Katarzyna Wozniczka - We dwoje -

DLA NULI ROZDZIAŁ 1 Czerwcowy dzień, bezchmurny i słoneczny, był wprost idealny na zabawę w parku. Pod koronami szumiących na lekkim wietrze drzew rodzice spędzali czas ze swoimi dziećmi. Chłopcy wspinali się na drabinki, a dziewczynki piszczały beztrosko, gdy któryś z nich je zaczepił. Zajęci rozmową o swoich pociechach, dorośli nie zastanawiali się nawet, jak mogłoby wyglądać ich życie, gdyby nie było w nim dziecięcego śmiechu. A przynajmniej tak sądziła Karolina. Siedząc na miejscu pasażera, z ukłuciem żalu i zazdrości patrzyła na sielski, rodzinny obrazek. Dwaj mężczyźni stojący przy drabinkach z pewnością rozmawiali o sportowych wyczynach swoich synków, bo

gestykulowali żywo, naśladując ruchy kopania piłki. Nagle jeden z nich złapał się za głowę, podniósł ręce w geście tryumfu, po czym dalej wyrzucał z siebie potok słów. Później inicjatywę przejął drugi mężczyzna, wyliczał coś na palcach, a jego rozmówca kiwał głową z wyraźną aprobatą. W pewnym momencie do wyższego mężczyzny podbiegła dziewczynka i mocno pociągnęła go za nogawkę. Krzyżowała przy tym zabawnie nóżki i podskakiwała, jakby chciało jej się siku, panowie nie przerywali jednak dyskusji. Karolina doszła do wniosku, że źle zinterpretowała sytuację. Chociaż dziewczynki przecież też grają w nogę. Gdy zapaliło się zielone światło, samochód ruszył, zostawiając za sobą park i beztroskie rodziny. Prowadził Krzysztof, więc bez

przeszkód mogła obserwować życie toczące się na ulicach i zielonych skwerkach Warszawy. Za każdym razem, gdy stawali na czerwonym świetle, Karolina łapczywie spoglądała na szczęśliwe pary, pchające przed sobą dziecięce wózki. Oni nie mieli takiej możliwości, a przynajmniej jeszcze nie dziś. Właśnie jechali na kolejną wizytę do kliniki leczenia bezpłodności. Pokonywali tę samą trasę od ponad roku. Niektórych spotykanych po drodze rodziców już rozpoznawali, patrzyli, jak dorastają ich dzieci. Rok to szmat czasu dla małego człowieka. Dla tych anonimowych, choć dobrze już im znanych, rodziców był

to rok nowych, radosnych doświadczeń. Dla Karoliny i Krzysztofa ten sam okres owocował w niekończące się rozczarowania i narastające z każdym miesiącem poczucie niespełnienia. Usilne starania nie przynosiły im upragnionego dziecka. Dla Karoliny był to najgorszy rok w jej życiu. Wciąż pamiętała pierwszą wizytę w klinice, tę naiwną pewność, że niebawem będzie w ciąży. Już sam fakt odbytej wizyty miał być w jej przekonaniu jakimś cudem. Z każdym kolejnym miesiącem coraz bardziej dręczyła ją myśl, że nigdy nie będzie mieć dzieci. Dziś zdawała już sobie sprawę, że to bezowocne oczekiwanie może ciągnąć się latami. Nie tracili jednak nadziei. Kiedyś na pewno się uda, powtarzali sobie. Przecież leczyli się dopiero rok. Wierzyli, że ich

cierpliwość zostanie nagrodzona spodziewanym momencie. Tak jak

w

najmniej

w przypadku par, o których mówiono nowym pacjentom, by dodać im otuchy i rozbudzić wiarę w sukces. O parach, którym się nie udało, Karolina i Krzysztof nie wspominali, choć w głębi duszy doskonale wiedzieli, że taki scenariusz jest bardzo prawdopodobny. Karolina z natury była pozytywnie nastawiona do życia. Nie miała zwyczaju wyolbrzymiać pojawiających się problemów, raczej skłaniała się do bagatelizowania trudności. Nie z każdej czarnej chmury musi spaść deszcz – tak brzmiało jej życiowe motto. Uważała się za osobę roztropną, ale lubiącą ryzyko. Kiedy rodzice odwodzili ją od myśli o studiowaniu filologii hiszpańskiej, bojąc się o jej zawodową przyszłość, bez zawahania postawiła na

swoim. Podobnie było w sprawach sercowych. Wielokrotnie matka napominała ją, że im wcześniej zwiąże się z mężczyzną, tym spokojniejsze będzie miała życie − ale Karolina nie słuchała rad. Również wtedy, gdy po kilku latach rozstała się ze swoim chłopakiem z liceum. Skoro nie był to ten jedyny, to po co tracić z nim czas? I choć mama dramatyzowała sytuację, Karolina była przekonana, że następny chłopak będzie jej wymarzonym. Po pewnym czasie poznała Krzysztofa, skończyła studia i znalazła pracę. Jej sen się spełnił. Krzysztof twardo stąpał po ziemi. Był realistą, zawsze ważył wszystkie za i przeciw. Dlatego teraz bardzo przeżywał każde niepowodzenie w sprawie dziecka. Nie mówił głośno o swoich obawach, by nie smucić żony i samemu nie wpędzać się w ponury

nastrój, ale coraz bardziej obwiniał siebie. Zresztą wyniki badań potwierdzały jego obawy. Zaparkowali pod kliniką i bez słowa wysiedli z samochodu. Krzysztof z udręką spojrzał na wejście główne, które tak dobrze już znali. Karolina zauważyła jego wahanie. Chwyciła męża za rękę, by dodać mu otuchy. Dostrzegł jej blady uśmiech i ze wzruszeniem odczytał jej intencje. Zawsze się tak uśmiechała, gdy słowa grzęzły jej w gardle, ale ze wszystkich sił chciała okazać swoje zrozumienie i troskę. Lekki, niemal niedostrzegalny smutny uśmiech w ostatnim czasie coraz częściej gościł na jej twarzy. Krzysztof znał go już za dobrze.

Małżeństwem byli dopiero od pięciu lat, ale bez zbędnych słów potrafili odczytać swoje potrzeby i emocje. Ten uśmiech jeszcze bardziej przygnębiał Krzysztofa. Czuł, że to jego rolą jest pocieszać żonę. Wiedział, że Karolina jest silną kobietą, choć z pozoru wydaje się zupełnie niezainteresowana rzeczywistością. Zawsze chodziła własnymi ścieżkami. Zanim poznała Krzyśka, potrafiła sobie radzić w każdej sytuacji. Nie dopuszczała myśli o kłopotach i uważała, że nie potrzebuje opieki. Tylko w jednym Krzysiek okazał się jej bezwarunkowo potrzebny – w sprawach urzędowych. Tu był jej prawdziwym guru. Do momentu zamążpójścia Karolinę wyręczał w tej kwestii ojciec, ale Krzysztof z przyjemnością przejął całkowitą kontrolę nad administracyjną stroną ich wspólnego życia. Dzięki temu czuł się dumny i dowartościowany. Choć ostatnio coraz

częściej dopadały go wyrzuty, że nie do końca spisuje się w roli męża. Pobrali się, gdy Karolina podjęła swoją pierwszą pracę – uczyła hiszpańskiego w prywatnej szkole. Krzysztof już wtedy miał zapewnioną solidną posadę w grupie IT. Obecnie miał trzydzieści dwa lata i był dobrze sytuowany. Razem z Karoliną żyli wygodnie i na pozór bez zmartwień. Do momentu, kiedy zdecydowali się na dziecko. Tu przyszło pierwsze rozczarowanie. Czekając na wizytę, Krzysztof wpatrywał się w czubki swoich butów, a Karolina udawała, że przegląda czasopismo. Na łososiowych ścianach poczekalni wisiały zdjęcia radosnych dzieciaków oraz tablice informacyjne. Karolina i Krzysztof doskonale znali już ich treść. Bez namysłu mogli opisać też każde krzesło czy stolik na korytarzu. Zmieniali się tylko ludzie w poczekalni. Jedni opuszczali

gabinet jak na skrzydłach, wiadomością w ich życiu, inni

gnani

najwspanialszą

przemierzali korytarz, przybici goryczą. Karolina zawsze zastanawiała się, w jaki sposób ostatecznie ona opuści to miejsce. Jeżeli okaże się, że jest w ciąży, to wyskoczy z gabinetu rozanielona, z pewnością wywołując smutek u pozostałych par. Jeśli okaże się, że nigdy nie będzie matką, nie zniesie tych wszystkich współczujących spojrzeń. Dzisiejsza wizyta, podobnie jak poprzednie, nie dała konkretnych odpowiedzi na ich wątpliwości. Usłyszeli to, co zwykle − trzeba czekać, trzeba być dobrej myśli i próbować, próbować, próbować. Popołudnie upłynęło im w milczeniu. Wieczorem, już w łóżku,

Karolina ponownie analizowała słowa lekarki. Rozważania przerwał jej Krzysztof. Wyszedł z łazienki z zatroskaną miną. Spojrzała na niego i lód przeszył jej serce. Krzysztof nie wyglądał na stereotypowego informatyka, nie był mężczyzną zgarbionym od wielu godzin spędzonych z nosem przyklejonym do monitora. Wręcz przeciwnie − był wyprostowany, elegancki i systematycznie korzystał z karnetu na siłownię. Ku zadowoleniu Karoliny nie skończyło się tylko na zakupie i rzuceniu karty w kąt. Jego ciemnobrązowe włosy komponowały się z piwnymi, wąskimi oczami w oprawie czarnych rzęs. Od czasu do czasu pozostawiał na twarzy lekki zarost, przy którym jego pociągła twarz nabierała zmysłowego, seksownego charakteru.

Gdy Karolina go poznała, bez wahania uznała, że tak wygląda jej ideał. Zresztą sama również nie miała sobie nic do zarzucenia. Jak każda kobieta wiedziała o swoich słabościach, ale skupiała się na eksponowaniu lepszych cech. Miała smukłą sylwetkę i miękkie, brązowe włosy. Uważała się za kobietę zgrabną i zawsze z satysfakcją wysłuchiwała komplementów męża. Twarz miała pogodną, choć dumną, a jej wzrok wyrażał powagę i ukryty smutek, co kontrastowało z jej radosnym usposobieniem. Z natury była otwarta i z sympatią nastawiona do świata. Wyraz twarzy męża, dziwny grymas niepokoju, coraz bardziej ją intrygował. Nagle doznała olśnienia. Krzysztof wyglądał tak zawsze wtedy, gdy bał się powiedzieć jej o czymś mało przyjemnym.

Podskoczyła na łóżku i uprzedzając męża, zastrzegła: – Nie idziemy do twojej matki! Krzysiek poczuł się zbity z tropu. Odrzucił ręcznik i przysiadł przy żonie po swojej stronie łóżka. – Skąd myśl, że jutro o siedemnastej mamy iść na obiad do mojej mamy? – próbował udobruchać żonę, siląc się na żart. Doskonale wiedział, że Karolina i jego matka nie są ze sobą zżyte. W ich przypadku przeciwieństwa się nie przyciągały. Grażyna zawsze powtarzała, że kocha synową nad życie, a wszystkie uwagi na jej temat wynikają wyłącznie z chęci niesienia pomocy, jednak ton jej wypowiedzi świadczył o czymś zupełnie przeciwnym. Z pasją oddała się pełnej ingerencji w życie swoich dzieci i ich rodzin. W takim układzie nie mogło nie być zgrzytów. Karolina, osoba radosna i optymistyczna, ufała, że jej rola

jako pedagoga jest ambitna i odpowiedzialna. Bez sztucznej przesady twierdziła, że ma istotny wpływ na umysły młodego pokolenia. Teściowa była odmiennego zdania. Potrafiła stłumić radość Karoliny z każdej, najmniejszej rzeczy, sprowadzając synową na ziemię. Podkreślała przy tym, że robi to w dobrej wierze, by oszczędzić dziewczynie rozczarowań. Ze względu na męża Karolina nie chciała wchodzić w ostrą polemikę z Grażyną. Krzysiek rewanżował się tym samym wobec swojej teściowej. Matka Karoliny miała podobny stosunek do życia jak Grażyna. Nie rozumiała, czemu córka nie zamartwia się o swoją

przyszłość. Bała się, że przytrafi się jej coś złego, jeśli nie będzie patrzeć na świat bardziej racjonalnie. W odróżnieniu od matki Krzysztofa Irena nie wykazywała chęci niesienia pomocy swojej jedynaczce. Czasem nawet wolała udawać, że nie wie, co się dzieje w życiu córki. Nie chciała wikłać się w niewygodne sytuacje. Wystarczy, że Grażyna na siłę doradzała dzieciom za nie dwie. Krzysztof milczał. Doskonale rozumiał, że po wizycie w klinice Karolina jest pogrążona w smutku, i wiedział, że odwiedziny u jego matki na pewno nie poprawią jej nastroju. Przysunął się bliżej i delikatnie dotknął ramienia żony. Ta jednak odepchnęła go i naciągnęła na siebie kołdrę. – Dziś możesz sobie o mnie tylko pomarzyć – rzuciła z niechęcią. – Ale pani doktor kazała próbować. A ja czuję, że dziś się

uda – Krzysztof nie dawał za wygraną. – Jasne. Zwłaszcza jak będziemy myśleć o twojej matce – burknęła, jeszcze bardziej naciągając kołdrę na głowę. W głębi duszy Karolina była zła, że nie potrafi zjednać sobie teściowej. Zmęczona i targana wyrzutami do świata, w końcu zapadła w niespokojny sen. Jeszcze na granicy jawy uznała, że jutro musi być lepiej. ROZDZIAŁ 2 Karolina od rana czuła niepokój. Sama myśl o tym, że ma spędzić czas z Grażyną, przyprawiała ją o dreszcze. Pomimo że w powietrzu czuć już było przyjemne czerwcowe ciepło, ona cała się trzęsła. Teściowa na początku ich znajomości wydawała się miłą

kobietą, a jej słodki uśmiech i cienki głos maskowały prawdziwe intencje. Przy bliższym poznaniu, a już w szczególności po ślubie, bardzo szybko ujawniła swoją zaborczą naturę. Lubiła krytykować zachowanie Karoliny oraz nieustannie pouczać młodych małżonków. Karolina próbowała tłumaczyć sobie, że jest przewrażliwiona, że może jest to naturalna relacja między teściową a synową. Każda ma swój własny punkt widzenia i ciężko jest im się ze sobą zgodzić. Jednak coraz bardziej boleśnie odczuwała Grażyny w ich życie.

nadmierną

ingerencję

Z zamyślenia wyrwał ją niepewny dziewczęcy głos: – Czy mamy robić następne ćwiczenia? – Och, tak! – Karolina uświadomiła sobie, że prowadzi

lekcję i to nie czas na wewnętrzne rozterki. Siedziała przy biurku, zbyt długo nie zwracając uwagi na to, co się dzieje z jej uczniami. Wsparta na dłoniach, z nieprzytomnym wzrokiem, dumała nad nieuchronnie zbliżającym się rodzinnym obiadem. – Tak, tak, róbcie następne ćwiczenia, a za chwilę wszystko razem sprawdzimy. Chciała wyjść z twarzą przed swoimi uczniami, ale po chwili bezwiednie powróciła do analizowania swojej życiowej sytuacji. Zastanawiała się, jak długo tym razem teściowa wytrzyma, zanim zapyta, czy aby ptaszki nie ćwierkają o wnukach. No właśnie nie ćwierkają, pomyślała i chyba musiała lekko parsknąć śmiechem, bo kilka uczennic znów podniosło na nią baczny wzrok, po czym zaczęły szeptać między sobą. Gdyby tylko wiedziały, co ją czeka tego popołudnia, przestałyby żartować.

– No dobrze – odezwała się po dłuższej chwili. − Sprawdźmy, jak wam poszło. − Próbowała ocalić lekcję, problem jednak w tym, że nie miała pojęcia, co tak naprawdę robili jej podopieczni. Gorączkowo przeglądała swój zeszyt, by ostatecznie uznać, że zajęcia były absolutną klapą. Klęska, jaką poniosła, stała w sprzeczności z jej poczuciem pedagogicznego obowiązku. Wtem rozległ się dzwonek oznajmiający koniec lekcji. Kilka sekund później na korytarzu rozległ się gwar. Uczniowie rozmawiali o zbliżających się wakacjach i upragnionym odpoczynku. – Nie zapomnijcie o sprawdzianie – zawołała jeszcze Karolina, chcąc uratować resztki autorytetu. Chociaż sama nie wierzyła, że po tej lekcji jest to jeszcze możliwe.

– Sprawdzian...? – jęknęła jedna z dziewcząt. – Przecież są wakacje. – Jeszcze nie ma wakacji – zastrzegła Karolina. − Muszę mieć kilka ocen. Nie będzie trudny, obiecuję. – Po krótkich negocjacjach i serii westchnień uczennice przystały na test z dziesięcioma pytaniami. − Dobrze, idźcie już, bo zmienię zdanie − zaśmiała się Karolina, która sama nie miała ochoty sprawdzać bardziej skomplikowanych sprawdzianów. Zbierając swoje rzeczy, zastanawiała się, jak ma się skupić na następnych lekcjach. Grażyna na pewno tryumfowałaby teraz, wiedząc, że synowa straciła zapał do nauczania, i nie przyjęłaby

do wiadomości, że to właśnie z jej winy Karolina nie może skupić się na prowadzeniu lekcji. Każda kolejna lekcja była cięższa od poprzedniej. Karolina uczyła w prywatnej szkole, w której podzielono klasy na angielskoi polskojęzyczne. W tym dniu miała jeszcze dwie lekcje z klasami anglojęzycznymi i na koniec z „prawie polskojęzyczną”. „Prawie”, bo miały do niej chodzić dzieci, które znają język polski, ale w praktyce było inaczej. Wielu ambitnych rodziców przybyłych z zagranicy zapisało tu swoje dzieci, uznając, że są dobrze przygotowane. W rzeczywistości jednak młodzież preferowała język angielski z domieszką rodzimych słów, skutecznie kalecząc język polski. Na ostatniej lekcji Karolina nerwowo spoglądała na zegarek, odliczając godziny do nieuniknionego.

– Jeszcze dziesięć minut, niech się pani nie martwi. Kontrolujemy czas do przerwy – zabrzmiał tym razem chłopięcy głos. – To ty się nie martw, Patryk, na pewno zdążę cię jeszcze zapytać. – Karolina starała się zachować powagę. Jej uczniowie lubili ją i zwykle traktowali na stopie koleżeńskiej. Pewne granice były jednak przez Karolinę bezwzględnie chronione. Wiedziała, że nastolatki bardzo łatwo mogą przejąć kontrolę, a wtedy byłaby zgubiona. – Ale ja dzisiaj nie mogę. Mam zapalenie gardła! – wykrzyczał Patryk. – Dlatego słyszę cię z ostatniej ławki? – Gdyby nie była tak spięta, na pewno wywołałaby go do odpowiedzi. Tak dla przykładu i dla śmiechu. Patryk zawsze miał wiele do powiedzenia, tyle

że mieszając wszystkie języki świata, nie zawsze osiągał zamierzony sens. Na wspomnienie o odpytywaniu znów nawiedziła ją uporczywa myśl: czy teściowa zdąży ją przepytać z wnuków. Perspektywa ta sprawiła, że zaschło jej w gardle. Ubolewała, że w życiu nie można zgłosić choćby jednego cudownie mieć taką

nieprzygotowania.

Byłoby

drogę ucieczki. A może da się wykręcić jakąś chorobą? Chyba coś ją drapie w gardle... Tak, zapewne zaraziła się od Patryka. Urojonus tchórzostus – przekonana o swojej dolegliwości, zaczęła głośno kaszleć. Dźwięk odbił się echem po klasie, odrywając dzieciaki od ich spraw, bo korzystając z roztargnienia nauczycielki, nie dbały o rozwiązywanie zadanych ćwiczeń.

– Chyba jest pani chora – zauważył Patryk. − Czy to oznacza, że nie będzie klasówki? – Nie, nie jestem chora. A klasówka się odbędzie. – Ale pani profesor dziś chyba nie jest sobą – ciągnął dalej uczeń. – Może ta pogoda na mnie też wpływa rozluźniająco – odparła zrezygnowana Karolina. – To nie rozluźnienie. – Chłopak stanowczo pokręcił głową. – Zatem co pan sugeruje, doktorze Patryku? – roześmiała się Karolina. – Hm, wygląda mi to na gorączkę krwotoczną – powiedział z jeszcze większą powagą. – Co?! – Zaskoczona, o mały włos nie spadła z krzesła.

– No tak. Moja mama często ma styczność z takimi pacjentami, jak leci do Afryki. Rodzice Patryka byli lekarzami i często wyjeżdżali do Afryki pomagać potrzebującym. Syn, przepełniony dumą i od pieluch czytający wszelkie podręczniki swoich rodziców, diagnozował każdego, kogo napotkał na swojej drodze. Karolina przeszła już wiele chorób według jego rozpoznania. Gdy na nartach naciągnęła kostkę, Patryk uświadomił ją w zakresie skutków, jakie mogą się pojawić w obrębie stawu skokowego − zaczynając od zwykłej niewygody, która minie, kończąc na martwicy kości. – A może pani przystojny mąż wyjechał? – odezwała się klasowa piękność, na co pozostałe dziewczyny zareagowały stłumionym piskiem.

Karolina znów z trudem powstrzymywała rozbawienie, które teraz mieszało się z zażenowaniem. Tak to jest, kiedy pozwala się nastolatkom na psychoterapię. Powiedzą wszystko to, co kotłuje się w ich nabuzowanych hormonami umysłach. – Nie, mój mąż nie wyjechał. Jest w domu. I miło mi, Madziu, że uważasz, że taki starszy pan jest przystojny. – Naprawdę – Magda z rozbrajającą szczerością chciała nadać swojemu głosowi poważny ton – wszystkie uważamy, że jest sexy. Tym razem westchnięcia,

salę

wypełniły

pełne

rozmarzenia

a na kilku twarzach nawet pojawił się rumieniec. – Hej, dziewczęta – Karolina przywołała uczennice do porządku – to jest dla was starszy pan. Poza tym jest zajęty.

Bawiło ją, że nastolatki wciąż interesują się starszymi mężczyznami. No ale Krzysztof nawet dla osiemnastolatek jest za stary. A przede wszystkim należy do niej. Wyłącznie do niej! – Każda z nas chciałaby przeżyć momentos de passion z kimś takim – ciągnęła Magda, popierana przez wzdychające rówieśnice. – Nie mów tak! – Karolinę zaskoczyły śmiałe pomysły uczennic. – No przecież mówię po hiszpańsku! Podopieczni poprawili jej humor, ale nie zmieniało to faktu, że zobaczy dziś swoją „ukochaną” teściową. Po zajęciach wpadła do domu i zaczęła przeglądać zawartość szafy w poszukiwaniu odpowiednich ciuchów. W rezultacie zdecydowała się na wygodną, lecz nie przesadnie skromną sukienkę. Bo niby czemu miałaby

ubierać się pod dyktando Grażyny? Przecież to tylko teściowa, jakby nie było − obca kobieta, i Karolinie wcale nie zależy na jej ocenie. Związała się z jej synem, a nie z nią, więc nie zamierza sztucznie nawiązywać przyjaźni. Tak naprawdę tylko i wyłącznie ze względu na Krzyśka udaje jej się tolerować zachowanie Grażyny. Akurat gdy kończyła przygotowania, do mieszkania wszedł Krzysztof, wołając od progu: – Kochanie, idziemy do mamusi! – Już nie mogę się doczekać – zaświergotała Karolina. Wzięła głęboki oddech i podążyła ku nieznanemu. ROZDZIAŁ 3 Osiedle, na którym mieszkali pochodziło z lat

rodzice

Krzysztofa,

osiemdziesiątych. Typowe szare blokowisko z rozsianymi

wieżowcami, urozmaicone tu i ówdzie przypadkowo zasadzonymi drzewami, między którymi odnaleźć można było staromodne trzepaki, po których skakały dzieci, wymyślając wciąż nowe akrobacje. Karolina co chwilę posyłała im ukradkowe spojrzenia i z lekkim uśmiechem wspominała swoje trzepakowe wymysły. Bez względu na czasy, w jakich przyszło im żyć, dzieci nigdy się nie zmieniają, pomyślała sentymentalnie i od razu zaczęła fantazjować o własnym dziecku bawiącym się na podwórku. Po obu stronach wejścia do klatki znajdowały się małe ogródki. Królowały w nich róże, posadzone przez najniżej mieszkających sąsiadów, które radowały oko wszystkich lokatorów. Pomimo że

czerwcowe słońce zdążyło już rozgrzać powietrze na zewnątrz, na klatce schodowej czuć było chłód i wilgoć. Stara, trzeszcząca winda powoli zawiozła Karolinę i Krzysztofa na szóste piętro. Gdy wysiedli, od razu poczuli zapachy dobiegające z kuchni Grażyny. Wejściowe drzwi mieszkań w tych budynkach zawsze zdradzały tajemnice ich mieszkańców. Oprócz chlubnego aromatu często dało się wyczuć zapach spalenizny. Niejedna nieuważna gospodyni dwoiła się i troiła, by wywietrzyć mieszkanie, ale woń i tak ulatywała przez nieszczelne drzwi. Krzysztof zapukał, naciskając jednocześnie klamkę. Drzwi ustąpiły. Nie było już odwrotu. Teraz dopiero zacznie się zabawa, pomyślała z ironią Karolina. – Nareszcie jesteście! – zawołała Grażyna, wyskakując z kuchni.

Pierwsze rzuciły natapirowane

się

w

oczy

rude,

precyzyjnie

i zakręcone włosy, osadzone na głowie wysokiej, przeraźliwie chudej kobiety. Charakterystyczna fryzura od lat tworzyła postać matki Krzysztofa. Karolina zastanawiała się, jak teściowa utrzymuje ją w takim stanie. Odkąd pamięta, nigdy żaden włosek nie pozostawał bezładnie, żaden nie opadał ani nie ruszał się z wyznaczonego miejsca, nawet przy silnym wietrze. Tajemnicą było, ile czasu teściowa spędza przy ich układaniu i czy podczas snu również pozostają w nienagannej formie. Ciekawe, czy Kazimierz w nocy się o nie nie obija? Nurtujące pytania, na które może nigdy nie pozna odpowiedzi, od niepamiętnych lat zaprzątały umysł Karoliny. Matka Karoliny też dbała o swoją fryzurę, perfekcyjnie uniesioną

u nasady i idealnie podkręconą tuż pod uchem. Pilnowała także, by jej jasny, perłowy blond był jak najbardziej naturalny. Karolina znała już wszystkie nazwy farb w tej tonacji, spędziła z matką wiele godzin w drogeriach, zastanawiając odpowiedniego pudełka,

się

nad

wyborem

zanim Irena zdecydowała się na ten, którego używa od lat. Sama nie miała czasu na fantazje związane z własną fryzurą. Na co dzień nosiła włosy rozpuszczone lub upięte w węzeł tuż nad karkiem. Jej fryzjerka zawsze dwoiła się i troiła, aby włosy po szybkim rozczesaniu wyglądały na naturalnie rozwiane. Z pokoju gościnnego Entuzjastycznie

wyszedł

ojciec

Krzysztofa.

przywitał się z gośćmi i zaprosił ich do środka. Po wstępnej kurtuazji niezwłocznie zasiadł w jednym z dwóch foteli, tym pod oknem. To był „jego” fotel. Do miejsca, w którym stał, najdłużej docierało dzienne światło, umożliwiając Kazimierzowi czytanie jego ulubionych

codziennych gazet. Oprócz foteli w pokoju znajdowały się pokaźny segment, stół i ogromna sofa oraz mnóstwo kwiecistych obrazów. Przez to nagromadzenie różnego rodzaju bibelotów salon wydawał się mniejszy, niż był w rzeczywistości. Grażyna nie widziała w tym problemu, wręcz przeciwnie − czuła się tu wyśmienicie. Od czasu do czasu potykała się o komodę, za każdym razem robiąc jej niewybredne wyrzuty. Całości „salonowego” obrazka dopełniał siedzący w fotelu starszy pan z poważnie zaokrąglonym brzuszkiem. Kolejną wielką tajemnicą domu teściów był dla Karoliny panujący tu porządek. Zresztą u Ireny było tak samo. Każdy najmniejszy pyłek stanowił wroga numer jeden i był nie do przyjęcia. Firanki

wykrochmalone, dywany wytrzepane, okna bez smug – słowem: wnętrze idealne. Choć Karolina wiedziała, że obie gospodynie twierdzą inaczej. Ilekroć odwiedzała matkę czy teściową, zawsze od progu słyszała: „Wejdź, wejdź… Nie zdążyłam jeszcze posprzątać…”. A czy da się BARDZIEJ posprzątać? Czy to raczej zwykła kokieteria? Krzysztof z trudem przecisnął się za stołem, by zająć miejsce na sofie. Karolina już miała usiąść obok męża, gdy do pokoju weszła babcia Róża ze skrzekliwym okrzykiem: – Och, dzieci drogie! Babcia Róża była niską, pogodną staruszką o nieco zdziecinniałym zachowaniu i wrażliwym usposobieniu. Kiedyś Karolinę zastanawiało,

jak taka dobroduszna kobieta może być matką Grażyny; przekonała się, gdy obie panie miały odmienne zdanie i dochodziło między nimi do kłótni. Wówczas w okamgnieniu zamieniały się w dzikie bestie, walczące o swoje terytorium. Grażyna była nieugięta, a babcia Róża wpadała w histeryczny lament. W końcu Karolina wgramoliła się za stół, by zająć miejsce obok męża. Wcześniej musiała pokonać barykadę utworzoną z fotela i wiszącej nad głową paprotki, która tylko czekała, aż ktoś trąci ją głową. Krzysztof twierdził, że mięsożernych, był

jest to kwiat z rodzaju

przekonany, że ożywa w nocy i że to on pożarł chomika, którego wiele lat temu mały Krzysiu zapomniał zamknąć w klatce. Widząc nieporadne ruchy Krzyśka, gdy próbował zrobić

jej miejsce obok siebie, Karolina z trudem opanowała śmiech. Ich mieszkanie nie było może duże, ale wystrój wnętrza zapewniał komfort i swobodę życia. Irena uważała, że jest urządzone zbyt surowo, ale Karolina nie przepadała za fikuśnymi rozwiązaniami. Może nie mieli wiele mebli, ale lubili przytulny klimat swojego gniazdka. Babcia Róża usiadła w fotelu przy drzwiach i w milczeniu czekała na obiad. Krzysztof i jego ojciec rozprawiali o czymś żywo, a Karolina, lekko zakłopotana, nerwowo rozglądała się po pokoju. Jeszcze przez chwilę Grażyna krzątała się w kuchni, po czym weszła do pokoju z wazą pełną zupy. Od razu można było poznać po zapachu – grochowa. Karolina z przerażeniem spojrzała na ilość grochu, a później z jeszcze większym na porcję

zaoferowaną przez teściową. Podczas nalewania zaczęły przekomarzania: kto ma ile

się

tradycyjne

zjeść, kto jest za gruby, a kto mógłby przytyć, bo wygląda jak zapałka. Karolina na szczęście zawsze potrafiła wykazać się asertywnością i jadła tylko tyle, na ile miała ochotę, ani łyżki więcej, czym oczywiście regularnie narażała traktowała jako

się

Grażynie,

która

odmowę

zamierzoną zniewagę. Tak wyglądał każdy krótkotrwały foch

wspólny

obiad.

Namowy,

teściowej, rozładowanie atmosfery przez Krzyśka lub Kazimierza i dalsza część biesiady. Był to niepisany scenariusz spotkania w domu Tyrolskich. Dziś jednak czas mijał nadzwyczaj spokojnie − teściowa dała za wygraną już po dwóch namowach i zrezygnowała z wmuszania

w Karolinę kolejnej porcji schabowego. Zajęła się za to opowiadaniem o Marku, starszym bracie Krzysztofa, i ich siostrze Dominice. Marek miał już żonę i dwoje dzieci, a Dominika tuż po maturze, czyli jakiś rok temu, wyjechała do Londynu. – Tak, Dominika zarabia... – chwaliła się Grażyna, a Kazimierz jej wtórował. – Potrafi być niezależna. Dominika pracowała w domu opieki społecznej i owszem, zarabiała na swoje utrzymanie i rozrywki, ale nie były to żadne kokosy, jak przedstawiała to Grażyna. Karolina wiedziała o tym, jednak na znak uprzejmej aprobaty z życzliwym uśmiechem pokiwała głową. Nie zamierzała ani uświadamiać teściom przeciętnego położenia ich córki, ani tym bardziej wtórować im w zachwytach. Szanowała zajęcie Dominiki, ale nie znosiła pompatyczności Grażyny i Kazimierza. Na szczęście miała własne życie i swoje aspiracje. Dominika była dużo młodsza od swoich braci, dlatego

długo wszyscy traktowali ją jak małą dziewczynkę. Szczególnie rodzice, którzy na wieść, że ich pociecha wylatuje z gniazda, popadli w przygnębienie. Przynajmniej Grażyna utrzymywała taką wersję. Na początku, gdy opowiadała o krokodyle łzy.

wyjeździe

córki,

wręcz

wylewała

Karolina lubiła Dominikę. Ciągle był z niej beztroski dzieciak. Często wpadała do ich domu z głową pełną młodzieńczych trosk i buzią, która rzadko kiedy się zamykała. Kontynuowała rodzinne tradycje ze strony matki, babki, a pewnie też i prababki. Była nieugięta w swoich żądaniach i nie stroniła od kłótni, by osiągnąć swój cel. W gruncie rzeczy miała jednak dobre serce. Karolina nie dziwiła się, że szwagierka opuściła to gniazdo teatralnej miłości, a nawet wspierała ją w tej odważnej, choć być może pochopnej decyzji. Dominika

zwierzała się swojej bratowej z najskrytszych tajemnic, czyniąc z niej swoją mentorkę, Karolina natomiast traktowała ją jak młodszą i nie do końca jeszcze dojrzałą siostrę. Jako pedagog wiedziała, jak postępować z młodzieżą. Dzięki przyjaźni z Karoliną Dominika zbliżyła się też do Krzysztofa, przez co rozluźniła więź z drugim bratem, narażając się na pretensje ze strony matki. Grażyna uważała bowiem, że córka powinna po równo obdzielać braci miłością. Za rozpad zażyłości między trojgiem rodzeństwa obwiniała Dominika nie

oczywiście

Karolinę.

Sama

przejmowała się opinią matki i twierdziła, że Mareczek jest zbyt dyktatorski. Szczególnie gdy przedstawiła wizję wyjazdu, zagrzmiał, że powinna skupić się na studiach, a nie bawić się w Londynie. Po tym, jak dowiedział się, że mimo wszystko zarabia znacznie lepiej niż przeciętny magister w Polsce, zmienił zdanie.

– A ty, Karolinko – Grażyna przerwała jej rozmyślania – dalej ta nauczycielska pensja? – Tak – potwierdziła Karolina. – Nie jest źle, to prywatne liceum, więc zarobki całkiem podtrzymać przyjazną

przyzwoite.

–

Próbowała

pogawędkę, ale w środku zaczynała się gotować, wyłapując prowokację teściowej. – No tak, ale czy prywatna szkoła to takie dobre rozwiązanie? – ciągnęła Grażyna płaczliwym tonem. – Te dzieciaki są przecież takie rozpieszczone, a do tego nie chcą się uczyć... Karolina czuła, że złość się pogłębia. Stereotypowe myślenie teściowej zawsze dało się odczuć w tego typu rozmowach. Grażyna,

kiedy tylko mogła, wypominała Karolinie jej zawód. Uważała, że nauczanie hiszpańskiego jest czystym dziwactwem. – Do mojej szkoły chodzą grzeczne dzieci. – Karolina starała się zachować spokój. – Wiele z nich to dzieci dyplomatów. – Tacy są chyba najgorsi! – I znów te udawane smutek i troska. – Wręcz przeciwnie, rodzice często oczekują od nich więcej, niż mogą udźwignąć. – No właśnie. A później zdesperowane dzieciaki sięgają po te wszystkie narkotyki i dopalacze – skonstatowała teściowa. Karolina nie wierzyła własnym uszom. Skąd takie pojęcia w ustach jej teściowej? Jeszcze dziesięć minut temu Grażyna niemal nie wiedziała, co to alkohol, a tu nagle takie teorie? − Ale z dziećmi to już tak

jest, nigdy nie wiesz, jakich zmartwień ci przysporzą. – Kobieta spojrzała z rozpaczą na swój idealnie czysty dywan. Towarzystwo milczało. Karolina, Krzysztof i Kazimierz nie wiedzieli, do czego dąży pani domu, byli jednak pewni, że nie wyniknie z tego nic optymistycznego. Tylko niewzruszona babcia zajęta była ciasteczkiem, które córka podała po obiedzie, i nie zwracała uwagi na toczącą się obok niej batalię. Z jej ust wydobywała się cicha kościelna pieśń. Grażyna, czując zainteresowanie gości, postanowiła wykorzystać okazję. – Marek ma dwójkę uroczych dzieciątek, które są naprawdę grzeczne – podjęła. − I mam nadzieję, że takie pozostaną. − Karolina odetchnęła z ulgą i skarciła się w myślach, że jest przewrażliwiona na punkcie teściowej. To bardzo miłe z jej strony, że nie skreśliła wszystkich dzieci i oszczędziła przynajmniej własne wnuczki. Ale wtedy Grażyna przeszła do natarcia: – A wy? Martwię się, że nie doczekam waszego potomstwa. Tak

się zadręczam, że jesteście nieszczęśliwi. – Otarła oczy przygotowaną na tę okoliczność chusteczką. – Nie ma nic gorszego, jak serce matki krwawiące nad losem dzieci. Po nocach nie śpię, bo się zadręczam. Zapadła głucha cisza, którą dopiero po dłuższej chwili przerwał Krzysztof: – Mamo, nie martw się – powiedział spokojnie. − Mam nadzieję, że leczenie przyniesie pozytywny efekt. – Ech, nie wierzę w medycynę – westchnęła z żalem Grażyna. Karolina nigdy nie mogła wyzbyć się wrażenia, że teściowa okazuje smutek z teatralną egzaltacją. Jakby robiąc z siebie cierpiętnicę, liczyła na wsparcie i przeforsowanie swoich egoistycznych zachcianek. – Gdybyście starali się od początku, to może coś by z tego było. A tak, Karolinko, tyle lat stosowania tych

wstrętnych... leków. – Słowo „antykoncepcja” nigdy nie przeszło Grażynie przez gardło. – To nie wina Karoliny, mamo – przerwał jej Krzysztof. – Być może problem jest we mnie. – Niemożliwe – wtrącił Kazimierz stanowczym i urażonym tonem. – U nas w rodzinie każdy miał sporo dzieci. Popatrz na mnie − mam trójkę. A ona − tu spojrzał oskarżycielsko na Karolinę – jest jedynaczką. Karolinie zaschło w gardle. Czuła, że serce trzepocze jej w piersi. Tak, to prawda, ONA była jedynaczką, i to w rozumieniu Kazimierza powodowało, że to ONA jest bezpłodna. Argument na pewno potwierdzony przez wiele lat wnikliwych badań, opartych

na skrupulatnej analizie każdego jedynaka na całym globie, a przeprowadzonych profesora Kazimierza

przez

wybitnego

specjalistę

Tyrolskiego. Najbardziej zabolało ją jednak to, jakim słowem ją określił. Jak gdyby była nieobecna, nieważna, obca. Kazimierz był z natury spokojny, ale jeśli chodziło o poparcie żony, nie przebierał w słowach. Ślepo wierzył w opinię Grażyny i nie mając własnego zdania, był jej posłuszny. Gdyby kazała mu wyrzucić Karolinę za drzwi, zrobiłby to bez chwili wahania. Były jednak momenty, gdy Kazimierz Tyrolski pragnął grać rolę filmowego amanta. Wymuszone komplementy, szarmancki uśmiech i nieudolne kreowanie się na Rhetta Butlera korpulentnemu panu z brzuszkiem wychodziło

groteskowo i wręcz kiczowato. Do tego żona wmówiła mu, że ma być niczym Antonio Banderas z filmu „Desperado” i za najdrobniejszą krzywdę żony szukać zemsty. Żenująca karykatura uwodzicielskiego kochanka i twardego mściciela narażała Kazimierza na śmieszność i politowanie. Kazimierz nie miał ani elegancji, ani dobrego smaku. Był typem niegroźnego fajtłapy i gdyby zachował swój naturalny styl, byłby pewnie całkiem sympatyczny. On jednak nie wychodził ze swojej nieudolnej roli. – Tato, przestań! – Krzysztof był zdenerwowany.

już wyraźnie

– Wyniki mówią same za siebie! Krzysztof nigdy nie pozwoliłby na to, by jego rodzice obciążali

Karolinę winą intelektualne

za

brak potomstwa.

Dopasowanie

i uczuciowe młodego małżeństwa nie przekładało się po prostu na dopasowanie biologiczne. Tyrolskich nie mogły

Ale

ciasne

umysły

tego pomieścić. Dla nich biologia to biologia. – Wyniki, wyniki... – żachnęła się z ignorancją Grażyna. – Serce matki wie lepiej. A może poszedłbyś do naszego lekarza? – A co internista może tu pomóc? – zapytał Krzysztof, nie kryjąc ironii. – Nie tym tonem do matki! – znów oburzył się Kazimierz. No tak, pomyślała Karolina. Co klinika leczenia niepłodności może wiedzieć o problemie Krzysztofa, skoro w kontrze ma osiedlowego

internistę i serce matki? Marzyła tylko o tym, by to popołudnie jak najszybciej się skończyło. Nie była zdziwiona, że teściowie oskarżają ją o brak wnuków. To była stara śpiewka. Nowością było pojawienie się internisty z ośrodka. Widocznie Grażyna postanowiła wprowadzić jakieś urozmaicenie. Dziewczyna miała wątpliwości, czy Krzysztof naprawdę wierzy w to, co mówi. Bo przecież nie jest to wyłącznie jego wina. Niejednokrotnie obwiniała siebie o to, że to ona nie stwarza odpowiedniego środowiska do poczęcia dziecka. Ilekroć wspominała Krzyśkowi o swoich dylematach, on od razu odwracał wszystko w żart, mówiąc, że to jego mali i pewnie za słabi „kumple” muszą wziąć się do roboty.

– Jest wiele różnych metod – Krzysztof przerwał uciążliwą ciszę. – Chyba nie mówisz o in vitro?! – Oburzona Grażyna aż zerwała się z miejsca. Widząc jej reakcję, a także groźne spojrzenie ojca, Krzysztof postanowił nie dolewać oliwy do ognia. – Nie, nie, nie to miałem na myśli. − Karolina przeszyła go lodowatym wzrokiem. Tak naprawdę dotąd nie podjęli takiej decyzji, ale też nie wykluczyli tej możliwości, a tu nagle Krzysztof składa deklarację swoim rodzicom. W domu będzie się musiał gęsto tłumaczyć. Taki wybryk na pewno nie będzie sprzyjał dalszym próbom poczęcia upragnionego dziecka. − Czy możemy zmienić temat? – podjął Krzysztof.

– Nie możecie mieć mi za złe, że się o was martwię – odparła wyniośle Grażyna. − Każda matka się martwi. – Doceniamy to. − Kto „my”? Karolina czuła, że z trudem hamuje rozjuszenie. – Ale, jak widzisz, dla każdego jest to bardzo drażliwy temat – ciągnął Krzysiek, kątem oka dostrzegając, że Karolina jest na skraju wytrzymałości. Jeszcze jedno słowo, a może dojść do nieodwracalnej w skutkach awantury. – Co ma być, to będzie, Krzysiu ma rację – niespodziewanie włączyła się do rozmowy babcia Róża. − Dajcie już spokój. Zgromadzeni spojrzeli na nią w pełnym osłupieniu. Dotąd tylko nuciła pod nosem, nikt więc nie spodziewał się, że dociera do niej sens toczącej się rozmowy. Teraz już nikt nie odważył się wrócić do tematu in vitro. W powietrzu

dawało się jednak wyczuć napiętą atmosferę. – Na nas już czas – zadecydował Krzysiek. Grażyna znów się poderwała, tym razem skutecznie, by odprowadzić gości. Gdy wyszli na klatkę schodową, niemal ze łzami w oczach przytuliła ich na pożegnanie. – Jedźcie ostrożnie, kochani. − Skąd nagle taka zmiana nastroju? – zastanawiała się Karolina. Przed chwilą miała ochotę śmiertelnie się obrazić, a teraz zachowuje się, jakby miała uschnąć z tęsknoty. – Karolinko, cieszę się, że idą wakacje, będziesz miała więcej czasu, by nas odwiedzać – oznajmiła na koniec teściowa. Zbita z tropu, Karolina pokiwała głową na odczepnego i przybrała najbardziej wymuszony uśmiech. Na szczęście akurat przyjechała winda i mogła szybko opuścić zgromadzenie Tyrolskich.

ROZDZIAŁ 4 W drodze powrotnej między małżonkami panowała chłodna atmosfera. Karolina wciąż miała żal do Krzyśka i nie ukrywała swego rozczarowania. Nie mogła zrozumieć, czemu spanikował i nagadał głupot. Przecież jest dorosły, nie musi tłumaczyć się mamusi ze swoich decyzji. – Jedno kłamstwo więcej nie robi różnicy, przecież i tak wziąłem winę na siebie – tłumaczył zawile. − No to dodałem jeszcze, że nie skorzystamy z in vitro. Karoliny to nie przekonało. Naciągnięcie prawdy w kwestii tego, kto jest winny bezpłodności, i deklaracja co do ich przyszłego życia były dla niej całkowicie odmiennymi sprawami. Nie odezwała się przez całą drogę powrotną. Musiała ochłonąć, by ta nieszczęsna wizyta odeszła

w zapomnienie. Nie miała w zwyczaju przejmować się na dłuższą metę wymysłami Grażyny – w końcu to nie pierwszy przejaw jej zaborczości. Jednak pomimo usilnych starań słowa teściowej dudniły jej w uszach. W głębi duszy liczyła na wsparcie i życzliwość ze strony rodziców Krzyśka, łudziła się, że w tak delikatnej sprawie potrafią zachować się dojrzale i uszanować trudne chwile w życiu młodych małżonków. Gdy wrócili do domu, na dworze już zmierzchało. Karolina bez słowa zaciągnęła żaluzje i poszła wziąć kąpiel. Po wyjściu z łazienki zastała Krzysztofa siedzącego na podłodze przy zgaszonym świetle, z laptopem na kolanach. Blask monitora oświetlał jego zanurzoną w wirtualnym świecie twarz. Wiedziała, że jest bardzo mocno przejęty, bo marszczył czoło i zaciskał usta.

Karolina z trudem zachowywała milczenie. Duma nie pozwala jej odezwać się pierwszej. I choć z natury była ciekawska, tłumaczyła sobie, że przecież wiele razy okazywało się, że to, co Krzysiek wyszukał w sieci z takim zaangażowaniem, okazywało się zwykłymi programami, plikami czy innymi bzdurami całkowicie niezrozumiałymi dla małżonki. Stała przez chwilę, obserwując, jak rozwinie się sytuacja. Pomimo chrząkania i wzdychania Krzysiek na nią nie patrzył. Dłużej nie wytrzymała. – Co robisz? – rzuciła wreszcie od niechcenia, godząc się z porażką. Krzysztof tylko się uśmiechnął i dalej buszował po Internecie. Wiedział, że im bardziej Karolina udaje spokojną, tym

bardziej skręca się w środku z ciekawości. Nie mylił się. – Tu Madre Esta Loca! − rzuciła w opresji, chcąc sprowokować męża. – Ej! – zawołał Krzysiek. – Tyle to akurat rozumiem. – Wiem, dlatego to powiedziałam – odparła Karolina i pobiegła do sypialni, wołając jeszcze przez ramię: − W niedzielę idziemy na obiad do mojej mamy. Ręce Krzysztofa zawisły nad klawiaturą. Nie mógł pojąć, co się właśnie stało. Jego rzekomo nieodzywająca się żona przemówiła, i to jeszcze jak: obrażając jego matkę. A potem wbiła mu nóż w plecy informacją o wizycie u jej mamy. Może Irena nie jest najgorsza, ale zbliżały się wakacje, a ona uwielbia wypytywać ich o plany wyjazdowe, by ostatecznie móc się do nich

przyłączyć. Wieczorem, już niespokojnie.

w

łóżku,

Krzysztof

wiercił

się

– O co chodzi?! – zirytowała się w końcu Karolina. – Bo wiesz... Tak sobie pomyślałem, że po co czekać na dziecko, skoro już teraz możemy kupić nowe, większe mieszkanie – powiedział niepewnie. Karolina milczała, próbując pozbierać myśli. Była zbyt oszołomiona, by mówić. Fakt, że planowali zmienić mieszkanie, ale dopiero po tym, jak zajdzie w ciążę, a najlepiej jak już urodzi. W obecnym mieszkaniu mieli tylko pokój dzienny i sypialnię, więc większe lokum dla większej rodziny było jak najbardziej pożądane.

Jednak nie sam pomysł wcześniejszego zakupu zaskoczył Karolinę, tylko to, że ona myślała o tym samym, ale nie wiedziała, jak przekonać męża. Sądziła, że może jakoś podświadomie wpłynie to na zajście w ciążę, a ostatnio nawet przeglądała kilka ofert w necie. – Wiem, że nie chcieliśmy zapeszać... – ciągnął niepewnie Krzysiek − ale może czas pomyśleć o przyszłości. – Tak... Tak! – zawołała Karolina. – Skąd wiedziałeś, że o tym myślę? Jesteś cudowny! – Z radości zaczęła podskakiwać na łóżku. – Widzisz, kochanie, ja po prostu jestem dobrym informatykiem i wiem, jakie strony ostatnio przeglądałeś. – Krzysztof nie mógł dłużej powstrzymać śmiechu. Karolina była skołowana, nie wiedziała, czy krzyczeć na męża, czy ucałować go ze szczęścia. Ostatecznie tylko ponownie

zapiszczała z podniecenia. – Dobrze, że nie mam tam listów miłosnych od kochanków – powiedziała po chwili, już nieco spokojniej. – Włączyłem ci blokadę, więc mnie nie zdradzisz – wybrnął Krzysiek. – Przynajmniej nie będzie mnie podrywał żaden spam. – Nie ma szans. Chociaż przecież uwielbiasz te tysiące reklam, które trafiają za twoją zgodą do twojej skrzynki. – A skąd mam wiedzieć, że to będzie spam? – Wystarczyłoby przejrzeć regulamin przed kliknięciem w „Zgadzam się”. – A od kiedy to ja czytam umowy? − rzuciła bez skrępowania.

– Przecież od tego mam ciebie. To była prawda. Karolina nie znosiła żadnego rodzaju dokumentacji. Wszystko załatwiał Krzysiek. Nieraz podpuszczał ją, że podsunie jej do podpisania papiery rozwodowe. Bez cienia emocji odpowiadała, że w ich związku to on jest tym rozsądnym. Skoro coś postanowi, to widocznie jest to dla nich obojga najlepsze rozwiązanie. – Aż dziw, że jesteś nauczycielką – ciągnął dyskusję Krzysztof. − Czy uczniów też uczysz takiej ignorancji? – Do ciebie mam zaufanie, dlatego pozwalam ci decydować. Tym samym omijam sprawy, których nie znoszę. Czy to nie jest logiczne? – No tak – przyznał, choć niechętnie. – I tego właśnie uczę moich uczniów. By w przemyślany sposób

kierowali swoim życiem. Co nie wyklucza podejmowania ryzyka i wiary w powodzenie. W byciu rozsądnym i dojrzałym nie chodzi o to, by wyzbyć się żywych reakcji i popaść w marazm, ani o to, by godzić się na powielanie utartych schematów, bo tak nakazuje rozsądek. To wbrew ewolucji. – Mam najmądrzejszą żonę na świecie. A dzieciaki najlepszą nauczycielkę. Karolinie spodobał się ten komplement. Należała do osób radosnych, a to często pociągało opinię, że musi być także bezmyślna i naiwna. Tymczasem była kobietą bystrą i trzeźwo oceniającą rzeczywistość. Nieraz potrafiła zaskoczyć przemyślanym i poważnym osądem. – Zadzwonię do kolegi, który zna się na nieruchomościach – zaproponował nagle Krzysiek, wracając do głównego

tematu rozmowy. – Ma firmę deweloperską, może nas nie naciągnie. A jeśli będzie coś kręcił, to zagrożę, że włamię się do systemu i podam jego prawdziwe dochody do urzędu skarbowego – zażartował, ale Karolina już go nie słuchała. Wyskoczyła z łóżka, porwała laptopa i jeszcze szybciej wróciła na miejsce. Tej nocy nie mogła już zasnąć, cieszyła się jak dziecko na myśl o nowym mieszkaniu. Rozmyślała, jaka będzie tam szczęśliwa, i marzyła o tym, że być może wprowadzą się do niego już w trójkę. Wierzyła, że zanim sfinalizują umowę, będzie w ciąży. I nic nie będzie w stanie popsuć ich wspólnej idylli. ROZDZIAŁ 5 Krzysztofa zbudziło gwałtowne tarmoszenie. Karolina nie mogła

się już doczekać, aż pokaże mu wszystkie te cudowne mieszkania, które znalazła podczas swoich nocnych internetowych podbojów. Dopiero po uroczystej obietnicy, że jeszcze dziś zadzwoni do Darka i zmusi go, by już jutro mogli obejrzeć kilka mieszkań, zdołał pozyskać parę dodatkowych minut snu. Tego dnia Karolina znowu z trudem mogła skupić się na zajęciach. Pragnęła już tylko kontynuować swoje poszukiwania. Z ostatnim dzwonkiem wskoczyła do samochodu i pognała w stronę domu. Gdy podjechała na parking, ku swojemu zdziwieniu zobaczyła przed klatką wyraźnie zniecierpliwionego Krzyśka. Zaskoczył ją ten widok, bo nie spodziewała się męża w domu o tak wczesnej porze. Nieczęsto wracał przed nią, zwykle pojawiał się dopiero

przed dwudziestą drugą. Gdy tylko ją zobaczył, podbiegł do samochodu. – Chodź szybko, nie mamy czasu – zawołał, a widząc, że żona jak na złość ma spowolnione ruchy, ponaglił: – No dalej, pospiesz się! Oszołomiona Karolina wysiadła z samochodu, na co Krzysiek złapał ją za rękę i pociągnął do swojego auta. – Co się dzieje? Coś kombinujesz? – Z twarzy męża Karolina wyczytała, że ma dla niej jakąś przyjemną niespodziankę. Poczuła lekki niepokój. Nieraz bywało, że odmiennie rozumieli słowa „udana niespodzianka”. Nie podejrzewała, że tym razem może to być niespodzianka wprost wymarzona dla nich obojga.

– Nic ci nie powiem. Wkrótce sama się przekonasz – rzucił w przelocie i upewniwszy się, że Karolina siedzi wygodnie w samochodzie, zatrzasnął za nią drzwi i zajął miejsce za kierownicą. Jechali w korkach dłuższą chwilę. Krzysiek raz po raz nerwowo spoglądał na zegarek, a Karolina była tak zdezorientowana, że nawet nie wiedziała, gdzie jedzie i czy ciągle są jeszcze w Warszawie. Tam, gdzie ostatecznie dotarli, było spokojnie i zacisznie, a zielone skwerki rozpościerały się aż po horyzont. Gdyby nie piękne, nowoczesne bloki, Karolina pomyślałaby, że wyjechali gdzieś daleko poza miasto, może nawet na sam koniec świata. Krzysiek zaparkował przy jednym z trawniczków, a Karolina wyskoczyła z samochodu, instynktownie chcąc sprawdzić, czy ta

soczysta trawa jest prawdziwa. Przekonała się o tym, dopiero gdy zanurzyła w niej palce. Z tego wszystkiego nie zauważyła, że Krzysiek rozmawia z jakimś mężczyzną; obaj wyraźnie spoglądali na jeden z balkonów. Podążyła wzrokiem w tym samym kierunku – na jasny taras, który w blasku słońca lśnił jak zaczarowany. Ach, jak cudownie byłoby zjeść na nim śniadanie... – rozmarzyła się. Nagle doznała olśnienia i zrozumiała sens tego całego porwania. Są na nowym, pięknym osiedlu, Krzysiek rozmawia z elegancko ubranym mężczyzną, patrzy na balkon konkretnego mieszkania. Przyjrzała się baczniej i uświadomiła sobie, że faktycznie Krzysiek miał takiego kolegę, kiedyś nawet go poznała. To musi być on. Darek! Ten przyjaciel i deweloper! Wszystko w niej niemal krzyczało z radości.

Gdy obaj mężczyźni podeszli do niej, wyglądali na rozbawionych. Uzmysłowili sobie, że Karolina nareszcie odkryła tajemnicę tej podróży. – Ale jak zorganizowaliście to tak szybko? – dopytywała, podekscytowana. − To znaczy, że zaraz zobaczymy jakieś mieszkanie? Ale jakie? Skąd? Darek, któremu ciężko było dojść do głosu, tylko kiwał głową z uśmiechem. Dopiero Krzysztofowi udało się, choć nie bez trudu, przerwać słowotok żony. – Tak, kochanie, zaraz zobaczymy nasze hipotetyczne mieszkanie. – Spojrzał na kolegę z wyrazem wdzięczności. − Dzięki Darkowi mamy możliwość perełkę.

zobaczyć

prawdziwą,

dobrze

ukrywaną

– Nie miałem wyjścia – zaśmiał się Darek − skoro zagroziłeś procesem, urzędem skarbowym i ZUS-em. Karolina już ich nie słuchała. Stała z rozdziawioną buzią, próbując wyobrazić sobie, jak wspaniałe będzie jej nowe mieszkanie, skoro sam balkon wywarł na niej tak ogromne wrażenie. Okazało się, że mieszkanie położone jest na drugim piętrze. Pomimo panujących na zewnątrz upałów na klatce schodowej dawał się odczuć przyjemny chłód. Bez porównania z korytarzem u Grażyny, pomyślała odruchowo Karolina. Bez wilgoci, wątpliwych aromatów i przeszywającego zamieszkać − nawet

zimna.

Natychmiast

chciała

tu

na klatce, a już na pewno w tej lustrzanej, luksusowej windzie.

Gdy winda dojechała na właściwe piętro, Karolina wyskoczyła na korytarz i pobiegła ile sił w nogach, by zobaczyć chociaż drzwi jej nowego raju. Krzysiek i Darek szli tymczasem spokojnie, rozmawiając o udogodnieniach osiedla. Gdy weszli do środka, Karolina nie była już w stanie ukryć zachwytu. Wiedziała, że takie zachowanie nie jest profesjonalne przy zakupie mieszkania, ale nie przejmowała się tym. Na jej twarzy pojawiały się coraz większe wypieki. Chciała obejrzeć to upragnione mieszkanie już! Natychmiast! Biegała z kąta w kąt jak mała dziewczynka, nie mogąc pohamować rozrywającego ją entuzjazmu. Krzysiek niemal od poszukiwania nie mają

progu zrozumiał,

że

dalsze

sensu − wyglądało na to, że jego żona już podjęła decyzję

i nic jej od niej nie odwiedzie. Nawet gdyby zaoferował jej pałac w Wilanowie albo gdyby odkryła tu gromadkę szczurów, odwrotu nie było. Cała Karolina − spontaniczna i pełna entuzjazmu, nie zważała na rutynę i społeczne konwenanse. I właśnie za to kochał ją najbardziej. Krzysiek wiedział, że jak Karolinie coś się nie podobało, to mówiła o tym wprost. Nie dawała się przekonać do zmiany wcześniej podjętego zdania. Wiele razy w różnych sytuacjach próbował przekonywać ją, że się myli, co dawało natychmiastowy efekt w postaci tupnięcia nogą i nadąsania, utrzymującego się do momentu, aż ostatecznie jej ustąpił. Po kilku latach nauczył się rozróżniać, kiedy może mieć wpływ na decyzję żony, a kiedy nie ma najmniejszych szans. Gdy Darek dowiedział się, że Krzysiek szuka czegoś, co spodobałoby się Karolinie, od razu postawił na ten

apartament. Uważał, że będzie idealnie pasował do temperamentu i oczekiwań potencjalnej właścicielki. Wprawdzie poznał Karolinę w przelocie na jakiejś wspólnej imprezie, ale zdążył się zorientować, że to naturalna i swobodna kobieta. Teraz, obserwując jej reakcję, nie miał wątpliwości, że znalazł już kupca na to mieszkanie. Karolina z niegasnącym zachwytem biegała z kąta w kąt. Jasny przedpokój prowadził do otwartego, dużego salonu z przestronnym aneksem kuchennym i wyjściem na taras, który tak urzekł Karolinę. O kolejne euforyczne okrzyki przyprawiła ją sypialnia – z garderobą i oddzielną łazienką. Najważniejsza była jednak jeszcze jedna mniejsza sypialnia. Gdy Karolina weszła do przytulnego pokoiku, nie mogła opanować wzruszenia. Radość ustąpiła miejsca melancholii i tęsknocie za nieznanym. Spojrzała przez

okno. Wśród zieleni można było dostrzec plac zabaw i rodziców spędzających to urocze popołudnie ze swoimi pociechami. Karolina czuła, że niebawem dołączy do tej radosnej społeczności. Kierowana nadzieją rekonesans. Druga,

i

nieco większa łazienka pokoikiem a salonem,

otuchą,

ruszyła

znajdowała

się

na

dalszy

pomiędzy

obok kryła się mała spiżarka. Karolina nie mogła się nadziwić, że istnieje takie cudo, i w dodatku jest szansa, że tu zamieszkają. Skąd projektanci wiedzieli, że to spełnienie jej marzeń? Krzysztof wciąż omawiał z Darkiem warunki transakcji. Gdy handlowiec przedstawił już wszystkie możliwe promocje i upusty, zaproponował, że pozostawi małżonków samych, by mogli swobodnie

się rozejrzeć. Karolina nic nie mówiła, tylko wciąż podziwiała, chcąc zapamiętać każdy zakamarek tego miejsca. Krzysztof obserwował żonę. Wyglądała olśniewająco, zachwycając się każdym drobiazgiem, jaki odkrywała. Podszedł bliżej i przyciągnął ją do siebie. – I jak, podoba ci się? – zapytał, spoglądając jej głęboko w oczy. Karolina jeszcze raz rozejrzała się dookoła. Krzysztof nie czekał na odpowiedź, wiedział, że klamka zapadła. Spojrzeli sobie w oczy i zanim zdążyli się zastanowić, ogarnęło ich uniesienie. Do spełnienia wystarczyła im podgrzewana podłoga w jasnym odcieniu orzecha i szeroka bluza Krzyśka. Nie liczyli czasu. Nie dbali o to, że Darek może wrócić w

każdej chwili. Krzysiek przezornie przekręcił wcześniej łucznik, uznając, że mała bariera da im chwilę czasu, by zdążyć się ubrać. Jednak Darka długo nie było. Może przeczuwał, że potrzebują chwili dla siebie. Na pewno nie przewidział jednak, że zapragną oswoić nowe wnętrze w tak intymny sposób. Karolina nie wiedziała, czy była to chwila zapomnienia, czy mąż podstępnie zaplanował ją uwieść. Ale nie miało to dla niej znaczenia. Gdy już leżała, wtulona w ramiona męża, myślała tylko o tym, że następny przystanek to sklep meblowy. Chciała od razu zacząć wić nowe gniazdko. Z pewnym ociąganiem postanowili się ubrać. Darek mógł wrócić lada chwila, a z pewnością nie był przygotowany na widok nagiej pary na podłodze. Pojawił się, akurat gdy byli już gotowi do wyjścia.

– I jak? Jesteście usatysfakcjonowani? – zapytał entuzjastycznie. – Ja na pewno – zaświergotała Karolina i wybuchnęła śmiechem. Darek, nieco speszony, udawał, że szuka czegoś w dokumentach. – Wiesz, musimy jeszcze się rozejrzeć – powiedział Krzysiek. – Ale zachowaj dla nas rabaty na ten lokal. – Oczywiście – potwierdził Darek, czując już niezły zysk. Karolina milczała. Wiedziała, że jeśli się odezwie, nie powstrzyma śmiechu, a nie chciała, by Darek pomyślał, że jest niestabilna emocjonalnie. Wystarczy, że widział jej spontaniczny, nieposkromiony zachwyt. Aluzje do tego, co przed chwilą wydarzyło się na podłodze, nie byłyby na miejscu, a nic innego nie przychodziło jej teraz na myśl. Zastanawiała się, czy to możliwe, żeby ich dziecko zostało poczęte

w tym cudownym momencie. Jedno tylko ją zirytowało. Dlaczego Krzysiek wspomniał o oglądaniu innych lokali? Jak mógł mieć jakiekolwiek wątpliwości? A co, jeśli znajdzie się inny kupiec i to fantastyczne miejsce umknie im sprzed nosa? Już w drodze powrotnej oznajmiła stanowczo: – Nie ma mowy o żadnym „rozglądaniu się”. To mieszkanie musi być nasze i kropka! ROZDZIAŁ 6 Mijały kolejne dni, a Krzysiek ani słowem nie wspominał o finalizacji zakupu mieszkania. Milczenie męża doprowadzało Karolinę do szału. Ilekroć zaczynała rozmowę, Krzysztof zbywał ją zdawkowym zapewnieniem, żeby się nie martwiła, bo takie transakcje muszą potrwać. Karolina, nie znając się na formalnościach, sądziła, że faktycznie nikt nie kupuje mieszkania w ciągu dwóch czy

trzech tygodni. Nie zmieniało to faktu, że pragnęła zacząć przeprowadzkę jak najszybciej, najlepiej od razu. Przez ten czas oglądali jeszcze kilka mieszkań, ale w żadnym nie czuła się tak wspaniale; krytycznie nastawiona, w każdym lokalu potrafiła znaleźć szereg wad i usterek, które miały skutecznie zniechęcić Krzyśka. Wreszcie nadszedł upragniony lipiec i jeszcze bardziej upragniony urlop. Uczniowie Karoliny mogli jechać na wymarzone wakacje − Magda nie mogła się doczekać podróży na Majorkę, a Patryk zwiedzania Kapsztadu. Niektórzy z podopiecznych po prostu wrócili na ten czas do swoich ojczystych krajów. Nauczycielka została zaś sama ze swymi myślami, troskami pojawił się jeszcze

i

marzeniami.

Niespodziewanie

inny problem − od jakiegoś czasu zaobserwowała niepokojące, mało

obfite i nieterminowe krwawienia. Nie była pewna, co mogły oznaczać. Jakiś czas temu wykonywała test ciążowy, który wykazał, że nie spodziewa się dziecka. Postanowiła jednak, że dla pewności zrobi go jeszcze raz. Mężowi nic nie mówiła. Nie chciała go martwić swoimi podejrzeniami. Pewnego bezmyślnie skakała po

wieczoru,

gdy

Karolina

telewizyjnych kanałach, Krzysiek zapytał: – Co ci jest? Ostatnio wydajesz się jakaś nieswoja. – Co? – wyrwana z otępienia, odruchowo wyłączyła telewizor. W głowie miała galopadę myśli. Obawiała się wyniku testu. Przecież jeśli jest w ciąży, to nie powinna krwawić. Krzysiek coraz uważniej się jej przyglądał. – Nie, nic mi nie jest – roześmiała się sztucznie, próbując zatuszować

zdenerwowanie. – Po prostu myślę o naszym mieszkaniu. Krzysztof, znając charakter żony, uznał, że jest po prostu urażona brakiem postępów negocjacyjnych. – To nie jest takie proste, kochanie – powiedział, wyciągając się wygodniej na sofie. − Ale Darek obiecał, że wszystkiego dopilnuje. Zresztą to ich czarny koń, nie każdemu go pokazują. I chyba wiem czemu, skoro doprowadza ludzi do takiego szaleństwa, jakiemu my się poddaliśmy. Karolina zaczęła się martwić, że może nie jest łatwo kupić tak wyjątkowe mieszkanie. – Czy chodzi o cenę? – zapytała z powagą. – Nie, absolutnie. – Krzysiek poderwał się z kanapy. –

Cena nie gra tu roli. – Bo wiesz, zawsze możemy zlikwidować więcej lokat, wziąć kredyt, a w ostateczności sprzedać to mieszkanie – powiedziała, choć brzmiała mało entuzjastycznie. Krzysiek zauważył napięcie malujące się na twarzy żony. Widział jej determinację i był pewny, że nie przekona jej do innego mieszkania. Choć Darek dwoił się i troił, szkoda było jego zapału. – Nie martw się pieniędzmi, mieszkanie na pewno będzie nasze – powtórzył, przytulając Karolinę. – Zresztą przecież i tak nie wiesz, ile mamy lokat – zażartował, chcąc rozwiać jej obawy. Gdy Krzysztof wyszedł z pokoju, Karolina znów pogrążyła się w myślach. Postanowiła, że rano pobiegnie do apteki po

kolejny test ciążowy. Całą noc wierciła się niespokojnie, nie pozwalając spać mężowi. Krzysztof był przekonany, że Karolina tak intensywnie rozmyśla o mieszkaniu. Chciałby wręczyć jej klucze już dziś, ale nie był w stanie przyspieszyć procesu zakupu. Tuż po dziewiątej Karolina ubrała się i wybiegła z domu. W aptece stanęła przed regałem z testami, nie mogąc się zdecydować, który wybrać. Robiła je wiele razy, ale żaden nigdy nie potwierdził ciąży, skąd więc miała wiedzieć, który tym razem będzie wiarygodny. Największą jej obawą było jednak to, że jeśli faktycznie była w ciąży, to właśnie mogła poronić. Po dłuższym namyśle wybrała trzy opakowania, które wyglądały zachęcająco, i wróciła do domu.

