Kay Guy Gavriel Fionavarski gobelin 3 Najmroczniejsza droga

Guy Gavriel Kay

Najmroczniejsza Droga Fionavarskiego gobelinu Przełożyła Dorota Żywno

U kresu tej drogi jak i na początku wszystkich dróg są moi rodzice Sybil i Sam Kay. Ten gobelin należy do nich.

Streszczenie księgi pierwszej i drugiej W Letnim Drzewie opowiedziano, jak Loren Srebrny Płaszcz i Matt Sören, mag i jego źródło, wywodzący się z Najwyższego Królestwa Brenninu leżącego w świecie Fionavar, skłonili pięcioro ludzi z naszego świata, by przeszli wraz z nimi do tego, z którego przybyli. Goście mieli jakoby uczestniczyć w uroczystościach towarzyszących obchodom pięćdziesiątej rocznicy wstąpienia na tron Ailella, najwyższego króla. W rzeczywistości poczynania maga wywołane były żywionymi przez niego mrocznymi przeczuciami. Okrutna susza dręczyła Brennin. Starszy syn Ailella, Aileron, już został wygnany, gdyż przeklął swojego ojca za to, że ten nie pozwolił mu podjąć próby zakończenia suszy przez złożenie z siebie ofiary na Letnim Drzewie. We Fionavarze pięcioro cudzoziemców szybko zostało uwikłanych w skomplikowany gobelin wydarzeń. Stara jasnowidząca, Ysanne, rozpoznała w Kim Ford swą następczynię, którą ujrzała w proroczym śnie. Kim została wprowadzona w misteria wiedzy Jasnowidzących przez wodnego ducha, Eilathena i otrzymała Baelrath, Wojenny Kamień, którego strzegła Ysanne. Pokazano jej również Diadem Lisen, klejnot jaśniejący własnym blaskiem. Piękna Lisen, moc z puszczy Pendaran, była magicznym źródłem i ukochaną towarzyszką Amairgena Białej Gałęzi, pierwszego z magów. Zabiła się, skacząc do morza z wieży na wieść o śmierci Amairgena. Ysanne powiedziała Kim o przepowiedni towarzyszącej diademowi. Ten, kto będzie go nosić jako następny po Lisen, będzie miał najmroczniejszą drogę do przejścia ze wszystkich dzieci ziemi i gwiazd. Później, w geście największego poświęcenia w przededniu wojny, stara wróżka Ysanne wiedząc, iż Kim będzie potrzebna jej moc w nadchodzących dniach, odebrała sobie życie Lokdalem, magicznym sztyletem krasnoludów – lecz uprzednio wyrysowała symbol na czole śpiącej Kim, przez co mogła uczynić ze swej duszy podarunek dla Kimberly. Tymczasem Paul Schafer i Kevin Laine przeszli swą inicjację w odmienny sposób. Paul rozegrał – i przegrał – nocną partię szachów z najwyższym królem w pałacu w Paras Derval, podczas której zawiązała się między nimi niespodziewana nić sympatii. Następnego poranka wraz z Kevinem przyłączyli się do drużyny lekkomyślnego księcia Diarmuida, młodszego syna Ailella, i wzięli udział w wyprawie przez rzekę Saeren do Cathalu, Krainy Ogrodów. Tam Diarmuid osiągnął swój zamierzony cel – uwiódł Sharrę, księżniczkę Cathalu. Powróciwszy z wyprawy do Brenninu, drużyna spędziła noc na pijaństwie w karczmie Czarny Dzik. Późną nocą pieśń, jaką Kevin zaśpiewał, przypomniała Paulowi zbyt dotkliwie o śmierci w wypadku samochodowym Rachel Kincaid, kobiety, którą kochał. Paul, obwiniając się za spowodowanie wypadku tuż po tym, jak Rachela oświadczyła, że zamierza poślubić innego, podejmuje drastyczny krok: udaje się do najwyższego

króla i otrzymuje jego zezwolenie na to, by poświęcić się zamiast króla na Letnim Drzewie. Następnej nocy polana Letniego Drzewa w Lesie Boga staje się sceną heroicznej bitwy. Na oczach bezradnego, przywiązanego do Drzewa Paula Galadan, Wilczy Władca, który przybył, by zabrać życie Paula, stoczył przegraną walkę z tajemniczym szarym psem. Następnej nocy – trzeciej, jaką Paul spędził na Drzewie – czerwony księżyc w pełni zapłonął na niebie w noc nowiu, a Dana, Bogini Matka, uwolniła Paula od ciężaru winy, ukazując mu, że w rzeczywistości nie spowodował nieświadomie wypadku, który zabił Rachelę. Gdy Paul rozpłakał się, na Brennin wreszcie spadł deszcz. Paul jednakże nie umarł. Zdjęła go żywego z drzewa Jaelle, najwyższa kapłanka Dany. Od tej pory Paul nosi nowe imię: Pwyll Dwukrotnie Narodzony, Władca Letniego Drzewa. Teraz jasne już było, że zbliża się czas epokowego starcia: Rakoth Maugrim, Spruwacz, pokonany tysiąc lat temu i spętany pod wielką górą Rangat, odzyskał wolność i na znak tego sprawił, że góra eksplodowała, tworząc ognistą dłoń. Jego uwolnienie miało mieć natychmiastowe konsekwencje dla Jennifer Lowell, czwartej z przybyszów. W Paras Derval była świadkiem niepokojącego incydentu podczas dziecinnej zabawy w wyliczankę. Dziewczynka imieniem Leila wywołała chłopca nazywanego Finnem, aby wstąpił na Najdłuższą Drogę po raz trzeci tego lata. Nikt, nawet Jaelle, która również się temu przyglądała, nie wiedział dokładnie, co to znaczy, choć Jaelle czym prędzej uczyniła Leilę nowicjuszką w swej świątyni. Jednakże następnego dnia, podczas wycieczki konnej poza mury miasta, Jennifer spotkała Brendela z lios alfarów – Dzieci Jasności – i grupę jego pobratymców. Spędziła noc z nimi w lesie, a po zapadnięciu zmroku zostali zaatakowani. Zaniepokojony przybyciem pięciorga cudzoziemców, Rakoth Maugrim nakazał Galadanowi i Metranowi – zdradzieckiemu pierwszemu magowi Brenninu – porwać Jennifer. Przywiązano ją do grzbietu czarnej łabędzicy, Avai, i zawieziono na północ do Starkadh, twierdzy Rakotha. Tymczasem przerażający wybuch góry przyczynił się do śmierci sędziwego najwyższego króla. Skutkiem tego było pełne napięcia starcie Diarmuida z jego bratem Aileronem, który od chwili wygnania ukrywał się w przebraniu służącego Ysanne. Potencjalnie niebezpieczną sytuację rozładował Diarmuid, który dobrowolnie oddał bratu prawo do tronu, lecz przedtem został zraniony nożem w bark przez Sharrę z Cathalu, która przybyła do Brenninu, by zemścić się na nim za oszustwo, które umożliwiło mu jej uwiedzenie. Tymczasem Dave Martyniuk, ostatni z pięciorga cudzoziemców, został rozłączony z pozostałymi w chwili przejścia do Fionavaru. Znalazł się daleko na północy, wśród dalrei, Jeźdźców z Równiny, gdzie dał się wciągnąć w życie trzeciego

szczepu, którym władał Ivor, ich wódz. Młodszy syn Ivora, Tabor, podczas postu w lesie, którego celem było uzyskanie wizji totemowego zwierzęcia, wyśnił pozornie niemożliwe zwierzę: skrzydlatego, kasztanowej maści jednorożca. Trzy noce później na obrzeżu Wielkiej Puszczy, Pendaran, spotkał go i wzbił się w niebo na grzbiecie swego wyśnionego stworzenia, Imraith-Nimphais – obusiecznego daru Bogini, narodzonego z czerwonego księżyca w pełni. Tymczasem grupa dalrei pod przywództwem starszego syna Ivora, Levona, odprowadzała Dave’a do Brenninu. Drużyna wpadła w zasadzkę zastawioną przez niezliczoną liczbę złych svart alfarów i tylko Dave, Levon i trzeci dalrei, Torc, uszli z życiem, zagłębiając się w mrok puszczy Pendaran. Drzewa i duchy Pendaran, nienawidzące wszystkich ludzi za utratę pięknej Lisen z Puszczy tysiąc lat temu, planowały zgubę trzech mężczyzn, lecz ocaliło ich wstawiennictwo Flidaisa, puszczańskiej mocy o niewielkim wzroście. Twierdził on między innymi, że zna odpowiedzi na wszystkie zagadki we wszystkich światach, z wyjątkiem jednej: imienia, za pomocą którego można wezwać Wojownika. Tak się złożyło, że znalezienie tego imienia było jednym z zadań, jakie Ysanne powierzyła Kimberly. Flidais wysłał wiadomość do Ceinwen, kapryśnej, odzianej w zieleń bogini łowów, która zapałała do Dave’a szczególnym uczuciem. Bogini zatroszczyła się o to, by trzej przyjaciele obudzili się bezpiecznie następnego ranka na południowym obrzeżu Wielkiej Puszczy. Uczyniła też więcej. Dzięki niej Dave odnalazł od dawna zaginiony magiczny przedmiot: Róg Oweina. Levon, który pobierał nauki u mądrego, starego Gereinta, ślepego szamana swego plemienia, odszukał następnie w pobliżu Grotę Śpiących – jaskinię, w której spoczywali we śnie Owein i królowie Dzikich Łowów. Trzej przyjaciele pojechali z tą wiedzą na południe do Paras Derval i przybyli tam w samą porę, by zdążyć na pierwszą naradę za panowania Ailerona. Naradę przerwano dwukrotnie. Za pierwszym razem było to przybycie Brocka, krasnoluda z Banir Tal, który ukląkł przed Mattem Sörenem – niegdyś królem krasnoludów – i przyniósł straszne wieści o tym, że krasnoludowie pod przywództwem dwóch braci, Kaena i Blöda, pomogli Spruwaczowi uwolnić się, zdradziecko rozbijając kamień strażniczy Eridu i w ten sposób uniemożliwiając dostrzeżenie ruchów Rakotha pod górą. Znaleźli również i dostarczyli Rakothowi Kocioł z Khath Meigol, który miał moc ożywiania niedawno zmarłych. W trakcie tej przerażającej recytacji Kimberly nagle ujrzała – w wizji stworzonej przez Baelrath – że Jennifer jest gwałcona i torturowana przez Rakotha w jego fortecy Starkadh. Zebrała wokół siebie Dave’a, Paula i Kevina, sięgnęła ku Jennifer dziką mocą swego pierścienia i ściągnęła całą piątkę z Fionavaru z powrotem do ich

własnego świata. Tu kończyło się Letnie Drzewo. Wędrujący ogień podejmuje opowieść jakieś sześć miesięcy później, w listopadzie w Toronto, gdy Kimberly czeka na sen, który przyniesie jej imię wzywające Wojownika. Jennifer, nosząca straszne blizny na duszy i dziecko Rakotha Maugrima w swym łonie, poprzysięga, iż urodzi to dziecko jako swą odpowiedź dla sił Ciemności. Poród odbywa się przedwcześnie, wywołany nagłym powrotem do Fionavaru. Przejścia dokonał Paul, kiedy obydwojgu groził Galadan, który przybył do ich świata w pościgu za Paulem. We Fionavarze dziecko Jennifer, Darien, zostało oddane potajemnie na wychowanie Vae i Shaharowi, rodzicom Finna – chłopca, którego wezwano w trakcie dziecięcej wyliczanki, by wstąpił na Najdłuższą Drogę. Jedynymi osobami, które wiedziały o tej tajemnicy były kapłanki Dany, bowiem Paul i Jennifer potrzebowali mocy Jaelle do powrotu do naszego świata. Następnej wiosny Kim wreszcie miała sen, na który czekała. Skutkiem tego w pięcioro pojechali do Stonehenge, gdzie Kim mocą Baelrath wezwała ducha Uthera Pendragona i nakazała mu ujawnić miejsce spoczynku swego syna. Dzięki swej magii Kim udała się wtedy sama do Glastonbury Tor i tam – wysławszy wpierw pozostałych do Fionavaru – zbudziła z grobu Wojownika, Artura, wzywając go jego imieniem: Dzieciobójca. Imię to było echem grzechu, jaki Artur popełnił w młodości po odkryciu nieświadomego kazirodztwa, jakiego dopuścił się ze swą siostrą. Kim i Wojownik udali się w ślad za resztą do Paras Derval. Fionavar znajdował się w szponach lodowatej zimy, mimo że zbliżała się pełnia lata – zimy tak straszliwej, że Fordaetha, królowa Lodu z Riik, mogła posunąć się na południe aż do Paras Derval. Niemal zabiła Paula w karczmie Czarny Dzik, zanim udało mu się ją przepędzić z powrotem na północ. Na naradzie podjęto decyzję, że Jaelle, magowie i Kimberly połączą swe siły z Gereintem, starym szamanem i spróbują w magiczny sposób zbadać źródło morderczej zimy – niezbędny pierwszy krok do próby zakończenia jej. Tymczasem wymiar tragedii Artura Pendragona zaczął się rysować wyraźnie, gdy stało się jasne (najpierw dla Brendela z lios alfar), kim naprawdę jest Jennifer Lowell: Guinevere, najdroższą Artura i Lancelota. Skażona swym cierpieniem w Starkadh, Jennifer zamknęła się w sanktuarium Dany z Jaelle. To Jaelle wyjaśniła, że Vae i Finn zabrali Dariena (który dorastał z nienaturalną szybkością wszystkich andainów – dzieci bogów i śmiertelników) do chatki Ysanne nad jeziorem. Tam Darien, który teraz wydawał się pięcioletnim dzieckiem, rósł pod troskliwą opieką kochającej przybranej matki i brata, których niepokoiły dwie rzeczy: moc, która sprawiała, że jego niebieskie oczy jarzyły się na czerwono i świadomość tego, iż dziecko

przyciągają głosy słyszalne w zimowych zamieciach. Na Równinie dalrei przeżywali ciężkie chwile. Zima sprawiła, że pełne wdzięku eltory – zwierzęta, na które polowali dalrei i od których zależało ich przeżycie – grzęzły niezgrabnie w śniegu, przez co stawały się łatwym łupem wilków Galadana. Ivor – teraz Aven, czyli Ojciec wszystkich dalrei – spędził wszystkie eltory do południowo-wschodniego rogu rozległej Równiny, gdzie zgromadzone szczepy broniły ich najlepiej jak potrafiły. Aż do czasu pewnego ataku, w którym brały udział liczne straszne urgachy dosiadające sześcionogich potworów nazywanych slaugami. Tylko interwencja Diarmuida z Brenninu w towarzystwie Dave’a i Kevina ocaliła dalrei przed pierwszą falą dosiadających slaugów urgachów. A tylko pojawienie się syna Ivora, Tabora, na grzbiecie Imraith-Nimphais, swego morderczego skrzydlatego wierzchowca z lśniącym rogiem, ocaliło ich przed drugą, jeszcze liczniejszą falą. Ivor boleśnie zdawał sobie sprawę, jakie skutki lot pociąga za sobą dla Tabora, odciągając go coraz bardziej od świata ludzi. Wkrótce potem w Brenninie pojawiła się kolejna nić w Gobelinie. Zachęcani przez Levona, starszego syna Wora – i otrzymawszy niechętne przyzwolenie Lorena – Kim i Dave, powiernicy fragmentów starożytnego wiersza, który zdaniem Levona mówił o zbudzeniu Dzikich Łowów – udali się z kilkoma przyjaciółmi do miejsca na obrzeżu puszczy Pendaran, gdzie znajdowała się Jaskinia Śpiących. Baelrath strzaskał kamień u wejścia do groty i wtedy róg Dave’a wezwał Oweina i siedmiu królów Łowów. Gdy widmowi królowie niebios zakrzyknęli: – Gdzie jest dziecię?, dziecko rzeczywiście wystąpiło naprzód i przyłączyło się do Dzikich Łowów: był to Finn, a to była Najdłuższa Droga, na jaką był wzywany. Większość grupy, do której zaliczał się Shalhassan, najwyższy władca Cathalu i jego córka, Sharra, którzy przybyli z południa z posiłkami, następnego dnia udała się do Gwen Ystrat, prowincji Bogini. Powodem po części było spotkanie z Gereintem, a częściowo odpowiedź na doniesienie Audiart, prawej ręki Jaelle, iż prowincję napadają wilki. Drużynie przewodził szary pies, który ocalił Paula na Letnim Drzewie, a który okazał się Cavallem, psem myśliwskim Artura. Dotarli do prowincji Matki wśród lodu i śniegu na dzień przed Maidalan – nocą przesilenia letniego – wraz z całą towarzyszącą tej nocy prastarą, erotyczną magią krwi. Tego wieczora, przy pomocy pozostałych czarodziejów, Kim zagłębiła się w plany Maugrima i znalazła wskazówkę, która umożliwiła Lorenowi domyślenie się, iż zima jest dziełem Metrana, zdradzieckiego maga, który używa Kotła z Khath Meigol, ustanowiwszy swą siedzibę na przeklętej wyspie Cader Sedat. Kim sama zginęłaby w trakcie swej wyprawy, gdyby pomoc nie nadeszła z niespodziewanego źródła: Ruana z paraiko, jeden z gigantów, ludu, który stworzył Kocioł. Uważano ich za rasę dawno wymarłą i prześladującą górskie przełęcze swą klątwą krwi. Ruana dotarł do Kim telepatycznie

i powiedział jej, że jego lud żyje, lecz powoli jest uśmiercany – bez przelewu krwi – przez urgachów i svart alfarów. Następnego dnia, podczas polowania na wilki, Kevin – który czuł się bezużyteczny w trakcie wszystkich walk – został jeszcze dodatkowo, jakby wszystkiego było mało – niemal śmiertelnie zraniony przez białego dzika. Ocaliła go uzdrowicielska moc magów, lecz ten ostatni, symboliczny znak wreszcie uświadomił mu, jakie ma być jego zadanie i przeznaczenie. Wśród niepohamowanego erotyzmu nocy letniego przesilenia w Gwen Ystrat (tej nocy, gdy książę Diarmuid powiedział Sharrze z Cathalu, że ją kocha), Kevin wymknął się sam na wschód i prowadzony przez Cavalla, dobrnął przez śnieg do groty Dun Maura, gdzie złożył swe życie w ofierze Bogini, aby mogła interweniować i przerwać zimę – w ten sposób umożliwiając pozostałym popłynięcie do Cader Sedat i walkę z Metranem. Tymczasem Paul pozostał z Vae i Darienem. Wcześniej tego samego dnia zaprowadził Dariena do Letniego Drzewa. Miał zamiar wezwać Cernana, leśnego boga o jelenim porożu (i ojca Galadana), by pomógł przyspieszyć drogę Dariena do dojrzałości – dojrzałości rozpaczliwie potrzebnej, bowiem owo ambiwalentne dziecko szybko rosło w siły. Tak się złożyło, że Darien nie potrzebował pomocy w dąbrowie w noc letniego przesilenia. Posunął się w przód w latach do mniej więcej takiego samego wieku, w jakim był jego brat Firm, nim odszedł. Usłyszawszy, jak Cernan pyta Paula, czemu pozwolono takiemu dziecku żyć, Darien odchodzi, poprzysiągłszy, że odnajdzie swego ojca, Rakotha Maugrima. Wkrótce potem podjęto decyzję, że ludzie Diarmuida wraz z Lorenem, Arturem i Paulem, popłyną do Cader Sedat. Kimberly została na wschodzie z krasnoludem Brockiem jako jedynym towarzyszem podczas podróży do przełęczy, gdzie giną paraiko. Jednakże ledwo weszli w góry, zostali napadnięci i uwięzieni przez bandę rozbójników. Gdy ofiara Kevina zakończyła zimę, wojna stała się rzeczywistością. Z granic Daniloth, Krainy Cieni, gdzie mieszkają lios alfarowie, widziano armię Ciemności posuwającą się na południe ku równinie. Ra-Tenniel, władca lios alfarów, wysłał ostrzeżenie dalrei. W odpowiedzi Ivor poprowadził swe wojsko – z wyjątkiem Tabora, który został, by strzec obozowiska – dzikim, szalonym galopem przez połowę równiny na spotkanie wroga nad brzegami rzeki Adein. Bitwa, którą tam stoczono, nieomal zakończyła się klęską – pomimo pojawienia się Ra-Tenniela i lios alfarów – gdy Dave Martyniuk zadął w róg Oweina i wezwał Dzikie Łowy. Królowie Łowów, pod przywództwem dziecka, którym niegdyś był Finn, rozpoczęli rzeź sił Mroku – a później, bez różnicy, także i sił Jasności. Od tego mordu oderwało ich dopiero wstawiennictwo bogini Ceinwen. Dużo później Dave obudził się w ciemności na kurhanie, pod którym Ceinwen zebrała poległych, a potem kochała się z nim

w trawie. W Brenninie o poranku dnia przed wypłynięciem do Cader Sedat, Jennifer wyszła ze świątyni pod naciskiem próśb Matta Sörena. Przez jeden dzień była razem z Arturem. Potem, gdy statek odpłynął, wyruszyła w towarzystwie tylko Brendela z lios alfarów, by wypatrywać jego powrotu z Anor Lisen: wieży na najdalej wysuniętym na zachód brzegu Pendaran, gdzie niegdyś Lisen, tysiąc lat temu, oczekiwała na Amairgena. Na morzu statek Prydwen zaatakowało potworne stworzenie, Maugrimowy Duszodzierżca. Wśród dźwięków nieziemskiej muzyki Loren i Matt bronili statku, gdy tymczasem Paul rozpaczliwie szukał mocy, by wezwać Liranana, boga morza, do walki z potworem. W ostatniej chwili dotarł do niego szaman Gereint, który wysłał swą duszę w podróż morską na poszukiwanie Paula, by udzielić mu pomocy, która umożliwiłaby mu wezwanie. Tak przymuszony bóg morza pojawił się i przepędził potwora w głębiny, zabijając go – lecz przedtem Diarmuid wskoczył na potworny łeb Duszodzierżcy i wyrwał białą laskę Amairgena Białej Gałęzi, która tkwiła między jego ślepiami. I tak wyjaśniły się dwie tragiczne tajemnice. Amairgen, który przepadł, odpłynąwszy do Cader Sedat tysiąc lat temu, najwyraźniej zginął, zabity przez tego potwora. Co gorsza, muzyka, jaką słyszeli, była cudownym śpiewem wszystkich lios alfarów, którzy pożeglowali na zachód w kierunku ukrytej wyspy, jaką Tkacz stworzył tylko dla nich. Żaden z nich nie dotarł do niej od tysiąca lat; wszyscy zginęli w tym miejscu. Dzięki wskazówkom Artura i mocy Lorena statek dopłynął do Cader Sedat. Tam odkryli, że Metran używał swej czarnoksięskiej mocy wspomaganej mocą Kotła do stworzenia śmiercionośnego deszczu nad wschodnią krainą Eridu i przygotowywał się do wysłania deszczu na zachód nad górami. Na tej wyspie Loren i Matt stoczyli straszliwą bitwę z Metranem czerpiącym swą moc z bezliku svart alfarów, którzy – pozbawieni życia przez wyssanie z nich mocy – wstawali z martwych dzięki mocy Kotła z Meigol. Wreszcie Loren zwyciężył, zabijając Metrana i niszcząc Kocioł, lecz mógł to tylko uczynić dzięki wielkiej mocy, która zabiła również jego źródło, Matta Sörena. Po zakończeniu owego pojedynku Paul i Diarmuid poszli w ślad za Arturem do Komnaty Zmarłych w podziemiach Cader Sedat. Tam przyglądali się, jak Wojownik każe wstać Lancelotowi z Jeziora z jego kamiennego łoża i przyłączyć się do wojny przeciwko siłom Mroku. I tak oto wszyscy członkowie tego trójkąta znaleźli się teraz we Fionavarze. Po powrocie do strzaskanego zamku Cader Sedat pierwszym czynem Lancelota było użycie swych szczególnych zdolności (raz już wykorzystanych w Camelocie), by przywrócić życie Mattowi Sörenowi. Na nieszczęście, w tym

krótkim czasie, gdy Matt leżał martwy, więź między magiem a źródłem została nieodwołalnie zerwana i Loren Srebrny Płaszcz stracił swe zdolności magiczne. Wędrujący ogień kończy się w chwili, gdy towarzysze przygotowują się do opuszczenia wyspy i powrotu na wojnę.

Część I Ostatni kanior

Rozdział 1 – Czy znasz swe najskrytsze marzenie? Niegdyś, gdy Kim była studentką, młodą jak na uniwersytet i młodą jak na swój wiek, ktoś zadał jej to pytanie przy cappucino na pierwszej randce. Wtedy zrobiło to na niej ogromne wrażenie. Później, gdy była już mniej młoda, często uśmiechała się na wspomnienie tego, jak blisko był wciągnięcia jej do łóżka, bazując na dobrym powiedzonku i umiejętności obchodzenia się z kelnerami w szykownej restauracji. Jednakże pytanie utkwiło jej w pamięci. Będąc teraz nie tak wiele starszą, lecz mimo to siwowłosą, i tak daleko od domu, jak to można sobie wyobrazić, Kim znała odpowiedź na to pytanie. Jej najskrytszym marzeniem było, aby brodaty mężczyzna, który stał nad nią, ten z zielonymi tatuażami na czole i policzkach, zginął natychmiastową i bolesną śmiercią. Bolał ją bok w miejscu, gdzie ją kopnął, a każdy płytki oddech przeszywał ją bólem. Obok niej leżał bezwładnie Brock z Banir Tal. Z jego skroni sączyła się krew. Z miejsca, w którym Kim leżała, nie było widać, czy krasnolud żyje, czy nie, a gdyby Kim mogła zabić w tym momencie, mężczyzna z tatuażami już by nie żył. Rozejrzała się przez mgłę bólu. Byli otoczeni na wysokim płaskowyżu przez około pięćdziesiątkę ludzi, z których większość nosiła zielone tatuaże Eridu. Spojrzawszy na swą dłoń, dostrzegła, że Baelrath zachowywał spokój, nie był niczym więcej jak czerwonym kamieniem wprawionym w pierścień. Brak było mocy, której mogłaby zaczerpnąć, brak możliwości zrealizowania jej pragnienia. To w gruncie rzeczy nie zaskoczyło jej. Kamień Wojenny od samego początku nie przyniósł jej swą mocą niczego, prócz cierpienia, i jakże mogłoby być inaczej? – Czy wiesz – powiedział drwiąco brodaty eridun stojący nad nią – co zrobili dalrei tam na dole? – Co? Co zrobili, Ceriogu? – spytał inny mężczyzna, występując odrobinę z kręgu. Kim zauważyła, że był starszy od większości pozostałych. Miał pasma siwizny w ciemnych włosach, a na jego twarzy nie było śladu zielonych tatuaży. – Tak myślałem, że cię to zaciekawi – powiedział ten, którego nazwano Ceriogiem i zaśmiał się. W tym dźwięku pobrzmiewało coś dzikiego, bardzo bliskiego cierpieniu. Kim starała się tego nie słyszeć, lecz była jasno widzącą bardziej niż kimkolwiek innym i ten śmiech wywołał u niej wizję. Znów rzuciła spojrzenie na Brocka. Nie poruszył się. Krew stale sączyła się powoli z rany na boku jego głowy. – Jestem ciekaw – powiedział łagodnie ten drugi mężczyzna. Śmiech Cerioga urwał się. – Zeszłej nocy pojechali na północ – oświadczył – wszyscy mężczyźni, z wyjątkiem ślepców. Zostawili kobiety i dzieci bez ochrony

w obozie na wschód od Latham, tuż poniżej nas. Wśród przysłuchujących się mężczyzn rozległ się szmer. Kim zamknęła oczy. Co się stało? Co mogło skłonić Ivora do czegoś takiego? – Co to ma wspólnego z którymkolwiek z nas? – spytał starszy mężczyzna, wciąż spokojnie. Ceriog zrobił krok w jego stronę. – Ty – rzekł z pogardą – jesteś więcej niż głupcem. Jesteś banitą nawet wśród banitów. Czemu którykolwiek z nas miałby odpowiadać na twoje pytania, skoro nie chcesz nam podać nawet swego imienia? Drugi mężczyzna podniósł nieco głos. Słychać go było wyraźnie na bezwietrznym płaskowyżu. – Żyłem w górach i wśród wzgórz dłużej, niż mam ochotę pamiętać – rzekł. – Przez cały ten czas kazałem się nazywać dalreidanem. Postanowiłem nazwać się Synem Jeźdźca i do tej pory nikt nie uznał za stosowne kwestionować tego. Dlaczego miałoby to cię obchodzić, Ceriogu, że postanowiłem nie przynosić hańby mogile mego ojca, zatrzymując jego imię jako część mego własnego? Ceriog prychnął wzgardliwie. – Tu nie ma nikogo, kto nie popełniłby jakiejś zbrodni, staruszku. Dlaczego ty miałbyś być inny? – Ponieważ zabiłem matkę i dziecko – rzekł dalreidan. Otworzywszy oczy, Kim przyjrzała mu się w popołudniowym blasku słońca. Na płaskowyżu panowała cisza – przerwana śmiechem Cerioga. I znów Kim usłyszała w nim pokrętną nutę, w połowie między obłędem a żalem. – Ależ to powinno wzbudzić w tobie apetyt na więcej! – zadrwił Ceriog. Rozłożył szeroko ramiona. – Do tego czasu wszyscy powinniśmy już zasmakować w śmierci! Wróciłem, żeby wam powiedzieć o kobietach i chłopcach tam na dole, z którymi będzie się można zabawić. Nie spodziewałem się, że tak szybko w moje ręce wpadnie krasnolud. Nie roześmiał się ponownie. Natomiast odwrócił się, by spojrzeć na Brocka leżącego bez przytomności na spalonej słońcem skale płaskowyżu. Budzące mdłości przeczucie ogarnęło Kimberly. Wspomnienie, choć nie należące do niej samej: wspomnienie Ysanne, której dusza stanowiła teraz część jej własnej. Wspomnienie legendy, koszmarnej opowieści z dzieciństwa mówiącej o czymś bardzo złym, co wyrządzono dawno temu. – Co się stało? – krzyknęła, wijąc się z bólu i rozpaczliwie pragnąc dowiedzieć się. – Co oni zrobili? Ceriog spojrzał na nią. Wszyscy spojrzeli. Po raz pierwszy spojrzała mu w oczy i odwróciła wzrok, dostrzegłszy w nich niepohamowany żal. Mężczyzna podnosił i opuszczał konwulsyjnie głowę. – Faeburze! – krzyknął nagle. Wystąpił młodszy, jasnobrody eridun. – Zabaw się znów w posłańca, Faeburze. Opowiedz tę historię raz

jeszcze. Zobaczmy, czy polepsza się z wiekiem. Ona chce się dowiedzieć, co zrobili krasnoludowie. Powiedz jej! Była jasnowidzącą. Nici biegły za czółenkiem na Krośnie Czasu przed jej oczyma. Gdy Faebur rozpoczął monotonnym tonem recytację, Kim przenikła do obrazów za jego słowami i znalazła tam grozę. Tło tej opowieści było jej znane, choć nie mniej przez to gorzkie: historia Kaena i Blöda, braci przewodzących krasnoludom czterdzieści lat temu w poszukiwaniach zaginionego Kotła z Khath Meigol. Kiedy Wiec krasnoludów przegłosował udzielenie im pomocy, Matt Sören, młody król, cisnął swe berło, zdjął diamentową koronę i opuścił bliźniacze góry, by zacząć zupełnie nowe życie jako źródło Lorena Srebrnego Płaszcza. Potem, rok temu, krasnolud, który leżał teraz obok niej, przybył do Paras Derval z wieściami o tym, że stała się bardzo zła rzecz: Kaen i Blöd, nie mogąc samodzielnie odnaleźć Kotła i doprowadzeni niemal do obłędu przez czterdzieści lat niepowodzeń, zawiązali przeklęte przymierze. Z pomocą Metrana, zdradzieckiego maga, wykopali wreszcie Kocioł gigantów – i zapłacili cenę. Składała się ona z dwóch części: krasnoludowie rozbili strażniczy kamień Eridu, w ten sposób przerywając ostrzegawcze połączenie między pięcioma kamieniami, a następnie oddali sam Kocioł w ręce swego nowego władcy, tego, którego niewoli pod Rangat miały dopilnować połączone kamienie strażnicze – Rakotha Maugrima Spruwacza. O wszystkim tym wiedziała. Wiedziała również, że dzięki Kotłowi Metran utrzymywał morderczą zimę, która zakończyła się pięć poranków temu, po tej nocy, gdy Kevin Laine złożył swe życie w ofierze, by położyć jej kres. Nie wiedziała natomiast, co wydarzyło się potem. To, co teraz czytała w twarzy Faebura i słyszała z jego ust, czując w duszy obrazy jak smagnięcia batem. Śmiercionośny deszcz nad Eridu. – Kiedy śnieg zaczął się topić – mówił Faebur – cieszyliśmy się. Słyszałem dzwony bijące w otoczonym murami Larak, choć nie mogłem tam powrócić. Wypędzony na wzgórza przez swego ojca, ja również składałem dzięki za koniec morderczych mrozów. – Ona też, przypomniała sobie Kim. Składała dzięki, pogrążona w żałobie i słysząca zawodzenia kapłanek o świcie przed mroczną grotą Dun Maura. Och, mój drogi. – Przez trzy dni – ciągnął Faebur tym samym obojętnym, odrętwiałym głosem – świeciło słońce. Trawa wyrosła przez noc i kwiaty. Kiedy czwartego dnia spadł deszcz, to również wydawało się naturalne, zdawało się powodem do radości. Aż do chwili, gdy spoglądając w doliny z wysokich wzgórz na zachód od Larak, usłyszeliśmy pierwsze krzyki. Deszcz nie dotarł na wzgórza, lecz widziałem pasterzy ze swymi owcami i kere na halach niedaleko pod nami i usłyszałem ich wrzaski, gdy

spadł deszcz; widziałem, jak na umierających ludziach i zwierzętach tworzyły się i pękały wielkie czarne pęcherze. Jasnowidzący potrafili zajrzeć – byli zmuszeni przez swój dar – za słowa do obrazów, które utknęły w splotach czasu. Mimo wszelkich prób, drugi wewnętrzny wzrok Kim nie pozwalał jej oderwać oczu od wizji uchwyconej w słowach Faebura. A będąc, kim była, podwojoną duszą o dwóch zestawach wspomnień, wiedziała nawet więcej niż Faebur. Należały teraz do niej wyraźne wspomnienia z dzieciństwa Ysanne i wiedziała, że taki deszcz niegdyś spadł już w odległych czasach ciemności i że zmarli stanowili śmiertelną groźbę dla tych, którzy ich dotykali, a więc nie można było ich pochować. Co oznaczało zarazę. Nawet, gdy deszcze ustaną. – Jak długo to trwało? – spytała nagle. Chrapliwy śmiech Cerioga powiadomił ją o błędzie i otworzył nową, głęboką żyłę strachu, zanim jeszcze mężczyzna przemówił. – Jak długo? – warknął załamującym się głosem. – Siwe włosy powinny przynieść więcej mądrości. Spójrz na wschód, głupia kobieto, na dolinę Kharn. Spójrz za Khath Meigol i powiedz mi, jak długo to trwało! Spojrzała. Górskie powietrze było przejrzyste i rozrzedzone, letnie słońce świeciło jasno na niebie. Z wysokiego płaskowyżu sięgała daleko wzrokiem, niemal do samego Eridu. Zobaczyła deszczowe chmury nawarstwione na wschód od gór. Deszcz nie skończył się. Wiedziała też z całą pewnością, że jeśli nie powstrzyma się go, zbliży się ku nim: przez pasmo Carnevon i Skeldarak, do Brenninu, Cathalu, rozległej Równiny dalrei, a potem oczywiście, do miejsca, gdzie skupiona była wieczna nienawiść wiecznego Rakotha – do Daniloth, gdzie mieszkali lios alfarowie. Jej myśli spowite w lęk pomknęły na zachód, daleko poza granice lądu, na morze, gdzie statek żeglował ku miejscu śmierci. Wiedziała, że nosi nazwę Prydwen. Znała nazwy wielu rzeczy, lecz nie cała wiedza dawała władzę. Nie w obliczu tego, co padało z tego mrocznego nieba na wschód od nich. Czując się bezradna i przestraszona, Kim odwróciła się ponownie do Cerioga. Dostrzegła wtedy, że Baelrath pobłyskuje na jej dłoni. To również rozumiała: deszcz, który jej pokazano, był aktem wojny i Kamień Wojenny zareagował. Niepostrzeżenie odwróciła pierścień kamieniem do wewnątrz i zacisnęła dłoń, aby nie rzucał się w oczy. – Chciałaś wiedzieć, co uczynili krasnoludowie, i teraz wiesz – rzekł Ceriog głosem niskim i pełnym groźby. – Nie wszyscy krasnoludowie! – powiedziała, starając się podnieść do pozycji siedzącej, sapiąc przy tym z bólu. – Posłuchajcie mnie! Wiem o tym więcej od was.

Ja... – Bez wątpienia wiesz więcej, podróżując z jednym z nich. I opowiesz mi o tym, zanim z tobą skończymy. Jednakże krasnolud jest pierwszy. Bardzo się cieszę – rzekł Ceriog – widząc, że on nie umarł. Kim gwałtownie odwróciła głowę. Krzyknęła mimowolnie. Brock jęknął, poruszył lekko rękoma. Nie zważając na ryzyko, podpełzła, by mu pomóc. – Potrzebne mi czyste płótno i gorąca woda! – krzyknęła. – Szybko! Nikt się nie ruszył. Ceriog roześmiał się. – Wydaje mi się, że mnie nie zrozumiałaś – rzekł. – Cieszę się, że on żyje, ponieważ zamierzam zabić go z wielką starannością. Zrozumiała, a zrozumiawszy, nie mogła już nienawidzić – wydawało się, że jasne, nieskomplikowane, najskrytsze marzenia były nie dla niej. Co nie było tak zaskakujące, biorąc pod uwagę, kim była i co niosła. Nie potrafiła już nienawidzić ani też powstrzymać litości dla tego, kogo lud był tak dokładnie uśmiercany. Nie mogła jednakże pozwolić mu na dalsze postępowanie. Podszedł bliżej i wyciągnął nóż. Usłyszała cichy, niemal delikatny szmer niecierpliwego wyczekiwania, który rozszedł się wśród przyglądających się wygnańców, z których większość była z Eridu. Po nich nie można się spodziewać litości. Obróciła ponownie pierścień na palcu i uniosła rękę wysoko w górę. – Nie czyńcie mu krzywdy! – krzyknęła najsurowiej jak potrafiła. – Jestem Jasnowidzącą Brenninu. Noszę Baelrath na palcu, a kamień vellin, dar maga, na mym nadgarstku! Była również piekielnie osłabiona, czuła przeszywający ból w boku i nie miała najmniejszego pojęcia, jak ich powstrzymać. Ceriog domyślał się tego albo tak był podniecony obecnością krasnoluda, że nie zważał na nic. Posłał jej wąski uśmiech zza tatuaży i ciemnej brody. – Podoba mi się – powiedział, spoglądając na Baelrath. – Będę miał ładną zabawkę do noszenia przez te godziny, jakie nam zostały, nim deszcz dotrze na zachód i wszyscy sczerniejemy i umrzemy. Najpierw jednak – szepnął – zabiję krasnoluda bardzo powoli, a ty będziesz na to patrzeć. Nie będzie w stanie powstrzymać go. Była jasnowidzącą, tą, która przywołuje. Wroną wieszczącą burzę wśród wichrów wojny. Potrafiła obudzić moc i zebrać ją, a czasami, żeby to uczynić, potrafiła buchnąć czerwonym płomieniem i poruszać się między miejscami, między światami. Miała w sobie dwie dusze i dźwigała brzemię Baelrathu na swym palcu i w swym sercu. Nie potrafiła jednakże powstrzymać jednego mężczyzny z nożem, a co dopiero pięćdziesięciu, oszalałych z żalu, wściekłości i świadomości zbliżającej się śmierci.

Brock jęknął. Kim czuła, jak krew przecieka przez jej ubranie, gdy trzymała jego głowę na kolanach. Spojrzała wściekle na Cerioga. Spróbowała raz jeszcze. – Posłuchaj mnie... – zaczęła. – Będziesz na to patrzeć – powtórzył, ignorując ją. – Nie sądzę – powiedział dalreidan. – Zostaw ich w spokoju, Ceriogu. Eridun odwrócił się raptownie. Spaczony błysk zadowolenia zapłonął na jego ciemnej twarzy. – Powstrzymasz mnie, staruszku? – Nie powinienem być do tego zmuszony – rzekł spokojnie dalreidan. – Nie jesteś głupi. Słyszałeś, co powiedziała: Jest Jasnowidzącą Brenninu. Z kim innym i w jaki inny sposób powstrzymamy to, co nadchodzi? Drugi mężczyzna sprawiał wrażenie, jakby prawie tego nie słyszał. – Dla krasnoluda? – warknął. – Stanąłbyś teraz w obronie krasnoluda? – Jego głos wznosił się wraz z rosnącym niedowierzaniem. – Dalreidanie, od dawna wiedziałem, że ta chwila nadejdzie. – Nie musi nadejść. Wysłuchaj tylko głosu rozsądku. Nie pragnę przywództwa, Ceriogu. Chcę tylko... – Tylko mówić wodzowi, co może a czego nie może robić! – rzekł wściekle Ceriog. Nastała grobowa cisza, a potem Ceriog wyrzucił w przód ramię i jego sztylet poleciał... ...nad ramieniem dalreidana, który rzucił się na ziemię, przeturlał się i wstał ponownie. Od tysiąca lat Równina była świadkiem wykonywania takiego ruchu z grzbietu konia. Nikt nie widział, jak dalreidan wyciąga swój nóż, ani też, jak go rzuca. Zobaczyli natomiast nóż utkwiony w sercu Cerioga. A w chwilę później, gdy szok ustąpił, dostrzegli również, że martwy uśmiecha się jak ktoś, kto znalazł wybawienie od nieznośnego cierpienia. Do Kim nagle wtedy dotarła cisza. Słońce nad jej głową, podmuch wiatru, ciężar głowy Brocka na jej kolanach – szczegóły czasu i miejsca, uczynione nienaturalnie wyrazistymi przez wybuch przemocy. Która pojawiła się i znikła, zostawiając tę ciszę wśród pięćdziesięciu ludzi na wyżynie. Dalreidan podszedł, by zabrać nóż. Jego kroki rozbrzmiewały głośno na kamieniach. Nikt się nie odzywał. Dalreidan przykląkł i wyszarpnąwszy sztylet, wytarł go z krwi o rękaw zabitego. Powoli wstał i rozejrzał się po twarzach w kręgu. – On pierwszy sięgnął po nóż – powiedział. Nastąpiło poruszenie, rozluźnienie napięcia, jakby każdy z tych mężczyzn powstrzymywał oddech. – To prawda – rzekł cicho mężczyzna starszy jeszcze od dalreidana, z zielonymi tatuażami zapadniętymi głęboko w zmarszczki na twarzy. – Nie ma miejsca na zemstę

w takim przypadku, ani według praw Lwa, ani kodeksu gór. Dalreidan powoli skinął głową. – Nie wiem niczego o tym pierwszym, a zbyt wiele o tym drugim – powiedział – lecz sądzę, że wiecie, iż nie pragnąłem śmierci Cerioga, ani niczego, co tu się wydarzyło. Odejdę stąd, nim minie godzina. Znów spotkało się to z poruszeniem. – Czy to ma znaczenie? – spytał młody Faebur. – Nie musisz odchodzić, deszcz nadejdzie i tak szybko. Kim zdała sobie sprawę, że wszystko znów wróciło do niej. Przyszła do siebie po wstrząsie – śmierć Cerioga nie była pierwszą gwałtowną śmiercią, jakiej była świadkiem we Fionavarze – i była gotowa, gdy oczy wszystkich zwróciły się ku niej. – Może nie nadejdzie – powiedziała, spoglądając na Faebura. Baelrath wciąż żył i migotał, choć niezbyt intensywnie. – Naprawdę jesteś Jasnowidzącą Brenninu? – spytał. Pokiwała głową. – Na wyprawie w imieniu najwyższego króla wraz z tym krasnoludem, Brockiem z Banir Tal. Który zbiegł spod bliźniaczych gór, by przynieść nam wieści o zdradzie pozostałych. – Krasnolud w służbie Ailella? – spytał dalreidan. Potrząsnęła głową. – Jego syna. Ailell zmarł ponad rok temu, tego dnia, gdy góra stanęła w ogniu. W Paras Derval panuje Aileron. Dalreidan wykrzywił usta. – Wieści powoli są tkane w górach – rzekł. – Aileron? – wtrącił Faebur. – Słyszeliśmy o nim w Larak. Był na wygnaniu, nieprawdaż? Kim usłyszała nadzieję w jego głosie, nie wypowiedzianą myśl. Był bardzo młody; zarost ukrywał to tylko częściowo. – Był – powiedziała łagodnie. – Czasami wygnani wracają do domów. – Jeśli mają dom, do którego mogą wrócić – przerwał starszy eridun. – Jasnowidząca, czy możesz powstrzymać deszcz? Zawahała się, patrząc obok niego na wschód, gdzie gęsto nawarstwiły się chmury. Powiedziała: – Nie mogę, nie bezpośrednio. Jednakże w służbie najwyższego króla są również inni, a dzięki darowi widzenia, jaki posiadam, wiem, że niektórzy z nich płyną teraz do miejsca, gdzie tworzony jest zabójczy deszcz, jak uprzednio zima. A jeśli położyliśmy kres zimie... – Możemy położyć kres deszczowi! – zadudnił głęboki głos, niski i zawzięty. Spuściła głowę. Jego oczy były otwarte. – Och, Brock! – krzyknęła. – Na pokładzie tego statku – ciągnął krasnolud, mówiąc powoli, lecz wyraźnie – będzie Loren Srebrny Płaszcz i mój pan, Matt Sören, prawdziwy król krasnoludów. Jeśli ktoś spośród żyjących może nas uratować, to oni dwaj. – Przerwał, dysząc ciężko.

Kim przycisnęła go do piersi, przez chwilę przytłoczona poczuciem ulgi. – Ostrożnie – rzekła. – Staraj się nie mówić. Popatrzył na nią. – Nie martw się tyle – powiedział. – Zostaną ci na stałe zmarszczki na czole. – Prychnęła cichym śmiechem. – Dużo trzeba, żeby zabić krasnoluda – kontynuował. – Potrzebny mi bandaż, żeby krew nie zalewała mi oczu i dużo wody do picia. Potem, jeśli odpocznę godzinkę w cieniu, możemy iść dalej. Wciąż krwawił. Kim stwierdziła, że płacze i ściska jego masywną klatkę piersiową zbyt mocno. Rozluźniła objęcia i otworzyła usta, by stwierdzić rzecz oczywistą. – Iść? Dokąd? – powiedział to Faebur. – Jaka podróż wiedzie cię w głąb pasma Carnevon, Jasnowidząca Brenninu? – Usiłował sprawiać wrażenie surowego, lecz skutek był odmienny. Przyglądała mu się przez długą chwilę, a potem, zyskując na czasie, spytała: – Faeburze, dlaczego tu jesteś; dlaczego zostałeś wygnany? Zaczerwienił się, lecz po chwili odpowiedział cicho. – Mój ojciec wygnał mnie z domu, jak wszyscy ojcowie w Eridu mają prawo. – Dlaczego? – zapytała. – Dlaczego to zrobił? – Jasnowidząca... – zaczął dalreidan. – Nie – rzekł Faebur, machając do niego ręką. – Zdradziłeś nam swój powód przed chwilą, dalreidanie. To już nie ma większego znaczenia. Odpowiem na to pytanie. Osnowa mego imienia na Krośnie nie jest splamiona krwią, tylko zdradą mego miasta, które, jak powiadają w Eridu, jest czerwone na Krośnie, a więc tej samej barwy, co krew. Opowieść jest prosta. Podczas zawodów Ta-Sirona, letnich igrzysk w Teg Veirene rok temu, poznałem i pokochałem dziewczynę z warownego Akkaize na północy, a ona... ujrzała i pokochała mnie również. Po powrocie do Larak, jesienią tego roku mój ojciec podał mi imię żony, jaką wybrał dla mnie, a ja... odmówiłem mu i powiedziałem dlaczego. Kim posłyszała odgłosy współczucia i zdała sobie sprawę, że nie wiedzieli, dlaczego Faebur był w górach. Jeśli już o to chodzi, nie znali również powodów dalreidana, póki przed chwilą nie powiedział o swych morderstwach. Kodeks gór, domyśliła się: nie należy zadawać pytań. Jednakże zadała je, a Faebur odpowiadał. – Kiedy to uczyniłem, ojciec przywdział swą białą szatę, wyszedł na Plac Lwa w Larak, wezwał czterech heroldów na świadków i przekleństwem kazał mi iść precz na zachód od Camevon i Skeldarak, wypędzając z Eridu. Co oznacza – teraz w jego głosie słychać było gorycz – że ojciec ocalił mi życie. To znaczy, jeśli twój czarodziej i król krasnoludów potrafią zatrzymać deszcz Rakotha. Ty nie potrafisz, jasnowidząca, sama to nam powiedziałaś. Pozwól, że spytam raz jeszcze, dokąd udajesz się w góry?

