Lauren Kate - UPADLI - (4) Uniesienie

Kate Lauren Upadli 04

Uniesienie

Niebo jest ciemne od skrzydeł... Niczym piasek w klepsydrze, Luce i Danielowi ucieka czas. Aby powstrzymać Lucyfera przed wymazaniem przeszłości, muszą odnaleźć miejsce, w którym aniołowie upadli na Ziemię. Za nimi podążają mroczne siły, a Daniel nie wie, czy uda mu się to przetrwać – przeżyć jedynie po to, by znów raz za razem ją tracić. Razem jednak muszą wziąć udział w epickiej bitwie, która skończy się martwymi ciałami... i anielskim pyłem. Jej skutkiem są wielkie ofiary i złamane serca.

PRO LO G SPADANIE Na początku była cisza... W przestrzeni między Niebiosami a Upadkiem, głęboko w niepojętych przestrzeniach, nadeszła chwila, kiedy wspaniała melodia Niebios zniknęła, a zastąpiła ja cisza tak głęboka, że dusza Daniela nasłuchiwała każdego odgłosu. Później nadeszło uczucie spadania - upadku, którego nawet jego skrzydła nie umiały powstrzymać, jakby Iron obciążył je księżycami. Z trudem nimi poruszał, a nawet kiedy udało mu się to zrobić, nie wywierało to żadnego wpływu na jego upadek. Gdzie się kierował? Przed nim i za nim nie było nic. Nic nie było na górze i nic na dole. Jedynie gęsta ciemność i niewyraźny zarys tego, co pozostało z duszy Daniela. Pod nieobecność dźwięku władzę przejęła wyobraźnia. Wypełniała jego głowę czymś wykraczającym poza dźwięk, czymś nieuniknionym - dręczącymi słowami przekleństwa Luce. „Umrze... Nigdy nie osiągnie dojrzałości, będzie umierać raz za razem dokładnie w tej chwili, kiedy przypomni sobie twój wybór. Abyście nigdy nie byli naprawdę razem". Takie było ohydne przekleństwo Lucyfera, jego pełne goryczy uzupełnienie wyroku, który Tron wydał na

Niebiańskich Błoniach. Teraz po jego ukochaną przychodziła śmierć. Czy Daniel mógł to powstrzymać? Czy umiałby w ogóle ją rozpoznać? Co bowiem anioł wiedział o śmierci? Daniel widywał, jak przychodzi w pokoju po jednego z tych nowych śmiertelnych zwanych ludźmi, lecz aniołów śmierć nie dotyczyła. Śmierć i dojrzałość - dwie wartości, absolutne Przekleństwa Lucyfera. Dla Daniela żadna nie miała znaczenia. Wiedział jedynie, że oddzielenie od Lucindy było karą, której nie mógł znieść. Musieli być razem. - Lucindo! — wykrzyknął. Jego dusza powinna poczuć ciepło na samą myśl o niej, lecz on czuł jedynie bolesną pustkę, obfitość tego, czego nie było. Powinien wszędzie wokół siebie wyczuwać swoich braci - tych wszystkich, którzy wybrali źle albo za późno - którzy nie dokonali żadnego wyboru, ale zostali wygnani za niezdecydowanie. Wiedział, że tak naprawdę nie jest sam - tak wielu z nich poleciało w dół, kiedy chmuroziemia pod ich stopami otworzyła się w pustkę. Ale nie widział ani nie wyczuwał nikogo innego. Przed tą chwilą nigdy nie był sam. Teraz czuł się jak ostatni anioł we wszystkich światach. Nie myśl tak. Zatracisz się. Próbował się trzymać... Lucinda, Apel, Lucinda, wybór... ale w miarę, jak spadał, wszystko było coraz

trudniej zapamiętać. Na przykład, jakie były ostatnie słowa Tronu, które usłyszał... „Bramy Niebios...". „Bramy Niebios są...". Nie pamiętał, co było dalej, jedynie z trudem przypominał sobie, jak wielkie światło zamigotało, Błonia wypełnił podmuch ostrego zimna, a drzewa w Ogrodzie wpadały na siebie, wzbudzając fale potężnego zakłócenia, które wyczuwał cały kosmos, tsunami chmu-roziemi, które oślepiało anioły i pozbawiało je chwały. Było coś jeszcze, coś tuż przed unicestwieniem Błoni, coś jak... Rozdwojenie. Zuchwały, świetlisty anioł wzniósł się w górę podczas Apelu — powiedział, że jest Danielem powracającym z przyszłości. W jego oczach był smutek, który wydawał się taki... stary. Czy ten anioł - ta wersja duszy Daniela bardzo cierpiał? A Lucinda? Daniela wypełniła wściekłość. Odnajdzie Lucyfera, anioła, który żył w ślepym zaułku wszystkich idei. Daniel nie obawiał się zdrajcy, będącego niegdyś Gwiazdą Zaranną. Gdziekolwiek, kiedykolwiek dotrą do krańca tej nicości, Daniel miał zamiar się zemścić. Ale najpierw musiał odnaleźć Lucindę, gdyż bez niej nic się nie liczyło. Bez jej miłości nic nie było możliwe. Ich miłość sprawiała, że wybór między Lucyferem a Tronem był nie do pomyślenia. Jedyną stroną, jaką kiedykolwiek mógł wybrać, była ona. Daniel wiedział, że

musi zapłacić za ten wybór, ale jeszcze nie rozumiał kształtu, jaki przybrała jego kara. Wiedział jedynie, że zniknęła z miejsca, do którego przynależała - u jego boku. Daniela nagle przeszył ostry i brutalny ból rozdzielenia od bratniej duszy. Jęknął, z zaćmionym umysłem, i nagle, co napełniło go przerażeniem, nie pamiętał już dlaczego. Spadał dalej, w dół, przez coraz gęstszą ciemność. Nie widział już, nie czuł i nie umiał sobie przypomnieć, jak się tu znalazł, nigdzie, pędząc przez nicość -dokąd? Jak długo? Jego pamięć zamigotała i zaczęła gasnąć. Coraz trudniej było mu przypomnieć sobie te słowa wypowiedziane przez anioła na białych błoniach, który wyglądał zupełnie jak... Kogo przypominał ten anioł? I co takiego powiedział, co było takie ważne? Daniel nie wiedział, nic już nie wiedział. Jedynie to, że spadał przez niekończącą się pustkę. Wypełniało go pragnienie, by odnaleźć coś... kogoś. Pragnienie, by znów poczuć się całością. Lecz tu była jedynie ciemność w ciemności... Cisza zagłuszająca jego myśli... Nicość, która była wszystkim. Daniel upadł.

JEDEN KSIĘGA OBSERWATORÓW — Dzień dobry. Ciepła dłoń musnęła twarz Luce i wsunęła kosmyk jej włosów za ucho. Przetoczywszy się na bok, ziewnęła i otworzyła oczy. Spała głęboko i śniła o Danielu. - Och — westchnęła i dotknęła policzka. Oto i był. Daniel siedział obok niej. Miał na sobie czarny sweter i tę samą czerwoną chustkę, którą widziała na jego szyi pierwszego dnia w Sword & Cross. Wyglądał lepiej niż sen. Jego ciężar sprawił, że posłanie nieco się zapadło. Luce podciągnęła nogi, żeby przytulić się do niego. - Nie jesteś snem - powiedziała. Oczy Daniela były bardziej zaczerwienione niż zwykle, ale wciąż płonęły czystym fioletem, kiedy jego spojrzenie spoczęło na twarzy Luce i wpatrywał się w jej rysy, jakby widział ją po raz pierwszy. Pochylił się i przycisnął wargi do jej ust. Luce wtuliła się w niego, objęła go ramionami za szyję i z radością odwzajemniła pocałunek. Nie przejmowała się niemytymi zębami, rozczochranymi po całej nocy włosami. Nie obchodziło jej nic poza pocałunkiem. Byli razem i żadne nie mogło przestać się uśmiechać. I wtedy wszystko do niej powróciło. Ostre jak brzytwa szpony i zamglone czerwone oczy.

Duszący smród śmierci i zgnilizny. Wszędzie ciemność, tak pełna zagłady, że sprawiała, iż światło, miłość i wszystko, co dobre na świecie, zdawało się zmęczone, zniszczone i martwe. To, że Lucyfer kiedyś dla niej coś znaczył — Bill, wredny kamienny gargulec, którego uznawała za swojego przyjaciela —wydawało się niemożliwe. Dopuściła go zbyt blisko do siebie, a teraz, ponieważ nie zrobiła tego, czego sobie życzył - zdecydowała, że nie zabije swojej duszy w starożytnym Egipcie — postanowił wytrzeć tablicę. Zagiąć czas i wymazać wszystko od Upadku. Każde życie, każda miłość, każda chwila, której kiedykolwiek doświadczyła ludzka i anielska dusza, zostaną zwinięte w kulkę i wyrzucone zgodnie z kaprysem Lucyfera, jakby wszechświat był grą planszową, a on marudnym dzieciakiem rezygnującym z gry, gdy zaczął przegrywać. Luce jednak nie miała pojęcia, co chciał wygrać. Zrobiło jej się gorąco, kiedy przypomniała sobie jego gniew. Chciał, żeby go zobaczyła, żeby drżała w jego dłoni, kiedy zabrał ją z powrotem do czasu Upadku. Chciał jej pokazać, że dla niego to sprawa osobista. Później odrzucił ją na bok, zarzucając Głosiciela jak sieć, by pochwycić wszystkie anioły, które spadły z Niebios. W chwili, kiedy Daniel pochwycił ją w tym gwieździstym niemiejscu, Lucyfer zniknął i sprawił, że Upadek

znów się rozpoczął. Był tam teraz ze spadającymi aniołami, w swoim wcześniejszym wcieleniu. Podobnie jak cała reszta, Lucyfer spadał w bezsilnej izolacji - razem z braćmi, ale oddzielony od nich, razem, lecz samotny. Przed tysiącleciami upadek aniołów z Niebios na ziemię zajął dziewięć śmiertelnych dni. Ponieważ drugi Upadek Lucyfera miał podążać tym samym śladem, Daniel i pozostali mieli jedynie dziewięć dni, by go powstrzymać. A gdyby im się to nie udało, w chwili, kiedy Lucyfer i jego Głosiciel pełen aniołów upadną na ziemię, czas dostanie czkawki, która odbije się echem aż do pierwotnego Upadku i wszystko zacznie się od nowa. Jakby te siedem tysięcy lat między tamtą chwilą a teraźniejszością nigdy się nie wydarzyło. Jakby Luce nie zaczęła w końcu pojmować przekleństwa, rozumieć, gdzie w tym wszystkim było jej miejsce, poznawać, kim była i kim mogła się stać. Historia i przyszłość świata znalazły się w niebezpieczeństwie - chyba że Luce, siódemce aniołów i dwójce Nefilim uda się powstrzymać Lucyfera. Zostało dziesięć dni i nie mieli najmniejszego pojęcia, od czego zacząć. Poprzedniego wieczoru Luce była tak zmęczona, że nie pamiętała, jak położyła się na tym posłaniu i owinęła cienkim niebieskim kocem. Między krokwiami niewielkiej chatki były pajęczyny, na składanym stoliku stały kubki z niedopitą gorącą czekoladą, którą Gabbe wczoraj zrobiła dla wszystkich. Ale Luce miała wrażenie, że to sen. Lot z Głosiciela na tę niewielką wysepkę

niedaleko Tybee, to bezpieczne schronienie aniołów, przyćmił jej wyczerpanie. Zasnęła, kiedy inni jeszcze rozmawiali, pozwoliła, by głos Daniela ukołysał ją do snu. Teraz w chatce panowała cisza, a przez okno za plecami Daniela widziała szarzejące niebo. Nadchodził świt. Wyciągnęła rękę, by dotknąć jego policzka. Odwrócił głowę i pocałował wnętrze jej dłoni. Luce zacisnęła powieki, żeby nie płakać. Dlaczego, po tym wszystkim, co przeszli, musieli najpierw pokonać diabła, by mogli swobodnie dzielić swoją miłość? - Danielu. - Od strony wejścia do chatki dobiegł głos Rolanda. Trzymał ręce w kieszeniach marynarskiej kurtki, a jego dredy zakrywała szara wełniana czapka narciarska. Posłał Luce zmęczony uśmiech. - Już czas. - Czas na co? - Luce wsparła się na łokciach. - Wyruszamy? Już? Chciałam pożegnać się z rodzicami. Pewnie są spanikowani. - Pomyślałem, że zabiorę cię do ich domu - powiedział Daniel - żeby się pożegnać. -Ale jak mam wyjaśnić zniknięcie po obiedzie z okazji Święta Dziękczynienia? Pamiętała słowa Daniela z poprzedniego wieczoru. Choć wydawało się, że w Głosicielach spędzili całą wieczność, w rzeczywistości minęło tylko kilka godzin. Jednakże dla Harryego i Doreen Price kilka godzin nieobecności córki było wiecznością. Daniel i Roland popatrzyli po sobie.

- Zajęliśmy się tym - powiedział Roland, podając Danielowi kluczyki do samochodu. - Jak się tym zajęliście? - spytała Luce. - Tato kiedyś zadzwonił na policję, kiedy pół godziny spóźniłam się ze szkoły... - Nie martw się, dzieciaku - powiedział Roland. -Zapewniliśmy ci przykrywkę. Musisz się tylko szybko przebrać. - Wskazał na plecak leżący na bujanym fotelu przy drzwiach. - Gabbe przyniosła twoje rzeczy. - Dzięki, no - powiedziała zdezorientowana. Gdzie była Gabbe? Gdzie była reszta? Wieczorem chatka była zapchana, robiła wrażenie wręcz przytulnej, wypełniona blaskiem anielskich skrzydeł i aromatem gorącej czekolady i cynamonu. Wspomnienie tej przytulności, połączone z obietnicą pożegnania z rodzicami bez wiedzy, dokąd się wybiera, sprawiło, że ten poranek wydawał się pusty. Drewniana podłoga była szorstka pod jej stopami. Spoglądając w dół, zorientowała się, że wciąż ma na sobie wąską sukienkę z białego płótna, którą nosiła w Egipcie, w ostatnim życiu odwiedzonym przez Głosicieli. Bill kazał jej ją włożyć. Nie, nie Bill. Lucyfer. Spoglądał na nią z aprobatą, kiedy zatknęła za pasek gwiezdną strzałę, rozważając radę, której jej udzielił. Nigdy, nigdy, nigdy. Luce miała po co żyć. W starym zielonym plecaku, który zabierała na wa-

kacyjne obozy, Luce znalazła swoją ulubioną piżamę flanelową, w czerwono-białe paski - starannie złożoną, a do tego parę białych kapci. - Ale jest ranek - powiedziała. - Po co mi piżama? Daniel i Roland znów spojrzeli po sobie, ale tym razem z trudem powstrzymywali śmiech. - Zaufaj nam - powiedział Roland. Malutka wysepka w pobliżu Tybee znajdowała się niecałe dwa kilometry od wybrzeża na wysokości Savannah. Roland obiecywał, że po drugiej stronie czeka na nich samochód. Daniel ukrył skrzydła, ale musiał wyczuć, że Luce spogląda na miejsce, w którym wysuwały się z jego ramion. - Kiedy wszystko będzie gotowe, polecimy, gdziekolwiek musimy, żeby powstrzymać Lucyfera. Do tego czasu lepiej nie zwracać na siebie uwagi. - W porządku - powiedziała Luce. - To co, wyścig na drugą stronę? Jej oddech parował w chłodnym powietrzu. - Wiesz, że bym cię pokonała. - To prawda. - Objął ją w pasie. - Może w takim razie lepiej popłyńmy łódką. Nie zrani to mojej sławnej dumy. Patrzyła, jak odcumowuje niewielką metalową łódź wiosłową od pochylni. Miękkie światło padające na wodę kazało jej wrócić myślą do dnia, kiedy ścigali się na ukrytym jeziorze w Sword & Cross. Jego skóra lśniła, kiedy wciągnęli się na płaską skałę pośrodku jeziora, żeby

złapać oddech, a później leżeli na ogrzanym przez słońce kamieniu, pozwalając, by upał osuszył ich ciała. Wtedy prawie nie znała Daniela - nie wiedziała, że był aniołem ale już była w nim szaleńczo zakochana. - Pływaliśmy razem w moim życiu na Tahiti, prawda? spytała, zaskoczona, że przypomniała sobie inny czas, kiedy widziała, jak we włosach Daniela połyskują krople wody. Daniel wpatrywał się w nią i widziała, jak wiele dla niego znaczy, że w końcu może się z nią podzielić niektórymi wspomnieniami z ich przeszłości. Wydawał się tak poruszony, że niemal bliski łez. Miast tego pocałował ją łagodnie w czoło i powiedział: - Wtedy też zawsze ze mną wygrywałaś, Lulu. Nie rozmawiali wiele, kiedy Daniel wiosłował. Luce wystarczyło, że może patrzeć, jak jego mięśnie napinają się i naprężają za każdym razem, kiedy unosi wiosła, słuchać, jak wiosła przecinają zimną wodę, i wdychać słony aromat oceanu. Słońce wschodziło nad jej ramionami, ogrzewając kark, ale kiedy zbliżyli się do lądu, zobaczyła coś, co natychmiast przeszyło ją dreszczem. Od razu rozpoznała taurusa rocznik 1993. - Co się stało? - Daniel zauważył napiętą sylwetkę Luce w chwili, kiedy łódka przybiła do brzegu. -Och. To. Wydawał się zupełnie nieporuszony, kiedy wyskoczył z łódki i wyciągnął rękę do Luce. Ziemia była wilgotna i pachnąca. Przypominała Luce czasy dzieciństwa, kiedy jesienią biegała po lasach Georgii, rozkoszując się

zapowiedzią psot i przygód. - To nie tak, jak myślisz - powiedział Daniel. — Kiedy Sophia uciekła ze Sword & Cross, po tym, jak... Luce czekała, krzywiąc się i mając nadzieję, że Daniel nie powie: „po tym jak zabiła Penn". - Po tym, jak dowiedzieliśmy się, kim naprawdę była, anioły skonfiskowały jej samochód. - Spochmurniał. Jest nam winna przynajmniej tyle. Luce przypomniała sobie pobladłą twarz Penn, odpływające z niej życie. - Gdzie jest teraz Sophia? Daniel pokręcił głową. -Nie wiem. Niestety, pewnie wkrótce się dowiemy. Mam przeczucie, że znajdzie sposób, żeby wślizgnąć się w nasze plany. - Wyjął kluczyki z kieszeni, wsunął jeden do zamka od strony pasażera. - Ale tym się w tej chwili nie musisz przejmować. Luce osunęła się na pokryte szarą tkaniną siedzenie i spojrzała na niego. - To czym się powinnam w tej chwili przejmować? Daniel przekręcił kluczyk i samochód zapalił. Kiedy po raz ostatni siedziała na tym siedzeniu, przejmowała się, że jest z nim sam na sam. To było tamtego wieczoru, kiedy pocałowali się po raz pierwszy... a w każdym razie tak wtedy sądziła. Luce siłowała się z klamrą pasa bezpieczeństwa, kiedy poczuła palce Daniela na swojej dłoni. - Pamiętaj - powiedział cicho, sięgając do klamry i przez dłuższą chwilę nie cofając dłoni. - Trzeba wiedzieć, jak to zrobić.

Pocałował ją w policzek, po czym wrzucił wsteczny i wyjechał z mokrego lasu na wąską jednojezdniową asfaltową szosę. Byli samotni na drodze. - Danielu? - powtórzyła Luce - Czym jeszcze powinnam się przejmować? Spojrzał na piżamę Luce. - Jak dobrze umiesz udawać chorą? Biały taurus stał na jałowym biegu w uliczce za domem jej rodziców, kiedy Luce prześlizgnęła się obok trzech różaneczników rosnących za oknem jej pokoju. Latem z czarnej ziemi wyrastały pędy pomidorów, lecz zimą ogródek z boku budynku wydawał się pusty, ponury i wcale nie przypominał domu. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz stała w tym miejscu. Miała doświadczenie w wykradaniu się z trzech różnych szkół z internatem, ale nigdy z domu rodziców. Teraz miała się wślizgnąć do środka, a nie wiedziała, jak otworzyć okno. Luce rozejrzała się dookoła po sennej okolicy, spojrzała na poranną gazetę leżącą w zaparowanym plastikowym woreczku na brzegu trawnika, na stary, pozbawiony siatki kosz do koszykówki na podjeździe domu Johnsonów po drugiej stronie ulicy. Nic się nie zmieniło, poza samą Luce. Czy jeśli Bill osiągnie swój cci, ta okolica też zniknie? Po raz ostatni pomachała Danielowi, który obserwował ją z samochodu, odetchnęła głęboko i podważyła kciukami krawędź dolnej szyby, odrywając ją od łusz-

czącej się niebieskiej farby, którą pomalowano parapet. Okno się uniosło. Ktoś w środku już wcześniej otworzył moskitierę. Luce zawahała się, oszołomiona, kiedy białe muślinowe firanki rozsunęły się, a w otworze ukazała się częściowo blond, częściowo czarna głowa Molly Zane, niegdyś jej śmiertelnego wroga. - Cześć, Klops. Luce najeżyła się, słysząc przezwisko, które nadano jej w Sword & Cross. To mieli na myśli Daniel i Roland, kiedy powiedzieli, że zajęli się sprawami w domu? - Co tu robisz, Molly? - Chodź. Nie ugryzę cię. Molly wyciągnęła rękę. Jej paznokcie pokrywał popękany szmaragdowy lakier. Luce wsunęła dłoń w rękę Molly, pochyliła się i ostrożnie weszła przez okno. Jej sypialnia wydawała się mała i niemodna, jak kapsuła czasu Luce z dalekiej przeszłości. Z tyłu drzwi wisiał oprawiony w ramki plakat przedstawiający wieżę Eiffla, a na ścianie korkowa tablica z medalami, które zdobyła jej drużyna pływacka z podstawówki w Thuderbolt. Natomiast tam, pod zielono-żółtą kołdrą w hawajski wzór leżała jej najlepsza przyjaciółka Callie. Callie wylazła spod kołdry, obiegła łóżko i rzuciła się Luce na szyję. - Powtarzali mi, że nic ci nie będzie, ale w taki charakterystyczny sposób „kłamiemy, my też jesteśmy śmiertelnie przerażeni, ale tobie nic nie powiemy". Masz

w ogóle pojęcie, jakie to było dziwaczne? Jakbyś po prostu zniknęła z powierzchni ziemi... Luce uścisnęła ją mocno. Zdaniem Callie, Luce zniknęła poprzedniego wieczoru. - Dobra, dziewczyny - warknęła Molly, odciągając Luce od Callie - możecie się ekscytować później. Nie spędziłam całej nocy w twoim łóżku z tą tanią polies-l rową peruką na głowie, udając Luce cierpiącą na grypę żołądkową, żebyście teraz wszystko popsuły. - Przewróciła oczami. - Amatorki. - Zaraz zaraz. Co zrobiłaś? - spytała Luce. - Po tym, jak... zniknęłaś - powiedziała zdyszanym głosem Callie - wiedzieliśmy, że nigdy nie wyjaśnimy tego twoim rodzicom. To znaczy, ja sama przecież z trudem to pojmowałam, choć widziałam wszystko na własne oczy. Kiedy Gabbe uporządkowała podwórko, powiedziałam twoim rodzicom, że się pochorowałaś i poszłaś się położyć, a Molly udawała, że jest tobą i... - Całe szczęście, znalazłam to w twojej szafie. - Molly uniosła na jednym palcu perukę o krótkich, falujących czarnych włosach. - Wspomnienie po Halloween? - Wonder Woman. - Luce skrzywiła się, nie po raz pierwszy żałując tego przebrania z okresu późnej podstawówki. - Cóż, zadziałało. Dziwnie się czuła, widząc, jak Molly - która niegdyś stanęła po stronie Lucyfera - jej pomaga. Ale nawet Molly, podobnie jak Cam i Roland, nie chciała znów

upaść. I oto były w jednej drużynie, przypadkowe towarzyszki. - Kryłaś mnie? Nie wiem, co powiedzieć. Dziękuję. - Nieważne. - Molly wskazała głową na Callie, /bywając wdzięczność Luce. - To ona jest prawdziwą diablicą o srebrnym języku. Jej podziękuj. - Wystawiła jedną nogę przez otwarte okno, odwróciła się i powiedziała: Myślicie, że sobie teraz poradzicie? Ja mam bardzo ważne spotkanie na szczycie, nad goframi. Luce uniosła kciuk w stronę Molly i padła na łóżko. - Och, Luce - wyszeptała Callie. - Kiedy odeszłaś, całe podwórko pokrywał szary pył. A ta blondyna, Gab-be, machnęła ręką i sprawiła, że zniknął. Potem powiedziałyśmy, że się pochorowałaś, że wszyscy pozostali już sobie pojechali, i zaczęłyśmy zmywać naczynia z twoimi rodzicami. Z początku myślałam, że ta Molly jest trochę straszna, ale nawet jest w porządku. - Zmrużyła oczy. Ale gdzie się podziewałaś? Co się z tobą stało? Naprawdę mnie przestraszyłaś, Luce. - Nawet nie wiem, od czego zacząć. Rozległo się pukanie do drzwi, a po nim znajome skrzypienie otwierających się drzwi sypialni. Matka Luce stała w korytarzu, rozczochrane po nocy włosy spięła klamrą. Jej twarz nawet pozbawiona makijażu była ładna. Trzymała w rękach wiklinową tacę, a na niej dwie szklanki soku pomarańczowego, dwa talerze z posmarowanymi masłem tostami i pudełko z tabletkami Alka Seltzer.

- Widzę, że ktoś czuje się lepiej. Luce zaczekała, aż matka odstawi tacę na stolik nocny. Wtedy objęła ją rękami w pasie i zatopiła twarz w różowym szlafroku frotte. W oczach miała łzy. Pociągnęła nosem. - Moja córeczka - powiedziała matka, macając czoło i policzki Luce, by sprawdzić jej gorączkę. Choć od lat nie mówiła do niej tym cichym, słodkim głosem, tak miło było go znów usłyszeć. - Kocham cię, mamo. - Nie mów mi, że jest zbyt chora na Czarny Piątek. W drzwiach pojawił się ojciec Luce, w ręku trzymał zieloną plastikową konewkę. Uśmiechał się, ale za pozbawionymi oprawek szkłami okularów oczy pana Pricea wydawały się zatroskane. - Czuję się lepiej - powiedziała Luce. - Ale... - Och, Harry - wtrąciła matka. - Wiesz, że mieliśmy ją tylko na jeden dzień. Musi wracać do szkoły. - Odwróciła się do Luce. - Daniel dzwonił jakiś czas temu, kochanie. Powiedział, że może po ciebie przyjechać i zabrać cię do Sword & Cross. Powiedziałam, że oczywiście ja i ojciec z przyjemnością byśmy to zrobili, ale... - Nie - powiedziała Luce pośpiesznie, przypominając sobie plan, który Daniel przedstawił jej w samochodzie. Nawet jeśli ja nie mogę, wy i tak musicie zrobić zakupy w Czarny Piątek. To nasza rodzinna tradycja. Zgodzili się, że Luce powinna pojechać z Danielem, a

rodzice odwiozą Callie na lotnisko. Kiedy dziewczęta jadły, rodzice Luce siedzieli na brzegu łóżka i rozmawiali o Święcie Dziękczynienia („Gabbe wypolerowała całą porcelanę, prawdziwy z niej anioł"). Gdy przeszli do specjalnych promocji z okazji Czarnego Piątku, które ich interesowały („Twój ojciec myśli tylko o narzędziach"), Luce zorientowała się, że nie powiedziała ani słowa poza pozbawionymi znaczenia wypełniaczami w rodzaju „No tak" i „Serio?". Gdy rodzice w końcu wstali, żeby zabrać talerze do kuchni, a Callie zaczęła się pakować, Luce weszła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi. Była sama, miała wrażenie, że po raz pierwszy od miliona lat. Usiadła na taborecie i spojrzała w lustro. Była sobą, ale inną. Owszem, z lustra patrzyła na nią Lucinda Price. Ale także... W jej pełnych wargach była Layla, w falach gęstych włosów Lulu, w blasku orzechowych oczu Lu Xin, w ich migotaniu Lucia. Nie była sama. Może już nigdy nie będzie sama. Z lustra patrzyło na nią każde wcielenie Lucindy i zastanawiało się: „Co się z nami stanie? Co z naszą historią i naszą miłością?". Wzięła prysznic i włożyła czyste dżinsy, czarne buty do konnej jazdy i długi biały sweter. Usiadła na walizce Callie, kiedy jej przyjaciółka usiłowała ją domknąć. Cisza między nimi była bolesna. - Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, Callie - powiedziała w końcu Luce. - Przechodzę przez coś, czego nie

rozumiem. Tu nie chodzi o ciebie. Przykro mi, że nie wiem, jak to dokładniej opisać, ale tęskniłam za tobą. Tak bardzo. Callie zesztywniała. - Kiedyś mówiłaś mi wszystko. Spojrzenia, jakie sobie posłały, świadczyły, że wiedzą, że to już jest niemożliwe. Na dworze trzasnęły drzwi samochodu. Luce patrzyła przez żaluzje, jak Daniel idzie ścieżką do drzwi domu jej rodziców. Choć minęła niecała godzina od kiedy ją zostawił, poczuła, jak na jego widok serce bije jej szybciej, a na policzkach pojawia się rumieniec. Szedł powoli, jakby się unosił, końce jego czerwonej chustki falowały się na wietrze. Rodzice Luce czekali razem z nimi w przedpokoju. Długo ściskała ich wszystkich - najpierw ojca, później matkę, na końcu Callie, która objęła ją mocno i szybko szepnęła: - To, co widziałam wczoraj... ciebie wchodzącą w ten cień... to było piękne. Chciałam, żebyś to wiedziała. Luce poczuła, że znów pieką ją oczy. Ścisnęła Callie i odpowiedziała: - Dziękuję. Później ruszyła ścieżką w stronę objęć Daniela i tego, co miało nadejść. * - A oto i jesteście, gołąbki, robiąc to, co zawsze robią gołąbki - zanuciła Arriane, wystawiając głowę zza

długiego regału. Siedziała ze skrzyżowanymi nogami na drewnianym krześle, żonglując kilkoma szmacianymi piłeczkami. Miała na sobie ogrodniczki i wojskowe buty, a ciemne włosy zaplotła w warkoczyki. Luce nie uszczęśliwił powrót do biblioteki Sword & Cross. Została odnowiona po tym, jak zniszczył ją pożar, ale wciąż śmierdziała, jakby spaliło się w niej coś wielkiego i paskudnego. Grono pedagogiczne uznało pożar za dziwaczny wypadek, ale ktoś zginął - Todd, cichy uczeń, którego Luce właściwie nie znała aż do nocy jego śmierci - i Luce wiedziała, że pod powierzchnią kryje się coś mroczniejszego. Obwiniała samą siebie. Zbytnio przypominało jej to Trevora, chłopaka, w którym się kiedyś podkochiwała, a który zginął w innym niewyjaśnionym pożarze. Teraz, kiedy Luce wraz z Danielem wyszła zza regału i znalazła się w czytelni, zorientowała się, że Arriane nie była sama. W bibliotece zebrali się wszyscy - Gabbe, Roland, Cam, Molly, Annabelle - długonoga anielica o jaskraworóżowych włosach - nawet Miles i Shelby, którzy machali do niej z ekscytacją, a wyglądem zdecydowanie różnili się od innych aniołów, ale także od śmiertelnych nastolatków. Miles i Shelby - czy oni trzymali się za ręce? Kiedy znów spojrzała w ich stronę, ich dłonie zniknęły pod stołem, przy którym wszyscy siedzieli. Miles naciągnął na czoło bejsbolówkę. Shelby odchrząknęła i pochyliła się

nad książką. - Twoja książka — powiedziała Luce do Daniela, kiedy tylko zauważyła gruby grzbiet z plamą pokruszonego brązowego kleju w dolnej części. Na wyblakłej okładce zapisano tytuł: „Obserwatorzy: Mit w średniowiecznej Europie", autorstwa Daniela Grigori. Odruchowo sięgnęła dłonią w stronę jasnoszarej okładki. Przymknęła oczy, ponieważ przypomniała jej o Penn, która znalazła książkę ostatniej nocy, jaką Luce spędziła jako uczennica Sword & Cross. Jak również, ponieważ zdjęcie przyklejone na drugiej stronie okładki książki jako pierwsze przekonało ją, że to, co Daniel opowiedział jej o ich historii, mogło być prawdą. To było zdjęcie z ich innego życia, w Helston w Anglii. I choć to powinno być niemożliwe, jedno nie pozostawiało żadnych wątpliwości - młoda kobieta na zdjęciu była nią. - Gdzie ją znalazłaś? — zapytała Luce. Jej głos musiał coś zdradzić, ponieważ Shelby spytała: - A tak w ogóle, co jest takiego ważnego w tym starym, zakurzonym tomiszczu? -Jest cenny. To nasza jedyna wskazówka — powiedziała Gabbe. — Sophia próbowała go spalić. - Sophia? — Luce uniosła dłoń do serca. — Panna Sophia próbowała... pożar w bibliotece? To była ona? -Pozostali pokiwali głowami. — Zabiła Todda — dodała tępo Luce.

Czyli to nie była jej wina. Kolejne życie, które odebrała Sophia. Luce wcale nie poczuła się od tego lepiej. - A tamtej nocy, kiedy pokazałaś jej książkę, wstrząs ją prawie zabił - powiedział Roland. - Wszyscy byliśmy wstrząśnięci, zwłaszcza tym, że przeżyłaś, żeby o tym opowiedzieć. - Rozmawiałyśmy o tym, że Daniel mnie pocałował przypomniała sobie Luce, rumieniąc się. -1 że to przeżyłam. Czy to tak zaskoczyło pannę Sophię? - Częściowo - odparł Roland. - Ale w tej książce jest o wiele więcej rzeczy, o których zdaniem Sophii nie powinnaś wiedzieć. - Kiepska z niej była nauczycielka, co? - odezwał się Cam. Posłał Luce uśmiech z gatunku „dawnośmy się nie widzieli". - Czego jej zdaniem nie powinnam wiedzieć? Wszystkie anioły zwróciły się w stronę Daniela. - Poprzedniego wieczoru powiedzieliśmy ci, że żaden z aniołów nie pamięta, gdzie wylądowaliśmy, kiedy upadliśmy - stwierdził Daniel. -Tak, no właśnie... Jak to możliwe? - spytała Shelby. Można by sądzić, że coś takiego pozostawi swój ślad w umyśle. Cam poczerwieniał. - Spróbuj spadać przez dziewięć dni przez rozliczne wymiary i biliony mil, wylądować na twarzy, połamać skrzydła, przetaczać się nieprzytomnie nie wiadomo jak długo, wędrować całe dziesięciolecia przez pustynię,

szukając jakiejkolwiek wskazówki, kim jesteś i gdzie się znajdujesz, a potem pogadamy o śladach w umyśle. - Dobrze, widzę, że masz problemy z wyparciem -powiedziała Shelby, naśladując psychiatrę. - Gdybym miała cię zdiagnozować... - Cóż, przynajmniej pamiętacie, że była tam pustynia powiedział dyplomatycznie Miles, doprowadzając Shelby do śmiechu. Daniel odwrócił się do Luce. - Napisałem tę książkę po tym, jak straciłem cię w Tybecie... ale zanim spotkałem cię w Prusach. Wiem, że odwiedziłaś to życie w Tybecie, ponieważ podążyłem tam za tobą, więc może się domyślasz, dlaczego sposób, w jaki cię tam utraciłem, sprawił, że poświęciłem całe lata na badania i studia nad sposobem pokonania tego przekleństwa. Luce odwróciła wzrok. Jej śmierć w Tybecie sprawiła, że Daniel zeskoczył z urwiska. Bała się, że to się powtórzy. - Cam ma rację - powiedział Daniel. - Nikt z nas nie przypomina sobie, gdzie wylądowaliśmy. Wędrowaliśmy po pustyni, aż przestała być pustynią. Wędrowaliśmy po równinach, dolinach i morzach, aż znów stały się pustynią. Dopiero kiedy powoli odnaleźliśmy się nawzajem i zaczęliśmy składać naszą historię z kawałków, przypomnieliśmy sobie, że kiedyś byliśmy aniołami. - Ale istnieją pewne relikwie stworzone po Upadku, fizyczne zapisy naszej historii, które ludzkość odnalazła i

zachowała jako skarby, dary... jak sądzą... od boga, którego nie rozumieją. Przez długie lata trzy z tych relikwii były ukryte pod świątynią w Jerozolimie, ale w czasie krucjat zostały ukradzione i w tajemnicy wywiezione do różnych miejsc. Nikt z nas nie wiedział, gdzie. - Kiedy przed kilkuset laty prowadziłem badania, skupiłem się na okresie średniowiecza i sięgałem do wszystkich dostępnych źródeł, prowadząc swego rodzaju teologiczne poszukiwania relikwii — mówił dalej Daniel. - Wszystko sprowadza się do tego, że jeśli uda się odnaleźć te artefakty i zebrać je razem na górze Synaj... - Dlaczego góra Synaj? - spytała Shelby. - Tam są najkrótsze kanały między Tronem a Ziemią — wyjaśniła Gabbe, poprawiając włosy. — Tam właśnie Mojżesz otrzymał dziesięć przykazań; tam pojawiają się anioły, kiedy przynoszą wiadomości od Tronu. - Możesz ją traktować jako ulubioną knajpę Boga w tej okolicy — dodała Arriane, wyrzucając jedną z piłeczek zbyt wysoko w górę i trafiając nią w wiszącą lampę. - Ale, zanim zapytasz — powiedział Cam, posyłając Shelby spój rżenie - góra Synaj nie j est miej scem Upadku. - To by było za proste - stwierdziła Annabelle. - Jeśli wszystkie relikwie zostaną zgromadzone na górze Synaj - kontynuował Daniel - przynajmniej w teorii powinniśmy móc zlokalizować miejsce Upadku. - W teorii — powtórzył szyderczo Cam. — Czy to ja muszę być tym, który zwróci uwagę, że istnieją pewne

wątpliwości co do badań Daniela... Daniel zacisnął zęby. - Masz lepszy pomysł? - Nie sądzisz - Cam uniósł głos - że twoja teoria kładzie dość duży nacisk na założenie, że te relikwie są czymś więcej niż tylko pogłoską? Kto wie, czy rzeczywiście mogą zrobić to, co się im przypisuje? Luce wpatrywała się w grupę aniołów i demonów -jej jedynych sojuszników w tej misji, której celem było uratowanie jej i Daniela... i świata. - Czyli ta nieznana lokalizacja jest miejscem, w którym musimy być za dziewięć dni? - W tej chwili za mniej niż dziewięć dni - powiedział Daniel. - Za dziewięć dni od teraz będzie za późno. Lucyfer... i legiony aniołów wygnanych z Niebios... zdążą już tam dotrzeć. -Ale jeśli dotrzemy przed Lucyferem na miejsce Upadku - drążyła Luce - to co wtedy? Daniel pokręcił głową. -Tak naprawdę to nie wiemy. Nikomu nie powiedziałem o tej książce, tu Cam ma rację, ponieważ nie wiedziałem, czy to ma sens. Dopiero po wielu latach dowiedziałem się, że Gabbe ją opublikowała, a wtedy straciłem już zainteresowanie badaniami. Ty umarłaś po raz kolejny, a bez ciebie i roli, jaką miałaś odegrać... - Roli, jaką miałam odegrać? - powtórzyła Luce. - Której tak naprawdę jeszcze nie rozumiemy... Gabbe wymierzyła Danielowi kuksańca, uciszając go. - Chodzi mu o to, że wszystko zostanie wyjawione,

kiedy dopełni się czas. Molly klepnęła się w czoło. - Naprawdę? „Wszystko zostanie wyjawione"? Czy tyle tylko wiecie? Czy tym się kierujecie? -Tym i twoim wielkim znaczeniem - powiedział Cam, odwracając się do Luce. — Ty jesteś pionkiem, o który walczą siły dobra, zła i wszystkie pomiędzy. - Co takiego? — wyszeptała Luce. - Zamknij się — rzucił Daniel do Cama i zwrócił się do Luce: - Nie słuchaj go. Cam prychnął, ale nikt nie zwrócił na to uwagi. Jego słowa tkwiły w pomieszczeniu jak nieproszony gość. Anioły i demony milczały. Nikt nie miał zamiaru zdradzić niczego więcej na temat roli Luce w powstrzymaniu Upadku. - Czyli te wszystkie informacje, te poszukiwania -powiedziała - są w tej książce? - Mniej więcej - odparł Daniel. — Muszę poświęcić chwilę czasu na przejrzenie tekstu i odświeżenie wspomnień. Miejmy nadzieję, że wtedy będę wiedział, od czego zacząć. Pozostali odsunęli się, żeby zapewnić Danielowi miejsce przy stole. Luce poczuła, jak dłoń Milesa muska jej ramię. Od czasu jej powrotu przez Głosicieli prawie nie rozmawiali. - Czy mogę z tobą porozmawiać? - spytał bardzo cicho Miles. - Luce?

Wyraz jego twarzy - malowało się na niej napięcie przypomniał Luce te ostatnie chwile na podwórku domu jej rodziców, kiedy Miles rzucił jej odbicie. Nigdy tak naprawdę nie rozmawiali o pocałunku na dachu nad jej pokojem w Shoreline. Z pewnością Miles wiedział, że to była pomyłka - więc dlaczego Luce czuła się, jakby go podpuszczała za każdym razem, kiedy była dla niego miła? - Luce. - U boku Milesa pojawiła się Gabbe. - Pomyślałam - tu spojrzała na Milesa - że gdybyś chciała odwiedzić na chwilę Penn, to jest właściwy moment. - Dobry pomysł. - Luce pokiwała głową. - Dzięki. Spojrzała przepraszająco na Milesa, ale on tylko mocniej naciągnął czapeczkę na czoło i odwrócił się, ieby wyszeptać coś do Shelby. Shelby zakaszlała z oburzeniem. Stała nad Danielem, próbując mu czytać przez ramię. - A co ze mną i Milesem? -Wracacie do Shoreline - powiedziała Gabbe, u Luce nagle zorientowała się, jak bardzo przypomina w tym jej nauczycieli z tamtej szkoły. - Musicie ostrzec Stcvena i Francescę. Możemy potrzebować ich pomocy... i waszej też. Powiedzcie im - zaczerpnęła tchu -powiedzcie im, że to się dzieje. Że rozpoczęła się ostateczna rozgrywka, choć nie tak, jak się spodziewaliśmy. Powiedzcie im o wszystkim. Będą wiedzieli, co robić. – W porządku - odparła Shelby z ponurą miną. - Ty Jesteś szefem.

- Hej, hej, hej. - Arriane uniosła dłonie do ust. -Jeśli, no, Luce chciałaby wyjść, ktoś musi jej pomóc wydostać się przez okno. - Z zawstydzoną miną stukała palcami po blacie. - Zrobiłam barykadę z regałów w pobliżu wejścia, na wypadek gdyby ktoś z miejscowych miał ochotę nam przeszkodzić. - Wchodzę w to. - Cam już wziął Luce pod rękę. Zaczęła się sprzeciwiać, ale nikt z pozostałych nie uważał tego za zły pomysł. Daniel nawet nie zwrócił na to uwagi. W pobliżu tylnego wyjścia Shelby i Miles oboje z różnym natężeniem wyszeptali samym ruchem warg „Bądź ostrożna". Cam poprowadził ją do okna, jego uśmiech emanował ciepłem. Podniósł szklaną taflę i razem wyjrzeli na kampus, na którym się poznali, na którym zbliżyli się do siebie, gdzie podstępem skłonił ją, by go pocałowała. To nie były wyłącznie złe wspomnienia... Pierwszy wyskoczył przez okno, wylądował gładko na gzymsie i wyciągnął do niej rękę. - Milady. Jego chwyt był silny i sprawiał, że czuła się malutka i pozbawiona ciężaru, kiedy opadali z gzymsu, dwie kondygnacje w dwie sekundy. Jego skrzydła pozostawały w ukryciu, ale mimo to, poruszał się wdzięcznie, jakby latał. Wylądowali miękko na wilgotniej trawie. - Zakładam, że nie chcesz mojego towarzystwa - powiedział. - Na cmentarzu... wiesz, nie tak w ogóle.

- Jasne. Nie, dziękuję. Odwrócił wzrok, sięgnął do kieszeni i wyjął z niej malutki srebrny dzwoneczek. Wydawał się starożytny, zdobiło go hebrajskie pismo. Podał go Luce. - Zadzwoń, kiedy będziesz chciała wrócić na górę. - Cam - odezwała się Luce. - Jaka jest moja rola w tym wszystkim? Cam wyciągnął rękę, żeby dotknąć jej policzka, jednak po drodze zmienił zdanie. Jego dłoń unosiła się w powietrzu. - Daniel ma rację. Nie naszą rolą jest ci o tym mówić. Nie czekając na jej odpowiedź, przykucnął i wzbił się w górę. Nawet się nie obejrzał. Luce przez chwilę rozglądała się, pozwalając, by znajoma wilgoć Sword & Cross przylgnęła do jej skóry. Nie umiała ocenić, czy ponura szkoła ze swoimi wielkimi, surowymi budynkami w stylu neogotyckim i przygnębiającym, depresyjnym krajobrazem wygląda inaczej, czy tak samo. Przeszła powoli przez teren szkoły, przez płaski, nieruchomy trawnik boiska, obok przygnębiającego internatu, aż do żelaznej bramy cmentarza. Tam zatrzymała się, czując gęsią skórkę. Cmentarz wciąż wyglądał i śmierdział jak wielki lej. Kurz bitwy aniołów zniknął. Wciąż było na tyle wcześnie, że większość uczniów spała, a poza tym, żaden z nich raczej nie miał zamiaru włóczyć się po cmentarzu, chyba że za karę. Otworzyła bramę i ruszyła w dół między

przechylonymi nagrobkami i ziemnymi grobami. We wschodnim rogu cmentarza znajdowało się miejsce ostatniego spoczynku Penn. Luce usiadła u stóp grobu przyjaciółki. Nie miała kwiatów i nie znała modlitw, więc tylko położyła dłonie na zimnej, wilgotnej trawie, zamknęła oczy i przesłała swoją wiadomość do Penn, obawiając się, że ta nigdy do niej nie dotrze. Luce wróciła do biblioteki, czując irytację. Nie potrzebowała Gama ani jego egzotycznego dzwoneczka. Nie miała większych problemów z wejściem po najniższym odcinku pochyłego dachu, stamtąd wspięła się kilka poziomów w górę, aż znalazła się blisko długiego, wąskiego gzymsu biegnącego pod oknami biblioteki. Miał szerokość nieco ponad pół metra. Kiedy skradała się po nim ostrożnie, dotarły do niej odgłosy sprzeczki Gama i Daniela. - A jeśli jeden z nas zostanie pojmany? - Głos Cama był wysoki i błagalny. - Wiesz, że razem jesteśmy silniejsi. - Jeśli nie dotrzemy tam na czas, nasza siła nie będzie miała znaczenia. Zostaniemy wymazani. Oczami wyobraźni widziała ich po drugiej stronie ściany. Cam z zaciśniętymi pięściami i błyszczącymi zielonymi oczami, Daniel powściągliwy i niewzruszony, z rękami założonymi na piersi. - Nie ufam ci, że nie będziesz działał na swoją korzyść — odezwał się ostro Cam. — Twoja słabość do niej jest silniejsza od twojego słowa. - Nie ma o czym mówić. - Daniel nie zmienił lonu. -

Rozdzielenie się jest naszą jedyną szansą. Inni nie odzywali się, pewnie myśleli tak samo, jak I -uce. Cam i Daniel zachowywali się jak bracia i nikt nie odważył się stanąć między nimi. Dotarła do okna i zobaczyła dwa anioły stojące naprzeciwko siebie. Zacisnęła dłonie na parapecie. Poczuła niewielki przypływ dumy - do którego nigdy by się nie przyznała - że udało jej się wrócić do biblioteki bez pomocy. Pewnie żaden z aniołów by nawet tego nie zauważył. Westchnęła i wsunęła jedną nogę do środka. Wtedy właśnie okno zaczęło się trząść. Szklana tafla zadrżała, a parapet wibrował w jej rękach z taką mocą, że prawie spadła z gzymsu. Mocniej zaciskała ręce, czując wibracje w swoim wnętrzu, jakby serce i dusza również drżały. -Trzęsienie ziemi - wyszeptała. Jej stopa zsunęła się z gzymsu w chwili, kiedy jej uchwyt na parapecie osłabł. - Lucinda! Daniel podbiegł do okna. Chwycił ją mocno za ręce. Cam też znalazł się przy niej, jedną dłonią podtrzymywał ramiona Luce, drugą tył jej głowy. Regały kołysały się, a światła w bibliotece migotały, kiedy dwaj aniołowie wciągnęli ją do środka przez kołyszące się okno. W tej właśnie chwili tafla szkła wypadła z ramy i rozpadła się na tysiące odłamków. Luce spojrzała na Daniela, szukając odpowiedzi. Wciąż trzymał ją za nadgarstki, ale jego spojrzenie podążyło ponad jej ramionami na zewnątrz. Wpatrywał się w niebo,

burzowe i szare. Z tego wszystkiego najgorsza była wibracja, która wypełniała wnętrze Luce, jakby przenikał ją prąd. Wydawało się, że trzęsienie trwa całą wieczność, choć w rzeczywistości ustało po pięciu, może dziesięciu sekundach - wystarczająco dużo czasu, by Luce, Cam i Daniel z hukiem padli na podłogę biblioteki. Wstrząsy ustąpiły i zapanowała śmiertelna cisza. - Co, do diabła? - Arriane podniosła się z ziemi. — Czyżbyśmy bez mojej wiedzy przeszli do Kalifornii? Nikt mi nie mówił, że w Georgii są uskoki tektoniczne. Cam wyciągnął długi odłamek szkła z przedramienia. Luce sapnęła na widok jaskrawoczerwonej krwi spływającej po jego łokciu, lecz na twarzy Cama nie malowało się cierpienie. - To nie było trzęsienie ziemi. To były ruchy sejsmiczne czasu. - Co takiego? - spytała Luce. - Pierwsze z wielu. - Daniel wyjrzał przez zniszczone okno i popatrzył na białe cumulusy płynące po błękitnym niebie. - Im bardziej zbliży się Lucyfer, tym będą silniejsze. - Spojrzał na Cama, a ten pokiwał głową i powiedział: - Tik-tak, ludzie. Kończy nam się czas. Musimy lecieć.

DWA POŻEGNANIA Gabbe zrobiła krok do przodu. - Cam ma rację. Słyszałam, jak Waga mówi o tych ruchach. - Otulała się mocniej jasnożółtym kaszmirowym sweterkiem, jakby nie mogła się ogrzać. - Nazywają je trzęsieniami czasu. To zmarszczki na powierzchni naszej rzeczywistości. - A im bardziej się zbliża - dodał Roland, jak zawsze pełen dyskretnej mądrości - im bliżej jesteśmy końca jego Upadku, tym częstsze i mocniejsze stają się trzęsienia czasu. Czas się załamuje, przygotowując się do nadpisania. - To tak jak komputer, który zawiesza się coraz częściej i częściej, aż pada mu twardy dysk i człowiek traci liczącą dwadzieścia stron pracę semestralną? - zastanawiał się Miles. Reszta spojrzała na niego tępo. — No co? Aniołowie i demony nie odrabiają prac domowych? Luce opadła na jedno z drewnianych krzeseł przy stole. Czuła się pusta, jakby trzęsienie czasu poluzowało coś znaczącego w jej wnętrzu i utraciła to na dobre. Głosy sprzeczających się aniołów pojawiały się w jej umyśle, ale nie było w nich nic użytecznego. Musieli powstrzymać Lucyfera, a widziała, że żadne z nich nie miało pojęcia, jak tego dokonać. - Wenecja. Wiedeń. I Avalon. Hałas przebił czysty głos Daniela. Siedział obok Luce,

otaczając ramieniem oparcie jej krzesła. Palcami musnął jej ramię. Kiedy uniósł „Księgę Obserwatorów", pozostali ucichli. Wszyscy się skupili. Daniel wskazał na gęsto zapisany akapit tekstu. Aż do tej chwili Luce nie uświadamiała sobie, że księgę napisano po łacinie. Rozpoznała kilka słów z lekcji łaciny w Dover. Daniel podkreślił lub wziął w kółko kilka ułów i zrobił notatki na marginesie, ale upływ czasu oprawił, że karty były niemal nieczytelne. Arriane pochyliła się nad nim. - Ciężki przypadek bazgrania jak kura pazurem. Daniela to nie zniechęciło. Kiedy zaczął robić nowe notatki, jego pismo było eleganckie. Luce wypełniło znajome, ciepłe uczucie, kiedy uświadomiła sobie, że widziała je już wcześniej. Pławiła się w każdym przypomnieniu, jak długoletni i głęboki był jej związek z Danielem, nawet jeśli tym przypomnieniem był drobiazg — jak to pochyłe pismo płynące przez stulecia i świadczące o tym, że Daniel należy do niej. - Zapis tych wczesnych dni po Upadku został stworzony przez niebiański legion, przez wygnane z Niebios anioły, które nie opowiedziały się po żadnej ze stron — powiedział powoli. — Ale ta historia jest porozrzucana. - Historia? - powtórzył Miles. — Czyli musimy po prostu odnaleźć parę książek, przeczytać je, a one już powiedzą nam, gdzie mamy iść? - Nic tak prostego - odparł Daniel. - To nie były książki w takim sensie, jaki jest tobie znany... mówimy o samym

początku. Nasza historia i nasze opowieści zostały zapisane w inny sposób. Arriane się uśmiechnęła. - Tu się zaczyna problem, prawda? - Historia została związana z relikwiami... wieloma relikwiami, przez tysiąclecia. Ale trzy z nich wydają się szczególnie istotne w kontekście naszych poszukiwań. Trzy, mogące zawierać odpowiedź na pytanie, w którym miejscu anioły spadły na ziemię. Nie wiemy, czym są te relikwie, ale wiemy, gdzie wspomniano o nich po raz ostatni: Wiedeń, Wenecja i Avalon. Znajdowały się w tych trzech miejscach w czasie, kiedy prowadziłem badania i pisałem tę książkę. Ale to było jakiś czas temu, a nawet wtedy nie było do końca pewne, czy te przedmioty... czymkolwiek były... nadal się tam znajdują. - Czyli może się to skończyć boskim szukaniem wiatru w polu - powiedział Cam z westchnieniem. -Cudownie. Zmarnujemy czas, szukając tajemniczych przedmiotów, które być może powiedzą nam to, co chcemy wiedzieć, w miejscach, w których być może znajdowały się przed kilkoma stuleciami. Daniel wzruszył ramionami. - W skrócie tak. - Trzy relikwie. Dziewięć dni. — Annabelle podniosła wzrok. - To niezbyt dużo czasu. - Daniel miał rację. - Gabbe omiatała resztę aniołów spojrzeniem. - Musimy się rozdzielić. O to właśnie kłócili się Cam i Daniel, zanim biblioteka

zaczęła się trząść. Czy będą mieli większą szansę znaleźć wszystkie relikwie na czas, jeśli się rozdzielą. Gabbe zaczekała na niechętne przytaknięcie Cama, zanim stwierdziła: - No to wszystko ustalone. Daniel i Luce, wy bierzecie pierwsze miasto. - Spojrzała z góry na notatki Daniela i posłała Luce dodający otuchy uśmiech. - Wenecja. Udajecie się do Wenecji i znajdujecie pierwszą relikwię. - Ale czym jest pierwsza relikwia? Czy w ogóle to wiemy? - Luce pochyliła się nad książką i ujrzała rysunek naszkicowany piórem na marginesie. Daniel też się w niego wpatrywał, kręcąc głową nad obrazem, który narysował przed setką lat. Wyglądem przypominał tacę - jej matka zawsze się za nimi rozglądała, kiedy odwiedzała sklepy z antykami. - Tyle udało mi się ustalić podczas badań nad pseudoepigrafami... odrzuconymi księgami biblijnymi z początków Kościoła. Relikwia miała owalny kształt i szklane dno, co Daniel sprytnie przedstawił, szkicując ziemię po drugiej stronie przezroczystej podstawy. Taca, czy też czymkolwiek była relikwia, miała po obu stronach coś, co wyglądało jak niewielkie, wyszczerbione uchwyty. Daniel nawet narysował obok skalę i według jego rysunku artefakt był sporych rozmiarów - jakieś osiemdziesiąt na sto centymetrów. - Ledwie pamiętam, jak to rysowałem. - Daniel wydawał się rozczarowany sobą samym. - Teraz na jego temat

wiem niewiele więcej od was. - Jestem pewien, że kiedy dotrzecie na miejsce, zorientujecie się, o co chodzi - powiedziała Gabbe, starając się dodać im otuchy. -Na pewno - stwierdziła Luce. - Na pewno się nam uda. Gabbe zamrugała, uśmiechnęła się i mówiła dalej. - Roland, Annabelle i Arriane... wasza trójka uda się do Wiednia. To pozostawia... - Jej wargi zadrżały, kiedy uświadomiła sobie, co ma właśnie powiedzieć, ale i tak zrobiła dzielną minę. - Molly, Cam i ja zajmiemy się Avalonem. Cam odchylił ramiona do tyłu i gwałtownie wypuścił swoje oszałamiająco złote skrzydła, czubkiem prawego trafiając Molly w twarz i popychając ją półtora metra do tyłu. - Zrób to raz jeszcze, a zniszczę cię—warknęła Molly, spoglądając na otarcie na łokciu. - Właściwie... - Ruszyła w stronę Cama z uniesioną pięścią, ale powstrzymała ją Gabbe. Z udawanym westchnieniem rozdzieliła Cama i Molly. - Skoro mowa o zniszczeniu, wolałabym nie być zmuszona do zniszczenia tego z was, które jako pierwsze sprowokuje drugie - uśmiechnęła się słodko do swoich demonicznych towarzyszy - ale zrobię to. Zapowiada się dziewięć długich dni. - Miejmy nadzieję, że będą długie - mruknął Daniel. Luce odwróciła się do niego. W głowie miała obraz

Wenecji z przewodnika - pocztówkowe zdjęcia łodzi tłoczących się w kanałach, zachodzące słońce nad wysokimi iglicami katedr i ciemnowłose dziewczęta liżące lody. To nie była wycieczka, jaka ich czekała. Nie, kiedy koniec świata wyciągał w ich stronę ostre jak brzytwa szpony. — A kiedy odnajdziemy wszystkie trzy relikwie? — spytała Luce. — Spotkamy się na górze Synaj - powiedział Daniel połączymy relikwie... — I zmówimy krótką modlitwę, by rzuciły jakiekolwiek światło na miejsce, w którym wylądowaliśmy, kiedy upadliśmy - mruknął ponuro Cam, rozmasowując czoło. A wtedy pozostanie nam już tylko nakłonienie psychopatycznego piekielnego ogara, który trzyma nasze istnienie w paszczy, żeby porzucił swój głupi plan uzyskania władzy nad wszechświatem. Czy może być coś prostszego? Sądzę, że mamy wszelkie powody do optymizmu. Daniel wyjrzał przez otwarte okno. Słońce wznosiło się teraz nad internatem, Luce musiała zmrużyć oczy, by popatrzeć na zewnątrz. — Musimy jak najszybciej wyruszyć. — W porządku — powiedziała Luce. — Muszę wrócić do domu, spakować się, wziąć paszport... W jej głowie kłębiły się setki myśli, gdy zaczęła przygotowywać listę tego, co musi zrobić. Rodzice mieli spędzić w galerii handlowej jeszcze kilka godzin - dość

czasu, żeby wpadła do środka i zabrała swoje rzeczy... — Słodkie... — powiedziała ze śmiechem Annabelle i podfrunęła do nich, unosząc stopy kilka centymetrów nad ziemią. Jej skrzydła były umięśnione i ciemnosre-brzyste, w odcieniu burzowej chmury, a wysuwały się przez niewidoczne rozcięcia jaskraworóżowej podkoszulki. Nie chciałabym się wtrącać, ale... nigdy nie podróżowałaś z aniołem, prawda? Ależ tak. Wrażenie skrzydeł Daniela unoszących jej ciało w powietrze było równie naturalne, jak wszystko inne. Może i jej loty były krótkie, ale na pewno niezapomniane. Wtedy właśnie Luce czuła się najbliżej niego - jego ramiona otaczające ją w pasie, jego serce bijące blisko jej serca, jego białe skrzydła chroniące ich oboje i sprawiające, że Luce czuła się bezwarunkowo i nieprawdopodobnie kochana. W snach latała z Danielem wielokrotnie, lecz tylko trzy razy na jawie - raz nad ukrytym jeziorem za Sword & Cross, raz wzdłuż wybrzeża w Shoreline i raz z chmur do chatki poprzedniego wieczoru. - Chyba nigdy nie lataliśmy razem na takie odległości powiedziała w końcu. - Dla waszej dwójki problemem jest nawet dotarcie do pierwszej bazy. - Cam nie mógł się powstrzymać przed złośliwością. Daniel zignorował go. - W normalnych warunkach sądzę, że podróż by ci się spodobała. - Spochmurniał. - Ale w ciągu najbliższych

dziewięciu dni nie mamy czasu na normalność. Luce poczuła jego dłonie z tyłu ramion. Zebrał jej włosy z karku i uniósł je. Objąwszy ją w pasie, zaczął ją całować wzdłuż dekoltu swetra. Luce zamknęła oczy. Wiedziała, co będzie dalej. Najpiękniejszy dźwięk na świecie - elegancki szum, kiedy miłość jej życia wypuszczała swoje białe jak śnieg skrzydła. Świat po drugiej stronie powiek Luce pociemniał nieco w cieniu jego skrzydeł, a jej serce wypełniło ciepło. Kiedy otworzyła oczy, były tam, wspaniałe jak zawsze. Odchyliła się nieco do tyłu, opierając o pierś Daniela, a on skręcił w stronę okna. - To jedynie tymczasowe rozstanie. - Daniel pożegnał pozostałych. - Powodzenia i szybkiego lotu. Z każdym uderzeniem skrzydeł Daniela zyskiwali setki metrów. Powietrze, niegdyś chłodne i pełne wilgoci typowej dla Georgii, stało się zimne i drapało Luce w gardło, kiedy się wznosili. Wiatr szarpał jej włosy. Zaczęły jej łzawić oczy. Ziemia poniżej stała się odległa, a cały świat skurczył się i złączył w oszałamiające zielone płótno. Sword & Cross miało wielkość paznokcia. A później zniknęło. Pierwsze spojrzenie na ocean sprawiło, że Luce zakręciło się w głowie. Czuła ogromną radość, gdy oddalali się od słońca, lecąc w stronę ciemności na horyzoncie. Latanie z Danielem było bardziej ekscytującym, bardziej intensywnym doznaniem, niż jej wspomnienia mogły przekazać. A jednak coś się zmieniło – Luce nauczyła się,

jak to robić. Czuła się swobodnie, w jedności z Danielem, rozluźniona w jego ramionach. Skrzyżowała nogi w kostkach, czubki jej butów dotykały lekko czubków jego butów. Ich ciała kołysały się jednakowo, reagując na poruszenia jego skrzydeł, które unosiły się nad ich głowami i zasłaniały słońce, po czym cofały się, by dokończyć kolejne mocarne uderzenie. Minęli granicę chmur i zniknęli pośród mgieł. Wokół nich nie było nic poza postrzępioną bielą i mglistym dotykiem wilgoci. Kolejne uderzenie skrzydeł. Kolejne wzniesienie wyżej w niebo. Luce nawet się nie zastanawiała, jak będzie oddychać na granicy atmosfery. Była z Danielem. Czuła się doskonale. Wyruszyli uratować świat. Wkrótce Daniel wyrównał i leciał już nie jak rakieta, a raczej jak nieprawdopodobnie potężny ptak. Nie zwolnili — jeśli już, ich prędkość wzrosła - ale kiedy ich ciała znalazły się równolegle do ziemi, ryk wichru ucichł, a cały świat wydawał się jaskrawobiały i zadziwiająco cichy, tak spokojny, jakby właśnie zaistniał i nikt jeszcze nie próbował eksperymentów z dźwiękiem. - Wszystko w porządku? - Jego głos otoczył ją, aż poczuła się tak, jakby to w świecie, co było nie w porządku, mogło zostać naprawione przez troskę jej ukochanego. Przechyliła głowę w lewo, by na niego spojrzeć. Twarz Daniela była spokojna, wargi wygięły się w łagodnym uśmiechu. Jego oczy emanowały fioletowym blaskiem,

tak potężnym, że on sam wystarczyłby, by utrzymać ją w powietrzu. - Zamarzasz - mruknął jej do ucha i musnął jej palce, by je rozgrzać, aż ciało Luce przeszyły fale gorąca. - Już lepiej - powiedziała. Przebili się przez warstwę chmur. To było jak ta chwila w samolocie, kiedy widok w zamglonym owalu zmienia się z jednolitej szarości w nieskończoną paletę barw. Różnica polegała na tym, że okno i samolot zniknęły, nie pozostawiając żadnej bariery między jej skórą a pastelowym różem chmur na wschodzie i ostrym in-dygo nieba na dużej wysokości. Widziała przed sobą krajobraz chmur, obcy i oszałamiający. Jak zawsze, Luce nie była na niego przygotowana. To był inny świat, zamieszkany tylko przez nią i Daniela, wysoki świat, na szczycie najwyższych minaretów miłości. Jakiż śmiertelnik o tym nie śnił? Ile razy Luce marzyła, by znaleźć się po drugiej stronie okna samolotu? By wędrować pośród dziwnych, bladozłotych, muśniętych promieniami słońca deszczowych chmur poniżej? Teraz była tutaj i czuła się oszołomiona pięknem odległego świata, który czuła na skórze. Ale Luce i Daniel nie mogli się zatrzymać. Nie mogli się zatrzymać ani razu przez następne dziewięć dni — albo wszystko się zatrzyma. - Jak długo zajmie nam dotarcie do Wenecji? - spytała.

- Wkrótce powinniśmy być na miejscu - powiedział Daniel prawie szeptem. - Brzmisz jak pilot, który od godziny znajduje się w strefie oczekiwania i po raz piąty mówi pasażerom „jeszcze tylko dziesięć minut" - zażartowała Luce. Kiedy Daniel nie odpowiedział, spojrzała na niego. Niepewnie marszczył czoło. Nie pojął metafory. - Nigdy nie leciałeś samolotem - stwierdziła. - Czemu miałbyś, skoro umiesz to? - Wskazała gestem na jego wspaniałe skrzydła. - Całe to czekanie i kołowanie pewnie doprowadziłoby cię do szału. - Chciałbym kiedyś polecieć z tobą samolotem. Może na wycieczkę na Bahamy? Ludzie latają tam samolotami, prawda? - Tak. - Luce przełknęła ślinę. - Zróbmy to. Nie mogła przestać myśleć o tym, jak wiele niemożliwych rzeczy musiało się wydarzyć we właściwy sposób, żeby ich dwójka mogła podróżować jak normalna para. Trudno jej było myśleć w tej chwili o przyszłości, gra toczyła się o zbyt wysoką stawkę. Przyszłość była równie odległa i niewyraźna, jak ziemia poniżej - i Luce mogła tylko mieć nadzieję, że będzie równie piękna. - Jak długo to będzie tak naprawdę trwało? - Przy tej prędkości cztery, może pięć godzin. -A nie potrzebujesz odpoczynku? Paliwa? - Luce wzruszyła ramionami, wciąż zawstydzająco nieświadoma, jak działało ciało Daniela. - Nie zmęczą ci się ręce?

Zaśmiał się. - Co takiego? -Właśnie sfrunąłem z Niebios, i rany, jakie mam zmęczone ramiona. - Daniel ścisnął ją w talii. - Pomysł, że moje ramiona mogą się kiedykolwiek zmęczyć obejmowaniem ciebie, jest absurdalny. Jakby chcąc to udowodnić, Daniel wygiął grzbiet, unosząc skrzydła wysoko nad ramionami i uderzył nimi lekko. Gdy ich ciała wzniosły się elegancko w górę, zdjął jedną rękę z jej talii, pokazując, że mógłby ją utrzymać jedną ręką. Swobodną dłoń Daniel uniósł do przodu i musnął nią jej wargi, czekając na pocałunek. Kiedy go złożyła, znów przeniósł rękę na jej talię, a uwolnił drugie ramię, malowniczo skręcając przy tym w lewo. Tę dłoń też pocałowała. Wówczas barki Daniela otoczyły ją, ściskając tak mocno, że mógł zdjąć obie dłonie z jej talii, a ona i tak pozostawała w powietrzu. Uczucie było tak rozkoszne, tak radosne i nieskrępowane, że Luce zaczęła się śmiać. Zatoczył wielki krąg w powietrzu. Włosy otoczyły jej twarz. Nie bała się. Latała. Dotknęła dłoni Daniela, kiedy znów objął ją w pasie. - Prawie jakbyśmy byli do tego stworzeni - powiedziała. - Tak. Prawie. Leciał dalej, nie słabnąc nawet na chwilę. Przebijali się przez chmury i wolne powietrze, przez krótkie, piękne ulewy, chwilę później wysychając na wietrze. Mijali samoloty pasażerskie z tak ogromną prędkością,

że Luce wyobrażała sobie, że pasażerowie nic nie zauważali, może poza nagłym jaskrawym błyskiem i być może delikatną turbulencją, od której na ich drinkach pojawiały się niewielkie falki. W miarę lotu nad oceanem chmury się przerzedzały. Luce nawet na tej wysokości wyczuwała woń jego słonych toni - pachniał jak ocean z innej planety, nie kredowo jak w Shoreline i nie słonawo jak w domu. Skrzydła Daniela rzucały wspaniały cień na jego wzburzoną powierzchnię, co było w jakiś sposób pocieszające, choć z trudem wierzyła, że jest częścią wizji, którą widziała na kłębiących się falach. - Luce? - odezwał się Daniel. -Tak? - Jak się czułaś dziś rano z rodzicami? Śledziła wzrokiem samotną parę wysepek na mrocznej wodnej równinie poniżej. Zastanawiała się, gdzie byli, jak daleko od domu. - To było trudne - przyznała. - Chyba czułam się tak, jak ty musiałeś się czuć miliony razy. Oddalona od tych, których kocham, ponieważ nie mogłam być z nimi szczera. - Tego się obawiałem. - W pewnym sensie łatwiej mi być z tobą i innymi aniołami niż z moimi własnymi rodzicami i najlepszą przyjaciółką.

Daniel zastanawiał się nad tym przez chwilę. - Nie tego dla ciebie chciałem. Tak nie powinno być. Chciałem cię tylko kochać. - Ja też. Tylko tego pragnę. Ale kiedy to powiedziała, spoglądając na blaknące niebo na wschodzie, Luce nie mogła nie przypominać sobie tych ostatnich chwil w domu i nie żałować, że nie postąpiła inaczej. Mogła trochę mocniej uścisnąć ojca. Powinna wysłuchać, naprawdę wysłuchać rad matki, kiedy wychodziła z domu. Powinna spędzić więcej czasu, wypytując najlepszą przyjaciółkę o życie w Dover. Nie powinna być tak samolubna i działać w pośpiechu. Teraz każda sekunda coraz bardziej oddalała ją od Thunderbolt, rodziców i Callie, i z każdą sekundą Luce musiała zmagać się z coraz silniejszym uczuciem, że być może już nigdy ich nie zobaczy. Luce całym sercem wierzyła w to, co robili - ona sama, Daniel i inne anioły. Jednakże nie po raz pierwszy porzuciła ludzi, którzy byli ważni dla niej, dla Daniela. Myślała o pogrzebie, którego świadkiem była w Prusach, ciemnych wełnianych płaszczach i mokrych czerwonych oczach jej rodziny, zamglonych żalem z powodu jej przedwczesnej, nagłej śmierci. Myślała o swojej pięknej matce w średniowiecznej Anglii, gdzie spędziła walentynki, siostrze Helen i dobrych przyjaciółkach Laurze i Eleanor. W tym jednym życiu, które odwiedziła, nie doświadczyła własnej śmierci, ale zobaczyła wystarczająco dużo, by wiedzieć, że to byli dobrzy ludzie,

którymi nieunikniona śmierć Lucindy musiała wstrząsnąć. Poczuła ściskanie w żołądku na tę myśl. A później Luce pomyślała o Lucii, dziewczynie, którą była we Włoszech, która straciła rodzinę na wojnie, która nie miała nikogo poza Danielem, której życie - choćby i krótkie - było coś warte dzięki jego miłości. Kiedy wtuliła się głębiej w pierś Daniela, wsunął dłonie w rękawy jej swetra i palcami zakreślał kręgi na jej rękach, jakby rysował na skórze małe aureole. - Opowiedz mi o najlepszych chwilach wszystkich twoich żywotów. Chciała odpowiedzieć „kiedy cię odnajdywałam, za każdym razem". Ale to nie było takie proste. Trudno jej było myśleć o każdym z osobna. Jej przeszłe wcielenia zaczęły kłębić się razem i przeskakiwać, jak płytki w kalejdoskopie. Była ta piękna chwila na Tahiti, kiedy Lulu tatuowała pierś Daniela. I kiedy porzucili bitwę w starożytnych Chinach, ponieważ ich miłość była ważniejsza niż każda wojna. Mogłaby wymienić kilkanaście namiętnych, skradzionych chwil, kilkanaście wspaniałych, słodko-gorzkich pocałunków. Luce wiedziała, że to nie są najlepsze chwile. Najlepsza chwila była teraz. To właśnie wyniosła ze swoich podróży przez epoki - był dla niej wszystkim i ona dla niego była wszystkim. Jedynym sposobem, by doświadczyć tak głębokiej miłości, było wchodzenie w każdą nową chwilę razem, jakby czas był z chmur.

A jeśliby do tego doszło w ciągu następnych dziewięciu dni, Luce wiedziała, że ona i Daniel zaryzykują wszystko dla swojej miłości. - To była nauka - powiedziała w końcu. - Kiedy po raz pierwszy przeszłam samodzielnie, byłam zdecydowana pokonać przekleństwo. Ale czułam się przytłoczona i niepewna, aż zorientowałam się, że z każdym życiem, które odwiedzałam, dowiadywałam się czegoś ważnego o sobie. - Na przykład? Znajdowali się tak wysoko, że na tle ciemniejącego nieba było widać sugestię zakrzywienia kuli ziemskiej. - Nauczyłam się, że samo całowanie się z tobą mnie nie zabija, że ma to więcej wspólnego z tym, czego byłam świadoma w tamtej chwili, jak wiele z siebie i swojej historii mogłam przyjąć. Poczuła, że Daniel za jej plecami kiwa głową. - To zawsze była dla mnie największa tajemnica. - Dowiedziałam się, że moje wcześniejsze wcielenia nie zawsze były miłymi osobami, ale ty i tak kochałeś duszę w ich wnętrzu. I na twoim przykładzie nauczyłam się rozpoznawać twoją duszę. Widziałam, jak twoja dusza niemal nakłada się na twarz, którą nosiłeś w każdym życiu. Byłeś swoim obcym egipskim wcieleniem, a jednocześnie Danielem, którego pragnęłam i kochałam. Daniel obrócił głowę, żeby pocałować ją w skroń. - Pewnie sobie tego nie uświadamiałaś, ale zawsze

miałaś w sobie zdolność do rozpoznawania mojej duszy. - Nie, nie mogłam... kiedyś nie miałam takiej umiejętności... - Miałaś, tylko o tym nie wiedziałaś. Myślałaś, że jesteś wariatką. Widziałaś Głosicieli i nazywałaś ich cieniami. Myślałaś, że dręczą cię przez całe życie. A kiedy po raz pierwszy spotkałaś mnie w Sword & Cross, a może kiedy po raz pierwszy uświadomiłaś sobie, że zależy ci na mnie, pewnie zobaczyłaś coś jeszcze, czego nie umiałaś wyjaśnić, coś, czemu próbowałaś zaprzeczyć. Luce zacisnęła powieki, przypominając sobie. - Zostawiałeś w powietrzu fioletową aurę, kiedy przechodziłeś. Ale kiedy mrugnęłam, znikała. Daniel uśmiechnął się. - Nie wiedziałem. - Nie rozumiem. Właśnie powiedziałeś, że... - Wyobrażałem sobie, że coś widzisz, ale nie miałem pojęcia, co to jest. Jakiekolwiek przyciąganie rozpoznawałaś we mnie, w mojej duszy, ukazywało się ono na różne sposoby, zależnie od twoich potrzeb. - Uśmiechnął się do niej. - W taki sposób twoja dusza współdziała z moją. Fioletowa aura brzmi nieźle. Cieszę się, że to było coś takiego. - Jak moja dusza wygląda dla ciebie? - Nie umiałbym opisać jej słowami, nawet gdybym spróbował, ale jej piękno jest niezrównane.

To był dobry sposób na opisanie tego lotu ponad światem z Danielem. Wokół nich migotały odległe galaktyki. Księżyc był wielki, pokryty licznymi kraterami, częściowo zasłonięty przez jasnoszarą chmurę. Luce było ciepło i czuła się bezpieczna w ramionach anioła, którego kochała, tego luksusu ogromnie jej brakowało podczas wędrówki pośród Głosicieli. Westchnęła i zamknęła oczy... I zobaczyła Billa. Wizja była agresywna, wypełniła jej umysł, choć nie była to paskudna, rozwścieczona bestia, którą stał się Bill, kiedy widziała go po raz ostatni. Był Billem, jej kamiennym gargulcem, trzymającym ją za rękę, by sprowadzić ją na dół z masztu rozbitego okrętu, kiedy wyszła z Głosiciela na Tahiti. Nie wiedziała, dlaczego to wspomnienie odnalazło ją w ramionach Daniela. Ale wciąż czuła w dłoni kształt jego małej kamiennej rączki. Pamiętała, że zaskoczyły ją jego siła i wdzięk. Pamiętała, że czuła się z nim bezpiecznie. Teraz przeszedł ją dreszcz i zaczęła się wiercić w ramionach Daniela. - Co się dzieje? - Bill. — Słowo miało kwaśny posmak. - Lucyfer. - Wiem, że jest Lucyferem. Wiem o tym. Ale przez chwilę był dla mnie kimś innym. Jakimś sposobem uważałam go za przyjaciela. Dręczy mnie to, jak blisko go do siebie dopuściłam. Wstydzę się.

- Nie musisz. - Daniel przytulił ją mocno. - Nie bez powodu zwano go Gwiazdą Zaranną. Lucyfer był piękny. Niektórzy mówią, że najpiękniejszy. Luce pomyślała, że w głosie Daniela kryje się nuta zazdrości. - Był też najbardziej ukochanym, nie tylko przez Tron, ale i przez wielu z aniołów. Pomyśl o wpływie, jaki ma na śmiertelnych. Ta moc płynie z tego samego źródła. Daniel przez chwilę wahał się, po czym dodał przez zaciśnięte zęby: - Nie powinnaś się wstydzić, że tlałaś mu się nabrać, Luce... - Urwał, choć brzmiał, jakby miał zamiar powiedzieć coś jeszcze. - Sprawy między nami robiły się napięte - przyznała ale nigdy nie spodziewałam się, że może zmienić się w takiego potwora. -Nie ma ciemności mroczniejszej od wielkiego światła, które zostało zepsute. - Daniel zmienił ustawienie skrzydeł i zawrócili szerokim łukiem, okrążając potężną chmurę. Jedna strona, oświetlona ostatnimi promieniami zachodzącego słońca, miała złocisto-różowy odcień. Druga, jak zauważyła Luce, była ciemna i ciężka od deszczu. - Ciemność i mrok zwinięte razem, obie konieczne, by ta chmura była tym, czym jest. Z Lucyferem jest tak samo. -1 z Camem też? - spytała Luce, kiedy Daniel zakończył okrążenie chmury i wrócił do lotu nad oceanem. – Wiem, że mu nie ufasz. Mrok Cama jest legendarny,

ale to tylko fragment jego osobowości. - W takim razie, dlaczego stanął po stronie Lucyfera? Dlaczego inni aniołowie to zrobili? - Cam tego nie zrobił — odparł Daniel. - A w każdym razie nie na początku. To był bardzo niespokojny czas. Niespotykany. Niewyobrażalny. Po Upadku niektórzy z aniołów od razu stanęli po stronie Lucyfera, ale inni, tacy jak Cam, zostali wygnani przez Tron za to, że niewystarczająco szybko dokonali wyboru. Przez resztę historii trwało powolne wybieranie stron, aniołowie powracali do Niebiańskiej owczarni lub trafiali w szeregi Piekła, aż pozostali już tylko nieliczni upadli, którzy nie opowiedzieli się po żadnej stronie. - W tej sytuacji jesteśmy my teraz? - spytała Luce, choć wiedziała, że Daniel nie lubił rozmawiać o tym, że wciąż nie dokonał wyboru. - Kiedyś lubiłaś Cama—powiedział Daniel, zmieniając temat. - Przez kilka żywotów na Ziemi nasza trójka była naprawdę blisko. Dopiero dużo później, kiedy serce Cama zostało złamane, przeszedł na stronę Lucyfera. - Co takiego? Kim ona była? - Żadne z nas nie lubi o niej mówić. Nie możesz się zdradzić, że wiesz - powiedział Daniel. - Nie podobał mi się jego wybór, ale nie mogę powiedzieć, że go nie rozumiem. Gdybym kiedyś naprawdę cię utracił, nie wiem, co bym zrobił. Cały mój świat by pociemniał. - Do tego nie dojdzie - powiedziała Luce zbyt szybko. Wiedziała, że to życie było jej ostatnią szansą. Gdyby

teraz umarła, już by nie powróciła. Miała tysiące pytań o kobietę, którą utracił Cam, to dziwne drżenie w głosie Daniela, kiedy mówił o atrakcyjności Lucyfera, o tym, gdzie była, kiedy on spadał. Ale jej powieki wydawały się ciężkie, ciało przepełniało zmęczenie. - Odpocznij - szepnął jej Daniel do ucha. - Obudzę cię, kiedy będziemy lądować w Wenecji. Takie pozwolenie wystarczyło, by osunęła się w sen. Zamknęła oczy na migoczące fale rozbijające się tysiące metrów poniżej i znalazła się w świecie snów, w którym „dziewięć dni" nie miało najmniejszego znaczenia, w którym mogła opadać, wznosić się i przebywać pośród chmur, w którym mogła latać swobodnie, w nieskończoność, bez obawy przed upadkiem.