Krzysiek przywitał ją w progu. – Gdzie tak popędziłaś? – zainteresował się. Karolina była przekonana, że męża już nie będzie. Gdy wychodziła, krzątał się w łazience, i liczyła na to, że pojechał już do pracy. Nie była przygotowana na żadną sensowną wymówkę. Poprawiła energicznie włosy, szukając w myślach właściwej odpowiedzi. – A, no wiesz... Takie tam babskie sprawy – rzuciła standardowo, gdyż sądziła, że to sformułowanie zawsze odstrasza mężczyzn. Przeliczyła się. Na Krzyśka, który od ponad roku śledził z nią jej cykl i opracowywał schemat w Excelu, ta wymówka nie działała zniechęcająco. Wręcz przeciwnie. – Masz okres? – zdziwił się. – Już?

Karolina minęła go i poszła do kuchni. Zaczęła robić sobie śniadanie, choć wcale nie była głodna, potrzebowała jedynie zajęcia, które choć trochę uspokoi jej nerwy. Tak naprawdę pragnęła jednak zamknąć się w łazience i po prostu mieć już to za sobą. Jej radosna i pełna optymizmu natura gdzieś się ulotniła w konfrontacji z oczekiwaniem na dziecko. – No wiesz... – zaczęła powoli – czasem tak bywa. Jestem kobietą, a nie komputerem. Po prostu musiałam iść do sklepu – dodała sucho, z trudem rozpoznając swój głos. Krzysiek, stojący w progu kuchni, patrzył na nią czujnie. Błagała go w duszy, by nie zadawał więcej pytań. Na jego twarz powoli

wypływało rozczarowanie. – Czyli w tym miesiącu na pewno się nie udało. – Starał się brzmieć spokojnie, ale czuł się naprawdę rozżalony. Pomimo że nie spodziewał się, iż ten miesiąc przyniesie jakieś zmiany, w głębi duszy chyba wciąż miał nadzieję. Karolina zamarła. Spojrzała na męża, na jego pełną bólu twarz, i zagryzła wargi, z trudem hamując płacz. Czuła, że łzy spływają jej do gardła i za chwilę się rozklei. Nie wiedziała, co powiedzieć. Wolała już chyba, żeby tej ciąży nie było, niż żeby okazało się, że właśnie ją straciła. – No cóż... – starała się zachować spokój, ale przez ściśnięte gardło z trudem mogła mówić – ...może następnym razem. W końcu warunki nie były najwygodniejsze do poczęcia dziecka – starała się żartować, by podtrzymać na duchu męża i siebie. Krzysiek uśmiechnął się mimochodem. Ucałował żonę i wyszedł

do pracy. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Karolina wzięła głęboki oddech i ruszyła ku prawdzie. W pewnym momencie jednak jej ciało ogarnęła jakaś niemoc. Nie mogła wejść do łazienki, tak bardzo się bała. Nie miała żadnych objawów, a krwawienie może faktycznie jest oznaką zbliżającego się okresu, uspokajała się w myślach. Zrobienie testu ciążowego jest tylko rutynową kontrolą. Obiecała sobie, że podejdzie do tego racjonalnie. I bez względu na wynik pojedzie do kliniki. Ostatecznie ma zgłaszać wszelkie niepokojące objawy. Ponownie wzięła głęboki oddech, zacisnęła pięści i weszła do łazienki. Po kilku minutach wpatrywała się w testy. Zrobiła wszystkie. Tak dla pewności. Mimo starań serce waliło jej jak oszalałe. Po paru minutach sprawdziła wyniki. Dwa z nich bez

wątpienia wskazywały, że w ciąży na pewno nie jest – samotna kreska aż przerażała swoją surowością. Trzeci, który Karolina chwyciła w ostatniej chwili przy kasie, bo ładne pudełko zwróciło jej uwagę, wykazał wynik dodatni, acz druga kreska była przeraźliwie blada. Tego się nie spodziewała. Nie wiedziała, co ma dalej robić, czy bagatelizować sprawę, czy faktycznie dokładniejsze badania.

pojechać

do

kliniki

na

Gdy wyszła z łazienki, starając się zebrać myśli, zadzwonił telefon. – Cześć, mamo – powiedziała niepewnie. – A ty co masz taki dziwny głos? – zapytała z troską Irena. − Obudziłam cię? – Nie, nie obudziłaś mnie. Mam normalny głos. – Karolina spojrzała w lustro, wiszące w przedpokoju, i od razu

oceniła, że na pewno jej głos jest lepszy niż wygląd. – Chcę tylko zapytać, kiedy przyjedziecie. Przypominam, że obiecałaś... – Będziemy, będziemy! – zapewniła Karolina. – To świetnie, czekam na was w sobotę. Możesz przywieźć coś na deser, bo chyba nie zdążę upiec. – Dobrze, mamo. To było w stylu Ireny − zapraszać gości, ale niekoniecznie stawiać na stół. Zupełne przeciwieństwo Grażyny, która natrętnie wmuszała we wszystkich jedzenie, a każde spotkanie zamieniało się w wielogodzinną biesiadę. Szczególnie imieniny Grażyny, które

zbiegały się w czasie z imieninami Krzyśka, a także ze świętem Kazimierza. Irena lubiła zapraszać mnóstwo osób, ale nie przejmowała się gościną, choć zawsze zapowiadała wykwintne niespodzianki. Uwielbiała po prostu towarzystwo dla towarzystwa. W tej chwili nie miało to jednak dla Karoliny najmniejszego znaczenia. Nie myślała o obiedzie czy konieczności przygotowania deseru. Po prostu zadzwoniła do kliniki i umówiła się na najbliższą możliwą godzinę, jeszcze tego samego dnia. ROZDZIAŁ 7 Słońce podjęło powolny spacer ku zachodowi, pomarańczowo-różowe chmury sunęły leniwie po niebie. Karolina patrzyła za okno, pogrążona w myślach. Nieprzytomnym wzrokiem

wodziła za krążącymi po niebie ptakami. Z niepokojem oczekiwała kolejnego dnia, w którym miała otrzymać wyniki badań. Krwawienie wprawdzie ustało, optymistycznej miny,

ale

lekarka

nie

miała

zbyt

słuchając opisu jej objawów. Karolina bała się, że mogło dojść do najgorszego, że była w ciąży i właśnie poroniła. Im bardziej starała się uspokoić, tym większe pretensje i żal ogarniały jej serce. Poczucie winy wzrastało z minuty na minutę. Jak powie o tym Krzysztofowi? Jak on zareaguje? Czy będzie miał do niej pretensje, że była tak nieostrożna i nie dbała o ciążę? Tak się przecież starają, a ona mogła właśnie wszystko zaprzepaścić. Czy utrata dziecka, jeśli faktycznie do tego doszło, nie oddali ich od siebie? Czy Krzysztof się nie załamie? Krzysztof wszedł do sypialni. Był nieco spięty przed jutrzejszym

ważnym spotkaniem biznesowym ze strategicznym, dużym klientem. Firma postanowiła wysłać go na te pertraktacje, a on traktował to poniekąd jako sprawdzian jego kompetencji. Zauważył, że żona z troską trzyma rękę na swoim brzuchu, od razu pomyślał o jednym. – Będziemy mieli dziecko – powiedział, przytulając ją czule. Karolina przeraziła się, że mąż o czymś wie. Może dzwonił ktoś z kliniki i powiedział mu o jej wizycie i badaniach? Odwróciła się nerwowo i spojrzała na męża, szukając odpowiednich słów. Sama cały czas nie miała pewności, czy rzeczywiście była w ciąży i straciła dziecko. Lekarka podczas badania USG powiedziała, że nie można jeszcze wyrokować i trzeba czekać. „Czekać” – Karolina słyszała to słowo tyle razy, że brzmiało już w jej uszach irytująco i

niemal tragicznie. – Jestem przekonany, że do naszego nowego mieszkania wprowadzimy się już we trójkę – dodał Krzysztof. Karolina nabrała głęboko powietrza. Chwila paniki minęła. Zrozumiała, że Krzysztof wciąż mówi o potencjalnej ciąży. Ostatkiem sił odgoniła czarne chmury. – A właśnie, czy wiadomo już coś o naszym mieszkaniu? – szybko zmieniła temat. Czuła, że jeśli zwierzy się mężowi, ostatecznie się rozklei, a to tylko pogorszy i tak już skomplikowaną sytuację. Troski ostatnich dni nie pozwoliły jej jednak dłużej udawać. Przytuliła się do męża i gorzko zapłakała. – Co jest, skarbie? – zapytał z troską Krzysiek. − Będziemy właścicielami tego mieszkania i będziemy wychowywać w nim nasze

dzieci, zobaczysz – przekonywał, spoglądając głęboko w oczy Karoliny. Podniosła wzrok na jego spokojną twarz. Chociaż w głębi serca czuła, że jutro może wydarzyć się coś złego, coś, co może na zawsze zmienić ich życie, w tym momencie wierzyła w jego słowa. Do późnej nocy snuli plany dotyczące ich przyszłego życia w nowym mieszkaniu. Pomimo że Krzysztof zwlekał z podpisaniem umowy, co Karolina nie do końca rozumiała, był podejrzanie spokojny i pewny siebie. Ufna w zapewnienia męża, przestała zaprzątać sobie głowę obawami. Chociaż nieraz podkreślała, że w razie konieczności gotowa jest do sprzedaży mieszkania, w którym obecnie mieszkali −

pragnęła zaoszczędzić na likwidacji lokat bankowych i uniknąć zbyt wysokiego odmawiał,

kredytu −

ale

Krzysztof kategorycznie

argumentując, że to mieszkanie zawsze może przydać się na wynajem. – Wystarczy na dziś. Muszę iść spać, jutro mam ważny dzień – powiedział w końcu Krzysztof, ziewając przeciągle. Karolina zerknęła na zegarek. Dochodziła północ. Podekscytowana planami, zapomniała na chwilę, co czeka ją nazajutrz. Dla niej też miał to być sądny dzień. Krzysztof usnął, ledwo przyłożywszy głowę do poduszki. Karolina długo jeszcze kręciła się z boku na bok, nie mogąc opanować narastającego niepokoju. Z każdą minutą, która przybliżała

ją do poranka, czuła się bardziej przerażona. Wprawdzie może okazać się, że nie była w ciąży, ale krwawienie na pewno jest niepokojącym sygnałem. A co jeśli nie będzie mogła mieć dzieci? Och, nie mogę tak myśleć. Wyniki na pewno będą dobre, tłumaczyła sobie. W końcu, wyczerpana zmartwieniami, zapadła w płytki sen. O godzinie piątej obudził ją budzik męża. Po niemal bezsennej nocy nie była w stanie otworzyć oczu. Po chwili z łazienki dobiegł cichy szmer prysznica. Karolina przekręciła się na drugi bok i znów zasnęła. Czuła, że spała tylko chwilę, gdy zbudziły ją ciche kroki Krzysztofa. Otworzyła oczy i uśmiechnęła się, patrząc na swojego wymarzonego mężczyznę, przystojnego, na co dzień opanowanego i opiekuńczego, a jednak potrafiącego postawić na swoim, i to bez

najmniejszej demonstracji siły. Znów przymknęła oczy, kołysana monotonną melodią rzęsistego deszczu, uderzającego o parapet. Poczuła jeszcze ciepły pocałunek na policzku i usłyszała, jak Krzysztof wychodzi z pokoju. W sypialni unosił się jeszcze zapach jego wody toaletowej. Karolina poczuła błogość. Miała cudownego męża, świetną pracę, będą mieli nowe mieszkanie w idealnej dzielnicy – jeśli nawet okaże się, że los nie da im dziecka, to i tak będzie szczęśliwa. Tylko we dwoje. Nagle zapragnęła wyskoczyć z łóżka i pobiec za Krzysztofem, by go zatrzymać. Chciała rzucić wszystko, jego spotkanie, jej wizytę w klinice − zrobić sobie wagary od dojrzałego życia, spędzić cały dzień w łóżku i po prostu cieszyć się sobą.

Szybko jednak się opamiętała. Przecież nie może się poddawać − Krzysztof również marzy o dziecku, a ona pragnie, by był szczęśliwy. Wspólnych dni będą jeszcze tysiące. Znowu poczuła ukłucie w żołądku. Wyszła z łóżka i poszła do łazienki. Zdziwił ją widok przewróconej otwartej butelki z wodą kolońską Krzyśka, z której do zlewu sączyła się wonna ciecz. Intensywny aromat wypełniał całą łazienkę. Zakręciła buteleczkę i stojąc przed zmysłowym zapachem.

lustrem,

napawała

się

Tylko czemu Krzysiek jest taki nieuważny? − zirytowała się. Musi znów przywołać go do porządku. Tyle razy stawiał na skraju blatu szklankę lub kubek z gorącą kawą, ciężką skrzynkę na narzędzia umieszczał na najwyższej półce w domu, a podłoga służyła mu jako biurko bez granic – leżały na niej telefon, tablet, zapiski z ważnymi

informacjami, które Karolina nieraz potraktowała jak śmieci. Nie widział w tym nic złego, bowiem po skończeniu pracy układał wszystko na swoim miejscu, uważając, że to rozwiązuje cały problem. Niejeden raz Karolina, oparzona kawą ze wszczynała awantury,

strąconego

niechcący

kubka,

które on bagatelizował, tłumacząc, żeby po prostu bardziej uważała. Kobieta miała swoje chwile satysfakcji, gdy mąż szukał komórki czy wiecznie zaginionych „Sprawdź na swoim

kluczyków

od

samochodu.

biurku!”, powtarzała wtedy nie bez ironii. Gotowa do wyjścia, pełna nadziei, ale też obaw, Karolina zeszła na parking. Na dworze powitało ją gorące, radosne słońce. Stała przez chwilę nieruchomo, by napawać się lipcowym ciepłem. Gdyby nie kałuże, nikt by nie wierzył, że kilka godzin temu była

ogromna ulewa. Teraz na niebie nie było ani śladu po załamaniu pogody. To musi być dobry dzień, pomyślała i ruszyła do kliniki. ROZDZIAŁ 8 Na parkingu przed skąpaną w zieleni kliniką Karolinę powitał spokój. Po wejściu do środka swoim zwyczajem postała chwilę przy dekoracyjnym drzewie w holu. Spoglądając w górę, na jego koronę, myślała o swoim drzewie genealogicznym. Czy uda jej się kiedyś stworzyć coś tak ważnego? Rodzice, dzieci, wnuki, a nawet prawnuki – to wszystko z pewnością było marzeniem jej męża. Jeszcze jakiś czas temu dla niej nie miało to tak ogromnego znaczenia, lecz teraz wszystko się zmieniło. Powiększenie rodziny stało się najistotniejszym celem w jej życiu.

Oglądając dokładnie każdy listek i każdą gałąź drzewa, mimowolnie spojrzała na człowieka stojącego po drugiej stronie, nieco w oddali. Mężczyzna, na oko trzydziestoletni, bacznie jej się przyglądał. Karolina odwróciła się na pięcie, ale kątem oka zauważyła, że nieznajomy idzie wyraźnie w jej kierunku. Stanęła jak wryta. Czego on chce? Może myśli, że przyszła tu szukać przypadkowego nasienia? – Czy my się nie znamy? – zagaił, kiedy już stanął naprzeciwko niej. Karolina instynktownie Wiedziała, że

przybrała

zuchwałą

minę.

z podejrzanymi typami, nawet jeśli są przystojni, trzeba krótko i stanowczo. Była atrakcyjną kobietą, więc często stanowiła obiekt zaczepek, z którymi musiała sobie radzić. Gotowa do odparcia ataku,

w głębi duszy żałowała, że nie ma przy niej Krzyśka. Gdyby tylko tu był, nikt nie odważyłby się nawet na nią spojrzeć. – Nie chcę pańskiego nasienia – starała się krzyknąć, ale głos ledwo wydobył się z jej ust. – Słucham? – Mężczyzna uniósł brwi ze zdziwienia. Zanim Karolina zdążyła skuteczniej odstraszyć natręta, w korytarzu pojawiła się młoda ciężarna kobieta. Drobna, z burzą blond loków, małym, zgrabnym nosem i pełnymi, zmysłowymi ustami. Z pośpiechem podążała w ich stronę. O dziwo, kierowała się bardziej w stronę Karoliny niż mężczyzny stojącego obok. Karolina rzuciła przelotne spojrzenie na nieznajomego, który uśmiechał się do blondynki. Zbita z tropu, nie mogła pojąć, co tu się dzieje. Szybko wywnioskowała, że kobieta w dość zaawansowanej ciąży

zna tego mężczyznę. Pewnie to ojciec jej dziecka, a ona pędzi właśnie, by ochrzanić Karolinę, że podrywa jej męża. Ku swojemu zaskoczeniu Karolina nagle usłyszała jednak swoje imię. – Czy to Karolina… − Blondynka zawahała się, jakby mówiła bardziej do siebie niż do pozostałych. – Karolina… Jak się nazywała, niech pomyślę. – Wymachując ręką w powietrzu i zaciskając usta, najwyraźniej próbowała wymyślić jakieś nazwisko. – Karolina Brylska! – wyrecytowała w końcu z dumą. – Bryńska – odruchowo sprostowała Karolina. – A właściwie teraz Tyrolska – dodała błyskawicznie. Po opadnięciu pierwszych emocji Karolina zrozumiała, że ta dziwna para musi ją znać. Mężczyzna nie był więc agresorem, ale po

prostu chciał się z nią przywitać. Ona jednak nadal nie wiedziała, z kim rozmawia. – No tak, Bryńska! – Krzykliwa blondynka pacnęła się dłonią w głowę. – Ale w szkole mówiliśmy Brylska. Choć wtedy, zdaje się, nie nosiłaś okularów – mówiła z prędkością światła. Niestety jej słowa dalej niczego nie wyjaśniały. Szkoła była sto lat temu i chodziły do niej setki uczniów, a ta parka mogła być każdym z nich. Karolina przestępowała z nogi na nogę, to wszystko zaczynało ją już nudzić. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz pragnęła, było odnawianie zakurzonych znajomości. – Nikt na mnie tak nie mówił – odburknęła, zirytowana, i spojrzała groźnie na blondynkę. – Nikt... poza małą Martą – dodała, nie wiedząc, skąd nagle przyszło jej to do głowy. I wtedy doznała olśnienia. Marta zaczęła się śmiać. Nie miała Karolinie za złe, że w

pierwszej chwili jej nie poznała. Ale skoro już przebrnęły przez odświeżanie pamięci, przeszła do dalszej części konwersacji: – Tu – wskazała na swój brzuch – rośnie Malwinka albo Jagoda. Jeszcze się nie zdecydowaliśmy – zaświergotała z radością. – A ty co tu robisz? Jesteś w ciąży czy dopiero czekasz na potwierdzenie radosnej nowiny? – Czekam – odpowiedziała pospiesznie Karolina, korzystając z chwili, gdy Marta nabierała powietrza. Mimowolnie zerknęła na tajemniczego mężczyznę. Widać było, że cała ta sytuacja go bawi. Karolina poczuła, że oblewa się rumieńcem. Nie miała w zwyczaju wychodzić na idiotkę. Kim był? Bo przecież musiał ją znać. Czyżby mężem

Marty był też ktoś z ich podstawówki? – Myślę, że dziś usłyszysz dobre wieści – podjęła świergotanie Marta. – Obie będziemy mamusiami. Czuję to. Ależ myśmy się długo nie widziały! Bo pamiętasz, ja nie dokończyłam z wami tej szkoły. Rodzice przenieśli mnie, bo stwierdzili, że inna jest bliżej naszego nowego domu. A przecież to też była Warszawa, więc nie miało to większego sensu. Widzisz, minęło tyle lat, a ja cię poznałam. Nic się nie zmieniłaś, dalej jesteś taka promienna – zachwycała się. Karolina z uśmiechem przyklejonym do twarzy tylko kiwała głową, przyjmując komplementy. Sama nie była w stanie wtrącić ani jednej uprzejmości. Przypomniała sobie, że prawienie spontanicznych

i nieraz kłopotliwych komplementów leżało w naturze Marty. Żywiołowa, bezpośrednia w kontaktach i niesamowicie dobroduszna koleżanka wzbudzała w szkole skrajne emocje. Martę albo się uwielbiało, albo nie mogło się jej znieść, ale nikt nie przeszedł koło niej obojętnie. Nagle Karolina oprzytomniała. Przecież ma umówioną wizytę. – Muszę lecieć! – powiedziała. – Ale ciągle nie wiem, skąd zna mnie twój mąż. Marta niespodziewanie zaniosła się śmiechem, po raz kolejny wprowadzając Karolinę w konsternację. Potem nagle spoważniała. – Mój mąż, a właściwie nie mąż, tylko mój partner i ojciec dzidzi,

jest w dzikich landach. – Marta zawsze uwielbiała swoje wymyślne słownictwo. – Obserwuje motylki – zamachała rękami w powietrzu i oznajmiła z nieskrywaną dumą: – Jest entomologiem. A to – wskazała na mężczyznę – jest mój brat. A skąd może znać cię mój mąż, to naprawdę nie wiem. – Spojrzała podejrzliwie na dawną koleżankę. Nagle Karolina poczuła, że wszystko zaczęło do siebie pasować. To prawda, Marta miała brata. Był rok starszy i często razem wracali do domu ze szkoły. Karolina powoli odtwarzała w pamięci wszystkie dawne, zapomniane obrazy. W szczególności momenty, gdy Marta krzyczała na brata. Zapytana, czemu wrzeszczy, odpowiadała, że lubi być głośna. – Widzę, że coś sobie przypominasz. – Uwadze Marty nic nie umknęło.

– Tylko nie wiem, czy kojarzysz mojego brata, czy mojego kochasia. – Brata – rzuciła szybko i z poważną miną spojrzała na brata Marty. Mężczyzna wyglądał na wyjątkowo zadowolonego. – A pamiętasz, że był genialnym tenisistą? – W ustach Marty zabrzmiało to jak pytanie retoryczne. – I miał najlepsze oceny. – Marta, daj spokój – mężczyzna po raz pierwszy włączył się do rozmowy. Cały ten czas milczał, zapewne przekonany, że i tak nie wejdzie siostrze w słowo. − To było dawno i nieprawda! Marta przez dłuższą chwilę patrzyła na niego ze zdziwieniem. A potem znów zaczęła trajkotać: – Tak było. Bo ja to cienko przędłam, ale jestem dobrym

botanikiem, w zasadzie najbardziej interesuje mnie rodologia, bo ona zajmuje się różami, a czy jest coś piękniejszego od róż? Teraz wprawdzie mam wolne, ale wrócę, jak już urodzę i trochę odchowam małą. Może za jakieś trzy lata, nie chcę od razu posyłać jej do żłobka. To nie wpłynie dobrze ani na nią, ani na mnie... – Szymon! – krzyknęła nagle Karolina, przerywając monolog Marty. – Nareszcie przypomniałaś sobie, jak ma na imię mój brat – palnęła Marta, nie zważając na zakłopotanie koleżanki. W pamięci Karoliny Szymon rysował się jako chuderlawy chłopiec, z długimi, opadającymi na ramiona włosami. Dziś stał przed nią rosły, wysportowany, piwnooki mężczyzna z bajeczną grzywką. Wcale nie przypominał tamtego bidulka

z dawnych lat. To aż dziwne. Prawie tak dziwne, jak fakt, że ją rozpoznał. Czyżby się nie zmieniła? Dalej wyglądała jak nastolatka? Marta, niezrażona, w dalszym ciągu rozprawiała o talencie brata: – Musiałeś być dobry, skoro teraz masz tylu chętnych w swojej szkółce – zakomunikowała i zwróciła się do Karoliny: – No ale, kochana, dłużej nie będę cię trzymać. Dziś usłyszysz wszak, że jesteś w ciąży. Musimy się koniecznie spotkać. Najlepiej wymieńmy się numerami telefonów. Karolina nie wiedziała, czy chce ponownie spotkać się z Martą. Tak naprawdę oprócz szkolnych zabaw nic ich nie łączyło, a i w dorosłym życiu nie wyglądało na to, żeby miały ze sobą coś wspólnego. Natarczywość Marty okazała się jednak skuteczniejsza

od wymówek Karoliny. Dała jej numer swojej komórki, chcąc wreszcie uwolnić się od gadatliwej znajomej. W odróżnieniu od Marty Szymon pożegnał się szybko, choć sympatycznie. Miał niesamowicie niski głos, mniej delikatny niż Krzysztof − mimowolnie porównała Karolina. Na odchodne szepnął jeszcze, uważając, by Marta nie usłyszała: – Żałuję, ale nie jestem dawcą. Karolina czuła, że zaraz spłonie ze wstydu. Pragnęła uciec, gdzie pieprz rośnie, zapaść się pod ziemię, byleby tylko zniknąć. Szymon odszedł, nie pozwalając wcześniejszego

jej

wytłumaczyć

się

z

zachowania. Przez gadatliwość Marty nie miała szans wyjaśnić, że była to po prostu niefortunna pomyłka, że na

co dzień jest bardziej przyjazna i nie krzyczy na obcych mężczyzn. Zapragnęła spotkać się z nim jak najszybciej, by móc udowodnić, jak jest naprawdę. Na szczęście Szymon był na tyle taktowny, że nie wyciągnął nieszczęsnej omyłki przy Marcie. To byłaby istna katastrofa. Podążając w stronę gabinetu, na nowo rozważała nietuzinkowe spotkanie. W gruncie rzeczy było całkiem zabawne. Gdy opowie o tym Krzyśkowi, z pewnością on też będzie miał niezły ubaw. A może będzie zazdrosny? ROZDZIAŁ 9 Gdy Karolina podeszła pod drzwi gabinetu, serce waliło jej jak oszalałe. Próbowała przypomnieć sobie swoje poranne pozytywne myśli. Tak, ten dzień jest zbyt piękny, by mogło stać się coś złego. Powoli uchyliła drzwi i nieco chwiejnym krokiem weszła do środka.

– Dzień dobry, pani Karolino – powitał ją miły kobiecy głos. – Zapraszam. – Dzień dobry, pani doktor. − Karolina usiadła na wskazanym miejscu. – No więc mamy już pewność – zaczęła poważnie lekarka. Lecz właśnie wtedy w torebce Karoliny rozdzwoniła się jej komórka. Przez to całe zamieszanie z Martą zapomniała wyciszyć telefon. Nieco zirytowana, rozłączyła połączenie. Chciała szybko wybrnąć z kłopotliwej sytuacji, ale po chwili komórka znów się odezwała. Karolina spojrzała na wyświetlacz, na którym pokazał się nieznany, warszawski numer stacjonarny.

– Proszę odebrać – powiedziała lekarka. − Skoro tak dzwonią, to pewnie coś ważnego. Albo jakiś namolny akwizytor. – Uśmiechnęła się, żeby rozluźnić widocznie zażenowaną pacjentkę. Karolina wcisnęła zieloną słuchawkę i podniosła telefon do ucha. – Halo? Tak, to ja. – Gdy usłyszała kilka zdań po drugiej stronie linii, gwałtownie zbladła. − Zaraz będę – wyszeptała i rozłączyła się. – Coś się stało, pani Karolino? – zapytała lekarka. Karolina nieruchomym wzrokiem wpatrywała się w jakiś martwy punkt. Po chwili odparła głucho: – Mój mąż miał wypadek. Jest nieprzytomny. Ja... Muszę do niego jechać. − Lekarka bez słowa chwyciła za telefon, żeby zamówić

taksówkę, ale Karolina próbowała ją powstrzymać: – Nie trzeba, przyjechałam samochodem. – W takim stanie nie może pani prowadzić. Wiem, że nie zatrzymam pani tu dłużej, choć byłoby to rozsądne, więc mogę zrobić chociaż tyle. I proszę się nie denerwować. To, że mąż jest nieprzytomny, nie oznacza jeszcze najgorszego. Już w taksówce Karolina nie mogła usiedzieć spokojnie. Nerwowo spoglądała to na ulice za oknem, to na zegarek. Informacja, którą usłyszała przez telefon, wciąż do niej nie docierała. A może padła ofiarą jakiejś głupiej pomyłki? Zauważywszy, że taksówkarz bacznie przygląda się jej w lusterku, resztką woli zachowała spokój, choć czuła, że oblewa ją zimny pot, a ręce trzęsą się nie do opanowania. Gdy po kilkunastu minutach, które dłużyły się jej w nieskończoność, taksówkarz w końcu zaparkował pod szpitalem,

drżącymi dłońmi z trudem wyciągnęła pieniądze z portmonetki. Przy okazji na podłogę samochodu wysypała się jej garść drobniaków, ale Karolina nie zważała na to. Wpadła do szpitala, potykając się o własne nogi. Była jak sparaliżowana. Nie wiedziała, gdzie ma iść ani kogo pytać o Krzysztofa. Wszystko toczyło się jakby poza nią, bez jej udziału. Rozmawiała z jakimiś ludźmi, myliła piętra i korytarze, aż w końcu dotarła na oddział, gdzie leżał Krzysztof. Gdy wpadła do dyżurki lekarskiej, z trudem powstrzymywała łzy. – Karolina Tyrolska... – wyszlochała. − Dzwoniono do mnie... Mój mąż... Krzysztof Tyrolski... – Nogi miała jak z waty. Czuła, że cokolwiek zaraz usłyszy, na pewno zemdleje.

W pomieszczeniu był tylko jeden lekarz. Z poważną miną wstał zza biurka i zaproponował, by usiadła. Starszy, postawny, nieco łysiejący, przypominał uczonego z zamierzchłych czasów. Przyglądał się Karolinie w milczeniu. Czuła, że ta chwila trwa w nieskończoność. Czemu nie powie jej po prostu, gdzie jest Krzysztof? Po co te zbyteczne konwenanse? Usiadła na kanapie, a lekarz zajął krzesło najbliżej niej. – Pani Karolino – zaczął powoli, wziąwszy wcześniej głęboki oddech – pani mąż miał ciężki wypadek… − To już wiedziała, niech wreszcie powie coś konkretnego. Na przykład jak czuje się Krzysiek i czy odzyskał przytomność. – Kiedy go przywieźli, był nieprzytomny, ale zanim pani przyjechała… – Czy odzyskał przytomność? – Karolina nie dopuszczała do siebie

innej możliwości. – Niech mi pan doktor powie, że już odzyskał przytomność... – błagała przez łzy, ale po minie lekarza wiedziała już, jak zakończy zdanie. Mężczyzna przysunął się bliżej i położył rękę na ramieniu Karoliny. – Przykro mi – podjął. − Robiliśmy, co w naszej mocy, ale nie byliśmy w stanie go uratować. − Karolina otarła łzy. Miała wrażenie, że traci czucie w ciele. Ból rozrywał jej duszę, nie pozwalając krzyczeć z rozpaczy. – Może dam pani coś na uspokojenie? – z zawodowym opanowaniem, łagodnie zaproponował lekarz. Karolina podniosła na niego nieprzytomny wzrok. Oddychała płytko, ale spokojnie. Świat wokół niej wirował coraz szybciej. Jak to się stało? Przecież rano zapowiadał się taki dobry dzień. Udany, wspaniały, wyjątkowy dzień.

– Pani Karolino? – powtórzył. − Zaprowadzę panią do dyżurki pielęgniarek, podadzą pani odpowiedni środek. – Panie doktorze... Ja... – szepnęła Karolina, starając się skupić na nim wzrok. − Ja jestem w ciąży. Rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju weszła jakaś kobieta. Dopiero po kilkunastu sekundach Karolina rozpoznała w niej Grażynę. Kobieta spojrzała na synową i błyskawicznie zrozumiała, co się stało. Karolina wstała, a Grażyna wpadła w jej ramiona i zaczęła głośno szlochać. Młoda wdowa wiedziała, że dłużej nie może nadużywać cierpliwości lekarza, i powoli wyprowadziła teściową z dyżurki. Na korytarzu czekali ojciec Krzysztofa i rodzice Karoliny.

Karolina nie była pewna, czy są tak bladzi, czy to ona widzi świat przez mgłę. Grażyna, do tej pory uwieszona na ramieniu synowej, teraz rzuciła się w objęcia Kazimierza. Irena i Tadeusz podbiegli do swojej córki. Nie potrzebowali słów, żeby wiedzieć, jak wielka tragedia spotkała ich wszystkich. *** Późnym wieczorem Karolina leżała w swoim dawnym, panieńskim pokoju. Rodzice chodzili po mieszkaniu na palcach, tylko co jakiś czas słychać było, jak Irena popłakuje po cichu. Tadeusz cierpiał w milczeniu. Kochał zięcia jak własnego syna, zawsze świetnie się dogadywali i spędzali ze sobą dużo czasu. A teraz go nie ma. Tak po prostu zniknął. Choć nie płakał, jego dusza cierpiała po nieukojonej stracie. Jego zawsze pogodna twarz była

zasępiona i poszarzała. Wyglądał, jakby cała radość życia, którą emanował na co dzień, bezpowrotnie uleciała. W pokoju Karoliny panował półmrok, rozproszony tylko światłem ulicznych latarni, wdzierającym się przez okno. Karolina leżała nieruchoma, skulona pod kołdrą. Po jej policzkach płynęły łzy, chociaż nie czuła nawet, że płacze. Ciągle chciała wierzyć, że zaraz zadzwoni domofon i w drzwiach pojawi się Krzysztof. Jak zwykle stęskniony, szczęśliwy, że ją widzi. Ale którym samochodem przyjedzie? Przecież jeden jest rozbity, a drugi… No tak, drugi został na parkingu pod kliniką. Dwa światy – ten, w którym obudziła się jeszcze tego ranka, wspaniały i znany, oraz ten niezrozumiały i niedorzeczny, w którym nagle się znalazła, splatały się w jej umyśle, tworząc jakąś

irracjonalną hybrydę. Nie pamiętała, jak znalazła się u rodziców. Widocznie zabrali ją ze szpitala. A kto się zajął Krzyśkiem? Gdzie on teraz jest? Jej ciałem wstrząsnął głośny, rozdzierający szloch. Gdy do pokoju wpadli zaniepokojeni Irena i Tadeusz, znaleźli swoją córkę na skraju przepaści. Nie potrafili znaleźć słów pocieszenia. Irena płakała, stojąc w progu, a Tadeusz usiadł na łóżku i objął córkę. – Tato... – Karolina spojrzała na niego przez łzy − ...wyszłam stamtąd i nie wiem, co dalej z… Tadeusz przytulił ją mocniej i ucałował w czoło. Ból ściskał mu gardło. – Nic się nie martw, zająłem się wszystkim – powiedział przez

zaciśnięte gardło. − Nie myśl o tym teraz. Karolina poczuła, że opada z sił. Marzyła tylko, żeby ten dzień przestał istnieć, by wymazać go z pamięci. Chociaż z drugiej strony... przecież właśnie dziś usłyszała też radosną nowinę. Przez krótką chwilę czuła to magiczne upojenie, na które czekała, na które oboje czekali tak długo. A później pojawiły się wieści tak tragiczne, tak bolesne, że straciła wszelką chęć do życia. A przecież teraz ma po co żyć. Rodzice nie wiedzieli jeszcze o ciąży. Nikt nawet nie przypuszczał, że jest powód, dla którego ból Karoliny jest o tysiąckroć mocniejszy, palący i rozdzierający duszę. Krzysztof nigdy nie dowie się, że spełniło się jego największe marzenie. ROZDZIAŁ 10 Następne dni były bardzo pogodne. Karolina uważała, że to wręcz nieprzyzwoite. Jej ból narastał z dnia na dzień, a świat nie

chciał opłakiwać z nią straty. Nie wiedziała, kto i w jaki sposób załatwiał wszystkie sprawy związane z pogrzebem, pamiętała strzępki sytuacji, podpisywała jakieś dokumenty... A może to też jej się śniło? Rodzice gdzieś ją zawozili, przywozili, ale nie docierało do niej, co robi. Komórka dzwoniła bez ustanku, aż w końcu Karolina ją wyłączyła. Nie chciała z nikim rozmawiać. Mogłaby odebrać telefon tylko od Krzysztofa. Ale on już nie zadzwoni. Słyszała rozmowy dochodzące z pokoju gościnnego. Rodzice pełnili rolę pośrednika, przyjmując kondolencje od bliskich. Każdemu z osobna Irena opowiadała o okolicznościach wypadku. Co tu do opowiadania? − dziwiła się

Karolina. Kudłaty, ogromny pies wyskoczył na ulicę, a Krzysztof, który kochał psy, chcąc go uratować, gwałtownie skręcił i uderzył w najbliższe drzewo. Taka była relacja świadków. Postronnych nie powinno obchodzić, jak to się stało; Krzyśka nie ma i nawet miliony kondolencji tego nie zmienią. Grażyna i Kazimierz zadzwonili tylko raz, była to długa i trudna rozmowa, ale Karolina wiedziała, że nie może jej uniknąć. Płacz Grażyny w słuchawce był nie do zniesienia. Czego teściowa od niej oczekuje? Współczucia? Krzyśka? Czuła, że

Pocieszenia?

Ożywienia

Grażyna wolałaby, żeby to ona, Karolina… Nie, to nieprawda. Po prostu rozpacz zakłóca jej racjonalne postrzeganie intencji bliskich. Teściowa na pewno nie miała na myśli nic złego. Marek, brat Krzysztofa, dwoił się i troił, by ulżyć rodzicom, mimo

że sam pogrążony był w żałobie. Razem z Kazimierzem odwiedził też Karolinę, ale Grażyna odmówiła wyjścia z domu. Dominika, dowiedziawszy się o rodzinnej tragedii, wsiadła w pierwszy samolot i zaraz po wylądowaniu w Polsce również przyjechała do Karoliny. Czerń ubioru na szczupłej sylwetce szwagierki bezlitośnie oznajmiała rodzinny dramat. Piwne i ponętne dotąd oczy straciły swój dawny blask, a ciemne, długie włosy, zawsze miękko opadające na ramiona, dziś upięte w ciasny kok, wydawały się pozbawione życia. Również Irena wyglądała jak chodzące nieszczęście. Gruba warstwa pudru, pokrywająca jej twarz, nie zdołała zamaskować cieni pod zaczerwienionymi od płaczu oczami. Pogrzeb, jakie okropne słowo... O czym oni w ogóle mówią?

Karolina szalała z rozpaczy. Wszystko to jedno okrutne kłamstwo! Ktoś zrobił jej najgłupszy, najbardziej niesmaczny kawał, jaki tylko można wymyślić. Nie potrafiła opanować łez. Siadała w kącie i poddawała się nierealnym fantazjom. Wyobrażała sobie, że mieszkają z Krzyśkiem i dzieckiem na bezludnej wyspie, pozbawieni wszelkich trosk i kłopotów. Ostre szpony rzeczywistości, wbijane w serce Karoliny, boleśnie wyrywały ją z utopijnych marzeń. Na domiar złego musi iść do Grażyny. Musi iść na jakieś groteskowe, pompatyczne spotkanie z teściową, a przecież ledwie wczoraj zmarł jej mąż. Tak naprawdę Karolina sama nie wiedziała już, czy Krzysiek zmarł wczoraj, czy dwa dni temu, czy może dzieliły ją już od niego lata świetlne. Nie pamiętała, jak długo leży w swoim pokoju, nie pamiętała również, że jeden dzień przespała. Irena

pozwoliła jej na to, ale przez kolejne, w dobrej wierze, zaczęła namawiać córkę na spotkanie z Grażyną. Z każdą godziną, zbliżającą ją do wizyty u teściowej, w Karolinie rósł niepokój. Dobrze, że rodzice będą jej towarzyszyć, nie będzie osamotniona wśród klanu Tyrolskich. Wiedziała też, że to najlepsza okazja, by powiedzieć wszystkim o czymś jeszcze. Wciąż nikomu nie zdradziła, że zostanie matką. Pragnęła zachować to w sekrecie, ale przecież nie da rady zbyt długo ukrywać takiej informacji. Drzwi otworzyła im babcia Róża. Wyglądała, jakby przybyło jej kolejnych kilkadziesiąt lat. Ucałowała Karolinę w czoło i zaprowadziła gości do pokoju. Jeszcze niedawno Karolina siedziała obok swojego męża na tej kanapie, a dziś jest tu bez niego. Po raz pierwszy w życiu bez niego. Nigdy nie bywała u teściów

sama, a od dziś będzie musiała to robić. Przecież dziecko musi znać dziadków. Babcia Róża postawiła na stole talerz z drożdżówkami. W międzyczasie do pokoju przyszła też Dominika i usadowiła się po turecku na dywanie. Wydawała się spokojna, lecz na widok bratowej po jej policzkach popłynęły łzy. Marek z żoną i dziećmi mieli pojawić się lada chwila. Karolina, ku własnemu zdziwieniu, od razu sięgnęła po słodką bułkę i zaczęła zachłannie jeść. Widząc zdziwione spojrzenia zebranych, zrobiła zakłopotaną minę. – Jedz, jedz kochana – uspokoiła ją Irena. − Potrzebujesz tego. W tym momencie w drzwiach pojawiła się Grażyna. Wyglądała koszmarnie. Jej włosy, choć nadal krwiście rude, pozbawione były dawnej sprężystości. Od stóp do głów ubrana była na czarno, nawet

lakier do paznokci i mocne kreski pod oczami straszyły kirem. Karolina z trudem przełknęła kęs drożdżówki. Nie pomyślała, że jako wdowa powinna też nosić żałobę. Dopiero teraz zwróciła uwagę, że wszyscy w domu Tyrolskich ubrani są na czarno. Ona sama miała na sobie stare jeansy i brązową, dresową bluzę. Zarzuciła na siebie to, co miała w swojej dawnej, panieńskiej szafie. Nie była w swoim mieszkaniu, od kiedy wyszła do kliniki tamtego pięknego poranka, i nawet nie przyszło jej na myśl, żeby tam jechać. W obecnej sytuacji będzie jednak musiała wrócić. Wydawało jej się, że Grażyna obrzuciła ją wymownym spojrzeniem. Czyżby obwiniała ją, że nie ma na sobie czerni? – Cieszę się, że apetyt ci dopisuje – zaczęła sarkastycznie teściowa. A więc uraziła ją tym, że ośmiela się jeść, aby jej wnuk

czy wnuczka był zdrowy i silny. Pozostali zamarli. Dobrze wiedzieli, że Grażyna potrafi skutecznie wzbudzić poczucie winy, jednak to było już za dużo, nawet jak na nią. Dominika gwałtownie wstała i podeszła do matki. – Chodź, mamo. – Pociągnęła ją za rękę. – Chodź, usiądź z nami. Grażyna, nie spuszczając wzroku z Karoliny, usiadła na drugim końcu kanapy. – Nie może zabraknąć czegoś na gorąco – podjęła po chwili. − Pożyczę krzesła od sąsiadów, bo naszych na pewno zabraknie... Karolina dopiero po chwili zorientowała się, że Grażyna mówi o stypie. Nagle zapragnęła uciec z tego domu. Nie miała ochoty

na spotkania z dalszą rodziną Krzyśka. Nawet na ślub nie zaprosili osób, których nie widzieli od dzieciństwa. Toczyli wręcz batalię, by Grażyna nie ściągnęła całej świty znajomych. Chcieli mieć małe, skromne, romantyczne przyjęcie, co o mały włos nie doprowadziło do rodzinnego rozłamu. Karolina, taktownie ignorując histerie Grażyny, postawiła na swoim. Nie wdawała się w dyskusje z przyszłą teściową, tylko z kamienną miną wykreślała z listy gości obce nazwiska. Z podobnym opanowaniem zignorowała propozycję menu, muzyki, a przede wszystkim sukni ślubnej, jaką wybrała dla niej Grażyna. – Mnie nie będzie – Karolina przerwała teściowej, podnosząc głos. Grażyna zmierzyła ją lodowatym spojrzeniem. – Jak to? – Normalnie, nie przyjdę i koniec. Zaraz po pogrzebie wracam

do domu. – Nie, to niemożliwe. – Grażyna wyraźnie wchodziła w histeryczny ton. – Jesteś mu to winna. − Karolina poczuła, jak zalewa ją fala gniewu. Chciała wykrzyczeć, że to Krzysiek jest jej winny – jest jej winny powrót do życia. Jak mógł zostawić ją samą? Obiecywał, przysięgał, że będzie ją kochać, że razem się zestarzeją. Będą sobie nawzajem dokuczać jako para zgryźliwych staruszków, a w każdą niedzielę będą pod rękę spacerować po Łazienkach. A teraz zostawił ją samą. Z dzieckiem... – Jesteś to winna mnie! – gniewnie dodała Grażyna. − Jakbyś nie zauważyła, jest lipiec. W tym miesiącu zawsze świętowaliśmy z Krzysiem Zgromadzeni nie mogli

nasze

imieniny...

–

zrozumieć, o co jej chodzi. Karolina niczego nie jest jej winna. I jak w ogóle Grażyna w takiej sytuacji może myśleć o imieninach? Dla Karoliny było to niepojęte. – W tym roku... – Grażyna przyłożyła do oczu zmiętą chusteczkę – w tym roku w taki sposób będziemy mogli po raz ostatni świętować wspólnie – powiedziała i załkała afektowanie. Karolina nie wierzyła własnym uszom. Połączyć stypę z imieninową imprezą? Od lat nie znosiła tej świeckiej tradycji Tyrolskich. Na nieszczęście imieniny Krzyśka i Grażyny wypadały dzień po dniu, co teściowa chętnie wykorzystywała i zmuszała młodych, by bawili się z wiekowymi przyjaciółmi Tyrolskich. Karolina również miała swój rytuał. Rok w rok trzymała teściową w niepewności. Nie potwierdzała ani nie zaprzeczała, że się pojawi. Grażyna

nie

odrywała

złowieszczego

wzroku

od

drożdżówki w dłoni synowej. Karolina wyczuła jej spojrzenie i uznała, że nie może dłużej czekać. – Muszę jeść za dwoje – powiedziała. – Bo tak się składa, że spodziewamy się dziecka. To znaczy... Ja się spodziewam. W salonie zapadła głucha cisza. Po dłuższej chwili Irena zerwała się z miejsca i ucałowała córkę. Zaraz za nią podążyli pozostali. Tylko Grażyna siedziała niewzruszona, z grobową miną. Wszyscy sądzili, że przeżywa fakt, iż jej syn nie będzie cieszył się ojcostwem, lecz ona ponownie zaskoczyła zebranych: – Dlaczego nie powiedzieliście nam o tym wcześniej? – zapytała z pretensją. – Dowiedziałam się w dniu śmierci Krzysztofa – odparła spokojnie Karolina i opowiedziała pokrótce o swojej wizycie w

klinice i pamiętnym telefonie. W oczach obu rodzin znów zaszkliły się łzy. Grażyna poczerwieniała i zaniosła się płaczem. Gdy odrobinę się uspokoiła, ku zaskoczeniu wszystkich zaproponowała: – Powinnaś zamieszkać z nami. Kiedy Dominika wyjedzie, jej pokój znów będzie wolny. To wyśmienite miejsce dla ciebie i dziecka – zakomunikowała. – Nasze mieszkanie jest większe niż twoje czy twoich rodziców, a zawsze ktoś jest w domu do pomocy – snuła plany. − Poza tym stąd jest bliżej do szpitala. I do kilku przedszkoli. Sama wybierzesz, kiedy przyjdzie pora. Nasza sąsiadka pracuje w jednym

z nich i bardzo je chwali – nawijała, jakby nagle odżyła. – Wprawdzie twoja praca jest daleko, no ale to już bez znaczenia, przecież jak zostaniesz mamą, to nie będziesz pracować. Na pewno rzucisz pracę. Powinnaś zająć się dzieckiem. My też oczywiście będziemy w pobliżu, ale pamiętaj, że będziesz wychowywać dziecko bez ojca i musisz bez reszty mu się poświęcić. Karolina słuchała tego słowotoku z rozdziawionymi ustami. Nie wiedziała, czy to sen, czy faktycznie Grażyna chce zawładnąć życiem jej i jej dziecka. – Ale ja nie zamierzam z nikim mieszkać – powiedziała w końcu z oburzeniem. − Wracam do swojego mieszkania. – O czym ty mówisz, dziecko?! – przerwała jej Irena. – Powinnaś

zamieszkać z nami, w twoim stanie... – Wskazała na zupełnie niepozorny jeszcze brzuch córki. Karolina westchnęła głęboko i opadła na oparcie kanapy. Coraz słabiej docierało do niej to, co działo się wokół. – Dlaczego chcesz mnie odseparować od wnuka? – Grażyna znów zalała się łzami. – Ależ nikt nie chce cię od nikogo odseparować. – Kazimierz próbował ratować Karolinę, ale pomiędzy rodzinami wywiązała się już ostra dyskusja o to, gdzie, z kim i jak długo powinna mieszkać Karolina. W pewnym momencie do mieszkania wszedł Marek. Szybko zorientował się w sytuacji i choć nikt nie pytał go o zdanie, zawyrokował tonem specjalisty w dziedzinie połogu:

– Karolina nie powinna mieszkać sama. To jest bardzo ciężki okres dla kobiety. Krzysiek zawsze dokuczał Markowi, że w dzieciństwie musiał połknąć kij od szczotki, który uciska mu na mózg, i dlatego jest taki wyprostowany i pryncypialny. Jako młodszy brat często docinkami pragnął nadrobić niższy wzrost i mniejszą tężyznę fizyczną. Straty – jak sam określał – odrobił wraz z pojawieniem się Dominiki, która choć była jeszcze mniejsza, w złośliwościach wobec rygorystycznego brata nie miała sobie równych. – Właśnie dlatego powinna być przy niej matka! − zagrzmiała Irena. – Ale, Irenko – zaczęła spokojnie, ale stanowczo Grażyna – Karolina nie może być sama ani sekundy, a przecież ty jeszcze

pracujesz. Ja jestem na emeryturze i zajmę się nią i dzieckiem. Po spotkaniu z Tyrolskimi Karolina czuła się wyczerpana i zawiedziona swoim życiem. Leżąc w łóżku, rozpoczęła irracjonalne negocjacje z losem. Pomimo usilnych starań magiczne zaklinanie sytuacji nie ożywiło Krzyśka i nie zatrzymało tego, co miało nadejść. *** Dzień pogrzebu był ciepły i pogodny. Na cmentarzu wiał lekki wiatr, muskając bladą twarz młodej wdowy, stojącej nad trumną ukochanego męża. Od stóp do głów spowita w czerń, nie mogła zrozumieć, czemu cały świat nie opłakuje z nią straty. Standardowe pocieszenia rozdrażnienie. Niczym

wprowadzały

ją

w

mantrę powtarzała sobie, że większość z obecnych to jej przyjaciele, którzy z całego serca pragną ją wesprzeć, a jedynie wyraz tragedii ograniczał ich pomysłowość. Na ich miejscu zapewne też nie umiałaby się zachować i popełniłaby wszelkie możliwe gafy. Stojąc przy grobie, przestała zwracać uwagę, kto składa jej kondolencje. Docierały do niej tylko urywkowe, puste słowa: „bądź dzielna”, „nie martw się, czas leczy rany”, „dzwoniliśmy, ale nie odebrałaś”. Po pewnym czasie nawet przygotowana naprędce mantra nie przynosiła ukojenia. Emocje wzięły górę. Czy nikt nie rozumie, że ona nie chce być dzielna, że nie potrafi, chociaż wie, że musi? Po prostu musi dla dziecka, które nosi pod sercem. ROZDZIAŁ 11 To już koniec. Krzyśka nie ma i nigdy już nie wróci.

Została w niej tylko cząstka jego miłości, która za niecałe dziewięć miesięcy pojawi się na świecie. Po pogrzebie Karolina postanowiła, że czas wrócić do swojego mieszkania. Nazajutrz, z całym ciężarem beznadziejności życia, wsiadła do swojego samochodu, który ojciec przywiózł jej spod kliniki. Cieszyła się, że sama nie musiała tego robić. Nie była w stanie wrócić do miejsca, w którym to wszystko się zaczęło. No właśnie, ale co się zaczęło? Tragedia i śmierć? Czy spełnienie marzeń i nowe życie? Jak ma się czuć? Jeśli będzie płakać i uzna ten dzień za najgorszy, jaki kiedykolwiek przeżyła, to czy będzie złą matką? A jeśli będzie szczęśliwa, nosząc pod sercem dziecko Krzyśka, to będzie złą żoną? Plac wokół osiedla żył własnym życiem. Jedyną zmianą

było puste miejsce na parkingu, gdzie często parkował Krzysiek. Można by pomyśleć, że jest w pracy. Karolinę ścisnęło za serce. Szybkim krokiem udała się do klatki. Chciała ukryć swój ból przed wścibskimi spojrzeniami sąsiadów, sztampowych

wolała

unikać

kolejnych

kondolencji. Stanęła przed drzwiami swojego mieszkania i odruchowo rozejrzała się, nasłuchując, czy Krzysiek nie biegnie za nią. Na klatce panowała jednak grobowa cisza. Nie było słychać nawet krzątania lokatorów, jakby wyczuli powagę sytuacji i ucichli. Z odrętwienia wyrwał ją donośny dźwięk telefonu. To pewnie matka zastanawia się, gdzie podziewa się Karolina. Dom rodziców opuściła ukradkiem. Skorzystała z okazji, że Irena wyszła

do sklepu (na czas opieki nad córką wzięła sobie urlop), a ojciec był jeszcze w pracy. Zostawiła jedynie kartkę, żeby się nie martwili, bo nic jej nie jest, ale pragnie być chwilę sama. Jednak na wyświetlaczu, zamiast połączenia od Ireny, zobaczyła jakiś nieznany numer. Czyżby znów nie dopilnowała jakichś formalności? Ojciec niby przejął sprawy organizacyjne, ale na wszystkich polisach, aktach i tym podobnych figurował też jej numer. – Halo? – odezwała się niepewnie. – Cześć, tu Marta! – usłyszała piskliwy głos. – Marta? Jaka Marta? – zastanawiała się, ale kobieta po drugiej stronie mówiła dalej: – Przepraszam, ale nie mogłam się do ciebie wcześniej

dodzwonić, choć próbowałam kilka razy – ciągnęła, nie przejmując się, że nikt jej nie odpowiada. – Co się z tobą dzieje? Dopiero teraz Karolina zorientowała się, kim jest Marta. Sytuacja wydawała się jej tak absurdalna, że miała ochotę wybuchnąć śmiechem. – Nic się nie dzieje – odparła przytomnie, nie dając po sobie poznać, co naprawdę myśli. – To kiedy miałabyś ochotę się spotkać? Może jutro? Albo lepiej jeszcze dziś – Marta jak zwykle sobie nie przerywała. Karolina nie miała ochoty kontynuować tej rozmowy. Pragnęła w skupieniu i ciszy zamknąć się we własnym domu i odpocząć od wszelkich rozmów i natrętnych myśli. Usiłowała zbyć koleżankę, ale Marta nalegała. Wciąż z telefonem przy uchu, Karolina weszła

do mieszkania, odłożyła klucze na szafkę i, jak miała w zwyczaju, od razu weszła do kuchni. Usiadła na najbliższym krześle, by definitywnie zakończyć tę bezsensowną dyskusję, a właściwie monolog Marty. Nic jednak nie skutkowało. Wreszcie Karolina sięgnęła po ostateczny argument − wyjawiła, dlaczego naprawdę nie ma ochoty na spotkanie. Wbrew jej oczekiwaniom szczerość przyniosła odwrotny skutek. – Nie możesz jeszcze być sama – ogłosiła Marta. − Jak tylko wygospodaruję trochę czasu, od razu do ciebie wpadam. Gdzie teraz mieszkasz? Karolina bezskutecznie próbowała odwieść ją

od wspaniałomyślnych planów. Uchwyciła się jedynie myśli, że Marta może nie znaleźć dziś czasu. Zrezygnowana, podała jej adres i rozłączyła się. Chwilę siedziała bez ruchu, rozglądając się po kuchni. Jak tu trafiła? No tak, podczas rozmowy bezwiednie przekroczyła próg swojej traumy. Ten pierwszy najtrudniejszy krok ma już za sobą. I kto by pomyślał, że to dzięki Marcie? Gdyby nie ona, zapewne wciąż stałaby roztrzęsiona na klatce. Siedząc przy idealnie wyczyszczonym przez Irenę kuchennym blacie, bezowocnie Pozostałe po nim

nasłuchiwała

krzątaniny

męża.

rzeczy sygnalizowały, że jego życie toczy się dalej. Po raz kolejny nie mogła uwierzyć, że już nigdy go nie zobaczy. Przeszywający ból targał jej sercem, gdy wstała i skierowała się do sypialni.

Udręczona przeżyciami, bezwładnie opadła na łóżko. Pragnęła zasnąć i obudzić się, gdy cały ten koszmar dobiegnie końca. Nie wiedziała, jak długo mogła spać. Pewnie nie obudziłaby się wcale, gdyby nie pukanie. Na granicy jawy i snu pomyślała, że to pewnie Krzysiek zapomniał kluczy. Pędem, w sennym amoku, pobiegła do drzwi. Na progu stał jednak mężczyzna, który zupełnie nie przypominał jej męża. Szymon wydawał zdezorientowany.

się

równie

zmieszany

i

W pierwszej chwili zobaczył pełną entuzjazmu i radości kobietę, ale w ułamku sekundy na jej twarzy odmalowało się rozczarowanie. Tłumaczył sobie, że ten entuzjazm miał przywitać Martę.

Poczuł się urażony, bo sam uważał, że jego wizyta w zastępstwie siostry jest absurdalnym pomysłem. Jak widać, Karolina była tego samego zdania. Nie mógł w ogóle pojąć, dlaczego w obliczu takiej tragedii Karolina potrzebuje wizyty Marty. Bo tak przedstawiła mu sprawę siostra: niemal obca dziewczyna nie chce być sama i potrzebuje kogoś do opieki. Ponieważ sam nie był nigdy w podobnej sytuacji, nie podjął się analizy zachowań młodych wdów. Nauczony, że z Martą się nie dyskutuje, przystał na jej rozkaz. Pomimo że w życiu kierował się zdrowym rozsądkiem i umiał dostrzec sytuacje, w które lepiej się nie angażować, Marta przekonała go, że cała ta akcja jest intencją Karoliny. Sama wymówiła się od odwiedzin, tłumacząc się brakiem czasu, ale

uparła się, że nie zostawi przyjaciółki w potrzebie. Szymon nie wiedział, w którym momencie Karolina stała się przyjaciółką Marty. Wytłumaczył sobie, że to wszystko pewnie sprawa traumatycznych przeżyć, i niechętnie przystał na prośbę siostry. – Wiem, że czekałaś na Martę, ale nie dała rady... – zaczął powoli. Karolina wyglądała jak oderwana od świata. I na pewno na nikogo nie czekała. Szymon pojął nagle, że opowieść siostry była mocno przesadzona. Marta często pojmowała rzeczywistość na własny specyficzny sposób, ale Szymon nie sądził, że nawet w obliczu śmierci może koloryzować. Poczuł się jak intruz i już chciał odejść, gdy Karolina się odezwała:

– A tak... Szymon... Uśmiechnął się niepewnie. Miał ochotę zapaść się pod ziemię. Jak tylko dopadnie Martę, porozmawia sobie z nią o wtrącaniu się w życie zupełnie obcych ludzi. – Marta twierdziła, że koniecznie muszę cię odwiedzić – próbował zwalić winę na siostrę. – Powiedziała, że to ważna sprawa. Inaczej nie zakłócałbym ci spokoju. – Był coraz bardziej zażenowany. – Chociaż chyba jak zwykle zinterpretowała fakty po swojemu. − Karolina, wyrwana ze snu, dopiero teraz uświadomiła sobie, co się stało. Musiała naprawdę długo trzymać Szymona w drzwiach, bo ten podjął kolejną próbę wytłumaczenia swojej wizyty: − Przepraszam za najście. To się więcej nie powtórzy. Powinienem się domyślić, że Marta wymyśliła to wszystko. Zresztą to nie jest jej pierwszy raz...

– Mój mąż nie żyje – przerwała mu cicho Karolina. − A ja jestem w ciąży. Powiedziała to bardziej do siebie niż do niego. – Tak, Marta mi mówiła – odparł, wyraźnie zmieszany. Nie wiedział, jak się zachować. Ma sobie pójść czy zostać przy tej zagubionej dziewczynie? Przed przyjściem tutaj przyszło mu na myśl, że Karolina to jakaś rozhisteryzowana panna, która obarcza wszystkich swoimi problemami. Zamiast tego ujrzał cierpiącą w ciszy kobietę, która nie ma żalu nawet do wścibskiego nieznajomego. Karolina zostawiła otwarte drzwi i bez słowa poszła do kuchni. Ociągając się, podążył za nią. Chyba jednak nie powinna być teraz sama. Kto wie, do czego jest zdolna? – Rozumiem, że przeżyłaś… – Nie wiedział, jakich słów

użyć, by nie doprowadzić jej do łez. − Wiem, w jakiej jesteś sytuacji – zaczął od nowa. – Nie chciałem być nachalny, tylko pomocny. Uwierzyłem Marcie, pomimo że często próbuje uszczęśliwiać ludzi na siłę. – Rozumiem. Nie gniewam się – odparła łagodnie Karolina. Starała się rozluźnić atmosferę. W pewnym momencie nawet wydało jej się to zabawne. Od dłuższego czasu nie czuła się tak swobodnie. Cała ta historia z Martą pozwoliła jej na chwilę zapomnieć o rozpaczy. Pomysłowość koleżanki zakłopotanie Szymona

w

niesieniu

pomocy

i

sprawiły, że Karolina mimowolnie poczuła w sercu dawną lekkość.

– Usiądź – zaproponowała, uśmiechając się znacząco. – Skoro Marta chce mnie ratować na siłę. Szymon poczuł się jeszcze bardziej zakłopotany. Karolina traktowała go tak miło, pomimo że on i jego siostra bez pardonu wparowali w jej żałobę. Dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu. Szymon patrzył w podłogę. Widząc jego udrękę, Karolina zdecydowała się rozpocząć rozmowę: – Więc zajmujesz się tenisem? – Tak. – Mężczyzna podniósł na nią wzrok, ale już po chwili znów wbił go w kafelki. – A mogę wiedzieć coś więcej? Chyba że to prywatna sprawa. – Karolina mówiła spokojnie, tonem, jakim zwraca się do

zamkniętych w sobie uczniów. Szymon poczuł, że zalewa go rumieniec. Znów ta uprzejmość. Przed chwilą wkroczył z butami w jej życie, a ona nie chce być wścibska. – Ależ nie! Skąd! Od pewnego czasu prowadzę szkółkę tenisową dla dzieci. Kto wie, może odkryję jakiś talent? Może kogoś czegoś nauczę? – Zaśmiał się, nie do końca wierząc w to, co mówi. – Na pewno dasz młodym dobre przygotowanie do startu na zawodach – przytaknęła z przekonaniem Karolina. − Ja uczę hiszpańskiego. Miło jest szerzyć wiedzę wśród młodych ludzi. Młodych i tak naiwnie niedojrzałych. Chociaż to także ogromna

odpowiedzialność. Rozmawiali swobodnie i bez cienia sztuczności. Karolina miała stonowany i łagodny głos. Nie wyczuwało się w nim żalu i boleści, które w rzeczywistości wypełniały jej serce. Po raz pierwszy od śmierci męża powrócił jej dawny, naturalny dar prowadzenia rozmowy. Była to pierwsza rozmowa pozbawiona lamentu i goryczy. Jedyne, czego brakowało, to uśmiech, który zawsze gościł na jej twarzy. Szymon słuchał z powagą, ciągle jednak nie mógł ochłonąć i darować sobie, że tak bezceremonialnie wtargnął w życie i boleść tej nieszczęsnej kobiety. Karolina bez większych emocji opowiedziała Szymonowi, przez co przeszła w ostatnich dniach. O okolicznościach, w jakich dowiedziała się o ciąży, i o tym, jak bardzo boi się o przyszłość dziecka. Nie płakała, ale Szymon widział, że jest jej źle. Podziwiał ją za jej postawę − opanowaną,

bez skarg do świata, pełną siły i godności. Jej cicha rozpacz powodowała, że czuł się jeszcze bardziej onieśmielony. Łatwiej byłoby mu, gdyby okazała się kobietą z jego wcześniejszych wyobrażeń − rozkapryszoną i szlochającą. Tymczasem siedziała przed nim kobieta dumna, ukryta za jakąś tajemniczą aurą, broniącą wstępu do jej ukrytego świata. Rozmowę przerwał im dzwonek do drzwi. Karolina, zaskoczona, pobiegła otworzyć. Szymon ruszył za nią i wpadł prosto na Irenę. Stanął, sparaliżowany, pod intrygującym spojrzeniem kobiety. Jakież było zdumienie Ireny, gdy w domu swojej córki zastała kompletnie obcego mężczyznę. Szybko jednak ochłonęła i rozpoczęła

niezobowiązującą rozmowę. Podobnie jak Karolina, miała dar do prowadzenia rozmów. Tyle że Irena lubiła wyciągać ze swoich rozmówców nieco pikantniejsze szczegóły. Karolinę irytowało wścibstwo matki, ale przez lata nie zdołała jej zmienić. Niewybredne Szymona

pytania

obcej

kobiety

wprowadziły

w kompletne osłupienie. Tłumaczył sobie, że musiała źle odczytać jego intencje. Pragnął jak najszybciej wytłumaczyć swoją niespodziewaną obecność w tym mieszkaniu i czuł się w obowiązku odpowiedzieć na wszystkie zadane mu pytania. W końcu jednak zorientował się, że ten dziwny wywiad zmierza w coraz bardziej prywatne sfery jego życia. – Chyba trochę się zasiedziałem – stwierdził z zakłopotaniem, gdy Irena niemal wprost zapytała go o zażyłość z jej córką. –

Zrobiło się późno. Karolina poczuła wstyd. Była przekonana, że Szymon poczuł się zaszczuty i sądzi, że razem z matką pragną nadużywać jego dobroci. Całe wyciszenie, jakie udało jej się osiągnąć w czasie ich wcześniejszej rozmowy, poszło na marne. Jego miejsce ponownie zajął paraliżujący strach, przeplatający się z bezapelacyjnym poczuciem kompromitacji. Po kilku próbach Szymonowi w końcu udało się opuścić dom Karoliny. Żegnając się z Karoliną, mocno poruszony jej historią, zaproponował wsparcie, gdy tylko będzie tego potrzebować. Obiecał też, że nigdy już nie wtargnie do jej mieszkania i życia bez wyraźnego zaproszenia. Irena, stojąca w głębi przedpokoju, usiłowała usłyszeć, o czym dyskutują, ale widziała tylko, jak Karolina się uśmiecha i kiwa głową.

Zamknąwszy drzwi za Szymonem, Karolina zupełnie niespodziewanie poczuła, że pragnie go jeszcze zobaczyć, jeszcze raz opowiedzieć mu o swoich troskach, tak po prostu. Po ankiecie przeprowadzonej przez Irenę uważała jednak, że nie może do niego dzwonić. Irena w jasny sposób dała mu do zrozumienia, że widzi w nim opiekuna swojej córki. A on w taktowny sposób udawał, że nie dostrzega podtekstu. Gdy zostały same, Irena, niewzruszona, kontynuowała wątek Szymona. – Jak możesz choćby myśleć, że spotykam się z obcym mężczyzną?! – Karolina nie potrafiła dłużej pohamować wściekłości. Insynuacje matki wydały jej się bezduszne i krzywdzące. – A jak mam to rozumieć? Wymykasz się z domu, nikomu nic nie mówiąc – tłumaczyła Irena. − Nie odbierasz telefonu, a ja

zastaję cię z obcym mężczyzną. Gdybyś napisała, że masz spotkanie, nie wpadłabym tu znienacka. – Mamo, wszystko ci wyjaśniłam. To jest jakiś pokręcony zbieg okoliczności. Po prostu wróciłam do swojego domu, na dobre. Żeby tu mieszkać, a nie żeby chwilę po pogrzebie męża umawiać się z innymi mężczyznami... – Jak to na dobre? – przerwała jej Irena. – Przecież zdecydowałyśmy, że będziesz mieszkać z nami. – Ty zdecydowałaś – bezskutecznie tłumaczyła Karolina. – Jestem wam niezmiernie wdzięczna za opiekę, ale już czas wrócić i stawić czoła nowemu życiu. – Przecież u nas też możesz umawiać się z mężczyznami − zapewniła szczerze Irena.