– Do Khath Meigol – powiedziała i widziała, jak górscy rozbójnicy zamarli w milczeniu. Wielu z nich uczyniło odruchowe gesty przeciwko złu. Nawet dalreidan sprawiał wrażenie wstrząśniętego. Zobaczyła, że zbladł. Przykucnął naprzeciw niej i przez chwilę zbierał i rozsypywał kamyki na skałach. Wreszcie powiedział: – Nie możesz być głupia, będąc tym, kim jesteś, więc nie powiem niczego, co ciśnie mi się na usta, lecz mam pytanie. Zaczekał aż skinie głową przyzwalająco, a potem ciągnął: – Jak możesz przysłużyć się sprawie tej wojny, swemu najwyższemu królowi, czy komukolwiek innemu, jeśli dosięgnie cię klątwa krwi duchów paraiko? Znów. Kim dostrzegła, że wszyscy dookoła uczynili znak przeciwko złu. Nawet Brock musiał powstrzymać się od tego gestu. Potrząsnęła głową. – To uczciwe pytanie... – zaczęła. – Wysłuchaj mnie – przerwał dalreidan, nie mogąc doczekać się jej odpowiedzi. – Klątwa krwi nie jest pustą opowieścią, wiem o tym. Niegdyś, dawno temu, polowałem na dzikie kere na wschód i północ stąd, i tak przejęty byłem swym tropieniem, że straciłem poczucie tego, jak daleko zaszedłem. Wtedy zapadł zmierzch i uświadomiłem sobie, że jestem na granicy Khath Meigol. Jasnowidząca Brenninu, nie jestem już młodzieńcem, ani też starcem snującym baśnie przy zimowym ognisku, naciągającym prawdę niczym złą wełnę: byłem tam, więc mogę ci powiedzieć, że naprawdę istnieje klątwa spadająca na wszystkich, którzy tam pójdą, przekleństwo niepowodzenia, śmierci i dusz straconych dla czasu. To prawda, jasnowidząca, nie żadna bajka. Sam to poczułem na granicach Khath Meigol. Kim zamknęła oczy. Ocal nas, usłyszała. Ruana. Otworzyła oczy i rzekła: – Wiem, że to nie bajka. Klątwa istnieje. Nie sądzę jednak, by była tym, za co ją ludzie uważają. – Nie sądzisz, jasnowidząca, czy wiesz? Czy wiedziała? Prawdę mówiąc, nie. Giganci byli w przeszłości dalszej, niż sięgała wiedza Ysanne, Lorena, czy kapłanek Dany. Nie sięgała tam nawet wiedza krasnoludów, ani lios alfarów. Miała tylko swoją wiedzę z czasów w Gwen Ystrat, gdy udała się w tę straszliwą podróż w głąb zamiarów Spruwacza, osłaniana mocą swych przyjaciół. A potem osłony opadły, odeszła zbyt daleko, zgubiła ich i zgubiła się sama, płonąc, póki ktoś inny nie zagłębił się daleko w Ciemność i ochronił ją. Ten inny umysł przedstawił się jako Ruana z paraiko w Khath Meigol i błagał ją o pomoc. Żyli jeszcze, nie byli duchami, jeszcze nie wymarli. To wiedziała, a było to wszystko, co wiedziała. Pokręciła głową, napotykając zaniepokojone spojrzenie tego, który nazywał siebie dalreidan. – Nie – rzekła. – Niczego nie wiem na pewno, z wyjątkiem jednej

rzeczy, której nie mogę ci wyjawić i jednej, którą mogę. Czekał. Powiedziała: – Mam dług do spłacenia. – W Khath Meigol? – W jego głosie słychać było prawdziwą udrękę. Pokiwała głową. – Osobisty dług? – spytał, z trudem starając się z tym pogodzić. Zastanowiła się nad tym: nad obrazem Kotła, który odnalazła z pomocą Ruany, obrazem, który powiedział Lorenowi, skąd pochodzi zima. A teraz śmiercionośny deszcz. – Nie tylko ja – stwierdziła. Zaczerpnął tchu. Zdawało się, że opuszcza go napięcie. – Dobrze – powiedział. – Mówisz jak szamani na Równinie. Wierzę, że jesteś tą, za którą się podajesz. Jeśli mamy zginąć za kilka dni czy godzin, wolałbym uczynić to raczej w służbie Jasności, niż czyjej innej. Wiem, że masz przewodnika, lecz żyję w górach już od dziesięciu lat i stałem na granicy miejsca, którego szukasz. Czy przyjmiesz banitę za towarzysza ostatniego etapu swej podróży? Najbardziej ze wszystkiego wzruszyła ją ta jego nieśmiałość. Właśnie ocalił im życie, ryzykując własnym. – Czy wiesz, na co się narażasz? Czy wiesz... – Przerwała, świadoma ironii. Nikt z nich nie wiedział, na co się naraża, lecz ta propozycja została złożona dobrowolnie i była szlachetna. Po raz pierwszy nie wezwała, ani też nie została do tego zmuszona mocą, jaką w sobie nosiła. Mrugnięciem wytarła łzy z oczu. – Byłabym zaszczycona – powiedziała. – Oboje bylibyśmy. – Posłyszała, jak Brock wyraża zgodę mruknięciem. Na kamień przed nią padł cień. Wszyscy troje podnieśli głowy. Stał tam Faebur z pobielałą twarzą. Jednakże głos miał starannie opanowany. – W Ta-Sirona, igrzyskach w Teg Veirene, zanim ojciec wypędził mnie, zdobyłem... byłem trzeci spośród wszystkich w łucznictwie. Czy mogłabyś, czy zechciałabyś zezwolić... – przerwał. Kłykcie dłoni, w której ściskał łuk, były równie białe, co jego twarz. Poczuła ścisk w gardle i nie mogła odezwać się. Pozwoliła tym razem odpowiedzieć Brockowi. – Tak – rzekł łagodnie krasnolud. – Jeśli chcesz pójść, będziemy wdzięczni za to. Łucznik nigdy nie jest zmarnowaną nicią. Tak więc, w końcu było ich czworo. Później tego samego dnia, daleko na zachodzie, gdy zapadał zmierzch, Jennifer Lowell, która była Guinevere, przybyła do Anor Lisen. Z Brendelem z lios alfarów jako jedynym towarzyszem wypłynęła z Taerlindel poprzedniego poranka w małej łódce, wkrótce po tym, jak Prydwen zanurzył się za horyzont rozległego morza. Pożegnała się z najwyższym królem Aileronem, z Sharrą z Cathalu i kapłanką

Jaelle. Wypłynęła z lios alfarem, aby przybyć do wieży, którą wybudowano tak dawno temu dla Lisen. I aby po przybyciu wspiąć się po kamiennych, krętych schodach do jedynej komnaty na szczycie, tej z szerokim balkonem od strony morza, i tak jak Lisen wychodzić na ten balkon, spoglądać na morze i czekać na powrót swego serca. Żeglując łodzią bez trudu po spokojnym morzu tego popołudnia i przepływając obok wyspy Aeven, gdzie żyły orły, Brendel zastanawiał się i jednocześnie czuł się zasmucony pozbawionym wyrazu pięknem twarzy swej towarzyszki. Urodą dorównywała lios, miała równie długie i smukłe palce, a jej obudzone wspomnienia sięgały wstecz niemal równie daleko. Gdyby nie była tak wysoka, a jej oczy stale zielone, mogłaby być jedną z jego ludu. Co doprowadziło go do dziwnej refleksji pośród plusku fal i łopotu pojedynczego żagla. Ani nie zrobił, ani nie znalazł tej łodzi, która nieuniknienie będzie mu potrzebna, gdy nadejdzie jego czas, lecz był to stateczek zgrabny i wykonany z dumą, nie różniący się wiele od tego, jakiego życzyłby sobie. Tak więc łatwo było wyobrazić sobie, że właśnie wypłynęli nie z Taerlindel, lecz z samego Daniloth. Po to, by pożeglować na zachód i jeszcze dalej, w kierunku miejsca, jakie Tkacz stworzył tylko dla Dzieci Jasności. Wiedział, że to dziwne myśli, zrodzone ze słońca i morza. Nie był jeszcze gotów na tę ostatnią podróż. Złożył przysięgę zemsty, która wiązała go z tą kobietą w łodzi, z Fionavarem i wojną przeciwko Maugrimowi. Nie usłyszał jeszcze swej pieśni. Nie znał – nikt nie znał – gorzkiej prawdy. Prydwen właśnie rozwinął żagle. Dwie noce i świt dzieliły go jeszcze od dźwięku śpiewu na morzu, od miejsca, gdzie nie świeciły morskie gwiazdy Liranana i gdzie nie było ich od czasu Bael Rangat. Od Duszodzierżcy. Gdy zapadł mrok tej pierwszej nocy, Brendel skierował ich mały stateczek w stronę piaszczystego brzegu na zachód od Aeven i bagien Llychlyn. Przybili doń łagodnym wieczorem, gdy pojawiły się pierwsze gwiazdy. Korzystając z zapasów, jakie dał im najwyższy król, rozbili obozowisko i spożyli wieczorny posiłek. Później Brendel rozłożył dla każdego z nich posłanie i położyli się blisko siebie między wodą a puszczą. Nie rozpalił ogniska, będąc zbyt mądry, by palić nawet wyrzucone na brzeg drewno z Pendaran. I tak ognisko nie było im potrzebne. Była to piękna noc w lecie, jakie zawdzięczali Kevinowi Laine. Przez jakiś czas rozmawiali o nim, podczas gdy zapadała noc, a gwiazdy świeciły coraz jaśniej. Cicho rozmawiali o porannym rozstaniu i o tym, gdzie przybiją do brzegu następnego wieczoru. Spojrzawszy w nocne niebo i radując się jego chwałą, Brendel opowiedział jej o pięknie i spokoju Daniloth, lamentując, iż blask gwiazd był tam tak przyćmiony od czasu, gdy Lathen

Tkacz Mgły w obronie swego ludu uczynił z ich ojczyzny Krainę Cieni. Po tym oboje ucichli. Gdy księżyc wzeszedł, obojgu przyszło na myśl wspólne wspomnienie ostatniego razu, gdy leżeli obok siebie pod niebem. Czy jesteś nieśmiertelny?, spytała wtedy, zapadając w sen. Nie, pani, odrzekł. Przez czas jakiś jeszcze czuwał nad nią, zanim sam zasnął u boku swych braci i sióstr, by obudzić się wśród wilków, svart alfarów i czerwonej śmiertelności w obliczu Galadana, Wilczego Władcy andainów. Mroczne myśli i zbyt ciężka cisza dla przypominającego żywe srebro wodza Znaku Pustułki. Znów wzniósł głos, by zaśpiewać jej do snu jak ukochanemu dziecku. Zaśpiewał bardzo starą pieśń o morskiej żegludze, a potem jedną ze swych własnych, o drzewach aum okrytych liśćmi i kwitnących sylvain na wiosnę. Potem, gdy jej oddech zaczął zwalniać, jego głos ułożył ją do snu słowami pieśni, która zawsze była ostatnią pieśnią nocy: Lamentem. Ra-Termainea za tych wszystkich, którzy zaginęli. Kiedy skończył, ona już spała. Jednakże on nie spal, słuchając cofającego się odpływu. Nigdy już nie uśnie, póki ona jest pod jego opieką, nigdy więcej. Siedział, czuwając przez całą noc, czuwając nad nią. Jeszcze ktoś czuwał na mrocznym obrzeżu Pendaran: oczy nie spoglądały przychylnie, lecz jeszcze i nie wrogo, bowiem tych dwoje na piasku nie weszło do lasu ani nie paliło drewna z Puszczy. Jednakże byli bardzo blisko, więc byli z bliska obserwowani, bowiem Pendaran strzegła się i podsycała swą odwieczną nienawiść. Podsłuchiwano ich również, mimo iż mówili ściszonym głosem, bowiem nasłuchujące uszy nie należały do ludzkich istot i potrafiły rozpoznać mowę na pograniczu nie wypowiedzianej myśli. Tak więc ich imiona zostały ujawnione. Wtedy dźwięk niczym werbel przebiegł przez tę część Puszczy, bowiem tych dwoje nazwało cel swej podróży, a miejsce to wybudowano dla tej, którą najbardziej kochano, a potem tak okrutnie utracono: Lisen, która nigdy nie umarłaby, gdyby nie pokochała śmiertelnika i została wciągnięta w wojnę poza schronieniem, jakie dawała Puszcza. Spieszna wiadomość mknęła w pozbawionym słów szeleście liści, mrocznym mgnieniu ledwo widzialnych postaci, wibracjach w ściółce leśnej, szybkich niczym gorączkowy puls. Wieść dotarła, w bardzo krótkim czasie jak takie rzeczy się mierzy, do uszu jedynej ze wszystkich prastarych mocy Puszczy, która w pełni rozumiała, co się dzieje, bowiem wędrował on w wielu światach Tkacza i odegrał pewną rolę w tej historii, gdy po raz pierwszy ją utkano. Zamyślił się, głęboko i niespiesznie – choć wieść pobudziła jego krew do szybszego krążenia i obudziła stare pragnienie -: po czym wysłał wiadomość z powrotem przez las, przez liść i szybkiego, brązowego posłańca i przez puls, który

tętnił w korzeniach drzew. Bądźcie spokojni, mówił, gasząc podniecenie Puszczy. Sama Lisen powitałaby ją w wieży serdecznie, choć ze smutkiem. Zasłużyła sobie na miejsce na murach. Ten drugi jest z lios alfarów, a to oni wybudowali Anor, nie zapominajcie o tym. Niczego nie zapominamy. Niczego, zaszeleściły chłodno liście. Niczego, zapulsowały prastare korzenie wypaczone odwieczną nienawiścią. Ona nie żyje. Nie musiała umrzeć. W końcu jednakże postawił na swoim. Nie miał dość mocy, by ich wszystkich przymusić, lecz czasami potrafił przekonywać i tej nocy, i dla tej osoby, uczynił to. Potem wyszedł za próg swego domu i wyruszył w spieszną podróż sobie znanymi ścieżkami, toteż przybył do Anor, gdy tylko księżyc wzeszedł. Zabrał się do przygotowywania siedziby, która stała pusta przez wszystkie lata od chwili, gdy Lisen ujrzała przepływającą zjawę statku i zeskoczyła z wysokiego balkonu w ciemność morza. Mniej trzeba było zrobić, niż można było się spodziewać, bowiem wieżę wzniesiono z miłością i bardzo wielką sztuką, a w kamienie wpojono magię, aby nie rozsypały się. Nigdy przedtem tu nie był; to miejsce sprawiało zbyt ostry ból. Zawahał się na progu przez moment, przypominając sobie wiele spraw. Potem drzwi otworzyły się pod jego dotykiem. W blasku księżyca spojrzał na komnaty na dolnym poziomie zrobione dla tych, którzy stali na straży. Zostawił je nietknięte i wszedł na górę. Mając zawsze w uszach dźwięk morza, wspinał się po nie wytartych, kamiennych stopniach, wędrując po spirali na szczyt jedynej wieżyczki i tak dotarł do pokoju, który należał do Lisen, Sprzęty były skromne, lecz przepięknej roboty i osobliwe, wykonane w Daniloth. Komnata była obszerna i jasna, bowiem wzdłuż zachodniej części łuku nie było ściany; zamiast niej rozciągało się od sufitu do posadzki wykonane sztuką Ginserata z Brenninu szklane okno, za którym rozpościerał się widok na oświetlone księżycem morze. Sól plamiła zewnętrzną stronę szyby. Podszedł do okna i otworzył je na oścież. Dwie połowy lekko rozsunęły się, wjeżdżając po szynach we wnęki uczynione dla nich we wklęsłych ścianach. Wyszedł na balkon. Głos morza był donośny; u stóp wieży roztrzaskiwały się fale. Stał tam długą chwilę, owładnięty smutkami zbyt licznymi, by je oddzielić od siebie, czy poradzić sobie z nimi. Spojrzał na lewo i dostrzegł rzekę. Jej nurt obok Anor spływał czerwienią przez rok od dnia, w którym ona umarła, i czyniła to wciąż każdego roku, gdy znów nadchodził ten dzień. Niegdyś ta rzeka miała nazwę. Teraz już nie.

Potrząsnął głową i zakrzątnął się. Zamknął ponownie okna i mając do tego mocy aż nadto, uczynił je czystymi. Rozsunął je jeszcze raz i tak zostawił, by nocne powietrze wpadło do pokoju, który stał zamknięty przez tysiąc lat. Znalazł w szufladzie świece, a potem pochodnie na dole schodów – drewno z Puszczy bezpieczne do palenia w tym miejscu. Zapalił pochodnie w obręczach na ścianie wzdłuż klatki schodowej, a potem rozmieścił świece w jedynej komnacie na górze i zapalił je wszystkie. W ich blasku zobaczył, że posadzka pokryta jest warstewką kurzu, choć, co dziwne, łóżko nie. Wtedy zobaczył coś jeszcze. Coś, co zmroziło nawet jego mądrą, przebiegłą krew. W kurzu widniały ślady stóp, nie jego, i prowadziły do tego łóżka. A na kapie – utkanej, jak wiedział, przez mistrzów w Seresh – leżała masa kwiatów: róże, sylvain, corandiel. Lecz to nie kwiaty przyciągnęły jego wzrok. Świece migotały w słonym wietrze od morza, lecz dawały wystarczająco blasku, by wyraźnie mógł dostrzec swe własne, małe ślady stóp w kurzu, a obok nich ślady mężczyzny, który wszedł do komnaty, by położyć te kwiaty na kołdrze. I ślady łap olbrzymiego wilka, który z niej wyszedł. Z bijącym sercem, zdjęty lękiem, który przyćmiewała litość, podszedł do tej barwnej masy kwiecia. Uświadomił sobie, że nie czuć było zapachu. Wyciągnął rękę. Kiedy tylko je dotknął, rozsypały się w proch na kołdrze. Starł pył bardzo delikatnie. Mógłby wypolerować posadzkę do połysku najmniejszym wysiłkiem swej mocy. Nie uczynił tego; nigdy nie czynił tego w swych własnych pokojach pod leśnym podłożem. Zszedłszy jeszcze raz po schodach, znalazł krzepką miotłę w jednym z pomieszczeń na dole, a potem silnymi, gospodarskimi ruchami, które świadczyły o starym przyzwyczajeniu, Flidais zamiótł komnatę Lisen przy świetle świec i księżyca, szykując ją na przyjęcie Guinevere. Po jakimś czasie zaczął śpiewać, bowiem jego duch skłaniał się do zabawy i śmiechu nawet w najmroczniejszych czasach. Była to pieśń, którą sam utkał z prastarych zagadek i odpowiedzi, jakie dla nich znalazł. Śpiewał, ponieważ przepełniała go tej nocy nadzieja – nadzieja, że ta, która przybywa, może być w posiadaniu odpowiedzi na jego najskrytsze marzenie. Był obecnością silną i jasną, a w całej Anor paliły się pochodnie i świece. Duch Gereinta nie mógł nie wyczuć go, śpiewającego i zmiatającego kurz szerokimi ruchami miotły. Dusza szamana przeleciała nad nim, porzucając znane prawdy lądu, by pomknąć, wirując i koziołkując, nad nigdy nie widziane morze w poszukiwaniu jednego statku wśród tylu fal. Gdy słońce zaszło po ich lewej stronie następnego wieczora, Brendel przepłynął stateczkiem zatokę i mijając ujście rzeki, skierował się ku małej przystani u stóp

wieży. Kiedy tylko wpłynęli do zatoki, dostrzegli światła, które zapaliły się na szczycie wieży. Teraz, gdy zbliżyli się, lios alfar zobaczył grubawą, siwobrodą, łysiejącą postać, mniejszą nawet od krasnoluda, która czekała na nich na przystani. Będąc lios alfarem i sam mając ponad sześćset lat, miał pewne pojęcie o tym, kto to może być. Przybijając lekko do pomostu, rzucił cumę. Mała postać schwytała ją zręcznie i przywiązała koniec do palika umocowanego w kamiennym pomoście. Stali tak w milczeniu przez chwilę, kołysani przez fale. Brendel zauważył, że Jennifer spogląda na wieżę. Idąc za jej wzrokiem, dostrzegł, jak blask zachodu słońca połyskuje na wypukłych szybach za krawędzią muru na szczycie. – Witajcie – powiedziała postać na przystani głosem zaskakująco głębokim. – Jasna niech będzie nić waszych dni. – I twoich, leśny panie – rzekł lios alfar. – Jestem Brendel spod Znaku Pustułki. Ta kobieta ze mną... – Wiem, kim jest – powiedział ten drugi. I skłonił się bardzo nisko. – Jakim imieniem mamy cię nazywać? – spytał Brendel. Ten drugi wyprostował się. – Jestem dla ochrony pręgowany, dla zmylenia cętkowany – rzekł odruchowo. Potem dodał: – Wystarczy Flidais. Wystarczało przez ten długi czas. Słysząc to, Jennifer odwróciła się i zmierzyła go dziwnym, bacznym spojrzeniem. – To ciebie Dave spotkał w puszczy – powiedziała. Pokiwał głową. – Ten wysoki z toporem? Tak, spotkałem go. Zielona Ceinwen dała mu później róg. – Wiem – stwierdziła. – Róg Oweina. – W tym samym czasie, na wschodzie, pod ciemniejącym nieboskłonem, toczył się bój na skrwawionych brzegach Adein, bój, który miał się zakończyć zadęciem w ten róg. Na przystani Flidais spojrzał w górę na wysoką kobietę o zielonych oczach, którą tylko on w całym Fionavarze miał powód pamiętać z dawnych czasów. – Czy tylko tyle wiesz o mnie? – spytał cicho. – Że ocaliłem twego przyjaciela? Brendel w łodzi zachowywał milczenie. Przyglądał się kobiecie, która szukała wspomnienia. Potrząsnęła głową. – Powinnam cię znać? – zapytała. Flidais uśmiechnął się. – Może nie w tej postaci. – Głos mu się jeszcze obniżył i wtedy nagle zaśpiewał: – Miałem wiele kształtów. Byłem klingą miecza, gwiazdą, światłem latarni, zarówno harfą, jak i harfiarzem. – Przerwał, dostrzegł, że coś zabłysło w jej oczach i zakończył nieśmiało: – Choć mały, walczyłem w bitwie przed Władcą Brytanii. – Pamiętam! – powiedziała, śmiejąc się teraz. – Mądre dziecko, rozpieszczone

dziecko. Lubisz zagadki, prawda? Pamiętam cię, Taliesinie. – Wstała. Brendel wskoczył na pomost i pomógł jej wejść. – Miałem wiele kształtów – powtórzył Flidais – lecz kiedyś byłem jego harfiarzem. Pokiwała głową, bardzo wysoka na kamiennym pomoście, spoglądając w dół na niego. Cień wspomnienia igrał w jej oczach i wokół jej ust. Wtedy nastąpiła zmiana. Obaj mężczyźni dostrzegli to i zamilkli. – Żeglowałeś z nim, prawda? – rzekła Guinevere. – Pożeglowałeś na pierwszym Prydwenie. Uśmiech Flidaisa zgasł. – To prawda, pani – rzekł. – Popłynąłem z Wojownikiem do Caer Sidi, które tutaj ma nazwę Cader Sedat. Napisałem o tym, o tej podróży. Przypomnisz sobie. – Zaczerpnął tchu i wyrecytował: Po trzykroć dość, by wypełnić Prydwena popłynęliśmy z Arturem, Poza siedmioma, nikt nie powrócił z... Przerwał, uciszony jej gestem. Stali tak przez chwilę. Potem słońce zanurzyło się w morzu. Wraz z nadejściem zmroku, zerwał się wiatr. Brendel, który przyglądał się, jedynie po części rozumiejąc, poczuł ogarniający go nie nazwany smutek, gdy światło zagasło. W ciemności twarz Jennifer wydała się chłodniejsza i surowsza. Powiedziała: – Byłeś tam. Znasz więc drogę. Czy pożeglowałeś z Amairgenem? Flidais skulił się, jakby pod rzeczywistym ciosem. Drżąc, zaczerpnął tchu, i on, który był półbogiem i potrafił nagiąć moce Pendaranu do swej woli, rzekł głosem pełnym pokornej prośby: – Nigdy nie byłem tchórzem, pani, w żadnej postaci. Raz popłynąłem do tego przeklętego miejsca w innej postaci. Ta jest jednakże moją najprawdziwszą, a Puszcza jest mym prawdziwym domem w tym pierwszym ze światów. Jak miałby strażnik lasu wypłynąć na morze, o pani? Na cóż ja bym się tam przydał? Powiedziałem mu, powiedziałem Amairgenowi wszystko, co wiedziałem – że będzie musiał płynąć na północ wprost w północny wiatr – a on rzekł, że będzie wiedział, gdzie to uczynić i kiedy. Zrobiłem tak, o pani, a Tkacz wie, że andainowie rzadko czynią tyle dla ludzi. Umilkł. Spoglądała na niego obojętnie, jakby z oddali. Wtedy nagle powiedziała: Nie pozwolę wychwalać mężów ciągnących za sobą tarcze, Nie wiedzą oni, którego dnia powstał wódz, Gdy wyruszyliśmy z Arturem żałobnej pamięci... – To ja to napisałem! – zaprotestował Flidais. – Pani Guinevere, ja to napisałem. Na ścieżce panował już zupełny mrok, lecz bystrym wzrokiem lios alfarów Brendel dostrzegł, że chłód odpływa z jej twarzy. Łagodnym już głosem, rzekła: – Wiem, Taliesinie. Flidaisie. Wiem, że to ty i wiem, że byłeś tam z nim. Wybacz mi.

Nie jest łatwo wspominać. Powiedziawszy te słowa, wyminęła ich obu i ruszyła ścieżką w stronę wieży. Nad pociemniałym morzem świeciła teraz gwiazda wieczorna, którą nazwano imieniem Lauriel Białej. Zupełnie źle to rozegrał, uświadomił sobie Flidais, obserwując jej odejście. Zamierzał zwrócić tok rozmowy na imię, imię wzywające Wojownika, jedyną zagadkę we wszystkich światach, na którą nie znał odpowiedzi. Był aż zbyt wystarczająco bystry, by skierować rozmowę wszędzie tam, gdzie chciał, a Tkacz wiedział, jak głębokie było jego pragnienie poznania tej odpowiedzi. O czym jednakże zapomniał w obecności Guinevere. Chociaż andain mało dbał o troski śmiertelników, jakże można być przebiegłym w obliczu tak prastarego smutku? Lios alfar i andain, każdy zagłębiony we własnych rozmyślaniach, zabrali tobołki z łódki i poszli za kobietą do Anor, a potem na górę po krętych schodach. To dziwne, pomyślała Jaelle, żeby czuć się niepewnie w siedzibie swej własnej mocy. Znajdowała się w swych komnatach w świątyni w Paras Derval, otoczona kapłankami sanktuarium i nowicjuszkami w brązowych szatach. Gdyby zechciała, lub gdyby zaszła taka potrzeba, mogła połączyć się myślami z Mormae w Gwen Ystrat. Miała nawet gościa-przyjaciela w świątyni: Sharrę z Cathalu, którą odprowadził do progu, lecz nie dalej, zabawny Tegid z Rhoden – który, jak się zdawało, traktował swe obowiązki orędownika Diarmuida z dziwną u niego powagą. Był to jednakże czas na powagę i niepokój. Żadna znajoma rzecz, nawet dźwięk dzwonów wzywających szare kapłanki na wieczorną inwokację nie wystarczał, by ukoić myśli najwyższej kapłanki. Nic nie było już tak jasne, jak niegdyś. Była tu i tu było jej miejsce, prawdopodobnie wzgardziłaby każdą prośbą, a co dopiero rozkazem, by znaleźć się gdziekolwiek indziej. Miała zarówno obowiązek, jak i moc, by kształtować pajęczyny woli Dany i czynić to tutaj. Mimo to nic nie było takie samo. Po pierwsze, od wczoraj spoczęła na niej połowa władzy w Brenninie, ponieważ najwyższy król udał się na pomoc. Szkło wezwania z Daniloth zabłysło wczorajszego wieczora – po prawdzie dwie noce temu, lecz dowiedzieli się o tym dopiero po powrocie z Taerlindel. Wraz z Aileronem widziała rozkazujące spirale światła w berle, jakie lios alfarowie dali Ailellowi. Król zatrzymał się tylko, by spożyć pośpieszny posiłek, wydając zwięzłe rozkazy. W koszarach dowódcy straży mobilizowali wszystkich mężczyzn. Zajęło to bardzo

niewiele czasu: Aileron szykował się na ten moment od dnia, gdy go ukoronowała. Wszystko uczynił właściwie. Wyznaczył ją wraz z kanclerzem Gorlaesem, by zarządzała królestwem, póki on jest na wojnie. Nawet zatrzymał się przy niej przed bramą pałacu i szybko, lecz w sposób nie pozbawiony godności, poprosił ją, by strzegła jego ludu najlepiej, jak pozwalały na to jej moce. Potem dosiadł swego czarnego rumaka i pogalopował ze swym wojskiem, najpierw do Północnej Twierdzy, by zebrać tamtejszy garnizon, a później na północ, nocą przez Równinę do Daniloth i Dana jedna wie, gdzie jeszcze. Zostawiając ją w tym najbardziej znajomym z wszystkich miejsc, gdzie nic nie wydawało się już znajome. Przypomniała sobie, że niegdyś go nienawidziła. Nienawidziła ich wszystkich: Ailerona, jego ojca i jego brata Diarmuida, tego, którego nazywała książątkiem w odpowiedzi na jego drwiące, zgryźliwe przycinki. Do jej uszu dochodziły stłumione dźwięki śpiewów z komnaty pod kopułą. Nie była to zwykła inwokacja o zmierzchu. Przez osiem jeszcze nocy, póki nie zniknie księżyc letniego przesilenia, wieczorne psalmy będą się zaczynać i kończyć lamentem nad Liadonem. Tyle mocy zawarte w tym było, taki był to wspaniały triumf Bogini, a tym samym jej samej jako pierwszej najwyższej kapłanki, która od niezliczonych, nieznanych lat usłyszała głos wykrzykujący z Dun Maura na Maidalan, opłakujący dobrowolną ofiarę. Wtedy jej myśli, zatoczywszy krąg, powróciły do tego, kto stał się Liadonem: Kevina Laine, sprowadzonego z innego świata przez Lorena Srebrnego Płaszcza na spotkanie przeznaczenia jednocześnie pełnego mroku i oślepiająco jasnego, takiego, jakiego nie mogła przewidzieć nawet jasnowidząca. Mimo całej wiedzy Jaelle, całego jej bliskiego kontaktu z naturą Bogini, czyn Kevina okazał się tak przytłaczający, tak niewiarygodnie odważny i szlachetny, że nieodwołalnie zmącił wyrazistość, z jaką niegdyś postrzegała świat. Był mężczyzną, a jednak zdobył się na coś takiego. Od czasu Maidalan o wiele trudniej było jej wzbudzić w sobie stary gniew, gorycz i nienawiść, Lub, co może bardziej odpowiadało prawdzie, tak dużo trudniej było jej wzbudzić gniew wobec kogokolwiek i czegokolwiek poza Rakothem. Zima skończyła się. Szkło wezwania zapłonęło. Gdzieś na północy, w mroku toczyła się wojna. A na zachód żeglował statek. Ta myśl zaniosła ją ponownie na plażę na północ od Taerlindel, gdzie przyglądała się, jak inny cudzoziemiec, Pwyll, przywołuje i rozmawia z morskim bogiem na

brzegu wody w nieludzkim blasku. Nic nie było łatwe dla żadnego z nich, Dana i Tkacz wiedzieli o tym, lecz moc Pwylla wydawała się taka surowa i wymagająca, tak wiele zabierała mu i, o ile wiedziała, nie dawała wiele w zamian. Pamiętała, że do niego również odnosiła się z nienawiścią, zimną furią, gdy zabrała go z Letniego Drzewa do tej właśnie komnaty, do tego łóżka, wiedząc, iż Bogini przemówiła do niego, lecz nie wiedząc, co powiedziała. Pamiętała, że uderzyła go, przelewając krew, którą wszyscy mężczyźni powinni oddać, lecz zdecydowanie w nieprzepisowy sposób. – Rahod hedai Liadon – śpiewały kapłanki pod kopułą, kończąc lament tą ostatnią, jękliwą nutą. Po chwili usłyszała czysty głos Shiel, która rozpoczęła antyfonalne wersy wieczornej inwokacji. Jest jakiś spokój, pomyślała Jaelle, można znaleźć pewną pociechę w obrzędach nawet teraz, nawet w czasach ciemności. Drzwi do jej komnaty otworzyły się raptownie. Na progu stała Leila. – Co ty tu robisz? – wykrzyknęła Jaelle. – Leilo, powinnaś być pod kopułą z... Przerwała. Oczy dziewczynki były szeroko rozwarte i wpatrzone w nicość. Leila odezwała się w transie głosem pozbawionym intonacji. – Zadęli w róg – powiedziała. – W trakcie bitwy. Jest teraz na niebie, nad rzeką. Finn. I królowie. Widzę Oweina na niebie. Wyciąga miecz. Finn wyciąga miecz. Oni... oni... – Jej twarz była kredowobiała, palce spuszczonych dłoni rozłożone szeroko. Wydała cichy, zduszony dźwięk. – Oni zabijają – stwierdziła. – Zabijają svartów i urgachy. Finn jest zbryzgany krwią. Tyle krwi. A teraz Owein... on... Jaelle zobaczyła, że w tym momencie oczy dziewczynki rozwarły się jeszcze szerzej i stały się szalone z przerażenia. Serce skoczyło jej w piersi. Leila wrzasnęła. – Finn, nie! Zatrzymaj go! Oni zabijają nas! Wrzasnęła jeszcze raz bez słów, a potem zrobiła chwiejny krok w przód i upadając, wtuliła twarz w podołek Jaelle, obejmując kapłankę ramionami z całych sił i dygocząc konwulsyjnie. Śpiew ucichł pod kopułą. Słychać było kroki biegnących ni korytarzach. Jaelle ściskała dziewczynkę najmocniej jak potrafiła; Leila rzucała się tak gwałtownie, że najwyższa kapłanka szczerze obawiała się, iż wyrządzi sobie jakąś krzywdę. – Co to? Co się stało? Podniosła spojrzenie i zobaczyła w drzwiach Sharrę z Cathat – Bitwa – wysapała, starając się utrzymać Leilę, sama cali kołysząc się od siły szlochu dziewczynki. – Łowy. Owein. Ora jest zestrojona z... I wtedy posłyszały glos. – Królu niebios, schowaj swój miecz! Narzucam ci swą wolę! Wydawał się dobiegać znikąd i zewsząd w komnacie, wyraźny, zimny

i bezwzględnie władczy. Szamotanina Leili ustała. Dziewczynka leżała nieruchomo i w objęciach Jaelle. Wszyscy byli pogrążeni w bezruchu: te trzy w pokoju i te zebrane na korytarzu. Czekały. Jaelle brakło tchu. Jej dłonie odruchowo, ślepo gładziły włosy Leili. Szata dziewczynki była przesiąknięta potem. – Co to? – szepnęła Sharra z Cathalu. W ciszy zabrzmiało to głośno. – Kto to powiedział? Jaelle poczuła, jak Leila zaczerpuje konwulsyjnie tchu. Dziewczynka – mająca piętnaście lat, pomyślała Jaelle, tylko tyle -. znów uniosła głowę. Miała czerwone plamy na twarzy i beznadziejnie zmierzwione włosy. Powiedziała: – To była Ceinwen. To Ceinwen, najwyższa kapłanko. – W jej głosie słychać było zdumienie. Dziecinne zdumienie. – Ona sama? Bezpośrednio? – wtrąciła Sharra. Jaelle spojrzała na księżniczkę, która mimo swego młodego wieku była przeszkolona w sprawach władzy, a więc najwyraźniej znała ograniczenia, jakie nałożył na bogów Tkacz. Leila zwróciła się do Sharry. Jej oczy znów były normalne i bardzo młode. Pokiwała głową. – To był jej głos. Jaelle potrząsnęła głową. Wiedziała, że w panteonie zazdrosnych bogów i bogiń zostanie za to wyznaczona cena. To, oczywiście, wykraczało daleko poza jej sprawy. Jednakże coś innego nie. Powiedziała: – Leilo, grozi ci z tej strony niebezpieczeństwo. Łowy są zbyt dzikie, to najdziksza z wszystkich mocy. Musisz spróbować zerwać tę więź z Finnem, dziecko. W tym jest śmierć. Miała swą własną moc i wiedziała, kiedy jej głos był czymś więcej niż tylko jej własnym głosem. Była najwyższą kapłanką w świątyni Dany. Leila podniosła głowę, klęcząc wciąż na podłodze. Jaelle automatycznie wyciągnęła dłoń, by odsunąć pasemko włosów z bladej twarzy dziewczynki. – Nie mogę – rzekła cicho Leila. Tylko Sharra, najbliższa im, usłyszała to. – Nie mogę jej zerwać. To jednak już nie ma znaczenia. Nigdy już ich nie wezwą, nie ośmielą się – nie będzie sposobu, aby ich spętać, jeśli to uczynią. Ceinwen nie wstawi się po raz drugi. On odszedł, najwyższa kapłanko, między gwiazdy, na Najdłuższą Drogę. Jaelle przyglądała jej się przez długą chwilę. Sharra podeszła i położyła dłoń na ramieniu Leili. Zmierzwione włosy znów opadły i znów kapłanka odgarnęła je. Ktoś wrócił do kopuły. Biły dzwony. Jaelle wstała. – Chodźmy – rzekła. – Inwokacje jeszcze się nie skończyły. Wszystkie weźmiemy w nich udział. Chodźcie. Zaprowadziła je krętymi korytarzami do miejsca topora. Jednakże przez cały czas

wieczornych modłów słyszała w myślach inny głos. W tym jest śmierć. To był jej głos i więcej niż tylko jej. Jej i Bogini. Co zawsze oznaczało, że to, co powiedziała, było prawdą.

Rozdział 2 Następnego poranka, w najbardziej szarej godzinie tuż przed świtem Prydwen natknął się na Duszodzierżcę daleko na morzu. W tym samym czasie na Równinie Dave Martyniuk obudził się samotny na kurhanie poległych w pobliżu Celidonu. Nie był nigdy subtelnym mężczyzną, lecz nie potrzeba głębokich zasobów subtelności, by zrozumieć znaczenie obecności Ceinwen pod nim i nad nim na zielonej trawie zabarwionej na srebrno ledwo minionej nocy. Z początku czuł zalękniony podziw i przepełniony pokorą wstrząs, lecz tylko z początku i niezbyt długo. W ślepej, instynktownej żądzy swej miłości Dave szukał i odnalazł; potwierdzenie życia po tej straszliwej rzezi nad rzeką. Przed oczami stanął mu wyraźnie oświetlony blaskiem księżyca staw w gaju Faelinn rok temu. Pamiętał, jak jeleń zabity strzałą Ceinwen rozdwoił się, wstał i schyliwszy głowę przed Łowczynią, oddalił się od swej własnej śmierci. Teraz miał jeszcze inne wspomnienie. Wyczuł, że bogini podzielała – a nawet wzbudziła w nim – jego nieodpartą żądzę zeszłej nocy, by potwierdzić absolutną obecność żywych w świecie tak oblężonym przez Ciemność. I to, jak podejrzewał, było powodem, dla którego otrzymał od niej ów dar. Trzeci dar, prawdę mówiąc: jego życie, w Faelinn wtedy za pierwszym razem, potem Róg Oweina, a teraz to oddanie mu siebie, by złagodzić ból. Nie mylił się co do tego, lecz za tym, co uczyniła Ceinwen, kryło się znacznie więcej, choć nawet najsubtelniejszy z ludzkich umysłów nie zdołałby tego zrozumieć. Tak jak powinno być, jak w rzeczy samej, zawsze było. Jednakże Macha wiedziała i Czerwona Nemain, a już z całą pewnością Dana, Matka. Bogowie mogli się domyślać i niektórzy andainowie, lecz boginie wiedziały. Wstało słońce. Dave podniósł się i rozejrzał wokół pod jaśniejącym sklepieniem nieba. Nie było chmur. Poranek był piękny. Jakieś półtora kilometra na północ od niego połyskiwała Adein, a na jej brzegu widać było poruszających się ludzi i konie. Na wschodzie, nieco dalej, widział stojące kamienie, które otaczały i wyznaczały granice Celidonu, środka Równiny, ojczyzny pierwszego szczepu dalrei i miejsca zebrań wszystkich szczepów. Tam również dostrzegał ślady ruchu i życia. Kto, jednakże, i jak wielu? Nie wszyscy muszą zginąć, rzekła doń Ceinwen rok temu i ponownie zeszłej nocy. Nie wszyscy być może, lecz bój był brutalny i bardzo okrutny i zginęło doprawdy bardzo wielu. Wydarzenia zeszłego wieczoru i nocy odmieniły go, lecz pod większością względów Dave był dokładnie taki sam jak zawsze, toteż czuł w dołku mdlący ucisk

strachu, gdy zszedł z kurhanu i szybko wyruszył w stronę ludzi kręcących się na brzegu rzeki. Kto? I jak wielu? Panował tak wielki chaos, taki błotnisty, zbryzgany krwią zamęt: wilki, przybycie lios, potomstwo Avai na pociemniałym niebie, a potem, gdy zadął w róg, coś jeszcze na nieboskłonie, coś dzikiego. Owein i królowie. I dziecko. Niosący śmierć, będący jej wcieleniem. Przyspieszył kroku niemal do biegu. Kto? Wtedy poznał część odpowiedzi i zatrzymał się raptownie, poczuwszy się trochę słabo z ulgi. Z gromady ludzi nad Adein oderwały się nagle dwa konie, jeden ciemnoszary, drugi brązowy, niemal złoty, i pogalopowały ku niemu, a on rozpoznał je natychmiast. Ich jeźdźców również. Konie zbliżyły się do niego z dudnieniem kopyt i dwaj jeźdźcy zeskoczyli z nich z nieświadomą, wrodzoną lekkością dalrei, niemal jeszcze przed zatrzymaniem się, Dave stanął naprzeciwko mężczyzn, których uznał za braci tamtej nocy w puszczy Pendaran. Czuli radość i ulgę i wszyscy trzej okazali je na swój sposób, lecz nie uściskali się. – Ivor? – spytał Dave. Tylko imię. – Nic mu nie jest – odrzekł cicho Levon. – Kilka ran żadnej ciężkiej. – Dave zauważył, że sam Levon miał krótką głęboką bliznę na skroni, niknącą pod linią jego żółtych włosów – Znaleźliśmy twój topór – wyjaśniał Levon. – Na brzegu rzeki. Ale nikt nie widział cię po tym, jak... jak zadąłeś w róg, Davorze. – A dziś rano – ciągnął Torc – wszyscy polegli znikli i nie mogliśmy cię znaleźć... – Zostawił nie dokończoną myśl. Dave odetchnął i powoli wypuścił powietrze z płuc. – Ce inwen? – spytał. – Słyszeliście jej głos? Dwaj dalrei pokiwali głowami bez słowa. – Ona powstrzymała Łowy – powiedział Dave – a potem... zabrała mnie. Kiedy ocknąłem się, była przy mnie i powie działa, że... zebrała zabitych. – Nie rzekł niczego więcej. Reszt; należała do niego i nie była do opowiadania. Zobaczył, że bystry jak zawsze Levon rzuca spojrzenie ni kurhan za nim, a później Torc uczynił to samo. Zapadło długie milczenie. Dave czuł świeżość porannego podmuchu wiatru, widział, jak kołysze wysoką trawą na Równinie. Potem ze ściśniętym sercem zobaczył, że Torc, zawsze tak opanowany, płacze bezgłos nie, patrząc na grobowy kopiec. – Tak wielu – szepnął Torc. – Zabili tak wielu naszyci i lios... – Mabon z Rhoden odniósł paskudną ranę w ramię – powiedział Levon. – Jeden z łabędzi zaatakował go z góry. Dave przypomniał sobie, że Mabon ocalił mu życie zaledwie dwa dni wcześniej, kiedy sama Avaia spadła z jasnego nieba jak zabójczy grom. Przełknął ślinę

i powiedział z trudem: – Torc, widziałem ich obu, Bartna i Navona. Oni byli... Torc sztywno pokiwał głową. – Wiem. Ja też widziałem. Obaj. Malcy w lesie, myślał Dave. Barth i Navon, ledwo czternastoletni w chwili, gdy zginęli, byli tymi, których razem z Torcem strzegł w gaju Faelinn pierwszej nocy Dave’a we Fionavarze. Strzegli i obronili przed urgachem tylko po to, by... – To był urgach w bieli – rzekł Dave, czując w ustach gorycz jak żółć. – Ten naprawdę wielki. Zabił ich obu. Tym samym ciosem. – Uathach. – Levon niemal wypluł to imię. – Usłyszałem, że inni tak go nazywali. Chciałem rzucić się na niego, ale nie mogłem... – Nie, nie na niego, Levonie – przerwał Torc, a w jego glosie słychać było dziką zawziętość. – Nie sam. Pokonamy ich, ponieważ musimy, ale obiecaj mi teraz, że nigdy nie zaatakujesz go sam. On jest czymś więcej niż zwykłym urgachem... Levon milczał. – Obiecaj mi! – powtórzył Torc, odwracając się i stając dokładnie naprzeciw syna Avena, nie zważając na łzy, które wciąż błyszczały w jego oczach. – On jest zbyt wielki, Levonie, zbyt szybki i jest w nim coś więcej niż tylko to. Obiecaj mi! Upłynęła następna chwila, nim Levon przemówił: – Tylko wam dwóm powiedziałbym to. Zrozumcie to. Macie jednak moje słowo. – Jego żółte włosy lśniły jasno w słońcu. Odrzucił je do tyłu sztywnym ruchem głowy i odwrócił się gwałtownie, by wrócić do koni. Warknął przez ramię, nie przerywając marszu – Chodźcie. Dziś rano odbędzie się zebranie szczepów w Celidonie. – Nie czekając na nich, dosiadł konia i odjechał. Dave i Torc wymienili spojrzenia, a potem sami dosiedli, we dwóch, szarego wierzchowca i pojechali za nim. Dogonili go w połowie drogi do stojących kamieni, ponieważ Levon zatrzymał się i czekał. Zatrzymali się przy nim.. – Wybaczcie mi – rzekł. – Jestem głupcem, głupcem i jeszcze raz głupcem. – Przynajmniej dwoma z tych trzech – przyznał z powagą Torc. Dave roześmiał się. Po chwili to samo uczynił Levon. Syn Ivora wyciągnął rękę. Torc uścisnął ją. Spojrzeli na Dave’a. Bez słowa położył swą prawą dłoń na obu ich dłoniach. Przez resztę drogi jechali razem. – Tkaczowi niech będą dzięki i jasnym niciom na Krośnie! – powiedział po raz trzeci czcigodny Dhira, wódz pierwszego szczepu. Zaczynał Dave’owi grać na nerwach. Znajdowali się w sali zgromadzeń w Celidonie. Nie największej sali, bowiem nie było to bardzo wielkie zebranie: Aven, o bardzo czujnym i opanowanym wyglądzie pomimo obandażowanego ramienia i rozcięcia, zupełnie jak u Levona, nad okiem; wodzowie pozostałych ośmiu szczepów ze swymi doradcami; Mabon, książę Rhoden,

leżący na pryczy wyraźnie cierpiący i równie wyraźnie zdecydowany, by być obecnym; i Ra-Tenniel, król lios alfarów, ku któremu stale zwracały się oczy wszystkich ze zdumieniem i podziwem. Dave wiedział, że niektórzy byli nieobecni i że bardzo ich brakowało. Dwóch wodzów, Damach z drugiego szczepu i Berlan z piątego, niedawno otrzymało swe tytuły. Jeden z nich był synem, a drugi bratem tych, którzy polegli nad rzeką, Ku zdumieniu Dave’a Ivor przekazał przewodniczenie zgromadzeniu Dhirze. Torc szeptem udzielił zwięzłego wyjaśnienia: pierwszy szczep był jedynym, który nie wędrował po Równinie; Celidon był ich stałą siedzibą. Cały czas przebywali tu, pośrodku Równiny, otrzymując i przekazując wiadomości przez auberei z wszystkich szczepów, przechowując kroniki dalrei, dostarczając plemionom szamanów i zawsze przewodząc na zebraniach tu w Celidonie. Zawsze – nawet pod obecność Avena. Tak było w czasach Revora i tak było teraz. Równowaga władzy, pomyślał Dave. Teoretycznie to miało sens, lecz teraz, po bitwie, nie nastawiało go to dużo przychylniej do drżącego głosu Dhiry i jego niespiesznego tempa. Wódz wygłosił rozwlekłą, pełną dygresji przemowę, na poły żałobną, na poły wychwalającą, zanim wreszcie dopuścił do głosu Ivora. Ojciec Levona wstał, by ze względu na Ra-Tenniela opowiedzieć o ich szaleńczym, nieprawdopodobnym galopie – przez noc i dzień przez połowę Równiny – by ledwo wyprzedzić siły Maugrima nad rzeką. Następnie z wdziękiem ustąpił miejsca władcy Daniloth, który z kolei opowiedział, jak zobaczył armie Ciemności przekraczające Andarien; jak umieścił swe rozświetlone szkło wezwania na Atronel, by rozbłysło ostrzegawczo w Paras Derval, wysłał dwóch posłańców na wspaniałych raithenach, by zawiadomili dalrei, i wreszcie, co było najdzielniejszym z czynów, stanął na czele swego własnego wojska, prowadząc je z chronionej Krainy Cieni do boju nad Adein. Jego głos rozbrzmiewał muzyką, lecz nuty jego słów ukształtował smutek. Poległo bardzo wielu z Daniloth, a także z Równiny i Brenninu, bowiem pięciuset ludzi Mabona z Rhoden wywalczyło sobie drogę do samego środka najzacieklejszej bitwy. Bitwy, która wyglądała na całkowicie przegraną pomimo rozlicznych przejawów odwagi, póki nie zabrzmiał róg. Tak więc Dave, który był Davorem tu na Równinie, wstał na prośbę Ivora i opowiedział swą własną historię: jak usłyszał w myślach głos, który przypomniał mu o tym, co ma przy sobie (a w jego wspomnieniach wciąż zdawało mu się, że to był Kevin Laine, strofujący go za opieszałość), a potem zadął w Róg Oweina z całych sił, jakie mu jeszcze zostały w tej godzinie. Wszyscy wiedzieli, co się wtedy stało. Widzieli widmowe postaci na niebie,