TR ZY ZATOPIONE SANKTUARIUM Luce miała wrażenie, że Daniel już od co najmniej pół godziny puka w podniszczone drewniane drzwi. Był środek nocy, a dwupiętrowa wenecka kamienica należała do znajomego Daniela, profesora. Daniel był pewien, że ten człowiek pozwoli im u siebie przenocować, ponieważ „lata temu" byli wielkimi przyjaciółmi, co w przypadku Daniela mogło oznaczać bardzo długi czas. - Musi bardzo mocno spać. Luce ziewnęła, sama na wpół uśpiona odgłosem regularnych uderzeń pięści Daniela. Albo to, pomyślała, albo profesor siedzi w jakiejś otwartej przez całą noc artystycznej kafejce, popijając wino nad książką pełną niezrozumiałych terminów. Była trzecia nad ranem - ich lądowaniu pośród srebrzystej sieci kanałów Wenecji towarzyszyło bicie zegara na wieży gdzieś pośród ciemnego miasta - a Luce padała ze zmęczenia. Oparła się żałośnie o blaszaną skrzynkę na listy, która w tym momencie zsunęła się z jednego z gwoździ. Cała skrzynka przechyliła się na bok, a Luce zrobiła krok do tyłu i omal nie wpadła do mętnego, zielono-czarnego kanału, którego wody lizały omszały ganek jak atramentowy język. Z zewnątrz wydawało się, że cały dom gnije warstwami - od niebieskiej farby odłażącej lepkimi pasmami od drewnianych parapetów, przez czerwone cegły porośnięte

ciemnozieloną pleśnią, po wilgotny cement ganku, który pękał pod ich stopami. Luce przez chwilę miała wrażenie, że czuje, jak miasto się zapada. - On tu musi być - mruknął Daniel, wciąż waląc pięściami. Kiedy wylądowali na ganku od strony kanału, do którego zazwyczaj można było dopłynąć tylko gondola,, Daniel obiecał Luce, że w środku będzie łóżko, coś ciepłego do picia i odpoczynek od wilgotnego, ostrego wiatru, który im towarzyszył całymi godzinami. W końcu uwagę Luce zwrócił odgłos kroków kogoś powoli schodzącego po schodach. Daniel wypuścił powietrze z płuc i przymknął z ulgą oczy, kiedy mosiężna gałka się przekręciła. Drzwi otworzyły się z jękiem zawiasów. - Kto, do diabła...? Sztywne siwe włosy starego Włocha sterczały we wszystkie strony. Miał nieprawdopodobnie krzaczaste siwe brwi i równie siwe i gęste włosy na piersi, widoczne w rozchyleniu szlafroka. Luce patrzyła, jak Daniel mruga z zaskoczeniem, jakby zaczął się zastanawiać, czy trafili pod właściwy adres. Później jednak piwne oczy mężczyzny rozbłysły. Rzucił się naprzód i mocno uścisnął Daniela. - Zaczynałem się zastanawiać, czy zdążysz mnie odwiedzić, zanim w sposób nieunikniony kopnę w kalendarz - wyszeptał szorstko mężczyzna. Jego spojrzenie spoczęło na Luce i uśmiechnął się, jakby wcale go nie obudzili,

jakby czekał na nich od wielu miesięcy. - Po tych wszystkich latach w końcu przywiozłeś Lucindę. Cóż to za przyjemność. Profesor nosił nazwisko Mazotta. On i Daniel w latach trzydziestych studiowali razem historię na uniwersytecie w Bolonii. Nie przeraził go ani nie zaskoczył fakt, że Daniel się nie zestarzał - Mazotta znał jego tożsamość. Wydawało się, że czuje jedynie radość ze spotkania ze starym przyjacielem, którą potęgował fakt, że został przedstawiony miłości życia przyjaciela. Odprowadził ich do swojego gabinetu, który również był studium różnych stopni rozkładu. Półki na książki uginały się od ich ciężaru, na biurku leżały sterty pożółkłego papieru, dywan był wytarty i poplamiony kawą. Mazotta natychmiast zabrał się za robienie im gęstej gorącej czekolady. - Paskudny nawyk staruszka - wychrypiał do Luce. Daniel upił zaledwie łyk, po czym wcisnął książkę w ręce Mazotty i otworzył ją na opisie pierwszej relikwii. Mazotta założył wąskie okulary w drucianych oprawkach, zmrużył oczy i wpatrzył się w książkę, mamrocząc pod nosem po włosku. Wstał, podszedł do regału, podrapał się po głowie, przeszedł przez gabinet, napił się czekolady, po czym wrócił do regału i wyciągnął gruby, oprawiony w skórę tom. Luce stłumiła ziewnięcie. Miała wrażenie, że jej powieki z trudem utrzymują coś bardzo ciężkiego. Próbowała nie odpłynąć, szczypała się we wnętrze dłoni, żeby zachować przytomność. Ale głosy

Daniela i profesora Mazotty stykały się ze sobą jak odległe kłęby mgły, kiedy jeden upierał się, że to, co mówi drugi, jest absolutnie niemożliwe. - To kategorycznie nie jest płytka z witraża w kościele św. Ignacego. - Mazotta załamał ręce. - One mają w przybliżeniu ośmiokątny kształt, a ta ilustracja przedstawia coś zdecydowanie owalnego. - Co my tu w ogóle robimy?! - wykrzyknął nagle Daniel, uderzając w wiszący na ścianie obrazek przedstawiający niebieską żaglówkę. - Musimy znaleźć się w bibliotece w Bolonii. Nadal masz klucze? Przy swoim stanowisku musiałeś'... -Trzynaście lat temu przeszedłem na emeryturę, Danielu. I nie przejedziemy w środku nocy dwustu kilometrów, żeby rzucić okiem na... - Przerwał. - Popatrz na Lucindę, śpi na stojąco, jak koń! Luce skrzywiła się sennie. Bała się ruszyć ścieżką snu z obawy, że spotka Billa. Miał tendencję do pojawiania się, kiedy zamknęła oczy. Chciała zachować przytomność, brać udział w rozmowie na temat relikwii, którą ona i Daniel musieli znaleźć następnego dnia. Ale sen naciskał i nie dało mu się odmówić. Kilka sekund lub godzin później Daniel wziął ją na ręce i ciemnymi, wąskimi schodami zaniósł na górę. - Przepraszam, Luce - powiedział, lub tak się jej wydawało. Była zbyt śpiąca, żeby zareagować. - Powinienem wcześniej dać ci odpocząć. Po prostu bardzo się boję - wyszeptał. - Boję się, że kończy się nam czas.

Luce zamrugała i przekręciła się na plecy, zaskoczona, że znajduje się w łóżku, a jeszcze bardziej zaskoczona pojedynczą białą piwonią w niskim szklanym wazoniku, która zwieszała się nad poduszką obok jej głowy. Wyjęła kwiat z wazonu i obróciła go w dłoniach. Krople wody spadły na kołdrę z różowego brokatu. Łóżko zaskrzypiało, kiedy oparła poduszkę o mosiężne wezgłowie, żeby rozejrzeć się po pokoju. Przez chwilę czuła się zdezorientowana, budząc się w nieznanym miejscu, senne wspomnienia podróży przez Głosicieli blakły powoli, gdy zaczęła się budzić. Już nie miała Billa, który mówił jej, w jakim miejscu wylądowała. Był tylko w jej snach, a poprzedniej nocy był Lucyferem, potworem, śmiejącym się z pomysłu, że ona i Daniel mogliby coś zmienić albo powstrzymać. Na nocnym stoliku stała oparta o wazon biała koperta. Daniel. Przypomniała sobie jeden słodki, delikatny pocałunek i jego ramiona cofające się, kiedy poprzedniego wieczoru położył ją w łóżku i zamknął drzwi. Dokąd poszedł później? Rozerwała kopertę i wysunęła znajdującą się w środku sztywną białą kartkę. Na kartce wypisano dwa słowa: Na balkonie. Luce z uśmiechem odrzuciła kołdrę i opuściła nogi na podłogę. Przeszła po ogromnym tkanym dywanie, trzymając między palcami białą piwonię. Okna pokoju były wysokie, wąskie i wznosiły się na wysokość prawie

sześciu metrów do sklepionego sufitu. Za jedną z grubych brązowych zasłon znajdowały się szklane drzwi prowadzące na taras. Przekręciła metalową klamkę i wyszła na zewnątrz, spodziewając się, że znajdzie tam Daniela i wpadnie w jego ramiona. Jednakże taras o kształcie półksiężyca był pusty. Luce ujrzała tylko niską kamienną balustradę nad znajdującymi się piętro niżej zielonymi wodami kanału oraz niewielki stolik o szklanym blacie i składane krzesło z czerwonego płótna. Na wodzie wąskie czarne gondole mijały się elegancko jak łabędzie. Para cętkowanych drozdów ćwierkała na sznurku do wieszania prania piętro wyżej, a po drugiej stronie kanału znajdował się rząd niewielkich, pastelowych mieszkań. Była urocza, jasne, ta Wenecja z marzeń większości ludzi, ale Luce nie przyjechała tu jako turystka. Ona i Daniel mieli uratować historię swoją i całego świata. Zegar tykał. A Daniela nie było. Wtedy zauważyła drugą białą kopertę na stoliku na balkonie, opartą o malutki biały kubeczek z kawą na wynos i niewielką papierową torbę. Znów rozerwała papier i znów znalazła tylko dwa słowa: Zaczekaj tutaj. - Irytujące, ale romantyczne - powiedziała głośno. Usiadła na składanym krześle i zajrzała do papierowej torby. Garść malutkich, napełnionych dżemem i obsypanych cynamonem i cukrem pudrem pączków wydawała oszałamiający aromat. Torba była ciepła w jej dłoniach, poplamiona w miejscach, gdzie tłuszcz przebijał

się przez papier. Luce wrzuciła jednego pączka do ust i pociągnęła łyk z malutkiego kubeczka, w którym znajdowało się najbardziej esencjonalne i najcudowniejsze w smaku espresso, jakie Luce miała okazję pić. - Smakują ci bomboloni?! - zawołał z dołu Daniel. Luce zerwała się na równe nogi. Kiedy wychyliła się przez balustradę, zobaczyła, jak stoi na rufie gondoli pomalowanej w anioły. Miał płaski słomiany kapelusz ozdobiony szeroką czerwoną wstążką, a szerokim drewnianym wiosłem powoli kierował gondolę w jej stronę. Serce Luce zabiło szybciej, jak zawsze, kiedy w innym życiu widziała Daniela po raz pierwszy. Był tutaj. Należał do niej. To się działo teraz. - Zanurz je w espresso i powiedz mi, jak to jest być w niebie - powiedział Daniel, uśmiechając się do niej. - Jak mam do ciebie zejść?! - zawołała. Wskazał na najwęższe schody, jakie Luce widziała w życiu, na prawo od balustrady. Chwyciła kawę i torbę pączków, założyła piwonię za ucho i ruszyła w stronę schodów. Czuła na sobie wzrok Daniela, kiedy przeszła przez balustradę i ruszyła w dół po schodach. Za każdym razem, kiedy robiła pełny obrót na schodach, widziała kuszący fioletowy błysk w jego oczach. Kiedy dotarła na dół, wyciągnął do niej ręce, żeby pomóc jej wejść na pokład.

Oto i było uczucie, za którym tęskniła, od kiedy się obudziła. Ta iskra, która przeskakiwała między nimi zawsze, kiedy się dotykali. Daniel objął ją w talii i przyciągnął do siebie mocno. Całował ją, długo i namiętnie, aż zakręciło się jej w głowie. - To jest właściwy sposób, żeby zacząć ranek. Palce Daniela muskały piwonię za jej uchem. Nagle poczuła niewielki ciężar na szyi, a kiedy uniosła rękę, poczuła delikatny łańcuszek i wiszący na nim srebrny medalion. Uniosła go i spojrzała na wygrawerowaną na nim czerwoną różę. Jej medalion! Dostała go od Daniela ostatniej nocy w Sword & Cross. Trzymała go za okładką „Księgi Obserwatorów" w tym krótkim czasie, który spędziła w chatce, lecz tamtych dni nie pamiętała wyraźnie. Później pan Cole zabrał ją pośpiesznie na lotnisko, z którego odleciała do Kalifornii. O książce i medalionie przypomniała sobie, kiedy dotarła do Shoreline, a wtedy była już pewna, że je utraciła. Daniel musiał założyć go na jej szyję, kiedy spała. Znów miała łzy w oczach, tym razem ze szczęścia. - Gdzie go... - Otwórz go. - Daniel uśmiechnął się. Kiedy ostatni raz trzymała medalion, zdjęcie wcześniejszej Luce i Daniela ją zaskoczyło. Daniel obiecał, że przy następnym spotkaniu opowie jej, kiedy zostało zrobione. Do tego nie doszło. Ich skradziony czas w Kalifornii był dość stresujący i zbyt krótki, wypełniony

głupimi kłótniami z Danielem, których dziś nie umiała sobie wyobrazić. Luce była zadowolona, że zaczekała, ponieważ kiedy tym razem otworzyła medalion i zobaczyła malutkie zdjęcie za szkłem - Daniel, z muszką, i Luce z krótkimi włosami - od razu je rozpoznała. - Lucia - wyszeptała. To była młoda pielęgniarka, którą Luce poznała, kiedy przeszła do Mediolanu w czasie I wojny światowej. Dziewczyna była o wiele młodsza, gdy Luce ją poznała, urocza i trochę harda, ale tak szczera, że Luce od razu zaczęła ją podziwiać. Uśmiechnęła się, przypominając sobie, jak Lucia gapiła się na krótką, nowoczesną fryzurę Luce i jak żartowała, że wszyscy żołnierze się w Luce podkochują. Głównie pamiętała jednak, że gdyby Luce została we włoskim szpitalu odrobinę dłużej i gdyby okoliczności były... cóż, zupełnie inne, mogłyby zostać prawdziwymi przyjaciółkami. Spojrzała na Daniela, rozpromieniona, lecz szybko spochmurniała. Wpatrywał się w nią, jakby ktoś go uderzył. - Co się stało? - Puściła medalion i przytuliła się do niego, obejmując go za szyję. Potrząsnął z oszołomieniem głową. - Po prostu nie jestem przyzwyczajony, że mogę się i y m z tobą dzielić. Wyraz twojej twarzy, kiedy rozpoznałaś to zdjęcie. To najpiękniejsza rzecz, jaką widziałem. Luce jednocześnie zarumieniła się, oniemiała i poczuła,

że zaraz się rozpłacze. Doskonale rozumiała Daniela. - Przepraszam, że tak cię zostawiłem - powiedział. -Musiałem sprawdzić coś w jednej z książek Mazotty w Bolonii. Uznałem, że potrzebujesz każdej chwili odpoczynku, a do tego wyglądałaś tak ślicznie, śpiąc, że nie miałem serca cię budzić. - Czy znalazłeś to, czego szukałeś? - spytała Luce. - Być może. Mazotta dał mi wskazówkę dotyczącą jednego z placów w mieście. Jest przede wszystkim historykiem sztuki, ale zna swojego Boga lepiej niż jakikolwiek śmiertelnik, jakiego miałem okazję poznać. Luce opadła na krytą czerwonym aksamitem ławkę gondoli, przypominającą szeroki fotel, z miękką poduszką z czerwonej skóry i wysokim, wygiętym oparciem. Daniel zanurzył wiosło w wodzie i gondola ruszyła naprzód. Woda miała pastelowy odcień zieleni, a kiedy płynęli, Luce widziała całe miasto odbijające się w kołyszącej się powierzchni. - Dobre wieści są takie - powiedział Daniel, spoglądając na nią spod szerokiego ronda kapelusza - że Mazotta jest przekonany, że zna lokalizację artefaktu. Aż do świtu z nim dyskutowałem, ale w końcu dopasowaliśmy mój szkic do interesującego starego zdjęcia. -I? -1 wychodzi na to - Daniel poruszył nadgarstkiem i gondola z wdziękiem przepłynęła za róg, a później prześlizgnęła się pod niskim mostkiem dla pieszych -że taca jest aureolą.

- Aureolą? Myślałam, że tylko anioły na kartkach świątecznych mają aureole. - Przechyliła głowę. - Czy ty masz aureolę? Daniel uśmiechnął się, jakby uznał to pytanie za urocze. - Nie w stylu złotego okręgu, nie sądzę. O ile mi wiadomo, aureole są przedstawieniem naszego blasku w sposób, jaki śmiertelnicy są zdolni poj ąć. Na przykład, fioletowy blask, który widziałaś wokół mnie w Sword & Cross. Jak sądzę, Gabbe nigdy nie opowiadała ci, jak pozowała dla da Vinciego? - Że co? - Luce prawie zakrztusiła się swoim bombolini. - On oczywiście nie wiedział, że jest aniołem, ale zgodnie z jej opowieściami Leonardo mówił o blasku, który jakby emanował z jej wnętrza. Dlatego namalował ją z aureolą otaczającą głowę. - Rany. - Luce z oszołomieniem potrząsnęła głową. Minęli parę kochanków w takich samych filcowych fedorach całującą się na balkonie. -1 nie tylko on. Artyści przedstawiali anioły w taki sposób, od kiedy upadliśmy na Ziemię. - A aureola, którą mamy dziś odnaleźć? - Kolejne dzieło sztuki. - Twarz Daniela spoważniała. Z otwartego okna dobiegał dźwięk porysowanej jazzowej płyty, wydawało się, że otacza gondolę, stanowiąc podkład dźwiękowy dla opowieści Daniela. - To rzeźba

anioła, o wiele starsza, z okresu archaicznego. Jest tak stara, że autor pozostał nieznany. Pochodzi z Anatolii i podobnie jak pozostałe artefakty została skradziona podczas drugiej krucjaty. - Czyli mamy znaleźć rzeźbę w kościele, muzeum czy gdziekolwiek, zdjąć aureolę z głowy anioła i popędzić na Synaj? - spytała Luce. Oczy Daniela na chwilę spochmurniały. - Na razie tak, taki jest plan. - To wydaje się aż zbyt proste - powiedziała Luce, obejmując spojrzeniem subtelności otaczających ją budynków: wysokie łukowate okna jednego, bujne zioła rosnące na oknie drugiego. Wszystko jakby tonęło w jaskrawozielonej wodzie, z czymś w rodzaju spokojnej rezygnacji. Daniel patrzył ponad nią, w jego oczach odbijała się rozświetlona promieniami słońca woda. - Zobaczymy, jaki jest prosty. Zmrużywszy oczy, spojrzał na drewniany znak kawałek dalej, po czym skierował się w stronę brzegu. Gondola zakołysała się, kiedy Daniel zatrzymał ją przy ceglanym murze porośniętym pnączami. Przycumował gondolę do jednego ze słupów. Łódź jęczała i szarpała się na uwięzi. - To adres, który podał mi Mazotta. - Daniel wskazał na starożytny kamienny most, na poły romantyczny, na poły się rozwalający. - Wejdziemy po tych schodach i ruszymy w stronę palazzo. Nie powinien być daleko.

Wyskoczył z gondoli na chodnik i wyciągnął ręce do Luce. Podążyła za nim i, trzymając się za ręce, przeszli przez most. Kiedy mijali kolejne stoiska z bułeczkami i handlarzy sprzedających podkoszulki z Wenecją, Luce nie mogła się powstrzymać przed oglądaniem innych szczęśliwych par. Wszyscy całowali się i śmiali. Wysunęła piwonię zza ucha i schowała ją do torebki. Ona i Daniel byli tu w określonym celu, nie przyjechali na miesiąc miodowy, a jeśli im się nie uda, nie będzie już żadnych romantycznych spotkań. Przyśpieszyli kroku, skręcili w lewo w wąską uliczkę, później w prawo i wyszli na szeroki plac. Daniel zatrzymał się nagle. - Ma być tutaj. Na placu. - Spojrzał znów na adres, z niedowierzaniem kręcąc głową. - Co się stało? - Adres, który podał mi Mazotta, to ten kościół. Nie powiedział mi tego. - Wskazał na wysoki, ozdobiony licznymi iglicami franciszkański kościół z trzema witrażowymi rozetami. Była to potężna, imponująca budowla, w jasnym odcieniu oranżu, z białymi obramowaniami okien i potężnej kopuły. - Rzeźba... aureola... musi być w środku. - W porządku. — Luce ze zdziwieniem wzruszyła ramionami i zrobiła krok w stronę kościoła. - Wejdźmy do środka i sprawdźmy. Daniel przestąpił z nogi na nogę. Jego twarz nagle pobladła.

- Nie mogę, Luce. - Czemu nie? Ciało Daniela zesztywniało, był wyraźnie zdenerwowany. Jego ręce były jak przyklejone do boków, a zęby zacisnął tak mocno, jakby jego szczęka i żuchwa zostały zadrutowane. Rzadko widywała Daniela, który nie byłby pewny siebie. To było dziwne zachowanie. - Nie wiesz? — spytał. Luce potrząsnęła głową, a Daniel westchnął. -Myślałem, że może nauczyli cię w Shoreline... Chodzi o to, że jeśli upadły anioł wejdzie do świątyni Boga, cała budowla i wszyscy wewnątrz wybuchają płomieniem. Szybko dokończył zdanie, dokładnie w chwili, kiedy mijała ich wycieczka niemieckich uczennic w kraciastych spódniczkach, kierująca się w stronę wejścia do kościoła. Luce patrzyła, jak kilka z nich odwraca się w stronę Daniela, szepce i chichocze, poprawiając warkocze, na wypadek gdyby jednak spojrzał w ich stronę. On wpatrywał się w Luce. Wciąż wydawał się zdenerwowany. - To jeden z mniej znanych szczegółów naszej kary. Jeśli upadły anioł pragnie powrócić w Boże łaski, musi zwrócić się do Tronu bezpośrednio. Nie ma dróg na skróty. - Mówisz, że nigdy nie postawiłeś stopy w kościele? Ani razu przez tysiące lat, kiedy tu byłeś?

Daniel pokręcił głową. - Ani w świątyni, ani w synagodze, ani w meczecie. Nigdy. Najbliżej byłem na basenie w Sword & Cross. Kiedy budynek został zdesakralizowany i zamieniony na ośrodek sportu, przestał być tabu. - Przymknął oczy. — Arriane raz to zrobiła, na samym początku, zanim powróciła do Niebios. Nie wiedziała. Kiedy to opisuje... - Czy to stąd ma blizny na szyi? Luce instynktownie dotknęła własnej szyi, wracając myślami do pierwszej godziny w Sword & Cross — Arriane podająca jej ukradziony szwajcarski scyzoryk i żądająca, by Luce ją ostrzygła. Nie mogła oderwać oczu od dziwnych białych blizn anielicy. - Nie. — Daniel niezręcznie odwrócił wzrok. — To było coś innego. Grupka turystów pozowała przed wejściem. W czasie ich rozmowy dziesięcioro ludzi weszło do kościoła i go opuściło, najwyraźniej nie doceniając urody budynku i jego wagi - a jednak Daniel, Arriane i cały legion aniołów nie mogli wejść do środka. Ale Luce mogła. - Pójdę. Dzięki twojemu szkicowi wiem, jak wygląda aureola. Jeśli tam jest, odnajdę ją i... - Możesz wejść, to prawda. - Daniel skinął głową. -Nie ma innego sposobu. - Nie ma problemu. - Luce próbowała być nonszalancka.

- Zaczekam tutaj. Daniel wydawał się jednocześnie niechętny i pełen ulgi. Uścisnął jej dłoń, usiadł na brzegu fontanny pośrodku placu i wyjaśnił, jak powinna wyglądać aureola i jak ją zdjąć. - Ale bądź ostrożna! Ma ponad tysiąc lat i jest delikatna! Za jego plecami cherubin wypluwał niekończący się strumień wody. - Jeśli będziesz miała kłopoty, Luce, jeśli coś zrobi podejrzane wrażenie, wracaj biegiem do mnie. Kościół był ciemny i chłodny, zbudowany na planie krzyża. Pod nisko zawieszonymi dźwigarami unosiła się woń kadzidła. Luce wzięła przy wejściu ulotkę po angielsku, ale zorientowała się, że nie zna nazwy rzeźby. Zirytowana na samą siebie, że nie zapytała - Daniel by wiedział - szła wąską nawą, mijając rzędy pustych ławek, śledząc wzrokiem witrażowe stacje Drogi Krzyżowej w wysokich oknach. Choć na placu na zewnątrz były tłumy, w kościele panował względny spokój. Luce wyraźnie słyszała stukot swoich butów do konnej jazdy na marmurowej podłodze, kiedy mijała rzeźbę Madonny w jednej z niewielkich kapliczek z boku kościoła. Płaskie marmurowe oczy rzeźby wydawały się niemożliwie wielkie, jej złożone w modlitwie palce niemożliwe długie i szczupłe. Luce nigdzie nie widziała aureoli. Na końcu nawy stanęła pośrodku kościoła, pod wielką

kopułą, która przez wysokie okna wpuszczała do środka złagodzony blask porannego słońca. Mężczyzna w długiej szarej szacie klęczał przed ołtarzem. Jego blada twarz i białe dłonie - uniesione do serca - były jedynymi odsłoniętymi częściami jego ciała. Szeptał pod nosem po łacinie. Dies irae, dies ilia. Luce rozpoznawała te słowa z lekcji łaciny w Dover, ale nie pamiętała, co znaczyły. Kiedy podeszła bliżej, szept mężczyzny ucichł. Uniósł głowę, jakby jej obecność przeszkodziła mu w modlitwie. Kiedy spojrzał na nią ze zmarszczonym czołem, jego twarz była bardzo blada, wąskie wargi niemal bezbarwne. Odwróciła wzrok i skręciła w lewo, w transept, który przecinał nawę pod kątem prostym, żeby dać mężczyźnie więcej przestrzeni... I znalazła się przed onieśmielającym aniołem. Była to rzeźba z bladoróżowego marmuru, zupełnie inna od aniołów, z którymi Luce miała okazję poznać się bliżej. Nie było w niej nic z potężnej witalności, którą znajdowała w Camie, nic ze skomplikowania, które podziwiała w Danielu. To była rzeźba stworzona przez pełnych spokojnej wiary dla pełnych spokojnej wiary. Luce anioł wydawał się pusty. Spoglądał w górę, ku Niebiosom, a jego rzeźbione ciało wyłaniało się między miękkimi fałdami tkaniny udrapowanej na piersi i talii. Jego twarz, wzniesiona w górę, trzy metry nad twarzą Luce, została starannie wyrzeźbiona przez kogoś, kto miał doświadczenie z dłutem, od linii nosa aż po włosy założone za ucho. Wznosił ręce w stronę nieba, jakby

prosząc kogoś o przebaczenie za dawno popełniony grzech. — Buon giorno. Głos sprawił, że Luce aż podskoczyła. Nie zauważyła księdza w długiej do ziemi czarnej sutannie, nie zwróciła uwagi na rzeźbione mahoniowe drzwi do zakrystii na końcu transeptu, zza których właśnie wyszedł ksiądz. Miał woskowaty nos i wielkie uszy, i był wystarczająco wysoki, by nad nią górować, co sprawiło, że poczuła niepokój. Zmusiła się, by się uśmiechnąć, i zrobiła krok do tyłu. Jak miała ukraść relikwię z miejsca publicznego? Dlaczego nie pomyślała o tym na placu? Nie umiała nawet mówić... Nagle przypomniała sobie - umiała mówić po włosku. Nauczyła się go - mniej lub bardziej — w jednej chwili, kiedy przeszła przez Głosiciela na linię frontu nad rzeką Piave. - To piękna rzeźba - powiedziała do księdza. Jej włoski nie był doskonały - mówiła raczej jak ktoś, kto kiedyś płynnie posługiwał się tym językiem, ale stracił pewność siebie. Miała jednak niezły akcent i ksiądz najwyraźniej ją rozumiał. — W rzeczy samej. - Praca artysty z... dłutem... - powiedziała, rozkładając szeroko ręce, jakby krytycznie oceniała dzieło. -To wygląda, jakby uwolnił anioła z kamienia. Spoglądając szeroko otwartymi oczami na rzeźbę, próbując wyglądać przy tym niewinnie, Luce obeszła

anioła. I owszem, jego głowę wieńczyła złota aureola wypełniona szkłem. Tyle tylko, że nie była wyszczerbiona w miejscach, które Daniel naszkicował. Może została naprawiona? Kapłan pokiwał głową. - Żaden anioł nie był prawdziwie wolny po grzechu Upadku. Wnikliwe oko może zobaczyć również i to. Daniel powiedział jej, jak uwolnić aureolę z głowy anioła - należało ją chwycić jak kierownicę i dwukrotnie stanowczo, ale łagodnie, przekręcić w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. „Ponieważ została wykonana ze szkła i złota, musiano ją dodać do rzeźby w późniejszym terminie. Dlatego w kamieniu wyrzeźbiono podstawę, a w aureoli pasujący do niej otwór. Wystarczą dwa mocne - ale ostrożne! - obroty. To uwolni ją z podstawy". Spojrzała na wielką rzeźbę górującą nad głową jej i kapłana. Jasne. Ksiądz stanął obok Luce. - To Rafał, Uzdrowiciel. Luce nie poznała żadnego anioła imieniem Rafał. Zastanawiała się, czy istniał naprawdę, czy był wymysłem Kościoła. - Ja, no, przeczytałam w przewodniku, że pochodzi z okresu archaicznego.—Spojrzała na wąski marmurowy pręt łączący aureolę z głową anioła. - Czy ta rzeźba nie trafiła do kościoła w okresie krucjat?

Ksiądz założył ręce na piersi, a wtedy długie, luźne rękawy jego sutanny zebrały się na wysokości łokci. - Masz na myśli oryginał. Został umieszczony na południe od Dorsoduro w Chiesa dei Piccolos Miracolis na Wyspie Fok i zniknął razem z kościołem i wysepką, kiedy przed wieloma stuleciami zatonęły w morzu. Luce przełknęła ślinę. - Nie wiedziałam. Wpatrzył się w nią okrągłymi ciemnymi oczami. - Musisz być w Wenecji od niedawna - powiedział. -W końcu wszystko tonie w morzu. To wcale nie takie straszne. Jak inaczej stalibyśmy się takimi mistrzami reprodukcji? - Spojrzał na anioła, przeciągnął długimi brązowymi palcami po marmurowym postumencie. -Ten został wyrzeźbiony na zamówienie za zaledwie pięć tysięcy lirów. Czyż to nie jest niezwykłe? Wcale nie było niezwykłe, tylko straszne. Prawdziwa aureola zatonęła w morzu? Nigdy jej nie odnajdą; nigdy nie poznają prawdziwego miejsca Upadku; nigdy nie uda im się powstrzymać Lucyfera przed zniszczeniem ich. Dopiero zaczęli podróż, a już wydawało się, że wszystko stracone. Luce zatoczyła się do tyłu, z trudem łapiąc oddech, by podziękować księdzu. Czuła się ciężka i wytrącona z równowagi, niemal potknęła się o bladego błagalnika, który skrzywił się, gdy ruszyła w stronę drzwi. Kiedy tylko przeszła przez próg, ruszyła biegiem. Przy fontannie Daniel złapał ją za łokieć.

- Co się stało? Jej twarz musiała wszystko zdradzać. Przekazała mu całą historię, z każdą chwilą coraz bardziej przybita. Kiedy dotarła do opisu, jak ksiądz chwalił się tanią reprodukcją, po jej policzku spłynęła łza. - Jesteś pewien, że nazwał katedrę la Chiesa dei Miracolis Piccolos? - spytał Daniel, obracając się, żeby rozejrzeć się po placu. - Na Wyspie Fok? -Jestem pewna, Danielu, nie ma jej. Zatonęła w oceanie... - A my ją odnajdziemy. - Co takiego? Jak? Chwycił ją za rękę i zerknąwszy w stronę drzwi kościoła, ruszył biegiem przez plac. - Danielu... - Umiesz pływać. - To nie jest śmieszne. - Nie jest. - Przestał biec i odwrócił się, żeby na nią spojrzeć, objął jej policzek dłonią. Jej serce waliło w piersiach, ale jego spojrzenie sprawiło, że wszystko zwolniło. - To nie jest idealne rozwiązanie, ale jeśli to jedyny sposób, by odnaleźć artefakt, w taki właśnie sposób go odnajdziemy. Nikt nas nie powstrzyma. Wiesz o tym. Nic nie może nas powstrzymać. Kilka chwil później znaleźli się znów w gondoli. Daniel kierował ich w stronę morza, każde uderzenie jego wiosła posyłało ich naprzód jak silnik. Pośpiesznie mijali gondole na kanale, ostro zakręcając pod nisko

zawieszonymi mostkami i wystającymi budynkami, zalewając wodą zaniepokojone twarze w sąsiednich gondolach. - Znam tę wyspę - powiedział Daniel, nawet niezdyszany. - Leżała niegdyś w połowie drogi między placem świętego Marka a wyspą Giudecca. Ale w pobliżu nie ma gdzie zacumować. Będziemy musieli zostawić gondolę i popłynąć. Luce spojrzała ponad burtą gondoli na mętną zieloną wodę przesuwającą się szybko obok. Brak kostiumu kąpielowego. Hipotermia. Włoskie potwory rodem z Loch Ness kryjące się w niewidocznych głębinach. Ławka gondoli była lodowata, a woda śmierdziała błotem z domieszką ścieków. Wszystkie te myśli pojawiły się w głowie Luce, ale spojrzenie w oczy Daniela ją uspokoiło. Potrzebował jej. Była u jego boku i nie zadawała żadnych pytań. - W porządku. Kiedy wypłynęli na szeroki kanał pomiędzy wyspami, wpadli w sam środek turystycznego chaosu - na wodzie kłębiły się vaporetti przewożące gości ciągnących do hoteli walizki na kółkach; motorówki wynajęte przez bogatych, eleganckich turystów i aerodynamiczne kajaki w jaskrawych kolorach, którymi płynęli Amerykanie w wielkich ciemnych okularach. Gondole, barki i policyjne motorówki przecinały kanał z dużą prędkością, mijając się o włos. Daniel manewrował bez trudu. Wskazał na horyzont.

- Widzisz wieże? Luce spojrzała nad różnobarwnymi łodziami. Horyzont był słabo widoczną linią w miejscu, gdzie szaroniebieskie niebo stykało się z ciemniejszą szaro-niebieską wodą. -Nie. - Skup się, Luce. Po kilku chwilach w jej polu widzenia, bardzo daleko, pojawiły się dwie niewielkie zielonkawe wieże. - Ach. Tam. - To wszystko, co pozostało z kościoła. W miarę, jak liczba otaczających ich łodzi malała, Daniel przyśpieszał wiosłowanie. Woda wzburzyła się, nabrała ciemnozielonego odcienia i zaczęła pachnieć bardziej morzem niż dziwnie kuszącym brudem Wenecji. Włosy Luce szarpał wiatr, który w miarę oddalania się od lądu wydawał się coraz chłodniejszy. - Musimy mieć nadzieję, że nasza aureola nie została skradziona przez jedną z grup płetwonurków, które przeszukiwała ruiny. Gdy Luce wróciła do gondoli, Daniel poprosił, żeby na niego zaczekała. Zniknął w wąskiej uliczce i po chwili wyłonił się z niewielką różową reklamówką. Kiedy rzucił ją w jej stronę, Luce wyjęła parę okularów pływackich. Wydawały się absurdalnie drogie i nieszczególnie użyteczne — liliowo-czarne z modnie wydłużoną oprawką. Nie pamiętała, kiedy ostatnio pływała w okularach, ale gdy spojrzała w ciemną wodę, ucieszyła się, że będzie

mogła osłonić nimi oczy. - Okulary, ale nie kostium pływacki? - spytała. Daniel zarumienił się. -To pewnie głupie. Ale śpieszyłem się i myślałem tylko o tym co niezbędne, żebyś zdobyła aureolę. -Wsunął wiosło w wodę, płynęli teraz szybciej niż motorówka. Możesz pływać w bieliźnie, prawda? Teraz to Luce się zarumieniła. W normalnych warunkach to pytanie mogłoby wydawać się ekscytujące, być może oboje zaczęliby się śmiać. Nie w ciągu tych dziewięciu dni. Pokiwała głową. Już tylko ośmiu. Daniel był śmiertelnie poważny. Przełknęła ślinę i stwierdziła: — Jasne. Bliźniacze zielono-szare iglice przybliżały się, stawały się wyraźniejsze, aż znaleźli się tuż obok. Były wysokie i stożkowate, pokryte spatynowaną miedzianą blachą. Wyglądały, jakby kiedyś wieńczyły je niewielkie miedziane flagi o owalnym kształcie, wyrzeźbione w taki sposób, by wydawało się, że łopoczą na wietrze, ale teraz jedna flaga była pełna otworów, a druga zupełnie się odłamała. Na wodach kanału iglice sugerowały, że poniżej znajdowała się ogromna katedra głębin. Luce zastanawiała się, jak dawno zatonął kościół i jak głęboko się znalazł. Myśl o zanurkowaniu w tę głębię w absurdalnych okularach pływackich i kupionej przez matkę bieliźnie przeszyła ją dreszczem.

- Kościół musi być ogromny - powiedziała. Tak naprawdę miała na myśli: „Nie sądzę, by mi się to udało. Nie oddycham pod wodą. Jak znajdziemy jedną małą aureolę zatopioną pośrodku morza?". - Mogę cię zabrać na dół aż do samej kaplicy, ale dalej już nie. Jeśli tylko będziesz trzymać mnie za rękę. Oddychanie to żaden problem. Ale kościół nadal jest konsekrowany, co oznacza, że to ty musisz znaleźć aureolę i mi ją przynieść. Daniel zdjął koszulkę i rzucił ją na ławkę gondoli. Szybko zsunął spodnie, bez trudu zachowując równowagę w łodzi, po czym zrzucił tenisówki. Luce obserwowała to, czując wewnętrzne drżenie, aż zorientowała się, że sama również powinna się rozbierać. Zrzuciła buty, ściągnęła skarpetki i z zachowaniem największej możliwej skromności zsunęła dżinsy. Daniel trzymał ją za rękę, żeby pomóc jej zachować równowagę - przyglądał się jej, ale nie tak, jak by się spodziewała. Martwił się o nią, przejmował jej gęsią skórką. Roztarł jej ramiona, kiedy zdjęła sweter i marzła w samej bieliźnie w gondoli pośrodku weneckiej laguny. Znów zadrżała, w jej wnętrzu zimno i strach łączyły się w jedną całość. Ale jej głos brzmiał odważnie, kiedy naciągnęła na oczy okulary pływackie, które ją uciskały i powiedziała: - W porządku, płyniemy. Trzymali się za ręce, jak ostatnim razem, kiedy pływali w Sword & Cross. W chwili gdy ich stopy uniosły się nad

wypolerowane dno gondoli, dłoń Daniela pociągnęła ją w górę - wyżej, niż samej by się jej udało - i zanurkowali. Jej ciało przebiło powierzchnię morza, które nie było tak zimne, jak się spodziewała. Właściwie, im bliżej Daniela płynęła, tym cieplejsza była woda. Promieniał. Oczywiście, że tak. Nie chciała wyrażać swoich obaw, jak ciemny i nie do przebycia będzie kościół pod wodą, ale teraz zrozumiała, że Daniel jak zawsze się o nią troszczył. Daniel oświetlał jej drogę do aureoli tym samym migotliwym blaskiem, który Luce widziała w wielu wcześniejszych wcieleniach. Jego blask unosił się w mętnej wodzie, otaczając Luce, równie piękny i zaskakujący, jak tęcza wznosząca się odważnie na tle czarnego nocnego nieba. Płynęli w dół, trzymając się za ręce, skąpani w fioletowym świetle. Woda była jedwabista, cicha jak pusty grób. Po przepłynięciu kilku metrów morze pociemniało, ale światło Daniela i tak rozjaśniało wodę wokół nich. Kilka kolejnych metrów i w ich polu widzenia pojawiła się elewacja kościoła. Była piękna. Morze ją zachowało, a blask chwały Daniela rzucał niesamowitą fioletową poświatę na ciche stare kamienie. Para iglic przebijających powierzchnię wznosiła się ponad płaskim dachem, wzdłuż którego umieszczono rzeźby świętych. Widziała na wpół zniszczone mozaiki przedstawiające Jezusa w otoczeniu apo-

stołów. Wszystko pokrywała gruba warstwa glonów, a wokół kłębiło się morskie życie - malutkie srebrne rybki wypływały z nisz, ukwiały wyrastały z płaskorzeźb przedstawiających cuda, węgorze wyślizgiwały się z zakątków, gdzie niegdyś spoczywały ciała. Daniel został przy jej boku, podążając za jej kaprysem, oświetlając jej drogę. Opłynęła kościół od prawej, zaglądając do środka przez powybijane witrażowe okna, cały czas mając na uwadze odległość dzielącą ją od powierzchni i powietrza. W pewnej chwili, jak się spodziewała, poczuła ucisk w płucach, ale nie była jeszcze gotowa wznieść się na górę. Dopiero dotarli do miejsca, w którym widzieli coś, co mogło być ołtarzem. Zacisnęła zęby i nadal znosiła palenie w piersi. Trzymając go za rękę, zajrzała do środka przez jedno z okien w pobliżu transeptu. Wsunęła głowę i ramiona do środka, a Daniel przycisnął się do ściany kościoła, by oświetlić jej drogę. Nie widziała nic poza gnijącymi ławkami i pękniętym kamiennym ołtarzem. Reszta kryła się w cieniu, a Daniel nie mógł się bardziej zbliżyć, żeby zapewnić jej więcej światła. Znowu poczuła ucisk w płucach i spanikowała, jednak ustąpił i poczuła, że ma mnóstwo czasu, nim ucisk i panika powrócą. Zupełnie jakby istniały progi oddychania, a ona mogła minąć ich kilka, zanim jej sytuacja stanie się naprawdę poważna. Daniel obserwował ją, kiwając głową, jakby rozumiał, że

wytrzyma jeszcze chwilę. Przepłynęła obok kolejnego okna, a wtedy w zatopionym zakątku kościoła coś zamigotało. Daniel też to zobaczył. Przypłynął do niej, starannie unikając wsunięcia się do wnętrza kościoła. Wziął ją za rękę i wskazał na to. Widzieli jedynie czubek aureoli. Sama rzeźba wyglądała, jakby spadła przez uszkodzony fragment podłogi. Luce podpłynęła bliżej, wypełniając powietrze przed sobą banieczkami powietrza, niepewna, jak ją wyciągnąć. Już nie mogła czekać. Jej płuca płonęły. Gestem wskazała Danielowi na górę. Potrząsnął głową. Kiedy wzdrygnęła się, wyciągnął ją z kościoła i wziął w ramiona. Pocałował ją mocno, to było bardzo przyjemne uczucie, ale... Ale nie, nie tylko ją całował. Wpuszczał jej powietrze do płuc. Dyszała w jego pocałunkach, czuła, jak wpływa w nią powietrze, wypełniając płuca w chwili, kiedy wydawało się, że pękną. Zupełnie, jakby on sam miał nieskończony zapas, a Luce pragnęła zdobyć wszystko, co tylko mogła. Ich dłonie przesuwały się po prawie nagich ciałach, namiętnie, jakby całowali się tylko dla przyjemności. Luce nie chciała przestawać. Ale zostało Im tylko osiem dni. Kiedy w końcu pokiwała głową, że jest nasycona, Daniel uśmiechnął się i cofnął. Powrócili do niewielkiego otworu, w którym niegdyś było okno. Daniel podpłynął do niego i zatrzymał się, ustawiając swoje ciało przodem do otworu, by jego blask

oświetlał jej drogę. Powoli przecisnęła się przez okno, wewnątrz kościoła natychmiast poczuła się zmarznięta i nieprawdopodobnie przestraszona. Taki atak klaustrofobii był dziwny, gdyż katedra była ogromna - jej sklepienie wznosiło się na wysokości trzydziestu metrów, a Luce miała budowlę tylko dla siebie. Może na tym właśnie polegał problem. Daniel, znajdujący się po drugiej stronie okna, wydawał się zbyt odległy. Przynajmniej widziała przed sobą anioła - i blask Daniela na zewnątrz. Podpłynęła w stronę złotej aureoli, chwyciła ją w dłonie. Przypomniała sobie instrukcje Daniela i przekręciła aureolę, jakby kierowała dużym autobusem. Nie poruszyła się. Luce mocniej chwyciła śliską aureolę. Kołysała nią naprzód i do tyłu, wkładając w to wszystkie siły. Aureola, niezwykle powoli, z głośnym trzaskiem przekręciła się o centymetr w lewo. Luce napięła się, żeby poruszyć ją dalej, wypuszczając bąbelki powietrza. Kiedy zaczęła się czuć wyczerpana, aureola poluzowała się i przekręciła. Twarz Daniela wypełniła duma, kiedy patrzył na nią, a ona patrzyła na niego. Ich spojrzenia stykały się. Prawie nie myślała o oddechu, kiedy z wysiłkiem odkręcała aureolę. W końcu ją uwolniła. Luce aż jęknęła z zadowolenia i podziwiała masę aureoli. Ale kiedy spojrzała na Daniela, on już na nią nie patrzył. Spoglądał w górę, gdzieś daleko. Po chwili zniknął.

C ZT ER Y PERTRAKTACJE W CIEMNOŚCIACH Samotna w ciemności, Luce poruszyła nogami. Gdzie on się podział? Podpłynęła bliżej do krateru w deskach podłogi, w którym zatonął anioł - gdzie jeszcze przed kilkoma chwilami blask Daniela był razem z nią, oświetlając jej drogę. Do góry, to było jedyne rozwiązanie. Nacisk w jej płucach pojawił się gwałtownie i wkrótce wypełnił całe ciało, pulsując w głowie. Powierzchnia była bardzo daleko, a powietrze, które dał jej Daniel, zniknęło. Nie widziała swojej ręki uniesionej do twarzy. Nie myślała. Nie mogła spanikować. Luce odpłynęła od przegniłych desek podłogi i zrobiła salto w wodzie, żeby skierować się w stronę miejsca, w którym powinno znajdować się piwniczne okno. Drżącymi dłońmi macała porośnięte pąklami ściany, próbując wymacać wąski otwór, w którym miała się zmieścić. Tutaj. Jej palce wysunęły się poza obrys budowli i odnalazły cieplejszą wodę. W ciemnościach otwór wydawał się jeszcze węższy i jeszcze trudniejszy do przebycia, niż kiedy był tam Daniel, promieniejąc, oświetlając jej drogę. Z aureolą wciśniętą niezręcznie pod brodę, Luce rzuciła się naprzód, odpychając się łokciami od zewnętrznej

ściany budynku. Najpierw ramiona, później talia, później... Jej biodro przeszył ból. Lewa noga utknęła, zaczepiła się o coś, czego nie mogła dosięgnąć ani zobaczyć. Łzy zapiekły ją w oczach, krzyknęła z frustracji. Patrzyła, jak banieczki z jej ust płyną w górę - tam, gdzie miała się znaleźć - niosąc ze sobą więcej energii i tlenu, niż pozostało w jej ciele. Z połową ciała wystającą przez okno, a połową zaklinowaną wewnątrz, Luce szarpała się, zesztywniała z przerażenia. Gdyby tylko Daniel tu był... Ale go nie było. Trzymając aureolę jedną ręką, wsunęła drugą z powrotem przez ciasne okno, przesuwając nią wzdłuż ciała, próbując dosięgnąć stopy. Jej palce natknęły się na coś zimnego, gumiastego i nierozpoznawalnego. Kawałek tego czegoś odłamał się i rozpadł. Zwijała się w obrzydzeniu, próbując uwolnić stopę z uchwytu tego czegoś. Robiło jej się ciemno przed oczami, paznokcie się połamały, a kostka obtarła od prób uwolnienia się - i nagle się oswobodziła. Jej noga szarpnęła się do przodu, a kolano uderzyło w zrujnowaną ścianę z taką mocą, że musiała je rozciąć - ale nieważne. Gorączkowo przecisnęła resztę ciała przez okno. Miała aureolę. Była wolna. Ale nie miała wystarczająco dużo powietrza w płucach,

by dotrzeć na powierzchnię. Jej ciało drżało, nogi z trudem reagowały na komendę „płyń", a przed oczami miała czarno-czerwone plamy. Czuła się otępiała, jakby płynęła przez mokry cement. I wtedy stało się coś zadziwiającego - ciemne wody wokół niej wypełnił migotliwy blask, otoczyło ją ciepło i światło przypominające letni brzask. W jej stronę wyciągnęła się ręka. Daniel. Wsunęła jedną rękę w jego silną, szeroką dłoń, drugą przyciskając aureolę do piersi. Luce zamknęła oczy, płynąc z Danielem w górę, w stronę podmorskiego nieba. Minęła sekunda i przebili powierzchnię, wydostając się na oślepiająco jaskrawy słoneczny blask. Luce instynktownie wciągnęła ogromny haust powietrza. Zaskoczył ją jęk, jaki wydało jej gardło. Jedną ręką otoczyła szyję, by skierować powietrze w dół, drugą zerwała okulary. Ale... to było dziwne. Jej ciało nie potrzebowało aż tak wiele powietrza, jak podpowiadał jej umysł. Miała zawroty głowy i oślepił ją nagły blask słońca, ale, co dziwne, nie czuła się, jakby miała zaraz stracić przytomność. Czyżby nie była na dole tak długo, jak się jej wydawało? Czy nagle stała się o wiele lepsza we wstrzymywaniu oddechu? Luce poczuła, jak duma z osiągnięcia zaczyna łączyć się z ulgą, że przeżyła. Pod wodą Daniel wziął ją za ręce. - Wszystko w porządku?

- Co się z tobą stało?! - krzyknęła. - Prawie... - Luce - ostrzegł ją. - Sza. Jego palce dotknęły jej i bez słowa uwolniły ją od aureoli. Nie uświadamiała sobie, jak bardzo była ciężka do chwili, gdy się jej pozbyła. Ale dlaczego Daniel zachowywał się tak dziwnie, tak ukradkowo odbierał od niej aureolę, jakby miał coś do ukrycia? Musiała jedynie podążyć wzrokiem za jego ciemnofioletowym spojrzeniem. Kiedy Daniel pociągnął ją szybko na powierzchnię, wypłynęli w innym miejscu. Wcześniej, jak zorientowała się Luce, widzieli zatopioną katedrę od frontu bliźniacze szaro-zielone iglice wznoszące się nad zatopionymi wieżami - teraz zaś znajdowali się niemal idealnie ponad środkiem kościoła, gdzie wcześniej była nawa. Po obu stronach mieli dwa długie rzędy łęków przyporowych, które niegdyś podtrzymywały zrujnowane kamienne mury nawy. Przypory były czarne od mchu i nie tak wysokie, jak iglice od frontu. Ich ukośne kamienne szczyty przebijały powierzchnię wody - dzięki czemu stanowiły doskonałe ławki dla grupy około dwudziestu Wygnańców, którzy otaczali Luce i Daniela. Kiedy Luce ich rozpoznała - beżowe trencze, blada skóra, martwe oczy - stłumiła jęk. - Witajcie - powiedział jeden z nich. To nie był Phil, ulizany Wygnaniec, który udawał chłopaka Shelby, a później poprowadził bitwę przeciwko aniołom na podwórku domu rodziców Luce. Nie widziała jego twarzy pośród Wygnańców, jedynie

oddział pozbawionych wyrazu i apatycznych istot, których nie rozpoznawała i nie miała ochoty poznawać. Wygnańcy, upadli aniołowie, którzy nie umieli podjąć decyzji, byli w pewnym sensie przeciwieństwem Daniela, który odmawiał opowiedzenia się po stronie innej niż Luce. Odrzuceni przez Niebiosa za niezdecydowanie, oślepieni przez Piekło na wszystko poza najsłabszym blaskiem dusz, Wygnańcy stanowili wzbudzające mdłości zgromadzenie. Gapili się na Luce jak ostatnio, pustymi, upiornymi oczami, które nie widziały jej ciała, a jednak wyczuwały w jej duszy cos', co świadczyło, że jest „ceną". Luce czuła się odsłonięta, uwięziona. Wzrok Wygnańców sprawił, że woda stała się zimniejsza. Daniel podpłynął bliżej i poczuła na plecach dotyk czegoś gładkiego. Rozwinął skrzydła w wodzie. -Nie radzę uciekać - powiedział monotonnym głosem Wygnaniec za Luce, jakby wyczuwał poruszenie skrzydeł Daniela pod powierzchnią wody. - Jedno spojrzenie dookoła powinno was przekonać o naszej przewadze liczebnej, a wystarczy jedna z nich. - Rozsunął płaszcz, żeby ukazać kołczan pełen srebrnych gwiezdnych strzał. Wygnańcy ich otoczyli, usadowieni na kamiennych pozostałościach zatopionej weneckiej wyspy. Wydawali się wyniośli, choć zaniedbani, ich związane w pasie trencze ukrywały brudne, cienkie jak papier toaletowy skrzydła. Z bitwy na podwórku domu rodziców Luce pamiętała, że ich kobiety były równie bezwzględne i

pozbawione skrupułów, jak mężczyźni. Bitwa rozegrała się przed zaledwie kilku dniami, ale Luce miała wrażenie, jakby minęły całe lata. - Ale jeśli wolisz nas sprawdzić... - Wygnaniec leniwie naciągnął cięciwę, a Daniel nie do końca stłumił drżenie. — Cisza. Jeden z Wygnańców podniósł się i stanął na przyporze. Nie miał płaszcza, lecz długą szarą szatę, a kiedy odsunął kaptur i odsłonił bladą twarz, Luce sapnęła. To był blady mamroczący mężczyzna z katedry. Obserwował ją przez cały czas i słyszał wszystko, o czym rozmawiała z księdzem. Musiał ją śledzić. Jego bezbarwne wargi wygięły się w uśmiechu. - Czyli - warknął - ona odnalazła swoją aureolę. - To nie twoja sprawa! - krzyknął Daniel. Luce słyszała desperację w jego głosie. Nie wiedziała dlaczego, ale Wygnańcy chcieli sprawić, by była ich sprawą. Wierzyli, że może wpłynąć na ich zbawienie, ich powrót do Niebios, ale w tej chwili ich logika umykała jej tak samo, jak na podwórku domu rodziców. - Nie obrażaj nas swoimi kłamstwami - zagrzmiał Wygnaniec w szacie. - Wiemy, czego szukacie, i wiesz, że naszym zadaniem jest was powstrzymać. - Nie myślisz jasno - odparł Daniel. - Nie widzisz prawdy. Nawet ty nie możesz chcieć... - Żeby Lucyfer napisał historię od nowa? — Białe oczy Wygnańca wpatrywały się w przestrzeń między nim a

Luce. - Ależ tak, w rzeczy samej, bardzo byśmy tego chcieli. -Jak możecie tak mówić? Wszystko... świat, nasze własne osoby, jakimi je teraz znamy... zostanie unicestwione. Cały wszechświat, wszelka świadomość znikną. -Naprawdę sądzisz, że nasze życie przez te ostatnie sześć tysięcy lat jest czymś wartym zachowania? — Przywódca zmrużył oczy. - Lepiej nas wymazać. Lepiej wymazać tę ślepą egzystencję, nim zaczniemy niknąć. Następnym razem... - Znów skierował spojrzenie niewiążących oczu w stronę Luce. Patrzyła, jak poruszają się w gałkach, zwracając się w stronę jej duszy. A ona płonęła. — Następnym razem nie wzbudzimy gniewu Niebios w tak bezmyślny sposób. Zostaniemy przyjęci przez Tron. Mądrzej rozegramy karty. - Jego ślepe spojrzenie nie opuszczało duszy Luce. Uśmiechnął się. — Następnym razem będziemy mieli... pomoc. - Nic nie będziecie mieć, podobnie jak teraz. Odsuń się, Wygnańcu. Ta wojna jest większa od was. Odziany w szatę Wygnaniec dotknął gwiezdnej strzały i uśmiechnął się. - Łatwo by cię było zabić w tej chwili. - Zastęp aniołów walczy w tej chwili dla Lucindy. Powstrzymamy Lucyfera, a kiedy to zrobimy i nadejdzie czas, by zająć się takimi drobiazgami jak wy, Wygnańcy pożałują tej chwili, podobnie jak wszystkiego, co zrobili od Upadku. - W następnej rundzie Wygnańcy od początku skupią się

na dziewczynie. Oczarujemy ją, jak ty to zrobiłeś. Sprawimy, że uwierzy w każde nasze słowo, jak ty to zrobiłeś. Uczyliśmy się od ciebie. Wiemy, co robić. - Głupcy! - krzyknął Daniel. — Myślicie, że następnym razem będziecie bystrzejsi albo dzielniejsi? Myślicie, że zapamiętacie tę chwilę, tę rozmowę, ten błyskotliwy plan? Nic nie zrobicie, będziecie powtarzać te same błędy, co tym razem. Wszyscy to zrobimy. Jedynie Lucyfer będzie pamiętał swoje wcześniejsze błędy. A jego działania służą jedynie jego nikczemnym celom. Z pewnością pamiętacie, jak wygląda jego dusza powiedział Daniel z naciskiem - nawet jeśli nie widzicie nic innego. Wygnańcy podnieśli się z rozpadających się przypór. - Pamiętam - powiedział cicho Wygnaniec za plecami Luce. -Lucyfer był najjaśniejszym ze wszystkich aniołów wykrzyknął inny, głosem pełnym nostalgii. - Tak pięknym, że nas to oślepiło. Luce zrozumiała, że są bardzo wrażliwi na punkcie swojego kalectwa. - Skończ z tymi unikami! - rozległ się mocniejszy głos. Wygnaniec w szacie, przywódca. - Wygnańcy w kolejnej rundzie znów będą widzieć. Wzrok doprowadzi do mądrości, a mądrość z powrotem do Bram Raju. Będziemy atrakcyjni dla Ceny. Ona nas poprowadzi. Luce zadrżała, oparta o Daniela. - Może wszyscy dostaniemy kolejną szansę zbawienia -

zaapelował do nich Daniel. - Jeśli uda nam się powstrzymać Lucyfera... nie ma powodu, żeby wasz rodzaj nie mógł również... - Nie! - Wygnaniec w szacie rzucił się z przypory w stronę Daniela, z głośnym trzaskiem rozłożył paskudne, zużyte skrzydła. Daniel uniósł skrzydła i znów oddał Luce aureolę, po czym w samoobronie wzniósł się ponad wodę. Przywódca nie mógł dorównać Danielowi, który wystrzelił w powietrze i uderzył go prawym sierpowym. Wygnaniec poleciał kilka metrów do tyłu, odbijając się od powierzchni wody jak kamień. Wyprostował się i powrócił na miejsce na przyporze. Machnięciem ręki wezwał pozostałych, by wznieśli się w kręgu w powietrze. - Wiecie, kim ona jest! - krzyknął Daniel. - Wiecie, co to znaczy dla nas wszystkich. Choć raz w ciągu całego swojego istnienia postąpcie odważnie, nie tchórzliwie. - W jaki sposób? - spytał Wygnaniec. Jego szata ociekała wodą. Daniel dyszał ciężko, spoglądając na Luce i złocistą aureolę migoczącą przez wodę. Jego fiołkowe oczy wydawały się przez chwilę spanikowane - i wtedy zrobił ostatnią rzecz, której by się spodziewała Luce. Spojrzał Wygnańcowi głęboko w martwe białe oczy, wyciągnął dłoń wierzchem do dołu i powiedział: - Przyłączcie się do nas. Wygnaniec przez dłuższą chwilę śmiał się ponuro.

Daniel nawet nie drgnął. - Wygnańcy nie pracują dla nikogo poza sobą. - Tę kwestię postawiliście jasno. Nikt nie każe wam się oddać w niewolę. Ale nie działajcie przeciwko jedynej sprawie, która jest właściwa. Wykorzystajcie tę szansę, by uratować wszystkich, w tym siebie samych. Przyłączcie się do nas w walce przeciwko Lucyferowi. - To sztuczka! — krzyknęła jedna z dziewcząt. - Próbuje was oszukać, żeby się uwolnić. - Bierzcie dziewczynę! Luce patrzyła w przerażeniu na unoszącego się nad nią Wygnańca w szacie. Zbliżył się, otworzył szerzej oczy, jego białe dłonie drżały, kiedy sięgał nimi do niej. Bliżej. Bliżej. Krzyknęła... Ale nikt tego nie usłyszał, gdyż w tej chwili świat się zakołysał. Powietrze, światło i każda cząsteczka atmosfery jakby się rozdwajały i rozpadały, a później łączyły ze sobą z trzaskiem. Znów do tego doszło. Ponad gęstwiną beżowych płaszczy i brudnych skrzydeł niebo pociemniało i nabrało dymnego szarego odcienia, jak wcześniej w bibliotece Sword & Cross, kiedy wszystko zaczęło się trząść. Kolejne trzęsienie czasu. Lucyfer się zbliżał. Ogromna fala zalała jej głowę. Luce zamachała rękami, mocno ściskając aureolę. Gorączkowo wiosłowała, żeby utrzymać się na powierzchni.

Zobaczyła twarz Daniela, kiedy po lewej rozległ się donośny trzask. Jego białe skrzydła kierowały się w jej stronę, ale zbyt wolno. Ostatnie, co Luce widziała, nim jej głowa znalazła się pod wodą, działo się w zwolnionym tempie - szarozielona iglica kościoła pochyliła się nad wodą i zaczęła leniwie osuwać się w stronę jej głowy. Jej cień stawał się coraz większy, aż z głośnym hukiem popchnął ją w ciemność. Luce obudziła się, kołysząc się na fali. Leżała na łóżku wodnym. Okna zasłonięto czerwonymi firankami z koronki reticella. Szare światło wpadające do środka przez otwory skomplikowanej koronki sugerowało, że nadchodzi zmierzch. Luce czuła ból głowy i pulsowanie w kostce. Przewróciła się na drugi bok w czarnej jedwabnej pościeli — i znalazła się twarzą w twarz z rozespaną dziewczyną z wielką blond czupryną. Dziewczyna jęknęła i zamrugała mocno umalowanymi srebrzystymi powiekami, wyciągając rękę za głowę. - Och - powiedziała, wyraźnie mniej zaskoczona obudzeniem się w obecności Luce niż na odwrót. - Jak późno się wczoraj położyłyśmy? - wybełkotała po włosku. — Ta impreza była szalona. Luce rzuciła się do tyłu i spadła z łóżka na gruby biały dywan. Pokój był jaskinią, zimną i zatęchłą, o ścianach wyłożonych ciemnoszarą tapetą. Na ogromnym dywanie pośrodku pokoju stało wielkie łoże. Nie miała pojęcia, gdzie była, jak się tam dostała, czyj szlafrok miała na

sobie, kim była ta dziewczyna i na jakiej imprezie jej zdaniem przebywały poprzedniego wieczoru. Czy jakimś sposobem wpadła w Głosiciela? Przy łóżku stał podnóżek obity tkaniną w biało-czarne pasy. Na nim leżały starannie złożone ubrania, które zostawiła w gondoli biały sweter, który włożyła dwa dni wcześniej w domu rodziców, znoszone dżinsy. Po obu stronach stały jej buty do konnej jazdy. Srebrny medalion z różą - wsunęła go do buta, zanim razem z Danielem zanurkowali - spoczywał na szklanej tacy na stoliku nocnym. Założyła go na szyję i wciągnęła dżinsy. Dziewczyna na łóżku znów usnęła, zakrywając twarz czarną jedwabną poduszką, spod której wystawały jej splątane jasne włosy. Kiedy Luce spojrzała nad wysokie wezgłowie, zobaczyła dwie puste skórzane sofy zwrócone w stronę rozpalonego kominka i zawieszonego nad nim telewizora plazmowego. Gdzie był Daniel? Zakładała właśnie drugi but, kiedy usłyszała głos dochodzący przez popękane szklane drzwi po drugiej stronie pokoju. - Nie pożałujesz tego, Danielu. Nim Daniel zdążył odpowiedzieć, Luce położyła dłoń na klamce - a po drugiej stronie ujrzała go, siedzącego na szerokim fotelu obitym czarno-białą tkaniną. Rozmawiał z Wygnańcem Philem. Na jej widok Daniel podniósł się. Phil również wstał i stanął sztywno obok swojego krzesła. Dłonie Daniela

omiotły twarz Luce, muskając jej czoło, które, jak się zorientowała, było obolałe i posiniaczone. - Jak się czujesz? -Aureola... - Mamy aureolę. Daniel wskazał na olbrzymi dysk ze złotymi krawędziami, spoczywający na wielkim drewnianym stole w sąsiednim pomieszczeniu. Przy stole siedział Wygnaniec i jadł jogurt, a drugi stał w drzwiach z rękami założonymi na piersi. Obaj byli zwróceni w stronę Luce, ale nie dało się ocenić, czy robili to świadomie. Czuła napięcie wokół nich, czuła chłód w powietrzu, ale ufała spokojowi Daniela. - Co się stało z Wygnańcem, z którym walczyłeś? -spytała Luce, szukając wzrokiem bladej istoty w szacie. - Nie martw się o niego. Ja martwię się raczej o ciebie. Mówił do niej tak łagodnie, jakby byli sami. Przypomniała sobie iglicę kościoła pochylającą się w jej stronę, kiedy zatopiony kościół zaczął się walić. Pamiętała, jak skrzydła Daniela rzucały cień na wszystko, gdy kierował się w jej stronę. - Dostałaś mocno po głowie. Wygnańcy pomogli mi wyciągnąć cię z wody i zabrali nas tutaj, żebyś mogła odpocząć. - Jak długo spałam? - spytała Luce. Zapadła noc. -Ile czasu nam zostało... - Siedem dni, Luce — powiedział cicho Daniel. Jego głos świadczył, że on również bardzo mocno odczuwa uciekający czas.

- To nie powinniśmy tu marnować więcej czasu. Spojrzała na Phila, który nalewał do szklanki swojej i Daniela czerwony płyn z butelki podpisanej Campari. - Nie podoba ci się mój apartament, Lucindo Price? spytał Phil, udając, że się rozgląda po postmodernistycznym salonie. Ściany pokoju obwieszono obrazami w stylu Jacksona Pollocka, ale to od Phila Luce nie mogła oderwać wzroku. Jego skóra była bardziej ziemista niż wcześniej, puste oczy otaczały wielkie fioletowe kręgi. Robiło jej się zimno za każdym razem, kiedy przypominała sobie, jak jego poszarpane skrzydła przytrzymują jej odbicie w powietrzu nad domem rodziców, gotowe zabrać ją gdzieś w dalekie, mroczne miejsce. - Oczywiście, ja tego wszystkiego nie widzę zbyt dobrze, ale powiedziano mi, że został ozdobiony w sposób, który spodoba się młodym damom. Któż mógłby się spodziewać, że tak bardzo zagustuję w śmiertelnym ciele po czasie spędzonym z twoją przyjaciółką Shelby? Poznałeś moją dziewczynę, tam w sypialni? Jest słodka, one wszystkie są takie słodkie. - Powinniśmy ruszać. - Luce z naciskiem pociągnęła Daniela za koszulę. Pozostali Wygnańcy wyprostowali się. - Na pewno nie możecie zostać na drinka? — spytał Phil i spróbował napełnić trzeci kieliszek wiśniowym trunkiem, którego rozlania nie mógł uniknąć.

Daniel zakrył kieliszek dłonią i nalał do niego musującej grejpfrutowej oranżady. – Usiądź, Luce - powiedział Daniel, podając jej kieliszek. - Nie jesteśmy jeszcze gotowi do odejścia. Kiedy oboje usiedli, pozostali dwaj Wygnańcy postąpili podobnie. - Twój chłopak jest bardzo rozsądny - powiedział Phil, opierając zabłocone wojskowe buty o marmurowy stolik do kawy. - Zgodziliśmy się, że Wygnańcy pomogą wam w wysiłkach powstrzymania Gwiazdy Zarannej. Luce pochyliła się w stronę Daniela. - Czy możemy porozmawiać w cztery oczy? - Tak, naturalnie - odpowiedział Phil w jego imieniu, znów podniósł się sztywno i skinął na pozostałych Wygnańców. - Dajmy sobie chwilę. Pozostali ustawili się rządkiem za Philem i zniknęli za wahadłowymi drzwiami w kuchni. Kiedy tylko zostali sami, Daniel oparł dłonie na jej kolanach. - Posłuchaj, wiem, że oni nie są twoimi ulubieńcami... - Danielu, próbowali mnie porwać. -Tak, wiem, ale wtedy sądzili... - Daniel przerwał i pogłaskał ją po głowie, rozplatając palcami splątane włosy — ...że oddanie cię Tronowi pozwoli im odkupić wcześniejszą zdradę. Teraz jednak gra zupełnie się zmieniła, częściowo ze względu na to, co zrobił Lucyfer... a częściowo dzięki temu, że zbliżyłaś się do pokonania klątwy bardziej, niż Wygnańcy się spodziewali.

- Co takiego? - Luce aż podskoczyła. - Myślisz, że zbliżyłam się do pokonania klątwy? - Powiedzmy, że nigdy wcześniej nie znalazłaś się tak blisko - odparł Daniel, a Luce poczuła, że jej serce wypełnia radość, której nie rozumiała. - Dzięki pomocy Wygnańców, którzy będą walczącyć przeciwko naszym wrogom, ty możesz się skupić na tym, co musisz zrobić. - Dzięki pomocy Wygnańców? Ale oni właśnie urządzili na nas zasadzkę. - Omówiłem to z Philem. Porozumieliśmy się. Posłuchaj, Luce - Daniel wziął ją za ramię i zaczął szeptać, choć byli sami. - Wygnańcy są mniejszym zagrożeniem, kiedy są po naszej stronie niż przeciwko nam. Są nieprzyjemni, ale jednocześnie niezdolni do kłamstwa. Zawsze będziemy wiedzieli, na czym z nimi stoimy. - Dlaczego w ogóle jest to konieczne? — Luce mocniej oparła się o pasiastą poduszkę za plecami. - Są uzbrojeni, Luce. Lepiej wyposażeni i z większą liczbą wojowników niż wszystkie pozostałe frakcje, z którymi możemy się zetknąć. Może nadejść czas, kiedy będziemy potrzebować ich gwiezdnych strzał i sił. Nie muszą zostać naszymi przyjaciółmi, ale są doskonałymi ochroniarzami, bezwzględnymi wobec wrogów. -Odchylił się do tyłu i wyjrzał przez okno, jakby obok przeleciało właśnie coś nieprzyjemnego. - A skoro chcą stawiać na jakiegoś konia w tym wyścigu, równie dobrze mogą stawiać na nas.

- A jeśli oni nadal sądzą, że jestem ceną czy cokolwiek? Daniel niespodziewanie uśmiechnął się do niej. - Jestem pewien, że wciąż tak myślą. Wielu z nich. Ale tylko ty możesz zadecydować, jak wypełnisz swoją rolę w tej starej opowieści. Cóż takiego rozpoczęliśmy, kiedy po raz pierwszy całowaliśmy się w Sword & Cross? Tamto przebudzenie było jedynie pierwszym krokiem. To wszystko, czego dowiedziałaś się w czasie spędzonym w Głosicielach, wiele ci dało. Wygnańcy ci tego nie zabiorą. A poza tym - wyszczerzył się - nikt nie dotknie cię, kiedy jestem u twojego boku. - Danielu? - Pociągnęła łyk oranżady, poczuła bąbelki w przełyku. - Jak wypełnię swoją rolę w tej starej opowieści? - Nie mam pojęcia - odparł - ale nie mogę się doczekać, żeby to zobaczyć. - Ja też. Drzwi kuchenne otworzyły się i ukazała się w nich blada dziewczyna o niemal ładnej twarzy. Długie jasne włosy ściągnęła w surowy kucyk. - Wygnańcy mają dosyć czekania - powiedziała mechanicznym głosem. Daniel spojrzał na Luce, która zmusiła się, żeby skinąć głową. - Możesz ich wprowadzić - zwrócił się Daniel do dziewczyny. Weszli pośpiesznie, mechanicznie, zajmując swoje wcześniejsze pozycje poza Philem, który zbliżył się do

Luce. Łyżeczka jedzącego jogurt zabrzęczała niezręcznie o bok pustego plastikowego kubeczka. - Ciebie też przekonał, tak? - spytał Phil, sadowiąc się w fotelu. -Jeśli Daniel ci ufa, ja... - Tak myślałem - rzekł. - Obecnie, kiedy Wygnańcy wybierają stronę, są bezwzględnie lojalni. Rozumiemy, jaka jest stawka, kiedy dokonujemy takich... wyborów. Podkreślił ostatnie słowo i skinął głową w stronę Luce. — Wybór strony jest ogromnie ważny, nie sądzisz, Lucindo Price? - O czym on mówi, Danielu? - spytała Luce, choć już zaczynała się domyślać. - O tym, co dziś wszystkich fascynuje - odparł Daniel zmęczonym głosem. - O niemal idealnej równowadze między Niebiosami a Piekłem. - Po tych wszystkich mileniach niemal się dokonało! Phil opadł na fotel naprzeciwko Luce i Daniela. Był bardziej ożywiony niż Luce, kiedykolwiek go widziała. Kiedy prawie wszystkie anioły wybrały jedną ze stron, jasną lub mroczną, pozostał tylko jeden, który nie dokonał wyboru... Jeden anioł, który nie dokonał wyboru. Nagłe wspomnienie - przejście przez Głosicieli do Las Vegas z Shelby i Milesem. Udali się na spotkanie z jej siostrą z poprzedniego życia, Verą, i wylądowali w International House of Pancakes z Arriane, która mówiła,

że nadejdzie rozliczenie. Wkrótce. A kiedy dusze wszystkich innych aniołów zostały rozliczone, wszystko sprowadza się do jednego kluczowego anioła wybierającego stronę. Luce miała niemal pewność, że tym niezdecydowanym aniołem jest Daniel. Wydawał się poirytowany, kiedy czekał, żeby Phil skończył mówić. - I oczywiście są też Wygnańcy. - To znaczy? - spytała Luce. - Wygnańcy nie opowiedzieli się po żadnej stronie? Zawsze zakładałam, że wybraliście Lucyfera. - Tylko dlatego, że nas nie lubisz - odparł Phil z poważną miną. - Nie, Wygnańcy nie mają prawa wyboru. Odwrócił głowę, jakby chciał wyjrzeć za okno, i westchnął. - Czy umiesz sobie wyobrazić, jakie to uczucie... - Zwróć uwagę, do kogo mówisz, Phil - przerwał mu Daniel. - Powinniśmy się liczyć - powiedział Phil dziwnie błagalnie. - Chcemy tylko liczyć się w kosmicznej równowadze. - Nie macie prawa wyboru - powtórzyła Luce. Nagle zrozumiała. - Czy to wasza kara za niezdecydowanie? Wygnaniec sztywno pokiwał głową. - A w efekcie całe nasze istnienie nie ma znaczenia dla kosmicznej równowagi. Nasza śmierć również nic nie znaczy. - Phil opuścił głowę.

- Wiesz, że to nie zależy ode mnie - zauważył Daniel. - A z pewnością nie od Luce. Marnujemy czas... - Nie bądź taki lekceważący, Danielu Grigori - powiedział Phil. - Wszyscy mamy swoje cele. Niezależnie od tego, czy zechcesz się przyznać, potrzebujesz nas, żeby osiągnąć swoje. Moglibyśmy przyłączyć się do Starców Zhsmaelim. Ta zwana Sophią Bliss wciąż was obserwuje. Oczywiście, brak jej rozeznania, ale kto wie... może uda jej się osiągnąć sukces, gdy tobie się nie powiedzie? - To dlaczego się do nich nie przyłączycie? - spytała ostro Luce, idąc na odsiecz Danielowi. - Nie przeszkadzała wam współpraca z Sophią poprzednim razem, kiedy porwaliście moją przyjaciółkę Dawn. - To był błąd. Wtedy nie widzieliśmy, że Starcy zamordowali inną dziewczynę. - Penn. - Luce załamał się głos. Phil się skrzywił. -To niewybaczalne. Wygnańcy nigdy nie skrzywdziliby niewinnego. A już szczególnie kogoś o tak wspaniałym charakterze i umyśle. Luce spojrzała na Daniela, chcąc mu przekazać, że być może zbyt pośpiesznie oceniła Wygnańców, lecz Daniel patrzył ze złością na Phila. - A jednak wczoraj spotkaliście się z panną Sophią -powiedział. Wygnaniec potrząsnął głową. - Cam pokazał mi złote zaproszenie - naciskał Daniel. Spotkaliście się z nią na ludzkim torze wyścigów konnych zwanym Churchill Downs, by omówić ruszenie

za Luce. - Mylisz się. - Phil podniósł się. Był równie wysoki, jak Daniel, ale słaby i kruchy. - Wczoraj spotkaliśmy się z Lucyferem. Nie odrzuca się zaproszenia od Gwiazdy Zarannej. Przypuszczam, że panna Sophia i jej towarzyszki też tam były. Wygnańcy wyczuli ich błotniste dusze, ale nie współpracujemy z nimi. - Zaczekaj - wtrąciła Luce - widzieliście się z Lucyferem wczoraj? To oznaczało piątek, dzień, który Luce i pozostali spędzili w Sword & Cross, omawiając, jak odnaleźć relikwie, by powstrzymać Lucyfera przed wymazaniem przeszłości. - Ale my już wróciliśmy z Głosicieli. Lucyfer powinien być w trakcie Upadku. - Niekoniecznie - wyjaśnił Daniel. - Choć to spotkanie odbyło się po tym, jak powróciłaś z Głosicieli, nadal miało miejsce w przeszłości Lucyfera. Kiedy ruszył za tobą pod przebraniem gargulca, wyruszył półtora dnia później i setki kilometrów od twojego punktu startowego. Luce poczuła, że od tej logiki boli ją głowa, ale jedno było jasne - nie ufała Philowi. Odwróciła się do niego. - Przez cały czas wiedzieliście, że Lucyfer planuje wymazać przeszłość. Czy mieliście zamiar mu pomóc w taki sam sposób, jak teraz zobowiązaliście się pomóc nam? - Spotkaliśmy się z nim, ponieważ mamy obowiązek się stawić, kiedy nas wzywa. Wszyscy go mają, poza Tronem

i... - przerwał, na jego wargach pojawił się słaby uśmiech - ...cóż, nie znam żadnej siły życiowej, która mogłaby oprzeć się wezwaniu Lucyfera. - Zwrócił głowę w stronę Luce. - Tobie się udało? - Wystarczy - przerwał Daniel. - Poza tym - dodał Phil - on nie chciał naszej pomocy. Gwiazda Zaranna nas wykluczył. Powiedział... -zamknął oczy i przez chwilę wyglądał jak zwyczajny nastolatek, niemalże sympatycznie - powiedział, że nie może ryzykować i nadszedł czas, by wziął sprawy w swoje ręce. Spotkanie zostało gwałtownie przerwane. - To musiała być ta chwila, kiedy Lucyfer ruszył za tobą przez Głosicieli - powiedział Daniel do Luce. Zrobiło jej się niedobrze, kiedy przypomniała sobie, jak trafiła na Billa w tunelu, gdy była taka słaba i samotna. Wszystkie te chwile, kiedy cieszyła się z jego obecności i pomocy w wyprawie. Przez chwilę wydawało się nawet, że podoba mu się przebywanie w jej obecności. Ślepe oczy Phila skupiły się na niej, jakby badał zmianę w jej duszy. Czy wyczuwał, jak wytrącało ją z równowagi wspomnienie czasu spędzonego sam na sam z Billem? Czy Daniel to wyczuwał? Phil nie do końca uśmiechał się w jej stronę, ale wydawał się mniej pozbawiony życia niż zazwyczaj. - Wygnańcy was ochronią. Wiemy, że wasi wrogowie są liczni. — Spojrzał na Daniela. — Waga również wyruszyła. Luce spojrzała na Daniela. -Waga?

