Kate Lauren - Upadli - 4 Zakochani

Kate Lauren Upadli Zakochani Co sprawia, że serce bije wam trochę szybciej? Oto "Zakochani", cztery nigdy wcześniej nieopublikowane opowiadania, złożone przez Lauren Kate w jedną opowieść i osadzone w średniowieczu. "Zakochani" przedstawiają czytelnikom szeroko dyskutowane, ale nigdy dotąd nieopisane szczegółowo historie bohaterów "Upadłych", przeplatające się z epickim romansem Luce i Daniela. Te opowiadania to "Miłość w najmniej spodziewanej chwili: walentynki Shelby i Milesa", "Lekcje miłości: walentynki Rolanda", "Płomienna miłość: walentynki Arriane" oraz "Niekończąca się miłość: walentynki Daniela i Lucindy".

„Tak krótkie życie, sztuka tak długa w nauce, próba tak trudna, podbój tak gwałtowny, pełna obaw radość, co umyka tak pośpiesznie – w tym wszystkim chodzi mi o miłość, która tak gorzko zadziwia moje uczucia swoim niezwykłym działaniem, że kiedy o niej myślę, sam nie wiem, sen to czy jawa". GEOFFREY CHAUCER, Sejm ptasi

MIŁOSC W NAJMNIEJ SPODZIEWANEJ CHWILI

WALENTYNKI SHELBY I MILESA

JEDEN

DWOJE NA DRODZE Shelby i Miles śmiali się, kiedy wychodzili z Głosiciela. Jego mroczne macki czepiały się daszka niebieskiej czapki Dodgersów należącej do Milesa i potarganego kucyka Shelby. Choć Shelby czuła się tak zmęczona, jakby właśnie odbyła bez najmniejszej przerwy cztery sesje jogi Vinyasa, przynajmniej razem z Milesem wróciła na stały grunt — i do tego w chwili obecnej. Byli w domu. Nareszcie.

Powietrze było chłodne, niebo szare, lecz jasne. Miles szedł przed Shelby i osłaniał ją przed podmuchami ostrego wiatru, który szarpał jej białą koszulką. Miała ją na sobie od czasu, gdy opuścili podwórko domu rodziców Luce w Święto Dziękczynienia. Przed całymi wiekami. - Poważnie mówię! - stwierdziła Shelby. - Naprawdę tak trudno ci uwierzyć, że moim priorytetem jest pomadka ochronna? - Przeciągnęła palcami po wardze i wzdrygnęła się przesadnie. - Są jak papier ścierny! - Zwariowałaś - prychnął Miles, jednakże podążył wzrokiem za palcem Shelby, którym ostrożnie dotykała dolnej wargi. - Wewnątrz Głosicieli brakowało ci po-madki ochronnej?! - Oraz ulubionych audycji - dodała Shelby, depcząc stertę suchych, szarych liści. - I „powitania słońca" na plaży... Tak długo skakali przez Głosicieli - od celi w Bastylii, gdzie spotkali przypominającego widmo więźnia, który nie chciał im podać swojego imienia; przez krwawe pole bitwy w Chinach, na którym nie rozpoznali nikogo; aż po Jerozolimę, gdzie w końcu odnaleźli Daniela, szukającego Luce. Tyle tylko, że Daniel nie był do końca sobą. Połączył się dosłownie - ze swoim widmowym poprzednim wcieleniem. I nie umiał się uwolnić. Shelby nie mogła przestać myśleć o Milesie i Danielu fechtujących na gwiezdne strzały i sposobie, w jaki

dwa ciała Daniela - przeszłe i obecne - rozerwały się, kiedy Miles przeciągnął strzałą po piersi anioła. W Głosicielach działy się dziwne rzeczy, Shelby cieszyła się, że to już koniec. Teraz najważniejsze, żeby nie zgubić się w tych lasach w drodze do pokojów. Shelby spojrzała w stronę, którą uznała za wschód, i zaczęła prowadzić Milesa przez ponurą, nieznaną jej część lasu. - Shoreline powinno być tam. Powrót do domu był jednocześnie wesoły i smutny. Z Milesem weszli do Głosicieli z misją - wskoczyli do nich na podwórku domu rodziców Luce po tym, jak zrobiła to sama Luce. Ruszyli za nią, by zabrać ją do domu - jak twierdził Miles, wędrówki pośród Głosicieli to nie zabawa - ale również, by upewnić się, że nic się jej nie stało. Nie obchodziło ich, kim była Luce dla aniołów i demonów, które o nią walczyły. Dla nich była przyjaciółką. Ale podczas poszukiwań cały czas się z nią mijali. To doprowadzało Shelby do szału. Przeskakiwali od jednego dziwacznego postoju do drugiego i nie natrafili nawet na ślad Luce. Kilka razy posprzeczała się z Milsem, dokąd powinni się udać i jak się tam dostać - a nie znosiła się z nim spierać. To było jak kłótnia ze szczeniaczkiem. Tak naprawdę żadne z nich nie wiedziało, co powinni robić. Jednakże w Jerozolimie wydarzyła się coś dobrego. Ich trójka - Shelby, Miles i Daniel przynajmniej raz

się dogadywała. Później, z błogosławieństwem Daniela (niektórzy mogliby je nazwać rozkazem) Shelby i Miles ruszyli z powrotem do domu. Shelby trochę się martwiła, że porzuca Luce, ale z drugiej strony, ponieważ ufała Danielowi, cieszyła się, że wraca do miejsca, do którego przynależała. Do właściwego czasu i miejsca. Miała wrażenie, że ich wędrówka trwała całe lata, ale któż wiedział, jak działał czas we wnętrzu Głosicieli? Czy powrócą i odkryją, że nie było ich przez kilka sekund, czy też minęły już całe lata? - zastanawiała się Shelby z pewnym niepokojem. - Kiedy wrócimy do Shoreline - stwierdził Miles -wezmę długi, gorący prysznic. -Tak, świetny pomysł. - Shelby chwyciła za swój gruby, jasny kucyk i powąchała go. Zmyję z włosów ten smród Głosicieli. O ile to w ogóle możliwe. - Wiesz co? - Miles pochylił się nad nią i zniżył głos, choć wokół nikogo nie było. Dziwne, że Głosiciel wysadził ich tak daleko od szkoły. - Może powinniśmy wślizgnąć się do jadalni i ukraść trochę tych francuskich ciasteczek... - Tych maślanych? Z tuby? - Shelby szerzej otworzyła oczy. Kolejny genialny pomysł Milesa. Tego gościa dobrze było mieć przy sobie. - Rany, brakowało mi Shoreline. Dobrze tu być... Wyszli spomiędzy drzew. Przed sobą ujrzeli łąkę. I wtedy Shelby olśniło - nie widziała żadnych znajomych budynków Shoreline, ponieważ ich nie było.

Ona i Miles byli... gdzie indziej. Zatrzymała się i spojrzała na otaczające ich wzgórza. Śnieg przykrywał gałęzie drzew, które, jak Shelby nagle sobie uświadomiła, z pewnością nie były kalifornijskimi sekwojami. A błotnista bita droga przed nimi z pewnością nie była autostradą. Wiła się przez kolejne kilkanaście kilometrów w stronę otoczonego potężnym czarnym murem miasta, które wydawało się niesamowicie stare. Przypominało jej jeden z tych spłowiałych gobelinów, na których jednorożce brykają przed średniowiecznymi miastami. Kiedyś widziała je w Muzeum Gettyego, gdzie zaciągnął ją jeden z byłych narzeczonych jej matki. - Wydawało mi się, że jesteśmy w domu! - wykrzyknęła Shelby, a jej głos był czymś między warknięciem a jękiem. Gdzie byli? - Też tak myślałem. - Miles ponuro podrapał się po czapeczce. - Chyba nie całkiem wróciliśmy do Shoreline. - Nie całkiem? Popatrz na tę żałosną drogę. Popatrz na tę fortecę na dole. - Sapnęła. - A te poruszające się kropeczki, czy to rycerze? O ile nie trafiliśmy do jakiegoś parku rozrywki, to utknęliśmy w cholernym średniowieczu! - Uniosła dłoń do ust. - Lepiej, żebyśmy się nie zarazili dżumą. A tak właściwie, czyjego Głosiciela otworzyłeś w Jerozolimie? - Nie wiem, ja po prostu...

- Nigdy nie wrócimy do domu! - Ależ tak, Shel. Czytałem o tym... chyba. Cofaliśmy się w czasie, przeskakując między Głosicielami innych aniołów, więc może w taki sposób również wrócimy. -To na co czekasz? Otwórz kolejnego. - To nie takie proste. - Miles mocniej naciągnął czapeczkę na oczy. Shelby ledwie widziała jego twarz. — Sądzę, że musimy znaleźć jednego z aniołów i, no, pożyczyć kolejny cień... - W twoich ustach brzmi to tak, jakbyś chciał pożyczyć śpiwór na kemping. - Posłuchaj, jeśli znajdziemy cień, który pada przez stulecie, w którym istniejemy, wrócimy do domu. - A jak to zrobimy? Miles pokręcił głową. - Sądziłem, że zrobiłem to, kiedy byliśmy z Danielem w Jerozolimie. - Boję się. - Shelby założyła ręce na piersi i zadrżała na wietrze. — Zrób coś! - Nie mogę... szczególnie, kiedy tak na mnie wrzeszczysz... - Miles! - Shelby zesztywniała. Co to za turkoczący odgłos za ich plecami? Coś jechało drogą. - Co takiego?! W ich stronę jechał, skrzypiąc, konny wóz. Stukot końskich kopyt stawał się coraz głośniejszy. Za chwilę ten, który nim kierował, wjedzie na szczyt wzgórza i ich zobaczy.

— Kryj się! - wrzasnęła Shelby. W ich polu widzenia pojawiła się sylwetka przysadzistego mężczyzny trzymającego wodze dwóch dropiatych koni. Shelby chwyciła za kołnierz Milesa, który bawił się nerwowo swoim nakryciem głowy, a kiedy szarpnęła go i pociągnęła za gruby pień dębu, jaskrawoniebieska czapeczka spadła mu z głowy. Shelby patrzyła, jak czapka — która od lat była nieodzownym elementem ubiory Milesa — unosi się w powietrze jak niebieska sójka. Po czym spada w dół, prosto w szeroką, jasnobrązową kałużę błota na drodze. — Moja czapka - wyszeptał Miles. Trzymali się blisko siebie, przyciskając plecy do szorstkiej kory dębu. Shelby spojrzała na niego i z zaskoczeniem ujrzała jego odkrytą twarz. Oczy miał rozszerzone. Włosy rozczochrane. Robił wrażenie... przystojnego, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. Miles z zażenowaniem przeczesał włosy. Shelby odchrząknęła. — Odzyskamy ją, jak tylko przejedzie wóz. Nie pokazuj się, dopóki gość się stąd nie wyniesie. Czuła ciepły oddech Milesa na szyi i jego wystającą kość biodrową wbijającą się w jej bok. Jakim cudem Miles był taki chudy? Jadł za trzech, ale były z niego same kości. Tak przynajmniej powiedziałaby matka Shelby, gdyby miała okazję go poznać - co jej się nie uda, jeśli Miles nie znajdzie Głosiciela, który zabrałby ich z powrotem do teraźniejszości.

Miles kręcił się, usiłując dojrzeć swoją czapkę. - Nie ruszaj się - ostrzegła go Shelby. - Ten gość może być barbarzyńcą albo coś w tym rodzaju. Miles uniósł palec i przechylił głowę. - Posłuchaj. On śpiewa. Śnieg zatrzeszczał pod stopami Shelby, kiedy wysunęła głowę zza pnia drzewa, by się przyjrzeć nadjeżdżającemu wozowi. Woźnicą był rumiany mężczyzna ubrany w brudną koszulę, luźne spodnie i ogromną futrzaną kamizelę, którą obwiązał w pasie skórzanym rzemieniem. Jego nieduża czapka z niebieskiego filcu wyglądała absurdalnie, jak kropka na środku szerokiego, łysego czoła. Piosenka woźnicy brzmiała wesoło i hałaśliwie, jak pijacka przyśpiewka - a śpiewał ją na całe gardło. Odgłos kopyt jego koni brzmiał niemal jak akompaniament dla zuchwałego głosu: —Jadę do miasta po dziewczynę, krągłą dziewczynę, krzepką dziewczynę. Jadę do miasta po narzeczoną, wieczorną porą, mą walentynkę! - Elegancko. - Shelby przewróciła oczami. Ale przynajmniej rozpoznała akcent mężczyzny. - Chyba jesteśmy w starej dobrej Anglii. - I domyślam się, że to walentynki. - Wspaniale. Dwadzieścia cztery godziny wyjątkowej samotności i żałosnego samopoczucia... w stylu średniowiecznym.

Przy tych ostatnich słowach dla efektu wyciągnęła przed siebie dłonie, ale Miles był zbyt zajęty obserwowaniem prymitywnego wozu, żeby to zauważyć. Konie miały założone niepasujące do siebie białe i niebieskie uzdy i uprzęże. Widać im było żebra. Mężczyzna jechał sam, siedząc na zbutwiałym drewnianym koźle z przodu wozu, który miał wielkość skrzyni ładunkowej pikapa, a przykrywała go mocna biała plandeka. Shelby nie widziała, co mężczyzna wiezie do miasta, ale cokolwiek to było, było ciężkie. Mimo chłodu konie się pociły, a deski na dole wozu wyginały się i drżały, kiedy zaprzęg ciągnął go w stronę miasta. — Powinniśmy ruszyć za nim — powiedział Miles. — A po co? — Wargi Shelby zadrżały. — Chcesz sobie znaleźć krągłą dziewczynę, krzepką dziewczynę? - Chciałbym znaleźć kogoś, kogo znamy i czyjego Głosiciela moglibyśmy wykorzystać, żeby wrócić do domu. Pamiętasz? Pomadka ochronna? - Rozdzielił jej wargi kciukiem. Jego dotyk sprawił, że Shelby na chwilę zaparło dech w piersi. - W mieście mamy większą szansę, żeby wpaść na któregoś z aniołów — dodał Miles. Koła wozu przecinały koleiny na błotnistej drodze, kołysząc woźnicą. Wkrótce znalazł się na tyle blisko, że Shelby widziała jego szorstką brodę, gęstą i czarną jak jego kamizela z niedźwiedziego futra. Na ostatniej,

przeciągniętej sylabie piosenki załamał mu się głos i mężczyzna zaczerpnął głęboko tchu, po czym znów zaczął śpiewać. Nagle jednak przerwał gwałtownie. - Co to takiego? - Chrząknął. Shelby widziała, że jego ręce są spierzchnięte i czerwone od zimna, kiedy mocno ściągnął wodze, żeby zatrzymać konie. Chude zwierzaki zarżały i zatrzymały się tuż przed niebieską bejsbolówką Milesa. - Nie, nie, nie - mruknęła Shelby pod nosem. Miles pobladł. Mężczyzna niezgrabnie zsunął się z kozła, jego buty zatonęły w błocie. Ruszył w stronę czapki Milesa, pochylił się z kolejnym sapnięciem i błyskawicznie ją podniósł. Shelby usłyszała, że Miles głośno przełyka ślinę. Mężczyzna szybko przetarł czapkę o swoje i tak brudne spodnie. Bez słowa odwrócił się, znów wspiął się na kozła i wrzucił czapkę pod plandekę. Shelby spojrzała na siebie i swoją zieloną bluzę z kapturem. Próbowała sobie wyobrazić reakcję tego mężczyzny, gdyby wyskoczyła zza drzewa, ubrana w dziwaczne ciuchy z przyszłości, i próbowała odebrać jego łup. To nie było uspokajające. W czasie, który Shelby zajęło zastanawianie się, mężczyzna puścił wodze. Wóz znów poturkotał w stronę miasta, a piosenka zabrzmiała po raz dwunasty. Kolejna sprawa, którą zawaliła. - Och, Miles, tak mi przykro.

— Teraz już z pewnością musimy za nim ruszyć — stwierdził Miles z niejaką desperacją. — Naprawdę? — spytała Shelby. — Przecież to tylko czapka. Spojrzała na Milesa. Nie była przyzwyczajona do widoku jego twarzy. Policzki, które niegdyś wydawały się jej dziecinne, robiły wrażenie szczuplejszych, bardziej kościstych, a jego tęczówki nabrały mocniejszego odcienia. Przybita mina wyraźnie świadczyła, że dla niego z pewnością nie była to „tylko czapka". Nie wiedziała, czy wiązały się z nią szczególne wspomnienia, czy uważał, że przynosiła mu szczęście. Ale Shelby zrobiłaby wszystko, by z jego twarzy zniknął ten wyraz. - Dobra — rzuciła. — Chodźmy po nią. Nim Shelby zorientowała się, co się dzieje, Miles wziął ją za rękę. Jego uścisk wydawał się silny, pewny siebie i nieco impulsywny. Pociągnął ją w stronę drogi. - Chodź! Przez chwilę się opierała, ale przypadkiem spojrzała Milesowi w oczy, a one były szaleńczo niebieskie i Shelby poczuła, że przepełnia ją fala uniesienia. Biegli w dół zaśnieżoną średniowieczną drogą, mijając zamarznięte pola uprawne, przykryte warstwą gładkiej bieli, która otaczała również drzewa i leżała plamami na bitej drodze. Kierowali się w stronę otoczonego murami miasta o wysokich czarnych iglicach, do którego prowadził wąski most zwodzony nad fosą. Trzymając go za rękę, z zarumienionymi policzkami

i spierzchniętymi wargami, śmiała się z powodu, którego nie umiałaby sprecyzować śmiała się tak bardzo, że prawie zapomniała, co mieli zrobić. Ale wtedy Miles zawołał: - Skacz! Wtedy coś wskoczyło na miejsce i już wiedziała. Przez chwilę miała wrażenie, jakby leciała. Tylną półkę wozu tworzyła pełna sęków kłoda, ledwie na tyle szeroka, by na niej stanąć. Ich stopy dotknęły jej, wylądowały tam wyłącznie dzięki czystemu szczęściu... Na chwilę. Później wóz trafił na koleinę i zakołysał się gwałtownie, stopa Milesa poślizgnęła się, a Shelby wypuściła z ręki płótno. Jej palce również się ześlizgnęły, ciało zakołysało, po czym oboje zostali odrzuceni do tyłu i polecieli w dół, w błoto. Chlup! Shelby sapnęła. Czuła ćmienie bólu w klatce piersiowej. Starła zimne błoto z oczu i wypluła trochę tego świństwa. Spojrzała na wóz niknący w oddali. I tyle po czapce Milesa. - W porządku? - spytała go. Wytarł twarz rąbkiem koszulki. - Tak. A ty? - Kiedy przytaknęła, uśmiechnął się. -Zrób minę Franceski, jaką by miała, gdyby się dowiedziała, gdzie jesteśmy w tej chwili. - Miles z pozoru mówił rozbawionym tonem, ale wiedziała, że w głębi duszy jest zrozpaczony.

Mimo to, postanowiła spełnić jego prośbę. Shelby uwielbiała naśladować dostojną nauczycielkę z Shoreline. Wygramoliła się z kałuży, wsparła na łokciach, wydęła pierś i zadarła nos. -1 pewnie macie zamiar zaprzeczyć, że z premedytacją usiłowaliście przynieść wstyd dziedzictwu Shoreline? Wolę sobie nawet nie wyobrażać, co powie nasz szanowny zarząd. I czy wspomniałam, że zadarłam sobie paznokieć na brzegu Głosiciela, kiedy próbowałam was wyśledzić? - Spokojnie, Frankie. - Miles pomógł Shelby podnieść się z błota i zniżył głos, starając się naśladować Stevena, nieco bardziej wyluzowanego demonicznego męża Franceski. - Nie bądźmy zbyt surowi dla Nefilim. Jeden semestr szorowania wychodków powinien dać im do myślenia. W końcu ich błąd wynikał ze szlachetnych pobudek. Szlachetne pobudki. Odnalezienie Luce. Shelby przełknęła ślinę, czując, jak ogarnia ją posępny nastrój. Byli drużyną, ich trójka. A drużyny trzymają się razem. - Nie opuściliśmy jej - powiedział cicho Miles. -Słyszałaś, co mówił Daniel. Tylko on może ją odnaleźć. - Myślisz, że już ją odnalazł? - Mam nadzieję. Tak mówił. Ale... - Ale co? - spytała Shelby. Miles wahał się przez chwilę.

- Luce była wściekła, gdy zostawiła wszystkich na podwórku. Mam nadzieję, że kiedy Daniel ją w końcu odnajdzie, ona mu wybaczy. Shelby wpatrywała się w ubłoconego Milesa, wiedząc, jak bardzo - w pewnej chwili zależało mu na Luce. Musiała przy tym przyznać, że sama nigdy nie czuła nic takiego wobec nikogo. A właściwie, wręcz nawet słynęła z umawiania się na randki z jak najgorszymi partiami. Phil? Dajcie spokój! Gdyby nie dała się mu uwieść, Wygnańcy nie wyśledziliby Luce, ona nie musiałaby wskoczyć do Głosiciela, a Shelby i Miles nie utknęliby w tym miejscu. Pokryci błotem. Ale nie o to chodziło. Chodziło o coś zupełnie innego - Shelby ze zdziwieniem stwierdziła, że Miles nie jest rozgoryczony, widząc ogromne uczucie Luce do kogoś innego. Naprawdę nie był. Cały Miles. -Wybaczy mu - powiedziała w końcu Shelby. -Gdyby ktoś kochał mnie tak mocno, by zanurkować przez całe tysiąclecia, żeby mnie odnaleźć, wybaczyłabym mu. - Tylko tyle by ci wystarczyło, tak? - Miles dał jej kuksańca. Pod wpływem impulsu pacnęła go w brzuch wierzchem dłoni. W taki sposób przekomarzały się z matką, jak najlepsze przyjaciółki czy coś w tym rodzaju. Ale w obecności ludzi spoza najbliższej rodziny Shelby zachowywała o wiele większą rezerwę. Dziwne.

- Hej - przerwał jej Miles. - Teraz oboje musimy się skupić na dotarciu do miasta, odnalezieniu anioła, który mógłby nam pomóc, i powrocie do domu. A po drodze, w odzyskaniu twojej czapki, dodała w myślach Shelby, gdy razem z Milesem ruszyli truchtem, podążając za wozem w stronę miasta. Gospoda znajdowała się około mili od miejskich murów i była jedynym budynkiem pośrodku wielkiego pola. Niewielka budowla z drewna miała podniszczony drewniany szyld, a wzdłuż ścian stały wielkie baryłki piwa. Shelby i Miles przebiegli obok setek drzew, z których opadły już liście, i topniejących płatów śniegu na dziurawej, wijącej się drodze prowadzącej do miasta. Tak naprawdę nie było tam zbyt wiele do oglądania. W pewnym momencie stracili nawet z oczu wóz, kiedy Shelby dostała kolki i musieli zwolnić, teraz jednak fortunny zbieg okoliczności sprawił, że ujrzeli go przed gospodą. - A oto i nasz cel - mruknęła pod nosem Shelby. -Pewnie zatrzymał się, żeby się napić. Frajer. Zabierzemy czapkę i ruszymy w drogę. Miles pokiwał głową, ale kiedy wślizgnęli się za wóz, Shelby zauważyła mężczyznę w futrzanej kamizeli, który

stał w drzwiach, i natychmiast spochmurniała. Nie słyszała, co mówił, ale trzymał w rękach czapkę Milesa i pokazywał ją z dumą karczmarzowi, jakby to był rzadki klejnot. - Och - powiedział rozczarowany Miles. Wyprostował się. - Wiesz co, kupię sobie nową. W Kalifornii można je dostać wszędzie. - Jasne. Shelby z frustracji uderzyła w płócienną plandekę wozu. Siła jej uderzenia sprawiła, że róg się uniósł. Przez chwilę widziała leżącą wewnątrz stertę skrzyń. -Hm. Wsunęła głowę pod płótno. W s'rodku było chłodno i nieco śmierdziało stę-chlizną, wnętrze było zapchane różnymi drobiazgami. Widziała drewniane klatki ze śpiącymi, cętkowanymi kurami, ciężkie wory karmy, płócienny worek z różnorakimi żelaznymi narzędziami i drewniane skrzynie. Próbowała podnieść wieko jednej z nich, ale nie udało jej się. - Co robisz? - spytał Miles. Shelby uśmiechnęła się do niego krzywo. - Mam pomysł. Sięgnąwszy do worka z narzędziami po coś, co wyglądało jak niewielki łom, podważyła wieko najbliższej ze skrzyń. - Bingo.

- Shelby? - Jeśli mamy udać się do miasta, nasze ciuchy mogą zrobić nieodpowiednie wrażenie. - Dla podkreślenia tych słów poklepała kieszeń swojej zielonej bluzy z kapturem. - Nie sądzisz? W środku znalazła proste stroje, które wydawały się spłowiałe i zużyte, pewnie wyrośli z nich członkowie rodziny woźnicy. Rzucała wybrane elementy Milesowi, który z trudem je łapał. Wkrótce trzymał długą, jasnozieloną lnianą suknię z szerokimi rękawami i złotym haftem biegnącym przez środek, cytrynowe rajtuzy i czepek z beżowego płótna, który wyglądał trochę jak kornet zakonnicy. - Ale co ty masz zamiar włożyć? - zażartował Miles. Shelby musiała przejrzeć pół tuzina dalszych skrzyń pełnych szmat, pogiętych gwoździ i gładkich kamieni, zanim znalazła coś, co nadawało się dla Milesa. Wyciągnęła prostą niebieską szatę z szorstkiej surowej wełny, która mogła ochronić go przed ostrym wiatrem; była wystarczająco długa, by zasłonić jego sportowe buty - a z jakiegoś powodu Shelby doszła do wniosku, że kolor będzie idealnie pasował mu do oczu. Shelby rozpięła zieloną bluzę z kapturem i rzuciła ją na tył wozu. Na jej odkrytych ramionach pojawiła się gęsia skórka, kiedy naciągnęła wydymającą się na wietrze suknię na koszulkę i dżinsy. Miles wydawał się nadal niechętny.

- Czuję się dziwnie, kradnąc temu gościowi rzeczy, które pewnie miał zamiar sprzedać w mieście - wyszeptał. - Karma, Miles. On ukradł twoją czapkę. - Nie, on znalazł moją czapkę. A co, jeśli musi utrzymywać rodzinę? Shelby zagwizdała cicho. - W gorszej dzielnicy nie przetrwałbyś jednego dnia, dzieciaku. - Wzruszyła ramionami. Chyba że pod moją opieką. Posłuchaj, może kompromis, odpłacimy kosmosowi czymś innym. Moja bluza... - Wrzuciła zieloną bluzę do skrzyni. - Kto wie? Może w przyszłym roku bluzy z kapturem okażą się szalenie modne w teatrach anatomicznych, czy co tam jest ulubioną rozrywką w tych okolicach. Miles uniósł beżowy czepek nad głowę Shelby. Nie dało się go naciągnąć na kucyk, więc pociągnął za gumkę. Jej jasne włosy rozsypały się na ramiona. Teraz ona poczuła się zawstydzona. Jej włosy zawsze były rozczochrane. Nigdy nie nosiła ich rozpuszczonych. Ale oczy Milesa rozpromieniły się, kiedy umieścił czepek na jej głowie. - Panienko. - Elegancko wyciągnął rękę. - Czy mógłbym mieć przyjemność towarzyszenia panience w drodze do tego pięknego miasta? Gdyby była z nimi Luce, w czasach, kiedy ich troje łączyła jedynie przyjaźń i wszystko było o wiele mniej skomplikowane, Shelby wiedziałaby, jak odpowiedzieć

żartem. Luce odezwałaby się słodkim, przesadnie skromnym głosikiem damy w niebezpieczeństwie i nazwałaby Milesa swoim rycerzem w lśniącej zbroi, i inne takie bzdury, do czego Shelby mogłaby dodać coś sarkastycznego, i wtedy wszyscy wybuchnęliby śmiechem, a dziwne napięcie, które Shelby odczuwała w ramionach, ściskanie w piersi - to wszystko by zniknęło. Wszystko wydawałoby się normalne, pełne. Ale była tylko ona i Miles. Razem. Samotni. Odwrócili się w stronę czarnych kamiennych murów miasta, które otaczało dużą fortecę w centrum. Flagi w kolorze nagietka wisiały na żelaznych słupach na wysokiej kamiennej wieży. Powietrze pachniało węglem i zbutwiałym sianem. Pośród murów rozlegały się dźwięki muzyki - może lira i jakieś bębny. I gdzieś tam, jak liczyła Shelby, był anioł, którego Głosiciel mógł ich zabrać do teraźniejszości, ich miejsca. Miles wciąż wyciągał do niej rękę, wpatrując się w nią, jakby nie wiedział, jak bardzo niebieskie były jego oczy. Odetchnęła głęboko i chwyciła jego dłoń. Ścisnął ją lekko i oboje ruszyli w stronę miasta.

DWA

DZIWACZNY BAZAR Opuścili na dobre spokojny wiejski krajobraz. Tuż za murami miasta panowało wielkie zamieszanie. Po obu stronach drogi prowadzącej do wysokich czarnych murów, na błoniach rozstawiono prowizoryczne namioty. Całość robiła wrażenie tymczasowej, przygotowanej, na przykład, na trwający przez weekend jarmark. Radosny chaos kłębiących się wokół ludzi nieco przypominał Shelby muzyczny festiwal Bonnaroo, z którego zdjęcia widziała kiedyś w Internecie. Uważnie obserwowała, co nosili inni — czepek w kształcie kornetu wydawał się

ostatnim krzykiem mody. Nie sądziła, by ona i Miles za bardzo się wyróżniali. Dołączyli do tłumu przechodzącego przez bramę i dali się mu pociągnąć. Wszyscy wyraźnie kierowali się w jedną stronę - na rynek. Przed nimi wznosiły się wieżyczki, część olbrzymiego zamku położonego w pobliżu murów po przeciwnej stronie miasta. Głównym punktem rynku był skromny, lecz ładny wczesnogotycki kościół (Shelby rozpoznała smukłe wieże). Labirynt wąskich szarych ulic i uliczek kontrastował z wyglądem rynku, który był chaotyczny, śmierdzący i pełen zgiełku - w takim miejscu można było odnaleźć wszystko i każdego. - Płótno! Dwie bele za dziesiątaka! - Lichtarze! Jedyne w swoim rodzaju! - Piwo jęczmienne! Świeże piwo jęczmienne! Shelby i Miles musieli uskoczyć z drogi przysadzistemu zakonnikowi, który popychał wózek z kamionkowymi dzbanami z jęczmiennym piwem. Patrzyli na jego szerokie, okryte szarą tkaniną plecy, kiedy przepychał się przez zatłoczony rynek. Shelby zaczęła za nim iść, żeby zyskać choć trochę przestrzeni, ale już chwilę później smrodliwa masa rozgadanych mieszkańców zapełniła wolną przestrzeń. Trudno było zrobić choć krok, by na nikogo nie wpaść. Na rynku było tyle ludzi - targujących się, plotkujących, odpychających od jabłek wystawionych na

sprzedaż wyciągnięte ręce małych złodziejaszków -że nikt nie zwracał najmniejszej uwagi na Shelby i Milesa. - Jak my znajdziemy kogokolwiek w tym rynsztoku? - Shelby mocno trzymała Milesa za rękę, kiedy po raz dziesiąty ktoś nadepnął jej na nogę. To było gorsze niż ten koncert Green Day w Oakland, kiedy Shelby, tańcząc pod sceną, uszkodziła dwa żebra. Miles pochylił się w jej stronę. - Nie wiem. Może każdy zna każdego? Był wyższy niż większość mieszkańców, więc jemu nie było tak źle. On miał świeże powietrze i pole widzenia, ale ona zaczynała czuć nadchodzący atak klaustrofobii - zdradzał to charakterystyczny rumieniec wypełzający na policzki. Gorączkowo szarpnęła wysoki kołnierz swojej sukni, na co odpowiedzią był trzask szwów. - Jak ludzie mogą oddychać w czymś takim? - Wdech przez nos, wydech ustami - poinstruował ją Miles i zademonstrował swoją radę, a wtedy smród sprawił, że aż zmarszczył nos. - Popatrz, tam jest studnia. Może się napijesz? - Zarazimy się cholerą - mruknęła Shelby, ale on już kierował się w tamtą stronę, ciągnąc ją za sobą. Pochylili się pod sznurem obwieszonym wilgotnymi ubraniami z samodziału, przeszli nad rządkiem chudych, rozgdakanych czarnych kur i ominęli parę rudych

braci, którzy sprzedawali gruszki, zanim w końcu dotarli do studni. Robiła wrażenie archaicznej - krąg kamieni otaczających otwór, nad którym umieszczono drewniany żuraw. Na prymitywnym bloczku wisiało omszałe drewniane wiadro. Shelby po kilku chwilach złapała oddech. - Ludzie z tego piją? Teraz mogła zobaczyć, że choć jarmark zajmuje większość rynku, nie jest jedyną imprezą w mieście. Przy murze ustawiono grupę chochołów okrytych grubym płótnem. Młodzi chłopcy ćwiczyli drewnianymi mieczami, atakując średniowieczne odpowiedniki manekinów jak rycerze podczas szkolenia. Wędrowni minstrele krążyli po obrzeżach rynku, śpiewając dziwnie piękne piosenki. Nawet studnia była celem wędrówek. Zobaczyła teraz drewnianą korbę służącą do podnoszenia wiadra. Chłopak w obcisłych nogawicach z koźlęcej skóry zanurzył w wiadrze czerpak i podał go dziewczynie o ogromnych, szeroko osadzonych oczach, z gałązką ostrokrzewu wciśniętą za ucho. Ona opróżniła czerpak kilkoma łykami, cały czas wpatrując się z miłością w chłopaka, nie zwracając przy tym uwagi na wodę spływającą po jej brodzie i pięknej kremowej sukni. Kiedy skończyła, chłopak mrugnął i podał czerpak Milesowi. Shelby nie podobało się to, co sugerowało owo mrugnięcie, ale była zbyt spragniona, by zrobić aferę.