Oweina i królów, i dziecka na najbledszym z wierzchowców. Widzieli, jak zstąpili z wielkich wyżyn, zabijając czarne łabędzie z lęgu Avai, svart alfarów, urgachy, wilki Galadana... a potem bez różnicy i zastanowienia, bez litości czy wytchnienia, obrócili się przeciwko lios alfarom i ludziom z Równiny i Brenninu. Póki nie przybyła bogini, by zakrzyknąć: – Królu niebios, schowaj swój miecz! – A po tym tylko Davor, który zadął w róg, zapamiętał cokolwiek z tego, co stało się przed świtem. Opowiedział o przebudzeniu na kurhanie, o tym, jak dowiedział się, co to jest i jak usłyszał Ceinwen mówiącą, iż nie mogłaby zainterweniować ponownie, gdyby jeszcze raz zadął w Róg Oweina. Tyle im powiedział. Usiadł. Zdał sobie sprawę, że właśnie wygłosił przemowę. Kiedyś byłby sparaliżowany na samą myśl o tym. Jednakże nie teraz, nie tutaj. Stawka była zbyt wysoka. – Tkaczowi niech będą dzięki i jasnym niciom na Krośnie! – zaintonował ponownie Dhira, wznosząc obie pomarszczone ręce. – Ogłaszam teraz przed wszystkimi zgromadzonymi, że od tej pory zaszczytnym obowiązkiem pierwszego szczepu będzie opiekowanie się tym kopcem grobowym i odprawianie nad nim pełnych obrzędów, aby na zawsze pozostał zielony i by... Dave miał już tego powyżej uszu. – Czy nie sądzisz – przerwał – że jeśli Ceinwen potrafiła wznieść kurhan i zebrać poległych, może też utrzymać jego zieleń, jeśli będzie miała na to ochotę? Skrzywił się, gdy Torc kopnął go karcąco w goleń. Zaległa krótka, niezręczna cisza. Dhira zmierzył Dave’a niespodziewanie bystrym wzrokiem. – Nie wiem, jak takie sprawy są rozstrzygane w świecie, skąd ty pochodzisz, Davorze, toteż nie będę tego komentował. – Dhira umilkł, by dotarło to do niego. – Tak samo – kontynuował – nie wypada, abyś wtrącał się z niewczesnymi uwagami na temat jednej z naszych bogiń. Dave poczuł, że oblewa się rumieńcem i że gniewna uwaga ciśnie mu się na usta. Zdławił ją wysiłkiem woli, a w nagrodę usłyszał głos Avena. – On ją widział, Dhiro; rozmawiał z Ceinwen dwukrotnie i otrzymał od niej podarunek. Ty nie, ja zresztą też. On ma prawo, by przemawiać. Dhira zastanowił się nad tym, po czym powiedział: – To prawda – przyznał spokojnie ku zdumieniu Dave’a. – Cofam swe ostatnie słowa, Davorze. Wiedz jednak, że jeśli mówiłem o opiekowaniu się kurhanem, miałem na myśli gest hołdu i wdzięczności. Nie żeby skłonić boginię do uczynienia czegokolwiek, lecz by dać wyraz uznania dla tego, co uczyniła. Czy to jest niewłaściwe? Przez co Dave’owi zrobiło się strasznie przykro, że w ogóle otworzył usta. – Wybacz mi, wodzu – bąknął. – Oczywiście, że to właściwe. Jestem niespokojny i zniecierpliwiony i...

– I nie bez powodu! – warknął Mabon z Rhoden, dźwigając się z posłania. – Mamy decyzje do podjęcia i lepiej zabierzmy się do roboty! W komnacie zabrzmiał srebrzysty śmiech. – Słyszałem o niecierpliwości rodzaju ludzkiego – rzekł rozbawiony Ra-Tenniel – lecz teraz słyszę to na własne uszy. – Jego tenorowy głos cichł pomału; wszyscy przysłuchiwali się, zafascynowani samą obecnością lios alfara wśród nich. – Wszyscy ludzie są niecierpliwi. Wplecione jest to w sposób, w jaki czas dla was płynie, w krótkość waszych nici na Krośnie. W Daniloth powiada się, że jest to zarówno przekleństwo, jak i błogosławieństwo. – Czy nie ma takiej pory, gdy pośpiech jest potrzebny? – spytał otwarcie Mabon. – Ależ oczywiście – wtrącił się Dhira, gdy Ra-Tenniel przerwał. – Oczywiście, że jest. Jednakże teraz musi być przede wszystkim pora na żałobę po poległych, bowiem inaczej ich strata będzie zapomniana, nie opłakana i... – Nie – oświadczył Ivor. Tylko jedno słowo, lecz wszyscy zebrani posłyszeli od dawna tłumioną nutę rozkazu. Aven wstał. – Nie, Dhiro – powtórzył cicho. Nie miał potrzeby podnosić głosu; uwaga wszystkich w pokoju skupiła się na nim. – Mabon ma rację i Davor również, i nie sądzę, by nasz przyjaciel z Daniloth był innego zdania. Żaden z ludzi, którzy zginęli zeszłej nocy, żaden z braci i sióstr lios, którzy utracili swą pieśń, nie spocznie nie opłakany pod kurhanem Ceinwein. Groźba – rzekł, a jego głos przybrał ton surowy i nieubłagany – leży w tym, że może się jeszcze okazać, iż polegli nadaremnie. Nie możemy do tego dopuścić, póki my żyjemy, póki możemy dosiadać koni i dźwigać oręż. Dhiro, trwa wojna, a Ciemność otacza nas zewsząd. Może nadejdzie jeszcze czas na żałobę, lecz dopiero, gdy wywalczymy nadejście Jasności. W Ivorze nie ma absolutnie niczego majestatycznego, pomyślał Dave. Nie wyróżnia się przy olśniewającym blasku Ra-Tenniela, czy powolnej godności Dhiry, a nawet nieświadomym, zwierzęcym wdzięku Levona. W komnacie znajdowało się wielu znacznie bardziej imponujących mężczyzn, o głosach bardziej przykuwających uwagę, wzroku bardziej władczym. Niemniej jednak w Ivorze dan Banorze płonął ogień, któremu dorównywała siła woli i miłość swego narodu, co było ważniejsze niż wszystkie te cechy razem wzięte i każda z osobna. Dave spojrzał na Avena i wiedział, że poszedłby za Ivorem wszędzie, dokądkolwiek ten kazałby mu pójść. Dhira spuścił głowę jakby pod przygniatającym ciężarem słów i swych licznych lat. – To prawda, Avenie – powiedział i Dave poczuł się nagle wzruszony znużeniem w jego głosie. – Tkacz da, że ujrzymy tę drogę do Jasności. – Podniósł głowę i spojrzał na Ivora. – Ojcze Równiny – rzekł – nie czas dla mnie, bym uparcie trzymał się dumy miejsca. Czy zezwolisz, bym ustąpił tobie i twoim wojownikom, i usiadł

wreszcie? Ivor zaciskał wargi; Dave wiedział, że walczy z szybko napływającymi łzami, za które tak był strofowany przez rodzinę. – Dhiro – powiedział Aven – duma miejsca zawsze, zawsze będzie do ciebie należeć. Nie możesz jej ustąpić mnie ani nikomu innemu. Mimo to, Dhiro, jesteś wodzem pierwszego szczepu Dzieci Pokoju – plemienia szamanów, nauczycieli, mistrzów wiedzy. Mój przyjacielu, jak można byłoby od kogoś takiego wymagać, by przewodził radzie wojennej? Nie pasujące do powagi sytuacji słońce wpadało przez otwarte okna. Pełne cierpienia pytanie Avena zawisło w powietrzu, wyraźne jak drobinki kurzu w ukośnym snopie światła. – To prawda – rzekł po raz trzeci Dhira. Ciężkim krokiem powlókł się do krzesła obok posłania Mabona. Niezrozumiale wzruszony, Dave chciał wstać, by podać mu ramię, lecz wtedy dostrzegł, że Ra-Tenniel z płynnym wdziękiem już był przy Dhirze, prowadząc sędziwego wodza do jego siedziska. Kiedy jednakże władca lios alfarów wyprostował się, jego spojrzenie pobiegło ku zachodniemu oknu sali. Przez chwilę stał w skupieniu bardzo nieruchomo, a potem rzekł: – Słuchajcie. Nadjeżdżają! Dave poczuł szybkie ukłucie strachu, lecz ton głosu lios nie był ostrzegawczy, a chwilę później on sam usłyszał dźwięki dobiegające z zachodniego obrzeża Celidonu – a dźwięki te były okrzykami powitania. Ra-Tenniel odwrócił się z lekkim uśmiechem do Ivora. – Wątpię, czy raitheny z Daniloth mogłyby kiedykolwiek przejechać między twoim ludem, nie czyniąc zamieszania. Oczy Ivora błyszczały bardzo jasno. – Wiem o tym – rzekł. – Levonie, czy mógłbyś sprowadzić tu ich jeźdźców? I tak już nadchodzili. Chwilę później Levon powrócił z dwiema jeszcze osobami – mężczyzną i kobietą lios alfarów. Powietrze w komnacie zdało się pojaśnieć od samej ich obecności, gdy skłonili się przed swym panem. Mimo to ledwie ich zauważano. To trzeci z nowo przybyłych przyciągnął absolutną uwagę wszystkich w komnacie, nawet w towarzystwie lios alfarów. Dave nagle zerwał się na nogi. Wszyscy wstali. – Jasno utkane, Avenie – powiedział Aileron dan Ailell. Jego brązowe odzienie było poplamione i zakurzone, włosy potargane, a ciemne oczy zapadnięte w głębokich sadzawkach znużenia. Mimo to trzymał się bardzo prosto, a jego głos brzmiał zdecydowanie i donośnie. – Już teraz układają o tym pieśni. O Galopie Ivora, który prześcignął armię Ciemności na drodze do Celidonu, pobił ją tam i przepędził.

Ivor powiedział: – Otrzymaliśmy pomoc, najwyższy królu. Lios alfarowie wyszli z Daniloth. A potem Owein przybył na dźwięk rogu, który nosi Davor, a pod koniec była z nami Zielona Ceinwen, bowiem inaczej wszyscy zginęlibyśmy. – Tak też mi powiedziano – rzekł Aileron. Posłał Dave’owi szybkie, pobieżne spojrzenie, po czym wrócił do Ra-Tenniela. – Jasna jest godzina naszego spotkania, panie. Jeśli Loren Srebrny Płaszcz, który uczył mnie, gdy byłem dzieckiem, mówił prawdę, żaden z władców Danilothu nie wyszedł tak daleko z Krainy Cieni od czasów, gdy Ra-Lathen Tkacz Mgły utkał mgłę tysiąc lat temu. Twarz Ra-Tenniela była poważna, a oczy neutralnie szare. – Powiedział prawdę – odrzekł spokojnie. Zapadła krótka cisza; brodatą twarz Ailerona rozpromienił jasny uśmiech. – W takim razie witaj znów wśród nas, władco lios alfarów! Ra-Tenniel uśmiechnął się w odpowiedzi, lecz Dave dostrzegł, że w jego oczach nie było wesołości. – Powitano nas zeszłej nocy – szepnął. – Svart alfarowie, urgachy, wilki i potomstwo Avai. – Wiem o tym – powiedział Aileron, szybko zmieniając nastrój. – Jeszcze nie raz nas tak powitają. Sądzę, że wszyscy o tym wiemy. Ra-Tenniel pokiwał głową bez słowa. – Przybyłem, gdy tylko zobaczyłem szkło wezwania – ciągnął Aileron po chwili przerwy. – Za mną idzie wojsko. Będzie tu jutro wieczorem. Tej nocy, gdy wysłałeś nam wezwanie, byłem w Taerlindel. – Wiemy – powiedział Ivor. – Levon wyjaśnił nam to. – Czy Prydwen już odpłynął? Aileron skinął głową. – Tak. Do Cader Sedat. Z moim bratem, Wojownikiem, Lorenem, Mattem i Pwyllem. – Iz pewnością z Na-Brendelem? – spytał pośpiesznie Ra-Tenniel. A może nadjeżdża z twoim wojskiem? – Nie – rzekł Aileron, gdy dwoje lios alfarów za jego plecami drgnęło. – Wydarzyło się coś jeszcze. – Wtedy niespodziewanie odwrócił się ku Dave’owi i opowiedział o tym, co powiedziała Jennifer, gdy Prydwen zniknął im z oczu, i co Brendel powiedział i zrobił, i gdzie oboje się udali. W ciszy, jaka po tym nastąpiła, słyszał przez okna odgłosy obozowiska; nadal słychać było dźwięki podziwu i zdumienia dalrei zgromadzonych wokół raithenów. Dźwięki wydawały się dobiegać z daleka. Dave był myślami przy Jennifer i tym, czym – i kim – wydawała się stać. Głos Ra-Tenniela wślizgnął się w ciszę komnaty. Jego oczy miały barwę fiołkową, gdy powiedział: – Jest dobrze. Tak dobrze, jak może być w takich czasach. Tkanina Brendela była spleciona z jej tkaniną od chwili, gdy Galadan porwał mu ją.

Możemy bardziej go potrzebować w Anor niż gdzie indziej. Tylko w połowie rozumiejąc, Dave dostrzegł, jak jaśniejąca niczym diament kobieta lios alfarów westchnęła ukradkiem z ulgą. – Niavin z Seresh i mag Teyrnon prowadzą armię – powiedział Aileron, zwięźle przechodząc do przyziemnych faktów. – Sprowadziłem niemal wszystkie swe siły, łącznie z kontyngentem z Cathalu. Shalhassan już gromadzi następnych ludzi w swym kraju. Zostawiłem wiadomość, że ci powinni zostać w Brenninie jako tylnia straż. Przyjechałem tu sam nocą z Galen i Lydanem, ponieważ musiałem pozwolić wojsku odpocząć trochę. Jadą już od ponad dwudziestu czterech godzin. – A ty, najwyższy królu? – spytał Ivor. – Czy ty wypocząłeś? Aileron wzruszył ramionami. – Może będzie czas po spotkaniu – powiedział niemal obojętnie. – To nie ma znaczenia. – Dave, spojrzawszy na niego, był innego zdania, lecz i tak był pod wrażeniem. – Za czyimi plecami jechałeś? – spytał nagle Ra-Tenniei niespodziewanie przebiegle. – Czy sądzisz – odpowiedziała Galen, nim Aileron zdążył się odezwać – że pozwoliłabym tak pięknemu mężczyźnie jechać z kimkolwiek innym? – Uśmiechnęła się. Aileron zaczerwienił się pod zarostem, gdy dalrei wybuchli nagłym, zrywającym napięcie śmiechem. Dave, również śmiejąc się, napotkał spojrzenie srebrnych teraz oczu Ra-Tenniela i dostrzegł, że lios alfar mrugnął do niego szybko. Pomyślał, że Kevin Laine doceniłby to, co uczynił przed chwilą Ra-Tenniel. Był w tym smutek. Najgłębszy z licznych, jak uświadomił sobie zaskoczony. Nie było czasu nawet na próby poradzenia sobie z zawiłościami tego typu myślenia. Dave wiedział, że prawdopodobnie to nawet lepiej. Emocje na taką skalę i sięgające tak głęboko były dla niego niebezpieczne. Było tak przez całe jego życie, a teraz nie było miejsca na paraliż, jaki wywoływały, ani cierpienie, jakie zawsze szło ich śladem. Ivor przemawiał. Dave pośpiesznie wrócił myślami do wydarzeń na zewnątrz. – Zamierzałem właśnie otworzyć posiedzenie rady wojennej, najwyższy królu. Czy zechcesz teraz przewodniczyć jej? – Nie w Celidonie – rzekł Aileron z niespodziewaną uprzejmością. Odzyskał równowagę po chwilowym zmieszaniu i znów był opanowany i bezpośredni. Jednakże nie pozbawiony całkowicie taktu. Kątem oka Dave dostrzegł, że Mabon z Rhoden kiwa głową z aprobatą, a na twarzy starego Dhiry siedzącego obok księcia, maluje się wyraz wdzięczności. Dave doszedł do wniosku, że mimo wszystko Dhira jest w porządku. Zastanawiał się, czy

będzie miał okazję przeprosić go i czy będzie umiał się na to zdobyć. – Mam swe własne zdanie – oświadczył najwyższy król – lecz chciałbym posłuchać opinii dalrei i Danilothu, nim przemówię. – Dobrze – rzekł Ivor równie rzeczowo, co Aileron. – Oto moje zdanie. Armia Brenninu i Cathalu jest na Równinie. Jest z nami Daniloth i każdy sprawny dalrei w wieku zdatnym do boju... Z wyjątkiem jednego, pomyślał mimowolnie Dave, lecz zachował milczenie. – Brak nam Wojownika i Srebrnego Płaszcza, a z Eridu nie było żadnych wieści – ciągnął Ivor. – Wiemy, że krasnoludowie nie wesprą nas. Nie wiemy, co się wydarzyło, czy też wydarzy na morzu. Nie sądzę, byśmy mogli czekać na odpowiedź. Radzę zostać tu tylko tak długo, jak trzeba, by Niavin i Teyrnon dotarli tu, a potem pojechać przez Gwynir do Andarien i tam znów zmusić Maugrima do walki. Zapadła krótka cisza. Potem szepnął Lydan, brat Galen: – Spustoszone Andarien. Wieczne pole walki. – W jego głosie słychać było gorzkosłodki smutek. Echa muzyki. Wspomnienia. Aileron czekał, nic nie mówiąc. Milczenie przerwał Mabon z Rhoden, podnosząc się na zdrowym ramieniu. – W twoich słowach pobrzmiewa zdrowy rozsądek, Avenie. Nie mniej zdrowego rozsądku niż możemy znaleźć dziś w jakimkolwiek planie, choć bardzo chciałbym posłyszeć zdanie Lorena, albo Gereinta, czy naszej własnej jasnowidzącej... – Gdzie oni są – Gereint i jasnowidząca? Czy nie możemy ich tu teraz sprowadzić – może na raithenach? – To był Tulger z ósmego szczepu. Ivor spojrzał na swego starego przyjaciela z głębokim smutkiem w oczach. – Gereint opuścił swe ciało. Jego dusza podróżuje. Nie powiedział, czemu. Jasnowidząca poszła w góry z Gwen Ystrat. Znów nie wiem, dlaczego. – Spojrzał na Ailerona. Najwyższy król zawahał się. – Jeśli wam powiem, te słowa nie mogą opuścić tej komnaty. Dość mamy obaw bez wzywania następnych. – A potem powiedział w ciszy: – Poszła uwolnić paraiko w Khath Meigol. Rozległa się wrzawa głosów. Jeden człowiek uczynił znak przeciwko złu, lecz tylko jeden. Byli to wodzowie i ich przywódcy łowów, a czas był wojenny. – Oni żyją? – szepnął cicho Ra-Tenniel. – Tak mi powiedziała – odrzekł Aileron. – Tkaczu przy Krosnach! – jęknął Dhira z głębi serca. Tym razem nie wydawało się to niestosowne. Dave rozumiejąc niewiele, wyczuwał napięcie w pokoju jak spowijającą wszystko obecność. – Więc nie mamy dostępu również do jasnowidzącej – ciągnął posępnie Mabon. – Na podstawie tego, co powiedziałeś, musimy przyjąć również, że może już nigdy nie

odzyskamy ani jej, ani Gereinta, ani Lorena. Będziemy musieli sami podjąć decyzję, korzystając z własnej mądrości, więc mam do ciebie jedno pytanie, Avenie. – Przerwał. – Jaką mamy pewność, że Maugrim będzie bił się z nami w Andarien, gdy już tam dotrzemy? Czy jego armia nie może wyminąć nas wśród wiecznej zieleni Gwynir i udać się na południe, by zniszczyć wszystko, co zostawiliśmy za sobą: środkową Równinę? Kobiety i dzieci dalrei? Gwen Ystrat? Cały Brennin i Cathal stojący przed nim otworem, gdy nasze wojska są tak daleko? Czy nie może zrobić czegoś takiego? W pokoju zapanowała kompletna cisza. Po chwili Mabon kontynuował, niemal szeptem. – Maugrim jest na zewnątrz czasu, nie utkany na Krośnie. Jego nie można zabić. Pokazał nam długą zimą, że nie śpieszy mu się tym razem wciągać nas do boju. Czyż nie cieszyłby się, a jego wodzowie radowali na widok naszych wojsk bezskutecznie czekających u bram nieprzeniknionej Starkadh, gdy tymczasem svartowie, urgachy i wilki Galadana niszczyłyby wszystko, co nam drogie? Przerwał. Dave czuł na sercu ciężar jakby kowadła. Oddychanie sprawiało ból. Szukał wsparcia u Torca i zobaczył cierpienie na jego twarzy, dostrzegł jego głębokie odbicie na twarzy Ivora, i co najbardziej napawało grozą, w normalnie nieprzeniknionych rysach Ailerona. – Obawiajcie się nie tego – rzekł Ra-Tenniel. Głos tak czysty. Zacierający na zawsze granice między dźwiękiem i światłem, pomyślał Ivor dan Banor, pomiędzy muzyką i mówionym słowem. Aven zwrócił się do króla lios alfarów jak rozpaczliwie spragniona osoba w krainie, gdzie nie pada deszcz. – Obawiajcie się Maugrima – powiedział Ra-Tenniel – jak każdy, kto mieni się mądrym. Obawiajcie się klęski i panowania Mroku. Obawiajcie się również zniszczenia, do jakiego wiecznie dąży Galadan. Woda, myślał Ivor, gdy odmierzane słowa spływały po nim. Woda ze smutkiem niczym kamień na dnie pucharu. – Obawiajcie się tych rzeczy razem i każdej z osobna – powiedział Ra-Tenniel. – Wyszarpania naszych nici z Krosna, zniknięcia słów naszych historii, sprucia wzoru Tkacza. Przerwał. Woda w czas suszy. Muzyka i światło. – Nie obawiajcie się jednak, że uniknie bitwy z nami, gdybyśmy pomaszerowali do Andarien – rzekł władca lios alfarów. – Ja jestem waszą gwarancją. Ja i mój lud. Lios alfarowie po raz pierwszy od tysięcy lat oddalili się od Daniloth. On nas widzi. Może nas dosięgnąć. Nie jesteśmy już ukryci w Krainie Cieni. On nas nie wyminie. Nie jest w jego naturze nas wymijać. Rakoth Maugrim wyjdzie na spotkanie tej armii,

jeśli lios alfarowie udadzą się do Andarien. Była to prawda. Ivor uświadomił to sobie, gdy tylko usłyszał te słowa, i był tego tak pewien, jak niczego innego w całym swym życiu. Podtrzymało to jego zdanie i dało kompletną odpowiedź na przerażające pytanie Mabona, odpowiedź wynikającą z samej natury lios alfarów, wybrańców Tkacza, Dzieci Jasności. Z tego, kim zawsze byli, teraz i w przeszłości; z okrutnej, gorzkiej ceny, jaką za to zapłacili. Odwrotna strona obrazu. Kamyk w pucharze. Najbardziej znienawidzeni przez Mrok, bowiem ich imię jest Jasność. Ivor chciał skłonić się, klęknąć, zaoferować żal, litość, miłość, serdeczną wdzięczność. Jakoś żadne z tych uczuć, ani też wszystkie razem, nie wydawały się wystarczające w obliczu tego, co powiedział Ra-Tenniel. Ivor czuł się ociężały jakby z gliny. Spoglądając na troje lios alfarów, czuł się jak gruda ziemi. O tak, pomyślał. Tak, jest dokładnie właśnie tym. Jest prozaiczny, pospolity, jest z ziemi i trawy. Jest z Równiny, która trwa, która przetrwa również i to, jeśli tylko okażą się godni dni, jakie nadejdą, lecz tylko wtedy. Sięgając myślą do swej własnej historii, jak uczynił to właśnie Ra-Tenniel, Aven odrzucił wszystkie myśli, wszystkie emocje z wyjątkiem tych, które mówiły o sile i stawianiu oporu. – Tysiąc lat temu pierwszy Aven Równiny poprowadził wszystkich łowców dalrei, którzy mogli dosiąść koni, przez zasłony utkane z mgły i skrzywiony czas Danilothu, a Tkacz utworzył przed nimi prostą ścieżkę. Wyjechali na pole walki nad zatoką Linden, przyczyniając się do zwycięstwa w bitwie, która inaczej zakończyłaby się klęską. Stamtąd Revor pojechał u boku Ra-Termaina przez rzekę Celyn do Andarien. I ja tak uczynię, najjaśniejszy panie, jeśli taką podejmiemy decyzję, gdy będziemy stąd odjeżdżać. Przerwał i spojrzał na drugiego króla w tym pokoju. – Kiedy Revor wyruszył z Ra-Termainem, jechał wśród wojsk i pod dowództwem Conary’ego z Brenninu, a potem jego syna, Colana, Tak było niegdyś, jak być powinno – bowiem najwyżsi królowie Brenninu są Dziećmi Mórnira – i znów tak się stanie, równie właściwie, jeśli przyjmiesz tę radę, najwyższy królu. Zupełnie był nieświadomy dźwięcznych kadencji i wzbierającej potęgi swego głosu. Powiedział: – Jesteś spadkobiercą dziedzictwa Conary’ego, tak jak my jesteśmy spadkobiercami Revora i Ra-Termainea. Czy przychylasz się do naszego zdania? Ty tu rządzisz, Aileronie dan Ailellu. Czy chcesz, żebyśmy pojechali z tobą? Brodaty i ogorzały, nie noszący żadnych ozdób, za to z żołnierskim mieczem w prostej pochwie u boku, Aileron sprawiał wrażenie idealnego wyobrażenia o królu czasów wojny. Nie tak jasny i lśniący jak niegdyś był Conary, nawet nie taki jak teraz jego własny brat. Był surowy, nie zdradzający żadnych emocji i posępny. Jednocześnie był jednym z najmłodszych mężczyzn w tej komnacie.

– Zgadzam się – powiedział. – Chcę, żebyście pojechali ze mną. Kiedy armia przybędzie jutro, wyruszymy do Andarien. W tym momencie, nieco dalej niż w połowie drogi do Gwyniru, szczupła, poznaczona szramami postać, rażąco arystokratyczna na grzbiecie jednego z ohydnych slaugów, zwolniła tempa, a potem szarpnięciem zmusiła swego wierzchowca do zatrzymania. Znieruchomiała na rozległej Równinie, przyglądała się, jak opada przed nią kurz wycofującej się armii Rakotha. Przez większą część nocy biegł w swej wilczej postaci. W ostrożnym milczeniu obserwował Uathacha, olbrzymiego urgacha w bieli, który uczynił zgrabny odwrót z tego, co zaczęło się paniczną ucieczką. Trzeba będzie kiedyś wreszcie rozstrzygnąć kwestię pierwszeństwa, lecz nie teraz. Galadan miał inne sprawy na głowie. Poza tym w ludzkiej postaci myślał jaśniej. Toteż tuż przed świtem znów przyjął swą własną postać i rozkazał przyprowadzić sobie jednego ze slaugów, choć ich nie cierpiał. Stopniowo w szarości brzasku pozwalał się wymijać wojsku, upewniając się, że Uathach nie zauważył tego. Daleki był od uczucia lęku przed biało odzianym urgachem, lecz wiedział o nim zbyt mało, a wiedza zawsze stanowiła dla Wilczego Władcy klucz potęgi. Nie miało znaczenia, że był pewny, iż potrafiłby zabić Uathacha; ważne natomiast było zrozumienie tego, co uczyniło go takim, jakim był. Sześć miesięcy temu Uathach został wezwany do Starkadh. Był to przerośnięty urgach, równie głupi, co jego pobratymcy, i nieco tylko bardziej niebezpieczny z powodu szybkości i rozmiarów. Wyszedł stamtąd cztery noce temu, wzmocniony, ulepszony w jakiś niepokojący sposób. Teraz był bystry, złośliwy i wymowny. Rakoth odział go na biało – gest doceniony przez Galadana, przypominający o Lauriel, łabędzicy, którą kochali lios alfarowie. Uathach został dowódcą wojska, które wychodziło przez most Valgrind. Z początku Galadan nie miał nic przeciwko temu. Sam Wilczy Władca był wtedy daleko stamtąd, zajęty własnymi zadaniami. On to, ze swą wiedzą płynącą z bycia andainem, synem boga, i własną przebiegłością, wymyślił i przeprowadził napaść na paraiko w Khath Meigol. Jeśli można to było nazwać napaścią. Giganci ze swej natury nie znali gniewu ani przemocy. Nie znali odpowiedzi na wojnę poza jedynym, niezmiennym faktem, że przelanie ich krwi sprowadzało każdą klątwę, jaką zraniony gigant zechciał rzucić. To właśnie była prawdziwa, dosłowna koncepcja klątwy krwi; nie miała nic wspólnego z przesądami dotyczącymi zębatych upiorów, które snują się i straszą w Khath Meigol. Tak właśnie stale powtarzał sobie Wilczy Władca podczas dni, jakie tam spędził w czasie, gdy paraiko siedzieli zamknięci przez svartów i urgachów w swych jaskiniach niczym bezbronne owce w zagrodach i wdychali przemyślny, morderczy

dym ognisk, które kazał rozpalić. Wytrzymał jedynie kilka dni, lecz prawdziwy powód był tajemnicą. Próbował przekonać samego siebie o tym, co powiedział tym, których zostawił – że jego odjazd podyktowały wymogi wojny – lecz żył zbyt długo i zbyt przenikliwie, by naprawdę móc oszukać samego siebie. Prawdą było, że paraiko niepokoili go głęboko w podświadomy sposób, jakiego jego umysł nie potrafił pojąć. Jakimś sposobem leżeli na jego drodze niczym olbrzymie przeszkody dla jego jedynej, odwiecznej żądzy, jaką było zniszczenie, całkowite i absolutne. Nie wiedział, jak mogą mu się sprzeciwiać, bowiem pacyfizm był podstawą ich charakteru, niemniej jednak budzili w nim niepokój i denerwowali go jak nikt inny we Fionavarze, czy innym świecie, z jedynym wyjątkiem jego ojca. Więc skoro nie mógł zgładzić Cernana od Zwierząt, zabrał się do niszczenia paraiko. Gdy ogniska paliły się już właściwie, a svartom i urgachom bezlitośnie wbito do głów, że nie wolno przelewać krwi – jakby trzeba było im o tym przypominać, bo nawet głupi svartowie żyli w potwornym strachu przed klątwą krwi – Galadan zostawił za sobą przenikliwy chłód gór i nie kończące się śpiewy, które dobiegały z jaskiń. Znajdował się we wschodnim Gwynirze, gdy śnieg stopniał, co było dla niego wstrząsem. Natychmiast zaczął gromadzić swe wilki wśród odwiecznie zielonych drzew, czekając na rozkaz ataku. Właśnie doszły do niego wieści o tym, że najwyższy król wyciął w pień jego oddziały w lesie Leinan, gdy z wysokości sfrunęła sama Avaia, wspaniała i złowieszcza, i zasyczała, że zza mostu Valgrind wyruszyła armia i udaje się do Celidonu. Błyskawicznie zaprowadził swe wilki na wschodnią krawędź Równiny. Przebył Adein w pobliżu przełęczy Edryn nie zauważony i nie spodziewany, a następnie, wyliczywszy idealnie czas, zjawił się na polu walki, by uderzyć na odsłoniętą, prawą flankę dalrei. Nie spodziewał się tam zastać lios, lecz ten fakt był tylko źródłem radości i przyczynił się do pogłębienia jego rozkoszy: zabiją ich wszystkich. I tak też by się stało, gdyby nagle nie rozbłysły na niebie Dzikie Łowy. On jedyny pośród szeregów armii Ciemności wiedział, kim jest Owein. On jedyny pojął, co się stało. I jako jedyny zrozumiał nieco z tego, co kryło się za krzykiem, jaki powstrzymał rzeź. Jedyny w tej armii wiedział, czyj był to głos. W końcu był synem jej brata. Bardzo wiele musiał sobie wtedy przyswoić i groziło mu również bezpośrednie niebezpieczeństwo. A przez cały ten czas straszliwego zamętu pewna myśl, nie uformowana jeszcze, niewiele większa od dążenia do możliwości, zaczynała nabierać kształtu w jego głowie. Wtem, ponad tym wszystkim, jakby i tego jeszcze nie było dosyć, naszło go przeczucie, któremu nauczył się ufać, wibracja odczuwana w tej

części jego osoby, która była bogiem, synem Cernana. Gdy minął zimny szał bitewny, a później chaos ucieczki, Galadan coraz wyraźniej zaczął sobie uświadamiać, że coś się działo w leśnym królestwie. Nagle musiał zastanowić się nad bardzo wieloma kwestiami. Potrzebował samotności. Zawsze tego potrzebował – była to rzecz najbliższa spełnieniu jego odwiecznego pragnienia – lecz teraz jego umysł pożądał jej w równym stopniu, co jego dusza. Tak więc odłączył się od wojska nie zauważony i jechał samotnie, gdy zastało go słońce o świcie. Wkrótce po wschodzie słońca zatrzymał się i rozejrzał po Równinie. Stwierdził, że widok ten niezmiernie ucieszył jego serce. Z wyjątkiem osiadających już kłębów kurzu daleko na północy, nie było nigdzie znaku życia, oprócz nierozumnej trawy, która go nic nie obchodziła. Było zupełnie tak, jakby jego cel, do którego dążył przez ostatni tysiąc lat, został osiągnięty. Niemal. Uśmiechnął się blado. Ironia była niemal w sercu jego duszy i nie pozwalała mu marzyć zbyt długo. Zbyt długie były starania, zbyt głęboko weszły mu w krew, by marzenia choć w części spełniły jego oczekiwania. Pamiętał chwilę, gdy narodziły się jego plany, gdy po raz pierwszy połączył swe siły ze Spruwaczem – chwilę, gdy Lisen z Puszczy rozesłała po Pendaran wieść, iż połączyła swój los i oddała swą miłość Amairgenowi Białej Gałęzi, śmiertelnikowi. Tego poranka był w Wielkiej Puszczy, gotów celebrować z wszystkimi innymi mocami Pendaran zabójstwo człowieka, który pozwolił sobie na taką śmiałość w świętym gaju. Stało się inaczej. Wszystko było inaczej. Poszedł do Starkadh, raz i tylko raz, bowiem w tym miejscu on, najpotężniejszy z wszystkich andainów i przepełniony arogancją zrodzoną z tej siły, zmuszony był ukorzyć się przed miażdżącą skalą potęgi. Nie potrafił nawet ukryć swych myśli przed Maugrimem, który wybuchł śmiechem. Uświadomiono mu, że zrozumiano go całkowicie, i bez względu na to, został uznany z pewnym rozbawieniem za prawą rękę sil Mroku. Mimo że Rakoth dokładnie wiedział, jakie były jego własne cele, i jak różniły się od celów Maugrima, zdawało się to nie mieć znaczenia. Ich zamiary szły w jednym kierunku, mówił sobie Galadan, a choć nie mógł – nikt nie mógł – równać się ze Spruwaczem, mógł jeszcze przed samym końcem znaleźć sposób, by unicestwić świat, jakim chciał rządzić Maugrim. Dobrze służył Rakothowi. Dowodził armią, która odcięła drogę Conary’emu na plaży Sennet tak dawno temu. Sam zabił Conary’ego w swej wilczej postaci i wygrałby bitwę, a wraz z nią wojnę, gdyby Revor z Równiny nie przybył jakimś sposobem, niemożliwie szybko, przez mgły Danilothu, by zawrócić falę bitwy na

północ do samej Starkadh, gdzie nastąpił koniec. On sam, ciężko raniony, ledwo uszedł z życiem przed mściwym mieczem Colana. Wiedział, że sądzili, iż umarł. Niemal mieli rację. Przemarznięty do szpiku kości leżał w lodowej grocie na północ od rzeki Ungarch, otoczony opieką tylko swych wilków. Bardzo długo kulił się w niej, przygasiwszy z całych sił swą moc, swą aurę, póki armie Jasności prowadziły pertraktacje u stóp Góry, Ginserat wykonał kamienie strażnicze, a później z pomocą krasnoludów wykuł łańcuch, którym spętano Rakotha pod Rangat. Przez wszystkie te długie lata wyczekiwania służył nadal, dokonawszy wyboru i ustaliwszy swój kierunek działania. To on odnalazł Avaię, która sama była na wpół martwa. Łabędzica ukrywała się w mroźnym królestwie Fordaethy, królowej Riik, której lodowaty dotyk oznaczał natychmiastową śmierć dla każdej duszy słabszej od ducha andaina. Własnymi rękoma pielęgnował łabędzicę na dworze królowej lodu i doprowadził ją do zdrowia. Fordaetha pragnęła spółkować z nim. Odmowa sprawiła mu przyjemność. Jemu też należy zawdzięczać subtelny i nieskończenie powolny podstęp, dzięki któremu wyłudził od niewinnej i ślicznej wodnicy z Llewenmere jej najpiękniejsze łabędzie. Podał jej wystarczający powód: najszczerszą chęć istoty, za którą się podawał, by sprowadzić łabędzie na północ na jezioro Celyn, na pogranicze spustoszonego Andarien. I zrzekła się opieki nad nimi, pozwalając mu zabrać je ze sobą, nieświadoma jego zamiarów. Potrzebne mu były tylko niektóre z nich: samce. Rzeczywiście zabrano je na północ, lecz daleko za jezioro Celyn, w poszczerbione lodowcami góry za Ungarch, gdzie połączono je z Avaią. Potem, kiedy umarły, ta, która nie może umrzeć, chyba że zostanie zabita, parzyła się ze swymi dziećmi i czyniła to rok w rok, by wydać na świat potomstwo, które splamiło niebiosa dopiero co minionego wieczoru. Wodnica z Llewenmere nigdy nie dowiedziała się z całą pewnością, co uczyniła, ani też, kim był w rzeczywistości. Może jednak domyśliła się, bowiem w późniejszych latach, jezioro niegdyś przyjazne i przychylne, pociemniało i zarosło wodorostami, tak że nawet w Pendaran, która znała własną ciemność, powiadano że jest nawiedzone. Nie przyniosło mu to radości. Nic mu jej nie dawało od czasu Lisen. Długie, bardzo długie życie i powoli realizowany cel. To on uwolnił Rakotha. Z nieskończoną cierpliwością zaaranżował wyróżnienie, a później zdeprawowanie krasnoludzkich braci, Kaena i Blöda; wciągnął do rozgrywki ropiejącą nienawiść Metrana z Garantae, pierwszego maga Brenninu; a wreszcie odciął własnym mieczem rękę Maugrimowi, gdy nie udało się w żaden sposób zerwać łańcucha Ginserata.

Pobiegł wtedy u boku Rakotha – wilk obok obłoku nienawiści, który ociekał wtedy i wiecznie będzie już ociekał czarną krwią – do gruzów Starkadh. Tam przyglądał się, jak Rakoth Maugrim nieubłaganie objawił swą moc – większą tu, niż gdziekolwiek indziej we wszystkich światach, bowiem tu po raz pierwszy stanęła jego stopa – i wzniósł na nowo ziggurat będący jego pierwszą i ostatnią siedzibą potęgi. Gdy wzniosła się ponownie w niebiosa, ta miażdżąca bryła pośród lodów, odtworzona dokładnie nawet co do zielonych, mrugających światełek, Galadan zatrzymał się przed jej potężnymi wrotami, choć stały przed nim otworem. Raz mu wystarczył. Wszędzie indziej jego umysł należał tylko do niego. Z jednej strony wiedział, że ten opór jest bez znaczenia, bo Maugrim w tym jednym mgnieniu oka tysiąc lat temu dowiedział się wszystkiego o Galadanie, czego chciał się dowiedzieć. Z drugiej jednak, nietykalność jego myśli była jedyną rzeczą, jaka miała jeszcze jakieś znaczenie dla Wilczego Władcy. Tak więc zatrzymał się przed wrotami i tam otrzymał nagrodę. Podsunięto mu obraz, nigdy przedtem nie widziany i nieznany, zemsty Maugrima na lios alfarach za to, kim byli: wizję Duszodzierżcy na morzu. Czekał na lios, którzy odpływali na zachód w poszukiwaniu obiecanego świata, i unicestwiał ich pojedynczo i parami, by zagarnąć ich głosy i ich pieśni jako przynętę dla idących ich śladem. Wszystkich, którzy poszli ich śladem. Było to doskonałe. To było więcej niż doskonałe. Zło, które wykorzystało samą kwintesencję Dzieci Jasności, by przyszykować im zgubę. Galadan wiedział, że on nie potrafiłby nigdy przymusić do służby sobie stworzenia tak strasznego. Mimo całej swej przebiegłości, nie postało mu nawet w głowie, by uczynić coś podobnego. Obraz ten był, wśród innych rzeczy, przypomnieniem mu, czym jest Rakoth, teraz znów wolny, i co potrafi uczynić. Była to również nagroda i nie miała nic wspólnego z lios al farami. Wizja stała mu wyraźnie przed oczyma. Rakoth uczynił ją wyraźną. Zobaczył Duszodzierżcę jak żywego: jego rozmiary, barwę i płaską, brzydką głowę. Słyszał jego śpiew. Widział pozbawione powiek ślepia. I laskę, białą laskę utkwioną bezużytecznie między tymi ślepiami. Laskę Amairegena Białej Gałęzi. Tak oto po raz pierwszy dowiedział się, jak on zginął. Nie sprawiło mu to radości. Nigdy już nie zazna radości, odcięto mu do niej drogę na zawsze. Lecz tego dnia przed otwartymi wrotami do Starkadh doznał ulgi, pewnego spokoju, który był wszystkim, na co mógł kiedykolwiek liczyć. Będąc znów sam na Równinie, próbował raz jeszcze wezwać ten obraz, lecz stwierdził, że jest mętny i niezadowalający. Potrząsnął głową. Zbyt wiele się działo. Wnioski wypływające z powrotu Oweina z Dzikimi Łowami były przytłaczające.

Będzie musiał wymyślić coś, jak sobie z tym poradzić. Wiedział jednakże, że wpierw będzie musiał zabrać się za zupełnie inną sprawę, to przeczucie z Puszczy, które sięgało głębiej niż cokolwiek innego. Dlatego właśnie zatrzymał się. Żeby poszukać spokoju, który pozwoli tej rzeczy, czymkolwiek jest, przesunąć się z obrzeży świadomości na jej środek i pozwolić się zobaczyć. Przez chwilę sądził, że to jego ojciec, co miałoby sens. Nigdy nie zbliżył się do Cernana, a jego ojciec nigdy, od czasów pewnej nocy niedługo przed Bael Rangat, nie próbował się z nim skontaktować. Jednakże to poranne wrażenie było wystarczająco silne, tak przesycone tonami i cieniami dawno zapomnianych uczuć, że sądził, że to musi wzywać go Cernan. Las w jakiś sposób brat w tym udział. Miał... I w tym momencie poznał, co to było. Mimo wszystko nie był to jego ojciec. Niespodziewanie jednakże wyjaśniła się kwestia intensywności, a nawet jeszcze coś więcej. Z wyrazem twarzy, którego nie wolno było ujrzeć żadnej żywej istocie, Galadan zeskoczył z grzbietu slauga. Przyłożył dłoń do piersi i uczynił gest. Potem, w swej wilczej postaci, przemierzając odległości jeszcze prędzej od slauga, pobiegł najszybciej, jak mógł na zachód, zapomniawszy niemal całkiem o bitwie i wojnie. Na zachód, gdzie paliły się światła i gdzie ktoś stał w Anor, w komnacie należącej niegdyś do Lisen.