- Oni pracują dla Niebios. Są uciążliwością, nie zagrożeniem. Phil znów opuścił głowę. - Wygnańcy wierzą, że Waga mogła... oddalić się od Niebios. - Co takiego? - zapytał Daniel. - Pojawiła się pośród nich zgnilizna, taka, która szybko się rozprzestrzenia. Czy wspominałeś, że macie przyjaciół w Wiedniu? - Arriane - westchnęła Luce. - I Annabelle. I Roland. Czy są w niebezpieczeństwie? - Mamy przyjaciół w Wiedniu - powiedział Daniel. -1 w Avalonie. - Waga infiltruje Wiedeń. Kiedy Luce odwróciła się w stronę Daniela, on już rozkładał skrzydła. Wypełniły pokój swoją chwałą. Phil pociągnął łyk czerwonego trunku, jakby tego nie zauważał albo nie zwracał uwagi. Pozostali Wygnańcy z zawiścią wbili wzrok w skrzydła Daniela. Drzwi do sypialni otworzyły się i wypadła przez nie skacowana Włoszka, z którą Luce dzieliła łóżko. Na bosaka wpadła do jadalni. Spojrzała na Daniela, przetarła oczy. - Rany, ale czadowy sen! — mruknęła po włosku, po czym zniknęła w łazience. - Dość gadania - powiedział Daniel. - Jeśli twoja armia jest tak silna, jak twierdzisz, wyślij jedną trzecią swoich

sił do Wiednia, by ochronili trójkę upadłych aniołów, którą tam odnajdą. Kolejną jedną trzecią wyślij do Avalonu, gdzie znajdą Cama i dwoje innych upadłych. Kiedy Phil pokiwał głową, dwóch Wygnańców w salonie rozwinęło swoje bure skrzydła i wyleciało przez otwarte okna jak olbrzymie muchy. - Pozostała jedna trzecia naszych sił pozostaje pod moim dowodzeniem. Będziemy wam towarzyszyć w drodze na Górę. Ruszajmy teraz, po drodze zbiorę pozostałych. - Dobrze — odparł szybko Daniel. - Gotowa, Luce? - Ruszajmy. Oparła się plecami o barki Daniela, by mógł ją wziąć w ramiona, wyskoczyć przez okno i poszybować po ciemnym niebie nad Wenecją.

PIEC TYSIĄC POCAŁUNKÓW Tuż przed świtem wylądowali na pustyni. Na wschodnim horyzoncie pojawiły się pierwsze pasma światła, oszałamiające różowe i złociste odcienie przyprószone ochrowymi chmurami, które leczyły fioletowe sińce nocy. Daniel posadził Luce na kamiennym płaskowyżu, zbyt suchym i bezlitosnym, by wyrosły na nim nawet najbardziej wytrzymałe zarośla. Jałowe góry rozciągały się we wszystkich kierunkach, z jednej strony opadały ostro w zacienione doliny, z drugiej wznosiły się potężne płowe skały ustawione pod nieprawdopodobnymi kątami. Było zimno i wietrznie, a powietrze było tak suche, że oddychanie bolało. Luce, Daniel i piątka towarzyszących im Wygnańców z trudem mieścili się na płaskowyżu. We włosy Luce uderzył drobny piasek, kiedy Daniel opuścił skrzydła. - Jesteśmy na miejscu - powiedział, a w jego głosie dźwięczał szacunek. - Czyli gdzie? - Luce podciągnęła golf swojego białego swetra, by osłonić uszy przed wiatrem. - Na górze Synaj. Wciągnęła suche, piaszczyste powietrze i obróciła się na pięcie, żeby rozejrzeć się po okolicy. Złociste promienie rozświetlały góry na wschodzie. - Tutaj Bóg dał Mojżeszowi Dziesięć Przykazań? - Nie. — Daniel pokazał ponad jej ramieniem, w stronę

grupy malutkich turystów z plecakami, którzy wędrowali po mniej niegościnnym terenie kilkaset metrów na południe od nich. Rozrzedzone, chłodne górskie powietrze niosło ich głosy. Ich cichy śmiech odbijał się echem od milczących górskich szczytów. Ktoś uniósł nad głowę niebieską plastikową butelkę z wodą. — Tam Mojżesz otrzymał Dziesięć Przykazań. -Rozłożył szeroko ramiona i spojrzał na niewielki krąg skał, w którym stali. — Tutaj niektórzy z aniołów stali i patrzyli jak się to odbywa. Gabbe, Arriane, Roland, Cam... - wskazywał na jeden obszar kamieni, później kolejny, gdzie stał każdy z aniołów - i kilkoro innych. -Ary? Zwrócił się w jej stronę, zrobił trzy krótkie kroki do przodu, aż ich ciała się zetknęły i nadepnął jej na stopy. - Dokładnie — pocałował ją — tutaj. - Jak było? Daniel odwrócił wzrok. - To było pierwsze oficjalne przymierze z człowiekiem. Wcześniej Bóg zawierał przymierza jedynie z aniołami. Niektórzy z aniołów czuli się zdradzeni, uważali, że to zaburza naturalny porządek rzeczy. Inni sądzili, że sami to na siebie sprowadziliśmy, że to naturalny postęp. Fiolet w jego oczach przez chwilę płonął jaśniej. - Inni muszą być w drodze. - Odwrócił się do Wygnańców, których sylwetki podświetlało wschodzące słońce. - Będziecie pełnić straż aż do ich przybycia? Phil ukłonił się. Pozostała czwórka Wygnańców stała za nim, poszarpane krawędzie ich zabrudzonych skrzydeł

kołysały się na wietrze. Daniel osłonił swoje ciało lewym skrzydłem i sięgnął pod nie prawą dłonią jak magik sięgający pod pelerynę. - Danielu? - spytała, podchodząc bliżej do niego. — Co się stało? Daniel potrząsnął głową, odsłaniając zęby. Później wzdrygnął się i krzyknął z bólu, czego Luce nie widziała nigdy wcześniej. Jej ciało napięło się. — Danielu? Kiedy się rozluźnił i znów odchylił skrzydło, w dłoni trzymał coś białego i migoczącego. — Powinienem był zrobić to wcześniej — powiedział. Wyglądało to jak pasek tkaniny, gładkiej jak jedwab, ale sztywniejszej. Miało długość około trzydziestu centymetrów i szerokość kilkunastu, i drżało na zimnym wietrze. Luce wpatrywała się w to. Czy Daniel oderwał sobie kawałek skrzydła? Wydała z siebie okrzyk przerażenia i bez chwili namysłu wyciągnęła rękę w jego stronę. To było pióro? Kiedy patrzyła na skrzydła Daniela, była nimi otulona, zapominała, że tworzą je pojedyncze pióra. Luce zawsze zakładała, że ich budowa jest tajemnicza i nieziemska, z materii boskich snów. Ale z drugiej strony to pióro nie przypominało żadnego, które Luce widziała wcześniej — szerokie, gęste, ożywione tą samą mocą, która wypełniała Daniela. W palcach Luce było najdelikatniejszą, a jednocześnie

najsilniejszą rzeczą, którą dotykała, i najpiękniejszą - aż jej spojrzenie padło na krew płynącą z miejsca, z którego Daniel wyrwał pióro. — Dlaczego to zrobiłeś? — spytała. Daniel podał pióro Philowi, który bez wahania wsunął je w klapę trencza. - To proporzec - powiedział Daniel, bez większego niepokoju spoglądając na zakrwawione skrzydła. - Jeśli inni przypadkiem dotrą tu pod naszą nieobecność, będą wiedzieć, że Wygnańcy są przyjaciółmi. — Podążył wzrokiem za jej spojrzeniem, pełnym troski, w stronę okrwawionego miejsca na skrzydle. — O mnie się nie martw, wyzdrowieję. Chodź. - Dokąd idziemy? - spytała Luce. - Słońce zaraz wzejdzie — powiedział Daniel, biorąc od Phila niewielką skórzaną torbę. - I myślę, że umierasz z głodu. Luce dotychczas sobie tego nie uświadamiała, ale tak było. - Pomyślałem, że moglibyśmy spędzić parę chwil tylko we dwoje, zanim dotrą pozostali. Wąska, stroma ścieżka prowadziła z płaskowyżu na niewielką półkę poniżej miejsca, na którym wylądowali. Ruszyli w dół zbocza, trzymając się za ręce, a kiedy robiło się zbyt stromo, żeby iść, Daniel szybował, zawsze bardzo blisko ziemi, trzymając skrzydła blisko boków. - Nie chcę zaniepokoić turystów - wyjaśnił. -W większości miejsc na ziemi ludzie nie są gotowi, by

widzieć cuda, anioły. Jeśli przypadkiem zauważą, jak jeden z nas przelatuje obok, przekonują sami siebie, że to złudzenie optyczne, że wzrok ich oszukał. Ale w miejscu takim jak to... - Ludzie widzą cuda — dokończyła za niego Luce. — Pragną tego. - Właśnie. A widzenie prowadzi do zadziwienia. - A zadziwienie prowadzi do... - Kłopotów. - Daniel zaśmiał się cicho. Luce nie mogła powstrzymać uśmiechu, ciesząc się, że choć przez chwilę Daniel jest cudem, który należy tylko do niej. Usiedli obok siebie na niewielkiej płaskiej przestrzeni pośrodku niczego, osłonięci przed wiatrem przez wielką granitową skałę i widoczni jedynie dla jasnobrązowej kuropatwy wędrującej między skałami. Kiedy Luce spojrzała ponad skałą, widok był oszałamiający krąg gór, ten szczyt w cieniu, ten skąpany w blasku, a wszystkie z każdą chwilą coraz jaśniejsze, w miarę jak słońce wznosiło się nad różowym horyzontem. Daniel otworzył torbę i zajrzał do środka. Potrząsnął głową i roześmiał się. - Co cię tak śmieszy? Co jest w środku? - spytała Luce. - Zanim opuściliśmy Wenecję, poprosiłem Phila, żeby zabrał parę rzeczy z szafki. Nie ma to jak pozostawić ślepemu Wygnańcowi przygotowanie odżywczego posiłku.

Wyciągnął tubę chrupek Pringles o smaku paprykowym, czerwoną torebkę Maltesers, garść czekoladek Baci w niebieskich papierkach, paczkę gumy do żucia, kilka buteleczek coli light i kilka saszetek kawy w proszku. Luce wybuchnęła śmiechem. - Czy to ci wystarczy? — spytał. Luce przytuliła się do niego i zaczęła chrupać kulki w polewie czekoladowej, patrząc, jak niebo na wschodzie staje się kolejno różowe, złociste i jasnoniebieskie, gdy słońce wznosiło się nad odległymi szczytami i dolinami. Światło rzucało dziwne cienie w spękaniach skały. Z początku zakładała, że przynajmniej część z nich jest Głosicielami, ale zorientowała się, że nie - to były zwykłe cienie rzucane przez zmieniające się światło. Uświadomiła sobie, że od kilku dni nie widziała Głosiciela. Dziwne. Przez całe tygodnie, miesiące, pojawiały się coraz częściej, aż wystarczyło, żeby rzuciła okiem w ciemny kąt i natychmiast widziała, jak jeden z nich ją wzywa. Teraz zdawało się, że zniknęły. - Danielu, co stało się z Głosicielami? Oparł się o półkę i odetchnął głęboko, zanim odpowiedział: - Są z Lucyferem i zastępami Niebios. One również są częścią Upadku. - Co takiego? - To się nie wydarzyło nigdy wcześniej. Głosiciele należą do historii. Są cieniami ważnych wydarzeń.

Zostały stworzone przez Upadek, więc kiedy Lucyfer zaczął swoją grę, zostały tu przyciągnięte. Luce próbowała sobie to wyobrazić — milion drżących cieni otaczających wielką czarną kulę, ich macki liżące powierzchnię zapomnienia jak plamy na słońcu. -To dlatego musieliśmy tu przylecieć, zamiast przejść na drugą stronę - powiedziała. Pokiwał głową i ugryzł chipsa, bardziej z nawyku wyrobionego w obecności śmiertelników niż z potrzeby jedzenia. - Cienie zniknęły w ciągu kilku chwil od naszego powrotu z przeszłości. Chwila, w której jesteśmy teraz... te dziewięć dni od gambitu Lucyfera... to czas limbo. Odłączył się od reszty historii, a jeśli nam się nie powiedzie, w ogóle przestanie istnieć. - A gdzie on właściwie jest? To znaczy, Upadek? - W innym wymiarze, tego miejsca nie da się opisać. Byliśmy bliżej niego, kiedy cię dogoniłem, gdy odłączyłaś się od Lucyfera, ale wciąż bardzo daleko. - Nigdy nie sądziłam, że to powiem, ale - patrzyła na bezruch zwyczajnych cieni na górze - brakuje mi ich. Głosiciele były moim połączeniem z przeszłością. Daniel wziął ją za rękę i spojrzał jej głęboko w oczy. - Przeszłość jest ważna ze względu na informacje i mądrość, jakie się w niej kryją. Ale można się w niej zagubić. Musisz nauczyć się zachowywać wiedzę z przeszłości, żyjąc chwilą obecną.

- Ale teraz, kiedy ich zabrakło... - Teraz, kiedy ich zabrakło, możesz robić to sama. Potrząsnęła głową. - Jak? - Zobaczmy. Widzisz tę rzekę w pobliżu horyzontu? Wskazał na niemal niewidoczny błękitny siad wijący się przez pustynną równinę. Luce ledwie go widziała. - Tak, chyba tak. - Wiele razy żyłem w tych okolicach, ale raz, kiedy mieszkałem tu przed kilkuset laty, miałem wielbłąda imieniem Oded. To była najbardziej leniwa istota na ziemi. Zasypiał, kiedy go karmiłem, a dotarcie do najbliższego obozu beduinów na herbatę graniczyło z cudem. Ale kiedy w tamtym życiu spotkałem cię po raz pierwszy... - Oded ruszył biegiem - odparła Luce bez chwili namysłu. - Wrzasnęłam, bo bałam się, że mnie stratuje. Powiedziałeś, że nigdy nie widziałeś, żeby tak się poruszał. - No tak - odparł Daniel. - Polubił cię. Przerwali i popatrzyli po sobie. Daniel roześmiał się, kiedy Luce opadła szczęka. - Udało mi się! - wykrzyknęła. - To było we mnie, w moich wspomnieniach, jako część mnie. Jak to się stało wczoraj. Samo do mnie przyszło, bez zastanowienia! To był cud. Wszystkie te wspomnienia z wszystkich wcieleń, które ginęły za każdym razem, kiedy Lucinda umierała w ramionach Daniela, jakimś sposobem

odnajdywały do niej drogę, podobnie jak Luce zawsze odnajdywała drogę do Daniela. Nie, to ona odnajdywała drogę do nich. Zupełnie, jakby wędrówka Luce przez Głosicieli pozostawiła otwartą bramę. Te wspomnienia pozostawały z nią, od Moskwy, przez Helston po Egipt. Teraz stały się dostępne. Nagle zrozumiała, kim jest - i nie była jedynie Luce Price z Thunderbolt w stanie Georgia. Była każdą dziewczyną, którą kiedykolwiek była, połączeniem doświadczenia, błędów, osiągnięć i ponad wszystko miłości. Była Lucindą. - Szybko - powiedziała do Daniela. - Czy możemy przywołać kolejne? - W porządku, może inne pustynne życie? Żyłaś w Serengeti, kiedy cię odnalazłem. Wysoka, chuda, najszybsza biegaczka w całej wiosce. Pewnego dnia przemierzałem tę okolicę, w drodze na spotkanie z Rolandem, i zatrzymałem się na noc przy najbliższym źródle. Wszyscy inni mężczyźni mi nie ufali... - Ale mój ojciec zapłacił ci trzema skórami zebry za nóż, który miałeś w torbie! Daniel się wyszczerzył. - Umiał się targować. -To zadziwiające - powiedziała, prawie bez tchu. Ile jeszcze miała w sobie czegoś, o czym nie wiedziała? Jak

daleko mogła się cofnąć? Odwróciła się w jego stronę, podciągnęła kolana pod brodę i pochyliła się tak, że ich czoła prawie się zetknęły. - Czy pamiętasz wszystko z naszych przeszłości? - Czasem miesza mi się kolejność wydarzeń. Przyznaję, że nie umiem sobie przypomnieć długich okresów, które spędziłem samotnie, ale pamiętam każdy pierwszy widok twojej twarzy, każdy pocałunek twoich ust, każde wspólne wspomnienie z tobą. Luce nie czekała, aż Daniel pochyli się i ją pocałuje. Sama przycisnęła wargi do jego ust, ciesząc się jego westchnieniem zaskoczenia i radości, pragnąc złagodzić ból, jaki czuł, kiedy ją tracił. Całowanie się z Danielem było czymś pośrednim między oszałamiająco nowym i niewątpliwie znajomym, jak dziecinne wspomnienie, które wydawało się snem aż do znalezienia fotografii w starym pudle na strychu. Luce miała wrażenie, że odkryła cały hangar niezwykle ważnych zdjęć i wszystkie te ukryte wspomnienia zostały wyzwolone i znalazły swoje miejsce w głębi jej duszy. Całowała go teraz, ale, co dziwne, całowała go jednocześnie wtedy. Niemal mogła dotknąć historii ich miłości, posmakować jej esencji na języku. Jej wargi czuły nie tylko wargi Daniela, ale również inny pocałunek, który dzielili, starszy, zupełnie taki jak ten, z jej ustami w tym właśnie miejscu i jego ramionami otaczającymi ją w taki właśnie sposób. Wsunął język między jej zęby, co również przypomniało jej kilka

innych pocałunków, a każdy był upajający. Kiedy przeciągnął dłonią po jej plecach, poczuła setkę dreszczy. A gdy otworzyła oczy i znów je zamknęła, widok jego twarzy spod rzęs przypomniał jej tysiąc pocałunków. - Danielu. Beznamiętny głos Wygnańca przerwał rozmarzenie Luce. Blady chłopiec stał nad nimi, spoglądając z góry z wysokiej skały, o którą się opierali. Przez jego szare, niemal przezroczyste skrzydła Luce widziała chmurę przesuwającą się po niebie. - Co się stało, Vincencie? - spytał Daniel, podnosząc się. Musiał znać imiona Wygnańców z czasów spędzonych razem w Niebiosach przed Upadkiem. - Wybaczcie mi, że przeszkadzam - powiedział Wygnaniec. Brakowało mu obycia, by oderwać wzrok od płonących policzków Luce. Cóż, tak naprawdę wcale ich nie widział. Wstała szybko, obciągnęła sweter i przycisnęła chłodną dłoń do rozpalonej skóry. - Czy przybyli pozostali? - spytał Daniel. Wygnaniec stał nad nimi bez ruchu. - Nie do końca. Daniel prawą ręką otoczył Luce w talii. Z jednym cichym uderzeniem skrzydeł wzniósł się na wysoką na piętnaście metrów skałę, w sposób w jaki śmiertelnik wchodził na kolejny stopień schodów. Poczuła ściskanie w żołądku. Postawiwszy Luce na skalistym płaskowyżu, Daniel

odwrócił się i ujrzał pięciu towarzyszących im Wygnańców, którzy tłoczyli się wokół szóstej postaci. Daniel wzdrygnął się, a jego skrzydła aż się cofnęły, kiedy zobaczył szóstego Wygnańca. Chłopiec był drobny, szczupłej budowy, ale o wielkich stopach. Jego głowa została niedawno ogolona. Gdyby Wygnańcy starzeli się tak jak ludzie, można by mu dać czternaście lat. Ktoś go pobił. Brutalnie. Jego twarz była podrapana, jakby ktoś wielokrotnie rzucił nim o ceglaną ścianę. Wargi krwawiły tak bardzo, że błyszcząca warstwa krwi pokrywała zęby. Z początku Luce nie rozpoznała w tym płynie krwi, gdyż nie był czerwony, lecz jasnoszary. Krew Wygnańców miała odcień popiołu. Leżał rozciągnięty na skale i pozwalał, by pozostali się nim zajmowali, jęcząc przy tym i szepcąc coś, czego Luce nie rozumiała. Próbowali go podnieść i zdjąć jego brudny trencz, rozcięty w wielu miejscach i pozbawiony jednego rękawa. Ale Wygnaniec krzyknął tak głośno, że nawet Phil ustąpił i znów go położył. - Ma połamane skrzydła - powiedział Phil i Luce zorientowała się, że rzeczywiście, brudne skrzydła chłopca układają się nienaturalnie. - Nie wiem, jak udało mu się wrócić. Daniel ukląkł przy Wygnańcu, osłaniając twarz chłopca przed słońcem. - Co się stało, Dedalu? - Oparł rękę na ramieniu

Wygnańca, co zdaje się łagodziło jego cierpienie. - To pułapka - wychrypiał Dedal, plując szarą krwią na klapy płaszcza. - Co nią jest? - spytał Vincent. - Zastawiona przez kogo? — spytał Daniel. - Waga. Chcą relikwii. Czekali w Wiedniu... na waszych przyjaciół. Wielka armia. - Armia? Teraz otwarcie walczą przeciw aniołom? -Daniel z niedowierzaniem potrząsnął głową. - Ale nie mogą mieć gwiezdnych strzał. Białe oczy Dedala wyszły z orbit. - Nie mogą nas zabić. Tylko torturować... -Walczyłeś przeciwko Wadze? - Daniel wydawał się zaniepokojony, a jednocześnie pod wrażeniem. Luce nadal nie rozumiała, czym jest Waga. Wyobrażała ich sobie mętnie jako mroczne przedłużenia Niebios opuszczone na ziemię. - Co się stało? - Próbowaliśmy walczyć. Ich jest za dużo. - A co z pozostałymi, Dedalu? - Głos Phila wciąż wydawał się beznamiętny, ale Luce po raz pierwszy miała wrażenie, że wyczuwa w nim coś w rodzaju współczucia. - Franz i Arda - chłopiec mówił, jakby słowa sprawiały mu ból - w drodze tutaj. - A Kalpurnia? - spytał Phil. Dedal zamknął oczy i bardzo ostrożnie pokręcił głową. - Czy dotarli do aniołów? - spytał Daniel. - Arriane, Roland, Annabelle? Czy są bezpieczni?

Powieki Wygnańca zadrżały i opadły. Luce nigdy nie czuła się tak oddalona od przyjaciół. Gdyby coś stało się Arriane, Rolandowi, któremukolwiek z aniołów... PM stanął obok Daniela, przy głowie rannego chłopca. Daniel cofnął się, by zrobić mu miejsce. Phil powoli wyciągnął zza płaszcza długą gwiezdną strzałę. - Nie! - krzyknęła Luce i uniosła dłoń do ust. - Nie możesz... - Nie martw się, Lucindo Price - powiedział Phil, nie odwracając się w jej stronę. Sięgnął do czarnej skórzanej torby, którą Daniel zabrał z miejsca ich posiłku, i wyciągnął małą szklaną butelkę coli light. Zębami zdjął kapsel, który poleciał szerokim łukiem, po czym spadł ze skał. Później Phil bardzo powoli wsunął gwiezdną strzałę w wąski otwór butelki. Rozległo się syczenie i skwierczenie. Phil skrzywił się, kiedy butelka w jego rękach zaczęła dymić i parować. Uniósł się znad niej mdlący słodki zapach, a Luce szerzej otworzyła oczy, gdy musujący brązowy płyn, najzwyklejsza cola light, zaczął wirować i nabrał błyszczącego srebrzystego odcienia. Phil wyjął gwiezdną strzałę z butelki. Przeciągnął nią ostrożnie po ustach, jakby chciał ją oczyścić, po czym znów schował pod płaszczem. Jego wargi przez chwilę pokrywała błyszcząca srebrna warstwa, lecz zaraz oblizał je do czysta. Skinął na jednego z Wygnańców, dziewczynę, której

gładko ściągnięty jasny kucyk sięgał do połowy pleców. Ona mechanicznym ruchem uniosła głowę Dedala kilkanaście centymetrów nad ziemię. Phil jedną ręką otworzył krwawiące usta chłopca i bardzo ostrożnie wlał mu do gardła srebrny płyn. Twarz chłopca wykrzywiła się, kiedy zaczął krztusić się i pluć, lecz po chwili uspokoił się. Zaczął pić płyn, coraz szybciej, a końcówkę wysiorbał z butelki. - Co to takiego? - spytała Luce. - W napoju jest związek chemiczny — wyjaśnił Daniel słaba trucizna, którą śmiertelni nazywają aspartamem i wierzą, że wymyślili ją ich naukowcy. Ale to bardzo stara, niebiańska substancja... jad, który reaguje z antidotum zawartym w stopie gwiezdnej strzały, tworząc leczniczy eliksir dla aniołów. Pomagający w wypadku lekkich obrażeń, takich jak te. - Będzie musiał odpocząć — stwierdziła jasnowłosa dziewczyna. - Ale obudzi się w lepszym stanie. - Wybaczcie nam, ale musimy ruszać — powiedział Daniel, podnosząc się. Jego białe skrzydła wlokły się po kamieniach, aż wyprostował ramiona i uniósł je. Chwycił Luce za rękę. - Lećcie do przyjaciół - odparł Phil. - Vincent, Olianna, Sanders i Emmet będą wam towarzyszyć. Ja dołączę do was z pozostałymi, kiedy Dedal znów będzie latał. Czwórka Wygnańców zrobiła krok naprzód i skłoniła głowy przed Luce i Danielem, jakby czekali na rozkaz. - Polecimy wschodnim szlakiem — poinstruował ich

Daniel. - Na północ nad Morzem Czarnym, później nad Mołdawią skręcimy na zachód. Wiatr jest tam spokojniejszy. - A co z Gabbe, Molly i Camem? — spytała Luce. Daniel spojrzał na Phila, który podniósł wzrok znad śpiącego chłopca. - Jeden z nas będzie pełnił tu straż. Jeśli twoi przyjaciele dotrą na miejsce, Wygnańcy prześlą wam wiadomość. - Masz proporzec? — spytał Daniel. Phil obrócił się na pięcie, żeby pokazać wielkie białe pióro wciśnięte w butonierkę płaszcza. Promieniało i kołysało się na wietrze, jego blask kontrastował ze śmiertelnie bladą skórą Wygnańca. - Mam nadzieję, że będziesz miał okazję go użyć. Słowa Daniela przeraziły Luce, ponieważ oznaczały, że jego zdaniem anioły w Avalo nie są w równie wielkim niebezpieczeństwie, jak te w Wiedniu. - Oni nas potrzebują, Danielu - powiedziała. - Ruszajmy. Daniel posłał jej ciepłe, pełne wdzięczności spojrzenie. Później bez wahania wziął ją w ramiona. Ich splecione palce podtrzymywały aureolę. Następnie Daniel ugiął kolana i skoczył w niebo.

S ZE ŚĆ PONIŻEJ OCZEKIWAŃ W Wiedniu mżyło. Miasto spowijała zasłona mgły, dzięki czemu Daniel i Wygnańcy mogli niezauważalnie wylądować na dachu ogromnego budynku jeszcze przed zapadnięciem zmroku. Luce najpierw ujrzała wspaniałą miedzianą kopułę, mieniącą się zielonkawym blaskiem na tle mgły. Daniel postawił ją na skośnym fragmencie miedzianego dachu, zalanym deszczówką i otoczonym niską marmurową balustradą. - Gdzie jesteśmy? - spytała, spoglądając na kopułę ozdobioną złotymi frędzlami. Owalne okna otaczały kwieciste ornamenty, znajdujące się zbyt wysoko, by dojrzał je śmiertelnik, chyba że znajdował się w objęciach anioła. - Pałac Hofburg. - Daniel przeszedł nad kamienną rynną i stanął na brzegu dachu. Jego skrzydła ocierały się o marmurową balustradę i sprawiały, że wydawała się szara. - Wiedeńska siedziba cesarzy, później królów, obecnie prezydentów. - Czy to tu są Arriane i pozostali? - Wątpię - odparł Daniel. - Ale to miłe miejsce, żeby rozeznać się w sytuacji, nim zaczniemy ich szukać. Przypominająca labirynt plątanina dobudówek rozciągała się za kopułą, tworząc resztę pałacu. Niektóre otaczały cieniste dziedzińce dziesięć kondygnacji niżej,

inne były zupełnie proste, a ich koniec niknął we mgle. Miedziany dach budowli miał wiele odcieni, od jadowitego po prawie cyrankowy, jakby budynek rozbudowywano przez długi czas i różne jego fragmenty erodowały pod wpływem deszczy różnych epok. Wygnańcy rozproszyli się po całej kopule, opierając się o przysadziste, usmolone kominy, które przebijały dach pałacu, wokół wznoszącego się ze środka masztu flagowego, na którym wisiała czerwono-biała austriacka flaga. Stojąc u boku Daniela, Luce odkryła, że znajduje się między nim a marmurową rzeźbą. Przedstawiała ona wojownika w rycerskim hełmie, ściskającego długą złocistą włócznię. Podążyli za wzrokiem rzeźby i spojrzeli z góry na miasto. Pachniało drzewnym dymem i deszczem. Ze względu na mgłę i mżawkę Wiedeń migotał jak milion lampek choinkowych. Wypełniały go obce samochody i szybko maszerujący piesi, w przeciwieństwie do Luce doskonale przyzwyczajeni do miejskiego życia. W perspektywie wznosiły się góry, a Dunaj otaczał swoim mocarnym ramieniem przedmieścia. Spoglądając w dół z Danielem, Luce poczuła się, jakby była tu już wcześniej. Nie wiedziała, kiedy, ale znów wypełniło ją coraz częstsze uczucie déjà vu. Skupiła się na przytłumionym zgiełku, który dochodził od strony świątecznego jarmarku na placu przed pałacem, na świecach migoczących w czerwono-zielonych szklanych lampionach, na biegających dzieciach,

ciągnących za sobą drewniane psy na kółkach. I wtedy się to stało - z satysfakcją przypomniała sobie, że kiedyś Daniel kupił jej w tym właśnie miejscu wstążki do włosów ze szkarłatnego aksamitu. To wspomnienie było proste, pełne radości i należało do niej. Lucyfer nie mógł go dostać. Nie mógł go odebrać -ani żadnego innego wspomnienia. Ani Luce, ani błyszczącemu, zaskakującemu, niedoskonałemu światu, który rozciągał się poniżej. Zesztywniała, pełna zdecydowania, by go pokonać i wściekłości, która wynikała z wiedzy, że ze względu na to, co zdecydował się zrobić, kiedy nie spełniła jego życzeń, wszystko to mogło zniknąć. - Co się dzieje? - Daniel położył jej dłoń na ramieniu. Luce nie chciała mówić. Nie chciała, by Daniel wiedział, że za każdym razem, kiedy myślała o Lucyferze, czuła odrazę do samej siebie. Zerwał się wiatr, rozganiając unoszącą się nad miastem mgłę i ukazując ogromny diabelski młyn po drugiej stronie rzeki. Ludzie obracali się w jego kręgu, jakby świat miał się nigdy nie skończyć, jakby koło miało się obracać bez końca. - Zimno ci? Daniel otulił ją białym skrzydłem. Jego nadnaturalny ciężar zdawał się przytłaczający, przypominając jej, jak bardzo spowalniały ich jej niedociągnięcia jako śmiertelniczki, jak również troska Daniela o jej potrzeby. Tak naprawdę Luce była przemarznięta, głodna i

zmęczona, ale nie chciała, by Daniel ją hołubił. Mieli ważniejsze rzeczy do zrobienia. - Wszystko w porządku. - Luce, jeśli jesteś zmęczona albo się boisz... - Powiedziałam, że wszystko w porządku, Danielu -warknęła. Nie chciała i od razu tego pożałowała. Przez mgłę widziała dorożki wożące turystów i niewyraźne zarysy ludzi prowadzących swoje życie. Co sama również próbowała robić. - Czy dużo narzekałam od czasu, kiedy opuściliśmy Sword & Cross? — spytała. - Nie, byłaś zadziwiająca... - Nie umrę ani nie zemdleję tylko dlatego, że jest zimno i deszczowo. - Wiem o tym. - Bezpośredniość Daniela ją zaskoczyła. — I powinienem się domyślić, że ty też to wiesz. Śmiertelników z zasady ograniczają potrzeby ich ciał i sposób, w jaki funkcjonują... jedzenie, sen, ciepło, schronienie, tlen, dręczący strach przed śmiercią i tak dalej. Z tego powodu większość ludzi nie byłaby gotowa na tę podróż. - Daleko zaszłam, Danielu. Chcę tu być. Nie pozwoliłabym ci wyruszyć beze mnie. To obopólna zgoda. - Dobrze, w takim razie mnie posłuchaj. Jest w twojej mocy wyzwolić się ze śmiertelnych ograniczeń. Uwolnić się od nich. - Co takiego? Nie muszę się przejmować zimnem? -Nie.

- Dobra. - Wcisnęła zgrabiałe ręce do kieszeni dżinsów. - A strudel jabłkowy? - Umysł ponad materią. Na jej twarzy pojawił się słaby uśmiech. - Cóż, już ustaliliśmy, że możesz oddychać za mnie. - Nie lekceważ samej siebie. - Daniel odpowiedział uśmiechem. - Tu chodzi bardziej o ciebie niż o mnie. Spróbuj. Powiedz sobie, że nie jesteś zmarznięta, nie jesteś głodna, nie jesteś zmęczona. - Dobrze. - Luce westchnęła. - Nie jestem... Zaczęła mamrotać, pełna niedowierzania, lecz napotkała spojrzenie Daniela. Daniela, który wierzył, że jest zdolna dokonać rzeczy, których sama się po sobie nie spodziewała, który wierzył, że jej wola oznaczała różnicę między zdobyciem aureoli i utraceniem jej. Trzymała ją w swoich dłoniach. Dowód. Teraz mówił jej, że ma potrzeby śmiertelników tylko dlatego, że tak myślała. Postanowiła wypróbować ten szalony pomysł. Wyprostowała się. Wypowiedziała słowa w mglisty zmrok. - Ja, Lucinda Price, nie jestem zmarznięta, nie jestem głodna, nie jestem zmęczona. Wiatr wiał, a zegar na wieży wybił piątą - ona zaś poczuła, jak coś ją opuszcza i nie była już wyczerpana. Czuła się wypoczęta, gotowa na wszystko, co miała przynieść noc, zdecydowana odnieść sukces. - Niezłe wyczucie czasu, Lucindo Price - powiedział Daniel. - Punkt o piątej wykroczyłaś poza pięć zmysłów.

Sięgnęła do jego skrzydła, otuliła się nim, pozwoliła, by wypełniło ją jego ciepło. Tym razem dzięki jego ciężarowi poczuła, że znalazła się w potężnym nowym wymiarze. - Zrobię to. Wargi Daniela musnęły czubek jej głowy. - Wiem. Kiedy Luce odwróciła się od Daniela, z zaskoczeniem stwierdziła, że wokół nich nie ma już Wygnańców i żaden nie patrzy na nią martwymi oczami. Zniknęli. - Wyruszyli na poszukiwanie Wagi - wyjaśnił Daniel. Dedal udzielił nam wskazówek co do ich lokalizacji, ale muszę wiedzieć lepiej, gdzie przetrzymują pozostałych, bym mógł odwrócić uwagę Wagi, kiedy Wygnańcy będą ich ratować. - Usiadł na gzymsie, nogami obejmując pomalowaną złotą farbą rzeźbę orła wznoszącego się ponad miastem. Luce usiadła obok niego. -To nie powinno potrwać długo, choć zależy od tego, jak daleko są. Później może pół godziny, żeby przejść przez protokół Wagi - przechylił głowę, obliczając - chyba że postanowią zwołać trybunał, co miało miejsce ostatnim razem, kiedy się do mnie przyczepili. Znajdę sposób, żeby się z tego wyłgać, przełożę na inny termin, którego nie dotrzymam. - Wziął ją za rękę, znów się skupił. Powinienem tu dotrzeć najpóźniej o siódmej, czyli za dwie godziny.

Włosy Luce były wilgotne od mgły, ale postąpiła zgodnie z radą Daniela i powiedziała sobie, że to się nie liczy - i rzeczywiście przestała zwracać na to uwagę. - Martwisz się o pozostałych? - Waga nie zrobi im krzywdy. - To dlaczego skrzywdzili Dedala? Wyobraziła sobie Arriane z podbitymi oczami, Rolanda z połamanymi, zakrwawionymi zębami. Nie chciała, żeby wyglądali tak, jak Dedal. - Och - powiedział Daniel. - Waga potrafi być przerażająca. Zadawanie bólu daje im przyjemność i mogą sprawić, że nasi przyjaciele przez jakiś czas poczują się gorzej. Ale nie pozostawią na nich żadnych trwałych śladów. Nie zabijają. To nie w ich stylu. - To w takim razie, jaki mają styl? - Luce skrzyżowała nogi na mokrym, twardym dachu. - Wciąż nie powiedziałeś mi, kim są ani z kim mamy do czynienia. -Waga powstała po Upadku. To niewielka grupa... pomniejszych aniołów. Podczas Apelu ich jako pierwszych zapytano, po czyjej stronie się opowiadają, a oni wybrali Tron. - Był apel? - spytała Luce, niepewna, czy właściwie usłyszała. To bardziej kojarzyło jej się ze szkolną aulą niż z Niebiosami. - Po rozłamie w Niebiosach wszyscy musieliśmy zadecydować, kogo poprzemy. I tak, poczynając od aniołów z najmniejszych zwierzchnictw, każdy z nas został wezwany, by złożyć przysięgę wierności Tronowi.

- Wpatrywał się we mgłę, jakby znów wszystko widział. Całe wieki trwało wyczytywanie imion aniołów, poczynając od tych najmniej ważnych. Wyczytanie wszystkich naszych imion trwało pewnie równie długo, co powstanie i upadek Rzymu. Ale Apel jeszcze się nie skończył, kiedy... - Daniel odetchnął z trudem. - Kiedy co? - Kiedy wydarzyło się coś, co sprawiło, że Tron utracił wiarę w swoje zastępy aniołów... Luce wiedziała już, że kiedy Daniel przestawał mówić w taki sposób, nie znaczyło to, że jej nie ufał czy też sądził, że nie zrozumie, ale dlatego że, mimo wszystkiego, co widziała i czego się nauczyła, wciąż mogło być zbyt wcześnie, by poznała prawdę. Dlatego nie spytała - choć bardzo pragnęła - co sprawiło, że Tron porzucił Apel, zanim najważniejsze anioły wybrały, po której stronie się opowiadają. Czekała, aż Daniel znów będzie gotów mówić. - Niebiosa wygnały wszystkich, którzy nie opowiedzieli się po ich stronie. Pamiętasz, jak powiedziałem ci, że kilkoro aniołów nie miało okazji dokonać wyboru? Byli ostatnimi, którzy mieli zostać wyczytani na Apelu, najwyżej postawionymi. Po Upadku w Niebiosach zabrakło większości Archaniołów. - Zamknął oczy. Waga, która miała szczęście zrobić wrażenie lojalnej, zajęła tę lukę. - Czyli Waga na samym początku przysięgła wierność Niebiosom i dlatego...

- Poczuli się godni większych zaszczytów — dodał Daniel, kończąc jej myśl. - Od tego czasu z pełnym przekonaniem utrzymują, że służą Niebiosom jako swego rodzaju niebiańscy kuratorzy. Ale tę rolę sami sobie wymyślili, nie została dla nich ustanowiona. Kiedy po Upadku odeszli Archaniołowie, Waga wykorzystała tę nagłą pustkę. Znaleźli niszę dla siebie i przekonali Tron o swoim znaczeniu. - Lobbowali Boga? - Mniej więcej. Przysięgali, że przywrócą upadłych Niebiosom, zbiorą te anioły, które się zabłąkały i zaprowadzą je z powrotem do owczarni. Spędzili kilka tysiącleci, próbując przekonać nas, byśmy przeszli na „właściwą" stronę, ale w miarę upływu czasu przestali nas przekonywać do zmiany punktu widzenia. Teraz głównie próbują powstrzymać nas przed osiągnięciem czegokolwiek. Spojrzenie jego stalowych oczu wydawało się wściekłe, co kazało Luce zacząć się zastanawiać, co takiego złego było w Niebiosach, co powstrzymywało Daniela przed powrotem z wygnania, które sam wybrał. Czy pokój w Niebiosach nie byłby lepszy od sytuacji, w której znajdował się teraz, kiedy wszyscy czekali, by dokonał wyboru? Daniel zaśmiał się gorzko. - Ale wszystkie anioły godne swoich skrzydeł, które powróciły do Niebios, nie potrzebowały do tego Wagi. Zapytaj Gabbe, zapytaj Arriane. Waga to żart. Mimo to,

udało im się osiągnąć parę sukcesów. - Ale nie z tobą? - spytała. - Ty nie opowiedziałeś się po żadnej ze stron. I dlatego Waga chce cię dopaść, prawda? Przez brukowany plac poniżej przejechał zatłoczony czerwony tramwaj, po czym skręcił w wąską uliczkę. - Próbują mnie dopaść od lat - powiedział Daniel -wymyślając kłamstwa, fabrykując skandale. - A jednak ty nie opowiedziałeś się po stronie Tronu. Dlaczego nie? - Mówiłem ci. To nie takie proste - odparł. - Ale z pewnością nie masz zamiaru stanąć po stronie Lucyfera. -Jasne, ale... w ciągu kilku minut nie da się streścić tysiącletniego sporu. Komplikują go kwestie, na które nie mam wpływu. - Znów spojrzał na miasto, po czym przeniósł wzrok na dłonie. - A poza, tym to obelga, zostać wezwanym do dokonania wyboru, obelga, kiedy twój twórca żąda, byś ograniczył ogrom swojej miłości do drobnego, małostkowego gestu podczas Apelu. Westchnął. - Nie wiem. Może jestem zbyt szczery. - Nie... - Ale wracając do Wagi. To niebiańscy biurokraci. Kojarzą mi się z dyrektorem szkoły. Przesuwają papiery i karzą drobne naruszenia zasad, które nikogo nie obchodzą i w które nikt nie wierzy, a wszystko w imię „moralności". Luce znów spojrzała na miasto, którego ramiona zaczął

otulać płaszcz ciemności. Pomyślała o wicedy-rektorce Dover, która nigdy nie chciała jej wysłuchać i która podpisała jej wyrzucenie ze szkoły po pożarze, który zabił Trevora. - Tacy ludzie mnie zranili. - Jak wszystkich z nas. Oni kurczowo trzymają się błahych zasad, które sami wymyślili, a które uważają za słuszne. Nikt z nas ich nie lubi, ale, niestety, Tron dał im moc, by nas obserwowali, zatrzymywali bez powodu, oskarżali o zbrodnie przed trybunałem, który sami zwołują. Luce ponownie zadrżała, tym razem nie z zimna. - I sądzisz, że mają Arriane, Rolanda i Annabelle? Dlaczego? Dlaczego mieliby ich przetrzymywać? Daniel westchnął. - Wiem, że mają Arriane, Rolanda i Annabelle. Ich nienawiść nie pozwala im zobaczyć, że opóźnianie nas pomaga Lucyferowi. - Przełknął ślinę. - Najbardziej boję się, że mają również relikwię. We mgle zmaterializowały się cztery pary poszarpanych skrzydeł. Wygańcy. Kiedy zbliżyli się do dachu pałacu, Luce i Daniel wstali im na powitanie. Wygnańcy wylądowali obok Luce, ich skrzydła trzaskały jak papierowe parasole, kiedy je opuszczali. Ich twarze nie zdradzały uczuć, nic w ich zachowaniu nie świadczyło, że ich wyprawa się powiodła. -1 jak? - spytał Daniel. - Waga zajęła miejsce w dole rzeki - powiedział Vin-

cent, wskazując w stronę diabelskiego młyna. - Opuszczone skrzydło muzeum. Jest remontowane, otoczone rusztowaniami, więc nikt ich tam nie zauważył. Nie ma alarmów. - Jesteście pewni, że to Waga? — spytał szybko Daniel. Jeden z Wygnańców pokiwał głową. - Spostrzegliśmy ich piętna, ich złote insygnia... namalowana na szyi gwiazda o siedmiu ramionach oznaczających siedem cnót głównych. - A co z Rolandem, Arriane i Annabelle? — spytała Luce. - SązWagą. Majązwiązane skrzydła-odparł Vincent. Luce odwróciła się, zagryzając wargi. Jakże straszne musi być dla anioła to, że ma związane skrzydła. Nie mogła znieść myśli o Arriane pozbawionej swobody, by trzepotać swoimi opalizującymi skrzydłami. Nie umiała sobie wyobrazić żadnej substancji tak mocnej, by spętać moc cętkowanych skrzydeł Rolanda. - Cóż, skoro wiemy, gdzie są, ratujmy ich — powiedziała. - A relikwia? - spytał Daniel Vincenta przyciszonym głosem. Luce gapiła się na niego. - Danielu, nasi przyjaciele są w niebezpieczeństwie. - Czy ją mają? - naciskał Daniel. Spojrzał na Luce, objął ją w talii. - Wszystko jest w niebezpieczeństwie. Uratujemy Arriane i pozostałych, ale musimy też od-

naleźć tę relikwię. - Nic nie wiemy o relikwii. - Vincent potrząsnął głową. Magazyn jest pilnie strzeżony, Danielu Grigori. Oczekują na twoje przybycie. Daniel spojrzał na miasto, spojrzenie jego fiołkowych oczu padło na rzekę, jakby szukał magazynu. Jego skrzydła zaczęły pulsować. — Nie będą długo czekać. — Nie! — błagała go Luce. — Wejdziesz prosto w pułapkę. A jeśli cię zniewolą, jak to zrobili z pozostałymi? — Tamci musieli ich w jakiś sposób zdenerwować. Jak długo będę się trzymał ich protokołu, odwoływał do ich próżności, Waga mnie nie uwięzi - powiedział. -Wyruszę sam. — Spojrzał na Wygnańców i dodał: — Nieuzbrojony. — Ale zadaniem Wygnańców jest cię strzec — sprzeciwił się Vincent swoim beznamiętnym, monotonnym głosem. — Podążymy za tobą w pewnej odległości i... — Nie. — Daniel uniósł dłoń, by powstrzymać Vincenta. - Ty zajmiesz dach magazynu. Czy wyczuliście tam Wagę? Vincent pokiwał głową. — Kilku. Większość znajduje się w pobliżu głównego wejścia. — Dobrze. — Daniel pokiwał głową. — Wykorzystam ich własne procedury przeciwko nim. Kiedy dotrę do głównego wejścia, Waga zacznie marnować czas, bo muszą sprawdzić moją tożsamość, przeszukać w poszu-

kiwaniu kontrabandy, wszystkiego, co mogą uznać za nielegalne. Kiedy ja będę odwracał ich uwagę przy wejściu. Wygnańcy dostaną się przez dach do magazynu i uwolnią Rolanda, Arriane i Annabelle. A jeśli spotkacie tam kogoś z Wagi... Wygnańcy jednocześnie rozsunęli trencze, ukazując kołczany pełne matowych srebrzystych strzał i pasujące do nich łuki. - Nie możecie ich zabić — ostrzegł Daniel. - Proszę, Danielu Grigori — błagał Vincent. — Bez nich będzie nam wszystkim lepiej. - Nazywani są Wagą nie tylko z powodu małostkowej obsesji na punkcie zasad. Stanowią również niezbędną przeciwwagę dla sił Lucyfera. Jesteście wystarczająco szybcy, by uniknąć ich płaszczy. Musimy jedynie ich powstrzymać na jakiś czas, a do tego wystarczy groźba. -Ale oni z kolei chcą powstrzymać ciebie - przeciwstawił się Vincent. — Całe to powstrzymywanie się nawzajem doprowadzi do unicestwienia. Luce miała właśnie zamiar spytać, gdzie w tym planie jest jej miejsce, kiedy Daniel wziął ją w ramiona. - Musisz zostać tutaj i strzec relikwii. — Spojrzeli na aureolę, spoczywającą u stóp rzeźby wojownika. Pokrywały ją krople wody. - Proszę, nie sprzeczaj się. Nie możemy pozwolić, by Waga się do niej zbliżyła. Ty i ona będziecie tu najbezpieczniejsze. Olianna zostanie, by cię strzec. Luce spojrzała na dziewczynę, która odpowiedziała

pustym spojrzeniem. Jej oczy były szare. — Dobrze, zostanę tutaj. — Miejmy nadzieję, że druga relikwia wciąż tu jest -powiedział, unosząc skrzydła. — Kiedy uwolnimy pozostałych, możemy zaplanować, jak ją odnaleźć. Luce zacisnęła pięści, zamknęła oczy i pocałowała Daniela, przez chwilę tuląc go mocno. Zaraz odleciał, jego wspaniałe skrzydła stawały się coraz mniejsze, gdy szybował w mroku nocy, a u boku miał trzech Wygnańców. Wkrótce wszyscy stali się niewielkimi plamkami na tle chmur. Olianna nie poruszyła się. Wyglądała jak jedna z rzeźb na dachu, tyle tylko, że okrywał ją płaszcz. Zwróciła twarz w stronę Luce i założyła ręce na piersi, a długie jasne włosy miała tak mocno ściągnięte w kucyk, że wyglądały, jakby miały pęknąć. Kiedy wyciągnęła srebrzystą gwiezdną strzałę, Luce cofnęła się o kilka kroków. — Nie obawiaj się, Lucindo Price - powiedziała Olianna. — Chcę być jedynie gotowa cię bronić na wypadek, gdyby zbliżył się wróg. Luce próbowała sobie nie wyobrażać wrogów, o których myślała dziewczyna. Znów opuściła się na dach i znalazła sobie osłonę przed wiatrem za rzeźbą wojownika ze złocistą włócznią, bardziej z przyzwyczajenia niż z prawdziwej potrzeby. Usadowiła się tak, by widzieć wysoką ceglaną wieżę ze złotym zegarem. Piąta trzydzieści. Odliczała minuty do powrotu Daniela i

Wygnańców. - Chciałabyś usiąść? - spytała Oliannę, która znalazła się tuż za nią z łukiem w gotowości. - Wolę stać na straży... - Tak, pewnie nie można siedzieć na straży - mruknęła Luce. - Ha, ha. Na dole zawyła syrena, przez rondo przejechał radiowóz. Kiedy zniknął i znów zapanowała cisza, Luce nie miała pojęcia, jak ją zapełnić. Wpatrywała się w zegar, mrużąc oczy, jakby to miało pomóc jej przebić wzrokiem mgłę. Czy Daniel dotarł już do magazynu? Co zrobią Arriane, Roland i Annabelle, kiedy zobaczą Wygnańców? Luce zorientowała się, że Daniel dał swoje pióro jedynie Philowi. Skąd anioły będą wiedzieć, że mogą zaufać Wygnańcom? Schowała głowę w ramionach, a całe jej ciało stężało z frustracji. Dlaczego siedziała tutaj, czekała i wymyślała głupie dowcipy? Miała odegrać aktywną rolę w tym wszystkim. W końcu to nie Luce pragnęła Waga. Powinna pomagać uwolnić przyjaciół albo szukać relikwii, zamiast siedzieć tutaj jak zaniepokojona dama, czekająca na powrót swojego rycerza. - Pamiętasz mnie, Lucindo Price? - spytała dziewczyna tak cicho, że Luce z trudem ją usłyszała. - Dlaczego Wygnańcy nagle zwracają się do nas po imieniu i nazwisku? - Odwróciła się i odkryła, że tamta opuściła głowę, a łuk i strzałę oparła o ramię.

To wyraz szacunku, Lucindo. Jesteśmy teraz waszymi sojusznikami. Twoimi i Daniela. Pamiętasz mnie? Luce zastanawiała się przez chwilę. - Czy byłaś jednym z Wygnańców, którzy walczyli z aniołami na podwórku domu moich rodziców? -Nie. - Przepraszam. — Luce wzruszyła ramionami. - Nie pamiętam całej swojej przeszłości. Czy miałyśmy okazję się spotkać? Dziewczyna z Wygnańców uniosła nieco głowę. - Znałyśmy się wcześniej. - Kiedy? Dziewczyna wzruszyła ramionami i Luce nagle zorientowała się, że tamta jest ładna. - Po prostu wcześniej. Trudno to wyjaśnić. - A co łatwo? Luce znów się odwróciła, nie była w nastroju na kolejną rozmowę pełną zagadek. Wsunęła zmarznięte dłonie w rękawy białego swetra i patrzyła na pojazdy sunące po śliskich drogach, malutkie samochody wciśnięte w ukośne miejsca parkingowe w wąskich uliczkach, ludzi w długich ciemnych płaszczach przechodzących przez jasno oświetlone mosty, wracających z zakupami do domów i rodzin. Luce poczuła się boleśnie samotna. Co jej rodzina myślała o niej? Czy wyobrażali ją sobie w ciasnym pokoiku, w którym spała w Sword & Cross? Czy Callie wróciła już do Dover? Czy siedziała na chłodnym sie–

dzeniu przy oknie, czekała, aż wyschnie ciemnoczerwony lakier na paznokciach i z jakąś przyjaciółką, która nie była Luce, gadała przez telefon o swoim dziwnym Święcie Dziękczynienia? Ciemna chmura przeleciała nad zegarem i odsłoniła go w chwili, gdy wybił szóstą. Daniela nie było przez godzinę, która jakby trwała rok. Luce patrzyła, jak dzwonią kościelne dzwony, jak poruszają się wskazówki wielkiego starego zegara, i pozwoliła sobie wrócić pamięcią do żywotów spędzonych przed wynalazkiem czasu linearnego, kiedy czas oznaczał pory roku, siewu i zbiorów. Po szóstym uderzeniu zegara rozległo się kolejne -tym razem bliżej, a kiedy Luce obróciła się, ujrzała, jak Olianna osuwa się na kolana. Upadła i wylądowała ciężko w ramionach Luce. Dziewczyna przekręciła anielicę na plecy i dotknęła jej twarzy. Olianna była nieprzytomna. Dźwiękiem, który słyszała Luce, był odgłos ciosu w głowę dziewczyny. Za Luce stała olbrzymia postać w czarnym płaszczu. Twarz mężczyzny pokrywała plątanina zmarszczek, wydawał się nieprawdopodobnie stary, skóra zwisała mu pod mętnymi niebieskimi oczyma i wystającą brodą, a w ustach miał powykrzywiane, czarno-żółte zęby. W wielkiej prawej ręce trzymał maszt flagowy. Austriacka flaga wisiała bezwładnie na końcu masztu, lekko muskając powierzchnię dachu. Luce zerwała się na równe nogi, czując, jak zaciska

pięści, choć jednocześnie zastanawiała się, ile jej to da w walce z tym ogromnym demonem. Jego skrzydła były bladoniebieskie, o odcień ciemniejsze od bieli. Choć jego ciało górowało nad nią, skrzydła były małe i krępe, jedynie odrobinę wystające poza jego ramiona. Do płaszcza mężczyzny przypięto coś małego i złocistego - pióro, cętkowane złoto-czarne pióro. Luce wiedziała, z czyjego skrzydła pochodzi. Ale dlaczego Roland miałby dać takiej istocie proporzec ze swojego skrzydła? Nie zrobiłby tego. To pióro było wygięte, poszarpane i wybrakowane. Jego koniec był brązowy od zaschniętej krwi, do tego nie stało wyprostowane jak błyszczące pióro, które Daniel podarował Philowi, wydawało się raczej, że wyschło i zwiędło w chwili, gdy zostało przypięte do czarnego płaszcza okrutnego anioła. Sztuczka. - Kim jesteś? - spytała Luce. - Czego chcesz? - Okaż mi trochę szacunku. - Gardło anioła zacisnęło się, jakby miał zamiar warknąć, ale jego głos był piskliwy, słaby i stary. - Zasłuż na mój szacunek - odparła Luce - a ja ci go dam. Uśmiechnął się paskudnie i opuścił głowę. Później zsunął płaszcz, by ukazać kark. Luce zamrugała w półmroku. Na szyi miał tatuaż, który migotał złociście w blasku ulicznych latarni zmieszanym ze światłem

księżyca. Naliczyła siedem ramion gwiazdy. Był jednym z Wagi. - Czy tak właśnie działa policja Tronu? Tłukąc niewinne anioły? - Żaden Wygnaniec nie jest pozbawiony winy. Ani w ogóle nikt, dopóki nie udowodni, że jest inaczej. -Ty okazałeś się pozbawiony wszelkiego honoru, atakując dziewczynę od tyłu. - Bezczelność. - Zmarszczył nos. - Ze mną daleko nie zajdziesz. -Tu właśnie chcę przebywać. — Luce spojrzała na Oliannę, jej bladą dłoń i zaciśniętą w niej gwiezdną strzałę. - Ale nie jest to miejsce, w którym zostaniesz - odparł Waga z wahaniem, jakby zmuszał się do tej nielogicznej wymiany zdań. Luce sięgnęła do gwiezdnej strzały w chwili, kiedy Waga rzucił się w jej stronę. Ale anioł był szybszy i silniejszy niż się spodziewała. Wyrwał gwiezdną strzałę z jej dłoni i jednym mocnym uderzeniem w twarz posłał ją na kamienny dach. Uniósł gwiezdną strzałę do serca Luce. One nie zabijają śmiertelników. Nie zabijają śmiertelników, powtarzała sobie w głowie. Ale Luce przypomniała sobie umowę z Billem - miała w sobie jeden nieśmiertelny element, który strzała mogła zabić. Duszę. A z nią nie miała zamiaru się rozstać, nie po tym, co

przeszła, nie, kiedy nadchodził koniec. Uniosła nogę, gotowa kopnąć go, jak to podejrzała na filmach karate, kiedy on nagle wyrzucił strzałę i łuk poza krawędź dachu. Luce szarpnęła głowę w bok, przyciskając policzek do zimnego kamienia, i patrzyła, jak broń wiruje w powietrzu, opadając w stronę rozmigotanych wiedeńskich ulic. Anioł z Wagi wytarł ręce o płaszcz. — Ohydztwa. Następnie mocno chwycił Luce za ramiona i postawił ją na nogi. Kopnięciem odsunął dziewczynę z Wygnańców na bok Olianna jęknęła, ale się nie poruszyła - i oto spod jej okrytego płaszczem ciała wyłoniła się aureola. -Tak właśnie sądziłem, że to tu znajdę - powiedział anioł z Wagi, chwytając je i chowając w fałdach płaszcza. -Nie! Sięgnęła głęboko w mroczne miejsce, w którym zniknęła aureola, ale anioł znów ją spoliczkował, aż poleciała do tyłu, a jej głowa znalazła się poza krawędzią dachu. Uniosła dłoń do twarzy. Płynęła jej krew z nosa. - Jesteś bardziej niebezpieczna niż sądzą - wychrypiał. Powiedziano nam, że jesteś płaczliwa, nie odważna. Lepiej cię skrępuję, zanim polecimy. Anioł szybko zsunął płaszcz i zarzucił go na jej głowę jak zasłonę, na krótką, straszliwą chwilę oślepiając Luce. Później znów widziała wiedeńską noc - i anioła. Luce

zauważyła, że pod płaszczem, który na nią zarzucił, Waga miał drugi, dokładnie taki sam. Pochylił się, pociągnął za sznurek i płaszcz Luce zacisnął się na niej jak kaftan bezpieczeństwa. Kiedy zaczęła kopać i szarpać się, poczuła, że więzy zaciskają się jeszcze mocniej. - Danielu! — krzyknęła. - Nie usłyszy cię. - Anioł zaśmiał się, wziął ją pod pachę i ruszył w stronę krawędzi dachu. - Nie usłyszałby cię nawet, gdybyś krzyczała przez całą wieczność.

SIEDEM ANIOŁY WĘZŁA Płaszcz ją paraliżował. Im bardziej Luce się ruszała, tym mocniej się zaciskał. Jego szorstką tkaninę mocował dziwny sznur, który drapał i sztywno wiązał jej ciało. Kiedy Luce zaczęła się wić, sznur w odpowiedzi jeszcze mocniej zacisnął się wokół jej ramion, ściskając jej żebra tak mocno, że miała problemy z oddychaniem. Anioł z Wagi trzymał Luce pod kościstą pachą, lecąc przez nocne niebo. Z twarzą wciśniętą w śmierdzącą tkaninę zregenerowanego płaszcza, który miał na sobie anioł, nic nie widziała, czuła jedynie wiatr uderzający w powierzchnię jej paskudnego, zatęchłego kokonu. Słyszała jedynie szum powietrza i uderzenia sztywnych skrzydeł. Gdzie ją zabierał? Jak przekaże wiadomość Danielowi? Nie mieli na to czasu! Wiatr wreszcie ucichł, ale anioł z Wagi nie wylądował. Wraz z Luce unosił się w powietrzu. Nagle anioł ryknął: Intruz! Intruz! Luce poczuła, że opadają, ale widziała jedynie ciemność w fałdach płaszcza napastnika, który tłumił jej krzyki grozy — aż dźwięk tłuczonego szkła je uciszył. Wąskie, ostre jak brzytwa odłamki przecięły jej duszący płaszcz i tkaninę dżinsów. Miała wrażenie, że jej nogi są porozcinane w tysiącu miejsc.

Kiedy stopy anioła z Wagi uderzyły w podest, Luce aż zadrżała. Upuścił ją brutalnie, wylądowała na biodrze i ręce. Przetoczyła się około metra i zatrzymała. Zobaczyła, że leży w pobliżu długiego drewnianego stołu roboczego, na którym leżały sterty spłowiałych tkanin i porcelany. Wcisnęła się w tę tymczasową kryjówkę, prawie udało jej się przy tym powstrzymać płaszcz przed zaciśnięciem mocniej wokół niej. Zaczął zamykać się na jej tchawicy. Ale przynajmniej coś widziała. Znajdowała się w zimnej, ogromnej sali. Na podłodze leżała wypolerowana mozaika z trójkątnych, szarych i czerwonych płytek. Ściany były z błyszczącego, musztardowego w odcieniu marmuru, podobnie jak potężne kwadratowe kolumny pośrodku. Przez chwilę wpatrywała się w długi rząd świetlików z matowego szkła na potężnym sklepieniu wznoszącym się na wysokości ponad dziesięciu metrów. W wielu z nich zostały jedynie odłamki szkła, widziała przez nie zachmurzone nocne niebo. Przez jeden z nich musiała wpaść z aniołem. A to musiało być skrzydło muzeum, które opanowała Waga, to, o którym Vincent opowiadał Danielowi na dachu. To znaczyło, że Daniel musiał być gdzieś na zewnątrz - a Arriane, Annabelle i Roland gdzieś w środku! Poczuła nagłą otuchę, a później przygnębienie. Ich skrzydła zostały skrępowane, powiedział Wygnaniec. Czy byli w podobnym stanie, co ona? Czuła się wściekła, że dotarła aż tutaj i nie mogła im pomóc, wściekła, że musiała się poruszyć, by im pomóc, ale

poruszanie się zagrażało jej życiu. Prawdopodobnie nie było nic gorszego od niemożności poruszenia się. Przed sobą ujrzała zabłocone buty anioła z Wagi. Luce spojrzała na jego wielką sylwetkę. Pochylił się, śmierdzący jak zbutwiałe kulki przeciw molom, a jego matowe oczy wpatrywały się w nią. Wyciągnął rękę okrytą czarną rękawiczką... I nagle ręka anioła z Wagi opadła bezwładnie, jakby stracił przytomność. Poleciał do przodu, padł ciężko na stół roboczy i odepchnął go, odsłaniając Luce. Oderwana głowa rzeźby, która najwyraźniej trafiła w Wagę, potoczyła się po podłodze i zatrzymała tuż obok twarzy Luce, patrząc jej w oczy. Kiedy Luce przetoczyła się z powrotem pod stół, w jej polu widzenia pojawiły się kolejne błękitne skrzydła. Kolejni z Wagi. Czterech z nich leciało w nierównym szyku w stronę wnęki w połowie wysokości skali... gdzie Luce ujrzała teraz Emmeta, unoszącego długą, srebrną piłę. To Emmet musiał rzucić głową, która uratowała ją przed Wagą! Był intruzem, którego wejście przez dach rozwścieczyło porywacza. Luce nigdy nie spodziewała się, że tak uraduje ją widok Wygnańca. Emmeta otaczały rzeźby na cokołach i postumentach, niektóre zasłonięte, inne otoczone rusztowaniami, jedna niedawno pozbawiona głowy - i czterej nieprawdopodobnie starzy aniołowie z Wagi, zbliżający się do niego z łopotem płaszczy, jak zaniedbane wampiry. Te

sztywne czarne płaszcze zdawały się ich jedyną bronią, jedynym narzędziem, a Luce dobrze wiedziała, jak bardzo jest brutalne. Świadczyły o tym jej problemy z oddychaniem. Stłumiła westchnienie, kiedy Emmet wyjął z ukrytego pod płaszczem kołczana gwiezdną strzałę i wyciągnął ją przed sobą. Daniel zmusił Wygnańców do złożenia obietnicy, że nie będą zabijać Wagi! Waga zaczęła się powoli cofać przed Emmetem. - Ohyda! Ohyda! - syczeli tak głośno, że porywacz Luce zaczął poruszać się na stole nad nią. Wtedy Wygnaniec zrobił coś, co zdziwiło wszystkich w sali. Wycelował strzałę w siebie. Luce widziała Daniela w nastroju samobójczym w Tybecie, więc znała otaczającą to uczucie atmosferę desperacji, pełną przygnębienia mowę ciała, która towarzyszyła tak skrajnemu gestowi. Ale Emmet wydawał się równie pewny siebie i arogancki jak zawsze, kiedy spoglądał od jednego Wagi do drugiego. Dziwne zachowanie Emmeta dodało śmiałości aniołom z Wagi. Zbliżyli się jeszcze bardziej, zasłaniając chudego Wygnańca przed Luce, a poruszali się przy tym z powolnym zdecydowaniem sępów zbliżających się do trupa na pustynnej drodze. Gdzie byli pozostali Wygnańcy? Gdzie był Phil? Czy Waga już się nimi zajęła? Nagle rozległ się odgłos rozrywania grubej i ciężkiej tkaniny. Anioły z Wagi unosiły się bez ruchu w po-

wietrzu, ich szerokie płaszcze były jak ziejący otwór Głosiciela, który prowadził w jakieś straszliwe i ponure miejsce. Później rozległ się odgłos rozcinania, i kolejny rozrywania - i cała czwórka aniołów zaczęła spadać jak szmaciane lalki w stronę Luce, ich brody opadły, usta były otwarte, a płaszcze poszarpane i porwane, ukazując pulsujące gorączkowo czarne serca i czarne płuca, z których płynęła jasnoniebieska krew. Daniel zabronił Wygnańcom zabijania Wagi gwiezdnymi strzałami, ale nie powiedział, że Wygnańcy nie mogą zrobić im krzywdy. Czwórka aniołów z Wagi spadła na ziemię jak marionetki, którym ktoś przeciął sznurki. Luce przeniosła wzrok z miejsca, w którym leżeli, z trudem łapiąc oddech, do niszy, w której Emmet wycierał czarną krew Wagi z pierzyska swojej gwiezdnej strzały. Luce nigdy nie słyszała, by ktoś wykorzystał drugi koniec gwiezdnej strzały jako broń - i najwyraźniej Waga też nie. - Czy jest tu Lucinda? - rozległ się głos Phila. Podniosła wzrok i ujrzała jego twarz w rozbitym świetliku. - Tutaj! - krzyknęła w jego stronę. Nie mogła się przy tym powstrzymać, żeby się nie szarpnąć, a wtedy płaszcz zacisnął się jeszcze mocniej na jej gardle. Kiedy skrzywiła się, płaszcz zacisnął się jeszcze odrobinę. Ktoś przerzucił wielką nogę przez krawędź stołu, czarny but trafił Luce prosto w nos, aż z jej oczu popłynęły łzy.

Jej porywacz się ocknął! Ta świadomość, połączona z nagłym bólem, który prawie ją oślepił, sprawiła, że Luce wsunęła się głębiej pod stół. Kiedy to zrobiła, płaszcz całkiem zacisnął się na jej szyi, zupełnie zamykając tchawicę. Spanikowała, bezużytecznie próbowała łapać powietrze, szarpała się, bo i tak się nie liczyło, jeśli płaszcz zaciśnie się mocniej... Później przypominała sobie, jak w Wenecji odkryła, że może wstrzymać oddech na dłużej, niż uważała to za możliwe. A Daniel całkiem niedawno powiedział jej, że może obejść to ograniczenie, jeśli tylko zechce. I to właśnie zrobiła - kazała sobie pozostać przy życiu. To jednak nie powstrzymało jej porywacza od przewrócenia kopniakiem stołu roboczego. Ceramika i odcięte kończyny starożytnych rzeźb poleciały na boki. — Wydaje się... że czuje się niewygodnie. — Wyszczerzył się, ukazując zakrwawione zęby, i wyciągnął rękę w stronę płaszcza Luce. Anioł z Wagi zamarł, kiedy pierzysko gwiezdnej strzały trafiło w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą miał prawe oko. Niebieska krew popłynęła z pustego oczodołu na płaszcz Luce. Krzyknął i zaczął zataczać się po sali, machając rękami, a odwrócona gwiezdna strzała wystawała z jego pomarszczonej twarzy. Ujrzała przed sobą blade dłonie, później rękawy poszarpanego beżowego płaszcza, a na koniec gładko ogoloną twarz. Na twarzy Phila nie malowały się żadne uczucia, kiedy opadł na kolana obok niej.

-Tu jesteś, Lucindo Price. - Chwycił za kołnierz krępującego ją czarnego płaszcza i uniósł Luce. - Wróciłem do pałacu, żeby sprawdzić, co z tobą. Usadowił ją na pobliskim stole. Natychmiast się przewróciła, niezdolna utrzymać pozycji pionowej. Emmet wyprostował ją z podobnym brakiem emocji, co jego towarzysz. W końcu mogła się rozejrzeć. Przed nią trzy niskie schodki prowadziły do potężnej sali głównej. Pośrodku czerwony aksamitny sznur otaczał rzeźbę lwa. Stał na tylnych łapach i z rykiem unosił łeb do nieba. Jego grzywa była pożółkła i uszkodzona. Niebiesko-szare skrzydła pokrywały podłogę remontowanej części muzeum, przypominając Luce pokryty przez szarańczę parking, który widziała pewnego lata w Georgii, po ulewie. Anioły z Wagi nie umarły - nie zmieniły się w pył pod wpływem gwiezdnych strzał -lecz tak wielu było nieprzytomnych, że Wygnańcy z trudem mogli się poruszać, żeby nie deptać ich skrzydeł. Phil i Emmet mieli dużo roboty, unieruchamiając co najmniej pięćdziesięciu z Wagi. Ich krótkie niebieskie skrzydła drżały od czasu do czasu, ale ich ciała się nie poruszały. Cała szóstka Wygnańców - Phil, Vincent, Emmet, Sanders i dziewczyna, której imienia Luce nie znała, nawet Dedal z obandażowaną twarzą — wciąż stali na własnych nogach i omiatali swoje zaplamione niebieską krwią płaszcze z kawałków tkanki i kości. Jasnowłosa dziewczyna, ta, która pomagała zatroszczyć

się o Dedala, chwyciła z trudem łapiącą oddech kobietę z Wagi za włosy. Zbutwiałe niebieskie skrzydła staruchy zadrżały, kiedy dziewczyna uderzyła jej głową o marmurową kolumnę. Przy pierwszych czterech czy pięciu uderzeniach o kamień krzyczała, lecz te krzyki ucichły, a jej wytrzeszczone oczy wywróciły się białkami. Phil szarpał się z czarnym kaftanem bezpieczeństwa otaczającym Luce. Jego zręczne palce rekompensowały brak wzroku. Nieprzytomny anioł z Wagi spadł gdzieś znad niej, jego zmaltretowany policzek oparł się między jej szyją a ramieniem. Poczuła gorącą krew płynącą po szyi. Zacisnęła powieki i zadrżała. Phil kopniakiem zrzucił anioła ze stołu, prosto na jednookiego porywacza Luce, który wciąż zataczał się niezgrabnie po sali, jęcząc: — Dlaczego ja? Ja robię wszystko właściwie. — On ma aureolę... - zaczęła mówić Luce. Ale uwagę Phila przyciągnęła leżąca na ziemi masa Wagi, gdyż przysadzisty anioł z głową wygoloną jak mnich właśnie się podniósł i zakradał od tyłu do Deda-la. Nad głową Wygnańca wisiał szorstki czarny płaszcz, gotów opaść. — Zaraz wracam, Lucindo Price. — Phil pozostawił skrępowaną Luce na stole i naciągnął łuk. W jednej chwili wcisnął się między Dedala i anioła z Wagi. — Opuść płaszcz, Zabanie. Phil wydawał się równie groźny jak wtedy, kiedy pojawił się na podwórku domu rodziców Luce. Luce

zaskoczyło, że znają swoje imiona, ale przecież to było oczywiste, kiedyś musieli mieszkać wszyscy razem w Niebiosach. Trudno to było teraz sobie wyobrazić. Zaban miał wodniste niebieskie oczy i sine wargi. Wydawał się niemal rozbawiony na widok wycelowanej w siebie gwiezdnej strzały. Zarzucił płaszcz na ramię i odwrócił się w stronę Phila, co pozwoliło Dedalowi chwycić chudego anioła z Wagi za nogi. Zakręcił nim trzy razy i wyrzucił przez wschodnie okno, a ten wylądował na rusztowaniu. - Grozisz, że mnie zastrzelisz, Philipie? — Zaban wpatrywał się w gwiezdną strzałę. - Chcesz przechylić szalę na stronę Lucyfera? Dlaczego mnie to nie dziwi? Phil najeżył się. - Nie jesteś na tyle ważny, by twoja śmierć wpłynęła na równowagę. -My przynajmniej się liczymy. Razem nasze życia przeważają szalę. Sprawiedliwość zawsze wywiera wpływ. Wy Wygnańcy... - uśmiechnął się z udawaną litością - ...nie opowiadacie się po stronie żadnej zwartości. I dlatego jesteście bez znaczenia. Phil miał dość. W tym Wadze było coś, czego nie mógł znieść. Z sapnięciem wypuścił strzałę w stronę serca Zabana. - Opowiadam się przeciwko tobie - mruknął i czekał, aż niebieskoskrzydły staruch zniknie. Luce też czekała na zniknięcie. Widziała to już wcześniej. Strzała odbiła się od płaszcza Zabana i z brzękiem

opadła na ziemię. - Jak ty...? - spytał Phil. Zaban roześmiał się i wyciągnął coś z ukrytej kieszeni na piersi płaszcza. Luce pochyliła się, chcąc zobaczyć, jak Zaban się ochronił. Ale wychyliła się za bardzo i zsunęła ze stołu. Wylądowała twarzą na ziemi. Nikt tego nie zauważył. Wpatrywali się w książeczkę, którą Zaban wyjął zza pazuchy. Podnosząc się, Luce zobaczyła, że tomik jest oprawiony w skórę w tym samym odcieniu niebieskiego, co skrzydła Wagi. Przewiązano go złocistym sznurem zawiązanym na supeł. Wyglądem przypominał biblie, jakie żołnierze z okresu wojny secesyjnej nosili na piersi z nadzieją, że księgi ochronią ich serca. To właśnie zrobiła ta książka. Luce zmrużyła oczy, by przeczytać tytuł. Przeczoł-gała się kilkanaście centymetrów po podłodze. Wciąż była zbyt daleko. Jednym płynnym ruchem Phil odzyskał gwiezdną strzałę i wytrącił książeczkę z rąk Zabana. Przypadkiem wylądowała niecały metr od Luce, która znów zaczęła się czołgać, choć wiedziała, że skrępowana płaszczem i tak jej nie podniesie. Mimo to musiała wiedzieć, co jest na kartach. Tomik wydawał się znajomy, jakby widziała go przed wielu laty. Przeczytała złote litery na grzbiecie. Spis Upadłych. Zaban ruszył biegiem, jednak zatrzymał się tuż przed Luce, która leżała pośrodku sali. Spojrzał na nią i schował

książkę do kieszeni. - Nie, nie - powiedział. — Ty do tego nie zajrzysz. Nie zobaczysz wszystkiego, co osiągnęły skrzydła Wagi. Ani tego, co pozostało, żeby osiągnąć ostateczną harmonijną równowagę. Nie, skoro spędziłaś ten cały czas zbyt zajęta, by zwrócić na nas uwagę, by zauważyć sprawiedliwość, tylko ciągle się zakochiwałaś. Choć Luce nienawidziła Wagi, to, jeśli istniał spis upadłych, pragnęła wiedzieć, czyje imiona zapisano na tych kartach, zobaczyć, gdzie zapisano imię Daniela. O tym właśnie cały czas mówili upadli. Jeden anioł, który mógł zachwiać równowagą. Nim jednak Zaban zdążył obrzucić Luce dalszą krytyką, jej pole widzenia wypełniły świetliste białe skrzydła — anioł opadający przez największy otwór w świetliku. Daniel wylądował przed nią i spojrzał na więżący ją płaszcz. Wpatrywał się w jej ściśniętą szyję. Jego mięśnie napinały podkoszulek, kiedy próbował zerwać płaszcz. Kątem oka widziała, jak Phil podnosi niewielki kilof z pobliskiego stołu i przeciąga nim po piersi Zabana. Anioł z Wagi obrócił się, próbując uniknąć ciosu. Ostrze dotknęło jego ramienia. Cios był tak mocny, że odciął dłoń Zabana w nadgarstku. Luce patrzyła z obrzydzeniem, jak blada, bezwładna dłoń spada na podłogę. Pomijając niebieską krew, mogłaby równie dobrze należeć do jednej z rzeźb. - Przywiąż ją jednym ze swoich węzłów - zaszydził Phil, kiedy Zaban zaczął macać w poszukiwaniu swojej

brakującej kończyny między nieprzytomnymi członkami swojej sekty. - Boli cię? — Daniel szarpał węzły wiążące Luce. - Nie. — Pragnęła, żeby to było prawdą. Prawie jej się udało. Kiedy brutalna siła nie zadziałała, Daniel próbował podejść do płaszcza bardziej strategicznie. - Przed chwilą miałem luźny koniec - mruknął. -Teraz jest gdzieś wewnątrz płaszcza. Jego palce przesuwały się po jej ciele, bliskie i jednocześnie odległe. Luce żałowała, że jej dłonie, bardziej niż inne części ciała, nie są wolne, by mogła nimi dotknąć Daniela, uspokoić go. Ufała, że ją uwolni. Ufała, że zrobi wszystko. Jak mogła mu pomóc? Zamknęła oczy i powróciła myślami do czasu na Tahiti. Daniel był żeglarzem. Podczas spokojnych popołudni na plaży nauczył ją dziesiątek węzłów. Przypomniała je sobie teraz — motyl alpejski, z pętlą pośrodku liny i dwoma płaskimi węzłami po obu stronach, dobry do dźwigania dodatkowych ciężarów. Albo węzeł kochanków, który wydawał się prosty, w kształcie serca, ale dało się go rozwiązać jedynie czterema rękami, jednocześnie przeciągając linę przez odpowiednie części węzła. Płaszcz zacisnął się tak mocno, że Luce nie mogła nawet drgnąć. Palce Daniela dotknęły kołnierza, zaciskając go jeszcze mocniej. Daniel zaklął na widok jej ściśniętej

szyi. - Nie mogę! - krzyknął w końcu. — Kaftan bezpieczeństwa Wagi składa się z nieskończonych węzłów. Tylko jeden z nich może go rozwiązać. Kto ci to zrobił? Luce wskazała głową w stronę niebieskoskrzydłego anioła, który wciąż wył, zataczając się w kącie przy marmurowym faunie. Pierzysko gwiezdnej strzały nadal wystawało z jego oka. Chciała opowiedzieć Danielowi, jak tamten pozbawił Oliannę przytomności ciosem masztu flagowego, a później ją związał i przyniósł tutaj. Ale nie mogła się nawet odezwać. Płaszcz zaciskał się zbyt mocno. Phil chwycił wyjącego anioła za kołnierz mokrego od krwi płaszcza. Spoliczkował Wagę trzykrotnie, aż ten w końcu przestał się użalać nad sobą i przestraszony uniósł niebieskie skrzydła. Luce zauważyła, że wokół strzały wystającej z jego oczodołu zaschła niebieska krew. - Rozwiąż ją, Barachu - rozkazał Daniel, natychmiast rozpoznając porywacza Luce. Zaczęła się zastanawiać, jak dobrze się obaj znają. - Mało prawdopodobne. Barach odsunął się i wypluł na podłogę strumień niebieskiej krwi wraz z kilkoma małymi, ostrymi zębami. Phil błyskawicznie wycelował gwiezdną strzałę między oczy anioła. - Daniel Grigori nakazał ci ją rozwiązać. Wypełnisz to polecenie. Barach wzdrygnął się, wpatrując się z obrzydzeniem w

gwiezdną strzałę. - Ohyda! Ohyda! Na Phila padł cień. Luce niewyraźnie widziała innego anioła z Wagi, staruchę o zbutwiałych niebieskich skrzydłach. Musiała odzyskać przytomność po pobiciu. Teraz ruszyła na Phila z tym samym kilofem, którym on zaatakował Zabana... Lecz nagle rozsypała się w pył. Trzy metry za nią stał Vincent, trzymając w dłoni łuk. Skinął głową na Phila, po czym odwrócił się i zaczął znów patrolować dywan niebieskich skrzydeł w poszukiwaniu śladów ruchu. Daniel odwrócił się do Phila i mruknął. - Musimy być ostrożni i nie zabijać zbyt wielu. Waga ma swoje znaczenie w ogólnej równowadze. Niewielkie. - Cóż za pech - odparł Phil z dziwną zazdrością w głosie. - Postaramy się ograniczyć zabijanie do minimum, Danielu Grigori. Ale wolelibyśmy pozabijać ich wszystkich. — Uniósł głos tak, by usłyszał go Barach. Witam w krainie ślepoty. Wygnańcy są potężniejsi niż sądzisz. Zabiłbym cię bez dłuższego zastanowienia, a nawet bez krótszego. Jednak poproszę raz jeszcze, rozwiąż ją. Barach stał przez dłuższą chwilę, jakby rozważał możliwości. Zamrugał pozostałą powieką. - Rozwiąż ją! Ona nie może oddychać! - ryknął Daniel. Barach warknął i podszedł do Luce. Jego pokryte starczymi plamami dłonie rozwiązały kolejne węzły, których nie umieli odnaleźć Phil i Daniel. Luce poczuła

jednak ulgę na szyi dopiero, kiedy zaczął coś szeptać pod nosem, bardzo cicho. Brak tlenu sprawił, że robiło jej się słabo, ale słowa wypełniły jej otępiały umysł. To była starożytna odmiana hebrajskiego. Luce nie wiedziała, skąd zna ten język, ale rozpoznała go. „I Niebiosa zapłakały nad grzechami swoich dzieci". Słowa były niemal niezrozumiałe. Daniel i Phil nawet ich nie usłyszeli. Luce nie mogła być pewna, czy usłyszała je właściwie - ale brzmiały znajomo. Gdzie wcześniej je słyszała? Wspomnienie wróciło do niej szybciej niż się spodziewała - inny z Wagi, krępujący Luce w innym ciele płaszczem starszym niż ten. To miało miejsce przed bardzo wielu laty. Przeszła przez to już wcześniej, związana, a później uwolniona. W tamtym życiu w ręce Luce trafiło coś, czego nie powinna zobaczyć. Książka związana skomplikowanym węzłem. Spis Upadłych. Co ona z tym robiła? Co chciała zobaczyć? To samo, co chciała zobaczyć teraz. Imiona aniołów, które jeszcze nie dokonały wyboru. Ale wtedy również nie pozwolono jej przeczytać książki. Przed laty Luce trzymała tom w rękach i nieświadomie prawie rozwiązała węzeł. Wtedy nadeszła chwila, kiedy Waga ją dogonił i skrępował płaszczem. Patrzyła, jak jego

niebieskie skrzydła drżą z wysiłku, kiedy rozwiązywał i ponownie zawiązywał książkę. Upewniał się, że jej nieczyste palce jej nie uszkodziły, tak powiedział.Słyszała, jak szepce te słowa - te same dziwne słowa -po czym na książkę spadła jego łza. Złoty sznur rozwiązał się niemal magicznie. Spojrzała teraz na starego anioła i obserwowała srebrzystą łzę spływającą z oka przez labirynt jego policzka. Wydawał się prawdziwie poruszony, ale w protekcjonalny sposób, jakby litował się nad losem jej duszy. Łza dotknęła płaszcza i więzy tajemniczo znikły. Złapała z trudem oddech. Daniel zerwał z niej płaszcz. Objęła go. Wolność. Wciąż obejmowała Daniela, kiedy Barach pochylił się nad jej uchem. - Nigdy nie zwyciężycie. - Milcz, demonie - rozkazał Daniel. Ale Luce chciała wiedzieć, o co chodziło Barachowi. - Dlaczego nie? - Nie jesteś wybrana! - powiedział Barach. - Cisza! - krzyknął Daniel. - Nigdy, nigdy, nigdy. Nawet za milion lat - mamrotał anioł, ocierając się szorstkim policzkiem o twarz Luce... i wtedy właśnie Phil wypuścił strzałę prosto w jego serce.