- Przyjechaliście na odpust świętego Walentego, tak? - zwróciła się dziewczyna do Shelby głosem spokojnym jak tafla jeziora. -Ja, no, my... - W rzeczy samej - wtrącił Miles, nieudolnie naśladując brytyjski akcent. - Kiedy rozpoczynają się uroczystości? Brzmiał absurdalnie. Ale Shelby stłumiła śmiech, żeby go nie zdradzić. Nie była pewna, co by się stało, gdyby zostali zdemaskowani, ale czytała o nabijaniu na pal i narzędziach tortur w rodzaju koła. Pomadka ochronna, Shelby. Myśl pozytywnie. Gorące kakao, „powitanie słońca" i reality show. Skup się na tym. Wydostaną się z tego miejsca. Muszą. Chłopiec z uwielbieniem objął dziewczynę w talii. - Rychło. Święto jest jutro. Dziewczyna szerokim gestem objęła jarmark. - Ale, jak widzicie, większość zakochanych już przybyła. - Żartobliwie poklepała Shelby po ramieniu. Nic zapomnij przed zachodem słońca wrzucić swojego imienia do Urny Kupidyna! - Ach tak. Ty też - mruknęła niezręcznie Shelby, jak to miała w zwyczaju, kiedy ludzie na stanowisku odprawy na lotnisku życzyli jej przyjemnej podróży. Zagryzła wnętrze policzka, gdy chłopiec i dziewczyna pomachali im na pożegnanie i, wciąż trzymając się za ręce, ruszyli ulicą.

Miles chwycił ją za ramię. - Czyż to nie cudowne? Walentynki! A powiedział to grający w bejsbol chłopak z sąsiedztwa, który kiedyś na oczach Shelby zjadł dziewięć hot dogów za jednym zamachem. Od kiedy Milesa tak kręciły sentymentalne imprezy z okazji walentynek? Miała zamiar powiedzieć coś sarkastycznego, ale zobaczyła minę Milesa, jakby... pełną nadziei. Jakby naprawdę miał ochotę tam pójść. Z nią? Z jakiegoś powodu nie chciała go zawieść. - Pewnie. Cudownie. — Shelby nonszalancko wzruszyła ramionami. - Brzmi interesująco. - Nie. - Miles pokręcił głową. - Chodziło mi o to... że jeśli w okolicy są upadłe anioły, to z pewnością się na nie udadzą. Tam właśnie znajdziemy kogoś, kto pomoże nam wrócić do domu. - Och. - Shelby odchrząknęła. Oczywiście, że o to mu właśnie chodziło. — Tak, masz rację. - Coś się stało? - Miles zanurzył czerpak i uniósł kubek chłodnej wody do ust Shelby. Cofnął go, przetarł brzeg rękawem, i znów go wyciągnął. Shelby poczuła, że bez powodu się rumieni, zamknęła więc oczy i pociągnęła długi łyk, mając nadzieję, że nie zarazi się żadną wyniszczającą chorobą i nie umrze. - Nic - odpowiedziała, kiedy skończyła. Miles znów zanurzył czerpak i napił się, jednocześnie obserwując zgromadzone tłumy. - Popatrz - powiedział, wrzucając czerpak do wiadra.

Wskazał za Shelby, w stronę podwyższenia obok ostatnich kramów, gdzie stały razem trzy dziewczyny, zgięte wpół w ataku śmiechu. Między nimi znajdowało się wysokie cynowe naczynie o żłobkowanej krawędzi. Wydawało się stare jak świat i raczej paskudne, wręcz idealnie pasowałoby do różnych drogich „dzieł sztuki", które Francesca miała w swoim gabinecie w Shoreline. - To musi być Urna Kupidyna — stwierdził Miles. - Ach tak, z pewnością. Urna Kupidyna. - Shelby ironicznie pokiwała głową. - Co to, do licha, ma znaczyć? Czy Kupidyn nie miałby lepszego gustu? - To tradycja wywodząca się jeszcze z czasów starożytnego Rzymu — powiedział Miles tonem wykładowcy. Podróżując z nim, człowiek czuł się jak z chodzącą encyklopedią. - Zanim dzień świętego Walentego stał się dniem świętego Walentego — mówił dalej, a w jego głosie brzmiało podniecenie — nazywano go Luperkaliami... - Lupa... — Machnęła ręką nad swoją nieudaną grą słów. Wtedy jednak zobaczyła wyraz twarzy Milesa. Taki poważny i skupiony. Zauważywszy, że Shelby na niego patrzy, instynktownie uniósł rękę, by naciągnąć czapeczkę na oczy. Taki nerwowy gest. Jednakże dłoń dotknęła powietrza. Skrzywił się, jakby zażenowany, i próbował wcisnąć rękę do kieszeni dżinsów, ale szorstka niebieska tkanina płaszcza zakrywała mu spodnie, więc ostatecznie założył ręce na piersi.

- Brakuje ci jej, prawda? - spytała Shelby. - Czego? - Czapki. -Tego starocia? - Zbyt szybko wzruszył ramionami. - Nie. Nawet o niej nie myślałem. Rozejrzał się dookoła, obrzucając rynek pustym spojrzeniem. Shelby dotknęła jego ramienia. - Mógłbyś powiedzieć coś więcej o tych Lupa... no wiesz? Spojrzał na nią z lekką podejrzliwością. - Naprawdę chcesz wiedzieć? - A jak myślisz? Uśmiechnął się. - Luperkalia były pogańskim świętem płodności i nadchodzącej wiosny. Wszystkie niezamężne kobiety w mieście zapisywały swoje imiona na kawałkach pergaminu i wrzucały je do urny... takiej, jak ta tutaj. Następnie kawalerowie wyciągali karteczki z urny, a ta, której imię wylosowali, miała być ich ukochaną przez następny rok. -To barbarzyństwo! - wykrzyknęła Shelby. Nie ma mowy, żeby jakaś urna mówiła jej, z kim ma się spotykać. Sama może popełniać własne błędy, wielkie dzięki. - Ja sądzę, że to urocze. — Miles wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. - Naprawdę? — Shelby znów zwróciła głowę w jego stronę. — To znaczy, pewnie czasem to może być całkiem

fajne. Ale ta tradycja z urną pochodzi z czasów zanim święto miało cokolwiek wspólnego ze świętym Walentym, nie? - Zgadza się — odparł Miles. — W końcu Kościół się wtrącił. Chcieli zapanować nad pogańską tradycją, więc przypisali jej świętego patrona. Robili tak z wieloma starożytnymi świętami i tradycjami. Jakby przestawały być zagrożeniem, kiedy znalazły się w ich posiadaniu. - Typowi mężczyźni. - A trzeba powiedzieć, że prawdziwy Walenty był za życia znany jako obrońca zakochanych. Ludzie, którzy nie mogli zgodnie z prawem zawierać związków małżeńskich... na przykład żołnierze... schodzili się do niego z całej okolicy, a on w tajemnicy udzielał im ślubów. Shelby pokręciła głową. - Skąd ty to wszystko wiesz? A raczej, dlaczego? - Luce — stwierdził Miles, nie patrząc Shelby w oczy. - Och. - Shelby poczuła się tak, jakby ktoś walnął ją pięścią w żołądek. — Poznałeś historię walentynek, żeby zaimponować Luce? — Kopnęła grudę ziemi. — Pewnie niektóre dziewczyny lubią kujonów. - Nie, Shelby. Chodziło mi o to... — Miles chwycił ją za ramiona i obrócił twarzą w stronę urny. — Tam jest Luce. Luce miała na sobie jasnobrązową sukienkę z szerokim dołem. Długie czarne włosy zaplotła w trzy grube warkocze i związała wąskimi białymi wstążeczkami. Jej skóra wydawała się bledsza niż zwykle, choć policzki

zdobił bladoróżowy rumieniec. Powoli, z namysłem krążyła wokół urny, z dala od pozostałych dziewcząt. Pośród chaosu panującego na rynku Luce wydawała się jedyną osobą, która była sama. Jej oczy miały ten miękki, rozproszony wyraz, który świadczył o tym, że zatonęła w myślach. - Shelby... czekaj! Shelby znajdowała się już w połowie placu, niemal biegła w stronę Luce, kiedy Miles chwycił ją w pasie. Zatrzymał ją gwałtownie, a ona odwróciła się, gotowa go walnąć. Tyle tylko, że jego twarz... emanowała czymś, czego Shelby nie umiała rozpoznać. - Wiesz, że to Lucinda z przeszłości. Ta dziewczyna nie jest naszą przyjaciółką. Nie pozna cię... Shelby nie pomyślała o tym. Udawała, że to zrobiła. Odwróciła się i jeszcze raz uważnie przyjrzała Lucin-dzie. Tamta miała brudne włosy - nie tłuste, ale coś więcej, naprawdę brudne - a tego Lucinda Price nie tolerowała. Z nowoczesnego punktu widzenia Shelby, jej ubranie leżało dziwnie, ale Lucinda najwyraźniej czuła się w nim swobodnie. W ogóle sprawiała wrażenie, że czuje się swobodnie, co również nie pasowało do Luce Price. Shelby uważała Luce za chronicznie - choć uroczo - nieprzystosowaną. To właśnie uwielbiała w Luce. Ale ta dziewczyna? Czuła się swobodnie, mimo że każdy jej ruch emanował rozpaczliwym przygnębieniem. Jakby była przyzwyczajona do smutku tak samo, jak do

słońca wschodzącego każdego ranka. Nie miała przyjaciół, którzy by ją pocieszyli? Czyż nie po to człowiek ma przyjaciół? - Miles - powiedziała Shelby, chwytając go za wolny nadgarstek i pochylając się w jego stronę. - Wiem, że zgodziliśmy się, żeby Daniel odnalazł naszą Lucindę Price, ale ta dziewczyna wciąż jest Lucindą, która nas obchodzi... albo jej wcześniejszą wersją. A my możemy ją przynajmniej pocieszyć. Popatrz, jaka jest przygnębiona. Popatrz. Zagryzł wargi. -Ale... ale... zgodnie ze wszystkim, czego nauczyliśmy się o Głosicielach, nie należy się wtrącać... - Cze-eść! - krzyknęła Shelby melodyjnie i pociągnęła Milesa za sobą, aż dotarli do Lucindy. Nie miała pojęcia, skąd się jej nagle wziął ten akcent piękności z południa Stanów, być może poza charakterystycznym sposobem mówienia matki Luce podczas Święta Dziękczynienia w Georgii. I nie wiedziała, co ludzie w tym średniowiecznym brytyjskim świecie mogą sobie pomyśleć, słysząc ten akcent, ale było już za późno. Idący kilka kroków za nią Miles z przerażeniem pokręcił głową. „To był wypadek!", zakomunikowała mu Shelby spojrzeniem. Lucinda tego nawet nie zauważyła - tak bardzo pogrążyła się w smutku. Shelby musiała stanąć przed nią i zamachać dłonią przed jej twarzą.

- Och - powiedziała Lucinda i zamrugała, spoglądając na Shelby bez śladu rozpoznania. Dzień dobry. To nie powinno zranić uczuć Shelby, ale tak właśnie się stało. - Cz-czy my się już wcześniej nie spotkałyśmy? -wydukała Shelby. - Wydaje mi się, że moja kuzynka z, no, Windsoru zna twojego wuja od strony ojca... a może odwrotnie? - Przykro mi, nie sądzę, choć być może... - Ale nazywasz się Lucinda, prawda? Lucinda wzdrygnęła się i na chwilę w jej oczach pojawił się znajomy błysk. -Tak. Shelby przycisnęła dłoń do serca. - Jestem Shelby. A to Miles. - Cóż za niezwykłe imiona. Musieliście przybyć z północy, prawda? - Pewnie. - Shelby wzruszyła ramionami. - Z bardzo, bardzo dalekiej północy. I dlatego nigdy wcześniej nie byliśmy na... waszym odpuście świętego Walentego. Wrzucasz swoje imię do urny? -Ja? - Lucinda przełknęła ślinę i uniosła dłoń do szyi. - Nie przemawia do mnie pomysł, że przypadek miałby zadecydować o przeznaczeniu mojego serca. - Mówisz jak dziewczyna, która już znalazła sobie niezłego chłopaka! - Shelby dała Lucindzie kuksańca, zapominając, że się nie znają, zapominając, że jej słowa mogą brzmieć szorstko, a sarkazm może być obcy

średniowiecznej wrażliwości Lucindy. - To znaczy... czy jest jakiś rycerz, który ci się podoba, pani? - Byłam zakochana - odpowiedziała poważnie Lucinda. - Byłaś? - powtórzyła Shelby. - Chciałaś powiedzieć, że jesteś zakochana. - Byłam. Ale on odszedł. - Daniel cię zostawił? - Miles poczerwieniał. - To znaczy... jak on ma na imię? Ale Lucinda wyraźnie go nie usłyszała. - Spotkaliśmy się w ogrodzie różanym jego pana. Musze przyznać, że nie powinnam tam wchodzić, lecz widziałam tak wiele pięknych dam, które odwiedzały ogród, brama była otwarta, a kwiaty jakże nadobne... Uniosła dłonie do serca i westchnęła z żalem. - Tamtego pierwszego dnia uznał mnie za niewiastę lepszego pochodzenia. Wyższej klasy. Miałam na sobie najlepszą sukienkę, a we włosy wplotłam kwiaty głogu, jak to czynią niektóre damy. Wyglądałam pięknie, ale obawiam się, że byłam nieszczera. - Och, Lucindo - powiedziała Shelby. - Jestem pewna, że w jego oczach jesteś damą! - Daniel jest rycerzem. Musi poślubić odpowiednią damę. My należymy do pospólstwa. Mój ojciec jest wolnym człowiekiem, ale uprawia zboże, jak jego ojciec przed nim. Zamrugała i po jej policzku popłynęła łza. - Nigdy nawet nie powiedziałam mojej miłości, jak mam na imię.

-Jeśli cię kocha... a tego jestem pewna... zna twoje prawdziwe imię - powiedział Miles. Lucinda z drżeniem wciągnęła powietrze. — Później, w poprzednim tygodniu, przyszedł do mojego ojca po jaja na ucztę świętego Walentego, gdyż jego obowiązkiem jest i w ten sposób służyć swemu panu. To była rocznica mojego chrztu. Świętowaliśmy. Wyraz twarzy mojego ukochanego, kiedy ujrzał mnie w naszej skromnej chatce... próbowałam go zatrzymać, ale on odszedł bez słowa. Szukałam go we wszystkich naszych tajemnych miejscach... wydrążonym dębie w lesie, północnym skraju ogrodu różanego o zmroku... ale od tego czasu go nie widziałam. Shelby i Miles popatrzyli po sobie. Daniela oczywiście nie obchodziło, z jakiej rodziny pochodzi Lucinda. Przeraziła go rocznica, fakt, że zbliżała się do granic swojego przekleństwa. Shelby była już świadoma sposobu, w jaki Daniel czasami próbował odsunąć się od Luce, kiedy wiedział, że jej śmierć się zbliża. Łamał jej serce, żeby ocalić jej życie. On też pewnie gdzieś siedzi w kącie z nieszczęśliwą miną i złamanym sercem. Tak być musiało. Dziewczyna stojąca przed Shelby musiała umrzeć, może setki razy przed wcieleniem, w którym Shelby poznała Luce - wcieleniem, w którym Luce po raz pierwszy zyskała szansę, by przełamać klątwę. To niesprawiedliwe, że musiała raz za razem umierać i tak wiele razy przechodzić przez takie cierpienie

w chwilach pomiędzy umieraniem. Bardziej niż ktokolwiek, Lucinda zasługiwała, by być szczęśliwą. Shelby chciała coś dla niej zrobić, nawet jeśli miałoby to być coś małego. Spojrzała znów na Milesa. Uniósł brew w sposób, który, jak miała nadzieję, znaczył „Czy myślisz o tym samym, co ja?". Pokiwała głową. - To po prostu ogromne nieporozumienie - powiedziała Shelby. - Znamy Daniela. - Naprawdę? - Lucinda wydawała się zaskoczona. - Wiesz co, przyjdź jutro na odpust, a jestem pewna, że Daniel też tam będzie i oboje będziecie mogli... Wargi Lucindy zadrżały, ukryła twarz w ramieniu Shelby i zaczęła łkać. - Nie mogłabym znieść, gdyby imię innej wyciągnął z urny. - Lucindo. - Miles odezwał się tak ciepło, że dziewczyna przestała płakać i spojrzała na niego w charakterystyczny serdeczny sposób, w jaki Luce czasem na niego patrzyła. Shelby poczuła się dziwnie zazdrosna. Odwróciła wzrok, kiedy Miles mówił dalej: Wierzysz, że Daniel szczerze cię kocha? Lucinda pokiwała głową. -1 w głębi serca - mówił Miles dalej - naprawdę wierzysz, że więź między tobą a Danielem jest tak słaba, że pozycja twojej rodziny może ją zerwać? - On... nie ma wyboru. Zapisano to w kodeksie templariuszy. Musi poślubić...

- Luce! Nie wiesz, że wasza miłość jest silniejsza od jakiegoś głupiego kodeksu? wyrzuciła z siebie Shelby. Lucinda uniosła brew. - Przepraszam? - spytała. Miles posłał Shelby ostrzegawcze spojrzenie. -To znaczy, no... prawdziwa miłość jest większa i silniejsza od społecznych konwenansów. Jeśli kochasz Daniela, musisz mu powiedzieć, jak się czujesz. - Czuję się dziwnie. Lucinda była zarumieniona, uniosła dłoń do piersi. Zamknęła oczy i Shelby przez chwilę miała wrażenie, że zaraz stanie w płomieniach. Cofnęła się o krok. Ale to tak nie działało, prawda? Przekleństwo Luce wiązało się z tym, jak ona i Daniel na siebie działali, jego obecność coś w niej budziła. - Chciałabym wierzyć, że to, co mówicie, jest prawdą. Nagle poczułam, że nasza miłość jest rzeczywiście bardzo silna. - Na tyle silna, że gdybyśmy jutro podczas odpustu przyprowadzili Daniela - odezwała się Shelby - przy-szłabyś do niego? Lucinda otworzyła oczy. Były szeroko otwarte, szalone i bardzo orzechowe. - Przyszłabym. Poszłabym dokądkolwiek na świecie, aby tylko znów z nim być.

TRZY

JEGO MIECZ, JEGO SŁOWO - To było genialne! - zawołała Shelby, kiedy Lucinda odeszła, a ona i Miles zostali sami przy studni, Na zachodnim niebie blakły promienie słońca. Większość mieszkańców kierowała się już do domów, a ich wózki i torby były ciężkie od produktów na kolację. Shelby od dawna nic nie jadła, ale prawie nie zauważała aromatów pieczonego mięsiwa i gotowanej kapusty. Jechała na oparach swojego podekscytowania. - Oboje nadawaliśmy na tych samych falach. Czasem ja coś sobie pomyślałam, a ty mówiłeś to na głos...

jakbyśmy razem kołysali się w tym samym szalonym rytmie! -Wiem. Miles zanurzył czerpak w wiadrze i powoli napił się wody. Promienie słońca wydobyły jego piegi. Shelby nadal nie mogła się przyzwyczaić do jego odmienionego wyglądu. - Miałaś rację, było mi miło, że mogłem sprawić, by Luce poczuła się lepiej. Nawet jeśli to nie nasza Luce. - Miles gwałtownie szarpnął głowę w lewo, jakby coś usłyszał. Zesztywniał. - Co się stało? - spytała Shelby. Opuścił ramiona, bardziej niż zwykle. - Nic takiego. Wydawało mi się, że widziałem Głosiciela, ale to nie było to. Shelby nie chciała myśleć o Głosicielach, była zbyt podekscytowana. - Wiesz, co by było niesamowite? - powiedziała, siadając na brzegu studni. - Moglibyśmy pójść na zakupy dla nich obojga, kupić jakiś koronkowy drobiazg dla Luce i powiedzieć jej, że to od Daniela. Mogłabym napisać jakiś wierszyk... „na górze róże" albo coś w tym stylu... hej, dla tych średniowiecznych wieśniaków to pewnie byłaby nowość. I moglibyśmy... - Shelby? - przerwał jej Miles. - A co z powrotem do domu? Nie pasujemy tutaj, pamiętasz? Już pomogliśmy Lucindzie, dając jej nadzieję i namawiając ją, by przyszła na odpust świętego Walentego, ale nie możemy

zmienić sposobu, w jaki rozegra się jej przekleństwo. Musimy odnaleźć Głosiciela. - Cóż, wiadomo, że gdziekolwiek jest Luce, tam musi być też cała reszta - powiedziała szybko Shelby. - Gdyby udało się nam odnaleźć Daniela, to by było jak, no, dwie pieczenie przy jednym ogniu. On pójdzie na odpust, a my znajdziemy drogę z powrotem do Shoreline. - Nie wiem, czy uda nam się tak łatwo zaciągnąć Daniela na odpust. - To nie możemy wracać do domu! Najpierw musimy spełnić obietnicę, jaką złożyliśmy Luce! Nie chcę być kolejną osobą, która ją zawiodła. - Shelby nagle utraciła pewność siebie. - Ona zasługuje na coś lepszego. Miles powoli wypuścił powietrze z płuc. Ze zmarszczonym czołem spacerował wokół studni; ta mina oznaczała, że rozmyślał. - Masz rację - powiedział w końcu. - Cóż znaczy jeszcze jeden dzień? - Naprawdę? - zapiszczała Shelby. -Ale gdzie znajdziemy Daniela? Czy Lucinda nie wspominała o zamku? - mówił dalej Miles. - Moglibyśmy go odnaleźć i... - Znając Daniela, może siedzieć i dołować się gdziekolwiek. Naprawdę, w dowolnym miejscu. Shelby usłyszała tętent kopyt i odwróciła się w stronę szerokiej alei prowadzącej przez środek targowiska.

Ponad kramami handlarzy, które zamykano już na noc, widziała przez chwilę potężnego śnieżnobiałego konia. Kiedy minął markizę ostatniego kramu i ukazał się w całości, Shelby aż sapnęła. Postać siedząca w czarnym skórzanym siodle ozdobionym sobolami - której Shelby, Miles i większość mieszkańców miasta przyglądała się z niepohamowanym podziwem - była zaiste rycerzem w lśniącej zbroi. Szeroki w barach rycerz, którego tożsamość ukrywała osłona twarzy, przejechał przez rynek, emanując aurą władczości. Nitowany pancerz okrywał mu stopy, spoczywające w mocnych strzemionach. Jego nogi otaczały wypolerowane nagolenniki, a kolczuga była ciasno dopasowana do muskularnego tułowia. Hełm miał płaski szczyt, a dwie wygięte płyty łączyły się pod kątem nad nosem. Z przodu przyłbicy znajdowały się niewielkie otwory do oddychania i wąska szpara na wysokości oczu. To było niepokojące - widział ich, ale oni widzieli jedynie jego imponujący strój. W pochwie u lewego boku nosił miecz, a na zbroję narzucił długą białą tunikę z czerwonym krzyżem na piersi, która kojarzyła się Shelby z jednym z filmów Monty Pythona. - A może zapytamy jego? - zaproponowała Shelby. - Serio? Zawahała się. Oczywiście czuła niepokój na myśl o zbliżeniu się do prawdziwego, żywego rycerza. Ale jak inaczej mieli odnaleźć Daniela?

- A masz jakiś lepszy pomysł? - Wskazała na górującą przed nimi postać. - On jest rycerzem. Daniel jest rycerzem. Istnieje niejakie prawdopodobieństwo, że obracają się w tym samym rycerskim kręgu, nie? - Jasne, jasne. I jeszcze jedno, dobrze, Shel? - Miles odetchnął płytko, co zazwyczaj znaczyło, że się denerwuje. Albo że ma zamiar powiedzieć coś, co jego zdaniem mogłoby urazić uczucia Shelby. - Spróbuj nie mówić z akcentem laski z Georgii, dobra? Zadurzona Lucinda może i nie zwróciła na to uwagi, ale musimy postarać się bardziej wtopić w tło. Pamiętaj, co Roland mówił o bawieniu się przeszłością. - Wtapiam się, wtapiam się. Shelby zeskoczyła z cembrowiny studni, wyprostowała się, gdyż tak właśnie wyobrażała sobie prawdziwą damę, mrugnęła niezręcznie do Milesa i ruszyła w stronę rycerza. Nim jednak zrobiła dwa krótkie kroki, rycerz odwrócił się w jej stronę, uniósł osłonę i zmrużył ze złością ciemne oczy - z tym spojrzeniem Shelby zetknęła się już kilka razy wcześniej. O wilku mowa. Czy Miles przed chwilą nie wspominał o Rolandzie Sparksie? Roland spoglądał to na Shelby, to na Milesa. Wyraźnie ich rozpoznawał, co znaczyło, że był to Roland z ich czasów, ich Roland, ten sam, którego ostatnio widzieli na zniszczonym walką podwórku domu Lucindy Price. To znaczyło, że mają kłopoty.

— A co wy tu robicie? Miles natychmiast znalazł się u boku Shelby, opiekuńczo kładąc dłonie na jej ramionach. To było naprawdę miłe z jego strony, jakby nie miał zamiaru pozwolić, by została z tym sama. — Szukamy Daniela - powiedział. - Możesz nam pomóc? Wiesz, gdzie on jest? — Pomóc wam? Odnaleźć Daniela? — Roland z zaskoczeniem uniósł ciemne brwi. — Nie chodzi wam o Luce, śmiertelną dziewczynę zagubioną w Głosicielach? Dzieciaki, wpakowaliście się w coś, co was przerasta. — Wiemy, wiemy, nie pasujemy tutaj — powiedziała Shelby najbardziej skruszonym tonem, na jaki się zdobyła. - Trafiliśmy tu przez przypadek - dodała, wpatrując się z dołu w Rolanda na jego niesamowitym białym wierzchowcu. Nie miała pojęcia, że konie mogą być tak wielkie. - Próbowaliśmy wrócić do domu, ale mieliśmy problemy ze znalezieniem Głosiciela... — Oczywiście, że tak. — Roland westchnął z wyraźną irytacją. - Jakbym nie miał wystarczająco dużo zobowiązań, muszę się jeszcze wami zaopiekować. — Od niechcenia uniósł okrytą rękawicą dłoń. — Przyzwę jednego dla was. — Zaczekaj. — Miles zrobił krok do przodu i przerwał Rolandowi. — Pomyśleliśmy, że skoro już tu jesteśmy, to moglibyśmy, no, zrobić jedną miłą rzecz dla Lucindy. Wiesz, Lucindy z tej epoki. Nic wielkiego, po prostu uczynić jej życie trochę milszym. Daniel ją rzucił...

- Wiesz, jaki on się czasem robi... — wtrąciła Shelby. - Hola, hola. Widzieliście Lucindę? — spytał Roland. - Była zdruzgotana - powiedział Miles. - A jutro są walentynki - dodała Shelby. Wierzchowiec zarżał, ale Roland go uspokoił. - Czy była złączona? Shelby zmarszczyła nos. - Czy była co? - Czy była połączeniem jej obecnego i przeszłego wcielenia? -To znaczy, jak... — Shelby myślała o tym, jak Daniel wyglądał w Jerozolimie, zagubiony i niewyraźny, jak film 3D oglądany bez okularów. Nim jednak zdążyła odpowiedzieć, Miles przydeptał jej palce. Skoro Rolandowi nie podobała się ich obecność tutaj, z pewnością nie byłby szczęśliwy, że podróżowali przez Głosicieli w tak wiele innych miejsc. - Sza - wyszeptał Miles kącikiem ust. - Słuchajcie, to naprawdę proste. Czy was rozpoznała? - naciskał Roland. - Nie - odparła Shelby z westchnieniem. - Nie — potwierdził Miles. - To w takim razie jest Luce z tych czasów i nie powinniśmy się wtrącać. Roland spoglądał na nich z wyraźną podejrzliwością, ale nic więcej nie powiedział. Jeden z jego długich, czarno-złotych dredów wysunął się z gumki i spod hełmu.

Schował go z powrotem i rozejrzał się po rynku, spoglądając na psy, które rozszarpywały krowie wnętrzności, i dzieci kopiące bezkształtną piłkę po zabłoconych uliczkach. Wyraźnie żałował, że na nich wpadł. - Proszę, Rolandzie - powiedziała Shelby, odważnie unosząc dłoń do jego rękawicy z kolczugi. Rękawica kolcza, pomyślała. To są rękawice kolcze. — Nie wierzysz w miłość? Nie masz serca? Shelby poczuła, że jej słowa zawisają w chłodnym powietrzu, i żałowała, że nie może ich cofnąć. Z pewnością posunęła się zbyt daleko. Nie wiedziała, jaka była historia Rolanda. Stanął po stronie Lucyfera, kiedy anioły upadły, ale nie wydawał się taki zły. Jedynie tajemniczy. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, i Shelby przygotowała się na kolejny wykład na temat niebezpieczeństw podróżowania w Głosicielach albo groźby, że odda ich Francesce i Stevenowi. Skrzywiła się i odwróciła wzrok. I wtedy usłyszała cichy trzask opadającej osłony. Kiedy podniosła wzrok, twarz Rolanda znów była zakryta. Wąski otwór w przyłbicy niczego nie wyrażał. Pięknie, wszystko popsułaś, Shelby. - Odnajdę Daniela w waszym imieniu - zagrzmiał głos Rolanda zza przyłbicy. Shelby aż podskoczyła. -Upewnię się, że przybędzie na czas na jutrzejszy odpust. Mam jeszcze ostatnią sprawę do załatwienia, a później wrócę tu, by zapewnić waszej dwójce Głosiciela, który

przeniesie was do Shoreline, gdzie powinniście się znajdować. Żadnych dyskusji. Możecie przyjąć moją propozycję albo ją odrzucić. Shelby zacisnęła zęby, bo bała się, że opadnie jej szczęka. Miał zamiar im pomóc! - Nie, żadnych dyskusji - wydukał Miles. - To dobry pomysł, Rolandzie. Dziękujemy. Roland nieco opuścił hełm, co Shelby uznała za skinienie głową, ale poza tym nic nie powiedział. Zawrócił i skierował się ku miejskim murom. Kupcy rozbiegali się przed białym koniem, który z początku ruszył kłusem, zaraz jednak pogalopował, a jego biały ogon unosił się na wietrze jak niknąca w powietrzu chmura dymu. Shelby zauważyła coś dziwnego - miast dumnie wyjechać z miasta, Roland siedział ze spuszczoną głową i pochylonymi ramionami. Jakby coś niewyjaśnionego zmieniło jego nastrój. Czy to było coś w jej słowach? — To było mocne — zauważył Miles, stając obok niej. Shelby zbliżyła się do niego, aż ich ramiona się zetknęły, i poczuła się odrobinę lepiej. Roland miał odnaleźć Daniela. Miał im pomóc. Shelby poczuła, że na jej twarzy pojawia się bardzo niepasujący do niej uśmiech. Gdzieś pod całym tym pancerzem być może kryło się nawet serce, które wierzyło w moc prawdziwej miłości. Mimo całego cynizmu, jaki okazywała, Shelby musiała przyznać, że też wierzy w miłość. A sposób, w jaki

Miles pocieszył Lucindę tego popołudnia, świadczył, że on również w nią wierzy. Razem patrzyli na promienie zachodzącego słońca odbijające się od pancerza Rolanda i słuchali niknącego w oddali tętentu kopyt na bruku.

CZTERY

RĘKA W RĘKĘ Średniowiecze miało jedną zaletę - gwiazdy robiły wręcz niewiarygodne wrażenie. Nieobecność miejskich świateł sprawiała, że niebo wypełniały migoczące galaktyki. Shelby miała ochotę leżeć i się na nie gapić. Tuż przed zachodem słońce w końcu przebiło się przez szare zimowe chmury i teraz ciemne płótno nad ich głowami było obsypane gwiazdami. - To Wielki Wóz, prawda? - spytał Miles, wskazując na jasny łuk na niebie.