Rozdział 3 Wspinali się cały poranek, a ból w boku Kim, gdzie kopnął ją Ceriog, nie ułatwiał trudnej wędrówki. Kim milczała jednakże i szła nadal, spuściwszy głowę. Spoglądała na ścieżkę i długie nogi Faebura, który wspinał się przed nią. Dalreidan prowadził ich, a Brock, który musiał cierpieć dużo więcej niż ona, zamykał pochód. Wszyscy milczeli. Szlak był wystarczająco trudny, by nie marnować tchu na rozmowy, a szczerze mówiąc, nie było zbytnio o czym mówić. Minionej nocy Kim znów miała sen. Przyśnił jej się w obozie banitów niedaleko płaskowyżu, na którym zostali pojmani. Głęboki śpiew Ruany rozbrzmiewał w jej śnie. Był piękny, lecz jego piękno nie przyniosło pociechy – ból był zbyt wielki. Przeszywał ją na wskroś, a co gorsza, częściowo rodził się w niej samej. We śnie znów widziała dym i jaskinie. Widziała siebie z rozcięciami na ramionach, lecz znów krew nie płynęła. Nie ma krwi w Khath Meigol. Dym wznosił się w rozgwieżdżone, rozjaśnione łuną ognisk niebo. Wtem zabłysło inne światło, bowiem Baelrath obudził się i zapłonął. Czuła go jako parzący ogień, jako poczucie winy i udrękę, a wśród tych płomieni widziała siebie patrzącą w niebo nad górami, znów zobaczyła wstający czerwony księżyc i usłyszała imię. Rankiem, głęboko pogrążona w rozmyślaniach, pozwoliła Brockowi i dalreidanowi zająć się przygotowaniami do wyprawy i aż do popołudnia szła w milczeniu przez cały poranek pod górę i na wschód w stronę słońca. W stronę słońca. Zatrzymała się nagle. Brock niemal wpadł na nią od tyłu. Osłaniając oczy, Kim spojrzała w góry najdalej jak mogła, a potem wyrwał jej się okrzyk radości. Dalreidan odwrócił się, Faebur również. Gdy bez słów wyciągnęła rękę, odwrócili się spiesznie, by spojrzeć. – Och, mój królu! – krzyknął Brock z Banir Tal. – Wiedziałem, że ci się uda! Chmury deszczowe nad Eridu znikły. Blask słońca spływał z nieba pełnego tylko wątłych, dobroczynnych cirrusów letniego dnia. Daleko na zachodzie, w wirującym Cader Sedat, Kocioł z Khath Meigol leżał strzaskany na tysiąc kawałków, a Metran z Garantae nie żył. Kim poczuła, jak cienie jej snu rozpływają się, gdy nadzieja rozbłysła w niej niczym jaskrawe słońce. Pomyślała w tym momencie o Kevinie. W tym wspomnieniu był smutek i zawsze w nim będzie, lecz teraz była również radość i kwitnąca duma. Lato było jego podarunkiem – zielona trawa, śpiew ptaków, spokojne morze, które umożliwiło Prydwenowi wypłynięcie, a ludziom, którzy na nim pożeglowali, dokonanie tego. Kiedy dalreidan odwrócił się, by spojrzeć na nią, jego twarz była rozpromieniona.

– Wybacz – rzeki. – Wątpiiem. Potrząsnęła głową. – Ja również. Miałam straszne sny o miejscu, dokąd mieli się udać. To cud. Nie wiem, jak tego dokonali. Brock podszedł do niej i stanął obok na wąskim szlaku. Nic nie powiedział, lecz oczy mu błyszczały spod bandaża, którym Kim obwiązała mu ranę. Faebur jednakże wciąż stał plecami do nich, patrząc na wschód. Spojrzawszy na niego, Kim szybko spoważniała. W końcu i on odwrócił się ku niej, a wtedy dostrzegła łzy w jego oczach. – Powiedz mi coś, jasnowidząca – rzekł głosem osoby dużo starszej, niż był w rzeczywistości. – Jeśli cały lud osoby wygnanej nie żyje, czy jego wygnanie kończy się, czy trwa wiecznie? Usiłowała udzielić odpowiedzi, lecz nie znalazła żadnej. Zrobił to dalreidan. – Nie możemy cofnąć deszczu, który spadł, ani też przedłużyć nici tych, którzy zginęli – powiedział łagodnie. – W głębi serca uważam jednak, że w obliczu tego, co uczynił Maugrim, żaden człowiek nie jest już na wygnaniu. Każda żywa istota po tej stronie gór otrzymała dziś rano dar życia. Póki nie nadejdzie godzina, która zna nasze imię, musimy korzystać z tego daru, by zadawać Ciemności takie ciosy, jakie możemy. W twoim kołczanie są strzały, Faeburze. Niech zaśpiewają w locie imiona twoich bliskich. Może to nie sprawia wrażenia prawdziwej zapłaty, lecz tylko tyle możemy zrobić. – Tyle musimy zrobić – oświadczył cicho Brock. – Łatwo krasnoludowi powiedzieć! – warknął do niego wrogo Faebur. Brock potrząsnął głową. – Dużo trudniej, niż jesteś w stanie zrozumieć. Każde moje tchnienie jest przesycone świadomością tego, co uczynił mój naród. Deszcz nie spadłby pod bliźniaczymi górami, lecz w moim sercu spadł i pada tam nadal. Faeburze, czy pozwolisz, by mój topór zaśpiewał wraz z twymi strzałami na znak żałoby po narodzie Lwa w Eridu? Łzy obeschły na twarzy Faebura. Zacisnął szczęki i sztywno uniósł podbródek. Postarzał się, pomyślała Kim. W ciągu jednego dnia, mniej niż dnia, wydawał się postarzeć tak bardzo. Przez chwilę, która wydawała jej się bardzo długa, stał nieruchomo, po czym powoli i z rozmysłem wyciągnął dłoń do krasnoluda. Brock podniósł rękę i ścisnął ją między swymi dłońmi. Kim zdała sobie sprawę, że dalreidan przygląda się jej. – Idziemy dalej? – spytał poważnie. – Idziemy dalej – odrzekła i w tej samej chwili wrócił sen, wraz ze śpiewem, dymem i imieniem zapisanym w księżycu Dany. Daleko w dole na południe od nich rzeka Kharn połyskiwała w swym wąwozie w wieczornym słońcu. Znajdowali się tak wysoko, że orzeł wznoszący się nad rzeką

był poniżej nich. Jego skrzydła lśniły w promieniach słońca, które wpadały ukośnie do wąwozu z zachodu. Dookoła nich rozciągały się góry pasma Carnevon, których szczyty były biało ośnieżone nawet latem. Czuć było chłód spowodowany wysokością i zbliżającym się wieczorem; Kim była wdzięczna za sweter, który dostała w Gwen Ystrat. Lekki i cudownie ciepły, był świadectwem wartości przypisywanej wszystkim sztukom tkackim w tym świecie, pierwszym z wszystkich światów Tkacza. Mimo to drżała. – Teraz? – spytał dalreidan głosem zachowującym staranną obojętność. – A może chciałabyś rozbić tu obóz do rana? Wszyscy troje spojrzeli na nią, czekając. Decyzja należała do niej. Przyprowadzili ją tutaj, pomogli w najtrudniejszych miejscach wspinaczki, odpoczywali, gdy ona potrzebowała odpoczynku, lecz teraz przybyli na miejsce i wszystkie decyzje spadły na nią. Spojrzała na wschód obok swych towarzyszy. Pięćdziesiąt kroków dalej skały wyglądały dokładnie tak samo jak tu, gdzie teraz stała. Światło padało na nie w dokładnie taki sam sposób, cienie zapadającego w górach zmierzchu tak samo zacierały kształty. Spodziewała się czegoś odmiennego, jakiejś zmiany: migotania, mroku, wyostrzenia doznań. Nie dostrzegała niczego takiego, a jednak wiedziała, tak jak wiedzieli o tym trzej towarzyszący jej mężczyźni, że głazy pięćdziesiąt kroków dalej na wschód są w Khath Meigol. Teraz, gdy już znalazła się na miejscu, z całego serca chciała być gdzie indziej. Chciałaby mieć skrzydła jak ten orzeł w dole, by odlecieć z podmuchem wieczornego wiatru. Nie uciec od Fionavaru, ani od wojny, lecz daleko od samotności tego miejsca i snu, który ją tu przyprowadził. Sięgnęła w głąb siebie i znalazła cichą obecność Ysanne. Dodało jej to otuchy. Nigdy nie jest naprawdę samotna; były w niej dwie dusze, teraz i zawsze. Jednakże jej towarzysze nie mieli takiej pociechy, żadnych snów, ani wizji, które prowadziłyby ich. Byli tu z jej powodu i tylko z jej powodu, toteż teraz oczekiwali od niej, że będzie ich przywódcą. Stała, wahając się, gdy tymczasem cienie powoli wspinały się po zboczach wąwozu. Zaczerpnęła tchu i powoli go wypuściła. Przybyła tu, by spłacić dług, który nie był tylko i wyłącznie jej długiem. Była tu także dlatego, że nosiła Baelrath w czasie wojny i nie było nikogo innego w żadnym ze światów, kto mógłby zrealizować sen jasnowidzącej, który ją nawiedził, bez względu na to, jak był mroczny. Jak był mroczny. We śnie była noc, ogniska płonęły przed jaskiniami. Spuściła głowę i zobaczyła, że kamień migoce jak język płomienia na jej dłoni. – Teraz – powiedziała do pozostałych. – Wiem, że w ciemności będzie źle, lecz rankiem nie będzie dużo lepiej, a nie sądzę, żebyśmy powinni czekać.

Wszyscy trzej byli bardzo dzielni. Nie powiedziawszy słowa, uczynili miejsce, by stanęła w szeregu za Faeburem. Z tyłu stanął Brock i dalreidan poprowadził ich w głąb Khath Meigol. Nawet chroniona przez vellin poczuła uderzenie magii, gdy tylko wkroczyli do krainy gigantów, a magia ta przybrała postać strachu. Cały czas Kim powtarzała sobie, że oni nie są duchami. Oni żyją. Uratowali mi życie. Mimo to, nawet posiadając vellin, czuła, jak przerażenie muska jej umysł szybkimi skrzydłami nocnych ciem. Idący z nią dwaj ludzie i krasnolud nie mieli bransolet z zielonym vellinem, które chroniłyby ich, ani pocieszających ich wewnętrznych głosów, a jednak żaden z nich nie rzekł ani słowa, ani nie zwolnił kroku. Poczuwszy pokorę wobec ich odwagi, poczuła, jak w jej własnym sercu rozpala się płomień zdecydowania. Wraz z tym Baelrath zapłonął jaśniej na jej dłoni. Przyspieszyła kroku i wyminęła dalreidana. Sprowadziła ich tu, do miejsca, w którym żaden człowiek nie powinien być zmuszony się znaleźć. Teraz była jej kolej objąć przywództwo, bowiem Wojenny Kamień wiedział, gdzie iść. Przez niemal dwie godziny wędrowali w zapadającym zmroku. Była już głęboka noc z letnimi gwiazdami, gdy Kim ujrzała dym i odległą łunę ognisk i usłyszała chrapliwy śmiech svart alfarów. Brutalna drwina tych odgłosów uświadomiła jej nagle, że towarzyszące jej do tej pory obawy znikły. Przybyła na miejsce, nieprzyjaciel przed nią był znany i znienawidzony, a w jaskiniach za tymi skalnymi graniami umierali uwięzieni giganci. Odwróciła się i w blasku gwiazd oraz poświacie swego pierścienia ujrzała, że twarze jej towarzyszy były zawzięte nie z napięcia, lecz niecierpliwego wyczekiwania. Brock po cichu zdjął z pleców topór, a Faebur napiął łuk. Odwróciła się do dalreidana. On nie wyciągnął jeszcze miecza ani nie zsunął z ramienia łuku. – Będzie jeszcze czas – szepnął, odpowiadając na jej nie wypowiedziane pytanie. Był to ledwie podmuch w nocnym powietrzu. – Czy mam poszukać nam miejsca, gdzie moglibyśmy popatrzeć? Pokiwała głową. Spokojnie wyminął ją znów bez słowa i zaczął iść uważnie wśród głazów i osypujących się kamieni w stronę ognisk i śmiechu. Chwilę później wszyscy czworo leżeli nad płaskowyżem. Osłaniani przez wystające zęby skał, spoglądali w dół ze wstrętem na to, co ujawnił blask ognisk. W skalnej ścianie znajdowały się dwie groty o wysokich, zwieńczonych łukami wejściach, nad którymi wykuto runiczne napisy. W jaskiniach panował mrok, więc nie widzieli, co było w ich wnętrzu. Z jednej z nich jednakże, gdyby wytężyć słuch, przez śmiech svart alfarów dobiegał ich pojedynczy, głęboki głos, który powoli śpiewał. Blask pochodził z dwóch ogromnych ognisk na płaskowyżu, ustawionych w taki

sposób przed każdą z jaskiń, że dym z nich był wsysany do wnętrza. Kolejne ognisko płonęło tuż za granią na wschód od nich, a Kim dostrzegała poświatę i dym czwartego jakieś czterysta metrów dalej na pomocny wschód. Innych nie było widać. A więc cztery groty, cztery grupy jeńców ginących z głodu i od dymu. I cztery gromady svart alfarów. Wokół każdego z ognisk w dole zgromadzonych było około trzydziestu svartów. Było też tam kilka koszmarnych urgachów. Mniej więcej stu pięćdziesięciu razem, jeśli taka sama ich ilość była po drugiej stronie grani. Po prawdzie niewielka to liczba, lecz Kim wiedziała, że dość wystarczająca, by pokonać i uwięzić paraiko, którzy do głębi ducha przeniknięci byli pacyfizmem. Wystarczyło tylko, by svartowie pod kierownictwem urgachów dorzucali do ognia i unikali rozlewu krwi. Potem mogli upomnieć się o swoją nagrodę. Co właśnie teraz czynili na jej oczach. Na każdym z płonących stosów w dole leżało wielkie, spalone i poczerniałe ciało paraiko. Co kilka chwil któryś ze svart alfarów przyskakiwał wystarczająco blisko do ryczących płomieni, by wsunąć w nie miecz i odciąć sobie kawał upieczonego mięsa. Ich nagroda. Kim poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła z odrazy i musiała zamknąć oczy. Była to odrażająca scena, świętokradztwo w najgorszym, najgłębszym sensie. Słyszała, jak obok niej Brock klnie pod nosem, mamrocząc nieprzerwanie, zaciekle i z całego serca. Nic nie znaczące słowa, bez względu na to, jaką niewielką ulgę mogły przynosić. A klątwy samych paraiko, które mogłyby spaść, gdyby któryś z nich został zabity bezpośrednio, zostały powstrzymane. Rakoth był zbyt przebiegły, zbyt wprawny w czynieniu zła, a jego słudzy zbyt dobrze wyszkoleni, by klątwa krwi kiedykolwiek została uwolniona. Co oznaczało, że trzeba będzie odwołać się do zupełnie innej mocy. Tak więc znalazła się tutaj, ściągnięta nuconą pieśnią ocalenia i brzemieniem snu jasnowidzącej, i co, w imię Tkacza, miała uczynić? Miała ze sobą trzech mężczyzn, tylko trzech mężczyzn, jakkolwiek byliby dzielni. Od chwili, gdy wraz z Brockiem opuściła Morvran, wszystkie swe siły skupiła na dotarciu do tego płaskowyżu, wiedząc, że musi tego dokonać. Aż do chwili obecnej nie pomyślała ani razu o tym, co zrobi, gdy już przybędzie na miejsce. Dalreidan dotknął jej łokcia. – Spójrz – szepnął. Otworzyła oczy. Nie patrzył na jaskinie, ani ogniska, czy odległe granie, znad których unosiły się również słupy dymu. Niechętnie, jak zawsze, wiedziona jego spojrzeniem, spojrzała na pierścień na swej ręce i dostrzegła Baelrath płonący jaskrawym płomieniem. Ze szczerym żalem zobaczyła, że ogień w sercu Wojennego Kamienia był w jakiś sposób spleciony z barwą i kształtem tych ohydnych ognisk w dole.

Głęboko ją to zaniepokoiło, lecz kiedyż cokolwiek, co wiązało się z tym pierścieniem było łatwe czy budzące otuchę? We wszystkim, co uczyniła za pomocą Baelratha, kryło się cierpienie. W jego głębi ujrzała Jennifer w Starkadh i przeniosła ją, wrzeszczącą, z powrotem do ich świata. Obudziła martwego Króla w Stonehenge wbrew jego woli. Wezwała Artura na szczycie Glastonbury Tor znów na wojnę i największe dla niego z nieszczęść. Uwolniła Śpiących na obrzeżu Pendaran tej nocy, gdy Finn wkroczył na Najdłuższą Drogę. Była tą, która wzywa, okrzykiem bojowym w ciemności, doprawdy wroną zwiastującą burzę, na skrzydłach wzbierającego sztormu. Rzeczywiście była tą, która zbiera, tą, która wzywa. Była... Tą, która wzywa. Rozległ się wrzask, a potem chrapliwy wybuch śmiechu w dole. Urgach dla zabawy wrzucił svart alfara, jednego z tych mniejszych, zielonych, w płonące ognisko. Zobaczyła to, lecz ledwo to do niej dotarło. Jej wzrok padł znów na kamień, na płomień zwinięty w jego wnętrzu, i tam wyczytała imię, to samo imię, które widziała wypisane na obliczu księżyca w swym śnie. Przeczytawszy je, przypomniała sobie o czymś: o tym, jak Baelrath rozjarzył się blaskiem odpowiedzi tej nocy, gdy czerwony księżyc Dany płynął po niebie nad Paras Derval. Była tą, która wzywa i teraz wiedziała, co ma uczynić. Bowiem wraz z imieniem zapisanym w pierścieniu przyszła wiedza, której nie było we śnie. Wiedziała teraz, kim on był i jaka również będzie cena wezwania. Jednakże to było Khath Meigol w czasie wojny, a paraiko umierali w jaskiniach. Nie potrafiła utwardzić swego serca, zbyt wiele było w nim litości, lecz mogła zebrać się w sobie, by zrobić to, co musiało być zrobione i wziąć ten żal na swe barki jako jeszcze jeden spośród wielu. Znów zamknęła oczy. W mroku było łatwiej, niemal jakby się ukrywała. Niemal, lecz niezupełnie. Zaczerpnęła tchu, a potem w myślach, nie na głos, powiedziała, Imraith-Nimphais. Później sprowadziła swych towarzyszy z powrotem na dół, by zaczekali z dala od ognisk, wiedząc, że nie będą długo oczekiwać. Warta Tabora przypadała dopiero pod koniec nocy, więc spał. Teraz jednak już tylko leżał. Ona była na niebie nad obozem i wołała go po imieniu, i po raz pierwszy usłyszał lęk w głosie istoty ze swego postnego snu. Przebudził się natychmiast i ubrał się najszybciej jak mógł. Zaczekaj, nadawał. Nie chcę ich przerazić. Spotkam się z tobą na Równinie. Nie, usłyszał. Naprawdę bała się. Przybądź natychmiast. Nie ma czasu. Gdy wyszedł na zewnątrz, ona już lądowała. Był zbity z tropu i nieco sam wystraszony, bowiem nie wzywał jej. Mimo to poczuł się podniesiony na duchu na widok jej piękna, gdy zniżała swój lot, składając wdzięcznie skrzydła podczas lądowania. Jej róg lśnił jak gwiazda.

Drżała. Zbliżył się i objął ją ramionami, przytulając głowę do jej łba. Spokojnie, moja najdroższa, nadawał, promieniując z całych sił otuchą. Jestem przy tobie. Co się stało? Zostałam wezwana po imieniu, nadała, wciąż dygocząc. Ogarnęła go fala oburzenia i gniewu, i jeszcze głębszy, osobisty lęk, który za wszelką cenę starał się opanować i ukryć. Jednakże nie potrafił ukryć niczego przed nią, byli zbyt mocno powiązani ze sobą. Drżąc, zaczerpnął tchu. Kto? Nie znam jej. Kobieta o białych włosach, lecz nie stara. Ma czerwony pierścień na palcu. Skąd ona zna moje imię?, rzekła mu w myślach. Jego dłonie poruszały się bez przerwy, głaszcząc ją uspokajająco. Gniew wciąż jeszcze nie ustąpił, lecz chłopiec był synem Ivora i bratem Levona, którzy ją widzieli, tak więc wiedział, kim ona jest. To przyjaciółka, nadał. Musimy pójść do niej. Dokąd? Złe pytanie, choć trzeba było je zadać. Powiedziała mu, a wraz z nazwaniem tego miejsca, strach znów ogarnął ich oboje. Zwalczył go i pomógł jej uczynić to samo. Potem dosiadł jej, czując radość z czynienia tego pośród wszystkiego innego. Rozpostarła skrzydła i przygotowała się do wzbicia w niebo... – Taborze! Odwrócił się. To była Lianę w białej koszuli przywiezionej z Gwen Ystrat. Wydawała się niesamowicie odległa. Już teraz. A on nawet jeszcze nie wzbił się w powietrze. – Muszę odejść – powiedział, wypowiadając starannie słowa. – Jasnowidząca wezwała nas. – Gdzie ona jest? Zawahał się. – W górach. – Włosy jego siostry, potargane przez sen, rozsypały się po jej plecach. Stała bosymi stopami na trawie i nie spuszczała go z oczu rozszerzonych obawą. – Bądź ostrożny – powiedziała. – Proszę. – Pokiwał sztywno głową. Nie mogąc już się doczekać odlotu, Imraith-Nimphais pod nim nerwowo poruszała skrzydłami. – Och, Taborze – szepnęła Lianę, która była starsza od niego, choć nie można było się tego domyślić po jej głosie – proszę, wróć. Próbował na to odpowiedzieć. Ważne było, żeby spróbował; ona płakała. Słowa jednakże nie przychodziły. Uniósł rękę gestem, który musiał wyrazić zbyt wiele, a potem oboje już byli na niebie i gwiazdy rozmyły się od szybkości ich lotu. Kim ujrzała smugę światła na zachodzie. Uniosła dłoń z pierścieniem jarzącym się na jej palcu, i w chwilę później moc, którą wezwała, zniżyła swój lot. Panowała ciemność, a polana, na której czekali była kamienista i wąska, lecz nic nie mogłoby zepsuć wdzięku stworzenia, jakie wylądowało obok niej. Nasłuchiwała, czy na wschód od nich nie odezwą się alarmy, lecz niczego nie było słychać: dlaczego spadająca gwiazda w górach miałaby kogokolwiek zaniepokoić?

Nie była to jednakże spadająca gwiazda. Jej całe ciało miało barwę nasyconej czerwieni, barwę księżyca Dany i pierścienia, który nosiła Kim. Złożywszy skrzydła, istota stała niespokojnie na kamieniach, zdając się niemal tańczyć nad nimi. Kim popatrzyła na jej pojedynczy róg. Był lśniący i srebrny, a jasnowidząca w niej podpowiadała jej, jak jest niebezpieczny, jak bardzo poza granice czystego wdzięku wykracza ten dar Bogini. Ten obusieczny dar. Przyjrzała się jeźdźcowi. Bardzo przypominał swego ojca, a tylko trochę Levona. Wiedziała, że ma zaledwie piętnaście lat, lecz zobaczywszy to na własne oczy, doznała szoku. Nagle zdała sobie sprawę, jak bardzo przypomina jej Finna. Bardzo niewiele czasu upłynęło od chwili wezwania. Malejący księżyc ledwo wstał nad wschodnią częścią pasma gór. Jego srebro dotykało srebra rogu. Obok Kim stał czujnie Brock, a Faebur ze świecącymi blado tatuażami znajdował się po jej drugiej stronie. Dalreidan jednakże cofnął się nieco w cień. Nie była zaskoczona, choć zmartwiło ją to również. To spotkanie będzie trudne dla wygnanego Jeźdźca. Nie miała jednak wtedy wyboru. Tak jak nie miała go teraz, a w oczach chłopca wypisany był jeszcze poważniejszy powód do zmartwienia. Siedział cicho, czekając na jej słowa. – Przykro mi – powiedziała szczerze z całego serca. – Mam pewne wyobrażenie o tym, czym to jest dla ciebie. Potrząsnął głową niecierpliwie, zupełnie jak jego brat. – Skąd znałaś jej imię? – Z powodu pobliskiego śmiechu spytał cicho, lecz wyzywająco. Usłyszała zarówno gniew, jak i niepokój. Przywdziała ciężar swej własnej mocy. – Dosiadasz dziecięcia gaju Pendaran i wędrującego księżyca – powiedziała. – Ja jestem jasnowidzącą i noszę Wędrujący Ogień. Wyczytałam jej imię w Baelrathu, Taborze. – Wyśniła je również, lecz tego mu nie powiedziała. – Nikomu innemu nie wolno znać jej imienia – rzekł. – Zupełnie nikomu. – Nieprawda – odrzekła. – Gereint je zna. Szamani zawsze znają imiona totemów. – On jest inny – stwierdził Tabor nieco niepewnie. – Ja też – powiedziała Kim najłagodniej, jak umiała. On był bardzo młody, a stworzenie zalęknione. Rozumiała, jak się czują. Wraz ze swym dzikim pierścieniem wtargnęła w absolutnie prywatny związek duchowy, jaki ich łączył. Rozumiała to, lecz mijała noc, o której śniła, a ona nie wiedziała, czy ma dość czasu, by ich ułagodzić odpowiednio, ani nawet, co ma powiedzieć. Tabor zaskoczył ją. Mógł być młody, lecz był synem Avena i dosiadał daru Dany. Ze spokojną prostotą rzekł: – Dobrze. Co mamy zrobić w Khath Meigol? Oczywiście zabijać. I wziąć na siebie konsekwencje. Czy istniał jakiś łatwy

sposób powiedzenia tego? Żadnego nie znała. Powiedziała im, kto tam jest i co się dzieje. Jeszcze w trakcie jej opowiadania skrzydlate stworzenie uniosło głowę, a jego róg zaczął lśnić jeszcze silniej. Potem skończyła. Nic więcej nie miała już do powiedzenia. Tabor skinął jej głową raz, po czym wydało się, że on i stworzenie, na którym jeździł, zmienili się, stopili w całość. Była blisko nich, będąc jasnowidzącą. Pochwyciła fragment ich wewnętrznej rozmowy. Tylko strzęp, a potem odwróciła umysł. Jaśniejąca – usłyszała, a później – Musimy zabijać – i tuż zanim wycofała się – ...tylko siebie na końcu. Potem znów wzbili się w powietrze. Stworzenie Dany rozpostarło skrzydła, zawróciło, morderczo jasne, i spadło błyskawicznie na płaskowyż. Nagle słudzy Ciemności przestali się śmiać. Trzej towarzysze Kim biegli znów do punktu obserwacyjnego, a ona ruszyła za nimi najszybciej, jak mogła, potykając się na skałach i osypujących kamieniach. Potem dotarła na miejsce i przyglądała się, jak pełna wdzięku może być śmierć. Imraith-Nimphais co jakiś czas zniżała swój lot, a potem wznosiła, dźgając i tnąc rogiem – o tnącej teraz krawędzi – aż srebro tak pokryło się krwią, że przypominało barwą resztę jej ciała. Nagle wyrósł przed nią jeden z urgachów, olbrzymi, z wzniesionym dwuręcznym mieczem. Z nadludzką zręcznością dalrei Tabor zawrócił swego wierzchowca, każąc mu wzbić się i skręcić jednocześnie, a ostra krawędź rogu odcięła czubek głowy urgacha. Wszystko tak wyglądało. Byli eleganccy, oślepiająco szybcy i absolutnie morderczy. A Kim wiedziała, że to niszczyło ich oboje. Niezliczona ilość smutków i brak czasu, by poradzić sobie z nimi: na jej oczach Imraith-Nimphais znów się wzbiła i poleciała na wschód, do następnego ogniska. Jeden ze svart alfarów udawał nieżywego. Wstał szybko i zaczął biec na zachód przez płaskowyż. – Jest mój – oświadczył Faebur. Kim odwróciła się. Ujrzała, jak wyciąga strzałę i szepcze coś nad jej długą brzechwą. Zobaczyła, jak nakłada ją na cięciwę i napina łuk, a potem, jak wypuszczona strzała połyskuje w świetle księżyca, trafia uciekającego svarta w gardło i powala go. – Za Eridu – rzekł Brock z Banir Tal. – Za lud Lwa. To początek, Faeburze. – Początek – powtórzył Faebur. Nic więcej nie poruszało się na płaskowyżu. Ogniska wciąż ryczały, ich trzask był jedynym odgłosem. Zza grani dochodziły odległe wrzaski, lecz gdy Kim zaczęła ostrożnie schodzić po osypującym się zboczu w stronę jaskiń, te dźwięki również nagle ucichły. Obejrzała się instynktownie w samą porę, by zobaczyć ImraithNimphais wzbijającą się w niebo i mknącą na północ w stronę ostatnich ognisk.

Stąpając ostrożnie pośród pozostałości rzezi i wokół palącego żaru dwóch ognisk, zatrzymała się przed większą z jaskiń. Znalazła się tu i uczyniła to, po co przybyła, lecz czuła się zmęczona i zbolała, i nie był to czas na radość. Nie w obliczu tego, co się wydarzyło, w obecności tych dwóch sczerniałych ciał na stosach. Spojrzała na serdeczny palec swej prawej dłoni: Baelrath był spokojny i niemy. Jednakże to jeszcze nie był koniec. We śnie widziała, jak płonie na tym płaskowyżu. Jeszcze coś się miało wydarzyć w splocie tej nocy. Nie wiedziała, co, lecz działanie mocy jeszcze się nie zakończyło. – Ruano – krzyknęła – to Jasnowidząca Brenninu. Przybyłam do zaśpiewanej pieśni ocalenia. Jesteście wolni. Czekała, a trzej mężczyźni wraz z nią. Tylko ogniska wydawały jakiś dźwięk. Powiew wiatru zdmuchnął jej pasmo włosów w oczy; odsunęła je. Wtedy zdała sobie sprawę, że ten wiatr wywołała lądująca Imraith-Nimphais, gdy Tabor sprowadził ją na ziemię za plecami ich czworga. Kim obejrzała się i dostrzegła ciemną krew na rogu. Wtedy posłyszała dźwięk dobiegający z groty i odwróciła się. Z mroku łukowego wejścia przez snujący się dym wyszli paraiko. Najpierw tylko dwóch, jeden niosący ciało drugiego na rękach. Postać, która wyłoniła się z dymu i stanęła przed nimi była dwukrotnie wyższa od długonogiego Faebura z Eridu. Olbrzym miał włosy równie siwe jak Kimberly i siwą brodę. Jego szata też była kiedyś biała, lecz teraz brudna od dymu i plam choroby. Mimo to otaczała go atmosfera powagi i majestatu, która przekraczała granice czasu i tej przeklętej scenerii, wśród której się znajdowali. Kiedy rozglądał się po płaskowyżu, Kim dostrzegła w jego oczach prastary, niewypowiedziany ból. Sprawił on, że jej smutki wydały się płytkie i przemijające. Zwrócił się do niej. – Dziękujemy – powiedział. Miał osobliwie cichy głos jak na tak ogromną osobę. – Jestem Ruana. Gdy zbiorą się wszyscy, którzy przeżyli, musimy odprawić kanior za zmarłych. Jeśli życzysz sobie, możesz wyznaczyć jednego spośród waszej grupy, by przyłączył się do nas i błagał o odpuszczenie win dla was wszystkich za krwawy czyn dzisiejszej nocy. – Odpuszczenie win? – warknął Brock z Banir Tal. – Ocaliliśmy wam życie. – Bez względu na to – rzekł Ruana. Zachwiał się nieco, mówiąc to. Dalreidan i Faebur rzucili się naprzód, by pomóc mu nieść jego brzemię. – Stójcie! – krzyknął Ruana. – Rzućcie swą broń, bowiem grozi wam niebezpieczeństwo. Kiwając głową na znak zrozumienia, dalreidan upuścił swoje strzały i swój miecz, a Faebur uczynił tak samo. Wtedy znów zbliżyli się i z wielkim wysiłkiem pomogli Ruanie położyć drugiego giganta delikatnie na ziemi. Teraz wychodziło ich więcej. Z groty Ruany wyłoniły się dwie kobiety podtrzymujące między sobą mężczyznę. Z drugiej jaskini wyszło razem sześcioro,

padając na ziemię natychmiast po wydostaniu się z dymu. Spoglądając na wschód, Kim dostrzegła pierwszą grupę zza grani, która szła, by przyłączyć się do nich na płaskowyżu. Szli bardzo powoli, wielu wspierało się na innych, a niektórych niesiono. Wszyscy milczeli. – Potrzebujecie jedzenia – powiedziała do Ruany. – Jak możemy wam pomóc? Pokręcił głową. – Później. Najpierw musi odbyć się kanior. Od tak dawna odkładano go. Odprawimy obrzędy, gdy tylko się zbierzemy. – Pojawili się teraz inni, nadchodząc z północnego wschodu, znad czwartego ogniska, idąc z tą samą powolną, oszczędzającą siły troską i w absolutnej ciszy. Wszyscy byli odziani na biało, tak jak Ruana. On nie był ani najstarszy, ani największy wśród nich, lecz był jedynym, który się odezwał, a pozostali gromadzili się wokół miejsca, w którym on stał. – Nie jestem przywódcą – powiedział, jakby czytając w myślach Kim. – Nie było wśród nas wodza od czasów, gdy Connla popełnił występek, tworząc Kocioł. Jednakże odśpiewam kanior i odprawię bezkrwawe obrzędy. – Jego głos był niezmiernie łagodny. Kim jednakże wiedziała, że jest to ktoś wystarczająco silny, by odnaleźć ją w samym środku zamysłów Rakotha i dość silny, by ją tam ochronić. Przyjrzał się szeregom tych, którzy przybyli. – To pełna liczba? – spytał. Kim rozejrzała się. Trudno było coś zobaczyć w mroku i dymie, lecz na płaskowyżu zebrało się być może dwudziestu pięciu paraiko. Nie więcej. – Pełna liczba – oświadczyła kobieta. – Pełna. – Pełna liczba, Ruano – powtórzył jak echo trzeci głos przesycony smutkiem. – Nie ma nas już więcej. Odpraw kanior zbyt długo odwlekany, aby nasza natura nie uległa zmianie i Khath Meigol nie utraciło swej świętości. I w tej właśnie chwili Kim doznała pierwszego przeczucia, gdy ciemne pajęczyny jej snu jasnowidzącej zaczęły się rozstępować. Poczuła, jak serce zaciska jej się niczym pięść, a w ustach zasycha. – Zgoda – rzekł Ruana. A potem zwrócił się znów do niej z największą uprzejmością. – Czy zechcesz wybrać kogoś, by przyłączył się do nas? Wolno wam będzie za to, co uczyniliście. Kim powiedziała drżącym tonem: – Jeśli potrzebne jest odpuszczenie win, moim obowiązkiem jest o nie prosić. Ja odprawię z wami bezkrwawe obrzędy. Ruana spojrzał na nią z wysokości swego wielkiego wzrostu, po czym zerknął na każdego z pozostałych po kolei. Kim usłyszała, że Imraith-Nimphais za jej plecami drepce nerwowo pod ciężarem wzroku giganta. – Och, Dano – rzekł Ruana. Nie była to modlitwa. Słowa były adresowane jak do kogoś równego sobie. Słowa wyrzutu, smutku. Ponownie zwrócił się do Kimberly. – Mówisz prawdę, jasnowidząca. Sądzę, że to twoje zadanie. Skrzydlata nie potrzebuje

wybaczenia za czynienie tego, do czego stworzyła ją Dana, choć jej narodziny muszą napawać mnie smutkiem. I znów Brock spojrzał na niego wyzywająco, podnosząc głowę bardzo wysoko. – Wezwałeś nas – oświadczył krasnolud. Zaśpiewałeś swą pieśń jasnowidzącej i przyszliśmy w odpowiedzi. Rakoth odzyskał wolność we Fionavarze, Ruano z Paraiko. Chcesz, żebyśmy wszyscy położyli się w jaskiniach i oddali mu władzę? – Pełne przejęcia słowa rozchodziły się dźwięcznie w górskim powietrzu. Rozległ się cichy dźwięk zebranych gigantów. – Czy wezwałeś ich, Ruano? – Był to głos pierwszej kobiety, która odezwała się, tej z jaskini za granią. Wciąż przyglądając się Brockowi, Ruana odrzekł: – My nie potrafimy nienawidzić. Gdyby Rakoth, którego głos usłyszałem w swej pieśni, został całkowicie usunięty z opowieści czasu, moje serce śpiewałoby aż do mej śmierci. My jednakże nie potrafimy wojować. W nas jest tylko bierny opór. To część naszej natury, podobnie jak zabijanie i wdzięk są wplecione w istotę, która przyleciała, by nas ocalić. Zmienienie tego oznaczałoby położenie kresu temu, czym jesteśmy i utratę klątwy krwi, która jest darem ofiarowanym nam przez Tkacza dla rekompensaty i obrony. Od czasu, gdy Connla spętał Dzikie Łowy i stworzył Kocioł, nie opuszczaliśmy Khath Meigol. Jego głos był wciąż cichy, lecz teraz brzmiał głębiej niż wtedy, gdy tylko wyszedł z jaskini. Był w połowie drogi do śpiewu, którego nadejścia Kim była pewna. Coś jeszcze nadchodziło i zaczynała się domyślać, co to będzie. Ruana rzekł: – Mamy swój własny związek ze śmiercią i mieliśmy go od czasów, gdy tylko utkano nas na Krośnie. Wiesz, że przelanie naszej krwi oznacza zagładę i przekleństwo. Więcej jest Tizdy, o których nie wiesz. Położyliśmy się w jaskiniach, ponieważ nic innego nie mogliśmy uczynić, będąc tym, czym jesteśmy. – Ruano – znów rozległ się głos kobiety – czy ich wezwałeś? Teraz odwrócił się do niej, powoli, jakby niosąc wielki ciężar. – To prawda, Iero. Przykro mi. Zaśpiewam o tym w kaniorze i będę błagał o odpuszczenie, win, wykonując obrzęd. Jeśli mi się nie uda, opuszczę Khath Meigol, jak uczynił to Connla, aby ciężar przewinienia spoczął tylko na moich barkach. Podniósł następnie ręce wysoko nad głowę w blasku księżyca i nie padły już następne słowa, bowiem zaczął się kanior. Była to żałobna pieśń i tkane zaklęcie. Było niewyobrażalnie stare, bowiem paraiko chodzili po Fionavarze na długo, zanim jeszcze Tkacz wplótł lios alfarów czy krasnoludów w Gobelin, a klątwa krwi była częścią nich od samego początku wraz z chroniącym ją kaniorem. Zaczęło się od niskiego szumu, niemal poniżej progu słyszalności. To nucili

giganci zgromadzeni wokół Ruany, który powoli opuścił ręce i gestem wezwał Kim, by podeszła do niego. Gdy to uczyniła, dostrzegła, że w kręgu ich otaczającym zrobiono miejsce dla dalreidana, Faebura i Brocka. Tabor i jego skrzydlate stworzenie zostali na zewnątrz kręgu. Ruana padł na kolana i gestem nakazał Kim uczynić to samo. Złożył dłonie na podołku i wtem nagle znalazł się w jej umyśle. Ja poniosę umarłych, usłyszała jego głos w swym wnętrzu. Kogo mi powierzysz? Jej puls spowolniał, zatrzymywany przez niskie dźwięki wydawane przez tych, którzy ich otaczali. Ręce drżały jej nieco na podołku. Zacisnęła je razem bardzo mocno i powierzyła mu Kevina, a potem Ysanne: to, kim byli, i co zrobili. Wyraz twarzy Ruany nie zmienił się, ani też on sam nie drgnął, lecz rozwarł nieco oczy, odbierając to, co mu wysłała, a potem, mówiąc w jej myślach, nie na głos, rzekł: Mam ich i są godni. Opłakuj ich ze mną. Po czym wzniósł głos w lamencie. Kim nigdy nie zapomniała tej chwili. Nawet po tym, co nastąpiło później, pamięć o kaniorze została wyraźna w jej wspomnieniach, ten smutek i oczyszczenie ze smutku. Poniosę umarłych, powiedział Ruana i właśnie to czynił. Bogatą fakturą swego głosu zebrał ich oboje, Kevina i Ysannę, i wciągnął w krąg, aby zostali opłakani. W miarę, jak szmer nasilał się, jego własny śpiew splatał się z nim jak nić na krośnie dźwięków, imona oddane górskiej nocy. Do kręgu zaczęły wchodzić zjawy paraiko, którzy umarli w jaskiniach: Taieri, Ciroa, Hinewai, Caillea i więcej, tak wiele więcej. Wszyscy nadchodzili, by zebrać się tu, by stanąć w miejscu, gdzie klęczała Kim, aby utkana moc pieśni mogła sprowadzić ich choć na tę chwilę. Kim płakała, lecz łzy jej serca padały bezgłośnie, by nic nie skaziło tego, co tworzył Ruana. I w tym momencie sięgnął jeszcze głębiej, odzyskał więcej. Podnosząc coraz bardziej głos, sięgnął wstecz przez splątaną wstążkę czasu i zaczął gromadzić paraiko z samych początków czasu, wszystkich, którzy żyli w głębokim spokoju bez przelewu krwi, i którzy po przeżyciu swych pełnych lat umarli i zostali opłakani. Aby zostali opłakani po raz wtóry, gdy Ruana z Khath Meigol sięgnął wstecz do nich, rozpościerając granice swej potężnej duszy, by ogarnąć stratę wszystkich poległych pośród pobojowiska i ognisk tej nocy. Klęcząc tak blisko, Kim przyglądała mu się przez łzy. Przyglądała się, jak próbuje stworzyć ukojenie dla żalu, wznieść się ponad to, co im uczyniono, tą majestatyczną afirmacją tego, czym byli niegdyś paraiko. Był to kanior kaniorów, lament za każdego ze zmarłych. I udawało mu się. Nadchodzili jeden po drugim, duchy wszystkich ze wszystkich lat, tłoczące się w rozległym kręgu żałoby po raz ostatni tej nocy najgłębszego żalu nad największą krzywdą wyrządzoną ich ludowi. Wtedy Kim zrozumiała, skąd wzięły

się opowieści o duchach w Khath Meigol, bowiem kiedy odprawiano obrzędy kaniom, rzeczywiście były tu duchy. A tej nocy ta przełęcz w górach stała się prawdziwie królestwem zmarłych. Wciąż przychodzili i wciąż Ruana rósł, zmuszając swego ducha do rozrastania się do wystarczająco wielkich rozmiarów, by sięgnąć do nich i unieść ich wszystkich swą pieśnią. Wtem jego głos stał się jeszcze głębszy i zabrzmiała w nim nowa nuta. Kim zobaczyła, że w krąg wszedł ktoś wyższy od wszystkich tam obecnych gigantów, ktoś, kogo oczy błyszczały jaśniej nawet z zaświatów i wiedziała z pieśni Ruany, że był to sam Connla, który popełnił przestępstwo, więżąc Oweina i ponownie, tworząc Kocioł. Connla, który samotnie opuścił Khath Meigol, udając się na dobrowolne wygnanie z dala od swego ludu – by powrócić tej nocy, gdy każdego z nich wołano i opłakiwano na nowo. Kim ujrzała Kevina, szanowanego pośród zgromadzonych. Zobaczyła też Ysanne, niematerialną nawet pośród duchów, bowiem odeszła dalej od wszystkich pozostałych, oddaliła się tak bardzo przez swą ofiarę, że Kim ledwo mogła wyobrazić sobie, jak Ruanie udało się sprowadzić tutaj choćby jej cień. I wreszcie nadeszła chwila, gdy żadne nowe postaci nie wpływały do kręgu. Kim spojrzała na Ruanę, który kołysał się powoli w przód i w tył z oczyma zamkniętymi od ciężaru, jakim był obarczony. Ujrzała, że zaciska mocno dłonie na kolanach, zmieniając ton głosu po raz ostatni. Jego głos stał się jeszcze głębszy i sięgnął jeszcze czystszego smutku. I zaczął wzywać, jednego po drugim, do swej budzącej pokorę duszy, martwych svart alfarów i urgachy, którzy uwięzili jego pobratymców, zabijali ich i pożerali, gdy byli już nieżywi. Kim nie znała czynu, który mógłby równać się wielkością z tym, co w tym momencie uczynił Ruana. Było to potwierdzenie, całkowite i niezbite, tożsamości jego ludu. Czysty dźwięk w niezmierzonej ciemności nocy, ogłaszający, że paraiko wciąż nienawiść jest obca, że nie ugną się przed najgorszym, co Maugrim może zrobić. Że potrafią znieść jego zło, wchłonąć je i wznieść się ponad nie ostatecznie, nie przestając być tym, kim zawsze byli, nigdy nikim mniej i nigdy niewolnikami Ciemności. Kim poczuła się oczyszczona w tym momencie, przemieniona dzięki temu, co czynił Ruana. Gdy zobaczyła, że otwiera oczy i spogląda na nią, śpiewając cały czas, wiedziała, co się stanie i nie bojąc się niczego w jego obecności, przyglądała się, jak unosi palec i niczym ostrzem noża rozcina skórę na swej twarzy i ramionach długimi, głębokimi nacięciami. Krew nie popłynęła. Zupełnie nic, choć skóra odwinęła się na brzegach nacięć, jakie uczynił tak, że widziała odsłonięte wewnątrz nerwy i arterie.

Spojrzał na nią. Bez obawy, choćby najmniejszej, ogarnięta duchem żałoby i pokuty, Kim uniosła ręce i podrapała paznokciami twarz, a później żyły na przedramionach, czując, jak skóra rozstępuje się pod jej dotykiem. Była lekarzem i wiedziała, że to może zabić. Nie stało się tak. Z jej ran również nie popłynęła krew, choć jej łzy wciąż kapały. Łzy smutku, a teraz również wdzięczności, że Ruana zaproponował jej to, że był dość silny, by odprawić czary dość potężne, aby nawet ona, która nie była jedną z paraiko, i która obarczona była tak głęboko sięgającym żalem i smutkiem, mogła zaznać odpuszczenia win w bezkrwawych obrzędach w obecności zmarłych. Gdy głos Ruany zabrzmiał głośniej przy ostatnich nutach kanioru, Kim poczuła, że jej rany zamykają się. Spojrzawszy na swe ręce, dostrzegła, że skóra wraca do pierwotnego stanu, nie zostawiając blizn. Z całego serca składała podziękowania za to, co jej ofiarował. I wtedy zobaczyła, że Baelrath płonie. Nigdy nie było nic gorszego, nawet wezwanie Artura, który spoczywał w Avalonie pod letnimi gwiazdami. Wojownik został skazany wolą Tkacza na długie przeznaczenie pełne przyzywania go i żalu, na odpokutowanie przez wszystkie lata i światy tego, że nakazał zabić dzieci. Zburzyła jego spokój tym straszliwym imieniem wykrzyczanym na szczycie Tor i jej własne serce omal nie pękło z bólu. Nie ona jednakże ukształtowała jego los; to stało się dawno temu. Ona i Baelrath nie stworzyli niczego, niczego nie zmienili. Z żalem zmusiła go tylko do zrobienia tego, do czynienia czego zmuszony był wyrokiem losu. To było co innego, coś niewyobrażalnie gorszego, bowiem wraz z rozbłyśnięciem pierścienia, obraz z jej snu stał się rzeczywistością. Kim wreszcie wiedziała, dlaczego się tu znalazła. Tak, żeby uwolnić paraiko, ale nie tylko po to. Jakże mogło być inaczej, w czasie wojny, gdy ona jest tym, kim jest? Przyciągnął ją tu pierścień, a Baelrath był mocą wzywającą. To dzika moc, której obce jest współczucie i litość, znająca wyłącznie żądania wojny, wymogi absolutnej konieczności. Kim przybyła do Khath Meigol, by wyprowadzić gigantów. W najświętszym momencie ich długiej historii, godzinie najbardziej zwycięskiego potwierdzenia tego, kim są, przybyła, by odmienić ich: odebrać im ich charakter i idące z nim zabezpieczenia; zepsuć ich; pociągnąć na wojnę. Bez względu na pokój wpleciony w samą ich naturę. Bez względu na chwałę tego, co właśnie uczynił Ruana, na balsam, jaki wylał na jej duszę i to, jak uhonorował dwoje jej bliskich pośród zmarłych. Bez względu na wszystko. Była tym, czym była, kamień był dziki i żądał zguby paraiko, by mogli pójść na wojnę przeciwko Maugrimowi. Co mogli uczynić, nie wiedziała. Nie dano jej takiej uzdrawiającej jasności. Coś takiego, pomyślała ze zjadliwą goryczą, uczyniłoby rzecz zbyt łatwą, nieprawdaż?