– Mamo! – ryknęła Karolina. – Jak możesz tak myśleć? Kocham Krzyśka i tylko on się liczy. Nieważne, żywy czy umarły! – Już dobrze, kochanie, uspokój się... – Irena rozumiała, że córka potrzebuje teraz spokoju, dla siebie i dziecka. Zmartwiła się tylko, że postanowiła się od nich wyprowadzić. Uważała, że jest jeszcze zbyt wcześnie na takie zmiany. Widok Szymona dodatkowo zasugerował jej, że córka powinna sobie znaleźć kogoś, kto się nią zaopiekuje. Kochała swojego zięcia i nigdy nie pogodziłaby się z tym, że Karolina mogłaby go zdradzić, ale w obecnej sytuacji na sercu leżało jej tylko i wyłącznie dobro córki i jej dziecka. – Pamiętaj, że zawsze możesz wrócić. Szczególnie gdy będziesz już w zaawansowanej ciąży. – Pogłaskała córkę po głowie. – Ja też mogę nocować u ciebie, kiedy tylko zechcesz.

– Wiem, mamo – westchnęła Karolina. – I włącz telefon, bo martwię się, jak nie odbierasz. ROZDZIAŁ 12 Po wyjściu Ireny Karolina ponownie zapadła w niespokojny sen. Nie wiedziała, ile czasu minęło, zanim wyrwał ją z niego ogłuszający dźwięk telefonu. Zerwała się na równe nogi i spojrzała przez okno. Trudno było jej stwierdzić, czy to już nowy dzień, czy ciągle ten sam. Wzięła do ręki komórkę. Szybko oprzytomniała, widząc, że dzwoni Grażyna. Zegar na wyświetlaczu uświadomił jej, że jest środek nocy. Telefon dzwonił dłuższą chwilę, zanim Karolina zmusiła się, by go odebrać. – Co tak długo? – usłyszała po drugiej stronie pełen pretensji głos

teściowej. – Cześć… – Karolina zawahała się, bo nie wiedziała, czy nadal ma mówić do niej „mamo”. Nie ma już z nią nic wspólnego, więc jak powinna się do niej zwracać? Grażyno? Proszę pani? Nigdy nie zastanawiała się nad taką sytuacją. Nigdy nie sądziła, że straci Krzyśka. Z zamyślenia wyrwał ją głośny szloch. – Dziecko, jesteś tam? – Grażyna wprost zanosiła się płaczem. – Jestem – szepnęła Karolina. – Nie masz pojęcia, co czuje matka, gdy traci ukochane dziecko. Jak będę teraz żyć? Nie, ja nie chcę żyć. Co mam zrobić? No co? Powiedz mi... Inni żyją własnym życiem i za nic mają moją zgryzotę. −

Karolina miała ściśnięte gardło. Nie była gotowa nawet na przyjmowanie słów pocieszenia, a co dopiero na konieczność podnoszenia na duchu teściowej. Sama nie umiała sobie poradzić ze stratą. Ze swym życiem, które w jednej chwili wywróciło się do góry nogami. – Widzę, że od ciebie też nic nie dostanę – usłyszała po dłuższej chwili martwej ciszy. – Pewnie jesteś zajęta swoimi sprawami. Kończę... Nie mam siły... – Grażyna odczekała kilka sekund, a gdy synowa słuchała jej w osłupieniu, nie znajdując słów pocieszenia, rozłączyła się. Karolina, nie chcąc poddać się emocjonalnej grze prowadzonej przez teściową, odłożyła komórkę na nocny stolik i starała się skupić uwagę na wyrównaniu oddechu. Miała kamienną twarz, ale myśli w jej głowie szalały jak opętane, natłok wydarzeń tego nieszczęsnego dnia

przyprawił ją o ból głowy. Spać, chcę tylko spać, pomyślała, naciągając na siebie kołdrę. Wydawało jej się, że nie zdążyła zmrużyć oka, gdy ponownie jakiś oszalały dźwięk wyrwał ją z letargu. Otworzyła oczy i ze zdziwieniem stwierdziła, że nastał nowy dzień – a sądząc po wysokości słońca na niebie, może być nawet południe. Usiadła na łóżku i wpatrywała się w odsłonięte okno. Przez jej twarz przemknął mimowolny uśmiech. Z Krzyśkiem nie wyobrażali sobie, by nie zasłaniać okien na noc. Co by powiedzieli sąsiedzi? Ale kiedyś też nie pomyślałaby, że może spać w dresie. Natarczywym dźwiękiem okazał się dzwonek do drzwi. Im bardziej Karolina próbowała go ignorować, tym bardziej stawał się natarczywy. Ze złością poszła otworzyć, zastanawiając

się, czemu dzwonią od razu do drzwi, zamiast skorzystać z domofonu. Czy coś z nim jest nie tak? Do tej pory wszelkie awarie zawsze załatwiał Krzysiek. Tyrolscy uchodzili na swoim osiedlu za społeczników. Karolina była aktywna i nie znosiła odkładać niczego na później, a Krzysiek nie miał najmniejszych oporów, by realizować zlecone mu przez żonę zadania. Mieszkańcy byli wprost zachwyceni, że posiadają kogoś takiego w swojej wspólnocie. Nim spadł pierwszy śnieg, osiedle było oczyszczone, wszelkie awarie naprawiano, zanim zdążyły uprzykrzyć życie. Wszystko za sprawą Tyrolskich. Dziś Karolina złapała się na tym, że wymyśla sąsiadom. Miała żal, że zamiast sami zadbać o własne osiedle i zgłaszać usterki dozorcy, woleli

wysługiwać się Krzyśkiem. Znużona i zniecierpliwiona, otworzyła drzwi. W progu stała Marta. Miała minę, jakby ujrzała ducha. – Mogę wejść? – zapytała niepewnie. – Proszę – odparła Karolina, w duchu stwierdzając, że musi przywyknąć do odwiedzin niemal obcych ludzi. Marta, zapowiadana wparowała

przez swój

ogromny brzuch,

do mieszkania. Karolina przeraziła się nieco − czy ona też będzie z czasem tak wyglądać? Zanim Marta usiadła przy kuchennym stole, wyciągnęła na blat solidny zapas rogalików.

– Weszłam za jakimś sąsiadem, nie chciałam cię straszyć domofonem. Pukałam do drzwi, ale nikt nie otwierał, więc zaczęłam dzwonić. Przestraszyłam się, że tak długo nie otwierasz. Myślałam, że ci się coś stało... − Karolina nie przerywała słowotoku koleżanki. Zresztą nawet gdyby chciała, nie byłaby w stanie wtrącić się w jej szczebiot. Zachowała więc dla siebie litanię realnych powodów, dla których nie otwierała drzwi. – Wczoraj zapomniałam, że mam już plany nie do odwołania, i nie mogłam przyjść – trajkotała Marta. − Ale skoro już obiecałam ci towarzystwo, to przecież nie mogłam cię zawieść, dlatego przysłałam Szymona. Nic nie wiedział o twojej ciąży, nie powiedziałam mu, nie wiedziałam, czy mogę wyjawiać tak intymne sprawy. Karolina przypomniała sobie zakłopotanie Szymona na wieść o tym, że nie tylko została wdową, ale na dodatek jest w ciąży.

– Mam nadzieję, że Szymek nie zamęczył cię jakimiś nudnymi opowieściami – paplała tymczasem Marta. − Czasem ręce mi opadają, gdy palnie coś bez sensu. – Nie, nie… – zaprzeczyła szybko Karolina, korzystając z chwili, gdy Marta łapała oddech. – To dobrze, dobrze. Cieszę się. Niech w końcu zrobi jakiś dobry uczynek. Bo do tej pory był skupiony głównie na spotykaniu się z tą Flądrą... – Flądrą? – Karolina nie mogła nadążyć za koleżanką. – Tak, jest taka jedna Flądra, z którą ten gapa od czasu do czasu się widuje. Nie mogę jej znieść, ale nie będę się denerwować, w końcu muszę jeszcze trochę wytrzymać do porodu.

Karolina nagle posmutniała jeszcze bardziej. No tak, na jaką idiotkę musiała wyjść, nie uwzględniając istnienia Flądry... to znaczy dziewczyny Szymona. Przetrzymała go tak długo, zapewne rujnując mu randkowe plany. Marta ma rację − straszny z niego gapa, skoro nie umiał wyjść wcześniej, by spotkać się z Flądrą. Ale z drugiej strony przecież mogła na niego poczekać, w końcu ratował ciężarną kobietę, a nie imprezował z kumplami. Ciekawe, co powiedziałby Krzysiek, zastając obcego mężczyznę w swoim domu. Sam na sam ze swoją żoną. Ech, Krzysiek był wspaniały, na pewno by się zaprzyjaźnili... – A jak twoje dziecko? – Co? – Karolina, pochłonięta rozmyślaniem o Flądrze, nie wiedziała, o czym Marta mówiła przez ostatnie minuty.

– Dziecko! Powinnaś o nie teraz dbać. Weź bułeczkę z rodzynkami, są pyszne – zaproponowała Marta i sama sięgnęła już po drugą. Karolina nie wiedziała, kiedy Marta zdążyła je wyciągnąć, a nawet nastawić wodę na herbatę. – Dziecko musi na razie samo o siebie zadbać − odparła. – Na pewno zadba. Ale ty też powinnaś zadbać o siebie. – Nie mam do tego głowy. Chociaż i tak pewnie byłabym w gorszej kondycji, gdyby nie moja ciąża. Marta spojrzała na koleżankę z niedowierzaniem. Pomyślała, że Karolina nie ma chyba w domu lustra. Przecież wyglądała jak ostatnie nieszczęście. Aż strach pomyśleć, jak by się zachowywała, gdyby była w gorszej formie. – Rozumiem, że przeżywasz pewnie najcięższy okres w swoim życiu – powiedziała z empatią. − Ale przyszłam tu, by chociaż trochę cię z tego wyciągnąć. Weź kąpiel, przebierz się i chodź ze mną. Tobie

i dziecku przyda się trochę świeżego powietrza. – Jej ton nie znosił sprzeciwu. Karolina obawiała się, że Marta tak łatwo nie odpuści. Z pewnością padła ofiarą jej opiekuńczości. Chociaż może, biorąc pod uwagę jej zaawansowaną ciążę, szybko zmęczy się spacerem i da Karolinie tak upragniony święty spokój. Ciekawe, co by na to powiedział Szymon. Przecież utwierdzał ją w przekonaniu, że siostra tak łatwo się nie poddaje, a tu proszę − nie będzie miała wyjścia. Spojrzała na swoje powyciągane dresowe spodnie i doszła do wniosku, że faktycznie powinna się przebrać. Marta pewnie usłyszała już od Szymona, w jakim mało atrakcyjnym wdzianku Karolina paraduje

po domu. Czyżby się pomyliła i Szymon nie był taki dyskretny? Czyżby w rozmowie z siostrą okazał się pospolitym plotkarzem? – próbowała rozgryźć prawdziwy charakter mężczyzny. Orzeźwiający prysznic nieco poprawił jej samopoczucie. Związała kucyk, wrzuciła do torebki kilka drobiazgów i była gotowa do wyjścia. Marta w dalszym ciągu siedziała przy stole, zajadając się słodkościami i przeglądając kolorowe czasopismo. Gdy zobaczyła Karolinę, znów podsunęła jej drożdżówkę. Karolina była już tak głodna, że nie protestowała. Już miały wychodzić, gdy znów zadzwonił telefon. – Mama – rzuciła Karolina. – Muszę odebrać, bo będzie się martwić. – Naturalnie – odparła Marta i wróciła do przeglądania

gazety. Irena zadzwoniła tylko po to, by dalej nalegać na powrót córki do domu rodzinnego. Karolina nie miała innego pomysłu na zakończenie rozmowy, jak tylko przyznać się, że właśnie wychodzi. – Wychodzisz? – zdziwiła się Irena. – Z tym mężczyzną? – Nie! – Karolina podniosła głos, aż Marta spojrzała na nią z niepokojem. – Nie krzycz – skarciła córkę Irena. – Przecież nie byłoby w tym nic złego. – Mamo! – No dobrze, już dobrze. A z kim wychodzisz? – Yyy... No... z koleżanką. – Karolina miała problem z określeniem, kim właściwie jest dla niej Marta. W dzieciństwie

właściwie nigdy nie były blisko, a z Szymonem zamieniła może kilka słów. Są to dla niej tak naprawdę nowe znajomości. Nie chciała urazić Marty i nazwać ją znajomą. Na tyle już zdążyła poznać swoją nową towarzyszkę, że wiedziała, iż to określenie mogłoby ją śmiertelnie zranić. Podobny dylemat miała z Grażyną, pewnie i ona by się pogniewała, gdyby przestała mówić do niej „mamo”. Ku rozczarowaniu Karoliny Marta spacerowała bite dwie godziny. I pewnie mogłaby dłużej, gdyby nie zaplanowana wizyta u lekarza. – Jak chcesz, to powiem Szymonowi, żeby cię jeszcze odwiedził – zaproponowała na odchodne. – Ależ nie! – Karolina natychmiast przypomniała sobie wczorajszy

występ swojej matki. – Poradzę sobie. – Nie ma problemu, przynajmniej wyrwie się od Flądry – nalegała Marta. Znów ta Flądra. Karolina nie wiedziała czemu, ale nie pałała do niej sympatią. To pewnie przez sugestie Marty, bo przecież w ogóle nie znała tej dziewczyny. Sama przed sobą nie chciała przyznać, że naprawdę dobrze czuła się w towarzystwie Marty. Jej zabawne opowieści, troska i niewinne wtrącanie się w życie przyjaciół wydawały się być źródłem niepohamowanego śmiechu. Karolina nie odczuwała dyskomfortu z tego powodu, że poddała się woli swojej nowej koleżanki, wręcz przeciwnie −

wcześniejsze

uprzedzenie

nadrabiała

przesadną

życzliwością. Pomimo rozpaczy nie straciła otwartości na nowe relacje. Jednak potrzebowała teraz odrobiny samotności. – Nie, naprawdę dzięki – odparła. − Zresztą i tak idę jeszcze do Krzyśka. – No tak... – Marta posmutniała. – Ale nie powinnaś iść tam sama. Wiem, że tego nie chcesz, ale ktoś powinien cię chociaż zawieźć i poczekać przed cmentarzem. Po długich pertraktacjach Karolina obiecała, że pójdzie z rodzicami. Zadzwoniła nawet do nich, ale okazało się, że ojciec śpi. Irena nie miałaby nic przeciwko temu, żeby go obudzić, ale Karolina zapewniła ją, że to nic ważnego. Wieczorem Tadeusz oddzwonił. Karolina, sugerując, by sprawa

pozostała między nimi, poprosiła, by nazajutrz odwiedził razem z nią cmentarz. Ojciec przystał bez zbędnych pytań. Doskonale znał swoją córkę i rozumiał jej emocje. Karolina, uspokojona rozmową z ojcem, tego wieczoru po raz pierwszy zapragnęła przebrać się w czystą piżamę, a także dobrze zjeść. Słowem, zatroszczyć się o siebie i dziecko. Do tej pory miała wyrzuty sumienia, że nie lamentuje publicznie po stracie Krzyśka, jak robiła to Grażyna. Być może byłoby łatwiej wyrzucić z siebie wszystkie żale, niż cierpieć w mroku, bezszelestnie, ale ona tak nie potrafiła. Marta wyjątkowo długo przekonywała ją, że nikomu nie musi się tłumaczyć ze sposobu przeżywania żałoby. A Krzysiek na pewno wie, jak za nim tęskni – i nie chciałby widzieć jej zapłakanej. Po kolacji już miała zamiar ułożyć się do snu, gdy po raz kolejny

tego dnia zadzwonił telefon. – Dobry wieczór – głos Grażyny brzmiał ostro i nieprzyjemnie. – Dobry wieczór, ma… – Nie masz dla mnie czasu, nawet nie zadzwonisz, wiesz, jak cierpię, mogłabyś mi pomóc, z matką masz czas rozmawiać, wiem, bo dzwoniłam do niej i mówiła mi, że spacerujesz, masz szczęście, że twoje dziecko żyje...! – zarzuty wylatywały z ust Grażyny niczym seria z karabinu. Karolina miała ochotę po prostu się rozłączyć. Nigdy nie przepadała za teściową, ale teraz naprawdę nie miała już do niej siły. Nieustanne oskarżenia pod jej adresem doprowadzały ją do większego niż kiedykolwiek rozgoryczenia.

Ta noc, wbrew wcześniejszym nadziejom, okazała się podobna do ostatnich. Mocny, lecz niespokojny sen nie pozwolił Karolinie zregenerować sił. ROZDZIAŁ 13 Karolina nie kazała na siebie długo czekać. Gdy tylko zobaczyła przez okno, że ojciec wjeżdża na parking, w okamgnieniu znalazła się na dole. Chwilę później stali pod przygnębiającą cmentarną bramą. Ojciec po raz kolejny zaproponował, że pójdzie z nią na grób, a Karolina po raz kolejny odmówiła. Nie pamiętała, gdzie dokładnie znajduje się grób Krzyśka. W dniu pogrzebu szła jak w amoku, z podtrzymującymi ją pod ramiona rodzicami. Pamiętała jedynie, że Tyrolscy posiadają rodzinny grobowiec, gdzie był już pochowany dziadek Krzysztofa, i tam skierowała swoje

kroki. Ogromna mogiła powstała nie tyle dla wygody przyszłych pokoleń, co dla złożenia hołdu byłemu wojskowemu. Krzysiek nie pamiętał dziadka od strony matki, nawet Grażyna go nie pamiętała. Ale z licznych opowieści babci Róży wynikało, że wnuk jest do niego niezmiernie podobny. Zarówno pod względem silnego i nieugiętego charakteru, jak i wyglądu, co potwierdzało pamiątkowe zdjęcie. Karolina zawsze zachwycała się fotografią mundurze, widząc

młodego

mężczyzny w

w nim odzwierciedlenie ukochanego męża. Cieszyła się, że w rodzinie Grażyny był ktoś taki i Krzysiek mógł odziedziczyć po nim wspaniałe geny oraz imię.

Pomnik już z daleka wyrastał ponad inne. Obłożony licznymi wieńcami, z mnóstwem zniczy − wyróżniał się pośród nagrobków. Kucnęła i zapaliła skromny znicz. Czuła, jak do oczu napływają jej łzy, ledwo hamowała wybuch rozpaczy. Z trudem podniosła się, czując, że i ona traci w sobie życie. Dziadek i wnuk − dwie pokrewne dusze, dwie osoby, których nigdy już nie zobaczy. Czy to możliwe, że odnajdzie ich w dziecku, które ma przyjść na świat? Z tą nadzieją powoli opuściła cmentarz. Była wdzięczna ojcu, że czeka na nią za tymi strasznymi murami. Bezwładnie opadła na fotel pasażera i nawet nie zauważyła, że Tadeusz ukradkiem ociera łzy. Zaraz po powrocie do domu odruchowo zadzwoniła do Marty, dziękując jej za radę.

– Dobrze, że tato ze mną był. Sama nie dałabym rady – przyznała. – Dałabyś, dała – odparła Marta. – Ale asekuracja czasem się przydaje. Sama bym z tobą pojechała, ale wiem, że to bardzo intymne przeżycie i nie potrzebowałaś obcych gapiów. Karolinę rozczuliła bezceremonialność koleżanki. – Masz może ochotę na spacer? – zaproponowała, czując, że musi wyrzucić z siebie nagromadzoną adrenalinę. Przez następne tygodnie Karolina przeżywała emocjonalne wzloty i niezliczone upadki. Nie wiedziała, czy chwilowe pozytywne nastroje są efektem hormonalnych zmian w jej organizmie, czy może to zasługa Marty, która nieustannie próbowała ją rozbawiać. Jednego była pewna − Grażyna nie pozwalała jej ani na moment zapomnieć, że

jest wdową po jej ukochanym synu. Jakby samotna rozpacz wśród czterech pustych ścian nie wystarczała. Na szczęście rodzeństwo Krzysztofa było subtelniejsze i nie zmuszało Karoliny do ciągłego płaczu czy notorycznego wspominania brata. Po pogrzebie widzieli się tylko kilka razy i raczej wspólnie milczeli, niż rozpamiętywali. Każde z nich na swój własny, niepowtarzalny sposób opłakiwało tę niespodziewaną śmierć. Podobnie zachowywali się Kazimierz i babcia Róża, chociaż ta ostatnia cały czas miała podkrążone od płaczu oczy. Kazimierz robił wszystko, by dbać o uczucia Grażyny. Tłumiąc własny smutek, stratę i rozgoryczenie, bez reszty

poświęcił się pomocy żonie. Ta natomiast skutecznie egzekwowała od domowników troskę o własne emocje. O ile Dominika i Marek nie mogli być na każde jej zawołanie, tak Kazimierz z babcią nie mieli ani chwili oddechu. Dominika każdego dnia dzwoniła do matki, by pocieszyć ją w cierpieniu. Marek codziennie musiał składać wizyty w domu rodzinnym i wysłuchiwać bolesnych wspomnień matki, która nie zważała, że rozdrapuje czyjeś rany. Przy Grażynie należało być niezwykle delikatnym i unikać choćby najmniejszej wzmianki o własnym cierpieniu, bo to doprowadzało ją do szału. Wpadała w obłęd, słysząc, że trzeba żyć dalej. Młodzi Tyrolscy odzywali się do bratowej coraz rzadziej,

a w ostatnich dniach właściwie w ogóle. Pochłonięci własnymi sprawami, mieli widocznie coraz mniej czasu na rozmowy. Karolina miała to szczęście, że Marta okazała się prawdziwą przyjaciółką. Potrafiła wysłuchać, a w obliczu smutku nie była roztrzepaną, entuzjastyczną i nachalną kobietą, ale życzliwą i powściągliwą w swych osądach towarzyszką. Potrafiła odgadnąć, kiedy Karolinie potrzebna jest otucha, a kiedy odrobina zabawy, i młoda wdowa, nie czując nacisku do zwierzeń, chętnie zapraszała ją do siebie. Z Szymonem widywała się przelotnie. Przeważnie gdy przywoził Martę lub przyjeżdżał po nią. Ucinali sobie wtedy krótką, niezobowiązującą rozmowę, głównie o stanie zdrowia jej i dziecka. Podejmowali tematy poważniejsze, lecz

błahe,

przyziemne,

czasem

nigdy nie było mowy o Krzysztofie. Szymon był zbyt skrępowany, by wchodzić na tak delikatny grunt, a Karolina uważała, że obcy mężczyzna po prostu nie jest tym zainteresowany. Natomiast Marta pod tym względem nadrabiała za dwoje − nie miała cienia wątpliwości, że o śmierci Krzysztofa rozmawiać trzeba. I rzeczywiście, Karolina coraz bardziej szczerze mówiła przy niej o swojej tęsknocie za mężem. A jej przyjaźń z Martą nabrała rozpędu. W pewne sierpniowe popołudnie Karolina została zaproszona do Marty, która planowała skręcić mebelki do pokoiku dziecka. Karolina nie wiedziała, jak ciężarna, która ma już problemy z chodzeniem, zamierza poradzić sobie z takim zadaniem. A może ojciec dziecka przyjechał i to on zajmie się tym, bądź co bądź, męskim zajęciem?

Pewnie zostawił te swoje mrówki czy motyle i przyleciał, by powitać na świecie własne potomstwo. Malwinka czy Jagódka – Marta w dalszym ciągu nie podjęła w tej sprawie decyzji − miała zjawić się już całkiem niedługo. Kiedy on zajmie się majsterkowaniem, one spędzą czas, wylegując się na sofie i obmyślając, czym zaspokoić swoje ciążowe zachcianki. Jakież było jej zdziwienie, gdy drzwi mieszkania przyjaciółki otworzył Szymon. On sam był zakłopotany, widząc niespodziewanego gościa. Marta wśród natłoku słów jakoś nie wspomniała, że będą mieli towarzystwo. Karolina też poczuła się głupio. Czemu nie przyszło jej na myśl, że Marcie pomoże brat? – Wejdź – powiedział niepewnie. – Cześć! – zawołała Marta z głębi mieszkania.

– Widzę, że masz już pomoc – rzuciła Karolina, łudząc się, że w ten sposób jakoś wytłumaczy swoją obecność. – Myślałaś, że będziemy robić same? – Marta wyszła jej na powitanie. Tak jak Karolina myślała, praca przy meblach była wyłącznie pretekstem do babskich plotek. W trakcie gdy Szymon ciężko pracował, Karolina i Marta siedziały w fotelach, popijały herbatę i dyskutowały w najlepsze. Marta przerywała rozmowę tylko po to, by poinstruować Szymona, co zrobił źle i co należy poprawić. – Czy jesteś pewien, że się na tym znasz? – dogadywała. – Nie wiem, czy się na tym znam. Wiem tylko tyle, że mogłaś to zrobić wcześniej sama, a nie teraz, gdy masz wielki brzuch i wymówkę, by nic nie robić – dokuczał podenerwowany już Szymon. Karolina bawiła się jak nigdy. Konfrontacja rodzeństwa

zastępowała najlepszą komedię. Gdy tylko Szymon zorientował się, że ma w niej sprzymierzeńca, zaczął coraz bardziej się wygłupiać, co doprowadzało do furii wystarczająco już zirytowaną Martę, za której plecami Karolina i Szymon wymieniali uwagi na temat jej nieco dziwnych pomysłów. – Tak naprawdę meble miał skręcać Emil – powiedziała w pewnym momencie. – W końcu tak nakazuje tradycja. – Serio? – zdziwiła się Karolina. – Oczywiście. Taka jest zasada. – To chyba twoja zasada – dopiekł Szymon. – Nigdy o czymś takim nie słyszałem. Ale OK, skoro miał to zrobić Emil, to ja się nie tykam. – Demonstracyjnie odłożył narzędzia, doskonale zdając sobie

sprawę, że siostra wpadnie w szał. – No wiesz! – zawołała zgodnie z oczekiwaniami. − Jesteś facetem? To skręcaj! Emil nie przyleciał, bo musi udokumentować, jak zabawiają się jego motylki. A może ćmy – zastanawiała się, jakby zależały od tego losy wszechświata. Karolina i Szymon spojrzeli na siebie i jednocześnie parsknęli śmiechem. – Zero prywatności! – sarknął Szymon. − Twój mąż jest bezwstydny. Marta zignorowała go i odwróciła się do Karoliny. – Ale na poród przyjedzie – zapewniła, po czym poszła do łazienki. Po jej wyjściu Szymon i Karolina nie mogli oprzeć się pokusie kontynuowania tematu baraszkujących motyli. Usiedli na

podłodze i przysunęli się bliżej do siebie, tak by Marta nie mogła ich usłyszeć. Zaśmiewali się do rozpuku, wyobrażając sobie, jak barwne motyle zabawiają się na oczach zafascynowanego Emila. – Na pewno ma dużą siatkę i notesik – powiedział z powagą Szymon. – Nie mogę sobie wyobrazić, jak je podgląda… – Od śmiechu z trudem łapał oddech. Karolina przypomniała sobie, jak niedawno ona i Krzysztof ryzykowali, że ktoś zastanie ich w oglądanym mieszkaniu. Jakie to były cudowne czasy... Dziś zakup mieszkania nie miał najmniejszego znaczenia. Zresztą i tak nie chciałaby mieszkać w nim bez męża. Ona i dziecko zmieszczą się w jej dotychczasowym lokum. W

miejscu, gdzie wciąż jeszcze czuć obecność Krzysztofa. Szymon, widząc nagłą zmianę nastroju Karoliny, poczuł się zbity z tropu. Widocznie musiał palnąć coś nieodpowiedniego. Marta też była mało taktowna, wspominając o ojcu swojego dziecka, który ma składać mebelki. To pewnie tym poczuła się dotknięta Karolina. Nie wiedział, jak się zachować, a Marta najwyraźniej nie miała zamiaru wracać i ratować sytuacji. Karolina spojrzała na zmieszanego Szymona. Przez długą chwilę wpatrywali się w siebie bez słowa. Nie chciała nic mówić. Tak było dobrze. Poczuła, że powoli się uspokaja. W tym momencie do pokoju wpadła Marta. Gdy zobaczyła dziwne miny swoich gości, pierwszy raz zabrakło jej słów. Zawstydzeni,

przyłapani na wymownym milczeniu, Szymon i Karolina zorientowali się, że Marta mogła wyciągnąć mylne wnioski. – No, to chyba byłoby wszystko. – Szymon podniósł się z podłogi. – Robota skończona. Marta jeszcze przez chwilę bacznie się im przyglądała, po czym jak gdyby nigdy nic zaproponowała Karolinie, że pokaże jej ubranka dla dzidziusia. Karolina ochoczo przystała na ten pomysł – zrobiłaby wszystko, byle tylko wybrnąć z niezręcznej sytuacji. Wdzięczna przyjaciółce, że tym razem powstrzymała się od nietuzinkowych komentarzy, udała się za nią do drugiego pokoju. Przez kolejne pół godziny zastanawiała się, skąd Marta wynalazła

tak pstrokate, neonowe, wręcz niemożliwie kolorowe ciuszki. Na każdym były owoce, kwiaty, bajkowe owady albo wszystko naraz. – Nie chciałam wybierać księżniczek, bo jeszcze nie wiem, jaka mogłaby do niej najbardziej pasować – wyjaśniła. – Kupiłabym na przykład Kopciuszka, a ona byłaby Śnieżką – ciągnęła. – Ciekawe, czy będziesz miała synka, czy córeczkę – zagaiła nagle Marta. – Na razie nawet o tym nie myślę – odparła beznamiętnie Karolina. Karolina tak długo wyczekiwała upragnionego dziecka, że życzenia co do jego płci właściwie zeszły na dalszy plan. Po prostu chciała mieć dziecko − z ukochanym mężem. Przez ułamek sekundy

pomyślała, że mógłby to być chłopiec. Syn, który byłby podobny do ojca i z dumą nosił jego imię. – Jeśli będzie chłopiec, spikniemy go z moją córką – zaśmiała się Marta, gdy już wychodziły z pokoju. *** Późnym wieczorem, gdy Karolina mościła się wygodnie w łóżku, zadzwonił telefon. Postanowiła, że jeśli to Grażyna, nie odbierze. Musi zapewnić spokojny sen sobie i dziecku. Na szczęście dzwoniła Dominika z prośbą o spotkanie. – Nie wiedziałam, że jesteś w Polsce – zdziwiła się Karolina. – Mama ci nie powiedziała? – Pewnie nie miała okazji – skłamała Karolina. – Odwiedzę cię, jak tylko się od niej uwolnię. – Dominika zachichotała, po czym dodała poważnie: – Oczywiście o ile tego chcesz.

– Jasne, że chcę. Będzie mi bardzo miło. ROZDZIAŁ 14 Życie bez Krzyśka nieskończoność. Dni

ciągnęło

się

Karolinie

w

dłużyły się, noce często były bezsenne. Do tego Irena nie dawała za wygraną w próbach sprowadzenia córki do swojego domu. Przesiadywała u Karoliny wieczornych, bała się

do

późnych

godzin

zostawiać ją samą, bo doskonale wiedziała, że w nocy wszystko nabiera czarnych barw. Z samego rana, o ósmej, dzwoniła do niej z pracy, zwykle wyrywając ją z płytkiego, niespokojnego snu. Tak było i tego dnia. – Mamo, dziś na pewno nie dam rady wpaść. – Karolina powtarzała to zdanie jak mantrę. − Jestem naprawdę zajęta.

– Czy ty mnie aby nie zwodzisz? – obruszyła się Irena. − Pewnie siedzisz w dresie i płaczesz. – Nie, naprawdę wszystko jest w porządku. – To co będziesz robić? – Spotykam się ze znajomymi. – Z kim konkretnie? – matka jak zwykle była dociekliwa. – Z Martą, a później Dominiką. Irena wydała z siebie zduszony jęk. Pamiętała Martę z dawnych lat. Zawsze uważała ją rzeczywistości jednak

za

niegrzeczne

dziecko.

W

mała Marta była żywym srebrem, pełnym życiowej radości. Nigdy nie dokuczała innym, niczego nie niszczyła, a raz upomniana za gadatliwość w trakcie lekcji, potrafiła z całą zawziętością nie odzywać się do końca zajęć. Na drugi dzień oczywiście paplała ze zdwojoną siłą. Kilka dni wcześniej Irena spotkała Martę w domu swojej córki. Ku

jej zdziwieniu kobietę, pomimo zaawansowanej ciąży, nadal rozpierała przesadna energia. „Jaka z niej będzie matka? Przecież gotowa jest zgubić dziecko na spacerze”, komentowała potem oburzona. Karolina jednak absolutnie nie mogła się z nią zgodzić. W jej przekonaniu Marta była coraz spokojniejsza i bardziej opanowana. Sama przyjaciółka podkreślała i wierzyła w swoją przemianę. Karolina tylko uprzejmie przytakiwała, ale podejrzewała, że tuż po porodzie Marta znów będzie wulkanem energii. Pod wpływem Marty sama wiele razy zastanawiała się, jaką będzie matką. W końcu przyjdzie jej łączyć role obojga rodziców, a to wymaga ogromnej siły. – Czy aby taki natłok wizyt jest dla ciebie dobry? – martwiła się Irena. − Pomyśl o dziecku. – Nic innego nie robię, tylko myślę o dziecku, mamo –

burknęła Karolina. – Będzie dobrze, nie martw się – dodała już łagodniej. – W takim razie może to ja wpadnę do ciebie po południu i zostanę trochę? – Zdzwonimy się, dobrze? Muszę kończyć. Pa! Karolina nie była zadowolona z długich wizyt matki. Zamiast próbować się wyciszyć przed koszmarną nocą, musiała słuchać opowieści matki o Krzysztofie. Irena wybierała tylko radosne wspomnienia, uważając, że zapewnią one córce pogodny sen. W ogóle nie brała pod uwagę, że skutek jest zgoła przeciwny. Karolina coraz częściej doceniała fakt, że Marta i Szymon zjawili

się w jej życiu. Obcowanie z kimś, kto nie znał Krzyśka i miał spory dystans do ostatnich wydarzeń, działało zbawiennie na jej poranioną duszę. Pewnie w innej sytuacji nie pozwoliłaby Marcie wkraść się w jej prywatność, ale teraz nowa przyjaciółka działała na nią wręcz zbawczo. Wieczorami, kiedy już leżała w łóżku, Karolina często opowiadała swojemu zmarłemu mężowi o rodzeństwie Olszewskich. Zwykle kończyła słowami: „Na pewno byś ich polubił. Marta jest tak zabawnie irytująca. Nigdy nie wiesz, z czym wyskoczy. A Szymon... mógłby być twoim najlepszym kumplem. Macie nawet wspólne upodobania. I na pewno nauczyłby cię porządnie grać w tenisa. Ciekawe, który z was dłużej zachowałby powagę, niby obaj macie spokojne usposobienie, ale potraficie też dokuczyć. Chociaż ty byłeś bardziej wyniosły... Byłeś… Dlaczego to już czas przeszły...?”. Wydała z siebie zduszony jęk.

Płakała, wciskając twarz w poduszkę. Upłynęło tak niewiele czasu, a ślad po Krzysztofie zanikał. Nawet rozpylanie w powietrzu jego perfum przestało dawać złudzenie, że wciąż żyje. *** Już w progu mieszkania Marty Karolinę uderzył ciepły, słodki zapach domowego ciasta. – Specjalność mojej mamy – wyjaśniła Marta na powitanie. – Najlepszy na świecie cwibak. Najwięcej w nim słodziutkich, kandyzowanych owoców – rozpływała się w zachwytach. W ostatnich dniach pani Olszewska niemal mieszkała u Marty; chciała być blisko, w razie gdyby córka zaczęła rodzić. W ciągu dnia wracała do męża, ale noce spędzała u córki. Tym razem jednak Karolina zastała tu tylko przyjaciółkę i

jej brata. – Emil jest taki nieodpowiedzialny... – martwiła się Marta, jedząc kolejny już kawałek ciasta. – Bo nie skręcił mebelków? – dopiekł jej Szymon, sprawiając, że Karolina niemal zadławiła się herbatą. – Bardzo śmieszne! Chodzi mi o to, że termin porodu zbliża się wielkimi krokami, a jego ciągle nie ma. – Masz z nim w ogóle jakiś kontakt? – zaciekawiła się Karolina. Do tej pory jeszcze nie miała okazji poznać Emila, nie widziała nawet jego zdjęcia. Rozglądała się po mieszkaniu Marty w poszukiwaniu jakichś oznak jego egzystencji, ale wszystkie ramki zawierały zdjęcia USG przyszłej córki albo fotografie barwnych motyli i kwiatów, o istnieniu których Karolina nie miała pojęcia. Żadnego

śladu mężczyzny, co było dosyć podejrzane. A może Emil jest tylko wytworem wyobraźni Marty? – Kontaktujemy się, ale rzadko – westchnęła Marta. − Czasem zadzwoni na góra pięć minut. Ciągle zapewnia, że zdąży na poród, ale mam już wątpliwości. – Ja nie widziałem go już tak długo, że zaczynam się zastanawiać, czy naprawdę istnieje – rzucił Szymon z szelmowskim uśmiechem. – Właściwie to nie wiem, czy w ogóle go widziałem... A może ty sobie to wszystko wymyśliłaś, siostra? Czy on w ogóle wie, że jest ojcem Truskawki? Przepraszam... Jagódki. Karolina powstrzymywała wybuch śmiechu, widząc, jak Marta czerwieni się ze złości.

– Nie drażnij kobiety w ciąży – próbowała ratować sytuację. – Jesteś podły. Po prostu podły! – oburzyła się Marta. − On istnieje i wróci. Jakby mi się tak sikać nie chciało, tobym cię kopnęła. Zrobię to, jak wrócę – obiecała i wyszła z pokoju. – Jest przewrażliwiona na punkcie Emila, więc łatwo ją wyprowadzić z równowagi – powiedział Szymon. – Albo to hormony – zasugerowała Karolina. – Ty też jesteś w ciąży, a nie zachowujesz się tak… jak dzieciak. – Ech, po prostu przy obcych się kontroluję. – Jakich obcych? – Udał urażonego. – Marta poniekąd wciągnęła cię do rodziny. Karolina, pomimo że zarzekała się, iż nie chce mieć nic wspólnego z rodziną Marty, dostrzegła pewne zalety. Życie z nietuzinkowym

rodzeństwem nie wiązało się tylko z wiecznym chaosem, ale także z bezinteresowną pomocą i otuchą. Uśmiechnęła się do swoich myśli i starała się wytłumaczyć przyjaciółkę. – Pewnie tęskni za tym Emilem. Dlatego jest taka drażliwa. Szymon nagle poczuł się zakłopotany. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Karolina była w gorszej sytuacji, nie miała szans, by ojciec jej dziecka był przy niej. Na pewno oddałaby wszystko, żeby tylko, tak jak jego siostra, czekać, aż jej ukochany wreszcie zjawi się u jej boku. Nieważne, czy będzie to za tydzień, miesiąc, czy za rok. – Karolina... – zaczął niepewnie. – Tak? – Gdybyś potrzebowała pomocy... wiesz, przy skręcaniu mebelków

czy cokolwiek... to dzwoń do mnie o każdej porze. – Nawet jakbym w środku nocy nabrała ochoty na kiszone ogórki? – zapytała z udawaną powagą Karolina. – Nawet. – Uśmiechnął się. – Jestem przyzwyczajony. Marta ciągle tak robi. Dzięki niebiosom za całodobowe sklepy. Karolina z wdzięcznością odwzajemniła uśmiech. Poczuła ulgę na myśl, że ma obok siebie mężczyznę, na którego może liczyć. Zazdrościła Marcie, że pomimo braku Emila nie jest sama w tym mało wygodnym okresie życia. Oczami wyobraźni zobaczyła, jak biedny Szymon jeździ po całej Warszawie w poszukiwaniu wymyślnych przysmaków dla rozwścieczonej ciężarnej siostry.

Już miała się odezwać, by podziękować, gdy zadzwoniła komórka Szymona. Nieco przepraszająco

speszony,

odebrał,

spoglądając

na Karolinę. Z telefonu dobiegał jękliwy kobiecy głos. Szymon wsłuchiwał się przez chwilę, po czym podsumował ze współczuciem: – Biedactwo. – Idiota – tym samym współczującym tonem rzuciła Marta, która właśnie wróciła. Doskonale wiedziała, z kim rozmawia jej brat. Szymon obrzucił ją zajadłym spojrzeniem i bezceremonialnie wyszedł z pokoju. – To zapewne Flądra – wyjaśniła, nie fatygując się, by ściszyć głos. – Traci przy niej rozum. Zapewne dzwoni się wyżalić, że złamała paznokieć, a on zaraz do niej poleci.

Karolina poczuła zapomniała, że

ukłucie

w

żołądku.

Całkowicie

Szymon ma tę Flądrę, więc ona sama nie może nadużywać jego dobroci. W końcu jest dla niego zupełnie obca. Zganiła się w duchu, że zbyt impulsywnie uległa jego propozycji. Wprawdzie jest sama, ale jest też dzielna i niezależna i żaden obcy facet nie musi się nad nią użalać. Jeszcze zanim Szymon wrócił, pod pretekstem spotkania z Dominiką wyszła od Marty i ruszyła do domu. Dominika już uprzejmościach

na

nią

czekała.

Po

wstępnych

nadeszła pora na mniej przyjemną część wizyty. I tak niezbyt dobry humor Karoliny popsuł się jeszcze bardziej, gdy szwagierka zaczęła ją namawiać na rodzinny obiad u Grażyny. – Mama na pewno lepiej się poczuje, gdy nas odwiedzisz

– zapewniała gorliwie. W końcu, po długich naleganiach, Karolina uznała, że jest winna teściowej choć odrobinę serca. Na pewno zarzuty, które słyszała w rozmowach telefonicznych, przesadzone. Dominika

okażą

się

daleko

nie wyprowadziła bratowej z błędu; nie chciała jej straszyć i nie przyznała się, że Grażyna postawiła córce ultimatum: albo sprowadzi Karolinę, albo córka „złamie jej serce” i „wpędzi matkę do grobu”. Dominika oczywiście tego nie chciała. Obiecała więc, że zrobi wszystko, co w jej mocy, aby zaprosić Karolinę na ten obiad. Po kilku uwagach Grażyny na temat tego, jaka to Karolina jest samolubna i egoistyczna, Dominika wyszła z domu. Zanim dojechała do bratowej,

zdążyła się uspokoić, ale stan Karoliny znów ją zaniepokoił. Ubrana na czarno, z przeraźliwie wychudzoną, beznamiętną twarzą i oczami pełnymi bólu, Karolina stanowiła zupełne przeciwieństwo wyobrażeń, jakie snuła Grażyna. Poczuła się winna, że tak łatwo uległa osądowi matki. Jak mogła pomyśleć, że Karolina, tak szaleńczo zakochana w Krzyśku, mogła o nim zapomnieć? – Zrozum, to jest dla mnie trudne... – powiedziała cicho Karolina. – Nie wiem, czy jestem w stanie opłakiwać go w tak licznym gronie... – Wiem. Ja też wolę wypłakiwać się wieczorem w poduszkę – szepnęła Dominika łzawo.

– Ale Grażyna uważa, że to źle. – Mama inaczej przez to przechodzi. Wszystkich nas zaskoczyła ta śmierć. Uznały, że muszą być silne i zrobić to dla Grażyny. Jeżeli wizyta Karoliny ma uśmierzyć ból teściowej, to zrobi to dla niej, ale przede wszystkim dla swojego zmarłego męża. Krzysiek na pewno pragnąłby ich dobrych relacji. Szczególnie że niedługo Grażyna zostanie babcią jego dziecka. Przecież Tyrolscy mnie nie zjedzą, a może właśnie tego mi trzeba − obcowania z kimś, kto zrozumie mój stan, łudziła się Karolina. ROZDZIAŁ 15 Następnego ranka Karolina pojechała prosto do rodziców. Od dłuższego czasu zbywała matkę mało wiarygodnymi wymówkami, a pod wpływem wizyty Dominiki poczuła wyrzuty sumienia. Oczywiście

matka nalegała, aby przyjechała jak najwcześniej, najlepiej na śniadanie − tuż po siódmej. Dla Karoliny wczesna pora nie stanowiła problemu, bo i tak spała niespokojnie. Od godziny czwartej nasłuchiwała, jak miasto budzi się do życia, i wypatrywała pojawiającego się na horyzoncie słońca. Wyruszyła więc niemal skoro świt. – Cześć, mamo – zawołała od progu, siląc się, by ton jej głosu był pogodny. Nie miała zamiaru ujawniać przed matką, że jej samopoczucie wciąż jest dalekie od normy. Weszła do kuchni, akurat gdy Irena kończyła robić śniadanie. Było dość wcześnie, ale gospodyni wyglądała tak, jakby zaraz miała wyjść. Włosy dopracowane do ostatniego kosmyka, makijaż kamuflujący upływ lat, a pod kuchennym fartuszkiem odświętne ubranie. – Gdzieś się wybierasz? Mówiłaś, że masz dziś urlop – zdziwiła się Karolina. Wiedziała, że matka uwielbia o

siebie dbać, ale mimo wszystko jej dzisiejszy ubiór był wyjątkowo strojny. Irena spojrzała na córkę z lekką trwogą. Karolina znała ten wyraz twarzy. Bezbłędnie odczytała, że matka coś przed nią ukrywa – nigdy nie była mistrzynią kamuflażu. W pierwszej chwili córka przeraziła się, czy aby znowu nie stało się coś złego. Kolejny pogrzeb? Wpatrywała się w matkę wzrokiem pełnym wyczekiwania. Do głowy przychodziły jej rozmaite, pokręcone pomysły, ale w żaden sposób nie mogła wymyślić, dlaczego Irena jest tak podejrzanie podniecona. Dopiero gdy matka wyjęła z lodówki ciasto, Karolina wpadła w prawdziwą panikę. A więc będą mieli gości! Nie miała ochoty na dodatkowe towarzystwo. Bynajmniej nie ze względu na swój opłakany wygląd − czarna,

bezkształtna bluzka i naciągnięte jeansy nie wprawiały jej w zakłopotanie – po prostu nie mogła uwierzyć, że matka podstępem zmusza ją do podejmowania niespodziewanych gości. – Karolinko, nie mówiłam ci… Ja sama nie wiedziałam, o co chodzi… – Irena wyraźnie plątała się w zeznaniach. – Może tata... Tadeusz wyłonił się z łazienki, by do nich dołączyć. Był gładko ogolony i ubrany równie schludnie jak małżonka. Gdy witał się z córką, w jego oczach zalśniły łzy. Wciąż nie mógł pogodzić się z tym, co spotkało jego ukochaną jedynaczkę. Na domiar złego nie mógł nic zrobić, by odzyskała pogodę ducha. – Zająłem się tymi wszystkimi papierkami, kochanie – powiedział, siląc się na uśmiech.

– Dzięki, tato. − Karolina usiadła na krześle. Gdyby nie ojciec, cała ta biurokracja do tej pory leżałaby nieruszona. Bezmyślnie dokumenty, kompletnie

podpisywała

wszystkie

nie rozumiejąc, co Tadeusz do niej mówi. Dziedziczenie jakiegoś spadku, konta, ruchomości, nieruchomości − wszystko to było dla niej jak czarna magia. Ojciec zawoził ją do urzędów, ale Karolina była w nich obecna jedynie ciałem. Nie dochodziły do niej słowa urzędniczek, krzywo patrzących na jej ignorancję. Tym bardziej była więc wdzięczna ojcu. – Zaraz przyjdzie pan Darek. – Tadeusz zmienił temat. Karolina, której to stwierdzenie niczego nie wyjaśniło, spojrzała na Irenę, szukając w jej twarzy jakiejś podpowiedzi. Czyżby rodzice

postanowili ją ubezwłasnowolnić i wydać za mąż za jakiegoś „pana Darka”? To dlatego matka dopytywała o jej plany związane z Szymonem? Irena należała do kobiet, które nie wyobrażały sobie życia w pojedynkę; była przekonana, że córka nie może spędzić reszty życia bez mężczyzny u boku, a i dziecku przyda się ojciec. Nie przyjmowała do wiadomości, że Karolina spotyka się z Martą, a Szymon pojawia się zwykle przypadkowo. Potajemnie marzyła o tym, by to on był głównym obiektem zainteresowania jej córki. – No mówcie, o co chodzi, bo zaraz muszę iść – zirytowała się Karolina. – Dokąd? – zapytała Irena. – Do Marty. – Znowu? – Dajcie spokój – żachnął się Tadeusz. − Zaraz będzie pan Darek.

– Wiecie co, muszę się położyć. – Karolina poczuła nagły atak paniki, obawiając się następstw intrygi rodziców. – Źle się czujesz, kochanie? – zatroszczyła się matka. − To przez ciążę, idź do pokoju, zaraz zaparzę ci ziółek... − Wzięła Karolinę pod rękę i poprowadziła ją do pokoju. Karolinę uderzyła panująca tu czystość. Pomyślała o swoim zakurzonym mieszkaniu i o rzeczach walających się po podłodze. Matka co jakiś czas wprawdzie ogarniała jej przestrzeń, ale taki stan rzeczy nie utrzymywał się dłużej niż trzy dni. Ojciec wkroczył tuż za nimi. Zanim zdążył się odezwać, zabrzmiał dzwonek do drzwi. Karolina nie wiedziała, gdzie uciekać. Kim, u licha, jest pan Darek? Nie rozpoznała go po głosie, kiedy witał się z ojcem. Dopiero gdy wyszła do przedpokoju, pacnęła się w czoło.

Przecież to Darek od nowego mieszkania! – A ona myślała, że ją swatamy – szczerze wyjaśniła Irena, depcząc córce po piętach. Karolina miała ochotę zapaść się pod ziemię. Oblała się czerwonym rumieńcem i zaschło jej w gardle. Ładnie ją matka urządziła. Nie pozostało jej nic innego, jak liczyć na poczucie humoru Darka. A może pomyśli, że jest na jakichś antydepresyjnych prochach i nie kontroluje swojego obrócić wszystko

zachowania?

Sama

próbowała

w żart, chociaż miała wrażenie, że tylko bardziej się pogrąża. Na szczęście Darek wydawał się być profesjonalistą. Gdy wszyscy

usiedli już w kuchni, przeszedł do konkretów: – Wystarczy ostatni podpis i możemy przekazać ci klucze – wyjaśnił bezceremonialnie. Karolina nie rozumiała do końca sensu jego słów. Tymczasem Darek mówił dalej – niespodziance, podpisie...

o

mieszkaniu,

podatku,

Rodzice tylko przytakiwali i raz po raz spoglądali na coraz bledszą córkę. – Darek, nie wiem, czy wiesz – przerwała mu w końcu Karolina – ale mój mąż... to znaczy Krzysiek... on nie żyje. – Wiem. Dlatego trwało to dłużej, niż miało trwać. – Głos Darka nie brzmiał już tak rzeczowo. Wspomnienie śmierci przyjaciela nie pozwoliło mu na odgrywanie roli niezłomnego agenta.

Milczenie Karoliny wydawało nieskończoność. Starała

się

trwać

w

się przetrawić jego słowa. Czy to nie jest oczywiste, że nie zamierza niczego kupować? Nawet budy dla psa, a co dopiero mieszkania! Darek, zdezorientowany, zerkał to na Irenę, to na Tadeusza, jakby szukał u nich pomocy. – To może ja spróbuję – odezwał się Tadeusz. − Krzysiek przed śmiercią nabył to mieszkanie. To miała być niespodzianka. Wiedziałem o tym tylko ja. No i pan Darek. Okazało się, że zaraz po oglądaniu mieszkania Krzysiek umówił się z Darkiem na finalizację transakcji. By Karolina nie dowiedziała się o jego poczynaniach, wtajemniczył w to teścia i to jego adres podał jako namiary do wszelkiej korespondencji w tej sprawie. Podobno żartował, że Karolina tak słabo orientuje się w papierologii, że mógłby jej

podsunąć papiery rozwodowe, a ona podpisałaby je bez mrugnięcia. – Chyba muszę zacząć czytać, co podpisuję – burknęła, zawstydzona. – W końcu Krzysiek już w niczym mnie nie wyręczy. – Nie zauważyłaś nawet, że zlikwidował jedną lokatę – wtrąciła Irena, wtajemniczona przez męża w całą sprawę zaledwie kilka dni temu. O całkowitym wykluczeniu Ireny ze wspólnych biznesów Krzysztofa i Tadeusza nie było mowy. Musieli jakoś wytłumaczyć częste pobyty Krzyśka u Bryńskich i podejrzaną korespondencję na nazwisko Tyrolskich, ale przede wszystkim niewiele dało się ukryć przed wścibskim okiem Ireny. Do wyłapywania poufnych spraw miała szósty zmysł. Tadeusz i zięć liczyli na jej łatwowierność i używając najbardziej wymyślnego żargonu, udawali, że grają na giełdzie.

– Dziś złożysz ostatni podpis i otrzymasz klucze – dodał Darek z uśmiechem. – Dlatego ściągnęłam cię tutaj o tak wczesnej porze – zaświergotała Irena, podniecona bardziej niż Karolina. Karolina wstała. Nie mogła zrozumieć, jak to się stało. We wspomnieniach odtwarzała podejrzane zachowanie Krzysztofa. Jego zapewnienia, że mieszkanie jest ich i trzeba tylko przeczekać niezbędne formalności. Napomknięcia, żeby nie zaprzątała sobie głowy kwestią finansową. Ukradkowe telefony. Nie sądziła jednak, że mąż ukryje przed nią likwidację lokaty. Jaka była naiwna! Nagle, niczym w konwulsjach, chwyciła głęboki oddech i oznajmiła: – Ja go nie chcę. − Irena, Tadeusz i Darek spojrzeli na nią z niedowierzaniem. – Ja go nie chcę – powtórzyła Karolina. − Nie chcę go bez Krzyśka.

– Kochanie, uspokój się... – zaczęła łagodnie Irena, ale Karolina podniosła głos: – Nie, nie uspokoję się! Nie chcę tego mieszkania! – Ale ono już jest twoje. A nie sprzedasz go za szybko... – Darek starał się wytoczyć racjonalne argumenty. – Coś na pewno wymyślisz. – Córeczko, zaczekaj, powoli. – Irena podeszła do Karoliny i delikatnie ją objęła, ale ta wyrwała się gwałtownie. – Ciągle słyszę, że mam się uspokoić. Ale ja już nie chcę, nie mogę być spokojna! Jestem w ciąży, a mój mąż nie żyje. Jak mam być spokojna?! – Po prostu złóż ten podpis, a potem zastanowimy się, co z tym

zrobić. – Tadeusz podszedł do sprawy praktycznie. Karolina, jak w amoku, złapała za podsunięty jej długopis i zalewając się łzami, złożyła podpis. Darek czuł się coraz bardziej skrępowany. Nie przywykł do takich scen. Zwykle w swojej pracy był świadkiem euforii, a nie rozpaczy. – A kredyt? Jest jakiś kredyt? – zapytała Karolina, wycierając policzki grzbietem dłoni. – I tak, i nie – odparł ojciec. – Wiem, że w pracy Krzysztof otrzymał zaliczkę czy coś w tym rodzaju... – Ale jej nie odpracował, a to znaczy, że muszę ją oddać. Ile? – Dokładnie nie wiem... Ale nie martw się, jakoś damy radę. Mam nadzieję, że wszystko rozłoży się na raty. Karolina złapała się za głowę.

– Ja chyba zwariuję... – szepnęła. − Chyba już zwariowałam. Gdy wszelkie formalności zostały dopełnione, Darek pożegnał się dyskretnie. Wcześniej zapewnił jeszcze, że mogą się z nim kontaktować w sprawie mieszkania, kiedy tylko chcą, i wręczył Tadeuszowi klucze z dokładnym adresem. Przed samochodem spojrzał jeszcze ze współczuciem w okna Bryńskich, przeklinając dzień, w którym jego dobry kumpel odszedł z tego świata. W tym samym momencie Karolina próbowała dojść do siebie. Wybuch histerii kompletnie ją wykończył. Bezsilna, siedziała teraz na kanapie, a matka kojąco gładziła ją po głowie. – Zawsze możesz je wynająć i mieć dodatkowy zysk – zasugerował nieśmiało ojciec.

– Daj spokój, Tadziu – zganiła go Irena. – Wszystko jest już załatwione... – Tata ma rację – Karolina weszła matce w słowo. – Muszę coś postanowić, bo inaczej go nie utrzymam. – Westchnęła ciężko. − O rany... Co ten Darek sobie o mnie pomyślał? – Nic nadzwyczajnego. – Irena wzruszyła ramionami. − Jesteś młodą wdową, jak masz się zachowywać? *** Po południu tego samego dnia Karolina zadzwoniła do Darka. Wyjaśniła, że całe to poranne zamieszanie wynikało z natłoku stresu, rozżalenia, szoku i wspomnień. Zapewniała, że na co dzień jest bardziej stabilna i nie popada w furię. Darek okazał się nad wyraz wyrozumiały −

albo tylko sprawiał takie wrażenie, ale uspokoił jej sumienie. – Nie ma sprawy, w końcu ja i… Krzysiek... kumplowaliśmy się. – Używając czasu przeszłego, poczuł ucisk w żołądku. – Wal do mnie jak w dym, gdybyś czegoś potrzebowała – zapewnił. – Dobrze. Dzięki za wszystko – powiedziała z wdzięcznością Karolina. – Aha, wszystkie mieszkaniem będę teraz

sprawy związane

z

załatwiać osobiście. Rodzice już dość mi pomogli. – Masz już plany co do niego? W sumie mogę ci znaleźć jakiegoś dyskretnego kupca – dodał konspiracyjnie. – Jeszcze nie wiem, co zrobię. Na razie niech będzie wszystko po staremu – podsumowała Karolina i zakończyła rozmowę.

Wiedziała, że nic nie będzie po staremu, skoro nie ma już z kim dzielić swojej radości. Pogładziła się po brzuchu i po raz pierwszy od bardzo dawna uśmiechnęła się mimowolnie. – Ale nam tata zrobił niespodziankę − szepnęła. ROZDZIAŁ 16 Niedziela nadeszła zdecydowanie za szybko. A wraz z nią proszony obiad u Grażyny. Karolina zamówiła taksówkę; była zbyt roztargniona, by prowadzić auto, a nasilające się w ostatnim czasie mdłości skutecznie zniechęcały ją do siadania za kierownicą. Pełna obaw, zadzwoniła do drzwi wejściowych. Grażyna otworzyła po dłuższej chwili, z nieodzowną miną cierpiętnicy. Jej posępny

wizerunek podkreślały czerń zafarbowanych włosów oraz mroczny strój. Do serca Karoliny napłynęła rozdzierająca gorycz. Łzy mimowolnie spłynęły po jej policzkach, gdy teściowa zamknęła ją w swym mocnym uścisku. Stały tak na klatce schodowej dobrą minutę i Karolina zastanawiała się już, czy teściowa zamierza ją w końcu puścić. Pozostali domownicy stali w przedpokoju, ich milczenie podkreślało dostojeństwo sytuacji. Egzystencję ich wszystkich łączył jeden bolesny epizod. – Wejdź, moje dziecko – powiedziała Grażyna ledwo słyszalnym głosem. Puszczając synową z uwięzi uścisku, objęła ją ramieniem i wprowadziła do środka. Karolina usiadła bez słowa. Wyraz twarzy wszystkich zebranych był tak przejmujący, że nie wiedziała, co miałaby

powiedzieć. Rzeczy codzienne wydawały się błahe. Wspomnienie − zbyt bolesne. Grażyna wydawała się nieobecna. Nawet gdy babcia Róża postawiła przed nią talerz, jęknęła tylko i opadła na oparcie fotela. Zapach parującej zupy uświadomił Karolinie, że jest naprawdę głodna. A może to dziecko domaga się czegoś pożywnego? Dobrze jadała, tylko gdy spotykała się z Martą czy wpadała z wizytą do rodziców. Sama w domu nie gotowała, jej lodówka przeważnie świeciła pustkami. Gdy wzięła łyżkę do ręki, pozostali łapczywie poszli w jej ślady. Tylko Grażyna wciąż patrzyła wzrokiem surowym i karcącym. Najwyraźniej rodzina czekała, aż ktoś pierwszy odważy się przełknąć

coś na oczach matki. Karolina pierwsza złamała tabu. – Apetyt ci dopisuje – syknęła teściowa. – Mamo... – szepnęła z wyrzutem Dominika. – Jestem w ciąży. Powinnam jeść dla dziecka – ze sztuczną pokorą Karolina próbowała usprawiedliwić się przed teściową. Ale w środku gotowała się ze złości. Chciała wrzeszczeć, wykrzyczeć, że każdy przeżywa stratę na swój sposób, a okazywanie całemu światu swojego bólu i zadręczanie się na pokaz nie przywróci życia Krzyśkowi. Powstrzymała się od wybuchu gniewu, tłumacząc sobie, że teściowa nie zachowywałaby się tak, gdyby wiedziała, co przeżywa. – Tak, tak, dziecko... – powtórzyła Grażyna. – Karolinko, przypominam ci, że nadal jestem jego babcią. – W jej głosie narastała pretensja.

– Naturalnie – przytaknęła Karolina. – Ponawiam zatem propozycję, byś z nami zamieszkała. Potrzeba ci więcej troski. – Dziękuję, ale na razie dobrze sobie radzę. W razie potrzeby znów zamieszkam z rodzicami. – Karolina chciała się zabezpieczyć przed kolejnymi oczekiwaniami teściowej. Stało się jednak poczerwieniała

wręcz

przeciwnie.

Grażyna

ze zdumienia i złości. Nie wiedziała, że Karolina na dobre wyprowadziła się od rodziców. Sądziła, że pomieszkuje tylko w swoim mieszkaniu. Nie wierzyła własnym uszom! A więc ta niewdzięcznica prowadzi sobie spokojne życie jak gdyby nigdy nic. Karolina nie wiedziała, jak zareagować. Nigdy dotąd nie spotkała

się u teściowej z takim napadem furii. Poczuła się winna, że znów palnęła jakąś gafę. Grażyna − niczym automat – wyrzucała z siebie serię żalów i roszczeń. Tłumaczyła, krzyczała i przestrzegała Karolinę przed bezmyślnym zachowaniem. Jej głos stawał się coraz bardziej ochrypły, ale nie dała synowej dojść do słowa. – Ja wiem, że pozbierałaś się po stracie Krzyśka. Był dla ciebie obcą osobą, ale dla nas… Z nami był całe życie. A teraz chcesz czuć się wolna i bez obowiązków kosztem zdrowia dziecka! Zapomniałaś już, jak długo się o nie staraliście?! – Krzyk teściowej paraliżował Karolinę. Nie potrafiła zrozumieć, czemu Grażyna tak ją ocenia. – Masz prawo układać sobie życie, ale nie pozwolę skrzywdzić tego niewinnego maleństwa! – ciągnęła. – Proszę, opamiętaj się. Zrozum, że to jest mój wnuk! Straciłam syna, nie możesz odebrać mi wnuka... – Jej krzyk przeszedł w szloch. Niespodziewanie zerwała się i wybiegła z pokoju.

Karolina chciała pójść za nią i obronić swoje racje, ale w ostatniej chwili Kazimierz chwycił ją za ramię. – Zaczekaj. Nie miej jej tego za złe. Ona… − Sam nie wiedział, jak usprawiedliwić żonę. – Ona żyje teraz w silnym stresie. Najmniejszy szmer, zduszony śmiech, jakikolwiek przejaw codziennego życia doprowadza ją do załamania. Musisz sobie zdawać sprawę, jak mocno została skrzywdzona. Proszę cię, bądź dla niej bardziej delikatna – przekonywał, tłumiąc pretensje, jakie sam żywił do Karoliny. – Nie miała na myśli tego, co powiedziała. Po prostu boi się o was. O ciebie i dziecko. Czasem przesadza z wyładowaniem emocji... – Kazimierz pogłaskał synową po ramieniu i wyszedł zobaczyć, co z żoną. Babcia Róża miała w oczach łzy. Kłótnia, a właściwie awantura

wywołana przez Grażynę wystraszyła ją nie na żarty. Bała się, że noga Karoliny nigdy już nie postanie w ich domu. Żal ścisnął jej serce − w jednym momencie oprócz wnuka może stracić i prawnuka. Dominika tymczasem starała się przeprosić Karolinę. Błagała, by nie miała matce za złe nadopiekuńczości. Przecież Karolina sama będzie matką i zrozumie, jaki silny jest instynkt. Po pewnym czasie Grażyna, nieco uspokojona przez męża, wróciła do pokoju. Ponownie przytuliła do siebie synową i pogładziła ją po brzuchu. Twarz miała przepełnioną tryumfem i skrytą urazą. Karolina była tak zmęczona, zdenerwowana, a do tego miała mdłości, że pragnęła już tylko stąd wyjść. Pożegnała się tak spokojnie, jak potrafiła, i zapewniła, że będzie o siebie dbać.

– Tylko nie zapomnij nas odwiedzać – zawołała za nią teściowa. − Chcę widzieć, jak rośnie mój wnuk. I ile dzięki niemu tyjesz – dodała, wycierając chusteczką mokre oczy. Powiew chłodniejszego powietrza ukoił nieco emocje Karoliny. Nie wiedziała, kiedy dotarła do domu. Ulice były zaskakująco spokojne i ona również się wyciszyła. Uznała zachowanie teściowej za niekontrolowane i pozbawione zdrowego rozsądku, nie zamierzała więc chować urazy. Wytłumaczyła sobie, że gorycz i jeszcze większa niż zwykle zaborczość, jakie przez nią przemawiały, musiały być skutkiem traumatycznych przeżyć. Wieczorem, po relaksującej kąpieli, mobilizowała siły na kolejny dzień. Nie musiała spoglądać w kalendarz, by sprawdzić datę kolejnej wizyty w klinice. Nazajutrz, o godzinie jedenastej, miała kolejne

badanie. Karmiła się nadzieją, że po ostatnich złych wydarzeniach nie może spotkać jej nic przykrego, przynajmniej przez jakiś czas. Czuła się dobrze, nie licząc ciągłych mdłości, zmiennych nastrojów czy dziwnych zachcianek. Nie chciała jednak iść na wizytę sama. Problem w tym, że Marta już tylko oczekuje na poród. Rodzice mogą podejść do sprawy zbyt nostalgicznie i ckliwie, a ona nie chce publicznego popłakiwania i obcych ciekawskich spojrzeń. Z drugiej strony po co ma narażać Irenę i Tadeusza na niepotrzebne wzruszenia? Wystarczy, że sama jest zdenerwowana. Teściowie odpadają z założenia. Może Dominika? Jest taka podobna do Krzysztofa. Rzeczowa, opanowana, daleka od histerii − może być pomocna. Karolina nigdy wcześniej nie dostrzegała dojrzałych cech szwagierki.

Może przez to, że zawsze traktowała ją jak młodszą, dziecinną siostrę męża. Ale sposób, w jaki samodzielnie stawiała czoło dorosłości, był tożsamy z poglądami brata. Karolina nie wiedziała, czy to dzięki jej dojrzałości, czy podobieństwu do Krzyśka Dominika ostatnio stała się jej jeszcze bliższa. Marek był inny, bardziej porywczy i zainteresowany własną rodziną. I chociaż starał się wesprzeć bratową, to w jego tonie zawsze dało się wyczuć nutkę przymusu. Nie był to człowiek pozbawiony uczuć, dzwonił do Karoliny bardzo często, ale jak przystało na mężczyznę, nie afiszował się ze swoimi emocjami, przez co ich rozmowy zawierały zbyt dużo niezręcznych pauz. Zanim Karolina wybrała numer do Dominiki, z kłopotu wybawiła ją Marta. Oczywiście rozwiązanie problemu Karoliny odbyło się według jej zasad. Postanowiła, że na wizytę pojedzie Szymon. Ma elastyczny czas pracy, „także nie ma najmniejszego kłopotu”. Pod Karoliną ugięły się nogi. To już przesada − zaprzątać

głowę obcemu mężczyźnie swoimi bardzo osobistymi sprawami. Po ostatnim spotkaniu w domu Marty w ogóle się nie kontaktowali. Karolina uznała, że jej wyjście bez pożegnania było bardzo egoistyczne. Powinna była poczekać. Ale skąd mogła wiedzieć, ile zajmie mu rozmowa z Flądrą? Kurczę, muszę przestać ją tak nazywać, przywołała się do porządku. Marta skutecznie wpoiła jej, że przyjaciółka Szymona, jako wyjątkowo „obślizgła i glizdowata” (takich słów użyła) postać, zasługuje na pseudonim. – Jesteś pewna, że ma czas? I ochotę? – zapytała, podświadomie pragnąc, by Szymon był do jej dyspozycji. – Nawet jeśli nie, to przecież zawsze ktoś może go

zastąpić – wyjaśniła Marta bez cienia wątpliwości. Karolina poczuła ulgę, że nie musi prosić o towarzystwo kogoś z rodziny. Miała wrażenie, że przy Szymonie czuje się spokojniejsza i nie musi tłumaczyć się z nagłego przypływu melancholii ani wysłuchiwać pretensji o niesprawiedliwość losu. Przy nim mogła być nieszczęśliwa i nikt nie licytował się z nią, kto bardziej odczuwa rozpacz. Czasami po prostu mogła milczeć i z kamienną twarzą nieść swój prywatny ciężar. Nie musiała specjalnie wykrzywiać ust w grymas, nie musiała wycierać oczu, nie musiała przytakiwać i zapewniać, że tak, owszem, cierpi i nie potrafi stanąć na nogi. Nie musiała w końcu ujawniać, jaki ból toczył jej serce, jak poraniona była jej dusza, jak jej umysł pogrążał się w nicości.

