końcu spod łóżka. Położyła je sobie na ramieniu. - Alek, jestem naukowcem. Nie opieram się na przypuszczeniach. Ale kiedy będę miała dowód w ręku, zawiadomię cię. -Dobrze, że zakończyliśmy tę naszą wojenkę - rzucił lemur na jej ramieniu.

Alek wbił wzrok w zwierzę, przypomniawszy sobie, że te właśnie słowa wypowiedział do Deryn w Japonii. Czyżby Bovril przekazał treść rozmowy drugiemu lemurowi? Sama myśl, że oba lemury znały ich najgłębsze tajemnice, była bardzo niepokojąca. Doktor Barlow pokręciła głową. - Nie zwracaj na niego uwagi. Te dwa stworzenia najwyraź niej doznały uszkodzeń w fazie płodowej. Całe lata prób poszły na marne, a wszystko zawdzięczamy awaryjnemu lądowaniu w Alpach. - Sięgnęła, by poprawić bandaż Alka. - A propos uszkodzeń, powinieneś się przespać, bo skończysz jak one. Kiedy już wyszła, spod łóżka wyłonił się Bovril. Wdrapał się Alkowi na brzuch, chichocząc do swoich myśli. No i co cię tak rozbawiło? - zapytał chłopak. Stworzenie odwróciło się do niego, nagle przybierając po ważną minę. - Spadło z nieba - powiedziało.

22

Dopiero po pięciu dniach się wypogodziło. Sztorm przepchnął Lewiatana przez Pacyfik w błyskawicznym tempie, znosząc podniebny statek daleko na południe. Wybrzeże Kalifornii rozciągało się za oknami mesy kadetów. W kilku białych klifach odbijały się promienie słoneczne, a za nimi piętrzyły się pokryte trawą wzgórza przetykane pasmami brązów. -Ameryka - powiedział cicho Bovril, siedząc na ramieniu u Alka. -O tak, w całej okazałości. - Deryn wyciągnęła dłoń, by pogłaskać stworzonko, zastanawiając się, czy bezmyślnie powtarza ono zasłyszane słowo, czy też słowo to niesie z sobą prawdziwe znaczenie nazwy nowego miejsca. Alek odstawił lornetkę. -Wygląda na jakąś dzicz, prawda? -Tutaj może tak. Ale znajdujemy się w połowie drogi między San Francisco a Los Angeles. Razem te dwa miasta mają niemal milion mieszkańców!

- Powalająca liczba. W takim razie dlaczego jest tyle miej sca między nimi? Deryn wskazała mapy rozłożone na stole mesy. - Bo Ameryka jest cholernie wielka. Jeden stan jest tak duży jak cała Europa! Bovril nachylił się z ramienia Alka, przyciskając nosek do szyby. -Wielka. -I coraz potężniejsza - dodał Alek. - Jeśli przystąpią do wojny, zmienią równowagę sił. -No tak, ale na czyją korzyść? Alek odwrócił się, ukazując świeżą szramę na czole. Od czasu wypadku wróciły mu już zdrowe kolorki i nie dokuczały bóle głowy. Czasami jednak powracało to zdezorientowane spojrzenie, jakby nie mógł uwierzyć, że świat wokół naprawdę istnieje. Przynajmniej nie zapomniał, że Deryn jest dziewczyną. Pocałunek przypieczętował tę wiedzę. Wciąż nie wiedziała właściwie, czemu to zrobiła. Może siły natury podczas burzy wywołały u niej szaleństwo, które zupełnie nie przystoi żołnierzowi. A może w tych wszystkich przysięgach chodziło o to, żeby dotrzymać słowa, nawet jeśli wszystko wokół się wali i pali. Nie było już między nimi tajemnic, żeby nie wiem co... Brzmiało to dość przerażająco. Żadne z nich nie przywoływało tamtej chwili, naturalnie. W całowaniu Alka nie było przyszłości. On był księciem, a ona dziewczyną z gminu i pogodziła się z tym jeszcze w Istambule. Papież nie wystawia listów zmieniających szkockie dzierlatki przebrane za chłopaków w pretendentki do tronu. Nie ma szans.

Ale przynajmniej raz to zrobiła. - Nigdy nie wystąpią zbrojnie przeciwko Wielkiej Bryta nii - rzekł Alek. - Nawet jeśli to na poły chrzęsty. Deryn pokręciła głową. - Ale Amerykanie to nie jest zwyczajna zbieranina darwinistów i chrzęstów. - To mieszanka różnych narodów. W Ameryce przebywa mnóstwo niemieckich emigrantów, którzy ledwo co zeszli ze statków i wciąż są wiernymi poddanymi kajzera. I założę się, że wśród nich jest mnóstwo szpiegów. - Pan Tesla zakończy tę wojnę szybciej, niż będzie to miało jakiekolwiek znaczenie. - Alek podał Deryn lornetkę i wskazał jej. - Tam, na klifach. Dopiero po chwili dostrzegła wieżę cumowniczą wznoszącą się pośród chaotycznie poustawianych zabudowań na przymorskich wzgórzach. Reprezentowały one prawdziwą mieszaninę stylów architektonicznych: stały tu średniowieczne zamki, chwiejne miejskie rudery, nowoczesne wieże chrzęstów -wszystkie niedokończone. Wśród nich poruszały się potężne machiny budowlane, prychając obłokami pary na tle czystego nieba, a statki towarowe roiły się wzdłuż pirsu wdzierającego się głęboko w wody oceanu. -Wciórności, to d o m tego faceta? -William Randolph Hearst jest bardzo bogaty - powiedział Alek. - I dość ekscentryczny, jeśli wierzyć temu, co mówi pan Tesla. -Co jeszcze dziwniej brzmi w jego ustach. -Ale doskonale nadaje się do tego zadania. Hearst jest właścicielem pół tuzina gazet, firmy produkującej kronikę filmową oraz ma na własność kilku polityków. - Alek wypowiedział

to stanowczo, po czym westchnął. - Zdaje się, że mieliśmy szczęście, że sztorm zepchnął nas na południe. - Wiadomości - rzucił cicho Bovril. Deryn oddała Alkowi lornetkę i położyła dłoń na jego ramieniu. W Istambule chłopak wyjawił swoje tajemnice Eddiemu Malone'owi, żeby dziennikarz nie zaczął węszyć koło trzymanej w sekrecie rewolucji, i opowiedział mu o zamordowaniu swoich rodziców oraz o tym, jak trafił na pokład Lewiatana. Powiedział mu o wszystkim oprócz dającego tron listu papieskiego - była to jego ostatnia tajemnica. Nienawidził skierowanych na siebie medialnych reflektorów. A teraz Tesla zamierzał ukazać historię Alka w jeszcze większej skali. - To nie w porządku, że będziesz musiał jeszcze raz prze chodzić przez to wszystko. Alek wzruszył ramionami. - Przecież za drugim razem nie może być gorzej, prawda? W milczeniu przyglądali się zbliżającej się rozległej posiadłości. Lewiatan ustawił się dziobem pod miarową bryzę dmącą od morza, zbliżając się do wieży cumowniczej od strony lądu. Jaszczurka wysunęła łebek z tuby nad ich głowami. -Pan Sharp zgłosi się na grzbiet - odezwała się głosem pana Rigby ego. -Tak jest, już pędzę, koniec wiadomości. - Deryn spojrzała na Alka. - Będę schodzić i pomagać przy lądowaniu. Może zobaczę twoje wielkie zejście z pokładu już z ziemi. Uśmiechnął się do niej. -Postaram się wyglądać oszałamiająco. -O tak. Wiem, że się postarasz. - Deryn odwróciła się do okna, udając, że sprawdza lądowisko, stan maszyn i liczbę

ludzi oraz siłę wiatru na zmierzwionej połaci traw. - To tylko dziennikarze, Alek. Nie zrobią ci krzywdy. -Postaram się o tym pamiętać, Deryn - odparł. -Deryn Sharp - rzucił Bovril, chichocząc, kiedy szła w stronę drzwi. - Po prostu oszałamiająco.

Miękko opadła na powierzchnię lądowiska, bo skrzydła jej lotni podtrzymywała morska bryza. Tuzin pracowników obsługi naziemnej czekał, by ją odebrać, a na jej spotkanie wyszedł młody człowiek w cywilnym ubraniu. -Philip Francis, do pańskich usług. -Kadet Sharp ze statku powietrznego Jego Królewskiej Mości Lewiatan - odparła Deryn, oddając honory. - Ilu ludzi macie w obsłudze naziemnej? ' - Jakieś dwie setki z okładem. Czy tylu wystarczy? Uniosła brwi. -O tak, aż nadto. Ale czy są przeszkoleni? -Wszyscy przeszkoleni i z dużą praktyką. Pan Hearst ma statek podniebny. W tej chwili przebywa w Chicago na przeglądzie. -Chce pan powiedzieć, że on ma własny s t a t e k podniebny? -Mój pracodawca nie lubi jeździć koleją - mężczyzna odparł jak gdyby nigdy nic. -No tak, to zrozumiałe - udało się skomentować Deryn, po czym odwróciła się i przyjrzała lądowisku. Chmara pracowników obsługi naziemnej była już na swoich miejscach ustawiona w idealną elipsę pod gondolą Lewiatana. Wyglądali

bojowo w czerwonych uniformach, a większość miała założone dodatkowo pasy z workami z piaskiem dla zwiększenia wagi - bez wątpienia nauczona zmaganiem się z kapryśnymi porywami oceanicznego wiatru. Usłyszała warkot chrzęstowych silników i odwróciwszy się, spostrzegła trzy dziwne maszyny sunące w ich kierunku - były to sześcionogie pojazdy. Maszyniści prowadzili pojazdy bez kabin, a z tyłu wyrastały metalowe ramiona dźwigające jakąś przedziwną machinerię. -A cóż to taki,ego, do stu beczek suchego piachu? - zapytała pana Francisa. -Kamery ruchomych obrazów, na mobilnych platformach najnowszej konstrukcji. Pan Hearst chce nakręcić przylot Le-wiatana do swojej kroniki. Deryn zmarszczyła brwi. Słyszała o obsesji chrzęstów na punkcie ruchomych obrazów, ale sama nigdy czegoś takiego nie widziała. Kamery warczały i drgały całe, nieco tak jak maszyny do szycia w Tokio. Każda z nich miała trzy obiektywy przypominające owadzie ślepia, które gapiły się na zawieszony w górze statek. -To są drzwi na sterburcie, mam rację? - zapytał pan Francis. - Chcemy ustrzelić ich, jak będą wychodzić. -Chcecie ich u s t r z e l i ć ? -No, sfotografować. - Uśmiechnął się. - Takie wyrażenie. -No tak. To prawda, trap opuszczamy ze sterburty - odparła, czując się jak zdrajczyni, która pomaga wrogom Alka. Ten cały pan Francis nie był nawet lotnikiem, bo na właz przy trapie mówił „drzwi". To jakiś dziennikarz od tych ruchomych obrazów!

Za machinami kroczącymi czekali jeszcze inni w cywilnych ubraniach, z rejestrującymi żabami na ramionach i aparatami w dłoniach. Ruszyli naprzód, kiedy ze statku rzucono cumy obsłudze naziemnej. - Lepiej będzie, jeśli ci dziennikarze się nieco odsuną powiedziała Deryn. - Może zadąć wiatr. - Ludzie pana Hearsta poradzą sobie z tym koncertowo. Skrzywiła się. Obsługa naziemna wyglądała wystarczająco fachowo, jak więc śmieli ściągać ją tu, na dół, by musiała pomagać pismakom ustawiać aparaty! Obsługa naziemna chwyciła cumy i zaczęła się równomiernie rozchodzić, ściągając Lewiatana na dół. Kiedy gondola znalazła się kilka metrów nad powierzchnią lądowiska, spuszczono trap, na którym stanęli kapitan Hobbes, pan Tesla i książę Aleksander. Kapitan zasalutował po wojskowemu, a wynalazca machnął swoją laską, natomiast Alek miał nietęgą minę. Chwilę błądził wzrokiem po tych wszystkich kamerach i zgromadzonym tłumie, po czym zdobył się na wymuszony ukłon. Ruchome platformy zbliżyły się, unosząc kamery, i nagle wyglądały dziwnie drapieżnie. Deryn przypomniała się skorpionia maszyna krocząca, która schwytała jej ludzi w Gallipoli. Kamery przypominały nawet karabiny maszynowe chrzęstów. Pulchny mężczyzna w kapeluszu o szerokim rondzie i sztuczkowych spodniach odłączył się od chmary dziennikarzy i zaczął przedzierać w stronę trapu. Chwycił dłoń kapitana i energicznie nią potrząsał. - Czy to pan Hearst? - zapytała Deryn. - We własnej osobie - odparł Francis. - Macie szczęście, że zastaliście go w domu. Wojna zaczyna nabierać impetu,

siedział więc od końca lata w Nowym Jorku, gdzie doglądał swoich gazet. - Ale z nas szczęściarze - mruknęła Deryn, patrząc, jak Alek wita się z panem Hearstem. W mundurze kawaleryjskim pożyczonym od Volgera rzeczywiście prezentował się olśniewająco. Wydawało się, że w obecności sławnego gospodarza arystokratyczne odruchy przejmują nad nim kontrolę. Znów się skłonił, tym razem z dużą gracją, i nawet uśmiechnął się do kamer wiszących im nad głowami. Deryn była zadowolona, że zachowuje się zgodnie z etykietą, ale po chwili pojawiła się inna, niepokojąca myśl. Co będzie, jeśli cała uwaga skupiona na nim zacznie mu sprawiać przyjemność? Nie, trzeba było czegoś więcej niż tylko guza na głowie, by zmienić Alka aż tak bardzo. Oderwała wzrok od widowiska i jeszcze raz popatrzyła na lądowisko. Ku swej uldze spostrzegła, że liny zaczynają się plątać. - Wygląda na to, że jednak będziecie potrzebować facho wej pomocy - powiedziała do pana Francisa i ruszyła pędem.

Cumy splątały się blisko dziobu, tam gdzie wiał najmocniejszy wiatr. Powyżej załoga z grzbietu już zarzuciła linę na wieżę cumowniczą, ale czekała, aż chaos na dole zniknie przed założeniem mocnego węzła. Kiedy Deryn zbliżyła się do nich, dwie grupki pracowników obsługi naziemnej krzyczały coś do siebie. Ktoś pociągnął cumę w złą stronę, tak że liny skrzyżowały się, a teraz żadne

z nich nie chciało puścić swojej. Wkroczyła w to zamieszanie, wydając ostrym głosem rozkazy i pilnując, by nie puścili lin naraz. Wkrótce wszystko było jak trzeba i Deryn wyciągnęła swój zestaw flag sygnałowych, by przekazać na statek wiadomość G-O-T-O-W-E. - Obawiam się, że to moja wina - dobiegł ją głos zza pleców. Odwróciła się i zobaczyła mężczyznę w źle dopasowanym mundurze, nieco starszego niż pozostali cumowniczy. Jeśli nie liczyć wąsa, jego twarz była znajoma.

Czy pan... - zaczęła, ale wtedy z jednego z worków z piaskiem na jego pasie rozległ się głośny skrzek. - Ciii, Rusty - syknął. - Dobrze znów pana widzieć, panie Sharp. Myśli pan, że moglibyśmy zamienić słówko na osobno-ści w zaciszu pańskiego statku? Zmrużyła oczy, wpatrując się w tę twarz, i rozpoznała go w momencie, w którym wyciągnął do niej dłoń na powi-tanie. Eddie Malone. Dziennikarz „New York World".

23

- A co pan tu robi, do stu beczek latających ryb? Malone chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. -Dlaczego jestem w Kalifornii? A może dlaczego jestem w przebraniu, zamiast strzelać fotki wraz z innymi dziennikarzami? -O tak, jedno i drugie! -Z radością wszystko wyjaśnię - odparł Malone. - Ale najpierw musimy się dostać na statek, bo inaczej ci faceci dadzą mi niezły wycisk. Deryn podążyła za spojrzeniem Malone'a i zobaczyła trzech barczystych mężczyzn w granatowych mundurach idących energicznym krokiem przez lądowisko. -A c i to kto, do diabła? -Ludzie Pinkertona, strażnicy zatrudnieni przez pana Hearsta. Widzi pan, właścicielem mojej gazety jest niejaki Pu-litzer, o którym nie można powiedzieć, że to kumpel pana Hearsta. Nie marnujmy więc czasu. - Zaczął ciągnąć ją w stronę gondoli statku.

-Przecież nie rzucą się na pana w jasny dzień przy tych wszystkich kamerach! -Cokolwiek zrobią, nie będzie to miłe. Deryn znów popatrzyła na zbliżających się mężczyzn. Trzymali pałki. Być może należało jednak dmuchać na zimne. Gondola Lewiatana wciąż znajdowała się za wysoko, by można było wskoczyć na pokład, a z Malone'em nie byli w stanie przedrzeć się przez kordon ochroniarzy, by dotrzeć do trapu po drugiej stronie. Ale w miejscu, w którym pod mostkiem bańka nawigatora wybrzuszała się ku dołowi, widać było tuż nad ich głowami dwie stalowe obręcze cumownicze. - Przygotuj się pan i łap jedną z tych obręczy - nakazała MaloneWi, po czym zwróciła się do obsługi naziemnej, której pomogła rozplatać cumy. - A pociągnijcie no, ale z życiem. Raz, dwa... t r z y! Mężczyźni cofnęli się równocześnie i dziób statku wystarczająco się obniżył. Eddie Malone i Deryn podskoczyli, by złapać obręcze, i podciągnęli się, kiedy Lewiatan odskoczył na poprzednie miejsce. - Tędy - powiedziała, sunąc w stronę okien luku bagażo wego. Malone ruszył jej śladem, przy czym niemal ześlizgnął się z metalowej barierki otaczającej dno gondoli. Ochroniarze Pinkertona już stali na dole i zirytowani obrzucali Deryn i Malone'a nieprzyjaznymi spojrzeniami. - Złazić mi tu zaraz! - krzyknął jeden z nich, ale Deryn zignorowała go. Zastukała we właz luku bagażowego. Statek lekko skręcił się pod nimi - obsługa naziemna zaczęła wolno go ściągać. Za chwilę oboje mieli znaleźć się w zasięgu pałek.

Jr~\cr~-ifTL inr\7i IJTXTT,'I?T

W bulaju pojawiła się twarz zdezorientowanego lotnika. - Otwieraj. To rozkaz! - krzyknęła Deryn i właz otworzył się na oścież. Przepychając przezeń Malone'a, zastanawiała się, dlaczego właściwie mu pomaga. Może i wyświadczył im przysługę w Istambule, nie ujawniając sekretów rewolucjonistów, ale przecież nie zrobił tego bezinteresownie. Tak czy inaczej, był teraz na pokładzie. Decyzja, czy mają go wyrzucić czy nie, należała wyłącznie do kapitana. Deryn wdrapała się za nim, nie chcąc sprawdzać, czy ludzie Pinkertona wyładują złość na niej. Zeszła z beczek miodu ustawionych przy włazie, a następnie oddała honory zdezorientowanemu lotnikowi, który ich wpuścił. - Dobra robota, chłopcze. Malone rozglądał się po pogrążonym w półmroku luku bagażowym, już bazgrząc coś ołówkiem w notesie. -A więc tak wygląda dolny pokład? -Obawiam się, że nie mamy czasu na zwiedzanie, panie Malone. Dlaczego ci ludzie pana ścigali? -Jak mówiłem, pracuję dla „New York World", a Hearst jest właścicielem „New York Journal". Można powiedzieć, że to nasz arcyrywal. -Czy w Ameryce rywalizujący dziennikarze atakują się, kiedy tylko się zobaczą? Mężczyzna wybuchnął śmiechem. - Nie zawsze. Ale Hearst nie wysłał mi zaproszenia na czer panym papierze. Musiałem się przebrać, by strzelić kilka fotek. A propos... Wyciągnął aparat z jednego z worków na piasek, a następnie

sięgnął do drugiego po żabę rejestrującą. Kiedy położył sobie zwierzę na ramieniu, wydało z siebie coś w rodzaju beknięcia, mrugając na Deryn. - Myślałem, że jest pan szefem oddziału w Istambule powiedziała. - No, ale co pan tu właściwie robi? Istambuł jest ponad dziesięć tysięcy kilometrów stąd! Dziennikarz machnął tylko ręką. -Książę Aleksander to mój życiowy temat. Nie mogłem pozwolić, żeby w tropieniu takiego tematu przeszkodziły mi oceany. Kiedy dowiedziałem się, że Lewiatan kieruje się na wschód, popłynąłem z powrotem do Nowego Jorku. Siedziałem tam ze dwa tygodnie, czekając, aż się znów gdzieś pojawicie. -Ale jak się pan dostał t u t a j ? -Kiedy tokijski pokaz pana Tesli trafił do gazet, wskoczyłem do pociągu do Los Angeles. Tam właśnie jest największe lądowisko na całym Zachodnim Wybrzeżu. Ale zeszłego wieczoru dostałem cynk, że kierujecie się tutaj. Deryn pokręciła głową. Tesli ledwo wczoraj udało się przekonać oficerów, żeby uzupełnić zapasy u Hearsta. -Cynk? Od kogo? -Od samego wielkiego wynalazcy. Fale radiowe nie przypominają gołębi pocztowych, panie Sharp. Każdy, kto ma dobrą antenę, może je przechwycić. - Mężczyzna wzruszył ramionami. - Nie powinien pan się dziwić, że Tesla wysłał nieza-kodowaną wiadomość. Dlaczego tylko jedna gazeta ma mieć używanie? Deryn zaklęła, zastanawiając się, kto jeszcze śledził trasę Lewiatana. Szpiedzy chrzęstów też mieli radia. Zastanawiała

się też, dlaczego tak bardzo chciała uratować Malone'a. Tacy jak on wścibscy ludzie zawsze na koniec są przyczyną kłopotów. - Cóż, bez względu na to, jak się pan tu znalazł, panie Malone, będziemy musieli zapytać oficerów, czy może pan zostać. Proszę za mną. Poprowadziła go do głównej klatki schodowej, potem w górę i prosto na mostek. Korytarze Lewiatana tętniły życiem - luk bagażowy został już otwarty, by przyjąć zapasy paliwa i żywności. Kwestią czasu było, kiedy prześladowcy Malone'a dostaną się na pokład. Ale na mostku panowało takie samo zamieszanie jak na całym statku i Deryn odsyłano od jednego oficera do drugiego. Kapitan pozował przed kamerami kroniki filmowej i nikt nie chciał wziąć na siebie odpowiedzialności za niepokornego dziennikarza. Kiedy więc Deryn spostrzegła specjalistkę raczącą się w towarzystwie lemura herbatką w mesie oficerskiej, wciągnęła Malone'a do środka i zatrzasnęła za nimi drzwi. - Dzień dobry. Psze pani, to pan Malone. Jest dziennika rzem. Specjalistka skinęła głową. -Jak to miło ze strony pana Hearsta, że pamiętał, iż wynalazca chrzęstów to nie jedyny na pokładzie specjalista, z którym można przeprowadzić wywiad! -Chrzęsty! - rzucił lemur przemądrzale. -Przepraszam panią - rzekła Deryn - ale nie jest tak, jak pani myśli. Widzi pani, pan Malone nie pracuje dla pana Hearsta. -Jestem z „New York World" - dodał Malone. -Pasażer na gapę, co? - Wzrok doktor Barlow powędrował po mundurze obsługi naziemnej. - I to, jak widzę, w przebra-

niu. Zdaje pan sobie sprawę, panie Sharp, że w Ameryce są niemieccy szpiedzy? -I tu ma pani świętą rację - wtrącił dziennikarz z uśmiechem. - Całe tabuny! -Panie Sharp, jak właściwie ten człowiek dostał się na pokład? Deryn nagle ścisnęło coś w gardle. -No, to właściwie ja wpuściłem go przez właz, psze pani. Doktor Barlow uniosła brew, a jej lemur rzucił: -Szpiedzy! - Ale to przecież nie jest niemiecki agent! - krzyknęła De ryn. - Poznaliśmy się jeszcze w Istambule. Pani też go przecież poznała! Na słoniu ambasadora, pamięta pani? Malone zrobił krok naprzód. - Chłopak ma rację, chociaż wtedy nie rozmawialiśmy zbyt długo. No i oczywiście nie miałem na sobie tego. Uniósł dłoń i złapał koniec wąsów, po czym szarpnął nimi i cisnął je na stół. Brwi specjalistki wystrzeliły do góry, a jej lemur podpełznął bliżej, by zbadać sztuczne wąsy. -Ach, to pan jest ten Malone - zaczęła wolno. - Ten sam, który pisał te okropne artykuły o księciu Aleksandrze. -Ten sam. I jak właśnie klarowałem naszemu młodemu panu Sharpowi, nie zamierzam na tym poprzestać. Jeśli wam, darwinistom, wydaje się, że możecie sobie zawierać umowy na wyłączność z konsorcjum prasowym Hearsta, to zobaczycie, na co mnie stać! -Nie ma żadnej „umowy" z Hearstem. - Doktor Barlow machnęła lekceważąco ręką. - Zmiana trasy była pomysłem pana Tesli.

-Phi, Tesla - rzucił lemur, przystawiając sobie sztuczne wąsy do pyszczka. -Starałem się skontaktować z kapitanem, psze pani - powiedziała Deryn. - Pan Malone może mieć, że tak powiem, ciepło, bo ścigają go ludzie Hearsta. -No cóż, to było do przewidzenia. - Doktor Barlow pogłaskała lemura, który teraz pozował przed wszystkimi ze sztucznym wąsem. - Ten teren jest własnością prywatną, dlatego Malone jest tu intruzem. Deryn jęknęła, zastanawiając się, dlaczego specjalistka jest tak nieprzejednana. Czyżby te artykuły na temat Alka też ją zdenerwowały?

-A więc tak będziecie pogrywać? - powiedział Eddie Malone, po czym przysunął sobie krzesło i usiadł na wprost niej. -Powiem coś pani, pani doktor. Wy też nie powinniście się zadawać z Hearstem. On ma potężnych, szemranych przyjaciół. -Zdaje się, proszę szanownego pana, że posiadanie szemranych przyjaciół jest typowe dla ludzi prasy. -Ha! Punkt dla pani doktor! - Malone plasnął otwartą dłonią w blat biurka, aż lemur podskoczył. - Ale co innego szemrany, a co innego niebezpieczny przyjaciel. Na przykład ten Philip Francis.' -Pan Francis? - zdziwiła się Deryn. - Właśnie go poznałem. Kierował obsługą naziemną. Malone pokręcił głową. - On kieruje produkującą kroniki filmowe firmą Hearst-Pathe. A przynajmniej większość ludzi tak uważa. - Nachylił się bliżej, ściszając głos. - Ale nie wiedzą, że jego prawdziwe nazwisko nie brzmi Francis, tylko Diefendorf! Przez chwilę panowała cisza. - Chrzęsty! - rzucił lemur. - Jest niemieckim agentem? - zapytała Deryn. Malone wzruszył ramionami. -Urodził się w Niemczech, to pewne, i do tego ukrywa ten fakt! -Wielu imigrantów w Ameryce zmieniało nazwisko - powiedziała doktor Barlow, bębniąc palcami po blacie. - Z drugiej jednak strony, nie wszyscy zarabiają na życie, kręcąc propagandowe filmy. -Właśnie - rzekł Malone. - Musicie wiedzieć, w jaki sposób Hearst wykorzystuje swoje gazety i ruchome obrazy prze-

ciwko Brytyjczykom i darwinizmowi jako takiemu. A teraz nagle zachowuje się jak wasz największy przyjaciel? Deryn zwróciła się do doktor Barlow: -Powinniśmy powiedzieć o tym kapitanowi. -Dokonam prezentacji. - Machnęła dłonią w stronę naczyń po herbacie. - Może pan to zabrać, panie Sharp, a pan pójdzie ze mną, panie Malone. Kiedy kapitan skończy już tę szopkę, może znajdzie dla nas chwilę. Być może uda mi się wytłumaczyć mu, że nie jest mądrze stawiać tylko na jednego konia. -Madame, myślę, że rozumiemy się doskonale - powiedział dziennikarz, wstając z krzesła. Klepnął Deryn w plecy. -A propos, panie Sharp, dziękuję za pomoc tam, na dole. Bardzo jestem za to wdzięczny. -Zawsze do usług - odparła Deryn. Zaczęła zbierać zastawę, mimo wszystko zadowolona, że natknęła się na specjalistkę. Wszyscy na pokładzie byli najwyraźniej onieśmieleni obecnością wielkiego wynalazcy, a ten cały Hearst ze swoimi kamerami i gazetami mógł jedynie pogorszyć sprawę. Ale wtedy zdarzyło się coś niezwykle niepokojącego. Kiedy Malone odsuwał krzesło wstającej doktor Barlow, lemur zerwał wąsy i wrzucił je do filiżanki, obdarzając Deryn wyniosłym spojrzeniem. Bez zastanowienia pokazała stworzeniu język. - Deryn Sharp - powiedziało zwierzę, wyjeżdżając z po mieszczenia na ramieniu doktor Barlow, najwyraźniej bardzo z siebie zadowolone.

24

William flandolph Hear st z cała pewnością wiedział, jak wydać bankiet. Jego jadalnia wyglądała jak wielka sala w średniowiecznym zamku, udekorowana gobelinami i rzeźbionymi podobiznami świętych na suficie. Kandelabry były włoskiej roboty i pochodziły z szesnastego wieku, choć migotały drobnymi elektrycznymi płomykami, a marmurowy kominek był tak duży, że Alek mógłby wejść do niego, nie schylając się. Wszystko to było nieco krzykliwe i dość przypadkowe, jakby dekoratorzy wnętrz Hearsta splądrowali pół Europy, nie licząc się z kosztami i poszanowaniem tradycji. Jednak do samej kolacji nie można było mieć najmniejszych zastrzeżeń. Homar Vanderbilt, pieczone kuropatwy z salade d'Alger, grouse chaud-froid, a na deser succes de glace a la Grand Hotel. Był to, mówiąc szczerze, pierwszy prawdziwy posiłek, jaki Alek zjadł od wymknięcia się ze swego domu. Bovril próbował wszystkich potraw i spał teraz, zwinięty w kłębek, na wysokim oparciu krzesła Alka, choć co jakiś czas strzygł uszami.

Alek nie cierpiał oficjalnych posiłków z udziałem swoich rodziców, jednak ten był całkiem inny. Jako dziecko nie mógł powiedzieć ani słowa, kiedy tylko rozmowa schodziła na politykę, tymczasem teraz stał się nieodzownym elementem takich dyskusji. Przy stole dla trzydziestu osób usadzono Alka po prawicy pana Hearsta. Tesla siedział na lewo od gospodarza z kapitanem i pozostałymi oficerami Lewiatana według ich szarży. Doktor Barlow nie kryła niezadowolenia z tego, iż została usadzona na odległym końcu stołu wraz z jakąś dziennikarką i aktorkami z ruchomych obrazów. Te ostatnie zostały przedstawione Alkowi przy włączonych kamerach, do których uśmiechały się niczym do starych przyjaciół. Naturalnie Deryn, zwykłego członka załogi, tutaj nie było. Podczas posiłku pan Hearst przedstawiał gościom swoje poglądy na temat wojny. - Naturalnie Wilson będzie trzymał ze swymi brytyjskimi przyjaciółmi. Nie sprzeciwi się, kiedy Royal Navy zablokuje Niemcy. Za to będzie wrzeszczał wniebogłosy, jeśli niemieckie okręty podwodne zrobią to samo z Wielką Brytanią! Alek pokiwał głową. Prezydent Wilson pochodził z Południa, jak sobie przypominał, i był wychowany w duchu darwinizmu. -Ale utrzymuje, że chce pokoju - powiedział hrabia Volger. Posadzono go na wprost pierwszego oficera Lewiatana, na tyle blisko, że mógł się włączyć do konwersacji. - Wierzycie mu? -Ależ oczywiście, panie hrabio. Jego jedyną przyzwoitą cechą jest to, że pragnie pokoju! - Hearst zaatakował deser za pomocą łyżeczki. - Niech pan sobie wyobrazi, co by było,

gdyby wybrano tego kowboja Roosevelta. Nasi chłopcy byliby już dawno na miejscu! Alek zerknął na kapitana Hobbesa, który uśmiechał się i uprzejmie kiwał głową. Brytyjczycy bez wątpienia chętnie powitaliby Amerykanów u swego boku na polu bitwy, oczywiście jeśli byliby to w stanie jakoś zaaranżować. -Wcześniej czy później ta wojna rozleje się na cały świat -rzucił posępnie Nikola Tesla. - Dlatego właśnie musimy ją zakończyć od razu. -Święta prawda! - Hearst klepnął go w plecy, na co wynalazca się skrzywił, jednak gospodarz najwyraźniej tego nie zauważył. - Moje kamery i prasa będą śledzić każdy pański krok w tej sprawie. Kiedy dotrzecie do Nowego Jorku, obie strony konfliktu dostaną poważne ostrzeżenie, że należy skończyć z tym szaleństwem! Alek zauważył, że uśmiech kapitana Hobbesa zbladł nieco na wzmiankę o „obu stronach". Oczywiście broni pana Tesli można było równie łatwo użyć przeciwko Londynowi, jak przeciwko Berlinowi czy Wiedniowi. Zastanawiał się, czy Brytyjczycy robią coś, by upewnić się, że nic takiego nie nastąpi. -Głęboko wierzę, że świat podejdzie do mojego odkrycia z nadzieją - rzekł z prostotą Tesla. - I że nie będzie ono źródłem strachu. -Jestem pewien, że tak podejdziemy do niego my, darwiniści - powiedział kapitan Hobbes, unosząc kieliszek. - Za pokój. -Za pokój! - rzucił Volger i Alek pospiesznie do nich dołączył. Toast wzniesiono przy całym stole i kiedy kelnerzy pode-

szli, by dolać gentlemanom brandy, Bovril wymamrotał te słowa przez sen. Alek jednak zastanawiał się, czy którykolwiek z amerykańskich gości przejmuje się wojną toczoną tysiące kilometrów stąd. -Przejdźmy więc do konkretów, panie kapitanie - zaczął Hearst. - Gdzie się zatrzymacie w drodze do Nowego Jorku? Mam gazety wychodzące w Denver i Wichita. A może poprzestaniecie na wielkich miastach, takich jak Chicago? -Ach - powiedział kapitan, ostrożnie stawiając kieliszek na stole. - Obawiam się, że nie zatrzymamy się w żadnych z tych miejsc. Nie wolno nam. -Lewiatan jest okrętem kraju toczącego wojnę - wyjaśnił Alek. - Może pozostać w neutralnym porcie najwyżej dwadzieścia cztery godziny. Nie możemy po prostu lecieć przez wasz kraj i zatrzymywać się tam, gdzie będziemy mieli na to ochotę. -Ale jaki sens ma uczestniczenie w trasie medialnej, jeśli nie będziecie się zatrzymywać, by pojawić się w poszczególnych miastach! - wykrzyknął Hearst. -Na to pytanie nie jestem władny udzielić odpowiedzi -odparł kapitan Hobbes. - Moje rozkazy mówią wyłącznie o przetransportowaniu pana Tesli do Nowego Jorku. Odezwał się hrabia Volger. -A jak ma pan zamiar to zrobić bez lotu nad Ameryką? -Są dwie możliwości - rzekł kapitan. - Wcześniej planowaliśmy lecieć na północ... naturalnie Kanada jest częścią Imperium Brytyjskiego. Ale po tym jak sztorm zepchnął nas na południe, doszliśmy do wniosku, że łatwiej będzie przelecieć przez Meksyk.

Alek zmarszczył brwi. Nikt mu nie powiedział o zmianie planu. - Czy Meksyk też jest neutralnym państwem? Kapitan rozłożył dłonie. -Meksyk jest ogarnięty rewolucją. Jako takie państwo to raczej nie będzie egzekwować swojej neutralności. -Innymi słowy, nie będą mogli was zatrzymać - dopowiedział Tesla. -Polityka to sztuka wykorzystywania możliwości - stwierdził hrabia Volger. - Ale tam przynajmniej będzie trochę cieplej. -Genialny pomysł! - Pan Hearst przywołał służącego, a ten podbiegł, by przypalić mu cygaro. - Lot w misji pokojowej przez ogarnięty wojną kraj to doskonały materiał dla mediów! Wszyscy patrzyli na pana Hearsta i Alek miał nadzieję, że ich gospodarz obróci to w żart. Podczas osmańskiej rewolucji Alek i Deryn stracili przyjaciela, Zavena, który był tylko jedną z tysięcy ofiar. A z tego, co zdążył się zorientować, rewolucja meksykańska była jeszcze krwawsza. Kiedy niezręczna cisza przeciągnęła się nadmiernie, Alek odchrząknął. - A wie pan, że mój stryjeczny dziadek był kiedyś władcą Meksyku? Hearst popatrzył na niego. -Wydawało mi się, że pański stryjeczny dziadek jest władcą Austro-Węgier. -Tak, ten drugi - powiedział Alek. - Mówię o Ferdynandzie Maksymilianie, młodszym bracie Franciszka Józefa. Tylko że wytrwał w Meksyku jedynie trzy lata. Potem go zastrzelili.

-Może będzie mógł pan przelecieć nad jego grobem - powiedział Hearst, zdmuchując popiół z końcówki cygara. Może będzie można zrzucić kwiaty czy coś takiego. -A, tak, może. - Alek starał się nie okazać zdziwienia, ponownie zastanawiając się, czy Hearst nie żartuje. -Ciało jego cesarskiej mości zostało zwrócone Austro-Węgrom - wtrącił hrabia Volger. - To były bardziej cywilizowane czasy. -Wciąż może tkwić tu gdzieś potencjał medialny. - Hearst zwrócił się do mężczyzny siedzącego między Alkiem a hrabią Volgerem: - Ma pan dopilnować, żeby nakręcić materiał z pobytu Jego Wysokości na meksykańskiej ziemi. -Dopilnuję tego osobiście, proszę pana - odpowiedział Philip Francis, którego przedstawiono Alkowi jako prezesa firmy Hearsta produkującej kroniki filmowe. Wraz z młodą dziennikarką i kilkoma asystentami miał polecieć do Nowego Jorku na pokładzie Lewiatana. -Udzielimy panu wszechstronnej pomocy - rzekł kapitan Hobbes, salutując Francisowi kieliszkiem. -Cóż, dość już o polityce - powiedział gospodarz. - Czas na wieczorną rozrywkę! Na to hasło pojawili się kelnerzy i zdjęli ostatnie naczynia ze stołu. Elektryczne płomienie na kandelabrach przygasły i gobelin na ścianie za Alkiem rozsunął się, ukazując płachtę srebrzystobiałego płótna. -Co się dzieje? - zapytał Alek szeptem pana Francisa. -Za chwilę zobaczymy owoc ostatniej obsesji pana Hearsta. To prawdopodobnie jeden z najlepszych ruchomych obrazów, jakie nakręcono.

- Cóż, z pewnością będzie to najlepszy ruchomy obraz, jaki widziałem w życiu - mruknął Alek, odwracając swe krzesło do ekranu. W ich domu ojciec zakazał wszelkich tego typu rozrywek, a uczęszczanie do publicznych kin było z oczywistych względów wykluczone. Alek musiał przyznać, że zżera go ciekawość, o co całe to zamieszanie z filmem. Dwaj mężczyźni w białych fartuchach przytoczyli maszynę na miejsce po drugiej stronie stołu i skierowali ją na ekran. Przypominała nieco kamery ruchomych obrazów, które przez cały dzień szły za Alkiem krok w krok, ale z przodu urządzenie miało tylko jedno oko. Kiedy zawarczało, budząc się do życia, migoczący promień wystrzelił z tego oka i wypełnił ekran ciemnymi zawijasami. Wtedy ukazały się słowa... Przygody Pauliny oznajmiały chybotliwe białe litery, które pozostawały na ekranie na tyle długo, że pięciolatek byłby w stanie przeczytać je kilka razy. Następnie pojawił się emblemat firmy Hearst-Pathe, a projektor wycinał jego kształt w wiszącym nad stołem dymie z cygar niczym szperacz przedzierający się przez mgłę. W końcu pojawili się aktorzy, którzy skakali po ekranie jak nakręceni. Dopiero po dłuższym czasie Alek rozpoznał w jednej z postaci siedzącą obok doktor Barlow aktorkę, która w filmie grała tytułową postać. Na żywo mogła uchodzić za całkiem ładną, ale połyskliwy ekran przemieniał w dziwny sposób jej oblicze w twarz bladej strzygi z wielkimi ślepiami podkreślonymi ciemnym makijażem. Ruchome obrazy przypominały Alkowi teatr cieni, który widzieli z Deryn w Istambule. Ale owe wyraziste, czarne cienie miały w sobie olbrzymią dawkę elegancji i gracji bijących

z ostrych konturów kukiełek. Ten ruchomy obraz natomiast przypominał zamazaną plamę wypełnioną ziemistymi szarościami o zatartych konturach, co jak na gust Alka, zbyt przypominało rzeczywistość. Pokaz bardzo zainteresował z kolei jego lemura. Bovril obudził się i bez mrugnięcia wpatrywał w ekran, a ślepia - podobnie jak ślepia zwierzęcia doktor Barlow - lśniły mu w ciemności. Na ekranie postacie całowały się, grały w tenisa ubrane w idiotyczne pasiaste marynarki i machały do siebie. Sceny przeplatane były planszami z napisami, które pozwalały lepiej zrozumieć mocno pokręconą fabułę - były tu szantaż, śmiertelne choroby i zdradzieccy służący. Wszystko potworne, choć sama Paulina, o dziwo, zyskała sympatię Alka. Była młodą dziedziczką, która po ślubie miała otrzymać fortunę, ale przed ustatkowaniem się chciała zobaczyć świat i przeżyć różne przygody. Przypominała nieco Deryn, była pomysłowa i odważna, choć dzięki swemu bogactwu nie musiała przebierać się za chłopaka. Dziwnym zbiegiem okoliczności jej pierwszą przygodą był lot balonem wypełnionym wodorem i wszystko potoczyło się tak samo, jak Deryn opisywała swój pierwszy dzień w Siłach Powietrznych - młoda kobieta dryfowała po niebie, mając do dyspozycji tylko swój rozum, trochę liny i kilka worków balastu pozwalających jej uniknąć niebezpieczeństwa. Bez śladu paniki Paulina przerzuciła kotwicę przez burtę kosza i zaczęła się opuszczać po linie, a Alek nie mógł się pozbyć myśli, że oto widzi na jej miejscu Deryn. Nagle techniczne niedociągnięcia filmu ulotniły się, znikając niczym kartki

w dobrej książce. Balon szybował nad klifem, a bohaterka zeskoczyła na skalną stromiznę i zaczęła się piąć. Kiedy wisiała już na krawędzi, a narzeczony pędził jej na ratunek w machinie kroczącej, serce Alka głośno dudniło. I wtedy nagle film się skończył, ekran znów zrobił się biały, a szpule z filmem zaczęły się kręcić coraz szybciej niby wypuszczona z ręki nakręcana zabawka. Elektryczne kandelabry ponownie zamigotały. Alek zwrócił się do pana Hearsta: -Ale przecież to nie może być koniec! Co było dalej? -To właśnie nazywamy z oczywistych powodów „zawieszeniem na krawędzi". - Gospodarz roześmiał się. Zostawiamy Paulinę na koniec każdego odcinka w niebezpieczeństwie... powiedzmy przywiązaną do szyn kolejowych albo tkwiącą w uciekającym cyklopie. Wtedy widownia przyjdzie znowu, a to oznacza, że możemy to ciągnąć bez końca! -Zawieszenie na krawędzi - rzucił Bovril, krztusząc się ze śmiechu. -Niezwykle pomysłowe - rzekł Alek, choć zdawało mu się, że to nie w porządku wobec publiczności spodziewającej się konkretnego zakończenia, które nigdy nie nastąpi. -To jeden z moich lepszych pomysłów! - powiedział Hearst. - Zupełnie nowy sposób snucia opowieści! -Ma tylko tyle lat, ile Baśnie z tysiąca i jednej nocy - mruknął Volger. Alek uśmiechnął się złośliwie, usłyszawszy to, ale musiał przyznać, że ruchome obrazy mają w sobie coś hipnotyzującego, niczym opowieść spisana przy płonącej świecy. A może to tylko jego umysł wciąż szukał równowagi - odkąd uderzył się

w głowę, granica między rzeczywistością a fantazją zacierała mu się co chwila. -Założę się, że nie możecie się doczekać, kiedy sami zobaczycie się na ekranie! - wykrzyknął Hearst, wyciągając ręce, by objąć Alka i pana Teslę. -Jakbym zerkał w przyszłość - powiedział Tesla z uśmiechem. - Pewnego dnia będziemy mogli przesyłać ruchome obrazy bez przewodów, tak jak teraz robimy z dźwiękiem. -Cóż za intrygująca uwaga - rzucił Alek, chociaż uważał tę myśl za iście przerażającą. -Niech się pan nie przejmuje, Wasza Wysokość - odezwał się cicho Philip Francis. - Dopilnuję, żeby pan dobrze wypadł. To moje zadanie. -Od razu mi ulżyło. - Alek przypomniał sobie, jak po raz pierwszy zobaczył swoją fotografię w „New York World". W odróżnieniu od każdego dobrego płótna była nieprzyjemnie wierna, uwypuklała nawet jego zbyt duże uszy. Ciekawiło go, w jaki sposób te ruchome obrazy zmienią jego rysy i czy będzie tak samo podskakiwał i ganiał po ekranie jak Paulina i inni. Na myśl o bohaterce filmu znów zwrócił się do Francisa. -Czy kobiety w Ameryce naprawdę latają balonami? -Cóż, nie mają wyjścia! Przygody Pauliny są tak popularne, że nasi konkurenci przygotowują się do kontrnatarcia, kręcąc coś, co zatytułowali Niedole Natalii. A my już planujemy Katastrofy Katarzyny. -Jakie trzeba mieć... poczucie rytmu - rzekł chłopak. -Ale poza ruchomymi obrazami, kobiety robią takie rzeczy? Francis wzruszył ramionami.