O SIEM JAK NIEBIOSA ZAPŁAKAŁY Coś upadło z hukiem na ziemię u ich stóp. - Aureola! - jęknęła Luce. Daniel pochylił się i podniósł złocistą relikwię. Wpatrywał się w nią, potrząsając głową. Jakimś sposobem ocalała, kiedy anioł z Wagi i jego dziwne, regenerujące się szaty zniknęły. - Przepraszam, że odebrałem mu życie, Danielu Grigori - powiedział Phil. - Ale nie mogłem dłużej znieść kłamstw Baracha. - Mnie też zaczynały drażnić - stwierdził Daniel. -Ale z pozostałymi bądź ostrożny. - Weź to - powiedział Phil, zsuwając czarną torbę z ramienia i podając ją Danielowi. - Ukryj to przed Wagą. Bardzo tego pragną. Kiedy Daniel otworzył torbę, Luce ujrzała w środku jego książkę, „Księgę Obserwatorów". Phil zapiął torbę i zostawił ją z Danielem. - Wrócę teraz na straż. Ranni z Wagi mogą się ocknąć w każdej chwili. - Dobrze sobie poradziliście przeciwko Wadze - powiedział Daniel. - Ale... - Wiemy - dokończył Phil. - Będzie ich więcej. Czy

spotkałeś wielu poza muzeum? - Imię ich legion - stwierdził Daniel. - Gdybyś pozwolił nam wypuszczać gwiezdne strzały, moglibyśmy umożliwić wam ucieczkę... - Nie. Nie chcę w aż takim stopniu wpłynąć na równowagę. Koniec z zabijaniem, chyba że w samoobronie. Musimy się pośpieszyć i wydostać stąd, zanim przybędą posiłki Wagi. Za chwilę do was dołączę. Phil pokiwał głową, obrócił się i ruszył przez dywan niebieskich skrzydeł. Kiedy zostali sami, Daniel obmacał ciało Luce. - Jesteś ranna? Obejrzała się od góry do dołu, rozmasowała szyję. Krwawiła. Szkło świetlika rozcięło jej dżinsy w kilku miejscach, ale żadna z ran nie wyglądała na poważną. Kierując się wcześniejszą radą Daniela, powiedziała sobie „To cię nie boli". Pieczenie ustąpiło. — Wszystko w porządku — odparła szybko. — Co się działo z tobą? -Właśnie to, czego chcieliśmy. Powstrzymałem większość Wagi, kiedy Wygnańcy znaleźli tę drogę do środka. - Przymknął oczy. - Ale nie chciałem, żeby tobie się coś stało. Przepraszam, Luce, nie powinienem cię zostawiać... — Nic mi się nie stało, Danielu, a aureola jest bezpieczna. Co z innymi aniołami? Jak wielu z Wagi jeszcze zostało? — Danielu Grigori! - rozległ się krzyk Phila.

Luce i Daniel pośpiesznie przeszli przez salę, przestępując nad niebieskimi skrzydłami Wagi, i znaleźli się w sklepionym przedsionku. Luce zatrzymała się gwałtownie. Na płytkach podłogi, twarzą do ziemi, leżał mężczyzna w granatowym kombinezonie. Jego głowę otaczała kałuża krwi - czerwonej krwi śmiertelników. -Ja... ja go zabiłem - wydukał Dedal. Trzymał w dłoniach ciężki żelazny hełm i wydawał się przerażony. Zasłona hełmu była mokra od krwi. - Wpadł przez drzwi i myślałem, że jest z Wagi. Pomyślałem, że pozbawię go przytomności. Ale on był śmiertelnikiem. Obok ciała leżał mop i przewrócone wiadro na kółkach. Zabili dozorcę. Aż do tej chwili w pewnym stopniu walka przeciwko Wadze nie wydawała się prawdziwa. Owszem, była brutalna i zażarta, a dwóch członków Wagi zostało zabitych - ale była też oddzielona od świata śmiertelnych. Luce zrobiło się niedobrze na widok krwi wypełniającej szczeliny między płytkami podłogi, ale nie mogła oderwać wzroku. Daniel podrapał się po brodzie. - Pomyliłeś się, Dedalu. Dobrze zrobiłeś, że strzegłeś wejścia. Następny, który przez nie przejdzie, będzie z Wagi. - Rozejrzał się po sali. - Gdzie są upadłe anioły? - A co z nim? - Luce gapiła się na trupa na podłodze. Miał starannie wypastowane buty, a na palcu cienką obrączkę. - Był dozorcą, który przyszedł sprawdzić, co to za hałasy. Teraz nie żyje. Daniel wziął Luce za ramiona i przycisnął czoło do jej

czoła. Oddychał chrapliwie. - Jego dusza znalazła spokój i radość. A wielu jeszcze zginie, jeśli nie znajdziemy przyjaciół, relikwii i nie odlecimy stąd. - Ścisnął jej ramiona i zbyt szybko wypuścił. Stłumiła płacz nad martwym mężczyzną, przełknęła ślinę i odwróciła się do Phila. - Gdzie oni są? Phil wskazał bladym palcem w górę. Z grubego dźwigara w pobliżu zniszczonego świetlika zwieszały się trzy płócienne kokony. Jeden wydymał się i kołysał, jakby coś miało się urodzić. - Arriane! - zawołała Luce. Worek znów się wydął, jeszcze gwałtowniej. - Nigdy nie uwolnicie ich wystarczająco szybko - wychrypiał ktoś z podłogi. Jeden z aniołów Wagi, o twarzy przypominającej rybi pysk, oparł się na łokciach. - Kolejni z nas są w drodze. Zwiążemy was wszystkich Płaszczami Sprawiedliwości i przekażemy Lucyferowi... Brązowa tarcza, którą Phil rzucił jak frisbee, otarła się o głowę Wagi i znów rzuciła go na ziemię. Oczy Daniela zapłonęły fioletem, kiedy przeleciał po sali, przechodząc od jednego rusztowania do drugiego, później zbliżył się do szerokiego marmurowego stołu, który wyglądał jak jeden ze stołów roboczych. Leżała na nim sterta papierów i narzędzi - po tej nocy w większości bezużytecznych - które Daniel przeglądał z ogromną uwagą, odrzucając na bok pustą butelkę po wodzie, stertę

plastikowych segregatorów i wyblakłe zdjęcie w ramce. W końcu wyciągnął długi przemysłowy skalpel. -Weź to - powiedział do Luce, zarzucając jej na ramię ciężką torbę Phila. Trzymała ją blisko ciała i z wstrzymanym oddechem patrzyła, jak Daniel rozpościera skrzydła i wznosi się nad ziemię. Patrzyła, jak unosi się bez wysiłku, magicznie, i zastanawiała się, jakim sposobem jego skrzydła sprawiły, że wszystko w ciemnym muzeum emanowało blaskiem. Kiedy Daniel dotarł do sklepienia, przeciągnął skalpelem wzdłuż dźwigara, przecinając linę, na której wisiały trzy czarne kokony. Bezdźwięczne wpadły w jego ramiona, a on raz uderzył skrzydłami i bez większego wysiłku zniósł je wszystkie na ziemię. Daniel położył trzy kokony obok siebie na pustym kawałku podłogi. Podbiegłszy do niego, Luce widziała twarze trójki aniołów wystające przez górny otwór. Ich ciała zostały skrępowane taką samą sztywną czarną tkaniną, która pozbawiła Luce oddechu. Ale anioły zostały również zakneblowane pasami czarnego płótna. Na jej oczach kneble ślizgały się w ustach jej przyjaciół. Arriane wiła się, napierała i zrobiła się czerwona na twarzy. Wydawało się, że zaraz pęknie z wściekłości. Phil spojrzał na szarpiące się czarne postaci. Wziął jedną pod ramię. Oszołomiony Anioł z Wagi zamrugał. — Czy chciałbyś, żeby Wygnańcy wybrali ochotnika z

Wagi, który pomoże ci rozwiązać przyjaciół, Danielu Grigori? — Nigdy nie wyjawimy tajemnicy naszych węzłów! — Aniołowi z Wagi prawie udało się zasyczeć. - Wolimy umrzeć. — My też wolelibyśmy, żebyście umarli - powiedział Vincent, zbliżając się do ich kręgu z gwiezdnymi strzałami w obu dłoniach. Jedną uniósł do gardła anioła z Wagi, który się odezwał. — Vincencie, wstrzymaj ogień - polecił Phil. Daniel już klęczał nad pierwszym czarnym płaszczem - Rolandem obmacując niewidzialne węzły. — Nie mogę znaleźć końców. - Może gwiezdna strzała je przetnie - zaproponował Phil, wyciągając srebrzystą strzałę. — Jak węzeł gordyjski. — To nie zadziała. Węzły chroni tajemny urok. Możemy potrzebować Wagi. - Zaczekajcie! Luce uklękła przy Rolandzie. Leżał nieruchomo, ale jego oczy wyraźnie pokazywały jej, jak bezsilny się czuł. Nic nie powinno ograniczać duszy takiej jak Rolanda. Choć przez płaszcz nie widziała nic z szyku i elegancji, które stanowiły kwintesencję upadłego anioła — kiedy pokonał w szermierce wszystkich Nefilim w Shoreline, zmieniał płyty na imprezie w Sword & Cross albo przechodził przez Głosicieli zręczniej niż ktokolwiek. To, co Waga zrobiła jej przyjacielowi, sprawiło, że Luce prawie

popłakała się ze złości. Łzy. O to chodziło. Wróciły do niej hebrajskie słowa. Dzięki swoim wędrówkom zyskała dar języków. Zamknęła oczy i we wspomnieniach patrzyła, jak złoty sznur spada z księgi. Widziała, jak spierzchnięte usta Baracha z niezmiernym zadufaniem wypowiadają słowa... I Luce wypowiedziała je teraz do Rolanda, nie wiedząc, co znaczą, ale licząc, że to coś pomoże. — I Niebiosa zapłakały nad grzechami swoich dzieci. Roland szerzej otworzył oczy. Węzły rozplątały się. Płaszcz opadł z boku Rolanda, a knebel wysunął się z jego ust. Złapał oddech, przetoczył się na kolana, wstał i z ogromną mocą rozwinął złociste skrzydła. Następnie położył Luce dłoń na ramieniu. - Dziękuję ci, Lucindo. Będę ci winien ogromną przysługę przez tysiąc lat. Roland powrócił - ale krew płynęła z miejsca, z którego Barach wyrwał fałszywy proporzec z jego skrzydła. Daniel wziął Luce za rękę i pociągnął ją w stronę pozostałej dwójki aniołów. Patrzył i uczył się od Luce. Zajął się Annabelle, a Luce uklękła przy Arriane. Anielka nie umiała usiedzieć spokojnie. Płaszcz zacisnął się tak mocno wokół jej postaci, że Luce niemal zadrżała na jej widok. Ich spojrzenia zetknęły się. Arriane wydała z siebie

odgłos, który Luce uznała za wyraz radości na jej widok. W oczach Luce pojawiły się łzy, kiedy przypomniała sobie pierwszy dzień w Sword & Cross, kiedy Arriane została potraktowana taserem. Anielka wydawała się wtedy tak krucha, i choć Luce prawie jej nie znała, czuła pragnienie, by chronić Arriane, jak starą przyjaciółkę. W miarę upływu czasu to pragnienie stawało się coraz silniejsze. Gorąca łza spłynęła po jej policzku i wylądowała na piersi Arriane. Luce wyszeptała aramejskie słowa, słysząc, jak Daniel wypowiada je do Annabelle. Spojrzała na niego. Miał mokre policzki. Węzły poluzowały się i całkiem opadły. Anioły zostały wyzwolone rękami Luce i Daniela - i ich sercami. Kiedy Arriane rozwinęła swoje oszałamiające migotliwe skrzydła, aż wzbił się podmuch. Annabelle swoje srebrzyste rozpostarła z nieco mniejszym impetem. W sali panowała cisza, zanim kneble obu dziewcząt opadły. Arriane miała usta zaklejone taśmą instalacyjną - pewnie to z jej powodu pozostała dwójka została zakneblowana. Daniel chwycił za brzeg taśmy i zerwał ją z głośnym trzaskiem. - Do licha! Dobrze jest być wolną! - krzyknęła Arriane, obmacując palcami spuchnięty, zaczerwieniony kwadrat skóry wokół ust. - Hip, hip, hurra dla mistrzyni węzłów, Lucindy! Głos miała jak zwykle pełen energii, ale łzy w oczach.

Spostrzegła, że Luce to widzi, i szybko je otarła. Spacerowała po zarzuconej skrzydłami sali, wykrzywiając się do nieprzytomnych aniołów z Wagi, zamierzając się, jakby chciała ich uderzyć. Jej dżinsowe ogrodniczki były porwane niemal na strzępy, włosy miała tłuste i rozczochrane, a na lewym policzku widniał siniec w kształcie Australii. Dolne końce jej opalizujących skrzydeł były zgięte i ciągnęły się po podłodze. - Arriane - wyszeptała Luce. - Jesteś ranna. - Ech, dzieciaku, o mnie się nie martw. - Arriane uśmiechnęła się krzywo. - Czuję się wystarczająco dziarsko, by skopać parę starych tyłków Wagi! - Rozejrzała się po sali. - Ale Wygnańcy chyba mnie wyprzedzili. Annabelle wstawała wolniej niż Arriane, przeciągnęła się, poruszyła umięśnionymi srebrnymi skrzydłami i wyciągnęła długie nogi jak baletnica. Ale kiedy spojrzała na Luce i Arriane, uśmiechnęła się i przechyliła głowę. - Musi być jakiś sposób, żebyśmy się im odpłacili. Arriane zamachała skrzydłami i uniosła się na kilkadziesiąt centymetrów nad ziemię. Krążyła po sali, przyglądając się zniszczeniom. - Coś wymyślę... - Arriane - odezwał się ostrzegawczo Roland, przerywając przyciszoną rozmowę z Danielem. - Co? - Arriane nadąsała się. - Ostatnio nie pozwalasz mi się zabawić, Ro. - Nie mamy czasu na zabawę - powiedział jej Daniel.

- Te skamieliny dręczyły nas przez wiele godzin! -zawołała Annabelle z głowy lwa. - Możemy im się odwdzięczyć. - Nie - sprzeciwił się Roland. - Już dokonało się wiele zniszczeń. Powinniśmy zużyć energię na poszukiwania drugiej relikwii. - Przynajmniej upewnijmy się, że oni nie będą nam w tym przeszkadzać - zaproponowała Annabelle. Roland spojrzał na Daniela, który skinął głową. Annabelle z uśmiechem na twarzy podfrunęła do stołu na tyłach magazynu. Odkręciła kran, nucąc pod nosem. Wsypała coś, co według Luce musiało być gipsem modelarskim albo innym tego rodzaju materiałem do wiadra i zaczęła dolewać wody. -Arriane — powiedziała z niejaką zuchwałością. -Poproszę o pomoc. — Tak, proszę pani. Arriane wzięła pierwsze wiadro od Annabelle i przeleciała nad na wpół przytomnymi aniołami z Wagi, uśmiechając się słodko. Zaczęła powoli wylewać rzadką zaprawę na ich głowy. Mieszanina spływała na boki i zbierała się między ich ciałami. Kilku szarpało się w gęstniejącej miksturze, która szybko tężała, zmieniając się w swego rodzaju sztuczne ruchome piaski. Luce zrozumiała geniusz tego planu. Za chwilę, kiedy całość zaschnie, zostaną uwięzieni w niewygodnych pozycjach w twardym gipsie. — To niemądre! - wybełkotał jeden z Wagi przez wil-

gotny gips. - Robimy z was pomniki Sprawiedliwości! - wykrzyknęła Annabelle. - Wiesz, chyba bardziej lubię Wagę, kiedy są zalani. Arriane zaśmiała się, a w jej śmiechu kryła się mściwa radość. Dziewczęta lały gips, wiadro po wiadrze, na głowy grożących im aniołów, aż ich głosy umilkły, aż Wygnańcy nie musieli już stać nad Wagą z gwiezdnymi strzałami. Daniel i Roland stali na uboczu, kłócąc się przyciszonymi głosami. Luce wpatrywała się w fioletowy siniec Arriane, krew na skrzydłach Rolanda, ranę na ramieniu Annabelle. I wpadła na pomysł. Szybko sięgnęła do torby i wyjęła trzy małe butelki coli light oraz srebrny kołczan gwiezdnych strzał. Odkręciła kapsle. Szybko zanurzyła gwiezdne strzały w każdej z nich, trzymając butelki, kiedy gotowały się i parowały, aż brązowy płyn zmienił odcień na srebrzysty. W końcu podniosła się z kąta, w którym siedziała, i z zadowoleniem odkryła porcelanową tacę, która jakimś cudem przetrwała bitwę. — Proszę - powiedziała. Daniel i Roland przestali rozmawiać. Arriane przestała zalewać Wagę mokrym gipsem. Annabelle znów usiadła na rzeźbie lwa. Żadne z nich nic nie powiedziało, ale wszyscy wydawali

się pod wrażeniem, kiedy zabrali butelki, stuknęli się nimi i wypili. W przeciwieństwie do Wygnańca Dedala, anioły nie musiały zamykać oczu i iść spać, kiedy wypiły napój. Może nie zostały aż tak poważnie zmaltretowane, a może wyższa kasta aniołów miała większą tolerancję. Jednak wyraźnie się uspokoili. Na koniec Roland klasnął w dłonie, rozpalając między nimi potężny ogień. Posłał fale gorąca w stronę aniołów z Wagi, wypalając gips, który dzięki temu stał się więzieniem mocniejszym od ich płaszczy. Kiedy skończyli, Roland, Arriane, Annabelle i Luce usiedli na jednym z wysokich stołów naprzeciwko Daniela. Daniel sięgnął do torby i rozpiął ją, by pokazać pozostałym aureolę. Arriane westchnęła oszołomiona i wyciągnęła rękę, żeby ją dotknąć. - Znaleźliście ją. - Annabelle mrugnęła do Luce. -Jak się patrzy! - A co z drugą relikwią? - spytał Daniel. - Zdobyliście ją? Czy Waga ją wam odebrała? Annabelle potrząsnęła głową. - Nie znaleźliśmy jej. - Na pewno ich oszukaliśmy - powiedziała Arriane i zmrużonymi oczami spojrzała w stronę Wagi. — Myśleli, że biciem wydobędą od nas informację.

-Twoja książka jest zbyt niejasna - powiedział Roland. Przybyliśmy do Wiednia w poszukiwaniu listy. - Desiderata - powiedział Daniel. - Wiem. - Ale to wszystko, co wiedzieliśmy. W czasie dzielącym nasze przybycie od pojmania przez Wagę odwiedziliśmy siedem miejskich archiwów i nic. To głupota. Zwróciliśmy na siebie zbyt wielką uwagę. -To moja wina - mruknął Daniel. - Powinienem odkryć więcej, kiedy przed setkami lat napisałem tę książkę. W tamtej epoce byłem zbyt impulsywny i niecierpliwy. Teraz nie umiem sobie przypomnieć, co doprowadziło mnie do desiderata ani o czym dokładnie są. Roland wzruszył ramionami. -To mogło nie mieć znaczenia. Kiedy dotarliśmy na miejsce, miasto było polem minowym. Gdybyśmy mieli desiderata, zabraliby je. Zniszczyliby, podobnie jak doprowadzili do zniszczenia tych dzieł sztuki. - Większość to i tak falsyfikaty - mruknął Daniel, zmniejszając nieco poczucie winy Luce związane z tym, co zrobili w muzeum. - A teraz Wygnańcy mogą się zająć Wagą. A my musimy się pośpieszyć i odnaleźć desiderata. Mówisz, że byliście w bibliotece w pałacu Hofburg? Roland pokiwał głową. - A co z uniwersytecką? - No tak - mruknęła Annabelle - pewnie nie powinniśmy się tam pokazywać w najbliższym czasie. Arriane zniszczyła kilka niezwykle cennych pergaminów z ich

Zbiorów Specjalnych... - Hej - przerwała jej Arriane z wyraźnym oburzeniem posklejałam je z powrotem! W korytarzu rozległy się głośne kroki i wszystkie spojrzenia zwróciły się w stronę wejścia. Co najmniej dwudziestka aniołów z Wagi usiłowała wlecieć do sali, ale Wygnańcy zatrzymywali ich swoimi gwiezdnymi strzałami. Jeden z nich zauważył aureolę w rękach Daniela i sapnął. - Ukradli pierwszą relikwię. - I współpracują! Anioły i demony i... - spojrzenie zmrużonych oczu zwrócone w stronę Luce - ci, którzy nie znają swojego miejsca, wszyscy współpracują w nieczystej sprawie. Tron tego nie popiera. Nigdy nie znajdziecie desideratum! - Desideratum—powiedziała Luce, mętnie przypominając sobie długą i nudną lekcję łaciny w Dover. - To... liczba pojedyncza. - Odwróciła się do Daniela. — Przed chwilą powiedziałeś desiderata. To liczba mnoga. - Upragniona rzecz - wyszeptał Daniel. Jego fiołkowe oczy zaczęły pulsować i wkrótce cała jego istota emanowała blaskiem... na jego twarzy pojawił się uśmiech. - To tylko jedna rzecz. Zgadza się. Gdzieś daleko zabrzmiał kościelny dzwon. Północ. Lucyfer zbliżył się o kolejny dzień. Jeszcze sześć dni. - Danielu Grigori, nie powstrzymamy ich przez wieczność! - krzyknął Phil ponad biciem dzwonów

-Musisz odejść wraz ze swoimi aniołami. - Ruszamy! - odkrzyknął Daniel. - Dziękuję. -Zwrócił się do aniołów. - Odwiedzimy każdą bibliotekę, każde archiwum w tym mieście aż... Roland wydawał się pełen wątpliwości. - W Wiedniu muszą być setki bibliotek. - I może spróbuj my ograniczyć zniszczenia?—zasugerowała Annabelle, zwracając głowę w stronę Arriane. -Śmiertelnicy też troszczą się o swoją przeszłość. Tak, pomyślała Luce, śmiertelnicy bardzo troszczyli się o swoją przeszłość. Wspomnienia przeszłych żywotów wracały do niej coraz częściej. Nie mogła ich powstrzymać ani spowolnić. Kiedy anioły gotowały się do odlotu, Luce stała bez ruchu, unieruchomiona przez niezwykle potężne wspomnienie. Szkarłatne wstążki do włosów. Daniel i świąteczny jarmark. Intensywny śnieg z deszczem, a ona nie miała płaszcza. Kiedy ostatnio była w Wiedniu... w tej historii było coś jeszcze... dzwonek do drzwi... — Danielu. — Luce chwyciła go za ramię. — A co z biblioteką, do której mnie zabrałeś? Pamiętasz? - Zamknęła oczy. Nie tyle myślała, ile próbowała wymacać wspomnienie, płytko zatopione w jej umyśle. - Przyjechaliśmy do Wiednia na weekend... Nie pamiętam kiedy, ale poszliśmy zobaczyć, jak Mozart dyryguje Czarodziejskim fletem... w Theater an der Wien? Chciałeś spotkać się z tym znajomym, który pracował w starej bibliotece, nazywał się...

Przerwała, ponieważ, kiedy otworzyła oczy, pozostali gapili się na nią z niedowierzaniem. Nikt, a już najmniej sama Luce, nie spodziewał się, że to ona przypomni sobie, gdzie znaleźć desideratum. Daniel zapanował nad sobą jako pierwszy. Posłał jej pełen dumy uśmiech. Ale Arriane, Roland i Annabelle nadal gapili się na nią, jakby właśnie się dowiedzieli, że nauczyła się mówić po chińsku. Co, jeśli się nad tym zastanowić, również zrobiła. Arriane wsunęła palec do ucha. - Czy powinnam ograniczyć prochy, czy też LP właśnie przypomniała sobie jedno z wcześniejszych żywotów bez pomocy z zewnątrz, i to w najbardziej krytycznym momencie? -Jesteś genialna - powiedział Daniel, pochylił się i pocałował ją mocno. Luce zarumieniła się i przechyliła, żeby odrobinę rozciągnąć pocałunek, lecz usłyszała pokasływanie. - Naprawdę - powiedziała Annabelle - jeśli nam się uda, będziecie mieli dość czasu na przytulanki. - Powiedziałabym „znajdźcie sobie pokój", ale obawiam się, że wtedy już byśmy was nie zobaczyli - dodała Arriane, na co wszyscy się roześmiali. Kiedy Luce otworzyła oczy, Daniel szeroko rozpostarł skrzydła. Ich końce odepchnęły na bok kawałki gipsu i zasłaniały przed nią aniołów z Wagi. Przez ramię przerzucił czarną skórzaną torbę z aureolą. Wygnańcy zebrali porozrzucane gwiezdne strzały do

srebrnych kołczanów. - Bezpiecznego lotu, Danielu Grigori. - Wam również. Daniel skinął Philowi. Obrócił Luce tak, by przycisnąć ją plecami do piersi, i objął ją w talii. Chwycili się za ręce na wysokości jej serca. - Biblioteka Podstawy - powiedział Daniel do innych aniołów. - Lećcie za mną. Wiem dokładnie, gdzie ona się znajduje.

D ZI EWIĘĆ DESIDERATUM Mgła otaczała anioły. Przelecieli znów nad rzeką, cztery pary skrzydeł uderzały z łoskotem. Trzymali się na tyle nisko nad ziemią, że stłumiony pomarańczowy blask sodowych latarni ulicznych wyglądał jak światła na pasie lotniska. Daniel był napięty. Luce czuła to w całym jego ciele - w rękach obejmujących ją w pasie, w ramionach przytulonych do niej, nawet w sposobie, w jaki jego skrzydła biły powietrze nad nimi. Wiedziała, jak się czuła - pragnęła dostać się do biblioteki Podstawy tak samo, jak i on. Mgłę przebijało jedynie kilka charakterystycznych elementów krajobrazu. Tam górująca iglica gotyckiego kościoła, tam ciemny diabelski młyn, z pustymi czerwonymi kabinami kołyszącymi się na wietrze. Tam zielona miedziana kopuła pałacu, na którym wylądowali, kiedy dotarli do Wiednia. Ale zaraz... pałac już mijali. Jakieś pół godziny wcześniej. Luce próbowała wyszukać wzrokiem Oliannę, którą anioł z Wagi pozbawił przytomności. Wtedy nie widziała jej na dachu i teraz też nie. Dlaczego krążyli? Zgubili się? - Danielu? Nie odpowiedział. Rozległo się bicie kościelnych dzwonów. Czwarty raz

od czasu, kiedy Luce, Daniel i pozostali wylecieli przez rozbity świetlik na dachu muzeum. Latali już bardzo długo. Czy naprawdę była trzecia nad ranem? - Gdzie to jest? - mruknął Daniel. Skręcił w lewo, wzdłuż zakola rzeki, po czym oderwał się od niej i poleciał wzdłuż szerokiej alei pełnej ciemnych domów towarowych. Tę ulicę Luce też już widziała. Kręcili się. - Chyba mówiłeś, że wiesz doskonale, gdzie ona się znajduje!? Arriane wyrwała się z szyku, w którym lecieli — Daniel i Luce z przodu, Roland, Arriane i Annabelle w trójkącie za nimi - i zanurkowała na około trzy metry pod Danielem i Luce, wystarczająco blisko, by z nimi rozmawiać. Jej włosy były rozczochrane i kędzierzawe, a opalizujące skrzydła co chwila wyłaniały się z mgły. -Wiem, gdzie ona jest - powiedział Daniel. -A przynajmniej wiem, gdzie była. — Masz pokrętne wyczucie kierunku, Danielu. - Arriane. - Roland odezwał się ostrzegawczym tonem, który rezerwował na zbyt częste okazje, kiedy Arriane posuwała się za daleko. — Daj mu się skupić. — Dobra, dobra. - Arriane przewróciła oczami. — Lepiej wrócić do szyku. Arriane zamachała skrzydłami, jak niektóre dziewczyny trzepocą rzęsami, palcami zrobiła znak pokoju i cofnęła się. - W porządku, to gdzie była biblioteka? - spytała Luce. Daniel westchnął, lekko złożył skrzydła i opadł pionowo

dwadzieścia pięć metrów. Ostry wiatr uderzył w twarz Luce. Kiedy spadali, poczuła żołądek w gardle, wszystko jednak uspokoiło się, gdy Daniel zatrzymał się gwałtownie, jakby wylądował na niewidzialnej linie ponad ulicą domów mieszkalnych. Była cicha, pusta i ciemna, po obu stronach ciągnęły się dwa długie rzędy domków szeregowych. Na noc zamknięto okiennice. Nieduże samochody stały zaparkowane ukośnie przy ulicy. Z brukowanego chodnika biegnącego wzdłuż malutkich, zadbanych ogródków wyrastały młode dęby. Inne anioły unosiły się po obu stronach Daniela i Luce, około siedmiu metrów nad poziomem ulicy. - Była tutaj - powiedział Daniel. - Tutaj. Sześć przecznic od rzeki, na zachód od parku Türkenschanz. Przysięgam, że tu była. Za to z tego - szerokim gestem objął niczym niewyróżniające się domy poniżej - nie było tu nic. Annabelle skrzywiła się i podciągnęła kolana do piersi, jej srebrne skrzydła uderzały lekko, żeby utrzymać ją w powietrzu. Skrzyżowała nogi w kostkach, ukazując jaskraworóżowe skarpetki wystające spod dżinsów. - Myślisz, że została zniszczona? - Jeśli tak - powiedział Daniel - to nie wiem, jak to odzyskać. - No to kicha - powiedziała Arriane, z frustracji kopiąc chmurę. Patrzyła ze złością na jej przezroczyste pasma, które niewzruszone poleciały na wschód. — To nigdy nie jest tak satysfakcjonujące, jak by mi się wydawało.

-Może udajmy się do Avalonu - zaproponował Roland. Sprawdźmy, czy grupie Cama udało się coś osiągnąć. - Potrzebujemy wszystkich trzech relikwii. Luce obróciła się lekko w objęciach Daniela. - Mam przeczucie. Pomyśl o wszystkim, co przeszliśmy w Wenecji. Ale zdobyliśmy aureolę. Desideratum też się nam uda. Tylko to się liczy. Kiedy byliśmy w bibliotece po raz ostatni, dwieście lat temu? Oczywiście, że wszystko się zmieniło. To nie znaczy, że mamy się poddać. Musimy tylko... musimy tylko... Wszyscy się na nią gapili. Ale Luce nie miała pojęcia, co robić. Wiedziała jedynie, że nie mogą się poddać. - Dzieciak ma rację - stwierdziła Arriane. - Nie poddajemy się... Arriane przerwała, kiedy jej skrzydła zaczęły się trząść. Nagle Annabelle jęknęła. Jej ciało zakołysało się w powietrzu i skrzydła zadrżały. Oparte o ciało Luce dłonie Daniela również zadrżały, a mgliste niebo nabrało tego charakterystycznego odcienia szarości — barwy ulewy na horyzoncie - w którym Luce rozpoznawała już barwę trzęsienia czasu. Lucyfer. Niemal słyszała jego syczący głos, czuła oddech na karku. Luce zazgrzytała zębami, ale czuła to też głębiej, w swojej istocie, gwałtowne i wzburzone, jakby wszystko w jej wnętrzu nawijano jak łańcuch. Budynki poniżej zadrżały. Latarnie uliczne rozdwoiły

się. Nawet atomy powietrza wyglądały, jakby się dzieliły. Luce zastanawiała się, co trzęsienie czasu robi z mieszkańcami miasta, śpiącymi poniżej w swoich łóżkach. Czy to czuli? Jeśli nie, zazdrościła im. Próbowała zawołać Daniela, lecz jej głos wydawał się zniekształcony, jakby była pod wodą. Zamknęła oczy, ale wtedy zrobiło jej się niedobrze. Otworzyła je i spróbowała skupić się na białych budynkach, drżących aż po fundamenty, aż zmieniły się w abstrakcyjne białe plamy. I wtedy Luce zobaczyła jedną budowlę, która pozostała niezmienna, jakby nie poddawała się fluktuacjom kosmosu. Był to nieduży brązowy budynek, dom, pośrodku drżącej białej ulicy. Jeszcze przed sekundą go nie było. Pojawił się jakby za wodospadem i był widoczny tylko przez chwilę* po czym zgiął się, zamigotał i zniknął pośród rzędu nowoczesnych, jednobarwnych szeregowców. Przez chwilę dom tam stał, jedyna nieruchoma rzecz pośród wszechobecnego chaosu, jednocześnie oddzielony od wiedeńskiej ulicy i stanowiący jej część. Trzęsienie czasu skończyło się, a świat wokół Luce i aniołów znieruchomiał. Nigdy nie było ciszy większej niż w tych chwilach tuż po trzęsieniu czasu. - Widzieliście to?! - wykrzyknął radośnie Roland. Annabelle otrząsnęła skrzydła, palcami wygładziła ich końce. -Wciąż wracam do siebie po tym ostatnim akcie przemocy. Nienawidzę ich.

- Ja też. — Luce zadrżała. - Coś widziałam, Rolandzie. Brązowy dom. Czy to właśnie to? Biblioteka Podstawy? - Tak. - Daniel zataczał ciasny krąg wokół miejsca, w którym Luce widziała dom, zbliżając się do celu. - Może te trzęsawki na coś się jednak przydają - zauważyła Arriane. - Gdzie się podział dom? - spytała Luce. - Wciąż tu jest. Tyle tylko, że go tu nie ma - odparł Daniel. - Słyszałem opowieści o czymś takim. — Roland przeczesał palcami gęste złoto-czarne dredy. - Ale nigdy nie wierzyłem, że to możliwe. - Co takiego? Luce zmrużyła oczy, próbując znów zobaczyć brązowy budynek. Ale rząd nowoczesnych szeregowców pozostał na swoim miejscu. Jedynym, co poruszało się na całej ulicy, były kołyszące się nagie gałęzie drzew. - Nazywają to Patyną - powiedział Daniel. — To pewien sposób zaginania rzeczywistości wokół jednostki czasu i przestrzeni. - To przekształcenie rzeczywistości, żeby coś ukryć — dodał Roland, podleciał do Daniela i spojrzał w dół, jakby wciąż widział dom. - Innymi słowy, choć ta ulica ciągnie się nieprzerwanie w jednej rzeczywistości — Annabelle objęła gestem szeregowce poniżej - pod nią leży inna, niezależna kraina, gdzie ta droga prowadzi do biblioteki. - Patyny to granice między różnymi rzeczywistoś-ciami

— stwierdziła Arriane, zakładając palce za szelki ogrodniczek. — Pokaz laserowy, który widzą tylko wyjątkowi goście. - Wydaje się, że dużo wiecie na ten temat - zauważyła Luce. - Jasne - prychnęła Arriane, a miała przy tym minę, jakby chciała kopnąć kolejną chmurę. - Poza tym, jak przez nią przejść. Daniel przytaknął. - Jedynie nieliczne istoty są wystarczająco potężne, by stworzyć Patynę, a te, które to umieją, pilnie jej strzegą. Biblioteka tu jest. Ale Arriane ma rację. Musimy wymyślić, jak dostać się do środka. - Słyszałam, że do tego potrzebny jest Głosiciel -powiedziała Arriane. - Kosmiczna legenda. - Annabelle potrząsnęła głową. Każda Patyna jest inna. Sposób wejścia zależy od jej twórcy. To oni programują kod. - Cam opowiadał kiedyś na jednej imprezie historię o tym, jak wszedł do Patyny - powiedział Roland. -A może to była historia o tym, jak urządził imprezę w Patynie? - Luce! - odezwał się nagle Daniel, a wszyscy pozostali aż podskoczyli w powietrzu. — To ty. To zawsze byłaś ty. - Zawsze byłam co? - To ty zawsze dzwoniłaś dzwonkiem. To ty miałaś prawo wejść do biblioteki. Musisz tylko zadzwonić.

Luce rozejrzała się po pustej ulicy. Mgła nadawała wszystkiemu wokół nich brązowawy odcień. - O czym ty mówisz? Jaki dzwonek? - Zamknij oczy - powiedział Daniel. - Przypomnij sobie. Wejdź w przeszłość i znajdź sznur dzwonka... Luce już tam była, powróciła do ostatniego razu, kiedy była w Wiedniu z Danielem i odwiedziła bibliotekę. Stała pewnie na ziemi. Padało i włosy przylepiły się jej do twarzy. Szkarłatne wstążki do włosów były przemoczone, ale nie zwracała na to uwagi. Szukała czegoś. Krótka ścieżka przez dziedziniec, później ciemna nisza na zewnątrz biblioteki. Na dworze było zimno, a w środku płonął ogień. Tam, w zatęchłym zakamarku przy drzwiach wisiała taśma hartowana w białe piwonie, przymocowana do masywnego srebrnego dzwonka. Sięgnęła w powietrze i pociągnęła. Anioły westchnęły. Luce otworzyła oczy. I oto pośrodku północnej pierzei ulicy rząd nowoczesnych szeregowców przerywał samotny brązowy domek. Z komina unosił się dym. Jedynym źródłem światła - poza skrzydłami aniołów - był słaby żółty blask latarni stojącej na parapecie frontowego okna. Anioły wylądowały miękko na pustej ulicy, Daniel osłabił swój uścisk wokół Luce. Pocałował jej dłoń. - Pamiętałaś. Dobra robota. Brązowy dom był parterowy, a otaczające ich szeregowce miały trzy kondygnacje, więc ponad domem można było zobaczyć równoległe ulice, również pełne

nowoczesnych białych szeregowców. Dom był anomalią Luce wpatrywała się w jego strzechę, dwuspadową bramę na krawędzi zarośniętego chwastami trawnika, asymetryczne łukowate frontowe drzwi, wykonane z drewna. Wszystko to sprawiało, że dom wyglądał, jakby pochodził ze średniowiecza. Luce zrobiła krok do przodu i odkryła, że znalazła się na chodniku. Jej spojrzenie padło na sporą brązową płytkę wciśniętą w ścianę. To była tablica pamiątkowa, na której wielkimi rzeźbionymi literami wypisano „Biblioteka Podstawy, rok założenia 1233". Luce rozejrzała się po zupełnie zwyczajnej ulicy. Widziała pojemniki do segregacji odpadów pełne plastikowych butelek, malutkie europejskie samochody zaparkowane zderzak w zderzak, niewielkie wyboje na ulicy. - Czyli jesteśmy na realnej ulicy w Wiedniu... - Dokładnie tak - stwierdził Daniel. - Gdyby był dzień, widziałabyś sąsiadów, ale oni nie zobaczyliby ciebie. - Czy Patyny są częste? — spytała Luce. - Czy jedna z nich okrywała domek, w którym nocowałam, na wyspie w Georgii? - Są niezmiernie rzadkie. I cenne. - Daniel potrząsnął głową. - Ten domek był najbardziej odosobnionym bezpiecznym miejscem, które mogliśmy znaleźć w tak krótkim czasie. - Taka Patyna dla ubogich - powiedziała Arriane. - Czytaj: domek letni pana Cole'a - dodał Roland. Pan Cole był nauczycielem w Sword & Cross. Śmier-

telnikiem, ale zaprzyjaźnił się z aniołami od czasu, kiedy przybyły do szkoły, i teraz krył Luce. To dzięki panu Cole'owi rodzice Luce nie martwili się o nią bardziej niż zwykle. - Jak się je tworzy? - spytała Luce. Daniel pokręcił głową. - Nikt tego nie wie poza twórcą Patyny. A ich jest niewielu. Pamiętasz mojego przyjaciela, doktora Otto? Pokiwała głową. Nazwisko doktora miała na końcu języka. - Mieszkał tu przez kilkaset lat... i nawet on nie wiedział, skąd się tu wzięła Patyna. - Daniel wpatrywał się w budynek. - Nie wiem, kto jest teraz bibliotekarzem. - Ruszajmy — powiedział Roland. — Jeśli desideratum tu jest, musimy je znaleźć i wydostać się z Wiednia, zanim Waga się przegrupuje i nas wytropi. Odsunął zasuwę i otworzył furtkę, żeby pozostali mogli przejść. Żwirowaną ścieżkę prowadzącą do brązowego domu zarastały dzikie fioletowe frezje i splątane białe orchidee, napełniające powietrze słodkim aromatem. Dotarli do ciężkich drewnianych drzwi wejściowych z płaską żelazną kołatką i Luce chwyciła Daniela za ramię. Annabelle zastukała. Żadnej odpowiedzi. Wtedy Luce podniosła wzrok i ujrzała sznur dzwonka, tkaną taśmę ozdobioną tym samym haftem, jak ta, za którą pociągnęła w powietrzu. Spojrzała na Daniela. Pokiwał głową.

Pociągnęła i drzwi otworzyły się powoli, jakby dom się ich spodziewał. Za nimi ujrzeli oświetlony blaskiem świec korytarz, tak długi, że Luce nie widziała jego końca. Wnętrze było o wiele większe, niż można się było spodziewać, a sufity niskie i zakrzywione, jak w tunelu kolejowym prowadzącym przez serce góry. Wszystko wybudowano z cegły w pięknym odcieniu stłumionego różu. Pozostałe anioły zdały się na Daniela i Luce, gdyż tylko oni byli tu wcześniej. Daniel jako pierwszy przeszedł przez próg, trzymając Luce za rękę. - Halo?! - zawołał. Świece na ścianach zamigotały, kiedy inne anioły weszły do środka, a Roland zamknął za nimi drzwi. Kiedy szli, Luce była dojmująco świadoma ciszy wypełniającej korytarz i hałasu, jaki ich kroki robiły na gładkiej kamiennej podłodze. Zatrzymała się przy pierwszych otwartych drzwiach po lewej stronie korytarza, kiedy znów zalała ją fala wspomnień. -Tutaj - powiedziała, wskazując na pokój. Był ciemny, poza żółtym blaskiem latarni na parapecie, tej samej, którą widzieli z zewnątrz. — Czy to nie był gabinet doktora Otto? Było zbyt ciemno, by coś zobaczyć, ale Luce pamiętała ogień płonący wesoło w kominku po drugiej stronie pokoju. W jej wspomnieniach kominek otaczało kilka

regałów zapchanych oprawionymi w skórę księgami z biblioteki doktora Otto. Czyjej wcześniejsze wcielenie nie oparło stóp w wełnianych pończochach o podnóżek przy kominku i przeczytało czwartej księgi „Podróży Guliwera"? A czy cydr, który hojnie nalewał doktor Otto, nie sprawił, że pokój wypełnił aromat jabłek, goździków i cynamonu? - Masz rację. Daniel wyjął kandelabr z niszy w korytarzu i wsunął go do środka, żeby zapewnić sobie więcej światła. Ale kominek był zamknięty, podobnie jak staromodny sekretarzyk w kącie, a mimo ciepłego blasku świec powietrze zdawało się zimne i zatęchłe. Półki uginały się pod ciężarem książek, które pokrywała warstwa kurzu. W oknie, które niegdyś wyglądało na ruchliwą ulicę, zaciągnięto ciemnozielone rolety, co sprawiało, że pokój emanował ponurą atmosferą opuszczenia. - Nic dziwnego, że nie odpowiadał na moje listy -stwierdził Daniel. - Wygląda na to, że doktor się wyprowadził. Luce ruszyła w stronę regałów i przeciągnęła palcem po zakurzonym grzbiecie. - Czy myślisz, że w jednej z tych książek jest upragniona rzecz, której szukamy? - spytała Luce i zdjęła jedną z półki. Canzoniere Petrarki, złożone gotycką czcionką. Z pewnością doktor Otto nie miałby nic przeciwko temu, żebyśmy się rozejrzeli, gdyby miało nam to pomóc w odnalezieniu des... - Zamilkła. Coś usłyszała, ciche

nucenie kobiecym głosem. Anioły popatrzyły po sobie, kiedy w ciemnej bibliotece dobiegł ich inny odgłos. Teraz, oprócz niesamowitej piosenki rozlegał się też stukot obcasów i brzęk popychanego wózka. W ich stronę sięgnął mroczny cień. Świece zamigotały w różowych niszach zaokrąglonego, przypominającego tunel korytarza, zniekształcając cień i sprawiając, że jego ramiona zdawały się upiorne i niemożliwie długie. Właścicielka cienia, chuda kobieta, miała na sobie szarą ołówkową spódnicę, musztardowy kardigan i czarne pantofle na bardzo wysokich obcasach. Popychała przed sobą wymyślną srebrną tacę na kółkach. Płomiennie rude włosy upięła w ciasny kok. W jej uszach błyszczały eleganckie złote kolczyki. Coś w sposobie, w jaki się poruszała, w jej sylwetce, wydawało się znajome. Nucąc pod nosem, kobieta lekko uniosła głowę, rzucając na ścianę cień swojego profilu. Kształt nosa, wygięcie brody, lekko wystające czoło - to wszystko sprawiało, że Luce poczuła déjà vu. Zaczęła się zastanawiać, w którym z przeszłych żywotów mogła znać tę kobietę. Nagle krew odpłynęła jej z twarzy. Farba do włosów nie mogła jej oszukać. Kobietą popychającą wózek była panna Sophia Bliss. Luce odruchowo zacisnęła ręce na zimnym mosiężnym pogrzebaczu spoczywającym na stojaku przy drzwiach biblioteki. Uniosła go jak broń, zacisnęła zęby i z mocno bijącym sercem wypadła na korytarz.

- Luce! - zawołał Daniel. - Dee? - spytała Arriane. - Tak, kochanie? - odparła kobieta sekundę przed tym, zanim zobaczyła Luce szarżującą w jej stronę. Odskoczyła w chwili, kiedy Daniel objął Luce i zatrzymał ją. - Co ty robisz? - wyszeptał Daniel. - Ona... ona... Luce szarpała się z Danielem, czując, jak jego uścisk pali jej talię. Ta kobieta zamordowała Penn. Próbowała zabić Luce. Dlaczego nikt inny nie chciał jej zabić? Arriane i Annabelle podbiegły do panny Sophii i objęły ją mocno. Luce zamrugała. Annabelle ucałowała kobietę w blade policzki. -Nie widziałam cię od czasu buntu chłopskiego w Nottingham... kiedy to było, w roku 1380? - Z pewnością to nie było tak dawno - odpowiedziała kobieta uprzejmie, tym samym tonem życzliwej bibliotekarki, z jakim mówiła na początku w Sword & Cross, kiedy podstępem sprawiła, że Luce ją polubiła. Piękne czasy. - Ja też cię dawno nie widziałam - powiedziała ostro Luce. Wyrwała się Danielowi i znów uniosła pogrzebacz, żałując, że nie ma bardziej morderczej broni. -Od czasu, kiedy zamordowałaś moją przyjaciółkę... — Ojej. — Kobieta nawet się nie wzdrygnęła. Patrzyła, jak Luce zbliża się do niej, i uniosła szczupły palec do

warg. — To musi być jakaś pomyłka. Roland zrobił krok do przodu, oddzielając Luce od panny Sophii. — Chodzi o to, że wyglądasz jak ktoś inny. Położył dłoń na ramieniu Luce, co ją zatrzymało. — Co masz na myśli? — spytała kobieta. — Och, ależ tak! - Daniel uśmiechnął się smutno do Luce. — Myślałaś, że ona to... powinniśmy ci powiedzieć, że przedwieczni często są do siebie podobni. — Chcesz powiedzieć, że to nie panna Sophia? — Sophia Bliss? - Kobieta zrobiła minę, jakby ugryzła coś bardzo niesmacznego. - Ta suka jeszcze żyje? Byłam pewna, że ktoś już zdążył położyć kres jej cierpieniom. Zmarszczyła nos i wzruszyła ramionami. -To moja siostra, więc mogę okazać po sobie jedynie niewielki ułamek wściekłości, jaką zgromadziłam przez lata wobec tej koszmarnej baby. Luce zaśmiała się nerwowo. Pogrzebacz wysunął się z jej dłoni i z brzękiem upadł na podłogę. Wpatrywała się w starszą kobietę, odnajdując podobieństwa do panny Sophii — twarz, która wydawała się jednocześnie stara i młoda - i różnice. W porównaniu z czarnymi oczami Sophii, niewielkie oczy tej kobiety wydawały się prawie złote, co podkreślał dobrany do nich żółty odcień swetra. Sytuacja z pogrzebaczem zawstydziła Luce. Oparła się o zakrzywioną ceglaną ścianę i osunęła na podłogę.

Czuła się pusta i nie była pewna, czy czuje ulgę, że nie musi znów mieć do czynienia z panną Sophią. - Przepraszam. - Nie przejmuj się, kochanie — powiedziała radośnie kobieta. — Kiedy znów zobaczę Sophię, chwycę najbliższy ciężki przedmiot i sama ją zatłukę. Arriane wyciągnęła rękę, by pomóc jej wstać, i szarpnęła ją tak mocno, że oderwała jej stopy od podłogi. - Dee to nasza stara przyjaciółka. I niezła imprezowiczka, jeśli wolno mi dodać. Ma metabolizm osła. Prawie zatrzymała krucjaty, kiedy udało jej się uwieść Saladyna. - Och, co za bzdury! - Dee machnęła lekceważąco ręką. -I świetnie snuje opowieści - dodała Annabelle. -Albo raczej snuła, zanim zniknęła z powierzchni ziemi. Gdzieś ty się ukrywała, kobieto? Tamta westchnęła głęboko, a jej złociste oczy się zamgliły. - Właściwie to się zakochałam. - Och, Dee! - wykrzyknęła Arriane, ściskając dłoń kobiety. - Jak cudownie. - Otto Z. Otto. - Kobieta pociągnęła nosem. -Niech spoczywa... - Doktor Otto — odezwał się Daniel, podchodząc bliżej. - Znałaś doktora Otto? - Z każdej strony. - Tajemnicza dama pociągnęła nosem.

- Ups, gdzie moje dobre maniery! — stwierdziła Arriane. - Musimy się przedstawić. Danielu, Rolandzie, nie sądzę, byście kiedykolwiek mieli okazję oficjalnie poznać naszą przyjaciółkę Dee... - Cała przyjemność po mojej stronie. Paulina Serenity Bisenger. — Kobieta uśmiechnęła się, osuszyła wilgotne oczy koronkową chusteczką i wyciągnęła rękę do Daniela i Rolanda. - Pani Bisenger - odezwał się Roland - czy wolno mi spytać, dlaczego dziewczęta nazywają cię Dee? - To takie stare przezwisko, mój drogi - powiedziała kobieta z takim rodzajem tajemniczego uśmiechu, który był specjalnością Rolanda. Kiedy zwróciła się do Luce, jej oczy się rozjaśniły. - Ach, Lucindo. - Dee nie wyciągnęła do niej ręki, lecz otworzyła ramiona. Luce dziwnie się czuła, przyjmując jej objęcia. — Przepraszam za niefortunne podobieństwo, które tak cię przestraszyło. Muszę przyznać, że moja siostra wygląda jak ja, ja nie wyglądam jak ona. Ale znałyśmy się tak dobrze przez tak wiele żywotów, tak wiele lat, zapomniałam, że możesz tego nie pamiętać. To mnie powierzałaś swoje najmroczniejsze tajemnice... miłość do Daniela, obawę o przyszłość, niepewne uczucia wobec Cama. - Luce zarumieniła się, ale kobieta tego nie zauważyła. - A ja tobie powierzyłam sam sens swojego istnienia, jak również klucz do wszystkiego, czego szukasz. Byłaś tą niewinną, na którą zawsze mogłam liczyć, że zrobi to, co konieczne.

- Ja... nie pamiętam, przykro mi. - I tak było. - Jesteś aniołem? - Przedwieczną, kochanie. -Teoretycznie są śmiertelnikami - wyjaśnił Daniel - ale mogą żyć setki, nawet tysiące lat. Od dawna współpracowali z aniołami. - Wszystko zaczęło się od prapradziadka Matuzale-ma powiedziała Dee z dumą w głosie. - On wynalazł modlitwę. Tak było! - Jak to zrobił? - spytała Luce. - Cóż, w dawnych czasach, kiedy śmiertelnicy czegoś pragnęli, po prostu sobie tego życzyli i puszczali te życzenia na wiatr. Pradziadek pierwszy zwrócił się bezpośrednio do Boga i... tu się okazał geniuszem... poprosił o potwierdzenie, że został wysłuchany. Bóg odpowiedział aniołem i tak narodził się anioł posłaniec. Wydaje mi się, że to Gabbe wydrążyła przestrzeń między Niebiosami a Ziemią, żeby modlitwy śmiertelnych mogły swobodniej przepływać. Pradziadek kochał Gabbe, kochał anioły i nauczył swój ród, by także je kochali. Och, ale to było wiele lat temu. - Dlaczego przedwieczni żyją tak długo? — spytała Luce. - Ponieważ jesteśmy oświeceni. Ponieważ nasz ród w historii wielokrotnie spotykał się z aniołami posłańcami i anielska chwała nas nie przytłacza tak jak wielu śmiertelników, zostaliśmy obdarzeni długim życiem. Pośredniczymy między aniołami i innymi śmiertelnikami,

by świat zawsze czuł anielską opiekę. Oczywiście, możemy zginąć, ale pomijając zabójstwa i nieliczne wypadki, przedwieczni żyć będą do końca czasu. Tych dwadzieścioro czworo, którzy pozostali, to ostatni żyjący potomkowie Matuzalema. Niegdyś świeciliśmy przykładem, ale ze wstydem muszę stwierdzić, że słabniemy. Słyszałaś o Starcach Zhsmaelim? Wzmianka o złym klanie panny Sophii sprawiła, że Luce przeszedł dreszcz. - Sami przedwieczni - stwierdziła Dee. - Starcy na początku byli szlachetni. W swoim czasie ja również miałam z nimi związki. Oczywiście, wszyscy dobrzy odeszli - spojrzała na Luce i zmarszczyła czoło - wkrótce po tym, jak twoja przyjaciółka Penn została zamordowana. Sophia zawsze miała skłonność do okrucieństwa. Teraz dołączyła do tego ambicja. - Przerwała, wyciągnęła białą chusteczkę i przetarła róg wózka. -Że też w dniu naszego spotkania rozmawiamy o tak mrocznych sprawach. Ale jest też jasny punkt: pamiętałaś, jak przejść przez moją Patynę. - Dee posłała Luce promienny uśmiech. - Doskonała robota. - Ty stworzyłaś tę Patynę? - spytała Arriane. - Nie miałam pojęcia, że możesz to zrobić! Dee uniosła brew, na ustach miała delikatny uśmiech. - Kobieta nie może wyjawić wszystkich swoich tajemnic, bo zostaną wykorzystane. Prawda, dziewczęta? Przerwała. - Cóż, skoro wszyscy jesteśmy znów przyjaciółmi, co sprowadza was do Podstawy? Miałam

właśnie zasiąść nad swoją poranną jaśminową herbatką. Musicie mi w tym towarzyszyć. Zawsze parzę jej za dużo. Odsunęła się na bok, ukazując srebrną tacę zastawioną wysokim srebrnym czajnikiem, porcelanowymi talerzykami z kanapkami bez skórki, puszystymi babeczkami z rodzynkami i kryształową misą wypełnioną wiśniami i śmietanką. Na widok jedzenia Luce poczuła ściskanie w żołądku. - Spodziewałaś się nas - stwierdziła Annabelle, licząc na palcach filiżanki. Dee uśmiechnęła się, obróciła i znów zaczęła pchać wózek korytarzem. Luce wraz z aniołami musiała przyśpieszyć kroku, by nadążyć za Dee, która skręciła w prawo i weszła do dużego pokoju o ścianach z tej samej różowej cegły. W kominku w kącie płonął ogień, a pośrodku stał wypolerowany dębowy stół, przy którym zmieściłoby się sześćdziesiąt osób i ogromny kandelabr ze skamieniałego pnia drzewa, obwieszony setkami migoczących kryształowych świeczników. Stół był już zastawiony porcelaną dla zdecydowanie większej liczby gości niż liczyła ich grupka. Dee zaczęła napełniać filiżanki parującą bursztynową herbatą. -Możecie czuć się tu swobodnie, siadajcie, gdzie chcecie. Po kilku znaczących spojrzeniach Daniela, Arriane w końcu zrobiła krok do przodu i lekko dotknęła pleców Dee, która nakładała do pucharka śmietankę i dekorowała ją owocami.

- Właściwie, Dee, nie możemy zostać na herbatę. Trochę się śpieszymy. Widzisz... Daniel wystąpił na przód. - Czy doszły cię wieści o Lucyferze? Próbuje wymazać przeszłość, przenosząc zastępy anielskie w czasie od Upadku do teraźniejszości. - To by wyjaśniało drżenie — mruknęła Dee, napełniając kolejną filiżankę. - Ty też czujesz trzęsienia czasu? - spytała Luce. Dee pokiwała głową. - Ale, gdybyś się zastanawiała, większość śmiertelników nie jest do tego zdolna. - Przybyliśmy tutaj, ponieważ musimy odnaleźć miejsce Upadku - powiedział Daniel - miejsce, w którym pojawi się Lucyfer i zastępy niebieskie. Musimy go powstrzymać. Dee nie przerywała nalewania herbaty i dzielenia kanapek z ogórkiem. Anioły czekały na jej odpowiedź. W kominku jedno z polan pękło z trzaskiem i wypadło za kratę. - A wszystko dlatego, że chłopiec kochał dziewczynę powiedziała w końcu. - Dość niepokojące. Naprawdę budzi najgorsze instynkty we wszystkich starych wrogach, czyż nie? Wadze pomieszało się w głowach, Starcy zabijają niewinnych. Tak wiele nieprzyjemności. Zupełnie jakby wszystkie upadłe anioły nie miały wystarczająco dużo spraw. Musicie być strasznie zmęczeni. Uśmiechnęła się uspokajająco do Luce i znów gestem

poprosiła ich, żeby usiedli. Roland wysunął krzesło u szczytu stołu dla Dee i usiadł po jej lewej. - Może mogłabyś nam pomóc. Gestem wezwał pozostałych, by do niego dołączyli. Annabelle i Arriane usiadły obok niego, a Luce i Daniel po drugiej stronie stołu. Luce zacisnęła dłoń na dłoni Daniela, splatając z nim palce. Dee rozdała ostatnie filiżanki herbaty. Rozległ się brzęk porcelany i łyżeczek mieszających cukier. W końcu Luce odchrząknęła. - Mamy zamiar powstrzymać Lucyfera, Dee. - Mam taką nadzieję. Daniel ścisnął palce Luce. - Na razie szukamy trzech przedmiotów, które opowiadają wczesną historię upadłych. Zgromadzone razem powinny wyjawić miejsce Upadku. Dee sączyła herbatę. - Bystry chłopak. Jak wam poszło? Daniel sięgnął po skórzaną torbę i otworzył ją, ukazując złoto-szklaną aureolę. Minęła cała wieczność od czasu, kiedy Luce zanurkowała w zatopionym kościele, by zdjąć ją z głowy rzeźby. Dee zmarszczyła czoło. -Tak, pamiętam ją. Stworzył ją anioł Szemhazaj, czyż nie? Nawet w prehistorii był z niego esteta. Nie miał żadnych tekstów pisanych, które mógłby wyśmiać, więc stworzył to coś jako rodzaj komentarza do absurdalnych

sposobów, w jaki ludzcy artyści próbowali uchwycić anielski blask. Zabawne, czyż nie? Wyobraźcie sobie tylko, nosić ohydny... kosz do koszykówki na głowie. Rzut za dwa punkty i inne takie. - Dee. - Arriane sięgnęła do torby i wyjęła książkę Daniela, po czym przekartkowała ją, aż znalazła na marginesie notatkę na temat desideratum. - Przybyliśmy do Wiednia, żeby znaleźć to - wskazała - upragnioną rzecz. Ale mamy mało czasu, a nie wiemy, co to jest ani gdzie to znaleźć. -Jakże to cudownie. Przybyliście do właściwego miejsca. - Wiedziałam! - wykrzyknęła Arriane. Pochyliła się i poklepała po plecach Annabelle, która uprzejmie pogryzała babeczkę. - Kiedy tylko cię zobaczyłam, wiedziałam, że wszystko będzie dobrze. Masz desideratum, prawda? - Nie, kochana. - Dee potrząsnęła głową. -To... co w takim razie? - spytał Daniel. - Ja jestem desideratum. - Rozpromieniła się. - Tak długo czekałam, by wezwano mnie na służbę.

D ZI ESIĘĆ GWIEZDNA STRZAŁA W PYLE - Ty jesteś desideratum? - Kanapka Luce wypadła jej z palców i odbiła się od filiżanki, zostawiając plamę majonezu na koronkowym obrusie. Dee promieniała. W jej złocistych oczach pojawił się psotny błysk, który sprawiał, że wyglądała bardziej na nastolatkę niż na kobietę, która przeżyła wiele setek lat. Kiedy wsunęła błyszczący kosmyk rudych włosów do koka i nalała wszystkim więcej herbaty, trudno było sobie wyobrazić, że ta elegancka, pełna energii istota jest jednocześnie artefaktem. - Stąd się wzięło twoje przezwisko, Dee, prawda? -spytała Luce. - Tak. - Dee wydawała się zadowolona. Mrugnęła do Rolanda. - Czyli wiesz, gdzie miał miejsce Upadek? To pytanie przyciągnęło uwagę wszystkich. Annabelle wyprostowała się, wyciągając długą szyję. Arriane odwrotnie, skuliła się bardziej na krześle, położyła łokcie na blacie i oparła głowę na splecionych dłoniach. Roland pochylił się, przerzucił dredy za ramię. Daniel ścisnął dłoń Luce. Czy Dee była odpowiedzią na ich wszystkie pytania? Potrząsnęła głową. - Mogę pomóc wam odkryć miejsce Upadku. - Dee odstawiła filiżankę na spodeczek. - Odpowiedź jest

wewnątrz mnie, ale nie umiem jej wyrazić w żaden sposób, który moglibyśmy zrozumieć. Najpierw wszystkie elementy muszą znaleźć się na miejscu. - Co masz na myśli, mówiąc „na miejscu"? — spytała Luce. - Jak będziemy wiedzieli, kiedy do tego dojdzie? Dee podeszła do kominka i za pomocą pogrzebacza przeniosła polano z powrotem do środka. - Będziesz wiedzieć. Wszyscy będziemy wiedzieć. - Ale wiesz przynajmniej, gdzie jest trzeci artefakt? -Roland wrzucił plasterek cytryny do swojej herbaty i przekazał dalej talerzyk. - Owszem. -Nasi przyjaciele - mówił dalej Roland - Cam, Gabbe i Molly udali się do Avalonu, by go odnaleźć. Gdybyś mogła pomóc nam zlokalizować... - Wiesz równie dobrze jak ja, że anioły muszą samodzielnie odnaleźć każdy artefakt, sir Sparksie. - Spodziewałem się, że tak mi odpowiesz. - Oparł się wygodniej na krześle i spojrzał na Dee. - Proszę, mów mi Roland. - A ja spodziewałam się, że zapytasz, Rolandzie. -Uśmiechnęła się. - Cieszę się, że to zrobiłeś. Daje mi to poczucie, że ufacie mi, że pomogę wam w pokonaniu Lucyfera. - Pochyliła głowę w stronę Luce. - Zaufanie jest ważne, nie sądzisz, Lucindo? Luce popatrzyła na zgromadzone wokół stołu anioły, które poznała przed wiekami w Sword & Cross. - Owszem.

Kiedyś przeprowadziła zupełnie inną rozmowę z panną Sophią, która nazwała zaufanie próżnym zajęciem, które „może doprowadzić do śmierci". Zadziwiało ją, jak ta dwójka była podobna do siebie fizycznie, jednak słowa wypowiadane przez ich niepodobne dusze brzmiały zupełnie inaczej. Dee wyciągnęła rękę w stronę aureoli leżącej pośrodku stołu. - Mogę? Daniel podał jej przedmiot, który, jak Luce wiedziała z doświadczenia, był bardzo ciężki. W dłoniach Dee jakby nic nie ważył. Jej smukłe ramiona z trudem obejmowały pozłacany brzeg aureoli, ale Dee trzymała ją niczym dziecko. Jej twarz odbijała się w szkle. - Kolejne spotkanie - powiedziała cicho, do siebie. Kiedy Dee podniosła wzrok, Luce nie mogła ocenić, czy wydawała się zadowolona, czy smutna. - Będzie cudownie, kiedy trzeci artefakt znajdzie się w waszym posiadaniu. - Z twoich ust do uszu Boga - powiedziała Arriane, dolewając do swojej herbaty coś z masywnej srebrnej piersiówki. - To droga prapradziadka! - odparła Dee z uśmiechem. Wszyscy roześmiali się nieco nerwowo. - A skoro mowa o trzecim artefakcie - Dee spojrzała na niewielki złoty zegarek ukryty pośród kilku bransoletek z pereł - czy ktoś nie wspominał, że wszyscy raczej się

śpieszycie? Rozległ się brzęk filiżanek odstawianych na spodeczki, hałas odsuwanych krzeseł i łoskot rozwijanych skrzydeł. Nagle ogromna jadalnia zdawała się mniejsza, a Luce poczuła znajomy dreszcz, kiedy ujrzała szerokie skrzydła Daniela. Dee napotkała jej spojrzenie. - Śliczne, czyż nie? Zamiast zarumienić się, że ktoś złapał ją na gapieniu się na Daniela, Luce tylko się uśmiechnęła, gdyż Dee była po ich stronie. - Za każdym razem. - Dokąd, kapitanie? - Arriane zwróciła się do Daniela, wciskając babeczki do kieszeni ogrodniczek. - Z powrotem na górę Synaj, prawda? — spytała Luce. Czy to nie tam mamy się spotkać z Camem i pozostałymi? Daniel spojrzał w stronę drzwi. Zmarszczył czoło. - Właściwie nie chciałem o tym wspominać, dopóki nie znajdziemy drugiego artefaktu, ale... - Dalej, Grigori — odezwał się Roland. - Wyduś to z siebie. - Zanim wyszliśmy z magazynu - wyjaśnił Daniel -Phil powiedział mi, że dostał wiadomość od jednego z Wygnańców, których posłał do Awinionu. Grupa Cama została przechwycona... - Waga? - spytała Dee. - Nadal łudzą się co do swojej wielkiej roli w kosmicznej równowadze?

- Nie możemy być pewni — odparł Daniel - choć to wysoce prawdopodobne. Wyruszymy w stronę Pont Saint Benezet w Awinionie. Spojrzał na Annabelle, której twarz poczerwieniała. - Co takiego?! — wykrzyknęła. — Dlaczego tam?! - Moje notatki na marginesie „Księgi Obserwatorów" wskazują, że to przybliżona lokalizacja trzeciego artefaktu. To powinien być pierwszy postój Cama, Gabbe i Molly. Annabelle odwróciła wzrok i już się nie odezwała. Wszyscy z poważnymi minami opuścili jadalnię. Luce martwiła się o Cama i Molly, wyobrażając sobie, że zostali skrępowani czarnymi płaszczami Wagi jak Arriane i Annabelle. Anielskie skrzydła z szelestem ocierały się o cegłę, gdy wracali niekończącym się korytarzem. Kiedy dotarli do łukowatych drzwi prowadzących na zewnątrz, Dee odsunęła żelazny krąg zasłaniający judasza i wyjrzała na zewnątrz. - Hm. - Zamknęła judasza. - O co chodzi? - spytała Luce, lecz Dee już otworzyła drzwi i gestem zachęcała wszystkich do opuszczenia dziwnego brązowego domu, którego dusza była o wiele bogatsza niż sugerował to jego wygląd zewnętrzny. Luce wyszła jako pierwsza i stanęła na ganku - który był właściwie stertą pokrytego szronem siana - żeby zaczekać na pozostałych. Anioły wychodziły pojedynczo - Daniel wygiął białe skrzydła do tyłu, Annabelle przycisnęła

srebrzyste skrzydła mocno do boków, Roland niósł swoje cętkowane skrzydła przed sobą jak tarczę, Arriane zaś jak zwykle brawurowo przecisnęła się przez otwór, przeklinając przy tym niewidoczną świeczkę przy drzwiach, która osmaliła czubek jej skrzydła. Później wszystkie anioły stanęły razem na trawie i zamachały skrzydłami, ciesząc się, że znów znalazły się na rześkim powietrzu. Luce zwróciła uwagę na ciemność. Była pewna, że kiedy weszli do Podstawy, zbliżał się już świt. W tamtej chwili znów rozległy się dzwony, wybijając czwartą, a na niebie pojawiały się pierwsze oznaki brzasku. Czyżby spędzili z Dee zaledwie godzinę? Ale dlaczego niebo było ciemne jak w środku nocy? W białych szeregowcach paliły się światła. Za oknami przesuwali się ludzie, smażąc jajka, nalewając sobie kawy. Mężczyźni z aktówkami i kobiety w eleganckich kostiumach wychodzili z domów i nie poświęcając nawet jednego spojrzenia aniołom zgromadzonym pośrodku ulicy, wsiadali do samochodów i odjeżdżali - do pracy, jak zakładała Luce. Przypomniała sobie wyjaśnienie Daniela, że wiedeńczycy nie mogli ich zobaczyć we wnętrzu Patyny. Wcale nie widzieli brązowego domu. Luce patrzyła, jak kobieta w czarnym szlafroku frotte i kapturku przeciwdeszczowym na głowie szła rozespana w ich stronę, prowadząc na smyczy małego kudłatego pieska. Jej dom graniczył z zarośniętą żwirowaną ścieżką, która prowadziła do bi-

blioteki. Kobieta z pieskiem weszła na ścieżkę. I zniknęła. Luce sapnęła, lecz wtedy Daniel wskazał na drugą stronę trawnika biblioteki. Obróciła się na pięcie. W odległości około dziesięciu metrów, gdzie kończyła się ścieżka, a zaczynał się trawnik, kobieta z pieskiem pojawiła się ponownie. Pies ujadał histerycznie, ale kobieta szła dalej, jakby nic nie zakłóciło jej porannej rutyny. Luce uświadomiła sobie, że, co zadziwiające, sednem misji aniołów było zachowanie jej życia w takiej postaci. Aby nie wydarzyło się nic, co wymaże świat tej kobiety, aby nigdy nawet się nie zorientowała, w jak wielkim znajdowała się niebezpieczeństwie. Jednakże, choć ludzie na ulicy nie zauważali Luce ani aniołów, z pewnością zwracali uwagę na niebo. Kobieta z pieskiem raz za razem z niepokojem unosiła głowę, a większość ludzi wychodzących z domów miała płaszcze przeciwdeszczowe lub parasole. — Będzie padać? — Luce przelatywała z Danielem przez ulewy, ciepły deszcz odświeżał ich i napełniał radością... ale to niebo było prawie czarne, złowrogie. - Nie—stwierdziła Dee. - Nie będzie padać. To Waga. — Co takiego? — Luce poderwała głowę. Zmrużyła oczy i wpatrzyła się w niebo, a jego poruszenia napełniły ją przerażeniem. Chmury nie przesuwały się w taki sposób.

- Niebo jest ciemne od ich skrzydeł. - Arriane zadrżała. — I płaszczy. Nie. Luce wpatrywała się w niebo, aż wszystko nabrało sensu. Z uczuciem podobnym do zawrotów głowy, rozpoznała falującą masę niebiesko-szarych skrzydeł. Były rozciągnięte na niebie, grube jak warstwa farby, zasłaniając wschodzące słońce. Uderzenia krótkich skrzydeł brzmiały jak bzyczenie roju szerszeni. Poczuła ściskanie w piersi, kiedy próbowała ich policzyć. Nie udało jej się. Jak wiele setek wznosiło się na niebie? - Jesteśmy oblężeni - powiedział Daniel. - Są tak blisko - zauważyła Luce z drżeniem. - Czy nas widzą? - Nie do końca, ale wiedzą, że tu jesteśmy - odparła nonszalancko Dee. Niewielka grupka Wagi zanurkowała niżej, wystarczająco nisko, by mogli zobaczyć ich wysuszone, pełne żądzy krwi twarze. Zimne oczy wpatrywały się w miejsce, gdzie stała Luce, ale gdy chodziło o Patynę, Waga wydawała się równie ślepa, jak Wygnańcy. - Moja Patyna otacza nas tak, jak ocieplacz czajnik, tworząc barierę ochronną. Waga nie może przebić jej wzrokiem ani przez nią przejść. - Z trudem uśmiechnęła się do Luce. - Reaguje jedynie na dzwonienie pewnego rodzaju duszy, niewinnej i nieświadomej swojego potencjału. Skrzydła Daniela pulsowały obok niej.

- Przez cały czas zbierają kolejnych braci. Musimy się stąd wydostać, i to szybko. - Nie pozwolę się skrępować jedną z ich ściskających szyję burek - stwierdziła Dee. - Nikt mnie nie pojmie w moim własnym domu! - Podoba mi się to, co ona mówi - powiedziała Annabelle do Luce. - Chodźcie za mną! - krzyknęła Dee i ruszyła biegiem wzdłuż ścieżki. Pobiegli za nią przez zadziwiające poletko zarośnięte dyniami, obok ozdobnej i podupadłej altanki, aż znaleźli się w obszernym, zielonym ogrodzie na tyłach. Roland uniósł głowę do nieba. Było ciemniejsze, pełne skrzydeł. - Jaki mamy plan? - Na początek - Dee podeszła do dębu rosnącego pośrodku ogrodu - biblioteka musi zostać zniszczona. Luce jęknęła. - Co takiego? - Prosta zasada mechaniki. Patyna zawsze otaczała bibliotekę, więc musi z nią pozostać. Aby ominąć Wagę, musimy otworzyć Patynę, ukazując Podstawę, a ja nie mam zamiaru pozostawić jej na pastwę ich niewybrednych skrzydeł. - Delikatnie musnęła dłonią przerażoną twarz Luce. - Nie martw się kochanie, już oddałam najcenniejsze tomy z kolekcji... większość do Watykanu, choć część trafiła do Huntington i niewielkiego miasteczka w Arkansas. Nikt nie będzie tęsknić za

tym miejscem. Jestem ostatnią bibliotekarką, a jeśli mam być szczera, po zakończeniu misji nie mam zamiaru tu wracać. - Wciąż nie rozumiem, jak ich ominiemy. - Daniel wpatrywał się w wirujące niebiesko-czarne niebo. - Będę musiała stworzyć drugą Patynę, otaczającą tylko nasze ciała i umożliwiającą nam bezpieczne przejście. Wtedy otworzę tę i wpuszczę do środka Wagę. — Chyba domyślam się, dokąd to prowadzi — powiedziała Arriane, wspinając się jak małpka po gałęziach, by usiąść w rozwidleniu dębu. — Biblioteka zostanie poświęcona — Dee skrzywiła się - ale Waga zapewni niezłą podpałkę. — Zaczekaj, jak biblioteka ma zostać poświęcona? — Roland założył ręce na piersi i spojrzał z góry na Dee. — Liczyłam, że mi w tym pomożesz, Rolandzie — odparła Dee z błyskiem w oku. — Słyszałam, że dobrze sobie radzisz z rozpalaniem ognia. Roland uniósł brwi, ale Dee już się odwróciła. Zwróciwszy się twarzą do pnia, sięgnęła do sęka, pociągnęła go jak klamkę i otworzyła pień, ukazując pustą jamę. Wewnątrz drewno było wypolerowane, a otwór miał wielkość niedużej szafki. Dee wsunęła rękę do środka i wyciągnęła długi złoty klucz. — W taki sposób otwierasz Patynę? - spytała Luce, zaskoczona, że wymagało to tak materialnego obiektu jak klucz. — Cóż, tak otwieram blokadę, żeby móc nią mani-

pulować dla naszych celów. — Kiedy ją otworzysz, a wewnątrz będzie się palić — powiedziała Luce, przypominając sobie, jak kobieta z pieskiem na chwilę przestała istnieć, kiedy przechodziła przez trawnik Podstawy — co stanie się z domami, z ludźmi na ulicy? — Patyna ma j edną zabawną cechę - powiedziała Dee, uklękła i zaczęła szukać czegoś w ogrodzie. - Dzięki temu, że leży na granicy między rzeczywistościami, przeszłością i teraźniejszością, możemy być tutaj i jednocześnie nie tu, w teraźniejszości i gdzie indziej. To miejsce, w którym materializuje się wszystko, co wyobrażamy sobie na temat czasu i przestrzeni. - Uniosła liście przerośniętej paproci i rękami zaczęła grzebać w ziemi. - Żadnemu śmiertelnikowi na zewnątrz nic się nie stanie, ale jeśli Waga jest tak chciwa, jak się o nich mówi, kiedy tylko otworzę tę Patynę, zanurkują prosto w naszą stronę. Przez jedną pełną napięcia chwilę dołączą do nas w innej rzeczywistości, w której Biblioteka Podstawy stała przy tej ulicy. - A my wylecimy, otoczeni drugą Patyną - domyślił się Daniel. -Właśnie tak. Później musimy tylko zamknąć tę Patynę wokół nich. I tak jak teraz nie mogą wejść do środka, nie będą mogli wyjść. A kiedy my będziemy bezpiecznie szybować do pięknego, starego Awinionu, biblioteka spłonie, z uwięzioną Wagą wewnątrz. - To błyskotliwe - powiedział Daniel. - Technicznie

Waga wciąż będzie pozostawać przy życiu, więc nasze działanie nie zaburzy niebiańskiej równowagi, ale będą... - Wypalonym śladem przeszłości. I już nie będą nam przeszkadzać. Dobra. Wszyscy na pokładzie? - Twarz Dee rozpromieniła się. - Ach, tu jest! Kiedy Luce i aniołowie stanęli wokół niej, Dee otarła ziemię z dziurki od klucza, zagrzebanej w ogrodzie. Zamknęła oczy, przycisnęła klucz do serca i wyszeptała błogosławieństwo: - Otocz nas, światło, obejmij nas, miłości, chroń nas, Patyno, przed złem, które nadejdzie. Bardzo ostrożnie wsunęła klucz do zamka. Jej nadgarstek drżał z wysiłku, ale w końcu udało jej się przekręcić klucz o ćwierć obrotu w prawo. Dee odetchnęła głęboko i wstała, ocierając dłonie o spódnicę. — Zaczynamy. Uniosła dłonie nad głową, a później, bardzo powoli, z namysłem, opuściła je do serca. Luce czekała, aż ziemia się poruszy, aż zdarzy się cokolwiek, ale z początku nie wydawało się, żeby cokolwiek się zmieniło. Jednakże, kiedy w przestrzeni wokół nich zapanowała cisza jak makiem zasiał, Luce usłyszała niemal bezgłośny szelest, jakby ktoś zacierał ręce. Powietrze jakby się poruszało, przez co wszystko wokół - brązowy dom, otaczające go wiedeńskie szeregowce, nawet niebieskie skrzydła Wagi nad nimi - zadrżało. Barwy zmieniały się, topiły. Przypominało to stanie w kolorowej mgiełce nad płynącą benzyną.