- Żebym to ja wiedziała. - Shelby wzruszyła ramionami, choć pochyliła się, żeby podążyć wzrokiem za jego palcem. Czuła zapach jego skóry, znajomy, nieco cytrusowy. - Nie miałam pojęcia, że interesuje cię astronomia. - Ja też nie. Nigdy mnie nie interesowała. Ale gwiazdy tej nocy mają w sobie coś takiego... albo w ogóle ta noc. Wszystko wydaje się takie godne uwagi, wiesz? - Tak - westchnęła Shelby, zagubiona w Niebiosach, o których nigdy wcześniej zbyt wiele nie myślała. Czuła się im dziwnie bliska. I bliska Milesowi. - Wiem. Kiedy zgodzili się pozostać jeszcze jedną noc, sprytna Shelby zdobyła koc i trochę sznurka, po czym - wykorzystując umiejętności nabyte podczas dorastania w kiepskiej dzielnicy - stworzyła z nich całkiem elegancki namiot. Jak inni odwiedzający odpust goście, wraz z Milesem rozbili obóz na zboczu błoni pod murami miasta. Miles nawet znalazł trochę drewna, choć żadne z nich nie umiało rozpalić ogniska bez zapałek. Okolica była nawet całkiem ładna. Owszem, z lasu dochodziły dziwaczne dźwięki przypominające odgłosy wydawane przez kojoty, ale Shelby przypomniała sobie, że czasem i w Shoreline nocami rozbrzmiewały podobne dźwięki. Ona i Miles musieli się tylko trzymać razem - i ukrywać za co bardziej masywnymi mieszkańcami średniowiecza, gdyby z lasu coś się wyłoniło. Przy drodze zaczynał działać specjalny nocny targ, więc po rozbiciu namiotu rozdzielili się, przy czym

Miles miał znaleźć coś do jedzenia, a Shelby walentyn-kowe prezenty dla Luce i Daniela na dzień następny. Później mieli spotkać się w obozie i spożyć kolację pod gwiazdami. Przed zachodem słońca handlarze z miasta częściowo przenieśli się za mury. Nocny targ różnił się od dziennego wewnątrz murów, który sprzedawał zwyczajne towary w rodzaju tkanin i zboża. Nocne targowisko, jak uświadomiła sobie Shelby, było wyjątkowe i działało tylko z okazji walentynek, kiedy miasto przepełniali kupcy przybywający z daleka i inni goście. Na błoniach rozbito liczne namioty, z których wiele służyło również jako centra handlu i wymiany towarowej. Shelby nie miała zbyt wiele do zaoferowania, ale udało jej się wymienić jaskrawo różową gumkę do włosów na koronkową serwetkę w kształcie serca, którą planowała wręczyć Luce „od Daniela". Z radością wymieniła również konopną bransoletę na kostkę, którą Phil podarował jej kiedyś w Shoreline, na skórzaną pochwę na sztylet, która mogła spodobać się Danielowi. Trudno się robiło zakupy dla facetów. Gumka do włosów i bransoletka były bezwartościowe dla Shelby, ale kupcom wydawały się egzotyczne. „Cóż to za alchemiczna substancja, która rozciąga się i powraca do pierwotnego kształtu?" - pytali ją, badając gumkę, jakby to był bezcenny klejnot. Shelby stłumiła śmiech, cały czas miała z tyłu głowy te średniowieczne narzędzia tortur.

Jak zawsze po zakupach, Shelby umierała z głodu. Miała nadzieję, że Miles zdobył jakieś dobre żarcie. Śpieszyła przez zatłoczone błonia, kiedy w jej głowie pojawiła się pewna myśl - o czym zapomniała? - Och, jaki piękny czepek! - Przed nią pojawiła się jasnowłosa kobieta o szerokim uśmiechu. Pogłaskała koronkową woalkę czepka, który Shelby tego ranka zwinęła z wozu. - Czy to dzieło mistrza krawca? - Czyje? - Shelby poczuła, jak zdradziecki rumieniec obejmuje całą jej twarz, aż po brzegi skradzionego nakrycia głowy. - Tam ma swój kram. - Kobieta wskazała na oddalony o dziesięć stóp kram z białego płótna. - Henry ma trzy siostry, a wszystkie są doskonałymi szwaczkami. Przez większość roku ich igły fruwają, przygotowując szaty liturgiczne na kościelne misteria, ale dziewczętom zawsze udaje się przygotować coś małego i wyjątkowego na odpust. Ich dzieła zapierają mi dech w piersiach. Klapy namiotu były podniesione, i oto pod markizą Shelby ujrzała przysadzistego mężczyznę, na którego wóz usiłowali tego ranka wskoczyć z Milesem. Mężczyznę, który zabrał czapkę Milesa. Niewielki tłumek zebrał się wokół niego i wzdychał, podziwiając coś wyraźnie drogocennego. Shelby musiała się przycisnąć do innych zgromadzonych, nim rozpoznała przedmiot przyciągający tak wiele pożądliwych spojrzeń. Jaskrawoniebieska czapeczka Dodgersów.

- Podziwiajcie wyjątkowy barwnik tej płóciennej osłony! - Krawiec Henry wspinał się na wyżyny swoich umiejętności sprzedawcy, jakby ta czapka od zawsze była częścią jego kolekcji, jakby sam ją uszył. - Czy widzieliście kiedykolwiek takie szwy? Idealnie równe, niemal... niewidzialne! - A kiedy miecz przebije ten filc, co wtedy, Henry? -zaszydził jeden z mężczyzn. Tłum zaczął mamrotać, że osłona nie jest być może najbardziej niezniszczalną rzeczą w kolekcji Henry'ego. - Głupcy - stwierdził Henry. - Ta osłona nie jest pancerzem, ale czymś pięknym. Czyż nie może być tak, że niektóre rzeczy tworzy się tylko po to, by sprawiały przyjemność oczom i sercu? Widzowie gwizdali, Shelby zaś czuła, jak serce wali jej w piersiach, ponieważ wiedziała, co musi zrobić. - Kupię tę czapkę! - wykrzyknęła nagle. - Nie jest na sprzedaż! - powiedział Henry. - Oczywiście, że jest na sprzedaż - powiedziała Shelby, próbując zapomnieć o obawach związanych ze swoim paskudnym angielskim akcentem. Odepchnęła z drogi kilku zaskoczonych ludzi i odrzuciła od siebie wszystko poza potrzebą zdobycia czapki. Bejsbolówka była ważna dla Milesa, a Miles był ważny dla niej. -Proszę - krzyknęła - weź w zamian mój czepek! Mój, no, ojciec kupił mi go dziś rano i on, no, nie pasuje. Henry podniósł wzrok i Shelby nagle dostała ataku paniki - z pewnością musiał rozpoznać, że ukradła

nakrycie głowy. Jednakże mężczyzna tylko przechylił głowę, jakby w ogóle nie zauważył, że czepek należał kiedyś do niego. -Tak, ten czepek rzeczywiście sprawia, że uszy ci odstają. Ale on nie wystarczy. Co takiego? Nie miała dużych uszu! Shelby właśnie zamierzała powiedzieć Henryemu, co o tym wszystkim sądzi, kiedy przypomniała sobie, co tu jest naprawdę ważne. - Daj spokój! Czapka jest stara, materiał wyblakły! -Oskarżycielsko wymierzyła palec w jej stronę. - I jakąż to niegodziwość symbolizują te litery wypisane na przodzie? - To są litery? - spytał ktoś w tłumie. - Nie umiem czytać - powiedział inny. Henry najwyraźniej też nie umiał czytać. - Co one mówią? - spytał. - Sądziłem, że to ornament dla ozdoby. - Zaraz jednak przypomniał sobie, że jeszcze przed chwilą podawał się za twórcę tej czapki, więc dodał: Ten wzór przekazał mi pewien dżentelmen. - To symbol diabła! - improwizowała Shelby, a jej głos stawał się coraz mocniejszy, w miarę, jak zyskiwała pewność siebie. - Te kolczaste ramiona to jego symbol i piętno. Tłum, mamrocząc, podszedł bliżej. Odór niemytych ciał sprawiał, że Shelby z trudem łapała oddech. Henry odsunął czapkę. - Naprawdę? To po co chcesz ją mieć?

- A jak myślisz? Zamierzam ją zniszczyć w imię wszystkiego co święte i prawe na tym świecie. W tłumie rozległy się pomruki aprobaty. - Spalę ją i oczyszczę świat z jej ohydnego piętna! — Naprawdę się w to wciągnęła. Kilka osób w tłumie wzniosło słabe okrzyki. - Ochronię nas wszystkich przed przekleństwem czapki! Henry podrapał się po głowie. - Ale to przecież tylko czapka? Ludzie otaczający Shelby zaczęli odwracać się w jej stronę. - No tak, ale... ale... chodzi mi o to, że zabiorę ją z twoich rąk. Krawiec spojrzał na czepek w jej dłoniach i uniósł lewą brew. -Ta robota wydaje mi się znajoma — mruknął, po czym znów spojrzał na czapkę Milesa. Uczciwa wymiana, co? Shelby wyciągnęła rękę z koronkowym czepkiem. - Uczciwa wymiana. Mężczyzna pokiwał głową i wymienili się. Cenna czapeczka Dodgersów należąca do Milesa ciążyła jej w dłoniach jak czyste złoto. Shelby pośpieszyła do namiotu. Na pewno bardzo się ucieszy! Pędziła przez błonia, mijając minstreli śpiewających smutne pieśni, dzieci bawiące się w odwieczną grę w berka, i wkrótce zobaczyła w ciemnościach zarys ramion Milesa.

Tyle tylko, że wcale nie było ciemno. Milesowi udało się rozpalić ogień! I teraz piekł kiełbaski nad ogniskiem. Kiedy podniósł wzrok w jej stronę i uśmiechnął się, na jego lewym policzku pojawił się dołeczek, którego nigdy wcześniej nie zauważyła. Shelby zakręciło się w głowie. Pewnie od tego biegu przez całą drogę. Albo od gorącego podmuchu od ogniska. - Głodna? — spytał Miles. Pokiwała głową, i nie umiała znaleźć słów, by powiedzieć mu, że odzyskała jego czapkę. Trzymała ją za plecami, skrępowana sytuacją. Swoją postawą, prezentem, luźnym średniowiecznym strojem. Ale to był Miles, on jej nie oceniał. To dlaczego nagle czuła się tak roztrzęsiona? - Pomyślałem, że pewnie będziesz. Hej, gdzie twój czepek? Czy w jego głosie był ślad żalu? Czy jej włosy wyglądały absurdalnie? Teraz nie miała nawet gumki, żeby je związać. Zarumieniła się. - Wymieniłam go. - Och. Na coś dla Luce i Daniela? Światło odbijało się od jego twarzy w taki sposób, że Miles wyglądał jednocześnie jak jej najlepszy przyjaciel i jak ktoś zupełnie nieznajomy. Ktoś, jak sobie uświadomiła, kogo bardzo chciałaby poznać. - Tak. - Shelby czuła się dziwnie, stojąc nad nim ze swoją dziko rozczochraną lwią grzywą. Dlaczego nie

miała włosów takich jak Luce, gładkich, błyszczących, seksownych i w ogóle? Włosów, które podobały się chłopakom. Milesowi podobały się włosy Luce. Wciąż gapił się na Shelby. - Co tam? — Nic wielkiego. Siadaj. Mamy cydr i trochę chleba. Shelby opadła na trawę obok Milesa, starannie ukrywając czapkę w fałdach sukni. Chciała mu ją dać we właściwej chwili, na przykład, kiedy przestanie jej burczeć w brzuchu. On zsunął skwierczącą kiełbaskę na grubą kromkę chleba z chrupiącą skórką i podał jej wyszczerbiony cynowy kubek z cydrem. Stuknęli się kubkami, popatrzyli sobie w oczy. — Skąd ty to wszystko wziąłeś? — Myślisz, że tylko ty umiesz się targować? Musiałem pożegnać się z dwoma porządnymi sznurowadłami, żeby zdobyć tę kanapkę, więc masz ją zjeść do końca, panienko. Kiedy Shelby odgryzła kawałek i pociągnęła łyk trunku, ucieszyła się, że Miles nie gapi się na jej włosy. Spoglądał na rzędy namiotów ciągnących się aż po mury miasta, na dymy z setek ognisk łączące się w powietrzu. Od dawna nie czuła się tak ciepło i dobrze. Miles dokończył kanapkę, zanim Shelby ugryzła swoją po raz drugi, i przełknął. -Wiesz co, ta cała saga Luce i Daniela, ich niemożliwa miłość, przekleństwo nie do pokonania, los, przeznaczenie i cała reszta... kiedy zaczęliśmy się uczyć

o nich w szkole, i nawet kiedy poznałem Luce, wydawało mi się, że to... - Stek bzdur? - wtrąciła Shelby. - Ja w każdym razie tak myślałam. - No tak - przyznał Miles. - Ale ostatnio, kiedy przeszedłem razem z tobą przez Głosicieli i zrozumiałem, jak mało wiedziałem o świecie, spotkałem Daniela w Jerozolimie i zobaczyłem, jak zupełnie inaczej zachowywał się Cam, kiedy był zaręczony... Może jednak istnieje coś takiego, jak prawdziwa miłość. - Tak. - Shelby rozmyślała nad tym, żując. - Tak. Nagle bardzo, ale to bardzo zapragnęła zadać Milesowi pewne pytanie. Ale była przerażona. I nie było to przerażenie na myśl o spaniu na dworze w środku lasu pełnego dzikich zwierząt ani przerażenie, że byli daleko od domu i wcale nie mieli pewności, że uda im się odnaleźć drogę powrotną. Nie, teraz czuła przerażenie, że jest odkryta i wrażliwa, a intensywność tego uczucia przepełniała ją dreszczem. Ale gdyby nie zapytała, nigdy by się nie dowiedziała. A to by było jeszcze gorsze. - Miles? -Tak? - Czy kiedykolwiek byłeś zakochany? Miles zerwał brązowe źdźbło trawy i zaczął obracać je między palcami. Wyszczerzył się do niej, a później roześmiał z zawstydzeniem.

— Nie wiem. To znaczy... chyba nie. — Zakaszlał. — A ty? — Nie — odparła. — Nawet nie byłam blisko. Po tym oboje nie wiedzieli, co powiedzieć. Przez jakiś czas siedzieli w napiętym milczeniu. Shelby zdarzało się zapomnieć, że to jest napięte milczenie, i wtedy było to jak swobodne siedzenie w milczeniu z przyjacielem Milesem. Ale wtedy posyłała mu ukradkowe spojrzenie, łapała go na tym, że patrzy na nią, a jego oczy były magicznie niebieskie i wszystko wydawało się zupełnie inne, i znów się denerwowała. — Zdarzyło ci się żałować, że nie żyjesz w innej epoce? - Miles w końcu zmienił temat i w tym momencie jakby ktoś przebił ogromny balon napięcia. — Mógłbym mieć frajdę, nosząc zbroję i zachowując się rycersko, i inne takie. — Byłby z ciebie wspaniały rycerz! Ale ja nie, ja bym tu pasowała jak wół do karety. Podoba mi się w Kalifornii. — Mnie też. Hej, Shel? - Przesunął po niej spojrzeniem. Zrobiło jej się gorąco, choć jednocześnie podmuch lodowatego wiatru przeniknął przez jej sukienkę z szorstkiej wełny. - Jak myślisz, czy kiedy wrócimy do Shoreline, będzie inaczej? — Oczywiście, że będzie inaczej. — Shelby spuściła wzrok i zaczęła skubać trawę. Przecież będziemy siedzieć w jadalni, czytać Tribune i planować, jakie

dowcipy zrobimy nie-Nefilim. Nie będziemy, no wiesz, pić ze średniowiecznych studni, i inne takie. - Nie o to mi chodziło. - Miles odwrócił się w jej stronę. Palcem uniósł jej brodę. Chodziło mi o ciebie i mnie. Tu jesteśmy inni. Podoba mi się, jacy tu jesteśmy. - Chwila milczenia. Spojrzenie niebieskich oczu. — A tobie? Shelby wiedziała, że nie o to mu chodziło. Ale bała się mówić o tym, o co jeszcze mogło mu chodzić. Bo co, gdyby się pomyliła? Podobało jej się, jacy oboje byli tutaj. Przez cały dzień czuła tę emanującą z niego energię. Ale nie umiała tego wyrazić. Brakowało jej słów. Dlaczego nie mógł po prostu czytać jej w myślach? (Choć tam wcale nie panowało mniejsze zamieszanie). Ale nie, Miles czekał na jej odpowiedź, która była prosta, a jednocześnie bardzo, ale to bardzo skomplikowana. - No pewnie. - Shelby zarumieniła się. Potrzebowała czegoś do odwrócenia uwagi. Sięgnęła po czapkę. Przynajmniej wtedy będzie patrzył na swoje odzyskane nakrycie głowy, a nie na nią. - Spytałem cię o twój czepek - powiedział Miles, zanim zdążyła oddać mu czapkę ponieważ na targowisku znalazłem to. - Uniósł parę jasnożółtych skórzanych rękawiczek z białymi plisowanymi mankietami. Były piękne. - Kupiłeś je? Dla mnie?

- Właściwie to się wymieniłem. Szkoda, że nie widziałaś, jak rękawicznik rzucił się na małą paczkę gumy do żucia. — Uśmiechnął się. — W każdym razie, przez cały dzień było ci zimno w ręce, a ja pomyślałem, że będą pasowały do czepka. Shelby nie mogła się powstrzymać. Zaczęła się łamać. Zgięła się wpół, zaczęła walić pięściami w ziemię i kwiczeć. Jak dobrze było wypuścić całą tę zgromadzoną nerwową energię, wypuścić ją w wigilię walentynek, i po prostu się śmiać. - Nie podobają ci się. - Miles wydawał się zawiedziony. - Wiem, że nie są w twoim stylu, ale miały taki sam odcień jak twój czepek i... -Nie, Milesie, nie o to chodzi. - Shelby usiadła, a kiedy zobaczyła wyraz jego twarzy, natychmiast spoważniała. Zaraz jednak znów zaczęła się śmiać. - Wymieniłam czepek, żeby przynieść ci to. - Uniosła czapeczkę Dodgersów. - Niemożliwe. - Wyciągnął do niej rękę z miną dzieciaka, który nie może uwierzyć, że te wszystkie prezenty pod choinką są dla niego. Shelby w milczeniu trzymała rękawiczki. Miles chwycił swoją czapkę. Po dłuższej chwili przymierzyli swoje prezenty. Z czapką naciągniętą na oczy Miles znów wyglądał jak kiedyś, jak chłopak, którego Shelby rozpoznawała z licznych zajęć w Shoreline, chłopak, z którym weszła

w Głosiciela, chłopak, który, jak sobie uświadomiła, był jej najlepszym przyjacielem. A rękawiczki - rękawiczki były zadziwiające. Niezwykle miękka skórka, delikatny wzór. Pasowały na nią idealnie, zupełnie jakby Miles dokładnie znał kształt jej dłoni. Podniosła wzrok, żeby mu podziękować, ale jego mina ją powstrzymała. - Co się stało? Miles podrapał się po głowie. - Nie wiem. Miałabyś coś przeciwko, gdybym jednak zdjął czapkę? Dziś zrozumiałem, że bez niej lepiej cię widzę, i to mi się spodobało. - Widzisz mnie? - Shelby nie wiedziała, dlaczego jej głos wybrał właśnie tę chwilę, żeby się załamać. -Tak. Ciebie. - Wziął ją za ręce. Jej puls przyśpieszył. W tej chwili wszystko wydawało się nagle ważne. Tylko jedna rzecz nie pasowała. - Miles? -Tak? - Miałbyś coś przeciwko, gdybym zdjęła rękawiczki? Podobają mi się i będę je nosić, obiecuję, ale w tej chwili nie... nie czuję twoich dłoni. Miles bardzo łagodnie ściągnął jej skórzane rękawiczki, z każdego palca po kolei. Kiedy skończył, odłożył je na ziemię i znów wziął ją za ręce. Uścisk Milesa, silny, pewny i jakoś zupełnie zaskakujący, kazał jej się uśmiechnąć w głębi duszy. Na gałęzi wawrzynu za ich

plecami słodko zaśpiewał słowik. Shelby przełknęła ślinę. Miles odetchnął powoli. - Czy wiesz, co pomyślałem, kiedy Roland powiedział, że jutro nas odeśle? Shelby pokręciła głową. - Pomyślałem: „Spędzę walentynki w tym niewiarygodnie romantycznym miejscu z dziewczyną, która naprawdę mi się podoba". Shelby nie wiedziała, co powiedzieć. - Nie mówisz o Luce, prawda? - Nie. - Patrzył jej w oczy, czekając na coś. Shelby znów poczuła te zawroty głowy. Mówię o tobie. W ciągu siedemnastu lat życia Shelby całowała się z wieloma żabami i kilkoma ropuchami. I za każdym razem, kiedy dochodziło do tej chwili, chłopiec robił z siebie ofiarę losu, pytając: „Czy mogę cię pocałować?". Wiedziała, że niektóre dziewczęta uważają to za uprzejme, ale dla Shelby było to jak wrzód na tyłku. Zawsze w odpowiedzi mówiła coś sarkastycznego, co za każdym razem psuło nastrój. Bała się, że Miles zapyta, czy może ją pocałować. Bała się, że nie zapyta, czy może ją pocałować. Na całe szczęście, Miles nie pozostawił jej dużo czasu na strach. Bardzo powoli nachylił się i otoczył jej policzek dłonią. Jego oczy miały barwę gwiaździstego nieba nad ich głowami. Kiedy uniósł jej brodę i lekko się pochylił, Shelby zamknęła oczy.

Ich wargi złączyły się w słodkim pocałunku. Tylko kilka delikatnych cmoknięć. Nic szczególnie skomplikowanego - w końcu dopiero zaczynali. Kiedy Shelby otworzyła oczy i zobaczyła jego spojrzenie -uśmiech, który sama podzielała - wiedziała, że dostała najlepszy prezent walentynkowy na świecie. I za nic by go nie oddała.

LEKCJE MIŁOŚCI

WALENTYNKI ROLANDA

JEDEN

DŁUGA, OŚLEPIAJĄCA DROGA

Roland jechał szybko w stronę północnej bramy miasta. Choć w ten sposób musiał przejechać obok miej sca, w którym przeżył najgorsze chwile swojego życia, nie zdecydował się na objazd. Miał misję. Jego koń, przed kilkoma godzinami - kiedy zwinął go ze stajni miejscowego lorda zupełnie mu obcy, intuicyjnie dostosowywał się do jego potrzeb. Była to śnieżnobiała klacz czystej krwi arabskiej, która doskonale prezentowała się w czarnej skórzanej uprzęży. Nim Roland ją znalazł, miał oko na masywnego, dropiatego

konia pociągowego - takie konie były bardziej wytrzymałe i wymagafy mniej paszy - ale nie czułby się dobrze, gdyby ukradł coś chłopu. Klacz - nazwał ją Czarną ze względu na pojedynczą czarną plamę na pysku - rżała i stawała dęba, kiedy ją dosiadł, ale po kilku zakrętach na błotnistej drodze w pobliżu owczarni zostali przyjaciółmi. Zawsze miał dobre podejście do zwierząt, zwłaszcza koni. Słyszały muzykę w jego głosie wyraźniej niż ludzie. Rolandowi wystarczyło wyszeptać kilka słów do spanikowanej młodej klaczki, by ją uspokoić. Nim Roland przejechał przez chaos panujący na targowisku, koń i jego jeździec stanowili już nierozłączną parę - czego nie mógł powiedzieć, niestety, o swoim pancerzu. Zestaw, który ukradł z zamkowej zbrojowni syna lorda, nie pasował na niego. Był przeznaczony dla kogoś o długich nogach i wąskim torsie, a do tego śmierdział potem. Nic z tego nie pasowało do Rolanda, który był przyzwyczajony do bardziej wyrafinowanego krawiectwa. Przejechawszy przez bramę, bardzo starannie trzymając się przy tym poza zasięgiem wzroku miejscowego lorda, Roland zignorował przestraszone spojrzenia mieszkańców i ich ciche zastanawianie się, na jaką to bitwę się kieruje. Tę oficjalną zbroję - z przeklętą koszulką kolczą, przepasaną pięknie zdobionym i ważącym dobre dziesięć kilo pasem, jak również ciężkim hełmem, który ze względu na dredy nie chciał dobrze

leżeć na jego głowie - wkładano jedynie do walki. Za bardzo rzucała się w oczy i była zbyt niewygodna, by w niej podróżować. Wiedział to. Odczuwał to doskonale z każdym krokiem jego konia. Ale tylko ten pancerz ze znalezionych przez Rolanda mógł wystarczająco ukryć jego tożsamość. Roland przebył daleką drogę i wolał nie mieć problemów ze śmiertelnikami, którzy chcieliby pojmać demona, pomyłkowo uznając go za Maura. Potrzebował przebrania, które nie przeszkadzałoby mu w osiągnięciu jednego celu powstrzymania średniowiecznego wcielenia Daniela przed wpakowaniem się w kłopoty. Nie Lucindy. Daniela. Roland wierzył, że Lucinda Price wiedziała, co robi. A nawet jeśli nie miała pojęcia, zawsze postępowała właściwie. To robiło wrażenie. Anioły, które podążyły za Luce w Głosicieli - Gabbe, Cam, nawet Arriane nic doceniały jej wystarczająco. Roland jednakże jako pierwszy zauważył zmianę, jeszcze w Sword & Cross -dziwną pewność siebie, której nie wykazywała w żadnym z wcześniejszych żywotów, jakby w końcu zajrzała w głąb swojej starej duszy. Luce być może nie miała pojęcia, co robiła, kiedy sama przeszła przez Głosicieli, ale Roland wiedział, że wszystkiego się domyśli. To była ostateczna rozgrywka, a ona musiała odegrać swoją rolę. Dlatego to właśnie Daniel martwił Rolanda.

To by było całkiem w stylu Daniela, wpaść na Luce i wszystko popsuć. Ktoś musiał się upewnić, że nie zrobi nic głupiego, i z tego właśnie powodu Roland podążył za nim przez Głosicieli na podwórku Luce. Ale odnalezienie Daniela okazało się trudniejsze, niż się spodziewał. Roland spóźnił się w Helston, minął się z nim w Bastylii, i tu też pewnie nie miał szans go dogonić. Gdyby był mądrzejszy, wyskoczyłby stąd i spróbował przejąć Daniela w jednym z wcześniejszych wcieleń. Gdyby był mądrzejszy. Ale wtedy właśnie natrafił na dwa Anachronizmy pozbawione opiekuna i spiskujące przy studni - w samym środku dnia, w centrum miasta, w niedobranych ubraniach i z jeszcze gorszymi akcentami. Czy oni o niczym nie mieli pojęcia? Roland lubił Nefilim. Shelby była porządną, rozsądną osobą, do tego całkiem nieźle wyglądała. A Miles - owszem, rozeszły się plotki, że za bardzo zbliżył się do Luce w Shoreline... ale chyba każdy chłopak w jego sytuacji by tego spróbował? Dajcie mu spokój, tak twierdził Roland. Miles miał złote serce i bardzo mało nieprzyjemnych cech. Roland rozumiał, że dzieciaki Nefilim trafiły tu z czystej życzliwości. Mieli słabość do swojej przyjaciółki Luce. I widział wyraźnie, że Shelby i Miles bardzo liczyli na romantyczne chwile podczas odpustu

świętego Walentego - dla Luce i Daniela, ale może dla siebie również. Tego pewnie jeszcze nie wiedzą, pomyślał Roland z uśmiechem. Śmiertelnicy rzadko rozpoznawali swoje prawdziwe uczucia, zanim one uderzyły ich w twarz. To się zdarzało wielu parom, które kąpały się w blasku Daniela i Lucindy. Roland widywał to wcześniej. Daniel i Lucinda byli uosobieniem romantyzmu, ideałem, w który musieli wierzyć wszyscy śmiertelnicy i niektórzy nieśmiertelni, niezależnie od tego, czy sami byli zdolni do stworzenia tak szczerego związku. Daniel i Lucinda byli ideą, która wpływała na sposób, w jaki reszta świata się zakochiwała. To było potężne zaklęcie. Oczywiście, Roland musiał złajać Nefilim za to, że wkroczyli do jednego ze średniowiecznych żywotów Luce. Powinni trafić tam, gdzie było ich miejsce, gdzie ich działania nie mogły doprowadzić do historycznej katastrofy. I dlatego zmył im głowy. Uznał, że to wystarczy, by utrzymać ich w ryzach do czasu, gdy powróci, by odeskortować ich bezpiecznie do domu. Towarzyszenie im było jedynym sposobem, by upewnić się, że nie wylądują gdzie indziej, jeszcze dalej od Shoreline. Ale najpierw? Mógł spełnić ich zachcianki. Wyśledzić Daniela i upewnić się, że podąży on na odpust

świętego Walentego. Zapewnienie Danielowi i Luce chwili szczęścia nie było dla niego kłopotem, a przynajmniej dzięki temu miał co robić. A w tej szczególnej epoce Roland potrzebował czegoś do roboty. Żeby nie myśleć o innych sprawach. W zimnym półmroku lutowego wieczoru Roland minął ziemię należącą do klasztoru, gdzie uprawiane przez chłopów pańszczyźnianych płody rolne napełniały kieszenie miejscowego kleru. Przejechał obok gotyckiego kościoła z wysokimi łukami i iglicami. Dom Boży. Nie mógł powstrzymać tej myśli. Od bardzo dawna nie był w jednym z nich. Przejechał wysokim mostem nad wezbraną, niosącą błotnistą wodę rzeką i skierował się w stronę rycerskiej twierdzy, która znajdowała się około pół dnia jazdy na północ. To nie była przyjemna podróż - wyboista droga i paskudna pogoda. Kopyta Czarnej tonęły w błocie, które pokrywało jej boki brązową skorupą. A zimno sprawiało, że zawiasy zbroi Rolanda sztywniały i nieruchomiały. Mimo to, w powrocie do tej właśnie przeszłości było coś w pewnym sensie urzekającego. Romantyk w rodzaju Daniela mógłby powiedzieć, że rycerskość nigdy tak naprawdę nie umarła, ale Daniel miał skomplikowane relacje z miłością i śmiercią. Roland wiele lat żył pośród tej wczesnej odmiany rycerskości. W tym średniowieczu już się prawie skończyła i z pewnością

przestała istnieć w teraźniejszości, z której Roland właśnie przybył. Co do tego nie miał wątpliwości. Ale dawno temu... Przez krótką chwilę pamiętał blask złotych włosów unoszących się na wietrze. Uniósł zasłonę i z trudem złapał powietrze. Nie chciał o niej myśleć. To nie dlatego jest tutaj. Ścisnął boki Czarnej i potrząsnął głową, próbując oczyścić umysł. Roland znajdował się mniej niż milę od grupy rycerzy, której szukał. Omiótł wzrokiem horyzont - szerokie, łagodnie opadające zbocza doliny na wschodzie, ulewa za nim i na zachodzie. Przed nim droga wiła się między wzgórzami, które tworzyły barierę ochronną miasta. Przed nim znajdował się również zamek, który wolał ominąć. Miał zamiar objechać go szerokim łukiem. A po drugiej stronie zamku biegła droga, która - o ile wciąż była przejezdna - miała go zaprowadzić do Daniela tej epoki. I do własnego średniowiecznego wcielenia. Wróciły do niego odległe wspomnienia z tej epoki, o tym, jak to dziwacznie odziany rycerz pojawił się przed nimi, niosąc rozkazy od króla. Rycerz zwolnił przed ich namiotami i przekazał dekret królewski, rozkazujący rycerzom porzucić obóz

na dwie noce, by zgodnie z wolą Bożą uczcić nowe święto świętego Walentego. Niewielu z nich umiało czytać, więc większość na wiarę przyjęła dobre wieści. Roland wciąż pamiętał radosne okrzyki i gwizdy innych rycerzy. Rycerz nie wypowiedział ani słowa - jedynie dostarczył rozkazy i odjechał galopem... na swoim czarnym jak węgiel koniu. Dziwne. Roland spojrzał z góry na Czarną, pogłaskał jej srebrzystą grzywę. Jeśli takie było przeznaczenie Rolanda - być aniołem ukrytym za przyłbicą, który wręczy Danielowi prezent na walentynki, kierując go z powrotem w ramiona dziewczyny, którą kochał - to po drodze musiało się wydarzyć coś, co pozwoli mu zamienić białego konia na karego. I ktoś musi wcisnąć mu w rękę królewski dekret. Wiedział, że każdego dnia zdarzały się dziwniejsze rzeczy. Spiął Czarną i jechał dalej, w jednej chwili spocony, w drugiej wstrząsany dreszczami. W końcu dotarł do zamku. Strzegł on najbardziej wysuniętego na północ lenna w kraju i był ostatnią placówką na drodze do obozu rycerzy. Przez chwilę Roland siedział na swoim wierzchowcu, wpatrując

się w znajome kamienne mury. Zamek górował nad nim jak kolos. Nad każdą komnatą wznosiły się białe jak kreda kominy, a wąskie otwory w każdej ścianie pozwalały obserwować okolicę. Gzymsy i kroksztyny ozdabiały ciemnoszare bloki kamienia, których wielkość sprawiała, że Roland czuł się malutki. Ogrom zamku nie mieścił mu się w głowie. Zawsze tak było, nawet w tym krótkim czasie, kiedy niemal codziennie przejeżdżał przez jego bramy — i co noc wspinał się po wyżłobionych kamieniach, by dotrzeć na samotny balkon. Kolana mu drżały, gdy ściskał boki konia. Miał wrażenie, że jego serce powiększyło się dziesięciokrotnie. Waliło mu w piersi, jakby każdy skurcz miał być tym ostatnim. Jego łopatki płonęły i pragnął odlecieć, ale skrzydła otaczał metalowy pancerz, którego nie miał zamiaru z siebie zdejmować. Poza tym, niezależnie od tego, jak daleko mógłby odlecieć, nie udałoby mu się uciec przed grozą wypełniającą mu duszę. W tym zamku mieszkała dziewczyna imieniem Rosaline. Była jedyną istotą w całym wszechświecie, którą Roland prawdziwie kochał.