-No chyba tak. Słyszał książę o Bird Millman? -O tej, która chodzi po linie? Ale ona jest artystką cyrkową. - Alek westchnął. Jeśli o to chodzi, to Lilit wiedziała, jak wykorzystać przypinaną do ciała lotnię. Ale ona była rewolucjonistką. - Chodzi mi o to, czy zwykłe kobiety latają. Wtrącił się Volger. - Sądzę, że książę Aleksander chce zapytać, czy Amery kanki udają mężczyzn. Ostatnio jest to przedmiot jego inten sywnych dociekań. Alek posłał hrabiemu groźne spojrzenie, ale Philip Francis tylko się roześmiał. -Cóż, niewiele wiem na temat latania - odparł - ale z pewnością w tych czasach sporo kobiet nosi spodnie. A czytałem właśnie, że jeden na dwudziestu pilotów machin kroczących to kobieta! - Nachylił się bliżej. - Czyżby Wasza Wysokość chciał sobie wziąć Amerykankę za żonę? Może taką, która miałaby w sobie ducha osadniczek z pogranicza? -Niestety nie taki miałem plan. - Alek dostrzegł kpiącą minę Volgera i dodał: - Mimo wszystko pięć procent to już coś, prawda? -Chciałby pan ponownie spotkać się z panną White? -zapytał Francis, mrugając do niego porozumiewawczo. Jest bardzo podobna do granej przez siebie postaci. Sama robi całą kaskaderkę! Alek spojrzał przez stół na aktorkę, która grała Paulinę -przypomniał sobie, że ma raczej fantazyjne nazwisko: Pearl White. Siedziała pogrążona w rozmowie z doktor Barlow i jej lemurem i Alek zastanawiał się, o czym tak rozprawia ta hultajska trójka.

-Ale byłyby nagłówki - ciągnął Francis. - Gwiazdka filmowa i książę! -Gwiazdka - rzucił Bovril, ześlizgując się na ramię Alka. -Dziękuję, ale nie - powiedział chłopak. - Rozmowa z nią mogłaby zepsuć iluzję. -Bardzo mądre posunięcie, Wasza Wysokość - powiedział Volger, kiwając w zadumie głową. - Lepiej nie mieszać iluzji z rzeczywistością. W tej chwili świat jest na to zbyt poważny.

25

Solidnie zaopatrzony Lewiatan wzniósł się w powietrze przed południem dnia następnego, na kilka godzin przed upływem dwudziestoczterogodzinnego limitu postoju. Obserwując start z okien swej kajuty, Alek dostrzegł dziwną prawdę, jaka kryła się za posiadłością Hearsta. Budynki nie tyle były niedokończone, ile płaskie i puste, zaprojektowane do zdjęć pod wieloma kątami, ale nie po to, by w nich mieszkać. Innymi słowy, były to atrapy. Przez większą część dnia Alek siedział w swej kajucie, unikając operatorów kroniki, którzy przemierzali korytarze statku. Jedna z jego stryjecznych babek wierzyła, że fotografia urywa fragmenty duszy ludzkiej, i być może miała rację. Przy szesnastu klatkach na sekundę kamera ruchomych obrazów była w stanie rozrywać duszę na podobieństwo karabinu maszynowego. Niewykluczone, że wywołała to wypita poprzedniego wieczoru brandy, lecz Alek czuł się tak pusty jak atrapy budynków pana Hearsta. Podniebny statek, lecąc na południe na trzech czwartych

mocy, trzymał się wybrzeża Kalifornii i walczył po nawietrznej z oceaniczną bryzą spychającą go na ląd. Los Angeles zniknęło za oknami późnym popołudniem i kilka godzin potem Alek poczuł, jak statek skręca na południowy wschód. Według mapy, która leżała na jego biurku, rozciągające się pod nimi miasto nosiło nazwę Tijuana. Nagły wybuch głośnych trąb i bębnów zagłuszył nawet warkot silników i Bovril potruchtał do parapetu. Alek wyjrzał na zewnątrz - pod nimi rozwierała się wielka arena wypełniona wiwatującymi widzami. Coś na kształt dwugłowego byka grzebało kopytem w ziemi, wzniecając tumany kurzu i najwyraźniej szykując się do ataku na matadora, który w słabnącym świetle dnia był niemal niewidoczny. Uświadomił sobie, że chociaż statek porusza się bardzo szybko, nie można podziwiać większości widoków ze sporej wysokości trzystu metrów. Kiedy przebrał się do kolacji, pustynię zdążyły już spowić ciemności. Bovril wciąż tkwił na parapecie i spoglądał w dół. Bez wątpienia jego wielkie ślepia widziały wszystko w świetle gwiazd. - Meteorytowy - powiedziało stworzonko i Alek zmarszczył czoło. Było to pierwsze słowo, jakie Bovril wypowiedział tego dnia, i z całą pewnością nie padło wcześniej z ust Alka. Lecz chłopak już był spóźniony na kolację, więc położył sobie zwierzę na ramieniu i skierował się do drzwi.

Tego wieczoru specjalistka objęła we władanie mesę oficerską podczas jednego z wielu niewątpliwie męczących posiłków,

jakie ich jeszcze czekały. Z tak dużą liczbą cywilów na pokładzie podróż Lewiatana do Nowego Jorku niebezpiecznie zmieniała się w rejs turystyczny. Przynajmniej ta kolacja została wydana tylko dla pięciu osób, a nie takiej chmary jak u Hearsta. Deryn czekała w drzwiach mesy ubrana w zwykły służbowy mundur. Kiedy Bovril wyciągnął do niej łapkę, zmierzwiła mu futerko, po czym otworzyła drzwi, kłaniając się Alkowi. Na jej ustach zatańczył kpiący uśmieszek i chłopak przez chwilę czuł się niezwykle głupio w paradnym mundurze, jakby oboje bawili się w przebieranki. Pozostali goście już byli na miejscu - hrabia Volger, pan Tesla oraz dziennikarka wychodzącej w San Francisco gazety Hearsta. Doktor Barlow zapraszała młodą kobietę do stołu. Ta miała na sobie bladoczerwoną suknię z kołnierzem z falbanką, a z pluszowego kapelusza koloru róży sterczało różowe strusie pióro. - Wasza Wysokość pozwoli, że przedstawię pannę Adelę Rogers. Alek skłonił się. - Miałem już przyjemność poznać, choć tylko przelotnie. Panna Rogers podsunęła dłoń do pocałowania i Alek zawahał się - można było o niej powiedzieć wszystko, tylko nie to, że pochodziła z jego sfery. Jednak Amerykanie byli znani z ignorowania tego typu konwenansów, więc wziął jej dłoń i zamarkował pocałunek. -Chybił pan, książę - powiedziała z pełnym zakłopotania uśmiechem. -Chybiłem? - zdziwił się Alek.

- Chodzi o dłoń - wtrąciła się doktor Barlow. - Zwyczaj, który panuje w Europie, panno Rogers, mówi, że jedynie za mężne kobiety całuje się naprawdę. Podlotki są uważane za osoby zbyt łatwo ulegające dotykowi męskich ust. Alek usłyszał parsknięcie Deryn, ale udało mu się nie zareagować. - Podlotki? Ale ja już jestem po dwudziestce - powiedziała panna Rogers. - Moja dłoń była wielokrotnie całowana bez większych szkód!

Lemur doktor Barlow wybuchnął śmiechem, na co Alek odchrząknął grzecznie i skomentował: -Naturalnie. -No i raz prawie wyszłam za mąż - dodała panna Ro-gers. Ale pewien starszy były absztyfikant wpadł w ostatniej chwili na ceremonię i podarł metrykę. Myślę, że wciąż się we mnie kochał. -Naprawdę? - wykrztusił Alek. - Bez wątpienia tak właśnie było. -Nie mogła pani wyrobić nowej metryki? - zapytała specjalistka. -No chyba tak. Ale ta przerwa dała mi czas do namysłu. Postanowiłam najpierw skupić się na pisaniu. W końcu z a-wsze można upolować jakiegoś męża. Doktor Barlow zaśmiewała się, prowadząc młodą pannę do stołu. Alek poczuł, że się czerwieni, i odwrócił wzrok, ale trafił na złośliwy uśmieszek Deryn... oraz na podobny Volgera. Zastanawiał się, czy wszystkie Amerykanki są tak śmiałe, równie skłonne do wywoływania zażenowania u mężczyzn, żeby uciec przed nimi w balonie. -Zbyt łatwo ulegające - powtórzył Bovril, po czym po-pełzł pod stołem, by dołączyć do lemura doktor Barlow. Kiedy Alek zajął w końcu miejsce, zauważył szóste nakrycie i puste krzesło przy stole. -Zdaje się, że czekamy na jakiegoś tajemniczego gościa -rzekł hrabia Volger, przyglądając się kieliszkowi do wina w poszukiwaniu plam. -Pana Francisa? - zapytał Alek doktor Barlow. -Nie został zaproszony. Wkrótce zrozumiesz dlaczego. -

Dała znak Deryn, a ta otworzyła drzwi. Do mesy wszedł mężczyzna w dość niedopasowanej marynarce. Potrwało chwilę, zanim Alek chwycił się krawędzi stołu, na poły unosząc się z krzesła. -Ty! - Proszę nie wstawać, Wasza Wysokość. - Eddie Malone zgiął się w ukłonie. - Panie, panowie, przepraszam za spóź nienie. Alek opadł na swoje krzesło. -Tajemniczy gość - wymamrotał lemur. -Panie Malone, jak sądzę, poznał pan już hrabiego Volgera i Jego Wysokość. - Doktor Barlow była cała w skowronkach. -Panie Tesla, panno Rogers, to jest Eddie Malone, dziennikarz z „New York World". -„New York World" - powtórzyła panna Rogers. - Ojejku. -Edward Malone - mruknął Tesla. - Czy to nie pan jest tym dziennikarzem, który przeprowadził wywiad z księciem Aleksandrem w Istambule? -To ja, we własnej osobie. - Malone zajął miejsce. - Od tamtej pory podążam szlakiem Jego Wysokości, można by rzec. A dzięki pańskiemu latającemu radiu w końcu go znalazłem! Wynalazca uśmiechnął się. - Niezwykle przydatny eksperyment. Obaj wybuchnęli śmiechem i Alek nagle pożałował, że nie zostawili z Deryn uszkodzonej anteny na grzbiecie. Jedynym powodem, dla którego wspinali się po grzbiecie podczas burzy, było zrobienie jeszcze większego szumu wokół wynalazcy. Panna Rogers wyglądała na przerażoną.

-Czy ktoś poinformował szefa, że na pokładzie jest człowiek Pulitzera? -Pan Hearst nie raczył zapytać. - Specjalistka dała znak Deryn, ta zaś zbliżyła się, by nalać wina. - A przekonacie się państwo, że pan Malone ma bardzo interesujące wiadomości. Malone zwrócił się do panny Rogers. - Mają związek z pani przyjacielem, panem Francisem. Od jakiegoś już czasu uważnie mu się przyglądamy i okazało się, że nie jest to jego prawdziwe nazwisko. Urodził się jako Phi lip Diefendorf, co jest tak niemieckim nazwiskiem, jak tylko być może! Alek zmarszczył brwi, przypominając sobie pana Francisa. - Nie mówi z niemieckim akcentem. -Może zmienił też sposób mówienia. Panna Rogers wywróciła oczami. -Philip urodził się w Nowym Jorku. -Tak przynajmniej twierdzi - odparł Malone. -Ha! Wy, chłopaki z „New York World", zawsze robicie z naszego szefa zdrajcę. Nienawidzicie go, bo sprzedaje więcej gazet niż wy! -Nie twierdzę, że Hearst wiedział coś na ten temat - Malone odparował atak, unosząc ręce. - Ale szef waszej kroniki jest Niemcem i robi, co może, by ukryć ten fakt. -Ale czyż większość Amerykanów nie pochodzi z innych krajów? - zapytał hrabia Volger. Nikola Tesla pokiwał głową. -Ja sam jestem emigrantem. -Pyszna uwaga - skomentowała doktor Barlow. - Ale kapitan jest zaniepokojony. Zeszłego wieczoru przyjęliśmy na

pokład dużą ilość zapasów, i to w wielkim pośpiechu, a do tej pory nie zostały one przeszukane. -Przeszukane, żeby co znaleźć? - zdziwiła się panna Rogers. -Najłatwiej jest zniszczyć Lewiatana za pomocą sabotażu odparła doktor Barlow. - Niewielka bomba fosforowa umieszczona w odpowiednim miejscu sprowadziłaby na nas wszystkich ognisty koniec. Przy stole zapadła cisza, a Alek poczuł nawrót bólu głowy. - Oczywiście to dość nieprawdopodobne - odezwała się Deryn. - Przez całe popołudnie trzymaliśmy nasze wąchacze na dolnych pokładach, a one już znalazłyby materiały wybu chowe. Ale można by było przemycić coś niebezpiecznego. -Na przykład co? - zapytał Volger. Deryn wzruszyła ramionami. -Jakąś broń może? -No nie, to po prostu niedorzeczne - rzuciła panna Rogers. - Jeden człowiek nie poradziłby sobie z całą załogą, bez względu na to, jaką miałby broń. -Mając właściwe narzędzie, jeden człowiek może sporo zaszkodzić - powiedział pan Tesla i westchnął ciężko. Ostatnio zaprojektowałem urządzenie, które byłoby niezwykle przydatne w takiej sytuacji. Kazałem je wykonać i przetransportować do mnie na Syberię, ale niestety nie dostarczono mi go, zanim wasz statek tak uprzejmie przyszedł mi z pomocą. Alek zerknął na Deryn, przypomniawszy sobie o urządzeniu wciąż schowanym w oficerskim składziku. - Zdaje się, że to jakaś fascynująca maszyna - powiedziała doktor Barlow z uśmiechem. - Może poprosimy pana Teslę o małą demonstrację jej możliwości.

-Demonstrację? Ale przecież... - Zmrużył oczy, patrząc na specjalistkę. - Aha, rozumiem. Z radością zademonstruję państwu jej działanie. -Oczywiście po kolacji, panie Sharp? Deryn skłoniła się, po czym znów otworzyła drzwi. Na zewnątrz czekali stewardzi. Kiedy wniesiono grzechoczące półmiski, a spod metalowych pokryw wydostawał się zapach steków i ziemniaków, Alek zastanowił się nad tym, co się właściwie stało. Specjalistka nigdy nie pozwalała sobie na to, by coś jej się wypsnęło, jeśli nie było to po jej myśli, a przecież ujawniła pannie Rogers swoje podejrzenia wobec Philipa Francisa, jej kolegi zatrudnionego przez Hearsta. A potem dała panu Tesli do zrozumienia, że jego wykrywacz metali cały czas znajdował się na pokładzie Lewiatana. Czyżby stwierdziła, że współpraca jest lepsza od działania w tajemnicy? - Kolacja - sapnął rozanielony Bovril, wpełzając na kolana Alka.

Drzwi składziku oficerskiego otworzyły się ze skrzypnięciem, ukazując wśród skrzynek sake i japońskich jedwabi maszynę pana Tesli. Po kolacji całe towarzystwo zeszło na dolny pokład i sześć osób w wieczorowych strojach wyglądało dość nie na miejscu. Panna Rogers wciąż popijała sherry, a Volger i Malone znieśli swoje kieliszki z brandy. - To było tutaj? - zapytał Tesla. - I trzymaliście to przede mną w tajemnicy?

- Mój panie, to pan miał przed nami tajemnice - powie działa doktor Barlow. - Dlaczego, na miłość boską, musiał pan to szmuglować na pokład? Tesla zapowietrzył się na chwilę, po czym rozłożył ramiona. -Szmuglować? Dlaczego miałbym to robić? To pewnie jakieś nieporozumienie z Rosjanami. -Być może poprosił ich pan tylko o dyskrecję? - podpowiedziała doktor Barlow. -No tak, naturalnie. Tak wiele pomysłów mi już wykradziono. A sama pani wie, ci Rosjanie to niezwykle skryci ludzie. - Zrobił krok naprzód, sprawdzając panel sterowniczy. -Ale w jaki sposób udało wam się to złożyć bez planów? -Moi ludzie i ja stwierdziliśmy, że pański projekt jest niezwykle logiczny - odparł Alek. - Przecież jesteśmy chrzęstami, sam pan rozumie. -Chrzęsty! - wykrzyknął Bovril. -Dobrze wiedzieć - mruknął Volger, lecz Alek zignorował go. -Dokładnie tak, jak to sobie wyobrażałem. - Dłonie Tesli pieściły drewniane wykończenia. - Całkiem nieźle, Wasza Wysokość. Alek strzelił obcasami. - Przekażę pańskie gratulacje mistrzowi Kloppowi. - A co dokładnie robi ta komódka? - zapytała panna Rogers. Wynalazca zwrócił się do niej. - Jest to najwyższej czułości magnetometr, który wykorzy stuje zasady przewodnictwa w atmosferze ziemskiej. - Innymi słowy, wykrywa metale - dopowiedziała Deryn. Tesla machnął ręką.

-To jedno z jego bardziej przyziemnych zastosowań. -Ale w tej chwili też jedno z najbardziej istotnych. - Doktor Barlow zrobiła krok naprzód i przekręciła główną gałkę urządzenia, a maszyna zahuczała, budząc się do życia. Lemury zaczęły natychmiast imitować ten dźwięk. -Wydaje się w pełni naładowana. - Tesla przyglądał się wskaźnikom spod zmrużonych powiek. Specjalistka uśmiechnęła się. -Niemal w pełni. -Niemal - powtórzył jej lemur. Alek zerknął na Deryn, która znów uśmiechała się złośliwie. Oczywiście doktor Barlow dała do zrozumienia Tesli, że maszyna była już w użyciu. A w jakim celu, to już sobie sam z pewnością mógł dopowiedzieć. Alek przypomniał sobie kłótnię z Deryn w Tokio, kiedy upierał się, że okaz z kabiny Tesli to tylko - owszem, interesująca - skała. Ale skoro Tesla skonstruował tę maszynę wyłącznie po to, by wykrywała metal, odnalezienie owej skały było głównym celem jego ekspedycji. Tajemnicza bryła żelaza mogła być równie dobrze kluczem do konstrukcji goliata. I z jakiegoś powodu chciał utrzymać to wszystko w tajemnicy. - Cóż - burknął wynalazca. - Zobaczmy, czy to w ogóle działa. Tesla z wirtuozerią operował panelem kontrolnym maszyny. Mógł ustawić ją, by szukała dużych bądź małych ilości metalu, bliskich lub dalekich. Każda z trzech kul miała nieco inne właściwości i każdą można było ustawić oddzielnie. Alek patrzył na to i uświadomił sobie, jak nieporadnie posłużył się

tym urządzeniem - niczym kot chodzący po klawiszach pianina, o którym nie można powiedzieć, że na nim gra, choć wydobywa dźwięki. Doktor Barlow wezwała dwóch członków załogi, by ponieśli maszynę, i wkrótce kule, kiwając się na boki, prowadziły Teslę wśród stosów zapasów załadowanych na posiadłości Hear-sta. Towarzystwo szło za nim po kolei, a czasami tylko flesz Malone'a rzucał długie cienie ludzi w zaciemnionych pomieszczeniach bagażowych. Wyładowania elektryczne wewnątrz kul zawiodły ich w końcu na tył ładowni, w stronę beczek zakopanych pod skrzynkami daktyli i jabłek. Pan Tesla zmrużył oczy w poświacie świetlików i cmoknął tylko. -Zdaje się, że w tych beczkach jest nie tylko cukier. -Ojejku - westchnęła panna Rogers. Doktor Barlow dała znak Deryn, a ta nakazała lotnikom wynieść maszynę z pomieszczenia. Alek pomógł dziewczynie zdjąć skrzynki z góry i kiedy mieli już wolny dostęp, Deryn podeszła do pierwszej z łomem w dłoniach. Rozbiła drewniany dekiel beczki jednym uderzeniem. - Ostrożnie, Dylan - powiedział Alek. - Jeśli to jakiś sa botaż, to może być pułapka. Pozostali cofnęli się o krok, ale Bovril powęszył chwilę i stwierdził: - Cukier. Deryn odrzuciła pęknięty dekiel, po czym wsunęła łom w cukier. Zatrzymał się ze stłumionym metalicznym stuknięciem.

- No, to ciekawe. - Ściągnęła białe rękawice, podwinęła rękaw i sięgnęła do środka. Chwilę później wyszarpnęła coś długiego i cienkiego zawiniętego w naoliwioną szmatę. Cukier sypał się na podłogę, kiedy wyjmowała to z beczki. Po rozwinięciu materiału ukazał się ich oczom metaliczny cylinder połyskujący w poświacie świetlików. Alek spojrzał na hrabiego Volgera, ten zaś pokiwał głową i powiedział: -Tak, przypomina to trochę lufę od spandaua. Ale to produkt firmy Colt-Browning, najprawdopodobniej model 1895. -Karabin maszynowy? - rzuciła panna Rogers. - Ojejku. Znów błysnął flesz aparatu Malone'a, na chwilę oślepiając Alka. Kiedy już pozbył się mroczków spod powiek, Deryn wyciągnęła kolejną zdobycz. Odwinęła szmaty i ukazało się metalowe pudło wielkości dużego talerza. -Magazynek? - zapytał Alek. Volger zbliżył się. -Pewnie tak, ale nie znam tego modelu. - Nie otwierajcie... - krzyknęła panna Rogers, ale Deryn już rozłożyła pudło. Ze środka wypadł czarny dysk i uderzył głośno o podłogę, aż wszyscy podskoczyli. Potoczył się dalej w ciemność, rozwijając za sobą srebrzystą wstęgę. Panna Rogers przyklękła, by przyjrzeć się temu bliżej. -To niewywołany film. Albo też powinnam raczej powiedzieć p r z e ś w i e t l o n y , młody człowieku, bo był niewywołany, zanim go pan otworzył. Teraz już nic nam po nim. -Film? - zapytał Alek. - Ale po co ktoś miałby przemycać coś takiego na pokład? Są tego całe stosy w kajucie pana Francisa. Hrabia Volger przytaknął.

-No a w ogóle po co komu karabin maszynowy? Colt-Browning waży z piętnaście kilogramów. Jest nieco za duży, by mógł z niego skorzystać sabotażysta. -Nie znajdziemy tu też naboi - dodała Deryn. - Nasze bestyjki od razu wywąchałyby proch. -Dość to wszystko tajemnicze - powiedziała doktor Barlow do panny Rogers. - Choć w pewien sposób mi ulżyło. Być może pan Francis jest zwykłym przemytnikiem broni. Zmarszczyła czoło. - I dostawcą... filmów. Panna Rogers wzruszyła ramionami. -Nie mam pojęcia, co się tu dzieje. Słowo. Ale jutro trochę powęszę i zobaczymy, czego uda mi się dowiedzieć. -Niech panna nie zapomina tylko, że to mój materiał -powiedział Malone. Panna Rogers zrobiła obrażoną minę, ale skłoniła mu się zdawkowo. - Sprawdzimy resztę tych beczek, psze pani - powiedziała Deryn do specjalistki. - A potem każemy okrętowemu cieśli z powrotem je zamknąć, żeby nikt się nie zorientował. Alek kiwnął głową. Skoro statek nie znajdował się w niebezpieczeństwie, bezpośrednia konfrontacja nie była nikomu na rękę. Najlepiej odkryć plany pana Francisa, pozwalając mu wykonać kolejny ruch.

26

Na drugi dzień rano Deryn trzymała się w pobliżu pana Francisa i jego asystentów. Podała im śniadanie w mesie kadetów, po czym zabrała na wycieczkę po statku - nazwali to „wyszukiwaniem wnętrz". Kapitan zapewnił filmowcom swobodny dostęp do górnych pokładów, żeby nie wzbudzać ich podejrzeń, a strażnicy pilnujący beczek w ładowni dostali rozkaz, by się nie pokazywać. Deryn zauważyła, że Adela Rogers, młoda dziennikarka, też ma oko na pana Francisa. Udawała, że spaceruje sama po statku, ale zawsze była w pobliżu Francisa i jego ludzi. A kiedy Deryn zostawiła ich w mesie kadetów na lunchu, natknęła się na pannę Rogers przyczajoną za drzwiami. Zamknąwszy je za sobą starannie, Deryn wyszeptała: -Panienka wybaczy, ale nie możemy dopuścić, żeby Francis się zorientował, że siedzimy mu na grzbiecie. -Oczywiście, że nie. - Kobieta poprawiła sobie kapelusz. Podobnie jak zeszłego wieczoru, była nienagannie ubrana. Tym

razem miała sztuczkowy żakiet i czarną fedorę ze sztucznego bobra. - Myśli pan, że się wczoraj urodziłam? -Nie, ale jest pani dość ostentacyjna i łazi za nim wszędzie. -To pan się za nim włóczy, nie ja. Deryn popchnęła dziennikarkę dalej w korytarz. - Do jasnej cholery, oprowadzanie go należy do moich obo wiązków! Ale pani to się za nim ciąga niczym jakaś wioskowa panna w amorach. Panna Rogers wybuchnęła śmiechem. -Młodzieńcze, wątpię, żeby pan się znał na takiej kondycji. Tak czy inaczej, ja się nie ciągam za Philipem Francisem. Ciągam się za panem. -Że co? -Najwyraźniej jest pan portierem na tym statku. Deryn zamrugała. -Co to za brednie? Kobieta cofnęła się o krok, mierząc ją wzrokiem niczym krawiec biorący miarę z klienta. -Dorastałam w hotelu. Tatuś nie potrafił sam prowadzić domu, a mama nie chciała mieć z nami nic wspólnego, więc hotel był dla nas jedynym sposobem na cywilizowane życie. W wieku dorastania przekonałam się, że najważniejszą osobą w nim nie jest właściciel, dyrektor ani nawet hotelowy detektyw. Jest nim p o r t i e r . To on wie, gdzie jest zakopany każdy trup. Dostaje sute napiwki, by je samemu zakopać, jeśli pan rozumie, co chciałam powiedzieć. -Nie, panienko, nie mam pojęcia, co chciała pani powiedzieć - odparła Deryn. - Jestem kadetem, a nie chłopcem hotelowym.

- O tak. Widziałam pański występ wczoraj wieczorem: białe rękawiczki i dolewanie brandy. Ale prawda jest taka, że to pan zna t a j e m n i c e wszystkich, mam rację? I wszyscy zer kają na pana, kiedy mają twardy orzech do zgryzienia. Doktor Barlow, książę Aleksander, nawet ten zgryźliwy stary hrabia. Wszyscy oni chcą wiedzieć, co myśli na ten temat ich portier. Deryn przełknęła ślinę. Ta kobieta była albo wariatką, albo niebezpiecznie przenikliwą osóbką. Wykazała się niezłym kunsztem, wprawiając Alka w zakłopotanie przed kolacją, co samo w sobie było dość zabawne. Ale teraz zaczynała być nieco zbyt... przemyślna. -Ja naprawdę nie wiem, o co pani chodzi, panno Rogers. -Matka nauczyła mnie w życiu jednego: że to służący trzyma wszystkie klucze. -Nie jestem służącym, jestem odznaczonym oficerem! -Podobnie jak każdy portier w dobrym hotelu! Niech pan zauważy, jaki ładunek emocjonalny niesie słowo „portier". Nie można tego mylić z b o j e m hotelowym, co to, to nie. Deryn cofnęła się o krok. Co dokładnie chciała jej przez to powiedzieć? - Tylko dlatego, że jestem „młodą dziennikarką", niech się panu nie wydaje, że może pan.... - Kolejne słowa panny Rogers zagłuszył sygnał alarmowy, następujące raz za razem po sobie pojedyncze, krótkie dźwięki. Deryn zmarszczyła brwi. -To sygnał „wróg na horyzoncie". -Jaki wróg? Znajdujemy się na neutralnym terytorium. i - W rzeczy samej, panienko. Proszę mi wybaczyć. - Deryn Odwróciła się, wdzięczna za każdą wymówkę pozwalającą jej

oderwać się od dziennikarki. Kiedy biegła w stronę głównych schodów, korytarz wypełniał się lotnikami spieszącymi na stanowiska bojowe. -Będzie miał pan coś przeciwko, jeśli pójdę z panem? - zapytała panna Rogers, która, de facto, już i tak biegła za Deryn. -Wykluczone, panienko! Moje stanowisko znajduje się na grzbiecie, a pasażerowie muszą pozostać w gondoli. Powinna skierować się pani do swojej kajuty. Nie czekając na odpowiedź, Deryn rzuciła się przez zatłoczony korytarz. Statek leciał z dużą prędkością i członkowie załogi nie mogli się wspinać po takielunku, dlatego pobiegła wprost do korytarzy wewnętrznych. Wiatr na grzbiecie był tak duży, że jaszczurki kurierskie nie mogłyby się po nim poruszać. Deryn chwyciła jedną z nich i wcisnęła ją sobie do kieszeni, na wypadek gdyby musiała szybko przekazać coś na mostek. W końcu po statku wałęsali się niemieccy agenci, dziennikarze byli wszędzie, a teraz jeszcze wróg pojawił się na niebie. Naprawdę neutralne terytorium.

Pustynia przesuwała się pod spodem usiana kaktusami i poprzecinana wąwozami o czerwonych ścianach, a na kilku zielonych prostokątach widać było nieliczne farmy. Przy trzech czwartych mocy silników widoki śmigały mimo z prędkością niemal siedemdziesięciu kilometrów na godzinę i jedynie mistrz takielunkowy pan Roland wraz z kilkoma ludźmi przebywał na grzbiecie. Deryn podeszła do niego schylona, gotowa chwycić się liny, gdyby powiew wiatru próbował ją przewrócić. - Kadet Sharp melduje się do służby, sir!

Pan Roland oddał honory, po czym wskazał coś w oddali. - Zauważyliśmy to dwadzieścia minut temu. To statek pod niebny typu manta. Miejscowe barwy, silniki chrzęstów. Wysmukła sylwetka z szerokimi skrzydłami odcinała się na zachodnim niebie i pod płatami wyraźnie widać było wypełnione gazem pływaki pomalowane w czerwone i zielone pasy. Ze statku unosiły się kłęby dymu, choć Meksyk był państwem darwinistów. -Czy to może być niemiecki silnik, sir? -Nie powiem z tej odległości - odparł pan Roland. - Ale lecą z taką samą prędkością jak my. Deryn obserwowała, jak cień statku powietrznego faluje na piasku pustyni, i oceniła wstępnie rozpiętość skrzydeł na nie więcej niż trzydzieści metrów. -Jest za mały, by nam zagrozić. Być może to tylko ciekawość, sir. -Dla mnie może być, o ile nie podlecą za blisko. - Pan Roland zmarszczył brew, unosząc lornetkę do oczu. - Czy to aby nie drugi? Kolejny skrzydlaty kształt wyłonił się w słońcu, tuż za pierwszym. Deryn przesłoniła oczy i rozejrzała się. Wkrótce spostrzegła trzecią mantę na sterburcie. Wskazała ów statek. -To chyba coś więcej niż zwykła ciekawość, sir. -Może i tak - rzekł pan Roland. - Ale nawet trzy nie mają z nami najmniejszych szans. Deryn pokiwała głową. Pościg od rufy był ryzykowny. Zwierzęta czy też rakiety wysłane kilwaterem statku musiały pokonać porywisty wiatr od czoła, gdy tymczasem Lewiatan był

w stanie w każdej chwili rzucić na wroga stado bombardujących jastrzębi. Chwilę później silniki Lewiatana zaryczały pełną mocą. - Zdaje się, że niespecjalnie przypadli do gustu kapitano wi! - zawołał pan Roland, przekrzykując dudniący hałas. Oboje przyklękli na takielunku, bo pęd powietrza potężniał z każdą chwilą. Jednak meksykańskie statki nie dawały za wygraną. Coraz większe smugi dymu rozpościerały się na horyzoncie niczym burzowe tumany. Jeden z takielunkowych zawołał coś do nich i pan Roland odwrócił twarz w stronę dziobu. - A któż to jest, do stu beczek kalmarów? Deryn odwróciła się i zobaczyła jakąś postać z trudem poruszającą się po grzbiecie wieloryba. Jedną ręką przytrzymywała

kapelusz, a jej suknia wydymała się, ukazując nogi w pończochach. -Wciórności! Ta dziennikarka musiała za mną poleźć! Przepraszam, sir. Zajmę się nią. -Bardzo pana o to proszę, panie Sharp. Panna Rogers miała wiatr w plecy i wyglądało na to, że pewnie trzyma się na nogach. Ale kiedy Deryn próbowała wstać, pęd powietrza rzucił nią do tyłu. Zaklęła i wpięła się liną bezpieczeństwa w antenę pana Tesli. Był to prostszy sposób niż przepinanie się co kilka kroków. Ruszyła naprzód pochylona i w końcu dotarła do dziennikarki. -Co panna tu robi, do jasnej cholery? -Chciałam przeprowadzić z panem wywiad! - odkrzyknęła kobieta, a następnie wyciągnęła notes. Kartki furkotały wściekle na wietrze, jej kapelusz zaś zerwał się do lotu i błyskawicznie odfrunął. - Ojejku. -Teraz nie czas na takie bzdury! - zawołała Deryn. - Jak pani widzi, zbliżają się kłopoty! Panna Rogers zerknęła w dal. - Najwyraźniej „wrogie statki" to jednostki meksykańskie. Myśli pan, że chcą nas zaatakować? Deryn chwyciła dziennikarkę za ramię, ale zaciągnięcie jej z powrotem do włazu okazało się niemożliwe. Suknia kobiety nabrała wiatru i Adela Rogers wyglądała teraz jak fregata pod pełnymi żaglami. To cud, że w ogóle jeszcze stała. - Nie pozbędzie się pan mnie tak łatwo, panie Sharp. Panna Rogers zmarszczyła brwi. - Czy mi się wydaje, czy coś się rusza w pańskiej kieszeni?

-Tak, to jaszczurka kurierska. -Bardzo dziwne. A teraz proszę mi opowiedzieć o tych statkach podniebnych. Deryn zerknęła do tyłu na ścigające Lewiatana maszyny i westchnęła. -Czy jeśli odpowiem na kilka pytań, nabierze pani rozumu i zejdzie na dół? -Umowa stoi. Powiedzmy... trzy pytania. -No dobrze! Ale szybko! -Kto nas ściga? ' -Meksykanie. -Ale od którego generała? - zapytała dziennikarka. - Wie pan przecież, że mają tam rewolucję, prawda? -Nie wiem, od którego generała, i tak, wiem, że toczy się tam rewolucja. To były trzy pytania. A teraz w drogę! Próbowała zaciągnąć pannę Rogers w stronę włazu, ale ta stała jak skała. -Niech pan nie będzie śmieszny! To było dopiero jedno pytanie z dwoma rozwinięciami na skutek pańskich kaprysów. Wie pan, mój ojciec był prawnikiem. -Niech to włochaty pająk pokąsa! Może by tak panna sobie już... Nagle rozległ się jakiś zgrzyt, a chmura żrącego dymu owiała je obie. Deryn obróciła się i zobaczyła, że silnik na sterburcie pluje ogniem. Śmigło zatrzymało się z potępieńczym jękiem, wypluwając ostatnie snopy iskier. - Co jest, do jasnej... - zaczęła Deryn, ale przy zatrzy manym silniku statek zaczął gwałtowny zwrot na sterburtę. Grzbiet pod ich stopami skręcił się, a Deryn chwyciła pannę

Rogers za ramię i ściągnęła ją na kolana. Obok nich antena Tesli wiła się jak oszalała, naprężając z każdym ostrym skrętem ciała wieloryba. Chwilę później silnik na lewej burcie zatrzymał się i statek znów zaczął się prostować. -Co się dzieje? - zapytała panna Rogers. -Nie mam pojęcia! Ale pani będzie musiała tu zaczekać. Pęd powietrza już się zmniejszał, kiedy Lewiatan zwalniał, więc Deryn wypięła się z anteny i pobiegła w stronę kapsuł silnikowych. Czyżby przez ostatni tydzień kapitan za mocno eksploatował silniki chrzęstów? A może był to sabotaż? Ale przecież Philip Francis był pod obserwacją, od kiedy postawił stopę na pokładzie, a silników doglądano cały czas. To musiał być zbieg okoliczności... Deryn dotarła do garbu nad silnikami i wyciągnęła jaszczurkę kurierską z kieszeni. - Kapsuła silnikowa na sterburcie, tu kadet Sharp. Mel dować! Posłała zwierzę na dół, a ono śmignęło w stronę kapsuły. Nawet przy wciąż pracujących silnikach elektrycznych pęd statku wciąż słabł. Rzęski stworzenia trwały w uśpieniu, kiedy silniki chrzęstów pracowały pełną parą, i zamarły na dobre dziesięć dni. Z godzinę potrwa ich przebudzenie. - Cholerne chrzęsty! - zaklęła. Przez ten złom podniebny stwór się rozleniwił. Na zachodzie meksykańskie statki ustawiły się w tyralierę, niespiesznie zbliżając się do swego celu. Z tej odległości Deryn widziała już dokładnie ich skrzydła i przypominające pejcze ogony, z całą pewnością pokłosie linii życia morskiej manty.

Zgrupowane pod skrzydłami pęcherze na wodór dawały siłę nośną, a wśród nich przymocowano silniki chrzęstów. Przypomniała sobie podobny pojazd z Podręcznika aeronautyki, chyba jakiś eksperymentalny włoski statek. Manty nie były dużymi jednostkami - nie miały nawet gondoli. Piloci tkwili na takielunku przymocowanym do grzbietu zwierzęcia z karabinami w dłoniach. Jedyną ciężką bronią jednostki były dwa działka Gatlinga zamontowane na dziobie i rufie. Struga bombardujących jastrzębi wylewała się z Lewiatana, choć jeszcze nie tworzyła formacji bojowej. Ptaki krążyły nad macierzystym statkiem, zataczając połyskujący szponami krąg. Silnik na sterburcie przestał pluć dymem i Deryn dostrzegła w kapsule dobrze znany szpiczasty hełm - należał do mistrza Kloppa. W takim razie maszyneria musiała już wcześniej sprawiać kłopoty. Odkąd Klopp odniósł obrażenia, mechanicy wzywali go do kapsuł wyłącznie wtedy, kiedy się waliło i paliło. Jaszczurka kurierska wróciła i przemówiła ciężkim niemieckim mistrza mechaniki. - Coś jest nie tak z paliwem, Dylan. Dziwnie smakuje. Deryn zmarszczyła brwi. Choć widziała już, jak Klopp zanurza palce w paliwie i wącha je, nigdy nie była świadkiem, żeby smakował tego zajzajeru. -Silnik na lewej burcie też zostanie uszkodzony, jeśli będzie dalej pracował - ciągnęła jaszczurka. - Powiedz im, żeby go wyłączyli. -Co jest z tym stworzeniem? - dobiegł ją głos zza pleców -Zdaje się, że gada po niemiecku. Deryn westchnęła i podniosła jaszczurkę.

-Tak, panno Rogers. Pracuje tam jeden z ludzi Alka. W końcu to silnik chrzęstów. -I p a n rozumie po niemiecku? -Trochę. Współpracuję z mistrzem Kloppem już od dwóch miesięcy. -Cóż za dziwny zbieg okoliczności! Macie tam Niemiaszka przy silniku, który właśnie się zepsuł! -Mistrz Klopp jest Austriakiem! - rzuciła Deryn, przepychając się obok kobiety i kierując w stronę garbu. Panna Rogers ruszyła za nią z notatnikiem w dłoni. - Panie Sharp, czy wciąż podejrzewa pan Philipa Francisa o proniemieckie sympatie? A całkowicie ignoruje przy tym obecność p r a w d z i w y c h chrzęstów na pokładzie statku? Deryn dała znak takielunkowym, mając nadzieję, że któryś z nich będzie mógł zabrać dziennikarkę, ale oni już przygotowywali działko na sprężone powietrze. Zaklęła i rzuciła się pędem na drugą stronę garbu, by znów posłać jaszczurkę. - Kapsuła na lewej burcie - powiedziała do zwierzęcia. - Tu kadet Sharp. Klopp mówi, że coś jest nie tak z nowym paliwem. Nie przyspieszajcie, o ile nie będzie to absolutnie konieczne! Koniec wiadomości. Kiedy wypuściła jaszczurkę, uświadomiła sobie, że mechanicy nie posłuchają jej rozkazów, jeśli kapitan wydał inne. Może powinna była wysłać jaszczurkę na mostek. Panna Rogers gryzmoliła coś w swoim notesie. -Nowe paliwo, co? -No właśnie. - Deryn wstała. - To paliwo dostarczone przez pana Hearsta zniszczyło nam silniki w środku zasadzki! Czy to wygląda pani na zbieg okoliczności?