Podobnie jak wcześniej, Luce jednocześnie widziała Patynę i jej nie widziała. Jej bezkształtna granica w jednej chwili była widoczna - przezroczysta i opalizująca jak bańka mydlana - po czym zniknęła. Luce czuła jednak, jak otacza niewielki fragment ogrodu, w którym stała wraz z pozostałymi, emanując ciepłem i poczuciem bycia chronionym przez coś niezwykle potężnego. Nikt się nie odzywał, wszyscy milczeli zadziwieni. Luce wpatrywała się w starą kobietę, która nuciła. Z zaskoczeniem stwierdziła, że wyczuwa moment zamknięcia wewnętrznej Patyny. Coś, co jeszcze przed chwilą nie wydawało się kompletne, teraz takim się stało. Dee pokiwała głową, trzymając dłonie na wysokości serca, jak w modlitwie. -Jesteśmy w Patynie wewnątrz Patyny. Jesteśmy w samym sercu bezpieczeństwa. Kiedy otworzę zewnętrzną granicę dla Wagi, zaufajcie temu bezpieczeństwu i zachowajcie spokój. Żadna krzywda się wam nie stanie. Znów wyszeptała te słowa - „Otocz nas, światło, obejmij nas, miłości, chroń nas, Patyno, przed złem, które nadejdzie" - i Luce zorientowała się, że również je wypowiada, podobnie jak Daniel. Nagle pojawił się otwór, z wrażeniem przypominającym podmuch zimnego powietrza wpadający do ciepłego pokoju. Zbliżyli się do siebie, stykając się skrzydłami, z Luce wewnątrz. Patrzyli na poruszające się niebo. Z góry dobiegł ich dziki wrzask, do którego dołączyły tysiące innych. Waga już widziała.

Całą chmarą polecieli w stronę otworu. Luce nie widziała pęknięcia w Patynie, ale musiało znajdować się bezpośrednio nad kominem brązowego domku. Tam kierowała się Waga, jak skrzydlate mrówki atakujące kroplę dżemu. Opadali głośno na dach i trawę. Ich płaszcze kołysały się, a wzrok śledził posiadłość wyczuwali Luce, Dee i pozostałych, ale nie mogli ich zobaczyć. Luce wstrzymała oddech. Anioły z Wagi wciąż przylatywały. Wkrótce na podwórku zaroiło się od ich sztywnych niebieskich skrzydeł. Otoczyli wewnętrzną Patynę Dee, spoglądając wygłodniałym wzrokiem w stronę miejsca, gdzie ukrywała się ich zwierzyna. Ale Waga nie widziała aniołów, dziewczyny i przedwiecznej ukrytych bezpiecznie w środku. - Gdzie oni są? - warknął jeden z nich, a jego płaszcz zaczepiał się o niebieskie skrzydła, kiedy przeciskał się przez tłum braci. - Gdzieś tu są. - Przygotujcie się do lotu do Awinionu - wyszeptała Dee, stojąc bez ruchu, kiedy anioł z Wagi ze znamieniem na twarzy zbliżył się do granic ich Patyny i zaczął węszyć jak świnia wyczuwająca pomyje. Skrzydła Arriane drżały i Luce wiedziała, że myśli o tym, co Waga jej zrobiła. Luce ścisnęła dłoń przyjaciółki. - Rolandzie, co z tą ogromną pożogą? - spytał Daniel przez zaciśnięte zęby. - Gotowe.

Roland splótł palce i zmarszczył czoło, po czym posłał jedno spojrzenie w stronę brązowego domu. Rozległ się głośny huk, jak wybuch bomby i Biblioteka Podstawy stanęła w ogniu. Anioły z Wagi poleciały z wrzaskiem w stronę ograniczonego Patyną nieba, ich płaszcze pochłaniały języki płomieni. Roland machnął ręką, i dziura, w której niegdyś była biblioteka, stała się wulkanem wypluwającym płomienie i jęzory lawy na trawnik. Dąb zapalił się. Płomienie rozprzestrzeniały się po jego konarach jakby to były zapałki. Luce pociła się i miała zawroty głowy z powodu gorąca przechodzącego przez Patynę, ale mała grupka ukryta wewnątrz Patyny Dee nie zapaliła się. - Lećmy! - krzyknęła Dee w chwili, kiedy tornado gorącego, płonącego powietrza zawirowało na podwórku, pochłaniając setkę aniołów z Wagi i wciągając ich w swoje płonące serce, przenosząc ich po trawniku. - Gotowa, Luce? Daniel przytulił ją do siebie, a Roland mocno objął Dee. Dym odbijał się od zewnętrznych ścian Patyny, ale Luce miała problemy z oddychaniem z powodu obolałej, posiniaczonej szyi. Daniel podniósł ją nad ziemię. Polecieli prosto w górę. Kątem oka Luce widziała cętkowane skrzydła Rolanda po prawej, Arriane i Annabelle po lewej. Skrzydła wszystkich aniołów biły tak szybko i mocno, że rozmywały się w oślepiającym blasku. Błyskawicznie opuścili ogień i znaleźli się w czystym powietrzu.

Ale Patyna wciąż była otwarta. Ci z Wagi, którzy nadal mogli latać, wyczuwali, że znaleźli się w pułapce. Próbowali wznieść się nad pożogę, ale Roland posłał na dół kolejną falę ognia, rzucając ich na płonącą ziemię, wypalając ich pomarszczoną skórę, aż zmienili się w szkielety ze skrzydłami. -Jeszcze chwila... - Dee czubkami palców i uważnym spojrzeniem manipulowała granicami Patyny. Luce spojrzała na Dee, później na masę płonących aniołów z Wagi. Wyobrażała sobie, jak Patyna zaciska się u góry niczym płaszcz na szyi, zamykając Wagę wewnątrz, dusząc ich. - Gotowe! - krzyknęła Dee, gdy Roland uniósł ją wyżej w powietrze. Luce spojrzała w dół, między stopami swoimi i Daniela. Ziemia oddalała się coraz szybciej. Widziała, jak paskudny pożar migocze, drży i znika, by płonąć gdzie indziej. Ulica, którą pozostawili na dole, była biała, nowoczesna i pełna ludzi, którzy nic nie wyczuwali. Ziemia znajdowała się wiele kilometrów pod nimi, kiedy Luce w końcu przestała widzieć skrzydła Wagi w czerwonych płomieniach. Cofanie się w przeszłość nie miało sensu. Wolała patrzeć przed siebie i myśleć o kolejnej relikwii, Camie, Gabbe, Molly i Awinionie. Przez otwory w cienkich chmurach widziała, że teren robi się skalisty, ciemnoszary i górski. Zimowe powietrze stało się chłodniejsze i ostrzejsze, a nieustanne poruszenia skrzydeł aniołów naruszały ciszę na granicach atmosfery.

Po jakiejś godzinie lotu cętkowane skrzydła Rolanda ukazały się około metra poniżej Luce i Daniela. Niósł Dee tak samo, jak Daniel Luce - przyciskając ramiona do ramion, jedną ręką obejmując ją na wysokości piersi, drugą w pasie. Podobnie jak Luce, Dee skrzyżowała nogi w kostkach, a jej szpilki wisiały niepewnie tak wysoko nad ziemią. Umięśnione, ciemnoskóre ramiona Rolanda otaczające kruchą postać Dee sprawiały, że ta dwójka wyglądała wręcz komicznie, pojawiając się i znikając pośród chmur. Ale błysk w oczach Dee powodował, że wydawała się o wiele młodsza niż w rzeczywistości. Pasma rudych włosów otaczały jej twarz, a jej zapach - pszczeli wosk i róże - wypełniał powietrze, przez które przelatywali. - Myślę, że jesteśmy bezpieczni - powiedziała Dee. Luce poczuła, jak powietrze wokół niej kołysze się. Jej ciało naprężyło się w oczekiwaniu na kolejne trzęsienie czasu. Jednakże, tym razem to nie zbliżanie się Lucyfera i Upadku wywołało to drżenie. To Dee, zdejmująca drugą Patynę. Mglista granica zbliżyła się do skóry Luce, po czym przez nią przeszła, przeszywając ją nieznaną przyjemnością. Później cofnęła się jeszcze bardziej, aż zmieniła się w niewielką świetlistą kulę wokół Dee. Kobieta zamknęła oczy i chwilę później wchłonęła Patynę przez skórę. Była prawie niewidzialna - i jednocześnie była jedną z najpiękniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek

widziała Luce. Dee uśmiechnęła się i machnięciem ręki wezwała do siebie Luce. Niosący je aniołowie odsunęli nieco skrzydła, by panie mogły porozmawiać. Dee uniosła dłoń do ust i zawołała do Luce ponad świstem wiatru: - Powiedz mi, kochanie, jak się poznaliście? Luce poczuła, jak ramionami Daniela wstrząsa stłumiony śmiech. To było zwyczajne pytanie, jakie często zadawano parom pozostającym w szczęśliwym związku dlaczego Luce czuła się z nim koszmarnie? Ponieważ odpowiedź była niepotrzebnie skomplikowana. Ponieważ nawet nie znała odpowiedzi. Przycisnęła dłoń do medalionu na szyi. Zakołysał się, kiedy Daniel znów mocno uderzył skrzydłami. - No tak, chodziliśmy do tej samej szkoły i ja... - Och, Lucindo! - Dee roześmiała się. - Żartowałam. Zastanawiałam się tylko, czy poznałaś już historię waszego pierwotnego spotkania. - Nie, Dee - odparł stanowczo Daniel. - Tego jeszcze się nie dowiedziała... - Pytałam, ale on nie chce mi powiedzieć. — Luce spojrzała w oszałamiający przestwór pod nimi, czując się równie odległa od prawdy o tym pierwszym spotkaniu, jak od miasteczek nad Adriatykiem, nad którymi teraz przelatywali. - Ta nieświadomość doprowadza mnie do szału.

- Wszystko w swoim czasie, kochanie - powiedziała spokojnie Dee, patrząc prosto przed siebie na zakrzywioną linię horyzontu. - Zakładam, że sięgnęłaś do przynajmniej niektórych z wcześniejszych wspomnień? Luce pokiwała głową. -Wspaniale. Wystarczy mi opowieść o najwcześniejszym romansie, jaki umiesz sobie przypomnieć. Mów, kochanie. Spełnij prośbę starszej pani. Pomoże nam to zabić czas w drodze do Awinionu, jak pielgrzymom kanterberyjskim. Przed oczami Luce pojawiło się wspomnienie — zimny, wilgotny grobowiec, w którym została zamknięta z Danielem w Egipcie, sposób, w jaki jego wargi przycisnęły się do jej warg, ich ciała splotły, jakby byli ostatnimi ludźmi na świecie... Ale nie byli sami. Bill też tam był. Czekał i patrzył, pragnąc, by jej dusza zginęła wewnątrz zatęchłego egipskiego grobowca. Luce otworzyła oczy, wracając do rzeczywistości, w której nie mogło jej odnaleźć jego czerwone spojrzenie. - Mam dosyć - powiedziała. - Odpocznij - zaproponował łagodnie Daniel. - Nie, mam dosyć bycia karaną tylko dlatego, że cię kocham, Danielu. Nie chcę mieć do czynienia z Lucyferem, Wagą, Wygnańcami i wszelkimi innymi stronami, które istnieją. Nie jestem pionkiem, tylko osobą. I mam dość.

Daniel zacisnął dłoń na dłoni Luce. Dee i Roland wyglądali, jakby mieli ochotę wyciągnąć ręce i zrobić to samo. - Zmieniłaś się, kochanie — powiedziała Dee. - Od kiedy? - Od wcześniejszych czasów. Nigdy nie słyszałam, byś tak mówiła. A ty, Danielu? Daniel milczał przez chwilę. W końcu, ponad świstem wiatru i łoskotem anielskich skrzydeł, powiedział: - Nie. Ale cieszę się, że teraz to potrafi. - A dlaczego nie? Przechodzicie przez ponadwymiarową tragedię, dzieciaki. Ale oto jest dziewczyna pełna nieustępliwości, silna dziewczyna, dziewczyna, która kiedyś powiedziała mi, że nigdy nie obetnie włosów, choć jej przekleństwem... twoje słowa, kochanie... były kołtuny i supły, przyciągające ciernie, ponieważ te włosy były częścią jej osoby, nieodłącznie związaną z jej duszą. Luce zmrużyła oczy. - O czym ty mówisz? Dee przechyliła głowę w stronę Luce i wydęła wargi. Luce wpatrywała się w nią uważnie, w jej złociste oczy i piękne rude włosy, wsłuchała się w jej ciche nucenie w locie. I nagle ją to uderzyło. - Pamiętam cię! - Cudownie - odparła Dee. - Ja też cię pamiętam! - Czy nie mieszkałam wtedy w chatce na równinie? Dee pokiwała głową. -I rozmawiałyśmy o moich włosach. Ja... ja przebiegłam

przez kępę pokrzyw podczas polowania... czy chodziło o lisa? - Niezła była z ciebie chłopczyca. Odważniejsza niż wielu z mężczyzn na prerii. - A ty - dodała Luce - ty spędziłaś wiele godzin, wybierając je z moich włosów. - Można powiedzieć, że byłam twoją ulubioną ciocią. Powtarzałaś, że diabeł przeklął cię tak gęstymi włosami. To nieco przesadzone, ale miałaś zaledwie szesnaście lat... i nie byłaś aż taka daleka od prawdy, jak to potrafią tylko szesnastolatki. - Powiedziałaś, że przekleństwo jest przekleństwem tylko wtedy, jeśli pozwolę się przekląć. Powiedziałaś... że mam w swojej mocy uwolnić się od każdego przekleństwa... że przekleństwo to preludium do błogosławieństwa... Dee mrugnęła. - Później powiedziałaś mi, żebym je obcięła. Włosy. - Owszem. Ale ty nie chciałaś tego zrobić. - Nie. - Luce przymknęła oczy. Chłodna mgiełka chmury przesunęła się po jej twarzy. Nagle poczuła się w niewyjaśniony sposób zasmucona. - Nie chciałam. Nie byłam gotowa. - Cóż - powiedziała Dee. - Z pewnością podoba mi się sposób, w jaki czeszesz się od czasu, kiedy nabrałaś rozumu. — Popatrzcie. - Daniel wskazał na miejsce, w którym chmury urywały się gwałtownie. - Jesteśmy na miejscu.

Zaczęli zniżać się nad Awinion. Niebo nad miastem było czyste, żadne chmury nie zasłaniały ich widoku. Słońce rzucało cienie skrzydeł aniołów na niewielką średniowieczną wioskę składającą się z kamiennych budynków otoczonych zielonymi pastwiskami. Poniżej krowy wylegiwały się na trawie. Jechał traktor. Skręcili w lewo i przelecieli nad stajnią, wdychając mocny odór siana i nawozu. Przelecieli nisko nad katedrą wybudowaną z tego samego płowego kamienia co większość budynków w mieście. Turyści sączyli kawę w przyjemnej kawiarence. Miasto emanowało złocistym blaskiem w promieniach słońca. Luce czuła się jednocześnie zaskoczona, że przybyli tak szybko, i przerażona, że czas przecieka im przez palce. Szukali artefaktów przez cztery i pół dnia. Połowa czasu do przybycia Lucyfera. -Tam się udajemy. - Daniel wskazał na most na granicy miasta, który nie łączył obu brzegów migotliwej rzeki przepływającej przez Awinion. Wyglądało to tak, jakby jego połowa zawaliła się do rzeki. - Pont Saint Benezet. — Co się z nim stało? - spytała Luce. Daniel obejrzał się przez ramię. — Pamiętasz, jak Annabelle ucichła, kiedy wspomniałem, że się tu kierujemy? Zainspirowała chłopca, który w średniowieczu wybudował tu ten most, w czasach, kiedy papieże mieszkali tu, a nie w Rzymie. Pewnego dnia zauważył, jak przelatuje nad Rodanem, kiedy sądziła, że nikt nie może jej zobaczyć. Wybudował most, żeby

podążyć za nią na drugą stronę. - Kiedy się zawalił? — Powoli, w miarę upływu lat, kolejne przęsła wpadały do rzeki. Arriane twierdzi, że chłopiec... na imię miał Benezet... miał oko do aniołów, ale nie do architektury. Annabelle kochała go. Pozostała w Awinionie jako jego muza aż do jego śmierci. Nigdy się nie ożenił i trzymał się z dala od reszty miejscowego towarzystwa. W mieście miał opinię szaleńca. Luce próbowała nie porównywać swojego związku z Danielem do tego, co łączyło Annabelle z Benezetem, ale było to trudne. Bo też i jaki związek mógł łączyć śmiertelnika z aniołem? Kiedy wszystko się skończy, jeśli pokonają Lucyfera — co wtedy? Czy ona i Daniel wrócą do Georgii i będą tak jak inne pary w piątki chodzić do kina, a później na lody? A może całe miasto uzna ją za wariatkę, jak Benezeta? Czy to wszystko nie było beznadziejne? Co się z nimi stanie? Czy ich miłość zniknie jak przęsła średniowiecznego mostu? Pomysł prowadzenia normalnego życia z aniołem był wariactwem. Czuła to w każdej chwili, kiedy leciała z Danielem przez niebo. A jednak z każdym dniem kochała go coraz bardziej.

Wylądowali na brzegu rzeki w cieniu płaczącej wierzby, płosząc przy tym stado kaczek. W świetle dnia anioły zwinęły skrzydła. Luce stanęła za Danielem, by obserwować skomplikowany proces cofania ich w głąb skóry. Najpierw wycofywały się ze środka, warstwy mięśni ze swego rodzaju cichym trzaskiem składały empirejskie pióra. Ostatnie były cienkie, niemal przezroczyste końcówki skrzydeł, które emanowały blaskiem, znikając wewnątrz jego ciała. Na specjalnie uszytym podkoszulku Daniela nie pozostał żaden ślad. Podeszli do mostu, jak wszyscy inni turyści zainteresowani architekturą. Annabelle szła sztywniej niż zwykle, Luce zobaczyła, że Arriane wyciąga do niej rękę. Słońce świeciło jasno, powietrze pachniało lawendą i rzeką. Most wybudowano z wielkich białych kamieni, opartych na długich przęsłach. W pobliżu wejścia na most znajdowała się nieduża kamienna kaplica z pojedynczą wieżą. Tablica informowała, że to „Kaplica św. Mikołaja." Luce zastanawiała się, gdzie podziali się prawdziwi turyści. Kaplicę pokrywała warstwa delikatnego, srebrzystego pyłu. W milczeniu przeszli po moście, lecz Luce zauważyła, że nie tylko Annabelle była zdenerwowana. Daniel i Roland drżeli, trzymając się z dala od wejścia do kaplicy i Luce przypomniała sobie, że nie wolno im było wejść do świątyni Boga. Dee z głębokim westchnieniem przeciągnęła palcami po

mosiężnej balustradzie. - Jesteśmy za późno. - To nie... - Luce dotknęła pyłu. Był niematerialny i lekki, z niewielkim srebrzystym połyskiem, jak kurz, który pokrył podwórko domu jej rodziców. - To znaczy... - Tu umierały anioły - powiedział Roland beznamiętnie, wpatrując się w rzekę. - Ale... - Luce zająknęła się - nawet nie wiemy, czy Gabbe, Cam i Molly w ogóle tu dotarli. - To było piękne miejsce - powiedziała Annabelle. -Teraz skalali je na wieki. Je m'excuse, Benezet. Wtedy Arriane uniosła drżące srebrne pióro. - Proporzec Gabbe. Nietknięty, więc musiała go wyrwać własną ręką. Może miała go dać Wygnańcowi, który nie dotarł tutaj, zanim... - Odwróciła wzrok i przycisnęła pióro do piersi. - Ale myślałam, że Waga nie zabija aniołów - powiedziała Luce. - Bo tego nie robią. Daniel pochylił się i rozgarnął pył, który zbierał się jak śnieg u jego stóp. Pod nim było coś ukryte. Jego palce odnalazły srebrzystą gwiezdną strzałę. Wytarł ją o podkoszulek, a Luce drżała za każdym razem, kiedy jego palce dotykały zabójczego tępego końca.

W końcu podniósł ją, żeby pokazać ją pozostałym. Została oznakowana stylizowaną literą Z. - Starcy - wyszeptała Arriane. - Oni z radością zabijają anioły - powiedział cicho Daniel. - Właściwie to nic nie sprawia im więcej przyjemności. Rozległ się głośny trzask. Luce obróciła się na pięcie, spodziewając się... sama nie wiedziała, czego. Wagi? Starców? Dee potrząsnęła pięścią, rozcierając drugą dłonią zaczerwienione kostki. Nagle Luce zorientowała się, że pośrodku drewnianych drzwi kaplicy znajduje się spore wgniecenie. Dee musiała w nie uderzyć. Nikt z pozostałych nie uznał za zaskakujące, że tak drobna kobieta mogła doprowadzić do takich zniszczeń. - Wszystko w porządku, Dee? - spytała Arriane. - To nie jest sprawa Sophii. - Jej głos drżał z wściekłości. - To, co robi Lucyfer, wykracza poza krąg zainteresowań Starców. A jednak może zniszczyć wszystko co ważne dla was, aniołów. Mogłabym ją zabić. - Obiecujesz? - spytał Roland. Daniel wsunął gwiezdną strzałę do torby i zapiął ją. - Niezależnie od tego, jak skończyła się ta bitwa, musiała ją wywołać trzecia relikwia. Ktoś ją odnalazł. - Wojna o zasoby - stwierdziła Dee. Luce skrzywiła się. - I ktoś z tego powodu zginął. - Nie wiemy, co się wydarzyło, Luce - powiedział

Daniel. — I nie dowiemy się, dopóki nie staniemy przed Starcami. Musimy ich wyśledzić. - Jak? - spytał Roland. - Może udali się na Synaj, żeby na nas zaczekać — zasugerowała Annabelle. Daniel potrząsnął głową i zaczął spacerować. - Nie wiedzą, że mają udać się na Synaj... chyba że wydobyli to torturami z jednego z aniołów. - Zatrzymał się i odwrócił wzrok. - Nie - powiedziała Dee, przesuwając po nich wzrokiem. - Starcy mają swoje własne cele. Są chciwi. Chcą mieć większy udział w tym wszystkim. Chcą zostać zapamiętani, jak ich przodkowie. Jeśli mają umrzeć, chcą odejść jako męczennicy. — Przerwała. - A jakie jest najbardziej oczywiste miejsce, żeby zorganizować sobie malownicze męczeństwo? Anioły przestępowały z nogi na nogę. Skrzydła Daniela nastroszyły się, kiedy wpatrywał się w niebo na wschodzie. Annabelle przeczesała włosy długimi paznokciami. Arriane założyła ręce na piersi i wpatrzyła się w ziemię. Tym razem zabrakło jej sarkastycznego komentarza. Luce wydawała się jedyną, która nie wiedziała, o czym mówi Dee. W końcu głos Rolanda odbił się złowrogim echem od podupadłego mostu. - Golgota. Miejsce czaszki.

JEDEN AŚCIE VIA DOLOROSA Kiedy anioły skręciły w prawo w miejscu, które wyglądało jak południowe wybrzeże Francji, Luce obserwowała przetaczające się pod nimi ciemne fale, uderzające w odległy brzeg. W głowie dokonała pewnych obliczeń. O północy zacznie się wtorek, 1 grudnia. Minęło pięć dni od jej powrotu z Głosicieli, co oznaczało, że minęła już połowa dziewięciodniowego okresu, w czasie którego anioły spadały na ziemię. Lucyfer, wraz ze wszystkimi ich wcześniejszymi wcieleniami, minął już połowę Upadku. Mieli dwie z trzech relikwii, ale nie wiedzieli, jaka jest trzecia, i nie wiedzieli, jak je odczytać, kiedy zgromadzą wszystkie razem. Co gorsza, w trakcie poszukiwania relikwii narobili sobie wrogów. I wydawało się, że stracili przyjaciół. Luce miała pod paznokciami pył z mostu Pont Saint Benezet. A jeśli to był Cam? W ciągu kilku dni Luce przeszła od nieufności co do udziału Cama w ich misji do przygnębienia myślą, że mogli go utracić. Cam był dziki, mroczny, nieprzewidywalny i przerażający, i nie był tym gościem, któremu była przeznaczona - ale to nie znaczyło, że jej nie obchodził, że nie przejmowała się nim w pewien sposób. I Gabbe. Południowa ślicznotka, która zawsze wiedziała,

co powiedzieć i co zrobić. Od chwili, kiedy Luce poznała Gabbe w Sword & Cross, anielica cały czas się o nią troszczyła. Teraz Luce chciała zatroszczyć się o Gabbe. Molly Zane również udała się do Awinionu z Ca-mem i Gabbe. Luce bała się Molly, później jej nienawidziła — aż do tamtego ranka, kiedy weszła przez okno do swojego pokoju w domu rodziców i dowiedziała się, że Molly ją kryła. To była duża sprawa. Nawet Callie spodobał się czas spędzony z Molly. Czy to demonica się zmieniła, czy Luce? Rytmiczne uderzenia skrzydeł Daniela na tle gwiaździstego nieba wprowadziły Luce w stan głębokiego rozluźnienia, ale nie chciała spać. Wolała skupić się na tym, co mogło ich czekać, kiedy dotrą na Golgotę, przygotować się na to. — O czym myślisz? — spytał Daniel. Jego głos był cichy i serdeczny pośród szumu wiatru, w którym lecieli. Annabelle i Arriane leciały przed nimi, nieco poniżej. Ich skrzydła, srebrzyste i opalizujące, rozpościerały się nad zielonym butem Włoch. Luce dotknęła srebrnego medalionu na szyi. — Boję się. Daniel ścisnął ją mocno. — Jesteś taka dzielna, Luce. — Czuję się silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej i jestem dumna ze wszystkich wspomnień, do których sama mogę sięgnąć, zwłaszcza jeśli mogą nam pomóc pokonać Lucyfera — przerwała i spojrzała na swoje zakurzone

paznokcie — ale wciąż boję się tego, co czeka nas na końcu tego lotu. — Nie pozwolę, żeby Sophia się do ciebie zbliżyła. — Tu nie chodzi o to, co ona może mi zrobić, Danielu. Chodzi o to, co mogła już zrobić tym, na których mi zależy. Ten most, cały ten pył... — Podobnie jak ty, mam nadzieję, że Cam, Gabbe i Molly są cali i zdrowi. — Uderzył mocno skrzydłami i Luce poczuła, jak wznoszą się nad ciężką od deszczu chmurę. - Ale anioły mogą umrzeć, Lucindo. - Wiem, Danielu. - Oczywiście, że tak. I wiesz, jakie to niebezpieczne. Każdy anioł, który dołączył do naszej walki przeciwko Lucyferowi, też to wie. Przyłączając się do nas, uznają, że nasza misja jest ważniejsza od duszy jednego anioła. Luce zamknęła oczy. Dusza jednego anioła. I znów to samo. Idea, o której usłyszała po raz pierwszy od Arriane w International House of Pancakes. Jeden potężny anioł, by przechylić szalę. Jeden wybór, który zadecyduje o wynikach trwającego milenia konfliktu. Kiedy otworzyła oczy, nad mrocznym krajobrazem wznosił się księżyc, emanujący miękkim białym blaskiem. - Siły Niebios i Piekieł - zaczęła mówić - czy one naprawdę są w tej chwili w równowadze? Daniel milczał. Czuła, jak jego pierś unosi się i opada. Jego skrzydła biły odrobinę szybciej, ale nie odpowiadał. - Czy wiesz? - Luce naciskała dalej. - Taka sama liczba

demonów po jednej stronie i taka sama liczba aniołów po drugiej? Szarpał ją wiatr. Daniel w końcu się odezwał. - Tak, choć to nie takie proste. To nie kwestia tysiąca po jednej stronie i tysiąca po drugiej. Niektórzy gracze są ważniejsi od innych. Wygnańcy nie mają znaczenia. Słyszałaś, jak Phil to opłakuje. Wagę można praktycznie pominąć... choć nigdy byś się tego nie domyśliła, tak podkreślają swoje znaczenie. - Przerwał. - Jeden z Archaniołów? Oni są warci tyle, co tysiąc pomniejszych aniołów. - Ale mimo wszystko, czy to prawda, że jeden ważny anioł nadal musi opowiedzieć się po jednej ze stron? Chwila ciszy. - Tak, to prawda. Już raz błagała go, żeby dokonał wyboru, na dachu Shoreline. Kłócili się i czas nie był odpowiedni. Ale teraz łącząca ich więź była silniejsza. Z pewnością, gdyby wiedział, jak bardzo go wspiera, że będzie stać przy nim i go kochać niezależnie od wszystkiego, pomogłoby mu to podjąć ostateczną decyzję. - A co, gdybyś po prostu... wybrał? - Nie... - Ale, Danielu, mógłbyś to powstrzymać! Mógłbyś przechylić szalę, nikt by już nie musiał umierać i... - Chciałem powiedzieć, że to nie jest takie proste. -Usłyszała jego westchnienie i nawet nie patrząc na niego

znała odcień jego oczu. Głęboki fiolet dzikiego łubinu. To już nie jest takie proste - powtórzył. - Dlaczego? - Bo teraźniejszość nie ma już znaczenia. Znajdujemy się w zakolu czasu, które może przestać istnieć. Czyli wybór w chwili obecnej nic nie znaczy, dopóki nie naprawimy dziewięciodniowego zakłócenia. Wciąż musimy go powstrzymać. Albo Lucyferowi się uda i wymaże te pięć czy sześć tysiącleci, a my zaczniemy od nowa... - Albo nam się uda - dodała odruchowo Luce. -Jeśli do tego dojdzie - powiedział Daniel - ponownie ocenimy, jak wygląda sytuacja. Kilka metrów poniżej Arriane leciała, robiąc powolne pętle, jakby zabijała czas. Annabelle wleciała w jedną z deszczowych chmur, czego anioły zwykle unikały. Wyłoniła się po drugiej stronie z wilgotnymi skrzydłami i różowymi włosami przylepionymi do twarzy, ale sprawiała wrażenie, jakby tego nie zauważyła. Roland był gdzieś za nimi, niosąc Dee, pewnie głęboko zatopiony w myślach. Wszyscy wydawali się znużeni, rozproszeni. - Ale kiedy się nam uda, nie mógłbyś... - Wybrać Niebios? - dokończył Daniel. - Nie. Dokonałem wyboru bardzo dawno temu, niemal na Początku. - Ale myślałam... - Wybrałem ciebie, Lucindo. Luce przeciągnęła dłonią po ręce Daniela. Smoliste

morze pod nimi ustąpiło miejsca pustyni. Ziemia znajdowała się daleko w dole, ale krajobraz przypominał jej okolice Synaju - kamienne urwiska, od czasu do czasu zielone zarośla. Nie rozumiała, dlaczego Daniel musiał wybierać między Niebiosami a miłością. Ona pragnęła jedynie jego miłości - ale za jaką cenę? Czy ich miłość była warta wymazania całego świata i wszystkich jego opowieści? Czy Daniel mógłby zapobiec temu zagrożeniu, gdyby dawno temu wybrał Niebiosa? I czy powróciłby tam, gdzie było jego miejsce, gdyby miłość do Luce nie zaprowadziła go na manowce? - Pokładaliśmy wiarę w miłości - powiedział Daniel, jakby czytając jej w myślach. Dogonił ich Roland. Wygiął skrzydła i obrócił się tak, że znalazł się twarzą w twarz z Danielem i Luce. Spoczywająca w jego ramionach Dee była rozczochrana i miała zarumienione policzki. Wezwała ich gestem do siebie. Daniel z wdziękiem uderzył skrzydłami i przebili chmurę, by znaleźć się obok Rolanda i Dee. Roland zagwizdał, a wtedy Arriane i Annabelle również zawróciły, domykając świetlisty krąg na ciemnym niebie. - W Jerozolimie dochodzi czwarta rano - powiedziała Dee. — Wobec tego możemy się spodziewać, iż przez następną godzinę większość śmiertelników będzie spać. Jeśli Sophia ma waszych przyjaciół, pewnie planuje... cóż, powinniśmy się pośpieszyć, kochani. — Wiesz, gdzie ich znajdziemy? - spytał Daniel. Dee zastanawiała się przez chwilę.

— Nim opuściłam Starców, planowaliśmy spotkać się ponownie w Bazylice Grobu Świętego. Została wybudowana na zboczu Golgoty, w Dzielnicy Chrześcijańskiej na Starym Mieście. Grupa kierowała się w stronę uświęconej ziemi, unosząc świetliste skrzydła. Czyste niebo było granatowe, obsypane gwiazdami, a białe kamienie odległych budynków emanowały nienaturalnym niebieskim blaskiem. Choć okolica wydawała się naturalnie sucha i piaszczysta, wszędzie rosły grube palmy i gaje oliwne. Zanurkowali nad największym cmentarzem, jaki Luce kiedykolwiek widziała, wybudowanym na zboczu zwróconym w stronę Starego Miasta Jerozolimy. Samo miasto było ciemne i śpiące, zalane księżycowym blaskiem i otoczone kamiennym murem. Onieśmielająca Kopuła na Skale wznosiła się wysoko na wzgórzu, a złocista kopuła błyszczała nawet w ciemnościach. Znajdowała się z dala od reszty zatłoczonego miasta, oddzielona od niego długimi schodami i wysokimi bramami przy każdym wejściu. Za starymi murami na horyzoncie majaczyło kilka nowoczesnych wieżowców, ale w samym Starym Mieście budowle były o wiele starsze i mniejsze, tworząc labirynt wąskich brukowanych uliczek, po których najlepiej poruszać się pieszo. Wylądowali na szczycie starej bramy stanowiącej wejście do miasta. -To Brama Nowa - wyjaśniła Dee. - Znajduje się najbliżej Dzielnicy Chrześcijańskiej, gdzie jest kościół.

Schodząc po wytartych schodach prowadzących ze szczytu bramy, anioły schowały skrzydła. Brukowana uliczka robiła się coraz węższa, a Dee uniosła niewielką latarkę w czerwonej plastikowej obudowie i poprowadziła ich w stronę kościoła. Witryny większości sklepów zasłaniały metalowe rolety, które unosiły się i opuszczały jak drzwi garażu w domu rodziców Luce. Drzwi były pozamykane na kłódki. Luce szła obok Daniela, trzymała go za rękę i liczyła, że wszystko będzie dobrze. Im dalej posuwali się w głąb miasta, tym bardziej budynki jakby napierały na nich ze wszystkich stron. Przeszli pod pasiastymi markizami opustoszałego arabskiego targowiska, pod długimi kamiennymi łukami i przez ciemne korytarze. Powietrze pachniało pieczoną jagnięciną, kadzidłem, później mydłem do prania. Po ścianach wspinały się pnącza, szukając wody. Okolica była cicha, nie licząc odgłosów kroków aniołów i wycia dzikich zwierząt na wzgórzach. Minęli zamkniętą pralnię z arabskim szyldem, a później kwiaciarnię z hebrajskimi reklamami w oknach. Gdzie tylko spojrzała Luce, od ulicy biegły w bok wąskie przejścia — tu przez otwartą drewnianą bramę, tam po schodkach. Dee liczyła mijane drzwi. W pewnym momencie pstryknęła palcami, przeszła pochylona pod drewnianym łukiem i zniknęła za rogiem. Luce i anioły popatrzyli po sobie, po czym ruszyli za nią — kilka stopni w dół, za róg, kilka stopni w górę i nagle znaleźli się na dachu innego budynku, patrząc z góry na kolejną wąską

uliczkę. — Tutaj. — Dee ponuro skinęła głową. Kościół górował nad wszystkim wokół. Został wybudowany z bladych, gładkich kamieni i wznosił się na wysokość pięciu kondygnacji, wyżej niż para smukłych wież. Leżąca pośrodku ogromna granatowa kopuła wyglądała jak koc z nocnego nieba otaczający kamień. Duże cegły tworzyły wielkie łuki wzdłuż fasady, otaczające potężne drewniane drzwi na parterze i witrażowe okna wyżej. O ceglaną półkę okna na drugim piętrze opierała się drabina, prowadząca donikąd. Fragmenty fasady kościoła pociemniały ze starości i rozpadały się, inne zaś wyglądały na niedawno odnawiane. Po obu stronach z kościoła wystawały dwa długie kamiennie skrzydła, otaczające płaski brukowany placyk. Tuż za kościołem ku niebu piął się wysoki biały minaret. - Rany - powiedziała Luce, kiedy wraz z aniołami zeszła po kolejnych schodkach, żeby znaleźć się na placyku. Aniołowie podeszli do ciężkich podwójnych drzwi, które górowały nad nimi, wznosząc się na wysokość dobrych dziesięciu metrów. Zostały pomalowane na zielono, a po obu ich stronach znajdowały się po trzy proste kamienne kolumny. Spojrzenie Luce przyciągnął skomplikowany fryz pomiędzy drzwiami i na łukach nad nimi, jak również błyszczący złotem krzyż wbijający się w niebo. Budynek był cichy, posępny, emanujący

duchową energią. - To wchodzimy - stwierdziła Dee. - Nie możemy tam wejść - stwierdził Roland, odsuwając się od kościoła. — Ach tak - powiedziała Dee — cała ta sprawa z pożarami. Myślicie, że nie możecie wejść do środka, ponieważ to Boże sanktuarium... — To jest Boże sanktuarium — przerwał jej Roland — a ja nie chciałbym być gościem, który je zrujnuje. — Tyle tylko, że to wcale nie jest Boże sanktuarium — powiedziała spokojnie Dee. - Wręcz przeciwnie. To miejsce, w którym Jezus cierpiał i umarł. Dlatego też nigdy nie było sanktuarium z punktu widzenia Tronu, a to jedyne zdanie, które się liczy. Sanktuarium to bezpieczna przystań, miejsce, w którym można schronić się przed niebezpieczeństwem. Śmiertelnicy wchodzą w te mury, żeby się modlić, w ten swój niezmiernie chorobliwy sposób, ale jeśli chodzi o wasze przekleństwo, nie będzie z tym problemu. - Dee przerwała na chwilę. — I dobrze, ponieważ w środku jest Sophia wraz z waszymi przyjaciółmi. — Skąd wiesz? - spytała Luce. Usłyszała kroki na kamieniach po wschodniej stronie dziedzińca. Dee zmrużyła oczy. Daniel tak szybko złapał Luce w pasie, że aż osunęła się na niego. Zza rogu wyłoniły się dwie stare zakonnice, uginające się pod ciężarem dużego drewnianego krzyża, i przeszły pod tabliczką z napisem „Via Dolorosa". Nosiły

proste granatowe habity, sandały na grubej podeszwie i różańce na szyjach. Luce rozluźniła się na widok staruszek, które miały chyba dobrze po osiemdziesiątce. Próbowała ruszyć w stronę kobiet, popychana nawykiem pomocy starszym z dużym ciężarem, ale Daniel nie rozluźniał uchwytu, kiedy zakonnice boleśnie powoli zbliżały się do drzwi kościoła. Zdawało się niemożliwe, żeby zakonnice nie zobaczyły oddalonej o kilka metrów grupy aniołów - byli jedynymi osobami na placyku - lecz uginające się pod ciężarem zakonnice nawet nie spojrzały w ich stronę. - Trochę za wcześnie jak na siostry Służebnice Krzyża, nie? - szepnął Roland do Daniela. Dee obciągnęła spódnicę i wcisnęła zbuntowany kosmyk włosów za ucho. - Miałam nadzieję, że do tego nie dojdzie, ale będziemy musieli je zabić. - Co takiego? - Luce spojrzała na jedną z kruchych, spalonych słońcem kobiet. Jej szare oczy wyglądały jak kamyczki pośród licznych zmarszczek. - Chcesz zabić te zakonnice? Dee zmarszczyła czoło. - To nie zakonnice, kochanie. To Starcy i musimy się nimi zająć albo one zajmą się nami. - Powiedziałabym, że wyglądają, jakby już się nimi zajęto. - Arriane przestąpiła z nogi na nogę. - Najwyraźniej Jerozolima zajmuje się powtórnym wykorzystaniem odpadów.

Może głos Arriane dotarł do zakonnic i je zaskoczył, a może chciały znaleźć się we właściwym punkcie, ale w tej właśnie chwili, gdy doszły do drzwi kościoła, zatrzymały się i obróciły tak, że skierowały dłuższą belkę krzyża, jak lufę armaty, w stronę drugiego końca placu i aniołów. - Marnujemy czas - powiedziała Dee przez zaciśnięte zęby. Zakonnica z oczami jak kamyki odsłoniła dziąsła i zaczęła kręcić czymś u podstawy krzyża. Daniel wepchnął torbę w ręce Luce i ustawił ją za Dee. Starsza kobieta nie do końca osłaniała Luce - czubek jej głowy sięgał do brody Luce - ale dziewczyna domyśliła się, o co chodzi, i skuliła. Anioły gwałtownie rozwinęły skrzydła i rozproszyły się po obu stronach – Arriane i Annabelle po lewej, Roland i Daniel po prawej. Ogromny krzyż nie był pokutnym ciężarem pielgrzyma, lecz gigantyczną kuszą, wypełnioną gwiezdnymi strzałami, które miały zabić ich wszystkich. Do Luce to nie do końca dotarło. Jedna z zakonnic wypuściła pierwszą strzałę, która z gwizdem przeszyła powietrze, kierując się w stronę twarzy Luce. Srebrzysta strzała robiła się coraz większa, wirując nad placykiem. Dee podskoczyła. Drobna kobieta szeroko rozłożyła ręce. Tępy grot gwiezdnej strzały uderzył w jej piersi. Dee sapnęła, kiedy strzała - dla śmiertelników nieszkodliwa, jak wiedziała Luce - odbiła się od jej ciała i z brzękiem spadła na

ziemię. Przedwieczna była może posiniaczona i obolała, ale poza tym nic jej się nie stało. - Presidio, ty idiotko! - krzyknęła Dee w stronę zakonnicy, obcasem popychając strzałę do tyłu. Luce pochyliła się, podniosła ją i wsunęła do torby. - Wiesz, że ona nie może mnie zranić! Teraz zdenerwowałaś moich przyjaciół. - Szerokim gestem objęła aniołów, którzy lecieli naprzód, by rozbroić przebranych Starców. - Cofnij się, zdrajczyni! - odpowiedziała Presidia. -Żądamy dziewczyny! Oddajcie ją, a my... Ale Presidia nie dokończyła. Arriane błyskawicznie znalazła się za plecami kobiety, zrzuciła jej kornet z głowy i chwyciła obiema rękami siwe włosy staruszki. - Ponieważ szanuję starszych - wysyczała Arriane przez zaciśnięte zęby - czuję, że muszę powstrzymać ich przed przyniesieniem sobie wstydu. Powiedziawszy te słowa, wzniosła się nad ziemię, wciąż trzymając Presidię za włosy. Kobieta machała nogami, jakby jechała na niewidzialnym rowerze. Arriane obróciła się i rzuciła ciałem kobiety w jeden z gzymsów na fasadzie kościoła z taką siłą, że aż go wgniotła. Presidia spadła na ziemię z nogami i rękami powyginanymi pod nienaturalnym kątem. Druga ze Starców upuściła krzyż-armatę i próbowała uciec, wbiegając w uliczkę na drugim końcu placu. Annabelle chwyciła krzyż jak oszczep i wygięła się do tyłu, napinając całe ciało, po czym rzuciła ciężkim

drewnianym T. Krzyż poleciał łukiem i wbił się w kręgosłup uciekającej kobiety. Poleciała do przodu i upadła, wijąc się konwulsyjnie, przebita przez replikę starożytnego narzędzia tortur. Na dziedzińcu zapadła cisza. Wszyscy instynktownie zwrócili się w stronę Luce. - Nic się jej nie stało! - zawołała Dee, wzięła rękę Luce i uniosła ją wysoko, jakby obie właśnie wygrały sztafetę. - Danielu! Luce wskazała na błysk bieli znikający za plecami Daniela, w kościele. Kiedy skrzydła drzwi zamykały się powoli, słyszeli kroki wspinającego się po schodach starego mnicha, którego żadne z nich wcześniej nie zauważyło. - Za nim! - krzyknęła Dee, przestępując nad zmasakrowanym ciałem Presidii. Luce i Dee ruszyły biegiem, żeby dogonić pozostałych. Kiedy weszły do kościoła, w środku było ciemno i cicho. Roland gestem wskazał na kamienne schody w rogu. Prowadziły do niewielkiego łukowatego przejścia, za którym zaczynały się inne schody. Wewnątrz było zbyt ciasno, by anioły rozpostarły skrzydła, więc wbiegały po trzy strome stopnie na raz, najszybciej jak umiały. - Starzec zaprowadzi nas do Sophii - wyszeptał Daniel, kiedy przeszli pochyleni pod kamiennym łukiem i znaleźli się na ciemnych schodach. - Jeśli ona ma pozostałych... jeśli ma relikwię...

Dee stanowczo położyła dłoń na ramieniu Daniela. - Ona nie może wiedzieć o obecności Luce. Musicie powstrzymać Starca przed dotarciem do Sophii. Daniel spojrzał na Luce, a później na Rolanda, który szybko skinął głową i rzucił się w górę schodów, jakby znał tę kamienną fortecę. Dwie minuty później czekał na nich na szczycie ciasnych schodów. Starzec leżał martwy na ziemi, miał sine wargi i szkliste, wilgotne oczy. Za plecami Rolanda korytarz skręcał ostro w lewo. Ktoś na tym piętrze śpiewał coś, co brzmiało jak hymn. Luce zadrżała. Daniel gestem kazał im się cofnąć, a sam wyjrzał za róg. Ze swojego miejsca, przyciśnięta plecami do kamiennej ściany, Luce widziała niewielką część kaplicy znajdującą się za podestem schodów. Ściany pokrywały skomplikowane freski, a wnętrze oświetlały dziesiątki lampek oliwnych wiszących na sznurach paciorków umocowanych do łukowatego sklepienia. Widziała niewielkie pomieszczenie z mozaiką przedstawiającą ukrzyżowanie zajmującą całą zachodnią ścianę. Za nią znajdował się szeroki na kilka metrów rząd bogato zdobionych kolumn, który oddzielał drugą, większą kaplicę, niewidoczną z tego miejsca. Między obiema kaplicami stał pozłacany ołtarz Maryi, ozdobiony kwiatami i na wpół wypalonymi świecami wotywnymi. Daniel przechylił głowę. Błysk czerwieni za jedną z kolumn.

Kobieta w długiej szkarłatnej szacie. Pochylała się nad ołtarzem wykonanym z wielkiego bloku marmuru i przykrytym białą koronką. Coś leżało na tym ołtarzu, ale Luce nie wiedziała co. Kobieta była drobna, ale atrakcyjna, siwe włosy obcięła modnie na pazia. Jej szatę spinał w talii pas z kolorowej plecionki. Zapaliła świecę przed ołtarzem. Kiedy przyklękła, szerokie rękawy jej szaty opadły, ukazując nadgarstki ozdobione licznymi bransoletkami z pereł. Panna Sophia. Luce odepchnęła się od Daniela, żeby wejść stopień wyżej, pragnąc przyjrzeć się uważniej. Szerokie kolumny zasłaniały większość kaplicy, ale kiedy Daniel pomógł jej podnieść się odrobinę wyżej, zobaczyła więcej. W kaplicy były aż trzy ołtarze i trzy odziane w czerwień kobiety rytualnie zapalające świece wokół nich. Luce nie rozpoznała pozostałej dwójki. Sophia wydawała się starsza i bardziej zmęczona niż za biurkiem bibliotekarki. Luce zastanawiała się przez chwilę, czy to dlatego, że przestała otaczać się nastolatkami i zaczęła przebywać w towarzystwie istot, które od setek lat nie były młode. Tej nocy Sophia była umalowana, jej wargi miały odcień krwi. Jej szata była zakurzona i przepocona. To ona śpiewała. Kiedy znów zaczęła wypowiadać słowa w języku, który brzmiał jak łacina, ale nią nie był, Luce zesztywniała. Pamiętała go. To był rytuał, który panna Sophia przeprowadziła na Luce ostatniej nocy w Sword & Cross. Panna

Sophia miała ją właśnie zamordować, kiedy Daniel wpadł przez dach. — Podaj mi sznur, Vivino — powiedziała panna Sophia. Mroczny rytuał tak je pochłaniał, że nie wyczuwały aniołów przyczajonych na schodach prowadzących do kaplicy. — Gabrielle chyba jest trochę zbyt wygodnie. Chciałabym związać jej szyję. Gabbe. — Już nie ma więcej - odparła Vivina. - Musiałam podwójnie związać tego tu Cambriela. Kręcił się. Och, nadal to robi. — O mój Boże - wyszeptała Luce. Cam i Gabbe tu byli. Założyła, że obecność trzeciej kobiety w szacie oznacza, że Molly też. — Bóg nie ma z tym nic wspólnego — mruknęła Dee pod nosem. - A Sophia jest zbyt szalona, by to zauważyć. — Dlaczego upadli są tak cicho? - szepnęła Luce. -Dlaczego nie stawiają oporu? — Nie uświadamiają sobie, że to miejsce nie jest Bożym sanktuarium - powiedział Daniel. - Muszą być w szoku... czego się spodziewałem... a Sophia z pewnością to wykorzystuje. Wie, że martwią się, że nieopatrznym gestem lub słowem mogą doprowadzić do pożaru. — Wiem, jak się czują — wyszeptała Luce. - Musimy ją powstrzymać. Ruszyła w stronę drzwi. Odwagi dodawało jej wspomnienie Starców, których zniszczyli przed kościołem,

mocy aniołów za plecami, miłości Daniela, obecności dwóch relikwii, które już odkryli. Ale ktoś zacisnął jej rękę na ramieniu, wciągając ją z powrotem do korytarza. - Zostańcie tutaj—wyszeptała Dee, patrząc każdemu z aniołów w oczy, by upewnić się, że ją zrozumieli. -Jeśli was zobaczą, będą wiedzieli, że Luce jest z wami. Zaczekajcie tutaj. Wskazała na kolumny, wystarczająco szerokie, by ukryła się za nimi trójka aniołów. - Wiem, jak zająć się siostrą. Nie mówiąc nic więcej, Dee weszła do kaplicy, a jej obcasy stukały o posadzkę z czarno-białych płytek. - Powiedziałabym, że sznura miałaś dość, Sophio -powiedziała Dee. - Kto to? - jęknęła Vivina, zaskoczona w połowie przyklęku. Dee założyła ręce na piersi i obeszła ołtarze, cmokając z udawaną dezaprobatą nad robotą Starców. - Niechlujna robota. To typowe dla Sophii, zabrać drugi garnitur na ofiarę o kosmicznych i ponadczasowych implikacjach. Luce rozpaczliwie pragnęła zobaczyć minę panny Sophii, ale Daniel ją powstrzymywał. Rozległ się odgłos drapania, melodramatyczne westchnienie i cichy, okrutny śmiech. -Ach tak - powiedziała Sophia. - Moja siostra powraca z włóczęgi, w sam raz, żeby być świadkiem najwspanialszej chwili mojego życia. To wygra z twoim przereklamowanym recitalem fortepianowym!

- Jesteś naprawdę bardzo głupia. - Ponieważ nie mam zalecanej marki sznura? -prychnęła Sophia. - Zapomnij o sznurze, idiotko. Jesteś głupia na wiele różnych sposobów, przede wszystkim, jeśli sądzisz, że ujdzie ci to na sucho. - Nie traktuj jej protekcjonalnie! - syknęła trzecia ze Starców. - Tak naprawdę inaczej nie da się do niej odnosić -odparła natychmiast Dee. - Dziękuję, Lyrico, ale z Pauliną poradzę sobie sama stwierdziła Sophia, nie patrząc na Dee. - A tak właściwie, jak cię teraz nazywają ludzie? Pi? - Doskonałe wiesz, że Dee. Chciałabyś tylko wiedzieć, dlaczego. - Ach tak, Dee. Wieeelka mi różnica. Cóż, lepiej nacieszmy się naszym krótkim spotkaniem. - Puść ich, Sophio. - Puścić ich? - Sophia zaśmiała się. - Ale ja pragnę ich śmierci. - Uniosła głos i Luce wyobraziła sobie, jak Sophia szerokim gestem obejmuje aniołów przywiązanych do ołtarzy. - A przede wszystkim pragnę jej śmierci! Luce nie mogła nawet westchnąć. Wiedziała, o kogo chodziło bibliotekarce.

- To nie powstrzyma Lucyfera od wymazania twojego istnienia. - Dee wydawała się wręcz smutna. - Pamiętasz, co zawsze powtarzał tatko: „Wszyscy i tak trafimy do Piekła". Równie dobrze możemy spróbować osiągnąć to, czego pragniemy, na Ziemi. Gdzie ona jest, Dee? - warknęła Sophia. — Gdzie jest to zapłakane dziecko, Lucinda? - Nie wiem. - Głos Dee brzmiał spokojnie. - Ale przybyłam tu, żebyś się tego nie dowiedziała. Daniel pozwolił Luce przesunąć się trochę bliżej wejścia do kaplicy. - Nienawidzę cię! — krzyknęła Sophia, rzucając się na Dee. Roland spojrzał na Daniela, pytając wzrokiem, czy powinni się wtrącić. Wydawało się, że Daniel wierzy w możliwości desideratum. Raz pokręcił głową. Towarzyszące Sophii kobiety obserwowały ze swoich ołtarzy, jak dwie siostry przetaczają się po podłodze, to pojawiając się w polu widzenia Luce, to je opuszczając. Dee na górze, później Sophia, później znów Dee. Ręce Dee odnalazły szyję Sophii i ścisnęły ją. Twarz bibliotekarki ze Sword & Cross poczerwieniała, rękami próbowała odepchnąć Dee i pozostać przy życiu. Sophia powoli unosiła kolano, aż oparła je o brzuch siostry, żeby ją odepchnąć. Dee wyciągnęła ręce na całą długość, nie puszczając szyi Sophii. Patrzyła z góry na wykrzywioną wściekłością twarz siostry, jej oczy płonące nienawiścią.

— Twoje serce poczerniało, Sophio - powiedziała Dee, a w jej głosie pobrzmiewała nostalgia. — Zupełnie, jakby zgasło światło. I nikt nie mógł zapalić go ponownie. Mogliśmy jedynie próbować powstrzymać cię przed przejechaniem nas po ciemku. Puściła Sophię i pozwoliła jej. gorączkowo wciągnąć powietrze do płuc. - Zdradziłaś mnie - wydyszała Sophia, kiedy Dee chwyciła siostrę za kołnierz, przymknęła oczy i przygotowała się do rozbicia czaszki Sophii o posadzkę. Ale miast tego rozległ się głośny krzyk i Dee poleciała w powietrze. Sophia kopnęła ją z wielką siłą. Luce zdążyła już zapomnieć, jak silna była stara kobieta. Sophia zerwała się na równe nogi, była spocona i czerwona na twarzy, a siwe włosy miała rozczochrane. Podbiegła do oddalonego o kilka metrów miejsca, w którym Dee wylądowała na podłodze. Luce podniosła się na palce i skrzywiła na widok zamkniętych oczu Dee. -Ha! Sophia powróciła do ołtarzy i sięgnęła za ten, na którym leżał Cam. Wyciągnęła kołczan gwiezdnych strzał. Roland znów spojrzał na Daniela. Tym razem Daniel skinął głową. Wjednej chwili Arriane, Annabelle i Roland wylecieli ze swoich kryjówek. Roland rzucił się na pannę Sophię, ale ona w ostatniej chwili uchyliła się. Jego skrzydło uderzyło ją w twarz, ale uniknęła jego uścisku.

Na widok anielskich skrzydeł pozostała dwójka Starców skuliła się w przerażeniu. Annabelle powstrzymywała kobiety, gdy Arriane wyjęła z kieszeni szwajcarski scyzoryk — różowy, ten sam, którym Luce wiele miesięcy wcześniej obcinała jej włosy - i przecięła sznury wiążące Gabbe. - Przestańcie albo go zabiję! - krzyknęła Sophia do aniołów, wyrwała garść gwiezdnych strzał i skoczyła na Cama. Siedząc na nim, uniosła srebrne groty nad jego głową. Czarne włosy Cama były matowe i tłuste, dłonie blade i drżące. Panna Sophia wpatrywała się w to z uśmieszkiem. — Uwielbiam patrzeć, jak anioły umierają. — Zaśmiała się, wysoko unosząc gwiezdne strzały. -1 to jeszcze taki arogancki. - Znów spojrzała na Cama. — Jego śmierć będzie pięknym widokiem. — Nie przeszkadzaj sobie. - Cam odezwał się po raz pierwszy, cicho i spokojnie. Luce niemal krzyknęła, kiedy usłyszała mruknięcie: - Nigdy nie prosiłem o szczęśliwe zakończenie. Luce widziała, jak Sophia gołymi rękami i bez wyrzutów sumienia zabija Penn. Nie mogła pozwolić, by to się powtórzyło. - Nie! - krzyknęła Luce, próbując się wyrwać z uścisku Daniela, a w końcu pociągnęła go za sobą do kaplicy. Panna Sophia powoli zwróciła się w stronę Luce i

Daniela, unosząc garść gwiezdnych strzał. Jej oczy błyszczały srebrzyście, a wąskie wargi wygięły się w demonicznym uśmiechu, kiedy Luce pociągnęła Daniela bliżej, szarpiąc się w jego uścisku. - Musimy ją powstrzymać, Danielu! - Nie, Luce, to zbyt niebezpieczne. - Och, tu jesteś, moja droga. - Panna Sophia promieniała. - I Daniel Grigori! Jak miło. Czekałam na was. Mrugnęła i znad głowy rzuciła garść gwiezdnych strzał prosto w stronę Daniela i Luce.

DWANA ŚCIE NIE ŚWIĘTA WODA Wszystko wydarzyło się w ułamku sekundy. Roland rzucił się na pannę Sophię i przewrócił ją na ziemię. Ale spóźnił się o pół uderzenia serca. Pięć srebrnych gwiezdnych strzał cicho leciało przez kaplicę. Podczas lotu odsuwały się od siebie, na chwilę jakby zawisły nieruchomo w powietrzu w drodze do Luce i Daniela. Daniel. Luce przycisnęła plecy do piersi Daniela. On odwrotnie — objął ją mocno rękami i pociągnął w stronę podłogi. Dwie wielkie pary skrzydeł pojawiły się w powietrzu między Luce, wyleciawszy z prawej i z lewej. Jedna miała miedziany odcień złota, druga była srebrzystobiała. Wypełniły powietrze przed nią i Danielem jak ogromne pierzaste parawany - i zniknęły w mgnieniu oka. Coś gwizdnęło obok jej lewego ucha. Odwróciła się i zobaczyła, jak pojedyncza gwiezdna strzała odbija się od szarej kamiennej ściany i z brzękiem pada na podłogę. Pozostałe zniknęły. Wokół Luce zaczął opadać drobny, mieniący się pył. Mrużąc oczy w mgiełce, rozejrzała się po pomieszczeniu. Daniel kucał obok niej. Dee, która odzyskała przytomność, przyciskała wijącą się pannę Sophię do ziemi. Annabelle stała nad pozostałymi Starcami, leżą-

cymi bez życia na podłodze. Arriane trzymała w drżących rękach sznur i scyzoryk. Cam, wciąż związany, spoczywał oszołomiony na ołtarzu. Gabbe i Molly, właśnie uwolnione z ołtarzy przez Arriane... Zniknęły. A ciała Luce i Daniela przykrywała warstwa pyłu... Nie. — Gabbe... Molly... - Luce podniosła się na kolana. Wyciągnęła przed siebie ręce, przyglądając się im, jakby nie widziała ich nigdy wcześniej. Blask świec padał na jej skórę, nadając pyłowi migotliwy, złocisty odcień, a później srebrny, kiedy przekręciła dłonie wierzchem do dołu. - Nie nie nie nie nie nie nie nie nie. Odwróciła się, spojrzała w oczy Danielowi. Jego twarz pobladła, a oczy płonęły takim odcieniem fioletu, że trudno jej było wytrzymać jego wzrok. Stało się to jeszcze trudniejsze, gdy w jej oczach pojawiły się łzy. — Dlaczego one... Przez chwilę wszystko pozostawało bez ruchu. I nagle rozległ się zwierzęcy ryk. Cam wyrwał prawą stopę z wiążących ją sznurów, przy okazji obcierając kostkę do żywego. Szarpał nadgarstkami, zawył, kiedy udało mu się wyrwać prawą rękę z więzów. Poszarpał przy tym skrzydło, które zostało przywiązane do żelaznego słupka, i zwichnął rękę w barku. Jego ramię zwisało bezwładnie, okrutnie wyciągnięte, jakby zostało prawie wyrwane.

Zeskoczył z ołtarza na Sophię, odpychając Dee. Siła uderzenia przewróciła całą trójkę na ziemię. Cam wylądował na Sophii, przyciskając ją bokiem do podłogi, jakby pragnąc zmiażdżyć ją swoim ciężarem. Kobieta zawyła z bólu i uniosła ręce do twarzy, kiedy Cam zacisnął dłonie na jej szyi. - Uduszenie to najbardziej intymny sposób, by kogoś zabić - powiedział Cam, jakby cytował podręcznik „Podstawy przemocy". - A teraz zobaczmy piękno twojej śmierci. Ale panna Sophia walczyła nieładnie. Wydawała z siebie chrząknięcia i sapnięcia. Cam mocniej zacisnął palce i brutalnie uderzał jej głową o podłogę, raz za razem. Z ust kobiety popłynęła krew, ciemniejsza niż jej szminka. Daniel dotknął brody Luce, zwrócił jej twarz w swoją stronę. Chwycił ją za ramiona. Znów popatrzyli sobie w oczy, szukając sposobu, by zagłuszyć jęki Sophii. - Gabbe i Molly wiedziały, co robią—szepnął Daniel. - Wiedziały, że zostaną zabite? - spytała Luce. Za ich plecami Sophia zaskomlała, a brzmiała przy tym tak, jakby w końcu zaakceptowała swoją śmierć. -Wiedziały, że powstrzymanie Lucyfera jest ważniejsze niż jedno życie - powiedział Daniel. - Niech to, ponad wszystko, co się wydarzyło, przekona cię, jak ważne jest nasze zadanie tutaj. Nagle ucichł wilgotny kaszel panny Sophii. Luce nie

musiała patrzeć, żeby wiedzieć, co to oznaczało. Ktoś objął ją w pasie. Znajoma czarna czupryna oparła się o jej ramię. — Chodźcie — powiedziała Arriane — oczyścimy was. Daniel przekazał Luce Arriane i Annabelle. — Idźcie przodem, dziewczęta. Luce tępo podążyła za anielicami. Zaprowadziły ją na tył kaplicy, przejrzały kilka szaf, aż w końcu znalazły to, czego szukały - niewielkie, lakierowane na czarno drzwi, które prowadziły do okrągłego, pozbawionego okien pomieszczenia. Annabelle zapaliła lichtarz stojący na stoliku w pobliżu drzwi, a następnie drugi w niszy w ścianie. Pokój o ścianach z czerwonych cegieł miał wielkość sporej spiżarni i żadnych mebli poza ośmiokątnym, wzniesionym basenem chrzcielnym, którego wnętrze wyłożono zielono-niebieską mozaiką. Na zewnątrz był marmurowy i ozdobiony płaskorzeźbą przedstawiającą zstąpienie aniołów na ziemię. Luce czuła się żałośnie i martwa w głębi duszy. Zdawało się, że nawet chrzcielnica z niej szydzi. Oto była - dziewczyna, której przeklęta dusza była z jakiegoś powodu ważna, do wzięcia, gdyż jako dziecko nie została ochrzczona — i miała zmyć z siebie pył dwójki zabitych aniołów. Czy uratowanie Luce i Daniela warte było ich dusz? Jak to możliwe? Ten „chrzest" jeszcze bardziej złamał i tak złamane serce Luce. - Nie martw się - powiedziała Arriane, czytając jej w

myślach. — To się nie będzie liczyć. Annabelle znalazła w kącie pomieszczenia zlew. Nalewała kolejne drewniane wiadra gorącej wody do basenu. Arriane stała obok Luce i nie patrzyła na nią, jedynie trzymała ją za rękę. Kiedy basen się napełnił, Annabelle i Arriane uniosły Luce nad powierzchnię wody. Wciąż miała na sobie sweter i dżinsy. Nie pomyślały, żeby ją rozebrać, ale zauważyły jej buty. - Ups — powiedziała cicho Annabelle, zdjęła je jeden po drugim i odrzuciła na bok. Arriane zdjęła srebrny medalion z szyi Luce i wsunęła go do buta. Ich skrzydła zatrzepotały, kiedy uniosły się nad ziemię, by opuścić Luce do ciepłej wody. Luce zamknęła oczy, schowała głowę pod wodą i tak pozostała przez chwilę. Gdyby się rozpłakała, w zanurzeniu nawet by tego nie poczuła. Nie chciała czuć. Miała wrażenie, że Penn znów umarła, świeży ból odkrył stary ból, który Luce wciąż wydawał się świeży. Po, jak się jej wydawało, długim czasie, wzięły ją pod ręce, by ją wyciągnąć. Na powierzchni wody znajdowała się warstwa szarego pyłu. Już nie migotała. Luce nie odrywała od niego wzroku, aż Annabelle zaczęła jej zdejmować sweter przez głowę. Poczuła, jak go z niej zdejmuje, później podkoszulkę, którą miała pod spodem. Luce zaczęła niezręcznie rozpinać guziki dżinsów. Ile dni nosiła te ubrania? Dziwnie się czuła, uwolniona od nich, jakby zrzuciła warstwę skóry i zo-

baczyła, jak leży na podłodze. Przeciągnęła ręką przez mokre włosy, żeby odsunąć je z twarzy. Nie uświadamiała sobie, jak brudne były. Później usiadła na ławce z tyłu basenu chrzcielnego, oparła się o jego bok i zaczęła drżeć. Annabelle dolała gorącej wody, ale to nie powstrzymało dreszczy Luce. - Gdybym została w korytarzu, jak Dee mi kazała... - To Cam by nie żył - powiedziała Arriane. - Albo ktoś inny. Sophia i jej towarzyszki miały zamiar tak czy inaczej narobić pyłu tego dnia. Reszta z nas wiedziała o tym, kiedy w to wchodziliśmy, ale ty nie. — Westchnęła. — Wyjście, żeby uratować Cama? To wymagało dużej odwagi, Luce. - Ale Gabbe... - Wiedziała, co robi. -Tak powiedział Daniel. Ale dlaczego poświęciła siebie, żeby uratować... - Ponieważ liczyła, że Danielowi, tobie i całej naszej reszcie się uda. - Arriane oparła brodę na ramieniu spoczywającym na brzegu basenu. Przeciągnęła palcem po wodzie, rozdzielając warstwę pyłu. — Ale ta świadomość niczego nie zmienia. Wszyscy bardzo ją kochaliśmy. - Ona nie mogła odejść. - Odeszła. Odeszła z najwyższego ołtarza stworzenia. - Co takiego? Luce chodziło o coś zupełnie innego - Gabbe była jej przyjaciółką.

Arriane zmarszczyła czoło. - Gabbe była najwyższym spośród Archaniołów... nie wiedziałaś? Jej dusza była warta... nie wiem, jak wielu innych. Była dużo warta. Luce nigdy wcześniej nie zastanawiała się, jaką pozycję w Niebiosach mieli jej przyjaciele, ale teraz myślała o chwilach, kiedy Gabbe się o nią troszczyła, zajmowała się nią, przynosiła jej jedzenie, ubranie albo dobre rady. Była jak troskliwa, niebiańska matka Luce. - Co oznacza jej śmierć? - Dawno temu Lucyfer był pierwszy - powiedziała Annabelle. Po chwili milczenia spojrzała na Luce, zauważyła jej zaskoczenie. - Siedział właśnie tam, gdzie działo się wszystko. Później się zbuntował, a Gabbe znalazła się wyżej. - Choć pozycja tuż obok Tronu ma swoje wady i zalety mruknęła Arriane. - Zapytaj swojego starego kumpla Billa. Luce chciała wiedzieć, kto był po Gabbe, ale coś ją powstrzymało. Może niegdyś był to Daniel, ale jego miejsce w Niebiosach znajdowało się w niebezpieczeństwie, gdyż ciągle wybierał Luce. - A co z Molly? - spytała w końcu. - Czyjej śmierć... równoważy śmierć Gabbe? Jeśli chodzi o równowagę między Niebiosami a Piekłem? Czuła się bezdusznie, rozmawiając o przyjaciółkach, jakby były towarami - ale wiedziała też, że w tej chwili

odpowiedź się bardzo liczy. -Molly też była ważna, choć miała nieco niższą pozycję - powiedziała Annabelle. - Oczywiście tak było przed Upadkiem, kiedy wybrała stronę Lucyfera. Wiem, że nie powinniśmy źle mówić o obróconych w pył, ale dawniej Molly naprawdę mnie denerwowała. Tak wiele negatywnych emocji. Luce z zawstydzeniem pokiwała głową. - Ale ostatnio coś się w niej zmieniło. Jakby się obudziła. - Spojrzała na Luce. - Odpowiadając na twoje pytanie, wciąż można osiągnąć równowagę między Niebiosami a Piekłem. Musimy tylko zaczekać i zobaczyć, jak wszystko się rozegra. Wiele z tego, co teraz się liczy, stanie się nieważne, jeśli Lucyferowi się powiedzie. Luce spojrzała w stronę Arriane, która zniknęła za drzwiami i trzy razy z rzędu kichnęła. - Kulki przeciwko molom! Kiedy się wyłoniła, trzymała w ręku biały ręcznik i wielki szlafrok w kratę. -Na razie musi wystarczyć. Znajdziemy ci inne ubranie przed opuszczeniem Jerozolimy. Kiedy Luce nie wyszła z wanny, Arriane cmoknęła językiem, jakby chciała zachęcić konia do wyjścia ze stajni, i wyciągnęła przed siebie ręcznik. Luce wstała i poczuła się jak dziecko, kiedy Arriane owinęła ją ręcznikiem i zaczęła wycierać. Ręcznik był cienki i szorstki, ale szlafrok okazał się gruby i ciepły. - Musimy się zwijać, zanim przybędzie kawaleria w

postaci turystów - powiedziała Arriane, biorąc buty Luce. Kiedy wyszły z sali chrzcielnej i wróciły do kaplicy, okazało się, że słońce już wzeszło i rzucało barwne plamy światła przez witraż przedstawiający Wniebowstąpienie. Pod oknem leżały ciała panny Sophii i dwóch pozostałych kobiet, związane razem. Kiedy przeszły do większej kaplicy, okazało się, że Cam, Roland i Daniel siedzą na środkowym ołtarzu i rozmawiają cicho. Cam wypijał ostatnią colę z gwiezdną strzałą z czarnej torby Phila. Na oczach Luce jego zakrwawioną kostkę pokrył strup, który zaraz zaczął odpadać. Cam przełknął ostatnią kroplę i z trzaskiem nastawił zwichnięte ramię. Aniołowie podnieśli wzrok i zobaczyli Luce stojącą między Annabelle i Arriane. Cała trójka zeskoczyła z ołtarza, ale Cam jako pierwszy ruszył w stronę Luce. Stała nieruchomo, gdy zbliżał się do niej. Jej serce biło bardzo szybko. Skóra Cama była bardzo blada, przez co jego zielone oczy błyszczały jak szmaragdy. Na jego czole perlił się pot, obok lewego oka miał niewielkie zadrapanie. Czubki jego skrzydeł przestały krwawić i zostały opatrzone przezroczystą tkaniną. Uśmiechnął się do niej. Wziął ją za ręce. Jego dłonie były ciepłe i żywe, a była taka chwila, kiedy Luce myślała, że już nigdy go nie ujrzy, nie zobaczy, jak jego oczy błyszczą, nie będzie przyglądać się, jak rozwija złote skrzydła, nie usłyszy jego głosu w mrocznym żarcie... a

choć Luce kochała Daniela ponad wszystko, bardziej niż wydawało się to możliwe, nie mogła znieść myśli o utraceniu Cama. To właśnie sprawiło, że wpadła do kaplicy. - Dziękuję ci — powiedział. Luce poczuła, że jej wargi drżą, a oczy pieką. Nie wiedząc, co właściwie robi, padła w ramiona Cama, poczuła, jak ją obejmuje. Kiedy oparł brodę o czubek jej głowy, zaczęła płakać. Pozwolił jej na to. Tulił ją. - Jesteś bardzo dzielna - szeptał. Później Cam zdjął ręce i cofnął się nieco. Przez chwilę czuła się zmarznięta i odsłonięta, lecz wtedy inny tors i inne ramiona zastąpiły Cama. I, nawet nie otwierając oczu, wiedziała, że to Daniel. Żadne inne ciało we wszechświecie nie pasowało tak idealnie. - Mogę się wtrącić? - spytał cicho. - Danielu... - Zacisnęła pięści i objęła go mocno, pragnąc tym uściskiem wypalić ból. -Cii. Jak się jej zdawało, trzymał ją tak całymi godzinami, kołysząc lekko i tuląc w swoich skrzydłach, aż jej łzy wyschły, a ciężar w sercu ustąpił na tyle, że mogła oddychać bez pociągania nosem. - Kiedy anioł umiera - powiedziała, opierając głowę o jego ramię - czy idzie do nieba? - Nie - odparł. - Dla anioła po śmierci nie ma nic. - Jak to możliwe? - Tron nie przewidział, że jakiś anioł się zbuntuje, a tym

bardziej że upadły anioł Azazel spędzi całe stulecia w głębokiej greckiej jaskini nad paleniskiem, tworząc broń zabijającą anioły. Jej pierś znów zadrżała. -Ale... - Cii — wyszeptał. - Smutek może cię zadławić. To niebezpieczne, kolejna rzecz, którą musisz pokonać. Odetchnęła głęboko i cofnęła się na tyle, by zobaczyć jego twarz. Jej oczy były opuchnięte i zmęczone, a koszula Daniela mokra od łez, jakby ochrzciła go swoim smutkiem. Za ramieniem Daniela, na ołtarzu, do którego przywiązana była Gabbe, coś błyszczało srebrzyście. Był to ogromny kielich, wielki jak misa do ponczu, ale podłużny w kształcie i wykonany z kutego srebra. — Czy to właśnie to? - Czy to była relikwia, która kosztowała życie ich przyjaciół? Cam podszedł do niego, podniósł go. — Odkryliśmy to pod mostem Pont Saint Benezet tuż przed tym, jak dopadli nas Starcy. - Potrząsnął głową. — Naprawdę mam nadzieję, że ta spluwaczka jest tego warta. — Gdzie Dee? - Luce rozejrzała się za osobą, która najprawdopodobniej znała znaczenie relikwii. — Na dole - wyjaśnił Daniel. - Kościół został niedawno otwarty dla turystów, więc Dee zeszła, żeby otoczyć niewielką Patyną trupy Starców. Teraz stoi na dole z tabliczką informującą, że to „skrzydło" zostało zamknięte

na czas renowacji. — I to zadziałało? - spytała Annabelle, wyraźnie pod wrażeniem. -Nikt jej jeszcze nie próbował ominąć. Pielgrzymi to nie kibice - stwierdził Cam z krzywym uśmiechem. Szturmujcie klęczniki! - Jak możesz żartować w takiej chwili? - spytała Luce. - A jak mógłbym tego nie robić? - odparł ponuro Cam. Wolałabyś, żebym płakał? Po drugiej stronie kaplicy rozległo się pukanie do okna. Aniołowie zesztywnieli, kiedy Cam podszedł, żeby otworzyć okno obok witraża. Zacisnął zęby. - Przygotujcie gwiezdne strzały. - Cam, zaczekaj! - krzyknął Daniel. - Nie strzelaj. Cam zawahał się. Chwilę później do środka przez otwarte okno wsunął się chłopiec w beżowym trenczu. Phil postawił stopy na podłodze i uniósł gładko ogoloną twarz. Spojrzenie jego martwych białych oczu padło na Cama. - Jesteś zgubiony, Wygnańcu - warknął Cam. - Oni są teraz po naszej stronie, Cam. - Daniel wskazał na proporzec z własnego skrzydła, wsunięty w klapę płaszcza Phila. Cam przełknął ślinę i założył ręce na piersi. - Przepraszam. Nie wiedziałem. - Odchrząknął i dodał: To wyjaśnia, dlaczego Wygnańcy, których widzieliśmy na moście w Awinionie, walczyli ze Starcami, kiedy tam dotarliśmy. Nie mieli szansy, by wyjaśnić sytuację, gdyż

wszyscy zostali... - Zabici - powiedział Phil. - Tak. Wygnańcy poświęcili się dla waszej sprawy. - Wszechświat jest sprawą wszystkich - powiedział Daniel, a Phil krótko skinął głową. Luce zwiesiła głowę. Cały ten pył na moście. Nie przyszło jej na myśl, że to mogli być Wygnańcy. Zbyt martwiła się o Gabbe, Molly i Cama. - Te ostatnie dni zadały Wygnańcom wielki cios -powiedział Phil. Jego głos zdradzał cień smutku. - Wielu zostało pojmanych w Wiedniu przez Wagę. Wielu więcej padło ofiarą Starców w Awinionie. Została nas czwórka. Mogę ich wprowadzić? - Oczywiście - powiedział Daniel. Phil wyciągnął rękę w stronę okna, a wtedy do środka weszły trzy kolejne postaci w beżowych płaszczach -dziewczyna, której Luce nie rozpoznała, a którą Phil przedstawił jako Phresię, Vincent, jeden z Wygnańców, który pełnił straż na górze Synaj, i Olianna, blada dziewczyna z dachu pałacu w Wiedniu. Luce posłała jej uśmiech, choć wiedziała, że tamta go nie zobaczy. Ale Luce miała nadzieję, że Olianna go wyczuje, bo naprawdę cieszyła się na jej widok. Wszyscy Wygnańcy wyglądali jak rodzeństwo - skromni i atrakcyjni, niepokojąco bladzi. Phil wskazał na martwych Starców przy oknie. - Wygląda na to, że potrzebujecie pomocy w pozbyciu się tych trupów. Czy Wygnańcy mogą się tym zająć w

waszym imieniu? Daniel zaśmiał się, zaskoczony. - Proszę bardzo. - Postarajcie się tylko nie traktować tych geriatrycznych zwłok z żadnym szacunkiem — dodał Cam. - Phresio. Phil skinął na dziewczynę, która opadła na kolana przed ciałami, przerzuciła je sobie przez ramię, rozwinęła błotniste skrzydła i wyskoczyła przez okno. Luce patrzyła, jak wznosi się w niebo, zabierając ze sobą pannę Sophię. - Co jest w tej płóciennej torbie? — Cam wskazał na granatową torbę zawieszoną na skrzydłach Vincenta. Phil gestem kazał Vincentowi opuścić torbę na środkowy ołtarz. Wylądowała na nim z głośnym łupnięciem. - W Wenecji Daniel Grigori spytał mnie, czy mam jedzenie dla Lucindy Price. Żałowałem, że mogę zaproponować jedynie garść niezdrowych przekąsek, jedzenie, które lubią moje włoskie przyjaciółki, modelki. Tym razem poprosiłem śmiertelną Izraelitkę, żeby powiedziała mi, co lubi jeść. Zaprowadziła mnie do miejsca zwanego budką z falafelami? - Phil wzruszył ramionami, a ostatnie słowo wypowiedział z intonacją pytającą. - Mówisz mi, że patrzę na blok falafeli? — Roland uniósł brew, spoglądając na wypchaną torbę Vincenta. - Ależ nie - odparł Vincent. - Wygnańcy zakupili również hummus, pitę, pikle, pojemniczek czegoś o

nazwie tabbouleh, sałatkę z ogórków i świeży sok z granatów. Jesteś głodna, Lucindo Price? Kupili absurdalną ilość pysznego jedzenia. Jakimś sposobem nie czuliby się właściwie, jedząc na ołtarzach, więc rozstawili na podłodze szwedzki stół i wszyscy -Wygnańcy, anioły, śmiertelniczka - z niego korzystali. Nastrój mieli poważny, ale jedzenie było sycące i wydawało się, że tego właśnie potrzebują. Luce pokazała Oliannie i Vincentowi jak robić kanapkę z falafelem, a Cam nawet poprosił Phila o podanie hummusu. W pewnym momencie Arriane wyleciała przez okno, żeby znaleźć Luce nowe ubranie. Wróciła z wytartymi dżinsami, białą podkoszulką z dekoltem w kształcie litery V i bardzo fajną kamizelką kuloodporną izraelskiej armii z naszywką przedstawiającą pomarańczowo-żółty płomień. - Musiałam pocałować żołnierza, żeby ją dostać -wyjaśniła, ale w jej głosie nie było tej udawanej niefrasobliwości, z którą mówiła zawsze w obecności Gabbe i Molly. Kiedy wszyscy się już najedli, w drzwiach pojawiła się Dee. Uprzejmie przywitała Wygnańców i położyła dłoń na ramieniu Daniela. - Masz relikwię, kochany? Nim Daniel zdążył odpowiedzieć, spojrzenie Dee padło na kielich. Uniosła go i obróciła w dłoniach, przyglądając mu się z każdej strony. - Srebrne Skrzydło - wyszeptała. - Witaj, stary

przyjacielu. - Zakładam, że ona wie, co z tym zrobić - powiedział Cam. — Wie — odparła Luce. Dee wskazała na mosiężną płytkę przymocowaną na jednym z szerokich boków kielicha i zaczęła mamrotać pod nosem, jakby czytała. Przeciągnęła palcami po obrazie, który ją zdobił. Luce przesunęła się nieco do przodu, żeby przyjrzeć się uważniej. Ilustracja przedstawiała coś, co wyglądało jak skrzydła spadającego anioła. Dee w końcu spojrzała w ich stronę, a jej twarz miała dziwny wyraz. — Cóż, teraz wszystko nabrało sensu. — Co nabrało sensu? - spytała Luce. — Moje życie. Mój cel. Dokąd mamy się udać. Co musimy zrobić. Nadszedł czas. — Czas na co? - spytała Luce. Zebrali już wszystkie artefakty, ale ona nadal nie miała pojęcia, jaki właściwie był cel ich wyprawy. — Czas na mój ostatni akt, kochanie - powiedziała ciepło Dee. — Nie martw się, przeprowadzę cię przez wszystko, krok po kroku. — To teraz na Synaj? - Daniel podniósł się z podłogi i pomógł Luce wstać. — Prawie. - Dee przymknęła oczy i odetchnęła głęboko, jakby to w jej płucach kryło się wspomnienie. — W górach około półtora kilometra nad Klasztorem Świętej

Katarzyny rosną dwa drzewa. Chciałabym, żebyśmy się tam zebrali. To miejsce zwie się Qayom Malak. — Qayom Malak... Qayom Malak... - powtórzył Daniel. Jego słowa brzmiały jak „kajom malaka". - To jest w mojej książce. Otworzył torbę i przerzucił kilka stron, mamrocząc pod nosem. W końcu wyciągnął ją w stronę Dee. Luce podeszła bliżej, żeby też spojrzeć. Na dole około setnej strony Daniel wskazywał palcem na wyblakłą notatkę zapisaną językiem, którego Luce nie rozpoznawała. Obok niej trzykrotnie powtórzył tę samą sekwencję liter: QYWM'ML'K' QYWM'ML'K' QYWM'ML'K — Dobra robota, Danielu - powiedziała Dee z uśmiechem. - Wiedziałeś o tym od początku. Choć współczesnym łatwiej wypowiedzieć Qayom Malak niż... -Wydała z siebie serię gardłowych odgłosów, których Luce nie umiałaby powtórzyć. — Nigdy nie wiedziałem, co to znaczy - stwierdził Daniel. Dee wyjrzała przez otwarte okno na popołudniowe niebo nad świętym miastem. — Wkrótce się dowiesz, chłopcze. Już niedługo.