DWA

PĘKAJĄCE MURY

Czarna zarżała cicho, gdy Roland zsunął się z jej grzbietu. Podprowadził ją do ogołoconej z liści jabłoni na południowym krańcu posiadłości ojca Rosaline i przywiązał wodze do pnia. Ileż to razy Roland krążył wokół drzew w tym sadzie, niosąc w ręku szeroki wiklinowy koszyk swej ukochanej, podążając za nią i podziwiając jej powolne ruchy, kiedy zrywała czerwone owoce z gałęzi? Jej ojciec był hrabią, księciem albo baronem, takim czy innym chciwym właścicielem ziemskim. Rolanda

przestały interesować tytuły śmiertelników po tysiącu lat spędzonych na obserwowaniu, jak ich rodzaj bawi się w wojenki. I to właśnie wyzdawało się jedyną namiętnością tego śmiertelnika — prowadzenie wojny, okradanie sąsiednich lenn z ich bogactw i zmienianie życia wszystkich sąsiadów w piekło na Ziemi. Grupa rycerzy, w której służyli Daniel i Roland, pozostawała pod jego władzą, a więc Roland i jego towarzysze wiele godzin spędzali pod murami tego zamku lub w ich wnętrzu. Sięgnął do juków Czarnej, a kiedy odnalazł w nich wysuszone jabłko, nakarmił nim klacz i ocenił sytuację. Pamiętał ten odpust świętego Walentego. Wiedział, że odbywał się on już po tym, jak jego romans z Rosaline się zakończył. Ich miłość skończyła się przed ponad... pięcioma laty. Nie powinien się tu zatrzymywać. Powinien się domyślić, że do tego właśnie dojdzie wspomnienia go zaleją i okaleczą. Przez ostatnie tysiąc lat nie było takiego dnia, by Roland nie żałował sposobu, w jaki zakończył sprawy z Rosaline. Wokół tego żalu ukształtował swoje życie - mury, mury, mury, a każdy z nich nieprzenikniony. Żal utworzył w jego wnętrzu zamek wielokrotnie większy od tego, przed którym stał teraz. Być może właśnie dlatego tak bardzo poruszył go ogrom angielskiego zamku - przypomniał Rolandowi fortecę w jego wnętrzu.

Było już zdecydowanie za późno, by zrehabilitować się w jej oczach. A jednak... Podrapał przyjaźnie Czarną i ruszył w stronę zamku. Wyłożona kamiennymi płytami ścieżka, wzdłuż której rosły uśpione teraz kępy pierwiosnków, prowadziła do ciężkiej metalowej bramy. Roland ominął ją i wybrał boczną s'cieżkę. Szedł wzdłuż linii drzew pobliskiego lasu, aż udało mu się ukryć w cieniu zachodniego muru zamku. Wznosił się nad nim, a dopiero na wysokości pięćdziesięciu stóp znajdowało się pierwsze okno, przez które można było wyjrzeć na zewnątrz. Albo zajrzeć do środka. Rosaline zwykle tam na niego czekała, jej jasne włosy zwieszały się przez krawędź okna. To był sygnał dla niego, że jest sama — i czeka na usta Rolanda. Teraz okno było puste, a kiedy Roland spoglądał na nie z dołu, wypełniała go zapomniana tęsknota, jakby znajdował się bardzo daleko od miejsca, do którego przynależał. W tym miejscu na murze nie spotka żadnych strażników, wiedział o tym. Ściana była zbyt wysoka. Wyszedł z cieni i stanął bezpośrednio pod oknem. Przeciągnął dłońmi po ścianie, przypominając sobie wyżłobienia, które jego stopy odnajdywały tak wiele razy. Nigdy nie znalazł w sobie odwagi, by rozłożyć skrzydła w obecności Rosaline. Wystarczyło, że śmiertelna taka jak ona pokochała go mimo koloru jego

skóry. Jej ojciec nigdy nie widział Rolanda z podniesioną osłoną i nie pozwoliłby, by walczył dla niego Maur. Roland mógłby zmienić swój wygląd - anioły robiły to przez cały czas. Ileż to razy Daniel zmieniał swoją śmiertelną postać dla Luce? Już dawno przestali liczyć. Jednakże kierowanie się modą nie było w stylu Rolanda. Był klasykiem. Jego dusza czuła się swobodnie - na ile to możliwe - w tym właśnie ciele. Zdarzało się, tak jak teraz, że jego wygląd sprawiał mu niejakie kłopoty, ale nigdy nie było to coś, czego Roland by nie zniósł. Rosaline mówiła, że kocha go za to, kim jest w środku. A on kochał ją za tę otwartość... ale tak naprawdę ona nie miała pojęcia. Roland wiedział, że są pewne kwestie dotyczące jego osoby, których nigdy nie będzie mógł ujawnić. Nie miał zamiaru odsłonić się w tej chwili, ani zrzucając zbroję, ani uwalniając skrzydła. Wiedział, że nawyk pomoże mu wspiąć się na mur starym sposobem. Ścieżka na murze powróciła do niego, jakby oświetlona tym samym złocistym blaskiem, który jego uwolnione skrzydła rzucały na świat. Roland zaczął się wspinać. Z początku był ostrożny, ale wkrótce, nawet w skrzypiącej zbroi, wraz ze wspomnieniami miłości powróciła zwinność. Kilka chwil później dotarł do szczytu zewnętrznego muru i postawił nogi na wąskim gzymsie. Prześlizgnął

się ostrożnie w stronę oddalonej wieży i spojrzał w górę stożkowatej, jasnej iglicy. Z tego miejsca czekała go jeszcze niebezpieczna wspinaczka w stronę kręgu łukowatych okien otaczających wieżę. Ale wiedział, że pod jednym z okien znajduje się wąski parapet, a wieżę otacza kamienny gzyms. Mógłby na nim stanąć i zajrzeć do środka. Wkrótce stanął na gzymsie i mocno przycisnął się do kamiennego obramowania okna. Wtedy właśnie zauważył otwarte drzwi balkonu. Zasłona z czerwonego jedwabiu wydymała się na wietrze. A za nią ktoś się poruszał. Roland wstrzymał oddech. Fale jasnych włosów, długich i rozpuszczonych, opadały na tył wspaniałej zielonej sukni. Czy to była ona? Musiała być. Pragnął sięgnąć i wyciągnąć ją z tego okna, sprawić, by świat stał się taki jak wcześniej. Palce mu zdrętwiały i w kluczowej chwili, kiedy złotowłosa bogini obróciła się na pięcie, Roland zamarł tak szybko i tak całkowicie, że bał się, że spadnie na ziemię jak sopel. Odsunął się od okna i mocno przycisnął do muru, ale nie mógł oderwać wzroku od dziewczyny. To nie ona. To była Celia, młodsza córka lorda. Teraz musiała mieć szesnaście lat - tyle, ile miała Rosaline, kiedy Roland złamał jej serce. Z wyglądu przypominała siostrę - jasna cera, niebieskie oczy, wargi jak płatki róż i te oszałamiające włosy barwy lnu. Ale ogień

w jej wnętrzu - potężny pożar, który Roland podziwiał w Rosaline - w Celii był dogasającym węgielkiem. Mimo to, Roland był wstrząśnięty, niezdolny się ruszyć. Gdyby Celia wyjrzała przez okno i wyszła na balkon, jak najwyraźniej miała zamiar, Roland zostałby przyłapany. - Siostro? Ten głos - jak skrzypce, tylko bogatszy. Rosaline! Przez ułamek sekundy Roland widział w drzwiach cień, a później czysty, pełen wdzięku profil jedynej dziewczyny, którą kiedykolwiek kochał. Serce przestało mu bić. Nie mógł oddychać. Pragnął zawołać ją po imieniu, sięgnąć do niej... Ale jego spocone dłonie go zdradziły i uchwyt osłabł. Przez kilka niekończących się sekund Rolandowi wydawało się, że unosi się w powietrzu - a później spadł sześć kondygnacji w dół, na błotnistą ziemię. Wspomnienie: Otwarte drzwi rozpadającej się stodoły. Roland rozpoznał w niej chwiejącą się budowlę na północno-wschodnim krańcu terenów zamkowych. W letnie popołudnia słońce zaczynało wpadać do środka przez otwór wejściowy około szóstej, więc jego złociste promienie rozświetlające siano świadczyły, że musiała dochodzić siódma. Niemalże pora kolacji - ten

zbyt krótki czas, kiedy Roland mógł przekonać Rosaline, by spędziła z nim kilka chwil. Przez szerokie wejście widział dwie postaci skulone w ciemnym kącie. Tam, między karmą dla kurcząt a stertą pordzewiałych sierpów, Roland zobaczył swoje wcześniejsze wcielenie. Z trudem rozpoznał chłopca, którym był kiedyś. Byli jednym i tym samym, a jednak coś sprawiało, że ten chłopiec rzeczywiście wyglądał na młodego. Pełnego nadziei. Niezepsutego. Wełniana tunika opinała mu ciało, a jego oczy błyszczały jak oczy nowo narodzonej klaczki. To ona tego dokonała - zerwała z niego tysiąclecia spędzone w znoju na Ziemi, całe jego istnienie w Niebiosach i ciężar późniejszego Upadku. Mógł mieć doświadczenie w wojnie i buncie przeciwko boskiej sile, jeśli jednak chodziło o miłość, serce Rolanda było sercem dziecka. Siedział na zydlu o trzech nogach i wpatrywał się -tak żarliwie, że czuł się aż zawstydzony na to wspomnienie - we wspaniałą jasnowłosą dziewczynę, którą miał przed sobą. Rosaline spoczywała na boku na stercie siana, nie zwracając uwagi na rzepy czepiające się satynowej sukni. Jej włosy emanowały blaskiem, który był jeszcze piękniejszy niż w jego wspomnieniach, a skóra była gładka i promienna jak świeża śmietanka. Spuściła wzrok, więc Roland widział jej jasnoniebieskie oczy jedynie zza firanki długich rzęs. W tamtych czasach pełne wargi

Rosaline miały tylko dwa rodzje wyrazu - grymas, który wyginał je w tej chwili, i krótki dar uśmiechu, który czasami otrzymywał Roland. Oba były godne pożądania. Oba robiły z Rolandem dziwne rzeczy. Przekręciła się w sianie, udając znudzenie, ale nie wyszło jej to zbyt dobrze. Każdy jego ruch ją paraliżował, teraz to widział. - Mam jeszcze jeden drobiazg. Czy panienka zechce go wysłuchać? - powiedziało jego wcześniejsze wcielenie. Roland przypomniał sobie ochoczo uniesioną brodę swojego wcześniejszego wcielenia i poczuł, że pali go wstyd. Teraz przypomniał sobie, dlaczego tak trudno było ją przekonać, żeby zgodziła się spotkać z nim w stodole. A on jedynie zaatakował ją kiepską poezją. Chłopiec na zydlu nie czekał - najwyraźniej nie mógł zaczekać - na westchnienie Rosaline. A kiedy Roland zaczął wypowiadać swoje koszmarne wersety, nikt by się nie domyślił, że ten nieudany poeta był niegdyś Aniołem Muzyki. Nie ma na świecie piękniejszej dziewczyny Od czarującej Rosaliny. I żaden kotek nie jest tak miły, Jak miły jest uśmiech Rosaliny. Ijako w wierszu łączą się rymy, Tak ja jestem pełen Rosaliny.

A jeśli sekrety poznać życzymy Najpierw popatrzmy w twarz Rosaliny. Po zakończeniu Roland spojrzał na Rosaline i ujrzał jej wykrzywioną twarz. Przypomniał sobie to teraz, zmusił się, by przeżyć to po raz drugi, i poczuł ten sam ciężar w żołądku, jakby nosił tam kowadło. - Dlaczego zamęczasz mnie takimi niezgrabnymi wierszami? - zapytała. Tym razem, we wspomnieniu, Roland usłyszał to w jej głosie. Oczywiście! Droczyła się z nim. Powinien się tego domyślić, kiedy pociągnęła go do siebie na siano. Wtedy serce waliło mu zbyt szybko, by usłyszeć jej sugestię „Zamknij się i pocałuj mnie". A teraz ją pocałował! Kiedy ich wargi zetknęły się po raz pierwszy, coś zapłonęło w Rolandzie, jakby jego duszę przeszedł prąd. Ciało zesztywniało mu z wysiłku, by niczego nie popsuć. Wargi przycisnął do jej warg, ale słabo, dłonie miał zaciśnięte na jej ramionach jak szpony. Rosaline wiła się w jego uchwycie, ale on za żadne skarby nie mógł się poruszyć. W końcu ona roześmiała się uroczo i wyślizgnęła z jego ramion. Odchyliła się na sianie, wydęła różane wargi i znów była dla niego niedostępna. Spojrzała nań tak, jak dziecko patrzy na zabawkę, która przestała mu się podobać. - Brakowało w tym wdzięku.

Roland rzucił się na kolana, oparł dłonie na szorstkim sianie. — Mam znów spróbować? Jestem pewien, że poradzę sobie lepiej... — Mam taką nadzieję. Jej śmiech był zalotny i elegancki. Na chwilę znów się odchyliła, by się z nim podroczyć, po czym ponownie oparła się na sianie i zamknęła oczy. — Możesz spróbować jeszcze raz. Roland odetchnął głęboko, upajając się jej słodyczą. Ale kiedy miał obdarzyć ją kolejnym niezręcznym pocałunkiem, Rosaline przycisnęła mu dłoń do piersi. Musiała poczuć gorączkowe bicie jego serca, ale nie zabrała ręki. — Tym razem — poinstruowała go — nie tak sztywno. Bardziej... płynnie. Pomyśl o melodii wiersza. No, może nie twoich wierszy. Może o ulubionym wierszu innego autora. Daj całego siebie w pocałunku. — W taki sposób? Roland prawie się na nią rzucił, przetoczył na bok i padł twarzą w siano. Z czerwonymi policzkami odwrócił się w jej stronę. Leżeli zwróceni do siebie twarzami. Wzięła go za ręce. Ich biodra stykały się przez ubrania. Czubki ich stóp dotykały się bez zażenowania. Twarze były kilka cali od siebie. — Nie trafiłeś w moje usta. — Wargi Rosaline rozsunęły się w kuszącym uśmiechu. — Rolandzie, miłość

oznacza, że nie boisz się rozluźnić i ufasz, że zapragnę wszystkiego, co możesz mi dać. Rozumiesz? -Tak, tak, rozumiem! - wydyszał Roland, zbliżając się do niej, by spróbować po raz kolejny. Jego wargi, dłonie i serce niemal nie mogły pomieścić pragnienia. Ostrożnie sięgnął w jej stronę... - Rolandzie? Co teraz? - Uściśnij mnie mocno, panie, nie połamiesz mnie. Kiedy Roland ją całował, wydawało mu się, że nawet wezwanie Lucyfera nie mogłoby go zmusić, by zostawił tę piękną pannę. W późniejszych latach kierował się jej radą w kontaktach z tysiącem innych dam i czasem nawet coś poczuł, ale nigdy nie trwało to długo i nigdy, przenigdy, nie czuł się tak jak w tej chwili.

TRZY

NARADA Z CIEMNOŚCIĄ Roland obudził się, czując mdłości. Nie wiedział, gdzie jest. Słodkie wspomnienia miłości do Rosaline powoli odpływały. Dotknął obolałej głowy i zorientował się, że leży na ziemi. Podniósł się powoli. Czuł się paskudnie obolały, ale wiedział, że nie ma żadnych trwałych obrażeń. Spojrzał z powrotem w stronę balkonu. W dawnych czasach by z niego nie spadł. Pewnie nie powinien wspinać się w pełnej zbroi. Brakowało mu praktyki.

Ileż to razy wspinał się na ten właśnie mur, nie mogąc się doczekać spotkania z nią? Ileż to razy długie jasne włosy Rosaline przywoływały go jak loki Roszpunki? Zazwyczaj, kiedy Roland docierał na balkon, czekała na niego, uradowana jego widokiem. Zduszonym szeptem wypowiadała jego imię i wpadała mu w ramiona. Wydawała się taka lekka, taka delikatna, jej skóra pachniała wodą różaną po kąpieli, jej ciało niemal emanowało siłą ich tajemnej miłości... Roland potrząsnął głową. Nie, ich związek nie był jedynie czystą, nieskalaną radością. Jedno mroczne wspomnienie plamiło wszystkie inne. Wspomnienie ich ostatniego spotkania. To była trzecia pora roku ich związku, kiedy świat wokół nich zaczął się chylić ku jesieni, a letnią zieleń zastąpiły ognista czerwień i oranż. Planowali wspólną ucieczkę, by się znaleźć z dala od władzy jej ojca, jak również uprzedzeń społeczeństwa, które nie pozwalało, by córka arystokraty poślubiła Maura. Roland na tydzień opuścił swoją ukochaną pod pretekstem przygotowywania ich nowego życia. Ale to było kłamstwo. Udał się na poszukawanie rady w kwestiach, które naprawdę go dręczyły: Czy wciąż będzie go kochać, jeśli pozna prawdę? Czy mógłby ukrywać przed nią swoją naturę i mimo to, zapewnić jej szczęśliwe życie? Mógł się zwrócić tylko do jednej osoby.

Odnalazł Cama na połudn iowym krańcu wysp, które kiedyś miały zostać nazwane Nową Zelandią. W owych czasach obie wyspy były kompletnie nietknięte przez człowieka. Maorysi mieli tam dotrzeć dopiero za pięćdziesiąt lat, więc Cam miał je całe dla siebie. Kiedy Roland leciał, wznosiły się przed nim urwiska, ostre jak sztylety, niepodobne do żadnych, które widział wcześniej. Wiatr szarpał zdradziecko jego skrzydłami, rzucając nim pośród chmur. Zanim dotarł do ogromnej, dziewiczej cieśniny, w której Cam ukrywał się przed wszechświatem, miał dreszcze i był przemoczony. Woda stanowiła zwierciadło dla gór porośniętych zielonymi bukowymi lasami. Kiedy Roland zanurzył czubek skrzydła w wodzie, poczuł, że jest lodowato zimna. Zadrżał i poleciał dalej. Na przeciwległym krańcu cieśniny wylądował na szarym głazie zwróconym w stronę niewiarygodnie wysokiego wodospadu, którego szczyt niknął pośród mgły. U jego podstawy leżał brat Rolanda, inny upadły anioł, nie reagując, gdy spadająca woda uderzała go w skrzydła. Co Cam robił? I jak długo tak leżał, w tej wodnej komnacie tortur, którą sam dla siebie stworzył? - Cam! Roland trzykrotnie wykrzyknął jego imię, nim się poddał i przeszedł przez wodę, by wyciągnąć brata. Czując cudzy dotyk, Cam zaczął się szarpać i mocno

chwycił się kamieni, na których leżał. Później jednak rozpoznał Rolanda i pozwolił się wyciągnąć, choć na jego twarzy malowała się podejrzliwość. Roland wyciągnął brata na skalną półkę za wodospadem. To była ciężka praca, po której z trudem łapał oddech, był przemoczony i przemarznięty do szpiku kości. Półka była płytka, ale obaj mogli swobodnie stanąć na wilgotnym kamieniu. Tuż za ryczącą wodą było dziwnie cicho. Wyczerpany Roland zatoczył się do tyłu, aż jego skrzydła dotknęły kamienia, po czym ześlizgnął się w dół i usiadł. - Wracaj do domu, Rolandzie. Spojrzenie zielonych oczu Cama wydawało się oszołomione i zdezorientowane, kiedy oparł się na łokciu. Jego nagie ciało było jednym wielkim sińcem od ciągłych uderzeń wodospadu. Ale co gorsza, jego skrzydła... Pojawiły się w nich nowe złote pasma. Roland nie mógł nie podziwiać, jak wspaniale świeciły w blasku księżyca. - Czyli to prawda. - Rolanda doszły słuchy, że Cam przeszedł na stronę Lucyfera. Żaden z obu demonów nie wydawał się na siłach, by przeprowadzić rytuał powitania. Powinni się objąć i złączyć czubki skrzydeł jako wyraz wzajemnej akceptacji i przyznania, że są bezpieczni i wśród przyjaciół. Cam wstał, podszedł bliżej i splunął Rolandowi w twarz.

— Nie masz siły, by ściągnąć mnie z powrotem do służby. Niech sam Lucyfer tu przyjdzie, jeśli uważa, że zaniedbuję obowiązki. Roland wytarł twarz i wstał. Wyciągnął rękę do Cama, ale demon się cofnął. — Cam, nie przybyłem tutaj, żeby... — Ja przybyłem tutaj, żebym mógł być sam. Cam przeszedł w ciemny kąt półki, gdzie Roland zobaczył teraz stertę ubrań i pakunków — mizerny dobytek Cama. Rolandowi wydawało się, że rozpoznaje pergaminowy zwój, na którym spisano jego kontrakt ślubny, ale Cam szybko otulił się włochatym płaszczem z owczej skóry i wcisnął pergamin do wewnętrznej kieszeni. — O, nadal tu jesteś? — Potrzebuję rady, Cam. — W jakiej kwestii? Jak dobrze żyć? - Iskra w Camie powróciła, ale w tym bladym widmie stojącym przed Rolandem wydawała się krzykliwa. — Zacznij od znalezienia sobie bezludnej wyspy. Ta jest zajęta, ale jakieś jeszcze muszą być. — Szerokim gestem objął świat i Rolanda. — Kocham śmiertelniczkę — powiedział Roland bardzo powoli. — Chcę ukształtować swoje życie wokół niej. — Ty nie masz życia. Jesteś upadłym aniołem po drugiej stronie. Jesteś demonem. — Wiesz, o co mi chodzi.

— Posłuchaj mnie. Miłość jest niemożliwa. Wynoś się i oszczędź sobie cierpienia. W tej właśnie chwili Roland zrozumiał, że udanie się do Cama po radę było głupim pomysłem. A jednak przybył tu. Romans Cama skończył się nieszczęśliwe - ale przynajmniej rozumiał, przez co przechodzi Roland. — Może mógłbyś mi powiedzieć, czego... nie robić. - W porządku. - Cam odetchnął głęboko, z drżeniem. - Dobrze. Nie poniżaj się, żyjąc w kłamstwie. Nie pytaj mnie, czy wciąż cię będzie kochać, jeśli dowie się, kim jesteś... nawet najbardziej zaślepiony miłością głupiec zna odpowiedź. Nie będzie. Nie może. Nie wierz także, że uda ci się ukryć przed nią tę tajemnicę. I przede wszystkim, na miłość Lucyfera, nie zapominaj, że żadna świątynia na Ziemi cię nie przyjmie, jeśli postanowisz poślubić tę biedną istotę. — Wydaje mi się, że może nam się udać, Cam. — Wierzysz więc, że ty i twoja ukochana w zupełności się zgadzacie, tak? - Tak. Jesteśmy sobie oddani. - A jaki jest jej pogląd na wieczność? Roland się zawahał. - Chcesz powiedzieć, że nie wiesz? Świetnie, w takim razie ja ci powiem. Oto, Rolandzie, niekwestionowana prawda naszej nieśmiertelności... śmiertelni nie mogą jej pojąć. Przeraża ich. Ta świadomość ją pochłonie, to,

że ona się zestarzeje i umrze, a ty pozostaniesz cały czas tym młodym, przystojnym demonem. — Mógłbym się dla niej zmienić... mógłbym robić wrażenie, że się starzeję, marszczę i słabnę... — Rolandzie. — Cam się skrzywił. — To nie w twoim stylu. Kimkolwiek jest, teraz będzie to dla niej łatwiejsze, kiedy bez wątpienia jest młoda, ładna i bez trudu znajdzie innego mężczyznę. Nie marnuj jej najlepszych lat. — Ale miłość musi przecież być możliwa. Tylko dlatego, że ty i Lilith nie mogliście... — Nie rozmawiamy o mnie. Stali w milczeniu i słuchali odbijających się echem odgłosów spadającej wody. — W porządku - powiedział w końcu Roland - to, co z Danielem i Lu... — Co z nimi?! - zaryczał Cam ponad hałasem wodospadu. Twarz poczerwieniała mu z wściekłości. - Jeśli są twoimi wzorami, idź do nich po radę. - Z obrzydzeniem potrząsnął głową. — I tak wszyscy wiemy, co się z nimi stanie. — Co masz na myśli? Cam zwrócił błyszczące zielone oczy na Rolanda. A Roland zarumienił się, gdyż wyczuł w tym spojrzeniu litość. — W końcu - powiedział Cam — on ją porzuci. Nie ma wyboru. Nie może się równać z tym przekleństwem. Ono go przeżyje i pokona.

Skrzydła Rolanda się najeżyły. - Mylisz się. Stałeś' się zbyt bliski Lucyferowi... - Nie mógłbyś być dalszy od prawdy! - wykrzyknął Cam, ale kiedy obrócił się na pięcie, Roland zauważył piętno na jego karku. Tatuaż wyłaniał się spod wysokiego kołnierza płaszcza, nie pozostawiając żadnych wątpliwości. - Nosisz teraz jego znak? - Głos Rolanda zadrżał. On sam go nie miał. I nie miał nadziei, że go dostanie. Lucyfer piętnował tylko niektóre demony, te, z którymi pragnął mieć szczególny związek. - Cam, nie możesz... Cam mocno chwycił Rolanda za twarz i przytrzymał. Stali blisko, niemal intymnie. Roland nie wiedział, czy byli wrogami, czy przyjaciółmi. - Kto przyszedł do kogo po radę, Rolandzie? Nie rozmawiamy o mnie i sposobie, w jaki się prowadzę. Rozmawiamy o tobie i żałosnym romansie, który będziesz musiał zakończyć. - Musi być sposób, żeby... - Spójrz prawdzie w oczy, nie przyszedłbyś do mnie, gdybyś nie znał odpowiedzi. Ze wszystkiego, co Cam powiedział mu tamtego dnia przy wodospadzie, jego pożegnalne słowa były najtrudniejsze. Tak, Roland znał już odpowiedź, której

szukał. Miał tylko nadzieję, że ktoś powie mu coś innego i uchroni go przed koniecznością zrobienia tego, co musiał zrobić. Kiedy wrócił, żeby jej powiedzieć, Rosaline już to chyba wiedziała. Wspiął się na jej balkon, ale ona nie rzuciła się, żeby go pocałować. Kiedy tylko wszedł do komnaty, na jej twarzy pojawiła się podejrzliwość. - Wyczuwam w tobie zmianę. - Jej głos był pełen strachu. - Co to takiego? Roland czuł fizyczny ból, kiedy widział ją tak zasmuconą. Nie chciał jej okłamywać, ale nie mógł znaleźć słów. - Och, Rosaline, tak wiele mógłbym ci powiedzieć... Rosaline jakby przypomniała sobie jego rozwlekłe poematy, gdyż odezwała się ostro: - Odpowiedz mi jednym słowem, co kryje nasza przyszłość. To było przed ponad tysiącem lat. A jednak Roland wciąż czuł zażenowanie na myśl o tym, co jej powiedział. Żałował, że nie może zniszczyć tego wspomnienia i tamtej chwili. Ale to się wydarzyło. A przeszłości nie można odmienić. Dał Rosaline to jedno słowo. - Pożegnanie. Chciał powiedzieć: „Wieczność". Ale Cam powiedział prawdę, dla śmiertelnej kobiety i upadłego anioła nie było wieczności.

Uciekł, nim zdążyła zacząć go błagać, żeby został. Wtedy myślał, że jest mężny. Ale życie nauczyło go, że nie był. Był zdruzgotany i przerażony. Później Roland zobaczył ją jeszcze tylko raz - dwa tygodnie później, kiedy unosił się poza zasięgiem wzroku i patrzył, jak jego miłość płacze przez pełną godzinę. Później przysiągł, że nigdy nie skrzywdzi nikogo w miłości . Zniknął. Stało się to częścią jego natury. Roland otarł coś z policzka i z zaskoczeniem odkrył, że to łza. Choć wycierał miliony słonych kropel z innych policzków, nie mógł przypomnieć sobie czasu, kiedy sam płakał. Myślał o Lucindzie i Danielu, ich wiecznym wzajemnym oddaniu. Oni nie uciekali od swoich błędów-a przez stulecia popełnili ich wiele. Powracali do tych błędów, odwiedzali je ponownie, przepracowywali, aż w końcu w tym ostatnim życiu coś zaskoczyło, kiedy ona odrodziła się jako Lucinda Price. To właśnie skłoniło ją, by uciec w przeszłość - by odnaleźć sposób na przekleństwo. By ona i Daniel mogli być razem. Zawsze będą razem. Zawsze będą mieć siebie nawzajem, niezależnie od wszystkiego. Roland nie miał nikogo. W milczeniu podniósł się i złożył swoją własną wa-lentynkową przysięgę. Postanowił wspiąć się na mur, by znów zobaczyć Rosaline - i zrehabilitować się w jedyny sposób, jaki znał.

CZTERY

UCZEŃ MIŁOŚCI

Roland ponownie przeszedł po zewnętrznym murze, prześlizgnął w stronę wieży i wspiął po jej stromej ścianie do balkonu i Rosaline. Nim ponownie zbliżył się do balustrady, słońce wisiało nisko na niebie, rzucając długie cienie ponad jego ramieniem. Głosiciele prześlizgiwały się i kłębiły w cieniach, jakby szeptały: „Jesteśmy tutaj", ale poza tym zostawiały Rolanda w spokoju. Temperatura spadła, a w powietrzu czuć było dym i nadchodzący przymrozek.

Wyobraził sobie, jak wchodzi do wieży przez balkon, przekrada się przez ciemne korytarze i odnajduje jej komnatę. A później wyobraził sobie wyraz jej twarzy. Obrazy Rosaline cofającej się w zadziwieniu, radości malującej się na twarzy, dłoni uniesionych do pięknej piersi... Ale jeśli była zła? Wciąż zła, po pięciu latach. To możliwe. Nie mógł tego wykluczyć. Łączyło ich coś rzadkiego i pięknego, a on nauczył się, że kobiety głęboko odczuwały miłość. Czuły miłość w sposób, którego Roland nigdy nie pojmował, jakby ich serca miały dodatkowe komory, nieskończone przestrzenie, w których miłość mogła zamieszkać i nigdy nie odchodzić. Co on tu robi? Wiatr wciskał się pod jego pancerz. Nie powinno go tu być. Ta część jego życia się skończyła. Cam mógł się mylić w kwestii miłości, ale rozumiał, jak czas odmienił Rolanda. Powinien zejść z powrotem na dół, wsiąść na konia i odnaleźć Daniela. Tyle tylko, że... nie mógł. Co mógł zrobić? Mógł jęczeć. Mógł paść na kolana i złożyć jej pokłon, błagać ją o wybaczenie. Mógł i miał zamiar to zrobić... Aż do tej chwili nie uświadamiał sobie nawet, że pragnął jej przebaczania.

Był teraz w pobliżu jej balkonu i drżał. Z nerwów czy z ekscytacji? Zaszedł tak daleko, a wciąż nie wiedział, co mógłby powiedzieć. Z przyzwyczajenia w jego sercu pojawiło się kilka wersów wiersza... Nie mogą się równać żadne dziewczyny Do najpiękniejszej Rosaliny. Nie, to już raz wpakowało go w kłopoty - nie potrzebowała kiepskiej poezji. Potrzebowała cielesnej, wzajemnej miłości. Czy Roland może jej to dać? Czerwona zasłona zaszeleściła na wietrze, po czym rozsunęła się pod jego odważnym dotykiem. Ukrył się za kamiennym murem, ale wyciągał szyję, aż udało mu się zajrzeć do sypialni, gdzie niegdyś razem przesiadywali. Rosaline. Wyglądała wspaniale, siedząc na drewnianym krześle w kącie i nucąc pod nosem. Twarz miała starszą, ale czas potraktował ją łagodnie - wyrosła z dziewczyny Rolanda na piękną młodą kobietę. Promieniała. Była wspaniała. Tak, Roland wiedział, że popełnił błąd. Był wówczas żółtodziobem w miłości, głupim, cynicznym i niepewnym, czy to, co mieli, mogło przetrwać. Zbyt szybko posłuchał pełnych goryczy stwierdzeń Cama.

Ale wystarczyło spojrzeć na Luce i Daniela. Pokazali Rolandowi, że miłość może przetrwać najcięższe kary. A może nawet wszystko aż do tej chwili - przypadkowy powrót do tej epoki, zgoda, by pomóc Shelby i Milesowi, przejazd obok zamku Rosaline — wydarzyło się nie bez powodu. Dostał drugą szansę w miłości. Tym razem miał zamiar pokierować się głosem serca. Był gotów wpaść przez otwarte okno... Ale zaraz... Rosaline nie śpiewała do siebie. Roland zamrugał, spojrzał raz jeszcze. Miała widownię — niemowlę otulone puchową kołdrą. Karmiła dziecko. Rosaline była matką. Rosaline została żoną innego mężczyzny. Roland zesztywniał, a z jego ust wyrwało się ciche westchnienie. Powinien się ucieszyć, że wygląda tak dobrze - nigdy nie wydawała się taka szczęśliwa — ale czuł się ogromnie samotny. Odsunął się ciężko od drzwi balkonu, przyciskając plecy do muru wieży. Jaki mężczyzna zajął miejsce, którego Roland nigdy nie powinien zwolnić? Odważył się ponownie zajrzeć do środka i patrzył, jak Rosaline wstaje z krzesła i kładzie dziecko w drewnianej kołysce. Zamknął oczy i nasłuchiwał jej kroków cichnących jak piosenka, gdy wyszła z komnaty na korytarz.

To nie mogło się tak skończyć, to nie może być ostatni widok jego miłości. Był głupcem. Głupcem, że wrócił. Głupcem, że nie zostawił jej w spokoju. Instynktownie podążył za nią, skradając się po wąskim gzymsie wieży w stronę następnego okna. Ta komnata, przylegająca do pomieszczenia, w którym zobaczył Rosaline, niegdyś należała do jej brata Geoffreya. Ale kiedy Roland nachylił się, by zajrzeć przez nierówną szybę, zobaczył, że przy oknie wiszą kobiece szaty. Usłyszał cichy męski głos, a w odpowiedzi głos Rosaline. Na krawędzi krytego adamaszkiem łoża siedział młody mężczyzna, zwrócony plecami do Rolanda. Kiedy przechylił głowę, jego profil był przystojny, ale nie oszałamiający. Gładkie kasztanowe włosy, piegi i prosty nos. Przed nim na łożu leżała kobieta, od niechcenia opierając głowę na jego kolanach, jak robią to ludzie, którzy czują się z drugą osobą bardzo swobodnie. Płakała. To była Rosaline. - Ale dlaczego, Aleksandrze? Kiedy zwróciła zalaną łzami twarz w jego stronę, Roland poczuł, że jest mu słabo. Aleksander - jej mąż - gładził splątane włosy żony.