Panna Rogers podrapała się po nosie ołówkiem. - Trudno powiedzieć. Deryn odwróciła się, by spojrzeć na meksykańskie jednostki. Jedna z nich była jakieś półtora kilometra od Lewiatana i na jej skrzydłach pojawiły się chorągiewki sygnałowe. Wiadomość brzmiała: "W-l-T-A-]-L-E-W-I-A-T-A-N-I-E. -A więc teraz jesteście mili, co? - mruknęła. -Kto jest miły? Deryn wskazała'flagi. -Przesyłają nam pozdrowienia. Pojawiła się kolejna seria chorągiewek i Deryn przeczytała na głos wiadomość. P-R-O-B-L-E-M-Y-Z-S-I-L-N-I-K-I-E-M-M-O-Ż-E-M-Y-P-O-M-Ó-C. - To brzmi bardzo uprzejmie - stwierdziła panna Rogers. Deryn spochmurniała. -Może i tak, ale to grubymi nićmi szyte. Wiedzieli, gdzie nas znaleźć, i to pośrodku cholernej pustyni. -Młody człowieku, to jest przecież spory statek. Deryn już miała coś odpowiedzieć, ale pojawiła się kolejna linka obwieszona flagami. -Mówią, że te statki pozostają pod dowództwem generała Villi. -Pancha Villi? No to dobrze. - Dziennikarka zanotowała coś. - Szef wyraża się o nim w samych superlatywach. Deryn parsknęła. - Bez wątpienia to starzy kumple. Teraz mówią, że nieda leko jest lądowisko z całym sprzętem potrzebnym do naprawy.

Z radością nas poprowadzą. - Zmrużyła oczy, by doczytać do końca, po czym zaklęła. - W zamian chcą tylko jednej drobnej przysługi. -Czego? -Odrobiny cukru dla swoich głodnych stworzeń. -Ojejku - westchnęła panna Rogers. Deryn pokręciła głową, przypominając sobie, co mówił jej Alek - Hearst był wniebowzięty, kiedy dowiedział się, że Lewiatan leci przez Meksyk. 1 jakimś cudownym sposobem w ciągu jednej nocy zorganizował to wszystko - chrzczone paliwo, szmugiel broni i eskortę obcych statków. Rozejrzała się. Po takielunku wspinali się lotnicy z wąchaczami wodoru, pojawiło się też kilka jaszczurek kurierskich. Wyjęła swój gwizdek i przywołała jaszczurkę. Na mostku potrzebowali pełnego raportu. - Mówi pani, że zna tego generała Villę? ' Dziennikarka wzruszyła ramionami. -Jedynie ze słyszenia, ale wystarczająco dobrze znam jego wspólników. -W takim razie dobrze. Niech się pani mnie trzyma i proszę mieć oczy szeroko otwarte. -Młodzieńcze, tego akurat nie musiał mi pan mówić.

27

Rzęski przebudziły sie szybciej, niż się Deryn spodziewała może dlatego, że podniebny stwór przestraszył się latających mant. Silniki bodźcowe z kolei pracowały na bateriach organicznych, które nie ucierpiały za sprawą zanieczyszczonego paliwa od Hearsta. Tak więc Lewiatan wkrótce znów poruszał się o własnych siłach i podążał za meksykańskimi jednostkami w bezpiecznej odległości. Deryn wysłała jaszczurkę kurierską na mostek, przekazując wiadomość, że Hearst i generał Villa są zaprzyjaźnieni. Jaszczurka wróciła i przemówiła głosem samego kapitana Hobbesa, nakazując jej, by przejęła dowodzenie nad cumowaniem. Było to zwykle zadanie mistrza takielunkowego, ale kapitan chciał mieć oficera na dziobie. Jeśli gospodarze wykonają jakikolwiek wrogi manewr, statek zrzuci cały balast i wystrzeli wysoko w powietrze. Cumy trzeba będzie błyskawicznie przeciąć. -Będę gotów, sir - odparła Deryn. - Koniec wiadomości. -To tylko dowodzi mojej wcześniejszej tezy - powiedziała

panna Rogers, kiedy jaszczurka kurierska zniknęła z informacją. - Jeśli coś ma być dobrze wykonane, trzeba zlecić to portierowi. -Niech mnie panna przestanie tak nazywać, do stu beczek suchych meduz! -Zapewniam pana, młodzieńcze, że to największy komplement z ust dziewczyny, która wychowała się w hotelu. Deryn wywróciła oczami. A myślała wcześniej, że Eddie Malone jest irytującym typem. Ktokolwiek ochrzcił paliwo Lewiatana, zrobił to po mistrzowsku. Silnik na sterburcie odmówił posłuszeństwa jedynie godzinę drogi od lądowiska Villi. Szczyt wieży cumowniczej wyrósł z głębi stromego kanionu, który był tak głęboki, że nawet Lewiatan mógł się w nim skryć. Do kanionu prowadziło jedno wąskie przejście najeżone po obu stronach skalnymi zębami i szczelinami. -To naturalna forteca - stwierdziła Deryn. - Domniemywam, że generał Villa jest jednym z rewolucjonistów. -Jest buntownikiem całym sercem. - Panna Rogers wzruszyła ramionami. - Choć obecnie wszystko się skomplikowało. To bardziej wojna domowa niż rewolucja. -Ale wykorzystuje silniki chrzęstów. Czy Niemcy maczają w tym palce? -Wszystkie mocarstwa wspierają jedną i drugą stronę. Wielka Wojna podniosła tylko stawki. Deryn westchnęła. Alek miał rację w jednym - tak czy inaczej, ta wojna wyciągała krwawe szpony po każdy kraj na świecie. Nawet ten odległy konflikt kształtowały machiny wojenne i bojowe stworzenia z Europy.

Kolejnym powodem złego samopoczucia Alka było przekonanie, że ponosi winę za wszystkie kłopoty tego świata. Czasami Deryn miała ochotę wypalić poczucie winy z jego serca lub chronić go przed okropieństwami tej wojny. Albo przynajmniej sprawić, by jakoś o nich zapomniał. Kiedy Lewiatan zwalniał, by się zatrzymać, przed oczami załogi pojawiło się dno kanionu. Stało tam kilka machin chrzęstów, choć buntownicy byli z całą pewnością darwinistami. Łachy sztucznego zboża pokrywały podłoże jaskrawymi plamami, a wysoki kamienny mur odgradzał stadko sztucznego bydła wielkości tramwajów. Sześcionogie osły znosiły pakunki po stromych ścieżkach prowadzących na dno kanionu, dwa kałamarnicowce zaś pasły się na pobliskich szczytach klifów i swymi mackami leniwie skubały żółtawą trawę i kaktusy. Ale półtora kilometra dalej na wysokim występie skalnym pięła się w górę chrzęstowa wieża - maszt radiowy. - A więc to tak Hearst wszystko przygotował. Panna Rogers cmoknęła tylko. -Czyżbym dobrze słyszała, jak ktoś mówił, że ten wasz pan Tesla jest geniuszem przekazu radiowego? -Tak, ale on raczej nie wygląda na przemytnika broni. Gęba mu się nie zamyka od tego paplania o pokoju. - Ale jego goliat to broń, mam rację? Deryn nawet nie chciało się zaprzeczać. Lewiatan ustawił się na nawietrznej, a rzęski zafalowały, by ściągnąć go na dół. Manty unosiły się w stosownej odległości, ale Deryn zastanawiała się, czy nie mają przypadkiem jakiejś większej broni. Skoro Meksykanie importowali silniki

chrzęstów, to może dostali też w ramach dostawy kilka rakiet. Oczywiście bombardujące jastrzębie Lewiatana wciąż krążyły w górze gotowe zaatakować we wszystkich kierunkach. Wkrótce kanion otaczał Deryn i poczuła się jak w pułapce. Dziwnie było sterczeć tu, na grzbiecie, mając skalne ściany po bokach. Jeśli była to zasadzka, jedyną drogą ucieczki było wzniesienie się. Nos podniebnej bestii zbliżył się do wieży cumowniczej, a grupa takielunkowych już ustawiła się przy kuszy. Umieszczono w niej hak zaczepowy. - Cel... - zawołała Deryn, kiedy podlecieli na odpowiednią odległość. - Pal! Kusza stęknęła, wystrzeliwując hak cumowniczy w stronę wieży. Z grzechotem metalowych ogniw jego zęby zahaczyły o rozporki wieży. - Przyciągnąć cumy! - krzyknęła Deryn, a takielunkowi zaczęli szybko zwijać linę, naprężając zakleszczony hak. - A te raz przywiązać! Wkrótce statek był zacumowany, od ścian kanionu zaś odbiły się echem odgłosy lin zrzucanych z gondoli. Kapitan wolał ściągnąć jednostkę na dno za pomocą wyciągarek, zamiast upuścić wodoru. W ten sposób Lewiatan utrzymywał się w powietrzu niczym korek w wannie. W przypadku niebezpieczeństwa mógł od razu wyskoczyć w górę. Deryn omiotła wzrokiem skalisty grunt pod spodem. Obsługa naziemna ściągająca Lewiatana miała karabiny przewieszone przez plecy, ale nigdzie nie było śladu cięższego uzbrojenia, z wyjątkiem pół tuzina dział strzegących wylotu kanionu. Ich lufy były jednak wycelowane w drugą stronę,

a one same wyglądały jak sprzęt pozostawiony na pustyni po dawnej wojnie. -Nic dziwnego, że pani szef chciał pomóc generałowi Villi - powiedziała Deryn, opuszczając lornetkę. - Ten generał ma mnóstwo stworzeń, ale żadnego nowoczesnego żelastwa! -Słyszałam, jak szef właśnie tak to ujął. - Panna Rogers westchnęła. - Szkoda tylko, że nie powiedział mi, co zamierza. -O tak, nam przy okazji też mógł coś wspomnieć na ten temat! Obsługa naziemna ściągała liny, rozchodząc się na wszystkie strony. Deryn dostrzegła kadeta Newkirka, który szybował na dół na lotni, by jej pomóc. Chłopak zaczął wkrótce wymachiwać rękami, starając się zorganizować trochę wysiłki ludzi Villi. -Zna pani hiszpański, panno Rogers? -Na tyle, na ile zna ten język każda dziewczyna z południowej Kalifornii. Co znaczy, że nieco więcej niż trochę, choć nie na tyle, na ile bym chciała. Deryn pokiwała głową. -Być może jest pani jedyną osobą na statku, która mówi w tym języku. Proszę się przygotować. -Chociaż mam wielką ochotę poćwiczyć czasowniki zwrotne, panie Sharp, nie będzie to konieczne. Jestem pewna, że wszystkie kontrakty generała Villi na ruchome obrazy zostały sporządzone po angielsku. -Jego c o? -Nie mówiłam panu? Tak poznał pana Hearsta. Obaj robią w przemyśle filmowym! - Panna Rogers zatoczyła ręką krąg po obozowisku. - W ten sposób Villa wszystko finansuje. Robi

zdjęcia swoich bitew i wysyła je do Los Angeles. Mówiąc szczerze, sam jest gwiazdą ruchomych obrazów! - A więc Hearst podpisał z nim k o n t r a k t filmowy? Dziennikarka pokręciła głową. -Villa ma kontrakt z Mutual Films. Myślę jednak, że szef chce się w to wkręcić. Przebiegłe, co? -Trochę zbyt przebiegłe jak na mój gust - mruknęła De-ryn. Skoro Hearst był takim orędownikiem pokoju, to dlaczego wysyłał broń do Meksyku? A może obchodziło go tylko nakręcenie materiału? -Coś jest nad nami, sir - zawołał jeden z takielunkowych. -Tam, na klifie! Deryn podniosła wzrok. Słup dymu unosił się nad krawędzią kanionu. Zamknęła oczy, by wsłuchać się w odgłosy mimo pokrzykiwania obsługi naziemnej, i usłyszała... warkot silników chrzęstów. Czyżby buntownicy mieli tam machiny kroczące? Z góry niczego nie widziała, lecz w tym skalistym terenie można było schować cały oddział cyklopów. - I tam, sir! - zawołał inny takielunkowy. Deryn odwróciła się i zobaczyła drugi słup dymu na przeciwległej krawędzi kanionu. Unosił się tam też kurz, wyraźny znak świadczący o tym, że poruszają się mechaniczne kończyny. Niewielkie manty miały jedynie karabiny Gatlinga, ale machiny kroczące mogły mieć duże działa. Deryn wyciągnęła gwizdek bosmański i przywołała jaszczurkę kurierską. - Otaczają nas, a oficerowie na mostku nie mogą tego zo baczyć!

-Ale dlaczego generał Villa miałby nas zdradzić? - zapytała panna Rogers. - On potrzebuje broni, którą mu wieziemy. -Może zachciało mu się też przejąć Lewiatanal - wykrzyknęła Deryn. - To jeden z największych statków w Europie. Niech pani się zastanowi, jaką by zyskał przewagę tu, w Meksyku! Panna Rogers machnęła tylko ręką. -Ale pan Hearst chce mieć tylko dramatyczną fabułę. Jeśli buntownicy nas zniszczą, nie będzie miał jej w ogóle! -Tak, ale czy-ktoś to wytłumaczył tym cholernym buntownikom? -To są c y w i l i z o w a n i buntownicy, młodzieńcze. Mają k o n t r a k t y filmowe! - Nie mamy zaświadczenia od ich psychiatry! - Deryn po czuła, jak jaszczurka kurierska ciągnie ją za nogawkę. Przyklę kła i powiedziała: - Mostek, tu kadet Sharp. Machiny kroczą ce nad nami, przynajmniej dwie. Możliwa zasadzka! Koniec wiadomości. Zwierzątko śmignęło, by przekazać wiadomość, ale dotarcie do mostka zajmie mu przynajmniej minutę. W tym czasie grzbiet Lewiatana znajdzie się w zasięgu potężnych dział machin kroczących, które trafią w niego bez najmniejszych problemów. Obróciła się na pięcie, spoglądając na powietrzne manty. Najwyraźniej trzymały dystans. Do czasu. - Gdybym tylko mógł posłać w górę zwiadowcę - mruk nęła Deryn. Ale wszystkie Huxleye przebywały we wnętrzu wieloryba, zabezpieczone przed gwałtownymi podmuchami wiatru przy dużej prędkości.

-Sir - odezwał się takielunkowy obok niej - pan Rigby przysłał nam lotnię, na wypadek gdyby kapitan chciał, żeby pan wylądował na ziemi. Może pan ją wykorzystać. -Tak, ale muszę się wzbić, żeby... - zaczęła Deryn, lecz spostrzegła, że spod nóg obsługi naziemnej wędruje w górę tuman kurzu. Sunął po ścianach kanionu niesiony prądem wstępującym... -Dawać mi te skrzydła! - krzyknęła. - Szybko! Kiedy takielunkowy pobiegł wykonać rozkaz, Deryn obserwowała prąd powietrza w kanionie. Wiatr wpadał do środka wprost na dziób Lewiatana. Jeśli Deryn ruszy ku dziobowi, będzie mogła osiągnąć odpowiedni pułap, by wznieść się nad krawędź kanionu. - Wciąż uważam, że jesteście wszyscy zbyt podejrzliwi stwierdziła panna Rogers. Deryn zignorowała ją i zwróciła się do obsługi kuszy. -Jeśli spuścimy choćby kroplę balastu, przecinajcie cumę. Nie czekajcie na rozkazy! -Tak jest, sir. Pojawiło się dwóch takielunkowych, niosąc lotnię. Deryn zapięła pospiesznie uprząż. Wzięła od jednego z nich chorągiewki sygnalizacyjne, po czym zeszła dziesięć kroków po dziobie gotowa ruszyć biegiem. Pozostawał tylko jeden problem. Na drodze stała jej wieża cumownicza. - A niech to jastrząb zadziobie. - Rozpostarła ramiona i pobiegła ku krawędzi. - Uwaga! Takielunkowi i panna Rogers uchylili się przed skrzydłami, a Deryn przemknęła nad nimi i skoczyła z dziobu wprost na

wiatr. Przed nią wyrosła wieża, ale skręciła na sterburtę, z ledwością omijając metalowe zaczepy. Zwrot na prawo pozbawił ją siły nośnej i poszybowała po okręgu w dół. Kolejny podmuch wiatru jednak ponownie wypełnił jej skrzydła. Wzniosła się nieco i wzleciała nad krawędź klifu. Widziała teraz jedną z machin - dwunożnego cyklopa wielkości starego Alkowego pożogi. Miał kanciastą sylwetkę niemieckiej maszyny i z łoskotem zmierzał wprost ku krawędzi klifu. Deryn skierowała skrzydła w jego stronę, ale znów znalazła się w kanionie. Leciała wprost na kamienną ścianę... W ostatnim momencie przesunęła do tyłu ciężar ciała i skrzydła uniosły ją mocno, tak że niemal zawisła w powietrzu. Pęd wyniósł ją jeszcze kilka metrów w górę i wylądowała na samej krawędzi skalistego klifu. Buty zaczęły jej się ześlizgiwać po kamieniach, ale jakoś zdołała utrzymać równowagę. Nad nią stała potężna maszyna i jakby schylała głowę, by się jej lepiej przyjrzeć. Wielka lufa działa skierowana była wprost na nią. - Niech to pająk pokąsa! - wykrztusiła. To nie było działo, tylko kamera filmowa. Usłyszała terkot i trzask urządzenia rejestrującego jej obraz z prędkością dwunastu klatek na sekundę. Wiatr zmienił kierunek, ściągając ją z powrotem na krawędź przepaści. Zakręciła się w miejscu i spojrzała na kanion. Drugi cyklop był taki sam - była to dwunożna platforma kamery. Buntownicy chcieli sfilmować Lewiatana, a nie zniszczyć go.

Jej jaszczurka kurierska powinna lada chwila znaleźć się na mostku, a jeśli zaalarmowany kapitan zrzuci balast, cumy zaczną się wyślizgiwać z dłoni setki nieprzeszkolonych ludzi na ziemi. Co gorsza, kilku z nich zawiśnie na linach i zostanie uniesionych, po czym spadnie na swoich kolegów z wysokości trzystu metrów. Jeśli generał Villa nie miał zamiaru zniszczyć Lewiatana, z całą pewnością po takim numerze przyjdzie mu na to ochota. Deryn zakręciła skrzydłami lotni i rzuciła się z kamienistego klifu.

28

- Ci ludzie przy cumach wyglądają na takich, którzy wiedzą, co robią - rzekł kapitan Hobbes. - A kanion stabilizuje pęd wiatru. Żaden z oficerów nie skomentował tego. Stali przy wszystkich oknach na mostku i wypatrywali jakichkolwiek oznak zdrady. Bovril wiercił się nerwowo na ramieniu Alka, czując powszechny niepokój. Na zewnątrz rebelianci wciąż ciężko pracowali, ciągnąc cumy i przywiązując je do metalowych słupów wbitych w litą skałę. Liny drżały, kiedy wyciągarki Lewiatana ściągały statek na ziemię, a jego wielki cień metr za metrem pokrywał dno kanionu. Kapitan nie wypuszczał wodoru na wypadek konieczności szybkiego startu. Alek miał wrażenie, że podniebna bestia walczy z własnymi cumami niczym Guliwer w krainie Liliputów. -Naprawdę myśli pani, że ci rebelianci nam pomogą? -zapytał doktor Bario w. -Mam taką nadzieję, po tym jak narobili nam tyle kło-

potów. - Pociągnęła nosem. - Jestem pewna, że pan Hearst chciał tylko nieco dramatycznego materiału do swojej kroniki. -Kroniki - powtórzył cicho jej lemur, po czym odchrząknął. -I pomyśleć, że zaufałem temu człowiekowi - rzekł pan Tesla. Od awarii był w podłym nastroju, szczególnie odkąd kapsuła silnikowa zameldowała, że winę za to ponosi paliwo od Hearsta. -Może i chce pokoju - powiedziała doktor Barlow - ale to opisy konfliktów zwiększają sprzedaż gazet. -Gdzieś już słyszałem o tym Pancho Villi, prawda? - odezwał się Alek. -W tej chwili piszą o nim wszystkie gazety. - Nikola Tesla spoglądał przez okno na pracowników obsługi naziemnej. -Nazywa się Francisco Villa, ale używa przydomka Pancho, ponieważ jest przyjacielem wszystkich biedaków. Przejmuje wielkie plantacje i rozdaje ziemię chłopom. -To dość popularny proceder wśród buntowników - stwierdziła doktor Barlow, a jej lemur pociągnął nosem. Miejmy tylko nadzieję, że nie przerzucił się na przejmowanie statków powietrznych. Alek pokręcił głową. Bez względu na chaos, jaki panował na świecie, wiedział, że Opatrzność kieruje jego losem i wiedzie go ku pokojowi. Jego misja nie mogła się zakończyć tutaj, w tym zakurzonym kanionie. Mostek, tu kadet Sharp! - rozległ się głos Deryn. Wszystkie oczy skierowały się na wczepioną w sufit jasz czurkę. - Machiny kroczące nad nami, przynajmniej dwie. Moż liwa zasadzka!

Na mostku zapanowało spore poruszenie, a Bovril zadrżał na ramieniu Alka. Oficerowie zgromadzili się wokół kapitana. -Machiny kroczące? - zdziwił się Alek. - Ale przecież to darwiniści. -Ich jednostki powietrzne mają silniki chrzęstów - stwierdził Tesla. Doktor Barlow zerknęła za okno. - To bardzo niepokojący sygnał. Lewiatan jest praktycznie bezbronny przy ataku z góry. Alek starał się dostrzec coś na otaczających ich ścianach, ale wyniosłe boki statku zasłaniały mu widok. Poczuł, że jest uwięziony pod olbrzymią powłoką Lewiatana. A niech szlag trafi Hearsta i jego medialne gierki. -Przygotować się do zrzucenia całego balastu - oznajmił kapitan. -Mamy ciąć cumy, sir? - zapytał jeden z oficerów. -Nie ma potrzeby. Po takim zabiegu same popękają. -To dość nieprzyjazne posunięcie - mruknęła doktor Barlow. - Te liny są w stanie uciąć komuś głowę, gdy puszczą. Na zewnątrz obsługa naziemna wciąż pracowała z mozołem, by zabezpieczyć cumy, nie podejrzewając grożącego jej niebezpieczeństwa. Wśród nich krążyła postać w kombinezonie lotniczym z parą skrzydeł lotni złożonych na plecach. Alek zwrócił się do doktor Barlow: -Ale tam jest Newkirk. Nie możemy go tak zostawić! -Obawiam się, że musimy. - Specjalistka pokręciła głową. Jeśli to zasadzka, nie możemy dać im znać, że to wiemy. -Chce pani powiedzieć, że po prostu... - zaczął Alek, lecz

jakiś ciemny kształt zamajaczył na ziemi: niewielki, skrzydlaty cień tuż przy sterburcie. - Na moją komendę. - Kapitan Hobbes uniósł dłoń. Alek zmrużył oczy, obserwując, jak cień zatacza coraz to mniejsze kręgi. Jego kształt przypominał mu skrzydła lotni na plecach Newkirka. - Deryn Sharp - wyszeptał Bovril. - Czekajcie! - krzyknął Alek, obracając się na pięcie do kapitana. Zrobił dwa kroki naprzód, ale wartownik zagrodził mu drogę. - Dylan! Kapitan odwrócił się z uniesioną wciąż dłonią. - Leci tutaj kadet Sharp! - wykrzyknął Alek. - Musi mieć jakiś powód! Oficerowie stali w pogotowiu ze wzrokiem utkwionym w kapitana. Ten zawahał się, po czym zerknął na pierwszego oficera. - Niech pan zobaczy. Alek wrócił do okien, wskazując zataczający kręgi cień. Trzymający cumy też go już zobaczyli - podnosili głowy i nawoływali się. -Skąd pan wie, że to Sharp? - zapytał pierwszy. -No bo, no... - Alek nie mógł tego wykrztusić. -Pan Sharp! - oznajmił Bovril. Uskrzydlona postać Deryn pojawiła się już pod krawędzią pęcherza gazowego, lecąc w dół pod niezwykle stromym kątem, a dwie chorągiewki sygnałowe furkotały w jej dłoniach. Przemknęła obok mostka wciąż machając rękami, i po chwili nie było po niej śladu. - Czy ktoś odczytał ten sygnał? - zapytał kapitan.

-Coś jakby K i A - odezwał się jeden z nawigatorów. - Tyle tylko zobaczyłem. -Atak - stwierdził kapitan. - Przygotować się, chłopcy. -Przepraszam, sir - odezwał się pierwszy. - Ale potem było M. Kapitan Hobbes zawahał się, kręcąc głową. Alek pobiegł na drugą stronę mostka - cień Deryn zrobił kółko i chwilę potem wypadła ona sama. Leciała nisko przed oknami, tak że ekipa naziemna pierzchała na boki. Jej chorągiewki sygnałowe wciąż się poruszały, ale wkrótce zaryła mocno nogami o ziemię. Starając się zachować równowagę, wypuściła sygnałówki. Skrzydła poderwały ją po raz ostatni w górę, po czym zmięły się i wykręciły, ciskając nią z całej siły o ziemię. Obsługa nadbiegała ze wszystkich stron, aż Deryn znikła wśród ludzi w kłębach kurzu. -Czy ktoś odczytał ten sygnał? - zawołał kapitan. -E-R-A? - odezwał się dość niepewnie pierwszy. -K-A-M - mruknął Bovril i nagle wszystko stało się jasne. -Te machiny na klifie - powiedział Alek - to platformy kamer! -Cyklopy z kamerami? - Kapitan pokręcił głową. - Niby skąd rebelianci mają taki sprzęt? -Kiedy Sharp latał, musieli się zorientować, że wszystko wiemy - odezwał się pierwszy oficer. - Sir, powinniśmy zrzucić... -Film! - krzyknęła doktor Barlow. - W tych beczkach były negatywy filmowe. A więc buntownicy muszą mieć kamery ruchomych obrazów. To nie atak! Na moment na mostku zaległa cisza, a wszystkie oczy skie-

rowały się na kapitana. Stał, założywszy ramiona, i stukał palcami o bicepsy. - Jeszcze do nas nie strzelili - rzekł w końcu. - Bądźcie jednak gotowi do zrzucenia balastu, jeśli usłyszycie choćby wystrzał z karabinu. Alek wolno wypuścił powietrze, a pazurki Bovrila zwolniły uścisk na jego ramieniu. Jednak nagle odezwał się doktor Busk: - Zdaje się, że Sharp jest ranny. Alek podbiegł do przodu mostka, przepychając się przez wartowników. Z przednich okien zobaczył, że Deryn leży skulona kilkadziesiąt metrów dalej. -Idę tam. Kapitan odchrząknął. -Nie mogę na to zezwolić, Wasza Wysokość. - Czy ktokolwiek jeszcze na tym statku mówi po hiszpań sku? - zapytał Alek, mając nadzieję, że z włoskim i łaciną sobie poradzi. Kapitan popatrzył po oficerach, po czym pokręcił głową. -Może i nie mówi, ale jeśli sytuacja się pogorszy, będziemy zmuszeni spuścić balast. -No właśnie. Każde nieporozumienie może się zakończyć katastrofą, dajcie mi więc szansę je zażegnać! Kapitan zastanowił się, po czym westchnął i zwrócił się do doktora Buska. - Niech pan idzie z nim i proszę wziąć pięciu marynarzy.

Newkirk już był u boku Deryn. Otaczał ich tłum żołnierzy Villi, a jeden z nich machał rękami i krzyczał Medico, co z całą

pewnością znaczyło „lekarza" - przynajmniej po włosku. Kilka lin cumowniczych kołysało się bez obciążenia i jakiś oficer starał się zagonić ludzi z powrotem do pracy. -Dylan! - krzyknął Alek, przepychając się przez tłum. Rebelianci rozstępowali się, wytrzeszczając oczy na Bovrila. Newkirk podniósł wzrok. Twarz miał pokrytą kurzem. -Jest przytomny, ale załatwił sobie nogę. - No pewnie, że jestem przytomny, niech to kałamarnica ściśnie! - wykrzyknęła Deryn. - Boli jak diabli! Alek przykląkł przy niej. Lewy rękaw munduru miała porwany i zakrwawiony, obejmowała tęż kolano. Zaciskała powieki z bólu. Bovril zakwilił żałośnie, a Alek chwycił Deryn za rękę. -Przyprowadziłem doktora Buska - powiedział. Jej oczy otworzyły się gwałtownie i wyszeptała: -Dummkopf! Chłopak zamarł. Ranna czy nie, chirurga nie można było do niej dopuścić. -Newkirk, zagoń tych ludzi do lin! - rozkazał Alek, po czym wyszeptał do Deryn: - Chwyć się mojego ramienia. Jeśli będziesz mogła wstać, nie będzie cię zbyt dokładnie badał. -Stań po mojej prawej - powiedziała, łapiąc go za ramię. Alek policzył do trzech pod nosem, po czym wstał, podnosząc ją na jedną nogę. Razem stanęli przed doktorem Buskiem, który właśnie przedzierał się przez tłum w otoczeniu marynarskiej straży. Deryn przerzuciła ciężar na zdrową nogę, tę obok Alka, tak że mało się nie przewrócił. Naprawdę była od niego wyższa, uświadomił sobie, i cięższa, niż się zdawało - podejrzewał,

że to od mięśni wyrobionych na linach. Bovril zeskoczył na ziemię. Alek zacisnął zęby i skinął głową doktorowi. - Pan Sharp wydaje się zdrowy. Chirurg zmierzył Deryn wzrokiem od stóp do głów. -Na pewno może pan stać, panie Sharp? Nieźle się pan wysypał. -Wszystko w porządku, sir. Walnąłem się tylko w kolano. Zaczęła podskakiwać do przodu, a Alek pomagał jej przy każdym kroku. - Zaraz to rozchodzę. -Daj spokój, Sharp. Siadaj. - Doktor Busk sięgnął do swojej skórzanej torby i wyciągnął długie nożyce. - Przyjrzyjmy się tej twojej nodze. Deryn zerknęła na Alka, dając mu ledwo dostrzegalny znak, i we dwoje pokuśtykali do pobliskiego płaskiego kamienia. Usiadła ciężko, a Bovril wdrapał się jej na kolana. Skrzywiła się pod jego ciężarem, ale zagryzła zęby i nie krzyknęła z bólu. Obok niej w łupkowy kamień wbito metalowy kołek, a przywiązana do niego cuma naprężyła się, tętniąc energią. Alek wyobraził sobie, jak urywa się z wielką siłą zdolną odciąć komuś głowę, i zerknął w okna na mostku. Widział tylko patrzącego w dół kapitana otoczonego wianuszkiem oficerów. -Dostaliśmy twoją wiadomość w samą porę - powiedział Alek. -K-A-M-E-R-A - oznajmił z dumą Bovril. -Żałuję, że wysłałam tę pierwszą. - Deryn pokręciła głową, gładząc futerko Bovrila. - Według panny Rogers generał Villa sam tkwi po uszy w przemyśle filmowym! Dlatego Hearst

szmuglował mu broń i czyste filmy. Chce dostać sceny batalistyczne do swojej kroniki. -Kroniki, phiiii! - stwierdził Bovril. -Spokojnie, chłopcze. - Doktor Busk rozcinał spodnie Deryn powyżej kolana. Skóra wokół nabierającego fioletowej barwy siniaka była blada. Podniosła z troską oczy na Alka. Jeśli noga była złamana, dalszy kamuflaż będzie niemożliwy. - Sir! - zawołał jeden z marynarzy. - Ktoś nadchodzi. Doktor Busk nie spojrzał nawet. -Wasza Wysokość, proszę o próbkę pańskich zdolności dyplomatycznych. -Oczywiście. - Alek posłał Deryn, miał przynajmniej taką nadzieję, krzepiące skinienie głowy, po czym wstał i odwrócił się. Zbliżały się dwa olbrzymie zwierzęta, wzbudzając falę niepokoju wśród obsługi naziemnej. Tłum rozstąpił się, ukazując olbrzymie, sztucznie stworzone byki. Miały przynajmniej po trzy metry w kłębie, końcówki rogów wzmocnione metalem, a ciała masywne niczym lokomotywy parowe. Na ich grzbietach siedzieli woźnice, dzierżąc stalowe łańcuchy, które łączyły się ze srebrnymi kołami w nozdrzach zwierząt. Za każdym z woźniców zamontowano podest, na którym siedział drugi żołnierz. Jeden byk niósł na grzbiecie karabin Gatlinga, a drugi kamerę ruchomych obrazów. Niemal zagubiony wśród potężnych bestii, między nimi siedział na koniu mężczyzna. Miał na sobie buty do konnej jazdy i jasne spodnie, kapelusz z wąskim rondem i krótką brązową kurtę z przewieszonymi na niej taśmami nabojowymi. Ogólnie rzecz biorąc, jego ubranie było wymięte, jakby właśnie wstał

z łóżka, a nad najeżonymi, szorstkimi wąsami błyskało dwoje bystrych piwnych oczu. Alek znał tylko kilka słów po hiszpańsku, lecz skłonił się i rzucił na głęboką wodę. Sono Aleksander, principe de Hohenberg. Mężczyzna wybuchnął śmiechem i odezwał się w wystu diowanym, choć zrozumiałym angielskim: - Chyba chciał pan powiedzieć soy. Generał Francisco Villa, rewolucyjny gubernator Chihuahua, do usług. A więc to był ów słynny przywódca rebeliantów, Robin Hood meksykańskich wieśniaków. Alek zastanawiał się, co też musi sobie myśleć o stojącym przed nim bogatym, młodym księciu i czy już wybrał stronę w toczącej się w Europie Wielkiej Wojnie. Generał miał przy boku mausera - niemiecki pistolet. - Czy wasz człowiek jest ranny? - zapytał Villa. Alek odwrócił się. Deryn krzywiła się z bólu, kiedy doktor Busk zakładał jej kompres na kolano. -Miejmy nadzieję, że nie, sir. -Zaraz przyjdzie tu mój osobisty lekarz. Ale dlaczego on skoczył z tego statku? Przez chwilę zrobiło się bardzo nerwowo. -Chodziło o cyklopy z kamerami. - Alek podniósł wzrok. -Mieliśmy wątpliwości co do zadania, jakie otrzymały. Mężczyzna aż mlasnął. - Ach, powinienem się domyślić. Zeszłej zimy jeden z tych cyklopów pojmał cały pluton Federales. Myśleli, że zaraz ich rozstrzela! Alek przyjrzał się karabinowi maszynowemu i kamerze na grzbietach olbrzymich byków.

- Jest to całkiem zrozumiała pomyłka. To dość dziwny sprzęt na grzbiecie machiny bojowej. Mężczyzna wskazał gondolę Lewiatana. - Ale na waszym statku to może podróżować, co? Alek podniósł wzrok i zobaczył, że pan Francis i jego ludzie filmują całe zajście przez otwarte okna mesy kadetów. Generał znów stał przed kamerą i dawał popis. - Zdaje się, że nie można im uciec - rzekł Alek. - Pomoże nam pan naprawić silniki? Mężczyzna skłonił się nisko na siodle. - Naturalnie. To moja część umowy z seńorem Hearstem. Przesyła wyrazy ubolewania za kłopot. Alek miał już rzucić jakąś nieprzyjemną uwagę, ale Deryn krzyknęła i obrócił się na pięcie. Doktor Busk ściągał jej właśnie kurtkę, aż ukazała się czerwona plama biegnąca wzdłuż rękawa. Za chwilę zdejmie jej koszulę. Chłopak odwrócił się do generała Villi. -Czy pański lekarz, sir, mógłby się pospieszyć? Obawiam się, że nasz okrętowy chirurg jest nieco, hm... niekompetentny. -Macie więc szczęście. Doktor Azuela ma wielkie doświadczenie z ranami z pola bitwy. - Villa wskazał zbliżającego się mężczyznę w tłumie. - Zaprowadźcie go do waszego przyjaciela. Alek ukłonił się pospiesznie i pognał do miejsca, w którym siedziała Deryn. Położył ciężko dłoń na ramieniu doktora Buska. -Generał Villa ma życzenie, żeby jego lekarz opatrzył pana Sharpa. -Dlaczego, na miłość boską?

-Nalega, a gospodarzowi nie wolno odmawiać - zasyczał Alek. - To byłby wielki afront. -Cóż to za obyczaje - burknął doktor Busk, ale wstał i cofnął się o krok. Doktor Azuela przedzierał się wciąż przez tłum. Nie miał jeszcze czterdziestki, był ubrany w tweedowy garnitur z aksamitką pod szyją i nosił niewielkie, okrągłe okulary. Alek podszedł do niego, zastanawiając się, jak tu schować Deryn. Podniósł wzrok na palące słońce, gorączkowo szukając właściwych słów w hiszpańskim. - El sol. Mało. Meksykański lekarz zerknął na Deryn, potem zaś na cień Lewiatana zaczynający się kilkanaście metrów dalej. -Może chodzić? - zapytał wyśmienitym angielskim. -Nie możemy go ruszać - odparł Alek. - Można go jakoś tu przykryć? -Oczywiście - odparł mężczyzna i zaczął głośno wydawać polecenia. Wkrótce obsługa naziemna zarzucała płachty brezentu na naprężone cumy, skrywając Deryn w ich cieniu i robiąc prowizoryczny namiot kryjący ją przed wzrokiem obserwatorów z Lewiatana. Kiedy Meksykanie się uwijali, Alek odciągnął doktora Buska na bok. -Generał Villa pragnie przesłać wiadomość dla naszego kapitana. Mówi, że zrobi wszystko, co w jego mocy, by naprawić nasz statek. -No, jak sądzę dobrze to słyszeć. Wyślę jednego z marynarzy. Alek pokręcił głową.

- Chce, żeby wiadomość przekazał kapitanowi oficer. Doktor Busk spochmurniał, spoglądając na brezentowe płachty. - Rozumiem. Zaopiekuje się pan Sharpem, czy tak? - Oczywiście, panie doktorze - odparł Alek, odwracając się i oddychając z ulgą. Ostatnia trudność będzie polegała na tym, żeby lekarz rebeliantów nie odkrył tajemnicy Deryn albo żeby przynajmniej jej nie rozgłosił. W połowie drogi do zaimprowizowanego namiotu Alek uświadomił sobie,'że okłamał trzy osoby w trzy minuty. I co gorsza, zrobił to z niejaką wprawą. Pokręcił głową, ignorując mdłości. Deryn ostrzegała go przed tym, a on dał jej słowo. Była to bitwa, którą ona toczyła co dnia, a on został niniejszym wciągnięty w spisek.

29

Kiedy Alek wśliznął się do środka miedzy powiewającymi płachtami brezentu, zastał w namiocie jedynie Deryn i doktora Azuelę. Obsługa naziemna błyskawicznie zrobiła dziewczynie posłanie, przyniosła też narzędzia doktora. Ale teraz mężczyźni wrócili do swych cum i znów rozlegał się wokół warkot wyciągarek nawijających liny. Bovril, owinięty wokół szyi Deryn, mruczał cicho. -Wszystko w porządku? -Bywało gorzej - odparła Deryn, choć wzrok miała utkwiony w palce doktora, który badał jej ramię. -Nie jest złamane - stwierdził lekarz. - Ale widać tu paskudne rozcięcie. Muszę to zeszyć. Proszę zdjąć koszulę. - Nie mogę - szepnęła Deryn. - Nie mogę ruszyć ręką. Doktor zmarszczył brwi, ponownie badając ostrożnie jej ramię. - Ale jeszcze przed chwilą zwijał pan dłoń w pięść. - Proszę po prostu odciąć rękaw - wtrącił się Alek, klękając obok nich. - Pomogę panu.

Kiedy Azuela sięgał do swej torby, jego baczne spojrzenie wędrowało od Deryn do Alka. Wyciągnął nożyczki i zaczął przedzierać się przez rękaw munduru kadeta, po czym podniósł ramię dziewczyny. Jej blada skóra była śliska od krwi. Deryn wciągnęła powietrze przez zęby - druga ręka lekarza musnęła jej pierś. Azuela zmarszczył brwi i zawahał się chwilę. Nagle przełożył nożyczki w dłoni, aż złowieszczo zabłysły. Końce przystawił jej do gardła. -Co masz pod koszulą? - zapytał stanowczym głosem. -Nic nie mam? - odparła Deryn. -Coś tam przyczepiłeś. Masz na sobie bombę! iAsesino! -Myli się pan - odezwał się cicho, lecz zupełnie wyraźnie Bovril. Azuela zamarł i wpatrywał się w zwierzę całkowicie zaskoczony. - W porządku, panie doktorze. - Alek uniósł dłonie w ge ście kapitulacji. - Deryn, po prostu zdejmij tę koszulę. Wpatrywała się w niego otępiała, kręcąc tylko głową. Doktor Azuela oderwał wzrok od lemura. - Przyjechaliście tu, by zabić Pancho! Celowo wylądowałeś, bo masz przy sobie bombę! -Ona nie jest zamachowcem - powiedział Alek. Lekarz podniósł na niego wzrok. -Ona - dodał Bovril. - Deryn jest dziewczyną. Dlatego jest tak poobwiązy wana. Alek zignorował jej desperacką minę. - Niech pan sam zobaczy. Z nożyczkami wciąż przy jej gardle, doktor Azuela znów ją zbadał. Deryn drgnęła, a jego oczy zrobiły się wielkie jak spodki i cofnął rękę.

- ¡Lo siento, señorita! Deryn otworzyła usta, ale nie powiedziała ani słowa. Zacisnęła dłonie i zaczęła drżeć na całym ciele. Alek klęczał koło niej, delikatnie rozwierając jej pięści, żeby wziąć ją za ręce. -Proszę, niech pan nikomu o tym nie mówi - powiedział. Doktor pokręcił głową. -Ale dlaczego? - Chciała służyć... latać. - Alek sięgnął do wewnętrznej kieszeni, tej, w której zawsze trzymał list od papieża. Obok znajomego pudełka na zwój jego palce wyczuły niewielką płó cienną sakiewkę. - Proszę. - Wręczył ją lekarzowi. - Za pań skie milczenie. Doktor Azuela otworzył sakiewkę i wyjął grudkę złota -resztkę z ćwierci tony zostawionej Alkowi przez ojca. Wpatrywał się w nią chwilę, po czym pokręcił głową. -Muszę powiedzieć Pancho. -Proszę - odezwała się cicho Deryn. -Jest naszym dowódcą. - Zwrócił się do Deryn: - Ale tylko jemu, przyrzekam. Wezwał jednego z rebeliantów sprzed namiotu i wydał mu polecenie po hiszpańsku z szybkością karabinu maszynowego. A potem zabrał się do pracy - wyczyścił ranę szmatką i płynem z niewielkiej srebrnej buteleczki, wysterylizował igłę i nić, po czym podał buteleczkę Deryn. Kiedy piła, wbił igłę w skórę jej ramienia, następnie zaś z każdym ściegiem przyciągał do siebie krawędzie rany. Alek przyglądał się temu, trzymając Deryn za rękę. Ściskała ją mocno, a jej paznokcie wycinały krwawe półksiężyce w jego skórze.

- Wszystko będzie dobrze - powiedział. - Nie martw się. W końcu cóż mogła wielkiego przywódcę buntowników obchodzić jakaś dziewczyna, która schowała się na własne życzenie w brytyjskich Siłach Powietrznych?