Nie wiedziała, co Szymon o niej myśli. Nawet on sam nie potrafił określić swoich odczuć. Uważał ją za silną i powściągliwą kobietę, tak godnie znoszącą swoje troski, że nie zamierzał naciskać na zwierzenia. Nieświadomie podziwiał ją i nie potrafił myśleć o niej bez zachwytu. Karolina nie histeryzowała, zachowywała godność i opanowanie, a przecież tyle musiała znieść. Na dodatek stoi przed ciężką próbą zajęcia się dzieckiem. Po wstępnych ustaleniach, że Karoliną zaopiekuje się Szymon, przyjaciółki przeszły do tematu zbliżającego się porodu. – Martwię się, bo Emila jeszcze nie ma – wyznała Marta. – Skoro obiecał, że będzie, to na pewno dotrzyma słowa. Kto by się odważył

nie dotrzymać złożonej

ci

obietnicy? –

zażartowała Karolina. – On mnie w ogóle nie słucha. – Marta nie wyczuła lekkiego sarkazmu. – Miał tu być przez ostatni miesiąc. I co? Zostałam całkiem sama! – wypaliła, zanim zdążyła ugryźć się w język. – Och, przepraszam... Nie wiem, jak mogłam to powiedzieć. To głupie, że biadolę na tak prozaiczne rzeczy, podczas gdy ty... – Nie martw się, rozumiem – pospiesznie przerwała jej Karolina. Wierzyła, że Marta ma dobre intencje i nie zamierza jej niczym urazić. Mimo to posmutniała. Sama tęskniła za codziennymi małżeńskimi pretensjami. Dawniej wszczynała awantury, jeśli Krzysztof się spóźniał, gdy mieli zaplanowane kino czy kolację. Kiedy nie mógł jechać z nią na wakacje lub wykręcał się od wspólnych zakupów. Och, jaka ja byłam głupia, wyrzucała sobie teraz.

– Może do czasu twojego terminu też znajdzie się ktoś, na kogo będziesz psioczyć? – zasugerowała Marta, ale Karolina natychmiast się zirytowała. – Co ty mówisz! – Nie gniewaj się, nie chcę wywierać żadnej presji. Zawsze mogę pożyczyć ci Szymka, on dzielnie znosi moje humory, naprawdę staje na wysokości zadania. Tylko nie powtarzaj mu tego – dodała pospiesznie. – Z ręką na sercu mogę ci go polecić. − Jeszcze kilka minut temu Karolina chciała odłożyć słuchawkę, ubrać dres i zasnąć. Teraz śmiała się do rozpuku. Przypominała sobie, jak Marta wyżywała się na swoim bracie. Każdy najmniejszy drobiazg, który nie przypadł jej do gustu, kończył się dziką awanturą. Gdy obserwowała rodzeństwo

z boku, niezmiernie ją bawiło. Niewiarygodne sytuacje inicjowane przez Martę i nieudolne próby wybrnięcia Szymona z opresji w oczach Karoliny dawały farsę wszechczasów. Jednak gdyby w jakiś sposób podpadła Marcie i stała się jej ofiarą, z pewnością nie byłoby jej do śmiechu. – Nie zrozum mnie źle – szczebiotała Marta – choć to jest całkiem inna sytuacja, ale ja też nie mam przy sobie ojca dziecka. Tylko Szymona, i on się świetnie sprawdza w tej roli. Karolina nie wiedziała, czy przez dobrotliwość Marty, czy przez wyobrażenie Szymona znoszącego drugą ciężarną, kapryśną kobietę, ale była już w doskonałym nastroju. – Masz rację. Dajesz mu niezły wycisk – przytaknęła, co nie spodobało się Marcie. – Nic mu nie będzie. Odbijam sobie za wszystkie jego numery

z dzieciństwa. Do tej pory mam kilka blizn. – Był aż takim rozrabiaką? – dopytywała wiedziona ciekawością Karolina. – Nie bardzo. Najwięcej skaleczeń miałam wtedy, gdy on i jego głupi kumple uciekali przez jakieś place budowy czy dzikie zarośla. Ja, nie mogąc ich dogonić, przewracałam się albo wpadałam do jakichś studzienek czy innych takich – opowiadała. – To raczej nie jego wina. Nie musiałaś za nimi łazić. – Jak to nie? – zdziwiła się Marta. – Jakby mi nie uciekał, tylko, jak przystało na starszego brata, wziął mnie pod opiekę, wszystko byłoby dobrze! *** Wieczorem Marta zadzwoniła jeszcze raz, by potwierdzić, że

Szymon na pewno pojedzie z Karoliną na wizytę. Z jej głosu trudno było wyczytać, czy aby nie zmusiła brata do tej przysługi. Dlaczego nie zadzwonił sam? – zastanawiała się Karolina. Może jest tak wściekły, że nie chce ze mną rozmawiać? Znów zawracam mu głowę, jakby nie miał swoich spraw, a ja innych przyjaciół. Swoją drogą, odkąd wróciła do domu, nikt z dawnych znajomych do niej nie dzwonił. Nikt nie wie, jak się zachować w stosunku do młodej wdowy. Może odwrócili się od niej, gdy zaraz po śmierci Krzyśka nie odbierała telefonów? Stwierdzili, że nie życzy sobie kontaktów z nimi. Fakt faktem, że Karolina nie ma przyjaciół, którzy sami z siebie zaproponowaliby pomoc. A nie chciała odnawiać kontaktów, wychodząc z prośbą. To dopiero byłoby nietaktowne. Każdy

żyje własnym życiem, pomyślała z wyrozumiałością, ale poczuła ukłucie żalu. Jej obawy trochę ostygły, gdy w środku nocy dostała SMS-a od Szymona. Potwierdzał, że jutro będzie na nią czekał pod blokiem. A więc nie wejdzie na górę, tylko zaczeka na parkingu... To na pewno ma związek z jej ostatnim niegrzecznym wyjściem. Mimo wszystko Karolina odetchnęła z ulgą, że nie musi przechodzić przez wizytę sama. Obecność mężczyzny przy jej boku ochroni ją od podejrzliwych spojrzeń. Nie zniosłaby, gdyby obcy ludzie dociekali, czemu nie przyszedł ojciec dziecka, i snuli domysły, że ją zostawił. Chociaż tak było. Krzysiek ją zostawił, a ona musi dzielnie to znosić. ROZDZIAŁ 17 Kolejnego dnia Karolina oczekiwała Szymona, który miał jej

towarzyszyć podczas wizyty w klinice. Już miała wychodzić, gdy zabrzmiał dzwonek. Otworzyła drzwi, ale zamiast znajomej twarzy zobaczyła... wielką, czerwoną piłkę. Szymon wyłonił się zza niej dopiero po chwili. Wszedł do mieszkania, dumnie niosąc piłkę niczym trofeum. – Zmiana planów – oznajmił niepewnie. – Nie możesz jechać ze mną do kliniki i przyniosłeś... TO w ramach przeprosin? – zażartowała, chociaż w duchu poczuła zawód. – Nie, nie, nic z tych rzeczy – zaprzeczył szybko, taszcząc piłkę do kuchni. − To Marta. Wczoraj powiedziała mi, że mam czekać na ciebie na parkingu. Bo „kobieta szykująca się do ważnego wyjścia nie potrzebuje dodatkowego stresu przez ponaglanie czy przewracanie oczami” – opowiadał, imitując głos siostry. – Ponadto nie życzy sobie, by mężczyzna miał ją oglądać biegającą sto

razy pomiędzy sypialnią i łazienką. To już oczywiście moja obserwacja. W końcu nieraz czekałem na Martę. – Uśmiechnął się zgryźliwie. – Pięć minut w jej słowniku to trochę więcej niż dwie godziny u normalnego człowieka. – To już jest złośliwe. – Karolina pogroziła mu palcem, ale zachichotała mimowolnie. – By przetrwać ten czas – ciągnął Szymon – zwykle liczyłem, ile razy powtarza trasę między sypialnią a łazienką. Ale wracając do naszych planów. – Usiadł na krześle, wciąż trzymając przed sobą piłkę. – Moja siostra zaniedbanie. Otóż nie

odkryła

pewne

tragiczne

jesteś jeszcze w posiadaniu tego nieodzownego atrybutu

każdej ciężarnej, a dla kobiety w twoim stanie to konieczność. Tak więc jesteśmy. Piłka i ja. Osobiście dopilnowałem, by kolor był wiśniowy, a nie pomidorowy, takie było bowiem zalecenie Marty. Karolina była tak rozbawiona, że cały stres związany z wizytą w klinice ulotnił się jak kamfora. Opadła na krzesło, trzęsąc się ze śmiechu. Mogła sobie tylko wyobrazić, w jaką histerię wpadła jej przyjaciółka, gdy odkryła to koszmarne uchybienie. Dla Karoliny był to szczegół banalny, zupełnie nieistotny, ale według teorii Marty, jak widać, ciężarna nie może żyć bez wiśniowej piłki. – No tak, piłka to wielce poważna sprawa – powiedziała, kiedy już opanowała śmiech. − Podziękuję Marcie za pomoc.

Na razie Karolina nie odczuwała żadnych boleści, ale wizja wzrastającej wagi i obciążenia dla kręgosłupa przeraziła ją. Dziękowała opatrzności, że Marta zadbała o jej poczucie komfortu. – Mnie też możesz podziękować, w końcu to ja ją kupiłem – zasugerował Szymon. − Marta nie wychodzi już z domu, a zamówienie przez Internet trwa zbyt długo. W każdym razie ja uwinąłem się szybciej. – Kurier idealny – przyklasnęła Karolina. – Powiedz, ile jestem ci winna? Czy może to Marta płaciła? – Marta... – odparł Szymon z wahaniem. – Oddasz jej przy okazji. – A nie mogę oddać teraz tobie? – Dla Karoliny nie stanowiło różnicy, komu przekaże pieniądze. Po prostu chciała się

uczciwie rozliczyć. Ale Szymon, zamiast odpowiedzieć, gwałtownie zerwał się z miejsca, odrzucając piłkę na podłogę. – O rany, jak późno! – zawołał. Karolina zerknęła na zegarek i pobiegła do przedpokoju. Kwestie finansowe będą musiały poczekać. Podczas podróży niewiele rozmawiali, bo Karolinie bez przerwy dzwonił telefon. Nie odbierała go jednak. – To teściowa – wyjaśniła, gdy w końcu Szymon spojrzał na nią ze zdziwieniem. – Wiem, że powinnam odebrać, ale nie mam siły. – Możesz wyłączyć dźwięk – zaproponował. − Przecież samo

posiadanie komórki natychmiastowego

nie

zobowiązuje

cię

do

jej

odebrania. – Masz rację, ale… – Zawsze jest jakieś „ale” – przerwał jej. – Wiem, jak to jest, gdy dzwoni Marta, a ja nie odbiorę. Zaraz dręczą mnie wyrzuty. Ale będzie się martwić, ale może coś się stało, ale się obrazi… – Ale ty masz prawo być w toalecie – Karolina weszła w rolę. – Wiem, jak zbywasz Martę, mój drogi. Skarżyła mi się. Szymon, patrząc na drogę przed sobą, uśmiechnął się swoim charakterystycznym, męskim, a jednocześnie chłopięco uroczym uśmiechem. Poczuł na sobie jej wzrok i odruchowo na nią spojrzał. Karolina, speszona, odwróciła głowę.

Wtedy znowu zabrzmiał dzwonek. Grażyna nie dawała za wygraną. Kilka nieodebranych połączeń nie robiło na Karolinie wrażenia, ale kilkanaście to już gruba przesada. Zmusiła się, by odebrać, bynajmniej nie z powodu teściowej, ale żeby uniknąć niezręcznej ciszy. – Czemu nie odbierasz? – rozległo się w słuchawce bez zbędnych wstępów. − Martwiłam się. – Nie słyszałam – skłamała Karolina. – Coś się stało, że dzwonisz tak wcześnie? – Wcześnie? A może ci przeszkadzam? – rzuciła Grażyna z jeszcze większą pretensją. – Ależ skąd, po prostu się zdenerwowałam, że tyle razy dzwoniłaś – zabrzmiała sarkastycznie, widząc kątem oka, że Szymon kiwa głową

na znak aprobaty. – Czy coś się stało? Grażyna puściła pytanie mimo uszu. – Czy słyszę radio? Gdzie ty jesteś? – Nie, nie, to z ulicy. – Karolina ściszyła odbiornik. – Ale nie mogę teraz rozmawiać, słabo cię słyszę. – Przyjedź do nas na obiad, dziecko. Muszę z tobą porozmawiać – tym razem Grażyna zabrzmiała całkiem słodko. Ta nagła zmiana nastroju zdezorientowała Karolinę. – Gdzie ty jesteś? To nie brzmi jak ulica – dociekała uparcie. – Jesteś w jakimś urzędzie? Jesteś sama? – Dobrze, już dobrze. Przyjadę i porozmawiamy – Karolina robiła wszystko, by zakończyć tę niezręczną rozmowę. – Pa. Niedorzeczne przypuszczenie, że mogłaby w jakiś sposób zdradzić się przed teściową, że jest z Szymonem, odebrało jej zdolności

samozachowawcze. Gdyby Grażyna odkryła prawdę, Karolina nie uniknęłaby kolejnej awantury. Pozostałą część drogi spędzili w milczeniu. Każde z nich błądziło gdzieś myślami. Karolina zastanawiała się, czego chce od niej teściowa, a Szymon był skrępowany, że za bardzo spodobało mu się to, jak patrzy na niego ta młoda kobieta. Nie minęło pół godziny, jak zasiedli w poczekalni kliniki. Karolina zatopiła się we wspomnieniach. Kiedyś zazdrościła tym, którzy wychodzili z gabinetu z uradowaną miną, zazdrościła im, że będą mieli dziecko. Dziś zazdrości tym dzieciom, że będą miały oboje rodziców. Dobrze, że ktoś jest tu ze mną, pomyślała. Musiała się uśmiechnąć, bo Szymon odwzajemnił jej uśmiech i pogładził po dłoni. Zaskoczyło ją to, ale nie odsunęła dłoni. Potrzebowała otuchy, a on był przy niej.

Przez dłuższą chwilę Szymon nie odrywał od niej wzroku. Bał się odezwać; nie chciał zmącić jej spokoju. Rzadko widział ją zdenerwowaną. Posągowa twarz Karoliny i wzrok utkwiony w otchłań, smutny i nieobecny, powodowały, że wyglądała jak za szybą. Nawet kiedy się śmiała, jej oczy zdradzały ból. Dobrze pamiętał ich pierwsze spotkanie. Zwrócił wtedy uwagę, jak w ułamkach sekundy zmieniał się wyraz jej oczu. Zapamiętał ich złowieszczy błysk. Przenikliwość, gdy zorientowała się, że się znają, i zmieszanie, gdy przypomniała sobie Martę. Wszystkie emocje czytelnie wyrażały się w jej spojrzeniu, ale zawsze w jej oczach pozostawał jakiś tajemniczy cień. Dziś, choć na twarzy Karoliny pojawiał się uśmiech, spojrzenie pozostawało udręczone i tęskne.

Drzwi do gabinetu się otworzyły. Karolina wyrwała rękę spod dłoni Szymona i zerwała się z miejsca. – Dzień dobry, pani Karolino. Co z mężem? Mam nadzieję, że wszystko się wyjaśniło – przywitała ją lekarka. – Owszem, ale niestety w najgorszy sposób – wyjawiła Karolina i opowiedziała pokrótce, co się wydarzyło. – Mogę jedynie pani współczuć i zrobić wszystko, co w mojej mocy, by dziecko przyszło na świat zdrowe – zapewniła lekarka ze zbolałą miną. – Nie jestem pewna, czy robię wszystko, aby zapewnić mu dogodne warunki – posępnie przyznała się Karolina. – Niby nie miałam żadnych niepokojących objawów, ale nie wiem, co z dzieckiem.

– Proszę się nie zadręczać. Zlecę kilka badań, a tymczasem zapraszam na USG. Ocenimy czynności płodu i akcję serca. Czas także na ocenę grubości przezierności karku i obecności kości nosowej. A przede wszystkim sprawdzimy, czy nie ma ich tam więcej. − Karolina nie brała pod uwagę ciąży mnogiej. Patrzyła na lekarkę z wystraszoną miną, aż ta powiedziała: − Pani Karolino, proszę być dobrej myśli. Pacjentka bez słowa położyła się na leżance. Już po chwili na monitorze pojawił się obraz. – Oto pani dziecko – oznajmiła zadowolona lekarka. Karolina poczuła, jak do oczu napływają jej łzy. – Jest piękne... – załkała. − I takie ruchliwe. Podczas dalszego badania wpatrywała się to w monitor, to w twarz lekarki, oceniając na podstawie jej miny, czego może się

spodziewać. – Jednak teraz proszę się rozluźnić i uzbroić w cierpliwość – lekarka mówiła spokojnie i z uśmiechem. – Wprawdzie wygląda, że wszystko jest w porządku, ale chcę mieć pewność, że niczego nie przeoczę, dlatego będzie to troszkę trwało. Karolina pokiwała głową, nie była w stanie wydusić z siebie słowa. Rozczulona widokiem dziecka, powróciła do sondowania monitora i twarzy lekarki. Badanie w jej odczuciu ciągnęło się w nieskończoność, ale oczekiwanie przyniosło nagrodę – po chwili w gabinecie rozległ się rytmiczny odgłos bijącego serca. Oszołomiona pod wpływem nowych, cudownych doznań, Karolina wróciła do poczekalni. Szymon skoczył na równe nogi. Chciał zapytać

o wyniki badań, ale powstrzymywała go obecność obcych ludzi. Dopiero w samochodzie przerwali krępujące milczenie. – Jutro pierwszy września, a ja nie mam zajęć – powiedziała Karolina. – Dziwne. Czuję się jak na wagarach, choć wiem, że należy mi się zwolnienie. – Ale wszystko w porządku? Z dzieckiem i w ogóle? – Szymon nie bardzo wiedział, jak pociągnąć temat. – Tak. Wbrew wszystkiemu, przez co przechodzę, dziecko radzi sobie doskonale – odparła i korzystając z zainteresowania Szymona, rozpłynęła się w zachwytach nad dzieckiem. – Możesz myśleć, co chcesz, ale ja uważam je za najpiękniejsze na świecie – podsumowała. – A jakie miałoby być po takiej mamie? – rzucił z uśmiechem

mężczyzna, ale Karolina już go nie słuchała, zatopiona w myślach. Patrząc przez pryzmat ostatnich zdarzeń, chorobowe jest najlepszym wyjściem. Chociaż Karolina lubiła uczyć, lubiła „swoje” dzieciaki. Ale teraz musiała zmobilizować wszystkie siły, by poradzić sobie z nowym życiem. Z życiem bez Krzyśka. *** Kolejne dni mijały Karolinie w samotności i poczuciu bezsensu. Bezsenne noce sprawiały, że w dzień czuła się słaba i bezwolna. Pewnego popołudnia, pogrążona w zadumie nad swoim życiem, nawet nie zwróciła uwagi, że odbiera domofon i otwiera komuś. Dopiero po chwili dźwięk dzwonka przywrócił jej świadomość. W progu stał obcy mężczyzna w eleganckim stroju, z teczką

i z zarostem na twarzy. Upewnił się, że dotarł do mieszkania Karoliny Tyrolskiej, a potem sam się przedstawił. Okazało się, że pracuje w tej samej firmie, w której pracował Krzysztof. Karolina nie mogła wydusić z siebie słowa. Kim jest ten człowiek i dlaczego do niej przyszedł? – Czy poświęci mi pani chwilę? – zapytał tonem akwizytora. Resztkami dobrej woli Karolina zaprosiła mężczyznę do salonu. – Nie wiem, co pan tu robi. Nie chcę niczego kupować. – A ja nie chcę niczego pani sprzedać – zaoponował natychmiast i wręczył jej wizytówkę. Mimowolnie wzięła do ręki mały kartonik, a do jej oczu napłynęły łzy. Identyczne wizytówki, oczywiście z innymi danymi personalnymi, miał Krzysiek. Na tej, którą trzymała, widniało: Maciej Sobacki, dział HR. − Jestem tu dla… właściwie przez pani męża. – Jego głos zadrżał, a powściągliwość i sztywny wyraz twarzy nagle

zniknęły. – Przez Krzysztofa? A co on wam zrobił? – Karolina poczuła przypływ wrogości. Zapewne chodzi o tę nieszczęsną zaliczkę, pomyślała z trwogą. – Przeciwnie, Krzysiek był jednym z naszych najlepszych pracowników – zapewnił mężczyzna. – W takim razie nic z tego nie rozumiem. – Pozwoli pani, że wyjaśnię – poprosił. Gość mówił dużo, ale w dalszym ciągu Karolina nie rozumiała, jaki jest cel tej wizyty. – Proszę jaśniej – zażądała. Mężczyzna podjął na nowo. Był spięty, ale jego słowa w końcu nabierały sensu.

– Pani Karolino, nasza firma chce pani przekazać... zadośćuczynienie… W końcu to... miało miejsce w czasie pracy. – Nie rozumiem. – Karolina zmarszczyła brwi. – Dysponujemy funduszem, który chcielibyśmy pani przekazać. Potrzebujemy tylko pani zgody… no i podpisu, żeby przelewać wpłaty na konto. – Karolina milczała. Krępującą ciszę przerwał mężczyzna: – Nie chciałem się z panią kontaktować od razu po pogrzebie, a kiedy próbowałem, nie odbierała pani telefonu ani nie odpowiadała na e-maile. Dlatego w końcu pozwoliłem sobie przyjść – tłumaczył. Karolina wiedziała, że firmy oferują różnego rodzaju pakiety świadczeń, Krzysiek też nieraz wspominał o podobnych profitach, ale nie sądziła, że ta beznamiętna korporacja może okazać

choć odrobinę człowieczeństwa w stosunku do byłego, w dodatku nieżyjącego już pracownika. – Jakiej zgody? Czy to jest jakiś żart? – upewniała się. – Nie, absolutnie. Po prostu pani mąż był naszym pracownikiem, a my dbamy o pracowników i o ich rodziny. W pani przypadku nie możemy zrobić nic innego. To taki datek na rzecz… – zawahał się – ...na rzecz pani jako wdowy. Zresztą te pieniądze wypracował pani mąż. Tu są wszystkie dokumenty. – Wyciągnął z teczki plik zadrukowanych kartek. − Jesteśmy zagraniczną, prywatną firmą i mamy rozbudowany pakiet socjalny. Kwota, która widnieje w dokumentach,

będzie wypłacana pani w miesięcznych ratach przez dwadzieścia lat. Oczywiście od wypłat świadczenia będziemy potrącać część na podatek oraz na spłatę pobranej przez Krzyśka zaliczki na zakup nieruchomości, ale na dzień dzisiejszy i tak zostaje przyzwoita kwota. Jeśli jest coś, co moglibyśmy dla pani zrobić, proszę się nie krępować i dzwonić – dodał mężczyzna na zakończenie. – Dziękuję panu – powiedziała Karolina drżącym głosem. – Do widzenia. Gdy została sama, zaczęła przeglądać dokumentację. Kwota widniejąca w formularzach zaskoczyła ją. Ładnie mnie zabezpieczyłeś, pomyślała. Po kilku ratach, jakie zasilą konto, będę mogła wyjechać na wakacje i już nigdy nie wrócić. Powstrzymując się od dalszych utopijnych fantazji, włączyła

komputer i w skupieniu przejrzała e-maile. Oprócz niezliczonej ilości spamu odkryła kilka tych, które zostały wysłane z adresu firmy Krzyśka. W jednych były tylko zdawkowe informacje, w innych prośba o spotkanie. Jeden wyjątkowo ją zaintrygował. Znalazła w nim wzmiankę, że firma skontaktuje się z rodziną Tyrolskich w celu namierzenia Karoliny. – A więc dzwonili do Tyrolskich – szepnęła do siebie. − A Grażyna nic nie powiedziała. – Przygryzała dolną wargę, zastanawiając się, jak też potoczyła się ta sprawa. E-mail został wysłany dwa tygodnie temu. To była ostatnia wiadomość z tej firmy. Czy Tyrolscy wiedzą o jej sporym zastrzyku finansowym? Posłaniec o tym nie wspominał. Grażyna dzwoni niemal

codziennie, więc na pewno poinformowałaby ją o tym osobliwym spadku. Spadek... No tak. Oprócz spraw firmowych był jeszcze przecież spadek. Okazało się bowiem, że Krzysiek miał lokatę, o której nie wiedziała. Na szczęście tym wszystkim zajmował się ojciec. Gdyby była sama, do tej pory pewnie nie wiedziałaby, od czego zacząć. Z trudem usiłowała poukładać sobie wszystkie zdarzenia. Tyle dokumentów już podpisała, oczywiście bez czytania, że nie miała pojęcia, co w nich mogło być. Instynktownie zalogowała się do wspólnego konta bankowego. W nagłówku widniało tylko jedno imię – Karolina Tyrolska. Dla banku Krzysiek już nie istniał. Jakie to proste − wykasować

człowieka... ROZDZIAŁ 18 Jesień nastała na dobre, a wraz z nią deszczowa i chmurna aura, która odzwierciedlała relację Karoliny z Grażyną. Od czasu pogrzebu każda najmniejsza styczność z teściami wiązała się z pretensjami i szlochem. Niestety obowiązek, jaki Karolina wciąż czuła w stosunku do Krzyśka, nakazywał jej podtrzymywać kontakty z Tyrolskimi. Grażyna wyszła na odpowiednio czule

klatkę,

by

powitać

synową

i głośno, żeby wszyscy sąsiedzi słyszeli. Tradycyjnie już gospodyni, ubrana na czarno, trzymała w dłoni chusteczkę. Nie rozstawała się z nią od śmierci Krzysztofa. Teraz znów popłynęły jej łzy. Objęła synową i wprowadziła do środka. Zdążył jeszcze zobaczyć je pan Rysiek z mieszkania obok, który akurat wyszedł na korytarz.

Przywitał się z zatroskaną miną, a Grażyna skinęła mu powściągliwie głową, okazując, że nie ma siły na dalsze kurtuazje, gdyż musi bezzwłocznie zająć się swoją biedną synową. Karolina nie zareagowała na jej zachowanie. Nie okazała ani współczucia, ani złości, patrząc na odgrywany przez teściową teatrzyk. Ostatnie tygodnie nauczyły ją, że Grażyny nic nie zmieni, więc najlepszym wyjściem będzie ignorowanie jej histerii, przynajmniej dopóki nie otrząśnie się z żałoby. Przechodząc przez przedpokój, Karolina zauważyła diametralną zmianę. Świeżo ułożone panele i tapety w intensywnym kolorze spowodowały, że poczuła się jak w obcym miejscu. W

powietrzu unosił się przyjemny zapach świeżości. Nie przypominała sobie, żeby Grażyna wspominała coś o remoncie, ale może po prostu jej nie słuchała. Uznała to za dobry omen, że teściowa pomału odbudowuje swój spokój. Może w konsekwencji da jej odpocząć od siebie. – Jaki ładny przedpokój – zagadnęła przyjaźnie. Grażyna spojrzała na nią z zaciśniętymi wargami. Przedstawienie się skończyło. – Przecież ci mówiłam – próbowała jeszcze stłumić zdenerwowanie. – Sama układasz sobie życie, a mi nie pozwolisz? – syknęła napastliwie. Karolina nie rozumiała, o co jej chodzi. Przecież nie miała złych intencji. Może tylko trochę zazdrościła, że Tyrolscy

odzyskali siły, by zabrać się za remont. Sama nie znajdowała w sobie takiej ochoty. Jej mieszkanie mogłoby zarosnąć chwastami, a ona i tak nie kiwnęłaby palcem. Gdyby nie matka, odnalezienie mebli pod warstwą kurzu graniczyłoby z cudem. Ze wszystkich sił starała się pojąć zachowanie Grażyny. Jej ściszony głos i wyraźne kontrolowanie furii wydawały się nienaturalne. Przecież swobodnie, jak zawsze, mogła wyrzucić Karolinie swoje frustracje. Gdy weszły do salonu, wszystko się wyjaśniło. Za stołem siedziała obca kobieta. Wiekowo zbliżona do Grażyny, ubrana w żakiet w jasnoniebieską kratkę, widocznie opinający się na jej pulchnym ciele.

Jej zadziwiający, lekko fioletowy odcień włosów podkreślał jaskrawość garsonki. Była to, jak Karolina została poinformowana, przyjaciółka Grażyny, która z całych sił próbuje podnieść ją na duchu. – Znasz przecież Krysię – zaszczebiotała Grażyna, gotowa do nowej roli. – Tak – skłamała Karolina. Na imieninach Tyrolskich zawsze przewijały się Spamiętanie ich

jakieś

Krysie,

Marysie

i

Zosie.

wszystkich graniczyłoby z cudem. Ale przyznanie się, że Karolina nie ma pojęcia, co to za kobieta, niewątpliwie wywołałoby u teściowej zawał. Wizyta była sztywna i niezręczna. Karolina, nauczona doświadczeniem, za wszelką cenę pragnęła uniknąć w tym domu tematu Krzyśka, jednak Grażyna jej tego nie ułatwiała. Wręcz przeciwnie −

zamierzała rozmawiać wyłącznie o nim. Cały czas podkreślała, jak bardzo za nim tęskni i jaka jest nieszczęśliwa. – Gdyby nie bliskie relacje z Karolinką, całkowicie bym się załamała – tłumaczyła przyjaciółce. „Karolinka” uznała, że teściowa mówi o codziennych, a właściwie conocnych rozmowach telefonicznych. Ucieszyła się w duchu, że jednak została doceniona. Po ostatnich wydarzeniach nie chciała więcej konfliktów. Jednak nadzwyczajnego

po

dłuższym

czasie

tego

nadskakiwania Grażyny Karolina zrozumiała, że jest to zupełnie nienaturalne zachowanie. Nawet w obecności Kazimierza i babci Róży nie była wobec niej tak uprzejma i opiekuńcza. Szczególnie czujna stała się, gdy teściowa z teatralną troską zaczęła ją namawiać na zjedzenie świeżo

zakupionych bułeczek. Już nie wypominała jej niepohamowanego apetytu, ba − poinformowała, że zrobiła dla niej zakupy. – Ktoś musi o ciebie dbać, moje dziecko – wyjaśniła z empatią. Dopiero po dłuższej chwili Karolina oprzytomniała. Przecież Grażyna zawsze była mistrzynią kamuflażu! Przed znajomymi czy w miejscach publicznych dawała upust swoim matczynym troskom, by po powrocie do domu móc zadręczać bliskich. Zręcznie manipulowała swoimi dziećmi, a gdy brakowało jej odpowiednich argumentów, przypominała, jak wiele dla nich poświęciła, więc mogliby się choć trochę odwdzięczyć.

Jednak uwagę Karoliny przykuło coś innego − Grażyna co chwilę wtrącała do rozmowy jakieś opowieści o Marku i Dominice. Wspominała, że jedyny syn, jaki jej pozostał, musi teraz borykać się z problemami dnia codziennego. Dwójka dzieci kosztuje, a ich sytuacja zawodowa jest niestabilna i nie wiadomo, czy będą w stanie zabezpieczyć córkom wspominała, że trudno

przyszłość.

O

Dominice

jest jej żyć tak daleko od domu, a ona i Kazimierz po stracie jednego syna chcą mieć pozostałe dzieci przy sobie. – Nigdy nie wiadomo, co może się wydarzyć – zaczęła szlochać w ramach zwieńczenia przemowy. Karolina, przytłoczona ogromem problemów rodziny Tyrolskich, nie wiedziała, jak pocieszyć teściową. Naprawdę przejęła się ich losem i uwierzyła, że Grażyna cierpi z powodu

rozstania z córką. Naturalna była też troska o byt wnuczek. Czasy są niepewne, a życie coraz droższe. Sama przecież zamartwiała się, jak zabezpieczy los swojego dziecka. Nigdy nie była rozrzutna, ale do tej pory o finanse dbał Krzysiek. Teraz, gdy musi samodzielnie stawiać czoła wydatkom, waży każdy grosz. Cieszyła się, że firma zabezpieczenie finansowe.

Krzyśka

zapewniła

jej

Będzie mogła kupić chociaż wyprawkę dla dziecka. Na chorobowym miała również zapewnione stałe wynagrodzenie, więc jej sytuacja nie była taka zła. Z rozmyślań wyrwał ją głos Krysi: – Jesteś naprawdę nieszczęśliwa, Grażynko. Ale skoro masz przy sobie tak cudowną synową, to razem przejdziecie przez wszystko.

Na taką reakcję liczyła Grażyna. Teraz Karolina tak łatwo się jej nie wywinie. Przecież udowodniła, jaką jest cudowną teściową i jak bardzo pokrzywdził ją los. Kiedy teściowa poszła odprowadzić przyjaciółkę do drzwi, Karolina jeszcze raz przeanalizowała całą sytuację. Grażyna naprawdę cierpiała z powodu śmierci syna. Może jednak jej zachowanie jest szczere? Biła się z myślami. Kiedy więc teściowa wróciła do pokoju, siląc się na uprzejmość i uznając, że jednak zbyt surowo oceniła teściową, zapytała: – Jak mogłabym ci pomóc? Grażyna usiadła na sofie i otarła łzy. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w twarz synowej. W końcu odezwała się łagodnie, ale

pewnie: – Właściwie to możesz. − Nagła zmiana wyrazu jej twarzy wprawiła Karolinę w konsternację. Jeszcze niedawno wykrzywiona żalem, momentalnie stała się stanowcza, a nawet wroga. − Chciałabym, żebyś z nami zamieszkała. To jest mój wnuk i mam prawo zapewnić mu opiekę. Nie mogę pozwolić, byś go zaniedbywała. Popatrz na siebie, nie wyglądasz najlepiej. Nie potrafisz zadbać o siebie, a co dopiero o mojego wnuka. Pamiętaj, dziecko to nie zabawka. − Karolina była tak wściekła, że nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. Uwagi teściowej, wzmocnione ponadprzeciętną dawką hormonów, powoli zaczynały brać górę nad jej wrodzonym opanowaniem. W mgnieniu oka straciła wszelkie ciepłe myśli, jakie pojawiły się w stosunku do Grażyny jeszcze niespełna dziesięć minut temu. – I pomyślałam – ciągnęła Grażyna – że jak już się do nas

przeprowadzisz, to twoje mieszkanie można by było wynająć. Zawsze to dodatkowy grosz. Twoje nowe mieszkanie może zająć Dominika. Myślę też, że nie poskąpisz pieniędzy z tego firmowego funduszu z korporacji... Karolina pobladła. Myśli galopowały w jej głowie jak opętane. Nie potrafiła pozbierać tego wszystkiego w jedną całość. Grażyna zaplanowała jej życie i rozporządziła jej majątkiem. Skąd wie o nowym mieszkaniu? A fundusz? Przecież sama niedawno o nim usłyszała. – Skąd wiesz? – szepnęła. Jej oddech stawał się płytki i tylko ułamki sekund dzieliły ją od prawdziwej furii. Grażyna uniosła brwi, zdziwiona. – Jak to skąd wiem? O mieszkaniu od twojej mamy, a o funduszu z firmy. Był tu kiedyś taki mężczyzna. Szukał cię. Powiedziałam, że nie jesteś w stanie się tym zajmować, i

podałam mu swoje konto. Wytłumaczyłam, że nie miałabyś nic przeciwko temu, bo w końcu to są pieniądze Krzyśka, a ja jestem jego matką. Z relacji Grażyny wynikało, że mężczyzna, który ich odwiedził, wykazał się ogromnym sprytem i tak przeprowadził rozmowę, że kobieta uwierzyła, że dostanie spory spadek. Przyjął nawet numer jej konta i zapewnił, że firma stanie na głowie, by pieniądze dostały się w odpowiednie ręce. Po pewnym czasie, gdy nie było odzewu, Grażyna zadzwoniła do korporacji i dowiedziała się, że udało im się skontaktować z Karoliną, więc postanowiła działać. Głos teściowej dudnił w uszach Karoliny. Pewność siebie teściowej doprowadzała ją do pasji.

– To są pieniądze mojego dziecka – wycedziła powoli. − Mojego i Krzyśka. Nie zamierzam wydawać ich na nic innego. – W jej oczach błyszczał gniew. – Jestem jego matką. A Krzysiek na pewno chciałby, żeby jego rodzina była bezpieczna. Pomimo zawziętości Karoliny Grażyna coraz bardziej napierała; wyraźnie rościła sobie prawo do spadku po swoim ukochanym synu. Zaproponowała nawet, by synowa podzieliła lokaty, które założył Krzysztof, nie uwzględniając faktu, że Karolina również wniosła w nie swój wkład. – A więc wszystko ustalone – zakończyła Grażyna, jakby nie dosłyszała, co mówiła synowa. – Nic nie jest ustalone. Nie zgadzam się! – krzyknęła

Karolina. Twarz Grażyny stężała. – Czemu jesteś taka zachłanna? – zapytała, patrząc na synową przenikliwym wzrokiem. – Zachłanna? – Karolina nie wierzyła własnym uszom. – Tak! Wszystko dla siebie! A co z nami? Masz gdzieś nasz ból! Myślisz, że żyjemy jak królowie, a ty będziesz leżeć i wydawać nasze pieniądze? – Wasze pieniądze?! – Jej oddech był coraz szybszy. – Po Krzyśku są nasze. – Przecież jestem jego żoną! I noszę jego dziecko! – Niczym rozjuszony zwierz walczyła o swoje. Grażyna odpłaciła jej tym samym. – Nie sądziłam, że jesteś taką egoistką. Nie masz serca – krzyczała

w furii. – Poza tym skąd mam wiedzieć, że to dziecko Krzyśka?! – Co?! Tego już było za wiele. Karolina postanowiła, że niezależnie od tego, co się jeszcze wydarzy, jej noga nigdy więcej nie postanie w tym domu. Tymczasem Grażyna ciągnęła z pretensją: – Myślisz, że nie wiem, że spotykasz się z jakimś mężczyzną? – Proszę? – Irena mi mówiła, że kręci się przy tobie jakiś typ. Szybko się pocieszyłaś, szybko… – O czym ty mówisz? – Karolina czuła, że zupełnie traci opanowanie. – Jaki typ?

– Może to jego dziecko? Może zwyczajnie zdradzałaś Krzyśka? – Proszę bardzo! Możesz zrobić testy DNA! Wtedy poznasz odpowiedź! − Karolina wstała gwałtownie. Z całego serca pragnęła stąd wyjść. Zapłakana, ruszyła do drzwi, ale Grażyna pobiegła za nią. – A może jednak to z in vitro? − Karolina, zupełnie oniemiała, odwróciła się, by spojrzeć na kobietę, która miała być jej drugą matką, a która bez mrugnięcia okiem właśnie oskarżyła ją o podłe oszustwo. – Może zrobiłaś to po kryjomu? W końcu tak chciałaś tego dziecka. A Krzysiek był przeciwny in vitro. – Nigdy więcej się do mnie nie odzywaj – rzuciła Karolina i wybiegła na korytarz. Łzy płynęły strugami po jej policzkach. Gdy wsiadła do windy, wydała z siebie niepohamowany,

rozpaczliwy jęk. Idąc ulicą, dalej płakała. Nie mogła uwierzyć w to, co się przed chwilą wydarzyło. doprowadzona

Została

osaczona

i

poniżona,

do skrajności. Nigdy nie przyszłoby jej na myśl, że będzie się bić o pieniądze po zmarłym mężu. Do tej pory była skłonna podzielić się z rodziną Krzyśka, niemal czuła się winna, że całość przypadła tylko jej. Ale teraz? Teraz już nigdy więcej się z nimi nie spotka! Nigdy więcej nie usprawiedliwi Grażyny. Zawsze czuła, że to kobieta bez serca, ale naprawdę chciała się mylić, oszukując samą siebie. Teraz przekonała się, że niegodziwość teściowej nie ma usprawiedliwienia. Ostatkiem sił wyjęła z torebki telefon. Nieudolnie ukrywając swoje roztrzęsienie, wybrała numer.

– Co się stało? Gdzie jesteś? Nie ruszaj się, zaraz tam będę – usłyszała życzliwy głos po drugiej stronie. *** Wkrótce do domu wrócił Kazimierz. Zastał żonę w zupełnej rozsypce. Grażyna pokrótce naświetliła mu sytuację. – Myśmy jej tyle dali – łkała – a ona się uniosła i wykrzyczała, że nic nam nie da! Wszystko, co Krzysiek zostawił, zagarnie dla siebie. Podła egoistka. A ja ją tak kochałam... – Poczekaj, zadzwonię do niej – zadecydował Kazimierz. – Nie, nie rób tego – zaoponowała, cała w spazmach. – Nigdy nikt mnie tak nie potraktował. Jak mogła? Przecież jestem jej drugą matką... Jak mogła…?

Kazimierz widział już żonę w takim stanie, jednak nigdy przyczyna nie była tak poważna. W duszy przeklinał swoją synową. Jak mógł się tak pomylić? Tyle lat miał ją za wspaniałą i dobrą osobę, a okazała się zachłanną, skupioną wyłącznie na sobie egoistką. Na samym początku sam był przeciwny sugestiom żony, by zwrócić się do Karoliny o pieniądze, ale w tej chwili zrozumiał, jak bardzo synowa ich zraniła. Serce mu się krajało, gdy Grażyna krzyczała, obrażała i złorzeczyła synowej, ale widocznie ta cwana dziewczyna naprawdę nie chciała wspomóc ich rodziny. – Twoich zakupów też nie wzięła? – zagadnął. Grażyna spojrzała na niego wymownie, ocierając łzy. – Widzisz, jaka jest? Gardzi nami. – Uspokoi się, to jeszcze przyjdzie. – Nie, nie. – Grażyna potrząsnęła głową, jakby wizyta synowej

była najgorszym, co może się jej przytrafić. − Wiesz co, idź i jej to zanieś. Przecież nie zjemy tyle bananów. Ogórki też są w ilości dla ciężarnych. No idź. Może ciebie posłucha i podzieli się spadkiem. – Nie będę u niej żebrał! – oburzył się Kazimierz. – Posłuchaj, to się należy pozostałym twoim dzieciom – ton Grażyny znów brzmiał zaborczo. − Miej na sercu ich dobro. Nie bądź dla nich bezlitosny. – Mam swoją dumę. – Jak się walczy z kimś podłym, to duma nie ma tu nic do rzeczy – wręcz warknęła Grażyna. Na te słowa Kazimierz, który od lat ustępował żonie, wziął zakupy i wyszedł z domu. ROZDZIAŁ 19

Karolina siedziała na przystanku. Z trudem hamowała płacz. Jej serce przepełniał bunt wobec teściowej. Po chwili obok przystanku zatrzymał się samochód i wysiadł z niego Szymon. – Co się stało? – zapytał przerażony. – W zasadzie to nic. – Karolina zdobyła się na uśmiech. Czuła, że narasta w niej determinacja. Batalia, jaką właśnie zakończyła, napełniła ją nadludzką siłą. − Lubisz spełniać kaprysy ciężarnych kobiet? W takim razie jedziemy po meble dla mojego kochanego maleństwa! Szymon stał w osłupieniu. Nie mógł nie zauważyć podpuchniętych oczu Karoliny i jej roztrzęsienia. Obawiał się, czy zła forma, drżenie jej ciała, a przede wszystkim obrzęki twarzy nie sygnalizują stanu przed-rzucawkowego lub czy dziwaczna prośba nie jest skutkiem niedotlenienia mózgu. Siostra zdążyła go przeszkolić w

zakresie ciążowych powikłań, więc był wyczulony na wszelkie nieprawidłowości. – Mam cię zawieźć do szpitala? Nie wyglądasz dobrze – powiedział nieśmiało. – Dzięki za komplement. Jesteś bardzo miły – rzuciła, po czym dynamicznym krokiem ruszyła w stronę samochodu. Szymon, bez słowa sprzeciwu i bez próby zrozumienia nagłej potrzeby wcielenia się Karoliny w projektantkę wnętrz, odpalił silnik. Widać zakupy były jej bezwzględnie potrzebne. Przez większą część podróży wymienili tylko kilka zdawkowych uprzejmości. Karolina po raz kolejny analizowała zachowanie teściowej. Przecież nie mogło

wynikać wyłącznie z chwilowej utraty panowania nad sobą, żadna żałoba nie tłumaczy takiej podłości. Karolina nie mogła uwierzyć, że matka opowiedziała Grażynie o jej zażyłych relacjach z Martą i Szymonem. Ciekawe, czy wspomniała o przyjaźni z Martą, czy może od razu wypaliła, że Szymon zastąpi jej dziecku ojca? O tym, że mógłby sprawdzić się w roli jej partnera, w ogóle nie myślała. Uznała, że po śmierci Krzysztofa ta sfera uczuć przestała dla niej istnieć. Nie miała cienia wątpliwości, że nikt nigdy go jej nie zastąpi. – Jesteśmy na miejscu – głos Szymona wyrwał ją z zamyślenia. Spojrzała przez okno. Byli na parkingu pod sklepem. Po co właściwie tu przyjechali? Przecież nie miała pojęcia, czego tak naprawdę potrzebuje. Pomysł zakupów był spontaniczny, sprowokowany złością na Grażynę, a nie faktyczną potrzebą aranżacji wnętrz. – To od czego

zaczynamy? – Szymon widział, że Karolina nieco straciła rezon. – Od wszystkiego – odparła, kierując się w stronę drzwi wejściowych. – Łóżeczko? Przewijak? Czy jeszcze coś innego? – Nie pogardzę też nowym łóżkiem dla siebie. W końcu niczego nie mam – odparła enigmatycznie. Szymon znowu poczuł się zbity z tropu. Czyżby Karolina dostała jakiegoś zaćmienia i nie pamięta, że jej mieszkanie jest całkowicie urządzone? To bardzo prawdopodobne. Może to depresja po stracie męża? A może musi zmienić wszystko to, co przypomina jej męża, żeby mogła odbudować swój spokój?

Szymon biegał za Karoliną, coraz bardziej zszokowany. Oglądała dosłownie wszystko − od kuchni przez sypialnie, łazienki, aż do ostatniego sztućca. Ciągle powtarzała przy tym, że oprócz ścian nie ma niczego, a przecież mieszkanie musi być urządzone. W końcu stwierdził, że musi rozwikłać jej przedziwne zachowanie. – Czy pozbyłaś się wszystkich rzeczy ze swojego mieszkania? – zagadnął delikatnie. – Nie – odparła lakonicznie. – To gdzie zmieścisz te nowe? – ciągnął, wciąż łagodnie, by jej nie zdenerwować. – Nowe są do nowego mieszkania – usłyszał. – Nowego...? – Spojrzał na nią, nie potrafiąc już ukryć szoku. −

Kupiłaś nowe mieszkanie? – Gdzieś słyszał o tym, że ludzie często na skutek wstrząsu kupują, co tylko wpadnie im w ręce. Ale żeby mieszkanie? – Nie ja – zawahała się. – Krzysiek kupił. − Szymon opadł na kolorowy dziecięcy fotelik, przy którym akurat stał. Dopiero teraz Karolina oprzytomniała. Przecież ten biedny człowiek ma ją za wariatkę. I słusznie, skoro opowiada mu, że jej zmarły mąż wciąż robi poważne inwestycje. Na widok bladego Szymona nagle zaniosła się śmiechem, co tylko wprawiło go w jeszcze większy popłoch. Sytuacja stawała się coraz bardziej groteskowa i szalenie zabawna. Przecież Szymon nic nie wiedział o jej życiu sprzed wypadku męża. Skąd mógł przypuszczać, że ma nowe mieszkanie? Wzięła głęboki oddech, by powstrzymać śmiech, i usiadła na drugim pluszowym foteliku. – Tak, tak, wiem, że masz mnie za niepoczytalną...

– Nie, nie, absolutnie. – Szymon poczerwieniał ze wstydu. – Wiesz co? Chodźmy stąd. Może usiądziemy coś zjeść, a ja wyjaśnię ci moją chwilową niepoczytalność. *** Po chwili siedzieli przy stoliku w sklepowym barku. Szymon zamówił szklankę soku, a Karolina solidną porcję jedzenia. Uświadomiła sobie, że od rana nic nie jadła − najpierw nie miała apetytu z powodu zbliżającej się wizyty u Grażyny, a później z nerwów, jakie zafundowała jej kochana teściowa. Wprawdzie skusiła się u niej na jakieś ciasteczko, ale czuła potworny głód. W kilku zdaniach wyjaśniła Szymonowi zawiłości związane z nowym mieszkaniem, a także nakreśliła swoją obecną sytuację. Nie chciała, by źle o niej myślał. Jak najszybciej pragnęła wytłumaczyć się, że nie dopadła ją żadna mania. Nawet złośliwie podkreślała opiekuńcze cechy męża, by Szymon

miał lekkie wyrzuty. Celowo jednak pominęła kilka szczegółów rozmowy z Grażyną. Przede wszystkim podejrzenie, że Szymon może być jej kochankiem. Tego nie mogła przeboleć. Fałszywe oskarżenia, że nie kochała męża i dopuściłaby się zdrady, były zbyt krępujące i bolesne. A w dodatku nie wiedziała, jak zareagowałby na to Szymon. Ale mężczyzna wpatrywał się w nią z coraz większym zachwytem. W obliczu tylu trudnych spraw i problemów radziła sobie z pełną klasą. Potrafiła zachować zimną krew w stosunku do ludzi, którzy jej nie oszczędzali, i szczerze ją za to podziwiał. Czuł też złość na Grażynę, pomimo że jej nie znał, uprzedził się i przypiął jej łatkę. – To jakiś skandal. Co ona sobie myśli? – starał się być łagodny. – Taka już jest, przyzwyczaiłam się. Ale teraz chyba

zaczynają mną rządzić hormony, bo nie mogłam się powstrzymać, żeby jej nie wygarnąć. – I tak zachowałaś się spokojnie. – Ech, dajmy już temu spokój. – Karolina nie chciała dłużej ciągnąć rozmowy o teściowej. Czuła wobec niej coraz większe wyrzuty sumienia. – Już późno. Na pewno masz jakieś plany, a ja cię tu trzymam. – Absolutnie! – zaoponował gwałtownie. − Mówiłem ci, że jestem specjalistą od zadań specjalnych. Możesz mnie trzymać nawet całe życie. Karolina nie wiedziała, jak zareagować na tak śmiałą aluzję.

Pospiesznie zaczęła zbierać swoje rzeczy. – Proszę, odwieź mnie do domu. – Do którego? – Szymon chciał rozluźnić atmosferę. Karolina zastanawiała się tylko kilka sekund. – A chcesz obejrzeć to nowe? – rzuciła niezobowiązująco. – Jasne – Szymon zgodził się natychmiast. – Lepiej wszystko dokładnie sprawdzić przed kupieniem mebli. – W takim razie jedziemy. W torebce powinnam mieć klucze. Wrzuciłam je i zupełnie o nich zapomniałam. Wiesz, kobieca torebka to istny Trójkąt Bermudzki. Słowa wywołały pożądany efekt, bo Szymon się zawstydził, dając czytelny znak, że podziela jej zdanie. W czasie podróży rozprawiali o zdarzeniach, jakie miały miejsce dzisiejszego popołudnia. Tym razem bardzo humorystycznie i bez

niedomówień, każde z nich bez skrępowania żartowało sobie z drugiego i jego reakcji. Na miejsce dotarli w mgnieniu oka. Karolina po raz pierwszy zobaczyła swoje wymarzone mieszkanie o zmroku. Wydało się jej jeszcze piękniejsze niż za dnia. – Bardzo tu ładnie – ocenił rzeczowo Szymon. – Więc teraz mi wierzysz? – zapytała, oprowadzając go po kolejnych pomieszczeniach. – Wyszło na to, że Krzysiek mógł mieć jakąś garsonierę i milion kochanek, a ja bym nawet o tym nie wiedziała. Sprawy biurokracyjno-urzędowe dyspozycji, polegając

oddałam do

jego

na nim bez opamiętania. Podpisywałam w ciemno wszystko, co mi

podsunął. Ale za to miałam spokój, bo nie znoszę wszelkich pism i procedur. – To dość… – Szymon urwał w pół zdania, był zaniepokojony bezwzględną ufnością Karoliny w szczerość Krzyśka, ale nie był to czas na prawienie morałów. – Na szczęście całkowicie różnił się od swojej matki... – Zamyśliła się na chwilę. – Był dobrym człowiekiem. – Domyśliłem się. Skoro byłaś z nim szczęśliwa – odparł z powagą Szymon. Karolina wciąż kręciła się z kąta w kąt. Bolesne wspomnienia wywołały tęsknotę za przeszłością. Gdy stanęła na środku salonu, gorycz przeszyła jej serce − nie była w stanie pohamować łez. Szymon bez zastanowienia podszedł i utulił ją. Karolina załkała

jeszcze głośniej. Dotąd będąc w towarzystwie, tłumiła swoją rozpacz. Nawet przy opiekuńczej Marcie nie pozwoliła sobie na tak jawny żal. – Wypłacz się... – szeptał Szymon, gładząc ją po włosach. – Nie musisz być zawsze dzielna. – Nie jestem dzielna, nie chcę być dzielna – odparła, szlochając. – Nie musisz być. Ale nieważne, jak banalnie to zabrzmi, czas naprawdę leczy rany. − Szymon nigdy nie był w takiej sytuacji. A nawet gdyby był, nie wiedział, co więcej mógłby zrobić. Nie ma takich słów, które podniosłyby na duchu cierpiącego po stracie ukochanej osoby. – Posłuchaj – podniósł jej głowę i spojrzał głęboko w jej błękitne oczy. − Jesteś silna, ale nikomu nie musisz niczego udowadniać i… − Urwał.

Gorączkowo szukał odpowiednich słów. Desperacko powstrzymywał się od deklaracji, że zawsze może na niego liczyć. Bał się, że ją onieśmieli, że pomyśli, iż wykorzystuje jej słabość. W głowie układał sobie dalszy plan rozmowy, gdy rozległ się jego telefon. – Odbierz – powiedziała Karolina, wymykając się z jego uścisku. Szymon spojrzał na wyświetlacz. – To tylko Marta. – Tym bardziej odbierz. Podniósł telefon do ucha, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, w słuchawce dobiegł go piskliwy głos Marty. Jego natężenie wzrastało z każdym słowem, tak że nawet stojąca obok Karolina nie miała problemu z jej zrozumieniem. – Spokojnie, już jadę – odezwał się po chwili, po czym rozłączył

rozmowę. − Marta jedzie do szpitala – oznajmił Karolinie, która i tak już to wiedziała. − Chyba rodzi. Choć twierdzi, że nie zamierza, dopóki Emil się nie zjawi. – W jego głosie też dało się słyszeć zdenerwowanie. – Odwiozę cię i pojadę do niej. – Nie ma mowy! Jadę z tobą – postanowiła w jednej chwili Karolina. – Absolutnie. Ty musisz wypocząć. Nie zmienię zdania... – upierał się, ale Karolina już biegła do wyjścia. ROZDZIAŁ 20 Szymon, jesteś! – Karolina usłyszała głos łudząco podobny do głosu Marty. Dobiegła na oddział, ciągnięta za rękę przez Szymona, który

idealnie znał zakamarki porodówki. Marta, przygotowując się do porodu, zdążyła zwiedzić tu każdy kąt, a on oczywiście musiał jej towarzyszyć. Spojrzała na pulchną kobietę o blond włosach, która podążała w ich stronę. Kilka dodatkowych kilogramów sprawiało, że wyglądała jak dobra babcia, zajmująca się wnukami i podsycająca ciepło domowego ogniska. Karolina wyobraziła sobie, jak stoi nad garnkami w jakimś kwiecistym fartuszku i z zarumienionymi od pary policzkami zamaszyście miesza budyń waniliowy. Właśnie ten zapach najlepiej opisywał ciepło bijące od matki Szymona i Marty. – Cześć, mamo. – Szymon przytulił ją przelotnie. − Urodziła? Zanim kobieta zdążyła odpowiedzieć, dołączył do nich mężczyzna

w średnim wieku. Włosy miał mocno oprószone siwizną, ale gdzieś w głębi jego oczu lśnił dawny blask. W młodości musiał być bardzo przystojny, Szymon jest chyba do niego podobny. Mama Marty ze zdumieniem spojrzała na Karolinę. – Przyprowadziłeś panią Karolinkę, Szymonku? – upomniała syna. – Ja, ja przepraszam... – zaczęła się tłumaczyć Karolina, która dopiero teraz poczuła, że pomysł, by tu przyjechać, nie był trafiony. Przecież to rodzinna, intymna chwila, a ona jest tu jak piąte koło u wozu. Zdziwiła się, że kobieta od razu wiedziała, kim ona jest. Przecież nigdy nie spotkały się u Marty, a Szymon mógł się zjawić z jakąkolwiek przyjaciółką, niekoniecznie z nią. – Ty, dziecko, nie przepraszaj – żachnęła się pani

Olszewska. − To Szymon nie ma za grosz wyobraźni. – W sposobie mówienia jeszcze bardziej przypominała swoją córkę. A może to Marta była wierną kopią swojej matki? – Co ty sobie myślałeś, synu? – ciągnęła karcącym tonem. – Przecież jest późno, nie wiadomo, kiedy Marta zacznie rodzić, a ty męczysz to biedne dziecko. – Wskazała na Karolinę. – Ale ja sama… − chciała przerwać Karolina, ale, podobnie jak w przypadku słowotoku Marty, było to niemożliwe. – Już wystarczająco dużo zrobiłaś dla naszej Martusi. Mówiła mi, jak jej pomogłaś. Nie wiem, jak by sobie dała radę, gdyby nie to, że tyle czasu z nią spędzałaś. Karolina oniemiała. nawygadywała?

Co

Przecież prawda była troskliwości Marty

też

ta

zupełnie

Marta inna.

To

o

niej dzięki

Karolina mogła funkcjonować, a nie odwrotnie. Gdyby nie jej opieka, Karolina na pewno do tej pory nie wyszłaby z łóżka. Całe dnie przesypiałaby w swoim rozciągniętym dresiku. Czuła narastające zakłopotanie. Mimowolnie spojrzała na Szymona. Czekała, kiedy się odezwie i ją zdemaskuje. Zamiast tego usłyszała: – Tak, Karolina okazała Marcie dużo cierpliwości – powiedział Szymon bez cienia ironii. – Ja… – Taka jesteś kochana. – Kobieta uścisnęła ją, a Karolina poczuła się błogo. To był prawdziwie opiekuńczy, matczyny uścisk. Teraz już było jasne, po kim Marta odziedziczyła swoją, czasem nadmierną,

opiekuńczość. – Pojawił się problem – do rozmowy włączył się pan Olszewski. − Martusia nie chce rodzić bez Emila. A Emila nie ma. – Cała Marta – załamała ręce przyszła babcia. − Dzwoniliśmy już do niego, ale coś nam przerywało. Zrozumiałam tylko, żeby się nie martwić. Ale jak tu się nie martwić, skoro Marta kategorycznie odmawia porodu? – Marta może sobie odmawiać – zaśmiał się Szymon. – Ale jej córka ma swoje plany. Swoją drogą, współczuję Emilowi, jak nie zdąży. Kto wie, do czego zdolna jest rozwścieczona Marta. – Wbrew temu, co mówił, był coraz bardziej rozbawiony. – Ciebie to śmieszy? − zaniepokoiła się matka. – Zawsze obracasz

wszystko w żart. Ale tym razem może masz rację... Biedny Emil... – Wyobraźnia wzięła górę i cała czwórka zaczęła się śmiać, nie bacząc na zdumione spojrzenia personelu. Karolina nawet nie zorientowała się, kiedy nawiązało się między nimi tak serdeczne porozumienie. Czy taki błogi nastrój zawsze panował w rodzinie Olszewskich? Potrafili się wspierać i śmiać nawet w najtrudniejszych momentach? Czy śmiech pozwala im rozładować napiętą atmosferę? W tej chwili tylko jedno było pewne − Marta miała coraz częstsze skurcze i jeśli Emil nie pojawi się w ciągu pół godziny, to nie zdoła dostać się na salę. Nagle za plecami Karoliny rozległ się głos pielęgniarki: – Pani Marta chciałaby porozmawiać z bratem. Szymon aż podskoczył. – Ze mną? – Na jego twarzy pojawił się dziwny grymas.

– Nie ociągaj się, tylko idź – ponownie skarciła go matka, tak jakby przemawiała do małego chłopca. – Właśnie – poparła ją pielęgniarka, po czym zwróciła się do pozostałych: − A państwa proszę o przejście do poczekalni. Szymon dość opornie, ale jednak wszedł do sali, a pozostała trójka przeszła do poczekalni. *** Na widok Szymona Marta wydała zduszony jęk. Z trudem opanowywała histeryczny krzyk, który narastał w niej z bólu. – Nie ma go...? – wydyszała. – Kogo? − Szymon uśmiechnął się łobuzersko, choć na widok cierpienia siostry stracił resztki animuszu.

– Nie żartuj sobie! – Marta zacisnęła zęby. Miała ochotę kopnąć brata za jego głupkowate pytania, ale w jej położeniu było to niemożliwe. – Dobra. Nie ma go. Chociaż Szymon od miesięcy planował, że odegra się na siostrze za cały ten czas pastwienia się nad nim, teraz myślał tylko o tym, żeby wszystko poszło dobrze i żeby jak najmniej cierpiała. Marta jednak zamierzała chyba kontynuować powzięty wobec brata plan, bo stanowczo zakomunikowała: – No nic. Mała nie chce czekać, więc ty ze mną pójdziesz. – Co? Gdzie pójdę?! – Szymon wciąż jeszcze miał nadzieję, że źle zrozumiał siostrę.

– Do porodu, tępaku! A niby gdzie mogłabym iść w takim stanie?! – zagrzmiała przyszła matka. − To miał być poród rodzinny i będzie. – Ale ja... nie jestem rodziną…To znaczy nie jestem ojcem… – Szymon był szczerze przerażony. – Nie wygłupiaj się! Ciebie też kiedyś to czeka, przynajmniej będziesz miał wprawę. – Jaką wprawę? Jakie czeka? O ile wiem, to nie spodziewam się żadnego dziecka! Chyba że masz inne informacje? Ktoś jest w ciąży? – No przecież Karolina. – Jaka Karolina? – Tyrolska, idioto! Chyba nie myślałeś o Flądrze? – Nie, nie... Flądra nie jest w ciąży... Poza tym przestań w

końcu tak ją nazywać! – zirytował się, choć coraz trudniej było mu zebrać myśli. – Ale zaraz... Co ci strzeliło do głowy z Karoliną? – Tego już było za dużo. Asysta przy jednym porodzie była nie do zaakceptowania, a dwa to już czyste szaleństwo. Nie wierzył, by to Karolina wpadła na taki pomysł, za dobrze znał obie panie. Z całą pewnością to sprawka jego siostry. – Potem o tym pogadamy – jęknęła Marta. − Teraz mnie boli... Dłużej chyba nie wytrzymam... Idziesz ze mną! – wrzasnęła Marta. Szymon czuł, że zaraz zemdleje. Ale nie było już czasu, żeby wykręcić się z tego wariactwa. Nie pamiętał, jak to się stało. W ciągu kilku minut, ubrany w ochronny uniform i poinstruowany przez pielęgniarkę

albo położną, znalazł się przy łóżku rodzącej Marty. Nie wiedział, kto i co do niego mówi, było mu niedobrze, nie mógł znieść widoku wykrzywionej bólem twarzy siostry. Nie wiedział też, ile czasu minęło, kiedy usłyszał płacz dziecka i miły głos: – Gratuluję. To dziewczynka. Chce pan przeciąć pępowinę? – Ani mi się waż... – sapnęła wycieńczona Marta. Położna była nieco zdezorientowana, ale po chwili wróciła do swoich spraw. Zdążyła się przyzwyczaić, że kobiety tuż po porodzie wygadują głupstwa – obrażają ojców dzieci, wyrzucają ich z sali, po czym płaczą i wołają, żeby wrócili. Szymon był jak sparaliżowany. Gdyby nie pomoc tej samej pielęgniarki, która wcześniej cierpliwie tłumaczyła mu, co ma robić, nie wyszedłby z porodówki. Zresztą nawet po jej opuszczeniu nadal czuł się przerażony. Miał wrażenie,

że straci przytomność. Z oddali słyszał jakieś głosy. Nie wiedział, jak znalazł się w poczekalni. Tam matka pociągnęła go za rękaw i pomogła usiąść. A może to była Karolina? – Mam wnuczkę? – Co z Martusią? – Dała radę? Słyszał mnóstwo pytań i nagle jeden nowy, męski głos zawołał: – Jak Marta? Przed oczami Szymona wyrósł Emil. Patrzył na niego. Na Emila. Ojca dziecka Marty. Emila, który nie był na porodówce. Przez którego musiał przejść przez to wszystko. Gdyby miał siłę, dałby mu w zęby. Na szczęście Emila − Szymon nie miał siły. Nie potrafił nawet odpowiadać na pytania. Kiwał tylko głową. – Można już wejść – oznajmiła pielęgniarka, na co

wszyscy zerwali się i pobiegli na salę. Wszyscy oprócz Karoliny, która została, by zaopiekować się Szymkiem. Usiadła przy nim i gładząc go delikatnie po ramieniu, próbowała go uspokoić. – Byłeś bardzo dzielny – powiedziała z powagą. – Skąd on... – wymamrotał cicho. – Co? – Karolina nie dosłyszała. – Wyjaśnij mi to, skąd on się tu wziął. – Sam ci wyjaśni. – Karolina nie wiedziała, skąd tak nagle wziął się tu Emil. – Nie, ty mi powiedz. Jak go dorwę, nie zdąży się wytłumaczyć. ROZDZIAŁ 21 Dając się przekonać, Karolina opowiedziała, że Emil, zgodnie

z przypuszczeniami, pojawił się w momencie, gdy już było za późno, bo Szymon zajął jego miejsce. Korzystając z okazji bycia sam na sam z Szymonem, zdradziła swój stereotypowy pogląd opisujący człowieka od owadów. – Naprawdę oczekiwałam jakiegoś dziwoląga. Liczyłam na jakąś siatkę na motyle, zaniedbany strój, groteskowe okulary i tak dalej. A tu proszę, całkiem przystojny mężczyzna. – Już takim nie będzie, jak się z nim policzę – odparł gorzko Szymon. – Podejrzewam, że musisz ustawić się w kolejce. Wyobrażasz sobie, co zrobi mu Marta? – Wyręczy mnie – zażartował. Z trudem łapał dech. Jego ciałem targały wyczerpanie i stres.

Uspokajając Szymona, Karolina rozmyślała o tym, kto będzie przy niej, kiedy nadejdzie czas jej porodu. W głębi duszy zazdrościła Marcie takiej rodziny. Na kilometr można było wyczuć, że choć się kłócą i przekomarzają, mają dla siebie mnóstwo cierpliwości i miłości. Jej rodzice byli opiekuńczy i troskliwi, ale ostatnie zachowanie matki doprowadzało Karolinę do szału. Dobrze, że przynajmniej Tadeusz zwykle milczał i nie podzielał fanaberii matki. Był pewny, że Karolina da sobie radę. Nie mogła zrozumieć obaw Ireny. Przed śmiercią Krzyśka taka nie była. Wprawdzie wtedy nie miała powodu, by myśleć, że jej córka zostanie samotną matką. Widocznie śmierć zmieniła nas wszystkich, westchnęła w duszy Karolina. Odejście Krzyśka miało wpływ nie tylko na nią,

lecz także na całą rodzinę. Państwo Bryńscy traktowali go jak syna i ufali, że zapewni ich córce troskę i opiekę do końca świata. Tymczasem ukochana jedynaczka musi radzić sobie sama. Dlatego przerażona Irena desperacko poszukuje jakiegoś wyjścia. A Grażyna? Co będzie z Grażyną? Czy w ogóle będzie chciała oglądać swojego wnuka? Karolina poczuła, że gardło ściska jej płacz. Była wściekła na teściową, ale wiedziała, że dziecko powinno znać swoich dziadków. Za ich pośrednictwem może poniekąd poznać swojego ojca. Poczuła na sobie spojrzenie Szymona. – Karolina... – szepnął, a jego dłoń delikatnie dotknęła jej policzka.