- Miłości moja. - Pocałował ją w nos, ostatnie miejsce, które Roland by wybrał, gdyby miał dostęp do tych warg. - Mój koń został już osiodłany. Żołnierze czekają na mnie w koszarach. Wiesz, że muszę wyjechać przed zmrokiem, by do nich dołączyć. Rosaline chwyciła biały rękaw jego spodniej koszuli i załkała. - Mój ojciec ma tysiąc rycerzy, którzy mogą zająć twoje miejsce. Błagam cię, nie zostawiaj mnie... nie zostawiaj nas... by iść na bitwę. - Twój ojciec był już zbyt szczodry. Dlaczego ktoś inny miałby zająć moje miejsce, skoro jestem młody i sprawny? To mój obowiązek, Rosaline. Muszę iść. Kiedy zakończy się krucjata, wrócę do ciebie. Pokręciła głową, policzki miała czerwone ze złości. -Nie zniosłabym tego, gdybym cię utraciła. Nie mogę bez ciebie żyć. Serce Rolanda zadrżało na te słowa. - Nie będziesz musiała - powiedział Aleksander. -Daję ci słowo, wrócę. Podniósł się z łóżka i pomógł żonie wstać. Roland znów poczuł ukłucie zazdrości, kiedy zauważył, że Rosaline jest w kolejnej ciąży. Jej brzuch wyraźnie rysował się pod piękną marszczoną suknią. Wyraźnie przygnębiona, oparła na nim dłonie. Roland nigdy by jej nie opuścił w takim stanie. Jak ten mężczyzna mógł pójść na wojnę? Cóż znaczyła wojna wobec zobowiązań miłości?

Wszelki smutek, jaki mogła czuć przed pięciu laty z powodu Rolanda blakł w porównaniu z obecnym, gdyż ten mężczyzna był nie tylko jej kochankiem i mężem - był również ojcem jej dzieci. Roland zasmucił się. Nie mógł tego znieść. Myślał o tych wszystkich latach pomiędzy swym średniowiecznym cierpieniem i teraźniejszością, z której przybył -stuleciach, które spędził na Księżycu, wędrując pośród jego grani i kraterów, porzuciwszy swoje obowiązki, kiedy próbował zapomnieć, że w ogóle ją spotkał. Myślał o czasie, który musiał oddać w portalu łączącym lipiec z wrześniem, kiedy porzucił wszystko tak, jak porzucił Rosaline. Ale teraz wiedział, że niezależnie od tego, jak długo miała trwać jego wieczność, nigdy nie zapomni jej łez. Jakim był samolubnym głupcem! Nie potrzebowała jego przeprosin - gdyby próbował ją teraz przeprosić, byłby to czysty egoizm, próba znalezienia ulgi w poczuciu winy. I w ten sposób ponownie otworzyłby jej rany. Nic już nie mógł zrobić dla Rosaline, i nikim nie mógł dla niej być. Albo prawie nic. Młody mężczyzna wydawał się chudy i niezgrabny, kiedy zbliżał się do stajni, w której czekał Roland. Niósł swój hełm w ręku, odsłoniwszy twarz. Roland przyjrzał

się jej uważnie. Nienawidził tego mężczyzny, a jednocześnie odczuwał do niego szacunek. On najwyraźniej czuł się jednocześnie zobowiązany i niechętny wojnie. Czy honor i obowiązek mogły dla niego znaczyć więcej niż miłość? A może ta kombinacja honoru i poczucia obowiązku była miłością - paradoksy wznosiły się aż do najdalszych gwiazd. Kto chciałby pójść na wojnę i porzucić kochającą rodzinę? - Żołnierzu! - zawołał Roland do Aleksandra, kiedy ów znalazł się na tyle blisko, że było widać udrękę w jego oczach. - Ty jesteś Aleksander, krewny mojego pana Johna, który włada tym lennem? - A ty kim jesteś? - Aleksander wszedł do stajni. Zmrużył jasnobrązowe oczy, kiedy zauważył pancerz Rolanda. - Z jakiej to bitwy przybywasz, odziany w taki strój? - Zostałem przysłany tutaj, by zająć twoje miejsce w tej kampanii. Aleksander się zatrzymał. - Moja żona cię przysłała? Jej ojciec? - Pokręcił głową. - Odsuń się na bok, żołnierzu. Pozwól mi odjechać. -Nie zrobię tego. Twoje zadanie się zmieniło. Ty najlepiej znasz tereny w tych okolicach. To będą niebezpieczne czasy, jeśli losy bitwy na północy nie potoczą się dla nas korzystnie. Jeśli się wycofamy, będziesz niezbędny tutaj, by chronić miasto przed najeźdźcami.

Aleksander przechylił głowę. - Ukaż mi swoją twarz, żołnierzu, gdyż nie ui.un człowiekowi, który ukrywa się pod maską. - Moja twarz to nie twoja sprawa. - Kim jesteś? - Człowiekiem, który wie, że twoim obowiązkiem jest pozostać z rodziną. Wszelkie wojenne łupy są niczym w obliczu prawdziwej miłości i honoru rodziny. A teraz cofnij się, jeśli chcesz żyć. Aleksander roześmiał się cicho, ale jego twarz spoważniała. Wyciągnął miecz. - W takim razie zaczynajmy. Roland mógł się tego spodziewać. A jednak złościło go to. Jak ten mężczyzna mógł być tak zdecydowany, by ją opuścić? Roland nigdy by tego nie uczynił! Ależ oczywiście, że to zrobił! Porzucił swoją jedyną prawdziwą miłość jak bezwzględny głupiec. Od tego czasu zawsze był sam. Życie w samotności to jedno, ale kiedy dusza posmakowała miłości, samotność stawała się paskudna i żałosna. Nikomu nie można pozwolić, by popełnił ten sam błąd. Roland widział to mimo swej zazdrości. Jego obowiązkiem było powstrzymanie Aleksandra. Przełknął ślinę, westchnął w duchu i wyciągnął miecz. Był długi na metr i ostry jak ból przeszywający jego serce na myśl o walce z tym mężczyzną. - Żołnierzu - powiedział Roland beznamiętnie. -Nie żartuję.

Mężczyzna zbliżył się, niezręcznie machając mieczem. Roland bez wysiłku, krótkim ruchem odepchnął cios. Ostrza zderzyły się z tępym brzękiem. Klinga Aleksandra pod lekkim naciskiem miecza Rolanda opadła ku ziemi, po czym odbiła się od mokrego siana pokrywającego klepisko. — Dlaczego tak ochoczo wyruszasz na śmierć? — spytał Roland. Aleksander sapnął i znów przyjął pozycję, unosząc ostrze na wysokość piersi. - Nie jestem tchórzem. To mogło być prawdą, ale za to był wyjątkowo kiepsko wyszkolony. Pewnie w dzieciństwie podłapał trochę walki mieczem, atakując wraz z przyjaciółmi chochoły podczas różnych letnich jarmarków. Nie był żołnierzem. W bitwie zginąłby w ciągu godziny. Albo Roland mógł go od razu zabić... W tej chwili miał wizję swojego ostrza wprawnie opadającego na odsłoniętą szyję Aleksandra. Wstrząs przecinanego kręgosłupa i lepka czerwona krew spływająca ze stali na klepisko... Jakże łatwo byłoby zakończyć życie tego mężczyzny! Zająć jego miejsce w tej wieży i kochać ją tak, jak tego potrzebowała. Roland wiedział już, jak to zrobić. Ale wtedy zamrugał i zobaczył Rosaline. Niemowlę. Nie zabijaj, przypomniał sobie. Przekonuj. Lekko rzucił się naprzód i zamachnął mieczem w stronę Aleksandra, który zatoczył się do tyłu i szaleńczo

zawirował. Tym razem jedynie szczęście pozwoliło mu uniknąć ostrza Rolanda. Roland roześmiał się, ale jego śmiech gorzko smakował. - Daję ci skarb, żołnierzu, uwierz mi, że służę wyższemu dowódcy niż twój senior. Wiedz, że nie przyniosę ci wstydu. Pozwól, bym za ciebie poszedł na wojnę. — Mówisz zagadkami. - Strach Aleksandra sprawił, że skóra wokół jego ust była naciągnięta jak na bębnie. — Nie możesz mnie zastąpić. — Tak - powiedział Roland, pełen gniewu. — To jedno wiem z całą pewnością. W nagłym wybuchu przemocy zapomniał o swoim celu. Rzucił się na Aleksandra z całą furią zdradzonego kochanka. W obliczu ostrza Rolanda Aleksander stał zesztywniały, z wyciągniętym mieczem. Trzeba mu było przyznać, że nie cofnął się. Ale po kolejnym zetknięciu ich kling, Roland rozbroił Aleksandra i uniósł sztych miecza do gardła młodzieńca. - Prawdziwy rycerz by się poddał. Przyjąłby moją propozycję i służył swoim ludziom tutaj, chroniąc swój dom i sąsiadów, kiedy będą potrzebować ochrony. -Roland przełknął ślinę. Poddajesz się, panie? Aleksander z trudem łapał powietrze, niezdolny się odezwać. Wciąż spuszczał wzrok, wpatrując się w ostrze uniesione do szyi. Był przerażony. Pokiwał głową. Poddawał się. Spokój przepełnił Rolanda. Zamknął oczy.

On i ten blady śmiertelnik Aleksander kochali tę samą świetlistą istotę. Nie mogli być wrogami. Wtedy właśnie Roland wybrał. Nie ocalił życia Aleksandra ze względu na Aleksandra, tylko na Rosaline. -Jesteś dzielniejszy ode mnie. - I to była prawda, gdyż Aleksander był wystarczająco silny, by kochać Rosaline, a Roland za bardzo się bał. — Przyjmij szczęście, które daję ci tej nocy, i wróć do rodziny. - Musiał bardzo się starać, by mówić spokojnie. - Ucałuj żonę i wychowuj dzieci. To jest prawdziwy honor. Przez długą, pełną napięcia chwilę patrzyli sobie w oczy, aż Roland zaczął czuć, że Aleksander widzi go przez szczelinę w osłonie. Jak Aleksander mógł nie czuć bólu w powietrzu między nimi? Jak mógł nie wyczuwać, że Roland omal go nie zabił, zajmując jego miejsce? Roland odsunął miecz od gardła Aleksandra. Schował go do pochwy, wsiadł na konia i wyjechał ze stajni w mrok. Droga w świetle księżyca była pusta i błękitna. Roland kierował się na północ. Nadal musi odnaleźć Daniela - w tej walce z czasem przynajmniej jedna miłość musi zostać ocalona. Przez kwadrans Roland pozwolił sobie tonąć w myślach o Rosaline, ale to wspomnienie było zbyt bolesne, by poświęcić mu wiele czasu. Ponownie skupił się na drodze, kiedy zobaczył

galopującego w jego stronę jeźdźca na koniu czarnym jak węgiel. Nawet w ciemnościach, w zbroi tego rycerza było coś dziwnego, a jednak znajomego. Przez chwilę Roland się zastanawiał, czy to było jego własne wcześniejsze wcielenie, ale kiedy rycerz uniósł dłoń, by zatrzymać wierzchowca Rolanda, jego gesty były bardziej zdecydowane niż Rolanda w tej sytuacji. Zatrzymali się, a ich konie rżały cicho i wypuszczały z pysków kłęby pary, kiedy krążyli naprzeciwko siebie. - Przybywasz z tamtej posiadłości? - zagrzmiał rycerz, wskazując ponad ramieniem Rolanda w stronę zamku. Musiał pomyśleć, że Roland to Aleksander. Czy ten rycerz został wysłany, by odprowadzić Rolanda na pole bitwy? -T-tak - wykrztusił Roland. - Jestem zastępstwem za... - Roland? - Głos żołnierza zmienił się, chrapliwe, udawane grzmienie zastąpiło coś tryskającego życiem, fantastycznie czarującego. - Arriane! Zeskoczyli z koni i rzucili się sobie w ramiona. Roland nie wiedział, od jak dawna jego średniowieczne wcielenie nie widziało tej średniowiecznej Arriane, ale uczuciowa bitwa, którą właśnie przeżył, sprawiła, że poczuł się tak, jakby od ostatniego spotkania z przyjaciółką minęły całe stulecia.

Uniósł szczupłą anielicę w powietrze. Jej skrzydła wysunęły się z rozcięć w pancerzu i Roland pozazdrościł im swobody. Oczywiście, ich ubrania zostały uszyte z uwzględnieniem skrzydeł — wtedy wszyscy takie nosili. Roland czuł się jak w klatce w swoim pożyczonym pancerzu, ale nie chciał się skarżyć Arriane. Jeszcze nie wiedziała, że jest Anachronizmem, i wolał, żeby tak zostało. Tak się ucieszył na jej widok! Księżyc oświetlał jak reflektor białą skórę jego przyjaciółki. Kiedy odwróciła głowę, Roland wstrzymał oddech. Po lewej stronie szyi miała koszmarne oparzenie. Skóra była pomarszczona, gruzłowata, zakrwawiona. Okrutna rana. Roland wbrew sobie cofnął się, co zwróciło uwagę Arriane. Sięgnęła do rany, by ją zakryć, ale jęknęła, kiedy jej palce ją musnęły. Roland widział tę bliznę tysiące razy podczas późniejszych spotkań z Arriane, ale jej pochodzenie pozostawało dla niego tajemnicą. Tylko jedno mogło zranić anioła w taki sposób, ale on nigdy nie wiedział, jak zadać pytanie. Rana była świeża, tak jak ognista wysypka na jej szyi. Musiała całkiem niedawno odnieść obrażenia. - Arriane, co ci się stało? Odwróciła wzrok, niechcący pozwalając Rolandowi jeszcze dokładniej zobaczyć swoją zniszczoną skórę.

- Miłość to piekło. - Ale... - Roland zamknął oczy i w jego umyśle pojawiło się zdanie: „Postać anioła nie może zostać oszpecona, chyba że przez...". Arriane w zawstydzeniu odwróciła wzrok, a wtedy Roland przyciągnął ją do siebie. - Och, Arriane! - wykrzyknął, obejmując ją w pasie, a jej szyja jednocześnie przyciągała jego spojrzenie i je odpychała. Nie mógł uścisnąć jej tak, jak tego pragnął, nie mógł objęciami złagodzić jej bólu. - Cierpię razem z tobą. Pokiwała głową. Wiedziała. Nigdy nie lubiła płakać. - Właśnie widziałam się z Danielem - powiedziała. - Miałem się z nim spotkać - odparł Roland, a szczęśliwy zbieg okoliczności zaparł mu dech w piersi. -Jego obecność jest niezbędna na odpuście świętego Walentego. - Tej nocy pojechał do miasta. Być może już tam jest. Przynajmniej Lucinda będzie szczęśliwa. -Tak - stwierdził Roland. Poczuł, że wracają mu wspomnienia. - To ty byłaś rycerzem, który dostarczył wiadomość innym w obozie. Nie ja. Sfałszowałaś królewski dekret, który kazał im się udać na przepustkę z okazji odpustu świętego Walentego. Arriane założyła ręce na piersi. - Skąd to wiesz? - Jestem jasnowidzem. - Ze zdziwieniem stwierdził, że się uśmiecha.

Wystarczyło, że była tutaj, jego najdroższa przyjaciółka. Dzięki niej ta podróż w przeszłość stała się odrobinę mniej ponura. Roland podniósł hełm Arriane i pomógł jej wsiąść na konia. Sam również to zrobił i znów opuścił osłonę. Dwójka rycerzy ruszyła razem w stronę miasta. Czasami w miłości nie chodziło o zwycięstwo, ale o mądre poświęcenie i godnych zaufania przyjaciół takich jak Arriane. Przyjaźń, jak zrozumiał Roland, była również pewną odmianą miłości.

PŁOMIENNA MIŁOŚĆ

WALENTYNKI ARRIANE

JEDEN

SEKRET

Arriane podniosła wzrok na pachnący tymiankiem toskański dzień i westchnęła. Leżała wyciągnięta na aksamitnej zielonej trawie, oparta na łokciach i z brodą spoczywającą na dłoniach, delektując się nietypowym dla tej pory roku ciepłem i dotykiem delikatnych palców przesuwających się w ciemnych włosach. Tak Arriane i Tess spędzały rzadkie popołudnia razem - jedna zaplatała włosy, druga snuła opowieści. Później zamieniały się rolami.

- Dawno temu był sobie pewien niezwykły anioł -zaczęła mówić Arriane, odwracając głowę tak, by Tess mogła zebrać jej włosy z karku. Tess lepiej sobie radziła z zaplataniem warkoczy niż Arriane. Siadała obok niej z koszem polnych kwiatów na kolanach. Pochylała się nad wąski mi plecami Arriane i zaplatała jej włosy w ciasne warkoczyki. Następnie upinała je tak, że krzyżowały się na głowie Arriane, aż anielica zaczynała wyglądem przypominać Meduzę, co było jej ulubioną fryzurą. Arriane z kolei, jeśli miała szczęście, udawało się zebrać gęstą rudą czuprynę Tess w jeden krzywy warkocz. Ciągnęła, szarpała i wbijała grzebień w loki Tess, aż tamta zaczynała jęczeć z bólu. Ale Arriane lepiej snuła historie. A czymże byłoby zaplatanie włosów bez dobrej opowieści? Żadną frajdą. Arriane zamknęła oczy i jęknęła, gdy paznokcie Tess przesuwały się po skórze jej głowy. Nic nie było tak przyjemne, jak dotyk ukochanej. - Arriane? -Tak. Otworzyła oczy i jej spojrzenie omiotło pastwisko, gdzie mleczne krowy spacerowały leniwie po dwustu akrach gospodarstwa. To były jej ulubione chwile, spokojne i nieskomplikowane, gdy były tylko we dwie. Było późne popołudnie i większość dojarek, które

pracowały w gospodarstwie, w którym zatrudniła się Arriane, już wróciła do swoich chatek. Wybrała tę pracę, ponieważ znajdowała się całkiem niedaleko od Lucindy, która w tym życiu dorastała w angielskim lennie kilkanaście minut lotu na północ. Daniel zwykle czuł się stłamszony obecnością Arriane i innych aniołów, których zadaniem było go strzec. Przebywając w tym gospodarstwie, Arriane mogła zapewnić mu swobodę, a jednocześnie szybko polecieć do niego i Lucindy, gdyby okazało się to koniecznie. Poza tym, Arriane lubiła od czasu do czasu zanurzyć się w śmiertelnym życiu. Dobrze było dostać pracę dojarki i spełniać wymagania gospodarza. Tess nigdy nie rozumiała tego pragnienia, ale też pan Tess był nieco bardziej wymagający niż Tron. Rzadko zdarzała jej się taka skradziona chwila z Tess. Jej odwiedziny w gospodarstwie - i ogólnie w tej części świata - nie były częste i nie trwały wystarczająco długo. Arriane wolała nie myśleć o ciemności, która czekała na Tess, gdy tylko się rozstawały, ani o panu, któremu nie podobało się, że Tess opuszcza jego dziedzinę. Nie myśl o nim, złajała się Arriane w duchu. Nie wtedy, gdy masz Tess u boku i nie musisz wątpić w miłość! Tak, miała Tess u boku. A trawa była tak miękka, powietrze tak przepełnione wonią polnych kwiatów, że

Arriane mogłaby dać się ponieść przyjemnym, uspokajającym snom. Ale opowieść. Tess kochała opowieści. - Gdzie ja skończyłam? - spytała Arriane. - Och... nie pamiętam. - Tess wydawała się rozproszona. Jej paznokieć zadrapał Arriane w szyję, gdy zgarniała kosmyk włosów. - Auć! - Arriane rozmasowała skórę. Tess nie pamiętała? Ale to Arriane zazwyczaj tonęła w myślach, nie Tess. - Coś się stało, kochanie? - Nie - odpowiedziała szybko. - Zaczynałaś swoją opowieść. Niezwykły... no... - Tak! - przerwała jej radośnie Arriane. - Niezwykły anioł. A na imię miała... Arriane. Tess pociągnęła ją za włosy. - Kolejna o tobie? - Śmiała się, ale jej śmiech był odległy, jakby już odleciała gdzieś daleko. - Ty teżwniej jesteś! Musisz tylko poczekać.-Arriane przewróciła się na bok, żeby spojrzeć Tess w twarz. Dłoń Tess, którą zaplatała warkocze, zsunęła się na biodro Arriane. Tess miała na sobie białą bawełnianą suknię z obcisłym gorsetem i krótkimi, bufiastymi rękawkami. Na ramionach miała piegi, które Arriane przypominały galaktyki. Jej oczy były tylko odrobinę ciemniejsze od niesamowitych bladoniebieskich tęczówek Arriane. Była najpiękniejszą istotą, jaką Arriane spotkała.

- A cóż było tak niezwykłego w tym aniele? - spyta ła Tess po chwili, jak na sygnał. - Och, gdzie mam zacząć? Było w niej tak wiele niezwykłości! - Arriane przechyliła głowę, zastanawiając się, w jakim natchnionym kierunku mogłaby pociągnąć opowieść. Czuła, jak niezwiązany warkocz z boku jej głowy zaczyna się rozplatać. - Och, Arriane! - jęknęła Tess. - Popsułaś go! - Nic na to nie poradzę, jeśli moje włosy mają swoje plany! Twoje może zresztą też! Arriane wyciągnęła rękę w stronę wstążki, którą był obwiązany długi rudy warkocz Tess. Ale dziewczyna była zbyt szybka. Odpełzła tyłem po trawie jak krab, śmiejąc się, kiedy Arriane poderwała się na równe nogi i ruszyła za nią. - Ten zaiste niezwykły anioł - zawołała za Tess, która biegła pośród wysokich traw i orzeźwiającego lutowego wiatru - miał naprawdę obrzydliwie splątane włosy! Rozczochraniec, tak nazywali ją niektórzy. - Arriane szła, wysoko unosząc nogi. Rozłożyła szeroko ręce, a do tego poruszała palcami, co miało symbolizować jej włosy. — W jej potężnej czuprynie znikały miasta. Jej sidła pochłaniały całe armie! Dorośli mężczyźni łkali i gubili się w czarnej otchłani jej wężowych splotów. Arriane potknęła się o rąbek swojej bezkształtnej sukienki dojarki i upadła na ziemię. Podniósłszy się na czworaki, spojrzała na Tess, która stanęła między

Arriane a słońcem, a jej rude włosy otaczała świetlista aureola. -Aż pewnego dnia... - Arriane zaczęła wycierać ubłocone dłonie o sukienkę, Tess jednak powstrzymała ją i wyciągnęła z sakiewki bawełnianą chusteczkę. - Pewnego dnia spotkała kogoś, kto odmienił jej życie... Tess lekko uniosła brodę. Słuchała uważnie. -Tym kimś była mała diablica - powiedziała Arriane. - Ona była dość poważna, zawsze udaremniała psoty Rozczochrańca, zawsze żartowała sobie z jej pomysłowości, zawsze przypominała Rozczochrańcowi, że na świecie są rzeczy ważniejsze od jej włosów. Tess niespodziewanie się odwróciła. Usiadła na trawie, zwrócona plecami do Arriane. Może uznała przedstawienie swojej postaci za niepochlebne? Ale to był dopiero początek! Każda opowieść wymagała punktu zwrotnego, elementu zaskoczenia. Arriane położyła się na wyciągniętych nogach Tess i wsparła na łokciu na trawie. Drugą rękę wyciągnęła, by rozluźnić ręce Tess mocno założone na piersi. Ale nawet kiedy chwyciła swoją ukochaną za ręce, Tess nie odrywała wzroku od bladożółtego kwiatka wyrastającego z trawy. - Porzuć tę głupią opowiastkę, Arriane. - Mówiła, jakby była w transie. - Nie jestem dzisiaj w nastroju. - Zaczekaj! Dopiero się rozgrzewam! - Arriane zmarszczyła czoło. - Na tak wiele sposobów ta pozorna przeciwniczka była całkowitym przeciwieństwem

Rozczochrańca. Jej włosy były jak rudy dmuchawiec. -Arriane pogłaskała włosy Tess. — Jej skóra była bladym płótnem, które palił najmniejszy dotyk słońca. — Przeciągnęła palcem wzdłuż gładkiego, nagiego ramienia Tess. - Arriane... - Ale istota ta była też mistrzynią grzebienia i jej dłonie zapanowały nad niszczycielskimi kosmykami. Natura tej istoty, w przeciwieństwie do anioła, była... - Wystarczy! — warknęła Tess, przenosząc wzrok na kamienisty strumyk płynący wzdłuż granicy pastwiska. - Dosyć mam bajek. Wstała, a Arriane niezręcznie podniosła się również. -To nie bajka — nalegała Arriane, ignorując gęsią skórkę, która zaczęła się pojawiać na jej ramionach. Usiadła prosto i przechyliła głowę w stronę Tess. — Fakt, że jesteśmy tu dzisiaj razem... - To jedynie znak, że on nie zwracał uwagi. - Nie zwracał? - Nad łąką podniósł się chłodny podmuch. - Postawił mi ultimatum. Krew odpłynęła z policzków Arriane, a wraz z nią zniknęły jaskrawe barwy łąki. Niebieskie niebo wyblakło, trawa utraciła żywotność. Nawet włosy Tess wydawały się blade. Arriane wiedziała, że ta chwila musiała nadejść - wiedziała to od samego początku a mimo to, zaparło jej dech w piersiach.

Tess nosiła na karku czarny tatuaż, ten, którym Lucyfer piętnował swój wewnętrzny krąg demonów. - On wie. A teraz chce mnie odzyskać. - W głosie Tess krył się lód, lód, który powoli wypełniał duszę Arriane. - Ale dopiero tu dotarłaś! - Arriane miała ochotę podbiec do swojej ukochanej, paść u stóp Tess i zapłakać, ale jedynie spuściła wzrok i wpatrzyła się w dłonie. — Nie chcę, żebyś odeszła. Nie znoszę, kiedy odchodzisz. -Arriane... - Tess zrobiła krok w jej stronę, ale Arriane cofnęła się, rozwścieczona. - On nie ma prawa dyktować nam, co możemy robić, a czego nie! Cóż to za potwór, który bez ustanku szczyci się wolną wolą, a jednocześnie nie pozwoli ci być wolną, byś podążyła za głosem serca? - W tej kwestii nie mam wyboru. - Oczywiście, że masz - stwierdziła Arriane. - Ale nie chcesz go dokonać. Kiedy Tess nie odpowiedziała, pierś Arriane uniosła się w pierwszym, potężnym szlochu. Była taka zawstydzona! Odwróciła się i ruszyła biegiem przez pastwisko. Przebiegła wzdłuż strumienia i wspięła się po łagodnym, trawiastym zboczu na zachodniej krawędzi gospodarstwa. Stratowała ziołowy ogródek gospodyni, przez łzy nie widziała tymianku. Słyszała, jak Tess biegnie za nią, doganiają ją jej miękkie kroki. Arriane jednak zatrzymała się dopiero wtedy, gdy dotarła do

drzwi starej stodoły, w której następnego ranka miała wstać tuż przed świtem i pójść wydoić krowy. Rzuciła się na szorstką drewnianą ścianę stodoły i przestała powstrzymywać łkanie. Tess objęła ją z tyłu, a jej rudy warkocz opadł na ramię Arriane. Położyła głowę między łopatkami Arriane i tak stały przez chwilę, obie zapłakane. Kiedy Arriane odwróciła się i oparła plecami o rozgrzaną promieniami słońca ścianę stodoły, Tess wzięła ją za rękę. Jej palce były długie, blade i smukłe, Arriane drobniutkie, z paznokciami obgryzionymi do żywego. Arriane wciągnęła Tess przez otwarte, wiszące na zardzewiałych zawiasach drzwi do stodoły, gdzie były bezpieczne przed spojrzeniami innych dojarek, które miały się wkrótce zebrać na kolację. Stały pośród siana i koni, w kącie leżało kilka krów. Powietrze wypełniały wonie zwierząt - piżmowy aromat koni, słodycz pierza kurcząt, wysuszony pot na krowich skórach. - Jest sposób, żebyśmy były razem — powiedziała Tess, zniżając głos. - Jaki? Rzucisz mu wyzwanie? - Nie, Arriane. - Demonica pokręciła głową. - Złożyłam przysięgę. Jestem związana z Lucyferem. Kiedy Tess odwróciła głowę, żeby wyjrzeć przez wrota stodoły na niekończącą się łąkę, Arriane znów ujrzała czarny tatuaż, szpecący jej piękną skórę. To była jedyna skaza, która mogła się utrzymać na ciałach aniołów.

Pomijając blizny w miejscu skrzydeł, każdy inny tatuaż, rana czy blizna, znikały z upływem czasu. Piętno Lucyfera było jedyną częścią Tess, o której Arriane mogłaby powiedzieć, że jej nie kocha. Wyciągnęła rękę do własnej szyi, bladej i nietkniętej. Czystej. - Istnieje inny sposób - powiedziała Tess, przyciskając się tak blisko do Arriane, że ich stopy się stykały. Miłość Tess pachniała jaśminem, a ona sama często powtarzała, że Arriane pachnie śmietanką. — Sposób, byśmy mogły przestać tak żyć, przez cały czas utrzymując nasz związek w tajemnicy. Tess wyciągnęła ręce do Arriane i objęła ją. Arriane myślała przez chwilę, że znów się przytulą. Czuła, jak jej ciało się zbliża, potrzebuje tego uścisku... Ale wtedy zimne palce dotknęły jej karku. - Mogłabyś dołączyć do mnie. Arriane szarpnęła się do tyłu. Przeszły ją dreszcze. - Dołącz do mnie jako moja towarzyszka, Arriane. Dołącz do mnie i zajmij swoje miejsce w szeregach Piekieł.

DWA

PIEKIELNE PRAGNIENIA Arriane cofnęła się gwałtownie. - Nie — wyszeptała, pewna, że to niemożliwe. — Nie mogłabym. W błękitnych oczach Tess malowało się błaganie. - Mogłybyśmy zakończyć sekretny romans i ogłosić go w całym wszechświecie. Arriane denerwował sposób, w jaki jej głos grzmiał, odbijał się echem od belek stodoły. - Nie pragniesz tego?! — wykrzyknęła Tess. - Nie chcesz, żebyśmy były razem, zerwały narzucone nam

kajdany, które nie pozwalają nam być naprawdę sobą? Arriane pokręciła głową. To niesprawiedliwe. Tess oszalała. Miała nad wyraz piękną duszę, najpiękniejszą, jaką Arriane widziała, ale tym razem posunęła się za daleko. Gdyby Arriane w ogóle ją obchodziła, to wiedziałaby, jaka będzie odpowiedź jej ukochanej. Ale z drugiej strony... Arriane zawahała się i przez chwilę starała się spojrzeć na całą sytuację z punktu widzenia Tess. Oczywiście, że Arriane pragnęła otwarcie kochać Tess. Zawsze. Co jeszcze musiała zrobić, żeby to udowodnić? Nie! Jak Tess mogła ją o to prosić? By stanęła po stronie Piekła zamiast Niebios! To nie była miłość, tylko szaleństwo. - Może zasady są słuszne — powiedziała niepewnie Arriane. - Może anioły i demony nie powinny... - Co takiego? — przerwała jej Tess. - Powiedz to. - Lucyfer nigdy na to nie pozwoli - powiedziała w końcu wymijająco Arriane, odwróciła się od Tess i zaczęła spacerować po stodole. Mijała konie w boksach. Krowy w zagrodzie. Wszystko miało swoje miejsce. Spojrzała przez stodołę na Tess i nigdy nie czuła się bardziej oddalona od duszy, którą kochała najbardziej na świecie. - Lucyfer mógłby na to pozwolić... - zaczęła mówić Tess.

- Wiesz, co on sądzi o miłości! - warknęła Arriane. -Od kiedy... - Przerwała. Ta stara historia się nie liczyła, nie w tej chwili. - Nie rozumiesz. - Tess zaśmiała się nieszczerze, jakby Arriane nie mogła zrozumieć czegoś tak prostego, jak równanie matematyczne. - Powiedział, że gdybym przyprowadziła cię ze sobą... - Kto powiedział? - Arriane gwałtownie uniosła głowę. - Lucyfer?! Tess cofnęła się, jakby się bała, a Arriane przez chwilę wydawało się, że widzi coś w krokwiach stodoły. Kamienną rzeźbę... gargulca. Odniosła wrażenie, że je obserwuje. Ale kiedy zamrugała, zniknął. Znów napotkała oszalałe spojrzenie Tess i poczuła się zdradzona. - Powiedziałaś mu?! Arriane ruszyła w stronę Tess, zatrzymując się tuż przed ukochaną, która dyszała ciężko, jakby zaskoczona, ale nie cofnęła się. - Jak śmiesz? - warknęła Arriane i obróciła się na pięcie. Nim zdążyła wybiec ze stodoły, Tess chwyciła ją za nadgarstki. Arriane wyszarpnęła je, czując, jak palce Tess wbijają się w jej skórę. - Zostaw mnie! - wykrzyknęła Arriane, choć wcale nie miała tego na myśli, ale Tess i tak jej nie słuchała. Znów rzuciła się na Arriane i tak mocno szarpnęła za rękaw jej sukienki, że tkanina się rozerwała.