Zanim doktor Azuela skończył pracę, powiew wiatru załopotał płatami brezentu. To jeden z byków parsknął z siłą parowozu wypuszczającego parę z kotła. Płachty brezentu rozsunęły się i do środka wszedł generał Villa. - ¿Está muriendo? - Nie, wyliże się. - Doktor nie podnosił wzroku. - Ale on ma do przekazania pewną interesującą tajemnicę. Lepiej bę dzie, jak usiądziesz. Villa westchnął, siadając ze skrzyżowanymi nogami obok Alka. Na koniu prezentował się całkiem zgrabnie, ale teraz widać było, że ma nieco za dużo w pasie. Poruszał się oszczędnie, być może na skutek reumatyzmu. - No, powiedz mu - odezwał się doktor Azuela. Deryn wyglądała na wycieńczoną, ale przemówiła mocnym głosem. -Nazywam się Deryn Sharp i jestem odznaczonym oficerem w służbie Sił Powietrznych Jego Królewskiej Mości. Ale nie jestem chłopakiem. -Aha. - Villa uniósł nieco brwi i obejrzał ją dokładniej. -Pani wybaczy, señorita Sharp, nie wiedziałem, że Brytyjczycy mają kobiety w oddziałach szybowcowych. To dlatego, że jest pani niewielka, mam rację?

-Nie o to chodzi, sir - powiedziała Deryn. - To tajemnica. -Ojciec Deryn był lotnikiem - wyjaśnił Alek. - Lotnikiem jest też jej brat. Przebiera się za chłopaka, bo jedynie dzięki temu może latać. Generał Villa przypatrywał się Deryn przez chwilę, po czym jego ciałem wstrząsnął gromki śmiech. -¡Qué engaño! -Proszę, niech pan nikomu nie mówi - odezwał się Alek. -Przynajmniej przez kilka godzin, dopóki nie wylecimy. Dla pana to drobnostka, czy pan ją wyda czy nie. A dla niej to wszystko. Mężczyzna kręcił głową, nie mogąc się nadziwić, po czym uniósł brwi i spojrzał na Alka. -A jaki pan ma udział w tym wicu, mały książę? -On jest moim przyjacielem - powiedziała Deryn. Wciąż miała pobladłą twarz, ale jej głos zabrzmiał jeszcze dobitniej. Podała Villi buteleczkę. Machnął tylko ręką. - Jedynie przyjacielem? Deryn nie odpowiedziała, spuszczając wzrok na świeże szwy na swoim ramieniu. Alek otworzył usta, ale pierwszy przemówił Bovril: - Sprzymierzeńcem. Generał Villa popatrzył z ciekawością na lemura. -Co to za stworzenie? -Lemur przemyślny. - Deryn wyciągnęła rękę i pogładziła go po łebku. - Powtarza różne rzeczy, trochę jak jaszczurka kurierska. -Nie tylko powtarza - stwierdził doktor Azuela. - Powiedział mi, że się mylę.

Alek zmarszczył brwi - on też to usłyszał. Po kilku tygodniach pamięć lemurów znacznie wzrosła. Czasami powtarzały jakieś usłyszane dawniej zdania albo to, co słyszały od siebie. Nie zawsze było jasne, skąd pochodzi dana fraza. -To dlatego, że jest przemyślny - powiedziała Deryn. -Innymi słowy, mądry jest. -Mądry jak cholera - rzekł Bovril i Villa znów wbił w niego wzrok. W jego piwnych oczach widać było, że nie może się nadziwić. Tienen oro - powiedział doktor Azuela, przerywając ciszę. Włoski Alka był na tyle dobry, że zrozumiał pokrewne sło wo „złoto". Znów wyciągnął mały mieszek. Nie jest go dużo, ale możemy zapłacić za dyskrecję. Generał Villa wziął mieszek i otworzył go, po czym wy buchnął śmiechem. - Najbogatszy człowiek w Kalifornii wysyła mi broń! A pan chce mnie skusić swoją złotą wykałaczką? - W takim razie czego pan chce? Mężczyzna zmrużył oczy, patrząc na Alka. -Señor Hearst mówił mi, że jest pan bratankiem naszego starego cesarza Maksymiliana. -Tak, to był mój stryjeczny dziadek. -Cesarze są próżni i bezużyteczni. Nie potrzebowaliśmy go, więc go zastrzeliliśmy. -Tak, znam tę historię. - Alek przełknął ślinę. - Prawdopodobnie umieszczenie Austriaka na meksykańskim tronie było zbyt pochopnym krokiem. -To była zniewaga dla naszego ludu. Ale pański stryj zachowywał się dzielnie do samego końca. Przed plutonem

egzekucyjnym wyraził życzenie, by jego krew była ostatnią krwią przelaną dla wolności. - Generał Villa spojrzał na przesiąkniętą krwią szmatkę w dłoniach doktora Azueli. - Niestety, tak się nie stało. -W rzeczy samej - rzekł Alek. - To było pięćdziesiąt lat temu, prawda? -Si. Od tamtego czasu przelano już za dużo krwi. - Villa odrzucił mieszek Alkowi i zwrócił się do Deryn: Zatrzymaj swoją tajemnicę, siostrzyczko. Ale na drugi raz bardziej uważaj, kiedy będziesz skakać ze statku. -Spróbuję. -I uważaj na młodych książąt. Pierwszym człowiekiem, którego zastrzeliłem, był bogaty książę, a zrobiłem to w obronie honoru mojej siostry. - Generał znów gruchnął śmiechem. -Ale z pani jest żołnierzyk, señorita Sharp... sama może sobie pani zastrzelić kogoś, kto zasłuży, mam rację? Deryn wzruszyła jednym ramieniem. -Raz czy dwa przyszło mi coś takiego do głowy. Ale wybaczy mi pan pytanie. Skoro nienawidzi pan cesarzy, to gdzie kupuje pan te niemieckie cyklopy? -Kajzer sprzedaje nam broń. - Villa poklepał swojego mausera na pasku. - Czasami nam je daje, żebyśmy pozostali w przyjaźni, kiedy już jankesi przystąpią do wojny, tak myślę. Ale nigdy się mu nie pokłonimy. -O tak, cesarze to jakiś bezsens, prawda? - Deryn wyprostowała się na posłaniu i wyciągnęła prawą dłoń. Dziękuję, że pan się nie wygada. -Twoja tajemnica jest ze mną bezpieczna, hermanita. -Generał uścisnął jej dłoń, po czym podniósł się, ale nagle zmru-

żył oczy i sięgnął po broń. Na płachcie brezentu zamajaczył czyjś cień. Villa sięgnął do brezentu i odrzucił połę namiotu, celując z pistoletu w roześmianą, nieogoloną gębę Eddiego Malone'a. - Dylan Sharp, Deryn Sharp... oczywiście! Cóż, nie powiem, że się niczego nie domyślałem, ale to wyjaśnia b a r d z o dużo.- Zatarł dłonie, po czym wysunął jedną z nich w stronę Pancho Villi. - Eddie Malone, dziennikarz „New York World".

30

Okazało sie, że rana na ramieniu Deryn to nic wielkiego — tylko jedenaście szwów, które w ogóle nie swędziały. Ale dłuższy czas miała odczuwać kontuzjowane kolano. Przeważnie ból był prosty, jakby uderzyła o róg żelaznej ramy łóżka. Czasami jednak tętniła cała noga, podobnie jak podczas bolesnego dorastania, kiedy to w wieku ledwie dwunastu lat i tak już była większa niż połowa chłopaków z Glasgow. Najgorsze cier- ^ pienie jednak nadchodziło nocą, kiedy w rzepce coś się kotłowało i bzyczało jak w ulu. To bzyczenie najprawdopodobniej spowodował kompres doktora Buska. Nie były to nasiona gorczycy zagniecione z owsem - ulubione remedium jej ciotek ale małe, sztucznie stworzone zwierzę niewiadomego pochodzenia. Przyczepiło się

samo do jej skóry niczym pąkla, jego macki zaś zagłębiły się w ranę, by wyleczyć pozrywane podczas upadku ścięgna. Chirurg nie mówił, jakie linie życia zawiera sfabrykowany kompres, ale stworzenie żyło dzięki posłodzonej wodzie i wygrzewaniu się co dnia na słońcu, najwyraźniej więc zostało stworzone z organizmów zwierzęcych i roślinnych. Bez względu na to, czym było, irytowało się, ilekroć Deryn się poruszała. Przeniesienie nawet odrobiny wagi na chorą nogę karało godziną złych pszczół. Chodzenie było istnym koszmarem, a ubieranie niezwykle trudną sztuką, ale oczywiście nie mogła ryzykować i nie prosiła o pomoc przy tej czynności. Gdyby nie Alek, cała załoga poznałaby jej tajemnicę już pierwszego dnia. To on przekonał generała Villę, by zachował milczenie, i udało mu się nakłonić oficerów, by Deryn mogła zostać w swojej kabinie, a nie w izbie chorych, choć oznaczało to, że musiał sam nosić jej posiłki. To on na poły nosił ją do latryn w ciemnych gastrycznych kanałach, stał na straży i odchodził na stosowną odległość, kiedy tam szła. I w końcu to on dotrzymywał jej towarzystwa, żeby nie dostała szału od tego wszystkiego. Zrobił tak wiele, żeby ostatnie kilka dni na pokładzie Lewiatana spędziła jak ranny lotnik, a nie mała wariatka, od której stroniliby oficerowie i załoga. Ten skończony łajdak, Eddie Malone, nikomu nie powiedział, jeszcze nie. Po zdradzie pana Hearsta dziennikarzom nie wolno było przebywać w pobliżu radia Tesli ani kurierskich ptaków i Malone zbyt mocno się przejmował, że Adela Rogers ukradnie mu temat. Ale za dwa dni mieli wylądować w Nowym Jorku. Jeszcze dwa dni w mundurze, a potem jej ta-

jemnicę pozna cały świat. Nie można było uciec przed faktem, iż to ostatnia podróż Deryn Sharp na pokładzie Lewiatana. Przypominało to oczekiwanie na egzekucję, każda sekunda płynęła wolno i była niczym ostro zakończony szpikulec, ale czasami, nocą, była wdzięczna swoim pszczołom, że nie dawały jej spać. Przynajmniej mogła spędzić kilka kolejnych godzin na jawie, czując wibracje statku, i wsłuchiwać się w szepty wiatru owiewającego gondolę. Większość czasu jednak Deryn zastanawiała się, co ma robić dalej. Oczywiście będzie musiała stworzyć kilka nowych kłamstw, by jej brat Jaspert nie miał kłopotów w związku z tym, że przeszmuglował ją do Sił Powietrznych. Po jakimś czasie jej niesława zblednie i będzie musiała poszukać sobie normalnej pracy. Deryn doskonale znała się na aeronautyce, nawet jeśli Siły Powietrzne odbiorą jej mundur. I bez względu na to, czy kolano dojdzie do siebie czy nie, nabrała na tyle siły, że mogła pracować z większością mężczyzn. Alek mówił, że powinna zostać w Ameryce, gdzie, według niego, kobiety potrafiące radzić sobie z balonami wodorowymi są ostatnim krzykiem mody. Opowiedział jej o Paulinie i jej przygodach. Dziewczyna była jedynie postacią z filmu, cieniem rzuconym na ekran, ale jakoś udało jej się wpełznąć na nierówne poddasze Alka. - Ma odziedziczyć mnóstwo pieniędzy - wyjaśniał jej na drugi dzień po wylocie od generała Villi. - Miliony dolarów amerykańskich, jak sądzę. Ale tu jest zagwozdka: dopóki nie wyjdzie za mąż, nie dostanie ani centa. Deryn oparła się na poduszkach i podniosła wzrok. Zatoka Meksykańska połyskiwała pod Lewiatanem, rzucając odblaski

na sufit. Alek siedział w nogach łóżka, a Bovril sterczał na zagłówku, machając łapkami, jakby ćwiczył sygnalizację. - Biedna dziewczyna - stwierdziła Deryn. - Jeśli nie liczyć tych kilku milionów dolarów. Alek zaśmiał się. -To jest melodramat, nie tragedia. -Melodramat - powiedział Bovril wolno i wyraźnie, jak zawsze, kiedy lemury uczyły się nowego słowa. -Ale zamiast wyjść za mąż - ciągnął Alek - wyrusza na spotkanie przygody. I nikt jej nie zatrzymuje, mimo że jest dziewczyną! Deryn zmarszczyła brwi. Nie brzmiało to prawdopodobnie, choć jeśli ma się kilka milionów w banku, to może ludzie traktują człowieka inaczej. -Poza tą gadaniną o balonie na wodór, jakie jeszcze przeżyła przygody? -No, widziałem tylko pierwszy odcinek. Nie miał właściwego zakończenia, tylko to, co nazywają „zawieszeniem na krawędzi". - Alek zastanowił się chwilę. - Wydaje mi się jednak, że pan Hearst wspominał coś o uciekaniu cyklopem i przywiązywaniu do torów kolejowych. -Przywiązana do torów kolejowych? To, zdaje się, najlepsza droga kariery w moim przypadku. -Posłuchaj, Deryn. Nieważne, że Przygody Pauliny to bzdury. Chodzi o to, że jest to strasznie popularne. Więc nawet jeśli Amerykanki nie pilotują jeszcze balonów, to przynajmniej chcą. Mogłabyś im pokazać, jak to się robi. -Czasami samo „chcę" nie wystarcza, Alek. Sam o tym wiesz.

- Chyba tak. - Oparł się o ścianę kajuty. - Na przykład ty nie c h c e s z się rozchmurzyć, prawda? Deryn wzruszyła ramionami. W tej chwili wiedziała precyzyjnie, czego chce - żeby można było cofnąć chwilę, w której Eddie Malone podsłuchuje ich rozmowę z generałem Villą. Albo jej wypadek na lotni. A w ogóle najlepiej byłoby, gdyby ten cholerny Hearst nie zepsuł im silników! Gdyby któreś z tych zdarzeń miało inny przebieg, nikt nie odkryłby, że jest dziewczyną. Oczywiście wiedzieliby tylko Alek i ten łajdak Volger. - A ty zostaniesz w Ameryce? - zapytała. - Kiedy Lewiatan ruszy w dalszą drogę? Alek spochmurniał. -A czy kapitan mi na to pozwoli? -Robisz to, czego oczekuje od ciebie Admiralicja. Pomagasz nagłośnić wiadomości o broni pana Tesli. Po co mieliby ciągać cię do Anglii? -Chyba masz rację. - Wstał i podszedł do okna, a jego zielone oczy pojaśniały, kiedy wpatrywał się w niebo. Było oczywiste, że nie zastanawiał się wiele nad tym, jak będzie wyglądało jego życie po Lewiatanie. W głębi duszy Alek pewnie wciąż miał nadzieję, że zostanie na pokładzie. Ale nawet jeśli nie zejdzie na ląd w Nowym Jorku, on i jego ludzie będą pasażerami najdalej do Londynu. - Może i zakochałeś się w Lewiatanie, Alek, lecz bez wza jemności. Smutny uśmiech zatańczył mu na ustach. - Od samego początku był to związek skazany na niepowo dzenie. Zdaje się, że zarówno dla mnie, jak i dla ciebie.

Deryn wpatrywała się w sufit. Chrzęstowy książę i dziewczyna przebrana za chłopaka - żadne z nich nie wytrwałoby długo na tym statku. Jedynie łut szczęścia sprawił, że byli tu tak długo. -Mówiłem ci, jak poznałem twoje prawdziwe imię? - zapytał Alek. -Miałeś mnóstwo poszlak - powiedziała i zmarszczyła brwi. - Ale zastawiłeś na mnie pułapkę, zwracając się do mnie „Deryn", prawda? Gdzieś ty to usłyszał? -To wszystko wina Eddiego Malone'a - powiedział Alek. -Tego łajdaka! - wykrzyknął Bovril. -Skończyły mu się moje tajemnice - ciągnął Alek - napisał więc artykuł o tym, jak uratowałaś Nieustraszonego. Cały czas chciałem ci pokazać tamto zdjęcie. Wyglądasz na nim pięknie. -Czekaj. Mówisz, że Malone już wtedy znał moje prawdziwe imię? -Oczywiście, że nie. Ale przeprowadził wywiad środowiskowy na temat twojej rodziny, wypadku ojca. Napisał o tym, jak ty - czyli jego córka Deryn - przeżyłaś. -No jasne. - Westchnęła. - Dlatego właśnie nie opowiadałam tego nikomu prócz ciebie. I tylko tyle ci wystarczyło, żeby dojść, że Deryn to ja? Alek zerknął kątem oka na lemura przemyślnego. -Cóż, ktoś mi pomógł. -Podły zdrajca - rzuciła Deryn i walnęła pięścią w zagłówek. Bovril zaświergotał coś po swojemu i wyciągnął łapki na boki jak linoskoczek. A potem spadł jej na kolana.

-Uuuff - sapnęli oboje. Alek zabrał zwierzę. -Nigdy nie mówiłaś, jak Volger się dowiedział. -Na lekcjach fechtunku. Przesuwał mnie i dotykał. - Skrzywiła się. - I za dużo na niego krzyczałam. -Krzyczałaś na niego? -Kiedy uciekłeś w Istambule, a on został na statku, wydawał się zadowolony. Jakby c i e s z y ł s i ę, że się ciebie pozbył! -Wyobrażam sobie - stwierdził Alek. - Ale co to ma wspólnego z tym, że jesteś dziewczyną? -Byłam... - Wbiła wzrok w ścianę. To już była żenada. -Może tam trochę na niego nawrzeszczałam za ciebie. -Nawrzeszczałam - rzucił Bovril, chichocząc. Deryn zmusiła się, by znów spojrzeć na Alka. Uśmiechał się. -Nie chciałaś, żeby coś mi się stało? -Pewnie, że nie, ty głupiutkie książątko. - Uświadomiła sobie, że ona też się do niego uśmiecha. Przy całym smutku związanym z rychłym opuszczeniem pokładu Lewiatana taka rozmowa z nim przynosiła prawdziwą ulgę. Jak to będzie, gdy jej tajemnica zostanie ujawniona światu? -Chyba moglibyśmy oboje zostać w Nowym Jorku - zaproponowała cicho. -Brzmi idealnie. Te zwykłe słowa sprawiły, że puls Deryn przyspieszył nieco, na tyle że pszczoły w jej kolanie znów podniosły rwetes. - Naprawdę? Chcesz, żebyśmy razem zostali imigrantami? Alek zaśmiał się, kładąc Bovrila na parapecie. - No może nie imigrantami. Przypominam sobie jak przez mgłę, że Amerykanie nie mogą być cesarzami.

- Ale mając broń Tesli, nie będziesz musiał zostać cesa rzem, by zakończyć wojnę! Zmarszczył czoło. -Ktoś będzie musiał poprowadzić mój naród po tym wszystkim. -No tak, naturalnie - odparła Deryn, czując się nieskończenie głupio. Alek mógł sobie jeszcze poudawać, że jest lotnikiem, lecz w jego kieszeni tkwił list papieża, a on sam całe życie chciał być spadkobiercą swego ojca. Wyjście poza granice przyjaźni z nią byłoby w stanie zniweczyć jego szanse na przejęcie władzy. Ilekroć jednak któreś z nich padało - czy to w śniegu Alp, w Istambule, na grzbiecie Lewiatana podczas sztormu czy w tym zapylonym kanionie - drugie stało na straży gotowe podnieść przyjaciela. Nie była sobie w stanie wyobrazić, że Alek zostawi ją dla jakiejś głupiej korony i berła. -Masz rację, Deryn. Utkniemy oboje w Nowym Jorku do końca tej wojny. - Odwrócił się od okna z jeszcze szerszym uśmiechem. - Powinnaś dołączyć do mnie i do Volgera! -O tak, jego hrabiowska mość byłby zachwycony. -Volger nie decyduje o tym, kto jest moim sojusznikiem. -Alek pogładził lemura po łebku. - Gdyby to od niego zależało, udusilibyśmy Bovrila w noc jego narodzin. -A to łajdak! - rzuciła bestyjka. Deryn spochmurniała. Czyżby Alek właśnie porównał ją do B o v r i l a ? - Nawet nie wiemy, gdzie będziemy mieszkać - ciągnął. Już prawie nie mam złota, a pan Tesla wydaje każdy grosz na

budowę goliata. Ale z łatwością zbierze się środki, teraz kiedy udowodniono, co potrafi. -Bez wątpienia. Ale czy masz zamiar być na garnuszku tego zwariowanego specjalisty? -Na garnuszku? Bzdura. Będzie tak jak w Istambule, kiedy wszyscy razem działaliśmy, żeby było dobrze! Deryn pokiwała głową, choć było jasne, że Alek nie ma większego pojęcia, co to znaczy być na garnuszku. Całe życie spędził w mydlanej bańce bogactwa. Nie pojmował znaczenia pieniędzy w takim samym stopniu, w jakim ryba nie rozumie, co to woda. Jednak do głowy przyszła jej jeszcze gorsza myśl. - Alek, mogą nie wykopać mnie ze statku. Mogą mnie za wieźć do Londynu na proces. - A złamałaś jakieś paragrafy? Wywróciła oczami. - Około tuzina, ty głupie książątko. Może Admiralicja nie będzie chciała tego rozdmuchiwać, ale są duże szanse, że wy ląduję w pace. A jeśli mnie tam wtrącą, to już się nigdy nie zobaczymy. Alek zamilkł na chwilę, wpatrując się w jej oczy. Wyglądało na to, że znów będzie czarować, lecz jego twarz pozostała śmiertelnie poważna. Musiała odwrócić wzrok. -Powinieneś zabrać Bovrila. Byłeś przy jego narodzinach, a oni nie pozwolą mi trzymać zwierzęcia w więzieniu. -Możesz uciec - podpowiedział jej. - Możesz, jeśli uda ci się zejść ze statku! -Alek. - Wskazała na kolano. - Minie wiele dni, zanim

zacznę normalnie chodzić, a tygodnie, zanim znów będę mogła się wspinać. -Och. - Ponownie ostrożnie usiadł na łóżku, wpatrując się w jej ranną nogę. - Zapominam jak jakiś idiota. -Nie. - Uśmiechnęła się. - No, może tak. Ale nie w złym znaczeniu. Jesteś tylko... -Bezużytecznym księciem. Deryn potrząsnęła głową. Wiele można było o Alku powiedzieć, ale nie to, że jest bezużyteczny. -Słuchaj, mam - rzekł. - Poinformuję kapitana, że pan Tesla potrzebuje twojej pomocy. Będzie musiał pozwolić ci do mnie dołączyć! -Poprosi o rozkazy z Londynu. W Podręczniku aeronautyki nie ma rozdziału na temat dziewuch w spodniach. - Ale jeśli ja... - zaczął chłopak, po czym tylko westchnął. Zaśmiała się cierpko. -No proszę, k s i ą ż ę Alek. Zawsze mu się wydaje, że jest w stanie wszystko naprawić. -A cóż złego jest w próbie naprawiania wszystkiego? -Ty zawsze... - Pokręciła głową. Nie było sensu tego wywlekać. Chłopak by się tylko zdenerwował... albo, co gorsza, posmutniał. - Nie, nic takiego. -Panie Sharp - powiedział Alek, unosząc brew - czyżby miał pan przede mną jakieś tajemnice? -Żadnych tajemnic - rzucił Bovril i zachichotał. -Cholerne, głupie obietnice - jęknęła Deryn. Kiedy leżała w swojej kajucie przez ostatnie dwa dni, do głowy zaczęły jej przychodzić najróżniejsze myśli. Czy teraz miała zdradzić je w s z y s t k i e Alkowi?

- P a n i e Sharp - ponaglił ją Bovril. Deryn uciszyła zwierzątko spojrzeniem, po czym zwróciła się do Alka: -Chodzi o to, Wasza Wysokość, że świat rozpadł ci się po śmierci rodziców i wciąż się rozpada. To musi być straszne uczucie, bo myślisz o tym codziennie. Ale wydaje mi się, że coś ci się poplątało. -Co mi się poplątało? -Twój świat i świat reszty ludzi. - Deryn wyciągnęła rękę i wzięła jego dłoń.-- Tamtej nocy straciłeś wszystko: dom, rodzinę. Nawet już nie jesteś do końca chrzęstem. Ale powstrzymanie wojny nie naprawi tego, Alek. Nawet jeśli wraz z tym walniętym specjalistą uratujecie całą cholerną planetę, wciąż będziesz potrzebował... czegoś więcej. -Mam ciebie - powiedział. Przełknęła ślinę, mając wielką nadzieję, że tak właśnie myśli. -Nawet jeśli wcisną mnie znów w sukienkę? -Oczywiście. - Obrzucił ją wzrokiem od stóp do głów. -Choć jakoś nie jestem sobie tego w stanie wyobrazić. -I nie próbuj nawet. Oboje spojrzeli na Bovrila, spodziewając się jakiegoś komentarza. Ale zwierzę tylko patrzyło na nich lśniącymi ślepkami. Po chwili Alek powiedział: - Muszę zakończyć tę wojnę, Deryn. Tylko to mnie dalej napędza. Rozumiesz? Pokiwała głową. -Oczywiście. -Ale zrobię wszystko co w mojej mocy, by mi ciebie nie odebrali.

Wzięła urywany oddech, po czym opadły jej powieki. -Obiecujesz? -Zrobię wszystko. Tak jak mówiłaś w Tokio, jesteśmy sobie przeznaczeni. Deryn chciała przytaknąć, ale obiecała mu, że nie będzie kłamać, a nie była pewna, czy to prawda. Jeśli naprawdę byli sobie przeznaczeni, dlaczego jedno urodziło się księciem, a drugie zwykłą dziewczyną? A jeśli nie powinni być razem, dlaczego czuła zupełnie inaczej? Ale w końcu przytaknęła. Być może szczęście nie opuści jej księciunia i nie zaciągną jej w kajdanach do Londynu. A może wystarczyłoby stać u jego boku jako sprzymierzeniec i przyjaciel.

31

Wschodnie Wybrzeże Stanów Zjednoczonych było widoczne przez cały dzień - białe plaże i pokąsane przez słoną wodę drzewa, bagna i niskie zielone wzgórza oraz kilka niewielkich wysp przy brzegu obu Karolin. Nie było żadnego opóźnienia od ponad tysiąca kilometrów i Lewiatan zbliżał się do celu. Deryn słyszała, jak załoga zaczyna uwijać się na korytarzu. Na te odgłosy serce w niej zamierało. Późnym wieczorem Eddie Malone znajdzie się w redakcji „New York World" i poda im na tacy historię o tym, jak to Deryn Sharp, dzielna dziewczyna, zrobiła - dosłownie i w przenośni - w balona całe Królewskie Siły Powietrzne. Jutro jej tajemnicę opublikuje „World", a na drugi dzień wszystkie gazety w Ameryce. Deryn ćwiczyła kolano, ignorując bzyczące pszczoły, i przygotowywała się do chodzenia o lasce, którą zrobił dla niej kochany pan Klopp. Była wykonana ze sztucznego drewna, ale wieńczyła ją ciężka chrzęstowa mosiężna rączka. Nie miała pojęcia, czy kapitan wykopie ją na ląd jak pasażera na gapę,

czy też wsadzi do paki, ale cokolwiek miało się zdarzyć, nie zamierzała być bezradną dziewczynką. Rozległo się pukanie do drzwi. Otworzyły się, zanim Deryn odpowiedziała, i do kajuty weszła specjalistka z lemurem na ramieniu i Tazzą u nogi. Tygrys tasmański przydreptał do dziewczyny i wtulił pysk w jej dłoń. -Dzień dobry, panie Sharp. -Dzień dobry, psze pani. - Deryn uniosła swoją laskę. -Będzie mi pani musiała wybaczyć, że nie wstaję. -Niech się pan nie przejmuje. Wygląda na to, że Tazza się za panem stęsknił. - A pani się za mną nie stęskniła? Doktor Barlow pociągnęła nosem. -Stęskniłam się za regularnym wyprowadzaniem Tazzy. Pan Newkirk okazał się całkowicie nieodpowiedzialny. -Przykro mi to słyszeć. Ale teraz ma zarówno swoje, jak i moje obowiązki - powiedziała Deryn, po czym zmarszczyła brwi. Nie było sensu kłaniać się i przepraszać, skoro i tak już zbliżała się do końca kariery. - A myślała pani kiedyś o tym, by sama wyprowadzać Tazzę? Doktor Barlow zrobiła duże oczy. -Cóż za dziwaczna sugestia. -Wysoce niestosowna - dodał jej lemur. -Biedne stworzonko. - Deryn pogłaskała łeb Tazzy. - Cóż, niech mi pani podeśle pana Newkirka, a ja mu powiem, że skończony z niego łajdak. -Łajdak - zachichotał Bovril. -Cóż to za język, panie Sharp! - wykrzyknęła doktor Barlow. - Jest pan pewien, że czuje się dobrze?

Deryn patrzyła na swoją nogę. Jej mundur zmieścił się na kompresie, ale wciąż było widać zgrubienie. -Rana na ramieniu goi się doskonale, ale doktor Busk nie jest pewien, co będzie z kolanem. -Tak mi właśnie mówił. - Specjalistka usiadła za biurkiem Deryn, strzelając palcami na Tazzę, by do niej wrócił. Jeśli zerwał pan ścięgna pod rzepką, dni pańskiej wspinaczki po takielunku dobiegły końca. Deryn odwróciła wzrok, czując nagłe pieczenie pod powiekami. Kiedy tylko oficerowie dowiedzą się, że jest dziewczyną, na takielunek będzie sobie mogła i tak tylko popatrzyć. Ale wciąż bolało ją to, że jednak mama i cioteczki mogły mieć rację. Co będzie, jeśli nie będzie mogła być już lotnikiem? -Doktor Busk nie jest jeszcze tego pewny. -Nie, nie jest. Ale z nieszczęścia może wyłonić się okazja. -Co takiego, psze pani? Doktor Barlow wstała i zaczęła robić przegląd kajuty, przesuwając koniuszkami palców w białych rękawiczkach po meblach. -Udowodnił pan swoją przydatność w ciągu tych ostatnich dwóch miesięcy, panie Sharp. Jest pan bardzo sprawny w nieprzyjemnych sytuacjach i niezwykle pomysłowy w improwizacji. Ma pan nawet, o ile oczywiście nie mazgai się pan na łożu boleści, pewien talent dyplomatyczny. -No tak, chyba mam. -Niech pan pozwoli, że spytam: Myślał pan kiedyś o tym, by służyć Imperium Brytyjskiemu w o wiele bardziej znamienity sposób, niż tylko skacząc po węzłach na podniebnym wielorybie? Deryn wywróciła oczami.

-Tu chodzi o coś więcej niż o skakanie po węzłach, psze pani. -Znając pańskie umiejętności, nie mogę się z tym nie zgodzić. - Specjalistka odwróciła się do Deryn i uśmiechnęła. -Ale jeśli przyjmie pan moją propozycję, przekona się pan, że rozwiązywanie węzłów - oczywiście w sensie przenośnym -może dawać jeszcze większą satysfakcję. -Pani propozycję? -Wyrażam się niejasno? - zdziwiła się specjalistka. - Proponuję panu posadę, panie Sharp. Poza strukturami Sił Powietrznych. Choć, zapewniam pana, że będzie się wiązała z częstymi podróżami podniebnymi. -Posada, p a n i e Sharp - powiedział jej lemur, a Bovril cicho zagwizdał. Deryn oparła się o poduszki. Nagle bzyczenie pod rzepką wzmogło się w dwójnasób. - Ale jaką posadę? Pani jest... zarządcą londyńskiego zoologu, zgadza się? -Zoolog, też coś! - parsknęło zwierzę doktor Barlow. -Taki mam tytuł, panie Sharp. Ale czyżby odniósł pan wrażenie, że nasza misja w Istambule miała charakter zoologiczny? -Ee, no chyba nie, psze pani. - Nagle Deryn uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, jakie naprawdę stanowisko piastuje doktor Barlow. Wiedziała tylko, że wiąże się z rozkazywaniem ludziom i zachowywaniem się z wyższością. Oczywiście była wnuczką wielkiego biologa i mogła przejąć Lewiatana pośrodku cholernej wojny. -A dla kogo w ogóle pani pracuje? Dla Admiralicji? -Dla tych półgłówków? Nie sądzę. Londyńskie Towarzystwo Zoologiczne nie jest agencją rządową, panie Sharp. Jest

natomiast, mówiąc precyzyjnie, organizacją wspierającą naukę. - Doktor Barlow znów usiadła i zaczęła głaskać Tazzę po łbie. - Ale zoologia to fundament naszego imperium, dlatego w towarzystwie jest wielu członków na eksponowanych posadach. Wspólnie jesteśmy siłą, z którą należy się liczyć. -O tak, zauważyłem. - Specjalistka praktycznie dowodziła statkiem do momentu, w którym pojawił się pan Tesla i zaczął gadać o superbroni. - Ale jakąż to posadę mogłoby mieć towarzystwo dla mnie? Nie jestem specjalistą. -W rzeczy samej, nie jest pan, ale zdaje się, szybko chłonie pan wiedzę. I są takie chwile, kiedy praca naukowa wpędza mnie w sytuacje, które pan Rigby lubi określać mianem żwawych. - Doktor Barlow uśmiechnęła się. - W takich momentach przydatny byłby mi pomysłowy osobisty asystent taki jak pan. -Ach tak? - Deryn zmrużyła oczy. - Jak bardzo osobisty, psze pani? -Nie byłby pan moim lokajem, panie Sharp, jeśli o to chodzi. - Znów omiotła wzrokiem kajutę. - Choć widzę, że panu taki by się przydał. Deryn wywróciła oczami. Strasznie trudno było zachować porządek, kiedy nie wolno było wstawać. Ale ta posada wyglądała na szansę uniknięcia więzienia... albo co gorsza, odesłania do Glasgow i konieczności wbicia się w sukienkę. -To brzmi ciekawie, psze pani, ale... Doktor Barlow uniosła brew. -Ma pan opory? - Nie, psze pani. Ale pani może je mieć, kiedy... Bo, widzi pani, jest coś, czego pani o mnie nie wie.

-Proszę jaśniej, panie Sharp. - P r o s z ę j a ś n i e j - rzucił lemur - p a n i e Sharp. Deryn zamknęła powieki i postanowiła, że do diabła z tym wszystkim. - Jestem dziewczyną. Kiedy otworzyła oczy, specjalistka przyglądała się jej z niezmienionym wyrazem twarzy. - W rzeczy samej - stwierdziła. Deryn otworzyła usta. -Chce pani powiedzieć... W i e d z i a ł a pani o tym, do cholery? -Nie miałam najmniejszego pojęcia. Ale mam taką zasadę, że nigdy nie okazuję zaskoczenia. - Doktor Barlow westchnęła, wyglądając przez okno. - Chociaż przy tej okazji jest to trudniejsze niż zwykle. Dziewczyną, powiada pan? Jest pan całkowicie pewien? -Tak. - Deryn wzruszyła ramionami. - Od stóp do głów. -Cóż, muszę przyznać, że to niezwykłe. I dość nieoczekiwane. - P a n i e Sharp - znów odezwał się lemur na jej ramieniu, tym razem z niejakim zadowoleniem. Deryn nie mogła się nie uśmiechnąć złośliwie, widząc zakłopotanie specjalistki. Sprawiało jej dużą satysfakcję to, że ujawniła swój sekret osobie, która podobno wiedziała wszystko. Może nie byłoby tak strasznie widzieć zaskoczenie na twarzach wszystkich członków załogi. I cóż oficerowie mogli jej zrobić, teraz kiedy była pod ochroną specjalistki? - Z jakiego powodu zaangażowała się pani w tę mistyfi kację?

- By latać, psze pani. I żeby wiązać węzły. Specjalistka prychnęła. -Cóż, to nowy element, panie Sharp - czy też raczej p a n -n o Sharp - ale dość użyteczny. Działania towarzystwa czasami wymagają wykorzystania sztuki kamuflażu. Naprawdę, to niesłychane, że nikt z załogi nie przejrzał tej przebieranki. -Obawiam się, że jednak przejrzał. - Deryn odchrząknęła. Najpierw był hrabia Volger, a potem pewna panna z Istambułu, Lilit. Ostatnio zaś Alek. Aha, no i jeszcze Pancho Villa i jego lekarz, a na koniec ten łajdak Eddie Malone. Teraz oczy specjalistki były wielkie jak spodki. -Jest pani całkowicie pewna, że nikt więcej? A może jestem ostatnią osobą na statku, która się o tym dowiedziała? -Cóż, w tym sęk. Wkrótce „World", gazeta pana Malone'a, też to rozgłosi. Planuje im powiedzieć po przylocie do Nowego Jorku dziś wieczorem. -To wywoła niezłe zamieszanie. - Doktor Barlow wolno pokręciła głową. - Obawiam się, że będę musiała wycofać swoją propozycję. Deryn podniosła się na łóżku. -Co pani mówi? -Mówię, panno Sharp, że już zyskała pani pewną sławę w niektórych kręgach. Pomogła pani przeprowadzić rewolucję w Imperium Osmańskim. To ambitne dokonanie, nawet jak na standardy Londyńskiego Towarzystwa Zoologicznego! -Specjalistka westchnęła. - Ale kiedy rozejdą się wieści o tym, kim pani jest naprawdę, pani sława jedynie zwiększy skandal. -No tak - powiedziała Deryn. - Na jakiś tydzień z okładem. -Na jakiś czas, obawiam się. Droga panno, zrobiła pani

pośmiewisko z całego statku i jego oficerów. I wybrała pani moment, w którym oczy całego świata są skupione na nas. Proszę pomyśleć, co ludzie powiedzą o kapitanie Hobbesie, który nie wiedział, że jeden z jego załogantów jest dziewczyną! -Ach. - Deryn zamrugała. - O to chodzi. -A to nie koniec, panno Sharp. Siły Powietrzne to stosunkowo nowy rodzaj sił zbrojnych, a Admiralicja... Cóż, niedawno została pani przez nich odznaczona! -Ale mówiła pani, że to półgłówki! -Bardzo wpływowe półgłówki, panno Sharp, na konflikt z którymi towarzystwo nie może sobie pozwolić. - Pokręciła głową. - Jestem jednak pewna, że k o g o ś ucieszy to objawienie. -Ma pani na myśli sufrażystki? -Nie, mam na myśli Niemców. Toż to będzie woda na młyn ich propagandy! - Wstała. - Przykro mi, panno Sharp, ale obawiam się, że za dużo jest tego wszystkiego. Deryn przełknęła ślinę, starając się znaleźć jakiś sensowny kontrargument, ale przytłaczająca prawda była taka, że doktor Barlow miała rację. Leżąc w łóżku przez te dwa dni, dziewczyna rozmyślała wyłącznie o tym, co rewelacje Malone'a uczynią jej, a nie o tym, jaki będą miały wpływ na kapitana i załogę. Na pewno zaś nie zastanawiała się, jaki będzie tego wpływ na Siły Powietrzne i Imperium Brytyjskie. Co gorsza, Alek też o tym nie pomyślał. Czy wciąż będzie chciał z nią rozmawiać, kiedy stanie się sławna z tego, że upokorzyła Siły Powietrzne i swój statek? - Niech mnie pani źle nie zrozumie, panno Sharp. Doko nała pani bardzo odważnego kroku. Jest pani chlubą swej płci i ma pani mój najszczerszy podziw.

-Naprawdę? -W rzeczy samej. - Doktor Barlow pstryknęła na Tazzę i otworzyła drzwi. - I gdyby pani nie przyłapano, z radością współpracowałabym z panią. Być może kiedy skończy się ta wojna, wrócimy do naszej rozmowy. -Być może - powiedział lemur na jej ramieniu. - Panno Sharp.

32

- Wciąż możesz się zdystansować od szaleństwa Tesli. Alek wpatrywał się w ciemność za oknem swej kajuty. -Nie sądzisz, że na to już jest nieco za późno, Volger? -Nigdy nie jest za późno, by przyznać się do swych błędów, nawet przed tłumem. Alek włożył smoking i rozprostował go na sobie. Czarna toń pod nimi upstrzona była światłami przynajmniej setki małych łodzi, które witały Lewiatana niczym plejada gwiazd przesuwająca się po nieboskłonie. Pośród łódek ukazała się sylwetka rozświetlonego liniowca, którego syrena zadudniła w noc. Niski dźwięk rozbrzmiał harmonią syren, kiedy inne duże statki w porcie dołączyły do pierwszego. Usadowiony na biurku hrabiego Bovril próbował naśladować syreny, ale skończyło się na dźwięku wydawanym przez poobijaną tubę. Alek uśmiechnął się. - Ale przecież oni już wiwatują na naszą cześć!

- To Amerykanie - stwierdził Volger. - Dla nich każda okazja do wiwatów jest dobra. Bovril ucichł, przyciskając nosek do szyby. - Czy to jest to, co myślę? - zapytał Alek, mrużąc oczy, by dostrzec coś w ciemności. W oddali wyłaniała się jakaś ludzka z kształtu postać. Była tak wysoka jak Lewiatan, a jej wyciągnięta w górę pochodnia jaśniała zarówno miękką bioluminescencyjną poświatą, jak i błyskała rozżarzonym elektrycznym zwojem. -Statua Wolności. - Volger odwrócił się od okna. - Kilka ujęć do kroniki, na których ściskasz dłoń Tesli, to jedno. Ale trwanie przy nim, kiedy zachwyca się swoją bronią, to już zupełnie inna sprawa. -Wciąż pan myśli, że goliat to mrzonka? -Rozmawiałem dziś wieczorem z doktor Barlow, a ona twierdzi tak samo. - Volger ściszył nieco głos. - Ale co będzie, jeśli on rzeczywiście działa, Alek? Co będzie, jeśli uderzy za jego pomocą na jakieś miasto? -Mówiłem panu. Przyrzekał, że nie zaatakuje Austro-Węgier. -A więc będziesz z radością przyklaskiwał zniszczeniu Berlina? A może Monachium? Alek pokręcił głową. -Nie będę niczemu przyklaskiwał. Pomagam nagłośnić sprawę z bronią Tesli, żeby n i e m u s i a ł jej użyć. Niemcy będą chcieli pokoju, kiedy zorientują się, co jego broń potrafi. Przecież w końcu nie są niespełna rozumu. -Kajzer jest władcą absolutnym. Może być sobie niespełna rozumu i nikt mu złego słowa nie powie. Muszka ci się przekrzywiła.