Nic nie miało być dla niej łatwe – ani dla żadnego z nich, poprawiła w duchu. Pomyślała o Arturze. O Paulu na Letnim Drzewie. O Ysanne. O Kevinie w śniegu przed Dun Maura. O Finnie i Taborze, który teraz stał za nią. Potem pomyślała o Jennifer w Starkadh i Darienie i odezwała się. – Ruano, jedynie Tkacz i być może bogowie wiedzą, czy zostanie mi kiedykolwiek wybaczone to, co muszę teraz uczynić. – Po głębokim dźwięku kaniom jej głos brzmiał wysoko i zgrzytliwie. Zdawał się kaleczyć ciszę. Ruana popatrzył na nią z góry, niczego nie mówiąc, czekając. Był bardzo słaby; dostrzegała zmęczenie wypisane na jego twarzy. Wiedziała, że wszyscy są wycieńczeni głodem i zmęczeniem. Są łatwą zdobyczą, dodało jej wewnętrzne rozgoryczenie. Potrząsnęła głową jakby po to, by odpędzić te myśli. Przełykając ślinę, czuła suchość w ustach. Zobaczyła, że Ruana spogląda na Baelrath. Kamień był żywy i popychał ją. Powiedziała: – Może jeszcze będziesz żałował, że zaśpiewałeś pieśń ocalenia, która mnie tu sprowadziła. Może być jednak i tak, że Wojenny Kamień sprowadziłby mnie tu nawet, gdybyś zachował milczenie. Nie wiem. Wiem natomiast, że przybyłam nie tylko po to, by was uwolnić, lecz także po to, by mocą, jaką władam, ściągnąć was na wojnę przeciwko Rakothowi Maugrimowi. Rozległ się szmer wśród zebranych dookoła paraiko, lecz przyglądając się jedynie Ruanie, Kim zobaczyła, że wyraz jego poważnych oczu nie uległ zmianie. Rzekł bardzo cicho: – Nie możemy iść na wojnę, jasnowidząca. Nie potrafimy walczyć ani nienawidzić. – W takim razie muszę was nauczyć! – krzyknęła przez smutek, który w niej wzbierał. Wojenny Kamień płonął jaśniej niż kiedykolwiek przedtem. Czuła prawdziwy ból. Spoglądając na swą dłoń, zobaczyła, że znajduje się jakby w gnieździe wijących się płomieni jaśniejszych od ognisk, niemal zbyt jasnych, by patrzeć na nie. Niemal. Musiała patrzeć i czyniła to. Baelrath był jej mocą, dziką i bezlitosną, lecz jej dana była siła woli, wiedza i mądrość jasnowidzącej niezbędne do obrócenia tej mocy w pracę. Mogło wydawać się, że kamień przymuszał ją, lecz wiedziała, że nie jest to prawdą. Reagował on – na potrzebę, wojnę, na wpół dostrzegane przeczucia z jej snów – lecz potrzebował jej woli, by rozpętać swą moc. Tak więc wzięła na swe barki ciężar, przyjęła cenę potęgi i spojrzawszy w serce ognia spowijającego jej dłoń, rzuciła weń psychiczny obraz. Patrzyła, jak Baelrath odbija jego wcielenie, które zawisa w powietrzu wewnątrz kręgu paraiko. Obraz, który nauczy gigantów nienawidzić i wyrwie ich przez to z ich świętości. Obraz Jennifer Lowell, znanej im teraz jako Guinevere, która stała nago i samotnie w Starkadh przed obliczem Maugrima. Zobaczyli wtedy Spruwacza, ogromnego w swej pelerynie z kapturem, pozbawionego twarzy z wyjątkiem oczu.

Ujrzeli jego okaleczoną rękę i widzieli, jak trzyma ją nad jej ciałem, by kapiąca na nią czarna krew parzyła ją. Palenie, jakie czuła Kim, wydawało się niczym w porównaniu z tym, co widziała teraz. Słyszeli słowa Jennifer, tak olśniewająco dumne w tym przeklętym miejscu, że ich dźwięk wzruszał do łez, a potem usłyszeli jego śmiech, gdy rzucił się na nią w całej swej ohydzie. Przyglądali się, jak zmienia kształty, słyszeli, co mówi i rozumieli, że rozszarpuje jej umysł na strzępy, by znaleźć lepsze sposoby jej torturowania. Trwało to bardzo długo. Kim czuła ogarniające ją jedna po drugiej fale mdłości, lecz zmuszała się do patrzenia. Jennifer była tam, doświadczyła tego i przeżyła to. Groza tej sceny pozbawiała paraiko ich wspólnej duszy. Nie mogli odwrócić wzroku, przymuszeni mocą Baelratha, więc i ona będzie patrzeć. Wiedziała, że to pokuta w najbardziej przyziemnym sensie tego słowa. Szukanie odpuszczenia winy tam, gdzie nie można było liczyć na otrzymanie go. Jednak patrzyła. Zobaczyła krasnoluda Blöda, gdy pojawił się w obrazie, i żal jej było Brocka, który zmuszony był przyglądać się tej okropnej zdradzie. Zobaczyła wszystko do końca. Potem nastała kompletna cisza w Khath Meigol. Nie słyszała nawet oddechów. Jej własna odrętwiała, zbolała dusza tęskniła za dźwiękiem. Za śpiewem ptaków, pluskiem wody, śmiechem dzieci. Potrzebowała światła. Cieplejszego, milszego światła niż czerwona poświata ognisk czy górskich gwiazd, czy księżyca. Nie dane jej to było. Natomiast uświadomiła sobie coś innego. Od chwili, gdy wkroczyli do Khath Meigol, towarzyszył im strach: świadomość obecności zmarłych w całej swej nietkniętej świętości, strzegących tego miejsca klątwą krwi, która była wpleciona w samą ich naturę. Już nie. Nie zapłakała. To wyszło daleko poza smutek. Dotknęło samej tkaniny Gobelinu na Krośnie. Przyciskała prawą dłoń do piersi; była pokryta pęcherzami i bolesna w dotyku. Baelrath przygasał; zdawało się, że w jego głębi jarzą się jeszcze węgielki. – Kim ty jesteś? – spytał Ruana, a głos mu się załamał przy tych słowach. – Kim jesteś, że uczyniłaś nam coś takiego? Lepiej byłoby, gdybyśmy pomarli w naszych jaskiniach. To było zbyt bolesne. Otworzyła usta, lecz nie padły z nich żadne słowa. – Nieprawda – odparł ktoś za nią. Był to Brock, wierny, godny zaufania Brock z Banir Tal. – Nieprawda, ludu paraiko. – Jego głos był słaby z początku, lecz rósł w siłę z każdym słowem. – Wiecie, kim ona jest i znacie charakter tego, co ona niesie. Jesteśmy w stanie wojny, a Wojenny Kamień Machy i Nemain wzywa w razie potrzeby. Czy cenicie tak bardzo pokój, że chcielibyście oddać panowanie Maugrimowi? Jak długo przeżylibyście,

gdybyśmy odeszli i zginęli na wojnie? Kto pamiętałby waszą świętość, kiedy wy wszyscy i my zginęlibyśmy lub bylibyśmy niewolnikami? – Tkacz pamiętałby – odparł łagodnie Ruana. Powstrzymało to Brocka, lecz tylko na chwilę. – Rakoth też – powiedział. – Słyszałeś jego śmiech, Ruano. Czy gdyby Tkacz chciał, aby wasz los pozostał uświęcony i nietknięty, moglibyście się zmienić pod wpływem obrazu, jaki ujrzeliście tej nocy? Moglibyście nienawidzić Ciemności tak, jak teraz? Moglibyście wstąpić w szeregi armii Jasności, jak uczyniliście to teraz? Doprawdy to jest wasze prawdziwe przeznaczenie, ludu Khath Meigol. Przeznaczenie, które pozwala wam rosnąć w wielkiej potrzebie, bez względu na to, jak dotkliwy jest ból. Każe wam wyjść z ukrycia w grotach i połączyć się z nami wszystkimi we wszystkich światach Tkacza dotkniętych Mrokiem. Zakończył dźwięczną nutą. Znów zapadła cisza. Potem rozległ się głos z kręgu gigantów: – Jesteśmy zgubieni. – Straciliśmy klątwę krwi. – I kanior. – Podniósł się lament rozdzierający serce swym żalem i poczuciem straty. – Stójcie! – Inny głos. Nie Ruany. Nie Brocka. – Ludu paraiko – rzekł dalreidan – wybaczcie mi śmiałość, lecz chcę wam zadać pytanie. Powoli lament ucichł. Ruana skłonił głowę w stronę wygnańca z Równiny. – Czy w tym, co uczyniliście dzisiejszej nocy – spytał dalreidan – w tej wielkiej rzeczy, jakiej dokonaliście dzisiejszej nocy, nie wyczuliście pożegnania? Czy w kaniorze, który zgromadził i opłakał każdego paraiko, jaki kiedykolwiek istniał, nie znaleźliście znaku od Tkacza, który was stworzył, iż nadszedł kres czegoś? Powstrzymując oddech i ściskając sparzoną dłoń, Kim czekała. Wtedy przemówił Ruana. – To prawda – rzekł, gdy po nagim płaskowyżu przebiegło westchnienie niczym wiatr w drzewach. – Rzeczywiście wyczułem to, gdy zobaczyłem, że nadchodzi Connla, i jak jaśnieje. Jedyny z nas, który wystąpił naprzód, by działać w świecie poza tą przełęczą, gdy spętał Łowy długim snem, co nasz naród nazwał przestępstwem, choć Owein prosił go o to. A potem stworzył Kocioł, by przywrócić swą córkę do życia, co było złem nie do naprawienia i doprowadziło do jego wygnania. Kiedy zobaczyłem go dzisiejszej nocy, gdy ujrzałem, jak potężny jest pośród naszych zmarłych, wiedziałem, że nastąpi zmiana. Kim krzyknęła, a był to krzyk ulgi, który wyrwał się z jej cierpienia. Ruana zwrócił się ku niej. Wstał ostrożnie, górując nad nią pośrodku kręgu. Rzekł: – Wybacz mi moją opryskliwość. To będzie zmartwienie dla ciebie w równym stopniu, co i dla nas.

Potrząsnęła głową, wciąż nie będąc w stanie mówić. – Zejdziemy na dół – powiedział. – Już czas. Opuścimy to miejsce i odegramy rolę w tym, co nastąpi. Lecz usłyszcie me słowa – dodał – i wiedzcie, że to prawda: nie będziemy zabijać. Wtedy wreszcie odzyskała mowę. Również wstała. – Wiem, że to prawda – odparła i mówiła to jako Jasnowidząca Brenninu. – Nie sądzę, aby to było waszym przeznaczeniem. Zmieniliście się, lecz nie aż tak bardzo i nie sądzę, byście stracili wszystkie swe dary. – Nie wszystkie – powtórzył posępnie. – Jasnowidząca, gdzie chcesz, żebyśmy się udali? Do Brenninu? Andarien? Do Eridu? – Eridu już nie ma. – Po raz pierwszy Faebur zabrał głos. Ruana odwrócił się do niego. – Zabójczy deszcz padał przez trzy dni, aż do dzisiejszego poranka. W żadnym zakątku krainy Lwa nie ostał się nikt żywy. Patrząc na Ruanę, Kim zobaczyła, że coś w głębi jego oczu uległo zmianie. – Wiem o deszczu – powiedział. – Wszyscy wiemy. To część naszych wspomnień. To morderczy deszcz zapoczątkował zagładę Andarien. Wtedy padał tylko przez kilka godzin. Maugrim nie był taki silny. Walcząc w widoczny sposób ze znużeniem, wyprostował się mocno. – Jasnowidząca, to pierwsza rola, jaką odegramy. Po deszczu przyjdzie zaraza i nie będzie nadziei na powrót do Eridu, póki umarli nie będą pogrzebani. Zaraza jednakże nie wyrządzi krzywdy paraiko. Nie myliłaś się: nie straciliśmy wszystkiego, co dał nam Tkacz. Tylko klątwę krwi i kanior, które były stworzone z pokoju w naszych sercach. Mamy jednakże też inne czary, a większość z nich dotyczy spraw śmierci, jak Kocioł Connlego. Rankiem ruszymy na wschód stąd, by oczyścić umarłych od deszczu w Eridu, aby kraina znów mogła żyć. Faebur podniósł wzrok. – Dziękuję ci – szepnął. – Jeśli ktokolwiek z nas przeżyje mrok tych dni, nie zostanie ci to zapomniane. – Zawahał się. – Jeśli, wszedłszy do największego domu na ulicy Kupców w Akkaize, znajdziesz leżącą tam panią, wysoką i smukłą, której włosy niegdyś lśniły kolorem pól pszenicy w słońcu... jej imię będzie brzmiało Arrian. Czy zabierzesz ją łagodnie przez pamięć na mnie? – Uczynimy tak – zapewnił go Ruana z nieskończonym współczuciem. – A jeśli znów się spotkamy, powiem ci, gdzie ona spoczywa. Kim odwróciła się i wyszła z kręgu. Rozstąpili się, by zrobić jej przejście. Podeszła do krawędzi płaskowyżu i stanęła tam plecami do wszystkich innych, spoglądając na ciemne góry i gwiazdy. Dłoń miała pokrytą pęcherzami i bolesną w dotyku, a bok bolał ją od wczoraj. Pierścień był zupełnie wyczerpany; zdawał się pogrążony we śnie. Wiedziała, że sama potrzebuje snu. Myśli ścigały jej się w głowie i coś jeszcze, niewystarczająco jasnego, by być myślą, zaczynało nabierać kształtów.

Była wystarczająco mądra, by nie sięgać na siłę po wizję, która się zbliżała, więc poszła w stronę ciemności, by zaczekać. Usłyszała za sobą rozmawiających ludzi. Nie odwracała się, lecz byli niedaleko za nią, więc nie mogła ich nie dosłyszeć. – Wybacz mi – rzekł dalreidan i kaszlnął nerwowo. – Słyszałem jednak wczoraj, że kobiety i dzieci dalrei zostały same w ostatnim obozie nad Latham. Czy to prawda? – Tak – odrzekł Tabor. Jego głos wydawał się odległy i słaby, lecz odpowiadał wygnańcowi z uprzejmością. – Wszyscy Jeźdźcy na Równinie pojechali na północ do Celidonu. Trzy noce temu widziano armię Ciemności przemierzającą Andarien. Aven próbował prześcignąć ich na drodze do Adein. Kim nic o tym nie wiedziała. Zamknęła oczy, usiłując wyliczyć odległość i czas, lecz nie potrafiła. Wyszeptała w duchu modlitwę, kierując ją do nocy. Jeśli dalrei przegrają, wszystko, co uczynili pozostali, może okazać się zupełnie nieważne. – Aven! – wykrzyknął cicho dalreidan. – Mamy Avena? Kto? – Ivor dan Banor – odrzekł Tabor i Kim usłyszała w jego głosie dumę. – Mój ojciec. – Potem, po chwili, gdy jego rozmówca nadal milczał, powiedział: – Znasz go? – Znałem go – rzekł dalreidan. – Jeśli jesteś jego synem, pewno jesteś Levon. – Tabor. Levon jest moim starszym bratem. Skąd go znasz? Z jakiego jesteś szczepu? W ciszy, która zapadła, Kim niemal słyszała, jak starszy mężczyzna zmaga się ze sobą. Lecz powiedział jedynie: – Nie mam szczepu. – Odgłos jego kroków oddalił się, gdy mężczyzna poszedł z powrotem w stronę kręgu gigantów. Kim pomyślała, że nie jest osamotniona w dźwiganiu smutków tej nocy. Rozmowa ta zaniepokoiła ją, poruszając kolejną dokuczliwą nić w zakamarkach jej świadomości. Znów zwróciła myśli do wnętrza, szukając spokoju. – Nic ci nie jest? Imraith-Nimphais poruszała się bezszelestnie; głos Tabora nadchodzący z tak bliska spłoszył ją. Tym razem odwróciła się, wdzięczna za serdeczność tego pytania. Boleśnie zdawała sobie sprawę z tego, co im wyrządziła. Tym bardziej, gdy spojrzała na Tabora. Był śmiertelnie blady, niemal zupełnie jak jeszcze jeden z upiorów Khath Meigol. – Chyba tak – powiedziała. – A ty? Wzruszył ramionami chłopięcym gestem. A jednak był kimś tak wiele więcej, został zmuszony do tego, by być kimś więcej. Przyjrzała się stworzeniu, na którym jeździł i zobaczyła, że róg znów był czysty, świecący delikatnie w mroku nocy. Poszedł za jej spojrzeniem. – W czasie kanioru – rzekłgłosem pełnym zdumienia

– kiedy Ruana śpiewał, krew znikła z jej rogu. Nie wiem, jak. – Odpuszczał ci winy – powiedziała. – Kanior jest bardzo wielką magią. – Przerwała. – Był – poprawiła, gdy prawda dotarła do niej. Położyła jej kres. Obejrzała się na paraiko. Ci, którzy mogli chodzić, przynosili pozostałym wodę zza grani – musiał tam być strumień lub studnia. Jej towarzysze pomagali im. Obserwując ich, zaczęła wreszcie płakać. I kiedy tak płakała, Imraith-Nimphais niespodziewanie spuściła swą piękną głowę, uważając na róg, i otarła się o nią łagodnie. Ten gest, tak zupełnie nieoczekiwany, otworzył ostatnie tamy serca Kim. Spojrzała na Tabora przez łzy i ujrzała, że kiwa głową przyzwalająco. Wtedy zarzuciła ramiona na szyję przepięknej istoty, którą wezwała i której nakazała zabijać, i przycisnąwszy policzek do głowy Imraith-Nimphais, rozpłakała się. Nikt im nie przeszkodził, nikt się nie zbliżył. Po jakimś czasie, sama nie wiedziała, jakim, Kim odstąpiła o krok. Spojrzała na Tabora. Uśmiechnął się. – Czy wiesz, że płaczesz równie wiele jak mój ojciec? – powiedział. Po raz pierwszy od wielu dni zaśmiała się, a syn Ivora śmiał się wraz z nią. – Wiem – wysapała. – Wiem, że dużo płaczę. Czy to nie okropne? Potrząsnął głową. – Nie, jeśli potrafisz zrobić to, co uczyniłaś – powiedział cicho. Jego chłopięcość znikła równie nagle, jak się pojawiła. To już jeździec ImraithNimphais powiedział: – Musimy iść. Strzegę obozów i oddaliłem się na zbyt długo, Kim głaskała jedwabistą grzywę. Potem cofnęła się i gdy to uczyniła, wizja, która wymykała jej się, dryfując na obrzeżach umysłu, nagle wykrystalizowała się wystarczająco, by mogła zobaczyć, dokąd powinna się udać. Popatrzyła na Baelrath; był przygaszony i pozbawiony mocy. Nie była tym zaskoczona. Ta świadomość zrodziła się z bycia jasnowidzącą, z duszy, którą dzieliła z Ysanne. Zawahała się, patrząc na Tabora. – Muszę cię poprosić o jeszcze jedno. Czy ona mnie zabierze? Mam przed sobą długą drogę i zbyt mało czasu. Jego wzrok już był odległy, lecz spokojny i uważny. – Tak – odrzekł. – Ona zna twoje imię. Zabierzemy cię, jasnowidząca, wszędzie, gdzie musisz iść. Nadszedł więc czas, by się pożegnać. Obejrzała się i zobaczyła, że jej trzej przewodnicy stoją razem w pobliżu. – Dokąd mamy pójść? – zapytał Faebur. – Do Celidonu – odparła. Już teraz wiele rzeczy stawało się dla niej coraz jaśniejszych. Ogarnęło ją poczucie potrzeby pośpiechu. – Tam stoczono bitwę i tam znajdziecie wojsko – tych, którzy przeżyli. Spojrzała na dalreidana, który wahał się, trzymając się z tyłu. – Mój przyjacielu – rzekła tak, by wszyscy ją usłyszeli – dziś rano powiedziałeś Faeburowi słowa, które zabrzmiały prawdziwie: nikt teraz we Fionavarze nie jest wygnańcem. Wracaj do

domu, dalreidanie, i przybierz swe prawdziwe imię na Równinie. Powiedz im, że przysłała cię Jasnowidząca Brenninu. Przez chwilę stał jak skamieniały, opierając się. Potem powoli pokiwał głową. – Czy się jeszcze spotkamy? – zapytał. – Mam nadzieję – powiedziała i podeszła uściskać jego, a potem również Faebura. Obejrzała się na Brocka. – A ty? – spytała. – Pójdę z nimi – odrzekł. – Dopóki mój król nie wróci do ojczyzny, będę służył Avenowi i najwyższemu królowi najlepiej, jak umiem. Będziesz uważać, jasnowidząca? – Jego głos był gderliwy. Podeszła bliżej i z przyzwyczajenia sprawdziła bandaż, którym owinęła mu głowę. Potem schyliła się i ucałowała go w usta. – Ty też – szepnęła. – Mój drogi. Na samym końcu zwróciła się do Ruany, który czekał na nią. Nic nie powiedzieli na głos. Potem usłyszała w myślach jego szept: Niech Tkacz trzyma mocno w dłoni twą nić, jasnowidząca. To właśnie, bardziej niż cokolwiek innego chciała usłyszeć – to ostatnie wybaczenie, gdy nie miała prawa do żadnego. Popatrzyła w górę na jego wielką, siwobrodą głowę patriarchy, na mądre oczy, które widziały zbyt wiele. I twoją – odrzekła w milczeniu. Twoją nić i twego ludu. Potem powoli podeszła do miejsca, gdzie czekał Tabor, siadła za nim na grzbiecie Imraith-Nimphais. Powiedziała mu, gdzie musi się udać i polecieli. Było jeszcze kilka godzin do świtu, gdy postawił ją na ziemi. Nie w miejscu ogarniętym wojną, lecz jedynym we Fionavarze, gdzie zaznała chwili spokoju. Ciche miejsce. Jezioro jak klejnot, od którego odbija się światło księżyca. Chatka nad jeziorem. On znów był w przestworzach, wzbijając się, gdy tylko zsiadła. Wiedziała, że chce wracać. Jego ojciec dał mu zadanie, a ona odciągnęła go od niego już drugi raz. – Dziękuję ci – powiedziała. Nic więcej nie przychodziło jej na myśl. Uniosła rękę gestem pożegnania. Kiedy uczynił to samo, ze smutkiem dostrzegła, że blask księżyca i gwiazd przeświecał przez niego. Potem Imraith-Nimphais rozpostarła skrzydła i wraz z jeźdźcem znikła. Jeszcze jedna gwiazda przez chwilę, a potem zupełnie nic. Kim weszła do chatki.

Część II Wieża Lisen

Rozdział 4 Wspierając się o reling na rufie, Paul przyglądał się, jak Lancelot toczy pojedynek z cieniem. Trwało to przez większość wczorajszego dnia, od chwili, gdy wypłynęli z Cader Sedat, ciągnąc się przez większość tego drugiego poranka aż do popołudnia. Mieli teraz słońce za sobą. Lancelot stał na pokładzie obrócony plecami do słońca i atakował oraz wycofywał się, wykonując zawiłe kroki. Jego miecz śmigał w mgle pchnięć i ciosów parujących, zbyt szybkich, by je śledzić. Niemal każdy człowiek na pokładzie Prydwena spędził jakiś czas na obserwowaniu go potajemnie, albo jak Paul, z nie ukrywanym podziwem. Paul wreszcie zaczął zauważać pewne regularne wzory w tym, co czynił Lancelot. Przyglądając się tym nie kończącym się ćwiczeniom, w końcu zrozumiał coś jeszcze. Ta szermierka była czymś więcej niż wyłącznie treningiem kogoś, kto niedawno został zbudzony w Komnacie Umarłych w Cader Sedat. W tych nieubłaganych, opętańczych powtórzeniach Paul wreszcie dostrzegł, że Lancelot maskuje jak może uczucia, które się w nim budzą. Przyglądał się, jak ciemnowłosy mężczyzna wykonuje swe rygorystyczne ćwiczenia bez ceremonii, czy jakiegokolwiek niepotrzebnego ruchu. Teraz, jak i zawsze, Lancelota otaczała atmosfera spokoju przypominająca nieruchomy staw, który pochłania bez wysiłku fale wzburzonego życia. Pod pewnym względem bardzo dodawało to otuchy, a to uczucie towarzyszyło im od chwili, gdy ów mężczyzna znalazł się między nimi, podniósłszy się z kamiennego łoża, by przywrócić do życia również Matta Sörena. Paul Schafer był jednak zbyt mądry, by dostrzegać tylko jeden poziom wydarzeń. Był Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym, rozmawiał z bogami i wzywał ich, przeżył trzy noce na Letnim Drzewie, a kruki Mórnira nigdy nie oddalały się od niego zbytnio. Prydwen znów żeglował na wojnę, a trening Lancelota był rzeczą właściwą i odpowiednią do roli, jaką odegra, gdy znów przybiją do brzegu. Wracali również do czegoś jeszcze innego, do kogoś innego: do Guinevere. W nieodpartej potrzebie fizycznego działania, bez względu na to, jak było ono zdyscyplinowane, Paul czytał prawdę wyraźnie jak w książce, a tematami tej książki były absolutna miłość, absolutna zdrada i smutek, który potrafił spętać serce. Artur Pendragon, który znajdował się na dziobie ze swym psem Cavallem i spoglądał na wschód, był jedynym człowiekiem na statku, który nie poświęcił choćby chwili na popatrzenie, jak Lancelot toczy pojedynek na miecze ze swym cieniem. Dwaj mężczyźni nie zamienili słowa od chwili wyjścia z ruin Cader Sedat. Nie było między nimi nienawiści, ani nawet gniewu, czy widocznej rywalizacji, które Paul mógłby dostrzec. Widział natomiast ostrożność, strzeżenie się, czujne

powstrzymywanie serca na wodzy. Paul przypomniał sobie – wiedział, że nigdy tego nie zapomni – te kilka słów, które rzekli do siebie na wyspie: Lancelot, dopiero co zbudzony, spytał z niezmierną uprzejmością: Dlaczegóż uczyniłeś to nam trojgu, mój panie? I Artur pod sam koniec, w ostatnich drzwiach tej strzaskanej, skrwawionej komnaty: Och, Lance, chodź. Ona będzie na ciebie czekać. Nie było tam nienawiści czy rywalizacji, a coś gorszego, bardziej raniącego: miłość i mury wzniesione przeciwko niej w nieuniknionym przeczuciu tego, co nastąpi. Historii, która znów zostanie odegrana jak tak wiele razy przedtem. Paul oderwał wzrok od tej gibkiej, fascynującej postaci przemierzającej pokład i powtarzającej bez końca te same bezbłędne obrzędy miecza. Odwrócił się, spoglądając na morze przez barierkę lewej burty. Zdał sobie sprawę, że będzie zmuszony bronić swego własnego serca. Nie mógł sobie pozwolić na zagubienie się w utkanym smutku tych trojga. Miał swe własne brzemię i czekające nań przeznaczenie, własną rolę do odegrania, swój własny, straszny, niewypowiedziany niepokój. Który miał imię, imię dziecka, które nie było już dłużej dzieckiem, chłopca, który w Lesie Boga ledwie tydzień temu o własnych siłach przemierzył większość drogi do dorosłości i większość drogi do swej mocy. Syn Jennifer. I Rakotha Maugrima. Darien. Od tego popołudnia przy Letnim Drzewie nie był już Darim. Poszedł tam jako mały chłopiec, który ledwo nauczył się puszczać kaczki kamykami na jeziorze, a wyszedł jako ktoś bardzo odmienny, ktoś starszy, dzikszy, władający ogniem, zmieniający kształty, zbity z tropu, wyalienowany i niewyobrażalnie potężny. Syn najmroczniejszego z bogów. Dzika karta w wojennej talii. Przypadkowy, tak nazwała go matka, wiedząc być może więcej niż ktokolwiek z nich. Nie dodawało to jednakże otuchy. Bowiem jeśli Darien rzeczywiście jest nieprzewidywalny, może uczynić wszystko. Może zwrócić się w każdą stronę. Nigdy, rzekł Brendel z lios alfarów, nigdy nie było w żadnym ze światów istoty tak zawieszonej pomiędzy Jasnością i Mrokiem. Nigdy nikogo, kto mógłby się równać z tym chłopcem na krawędzi wieku męskiego, przystojnym i pełnym wdzięku, którego oczy były błękitne, z wyjątkiem chwil, gdy były czerwone. Mroczne myśli. Nie było też światła, ani też jego bliskości we wspomnieniu o Brendelu. Brendelu, któremu będzie musiał sam powiedzieć, lub być obecnym przy tym, jak inni opowiadają o Duszodzierżcy i losie wszystkich lios alfarów, którzy od czasów Bael Rangat pożeglowali na zachód w odpowiedzi na swą pieśń. Paul westchnął, spoglądając na fale morskie rozstępujące się przed płynącym statkiem. Wiedział, że tam w głębiach jest Liranan, nieuchwytny morski bóg. Paul miał ochotę znów go wezwać, zadać pytania, a nawet szukać pociechy w świadomości, że morskie

gwiazdy znów świecą w miejscu, gdzie zabito Duszodzierżcę. Były to pobożne życzenia. Znajdował się zbyt daleko od źródła wszelkiej mocy, jaką posiadał i był o wiele za mało pewny tego, jak ukierunkować tę moc, nawet gdyby była dostępna. Doprawdy, gdyby spojrzeć na to uważnie, była tylko jedna rzecz, jakiej był pewien. W przyszłości czeka go spotkanie, trzecie już z kolei. Przewijało się ono w jego snach i dziennych rozmyślaniach. Paul wiedział, że w samej jego krwi jest zapisane, iż spotka Galadana jeszcze raz, lecz nie więcej. Jego przeznaczenie i los Wilczego Władcy były dla siebie nawzajem wątkiem i osnową, a tylko Tkacz wiedział, czyjej nici przeznaczeniem było zostać przeciętą, gdy się już zetkną. Na pokładzie za nim rozległy się kroki wtrącające się w regularny rytm natarć i wycofań Lancelota. Potem niefrasobliwy, niezmiernie charakterystyczny głos rzekł wyraźnie: – Mości Lancelocie, jeśli łaska, sądzę, że lepiej wypróbowałbym cię niż twój cień – rzekł Diarmuid dan Ailell. Paul odwrócił się. Lancelot, lekko spocony, przyjrzał się Diarmuidowi z pełną powagi uprzejmością malującą się na jego twarzy i w całej postawie. – Byłbym za to wdzięczny – powiedział z łagodnym uśmiechem. – Wiele czasu upłynęło od chwili, gdy mierzyłem się z kimś z mieczem w dłoni. Macie więc drewniane miecze ćwiczebne na pokładzie statku? Teraz była kolej Diarmuida, by się uśmiechnąć. Jego oczy tańczyły pod strzechą jasnych włosów spłowiałych od słońca wysoko na niebie. Była to mina bardzo dobrze znana większości ludzi na statku. – Niestety nie – wymamrotał – ale zaryzykowałbym stwierdzenie, że obaj jesteśmy dość wprawni, by użyć naszych mieczy bez obawy wyrządzenia krzywdy. – Przerwał. – Poważnej krzywdy – poprawił. Zapadła krótka cisza, którą przerwał trzeci głos dochodzący z dalszej części pokładu. – Diarmuidzie, to nie jest odpowiednia pora na zabawy, szczególnie niebezpieczne. Rozkazujący ton w głosie Lorena Srebrnego Płaszcza nabrał jeszcze siły od czasu, gdy mag przestał być magiem. Spoglądał i przemawiał z nieumniejszoną władczością, z wyraźniejszym, jak się zdawało, poczuciem celu od chwili, gdy Matt powstał z martwych, a Loren przysiągł służyć swemu staremu przyjacielowi, który był królem pod Banir Lók, zanim został źródłem maga w Paras Derval. Jednocześnie zasięg jego władzy – a jeśli już o to chodzi, również czyjejkolwiek innej – zawsze ostro kończył się w miejscu, gdzie zaczynały się życzenia Diarmuida. Szczególnie takiego rodzaju życzenia. Mimowolnie kąciki ust Paula wykrzywiły się ku górze, gdy zerknął na księcia. Kątem oka ujrzał Errona i Rothea, którzy podawali skrawki papieru Cardeowi. Zakłady. Potrząsnął głową z rozbawieniem. Diarmuid wyciągnął miecz. – Jesteśmy na morzu – powiedział do Lorena

z przesadną rozwagą – i co najmniej dzień drogi, być może więcej, od lądu, w zależności od wiatru i naszego ledwie kompetentnego kapitana – posłał przelotne spojrzenie Collowi, który stał bez koszuli za sterem. – Może już nie nadarzy się szczęśliwsza chwila na zabawę. Panie? To ostatnie pytanie skierowane było do Lancelota wraz z salutem mieczem, który był nachylony w taki sposób, by słońce odbite od niego zaświeciło Lancelotowi w oczy. Ten zaśmiał się w niewymuszony sposób, odpowiedział salutem i zwinnie usunął się na bok, sięgając sam po broń. – Za świętą cześć „Czarnego Dzika”! – rzekł Diarmuid głośno do wtóru gwizdów i wiwatów. – Za moją panią, królową – rzekł Lancelot odruchowo. Skutkiem tego była natychmiastowa cisza. Paul instynktownie spojrzał w stronę dziobu. Artur stał, patrząc przed siebie w kierunku, gdzie powinien znajdować się ląd, zupełnie nie zwracając na nich uwagi. Po chwili Paul odwrócił się, bowiem klingi zetknęły się rytualnie i zaczęły tańczyć. Nigdy nie widział Diarmuida z mieczem. Słyszał opowieści o obu synach Ailella, lecz to było jego pierwsze osobiste zetknięcie. Obserwując go, dowiedział się czegoś jeszcze o tym, dlaczego ludzie z Twierdzy Południowej szli za swym księciem z taką niewzruszoną wiernością. Trzeba było czegoś więcej niż tylko wyobraźni i zapału, by wyczarować takie chwile na posępnym statku na pełnym morzu. Było nieskomplikowaną prawdą – w zdecydowanie skomplikowanym mężczyźnie – że był denerwująco dobry we wszystkim, do czego się wziął. Wliczając w to szermierkę, co Paul właśnie zauważył całkiem bez zaskoczenia. Zaskoczenie natomiast wywołał w nim fakt, iż książę tak zawzięcie musiał walczyć o utrzymanie swej pozycji. Bowiem jego przeciwnikiem był Lancelot z Jeziora i nikt nigdy nie był tak dobry. Z tą samą oszczędną, niemal abstrakcyjną precyzją, z jaką toczył pojedynek ze swym cieniem, mężczyzna, który leżał w komnacie na dnie morza pośród najpotężniejszych umarłych we wszystkich światach, pokazywał ludziom z Prydwena, dlaczego tak było. Używali nagich ostrzy i poruszali się bardzo szybko na kołyszącym się statku. Dla niewprawnego oka Paula w pchnięciach i ciosach, jakie sobie zadawali, czaiło się prawdziwe niebezpieczeństwo. Przez tłum krzyczących mężczyzn rzucił spojrzenie na Lorena, a potem na Colla i wyczytał w nich obu tę samą troskę. Pomyślał o interwencji; wiedział, że dla niego przerwaliby, lecz wraz z tą myślą zauważył szybsze bicie swego pulsu i to, w jakim stopniu Diarmuid wprowadził jego – i ich wszystkich – w nastrój kompletnie przeciwstawny do pustej ciszy panującej piętnaście minut temu. Uświadomił sobie, że książę doskonale wie, co robi.

Diarmuid, cofając się przed niewiarygodnie szybkim atakiem Lancelota, zdołał ustawić się blisko zwoju liny leżącej na pokładzie. Perfekcyjnie zgrywając ruchy, zrobił szybki krok do tyłu, obrócił się wokół zwoju i nachyliwszy nisko, ciął Lancelota w kolana zamaszystym, mogącym okaleczyć ciosem. Który został zablokowany przez ostrze bardzo szybko cofniętego miecza. Lancelot wyprostował się, zrobił krok do tyłu i z radością błyszczącą w ciemnych oczach, zawołał: – Dzielnie się spisałeś! Diarmuid, ocierając pot z oczu bufiastym rękawem, wyszczerzył się w grymasie wściekłego uśmiechu. Następnie skoczył do ataku bez ostrzeżenia. Przez kilka spiesznych kroków Lancelot ustępował przed nim, po czym jego miecz znów zaczął tak szybko się poruszać, że migał w oczach. Teraz Lancelot nacierał, zmuszając Diarmuida do cofania się w kierunku luku prowadzącego pod pokład. Zaabsorbowany widowiskiem, zapomniawszy o wszystkim innym, Paul patrzył, jak książę wycofuje się. Zobaczył coś jeszcze: cofając się i odpierając ciosy, Diarmuid oderwał wzrok od Lancelota i zerknął w stronę stojącego przy burcie Paula – lub raczej na morze za nim. W chwili, gdy Paul odwracał się, by zobaczyć, co to jest, usłyszał krzyk księcia: – Paul! Uważaj! Cała drużyna odwróciła się gwałtownie, by spojrzeć, nie wyłączając Lancelota. Co umożliwiło Diarmuidowi tuż po tym oczywistym podstępie zadanie beż wysiłku pchnięcia mieczem... ...który wytrącony, wyleciał mu z rąk. Bowiem Lancelot przedłużył swój obrót do pełnego piruetu, stając ponownie twarzą w twarz z księciem, lecz w wypadzie. Jego miecz z pełną mocą tego zamaszystego, szybkiego jak błyskawica zamachu zderzył się z klingą Diarmuida i posłał ją nieomal poza burtę. To był koniec. Przez chwilę trwała pełna zdumienia cisza, a potem Diarmuid wybuchł tubalnym śmiechem i wychodząc naprzód, uściskał mocno Lancelota wśród pochwalnego ryku ludzi z Południowej Twierdzy. – To nieuczciwe, Lance – rozległ się głęboki, serdecznie rozbawiony głos. – Widziałeś już przedtem takie posunięcie. On nie miał szans. Artur Pendragon stał w połowie drogi na pokładzie. Paul nie zauważył jego nadejścia. Nikt z nich tego nie zauważył. Podniesiony na duchu, dostrzegł uśmiech na twarzy Wojownika i odpowiadający na to blask w oczach Lancelota, i znów pogratulował w myślach Diarmuidowi. Książę wciąż się śmiał. – Szansa? – wysapał bez tchu. – Musiałbym go związać, żeby mieć jakąś szansę! Lancelot uśmiechnął się, wciąż spokojny i opanowany, lecz nie w sposób nadmiernie surowy. Spojrzał na Artura. – Pamiętasz? – spytał. – Ja niemal zapomniałem. Gawain kiedyś tego próbował, prawda?

– To prawda – odparł Artur, wciąż rozbawiony. – Niemal podziałało. – Niemal – przyznał Artur. – Ale nie udało się. Gawain nigdy nie potrafił cię pobić, Lance. Całe życie próbował. Przy tych słowach zjawiła się chmura, choć niebo było wciąż błękitne, a popołudniowe słońce równie jasne, co poprzednio. Zgasł krótki uśmiech Artura, a później także Lancelota. Dwaj mężczyźni spojrzeli na siebie, a ich twarze nagle stały się nieprzeniknione, przesycone ciężarem historii. Wśród niespodziewanej ciszy, jaka zapanowała na Prydwenie, Artur znów się odwrócił z Cavallem przy nodze i wrócił na dziób. Z bólem serca Paul popatrzył na Diarmuida, który odpowiedział spojrzeniem pozbawionym wesołości. Później wyjaśni, postanowił Paul. Książę nie mógł wiedzieć: nikt inny, być może z wyjątkiem Lorena, nie mógł wiedzieć tego, co znał Paul. Nie była to świadomość zrodzona z kruków czy Drzewa, lecz z wiedzy jego własnego świata: świadomość tego, iż Gawain od Okrągłego Stołu rzeczywiście przez całe życie próbował pokonać Lancelota w bitwie. Wszystkie te bitwy były przyjacielskie, aż do samego końca – który nadszedł dla niego z ręki Lancelota w walce, która była częścią wojny. Wojny, jaką Artur zmuszony był stoczyć po tym, gdy Lancelot ocalił Guinevere przed spłonięciem na stosie w Camelocie. Diarmuid próbował, pomyślał smutno Paul. Była to szlachetna próba. Lecz ponure przeznaczenie tych dwóch mężczyzn i kobiety, która na nich czekała, było stanowczo zbyt zawile ukształtowane, by mogły je zatrzymać, choćby na chwilę, śmiech czy radość. – Patrzcie uważnie, lenie! – Prozaiczny, donośny głos Colla wdarł się w jego rozmyślania. – Żeglujemy statkiem, który może jeszcze będzie musiał trochę popływać. Wiatr się zmienia, Diar! Paul obejrzał się na południowy zachód, w kierunku, jaki Coli wskazywał wyciągniętą ręką. Uświadomił sobie, że wiatr był teraz bardzo porywisty. Zerwał się nagle podczas szermierki. Spoglądając wstecz, mógł z pewnym wysiłkiem dostrzec ciemną linię na horyzoncie. I w tym momencie poczuł w swej krwi ciszę, która zwiastowała obecność Mórnira. Młodsi bracia nie powinni dosiadać istot o tak nieograniczonej mocy. Ani też mówić, ani wyglądać jak Tabor zeszłej nocy, zanim poleciał w góry. To prawda, że podsłuchała, jak jej rodzice rozmawiali o tym wielokrotnie (bardzo wiele udawało jej się podsłuchiwać) i była obecna trzy noce temu, gdy jej ojciec powierzył strzeżenie kobiet i dzieci samemu Taborowi.

Nie widziała jednak stworzenia z jego postu przed zeszłą nocą, więc dopiero wtedy Liane zaczęła naprawdę domyślać się, co stało się jej młodszemu bratu. Bardziej przypominała swą matkę niż ojca: nie płakała często, ani łatwo. Rozumiała jednak, że latanie było niebezpieczne dla Tabora, a potem usłyszała obcość w jego głosie, gdy dosiadł wierzchowca, więc rozpłakała się po jego odlocie. Nie spała przez całą noc, siedząc na progu domu, który dzieliła z matką i bratem, aż nieco przed świtem na niebie pojawiła się spadająca gwiazda tuż na zachód od nich, w pobliżu rzeki. Wkrótce potem Tabor wszedł do obozowiska, podnosząc rękę ku zdumionym kobietom na straży. Przed wejściem w milczeniu do środka dotknął lekko ramienia siostry, po czym padł na łóżko. Wiedziała, że to coś więcej niż tylko zmęczenie, lecz nic nie mogła zrobić. Sama położyła się do łóżka, by zapaść w niespokojny sen o Gwen Ystrat i jasnowłosym mężczyźnie z innego świata, który stał się Liadonem i wiosną. Wstała o wschodzie słońca, nawet jeszcze przed matką, co było niezwykłe. Ubrała się i wyszła na zewnątrz, sprawdziwszy uprzednio, że Tabor jeszcze śpi. Gdyby nie liczyć tych, które stały na straży, w obozie panowała cisza. Spojrzała na wschód na wzgórza i góry, a następnie na zachód na iskrzenie Latham i rozciągającą się dalej Równinę. Jako mała dziewczynka myślała, że Równina ciągnie się bez końca; w pewien sposób nadal tak myślała. Poranek był piękny i pomimo wszelkich trosk i niewyspania, poczuła się podniesiona na duchu, słysząc śpiew ptaków i czując woń świeżości w porannym powietrzu. Poszła zajrzeć do Gereinta. Po wejściu do domu szamana zatrzymała się na chwilę, by jej oczy przyzwyczaiły się do ciemności. Ona i Tabor zaglądali do niego kilka razy dziennie: z poczucia obowiązku i z miłości. Jednakże sędziwy szaman nie ruszył się od chwili, gdy go tu przyniesiono, a jego wyraz twarzy zdradzał tak straszną udrękę, że Lianę ledwo mogła patrzeć na niego. Przyglądała mu się jednakże za każdym razem, szukając wskazówek, jakiegoś sposobu, aby mu pomóc. Jak można nieść pomoc komuś, kogo dusza wędruje daleko? Nie wiedziała. Tak więc znów stała na progu, czekając aż mrok nieco ustąpi, i wtedy usłyszała głos, który znała przez całe swe życie, odzywający się tonem, który również znała całe życie: – Jak długo musi starzec w dzisiejszych czasach czekać na śniadanie? Pisnęła cicho; dziewczęcy nawyk, z którego wciąż starała się wyrosnąć. Potem przebyła odległość do wnętrza domu bardzo szybko, znalazła się bowiem na kolanach obok Gereinta, ściskając go i płacząc, jak uczyniłby to jej ojciec, a z tej okazji być

może również jej matka. – Wiem – powiedział cierpliwie, poklepując ją po plecach. – Wiem. Jest ci bardzo przykro. To się nigdy więcej nie przydarzy. Wiem o tym wszystko. Mimo to Lianę, uściski o poranku, niezależnie od tego, jak miłe, nie są śniadaniem. Dziewczyna śmiała się i płakała jednocześnie i próbowała obejmować go najmocniej, jak potrafiła bez urażenia jego kruchych kości. – Och, Gereincie – wyszeptała – tak się cieszę, że wróciłeś. Tyle się wydarzyło. – Jestem pewien – powiedział zupełnie innym głosem. – Siedź chwilę spokojnie i pozwól mi wyczytać to w tobie. Tak będzie szybciej niż miałabyś opowiadać. Tak uczyniła. Działo się to już tyle razy przedtem, że nie robiło na niej wrażenia. Ta moc była w sercu tych, co byli szamanami; przychodziła wraz z oślepieniem. Po chwili Gereint westchnął i odsunął się nieco, głęboko zamyślony. Po chwili zapytała: – Gzy dokonałeś tego, po co wyruszyłeś? Pokiwał głową. – Czy było bardzo trudno? Kolejne skinięcie głową. Nic więcej, lecz znała go od dawna. Widziała również jego twarz w czasie podróży. Poczuła przypływ dumy. Gereint należał do nich i cokolwiek uczynił, było to coś wielkiego. Miała jeszcze jedno pytanie, lecz bała się je zadać. – Przyniosę ci coś do jedzenia – powiedziała, szykując się do wyjścia. W przypadku Gereinta jednakże rzadko trzeba było pytać. – Lianę – szepnął – nie potrafię powiedzieć z całą pewnością, bowiem nie jestem jeszcze dość silny, by sięgnąć do Celidonu. Wydaje mi się jednak, że wiedziałbym, gdyby stało się tam coś bardzo złego. Nic im nie jest, dziecko. Później otrzymamy pełniejsze wieści, lecz teraz możesz powiedzieć swojej matce, że nic im nie jest. Ulga rozbłysła w niej niczym kolejny wschód słońca. Zarzuciła mu ręce na szyję i znów go ucałowała. Gderliwie rzekł: – To wciąż nie jest śniadanie! Powinienem cię też ostrzec, że za moich czasów każda kobieta, która to zrobiłaby, musiałaby być przygotowana na zrobienie wiele więcej! Zaśmiała się bez tchu. – Och, Gereincie, poszłabym z tobą do łóżka z radością w każdej chwili, jeśli tylko poprosisz! Przynajmniej raz sprawiał wrażenie zaskoczonego. – Nikt nie powiedział mi czegoś takiego już od dawna – stwierdził po długiej chwili. – Dziękuję ci, dziecko. Zajmij się jednak śniadaniem i przyprowadź mi zamiast tego swego brata. Była tym, kim była i nie sposób jej było powstrzymać. – Gereincie! – wykrzyknęła z udawanym zdumieniem. – Wiedziałem, że to powiesz – burknął. – Twój ojciec nigdy nie nauczył swych

dzieci odpowiednich manier. To nie jest śmieszne, Lianę dal Ivor. Teraz idź po swego brata. Właśnie się zbudził. Wyszła, wciąż chichocząc. – I śniadanie! – krzyknął za nią. Dopiero, gdy był całkiem pewny, że go nie usłyszy, pozwolił sobie na roześmianie się. Śmiał się długo, bowiem był bardzo zadowolony. Znów był na Równinie, gdy sądził, że już nigdy nie powróci, wyruszywszy raz nad morskie fale. Rzeczywiście jednak dokonał tego, po co wyruszył i jego dusza przeżyła. A cokolwiek wydarzyło się w Celidonie, nie mogło być bardzo złe, bo inaczej, nawet będąc tak osłabiony, wiedziałby o tym od pierwszej chwili powrotu. Tak więc śmiał się przez kilka chwil i pozwolił sobie – co nie było trudne – na radosne i niecierpliwe oczekiwanie na posiłek. Wszystko zmieniło się, gdy wszedł Tabor. Wniknął do umysłu chłopca i zobaczył, co się z nim dzieje, a potem wyczytał historię tego, co jasnowidząca zrobiła w Khath Meigol. Wtedy jedzenie straciło smak w jego ustach, a w sercu miał popiół. Sharra spacerowała po ogrodzie na tyłach zwieńczonej kopułą świątyni w towarzystwie najwyższej kapłanki – jeśli ten maleńki skrawek ziemi, pomyślała sobie, można właściwie nazwać ogrodem. Dla kogoś, kto wychował się w Larai Rigal i znał każdą ścieżkę, wodospad i rozłożyste drzewo wewnątrz jego murów, odpowiedź na to pytanie nasuwała się niemal sama. Mimo to były tu niespodziewane skarby. Zatrzymała się przy klombie sylvainów w kolorze srebra i przykurzonych róż. Nie wiedziała, że rosną tak daleko na południe. W Cathalu nie spotykało się ich; powiadano, że sylvainy rosną jedynie na brzegach jeziora Celyn w pobliżu Daniloth. To kwiaty lios alfarów. Powiedziała o tym Jaelle. Kapłanka zerknęła na kwiaty z umiarkowaną uwagą. – Dostaliśmy je w prezencie – mruknęła. – Dawno temu, gdy Ra-Lathen utkał mgłę nad Daniloth i lios rozpoczęli swą długą nieobecność. Wysłali nam sylvainy, byśmy mieli pamiątkę po nich. Rosną tutaj, jak również w ogrodach pałacowych. Niewiele, bowiem gleba jest nieodpowiednia, czy coś jeszcze innego – lecz zawsze jest ich trochę, a te zdały się przeżyć zimę i suszę. Sharra spojrzała na nią. – Dla ciebie to nie ma znaczenia, prawda? – stwierdziła. – Ciekawa jestem, czy cokolwiek jest dla ciebie ważne? – Spośród kwiatów? – Jaelle uniosła brwi. Potem po chwili rzekła: – Prawdę mówiąc, pewne kwiaty miały znaczenie: te, które wyrosły wokół Dun Maura, gdy śnieg zaczął topnieć. Sharra przypomniała sobie. Były czerwone, krwistoczerwone dzięki ofierze. Znów spojrzała na towarzyszkę. Poranek był ciepły, lecz Jaelle w swej białej szacie sprawiała wrażenie lodowato chłodnej, a jej uroda miała ostry, kaleczący wydźwięk.