-Tak, powiedziałam mu! - ryknęła Tess prosto w twarz Arriane. - W przeciwieństwie do ciebie, nie obchodzi mnie, kto wie! Arriane odepchnęła ją. Tak mocno, że Tess poleciała do tyłu na stertę wiader do mleka. Te przewróciły się i spadły na nią, zalewając jej bladą skórę białymi kropelkami. Tess kopniakiem odrzuciła wiadra i zerwała się na równe nogi. A później - czego Arriane zupełnie się nie spodziewała - z jej pleców wyrosły skrzydła. Nigdy nie ukazywały skrzydeł w swojej obecności, co do tego zgodziły się już przed laty. To było zbyt wyraziste przypomnienie, że ich miłość nie ma racji bytu. Teraz potężne demoniczne skrzydła Tess wypełniały stodołę migotliwym blaskiem. Były złote jak ostatnie chwile zachodu słońca, wysokie zbocza wznoszące się za jej ramionami jak bliźniacze górskie szczyty. Lekko uderzały w jej boki, w pełni rozłożone, sztywne, z czubkami nieznacznie zwróconymi w stronę Arriane. Rytualna pozycja do walki. Konie zarżały, a krowy zaczęły muczeć, jakby wyczuwały napięcie, zbliżanie się czegoś złego. To, co zdarzyło się później, nie było zamiarem Arriane - ale też nic nie mogła na to poradzić. Jej skrzydła odpowiedziały na wezwanie. Wystrzeliły z ramion, a było to uczucie z natury tak przyjemne, że nie zważając na nic, aż krzyknęła z radości. Zaraz jednak

jęknęła z żalu, widząc, jak wydymają się po bokach jej ciała. Tess uderzyła swoimi wielkimi złotymi skrzydłami i jej ciało się uniosło. Wznosiła się w powietrzu przez króciutką chwilę, po czym rzuciła się w dół na Arriane. Zaczęły się przetaczać po klepisku stodoły. - Dlaczego to robisz?! - wykrzyknęła Arriane, chwytając Tess za ramiona i próbując ją powstrzymać, kiedy się siłowały. Tess chwyciła Arriane za długie włosy. Szarpnęła je, żeby spojrzeć jej w oczy. - Aby pokazać ci, że walczyłabym za ciebie. Dla ciebie zrobiłabym wszystko. - Puść mnie! - Arriane nie chciała walczyć ze swoją ukochaną, ale jej skrzydła czuły pierwotne przyciąganie do odwiecznego wroga. Arriane wrzasnęła z bólu i spoliczkowała twarz, którą pragnęła jedynie się napawać. - Kiedy dołączysz do mnie - powiedziała ze złością Tess, przyciskając ramiona Arriane do ziemi - on cię zaakceptuje. Zaakceptuje naszą miłość. Arriane pokręciła głową, kuląc się. Bała się tego, co mogła zrobić Tess, ale musiała powiedzieć prawdę. - To sztuczka. - Zamknij się. - Sztuczka, żeby ściągnąć mnie na dół. On pragnie jedynie kolejnej duszy. - Arriane szarpała się w uścisku

ukochanej, walczyła z własnymi ołowianymi skrzydłami, które krzesały iskry za każdym razem, kiedy ocierały się o skrzydła Tess. - Lucyfer jest jak kupiec - krzyknęła ponad zgiełkiem walki - który zostaje na targowisku po zachodzie słońca, żeby dobić ostatniego targu! Kiedy do ciebie dołączę... Tess zamarła, jej zaczerwieniona twarz znajdowała się cal nad Arriane. Puściła włosy Arriane, uwolniła jej ramiona przyciśnięte do ziemi. Objęła dłonią policzek ukochanej. - Czyli zastanowisz się nad tym? W niebieskich oczach Tess płonął ogień, który sprawił, że serce Arriane stopniało. - Pamiętam pierwszy raz, kiedy żegnałam się z tobą -wyszeptała Tess. - Tak bardzo się bałam, że już nigdy cię nie zobaczę. Arriane zadrżała. - Och, Tessriel. Jak mogła się oprzeć ostatniemu pocałunkowi? Ich walka zakończyła się, gdy uniosła głowę w stronę Tess, której cała twarz się odmieniła. Powróciła miłość, wypełniając przestrzeń między ich ciałami. Wsunęły palce we włosy, splotły ciała i tuliły się mocno. Kiedy ich wargi się zetknęły, ciało Arriane wypełniły namiętność i frustracja. Pochłaniała miłość, pragnęła nigdy nie przerywać tego uścisku, wiedziała bowiem, że kiedy się skończy... Między nimi będzie koniec.

Powoli otworzyła oczy i spojrzała w spokojną twarz swojej jedynej prawdziwej miłości. Arriane nie umiała myśleć o Tess jako o demonie. Nigdy. Postanowiła, że taką ją zapamięta. Nieświadomie oderwała wargi od ust Tess. Jej serce było ciężkie i pełne smutku. Usiadła powoli, a potem wstała. -Ja... nie mogę do ciebie dołączyć. Tess zmrużyła oczy, a jej głos stał się zimny, jak zawsze, kiedy ktoś uraził jej dumę. Nie podniosła się z ziemi. -Jesteś upadłym aniołem, Arriane. Czas, żebyś to sobie uświadomiła i zeszła z ołtarza. - Nie jestem takim upadłym aniołem. - Nie jestem taka jak ty. - Upadłam, ponieważ wierzę w miłość. -To kłamstwo! Upadłaś, ponieważ Daniel pociągnął ciebie, mnie i wszystkich innych za sobą w dół. Arriane wzdrygnęła się. - Przynajmniej miłość taka jak Daniela nie wymaga, żeby druga osoba wyrzekła się swojej prawdziwej natury. - Jesteś tego pewna? To pytanie zawisło w powietrzu. Arriane podeszła do koryta przy przeciwległej ścianie, dosypała koniom paszy i dolała wiadro świeżej wody. Usłyszała westchnienie Tess. - Wierzę w sprawę Daniela - powiedziała Arriane. -Wierzę w Lucindę.

- Znów się mylisz, zostałaś do nich przypisana. Musisz się nimi opiekować albo ci idioci z Wagi po ciebie przyjdą. -- To nie znaczy, że nie wierzę! Nie porzucę Lucindy i Daniela. - Wolisz więc porzucić nas? - Tess zaczęła płakać. Usiadła pośrodku stodoły i otarła łzy zabłoconą chusteczką. - Jutro są walentynki, Arriane. - Wiem. Miałyśmy polecieć razem na odpust świętego Walentego, gdzie będą Lucinda, Daniel, i wszyscy pozostali. - Głos Arriane się załamywał. - Miałyśmy się weselić. - Weselić się? Udawać, że ja nie jestem twoją ukochaną, a ty nie jesteś moją? Udawać, że szukamy tego, co już dzielimy? - Tess skrzywiła się. Arriane nie odpowiedziała. Tess miała rację. Ich sytuacja była nieznośna. Tess w końcu wstała i podeszła do Arriane. Wyjęła z jej rąk wiadro i postawiła na ziemi. Uniosła dłoń do policzka Arriane. - Niech Luce i Daniel mają swoje walentynki, a my swoje. Uczcij prawdziwą miłość, zawierając ze mną pakt. Przyłącz się do mnie, Arriane. Mogłybyśmy być tak szczęśliwe razem... gdybyśmy były naprawdę razem. Arriane stłumiła strach, który w niej narastał. - Kocham cię, ale nie mogę zapomnieć o swoich zobowiązaniach.

Wysunęła się z objęć Tess. Obejmowała wzrokiem wszystkie szczegóły jej wyglądu powolne poruszenia rudych włosów na wietrze, bose blade stopy na słomie, dłoń ułożoną w kształt nieobecnej dłoni Arriane, łzy wzbierające w jej niebieskich oczach. Nawet wspaniały złoty blask jej skrzydeł. To miało być ich ostatnie spotkanie. To miało być ich ostatnie pożegnanie.

TRZY

PIERWSZA RANA JEST NAJGŁĘBSZA

Nigdy. Nigdy. Nigdy. Lecąc, Arriane czuła, że jej dusza jest ciężka. Powinna się domyślić, co nadchodzi! Wiedziała o tym. Coś w jej duszy od dawna wyczuwało, że zbliża się dzień, kiedy Lucyfer wezwie Tessriel do siebie. Ale nigdy nie spodziewała się, że Tess poprosi ją, by zrezygnowała z miejsca w Niebiosach - aby wymieniła je na ognie Piekieł!

Poczuła, że wypełnia ją złość, a w odpowiedzi skrzydła napinały się i mocno uderzały. Czasem, kiedy Arriane pozostawała w przebraniu śmiertelnika zbyt długo, zapominała, jak potężne są jej skrzydła, jak silne, jaka wielka przyjemność wiąże się z wypuszczeniem ich z ramion, jak wielka energia i rozkosz. Powinna czuć uniesienie, jakie odczuwała zawsze, gdy wznosiła się w niebo, ale teraz srebrne skrzydła jedynie ponuro przypominały jej, kim jest, kim jest jej ukochana i dlaczego nie mogą być razem. Nigdy. „Pamiętam pierwszy raz, kiedy żegnałam się z tobą", powiedziała jej Tess w stodole. „Tak bardzo się bałam, że już nigdy cię nie zobaczę". Arriane też to sobie przypomniała - wspomnienia sprzed tysięcy lat. Ona, Annabelle i Gabbe unosiły się w ciemnej deszczowej chmurze na obrzeżach krainy zwanej Kanaan, obserwując świętowanie śmiertelników pod wodzą mężczyzny imieniem Abraham, kiedy ten anioł pojawił się znikąd i zaczął się unosić przed nimi na niebie. - Kim jesteś? - Gabbe ostro zwróciła się do anie-licy o jaskraworudych włosach i czystych niebieskich oczach. Dla Arriane skrzydła nieznanego anioła były piękne, a jej ciało wydawało się miękkie jak chmura. Od jej świetlistej białej skóry odbijały się błyskawice. Arriane pamiętała, że miała ochotę wyciągnąć rękę i dotknąć

jej, jakby chciała się upewnić, że nieznajoma jest rzeczywista. -Jestem Tessriel, niegdyś wasza siostra w Niebiosach. - Nieznajoma z szacunkiem skłoniła głowę. -Anioł grzmotu nad Eurazją. Tessriel patrzyła na Arriane i w głębi duszy Arriane rozpoznało tę anielicę. Jej siostra. Tak. W Niebiosach nie znały się zbyt dobrze - między nimi było mnóstwo innych aniołów, ale zawsze istniał pewien związek. Ta niewyjaśniona tajemnica, zwana przyciąganiem. - Przynoszę wam wieści o waszym bracie Rolandzie - powiedziała Tessriel do Arriane, która westchnęła, kiedy usłyszała jego imię. - Roland przebywa w dziedzinie Lucyfera - odezwała się ostro Gabbe. - Przynosisz nam wieści z Piekieł? - Przynoszę wam wieści... - Głos Tessriel załamał się, a Arriane natychmiast przepełniło współczucie. Nie widziała Rolanda od Upadku i rozpaczliwie za nim tęskniła. Ten anioł przybył z wieściami. Arriane ruszyła naprzód i przycisnęła się do Gabbe, która powstrzymywała ją białym brzegiem swojego skrzydła. - Odejdź, zostaw nas - rozkazała Gabbe. Bezdyskusyjnie. Tessriel ze smutkiem pokręciła głową i odwróciła się, by odejść. Spojrzała jeszcze raz na Arriane, krótko i z wielkim smutkiem. - Do widzenia. - Do widzenia.

TO jednak nie było ostateczne pożegnanie. Wiele lat później, gdy była już sama i spacerowała po płyciznach śmiertelnej rzeki, znów wpadła na rudowłosą anielicę. - Tessriel? Tessriel podniosła wzrok znad rzeki, w której się kąpała. Była naga, jej białe skrzydła muskały powierzchnię wody, a długie wilgotne rude włosy opadały na plecy. - Czy to ty? - wyszeptała Tessriel. - Myślałam, że już cię nie spotkam. Kiedy anielica podniosła się z rzeki, widok jej śmiertelnego ciała wstrząsnął Arriane, która odwróciła wzrok, podekscytowana i zawstydzona. Słyszała łopot skrzydeł podnoszących się znad wody, poczuła podmuch ciepłego wiatru, a chwilę później słodkie wargi przyciśnięte do jej ust. Otoczyły ją wilgotne ramiona i wilgotne skrzydła. - Co to było? - Arriane zamrugała z zaskoczeniem, gdy Tessriel się cofnęła. Jej wargi mrowiły niespodziewanym pożądaniem. - Pocałunek. Obiecałam sobie, że jeśli znów cię spotkam, to właśnie zrobię. - A gdybym cię teraz zostawiła i wróciła - zastanawiała się na głos Arriane - czy znów byś mnie tak pocałowała? Tessriel pokiwała głową, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

- Do widzenia - wyszeptała Arriane, zamykając oczy. Kiedy znów je otworzyła, powiedziała: - Witaj. I Tessriel znów ją pocałowała. I raz jeszcze. W mrocznym fiordzie na północy Norwegii... na statku żeglującym do Indii... na piaszczystej równinie w Persji... w ulewie w tropikalnym lesie - kiedy świat był nieskomplikowany i młody, a żadna z nich nie obrała jeszcze kierunku, który ostatecznie miały wybrać, Arriane i Tessriel ciągle się ze sobą żegnały, by znów się przywitać, i ciągle łączył je pocałunek. Teraz jednak Arriane czuła się bardzo oddalona od warg demonicy, którą kochała. Minęła na niebie parę czapli. Te już złączyły się w pary, ale ona musi być sama. Ze względu na stare przysięgi wierności, których żadna nie umiała złamać. Frustracja doprowadzała ją do szaleństwa. Potrzebowała jakiegoś samotnego, oddalonego miejsca, w którym mogłaby cierpieć w spokoju. Łzy zamgliły jej wzrok, gdy wznosiła się nad zboczami doliny. Nie chciała opuścić Tess, i bardzo się śpieszyła, żeby ją opuścić. Wkrótce zostawiła za sobą gospodarstwo mleczarskie w niewielkiej zielonej dolinie, które zdążyła już pokochać.

Miłość. Co to właściwie było? Daniel i Lucinda chyba to wiedzieli. Były takie chwile, kiedy Arriane zdawało się, że zbliża się do świadomości miłości — łagodne, umykające chwile, gdy pozostawała złączona w pocałunku z Tess, kiedy ich dusze całkowicie roztapiały się w sobie nawzajem. Gdyby tylko mogły pozostać tak na zawsze, okłamując się w nieprzerwanej błogości. Może miłość była okłamywaniem siebie? Nie. Świat je przytłaczał, i w jasnym blasku dnia Arriane wiedziała, że to, co czuje do Tess, jest i nie jest miłością. Było wszystkim - i było niemożliwe. Dlatego właśnie wcześniej już raz przeszły przez takie pożegnanie - paskudne pożegnanie. Zdarzyło się to kilkaset lat po Upadku. Arriane w końcu dokonała wyboru. Powróciła na równiny Niebios i po jakimś czasie zawarła pokój z Tronem. Jej skrzydła emanowały niesamowitym opalizującym srebrem — co znaczyło, że została ponownie zaakceptowana - i Arriane bardzo pragnęła pokazać je swojej miłości. Odnalazła Tessriel pod amazońskim wodospadem, gdzie umówiły się na spotkanie. - Popatrz, co zrobiłam... - Coś ty zrobiła?! Skrzydła Arriane zaczęły emanować srebrzystym blaskiem, ale skrzydła Tessriel również się zmieniły, otaczała je potężna, krzykliwa złota aura.

- Nie powiedziałaś mi, że zastanawiasz się... — Arriane przerwała. - Ty też mi nic nie mówiłaś. - W oczach Tess pojawiły się łzy, ale kiedy je wytarła, na jej twarz wypłynęła złość. - Ale dlaczego? Dlaczego stanęłaś po jego stronie? - Czyż mój wybór nie jest równie arbitralny jak twój? Twój pan ma władzę tylko dlatego, że tak mówi. - Ale on przynajmniej jest dobry, w przeciwieństwie do twojego pana! - Dobry. Zły. To tylko słowa, Arriane. Kto może im zaufać? - Jak... jak mogę cię teraz kochać? - wyszeptała Arriane. - To proste — odparła Tess, smutno kręcąc głową. — Nie możesz. To Roland doprowadził do ich ponownego zejścia. Teraz Arriane niemal żałowała, że to zrobił. Ale w tamtym czasie potrzebowała Tess bardziej, niż była skłonna przyznać. Roland zaaranżował krótką chwilę między nimi w Jerozolimie, po tym, co miało być ślubem Cama z Lilith. Do ślubu nie doszło. Ale do ich spotkania tak. A kiedy już się zobaczyły, ich kłótnię załagodził pocałunek.

- Każda z nas musi być wolna, by postępować niezależnie - powiedziała jej Tessriel - lecz gdy będziemy razem, będziemy silne i pewne siebie. „Bądź ostrożna", powtarzał Roland za każdym razem, kiedy wymykała się na spotkanie z Tess. I Arriane była. Nigdy nie zostały przyłapane. Żaden z aniołów nawet nie podejrzewał, że Arriane ma w tajemnicy romans z jednym z demonów najbliższych Lucyferowi. Była ostrożna w tak wielu kwestiach - z wyjątkiem przeznaczenia swojego serca. Po prostu nigdy się nie spodziewała, że Tessriel każe jej wybrać. Niestety, teraz do tego doszło i miała tylko jeden wybór. Tym razem musiały się pożegnać na zawsze. Arriane nie mogła oddychać. Łzy spływały jej po policzkach. Załkała i na ślepo leciała dalej, nie wiedząc, dokąd ma się udać. Czy kiedykolwiek ujrzy swoją ukochaną? Ostry ból przeszywał jej serce, cierpienie przepełniało ją do szpiku kości. Co się działo? I nagle w jej duszy pojawiło się mroczne przeczucie i Arriane krzyknęła z bólu. Uniosła ręce do piersi, ale to nie był zwykły ból. Coś się stało.

Tess. W połowie lotu nad górami północnych Włoch Arriane zatoczyła szeroki łuk i zawróciła. Jej skrzydła zadrżały, serce przestało bić i wiedziała jedynie, że musi wrócić do gospodarstwa. To było przeczucie zakochanej, świadomość powoli przepełniająca jej mózg... Aż była całkowicie pewna... Coś się wydarzyło... Coś niewypowiedzianego.

CZTERY

MIŁOŚĆ DODAJE SKRZYDEŁ

Stodoła była pusta. Słońce zaszło. Jedynym źródłem światła poza zimnym toskańskim księżycem, którego promienie wpadały do środka przez otwarte drzwi, były skrzydła Arriane. Rzucały delikatny, miękki blask na zwierzęta, które nie spały - konie rżały, a kury bez ustanku gdakały w swoim kojcu. Krowy leżały w sianie, a ich wymiona były pełne mleka. One też coś wyczuwały.

Arriane zaczynała się denerwować - gdzie się podziała Tess? Krążyła po stodole, szukając wskazówek, ale znalazła jedynie ślady po ich walce. Przewrócone wiadra. Wzburzona sterta siana, na której się siłowały. Gdyby zamknęła oczy, mogłaby zobaczyć Tess taką, jaką chciała widzieć - uśmiechniętą, z lekko zarumienionymi policzkami. Oddech Arriane parował. Patrzyła, jak obłoczki pary znikają w chłodnym powietrzu. Chciała krzyczeć. Przeczucie było tak silne, że Arriane załamała ręce i powtórzyła swoją drogę wokół stodoły, zanim wcześniej tego dnia zerwała się w niebo. Przypominała sobie wszystkie pełne złości słowa i żałowała wszystkiego, co kiedykolwiek powiedziała do Tess lub jej zrobiła, a co nie pochodziło z czystej miłości Tam. Zamarła ze skrzydłem w stercie wilgotnego siana. Co to było? Arriane opadła na kolana. Jej skrzydła emanowały jasnym blaskiem, oświetlając przerażone zwierzęta, które patrzyły na nią szeroko otwartymi oczyma i wciskały się w kąty swoich zagród. Na sianie była krew—błyszcząca, czerwona sadzawka. - Tessriel! Arriane poszybowała w górę, gorączkowo przyglądając się ziemi w poszukiwaniu kolejnego śladu krwi swojej ukochanej. Zataczała w panice kręgi, sprawdzając

każdy cal stodoły, kręcąc się dookoła jak skowronek, ale nic więcej nie znalazła. Aż skrzydła zaniosły ją na zewnątrz, na drugą stronę stodoły. Tam, tuż przed otwartymi wrotami zauważyła niewielką kałużę krwi wsiąkającą w trawę. Zbliżyła się i uniosła nad nią. Chciała jej dotknąć, ale... Nie. Powstrzymała się. W pewnym oddaleniu od kałuży krwi ciemnoczerwone krople tworzyły sznur długi na kilkanaście cali, prowadzący w stronę Gwiazdy Polarnej. Tess odleciała. Ale co się z nią stało? Arriane leciała nisko nad ziemią, szukając drobnych wskazówek. W różnych miejscach widziała plamy krwi na źdźbłach wysokiej trawy, ale później zupełnie traciła ślad. W pewnym miejscu, po przebyciu strumienia, ślad zupełnie zniknął i Arriane zaczęła szlochać. Czuła się zupełnie zagubiona. Ale kawałek dalej, pod płaczącą wierzbą, znów natrafiła na ślad swojej ukochanej. Krew płynęła przez dwadzieścia jardów - strumień poszerzył się, jakby zadano świeżą ranę. Czy to jakiś wróg polował na Tess, raniąc ją w locie? Arriane przyśpieszyła, rozpaczliwie pragnąc znaleźć się między Tess a złem, które ważyło się ją skrzywdzić. Tylko jedna istota mogła osaczyć demona w pełni mocy. W swoich naj mroczniej szych wizjach Arriane

widziała Lucyfera z kataraktami na oczach i potężnymi skrzydłami porośniętymi obrzydliwą czarną sierścią. Ale czy Lucyfer przybyłby tutaj, by zaciągnąć Tess z powrotem do Piekieł? Arriane nigdy nie widziała swojej ukochanej twarzą w twarz z jej panem, choć te wizje ją dręczyły. Nie wiedziała, co by zrobiła, gdyby odkryła, że to Lucyfer krzywdzi Tess. Wypełniała ją tak wielka wściekłość, że z trudem leciała. Taka miłość była zabójcza, nawet dla anioła. -Tessriel! - wykrzyknęła znów pośród niekończących się zielonych pól. Ale nic nie usłyszała. Na zachodzie burzowe chmury tworzyły brudną zasłonę na niebie. Arriane miała nadzieję, że Tess nie poleciała w tę stronę. Wszystko, co wiązało się z deszczem - jego zapach, wpływ na ziemię, oczyszczające działanie - utrudniłoby jej podążanie po śladach. A może Tess na to właśnie liczyła? I dlatego właśnie postanowiła udać się do serca burzy. Arriane napięła skrzydła. Skupiła się na nabraniu prędkości. Wstrząsały nią turbulencje. Jej ciało kołysało się z lewej na prawą, z góry do dołu, aż była przemoczona, drżąca i pluła deszczem. I wtedy właśnie ujrzała Tess, leżącą na plecach na krawędzi kamienistego wzniesienia u podnóży Dolomitów, niedaleko miejsca, w którym Arriane po raz pierwszy wyczuła, że coś jest bardzo nie tak. Tess wyglądała na umierającą - ale anioły nie umierały. Jej skrzydła wystawały pod nienaturalnym kątem

z boków jej ciała. Płynęła z nich krew, zbierając się na płaskiej skale u jej stóp. Była sama. Była sama. Arriane znajdowała się sto stóp nad nią, ale matowy srebrzysty blask w dłoniach Tess był bardzo charakterystyczny. Skąd Tess miała gwiezdną strzałę? Arriane poleciała w dół tak szybko, że wiatr szumiał jej w uszach. Wylądowała na jasnoszarej skale kilka stóp od Tess. Jej skrzydła promieniały, otaczając ciało Tess aureolą chłodnego blasku. Teraz już wszystko widziała - gwiezdna strzała poszarpała lewe skrzydło demonicy. Nie zostało całkowicie odcięte, lecz, niegdyś potężne miedziane skrzydło, wisiało teraz na najcieńszym z cienkich empirejskich włókien. Arriane wypełniła wściekłość, poczuła, że zamorduje tego, kto to zrobił. Wówczas jednak spojrzała w poszarzałą twarz Tess, w ledwie otwarte oczy, które zwróciła w jej stronę. I zrozumiała. Nikt inny nie był winny. Ta najstraszliwsza z ran została zadana jej własną ręką. Zaledwie kilka godzin wcześniej Arriane myślała o czystości skóry anioła, o tym, jak nic nie pozostawiało na niej śladów. Ale to nie było do końca prawdą — niektóre rzeczy zostawiały trwałe blizny. Lucyfer mógł tego dokonać atramentem swoich tatuaży.

Gwiezdna strzała mogła tego dokonać - o ile nie zabiła anioła. Połączenie... - Tessriel, nie! Demonica trzymała gwiezdną strzałę w prawej ręce i znów nią pociągnęła, jakby chciała odciąć pozłacane skrzydło od ciała. Ale jej palce drżały tak bardzo, że strzała wbiła się w inną część skrzydła i z umięśnionej środkowej części popłynęła krew. Dopiero wtedy zauważyła obecność Arriane. - Wróciłaś - wyszeptała bardzo słabym głosem. - Och, Tessriel. - Arriane uniosła dłonie do serca. -Nigdy tego nie wyleczę. - I o to właśnie chodzi. Potrzebuję czegoś, co będzie mi przypominać o tobie. - Nie mów tak. - Arriane opadła na kolana i podczołgała się do miejsca, w którym Tess leżała na ziemi. - Skąd ty w ogóle masz gwiezdną strzałę? Handlowałaś z Azazielem? Tego się nie robi! - Robi się, jeśli potrzeba jest wystarczająco wielka. Jeśli nie mogę mieć ciebie, nie chcę niczego w ogóle. - Tess skrzywiła się i przeciągnęła gwiezdną strzałą wzdłuż okaleczonego skrzydła. Rozległ się odgłos rozrywanego ciała, ale skrzydło nie zostało do końca odcięte. - Przestań! - krzyknęła Arriane i wyciągnęła rękę, by odebrać Tess gwiezdną strzałę. Tess błyskawicznie zwróciła strzałę w jej stronę.

- Cofnij się - powiedziała słabo. - Wiesz, co się stanie, jeśli mnie dotkniesz. Arriane przyglądała się leżącemu na ziemi upadłemu aniołowi, zalanemu krwią, która, gdyby jej dotknęła, zadziałałaby jak trucizna. Ale nawet ta świadomość nie powstrzymała Arriane. Musiała pokazać Tess, że nie jest sama, że jest kochana. Wspomnienie śmiechu Tess odbijało się echem w jej uszach i ogrzewało jej wnętrze. Obraz Tess, drogiej, słodkiej, pięknej Tess, wypełniał oczy Arriane, gdy zrobiła coś nieprawdopodobnego. Skoczyła w stronę Tessriel, rzuciła się na demonicę i sięgnęła po gwiezdną strzałę, krzycząc z bólu, gdy krew Tessriel zaczęła ją palić. To był niesamowity ból demonicznej krwi na anielskim ciele, jak tysiąc tępych mieczy wbijających się w jej duszę. Krew na krwi była jeszcze gorsza. Arriane zacisnęła zęby i niemal oszalała z bólu skupiła się na wyrywaniu gwiezdnej strzały z dłoni Tess. - Puść mnie! - Paznokcie Tess szarpały gardło Arriane, aż przebiły skórę, a wtedy popłynęła krew. Z ust Arriane wyrwało się zwierzęce wycie. Jej kre w zaczęła się gotować, gdy zetknęła się z krwią Tessriel, zmieniając się na jej ciele w kwas, który wypalił skórę. Tam, gdzie ich krew się mieszała, po lewej stronie jej ciała pojawiały się pęcherze, paskudne blizny szpeciły nogę, klatkę piersiową i szyję. Ale Arriane jej nie puściła.

- Popatrz, co narobiłaś. - Wargi Tess posiniały. Straciła wiele krwi. Mimo cierpienia śmiała się złośliwie. -Nawet moja krew jest przekleństwem dla twojej krwi, a twoja dla mojej. Jak... - jej głos osłabł, a spojrzenie zaczęło błądzić — ...jak zawsze powtarzali. - Nie ruszaj się! - Arriane próbowała się skupić mimo palącego bólu. Jedynym, co się liczyło, było teraz powstrzymanie upływu krwi Tess. Zważyła dwa bezwładne skrzydła w dłoniach, nie wiedząc, co robić. - Tylko pogarszasz sytuację! - jęknęła Tess. - Przestań. Straciłaś zbyt wiele krwi. Tess rzucała się w drgawkach, ale oparła dłoń na kamieniu i uniosła głowę na tyle, by spojrzeć Arriane głęboko w oczy. - Złamałaś mi serce, Arriane. Nie możesz być tą, która mnie uleczy. Wargi Arriane zadrżały. - Mogę. I zrobię to. Rozerwała spódnicę swojej sukienki, zębami rozszarpała cienką tkaninę na paski. To się nie uda, pomyślała, przeplatając i naciągając materiał, żeby utworzyć z niego prymitywny temblak, którym ostrożnie otoczyła krwawiące lewe skrzydło Tess. Szybko uplotła drugi temblak, pracowała tak długo, aż jej palce zdrętwiały z zimna i ze strachu. Ciałem Tess nadal wstrząsały drgawki, ale jej oczy były zamknięte i nie reagowała na polecenia Arriane, by się obudziła.

Temblaki to za mało. Rany Tess wymagały niebiańskiej interwencji. To oznaczało pomoc Gabbe, a Gabbe z pewnością by się rozzłościła - mimo to, można było liczyć na jej pomoc. Skrzydła Tess pozostaną na stałe uszkodzone, ale może któregoś dnia znów będzie mogła latać. Dopiero kiedy Arriane najlepiej jak potrafiła zabandażowała skrzydła Tess, spojrzała z góry na swoje ciało. Wyglądała żałośnie. Szyja ją paliła. Sukienka z lewej strony rozpadła się na kawałki. Jej skórę pokrywała gotująca się krew, srebrzysta ropa i rozpadająca się anielska tkanka. Nie miała czym opatrzyć swoich ran. Całą tkaninę wykorzystała na Tess. Padła na kolana demonicy i załkała. Potrzebowała pomocy, ale tak poparzona i poturbowana nie mogła unieść Tess. A zresztą, co by to dało? Może Tess miała rację - kiedy jedno z kochanków cierpiało z powodu złamanego serca, to niezależnie od tego, jak bardzo drugie pragnęło pomóc, nie mogło być tym, które je uleczy. Arriane uświadomiła sobie nagle, że każda dusza, na ile to możliwe, powinna być szczęśliwa w samotności, zanim pochłonie ją miłość, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy druga strona odejdzie. To był największy paradoks - dusze potrzebowały siebie nawzajem, ale jednocześnie ważne było, by siebie nie potrzebowały.

- Muszę iść - wyszeptała do Tess, która oddychała płytko i z trudem. - Przyślę ci pomoc. Kogoś, kto przybędzie, by się tobą zająć. Kocham cię i nigdy nie pokocham nikogo innego. I właśnie dlatego teraz odlecę i będę walczyć w imię miłości, która nas połączyła, miłości, w którą wierzę. Mam nadzieję, że pewnego dnia odnajdziesz to, czego szukasz. - Po policzku Arriane spłynęła łza. - Szczęśliwych walentynek, moja jedyna. Spadająca gwiazda przecięła niebo świetlistym łukiem. Kierowała się na północ dokładnie tam, dokąd Arriane musiała polecieć, by odnaleźć Daniela i Lu-cindę. Szyja ją bolała, kiedy podniosła się ze skały, ale mimo obrażeń czuła, że jej skrzydła są potężne i nieskalane. Rozłożyła je szeroko i odleciała.

NIEKOŃCZĄCA SIĘ MIŁO ŚĆ

WALENTYNKI DANIELA I LUCINDY

JEDEN

DAWNA MIŁOŚĆ

Luce odkryła, że znajduje się na końcu wąskiej uliczki, a nad głową ma pasek słonecznego nieba. - Bill? - wyszeptała. Żadnej odpowiedzi. Wyszła z Głosiciela oszołomiona i zdezorientowana. Gdzie trafiła teraz? Na drugim końcu uliczki panowało barwne zamieszanie, jakieś ruchliwe targowisko, na którym widziała, jak owoce i ptactwo zmieniają właścicieli.