TR ZY NA ŚCI E WYKOPALISKA Łoskot skrzydeł nad głową. Pasma chmur prześlizgujące się po skórze. Luce szybowała w ciemnościach, głęboko w usypiającym tunelu kolejnego lotu. Czuła się lekka niczym wiatr. Pośrodku granatowego nieba wisiała pojedyncza gwiazda, wiele kilometrów nad pasem tęczy na horyzoncie. Migoczące światełka na ciemnej ziemi wydawały się nieprawdopodobnie odległe. Luce znalazła się w innym świecie, wspinając się do nieskończoności, oświetlona blaskiem srebrnych skrzydeł. Znów uderzyły, uniosły się do przodu i cofnęły, niosąc ją wyżej... wyżej... Świat był tu cichszy, jakby miała go dla siebie. Wyżej... wyżej... Niezależnie od tego, jak wysoko się wzniosła, zawsze otaczał ją ten ciepły srebrny blask skrzydeł. Sięgnęła do Daniela, pragnąc podzielić się tym pokojem, pogłaskać jego rękę w miejscu, w którym zawsze spoczywała, obejmując ją w talii. Jej dłoń dotknęła jej własnej nagiej skóry. Jego ręki tam nie było. Nie było Daniela. Pozostało jedynie ciało Luce, ciemniejący horyzont i

samotna gwiazda. Wyrwała się gwałtownie ze snu. Przebudzona znów odnalazła ręce Daniela — jedną obejmującą ją w talii, drugą wyżej, otaczającą jej pierś. Tam, gdzie zawsze. Było późne popołudnie, nie noc. Ona, Daniel i pozostali wspinali się na drabinę z puchatych chmurek, która zasłaniała gwiazdy. To tylko sen. Sen, w którym to Luce leciała. Wszyscy mieli takie sny. Podobno człowiek budził się tuż przed tym, jak miał uderzyć w ziemię. Ale Luce, która latała każdego dnia w prawdziwym życiu, obudziła się, kiedy zorientowała się, że leci samodzielnie. Dlaczego nie podniosła wzroku, żeby zobaczyć, jak wyglądały jej skrzydła, czy były wspaniałe? Zamknęła oczy, pragnąc powrócić do tamtego prostszego nieba, gdzie Lucyfer nie opadał w ich stronę, a Gabbe i Molly nie odeszły. - Nie wiem, czy mi się to uda - powiedział Daniel. Otworzyła oczy, wróciła do rzeczywistości. Pod nimi czerwone granitowe szczyty półwyspu Synaj były tak poszarpane, że wyglądały, jakby powstały z odłamków szkła. - Co takiego ci się nie uda? - spytała Luce. - Odnalezienie miejsca Upadku? Dee nam pomoże, Danielu. Sądzę, że wie dokładnie, jak je znaleźć. - Pewnie - odparł bez przekonania. - Dee jest świetna. Mamy szczęście, że jest z nami. Ale nawet jeśli

odnajdziemy miejsce Upadku, nie wiem, jak powstrzymamy Lucyfera. A jeśli nam się nie uda... - Jego pierś unosiła się mocno, oparta o jej plecy - ...nie przeżyję kolejnych sześciu tysięcy lat tracenia ciebie. Przez swoje żywota Luce widziała Daniela zatopionego w ponurych rozmyślaniach, sfrustrowanego, zmartwionego, namiętnego, znów ponurego, czułego, pozbawionego wiary w siebie, rozpaczliwie smutnego. Ale nigdy nie wydawał się pokonany. Kapitulacja w jego głosie przeszyła ją, nagle i głęboko, jak gwiezdna strzała przebijała ciała aniołów. - Nie będziesz musiał tego robić. - Wciąż wyobrażam sobie, co nas czeka, jeśli Lucyferowi się powiedzie. - Wycofał się nieco z szyku, w którym lecieli: Cam i Dee na przedzie, Arriane, Roland i Annabelle tuż za nimi, Wygnańcy wokół nich. — Tego jest zbyt wiele, Luce. To dlatego anioły opowiadają się po jednej lub drugiej stronie, ludzie łączą się w zespoły. Zbyt wiele kosztuje, jeśli się tego nie robi, samotna walka staje się zbyt ciężka. Był taki czas, kiedy Luce natychmiast zwróciłaby się do wewnątrz, a wątpliwości Daniela sprawiłyby, że poczułaby się niepewnie, jakby sugerowały słabość ich związku. Ale teraz znała lekcje z ich przeszłości. Kiedy Daniel był zbyt zmęczony, by o tym pamiętać, ona znała miarę ich miłości. - Nie chcę przez to znów przechodzić. Cały ten czas bez

ciebie, ciągłe czekanie, głupi optymizm, że pewnego dnia będzie inaczej... - Twój optymizm jest uzasadniony! Popatrz na mnie. Popatrz na nas! Jest inaczej. Wiem, że tak jest, Danielu. Widziałam nas w Helston, w Tybecie i na Tahiti. Byliśmy zakochani, owszem, ale wcale nie przypominało to tego, co mamy teraz. Zostali jeszcze bardziej w tyle, poza zasięgiem głosu pozostałych. Pozostali tylko we dwoje, para kochanków rozmawiających na niebie. - Nadal tu jestem - powiedziała. - Jestem tutaj, ponieważ wierzyłeś w nas. Wierzyłeś we mnie. - Wierzyłem... wierzę w ciebie. — Ja też w ciebie wierzę. — Usłyszała uśmiech w swoim głosie. — Zawsze tak było. Wiedziała, że nie może im się nie powieść. Opadli w sam środek burzy piaskowej. Wisiała nad pustynią jak ogromna kołdra, jakby olbrzymie ręce wyrzuciły Saharę w powietrze. W gęstej, beżowej mgle anioły i ich otoczenie stawali się niewyraźni - ziemię okrywał wirujący piach, horyzont zasłaniały wielkie, pulsujące tafle brązu. Wszystko wydawało się rozbite na piksele, skąpane w pylistych zakłóceniach, jak zardzewiały biały szum, zapowiadający, co miało nadejść, gdyby Lucyferowi się powiodło. Nos i usta Luce wypełniał piasek. Wpadał pod jej ubranie i drapał skórę. Był o wiele ostrzejszy od aksamitnego pyłu pozostawionego przez śmierć Gabbe i

Molly, jak ponure przypomnienie czegoś piękniejszego i gorszego. Luce zupełnie straciła orientację. Nie miała pojęcia, jak blisko byli lądowania, aż jej stopy musnęły niewidoczny kamienisty grunt. Wyczuwała, że po ich lewej znajdują się wielkie skały, może góry, ale widziała na odległość kilkudziesięciu centymetrów. Jedynie blask anielskich skrzydeł, przytłumiony przez niesione wiatrem fale piasku, sugerował, że w pobliżu są inni. Kiedy Daniel postawił ją na nierównej skale, Luce postawiła kołnierz swojej żołnierskiej kurtki na wysokość uszu, żeby ochronić twarz przed piaskiem. Zebrali się w kręgu, skrzydła aniołów tworzyły krąg blasku na kamienistej ścieżce u podnóża góry - Phil i pozostała trójka Wygnańców, Arriane, Annabelle, Cam i Roland, Luce i Daniel, a pośrodku stała Dee, zachowując się równie spokojnie, jak przewodnik oprowadzający turystów po muzeum. - Nie martwcie się, popołudniami tak często bywa! -krzyknęła Dee ponad wyciem wiatru tak mocnego, że szarpał skrzydłami aniołów. Osłoniła oczy dłonią. - To wszystko wkrótce się skończy. Kiedy dotrzemy do Qayom Malak, połączymy trzy relikwie. One opowiedzą nam prawdziwą historię Upadku. - A gdzie dokładnie jest Qayom MalakV. - odkrzyknął Daniel. - Będziemy musieli wspiąć się na tę górę. - Dee

wskazała za siebie na ledwie widoczne wzniesienie, u podnóża którego wylądowali. To, co Luce widziała z góry, wydawało się nieprawdopodobnie strome. -Chciałaś powiedzieć, że mamy polecieć, tak? -Arriane stuknęła o siebie obcasami swoich czarnych tenisówek. Nigdy nie byłam dobra we wspinaczce. Dee potrząsnęła głową. Sięgnęła do płóciennej torby, którą trzymał Phil, otworzyła ją i wyjęła parę mocnych brązowych butów turystycznych.- Cieszę się, że reszta z was ma już rozsądne obuwie. - Zsunęła szpilki, wrzuciła je do torby i zaczęła sznurować buty. - To nie jest przyjemny spacerek, ale w tych warunkach do Qayom Malak najlepiej podejść pieszo. Możecie wykorzystać skrzydła, by zachować równowagę. - Dlaczego nie przeczekamy burzy piaskowej? - zaproponowała Luce. Jej oczy łzawiły na wietrze. - Nie, kochanie. - Dee przełożyła pasek płóciennej torby przez wąskie ramię Phila. - Nie ma czasu. Musimy to zrobić teraz. I tak oto ustawili się w szeregu za Dee, ufając, że ich poprowadzi. Daniel wziął Luce za rękę. Wciąż wydawał się ponury po ich rozmowie, ale trzymał ją mocno. - Na razie, miło było was poznać! - zażartowała Arriane, kiedy pozostali zaczęli się wspinać. - Jeśli będziesz mnie szukać, zapytaj piasku - odparł Cam. Dee poprowadziła ich w górę, skalistą ścieżką, która

stawała się coraz węższa i bardziej stroma. Leżało na niej mnóstwo ostrych kamieni, które Luce zauważała dopiero, kiedy się o nie potknęła. Chylące się ku zachodowi słońce wyglądało jak księżyc, pyliste powietrze sprawiało, że jego blask zdawał się pomniejszony i blady. Kaszlała, krztusiła się pyłem, gardło nadal ją bolało po bitwie w Wiedniu. Skręcała w prawo i w lewo, nie widziała, dokąd idzie, jedynie wyczuwała, że droga cały czas się wznosi. Skupiła się na żółtym kardiganie Dee, który łopotał jak flaga na drobnym ciele kobiety. I cały czas trzymała Daniela za rękę. Od czasu do czasu burza cichła za skałą i powietrze robiło się czystsze. W jednej z takich chwil Luce zauważyła w pewnej odległości zieloną plamę. Znajdowała się ona przy ścieżce kilkaset metrów powyżej miejsca, w którym się znajdowali, i na prawo. Ta plama stłumionych barw była jedynym, co przerywało jałowy brązowy krajobraz. Luce gapiła się na nią jak na miraż, aż Dee musnęła jej ramię. -To nasz cel, kochanie. Dobrze jest mieć przed oczami nagrodę. Wtedy burza w końcu oderwała się od skały, kurz zawirował i zielona plama zniknęła. Świat znów stał się ziarnisty. Wirujący piach jakby tworzył obrazy Billa - sposób, w jaki chichotał przy ich pierwszym spotkaniu, przeobrażając się z postaci Daniela w ropuchę; jego nieodgadniona mina, kiedy poznała Szekspira w teatrze

Globe. Obrazy pomagały Luce, kiedy potykała się na ścieżce. Wiedziała, że nie zatrzyma się, aż pokona diabła. Obrazy Gabbe i Molly również dodawały jej sił. Błysk ich wielkich złotych i srebrnych skrzydeł znów stanął przed oczami Luce. Nie jesteś zmęczona, powtarzała sobie. Nie jesteś głodna. W końcu wymacali drogę wokół wysokiej skały przypominającej kształtem grot strzały zwrócony ku niebu. Dee gestem kazała im przytulić się do osłoniętego od wiatru boku skały i tam w końcu wiatr ucichł. Zapadł zmrok. Góry okrywała coraz ciemniejsza srebrzysta szata. Stali na płaskowyżu wielkości salonu w domu rodziców Luce. Pomijając niewielką szparę w miejscu, do którego doprowadziła ich ścieżka, niewielką okrągłą przestrzeń otaczały strome, rdzawe skaliste urwiska, tworząc coś, co mogło służyć jako naturalny amfiteatr. Chroniły ich nie tylko przed wiatrem — nawet gdyby nie trwała właśnie burza piaskowa, większość płaskowyżu była zasłonięta przez skałę w kształcie grotu i otaczające ich wzniesienia. Nikt idący ścieżką nie mógł ich zauważyć. Podążająca za nimi Waga musiałaby mieć sporo szczęścia, żeby przelecieć bezpośrednio nad nimi. To pustkowie otoczone górami było swego rodzaju sanktuarium. - Chciałbym powiedzieć, że znalazłem się na zupełnie naturalnym haju — powiedział Cam. - Johna Denvera taka wspinaczka by dobiła — zgodził

się Roland. Okresowe rzeki pozostawiły wijące się ślady na zapylonej ziemi. U podstawy skalnej ściany na prawo od głazu w kształcie strzały ział poszarpany otwór jaskini. Po drugiej stronie płaskowyżu, na prawo od miejsca, gdzie stali, skalne osuwisko opierało się o zakrzywioną kamienną ścianę. Sterta składała się z kamieni różnych rozmiarów, od takich wielkości śnieżki do większych od lodówki. Między głazami wyrastały porosty, które jakby spajały zbocze. Drzewko oliwne o bladych liściach i miniaturowy figowiec próbowały rosnąć w poprzek kamieni na zboczu. To musiała być ta plama zieleni, którą Luce widziała z dołu. Dee powiedziała, że to ich cel, ale Luce nie mogła uwierzyć, że wspięli się tak wysoko pośród kłębiącego się piachu. Skrzydła wszystkich aniołów przypominały Wygnańców, brązowe i zużyte, emanujące bardzo słabym blaskiem. Skrzydła prawdziwych Wygnańców zdawały się jeszcze bardziej kruche niż kiedykolwiek dotąd, jak pajęczyny. Dee otarła rękawem pył z twarzy. Przeciągnęła palcami o pomalowanych na czerwono paznokciach przez rozczochrane rude włosy. Starsza pani jakimś sposobem wciąż wydawała się elegancka. Luce wolała się nie zastanawiać nad swoim wyglądem. - Nie ma jednej nudnej chwili! - powiedziała Dee, znikając w jaskini.

Podążyli za nią do środka, jednak zatrzymali się po kilku metrach, kiedy słaby blask zmierzchu ustąpił miejsca całkowitym ciemnościom. Luce oparła się o chłodną ścianę czerwonawego piaskowca obok Daniela. Jego głowa niemal dotykała niskiego sklepienia. Wszystkie anioły musiały złożyć skrzydła, żeby zmieścić się w ciasnej jaskini. Luce usłyszała zgrzyt, a później w oświetlonej części jaskini pojawił się wydłużony cień Dee. Nogą popychała w ich stronę dużą drewnianą skrzynię. Cam i Roland zerwali się, żeby jej pomóc, stłumiony bursztynowy blask ich skrzydeł rozproszył nieco ciemność. Chwycili za rogi skrzyni i zanieśli ją do naturalnej niszy w jaskini, którą wskazała im Dee. Kiedy skinęła głową, opuścili ją i oparli o ścianę. - Dziękuję, panowie. - Dee przeciągnęła palcami po mosiężnych okuciach skrzyni. — Wydaje się, że to było wczoraj, kiedy ją tu zaciągnęłam. Choć musiało minąć prawie dwieście lat. — Na jej twarzy pojawił się ślad nostalgii. - Cóż, całe życie jest niczym dzień. Gabbe mi pomogła, choć ze względu na burze piaskowe nie umiała sobie przypomnieć lokalizacji. To był anioł, który rozumiał wagę wcześniejszych przygotowań. Wiedziała, że ten dzień nadejdzie. Dee wyjęła z kieszeni swetra elegancki srebrny klucz i przekręciła go w zamku skrzyni. Kiedy ta się otworzyła, Luce pochyliła się, spodziewając się ujrzeć coś magicznego - a przynajmniej historycznego. Dee jednak

wyciągnęła ze środka sześć standardowych wojskowych manierek, trzy niewielkie latarnie z brązu, ciężką stertę koców i ręczników, jak również naręcze łomów, kilofów i łopat. - Wypijcie do dna, jeśli potrzebujecie. Najpierw Lucinda. - Rozdała manierki, które wypełniała chłodna, pyszna woda. Luce wypiła zawartość swojej manierki i otarła usta wierzchem dłoni. Kiedy oblizała wargi, poczuła na nich suchy piach. — Lepiej, prawda? Dee uśmiechnęła się. Otworzyła pudełko zapałek i zapaliła świeczkę w każdej z latarni. Światło odbijało się od ścian, rzucając dramatyczne cienie, kiedy anioły pochylały się, obracały na pięcie i nawzajem się otrzepywały. Arriane i Annabelle wycierały skrzydła suchymi ręcznikami. Daniel, Roland i Cam woleli wytrzepać piach ze swoich skrzydeł, uderzając nimi o ściany, aż ucichł cichy syk osypującego się piachu. Wygnańcom brud chyba nie przeszkadzał. Wkrótce jaskinię wypełniał jasny blask anielskich skrzydeł, jakby ktoś rozpalił ognisko. — I co teraz? - spytał Roland, wysypując piach z jednego ze swoich skórzanych butów. Dee podeszła do otworu jaskini, odwrócona plecami do pozostałych. Wyszła na płaskowyż i czekała, aż ruszą za nią.

Zebrali się w niewielkim półokręgu, zwróceni twarzą do sterty skał i dwóch drzewek. — Musimy wejść do środka — powiedziała Dee. — Do środka czego? Luce obejrzała się dookoła. Jaskinia, z której właśnie wyszła, była jedynym „środkiem", który widziała. Poza tym, w okolicy była jedynie płaska ziemia i skalne osuwisko oparte o stromą ścianę. - Sanktuaria buduje się na sanktuariach wybudowanych na sanktuariach - powiedziała Dee. - Pierwsze na Ziemi niegdyś znajdowało się dokładnie tutaj, pod tymi kamieniami. Wewnątrz został zakodowany ostatni fragment wczesnej historii upadłych. Oto Qay-om Malak. Po tym, jak pierwsze sanktuarium zostało zniszczone, pojawiło się kilka następnych, ale Qayom Malak zawsze pozostawał w ich wnętrzu. - Chcesz powiedzieć, że śmiertelnicy również korzystali z Qayom Malak? — spytała Luce. - Bezmyślnie i bez zastanowienia. Każda nowa grupa, która budowała tu świątynię, rozumiała coraz mniej. Wielu uważało to miejsce za pechowe — spojrzała na Arriane, która przestąpiła z nogi na nogę - ale to nie jest niczyja wina. Wszystko wydarzyło się dawno temu. Dzisiejszej nocy odkopiemy to, co zostało utracone. - To znaczy, wiedzę o Upadku? — Roland spacerował wokół osuwiska. — To nam powie Qayom Malak? Dee uśmiechnęła się tajemniczo. - Słowa pochodzą z aramejskiego. Znaczą... lepiej, jeśli

zobaczycie to na własne oczy. Stojąca obok Arriane żuła kosmyk włosów, ręce wcisnęła głęboko w kieszenie ogrodniczek, a jej skrzydła pozostawały sztywne i nieruchome. Wpatrywała się w oliwkę i figowiec jak zahipnotyzowana. Luce zrozumiała teraz, co było dziwnego w drzewach. Wydawało się, że wyrastają w poprzek skał, ponieważ ich pnie zostały zasypane przez kamienie. — Drzewa — powiedziała. — Tak, niegdyś były całkiem odkryte. - Dee pochyliła się, żeby pogłaskać suche liście miniaturowego figowca. — Podobnie jak Qayom Malak. — Wstała i poklepała stertę kamieni. — Ten cały płaskowyż był niegdyś o wiele większy. Czasami było to piękne, pełne życia miejsce, choć teraz trudno to sobie wyobrazić. — Co się z nim stało? — spytała Luce. — Jak sanktuarium zostało zniszczone? — Ostatnie przykryła lawina skalna. To się wydarzyło około siedmiuset lat temu, po szczególnie silnym trzęsieniu ziemi. A to jedynie ostatnia z zadziwiającej listy katastrof, jakie tu nastąpiły... powódź, pożar, morderstwo, wojna, wybuchy. - Przerwała i wpatrzyła się w stertę kamieni, jakby to była masa kryształowych kul. Ale jedyna część, która się liczy, przetrwała. A przynajmniej taką mam nadzieję. I dlatego musimy wejść do środka. Cam podszedł do jednej z większych skał i oparł się o nią z rękami założonymi na piersi.

— Jestem mistrzem wielu rzeczy, Dee. Ale przechodzenie przez skały nie jest jednym z moich darów. Dee klasnęła w dłonie. — I właśnie dlatego dawno temu spakowałam te łopaty. Musimy odsunąć skały. Szukamy tego, co leży wewnątrz. — Chcesz powiedzieć, że mamy wykopać Qayom Malak! — spytała Annabelle, obgryzając różowe paznokcie. Dee wskazała na plamę mchu pośrodku sterty skał, które przed laty spadły z urwiska. - Na waszym miejscu zaczęłabym tutaj! Kiedy zrozumieli, że Dee mówi poważnie o konieczności rozebrania sterty kamieni, Roland rozdał narzędzia, które kobieta wyciągnęła ze skrzyni. Zabrali się do pracy. - Odsuwając kamienie, upewnicie się, że to miejsce pozostanie wolne. - Dee gestem wskazała na kawałek przestrzeni między osuwiskiem a początkiem ścieżki, która ich tu doprowadziła. Odznaczyła obszar około metra kwadratowego. - Będziemy go potrzebować. Luce wzięła kilof i uderzyła nim niepewnie o skały. - Wiesz, jak ono wygląda? — spytała Daniela, który wcisnął łom w szczelinę skały za figowcem. - Jak rozpoznamy Qayom Malak, kiedy je zobaczymy? - W mojej książce nie ma żadnej ilustracji. - Daniel bez trudu, jednym gestem dłoni rozłupał skały. Mięśnie jego ramion drżały, kiedy unosił połówki głazu, każdy wielkości dużej walizki. Rzucił je za siebie, pilnując, by nie wylądowały na wyznaczonym przez Dee terenie. Musimy ufać, że Dee pamięta.

Luce weszła w otwartą przestrzeń, gdzie wcześniej znajdowała się skała usunięta przez Daniela. Ujrzała teraz resztę oliwki i figowca, całe ich pnie. Zostały niemal zmiażdżone przez tony kamienia. Jej spojrzenie omiotło gigantyczną stertę głazów, którą mieli usunąć. Miała wysokość dobrych siedmiu metrów. Czy coś mogło wytrzymać siłę tej lawiny skalnej? - Nie martw się — powiedziała Dee, jakby czytając Luce w myślach. — Ono gdzieś tam jest, ukryte równie bezpiecznie jak twoje pierwsze wspomnienie miłości. Wygnańcy wzlecieli na szczyt osuwiska. Phil pokazywał pozostałym, gdzie rzucać głazy, które już udało im się odsunąć, a oni rzucali nimi z powrotem w zbocze, sprawiając, że skały zaczynały pękać i osuwać się w dół. - Hej, widzę jakąś naprawdę starą żółtą cegłę. — Skrzydła Annabelle trzepotały ponad najwyższym punktem osuwiska, gdzie stykało się z pionowym zboczem. Łopatą odsunęła trochę gruzu. - Myślę, że to może być ściana sanktuarium. - Ściana, kochanie? Bardzo dobrze - powiedziała Dee. Powinny być jeszcze trzy, jak to bywa ze ścianami. Kop dalej. Była wyraźnie rozproszona, spacerowała po płaskim kwadracie, który sama wyznaczyła w pobliżu końca ścieżki, i nie zwracała uwagi na postępy wykopalisk. Wydawało się, że coś liczy. Spojrzenie wbiła w ziemię. Luce przez chwilę obserwowała Dee i zorientowała się, że kobieta liczy kroki, jakby przygotowywała choreografię

do przedstawienia. Podniosła wzrok, napotkała spojrzenie Luce. -Chodź ze mną. Luce spojrzała na Daniela, jego błyszczącą od potu skórę. Był zajęty dużym, nieporęcznym głazem. Odwróciła się i podążyła za Dee do jaskini. Latarnia Dee rzucała niepewne światło na mroczne zakamarki. Jaskinia wydawała się nieskończenie ciemniejsza i zimniejsza bez blasku anielskich skrzydeł. Kobieta przez chwilę grzebała w skrzyni. - Gdzie jest ta przeklęta miotła? — spytała Dee. Luce przykucnęła przy Dee i uniosła drugą latarnię, żeby pomóc jej w poszukiwaniach. Sięgnęła w głąb ogromnej skrzyni i jej dłonie musnęły szorstkie gałązki miotły. -Tutaj. — Cudownie. Zawsze jest w ostatnim miejscu, w którym się szuka. — Dee przerzuciła miotłę przez ramię. — Chcę ci coś pokazać, kiedy inni zajmują się wykopaliskami. Wyszły z powrotem na płaskowyż, który wypełniały odgłosy metalu uderzającego o kamień. Dee stanęła na krawędzi osuwiska, zwrócona twarzą do przestrzeni, którą kazała aniołom pozostawić. Zaczęła energicznie przesuwać miotłą. Luce sądziła, że cały płaskowyż jest z tego samego płaskiego czerwonego kamienia, ale kiedy Dee zamiatała, Luce zauważyła, że pod spodem znajduje się niewielkie marmurowe podwyższenie. Zaczął się również wyłaniać wzór — bladożółty kamień na

przemian z białym tworzyły skomplikowany wzorzec. W końcu Luce rozpoznała symbol — jedna długa linia z żółtego kamienia, a po obu jej stronach ukośne białe linie, coraz krótsze. Przykucnęła, by przeciągnąć palcami po kamieniu. Symbol przypominał z wyglądu strzałkę, wskazującą w stronę, z której przybyli. — To Płyta Strzały- powiedziała Dee. - Kiedy wszystko będzie gotowe, wykorzystamy ją jako swego rodzaju scenę. Cam stworzył tę mozaikę przed wielu laty, choć wątpię, by to pamiętał. Od tego czasu wiele przeżył. Złamane serce doprowadza do utraty pamięci. — Wiesz o kobiecie, która złamała serce Cama? - wyszeptała Luce, przypominając sobie, że Daniel zabronił jej o tym wspominać. Dee zmarszczyła czoło, pokiwała głową i wskazała na żółtą strzałkę pośród marmurowych płytek. — Co sądzisz o tym wzorze? — Myślę, że jest piękny - powiedziała Luce. — Ja też tak sądzę — zgodziła się Dee. — Podobny mam wytatuowany nad sercem. Dee z uśmiechem rozpięła dwa górne guziki swetra, ukazując żółtą halkę. Opuściła dekolt o kilka centymetrów, odsłaniając białą skórę. W końcu wskazała na czarny tatuaż na piersi. Wyglądał dokładnie tak samo, jak linie na ziemi. — Co to oznacza? — spytała Luce.

Dee poklepała skórę pod tatuażem i poprawiła halkę. -Nie mogę się doczekać, żeby ci opowiedzieć -uśmiechnęła się i obróciła w stronę kamiennego osuwiska - ale wszystko po kolei. Popatrz, jak sobie radzą! Aniołowie i Wygnańcy usunęli część osuwiska. Z gruzów na kilka metrów wystawały ustawione pod kątem prostym dwie ściany ze starej cegły. Były poważnie uszkodzone, gdzieniegdzie przebite na wylot. Dach zniknął. Niektóre z cegieł były poczerniałe, jak po dawno zapomnianym pożarze. Inne wydawały się spleśniałe, jakby wyschły po prehistorycznej powodzi. Ale prostokątny kształt dawnej świątyni zaczynał się z wolna wyłaniać. - Dee! - zawołał Roland, gestem przyzywając kobietę do północnej ściany, by oceniła jego postępy. Luce wróciła do Daniela. W czasie, który spędziła z Dee, on usunął sporą stertę kamienia i ustawił ją elegancko po prawej od osuwiska. Czuła się paskudnie z myślą, że prawie nie pomaga. Znów chwyciła za kilof. Pracowali całymi godzinami. Było już po północy, nim udało im się usunąć połowę osuwiska. Latarnie Dee oświetlały płaskowyż, ale Luce wolała się trzymać blisko Daniela, gdyż blask jego skrzydeł był dla niej wystarczającym źródłem światła. Szczęka bolała ją od napinania twarzy. Ramiona miała obolałe, a oczy ją piekły. Ale nie przestawała. Nie narzekała. Wciąż uderzała kilofem. Zamachnęła się w stronę różowego kamienia, odsłoniętego przez głaz, który Daniel

właśnie usunął. Spodziewała się przy tym, że jej kilof ześlizgnie się po gładkiej skale. Miast tego wbił się w coś miękkiego. Luce rzuciła kilof i zaczęła rękami rozgarniać materiał przypominający glinę. Dotarła do warstwy piaskowca tak miękkiego, że rozpadał się pod delikatnym dotykiem. Przysunęła latarnię bliżej, by lepiej widzieć, i wyrywała wielkie kawały. Pod kilkunastoma centymetrami piaskowca odnalazła coś gładkiego i twardego. - Coś znalazłam! Pozostali okrążyli Luce, kiedy wytarła ręce o spodnie i palcami oczyściła kwadratową płytę o boku długości około pół metra. Kiedyś musiała być pomalowana, ale teraz widziała jedynie słaby zarys sylwetki mężczyzny z aureolą wokół głowy. - Czy to to? - spytała podekscytowana. Ramię Dee otarło się o Luce. Kobieta dotknęła płytki. - Obawiam się, że nie, kochanie. To jedynie obraz naszego przyjaciela Jezusa. Musimy wejść głębiej. - Wejść głębiej? - powtórzyła Luce. -Aż do samego środka. - Dee postukała w płytkę. - To fasada ostatniego sanktuarium, średniowiecznego klasztoru dla wyjątkowo aspołecznych mnichów. Musimy dokopać się do pierwotnej budowli, za tym murem. Zauważyła wahanie Luce. - Nie bój się zniszczyć starożytnej ikonografii - powiedziała Dee. - Trzeba to zrobić, żeby dotrzeć do tego, co jest naprawdę stare. - Spojrzała w niebo, jakby szukała

słońca, ale ono dawno już zniknęło za płaskim horyzontem. Wyszły gwiazdy. - Ojej. Czas leci, prawda? Ruszajcie dalej! Świetnie sobie radzicie! W końcu Phil wystąpił naprzód z łomem i przebił się przez płytkę z Jezusem. Zrobił otwór, a przestrzeń za nim była pusta i ciemna, pachniała dziwnie, piżmem i starością. Wygnańcy rzucili się na rozbitą płytkę, poszerzając otwór, by mogli kopać dalej. Byli pracowitymi robotnikami, skutecznie siejącymi zniszczenie. Odkryli, że z powodu braku dachu nad sanktuarium lawina skalna wypełniała również środek. Wygnańcy zaczęli na zmianę rozbierać mur i odrzucać na bok głazy wysypujące się ze środka. Arriane stała z dala od nich, w ciemnym kącie płaskowyżu i kopała stertę kamieni, jakby próbowała uruchomić kosiarkę. Luce podeszła do niej. — Hej — powiedziała Luce. — Wszystko w porządku? Arriane podniosła wzrok. Palce założyła za szelki ogrodniczek. Na jej twarzy pojawił się uśmiech. — Pamiętasz, jak razem dostałyśmy karę? Kazali nam sprzątać cmentarz w Sword & Cross? Razem szorowałyśmy tego anioła. — Oczywiście. Luce czuła się wtedy żałośnie - Molly zmieszała ją z błotem, czuła się dziwnie ze swoją obsesją na punkcie Daniela, a jeśli się nad tym zastanowić, nie była też

pewna, czy Arriane naprawdę ją lubi, czy tylko się nad nią lituje. - To była niezła zabawa, nie? - Głos Arriane wydawał się odległy. - Zawsze będę to pamiętać. - Arriane - odezwała się Luce - ty wcale teraz o tym nie myślisz, prawda? Co jest takiego w tym miejscu, że się tu ukryłaś? Arriane stanęła ze stopami opartymi o łopatę i zaczęła się kołysać. Patrzyła, jak Wygnańcy i aniołowie wygrzebują spośród skał wysoką kolumnę. W końcu Arriane zamknęła oczy i wyrzuciła z siebie: - Ja jestem powodem, dla którego to sanktuarium już nie istnieje. To przeze mnie jest pechowe. - Ale... Dee powiedziała, że to nie jest niczyja wina. Co się stało? - Po Upadku - powiedziała - zaczęłam odzyskiwać siły, szukałam schronienia, sposobu, by wyleczyć skrzydła. Nie powróciłam jeszcze do Tronu. Nawet nie wiedziałam, jak to zrobić. Nie pamiętałam, czym byłam. Byłam sama, zobaczyłam to miejsce i... - Weszłaś przypadkiem do sanktuarium, które się tu niegdyś znajdowało - powiedziała Luce, przypominając sobie, co Daniel mówił o powodach, dla których upadłe anioły nie zbliżały się do kościołów. Wszyscy czuli się niepewnie w Bazylice Grobu Świętego. Nawet nie zbliżyli się do kaplicy na Pont Saint Benezet.

— Nie wiedziałam! - Pierś Arriane drżała, kiedy łapała powietrze. — Oczywiście, że tak. — Luce objęła Arriane. Jej przyjaciółka składała się ze skóry, kości i skrzydeł. Anielica oparła głowę na jej ramieniu. — Czy ono wybuchło? Arriane pokiwała głową. - Tak jak ty... Nie - poprawiła samą siebie - tak jak tobie się to zdarzało w poprzednich żywotach. Puf. Wszystko płonie. Tyle tylko, że to nie było wcale... wybacz mi, że tak mówię... pięknie tragiczne czy romantyczne. To było ponure, czarne i ostateczne. Jak drzwi zamknięte przed nosem. Wtedy zrozumiałam, że naprawdę zostałam wykopana z Niebios. — Odwróciła się do Luce, a jej wielkie niebieskie oczy robiły wrażenie bardziej niewinnych, niż Luce kiedykolwiek widziała. - Nigdy nie chciałam odejść. To był wypadek, wielu z nas po prostu zostało porwanych przez... cudzą bitwę. — Wzruszyła ramionami i psotnie wygięła kącik ust. - Może przyzwyczaiłam się do bycia wyrzutkiem. To mi pasuje, nie sądzisz? - Ułożyła palce na kształt pistoletu i strzeliła w stronę Cama. - Chyba nie przeszkadza mi towarzystwo tej bandy banitów. - Nagle twarz Arriane zmieniła się, zniknęły z niej wszelkie ślady rozbawienia. - To jest to. - Co takiego? - Luce obróciła się na pięcie. Aniołowie i Wygnańcy odgarnęli kilka ton kamienia. Stali teraz w miejscu, gdzie wcześniej znajdowało się osuwisko. Właśnie zbliżał się świt. Wokół nich wznosiło się wewnętrzne sanktuarium, które obiecała im Dee.

Elegancka starsza pani była słowna. Pozostały tylko dwie kruche ściany, ustawione pod kątem prostym, ale granica z szarych płytek posadzki świadczyła o pierwotnym wzorze, który obejmował około dwóch metrów kwadratowych. Potężne bloki marmuru tworzyły fundamenty ścian z piaskowcowych cegieł, niegdyś podtrzymujących dach. Części budowli zdobiły zwietrzałe płaskorzeźby - skrzydlate istoty tak stare i zniszczone, że niemal stapiały się z kamieniem. Starożytny pożar osmalił część ozdobnych gzymsów w pobliżu szczytu ścian. Całkowicie odsłonięte drzewo oliwne i figowiec stanowiły granicę między Płytą Strzały a odkopanym sanktuarium. Dwie brakujące ściany sprawiały, że reszta budowli istniała jedynie w wyobraźni Luce, która oczyma duszy widziała starożytnych pielgrzymów, klękających, by się pomodlić. Wyraźnie widziała, gdzie klękali. Cztery marmurowe jońskie kolumny o kanelowa-nych bazach i kapitelach zdobionych wolutami otaczały podwyższenie pośrodku budowli. A na nim stał ogromny prostokątny ołtarz z jasnobeżowego kamienia. Wydawał się znajomy, a jednocześnie nie przypominał niczego, co widziała Luce. Pokrywał go brud i kamienie, ale Luce widziała cień ozdoby wyrzeźbionej na jego szczycie — dwa kamienne anioły zwrócone do siebie twarzami, każdy wielkości sporej lalki. Kiedyś zostały pomalowane złotą farbą, ale teraz pozostały jedynie jej ślady. Rzeźbione anioły klęczały w modlitwie, z pozba-

wionymi aureoli głowami zwróconymi do dołu, a ich pięknie wyrzeźbione skrzydła stykały się czubkami. — Tak. - Dee odetchnęła głęboko. - To Qayom Malak. Oznacza „Nadzorcę Aniołów". Albo, jak ja wolę to tłumaczyć „Pomocnika Aniołów". Ma w sobie tajemnicę, do której nie dotarła jeszcze żadna dusza... klucz do odnalezienia miejsca, w którym upadli spadli na ziemię. Pamiętasz to, Arriane? — Tak mi się wydaje. - Arriane wydawała się zdenerwowana, kiedy ruszyła w stronę rzeźby. Gdy dotarła do postumentu, przez dłuższą chwilę stała przed klęczącymi aniołami. W końcu sama uklękła. Dotknęła ich skrzydeł w miejscach, gdzie anioły się nimi stykały. Zadrżała. Widziałam je tylko przez sekundę, zanim... — Tak — powiedziała Dee. — Zostałaś wyrzucona z sanktuarium. Siła wybuchu wywołała pierwszą lawinę, która zasypała Qąyom Malak, ale figowiec i oliwka pozostały odsłonięte i były jak wskazówka dla innych sanktuariów, wybudowanych w kolejnych latach. Byli tu chrześcijanie, grecy, żydzi, Maurowie. Ich sanktuaria również upadały, przez lawinę, pożar, skandal lub strach, tworząc nieprzebyty mur wokół Qayom Malak. Potrzebowaliście mnie, żeby znów je odnaleźć. A mnie nie mogliście odnaleźć, aż byłam wam naprawdę potrzebna. -I co teraz? - spytał Cam. - Nie mów mi, że mamy się modlić.

Spojrzenie Dee nie opuszczało Qayom Malak, nawet kiedy rzuciła Camowi ręcznik, który niosła na ramieniu. - Och, Cam, będzie jeszcze gorzej. Teraz musisz szorować. Wypolerować anioły, szczególnie ich skrzydła. Wypolerować, aż zaczną błyszczeć. Blask księżyca musi padać na nie w ściśle określony sposób.

C ZT ER NA ŚCIE KRĄG POWIETRZA Bum. Ten odgłos przypominał burzę, narodziny mrocznego tornada. Luce zerwała się ze snu w mrocznej jaskini, w której usnęła z głową opartą na ramieniu Daniela. Nie miała zamiaru drzemać, ale Dee upierała się, że muszą odpocząć, zanim wyjaśni cel Qayom Malak. Przebudzona ze snu miała wrażenie, że minęło wiele cennych godzin. Pociła się w swoim flanelowym śpiworze. Miała wrażenie, że srebrny medalion parzy jej pierś. Daniel leżał nieruchomo, wpatrzony w otwór jaskini. Dudnienie ucichło. Luce wsparła się na łokciach, zauważyła Dee śpiącą naprzeciwko, zwiniętą w kłębek. Jej rude włosy były rozczochrane. Na lewo od Dee leżały puste śpiwory Wygnańców - dziwne istoty pełniły straż, skulone na tyłach jaskini, stykając się szarymi skrzydłami. Po jej prawej spały Annabelle i Arriane, a przynajmniej odpoczywały. Ich srebrne skrzydła splotły się razem, jakby były siostrami. W jaskini panował spokój. Luce musiała sobie wyobrazić dudnienie. Wciąż była zmęczona. Kiedy przetoczyła się i oparła plecami o pierś Daniela tak, że otulał ją prawym skrzydłem, jej powieki opadły. Zaraz jednak uniosły się gwałtownie. Znalazła się twarzą w twarz z Camem.

Był kilkanaście centymetrów od niej, leżąc na boku z głową opartą na dłoni, a jego zielone oczy wpatrywały się w nią, jakby oboje byli w transie. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć... BUM. Jaskinia zadrżała jak liść. Przez chwilę powietrze nabierało dziwnej przejrzystości. Ciało Cama zadrżało, migocząc. - Trzęsienie czasu — stwierdził Daniel. — Cholernie wielkie - zgodził się Cam. Luce usiadła prosto i gapiła się na swoje ciało w śpiworze, na dłoń Daniela na jej kolanie, na Arriane, która mruknęła pod nosem „To nie ja", zanim Annabelle obudziła ją uderzeniem skrzydła. Wszyscy migotali. W jednej chwili stabilnie obecni, w drugiej niematerialni jak duchy. Trzęsienie czasu poluzowało wymiar, w którym nawet nie znajdowali się w tym miejscu. Jaskinia wokół nich się kołysała. Po ścianach osypywał się piasek. Ale w przeciwieństwie do Luce i jej przyjaciół, fizyczne właściwości skał pozostawały niezmienne, jakby chciały pokazać, że tylko ludziom — duszom — groziło wymazanie. - Qayom Malak! — wykrzyknął Phil. - Znów je zasypie lawina skalna. Luce patrzyła, czując mdłości, jak blade skrzydła Wygnańca migoczą, kiedy próbował dostać się do wyjścia z jaskini.

- To sejsmiczne drganie rzeczywistości, Phillipie, nie trzęsienie ziemi — powiedziała Dee, zatrzymując Phila. Jej głos brzmiał, jakby ktoś na przemian pogłośniał go i ściszał. — Doceniam twoją troskę, ale musimy to po prostu przetrwać. Później rozległ się ostatni huk, długie, przerażające dudnienie, podczas którego Luce nie widziała nikogo z nich, a po jego ustaniu wszyscy powrócili, znów materialni i prawdziwi. Zapanowała nagła cisza, tak absolutna, że Luce słyszała bicie własnego serca. - Już dobrze - powiedziała Dee. - Najgorsze przeminęło. - Czy wszyscy są w porządku? - spytał Daniel. - Tak, kochanie, nic nam nie jest - odparła Dee. -Choć to było wyjątkowo nieprzyjemne. - Podniosła się i zaczęła wychodzić z jaskini, a jej słowa unosiły się za nią. Przynajmniej było to jedno z ostatnich trzęsień czasu, które ktokolwiek musiał przeżywać. Patrząc po sobie, pozostali wyszli za nią na zewnątrz. - Co miałaś na myśli? - spytała Luce. - Czy Lucyfer jest tak blisko? - Jej umysł próbował liczyć wschód słońca, zachód, wschód, zachód. Mieszały się ze sobą, jeden długi ciąg gorączki, paniki i skrzydeł na niebie. Kiedy Luce poszła spać, był ranek... Zatrzymali się przed Qayom Malak. Luce stała na Płycie Strzały, zwrócona twarzą w stronę dwóch rzeźbionych aniołów. Roland i Cam wznieśli się w niebo i unosili na wysokości około piętnastu metrów. Wpatrywali się w

horyzont, przysunięci blisko, by móc cicho rozmawiać. Ich ogromne skrzydła zasłaniały słońce - które, jak zauważyła Luce, wisiało niepokojąco nisko nad horyzontem. - Mamy wieczór szóstego dnia od czasu, kiedy Lucyfer zaczął swój samotny Upadek - powiedziała cicho Dee. - Przespaliśmy cały dzień? - spytała przerażona Luce. — Zmarnowaliśmy tak wiele czasu... -Nic nie zostało zmarnowane - sprzeciwiła się Dee. Czeka mnie dziś wielka noc. Jeśli się nad tym zastanowić, ciebie też. Wkrótce będziesz się cieszyć, że odpoczęłaś. - Zabierzmy się do roboty, nim dopadnie nas kolejne trzęsienie ziemi albo będziemy musieli walczyć z Wagą powiedział Cam, kiedy wraz z Rolandem dotknęli stopami ziemi. Ich skrzydła zakołysały się lekko. - Cam ma rację. Nie możemy marnować czasu. Daniel sięgnął po czarną torbę, z aureolą ukradzioną przez Luce w zatopionym kościele w Wenecji. Później wziął wypchaną płócienną torbę, w której wcześniej schował Srebrne Skrzydło. Umieścił obie torby, rozpięte, przed Dee, tak że trzy relikwie stały w jednym szeregu. Dee się nie poruszyła. Roland zrobił krok do przodu i dotknął jej pleców. - Z Camem widzieliśmy na horyzoncie Wagę. Jeszcze nie znają naszej lokalizacji, ale nie są daleko. Lepiej by było, gdybyśmy się pośpieszyli. Dee zmarszczyła czoło. - Obawiam się, że to niemożliwe.

- Ale powiedziałaś... - Luce przerwała, gdy Dee spojrzała na nią spokojnie. — Tatuaż. Symbol na ziemi... - Bardzo chętnie wszystko wyjaśnię - powiedziała Dee ale samego aktu nie da się przyśpieszyć. Rozejrzała się po kręgu aniołów, Wygnańców i Luce. Kiedy się upewniła, że wszyscy słuchają, zaczęła mówić: - Jak wiemy, wczesna historia upadłych nie została zapisana. Choć możecie nie pamiętać tego dokładnie omiotła anioły spojrzeniem - zapisaliście swoje pierwsze dni na Ziemi w przedmiotach. Po dzień dzisiejszy kluczowe elementy waszej wiedzy są zakodowane w materii różnorakich artefaktów. Artefaktów wydających się na pierwszy rzut oka czymś zupełnie innym. Dee sięgnęła po aureolę i uniosła ją do słońca. - Widzicie — przeciągnęła palcem po szeregu pęknięć, których Luce wcześniej nie zauważyła - ta szklana aureola jest również soczewką. Uniosła ją tak, by wszyscy mogli przez nią spojrzeć. Jej twarz była nieco zniekształcona z powodu wypukłego szkła, przez co jej złociste oczy wydawały się ogromne. Odłożyła aureolę, przeszła do płóciennej torby i wyjęła Srebrne Skrzydło. Błyszczało w ostatnich promieniach słońca, kiedy delikatnie musnęła dłonią jego wnętrze. - A ten kielich - wskazała na ilustrację wykutą w srebrze, którą Luce po raz pierwszy zauważyła w Jerozolimie - zawiera obraz wyjścia z miejsca Upadku, pierwszej Diaspory aniołów. Aby powrócić do waszego pierwszego domu na Ziemi, musicie najpierw napełnić ten

kielich. — Przerwała i wpatrzyła się w jego wnętrze. Kiedy zostanie napełniony, opróżnimy go na pokrytej skomplikowanym wzorem Płycie, na której znajduje się obraz świata, jakim był kiedyś. - Kiedy kielich zostanie napełniony? - powtórzyła Luce. - Napełniony czym? - Wszystko po kolei. - Dee podeszła do krawędzi kamiennego podwyższenia i dłonią zrzuciła trochę pyłu. Następnie pochyliła się i ustawiła kielich dokładnie na żółtym symbolu na kamieniu. — Sądzę, że powinien znaleźć się tutaj. Luce stała oszołomiona obok Daniela i wpatrywała się w Dee, która wędrowała powoli po podwyższeniu. W końcu znów wzięła aureolę i zaniosła ją do Qayom Malak. W czasie ich pobytu na płaskowyżu zdążyła zmienić buty turystyczne na szpilki i teraz ich obcasy stukały na marmurze. Jej rozczochrane włosy opadały do pasa. Zaczerpnęła powietrza, po czym wypuściła je z płuc. Obiema rękami uniosła aureolę nad głowę, wyszeptała kilka słów modlitwy, a później bardzo ostrożnie opuściła ją w krąg powietrza utworzony przez złączone skrzydła modlących się aniołów. Pasowała idealnie. — Tego się nie spodziewałam - mruknęła Arriane do Luce. Luce też nie - choć była pewna, że kobieta bierze udział w czymś niezwykle uświęconym. Kiedy Dee znów odwróciła się w stronę Luce i aniołów,

miała taką minę, jakby chciała coś powiedzieć. Miast tego opadła na kolana, a później ułożyła się na plecach u stóp Qayom Malak. Daniel rzucił się naprzód, żeby jej pomóc, ale ona odesłała go gestem. Czubkami butów dotykała podstawy Qayom Malak, a szczupłe ramiona wyciągnęła nad głową tak, by palcami sięgać do Srebrnego Skrzydła. Jej ciało idealnie pasowało. Zamknęła oczy i przez kilka minut leżała bez ruchu. Kiedy Luce zaczynała się już zastanawiać, czy Dee usnęła, kobieta stwierdziła: — Dobrze, że dwa tysiące lat temu przestałam rosnąć. Wstała, przyjmując pomoc od Rolanda i otrzepała się. — Wszystko w porządku. Kiedy księżyc wzniesie się tam... - Wskazała w stronę nieba na wschodzie, tuż nad miejscem, w którym kończyły się skały. — Księżyc? — Cam posłał spojrzenie Danielowi. — Tak, księżyc. Jego promienie muszą padać dokładnie tutaj. - Dee postukała w środek aureoli. Znajdujące się w tym miejscu pęknięcie jeszcze przed chwilą nie było tak wyraźnie widoczne. - Na ile znam księżyc, a znam go... po tylu latach człowiek nawiązuje bliskie związki ze swoimi towarzyszami... jego promienie powinny paść tam gdzie to konieczne równo o północy. To w sumie stosowne, bo północ to moja ulubiona pora. Godzina czarownic... — I co się wtedy stanie? - spytała Luce. - O północy, kiedy księżyc znajdzie się we właściwym miejscu? Dee zwolniła i uniosła dłoń do policzka Luce.

— Wszystko, kochanie. — A co robimy do tego czasu? — spytał Daniel. Dee sięgnęła do kieszeni swetra i wyjęła z niego duży złoty zegarek kieszonkowy. - Pozostaje do zrobienia kilka rzeczy. Wypełnili polecenia Dee w najmniejszym szczególe. Każdy z artefaktów został zamieciony, wypolerowany, odkurzony przez kilka osób. Dopiero sporo po zapadnięciu zmroku Luce udało się wyobrazić sobie, jaką ceremonię zaplanowała Dee. -Jeszcze dwie latarnie poproszę - poleciła Dee. -W sumie będzie ich trzy, po jednej dla każdej z relikwii. Co dziwne, Dee mówiła o relikwiach, jakby nie była jedną z nich. Nawet dziwniejsze wrażenie robił sposób, w jaki kręciła się po płaskowyżu, jak gospodyni eleganckiego przyjęcia upewniająca się, że wszystko w porządku. Czwórka Wygnańców rytualnie zapaliła latarnie, ich wygolone głowy orbitowały wokół skał jak planety. Pierwsze światło padło na Qayom Malak. Druga latarnia oświetlała Srebrne Skrzydło, które nadal znajdowało się tam, gdzie umieściła je Dee, na końcu złotej strzałki na Płycie, w odległości wzrostu Dee zaledwie półtora metra - od Qayom Malak. Wcześniej aniołowie umieścili półksiężyc płaskich kamieni jak ławki po lewej i prawej stronie Płyty, która zaczęła w ten sposób wyglądać jak scena. Całość zaczęła jeszcze bardziej przypominać amfiteatr, zwłaszcza kiedy

Annabelle zabrała się za odkurzanie kamieni, niczym bileter przygotowujący siedzenia dla nadchodzących widzów. - Co Dee zrobi z tym wszystkim? - zapytała Luce szeptem Daniela. W fioletowych oczach Daniela krył się ciężar czegoś, czego nie umiał wypowiedzieć, a nim Luce zaczęła go błagać, by jednak spróbował, Dee dotknęła jej ramion. - Proszę, włóż te szaty. Jak odkryłam, ceremonialny strój pomaga się skupić na zadaniu. Danielu, to powinno pasować na ciebie. - Podała mu ciężki brązowy płaszcz. A to coś dla pełnej wdzięku Arriane. - Podała to anielicy. — Zostałaś jeszcze ty, Luce. Dla ciebie przeznaczone są mniejsze szaty z dna mojej skrzyni. Weź moją latarnię i przebierz się. Luce wzięła latarnię i zaczęła prowadzić Daniela w stronę jaskini, w której przespali dzień, ale Dee chwyciła anioła za ramię. - Mogę na słowo? Daniel skinął na Luce, by poszła sama, co też zrobiła, zastanawiając się, czego Dee nie chciała powiedzieć w jej obecności. Zawiesiła latarnię na przedramieniu, a jej światło kołysało się, kiedy szła w stronę jaskini. Otworzyła sztywne wieko skrzyni i sięgnęła do środka. Wewnątrz znajdowała się jedynie długa brązowa szata. Podniosła ją. Uszyto ją z ciężkiej wełny, grubej i nieco zatęchłej, jakby przesiąkniętej dymem. Kiedy Luce

uniosła ją do ciała, szata wydawała się o prawie metr za długa. Teraz była jeszcze bardziej ciekawa, dlaczego Dee ją odesłała. Postawiła latarnię na ziemi i niezręcznie wciągnęła szatę przez głowę. - Potrzebujesz pomocy? Cam wsunął się do jaskini cicho jak chmura. Stojąc za nią, zebrał fałdę tkaniny i założył ją za pleciony pasek płaszcza. Przywiązał ją tak, że rąbek szaty sięgał kostek Luce, jakby cały strój został na nią skrojony. Odwróciła się ku niemu. Światło latarni migotało na jego twarzy. Stał nieruchomo. Luce założyła kciuk za pasek, który zawiązał Cam. - Dziękuję - powiedziała, kierując się w stronę wyjścia z jaskini. - Luce, zaczekaj... Zatrzymała się. Cam spojrzał z góry na czubek buta, którym kopał w skrzynię. Luce też się na niego gapiła. Zastanawiała się, jakim cudem nie usłyszała, jak wchodził do jaskini, jakim sposobem znaleźli się sam na sam. - Wciąż nie wierzysz, że jestem po twojej stronie. - Teraz to nie ma znaczenia, Cam. - Czuła nieprawdopodobne ściskanie w gardle. - Posłuchaj. - Cam zrobił krok do przodu i dzieliło ich już tylko kilka centymetrów. Sądziła, że zaraz ją obejmie, ale tego nie zrobił. Nie próbował jej nawet dotknąć, jedynie stał bardzo blisko i nieruchomo. -Kiedyś było inaczej. Popatrz na mnie. - Zrobiła to, nerwowo. - Być może teraz noszę na skrzydłach złoto

Lucyfera, ale nie zawsze tak było. Znałaś mnie, zanim poszedłem tą drogą, Lucindo, i byliśmy przyjaciółmi. - Jak już mówiłeś, wszystko się zmienia. Cam jęknął z frustracją. - Nie da się przeprosić dziewczyny o tak dogodnie wybiórczej pamięci. Pozwól, że zgadnę: kiedy odkrywasz swoje prawdziwe ja, odnajdujesz wszelkiego rodzaju wspaniałe wspomnienia, w których zakochałaś się w Danielu, a Daniel powiedział to cudowne zdanie... Obrócił się i spojrzał ponuro w stronę jedwabistych sylwetek muskających delikatnie gwiazdy na horyzoncie. - A dlaczego miałabym tego nie robić? Należymy do siebie. Daniel jest dla mnie wszystkim. A ty... - Co on mówi o mnie? - Cam zmrużył oczy. Luce wyłamała palce i przypomniała sobie, jak na samym początku w Sword & Cross dłoń Daniela przesunęła się po jej ręce, by powstrzymać ten bezmyślny gest. Jego dotyk był od początku znajomy. - Mówi, że ci ufa. Później nastąpiła chwila milczenia, której Luce nie chciała zapełniać. Chciała wyjść. A gdyby Daniel spojrzał i zobaczył ją w tej mrocznej jaskini z Camem? Spojrzeli się, ale z tej odległości Daniel by tego nie zauważył. Jak wyglądali razem, ona i Cam? Kiedy podniosła wzrok, jego oczy były czyste, zielone i bardzo smutne. - A czy ty mi ufasz? - spytał. - Dlaczego to jest teraz takie ważne... Otworzył szeroko

oczy, szalone i podekscytowane. - Teraz wszystko jest ważne. To przedstawienie, dla którego wszystkie wcześniejsze przedstawienia były tylko przygrywką. A jeśli masz zrobić to, co musisz zrobić, nie możesz widzieć we mnie wroga. Nie masz pojęcia, w co się wpakowałaś. - O czym ty mówisz? - Luce. - To był głos Dee. Ona i Daniel stali przed wejściem do jaskini. Tylko Dee się uśmiechała. - Jesteśmy gotowi i czekamy na ciebie! - Na mnie? - Na ciebie. Luce nagle się przestraszyła. - A co mam zrobić? - Może wyjdziesz i zobaczysz? Dee wyciągnęła rękę, ale Luce odkryła, że nie może się ruszyć. Spojrzała na Cama, ale on patrzył na Daniela. Daniel wciąż wpatrywał się w nią, jego oczy płonęły pragnieniem jak zawsze, kiedy miał wziąć ją w ramiona i pocałować. Ale nie poruszył się, a to zmieniło trzy metry odległości między nimi w tysiące kilometrów. - Czy zrobiłam coś nie tak? — spytała. - Masz właśnie zrobić coś cudownego - odparła Dee, wciąż wyciągając rękę. - Nie marnujmy czasu, którego nie mamy. Luce wzięła ją za rękę. Dłoń kobiety była tak zimna, że ją to przeraziło. Wpatrywała się w Dee, która wydawała się bledsza, bardziej krucha i starsza niż w bibliotece w

Wiedniu. Jakimś sposobem jednak, pod wysuszoną skórą i wystającymi kośćmi, w jej wnętrzu płonęło coś jasnego i tryskającego życiem. - Czy ze mną wszystko w porządku, kochanie? Gapisz się na mnie. - Oczywiście — odparła Luce. - Tylko... - Moja dusza? Świeci, prawda? Luce pokiwała głową. - Dobrze. Cam i Daniel nie odezwali się do siebie, kiedy się mijali - Cam wyślizgnął się na zewnątrz, gdzie zrobiło się wietrznie, Daniel stanął za Luce i uniósł latarnię. - Dee? - Luce odwróciła się do kobiety, której lodowatą dłoń próbowała ogrzać. - Nie chcę tam wychodzić. Boję się, a nie wiem dlaczego. - Tak powinno być. Ale ten kielich nie może cię minąć. - Czy ktoś mógłby mi powiedzieć, co się dzieje? - Tak - powiedziała Dee, stanowczo, lecz z troską ciągnąc dłoń Luce. - Jak już znajdziemy się na zewnątrz. Kiedy ominęli skałę, która częściowo osłaniała wejście do jaskini, zimny wiatr szarpał ich bezlitośnie. Luce zatoczyła się do tyłu, wolną ręką osłaniając twarz przed uderzeniem piasku. Dee i Daniel zmusili ją, by minęła początek szlaku, którym wspinali się poprzedniego wieczoru i gdzie byli najbardziej wystawieni na podmuchy wiatru.

Luce odkryła, że szczyty wokół reszty płaskowyżu stanowią barierę dla kłębiącego się piasku, dzięki czemu mogła znów oddychać i widzieć. Choć słyszała, jak burza piaskowa wyje wokół płaskowyżu, wszystko wewnątrz zakrzywionych kamiennych ścian wydawało się nagle zbyt ciche i zbyt czyste. Na marmurowej Płycie świeciły dwie latarnie — jedna przed Qayom Malak, jedna za Srebrnym Skrzydłem. Oba światełka przyciągały chmury komarów, które odbijały się od szklanych tafli, co dziwnie uspokajało Luce. Przynajmniej znajdowała się w świecie, gdzie światło wciąż przyciągało robactwo. Wciąż była w świecie, który znała. Latarnia oświetlała dwa złociste anioły zwrócone ku sobie w modlitwie. Jej światło sięgało krawędzi popękanej szklanej aureoli, umieszczonej przez Dee w prawowitym miejscu, w objęciach anielskich skrzydeł. Na urwiskach wznoszących się nad płaskowyżem siedziała czwórka Wygnańców, a każdy z bladych wojowników obserwował inną stronę świata. Skrzydła Wygnańców, przyciśnięte do ich boków, były ledwie widoczne, ale blask latarni Daniela ukazywał gwiezdne strzały i naciągnięte srebrne łuki, jakby w każdej chwili spodziewali się przybycia Wagi. Czworo upadłych aniołów zajmowało kamienne siedzenia wokół uroczyście rozstawionych relikwii. Annabelle i Arriane siedziały po jednej stronie, wyprostowane, ukrywając skrzydła. Po drugiej stronie usiedli Cam i

Roland - pozostawiając między sobą jedno wolne miejsce. Dla Luce czy Daniela? - Dobrze, są już wszyscy poza księżycem. - Dee spojrzała na niebo na wschodzie. - Jeszcze pięć minut. Danielu, zajmiesz miejsce? Daniel podał Dee latarnię i obszedł marmurową płytę. Stanął przed Qayom Malak. Luce chciała podejść do niego, ale nim zdążyła się pochylić w jego stronę, Dee mocniej ścisnęła jej dłoń. - Zostań ze mną, kochanie. Daniel usiadł między Rolandem a Camem i zwrócił pozbawioną wyrazu twarz w stronę Luce. - Pozwólcie, że wyjaśnię. - Spokojny, wyraźny głos Dee odbijał się echem od czerwonych ścian, a wszystkie anioły się wyprostowały. - Jak powiedziałam wam wcześniej, niezbędne jest pojawienie się księżyca, a on już za chwilę ukaże się nad tym szczytem. Uśmiechnie się przez soczewkę aureoli. Mamy szczęście, że niebo jest dziś czyste i nic nie zasłoni cieni jego pięknych kraterów, które połączą się z pęknięciami w szkle aureoli. - Razem te elementy rzucą zarys kontynentów i krajów, a te w połączeniu z rzeźbami na Płycie utworzą Mapę SimulacraTerra Prima. Dokładnie tutaj. - Wskazała na pustą przestrzeń na marmurowym stopniu, gdzie wcześniej się położyła, oceniając odległość między Qayom Malak a Srebrnym Skrzydłem. - Zobaczycie obraz świata takiego, jakim był, kiedy spadliście na Ziemię. — Tak — odetchnęła — jeszcze chwila. Już.

Księżyc wzniósł się nad skałę, która górowała nad Qayom Malak. Choć księżyc już się zmniejszał i świecił słabo, w tej chwili jego blask był jasny jak świt. Anioły, Wygnańcy, Luce i Dee stali w milczeniu przez kilka minut, patrząc, jak księżyc się wznosi, rzuca odrobinę światła, a później jeszcze więcej przez aureolę. Marmurowa płyta za nim była pusta, później zamglona - i nagle w jednej chwili wyświetlany obraz stał się wyraźny, skupiony i prawdziwy. Przedstawiał linie, ich przecięcia kontynenty - granice, kraje i morza. Wydawał się na wpół ukończony. Niektóre linie rozmywały się w nicości, niektóre granice się nie domykały. Ale z pewnością była to mapa Ziemi, pomyślała Luce, takiej, jak wyglądała w czasach, gdy Daniel się w niej zakochał. Obudziła coś w najgłębszych zakamarkach jej pamięci. Wydawała się znajoma. — Widzisz ten żółty kamień pośrodku? - spytała Dee. Luce zmrużyła oczy i zobaczyła płytkę z odrobinę ciemniejszego żółtego kamienia, takiego jak ten, na którym umieszczono kielich. — To my, dokładnie pośrodku wszystkiego. — Jak strzałka mówiąca „Jesteś tutaj" - stwierdziła Luce. — Zgadza się, kochanie - odparła Dee. — A teraz, moja Lucindo, czy domyśliłaś się już, jaka jest twoja rola w tej ceremonii? Luce przestąpiła z nogi na nogę. Czego od niej chcieli?

To była ich historia, nie jej. Po całym tym zamieszaniu była po prostu zwyczajną dziewczyną, pochwyconą przez obietnicę miłości. Daniel znalazł ją na Ziemi po tym, jak wypadł z łask - ktoś powinien jego zapytać, co się działo. - Przepraszam. Nie wiem. - Dam ci wskazówkę - powiedziała Dee. - Czy widzisz miejsce upadku aniołów zaznaczone na tej mapie? Luce westchnęła. -Nie. - Zapisano przed wieloma tysiącleciami, że to miejsce na mapie może ukazać jedynie krew. Krew, która płynie w naszych żyłach, wie o wiele więcej od nas. Przyjrzyj się uważnie. Widzisz te rowki w marmurze? To linie bliskie granicom Ziemi z czasów przed upadkiem. Kiedy krew zostanie rozlana, staną się wyraźne. Krew zbierze się w jednym niezmiernie ważnym miejscu. Wiedza, kochanie, jest we krwi. - Miejsce Upadku - powiedziała jedna z anielic głosem pełnym szacunku. Luce nie wiedziała, czy to była Arriane czy Annabelle. - Podobnie jak na mapie ukrytego skarbu, miejsce uderzenia... to jest Upadku... zostanie oznaczone pięcioramienną krwawą gwiazdą. A teraz... Dee mówiła, ale Luce już nie słyszała jej słów. Czyli to było konieczne, żeby powstrzymać Lucyfera. To właśnie miał na myśli Cam. To dlatego Daniel na nią nie patrzył. Miała wrażenie, że ktoś wepchnął jej w gardło watę. Kiedy otworzyła usta, brzmiała, jakby mówiła pod wodą. — Potrzebujecie — z trudem przełknęła ślinę - mojej

krwi. Dee stłumiła śmiech i przycisnęła chłodną dłoń do rozpalonego policzka Luce. — Dobry Boże, nie, dziecko! Swoją zachowaj. Ja oddam ci moją. — Co takiego? — Zgadza się. Kiedy będę odchodzić z tego świata, napełnicie Srebrne Skrzydło moją krwią. Wlejecie ją w to wgłębienie odrobinę na wschód od złotej strzały wskazała na wgłębienie na lewo od kielicha, po czym dramatycznym gestem wyciągnęła ręce w stronę mapy — i będziecie patrzeć, jak wypełnia rowki, tu i tam, aż odnajdziecie gwiazdę. Wtedy dowiecie się, gdzie spotkacie Lucyfera, i zniweczycie jego plan. Luce wyłamała palce. Jak Dee mogła tak swobodnie mówić o swojej śmierci? — Dlaczego to robisz? — Przecież w tym celu zostałam właśnie stworzona. Anioły stworzono, by je uwielbiać, i ja też mam swój cel. - Z głębokiej kieszeni brązowego płaszcza Dee wyciągnęła długi srebrny sztylet. -Ale to... Tym właśnie sztyletem panna Sophia zabiła Penn. Miała go w Jerozolimie, kiedy wiązała upadłych aniołów. — Tak. Zabrałam go z Golgoty - powiedziała Dee, z zachwytem przyglądając się ostrzu. Błyszczało jakby zostało właśnie naostrzone. - Ten nóż ma mroczną hi-

storię. Najwyższa pora, by został wykorzystany w dobrym celu. - Wyciągnęła sztylet, trzymając jego ostrze płasko na dłoni, rękojeścią w stronę Luce. - Wiele by to dla mnie znaczyło, gdybyś to ty rozlała moją krew, kochanie. Nie tylko dlatego, że jesteś mi droga, ale także dlatego, że to musisz być ty. -Ja? - Tak, ty. Musisz mnie zabić, Lucindo.

PIĘTNAŚ CIE DAR — Nie mogę! — Możesz — sprzeciwiła się Dee. - I zrobisz to. Nikt inny nie może. - Dlaczego? Dee spojrzała ponad jej ramieniem w stronę Daniela. Wciąż siedział, zwrócony twarzą do Luce, ale tak, jakby jej nie widział. Żaden z aniołów nie podniósł się, żeby jej pomóc. Dee mówiła szeptem. -Jeśli jesteś, jak twierdzisz, w pełni zdecydowana pokonać przekleństwo... - Wiesz, że jestem. - To musisz wykorzystać w tym celu moją krew. Nie. Jak jej przekleństwo mogło być związane z krwią innej osoby? Dee sprowadziła ich tutaj, do Qayom Malak, żeby ukazać miejsce Upadku aniołów. To była jej rola jako desideratum. Nie miało to nic wspólnego z przekleństwem Luce. Naprawdę? Pokonać przekleństwo. Oczywiście, że Luce tego pragnęła, jedynie tego pragnęła. Czy mogła to zrobić tu i teraz? Jak mogłaby ze sobą żyć, gdyby zabiła Dee? Luce spojrzała na starą kobietę, która wzięła ją za ręce. - Czy chcesz poznać prawdę o swoim prawdziwym życiu?

- Oczywiście, że tak. Ale dlaczego zabicie ciebie miałoby ujawnić moją przeszłość? - Ujawni wiele różnych spraw. - Nie rozumiem. - Ojej. - Dee westchnęła, spoglądając ponad ramieniem Luce na pozostałych. - Anioły wykonały kawał dobrej roboty, zapewniając ci bezpieczeństwo... ale w ten sposób sprawiły, że popadłaś w samozadowolenie. Nadszedł czas, żebyś się przebudziła, Lucindo. A żeby się obudzić, musisz działać. Samotny anioł podniósł się w ciemnościach z kręgu, który tworzyli wokół Qayom Malak. - Jeśli ona nie może tego zrobić, to nie może. - Zamknij się, Cam — powiedziała Arriane. - Siadaj. Cam zrobił krok w stronę Luce. Jego smukła sylwetka rzucała cień na Płytę. - Dotarliśmy do tego miejsca. Nie możecie powiedzieć, że nie wykorzystaliśmy każdej szansy. - Odwrócił się do pozostałych. - Ale może ona po prostu nie potrafi. Nie możemy wymagać zbyt wiele. Nie byłaby pierwszą dziewczyną, z której powodu ktoś stracił fortunę. I co z tego, jeśli będzie ostatnią? Jego ton nie pasował do jego słów, podobnie jego spojrzenie, które wypełniała rozpaczliwa szczerość. Możesz to zrobić. Musisz. Luce zważyła sztylet w dłoni. Widziała, jak jego ostrze odbiera życie Penn. Poczuła jego dotyk na swoim ciele, kiedy Sophia próbowała ją zamordować w kaplicy w

Sword & Cross. Luce nie była martwa tylko dlatego, że Daniel wpadł przez witrażowe okno, by ją uratować. Nie miała blizny jedynie dzięki leczącemu dotykowi Gabbe. Uratowali jej życie dla tej chwili. Żeby mogła odebrać cudze. Dee widziała, jak daleko strach zaprowadził Luce. Gestem nakazała Camowi usiąść. - Może byłoby lepiej, kochanie, gdybyś nie myślała o tym jako o odbieraniu mi życia. Dałabyś mi największy dar, Lucindo. Nie widzisz, że jestem gotowa ruszyć dalej? — Zacisnęła wargi w uśmiechu. - Wiem, że to trudno zrozumieć, ale nadchodzi taki moment w drodze śmiertelnego ciała, kiedy szuka najbardziej korzystnego sposobu, by umrzeć. Niegdyś nazywano to „dobrą śmiercią". Nadszedł czas, żebym odeszła, a jeśli dasz mi ten dar bardzo dobrej śmierci, obiecuję, że nie będziesz tego żałować. Ze łzami w oczach Luce spojrzała ponad Dee. - Dan... - Nie mogę ci pomóc, Luce — odezwał się Daniel, zanim jeszcze skończyła wypowiadać jego imię. — To musisz zrobić sama. Roland podniósł się i wpatrzył w mapę. Spojrzał na wschód, w stronę księżyca. - Jeśli to, co się ma stać, stać się musi, niechby przynajmniej stało się niezwłocznie.1 - Nie ma wiele czasu - wyjaśniła Dee i oparła kruchą 1William Shakespeare, Makbet, tłum. Józef Paszkowski, Wydawnictwo Greg, 2008, s. 23.

dłoń na ramieniu Luce. Dłonie Luce drżały, pociły się na ciężkiej srebrnej rękojeści sztyletu, aż trudno jej było go utrzymać. Za Dee widziała Płytę z na wpół naszkicowaną mapą, a za mapą Qayom Malak, w którym spoczywała aureola. Srebrne Skrzydło stało u stóp Dee. Luce już raz przeżyła ofiarę - w Chichen Itza, kiedy złączyła się ze swoim wcześniejszym wcieleniem Ix Cuat. Rytuał nie miał dla Luce sensu. Dlaczego coś ważnego miało umrzeć, by inne ważne rzeczy mogły przetrwać? Czy ten, kto tworzył te zasady, nie pomyślał, że wymagało to wyjaśnienia? To zupełnie jak Abraham, któremu polecono złożenie w ofierze Izaaka. Czy Bóg stworzył miłość, by ból był jeszcze gorszy? - Zrobisz to dla mnie? Pokonać przekleństwo. - Czy zrobisz to dla samej siebie? Luce trzymała sztylet ściśnięty między dłońmi. - Co mam zrobić? - Przeprowadzę cię przez to. Lewa dłoń Dee zamknęła się na prawej dłoni Luce, która zacisnęła się na sztylecie. Rękojeść była śliska od potu. Prawą ręką Dee rozwiązała płaszcz i zsunęła go, stając przed Luce w długiej białej tunice. Górna część jej klatki piersiowej była odkryta, a tatuaż w kształcie strzałki doskonale widoczny. Luce jęknęła na ten widok. - Proszę, nie martw się, kochanie. Pochodzę z niezwykłego rodu, a ta chwila zawsze była moim prze-

znaczeniem. Jeden szybki cios w serce powinien mnie uwolnić. To właśnie Luce chciała usłyszeć. Ostrze drżało, kiedy Dee prowadziła je w stronę tatuażu na swojej piersi. Kobieta nie mogła jednak pomagać jej przez cały czas, Luce wiedziała, że wkrótce sama będzie musiała trzymać klingę. - Świetnie sobie radzisz. - Zaczekaj! - krzyknęła Luce, kiedy ostrze przebiło skórę Dee. Tuż nad dekoltem tuniki pojawiła się czerwona plamka. - Co się z tobą stanie, kiedy umrzesz? Dee uśmiechnęła się z takim spokojem, że musiała to robić specjalnie dla Luce. - Ależ, kochanie, stanę się częścią wielkiego dzieła. - Pójdziesz do Nieba, tak? - Lucindo, nie rozmawiajmy o... - Proszę. Nie mogę zakończyć dla ciebie tego życia, jeśli nie wiem, jak będzie wyglądało następne. Czy cię jeszcze zobaczę? Czy też odejdziesz tak jak anioły? - Och nie, moja śmierć będzie ukrytym życiem, jak sen stwierdziła Dee. - A właściwie lepszym niż sen, ponieważ wreszcie będę mogła śnić. W ciągu życia przedwieczni nigdy nie śnią. Będę śniła o doktorze Otto. Od tak dawna nie widziałam swojego ukochanego. Z pewnością możesz to zrozumieć? Luce chciała się rozpłakać. Oczywiście, że rozumiała. Tyle rozumiała.