Alek westchnął, poprawiając muszkę w odbiciu szyby. -Volger, twoje czarnowidztwo to wada. -Zawsze uważałem to za zaletę. Alek zignorował ten komentarz i zlustrował się wzrokiem. Dobrze było mieć na sobie schludne ubranie. Cóż, Hearst doprowadził do przymusowego lądowania Lewiatana, ale przynajmniej dorzucił kilka porządnych strojów wieczorowych na otarcie łez. Podłoga pod stopami Alka przekrzywiła się nieco - statek znów wykonywał zwrot na północ. Przypadł do okna i zobaczył na wprost Manhattan. Grupa budynków wyrastała z południowego krańca tej wyspy, niektóre miały po niemal dwieście metrów i były równie wysokie jak stalowe wieże Berlina. Alek wyobraził sobie, jak ciemne niebo nad nimi wybucha płomieniami, jak roztrzaskują się lśniące szyby, a metalowe framugi okien skręcają się od żaru. -Tesla użyje swojej maszyny, jeśli będzie chciał, czy będę stał u jego boku czy nie. -No właśnie - powiedział Volger. - Dlaczego więc nie miałbyś usunąć się w cień? Czy Wasza Wysokość chce zostać zapamiętany jako ten, który przyłożył rękę do masowego morderstwa? -Oczywiście, że nie. Ale szansa na pokój jest dla mnie ważniejsza niż moja reputacja. Volger westchnął cicho. -Być może to i dobrze. -Co pan chce przez to powiedzieć? -Doktor Barlow napomknęła mi też coś o Dylanie... czy

też raczej o Deryn. Najwyraźniej pani doktor zna już tajemnicę tej dziewczyny. -Deryn musiała jej powiedzieć. Tak czy inaczej, jutro prawda wyjdzie na jaw, więc teraz nie ma to większego znaczenia. -Doktor Barlow uważa, że jednak ma. Mówiła, że kapitan statku i cała jednostka dozna upokorzenia, a Admiralicja się wścieknie. Co ważniejsze, twoja przyjaciółka stanie się elementem niemieckiej propagandy. Dumne Imperium Brytyjskie wysyła piętnastolatki, by toczyły za nie bitwy? Toż to wstyd. -Deryn nie przyniosła nikomu wstydu. -Ale tak to przedstawią. Postąpisz mądrze, jeśli będziesz się trzymał z dala od tego skandalu. Tesla ci za to podziękuje. Alkowi stężała szczęka i nic na to nie powiedział, obserwując, jak miasto zbliża się coraz bardziej. Z pułapu trzystu me trów widział już siatkę ulic wytyczoną przez jaśniejące punkciki latarni gazowych. Nabrzeża były wypełnione ludźmi, którzy zebrali się, by zobaczyć zbliżający się powietrzny statek. Czyżby naprawdę miało się to obrócić przeciwko Deryn, kiedy wszystko wyjdzie na jaw? Być może tak zareagują oficerowie i naturalnie Admiralicja. Jednak wiele kobiet zrozumie, dlaczego to zrobiła. Ale też kobiety nie mają prawa głosu. Ryknęła syrena Lewiatana, wysyłając na przemian długie i krótkie sygnały, co było znakiem dokowania na wysokim pułapie. Volger włożył swoją kurtę kawalerzysty, po czym podał Alkowi płaszcz - połyskującą sobolową szubę, którą znaleźli wśród wielu podarków od pana Hearsta. Alek nie poruszył się, wpatrując się w wielkie ślepia Bovrila.

-Martwisz się o Deryn? - zapytał Volger. -Oczywiście, że się martwię. I też... - Nie potrafił dokończyć. -Nie będzie to dla niej przyjemne. Ale jeśli upierasz się pomagać Tesli, dobrze będzie zachować jeszcze jakiś czas swoją reputację. Alek skinął głową, nie wypowiadając do końca tego, co właśnie sobie uświadomił. Wraz z Volgerem mieli się rzucić w wir dyplomacji i medialnej wrzawy, gdy tymczasem Lewiatan miał pobrać paliwo na odpowiednim lądowisku w New Jersey i za dwadzieścia cztery godziny opuścić kraj. Czy zobaczy jeszcze Deryn? Nie będą w stanie się odpowiednio pożegnać... Zamknął oczy, czując dudnienie silników statku, nieznaczne szarpnięcie świadczące o redukcji prędkości, kiedy Lewiatan zbliżał się do Manhattanu. - Chodźmy - mruknął, po czym wziął Bovrila i skierował się do drzwi.

- Mogę zamienić słówko, Wasza Wysokość? Alek odwrócił się. Panna Adela Rogers miała na sobie ciemnoczerwony zimowy płaszczyk, a lis na jej ramionach był w sztucznym różu. W otwartym luku bagażowym sztucznym futerkiem targał wiatr. - Jeszcze słówko, mówi pani? - rzekł Alek. Dzień wcześniej poświęcił tej kobiecie bite dwie godziny, relacjonując misję ra tunkową na Syberii. Oczywiście opierał się na relacjach Deryn, bo przecież sam przespał całą operację.

- Wywiad sprawił mi niekłamaną przyjemność. - Panna Rogers zbliżyła się, ściszając głos. - Ale zapomniałam zapytać pana o jedno. Jak pan się czuje z wiszącym nad nim niebez pieczeństwem? Alek zmarszczył brwi. - Niebezpieczeństwem? Spojrzenie panny Rogers powędrowało gdzieś nad jego ramieniem. Wśród czekających w luku bagażowym stało też czterech strażników. Byli uzbrojeni w karabiny i pałasze, a jeden miał wąchacza wodoru na smyczy. -Jak pan widzi, kapitan się przejmuje - powiedziała. -W końcu w Nowym Jorku są niemieccy agenci. -Więcej ich było w Istambule - stwierdził Alek. - Nie mówiąc o Austro-Węgrzech. Do tej pory jakoś sobie radziłem. Gryzmoliła coś w notatniku. -Hmmm, dzielna postawa. -Dzielna - rzucił Bovril. - Może być sobie niespełna rozumu i nikt mu złego słowa nie powie. -Czy mi się wydaje, czy ta bestia wygłasza coraz dłuższe zdania? - zapytała panna Rogers. Alek wzruszył ramionami, choć była to prawda. Przekładnie drzwi luku bagażowego zachrzęściły i otworzyły się całkowicie, a do środka wdarł się wiatr, niosąc słoną woń portu. Alek owinął się ściślej płaszczem, a Bovril zadrżał na jego ramieniu. Przez otwierające się drzwi Alek zobaczył zbliżający się do nich powietrzny autobus. Pod platformą dla pasażerów odcinały się cztery niewielkie balony na gorące powietrze,

a z boków pojazdu sterczały trzy pionowe wirniki. Pojazd mógł przewieźć nie więcej niż tuzin pasażerów. Na jego pokładzie mieli się znaleźć Alek, panna Rogers wraz z panem Tesla, hrabią Volgerem, Eddiem Malone'em, doktorem Buskiem i czterema strażnikami. Doktor Barlow oznajmiła stanowczo, że nie ma zamiaru figurować na zdjęciu z Tesla i poczeka z zejściem na ląd, aż Lewiatan wyląduje w New Jersey. Pojazd zwolnił i zatrzymał się dziesięć metrów od nich. Zaczęto wysuwać jego trap. Wirniki nośne zakołysały się nieco, kreśląc leniwe kręgi w powietrzu niczym talerze żonglera poruszające się na kijkach. -Z radością postawię stopę na ziemi - powiedziała panna Rogers. -Ja byłem szczęśliwy tam, w górze - rzekł Alek, po czym zauważył, że dziennikarka zapisuje te słowa, i postanowił już się nie odzywać. Trap połączył się z lukiem bagażowym z głośnym stuknięciem, a takielunkowi ruszyli do pracy, łącząc go solidniej ze statkiem. Potem bez większych ceregieli czy pożegnań grupa przeszła po trapie do pojazdu. Chwilę później Alek patrzył, jak Lewiatan oddala się od nich. Pozostali, zgromadzeni na drugiej stronie platformy, gapili się na budynek Woolwortha, najwyższą budowlę na świecie, i cały Manhattan. Alek jednak spoglądał dalej na podniebny statek. - Szczęśliwy tam, w górze - powiedział Bovril. Chłopak podrapał go pod brodą.

- Czasami myślę, że powinniśmy cię nazywać lemurem oczywistym. Kiedy zwierzę zachichotało na te słowa, Alek poczuł, jak podniebny autobus unosi się nieco pod jego stopami, by zbalansować równowagę zakłóconą przez sporą grupę na drugim końcu. Chwilę potem spostrzegł obok siebie Eddiego Malonea. - Dobry wieczór, Wasza Mość. Milutko tu i ciepło od tych balonów, prawda? Alek spojrzał w dół. Palnik pod balonami emanował ciepłem, które wędrowało w górę i dochodziło też do nich, zostawiając ślad gorącego powietrza na ciemnym niebie. Bovril wyciągał łapki, grzejąc się niczym wiarus przy ognisku. -Jest wystarczająco ciepło, panie Malone. Ale zwrot „Wasza Mość" jest niepoprawny. Mówi się „Wasza Wysokość". I jeśli ma pan zamiar pisać na mój temat, to proszę pamiętać, że moje nazwisko nie brzmi Ferdynand. -Naprawdę? - Już pojawił się notes, a jego kartki zafurkotały na zimnym wietrze. - W takim razie jak brzmi pańskie nazwisko? -Arystokracja nie ma nazwisk. Mamy swoje tytuły. -Cóż, to jeden sposób patrzenia na tę sprawę. - Gryzmo-lił moment, po czym znów się odezwał. - Może zechce pan skomentować sprawę Deryn Sharp? Alek zawahał się. Była to szansa, by wyjaśnić, kim naprawdę jest Deryn. Mógł to powiedzieć Malonebwi i całemu światu, opowiedzieć o jej odwadze i umiejętnościach oraz o tym, dlaczego chciała latać. Spostrzegł jednak Volgera łypiącego na niego z drugiego końca platformy.

Skandal z Deryn odciągnie jedynie uwagę społeczności nowojorskiej od sprawy Tesli. A jeśli skomentuje ten temat, nagłówki o niej będą jedynie większe. -Nie mam nic do powiedzenia - rzucił Alek. -To trochę dziwne, zważywszy na to, jak ściśle współpracowaliście w Istambule. Alek odwrócił się od dziennikarza. Nienawidził tego. Nie był w stanie jej pomóc, ale też niczyja reputacja nie była ważniejsza od pokoju. A może to jedynie wygodna wymówka? Sposób na uniknięcie uwikłania we wstydliwą sprawę? Z początku czuł wielki wstyd, że nie zorientował się, kim naprawdę jest. Ale nie można było się wstydzić przyjaźni Deryn Sharp. Może powinien zlekceważyć ostrzeżenia Volgera i wyjaśnić Malonebwi, co naprawdę czuje do Deryn. Alek przełknął ślinę. No właśnie, a co on naprawdę do niej czuł? Tam, w górze, Lewiatan odlatywał i widać było tylko jego sylwetkę na rozgwieżdżonym niebie. Czy kiedykolwiek jeszcze zobaczy swoją przyjaciółkę? Usłyszał ryk silnika i skierował spojrzenie na port. Pojazd szybko schodził w dół, kierując się w stronę aeroportu na południowej końcówce Manhattanu. W ciemności wody portu przecinała jakaś motorówka, śmigając wśród innych kołyszących się na falach świateł. - A z tego, co słyszałem w kanionie Pancho Villi - ciągnął Malone - wyglądało, że już dawno wiedział pan, kim naprawdę jest. Kiedy pan to rozgryzł? Alek zmarszczył brwi. Motorówka w dole ostro zawróciła i teraz płynęła wprost na powietrzny autobus. Na jej pokładzie

rozświetlił się jakiś gwałtowny błysk i pojawił się kłąb dymu, na chwilę skrywając całą łódkę. -Myślę, że to... - zaczął Alek, lecz jego głos cichnął z każdym słowem, bo dostrzegł, że jakiś przedmiot wspina się ku niemu, ciągnąc za sobą warkocz ognia. -Rakieta - powiedział Bovril i wpełzł Alkowi pod płaszcz.

33

Alek obrócił się na pięcie, lecz nikt inny nie widział, co miało za chwilę nastąpić. Nawet Malone gapił się w swój notatnik. - Leci rakieta - powiedział, ale nie dość głośno. Odzyskał jednak wigor i wykrzyknął: - Atakują nas! Wszystkie głowy skierowały się w jego stronę - reagowali wolno jak żółwie na wybiegu, lecz w końcu lotnicy spostrzegli wspinającą się ku nim rakietę. Na platformie rozległy się krzyki, a jeden z silników nośnych z rykiem obudził się do życia. Statek przechylił się na jedną stronę i Alek poczuł, jak buty zsuwają mu się po pokładzie. Rakieta już do nich dolatywała, sycząc niczym parowóz. Alek padł na pokład, chroniąc swoim ciałem Bovrila. Pocisk przemknął bokiem. Eksplozja rozdarła niebo nad ich głowami, strzelając płonącymi mackami w pojazd. Rozżarzony odłamek wielkości dyni odbił się kilka razy od pokładu, sycząc i dymiąc. Przewrócił któregoś lotnika, po czym stoczył się z platformy i uderzył

w jeden z balonów na gorące powietrze. Cienka powłoka wypełnionego rozgrzanym powietrzem balonu buchnęła płomieniami. Pod wpływem przetaczającej się fali gorąca bijącej od spodu Alek musiał zamknąć oczy. Zakrył twarz i zerkał spomiędzy palców dłoni w rękawiczkach. Kiedy załoga i pasażerowie umykali przed ogniem, pojazd przechylał się pod ich wagą na jedną burtę. Jednak chwilę później powłoka została pochłonięta przez płomienie, a ogień wypalił się do cna w ciągu kilku sekund. Zostały tylko trzy balony, więc pojazd znów zaczął halsować, ale teraz w przeciwną stronę - w kierunku rogu, na którym zabrakło podpory. Pasażerowie ześlizgiwali się tam i Alek w mgnieniu oka zorientował się, co będzie dalej. Kiedy ich wspólna waga przeciąży jeden róg, autobus w końcu wywróci się w powietrzu. Tesla też to przewidział. - Chwytajcie się czegoś! - krzyknął, wczepiając się w barierkę pojazdu. - Zostańcie po tej stronie! Leżąc obok Alka, Eddie Malone zaczął się ześlizgiwać, lecz chłopak chwycił go za rękę. Wokół nich pasażerowie zsuwali się w dół - niektórym udało się złapać reling, a niektórzy leżeli płasko, rozpościerając ręce i nogi. Bovril zakwilił pod płaszczem Alka, Malone zaś mocno zacisnął dłoń na ręce księcia. Kapitan Hobbes wykrzykiwał rozkazy do załogi pojazdu. Statek zaczął się obracać niczym wielki liść spadający z drzewa. Budynki śmigały za burtami na przemian z pustym niebem. Czy spadną do lodowatej wody? Albo rozbiją się o stalowe i marmurowe wieże Manhattanu?

Zdawało się, że trwa to w nieskończoność - trzy pozostałe balony wciąż były pełne i działały, a sam pojazd był niewiele cięższy od powietrza. Alek dostrzegł kapitana Hobbesa przy jednym z silników, gdy starał się opanować upadek pojazdu. Wkrótce znaleźli się nad ziemią. Budynki przelatywały mimo, migając rzędami oświetlonych okien. Nagle pojazd uderzył w coś i drewniany pokład pod nimi pękł na dwoje, wzbijając fontannę drewnianych fragmentów. Podwozie zaskrzypiało i rozpadło się na boki. Rozległ się ogłuszający trzask i ceglany komin rozleciał się na drobne po uderzeniu autobusu. Kapitan ściągnął ich wprost na rozległy dach. Odłamki cegieł z komina rozsypały się po pokładzie, ale pojazd lądował. Alek zobaczył na wprost pędzącą na niego antenę. Zakrył głowę, lecz antena zgięła się pod masą pojazdu. Przez kilka sekund rozlegał się jeszcze jęk osuwającego się statku, który uciął kolejny trzask. Poturbowany autobus wpadł w końcu na coś wystarczająco ciężkiego, by go zatrzymać. Alek podniósł wzrok. Nad pokładem wznosiła się krótka drewniana wieżyczka. Dolne jej podpory zostały roztrzaskane, dlatego nachylała się nad nimi pod dziwnym kątem. - Pożar! - wykrzyknął ktoś. Drugi z balonów zajął się ogniem. Paliwo z palnika rozlewało się po pokładzie pojazdu, przenosząc płomień na dach. Lotnicy i kapitan Hobbes próbowali zagasić płomienie, bijąc w nie kurtkami, ale podsycany paliwem ogień tylko po nich przeskakiwał. - To wieża ciśnień! - Malone wskazał budowlę, którą po jazd niemal przełamał na pół.

Alek rozejrzał się. Na pokładzie nie było widać żadnych narzędzi, ale jeden z wirników został rozbity na kawałki. Oderwał jego łopatę. Miała z metr długości i nie była ostra, za to ciężka. Dzierżąc ją niczym topór, zaczął siec bok wieży z wodą. Za jego plecami robił się coraz większy żar. Wieża ustępowała pod jego ciosami. Drewno było stare i spróchniałe, gwoździe pordzewiałe i wkrótce deski już się łamały.

Ale przez szczelinę nie wyciekła ani kropla wody. Malone powstrzymał Alka, po czym wspiął się na górę i zajrzał do środka. - Pusta, psia mać! Alek jęknął, odwracając się do ognia. Pożar dotarł już do drewnianego pokładu pojazdu i członkowie załogi Lewiatana rejterowali z płonącej matni. - Wasza Wysokość! - zawołał kapitan. - Tędy! Tu są schody przeciwpożarowe! Alek zamrugał. Przecież nie mogli pozwolić, żeby budynek się spalił, prawda? - Szybciej, Wasza Mość! - krzyknął Malone, chwytając go za ramię. Nagle Alek poczuł kroplę wody na twarzy, sięgnął i dotknął jej palcem. Spadało coraz więcej kropel i przez chwilę myślał, że w idealnym momencie z jasnego nieba zaczął padać deszcz. Ale potem w nozdrzach chłopaka zakręcił się znajomy odór... -Łajno - rzucił Bovril spod płaszcza. -W rzeczy samej. - Alek wciągnął zapach tysięcy gatunków wymieszanych we wnętrznościach żywego statku powietrznego. Zakrył oczy i spojrzał w górę, na podbrzusze Lewiatana unoszącego się sto metrów nad nimi z obrzmiałymi kanałami balastowymi. Wokół nich lało coraz mocniej, a ryk pędzącej cieczy zgrał się z zawodzeniem syczących płomieni. Ktoś na pokładzie musiał odprowadzać ich wzrokiem i zobaczył, jak autobus niknie w dole, migocząc w światłach wielkiego miasta. Ktoś widział atak i przekazał na mostek, co się stało.

-Pan Sharp - stwierdził Bovril i zarechotał. Żar ognia zniknął bez śladu. Alek stał teraz przemoknięty do suchej nitki na zimnym jesiennym wietrze. Odrzucił zabrudzony płaszcz z soboli, Bovril zaś wspiął mu się na ramię. Strumień balastu zmniejszał się z każdą chwilą, a nad ich głowami Lewiatan robił się coraz mniejszy. Po zrzuceniu balastu szybko się wzbijał chroniony przed atakiem wszelkich rakiet. - Dwie sroki za ogon - mruknął Alek, po czym rozejrzał się po dachu. Doktor Busk badał pana Teslę i jednego z lotników, ale najwyraźniej nikt nie odniósł poważniejszych obrażeń. Z ulicy w dole usłyszał syrenę strażacką. - Niech pan tu popatrzy, Wasza Mość! - Eddie Malone cofał się, wolną dłonią zakrywając swój aparat przed spadają cym balastem. Robił zdjęcie rozbitego pojazdu z Alkiem w roli gwiazdy. Chłopak pomyślał, że nie ma co się krzywić. Posłusznie skierował twarz ku obiektywowi. Błysnął flesz, po którym musiał kilka razy zamrugać, by pozbyć się mroczków. Kiedy odzyskał już wzrok, zauważył, jak blisko krawędzi dachu stał Eddie Malone. Przyszła mu do głowy dziwna myśl. Kiedy pojazd leciał w dół, uratował Malone'a przed upadkiem. Gdyby go nie zauważył albo gdyby dziennikarz mu się wyśliznął, wścibski reporter mógł spaść. Wtedy tajemnica Deryn znów byłaby bezpieczna. Jednak Alek uratował Malone'a, tak samo jak nie powiedział ani słowa w obronie Deryn. Jakby nie potrafił powstrzymać się przed ciągłym zdradzaniem jej.

Nagle przyszedł mu do głowy prosty i genialny pomysł. Nie zastanawiając się ani sekundy dłużej, po śliskim, połamanym pokładzie zbliżył się na tyle do dziennikarza, by nie musiał podnosić głosu. Znów błysnął flesz. - Podczas katastrofy uratowałem panu życie - powiedział Alek. - Prawda, panie Malone? Mężczyzna pomyślał chwilę, a potem pokiwał głową. -Chyba tak. Dzięki! -Bardzo proszę. Czy rozważyłby pan w podzięce za to, powiedzmy, niepublikowanie tego, co wie na temat Deryn? Malone zaśmiał się. -Raczej nie, Wasza Mość. -Tak też myślałem. - Alek uśmiechnął się, kładąc dłoń na ramieniu dziennikarza. - Na całe szczęście mam plan awaryjny.

34

Znów nadszedł koszmar. Był taki sam jak zawsze - żar, smród propanu, paskudny odgłos pękających lin. A potem spadanie. Tato wypycha ją z gondoli, a ona patrzy, jak odlatuje, płonąc. Deryn wiedziała, że ten sen nadejdzie, kiedy tylko zamknęła oczy. W końcu widziała, jak rakieta wspina się znad ciemnej toni i uderza w autobus, zapalając jeden z jego balonów nośnych. Straszliwy obraz nie chciał zniknąć, nawet gdy kurierski orzeł przybył z wiadomościami pół godziny później - wszyscy przeżyli. Tak więc całą noc towarzyszyły jej majaki o pożarze. Kiedy w końcu wstało słońce, Deryn odkryła się. Nie było sensu udawać, że śpi. Dzisiaj będzie miała własny koszmar na jawie. „Wszyscy przeżyli" - oznaczało, że Eddie Malone wciąż żyje. Bez wątpienia dotarł już do redakcji „World" ze swoim materiałem o latającej dziewczynie. Lewiatan cumował ledwie sześćdziesiąt kilometrów od Nowego Jorku. Kiedy tylko bry-

tyjski konsulat pozna tę opowieść, wieści o niej dotrą na statek najszybszym ptakiem kurierskim, jakiego zdołają znaleźć. Przynajmniej kapitana nie było na pokładzie. Deryn bardzo wątpiła, by pierwszy oficer miał czelność wsadzić ją bez rozkazu do paki. Mimo to dostatecznie ciężko będzie spojrzeć w oczy członkom załogi. Nie bacząc na kontuzjowane kolano, Deryn postanowiła włożyć porządny mundur na powitanie oficerów. Właśnie się ubrała, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Stała bez ruchu, patrząc w okno. Czy to już? Koniec wszystkiego, na co tak ciężko pracowała? -Proszę wejść - powiedziała cicho. Ale byli to tylko specjalistka, lemur i Tazza. -Dzień dobry, panie Sharp. Deryn nie odpowiedziała. Wyciągnęła tylko rękę, by pogłaskać Tazzę po pysku. Doktor Barlow zmarszczyła brwi. -Źle się pan czuje, panie Sharp? Wygląda pan na nieco przybitego. -No bo... źle spałam tej nocy. -Biedactwo. Niezłe mieliśmy powitanie w Nowym Jorku, prawda? Ale przynajmniej wszystko się dobrze skończyło. -Tak, psze pani - westchnęła Deryn. - Oczywiście miałabym lepszy humor, gdyby temu łajdakowi Malonebwi się nie poszczęściło. -Ach, rozumiem. - Doktor Barlow przysunęła sobie krzesło zza biurka Deryn i usiadła. - Wiadomości prasowe są bardzo niepokojące.

Deryn przełknęła ślinę. -Wiadomości? -Oczywiście. Cały statek aż wrze. - Z uśmiechem wyciągnęła z torebki starannie złożoną gazetę. -A więc już... już... - wykrztusiła Deryn. - I oficerowie wysłali panią? -Nikt tu nikogo nie wysyłał, młodzieńcze. - Doktor Barlow podała jej gazetę. Deryn rozłożyła ją z bijącym sercem, pszczoły w jej rzepce obudziły się w fatalnym nastroju. Pośrodku pierwszej strony widniało zdjęcie przemoczonego Alka na tle wraku pojazdu, a pod zdjęciem wielkimi literami krzyczał nagłówek: NIEZNANY DZIEDZIC TRONU AUSTRO-WĘGIER PRZEŻYŁ ATAK RAKIETOWY Nic dziwnego, że zamach na Alka był tematem dnia. I kiedy jej wzrok wędrował po szpaltach, Deryn odnalazła artykuły, w których zadawano pytanie, czy byli w to zamieszani niemieccy agenci, czy zamierzali również zabić Nikole Teslę oraz na temat wyborów na burmistrza miasta. Nie było jednak ani słowa na temat Deryn Sharp. Przerzucała stronę za stroną, odnajdując zdjęcia Lewiatana nad Tokio, ze spotkania z Pancho Villą i wypowiedź niemieckiego ambasadora składającego dementi, jakoby wynalazek wielkiego odkrywcy stanowił poważniejsze zagrożenie dla mocarstw chrzęstów. Znalazła nawet nieco przerysowaną alegoryczną ilustrację przedstawiającą Teslę hamującego zapędy darwinistów i chrzęstów za pomocą elektryczności. Ale wciąż nie było słowa o wariatce z lotnictwa.

Deryn jęknęła. -Malone teraz będzie czekał, mam rację? -Myślę, że nie zauważa pan najważniejszego, młodzieńcze. Wszystko jest w pierwszym nagłówku. Deryn wróciła do pierwszej strony i wpatrywała się w nią intensywnie. - Nieznany dziedzic tronu Austro-Węgier - mruknęła, aż w końcu zrozumiała. - Ale w jaki sposób Eddie Malone do wiedział się o liście papieża? Doktor Barlow aż cmoknęła. -O liście papieża? Ha! Podejrzewałam, że wiesz o wszystkim! -Tak, psze pani. Alek powiedział mi jeszcze w Istambule. -No proszę. Można by zadać pytanie, czy w s z y s c y na tym statku nie mają aby ukrytej tożsamości. -Mam nadzieję, że nie, psze pani. To czyste utrapienie. -Deryn pokręciła głową. - Ale dlaczego miałby powiedzieć temu... -...Łajdakowi - podsunął usłużnie lemur doktor Barlow. Nagle w jednej chwili Deryn zrozumiała. Alek dobił kolejnego targu. Tak jak w Istambule, kiedy Malone miał zamiar zdradzić plany rewolucjonistów, lecz Alek zgodził się opowiedzieć mu historię swego życia w zamian za milczenie. Ale tym razem to dla niej zdradził swoją tajemnicę. -Och - westchnęła cicho. -No właśnie, och - skomentowała specjalistka. - Nieco zbyt wolno, panie Sharp. Jest pan pewien, że nie stuknął się też w głowę podczas upadku? Deryn podniosła wzrok znad gazety.

-Dlaczego wciąż zwraca się pani do mnie per „panie Sharp"? -Ponieważ, zdaje się, występuje pan na tym statku jako kadet o tym właśnie nazwisku. Biorąc zaś pod uwagę t o -postukała w gazetę - nikt nie będzie twierdził, że jest inaczej. A teraz proszę się przygotować. Wyruszamy za godzinę. -Dokąd, psze pani? -Do Nowego Jorku. Serbski konsulat wydaje po południu przyjęcie na cześć pana Tesli i księcia Aleksandra. Oczywiście wymagane są stroje wieczorowe. Widzę, że udało się panu samemu ubrać. -Tak. Ale dlaczego ciągnie mnie pani ze sobą? -Panie Sharp, najwyraźniej ma pan posłuch - może nawet sympatię, choć aż boję się o tym pomyśleć - jedynego prawowitego następcy tronu Austro-Węgier. - Doktor Barlow pstryknęła na Tazzę. - I dopóki ta słodka tajemnica pozostanie tajemnicą, Londyńskie Towarzystwo Zoologiczne będzie miało dla pana wiele zadań. A teraz proszę się przygotować, panie Sharp. - P a n i e Sharp - rzucił jej lemur.

Przeprawa przez rzekę Hudson była wspaniała - Statua Wolności stała wysoko na południu, a piętrzące się drapacze chmur Manhattanu na wprost. Nawet słup dymu z komina promu wyglądał pysznie na błękitnym niebie. Deryn pomyślała, że przyzwyczaiła się do silników chrzęstów przez te trzy miesiące, podobnie jak Alek stał się po trosze darwinistą. Rezonujące w jej ciele dudnienie silników było teraz niemal naturalne i zdawało się łagodzić ból kontuzjowanego kolana. Wraz z doktor Barlow - oraz eskortą strażników - zostały

powitane na drugim brzegu przez opancerzoną machinę kroczącą. Była mniejsza niż regularna machina bojowa, dostatecznie zwrotna i przystosowana do zatłoczonych nowojorskich ulic, lecz zdecydowanie kuloodporna. Po ataku z poprzedniego wieczoru żaden członek załogi Lewiatana nie mógł się poruszać bez ochrony. W wewnętrznej kieszeni marynarki Deryn spoczywał jej nóż marynarski, a laska, którą zrobił dla niej Klopp, miała rękojeść w kształcie mosiężnej kuli wielkości owocu śliwy Empress. Może i kulała na jedną nogę, ale była pewna, że duch walki jej nie opuścił. Machina ruszyła przez wzbierający tłum pod wiaduktami kolejki. W miarę przemieszczania się na północ budynki stawały się coraz mniejsze i bardziej przypominały szeregową zabudowę Londynu niż widziane wcześniej drapacze chmur. Powietrze było czystsze niż w Istambule, bo dzięki wpływowi Tesli i innego wielkiego wynalazcy, Thomasa Edisona, głównym źródłem energii miasta była elektryczność, a nie para wodna. W końcu machina dotarła do serbskiego konsulatu, dużego, dostojnego budynku z kamienia otoczonego ścisłym kordonem policyjnym. -Wciórności. Wyglądają, jakby prosili się o kłopoty. - Deryn oderwała się od niewielkich okienek pojazdu. - Ale Niemcy nie będą na tyle głupi, żeby wszczynać zamieszki w środku Manhattanu, prawda? -Niemcy będą testować cierpliwość prezydenta Wilsona, jestem tego pewna - odparła specjalistka. - Ale kraj jest podzielony. Może i padły ostre słowa pod adresem Niemców w porannym wydaniu „New York World", ale gazety pana Hearsta nazwały atak dziełem anarchistów, nie chrzęstów.

-Hmmm - mruknęła Deryn - może ten łajdak naprawdę jest niemieckim agentem. -Pan Hearst niewątpliwie nie pała miłością do Brytyjczyków. - Machina zatrzymała się gwałtownie i doktor Barlow zaczęła wstawać. - A Niemcy też wiedzą, że jedna zbłąkana rakieta nie jest w stanie wciągnąć Ameryki do wojny. Deryn zmarszczyła brwi. -Myśli pani, że Niemcy chcieli zlikwidować Alka? A może bardziej niepokoi ich obecność pana Tesli? -Myślę, że zeszłego wieczoru chcieli dopaść Teslę. - Doktor Barlow westchnęła. - Ale po porannej lekturze gazet mogły im się zmienić priorytety.

Za murami konsulatu łatwo było zapomnieć o kordonie uzbrojonych policjantów na zewnątrz. Lokaje w białych rękawiczkach i aksamitnych frakach wzięli od specjalistki jej kapelusz i palto, a od marmurowych ścian odbijała się echem muzyka taneczna. Na krótkich schodach za wejściem doktor Barlow usłużnie wsparła Deryn ramieniem, odciążając jej kontuzjowane kolano. Stworzenie na ranie Deryn bardzo szybko wywiązało się ze swego zadania i mogła teraz chodzić, prawie nie utykając, ale wciąż z wdzięcznością ściskała swoją laskę. Dźwięki głosów i muzyki narastały, w miarę jak jeden z lokai wiódł ich przez budynek do wielkiej, zatłoczonej sali balowej. Przyjęcie trwało na całego. Połowa panów nosiła mundury wojskowe, połowa szykowne stroje dzienne - sztuczkowe spodnie i fraki. Wśród dam królowały pastele, a kilka rąbków sukien kończyło się na śmiałej wysokości połowy łydki. Cio-

teczki Deryn byłyby oburzone, ale być może była to kolejna oznaka tego, że wśród Amerykanek zachodziły szybkie zmiany obyczajowe. Oczywiście Deryn zupełnie to nie obchodziło, teraz, kiedy jej tajemnica znów była bezpieczna. Nie zostanie tu, w Ameryce, lecz wyruszy z doktor Barlow pracować dla jej tajemniczego towarzystwa. Poczuła rankiem tak wielką ulgę, że dopiero pod koniec dnia uświadomiła sobie prosty fakt - kiedy Lewiatan wyruszy wieczorem do Londynu, zostawi tutaj Alka. Gdy ta myśl dotarła do niej, zobaczyła go po drugiej stronie sali balowej z Bovrilem na ramieniu. Stał wraz z Teslą w grupie nadskakujących im cywilów. - Pani wybaczy, madame. Doktor Barlow spojrzała w tym samym kierunku. -A tak, oczywiście. Ale proszę zachowywać się... dyplomatycznie, panie Sharp. -Proszę o wybaczenie, psze pani - odparła Deryn - ale zachowywałem się wystarczająco dyplomatycznie przez ostatnie trzy miesiące. Na tyle dyplomatycznie, że udało mi się was wszystkich oszukać. - Przechwałki nie są domeną rycerza, młodzieńcze. Deryn parsknęła tylko i ruszyła przez salę. Wkrótce już słyszała Teslę, który podkreślał komercyjny potencjał goliata -jak można go wykorzystać nie tylko do zagłady miast, ale do nadawania ruchomych obrazów i energii na cały świat. Kręciła się na obrzeżach tego kółka wzajemnej adoracji, aż wpadła w oko Bovrilowi. Bestyjka mruknęła coś Alkowi do ucha i wkrótce chłopak uwolnił się od pana Tesli, który w ogóle tego nie zauważył.

Chwilę później znaleźli się sami w rogu. -Deryn Sharp - powiedział cicho Bovril. -Cześć, maleńki. - Spojrzała Alkowi w oczy i pogłaskała łebek lemura. - Dziękuję ci. Alek uśmiechał się tak samo łagodnie jak zawsze, kiedy był z siebie dumny. -Obiecałem strzec twej tajemnicy, prawda? -O tak, k ł a m i ą c. A nie mówiąc prawdę, do cholery! -Cóż, nie mogłem pozwolić, żebyś odeszła w niesławie. Jesteś najlepszym żołnierzem, jakiego znam. Deryn odwróciła się. Tak wiele chciała Alkowi powiedzieć, ale było to zbyt skomplikowane i zupełnie nieżołnierskie, tym bardziej tutaj. -Volger jest pewnie na ciebie wściekły - rzekła. -Podszedł do tego z dziwnym spokojem. - Spojrzenie Alka powędrowało nad ramieniem Deryn, ale ona sama nie odwróciła się, by spojrzeć w tym kierunku. - I właśnie urabia francuskiego ambasadora. Potrzebujemy ich wsparcia, jeśli mam kiedykolwiek zasiąść na tronie. -A chromolić ten cały tron. Cieszę się, że żyjesz! Oczy Alka znów spoczęły na niej. -Podobnie jak ja. -Przepraszam za ten komentarz - wymamrotała. - Nie mogłam spać w nocy. -Było niemal tak jak podczas wypadku z twoim ojcem, prawda? - Pokazał jej dłonie. - Ale wyszedłem z tego nawet bez zadrapania. Może odczarowałem klątwę. Opatrzność. -O tak, nie ma co zaprzeczać, że cię nie opuszcza szczęście. - Odwróciła wzrok. - Ale teraz znów jestem kadetem Dy-

łanem Sharpem i będę musiała odlecieć z Lewiatanem. Kończą nam się nasze dwadzieścia cztery godziny. -Ach, zapomniałem, że to wciąż port neutralny. - Alek spuścił wzrok, jakby dopiero teraz uświadomił sobie, że ocalenie jej tajemnicy wiąże się z odesłaniem jej w dalszą drogę. -Nie ma więc co liczyć na to, że wykopią cię ze statku, co? -Nie. - Popatrzyła po wszystkich gościach w wymyślnych strojach. Nikt nie obserwował jej ani Alka, lecz nadal pożegnanie w tłumie nie wydawało się właściwe. -Wciąż mogłabyś... - Odchrząknął. - A co by było, gdybyś jednak została? -Co takiego? Mam zejść samowolnie ze statku? -Dlaczego nie? Wcześniej czy później dowiedzą się, kim jesteś, Deryn. A teraz, kiedy twoja tajemnica jest bezpieczna, możesz dołączyć do nas bez skandalu. -Dezercja jest gorsza niż skandal, Alek. Nie mogę porzucić mojej załogi. - Ale gdyby wiedzieli, kim jesteś, sami by cię porzucili. Wpatrywała się w niego dłuższą chwilę, po czym wzruszyła ramionami. Miał sporo racji, ale nie to się liczyło. - Mój kraj toczy wojnę, a ja nie jestem dezerterem. - Możesz pomóc swojemu krajowi, kończąc tę wojnę. Zostań ze mną, Deryn. Pokręciła głową, nie mogąc się odezwać. Oczywiście, że chciała zostać, ale nie ze szlachetnych pobudek. Choć ta wojna była straszliwa, nie kierował nią szczytny zamiar zakończenia jej. Kierowanie się opatrznością było domeną cholernych książąt, nie zwykłych żołnierzy. A to, czego Deryn chciała, było poza jej zasięgiem, bez

względu na to, czy zostałaby, czy też poleciała piętnaście tysięcy kilometrów dalej. Oczywiście Alek nie był w stanie rozszyfrować jej myśli. Wyprostował się i powiedział cicho: -Wybacz. To było głupie z mojej strony. Oboje mamy swoje obowiązki. Pan Tesla rozmawia właśnie z bardzo bogatymi przedsiębiorcami. Potrzebujemy pieniędzy, by ulepszyć goliata. -W takim razie powinieneś tam wrócić i zrobić na nich wrażenie swoją łaciną. -Im prędzej skończy się wojna, tym prędzej my będziemy mogli... - Głos cichł mu z każdym słowem. -Zobaczyć się znowu, o tak. Alek strzelił obcasami. -Do widzenia, Deryn Sharp. -Do widzenia, Aleksandrze von Hohenberg. - Poczuła, jak coś niemiłosiernie ściska ją w gardle. Naprawdę zaraz to się stanie. Rozstawali się na lata, a ona potrafiła tylko wykrztusić: -Chyba się nie rozkleisz i nie będziesz mnie całował w rękę, co? -Nawet mi się to nie śni. - Ukłon Alka przeszedł płynnie w krok do tyłu, jakby starał się odejść, ale nie mógł. Wtedy jego spojrzenie powędrowało gdzieś dalej i uśmiechnął się z ulgą. -Tak czy inaczej, jest jeszcze ktoś, kto pragnie spędzić z tobą chwilę. Deryn zamknęła oczy. -Proszę cię, nie mów mi tylko, że to ten obwieś Malone. -Wcale nie - odparł Alek. - To ambasador Republiki Osmańskiej ze swoją piękną, młodą asystentką. - Kto taki, z kim? - zdziwiła się Deryn i obróciła na pięcie. Przed nią stali Kizlar Aga i Lilit.

35

Lilit była córka Zavena, rewolucjonisty, który zaprzyjaźnił się z Alkiem i Deryn w Istambule. Kizlar Aga zaś był osobistym doradcą sułtana. Zaven zginął, walcząc w rewolucji, a rządy sułtana upadły. Cóż więc tych dwoje niedawnych wrogów robiło w Nowym Jorku... razem? - Panie Sharp! - Lilit zarzuciła ramiona na szyję Deryn i przycisnęła ją z całych sił. Przez chwilę Deryn obawiała się nawet, że dziewczyna zacznie całować ją tak, jak to zrobiła ostatnim razem, kiedy się widziały. Ale Lilit odstąpiła i posłała jej tylko porozumiewawczy uśmiech. - Ach, to ten lotnik z chorobą morską - powiedział Kizlar Aga, podchodząc bliżej i ściskając dłoń Deryn. Miał na sobie galowy strój wieczorowy, choć był on jedynie echem jego daw nego osmańskiego munduru. Ale mechaniczna nagrywająca sowa wciąż siedziała na jego ramieniu i kręciły się jej zębatki. Miło znów pana widzieć.

-I pana też! Was oboje. - Deryn pokręciła głową. - Choć to dość niespodziewane spotkanie. -Myślę, że niespodziewane dla wszystkich - powiedziała Lilit, obserwując Alka, który wracał do grupy Tesli. Deryn siłą woli powstrzymała się, by nie zrobić tego samego. Może wojna naprawdę miała się wkrótce skończyć i znów będą mogli się zobaczyć. Ale na razie myślenie o Alku jedynie skomplikuje jej życie, sprawi ból i najpewniej doprowadzi do klęski. -Wydawało mi się, że będziesz zajęta rządzeniem w Imperium Osmańskim - powiedziała Deryn do Lilit. -No, byłam trochę zajęta. - Dziewczyna zaklęła zupełnie nie jak dama. - Ale komitet stwierdził, że bardziej nadaję się na rebeliantkę niż do rządzenia. Dlatego wysłali mnie tak daleko, jak to było możliwe. -To chyba żadna kara - wtrącił się Kizlar Aga z uśmiechem. - Przynajmniej mam taką nadzieję, bo ja też tu jestem. -Czyżbym dobrze usłyszała, gdy Alek mówił, że jest pan ambasadorem, sir? - zapytała Deryn. Mężczyzna wyprostował się. -Ambasadorem Republiki Osmańskiej w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Nieco przydługi tytuł za drobną przysługę. -Nie taką drobną, sir - powiedziała Deryn, składając ukłon. W noc rewolucji osmańskiej Kizlar Aga uprowadził sułtana na jego podniebnym jachcie: porwał swojego władcę. Dzięki temu rebelia zakończyła się w jedną noc. - Myślę, że uratował pan kilka tysięcy istnień ludzkich. -Po prostu wykonywałem moją pracę i chroniłem sułtana. Żyje teraz, zdrowy i szczęśliwy, w Persji.

Lilit parsknęła tylko. -Szczęśliwie knuje teraz przeciw republice, chciał pan powiedzieć. Ma szpiegów wszędzie! -Nie on jeden - dodała Deryn. - O czym przekonaliśmy się wczoraj. -No właśnie. - Kizlar Aga sięgnął do góry, by wyłączyć mechaniczną sowę; drobne trybiki stanęły. Ściszył głos. Jak pan zapewne pamięta, panie Sharp, kajzer był w zażyłej przyjaźni z byłym sułtanem. Wciąż mam wiele kontaktów wśród Niemców. Lilit podeszła bliżej. -Ostatnio wydostaliśmy od nich kilka sekretów. Tajemnic, których rząd republiki nie może przekazać Brytyjczykom. Nie oficjalnie. -A nieoficjalnie? - zapytała Deryn. -Jeśli nikt nie odkryje, skąd pochodzą... - Kizlar Aga rozejrzał się po sali. - Może powinniście się przejść, pogadać o starych czasach. Przypomnieć sobie piękne chwile rewolucji! -Doskonały pomysł. - Lilit wzięła Deryn pod ramię. -Nie powinienem wychodzić, nie powiadomiwszy doktor Barlow. -Nie możemy wzbudzać niepotrzebnego zainteresowania powiedziała cicho Lilit. - Wrócimy za godzinę. I obiecuję, że to, co mam ci do przekazania, warte jest każdego nietaktu.