Po jej ciele przebiegł dreszcz. Poczuła się przyjemnie i spokojnie. Odprężenie nie trwało jednak długo. Szymon gwałtownie skierował wzrok na starszą parę, która zbliżała się ku nim w pośpiechu. Kobieta w siwych kręconych włosach, ze sznurem pereł pod szyją, stawiała drobne, energiczne kroki, a mężczyzna w długim prochowcu i szarym kapeluszu kroczył dumnie z podniesioną głową. – Szymon! – pisnęła kobieta. – Co z Martą?! – Jest ten drań, Emil? – zabrzmiał poważnie mężczyzna. Starsi państwo okazali się rodzicami Emila. W odróżnieniu od syna mieli tradycyjne podejście do życia i bezwzględnie uważali, że ojciec musi stać przy rodzącej żonie. Pomimo chłodnej powierzchowności, podobnie jak Emil, budzili sympatię. To właśnie byli dziadkowie, o jakich czytało się w przedwojennych powieściach. – Honoru trzeba nie mieć,

by nie dotrzymać danego słowa – ciągnął wolno, co jeszcze potęgowało siłę rozczarowania, jaką żywił do syna. Pomimo że Karolina była dorosłą kobietą, w ich obecności wyprostowała się jak skarcone dziecko. Szymon zauważył jej instynktowny ruch i uśmiechnął się półgębkiem. – Kochanie, nie denerwuj się – przywołała go do porządku żona. – Na te i inne wymówki przyjdzie jeszcze czas. I na to, że nie mają ślubu, też. – Sugestywnie spojrzała na Szymona, który uniósł dłonie w geście świadczącym o jego niewiedzy co do matrymonialnych planów siostry. – Teraz skupmy się na rzeczach ważniejszych – oznajmiła,

kierując wzrok na Karolinę. – Pani musi być Karoliną – zawołała kobieta, a gdy się uśmiechnęła, w jej pulchnych policzkach pojawiły się dołeczki. – Martusia dużo nam o pani opowiadała. Karolina stała w osłupieniu. Komu jeszcze Marta o niej powiedziała? – Miło mi – zdołała z siebie wydusić, siląc się na uśmiech. – Władysław Rusałkiewicz – oficjalnie przywitał się ojciec Emila. – Dziadek córki Emila i Marty. – Pani na pewno domyśla się, kim jesteś – obruszyła się pani Rusałkiewicz, po czym dodała, zwracając się znów do Karoliny: – Ja mam na imię Jadwiga. Karolina z trudem opanowała śmiech. Władysław i Jadwiga − to

brzmiało niewiarygodnie. – Zareagowałem podobnie − szepnął Szymon, gdy rodzice Emila odwrócili się od nich, by powitać nadchodzącego pana Olszewskiego. Tuż za nim szli Emil i pani Olszewska. Gdy wymieniono gratulacje i pierwsze emocje opadły, pani Olszewska spojrzała z wyrzutem na Karolinę. – A co pani tu jeszcze robi? – Po ochłonięciu z porodowych wrażeń przyjęła bardziej oficjalny ton. – Szymon, proszę natychmiast odwieźć panią Karolinę do domu. Musi odpocząć. W końcu sama też jest w ciąży. – Wydała polecenie tonem nieznoszącym sprzeciwu. Karolina w pierwszej chwili myślała, że kobieta ma pretensje o to, że wtargnęła w ich życie rodzinne. Ale szybko zrozumiała, że przez

mamę Szymona przemawia szczera troska. – Ależ nie trzeba, pojadę taksówką – odparła. − Szymon jest wyraźnie wyczerpany. – No tak, teraz mógłby narobić pani więcej szkody niż pożytku. – Nie, nie to miałam na myśli – zaoponowała Karolina, ale wtedy do rozmowy wtrąciła się pani Rusałkiewicz: – Emil panią odwiezie. – Ale ja naprawdę mogę pojechać taksówką. Panowie są zbyt zmordowani na przejażdżki po Warszawie. I proszę mi mówić po imieniu – chciała zmienić temat, ale też pragnęła, by relacje z rodziną Szymka były mniej oficjalne. – Niech ci będzie, drogie dziecko – zadecydował pan Olszewski. −

Ale Szymon cię odprowadzi. Aha, do mnie możesz mówić Bogumił. – A do mnie Basia – zawołała pani Olszewska, wyraźnie zachwycona tym skróceniem dystansu. Władysław i zafascynowana

Jadwiga,

Bogumił

i

Barbara

−

Karolina nie zdziwiłaby się, gdyby zaraz stanęli obok Napoleon i Marysieńka. Szymon obserwował jej reakcję z rozbawieniem. Nie przypuszczał, że Karolina nie zna imion jego rodziców. Widocznie Marta nie wspomniała nigdy o tym szczególe. – Tylko patrz, żeby kierowca wyglądał na przyzwoitego – zastrzegł pan Rusałkiewicz. – W taksówce łatwo trafić na podejrzanego typa. Nie lubię tych cwaniaków.

Karolina, rozczulona troską, pożegnała się ze wszystkimi, podczas gdy Szymon z jękiem podnosił się ze szpitalnego fotela. Szli obok siebie w milczeniu. Żadne z nich nie wiedziało, jak się zachować. Karolina czuła się skrępowana tym, że dotyk Szymona sprawił jej przyjemność. Sądziła, że on nie przywiązywał do tego zbyt dużej wagi − wyglądał na zmęczonego i zatopionego we własnych myślach. Szymon tymczasem zastanawiał się, czy to, co Marta zasugerowała w kwestii jego obecności przy porodzie Karoliny, jest jej faktyczną sugestią, czy po prostu siostra znów coś sobie ubzdurała. Obstawiał oczywiście to drugie, ale nie mógł mieć pewności. Dopilnował, by

Karolina bezpiecznie wsiadła do taksówki, pożegnał ją, dziękując za cierpliwość, jaką wykazała wobec jego zakręconych rodziców, i wrócił do rodziny. Miał zamiar oznajmić wszystkim, że pada z nóg i marzy już tylko o tym, by wrócić do domu. Jedyną osobą, która mogłaby go teraz prosić o przysługę, była Karolina. Choć znów czuł, że wyrzuciła go ze swojego życia. Wsiadła do samochodu z tą swoją dumną miną i siłą, która emanowała z niej pomimo życiowych trudów. Już miał wychodzić, zakomunikowała, że

gdy

pani

Olszewska

siostra znów go potrzebuje. Tego było już za wiele. – Czy ty naprawdę nie potrafisz wytrzymać chwili bez swojej świty? – zapytał z pretensją, opadając na fotel przy łóżku

Marty. – Bierz przykład z Karoliny. Ona potrafi dbać o siebie i swoje dziecko, nie dręcząc przy tym wszystkich wokół! Marta nic sobie nie zrobiła z jego ataku furii. Wyglądała na radosną i pełną energii. Nikt by nie uwierzył, że raptem kilka godzin temu urodziła dziecko. Miała na sobie zieloną nocną koszulę z wizerunkiem niemowlęcia, włosy zaczesała gładko do tyłu i spięła w kucyk. Dziecko spało, mimowolnie

skryte

w

jej

objęciach.

Szymon

spojrzał na tę maleńką istotkę, na jej różowe usteczka i pyzate policzki, i musiał przyznać rację Emilowi – to było najpiękniejsze dziecko, jakie do tej pory widział. Z wrażenia aż zaniemówił. – Wiedziałam, że tak zareagujesz – skwitowała Marta. – Ale to naturalne. I zgadzam się z wami wszystkimi. Ona jest najcudowniejszą, najwspanialszą i najukochańszą istotą na

świecie. Szymon wciąż nie mógł oderwać wzroku od siostrzenicy. – Jest tak kochana, że nawet jakby w kółko płakała, nie wyprowadziłaby mnie z równowagi − stwierdził. – Obyś nie był złym prorokiem – zastrzegła Marta. – A skoro o dzieciach mowa, to najwyższy czas przygotować się do roli ojca – ciągnęła. − W końcu jak Karolina urodzi, musisz stanąć na wysokości zadania. Skoro chcesz być ojcem dziecka. – Co? – Mężczyzna zerwał się na równe nogi. – Co ci znów strzeliło do głowy? Jaki ojciec dziecka?! – Przecież skoro ich kochasz, to musisz się nimi zająć – powiedziała Marta, jakby to była najbardziej oczywista rzecz pod słońcem.

ROZDZIAŁ 22 Po emocjonujących wydarzeniach poprzedniego dnia Karolina usnęła jak zabita. Obudziła się po dziesiątej i stwierdziła, że nie musi nic robić. Nie musiała iść do szkoły, nie musiała zajmować się mężem ani domem. Zresztą i tak na nic nie miała ochoty. – Dziś będziemy sobie leniuchować – powiedziała, głaszcząc swój brzuch. Po wizycie na USG i zobaczeniu dziecka coraz częściej do niego mówiła. – A może zadzwonimy do babci Ireny? Co ty na to? Spojrzała na komórkę, ale nie było na niej żadnych nieodebranych połączeń. Irena, widać, zaprzestała przeprowadzania rutynowych kontroli skoro świt i czekała przynajmniej do południa. Karolina z ociąganiem wstała z łóżka i poszła do łazienki. Wtedy dobiegło ją intensywne pukanie do drzwi. Mimowolnie

spojrzała w lustro i uznała, że nie jest przygotowana na wizyty. W pierwszym odruchu postanowiła nie otwierać, pukanie jednak nie ustawało. Westchnęła i ruszyła w stronę drzwi. Może to któreś z rodziców zamartwia się jej zniknięciem? Wprawdzie nie dzwonili, ale kto wie, czy nie wpadli tu wczoraj z wizytą? Gdy jednak spojrzała przez wizjer, w progu ujrzała sąsiadkę z naprzeciwka. Zaniepokojona, szybko przekręciła zamek. – Pani Karolinko, nareszcie! – Dzień dobry, pani Kowalska. Na oko sześćdziesięcioletnia kobieta, z mocno kręconymi, zafarbowanymi na kasztanowo włosami, rozbieganymi oczami i w pękającej w szwach podomce, wkroczyła do kuchni

Karoliny. Rozejrzała się i bez ogródek zaproponowała, że... może pomóc posprzątać. Ze względu na swój niski wzrost musiała stanąć na palcach, by przyjrzeć się półkom. Nie znajdując nic, co skompromitowałoby gospodynię, przeszła do przeglądania naczyń. Karolina żyła w zgodzie z sąsiadami, ale rzadko wpuszczała ich do swojego mieszkania. Młodzi Tyrolscy wyznawali zasadę, że ich dom to ich prywatne królestwo. Zaproszenia na organizowane przyjęcia lub nawet spontaniczne, niezapowiedziane odwiedziny w ich domu dotyczyły wyłącznie bliskich i przyjaciół, ale na pewno nie sąsiadów. Krzysiek, który uwielbiał kryminały, często żartował sobie, że być może ten blisko dziewięćdziesięcioletni staruszek mieszkający za ścianą,

z pozoru niewinny, nieśmiały i zgarbiony, tak naprawdę jest bossem jakiejś zorganizowanej grupy przestępczej. Natomiast sąsiadka, ta, która właśnie robiła rewizję mieszkania Karoliny, mogła być w jego mniemaniu pracownikiem tajnego wywiadu. Kiedyś poszedł nawet o krok dalej i udawał przed panią Kowalską, że w jego firmie opracowują projekt weneckim lustrem

prześwitujących,

inspirowanych

drzwi. Karolina, słysząc te opowieści, nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Tłumaczyła mężowi, że wezmą go za obłąkanego, jednak gdy wracała z pracy, przyłapywała sąsiadkę na tym, jak uważnie przygląda się ich drzwiom. Tłumaczyła się wtedy pokrętnie, że pukała, by zwrócić się o pomoc do pana Krzyśka, po czym błyskawicznie

znikała w swoim mieszkaniu. – Nic się nie dzieje, pani Kowalska. Wszystko jest w porządku − oświadczyła z przekonaniem Karolina. Była spokojna o stan swojego mieszkania, w końcu matka robiła tu regularne porządki. – Nie przychodziłabym do ciebie, ale... – Sąsiadka zagadkowo zawiesiła głos. − Wczoraj był tu twój teść. Karolina zaniemówiła. A czego szukał tu Kazimierz? Może porzucił Grażynę? To by mu wyszło na dobre. Ale nie, niemożliwe. Był szaleńczo zakochany w swojej małżonce i bez mrugnięcia okiem spełniał każde jej polecenie. Uważał, że natrafił na największy skarb i każdy zazdrości mu jego szczęścia. Krzysztof nieraz zwracał mu uwagę, że jego

podejście

prowadzi

tylko

do

większego

rozkapryszenia matki, ale ojciec wydawał się być głuchy na wszelkie uwagi. Obwiniał syna o niewdzięczność wobec Grażyny, zmuszając go do ulegania jej fanaberiom. Karolina zawsze zastanawiała się, jak Grażyna zdołała omotać swojego męża. Namawiała nawet Krzyśka, by zachowywał się w stosunku do niej tak samo, jak Kazimierz traktuje Grażynę. Oczywiście zawsze kończyło się to śmiechem, a czasem lampką czerwonego wina i namiętną nocą. – Wszystkim nam brakuje pana Krzysztofa... – sąsiadka przerwała rozmyślania Karoliny. – To był taki dobry człowiek. A jaki zaradny. − Karolina usiadła przy stole i zaprosiła ją na krzesło obok. – Ja tylko na chwilkę, bo, jak wspomniałam, pani teść był u mnie. Muszę przyznać, że jest bardzo szarmancki. –

Kobiecina aż się zarumieniła. Szarmancki? Dla Karoliny Tadeusz jegomościem bez

był

raczej

staroświeckim

własnego pomysłu na życie. Jego usilne próby bycia dżentelmenem wypadały dość ordynarnie. Nie mógł do końca się zdecydować, czy ujmuje kobiety swą grzecznością, czy też woli być postrzegany jako uwodzicielski łotr. – Ponieważ nie zastał cię w domu – ciągnęła sąsiadka – zostawił wszystko u mnie. Ach, ale ja przecież tego nie przyniosłam! Zaczekaj tu, moje dziecko. – Zerwała się niezwykle energicznie jak na swoje lata i opuściła oszołomioną Karolinę. Po chwili wróciła, taszcząc dwie siatki bananów, trzy torby pomarańczy oraz blisko kilogram migdałów. Postawiła to

wszystko na stole i poszła po kolejną partię. Karolina w dalszym ciągu nie mogła pojąć, o co w tym wszystkim chodzi. Dlaczego Kazimierz przywiózł jej tyle rzeczy? Czyżby nie wiedział o jej kłótni z Grażyną? To niemożliwe, teściowa w swym szaleństwie na pewno od razu zadzwoniła do męża. Nie mogła wydusić z siebie słowa. Zapasy, jakie znosiła sąsiadka, wydawały się nie mieć końca. Gdy kobieta przyniosła ostatni słoik kiszonych ogórków, Karolina wybiegła do łazienki. Zaniepokojona Kowalska ruszyła za nią. – Nic mi nie jest – uspokoiła ją Karolina ze skwaszoną miną.

– Widocznie to poranne mdłości. – Słucham? – wyjąkała sąsiadka. – Aa, to już rozumiem! O matko! Dziecko! Ty jesteś w ciąży! – Tak. – Karolina wyszła z łazienki. − Na szczęście tym razem to był fałszywy alarm. – Teraz nie dziwię się, że teściowa tyle nagromadziła. – Kowalska ze zdumieniem kręciła głową. − Imponujące zapasy, cały rok można się tym żywić. Ale w twoim stanie pewnie zjesz to wszystko w trzy dni. – Teściowa? – Karolina zamarła, słysząc złowrogie słowo. Ale sąsiadka nie zwróciła na to uwagi. – Ja jak byłam w ciąży z pierwszym dzieckiem, to przytyłam trzydzieści kilo… − Zmarszczyła brwi. − A może dwadzieścia pięć...

Nie, to było przy drugim, przy pierwszym jadłam dużo, więc myślę, że było ze trzydzieści. − W uszach Karoliny wciąż dźwięczało słowo „teściowa”. Zupełnie nie zwracała uwagi na monolog pani Kowalskiej ani na to, że sąsiadka, korzystając z okazji, coraz bardziej swobodnie spacerowała po jej mieszkaniu. − A ten mężczyzna – spytała nagle − zajmie się dzieckiem? Karolina zbladła. mężczyzna? Czyżby

Zupełnie

straciła

wątek.

Jaki

pod wpływem dziwnych czarów przeniosła się na drugą stronę lustra, do krainy, gdzie żyje w zgodzie z teściową, ma jakiegoś mężczyznę, który zajmie się dzieckiem, a jej najlepszą przyjaciółką i powierniczką jest ta plotkara? – Bo to on jest ojcem, co? – zabrzmiało w jej uszach. – Ten nowy partner?

– Słucham? – No ten pan, co cię odwiedza... – Kobieta udała, że się zastanawia. – Chyba ma na imię Szymon. Karolina wciąż patrzyła na nią jak z zaświatów. Kowalska cmoknęła znacząco. – Cóż, dla was, młodych, małżeństwo to pestka. Ale lubiłam pana Krzyśka – rzuciła, po czym wyszła, ostentacyjnie trzaskając drzwiami. Karolina chwilę jeszcze stała na środku pustego pokoju. Myślała o tym, kiedy obudzi się z koszmaru, jakim jest jej obecne życie. Potem przeszła do kuchni i przejrzała dary, które otrzymała od Grażyny. Tej samej Grażyny, z którą pokłóciła się niemal na śmierć i życie. Co ma o tym myśleć? Ponownie dopadły ją sprzeczne emocje. Ale zaraz, co też insynuowała ta Kowalska? Karolinę zlał zimny

pot, gdy uświadomiła sobie, że została oskarżona o zdradę i brak poszanowania świętości małżeństwa. Sąsiadka myśli, że znalazła sobie nowego mężczyznę. Co więcej – że jest z nim w ciąży. Zapewne uważa nawet, że Szymon był jej kochankiem jeszcze za życia Krzyśka! Aż poczerwieniała ze złości. Nie zamierzała jej się tłumaczyć, ale zabolało ją, że kobieta, z którą, jak by nie było, żyli zawsze w sąsiedzkiej zażyłości, oczerniła ją z tak lekkim sercem. Szymon był u niej zaledwie kilka razy, a ona zdążyła go wybadać, poznać jego imię i wyswatać z Karoliną. Niech lepiej spojrzy na siebie i przestanie podszczypywać się z żonatym panem spod sto dwadzieścia. Swoją drogą, ciekawe, co na to pan Kowalski. Zapytam go! – odgrażała się w myślach. Wzięła głęboki oddech, by opanować narastające niesprawiedliwości, i wróciła do kuchni.

poczucie

– Po prostu fantastycznie – westchnęła i zaczęła

wypakowywać zapasy z toreb. ROZDZIAŁ 23 Zanim Karolina zebrała się po porannej przygodzie z sąsiadką, nadeszło późne popołudnie. Wiedziała, że zastanie rodziców w domu, więc już od progu zawołała: – Marta ma córeczkę! Irena wyskoczyła z kuchni, zaintrygowana. Każda wzmianka o ślubie czy narodzinach zawsze napawała ją żywym zainteresowaniem. – To wspaniale! A kiedy ślub? – Mamo... – jęknęła Karolina, choć spodziewała się tego pytania. W końcu dla jej matki nieślubne dziecko było zjawiskiem nie

do pomyślenia. Nie przekonywały jej argumenty, że maluch może mieć ojca, ale niekoniecznie musi on być mężem jego matki. Irena absolutnie nie przyjmowała tego do wiadomości. – Widzisz, dziecko, jak to jest. Ty miałaś męża, wszystko zrobiłaś po kolei i jak skończyłaś? A Marta stawia świat do góry nogami i wszystko uchodzi jej płazem – skomentowała z rozżaleniem. Karolina nie zamierzała polemizować. Nie robiła wszystkiego, jak to matka określiła, „po kolei”, jedynie dbała, by przed ślubem nie zajść w ciążę, a i po ślubie zwlekała z powiększeniem rodziny. Może gdyby nie odkładała wszystkiego wyglądałoby teraz

na

później,

jej

życie

inaczej. Do jej oczu znów napłynęły łzy. Irena, widząc poruszenie córki,

szybko zmieniła ton. Wyrzuciła sobie, że na wstępie przywołała pamięć o Krzyśku. – Nie martw się, ty też ułożysz sobie życie. Przecież Szymon jest wobec ciebie bardzo opiekuńczy – próbowała ratować sytuację. – Mamo! – tym razem w głosie Karoliny zabrzmiało znajome oburzenie. – No co? Przecież nie mówię nic złego. Tylko tyle, że oprócz Marty, którą tak ciągle wychwalasz, nie wolno ci zapominać o jej bracie. Przecież ten chłopak wykazuje się wielkim sercem. Troszczy się o ciebie, chyba nawet lepiej niż jego siostra. Zresztą Marta teraz będzie miała mniej czasu, więc zapewne Szymek przejmie opiekę nad tobą. Oczywiście wolałabym, żebyś zwracała się do mnie, a nie do obcych, ale skoro ci to odpowiada, nie będę nalegać...

– Bardzo mi to odpowiada – przytaknęła Karolina, starając się zachować spokój. – Czasem czuję się odepchnięta, ale to twoje życie – westchnęła Irena, choć cieszyła się, że nie tylko ona musi podnosić córkę na duchu. Nie należała do osób, które mogłyby się poświęcić i żyć życiem swojego dziecka. Żałowała jedynie, że córka nie chce się przed nią otworzyć i wyznać, co czuje do Szymona. – Mamo, przestań. Przecież jestem u was, kiedy tylko mam czas. Jesteście i zawsze będziecie dla mnie najważniejsi. – Wiem, wiem – odparła Irena, siadając po przeciwnej stronie kuchennego stołu. – To co słychać u mojego… No właśnie, wiesz już, czy to wnuk, czy wnuczka?

– Jeszcze nie. Może dowiem się na kolejnym USG. – A chcesz wiedzieć? – Oczywiście. – Dzieci są fajne, ale strasznie brudzą – rzuciła całkiem poważnie Irena. − Dlatego miałam tylko jedno. Karolina wybuchnęła śmiechem. Problem brudzenia wydał jej się tak absurdalny i groteskowy w porównaniu ze wszystkimi jej kłopotami, że trudno było jej się powstrzymać. Poczuła się jak w jakiejś tragikomedii. Nieważne, że nie ma męża, że nie wie, jak będzie sobie radzić z wychowaniem, czy utrzyma dziecko i dwa mieszkania − według jej matki najważniejszy był porządek. Irena nie mogła zrozumieć tego nagłego napadu wesołości. Pomyślała, że to znowu huśtawka nastrojów, wynikająca z załamania

nerwowego. Dla odczekać i nie

własnego

bezpieczeństwa

wolała

dopytywać. – Zjesz rosołku? – zapytała z troską, co spowodowało kolejną, jeszcze głośniejszą salwę śmiechu. Karolina przypomniała sobie, że jej matka rozwiązywała każdy problem rosołkiem. – A wiesz, że chętnie – zgodziła się z uśmiechem. Irena zerwała się, by nalać córce ogromny talerz zupy. Po raz kolejny przekonała się, że na smutki najlepszy jest solidny posiłek. – Myślisz, że będę mogła odwiedzić Martę? – zagadnęła nagle Irena. Karolina odłożyła łyżkę i bacznie przyjrzała się matce. Wiedziała, że uwielbia dzieci, choć sama nie kwapiła się, by mieć

ich więcej. Ale nagłe zainteresowanie Martą wydało jej się dziwnie powiązane z niespodziewanym milczeniem na temat Szymona. – Myślę, że najlepiej trochę z tym poczekać – odparła po namyśle. – Wiesz, noworodki są bardzo delikatne. – Bzdura! – prychnęła Irena. − Wystarczy przywiązać do wózka czy łóżeczka czerwoną wstążeczkę, by odwrócić urok. – Nie chodzi mi o zabobony… – Jakie zabobony? To zwykła ostrożność. – Zwykła ostrożność to powstrzymanie się przed chuchaniem na noworodka. – Karolina zirytowała się na myśl, że matka zamierza obwiązać jej dziecko kilometrami czerwonej wstążki. Może jeszcze zawiesi przy łóżeczku czosnek?

Irena wstała i bez pytania zaczęła nakładać córce drugie danie. Karolina nie protestowała; poczuła, że potrzebuje solidnej porcji kalorii. Pod wpływem matczynej troski nieco złagodniała. – Posłuchaj, mamo – podjęła już spokojniej – myślę, że Marta będzie zachwycona, jeśli ją odwiedzisz. Po prostu to nie jest dobry czas. Sama nie wiedziała, czy to dobry, czy zły moment na odwiedziny. Wolała jednak dmuchać na zimne, a w tym czasie zbadać intencje matki i w razie czego w porę zainterweniować. Niezręczną ciszę przerwał odgłos przekręcanego w zamku klucza. Po chwili w progu kuchni stanął Tadeusz. Na widok córki ucieszył się i wzruszył. Usiadł obok niej przy stole, bombardując pytaniami o jej zdrowie i o dziecko. – A może pojedziemy z tobą na to USG? – zaproponował. – Sam

chciałbym już wiedzieć, czy będziemy mieć wnuczkę, czy wnuka. Karolina nie mogła odmówić. Czuła, że jest to winna rodzicom. W ostatnim czasie nie była dla nich najbardziej życzliwa, nie dzieliła się też radością z dziecka. Zresztą nie wiedziała nawet, jak do tego podejść. Radość kłóciła się z żałobą. Teraz jednak, przy wspólnym rodzinnym stole i zapachu matczynego obiadu, wszystko było jak dawniej. Jak w dzieciństwie. Spokój, przyjemna atmosfera i snucie planów na niedaleką przyszłość. Po wyjściu, całkowicie podbudowana i pocieszona, zadzwoniła do Marty. Z czystej ciekawości zapytała, kiedy nadejdzie dobry czas na odwiedziny.

– Och, kochana, zapraszam cię już teraz! – zaświergotała Marta. – Dziś? – spytała zaskoczona Karolina. – No pewnie, że dziś. Jesteś dla mnie jak rodzina, a najbliższa rodzina może przychodzić zawsze. − Karolina uśmiechnęła się, choć nie mogła przypomnieć sobie, w jaki sposób stała się częścią tej wesołej, acz nieco pokręconej rodziny. – W końcu może poznasz moich przyszłych teściów. – Marta brzmiała jeszcze bardziej sugestywnie. – Już ich poznałam – oznajmiła Karolina. Marta milczała przez chwilę, a potem wypaliła z wściekłością: – Zamorduję go! – Kogo? – wystraszyła się Karolina. – Tego egoistę. Byłaś tam, a on zatrzymał cię na korytarzu! I nie pozwolił ci wejść do środka...

– Nie, nie – Karolina starała się jej przerwać – sama zostałam. To nie był najlepszy moment. – To nie zmienia faktu, że Szymon ukrył przede mną twoją obecność. Poród trochę trwał, miał czas, by o tym wspomnieć. A on tylko na przemian bladł i gadał o tym, że nie chce przy mnie być. Łeb mu ukręcę! Zresztą zaraz u mnie będzie – ciągnęła złowrogo. – A ty? Kiedy wpadniesz? Karolina się zastanowiła. Nie chciała spotkać dziś Szymona. Czuła się zawstydzona po rozmowie z matką i chyba nie potrafiłaby zachować dystansu. A jeśli do tego Marta postanowi urzeczywistnić swój zamysł... – Odwiedzę cię innym razem – zadecydowała. − Właśnie wracam od rodziców i chciałabym się trochę zdrzemnąć – skłamała.

– No tak, musisz być wykończona. Powiedz mi jeszcze tylko, jak Szymon cię tu sprowadził. Jak śmiał cię tak męczyć?! Domyślam się, że sama chciałaś, ale powinien mieć choć na tyle rozsądku, żeby odwieść cię od tego pomysłu. Kto wie, ile mogłam rodzić?! – Nie, nie, nic z tych rzeczy – zaoponowała Karolina. − To po prostu szczęśliwy traf. Ale wiesz co, jestem już pod domem. Padam z nóg, porozmawiamy później, dobrze? Na koniec napomknęła jeszcze, że jej matka także pragnie ją odwiedzić. Marta wydawała się być tym faktem zachwycona. Nie tracąc czasu, czym prędzej rozpoczęła planowanie tego dnia, tak aby podjąć Irenę zgodnie z jej oczekiwaniami – w idealnie zadbanym domu i przy zapachu świeżo upieczonego ciasta. Karolina nie kryła

rozbawienia. Trochę podpuściła Martę, sugerując, że jej mama wprawdzie nie gryzie, ale na pewno porównuje swój dom z każdym, który odwiedza, by utwierdzić się w przekonaniu, że pod względem czystości nie ma sobie równych. Gdy tylko znalazła się w domu, niemal natychmiast wskoczyła do łóżka, zadowolona, że udało jej się uniknąć krępującego spotkania z Szymonem. Kto wie, co wynikłoby z niego tym razem? ROZDZIAŁ 24 Miniona noc przyniosła jedne z najbardziej burzliwych doświadczeń w życiu Szymona. Nie dość, że został zmuszony do uczestniczenia w porodzie siostry, co prawie przypłacił utratą przytomności, to jeszcze – dzięki tej samej siostrze – dowiedział się, że prawdopodobnie to dla niego nie ostatnie takie wydarzenie.

Wypompowany z sił, padł na łóżko tak, jak stał. Pragnął już tylko zapaść w głęboki sen. Na szczęście pierwszy trening z młodymi tenisistami miał dopiero o trzynastej, więc mógł sobie na to pozwolić. Gdyby chodziło tylko o odreagowanie poporodowego stresu, zapewne spałby kamiennym snem, ale wciąż dręczyły go słowa Marty, dotyczące jego uczuć wobec Karoliny. Słowa siostry wciąż dźwięczały mu w uszach. Niespokojnie przekręcał się z boku na bok, próbując odgonić niedorzeczne myśli, wracały jednak niczym bumerang. Ostatecznie, gdy po raz kolejny powrócił myślami do rozmowy z siostrą, dał za wygraną i przyznał jej rację. Sam nie wiedział, kiedy to się stało, ale Karolina była już nie tylko znajomą potrzebującą wsparcia, ale kobietą, którą chciał uszczęśliwić. Sam czuł się przy niej szczęśliwy. Zrozumiał, że dodawała

mu więcej otuchy, niż on był w stanie zaoferować jej. Pomyśleć, że gdyby nie natarczywość Marty, Karolina sama świetnie by sobie poradziła i nie potrzebowała jego wsparcia. Poczuł na plecach zimny dreszcz. Z jednej strony czuł się jak nowo narodzony, uskrzydlony swoim odkryciem, z drugiej zaś – napełniały go przerażenie i obawa przed odrzuceniem. Gdyby Karolina była wolna, byłoby łatwiej. Nie wiedział, co ma teraz zrobić. Czy iść do niej i wyznać jej wszystko, czy poczekać i sprawdzić, czy odwzajemnia jego uczucie? Gdy obudził się jakiś czas później, był jeszcze bardziej wyczerpany. Sam nie wierząc, że to robi, wziął telefon i wybrał numer Marty. – Cześć! Jak się czujecie? – zaczął niepewnie. – Możemy

pogadać? – To ty jeszcze jesteś w domu? – W głosie siostry usłyszał wyrzut. Owszem, wczoraj zapewnił, że odezwie się na drugi dzień, ale tylko po to, żeby w końcu puściła go do domu. Nie było mowy o tym, że do niej przyjedzie, a tym bardziej że zrobi to z samego rana. Gdyby Marta zapomniała, Szymon też ma swoje obowiązki. Nie jest jej sługą na pełny etat. – Jestem w pracy. – Zazgrzytał zębami i dodał, siląc się na spokój: – Wpadnę wieczorem. Odkrycie, jakiego dokonał, spowodowało, że trudno było mu się skupić na nauce swoich podopiecznych. Dzieciaki w wieku wczesnej podstawówki naśmiewały się do rozpuku, widząc, jak ich

trener nie może trafić w kort lub przerzucić piłki nad siatką. – Tleneze – odezwał się Michał, jeden z siedmiolatków – nie wiedziałem, ze mozna tlenela pokonać. Kiedyś chciałem zlezygnować z nauki, ale chyba jestem jus lepsy nis pan. Szymon uśmiechnął się w duchu. Jego gorsza dyspozycja napełniła serce najsłabszego podopiecznego bojowym optymizmem. I faktycznie – Michał grał lepiej niż do tej pory, radząc sobie z lepszymi od siebie zawodnikami. Karolina na pewno pochwaliłaby jego dojrzałe, pedagogiczne podejście, nawet jeśli to tylko kwestia przypadku. – Super, Michał, oby tak dalej – dodawał mu odwagi Szymon, marząc, by opowiedzieć o swoim dokonaniu Karolinie.

No tak... Znów Karolina. Ciągle widział ją siedzącą koło niego w szpitalnej poczekalni. Przez ułamek sekundy wydawało mu się, że dostrzega w jej oczach błysk, który świadczy, że nie myśli o nim tylko jako o przyjacielu. Bał się nazwać uczucia, o których myślał. A może to tylko wyobraźnia podsuwa mu takie rzeczy? Może to wszystko czysta fantazja… Nagle poczuł dotkliwy ból w tyle głowy. Za jego plecami rozległa się salwa dziecięcego śmiechu. – Tleneze, pseciez wołałem, ze plóbuję smeca! Szymon ciągle jeszcze miał mroczki przed oczami. – Moze smec zostaw na Austlalia Open – odkrzyknął, próbując rozmasować guza. – Cyli wyglałem? – ucieszył się chłopiec.

– Jakie wygrałem? – odezwał się drugi. – No mec skońcony. – Michał podbiegł do siatki i chciał podać rękę przeciwnikowi, ale tamten był nieugięty. – Trener się nie liczy, piłka nie była w korcie, pacanie! – Tylko bez wyzwisk, tenis to sport dżentelmenów – Szymon podszedł do nich, by powstrzymać nadchodzącą awanturę. – Spadaj! – Michał poczerwieniał ze złości. – Sam spadaj, głąbie! – Michał! Tomek! – zawołał Szymon. – Podajcie sobie ręce na zgodę, bo jak nie, to dostaniecie karę. Natychmiast! Chłopcy, nie patrząc na siebie, podali sobie ręce. – Na Slemie cie pokonam – odgryzł się Michał. – Na Szlemie! Ty na Szlemie? – zachichotał Tomek.

Szymona mimo wszystko rozbawiła ambicja chłopców. Jeśli nie stracą zapału, to kto wie, może naprawdę spotkają się na Wielkim Szlemie. Szymon nie przebrnął przez kwalifikacje, a kontuzja nadgarstka na zawsze pozbawiła go młodzieńczych nadziei. Teraz cieszył się, że może pokazać innym piękno tego sportu. Rola trenera podobała mu się nawet bardziej niż rola zawodnika. Uważał, że pozycja nauczyciela i mentora wymaga w równym stopniu zaangażowania i ciężkiej pracy, co rola ucznia. Gdy po skończonym treningu wsiadał do samochodu, wciąż zastanawiał się, jak rozpocząć rozmowę z Martą. Nie mógł tak od razu przyznać, że Karolina stała się mu bliska. *** Marta oczywiście przywitała go pretensjami, a wraz z jej

wymówkami ból stawał się nie do zniesienia. – Guz to nie wymówka! – uznała ostro. – Mów ciszej, bo obudzisz dziecko – próbował przywołać ją do porządku Szymon. – Nic jej nie będzie. Grzecznie sobie śpi i nic jej nie przeszkadza. – Marta westchnęła i podjęła już łagodniej: – No dobrze, o czym chciałeś porozmawiać? – Wytłumacz mi, skąd pomysł... – Szymon naprawdę czuł się skrępowany – ...że ja i… i Karolina... Marta spojrzała na niego z tryumfem. Od początku wiedziała, że Karolina i Szymon mogą tworzyć wspaniałą parę. Jakby to było pięknie − jej brat i najlepsza przyjaciółka... – To cudowne, że kochasz Karolinę – powiedziała,

rozanielona. – Co?! – Szymon zerwał się na równe nogi. – Jakie „kocham”?! Przecież nic takiego nie powiedziałem! – Ciszej, bo obudzisz małą – teraz Marta go strofowała. − Widzę to w twoich oczach. Muszę cię jednak przestrzec: postępuj delikatnie, bo masz rywala. Szymon, oszołomiony, chodził nerwowo po sali. Dopiero co wyznał siostrze swoje uczucia, a ona już snuje dalekosiężne plany. Niespokojny, podszedł do okna. Dopiero po kilku minutach dotarło do niego słowo „rywal”. Odwrócił się gwałtownie. – Co za rywal?! – Z niedowierzaniem wpatrywał się w Martę. – Jaki ty jesteś głupi – odparła z przekąsem. Szymon, który cały

dzień słyszał przezwiska z ust swoich podopiecznych, już miał przybrać pedagogiczny ton i upomnieć Martę, ale ta swoim zwyczajem nie pozwoliła mu dojść do słowa. – Przecież Karolina nie pogodziła się jeszcze ze stratą męża. Musisz uzbroić się w cierpliwość i być wyrozumiały, bo mierzysz się z mitem Krzyśka. Po jego śmierci Karolina uważa go za istny ideał i nie pamięta o żadnej jego wadzie. A z całym szacunkiem dla niego, nie wierzę, że był to człowiek o nieskazitelnej opinii. Karolina napomknęła mi coś niecoś o jego matce i jestem pewna, że jakieś geny po niej odziedziczył... – Hej, hej, hej! – Szymon, podnosząc głos, starał się powstrzymać siostrę przed dalszymi dywagacjami. Marta obrzuciła go groźnym

spojrzeniem matki i wskazała na małą, która nie zdając sobie sprawy, że nad jej głową toczą się miłosne rozterki, spała sobie spokojnie. Szymon ściszył głos: – Dopiero co powiedziałem ci, że się zastanawiam… że być może… że sam nie wiem. – Rzucił okiem w stronę śpiącej siostrzenicy. – A właściwie jakie wybrałaś dla niej imię? – Nie zmieniaj tematu – warknęła Marta, a Szymon przytknął palec do ust, dając znak, by się uciszyła, bo obudzi dziecko. – Temat jest chyba skończony. Sprowokowałaś mnie, żebym zwrócił uwagę na Karolinę, i ja to zrobiłem. Tylko teraz… co dalej? Skoro ona kocha męża... – Szymon znów usiadł w fotelu. Patrzył na siostrę, jakby szukał na jej twarzy odpowiedzi. – To zrozumiałe, że musisz być delikatny. Ona kocha męża, ale on odszedł. Musisz być czujny i nie pozwolić, by zaczęła

traktować cię jak brata, bo wtedy zacznie ci się zwierzać ze swoich randek. Szymon nie wiedział, dokąd zmierza ta rozmowa, ale jeżeli słowa Marty sprawdziłyby się… Och, na samą myśl o tym, że Karolina mogłaby się z kimś spotykać, poczuł bolesną zazdrość. – Nie chcę być jej bratem − odparł. – Jedna siostra jest wystarczająco absorbująca. Marta puściła jego uwagę mimo uszu. – Ale też nie naciskaj – ciągnęła − bo ona niedawno została wdową. To wszystko jest jeszcze świeże. Musisz po prostu przy niej być i wychwycić moment, kiedy będzie gotowa. – Jak to prosto brzmi w twoich ustach – odparł sarkastycznie. – No trochę wysiłku ci nie zaszkodzi – prychnęła z irytacją. −

Chciałbyś, żebym wszystko załatwiała za ciebie. Szymon zadumał się nad jej słowami. W jaki sposób ma niby wyłapać ten subtelny moment, kiedy Karolina postanowi na nowo ułożyć sobie życie? Jak ma to rozpoznać? Przecież jest zwykłym facetem i nie zna się na kobiecych emocjach. A w dodatku już tyle razy pomylił się co do Karoliny. Nieraz posądził ją o to, że jest zagubiona i słaba, a tymczasem ona radziła sobie z wszelkimi trudnościami. Niewiele kobiet potrafiłoby stawić czoła codzienności, w jakiej znalazła się Karolina. – Mam czekać na coś, co może nigdy nie nastąpić? – zapytał po chwili. A może już przegapił ten moment? Może to było wtedy, gdy załamana zadzwoniła po niego, by wyrwał ją ze szponów teściowej? No

tak, ona wciąż ma teściową. I rodziców. Szymon coraz wyraźniej uświadamiał sobie, że napracować, żeby ich

będzie

musiał

się

sporo

do siebie przekonać. Irena wydawała się być nim zauroczona, ale ojca Karoliny nigdy osobiście nie poznał. A to jeszcze nic w porównaniu z Tyrolskimi. Wydaje się, że Karolina jest z nimi silnie związana − inaczej nie odwiedzałaby ich po śmierci męża. Bardzo prawdopodobne jest to, że oni nigdy nie pozwolą, by jakiś obcy mężczyzna zastąpił ich syna. Po chwili namysłu Szymon podzielił się z siostrą swoimi obawami. Marta tylko wywróciła oczami. – To już z twojej strony tchórzostwo i zwykłe wygodnictwo. – Nie pocieszasz mnie – syknął.

– Poznałam się na Karolinie, uwierz mi. To silna i zdeterminowana kobieta. Jeśli się w tobie zakocha, to teściowie nie staną jej na drodze. Nie będzie uległa i postawi na swoim. Przecież nie zamierzasz zastąpić Krzyśka ani tym bardziej zmusić jej do zdrady. Ostatecznie jest wolną osobą. – Marta próbowała wlać w Szymona nowe nadzieje, ale po chwili podjęła już w innym tonie: − Wiesz, w tym wszystkim jest jeszcze dziecko. Może być podobne do ojca. A już na pewno Karolina zawsze będzie w nim widziała Krzyśka. Zastanawiałeś się nad tym? Szymon był wściekły. Najpierw namawia go do bycia z Karoliną, daje chwilowe nadzieje, po czym piętrzy problemy. Poczuł się bezsilny i pozbawiony pomysłów na zdobycie Karoliny. – Nie mam ochoty dłużej o tym rozmawiać. Zresztą i tak nic mi nie

poradziłaś. − Zazdrość o dziecko, o dziecko Krzysztofa Tyrolskiego, nieoczekiwanie doprowadziła wzburzenia. Ogarnął

Szymona

do

silnego

go strach przed wyzwaniem, jakie sobie postawił. Pomału zaczynał się wycofywać i wmawiać sobie, że nic nie czuje do młodej wdowy. – Tyle się nagadałam, a ty mówisz, że nic ci nie poradziłam – żachnęła się Marta. − Gdyby nie ja, to dalej byłbyś ślepy na uczucie jak nietoperz. − Szymon chciał jej przerwać, ale Marta nie dawała za wygraną: – A co? Może powinnam ci jeszcze napisać, co masz mówić? Wybacz, ale jakbyś nie wiedział, to właśnie urodziłam dziecko. Nie mam teraz głowy do wymyślania, jak masz zdobyć kobietę swojego życia. – Kobietę swojego życia... – powtórzył Szymon. Słowa

Marty szumiały mu w głowie. W tym momencie naprawdę nie interesowało go, czy Karolina go kocha, czy nie. Pragnął spokoju. Wyrzucał sobie, że przyszedł do siostry po radę. Przecież ją znał i wiedział, że rozdrapie temat, a nic z tego nie wyniknie. Postanowił, że najpierw ochłonie i wszystko jeszcze raz przemyśli. Może rzeczywiście to tylko jego złudzenie, że Karolina też coś do niego poczuła? Nieoczekiwanie zadzwoniła jego komórka, przerywając niezręczną ciszę. Marta ponownie obrzuciła go przeszywającym spojrzeniem, na jakie stać tylko matkę walczącą o spokojny sen swojego dziecka. Wskazała palcem na drzwi, co jednoznacznie dało mu do zrozumienia,

że jeśli zamierza rozmawiać, powinien wyjść na korytarz. Zastosował się więc do niemej sugestii. Po chwili wrócił już w lepszym nastroju. – Kto to był? – zagadnęła Marta, po cichu licząc, że może Karolina znów jest w opałach i prosi Szymona o pomoc. Rzeczywistość okazała się jednak zgoła odmienna. – Co?! Zamierzasz spotkać się z Flądrą? – Ile razy mam prosić, żebyś jej tak nie nazywała? – zirytował się Szymon. − I owszem, zamierzam się z nią spotkać. Potrzebuję trochę spokoju. Bez zobowiązań i rozmyślania o tym, czy zachowuję się właściwie. Bez całego tego bałaganu. – Machnął ręką. – Ty plugawy tchórzu! – zagrzmiała. – Jeśli masz zamiar się z nią spotkać, to zapomnij o Karolinie. Myślisz, że jak będziesz

mieć taką meduzę… – Nie nazywaj jej tak i bądź cicho, bo obudzisz dziecko – Szymon był rozgorączkowany i tylko dlatego, że mała wciąż spała, nie podnosił głosu. – Masz z nią skończyć – syknęła Marta. − I nie zdradzać Karoliny. – Jestem wolny, a to jest tylko koleżanka. Nic więcej mnie z nią nie łączy. Spotyka się z kim chce, nie tylko ze mną. – Tak, tak. Już ja znam takie koleżanki. Ma cię na usługi i tyle. Szymon nie zdawał sobie sprawy, że siostra, popychając go w ramiona Karoliny, ma cichy plan pozbycia się Flądry. Marta poczerwieniała na wieść o spotkaniu i nie zważając na śpiące dziecko, chciała wyskoczyć z łóżka i nawymyślać bratu. Poznała Flądrę osobiście i nie przypadły sobie do gustu. Marta uważała ją za rozhisteryzowaną lolitkę,

niezdolną do samodzielnej egzystencji, a ona Martę za zdziwaczałego naukowca, wtrącającego się w cudze sprawy. Nim Marta zdążyła na dobre podnieść głos, do sali, z ogromnym balonem i nie mniejszym misiem, wkroczyli państwo Olszewscy i Emil. Szymon przywitał się szybko i równie szybko pożegnał, wykręciwszy się pracą. – Szymek, ty się zapracujesz – zaczęła matka z troską. – Spójrz, jak jest późno. A spałeś coś? Jadłeś? Mam tu ciasto... – Tak, tak, nic się nie martw, mamo, wszystko jest dobrze – uspokajał rodzicielkę. Tak naprawdę marzył po prostu o tym, by wyrwać się z tego spotkania. Kto wie, czy Marta nie wyciągnęłaby jego rozterek na rodzinnym forum? A to już byłoby skrajnie żenujące. To jest jego problem, więc sam się nim zajmie we właściwym czasie. Gdy wyszedł na korytarz, wyciągnął telefon.

– No, hej – powiedział. − Wiesz co, jednak nie dam rady się z tobą spotkać. Później też nie. Chyba przez dłuższy czas nie będę dostępny… ROZDZIAŁ 25 Minęły już dwa dni, a Karolina, wbrew obietnicom, nie miała głowy, by odwiedzić Martę. Nie przyznawała się do tego sama przed sobą, ale chciała uniknąć Szymona i ich rodziny. Obawiała się, że z zazdrości będzie niesympatyczna wobec życzliwych jej osób. Szwendała się z kąta w kąt, obiecując sobie, że gdy urodzi dziecko, jej życie nabierze nowego, radosnego wymiaru. Termin był jeszcze odległy, dlatego takie zapewnienia wydawały się jej dalekosiężne, a tym samym bezpieczne. Były też pewną wymówką, dlaczego nie poświęca

energii, by już teraz mobilizować się do życia. Rozważania przerwał Karolinie dzwonek do drzwi. Powłóczystym krokiem ruszyła do przedpokoju. – Nie spodziewałam się ciebie... – przywitała Szymona z mieszaniną zaskoczenia i skrępowania. Ciągle zadręczała się zinterpretował źle jej

pytaniami,

czy

aby

nie

zachowania w szpitalu. Ale jak miał je właściwie zrozumieć, skoro nawet Karolina nie rozumiała, co się z nią działo. Nie mogła pojąć, czemu darzy tego niedawno jeszcze obcego mężczyznę tak szczególnym przywiązaniem. „Przywiązanie” – to było dobre słowo, neutralne i niezobowiązujące. Karolina uczepiła się go ze wszystkich sił, nie

dopuszczając myśli, że mogłaby czuć do Szymona coś więcej. W końcu rodzeństwo Olszewskich było z nią w najtrudniejszych chwilach i dlatego są jej tak bliscy. Nic po za tym. I to nic złego, że ona także chce zatroszczyć się o Szymona… i o Martę. – Przeszkadzam? – Szymon czuł się nie mniej skrępowany. Wyrzucał sobie, że postąpił zbyt pochopnie, przyjeżdżając tutaj. Będąc pod wpływem chwilowego impulsu, w ogóle nie przygotował się do tej rozmowy. Co miał niby powiedzieć? Co w zasadzie czuł? Sam tego nie wiedział. To nie było w jego stylu zakochiwać się wbrew wszelkiej logice. W co ta Marta go wpakowała! Ale trudno. Jest tutaj, bo musi jak najszybciej coś z tym zrobić. Koniec z ciągłymi rozważaniami! – Ależ skąd, wejdź, zapraszam – odparła Karolina.

Gdy wszedł do salonu, od razu zwrócił uwagę na ślubne zdjęcie Karoliny i Krzysztofa. Poczuł, że oblewa go zimny pot. Miał wrażenie, że Krzysiek przygląda mu się i gdyby mógł, pewnie dałby mu w zęby. – Jak tam Marta? Wybierałam się do niej, ale pomyślałam, że lepiej będzie... no wiesz... jak trochę ochłonie – Karolina tłumaczyła się dość pokrętnie. – Z Martą i z małą wszystko w porządku – odparł. − Mają wokół siebie cały sztab gości. Może rządzić bezkarnie i nikt jej się nie sprzeciwi. W końcu urodziła dziecko. – Szymon wypowiedział ostatnie słowa, przedrzeźniając głos siostry, czym wywołał szczery śmiech Karoliny. – Uważaj, bo ja niedługo też wykorzystam tę sytuację…

Szymon spojrzał na Karolinę przenikliwie. Jej twarz była nieodgadniona. Znał już ją dobrze i wiedział, że pod maską cierpienia kryła się dawna, radosna i pełna wdzięku kobieta, która nie ma nic z tej roztrzepanej dziewczyny, za jaką wziął ją przy pierwszym spotkaniu. Obecnie, gdy zrozumiał, przez co przeszła i z czym mierzy się na co dzień, obwiniał się za tamtą opinię. Strata męża, oczekiwanie na dziecko i grubiańskie podejście teściowej – wszystko to złamałoby niejednego twardziela. Ale nie Karolinę. Widząc ją teraz, zrozumiał, że Marta miała rację. Nie może tak łatwo odpuścić. I choćby setka Krzyśków stanęła mu na drodze, nie da się pokonać. – Jasne. – Uśmiechnął się ciepło. − Chociaż daleko ci do Marty. W ogóle daleko ci do tych… − Próbował znaleźć odpowiednie słowo – ...maruderów. Karolina rozpogodziła komplement.

się,

słysząc

nietuzinkowy

– Potrafię dać nieźle w kość – odparła zadziornie. − Więc nie rób ze mnie takiej panny doskonałej. – No to może ja jestem taki zahartowany w spełnianiu potrzeb ciężarnych, że te twoje wydają mi się pestką. Mogę je spełniać bez zastanowienia. − Karolinie spodobała się taka deklaracja. Poczuła też ulgę, że Szymon nie wraca do niejasnej sytuacji ze szpitala. Może wcale nie zwrócił na to uwagi, a ona niepotrzebnie to roztrząsa. Wydaje się jednak bardziej spięty niż zwykle... − Masz jakieś nowe polecenia? – zagadnął, czując, że rozmowa zmierza w dobrym kierunku. – Och, na tę chwilę… − Karolina udała, że się zastanawia – ...chyba nie. Możemy sobie wygodnie usiąść i odpocząć. Marta zafundowała nam dość atrakcji na parę dni. A w szczególności tobie.

Ochłonąłeś już? – Jasne. – Szymon dumnie wypiął pierś. – Jestem już zaprawiony w boju. – To chyba dobrze – zaśmiała się Karolina. – Bo ja jestem coraz bardziej przerażona tym, co mnie czeka. – Nic się nie bój, będę przy tobie. – Przysunął się bliżej, ujął jej rękę i spojrzał głęboko w oczy. Karolina odskoczyła, przerażona, że znów może znaleźć się w dwuznacznej sytuacji. − Zawsze możesz na mnie liczyć – dodał. – Och, nie obiecuj, bo możesz się jeszcze zdziwić, jakie mam zachcianki. – Skrępowana, próbowała obrócić wszystko w żart. Mimochodem spojrzała na ślubne zdjęcie i poczuła, że robi coś

złego. Przecież nie może dopuścić się zdrady. To byłoby niewybaczalne. Zerwała się z miejsca i podeszła do komody, na której stało zdjęcie. W panice zaczęła niekonwencjonalnych

opowiadać

o

swoich

zachowaniach, które doprowadzały Krzyśka do furii. – Wyobraź sobie, że najbardziej posprzeczaliśmy się o wybór piosenki do naszego pierwszego tańca – błądziła po omacku. – O mały włos nie odwołalibyśmy ślubu! – Zaśmiała się nieco histerycznie. Szymon siedział jak wryty. Nie chciał rozmawiać o jej weselu. Dlaczego zmieniła temat? Wszystko szło tak dobrze, a teraz czuł, że mu się wymyka. Wystraszył ją, za bardzo naciskał. To, że on ją pokochał, nie oznaczało, że ona odwzajemnia jego uczucie. – To musiało być poważne przedsięwzięcie. – Pragnął

zachować męską godność i udawać, że nadal łączy ich tylko przyjaźń. – Tak było. – Karolina wróciła na miejsce. – Uparłam się na piosenkę Celine Dion, wiesz, tę z „Titanica”, a Krzysiek uznał ją za ostatnią tandetę i żenadę. A mnie tak się podobała, że nie obchodziły mnie żadne inne opinie. Zresztą miał do mnie pretensje nie tylko o to. Uważał mnie za zbyt melancholijną i kokieteryjną. Nie lubił, gdy wzruszałam się na banalnych, romantycznych filmach, zachwycałam się fikuśnymi ozdobami lub gdy trzepotem rzęs wymigiwałam się policjantom od przyjęcia mandatu. A teraz... – Karolina nagle posmutniała. − Nie myślałabym ani o piosence, ani o weselu, nie kupiłabym żadnej irytującej świeczki, byleby tylko był przy mnie...

Szymona ogarniało coraz większe przerażenie. Nie wiedział, jak ją pocieszyć. Chciał, by była radosna, chciał, by zapomniała o wszystkich swoich problemach. Zgodziłby się na każdą ckliwą melodyjkę, by tylko ją uszczęśliwić. Z opresji wybawił go nagły dźwięk telefonu. Dzwoniła Irena. Karolina dała mu znak, że nie musi wychodzić, ale Szymon mruknął, że i tak ma spotkanie. I obiecał, że porozmawiają następnym razem. Karolina poczuła się dotknięta. Znów pomyślała, że obecność Szymona była jedynie dobrym uczynkiem spełnionym wobec bliźniego. Ale przecież nie potrzebowała łaski czy litości. Niech idzie sobie do Flądry, ona nie potrafi nawet kichnąć bez pomocy męskiego ramienia, pomyślała ze złością. Kiedyś się na niej zawiedzie i odkryje, że słabe kobietki to tylko pozory, tak naprawdę to zwykłe intrygantki.

Po wyjściu Szymona poczuła się jednak samotna, bezbronna i opuszczona. Zbyła Irenę kilkoma zdaniami i pospiesznie zakończyła rozmowę. Z wielkim trudem opanowując napływające do oczu łzy, zaczęła rozważać swoją zazdrość. Przecież nawet nie zna tej całej Flądry, a Szymon nie wydaje się lekkoduchem, który nie potrafi wybrać sobie odpowiedniej partnerki. Potrzebuje kobiety bez bagażu doświadczeń. Zasługuje na normalną rodzinę, a nie na wdowę opłakującą śmierć męża. Była coraz bardziej rozżalona. Od kiedy zaprosiła Szymona do swojego nowego mieszkania, uznała, że tylko przy nim czuje się swobodnie. Wtedy bez skrępowania mogła się wypłakać

lub powspominać szczęśliwe dni. Przy nim nie czuła tego okropnego bólu, który rozdzierał jej serce po stracie Krzyśka. Nie chciała stracić i jego. Już wystarczy, że Krzysiek ją porzucił. – Polubiłbyś go... – szepnęła do ślubnego zdjęcia. Przetarła oczy i przywołała się do porządku. Przecież ze strony Szymona nie może liczyć na nic więcej niż tylko przyjaźń. Dobrze, że on panuje nad ich relacjami, gdy ona traci kontrolę. Targana poczuciem winy, wybrała numer matki. Kolejna rozmowa, choć na pozór uprzejma, przepełniona była żalem i poczuciem krzywdy. I choć Karolina trzymała emocje na wodzy, Irena wyczuła rozgoryczenie w jej głosie. Nie chciała roztrząsać tematu, ale z narastającym niepokojem czekała, aż córka sama powie, co jej leży na sercu. Pragnęła, by w końcu przestała zachowywać się tak

dumnie i wpuściła ją do swego zmiażdżonego serca. – Powinnaś rozważyć kolejny związek – zasugerowała delikatnie, choć wiedziała, że może to wywołać awanturę. – Ja już mam męża, mamo – odpowiedziała jak zawsze Karolina. – Wiem, kochanie, ale Krzysiek na pewno chciałby twojego szczęścia. – Daj spokój... Muszę kończyć, mamo. Do usłyszenia. Karolina czuła, że do oczu znowu napływają jej łzy. Nie była jednak pewna, czy to przez sugestie matki, czy przez to, że ona sama nie widzi swojej przyszłości u boku Szymona. *** Szymon czuł się upokorzony i zdruzgotany. Jak mógł tak się pomylić? Jak mógł pomyśleć, że Karolina może go

kochać? Jestem skończonym głupcem! − pomyślał. Lepiej trzymać się kobiet bez przeszłości i bez przyszłości. Wyciągnął z kieszeni telefon i wybrał numer Marty. – I jak tam, braciszku? – zaszczebiotała. – Znów nie było u mnie Karoliny, a obiecywała, że przyjdzie. Więc odgadłam, że się zaręczacie. – Co też strzeliło ci do głowy? – warknął. – Hej, tylko bez takich. Coś narobił? – Nic, oprócz tego, że zrobiłem z siebie kompletnego kretyna. Ona kocha męża i nic tego nie zmieni. To nie ma sensu. – Jak nie ma? Jak nie ma? – W głosie Marty brzmiało niedowierzanie. – Normalnie, ciągle wspomina tylko tego Krzyśka.

– A ty zamiast ją pocieszyć, utulić… no nie wiem, wymyślić coś, żeby odkryła w tobie partnera na całe życie, wyskoczyłeś z jakimś głupim tekstem? – No, w sumie… – Coś ty jej powiedział?! – Zadzwoniła jej matka... Chciałem, żeby swobodnie pogadały… No i – plątał się w zeznaniach. – Palnąłem, że muszę iść. No mogę mieć chyba spotkanie? W końcu mam biznes... – Jaki ty jesteś głupi – stwierdziła Marta ostentacyjnie. – Super, dobij mnie. – Dobiję. Bo pokpiłeś sprawę. Karolina na pewno pomyślała o Flądrze. Ja od razu bym pomyślała. – Przestań! Ona nie jest tobą.

– No właśnie, Karolina jest dumna, ale i wrażliwa. Myślisz, że teraz przyjmie cię z otwartymi ramionami? − Szymon milczał. Marta zrozumiała, że brat jest kompletnie załamany, więc prędko zmieniła ton: − Braciszku, naprawdę mi przykro. – Wiem – powiedział cicho, starając się opanować. – Jak tylko wyjdę z tego szpitala, to coś wymyślę. Pogadam z nią i wyjaśnię. Obiecuję. – Niczego nie wyjaśniaj. Dość już tej farsy. ROZDZIAŁ 26 Och, to niemożliwe, że ma już niemal dwa tygodnie... Karolina siedziała na sofie, a obok niej leżała córka Marty. Sama Marta krążyła między kuchnią a pokojem, co chwilę donosząc słodkie

i wytrawne przysmaki. – Prawda? Od czasu wyjścia ze szpitala zmieniła się nie do poznania. – Marta uśmiechnęła się z dumą. − Naprawdę straciłam dla niej głowę. – Spojrzała na zastawiony pysznościami stolik. − To na co miałabyś ochotę? – Sok w zupełności wystarczy – zaśmiała się Karolina. Sama nie wiedziała, na co ma ochotę. Zazdrościła Marcie, że jest już po wszystkim, a ona wciąż jeszcze musi męczyć się ze zmianami wynikającymi z odmiennego stanu. Choć ostatnio nie znosiła włóczyć się po sklepach, musiała zmienić garderobę. To, co przywiozła jej Irena, było nie do przyjęcia. Workowate sukienki z materiałów pamiętających lata osiemdziesiąte były prezentem od Grażyny. Teściowa przekazała je Irenie, by uniknąć spotkania twarzą w twarz z synową. Poza tym im

więcej ludzi wiedziało o jej dobroci serca, tym lepiej. – To powiesz mi, kto wpadł na pomysł, by małej dać na imię Arabella? – Karolina nie zapytała o to w szpitalu, bo zaniemówiła z wrażenia, słysząc to wymyślne imię. Marta zawahała się. – Chyba… Wydaje mi się, że ja. Arabella Rusałkiewicz – wyrecytowała z podziwem. – Czy to nie brzmi imponująco? − Karolina nie śmiała zaprzeczyć, a w myślach nadała małej przydomek Rusałka. Zastanawiała się, jak zareagowali pozostali członkowie rodziny na tak wymyślne zestawienie. W szczególności ciekawiła ją reakcja Szymona. Pewnie wygłosił całą listę dowcipów na ten temat. Od pamiętnego spotkania w jej domu nie wiedziała, co się z nim dzieje. Nie dzwonił, nie pisał, nie przychodził. Zupełnie jakby zapadł się pod ziemię. − Doszłam do wniosku, że mała nie mogła mieć tradycyjnego imienia – podjęła

Marta. − Wiesz, takiego prosto z Polski. W końcu została poczęta w dalekim kraju. – Naprawdę? − Karolina, zaintrygowana, porzuciła myśli o Szymonie. – No tak. Emil chciał, żeby dać jej jakieś staropolskie imię, ale posługując się tym argumentem, zdołałam przeforsować Arabellę. – Chodziło mi o to, skąd się wzięła. – No chyba wiesz, skąd się biorą dzieci. – Jesteś okropna – zaśmiała się Karolina. – O, nareszcie zdołałam cię rozbawić – ucieszyła się przyjaciółka. − Ale prawdą jest, że poczęcie małej nastąpiło w Ameryce Południowej. Dokładnie… Nie wiem, w którym państwie, bo dość dużo

podróżowaliśmy. A tamtejszy klimat jakby... sprzyja. Emil wprawdzie biegał za swoim robactwem, ale od czasu do czasu udało nam się zyskać chwilę dla siebie. Karolina przypomniała sobie, jak poczęło się dziecko jej i Krzysztofa. Może nie odbyło się to w tak odległym kraju, ale było nie mniej intrygujące i niecodzienne. Marta z uwagą przypatrywała się jej twarzy, jakby wiedziała, o czym rozmyśla przyjaciółka. Na szczęście ugryzła się w język i nie spytała o poczęcie dziecka Karoliny. Pomimo że Marta słynęła z bezceremonialnego podejścia do najbardziej wstydliwych tematów, tym razem zdrowy rozsądek zdołał ją opanować. – Poza tym nie mogłam dać jej jakiegoś współczesnego imienia. Bo trzeba wiedzieć, z czym i z kim kojarzy się dane imię. Kiedyś na przykład podobało mi się imię Katarzyna, ale odkąd dowiedziałam

się, co zrobiła caryca Katarzyna, zmieniłam zdanie. – No tak, my, Polacy, nie wspominamy jej zbyt dobrze – przytaknęła Karolina. – Ależ to nie o to chodzi! Mam na myśli to, co robiła z mężczyznami. – Dla własnego spokoju Karolina wolała nie polemizować. − Nie chcę, żeby moja córka niszczyła mężczyzn, którzy jej się nudzą. Wolę, żeby traktowała ich nieco łagodniej. Jednak Szymon podpuścił Emila i obydwaj mówią na nią Kaśka – dodała z urazą. – A wiesz, że tak naprawdę caryca miała na imię Zofia? – zagadnęła Karolina. – Tak? Nie wiedziałam. – Oczy Marty zrobiły się nieco większe. – Odkąd dowiedziałam się, że nie była miła, przestałam się o niej uczyć. Nawet w szkole dostałam jedynkę, bo odmówiłam

odpowiedzi na jej temat. Swoją drogą, to niesprawiedliwe, że zmuszają nas do nauki o czymś, czego się nie znosi. – Masz rację. Ale to dla naszego dobra i rozwoju. – Karolina automatycznie przybrała pedagogiczny ton. – Ach, zapomniałam, że jesteś belferką – żachnęła się Marta. Karolina już miała wygłosić przemowę na temat zalet szerokiej wiedzy, nawet z tych dziedzin, których się nie lubi, jednak komentarz przyjaciółki powstrzymał ją od dalszego wymądrzania się. Poczuła się jak jedna z tych starych, niereformowalnych ropuch, z którymi miała czasem do czynienia. − Nie chciałam cię urazić – powiedziała Marta, widząc minę Karoliny. – Zresztą na szczęście uczysz języka obcego, a to podstawa w dzisiejszych czasach. Jak tylko mała zacznie gaworzyć,

od razu zapiszę ją na język obcy. – Nie uraziłaś mnie. – Karolina roześmiała się serdecznie. – Zastanawiałam się tylko, czy rzeczywiście jestem taką nieznośną i bezlitosną belfrzycą. – Jak panna Grinch? – Jaka panna Grinch? – No ten babsztyl od matematyki. Nie pamiętasz? – A, tak! − Karolina dostała olśnienia. Przypomniała sobie ich nauczycielkę z podstawówki. Panna Grinch najwięcej zadań zadawała na święta i inne przerwy w zajęciach, szczególnie upodobała sobie Boże Narodzenie. Zaraz po Nowym Roku robiła sprawdzian z całego semestru. – Do niej na pewno ci daleko – zaśmiała się Marta.

– Do niej każdemu daleko – parsknęła Karolina. Swoją drogą, była ciekawa, jak postrzegają ją uczniowie. Nie wróciła do szkoły od września. Ciekawe, jak przyjęli to jej podopieczni, czy w ogóle o niej pomyśleli, czy po prostu ucieszyli się, że przez jakiś czas będą mieć luz. Posmutniała. Żałowała, że nie może wysłuchać ich wakacyjnych opowieści o odległych landach, o nowych trendach w modzie zaobserwowanych przez Magdę oraz nowych chorobach, jakie zdiagnozował w całej szkole Patryk. Z zamyślenia wyrwał ją głos Marty: – ...Szymon kiedyś podpadł jej tak, że o mało nie wyrzucili go ze szkoły! – Co ty mówisz? – Karolina na ponowny dźwięk jego imienia wyostrzyła zmysły.

– Postanowił zagrać na jej lekcji w tenisa i tak odbił piłkę, że trafiła ją w tył głowy. – Marta nie mogła powstrzymać się od śmiechu. − Dodatkowo uderzyła czołem o tablicę, bo akurat pisała jedno z tych swoich niekończących się równań. Karolina z nie mniejszym rozbawieniem wyobrażała sobie pannę Grinch w tak zabawnej sytuacji. Pomimo że sama była nauczycielką, nie mogła powstrzymać się od stwierdzenia, że jej się należało. Sama miała z nią niezapomniane przeprawy. Matematyczce nie podobały się radość i optymizm Karoliny. Uważała ją za rozpuszczoną jedynaczkę, która nic sobie nie robi z kolejnej jedynki w dzienniku. Karolina natomiast uważała za ogromny sukces fakt, że miała tych jedynek najwyżej dwie – w przeciwieństwie do innych, którym nie mieściły się już w dzienniku. Tymczasem korzystając z nieuwagi przyjaciółki, Marta

potajemnie napisała wiadomość do Szymona: „Właśnie odkryłam twój sekret z podstawówki”, po czym przezornie wyłączyła dźwięk w telefonie. – Tak to było z panną Grinch – westchnęła rozbawiona Marta. − Na szczęście Szymonowi taki trening wyszedł tylko na dobre. Cieszy się jak dziecko z tej swojej szkółki. – A co u niego? – zagadnęła Karolina z udawaną obojętnością. – Yy... − Marta chyba po raz pierwszy w życiu nie wiedziała, co powiedzieć. Nie chciała pogorszyć sytuacji brata, łudziła się, że sam wyjaśnił wszystkie sprawy z Karoliną i że po prostu nie zdradzają się z nowinami, by zachować intymność. A ta pozorna, jak się Marcie wydawało, cisza była wynikiem wielkiej miłosnej tajemnicy. – Wiesz, jak to Szymon. Pracuje, na nic nie ma czasu. Nie wiem,

kiedy z nim ostatnio rozmawiałam, a spotkanie z nim to już graniczy z cudem – kłamała jak z nut. − W ogóle mój braciszek z nikim się nie widuje, tylko praca, praca, praca. *** Gdy Karolina wyszła, Marta beznamiętnie spojrzała na wyświetlacz telefonu i długą listę nieodebranych połączeń. Bez przesadnego pośpiechu oddzwoniła do brata. – No w końcu! – usłyszała gniew w jego głosie. − Dzwonię i dzwonię. Co ci strzeliło do głowy z tą podstawówką? – A to, że ty wcale nie pokochałeś Karoliny teraz. Ty ją kochasz od małego. – Marta zatryumfowała. Po drugiej stronie nastała długa cisza. A potem:

– Co… Jak… Co ty wymyśliłaś? – jąkał się Szymon. – Masz za dużo wolnego czasu z tym dzieckiem i głupoty przychodzą ci do głowy. Arabellka mogłaby płakać całymi nocami, to może przestałabyś snuć jakieś domysły. – Zaprzecz – odparła spokojnie i z powagą. W odpowiedzi znów usłyszała tylko jakieś przebąkiwania, z których nic nie wynikało. − Wiedziałam! – tym razem zapiszczała, już oficjalnie uradowana. – Ale jak...? Sam nie wiem... To było tak dawno. Byliśmy dziećmi. Nie, nie sądzę, żeby to była prawda. – Prawda, prawda. Przecież zawsze byłam twoją młodszą siostrą. Nieraz słyszałam, jak gadasz o niej z kumplami.