Zimowy wiatr skuł lodem kałuże w uliczce, ale Luce pociła się w czarnej balowej sukni, którą włożyła... Gdzie właściwie po raz pierwszy miała na sobie tę poszarpaną suknię? Królewski bal w Wersalu. Znalazła ją w garderobie pewnej księżniczki. I zachowała ją, kiedy przeszła na drugą stronę na przedstawienie „Henryka VIH" w Londynie. Powąchała rękaw - nadal śmierdział dymem pożaru, który spalił teatr. Nad jej głową rozległy się głośne trzaski — gwałtownie otwierane okiennice. Dwie kobiety wystawiły głowy z sąsiadujących ze sobą okien na pierwszym piętrze. Zaskoczona Luce przycisnęła się do zacienionej ściany i nasłuchiwała, przyglądając się jednocześnie, jak kobiety zajmują się wspólnym sznurem do suszenia prania. — Pozwolisz Laurze pójść na uroczystości? - zapytała jedna, korpulentna niewiasta w prostym szarym czepku, wieszając na sznurze parę ogromnych spodni. — Nie widzę nic złego w ich oglądaniu — odparła druga, nieco młodsza. Strzepnęła wysuszoną lnianą koszulę i złożyła ją sprawnymi ruchami. - Jeśli tylko nie będzie brała udziału w tych sprośnych zabawach. Urna Kupidyna! Ha! Laura widziała zaledwie dwanaście zim, jest zbyt młoda, by cierpieć z powodu złamanego serca! — Ach, Sally — westchnęła starsza, uśmiechając się słabo - zbyt surowa jesteś. Dzień świętego Walentego

jest dla wszystkich serc, młodych i starych. Tobie i twojemu mężowi też by mogło posłużyć, gdybyście dali się porwać romantycznej atmosferze! Samotny handlarz, niski mężczyzna w niebieskiej tunice i niebieskich rajtuzach, skręcił w uliczkę, popychając przed sobą drewniany wózek. Kobiety spojrzały na niego z podejrzliwością i ściszyły głos. - Gruszki - zaintonował do otwartych okien, z których zniknęły głowy i ręce kobiet. Okrągłe owoce miłości! Gruszka na walentynki uczyni słodkim twój następny rok. Luce przesunęła się ostrożnie w stronę wyjścia z uliczki. Gdzie był Bill? Nawet nie uświadamiała sobie, jak bardzo zaczęła polegać na niewielkim gargulcu. Potrzebowała innego ubrania. I pojęcia, gdzie i kiedy trafiła. Oraz informacji, co tu właściwie robi. Jakieś średniowieczne miasto. Uroczystości z okazji dnia świętego Walentego. Któż by pomyślał, że to taka stara tradycja? - Bill - wyszeptała. Ale nie otrzymała żadnej odpowiedzi. Dotarła do rogu i ostrożnie wystawiła głowę. Widok ogromnego zamku ją zaskoczył. Był potężny i majestatyczny. Wieże w kolorze kości słoniowej wznosiły się w błękitne niebo. Złote chorągwie, każda ozdobiona figurą lwa, łopotały na wysokich masztach. Niemal spodziewała się usłyszeć dźwięk trąb. Czuła się tak, jakby przypadkiem znalazła się w baśni.

Luce instynktownie wiedziała, że Daniel tu jest. Takie piękno nie wydawało się realne do chwili, gdy dzieliło się je z ukochaną osobą. Ale nie widziała Daniela. Jedynie dziewczynę. Dziewczynę, którą od razu rozpoznała. Jedno z jej wcześniejszych wcieleń. Luce przyglądała się, jak dziewczyna idzie po brukowanym moście prowadzącym do wysokich wrót zamku. Minęła je i podeszła do wejścia do fantastycznego ogrodu różanego, w którym krzewom nadano kształt wysokich jak mury żywopłotów. Włosy miała rozpuszczone i rozczochrane, sięgające do połowy pleców jej białej lnianej sukni. Dawna Luce — Lucinda — wpatrywała się z tęsknotą w ciężkie różowe i czerwone kwiaty, wiszące tak zwodniczo wysoko nad wejściem do ogrodu. Nagle Lucinda wspięła się na palce, sięgnęła bladą dłonią ponad bramą i pośrodku krzewu o nagich gałęziach odnalazła samotną, nieprawdopodobną czerwoną różę, którą przygięła do nosa. Czy dało się wąchać różę ze smutkiem? Luce nie umiała tego powiedzieć, wiedziała jedynie, że coś w tej dziewczynie — jej samej — wydawało się smutne. Ale dlaczego? Czy to miało coś wspólnego z Danielem? Luce zamierzała właśnie wyjść z zacienionej uliczki, kiedy usłyszała głos i zobaczyła postać zbliżającą się do jej dawnego wcielenia. - Tu jesteś.

Lucinda puściła różę, która powróciła do ogrodu, po drodze rozpadając się. Czerwone płatki w kształcie łez zasypały jej ramiona, kiedy odwróciła się w stronę głosu. Na oczach Luce postawa Lucindy zmieniła się, a na jej twarzy na widok Daniela pojawił się szeroki uśmiech. Luce poczuła taki sam uśmiech na swojej twarzy. Ich ciała mogły być inne, ich codzienność wyglądała zupełnie inaczej, ale jeśli chodziło o Daniela, ich dusze całkowicie do siebie przystawały. Miał na sobie pełną zbroję, choć zdjął hełm, a jego złociste włosy były zlepione potem i brudem. Musiał przebyć długą drogę - stojąca obok niego dropiata klacz wyglądała na zmęczoną. Luce z trudem się powstrzymała, by nie rzucić mu się w ramiona. Zapierał dech w piersiach - rycerz w lśniącej zbroi, który przyćmiewał każdego księcia z bajki. Ale ten Daniel nie był jej Danielem. Ten Daniel na leżał do innej dziewczyny. -Wróciłeś! - Lucinda ruszyła biegiem, jej włosy unosiły się na wietrze. Jej dawne wcielenie wyciągnęło ręce, była już kilka cali od Daniela... Lecz obraz dzielnego rycerza rozproszył się na wietrze. I zniknął. Luce poczuła obrzydzenie, kiedy wierzchowiec Daniela i jego pancerz rozpłynęły się w powietrzu, a Lucinda - która nie zdążyła się zatrzymać na czas - wpadła na bekającego kamiennego gargulca.

- Nie trafiłaś! - Bill zachichotał, robiąc pętlę w powietrzu. Lucinda wrzasnęła, potknęła się o sukienkę i wylądowała na czworakach w błocie. Szorstki chichot Billa odbijał się echem od murów zamku. Uniósł się wyżej w powietrze, po czym spojrzał na Luce, która wpatrywała się w niego ze złością z drugiej strony ulicy. - Tu jesteś! - wykrzyknął, koziołkując w powietrzu w jej stronę. - Prosiłam cię, żebyś tego nie robił! - Akrobacji w powietrzu? - Bill wskoczył jej na ramię. - Ale jeśli nie będę ćwiczył, nie zdobędę medalu - powiedział z rosyjskim akcentem. Zrzuciła go pacnięciem ręki. - Chodziło mi o zmienianie się w Daniela. - Nie zrobiłem tego tobie, tylko jej. Może twoje poprzednie wcielenie uważa, że to zabawne. - Wcale nie. -To nie moja wina. Poza tym nie umiem czytać w myślach. Spodziewasz się, że zrozumiem, że mówisz w imieniu wszystkich Lucind, które kiedykolwiek żyły, i to za każdym razem. Nigdy nie wspominałaś, że mam nie robić sobie żartów z twoich poprzednich wcieleń. To niezła zabawa. A przynajmniej dla mnie. - To okrutne. - Jeśli upierasz się przy dzieleniu włosa na czworo, to proszę bardzo, ona jest twoja. I chyba nie muszę ci

przypominać, że to, co ty z nimi robisz, też nie jest do końca humanitarne. - To ty mnie nauczyłeś, jak wchodzić w trzy de. - I o to mi właśnie chodzi - powiedział z niesamowitym chichotem, który sprawił, że Luce dostała gęsiej skórki. Spojrzenie Billa padło na malutkiego kamiennego gargulca wieńczącego jedną z kolumn podtrzymujących bramę ogrodu. Zatoczył łuk w powietrzu, wrócił do kolumny i otoczył gargulca ramieniem, jakby w końcu znalazł sobie towarzysza. - Śmiertelnicy! Trzeba z nimi żyć, nie można ich wrzucić w ogniste czeluście Piekieł. Mam rację? - Spojrzał z powrotem na Luce. - Nie jest szczególnie gadatliwy. Luce nie mogła już tego znieść. Podbiegła do przodu i pomogła swojemu wcześniejszemu wcieleniu podnieść się z ziemi. Sukienka tamtej dziewczyny rozdarła się na kolanach, a jej twarz była chorobliwie blada. -Wszystko dobrze? - spytała Luce. Spodziewała się, że dziewczyna będzie wdzięczna, ale ona tylko się wzdrygnęła. - Kim... kim jesteś? - Lucinda gapiła się na Luce. -I cóż to za diabelstwo? - Wskazała ręką w stronę Billa. Luce westchnęła. -To tylko... nim się nie przejmuj. W oczach tego średniowiecznego wcielenia Bill pewnie wyglądał jak diabeł. I sama Luce pewnie nie robiła

lepszego wrażenia - oto podbiegła do niej wariatka ubrana w futurystyczną suknię śmierdzącą dymem. - Przepraszam - powiedziała Luce, spoglądając ponad ramieniem dziewczyny na Billa, który wydawał się rozbawiony. - Myślisz o przejściu w trzy de? - spytał Bill. Luce wyłamała kostki. Dobrze. Wiedziała, że musi złączyć się z tym dawnym ciałem, jeśli ma się posunąć naprzód w swojej misji, ale w twarzy jej dawnego wcielenia było coś - oszołomienie i ślad niewyjaśnionego zawodu - co kazało jej się zawahać. -To... zajmie tylko chwilę. Jej dawne wcielenie szerzej otworzyło oczy, ale kiedy spróbowała się cofnąć, Luce chwyciła ją za rękę i ścisnęła. Kamienie bruku pod jej stopami poruszyły się i świat zawirował wokół jak kalejdoskop. Żołądek podszedł jej do gardła, a gdy świat znów się wyrównał, pozostał)' charakterystyczne mdłości złączenia. Zamrugała i przez jedną niepokojącą chwilę widziała z zewnątrz obie dziewczyny. Była tam średniowieczna Lucinda - niewinna, uwięziona i przerażona; a obok niej Luce - pełna poczucia winy wyczerpana, opętana. Nie miała czasu, by tego żałować. Po drugiej stronie mrugnięcia... Jedno ciało, jedna dusza w konflikcie.

I szyderczy uśmieszek na grubych wargach Billa, który widział to wszystko. Luce przycisnęła dłoń do serca przez sukienkę z szorstkiego lnianego płótna, którą miała na sobie Lucinda. Całe jej ciało przeszywał ból złamanego serca. Odbierała teraz uczucia Lucindy, odczuwała to, co czuła Lucinda, zanim Luce zajęła jej ciało. To stało się teraz jej drugą naturą - od Rosji, przez Tahiti, po Tybet - ale niezależnie od tego, jak wiele razy to robiła, nie sądziła, by kiedykolwiek mogła się przyzwyczaić do nagłego i tak dojmującego odczuwania całego kalejdoskopu emocji jej poprzedniego wcielenia. Teraz wypełniał ją ostry ból, który Luce po raz ostatni czuła na początku pobytu w Sword & Cross, gdy kochała Daniela tak bardzo, że bała się, że to uczucie ją rozerwie. - Wydajesz się nieco pozieleniała. - Bill unosił się przed jej twarzą, i był przy tym bardziej zadowolony niż zatroskany. - To moja przeszłość. Ona jest... - Spanikowana? Chora z miłości do tego bezwartościowego, prostackiego rycerza? O tak, Daniel tej ery traktował jej uczucia równie bezceremonialnie, jak gracze w kasyno automaty do gier. - Ponuro założył ręce na piersi i zrobił coś, czego nie widziała nigdy wcześniej: sprawił, że jego oczy nabrały fioletowego blasku. - Może będę na odpuście świętego Walentego

powiedział chropawym, afektowanym głosem, w dużym uproszczeniu naśladując Daniela. - A może mam lepsze rzeczy do roboty, jak na przykład zabijanie nieudaczników mym ogromnym mieczem... - Nie rób tego, Bill. - Luce z irytacją pokręciła głową. - Poza tym, jeśli Daniel nie pokaże się na tych walentynkach, to jestem pewna, że nie bez ważnego powodu. -Jasne. - Bill znów zaczął mówić swoim chrapliwym głosem. — Ty zawsze jesteś pewna. - Próbuje mnie ochronić - upierała się, ale jej głos był słaby. - Albo siebie... Luce przewróciła oczami. - Dobra, Bill, czego mam się nauczyć w tym życiu? Ze uważasz Daniela za dupka? Przyjęłam do wiadomości. Możemy pójść dalej? - Nie do końca. Bill sfrunął na ziemię i usiadł przed nią. - Właściwie to w tym życiu robimy sobie wakacje od twojej nauki - powiedział. - Jeśli wziąć pod uwagę twoją zgryźliwość i moje worki pod oczami - na pokaz rozciągnął pomarszczony fałd wiszącej skóry, czemu towarzyszył dźwięk przypominający wstrząsanie worka z kamykami - chyba oboje potrzebujemy dnia wolnego. - I dlatego mam propozycję. Są walentynki, a przynajmniej ich wczesna wersja. Daniel jest rycerzem, co

oznacza, że może sobie wybrać imprezę. Może zaszczycić swoją obecnością niekończącą się i aprobowaną przez Kościół elegancką ucztę na zamku swojego pana. - Bill wskazał głową na wznoszące się za nimi wielkie białe wieże. - Owszem, będą tam mieli niezłą pieczeń z jelenia, może nawet ze szczyptą soli, ale trzeba siedzieć z klerem, co raczej nie zapowiada dobrej zabawy, nie? Luce spojrzała znów na zamek z baśni. Tam mieszka Daniel? Czy jest teraz wewnątrz tych murów? -Albo - mówił dalej Bill - może zadowolić się prawdziwą imprezą na błoniach, przeznaczoną dla tych mniej szacownych gości, gdzie piwo płynie jak wino, a wino płynie jak piwo. Tam będą tańce, jedzenie i, co najważniejsze, dziewki. - Dziewki? Bill machnął łapką w powietrzu. - Nic takiego, czym musiałabyś się martwić, moja droga. Daniel zwraca uwagę tylko na jedną dziewkę. Na ciebie. - Dziewka - powtórzyła Luce, patrząc z góry na swoje ubrania z szorstkiej lnianej tkaniny. -1 jest pewna zagubiona dziewka - Bill dał Luce kuksańca - która będzie na odpuście, rozglądając się w tłumie przez otwory swojej malowanej maski, szukając swojego doskonale zbudowanego kawalera. - Poklepał ją po policzku. - Czyż to nie brzmi jak niezła zabawa, siostrzyczko?

- Nie jestem tutaj po to, żeby się dobrze bawić, Bill. - A powinnaś spróbować, przynajmniej jednego wieczoru... kto wie, może ci się to spodoba. Jak większości. Luce przełknęła ślinę. - Ale co się stanie, kiedy on mnie znajdzie? Czego mam się dowiedzieć, zanim spłonę, zanim... - Hola, hola! - wykrzyknął Bill. - Nie bądź taka w gorącej wodzie kąpana. Mówiłem ci... dziś chodzi tylko o zabawę. Odrobinę romantyzmu. Wolny wieczór — puścił do niej oko dla nas obojga. - A co z przekleństwem? Jak mogę rzucić wszystko i świętować walentynki? Bill nie odpowiedział od razu. Odezwał się po dłuższej chwili namysłu. - A gdybym ci powiedział, że dziś... tej nocy... jedyny raz spędzacie razem walentynki, dzieciaku? Jego słowa natychmiast dotarły do Luce. - Jedyny? My... nigdy nie mieliśmy okazji świętować razem walentynek? Bill pokręcił głową. - Po dziś? Nigdy. Luce powróciła pamięcią do czasów w Dover, kiedy wraz z Callie patrzyły, jak niektóre z dziewcząt dostają czekoladowe serduszka i róże w walentynki. Ich prywatną tradycją było opłakiwanie własnej samotności nad truskawkowymi koktajlami w miejscowym barze.

Spędzały całe godziny, rozważając bardzo nikłe szanse, że kiedykolwiek umówią się na randkę w walentynki. Roześmiała się. Nie myliła się wtedy - nie spędziła walentynek z Danielem. A teraz Bill mówi jej, że ma tylko tę noc. Wędrówka Luce przez Głosicieli, wszelkie jej wysiłki, by pokonać przekleństwo i odkryć, co się kryło za jej reinkarnacjami, odnalezienie sposobu, by położyć kres temu niekończącemu się kręgowi - tak, to wszystko było ważne. Oczywiście, że tak. Ale czy świat by się skończył, gdyby ten jeden raz dobrze się bawiła z Danielem? Przechyliła głowę i spojrzała na Billa. - Dlaczego to dla mnie robisz? - spytała. Bill wzruszył ramionami. - Też mam serce i słabość do... - Czego? Walentynek? Dlaczego tego nie kupuję? - Nawet ja raz kochałem i utraciłem. - I przez najkrótszą z chwil gargulec wydawał się pełen tęsknoty i smutku. Popatrzył jej prosto w oczy i pociągnął nosem. Luce roześmiała się. - W porządku - powiedziała. - Zostanę. Na tę noc. - Dobrze. - Bill podskoczył i wskazał zakrzywionym szponem w głąb uliczki. - A teraz idź i baw się dobrze. - Zmrużył oczy. - A właściwie to zmień sukienkę. Później baw się dobrze.

DWA

DUSZA W KONFLIKCIE

Kilka godzin później Luce opierała łokcie na parapecie niewielkiego okna w kamiennym obramowaniu. Z wysokości pierwszego piętra wioska wyglądała zupełnie inaczej - labirynt połączonych ze sobą kamiennych budynków, gdzieniegdzie skośne dachy ze strzechami przykrywającymi coś, co wyglądało jak średniowieczny odpowiednik bloku mieszkalnego. Nim nadeszło popołudnie, wiele z okien, w tym to, przez które wyglądała Luce, ozdabiały ciemnozielone pędy bluszczu lub gałęzie ostrokrzewu, z których uwito

wieńce. To były znaki odpustu, który tego wieczoru odbywał się w mieście. Walentynki, pomyślała Luce. Czuła, że Lucinda się ich obawia. Po tym, jak Bill zniknął pod zamkiem, wykorzystując swój tajemniczy „wolny wieczór", wszystko potoczyło się bardzo szybko. Wędrowała samotnie po mieście, aż dziewczyna kilka lat od niej starsza pojawiła się znikąd i szybko zaprowadziła Luce po śmierdzących stęchlizną schodach do tego małego dwuizbowego domku. - Odsuń się od okna, siostro! - zawołał ktoś wysokim głosem z drugiego krańca izby. Wpuszczasz podmuch świętego Walentego. Tą dziewczyną była Helen, starsza siostra Lucindy, a w tym zadymionym, dwuizbowym domku mieszkała jej rodzina. Szare ściany izby były gołe, a całe wyposażenie stanowiła drewniana ława, stół na kozłach i sterta sienników. Podłogę pokrywała warstwa siana przemieszanego z lawendą - żałosna próba zabicia koszmarnego smrodu łojowych świec, które stanowiły jedyne źródło światła. - Za chwilę - odpowiedziała Luce. Malutkie okienko było jedynym miejscem, w którym nie czuła się klaustrofobicznie. Na drugim końcu ulicy znajdował się rynek, który widziała już wcześniej, a gdyby wychyliła się wystarczająco głęboko, mogłaby zobaczyć fragment zamku z białego kamienia.

Ten malutki fragment widoku dręczył Lucindę — Luce wyczuwała to w duszy, jaką dzieliły - ponieważ wieczorem w dniu, w którym Lucinda po raz pierwszy spotkała Daniela w ogrodzie różanym, wróciła do domu i przypadkiem zobaczyła go wyglądającego w zamyśleniu przez okno w najwyższej wieży. Od tego czasu próbowała go zobaczyć, kiedy tylko miała okazję, ale on nigdy się już nie pokazał. — Na co ona tak długo patrzy? - wyszeptał ktoś inny. - Cóż może być tak interesujące? — Bóg jeden wie - odparła Helen z westchnieniem. — Moja siostra ugina się pod ciężarem marzeń. Luce obróciła się powoli. Własne ciało nigdy nie wydawało jej się tak dziwne. Część, która należała do średniowiecznej Lucindy, była zmarniała i apatyczna, przygięta do ziemi miłością, której strata wydawała jej się pewna. Część, która należała do Lucindy Price, mocno trzymała się przekonania, że wciąż jeszcze mogą mieć szansę. To wszystko zdecydowanie utrudniało wykonywanie najprostszych czynności - jak rozmowa z trzema dziewczętami, które stały przed nią z troską malującą się na ślicznych twarzach. Najwyższą z nich, stojącą pośrodku, była Helen, jedyna siostra Lucindy i najstarsza z piątki rodzeństwa. Niedawno wyszła za mąż i, jakby na dowód, jej gęste jasne włosy zostały zaplecione w dwa warkocze i upięte w dostojny kok.

U boku Helen stała Laura, ich młoda sąsiadka - jak sobie uświadomiła Luce, to o niej plotkowały dwie kobiety nad sznurem do wieszania prania. Choć Laura miała zaledwie dwanaście lat, wyglądała kusząco pięknie - jasnowłosa, niebieskooka, a kiedy się śmiała, głośno i zalotnie, było ją słychać w całym mieście. Luce stłumiła śmiech, próbując pogodzić opiekuńczość matki Laury z tym, co Lucinda wiedziała o doświadczeniach dziewczyny - trzymaniu się za ręce z paziami w chłodnych cieniach pańskiego lasu. To, co Luce widziała we wspomnieniach Lucindy o Laurze, przypominało jej Arriane. Laurę, podobnie jak anielicę, łatwo było kochać. I Eleanor, najstarsza i najbliższa przyjaciółka Lucindy. Dorastały razem, wymieniając się ubraniami jak siostry. I jak siostry się sprzeczały. Eleanor była bezpośrednia i często przerywała rozmarzenie Lucindy swoimi ostrymi komentarzami. Ale potrafiła ściągnąć Lucindę z powrotem do rzeczywistości, i bardzo ją kochała. Luce zorientowała się, że nie różni się to zbytnio od jej współczesnej przyjaźni z Shelby. - I co? - spytała Eleanor. - Co co? - odpowiedziała zaskoczona Lucinda. -Nie gapcie się na mnie wszystkie naraz! - Spytałyśmy cię zaledwie trzy razy, którą maskę dziś założysz. - Eleanor zamachała przed twarzą Lucindy trzema jaskrawymi maskami. - Błagam cię, zakończ naszą niepewność!

To były proste skórzane maseczki, zasłaniające jedynie oczy i nos, zawiązywane z tyłu głowy cienką jedwabną wstążeczką. Wszystkie trzy pokryto taką samą szorstką tkaniną, ale każda została pomalowana w inny wzór — jedna na czerwono w małe czarne bratki, jedna na zielono w delikatne białe kwiaty, i jedna na kremowo z bladoróżowymi różyczkami przy oczach. - Gapi się na nie, jakby nie widziała tych samych masek każdego roku przez ostatnie pięć lat maskarady! - mruknęła Eleanor do Helen. — Ona ma dar postrzegania starych rzeczy na nowo -stwierdziła Helen. Luce zadrżała, choć w izbie było cieplej niż przez większość zimy. W zamian za jaja, które mieszkańcy podarowali lordowi, ten odpłacił każdemu gospodarstwu niewielką wiązką drewna na opał. I dlatego na palenisku płonął jasny, radosny ogień, przydający policzkom dziewcząt zdrowych rumieńców. Daniel był rycerzem, któremu wyznaczono zadanie zbierania jaj i rozdawania drewna na opał. Wszedł przez drzwi zdecydowanym krokiem i zatoczył się, kiedy ujrzał Lucindę w środku. Wtedy średniowieczna Lucinda widziała go po raz ostatni i po całych miesiącach wykradzionych chwil spędzanych wspólnie w lesie poprzednie wcielenie Luce było przekonane, że już nigdy nie zobaczy Daniela. Ale dlaczego? — zastanawiała się teraz Luce.

Luce czuła zawstydzenie Lucindy żałosnymi warunkami życia jej rodziny - ale to nie wydawało się właściwe. Daniela by nie obchodziło, że Lucinda jest chłopską córką. Wiedział, że w niej zawsze było coś więcej. Musiało chodzić o coś innego. Coś, czego Lucinda nie zauważała z powodu przygnębienia. Ale Luce mogła jej pomóc - odnaleźć Daniela, odzyskać go, przynajmniej na tak długo, ile jeszcze pozostało jej życia. - Mnie się wydaje, że pasowałaby ci ta kremowa -zasugerowała Laura, chcąc być pomocną. Jednakże Luce nie mogła się zmusić do myślenia o maskach. - Och, każda się nada. Może kremowa, żeby pasowała do mojej sukni. - Pociągnęła niezręcznie za tkaninę swojej znoszonej sukienki. Dziewczęta wybuchnęły śmiechem. - Chyba nie włożysz tej prostej sukienki? - sapnęła Laura. - Wszystkie ubieramy się w nasze najlepsze rzeczy! - Z przesadnym westchnieniem opadła na drewnianą ławę przy palenisku. - Och, na pewno nie chciałabym się zakochać w mojej codziennej sukienczynie! W umyśle Luce nagle pojawiło się wspomnienie -włożywszy swoją jedyną lepszą suknię, Lucinda przebrała się za damę i wślizgnęła do zamkowego ogrodu różanego. Wtedy właśnie po raz pierwszy w tym życiu spotkała Daniela. Dlatego właśnie ich romans od

początku wydawał jej się oszustwem. Daniel myślał, że Lucinda jest kimś więcej niż tylko chłopską córką. To dlatego myśl o ponownym włożeniu tej pięknej czerwonej sukni i udawaniu, że dobrze się bawi na odpuście, była dla Lucindy przerażającą perspektywą. Ale Luce znała Daniela lepiej niż Lucinda. Jeśli miałby okazję spędzić z nią walentynki, zrobiłby to. Oczywiście, dziewczętom nie mogła wyjaśnić tego wewnętrznego niepokoju. Mogła jedynie odwrócić się i dyskretnie otrzeć łzy nadgarstkiem. - Wygląda, jakby miłość już ją odnalazła i potraktowała szorstko - mruknęła Helen. - A ja mówię, że jeśli miłość traktuje cię szorstko, to ty potraktuj szorstko miłość! powiedziała Eleanor z typową dla siebie apodyktycznością. - Zadepcz smutek pantofelkami do tańca! - Och, Eleanor. - Luce usłyszała swój własny głos. -Nie zrozumiałabyś. - A ty rozumiesz? - Eleanor się roześmiała. - Ty, dziewczyna, która nawet nie wrzuci swojego imienia do Urny Kupidyna? - Och, Lucindo! - Laura uniosła dłonie do ust. -Dlaczego nie? Wszystko bym oddała, żeby tylko matka pozwoliła mi wrzucić swoje imię do Urny Kupidyna! - I dlatego właśnie to ja musiałam wrzucić jej imię za nią! - wykrzyknęła Eleanor, chwyciła tren sukni Luce i pociągnęła ją w kółko po izbie.

Po tym, jak przewróciły ławę i łojową świecę na parapecie, Luce chwyciła Eleanor za rękę. - Nie zrobiłaś tego! - Och, trochę dobrej zabawy ci nie zaszkodzi! Chcę, żebyś dziś tańczyła, szczęśliwa i radosna z resztą zamaskowanego tłumu. Dalej, pomóż mi wybrać maskę. Która barwa sprawia, że mój nos wydaje się mniejszy, różowa czy zielona? Może jeszcze uda mi się podstępem skłonić jakiegoś mężczyznę, żeby mnie pokochał! Luce czuła, że jej policzki płoną. Urna Kupidyna! Jak to mogło mieć cokolwiek wspólnego z walentynkami z Danielem? Nim zdążyła się odezwać, dziewczęta wyjęły odświętną suknię Lucindy - długą do ziemi szatę z czerwonej wełny, ozdobioną wąskim lamowaniem z futra wydry. Suknia miała większy dekolt niż cokolwiek, co Luce włożyłaby na siebie w Georgii - gdyby Bill ją teraz zobaczył, pewnie chrząknąłby jej do ucha „No, no, no". Luce usiadła, a Helen wplotła w jej rozpuszczone czarne włosy gałązkę ostrokrzewu z jagodami. Myślała o Danielu i o tym, jak jego oczy rozpromieniły się, kiedy w ogrodzie po raz pierwszy zbliżył się do Lucindy... Nagle rozległo się pukanie. W drzwiach pojawiła się twarz kobiety. Luce natychmiast rozpoznała w niej matkę Lucindy. Bez zastanowienia pobiegła ukryć się w bezpiecznym cieple ramion matki.

Matka objęła ją, mocno i z czułością. To było pierwsze z odwiedzonych przez Luce wcieleń, w którym czuła tak mocny związek z matką. Przepełniła ją błogość i tęsknota za domem. W Thunderbolt w stanie Georgia Luce próbowała udawać dojrzałą i samowystarczalną najczęściej, jak się dało. Lucinda była taka sama, jak się zorientowała Luce. Ale w takich chwilach - kiedy złamane serce napełniało cały świat smutkiem - pocieszyć mogły jedynie objęcia matki. - Moje córki, tak piękne i dorosłe, sprawiacie, że czuję się starsza niż w rzeczywistości! Ich matka roześmiała się, głaszcząc Luce po głowie. Miała ciepłe orzechowe oczy i wyraziste czoło. - Och, matko - powiedziała Luce, przyciskając policzek do ramienia matki. Myślała o Doreen Price i próbowała się nie rozpłakać. - Matko, opowiedz nam znów, jak poznałaś ojca na odpuście świętego Walentego poprosiła Helen. - O nie, znów ta stara historia! - Matka jęknęła, ale dziewczęta widziały w jej oczach, że przygotowuje już opowieść. - Byłam młodsza niż Lucinda, kiedy zostałam matką - zaczęła mówić swoim delikatnym głosem. - Moja matka powiedziała mi, bym założyła maskę, którą ona nosiła przed laty. Dała mi też tę radę, kiedy wychodziłam z domu: „Uśmiechaj się, dziecko, mężczyźni lubią

szczęśliwe panny. Szukaj szczęśliwych nocy dla szczęśliwych dni...". Kiedy matka snuła swoją opowieść o miłości, Luce poczuła, że jej spojrzenie znów kieruje się w stronę okna, obrazu wież zamku i wizji Daniela wyglądającego przez nie. Szukającego jej? Po zakończeniu historii matka wyjęła coś z sakiewki przy pasie, podała to Luce i puściła do niej oko. - Dla ciebie - wyszeptała. Był to niewielki tkaninowy pakiecik przewiązany sznurkiem. Luce podeszła do okna i ostrożnie go rozwiązała. Jej palce drżały, kiedy rozluźniała sznurek. W środku znajdowała się koronkowa serwetka w kształcie serca, wielkości jej dłoni. Na niej, czymś, co Luce przypominało niebieski długopis, ktoś wypisał następujące słowa: Na górze róże, na dole fiolki Kochajmy się jak dwa aniołki. Będę Cię dziś wyglądał. Kocham Cię, Daniel Luce omal nie parsknęła śmiechem. Wiedziała, że Daniel nigdy by czegoś takiego nie napisał. Za tym musiał stać ktoś inny. Bill?

Ale dla tej części Luce, która była Lucindą, słowa były tylko przypadkowymi znakami. Nie umiała czytać, jak uświadomiła sobie Luce. A jednak kiedy Luce przeczytała wiersz i zrozumiała go, poczuła, jak zrozumienie wypełnia również Lucindę. Jej dawne wcielenie uznało to za najświeższy i najbardziej urzekający poemat, jaki został kiedykolwiek stworzony. Pójdzie na odpust i odnajdzie Daniela. Pokaże Lu-cindzie, jak silna może być ich miłość. Tego wieczoru będą tańce. Tego wieczoru w powietrzu będzie magia. I - nawet jeśli to był pierwszy i ostatni raz w długiej historii Daniela i Lucindy- tego wieczoru przeżyje szczególną radość spędzania walentynek z ukochaną osobą.

TRZY

ROZKOSZ W ROZGARDIASZU

- Eleanor! - krzyknęła Luce ponad gęstym tłumem, gdy jej przyjaciółka minęła ją w szeregu rozbawionych tancerzy. Ale Eleanor jej nie słyszała. Trudno było powiedzieć, czy głos Luce został zagłuszony przez radosne okrzyki tłumu oglądającego teatrzyk marionetek na jednej z ruchomych scen ustawionych na zachodnim brzegu błoni, czy też przez hałaśliwy, głodny tłum stojący wzdłuż długich stołów z jedzeniem po wschodniej stronie. Albo przez morze

tancerzy pośrodku, którzy odbijali się, wirowali i kręcili z zuchwałym, romansowy zapamiętaniem. Wydawało się, że tancerze na odpuście świętego Walentego nie tylko tańczą - ale także wrzeszczą, śmieją się, wyrzucają z siebie rymowanki przy akompaniamencie muzyki trubadura i wołają do przyjaciół po drugiej stronie błotnistego pola. Robili to wszystko naraz. 1 na całe gardło. Eleanor znalazła się poza zasięgiem jej głosu, kręcąc się w rytm muzyki po otoczonych dębami błoniach. Luce nie miała innego wyboru, jak tylko odwrócić się z powrotem do swojego partnera w tańcu i dygnąć. Był to patykowaty starszy mężczyzna o zapadniętych policzkach i niedomykających się ustach, którego przygięte ramiona sprawiały, że robił wrażenie, jakby chciał się ukryć za zbyt małą maseczką rysia. A jednak Lucindy to nie obchodziło. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek tak doskonale bawiła się w tańcu. Tańczyli, od kiedy słońce dotknęło horyzontu, a teraz gwiazdy świeciły na niebie jak lśniący pancerz. W przeszłości na niebie zawsze było tak wiele gwiazd. Noc była chłodna, ale Luce się zarumieniła, a na jej czole perlił się pot. Kiedy melodia dobiegła końca, podziękowała partnerowi i prześlizgnęła się między tancerzami, pragnąc się stamtąd wydostać. Ponieważ, mimo radości tańca pod gwiazdami, Luce nie zapomniała o tym, dlaczego tak naprawdę się tu znalazła.