W samej Sharrze niewiele było łagodności, czy potulności, a mężczyzna, którego miała poślubić, do końca życia będzie nosił bliznę od noża, jakim rzuciła w niego, lecz w przypadku Jaelle było to coś innego i prowokującego. – Oczywiście – mruknęła księżniczka Cathalu. – Te kwiaty musiały mieć znaczenie. Lecz czy coś jeszcze? Czy może absolutnie wszystko musi wrócić do Bogini, by dotrzeć do ciebie? – Wszystko wraca do niej – odparła odruchowo Jaelle. Lecz wtedy, po chwili przerwy, dodała z niecierpliwością. – Dlaczego wszyscy zadają mi takie pytania? Czego, dokładnie, wy wszyscy spodziewacie się po najwyższej kapłance Dany? – Jej oczy, zielone niczym trawa w słońcu, rzucały wyzwanie Sharrze. W obliczu tego wyzwania Sharra zaczęła żałować, że poruszyła tę kwestię. Wciąż była zbyt impulsywna; częstokroć stawiało ją to w sytuacjach, które przerastały jej możliwości. W końcu była gościem w świątyni. – Cóż... – zaczęła przepraszająco. I nie dokończyła. – Doprawdy! – wykrzyknęła Jaelle. – Nie mam pojęcia, czego ludzie chcą ode mnie. Jestem najwyższą kapłanką. Muszę kierować przepływem mocy, kontrolować Mormae – a Dana wie, że w przypadku Audiart wymaga to pracy. Muszę przestrzegać obrzędów i udzielać porad. Po odjeździe najwyższego króla na mnie wraz z kanclerzem spadł obowiązek władania królestwem. Jak mogłabym być kimś innym niż jestem? Czego wy wszyscy chcecie ode mnie? Musiała odwrócić się ku kwiatom, by ukryć twarz, co było zdumiewające. Sharra poczuła rozbawienie i chwilę wzruszenia, lecz pochodziła z kraju, w którym przebiegłość była cechą niezbędną do przetrwania. Była też córką oraz następczynią najwyższego władcy Cathalu. – Tak naprawdę nie mówisz tego do mnie, prawda? – spytała cicho. – Kim są ci inni? Po chwili Jaelle, która zdawała się mieć dość odwagi na wszystko inne, odwróciła się, by spojrzeć na nią. Zielone oczy były suche, lecz w ich głębi kryło się pytanie. Usłyszały kroki na ścieżce. – Tak, Leilo? – powiedziała Jaelle, niemal zanim jeszcze się odwróciła. – Co się stało? I dlaczego wciąż wchodzisz tam, gdzie nie powinno cię być? – Słowa były surowe, jednakże, co zaskakujące, nie ton. Sharra popatrzyła na chudą dziewczynkę o prostych, jasnych włosach, która krzyczała z nie udawanego cierpienia, gdy leciały Dzikie Łowy. Na twarzy Leili malowała się nieśmiałość. – Przepraszam – rzekła. – Myślałam jednak, że chciałabyś wiedzieć. Jasnowidząca jest w chatce, gdzie Finn i jego matka mieszkali z malcem. Wyraz twarzy Jaelle natychmiast się zmienił. – Kim? Naprawdę? Jesteś zestrojona z samym tym miejscem, Leilo?

– Zdaje się, że tak – odparła poważnie dziewczynka, jakby była to najzwyklejsza rzecz pod słońcem. Jaelle przyglądała jej się przez dłuższą chwilę, a Sharra, rozumiejąc jedynie połowicznie, spostrzegła litość w oczach najwyższej kapłanki. – Powiedz mi – Jaelle spytała dziewczynkę łagodnie – czy widzisz teraz Finna? Gdzie on jeździ? Leila potrząsnęła głową. – Tylko wtedy, gdy byli wezwani. Wtedy go widziałam, choć nie mogłam z nim rozmawiać. Był... zbyt chłodny. A tam, gdzie teraz są, jest zbyt zimno, bym mogła tara podążyć. – Nie próbuj, Leilo – powiedziała szczerze Jaelle. – Nie próbuj nawet. – To nie ma nic wspólnego z próbowaniem – powiedziała po prostu dziewczynka i coś w tych słowach, w tym spokojnym pogodzeniu się, obudziło litość również u Sharry. Jednakże słowa swe skierowała do Jaelle. – Jeśli Kim jest w pobliżu – stwierdziła – może mogłybyśmy pojechać do niej? Jaelle skinęła głową. – Muszę przedyskutować z nią pewne sprawy. – Czy są tu konie? Chodźmy. Najwyższa kapłanka uśmiechnęła się łagodnie. – Tak łatwo? Istnieje różnica pomiędzy niezależnością a nieodpowiedzialnością, moja droga – rzekła z delikatną precyzją. – Jesteś następczynią swego ojca i narzeczoną – czyżbyś zapomniała? – następcy tronu Brenninu. A mnie powierzono połowę władzy w Brenninie. Poza tym jest wojna – a może o tym też zapomniałaś? Na tej ścieżce rok temu zabito svart alfarów. Będziemy musiały postarać się o eskortę dla ciebie, jeśli zamierzasz mi dotrzymać towarzystwa, księżniczko Cathalu. Wybacz mi z łaski swojej, ale muszę zająć się przygotowaniami. Gładko wyminęła Sharrę stojącą na wysypanej kamykami ścieżce. Zemsta, pomyślała księżniczka posępnie. Wkroczyła na bardzo prywatny teren i właśnie zapłaciła za to. Zdawała sobie sprawę, że Jaelle nie myliła się. Co tylko czyniło skarcenie bardziej dotkliwym. Pogrążona głęboko w rozmyślaniach, zawróciła i podążyła za najwyższą kapłanką ponownie do świątyni. Ostatecznie zajęło im sporo czasu, nim niewielka ekspedycja wyruszyła w drogę nad jezioro, głównie dlatego, że ten absurdalnie otyły mężczyzna, Tegid, którego Diarmuid wyznaczył na swego orędownika w sprawach małżeństwa, odmówił pozwolenia jej na wyjazd bez niego, nawet pod opieką kapłanki i straży zarówno z Brenninu, jak i Cathalu. A ponieważ w stolicy był tylko jeden koń wystarczająco duży, by przeżyć pod Tegidem, a ten właśnie wierzchowiec przebywał w koszarach Południowej Twierdzy po drugiej stronie Paras Derval... Było już niemal południe, gdy wyruszyli, skutkiem czego przybyli zbyt późno, by wpłynąć w jakikolwiek sposób na to, co się wydarzyło.

Bladym świtem Kimberly, która spała w chatce nad jeziorem, przeszła przez wąski most nad przepaścią wypełnioną bezimiennymi, bezkształtnymi straszydłami, a gdy stanęła po drugiej stronie, jakaś postać zbliżyła się do niej we śnie, a wtedy ogarnął ją strach niczym jakiś zmutowany kształt w tym samotnym, chorym miejscu. Nie budząc się, rzucała się gwałtownie z boku na bok na swym posłaniu w chacie, nieświadomie wznosząc jedną rękę gestem odmowy i wyrzeczenia. Po raz pierwszy i jedyny walczyła z wizją jasnowidzącej, starając się zmienić obraz postaci, która stała z nią po drugiej stronie. Zmienić – nie tylko przewidzieć – pętle wplecione w czas na Krośnie. Bezskutecznie. Właśnie dla wyśnienia tego snu Ysanne uczyniła Kim jasnowidzącą, oddała swą duszę, by to osiągnąć. Nie ukrywała tego. Nie było tu niespodzianek, tylko groza i odmowa, bezradność w obliczu tej niezmierzonej nieuchronności. Śpiąca postać w chatce zaprzestała zmagań; uniesiona obronnym gestem ręka opadła. We śnie stała spokojnie po drugiej stronie przepaści, stawiając czoła temu, co nadeszło. To spotkanie czekało na nią od samego początku. Była to prawda większa od wszystkich innych. I tak oto wraz ze snem o tym, z przekroczeniem mostu, rozpoczął się koniec. Był późny poranek, gdy wreszcie zbudziła się. Po sennych marzeniach zapadła w głębszy, uzdrawiający sen, którego tak rozpaczliwie potrzeba było jej wyczerpanemu ciału. Teraz leżała jeszcze chwilę w łóżku, spoglądając na słońce, które wpadało przez otwarte okna, wdzięczna niezmiernie za tę drobną łaskę odpoczynku w tym właśnie miejscu. Na zewnątrz śpiewały ptaki, a podmuch wiatru niósł zapach kwiatów. Słyszała plusk fal jeziora uderzających o kamienie na brzegu. Wstała i wyszła z chaty w słoneczny blask. Zeszła znajomą ścieżką do szerokiej, płaskiej skały nachylonej nad jeziorem, gdzie klęczała, gdy Ysanne wrzuciła bannion do oświetlonej księżycem wody i wezwała Eilathena, by zawirował dla niej. Wiedziała, że jest tam w głębinie, w swym dworze z wodorostów i kamieni, uwolniony z więzów kwietnego ognia, nie dbający o to, co dzieje się ponad powierzchnią jego jeziora. Uklękła i umyła twarz zimną, czystą wodą. Siadła na piętach i pozwoliła, by słońce osuszyło kropelki wody błyszczące na jej policzkach. Było bardzo cicho. Daleko nad jeziorem łowiący ryby ptak zniżył lot, a potem wzbił się ponownie i błysnąwszy w słońcu, odleciał na południe. Kiedyś stała na tym brzegu, niemal całe życie temu, jak się zdawało, i rzucała kamyki do wody, uciekłszy przed słowami, jakie Ysanne wypowiedziała w chatce. Pod chatką. Wtedy jej włosy były jeszcze brązowe. Była internistą z Toronto, obcą w obcym świecie. Teraz miała białe włosy i była Jasnowidzącą Brenninu, a po drugiej stronie przepaści ujrzała we śnie rozciągającą się drogę i ktoś stał przed nią na tej drodze.

Cętkowana ryba wyskoczyła z jeziora, błyszcząc jasno. Słońce stało już wysoko, zbyt wysoko. Krosno tkało nawet teraz, gdy zwlekała, siedząc na brzegu. Kimberly wstała i wróciła do chaty. Odsunęła stół nieco na bok. Położyła dłoń na podłodze i wypowiedziała słowo mocy. W dół prowadziło dziesięć stopni. Ściany były wilgotne. Nie było pochodni, lecz z dołu wciąż biło dobrze zapamiętane perłowe światło, Baelrath na jej palcu rozjarzył się w odpowiedzi. Zeszła na dół i stanęła znów w komnacie z tkanym dywanikiem, pojedynczym biurkiem, łóżkiem, krzesłem, prastarymi księgami. I przeszkloną szafką pod drugą ścianą, gdzie spoczywał Diadem Lisen, od którego bił blask. Zbliżyła się i otworzyła drzwi szafki. Przez dłuższą chwilę stała bez ruchu, spoglądając na złotą obręcz diademu i lśniący kamień osadzony na niej: najpiękniejsze dzieło lios alfarów, wykonane przez Dzieci Jasności z miłości i żalu nad najpiękniejszym dziecięciem wszystkich światów Tkacza. Światło przeciwko Ciemności, nazwała go Ysanne. Przypomniała sobie słowa Ysanne, która mówiła, że się zmienił. Miał kolor nadziei, gdy go zrobiono, jednak od czasu śmierci Lisen świecił słabiej i z poczuciem straty. Myśląc o Ysanne, Kim wyczuwała ją jako namacalną obecność. Miała złudzenie, że gdyby objęła siebie, uściskałaby kruche ciało starej jasnowidzącej. Było to złudzenie, nic więcej, lecz przypomniała sobie coś jeszcze, co było czymś więcej niż złudzeniem. Słowa Raedertha, maga, którego Ysanne kochała i który ją kochał, mężczyzny, który znalazł diadem. Temu, kto następny po Lisen włoży go – rzekł Raederth – przypadnie do przejścia najmroczniejsza droga spośród wszystkich dzieci ziemi czy gwiazd. Słowa, które usłyszała w swym śnie. Kim wyciągnęła dłoń i wydobyła diadem z niezmierną ostrożnością. Usłyszała dźwięk w pokoju na górze. Wybuchł w niej lęk, ostrzejszy nawet niż we śnie. Bowiem to, co wtedy było zaledwie przeczuciem, a więc czymś nieco oddalonym, teraz stało się rzeczywistością i było na górze. Nadszedł czas. Odwróciła się twarzą do schodów. Najspokojniejszym głosem, na jaki mogła się zdobyć, wiedząc, jak niebezpiecznie byłoby okazać strach, powiedziała: – Możesz zejść na dół, jeśli masz ochotę. Czekałam na ciebie. Cisza. Jej serce było grzmotem, werblem. Przez chwilę znów widziała przepaść, most, drogę. Potem rozległy się kroki na schodach. Potem ukazał się Darien. Nigdy go nie widziała. Nic nie wiedziała o tym, co stało się na polanie Letniego Drzewa. Miał być dzieckiem, choć częścią duszy wiedziała, że nie jest i nie może

być. We śnie był tylko spowitą cieniem, niewyraźną obecnością, imieniem, które poznała w Toronto, jeszcze zanim się urodził. Poznała go po otaczającej go aurze imienia i czymś jeszcze, co było źródłem jej najgłębszego przerażenia: jego oczy były czerwone. Teraz jego oczy były niebieskie, a sam chłopiec wydawał się bardzo młody, choć powinien być jeszcze młodszy. Tak dużo młodszy. Niemniej jednak stało przed nią dziecko Jennifer urodzone mniej niż rok temu i rozglądało się niespokojnie po całej komnacie, wyglądając, jak mógłby wyglądać każdy piętnastoletni chłopiec – gdyby jakikolwiek chłopiec mógł być tak piękny i mieć w sobie tyle mocy. – Skąd wiedziałaś, że tu jestem? – spytał nagle. Jego głos był nieporadny, zbyt mało używany. Usiłowała zmusić swe serce, by biło wolniej; musiała być spokojna, potrzebowała całego swego rozsądku, by tego dokonać. – Usłyszałam cię – powiedziała. – Myślałem, że zachowuję się cicho. Kobieta zdobyła się na uśmiech. – To prawda, Darienie. Mam bardzo dobry słuch. Twoja matka zawsze budziła mnie, wracając późno w nocy, bez względu na to, jak cicho się zachowywała. Jego wzrok spoczął na niej na chwilę. – Znasz moją matkę? – Znam ją bardzo dobrze. Bardzo ją kocham. Zrobił kilka kroków w głąb pomieszczenia, lecz trzymał się pomiędzy nią a schodami. Nie była pewna, czy po to, by móc samemu uciec, czy żeby uniemożliwić jej ucieczkę. Znów się rozglądał. – Nie wiedziałem, że ten pokój jest tutaj. Mięśnie jej pleców były naprężone z napięcia. – Należał do kobiety, która mieszkała tu przed tobą – powiedziała. – Dlaczego? – rzucił wyzywająco. – Kim ona była? Dlaczego pokój jest pod ziemią? – Ubrany był w sweter, spodnie i wysokie buty koloru jelonka. Sweter był brązowy, za ciepły na lato i za duży na niego. Uświadomiła sobie, że należał do Finna. Cała jego odzież należała do Finna. Zaschło jej w ustach. Zwilżyła wargi językiem. – Była bardzo mądrą kobietą i w tym pokoju miała wiele przedmiotów, które kochała, więc trzymała je w ukryciu, by ich strzec. – Diadem leżał na jej dłoni; był cieniutki i delikatny, zdawał się niemal nic nie ważyć, a jednak wydawało jej się, że dźwiga ciężar światów. – Jakie przedmioty? – spytał Darien. Tak więc rzeczywiście nadszedł już dla nich czas. – Ten – rzekła Kim, podając mu go. – To dla ciebie, Darienie. Przeznaczony był dla ciebie. To Diadem Lisen. – Głos jej nieco drżał. Przerwała. On milczał,

przyglądając jej się i wyczekując. Powiedziała: – To Światło przeciw Ciemności. Głos jej się załamał. Podniosłe, heroiczne słowa poszybowały w głąb małej komnaty i zgasły w ciszy. – Czy wiesz, kim jestem? – zapytał Darien. Zacisnął spuszczone dłonie. Zrobił kolejny krok ku niej. – Czy wiesz, kto jest moim ojcem? Tyle przerażenia. Jednakże śniła o tym. Należało mu się to. Pokiwała głową. – Wiem – wyszeptała. A ponieważ wydawało jej się, że w jego głosie usłyszała nieśmiałość, nie wyzwanie, dodała: – I wiem, że twoja matka była od niego silniejsza. – Nie była to prawda, lecz była to jej modlitwa, nadzieja, błysk światła, jaki niosła. – Chciał, żeby umarła, żebyś się nie urodził. Cofnął się o ten jeden krok, o który posunął się w przód. Potem zaśmiał się cicho, a był to samotny, przerażający śmiech. – Tego nie wiedziałem – rzekł. – Cernan dziwił się, czemu pozwolono mi żyć. Słyszałem go. Wszyscy zdają się z tym zgadzać. – Jego dłonie otwierały się i zaciskały spazmatycznie. – Nie wszyscy – powiedziała. – Nie wszyscy, Darienie. Twoja matka pragnęła, żebyś się urodził. Rozpaczliwie. Musiała zachować ostrożność. To było tak ważne. Paul – Pwyll, ten, który był tu z tobą – ryzykował swym życiem, strzegąc jej i sprowadzając ją do domu Vae tej nocy, gdy się urodziłeś Wyraz twarzy Dariena zmienił się, jakby jego oblicze zatrzasnęło się przed nią. – On spał w łóżku Finna – powiedział bez ogródek. Oskarżycielsko. Nic nie odrzekła. Cóż mogłaby powiedzieć? – Daj mi go – powiedział. Cóż mogła zrobić? Wszystko zdawało się takie nieuchronne, teraz, gdy nadszedł czas. Któż jak nie to dziecko miał iść Najmroczniejszą Drogą? On już wkroczył na nią. Niczyja inna samotność nigdy nie sięgnie tak głęboko, niczyja groźba nie będzie tak absolutna. Bez słów, bowiem żadne słowa nie mogły być odpowiednie dla tego momentu, wystąpiła naprzód z diademem w dłoniach. On odruchowo cofnął się, wznosząc rękę do zadania jej ciosu. Lecz potem opuścił ramię i stanął nieruchomo, zezwalając jej włożyć go sobie na czoło. Nie dorównywał jej nawet wzrostem. Nie musiała wysoko sięgać. Łatwo było umieścić złotą obręcz na jego złotych włosach i zamknąć delikatne zapięcie. I w chwili zatrzaśnięcia klamerki blask diademu zgasł. Z jego ust wyrwał się dźwięk; raptowny okrzyk bez słów. W komnacie nagle zrobiło się ciemno. Oświetlał ją tylko czerwony blask Baełrathu, który wciąż płonął, i blade światło, które sączyło się po schodach z pokoju na górze. Wtedy Darien wydał jeszcze jeden dźwięk, lecz tym razem był to śmiech. Nie zagubiony śmiech jak uprzednio, lecz zgrzytliwy, szorstki, nieopanowany. – Moje? –

krzyknął. – Światło przeciwko Ciemności? Och, ty głupia! Jak syn Rakotha Maugrima mógłby nieść takie światło? Jak mogłoby ono kiedykolwiek zaświecić dla mnie? Kim zasłoniła dłońmi usta. W jego głosie było tyle niepohamowanej udręki. Wtedy ruszył się i jej strach eksplodował. Podwoił się, rozrósł jeszcze dwukrotnie, przekroczył wszelką miarę, jaką znała, bowiem w świetle Wojennego Kamienia ujrzała wtedy, jak oczy chłopca zapłonęły na czerwono. Uczynił gest, nic więcej, lecz poczuła go niczym cios, który przygwoździł ją do podłogi. Wyminął ją stanowczo i podszedł do szafki pod ścianą. W której spoczywał ostatni magiczny przedmiot. Ostatnia rzecz, jaką Ysanne widziała w swym życiu. Leżąc bezradnie na ziemi u stóp syna Rakotha, Kim zobaczyła, jak chłopiec bierze Lókdal, sztylet krasnoludów i przywłaszcza go sobie. – Nie! – wysapała. – Darienie, diadem należy do ciebie, lecz nie sztylet. Nie powinienies go brać. Nie wiesz, czym on jest. Znów się zaśmiał i wysunął ostrze z wysadzanej klejnotami pochwy. Dźwięk jak brzęk struny harfy wypełnił komnatę. Chłopiec spojrzał na błyszczący niebiesko thieren biegnący wzdłuż klingi i rzekł: – Nie muszę wiedzieć. Mój ojciec będzie wiedział. Jakże miałbym pójść do niego bez podarunku, a cóż za podarkiem byłby ten martwy kamień Lisen? Jeśli samo światło odwraca się ode mnie. Przynajmniej teraz wiem, gdzie jest moje miejsce. Minął ją i był już przy schodach; wspinał się po nich, odchodząc z martwym diademem na czole i sztyletem Colana w dłoni. – Darienie! – krzyknęła Kim z głębi udręki serca. – On chciał twojej śmierci. To twoja matka walczyła o to, byś mógł się narodzić! Brak odpowiedzi. Kroki na posadzce na górze. Drzwi otworzyły się, a potem zamknęły. Kiedy Diadem zniknął, Baelrath powoli gasł, toteż w komnacie pod chatką zrobiło się bardzo ciemno. W tym mroku Kim opłakiwała utratę światła. Kiedy przybyli godzinę później, znów była nad jeziorem, głęboko pogrążona w rozmyślaniu. Odgłos zbliżających się koni spłoszył ją, więc zerwała się na nogi, lecz wtedy ujrzała długie, rude włosy i drugie, kruczoczarne, poznała, kto przybył i ucieszyła się. Poszła wzdłuż zakrzywionej linii brzegu na ich spotkanie. Sharra, która była przyjaciółką od pierwszego dnia ich spotkania, zsiadła z konia w chwili, gdy tylko się zatrzymał i uściskała Kim z całych sił. – Nic ci nie jest? – spytała. – Zrobiłaś to? Wydarzenia poranka tak żywo stały jej w pamięci, że przez chwilę Kim nie zdawała sobie sprawy, że Sharra mówi o Khath Meigol. Ostatnim razem, gdy

widziały się z księżniczką Cathalu, Kim wybierała się w podróż w góry. Udało jej się skinąć głową i uśmiechnąć blado, choć nie było to łatwe. – Tak – powiedziała. – Zrobiłam to, po co tam się udałam. Zostawiła na tym sprawę na moment. Jaelle również zsiadła z konia i stała nieco na uboczu, czekając. Wyglądała tak jak zawsze, ozięble i odległe, groźnie. Kim jednakże przeżyła z nią moment bliskości w świątyni w Gwen Ystrat w wieczór Maidalan, toteż podchodząc do kapłanki, uściskała ją i szybko ucałowała w policzek. Jaelle stała sztywno przez moment; a potem niezdarnie objęła Kim ramionami w krótkim, ulotnym geście, który jednakże wyrażał niezmiernie wiele. Kim odsunęła się. Wiedziała, że ma oczy czerwone od płaczu, lecz nie było sensu udawać, nie przed Jaelle. Będzie potrzebowała pomocy i to nie najmniejszej w kwestii tego, co ma zrobić. – Cieszę się, że tu jesteś – rzekła cicho. – Skąd wiedzieliście? – Leila – powiedziała Jaelle. – Wciąż jest zestrojona z chatką, gdzie mieszkał Finn. Powiedziała nam, że tu jesteś. Kim pokiwała głową. – Coś jeszcze? Czy powiedziała coś jeszcze? – Nie dzisiejszego poranka. Czy coś się stało? – Tak – szepnęła Kim. – Coś się stało. Mamy wiele zaległości do nadrobienia w opowiadaniu sobie nawzajem. Gdzie jest Jennifer? Dwie kobiety wymieniły spojrzenia. Odpowiedziała Sharra. – Po wypłynięciu statku pojechała z Brendelem do Anor Lisen. Kim zamknęła oczy. Smutek miał tyle wymiarów. Czy kiedykolwiek nastąpi koniec? – Czy chcesz wrócić do chatki? – spytała Jaelle. Potrząsnęła szybko głową. – Nie. Nie wchodźmy do środka. Zostańmy tutaj. – Jaelle przyjrzała jej się uważnie, a potem bez ceregieli zgarnęła swą białą szatę i usiadła na kamienistej plaży. Kim i Sharra poszły w jej ślady. W niewielkiej odległości stali czujnie rozstawieni ludzie z Brenninu i Cathalu. Tegid z Rhoden, kolosalnych rozmiarów w brązach i złocie, zbliżał się do trzech kobiet. – Czcigodna pani – rzekł, kłaniając się głęboko Sharrze – czym mogę służyć ci w imieniu mego księcia? – Jedzeniem – odparła zwięźle. – Czysty obrus i drugie śniadanie ustawione na nim. – Natychmiast! – wykrzyknął i ponownie skłonił się, niezupełnie pewnie z powodu luźnych kamieni na brzegu. Odwrócił się i ze zgrzytaniem poszedł przez plażę w poszukiwaniu posiłku dla nich. Sharra spojrzała z ukosa na Kim, która uniosła brew z nie ukrywanej ciekawości. – Nowy podbój? – spytała Kim z odrobiną dawnej dokuczliwości, tonem, który wydawał jej się czasami stracony na zawsze.

Sharra zaskakująco oblała się rumieńcem. – Cóż, chyba tak. Ale nie on. Wiesz... Diarmuid oświadczył mi się przed wypłynięciem Prydwena. Tegid jest jego orędownikiem. Opiekuje się mną, więc... Nie powiedziała nic więcej, bowiem po raz drugi została dokładnie uściskana. – Och, Sharro! – wykrzyknęła Kim. – To najmilsze wieści, jakie usłyszałam od nie wiem, jak dawna! – Ja myślę – mruknęła zgryźliwie Jaelle. – Sądziłam jednak, że mamy do omówienia rzeczy ważniejsze niż weselne nowiny. Wciąż nie mamy też żadnych wieści o statku. – Ależ mamy – rzekła Kim pośpiesznie. – Wiemy, że dotarli i że wygrali bitwę. – Och, Danie niech będą dzięki! – powiedziała Jaelle głosem nagle bardzo młodym i pozbawionym wszelkiego cynizmu. Sharrze odebrało mowę. – Powiedz nam – rzekła najwyższa kapłanka – skąd o tym wiesz? Kim rozpoczęła swoją opowieść od tego, jak ją pojmano w górach: od Cerioga, Faebura i zabójczego deszczu nad Eridu. Następnie powiedziała im o tym, jak widziała, że deszcz przestał padać zeszłego poranka i jak zobaczyła słońce na wschodzie, dzięki temu zgadując, że Metran w Cader Sedat został powstrzymany. Przerwała na chwilę, wrócił bowiem Tegid z dwoma żołnierzami idącymi za nim, obładowanymi jedzeniem i napojami. Kilka minut zajęło ułożenie wszystkiego w sposób, który wedle jego krytycznego oka godny był księżniczki Cathalu. Kiedy trzej mężczyźni oddalili się, Kim zaczerpnęła głęboko tchu i powiedziała o Khath Meigol, o Taborze i Imraith-Nimphais, o uratowaniu paraiko i ostatnim kaniorze, a potem, na samym końcu, bardzo cicho, o tym, co ona i jej pierścień wyrządzili gigantom. Kiedy skończyła, na brzegu znów zapanowała cisza. Nie odezwała się żadna z kobiet. Kim wiedziała, że obu im znana była moc pierścienia w jego rozlicznych odcieniach, lecz to, o czym im właśnie opowiedziała, co zrobiła, musiało być obce i niemal niepojęte. Poczuła się bardzo samotna. Pomyślała, że Paul mógłby ją zrozumieć, bowiem jego ścieżka też była samotna. Wtedy, niemal jakby czytając w jej myślach, Sharra wyciągnęła do niej rękę i ścisnęła jej dłoń. Kim odpowiedziała uściskiem i rzekła: – Tabor powiedział mi, że Aven i wszyscy dalrei pojechali do Celidonu trzy dni temu na spotkanie armii Ciemności. Nie mam pojęcia, co się wydarzyło. Tabor też nie wiedział. – My wiemy – oświadczyła Jaelle. Z kolei ona opowiedziała o tym, co wydarzyło się dwa wieczory wcześniej, kiedy Leila krzyczała w udręce przy wezwaniu Dzikich Łowów, a przez jej kontakt wszystkie kapłanki w sanktuarium usłyszały głos Zielonej Ceinwen, która

zapanowała nad Oweinem i odciągnęła go od mordowania. JTym razem Kim milczała, przyswajając to sobie. Zostało jednakże jeszcze jedno do powiedzenia, więc w końcu rzekła: – Boję się, że coś jeszcze się stało. – Kto był tu dziś rano? – spytała Jaelle, w sposób niepokojący przeczuwając to. Tam, gdzie siedziały, było pięknie. Letnie powietrze było ciepłe i czyste, niebo i jezioro jaskrawo niebieskie. Wokół były ptaki i kwiaty, znad wody wiał lekki wietrzyk. W dłoni trzymała kieliszek chłodnego wina. – Darien – powiedziała. – Dałam mu Diadem Lisen. Ysanne przechowywała go tu w ukryciu. Światło zgasło, gdy go nałożył. Poza tym skradł Lókdal, sztylet Colana, który również trzymała w chatce. Potem odszedł. Powiedział, że idzie do swego ojca. Wiedziała, że to nieuczciwe z jej strony, iż powiedziała to tak bez ogródek. Twarz Jaelle stała się kościano blada pod wpływem jej słów, lecz Kim wiedziała, że nie miałoby znaczenia, w jaki sposób powiedziałaby o tym. Jak mogła złagodzić uderzenie grozy dzisiejszego poranka? Jakie istniało przed nią schronienie? Wiatr wciąż wiał. Były kwiaty, zielona trawa, jezioro, letnie słońce. I gęsto utkany strach u korzeni wszystkiego, grożący odebraniem wszystkiego: wyprowadzeniem na drugą stronę przepaści, na mroczną drogę wiodącą na północ ku sercu zła. – Kim jest Darien? -: spytała Sharra z Cathalu. – I kim jest jego ojciec? Kim zdumiewająco zapomniała. Paul i Dave wiedzieli o dziecku Jennifer, tak samo jak Jaelle i Mormae w Gwen Ystrat. Vae oczywiście też, i Finn, choć jego teraz nie było. Prawdopodobnie Leila, która wydawała się wiedzieć o wszystkim, co w jakikolwiek sposób łączyło się z Finnem. Nikt inny nie wiedział: ani Loren, ani Aileron, Artur, czy Ivor, ani nawet Gereint. Spojrzała na Jaelle i otrzymała w odpowiedzi spojrzenie równie pełne powątpiewania i równie zaniepokojone. Potem pokiwała głową, a po chwili najwyższa kapłanka uczyniła to samo. Tak więc opowiedziały całą historię, siedząc na brzegu jeziora Eilathena. A kiedy skończyły, kiedy Kim opowiedziała o gwałcie i przedwczesnym porodzie, o Vae i Firmie, kiedy Jaelle opowiedziała im obu historię Paula o tym, co wydarzyło się na polanie Letniego Drzewa i Kim zakończyła opowieść na czerwonym błysku oczu Dariena dzisiejszego poranka i mocy, która bez wysiłku powaliła ją na ziemię, Sharra z Cathalu wstała. Oddaliła się szybko o kilka kroków i stała przez chwilę, spoglądając na wodę. Potem odwróciła się ponownie do Kim i Jaelle. Patrząc na nie obie, na ponurą obawę malującą się na ich twarzach, Sharra, która w marzeniach od dzieciństwa wyobrażała siebie jako sokoła lecącego samotnie, krzyknęła na głos: – Ależ to straszne! Biedne dziecko! Nikt inny na świecie nie może być tak samotny.

Słychać to było z dala. Kim zobaczyła, że żołnierze znajdujący się nieco dalej na brzegu, obejrzeli się na nie. Jaelle wydała osobliwy dźwięk, coś pomiędzy sapnięciem a zadyszanym śmiechem. – Doprawdy – zaczęła. – Biedne dziecko? Nie sądzę, żebyś naprawdę rozumiała... – Nie – wtrąciła się Kim, kładąc z naciskiem dłoń na ramieniu Jaelle. – Nie, zaczekaj. Ona się nie myli. – Mówiąc to, przeżyła jeszcze raz scenę z piwnicy pod chatką, uważnie przyglądając jej się, starając się przeniknąć przez swą pełną strachu świadomość tego, kim jest ojciec tego dziecka. A gdy sięgnęła wstecz, starając się przypomnieć sobie, znów usłyszała dźwięk, który wyrwał mu się w chwili, gdy zgasło Światło Lisen. I tym razem, z oddali, mając za przewodnika słowa Sharry, Kim wyraźnie ujrzała to, co wtedy uszło jej uwagi: samotność, straszne poczucie odtrącenia w oszołomionym krzyku wyrwanym z duszy tego chłopca – tylko chłopca, trzeba o tym pamiętać – który nie miał nikogo i niczego, ani nie miał gdzie się obrócić. I od którego odwróciło się samo światło, jakby w geście odmowy i odrazy. Rzeczywiście tak powiedział, teraz sobie przypomniała. Powiedział jej to, lecz w swym przerażeniu usłyszała tylko straszliwą groźbę, która nastąpiła później: że idzie do ojca z darami. Darami błagalnymi, jak uświadomiła sobie teraz, darami prośby, tęsknoty za przynależnością, darami od najbardziej samotnej duszy, jaka kiedykolwiek istniała. Od Dariena na Najmroczniejszej Drodze. Kim wstała. Słowa Sharry sprawiły, że wreszcie sytuacja wykrystalizowała się. Pomyślała o jedynej drobnej rzeczy, jaką mogła uczynić. Była to rozpaczliwa nadzieja, lecz tylko to im zostało. Bowiem choć wciąż mogło się okazać, że armie i pola walki zakończą kwestię w ten czy inny sposób, Kim wiedziała, że zbyt wiele mocy brało w tym udział, by było to pewnością. Ona sama była jedną z tych mocy, a inną był ten chłopiec, którego widziała dziś rano. Spojrzała na żołnierzy, zatroskana przez chwilę, lecz tylko przez chwilę: było już za późno na tajemnicę, gra posunęła się zbyt daleko i zbyt wiele zależało od tego, co nastąpi. Tak więc poszła nieco naprzód, schodząc z kamienistego brzegu na trawę wiodącą do frontowych drzwi chaty. Wtedy zawołała głośno: – Darienie, wiem, że mnie słyszysz! Zanim pójdziesz tam, gdzie powiedziałeś, pozwól, że coś ci powiem: twoja matka stoi teraz na wieży na zachód od puszczy Pendaran. – To było wszystko. Tylko tyle jej zostało: strzęp informacji powierzony wichrowi. Po krzyku zapanowała wielka cisza, którą pogłębiały jeszcze, nie zakłócały, fale bijące o brzeg. Kim czuła się trochę śmiesznie, wiedząc, jak musi to wyglądać dla żołnierzy. Godność jednak teraz znaczyła mniej niż nic; ważny był tylko gest wyjścia

naprzeciw, wysłanie głosu, w który włożyła całe serce, jedyną rzecz, która mogła do niego dotrzeć. Słychać było jedynie ciszę. Zbudzona z dziennej drzemki jej krzykiem biała sowa zerwała się na chwilę spośród drzew na wschód od chaty, a później zaszyła głębiej w lesie. Mimo to Kim była niemal pewna – a do tego czasu nauczyła się ufać swoim instynktom, od tak dawna nie mogąc kierować się czymś wiele więcej – Darien wciąż był tu. Coś ciągnęło go do do tego miejsca i nie pozwalało mu odejść, a jeśli jest w pobliżu, usłyszy ją. A jeśli usłyszy? Nie wiedziała, co zrobiłby. Wiedziała tylko, że jeśli ktokolwiek, gdziekolwiek może powstrzymać go przed tą podróżą do ojca, to tylko Jennifer w swej wieży. Ze swym brzemieniem, swymi strapieniami i swym upieraniem się od samego początku, że jej dziecko będzie przypadkowe. Jednak nie można pozwolić na to, by dłużej taki pozostał, powiedziała sobie Kim. Jennifer chyba to zrozumie? Był w drodze do Starkadh, niepocieszony i samotny. Jego matka chyba wybaczy Kim to wtrącenie się? Kim odwróciła się do pozostałych. Jaelle również podniosła się, stojąc dumnie wyprostowana, opanowana, doskonale zdając sobie sprawę z tego, co właśnie się stało. Rzekła: – Czy nie powinnyśmy jej ostrzec? Co zrobi, jeśli on do niej przyjdzie? Kim nagle poczuła się bardzo zmęczona i krucha. Powiedziała: – Nie wiem. Nie wiem, czy on tam się uda. Może to zrobi. Myślę jednak, że Sharra ma rację, on szuka miejsca dla siebie. A co do ostrzeżenia jej – nie mam pojęcia, jak to zrobić. Przykro mi. Jaelle ostrożnie zaczerpnęła tchu. – Potrafię zabrać nas tam. – Jak? – spytała Sharra. – Jak możesz to zrobić? – Dzięki avarlithowi i krwi – odparła najwyższa kapłanka Dany cichszym, odmiennym tonem. – Bardzo dużej ilości obu. Kim przyjrzała jej się uważnie. – Ale czy powinnaś? Czy nie powinnaś zostać w świątyni? Jaelle potrząsnęła głową. – Przez ostatnie kilka dni nie mogłam znaleźć sobie miejsca, co nigdy przedtem mi się nie zdarzyło. Sądzę, że Bogini przygotowywała mnie do tego. Kim spojrzała na Baelrath na swym palcu, na jego spokojne, słabe migotanie. Stąd nie będzie pomocy. Czasami nienawidziła pierścienia z przerażającą siłą. Podniosła wzrok na pozostałe kobiety. – Ona ma rację – stwierdziła spokojnie Sharra. – Trzeba ostrzec Jennifer, jeśli on wybiera się do niej. – Albo pocieszyć ją potem, jeśli nic innego nie pozostanie – powiedziała zaskakująco Jaelle. – Jasnowidząca, decyduj szybko! Będziemy musiały pojechać do świątyni, żeby to zrobić, a czas jest jedyną rzeczą, jakiej nie mamy.

– Nie mamy mnóstwa rzeczy – poprawiła Kim, niemal od niechcenia. Jednakże zanim jeszcze skończyła to mówić, skinęła głową potwierdzająco. Sprowadziły dodatkowego konia dla niej. Później tego popołudnia, pod kopułą świątyni przed ołtarzem z toporem, Jaelle wypowiedziała słowa mocy i modlitwy. Utoczyła sobie krwi – prawdę powiedziawszy bardzo wiele, jak ostrzegała – a następnie nawiązała kontakt z Mormae w Gwen Ystrat i wspólnymi siłami wewnętrzny krąg kapłanek Dany sięgnął głęboko do korzenia ziemi po moc Matki wystarczającą do wysłania trzech kobiet daleko stąd, na kamienisty brzeg oceanu, nie jeziora. Nie trwało to długo, lecz mimo to, gdy przybyły na miejsce, niemal dogonił je przybierający na sile sztorm, a fale i wiatr szalały. Nawet gdy był w postaci sowy, diadem opasywał jego głowę. Jednakże sztylet musiał trzymać w dziobie, a to było męczące. Upuścił go w trawę u stóp swego drzewa. Nic nie przyjdzie, by go zabrać. Wszystkie inne zwierzęta w lasku już się go bały. Potrafił zabijać wzrokiem. Nauczył się tego dwie noce temu, gdy polna mysz, na którą polował, nieomalże uciekła mu pod przegniłe deski stodoły. Był głodny i zły. Jego oczy rozbłysły – zawsze wiedział, kiedy to się dzieje, choć nie potrafił w pełni nad tym panować – i mysz zaskwierczała i padła martwa. Uczynił to jeszcze trzy razy tamtej nocy, choć nie był już głodny. W mocy tej było trochę przyjemności, ale i pewien przymus. Tego nie rozumiał w pełni. Przypuszczał, że to dziedzictwo jego ojca. Późno następnej nocy zasypiał w swej własnej postaci, czy też postaci, jaką przybrał tydzień temu, i kiedy pogrążał się we śnie, w połowie drogi do snu naszło go wspomnienie. Przypomniał sobie zimę, która minęła i głosy w burzy, które wołały go każdej nocy. Przypomniał sobie, że czuł ten sam przymus. Pragnienie wyjścia na mróz i bawienia się z dzikimi głosami wśród śnieżnej zamieci. Teraz już nie słyszał głosów. Nie wołały go. Zastanawiał się – była to trudna myśl – czy może przestały go wołać dlatego, że już przyszedł do nich. Będąc chłopcem, tak jeszcze niedawno, kiedy głosy wołały, próbował walczyć z nimi. Finn pomagał. Miał zwyczaj skradać się po zimnej posadzce chaty i wpełzać Firmowi do łóżka, a wtedy wszystko było dobrze. Teraz nie było już nikogo, kto potrafiłby sprawić, że wszystko będzie dobrze. Potrafił zabić wzrokiem, a Finna już nie było. Z tą myślą usnął w jaskini wysoko na wzgórzach na północ od chaty. A o poranku zobaczył białowłosą kobietę, która schodziła ścieżką na brzeg jeziora. Potem, gdy wróciła do domu, poszedł za nią, a ona zawołała go, więc zszedł po schodach, o których istnieniu nawet nie wiedział. Ona również bała się go. Wszyscy się bali. Potrafił zabijać wzrokiem. Lecz

przemówiła do niego spokojnie i uśmiechnęła się raz. Od dawna nikt się do niego nie uśmiechał. Od chwili, gdy opuścił polanę Letniego Drzewa w tym nowym, starszym kształcie, do którego nie mógł się przyzwyczaić. Ona znała jego matkę, jego prawdziwą matkę. Tę, o której Finn mu opowiadał, że wygląda jak królowa i kocha go, nawet jeśli musiała odejść. Finn powiedział, że uczyniła go kimś niezwykłym, i powiedział coś jeszcze... coś o potrzebie bycia dobrym, aby Darien zasłużył na to, by być kimś specjalnym. Coś w tym rodzaju. Coraz trudniej było mu o tym pamiętać. Zastanawiał się jednak, czemu sprawiła, że tak łatwo przychodziło mu zabijanie i dlaczego czasami chciał zabijać. Myślał o tym, by spytać o to tę białowłosą kobietę, lecz czuł się niespokojnie w zamkniętej przestrzeni chatki i bał się powiedzieć jej o zabijaniu. Bał się, że go znienawidzi i odejdzie. Wtedy pokazała mu Światło i powiedziała, że to dla niego. Ledwo wierząc w to, tak było piękne, pozwolił jej włożyć je sobie na czoło. Światło przeciwko Ciemności, tak je nazwała, a kiedy powiedziała to, Darien przypomniał sobie coś, o czym Finn jeszcze mu mówił, o konieczności nienawidzenia Ciemności i głosach w zawiei, którą przysyłała Ciemność. A teraz, co było zdumiewające, zdawało się, że choć był synem Rakotha Maugrima, dostał klejnot Światła. I wtedy klejnot zgasł. Tylko odejście Finna bolało równie mocno. Poczuł tę samą pustkę, to samo uczucie straty. Wtedy, pośrodku tego wszystkiego i z powodu tego wszystkiego, poczuł, że jego oczy szykują się do rozjarzenia na czerwono, a następnie tak się stało. Nie zabił jej. Mógł z łatwością to uczynić, lecz tylko powalił ją na ziemię i poszedł zabrać drugi błyszczący przedmiot, który zobaczył w komnacie. Nie wiedział, dlaczego go wziął, ani też co to było. Po prostu zabrał. Dopiero, gdy chciał już wyjść i kobieta próbowała go zatrzymać, przyszło mu do głowy, że mógłby ją skrzywdzić tak mocno, jak ona jego i w tym momencie postanowił, że zaniesie ten sztylet swemu ojcu. Jego głos zabrzmiał zimno i silnie w jego uszach i zobaczył, jak jej twarz zbladła, tuż zanim opuścił pokój. Potem wyszedł na zewnątrz i znów zmienił się w sowę. Później tego dnia przybyli inni ludzie i obserwował ich ze swego drzewa w lesie na wschód od chatki. Widział trzy kobiety rozmawiające nad jeziorem, choć nie słyszał, o czym mówiły, a zbyt się bał podejść bliżej w postaci sowy. Lecz wtedy jedna z nich, ta o ciemnych włosach, wstała i krzyknęła dość głośno, by ją mógł usłyszeć: – Biedne dziecko! Nikt inny na świecie nie może być tak samotny! – i wiedział, że mówi o nim. Chciał wtedy zejść na dół, ale wciąż się bał. Bał się, że jego oczy będą chciały zapłonąć czerwienią, a on nie będzie wiedział, jak je powstrzymać. Ani powstrzymać tego, co on robił, gdy stawały się takie.