Oczywiście wtedy nie wiedziałam, że chodzi o Karolinę. Olśniło mnie dzisiaj, jak wspominałyśmy pannę Grinch. – Kogo? – Pannę Grinch. Nieważne. Ważne, że była pomocna w odświeżaniu pamięci. Sprytnie się maskowaliście z tym naiwnym hasłem: KGB. A swoją drogą, skąd ten skrót? – Od inicjałów. – No wiem, Karolina Bryńska. Ale czemu G? – Gabriela. Tak ma na drugie. Widziałem w szkolnych aktach. – Więc to przez nią nie chciałeś się przenosić do innej szkoły? – Marta czuła się jak detektyw na tropie sprawcy. – Daj już spokój – jęknął zirytowany Szymon. − Byliśmy dziećmi.

Dawno o tym zapomniałem. – Dobra, dobra, nigdy nie udało ci się mnie oszukać. Zawsze cię podsłuchiwałam, ale tego KGB to nie rozgryzłam. Myślałam po prostu, że dla nich pracujesz, a kobieta jest przykrywką jakiejś tajnej organizacji. – Marta westchnęła z emfazą. − Ależ byłam głupia! Tyle zmarnowanych lat. Dałeś przeznaczenie to

sobie ją odebrać. Ale

przeznaczenie. Krzyśka już nie ma, a wasze dusze zostały połączone już w kołysce... – Czekaj – przerwał jej zdenerwowany brat. − Bo zaraz mi powiesz, że to ja… że to przeze mnie on nie żyje. – Nie gadaj głupstw! Krzysztof nie przeznaczenie, które

żyje

przez

nie zawsze możemy zrozumieć. Ale teraz nie możesz

pozwolić, by ktoś ci ją odebrał, braciszku! − Po drugiej stronie znów zapadła cisza. − Musisz przede wszystkim powiedziała z naciskiem.

pozbyć

się

Flądry

–

– Nie muszę – warknął Szymon. – I nie nazywaj jej tak! – Myślisz, że Karolina zaakceptuje… – Nie muszę, bo jej nie ma − wycedził. – Karolina miała przeczucie, że poszedłeś do niej. Próbowałam cię nieudolnie kryć, ale... – Nie widuję się z nią… od… no od dawna. Już to zakończyłem. Chociaż to był luźny związek i tak naprawdę nie było czego kończyć. – Jesteś głupi – oznajmiła Marta, tak jakby to była powszechnie znana prawda. – Naprawdę jesteś głupi.

– A co u Karoliny? – Szymon zignorował ostatnie słowa siostry. – Jak ona się czuje? – Ją o to zapytaj. Napraw to – poradziła surowo Marta. − Już i tak za dużo czasu straciłeś na te swoje wygłupy. Bądź w końcu poważny. – Po co? Z Flądrą było łatwo i wygodnie. – Sam nie zauważył, kiedy tak ją nazwał. − Mam już dość tych podchodów. – Nie mów bzdur. Karolina cię kocha, ale ma wyrzuty sumienia, bo niedawno została wdową. Ty ją kochasz, ale nie chce ci się podjąć trudu, żeby ją zdobyć. Sami sobie wszystko utrudniacie. Koniec z tym, weź się w garść i załatw to, jak przystało na księcia z bajki – powiedziała Marta i rozłączyła się. ROZDZIAŁ 27 Karolina siedziała na tylnym siedzeniu samochodu rodziców.

Z przodu, obok Tadeusza, wierciła się Irena, która nie mogła już doczekać się, aż zobaczy obraz USG stwierdzający płeć dziecka. W końcu wszystko stanie się jasne. Raz po raz podpytywała Karolinę, czy dobrze się czuje i czy może czegoś potrzebuje. Karolina dzielnie znosiła tę nadmierną troskę. Była to mała cena za to, że rodzice będą jej towarzyszyć przy USG. Po odrzuceniu wszelkich obaw o zdrowie dziecka Karolina była coraz bardziej ciekawa jego płci. Im bliżej kliniki, tym bardziej się niecierpliwiła. Gdy w końcu dojechali do kliniki i ustawili się w kolejce w poczekalni, nie mogła Wymawiając się bólem

usiedzieć

na

miejscu.

pleców, opuściła rodziców i ruszyła wzdłuż korytarzy. Irena i Tadeusz czekali w skupieniu. Żadne z nich nie

miało ochoty zacząć rozmowy. – Przepraszam, czy państwo są ostatni? – usłyszeli nagle. Oboje spojrzeli na radosną parę. – Yyy, tak, tak – przytaknęła Irena. – To znaczy nasza córka… Młodzi ludzie podziękowali i usiedli naprzeciwko, pogrążeni w rozmowie. – Widziałeś? – Irena dyskretnie pociągnęła męża za ramię. – Co? – zapytał zdezorientowany Tadeusz. – No ta para. – Irena czuła narastającą ekscytację. – Wzięli nas za przyszłych rodziców. – Co? – No nie widziałeś? Spytali, czy jesteśmy ostatni. Bez żadnego

zmieszania, że może się tu zgubiliśmy. – No tak. Oczywiście masz rację – przytaknął Tadeusz, choć tak naprawdę w ogóle nie zauważył, że ktoś o coś ich pytał. – Myślisz, że mogłabym uchodzić za przyszłą mamę? – Jasne – przytaknął, wiedząc, że sprawi tym radość żonie, która jak większość kobiet była przewrażliwiona na punkcie swojego wieku. Irena rozmarzyła się, w ogóle nie zważając na to, że przecież z czystej wygody zdecydowała się tylko na jedno dziecko. Zajmowanie się Karoliną nigdy nie było jej w głowie, nie mówiąc już o gromadce dzieciaków. Karolina i tak ze swoimi problemami zawsze chodziła do ojca. Ireny radziła się głównie w przyziemnych sprawach,

dotyczących mody czy urody. Tadeusz odpowiedzialny był za pomoc córce w naprawdę trudnych chwilach. Dlatego Karolina była mieszanką niezłomnego charakteru, śmiało dążącego do realizacji planów, oraz subtelnej i dyskretnej siły kobiecego wdzięku. Nie traciła zimnej krwi i potrafiła podjąć szybką decyzję, ale też rozczulała się nad nową kolekcją biżuterii. Dziś Karolina stanęła przed kolejnym sprawdzianem. Stojąc przed drzwiami gabinetu, wzięła głęboki wdech i śmiało wkroczyła do środka. Po chwili cała trójka w skupieniu wpatrywała się w monitor USG. – Wszystko wygląda dobrze, nie ma się czym martwić. Proszę spojrzeć, jaki piękny kręgosłup – orzekła lekarka. − Mogę śmiało

powiedzieć, że chłopiec rozwija się prawidłowo. – Chłopiec... – szepnęła Karolina. – Więc jednak syn... *** Całą drogę powrotną Irena wpatrywała się w czarno-biały wydruk zdjęcia wnuka. Nie chciała przyznać, że nie może dopatrzeć się tego wszystkiego, o czym mówiła pani doktor w gabinecie. I żałowała, że córka nie zdecydowała się na zdjęcie w technice 3D. – Musisz zadzwonić do Grażyny – oznajmiła nagle. Karolina tego właśnie się obawiała. Grażyna, jako matka Krzysztofa, powinna wiedzieć o wizycie. Już wyobrażała sobie jej insynuacje, że rośnie jej mały Krzysiu. Krzysiu... Tak właśnie będzie miał na imię. Nie może być inaczej. − Im szybciej to zrobisz, tym lepiej – ciągnęła Irena. − Chyba nie chcesz, żeby miała do ciebie żal.

Ona zawsze będzie miała o coś żal, pomyślała Karolina. Ich ostatnie rozstanie nie było najmilsze. Karolina zastanawiała się, jak wybrnąć z tej patowej sytuacji. Może wystarczy zadzwonić i poinformować o wynikach USG? Im dłużej rozmyślała, tym większy smutek ją ogarniał. Z trudem hamowała łzy, by nie rozkleić się w samochodzie. Nie mogła sobie na to pozwolić, bo wówczas rodzice wzięliby ją do siebie, a ona marzyła już tylko o tym, żeby wskoczyć w dres i położyć się do łóżka. – Jakbyś czegoś potrzebowała, dzwoń – rzucił Tadeusz, gdy podjechali na parking pod jej blokiem. – Zawsze możesz na nas liczyć. – Jesteś pewna, że nie chcesz jechać do nas? – spytała Irena, pełna

obaw o nastrój córki. – Nie. Chcę być sama – odparła Karolina z przekonaniem. – W takim razie jutro cię odwiedzę. – Jasne, przecież nie musisz się zapowiadać. Wychodząc z windy, Karolina nerwowo szukała kluczy do mieszkania. Chciała jak najszybciej znaleźć się w swoich czterech ścianach. Nagle usłyszała znany świergot: – Dzień dobry! Odwróciła się i zamrugała szybko, nie wierząc własnym oczom. Przed drzwiami jej mieszkania stało troje nastolatków – chłopak i dwie dziewczyny. – Co wy tu robicie? – zapytała, zaskoczona. – Yy, pani nie przychodzi do nas, to my, jako przedstawiciele... – odezwał się chłopak. Karolina

bez

trudu

rozpoznała

swoich

szkolnych

podopiecznych − Patryka, Magdę i Jasirę. – Przyszliśmy panią odwiedzić – podjęła Magda. − Mamy nadzieję, że się nie narzucamy, ale… Martwiliśmy się o panią. – Magda, nie tak − skarciła ją Jasira, po czym sama zwróciła się do Karoliny: – Pragnęliśmy panią odwiedzić i zaoferować swoją pomoc, a także powiedzieć, że jesteśmy z panią. – Jej słowa zabrzmiały bardzo poważnie. Jasira była bardzo ambitną dziewczyną i nie tylko dbała o to, by nauczyć się języka polskiego, ale także próbowała go wzbogacać. Zawsze przykładała wagę do właściwego sposobu wyrażania emocji. – Też nie wypadłaś najlepiej – syknął Patryk. – Coś się dzieje z twoim językiem, chyba masz jakiś ucisk na mózg. Ostatnio słyszałem…

Gdyby Karolina nie zakończyła tych uprzejmości, cała trójka skoczyłaby sobie do gardeł. Nauczona belferskim doświadczeniem, wiedziała, że musi szybko zająć ich innym tematem. – Dobrze, zapraszam do środka. Napijemy się czegoś. Mam zapas zdrowych soków, ale znajdzie się też jakiś mniej zdrowy napój. − Z uwagi na Patryka szczególnie zaakcentowała słowo „zdrowych”. Magda weszła pierwsza, jako klasowa miss uważała, że jej się to należy. Za nią powędrowała Jasira, której przypadał tytuł szkolnej kujonki, a za nimi Patryk. Karolina zamykała pochód, ciągle nie mogąc uwierzyć, skąd wzięli się tutaj jej uczniowie. – Chcieliśmy przyjść całą klasą, ale… − zaczął Patryk.

– Ale to byłoby niedorzeczne – weszła mu w słowo Jasira. – Jest mi bardzo miło, że mnie odwiedzacie – powiedziała szczerze Karolina. Do rozmowy włączyła się Magda: – Przepraszamy, że bez uprzedzenia, ale chyba podała pani jakiś nieaktualny numer telefonu, bo... – Ciiiii – skarcili ją jednym głosem Patryk i Jasira. Karolina rzuciła im badawcze spojrzenie. – A tak właściwie to skąd macie mój adres? – To szaman nam powiedział – wyjaśnił Patryk – na wakacjach spotkałem jednego. Nie wiem, skąd znał pani adres. W zasadzie to mu się objawił...

Magda i Jasira pokręciły głowami z niedowierzaniem, słysząc jego konfabulacje. – Bądź poważny – skarciła go Magda i wyznała: – Wysłaliśmy do sekretariatu najcięższą artylerię, ale ta sekretarka jest niereformowalna. – Najcięższą artylerię? – Karolina uniosła brwi. – No... naszego włoskiego kochanka, pięknego Pabla − rozmarzyła się Magda. – Ale taki z niego bohater, że na nic się przydał – zaperzyła się Jasira. – Resztą zajęli się Martin i Jin – dodał dumnie Patryk. − W mgnieniu oka poradzili sobie z każdą zaporą. – Wiecie, że jest to nielegalne – zaniepokoiła się

Karolina. Cała trójka zrobiła niewinne minki. – Nie wiem, o czym pani mówi – powiedział Patryk. − Nie wnikam, jak sobie poradzili z całym sztabem takich sekretarek. – Wystarczy, że ja wiem – westchnęła nauczycielka. Martin i Jin należeli do klasy o angielskim języku wykładowym. I choć ze wszystkich uczniów radzili sobie z nim najsłabiej, to połączył ich inny język − komputerowy. Tworzyli coraz to nowe programy, łamali kody i wymyślali najbardziej irytujące psikusy. Mieli szerokie pole do popisu, bowiem ich nowoczesna szkoła wprost kipiała od elektronicznych sprawiały im

rozwiązań.

Szczególną

frajdę

informatyczne żarty wymierzane przeciw nielubianym

nauczycielom. Na szczęście Karolinę darzyli szacunkiem i tylko kilka razy pomieszali slajdy jej prezentacji przed lekcją. I to bardziej dla zabawy niż ze złośliwości. Tajemnicą poliszynela było to, że za wybrykami stoją Jin i Martin, ale nikt nie był w stanie złapać ich na gorącym uczynku. Jednak co innego drobne wykradnięcie

psikusy, a

co innego

ze szkolnej bazy poufnych informacji. – To może być odmiana pomroczności – z powagą tłumaczył Patryk. – Zapomną o tym, co zrobili. Ale pani nas nie zdradzi, bo przecież o niczym pani nie wie. Karolina nie miała sumienia pogrążyć swoich uczniów. Wszak zrobili to z troski o nią, a nie we własnym interesie. Jednak kazała przekazać tym nicponiom, że mają się do niej zgłosić. Ma zamiar

przemówić im do rozumu. Wizyta przebiegła w miłej i wesołej atmosferze. Dziewczęta z radością przyjęły wiadomość, że ich nauczycielka spodziewa się chłopca, i zapewniły, że jeśli tylko będzie potrzebowała pomocy, może na nie liczyć. Patryk obiecał, że będzie obserwował dziecko pod kątem chorób i przekaże mu całą swoją tajemną wiedzę. Karolina, nie chcąc sprawić uczniowi przykrości, obiecała, że zastanowi się nad jego propozycją. Z taką obstawą na pewno nie stanie nam się krzywda, pomyślała, zamykając drzwi za gośćmi. ROZDZIAŁ 28 Pozytywnie naładowana wizytą podopiecznych, Karolina nabrała odwagi, by zadzwonić do teścia. Wiadomość o wnuku

przyjął z ogromnym wzruszeniem i niepohamowaną radością. Wyczuła jednak pewną rezerwę, szczególnie podziękowała za zapasy.

w

momencie,

gdy

Nie przejęła się tym jednak. Zadowolona, że spełniła niemiły obowiązek, postanowiła, że się położy. Do tej pory nie miała czasu na samotne przeżywanie emocji, jakich dostarczył jej ten dzień. Minęła dwudziesta niespodziewany

trzecia,

gdy

ciszę

zmącił

telefon. Karolina pomyślała, że to pewnie Marta dzwoni, by wypytać o przebieg wizyty. W całym tym zamieszaniu zapomniała powiadomić przyjaciółkę. Zadrżała, gdy zobaczyła na wyświetlaczu imię „Kazimierz”. Dzwonił ze swojej komórki, co nieczęsto mu się zdarzało, gdy był w domu. A przecież musiał być w domu, zbliżał się bowiem

środek nocy. O co chodzi? Karolina zwlekała z odebraniem w nadziei, że teść zrezygnuje, on jednak był nieugięty. W końcu nacisnęła zieloną słuchawkę. – Halo? – odezwała się niepewnie. – Karolinka? – usłyszała jego głos. – Coś się stało? – Nie, absolutnie nic. Chcemy tylko z mamą, żebyś do nas jutro przyjechała. W końcu mamy co świętować. − Karolina wzdrygnęła się odruchowo. Doskonale „świętowanie”

wiedziała,

co

oznacza

w rozumieniu Tyrolskich. − Musisz być – ciągnął Kazimierz. − Wprawdzie będą tylko domownicy, to znaczy my i babcia, ale to chyba wystarczy.

Tak, sami domownicy w zupełności jej wystarczą. Czyżby Grażyna w dalszym ciągu nie ujawniła potyczki z synową? Czy „świętowanie” ma być w rzeczywistości drugą batalią? A może poszli po rozum do głowy i na wieść o wnuku wszystko poszło w niepamięć? Na przeprosiny nie liczyła, Grażyna nigdy by się do tego nie posunęła. Po każdej awanturze udawała, że nic się nie stało. – No dobrze. Będę – zakończyła, ziewając przeciągle. Od jutra wyłączam telefon na noc, postanowiła. Wiedziała, że to nie zagwarantuje jej spokoju, bo Grażyna zawsze może zadzwonić na telefon stacjonarny, a jeśli wyłączy i ten − jest skłonna postawić na nogi Bryńskich. ***

Gdy tylko zbudziła się następnego poranka, natychmiast zadzwoniła do Marty z radosną nowiną. – Wiedziałam, że rozentuzjazmowana

to

chłopiec

–

zapiszczała

przyjaciółka. – Jasne, ty zawsze wszystko wiesz – Karolina nie odmówiła sobie złośliwości. – No cóż, taki już mam dar – potwierdziła Marta, ignorując jej ton, po czym zapytała niepewnie: − Mówiłaś już Szymonowi? – Nie – ucięła Karolina. Od wizyty w klinice nie myślała o nim. Skupiona była wyłącznie na fantazji, że jej rodzinę nadal stanowi ona, dziecko i Krzysztof. Nie dopuszczała do głosu rzeczywistości i nie chciała nawet słyszeć o tym, że jej życie znacznie różni się od tego wymarzonego.

– A mogę mu powiedzieć? – Marta jeszcze bardziej ściszyła głos, jakby bała się, że zezłości przyjaciółkę. – Jeśli chcesz, to nie mam nic przeciwko temu – odparła Karolina, myśląc, że to nawet lepiej, jeśli Marta przekaże mu tę informację w jakimś swobodnym i niezobowiązującym momencie. Gdyby Karolina zadzwoniła tylko po to, by oświadczyć, że spodziewa się syna Krzysztofa, Szymon mógłby poczuć się do czegoś zobowiązany. A ona była zbyt dumna, by liczyć na jego litość. − No to tyle chciałam ci powiedzieć. Zaraz jadę do Grażyny. – Uu – jęknęła ostentacyjnie Marta. – Wiem, wiem. Będzie ciężko, ale jakoś dam radę – zaśmiała się

Karolina. − Chyba że znów będzie chciała mi coś zabrać. No… ale Krzysia mi nie odbierze. A reszta się nie liczy. – Może powinnaś zabrać ze sobą któregoś z rodziców? – zasugerowała Marta, która była pełna najgorszych obaw co do osoby Grażyny, choć znała ją tylko z opowieści. Karolina jednak tylko się roześmiała. – Może nie będzie tak źle. Przetrwałam już nie taką walkę, to i tym razem nie dam się podejść. *** Gdy tylko Karolina przekroczyła próg mieszkania teściowej, Grażyna wyskoczyła z kuchni, lamentując: – Dlaczego ty mi to robisz, dziecko? Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? Jako matka Krzysia powinnam pierwsza

dowiedzieć się o wnuku! Ściągając kurtkę, argumentów.

Karolina

szukała

odpowiednich

– Po prostu pomyślałam, że skoro to ma być chłopiec, to dziadek powinien dowiedzieć się pierwszy. – Dobrze, ale zaraz po rozmowie z Kazimierzem mogłaś zadzwonić do mnie – Grażyna upierała się przy swoim. – Racja, nie pomyślałam – skapitulowała Karolina. – No właśnie. Matka powinna myśleć o innej matce – Grażyna już niemal szlochała. Na szczęście w przedpokoju pojawił się Kazimierz. – Wejdź i usiądź, Karolinko. Karolina posłusznie wkroczyła do salonu, w którym siedziała już

babcia Róża. – Dzień dobry, babciu – przywitała się przyjaźnie i zajęła miejsce w fotelu. Starsza pani rozpromieniła się na widok Karoliny. – Witaj, moje dziecko! Jak się czujesz? – Jak się ma czuć? – zirytowała się Grażyna, stając w progu pokoju. − W końcu to już drugi trymestr, więc nie ma lekko. – Dobrze to ujęłaś: „nie ma lekko” – zaśmiała się Karolina, której rzeczywiście coraz zmieniającym się

trudniej

było

zapanować

nad

ciałem i wszystkimi uciążliwymi atrybutami stanu błogosławionego. – No to opowiadaj, jaki jest nasz mały chłopczyk? – Grażyna

utkwiła w niej badawcze spojrzenie. – Mam tu jego zdjęcie. – Karolina wyjęła z torebki czarno-biały wydruk. – Teraz to mama pierwsza go zobaczy. – Chcąc zapunktować, wręczyła Grażynie zdjęcie. – Wcale nie pierwsza, wcale nie pierwsza − Grażyna znowu niemal się rozszlochała. – Rozmawiałam z Ireną. Ona i Tadeusz już widzieli wnuka. Znów zostałam pominięta... − Karolina stwierdziła, że lepiej nie ciągnąć wątku. Nawet Kazimierz, który właśnie przystanął obok żony i oglądał zdjęcie, ukradkiem pokręcił głową w stronę synowej. − No nic – westchnęła Grażyna, po czym zakomunikowała: − Postawię je sobie na komodzie obok zdjęcia Krzysia. Karolina zbladła. Czyżby Grażyna nie zrozumiała, że

zdjęcie jest tylko do pokazania? Nie stanowi prezentu. Mimochodem spojrzała na komodę, gdzie dotychczas stała ślubna fotografia jej i Krzyśka. Zdumiała się, widząc, że jej miejsce zajęło zdjęcie Krzysztofa, chyba jeszcze ze studniówki. – Daj spokój, Grażynko. – Na szczęście do akcji wkroczyła babcia Róża. – To zdjęcie należy do Karolinki, a nie do ciebie. – Jak to? Już tyle wycierpiałam, już tyle straciłam, a ty chcesz mi zabrać jedyną cząstkę Krzyśka? – Teraz już Grażyna naprawdę się rozpłakała. Karolina sapnęła, sfrustrowana. – Cóż... Może uda mi się zdobyć kopię. – To zdobądź dla siebie − rozkazała teściowa. − A to

zostaw mnie. Wiesz, jak matczyne serce tego potrzebuje. Dzięki niemu czuję się tak, jakbym odzyskiwała mojego Krzysia. Karolina skapitulowała, uznając, że kopia zdjęcia to niewielka cena za spokój i równowagę natychmiast chwycił

emocjonalną.

Kazimierz

zdjęcie i wsunął je za szybkę, gdzie znajdowało się zdjęcie nastoletniego, elegancko ubranego Krzyśka. Babcia Róża pokręciła głową z dezaprobatą. A Karolina uśmiechnęła się blado. Mam nadzieję, że to jej wystarczy, pomyślała. Po tym symbolicznym zawieszeniu broni rozmowa przyjęła bardziej przyjazny ton. Grażyna ani razu nie wspomniała o wcześniejszym zajściu i nie rościła już sobie prawa do mieszkań i pieniędzy synowej. W pewnym momencie Kazimierz zapytał:

– Karolinko, a o której po ciebie przyjechać pierwszego? Grażyna zabrała głos, nie czekając na odpowiedź synowej: – Och, jak najwcześniej. W końcu najpierw musisz wstąpić do nas, dziecko. Karolina dopiero po chwili zorientowała się, o czym rozmawiają teściowie. Nadchodził dzień Wszystkich Świętych i chcieli razem z nią pojechać na grób Krzyśka. – Chyba was rozczaruję – zaczęła ostrożnie – ale pojadę z rodzicami. Możemy oczywiście spotkać się na miejscu. Grażyna poczerwieniała. – Wykluczone! – krzyknęła. – Przecież najpierw pojedziemy na mszę za Krzysia, a dopiero potem na groby. – Na mszę? – powtórzyła Karolina.

– No nie udawaj, że nie wiesz – zirytowała się Grażyna. – Nie wiedziałam... – Bo tak rzadko nas odwiedzasz. – Tak czy inaczej, kiedy ta msza? – Pierwszego o dziesiątej u nas w parafii. Będzie nasza rodzina, i to prawie z całej Polski. – Grażyna wydawała się być szczerze uradowana. Karolinie zrobiło się słabo. Słowa: „rodzina z prawie całej Polski” huczały jej w głowie. Ten dzień będzie i tak wyjątkowo bolesny, a rozdrapywanie tragedii z każdym członkiem klanu Tyrolskich było zdecydowanie ponad jej siły. Nie miała ochoty na kolejne kondolencje, które przepełnione były bardziej ciekawością niż współczuciem. A tym bardziej nie zamierzała iść na mszę do tego przepełnionego zapachem wilgoci kościoła. Jej wyostrzone w ciąży zmysły mogłyby tego nie

wytrzymać. – Rozumiem – odparła powoli, grając na czas. − To wspaniale, że udało wam się zamówić mszę. Na pewno gdy cała rodzina zbierze się na modlitwie, to pomoże Krzysztofowi. – Tak, tak. – Grażyna energicznie pokiwała głową. − Nie było to łatwe, ale czego matka nie zrobi dla swojego dziecka. – Masz rację. Ja jako matka również mam na względzie dobro swojego dziecka, więc nie mogę wam niczego obiecać. Na pewno na cmentarz pojadę z rodzicami. – No cóż, dobrze. – Grażyna ściągnęła usta. − Ale pamiętaj: msza jest o dziesiątej. W przypływie ekscytacji Grażyna pokazała synowej

pokaźną kolekcję zniczy. Na widok palet pełnych różnokolorowego szkła Karolina omal nie wybuchnęła śmiechem. Ilości, jakie zgromadziła teściowa, wystarczyłyby na sporą liczbę grobów. Gdy już zbierała się do wyjścia, Grażyna zaproponowała życzliwie: – Poczekaj, odprowadzę cię do taksówki. Chyba że chcesz, żeby Kazimierz cię odwiózł? – Nie, nie, taksówka jest w porządku. Już w taksówce, gdy podała kierowcy swój adres, w jej torebce rozległ się dźwięk telefonu. Po krótkiej rozmowie i kilku radosnych westchnieniach, już o wiele spokojniejsza, odezwała się do taksówkarza:

– Zmiana planów. Jedziemy gdzie indziej. ROZDZIAŁ 29 Gdy Karolina wysiadła z taksówki na osiedlu rodziców, Marta już czekała na parkingu. Jej kręcone, perliste włosy odbijały blask ulicznych latarni. – To najbardziej niedorzeczny pomysł, jaki mógł ci wpaść do głowy – zaśmiała się Karolina. Marta bez słowa skierowała się do tylnych drzwi swojego samochodu, by wyjąć Arabellkę z fotelika. – Mogłyście chociaż wejść do środka, a nie marznąć tutaj – zwróciła jej uwagę Karolina. – Och, dopiero przyjechałyśmy. Rozmawiałam jeszcze z Emilem. Przed wyjściem zostawiłam mu kartkę, że jedziemy do pani Ireny, a on nie wiedział kto to. Mówię ci, facetowi trzeba wszystko tłumaczyć jak dziecku. A Emil przez te motyle już całkiem głupieje.

– Dobrze, już dobrze – westchnęła Karolina. − Chodźmy. – Jeszcze tylko ciasto i możemy iść. – Ciasto? Jakie ciasto? – Mówiłaś, że twoja mama lubi łakocie. A po tym, jak zabroniłaś jej mnie odwiedzić, muszę wkupić się w jej łaski. – Niby dlaczego? – Karolina naprawdę nie rozumiała, co ma na myśli przyjaciółka. – Jak to? − Zdumienie Marty było całkowicie szczere. − Jesteś zupełnie jak Emil, wszystko trzeba ci tłumaczyć. No przecież potraktowałaś swoją mamę raczej mało przyjemnie, gdy chciała mnie odwiedzić. Być może jest obrażona? Przecież minął już ponad miesiąc, a ona nadal nas nie odwiedziła. Karolina nie wyprowadzała Marty z błędu, choć

wiedziała, że Irenie, zgodnie z jej naturą, po prostu się odwidziało. Gdy nie mogła być w samym centrum zdarzeń, rezygnowała. – Nie, na pewno mama to rozumie – odparła. – Mogę cię zapewnić, że nie jest obrażona. − Uzmysłowiła sobie, że pragnąc zaoszczędzić rozczarowań swoim bliskim, po raz kolejny tego dnia kłamała jak z nut. Mijanie się z prawdą wychodziło jej coraz lepiej. − Chodźmy na górę. Irena, widząc gości, prawie podskoczyła z radości. Poczuła się doceniona, gdy Marta oznajmiła, że ona i jej córeczka nie mogły się doczekać tego spotkania. Arabellka wzbudziła zachwyt gospodyni. Wydała się być równie towarzyska jak jej mama. Gdy Marta zdjęła jej kurteczkę,

oczom Ireny i Karoliny ukazała się... mała biedroneczka. Jeszcze przed chwilą Karolina sądziła, że czarna czapeczka z czerwonymi falbankami i różkami naszytymi z przodu jest pewną ekstrawagancją − widząc cały strój Arabellki, zmieniła jednak zdanie. Czapeczka była niczym w porównaniu z czerwoną atłasową sukienką w czarne, wielkie kropy, spod której wystawały falbaniaste, czerwone spodenki. Całości dopełniały czarne, zamszowe pantofelki. – To będzie nasze pierwsze wspólne Halloween – oznajmiła Marta. − Ona tak szybko rośnie, że za tydzień pewnie już się w to nie zmieści. Zastanawiałam się jeszcze nad pszczółką. Na następne miesiące zakupiłam też pajączka, kaczuszkę, ośmiorniczkę i oczywiście motylka.

– Oczywiście – przytaknęła z przekąsem Karolina. W nieunikniony sposób rozmowa zeszła na temat Święta Zmarłych. Irena i Marta zgodnie uznały, że obecność Karoliny na grobach w tym dniu jest kategorycznie wykluczona. – Ten tłum tylko cię zmęczy – tłumaczyła matka. – Twoja mama jak zwykle ma rację – dodała Marta. Od samego początku wizyty Marta przytakiwała Irenie. Wychwalała ją pod niebiosa − komplementowała dom i zachwycała się jej urodą. Karolina czuła, że przyjaciółka ma na celu wkupienie się w łaski jej matki, i musiała przyznać, że robi to niezwykle sprytnie. Była niezłą manipulantką. Przy najbliższej okazji jej to wypomni. – Jak się cieszę, że moja córka ma w tobie taką przyjaciółkę – zachwycała się Irena. Karolina stłumiła śmiech. Obie są

siebie warte, pomyślała. − Chciałabym, abyś odnowiła kontakty z dawnymi przyjaciółmi. Wszyscy zasugerowała Irena,

martwią

się

o

ciebie

–

zwracając się do córki. – Skąd możesz to wiedzieć? – zdziwiła się Karolina. – Dzwonią do mnie. – To cudownie – wtrąciła się Marta. – Wiem, że to trudne, ale nie wykluczaj ich ze swojego życia. – Marta ma rację. – Irena energicznie pokiwała ufryzowaną głową. – No dobrze. Obiecuję, że zadzwonię – skłamała Karolina. – Zadowolone? – Tylko nie odwlekaj tego w nieskończoność – ostrzegła Irena, wiedząc, że córka rzuciła to zapewnienie tylko po to, by

mieć spokój. Karolina wywróciła oczami. – Ależ jesteście uparte – burknęła. − Niech wam będzie. Przy Marcie i Irenie demonstracyjnie wysłała kilka SMS-ów o jednakowo brzmiącej treści: że dziękuje za pamięć i odezwie się, jak tylko dojdzie do siebie. I że prosi o wyrozumiałość. W duchu aż drżała z obawy, że wywoła tym kolejną lawinę sztampowych kondolencji i niekończących się ciekawskich telefonów. Na odpowiedzi nie musiała długo czekać. Z zaskoczeniem odczytywała kolejne SMS-y. Znajomi okazali się bardzo życzliwi i równie serdecznie dziękowali za wiadomość, zapewniając, że w każdej chwili czekają na telefon od niej. Oczywiście gdy tylko będzie na to gotowa. Koleżanki z pracy informowały, że wszyscy za nią tęsknią. Przepełniona ciepłem płynącym od ludzi, którzy znali Krzyśka, zupełnie nie słuchała, o czym dyskutują Marta i Irena. Jej uwagę zwróciło dopiero słowo „Szymon”.

– Och, mój brat jest wręcz oczarowany Karoliną! – zawołała z entuzjazmem Marta, która doskonale wyczuła w Irenie swojego sprzymierzeńca. Kto jak kto, ale matka potrafi namówić córkę do związania się z odpowiednim mężczyzną. – Ja sama ostatnio mam z nim rzadki kontakt. Ta szkółka całkowicie go pochłonęła – ciągnęła. – Jego dziewczyna musi czuć się zaniedbana – zasugerowała Irena, nie siląc się na dyskrecję. Karolina aż syknęła. – Mój brat nie ma dziewczyny. Jest singlem – wyjaśniła Marta bez skrępowania. − Ale ma złote serce i najwyższy czas, żeby się ustatkował. Byłby cudownym ojcem.

Karolinę przeszedł zimny dreszcz. Czy Irena i Marta słyszą, o czym mówią? Równie dobrze mogłyby powiedzieć wprost, o co im chodzi, zamiast posuwać się do takich błazeństw. – Wiecie co, pójdę się położyć – próbowała się ratować. – Źle się czujesz? − zapytały jednym głosem Irena i Marta. – Dziecko chce spać. – Och, już tak późno. – Marta zerwała się z miejsca. – Czas na nas. – Możecie sobie jeszcze poplotkować – z nieukrywaną pretensją powiedziała Karolina, choć w rzeczywistości pragnęła, by Marta już sobie poszła. Ta rozmowa posunęła się za daleko. Bez zbędnych pożegnań wstała i zamknęła się w swoim pokoju. Obrażona na matkę, rozgniewana na Martę, położyła się i

zasnęła. Nie słyszała, kiedy przyjaciółka wyszła. Zresztą nie miało to dla niej znaczenia. A gdy w środku nocy obudziła się i wcisnęła twarz w poduszkę, by nikt nie usłyszał jej płaczu, pomyślała z żalem: jak one mogły?! ROZDZIAŁ 30 Grażynie przez ostatnie dni wyjątkowo dopisywał humor. Żyła w przekonaniu, że pierwszy dzień listopada odbędzie się zgodnie z jej scenariuszem. Nie dopuszczała myśli, by mogło zabraknąć głównej bohaterki, której błogosławiony stan tylko dodawał dramaturgii całemu spektaklowi. Wyobrażała sobie już, jak cmentarną alejką podąża do grobu swego ukochanego syna, z zapłakaną Karoliną u boku. Spoczywają na niej pełne żalu spojrzenia przechodniów, rodzina z empatią klepie ją po plecach. Za nimi kroczy Kazimierz,

na którego ramieniu wsparta jest Dominika. (Kilka dni wcześniej Grażyna zmusiła córkę, by przyleciała do Polski. Dominika planowała wizytę dopiero na Boże Narodzenie, ale matka zawodziła jej do słuchawki tak długo, aż w końcu zmieniła zdanie). Dalej w korowodzie żałobników kroczy Marek z rodziną, a za nimi rodzice Karoliny. Każdy ukradkiem ociera łzy, które płyną po policzkach już od początku mszy za duszę jej syna. Teraz nareszcie mogła sobie to zaplanować co do ostatniej sekundy, bo w czasie pogrzebu jej aktorzy nie spełnili swoich ról. Szli, nie bacząc na otoczenie, zatopieni w otchłani goryczy. Karolina była jakby nieobecna, podtrzymywana trzymała się

przez

Tadeusza,

ledwo

na nogach, nawet nie raczyła odpowiadać na kondolencje. Obecnie

wydawała się już bardziej świadoma sytuacji. Nareszcie wszyscy będą mogli ubolewać wspólnie i zazdrościć młodej wdowie wsparcia ze strony Tyrolskich. *** Dla Karoliny tego dnia rzeczywistość była bardziej brutalna. Już od wczesnych godzin porannych nie mogła wyjść z toalety. Najwyraźniej jej syn, tak jak ona, nie miał ochoty uczestniczyć w rodzinnym celebrowaniu udręki Tyrolskich. W końcu zdecydowała się zadzwonić do rodziców i powiadomić ich, jak przedstawiają się sprawy. Obawiała się, że zawiedzie Grażynę, ale cóż mogła poradzić? Jej wnuk najwyraźniej tego dnia miał ochotę zostać w domu.

– Nie martw się, kochanie – pocieszała Irena − wytłumaczę cię przed Grażyną. Przecież zrozumie i na pewno nie będzie się gniewać. Karolina nie do końca w to wierzyła. Teściowa, która planowała ten dzień od wielu tygodni, na pewno nie ucieszy się z tak istotnych zmian w scenariuszu. Nie pomyliła się. *** – Jak to Karoliny nie będzie? – zawołała Grażyna, gdy Irena powiadomiła ją o stanie córki. – Czy ona naprawdę nic już nie czuje do mojego biednego syna? – Wiesz dobrze, że czuje – tłumaczyła Irena. − Ale jej stan nie pozwala na… takie eskapady...

– Nie broń jej. W dodatku wyręcza się tobą. – Grażyna była coraz bardziej oburzona. − Sama nie może zadzwonić? – Nie ma siły nawet mówić. – Głos Ireny też stawał się bojowy. – Przestań! Wszyscy już wyrzekliście się Krzysztofa. – Jak możesz tak mówić? – Irenko, kocham Karolinkę jak własną córkę, a ona w ogóle nie okazuje mi ciepła. I jeszcze zostawia nas w takim dniu. Nie wiem, jak Kazimierz to przeżyje. Ja nie mam siły go pocieszać, myślałam, że razem jakoś łatwiej przetrwamy ten czas. Ale ona... – Grażyna zaszlochała gardłowo − ...ona nie ma żadnych skrupułów. Irena była tak wściekła, że nie zdołała wydusić z siebie ani słowa więcej. Roztrzęsiona, oddała słuchawkę Tadeuszowi, który uprzejmie,

ale dobitnie wytłumaczył Grażynie, że temat jest zamknięty, po czym się rozłączył. Za to, że plany Grażyny zostały zniweczone, jako pierwsi karę ponieśli domownicy. Przez dobrą godzinę, owładnięta furią, wylewała przed nimi swoje żale. Z pewnością trwałoby to dłużej, gdyby nie nadszedł czas, by iść do kościoła. Przed rodziną Grażyna miała odegrać rolę sponiewieranej ofiary, a nie wściekłej teściowej, musiała więc doprowadzić się do porządku. Na poczekaniu wymyśliła nowy kamuflaż, opowiadając bliskim, w jak ciężkim stanie jest jej ukochana i nieszczęśliwa synowa. *** Pod naciskiem ze strony Ireny Karolina zdecydowała się wprowadzić na jakiś czas do rodziców. Akurat gdy się

pakowała, przyszedł SMS od Marty. Napisała, że przypadkiem jest w okolicy i chętnie ją odwiedzi. Karolina nadal była urażona jej ostatnim zachowaniem, ale stwierdziła, że przyda jej się każda para rąk. A Marta była niezastąpiona w tego typu akcjach. Niech raz wykaże się czymś pożytecznym, pomyślała z ironią. Wprawdzie nie brała wielu rzeczy, bo pewnie będzie często uciekać do siebie przed nadopiekuńczością rodziców, ale i tak pakowanie okazało się szalenie czasochłonne. Skończyło się na tym, że Irena wzięła na siebie ciężar pakowania, a Karolina siedziała na sofie i walcząc z mdłościami, dzielnie stawiała opór matce, która najchętniej wrzuciłaby do walizki całe mieszkanie. Na widok takiego poruszenia Marcie aż zaświeciły się oczy. Była

wniebowzięta. Od razu przystąpiła do zabierania jeszcze większej liczby rzeczy, które w jej mniemaniu są niezbędne do codziennego życia. Karolina, zrezygnowana, ułożyła się wygodniej na poduszkach. Czuła, że z taką armią nie wygra. Tadeusz czuwał w przedpokoju, by na bieżąco wynosić spakowane torby do samochodu. Widząc, co się dzieje, coraz bardziej się bał, że lada moment Karolina zmieni zdanie co do przeprowadzki i każe im się wszystkim wynosić. – Usiądź koło mnie, tato – odezwała się, gdy zajrzał do pokoju. − I tak na nic im się zdasz. Gdy przyjdzie pora, z pewnością cię znajdą. – Puściła oko do ojca. − Jeszcze każą ci mnie zanieść na rękach do samochodu. Karolina wypowiedziała te słowa w nieodpowiednim

momencie − akurat gdy Marta wróciła z kuchni do pokoju. Natychmiast zwróciła się do Ireny: – Słyszałaś, kochana? To jest myśl! – Oho... – szepnęła Karolina do Tadeusza – są już per „kochana”. I mówią niemal jednym głosem. Mężczyzna zmarszczył czoło. Jedna Irena była dla niego niepojętym zjawiskiem, a co dopiero więcej jej podobnych. – Naprawdę może lepiej zanieść Karolinę – ciągnęła rozważania Marta. − Gotowa nam jeszcze zemdleć. Jeśli pan Tadeusz nie może, zadzwonię po Emila albo... − zawahała się – albo po Szymona. Karolina wpadła w popłoch. – Absolutnie! Czuję się już dobrze. Wręcz rewelacyjnie –

kłamała jak z nut. – Mogę nawet iść do Grażyny... – użyła najcięższego argumentu. – Absolutnie! O Grażynie zapomnij – skarciła ją Irena i poszła do kuchni, gdzie znów krzątała się Marta. Poranna rozmowa z Tyrolską nie dawała jej spokoju. Miotała się między potrzebą wyżalenia się komuś a koniecznością zachowania zimnej krwi przy córce. Nie chciała pogarszać jej stanu. Okazało się, że w Marcie znalazła nie tylko sojuszniczkę do zeswatania córki z Szymonem, ale i niezastąpioną powierniczkę. Szeptem zwierzyła jej się, przez co musiała przejść tego ranka. Marta z uznaniem oświadczyła, że Irena zachowała pełną klasę, broniąc córkę przed napaścią teściowej.

– Nie może się z nią spotykać sam na sam – zawyrokowała definitywnie. Gdy Irena i Marta wróciły do salonu, Karolina od razu zorientowała się, że coś knują. Zmusiła je, by zdradziły, co nowego naradziło się w ich nieobliczalnych umysłach. – Kochanie, naprawdę nic się nie dzieje – uspokajała ją nerwowym głosem Irena. – Po prostu jesteśmy zmęczone – wtórowała jej Marta identycznym, nienaturalnym tonem. – Mam nadzieję, że wybiłyście sobie z głowy noszenie mnie, a tym bardziej w wykonaniu Emila lub Szymona – Karolina próbowała je podejść.

– Tak, tak... – zmieszała się Marta. − No chyba że chcesz. Wprawdzie Emil pilnuje Arabellki, ale Szymon jest wolny. – Nie, nie chcę! Chcę tylko wiedzieć, o czym tyle czasu szeptałyście w kuchni. Opłakiwałyście mój los? – Co też przychodzi ci do głowy? − jęknęła coraz bardziej zaniepokojona Irena. – Tak sobie plotkowałyśmy... – Marta wyraźnie uciekała wzrokiem przed Karoliną. Tadeusz, przewidując tok myślenia córki, zaczął się niespokojnie wiercić. Karolina w mig rozpoznała, że ojciec o czymś wie. – Dość tego – warknęła. − Mówcie, co się dzieje, bo zaczynam się denerwować. A kobiety w ciąży nie można denerwować.

– Och... Po prostu martwimy się o to, jak traktuje cię Grażyna – Marta nie wytrzymała. Karolina spojrzała na nią, zdziwiona. – A niby jak? – Wzbudza w tobie poczucie winy – włączył się Tadeusz. – Zawsze taka była. Przyzwyczaiłam się. Każdy ma coś za uszami. – No tak, ale teraz… Teraz jest gorsza, niż była – powiedziała z przejęciem Irena. – Śmierć Krzyśka tak na nią wpłynęła – Karolina mimo wszystko próbowała tłumaczyć teściową. – Wiem, ale… − Marta spojrzała badawczo na rodziców Karoliny, szukając wsparcia i zgody na to, co zamierza powiedzieć. Z trudem

doszukiwała się oznak aprobaty lub sprzeciwu. Na twarzach Ireny i Tadeusza malował się strach. W końcu wzięła głęboki oddech i zaryzykowała: – Skoro jesteśmy tu jak w rodzinie... – Tadeusz chrząknął znacząco. − To muszę ci coś powiedzieć – ciągnęła Marta. − Chociaż wiem, że jestem wścibska i mam małego bzika na punkcie układania innym życia. I to na pewno jest czasami irytujące… − Karolina ugryzła się w język, by czegoś nie wypalić. Nie podejrzewała, że przyjaciółka zna swoje słabości. − Nie zaprzeczaj, bo o tym wiem. Szymon regularnie mi to uświadamia. – Marta wzięła głęboki oddech. − Twoja teściowa na pewno cię kocha, ale jej zaborczość wobec ciebie jest zwykłym… − Marta urwała, jakby szukała odpowiedniego słowa.

– Wariactwem – wyręczył ją Tadeusz. Karolina nie mogła pojąć, dlaczego wszyscy tak źle oceniają Grażynę, zwłaszcza że im przecież nie wyrządziła żadnej krzywdy. Sama, owszem, nigdy nie przepadała za teściową, ale z racji łączących je więzów uzurpowała sobie wyłączne prawo do niechęci. Dziś trzy obce Grażynie osoby stają przeciwko matce jej ukochanego męża. To już nie jest równa gra. Karolina odczuwała, że jej relacje z teściową są jeszcze gorsze niż przed śmiercią męża, mimo to ich ostatnie spotkanie nie było takie złe. Przynajmniej obyło się bez złorzeczeń, więc jest jakiś postęp – usprawiedliwiała Grażynę. Zawstydziła się, gdy zrozumiała, jak musiał się czuć Krzysiek, gdy przez te wszystkie lata łagodził napięcia, które pojawiały się między jego żoną i matką. W Tadeuszu, Irenie i Marcie ujrzała odbicie własnych

skandalicznych zachowań. Jak mogła tego nie zauważyć? Gdyby Krzysiek urągał jej rodzicom, wyrzuciłaby go za drzwi. Zażenowana nieprzyjemnym odkryciem, nabrała głęboko powietrza i odezwała opanowanym:

się

głosem

spokojnym

i

– Jeśli jesteście gotowi, możemy jechać. – Cała trójka, zbita z tropu, czym prędzej zaczęła zbierać się do wyjścia. − Ale chcę mieć u was swój samochód – dodała Karolina. Wszyscy znieruchomieli. – Dobrze – odparł Tadeusz. − Przywiozę ci go jutro. – Ale jak ty właściwie chcesz prowadzić? – zapytała Irena już na korytarzu. − Od dłuższego czasu jeździsz taksówką, a brzuch będziesz miała coraz większy. – Kilka ulic mogę pokonać nawet z brzuszkiem wielkości piłki.

– Piłka! – krzyknęła Marta. – Nie spakowaliśmy piłki! Daj klucze, wrócę po nią. *** – Muszę cię przeprosić – zaczęła Marta, kiedy po kilku godzinach wypakowywania odpoczywały

i

układania

rzeczy

na

półkach

w panieńskim pokoju Karoliny, w mieszkaniu państwa Bryńskich. − Ostatnio, jak byłam tu z Arabellką, trochę przesadziłam. Chciałam dobrze, a wyszło odwrotnie. – Możesz mówić poprawiając się

jaśniej?

–

zapytała

Karolina,

na łóżku. – To, co mówiłam o Szymonie, że mógłby już być ojcem... Chciałam tylko, żebyś wiedziała, że możesz na niego

liczyć. Nic złego nie miałam na myśli. Po prostu wiem, że jesteście bardzo blisko... – Nie jesteśmy blisko – przerwała jej ostro Karolina. − Nie jesteśmy blisko – powtórzyła już nieco spokojniej. – Nawet jeśli z jakichś dziwnych powodów tak myślisz. – Szymon tak myśli. – Nieważne, co myśli Szymon. Ja mam męża. – Kochana, wiem, w jakiej jesteś sytuacji. Chodzi mi tylko o to, żebyś nie odwracała się od Szymona, bo on jest… − Marta szukała delikatnych słów na wyrażenie tego, że jej brat zakochał się jak uczniak. − Pomocny – wybrnęła. – Myślałam, że ty też go lubisz. – Może go lubię. Ale nie tak, jakbyś tego chciała. – Ja to bym dużo chciała – przyznała Marta. – Ale niestety

nikt się nie stosuje do moich rad. − Karolina parsknęła śmiechem. Biedna Marta, pomyślała, ciekawe, dlaczego nikt jej nie słucha. − Przecież możecie się spotykać – ciągnęła z uporem przyjaciółka. – Nie, nie możemy – odparła stanowczo Karolina. − Bo, bo… − Po jej policzku popłynęła łza. − To byłaby zdrada. – Teraz rozpłakała się już na dobre. – Może dobrze się czuję w towarzystwie Szymona, ale to oznacza tylko, że jestem złą żoną. Jakby żył… Och, nie mogę… − Zaszlochała, kryjąc twarz w dłoniach. – A więc o to chodzi – skwitowała Marta, jakby odkryła wielką tajemnicę. – Moja droga, skoro jesteś wolna i uciekasz od mojego brata, to tym bardziej pogoniłabyś go, gdybyś była mężatką. Karolina spojrzała na nią przez łzy. – Ale ja nie wiem, czego chcę – westchnęła. − Krzysiek

jest dla mnie najważniejszy i nic na to nie poradzę. Minęło tak mało czasu, nie jestem gotowa na… Po prostu chcę być sama. Wciąż czuję się jak mężatka, sama przed sobą jestem mężatką. – Sama siebie unieszczęśliwiasz, trzymając się tej myśli tak kurczowo. Ale niech będzie. Traktuj Szymona jako swojego służącego. Pozwalam ci tak o nim myśleć. – To już jest okrutne – stwierdziła Karolina. – Zostawmy to. Nie mogę nic zrobić, dopóki nie będę pewna, że nikogo nie skrzywdzę. – Ja bym do tego nie dopuściła – zaznaczyła Marta z naciskiem. – Nie pomagasz mi! – Karolina parsknęła śmiechem, ale po jej policzkach nadal płynęły łzy.

Marta usiadła na łóżku i mocno objęła przyjaciółkę. – Ja zawsze pomagam. ROZDZIAŁ 31 Karolina obudziła się w dziwnym nastroju. Niewidzącym wzrokiem spojrzała na odsłonięte okno. Cisza wczesnego poranka obudziła bolesne wspomnienia dnia, który przyniósł jej nowe życie i nagłą śmierć. Czuła, że razem z mężem bezpowrotnie umarła cząstka jej duszy. Na szczęście dziecko, które nosi pod sercem, mobilizuje ją do życia. Choć nie wierzyła, że kiedykolwiek zdoła otrząsnąć się po stracie ukochanego. Wtuliła twarz w poduszkę, tłumiąc szloch. Nie spieszyła się ze wstawaniem, czekała, aż rodzice zbiorą się do pracy. Chciała uniknąć pytań o to, jak minęła jej noc, jak się czuje i czy wszystko w porządku. Bo co niby

miałaby odpowiedzieć? Nie wiedziała, jak długo wierci się z boku na bok. Za oknem szalała ulewa, ciemne chmury przysłaniające niebo powodowały, że świat wydawał się jeszcze bardziej ponury. Spojrzała na zegarek. Dochodziła dziewiąta. Dlaczego więc wciąż słyszała, jak matka krząta się po domu? A ojciec? Nie słyszała, żeby wychodził. W końcu zwlekła się z łóżka. Siłą woli przyjęła dumną pozę, tak by od wejścia zasygnalizować, że czuje się dobrze. Weszła do kuchni i zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, usłyszała głos Ireny: – Mam nadzieję, że dobrze spałaś, kochanie? – Może być – burknęła Karolina, zirytowana, że matka ją ubiegła.

– Jeśli jesteś głodna, proponuję pyszne kanapki. Mamy świeże bułki i wszystko, czego tylko pragniesz. Te zapasy, które przygotowała ci Grażyna, wykarmiłyby pół armii. Ojciec dołożył do tego swoje. Karolina spojrzała na stół, na którym było przygotowane iście królewskie śniadanie. Natychmiast poczuła, że burczy jej w brzuchu. Jak dawno nikt nie przygotował jej śniadania. Ani ona, ani Krzysiek nie byli rannymi ptaszkami, więc bieganie rano po świeże bułeczki było wykluczone. Zupełnie inaczej było w domu Bryńskich. Irena nie wyobrażała sobie, by na stole zabrakło świeżego pieczywa. Odkąd Karolina sięgała pamięcią, ojciec jeszcze przed pracą codziennie szedł po zakupy. Jeśli z jakichś powodów on nie mógł tego zrobić, Irena bez skrupułów budziła swą jedynaczkę, by ta jeszcze przed szkołą zdążyła zaopatrzyć domowników w chrupiącą skórkę. Na szczęście piekarnia znajdowała się nieopodal domu i od lat trwała w

niezmiennym stanie. Karolina wręcz rzuciła się na suto zastawiony stół. Pijąc kakao, które przyrządziła matka, czuła się tak, jakby znów miała dziesięć lat. Och, tak bardzo chciałaby cofnąć czas. Beztroski, leniwy, wręcz bezmyślny świat dziecięcych spraw. Ile by dała, by móc wziąć plecak i pobiec do szkoły na spotkanie ze znajomymi... Na przykład z Martą i Szymonem. Gdyby miała drugą szansę, na pewno nie traciłaby czasu i od razu zaprzyjaźniłaby się z rozwrzeszczaną i nieco zakręconą Martą, a przy okazji poznałaby jej brata − w mniej dramatycznych okolicznościach, niż miało to miejsce. Nie cofnę czasu. Teraz muszę patrzeć przed siebie, pomyślała

ze smutkiem, sięgając po kolejną kanapkę. *** Przez pierwsze dni pobytu w domu rodziców Karolina czuła się nieswojo, nie przywykła do takiej troskliwej opieki. Z dnia na dzień jednak coraz bardziej się rozleniwiała i podobało jej się, że nie musi się o nic martwić. Okazało się też, że Irena zafundowała sobie dłuższy urlop, by zająć się córką. – Naprawdę nie wiem, jak wrócę do normalności po takim rozpieszczaniu – żartowała Karolina, gdy kolejny wieczór spędzali całą trójką przed telewizorem. Tadeusz zaśmiał się dobrotliwie, ale przez twarz Ireny przemknął dziwny niepokój. Kochała córkę, ale wolała, by zajął się nią jakiś mężczyzna, najlepiej oczywiście Szymon. – A teraz jeszcze będziecie rozpieszczać wnuka – Karolina pokusiła się o lekką kąśliwość, sugerując matce, że nie ucieknie

od zmiany pieluch i całego tego bałaganu, który robią dzieci. Irena jednak aż podskoczyła z radości. – Oczywiście, że będziemy – zapewniła żarliwie. − Jeśli tylko zechcesz gdzieś pojechać z... przyjaciółmi albo po prostu będziesz potrzebowała czasu dla siebie, to oczywiście zajmiemy się dzieckiem. Karolina wpadła we własne sidła. Sugestia matki była aż nazbyt oczywista − pragnęła, by u boku Karoliny jak najszybciej znalazł się nowy mężczyzna. Żeby tego dokonać, była skłonna zajmować się wnukiem na okrągło. – Wiecie co, położę się spać. – Karolina rakiem wycofała się z opresji. Kiedy wyszła, Tadeusz cmoknął z dezaprobatą.

– No co? – fuknęła Irena. – Daj jej wreszcie spokój. – Ale to dla jej dobra. – Skąd możesz wiedzieć, co jest dla niej dobre? – Jest kobietą. Ja też. Więc wiem. – To nie jest argument. – Jest. Wystarczający i niepodważalny. Nie może być samotną kobietą, do tego matką. Musi mieć kogoś, kto by się nią zajął – tłumaczyła ze łzami w oczach. – A nie przyszło ci do głowy, że ona cierpi z powodu straty? – Tadeusz spojrzał na żonę z wyrzutem. − Albo może po prostu nie kocha tego... jak mu tam... Szymona? Co my w ogóle o nim wiemy?

– Na razie nic – szepnęła Irena, obawiając się, że córka usłyszy ich sprzeczkę. – Ale o Krzysiu też nic nie wiedzieliśmy. Już nie pamiętasz, jak na początku szalałeś, czy aby nie skrzywdzi twojej księżniczki? – To było co innego – obruszył się Tadeusz, choć wiedział, że Irena ma rację. Nie podobało mu się, że inny mężczyzna mógłby zająć się Karoliną lepiej niż on sam. Musiało minąć wiele czasu, by przekonał się, że Krzysiek nadaje się do roli opiekuna jego ukochanej jedynaczki. Tadeusz poprawił się na fotelu, spojrzał na żonę i westchnął ciężko. − Karolina spotykała się z Krzyśkiem przez jakiś czas sam na sam. Później przyprowadziła go do domu, a decyzję o ślubie podjęli sami, a nie pod presją rodziców – przypominał. – Teraz to wygląda tak, jakbyś cieszyła się, że Karolina jest wolna, bo chcesz, żeby

związała się z tym Szymonem. Irena zbladła. Słowa męża były jak kubeł zimnej wody. – Co?! − Zerwała się z miejsca i zaczęła nerwowo krążyć po pokoju. – Jak? Ja? CO?! – Tak, ty. – Zwariowałeś?! – Co tu się dzieje? − Karolina, słysząc krzyk, wpadła do pokoju, przestraszona. – Jak możecie tak myśleć? – Irena błądziła wzrokiem od męża do córki i z powrotem. – Ale co się stało? – powtórzyła Karolina. – Kochanie moje – jęknęła matka w rozpaczy. – Czy ty myślisz, że ja nie kochałam Krzysia? Kochałam go i kocham jak

własnego syna. Ale boję się o ciebie i chcę, by miał się kto tobą zająć. – Mówiła bardziej do siebie niż do córki, a łzy niepohamowanie płynęły po jej policzkach. – Co się stało mamie? – Karolina, zdezorientowana, zwróciła się do ojca. – Ech, głupstwo. Moja wina – Tadeusz chciał uspokoić córkę, ale ta była wściekła, że rodzice znów próbują coś przed nią ukryć. – Mówcie! – wrzasnęła. – Chyba przesadziłem – sapnął. – Powiedziałem, że myślisz, że ona nie kochała Krzyśka i dlatego każe ci się z kimś wiązać. – Co takiego?! – Karolina musiała natychmiast usiąść. Czuła, jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa. – Przepraszam cię, córeczko... − zawodziła Irena. – Ale tak się

o ciebie boję... – Nie martw się, mamo – odparła słabo Karolina. – Ale muszę przyznać, że tak to wyglądało. − W głębi serca ucieszyła się, że jej podejrzenia okazały się bezpodstawne. Wiedziała, że matka należy do kobiet, które nie wyobrażają sobie życia bez mężczyzny, jednak uparte próby wyswatania jej z Szymonem budziły w Karolinie wątpliwości, czy matka kiedykolwiek szanowała Krzyśka. – Już nie będę... – Irena załamała ręce. Tadeusz i Karolina spojrzeli po sobie znacząco. Wiedzieli, że pomimo zapewnień Irena i tak będzie robiła swoje. Skoro wyjaśniła córce, że boi się o jej przyszłość, jej zabiegi będą usprawiedliwione. Niespodziewana strata zięcia i widmo córki samotnie

wychowującej dziecko wprawiały ją w bezgraniczną panikę. Taka po prostu była. *** Wbrew obawom Karoliny, że matka nie dotrzyma obietnicy, w domu Bryńskich zapanowała swobodna, harmonijna atmosfera. Nie wspominali o tamtym zajściu. Irena starała się nie mówić o Szymonie i w ogóle raczej nie wspominała o mężczyznach. Gdyby nie udręki związane z ciążą, Karolina czułaby się jak „rozpieszczona jedynaczka” (tak w żartach zawsze nazywał ją Krzysztof). Miała rodziców na każde skinienie, byli pomocni i niezastąpieni, ale i tak od czasu do czasu Karolina pragnęła uciec z tej krainy cudowności. Potrzebowała pobyć chwilę tylko ze swoimi myślami. Pewnego dnia, czując się nieco lepiej, pod byle pretekstem postanowiła

pojechać do siebie. Nie potrzebowała wiele czasu, by stwierdzić, że wybranie się w drogę własnym samochodem nie było najlepszym pomysłem. Za kierownicą nie było jej już wygodnie, a i skoncentrowanie się na prowadzeniu przychodziło jej z pewną trudnością. Na szczęście udało jej się dotrzeć bezpiecznie na miejsce. Rozejrzała się po pustym mieszkaniu. Było pozbawione życia i radości; każda ściana wydawała się tęsknić do szczęśliwych dni, tak jak tęskniła Karolina. Pomimo że początkowo planowała spędzić u siebie trochę czasu, pod wpływem ogarniającego ją smutku postanowiła jednak wrócić do mieszkania rodziców. W swoim stanie nie mogła pozwolić sobie

na całkowitą udrękę. *** Już w progu dobiegły ją chichot i przecudny migdałowy zapach wypieków. W kuchni zastała Martę i Irenę, które niczym papużki nierozłączki w najlepsze piekły ciasteczka, szczebiocząc do siebie. W ogóle nie zwróciły uwagi na przybycie Karoliny. Marta zaskakująco dobrze orientowała się w zakamarkach niezliczonych półek i szufladach w kuchni Ireny. Z mąką na twarzy, która przyprószyła czerwone, rozgrzane policzki, Marta wreszcie spostrzegła przyjaciółkę. – O, jesteś! Irena też dopiero teraz zauważyła córkę.

– Dobrze spędziłaś czas? – zagadnęła. – Tak... Ale widzę, że wy chyba lepiej – zaśmiała się Karolina. Na widok toczącego się w kuchni życia cały smutek, który czuła, jakby się ulotnił. – Byłam w pobliżu, to pomyślałam, że wpadnę – wyjaśniła Marta. – Twoja mama była jak zawsze uprzejma i przymknęła oko na to, że się nie zapowiedziałam. W sumie próbowałam, ale nie odbierałaś telefonu. – Ach, wyciszyłam komórkę zapomniałam.

i

zupełnie

o

niej

– No i tak od słowa do słowa wpadłyśmy na pomysł, że upieczemy ciasteczka – podjęła Irena tonem tak naturalnym, że wydawało się, jakby spędzała z Martą w kuchni każdy dzień. – Pierwsza partia zaproponowała Marta.

już gotowa. Poczęstuj

się

–

Smak ciastek był tak samo powalający jak ich zapach. Marta może i przesadzała z ostentacyjnym kreowaniem się na wspaniałą gospodynię, ale Karolina musiała przyznać, że jej wypieki zasługiwały na najwyższe odznaczenie. Ciasteczka były głównie jej dziełem, Irena skupiała się wyłącznie na wykrawaniu serduszek z ciasta. Z idyllicznej atmosfery wyrwał je dźwięk telefonu stacjonarnego. Wciąż się śmiejąc, Karolina podniosła słuchawkę. – Witaj, dziecko – głos Grażyny momentalnie przywrócił ją do porządku. − Tak myślałam, że cię tu zastanę. Cieszę się, że czujesz się lepiej. – Dziękuję, nie narzekam – odparła zdawkowo Karolina. – Doskonale. Brakowało listopada. Każdy

nam ciebie

pierwszego

o ciebie pytał. Ale cierpliwie wyjaśniałam, że zdrowie mojego wnuka jest najważniejsze, a nawet najmniejsze wzruszenie może

mu zaszkodzić. − Karolina nie wiedziała, co o tym sądzić. Zmiana nastawienia teściowej zbiła ją z tropu. Nie spodziewała się, że Grażyna będzie bronić jej nieobecności nad grobem. Chociaż nie mogła też nie pamiętać o jej skłonności do odgrywania przedstawień stosownie do okoliczności. − Na szczęście wszyscy uszanowali nasz ból i problemy z dzieckiem – ciągnęła Grażyna. Karolina w dalszym ciągu nie pojmowała, jakie problemy ma na myśli. I tak naprawdę wolała nie wiedzieć, jej nowym celem stało się osiągnięcie zgody i nieprowokowanie teściowej. − Cieszę się, że czujesz się lepiej i wpadniesz w sobotę na moje urodziny. Oczywiście razem z rodzicami. Karolina najpierw zamarła, ale po chwili postanowiła wczuć się w swoją rolę, by tym razem nie zburzyć teściowej

scenariusza. – Tak, przyjdziemy po południu. Grażyna westchnęła, nieco zrezygnowana. – Może być po południu, ale goście będą dopiero na dwudziestą. – To mama planuje coś większego? – Karolina nie sądziła, że w okresie żałoby teściowa zamierza hucznie fetować. Co roku organizowała przyjęcie, na którym gromadziła mnóstwo osób. Goście pojawiali się na nim tym chętniej, że wypadało w okresie andrzejkowym. Urodziny jej i Kazimierza były jeszcze głośniejsze niż imieniny, które obchodziła razem z Krzyśkiem. − Wybacz, mamo, ale nie sądzę, byśmy zostali tak długo. – Ale jak to? Przecież nie musisz nic robić. Masz tylko siedzieć.

– Głos Grażyny był coraz bardziej napastliwy. – Niby tak, ale sam fakt… − Karolina szukała odpowiednich słów, by nie urazić teściowej i nie przywołać bolesnych wspomnień. – Wie mama, nie mam teraz nastroju na imprezy. To było o jedno zdanie za dużo. Grażyna najpierw zamilkła, a później wydała z siebie ryk rozjuszonego zwierzęcia: – Myślisz, że tylko ty cierpisz?! Myślisz, że tylko ciebie to boli?! Myślisz, że ja nikogo nie straciłam?! To ja straciłam dziecko! Ty masz swoje. Dla ciebie Krzysiek nic nie znaczył. Wiem, że ktoś u ciebie jest i dobrze się bawicie. A o mnie już zapomniałaś. O rodzinie Krzyśka. Uciekasz od nas. Ty i twoi rodzice. Nie byłaś na naszych imieninach. Moich i Krzyśka. Dałam ci spokój... – Ale przecież Krzyśka już wtedy nie było! – krzyknęła

Karolina, nie mogąc dłużej znieść obelg ze strony teściowej. Plan bycia wspaniałą synową spalił na panewce. Pojęła, dlaczego Grażyna ostatnio była miła. Chciała w ten sposób skłonić Karolinę do pojawienia się na jej urodzinach. Ważyła każde słowo, wypytywała o samopoczucie tylko po to, by upewnić się, że tym razem Karolina nie wywinie się z przedstawienia. Nagle z kuchni wypadły Marta i Irena. Widząc Karolinę niemal sparaliżowaną z przerażenia, słuchawkę, a Marta

Irena

wyrwała

jej

zaprowadziła przyjaciółkę do pokoju. – Grażyna? Halo? – odezwała się Irena do telefonu. – Co się stało? – Ty jeszcze pytasz? Nikt nigdy nie wyrządził mi takiego

okrucieństwa jak wy! – Słucham? – Irena zbladła. – Nie będziecie na urodzinach! Na twoich czy Tadka to ona sobie bywa, ale do mnie oczywiście nie przyjedzie! Irena, która nie słyszała całej rozmowy, zapewniła, że na pewno będą i Grażyna nie ma powodu, by myśleć inaczej. Nawet tego ranka Karolina wspomniała o odwiedzinach z tej okazji. Irena dodała także, że jej córka, owszem, bywa na ich urodzinach, bo trudno, żeby się nie widzieli w tym dniu, skoro mieszkają w jednym mieście. Grażyna uspokoiła się, przekonana, że jej naciski przyniosły pożądany efekt. Pożegnała się, całkiem już opanowana i zadowolona, że synowa stanie na wysokości zadania. Gdy jednak Irena poznała przebieg rozmowy, zarządziła, że nie ma

mowy, by się tam pojawiły – bez względu na to, co powiedziała Grażynie. – Chcąc nie chcąc, muszę tam pojechać – powiedziała Karolina przez łzy. – Muszę to zrobić dla Krzyśka. Marta do tej pory nic nie mówiła, tylko gładziła przyjaciółkę po głowie. Dopiero teraz zaoponowała: – Absolutnie. Nic nikomu nie jesteś winna. Grażyna musi się z tym pogodzić, przecież dałaś jej do zrozumienia, że będziesz na urodzinach. Ale nie po to, by stanowić atrakcję dla jej gości, tylko jako synowa pogrążona w żałobie. Dłuższą chwilę siedziały, nie odzywając się. Nagle usłyszały głos Tadeusza:

– Dzwonił do mnie Kazimierz – zawołał już od drzwi. − Bardzo prosił, abyście nie obrażały się za słowa Grażyny i przyszły na jej urodziny. Podkreślał, że nawet siedemnasta to wspaniała godzina. Czy ktoś mi może wytłumaczyć... − Wszedł do pokoju i zamarł w bezruchu na widok zapłakanej córki. − Oho, chyba już wszystko rozumiem. Prosił też, by zrozumieć, że Grażyna jest w gorszej formie. Podkreślił, że wszyscy nie jesteśmy sobą. – To prawda... – Irena pokiwała głową. – Widocznie nas wszystkich to przerasta – westchnęła Karolina. Marta, nietypowo jak na siebie milcząca, poczuła, że już czas, by zostawić Bryńskich w spokoju. – Może to niewłaściwy moment – zaczęła niepewnie,

zanim podniosła się z łóżka Karoliny − ale ja też chciałam was zaprosić na obiad. Emil wraca do swoich motyli i chcę przygotować dla niego coś na pożegnanie. Cała trójka spojrzała najpierw na Martę, a później po sobie, obawiając się, czy dobrze ją zrozumieli. Nagle Karolina zaczęła nerwowo chichotać. – Naprawdę? – zapytała z niedowierzaniem. − Po tym, jak reagujemy na zaproszenia, chcesz nas na swoim przyjęciu? – W ślad za Karoliną śmiechem parsknęli Irena i Tadeusz. Cała sytuacja wydała się tak groteskowa, że nie potrafili się powstrzymać. – Przynajmniej będzie wesoło, a nie jak zwykle drętwo. – Marta już bez skrępowania ponowiła zaproszenie. − Oczywiście

to będzie obiad, więc wypadnie około piętnastej. Ale jeśli nie chcesz przyjść – zwróciła się do Karoliny – zrozumiem i obiecuję, że nie będę cię zadręczać. Mam nadzieję, Irenko, że ty pojawisz się razem z mężem. – A kogo jeszcze zapraszasz? – podstępnie zapytała Karolina. – Och, tylko najbliższych, czyli rodziców − moich i Emila. Marta przemilczała fakt, że będzie też Szymon. Skoro Karolina prosiła ją, by o nim nie wspominała. Ma nic nie mówić, to nie mówi. Dla Karoliny było to dość dziwne, ale skoro Marta wymieniła tylko rodziców, to może Szymonowi coś wypadło − ma dużo pracy albo po prostu nie przyjął zaproszenia, wiedząc, że na obiedzie będzie Karolina.