Spojrzała ponad błoniami i zmartwiła się, że nawet jeśli Daniel gdzieś tam jest, może go nigdy nie odnaleźć. Czterech trubadurów ubranych w jaskrawe stroje zebrało się na podwyższeniu na północnym krańcu błoni, wygrywając na lutniach i lirach melodię równie słodką jak ballady Beatlesów. Podczas szkolnych potańcówek te powolne piosenki sprawiały, że samotne dziewczęta, w tym Luce, czuły się nieco niepewnie - tu jednak ruchy były wbudowane w melodie i nikomu nigdy nie zabrakło partnera. Chwytało się najbliższą osobę, na dobre czy na złe, i tańczyło. Tutaj energiczny taniec z podskokami, tam w kółeczkach po osiem osób. Luce czuła, że Lucinda naturalnie zna niektóre ruchy, a resztę było łatwo podłapać. Gdyby tylko Daniel tu był... Luce wycofała się na krawędź błoni i zrobiła sobie przerwę. Przyglądała się sukniom kobiet. Według współczesnych standardów nie były wyszukane, ale kobiety nosiły je z taką dumą, że wydawały się równie eleganckie, jak te wszystkie piękne suknie, które widziała w Wersalu. Wiele uszyto z wełny, niektóre miały lniane lub bawełniane dodatki przy kołnierzu lub rąbku. Większość mieszkańców miasta miała tylko jedną parę butów, więc na błoniach pełno było znoszonych skórzanych buciorów z cholewami, ale Luce szybko się zorientowała, że tańczy się w nich o wiele lepiej niż w szpileczkach, które obcierają nogę.

Mężczyźni jakimś sposobem wyglądali elegancko w swoich najlepszych spodniach. Większość dla ocieplenia ubioru włożyła do nich długie wełniane tuniki, ale kaptury zrzucili na ramiona — to nie była mroźna noc, można by ją wręcz nazwać ciepłą. Większość ich masek została pomalowana w zwierzęce wzory, pasujące do kwiatowych masek pań. Nieliczni mieli rękawiczki, które wyglądały na drogie, jednakże większość dłoni, za które chwytała Luce, była zimna i spierzchnięta. Z dróg otaczających błonia obserwowały ich koty. Psy szukały swoich panów wśród ściśniętej masy ciał. Powietrze pachniało sosnami i potem, woskowymi świecami i słodkim korzennym aromatem świeżego piernika. Kiedy następna piosenka się skończyła, Luce zauważyła Eleanor, która wyglądała na zadowoloną, kiedy wyrwała ją z objęć chłopca z czerwoną maską pomalowaną na wzór lisiego pyska. — Gdzie Laura? Eleanor wskazała kępę drzew, gdzie ich młoda przyjaciółka nachylała się w stronę chłopca, którego nie rozpoznawały, i szeptała mu coś. Pokazywał jej księgę, robiąc gesty w powietrzu. Wydawało się, że bardzo dba o fryzurę. Nosił maskę zająca. Dziewczęta roześmiały się, przebijając się przez tłum. Dotarły do Helen, która siedziała z mężem na wełnianym kocu rozłożonym na trawie. Pili razem z jednego

kubka parujący cydr i śmiali się, co sprawiło, że Luce znów zatęskniła za Danielem. Wszędzie byli zakochani. Nawet rodzice Lucindy przyszli na odpust. Gęsta siwa broda ojca drapała policzek matki, gdy wolnym krokiem przemierzali błonia. Luce westchnęła i pomacała koronkową serwetkę w kieszeni. „Na górze róże, na dole fiołki" - jeśli Daniel nie napisał tych słów, to kto? Kiedy ostatnio otrzymała wiadomość rzekomo od Daniela, była to pułapka zastawiona przez Wygnańców... A Cam ją uratował. Zrobiło jej się gorąco. Czy to pułapka? Bill powiedział, że to zwykła walentynkowa impreza. Poświęcił tak wiele energii, by pomóc jej w poszukiwaniach, że nie pozostawiłby jej tu samej, gdyby istniało jakieś prawdziwe zagrożenie. Prawda? Luce odrzuciła od siebie tę myśl. Bill powiedział, że Daniel tu będzie, i Luce mu uwierzyła. Ale oczekiwanie ją zabijało. Podążyła za Eleanor w stronę długiego stołu, na którym ustawiono talerze i misy z prostym, łatwym do przyrządzenia jedzeniem. Widziała kaczkę podawaną na kapuście, zające pieczone na rożnie, kociołki z małymi kalafiorami w jaskrawopomarańczowym sosie, półmiski z jabłkami, gruszkami i suszonymi jagodami, które zebrano w pobliskich lasach, jak również cały

długi stół zapełniony bezkształtnymi plackami z mięsem i z owocami. Patrzyła, jak jeden z mężczyzn wyjmuje nóż zza pasa i odcina solidny kawał placka. Kiedy tego wieczoru wychodziła z domu, matka podała jej płytką drewnianą łyżkę, którą Luce umocowała na wełnianym pasku. Ci ludzie byli przygotowani do jedzenia, naprawiania i walki, podobnie jak Luce była gotowa na miłość. Eleanor znów pojawiła się u boku Luce i uniosła jej pod nos miskę owsianki. - Polana dżemem agrestowym - powiedział Eleanor. - Twoja ulubiona. Kiedy Luce zanurzyła łyżkę w gęstej mieszaninie, jej nozdrza wypełnił tak smakowity aromat, że aż pociekła jej ślinka. Danie było gorące, sycące i smakowite - dokładnie tego potrzebowała dla nabrania sił przed kolejnym tańcem. Nim się zorientowała, zjadła wszystko do końca. Eleanor z zaskoczeniem spojrzała na pustą miskę. - Taniec dodał ci apetytu, co? Luce pokiwała głową, czując ciepło i przyjemnie pełny brzuch. Wówczas zauważyła dwóch odzianych w brązowe szaty księży siedzących z dala od tłumu na drewnianej ławie pod wiązem. Żaden nie brał udziału w uroczystościach - właściwie wyglądali bardziej na przyzwoitki niż bawiących się - ale młodszy poruszał stopami w rytm melodii, a starszy, o pomarszczonej twarzy, wpatrywał się ponuro w tłum.

- Pan widzi i słyszy to sprośne rozpasanie, którego dopuszczają się tak blisko Jego domu powiedział zjadliwie ten pomarszczony. - A nawet jeszcze bliżej. - Drugi ksiądz się roześmiał. - Przypominacie sobie, mistrzu Dockecie, jak wiele z kościelnego złota poszło na bankiet jego lor-dowskiej mości ku czci świętego Walentego? Czy ten jeleń nie kosztował dwadzieścia sztuk złota? Zabawa tych ludzi nie kosztuje nic poza siłą do tańca. A tańczą jak anioły. Gdyby tylko Luce mogła zobaczyć swojego anioła, kierującego się w tańcu w jej stronę. - Anioły, które jutro prześpią swoje godziny pracy, zapamiętajcie moje słowa, mistrzu Herricku. - Czyż nie widzicie radości na tych młodych twarzach? - Młodszy kapłan omiótł spojrzeniem błonia, napotkał twarz Luce na skraju i się rozpromienił. Odkryła, że odpowiada mu uśmiechem - ale jej radość byłaby wielokrotnie większa, gdyby mogła znaleźć się w ramionach Daniela. Jaki byłby bez niego sens tego romantycznego wieczoru? Wydawało się, że Luce i pomarszczony ksiądz byli jedynymi osobami, które nie radowały się maskaradą. Luce lubiła imprezy, ale w tej chwili miała ochotę zrywać maskę z twarzy każdego mijającego ją chłopca. A co, jeśli już przegapiła go w tłumie? Skąd mogła wiedzieć, czy Daniel tej epoki w ogóle jej szukał?

Gapiła się tak otwarcie na wysokiego jasnowłosego młodzieńca w masce orła, że przeszedł obok kramu lalkarza i pokazu marionetek, by stanąć przed nią. - Mam się przedstawić czy wolisz nadal patrzeć? — Jego wesoły głos nie brzmiał ani znajomo, ani nieznajomo. Przez chwilę Luce wstrzymywała oddech. Wyobrażała sobie jego dłoń na jej talii... sposób, w jaki zawsze odchylał ją do tyłu jako zapowiedź pocałunku... chciała dotknąć miejsca, w którym jego skrzydła wyrastały z ramion, tajemnej blizny, o której wiedziała tylko ona... Kiedy podniosła rękę, by zsunąć jego maskę, chłopiec uśmiechnął się na jej zuchwałość ale jego uśmiech zniknął równie szybko, jak uśmiech Luce, kiedy zobaczyła jego twarz. Był całkiem przystojny, pojawił się jednak jeden problem — nie był Danielem. I dlatego każdy element urody tego chłopca - od prostego nosa, przez silną szczękę po czyste szare oczy - blakł w porównaniu z chłopcem, o którym myślała. Westchnęła ze smutkiem. Chłopak nie umiał ukryć zawstydzenia. Szukał właściwych słów, po czym znów nałożył maskę, a Luce poczuła się koszmarnie. - Przepraszam - powiedziała i cofnęła się szybko. -Pomyliłam cię z kimś innym.

Całe szczęście, że, cofając się, wpadła na Laurę, której twarz, w przeciwieństwie do Lucindy, promieniała, wypełniona magią tej nocy. - Och, mam nadzieję, że zaraz zaczną losować z Urny Kupidyna! - wyszeptała Laura, kołysząc się na piętach. Miłościwie odciągnęła Luce od chłopca w masce orła. - Przemyciłaś jednak tam swoje imię? - spytała Luce, uśmiechając się. Laura pokręciła głową. - Matka by mnie zabiła! - Już niedługo. - U ich boku pojawiła się Eleanor. Wydawała się zdenerwowana. Była pewna siebie we wszystkich kwestiach prócz chłopców. - Wyciągną je przy następnym biciu kościelnych dzwonów, żeby nowe pary mogły razem zatańczyć. Albo i się pocałować, jeśli będą miały szczęście. Następne bicie dzwonów. Luce miała wrażenie, że dzwony dopiero przed chwilą wybiły ósmą, ale z pewnością czas biegł szybciej, niż jej się wydawało. Czy to już prawie dziewiąta? Jej czas z Danielem szybko się kończył, a stanie w kącie i obsesyjne wpatrywanie się w galerię masek nic nie dawało. Żadne oczy nie zabłysły fioletem. Musiała działać. Coś jej powiedziało, że w tańcu będzie miała większe szanse. - Zatańczymy jeszcze? — zapytała i wciągnęła dziewczęta z powrotem w tłum.

Rozbawiony tłum zdeptał trawę, zmieniając ją w błoto. Muzyka stała się bardziej skomplikowana, przypominała teraz walczyka, i tańce też się zmieniły. Luce podążyła lekkim, szybkim krokiem, po drodze podłapując bardziej skomplikowane ruchy rąk. Ujęcie się za ręce z dżentelmenem naprzeciwko, proste dygnięcie, a później kilka podskoków w szerokim kręgu wokół partnera, by znaleźć się po drugiej stronie, następnie zamiana z dziewczyną po lewej. I znów brała się za ręce z następnym młodzieńcem i wszystko się powtarzało. W połowie piosenki Luce była zdyszana i śmiała się głośno, kiedy zatrzymała się przed nowym partnerem. Nagle poczuła, że jej stopy wrastają w błoto. Był wysoki i smukły, nosił maskę w lamparcie cętki. Ten wzór wydawał się Lucindzie egzotyczny - w lasach wokół jej miasta nie było lampartów. Z pewnością była to najbardziej elegancka maska, którą widziała podczas zabawy. Mężczyzna wyciągnął okryte rękawiczkami dłonie, a kiedy Luce ostrożnie podała mu ręce, jego uścisk był mocny, niemal władczy. Kiedy spojrzała w ukryte za lamparcią maską szmaragdowe oczy, pojawił się w nich blask.

CZTERY

JAKIEŚ NIESZCZĘŚCIE JESZCZE WPOŚRÓD GWIAZD WISZĄCE*

- Dobry wieczór, pani. Jakże wdzięcznie tańczycie. Jak anioł. Luce otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale nie mogła wydać z siebie głosu. Dlaczego Cam musiał wpaść nieproszony również i na tę imprezę? * Shakespeare William, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski, PIW, Warszawa 1975r.

- Dobry wieczór, panie - odpowiedziała Luce drżącym głosem. Taniec sprawił, że jej twarz była zarumieniona, warkocze się rozplotły, a jeden z rękawów sukni zsunął się z ramienia. Czuła spojrzenie Cama na nagiej skórze. Uniosła dłoń, by poprawić rękaw, ale jego dłoń w rękawiczce powstrzymała ją. — Cóż za miły rozgardiasz w twojej sukni. — Przeciągnął palcem po jej obojczyku, a ona zadrżała. - Pobudza męską wyobraźnię. Melodia zmieniła tonację, co sygnalizowało tancerzom zmianę partnerów. Cam odsunął palce od jej skóry, ale serce Luce wciąż mocno biło w piersi, gdy oddalili się od siebie. Kącikiem oka obserwowała Cama. On obserwował ją. Jakimś sposobem wiedziała, że to nie był Cam z teraźniejszości, goniący ją przez czas. To był Cam, który żył tutaj i oddychał średniowiecznym powietrzem. Robił wrażenie najbardziej eleganckiego tancerza na błoniach. Stawiał kroki w natchniony sposób, co nie uchodziło uwagi dam. Zainteresowanie, jakie wywoływał, świadczyło o tym, że nie pochodził z tego miasta. Przyjechał specjalnie na odpust świętego Walentego. Ale dlaczego? I znów znaleźli się w parze. Czy wciąż tańczyła? Jej ciało wydawało się zesztywniałe. Nawet muzyka jakby utknęła w niekończącym się momencie między dwoma taktami, przez co Luce zaczęła się obawiać, że ona

i Cam pozostaną na swoich miejscach, patrząc sobie przez wieczność w oczy. - Wszystko w porządku, panie? - Luce nie spodziewała się, że to powie. Ale w wyrazie jego twarzy było coś dziwnego. To był mrok, którego nawet jego maska nie mogła ukryć. Nie był to mrok złych czynów, nic tak przerażającego, jak wtedy, kiedy pojawił się na cmentarzu w Sword & Cross. Nie, duszę tego Cama okaleczył smutek. Co mogło sprawić, że tak wyglądał? Zmrużył oczy, jakby wyczuwał jej myśli, i wyraz jego twarzy się zmienił. - Nigdy nie czułem się lepiej. - Cam przechylił głowę. - To o ciebie się martwię, Lucindo. - O mnie? - Luce bardzo starała się nie pokazać po sobie, jakie wrażenie wywarły na niej te słowa. Marzyła o zupełnie innej masce, niewidzialnej, która nie pozwoliłaby mu w końcu sądzić, że wie, jak ona się czuje. Podniósł maskę na czoło. - Podjęłaś się niemożliwego przedsięwzięcia. Skończysz ze złamanym sercem i samotna. Chyba że... - Chyba że co? Pokręcił głową. - Jest w tobie tyle mroku, Lucindo. - Znów opuścił maskę. - Zawróć, zawróć... Jego głos ucichł, kiedy zaczął się oddalać od niej w tańcu. Tym razem Luce wcale to nie ucieszyło.

— Zaczekaj! Ale Cam zniknął wśród tancerzy. Zataczał powolne kręgi z nową partnerką. Z Laurą. Cam mruknął coś do ucha niewinnej dziewczyny, a ona odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się. Luce zaczęła się gotować. Chciała oderwać prostą, wesołą Laurę od mrocznego Cama. Chciała złapać Cama i siłą zmusić go do wyjaśnień. Chciała porozmawiać z nim na swoich zasadach, nie w krótkich, melodramatycznych odcinkach pomiędzy kolejnymi krokami tańca pośrodku średniowiecznego święta na wolnym powietrzu. Oto znów był, zbliżał się do niej, doskonale panując nad swoimi krokami, jakby wpływał na tempo muzyki. Luce z kolei czuła, że nad niczym nie panuje. Kiedy miał znów przed nią stanąć, wysoki jasnowłosy mężczyzna odziany w czerń zręcznie odsunął go na bok. Stanął przed nią i nawet nie udawał, że tańczy. -Witaj. - Witaj - odpowiedziała z westchnieniem. Wysoki, umięśniony, nieprawdopodobnie tajemniczy. Wszędzie by go rozpoznała. Wyciągnęła do niego ręce, rozpaczliwie pragnąc poczuć bliskość, słodki dreszcz dotyku skóry jej jedynej prawdziwej miłości. Daniel. W chwili, kiedy muzyka miała im nakazać zmianę partnerów, zwolniła - niemal magicznie - i zmieniła się w coś powolnego i pięknego.

Płomienie świec umieszczonych wszędzie na błoniach migotały na tle ciemnego nieba i cały świat jakby wstrzymywał oddech. Luce wpatrywała się w oczy Daniela, a wszelkie poruszenia i barwy wokół niego zniknęły. Odnalazła go. Wyciągnął do niej ręce, objął ją w talii, a jej ciało wtuliło się w niego, przeszyte dreszczem jego dotyku. Znalazła się w ramionach Daniela i na całym świecie nie było nic tak cudownego, jak taniec z jej aniołem. Ich stopy delikatnie muskały ziemię lekkimi krokami, lot był oczywistą i nieodłączną częścią ciała Daniela. W swoim sercu też czuła lekkość, która wypełniała je tylko wtedy, kiedy Daniel był w pobliżu. Nic nie było tak cudowne - może poza jego pocałunkiem. - Myślałam, że już nie przyjdziesz - powiedziała. Luce pomyślała o ucieczce przez Głosiciele na swoim podwórku, o pogoni za swoimi dawnymi wcieleniami i patrzeniu, jak stają w ogniu, o kłótniach z Danielem na temat zapewnienia jej bezpieczeństwa. Czasem łatwo było zapomnieć, jak dobrze im było razem. Jak piękny był, jak dobry, jak samo przebywanie z nim sprawiało, że czuła się tak, jakby latała. Wystarczyło, że na niego patrzyła, i od razu dostawała gęsiej skórki, a jej żołądek przepełniała energia. A to było nic w porównaniu z tym, jak się czuła, kiedy ją całował.

Uniósł maskę i tak mocno przycisnął Luce do siebie, że nie mogła się ruszyć. I nie chciała. Wpatrywała się we wszystkie piękne elementy jego twarzy, a jej spojrzenie najdłużej spoczywało na miękkim wygięciu warg. Po całym tym oczekiwaniu nie mogła w to uwierzyć. To naprawdę był on! - Zawsze do ciebie powrócę. - Wpatrywał się w nią jak w transie. - Nic mnie nie powstrzyma. Luce wspięła się na palce, rozpaczliwie pragnąc go pocałować, ale Daniel przycisnął palec do jej warg i uśmiechnął się. - Chodź ze mną - wyszeptał i wziął ją za rękę. Poprowadził ją na skraj błoni, później przez dąbrowę, która otaczała rozbawiony tłum. Wysoka trawa łaskotała ją w kostki, a księżyc oświetlał ich drogę, aż wkroczyli w chłodny mrok lasu. Tam Daniel podniósł niewielką zapaloną latarnię, jakby to wszystko było częścią jego planu. - Dokąd idziemy? - spytała, choć tak naprawdę nie miało to znaczenia, dopóki byli razem. Daniel jedynie pokręcił głową i uśmiechnął się, po czym wyciągnął rękę, żeby pomóc jej przeskoczyć powalony konar zagradzający ścieżkę. W miarę jak szli, muzyka cichła, aż zaczęło ją zagłuszać pohukiwanie sów, szelesty wiewiórek w gałęziach drzew i cichy śpiew słowika. Latarnia zakołysała się na ramieniu Daniela, a jej światło zachwiało się i dosięgnęło sieci nagich gałęzi, które wyciągały się w ich

stronę. Kiedyś Luce obawiałaby się cieni w lesie, ale to było przed milenium. Szli, trzymając się za ręce, po wąskiej kamienistej ścieżce. Zrobiło się chłodniej i mocniej przytuliła się do niego, żeby się ogrzać, a on otoczył ją ramieniem. Kiedy dotarli do rozgałęzienia ścieżki, Daniel zatrzymał się na chwilę, jakby się zgubił. Później odwrócił się w jej stronę. - Chyba muszę coś wyjaśnić — powiedział. - Jestem ci winien prezent z okazji świętego Walentego. Luce roześmiała się. - Nic mi nie jesteś winien. Po prostu chcę być z tobą. - Ale ja dostałem prezent od ciebie... - Prezent ode mnie? - Z zaskoczeniem uniosła wzrok. - A on poruszył mnie do głębi. - Wziął ją za rękę. -Powinienem cię przeprosić, jeśli kiedykolwiek sprawiłem, że zwątpiłaś w moje uczucia. Do wczoraj sądziłem, że nie uda mi się dziś tu z tobą spotkać. Nad ich głowami przeleciała wrona, zakrakała i wylądowała na kołyszącej się gałęzi. -Wtedy jednak przyjechał posłaniec i przekazał wszystkim rycerzom pod moim dowództwem surowy rozkaz, byśmy wzięli udział w odpuście. Obawiam się, że prawie zajechałem konia, tak się śpieszyłem na spotkanie z tobą. Naprawdę, bardzo pragnąłem podziękować ci za twój tak przemyślany dar. - Ale Danielu, ja...

- Dziękuję ci, Lucindo. Następnie wyjął skórzaną pochwę, która wyglądała tak, jakby mógł się w niej zmieścić sztylet. Luce próbowała ukryć zmieszanie, ale nigdy wcześniej nie widziała jej na oczy. - Och. - Roześmiała się i pomacała serwetkę w kieszeni. - Czy kiedykolwiek miałeś wrażenie, że ktoś nad nami czuwa? - Przez cały czas - odpowiedział i uśmiechnął się. - Może to nasi aniołowie stróże? - zażartowała Luce. - Może - odparł Daniel. - Ale na szczęście teraz jesteśmy tylko ty i ja. Poprowadził ją ścieżką po lewej. Zrobili jeszcze kilka kroków, po czym skręcili w prawo i przeszli pod wygiętym dębem. W ciemności Luce bardziej wyczuła niż dostrzegła niewielką okrągłą polanę w miejscu, w którym najpewniej wycięto potężny dąb. Jego pniak stał pośrodku polanki - coś na nim umieszczono, ale Luce jeszcze nie wiedziała, co. - Zamknij oczy - powiedział, a kiedy to zrobiła, wyczuła, że latarnia się oddala. Słyszała, jak Daniel kręci się po polanie i już prawie otworzyła oczy, ale udało jej się powstrzymać, gdyż stwierdziła, że woli przeżyć niespodziankę dokładnie tak, jak Daniel ją zaplanował. Po chwili nozdrza Luce wypełnił znajomy aromat. Zacisnęła powieki i odetchnęła głęboko. Coś delikatnego, kwiatowego... i bardzo charakterystycznego.

Piwonie. Wciąż nie otwierając oczu, Luce widziała swój ponury pokój w internacie w Sword & Cross, upiększony przez stojący na parapecie wazon z piwoniami, które Daniel przyniósł jej do szpitala. Widziała urwisko w Tybecie, gdzie patrzyła, jak Daniel wręcza jej poprzedniemu wcieleniu kwiaty, jeden po drugim, w zabawie, która skończyła się aż za szybko. Niemal czuła altankę w Helston, wypełnioną pierzastymi płatkami piwonii. - A teraz otwórz oczy. Słyszała uśmiech w głosie Daniela, a kiedy otworzyła oczy i zobaczyła, jak stoi obok pniaka dębu, ozdobionego wielkim bukietem piwonii w potężnym miedzianym wazonie, zakryła usta dłonią i westchnęła. Ale to nie było wszystko. Daniel przeplótł kwiaty pi wonii między smukłymi gałęziami drzew. Zrobił wazony z dziupli we wszystkich okolicznych pniach. Zarzucił ziemię delikatnymi, śnieżnymi płatkami piwonii. Uplótł dla niej wianek. Zapalił dziesiątki świec w malutkich latarenkach, aż całą polankę wypełnił magiczny blask. Kiedy zrobił krok do przodu, żeby ozdobić włosy Luce wiankiem, prawie się rozpłynęła — i jej średniowieczne wcielenie też. Średniowieczna Lucinda nie rozpoznawała licznych kwiatów - nie miałaby pojęcia, jak to możliwe w lutym - ale i tak ogromnie spodobała jej się ta niespodzianka. Ale Lucinda Price wiedziała, że śnieżnobiałe

piwonie to coś więcej niż tylko prezent na walentynki. Były symbolem wiecznej miłości Daniela Grigori. Płomienie świec migotały na jego twarzy. Uśmiechał się, ale wyglądał na zdenerwowanego, jakby nie wiedział, czy ten dar się jej spodobał. — Och, Danielu. - Wpadła mu w ramiona. - Są piękne. Obrócił ją dookoła i poprawił jej wianek na głowie. — Nazywają je piwoniami. To nie są tradycyjne wa-lentynkowe kwiaty — powiedział, z namysłem odchylając głowę do tyłu — ale można powiedzieć, że to... swoista tradycja. Luce bardzo się spodobało, że dokładnie rozumie, o czym on mówi. — Może moglibyśmy uczynić z nich walentynkową tradycję. Daniel wyjął duży kwiat z bukietu i wsunął go między jej palce, unosząc je bliżej jej serca. Ile razy w przeszłości widziała, jak robił dokładnie to samo? Luce dostrzegła błysk w jego oczach, który sugerował, że nigdy mu się to nie znudziło. — Tak, nasza prywatna walentynkową tradycja — powiedział. — Piwonie i... cóż, powinno być chyba coś jeszcze, prawda? — Piwonie i... — Luce zaczęła gorączkowo myśleć. Niczego innego nie potrzebowała. Nie potrzebowała niczego poza Danielem... i... - A może piwonie i pocałunek?

- To jest bardzo dobry pomysł. I wtedy ją pocałował, jego wargi przycisnęły się do jej warg w niepowstrzymanym pożądaniu. Pocałunek był szalony i nowy, jakby nigdy wcześniej się nie całowali. Daniel zatonął w tym pocałunku, wsunął palce w jej włosy, jego oddech parzył jej szyję, gdy badał wargami jej uszy i obojczyk, głęboki dekolt sukni. Brakowało im tchu, ale żadne nie chciało przestać się całować. Luce poczuła dotknięcie gorąca na karku i serce zabiło jej szybciej. Czy to już się działo? Miała zginąć z miłości dokładnie tutaj, pośrodku tego świetlistego białego lasu. Nie chciała opuścić Daniela, nie chciała zostać wyrzucona w niebo, w kolejną czarną dziurę, w której jedyne towarzystwo stanowił Bill. Niech diabli porwą to przekleństwo! Dlaczego była nim związana? Dlaczego nie mogła się uwolnić? W jej oczach pojawiły się łzy frustracji. Oderwała się od warg Daniela, przycisnęła czoło do jego czoła i dyszała ciężko, czekając, aż płomień spopieli jej duszę i odbierze życie temu ciału. Tyle tylko, że kiedy przestała całować Daniela, gorąco zniknęło, jakby ktoś zdjął garnek z ognia. Dlatego znów sięgnęła ku jego wargom. Gorąco znów przepełniło jej ciało. A jednak coś się zmieniło. To nie był wszechogarniający płomień, który ją tłumił, który wyrzucał ją z ciał

poprzednich wcieleń i palii całe teatry. To była ciepła, oszałamiająca ekstaza całowania się z kimś, kogo się naprawdę kochało — kogoś, z kim miało się spędzić wieczność. I chwilę obecną. Daniel przyglądał jej się niepewnie, wyczuwając, że dzieje się z nią coś ważnego. - Czy coś się stało? Na końcu jej języka pojawiły się tysiące pytań, ale wszystkie zmiotło przypomnienie szorstkiego głosu. „Jedyny raz spędzacie razem walentynki". Jak to możliwe? Tak wiele miłości ich łączyło, a jednak nigdy wcześniej i nigdy później nie spędzili tego najbardziej romantycznego dnia roku w swoich ramionach. I oto byli tutaj, w momencie między przeszłością a przyszłością, słodko-gorzkim i cennym, dezorientującym, dziwnym i niesamowicie pełnym życia. Luce nie chciała tego popsuć. Może Bill, sympatyczny młody ksiądz i jej droga przyjaciółka Laura, wszyscy mieli na swój sposób rację. Może wystarczyło po prostu być zakochanym? - Nic się nie stało. Pocałuj mnie jeszcze raz, i jeszcze raz. Daniel podniósł ją z ziemi i wziął w ramiona. Jego wargi smakowały jak miód. Objęła go za szyję. Czuła jego dłonie przesuwające się po plecach. Luce z trudem oddychała. Przepełniała ją miłość.

Z daleka dobiegło ich bicie kościelnych dzwonów. Zaczęło się losowanie z Urny Kupidyna, ręce chłopców przypadkowo wybierały imiona ukochanych, policzki dziewcząt rumieniły się z niecierpliwości, wszyscy mieli nadzieję na całusa. Luce zamknęła oczy i życzyła sobie, by każda para na błoniach - każda para na świecie — mogła złączyć się w pocałunku tak słodkim jak ten. - Szczęśliwych walentynek, Lucindo. - Szczęśliwych walentynek, Danielu. I oby było ich więcej. Spojrzał na nią ciepło i z nadzieją. Pokiwał głową. - Obiecuję.

EPILOG

OPIEKUNOWIE

Na błoniach czwórka trubadurów zakończyła ostatnią melodię i zeszła ze sceny, by zrobić miejsce dla Urny Kupidyna. A gdy cała gromada chichoczących nerwowo samotnych młodych mężczyzn i kobiet zbliżyła się do podwyższenia, trubadurzy odsunęli się na bok. Jedno po drugim zdejmowali maski. Shelby odrzuciła flet. Miles zagrał jeszcze jedną nutę na lirze, a Roland nastroił lutnię. Arriane wsunęła szałamaję do wąskiego drewnianego futerału i poszła nalać sobie duży kubek ponczu. Ale kiedy odchyliła głowę,

skrzywiła się i przycisnęła dłoń do zakrwawionego bandaża spowijającego świeżą ranę na szyi. - Nieźle sobie radziłeś, Miles - powiedział Roland. -Musiałeś już kiedyś grać na lirze, prawda? - To był mój pierwszy raz - odparł Miles nonszalancko, choć widać było, że komplement sprawił mu przyjemność. Spojrzał na Shelby i uścisnął jej dłoń. -Pewnie brzmiałem dobrze jedynie dzięki akompaniamentowi Shel. Shelby zaczęła przewracać oczami, ale w połowie poddała się i lekko cmoknęła Milesa w usta. - Pewnie tak. - Rolandzie? - odezwała się nagle Arriane, wykonując obrót na pięcie, by się przyjrzeć błoniom. - Co się stało z Danielem i Lucindą? Jeszcze przed chwilą tam byli. Och - uniosła dłoń do czoła - czy w miłości nic nie może pójść tak jak trzeba? - Widzieliśmy, jak tańczą - powiedział Miles. - Na pewno nic się im nie stało. Są razem. - Wyraźnie powiedziałam Danielowi „Tańcz z Lucindą pośrodku błoni, żebyśmy mogli cię widzieć". Zachowuje się, jakby nie wiedział, ile wysiłku w to wkładamy! - Pewnie miał inne plany — stwierdził ponuro Roland. - Tak to bywa z miłością. - Uspokójcie się. - Głos Shelby uspokoił pozostałych, jakby jej nowa miłość sprawiła, że nabrała wiary w świat. - Widziałam, jak Daniel prowadzi ją do lasu,

w tamtą stronę. Stój! - krzyknęła, chwytając Arriane za długi czarny płaszcz. - Nie idź za nimi! Nie sądzisz, że po tym wszystkim zasługują na trochę czasu w samotności? - W samotności? - powtórzyła Arriane i westchnęła ciężko. - W samotności. - Roland stanął obok Arriane i objął ją, starannie unikając dotknięcia rany na szyi. - Tak - zgodził się Miles, biorąc Shelby za rękę. -Zasługują na trochę czasu w samotności. I w tej chwili pod gwiazdami, całą czwórkę połączyło zrozumienie. Czasem miłość potrzebowała uciec od swoich aniołów stróżów, oderwać się od ziemi. A kiedy po raz pierwszy uderzyła skrzydłami, trzeba było zaufać, że sama zerwie się do lotu i wzniesie na niewyobrażalną wysokość, w Niebiosa - i jeszcze wyżej.

SPIS TREŚCI Miłość w najmniej spodziewanej chwili: Walentynki Shelby i Milesa...............7 Jeden: Dwoje na drodze....................9 Dwa: Dziwaczny bazar....................28 Trzy: Jego miecz, jego słowo................44 Cztery: Ręka w rękę......................54 Lekcje miłości: Walentynki Rolanda...........71 Jeden: Długa, oślepiająca droga.............73 Dwa: Pękające mury.....................82 Trzy: Narada z ciemnością.................93 Cztery: Uczeń miłości...................103

Płomienna miłość: Walentynki Arriane........119 Jeden: Sekret..........................121 Dwa: Piekielne pragnienia................131 Trzy: Pierwsza rana jest najgłębsza..........140 Cztery: Miłość dodaje skrzydeł.............149 Niekończąca się miłość: Walentynki Daniela i Lucindy...........159 Jeden: Dawna miłość....................161 Dwa: Dusza w konflikcie.................174 Trzy: Rozkosz w rozgardiaszu..............185 Cztery: Jakieś nieszczęście jeszcze wpośród gwiazd wiszące................195 Epilog: Opiekunowie.....................209