Tak więc czekał, a chwilę później białowłosa zrobiła kilka kroków w jego stronę i zawołała go po imieniu. Ta część jego osoby, która była sową, tak się przeraziła, że czysto odruchowo przeleciał kilka wymachów skrzydeł, nim zdołał zapanować nad sobą. I wtedy posłyszał, jak kobieta mówi mu, gdzie jest jego matka. To było wszystko. Chwilę później odeszły. Był znowu sam. Został na drzewie w postaci sowy, próbując zdecydować, co ma zrobić. Finn mówił, że przypominała królową. Kochała go. Sfrunął na dół i pochwycił znów sztylet w dziób, po czym wzbił się w powietrze. Ta jego część, która była sową, nie chciała lecieć za dnia, lecz był przecież czymś więcej niż sową, czymś dużo więcej. Trudno mu było nieść sztylet, lecz dawał sobie radę. Poleciał na północ, lecz tylko przez jakiś czas. Na zachód od puszczy Pendaran, powiedziała białowłosa. Wiedział, gdzie to jest, choć nie wiedział, skąd. Stopniowo zaczął skręcać na pomocny zachód. Leciał bardzo szybko. Nadciągała burza.

Rozdział 5 Tam, gdzie się udawali – Wilczy Władca biegnący pod postacią wilka, Darien lecący jako sowa ze sztyletem w dziobie i trzy kobiety wysłane ze świątyni mocą Dany – tam Jennifer stała na balkonie Lisen, spoglądając na morze, a jej włosy rozwiewał orzeźwiający wiatr. Tak była nieruchoma, że gdyby nie oczy bezustannie mierzące białogrzywe fale, można by ją wziąć za posąg na dziobie statku, a nie żywą kobietę czekającą na krawędzi lądu na przybycie owego statku. Wiedziała, że są daleko na północ od Taerlindel i częściowo dziwiło ją to. Lecz to tu właśnie Lisen oczekiwała na powrót statku z Cader Sedat, a w głębi duszy Jennifer była świadoma, wręcz przekonana, że jest to jej miejsce. Wewnątrz tego przekonania, niczym chwast w ogrodzie, narastało przeczucie. Wiatr dął z południowego zachodu, a od chwili, gdy poranek zmienił się w popołudnie, nabrał jeszcze siły. Nie odrywając oczu od morza choćby na chwilę, kobieta odsunęła się od niskiego murku i siadła na krześle, które jej wyniesiono. Pogładziła palcami jego wypolerowane drewno. Brendel mówił, że wykonali je rzemieślnicy spod znaku Brein w Daniloth, na długo zanim jeszcze zbudowano Anor. Brendel był tutaj, tak samo Flidais, znajome duchy nigdy nie oddalające się daleko od niej, nigdy nie odzywające się, chyba, że przemówiła do nich. Ta część jej osoby, która wciąż była Jennifer Lowell, uwielbiała konne przejażdżki, droczenie się ze swą współlokatorką i kochała Kevina Laine w równym stopniu za jego dowcip, co za jego czułość, buntowała się przeciwko tej ciężkiej powadze. Jednakże ją porwano po konnej przejażdżce rok temu, Kim miała teraz białe włosy i była jasnowidzącą obarczoną własnym ciężarem, a Kevin nie żył. A ona sama była Guinevere i był tu też Artur, wciągnięty znów w wojnę przeciwko Ciemności. Był tym wszystkim, czym był zawsze. Przebił się przez mur, jakim otoczyła się od czasów Starkadh i wypuścił ją na wolność, po czym odpłynął daleko do miejsca śmierci. Zbyt wiele wiedziała o jego przeznaczeniu i swej własnej, gorzkiej roli, jaką w nim odgrywała, by kiedykolwiek znów mogło jej być lekko na sercu. Była panią smutków i narzędziem kary i wydawało się, że niewiele może poradzić na jedno czy drugie. Przeczucia nasilały się, a cisza zaczęła ją przygnębiać. Odwróciła się do Flidaisa. W tym momencie jej dziecko przelatywało właśnie nad rzeką Wyth Llewen w sercu puszczy, zmierzając ku niej. – Opowiesz mi jakąś historię? – spytała. – Póki czuwam? Ten, którego znała na dworze Artura jako Taliesina i który stał teraz obok niej w swej prawdziwej, starszej postaci, wyjął zakrzywioną fajkę z ust, wydmuchał kółko

dymu na wiatr i uśmiechnął się. – Jaką opowieść? – zapytał. – Czego chcesz posłuchać, pani? Potrząsnęła głową. Nie chciała być zmuszona do myślenia. – Cokolwiek. – Wzruszyła ramionami. Potem, po przerwie: – Opowiedz mi o Łowcach. Kim i Dave uwolnili ich, tyle wiem. Jak zostali spętani? Kim byli, Flidaisie? Znów się uśmiechnął, a w jego głosie pobrzmiewało trochę więcej niż odrobina dumy. – Opowiem ci o wszystkim, o co mnie pytasz. I wątpię, czy istnieje jakaś żywa istota we Fionavarze teraz, gdy paraiko umarli i straszą w Khath Meigol, która znałaby prawdziwą historię. Posłała mu ironiczne spojrzenie z ukosa. – Rzeczywiście znałeś wszystkie opowieści, nieprawdaż? Wszystkie, próżne dziecię. – Znałem opowieści i odpowiedzi na wszystkie zagadki we wszystkich światach, z wyjątkiem... – przerwał nagle. Brendel, który przyglądał się z zainteresowaniem, dostrzegł, iż leśny andain oblał się zdumiewającym, głębokim rumieńcem. Kiedy Flidais podjął opowieść, uczynił to innym tonem, a gdy zaczął mówić, Jennifer odwróciła się znów ku falom, nasłuchując i obserwując, znów zmieniona w posąg. – Usłyszałem to od Ceinwen i Cernana dawno temu – powiedział Flidais, a jego głęboki głos przedzierał się przez odgłos wiatru. – Nawet andainów nie było jeszcze we Fionavarze, gdy wpleciono w czas ten świat, pierwszy ze światów Tkacza. Lios alfarów nie było jeszcze na Krośnie, ani też krasnoludów, ani wysokich ludzi zza morza, ani tych na wschód od gór, czy w spalonych słońcem krainach na południe od Cathalu. Bogowie i boginie, którzy otrzymali imiona i moce z łaskawych rąk Tkacza, byli obecni. Istniały zwierzęta w lasach, a lasy były wówczas niezmierzone; żyły ryby w jeziorach, rzekach i w rozległym morzu i ptaki na jeszcze rozleglejszym niebie. Po niebie leciały także Dzikie Łowy, a w lasach i dolinach, przez rzeki i po górskich zboczach w dniach młodości świata chodzili paraiko i nadawali imona temu, co widzieli. Za dnia wędrowali paraiko, a Łowcy odpoczywali, lecz nocą, gdy wschodził księżyc, Owein z siedmioma królami i dzieckiem, które jechało na Iselen, najbielszej z widmowych klaczy, wzbijali się w rozgwieżdżone niebo i polowali na zwierzynę lasów i otwartych przestrzeni aż do świtu, wypełniając noc dzikim pięknem swych okrzyków i myśliwskich rogów. – Dlaczego? – Brendel nie mógł powstrzymać pytania. – Czy wiesz, dlaczego, leśny panie? Czy wiesz, czemu Tkacz wplótł ich zabijanie w Gobelin? – Kto zna wzór na Krośnie? – rzekł z powagą Flidais. – Lecz to usłyszałem od Cernana od Zwierząt: Łowy umieszczono w Gobelinie, by były dzikie

w najprawdziwszym sensie, by położyć nie dającą się opanować nić pod fundament wolności Dzieci, które miały przyjść później. Takim sposobem Tkacz nałożył na siebie ograniczenie, aby nikt, nawet on sam, tkając na Krośnie Światów, nie mógł przewidzieć i ukształtować dokładnie tego, co nastąpi. My, którzy pojawiliśmy się później, andainowie, którzy jesteśmy dziećmi bogów, lios alfarowie, krasnoludowie i wszystkie rasy ludzi, otrzymaliśmy wybór, pewną swobodę kształtowania naszego własnego przeznaczenia dzięki tej dzikiej nici Oweina i Łowów, która snuje się na Krośnie raz jako osnowa, a potem wątek, po kolei co jakiś czas. Cernan powiedział mi pewnej nocy dawno temu, że Łowy są tu właśnie po to, by być czymś dzikim, by przecinać odmierzoną wolę Tkacza. Być czymś nieprzewidywalnym i w ten sposób umożliwić nam istnienie. Przerwał, bowiem zielone oczy Guinevere odwróciły się od morza ku niemu i było w nich coś, co pohamowało jego wymowę. – Jakiego słowa użył Cernan? – spytała. – Nieprzewidywalny? Ostrożnie sięgnął myślą wstecz, bowiem wyraz jej twarzy nakazywał ostrożność, a było to dawno temu. – To prawda – rzekł wreszcie, zrozumiawszy, że było to ważne, lecz nie rozumiejąc powodu tego. – Dokładnie tak powiedział, pani. Tkacz utkał Łowy i puścił je swobodnie na Krosno, abyśmy my z kolei mogli być wolni dzięki nim. Dobro i Zło, Światło i Ciemność, istnieją we wszystkich światach Gobelinu, ponieważ Owein i jego królowie istnieją i jadą za dzieckiem na Iselen, przeszywając niebiosa. Odwróciła się w pełni od morza twarzą ku niemu. Nie potrafił wyczytać niczego zjej oczu; nigdy nie potrafił przeniknąć wyrazu jej oczu. Powiedziała: – Tak więc, z powodu Łowów, Rakoth stał się możliwy. Nie było to pytanie. Przeniknęła tę opowieść do najgłębszej, najbardziej gorzkiej jej części. Odpowiedział jej tym, co Cernan i Ceinwen powiedzieli jemu, jedyną rzeczą, jaką można było powiedzieć: – On jest ceną, jaką płacimy. Po chwili dodał nieco głośniej z powodu wiatru: – Jego nie ma w Gobelinie. Z powodu nieprzewidywalności Łowów samo Krosno nie było już nietykalne, nie było już wszystkim. Tak więc Maugrim był w stanie przedostać się spoza niego, spoza czasu i ścian Nocy, które ograniczają wszystkich pozostałych, nawet bogów, i wkroczyć do Fionavaru, a tym samym do wszystkich światów. Jest tutaj, lecz nie stanowi części Gobelinu; nigdy nie uczynił niczego, co by związało go z nim, więc nie może umrzeć, nawet gdyby wszystko na Krośnie miało zostać sprute, a wszystkie nasze nici przepadły. Tę część Brendel znał, choć przedtem nie wiedział, jak do tego doszło. Z ciężkim sercem spojrzał na kobietę, która siedziała przy nich, a przyglądając się jej, wyczytał w niej pewną myśl. Nie był mądrzejszy od Flidaisa, ani nie znał jej od tak dawna, lecz

jego dusza dostroiła się do służenia jej od tej nocy, gdy wykradziono ją spod jego opieki. Rzekł: – Jennifer, jeśli to wszystko jest prawdą, jeśli Tkacz narzucił ograniczenie swej własnej zdolności kształtowania naszego losu, z tego wynikałoby – musi wynikać – że przeznaczenie Wojownika nie jest nieuniknione. Była to jej własna świtająca myśl, sugestia, jądro jasności w mroku, który ją otaczał. Spojrzała na niego, nie uśmiechając się, nie mając na to śmiałości, lecz bruzdy na jej twarzy wygładziły się, a głos tak się załamał, że serce mu się ścisnęło, gdy powiedziała: – Wiem. Myślałam o tym. Och, mój przyjacielu, czy to możliwe? Wyczułam różnicę, gdy tylko go ujrzałam – doprawdy! Nie było nikogo, kto byłby Lancelotem w taki sposób, wjaki ja byłam Guinevere, kto czekałby na przypomnienie sobie mojej historii. Powiedziałam mu o tym. Tym razem jest nas tylko dwoje. Zobaczył, jak jej twarz promienieje, jak wraca na nią odrobina rumieńca nieobecnego od chwili, gdy Prydwen podniósł żagle, i wydawało się, że sprowadził ją w całej jej urodzie z krainy posągów i ikon do królestwa żywych kobiet, które potrafiły kochać i miały śmiałość łudzić się nadzieją. Lepiej byłoby, dużo lepiej, pomyśli z goryczą lios alfar później tej nocy, nie mogąc usnąć w pobliżu Anor, gdyby nigdy nie pozwoliła sobie na to obnażenie uczuć. – Czy mam ciągnąć dalej? – spytał Flidais tonem, w którym pobrzmiewała zgryźliwość właściwa zarozumiałym bajarzom. – Proszę – szepnęła uprzejmie, odwracając się do niego. Lecz gdy podjął swą opowieść, znów skierowała wzrok ku morzu. Siedząc tak, słuchała jego opowieści o tym, jak Łowcy stracili swego malca, jeźdźca Iselen, tej nocy, gdy poruszyli księżyc. Próbowała przysłuchiwać się mu uważnie, gdy głębokim głosem ponad świstem wiatru snuł opowieść o tym, jak Connla, najpotężniejszy z paraiko, zgodził się rzucić czary, które wyślą Łowy na spoczynek do czasów, aż narodzi się kolejny, który będzie mógł wstąpić wraz z nimi na Najdłuższą Drogę – Drogę, która biegnie między światami a gwiazdami. Jednakże jakkolwiek starałaby się, nie mogła całkiem opanować swych myśli, bowiem wcześniejsze wyjaśnienia andaina zapadły jej w serce i nie tylko w sposób widoczny dla Brendela. Nieprzewidywalność, zdolność wyboru, dar Tkacza dla jego Dzieci, dawała zgubnemu przeznaczeniu Artura możliwość odkupienia win, o jakiej przedtem nigdy nie miała odwagi nawet śnić. Jednakże w tym, co powiedział Flidais, było coś więcej. Coś, co sięgało głębiej niż ich odwieczna tragedia we wszystkich powrotach, czego lios alfar nie dostrzegał, i o czym Flidais zupełnie nic nie wiedział. Niemniej jednak Jennifer wiedziała i tuliła to do swego szybko bijącego serca. Nieprzewidywalność, powiedział Cernan od Zwierząt o Dzikich Łowach i wyborze, jakiego byli ucieleśnieniem. To było jej własne słowo. Jej własne instynktowne słowo

na jej reakcję na Maugrima. Na jej dziecko i jego wybór. Spojrzała wypatrującym wzrokiem na morze. Dął bardzo silny wiatr i szybko nadciągały ciemne chmury. Siłą woli utrzymywała spokój na twarzy, lecz wewnątrz była tak otwarta, tak odsłonięta, jak tylko było to możliwe. I w tym momencie Darien wylądował w pobliżu rzeki na krawędzi zarośli i ponownie przybrał ludzką postać. Głos gromu był jeszcze odległy, a chmury wisiały jeszcze daleko nad morzem. Jednak burzę gnał wiatr z południowego zachodu, a gdy światło zaczęło się zmieniać, znający się na pogodzie lios alfar poczuł niepokój. Wziął Jennifer za rękę i we troje schronili się do komnaty na szczycie wieży. Flidais zasunął półkoliste szklane okna umocowane na szynach. Kiedy zamknęły się mocno, w nagłej ciszy Brendel zauważył, że andain niespodziewanie przechyla głowę, jakby coś usłyszał. I tak było. Wycie wiatru na balkonie nie pozwalało mu usłyszeć alarmów rozbrzmiewających w Wielkiej Puszczy. Intruz. Nawet dwóch: jeden był już tu, a drugi nadchodził i przybędzie tu już wkrótce. Tego, który się zbliżał, Flidais znał i obawiał się, bowiem był to jego pan, władca wszystkich andainów i najpotężniejszy spośród nich, lecz tego drugiego, który stał na dole w tej chwili, nie znał ani on, ani moce Puszczy i to je przerażało. Ze strachu wpadły we wściekłość, którą wyczuwał teraz jako napierającą siłę potężniejszą od wiatru na balkonie. Bądźcie spokojni, nadał w duchu, choć sam był daleki od spokoju. Zejdę na dół. Zajmę się tym. Do pozostałych, lios alfara i kobiety, którą znał jako Guinevere, powiedział ponuro: – Ktoś przybył, a Galadan jest w tej chwili w drodze tutaj. Zauważył, jak wymienili spojrzenia i poczuł wzrost napięcia w komnacie. Pomyślał, że to odbicie jego własnego niepokoju, nie wiedząc niczego o wspomnieniach, jakie oboje mieli o Wilczym Władcy w lesie na wschód od Paras Derval nieco więcej niż rok temu. – Spodziewacie się kogoś? – zapytał. – Kto przyszedłby tu za wami? – Kto mógłby przyjść tu za nami? – odparł szybko Brendel. Nagle lios rozbłysnął nowym blaskiem, jakby zrzucił pelerynę, tak że przeświecała teraz jego prawdziwa natura. – Nikt nie przybył morzem; dostrzeglibyśmy ich – a jak ktokolwiek mógłby przybyć od strony lasu? – Ktoś silniejszy od Puszczy – odrzekł Flidais, zatroskany nutą niepokoju, jaka pobrzmiewała w jego głosie. Brendel już znalazł się na schodach. – Jennifer, zaczekaj tutaj. My zejdziemy i zajmiemy się tym. Zamknij drzwi za nami i otwórz tylko na głos któregoś z nas. – Mówiąc to, poluzował swój krótki miecz w pochwie i zwrócił się do Flidaisa – Ile

czasu minie, nim przybędzie Galadan? Andain posłał pytanie do Puszczy i przekazał odpowiedź: – Pół godziny, może mniej. Biegnie bardzo szybko w swej wilczej postaci. – Pomożesz mi? – zapytał go bezpośrednio Brendel. Oczywiście, to było pytanie. Andainowie rzadko troszczyli się o sprawy śmiertelników, a jeszcze rzadziej wtrącali się w nie. Jednakże Flidais miał w tym swój cel, swój najstarszy, najgłębszy cel, toteż grał na zwłokę. – Zejdę na dół z tobą. Powiedziałem puszczy, że zobaczę, kto to jest. Brendel dostrzegł, że Jennifer ponownie bardzo zbladła, lecz dłonie jej nie drżały. Głowę trzymała wysoko wzniesioną i po raz kolejny Brendel był pełen podziwu dla jej czystej, niezachwianej odwagi, gdy powiedziała: – Zejdę na dół. Ktokolwiek tam jest, przyszedł tu z mego powodu; to może być przyjaciel. – Może nie być – stwierdził Brendel poważnie. – W takim razie nie byłabym bezpieczniejsza w komnacie – odparła spokojnie i zatrzymała się u szczytu krętych schodów, czekając na niego, by ją sprowadził. Jeszcze chwilę wahał się, a potem jego oczy zrobiły się zielone, dokładnie takiego samego koloru, jak jej. Wziął ją za dłoń i przyłożył ją wpierw do swego czoła, a potem do warg, po czym odwrócił się, by zejść z wyciągniętym mieczem w ręku. Jego kroki były lekkie i szybkie na kamiennych schodach. Poszła w jego ślady, a Flidais za nią. Przez głowę przebiegały mu kalkulacje i kłębiło się w niej od względów, możliwości i rozpaczliwie tłumionego podniecenia. Gdy tylko wyszli na plażę, zobaczyli Dariena stojącego nad rzeką. Wiatr niósł rozbryzgi słonej wody, które szczypały przy uderzeniu i zanim zeszli, niebo jeszcze bardziej pociemniało. Było teraz fioletowe z czerwonymi smugami, a znad rosnących fal morskich niósł się odgłos grzmotu. Lecz do Brendela z lios alfarów, który natychmiast poznał, kto przyszedł, nawet to nie docierało. Szybko odwrócił się, by rzucić ostrzeżenie Jennifer, dać jej czas na przygotowanie się. Wtedy poznał po jej wyrazie twarzy, że nie potrzebowała jego ostrzeżenia. Już wiedziała, kim jest ten chłopiec stojący przed nią. Spojrzał na jej twarz mokrą od rozprysków morskiej wody i odsunął się na bok, gdy poszła ku rzece, gdzie stał Darien. Flidais zbliżył się do niego z wyrazem nienasyconej ciekawości na twarzy. Na jego łysej głowie połyskiwały kropelki wody. Brendel uświadomił sobie, że ma przy sobie miecz i schował go cicho. Następnie razem z andainem przyglądali się, jak matka i dziecko spotykają się po raz pierwszy od tej nocy, gdy Darien narodził się. Umysł Brendela przepełniała przygniatająca świadomość tego, jak wiele spraw może od tego zależeć. Nigdy nie zapomni tego popołudnia pod Letnim Drzewem i słów Cernana: Dlaczego pozwolono mu żyć? Pomyślał o tym, pomyślał o Pwyllu

daleko na morzu, i świadom był w każdej chwili obecności syna Cernana, który biegł ku nim równie szybki, co narastająca burza i bardziej groźny. Spojrzał na stojącego obok andaina, nie mając zaufania do wyraźnego, wścibskiego błysku w oczach Flidaisa. Niemniej jednak cóż mógł uczynić? Mógł tylko niespokojnie stać w pogotowiu; mógł zginąć w obronie Jennifer, gdyby doszło do tego; mógł przyglądać się. I przyglądając się, zobaczył, że Darien ostrożnie odchodzi od brzegu rzeki. Gdy chłopiec zbliżył się, Brendel dostrzegł na jego czole jakiś diadem z osadzonym w nim ciemnym klejnotem i w głębi jego umysłu odezwał się dzwoneczek, brzęk kryształu o kryształ, ostrzeżenie płynące ze wspomnień, które nie należały do niego. Sięgnął wstecz do nich, lecz gdy to uczynił, ujrzał, że chłopiec wyciąga do swojej matki sztylet w pochwie, a gdy Darien odezwał się, wspomnienia Brendela zostały starte przez wymagającą natychmiastowej uwagi potrzebę chwili. – Czy zechcesz... zechcesz przyjąć podarunek? – usłyszał. Miał wrażenie, że chłopiec gotów jest zerwać się do nagłej ucieczki na odgłos tchnienia lub spadającego liścia. Stał w bezruchu i z niedowierzaniem usłyszał odpowiedź Jennifer. – Czy masz prawo go dać? – W jej głosie był lód i stal. Jej twardy, zimny i donośny ton rozcinał wiatr, ostry niczym sztylet, jaki podawał jej syn. Zbity z tropu i nie spodziewający się tego Darien, zachwiał się i cofnął o krok. Klinga wypadła mu z dłoni. Żałując go, żałując ich oboje, Brendel zachował milczenie, chociaż całą duszą wołał do Jennifer, by była ostrożna i łagodna, by uczyniła wszystko, co w jej mocy, by zatrzymać chłopca przy sobie. Za jego plecami rozległ się jakiś dźwięk. Szybko obejrzał się, płynnie sięgając dłonią po miecz. Jasnowidząca Brenninu z rozwianymi białymi włosami, które zasłaniały jej oczy, stała na obrzeżu lasu na wschód od Anor. Chwilę później jego zaskoczone oczy poznały najwyższą kapłankę, a później także charakterystyczną urodę Sharry z Cathalu i tajemnica jednocześnie wyjaśniła się i pogłębiła. Musiały przybyć ze świątyni, korzystając z korzenia ziemi i mocy Jaelle. Ale dlaczego? Co się działo? Flidais również usłyszał ich przybycie, lecz nie Jennifer i Darien, którzy byli zbyt przejęci sobą nawzajem. Brendel odwrócił się ku nim. Stal za Jennifer i nie widział jej twarzy, lecz miała wyprostowane plecy i wzniesioną wysoko i władczo głowę podczas rozmowy z synem. Który rzekł, tak mały i pozornie wątły na dzikim wietrze: – Sądziłem, że może... sprawić ci przyjemność. Zabrałem go. Myślałem... Z pewnością teraz, pomyślał Brendel. Z pewnością teraz otworzy mu drogę. – Nie – odparła Jennifer. – Dlaczego miałabym przyjąć sztylet, który nie należy do ciebie?

Brendel zacisnął dłonie. Miał wrażenie, że pięść ściska jego serce. Och, ostrożnie, pomyślał. Och, proszę, bądź uważna. – Co ty tu robisz? – usłyszał głos matki Dariena. Chłopcu podskoczyła głowa, jakby został uderzony. – Ja... ona mi powiedziała. Ta o białych włosach. Powiedziała, że jesteś... – Zabrakło mu słów. Cokolwiek powiedział, zagłuszyło wycie wichru. – Powiedziała, że tu jestem – rzekła jego matka ozięble i bardzo wyraźnie. – Doskonale. Oczywiście miała rację. I co z tego? Czego chcesz, Darienie? Nie jesteś już małym dzieckiem – sam się o to postarałeś. Czy chcesz, żebym tak cię traktowała? Oczywiście, że tak, chciał powiedzeć Brendel. Czyżby ona tego nie widziała? Czyżby tak trudno jej było? Darien wyprostował się. Jego ręce wysunęły się naprzód niemal jakby z własnej woli. Odrzucił głowę i Brendelowi wydało się, że zauważył błysk. Wtedy chłopiec krzyknął z głębi serca: – Czyżbyś nie chciała mnie? Z jego wyciągniętych rąk wystrzeliły dwie błyskawice mocy, na lewo i na prawo od matki. Jedna pomknęła w głąb zatoki, trafiła w małą łódź przycumowaną do pomostu i roztrzaskała ją w drobne kawałki. Druga z sykiem przeleciała obok twarzy matki i podpaliła drzewo na obrzeżu Puszczy. – Tkaczu przy Krośnie! – sapnął Brendel. Flidais u jego boku wydał zduszony odgłos, po czym pobiegł najszybciej jak mógł na swych krótkich nogach, by stanąć pod płonącym drzewem. Andain uniósł ręce w kierunku płomieni, wypowiedział słowa zbyt szybkie i ciche, by je posłyszeć, i ogień zgasł. Tym razem prawdziwy ogień, pomyślał Brendel w odrętwieniu. Ostatnim razem, przy Letnim Drzewie było tylko złudzenie. Tkacz jeden wie, gdzie kończy się moc tego dziecka i dokąd zmierza. Jakby w odpowiedzi na jego pytanie i jego nie wypowiedziane obawy, Darien znów się odezwał, tym razem wyraźnie, głosem, który wznosił się ponad hukiem wiatru, grzmotami nad morzem i dudnieniem dobiegającym z leśnego podłoża. – Czy mam udać się do Starkadh? – spytał matkę wyzywająco. – Czy mam sprawdzić, czy ojciec nie przyjmie mnie milej? Wątpię, by Rakoth Maugrim miał jakieś opory przed przyjęciem skradzionego sztyletu! Czy zostawiasz mi jakiś wybór – Matko? On nie jest dzieckiem, pomyślał Brendel. To nie słowa ani głos dziecka. Jennifer nie poruszyła się ani nie drgnęła, nawet gdy pociski mocy strzeliły obok niej. Tylko jej palce, rozsunięte szeroko u jej boków, były jedyną oznaką napięcia. I znów pośród wątpliwości, obaw i otępiającego niezrozumienia, Brendel z lios alfarów poczuł lęk zmieszany z podziwem dla tego, co w niej widział.

Powiedziała: – Darienie, zostawiam ci jedyny wybór, jaki istnieje. Powiem ci tylko to i nic więcej: żyjesz, choć twój ojciec pragnął mej śmierci, abyś nigdy nie zjawił się w Gobelinie. Nie mogę wziąć cię w ramiona ani poszukać dla ciebie schronienia i miłości dla ciebie, jak uczyniłam to w domu Vae, gdy urodziłeś się. Czas na to minął dla nas. Przed tobą stoi wybór i wszystko mi mówi, że musisz go dokonać swobodny i nieskrępowany, bowiem inaczej nigdy nie zostanie dokonany. Jeśli teraz zwiążę cię ze sobą, lub nawet spróbuję, pozbawię cię tego, czym jesteś. – A jeśli ja nie chcę dokonać tego wyboru? Starając się zrozumieć, Brendel usłyszał, że głos Dariena zawisł, jak się zdawało, w połowie drogi między wybuchem mocy i błaganiem tęsknoty. Jego matka zaśmiała się, lecz nie szorstko. – Och, moje dziecko – powiedziała. – Nikt z nas nie chce go dokonywać, i każdy z nas musi. Twój jest najtrudniejszy i ma największe znaczenie. Wiatr nieco przycichł, zapadła chwilowa cisza, moment wahania. Darien rzekł: – Finn powiedział mi... przedtem... że moja matka kocha mnie i że uczyniła ze mnie kogoś specjalnego. Teraz ręce Jennifer podniosły się, jakby mimowolnie. Chwyciła się mocno za łokcie złożonych na piersi rąk. – Acushla machree – powiedziała albo przynajmniej tak sądził Brendel. Chciała coś jeszcze powiedzieć, lecz potem powstrzymała się, jakby ściągnęła sobie wodze krótko i srodze. Po chwili dodała odmiennym tonem: – Mylił się... co do uczynienia cię kimś specjalnym. Wiesz o tym. Twoja moc pochodzi od Rakotha, gdy oczy robią ci się czerwone. Po mnie masz tylko wolność i prawo wyboru, by samodzielnie wybrać między Światłem i Ciemnością. Nic więcej. – Nie, Jen! – wrzasnęła Jasnowidząca Brenninu na wiatr. Za późno. Przy ostatnich słowach oczy Dariena znów się zmieniły i po goryczy jego śmiechu Brendel poznał, że utracili go. Wiatr znów się zerwał, jeszcze dzikszy niż uprzednio. Poprzez jego świst, przez głuche dudnienie puszczy Pendaran Darien krzyknął: – Mylisz się, matko! Mylisz się całkowicie. Nie zjawiłem się tu, by wybierać, lecz by zostać wybranym! Wskazał na swe czoło. – Czyżbyś nie widziała, co mam na czole? Czyżbyś nie poznawała tego? – Rozległo się kolejne uderzenie gromu, głośniejsze niż wszystkie do tej pory, i zaczął padać deszcz. W nim, ponad nim, słychać było głos Dariena: – To Diadem Lisen! Światło przeciwko Ciemności – i zgasło, gdy go włożyłem! Płachta błyskawicy rozjaśniła niebo na zachód od nich. Potem znów grzmot. Wtedy Darien powiedział: – Nie widzisz? Światło odwróciło się, a teraz ty również. Wybór? Nie mam żadnego! Jestem z Ciemności, która gasi Światło – i wiem, gdzie

pójść! Z tymi słowami podniósł sztylet z piasku pod swymi stopami, po czym pobiegł na oślep, gardząc złowieszczym dudnieniem puszczy, prosto do Pendaran w zacinającym ostro deszczu, zostawiając ich sześcioro na brzegu na pastwę zarówno burzy, która nadeszła, jak i ich czystego przerażenia. Jennifer odwróciła się. Deszcz lał się strugami i Brendel w żaden sposób nie potrafił powiedzieć, czy na jej twarzy były łzy czy krople deszczu. – Chodźcie – powiedział – musimy wejść do środka. – Tu na zewnątrz jest niebezpiecznie! Jennifer zignorowała go. Pozostałe trzy kobiety podeszły bliżej. Odwróciła się do Kim, czekając, spodziewając się czegoś. I doczekała się. – Coś ty, w imię wszystkiego, co święte, uczyniła! – wrzasnęła przez wycie wichru Jasnowidząca Brenninu. Trudno było utrzymać się na nogach; wszyscy byli przemoczeni do suchej nitki. – Posłanie go tu miało być ostatnią szansą powstrzymania go od pójścia do Starkadh, a ty wypędziłaś go prosto tam! On pragnął tylko pociechy, Jen! Jednakże odpowiedziała jej Guinevere, zimniejsza i sroższa od żywiołów. – Pociechy? Czyż ja mogę udzielić komuś pociechy, Kimberly? A ty? Czy ktokolwiek z nas dzisiaj, teraz? Nie miałaś prawa posyłać go tutaj i wiesz o tym! Chciałam, żeby był nieprzewidywalny, żeby miał wolny wybór, i nie cofnę się przed tym! Jaelle, co ty sobie wyobrażałaś? Byłaś w pokoju w Paras Derval, gdy powiedziałam o tym Paulowi. Mówiłam całkiem serio! Jeśli skrępujemy go, lub nawet spróbujemy, stracimy go! Coś jeszcze było w jej wnętrzu, w najgłębszym zakamarku serca, lecz nie powiedziała o tym. To należało do niej, było zbyt nagie, by o tym mówić: On jest moimi Dzikimi Łowami, szeptała bez przerwy w duchu. Moim Oweinem, moimi widmowymi królami, moim dzieckiem na Iselen. Nimi wszystkimi. Nie była ślepa na rezonans. Wiedziała, że zabijali z radością i bez rozróżnienia. Wiedziała, kim są. Od czasu opowieści Flidaisa na balkonie wiedziała również, co znaczą. Spojrzała wściekle na Kimberly przez siekący deszcz, patrząc, czy będzie miała czelność odezwać się jeszcze. Lecz jasnowidząca milczała, a w jej oczach Jennifer już nie dostrzegła gniewu, ni strachu, a tylko smutek i mądrość i miłość, którą pamiętała jako wiecznie niezmienną. W gardle dziwnie ją ściskało. – Wybaczcie mi – kobiety spojrzały na tego, który się odezwał. – Wybaczcie mi – powtórzył Flidais, walcząc co sił ze wzburzeniem serca i starając się zachować spokój w głosie. – Jak rozumiem, jesteś Jasnowidzącą Brenninu? – Jestem – rzekła Kim. – Ja jestem Flidais – powiedział z nieświadomym pośpie chem nawet przy

podawaniu przybranego od niechcenia imienia Nie pozostało mu jednakże wiele cierpliwości; był już blisko, tał blisko. Bał się, że oszaleje z podniecenia. – Powinienem wam powiedzieć, że Galadan jest bardzo blisko – sądzę, że kilka minut drogi stąd. Jennifer uniosła dłonie do ust. Zapomniała o tym, całkowicie przejęta tymi ostatnimi kilkoma chwilami. Wszystko teraz wróciło: noc w lesie i wilk, który zabrał ją dla Maugrima, a potem stał się mężczyzną, który rzekł, Ona ma pojechać na północ. Gdyby tak nie było, sam bym się nią zajął. Tuż zanim oddał ją łabędzicy. Wzdrygnęła się. Nie mogła się powstrzymać. Usłyszała, jak Flidais mówi, z jakiegoś powodu wciąż zwracając się do Kim: – Sądzę, że mogę być pomocny. Wydaje mi się, że potrafię odciągnąć go stąd, jeśli pójdę wystarczająco szybko. – W takim razie, idź! – krzyknęła Kim. – Jeśli jest tylko kilka minut... – Albo – ciągnął Flidais, nie potrafiąc już dłużej skryć wznoszącej się nuty w swym głosie – mógłbym niczego nie robić, jak jest w zwyczaju andainów. Albo, gdybym zechciał, mógłbym powiedzieć mu dokładnie, kto właśnie opuścił tę polanę, i kto jest tutaj. – Wpierw zabiłbym cię! – wybuchł Brendel, którego oczy błyszczały w deszczu. Błyskawica rozcięła wzburzoną toń morza. Rozległ się kolejny grzmot. – Mógłbyś spróbować – powiedział Flidais, zachowując zimną krew. – Nie udałoby ci się. A potem przyszedłby Galadan. Przerwał, czekając i spoglądając na Kim, która powoli rzekła: – Dobrze. Czego chcesz? Wśród wycia wichru Flidais zdał sobie sprawę z wielkiej, spiętrzonej jasności w swym sercu. Czule, z delikatną, nieuchwytną radością, powiedział: – Tylko jednej rzeczy. Małej rzeczy. Tak małej. Tylko imienia. Imienia wzywającego Wojownika. – Jego dusza śpiewała. Zaczął pląsać na mokrym morskim brzegu; nie mógł się powstrzymać. Już je miał. Już było w jego rękach. – Nie – oświadczyła Kimberly. Szczęka mu opadła w przemoczony gąszcz brody. – Nie – powtórzyła. – Złożyłam przysięgę, kiedy on przyszedł do mnie, i nie złamię jej. – Jasnowidząca – zaczęła Jaelle. – Musisz! – jęknął FJidais. – Musisz mi je wyjawić. To jedyna zagadka. Ostatnia! Znam wszystkie inne rozwiązania. Nigdy bym nie zdradził. Nigdy! Tkacz i wszyscy bogowie wiedzą, że nigdy bym nie zdradził – ale ja muszę je znać, jasnowidząca! To me najskrytsze marzenie! Dziwne, prorocze zdanie, które przyszło za nią z innego świata. Kim

przypomniała sobie te słowa z wszystkich lat, jakie minęły, przypominając sobie, że myślała o nich na górskim płaskowyżu, gdy Brock leżał nieprzytomny u jej boku. Spojrzała na przypominającego gnoma andaina, który rozpaczliwie załamywał ręce w błagalnej desperacji. Przypomniała sobie Artura w chwili, gdy odpowiedział na jej wezwanie na Glastonbury Tor, ciężar przygniatający jego barki, znużenie i gwiazdy spadające bez końca przez jego oczy. Popatrzyła na Jennifer, która była Guinevere. I która rzekła, cicho, lecz wystarczająco blisko, by usłyszeć ją przez wiatr i deszcz. – Daj mu je. W taki sposób imię to jest przekazywane. To część utkanego przeznaczenia. Złamane przysięgi i żal są w jego sercu, Kim. Przykro mi, naprawdę. Te przeprosiny na końcu przemówiły wreszcie do niej bardziej niż cokolwiek innego. Bez słowa odwróciła się i odeszła nieco na bok. Obejrzała się i skinęła głową na andaina. Potykając się, nieomal przewracając z pośpiechu i niecierpliwości, podbiegł do niej truchcikiem. Popatrzyła na niego z góry, nie fatygując się nawet, by ukryć wzgardę. – Odejdziesz stąd z tym imieniem, ale nakładam na ciebie dwa obowiązki. Nigdy nie powtórzysz go żadnej duszy w żadnym ze światów, i rozprawisz się natychmiast z Galadanem, czyniąc wszystko, co trzeba, by nie dopuścić go do wieży i ukryć przed nim wiedzę o Darienie. Uczynisz tak? – Na wszystkie moce Fionavaru, przysięgam – powiedział. Ledwo mógł na tyle opanować głos, by mówić. Wstał i wzniósł się na palce, by być bliżej niej. Mimo woli wzruszyła ją ta jego bezradna tęsknota, to pragnienie malujące się na jego twarzy. – Zabójca dzieci – rzekła i złamała przysięgę. Zamknął oczy. Promienna ekstaza wypłynęła na jego twarz. Ach! – jęknął, zdjęty nieziemskim uczuciem. – Ach! – Nie powiedział nic więcej, stojąc tak z zamkniętymi oczyma i głową uniesioną ku padającemu deszczowi jakby ku błogosławieństwu. Następnie otworzył oczy i zmierzył ją spokojnym spojrzeniem. Z godnością, jakiej nie spodziewała się tak szybko po tym uniesieniu, powiedział: – Nienawidzisz mnie teraz. I nie bez przyczyny. Jednak wysłuchaj mnie, jasnowidząca: uczynię wszystko, co poprzysiągłem uczynić, i więcej. Uwolniłaś mnie od pragnienia. Kiedy dusza uzyska to, czego potrzebuje, nie ma w niej tęsknot. Tak jest teraz ze mną. Z mroku tego, co wyrządziłem tobie, powstanie światło albo zginę, próbując dokonać tego. – Wyciągnął rękę i wziął jej dłoń między swoje. – Nie wchodźcie do wieży; on będzie wiedział, czy są w niej ludzie. Znoście deszcz i czekajcie na mnie. Nie zawiodę was. Potem zniknął, biegnąc na krótkich, krzywych nogach, stając się jednakże śmigły i niedostrzegalny natychmiast po wkroczeniu do puszczy. Moc Pendaranu poruszała się w swoim żywiole. Kim odwróciła się ku pozostałym, którzy czekali na zachód od niej, nieco dalej na brzegu. Stali zgromadzeni razem, wydani na pastwę żywiołów. Coś, jakiś instynkt,

kazał jej zerknąć na swą dłoń. Nie na Baelrath, który był całkowicie potulny, lecz na kamień vellin na nadgarstku. I zobaczyła, jak powoli obraca się w jedną i drugą stronę. Moc była tu obecna. Magia w sztormie. Powinna była wiedzieć o tym od pierwszego podmuchu wiatru. Jednakże nie miała czasu, by przyglądać się, ani zastanawiać nad czymkolwiek, poza Darienem, od chwili, gdy Jaelle sprowadziła je tutaj. Teraz miała. Teraz nastała taka chwila, spokojna przestrzeń pośród dzikiego szału żywiołów. Spojrzała obok trzech kobiet i lios alfara i dostrzegła na morzu statek pędzący bezradnie przed wichrem ku zatoce.

Rozdział 6 Przez długi czas Coli z Taerlindel przy sterze swego statku walczył z wiatrem. Rozpaczliwie i z pewnym geniuszem żeglując pod wiatr południowozachodni, przez większość pochmurniejącego dnia walczył, by utrzymać Prydwena na kursie, który zaprowadzi ich z powrotem do przystani, z której wypłynęli. Wykrzykując z całych sił rozkazy wśród wycia huraganu, kazał ludziom z Południowej Twierdzy skakać od żagla do żagla, zwijać je i ustawiać tak, by wyrwać każdy możliwy cal ruchu na wschód żywiołom, jakie spychały go na północ. Był to popis żeglarskiego kunsztu najwyższej jakości, obliczeń wykonywanych dzięki instynktowi i odwadze na pokładzie dziko kołyszącego się statku, czystej siły i czystej odwagi. Coli walczył całą mocą swych żylastych ramion, by utrzymać ster wbrew sztormowi, który spychał statek z obranego kursu. A był to tylko wicher, zaledwie pierwsza, delikatna mgiełka deszczu. Prawdziwy sztorm, masywny i wiszący ponuro za prawą burtą i z tyłu, dopiero miał nadejść. Nadchodził jednak, pochłaniając resztki nieba. Słyszeli gromy, widzieli smugi błyskawic płonące na zachodzie i czuli wzmagający się świst wiatru, a potężne, oślepiające rozbryzgi wody zalewały ich, gdy ślizgali się po kołyszącym pokładzie, starając się wykonywać stale wykrzykiwane rozkazy Colla. Spokojnie wydawał polecenia, żeglując swym statkiem z niesłychanym, wrodzonym artyzmem wzdłuż rowów i pod grzbiet fal, oceniając morze po obu stronach i często posyłając spojrzenie w górę, by ocenić wypełnienie żagli oraz szybkość, z jaką zbliżała się burza. Czynił to wszystko ze spokojem, lecz także z dziką, zawziętą uwagą i z niemałą dumą. Ze spokojem też, gdy w końcu stało się bez wątpienia jasne, że nie ma wyboru, Coli poddał się. – Na lewą burtę! – ryknął tym samym głosem, jakiego używał podczas całej zaciętej walki z burzą. – Na północny wschód! Przykro mi, Diar, ale będziemy musieli płynąć z wiatrem i zaryzykować na drugim końcu! Diarmuid dan Aillel, następca tronu Najwyższego Królestwa Brenninu, był zbyt zajęty zmaganiem się z linką od żagla zgodnie z rozkazem, by w jakikolwiek sposób zareagować na przeprosiny. Obok księcia, przemoczony do suchej nitki i niemal ogłuszony rykiem huraganu Paul starał się być pomocny i zajmować się tym, na czym się znał. Tym, co wiedział od chwili, gdy tylko wiatr zerwał się dwie godziny temu – gdy tylko spojrzał daleko na południowo-zachodni horyzont, na którym znajdowała się ciemna kreska, będąca teraz już zasłoną, rozprzestrzeniającą się ciemnością, która zasłania niebiosa. Po biciu pulsu Mórnira w swym wnętrzu, nieruchomym miejscu jak staw w swej krwi, które zaznaczało obecność Boga, wiedział, iż to, co nadchodzi, co

już nadeszło, jest czymś więcej niż burzą. Był Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym, naznaczonym na Letnim Drzewie dla mocy, nazwanym dla niej, toteż wiedział, kiedy objawiała się moc tej wielkości. Paul wiedział, że Mórnir ostrzegł go, lecz nie mógł uczynić nic więcej. Nie była to jego burza mimo trzaskających piorunów, ani też Liranana, zwodniczego boga morza. Mogła być dziełem Metrana z Kotłem z Khath Meigol, lecz zdradziecki mag był martwy, a kocioł strzaskany na kawałki. A ten sztorm tak daleko na morzu nie był dziełem Rakotha Maugrima z Starkadh. Co oznaczało jedno i tylko jedno, a Coli z Taerlindel pomimo swej dzielności i kunsztu, nie miał szans. Nie jest to rzecz, jaką mówi się kapitanowi na morzu, Paul był na tyle mądry, by o tym wiedzieć. Trzeba pozwolić mu walczyć i ufać, że będzie wiedział, kiedy dalsza walka jest nadaremna. A potem, jeśli ujdzie się z życiem, można próbować zaleczyć jego dumę świadomością tego, co go pokonało. Jeśli ujdzie się z życiem. – Na krew Lisen! – zakrzyknął Diarmuid. Paul uniósł głowę – na czas, by ujrzeć, jak niebo ginie pożarte całkowicie, a ciemnozielona, spieniona fala, dwukrotnie wyższa od statku zaczyna spadać. – Trzymajcie się! – krzyknął znów książę i chwycił Paula żelaznym uściskiem za pośpiesznie narzuconą kurtkę. Paul objął jednym ramieniem Diarmuida, a drugie przełożył przez linę przywiązaną do masztu, ściskając ją z całych sił. Potem zamknął oczy. Fala zwaliła się na nich z ciężarem morza i zagłady. Przeznaczenia, którego nie można opóźnić, ani któremu nie można umknąć. Diarmuid trzymał go, Paul ściskał księcia, a obaj trzymali się za ręce niczym dzieci, którymi byli. Dziećmi Tkacza. Tkacza przy Krośnie, którego dziełem była ta burza. Kiedy odzyskał już wzrok i mógł oddychać, Paul spojrzał na ster przez ulewny deszcz i rozbryzgi wody. Coli miał teraz pomoc, bardzo potrzebną pomoc przy rwącym mięśnie zadaniu trzymania statku na nowym kursie, którym teraz pędzili z pełną szybkością sztormu, niebezpiecznie, przejmująco szybko na wzburzonym morzu, z szybkością, przy której najmniejsze obrócenie steru mogło przewrócić ich jak zabawkę na falach. Jednakże teraz przy Collu stał Artur Pendragon, równoważąc go, ciągnąc za rumpel ramię przy ramieniu z marynarzem. Jego siwiejąca broda była przemoczona słonymi bryzgami wody. Paul wiedział już – choć nie mógł tego naprawdę zobaczyć z miejsca, w którym siedział skulony w cieniu głównego masztu – że gwiazdy spadają bez końca w oczach Wojownika, którego znów niesie naprzód ku przepowiedzianemu losowi dłoń Tkacza, który utkał jego przeznaczenie. Dzieci, pomyślał Paul. Zarówno dzieci, jakimi byli wszyscy, bezradni na tym statku, jak i dzieci, które zginęły, gdy Wojownik był młody i tak strasznie obawiał

się, iż jego jasny sen pryśnie. Dwa obrazy zmąciły się w jego myślach, gdy deszcz i krople morskiej wody zlały się razem, pędząc ich naprzód. Uciekając przed wichrem, Prydwen pruł przez morze z szybkością, jakiej wytrzymania nigdy nie wymagano przedtem od statku, ani też od żagli. Mimo to belki tego okrętu, choć krzyczały i trzeszczały z wysiłku, wytrzymywały, a żagle, utkane z miłością, troską i wiekową sztuką w Taerlindel Żeglarzy, pochwyciły wicher, wypełniły się nim i nie rozdarły, choć błyskawice rozcinały czarne niebo nad nimi, a sam przestwór mórz kołysał się od gromów. Mknąc na szalonym grzbiecie takiego pędu, dwaj mężczyźni przy sterze z całych sił utrzymywali kurs ciałami napiętymi od brutalnego wysiłku. A potem, co nie było dla nikogo zaskoczeniem, jedynie stłumionym, bolesnym przeczuciem nieuchronności, Paul dostrzegł, jak Lancelot z Jeziora podchodzi do nich. I tak oto, w końcu było ich trzech: Coli sterujący swym statkiem i Lancelot z Arturem po obu jego stronach, wsparci szeroko rozstawionymi stopami w śliski pokład i trzymający rumpel razem w bezbłędnej, niezbędnej harmonii, prowadząc ten mały, dzielny, cierpliwy stateczek do zatoki Anor Lisen. I nie mogąc zejść choćby jednym stopniem z kierunku wiatru, płynąc wprost na wyszczerbione zęby skał, które strzegły południowego wejścia do zatoki. Paul później nie wiedział, czy było ich przeznaczeniem przeżyć. Wiedział, że Artur i Lancelot muszą, bowiem inaczej sztorm, który ich tu zaniósł, nie miałby sensu. Jednakże reszta z nich nie była niezbędna dla dalszego rozwoju opowieści, jakkolwiek gorzka mogłaby być ta myśl. Nie dowiedział się również nigdy, co go ostrzegło. Pędzili tak szybko przez mrok i zacinające, oślepiające strugi deszczu, że żaden z nich nawet nie zauważył brzegu, a co dopieru skał. Sięgając później pamięcią wstecz, starając się przeżyć ten moment jeszcze raz, sądził, iż mogły mu to podpowiedzieć jego kruki, lecz w tym momencie na Prydwenie panował zamęt i nie mógł być niczego pewien. Wiedział jednakże, że w ułamku sekundy nim Prydwen roztrzaskał się na wieki na kawałki i drzazgi, stanął na równe nogi, stojąc nienaturalnie pewnie w tym nienaturalnym sztormie i krzyknął głosem, który objął grzmot i zawarł go w sobie, który był nim i był w jego wnętrzu – dokładnie tak jak wtedy, gdy był Letnim Drzewem i był w jego wnętrzu tej nocy, gdy sądził, że umarł – i tym głosem, głosem Mórnira, który go odesłał, zakrzyknął, Lirananie! w chwili, gdy nastąpiło zderzenie. Maszty pękły z trzaskiem walących się drzew; popękały burty i pokład; dno statku zostało przedziurawione bezlitośnie i całkowicie, i czarne morze wdarło się do środka. Paul został wyrzucony niczym liść, gałązka, rzecz pozbawiona znaczenia, z pokładu nagle osiadłego na brzegu statku. Wszyscy wypadli za burty, cała załoga tego, co jeszcze przed chwilą było ukochanym Prydwenem dziadka Colla.