Dyskretne wymknięcie się z przyjęcia nie było trudne. Doktor Barlow gawędziła z grupą specjalistów w melonikach, a Lilit

najwyraźniej znała rozkład konsulatu. Poprowadziła Deryn przez kuchnię i do tylnych drzwi, przy których policjanci byli nieco zaskoczeni, ale najwyraźniej nie mieli rozkazu zatrzymywać wychodzących. Kiedy szli asfaltowymi ulicami Manhattanu, Deryn zaczęła odczuwać kontuzję kolana. Nie bolało jej cały dzień, ale jesienny chłód i szybki krok Lilit spowodowały, że znów zaczynało bzyczeć w środku. Gdy przerzuciła więcej ciężaru na laskę, Lilit uniosła brew ze zdziwienia. -To nie jest tylko na pokaz? -Miałam paskudne lądowanie na lotni. Pewnie nie powinnyśmy iść tak szybko. -Oczywiście. - Lilit zwolniła. - Ale wciąż możesz walczyć? Deryn parsknęła tylko. -Nie zmieniłaś się za bardzo, prawda? -Świat się nie zmienił. - Lilit uniosła swą śmiało wyciętą suknię, ukazując niewielki pistolet Mausera w kaburze przy nodze. - Szkoda, że masz na sobie ten mundur Sił Powietrznych. Widać nas na kilometr. Deryn rozejrzała się. Ulicę wypełniał tętniący tłum ludzi, parowych tramwajów i ryksz. Po drodze słyszała urywki rozmów w kilku językach i zobaczyła nawet kilka szyldów sklepowych po niemiecku. Wzruszyła ramionami. -Jestem lotnikiem. To mój mundur. -Wolałam cię w tureckich strojach - stwierdziła Lilit. -Może powinnyśmy zejść z ulicy i zaszyć się gdzieś. Lubisz ruchome obrazy?

- Chętnie zobaczę - odparła Deryn. Zaciekawiło ją to, po tym jak Alek piał z zachwytu najwyraźniej oczarowany rucho mymi obrazami. - Jest tu jakieś kino w pobliżu? Lilit uśmiechnęła się. - W Nowym Jorku? Tak, jest kilka. Skręciły w następną przecznicę i przy kolejnej ulicy Deryn zatrzymała się przed wielkim szyldem. Był pokryty niewielkimi elektrycznymi światłami, które to gasły, to zapalały się w jakimś porządku, jakby wewnątrz śmigały malutkie stworzonka. Pośrodku gigantyczne litery układały się w napis: KINO AMBASADA - KRONIKA PRZEZ CAŁY DZIEŃ. Kiedy podeszły do kasy, Deryn zaczęła szukać po kieszeniach, ale oczywiście nie znalazła ani centa. -Przepraszam cię, Lilit, ale nie mam amerykańskich pieniędzy. -Cóż, ryzykowałaś życie, walcząc w naszej rewolucji - powiedziała dziewczyna, wyciągając zwinięty banknot z ukrytej kieszonki. - Myślę, że Republika Osmańska może ci chyba zafundować jeden bilet do kina.

Kino wyglądało jak zwykły teatr z kilkoma setkami krzeseł rozstawionych przed szerokim proscenium zwieńczonym łukiem. Ale zamiast sceny widzowie patrzyli na srebrzystobiały prostokąt. Wciąż było późne popołudnie, więc na widowni była tylko garstka ludzi. Kiedy Deryn i Lilit przechodziły do krzeseł w tylnym rzędzie, światła zaczęły przygasać. - Dlaczego w ogóle ta cała konspiracja? - zapytała Deryn, kiedy już usiadły. - Boisz się zezłościć Niemców?

-Nasz naród przez długie lata korzystał z hojności kajzera. Wciąż są u nas niemieccy inżynierowie doglądający maszyn. -No tak, oczywiście. - Każdy fragment Istambułu, który widziała Deryn, spowijały rury z parą wodną i mechaniczne ustrojstwa. -Niemcy desperacko szukają nowych sojuszników. - Lilit nachyliła się bliżej. - Austro-Węgry rozpadają się na kawałki. Kilka tygodni temu odparły rosyjski atak, ale bojowe niedźwiedzie rozpierzchły się po lasach. A te stworzenia wciąż muszą jeść. Deryn nerwowo przełknęła ślinę na myśl o głodujących niedźwiedziach na Syberii. W zaludnionej okolicy te bestie mogły być jeszcze groźniejsze. Przypominało to życie w jakiejś straszliwej bajce, w której w lasach naprawdę czają się potwory. Lilit wzruszyła ramionami. - Więc udajemy, że mamy zamiar przyłączyć się do chrzę stów. Póki co ten podstęp przynosi profity. Za nimi rozległo się nagle głośne terkotanie, aż Deryn zerknęła do tyłu. Za publicznością stukała i obracała się duża maszyna z jednym okiem. Wystrzeliło z niego światło i rozlało się po ekranie. Z początku wszystko było przyciemnione i zamazane, tak jak mówił Alek. Jednak po kilku chwilach wzrok Deryn przyzwyczaił się do tego i pojawiła się zadymiona hala, w której dwóch upiornie bladych bokserów na ringu dopingowała niema publiczność. Lilit zapadła głębiej w siedzenie z szeroko otwartymi, lśniącymi oczami.

-Niemców nie niepokoi jedynie słabość Austro-Węgier -powiedziała. - Są przekonani, że goliat będzie działał. -Tak. Powinnaś była widzieć, co zrobił na Syberii. Na wiele k i l o m e t r ó w nie było tam ani jednego stojącego drzewa. -Widziałam to. Wszyscy widzieli. - Lilit wskazała ekran. -Pan Tesla kręcił film na Syberii. Pierwsza z jego kronik pojawiła się dwa tygodnie temu. Może dziś zobaczymy kolejną. -Tak, niemal doprowadził do katastrofy naszego statku! -wykrzyknęła Deryn. - Bo wniósł na pokład kamery i inny sprzęt naukowy. Ale może teraz wszystko zaczynało nabierać sensu. Tak jak powtarzał Alek, chodziło o to, by broń taka jak goliat wystraszyła wszystkich tak bardzo, żeby nie było potrzeby jej używać. Lilit oglądała boks, nieznacznie poruszając ramionami, jakby sama wyprowadzała ciosy. Ale zaczęła mówić dalej: -W zeszłym tygodniu nasz ambasador zadał swoim niemieckim przyjaciołom pytanie: „Jak możemy teraz stanąć po waszej stronie? Nie chcemy, żeby Istambuł skończył w kuli ognia". Powiedzieli mu, żeby się nie przejmował. Mają swoje plany co do pana Tesli. -O tak, kolejny atak rakietowy. -To było jedynie ostrzeżenie. - Lilit omiotła spojrzeniem widownię. Dwie dziewczynki w wieku szkolnym siedziały kilka rzędów dalej, ale poza tym nie było w pobliżu nikogo, kto mógłby usłyszeć to, co mówiła. - Ale jeśli Tesla się nie ugnie, mają zamiar zniszczyć goliata raz na zawsze. Nawet przeprowadzając desant, jeśli to będzie konieczne. -Desant! Tutaj? Czy to nie wciągnie Ameryki w konflikt? -Wróg za oceanem jest lepszy niż zniszczone miasta w kra-

ju. - Głos Lilit przeszedł w szept. - Zmierza tu Wasserwanderer. Tyle wiemy. -Wodny wędrowiec? - zdziwiła się Deryn. -Ambasador podejrzewa, że to jakiś rodzaj U-Boota, ale amfibiotyczny. Deryn zmarszczyła brwi. Nigdy wcześniej nie słyszała określenia „amfibiotyczny" w odniesieniu do maszyny, ale miało to swoją logikę. Goliat znajdował się na wyspie nieopodal Nowego Jorku - w odległości krótkiej morskiej przejażdżki, jak zawsze powtarzał Tesla. Tesli może się wydawać, że obroni się przed sabotażystami, ale czy potrafi się obronić przed wyskakującą z wody opancerzoną machiną? - Zaatakuje nocą, bez ostrzeżenia - powiedziała Lilit. A potem zniknie bez śladu w odmętach morskich, zostawiając wrak goliata i same znaki zapytania. Amerykanie mogą się nawet nie zorientować, co się stało. - Ostrzegliście Teslę? Lilit pokręciła głową. - On tylko wypaplałby wszystko prasie. Poza tym nie stać go na prywatną armię. A przekazanie tych informacji Ame rykanom jest bezcelowe. Nie wyślą okrętu, by chronił czyjąś prywatną własność, opierając się na pogłoskach. Szczególnie gdy osoba, której to dotyczy, chce sama prowadzić wojnę ni czym jakiś półbóg! Deryn przytaknęła. Niektóre gazety już zaczęły kwestionować przyzwolenie na posiadanie przez Teslę tak potężnej broni. W końcu, jeśli goliat zadziała tak, jak on twierdzi, może stać się władcą świata, włączając jeden pstryczek.

-A więc chcecie, żebyśmy wam pomogli? -Sobie będziecie pomagać. - Lilit odwróciła się od ekranu. Mecz bokserski zaterkotał i zgasnął, a kiedy zmieniano rolkę filmu, dwie dziewczynki zaczęły trajkotać o chłopakach. - Le-wiatan jest na tyle potężny, że zatrzyma maszynę kroczącą. Potrafi też przyczaić się, nie zwracając niczyjej uwagi, i poczekać, aż Tesla zakończy swe testy. A przypomnę tylko, kadecie Sharp, że jego sukces leży w pełni w brytyjskim interesie. -Tak, to prawda. -Możesz przekazać wiadomość, nie ujawniając, od kogo ją dostałaś? Deryn pokiwała głową. Jedynie specjalistka musiała wiedzieć. Teraz, kiedy Tesla zszedł z pokładu, będzie miała wolną rękę, by znów przejąć rządy. - Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. - Lilit uśmiechnęła się. - Wciąż jesteś zakochana w Alku, prawda? Deryn otworzyła usta, ale za jej plecami projektor znów zaterkotał, wypełniając salę kinową mrugającym światłem. Odchrząknęła, bo tak jej zaschło w ustach, że nie mogła wykrztusić słowa. - Zdaje się, że wydoroślał trochę - powiedziała Lilit. - Te raz ma cel w życiu. Deryn w końcu udało się coś powiedzieć. -Tak. Jest przekonany, że jego życiowym celem jest zakończenie tej wojny. To wszystko stanowi część jego planu. -Więc zapomniał o najważniejszej zasadzie wojennej. -Czyli o... -Że nic nigdy nie układa się zgodnie z planem. Ale w końcu poznał twoją tajemnicę, tak?

Deryn wzięła głęboki wdech. Zapomniała, jak irytująco przemyślna potrafiła być Lilit. -Tak. Przez to wszystko się pokręciło między nami. -Nie powinno. Teraz możesz mu powiedzieć, czego chcesz. -No tak, ale żeby to zrobić, sama muszę wiedzieć, czego chcę - odparła Deryn. Po części niczego bardziej nie pragnęła, niż zostać w Ameryce z Alkiem, ale to oznaczało zaprzepaszczenie kariery. Mogła przyjąć propozycję specjalistki i pracować dla Londyńskiego Towarzystwa Zoologicznego albo nawet zostać w Siłach Powietrznych, ale zawsze będzie temu towarzyszyło niebezpieczeństwo zdemaskowania i utraty wszystkiego. Cholernie się to pokićkało. Uciekła przed spojrzeniem Lilit i podniosła wzrok, bo zaczynała się nowa kronika... I oto na jej oczach Lewiatan przemierzał górzystą połać pustyni i choć na ekranie obraz był wyblakły i bezbarwny, to wciąż był żywy w jej pamięci. Kamera skręciła nieco i Deryn uświadomiła sobie, że te zdjęcia zrobiono z pokładów mant generała Villi. Później zobaczyła Lewiatana z góry, a kamera zerkała znad stromego klifu, gdy podniebny statek zapadał się w kanion Pancho Villi. Załoganci i zwierzęta śmigały po grzbiecie niczym robale, a stalowe szpony stada bombardujących jastrzębi połyskiwały w słońcu. Nagle jakaś uskrzydlona postać pojawiła się na ekranie, jakiś lotnik patrzący szeroko rozwartymi oczami prosto w kamerę. Deryn zamrugała, nie wierząc w to, co widzi - na ekranie widniała jej twarz.

Obraz zastąpiono napisem... DZIELNY LOTNIK SPRAWDZA SWĄ LOTNIĘ! -Sprawdza swą lotnię? - powiedziała na głos. Jakby się wygłupiała, a nie ratowała statek przed katastrofą! Kiedy napis zniknął, dziewczynki w pobliskim rzędzie zachichotały. Pokazywały ją sobie. -Najwyraźniej uważają, że z ciebie przystojny chłopak -powiedziała Lilit. - I mają rację. Kiedy wyruszacie? -Dziś w nocy kończą się nam dwadzieścia cztery godziny. -Niedobrze. A Alek zostaje na miejscu, czy tak? -Tak. Teraz pracuje dla Tesli. -Och, biedny Dylan. - Na mrugającym ekranie widać było Alka stojącego na wprost potężnych byków Pancho Villi. Ale Dylan to nie twoje prawdziwe imię, co? Deryn pokręciła głową, ale nie odezwała się słowem. Lilit najwyraźniej odgadła wszystko sama... no to niech teraz sobie zgaduje całą resztę. -Na zawsze chcesz pozostać facetem? -Zdaje się, że to niemożliwe. Za dużo ludzi już zna prawdę. - Deryn spojrzała na uczennice, które były bez przyzwoitki i najwyraźniej ich to nie zawstydzało. - Choć może nie będę musiała. Tutaj kobiety mogą latać balonami i pilotować machiny kroczące. Doktor Barlow mówi, że Brytyjki będą mogły głosować, kiedy wojna się skończy. -Eee tam. Komitet obiecał mi to samo, kiedy jeszcze działaliśmy w ukryciu. - Lilit potrząsnęła głową. - Ale teraz, kiedy jesteśmy u władzy, jakoś nie spieszno im do tego. A kiedy zaczęłam się o to dopominać, wysłali mnie na drugi koniec świata. -Tak, ale cieszę się, że tu jesteś - powiedziała cicho Deryn.

Nigdy nie rozmawiała z nikim na głos o Alku. Wiązało się to z tym, że wiodła podwójny żywot. Wszystkie te mało żołnierskie myśli i chęć zbliżenia się do niego do tej pory pozostawały w jej głowie, może z wyjątkiem owej chwili na grzbiecie. -Raz go pocałowałam - wyszeptała. -Brawo, kadet. Co zrobił? -No... - Deryn westchnęła. - Obudził się. -Obudził się? Wkradł się pan do kajuty kolegi, panie Sharp? -Nie! Upadł i walnął się w ten głupi łeb. To była konieczność terapeutyczna! Lilit parsknęła śmiechem i Deryn odwróciła wzrok, by wpatrywać się posępnie w ekran. Może powinna jednak wyznać, kim jest naprawdę. Wtedy już na zawsze będzie mogła skończyć z tajemnicami. Ale prawdziwy powód, dla którego nie mogła tego zrobić, widniał tuż na wprost, wypisany skaczącymi literami. Niebo to niebo i każda minuta na pokładzie Lewiatana była warta całego załganego życia. - Kochasz go? Deryn przełknęła ślinę i wskazała na ekran. -On sprawia, że właśnie tak się czuję. Jakbym leciała. -W takim razie musisz mu powiedzieć. -Mówiłam ci: pocałowałam go! -To nie to samo. Przecież ja ciebie też pocałowałam. To nie była miłość, panie Sharp. -A co to dokładnie było? -Ciekawość. - Lilit uśmiechnęła się. - I, jak mówiłam, przystojny chłopak z ciebie.

- Ale jestem więcej niż pewna, że Alek nie chce mieć przy stojnego chłopaka! -Nie będziesz wiedzieć, jeśli nie zapytasz. Deryn pokręciła głową. -Ciebie wychowali do rzucania bomb. Mnie nie. -A ciebie wychowali, byś nosiła spodnie i była żołnierzem? -Może i nie. Ale jedno i drugie to pestka w porównaniu z tym! - Jedna z uczennic zerknęła na nie i Deryn dokończyła już ciszej: - Tak czy inaczej, to nieważne, czego on chce. Jest spadkobiercą tronu Austro-Węgier, a ja prostą dziewczyną. -Tego tronu może już nie być, kiedy wojna się skończy. -No to mi dopiero pocieszenie. -To wojna. - Lilit sięgnęła do kieszeni, wyciągnęła kieszonkowy zegarek i sprawdziła godzinę w migoczącym świetle z ekranu. - Powinnyśmy wracać. Deryn skinęła głową, ale kiedy szła za Lilit przez salę, jeszcze raz zerknęła za siebie na ekran. Lewiatan sunął nad pustynią z naprawionymi już silnikami. Obiecała sobie, że wyprostuje wszystko, kiedy ponownie znajdzie się sam na sam z Alkiem. W końcu przysięgała mu solennie, że nie będzie miała przed nim tajemnic. Oczywiście ta chwila mogła nastąpić dopiero po wojnie, lata później, kiedy świat bardzo się zmieni.

36

Na kolejne dwa tygodnie Alka pochłonął wir cocktail party, konferencji prasowych oraz pokazów naukowych. Trzeba było zbierać pieniądze, zabawiać dziennikarzy i przedstawiać dyplomatom młodego księcia z kruchymi aspiracjami do tronu Austro-Węgier. Wszystko to bardzo różniło się od rytmu Lewiatana, rozkładu wacht, sygnałów i posiłków. Alek tęsknił za miarowym pomrukiem silników oraz delikatnym chybotaniem się pokładu pod stopami. Tęsknił też za Deryn, nawet bardziej niż podczas tych paskudnych dni, kiedy poznał już jej tajemnicę. Wtedy chodzili przynajmniej po tych samych korytarzach, tymczasem teraz nie było Lewiatana, a wszystkie więzy z jego przyjaciółką i sprzymierzeńcem zostały przerwane. Zamiast Deryn miał Nikole Teslę, który zamęczał go podczas niekończących się wspólnie spędzanych dni. Wynalazca brał się za bary z tajemnicami wszechświata, ale również godzinami potrafił dobierać wino do posiłku. Utyskiwał na dzienną liczbę ofiar, ale marnował czas, schlebiając dziennika-

rzom i wyciskając każdą kroplę sławy z chwil w świetle reflektorów. Żył, zatracając się w przedziwnych pasjach, z których najdziwniejsza była miłość do gołębi. Tuzin szarych, gruchających stworzeń zasiedlał apartamenty Tesli w hotelu Waldorf-Astoria. Naukowiec był przeszczęśliwy, kiedy zobaczył je znowu po miesiącach spędzonych na Syberii, podczas których obsługa hotelowa doglądała ich sumiennie za bajońskie wynagrodzenie. A jednak Tesla wiedział, jak przekształcić swój ekscentryzm w czar, szczególnie w obecności inwestorów. Odstawiał elektryczne spektakle w laboratorium na Manhattanie i brylował na wystawnych kolacjach w Waldorf-Astorii, bardzo szybko zbierając wystarczającą ilość pieniędzy na niezbędne usprawnienia swojej broni. Ale zdawało się, że minęły lata, zanim Tesla i Alek w końcu wyruszyli na Long Island. W opancerzonej machinie kroczącej Pinkertona, opłaconej przez Kroniki Hearst-Pathe, wynalazca zawiózł wreszcie Alka i jego ludzi do olbrzymiej wieży górującej nad niewielkim nadmorskim Shoreham.

Goliat był olbrzymi niczym drapacz chmur, potężny kuzyn należącego do sułtana działa Tesli w Istambule. Cztery mniejsze wieże otaczały główną konstrukcję, która była zwieńczona miedzianą półkulą rzucającą jasne odblaski w słońcu. Uwijali się na niej robotnicy, dokonując ostatnich poprawek przed wieczornym testem. Pod wieżami wybudowano z cegieł siłownię, która dymiła teraz ze wszystkich swoich kominów.

Machina krocząca Pinkertona weszła do kompleksu otoczonego wysokim ogrodzeniem zwieńczonym drutem kolczastym. Ogrodzenie było wystarczająco wysokie, by powstrzymać turystów i gapiów, lecz Alek nie dostrzegł niczego, co byłoby w stanie zatrzymać machinę bojową. Dwa dni po odlocie Lewiatana pojawił się orzeł kurierski z listem od Deryn. Przekazywała w nim ostrzeżenie otrzymane za pośrednictwem Lilit i obietnicę, że Lewiatan będzie krążył gdzieś koło wybrzeża, w tajemnicy wypatrując jakichkolwiek oznak U-Bootów. - czy też tych tajemniczych „wodnych wędrowców". Deryn prosiła, by nie mówił nikomu o zagrożeniu ze strony Niemców. Jednak kiedy Alek zobaczył dwóch strażników zamykających za nimi bramę i ich przedpotopowe karabiny oparte o ścianę wartowni, pomyślał, że utrzymanie tajemnicy nie jest najlepszym rozwiązaniem. Skoro ma tu przebywać ze swymi ludźmi na widoku, przydałoby się nieco więcej informacji. Alek aż podskoczył, usłyszawszy obok głośne chrapnięcie. - Mistrzu Klopp? Już przyjechaliśmy. Zaspane oczy Kloppa powędrowały w górę wieży goliata. -Wygląda to, jakby jakiś oszalały bachor zabawiał się małym konstruktorem. -Bachor z rzeszą bogatych wielbicieli - mruknął Volger. Przejmował się wielką ilością bagażu, którą zabrali, i rozdzielał już w myślach pakunki między Hoffmana i Bauera. Alek zerknął na Teslę, który jechał z przodu obok pilota, i powiedział, ściszając głos: - Słyszałeś, mistrzu Klopp, o czymś, co nazywa się wodny wędrowiec? O U-Boocie, który może wyjść na ląd?

- Wodny wędrowiec - powiedział Bovril. Staruszek zmarszczył brwi, przecierając zaspane oczy. -Widziałem działający model w skali jeden do czterech. Ale to nie tak, paniczu. -Co chcesz przez to powiedzieć? -Wodny wędrowiec to nie U-Boot z kończynami. To machina naziemna, która jest wodoszczelna. Chodzi po dnie rzeki czy jeziora niczym metalowy krab. Alek spochmurniał. -Taka maszyna nie byłaby w stanie przejść oceanu, prawda? Klopp zerknął na Hoffmana, a ten odpowiedział: -Niemożliwe, sir. Zostałaby zmiażdżona na kilkuset metrach. -Zmiażdżona! - rzucił Bovril. - A więc to czcza pogróżka - powiedział Alek do siebie, wzdychając z ulgą. Ale wtedy znów odezwał się Hoffman. - Oczywiście można ją zabrać na pokład statku, sir. A po tem zrzucić na szelf kontynentalny. Klopp zastanowił się chwilę, po czym przytaknął. -I wypuścić go, powiedzmy, pięćdziesiąt kilometrów przed wybrzeżem. -Rozumiem. Alek wątpił, by Niemcy byli w stanie prześliznąć się tak dużym statkiem przez brytyjską blokadę, ale można było przewieźć wodnego wędrowca na pokładzie U-Boota. -A konkretnie co rozumiesz? - zapytał Volger. - Gdzie słyszałeś o takiej machinie? -Wiem to z gazet. - Alek stwierdził, że ostatnio kłamanie przychodzi mu zupełnie naturalnie. Było to niepokojące,

choć niezwykle użyteczne. - Opisywali groźby kajzera pod adresem Tesli. - I jakaś bulwarówka zna tajemnice niemieckiego uzbro jenia? - zapytał hrabia. Alek wzruszył ramionami. - Jedynie plotki na ten temat. Volger zmrużył oczy, lecz ich maszyna właśnie się zatrzymała. Otwarto właz i Alek wyskoczył, by pomóc wysiąść Kloppowi. Dziennikarze wysypywali się z pojazdu, który szedł szlakiem machiny kroczącej, celując obiektywami w goliata. W powietrzu unosił się ciężki, słony zapach. Po drugiej stronie wyspy, w odległości dwudziestu kilometrów, rozpościerało się otwarte morze, ale cieśnina Long Island znajdowała się o krok. Według map morskich, które sprawdził Alek, była płytka i dla wodnego wędrowca nie stanowiłaby najmniejszej przeszkody. Alek popatrzył w niebo, choć wiedział, że Lewiatan jest daleko i czai się gdzieś w wąskim przesmyku między oceanem a cieśniną. Może jednak ze szczytu głównej wieży goliata przez dobrą lornetkę będzie mógł dostrzec choć jego zarys... Volger przypatrywał mu się, więc Alek spuścił wzrok i ruszył szybko naprzód. Tesla już zmierzał w stronę wieży, gotów wprowadzić ostatnie poprawki do swojej broni. Jeśli spełnią jego oczekiwania, dzisiejszy sprawdzian zmieni kolor wschodzącego słońca nad Berlinem - a to będzie ostrzeżeniem przed tym, co może być dalej. Niemcy będą musieli to rozważyć.

Sterownia goliata wyglądała jak chrzęstowa wersja mostka Lewiatana. Wystawała z dachu siłowni i miała wysokie okna dające doskonały widok na wieże i ciemniejące niebo. Pośrodku pomieszczenia znajdował się panel z mnóstwem przekładni i zegarów, a wokół niego ustawiono czarne skrzynki na kółkach pokryte świecącymi tubami i szklanymi kulami. Tesla zaczął wydawać polecenia swoim ludziom, korzystając z licznych telefonów podłączonych do różnych części kompleksu. W ciągu kilku minut kominy elektrowni zaczęły wyrzucać dwa razy tyle dymu. Elektryczne bzyczenie wypełniło sterownię i futerko Bovrila zjeżyło się całe. - Upajający widok, prawda, Wasza Wysokość? Alek odwrócił się i z zaskoczeniem ujrzał Adelę Rogers, która go właśnie zagadnęła. Dziennikarka Hearsta gniewała się na niego przez ostatnie dwa tygodnie za przeciek o liście od papieża, który wykorzystał Eddie Malone, jeden z ludzi Pulitzera. Ale wyglądała na przejętą doniosłością chwili, a jej oczy rozbłysły, kiedy wokół szklane kule i tuby zajaśniały elektrycznym światłem. -To wielka ulga - powiedział Alek. - Może wreszcie zbliżamy się do końca tej wojny. -Nie ma tu żadnego „może" - zadudnił Tesla znad pulpitu sterowniczego. - Dzisiaj pańska wiara we mnie, Wasza Wysokość, zostanie godziwie nagrodzona. Panna Rogers uniosła notes. -Panie Tesla, czego możemy się spodziewać, obserwując stąd ten eksperyment? -Goliat to działo wykorzystujące rezonans Ziemi, która jest jego kondensatorem. Zobaczycie państwo ścieżkę czystej

energii rozciągającą się od Ziemi na dole wprost do tropo-sfery! Alek zmarszczył brwi. -Czy to nie będzie niebezpieczne dla jednostek powietrznych? -Nie w tym przypadku. - Dłonie Tesli zawisły na moment nad panelem kontrolnym. - Ale jeśli kiedykolwiek wystrzelę z goliata na dobre, ostrzeżemy jednostki, by trzymały się

z dala. Powiedziałbym w obrębie dziesięciu kilometrów od działa. -Miejmy nadzieję, że to się nie zdarzy, sir - powiedziała panna Rogers. -Istotnie - dodał Alek i pomyślał, że w kolejnym liście musi ostrzec Deryn. Bovril wiercił się nerwowo na jego ramieniu, usiłując wygładzić futerko. Alek pogłaskał go i poczuł wyładowania

elektrostatyczne na jego futrze. W powietrzu unosiła się woń ozonu, tak jak wtedy, gdy stali z Deryn na grzbiecie pośrodku Pacyfiku, czekając na nadchodzący sztorm. Tej nocy, kiedy go pocałowała. -Kajzer jest dość humorzasty, wie pan o tym - powiedziała panna Rogers. - Ile mu pan da czasu na reakcję? -To będzie zależało od dzisiejszego eksperymentu. - Tesla zerknął z uśmiechem na swoją maszynę. - Jeśli goliat zadziała prawidłowo, pojedyncza demonstracja będzie wystarczająco przekonująca.

Nawet testowy strzał wymagał dostarczenia olbrzymich ilości energii i urządzenie miało uzyskać pełną moc dopiero po wielu godzinach. Dlatego też kominy dymiły, wskaźniki wędrowały wolno w górę, a Tesla podał gościom kolację w bogato zdobionej jadalni pod sterownią. Wynalazca siedział u szczytu stołu, jak zwykle zamawiając kilka dań i win, chociaż robiło się późno. Alek przecierpiał już liczne pokazy na Manhattanie, które trwały do późna w nocy. Zwrócił się do siedzącego obok Volgera. - To będzie trwało całą noc, prawda? Siedzący po drugiej stronie stołu Bauer odchrząknął i powiedział: -Mówiąc ściśle, sir, słońce wschodzi w Berlinie o siódmej. Czyli u nas będzie północ. -Oczywiście - rzekł Alek. - Doskonała uwaga, Hans. -Myślałeś, że pstryknie jakimś przełącznikiem i ot, tak sobie zakończy wojnę? - zapytał Volger.

Alek nic na to nie powiedział, oparł się tylko na fotelu, bo wnoszono właśnie pierwsze danie, zupę żółwiową. Hoffman i Bauer wpatrywali się w swoje talerze z powątpiewaniem. Im oszczędzono wystawnych przyjęć Tesli na Manhattanie, ale tutaj, w dziczy Long Island, znalazło się mniej dziennikarzy i inwestorów, więc awansowali na gości. Byli również obecni główni inżynierowie Tesli, ubrani w wieczorowe stroje, równie nienaganne jak ich robocze kitle. Jak zwykle przy stole wynalazcy, obowiązywał zakaz obecności sztucznie stworzonych zwierząt. Alkowi brakowało ciężaru Bovrila na ramieniu i jego absurdalnych pomrukiwań, szczególnie urywków szkockiego zaśpiewu Deryn. -Wydaje się pan nieco przybity, Wasza Wysokość - powiedział Volger. - Co pan powie na małą przechadzkę po wybrzeżu po kolacji? -Jest na to nieco za chłodno. -Chyba tak. A w wodzie czają się różne nieprzyjemne rzeczy. Alek westchnął. Za dużo powiedział przy Volgerze o wodnym wędrowcu. Teraz, kiedy hrabia już wiedział, nie przestanie drążyć tematu. -Myślałem o gościach - odezwał się cicho chłopak. -O Niemcach. -Nie wiedziałem, że dostali zaproszenie. -Sami się wprosili. Volger zerknął na drugi koniec stołu, gdzie Tesla zabawiał grupkę dziennikarzy, mówiąc, że należałoby ponownie ułożyć sztućce. Zawsze upierał się, żeby na stole były po trzy widelce, łyżki i noże przy każdym nakryciu. Obsługa hotelu Waldorf-

-Astoria przywykła już do jego ekscentryczności, ale służba w Shoreham wciąż się uczyła. -Kto ci powiedział o tych wodnych wędrowcach? - zapytał cicho Volger. -Deryn. I nie mogę zdradzić, skąd ma te informacje. Tak czy inaczej, możemy tylko czekać. -Niczego cię nie nauczyłem? - zapytał Volger. - Zawsze można być przygotowanym. -Lewiatan jest nieopodal, gotów nas chronić. A wszelkie przygotowania są przereklamowane. Najlepszym dowodem na to jest fakt, iż znajdujemy się tutaj, a nie w Alpach. -Fakt, iż wciąż żyjesz, dowodzi czegoś wręcz przeciwnego - stwierdził Volger. Następnie odchylił się, by przekazać coś szeptem Bauerowi, Hoffmanowi i Kloppowi. Alek pozwolił sobie na chwilę oddechu i delektował się posiłkiem, bo ulżyło mu, że zdradził sekret Volgerowi. Może i był intrygantem, oszczędnym w słowach knowaczem, któremu nie można było ufać, ale jednej przysięgi nie złamałby w życiu - tej, którą złożył ojcu Alka. Wszystko, co doprowadzało chłopaka do szału - od uciążliwych lekcji fechtunku do szantażowania Deryn - miało za cel ochronę Alka i dopilnowanie, by pewnego dnia zasiadł na tronie. Kiedy hrabia znów zwrócił się do Alka, pozostawiając jego ludzi szepczących coś między sobą, oznajmił: -Będziemy gotowi, Wasza Wysokość. -Powinienem był wiedzieć, że masz jakiegoś asa w rękawie. -Nie mam wyjścia - stwierdził Volger. - Bez względu na to, jak daleko uciekamy od wojny, ona zawsze nas dogania.

37

Deryn stała przy ścianie swej kajuty, biorąc głębokie, niespieszne wdechy. W końcu zgięła kolana i ześlizgnęła się plecami po ścianie, aż przysiadła na piętach. Jej mięśnie drżały, a rany paliły ogniem. Ale przyszedł czas na najtrudniejszą czynność - podniesienie się. Był to powolny i niezwykle bolesny proces, ale Deryn udało się to bez upadku. Stała, dysząc ciężko, z powiekami zaciśniętymi pod wpływem bólu. - Ćwiczymy, panie Sharp? Otworzyła oczy i zobaczyła doktor Barlow w drzwiach z Tazzą u boku. Lemur specjalistki siedział na swojej grzędzie jej ramieniu - i toczył władczym wzrokiem po niewielkiej kabinie kadeta. Ale Deryn nie była w nastroju do przyjmowania grupowych wizyt. -Jest taka tradycja, że sLę puka, psze pani, nawet kiedy drzwi są otwarte. -Czuję się upomniana. - Doktor Barlow zastukała dwu-

krotnie w drewnianą framugę. - Choć pan, p a n i e Sharp, nie jest, zdaje się, niewolnikiem konwenansów. Lemur zachichotał, ale nie powtórzył jej słów. Od jakichś dwóch tygodni przycichł nieco i wydawał się niemal zamyślony. Może tęsknił za Bovrilem. -Dobrze widzieć, jak to kolano się goi, panie Sharp. -Muszę znów zacząć się wspinać po takielunku - powiedziała Deryn. - Oszaleję, jeśli dalej będę tkwić w tej gondoli. -Rozumiem - stwierdziła doktor Barlow i zmarszczyła brwi. - Pewnie będzie się pan chciał powygłupiać na grzbiecie każdego podniebnego statku, którym będziemy podróżować, mam rację? -O tak, psze pani. - Deryn wzięła głęboki wdech i znów zgięła kolana. - Naprawdę kocham wiązać węzły. -Zakochana - rzucił cicho lemur. Deryn zamarła w połowie drogi i wbiła w niego wzrok. Doktor Barlow uśmiechnęła się. -Aha. Jest pan zakochany, prawda? -Słucham? -W lataniu. Kocha pan podniebne podróże. Deryn ześliznęła się w dół, po czym podniosła jednym ruchem, pozwalając bólowi zakryć zmieszanie. Wścibskie specjalistki z tymi swoimi sprytnymi lemurami! Oczywiście to, co doktor Barlow naprawdę myślała, nie miało większego znaczenia. Alka nie było, został wchłonięty przez odległy świat rozgrywek władzy i działań na rzecz pokoju - może na zawsze. Jak ktoś stale obecny w prasie mógł chcieć mieć coś więcej wspólnego z Deryn Sharp? - Nie przejmuj się, młodzieńcze. Moje obowiązki w Lon-

dyńskim Towarzystwie Zoologicznym wymagają ciągłych podróży. Będziesz często widywał podniebne statki. - Jestem tego pewien, psze pani. - Deryn ze smutkiem na pomniała się, jak wielkie ma szczęście, że specjalistka zapro ponowała jej posadę. Wypadek z Maloneem nauczył ją jednego - jeśli zostanie zdemaskowana, położy się to cieniem na oficerach i kolegach z załogi. Nie mogła tego zaryzykować i było jasne, że szemrane towarzystwo specjalistki to lepsze miejsce do zachowania tajemnicy niż Siły Powietrzne. Podejrzewała, że w towarzystwie posiadanie więcej niż jednej tożsamości nie będzie stanowiło najmniejszego problemu. Doktor Barlow zażartowała nawet, że Deryn mogłaby co jakiś czas przebierać się za dziewczynę. Ale oznaczało to, że nie tylko straciła Alka, ale również swój dom. Ześliznęła się jeszcze raz po ścianie, ignorując narastający ból kolana. Jak niczego innego pragnęła choć raz wspiąć się po takielunku Lewiatana, zanim polecą do Londynu. Do diabła tam z radami doktora Buska. Nic, co latało, nie mogło się równać z Lewiatanem. - Niepocieszona - powiedział cicho lemur. Doktor Barlow uciszyła go. -Powinien pan dołączyć do nas na mostku, panie Sharp. Wieczorem czekają nas ciekawe widoki. -No właśnie. Dzisiaj testują goliata, tak? - Ostatni list Alka był przepełniony uniesieniem. - Ale wydawało mi się, iż mówiła pani, że to urządzenie nie działa? Specjalistka wzruszyła ramionami.

- Powiedziałam tylko, że goliat nie może zalać nieba og niem. Nigdy nie sugerowałam, że pan Tesla nie potrafi zorga nizować doskonałego spektaklu.

Syrena odezwała się, kiedy były w połowie drogi na mostek. -Czy to sygnał „na stanowiska"? - zapytała doktor Bar-low. - Niezwykle interesujące. -Tak, psze pani, to ten sygnał. - Deryn skrzywiła się, próbując przyspieszyć"kroku. Teraz żałowała, że przetrenowała kolano. - Ale to prawdopodobnie ćwiczenia. Dwutygodniowa bezczynność nie wpływa dobrze na morale. -Może i ma pan rację, panie Sharp. - Odsunęły się, żeby przepuścić dudniący głośno butami oddział takielunkowych. -Ale czy Niemcy nie mogli sobie wybrać tego wspaniałego wieczoru na uderzenie? - Co pani chce przez to powiedzieć? Znów ruszyła, a specjalistka odpowiedziała. -Tesla ostrzegł świat, że może się spodziewać niezwykłych zjawisk i wybuchów na niebie. Każdy niefortunny wypadek może zostać przypisany złemu działaniu maszyny, szczególnie jeśli nikt nie przeżyje, by zdać relację. -Nikt nie przeżyje - powtórzył lemur specjalistki, a Deryn przyspieszyła kroku. Syrena zamilkła w połowie sygnału, kiedy Deryn i doktor Barlow dotarły na mostek. Oficerowie zebrali się z lornetkami przy oknach na sterburcie. Po suficie śmigał tuzin jaszczurek kurierskich. To nie były ćwiczenia.

Doktor Busk odwrócił się od okna i skinął głową Deryn. - Muszę przyznać, panie Sharp, że zaczynałem wątpić w pańską opowieść. Ale to niezwykły widok. Deryn stanęła obok niego i jej wzrok powędrował za spojrzeniami oficerów. Pod Lewiatanem ciągnęły się trzy szlaki pęcherzy powietrza wypływających na powierzchnię. Potrząsnęła głową, starając się wyobrazić sobie wielkie machiny, których odnóża wierzgały w zimnej, ciemnej wodzie. -Sam jestem nieco zaskoczony, sir. -Dwie maszyny eskorty są nie większe niż lądowe korwety, panie kapitanie - meldował pierwszy oficer. - Ale ta pośrodku musi mieć wielkość fregaty. Deryn wychyliła się przez barierkę, zastanawiając się, w jaki sposób oficer był to w stanie określić wyłącznie na podstawie pęcherzy powietrza. Woda była czarna jak smoła, a smugi pęcherzy powietrza przypominały rozsypane brylanty w świetle wschodzącej połówki księżyca i były zbyt drobne, by mogły pochodzić z rur wydechowych potężnych silników chrzęstów. Ludzki gwar, krzyki, skrzeki ptaków i ryk silników wypełniły nocną ciszę, a Deryn wciąż wczepiała się w barierkę. Przenosiła ciężar ciała z nogi na nogę, a cała aż trzęsła się z wście kłości, że stoi tu, nie na grzbiecie. -Nasza wiara w pana, panie Sharp, została nagrodzona -powiedziała stojąca za nią specjalistka. - Ale p r o s z ę nie podskakiwać. -Jak małpa w cyrku - dodał jej lemur. -Przepraszam panią. - Deryn uspokoiła się. Gdyby odesłali ją do kajuty, to chyba by wybuchła.

- Tu jest niespełna trzydzieści metrów głębokości - ode zwał się nawigator. Na jego stole leżały rozłożone mapy. - To najpłytsze dojście do brzegu, sir. Kapitan pokiwał głową. - W takim razie zaczynamy atak. Pilot, proszę zwolnić do jednej czwartej. Niech dalej poniesie nas wiatr. Dudnienie silników przycichło, a podniebny statek zaczął dryfować na sterburtę. Ślad pęcherzy powietrza dochodził właśnie do wąskiego przesmyku między wyspami u wejścia do cieśniny Long Island. - Te pęcherze muszą unosić się na szlaku ich wynurzania powiedział kapitan. - Jaką prędkość ma ten prąd? Pilot skierował szkła lornetki w dół. -Jakieś pięć węzłów, sir. -A ile zajmuje pęcherzom powietrza wzniesienie się na trzydzieści metrów? Odpowiedź nie padła i wszyscy spojrzeli na specjalistkę. - To zależy od wielkości jednostki - wyjaśniła. - Bąbelki szampana, jak wszyscy wiemy, w kilka sekund wznoszą się o dwa i pół centymetra. Cisza ciągnęła się w nieskończoność, aż Deryn przemówiła. -To nie są bąbelki szampana, psze pani. To duże bańki powietrza z rury wydechowej ogromnego silnika Diesla. Przynajmniej wielkości piłek do krykieta! -No tak, oczywiście. - Doktor Barlow wpatrywała się w czarną wodę. - W takim razie jakieś trzy metry na sekundę. -Dziękuję, pani doktor - powiedział kapitan. - Na moją komendę bomby zrzuć. Trzy... dwa...

Pokład zadrżał lekko, kiedy od statku oderwały się bomby. Deryn aż zakłuło w kolanie. Wychyliła się nad osadzone pod kątem okna, usiłując zajrzeć bezpośrednio pod statek. Przez chwilę nic się nie działo, w ciemnościach było widać jedynie płaską połać oceanu, ale nagle w górę wystrzelił słup wody, kiedy bomba dosięgła celu. Sekundę później rozległ się huk detonacji i w księżycowej poświacie srebrzysty kwiat rozwinął swoje płatki. W końcu na powierzchnię dotarły gazy uwolnione podczas wybuchu, wznosząc się niczym spieniona biała kopuła. Rozeszły się wielkie fale, piętrząc się i z wściekłością przetaczając po płyciźnie. - Bliżej - rozkazał kapitan. Lewiatan zakręcił się wolno w miejscu, aż za oknami mostka znów ukazał się przesmyk. Toń uspokoiła się już, a Deryn zerknęła w dół, szukając śladu wypuszczanych pod wodą spalin. Jedna z maszyn miała wyraźne kłopoty - strumień pęcherzy powietrza rósł, prychał i parskał na powierzchni. A potem wzniosła się kolejna kopuła białej kipieli. -Wtórna eksplozja - oznajmił pierwszy oficer. - Fala uderzeniowa zniszczyła jeden z eskortujących statków. -Ryba w sieci - stwierdził kapitan. Deryn próbowała sobie wyobrazić ludzi w machinie kroczącej, którzy toczyli teraz przegraną z góry walkę z wdzierającym się do środka oceanem. Druga z jednostek eskortowych zaczęła słabnąć i wypuszczała spaliny nierównym, urywanym strumieniem. Ta jednak zginęła bez fajerwerków - strumień pęcherzy powietrza niknął, aż w końcu się urwał. - To już obie mniejsze jednostki, sir - zameldował pierwszy.