Drżąc jeszcze bardziej, przeniosła sztylet z powrotem na tatuaż na piersi Dee. Kobieta delikatnie uścisnęła jej dłoń. - Bądź błogosławiona, dziecko. Bądź obficie błogosławiona. A teraz się pośpiesz. - Dee spojrzała z niepokojem na księżyc. - Wbijaj. Luce z jękiem wbiła sztylet w pierś kobiety. Ostrze przeniknęło ciało, kości i mięśnie - i znalazło się w jej pięknym sercu, aż po rękojeść. Twarze Luce i Dee niemal się stykały. Chmurki ich oddechów łączyły się w powietrzu. Dee zacisnęła zęby i chwyciła dłoń Luce, po czym mocno przekręciła ostrze w lewo. Jej złociste oczy otworzyły się szerzej i znieruchomiały, z bólu lub wstrząsu. Luce pragnęła oderwać wzrok, ale nie mogła. Nie umiała znaleźć w sobie krzyku. - Wyciągnij ostrze - wyszeptała Dee. - Wlej moją krew do Srebrnego Skrzydła. Krzywiąc się, Luce wyciągnęła sztylet. Poczuła, jak coś wewnątrz Dee pęka. Rana była ziejącą czarną jaskinią. Ku jej powierzchni unosiła się krew. Oczy Dee zaszkliły się, co robiło przerażające wrażenie. Kobieta padła na oświetloną blaskiem księżyca ziemię. W pewnej odległości rozległ się krzyk Wagi. Anioły podniosły wzrok. — Luce, musisz działać szybko - powiedział Daniel, ale jego wymuszony spokój przeraził ją bardziej, niż dokonałaby tego panika. Luce wciąż trzymała sztylet w dłoniach. Był śliski i

czerwony, ociekał krwią przedwiecznej. Rzuciła go na ziemię. Uderzył w nią z cichym brzękiem, który rozzłościł Luce, bo brzmiał bardziej jak zabawka niż potężna broń, która zabiła dwie dusze kochane przez Luce. Wytarła zakrwawione ręce w płaszcz. Z trudem łapała powietrze. Upadłaby na kolana, gdyby Daniel jej nie złapał. - Przepraszam, Luce. - Pocałował ją, jego oczy emanowały dawną czułością. - Za co? - Że nie mogłem ci w tym pomóc. - Dlaczego nie mogłeś? - Zrobiłaś to, czego nie mogło uczynić żadne z nas. Zrobiłaś to sama. - Biorąc Luce za ramiona, Daniel odwrócił ją w stronę widoku, na który nie chciała patrzeć. - Nie. Proszę, nie zmuszaj mnie... - Popatrz - stwierdził Daniel. Dee usiadła i trzymała Srebrne Skrzydło w ramionach tak, że jego brzeg przylegał do jej piersi. Krew płynęła swobodnie z piersi z każdym potężnym uderzeniem, jakby to nie była krew, tylko coś magicznego i dziwnego z innego świata. Luce przypuszczała, że tak właśnie jest. Dee miała zamknięte oczy, ale promieniała, uniosła głowę, wystawiając twarz na promienie księżyca. Kiedy kielich się napełnił, Luce zrobiła krok do przodu, pochyliła się i ponownie postawiła go na żółtej strzałce na Płycie. Gdy wyrwała Dee Srebrne Skrzydło, kobieta próbowała wstać. Przycisnęła zakrwawione dłonie do

ziemi, by się podnieść. Jej kolana drżały, kiedy udało jej się stanąć na obu nogach. Pochyliła się i z drżeniem znów wzięła w ręce płaszcz. Jak zorientowała się Luce, próbowała się nim otulić, żeby zasłonić ranę. Arriane podeszła, by jej pomóc, ale to nie miało znaczenia. Świeża krew zalewała płaszcz. Złociste oczy Dee pobladły, jej skóra wydawała się prawie przezroczysta. Wszystko wokół niej wydawało się stłumione i miękkie, jakby już była gdzie indziej. Luce znów załkała, kiedy Dee z trudem zrobiła krok w jej stronę. - Dee! - Luce pokonała dzielącą je odległość, wyciągając ramiona, by chwycić umierającą kobietę. Całe jej ciało robiło wrażenie, jakby było odłamkiem tego, czym była, zanim Luce wzięła sztylet w ręce. - Cii - szepnęła Dee. - Chciałam ci tylko podziękować, kochanie. I dać ci ten dar na pożegnanie. - Wsunęła dłoń pod płaszcz. Kiedy ją wyciągnęła, jej kciuk był ciemny od krwi. — Dar samoświadomości. Musisz przypomnieć sobie, jak śnić o tym, co już wiesz. Teraz nadszedł czas, bym ja zasnęła, a ty się obudziła. Dee omiotła wzrokiem twarz Luce i wydawało się, że widzi wszystko, co mogła w niej zobaczyć - całą jej przeszłość i przyszłość. W końcu pomazała środek czoła Luce zakrwawionym kciukiem. - Baw się dobrze, kochanie. I upadła na ziemię. - Dee! - Luce rzuciła się w jej stronę, ale starsza kobieta już nie żyła. — Nie!

Stojący za Luce Daniel chwycił ją za ramiona, dodając jej sił. To nie wystarczyło. Nie mogło sprowadzić Dee z powrotem, ani wymazać faktu, że to Luce ją zabiła. Nic nie mogło tego dokonać. Luce się rozpłakała. Wiatr z zachodu wył wokół urwiska, niosąc ze sobą kolejne krzyki Wagi. Wydawało się, że każdy centymetr świata jest w chaosie i nic nie chce się uspokoić. Uniosła rękę i dotknęła krwawego odcisku palca na czole... Wokół niej zapłonęło białe światło. Jej wnętrzności płonęły. Zatoczyła się, trzymając ręce wyciągnięte przed sobą, i zaczęła się kołysać, kiedy jej ciało wypełniło... Światło. — Luce? — Głos Daniela wydawał się odległy. Umierała? Nagle poczuła przepełniającą ją energię, jakby odcisk kciuka na czole był stacyjką, a Dee uruchomiła jej duszę. - Czy to kolejne trzęsienie czasu? - spytała, choć niebo nie było szare, lecz śnieżnobiałe. Tak jasne, że nie widziała Daniela ani innych aniołów na płycie. — Nie. - Głos Rolanda. - To ona. - To ty, Luce. - Głos Daniela drżał. Jej stopy musnęły kamień, kiedy jej ciało uniosło się nieważkie. Przez chwilę świat wypełniała olśniewająca harmonia. „Nadszedł czas, żebyś się obudziła". Powietrze przed Luce jakby się gotowało, z białego stało

się mgliście szare. I oto w pewnej odległości ujrzała obraz chichoczącego Billa. Jego czarne skrzydła były szersze niż niebo, szersze niż tysiące galaktyk, wypełniały jej umysł, wypełniały każdy zakamarek wszechświata, zalewając Luce falą niekończącej się wściekłości. „Tym razem ja zwyciężam". Jego głos jak odłamki szkła przesuwające się po gołej skórze. Jak blisko był? Stopy Luce uderzyły w ziemię. Światło zniknęło. Padła na kolana tuż obok Dee, która spoczywała na boku, z jedną ręką podłożoną pod głowę, a jej rozsypane rude włosy były jak rozlana krew. Miała zamknięte oczy i spokojną twarz, która w żadnym stopniu nie przypominała twarzy od tygodnia prześladującej Luce. Próbowała wstać, ale zabrakło jej sił. Daniel ukląkł obok niej. Siedząc przy niej na Płycie, wziął ją w ramiona. Zapach jego włosów i dotyk jego dłoni uspokajał ją. - Jestem tu, Luce, wszystko w porządku - szepnął. Nie chciała mu mówić, że ciągle widzi Billa. Pragnęła powrócić do tego światła. Dotknęła odcisku palca na czole, ale nic się nie stało. Krew Dee wyschła. Daniel wpatrywał się w nią z zaciśniętymi wargami. Odsunął włosy z jej czoła i przycisnął do niego dłoń. - Jesteś rozpalona. - Nic mi nie jest. - Rzeczywiście, czuła się, jakby miała gorączkę, ale nie mogła się tym przejmować. Podniosła

się z trudem i spojrzała na księżyc. Znajdował się bezpośrednio nad nimi, pośrodku nieba. Na tę właśnie chwilę kazała im czekać Dee -chwilę, kiedy jej śmierć nabierała wartości. - Luce. Danielu - powiedział Roland. - Lepiej na to popatrzcie. Trzymał kielich pod kątem i wlewał właśnie ostatnie krople krwi Dee do wgłębienia u podstawy mapy. Kiedy Luce i Daniel dołączyli do pozostałych, krew zdążyła już wypełnić większość pęknięć w marmurze. Choć Dee mówiła, że Ziemia była inna w czasach Upadku aniołów, mapa przed nimi coraz bardziej przypominała współczesną mapę Ziemi. Południowa Ameryka była bliżej zderzenia z Afryką. Północno-wschodni kraniec Ameryki Północnej zbliżył się bardziej do Europy, ale poza tym większość wyglądała tak samo. Widziała miejsce, w którym Zatoka Sueska oddzielała Egipt od półwyspu Synaj, a pośrodku tego półwyspu znajdował się żółty kamień oznaczający płaskowyż, na którym teraz przebywali. Na północ od nich leżało Morze Śródziemne, upstrzone tysiącem wysepek- a po drugiej stronie jego wąskiego pasa, w miejscu, w którym Azja sięgała po Europę, pojawiła się płytka kałuża krwi, nabierająca powoli kształtu gwiazdy. Luce słyszała, jak Daniel przełyka ślinę. Anioły wydawały się oszołomione, kiedy krew Dee wypełniała ramiona gwiazdy, wskazując na współczesną Turcję, a

dokładniej... - Troja - powiedział w końcu Daniel, ze zdumieniem kręcąc głową. - Kto by się spodziewał... - Znowu - jęknął Roland, a ton jego głosu sugerował, że z miastem wiążą go bolesne wspomnienia. - Zawsze miałam przeczucie, że to miejsce jest przeklęte. Ale... Nigdy nie wiedziałam, dlaczego - dokończyła Annabelle. - Cam? - spytał Daniel, a wtedy pozostali oderwali wzrok od mapy i spojrzeli na demona. - Polecę - odparł szybko Cam. - Nic mi nie jest. - To ustalone - stwierdził Daniel, jakby nie mógł w to uwierzyć. - Phillipie - zawołał, spoglądając w górę. Phil wraz z trójką Wygnańców podniósł się ze skały. - Ostrzeż pozostałych. Jakich pozostałych? Kto jeszcze pozostał? - Co mam im powiedzieć? - spytał Phil. - Powiedz im, że znamy miejsce Upadku, że wyruszamy do Troi. - Nie. - Głos Luce zatrzymał Wygnańców. - Nie możemy jeszcze wyruszyć. A co z Dee? Ostatecznie nie było żadnym zaskoczeniem to, że Dee zatroszczyła się o wszystko, łącznie ze szczegółami ceremonii. Annabelle znalazła je wciśnięte między listwy wieka skrzypiącej drewnianej skrzyni, która, jak wyjaśniła Dee, po odwróceniu do góry dnem mogła służyć jako katafalk. Słońce wisiało nisko na niebie, nim zaczęli ceremonię pożegnalną. Był koniec siódmego dnia - list

Dee zapewniał ich, że to nie będzie marnowanie czasu. Roland, Cam i Daniel zanieśli katafalk na środek marmurowej platformy. Zasłonili mapę tak dokładnie, że gdyby pojawiła się Waga, zobaczyliby pogrzeb, nie miejsce Upadku aniołów. Annabelle i Arriane niosły ciało Dee za katafalkiem. Położyły ją delikatnie pośrodku, w taki sposób, że jej serce znalazło się dokładnie nad gwiazdą z krwi. Luce pamiętała słowa Dee, że sanktuaria budowano na sanktuariach. Jej ciało miało stać się sanktuarium dla mapy, którą ukrywało. Cam otulił ciało Dee płaszczem, ale zostawił jej twarz odkrytą i zwróconą w stronę nieba. W swoim miejscu ostatniego spoczynku Dee, ich desideratum, wydawała się drobna, lecz potężna. Wydawała się spokojna. Luce chciała wierzyć, że Dee wędrowała w snach z doktorem Otto. - Chce, żeby to Luce ją pożegnała - odczytała Annabelle z listu. Daniel ścisnął jej dłoń, jakby chciał spytać: „Czy wszystko w porządku?". Luce nigdy nie robiła czegoś takiego. Spodziewała się, że będzie czuć się niezręcznie i będzie ją przepełniać poczucie winy z powodu przemawiania na pogrzebie kogoś, kogo zabiła, lecz te emocje zastąpiło poczucie zaszczytu i podziwu. Podeszła do katafalku. Dała sobie kilka chwil na zebranie myśli.

- Dee była naszą desideratum — zaczęła. - Ale była więcej niż tylko tym. Odetchnęła i zrozumiała, że wypowiada pożegnanie nie tylko dla Dee, ale również Gabbe i Molly, których ciała były powietrzem - i Penn, w której pogrzebie nie mogła uczestniczyć. To było dla niej zbyt wiele. Zrobiło jej się ciemno przed oczami, słowa zniknęły i wiedziała tylko, że Dee posmarowała jej czoło ofiarną krwią. To był dar Dee dla Luce. „Musisz przypomnieć sobie, jak śnić o tym, co już wiesz". Krew pulsowała jej w skroniach. Jej głowa i serce płonęły, a dłonie były lodowate, kiedy ścisnęła dłonie Dee. - Coś się dzieje. Luce ukryła twarz w dłoniach, zasłoniła włosami. Zamknęła oczy i odkryła, że pod powiekami ma jaskrawe białe światło. - Luce... Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że anioły zrzuciły płaszcze i rozwinęły skrzydła. Płaskowyż zalewało światło. Gdzieś tuż nad nimi skrzeczała wielka czereda Wagi. - Co się dzieje? — Osłoniła oczy. - Musimy się pośpieszyć, Danielu! - krzyknął z góry Roland. Czy inne anioły już wzniosły się w powietrze? Co było

źródłem światła? Daniel objął ja w pasie. Trzymał ją mocno. Czuła się z tym dobrze, ale nadal się bała. - Jestem z tobą, Lucindo. Kocham cię, niezależnie od wszystkiego. Wiedziała, że jej stopy unoszą się nad ziemię, że jej ciało zrywa się do lotu. Wiedziała, że jest z Danielem. Ale była ledwie świadoma ich lotu przez płonące niebo, ledwie świadoma czegokolwiek poza dziwnym nowym pulsowaniem w duszy.

S ZE SN AŚCIE APOKALIPSA Gdzieś po drodze zaczęło padać. Krople deszczu uderzały w skrzydła Daniela. Przed nimi rozlegały się grzmoty. Mrok nocy przecinały błyskawice. Luce spała albo znajdowała się głęboko w stanie przypominającym sen, kiedy bowiem nadeszła burza, ocknęła się z letargu. Przeciwny wiatr był brutalny i nieustanny, przyciskał Luce do Daniela. Anioły leciały z ogromną prędkością, jedno uderzenie skrzydeł wystarczało, by przebyły całe miasta, całe łańcuchy górskie. Przelatywały nad chmurami, które wyglądały jak ogromne góry lodowe, a mijały je w mgnieniu oka. Luce nie wiedziała, gdzie są, ani jak długo już podróżują. Nie miała ochoty pytać. Znów panowała ciemność. Ile czasu jeszcze zostało? Nie pamiętała. Przeliczenie tego wydawało się niemożliwe, choć Luce niegdyś uwielbiała rozwiązywać skomplikowane zadania rachunkowe. Prawie się roześmiała na myśl o siedzeniu w drewnianej ławce na lekcji rachunków i przygryzaniu ołówka obok dwudziestki śmiertelnych dzieciaków. Czy to się jej w ogóle przydarzyło? Temperatura spadła. Deszcz wzmógł się, kiedy wlecieli w burzę rozciągającą się poza zasięgiem ich wzroku. Teraz krople uderzające w skrzydła Daniela brzmiały jak grad walący w zlodowaciały śnieg.

Deszcz padał z boków i od dołu. Ubranie Luce przemokło. Czuła się to rozpalona, to przemarznięta. Ręce Daniela, otaczające jej ciało, rozcierały gęsią skórkę na jej ramionach. Patrzyła, jak woda spływa z czubków jej czarnych butów w stronę ziemi, oddalonej o tysiące metrów. W ciemnościach burzy pojawiały się wizje. Widziała Dee rozpuszczającą rude włosy, które otaczały jej ciało. Kobietę szepcącą „pokonać przekleństwo". Jej włosy zmieniły się w krwawe macki, otaczające ją jak bandaże mumię, później jak kokon gąsienicy... aż jej ciało stało się potężną kolumną gęstej, broczącej krwi. We mgle pojawił się złocisty blask. W przestrzeni między stopami Luce a plamką ziemi, którą obserwowała, wyłoniły się skrzydła Cama. - Czy to już?! - krzyknął Cam ponad hukiem wiatru. - Nie wiem - odparł Daniel. - Skąd będziemy wiedzieć? - Po prostu będziemy? - Danielu. Czas... - Nie poganiaj mnie. Musimy dostarczyć ją we właściwe miejsce. - Czy ona śpi? - Gorączkuje. Nie wiem. Cii. Cam chrząknął z frustracją i znów zniknął we mgle. Luce zatrzepotała powiekami. Spała? Z nieba spadały koszmary. Teraz widziała pannę Sophię, jej czarne oczy migoczące w blasku odbijającym się od kropli deszczu.

Uniosła sztylet, a jej bransoletki z pereł zagrzechotały, kiedy uniosła nóż do serca Luce. Jej słowa, „zaufanie jest próżnym zajęciem", odbijały się echem w głowie Luce, aż miała ochotę zacząć wrzeszczeć. Wizja panny Sophii zamigotała i zawirowała, zmieniając się w gargulca, któremu Luce rzeczywiście zaufała, jakże nieostrożnie. Mały Bill, który udawał jej przyjaciela, przez cały czas ukrywając coś potężnego i przerażającego. Może tym właśnie była przyjaźń dla diabła - miłością zawsze z domieszką zła. Ciało gargulca było skorupą dla mrocznych i potężnych mocy. W jej wizji Bill odsłonił czarne, zepsute kły i wypuścił chmurę rdzy. Zaryczał, ale bezgłośnie, a cisza ta była gorsza niż cokolwiek, co mógłby powiedzieć, gdyż jej wyobraźnia wypełniała pustkę. Pochłaniał jej pole widzenia jako Lucyfer, jako Zło, jako Koniec. Gwałtownie otworzyła oczy. Zacisnęła dłonie na ramionach Daniela, kiedy oboje lecieli przez niekończącą się burzę. Nie boisz się, przysięgła bezgłośnie pośród deszczu. To była najtrudniejsza rzecz, do jakiej miała przekonać samą siebie podczas tej podróży. Kiedy znów stawisz mu czoło, nie będziesz się bać. - Hej - powiedziała Arriane, pojawiwszy się po prawej stronie Daniela. - Popatrzcie. Chmury się przerzedziły. Pod nimi znajdowała się dolina, szeroka przestrzeń kamienistej ziemi uprawnej,

która od zachodu przylegała do wąskiej morskiej cieśniny. Pośrodku jałowego krajobrazu stał wielki drewniany koń, absurdalny pomnik mrocznej przeszłości. Obok konia Luce widziała kamienne ruiny, rzymski teatr i współczesny parking. Anioły leciały dalej. Dolina rozpościerała się pod nimi, ciemna poza jednym światłem w pewnej odległości elektryczną lampą w oknie malutkiej chatki pośrodku zbocza. - Lećcie w stronę domu! - zawołał Daniel do pozostałych. Luce patrzyła na grupkę kóz wędrującą przez podmokłe pola, która zebrała się w końcu w morelowym zagajniku. Żołądek podszedł jej do gardła, kiedy Daniel opadł nagle w dół. Gdy wszyscy dotknęli ziemi, znajdowali się kilkaset metrów od białej chatki. - Wejdźmy do środka. - Daniel wziął ją za rękę. -Czekają na nas. Luce szła obok Daniela przez deszcz, ciemne włosy lepiły jej się do twarzy, a pożyczony płaszcz był tak przemoczony, że wydawało się, że waży pół tony. Gdy wlekli się krętą błotnistą ścieżką, spora kropla wody przykleiła się do rzęs Luce i wpadła jej do oka. Kiedy dziewczyna wytarła ją i zamrugała, Ziemia nagle się zmieniła. Przed jej oczami pojawił się obraz, dawno zapomniane wspomnienie wracające do życia. Wilgotna ziemia u jej stóp w jednym miejscu zmieniła

się z zielonej w osmaloną, w innym w pokrytą popiołem. Otaczająca ich dolina była pełna głębokich, dymiących kraterów. Luce czuła zapach rzezi, spalonych ciał i zgnilizny, tak intensywny, że palił jej nozdrza i lepił się do podniebienia. Mijane kratery syczały, brzmiąc niczym grzechotniki. Pył - anielski pył - był wszędzie. Unosił się w powietrzu, przykrywał ziemię i skały, padał jak śnieg na jej twarz. Kątem oka zobaczyła coś srebrnego. Wyglądało jak odłamek zwierciadła, tyle tylko, że fosforyzowało - migotało, prawie jakby było żywe. Luce puściła dłoń Daniela, przyklękła i przeczołgała się po błotnistej ziemi w stronę odłamka srebrnego zwierciadła. Nie wiedziała, dlaczego to zrobiła. Wiedziała jedynie, że musi go dotknąć. Sięgnęła po duży kawałek, sapiąc z wysiłku. Mocno zacisnęła na nim rękę... Zamrugała i podniosła jedynie garść miękkiego błota. Spojrzała na Daniela oczyma pełnymi łez. - Co się dzieje? Spojrzał na Arriane. - Wprowadź Luce do środka. Poczuła, jak ktoś ją podnosi. - Wszystko będzie dobrze, dzieciaku - powiedziała Arriane. - Obiecuję. Ciemne drewniane drzwi chaty otworzyły się i ze środka wylało się ciepłe światło. W stronę grupy mokrych aniołów spoglądała spokojna, opanowana twarz Stevena

Filmore'a, ulubionego nauczyciela Luce z Shoreline. - Cieszę się, że dotarłeś - odparł Daniel. -I wzajemnie. - Głos Stevena był spokojny, dokładnie taki, jak Luce go zapamiętała. Jakimś sposobem działało to uspokajająco. - Czy z nią wszystko w porządku? - spytał Steven. Nie. Traciła zmysły. - Tak. — Pewność w głosie Daniela zaskoczyła Luce. - A co z jej szyją? - W Wiedniu wpadliśmy na Wagę. Luce miała halucynacje. Nie czuła się dobrze. Z drżeniem napotkała spojrzenie Stevena. Było opanowane, uspokajające. Nic się nie dzieje. Tak musi być. Dla Daniela. Steven otworzył drzwi i wpuścił ich do środka. Chatka miała klepisko i strzechę, w jednym kącie stertę koców, przy palenisku prymitywną kuchenkę, a pośrodku cztery bujane fotele. Przed jednym z nich stała Francesca - żona Stevena i nauczycielka Nefilim w Shoreline. Po przeciwnej stronie chaty stał Phil z trójką pozostałych Wygnańców. Annabelle, Roland, Daniel i Luce wcisnęli się do ciepłego wnętrza. - I co teraz, Danielu? — spytała Francesca, jak zwykle rzeczowa. - Nic - odpowiedział szybko Daniel. - Na razie nic. A dlaczego nie? Oto byli na polach Troi, w pobliżu miejsca, na którym miał wylądować Lucyfer. Pędzili,

żeby go powstrzymać. Przeszli przez to wszystko, co musieli przeżyć przez ten tydzień, a teraz mieli siedzieć w chatce i czekać? - Danielu - powiedziała Luce. - Przydałyby mi się jakieś wyjaśnienia. Daniel jedynie spojrzał na Stevena. - Usiądź, proszę. - Steven pokierował Luce do jednego z bujanych foteli. Opadła nań i skinieniem głowy podziękowała, kiedy wręczył jej metalowy kubek tureckiej korzennej herbaty jabłkowej. Gestem objął chatkę. Nie jest duża, ale chroni przed deszczem i wichurą, a wiesz, co mówią agenci nieruchomości... -Lokalizacja, lokalizacja, lokalizacja - dokończył Roland, opierając się o fotel, a Arriane usadowiła się naprzeciwko Luce. Annabelle rozejrzała się dookoła, spojrzała na deszcz walący w okno, na ciasny pokój. - Czyli to jest miejsce Upadku? To znaczy, w pewnym sensie to czuję, ale nie jestem pewna, bo może czuję to tylko dlatego, że tak bardzo się staram. To dziwne. Steven wytarł okulary o swój kardigan. Założył je z powrotem i znów powrócił do nauczycielskiego tonu. - Miejsce Upadku jest bardzo wielkie, Annabelle. Pomyśl o przestrzeni koniecznej, by pomieścić sto pięćdziesiąt milionów osiemset dwadzieścia siedem tysięcy ośmiuset sześćdziesięciu jeden... -To znaczy, sto pięćdziesiąt milionów osiemset dwadzieścia siedem tysięcy siedmiuset czterdziestu

sześciu... - przerwała mu Francesca. - Oczywiście są pewne rozbieżności. - Steven zawsze ustępował swojej pięknej, energicznej żonie. - Chodzi o to, że upadło wielu aniołów, więc miejsce uderzenia jest ogromne. - Posłał Luce szybkie spojrzenie. - Ale owszem, siedzicie w części miejsca, w którym anioły upadły na Ziemię. - Podążyliśmy za mapą tej starej baby - powiedział Cam i przegarnął ogień w palenisku. Pozostały już tylko węgielki, ale jego dotyk wywołał wybuch płomienia. -Ale wciąż się zastanawiam, skąd możemy mieć pewność, że to tutaj. Nie zostało wiele czasu. Skąd wiemy? „Ponieważ widzę jego wizje!", krzyknął nagle umysł Luce. „Ponieważ jakimś sposobem tam byłam". - Cieszę się, że zapytałeś. - Francesca rozłożyła pergaminowy zwój na podłodze między fotelami. - W bibliotece Nefilim w Shoreline znajduje się mapa miejsca Upadku. Mapa została jednak narysowana w tak małej skali, że nie dało się z niej odczytać geograficznego położenia. - Równie dobrze mogłoby to być mrowisko - dodał Steven. - Czekaliśmy na sygnał Daniela od czasu, kiedy Luce wróciła z Głosicieli i śledziliśmy wasze postępy, starając się pozostawać w pobliżu, gdybyście nas potrzebowali. - Wygnańcy znaleźli nas tuż po północy w naszym domku wakacyjnym w Kairze. - Francesca napięła ramiona, jakby walczyła z dreszczem. — Na szczęście, ten

tutaj miał twój proporzec albo byśmy... - On ma na imię Phillip. Wygnańcy są teraz po naszej stronie - powiedział Daniel. Co dziwne, Phil przez wiele miesięcy udawał ucznia Shoreline, a Francesca go nie rozpoznała. Z drugiej strony, snobistyczna anielica zwracała uwagę jedynie na „uzdolnionych" uczniów szkoły. - Miałem nadzieję, że wszyscy dotrzecie na czas -stwierdził Daniel. - Jak się miały sprawy Shoreline, kiedy je opuszczaliście? - Nie za dobrze - odparła Francesca. - Wam było trudniej, jestem pewna, ale nam też nie poszło najlepiej. Waga odwiedziła Shoreline w poniedziałek. Daniel zacisnął zęby. -Nie. - Miles i Shelby - sapnęła Luce. - Czy z nimi wszystko w porządku? - Wszyscy twoi przyjaciele mają się dobrze. Nie znaleźli niczego, o co mogliby nas oskarżyć... - Zgadza się - stwierdził Steven z dumą. - Moja żona ma wszystko na oku. Bez zarzutu. - Mimo to - mówiła dalej Francesca - uczniowie byli bardzo zaniepokojeni. Niektórzy z naszych największych sponsorów zabrali dzieci ze szkoły. - Przerwała na chwilę. - Mam nadzieję, że to jest tego warte. Arriane poderwała się na równe nogi. - Możesz postawić swoje bransoletki na to, że będzie warto. Roland wstał szybko i posadził Arriane z powrotem na

fotelu. Steven wziął Francescę za rękę i pociągnął ją do okna. Wkrótce wszyscy szeptali między sobą, a Luce nie miała wystarczająco siły, by cokolwiek usłyszeć poza głośnym okrzykiem Arriane: — Tutaj mam jej wielką darowiznę! Za oknem góry oświetliło wąskie pasmo rdzawego blasku. Luce wpatrywała się w nie ze ściśniętym żołądkiem, wiedząc, że oznacza świt ósmego dnia, ostatniego pełnego dnia, zanim... Daniel położył jej rękę na ramieniu, ciepłą i silną. — Jak sobie radzisz? — Wszystko w porządku. - Wyprostowała się w fotelu, udając, że ma mnóstwo energii. — Co teraz zrobimy? — Śpimy. Wyprostowała się. — Nie, nie jestem zmęczona. Słońce wschodzi, a Lucyfer... Daniel oparł się o fotel i pocałował ją w czoło. — Wszystko pójdzie lepiej, jeśli wypoczniesz. Francesca podniosła wzrok. — Sądzisz, że to dobry pomysł? — Jeśli jest zmęczona, musi się przespać. Kilka godzin nie zaszkodzi. Już jesteśmy na miejscu. — Ale ja nie jestem zmęczona - sprzeciwiła się Luce, ale było oczywiste, że kłamie. Francesca przełknęła ślinę. — Pewnie macie rację. To się i tak wydarzy albo nie. — Co ona ma na myśli? - spytała Luce Daniela.

— Nic - odparł łagodnie. Później, zwracając się do Franceski, powiedział bardzo cicho: - To się wydarzy. -Uniósł Luce tak, by móc usadowić się na bujanym fotelu obok niej. Objął ją w talii. Ostatnim, co poczuła, był jego pocałunek na skroni i szept w uchu: - Pozwólcie jej zasnąć po raz ostatni. - Jesteś gotowa? Luce stała obok Daniela na ugorze przed białą chatką. Z ziemi podnosiła się mgiełka, a niebo miało jaskrawoniebieski odcień, jak zawsze po burzy. Zbocza wzgórz na wschodzie pokrywał śnieg, ale falująca ziemia doliny emanowała niemal wiosennym ciepłem. Na miedzach kwitły kwiaty. Wszędzie były motyle, białe, różowe i złote. -Tak. Kiedy Luce się obudziła, Daniel niemal natychmiast podniósł ją z fotela i wyniósł za drzwi chatki. Musiał przez całą noc trzymać ją w ramionach. - Zaczekaj - powiedziała. - Gotowa na co? Pozostali ją obserwowali, zgromadzeni w kręgu, jakby czekali, aniołowie i Wygnańcy, wszyscy rozwinęli skrzydła. Niebo przecięło stado bocianów, ich skrzydła z czarnymi końcami rozpościerały się szeroko jak liście paproci. Ich przelot na chwilę zasłonił słońce, rzucając cienie na skrzydła aniołów, po czym ptaki odleciały. - Powiedz mi, kim jestem - stwierdził po prostu Daniel.

Był jedynym aniołem ze skrzydłami ukrytymi pod ubraniem. Odszedł od niej, poruszył ramionami, zamknął oczy i uwolnił skrzydła. Rozwijały się szybko, z ogromnym wdziękiem, wyrastając po obu stronach jego ciała z podmuchem, który zakołysał gałęziami moreli. Skrzydła Daniela górowały nad jego ciałem, promieniste i cudowne, sprawiając, że był niezmiernie piękny. Świecił jak słońce - nie tylko jego skrzydła, całe jego ciało. Daniel emanował tym, co anioły nazywały chwałą. Luce nie mogła oderwać od niego wzroku. - Jesteś aniołem. Otworzył fiołkowe oczy. - Powiedz mi więcej. -Jesteś... jesteś Danielem Grigorim - mówiła dalej Luce. - Jesteś aniołem, który kochał mnie od tysięcy lat. Jesteś chłopcem, którego kochałam od chwili... nie, którego za każdym razem kochałam od chwili, kiedy go zobaczyłam. - Patrzyła, jak słońce odbija się od bieli jego skrzydeł, i pragnęła poczuć, jak ją otulają. - Jesteś duszą, która pasuje do mojej. - Dobrze - stwierdził Daniel. - A teraz powiedz mi, kim ty jesteś. -Cóż... jestem Lucinda Price. Jestem dziewczyną, w której się zakochujesz. Wokół nich panowała pełna napięcia cisza. Anioły wstrzymały oddech. Fiołkowe oczy Daniela wypełniły łzy.

- Więcej - wyszeptał. - Czy to nie wystarczy? Potrząsnął głową. - Danielu? - Lucindo. Sposób, w jaki wypowiedział jej imię - tak poważnie sprawił, że poczuła ściskanie w żołądku. Czego on od niej chciał? Zamrugała - a zabrzmiało to jak grzmot - i trojańska równina poczerniała jak poprzedniej nocy. Ziemię szpeciły pęknięcia. Dymiące kratery wypełniały pole. Wszędzie był pył, kurz i śmierć. Drzewa płonęły aż po horyzont, a powietrze wypełniał ohydny odór zgnilizny. Zupełnie jakby dusza rzuciła ją tysiące lat w przeszłość. Nie było śniegu w górach, zadbanej białej chatki przed nią ani kręgu zatroskanych twarzy aniołów. Ale był Daniel. Jego skrzydła świeciły w zapylonym powietrzu. Jego naga skóra była doskonała, miękka, różowa. Jego oczy emanowały tym samym oszałamiającym fioletem, ale nie patrzył na nią. Patrzył w niebo. Wydawało się, że nie widzi Luce obok niego. Nim zdołała podążyć za jego spojrzeniem w górę, świat zaczął wirować. Odór zgnilizny zmienił się w woń suchego pyłu. Wróciła do Egiptu, do ciemnego grobowca, w którym została zamknięta i prawie utraciła duszę. Ta scena rozgrywała się przed jej oczami - rozgrzana gwiezdna strzała pod jej sukienką, przerażenie wyraźne na twarzy, pocałunek, który pomógł jej wrócić - i Bill

fruwający wokół sarkofagu faraona, już wymyślający swój najbardziej ambitny plan. Jego szorstki śmiech wypełniał jej uszy. Śmiech ucichł. Wizja Egiptu płynnie przeszła w inną. Lucinda z jeszcze dalszej przeszłości leżała wyciągnięta na polu wysokich kwiatów. Miała sukienkę z jeleniej skóry i uniosła przed twarzą kwiat mniszka, wyrywając jego płatki, jeden po drugim. Ostatni zakołysał się na wietrze, a ona pomyślała „kocha". Słońce oślepiało, aż coś je zasłoniło. Twarz Daniela, z oczami przepełnionymi fioletową miłością. Słońce podświetlało jego jasne włosy, sprawiając, że wyglądały jak aureola. Uśmiechnął się. Później jego twarz zniknęła. Nowa wizja, kolejne życie — żar ogniska na jej skórze, pożądanie płonące w piersi. Słyszała dziwną, głośną muzykę, śmiechy, wszędzie wokół byli przyjaciele i rodzina. Widziała siebie z Danielem, jak tańczą wokół ognia. Czuła rytm ruchów w głębi siebie, nawet kiedy muzyka ucichła, a płomienie liżące niebo przeszły z ognistej czerwieni w srebrzystą miękkość... Wodospad. Długi i obfity strumień lodowatej wody spływającej z wapiennego urwiska. Luce była pod nim, uderzeniami dłoni rozdzielając chmurę lilii wodnych. Długie, mokre włosy opadły jej na ramiona, kiedy wzniosła się nad wodę, po czym znów zanurzyła. Wynurzyła się po drugiej stronie wodospadu, w wilgotnej kamiennej zatoczce. I był tam Daniel, czekający na nią,

jakby czekał całe życie. Zeskoczył z kamienia, zalewając ją wodą, kiedy przebił jej taflę. Podpłynął do Luce, przyciągnął ją do siebie, jedną ręką objął ją za szyję, drugą wsunął pod kolana. Objęła rękami jego kark i pozwoliła, by ją pocałował. Zamknęła oczy... Bum. Znów grzmot. Luce wróciła na dymiącą trojańską równinę. Ale tym razem była uwięziona w jednym z kraterów, wielki głaz przyciskał jej ciało do ziemi. Nie mogła poruszyć lewą ręką ani nogą. Szarpała się, krzyczała. Przed oczami miała czerwone plamy i odłamki czegoś, co wyglądało jak pęknięte zwierciadło. Jej głowę wypełniał największy ból, jaki odczuwała w życiu. — Pomocy! I wtedy pojawił się nad nią Daniel, jego fioletowe oczy były pełne przerażenia, kiedy spoglądał na jej ciało. - Co ci się stało? Luce nie znała odpowiedzi - nie wiedziała, gdzie była ani jak się tam dostała. Lucinda z jej wspomnień nawet nie rozpoznała Daniela. Ale ona tak. Nagle uświadomiła sobie, że wtedy ona i Daniel po raz pierwszy spotkali się na Ziemi. To była ta chwila, o którą zawsze pytała, chwila, o której Daniel nigdy nie chciał mówić. Nie rozpoznali się nawzajem. Natychmiast się zakochali. Jak to mogło być miejsce ich pierwszego spotkania? Ten

udręczony mroczny krajobraz śmierdział zgnilizną i śmiercią. Jej dawne wcielenie wydawało się obolałe, zakrwawione — jakby została rozbita na tysiące kawałków. Jakby spadła z niewyobrażalnej wysokości. Luce spojrzała na niebo. Coś tam było - masa nieskończenie małych iskierek, jakby Niebiosa przeszył prąd, a fale uderzeniowe miały wypełniać resztę czasu. Tyle tylko, że te iskierki się zbliżały. Z nieskończoności nad nimi spadały mroczne postaci otoczone blaskiem. Musiały ich być miliony, zebrane w chaotycznej, bezkształtnej masie na niebie, mroczne i jasne, jednocześnie zawieszone i spadające, jakby pozostające poza zasięgiem grawitacji. Czy Luce tam była? Czuła, że to możliwe. I wtedy coś sobie uświadomiła. To były anioły. To był Upadek. Wspomnienie patrzenia na ich upadek na Ziemię przeszyło Luce bólem. Przypominało patrzenie na gwiazdy spadające z nocnego nieba. Im niżej spadały, tym luźniejszy był ich bezkształtny szyk. Pojedyncze jednostki stawały się widzialne, autonomiczne. Nie mogła sobie wyobrazić, by jej przyjaciele kiedykolwiek tak wyglądali. Bardziej zagubieni i pozbawieni kontroli niż najnędzniejszy śmiertelnik w najgorszym dniu swojego życia. Czy Arriane była pośród nich? A Cam? Jej spojrzenie podążyło za jedną z kul światła bezpo-

średnio nad jej głową. W miarę zbliżania się stawała się większa i jaśniejsza. Daniel też podniósł wzrok. Luce uświadomiła sobie, że on również nie rozpoznawał spadających postaci. Uderzenie w Ziemię tak nim wstrząsnęło, że wymazało jego wspomnienia, kim był, skąd pochodził i jak niegdyś był wspaniały. Wpatrywał się w niebo z czystą grozą w oczach. Grupka spadających aniołów znajdowała się kilkaset metrów nad ich głowami - a po chwili były już tak blisko, że Luce widziała ich dziwne, mroczne ciała wewnątrz świetlistych kul. Ich ciała się nie poruszały, ale były niewątpliwie żywe. Spadały, coraz bardziej zbliżając się do Luce, aż krzyknęła - a wielka masa światła i ciemności uderzyła w pole obok niej. Wybuch ognia i czarnego dymu sprawił, że Daniel zniknął z jej pola widzenia. Nadchodziły kolejne. Ponad milion. Miały zmiażdżyć Ziemię i wszystkie żyjące istoty. Luce skuliła się, osłoniła oczy i znów otworzyła usta do krzyku. Ale odgłos, który je opuścił, nie był krzykiem... Ponieważ wspomnienie cofnęło się jeszcze bardziej. Dalej w przeszłość niż Upadek? Luce nie była już na polu dymiących kraterów i aniołów wyglądających jak spadające gwiazdy.

Stała pośrodku krajobrazu czystej światłości. Przerażenie w jej głosie było nie na miejscu, nie mogło zaistnieć w tym miejscu, które jednocześnie znała i którego nie znała. Miała wrażenie, że wie, gdzie jest, ale to nie mogło być prawdą. Z jej duszy wypływała silna, melodyjna nuta, tak piękna, że wszystko wokół niej stało się białe. Krater zniknął. Ziemia zniknęła. Jej ciało było... Nie wiedziała. Nie mogła tego zobaczyć. Nie widziała niczego poza tym fantastycznym, srebrzystobiałym blaskiem. Jasność rozwijała się jak paczka, aż Luce ujrzała rozciągającą się przed nią potężną łąkę, z dwóch stron graniczącą ze wspaniałymi gajami białych drzew. W pewnej odległości znajdowała się pofalowana srebrna półka. Luce wyczuła, że jest ważna. Później zorientowała się, że jest ich jeszcze siedem, tworzących w powietrzu ogromny łuk wokół czegoś tak jasnego, że Luce nie mogła na to patrzeć. Skupiła się na półce, trzeciej od lewej. Nie mogła oderwać od niej wzroku. Dlaczego? Ponieważ... Jej pamięć cofała się... Ponieważ... Ta półka należała do niej. Dawno temu siadywała na niej, obok... kogo? To się wydawało ważne. Zakręciło jej się w głowie, wizja zniknęła, srebrna półka rozpłynęła się w powietrzu. Pozostała biel rozdzieliła się, ukazując...

Twarze. Ciała. Skrzydła. Niebieskie niebo. To nie było wspomnienie. Wróciła do teraźniejszości, prawdziwego i ostatniego życia. Wokół niej stali jej nauczyciele, Francesca i Steven, jej sojusznicy Wygnańcy, jej przyjaciele, Roland, Arriane, Annabelle i Cam. I jej ukochany Daniel. Patrzyła na nich wszystkich i widziała, jacy są piękni. A oni patrzyli na nią z radością na twarzach. Płakali. „Dar samoświadomości", powiedziała jej Dee. „Musisz przypomnieć sobie, jak śnić o tym, co już wiesz". Wszystko to było w niej przez cały czas, w każdej chwili jej każdego życia. Jednak dopiero teraz Luce czuła się przebudzona ponad swoją zdolność pojmowania, co to znaczy być przebudzoną. Lekki wietrzyk muskał jej skórę, a ona czuła w nim Morze Śródziemne, które niósł ze sobą, co świadczyło o tym, że wciąż była w Troi. Jej wzrok również stał się lepszy niż kiedykolwiek. Widziała jaskrawe plamki koloru tworzące skrzydła przelatującego obok złotego motyla. Wdychała zimne powietrze, wypełniające jej płuca, i wyczuwała woń cynku w ilastej ziemi, który wiosną uczyni ją żyzną. - Byłam tam - wyszeptała. - Byłam w... Niebiosach. Ale nie mogła tego wypowiedzieć. Wiedziała zbyt wiele, by zaprzeczyć — a jednak zbyt mało, by wypowiedzieć te słowa. Daniel. On jej pomoże. Mów dalej, błagał ją spojrzeniem.

Gdzie miała zacząć? Dotknęła medalionu ze zdjęciem zrobionym, gdy ona i Daniel mieszkali w Mediolanie. - Kiedy odwiedziłam swoje wcześniejsze wcielenie w Helston - zaczęła mówić - dowiedziałam się, że nasza miłość jest głębsza niż to, kim jesteśmy w pojedynczych żywotach... - Tak — powiedział Daniel. - Nasza miłość przekracza wszystko. -A... kiedy odwiedziłam Tybet, nauczyłam się, że pojedynczy dotyk czy pocałunek nie jest bodźcem dla mojego przekleństwa. - Nie dotyk. - To był głos Rolanda. Uśmiechał się. Stał obok Daniela z rękoma za plecami. - Nie dotyk, ale samoświadomość. Poziom, na który nie byłaś gotowa... aż do teraz. -Tak. - Luce dotknęła czoła. Było więcej, o wiele więcej. - Wersal. - Zaczęła mówić szybciej. - Zostałam skazana na małżeństwo z mężczyzną, którego nie kochałam. Twój pocałunek mnie uwolnił, a moja śmierć była wspaniała, ponieważ mieliśmy się ponownie odnaleźć. Zawsze. - Na zawsze razem - wtrąciła Arriane, ocierając wilgotne oczy rękawem koszuli Rolanda. Luce czuła takie ściskanie w gardle, że z trudem mówiła. Ale już jej nie bolało. - Aż do Londynu nie uświadamiałam sobie, że twoje przekleństwo jest o wiele gorsze od mojego - powiedziała do Daniela. - To, co musiałeś przechodzić, tracąc mnie...

- To nigdy nie miało znaczenia - mruknęła Annabelle. Jej skrzydła trzepotały tak mocno, że jej znajdowały się kilka centymetrów nad ziemią. — Zawsze na ciebie czekał. - Chichen Itza. — Luce przymknęła oczy. — Dowiedziałam się, że chwała anioła może być zabójcza dla śmiertelników. - Owszem -zgodził się Steven. - Ale ty wciąż tu jesteś. - Mów dalej, Luce. - Głos Franceski był o wiele bardziej zachęcający niż kiedykolwiek w Shoreline. - Starożytne Chiny. - Znaczenie tej lekcji było inne niż pozostałych. — Pokazałeś mi, że nasza miłość jest ważniejsza niż jakakolwiek arbitralna wojna. Nikt się nie odezwał. Daniel lekko skinął głową. I wtedy Luce zrozumiała — nie tylko kim była, ale jak to się wszystko łączyło ze sobą. Było jeszcze jedno życie, które poznała podczas wędrówki przez Głosicieli, a o którym musiała wspomnieć. Odetchnęła. Nie myśl o Billu, powiedziała sobie. Nie boisz się. - Kiedy zostałam zamknięta w grobowcu w Egipcie, zrozumiałam, że zawsze wybiorę twoją miłość. Wtedy właśnie anioły przyklękły na jedno kolano i spoglądały na nią z oczekiwaniem - wszystkie poza Danielem. Jego oczy promieniowały najmocniejszym fioletowym blaskiem, jaki widziała. Wyciągnął do niej ręce, ale zanim dotknął jej dłoni... - Auu! — wykrzyknęła Luce, kiedy ostry ból przeszył jej plecy.

Całe jej ciało wykręciło się w dziwnym, ostrym doznaniu. Oczy jej łzawiły. W uszach dzwoniło. Miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje. Powoli jednak dojmujący ból przestał obejmować całe plecy i skupił się na dwóch małych punktach na czubku łopatek. Czy krwawiła? Sięgnęła ręką ponad ramieniem. Rana wydawała się świeża i bolesna, a jednocześnie Luce czuła się tak, jakby coś wydostawało się ze środka. Nie bolało, choć było dezorientujące. Przerażona, odwróciła głowę, ale nic nie widziała, słyszała jedynie dźwięk rozdzielającej się i rozsuwającej skóry, jakby powstawały nowe mięśnie. I nagle pojawiło się uczucie ciężkości, jakby ktoś przywiązał jej do pleców ciężarki. Kątem oka zobaczyła coś białego i potężnego po obu bokach jej ciała, a anioły jednocześnie westchnęły. - Och, Lucindo - wyszeptał Daniel, unosząc dłoń do ust. To było takie proste. Rozpostarła skrzydła. Były świetliste, prężne, nieprawdopodobnie lekkie, stworzone z najdelikatniejszej, najbardziej zwierciadlanej empirejskiej materii. Od czubka do czubka jej skrzydła miały rozpiętość około dziewięciu metrów, ale wydawały się ogromne, nieskończone. Już nie czuła bólu. Kiedy zacisnęła palce na ich podstawie, poniżej łopatek, poczuła, że mają grubość kilkunastu centymetrów i są miękkie. Były srebrne, a jednocześnie nie srebrne, jak powierzchnia zwierciadła. Były niewyobrażalne. Były

nieuniknione. To były jej skrzydła. Zawierały w sobie każdy gram siły i mocy, które zgromadziła przez milenia życia. I pod wpływem jednej myśli zaczęły uderzać. Jej pierwsza myśl - teraz mogę zrobić wszystko. Bez słowa wyciągnęła ręce do Daniela, a on do niej. Czubki ich skrzydeł wygięły się do przodu w swego rodzaju pocałunku, jak skrzydła aniołów na Qayom Malak. Płakali i śmiali się, a wkrótce zaczęli się również całować. -1 co? - spytał. Była oszołomiona i zadziwiona - i szczęśliwsza niż kiedykolwiek. To nie mogło być prawdą, pomyślał a —o ile nie wypowie prawdy na głos, biorąc Daniela i pozostałych aniołów na świadków. -Jestem Lucinda - powiedziała. - Jestem twoim aniołem.

SIEDEM NA ŚCIE WYNALAZEK MIŁOŚCI Pływanie przypominało latanie, a Luce była dobra i w jednym, i w drugim. Jej stopy uniosły się nad ziemię. Nie wymagało to żadnego zastanowienia ani przygotowania. Skrzydła uderzały odruchowo. Wiatr szeleścił w ich włóknach, niosąc ją w stronę różowego nieba. W górze czuła ciężar swojego ciała, szczególnie stóp, ale wygrywała z nim nowa, niewyobrażalna zdolność utrzymywania się w powietrzu. Prześlizgiwała się nad niskimi chmurami, wywołując jedynie niewielkie poruszenie, jak wietrzyk przelatujący przez dzwonki wiatrowe. Patrzyła od jednego końca skrzydła do drugiego, przyglądając się ich srebrzysto-perłowemu blaskowi, oszołomiona wszystkimi przemianami. Wydawało się, że całe jej ciało zdawało się teraz na jej skrzydła. Reagowały na najmniejsze pragnienia, ich eleganckie uderzenia nadawały jej ogromną prędkość. Spłaszczały się jak płat nośny, żeby mogła szybować, po czym powracały do kształtu serca za jej plecami, gdy pędziła w powietrzu. Jej pierwszy lot. Tyle tylko, że wcale tak nie było. Luce wiedziała teraz, podobnie jak jej skrzydła wiedziały, jak ją unosić, że istniało też ogromne „przed". Przed Lucindą Price, zanim jeszcze jej dusza ujrzała okrągłą Ziemię. Mimo tych wszystkich żywotów, które widziała w Głosicielach,

wszystkich ciał, które zamieszkiwała, Luce ledwie musnęła powierzchnię tego, kim była. Istniała historia starsza od historii, w czasie której uderzała tymi skrzydłami. Widziała innych obserwujących ją z ziemi. Twarz Daniela błyszczała od łez. Wiedział to wszystko od samego początku. Czekał na nią. Chciała wyciągnąć do niego ręce, chciała, by się wzniósł i poszybował do niej — i nagle znów go nie widziała. Światło ustąpiło miejsca całkowitej ciemności... Kolejnego wspomnienia. Zamknęła oczy i poddała się mu, pozwalając, by zabrało ją w przeszłość. Jakimś sposobem wiedziała, że to było jej najwcześniejsze wspomnienie, chwila z najdalszych zakamarków duszy. Lucinda istniała od samego początku początku. Biblia pomijała ten fragment. Przed światłością istniały anioły. Ciemność nagle ustąpiła miejsca ciepłemu uczuciu powoływania z nieistnienia przez łagodną, wspaniałą dłoń. Bóg stworzył niebiańskie zastępy aniołów - wszystkie trzysta osiemnaście milionów - w jednej wspaniałej chwili. Lucinda tam była, i Daniel, i Roland, i Annabelle, i Cam — i całe miliony, wszystkie doskonałe, wszystkie wspaniałe, wszystkie stworzone, by uwielbiać swojego Stwórcę. Ich ciała stworzono z tej samej substancji, z której powstał firmament niebios. Nie składały się z tkanek i

krwi, lecz empirejskiej materii, esencji światłości - silne, niezniszczalne, piękne. Ich ramiona, ręce i nogi zaistniały, zapowiadając kształty, które mieli przyjąć śmiertelnicy. Anioły jednocześnie odkryły skrzydła, a każda para była inna, odzwierciedlając duszę właściciela. Już w chwili powstania aniołów skrzydła Lucindy miały błyszczący srebrny odcień, jak gwiazdy. Świeciły swą chwałą od początku początku świata. Stworzenie odbywało się z prędkością Bożej woli, ale we wspomnieniach Luce rozwijało się jak opowieść. To był kolejny z wczesnych tworów Boga, efekt uboczny stworzenia czasu. Nie istniało nic, a już za chwilę Niebiosa wypełniały anioły. W tamtych czasach Niebiosa były bezgraniczne, a ich obszar pokrywała chmuroziemia, miękka biała substancja przypominająca chmurę, która okrywała stopy i końcówki skrzydeł aniołów, kiedy po niej chodziły. W Niebiosach były niekończące się poziomy, a każdy z nich wypełniały nisze i wijące się ścieżki prowadzące we wszystkich kierunkach pod niebem o barwie miodu. Powietrze wypełniał aromat nektaru delikatnych białych kwiatów, wyrastających w uroczych kępkach. Ich okrągłe kwiaty wypełniały wszystkie zakątki Niebios, a z wyglądu przypominały nieco przodków białych piwonii. Sady srebrnych drzew rodziły najpyszniejsze owoce, jakie kiedykolwiek istniały. Anioły ucztowały i dziękowały za swój pierwszy i jedyny dom. Ich głosy łączyły się, sławiąc Twórcę. Sposób, w jaki współbrzmiały ze

sobą, śmiertelnicy nazwali później harmonią. Zaistniały błonia, dzielące sad na dwoje. A kiedy wszystko w Niebiosach było kompletne, Bóg umieścił u szczytu błoni wspaniały Tron. Pulsował niebiańskim blaskiem. - Podejdźcie bliżej - rozkazał Bóg, zasiadając na tronie z zasłużoną satysfakcją. - Od tej pory będziecie mnie zwać Tronem. Anioły zebrały się na Niebiańskiej równinie i z radością zbliżyły do tronu. W naturalny sposób płynęły w szeregu, w jednej chwili i na zawsze ustalając swoje pozycje. Nim zbliżyły się do błoni, Lucinda przypomniała sobie, że nie mogła przyjrzeć się Tronowi. Świecił zbyt jasno, by mógł to znieść wzrok aniołów. Przypomniała sobie również, że niegdyś była trzecim aniołem w szeregu - trzecim aniołem najbliższym Bogu. Raz, dwa, trzy. Jej skrzydła rozciągnęły się i pogrubiały. W powietrzu nad Tronem wisiał łuk składający się z ośmiu ław z pofalowanego srebra, jak baldachim osłaniający Tron. Bóg wezwał pierwszą ósemkę aniołów w szeregu, by zajęły miejsca i stały się Archaniołami Tronu. Lucinda zajęła swoje miejsce na trzecim siedzeniu od lewej. Idealnie pasowało do jej ciała, zostało bowiem stworzone właśnie dla niej. Tu było jej miejsce. Uwielbienie wylewało się z jej duszy, wpływając do Boga. Było doskonałe. Nie trwało wiecznie.

Bóg miał więcej planów wobec wszechświata. Kolejne wspomnienie wypełniło Lucindę, wywołując dreszcz. Bóg opuścił anioły. Na Błoniach panowała radość, a później Tron opustoszał. Bóg wyszedł poza granice Niebios, odszedł, by stworzyć Ziemię i księżyc. Mężczyzna i kobieta znaleźli się na krawędzi istnienia. Niebo pociemniało, kiedy Bóg je opuścił. Lucinda czuła się zmarznięta i bezużyteczna. Wtedy właśnie, przypomniała sobie, anioły zaczęły inaczej na siebie patrzeć, zwracać uwagę na różnicę odcieni skrzydeł. Niektóre zaczęły plotkować, że Bóg się znudził nimi i ich harmonijnymi pieśniami chwały. Niektóre mówiły, że ludzie wkrótce zajmą miejsce aniołów. Lucinda pamiętała, jak spoczywała na swoim srebrnym siedzeniu obok Tronu. Przypomniała sobie, jak prosty i nudny wydawał się bez ożywiającej go obecności Boga. Próbowała uwielbiać swojego Stwórcę na odległość, ale wciąż czuła się samotna. Do uwielbienia w obecności Boga została stworzona, a teraz czuła lukę. Co mogła zrobić? Spojrzała z góry, ze swojego miejsca, i zobaczyła anioła wędrującego po chmuroziemi. Wydawał się apatyczny, melancholijny. Jakby poczuł na sobie jej spojrzenie i uniósł wzrok. Kiedy ich spojrzenia się zetknęły, uśmiechnął się. Pamiętała, jaki był piękny, zanim Bóg

odszedł... Nie myśleli. Wyciągnęli do siebie ręce. Ich dusze się złączyły. Daniel, pomyślała Luce. Ale nie mogła być pewna. Błonia były ciemne, a jej wspomnienia niewyraźne... Czy to była chwila ich pierwszego spotkania? Błysk. Błonia znów były świetliście białe. Minął Czas i Bóg powrócił. Tron emanował chwałą. Luce już nie siedziała na srebrnej ławie obok Tronu. Ściskała się na Błoniach ze wszystkimi zastępami aniołów i miała coś wybrać. Apel. Lucinda też tam była. Oczywiście, że tak. Było jej gorąco i czuła się zdenerwowana, choć nie wiedziała dlaczego. Jej ciało wydawało się rozpalone jak wtedy, kiedy była we wnętrzu swojego wcześniejszego wcielenia i na granicy śmierci. Nie czuła swoich drżących skrzydeł. Wybrała... Żołądek podszedł jej do gardła. Powietrze wydawało się rozrzedzone. Ona... spadała. Luce zamrugała, zobaczyła słońce wznoszące się nad górami i wiedziała, że wróciła do chwili obecnej, do Troi. I spadała z nieba, pięć metrów... piętnaście. Machała rękami, jakby była znów zwykłą dziewczyną, jakby nie umiała latać. Rozpostarła skrzydła, ale było już za późno. Wylądowała z cichym łupnięciem w ramionach Daniela. Przyjaciele otoczyli ją na trawiastej równinie. Wszystko było tak jak wcześniej - cedry o płaskich koronach wokół błotnistego ugoru, porzucona chata pośrodku jałowego pustkowia, fioletowe wzgórza, motyle. Twarze upadłych

aniołów obserwujących ją, pełne troski. - Wszystko w porządku? - spytał Daniel. Serce wciąż waliło jej w piersi. Dlaczego nie umiała sobie przypomnieć, co się wydarzyło na Apelu? Może nie pomogłoby im to pokonać Lucyfera, ale Luce rozpaczliwie pragnęła się dowiedzieć. - Byłam tak blisko - powiedziała. — Niemal zrozumiałam, co się wydarzyło. Daniel delikatnie postawił ją na ziemi i pocałował. - Dotrzesz do tego, Luce. Wiem, że ci się uda. Był zmierzch ósmego dnia ich podróży. Kiedy słońce przesuwało się nad Dardanelami, rzucając złocisty blask na leżące ugorem pola, Luce żałowała, że nie ma sposobu, by je cofnąć. A jeśli jeden dzień to za mało czasu? Luce rozluźniła ramiona. Nie była przyzwyczajona do ciężaru swoich skrzydeł, na niebie lekkich jak płatki róż, ale ciężkich jak ołowiane płyty, gdy jej stopy dotykały ziemi. Kiedy po raz pierwszy rozpostarła skrzydła, rozerwały podkoszulkę i wojskową kurtkę. Jej ubrania leżały w strzępach na ziemi. Annabelle szybko wyłoniła się z chatki z zapasową koszulką, jaskrawoniebieską z portretem Marleny Dietrich na piersi i dyskretnymi rozcięciami na skrzydła na plecach. - Zamiast myśleć o tym, czego jeszcze nie pamiętasz powiedziała Francesca - zwróć uwagę na to, czego się

dowiedziałaś. – Cóż. — Luce spacerowała po łące, czując nowe wrażenie kołyszących się za plecami skrzydeł. - Wiem, że przekleństwo nie pozwoliło mi poznać mojej prawdziwej natury anioła, sprawiało, że umierałam za każdym razem, kiedy zbliżałam się do wspomnień z przeszłości. Dlatego nikt z was nie mógł mi powiedzieć, kim byłam. - Sama musiałaś przejść tą ciemną doliną - stwierdził Cam. - A powód, dla którego musiałaś zaczekać do tego wcielenia, również był częścią przekleństwa — dodał Daniel. - Tym razem nie zostałam wychowana w określonej wierze, nie miałam zbioru zasad decydującego o moim przeznaczeniu, co pozwala mi... — Luce zawahała się, wracając myślami do Apelu — ...samodzielnie dokonać wyboru. - Nie każdy ma ten luksus - odezwał się Phil, stojący pomiędzy Wygnańcami. - To dlatego Wygnańcy chcieli mnie dostać? - spytała i nagle zrozumiała, że taka jest prawda. - Ale czy ja nie wybrałam już Daniela? Wcześniej tego nie pamiętałam, ale kiedy Dee dała mi dar wiedzy, wydawało mi się — wyciągnęła rękę do Daniela — że wybór zawsze był w moim wnętrzu. - Jesteś tym, kim jesteś teraz, Luce - odparł Daniel. -Wiesz, co jest dla ciebie ważne. Nic nie powinno być poza zasięgiem.

Słowa Daniela ją przeniknęły. Była tym, kim była teraz — była tym, kim zawsze była. Zwróciła wzrok w stronę Wygnańców stojących w pewnej odległości od aniołów. Luce nie wiedziała, jak wiele mogli zobaczyć z jej przeobrażenia, czy ich ślepe oczy mogły dostrzec metamorfozę duszy. Szukała znaków w Oliannie, jednej z Wygnańców, która strzegła jej na dachu w Wiedniu. Ale kiedy wpatrzyła się w Oliannę, zobaczyła, że tamta również się... zmieniła. - Pamiętam cię — powiedziała Luce, podchodząc bliżej do jasnowłosej dziewczyny o pustych białych oczach. Znała ją, jeszcze z Niebios. — Olianno, byłaś jednym z dwunastu aniołów Zodiaku. Władałaś Lwem. Olianna odetchnęła głęboko i pokiwała głową. -Tak. - A ty, Phresio. Byłaś Luminarzem. — Luce przymknęła oczy, przypominając sobie. — Czy nie byłaś jedną z Czwórki, która wyłoniła się z Bożej Woli? Pamiętam twoje skrzydła. Były — zawahała się, czując, jak jej twarz pochmurnieje na widok ponurych brązowych skrzydeł dziewczyny — wyjątkowe. Phresia wyprostowała zgarbione plecy, uniosła chudą bladą twarz. - Od wieków nikt mnie naprawdę nie widział. Vincent, na oko najmłodszy z Wygnańców, wystąpił naprzód. - A ja, Lucindo Price? Czy mnie pamiętasz? Luce wyciągnęła rękę i dotknęła ramienia chłopca, przypominając sobie, jak źle wyglądał, udręczony przez

Wagę. Później przypomniała sobie coś więcej. - Jesteś Vincent, anioł Północnego Wiatru. Ślepe oczy Vincenta zamgliły się, jakby jego dusza chciała zapłakać, ale ciało odmawiało. - Phil - powiedziała Luce, spoglądając w końcu na Wygnańca, którego się tak bardzo bała, kiedy przyszedł po nią w domu jej rodziców. Jego wargi były blade, napięte. - Byłeś jednym z aniołów Poniedziałku, prawda? Obdarzonym Mocami Księżyca. - Dziękuję, Lucindo Price. - Phil ukłonił się niepewnie, lecz z wdziękiem. - Wygnańcy przyznają, myliliśmy się, kiedy próbowaliśmy odciągnąć cię od bratniej duszy i obowiązków. Ale wiedzieliśmy, co właśnie udowodniłaś, że ty jedyna możesz zobaczyć, kim byliśmy. I ty jedyna możesz przywrócić nam dawną chwałę. - Tak — powiedziała. - Widzę was. - Wygnańcy też cię widzą - stwierdził Phil. - Promieniejesz. - Owszem. Daniel. Odwróciła się do niego. Jego jasne włosy i fiołkowe oczy, mocny zarys jego ramion, wargi, które tysiące razy przywracały ją do życia. Kochali się nawet dłużej niż Luce sobie uświadamiała. Ich miłość była silna od początków Niebios. Ich związek obejmował całą historię istnienia. Wiedziała, gdzie po raz pierwszy spotkała Daniela na Ziemi - dokładnie tutaj, na osmalonych polach Troi, kiedy spadały anioły - ale była jeszcze wcześniejsza historia. Inny początek ich miłości.

Kiedy? Jak to się stało? Szukała odpowiedzi w jego oczach - ale wiedziała, że jej tam nie znajdzie. Musiała spojrzeć w głąb swojej duszy. Zamknęła oczy. Wspomnienia przychodziły teraz łatwiej, jakby rozwinięcie skrzydeł sprawiło, że w murze dzielącym dziewczynę Lucindę i anielicę, którą kiedyś była, pojawiła się siatka pęknięć. To, co dzieliło ją od przeszłości, było teraz kruche, cienkie i delikatne jak skorupka jaja. Błysk. Znów była na Błoniach, siedziała na swojej srebrnej ławie i tęskniła za powrotem Boga. Lucinda patrzyła z góry na jasnowłosego anioła, tego, do którego wyciągnęła ręce. Pamiętała jego powolne, ponure kroki na chmuroziemi. Czubek jego głowy, zanim uniósł wzrok. Niebo było wtedy ciche. Luce i anioł przez krótką chwilę pozostali sami, z dala od harmonii innych. Odwrócił się, żeby spojrzeć na Lucindę. Miał kwadratową twarz, falujące bursztynowe włosy i niebieskie oczy w kolorze lodu. Zmrużył je, kiedy uśmiechnął się do niej. Nie rozpoznała go. Nie, to nie tak - rozpoznała go, znała go. Dawno temu Luce kochała tego anioła. Ale on nie był Danielem. Sama nie wiedząc dlaczego, Luce chciała cofnąć się od tego wspomnienia, udać, że go nie widziała, zamrugać i wrócić do Daniela na kamienistej równinie Troi. Ale jej

dusza była jak przykuta do tej sceny. Nie mogła się odwrócić od tego anioła, który nie był Danielem. Wyciągnął do niej ręce. Ich skrzydła się splotły. Szepnął jej do ucha: - Nasza miłość jest nieskończona. Poza nią nie ma nic. Nie. W końcu oderwała się od tego wspomnienia. Znów w Troi. Zadyszana. Oczy musiały ją zdradzać. Czuła się oszalała i przerażona. - Co zobaczyłaś? - wyszeptała Annabelle. Luce otworzyła usta, ale nie powiedziała ani słowa. Zdradziłam go. Kimkolwiek był. Przed Danielem był ktoś inny, a ja... - To jeszcze nie koniec — udało jej się w końcu wykrztusić. - Przekleństwo. Choć wiem, kim jestem, i wiem, że wybieram Daniela, jest coś jeszcze, prawda? Ktoś jeszcze. To on mnie przeklął. Daniel bardzo delikatnie przeciągnął palcami po błyszczącej krawędzi jej skrzydeł. Zadrżała, ponieważ każde dotknięcie jej skrzydeł było równie namiętne, jak głęboki pocałunek, i rozpalało coś w jej wnętrzu. W końcu poznała przyjemność, jaką mu dawała, kiedy muskała jego skrzydła. - Zaszłaś bardzo daleko, Lucindo. Ale przed tobą pozostało jeszcze wiele. Przeszukaj swoją przeszłość. Już wiesz, czego szukasz. Odnajdź to. Zamknęła oczy, znów przeszukując tysiąclecia pełnych napięcia wspomnień.

Ziemia cofnęła się spod jej stóp. Wokół niej zawirowały barwy. Serce waliło jej w piersi i wszystko pobielało. Znów Niebiosa. Były jasne, gdyż Bóg powrócił na Tron. Niebo miało barwę opalu. Tego dnia chmuroziemia była gęsta, jej pasma sięgały aniołom prawie do pasa. Te górujące białe iglice po prawej były drzewami w Ogrodzie Życia, srebrzyste kwiaty w pełni rozkwitu wkrótce miały zrodzić owoce Ogrodu Wiadomości. Drzewa były teraz wyższe. Od ostatniego wspomnienia Luce miały czas urosnąć. Wróciła na Błonia i znajdowała się pośrodku wielkiego, migoczącego zgromadzenia światła. Anioły w Niebiosach zebrały się przed Tronem, który znów wypełniała jasność tak potężna, że Lucinda nie mogła nań spojrzeć. Srebrna ława, która należała niegdyś do Lucyfera, została przeniesiona na drugi koniec Błoni. Tron opuścił ją do obelżywego poziomu. Między Lucyferem a Tronem anioły zgromadziły się w jednej wielkiej masie - ale wkrótce, jak uświadomiła sobie Lucinda, miały zostać rozdzielone na jedną lub drugą stronę. Wróciła do Apelu. Tym razem miała zamiar przypomnieć sobie, jak się odbył. Każdy syn i każda córka Niebios mieli stanąć po jednej ze stron. Bóg lub Lucyfer. Dobro albo... nie, on nie był zły. Zło jeszcze nie istniało. Kiedy stali stłoczeni w taki sposób, każdy z aniołów był

oszałamiający, różny od pozostałych, a jednocześnie niczym się nieróżniący. Pośrodku stał Daniel, najczystszy blask, jaki znała. We wspomnieniach Luce kierowała się w jego stronę. Kierowała się skąd? Jej uszy wypełnił głos Daniela: „Przeszukaj swoją przeszłość". Jeszcze nie spojrzała na Lucyfera. Nie chciała. Szukaj tam, gdzie nie chcesz szukać. Kiedy spojrzała na drugi koniec łąki, ujrzała blask wokół Lucyfera. Był wspaniały i ostentacyjny, jakby pragnął konkurować ze wszystkim na Błoniach -Ogrodem, niebiańską melodią, samym Tronem. Luce musiała się skupić, żeby go zobaczyć. Był... piękny. Bursztynowe włosy opadały na jego ramiona błyszczącymi falami. Jego ciało wydawało się wspanialsze, ukształtowane z mięśni, jakich nie mógł mieć żaden śmiertelnik. Jego zimne niebieskie oczy hipnotyzowały. Lucinda nie mogła oderwać od niego spojrzenia. I nagle, między taktami niebiańskiej harmonii, usłyszała to. Choć nie pamiętała, by uczyła się tej piosenki, znała słowa i wiedziała, że zawsze będzie je pamiętać, podobnie jak śmiertelnicy dziecinne wyliczanki. Z wszystkich przed Tronem par żadna nie świeciła tak jasno jak Lucyfer, Gwiazda Zaranna i jego Lucinda, Wieczorna Światłość.

Wersy te odbijały się echem w jej głowie, przywołując wspomnienia, które spadały na nią z każdym słowem. „Jego Lucinda, Wieczorna Światłość"? Dusza Lucindy pełzła, pełna odrazy, w stronę świadomości. To Lucyfer napisał tę piosenkę. To była część jego planu. Była... czy była ukochaną Lucyfera? W chwili, kiedy zaczęła się zastanawiać, czy coś tak okropnego mogło być możliwe, Luce poznała najstarszą, najzimniejszą prawdę. Myliła się we wszystkim. Jej pierwszą miłością był Lucyfer, a ona jego. Nawet ich imiona do siebie pasowały. Niegdyś byli bratnimi duszami. Czuła się wypaczona, obca dla samej siebie, jakby obudziła się i uświadomiła sobie, że przez sen kogoś zamordowała. Ponad łąką Lucinda i Lucyfer zetknęli się spojrzeniami podczas Apelu. Ona otworzyła oczy z niedowierzaniem, a on je zmrużył w tajemniczym uśmiechu. Błysk. Wspomnienie wewnątrz wspomnienia. Luce zagłębiła się jeszcze bardziej w przeszłość, udając się do miejsca, którego najbardziej się bała. Lucyfer trzymał ją w ramionach, pieścił ją skrzydłami, wywołując niewypowiedzianą przyjemność, zupełnie otwarcie, na jej srebrnej ławie przy pustym Tronie. „Nasza miłość jest nieskończona. Poza nią nie ma nic". Kiedy ją pocałował, Lucinda i Lucyfer stali się pierwszymi istotami, które eksperymentowały z uczuciem poza

Bogiem. Pocałunki były dziwne i cudowne, Lucinda pragnęła ich więcej, ale bała się, co pomyślą inne anioły o pocałunkach Lucyfera. Martwiła się, że jego pocałunek będzie jak piętno na jej wargach. A najbardziej bała się, że Bóg będzie wiedział, kiedy powróci i znów przyjmie tytuł Tronu. - Powiedz, że mnie uwielbiasz - błagał Lucyfer. - Uwielbienie jest dla Boga - odparła Lucinda. - Wcale nie musi być — wyszeptał Lucyfer. - Wyobraź sobie, jak silni bylibyśmy, gdybyśmy otwarcie wyznali swoją miłość przed Tronem: że ty uwielbiasz mnie, a ja uwielbiam ciebie. Tron jest jeden... zjednoczeni w miłości, moglibyśmy być więksi. - Jaka jest różnica między miłością a uwielbieniem? spytała Lucinda. - Miłość jest wtedy, kiedy weźmiesz uwielbienie, które czujesz do Boga i dasz je komuś, kto tu rzeczywiście jest. - Ale ja nie chcę być większa od Boga. Na jej słowa twarz Lucyfera spochmurniała. Oderwał się od niej, w jego duszy zrodziła się wściekłość. Lucinda wyczuła tę dziwną zmianę, ale uczucie było tak obce, że go nie rozpoznała. Zaczęła się go bać. Wydawało się, że on nie boi się niczego poza tym, że mogłaby go opuścić. Nauczył ją piosenki o wspaniałości ich związku. Kazał jej, by śpiewała ją bez przerwy, aż Lucinda zaczęła postrzegać samą siebie jako Wieczorną Światłość Lucyfera. Mówił Lucindzie, że to miłość.

Luce wiła się z bólu, jaki niosło ze sobą to wspomnienie. Z Lucyferem tak już było. Każdy kontakt i każda pieszczota skrzydeł Lucindy sprawiały, że stawał się coraz bardziej zaborczy, coraz bardziej zazdrosny o jej uwielbienie dla Tronu i powtarzał Lucindzie, że gdyby naprawdę go kochała, on sam by jej wystarczył. Podczas tego mrocznego okresu był jeden dzień, który sobie przypomniała. Płakała na Błoniach, po szyję w chmuroziemi, pragnąc zniknąć. Nad nią pojawił się cień anioła. - Zostaw mnie w spokoju! - krzyknęła. Ale skrzydła unoszące się nad nią zrobiły coś wręcz przeciwnego. Otuliły ją. Wydawało się, że anioł lepiej od niej wie, czego potrzebowała. Lucinda powoli podniosła głowę. Oczy anioła były fioletowe. - Danielu. - Znała go jako szóstego Archanioła, opiekuna zagubionych dusz. - Dlaczego przyszedłeś do mnie? - Ponieważ cię obserwowałem. — Daniel gapił się na nią i Luce zorientowała się, że wcześniej nikt nie widział płaczącego anioła. Łzy Lucindy były pierwsze. - Co się z tobą dzieje? Dłuższy czas szukała właściwych słów. - Czuję, że tracę swoją światłość. Cała historia wylała się z niej, a Daniel na to pozwolił. Od bardzo dawna nikt nie wysłuchał Lucindy. Kiedy skończyła, oczy Daniela były mokre od łez. -To, co nazywasz miłością, nie wydaje się bardzo piękne - powiedział. - Pomyśl o tym, jak uwielbiamy

Tron. To uwielbienie sprawia, że stajemy się najlepszą wersją samych siebie. Jesteśmy zachęcani, by kierować się swoimi odczuciami, nikt nie każe nam się zmieniać w imię miłości. Gdybyśmy byli ze sobą, chciałbym, żebyś była dokładnie taka, jaka jesteś. Nigdy nie przysłoniłbym cię swoimi pragnieniami. Lucinda ścisnęła ciepłą, silną dłoń Daniela. Może i Lucyfer odkrył miłość, ale to ten anioł rozumiał, jak uczynić z niej coś wspaniałego. Nagle Lucinda zaczęła całować Daniela, pokazując mu, jak to się robi, czując potrzebę, by po raz pierwszy w całości oddać swoją duszę komuś innemu. Obejmowali się, dusze Daniela i Lucindy świeciły jaśniej. Dwie połówki złączone razem stały się lepsze. Błysk. Oczywiście Lucyfer do niej powrócił. Wypełniająca go wściekłość wzrosła tak, że był od niej dwa razy wyższy. Niegdyś mogli patrzeć sobie w oczy. - Nie zniosę dłużej tego jarzma. Czy staniesz przed Tronem i zadeklarujesz oddanie wyłącznie naszej miłości? - Lucyferze, zaczekaj... - Lucinda chciała opowiedzieć mu o Danielu, ale on i tak by jej nie wysłuchał. - Kłamię, odgrywając pełnego uwielbienia anioła, kiedy mam ciebie i niczego więcej nie potrzebuję. Zacznijmy planować, Lucindo. Spiskujmy dla chwały. - Jak to może być miłość?! - wykrzyknęła. — Uwielbiasz swoje marzenia, swoje ambicje. Nauczyłeś mnie

kochać, ale nie mogę kochać duszy tak ciemnej, że pożera światłość innych. Nie wierzył jej albo udawał, że jej nie słyszy, wkrótce bowiem rzucił Tronowi wyzwanie, by zgromadzić wszystkie dusze na Błoniach na Apelu. Mocno trzymał Lucindę, kiedy rzucał wyzwanie, lecz gdy zaczął mówić, rozproszył się i wkrótce udało jej się wyślizgnąć. Odeszła na Błonia i wędrowała między jasnymi duszami. Zobaczyła tę, której szukała od początku. Lucyfer ryknął do aniołów: - Na chmuroziemi Błoni wytyczono granicę. Teraz macie swobodę wyboru. Daję wam równość, istnienie bez arbitralnie ustalonych rang. Luce wiedziała, że tak naprawdę jej wolność ogranicza się do słuchania go. Lucyfer mógł sądzić, że ją kochał, ale tak naprawdę kochał panowanie nad nią z mroczną, niszczycielską fascynacją. Zupełnie jakby Lucyfer sądził, że Lucinda jest aspektem jego Osoby. Kuliła się obok Daniela na Błoniach, pławiąc się w blasku miłości, która była czysta i dodająca sił, kiedy nad Błoniami rozległo się imię Daniela. Został wezwany. Podniósł się ponad anielskie światła i stwierdził spokojnym, opanowanym głosem: - Z całym szacunkiem, nie zrobię tego. Nie wybiorę strony Lucyfera i nie wybiorę strony Niebios.

Rozległ się głośny zgiełk pośród zastępów aniołów, tych, które stały przy Tronie, a szczególnie Lucyfera. Lucinda była oszołomiona. — Miast tego wybieram miłość — mówił Daniel. — Wybieram miłość i pozostawiam wam waszą wojnę. Popełniasz błąd, sprowadzając ją na nas - powiedział Daniel spokojnie do Lucyfera. Później odwrócił się i zwrócił się do Tronu. — Wszystko, co dobre w Niebie i na Ziemi, zrodziło się z miłości. Może to nie był Twój plan przy stworzeniu wszechświata, może miłość to jedynie jeden z aspektów skomplikowanego świata. Ale miłość jest najlepszym dziełem stworzenia i okazała się jedynym, co warto uratować. Ta wojna nie jest sprawiedliwa. Ta wojna nie jest dobra. Miłość to jedyne, o co warto walczyć. Po słowach Daniela na Błoniach zapadła cisza. Większość aniołów osłupiała, jakby nie rozumiała, o co chodziło Danielowi. To nie była kolej Lucindy. Imiona aniołów wyczytywałi niebiańscy sekretarze zgodnie z ich rangą, a Lucinda była jednym z garstki aniołów stojących wyżej od Daniela. To nie miało znaczenia. Byli razem. Podniosła się u jego boku na Błoniach. — Nie powinniśmy dokonywać wyboru między miłością a Tobą — powiedziała Luce do Tronu. — Może pewnego dnia znajdziesz sposób, by pogodzić uwielbienie i prawdziwą miłość, do której dzięki Tobie jesteśmy zdolni. Ale jeśli zostanę zmuszona do dokonania wyboru,

stanę przy swojej miłości. Wybieram Daniela i wybiorę go zawsze. Później Luce przypomniała sobie najtrudniejszą rzecz, którą kiedykolwiek musiała zrobić. Odwróciła się do Lucyfera, swojej pierwszej miłości. Gdyby nie była z nim szczera, nic z tego by się nie liczyło. - Pokazałeś mi siłę miłości i za to zawsze będę wdzięczna. Ale miłość jest dla ciebie na odległym trzecim miejscu, daleko za dumą i wściekłością. Zacząłeś walkę, której nigdy nie wygrasz. — Robię to wszystko dla ciebie! — krzyknął Lucyfer. To było jego pierwsze wielkie kłamstwo, pierwsze wielkie kłamstwo wszechświata. Ramię w ramię z Danielem pośrodku Błoni Lucinda dokonała jedynego możliwego wyboru. Jej strach bladł w porównaniu z miłością. Ale nie mogła spodziewać się przekleństwa. Luce przypomniała sobie teraz, że kara nadeszła z obu stron. To właśnie sprawiło, że przekleństwo było tak perfidne. Zarówno Tron, jak i Lucyfer — z zazdrości, mściwości albo pozbawionego miłości spojrzenia na sprawiedliwość — przypieczętowali los Daniela i Lucindy na wiele tysięcy lat. W ciszy Błoni wydarzyło się coś dziwnego - inny Daniel wzniósł się w powietrze obok Lucindy i Daniela. Był Anachronizmem - Danielem, którego poznała w Shoreline, aniołem, którego Luce Price znała i kochała.

- Przybyłem tutaj, by błagać o łaskawość - odezwał się drugi Daniel. - Jeśli musimy zostać ukarani... a, Panie mój, nie kwestionuję twojej decyzji... pamiętaj proszę, że jedną z najważniejszych cech twojej mocy jest miłosierdzie, które jest niezgłębione, wszechogarniające i napełnia nas pokorą. W tamtym czasie Lucinda tego nie zrozumiała - ale we wspomnieniach Luce wszystko w końcu miało sens. Dał Luce dar luki w przekleństwie, by pewnego dnia w odległej przyszłości mogła wyzwolić ich miłość. Ostatnim, co pamiętała, było ściskanie mocno Daniela, kiedy chmuroziemia zagotowała się i poczerniała. Ziemia uciekła im spod stóp i anioły zaczęły Upadek. Daniel wyślizgnął się z jej objęć. Jej ciało znieruchomiało. Utraciła go. Utraciła wszystkie wspomnienia. Utraciła samą siebie. Aż do tej chwili. Kiedy Luce otworzyła oczy, odkryła, że zapadła już noc. Powietrze było tak zimne, że jej ramiona drżały. Inni tłoczyli się wokół niej, w takiej ciszy, że słyszała świerszcze w trawie. Nie chciała spojrzeć na nikogo. - To z mojego powodu — powiedziała. - Przez cały ten czas myślałam, że karzą ciebie, Danielu, ale kara była dla mnie. - Zawahała się. - Czy to ja jestem przyczyną buntu Lucyfera? - Nie, Luce. - Cam uśmiechnął się smutno. — Może byłaś natchnieniem, ale natchnienie jest wymówką, żeby zrobić coś, co i tak chce się zrobić. Lucyfer szukał drogi

do zła. Znalazłby inny sposób. - Ale go zdradziłam. - Nie - sprzeciwił się Daniel. - On zdradził ciebie. Zdradził nas wszystkich. - Czy bez jego buntu zakochalibyśmy się? Daniel uśmiechnął się. - Lubię myśleć, że znaleźlibyśmy sposób. Teraz w końcu mamy szansę zostawić to wszystko za sobą. Mamy szansę powstrzymać Lucyfera, pokonać przekleństwo i kochać się tak, jak zawsze pragnęliśmy. Możemy nadać sens wszystkim naszym cierpieniom. - Popatrzcie—powiedział Steven, wskazując na niebo. Na niebie pojawiła się cała chmara gwiazd. Jedna, bardzo daleko, była szczególnie jasna. Migotała, jakby gasła, po czym powracała jeszcze jaśniejsza. - To oni, prawda? - spytała. - Upadek? - Tak — powiedziała Francesca. — Owszem. Wygląda to dokładnie tak, jak opisano w starożytnych tekstach. - Tyle tylko, że... - Luce zmarszczyła czoło, zmrużyła oczy. — Widzę to jedynie, kiedy... - Skup się - polecił Cam. - Co się z nimi dzieje? - spytała Luce. - Pojawiają się w tym świecie — odparł Daniel. — To nie fizyczna droga z Niebios na Ziemię zajęła dziewięć dni, lecz przejście z niebiańskiej dziedziny do ziemskiej.