– To rodzinne przyjęcie – powiedział Tadeusz, który wciąż stał w progu pokoju Karoliny. − Chyba nie bylibyśmy na miejscu... – Ależ skąd! – zawołała Marta. − Przecież jesteśmy sobie tacy bliscy. Irena była cała w skowronkach. Poczuła się wyróżniona. Weźmie udział w tak ważnym spotkaniu w gronie Olszewskich i Rusałkiewiczów. Postanowiła, że nawet jeśli Karolina wymiga się od tej wizyty, ona na pewno nie odmówi sobie takiej przyjemności. ROZDZIAŁ 32 Najbliższe tygodnie miały upłynąć pod znakiem imprez. Według Karoliny było to zupełnie nie na miejscu – okresu żałoby nie powinny wypełniać przyjęcia. Życie pisze jednak

swoje scenariusze. Cieszyła się tylko z tego, że do teściowej nie jedzie sama − przy jej boku dzielnie trwali rodzice, gotowi obronić ją w razie ataku. Gdy zaparkowali pod blokiem teściów, Tadeusz wysiadł z samochodu i pospiesznie otworzył bagażnik, po czym wyjął z niego starannie zapakowany prezent. Nie był on duży, ale na tyle nieporęczny, że sprawiał kłopoty w transporcie. Karolina odruchowo spojrzała w górę. Grażyna swoim zwyczajem już wyglądała ich przez okno. Dla Karoliny i Krzysztofa zawsze stanowiło to obiekt żartów. Krzysiek komentował, że nieudolna dyskrecja matki sprawdziłaby się w służbach specjalnych. Ale Grażyna nie dbała o to, by nie było jej widać. Wręcz przeciwnie – uwielbiała być oglądana. I niby wszystko było tak samo. Urodziny Grażyny, jej

wyfryzowana głowa... Tylko dlaczego nie ma tu Krzyśka? Dlaczego nie jest tak jak dawniej? Swoich rodziców Karolina powinna spotkać już na miejscu. Zawsze tak było. Najpierw życzenia składane Grażynie, a potem wylewne powitanie z rodzicami. Wzięła głęboki oddech, by stłumić żal. Trzeba stawiać czoła wyzwaniom, pomyślała dzielnie. Jubilatka przywitała ich na korytarzu, gdy tylko wyszli z windy. Karolina poczuła się lepiej, widząc, że teściowa jest w nienagannej kondycji. Gdy weszli do mieszkania, oniemiała − za uginającym się pod ciężarem potraw stołem siedzieli nie tylko domownicy, których się spodziewała. Oprócz Marka z rodziną było kilka osób, w których

Karolina rozpoznała znajomych teściowej. Gdy tylko weszła do salonu, nastała głucha cisza. Wszyscy utkwili w młodej wdowie pełne ciekawości spojrzenia. – Przyjęcie jest w tym roku wcześniej ze względu na twój stan – poinformowała Grażyna i nie dopuszczając nikogo do głosu, pospiesznie zabrała się do rozpakowywania prezentu – nowoczesnego ekspresu do kawy. – Wiedzieliśmy, że marzy mama o takim – powiedziała Karolina. − W zasadzie planowaliśmy dać go mamie na imieniny... – Urwała nagle. Nie miała zamiaru rozdrapywać ran, wyjaśniając, że razem z Krzyśkiem kupili go na długo przed jej imieninami. Grażyna od dawna sugerowała, o czym marzy, zdecydowali więc wyjść naprzeciw jej

sugestiom. Ale los chciał inaczej. Krzysiek nie przekona się już, jak matka zareaguje na upragniony prezent. – W takim razie komu kawy? – zawołała podekscytowana Grażyna, nie zwracając najmniejszej uwagi na nastrój synowej. Jej oczy błyszczały z podniecenia. Towarzystwo przy stole się ożywiło. Grażyna, dumna jak paw, rozkazała panom iść do kuchni i podłączyć urządzenie. W pokoju zostały tylko panie i dwoje dzieci Marka, które nie odstępowały Karoliny na krok. Zadawały mnóstwo pytań o swojego kuzyna, interesowało je głównie imię dla dzidziusia. Gdy Karolina odpowiadała, że nie jest jeszcze zdecydowana, niepokojem przygryza

widziała,

jak

teściowa

z

wargę. Nie było wątpliwości, że zażąda, by jej wnuk miał na imię Krzysztof. Choć Karolina akurat w tej kwestii zgadzała się z nią, nie ogłaszała jeszcze swojej decyzji wszem wobec.

W ferworze damskich głosów nagle usłyszała zawodzenie Grażyny: – Och, jestem już tym wszystkim taka zmęczona... – Grażynko, wiem, wiem – pocieszała ją kobieta w przyciasnym żakiecie, siedząca po prawej stronie Karoliny. – Musisz być dzielna. Czas leczy rany. Reszta towarzystwa z zapałem dyskutowała o ekspresie. Raz po raz dzieci biegały do kuchni i wracały, oznajmiając, że prace posuwają się do tyłu i kawa będzie gotowa najwcześniej za jakieś pięć lat. – Ja też mam pięć lat – oznajmiła z dumą mała Helenka, starsza z córek Marka, czym wywołała salwę pełnych zachwytu okrzyków: „Ach, jaką już jesteś dużą pannicą!”, „Na pewno chodzisz już

do przedszkola”, „A może powiesz nam jakiś wierszyk?”, „Albo zaśpiewasz piosenkę”... Helenka ochoczo podjęła się towarzyskich popisów, ale Karolina większą uwagę skupiała na rozmowie, którą jej teściowa wciąż prowadziła ze znajomą. – Czasem chciałabym już z tym wszystkim skończyć – zawodziła coraz żałośniej. – Nie mów tak, Grażynko! – oburzyła się tamta. – Nie wolno ci! Wszyscy cię teraz potrzebują. Marek, Dominika... No i twoja synowa. Grażyna załkała z wyrzutem. – Radzą sobie lepiej niż ja... – Karolina aż się wyprostowała. Czuła, jak twarz zalewa jej rumieniec gniewu. Nie każdy tak obnosi się ze swoim żalem, pomyślała ze złością. –

Miałam nie robić tego przyjęcia, sama rozumiesz, ale to wszystko dla dzieci – tłumaczyła się tymczasem gospodyni. A może dzieci wolałyby popłakać sobie w samotności? – skomentowała w duchu Karolina. – Nie możesz odwracać się od życia – przekonywała kobieta w przyciasnym żakiecie. – Wiem, że jest ci ciężko, ale musisz trwać. Jesteś najbardziej troskliwą osobą, jaką znam. Wiem, że to przetrwasz. – Nie wydaje mi się. – Grażyna wchodziła na coraz bardziej rozpaczliwe tony. – Mam wrażenie, że już dłużej nie dam rady. Staram się wspierać moich bliskich, ale przecież ja też potrzebuję pocieszenia. A teraz jeszcze Karolina przeniosła się do swoich rodziców. Choć proponowałam jej, by zamieszkała u mnie.

– Żartujesz? – Kobieta ukradkiem, lecz z dezaprobatą spojrzała na winowajczynię. Karolina przewróciła oczami. Czy one naprawdę myślą, że ich nie słyszę? – Przepraszam, ale muszę na chwilę się położyć – powiedziała oschle i przeszła do drugiego pokoju. Musiała chwilę drzemać, bo z błogiej nieświadomości wyrwał ją odgłos otwieranych drzwi. Podniosła się i zobaczyła Marka. – Cześć – powiedział niepewnie. – Cześć. Od pogrzebu nie rozmawiali w cztery oczy. Na początku jeszcze dzwonili do siebie, ale później kontakt się urwał.

– Jak się czujesz? – Zapewne tak jak ty – odparła Karolina. Gdy na nią spojrzał, ujrzała w jego oczach łzy. Postarzał się, a rozpacz odbiła się na nim równie mocno jak na niej – teraz to widziała. – To był mój mały brat... – Mówienie przychodziło mu z trudem. Karolinie też zbierało się na płacz, ale wiedziała, że musi być twarda, że ta chwila należy do Marka. – Nie umiem się po tym wszystkim pozbierać. − Kiwała głową ze zrozumieniem. Marek, zachęcony tym gestem, otworzył się. − Agata rozumie mnie i wspiera, ale wiesz, jak jest. Choć bardzo to przeżywa, to nie jest na moim miejscu. Czasem nawet się kłócimy. Gdy zamykam się w sobie, zarzuca mi obojętność wobec dzieci. Musimy być silni, by nie widziały naszego cierpienia.

Przecież je też to dotknęło. Uwielbiały wujka Krzyśka. Wiesz, czasem mam do niego żal, że tak nas zostawił. Nie potrafię żyć ze świadomością, że już nigdy go nie zobaczę... – Urwał nagle i ze strachem spojrzał na Karolinę. – Przepraszam... Przecież tobie musi być jeszcze ciężej... − Nie potrafiła znaleźć słów. Czuli podobnie. Gniew, że Krzysiek ją zostawił, rozpacz, poczucie bezbrzeżnej samotności. I fakt, że musi pozostać silna dla dziecka, nie ułatwiał sprawy. Marek odetchnął głęboko. Próbując opanować emocje, podjął chłodniejszym tonem: – Mama mówiła, że układasz sobie życie na nowo. – Spojrzał na nią czujnie. − Ale widzę, że jej słowa są mocno przesadzone. Szczerze mówiąc, wyglądasz koszmarnie – zaśmiał się głucho.

– Dzięki. – Karolina pociągnęła nosem i spróbowała się uśmiechnąć. – Ale serio – znów spoważniał – odchodzisz od nas? – Co? – Mama tak twierdzi. Karolina zdębiała. – Nie wiem, co się dzieje z twoją matką – zaczęła ostrożnie. – Wiem, że śmierć Krzyśka mocno nadszarpnęła jej nerwy, ale ja nigdzie się nie wybieram. – Wyobrażała sobie już, co teściowa na nią nagadała. Na pewno wyzywała ją od nieczułej, pozbawionej skrupułów egoistki. Nie omieszkała też być może ogłosić, że jest zachłanną złodziejką. – Mama zawsze chciała mieć wszystkich blisko – odparł Marek − a teraz... straciła tę możliwość.

Karolina nie chciała dłużej rozmawiać o Grażynie. – Jedno jest pewne, kiedy tylko chcesz, możesz mieć z nami kontakt − zapewniła. − To znaczy ze mną i z dzieckiem. Oczywiście w granicach rozsądku – dodała przezornie. Marek rozchmurzył się nieco. – Oczywiście w granicach rozsądku – powtórzył z naciskiem, wiedząc, co, a raczej kogo ma na myśli bratowa. – Mam też nadzieję – dodała Karolina, by umocnić swoją deklarację – że ty i Dominika zgodzicie się być rodzicami chrzestnymi dziecka. – Pogładziła się po brzuchu. Marek zaniemówił, ale po chwili uścisnął Karolinę z całych sił. Wzruszenie spowodowało, że z jego oczu znów popłynęły łzy. Karolina nigdy nie była tak blisko ze swoim szwagrem jak

w obecnej chwili. Nigdy też nie widziała go w takim stanie i nie przypuszczała, że śmierć brata może zadziałać na niego aż tak mocno. To, że cierpiał w samotności, zabolało ją, poczuła się niczym Grażyna − pielęgnująca swój żal w przekonaniu, że inni świetnie sobie radzą. *** Po spotkaniu u teściów i emocjach, jakie mu towarzyszyły, Karolina doszła do wniosku, że kolejne przyjęcie nie jest dla niej wskazane. Kiepskim samopoczuciem wymówiła się więc od obiadu u Marty. Irena dopytywała troskliwie, czy aby na pewno nie chce, by z nią została, ale Karolina nie miałaby serca odbierać matce tak rzadkiej przyjemności. W odróżnieniu od teściów jej rodzice nie otaczali się

gronem przyjaciół i nie celebrowali tak ochoczo wszelkich imienin, urodzin czy innych świąt, więc ta chwila wytchnienia bardzo im się przyda. Po kilku godzinach od wyjścia rodziców, siedząc w kuchni z nosem przyklejonym do okiennej szyby, Karolina zaczęła zastanawiać się, jak przebiega impreza u Marty. Na pewno bez obecności osób bezpośrednio dotkniętych żałobą atmosfera nie jest tak ciężka, niż gdyby jednak pojawiła się na obiedzie. Ciekawe, czy jest tam też Szymon... Czy matka okaże się na tyle taktowna, by nie wspominać przy nim o konieczności opiekowania się Karoliną? Cała nadzieja w ojcu, może powstrzyma ją od palnięcia jakiegoś głupstwa. Minęło sporo czasu od pamiętnej awantury i obietnicy złożonej przez Irenę. Kto wie, jaki nowy plan świtał w jej głowie?

Odskoczyła od okna na dźwięk klucza przekręcanego w zamku. Rodzice wrócili. Co więcej − wydawali się mieć świetny humor. Irena z rozmachem wkroczyła do kuchni. Zanim Karolina zdążyła o cokolwiek zapytać, matka wręczyła jej zestaw czekoladowych mikołajków różnej wielkości. – Podarunki od gospodyni domu – zaszczebiotała, wracając do przedpokoju, by zawiesić płaszcz. – Każdy taki dostał, a chłopcy dodatkowo jeszcze rózgi. Marta jest nieoceniona! Na te słowa do kuchni wszedł ojciec, dzierżąc dwa prezenty – mikołajkowy zestaw Ireny i swój ze złotą miniaturową rózgą. – To fakt – zawołał entuzjastycznie − ta Marta coraz

bardziej mi się podoba. – No oczywiście! – Irena wróciła do kuchni i puściła do Karoliny oko. − Przed wszystkimi wychwalała cię pod niebiosa jako wzór dla naszej córki, więc połechtała twoje ego. – Przed wszystkimi? – podchwyciła Karolina. – Nie martw się, kochanie, byli tylko najbliżsi. Niestety rodzeństwo Emila nie dotarło, są tak samo zakręceni jak on i mają jakieś tam swoje naukowe sprawy... Sama nie wiem. A Arabellka wyglądała przecudownie! Wyobraź sobie, że dziś była aniołkiem. Mamy zdjęcia, zaraz ci pokażemy. – Czyli nie było rodzeństwa Emila? – dopytywała Karolina, dziwiąc się, jak emocjonalnie reaguje na ten temat.

– Ale był Szymon – rzucił ojciec, wyraźnie zadowolony. – Ach... − sapnęła Karolina, ale matka natychmiast zmieniła temat: – A kolację jadłaś? – Przy okazji wciskając jej w ręce aparat fotograficzny ze zdjęciem małej Arabelli w objęciach Ireny i Tadeusza. – Tak, zjadłam, i to dwie – odparła Karolina. − Tak długo was nie było, że zdążyłam zgłodnieć dwa razy. – Och, bo było tak miło, a Marta tak namawiała, żebyśmy zostali. Do tego państwo Olszewscy to tacy uprzejmi i życzliwi ludzie. I nie uwierzysz! Marta zmusiła Szymka, żeby przebrał się za Mikołaja! I to on wręczał prezenty. − Karolina już sobie wyobraziła, z jaką pasją Marta naciska na brata. – Swoją drogą, to czarujący młody mężczyzna – niby od niechcenia rzuciła Irena, ukradkiem obserwując reakcję córki. – Tak, naprawdę miło nam się rozmawiało – dodał

Tadeusz. Karolina nie mogła opanować drżenia. Co się wydarzyło na tym przeklętym spotkaniu?! Czemu nie pomyślała i nie zatrzymała rodziców w domu?! Przecież mogła to przewidzieć. Ciąża całkiem odebrała jej zmysły. – Basia zbyt się trzęsie nad tą małą – Irena zmieniła temat. – Nie do pomyślenia, żeby bez przerwy nosić dziecko na rękach! − Basia... Basia? Słowa matki dudniły w uszach Karoliny. A więc przeszli na „ty”. − Naprawdę było przesympatycznie. Może kiedyś jeszcze to powtórzymy – oznajmiła z nadzieją Irena, ale Karolina w głowie układała plan interwencji. Musi jutro pojechać do Marty i oszacować

szkody. Już miała wyjść z kuchni, gdy matka chwyciła ją za rękę. – O najważniejszym ci nie powiedzieliśmy – szepnęła tajemniczo, jakby ktoś jeszcze mógł ją podsłuchać. – Marta i Emil się zaręczyli. Karolina oniemiała stwierdziła, że

ze

zdumienia.

Czyżby

Marta

jednak może założyć rodzinę? To była jedyna kwestia, która nie pasowała do perfekcyjnego świata Marty – nie mieli z Emilem ślubu. Taki stan rzeczy był nie do pojęcia, tym bardziej że to Marta nie mogła się zdecydować. W swoim pokrętnym rozumowaniu uważała, że po ślubie dopadnie ją rutyna. Widać zmieniła zdanie. Perfekcyjny, rodzinny świat, powtórzyła w myślach Karolina. Teraz mam idealny pretekst, by zjawić się u Marty. ROZDZIAŁ 33 Marta nie ukrywała zadowolenia na wiadomość, że

Karolina osobiście przyjdzie pogratulować jej decyzji o zamążpójściu. Spotkały się późnym popołudniem, gdyż wcześniej narzeczeni musieli jeszcze wpaść do państwa Rusałkiewiczów. – Wiesz, on nadal trzyma wiele swoich sprzętów u rodziców – wyjaśniła Marta. − Nie chcę, by mi zaśmiecał dom. Karolina od razu wyobraziła sobie kolekcję siatek na motyle, choć wiedziała, że Emilowi daleko do tego typu atrybutów. Często wyobrażała go sobie jako zaniedbanego, pogryzionego przez insekty ekscentryka. Oczywiście przed Martą nigdy się do tego nie przyznała. Marta nie zwlekała, by zacząć skrupulatną relację z przebiegu zaręczyn, robiąc częste pauzy, by przypomnieć sobie

detale całego zajścia. W innych okolicznościach byłoby to dla Karoliny szalenie interesujące, ale teraz chciała dowiedzieć się głównie czegoś o Szymonie i swoich rodzicach. Marta jednak zafascynowana była tylko jednym tematem. – I popatrz, nareszcie − po tylu podejrzanych podchodach − wręczył mi ten pierścionek. – Dumnie wyciągnęła dłoń w stronę przyjaciółki. Karolina spojrzała na nią i ze zdziwieniem uniosła brwi. – Marta, ale... tu nic nie ma – powiedziała powoli. Marta spojrzała na swoją dłoń i wytrzeszczyła oczy. – Gdzie on jest?! – Zerwała się z miejsca i dała nurka pod kanapę. – Spokojnie, kiedy ostatnio go widziałaś? – Karolina

próbowała opanować sytuację. – Nie wiem... Byłam pewna, że nawet teraz pokazuję ci ten pierścionek – sapała Marta, klęcząc na dywanie. Karolina chciała pomóc w poszukiwaniach, ale schylanie się przychodziło jej z coraz większym trudem. Dopingowała więc przyjaciółkę słownie: – Weź głęboki oddech i pomyśl, kiedy widziałaś go ostatnio. Zaczęły przywoływać ostatnie minuty. Kiedy Karolina weszła do mieszkania, Marta trzymała Arabellkę na rękach − wtedy Karolina nie widziała jej dłoni. A później, gdy już siedziały w pokoju, pierścionka na pewno nie było − zerknęła z ciekawości na dłoń Marty.

– Skup się – nakazała rzeczowo. − Co robiłaś przed moim przyjściem? A może zgubiłaś go u rodziców Emila? – Nie, nie, tam go miałam, jestem pewna… Wróciliśmy i… – Urwała i pobladła. – Ostatnia nadzieja! – krzyknęła i wybiegła z pokoju. Po dłuższej chwili Marta wróciła i z satysfakcją ponownie wyciągnęła przed siebie rękę – tym razem jednak na jej serdecznym palcu lśnił klejnot. – Nie uwierzysz, gdzie był! Na początku myślałam, że zsunął mi się do pojemnika ze zużytymi pieluszkami, dlatego tak stąd wybiegłam. Potem przestraszyłam się, że może Arabella go połknęła. Ale żeby nie wpadać w histerię, pomyślałam, że faktycznie zadzwonię do rodziców Emila. Jakoś chwyciłam portfel zamiast komórki i…

popatrz, co znalazłam! – Marta podsunęła dłoń wyżej, pod sam nos przyjaciółki. – Nie uwierzysz! Wbił się w skórę portfela. – Najważniejsze, że się znalazł – ucieszyła się Karolina. – Jest naprawdę piękny. Kiedy emocje związane z poszukiwaniami opadły, Karolina wreszcie mogła zrealizować plan, z jakim tu przyszła. Niby od niechcenia zaczęła pytać o przyjęcie z udziałem jej rodziców. – Mikołajki były szalenie udane. – Marta klasnęła w dłonie. − Na początku Szymon się buntował, że musi udawać Mikołaja, ale w końcu czego się nie robi dla chrześnicy… − Karolina uniosła brwi. −

Ach! Chyba ci jeszcze nie powiedziałam − Szymon zostanie ojcem chrzestnym małej. – A jak spisali się moi rodzice? – Karolina starała się, by jej głos nie wyrażał emocji, które w niej narastały. – Wspaniale! Twoja mama jest stworzona do takich przyjęć. – Może kiedyś była – mruknęła Karolina. − Ale w obecnej sytuacji... sama wiesz... mogła palnąć coś nieprzyjemnego. – Pod pozorem troski o gospodarzy próbowała przemycić

przyjęcia

Karolina

swoją ciekawość. – Ależ skąd – zaoponowała Marta. − Wszyscy bardzo się polubiliśmy. I znów ogólniki, zirytowała się Karolina. – To dobrze – dawała za wygraną. – Kiedyś też mieliśmy spokojne

życie. A dziś wydaje mi się, że nic tylko płaczemy albo się kłócimy. Tak jak to jest z Grażyną... – Każdy się kłóci – odparła lekko Marta. − Wiesz, ile razy ja popadłam w konflikt z rodzicami? Co chwilę mieliśmy ciche dni. Głównie o to, że nie chciałam wyjść za mąż. A jak się dowiedzieli, że jestem w ciąży, to zaraz po euforii rozpętała się istna wojna, bo dla mnie ciąża nie oznacza ślubu. O mało mnie wtedy nie wydziedziczyli. − Karolina jakoś nie mogła sobie wyobrazić, że pani Olszewska, ostoja spokoju, może wpaść w gniew. – A ojca Emila boję się cały czas – ciągnęła Marta. – To taki staroświecki dżentelmen. Kurz i starożytność. Karolina zachichotała. Władysław,

Ciekawe,

co

by pomyślał

słysząc słowa swojej przyszłej synowej. Karolina nie

miała wprawdzie okazji, by poznać go bliżej, ale sprawiał wrażenie wymagającego, lecz sympatycznego człowieka. – To co cię skłoniło, żeby wyjść za mąż? – zapytała. – Życie – odparła Marta filozoficznie, po czym wróciła do wspominania swojej nienagannej imprezy. – A żebyś słyszała, ile się wykłócali z Szymonem! – Nareszcie coś o Szymonie, pomyślała z nadzieją Karolina. – Jako nastolatek dawał im popalić, ale teraz wcale nie jest łatwiej. Tylko ja jestem dla niego łagodniejsza. Karolina uniosła brwi. Nie wiedziała, jakie dokładnie relacje panują pomiędzy Szymonem a jego rodzicami, ale jednego była pewna – Marcie nikt nie dorówna w tyranizowaniu brata. Nie wiedziała, czy to paplanina Marty, czy ogólne zdenerwowanie spowodowało, że nagle poczuła się gorzej. A ponieważ rozmowa nie

zmierzała w pożądanym przez nią kierunku, postanowiła pożegnać przyjaciółkę i wrócić do domu. Gdy wyszła na chodnik, lekko zakręciło jej się w głowie. Po chwili w dole brzucha poczuła gwałtowny, przeszywający ból. Wszystko zawirowało, a potem straciła grunt pod nogami i świat pogrążył się w mroku. Resztką świadomości i sił nastawiła się na bolesny upadek... – Karolina, co ci jest? – usłyszała i poczuła, że wpada w czyjeś ramiona. – Jedziemy do szpitala – oznajmił męski głos. Z trudem uniosła powieki. Przed oczami zamajaczył jej obraz Szymona. Mówił coś jeszcze, widziała ruch jego ust, ale nic nie rozumiała. Miała wrażenie, że gdzieś w oddali słyszy

zniekształcony głos Emila. A później nie było już nic. *** Ocknęła się w ciepłym, wygodnym łóżku, podpięta do pikającej miarowo aparatury. Wkłuty w doprowadzał regularnie

jej

dłoń wenflon

odliczane krople podawanych płynów. W półmroku rozpoznała ściany szpitala położniczego. Zimny pot zalał jej czoło. Czy straciła dziecko? Podniosła się lekko na łokciach i ujrzała mężczyznę skulonego na krzesełku w kącie sali. – Szymon – szepnęła, wyrywając go z czujnego, płytkiego snu. Natychmiast doskoczył do jej łóżka. – Nie denerwuj się – powiedział. – Dziecku nic nie jest. –

Karolina z ulgą opadła na poduszki. Próbowała odtworzyć w pamięci ostatnie wydarzenia, ale im bardziej wytężała umysł, tym było to trudniejsze. Szymon stał nad nią w milczeniu, jakby dawał jej czas na zebranie sił. W końcu, kiedy spojrzała na niego pytającym wzrokiem, podjął: – Na szczęście w porę się zjawiliśmy. To znaczy ja i Emil. Nie czekając na pogotowie, sam przywiozłem cię do szpitala. Wiem, że było to trochę ryzykowne, ale w tym stresie o tym nie myślałem. Marta, oczywiście, zdążyła mi już za to zmyć głowę. Bo co by było, jakbym nie zdążył, a przecież mogłem utknąć w korku – parodiował głos siostry. Karolina spróbowała się uśmiechnąć. Cała Marta, pomyślała czule. – Ale już z samochodu zadzwoniłem, że cię wiozę, i jakoś w połowie drogi

zjechaliśmy się z karetką. – Nic nie pamiętam... – powiedziała słabo. – Naprawdę? Od czasu do czasu wydawałaś z siebie jakiś dźwięk. Ale może to były tylko majaki. – Co było dalej? – dopytywała. – Czy dziecku na pewno nic nie jest? – Z tego, co mi powiedzieli, to wszystko jest w porządku. Ale zaraz zawołam lekarza, to sam ci wyjaśni. Szymon wyszedł i po kilku minutach do sali wkroczył mężczyzna w białym kitlu. – Ładnie nas pani przestraszyła – odezwał się ciepłym, spokojnym głosem. – Ale i tak wszystko dobrze się rozegrało. Reakcja pani

przyjaciela była nieoceniona dla obrotu sprawy. – Wyjaśniał, co mogło się stać, ale do Karoliny docierały już tylko strzępki słów. Odwodnienie… skurcze… dodatkowe badania… stres… – Zatrzymamy panią na kilka dni na obserwacji. Musimy mieć pewność, że pani i dziecko jesteście bezpieczni. A teraz proszę odpoczywać – dodał, wycofując się w stronę drzwi. Karolina została sama. Miała nadzieję, że Szymon jeszcze gdzieś tu jest. Liczyła, że do niej wróci. Chciałaby mu podziękować. Potrzebowała go... Zamknęła oczy, by odpędzić krępujące myśli. I wtedy usłyszała ciche: – Można? Drgnęła i otworzyła oczy. – Jasne. Zawsze – odparła.

– Wiem, że to głupie pytanie, ale jak się czujesz? – Chyba całkiem dobrze. Ale jestem okropnie zmęczona. – Rozejrzała się po sali. – Która godzina? – Dochodzi północ. Nagle ogarnął ją niepokój. – Moi rodzice... Na pewno jej szukają. Odruchowo podniosła się, chcąc wstać z łóżka, ale Szymon w porę podbiegł, by ją powstrzymać. Karolina poczuła jego silne, a zarazem niezwykle delikatne dłonie. Nie protestowała, kiedy kazał jej leżeć. – Spokojnie. Wszyscy wszystko już wiedzą – powiedział kojącym głosem. – Marta się o to zatroszczyła. Zresztą twoi rodzice tu byli.

– Jak to byli? – Karolina nie dowierzała jego słowom. – I zostawili mnie? – Odesłałem ich do domu. – Jak ci się to udało? – Ma się te sposoby. – Szymon uśmiechnął się łobuzersko. Sam dokładnie nie wiedział, jak mu się to udało. Nie bez oporów rodzice Karoliny dali się przekonać, że ich córka jest pod doskonałą opieką. Irena, słysząc zapewnienia Szymona, uznała, że faktycznie młodej mamie bardziej potrzebny jest ktoś w roli ojca dziecka niż dziadkowie. Ponadto lekarz dyżurny – bardzo przystojny, co w jej przekonaniu jest synonimem kompetencji i bogatej wiedzy – kilkakrotnie zapewnił, że córka jest pod właściwą opieką. Trudniej było z

Tadeuszem, jednak ostatecznie i on, pod naciskiem żony, zdecydował się wrócić do domu. Zapewnił jednak, że pojawi się nazajutrz z samego rana. – Nie potrzebujesz czegoś? – zapytał. – Bo wiesz, dzięki Marcie znam w tym szpitalu prawie wszystkie pielęgniarki. One mnie zapewne też pamiętają. Pewnie dlatego mogę u ciebie nocować. – Niczego mi nie trzeba – odparła Karolina, pomna tego, jak Marta dyrygowała biednym Szymonem – jak w popłochu biegał do dyżurki pielęgniarek, gdyż pacjentka Olszewska bezzwłocznie potrzebuje – tu następowała cała lista roszczeń. – Jeszcze raz bardzo ci dziękuję – Karolina mówiła coraz słabiej. – Daj spokój! – Szymon przysunął do łóżka krzesło, na

którym wcześniej drzemał. – Każdy na moim miejscu zrobiłby to samo – rzucił niedbale. Ale po chwili na jego twarzy pojawił się grymas. – Powinienem raczej do tego nie dopuścić... – dodał cicho. – Zachowałem się jak dzieciak. – Karolina patrzyła na niego, zupełnie zdezorientowana. Szymon był coraz bardziej zaniepokojony. – Zostawiłem cię na tyle dni – ciągnął. – Po tym, jak wystraszyłem się twojego męża... A przecież nie powinienem... – Nagle podniósł na nią zakłopotany wzrok i zadeklarował z żarliwością: – Już nigdy cię nie zostawię. Karolina milczała przez dłuższą chwilę. Nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów. – Przecież nie jesteś mi nic winien – powiedziała w końcu.

Szymon się zawahał. – Ale tego pragnę. I chcę, żebyś o tym pamiętała. Znam twoją sytuację, ale wiedz, że jesteś dla mnie kimś ważnym. I jeśli na to pozwolisz, zawsze będę przy tobie. – Teraz Karolina naprawdę zaniemówiła. Czuła, że do oczu napływają jej łzy. Usłyszała to, co pragnęła usłyszeć. I czego w głębi duszy się bała. Och, dlaczego to wszystko jest takie trudne... – pomyślała z rozpaczą. Nie wiedziała, czy dominuje w niej strach o los dziecka, czy uczucie do Szymona. – Nic nie mów. – Ujął jej dłoń. – Niepotrzebnie teraz zawracam ci tym głowę. Jeśli chcesz, to już pójdę. Powinnaś odpocząć. – Zostań... – szepnęła, jakby bała się, że znów zniknie z jej życia. – Zostań – powtórzyła już pewniej. – Chcę, żebyś był... – Jej głos

zadrżał. Poczuła, że szloch zaciska jej gardło. Ale odważyła się dodać: – Jesteś mi potrzebny. To samo mówiła zawsze do Krzyśka. Choć jemu powtarzała w kółko, że ma być przy niej ZAWSZE. Miał być jej podporą. Mieli razem żyć, kłócić się i być dla siebie zgryźliwi na starość – nigdy, przenigdy nie przestawać się kochać. – Zostanę – obiecał Szymon. – A teraz śpij. *** Gdy wczesnym rankiem zwinięty na niewygodnym krzesełku Szymon otworzył oczy, ujrzał kobietę z kruczoczarnymi włosami. Zanim zorientował się, co się dzieje, nieznajoma w spazmach płaczu rzuciła się na Karolinę, po drodze obrzuciwszy go złowrogim spojrzeniem. ROZDZIAŁ 34 Na długo, zanim Grażyna wkroczyła do sali chorych,

Karolinę obudziła pielęgniarka, by pobrać jej krew. – A tego pana to już chyba znamy? – zapytała, zerkając na śpiącego Szymona. – Tak, to już niemal stały bywalec porodówki. − Karolina stłumiła śmiech. – No dwie ciężarne to już lekka przesada – stwierdziła pielęgniarka, puszczając oko do Karoliny. – Widać, że biedak jest wykończony. Mogłabym mu podłączyć kroplówkę i ani by się nie wzdrygnął. Po jej wyjściu Karolina po raz kolejny przeanalizowała wydarzenia ostatniej nocy. Miała ochotę obudzić Szymona i upewnić się, czy ich

rozmowa naprawdę miała miejsce, czy faktycznie wiedział, co mówi, deklarując swoją pomoc. Gdyby tylko był tu Krzysiek, pomyślała z rozrzewnieniem. Wszystko byłoby łatwiejsze. Ciekawe, czy uznałby Szymona za godnego następcę... Czuła się już lepiej, choć w dalszym ciągu miała lekkie zawroty głowy i dokuczały jej mdłości. Na szczęście ból ustał, co pozwoliło jej ze spokojem myśleć, że dziecko ma się dobrze. Nagle jej spokój został zburzony. Do sali zamaszystym krokiem wtargnęła Grażyna. Obrzuciła Szymona pochmurnym spojrzeniem i doskoczyła do łóżka Karoliny. Szymon zerwał się na równe nogi, przywitał się zdawkowo, po

czym wyszedł na korytarz. Karolina jęknęła cicho. Wiedziała, że teraz dopiero zaczną się kłopoty. Nie pomyliła się. Grażyna, upewniwszy się, że w pokoju nie ma żadnej innej pacjentki, więc mężczyzna był tu ze względu na Karolinę, poczerwieniała ze złości. – Karolinko – zaczęła, siląc się na sztuczną uprzejmość – ale nam stracha napędziłaś. Kto to widział, żebyś chodziła sama po nocy! No i żeby cię obcy mężczyźni ratowali... – Szymon nie jest obcy – Karolina próbowała uspokoić teściową, ale tylko dolała oliwy do ognia. Grażyna spojrzała na nią czujnie. – Jak to? Przecież nie znasz go dobrze, ja go nie znam, więc to obcy.

– To brat mojej przyjaciółki. – Kochane dziecko, to tym bardziej jest obcy. – Jest dla mnie takim samym przyjacielem jak Marta. – Karolina, pomna nocnej rozmowy i jej możliwych konsekwencji, chciała oswoić teściową z obecnością Szymka. Grażyna wydawała się jednak coraz bardziej poruszona. Na szczęście sytuację uratowali Irena i Tadeusz, którzy właśnie przyszli odwiedzić córkę. – Powiedziałam Szymkowi, żeby poszedł do domu odpocząć – oznajmiła Irena, całując Karolinę w czoło. – Teraz my się tobą zajmiemy. – No wiesz, Irenko! – bez słowa powitania zaczęła Grażyna. − Jak mogłaś pozwolić, by Karolinę ratowali obcy ludzie?

– Nie obcy ludzie, tylko Szymon. – Irena udała, że nie wie, o co chodzi Grażynie. Reszta wizyty przebiegała w podejrzanie życzliwej i przyjaznej atmosferze. Grażyna, jak nigdy, była uprzejma i troskliwa. Co chwilę głaskała synową po brzuchu i szczebiotała do wnuka: – Słyszysz mnie? To ja, babcia. Tak, tak, ja już na ciebie czekam. Wizyta przeciągała się w nieskończoność. Grażyna wyraźnie nie miała zamiaru opuścić synowej, nawet dowiadywała się, czy mogłaby u niej nocować. Ku ogromnej radości Karoliny pielęgniarki i lekarz byli w tej kwestii nieustępliwi. Po kilku godzinach znów pojawił się Szymon, ale widząc, że Grażyna nie odstępuje łóżka Karoliny, a na niego łypie wrogo, wycofał się. Na próżno szukał okazji do podjęcia rozmowy, która wreszcie dała mu nadzieję na spełnienie marzeń.

*** Przez kilka kolejnych dni sytuacja nie uległa zmianie. Teściowa nie odstępowała Karoliny na krok i za każdym razem, gdy tylko Szymon pojawiał się na horyzoncie, podkreślała ostentacyjnie, że Karolina ma odpowiednią opiekę i że może wracać do swoich zajęć. Karolina miała nadzieję, że gdy w końcu opuści szpital, spotka się z Szymonem i dokończą rozmowę. Choć tak naprawdę nie wiedziała, co miałaby mu powiedzieć. W dniu wypisu ze szpitala Grażyna pojawiła się jeszcze wcześniej niż zazwyczaj. – Kazimierz zaraz będzie – oświadczyła. – Ale nie trzeba – oponowała Karolina. − Przecież rodzice mnie

wezmą. – Doszłam do wniosku, że lepiej będziesz miała u nas – zakomunikowała teściowa bez zająknięcia. Karolina poczuła, że sielskie dni odeszły w zapomnienie − czeka ją kolejna przeprawa z teściową. Na szczęście na ratunek przybyli rodzice. Tadeusz jasno zakomunikował, że pomysł jest absurdalny i nie podlega dyskusji. Karolina była szczerze zaskoczona, ale z podziwem popatrzyła na ojca. Nigdy go takiego nie widziała, widocznie rola dziadka nastawiła go bojowo. Grażyna nie chciała robić scen w szpitalu, ale Karolina domyślała się, że tak łatwo nie odpuści. Odwołała telefonicznie Kazimierza, a sama zabrała się z Bryńskimi do ich domu. W drodze powrotnej cały czas trajkotała, nie dopuszczając do głosu pozostałych. Karolina, która w ostatnim czasie do perfekcji opanowała sztukę ignorowania

monologów innych, podziwiała malowniczy, śnieżny pejzaż Warszawy. Gdy tylko przekroczyła próg mieszkania, uciekła do swojego pokoju, wykręciwszy się sennością. Natomiast Grażyna wraz z Ireną i Tadeuszem zasiadła w pokoju gościnnym i od razu przeszła do tematu, z którym nosiła się od dłuższego czasu − planowania świąt Bożego Narodzenia. – Wigilia w tym roku wypada u mnie. – Patrzyła na rozmówców, jakby szukała potwierdzenia, a ponieważ Irena i Tadeusz nie podjęli wątku, zareagowała oburzeniem: − A co wy znów wymyśliliście? Nie mówcie tylko, że Karolina nie przyjdzie. Tadeusz westchnął ciężko. – Na pewno w któryś dzień przyjedziemy, Grażynko –

próbował dyplomatycznie wybrnąć z sytuacji. − Mieszkamy przecież w tym samym mieście. – Tak, mieszkamy w tym samym mieście, a ja muszę za każdym razem błagać, by Karolina nas odwiedziła – obruszyła się Grażyna. − Z własnej woli nigdy nie przyjdzie. – W święta, jeśli wszystko będzie dobrze, na pewno przyjdzie – włączyła się Irena. − Ale Wigilię zorganizujemy u nas w domu. Grażynie taki obrót sprawy zdecydowanie nie przypadł do gustu, ale ostatecznie ustąpiła. Naciskom na ułożenie planów odnośnie do pierwszego dnia świąt nie było jednak końca.

– A w drugi dzień świąt pojawi się u nas? Czy nas odtrąci i spotka się ze swoimi przyjaciółmi? – Postanowiła przemycić swoją ciekawość o osobę Szymona. – Myślę, że zostanie w domu – odparł Tadeusz, zastanawiając się, do czego tym razem dąży Grażyna. – Po ostatnich przejściach lepiej jej zrobi odpoczynek. – To może ktoś ją odwiedzi? – Teściowa nie dawała za wygraną. − W szpitalu ewidentnie nie miała nic przeciwko wizytom właściwie obcego mężczyzny. Szczerze mówiąc, nie podoba mi się, że ten człowiek kręci się koło naszej Karoliny – stwierdziła despotycznie. – A ja uważam, że Szymon jest miły i dobrze opiekuje się Karoliną

– odparł Tadeusz. – Ale przecież nią ma się kto opiekować. A jeśli wy nie dacie rady, to zamieszka u mnie. Tak byłoby najlepiej. Nie potrzebowałaby wtedy żadnych obcych facetów. – Szymon nie jest już obcy – wtrąciła Irena. Grażyna aż zacisnęła pięści. – Nie widzicie, że on chce czegoś więcej niż przyjaźni? Myśli, że zastąpi jej Krzysia. Nie mogę uwierzyć, że Karolina tak łatwo uległa. Czasem wydaje mi się, że ona zdradza mojego syna. *** Karolinie, która przysłuchiwała się zza ściany całej rozmowie, mocniej zabiło serce. Zszokowana słowami teściowej, ale też ciekawa

rozwoju sytuacji, wstała z łóżka i przyłożyła ucho do drzwi. – Grażyno – usłyszała surowy głos ojca – każdemu jest ciężko, a tobie nadzwyczajnie… – Och, dobrze, że o tym wiesz – przerwała mu Grażyna z sarkazmem. – Wiem, i to doskonale. Ale życie ułożyło się tak, że Karoliną ma się kto zająć. I lepiej będzie, jeśli zrobi to Szymon, niż gdyby miała do końca życia zostać samotną matką. Jeśli tylko Karolina tego chce… – Jasne, że chce – znów mu przerwała. W jej głosie narastała złość. – Tylko czeka, żeby się z nim spotykać, a jak urodzi, to już całkiem odetnie się od nas. Może nawet porzuci to biedne dziecko. Wspomnicie moje słowa... – Sama nie wierzysz w to, co mówisz – Tadeusz też coraz mniej

panował nad nerwami. – Wiem, co mówię! Tadeuszu, jesteś zaślepiony miłością do córki i ulegasz jej kaprysom. Irenko, może ty przemówisz Karolinie do rozsądku i każesz jej zerwać z tym... z tym mężczyzną! – Ale ja uważam, że ona potrzebuje mężczyzny – odparła spokojnie Irena, przelewając czarę goryczy. Grażyna zerwała się z miejsca i zagrzmiała: – Wy się wszyscy na mnie uwzięliście! Chcieliście, by mój Krzysiek zginął! Mieliście już tego chłopaka na oku i uważaliście, że jest lepszy! Jak możecie być tak nieczuli?! – Uspokój się... – Irena doskoczyła do Grażyny, ale ta odwróciła się na pięcie i wyszła, trzaskając drzwiami. Wtedy ze swojego pokoju wypadła Karolina. Była zapłakana

i roztrzęsiona. Próbowała coś mówić, ale przez spazmatyczny szloch wydobywała z siebie tylko strzępy słów. Irena i Tadeusz natychmiast ruszyli, by ją uspokoić. Nie zauważyli nawet, kiedy stanęła obok nich mała, jasnowłosa postać. – Drzwi były otwarte, usłyszałam płacz i weszłam – powiedziała blada z przerażenia Marta. − Co tu się dzieje? – Nie tak miało być... – szlochała Karolina. – To wszystko miało inaczej wyglądać. Irena i Tadeusz zdezorientowanej

w

kilku

słowach

wytłumaczyli

Marcie, co przed chwilą zaszło. Marta rzeczowo stwierdziła, że wszyscy powinni się uspokoić, bo panika nie służy dziecku, po czym z papierowego zawiniątka wyciągnęła ptysie, natychmiast poprawiając

nastrój całej trójce. Irena i Tadeusz, wziąwszy ciastka, natychmiast poszli do kuchni, by przygotować herbatę. – A co, jeśli ona ma rację? – rzuciła Karolina, gdy zostały same. − Ja też się nad tym zastanawiałam... – Nad czym? – zapytała Marta. – Bo jeśli ja go... zdradzam… – Wybacz bezpośredniość, ale nie można zdradzać kogoś, kto nie istnieje. Już o tym rozmawiałyśmy. Na te słowa Karolina ponownie zalała się łzami. – Ale… Nawet jeśli zdecyduję się być z Szymonem, to przecież nie wiem, czy tym razem nie będę zdradzać go z Krzyśkiem. To byłoby niewłaściwe. I po prostu złe. – O matko, ale wymyśliłaś – westchnęła Marta. – Wiesz co, ty już

do reszty zgłupiałaś! − Karolina poczuła się lekko urażona. Nie takiej reakcji oczekiwała. Sądziła raczej, że Marta zacznie jej przytakiwać albo pocieszać. – Pozwól, że wyjaśnię ci to raz na zawsze. – Marta usadowiła się wygodniej na kanapie. − Po pierwsze, znałaś mojego brata dużo wcześniej i jakoś nie zapałałaś do niego miłością. Może przez to, że miał pryszcze, nie wiem. No ale umówmy się, cudem to on nie jest. A Krzysiek, trzeba przyznać, to było istne bożyszcze... − Karolina miała ochotę zaprzeczyć. Jak Marta może tak mówić? Szymon jest męski, a zarazem tak słodko chłopięcy. Jego czarujący uśmiech wprost zniewala. Owszem, Krzysiek był przystojny, ale i Szymonowi niczego nie brakuje. Na pewno nie można przejść obok niego bez przyjemnego dreszczyku na plecach. – A po drugie – ciągnęła Marta − gdybanie nigdy jeszcze nikogo do niczego nie

doprowadziło. Skąd wiesz, może to los postawił ci na drodze mojego brata, bo jest mądrzejszy niż my i wiedział, co się święci? – zasugerowała, po czym natychmiast doprecyzowała: – To znaczy los, nie mój brat. Karolina parsknęła śmiechem, co Marta przyjęła z satysfakcją. Nareszcie dopięła swego i jej starania nie poszły na marne. Tak naprawdę przyszła tu, by dowiedzieć się, czy to prawda, że Karolina i Szymon przestaną wreszcie udawać, że nic ich nie łączy. Brat był zbyt tajemniczy, droczył się z nią, nie chcąc uchylić choćby rąbka tajemnicy. Ale Marta wiedziała, że nocowanie przy łóżku Karoliny nie może nic nie znaczyć. Przekonawszy się, że przyjaciółka podziela jego uczucia, mogła spokojnie przejść do następnego kroku, czyli obwieszczenia całemu światu, że Szymon i Karolina są razem.

ROZDZIAŁ 35 Karolina wciąż nie miała kontaktu z Szymonem. Jedynie przez zdawkowe SMS-y ciągle zmieniali termin planowanego spotkania. To Szymon miał zamieszanie w klubie sportowym, to znów Karolina czuła się fatalnie. Problemem było też miejsce spotkania. Randka u rodziców była naturalnie wykluczona. Irena nie pracowała i nie spuszczała córki z oka − prośba o to, by mogła zostać sam na sam z Szymonem, byłaby z miejsca odrzucona albo − co gorsza − matka od razu zaczęłaby snuć plany matrymonialne. Dni mijały leniwie, a padający śnieg wzmagał poczucie senności. Karolina, snując się bez celu po domu, wciąż rozmyślała tylko o tym, jak rozwiązać sprawę z Szymonem. Nie minęło jeszcze pół roku od śmierci Krzyśka, a ona miałaby

ponownie uwikłać się w jakąś relację z mężczyzną? Jeszcze niedawno wyobrażała sobie, że poświęci się macierzyństwu, a gdy jej syn będzie miał jakieś dwadzieścia lat, oświadczy jej: „Mamo, jesteś jeszcze młoda, znajdź sobie kogoś. Idź na randkę, wyjdź wreszcie z tej żałoby”. Los jednak znów pokrzyżował jej plany. Zawsze wydawało jej się, że ma w życiu szczęście. Wymarzony mąż, wspaniała praca, kochająca rodzina… i Grażyna. Właśnie, co będzie z Grażyną? Jej ostatnia wizyta w domu Ireny i Tadeusza zakończyła się wielką aferą. Jej myśli znów mimowolnie popłynęły ku Szymonowi. Czy zgodzi się pełnić funkcję jej opiekuna, a nie chłopaka? Czy wytrzyma i zrozumie, że musi upłynąć wiele czasu, zanim Karolina go pokocha? Jej roszczenia wydały się absurdalne. Wiedziała, że żąda

zbyt wiele, i to wprowadzało ją w jeszcze większe przygnębienie. Dlaczego nie mogłoby tak być? Dlaczego nie mógłby przystać na jej pomysł? Bo to wariactwo, odpowiedziała sobie. Nieważne, co czuła i o czym myślała − pewne było, że musi jak najszybciej spotkać się z Szymonem. Karolina nie należała do kobiet, które gubiąc się we własnych uczuciach i domysłach, zadręczają mężczyzn oczekiwaniem. Uważała, że gdy razem usiądą, bez problemu dojdą do jakiegoś porozumienia. Wyjaśni mu swoje oczekiwania, choćby miała stracić go na zawsze. W końcu, tydzień przed Bożym Narodzeniem, obydwoje znaleźli czas. Umówili się w mieszkaniu Karoliny, choć Szymon nie czuł się komfortowo, gdy z każdego zdjęcia spoglądał na niego Krzysztof.

– Wiem, że moje wymagania są zbyt irracjonalne, ale potrzebuję czasu – zaczęła Karolina, gdy już usiedli przy herbacie. – Rozumiem – odparł spokojnie. – Wiedziałem, na co się piszę. − Karolina zaniemówiła. Czemu Szymon jest aż tak wyrozumiały? – Wiedziałem, że będzie ciężko – ciągnął. – Ale jeśli mam szansę stać się dla ciebie kimś więcej, to będę czekał cierpliwie. – Wiesz, że to nie chodzi tylko o mnie – odparła ostrożnie. − Jest jeszcze cała rodzina Tyrolskich i... – Westchnęła ciężko. – Sam pewnie zauważyłeś, że z moją teściową nie jest łatwo. Szymon z trudem przełknął ślinę. Rzeczywiście, dostał już próbkę tego, co go czeka. Doskonale pamiętał oskarżycielski wzrok Grażyny. A nie miał jeszcze przyjemności poznać pozostałych

członków rodziny. Uzmysłowił sobie, że dotąd w ogóle nie brał ich pod uwagę. Ale czy naprawdę musi ich poznać? Przecież, tak czy siak, będzie dla nich tylko intruzem. Wiedział, że będą się widywać z wnukiem – to oczywiste, ale nie myślał o tym, że przecież Karolina też jest członkiem ich klanu. Mimowolnie przed oczami stanęła mu scena rodem z gangsterskiego filmu, gdzie uzbrojeni po zęby członkowie bandy Tyrolskich wyzywają go w samo południe na plac Piłsudskiego, by się z nim policzyć. Za dużo westernów i „Ojca chrzestnego”… – No cóż... – rzucił z rezygnacją. – No cóż – zaśmiała się nerwowo Karolina. Szymon, spojrzawszy zrozumiała jego

na

Karolinę,

wiedział,

że

strach. Rozsiadł się wygodniej na sofie, odchylił głowę i zamknął oczy.

Dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu, pogrążeni we własnych myślach. Każde z nich próbowało wyobrazić sobie przyszłość. Karolina widziała swego syna − kropla w kroplę podobnego do Krzyśka. Szymon marzył o tym, że cała trójka stworzy prawdziwą rodzinę. – A jak się czujesz? – przerwał w końcu ciszę. − Mały nie dokucza? – Nie jest źle. Krzysiu tylko czasem daje popalić. – Krzysiu?! – zawołał Szymon, nie potrafiąc ukryć przerażenia. – No... tak. Będzie nosił imię po Krzysztofie – oznajmiła Karolina. Szymon wstał i zaczął nerwowo spacerować po pokoju. W uszach dźwięczał mu szyderczy śmiech Grażyny. Poczuł na sobie przenikliwy wzrok Krzysztofa. Uśmiechnięty i tryumfujący, spoglądał z fotografii, dając wyraźnie do zrozumienia, kto tu rządzi. –

Chyba nie myślałeś, że będzie inaczej? – zapytała Karolina, nieco zirytowana jego reakcją. – Szczerze? – podminowany.

Spojrzał

na

nią,

coraz bardziej

– W ogóle o tym nie myślałem. Nie myślałem, że będę musiał. – Jak to? – Karolina też zerwała się z sofy. – Przecież to było oczywiste. Nie myślałeś też o tym, że może być podobny do ojca? – Szczerze? – powtórzył, nie kryjąc zakłopotania. – Tylko szczerze. – Myślałem. I zapewne tak będzie. Ale miałem nadzieję, że chociaż oszczędzisz mi tego imienia. – Zupełnie cię nie rozumiem! – krzyknęła, do reszty rozdrażniona słowami Szymka.

– Myślałem, że pójdziemy na jakiś kompromis – tłumaczył, coraz bardziej zażenowany całą tą sytuacją. Im bardziej uświadamiał sobie swoje nonsensowne roszczenia, tym większy wstyd i złość go ogarniały. – Kompromis... – parsknęła Karolina. – Jaki kompromis? Chyba jednak nie przemyślałeś do końca tego, na co się piszesz. Więc posłuchaj. W kwestii imienia mojego syna nie masz nic do powiedzenia. To będzie Krzysztof Tyrolski i koniec. Bo to mój mąż zawsze będzie jego ojcem. Zresztą Grażyna nie przeżyłaby, gdyby dostał inne imię. – Natychmiast pożałowała swoich słów. Wiedziała, że ugodziła męskie ego Szymona, ale nie miała pojęcia, jak się wycofać, zachowując twarz.

Szymon także żałował przestraszyć się

swojej

reakcji. Jak mógł

noworodka? Przecież nie może rywalizować z nim o Karolinę. – Odwiozę cię do rodziców – zaproponował, nie patrząc na nią. Nie wiedział, jak ratować swoje beznadziejne położenie. Całą drogę nie odzywali się do siebie. Każde z nich było uparte, ale też oboje zdawali sobie sprawę, że ta kłótnia była niepotrzebna, a argumenty, jakie wysuwali, były zwykłą niegodziwością. Nawet jeśli Karolina poczuła się urażona, że Szymon nie chce uhonorować pamięci Krzyśka, to nie miała prawa wyrzucać mu, że nie jest ojcem dziecka. Ale ona zarzuciła mu to z premedytacją, wiedząc, że go to zaboli. Zadziałał w niej mechanizm obronny. Z trudem powstrzymywała łzy. Jej syn jeszcze nie przyszedł na świat, a już toczy się o niego jakaś walka.

Szymon, przekonany, że Karolina nie chce go znać, z bólem serca wysadził ją pod blokiem rodziców i odjechał. W pierwszym odruchu zapragnął jechać do swojego klubu i całą złość wyładować podczas gry, ale gdy przejechał kilkanaście metrów, zadzwoniła Marta. Prosiła, by przyjechał do niej w jakiejś „arcyważnej sprawie”. – Jestem sama, przecież Emil już wyjechał. A naprawdę to wymaga męskiej ręki – udawała łkanie. Jeśli nic nie skutkowało na brata, zawsze był to jej ostatni sposób na wzbudzenie poczucia winy. – Zadzwoń do rodziców – warknął. – Nie mogę. Chyba poszli do teatru – kłamała, bo wyczuła już, że z bratem jest coś nie w porządku. Teraz tym bardziej nalegała na jego przyjazd. – Ale co się dzieje? – westchnął, zrezygnowany. – No wiesz… Jak zwykle mam problem ze złożeniem wózka

– przyznała. − A Arabellka tylko tak zasypia. Trzeba ją powozić. No zrób to dla dziecka. – No dobrze, zaraz będę – zgodził się Szymon, stwierdziwszy, że jednemu dziecku wystarczająco już dziś namieszał. Gdyby doszła jeszcze bezsenna noc jego chrześniaczki, nie mógłby sobie darować. Dotarł na miejsce z zamiarem przemilczenia sytuacji z Karoliną, ale Marta jak zwykle okazała się o wiele sprytniejsza. Nie minęło kilka minut, jak Szymon wyznał jej swoje winy niczym na spowiedzi. – Masz zupełną rację – przyznała z całą surowością. − To była najbardziej niedorzeczna i głupia kłótnia, o jakiej słyszałam. Co w was wstąpiło? – Szymon milczał. Siedział ze spuszczoną głową, sam nie rozumiejąc, jak mógł do tego wszystkiego dopuścić. – W

normalnych okolicznościach miałabym żal do Karoliny – wyznała Marta. – Ale nie było tajemnicą, że twoja ukochana ma teściów i że będzie miała dziecko. To, że wpuściła cię do swojego życia, nie bacząc na tę pokręconą babę, to zasługa jej ogromnej siły. Możesz mi wierzyć, że miała sporo wątpliwości. – Marta westchnęła ciężko. – Nie ma co, dałeś popis. – Wiem, wiem… Ja to wszystko wiem… − Szymon miotał się, nie potrafiąc znaleźć wytłumaczenia dla swojego zachowania. − Zaskoczyła mnie… Nawet nie śmiałem marzyć, że uda mi się ją do siebie przekonać, a teraz… Ech, wszystko schrzaniłem. – To fakt − odparła szczerze Marta. − Współczuję ci, ale nie jestem w stanie pomóc. – Nie chcę twojej pomocy. Właściwie to zabraniam ci się

wtrącać – Szymon zabrzmiał bardzo poważnie. − To jest sprawa między mną a Karoliną. Za dużo już się tobą wysługiwałem. − Szymon wstał i powiedział bardziej do siebie niż do Marty: – Wiem, co zrobię… Po czym wybiegł z mieszkania. ROZDZIAŁ 36 Marta nie widziała Szymona od tamtego felernego dnia. Nie odbierał telefonów, a jeśli zdecydował się na wiadomość, to pisał tylko zdawkowo, że jest zajęty. Rodziców również nie chciał niepokoić. Nie wiedzieli o tym, co zaszło między nim a Karoliną, choć patrząc na syna, mieli przeczucie, że coś jest z nim nie w porządku. Jego twarz zdradzała oznaki wyczerpania. Barbara, znając Szymona na wylot, wiedziała, że boryka się z jakąś poważną sprawą. A ambicja nie pozwala mu przyznać się do problemów.

W końcu nadeszły święta. Marta, zniecierpliwiona zachowaniem brata, planowała tuż po wigilijnej kolacji dać mu ostrą reprymendę, jednak Szymon ją uprzedził. – Chciałbym wam o czymś powiedzieć – zaczął tajemniczo, na co Marta prawie pisnęła z radości, przekonana, że brat w końcu postanowił oświadczyć się Karolinie. Ten jednak dokończył: – W sylwestra wylatuję do Monte Carlo. Przy stole zapadła cisza. Rodzice patrzyli na siebie, zupełnie zdezorientowani. – Ale przecież Karolina nie może teraz latać – odezwała się Marta. Szymon zupełnie zignorował jej uwagę. – Kolega zaproponował mi szkolenie. To dla mnie nowe

możliwości rozwoju, a w przyszłości też większy prestiż dla mojej szkółki. – Ale wrócisz? – zapytała zaniepokojona matka. Szymon roześmiał się dobrotliwie. – Wrócę, mamo. Mam tu szkołę. – W takim razie, synu, gratuluję. Wiem, ile to dla ciebie znaczy. – Ojciec uniósł się zza stołu i podał rękę synowi. A matka ucałowała Szymona w czoło, choć po policzkach płynęły jej łzy. I tylko Marta siedziała naburmuszona. – A co z Karoliną? – oburzyła się, gdy wszyscy z powrotem zajęli swoje miejsca. – Daj spokój! – Szymon podniósł głos. – Więc wszystko skończone, tak?

Nie odpowiedział. Wstał i podszedł do wózka, w którym spała mała Arabellka, odpowiednio do okazji przebrana w strój aniołka. *** Karolina szykowała się do wigilijnej kolacji. Nie miała nastroju na świętowanie, gdy u jej boku nie było męża. Późnym popołudniem zapanowała

w

mieszkaniu

Bryńskich

podniosła atmosfera. W oczekiwaniu na Tyrolskich Irena po raz kolejny doczyszczała idealnie błyszczący blat stołu. – I po co to robisz? – zapytał Tadeusz, który nie wiedział, gdzie się podziać, bo żona wciąż przestawiała go z kąta w kąt. − Przecież i tak położysz obrus. – O nie! Obrus! – krzyknęła Irena i pobiegła do łazienki. – Jeszcze mokry! – Mogłaś go wyprać wczoraj, jak ci radziłam – zaśmiała

się Karolina, bo matka, zgodnie z domową tradycją, wszystko zawsze robiła na ostatnią chwilę, by było świeże i pachnące. Tak jakby w ciągu jednego dnia cały brud tego świata miał dopaść jej wykrochmalone firanki i obrusy. Razem z ojcem Karolina zamknęła się w swoim pokoju, starając się ignorować nawoływania Ireny. – Tak bym chciała, żeby on tu dziś był – westchnęła melancholijnie, sadowiąc się na kanapie. – Kto? – zapytał Tadeusz. – Krzysztof czy Szymon? Karolina poczuła Wydawało jej się,

się

zażenowana

tym

pytaniem.

że znów jest nastolatką, a Tadeusz dokucza jej z powodu sercowych rozterek. Oczywiście miała na myśli Krzyśka. Chociaż

obecność Szymona też byłaby mile widziana. – Z Szymonem wszystko skończone – rzuciła z rezygnacją. – Nie uniósł tego, że w dalszym ciągu jestem żoną Krzyśka. Nie jestem w stanie zaangażować się w nową znajomość. Nie jestem emocjonalnie gotowa. Przecież nie minęło nawet pół roku i… – Urwała, czując, że zbiera jej się na płacz. Zdawała sobie sprawę, że Krzysztofa już nigdy nie odzyska, i jednocześnie żałowała, że Szymon nie pojawił się w jej życiu później, kiedy już zdoła sobie to wszystko poukładać. – Minie jeszcze dużo czasu, zanim… przestanie tak bardzo boleć – powiedział ostrożnie Tadeusz. – Ale możesz mieć w Szymku partnera. – Mogłam – odparła Karolina. − Ale jak widać, nie przetrwaliśmy

pierwszego kryzysu. Może to i lepiej, że odszedł. Nie mogę wymagać, żeby czekał, aż stanę na nogi. – Czasem wątpiła, czy kiedykolwiek to nastąpi, ale nie powiedziała tego głośno, pragnąc oszczędzić ojcu zmartwień. – Mijają dni, a my dalej się do siebie nie odzywamy. – Westchnęła ciężko. – No trudno. To już jest za mną. – Czy na pewno? – Ojciec spojrzał na nią czule. − Zawsze możesz odezwać się pierwsza. – Absolutnie – odparła dumnie. – Może i zgodziłabym się na kompromis, ale ja nigdy nie przepraszam pierwsza i tego musi się nauczyć. Krzysiek zawsze o tym wiedział. Nagle do pokoju wbiegła rozentuzjazmowana Irena. – Już są! – krzyknęła, doskakując do okna. – Ach, mają całe siaty

prezentów! Tylko spójrzcie! – Podniosła firankę i wskazała na nadchodzących gości. Oho, pomyślała Karolina. Rodzina Tyrolskich w natarciu. Podczas gdy Tadeusz i Irena ruszyli do drzwi, ona stała jeszcze chwilę z nosem przyklejonym do zimnej szyby. Podziwiała leniwie opadające płatki śniegu i wspominała beztroskie lata spędzone w rodzinnym domu. Nigdy nie przypuszczała, że jej świat zamieni się w istną krainę lodu, z której nie może się wydostać. Nostalgię przerwały donośne głosy teściów, którzy już od progu wołali, że Dominika i babcia nie mogły doczekać się, aż zobaczą Karolinę z okazałym brzuchem. *** Kolacja przebiegła w nastrojowej aurze, niczym na świątecznych

kartkach. Rozświetlona choinka i liczna rodzina zgromadzona przy stole zastawionym tradycyjnymi potrawami. Panie co chwilę ślubowały, że zaraz po świętach zaczną biegać. Prezentom i uściskom nie było końca, a Grażyna, gdy tylko uzyskała zapewnienie, że Karolina pojawi się na jej świątecznym obiedzie, wręcz promieniała z radości. Cała jej żałoba jakby się ulotniła. To ona dbała o to, by towarzystwo nie zapominało o uśmiechu i śpiewaniu kolęd. Karolina z minuty na minutę coraz bardziej pragnęła uciec. W momencie, gdy ona zwijała się z tęsknoty za nieobecnym przy stole Krzysztofem, teściowa intonowała kolejne radosne nuty. Państwo Bryńscy, Dominika i babcia Róża wydawali się równie przygnębieni, ale Kazimierz, pragnąc sprostać

oczekiwaniom żony, co chwilę szturchał zebranych, dając sygnał, żeby nie zawodzili Grażyny. Na odchodnym Grażyna zapewniła, że jej wnuk będzie najszczęśliwszym dzieckiem pod słońcem, a ona i Kazimierz zapewnią mu wszelkie dobra, by nie czuł się porzucony przez ojca. Jeszcze z dołu klatki schodowej wygłaszała euforyczne pożegnania i po raz setny zapraszała na bożonarodzeniowy obiad. Zaraz po wyjściu gości Karolina zamknęła się w swoim pokoju. Wtuliła twarz w poduszkę i gorzko załkała. Właśnie przeżyła pierwszą Wigilię jako wdowa. ROZDZIAŁ 37 Bożonarodzeniowy obiad u Tyrolskich przebiegał w miłej atmosferze. Grażyna tylko co jakiś czas dyskretnie wypominała, że Karolina nie dba należycie o siebie i o jej wnuka, by po

chwili przypomnieć, jaka to wielka szkoda, że synowa nie chciała iść na pasterkę. – Było cudownie! – zachwycała się. − A kojący śpiew kolęd na pewno dobrze wpłynąłby na samopoczucie Krzysia. Karolina starała się bagatelizować jej docinki. Korzystała z towarzystwa Dominiki − śmiały się, wspominając swoje nastoletnie wybryki; Dominika dzieliła się także wrażeniami z Anglii. Pociechy Marka z pełną powagą wyjaśniały jej problemy związane z dziećmi, choć ona dostrzegła je gdzie indziej. Podczas gdy dla Paulinki kłopotem były śmierdzące kupki dzidziusia – oczom Karoliny ukazał się młyn, jaki wywołała dziewczynka, wylewając na swoją nową sukienkę czerwony

barszczyk. Natomiast gdy Helenka z marsową miną pokazywała, jaki duży dzidziuś się urodzi i jak ciężko będzie go nosić, Karolina zobaczyła, jak bratanica jej męża przewraca stojące na stole szklanki. Zebrani zgodnie potakiwali, że dziewczynki mają dużo racji, i choć każdy odczuwał przeraźliwą pustkę, próbowali nie poruszać przygnębiających tematów. Ciemna noc otulała zimową Warszawę, gdy Karolina z rodzicami opuszczała osiedle Tyrolskich. Irena i Tadeusz szli pół kroku za córką, taszcząc podarki od Grażyny. Tuż pod blokiem prawie wpadli Karolinie na plecy, gdy ta zahamowała gwałtownie. – Patrzcie! – zawołała, wskazując na człowieka w przebraniu Świętego Mikołaja, stojącego pod klatką.