Deryn wzdrygnęła się. Tam, w dole, panują teraz egipskie ciemności, bez świateł i silników, a woda jest lodowata. Nigdy wcześniej nie widziała bitwy z uprzywilejowanej pozycji na mostku Lewiatana. Biegając po grzbiecie, podekscytowana, w ciągłym niebezpieczeństwie, zwykle zapominała o grozie, jaka towarzyszyła każdej z nich. To było nieludzkie obserwować czyjąś śmierć, gdy sama nie odczuwała strachu. Jej wrażliwość nie miała jednak najmniejszego wpływu na los marynarzy pod wodą. - Fregata jest z mocniejszego materiału, panie kapitanie. Pierwszy oficer odwrócił się od okna. - Mamy wykonać ko lejny nalot? Kapitan Hobbes pokręcił głową. - Pozostać na stanowiskach bojowych. Deryn obróciła się do doktor Barlow i zapytała cicho: -Dlaczego nie kończymy tego, co zaczęliśmy? -Ponieważ są pod wodą, panie Sharp. Niemiecki okręt, którego nie widać, na nic nam się nie przyda. -Nie przyda? - To atak chrzęstów na suwerenne terytorium Stanów Zjed noczonych. Nie możemy pozwolić, żeby przeszedł bez echa. Deryn spojrzała w dół, na Long Island, rozwierając coraz szerzej powieki. Ślad spalin ostatniej machiny kroczącej wciąż wiódł w stronę brzegu i machiny Tesli. -Ale przecież nie możemy... - Krzyk uwiązł Deryn w gardle, kiedy zobaczyła skierowane na nią spojrzenia wszystkich oficerów. Spuściła wzrok i powiedziała cicho: Tam jest Alek. -W rzeczy samej. - Doktor Barlow odchrząknęła. - Panie kapitanie, może moglibyśmy ostrzec jakoś Jego Wysokość?

Kapitan Hobbes zastanawiał się chwilę, po czym pokiwał głową. - Gdyby był pan tak łaskawy, panie Sharp. Deryn porwała jakąś kartkę ze stołu nawigacyjnego i zaczęła na niej bazgrać. -Orzeł doleci tam za jakąś godzinę! -Spokojnie, panie Sharp - powiedziała specjalistka. - Ta machina robi ledwo nieco ponad dwadzieścia kilometrów na godzinę. To połowa prędkości orła nocą. -Ale Alkowi się wydaje, że go chronimy, psze pani. Nie wie, że będziemy czekać, aż ten złom wylezie z wody! Kobieta westchnęła. - To niezręczna sytuacja, ale rozkazy w tej sprawie pocho dzą od samego lorda Churchilla. Deryn zamarła, zaciskając palce na piórze. A więc taki był plan od samego początku - zniszczyć ostatnią machinę kroczącą, kiedy tylko się wynurzy. Admiralicja chciała pokazać całemu światu niemiecką jednostkę bojową na amerykańskiej ziemi, więc zbędny był jej wrak spoczywający trzydzieści metrów pod powierzchnią. Wszystko miało na celu wciągnięcie Stanów Zjednoczonych do wojny. Ale goliat stał ledwo kilometr od brzegu. Lewiatan nie będzie miał czasu na kolejny atak. Jeśli chybią, wodny wędrowiec zniszczy broń Tesli i zabije wszystkich w pobliżu. Tam, wśród migających świateł Long Island, znajdował się Alek pozbawiony ochrony Deryn Sharp.

38

Kolacja była niewyobrażalnie nużąca. Po zupie żółwiowej serwowano comber jagnięcy w sosie béarnaise, a potem pierś jarząbka. Teraz, po serach, podano „czarną krowę" - deser złożony z lodów pływających w zawiesinie piwa korzennego, która wywołała dziecięce rozanielenie na twarzach pana Tesli i mistrza Kloppa. -Proponowałbym jutro lekcję fechtunku - rzucił hrabia Volger, odsuwając się od stołu i rozpinając dolne guziki swej kurtki. -Doskonały pomysł. - Alek wpatrywał się w swój niedokończony deser; lody stopiły się już na papkę. Był zbyt zniecierpliwiony, by tyle jeść, i do tego refleks przytępiły mu te wszystkie przyjęcia i kolacyjki. Miał ochotę znów poczuć szablę w dłoni. Tymczasem Adela Rogers była najwyraźniej w swoim żywiole. Trzymała się prawicy Tesli, opowiadając towarzystwu przy końcu stołu, gdzie siedział gospodarz, jak Hearstowi udało się wywalczyć nowy kontrakt filmowy ze słynnym Pancho

Villą. Zdawało się, że zupełnie nie przejmuje się faktem, iż jest jedyną kobietą w pomieszczeniu. Wręcz przeciwnie, najwyraźniej rozkoszowała się całą sytuacją. Opisywała pochlebstwa i przekupstwa, jakie Hearst stosował wobec Villi, jakby była to jakaś romantyczna przygoda przydająca jej kobiecemu punktowi widzenia niekwestionowanej autentyczności. Alek starał się wyobrazić sobie Deryn wykorzystującą taką samą strategię, gdyby kiedykolwiek miała znów wcisnąć się w sukienkę. Czy jej zawadiacki sposób bycia był kiedykolwiek w stanie zmienić się w swadę i czar wykorzystywane przez pannę Rogers? Być może, pomyślał. Ale Deryn byłaby również gotowa na wyprowadzenie dobrego, solidnego kopniaka, gdyby zaszła taka potrzeba. Sam mógł o tym zaświadczyć. - Wasza Cesarska Mość? - U jego boku pojawił się służący z listem na niewielkiej srebrnej tacy. - Właśnie przyniósł go orzeł kurierski, sir. Koperta była barwy zielonego jabłka - w standardowym kolorze papeterii Lewiatana - a imię Alka zostało wypisane dłonią Deryn. Ale przecież wysłała mu list ledwo wczoraj... Panna Rogers zamilkła, a Tesla popatrzył na niego. Alek skinął w ich stronę przepraszająco, po czym rozerwał kopertę. Pismo świadczyło o wielkim pośpiechu, a do tego było charakterystycznie dla Deryn nieforemne. Wodny wędrowiec kieruje się w waszą stronę. Macie najwyżej godzinę.

Admiralicja to banda łajdaków, więc nie będziemy się angażować, dopóki nie wyjdzie na brzeg. Ale będziemy na miejscu. Trzymaj się Dylan -Ach - westchnął Alek, czując przyspieszające tętno. -Wieści od pańskich przyjaciół z Lewiatanal - zapytał Tesla. - Pewnie są już w Londynie. -Nie, proszę pana. - Alek zawahał się, zerkając na pannę Rogers, ale wkrótce miał się o tym dowiedzieć każdy dziennikarz na świecie. - Są pięćdziesiąt kilometrów od brzegu, u wejścia do cieśniny Long Island. Przy stole zapanowało poruszenie. -Ale dlaczego? - zapytał Tesla. -Pilnują nas. Doszły ich pogłoski o planowanym niemieckim ataku z zaskoczenia. -Z zaskoczenia? - powtórzył Tesla, lecz po chwili na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Wasza Wysokość, proszę przekazać doktor Barlow, że w każdym momencie może zjawić się tutaj, żeby obserwować moje eksperymenty. Nie potrzebuje do tego żadnych wymówek. -Obawiam się, że nie o to chodzi. - Alek uniósł list. - Ich obawy okazały się uzasadnione. Niemiecka podwodna machina krocząca będzie tutaj w ciągu godziny. Przy stole zapadła cisza, a wszyscy goście zwrócili się w stronę pana Tesli. Wynalazca wpatrywał się w Alka dłuższą chwilę, po czym wbił wzrok w stół i zaczął układać swoje sztućce. - Podwodna machina krocząca? Cóż za bzdura.

- To fakty. Mój człowiek, mistrz Klopp, widział w pełni działające modele. Tesla spojrzał na Kloppa, który najwyraźniej rozumiał tylko połowę tego, co słyszał po angielsku, po czym skierował swoje ciemne oczy na Alka. -Jak duża jest ta machina? -Na tyle duża, że może zniszczyć goliata. Gdyby tak nie było, po co Niemcy w ogóle mieliby próbować? Tesla parsknął gniewnie i odepchnął od siebie deser. - Wybaczcie mi panowie, panno Rogers, ale jeśli to nie jakiś żart, muszę się przygotować do obrony. Wstał, biorąc swoją laskę. Inżynierowie jak jeden mąż skoczyli na równe nogi. -Do obrony? - zapytała panna Rogers. -Nie jestem pierwszym naiwnym, droga pani. Wiem, że Niemcy knują przeciwko mnie. - Machnął ręką w stronę obiektu. - Dlatego właśnie pan Hearst zapewnił nam ochronę Pin-kertona. -Ależ proszę pana, maszyna Pinkertona ma straszyć robotników na pikietach - odezwał się Alek. - Nic nie poradzi przeciw prawdziwej machinie bojowej. Dziennikarze zaczęli przekrzykiwać się nerwowo, niektórzy ruszyli do wyjścia na platformę obserwacyjną. Inni nagabywali służących, by zaprowadzić ich do telefonu. Alek podniósł się, machając listem od Deryn. - Proszę posłuchać, to do wszystkich. Zapewniono mnie, że Lewiatan jest w drodze. Z łatwością poradzi sobie z jedną machiną kroczącą. Adela Rogers wybuchnęła śmiechem.

-A więc co, powinniśmy usiąść i napić się brandy? -Bynajmniej, panienko - rzekł hrabia Volger. - Powinniśmy wycofać się na odpowiednią odległość i pozwolić Lewia-tanowi załatwić tę sprawę. -To nie będzie konieczne. - Tesla skierował się ku schodom do sterowni. - Sam ich powstrzymam! -Proszę pana... - zaczął Volger, ale wynalazca zignorował go całkowicie. -To na nic - westchnął Alek. - To człowiek, który powstrzymał trzy bojowe niedźwiedzie wyłącznie za pomocą swojej laski. -Jakoś nie napełnia mnie to otuchą - rzuciła panna Rogers. -Ani mnie. Porozmawiam z nim. - Alek ruszył ku schodom. - Choćby tylko po to, by nie podjął jakiejś pochopnej decyzji. -Wasza Wysokość - odezwał się Volger - wciąż możemy oddalić się od tego miejsca, choćby na piechotę. Alek pokręcił głową. - To nie będzie konieczne, Volger. Lewiatan nas ocali.

W sterowni aż huczało od wykrzykiwanych poleceń i iskrzenia urządzeń elektrycznych. Inżynierowie pracowali bez wytchnienia, ustawiając nowe koordynaty dla goliata. Tesla był w samym centrum tego wszystkiego ze słuchawkami telefonicznymi w obu dłoniach, a trzymał jeszcze kilka pod pachami. - Wypuścić łodzie! - wykrzykiwał do jednej z nich. - Znisz czymy ich, kiedy tylko wyjdą z wody! - Trzasnął słuchawką o widełki i zerknął na Alka. - Od jak dawna pan o tym wiedział?

-Jak mówiłem, wcześniej były to tylko pogłoski - odparł Alek ze spokojem. - Pan Sharp usłyszał o tym dwa tygodnie temu. -W dniu, w którym przybyliśmy do Nowego Jorku. - Tesla odwrócił się do okien sterowni. W oddali widać było ocean, srebrną toń zasnutą poświatą księżyca. - Ilekroć jestem o krok od epokowego odkrycia, ktoś stara się mi je wydrzeć. -Nie musi się pan martwić. Pan Sharp zapewnił mnie, że Lewiatan poradzi sobie z tą machiną. -Wtedy pojawi się ich więcej. - W jednej chwili złość zniknęła z głosu Tesli i słychać było w nim tylko zmęczenie. Będą mnie nachodzić, w taki czy inny sposób. -To nieco zbyt dramatyczny scenariusz, proszę pana. Wodny wędrowiec jest bronią eksperymentalną. Nie wyobrażam sobie, żeby Niemcy mieli ich odpowiednią ilość. -Nawet nie wiesz, Alek, do czego zdolni są mali ludzie. Edison, Marconi, a teraz jeszcze kajzer na dokładkę! Tesla zaczął odkładać słuchawki na widełki, aż tylko jedna została mu w dłoni. Podniósł ją. - Kotłownia? Pełna moc, proszę. -Panie Tesla, powinniśmy odłożyć dzisiejszy eksperyment. Proszę! -Eksperyment odkładam. Chłopak zmarszczył brwi. -Ale przekazał pan kotłowni, żeby... - Nie rozumiesz? Ci ludzie, ci mali ludzie chcą zniszczyć dzieło mojego życia, ograbić świat ze wszystkiego, co pewnego dnia może mu dać goliat. Darmową energię dla całego globu, całą wiedzę ludzką wędrującą falami radiowymi! Nie mogę po zwolić, żeby to wszystko zniweczyła jakaś durna wojna. - Od-

wrócił się do okna z błyszczącymi ciemnymi oczami i w chwili, w której odłożył słuchawkę na widełki, kropla zimnego potu zaczęła ściekać Alkowi po plecach. - Obawiam się, że nie czas teraz na eksperymenty.

39

Machina krocząca wciąż znajdowała się osiemset metrów od brzegu, ale jej szczyt już wystawał nad powierzchnię. Woda ściekała po jej pokładach, lejąc się ciemnymi strumieniami morskiej piany i wodorostów. Jednak pod oceanicznymi pozostałościami zalśnił wilgotny metalowy korpus. Z rykiem silników przystosowane do walki z krakenami szczypce wysunęły się nad toń. Deryn uniosła lornetkę do oczu, by odszukać uzbrojenie przymocowane do korpusu. - Wygląda na to, że nie ma żadnych uszkodzeń - doktor Busk relacjonował kapitanowi. - Musiała zostać przystosowa na do wytrzymywania olbrzymich ciśnień. Pierwszy oficer parsknął tylko. -Bezpośrednie trafienie rozszczelni ten złom. -Najlepiej będzie odstrzelić mu kończyny. - Kapitan Hobbes odsunął lornetkę od oczu. - Zostawmy Amerykanom coś groźnego, co mogliby opisać w jutrzejszych gazetach, dobrze? Na mostku rozległy się śmiechy, ale Deryn zaschło w ustach.

W oddali widać było wieżę Tesli, a we wszystkich jej oknach paliły się światła. Wielki zidiociały wynalazca jednak nie ewakuował ludzi. -Alek wciąż tam jest, prawda? -Nasz młody książę nie porzuciłby sprzymierzeńca w potrzebie. - Doktor Barlow popatrzyła przez okno na goliata, po czym westchnęła. - Miałam nadzieję, że Tesla nie posunie się do donkiszoterii. -Wszystko będzie dobrze, psze pani - powiedziała Deryn, starając się utrzymać stanowczy tembr głosu. Przynajmniej ten cyklop nie ma dużych dział. Cała górna część maszyny wynurzyła się już i Deryn zobaczyła jedynie niewielkie działko, standardowe wyposażenie U-Bootów. Pierwszy członek załogi wyszedł właśnie na zewnątrz i zaczął zdejmować wodoodporną uszczelkę z wylotu lufy. - Tak jak się spodziewaliśmy - powiedziała specjalistka. Niemcy mają zamiar powalić wieżę goliata za pomocą ramion do walki z krakenami. Dość prymitywna taktyka. - Tak, ale przyniosła nam zwycięstwo w Istambule. Kapitan również dostrzegł działko na pokładzie. - Pilot, zwiększyć nieco pułap. Przygotować się do zrzu cenia bomb. Lewiatan znajdował się teraz niemal bezpośrednio nad wrogiem - Deryn czuła w podeszwach wibrowanie wielkich chrzęstowych silników machiny. Z kominów zdjęto uszczelki i wodny wędrowiec z rykiem nabierał pełnej mocy. Ale na powierzchni, w połowie drogi między brzegiem i machiną, pojawiło się coś połyskującego. Deryn ponownie uniosła lornetkę do oczu.

Wyglądało to niczym flota małych metalowych łódek, z których każda miała najwyżej kilka metrów długości. Na ich pokładach zakołysały się anteny, kiedy dotarły do nich fale po wynurzeniu się machiny. Łódki kierowały się prosto na niemiecką jednostkę. - Widzi je pani? Doktor Barlow zmrużyła oczy, wpatrując się w ciemność, po czym przytaknęła. - A tak. To zdalnie sterowane łodzie Tesli. Przez lata pró bował je sprzedać Marynarce Królewskiej. Jakże on musi być zadowolony, że w końcu się na coś przydały. Kiedy pierwsza łódź zniknęła pod wędrowcem, przez wodę przebiegł błysk i płomień rozlał się po metalowym kadłubie. Kilku członków załogi skuliło się ze strachu, ale maszyna nawet nie zatrzymała się w swoim marszu do brzegu. -Raczej mało efektywne - stwierdziła specjalistka. -Kilka lasek dynamitu i trochę nafty, jak sądzę. - Deryn zmarszczyła brwi. - Czyżby panu Tesli się wydawało, że walczy z drewnianym okrętem? Doktor Barlow wzruszyła ramionami. -Nigdy nie był za dobry z chemii. -Nie ma strachu - powiedział kapitan. - Pokażemy mu, jak to się robi. Silnik na sterburcie pół mocy. Komora bombowa zrzut, kiedy będziecie gotowi! Deryn podeszła bliżej okna i wychyliła się, żeby popatrzeć, co się dzieje pod statkiem. Lewe odnóże wodnego wędrowca właśnie stawało na plaży, kiedy pokładem targnął wstrząs. Kolano Deryn ugięło się i wstrzymała oddech do chwili uderzenia bomby.

Spadła między dwie prawe nogi machiny, do głębokiej na kilka metrów wody. Ciemny słup piachu wystrzelił w górę w fontannie srebrzystej, oświetlonej światłem księżyca mgiełki. Łodzie Tesli zostały odrzucone; buchały płomieniami, które rozlewały się po powierzchni cieśniny. Machiną chrzęstów zachwiał impet wybuchu i niemal się przewróciła. Ale w końcu pojazd poleciał do tyłu, a jego prawe odnóża skręciły się i złamały. Wtedy fala uderzeniowa dosięgła Lewiatana. Olbrzymi wstrząs przetoczył się przez cały statek, a okna na mostku zagrzechotały niczym filiżanki na spodkach. Deryn cały czas wpatrywała się w machinę. Wciąż starała się poruszać, ale pozostałe dwa odnóża mogły tylko przeciągać kadłub po kilka metrów naraz. -Proszę przekazać do komory bombowej moje najszczersze gratulacje - powiedział kapitan Hobbes. - Pozostawili tę jednostkę niemal w jednym kawałku. -A co z działem na pokładzie, sir? - zapytał pierwszy oficer. -Miejcie na nie oko. Jeśli jeszcze jakiś marynarz wystawi głowę przez właz, to przedstawimy go naszym nietoperzom strzałkowym. Padły kolejne rozkazy i szperacz przeciął ciemności. Popalony i poobijany kadłub machiny nagle zabłysnął jasnym światłem. Wzrok Deryn przyciągnął jakiś blask za nim. Główna wieża goliata wciąż była ciemna, ale cztery mniejsze konstrukcje wokół niej zaczynały świecić. - Doktor Barlow? - odezwała się. - Myślę, że ustrojstwo Tesli się ładuje.

-Czyżby chciał dokończyć swój pokaz? - Specjalistka cmoknęła tylko. - Kapitanie, może powinniśmy zrobić panu Tesli nieco miejsca. Nawet strzał próbny może być tu dość nieprzyjemny. -W rzeczy samej, pani doktor. Silniki pół wstecz. Lewiatan jakby się zawahał, po czym Deryn odczuła delikatny ciąg cofającego się statku. Ukazały się czarne wody cieśniny Long Island, a przed nimi rozpościerała się panorama z uszkodzonym pojazdem i skrzącymi się wieżami. - Sir! - zawołał pilot. - Widać kolejny ślad pęcherzy! Oficerowie stłoczyli się przy oknach, a Deryn zrobiła krok naprzód. Jakiś metalowy przedmiot wynurzał się tuż przy brzegu. Była to mniejsza machina krocząca, której cztery odnóża młóciły wody cieśniny, kierując ją na plażę. -Jeden z eskortowców? - Kapitan pokręcił głową. - Ale gdzie się do tej pory chował? -Pewnie wyłączyli silniki po naszym ataku - powiedziała doktor Barlow. - Dopóki nie ruszyliśmy szlakiem tego dużego. Mógł też podróżować przyczepiony do kadłuba większej jednostki i dlatego ich spaliny mieszały się. -A kogo to obchodzi? - wykrzyknęła Deryn. - Musimy powstrzymać ten chodzący złom! -Dobrze powiedziane, panie Sharp - przyznał kapitan. -Cała naprzód. Chwilę później mostek wypełnił ryk silników i Lewiatan znów ruszył do przodu. Ale mniejsza machina już zdołała wyjść na ląd. Przemykała się pospiesznie między drzewami, kierując wprost na odległą

o osiemset metrów wieżę. Nie wydawała się na tyle duża, żeby mogła rozerwać goliata na pół, ale z całą pewnością mogła sporo narozrabiać. Nagle snop iskier i płomieni zabłysnął na grzbiecie machiny i po łuku zniknął w ciemnościach. W oddali zadudniły odgłosy eksplozji. -Mają działo pokładowe! - oznajmił pierwszy oficer. -Panie kapitanie? -Nietoperze strzałkowe - padła odpowiedź. - Zmieciemy ich ludzi z górnego pokładu! Palce Deryn zacisnęły się w pięści. Podniebny statek doganiał machinę kroczącą, a szperacze zatoczyły krąg, by odnaleźć ją w ciemnościach. Usłyszała przytłumiony stukot działka na sprężone powietrze gdzieś nad głową i zobaczyła pierwszą chmarę wzbijających się w powietrze nietoperzy strzałkowych. Ale kiedy jej wzrok pomknął dalej, za niemiecką machinę, wstrzymała oddech. Zewnętrzne wieże broni Tesli żarzyły się coraz mocniej i pokrywała je plątanina wściekłych węży z płomienia i prądu. Wysoka wieża główna goliata zaczęła się nieznacznie świecić w ciemnościach niczym powierzchnia balonu na rozgrzane powietrze z odkręconym na maksimum palnikiem. Deryn poczuła kwaśny smak w ustach i straszliwy, paraliżujący strach ze swych koszmarów. Przypomniała sobie, jak działo Tesli na pokładzie Goebena niemal spaliło ich wszystkich na popiół. Tymczasem goliat był o wiele potężniejszy, na tyle mocarny, by rozpalić niebo o tysiące kilometrów dalej. A Lewiatan kierował się wprost na niego.

40

Pierwszy pocisk spadł na skraju kompleksu, skręcając i wyrzucając w górę sporą część ogrodzenia z drutu kolczastego. Kłąb kurzu przetoczył się po eksplozji i Alek usłyszał, jak kawałki oderwanego metalu uderzają w dachy wokół nich. Gdy kurz opadł, przyłożył dłonie do szyby i zobaczył napastnika kroczącego między drzewami - była to mniejsza maszyna, czteronożna korweta. Dwa szperacze oświetlały ją z Lewiatana, ukazując na tylnej części korpusu działo pokładowe, którego lufa wciąż dymiła. -Panie Tesla! - zawołał Alek. - Może powinniśmy się ewakuować. -Twoi angielscy przyjaciele mogli nas opuścić, ale ja nie zamierzam porzucać dzieła swojego życia. Alek odwrócił się. Dłonie Tesli spoczywały na przekładniach głównego panelu kontrolnego, a włosy sterczały mu we wszystkich kierunkach. Przez pomieszczenie przelatywały wyładowania elektryczne i Alek poczuł, jak całość wręcz buzuje od gromadzącej się w powietrzu mocy.

-Nikt pana nie opuścił! - Wskazał na okno. - Lewiatan wciąż tam jest. -Nie rozumiesz, dlaczego tak się guzdrzą? Nie mam wyjścia, muszę strzelać. Alek otworzył usta, by zaprotestować, ale kolejny strzał rozległ się w oddali, a ryk pocisku sprawił, że aż przykucnął. Ten spadł już wewnątrz kompleksu, ciskając ziemią i odłamkami w okna sterowni. Nagle na zewnątrz zrobiło się czerwono, bo szperacze Lewiatana zmieniły barwę, i połyskliwe kawałki metalu runęły z góry. Członkowie załogi na odkrytym pokładzie machiny skręcali się i padali jak muchy, kiedy spadły na nich pociski nietoperzy. Chwilę później zabrakło obsługi działa, które teraz kołysało się tylko z boku na bok w rytm kroków jednostki. Metalowa nawałnica zbliżała się z każdą sekundą, tnąc drzewa i wzniecając tumany kurzu. Kiedy ucichła, ostatni szpikulec uderzył w okno z głuchym trzaskiem. Na szkle pojawiła się rysa i Alek cofnął się chwiejnie kilka kroków, ale atak się zakończył. Odchrząknął, zmuszając głos do posłuszeństwa. -Lewiatan uciszył niemieckie działo. Możemy teraz odetchnąć. -Ale machina wciąż naciera, prawda? Alek ostrożnie zbliżył się do okna. Oczywiście strzałki nie uczyniły pancerzowi korwety najmniejszej szkody. Jednak Lewiatan wciąż się zbliżał z otwartą komorą bombową. Wtedy przypomniał sobie, co Tesla mówił o prawdziwym wystrzale z goliata - każdy statek powietrzny w promieniu dziesięciu kilometrów znajdzie się w niebezpieczeństwie.

Lewiatan wisiał nie dalej jak kilometr od nich, a Deryn wciąż była na pokładzie dzięki układowi Alka z Eddiem Malone'em. Trzeba było powstrzymać to szaleństwo. Alek odwrócił się, podszedł energicznie do głównego panelu kontrolnego i chwycił Teslę za ramię. - Nie mogę panu na to pozwolić. To zbyt straszny czyn. Tesla podniósł wzrok. - Myślisz, że tego nie wiem? Zniszczyć całe miasto... To najstraszniejszy czyn, na jaki może się poważyć człowiek. - W takim razie dlaczego pan to robi? Tesla zamknął oczy. -Alek, odbudowa tej wieży potrwa rok. A ilu jeszcze ludzi zginie w bitwach? Setki tysięcy? Milion? -Być może. Ale pan mówił o Berlinie... to dwa miliony ludzi. Tesla wbił wzrok w potencjometry. -Myślę, że mogę nieco złagodzić efekt. -Myśli pan? -Nie zniszczę całego miasta, tylko tyle, by udowodnić swoją teorię. Inaczej goliat przepadnie na zawsze! Nikt nie zainwestuje w dymiący krater. - Wyjrzał przez okno i zobaczył machinę kroczącą wdrapującą się na wydmy. - A Niemcy tylko zhardzieją. Jeśli teraz ich nie powstrzymam, myślisz, że nasłani przez nich zamachowcy pozwolą nam obu przeżyć rok? Alek zrobił krok naprzód. - Wiem, jak to jest być ściganym. Urządzali na mnie polowa nie z nagonką od chwili śmierci moich rodziców. Ale udowod nienie skuteczności pańskiego wynalazku nie jest tego warte! Zza pleców Alka dobiegł huk strzałów. Obrócił się w miej-

scu. W czerwonej poświacie reflektorów Lewiatana machina krocząca Pinkertona wychodziła na spotkanie niemieckiego pojazdu bojowego. Na jej grzbiecie uniósł się karabin Gatlinga i zawzięcie terkotał. Ale karabinowe kule były bezużyteczne w starciu ze stalowym pancerzem, a machina Pinkertona zbyt mała, by powstrzymać wodnego wędrowca swoją masą. Odroczy tylko to, co nieuniknione, dając im cenny czas. Olbrzymia sylwetka Lewiatana zwolniła i zatrzymała się, po czym zaczęła się cofać. Korweta znajdowała się teraz w obrębie kompleksu - zbyt blisko goliata, żeby Lewiatan mógł zrzucić bombę. Oficerowie statku musieli wiedzieć, że broń Tesli będzie zabójcza dla każdej podniebnej jednostki. Ale nie było czasu, by odlecieć na dziesięć kilometrów. Powietrze w sterowni zaczęło trzeszczeć i chłopak poczuł, jak wszystkie włosy stają mu dęba. Guziki jego marynarki zajarzyły się słabą poświatą, a wszystkie światła elektryczne wokół nich przygasły. Wkrótce broń będzie gotowa do strzału. Alek odwrócił się do Tesli. - Mieszkańcy Berlina nawet nie zostali ostrzeżeni! Mówił pan, że da im szansę na ewakuację! Wynalazca naciągnął parę grubych, czarnych gumowych rękawic. -Szansę im odebrano, ale zrobił to ich kajzer, nie ja. Proszę, niech pan wróci do jadalni, Wasza Wysokość. -Panie Tesla, nalegam, żeby pan przestał! Nie patrząc na wskaźniki na panelu, Tesla machnął dłonią w rękawicy swoim ludziom.

- Zaprowadźcie, proszę, Jego Wysokość z powrotem do jadalni. Alek sięgnął po szablę, ale nie miał jej dziś ze sobą. Zbliżyło się do niego dwóch o wiele większych od niego mężczyzn, a było jeszcze z tuzin takich, których Tesla mógł przywołać do sterowni. - Panie Tesla, proszę... Wynalazca pokręcił głową. - Obawiałem się tej chwili od lat, ale teraz los wziął sprawy w swoje ręce. Mężczyźni chwycili mocno Alka pod ramiona i poprowadzili go ku schodom.

Większość gości już uciekła z jadalni, ale Klopp wciąż tam był z cygarem w jednej dłoni i laską w drugiej. Siedziała z nim panna Rogers, gryzmoląc jak szalona w notesie. - Zdaje się, że rozpętała się tam regularna bitwa - powie działa. Alek usiadł ciężko, wpatrując się w puste krzesła wokół stołu, wszystkie przekrzywione. Nawet tutaj, na dole, podłoga buczała. - Wziął na cel Berlin. Nie będzie to strzał próbny, ale bo jowy. Co ja narobiłem? Klopp odezwał się po niemiecku. -Pozostali powinni wrócić za chwilę, paniczu. -Wrócić? A dokąd oni poszli, do jasnej cholery? -Sprawdzić bagaż - powiedział z prostotą Klopp.

-Co takiego? - Wasza Wysokość? - odezwała się panna Rogers. - Po wiedziałby pan, że pan Tesla zrobił się nieco nieobliczalny? Alek odwrócił się gwałtownie, by spojrzeć jej w twarz. -Chce zniszczyć całe miasto bez ostrzeżenia czy negocjacji. Jak pani myśli? -Na to się pan pisał. Pan, mój szef i wszyscy ci inwestorzy w swoich pojazdach, którzy teraz pędzą na Manhattan. Wszyscy wiedzieli, że coś takiego może się zdarzyć. -Nie tak to zaplanowaliśmy! - wykrzyknął Alek. - To morderstwo! -Cały Berlin... - powtórzyła panna Rogers, kręcąc głową i pisząc. Lecz Alek nie wyobrażał sobie, jak całe miasto spowijają płomienie. Mógł myśleć jedynie o Lewiatanie i o koszmarach Deryn związanych ze śmiercią jej ojca. Wokół niego zadrżało wino w pozostawionych na stole kieliszkach. Cały stół wibrował. -Nie możemy mu na to pozwolić. -Niech się pan nie przejmuje, paniczu. Już są. Alek odwrócił się. Volger, Hoffman i Bauer wpadli do jadalni, niosąc długie walizy, które przywieźli z Nowego Jorku. Hrabia rzucił jedną z nich na stół. Zastawa zagrzechotała i część się potłukła, a kieliszki z winem przewróciły się, wylewając czerwony napój na biały obrus. -Nie mamy wiele czasu, jak sądzę? - powiedział Volger. -Może kilka minut - rzekł Alek. -I chcesz go powstrzymać? -Oczywiście!

- Miło mi to słyszeć. - Volger otworzył z trzaskiem zamek walizy. Wewnątrz była para pojedynkowych szabel. Alek pokręcił głową. -On ma tam, na górze, przynajmniej tuzin ludzi. -Czyżbyś zapomniał dewizę swego ojca? - zapytał Volger. -Zaskoczenie jest cenniejsze niż siła - powiedział Klopp i sięgnąwszy do walizy przyniesionej przez Hoffmana, wyciągnął czarny cylinder z długim lontem. -Sam przygotowałem to cudo w laboratorium Tesli. -Pokuśtykał do schodów prowadzących do sterowni, po czym przystawił koniec cygara do lontu i wyszczerzył zęby w uśmiechu, kiedy ten ożył płomieniem. -Wielkie nieba! - Panna Rogers podniosła wzrok znad notatnika. - Czy to bomba? -Proszę się nie przejmować, panienko - rzekł hrabia Volger, wiążąc sobie serwetkę ze stołu tak, by zakrywała nos i usta. - To tylko granat dymny. Ale za to jak wydajny! -Ojejku - westchnęła dziennikarka. Hoffman rzucił serwetkę Alkowi, a Bauer otworzył kolejny futerał na broń. Jeszcze potężniejszy łoskot przetoczył się po podłodze, wprawiając ściany w drżenie. Teraz nawet powietrze wydawało się gęste i zamazane. - Proszę się przygotować, Wasza Wysokość. - Volger wziął jedną z szabli. Alek wyjął drugą z futerału hrabiego. Miała rękojeść wykończoną złoceniem, a na jej ostrzu wyryto przekładnie i zębatkę. -Kolejny przedmiot z dziedzictwa mego ojca? -Ma blisko sto lat. Ale jest wystarczająco ostra.

Alek zatknął sobie szablę za pas i pospiesznie zawiązał chustkę na twarzy. Granat dymny zaczął krztusić się i iskrzyć w dłoni Kloppa, zostało w nim ledwo kilka centymetrów lontu. Ale staruszek czekał spokojnie, obserwując wędrujący płomień. W końcu cisnął go w górę schodów. Ze sterowni dobiegło głośne szszszuuuu i po chwili odezwał się chór krzyków i wrzasków. Klopp cofnął się, bo po schodach zbiegało chwiejnym krokiem kilku mechaników, krztusząc się i prychając. - Szkoda, że nie mogę iść z wami, paniczu - powiedział staruszek, sięgając po swoją laskę. Alek pokręcił głową. -Zrobiłeś dla mnie tyle, że nie będę ci się w stanie odwdzięczyć. -Pozostajemy na pańskie rozkazy - powiedział Volger i skłonił się Alkowi. A potem nagle ruszył pędem po schodach wraz z Hoffmanem i Bauerem. Kiedy Alek poszedł w ich ślady, dym przetaczał się w dół, paląc go w oczy i wdzierając się do płuc. Jednostajne buczenie wzmagało się z każdym krokiem. Sterownia była wypełniona dymem i aurą szaleństwa. Elektryczne iskry latały w powietrzu, a ktoś darł się: „Awaria!", co tylko zwiększało panujący w niej chaos. Ludzie Tesli najwyraźniej myśleli, że nastąpiło przeciążenie urządzeń, które wywołało pożar. Podłoga drżała, jakby cały budynek zmienił się w jedną wielką maszynę. Alek poprowadził Volgera i swoich ludzi przez dym w stronę centralnego panelu kontrolnego. Stał tam całkowicie spokojny Tesla, ignorując piekło, jakie rozpętało się wokół.

-Proszę wyłączyć urządzenie! - rozkazał Alek. -No tak, oczywiście, to twoja sprawka. - Tesla nie podniósł wzroku. - Powinienem wiedzieć, że Austriakowi nie można ufać. -Pan mówi o zaufaniu, panie Tesla? To pan sprzeniewierzył się naszym planom! - Alek uniósł szablę, a jego ludzie poszli w jego ślady. - Wyłącz pan tę maszynę! Tesla zerknął na sztychy szabel i roześmiał się. - Za późno na wątpliwości, książę. Ręką w gumowej rękawicy przekręcił tarczę, po czym kucnął za panelem. Chrzęst naładowanego elektrycznością powietrza nagle skumulował się w głośnym trzasku i pajęczyna łuków elektrycznych wystrzeliła z dymu we wszystkich kierunkach, uderzając w końcówki obnażonych szabel. Rękojeść szabli Alka zrobiła się bardzo gorąca, ale nie był w stanie jej rzucić - wszystkie mięśnie dłoni stężały gwałtownie. Zawładnęła nim dzika i nieokiełznana siła, skręcając mu serce w piersi. Ostrze niewyobrażalnego bólu zagłębiło się w prawą dłoń i przeszło przez całe ciało aż do stóp. Alek zatoczył się w tył i potknął, a roztańczony łuk elektryczny przerwał się, kiedy upadł na podłogę. Płuca paliły go od dymu, a dłoń niedawno trzymająca szablę była poparzona i piekła niemiłosiernie. Nozdrza wypełnił mu swąd spalonych włosów i skóry. Leżał chwilę na plecach, ale nie było czasu na odpoczynek. Podłoga wciąż drżała pod nim, mocniej z każdą sekundą. Wstał chwiejnie i rozejrzał się za swoją szablą, ale w sterowni było szaro od dymu, a wszędzie strzelały elektryczne rozbłyski. Potknął się o leżącą na brzuchu postać - to był Bauer, przyciskał poparzoną od szabli dłoń do piersi.

-Nic ci nie jest, Hans? -Paniczu, tam! Bauer wskazał osmalonymi palcami na sylwetkę w dymie. Był to Tesla manipulujący długimi ramionami przy przekładniach, a obok, oparta o panel kontrolny, stała jego elektryczna laska. Alek rzucił się w jego stronę i chwycił laskę, po czym uniósł ją poziomo przed siebie. Położył palec na spuście i wycelował laskę w Teslę. - Niech pan przestanie.

Mężczyzna wpatrywał się chwilę w metalową końcówkę, po czym parsknął arogancko i spokojnie sięgnął do największej przekładni na panelu sterowania... - Nie - powiedział Alek i nacisnął spust. Błyskawica przecięła pomieszczenie. Dosięgła Tesli i potrząsnęła nim niczym szmacianą lalką. Szpony białego płomienia wylały się z laski i zatańczyły na wskaźnikach. Iskry strzeliły we wszystkich kierunkach, a zapach topionego metalu i plastiku wypełnił sterownię.

W kilka sekund laska zacharczała i zgasła. Tesla leżał pośród przekładni i nie ruszał się. Niewielkie wyładowania przeskakiwały po jego ciele, a jego włosy skręcały się i skwierczały. Dudnienie podłogi pod stopami Alka zaczęło wstrząsać budynkiem, wznosić się i opadać, zatapiać go w jednej fali uderzeniowej za drugą, jakby obok przechodził jakiś olbrzym. Z każdym uderzeniem pulsu Alek widział coraz mniej wyraźnie. Usłyszał, jak wokół niego drżą okna. Zawołał Volgera, ale rozedrgane powietrze zdawało się rozdzierać dźwięk na sztuki. Dym przerzedził się, a przez rozbite okna do wnętrza wpadł słony, morski zapach. Alek podszedł chwiejnie do najbliższego z nich, bo jego płuca łaknęły świeżego powietrza. Poślizgnął się, a odłamki szkła kaleczyły go, przebijając spalone podeszwy. Ale przynajmniej mógł oddychać. Wpatrywał się w goliata górującego nad kompleksem. Pulsujący rytm pod stopami był echem wyładowań elektrycznych wędrujących po powierzchni wieży. Cała maszyna aż buzowała energią i Alek uświadomił sobie, co zrobił... Goliat był niczym kocioł parowy poddany wielkiemu ciśnieniu. Gotów był oddać salwę, ale on powstrzymał Teslę przed uwolnieniem gigantycznych pokładów energii, jakie narosły w środku. Kominy wciąż wyrzucały słupy dymu, a generatory słały energię do ociekających już nią kondensatorów. Na oczach Alka kolejne okna kompleksu pękały z trzaskiem. Pośrodku tego wszystkiego nad wrakiem machiny kroczącej Pinkertona stała niemiecka korweta. Oderwała dwa mniejsze odnóża maszyny i wydawało się, że wykonuje dziwaczny taniec zwycięstwa. Kończyny jej drżały, a korpus kołysał się w przód i w tył.

Nagle Alek zobaczył pajęczynę błyskawic na metalowej powłoce korwety - systemy kontrolne machiny kroczącej zostały spalone przez nieokiełznaną energię wstrząsającą powietrzem. Popatrzył w niebo. Sam Lewiatan emanował poświatą niczym chmura chwytająca promienie zachodzącego słońca. Rzęski podniebnego statku falowały, wolno odpychając go od źródła elektryczności, ale silniki milczały - prawdopodobnie ich części elektryczne poddały się mocy. Czy wodór się zapali? Alek chwycił się ramy okna, w ogóle nie czując wrzynających mu się w dłonie odłamków szkła. - Deryn - załkał. Wszystko tylko nie to. Nagle w oddali wyłonił się kolejny kształt, wielki i potężniejący z każdą chwilą. Był to pierwszy z wędrowców, cztery razy większy od korwety, na którego korpusie furkotała poszarpana flaga niemieckiej marynarki wojennej. Machina zbliżała się wolno, a dwie prawe kończyny sterczały bezużytecznie. Ale to szczypce do walki z krakenami młóciły ziemię i ciągnęły wędrowca przez wydmy, jakby był jakąś konającą bestią. Alek zastanawiał się, jak to się stało, że jego obwody nie ucierpiały od spięcia, lecz wtedy machina wsunęła się na pogięty metal ogrodzenia i zamknęła obwód. Pojedynczy poszarpany szpon wystrzelił z najbliższej małej wieży i trafił we wzniesione ramię bojowe niemieckiej maszyny. Za nim poszły błyskawice z pozostałych wież, bo nagromadzone w nich ładunki aż się paliły, żeby znaleźć ujście, i w okamgnieniu pięć strumieni elektryczności wlało się w ogromnego wodnego wędrowca. Maszyna drżała chwilę, a jej kończyny grzechotały niemiłosiernie, kiedy iskry przeskakiwały po

metalowej powłoce. Samo niebo rozwarło się z łoskotem gromu. Karłowate drzewa wokół jednostki zajęły się ogniem, a biały płomień pożerał chciwie nawet glebę i piasek pod nimi. Wtedy musiały się zająć magazyny amunicji. Machina zaczęła drżeć jeszcze mocniej i snopy płomieni wystrzeliły z włazów. Kominy plunęły ogniem, kiedy tylko zajęły się zbiorniki paliwa, a czarny dym unosił się z przewodów wentylacyjnych silnika. Kiedy echa głuchej eksplozji w końcu ucichły, Alek prawie nic nie słyszał, ale poczuł, że drżenie pod stopami zniknęło. W sterowni za nim zrobiło się ciemno i cicho, jeśli nie liczyć zdezorientowanych ludzkich głosów. Goliat wyładował się na niemieckiej machinie kroczącej. Alek znów podniósł wzrok. Poświata Lewiatana przygasła i statek wraz z załogą pozostał przy życiu. Wstrząsnął nim szloch, opadł na kolano i uświadomił sobie, że przetrwanie jednego statku - tak naprawdę jednej dziewczyny - było dla niego przez moment ważniejsze niż cała wojna, niż miliony mieszkańców jakiegoś miasta. Wtedy wiatr zmienił kierunek i Alek wciągnął w płuca odór spalonego ciała wypełniający pomieszczenie za nim. Wystarczająco ważne, jak się zdawało, by zabić z tego powodu człowieka.