Kiedy tu wylądowaliśmy, nasze ciała stały się... inne. My staliśmy się inni. To wymagało czasu. - A teraz czas nas dogania - zauważył Roland, spoglądając na złoty zegarek kieszonkowy, który musiała mu dać Dee. - W takim razie czas ruszać - powiedział Daniel do Luce. - W górę? - Tak, musimy się wznieść im na spotkanie. Polecimy do granic Upadku, a później ty... - Muszę go powstrzymać? -Tak. Zamknęła oczy, wróciła myślami do sposobu, w jaki Lucyfer patrzył na nią na Błoniach. Wyglądał, jakby chciał zmiażdżyć każdą odrobinę delikatności, jaką w sobie miał. - Chyba wiem, jak. - Mówiłam wam, że tak powie! — wykrzyknęła Arriane. Daniel przyciągnął ją do siebie. - Pewna jesteś? Pocałowała go. Nigdy nie była pewniejsza. -Właśnie odzyskałam skrzydła, Danielu. Nie pozwolę, by Lucyfer mi je odebrał. I tak oto Luce i Daniel pożegnali przyjaciół, wzięli się za ręce i wzlecieli w noc. Lecieli w górę całą wieczność, przez najrzadszą zewnętrzną warstwę atmosfery, przez błonę światła na granicy kosmosu.

Księżyc stał się ogromny, jak słońce w południe. Przelatywali przez mgliste galaktyki, obok innych księżyców pokrytych kraterami i dziwnych planet wypełnionych czerwonym gazem i otoczonych pierścieniami blasku. Lot nigdy nie męczył Luce. Zaczynała rozumieć, jak Daniel mógł wytrzymać całymi dniami bez odpoczynku. Nie była głodna ani spragniona, nie czuła zimna w tym lodowatym mroku. W końcu, na krawędzi nicości, w najmroczniejszym zakątku wszechświata, dotarli do granicy. Widzieli czarną sieć Głosiciela Lucyfera, drżącą między wymiarami. Wewnątrz znajdował się Upadek. Daniel unosił się u jej boku, muskał ją skrzydłami, dodając sił. - Najpierw będziesz musiała przejść przez Głosiciela. Nie utknij tam. Idź dalej, aż odnajdziesz Lucyfera w Upadku. - Muszę iść sama, prawda? - Podążyłbym z tobą na krańce Ziemi i dalej. Ale tylko ty możesz to zrobić — stwierdził Daniel. Wziął ją za rękę i pocałował jej palce, wnętrze jej dłoni. Drżał. -Będę czekał tutaj. Ich wargi zetknęły się po raz ostatni. - Kocham cię, Luce - powiedział Daniel. - Zawsze będę cię kochał, czy Lucyferowi się powiedzie, czy też nie... - Nie mów tak - sprzeciwiła się Luce. - On nie...

- Ale nawet jeśli - mówił Daniel - chcę, żebyś wiedziała, że zrobiłbym to ponownie. Wybiorę ciebie, za każdym razem. Luce przepełnił spokój. Nie zawiedzie go. Nie zawiedzie samej siebie. - To nie potrwa długo. Ścisnęła jego dłoń, odwróciła się i zanurzyła w ciemności, w Głosicielu Lucyfera.

O SIEM NAŚCIE ZŁAPAĆ SPADAJĄCĄ GWIAZDĘ Ciemność była całkowita. Luce wędrowała jedynie przez swoich Głosicieli, a one były chłodne i wilgotne, wręcz pełne spokoju. Wejście do tego należącego do Lucyfera było zatęchłe, gorące, wypełnione gryzącym dymem - i ogłuszające. Bełkotliwe błagania o litość i poszarpane łkania przepełniały jego wewnętrzną ścianę. Skrzydła Luce najeżyły się — uczucie, którego wcześniej nie znała - kiedy uświadomiła sobie, że Głosiciele diabła były przyczółkami Piekieł. To tylko droga, powiedziała sobie. To Głosiciel jak każdy inny, portal pozwalający przejść do innego czasu i miejsca. Przebijała się naprzód, krztusząc się dymem. Ziemia była najeżona czymś, czego nie rozpoznała, aż potknęła się, upadła na kolana i poczuła ból odłamków szkła wbijających się w dłonie, które przed chwilą puścił Daniel. „Nie utknij tam", powiedział jej. „Idź dalej, aż odnajdziesz go". Odetchnęła głęboko, wyprostowała się, przypomniała sobie, kim jest. Rozwinęła skrzydła i Głosiciela wypełniło światło. Teraz Luce widziała, jak jest okropny - każda dymiąca powierzchnia była naszpikowana odłamkami szkła w różnych kolorach, na wpół ludzkie postaci leżały

martwe lub umierające w lepkich kałużach, a najgorsze ze wszystkiego było wszechogarniające poczucie straty. Luce spojrzała na swoje krwawiące dłonie, z których wystawały trójkąty brązowego szkła. W jednej chwili rany się zasklepiły. Zacisnęła zęby i poleciała dalej, ciało przebiło wewnętrzną ścianę Głosiciela i znalazła się głęboko w skradzionym przez Lucyfera Upadku. Był ogromny, to po pierwsze. Wystarczająco wielki, by stanowić wszechświat sam w sobie, i zadziwiająco cichy. Upadek był tak jasny od blasku spadających aniołów, że Luce ledwie cokolwiek widziała. Jakimś sposobem wyczuwała wszystkich - wszędzie wokół byli jej bracia i siostry, ponad sto milionów z zastępów Niebieskich, zdobiących niebo jak obrazy. Wisieli zawieszeni, zamrożeni w przestrzeni i czasie, każde z nich pogrzebane w innej kuli światła. Ona też tak upadła. Przypomniała to sobie, z bólem. Te dziewięć dni trwało dziewięć setek wieczności. A jednak, choć spadające anioły pozostawały bez ruchu, Luce widziała teraz, że przez cały czas się zmieniały. Ich postacie nabierały dziwnej, nieokreślonej przejrzystości. Tu i tam na dolnej części skrzydeł pojawiały się światełka. Z mgiełki wyłaniała się ręka i znów rozmywała. O to chodziło Danielowi, kiedy mówił o przeobrażeniach wewnątrz Upadku — dusze podlegające metamorfozie, zmieniające postać z Niebios na taką, którą miały przybrać na Ziemi. Anioły zrzucały anielską czystość, przybierając formy

inkarnacji, którymi mieli być na Ziemi. Luce podeszła do najbliższego anioła. Rozpoznawała go - Cadkiel, anioł Boskiej Sprawiedliwości, jej brat i przyjaciel. Od wieków nie widziała jego duszy. On nie widział jej teraz i nie mógłby odpowiedzieć nawet gdyby ją zobaczył. Światło w jego wnętrzu zamigotało i esencja Cadkiela zabłysła jak klej not w mętnej wodzie. Pojawiła się niewyraźna twarz, której Luce nie rozpoznawała. Wyglądała groteskowo - nie do końca ukształtowane oczy, niewyraźne wargi. To nie był on, ale w chwili uderzenia w bezlitosną powierzchnię Ziemi taki właśnie miał się stać. Im dalej wędrowała pośród morza dusz, tym cięższa się czuła. Rozpoznawała ich wszystkich - Sarakiel, Alat, Muriel, Chajot. Z przerażeniem uświadomiła sobie, że kiedy się do nich zbliżała, słyszała myśli każdego ze spadających aniołów. „Kto się o nas zatroszczy? Kogo będziemy adoro-wac? . „Nie czuję swoich skrzydeł". „Będzie mi brakować moich sadów. Czy w Piekle będą sady?". „Żałuję. Tak bardzo żałuję". Pozostawanie przy nich dłużej niż na jedną myśl było bolesne. Luce wędrowała dalej, bez celu, oszołomiona, aż przyciągnęło ją znajome światło. Gabbe. Nawet podczas przejścia Gabbe wyglądała wspaniale.

Jej białe skrzydła otaczały jak płatki jej kształtujące się rysy, a ciemna zasłona rzęs sprawiała, że robiła wrażenie spokojnej. Luce przycisnęła się do srebrzystej kuli światła Gabbe. Przez chwilę myślała, że Upadek Lucyfera może mieć jedną zaletę - powrót Gabbe. Wtedy jednak światło wewnątrz Gabbe zamigotało i Luce usłyszała myśli anielicy. „Ruszaj, Lucindo. Proszę, ruszaj. Śnij o tym, co już wiesz". Luce pomyślała o Danielu, czekającym po drugiej stronie. Pomyślała o Lu Xin, dziewczynie, którą była podczas rządów dynastii Shang w Chinach. Zabiła króla, włożyła jego generalskie szaty i wyruszyła na wojnę, która nie była jej wojną - a wszystko ze względu na miłość do Daniela. Luce rozpoznała swoją duszę w Lu Xin w chwili, kiedy ją zobaczyła. Siebie też umiała tu odnaleźć, nawet pośród jasnych dusz świecących wszędzie wokół niej jak światła wielkiego miasta wyrzucone w powietrze. Mogła odnaleźć samą siebie w Upadku. Nagle zrozumiała, że to tam właśnie odnajdzie Lucyfera. Zamknęła oczy, lekko uderzyła skrzydłami i poprosiła duszę, by zaprowadziła ją do siebie samej. Poruszała się pośród milionów, prześlizgiwała nad falami aniołów. To trwało prawie wieczność. Przez dziewięć dni wraz z przyjaciółmi ścigała się z czasem, myśląc jedynie, jak odnaleźć Upadek. A teraz, kiedy go odnaleźli, ile miało

zająć Luce zlokalizowanie duszy, której szukała? Ile czasu zostało? I nagle, pośród galaktyki znieruchomiałych aniołów, Luce również znieruchomiała. Ktoś śpiewał. To była pieśń miłosna tak piękna, że aż zadrżały jej skrzydła. Zatrzymała się za nieruchomą białą kulą spadającego anioła imieniem Ezekiel i nasłuchiwała. - Moje morze odnalazło brzeg... mój pożar odnalazł płomień... Jej duszę wypełniło odległe wspomnienie. Spojrzała ponad Ezekielem, Aniołem Chmur, by zobaczyć, kto śpiewa. To był chłopiec, trzymający w ramionach dziewczynę, a jego głos był delikatny i słodki jak miód. Powolne kołysanie jego ramion było jedynym poruszeniem w całym znieruchomiałym Upadku. Nagle Luce zorientowała się, że dziewczyna nie była po prostu dziewczyną. To była na wpół uformowana kula światła, jakie otaczały anioły podczas przeobrażenia. To była dusza, która niegdyś była Lucindą. Chłopiec uniósł głowę, wyczuwając jej obecność. Miał kwadratową twarz, falujące kasztanowe włosy i oczy koloru lodu, promieniejące miłością. Ale to nie był chłopiec, lecz anioł tak oszałamiająco piękny, że ciało Luce przeszyła samotność, której nie chciała pamiętać.

To był Lucyfer. Tak wyglądał w Niebiosach. Ale poruszał się i był w pełni ukształtowany, w przeciwieństwie do milionów aniołów, które go otaczały - dzięki czemu Luce miała pewność, że był demonem z chwili obecnej, tym, który otoczył Upadek Głosicielem, żeby przenieść go po raz drugi na Ziemię. Jego własna spadająca dusza mogła się znajdować gdziekolwiek, równie sparaliżowana, jak pozostali, kiedy Tron wyrzucił ich z Niebios. Luce nie myliła się, kiedy uznała, że własna dusza doprowadzi ją do Lucyfera. Kiedy puścił w ruch ten Upadek, musiał wskoczyć przez własnego Głosiciela do środka. I spędził dziewięć długich dni na czym? Śpiewaniu kołysanek i kołysaniu się, kiedy świat znajdował się w kruchej równowadze, a armie aniołów pędziły przez cały świat, żeby go powstrzymać? Jej skrzydła płonęły. Wiedziała, że to właśnie robił, ponieważ wiedziała, że ją kochał, że wciąż jej pragnął. Tu chodziło o to, że zdradziła Lucyfera. - Kto tam? - spytał. Luce wystąpiła naprzód. Nie przybyła, by się przed nim kryć. Poza tym, już wyczuł blask jej duszy za Ezekielem. Słyszała irytację w jego głosie. - A, to ty. - Lekko uniósł ręce, wyciągając spadające wcielenie Luce. - Czy poznałaś moją ukochaną? Myślę, że uznałabyś ją za... - Lucyfer podniósł wzrok, szukając właściwych słów — ...świeżą.

Luce ostrożnie podeszła bliżej, przyciągana w takim samym stopniu przez promienistego anioła, który złamał jej serce, jak swoje dziwne, na wpół ukształtowanie wcielenie. To był anioł, który miał się stać dziewczyną, którą Luce była na Ziemi. Patrzyła, jak jej twarz pojawia się w blasku w ramionach Lucyfera. Po chwili zniknęła. Rozważyła złączenie się z tą dziwną istotą. Wiedziała, że mogłaby to zrobić, wyciągnąć rękę i objąć panowanie nad swoim najstarszym ciałem, poczuć ściskanie w żołądku, kiedy łączyła się z przeszłością, zamrugać i znaleźć się w ramionach Lucyfera, w umyśle spadającej Lucindy, jak to robiła wiele razy w przeszłości. Ale już nie musiała tego robić. Bill nauczył Luce, jak się złączyć, zanim dowiedziała się, kim naprawdę jest, zanim zyskała dostęp do wspomnień, które miała teraz. Nie musiała się łączyć ze swoją spadającą duszą, by pomogła jej w znalezieniu właściwych słów. Luce znała już całą historię. Założyła ręce na piersi. Myślała o Danielu po drugiej stronie Głosiciela. - Miłość, którą czujesz, nie jest odwzajemniona, Lucyferze. Uśmiechnął się szeroko i wyzywająco. - Czy masz pojęcie, jak rzadkie są takie chwile? Luce bez chwili zastanowienia podeszła bliżej. - Wy obie? Naraz? Ta, która nie może mnie opuścić pogłaskał przeobrażające się ciało w swoich ramionach — i ta, która nie może utrzymać się z dala ode mnie.

- Ona i ja mamy tę samą duszę - powiedziała Luce. -I żadna z nas już cię nie kocha. - A mówią, że to ja mam zatwardziałe serce! - Lucyfer skrzywił się i wszelka słodycz zniknęła. Jego głos zniżył się, stał się głębszy. - Rozczarowałaś mnie w Egipcie. Nie powinnaś tego robić i nie powinno cię teraz być. Pozostawiłem cię w zewnętrznych dziedzinach, byś nie mogła się wtrącić. Jego postać zmieniła się - młodzieńczą, śliczną twarz pokryły liczne głębokie zmarszczki. Z pleców wysunęły się potężne skrzydła. Z palców wystrzeliły szpony, długie, zakrzywione i żółte. Luce skrzywiła się, kiedy wbiły się w jej spadające, na wpół ukształtowane ciało. Jego oczy z niebieskich jak lód stały się czerwone jak roztopiony ołów, do tego urósł dziesięciokrotnie. Luce wiedziała, że pozwolił sobie poczuć wściekłość, którą wcześniej stłumił, by ukazać się jako swoje wcześniejsze, piękne wcielenie. Wydawało się, że wypełnia całą wolną przestrzeń, w jednej chwili umniejszając ogrom zawieszonych aniołów. Luce podleciała na wysokość jego oczu i westchnęła. - Możesz już przestać - powiedziała. - Wyrobiłaś sobie odporność, co? Luce potrząsnęła głową i rozłożyła skrzydła najszerzej, jak się dało. Ich zasięg nadal ją zadziwiał. -Jestem kim jestem, Lucyferze. Wiem, co mogę zrobić. Żadnego z nas nie wiążą śmiertelne ograniczenia. Ja też

mogłabym stać się okropna. Ale po co? Głowa Lucyfera dymiła, kiedy przyglądał się skrzydłom Luce. - Twoje skrzydła zawsze zapierały dech w piersiach — powiedział. - Ale nie przyzwyczajaj się do nich. Czas się prawie skończył, a wtedy... a wtedy... Wpatrywał się w jej twarz, szukając oznak strachu lub wzburzenia. Wiedziała, jak działał, skąd czerpał energię i moc. Jego mięśnie napięły się i Luce patrzyła, jak światło jej spadającego ciała migocze, poruszone, lecz nieruchome, bezbronne w jego ramionach. To było jak patrzenie na ukochaną osobę w niebezpieczeństwie, ale Luce nie dawała poznać po sobie, że ją to niepokoi. — Nie boję się ciebie. Jego chrząknięcie było kłębem śluzu i dymu. — Jeszcze zaczniesz, jak wcześniej się mnie bałaś i jak się boisz teraz. Strach to jedyny sposób, by przywitać diabła. Jego przemiana ustała. Oczy wróciły do oszałamiającego błękitu. Mięśnie rozluźniły się i powróciły do tej smukłej sylwetki, która niegdyś czyniła go jednym z najwspanialszych spośród zastępów Niebios. Jego blada skóra emanowała blaskiem, którego Luce aż do tej pory nie pamiętała. Był piękniejszy nawet od Daniela. Luce pozwoliła sobie przypomnieć. Kochała go. Był jej pierwszą prawdziwą miłością. Oddała mu całe serce. I Lucyfer też ją kochał.

Kiedy jego spojrzenie padło na nią, na jego przystojnej twarzy rozegrała się cała historia ich związku — ogień początkowego romansu, rozpaczliwe pragnienie, by ją posiąść, cierpienie miłości, która zgodnie z jego słowami skłoniła go do buntu przeciwko Tronowi. Jej umysł wiedział, że to było pierwsze kłamstwo Wielkiego Kłamcy — ale jej serce czuło coś innego, częściowo dlatego, że wiedziała, iż Lucyfer uwierzył w swoje kłamstwo. Miało ono tajemną, ogromną moc, jak potop, którego nikt nie zobaczył. Nie mogła nic na to poradzić — zmiękła. W oczach Lucyfera była ta sama czułość, co w oczach Daniela, kiedy na nią patrzył. Czuła, że jej oczy odpowiadają taką samą czułością wobec Lucyfera. Wciąż ją kochał - i każda chwila, w której jej nie miał, bolała go głęboko. Dlatego spędził ostatnie dziewięć dni z cieniem jej duszy, dlatego pragnął cofnąć czas całego wszechświata, żeby ją odzyskać. - Och, Lucyferze - powiedziała. - Tak mi przykro. - Widzisz? — Roześmiał się. — Boisz się mnie. Boisz się tego, co przeze mnie czujesz. Nie chcesz pamiętać... - Nie, to nie to... Z ukrytego za plecami kołczanu Lucyfer wyciągnął długą srebrną strzałę. Zaczął się nią bawić, nucąc melodię, którą Luce rozpoznawała. Zadrżała. To był hymn, który napisał, łączący ich dwoje. „Jego Lucinda, Wieczorna Światłość". Spojrzała na błyszczącą gwiezdną strzałę.

- Co robisz? - Kochałaś mnie. Należałaś do mnie. Ci, którzy pojmują wieczność, wiedzą, co oznacza prawdziwa miłość. Miłość nigdy nie umiera. I dlatego wiem, że kiedy uderzymy w ziemię, kiedy wszystko znów się zacznie, dokonasz właściwego wyboru. Wybierzesz mnie, nie jego, i będziemy rządzić razem. Będziemy razem - uniósł wzrok - albo... — Lucyfer podszedł do niej z gwiezdną strzałą. - Tak! - wykrzyknęła Luce. - Kiedyś cię kochałam! Zamarł z zabójczą tępą bronią uniesioną na wysokość jej piersi. Na ręku trzymał jej wcześniejszą duszę. - Ale to było dawniej niż ci się wydaje — powiedziała. Rozumiesz wieczność, ale nie doceniasz, jak wiele może zmienić chwila w wieczności. Nie kochałam cię, kiedy upadłam. - Kłamstwa. - Opuścił gwiezdną strzałę. - Kochałaś mnie całkiem niedawno, później niż ci się wydaje. Nawet w ostatnim tygodniu, w twoich Głosicielach, kiedy myślałaś, że kochasz innego... spędziliśmy razem wspaniałe chwile. Pamiętasz siedzenie na passiflorze? Wcześniej też były takie chwile. Spodziewam się, że je sobie przypominasz. - Cofnął się, obserwując jej reakcję. — Nauczyłem cię wszystkiego, co wiesz o miłości! Mieliśmy razem władać. Obiecywałaś, że za mną podążysz. Oszukałaś mnie. - Jego oczy błagały ją, mieszały się w nich cierpienie i wściekłość. - Wyobraź sobie, jaki byłem samotny w Piekle, które sam stworzyłem, porzucony przed ołtarzem, największy głupiec wszech

czasów, znosząc sześć tysięcy lat udręki. - Przestań - powiedziała. - Musisz przestać mnie kochać. Ponieważ ja przestałam kochać ciebie. - Z powodu Daniela, który nie jest nawet jedną dziesiątą anioła, którym ja jestem, nawet w najgorszych chwilach? To absurd! Wiesz, że zawsze byłem bardziej promienny, bardziej utalentowany. Byłaś przy mnie, kiedy wynalazłem miłość. Uczyniłem ją z niczego, ze zwykłego... uwielbienia! - Lucyfer skrzywił się, wypowiadając ostatnie słowo, jakby miał od niego mdłości. -1 nie wiesz nawet połowy. Bez ciebie wynalazłem zło, drugi kraniec spektrum, niezbędną równowagę. Natchnąłem Dantego! Miltona! Powinnaś zobaczyć podziemny świat. Wziąłem pomysły Tronu i ulepszyłem je. Możesz robić, cokolwiek zechcesz! Wszystko przegapiłaś. - Niczego nie przegapiłam. - Och, kochanie - wyciągnął dłoń w jej stronę i delikatnie pogłaskał ją po policzku - z pewnością nie możesz w to wierzyć. Mógłbym dać ci największe królestwo, o jakim nikt nie słyszał, ciężka praca, a później niezła impreza. Nawet Tron proponował ci wieczny pokój! A co wybrałaś? Daniela. Czego takiego dokonał ten goguś? Luce odsunęła jego dłoń. - Zdobył moje serce. Kocha mnie za to, kim jestem, a nie za to, co mogę mu dać. Lucyfer uśmiechnął się złośliwie. - Zawsze byłaś łasa na dowody uznania. To twoja pięta

achillesowa, mała. Spojrzała na świetliste, nieruchome dusze wokół nich, rozciągające się na tysiące kilometrów i przypadkiem podsłuchujące prawdę o pierwszej romantycznej miłości wszechświata. — Myślałam, że to, co do ciebie czuję, jest właściwe powiedziała Luce. — Kochałeś mnie, aż zaczęło mnie to boleć, aż nasza miłość została pochłonięta przez twoją dumę i wściekłość. To, co ty nazywasz miłością, sprawiło, że zaczęłam niknąć. Musiałam więc przestać cię kochać. — Przerwała na chwilę. — Nasze uwielbienie nigdy nie umniejszyło Tronu, ale twoja miłość umniejszyła mnie. Nie chciałam cię skrzywdzić. Chciałam jedynie powstrzymać cię przed krzywdzeniem mnie. - To przestań mnie krzywdzić! - błagał, wyciągając ramiona, których objęcia Luce pamiętała. - Możesz znów nauczyć się, jak mnie kochać. To jedyny sposób, by powstrzymać ból. Wybierz mnie teraz, ponownie, na zawsze. -Nie - powiedziała. - To się skończyło, Lucyferze. -Wskazała w stronę innych spadających aniołów. -Skończyło się, zanim to wszystko się zaczęło. Nigdy nie obiecywałam, że będę z tobą władać poza Niebiosami. Przeniosłeś to marzenie na mnie, jakbym była pustą kartką. Nic nie osiągniesz, zrzucając tę Lucindę na Ziemię. Ona nie odwzajemni twojej miłości. — Może jednak. — Spojrzał na anielicę w swoich ramionach. Próbował ją pocałować, ale światłość otaczająca

spadającą Lucindę powstrzymała jego usta przed dotknięciem jej skóry. - Żałuję bólu, jaki ci zadałam - powiedziała Luce. -Byłam... młoda. Dałam się... ponieść. Igrałam z ogniem. Nie powinnam. Proszę, Lucyferze. Puść nas. - Och. - Ukrył twarz w ciele, które trzymał w ramionach. - Cierpię. - Cierpiałbyś mniej, gdybyś zaakceptował fakt, że to, co nas łączyło, jest przeszłością. Już nie jest tak, jak było kiedyś. Jeśli mnie kochasz, musisz znaleźć w swojej duszy siłę, by pozwolić mi zrobić to, co muszę. Lucyfer uważnie przyjrzał się Luce. Jego twarz spochmurniała, po czym pojawiła się na niej zaduma, jakby rozważał ten pomysł. Na chwilę odwrócił wzrok, zamrugał, a kiedy znów spojrzał na Luce, wydawało jej się, że widzi, kim naprawdę jest - anielicę, która stałą się dziewczyną, żyła przez tysiąclecia, stała się coraz pewniejsza swojego przeznaczenia i znalazła sposób, by znów stać się aniołem. - Zasługujesz na więcej - wyszeptał Lucyfer. -Więcej niż Daniel? - Luce potrząsnęła głową. Nie chcę niczego poza nim. - Chodziło mi o to, że zasługujesz na więcej niż te cierpienia. Nie jestem ślepy na to, co przeszłaś. Obserwowałem cię. Czasami twoje cierpienie sprawiało mi swego rodzaju radość. To znaczy, przecież mnie znasz. Lucyfer uśmiechnął się smutno. — Ale nawet mojemu rodzajowi radości zawsze towarzyszy poczucie winy.

Gdyby udało mi się go pozbyć, naprawdę zobaczyłabyś coś wielkiego. - Uwolnij mnie od cierpienia. Powstrzymaj Upadek. To w twojej mocy. Zatoczył się w jej stronę. Jego oczy wypełniły łzy. Potrząsnął głową. - Powiedz mi, jak to możliwe, że gość z przyzwoitą robotą traci... - DOSYĆ! Ten głos zatrzymał wszystko. Słońce, świadomość trzystu osiemnastu milionów aniołów, nawet sam Upadek po prostu się zatrzymał. To był głos, który stworzył wszechświat - skomplikowany i bogaty, jakby miliony jego wersji mówiły jednocześnie. „Dosyć". Rozkaz Tronu przeszył Luce. Pochłonął ją. Jej wzrok wypełniła światłość, jasnością zasłaniając Lucyfera, jej spadające wcielenie, cały wszechświat. Jej duszę przeszywał niewypowiedziany dreszcz, kiedy spadł z niej ciężar. Upadek. Zniknął. Luce została z niego wyrzucona jednym słowem, a ten wstrząs sprawił, że poczuła się wywrócona na nice. Poruszała się przez wielką pustkę, w stronę nieznanego celu, szybciej niż prędkość światła pomnożona przez prędkość dźwięku. Poruszała się z Bożą prędkością.

D ZI EWIĘTN AŚCI E CENA LUCINDY Nic poza bielą. Luce wyczuwała, że wraz z Lucyferem powróciła do Troi, ale nie mogła być pewna. Świat był zbyt jasny, jak płonąca kość słoniowa. Płonął w ciszy. Z początku światło było wszystkim. Jaskrawobiałe i oślepiające. Później powoli zaczęło słabnąć. Luce zaczynała odzyskiwać wzrok. Słabnący blask sprawił, że wokół niej pojawiło się pole, smukłe cyprysy, kozy żujące siano, anioły, które ją otaczały. Blask tego światła miał fakturę, jak pióra muskające jej ciało. Jego moc sprawiła, że czuła się pokorna i przestraszona. Słabło coraz bardziej, zmniejszało się i skupiało. Wszystko blakło, traciło barwy, kiedy światło się wycofywało. Zebrało się w świetlistej sferze, malutkiej błyszczącej kuli, najjaśniejszej w środku, unoszącej się około trzech metrów nad ziemią. Pulsowało i migotało, a jego promienie nabierały kształtu. Rozciągały się, migocząc jak lukier, tworząc głowę, tors, nogi, ręce. Dłonie. Nos. Usta.

Aż światłość stała się osobą. Kobietą. Tronem w ludzkiej postaci. Dawno temu Luce była faworytką Tronu — wiedziała to teraz, czuła to w materii swojej duszy - jednak tak naprawdę nigdy nie znała Tronu. Żadna istota nie była zdolna do tego rodzaju wiedzy. Taka była kolej rzeczy, natura boskości. Opisanie jej oznaczałoby jej zredukowanie. Dlatego tu i teraz, choć wyglądem przypominała królową w powłóczystej białej szacie, Tron była wciąż Tronem - co oznaczało, że była wszystkim. Luce nie mogła przestać się gapić. Była oszałamiająco piękna, o srebrnych i złotych włosach. Jej oczy, niebieskie jak krystalicznie czysty ocean, emanowały mocą, by widzieć wszystko i wszędzie. Kiedy Tron spojrzała ponad trojańską równiną, Luce pomyślała, że zobaczyła mignięcie swojej twarzy w obliczu Boga - zdecydowanie, z jakim Luce Price zaciskała zęby, kiedy podjęła decyzję. Widziała to tysiące razy w swoim odbiciu. A kiedy Bóg przeniósł spojrzenie na widownię, jej mina się zmieniła. Przypominała oddanie Daniela, miała ten szczególny blask w oczach. W swobodzie, z jaką trzymała ręce, Luce rozpoznała bezinteresowność matki - a teraz zobaczyła dumny uśmiech, który musiał należeć do Penn. Tyle tylko, że Luce widziała teraz, iż on nie należał do Penn. Każde, choćby najkrótsze życie miało swoje źródło w mocy stojącej przed Luce. Widziała, że cały świat śmiertelnicy i anioły jednako - został stworzony na obraz

Tronu. Na krawędzi łąki pojawiło się krzesło w kolorze kości słoniowej. Krzesło zostało wykonane z nieziemskiej substancji, którą Luce widziała już wcześniej - tego samego materiału, co srebrna laska ze spiralnym czubkiem, którą Tron trzymała w lewej dłoni. Kiedy Tron zajęła swoje miejsce, Annabelle, Arriane i Francesca podbiegły do niej i padły na kolana w uwielbieniu. Uśmiech Tronu padał na nie, sprawiając, że na ich skrzydłach pojawiły się tęczowe rozbłyski. Anielice nuciły razem w pełnej harmonii rozkoszy. Arriane uniosła rozpromienioną twarz i uderzyła skrzydłami, by zwrócić się do Tronu. Jej głos wzniósł się we wspaniałej pieśni. — Gabbe odeszła. - Tak - odpowiedziała śpiewnie Tron, choć oczywiście już o tym wiedziała. To był raczej rytuał współczucia niż wymiana informacji. Luce pamiętała, że dlatego właśnie Tron stworzył mowę i pieśń - miał to być inny rodzaj uczucia, inny sposób otarcia się skrzydłami o skrzydła przyjaciela. Stopy Arriane i Annabelle uniosły się nad ziemię i obie anielice wzniosły się nad Tron. Unosiły się tam, zwrócone twarzami do Luce i reszty przyjaciół, wpatrując się z uwielbieniem w swojego Stwórcę. Ich układ wydawał się dziwny - jakby niekompletny - aż Luce coś sobie uświadomiła. Ławy.

Arriane i Annabelle zajmowały swoje dawne miejsca należne Archaniołom. Na Niebiańskich Błoniach pofalowane srebrne siedzenia tworzyły niegdyś łuk nad Tronem. Powróciły tam, gdzie przynależały - Arriane na prawo od ramion Tronu, a Annabelle kilka centymetrów nad ziemią po prawicy Tronu. W przestrzeni wokół Tronu ziały wielkie luki. Luce pamiętała, na którą z ław wznosił się Cam, na którą Roland, a która należała do Daniela. Widziała również miejsce Molly i Stevena przed Tronem - choć oni nie byli Archaniołami, lecz aniołami, które radośnie oddawały się uwielbieniu z Błoni. W końcu zobaczyła miejsce swoje i Lucyfera, ich dopasowane srebrne ławy po lewej Tronu. Jej skrzydła zamrowiły. Wszystko było jasne. Pozostali upadli aniołowie — Roland, Cam, Steven, Daniel i Lucyfer - nie wystąpili, by uwielbiać Tron. Luce czuła się rozdarta. Uwielbienie dla Tronu przychodziło naturalnie, do tego Lucinda została stworzona. Jakimś sposobem jednak nie mogła się poruszyć. Tron nie wydawał się rozczarowany ani zaskoczony. - Gdzie jest Upadek, Lucyferze? - Głos sprawił, że Luce miała ochotę paść na kolana i zacząć się modlić. — Bóg jeden wie - warknął Lucyfer. - To nie ma znaczenia. Może wcale tego nie chciałem. Tron zakręciła laską w dłoniach, dolnym jej końcem tworząc wgłębienie w ziemi. Natychmiast wyrósł z niego pęd białych lilii i wspiął się po lasce. Tron jakby tego nie

zauważała, wpatrzyła się niebieskimi oczyma w Lucyfera, aż on również uniósł wzrok. - Wierzę w pierwsze dwa stwierdzenia — powiedziała Tron — a co do trzeciego, wkrótce będziesz do tego przekonany. Moja cierpliwość ma słynne granice. Lucyfer zaczął mówić, ale spojrzenie Tronu już go opuściło. Wtedy tupnął z frustracją. Ziemia otworzyła się pod nim i wylała się z niej struga lawy, natychmiast stygnąc — jego osobisty wulkan. Ledwie zauważalnym gestem dłoni Tron zwróciła ich uwagę. — Musimy zająć się przekleństwem Lucindy i Daniela powiedziała. Luce przełknęła ślinę i poczuła, że żołądek jej się ściska z przerażenia. Ale błyszczące oczy Tronu były pełne ciepła, kiedy założyła pasmo srebrno-złotych włosów za ucho, oparła się na tronie i przyjrzała zebranym. - Jak wiecie, nadszedł czas, by znów zadać tej dwójce pytanie. Wszyscy się uciszyli, nawet wiatr. - Lucindo, zaczniemy od ciebie. Luce pokiwała głową. Spokój jej skrzydeł kontrastował z szybkim biciem serca. To było dziwnie ludzkie uczucie, przypominało jej wezwanie do gabinetu dyrektora szkoły. Ze spuszczoną głową zbliżyła się do Tronu. - Spłaciłaś swój dług wszystkimi cierpieniami przez te sześć tysiącleci...

- To nie były tylko cierpienia — odparła Luce. — Bywały trudne chwile - spojrzała na wszystkich przyjaciół, Daniela, nawet na Lucyfera — ale było też wiele piękna. Na twarzy Tronu pojawił się dziwny uśmiech. - Spełniłaś również warunek poznania swojej prawdziwej natury bez pomocy... i wierności samej sobie. Czy powiedziałabyś, że poznałaś swoją duszę? - Tak — stwierdziła Luce. — Dogłębnie. -Jesteś teraz pełniej Lucindą niż kiedykolwiek. Źródłem decyzji, którą podejmiesz, będzie nie tylko twoja wiedza jako anioła, ale także ciężar prawie siedmiu tysięcy lat lekcji życia w ludzkiej kondycji. - Odpowiedzialność napełnia mnie pokorą — powiedziała, używając słów, które zupełnie nie pasowały do Luce Price, ale, jak sobie uświadomiła, idealnie pasowały do Lucindy, jej prawdziwej duszy. - Być może w tym życiu słyszałaś, że twoja dusza jest „do wzięcia"? - Tak. Słyszałam to. - I może słyszałaś coś o równowadze między aniołami Niebios i siłami Lucyfera? Luce powoli pokiwała głową. - I tak oto znów przypada ci odpowiedź na pytanie: Czy wybierasz Niebiosa, czy Piekło? Wiele się nauczyłaś i jesteś teraz mądrzejsza o cztery setki żywotów, więc znów cię pytamy: Gdzie chcesz spędzić wieczność? Jeśli w Niebiosach, pozwól mi powiedzieć, że przywitamy cię

w domu i upewnimy się, że przejście będzie jak najłatwiejsze. - Bóg spojrzał na Lucyfera, ale Luce tego nie zrobiła. - Jeśli twoim wyborem jest Piekło, odważę się zgadywać, że Lucyfer cię przyjmie. Luce nie odpowiedziała. Usłyszała ciężkie kroki za plecami. Obróciła się i zobaczyła jego stulone skrzydła. Nie było jej łatwo powiedzieć Lucyferowi w Upadku, że go nie kochała, że go nie wybierze. Powiedzenie tego samego Tronowi wydawało się niemożliwe. Luce stała przed mocą, która ją stworzyła, i nigdy nie czuła się bardziej jak dziecko. - Lucindo? - Czuła na sobie spojrzenie Tronu. - Tobie przypada przechylenie szali. Znów przypomniała się jej rozmowa z Arriane w Vegas. „Ale na końcu wystarczy, że jeden potężny anioł wybierze stronę. Kiedy do tego dojdzie, szala się przechyli". - Mnie? Tron pokiwała głową, jakby Luce powinna to od dawna wiedzieć. - Ostatnim razem odmówiłaś dokonania wyboru. - Nie, to nieprawda — powiedziała Luce. - Wybrałam miłość! Przed chwilą spytałaś mnie, czy znam swoją duszę, i tak też jest. Muszę pozostać wierna temu, kim jestem, a miłość stawiam ponad wszystko. Daniel wziął ją za rękę. - Wtedy wybraliśmy miłość i tego samego wyboru dokonamy dzisiaj.

- A jeśli teraz nas za to przeklniecie — dodała Luce -efekt będzie taki sam. Odnajdywaliśmy się raz za razem przez siedem tysięcy lat. Wszyscy jesteście świadkami. Znów to zrobimy. - Lucyferze? — spytała Tron. — Co na to powiesz? Spojrzał na Luce swoimi płonącymi oczyma, a jego cierpienie było widoczne dla wszystkich. - Powiem, że wszyscy będziemy przez wieczność żałować tej chwili. To zły wybór i samolubny. - Zawsze pojawia się trochę żalu, kiedy musimy zaakceptować fakt, że miłość nas opuściła. — Spokojny głos należał do Tronu. — Ale uznam, że w twojej odpowiedzi jest odrobina miłosierdzia i pogodzenia się, co daje wszechświatowi jakąś nadzieję. Lucinda i Daniel jasno wyrazili swój wybór, a ja trzymam się tego, co oboje powiedzieliśmy podczas Apelu. Ich miłość nie zależy od nas. Niech i tak będzie. Ale jest za to cena. -Znów spojrzała na Luce i Daniela. — Jesteście gotowi na ostateczne poświęcenie dla waszej miłości? Daniel potrząsnął głową. -Jeśli będę miał Lucindę, a Lucinda będzie miała mnie, nie ma czegoś takiego jak poświęcenie. Lucyfer zachichotał, poderwał się i wzniósł w powietrze nad Luce i Danielem. - Czyli moglibyśmy pozbawić was wszystkiego... skrzydeł, siły, nieśmiertelności? A wy i tak wybralibyście waszą miłość? Kątem oka Luce zauważyła Arriane. Anielica złożyła

skrzydła za plecami i wcisnęła ręce w kieszenie ogrodniczek. Stała z uśmiechem zadowolenia na wargach, jakby chciała powiedzieć: „Jasne, że tak". - Tak — powiedzieli jednym głosem Luce i Daniel. - Dobrze - odparła Tron. - Ale pamiętajcie, że jest cena. Możecie mieć siebie nawzajem, ale nic więcej. Jeśli wybierzecie miłość, raz na zawsze musicie zrezygnować ze swojej anielskiej natury. Urodzicie się ponownie, odrodzeni jako śmiertelnicy. Śmiertelnicy? Daniel, jej anioł, odrodzony jako śmiertelnik? Wszystkie te bezsenne noce, kiedy leżała i zastanawiała się, co się stanie z ich miłością po upływie tych dziewięciu dni. Decyzja Tronu przypominała jej sugestię Billa, by Luce zabiła swoją odradzającą się duszę w Egipcie. Nawet wtedy rozważała porzucenie swojego śmiertelnego życia i pozostawienie Daniela. Oszczędziłoby to mu bólu kolejnej utraconej miłości. Prawie udało jej się to zrobić. Tym, co ją powstrzymało, była myśl o utraceniu Daniela. Ale tym razem... Mogła go mieć, naprawdę mogła go mieć, przez długi czas. Wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej. Byłby u jej boku. - Jeśli to przyjmiecie - głos Tronu wzniósł się ponad chropawy rechot Lucyfera - nie będziecie pamiętać, kim niegdyś byliście, i nie mogę zagwarantować, że spotkacie się w życiu na Ziemi. Będziecie żyć i umrzecie, jak każdy inny śmiertelnik. Moce Niebios,

które zawsze przyciągały was do siebie, wycofają się. Żaden z aniołów nie stanie wam na drodze. — Posłała ostrzegawcze spojrzenia aniołom, przyjaciołom Luce i Daniela. - W ciemnościach nocy nie pojawi się żadna przyjazna dłoń, by wami pokierować. Będziecie naprawdę sami. Daniel westchnął cicho. Luce odwróciła się i wzięła go za rękę. Czyli zostaną śmiertelnikami i będą wędrować po Ziemi w poszukiwaniu drugiej połówki, jak wszyscy inni. To brzmiało jak cudowna propozycja. Za ich plecami odezwał się Cam. - Śmiertelność to najbardziej romantyczna z opowieści. Tylko jedna szansa, by zrobić wszystko, co należy. A później magicznie rusza się dalej. Mimo to, Daniel wydawał się przybity. - Co się dzieje? — szepnęła Luce. — Nie chcesz tego? - Dopiero co odzyskałaś skrzydła. - I dlatego właśnie wiem, że mogę być szczęśliwa bez nich. Dopóki mam ciebie. To ty będziesz musiał z nich zrezygnować. Jesteś pewien, że tego właśnie chcesz? Daniel popatrzył na nią. - Zawsze. W oczach Luce pojawiły się łzy, kiedy Daniel zwrócił się twarzą do Tronu. - Przyjmujemy. Wszędzie wokół nich blask skrzydeł stał się bardzo jasny, aż całe pole wypełniło światło. Luce zaś poczuła,

jak inni aniołowie - ich drodzy i kochani przyjaciele — przechodzą od oczekiwania do wstrząsu. - Dobrze - powiedziała Tron bardzo cicho, niemal szeptem, a jej twarz pozostała nieprzenikniona. - Zaczekaj! - wykrzyknęła Luce. Zostało jeszcze jedno. My... przyjmujemy, ale pod jednym warunkiem. Daniel poruszył się, obserwując ją kątem oka. - Jaki jest twój warunek? - zagrzmiała Tron, wyraźnie nieprzyzwyczajona do negocjacji. - Przyjmij Wygnańców z powrotem do Niebiańskiej owczarni - powiedziała, zanim zupełnie utraciła odwagę. Udowodnili, że są wartościowi. Skoro było miejsce, by zabrać mnie z powrotem na Błonia, z pewnością jest też miejsce dla Wygnańców. Tron spojrzała na Wygnańców, którzy stali w milczeniu, emanując bardzo słabym blaskiem. — To niekonwencjonalna, ale w swoim sednie bezinteresowna prośba. Spełnię ją. — Powoli wyciągnęła rękę. - Wygnańcy, wystąpcie naprzód, jeśli chcecie znów wejść do Niebios. Czwórka Wygnańców ruszyła, by stanąć przed Tronem. W ich krokach było więcej zdecydowania, niż Luce kiedykolwiek widziała. Później jednym skinieniem głowy Tron uleczyła ich skrzydła. Wydłużyły się. Pogrubiały. Ich brązowa barwa znikła, zastąpiona przez świetlistą biel.

A później Wygnańcy się uśmiechnęli. Luce nigdy nie widziała ich uśmiechów. Były piękne. Pod koniec przeobrażenia tęczówki Wygnańców znów nabrały kolorów, a oni odzyskali wzrok. Wydawało się, że nawet Lucyfer był pod wrażeniem. -Jedynie Lucinda mogła coś takiego odstawić -mruknął. — To cud! — Olianna otuliła się skrzydłami, by je podziwiać. — To jej dzieło - odparła Luce. Wygnańcy zajęli dawne pozycje uwielbienia wokół Tronu. - Tak. - Tron przymknęła oczy, by przyjąć ich uwielbienie. — Sądzę, że tak jest lepiej. W końcu Tron uniosła laskę i wskazała nią na Luce i Daniela. - Czas się pożegnać. - Już? - Luce nie chciała, by to słowo jej się wymknęło. - Pożegnajcie się. Dawni Wygnańcy zasypali Luce wdzięcznością, wzięli ją i Daniela w ramiona. Kiedy się cofnęli, stanęli przed nimi Francesca i Steven, trzymając się pod ręce. Wyglądali wspaniale i promienieli. Francesca pokiwała głową. - Byłam dla ciebie twarda, ale okazałaś się jedną z najbardziej imponujących dusz, jakie miałam przyjemność nauczać. Jesteś tajemnicą, Luce. Nie zmieniaj

tego. Steven uścisnął rękę Daniela, a Fracesca ucałowała ich w policzki, po czym oboje się cofnęli. - Dziękuję - powiedziała Luce. - Uważajcie na siebie. I zaopiekujcie się też Shelby i Milesem. Później otoczyły ich anioły, stara ekipa ze Sword & Cross i setek innych miejsc wcześniej. Arriane, Roland, Cam i Annabelle. Wiele razy uratowali Luce. - To trudne. — Luce wtuliła się w ramiona Rolanda. - Daj spokój. Już uratowałaś świat. — Roześmiał się. — Teraz uratuj swój związek. - Nie słuchaj pana terapeuty! - pisnęła Arriane. -Nie zostawiaj nas! — Próbowała się roześmiać, ale zamiast tego po jej twarzy spłynęły łzy. Nie ocierała ich, mocno trzymała Annabelle za rękę. — Dobra, w porządku, idź sobie! - Będziemy o was myśleć - powiedziała Annabelle. — Zawsze. - Ja też będę o was myśleć. Luce musiała wierzyć, że tak będzie. Gdyby miała naprawdę zapomnieć o tym wszystkim, nie zniosłaby myśli o pożegnaniu. Ale anioły uśmiechały się smutno, wiedząc, że musiała o nich zapomnieć. Pozostał jeszcze Cam, który stał blisko Daniela, trzymając ręce na jego ramionach. - Udało ci się, bracie.

- Oczywiście, że tak. - Daniel próbował udawać dumnego, ale w jego słowach była miłość. - Dzięki tobie. Cam wziął Luce za rękę. Jego oczy były jasnozielone — ten kolor jako pierwszy zwrócił jej uwagę w ponurym, mrocznym świecie Sword & Cross. Przechylił głowę i przełknął ślinę, starannie rozważając słowa. Przyciągnął ją blisko i przez chwilę myślała, że ją pocałuje. Serce waliło jej w piersiach, gdy jego wargi przesunęły się obok jej ust i zatrzymały przy uchu. - Nie pozwól, żeby znów pokazał ci środkowy palec. - Wiesz, że tego nie zrobię. - Roześmiała się. - Ach, Daniel, jedynie cień prawdziwego niegrzecznego chłopca. - Przycisnął dłoń do piersi i uniósł brew. - Ma cię dobrze traktować. Zasługujesz na wszystko, co najlepsze. Ten jeden raz nie chciała puścić jego dłoni. - Co zrobisz? - Kiedy jest się zrujnowanym, ma się ogromną możliwość wyboru. Wszystko się otwiera. - Spojrzał ponad nią w stronę odległych pustynnych chmur. - Odegram swoją rolę. Znam ją dobrze. Umiem się żegnać. Mrugnął do Luce, po raz ostatni skinął głową Danielowi, po czym rozłożył swoje ogromne złote skrzydła i zniknął wśród burzowych chmur. Wszyscy patrzyli, jak skrzydła Cama stają się odległą złotą plamką. Kiedy Luce opuściła wzrok, jej spojrzenie padło na Lucyfera. Jego skóra błyszczała cudnie, ale oczy

były lodowate. Nic nie mówił i wydawało się, że będzie się w nią wpatrywał bez końca. Luce wreszcie odwróciła wzrok. Zrobiła dla niego wszystko, co mogła. Jego cierpienie nie było jej problemem. - Jeszcze jedno pożegnanie - zagrzmiał Tron. Luce i Daniel razem odwrócili się do Tronu, lecz w chwili, gdy ich spojrzenia padły na nią, stateczna kobieca postać zapłonęła rozgrzaną do białości chwałą i musieli osłonić oczy. Tron znów był niewyraźny, wypełniony światłością zbyt jasną, by anioły mogły na nią patrzeć. - Hej, dzieciaki. - Arriane pociągnęła nosem. -Chyba chodziło jej o to, że macie pożegnać się ze sobą nawzajem. - Och - powiedziała Luce, odwracając się do Daniela. Nagle poczuła się przerażona. - Już teraz? Musimy... Wziął ją za rękę. Jego skrzydła musnęły jej skrzydła. Pocałował ją w policzki. - Boję się - szepnęła. - Co ci mówiłem? Przypomniała sobie miliony rozmów, jakie łączyły ją z Danielem — dobre, smutne, paskudne. Jedna wznosiła się ponad chmury wypełniające jej umysł. Drżała. - Ze zawsze mnie odnajdziesz. - Tak. Zawsze. Niezależnie od wszystkiego. - Danielu...

- Nie mogę się doczekać, aż uczynię cię miłością mojego śmiertelnego życia. - Ale nie rozpoznasz mnie. Nie będziesz pamiętał. Wszystko będzie inne. Wytarł jej łzę kciukiem. — I myślisz, że mnie to powstrzyma? Zamknęła oczy. — Za bardzo cię kocham, żeby się z tobą pożegnać. — To nie pożegnanie. - Obdarzył ją ostatnim aniels kim pocałunkiem i objął tak mocno, że wyczuwała bi cie jego serca. — Tylko do następnego spotkania.

SIEDEMNAŚCIE LAT PÓŹNIEJ

DWAD ZI EŚ CIA ZUPEŁNIE OBCY Trzymając w zębach swoją kartę do pokoju w akademiku, Luce przechyliła głowę, żeby przeciągnąć ją przez zamek, zaczekała na cichy trzask i otworzyła drzwi biodrem. Miała zajęte ręce - składany żółty koszyk na pranie był pełen ubrań, z których większość zbiegła się podczas pierwszego cyklu suszarki poza domem. Rzuciła ciuchy na swoje wąskie dolne łóżko, zadziwiona, że w tak krótkim czasie miała na sobie tyle różnych rzeczy. Cały tydzień kursu wprowadzającego dla studentów pierwszego roku Emerald College pamiętała jak przez mgłę. Nora, jej nowa współlokatorka, pierwsza osoba poza rodziną Luce, która widziała ją w aparacie na zęby (ale to było w porządku, bo Nora też taki miała), siedziała na parapecie, malowała paznokcie i gadała przez telefon. Zawsze malowała paznokcie i gadała przez telefon. Miała całą półkę przeznaczoną na butelki lakierów do paznokci i w ciągu tygodnia znajomości dwukrotnie zrobiła Luce pedikiur. - Mówię ci, że Luce taka nie jest. — Nora zamachała do Luce, która opierała się o ramę łóżka i podsłuchiwała. — Nigdy nie całowała się z chłopakiem. Dobra, raz... Lu, jak nazywał się ten kurdupel z letniego obozu, ten o którym kiedyś mi opowiadałaś...

- Jeremy? — Luce zmarszczyła nos. - Jeremy, ale to było podczas gry w butelkę czy czegoś w tym rodzaju. W zabawie. Czyli tak... - Nora - odezwała się Luce. - Czy to naprawdę jest coś, czym musisz się dzielić... a tak w ogóle, to z kim rozmawiasz? - Z Jordan i Hailey. — Wpatrzyła się w Luce. — Mają zestaw głośnomówiący. Pomachaj! Nora wskazała na okno. Na dworze zapadał jesienny zmierzch. Ich akademik był ładnym budynkiem z białego kamienia w kształcie litery U, z niewielkim dziedzińcem pośrodku, na którym wszyscy spędzali czas. Ale nie tam wskazywała Nora. Dokładnie naprzeciwko okna pokoju należącego do Nory i Luce pokoju na drugim piętrze znajdowało się okno innego pokoju na drugim piętrze. W oknie podniesiono szybę, na zewnątrz wystawały opalone nogi, a wkrótce pojawiły się również machające ręce. - Cześć, Luce! - krzyknęła jedna z dziewcząt. Jordan była energiczną rudawą blondynką z Atlanty, Hailey zaś była drobna i zawsze roześmiana, a jej gęste czarne włosy opadały kaskadami wokół twarzy. Wydawały się miłe, ale dlaczego omawiały wszystkich chłopaków, z którymi nie całowała się Luce? Studia były takie dziwne. Nim Luce tydzień wcześniej przejechała z rodzicami trzy tysiące kilometrów, by trafić do Emerald College, mogłaby policzyć na palcach okazje, kiedy opuściła rodzinny Teksas - raz rodzinne wakacje w Pikes Peak w

Kolorado, dwa razy z okazji regionalnych mistrzostw pływackich w Tennessee i Oklahomie (w drugim roku pobiła własny rekord w stylu dowolnym i zabrała do domu niebieską wstążeczkę dla zespołu) oraz coroczne świąteczne odwiedziny u dziadków w Baltimore. Przeniesienie się do Connecticut na studia było dla Luce wielką sprawą. Większość przyjaciół z liceum w Piano szła na studia w Teksasie. Ale Luce zawsze miała wrażenie, że na świecie coś na nią czeka, że musi opuścić dom, żeby to odnaleźć. Rodzice ją wspierali - szczególnie kiedy dostała stypendium pokrywające część czesnego za osiągnięcia w pływaniu stylem motylkowym. Zapakowała całe życie w ogromny czerwony marynarski worek i wypełniła kilka pudeł sentymentalnymi drobiazgami, z którymi nie mogła się rozstać - przycisk do papieru w kształcie Statuy Wolności, który ojciec przywiózł jej z Nowego Jorku, zdjęcie matki z paskudną fryzurą z czasów, kiedy była w jej wieku, pluszowego mopsa, który przypominał jej ich ulubieńca Mozarta. Materiał pokrywający kubełkowe siedzenia jej starego jeepa był powycierany i pachniał wiśniowymi lodami, co podnosiło ją na duchu. Podobnie jak widok głów jej rodziców, kiedy jej ojciec jechał z maksymalną dopuszczalną prędkością przez cztery długie dni wzdłuż wschodniego wybrzeża, zatrzymując się od czasu do czasu, żeby przeczytać tablice informujące o wydarzeniach historycznych. Poza tym odwiedzili fabrykę precli w północno-zachodnim Delaware.

Była taka chwila, kiedy Luce myślała, żeby zawrócić. Znajdowali się prawie dwa dni jazdy od domu, gdzieś w Georgii, „skrót" jej ojca od motelu do autostrady poprowadził ich wzdłuż wybrzeża, droga zrobiła się nierówna, a powietrze śmierdziało bagiennymi roślinami. Znajdowali się w jednej trzeciej drogi do szkoły, a Luce już tęskniła za domem, w którym się wychowała. Tęskniła za psem, kuchnią, w której jej matka piekła drożdżowe bułeczki, hodowanymi przez ojca krzewami róż, które latem wyrastały pod jej oknem, napełniając pokój słodkim aromatem i obietnicą bukietów świeżych kwiatów. I wtedy właśnie Luce i jej rodzice przejechali obok długiego, wijącego się podjazdu zakończonego wysoką, złowrogą bramą, która wydawała się podłączona do prądu, jak w więzieniu. Przed wjazdem stał znak wypisany wielkimi czarnymi literami: „Dom poprawczy Sword & Cross". -To dosyć złowieszcze - zaszczebiotała jej matka z przedniego siedzenia, podnosząc wzrok znad pisma o dekoracji wnętrz. — Cieszę się, że nie idziesz tam do szkoły, Luce! - Tak, ja też - odpowiedziała Luce. Odwróciła się i patrzyła przez tylną szybę, aż brama zniknęła pośród lasu. I nim się zorientowała, przecinali Południową Karolinę i z każdym obrotem nowych opon jeepa zbliżali się do Connecticut i jej nowego życia w Emerald College.

I oto znalazła się tutaj, w pokoju w akademiku, a jej rodzice wrócili do Teksasu. Luce nie chciała, żeby jej matka się martwiła, ale tak naprawdę rozpaczliwie tęskniła za domem. Nora była świetna, nie w tym problem. Zaprzyjaźniły się w chwili, kiedy Luce weszła do pokoju i zobaczyła, jak jej nowa współlokatorka przypina plakat filmu „Dwoje na drodze" z Albertem Finneyem i Audrey Hepburn. Ich więź się pogłębiła, kiedy podczas pierwszej nocy próbowały o drugiej zrobić prażoną kukurydzę w obskurnej kuchni w akademiku, ale udało im się jedynie uruchomić alarm przeciwpożarowy i wszyscy wybiegli na zewnątrz w piżamach. Przez cały tydzień kursu wstępnego Nora bardzo się starała, żeby uwzględnić Luce we wszystkich swoich planach. Przed Emerald chodziła do renomowanej prywatnej szkoły średniej, więc podczas kursu wstępnego była już przyzwyczajona do życia w akademiku. Nie dziwiło jej, że w sąsiednim pokoju mieszkali chłopcy, że uniwersytecka internetowa stacja radiowa była jedynym akceptowanym sposobem słuchania muzyki, że drzwi do każdego miejsca otwierało się kartą, że referaty miały mieć zawrotną długość czterech kartek. Nora znała mnóstwo osób ze szkoły w Dover i dwanaście nowych poznawała każdego dnia — jak Jordan i Hailey, wciąż wystawiające nogi przez okno i machające do nich. Luce chciała nadążać, ale spędziła całe życie w sennym zakątku Teksasu. Zycie płynęło tam wolniej i

teraz zorientowała się, że to się jej podobało. Odkryła, że tęskni za rzeczami, których, jak zawsze powtarzała, nie cierpiała w domu, jak muzyka country i pieczony kurczak ze stacji benzynowej. Ale przyjechała tu do szkoły, żeby odnaleźć siebie, by jej życie w końcu się zaczęło. Cały czas musiała to sobie powtarzać. — Jordan właśnie mówiła, że chłopak z sąsiedniego pokoju uważa cię za słodką. - Nora pociągnęła za sięgające do pasa falujące czarne włosy Luce. - Ale on jest rozrywkowym gościem, a ja podkreślałam, że ty, kochana, jesteś damą. Chcesz tam podejść za parę minut i trochę się zabawić przed tą drugą imprezą, o której ci mówiłam? - Pewnie. - Luce otworzyła puszkę coli, którą kupiła w automacie obok zasypanych proszkiem pralek. - Miałaś mi przynieść colę light? - Owszem. - Luce sięgnęła do koszyka z praniem po puszkę, którą kupiła dla Nory. - Przepraszam, musiałam zostawić ją na dole. Pobiegnę i wezmę ją. Zaraz wracam. - Pas de prob - odparła Nora, ćwicząc francuski. -Ale pośpiesz się. Hailey mówi, że po ich stronie akademika jest grupa chłopaków z uniwersyteckiej drużyny piłkarskiej. Piłkarze oznaczają dobrą imprezę. Musimy tam szybko pójść. Muszę lecieć - powiedziała do telefonu. - Nie, mam czarną koszulkę. Luce ma żółtą... chyba że się przebierzesz? Tak czy inaczej... Luce machnęła do Nory, dając znać, że zaraz wróci, i

wybiegła z pokoju. Zeskakiwała po dwa stopnie, aż dotarła do podniszczonego brązowego chodnika przed wejściem do piwnicy, którą wszyscy w szkole nazywali Jamą. Luce przystanęła przy oknie wychodzącym na dziedziniec. Na podjeździe zatrzymał się samochód pełen chłopców. Kiedy wychodzili z auta, przepychając się i śmiejąc, Luce zobaczyła, że wszyscy mają na sobie koszulki drużyny piłkarskiej Emerald. Luce rozpoznała jednego z nich. Miał na imię Max, widziała go na kilku spotkaniach w ciągu tego tygodnia. Wyglądał naprawdę uroczo - jasne włosy, szeroki biały uśmiech, typowy wygląd chłopca z ekskluzywnej szkoły średniej (który już rozpoznawała, po tym, jak Nora narysowała jej schemat podczas lunchu). Nigdy nie rozmawiała z Maxem, nawet kiedy wraz z paroma innymi osobami znaleźli się w jednej drużynie w czasie podchodów. Ale, jeśli miał być na imprezie tego wieczoru... Wszyscy chłopcy wysiadający z tego samochodu byli naprawdę uroczy, co dla Luce było czymś przerażającym. Nie podobała jej się perspektywa, że będzie jedyną nieśmiałą dziewczyną na imprezie w pokoju Jordan i Hailey. Ale podobała jej się sama myśl o imprezie. Co innego miała robić? Kryć się w pokoju, bo się denerwowała? Oczywiście, że pójdzie na imprezę. Zbiegła po ostatnim ciągu schodów do piwnicy. Słońce chyliło się już ku zachodowi; większość studentów

opuściła pralnię, która sprawiała wrażenie opustoszałej. Zachód słońca to była pora, kiedy nosiło się rzeczy, które wcześniej się uprało i wysuszyło. Została tylko jedna dziewczyna w śmiesznych pończochach w paski, gorączkowo szorująca plamę na parze dżinsów, jakby od usunięcia zabrudzenia zależała jej przyszłość. I chłopiec, siedzący na głośnej, trzęsącej się suszarce, podrzucający monetę i łapiący ją otwartą dłonią. - Orzeł czy reszka? - spytał, kiedy weszła do środka. Miał kwadratową twarz, pofalowane bursztynowe włosy, wielkie niebieskie oczy i delikatny złoty łańcuszek na szyi. - Orzeł. - Luce wzruszyła ramionami i roześmiała się. Podrzucił monetę, złapał ją i położył na dłoni, a wtedy Luce zorientowała się, że to nie dolarówka. Była stara, naprawdę stara, w złocistym odcieniu, z zatartym napisem w innym języku. Chłopiec uniósł brew. - Wygrywasz. Nie wiem jeszcze, co wygrałaś, ale to pewnie zależy od ciebie. Obróciła się, szukając puszki coli light, którą tu zostawiła. Zobaczyła ją kilka centymetrów od prawego kolana chłopca. - To nie twoja, prawda? - spytała. Nie odpowiedział, jedynie wpatrywał się w nią lodowatymi niebieskimi oczyma, które, jak widziała teraz, kryły w sobie głęboki smutek, niepasujący do kogoś w jego wieku. - Zostawiłam ją tu wcześniej. Jest dla mojej koleżanki.

Współlokatorki, Nory - powiedziała Luce, sięgając po puszkę. Ten chłopiec był dziwny. Gadała bez sensu. Zobaczymy się później. - Jeszcze raz? - spytał. Odwróciła się w drzwiach. Miał na myśli rzut monetą. - Och. Orzeł. Rzucił. Moneta unosiła się w powietrzu. Złapał ją, nie patrząc na nią, przycisnął i otworzył dłoń. -Znów wygrywasz - powiedział głosem dziwnie podobnym do Hanka Williamsa, ulubionego piosenkarza ojca Luce. Na górze Luce rzuciła Norze colę. - Spotkałaś może tego dziwnego rzucającego monetą gościa w pralni? - Luce. - Nora zmrużyła oczy. - Kiedy kończy mi się bielizna, kupuję nową bieliznę. Liczę, że dociągnę do Święta Dziękczynienia bez robienia prania. Jesteś gotowa? Chłopcy z drużyny piłkarskiej czekają i liczą na gola. My jesteśmy ich bramką, ale musimy im przypomnieć, że zagrania ręką się nie liczą. Wzięła Luce za łokieć i wyprowadziła z pokoju. - A jeśli spotkasz chłopaka imieniem Max, sugeruję, żebyś na niego uważała. Znam go z Dover i jestem pewna, że będzie w drużynie piłkarskiej. Będzie się wydawał uroczy i bardzo czarujący. Ale w domu ma dziewczynę, prawdziwą sukę. To znaczy, ona się uważa za jego dziewczynę - mruknęła Nora, zasłaniając usta dłonią - a nie została przyjęta do Emerald i jest z tego powodu bardzo

rozgoryczona. Ma tu wszędzie szpiegów. - Łapię. - Luce roześmiała się. - Trzymać się z dala od Maxa. - A jaki jest twój typ? To znaczy, wiem, że chudy Jeremy już cię nie kręci. - Nora. - Luce sprzedała jej kuksańca. - Nie wolno ci o nim mówić. To była prywatna nocna rozmowa koleżanek z pokoju. Co się dzieje w piżamach, zostaje w piżamach. — Masz absolutną rację — odparła Nora, unosząc dłonie w geście kapitulacji. — Niektóre rzeczy są święte, szanuję to. Dobra. Gdybyś miała opisać swój wymarzony pocałunek w pięciu słowach albo mniej... Zbliżały się właśnie do drugiego zakrętu litery U. Wkrótce miały wyjść za róg i zbliżyć się do końca korytarza, zwanego Kambuzem, gdzie miały pokój Jordan i Hailey. Luce oparła się o ścianę i westchnęła. — Nie wstydzę się, że, no wiesz, nie mam doświadczenia - powiedziała Luce cicho... te ściany były cienkie. - Po prostu... czy kiedykolwiek czułaś, że w twoim życiu nic się nie wydarzyło? Jakbyś wiedziała, że istnieje przeznaczenie, ale dotychczas całe twoje życie było zupełnie zwyczajne? Chcę, żeby moje życie było inne. Chcę poczuć, że się zaczęło. Czekam na ten pocałunek. Ale czasem czuję, że mogłabym czekać całą wieczność, a i tak nic się nigdy nie zmieni. — Mnie też się trochę śpieszy. - Oczy Nory nieco się zamgliły. — Wiem, co masz na myśli... ale możesz choć trochę nad tym zapanować. Zwłaszcza jeśli będziesz

trzymać się mnie. Możemy sprawić, żeby coś zaczęło się dziać. Pierwszy semestr dopiero się zaczyna, dzieciaku. Nora bardzo pragnęła dotrzeć na imprezę, a Luce też chciała iść, naprawdę. Ale mówiła o tej nieopisanej rzeczy, która była czymś więcej niż dobrą zabawą na imprezie. Mówiła o przeznaczeniu, nad którym, jak czuła, panowała w równym stopniu, jak nad wynikiem rzutu monety - o czymś, co tak naprawdę pozostawało poza jej kontrolą. - Wszystko w porządku? - Nora przechyliła głowę. Krótki kosmyk kasztanowych włosów opadł jej na oko. - Tak. - Luce pokiwała głową. - Jasne. Poszły na imprezę — która polegała na tym, że w kilku pokojach były otwarte drzwi, a studenci pierwszego roku przechodzili swobodnie między nimi. Wszyscy mieli plastikowe kubeczki napełnione bardzo słodkim czerwonym ponczem. Jordan odgrywała rolę didżej ki za pomocą swojego iPoda, i od czasu do czasu wydawała jakieś okrzyki. Jej uroczy sąsiad David Franklin zamówił pizzę, a Hailey ją ulepszyła, dodając świeże oregano z ziołowego ogródka, który przywiozła z domu i umieściła w kącie przy oknie. To byli fajni ludzie i Luce cieszyła się, że ich poznała. Miała też okazję poznać dwudziestu studentów w ciągu trzydziestu minut, a większość z nich była chłopakami, którzy pochylali się i kładli jej dłonie na krzyżu, kiedy się przedstawiała, jakby inaczej nie mogli jej usłyszeć i jakby dotykanie sprawiało, że jej głos stawał się wyraźniejszy.

Zorientowała się, że czeka na gościa od rzucania monetą, którego spotkała w pralni. Po trzech kubkach ponczu i dwóch kawałkach pysznej pizzy pepperoni na cienkim cieście Luce została oficjalnie przedstawiona Maxowi, a następne dziesięć minut spędziła, unikając go. Nora miała rację - był przystojny, ale zdecydowanie zbyt rozrywkowy jak na gościa, który w domu zostawił ześwirowaną dziewczynę. Luce wraz z Norą i Jordan siedziały ściśnięte na łóżku Jordan i, chichocząc, oceniały wszystkich chłopaków, kiedy Luce stwierdziła, że wypiła trochę za dużo tajemniczego ponczu. Wyszła z imprezy i zeszła po schodach, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Noc była chłodna i sucha, zupełnie nie przypominała Teksasu. Wietrzyk muskał jej skórę. Wyszło kilka gwiazd, a na dziedzińcu było kilku studentów, ale nikt, kogo znała, więc bez wyrzutów sumienia usiadła na jednej z kamiennych ławek między dwoma krzewami piwonii. To były jej ulubione kwiaty. Uznała to za dobry omen, kiedy odkryła, że kwitną wokół jej akademika, choć był już koniec sierpnia. Pogłaskała jeden z pełnych białych kwiatów i pochyliła się, by odetchnąć jego słodkim aromatem. -Witaj. Podskoczyła. Z nosem zatopionym w kwiatku nie zauważyła, jak się zbliżył. Teraz stała przed nią para podniszczonych trampek Converse. Podniosła wzrok spłowiałe dżinsy, czarna koszulka, wąska czerwona

chustka luźno zawiązana na szyi. Jej serce zaczęło bić szybciej, choć nie wiedziała dlaczego. Nie zdążyła jeszcze zobaczyć jego twarzy - krótkie złociste włosy... nieprzyzwoicie miękkie wargi... oczy tak oszałamiające, że Luce aż westchnęła. - Przepraszam - powiedział - Nie chciałem cię przestraszyć. Jaki kolor miały jego oczy? -To nie dlatego westchnęłam. To znaczy... - Kwiat wysunął się z jej dłoni, trzy płatki wylądowały na butach chłopaka. Powiedz coś. Kocha. Nie kocha. Kocha. Nie to! Czuła, że jest fizycznie niemożliwe, żeby coś powiedziała. Nie tylko ten gość był najbardziej oszałamiającą istotą, jaką Luce widziała w życiu, ale też podszedł do niej i przywitał się z nią. Sposób, w jaki na nią patrzył, sprawiał, że Luce czuła się jedyną osobą na całym dziedzińcu. Jakby była jedyna na całej Ziemi. I wszystko psuła. Instynktownie sięgnęła do naszyjnika - i odkryła, że nie ma nic na szyi. To było dziwne. Zawsze nosiła srebrny medalion, który dostała od matki na osiemnaste urodziny. To była pamiątka rodzinna, w środku znajdowało się zdjęcie jej babki, bardzo podobnej do Luce, zrobione w czasie, kiedy spotkała mężczyznę, który miał zostać dziadkiem Luce. Czy rano zapomniała go założyć? Chłopiec przechylił głowę i uśmiechnął się.

O, nie. Cały czas się na niego gapiła. Uniósł rękę, jakby chciał nią zamachnąć. Ale tego nie zrobił. Jego palce zawisły w powietrzu. A serce Luce zaczęło szybciej bić, bo nie miała pojęcia, co zrobi ten nieznajomy. Mógł zrobić cokolwiek. Przyjazny gest był tylko jedną z możliwości. Mógł pokazać jej środkowy palec. Pewnie na to zasługiwała, gapiła się na niego jak wariatka. To było śmieszne. Ona zachowywała się śmiesznie. Zamachał, jakby chciał powiedzieć: „Halo, czy mnie słyszysz?". - Jestem Daniel. Kiedy się uśmiechnął, zauważyła, że jego oczy są szare, z nutą... czy to fiolet? Boże, zakochiwała się w gościu o fiołkowych oczach. Co by powiedziała Nora? - Luce - wykrztusiła w końcu. - Lucinda. - Ładnie. - Znów się uśmiechnął. - Jak Lucinda Williams. Piosenkarka. - Skąd wiedziałeś? - Nikt nigdy nie odgadł, o co chodziło z Lucindą Williams. - Moi rodzice poznali się na koncercie Lucindy Williams w Austin w Teksasie. Stamtąd pochodzę. - „Essence" to moja ulubiona płyta. Słuchałem jej przez połowę drogi z Kalifornii. Teksas, co? Emerald wymagał dużego przystosowania? - Całkowity szok kulturowy. - Wydawało się, że to były najbardziej szczere słowa, jakie wypowiedziała w ciągu tego tygodnia. - Przyzwyczaisz się. Mnie po dwóch latach się udało. -

Wyciągnął rękę, dotknął jej ramienia i zauważył jej przerażoną minę. - Żartuję. Wygląda na to, że przystosowujesz się łatwiej ode mnie. Kiedy zobaczymy się za tydzień, będziesz zupełnie zadomowiona i włożysz bluzę z wielkim E na środku. Patrzyła na jego dłoń na swoim ramieniu. Gdzieś, we wnętrzu odczuwała tysiące malutkich wybuchów, jak finał fajerwerków na Dzień Niepodległości. Roześmiał się, a wtedy ona też się roześmiała, choć nie wiedziała dlaczego. - Czy... - nie wierzyła, że ma zamiar to powiedzieć temu wspaniałemu młodzieńcowi z klasy wyższej z Kalifornii ...chciałbyś usiąść? - Pewnie - odpowiedział natychmiast, po czym spojrzał na okno, w którym paliły się światła i z którego dochodziły odgłosy imprezy. - Wiesz może coś o imprezie piłkarskiej, która gdzieś się tu odbywa? Luce wskazała na budynek, nieco przybita. - Właśnie stamtąd wyszłam. Jest na górze. - Nie bawiłaś się dobrze? - Było fajnie - powiedziała. - Po prostu... - Chciałaś złapać oddech? Kiwnęła głową. - Miałem spotkać się z przyjacielem. - Daniel wzruszył ramionami, patrząc na okno, gdzie Nora flirtowała z kimś niewidocznym. - Ale może już to zrobiłem. Zmrużył oczy, spoglądając na nią, a ona zastanawiała się, przerażona, czy przez cały czas rozmawiała z nim, mając kwiatowy pyłek na nosie. To nie byłby pierwszy

raz. - Chodzisz na zajęcia z biologii molekularnej w tym trymestrze? - spytał. - Nie ma mowy. Ledwie przeżyłam ją w szkole średniej. - Popatrzyła mu w oczy, które zdecydowanie miały fiołkowy odcień. - A dlaczego pytasz? Daniel potrząsnął głową, jakby myślał o czymś, czego nie chciał wypowiedzieć na głos. - Po prostu... wyglądasz bardzo znajomo. Mógłbym przysiąc, że już się kiedyś spotkaliśmy.

EPILO G GWIAZDY W ICH OCZACH - Uwielbiam tę część! - pisnęła Arriane. Trójka aniołów i dwójka Nefilim siedziały na krawędzi niskiej szarej chmury nad akademikiem w środkowym Connecticut. Roland wyszczerzył się do niej. — Nie mów mi, że widziałaś to wcześniej. Jego marmurkowe złociste skrzydła były rozłożone i spłaszczone w taki sposób, że Miles i Shelby mogli na nich siedzieć i utrzymywać się w powietrzu, jak na piknikowym kocu w chmurach. Nefilim nie widzieli aniołów przez ponad dwanaście lat. Choć po Rolandzie, Arriane i Annabeile nie było widać śladów upływu czasu, Nefilim się postarzeli. Nosili takie same obrączki, a ich oczy otaczały zmarszczki mimiczne świadczące o latach szczęśliwego małżeństwa. Pod bardzo spłowiałą niebieską czapeczką bejsbolową włosy Milesa posiwiały na skroniach. Jego dłoń spoczywała na wydatnym brzuchu Shelby - termin porodu miała za miesiąc. Ona pomacała się po głowie, jakby z trudem uniknęła uderzenia. - Ale Luce nie je pepperoni. Jest wegetarianką! - To sprawiło, że odwróciłaś wzrok? - Annabelle przewróciła oczami. - Luce jest teraz inna. To ta sama dziewczyna z innymi szczegółami. Nie widzi Głosicieli i nie odwiedziła wszystkich psychiatrów na całym

wschodnim wybrzeżu. Jest „normalniejsza", co ją potwornie nudzi, ale...-Annabelle wyszczerzyła się - myślę, że ostatecznie będzie bardzo szczęśliwa. - Czy ta prażona kukurydza nie wydaje wam się przypalona? - spytał Miles. - Nie jedz tego - powiedział Roland, wyjmując ziarna z ręki Milesa. - Arriane wyciągnęła ją ze śmietnika po tym, jak Luce wywołała pożar w akademiku. Miles zaczął spluwać, wychylając się za krawędź skrzydła Rolanda. - To taki mój sposób nawiązania kontaktu z Luce -Arriane wzruszyła ramionami. - Ale jeśli musisz, masz karmelki w czekoladzie. - Czy to nie dziwne, że oglądamy ich dwoje jak film? spytała Shelby. - Powinniśmy ich sobie wyobrażać jak powieść, wiersz albo piosenkę. Czasem czuję się przytłoczona przez to, jak bardzo medium filmowe wszystko redukuje. - Hej, Roland nie musiał was tu zabierać, Nefilim, więc nie udawaj bystrej, tylko patrz. Popatrz. - Arriane klasnęła w dłonie. - Gapi się na jej włosy. Założę się, że wróci do domu i zacznie ją rysować. Jakie to urocze! - Arriane, zrobiłaś się aż za dobra w udawaniu nastolatki - powiedział Roland. - Jak długo mamy patrzeć? To znaczy, czy oni nie zasługują na trochę prywatności? - On ma rację - powiedziała Arriane. - Mamy inne rzeczy w naszych niebiańskich planach. Na przykład... Jej uśmieszek zniknął, kiedy nie mogła nic wymyślić.

- Czy wy się jeszcze widujecie? - Miles zwrócił się do Arriane, Annabelle i Rolanda. - Ponieważ Roland, no wiecie... - Oczywiście, że go widujemy. — Annabelle uśmiechnęła się do Rolanda. — Ponieważ wciąż nad nim pracujemy. Nawet po tylu latach. Wiecie, Tron wymyślił przebaczenie. Roland potrząsnął głową. - Nie sądzę, by w najbliższym czasie czekało mnie zbawienie. Tam, na górze, wszystko jest takie białe. - Nigdy nic nie wiadomo - wtrąciła Arriane. - Czasem mamy naprawdę otwarte umysły. Zajrzyj i się przywitaj. Pamiętaj, że to dzięki Tronowi Daniel i Luce są teraz razem. Roland spoważniał, spoglądając ponad sceną rozgrywającą się poniżej na odległe ciemne chmury. - Kiedy ostatni raz sprawdzałem, Niebiosa i Piekło pozostawały w idealnej równowadze. Nie ma sensu, żebym przechylał szalę. - Zawsze pozostaje nadzieja, że wszyscy zejdziemy się razem - zauważyła Annabelle. - Luce i Daniel są tego przykładem... nikt nie jest skazany na wieczność. Może nawet Lucyfer. - Ktoś miał jakieś wieści od Cama? - spytała Shelby. Przez chwilę w chmurach panowała cisza. Później Shelby odchrząknęła i odwróciła się do Milesa. - A skoro mowa o rzeczach, które nie są wieczne... nasza niania zaraz kończy pracę. Tydzień temu policzyła nam

za nadgodziny, kiedy mecz Dodgersów niespodziewanie się przedłużył. - Chcecie się dowiedzieć, kiedy Luce i Daniel pójdą na pierwszą randkę? - spytała Annabelle. Miles wskazał na dół. - Czy nie powinniśmy zostawić ich w spokoju? - Będziemy tam - powiedziała Shelby. - Nie słuchajcie go. - Do Milesa zaś powiedziała: - Nie gadaj. Roland wziął Nefilim pod skrzydła i zerwał się do lotu. Później anioły, demon i Nefilim polecieli w odległe krańce nieba, pozostawiając za sobą krótki błysk, a poniżej Luce i Daniel zakochali się po raz pierwszy -i ostatni.