Gdy podeszli bliżej, Karolina zbladła. – Dobry wieczór – usłyszała głos Szymona. – Dobry wieczór – odpowiedzieli chórem państwo Bryńscy. Potem zapadła głucha cisza, przerywana tylko przez jadące pobliską ulicą samochody, które grzęzły w pośniegowym błocie. Pierwszy oprzytomniał Tadeusz. – Długo pan stoi na tym mrozie? – Nie. Przyszedłem przed chwilą − skłamał Szymon, który w rzeczywistości stał tu już drugą godzinę. Karolina nabrała głęboko powietrza, by uspokoić szarpiące się w jej piersi serce. – Wejdziesz na górę? – zapytała z nadzieją w głosie. – Czy po

prostu dorabiasz na drugi etat? – Właściwie to… Chciałem cię prosić, żebyś gdzieś ze mną pojechała – powiedział Szymon, a widząc zakłopotanie Ireny i Tadeusza, dodał pospiesznie: – Mikołaj ma dla ciebie małą niespodziankę. – Och, niespodzianka! – Irena klasnęła w dłonie. – No dobrze – zgodziła się Karolina. Bryńscy odprowadzili wzrokiem Karolinę i Szymona do samochodu, po czym weszli do klatki. *** – Miałem podjechać saniami, ale wszystkie renifery mi pouciekały – zażartował Szymon, gdy wsiedli do samochodu i ruszyli przed siebie. Karolina rozpoznawała mijane ulice, jednak w dalszym ciągu nie była pewna, gdzie jadą. Podróż minęła im w pełnym

skrępowania milczeniu. W końcu Szymon zaparkował i Karolina poznała, gdzie się znajdują. Ale po co miałby ją zabierać do jej nowego mieszkania? – Nic nie rozumiem... – zaczęła. – Zaraz zrozumiesz. Chodź. Szymon wyciągnął pęk kluczy i wprowadził ją na klatkę schodową. – Czy ty też kupiłeś tu mieszkanie? – zapytała, coraz bardziej zdziwiona rozwojem sytuacji. – A wiesz, że to chyba byłoby łatwiejsze? – Uśmiechnął się do niej tym swoim rozbrajającym uśmiechem. − Nie pomyślałem o tym. Gdy stanęli przed drzwiami jej mieszkania, Szymon jak gdyby

nigdy nic wsadził klucz do zamka. – Nie pojmuję... – szepnęła Karolina. – Magia – zaśmiał się Szymon. Weszli do przedpokoju i pierwsze, co zaskoczyło Karolinę, to że w mieszkaniu jest ciepło. Przecież właściwie tutaj nie bywała, nikt też nie dbał o to, żeby włączać kaloryfery. Mrok rozświetlała zatrzymała się

delikatna

poświata.

Karolina

w progu salonu i oniemiała z wrażenia. Jej oczom ukazała się piękna, ustrojona choinka. – Ale jak...? Skąd...? – wyjąkała. − Jest cudowna – szepnęła z trudem, nie mogąc wyjść z podziwu. – To naprawdę magia... – Odruchowo pogłaskała się po mocno już zaokrąglonym brzuszku. – To nie wszystko – powiedział Szymon tajemniczo i pociągnął ją

za rękę w stronę najmniejszego pokoju. Gdy otworzył przed nią drzwi, a Karolina przekroczyła próg, po jej policzkach popłynęły łzy. Niebieskie ściany zdobiły rysunki samochodzików, a w solidnym dziecięcym łóżeczku leżała świeża, pastelowa pościel. Było tu wszystko, co potrzebne maleństwu i jego mamie − przewijak, wanienka, gustowne komody i bujany fotel oraz cała masa drobiazgów. – Mam nadzieję, że nie jesteś zła... – odezwał się niepewnie Szymon. – Zła? – Karolina mówiła z trudem. Od płaczu słowa wciąż więzły jej w gardle. − Jestem ogromnie, ale to ogromnie… − Szymon już szykował się na wybuch złości. Kto wie, jak zareaguje? Może Karolina poczuje, że znów bez ostrzeżenia ingeruje

w jej świat? – Jestem ogromnie rozdygotana – dokończyła po chwili. – Jak to? – zapytał i instynktownie ją objął. Nie protestowała. Wtuliła twarz w jego sztuczną siwą brodę i rozpłakała się na dobre. – Bo to jest cudowne... – łkała. − Naprawdę bajkowe, nierealne... A ja nie chcę się obudzić z tego snu. Miałam już wspaniałe życie i je straciłam. I to dzisiaj... To, co dla mnie zrobiłeś... To też znów mogę stracić. Może po prostu nie jestem na tyle dobrą osobą, by mieć udane życie... Szymon czuł, że zasycha mu w ustach. Wolał, żeby na niego krzyczała, żeby była wściekła. Ale łzy? Łzy były nie do przyjęcia. Ogarniało go coraz większe przerażenie. – Jak na taką dzielną osobę to straszny głuptas z ciebie

– powiedział w końcu. Jego słowa zadziałały, bo Karolina natychmiast przestała płakać. Teraz wpatrywała się w niego opuchniętymi oczami, nie puszczając go z uścisku. To była dla Szymona zupełna nowość. Nigdy nie patrzyli na siebie jak para zakochanych, zawsze któreś z nich odwracało wzrok. – Wiesz, że ciągle nie mogę się pogodzić z utratą męża – powiedziała cicho, delikatnie wysuwając się z jego objęć. − Dla ciebie to też będzie trudne. Dlatego nie wiem, co z nami będzie. Nie wiem, czy dam radę powstrzymać się od wspomnień, od płaczu za Krzyśkiem... Szymon wziął głęboki oddech. Znów złapał ją za rękę i pociągnął do salonu. Usiedli przy choince na miękkim, puszystym dywaniku. – Sprawa wygląda tak – zaczął. − Wiesz, że pokochałem

cię… w zasadzie od pierwszego wejrzenia. Wtedy, w szkole, faktycznie było to dziecinadą, ale zawsze o tobie pamiętałem. I wtedy, gdy pojawiłaś się w klinice, od razu cię rozpoznałem. To było jak grom z jasnego nieba. Nie pozwalałem sobie o tobie myśleć, bo wiedziałem, że skoro tam jesteś, to będziesz mieć dziecko. I że na pewno jest ktoś, kto jest jego ojcem. Później zobaczyłem obrączkę... − Karolina odruchowo spojrzała na swoją prawą dłoń. Szymon podążył za jej wzrokiem. Na jej serdecznym palcu, oprócz zaręczynowego pierścionka, widniał symboliczny złoty krążek. – Nie chowaj. – Ujął jej dłoń, gdy Karolina odruchowo chciała zasłonić obrączkę. Ciepły dotyk Szymona przyjemnie rozpłynął się po jej ciele. – Nie mogę jej zdjąć – powiedziała z rezygnacją. − Jeszcze nie teraz... Nie wiem, czy kiedykolwiek zdołam...

– Nie przejmuj się, rozumiem – odparł pewnym głosem. − Jest wcześnie, a ja byłem zbyt niecierpliwy. Wymagałem od ciebie niemożliwego. Najpierw obiecałem ci, że przetrzymam wszystko, a potem zrobiłem coś zupełnie przeciwnego. To było głupie. Impulsywność to chyba nasza rodzinna cecha. Ale ja, w przeciwieństwie do mojej siostry, potrafię przyznać się do błędu. − Na twarzy Karoliny pojawił się nikły uśmiech. – Gdy nareszcie ochłonąłem – ciągnął Szymon − zrozumiałem, że Krzysiek zawsze będzie obecny w naszym życiu. – Masz rację – przytaknęła, czując, że tęsknota za mężem jest w tej chwili nie do wytrzymania. – Dlatego nie mogę cię prosić, abyś to zaakceptował.

– Ależ możesz – odparł Szymon. − Tylko… – Tylko ty tego nie wytrzymasz – westchnęła ze smutkiem. – Pytanie, czy ty to wytrzymasz. Czy wytrzymasz ze mną i z narwaniem Olszewskich od czasu do czasu? Nie musisz podejmować decyzji dzisiaj. Wyjeżdżam na szkolenie do Monte Carlo. Nie będzie mnie jakieś dwa miesiące. − Karolina jęknęła. Przecież za dwa miesiące miała rodzić! Pomimo ostatnich wydarzeń nie przypuszczała, że nie będzie przy niej Szymona. Już teraz był nieodzowną częścią jej życia. – Będziesz miała czas, żeby to wszystko przemyśleć – mówił dalej. – Bez obawy, że na mnie wpadniesz przy okazji wizyty u Marty. Po prostu dam ci spokój. Wiem, że obiecywałem, że zawsze będę przy tobie, i to się nie zmieni. Zawsze będę ci pomagał. Ale to,

na ile mi pozwolisz, zależy już wyłącznie od ciebie. Zaakceptuję twoją decyzję, nawet jeśli... – przez chwilę się zawahał – ...nawet jeśli nie będzie mi sprzyjała. – Świadomość, że twój los leży w moich rękach, nie napawa mnie radością. – Oddech Karoliny stał się płytki i gwałtowny. – Jestem zmienna jak każda kobieta... – Pogodzę się z każdą twoją decyzją – powtórzył. − Mogłem postarać się lepiej wiele lat temu. Ale widocznie tak miało być, że ciągle coś staje nam na drodze. W głosie Szymona dało się wyczuć smutek, ale bez cienia pretensji. Gdyby był zdenerwowany, Karolina łatwiej przełknęłaby rozstanie. Ale jego pokora wzbudzała w niej poczucie winy. – Dziś na tej drodze staje Monte Carlo – rzuciła, rozgoryczona.

– Wrócę, gdy będziesz rodzić – obiecał. − Jeśli tylko będziesz chciała. Zdążę na pewno. – Już gdzieś to słyszałam – chciała zażartować Karolina, ale zabrzmiało to bardziej jak wyrzut. – Emil też tak mówił i co z tego wyszło? − Głos jej zadrżał. – Krzysiek przysięgał, że będziemy razem, a i tak mnie zostawił. A teraz ty... – Ja wrócę. – Szymon, wyczuwając jej strach, ponownie przyciągnął ją do siebie i spojrzał jej głęboko w oczy. – Choćby samolot miał problemy, to pofrunę sam – próbował ją rozbawić. – Przecież widzisz, że potrafię czarować. Karolina rozejrzała się po mieszkaniu i cicho przytaknęła: – Tak, to magia. Nie chcę się budzić z tej bajki. Nie czuła już smutku, tylko rozdzierającą pustkę. Wiedziała, że

powinni wracać, ale nie miała siły, nie chciała przerywać tego magicznego wieczoru. Odsunęła niepokojące myśli i poczuła, że ogarnia ją błogość. Wsparła się wygodnie na mocnym ramieniu Szymona, wciągnęła jego ciepły, zmysłowy zapach i odetchnęła głęboko. Jeszcze tylko jedna myśl nie dawała jej spokoju. Zamknęła oczy i zapytała sennie: – Jak się tu włamałeś? *** Śnieg wciąż prószył ospale, gdy Karolina i Szymon wsiadali do samochodu. Szymon, w stroju Mikołaja, wzbudzał niemałe zainteresowanie wśród mijających ich przechodniów. – Mama, a cemu Mikołaj nie ma capki? – zapytało jakieś dziecko. Szymon po odegranym przedstawieniu nie przykładał wagi

do swojego wyglądu. Czapkę miał wepchniętą do kieszeni, a kurtkę zapiętą niedbale na co drugi guzik. Karolina rzuciła ostatnie spojrzenie w okna swojego mieszkania, rozpamiętując magiczne chwile tego wieczoru. – Jeśli mi w końcu nie powiesz, to wysiadam – powiedziała, gdy przejechali kilka kilometrów w drodze powrotnej do domu rodziców. – Skąd miałeś klucze do mojego mieszkania? – Próbowała wydusić z Szymona tę informację jeszcze na górze. Mężczyzna jednak milczał jak zaklęty. – A zresztą możesz nie mówić. Marta i tak wszystko mi wypaple – zatryumfowała. Szymon spojrzał na nią z rozbawieniem.

– Marta nic nie wie. – Marta nic nie wie? bożonarodzeniowy cud.

To

chyba

naprawdę

– Karolina kręciła głową z niedowierzaniem. – Wiem! Moi rodzice! – Też nie – odparł Szymon i zmienił temat: − Popatrz, jak pięknie za oknem. Istna magia. – Skup się lepiej na prowadzeniu – zwróciła mu uwagę Karolina. − I wyjaśnieniu, jak włamujesz się do cudzych mieszkań. – Zerknęła na niego podejrzliwie. − A może ty nie masz szkółki tenisa, tylko szkółkę włamywaczy, co? – No dobra. Podpowiem ci – skapitulował. − Przecież sama tego chciałaś.

– Ja? Chyba coś ci się pomieszało. – Mam ci przypomnieć, jak zabrałaś mnie na zakupy? Karolina zmarszczyła brwi. – No tak... Wtedy, gdy Marta zaczęła rodzić – powiedziała powoli. – Ale co to ma do rzeczy? Nie powiedziałam, że masz się tym zająć. Miałam ciężki dzień i jakoś tak wyszło... Ale mów! Bo niedługo dojedziemy i niczego się nie dowiem – nalegała. − Nie można tak męczyć ciężarnej. – Klucze musiały ci wypaść w samochodzie, jak jechaliśmy do szpitala – wyznał Szymon. − Znalazłem koło fotela. No chyba że zostawiłaś je specjalnie. – Puścił oko do Karoliny. – Przestań – żachnęła się. – Przecież nie wymusiłabym w

ten sposób umeblowania mojego mieszkania. – Więc nie podoba ci się? – jęknął Szymon z udawanym rozczarowaniem. – Ja z tobą oszaleję... – Oprócz kluczy znalazłem też kartkę z listą rzeczy, które spodobały ci się w sklepie meblowym – ciągnął Szymon. − Więc po prostu je kupiłem, poskręcałem i gotowe. Może i powinienem od razu oddać ci te klucze. Ale jakoś nie było okazji. Nasze spotkania, jak pamiętasz, zwykle nie kończyły się tak, jak powinny. Karolina uśmiechnęła się z zakłopotaniem. – Ale dzisiejsze kończy się dobrze – powiedziała. − Skoro znam już prawdę i odzyskałam klucze, to na pewno nie dojdzie

do sprzeczki. − Pociągnęła go za sztuczną brodę, odsłaniając zniewalający uśmiech. Jak on to robi, że jest tak bardzo męski, a jednocześnie chłopięco uroczy? Rozmarzyła się. Po raz kolejny dzisiejszego wieczoru musiała przywołać się do porządku. Zakłopotana, odwróciła wzrok. Pod powierzchnią lekkiej, niezobowiązującej rozmowy oboje kryli smutek i rozżalenie. Żadne z nich nie miało odwagi powiedzieć: „Żegnaj”. ROZDZIAŁ 38 Marta jak zwykle okazała się nieoceniona. Chociaż Karolina i Szymon nie rozmawiali ze sobą od ostatniego wieczoru, skrupulatnie pełniła obowiązki łącznika, sprawiając, że obie strony były rzetelnie informowane. Oczywiście zawsze zastrzegała, że dochowuje sekretu. A każde z nich bardziej chciało wierzyć w jej

zapewnienia niż w rzeczywistość. Początkowo Marta była obrażona, że ani brat, ani przyjaciółka nie wtajemniczyli jej w ich potajemną schadzkę. Po wielu prośbach o wybaczenie i zapewnieniach Szymona, że już nigdy niczego przed nią nie zatai, Marta wspaniałomyślnie im wybaczyła, choć wciąż zżerała ją ciekawość, co takiego wydarzyło się między tą dwójką. Mimo wszystko do ostatniej chwili próbowała wpłynąć na Karolinę, by ta powstrzymała Szymona od wyjazdu do Monte Carlo. – Skoro wiesz już, jaką decyzję podjęłaś, powinnaś go zatrzymać – przekonywała, gdy w sylwestrowe popołudnie siedziała wraz z Arabellką, ubraną w strój Królewny Śnieżki, w mieszkaniu Bryńskich. – Nie wiem, jaką decyzję podejmę – zaoponowała Karolina. −

Oboje potrzebujemy czasu do namysłu. A presja, nawet jeśli wynika z troski, nie jest nam pomocna. – Nie wiem, nie wiem. – Marta przewróciła oczami. − Słyszę to od ciebie i od Szymka już od paru dobrych miesięcy. Nuda. – Daj mi spokój – fuknęła Karolina. – Zresztą Szymon i tak dziś wylatuje, więc nic już nie da się zrobić. Chociażbym chciała. – Naprawdę? – podchwyciła Marta. – Naprawdę. – Do odlotu ma jeszcze kilka godzin. W sumie mogłabyś pojechać na lotnisko. – Tandeta – zaśmiała się Karolina. – I ty to mówisz? Ty, miłośniczka ckliwych romansów,

gadżetów z serduszkami i innych ozdóbek? Miałabyś zrezygnować ze swojej prywatnej sceny na środku lotniska? Wyobrażasz to sobie? W ostatniej chwili wołasz: „Szyyyyymooon, nie leeeeeć!”. On już prawie wsiada do samolotu, ale zawraca. Biegniecie do siebie jak w zwolnionym tempie. Padacie sobie w ramiona i całujecie się namiętnie pod jemiołą. – Marta zmarszczyła nos. − Na pewno mają tam jakąś jemiołę. A telewizja będzie was pokazywać w nieskończoność w każdy następny noworoczny czas – zakończyła, śmiejąc się do rozpuku. – Tandeta – powtórzyła Karolina, choć jej wyobraźnia szalała. Marta miała rację − jest niepoprawną romantyczką i zachwyca się każdą, nawet najkrótszą sceną z „Pretty Woman”, „Titanica” czy filmu

„Bodyguard”. – Może warto zrealizować swoją tandetę? – podsunęła Marta. – Nie dziś – zdecydowała Karolina. Wiedziała, że musi być pewna swoich postanowień. Nie może wysyłać Szymonowi sprzecznych sygnałów. Ich pochopne decyzje już raz doprowadziły do karczemnej awantury i nie zamierzała popełniać drugi raz tego samego błędu. – Jak nie dziś, to kiedy? – oburzyła się Marta. – Może jak będzie wracał. – Może jak będzie wracał? Czy ty słyszysz, co mówisz? Jak będzie wracał, to ty będziesz na porodówce... Nagle ich uszu dobiegły głośne powitania w korytarzu. Czyżby

Szymon odwołał lot? – pomyślała Karolina z nadzieją. Rzeczywistość była jednak zupełnie inna. Oto do pokoju wkroczyła Grażyna w wyśmienitym humorze, świadczącym o tym, że jest gotowa na rozkręcenie imprezy wszech czasów. Na jej widok Marta uznała, że lepiej będzie, jak ucieknie. Kto wie, do czego zdolna jest ta kobieta? Grażyna nie wydawała się szczególnie zasmucona faktem, że Marta musi już iść. Od Ireny wiedziała, że jest to siostra Szymona. TEGO Szymona, który śmie mącić w życiu ich rodziny. Na nic zdały się prośby Ireny, by Marta została na małym poczęstunku. Kobieta rzuciła, że musi jeszcze wpaść do rodziców, a później pożegnać Szymona przed wylotem. Co nie było do końca zgodne z prawdą, bo jeśli zacznie od wizyty u rodziców,

na pewno nie zdąży dojechać w porę na lotnisko. – Muszę sprawdzić, czy wszystko spakował. – Puściła oko do Karoliny. – Bawcie się dobrze i do zobaczenia w nowym roku. Karolinie zrobiło się cieplej na sercu. Jej noworocznym postanowieniem było odliczanie dni do powrotu Szymona, ale przede wszystkim zadbanie o odpowiednie przygotowanie do porodu, tak żeby odbył się bez melodramatycznych uniesień. – Mam nadzieję, że ona nie mówiła poważnie. – Po wyjściu Marty Grażyna rozsiadła się w salonie. – O czym ty mówisz? – zapytała Irena. − A w ogóle gdzie się podział Kazimierz? – Chyba dalej szuka miejsca parkingowego – rzuciła

Grażyna, po czym zwróciła się do swojej synowej: – Mam nadzieję, że nigdy więcej nie zobaczysz tych ludzi. – Słucham? – Karolina nie wierzyła własnym uszom. – Po co ci oni? Żyłaś spokojnie, dopóki nie pojawił się ten cały Szymon. – W jej głosie pobrzmiewała pogarda. – Ani ja nie żyłam spokojnie, ani on nie zburzył mojego spokoju. Czy naprawdę nie wiesz, czemu nie jestem szczęśliwa? – Dobrze, że w ogóle jeszcze o tym pamiętasz – obruszyła się Grażyna. – Chociaż tyle przyzwoitości ci zostało. – O co mamie chodzi? – Karolina gotowała się w środku. Irena i Tadeusz obserwowali tę scenę z rosnącym niepokojem. – O to, że już nas skreśliłaś. Szybko zbudowałaś sobie nową

rodzinę i zabierasz mi MOJEGO wnuka. – To niedorzeczne – westchnęła Karolina. – Ale prawdziwe. Dziecko, czy ty nie rozumiesz, że to my cię kochamy i chcemy dla ciebie i naszego Krzysia jak najlepiej? Przecież to nasz syn... – Chyba wnuk. Grażyna zmieszała się nieco, a Tadeusz spojrzał na nią podejrzliwie. Czekał, aż dołączy do nich Kazimierz, bo on wiedział, jak uspokoić żonę. – No, no, wnuk – poprawiła się speszona Grażyna. – Widzisz, że tak się nie da żyć. To przez tego obcego mężczyznę coraz częściej się kłócimy. On to wszystko popsuł, zabrał nam ciebie i Krzysia. Zastanów się. Zrób to dla dziecka. – Z jej oczu popłynęły łzy. – Robię to dla dziecka – warknęła Karolina. – Więc lepiej będzie, jeśli ten Szymon nam cię odda.

– Ale on mnie nigdzie nie zabrał. – Jak to nie? – Grażyna znów wchodziła na wysokie tony. − Ewidentnie masz nas dość. Musisz wybrać: albo my, albo on. Na te słowa Tadeusz wstał, a Irena zaniosła się płaczem. – Jesteś w stanie zrezygnować z wnuka? – Karolina nie wierzyła, że Grażyna może stawiać takie ultimatum. – A po co mi nie mój wnuk? – wypaliła Grażyna. – Jak to... nie twój? Chyba nie myślisz… – Nagły szloch odebrał Karolinie głos. – Mój wnuk nie ma ojca – ciągnęła zapalczywie teściowa. – Niby co? Będziemy sobie spacerować pod blokiem we trójkę? Ja, Krzysiu i ten... przybłęda? Chcesz pozbawić dziecko dziadków?

Na rzecz obcego? Karolina, choć niedowierzała, zrozumiała, co teściowa ma na myśli. Wnuk był jej potrzebny do stworzenia kolejnego obrazka − cierpiącej, pogrążonej w żałobie babki, zajmującej się sierotą − najlepiej w osamotnieniu i bez Karoliny u boku. Grażyna była tak pochłonięta dążeniem do urzeczywistnienia zaryzykowałaby utratę wnuka.

własnej

wizji,

że

– Masz rację – odpowiedziała spokojnie i z nieskrywaną wyniosłością. – Masz całkowitą rację. Rodzice spojrzeli na nią w osłupieniu. Na twarzy Grażyny pojawił się wyraz tryumfu. – Nie możesz... – zaczął Tadeusz, ale Karolina uciszyła go gestem

ręki. – Kieruję się tylko i wyłącznie dobrem dziecka – podjęła. − I jeśli dla jego dobra mam przestać się z kimś spotykać, to tak zrobię. I nieważne, czy to jesteś ty, Kazimierz, moi rodzice, czy Szymon. Jeśli ktoś zagraża mojemu synowi, to nie pozwolę, by się do niego zbliżał. Nie dam go nikomu wykorzystać. – Co to ma znaczyć? – Grażyna nie należała do osób zbyt rozumnych i miała problemy z czytaniem między wierszami. – To, że jeśli nie pogodzisz się z moimi decyzjami i będziesz na mnie napadać, gdy jestem w ciąży, a później nastawiać mojego syna przeciwko nam, nie będziesz go oglądać – wyjaśniła Karolina z satysfakcją. Grażyna załkała. Jej twarz zalała się purpurą.

– Zawsze byłaś egoistką! Gdyby Krzysiek żył... – Gdyby żył, nie miałabym z tobą takich problemów, bo nigdy by ci na to nie pozwolił. – Głos Karoliny drżał, ale siła charakteru nie pozwalała jej spuszczać wzroku z teściowej. Grażyna jąkała coś niezrozumiale, gdy do pokoju wszedł jej mąż. Od razu wyczuł ciężką atmosferę. – Chodź, Kazimierz. Nie chcą nas tutaj – oznajmiła łamiącym się głosem. – Ależ, Grażynko, to nie tak... – zapłakana Irena próbowała ją powstrzymać. Karolina tymczasem stała niewzruszona. Choć serce jej kołatało, pot oblewał jej skroń, łzy cisnęły się do oczu, a rozpacz rozrywała serce, po raz pierwszy naprawdę poczuła się

matką i jak lwica walczyła o swoje potomstwo. Zrozumiała, że teraz żyje za siebie i za swoje dziecko, i nigdy więcej nie dopuści do tego, by ktokolwiek im zagrażał. ROZDZIAŁ 39 Karolina, wycieńczona psychicznie, opadła na sofę. Długo nie mogła dojść do siebie. Irena i Tadeusz w milczeniu czuwali przy córce, dając jej czas na uspokojenie. Po blisko godzinie Irena nie wytrzymała: – Co teraz będzie? – zapytała drżącym głosem. – Daj jej spokój – skarcił ją Tadeusz. Karolina zaśmiała się histerycznie. – Nie wiem. – Co z Szymonem? – brnęła matka. – Ireno! – Tadeusz podniósł głos.

– A co ma być? Pewnie jest teraz gdzieś w powietrzu. – Karolina mówiła bardziej do siebie niż do matki. – Zostawił mnie na dwa miesiące, choć obiecał… Ale Krzysiek też obiecywał… Widocznie taki mój los, że mam być sama. – Nie mów tak – westchnęła matka. – Szymon na pewno wróci. – Może i wróci, ale czy do mnie? Czy zrobi to dla mojego dziecka? Teraz ono jest najważniejsze. Ważniejsze niż to, co czuję do Szymka czy do Grażyny. – To znaczy, że… – To znaczy, że jak zwykle po kilku dniach Grażyna ochłonie i zaprosi nas na obiad. A ja przyjmę zaproszenie i będę udawać, że nic się nie stało. Bo tylko dzięki Tyrolskim mój syn pozna swojego ojca.

– Słuchając córki, Irena zaczęła płakać. Doskonale rozumiała, że Karolina potrzebuje Szymona, ale jest skłonna poświęcić się dla dobra dziecka. – Oczywiście zrobię to, pod warunkiem że nie będzie stawiała ultimatum – ciągnęła coraz słabiej Karolina. – Jeśli Szymon wróci, jeśli odnajdzie się w tej sytuacji, to kto wie, może nam się uda... Ale czy jest możliwe, żebyśmy żyli w zgodzie – Szymon, Grażyna i ja? Szczerze mówiąc, wątpię. – Irena uspokoiła się, słysząc, że córka nie zrezygnowała z nowej miłości. Może nie będzie tak źle, pomyślała. Przecież dziecko ma dziadków – ją i Tadeusza – a ojca równie dobrze może poznać przez Marka i Dominikę. – Wszystko przed nami. – Karolina błądziła wzrokiem po pokoju, jakby była w nim sama. Było późno. Od wkroczenia w nowy rok dzieliła ich niespełna

godzina. Cała trójka czekała na ten moment z niepokojem, starając się jednak odgonić czarne myśli. Chcieli dawać sobie wzajemne wsparcie i zrozumienie. Nie potrzebowali wielu słów. Natarczywy dzwonek do drzwi sprawił, że wszyscy skoczyli na równe nogi. Tadeusz ruszył do drzwi i po chwili wrócił z Markiem Tyrolskim. Mężczyzna był zlany potem, ledwo łapał oddech. – Co się dzieje? – zapytały jednym głosem Irena i Karolina. – Mamę… mamę zabrało pogotowie... – wydyszał. – O mój Boże... – westchnęła Irena. – Marku, usiądź i uspokój się. Powiedz dokładnie, co się stało. – Może to nic poważnego – wtrącił z troską Tadeusz. Karolina pobladła. A jeśli to ona przyczyniła się do gorszego

samopoczucia Grażyny? Próbowała sobie tłumaczyć, że to kolejna gierka teściowej, która zrobi wszystko, żeby być w centrum uwagi, ale w głębi duszy targał nią niepokój. – Nie wiem dokładnie, jak to się stało – podjął Marek. – Ojciec zadzwonił do mnie, że z mamą nie można się dogadać. Raz się śmieje, raz płacze i wrzeszczy, że zabrano jej dziecko... – Spojrzał na Karolinę, jakby szukał odpowiedzi. – Miałem do was nie przyjeżdżać, ale sprawa wydaje się poważna. Zostawili ją na obserwacji i wezwali psychiatrę. Wiem, że mama była u was wcześniej. Ojciec pokrótce opowiedział mi, co tu zaszło. Wygląda na to, że już wtedy było z nią coś nie tak. – Byłam za ostra... – powiedziała Karolina, wdzięczna szwagrowi, że nie ma do niej pretensji. – Ależ skąd... – przerwał jej Marek, przysiadając się

bliżej na sofie. – To musiało być dla ciebie straszne. Kto przy zdrowych zmysłach żąda takich rzeczy? Wiedziałem, że mama jest zaborcza, że uwielbia manipulować ludźmi, ale... To, co teraz wyrabia, nie mieści się w głowie. Może faktycznie to skutek szoku po śmierci Krzyśka. Marek westchnął ciężko. Nie chciał oczerniać matki, ale miał świadomość, że jest coraz mniej stabilna psychicznie. Gdy wstał, był przygarbiony i sfrustrowany. Złożył Bryńskim życzenia noworoczne i wyszedł. *** Dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu. Każdy na swój sposób tłumaczył zachowanie Grażyny, wyrzucając sobie, że może

w którymś momencie rzeczywiście przyczynili się do jej stanu. – Każdy ma jakieś wady – odezwał się w końcu Tadeusz. – Grażyna chyba jednak przesadzała. – Usiłował wczuć się w jej położenie, jednak nie wyobrażał sobie, by mógł tak traktować swojego zięcia, gdyby to Karolina odeszła. A może byłbym jeszcze gorszy? Na samą myśl o stracie dziecka czuł ogarniającą go panikę. – Masz rację – przyznała Irena, jak gdyby nigdy nic włączając telewizor. – Grażyna przesadzała już od dawna. Sam Marek powiedział, że od zawsze była zaborcza. Karolina i Tadeusz spojrzeli na nią, zdezorientowani. Zazdrościli, że tak szybko potrafi odrzucić przykre emocje i wrócić do swojego poukładanego świata. Dla niej sprawa była jasna –

Grażyna od dawna zmagała się ze swoim niestabilnym charakterem, co w zaistniałych okolicznościach nieuchronnie doprowadziło do załamania nerwowego. Nowy Rok powitali w blasku sztucznych ogni. Karolina stała przy oknie i ze łzami w oczach wpatrywała się w jaskrawe, rozświetlone niebo. Co przyniesie kolejny rok? – zastanawiała się, wracając we wspomnieniach do wszystkich tych radosnych sylwestrowych nocy, które spędzała ze swoim mężem. *** Wczesnym rankiem Irena odebrała telefon od Marka. Zmęczonym głosem poinformował ją, że stan Grażyny nadal jest ciężki, nie ma z nią logicznego kontaktu, ale nic nie

zagraża jej życiu. Karolina nie potrafiła znaleźć sobie miejsca. Roztrzęsiona, chodziła od okna do okna, obawiając się bardziej o swoje dziecko niż o Grażynę. Lekarka prowadząca ciążę Karoliny dała jej wyraźnie do zrozumienia, że jeśli się nie wyciszy, może powrócić do szpitala z podobnymi objawami, jakie miała na początku grudnia. Słowa lekarki wywołały jednak odwrotny skutek – zamiast się opanować i odprężyć, kobieta na samą myśl, że stan napięcia, w jakim żyje, wpływa negatywnie na dziecko, denerwowała się jeszcze bardziej. Irena i Tadeusz nie wiedzieli, jak pomóc córce. Żadne przekonywania, by przestała się zamartwiać, bo Grażyna na pewno z tego wyjdzie, nie skutkowały. W końcu Irena sięgnęła po ostatnią deskę ratunku – w tajemnicy przed córką zadzwoniła po Martę.

Powiadamiając ją o całym zajściu, liczyła, że szybko przekaże informacje swojemu bratu, a ten w przypływie troski natychmiast zadzwoni do Karoliny ze słowami pocieszenia. Zgodnie z oczekiwaniami Ireny Marta pojawiła się w domu Bryńskich niemal natychmiast. – Nie najlepiej rozpoczęłam ten rok, co? – Uśmiechnęła się smutno Karolina, gdy Irena dyskretnie opuściła salon. – Myślę, że bardzo dobrze, bo od porządków – odparła poważnie Marta i spojrzała na nią czujnie. – Jeśli chcesz, to sprowadzę Szymona. – Ani się waż! – Karolina aż poderwała się z miejsca. – To nie jego problem. Sama muszę uporać się z Grażyną. Nadal nie wiem, czy stała

się taka po śmierci Krzyśka, czy to jej prawdziwy charakter. – Przydałby się Teofrast – odparła Marta z miną zafascynowanego naukowca. – Kto? – Karolina popatrzyła na nią, nie pojmując, o czym mówi przyjaciółka. – Jaki Teofrast? – Nie mów, że nie wiesz, kim był Teofrast? – W głosie Marty brzmiało niedowierzanie. W jej mniemaniu zakrawało to na skandal. Zdobyła się jednak na życzliwe wyjaśnienie: – Teofrast z Eresos to ojciec botaniki. Grecki uczony i filozof, uczeń Arystotelesa. Skupiał się na filozofii przyrody. – Widząc niezrozumienie malujące się na twarzy Karoliny, westchnęła ze zniecierpliwieniem. – Rety... On jak mało kto umiał odkryć w człowieku najgłębiej skrywane wady. W swojej

twórczości przedstawił aż trzydzieści typów ludzkich. On na pewno powiedziałby ci, czy Grażyna jest z natury… – Urwała, nie mogąc znaleźć odpowiedniego słowa. – Samolubna – przyszła jej z pomocą Karolina, którą dywagacje Marty wprawiły w o wiele lepszy nastrój. – No właśnie. – Marta uśmiechnęła się lekko. – Czy może popadła w depresję i nie panuje nad emocjami. Gdy przegadały temat Grażyny, a Karolina odzyskała pogodę ducha, rozmowa zeszła na temat ślubu Marty. Przyszła panna młoda była bardzo podekscytowana planowaniem tego wydarzenia. Do tej pory pilnowała się, by o nim nie wspominać – bała się, że sprawi przykrość Karolinie, a tego by sobie nie darowała. Jednak gdy przyjaciółka sama zapytała o ten ważny dzień, Marta okazała się przygotowana na tę

okoliczność. Wybiegła z mieszkania, po czym wróciła z naręczem katalogów i magazynów branżowych typu „Idealny Ślub”, „Suknia Twoich Marzeń” czy „100 rzeczy, bez których panna młoda nie może się obyć”. Karolina nawet nie zauważyła, kiedy poddała się urokom planowania tej podniosłej chwili i zapomniała o własnych problemach. *** Kiedy po wielu godzinach przeglądania magazynów ślubnych Marta wychodziła z domu Bryńskich, omal nie zderzyła się w drzwiach z panem Tyrolskim. Gdy tylko zamknęły się za nią drzwi, Kazimierz w dość oficjalnym tonie poinformował Karolinę, Irenę i Tadeusza, że Grażynę prawdopodobnie „specjalistycznej

czeka

dłuższy pobyt w

klinice”, gdzie – jak ma nadzieję – poczuje się lepiej. – Dziś nie wygląda to dobrze – westchnął – ale lekarze mają nadzieję, że stanie na nogi. ROZDZIAŁ 40 Styczeń dobiegał końca, a stan Grażyny nie ulegał zmianie. Co gorsza, nic nie wskazywało na to, że w najbliższym czasie może się polepszyć. Kazimierz stawał się coraz bardziej nerwowy, czasem wątpił już, czy żona w ogóle chce walczyć o poprawę. Spędzał długie godziny przy jej łóżku, ale żona wydawała się być nieugięta – choć była przytomna, nie zamierzała do nikogo się odzywać. Lekarz prowadzący twierdził, że wprawdzie Grażyna dostaje mocne leki, które utrudniają komunikację z otoczeniem, ale jest też

uparta i zwyczajnie nie chce współpracować. Nikt nie mówił tego głośno, ale prawdopodobnie Grażyna miała spędzić w klinice jeszcze wiele tygodni. Irena i Tadeusz regularnie jeździli do Kazimierza i babci Róży, żeby pomóc w codziennych sprawach i podtrzymać na duchu wszystkich członków rodziny. Zaraz po świętach Dominika musiała wracać do Anglii ze względu na swoje obowiązki. Była zrozpaczona stanem matki i kilka razy dziennie dzwoniła do Karoliny, żeby się jej wyżalić. Nie mogła zrozumieć, jak do tego doszło. Karolina starała się uspokoić szwagierkę, przekonywała, że Grażyna jest pod dobrą opieką i na pewno wkrótce wróci do formy. Zapewnienia powtarzane każdego dnia nabierały jednak rutynowego wydźwięku. Po każdej

kolejnej rozmowie Dominika coraz poważniej rozważała powrót do Polski. – To twoja decyzja, ale niczego w ten sposób nie zmienisz – przekonywała ją Karolina, gdy któregoś wieczoru Dominika znowu szlochała do słuchawki. – Najpierw Krzysiek, teraz mama… – Przecież twoja matka żyje! – Wiem, wiem. Przepraszam, nie powinnam cię teraz denerwować. A jak tam mój chrześniak? – Dominika, świadoma swojego nietaktu, zmieniła temat. – Rośnie na silnego mężczyznę, nie martw się o niego. A sama dzwoń, kiedy tylko chcesz. I pamiętaj, że masz we mnie siostrę

– zapewniła Karolina, pragnąc podnieść dziewczynę na duchu. Któregoś dnia, podczas tradycyjnej już rozmowy z Karoliną, Dominika oznajmiła: – Wracam. Muszę pomóc mamie. A może i mi wyjdzie to na dobre. Chciałabym pójść na studia. Karolina nie miała zamiaru odwodzić jej od tego zamysłu. Jeśli Dominika podjęłaby studia, byłby to chyba jedyny plus z choroby Grażyny. – W takim razie czekamy na ciebie. *** Każdy kolejny dzień był podobny do poprzedniego. Grażyna miała przebłyski świadomości i woli życia, ale gdy tylko

Kazimierz rozpoczynał rozmowę o domu, natychmiast zamykała się w sobie. Dla Karoliny jedyną problemów były

odskocznią

od

rodzinnych

wizyty zawsze pogodnej Marty i cudnej Arabellki. Marta chętnie wpadała do wiadomości

Bryńskich,

by przynieść

najświeższe

o Szymonie i wypytać o stan Karoliny. – Nie mam do tego wszystkiego głowy – westchnęła Karolina któregoś dnia, gdy po raz kolejny przyjaciółka zaczęła brać ją pod włos. – Może będzie lepiej, jeśli Szymon wróci do tej swojej Flądry. – Też wymyśliłaś! – prychnęła Marta z oburzeniem. – Nie spotyka się z nią od… nawet nie wiem, ile miesięcy już minęło,

ale na pewno sporo. Zresztą wszystkie jego płytkie związki to już przeszłość. Nareszcie zmądrzał. krytycznym okiem

–

Spojrzała

na

przyjaciółkę

i dodała: – Oboje za dużo myślicie. Kochasz go, ale boisz się, że nie podoła wyzwaniu, więc absurdalnie poświęcasz się w imię dziecka. On kocha ciebie, ale poświęca się dla twoich dobrych relacji z rodziną Tyrolskich, bo uważa, że kłótnie z Grażyną to jego wina. Jakbyście nie mogli wspólnymi siłami podołać rzeczywistości. To wszystko przypomina jakiś ckliwy brazylijski serial. – Chyba też go oglądałam – złośliwie rzuciła Karolina, czując się urażona krytycznym podsumowaniem Marty. – Jaki serial? – wtrąciła Irena, która właśnie weszła do pokoju.

– Rano leci jeden fajny. Od kiedy mam tyle wolnego, naprawdę się wciągnęłam. Ale on jest chyba meksykański... – Nie, to nie ten – odparła Marta, puszczając oko do Karoliny, która parsknęła śmiechem. Irena, nieco zmieszana, oznajmiła, że zbiera się do Kazimierza. Zapytała jeszcze, czy czegoś im potrzeba, po czym wyszła z domu. – Jutro walentynki – rzuciła sugestywnie Marta. – Chyba możesz nagiąć te wasze dziecinne reguły i wysłać SMS-a do mojego brata? – Nie – odparła krótko Karolina. *** Ten szczególny dzień, w którym zakochani wyznają sobie miłość,

zawsze był ważnym wydarzeniem w kalendarzu Karoliny. Obok rocznicy ślubu, Karolina i Krzysztof poświęcali mu wiele uwagi i wysiłku, by było romantycznie i z przepychem. Ich dom zawsze był pełen czerwonych serduszek, róż i czekoladek. Wieczór obowiązkowo celebrowali kolacją w dobrej restauracji, a po powrocie delektowali się czerwonym winem. W tym roku walentynki Karolina rozpoczęła w poczekalni kliniki. Na szczęście wyniki badań kontrolnych uspokoiły ją. Narządy pracowały należycie. Chłopiec rósł i przybierał na wadze. Lekarka przypominała Karolinie, by nie zaniedbywała technik relaksacyjnych i odprężona czekała na przybycie potomka. Wracała do domu rodziców, pogrążona w myślach, wspominając cudowne chwile spędzone w ramionach męża.

Na klatce schodowej odruchowo zajrzała do skrzynki. Jakież było jej zdumienie, gdy znalazła w niej czerwoną kopertę zaadresowaną na jej nazwisko. Wbiegła po schodach, rozdzierając kopertę drżącymi palcami. Nie zważała na brzuch, który utrudniał jej sprawne poruszanie się. Ani na sąsiadkę, którą prawie potrąciła. Wpadła do domu i wyjęła kartkę z koperty. Pochyłym pismem były na niej wykaligrafowane słowa miłości i życzenia cierpliwości. Podpis brzmiał: „Nie Taki Cichy Wielbiciel”. – To niemożliwe... – sapnęła, uśmiechając się do siebie. Pospiesznie wyjęła komórkę z torebki i wybrała numer Marty. – Dlaczego twój brat łamie reguły? – zapytała bez zbędnych wstępów. – Cześć, Karo – odparła spokojnie Marta. – Jakie reguły? Przecież

to anonimowa kartka. – Aha, czyli wiedziałaś o tej niespodziance. – Karolina jakoś nie była zdziwiona tym faktem. – Owszem, wiedziałam – przyznała Marta. – Bo tak się składa, że ten twój anonimowy wielbiciel nie pamiętał adresu twoich rodziców. Karolina nie posiadała się ze szczęścia. Z trudem zachowywała przed przyjaciółką pozory wyniosłości. – W takim razie kupidyn może być z siebie dumny, bo kartka doszła. – Oj, jest dumny. Nawet nie wiesz, jak bardzo. *** Przez następne dni Karolina, zachowywała się jak zakochana

nastolatka. Nie rozstawała się z kartką, w nocy trzymała ją nawet pod poduszką. Nie podziękowała Szymonowi, bo złamałaby w ten sposób dane mu słowo. Poza tym przecież walentynka nie była podpisana jego imieniem, więc niby komu miała dziękować? Zresztą Marta na pewno przedstawiła mu swoją relację z rozmowy z Karoliną, stosownie ją koloryzując, więc Szymon powinien poczuć się usatysfakcjonowany. Jeszcze kilka dni i przyjedzie, pomyślała w ostatnich dniach lutego, głaszcząc się po brzuchu. A potem urodzisz się ty i jakoś będziemy sobie żyli we trójkę. O ile wcześniej się wszyscy nie pozabijamy. Pragnęła mieć już poród za sobą. Wierzyła, że gdy dziecko nie będzie bezpośrednio zależne od jej ciała i nastrojów, poradzi sobie z nim

zdecydowanie lepiej. Późnym wieczorem poczuła się wyjątkowo niespokojna. Początkowo pomyślała, że targają nią emocje związane z przyjazdem Szymona i zbliżającym się porodem, ale złe samopoczucie z każdą chwilą się pogłębiało. – Nie wyglądasz dobrze, dziecko – zauważyła Irena, gdy Karolina, blada jak ściana, wpadła do salonu. – Chyba się zaczęło – wydyszała z przerażeniem w oczach. − Jest za wcześnie, ale się zaczęło... Tadeusz natychmiast doskoczył do córki, by wsparła się na jego ramieniu. – Jedziemy do szpitala – zadecydował z pełnym opanowaniem.

– Ale jest za wcześnie... – jęknęła Karolina. – Natura wie, co robić – uspokajała ją matka. *** To była najdłuższa noc w życiu Karoliny. Ale też najszczęśliwsza. Po porodzie, który nie był najłatwiejszy, ale który zniosła bardzo dzielnie, leżała zmęczona i szczęśliwa. Obok w łóżeczku, zawinięty w niebieski kocyk, spał jej mały synek. Jego maleńka twarzyczka rozczulała ją tak bardzo, że nawet nie próbowała opanować łez. Odliczała minuty do wizyty rodziców − niepohamowanie pragnęła podzielić się swoim szczęściem. Jednak gdy wreszcie otworzyły się drzwi, w progu zamiast Ireny

i Tadeusza stanął zupełnie niespodziewany gość. Karolina przetarła oczy. Wydawało jej się, że działa jeszcze znieczulenie i ma od niego przywidzenia. W drzwiach stał bowiem... Szymon. – Jestem... – szepnął, podchodząc do łóżka. – Historia lubi się powtarzać, co? Emil też nie zdążył. – Ty jesteś na czas – uspokoiła go Karolina. − W końcu to nie był poród rodzinny. – Z jej oczu ciągle płynęły łzy. Były to pierwsze od wielu miesięcy łzy szczęścia, a nie rozpaczy. Jakże cudowna odmiana, pomyślała Karolina. – Krzysiu jest wspaniały – powiedział czule Szymon, zerkając do łóżeczka. Karolina zmieszała się lekko, po czym powiedziała:

– Może jednak dam mu na imię inaczej. Szymon spojrzał na nią i pokręcił głową. – Nie, nie mogę tego od ciebie wymagać. Chcę, żeby miał na imię Krzysztof, i zaakceptuję to. Oczywiście pod warunkiem, że pozwolisz mi nauczyć go grać w tenisa – dodał, żeby rozładować atmosferę – zrobię z niego tenisistę numer jeden. – To znaczy, że nie zmieniłeś zdania? – zapytała z nadzieją w głosie. Szymon nachylił się nad nią. – A ty podjęłaś decyzję? – zapytał, patrząc jej z powagą w oczy. – Tak... – odparła chwilę, zanim gorące usta Szymona przywarły do jej warg. – Hm, hm – usłyszeli wymowne chrząknięcie i odskoczyli od siebie. W uchylonych drzwiach zobaczyli głowę Marty.

– Możemy wejść? – Ty i twoje wyczucie czasu – żachnął się Szymon. – No co? Dziadkowie czekają – wyjaśniła Marta bez cienia skrępowania. Dziadkowie – w osobach Ireny, Tadeusza i Kazimierza – wtargnęli do sali, przekrzykując się w słowach zachwytu nad nowo narodzonym wnukiem. Gratulacjom nie było końca. – Jest słodki – stwierdziła z rozrzewnieniem Marta. – Coś czuję, że będzie idealnym mężem dla mojej Arabellki. – Nie wiem, czy się na to zgodzę – zastrzegł Szymon, nie myśląc o konsekwencjach swoich słów.

Kazimierz spojrzał na niego, nie kryjąc zmieszania. – A więc to pan będzie opiekował się moim wnukiem – powiedział głucho. Szymon się wyprostował. – Tak – odparł grzecznie, ale stanowczo. – Ten skarb potrzebuje ojca – powiedział Kazimierz bardziej do Krzysia niż do Szymona. Szymon odetchnął z ulgą. Pociągnął Martę za rękę, tłumacząc, że to czas dla dziadków. Karolinie obiecał, że wróci, gdy tylko młoda mama trochę ochłonie. *** Cały następny dzień minął Karolinie pod znakiem wizyt. Szymon

od samego rana na krok nie odstępował swojej nowej rodziny. Po południu zjawił się Marek z żoną – to była kolejna wizyta, której Szymon i Karolina obawiali się najbardziej. Ku ich zaskoczeniu Marek podał Szymonowi rękę – i choć nie doszło między nimi do szczególnego spoufalenia, obaj panowie w obecności Karoliny zachowali się z klasą. – Zapewne nigdy nie będę pańskim przyjacielem – powiedział Marek, gdy wyszli z Szymonem na korytarz, kiedy Karolina karmiła synka − bo wchodzi pan na miejsce mojego brata, ale mam na względzie przede wszystkim dobro Karoliny i mojego chrześniaka. I ufam, że gdyby nie był pan godny zaufania mojej bratowej, nie dopuściłaby pana do siebie. – Dziękuję – odparł Szymon, speszony tą bezpośrednią konfrontacją. – Ale będę miał pana na oku – dodał Marek znacząco.

ROZDZIAŁ 41 Karolina nie mogła już doczekać się powrotu do domu. W dniu wypisu od bladego zimowego świtu gotowa była opuścić szpital. Jak na prawdziwego ojca przystało, Szymon odebrał Karolinę i jej synka ze szpitala i zawiózł do domu Bryńskich. Irena była wniebowzięta. Krytykowała matkę Marty, że nie wypuszcza wnuczki z rąk, a teraz sama nie pozwoliła odebrać sobie wnuka. Chodziła z nim po całym mieszkaniu, gaworząc pieszczotliwie. Tematu Grażyny nie było. Karolina uważała, że skoro jej teściowa nie chce widzieć wnuka, to tylko unieszczęśliwia samą siebie. Kazimierz nieudolnie zapewniał, że opowieści o małym Krzysiu przynoszą

niespodziewanie pozytywne rezultaty w terapii. Prawda była jednak inna − Grażyna na wieść o narodzinach wnuka najpierw zacisnęła zęby, a później stwierdziła, że Karolina ukrywa przed nią Krzysia, bo jest skończoną egoistką. „Powinna tu przyjść i mi go pokazać!”, stwierdziła stanowczo, po czym znów zamknęła się w sobie. Karolina, mając wiele oddanych osób wokół siebie, mogła spokojnie wracać do formy. Z radością odbierała liczne telefony z gratulacjami. Pomyśleć, że w lipcu nie mogła znieść samego dźwięku dzwonka, a teraz tylko czekała, by telefon znów zadzwonił. Każdy z odwiedzających zapewniał, że Krzysiu junior to wykapany ojciec. Karolinę cieszyły te porównania, ale zawsze z obawą spoglądała, jak przyjmuje to Szymon. Mężczyzna w towarzystwie gości spisywał się niezwykle dzielnie, wysłuchując kolejnych zapewnień, że mały będzie

identyczny jak jego ojciec. Ale Karolina nie dawała się zwieść pozornej obojętności − doskonale widziała, jak na kolejną aluzję twarz mu zastygała, a oczy pochmurniały. Jej tęsknota za mężem nie malała, a ona nic nie mogła na to poradzić. Podczas długich, samotnych nocy wpatrywała się w oblicze synka i nie mogła powstrzymać łez. Przy Szymonie starała się opanować. Obawiała się, że mylnie odczyta jej stan i poczuje się odtrącony. Próby maskowania bólu okazywały się jednak bezskuteczne. Szymon doskonale zdawał sobie sprawę, o czym, a właściwie o kim myśli Karolina. To przychodziło o różnych porach, zupełnie niezapowiedziane. Nagle stawała się nieobecna, jakby pogrążona

w tajemniczych zakątkach swojego świata, do którego on nie miał wstępu. To był jej intymny świat, gdzie przebywała tylko i wyłącznie z Krzysztofem. Wówczas odczuwał paraliżujący niepokój, ale też gniew wobec zmarłego męża Karoliny. Za każdym razem powtarzał sobie, że doskonale wiedział, w co się angażuje, i powstrzymywał się od rozdrapywania ran. Dawał czas, zarówno Karolinie, jak i sobie. Przytulając ukochaną, otaczał ją ciepłem i miłością, które od wielu lat nosił w sobie. A gdy ona odwzajemniała uścisk, wiedział, że należy tylko do niego. *** Przez następne dni Karolina rozpływała się z zachwytu, otrzymując pokaźną porcję okolicznościowych kartek. – To laurki od moich uczniów – wyjaśnił Szymon, wręczając jej

kolejny stos. Karolina rozpoznała sugestywne rysunki, na których widniała podobizna nowej rodziny ich trenera. – Mając pod opieką dzieci, musisz być przygotowany na wszystko – odparła na widok twarzy Szymona, który do tej pory nie rozumiał, jak dzieci tak trafnie mogły odwzorować podobizny Karoliny z brązowymi włosami i dziecka, niezaprzeczalnie będącego chłopcem. – Skąd mogły wiedzieć? Czemu nikt nie narysował cię w wersji blond? Albo rudej? – drążył temat, a Karolina śmiała się tylko, mając na uwadze, jakie powiązania istnieją między jej uczniami a uczniami Szymona. – Myślę, że ich rodzice maczali w tym palce. Bo skąd siedmiolatki mają wiedzieć, że mam syna... – Podrapał się w głowę.

– Bo ooooooooone wiedzą wszystkooooooooo – Karolina próbowała naśladować głos ducha. – No tak, masz rację, to jest przerażające. Któregoś dnia, na fali kolejnych życzliwych telefonów, Karolina usłyszała w słuchawce chór piskliwych głosów: – Gratulacje, pani profesor! – A wy skąd wiecie, że jest czego gratulować? – zaśmiała się Karolina, rozpoznając swoich uczniów. – Cała szkoła o tym huczy – odparł Patryk. – A jak się czuje potomek? Nie ma czasem wysypki? – Zamknij się! – przerwał mu ktoś z oddali. – Hej, dzieciaki, tylko bez takich – upomniała ich Karolina. – Ten pani Szymon to niezłe ciacho… − usłyszała

dziewczęcy śmiech. – Magda, siedź cicho! – A o tym znów skąd wiecie? – zapytała Karolina. – Jesteśmy nastolatkami, musimy wszystko wiedzieć – odparł Patryk. – Taka choroba. – I jest niezły na korcie – Magda nie dawała za wygraną. − Mój kuzyn uczy się u niego. To fakt, pomyślała Karolina po skończonej rozmowie, ten Szymon to niezłe ciacho. *** Szymon spędzał u Karoliny i Krzysia każdą wolną chwilę, a Irena bardzo szybko zaczęła traktować go jak nowego lokatora.

Pewnego popołudnia, gdy siedział z Karoliną na sofie, powiedział z powagą: – Byłem w twoim mieszkaniu. Karolina spojrzała na niego czujnie. – Znowu się włamałeś? – Nie, nie! Klucze dała mi Marta. Wytłumaczyłem jej, że muszę rozebrać choinkę, żeby nie stała do Wielkanocy. – Wydawał się coraz bardziej zmieszany. – Trochę się zdziwiłem, kiedy tam pojechałem. Bo mieszkanie jest już do końca urządzone. To sprawka mojej siostry? Dlatego miała klucze? – To nie Marta – odparła Karolina obojętnie. − Sama je urządziłam. To znaczy... z męską pomocą – dodała tajemniczo. – W takim razie Tadeusz odwalił niezłą robotę – przyznał

Szymon, z góry założywszy, że „męska pomoc” to sprawka ojca Karoliny. – Jest niezastąpiony – odparła Karolina. − Ale tym razem to nie on. To inni mężczyźni pod moim czujnym okiem zajęli się remontem. − Karolina, jak to kobieta, chciała wzbudzić w Szymonie zazdrość. I podziałało. Mężczyzna namawiał i prosił, by wyjawiła mu swój sekret. W końcu postanowiła dłużej go nie dręczyć i przyznała się, że pomogli jej Emil i Marek. – No dobrze. – Szymon wyraźnie odetchnął. – Tych dwóch jestem w stanie zaakceptować w twoim otoczeniu. Chociaż, szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie Emila przy pracach remontowych. Teraz sobie

przypominam. Zdziwiłem się, jak kiedyś Marta napisała, że Emil jest w domu. Wrócił szybciej niż poprzednim razem. Chyba celowo unikał porodu. – Daj mu spokój – zaśmiała się Karolina. − Zajmuje się Arabellką dniami i nocami. – To fakt, moja siostra wie, jak zagonić mężczyzn do pracy. – A wiesz, Marek i Emil chyba się skumplowali. – Szymon, słysząc to, spojrzał na Karolinę w osłupieniu. – Naprawdę – powiedziała. − Widocznie takie dziewczynki Marka

prace

zbliżają

ludzi.

Nawet

polubiły „wujka dużą ćmę”. Niestety na razie bardziej podoba im się Arabellka niż jakiś tam kuzyn. Tłumaczą to faktem, że

twoja siostrzenica ma dużo ciekawsze stroje. Szymona rozbawiła ta opowieść. W duchu żałował, że jemu nie udało się zaprzyjaźnić z Markiem. – To jeszcze Dominika i będę spokojniejszy – wyznał szczerze. – Z babcią poszło ci nienagannie – przyznała z dumą Karolina. − Nie wiedziałam, że tak działasz na kobiety. Rzeczywiście, prababcia małego Krzysia, gdy któregoś razu wpadła w odwiedziny, nie odrywała wzroku od Szymona. Czuł się skrępowany, bo wydawało mu się, że jest pod ostrzałem krytyki, a tymczasem następnego dnia babcia zadzwoniła do Karoliny z zaproszeniem na przepyszne ciasto. Oczywiście obowiązkowo

w towarzystwie „pana Szymonka”. – Przypomniała także, że masz do niej mówić Róża, a nie żadna pani czy nie daj Boże babcia. Swoją drogą, jeśli jesteśmy przy nazwach, nie mów na dom dziadków Krzysia paszcza lwa – dodała kąśliwie. – Skąd wiesz… – Szymon pobladł. – Ach, tak, raz mi się wyrwało przy Marcie – przypomniał sobie. – Wolałbym, żebyś się z nią nie spotykała – dodał bez nadziei w głosie. W końcu przyszła pora na odwiedziny Dominiki, która zgodnie z zapowiedziami na dobre wróciła do Polski. Po jej wizycie Karolina uznała, że kobiety trzech pokoleń – babcia Róża, Irena i Dominika – do reszty zwariowały na punkcie Szymona. Dominika głośno i bez

zbędnych kurtuazji od razu stwierdziła, że Karolina ma oko do mężczyzn, na co Szymon zalał się rumieńcem. Na pytania Karoliny o kierunek studiów, odparła zdawkowo, że to „coś związanego ze sportem”, nie spuszczając wymownego spojrzenia z pana instruktora. Karolina, ku uciesze Tadeusza, wciąż nie podejmowała decyzji o wyprowadzce z rodzinnego domu. A Irena nie ustawała w staraniach, by zapewnić odwiedzającemu jej córkę Szymonowi maksymalne poczucie swobody. Za każdym razem podkreślała, żeby nie czuł się skrępowany, znacząco się uśmiechając, przez co Szymon czuł się tym bardziej zażenowany.

– Czuję się jak nastolatek ukrywający się przed rodzicami, by nie przyłapali nas na całowaniu – powiedział kiedyś z rezygnacją. Karolina rozumiała go, ale wciąż nie była gotowa na wyprowadzkę. Każda para rąk do pomocy przy Krzysiu była nieoceniona. Nie wiedziała, kiedy nadejdzie właściwy moment, by z tej pomocy zrezygnować. Jednego tylko była pewna – gdy już poczuje się gotowa, wprowadzi się do swojego nowego mieszkania. Tam ona i Krzysztof z miłości poczęli dziecko, tam chcieli budować swoje szczęście. Tam Marek i Emil włożyli wiele wysiłku nie tylko w umeblowanie, ale też by zaakceptować się jako nowa rodzina. Wreszcie tam zaczęło się jej nowe życie z Szymonem.

Gdy w końcu nadszedł ten dzień, również Marta i Irena przyłożyły ręce do uwicia nowego przeprowadzki znosiły

gniazdka.

W

ferworze

do mieszkania naręcza kwiatków i bibelotów. Tadeusz także się wykazał − jako dumny dziadek wniósł do nowego domu swojego wnuka. Obydwoje z zapartym tchem poznawali ich nowy świat.

EPILOG Wrzesień to najwspanialszy czas na ślub – piszczała Marta. – Wszystko to, co najlepsze, przydarza mi się właśnie we wrześniu. We wrześniu poznałam Emila, we wrześniu urodziła się Arabellka, a teraz staję na ślubnym kobiercu. – Masz rację – przyznała Karolina, trzymając w zębach wsuwkę do włosów. – Ale nie wierć się tak, bo nie mogę wpiąć ci tego welonu. – Bez sensu ten welon – skwitowała panna młoda. − Ale teściowi się spodobał. Dobrze, że jest mały, zresztą i tak szybko się go pozbędę. – Przecież dawno się go pozbyłaś. – Do pokoju wszedł Szymon,

puszczając znacząco oko do Karoliny. – Wynoś się! – zagrzmiała Marta, gwałtownie obracając się do brata. Szymon, który wiedział, że to nie najlepszy dzień na utarczki, potulnie się wycofał. Karolina patrzyła na przyjaciółkę z zachwytem. Wyglądała zniewalająco. Wybrała sukienkę w typie księżniczki − dopasowany gorset i mocno rozkloszowany dół podkreślały jej figurę. Małe haftowane różyczki, które rozpraszały się ku dołowi, sprawiały wrażenie, jakby suknia była nimi obsypana. Emil miał wystąpić we fraku. Strój Arabellki nawiązywał do stroju Marty, ale w znacznie skromniejszym wydaniu. Za to mała księżniczka miała na głowie błyszczący diadem. – Szkoda, że Arabellka nie może jeszcze nieść obrączek

– westchnęła Marta. − Ciągle wkłada je do buzi. Wolałabym nie skończyć swojego ślubu na izbie przyjęć. Wystarczy, że mamy dwie imprezy naraz. Doprowadzając do perfekcji swój wymarzony dzień, Marta ustaliła datę tak, by pokrywała się z roczkiem córeczki. I chociaż w zwyczajnych okolicznościach widok świeczki na weselnym torcie tuż obok figurek państwa młodych byłby czymś niezwykłym, wszyscy, którzy znali Martę, nie wykazali najmniejszego zdziwienia. – Cieszę się, że Dominika została jedną z druhen – wyznała Marta. − Jest taka młoda i ładna. Siostra Emila ma już swoje lata, więc trochę świeżości będzie dobrze widziane. Ale przede wszystkim cieszę się, że Grażyna czuje się dziś lepiej i Dominika będzie mogła być z nami. – Jest pewna poprawa – przyznała Karolina. − Chociaż

nadal nie odwiedziła Krzysia. Postawiłam ultimatum, że jeśli chce, to zawsze może do mnie przyjść, ale ja z dzieckiem do niej nie pójdę. Widok posępnej Grażyny, z zapadniętymi policzkami, podkrążonymi, nieobecnymi oczami oraz niewiarygodnie wychudłą sylwetką, zrobił na Karolinie wstrząsające wrażenie. Teściowa opuściła szpital w maju i od tego czasu przebywała w mieszkaniu, nie licząc kilku wyjść do lekarza. Będąc pod działaniem silnych leków, przesypiała właściwie większość dnia. Pozbawiona słońca i świeżego powietrza, z dnia na dzień mizerniała i traciła na siłach. – Nieszczęsna kobieta... – westchnęła Marta. – Pomyśleć, że mogła tego uniknąć, gdyby nie jej chorobliwa zawziętość. – Mam nadzieję, że pierwsza się złamie – rzuciła

optymistycznie Karolina. – Zdjęcia Krzysia budzą jej zainteresowanie, nikłe, ale zawsze coś. – Ciekawość zawsze daje najlepsze rezultaty. – Największy postęp wykazała, gdy dowiedziała się, że Dominika ma chłopaka. W dodatku tak kochającego, że rzucił dla niej Wielką Brytanię i przeniósł się do Polski. Na jego widok Grażyna wypowiedziała nawet kilka logicznych zdań. – No tak, Kai robi wrażenie. – Marta pokiwała głową, a przed jej oczami stanął postawny, młody mężczyzna, o hebanowych oczach, czarnych rzęsach i hipnotyzującym uśmiechu. Kai był wysokim, dobrze zbudowanym typem południowca. Jego smagła cera wyróżniała się na tle anemicznych i bladych mieszkańców Północy, przez co w Polsce budziła powszechne

zainteresowanie. – Noooo... Na Grażynie na pewno zrobił wrażenie – zaśmiała się Karolina, bo wiedziała, że Grażyna z trudem aprobuje związek córki. – Ale za to babcia Róża jest nim zachwycona! – Nawet Emil jest zazdrosny – stwierdziła Marta i dodała szeptem: – Widziałaś, jak się zachowuje? – Rzeczywiście, Emil, Marek i Szymon, gdy tylko Kai pojawiał się na horyzoncie, zachowywali się dość niedorzecznie. Bezskutecznie udowadniali, że są bardziej władczy i męscy niż nowy chłopak Dominiki. Każdy z panów chciał ugruntować swoją pozycję w stadzie jako samiec alfa. A Kai w najmniejszym stopniu nie zwracał uwagi na tę niepisaną, toczącą się gdzieś obok rywalizację. – A gdzie masz Krzysia? – Marta nagle zmieniła temat.

– Rodzice się nim zajmują – odparła Karolina. – A nie Szymon? – W głosie Marty zabrzmiał niepokój. Czyżby między Karoliną i jej bratem znów coś było nie tak? – Nie, nie Szymon – odparła Karolina, a widząc zdenerwowanie przyjaciółki, wyjaśniła: – Nie martw się, nic się nie stało. Wręcz przeciwnie − będziemy się dobrze bawić we dwoje, gdy rodzice wezmą Krzysia do domu. Przez ostatnie miesiące Karolina i Szymon, korzystając z faktu, że Marta była pochłonięta przygotowaniami do ślubu, dbali o to, by nie ingerowała w ich życie. Układało się im coraz lepiej. Szymon nauczył się rozpoznawać jej stany. Był czujny i gdy tylko zapadała się

we własnych tragicznych wizjach, obejmował ją i szeptał, odganiając mroki przeszłości. – To dobrze – uspokoiła się Marta i wróciła do swoich spraw. – Aż się wierzyć nie chce, że Arabellka ma już rok, prawda? – Tak. Czas szybko płynie... Karolina posmutniała. Jej myśli pobiegły w stronę przykrych wspomnień. W lipcu minął rok od śmierci jej największej, wyidealizowanej miłości. Wtedy zmieniło się całe jej życie. – A wy nie planujecie? – rzuciła lekko Marta, widząc strapienie przyjaciółki. – Nie, nie planujemy ślubu – ucięła Karolina. – Ale ja nie mówię o ślubie! Wiem, jak to jest, gdy rodziny

naciskają, i na pewno sama nie będę tego robić. Miałam na myśli raczej... − Nie wiedziała, jak się wyrazić, żeby nie zezłościć Karoliny. – No... czy zdecydowaliście się na... kontakt z prawdziwego zdarzenia? – wycedziła w końcu. Karolina bardzo dobrze wiedziała, że Martę szalenie intrygują ich najbardziej intymne relacje. Bez ustanku sugerowała, że już czas, przekonana, że dopiero pełna cielesność łączy ludzi na dobre i na złe. – Między nami wszystko jest dobrze – odparła wymijająco. Tak naprawdę Karolina długo walczyła z poczuciem, że zdradza męża. Bała się, że po tym, jak od wielu lat była tylko z jednym

mężczyzną, może nie czuć się komfortowo i Szymon na pewno to wyczuje. A nie chciała go zranić. Szymon też obawiał się możliwych porównań z Krzysztofem, jego męskie ego było wyczulone na tym punkcie. Okazja przyszła zupełnie niespodziewanie. Pewnego dnia zostawili Krzysia u rodziców, bo Irena i Tadeusz bardzo stęsknili się za wnukiem. Gdy wrócili do mieszkania Karoliny, nastrój i rodzące się przywiązanie popchnęło ich do siebie. Uczucie i spontaniczność sprawiły, że wszystko poszło jak należy. Marta ujrzała w oczach przyjaciółki przelotny błysk i w mgnieniu oka odczytała go jako dobrą wróżbę. Obróciła się wokół własnej osi, piszcząc z podniecenia.

– Jestem gotowa! – oświadczyła dumnie. – I piękna – dodała z uśmiechem Karolina. – Chodźmy. Pan młody czeka.