41 W swej nieskończonej mądrości Admiralicja zaaprobowała wniosek o medal za odwagę dla Alka tego samego dnia, w którym Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny. Deryn podejrzliwie podeszła do dziwnego zbiegu czasowego tych wydarzeń i do tego, że nie przyznano go za coś konkretnego, takiego jak wyłączenie broni Tesli, by ocalić Lewiatana. Alek miał zostać odznaczony za błąd, jaki popełnił na grzbiecie statku podczas burzy, i za wybitną umiejętność padania i nabijania sobie guza. Tak właśnie postępowała Admiralicja. Ale przynajmniej oznaczało to, że Lewiatan mógł polecieć z powrotem do Nowego Jorku i że po raz ostatni zobaczy Alka. Po walce z niemieckimi wodnymi wędrowcami na Long Island powietrzny statek otrzymał zaproszenie do Waszyngtonu. Tam kapitan z oficerami zeznawali przed Kongresem, którego członkowie debatowali nad tym, jaką dać odpowiedź na bezczelny atak przeprowadzony na amerykańskiej ziemi. Było trochę gadania i targów, ale w końcu ustalono, że Niemcy zaszli za daleko, i politycy zarówno z frakcji darwi-

nistów, jak i chrzęstów zdecydowali, że Ameryka przystępuje do wojny. Młodzi ludzie już zaczęli się tłoczyć przed biurami werbunkowymi, przechwalając się, że idą się bić z kajze-rem. Kiedy Lewiatan skierował się na północ, ulice były pełne flag i parad zadziornych chłopaków wykrzykujących bojowe hasła.

Deryn była na mostku, kiedy nadeszła druga wiadomość z Londynu, tym razem oznaczona inskrypcją „Ściśle Tajne". Wydobrzała już na tyle, że mogła chodzić bez laski, ale nie odważyła się jeszcze wspiąć po linach. Asystowała za to oficerom i doktor Barlow. Fakt, że tkwiła w gondoli, był wciąż niezwykle irytujący, ale obowiązki na mostku nauczyły ją więcej o tym, jak funkcjonuje Lewiatan. Byłoby to jej pomocne, gdyby kiedyś dostała swój statek. Orzeł kurierski przybył w chwili, w której dostrzegli nowojorskie drapacze chmur owego dnia, kiedy miano wręczyć Alkowi odznaczenie. Śmignął za oknami mostka, po czym skręcił do ptasiej przystani na sterburcie. Chwilę później oficer wachtowy oznajmił: - Sir, przesyłka do rąk własnych doktor Barlow. Kapitan zwrócił się do Deryn i skinął głową. Zasalutowała i poszła do kajuty specjalistki z tubą w ręku. Coś w niej grzechotało. Zapukała. Odpowiedziało jej skomlenie Tazzy, które wzięła za pozwolenie wejścia do kajuty. - Dzień dobry pani. Mam dla pani przesyłkę z Londynu. Zmrużyła oczy, by odczytać napis na tubie. - Od P.C. Mitchella.

Specjalistka podniosła wzrok znad książki. -Ach, w końcu. Proszę otworzyć. -Bardzo panią przepraszam, ale tu jest napisane „Ściśle tajne". -Oczywiście, że jest. Ale dowiódł pan, że jest biegły w sztuce dochowywania tajemnic, p a n i e Sharp. Proszę otworzyć. Jej lemur parsknął i zachichotał: -Tajemnice! -Tak jest, psze pani. Deryn otworzyła tubę kurierską. Zawierała kartkę półprzezroczystego papieru używanego w przesyłkach powietrznych owiniętą wokół niewielkiej filcowej torebki z twardym przedmiotem. Odwinęła papier i przeczytała: -„Droga Noro, jest tak, jak podejrzewałaś: żelazo i nikiel ze śladowymi ilościami kobaltu, fosforu i siarki. Wszystkie składniki pochodzenia naturalnego". - Był jeszcze podpis. „Pozdrowienia, Peter". -Tak jak myślałam - powiedziała specjalistka z westchnieniem. - Ale jest za późno, by go ocalić. -Kogo? - zapytała Deryn, lecz uzmysłowiła sobie, że to oczywiste: Nikola Tesla był jedyną osobą, która ostatnimi czasy potrzebowała ocalenia. Nikt nie wiedział, co się dokładnie stało w noc, której zginął. Ale było pewne, że wielki wynalazca został porażony prądem przez swojego goliata, bo maszyna zepsuła się na skutek niemieckiego ostrzału i ogólnego chaosu bitewnego. Deryn wysypała zawartość filcowego woreczka na dłoń i oto był tam - niewielki fragment odcięty przez nią z przedmiotu pod łóżkiem Tesli.

-A więc chodziło o kamień tego szalonego speca? - Spojrzała znów na list. - Nikiel, kobalt i siarka? Co to wszystko znaczy? -Meteorytowy - powiedział lemur. Deryn spojrzała na stworzenie. Przeczytała to słowo w Podręczniku aeronautyki w rozdziałach o filozofii naturalnej, ale nie mogła go nigdzie umiejscowić. -Znaczy to, panie Sharp, że Tesla był oszustem. - Doktor Barlow wzruszyła ramionami. - A może szaleńcem... zdawało mu się, że jest w stanie zniszczyć Berlin. -Chce pani powiedzieć, że goliat by nie zadziałał? - Deryn pokręciła głową. - Ale co się stało na Syberii? Doktor Barlow wskazała przedmiot w dłoni Deryn. -Na Syberii z nieba spadł kamień. -Mały kamień tak narozrabiał? -Mówiąc ściślej, meteoryt. I wcale nie taki mały. To był wielki kawał żelaza pędzący z prędkością tysięcy kilometrów na godzinę. Pan Tesla znalazł ledwie niewielki fragment całości. - Doktor Barlow odłożyła książkę. Myślę, że testował swoją maszynę, kiedy spadł meteoryt, i wbił sobie do głowy, że to on dzierży w dłoniach kosmiczną moc. Naprawdę, to bardzo dla niego typowe. Deryn spojrzała na niewielki kawałek żelaza. -Ale kazał sobie wysłać ten wykrywacz metali, więc szukał żelaza. Musiał wiedzieć, że to był meteoryt! -Największym składnikiem szaleństwa jest ukrywanie prawdy przed samym sobą. A może Tesla wyobraził sobie, że jego maszyna była w stanie przywołać kawał żelaza z nieba. -Wzięła kamyk, by mu się dokładniej przyjrzeć. Tak czy ina-

czej, to, co się stało nad Tunguzką, było zwykłą katastrofą. Że tak powiem, kosmicznym żartem. Deryn pokręciła głową, przypominając sobie połacie powalonych drzew ciągnące się przez wiele kilometrów we wszystkich kierunkach. Aż niepodobna było uwierzyć, że zwykły wypadek mógł dokonać takich zniszczeń. -Jednak wszystko pasuje - powiedziała specjalistka, uśmiechając się smutno. - Goliata powinno się powalić kamieniem. -Ale maszyna Tesli zmieniła kolor nieba. Sam lord Churchill widział to na własne oczy!

Specjalistka zaśmiała się prosto w nos Deryn, usłyszawszy tę rewelację. -Tak, Tesla spowodował zmianę koloru nieba... o wschodzie słońca. Nie jest to wcale trudna sztuczka, jeśli się ma łatwowierną publikę. A może rzeczywiście goliat był w stanie zmienić warunki atmosferyczne. Ale od tego daleko jeszcze do zniszczenia całego miasta, panie Sharp. -Łatwowierny - rzucił jej lemur, rżąc ze śmiechu. -Chce pani powiedzieć, że to wszystko banialuki? Wszystko, co robiliśmy, wszystko, co Alek... - Deryn zamknęła oczy. Alek został wyprowadzony w pole, tak jak się obawiała. -Ciekawe spostrzeżenie, panie Sharp. Jeśli meteoryt wpada w las, a nikt sobie tego nie uświadamia, to czy jest to w stanie zakończyć wojnę? - Specjalistka oddała jej kamyk. Niemcy wierzyli w goliata, a ich wiara przyspieszyła przystąpienie Stanów Zjednoczonych do naszej sprawy. Tak czy inaczej, spadający kamień może nam sprowadzić pokój. Czarny kawałek żelaza w dłoni Deryn nagle zmienił się w coś niezwykłego. Było to przecież coś nie z tego świata, prawda? Włożyła go na powrót do woreczka, zawinęła na nim list i wsunęła je do tuby kurierskiej. Robiąc krok naprzód, położyła tubę na biurku doktor Barlow. -To pozostanie ściśle tajne, czy nie tak, psze pani? -Oczywiście - odparła specjalistka. - Kiedy odbudują goliata, Towarzystwo Zoologiczne będzie musiało trzymać wszystko w tajemnicy. Nawet rząd Jego Królewskiej Mości nie może tego wiedzieć. Deryn zmarszczyła brwi. - A Alek? Wciąż zbiera pieniądze dla fundacji Tesli.

-Naprawa goliata sprawi, że Niemcy będą optowali za pokojem. - Doktor Barlow utkwiła spojrzenie w Deryn. Błędem byłoby ujawnienie prawdy Alkowi. -Ale on nie jest pani marionetką, doktor Barlow! Wyobraża sobie pani, jak on się czuje? Myślał, że wojna się już skończy. -W rzeczy samej - odparła specjalistka. - Dlaczego więc pogarszać sprawy, ujawniając mu, że Tesla zrobił z niego głupca? Deryn chciała zaprotestować, ale doktor Barlow miała rację. Alek będzie zdruzgotany, kiedy odkryje, że cała ta sprawa z przeznaczeniem to jedno wielkie oszustwo, jedynie kosmiczny wypadek. -Przecież Alkowi wydaje się, że to jego wina, że wojna wciąż trwa, bo wyłączył maszynę po tym, jak zginął Tesla! -Nie ma tu jego najmniejszej choćby winy, Deryn - powiedziała specjalistka. - A wojna skończy się pewnego dnia. Tak jest ze wszystkimi wojnami.

Odznaczenie przypięto Alkowi w luku bagażowym wobec połowy wyprężonej na baczność załogi w strojach galowych. Kapitan Hobbes odczytał zasługi chłopaka, a garstka dziennikarzy pstrykała fotki, w tym pewien łajdak z „New York World". Klopp, Hoffman i Bauer byli ubrani w nowe cywilne stroje, ale hrabia Volger wciąż nosił swój kawaleryjski mundur. Pojawiło się nawet kilku dyplomatów z konsulatu Austro-Węgier, najwyraźniej pilnujących swoich interesów, na wypadek gdyby starania Alka o tron zakończyły się sukcesem. Deryn udało się uczestniczyć w ceremonii bez wywracania

oczami, nawet kiedy kapitan mówił o wielkich obrażeniach, jakie odniósł Alek. -Upadł i walnął się w łepetynę - mruknęła. -Przepraszam, pan coś mówił? - Deryn odwróciła się, usłyszawszy ten szept. Była to Adela Rogers, dziennikarka Hearsta. -Nic. - Ale coś pan jednak mówił. - Kobieta zbliżyła się jeszcze. Portier nigdy nie odzywa się bez powodu. Deryn zagryzła wargę, mając wielką ochotę sprostować, że nie jest żadnym portierem, ale kadetem, udekorowanym medalem oficerem. A wkrótce tajnym agentem na służbie cholernego Londyńskiego Towarzystwa Zoologicznego! Ale odwróciła się tylko od niej, mówiąc cicho: - Dokonał większych rzeczy, tylko tyle. - Może pan mieć rację. Byłam tam, kiedy zginął Tesla. Deryn spojrzała ponownie na pannę Rogers, zastanawiając się, o co jej chodzi. -Kiedy go ostatni raz widziałam - ciągnęła kobieta - Jego Wysokość wydawał się n i e z w y k l e zdeterminowany, by powstrzymać pana Teslę. -Tamtej nocy Alek ocalił nasz statek. -I, jak słyszałam, również Berlin. - Pojawił się notatnik dziennikarki. - Mówiąc szczerze, to są ludzie, którzy twierdzą, że już byłoby po wojnie, gdyby goliat wystrzelił, ale książę Aleksander tego nie chciał. W końcu chrzęst to chrzęst. -Nikt nawet nie wie, czy to ustrojstwo... - zaczęła Deryn, ale powstrzymała się. Była bardzo bliska ujawnienia nowej tajemnicy doktor Barlow.

Dlaczego nikt nie dostrzegał, że Alek zrobił więcej niż ktokolwiek, by zakończyć tę wojnę? Oddał złoto na potrzeby rewolucji osmańskiej, a swoje silniki Lewiatanowi, który uratował Teslę przed pożarciem w głuszy. To wszystko przecież miało znaczenie, prawda? - Pan zna jakąś tajemnicę, prawda, panie portierze? stwierdziła kobieta. - Zawsze ma pan jakąś w zanadrzu. Deryn wzruszyła ramionami. - Wiem tylko, że Jego Wysokość Aleksander pragnie poko ju, tak jak deklaruje. Może mnie pani zacytować.

42

09

PD ceremonii, kiedy zrobiono już wszystkie fotoyrafie, a dyplomaci i inni notable pogratulowali Alkowi, chłopak wyruszył na poszukiwanie Deryn. Ale zanim zrobił dwa kroki w tłum, wpadł między kapitana Hobbesa i panią specjalistkę. - Wasza Cesarska Wysokość, jeszcze raz gratulacje! po wiedział kapitan i zamiast się ukłonić, zasalutował. Kiedy Alek oddał honory, przez jedną, ulotną chwilę wyobraził sobie siebie jako członka tej załogi. Ale to rozmarzenie trwało tylko moment. - Dziękuję, sir. Za to i za... - wzruszył ramionami ...to, że nas pan nie wsadził do paki. Kapitan Hobbes uśmiechnął się. -Niełatwo było panu w te pierwsze dni, prawda? I myśmy czuli się dość dziwnie, mając chrzęstów na pokładzie. -Ale ja zawsze wiedziałam, że zdołamy w końcu zrobić z pana porządnego darwinistę powiedziała doktor Barlow, patrząc znacząco na odznaczenie Alka. Otrzymał Krzyż za Odwagę w Przestworzach,

najwyższe

odznaczenie w brytyjskich siłach zbrojnych przyznawane cywilom. Widać było na nim oblicze samego starego Karola Darwina. -Porządnego darwinistę - rzucił lemur specjalistki, a Bovril zachichotał. -Ostatnio nie jestem pewien, kim właściwie jestem - przyznał Alek. - Ale postaram się zasłużyć na ten zaszczyt. -Wspaniała dewiza w tych dziwnych czasach, Wasza Wysokość - powiedział kapitan. - Proszę mi wybaczyć, ale muszę zająć się naszymi amerykańskimi gośćmi. Ich chrzęstowe jednostki dołączą do nas w drodze powrotnej do Europy. To doprawdy niezwykłe. -Z całą pewnością. - Alek skłonił się, a kapitan ruszył dziarsko w stronę grupy oficerów w ciemnogranatowych amerykańskich mundurach. -Jak szybko wszystko się zmienia - powiedziała doktor Barlow. - Turcy pozostają neutralni, Austro-Węgry szykują się do wyjścia z tego wszystkiego, a teraz Stany Zjednoczone przyłączyły się do walki. Może i Tesla nie zakończył wojny, ale jego śmierć znacznie ją skróciła. -Miejmy nadzieję - zdołał wykrztusić Alek i rozejrzał się, by zmienić temat. -Klopp! - wykrzyknął Bovril. -A tak. - Alek przywołał swoich ludzi. - Mistrz Klopp, Bauer i Hoffman opuścili moją służbę. Zostają w Ameryce. -Kraju wielkich perspektyw - powiedziała specjalistka nienagannym niemieckim. Klopp skinął głową. - I jedynym miejscu w świecie chrzęstów, w którym nie nazwą nas zdrajcami i spiskowcami, madame.

-To tylko chwilowe, mistrzu Klopp - rzekł Alek. - Jestem pewien, że któregoś dnia wrócimy do domu. - Trzej mężczyźni wciąż wyglądali jego zdaniem dziwnie w cywilnych ubraniach i pod krawatem, ale wkrótce znów włożą kombinezony. - Zaczynają od poniedziałku pracę u wytwórcy pasażerskich machin kroczących. -Czy to nie będzie dla nich zbyt nudne? - zapytała specjalistka. - Po miesiącach hulania po świecie z młodym księciem? -Wcale nie będzie nudne, madame - odezwał się Bauer. -Pan Ford płaci pięć dolarów dziennie! Doktor Barlow otworzyła szeroko oczy. - Przedziwne. Alek uśmiechnął się. Próbował dać Kloppowi resztkę ojcowskiego złota, ale on nie chciał go wziąć. Tak czy inaczej, wykałaczka ważyła niespełna dwadzieścia gramów i była warta nie więcej niż piętnaście dolarów. Pracując dla Machin Kroczących Forda, cała trójka będzie zarabiała tyle każdego dnia. -Kraj wielkich perspektyw - rzucił lemur specjalistki i pociągnął nosem. Niemiecki akcent stworzenia był również idealny. -A gdzie jest pański hrabia Volger? - zapytała doktor Barlow. - Zachowałam dla niego trochę czasopism. -Jest gdzieś tutaj. - Alek rozejrzał się i zobaczył Volgera przyczajonego w ciemnym kącie luku bagażowego. Miał popalone brwi od elektrycznej pułapki, w którą Tesla złapał ich broń, przez co jego twarz przypominała szaleńca z ruchomych obrazów. A może trawił go po prostu jeden z jego złych nastrojów. Kiedy Alek powiedział swoim ludziom, by rozpoczęli nowe

życie w Ameryce, jedynie Volger zaoponował. Ten człowiek przysiągł doprowadzić do osadzenia Alka na tronie Austro-Węgier, czy Alek tego będzie chciał czy nie. Ale kiedy doktor Barlow podeszła do hrabiego, jego twarz złagodniała i wkrótce pogrążyli się w ożywionej rozmowie w zacisznym kącie pomieszczenia. - Być może za dużo sobie pozwalam, sir - powiedział Hoff man, patrząc na nich - ale dobrali się jak w korcu maku, prawda? Klopp parsknął śmiechem. -Pasują do siebie, nie powiem. -A wie pan, co sobie zawsze myślałem, sir? - odezwał się Bauer. - Że właściwie już jest po wojnie, skoro tych dwoje jest po tej samej stronie! -Spiskowcy - zaszeptał Bovril Alkowi do ucha.

Kolejna godzina minęła, zanim Alkowi udało się wyrwać wszystkim składającym mu gratulacje i chcących przeprowadzić z nim wywiad gościom i wymknąć się z luku bagażowego do mniejszego magazynu, do którego, jak widział, wyszła po cichu Deryn. Wciąż tam była i czekała na beczce miodu od sztucznych pszczół Lewiatana. Alek i Bovril zobaczyli ją po raz pierwszy od pożegnania w serbskim konsulacie, więc bestyjka praktycznie rzuciła się jej na szyję. Alek miał ochotę zrobić to samo, ale zatłoczony luk znajdował się za niezamkniętymi drzwiami. Skinął więc jej tylko głową, zastanawiając się, od czego zacząć. Spodziewał się, że spotkają się znów po wielu latach, ale

nawet trzy tygodnie rozłąki były nie do wytrzymania. Nie mógł jej jednak tego powiedzieć, jeszcze nie. Patrzyła na jego odznaczenie, głaskając łebek Bovrila. Był to oczywiście taki sam krzyż, który Deryn nosiła na swoim mundurze i który otrzymał pośmiertnie jej ojciec za uratowanie jej życia. - To głupie - powiedziała w końcu - żeby dostać medal za wykopyrtnięcie się na równym. Przełknął ślinę. -Nie zasługuję na niego, prawda? -Zasługujesz na kopę medali, Alek! Za uratowanie statku w Alpach i w Istambule, i znów, kiedy wyłączyłeś maszynę Tesli! - Zamilkła na chwilę. - Admiralicja bynajmniej nie nagrodziłaby cię za to ostatnie, bo przecież uratowałeś Berlin. -Byłaś ze mną przy każdej z tych okazji, Deryn, a ja nie widzę, żeby odznaczenia pokrywały ci... - Odchrząknął i uciekł wzrokiem. -Pierś! - rzucił Bovril. Deryn zaśmiała się w głos, lecz Alek nie dołączył do niej. -Jestem zadowolona z tego jednego, dziękuję bardzo -powiedziała. - I nie było mnie przy tobie, kiedy zatrzymałeś goliata. -W pewien sposób byłaś - powiedział cicho, wbijając wzrok w podłogę. Pociągnął za spust w sterowni wyłącznie dlatego, że ją ratował. Deryn uśmiechnęła się i pokręciła głową. -Nie wydobrzałeś jeszcze po tym uderzeniu w głowę, co? -To głupie! - krzyknął Bovril. -Może i nie. Od tamtej pory wiele było niejasności. - Alek

podniósł na nią wzrok. - Oczywiście teraz wszystko się wyklarowało. Bovril parsknął na to śmiechem, ale z kolei Deryn uciekła wzrokiem. Cisza ciągnęła się w nieskończoność i chłopak zastanawiał się, czy zawsze już tak między nimi będzie - z rezerwą i niepewnością. - Jest coś, o czym powinienem ci powiedzieć - odezwał się w końcu. - To sekret związany z Teslą. Deryn otworzyła szeroko oczy. -Wciórności. -Ale może pójdźmy gdzieś, gdzie nie ma ludzi - zaproponował Alek, lecz pomyślał, że tylko wszystko sztucznie przeciąga. W jednej chwili wiedział, dokąd chce pójść. Wiem, że nie służę na tym statku, panie Sharp, ale sądzi pan, że pozwolą mi po raz ostatni wejść na grzbiet? -Jeśli pójdzie pan w asyście odznaczonego oficera, to kto wie. - Deryn uśmiechnęła się do niego szeroko. - I myślę, że nadszedł czas, abym w końcu wlazła po linach. -Kolano wciąż cię boli? Ale twoja laska... - Kiedy po raz pierwszy dostrzegł ją w tłumie, zauważył, że już z niej nie korzysta. -Jest dużo lepiej, dziękuję za troskę. Tylko że wciąż je oszczędzam i zaczynam zapominać, jak się wiąże węzły! -Wzruszyła ramionami. - Ale jeśli nie masz nic przeciwko wspinaczce w tych strojnych ciuchach, to ja chętnie bym spróbowała.

43

Lewiatan trwał na posterunku nad East Hiver, robiąc jawne przedstawienie z patrolowania okolic Manhattanu, by żaden niemiecki wodny wędrowiec już mu nie zagroził, choć było to wysoce nieprawdopodobne. Oceaniczna bryza nadciągała od południa, tak że statek się nie kołysał i można było popatrzeć na miejskie wieże. Deryn zastanawiała się, co podniebna bestia myśli sobie o wielkich, niezwykłych drapaczach chmur - niemal jej wielkości, tylko zakotwiczonych w ziemi i wycelowanych w niebo. Kiedy wspinali się po takielunku, zaczęło ją oczywiście boleć kolano, ale palący ból zmienił się już w jej starego przyjaciela. Szorstka lina w dłoniach i drżenie podniebnej bestii pod stopami przyćmiewały wszystko inne. A kiedy dotarli na grzbiet, mięśnie ramion bolały bardziej niż jej rany. -Niech to pająk pokąsa, zdziadziałam! -Nie powiedziałbym - rzucił Alek, rozpinając guziki galowego stroju. Wypatrujący U-Bootów wykonywali swoje zadania w gon-

doli, a połowa załogi była na ceremonii dekoracji Alka, więc na grzbiecie nie było prawie nikogo. Deryn poprowadziła go z dala od kilku takielunkowych pracujących na śródokręciu. Kiedy mijali kolonię nietoperzy strzałkowych, Bovril wiercił się na jej ramieniu, naśladując ciche mlaskanie stworzeń. Na dziobie było pusto, ale Deryn zawahała się, zanim się odezwała. Wystarczało jej, że stoi tak z Alkiem na słonej bryzie. Podejrzewała też, że sekret dotyczący Tesli ma związek z meteorytem, a rozmowa na ten temat mogłaby tylko wszystko zepsuć. Jednak nie mogli tak stać w nieskończoność, bez względu na to, jak bardzo jej było z tym dobrze. - W porządku, wasza książęcość. Co to za tajemnica? Alek odwrócił się, by spojrzeć na ciemniejące niebo, tam gdzie osiemdziesiąt kilometrów od nich tkwiła zepsuta maszyna Tesli. - Niemcy go nie zabili - powiedział wprost. - Ja to zro biłem. Dopiero po chwili Deryn pojęła znaczenie jego słów. -Nie to podejrzę... - zaczęła. - Och. -Nie było innego sposobu, by go zatrzymać. - Alek popatrzył na swoje dłonie. - Zabiłem go jego laską. Deryn zbliżyła się i wzięła go pod ramię. Wyglądał równie smutno jak wtedy, kiedy po raz pierwszy stanął na pokładzie Lewiatana, kiedy jeszcze prześladowała go śmierć rodziców. -Przykro mi, Alek. -Gdy pomagałem Tesli, nie chciałem dostrzec prawdy i zrozumieć, czym naprawdę jest goliat. - Patrzył jej w oczy. -Ale kiedy Niemcy zaczęli szturmować plażę, wszystko stało się

aż nadto realne. Nagle zobaczyłem, jak szykuje się do zniszczenia miasta, i nie mogłem mu na to pozwolić. -Postąpiłeś właściwie, Alek. -Zabiłem bezbronnego człowieka! - wykrzyknął, po czym potrząsnął głową. - Ale Volger wciąż podkreśla, że Tesla wcale nie był bezbronny. W końcu goliat jest bronią. -No właśnie - sapnął Bovril. Deryn przełknęła ślinę, uświadamiając sobie, że doktor Barlow miała rację. Nie mogły powiedzieć teraz Alkowi o meteorycie. Mógł nigdy-nie dowiedzieć się, że zabił człowieka, by powstrzymać go przed użyciem broni, która nie działała. Ale obiecała nie mieć przed nim więcej tajemnic... -To był pomysł Volgera, żeby skłamać - ciągnął Alek. - Powiedzieliśmy prawdę o wyłączeniu goliata, ponieważ ocalenie Berlina zrobiło ze mnie bohatera w państwach chrzęstów. Nie możemy jednak nigdy wyjawić, j a k to zrobiłem. -O tak, on ma rację! - Deryn chwyciła jego dłonie, przypominając sobie podejrzenia Adeli Rogers. - Nie mów nikomu, że go zabiłeś, Alek. Pomyślą, że byłeś w zmowie z Niemcami, i będą cię winić za to, że wojna wciąż trwa! Pokiwał głową. - Ale musiałem powiedzieć tobie, Deryn. Przysięgaliśmy sobie przecież nie mieć żadnych tajemnic. Zamknęła oczy. - Och, ty głupie książątko. Nie było z tego wyjścia. - I tu masz świętą rację. - Alek patrzył na swoje nieco poobdzierane po wspinaczce lakierki. - Wydawało mi się, że moim przeznaczeniem jest zakończyć wojnę, a potem powinienem

tylko usunąć się w cień i byłoby po wszystkim. Tymczasem sprawiłem, że ona wciąż trwa. A więc teraz to naprawdę moja wina. - Nie, wcale nie! - krzyknęła Deryn. - Nigdy tak nie było. I nie mogłeś jej zakończyć, bo maszyna Tesli nie d z i a ł a ł a ! Alek zamrugał. Cofnął się o krok, ale Deryn zatrzymała go, mocno ściskając dłonie. Bovril parsknął cicho i rzucił: -Meteorytowe. -Pamiętasz ten odłamek skały Tesli? - zapytała Deryn. -Doktor Barlow posłała go do jakiegoś specjalisty w Londynie i on stwierdził, że to fragment meteorytu. Wiesz, co to takiego, co? -Spadająca gwiazda? - Alek wzruszył ramionami. - W takim razie jest tym, czym myślałem, że jest: okazem naukowym. -To nie była jakaś tam spadająca gwiazda! - Deryn usiłowała przypomnieć sobie wszystko, co mówiła doktor Barlow. -Tesla znalazł tylko jej kawalątek, ale całość była wielka, miała może półtora kilometra średnicy. I leciała tak cholernie szybko, że wybuchła, kiedy wbiła się w atmosferę. To właśnie przewróciło te wszystkie drzewa, a nie jakieś ustrojstwo chrzęstów! Tunguzka to był wypadek, a Tesla bezczelnie przywłaszczył sobie zasługę za zmiany koloru nieba o świcie! Alek patrzył na nią i oczy mu błyszczały. - W takim razie dlaczego starał się odpalić goliata? - Ponieważ był s z a l o n y , i uroił sobie, że w ten sposób zakończy wojnę! - „Tak jak i ty". Tego jednak nie powiedziała. -I doktor Barlow jest tego pewna. -Całkowicie. A więc to nie jest twoja wina, że wojna nadal trwa! Trwałaby dalej, krwawa, rok za rokiem, bez względu

na to, co byś zrobił. - Zarzuciła mu ramiona na szyję i uścisnęła mocno. - Ale tego przecież nie wiedziałeś! Alek stał bez ruchu w jej uścisku, naprężając mięśnie. W końcu odepchnął ją delikatnie i z jego ust dobiegł niemal szept. -I tak bym to zrobił. Przełknęła ślinę. -Co chcesz przez to powiedzieć? -Zabiłbym go, by uratować Lewiatana. By uratować ciebie. - Położył jej dłonie na ramionach. - Tylko to miałem w głowie, kiedy nadszedł czas próby: myślałem, że cię stracę. Wtedy podjąłem decyzję. -Jaką? Nachylił się i pocałował ją. jego usta były miękkie, ale rozpaliły w niej coś ostrego i zdecydowanego, coś, co czekało niecierpliwie przez ten cały czas, odkąd chłopak wszedł na pokład. -Och - westchnęła, kiedy było po wszystkim. - Taką. -Niech to pająk pokąsa - dodał cicho Bovril. -Kiedy byliśmy na grzbiecie podczas sztormu, czy to właśnie ty... - zaczął Alek. - Znaczy, czy ja oszalałem? -Jeszcze nie. - Przycisnęła go mocniej i znów się pocałowali. W końcu cofnęła się o krok i rozejrzała, przejęta, że ktoś mógł ich zobaczyć. Ale najbliżsi takielunkowi stali dobre sto pięćdziesiąt metrów dalej nachyleni wokół wąchacza wodoru, który znalazł przeciek w membranie. -Nie jest łatwo, prawda? - powiedział Alek, podążając za jej wzrokiem. Pokiwała głową bez słowa w obawie, że jedno słowo może wszystko zepsuć. Wyciągnął coś z kieszeni i kiedy Deryn to zobaczyła, serce

w niej zamarło. Był to skórzany pojemnik na zwój, ten z listem papieża. Na jedną absurdalną chwilę zapomniała, że Alek jest przyszłym cesarzem, a ona jest tak pospolita, jak tylko być może. -Nie jest łatwo - stwierdził Bovril. -Oczywiście. - Deryn spuściła wzrok, wyplątując się z jego uścisku. - Nikt nie napisze takiego pisma dla mnie, żeby zmienić mnie w księżniczkę, prawda? Poza tym żadna byłaby ze mnie księżniczka, nawet gdyby sam papież uszył mi suknię. To wszystko jest bez sensu. Alek wpatrywał się w skórzany futerał. - Nie, odpowiedź jest całkiem prosta. Deryn zacisnęła pięści, żeby nie robić sobie nadziei. -Chcesz powiedzieć, że zachowałbyś go w tajemnicy? I tak jakiś czas musielibyśmy się ukrywać, biorąc pod uwagę to, że noszę spodnie. Ale ty ostatnio coraz lepiej kłamiesz... -Nie to miałem na myśli. Patrzyła na niego - znów miał to swoje głupie spojrzenie. -W takim razie co? -Przez pewien czas będziemy trzymać wszystko w tajemnicy. A ty możesz potrzebować swojego przebrania, aż świat do ciebie dorośnie. - Wolno wciągnął powietrze. Ale to mi się w ogóle nie przyda. I z tymi słowy książę Aleksander von Hohenberg cisnął skórzany futerał za sterburtę, a ten poszybował nad panoramą Manhattanu, połyskując w świetle słońca. Oceaniczna bryza pochwyciła go i poniosła ku rufie, ale wirujący futerał wciąż jakiś czas leciał nad najszerszym fragmentem ciała podniebnej bestii i z dziobu Deryn widziała dokładnie, gdzie uderzył o wodę z pojedynczym, idealnym chlupotem.

-Meteorytowy! - wrzasnął opętańczo Bovril. -O tak, bestyjko. - Świat nagle stał się ostry i kruchy, jakby niebo nad Manhattanem rozpaliła błyskawica. Ale Deryn nie mogła oderwać wzroku od ciemnej rzeki. - W tym liście była cała twoja przyszłość, ty głupie książątko. -Tam była moja przeszłość. Utraciłem ten świat w noc śmierci moich rodziców. - Znów się do niej zbliżył. - Ale odnalazłem ciebie, Deryn. Może nie było mi pisane zakończyć tę wojnę, ale z całą pewnością było odnaleźć ciebie. To wiem. Ocaliłaś mnie przed bezsensem i apatią. - Oboje się ocaliliśmy - wyszeptała Deryn. - Tak to działa. Zerknąwszy pospiesznie na odległą grupę takielunkowych, znów pocałowała Alka - tym razem dłużej, lepiej, ze splecionymi po bokach rękami i w miarowym wietrze od dziobu, który sprawiał wrażenie, że statek jest w ruchu, że leci w jakieś nowe, cudowne miejsce tylko z ich trojgiem na pokładzie. Na tę myśl Deryn cofnęła się. - Ale co ty, na miłość boską, będziesz robił, Alek? -Znajdę odpowiednią posadę. - Westchnął, wpatrując się w rzekę. - Złoto mi się skończyło, a nie sądzę, żeby pozwolili mi dołączyć do załogi. -Cesarze są próżni i bezużyteczni - rzucił Bovril. Alek posłał stworzeniu srogie spojrzenie, lecz Deryn poczuła, że znów się uśmiecha. -Nie przejmuj się - powiedziała. - Sama zastanawiałam się, czyby nie odejść. -Co... opuszczasz Lewiatanal Ależ to jakiś absurd. -Niezupełnie. Okazało się, że pani specjalistka ma idealną posadę dla mnie. Jak sądzę, dla nas obojga.

44

Dzisiaj w zaskakującym oświadczeniu Jego Cesarska Wyso-kość Aleksander von Hohenberg, domniemany następca tronu Austro--Węgier, zrzekł się wszystkich swoich ziem i tytułów odziedziczonych po mieczu, włącznie z cesarskim tronem. Ta niezwykła wiadomość wstrząsnęła jego spustoszonym krajem, którego wielu doświadczonych przez wojnę obywateli skrycie uważało zbiegłego księcia za symbol pokoju. Nie jest jasne, czy książę Aleksander w ogóle zasiadłby na tronie. Jego roszczenie opierało się na bulli papieskiej, niepotwierdzonej przez Watykan i oprotestowanej przez obecnego cesarza Franciszka Józefa. W rzeczy samej, przy rosyjskich zwycięstwach na wschód' nim froncie nie jest jasne, czy po zakończeniu Wielkiej Wojny Austro-Węgry w ogóle przetrwają. W deklaracji o mniejszej wadze Aleksander odciął się od wsz:elkich związków z fundacją Tesli, która zbiera pieniądze na naprawę ośrodka zmarłego wynalazcy w Shoreham w stanie Nowy Jork. Stosunki księcia z tą organizacją były dość

napięte, odkąd oświadczył, że to on wyłączył urządzenie po śmierci Nikoli Tesli, obawiając się o bezpieczeństwo przebywa-jącego nieopodal statku powietrznego oraz Berlina. Według jego rzecznika, hrabiego Ernsta Volgera, Aleksander przyjął posadę w Londyńskim Towarzystwie Zoologicznym, organizacji naukowej pod królewskim patronatem, najlepiej znanym z prowadzenia londyńskiego zoo. Pojawiają się plotki na temat tego, dlaczego właściwie dzie-dzic jednego z największych rodów w Europie miałby zamienić tron, ziemie i tytuły na posadę w zoo. Ale zapytany przez piszącego te słowa Aleksander, lecący do Anglii na pokładzie Lewiatana, statku Jego Królewskiej Mości, miał w tej sprawie tylko jeden komentarz: Bella gerant alii, tu,, felix Austria nube. To łacińskie motto rodu Habsburgów, które odnosi się do jego tradycji zwiększania wpływów poprzez sojusze, a nie konflikty. W tłumaczeniu brzmi ono: „Niech inni prowadzą wojny, a ty, szczęśliwa Austrio, zawieraj małżeństwa". Co owo zdanie może znaczyć w tym kontekście, nie jest jasne, chociaż sugeruje, że młody książę odnalazł zadowolenie z posiadania nowych, potężnych sprzymierzeńców. Eddie Malone „New York World" 20 grudnia 1914

POSŁOWIE

Goliat to powieść oparta na historii alternatywnej, więc większość występujących w niej postaci, stworzeń i maszyn jest wytworem mojej wyobraźni. Ale historyczne miejsca i wydarzenia zostały w miarę wiernie odwzorowane przy wykorzystaniu realiów pierwszej wojny światowej, a niektóre postaci żyły naprawdę. Oto skrótowy przegląd tego, co w powieści jest prawdą, a co fikcją literacką. Mniej więcej o 7.14 trzydziestego czerwca 1908 roku wielka kula ognia eksplodowała nad Syberią. Setki kilometrów dalej wybuch poprzewracał ludzi i powybijał okna. Z powodu położenia tego miejsca wydarzenie nad Tunguzką latami nie było badane przez naukowców i dopiero ostatnio ustalono, że zniszczenia spowodowało uderzenie meteorytu. (A może był to fragment komety. Aż tak nie jesteśmy tego pewni.) Przez kolejne dziesięciolecia pojawiało się wiele hipotez dotyczących katastrofy - od czarnych dziur przez obcych do antymaterii, a nawet eksperymentów wielkiego wynalazcy Nikoli Tesli. W 1914 roku Tesla cieszył się światową sławą. Ten serbski emigrant mieszkający w Nowym Jorku opracowywał niezliczone wynalazki, włącznie z „promieniem śmierci", który -

jak miał nadzieję - wyeliminuje w ogóle wojnę. Jego głównym projektem od 1901 roku była jednak wieża Wardenclyffe, potężne urządzenie elektryczne na Long Island, dzięki któremu zamierzał wysyłać darmową energię elektryczną na cały świat (i dużo więcej). W 1914 roku wszakże finanse Tesli zaczęły podupadać i od tego momentu składał on coraz to bardziej nieprawdopodobne deklaracje. Wieża nie została dokończona i w 1915 roku grunt, na której stała, przekazano hotelowi Waldorf-Astoria za długi. (To prawda: siedziba szalonego naukowca została zajęta za rachunek hotelowy.) Wieżę zniszczył w 1917 roku rząd Stanów Zjednoczonych, który obawiał się, że Niemcy mogą ją wykorzystać jako przekaźnik bądź punkt orientacyjny w nawigacji. William Randolph Hearst i Joseph Pulitzer byli znani z tak zwanego żółtego dziennikarstwa, czyli publikowania historii, które przedkładały sensację nad fakty. Tak jak w Goliacie, Hearst był stanowczo przeciwny przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do pierwszej wojny światowej. Uwielbiał też filmy i stworzył serial Przygody Pauliny {Perils of Pauline), którego pierwszy odcinek został tutaj przedstawiony wraz z oryginalnym „zawieszeniem na krawędzi". (Powiedzmy, że sporo facetowi zawdzięczam.) Adela Rogers St. Johns była „młodą dziennikarką" i pracowała dla Hearsta oraz innych gazet od dziewiętnastego roku życia do czasu, gdy była sporo po sześćdziesiątce. W Goliacie ma lat dwadzieścia i chociaż wtedy była już zamężna, nieco kapryśnie zmieniłem rzeczywistość, pozostawiając ją panną. Historia o podartej umowie ślubnej (w tłumaczeniu metryka przyp. tłum.) jest jednak prawdziwa. Jej autobiografia -

The Honeycomb (1969) - jest wciąż dostępna i tak samo niezwykła. Francisco „Pancho" Villa był główną postacią rewolucji meksykańskiej z lat 1910-1920. Villa naprawdę miał hollywoodzki kontrakt na filmowanie swoich bitew, a niemieccy agenci naprawdę wspierali różne frakcje rewolucjonistów w nadziei na zwiększenie swych wpływów w Meksyku. Kiedy Stany Zjednoczone w końcu przystąpiły w 1917 roku do wojny, stało się to głównie za sprawą odkrycia tak zwanego telegramu Zimmermana, oferty Niemiec, które proponowały Meksykowi pomoc w ataku na Stany Zjednoczone. Pomyślałem więc, że będzie sensownie włączyć rewolucję meksykańską do powieści. Doktor Mariano Azuela nie był prywatnym lekarzem generała Villi, ale doskonałym pisarzem, a jego powieści są jednymi z najlepszych opisów meksykańskiej rewolucji. Dwaj wymienieni z nazwiska japońscy specjaliści, Sakichi Toyoda i Kokichi Mikimoto, są postaciami prawdziwymi -pierwszy z nich założył koncern Toyota. Pracownik Hearsta Philip Francis też jest postacią historyczną. Po jego śmierci odkryto, że naprawdę nazywał się Philip Diefendorf. Jest mało prawdopodobne, by był niemieckim agentem - w Goliacie też nim nie jest - ale wielu Amerykanów o niemieckich nazwiskach było prześladowanych podczas pierwszej wojny światowej, w tym jeden z moich stryjecznych pradziadków. Oczywiście najważniejszym odstępstwem od prawdy nie są te historyczne szczegóły ani nawet moje fantastyczne technologie. Największe zmiany dotyczą przebiegu wojny. W prawdziwym świecie, w którym żaden podniebny Lewiatan nie zawitał do Istambułu, Imperium Osmańskie przystąpiło do

państw Osi (chrzęstów) i odcięło dostawy żywności dla Rosjan. Długa i krwawa kampania na półwyspie Gallipoli nie zdołała otworzyć Dardaneli, a impet rosyjskiej armii został zahamowany. I oczywiście nie było żadnego niemieckiego ataku na Shoreham w stanie Nowy Jork, tak więc Stany Zjednoczone pozostały neutralne jeszcze trzy lata. Tymczasem wojna na lądzie utkwiła w straszliwym impasie i pod jej koniec Europa legła w gruzach, przygotowując tym samym grunt pod okropieństwa drugiej wojny światowej. Pod koniec niniejszej książki moja fikcyjna Wielka Wojna zbliża się, jak się wydaje, do końca. Niemcy mają coraz mniej sojuszników i coraz potężniejszych wrogów, głównie dzięki dzielnym oficerom i załodze Lewiatana. Europa może się wyłonić z tej wojny mniej zdewastowana niż w naszym świecie, a co za tym idzie - mniej podatna na kolejną tragedię. Szkoda tylko, że Alek i Deryn nie mogą przyjrzeć się naszej historii i przekonać, jak się wszystkim przysłużyli. Ale przecież w tej chwili mają coś lepszego do roboty.