Kiedy Paul leciał, w tym ułamku sekundy w powietrzu, kolejnym fragmencie pociętego na drobiny czasu, smakując swą drugą śmierć, wiedząc o skałach i kipiącym, wściekłym, niszczącym wszystko morzu, w tym momencie usłyszał czyjś głos w swych myślach, głos czysty i dobrze zapamiętany. Liranan przemówił do niego i rzekł: Zapłacę za to i zapłacę raz jeszcze i zmuszony będę znów zapłacić nim zakończone zostanie tkanie czasu. Lecz jestem ci winien przysługę, bracie – morskie gwiazdy znów błyszczą w pewnym miejscu, ponieważ przymusiłeś mnie do udzielenia ci pomocy. To nie jest przymus; to dar. Pamiętaj o mnie! Wtedy Paul spadł, koziołkując bezradnie w wody zatoki. Spokojne, niewzruszone, niebiesko-zielone wody zatoki. Z dala od wyszczerbionych, morderczych skał. Z dala od zabójczego wiatru, wśród łagodnego deszczu, który padał delikatnie, pozbawiony ostrości, jaką nadawał mu huraganowy wicher. Tuż za łukiem zatoki sztorm wciąż szalał, błyskawice wciąż biły z posiniałych chmur. Tam, gdzie on się znajdował, gdzie znajdowali się wszyscy, deszcz padał miękko z letniego, zachmurzonego nieba, podczas gdy płynęli pojedynczo, parami, lub w grupkach do plaży w cieniu Wieży Lisen. Gdzie stała Guinevere. Kim uświadomiła sobie, że to był cud. Zdawała sobie jednakże również sprawę ze zbyt wielu rzeczy, by ronić łzyjedynie z radości i ulgi. Zbyt gęsta była ta tkanina, zbyt wiele było w niej odcieni, faktur i niezliczonych, splątanych nitek zarówno osnowy, jak i wątku, by jakiekolwiek uczucie mogło być prawdziwie czyste. Widziały, jak statek pędził na skały. Potem, w tej chwili uświadomienia sobie i przerażenia, usłyszały pojedynczy, władczy dźwięk, coś pośredniego między piorunem i głosem, i natychmiast – absolutnie natychmiast – wiatr ucichł całkowicie, a wody zatoki stały się gładkie jak szklana tafla. Ludzie, którzy stanowili załogę Prydwena, wypadli przez rozpadające się burty statku do zatoki, która zabiłaby ich jeszcze dwie sekundy wcześniej. Cud. Może będzie później dość czasu, by poszukać jego źródła i złożyć podziękowania. Lecz jeszcze nie teraz. Nie teraz, w tym splątanym, usianym smutkiem momencie objawienia odwiecznego przeznaczenia. Bowiem mimo wszystko było ich teraz troje i Kim nic nie mogła uczynić, zupełnie nic, by ukoić ból swego serca. Z morza wyłonił się mężczyzna, którego nie było na Prydwenie, kiedy ten wypływał. Mężczyzna bardzo wysoki, o ciemnych włosach i oczach. U boku miał długi miecz, przy nim szedł Cavall, szary pies, a w ramionach, starannie trzymając je przed sobą, mężczyzna niósł ciało Artura Pendragona. Cała piątka ludzi na plaży czekała, wiedząc, kim jest ów mężczyzna.

Czworo z nich zostało nieco z tyłu, choć Kim wiedziała, iż każdy odruch duszy Sharry gnał ją ku morzu, z którego wychodził właśnie Diarmuid, pomagając wydostać się jednemu ze swoich ludzi. Niemniej jednak zwalczyła ten impuls i Kim szanowała ją za to. Stojąc pomiędzy Sharrą i Jaelle z Brendelem o krok z tyłu i na boku, przyglądała się, jak Jennifer idzie w łagodnym deszczu, by stanąć naprzeciw dwóch mężczyzn, których kochała i przez których była kochana przez tyle żywotów w tak wielu światach. Guinevere wspominała chwilę na balkonie wieży wcześniej tego popołudnia, gdy Flidais powiedział o nieprzewidywalności, jaką Tkacz wplótł w swój Gobelin jako ograniczenie dla samego siebie. Wspominała jakby z nieskończenie wielkiej odległości ową eksplozję nadziei w myślach, że tym razem może być inaczej z tego właśnie powodu. Ponieważ nie było Lancelota, brak było trzeciego wierzchołka trójkąta, tak więc zamysł Tkacza mógł zostać jeszcze zmieniony, bowiem sam Tkacz uczynił miejsce w Gobelinie na zmianę. Nikt nie wiedział o tej myśli, nikt nigdy się o niej nie dowie. Została teraz pogrzebana, strzaskana i utracona. Na jej miejscu stał teraz Lancelot z Jeziora, którego dusza była drugą połową jej własnej. Którego oczy były tak ciemne, jak za każdym razem poprzednio, równie niewymagające, równie rozumiejące, z tym samym pogrzebanym w ich głębi cierpieniem, które tylko ona potrafiła zrozumieć i tylko ona ukoić. Którego dłonie... którego smukłe, pełne wdzięku dłonie wojownika były dokładnie takie same, jak ostatnim razem i poprzednim razem, za każdym bolesnym razem, kiedy kochała je i kochała jego jako zwierciadło samej siebie. Którego dłonie tuliły teraz łagodnie, z nieskończoną, charakterystyczną delikatnością ciało swego suzerena, jej męża. Którego kochała. Którego kochała, pomimo wszystkich kłamstw, całego oszczerczego, zazdrosnego niezrozumienia, pełną i burzącą wszystko namiętnością, która przeżyła i żyć będzie i rozszarpywać ją za każdym razem, gdy znów się obudzi ze świadomością tego, kim była i kim przeznaczenie każe jej być. Ze wspomnieniem i świadomością zdrady jak kamień pośrodku wszystkiego. Żalu w sercu marzenia, powodu, dla którego jest tutaj ona i Lancelot. Ceny, przekleństwa, kary wyznaczonej przez Tkacza Wojownikowi w imię dzieci, które zginęły. Ona i Lancelot w milczeniu stali naprzeciwko siebie na plaży, w przestrzeni, która obserwatorom zdawała się wycięta jakimś sposobem z przypływów i odpływów czasu: na wyspie na Gobelinie. Stała przed dwoma mężczyznami, których kochała, z gołą głową w deszczu i przypominała sobie o tak wielu sprawach. Jej spojrzenie padło ponownie na jego dłonie i przypomniała sobie czas, gdy oszalał – przez jakiś czas rzeczywiście – z miłości do niej i zaprzeczania temu

pragnieniu w głębi swej duszy. Jak uciekł z Camelotu do lasu i wędrował tam przez zmieniające się pory roku, nagi nawet w zimie, samotny i zdziczały, wychudły do kości z tęsknoty. I przypomniała sobie te dłonie wtedy, gdy go wreszcie sprowadzono z powrotem: te blizny, rany, strupy, odciski, połamane paznokcie, odmrożenia od wygrzebywania jagód spod śniegu. Przypomniała sobie, że Artur płakał. Ona nie. Nie wtedy, dopiero później, gdy została sama. To tak bardzo bolało. Myślała, że śmierć będzie lepsza niż ten widok. Bardziej niż cokolwiek innego, to właśnie te dłonie, namacalny dowód tego, co miłość do niej czyni z nim, otworzyły jej barykady i wpuściły go do zacisza jej serca, dokąd tak długo nie miał wstępu. Jak mogło być zdradą kogokolwiek, czy czegokolwiek, oferowanie schronienia komuś takiemu? I spojrzenie w całość lustra, aby odbicie ognia w nim mogło pokazać ich oboje obok niego? Wciąż milczała w deszczu i on także, i żadne z jej przemyśleń nie odbijało się na jej twarzy. Mimo to on znał jej myśli, a ona wiedziała, że on je zna. Bez ruchu, bez słowa, dotknęli się po tak długim rozstaniu, a mimo to nie dotknęli się. Jego dłonie, czyste teraz, bez blizn, smukłe i piękne, trzymały Artura w uścisku miłości, która przemawiała do niej tak głęboko, że słyszała ją niczym chór w swym sercu, dźwięk wysokich głosów pod łukowym sklepieniem, śpiewających o radości i cierpieniu. I wtedy przypomniała sobie coś jeszcze, a tego on nie mógł wiedzieć, choć jego ciemne oczy mogły pociemnieć jeszcze bardziej, spoglądając w jej własne. Nagle przypomniała sobie, kiedy ostatni raz widziała jego twarz: nie w Camelocie, ani w żadnym z innych żywotów, innych światów, do których sprowadzało ich przeznaczenie Artura, lecz w Starkadh, nieco ponad rok temu. Kiedy Rakoth Maugrim, dręcząc ją dla przyjemności, jaką mu to dawało, przetrząsał bez wysiłku otworzone komnaty jej wspomnień i wydobył wizerunek, jakiego nie pamiętała, wizerunek mężczyzny, który teraz stał przed nią. Teraz rozumiała. Znów ujrzała chwilę, gdy bóg ciemności przyjął ten kształt w szyderstwie, w próbie splamienia i splugawienia jej wiedzy o miłości, by pokalać to wspomnienie, wypalić je z niej krwią, która kapała z czarnego kikuta jego utraconej ręki i parzyła ją. Stojąc u stóp Anor, gdy wraz z odejściem burzy chmury zaczęły rozpraszać się na zachodzie, gdy wyjrzały pierwsze promienie słońca nisko nad morzem, wiedziała, że Rakoth poniósł klęskę. Lepiej byłoby, gdyby mu się udało, pomyślała ironicznie, a z oddali część jej duszy. Lepiej byłoby, gdyby wypalił z niej tę miłość, uczynił coś dobrego z otchłani swego zła, uwolnił ją od Lancelota, aby położyć wreszcie kres tej niekończącej się zdradzie. Ale nie uczynił tego. Kochała tylko dwóch mężczyzn w całym swym życiu, dwóch najbardziej jaśniejących mężczyzn we wszystkich światach. I kocha ich nadal.

Zauważyła zmieniające się światło: bursztyn, odcienie złota, Zachód słońca po burzy. Deszcz przestał padać. Nad ich głowami pojawił się błękitny skrawek nieba, przechodzący ku dołowi w stłumione barwy zmierzchu. Słyszała szum nadpływającej fali i jej odpływ po piasku i kamieniach. Stała najbardziej wyprostowana jak mogła, zupełnie nieruchomo; miała wrażenie, że poruszenie się w tym momencie oznaczałoby załamanie się, a załamać się nie mogła. – Nic mu nie jest – rzekł Lancelot. Czymże jest głos? pomyślała. Czymże jest głos, że może to z nami uczynić? Blask ognia. Lustro spojone w całość. Marzenie widoczne w tym lustrze jako strzaskane. Faktura duszy w czterech słowach. Cztery słowa nie o niej, ani o sobie, nie niosące powitania ani pragnienia. Cztery ciche słowa o mężczyźnie, którego niósł, i tym samym o mężczyźnie, jakim sam był. Jeśli poruszy się, będzie to załamanie. Powiedziała: – Wiem. Tkacz nie sprowadził go tutaj do niej po to, by zginął na wzburzonym morzu; to byłoby o wiele za łatwe. – Stał przy sterze zbyt długo – powiedział Lancelot. – Rozbił sobie głowę, kiedy roztrzaskaliśmy się. Cavall zaprowadzi) mnie do niego w wodzie. – Rzekł to tak spokojnie i cicho. Żadnej brawury, nawet śladu dramatyzmu czy bohaterstwa. Potem, po chwili: – Nawet podczas burzy starał się skierować statek w przestrzeń między skałami. Znów i znów, pomyślała. Ile razy historia może się powtarzać? – On zawsze szukał przejść między skałami – szepnęła. Nic więcej nie powiedziała. Trudno jej było mówić. Popatrzyła mu w oczy i czekała. Było jasno, chmury się rozpraszały na czystym niebie. Nagle pokazała się smuga zachodu słońca wzdłuż morza, a potem samo zachodzące słońce pod zachodnimi chmurami. Czekała, wiedząc, co on powie i co ona powie w odpowiedzi na to. Rzekł: – Czy mam odejść? – Tak – stwierdziła. Nie drgnęła. Za jej plecami zaśpiewał ptak, gdzieś wśród drzew na obrzeżu plaży. Potem zaśpiewał jeszcze jeden. Fale przypływały i cofały się, a potem znów przypływały. Spytał ponownie: – Dokąd mam się udać? Teraz musiała bardzo go skrzywdzić, ponieważ kochał ją i nie było go tu, aby mógł ją ocalić, gdy to się stało. Powiedziała: – Pewnie wiesz o Rakothu Maugrimie; powiedzieli ci o nim na statku. Zabrał mnie rok temu. Do siedziby swej potęgi. On... skrzywdził mnie. Przerwała – nie z powodu siebie, bowiem to był już stary ból, a Artur ukoił

większą jego część. Musiała jednakże przerwać z powodu tego, co odmalowało się na jego twarzy. Po chwili ciągnęła dalej, ostrożnie, bowiem nie wolno jej było się załamać, nie teraz. – Potem miałam umrzeć. Ocalono mnie jednak i w swoim czasie urodziłam jego dziecko. Znów zmuszona była przerwać. Zamknęła oczy, żeby nie widzieć jego twarzy. Nikt inny, wiedziała, i nic innego nie mogłoby uczynić mu tego. Jednakże ona czyniła to za każdym razem. Usłyszała, jak Lancelot przyklęka, nie ufając już swym rękom, i kładzie delikatnie Artura na piasku. Wciąż z zamkniętymi oczyma powiedziała: – Chciałam mieć to dziecko. Istnieją powody, jakich słowa nie dosięgną. Ma na imię Darien i był tu niedawno, a odszedł ponieważ zmusiałam go do tego. Oni nie rozumieją, dlaczego to zrobiłam, dlaczego nie starałam się go spętać. – Znów przerwała i zaczerpnęła tchu. – Sądzę, że rozumiem – rzekł Lancelot. Tylko to. Tak wiele. Otworzyła oczy. Klęczał przed nią. Artur leżał pomiędzy nimi, słońce i jego smuga nad morzem za oboma mężczyznami, czerwona, złota i bardzo piękna. Jennifer nie poruszyła się. Powiedziała: – Udał się do tej puszczy. To miejsce starożytnej mocy i nienawiści, a zanim odszedł, spalił drzewo swą własną mocą, która pochodzi od jego ojca. Chciałam... – Umilkła. Dopiero co przybył i stał przed nią, a ona potknęła się na słowach, które miały go odesłać. Zapadła cisza, która jednakże nie trwała długo. Lancelot powiedział: – Rozumiem. Będę go strzegł, nie będę go krępował i pozwolę mu wybrać drogę. Jennifer przełknęła ślinę i walczyła z łzami. Czymże jest głos? Wrotami z refleksami światła, zwiastunami cienia: wrotami duszy. – To mroczna droga – powiedziała, mówiąc więcej prawdy niż sobie uświadamiała. Lancelot uśmiechnął się tak niespodziewanie, że przez chwilę serce przestało jej bić. Uśmiechnął się do niej z dołu, po czym wstał, toteż uśmiechał się teraz do niej z góry, czule, poważnie, z tą pewną siłą, której jedynym słabym miejscem była ona sama, i rzekł: – Wszystkie drogi są mroczne, Guinevere. Dopiero u kresu istnieje nadzieja na światło. – Uśmiech zgasł. – Bądź zdrowa, najdroższa. Odwrócił się po ostatnich słowach, sięgając ręką odruchowo, nieświadomie, by sprawdzić zawieszenie miecza u pasa. Ogarnęła ją ślepa fala paniki. – Lancelocie! – wykrzyknęła. Przedtem nie wypowiedziała jego imienia. Zatrzymał się i odwrócił, dwie oddzielne czynności, spowolnione ciężarem bólu. Spojrzał na nią. Powoli, dzieląc ciężar, wyciągnęła do niego jedną rękę z wielką ostrożnością. Równie powoli, nie spuszczając z niej wzroku, w którego głębi pobrzmiewało jej imię, wrócił, wziął jej dłoń i uniósł ją do swych warg.

Potem ona z kolei, nie mając śmiałości, ani zdolności przemówić, wzięła dłoń, w której on trzymał jej rękę, i przycisnęła jej wierzch do swego policzka, tak że spadła na nią jedna jej łza. Potem scałowała tę łzę i przyglądała się, jak on odchodzi, mijając wszystkich milczących ludzi, którzy rozstąpili się przed nim, czyniąc dla niego przejście, którym oddalał się do puszczy Pendaran. Kiedyś, dawno temu, spotkał przypadkiem Zieloną Ceinwen w Puszczy na polanie w blasku księżyca. Ostrożnie, bowiem zawsze lepiej być czujnym w obecności Łowczyni, Flidais wszedł na polanę i pozdrowił ją. Siedziała na zwalonym pniu drzewa, wyciągając przed siebie długie nogi, a obok niej leżał łuk i martwy dzik ze strzałą w gardle. Na polance była mała sadzawka i blask odbity od powierzchni wody padał na jej twarz. Istniały niezliczone opowieści o jej okrucieństwie i kapryśności, a on znał je wszystkie, sam dając początek niejednej z nich, toteż zbliżał się z niezmierną nieśmiałością, wdzięczny za to, iż nie kąpała się w tej sadzawce, świadom, że zginąłby, gdyby tak ją ujrzał. Jednakże tamtej nocy była w nastroju kociego rozleniwienia, upolowawszy właśnie zdobycz, więc powitała go z rozbawieniem, przeciągając się całym giętkim ciałem i czyniąc mu miejsce obok siebie na zwalonym pniu. Rozmawiali przez chwilę ściszonymi głosami, jak wypada w takim miejscu i w blasku księżyca i kaprysem jej było przekomarzać się z nim, wzbudzając w nim pożądanie, choć tamtej nocy uczyniła to łagodnie i bez złośliwości. Później, gdy księżyc gotów był schować się za drzewami na zachód od nich i zniknąć z polany, Zielona Ceinwen rzekła leniwie, lecz odmiennym, niosącym większe znaczenie niż do tej pory tonem: – Flidaisie, leśne maleństwo, czy nigdy nie zastanowiłeś się, co się stanie z tobą, gdy poznasz imię, którego szukasz? – Jakże to, bogini? – Pamiętał swe pytanie. Jego nerwy zostały obnażone przez tę najdrobniejszą, najbardziej przelotną wzmiankę o jego odwiecznym pragnieniu. – Czy twa dusza nie legnie pozbawiona sensu i celu istnienia, gdy dzień taki nadejdzie? Co uczynisz, uzyskawszy ostatnią i jedyną rzecz, jakiej pożądasz? Czy po zaspokojeniu pragnienia nie zostaniesz pozbawiony całej radości życia, wszelkiego sensu istnienia? Zastanów się nad tym, maleńki. Pomyśl o tym. Wtedy księżyc znikł. Bogini również, choć przedtem pogładziła go po twarzy długimi palcami, zostawiając przepełnionego pożądaniem przy ciemnej sadzawce. Była kapryśna i okrutna, zwodnicza i bardzo niebezpieczna, lecz była również boginią i nie najgłupszą z nich wszystkich. Siedział w gaju jeszcze długą chwilę, rozmyślając o tym, co powiedziała, a w latach, jakie nastąpiły, często jeszcze o tym rozmyślał. Dopiero teraz, gdy się to stało, mógł zaczerpywać jeden smakujący radością oddech po drugim i być świadomy tego, że myliła się. Wiedział, że mogło stać się

inaczej: spełnienie najskrytszego marzenia mogło stać się dla niego przekleństwem, a nie tą nieziemską jasnością życia. Los jednak zrządził inaczej; jego marzenie spełniło się, a światy oddzielone przepaścią połączyły się. Wraz z radością Flidais z andainów zaznał wreszcie spokoju. Wiedział, że jego ceną było złamanie obietnicy. Poczuł pewien ulotny, odległy żal, że było to konieczne, lecz ledwo poruszył on głębokie wody jego zadowolenia. Poza tym, wyrównał szale własną przysięgą złożoną jasnowidzącej, obietnicą, którą zamierzał spełnić. Zobaczy jeszcze. Bez względu na to, jak gorzko teraz nim gardziła, będzie miała powód, by się zmienić nim historia zostanie utkana do końca. Po raz pierwszy jeden z andainów z własnej woli użyczy pomocy sprawie śmiertelników i ich wojnie. Zacząwszy teraz, pomyślał, od tego, który jest jego panem. On jest tutaj, szepnęła pośpiesznie samotna deiena na drzewie nad jego głową. Flidais ledwo miał czas na zauważenie, że deszcz nagle zelżał i ucichły pioruny, oraz wysłanie szybkiego myślowego wezwania, na jakie się zdecydował, gdy rozległ się odgłos przedzierania przez zarośla i pojawił się wilk. A potem, chwilę później, w jego miejscu stanął Galadan. Flidais czuł się lekki; miał złudzenie, że mógłby latać, gdyby zechciał, że wiązały go z leśnym podłożem jedynie najcieńsze nici. Miał jednakże powód, by poznać, jak niebezpieczna jest postać stojąca przed nim i zadanie do wykonania, omotanie podstępem tego, kto od dawna uchodził za najsubtelniejszy umysł we Fionavarze. I który był również prawą ręką Rakotha Maugrima. Toteż Flidais przybrał najodpowiedniejszą minę i skłonił się nisko i z powagą temu, któremu tylko raz rzucono wyzwanie w kwestii przewodzenia zwodniczej, wrogiej sobie, aroganckiej rodzinie andainów. Tylko raz – i Flidais dobrze pamiętał, jak syn Liranana i córka Machy zginęli oboje niedaleko stąd, u stóp klifów Rhudh. Co ty tu robisz?, rzekł Galadan w jego umyśle. Wyprostowawszy się, Flidais dostrzegł, iż Wilczy Władca jest wychudły i niebezpieczny z wyglądu, a jego rysy były ściągnięte gniewem i niepokojem. Flidais założył ręce na zaokrąglonym brzuchu. – Ja zawsze tu jestem – odparł potulnie na głos. Skrzywił się, gdy nagłe ostrze bólu wbiło się w jego umysł. Przed ponownym odezwaniem się wzniósł bariery myślowe i nie był z tego niezadowolony, bowiem Galadan właśnie dał mu powód ku temu. – Po co to zrobiłeś? – zapytał żałośnie. Poczuł, jak szybka sonda odbija się od jego bariery. Galadan mógł go zabić z niepokojącą łatwością, lecz Wilczy Władca nie mógł zajrzeć do jego myśli bez zezwolenia Flidaisa, a w tym momencie tylko to się liczyło.

Nie bądź zbyt chytra, leśna istoto. Nie ze mną. Dlaczego mówisz na głos i kto był w Anor? Odpowiadaj szybko. Mam mało czasu i jeszcze mniej cierpliwości. Głos był zimny i arogancko pewny siebie, lecz Flidais wiedział swoje i miał swe wspomnienia. Wiedział, że Wilczy Władca jest pod presją, przebywając w pobliżu Wieży – co czyniło go bardziej, nie mniej niebezpiecznym, gdyby miało dojść do tego. Pół godziny temu nigdy by tego nie zrobił, nawet nie śniłby o zrobieniu tego, lecz wszystko się zmieniło w chwili poznania imienia, tak więc Flidais rzekł, wciąż ostrożnie i na głos: – Jak śmiesz badać mnie, Galadanie? Nie dbam o twą wojnę, lecz bardzo o swe własne sekrety i z całą pewnością nie otworzę przed tobą swego umysłu, kiedy przychodzisz do mnie – do Pendaran w dodatku – w taki sposób i odzywasz się takim tonem. Zabijesz mnie za me zagadki, Wilczy Władco? Zraniłeś mnie przed chwilą! – Wydawało mu się, że utrafił we właściwy ton, w równych proporcjach pełen urazy i dumy, lecz trudno było powiedzieć, bardzo trudno, biorąc pod uwagę, z kim miał do czynienia. Następnie uczynił krótki, zadowolony wdech, bowiem kiedy Wilczy Władca zwrócił się do niego ponownie, uczynił to na głos i tym dworskim wdziękiem, który zawsze go charakteryzował. – Wybacz mi – szepnął i skłonił się z nieświadomą elegancją. – Dwa dni biegłem, by tu dotrzeć i nie jestem sobą. – Jego pobrużdżona bliznami twarz rozluźniła się w uśmiechu. – Kimkolwiek jestem. Wyczułem kogoś w Anor i... zapragnąłem dowiedzieć się, kto to. Przy końcu dało się słyszeć pewne wahanie, i to Flidais również rozumiał. W tej chłodnej, racjonalnej, absolutnie klinicznej duszy Galadana, zaślepiająca pasja, jaka wciąż ogarniała go w związku z Lisen, była brutalną anomalią. A wspomnienie o odtrąceniu go na rzecz Amairgena wciąż była raną rozrywaną do żywego za każdym razem, gdy zbliżał się do tego miejsca. Z nowej przystani, w której zakotwiczona była teraz jego dusza, Flidais spoglądał na tę drugą postać i litował się nad nią. Nie okazywał tego jednakże w spojrzeniu, nie mając nadmiernej chęci dać się zabić. Musiał również dotrzymać przysięgi. Toteż rzekł, sięgając od niechcenia po właściwy ton ugłaskania: – Przepraszam, powinienem był wiedzieć, że to wyczujesz. Powinienem był spróbować wysłać ci wiadomość. Sam byłem w Anor, Galadanie. Właśnie stamtąd idę. – Ty? Dlaczego? Flidais wymownie wzruszył ramionami. – Symetria. Moje własne wyczucie czasu. Wzór na Krośnie. Wiesz, że wypłynęli z Taerlindel kilka dni temu do Cader Sedat. Sądziłem, że ktoś powinien być w Anor na wypadek, gdyby wracali tędy. Deszcz przestał padać, choć z liści nad ich głowami wciąż kapało. Drzewa rosły zbyt gęsto, by widać było choć trochę przejaśniającego się nieba. Flidais czekał, by

zobaczyć, czy przynęta chwyciła i strzegł swego umysłu. – Nie wiedziałem o tym – przyznał Galadan, marszcząc czoło. – To dla mnie nowina dużej wagi. Sądzę, że będę musiał zanieść ją na północ. Dziękuję ci – powiedział głosem, w którym słychać było wiele dawnego wyrachowania. Ostrożnie, bardzo ostrożnie, dbając, by się nie uśmiechnąć, Flidais pokiwał głową. – Kto wypłynął? – spytał Wilczy Władca. Flidais przybrał tak surową minę jak tylko mógł. – Nie powinieneś był krzywdzić mnie, skoro masz zamiar zadawać mi pytania – odparł. Galadan zaśmiał się na głos. Dźwięk rozniósł się po Wielkiej Puszczy. – Ach, Flidaisie, czy jest jeszcze ktoś taki jak ty? – spytał retorycznie, wciąż zaśmiewając się. – Nie ma nikogo z podobnym bólem głowy – odparł Flidais bez uśmiechu. – Przeprosiłem – rzekł Galadan, szybko trzeźwiejąc. Jego głos nagle stał się jedwabisty i niski. – Nie zrobię tego drugi raz. – Pozwolił ciszy trwać chwilę, po czym powtórzył: – Kto wypłynął, leśna istoto? Po krótkiej przerwie, by pokazać konieczny przebłysk niezależności, Flidais powiedział: – Mag i krasnolud. Książę Brenninu. Ten, którego nazywają Pwyllem z Drzewa. – Przez arystokratyczną twarz Galadana przemknął szybko wyraz, którego nie potrafił odczytać. – I Wojownik – dokończył. Galadan milczał przez chwilę, pogrążony w rozmyślaniach. – Ciekawe – stwierdził wreszcie. – Nagle cieszę się z tego, że przybyłem tu, leśna istoto. Wszystko to jest ważne. Ciekaw jestem, czy zabili Metrana? – Spytał szybko: – Co sądzisz o sztormie, który właśnie minął? Wytrącony z równowagi Flidais zdołał jednakże uśmiechnąć się.– Dokładnie to samo, co ty myślisz – szepnął. – A jeśli sztorm wyrzucił Wojownika gdzieś tu na brzeg, ja z pewnością zamierzam go poszukać. Znów Galadan zaśmiał się, tym razem ciszej niż uprzednio. – Oczywiście – powiedział. – Oczywiście. Imię. Czy spodziewasz się, że sam ci je wyjawi? Flidais czuł jaskrawy rumieniec wypływający na jego twarz, co było właściwe; niech Wilczy Władca sądzi, że to z zażenowania.– Dziwniejsze rzeczy już się zdarzały – stwierdził z przekonaniem. – Czy mam twe zezwolenie, by się oddalić? – Jeszcze nie. Co robiłeś w Anor? Fala niepokoju przemknęła przez leśnego andaina. Doskonale, że dotychczas udało mu się zręcznie rozmawiać z Galadanem, lecz nie należało kusić losu przez dłuższe przebywanie w tej okolicy. – Sprzątałem – rzekł ze zdenerwowaniem i niecierpliwością, jakiej nie musiał udawać. – Szyby i podłogi. Odsunąłem okna, by wpuścić świeże powietrze.

I czuwałem przez dwa dni, obserwując, czy statek nie nadpływa. Gdy rozszalała się burza, wiedziałem, że rozbił się u brzegu, a ponieważ nie stało się to tu... Oczy Galadana były zimne, szare i wbijały się w niego z góry. – Czy nie było tam kwiatów? – szepnął, a groźba stała się niespodziewanie wyraźną, szeleszczącą obecnością w miejscu, gdzie stali. Niczego nie udając, z bijącym sercem i wyschniętymi nagle ustami Flidais rzekł: – Były, panie. One... rozsypały się ze starości, gdy odkurzałem komnatę. Mogę ci przynieść nowych. Czy chcesz, bym... Nie rzekł nic więcej. Szybciej niż oko mogło nadążyć i najbystrzejszy umysł przewidzieć, postać przed nim rozpłynęła się i w jej miejscu stanął wilk, który skoczył w chwili, gdy tylko się zjawił. Jednym błyskawicznym, precyzyjnie wyliczonym ruchem ogromna łapa poszarpała głowę leśnego andaina. Flidais nawet nie drgnął. Był przebiegły, mądry i zaskakująco szybki w swej Puszczy, lecz Galadan był tym, kim był. Toteż sekundę później mały, brodaty andain leżał na wilgotnej ściółce leśnej, wijąc się w prawdziwej męce i przyciskając obie ręce do okrwawionego miejsca, gdzie brak było oderwanego prawego ucha. – Pożyj jeszcze trochę, leśna istoto – usłyszał przez spowijające go miazmaty bólu. – I w głębi serca nazywaj mnie litościwym. Dotknąłeś kwiatów, jakie położyłem tam dla niej – powiedział głos łagodny, zamyślony, elegancki. – Czy naprawdę mogłeś spodziewać się, że daruję ci życie? Starając się nie stracić przytomności, Flidais posłyszał wtedy w swym mdlejącym umyśle inny głos, który zdawał się dochodzić jednocześnie z bliska i bardzo daleka. I głos ten mówił: Och, mój synu, kimżeś się stał? Wytarłszy krew, Flidais zdołał otworzyć oczy. Las kręcił mu się obłąkańczo przed oczami, a potem znieruchomiał. Przez zasłonę krwi i bólu dostrzegł wysoką, nagą, władczą postać i wielkie poroże Cernana od Zwierząt. Którego przywołał tu, tuż zanim zjawił się Galadan. Z wściekłym warczeniem, które mieszało się z czymś jeszcze, Wilczy Władca zwrócił się do swego ojca. Chwilę później Galadan znów przybrał swą ludzką postać, elegancki jak zawsze. – Dawno już straciłeś prawo, by zadawać mi to pytanie – powiedział. Odezwał się na głos do swego ojca, zauważył Flidais częścią umysłu, tak jak on sam mówił na głos do Galadana, by nie dać mu dostępu do swych myśli. Majestatyczny i straszny w swej nagości i potędze, bóg lasów wystąpił naprzód. Mówiąc na głos dźwięcznym tonem, Cernan rzekł: – Ponieważ nie zabiłem dla ciebie tego maga? Nie odpowiem znów na to, mój synu. Zapytam cię jednak jeszcze raz, w tej Puszczy, gdzie cię spłodziłem, jak mogłeś tak zagubić się, żebyś mógł coś podobnego uczynić swemu własnemu bratu?

Flidais zamknął oczy. Czuł, jak przytomność opuszcza go fala za falą niczym cofające się morze. Zanim jednakże zabrał go odpływ, usłyszał znów drwiący śmiech Galadana i jego odpowiedź ojcu, ich ojcu. – Dlaczego miałoby cokolwiek dla mnie znaczyć, że to opasłe leśne pomiotło jest kolejnym bękartem twego rozrzutnego nasienia? Synowie i ich ojcowie – warknął, w pół drogi do wilka, którym tak łatwo mógł się stać. – Czemu miałoby to mieć teraz jakiekolwiek znaczenie? Och, jednak ma, pomyślał Flidais ostatnim strzępkiem świadomości. Och, ma tak wielkie znaczenie. Gdybyś tylko wiedział, bracie! Nie posłał tej myśli do żadnego z nich. Tulił mocno do siebie wspomnienie o podpalonym drzewie i Darienie z Diademem Lisen na czole. Wtedy, dotrzymawszy obietnicy i zaspokoiwszy najskrytsze pragnienie swego serca, Flidais został uderzony kolejną falą cierpienia i nie usłyszał już nic z tego, co jego ojciec rzekł jego bratu w Puszczy.

Rozdział 7 Na wschodzie w Celidonie słońce wisiało nisko na niebie nie skażonym chmurami, ani żadnym innym znakiem burzy, gdy armia Brenninu przybyła wreszcie na środek Równiny. Galopujący na przedzie drużyny obok Niavina, księcia Seresh, mag Teyrnon, choć znużony niemiłosiernie po trzech dniach jazdy konnej, wyprostował w siodle swą krępą sylwetkę, gdy tylko ujrzał stojące kamienie. Jadący obok niego towarzysz zaśmiał się cicho i mruknął: – Miałem właśnie zamiar ci to zasugerować. Teyrnon zerknął z rozbawieniem na Baraka, wysokiego, przystojnego przyjaciela z dzieciństwa, który był źródłem jego mocy, i na jego dobrodusznej twarzy pojawił się delikatny uśmieszek drwiny z samego siebie. – Straciłem tak wiele na wadze w czasie tej podróży, że strach pomyśleć – rzekł mag, klepiąc się po i tak wydatnym brzuchu. – Dobrze ci to zrobi – stwierdził Niavin z Seresh, który jechał z drugiej strony. – Jak kompletne wytrzęsienie kości może dobrze mi zrobić? – odparł urażony Teyrnon wśród śmiechu Baraka. – Obawiam się, że jeśli spróbuję podrapać się po nosie, podrapię się w kolano, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Niavin parsknął, a potem sam roześmiał się. Trudno było zachowywać ponurą i bojową minę w towarzystwie dobrodusznego, sympatycznego maga. Z drugiej strony, znał Teyrnona i Baraka od czasu, gdy byli dziećmi w Seresh we wczesnych dniach panowania Ailella, gdy ojciec Niavina był świeżo mianowanym księciem Seresh, toteż nie martwił się wcale o ich zdolności. Spoważnieją bardzo, gdy nadejdzie odpowiednia pora. A zdawało się, że nadchodziła właśnie ta pora. Spomiędzy masywnych kamieni wyjechało ku nim trzech ludzi. Niavin niepotrzebnie uniósł dłoń, by wskazać ich czarodziejowi. – Widzę ich – rzekł cicho Teyrnon. Niavin spojrzał nań szybko, lecz z twarzy mężczyzny znikł wyraz otwartości i nie sposób już było niczego z niej wyczytać. Może to i lepiej, że Niavin nie potrafił odgadnąć myśli maga. Bardzo zaniepokoiłyby go, tak bardzo, jak samego Teyrnona dręczyło powątpiewanie we własne siły, nieśmiałość i coś jeszcze. Oficjalnie powitali obaj najwyższego króla, Ailerona, i oficjalnie przekazali mu dowództwo armii w obecności jego dwóch towarzyszy, Ra-Tenniela z lios alfarów i Avena Równiny, którzy wyjechali na powitanie wojsk Brenninu. Równie oficjalnie Aileron odpowiedział na ich pozdrowienia. Następnie z szorstką bezpośredniością wojennego króla, którym był, spytał Teyrnona: – Czy nawiązałeś kontakt, magu? Teyrnon powoli pokręcił okrągłą głową. Spodziewał się tego pytania. – Sięgałem

daleko, mój panie najwyższy królu. Żadnych wieści od Lorena. Jednakże jest coś jeszcze. – Zawahał się, a potem ciągnął dalej: – Sztorm, Aileronie. Na otwartym morzu. Odkryliśmy go, sięgając tam myślami. Huraganowy wiatr z południowego zachodu, który niósł ze sobą sztorm. – To nie powinno się zdarzyć – rzekł pośpiesznie Ra-Tenniel. Aileron pokiwał głową w milczeniu, a jego brodata twarz była posępna. – Południowy zachód to nie Maugrim – mruknął Ivor. – Nie dostrzegliście statku? – spytał Teyrnona. – Nie jestem jasnowidzem – wyjaśnił cierpliwie czarodziej. – Potrafię do pewnego stopnia wyczuć użycie magii, jak w przypadku tej burzy, i potrafię dosięgnąć czarodzieja ze sporej odległości. Jeśli statek powrócił, odnalazłbym Lorena do tej pory lub otrzymałbym wieść od niego. – A zatem – oświadczył z ciężkim sercem Aileron – statek nie powrócił, albo Srebrny Płaszcz nie wrócił na nim. – Utkwił mroczne spojrzenie w Teyrnonie na długą chwilę, a wiatr późnego popołudnia kołysał trawami otaczającej ich Równiny. Nikt się nie odezwał; wszyscy czekali na najwyższego króla. Wciąż nie spuszczając Teyrnona z oczu, Aileron powiedział: – Nie możemy czekać. Ruszymy na północ w stronę Gwyniru teraz, nie rankiem, jak planowaliśmy. Mamy przynajmniej trzy godziny światła, w którym możemy jechać. Szybko wyjaśnił Niavinowi i magowi, co wydarzyło się podczas bitwy dwie noce temu. – Dano nam przewagę – stwierdził ponuro – lecz nie zdobyliśmy jej własnym przemysłem, lecz dzięki mieczowi Oweina i wstawiennictwu Ceinwen. Musimy dobrze wykorzystać tę przewagę, póki armia Maugrima jest zdezorganizowana i wystraszona. Tkacz wie, co dałbym, żeby Loren i jasnowidząca byli teraz tu z nami, lecz nie możemy czekać. Teyrnonie z Seresh, czy zechcesz być mym Pierwszym Magiem w bitwach, które nas czekają? Teyrnon nigdy nie miał takich ambicji, nigdy nie mierzył choćby w połowie tak wysoko. Szydzono z tego i wytykano jako wadę, gdy był młodszy. Potem stopniowo pogodzono się z tym i ustępowano mu w miarę upływu lat: Teyrnon był tym, kim był, mówili wszyscy i uśmiechali się przy tym. Był bystry i odpowiedzialny; często miał użyteczne uwagi dotyczące ważnych kwestii. Niemniej jednak grubego, łatwo uśmiechającego się maga nigdy nie uważano – on sam nie uważał się, jeśli już o to chodziło – za osobę prawdziwie ważną w jakimkolwiek planie rzeczy, nawet w czasie pokoju. Metran i Loren byli liczącymi się czarodziejami. Teyrnon był zadowolony z takiego stanu rzeczy. Miał swe książki i swe studia, co było bardzo ważne. Korzystał z wygód kwater magów w stolicy: służby, dobrego jedzenia i napojów oraz towarzystwa. Cieszył się z przywilejów swego stanowiska, zadowolenia, jakie dawała moc, a także prestiżu, jaki płynął z obu tych kwestii.

Niemało dam dworu Ailella znalazło drogę do jego sypialni, lub zapraszało go do swych własnych perfumowanych komnat, podczas gdy na grubawego uczonego z Seresh nie chciałyby nawet dwukrotnie spojrzeć. Pomimo swej dobrodusznej natury traktował jednak obowiązki maga z całą powagą. Razem z Barakiem wykonywali zadania pokojowych czasów po cichu i bez zamieszania, oraz służyli za bufor pomiędzy pozostałymi dwoma członkami rady magów. Tego również nie żałował. Gdyby go zapytano w ostatnich latach panowania Ailella, przed suszą, wymieniłby swą nić na Krośnie jako jedną z tych, które promienieją najjaśniej blaskiem łaski Tkacza. Niemniej jednak susza nadeszła, Rangat zapłonęła, a Metran, który niegdyś wykazywał się nie tylko sprytem, lecz także mądrością, okazał się zdrajcą. Tak więc znaleźli się w stanie wojny z potęgą uwolnionego Rakotha Maugrima i nagle on, Teyrnon, zaczął być pierwszym magiem najwyższego króla Brenninu. Był również jedynym magiem we Fionavarze, a przynajmniej tak podpowiadało mu od wczorajszego poranka przy każdym najmniejszym zastanowieniu, nie dające spokoju, niewypowiedziane przeczucie. Od wczorajszego poranka, gdy zniszczono Kocioł z Khath Meigol. Nie wiedział niczego konkretnego o tym, ani o żadnych konsekwencjach tego czynu poza tym odległym przeczuciem, tak niejasnym i przerażającym, że nie chciał o nim mówić ani nadać mu konkretnej nazwy w swych myślach. Niemniej jednak tym, co czuł, była samotność. Słońce zaszło. Deszcz przestał padać, a chmury odpływały na północ i wschód. Niebo na zachodzie wciąż utrzymywało swe ostatnie barwy zachodu słońca. Na plaży przy Anor Lisen jednak zapadał zmrok, gdy Loren Srebrny Płaszcz kończył mówić prawdę, jaką trzeba było powiedzieć. Kiedy skończył, kiedy jego cichy, stroskany głos ucichł, zebrani na plaży usłyszeli, jak Brendel z lios alfarów opłakuje dusze swych rodaków, których zabito, gdy żeglowali ku swej pieśni. Siedząc na piasku i trzymając na kolanach głowę Artura, Jennifer dostrzegła, że Diarmuid, którego wyraziste rysy wykrzywiało cierpienie, odwraca się od klęczącej postaci lios i bierze w ramiona Sharrę z Cathalu, nie z namiętności czy pożądania, lecz w niespodziewanie bezbronnym geście szukania otuchy. Łzy płynęły po jej własnych policzkach i mimo że wycierała je, wciąż kapały, gdy płakała nad swym przyjacielem i jego ludem. Potem, spuściwszy głowę, zauważyła, że Artur ocknął się i patrzy na nią, i nagłe dostrzegła swoje odbicie w jego oczach. W chwili gdy patrzyła, pojedyncza, bardzo jasna gwiazda przemknęła przez jej odbicie. Powoli uniósł rękę i dotknął jej policzka w miejscu, gdzie spoczęła dłoń

Lancelota. – Witaj w domu, mój drogi – powiedziała, słuchając ściskającego serce lamentu lios alfara, który ją tu przyprowadził, i słysząc cały czas cierpliwy, nieubłagany stukot Krosna. – Odesłałam go precz – rzekła, wyczuwszy w tych słowach wątek dla osnowy, jaką była miniona burza. Historia znów się powtarzała. Sploty i węzły. Artur zamknął oczy. – Czemu? – spytał, układając jedynie kształt słowa, nie wydając dźwięku. – Z tej samej przyczyny, dla której ty go sprowadziłeś – odrzekła. I wtedy gdy spojrzał znów na nią, zraniła go tak, jak zraniła Lancelota: trzeba to było zrobić i mieć to za sobą, bo on również miał prawo wiedzieć. Tak więc Guinevere, która była bezdzietna w Camelocie, opowiedziała Arturowi o Darienie, a na zachodnim nieboskłonie zgasł ostatni blask i nad ich głowami pojawiły się gwiazdy. Kiedy skończyła, cichy szloch Brendela również ucichł. Na zachodzie, nisko nad morzem, wisiała gwiazda, jaśniejsza od wszystkich innych na niebie. Zgromadzeni na plaży patrzyli, jak lios alfar wstał z klęczek i odwrócił się ku tej gwieździe. Przez dłuższą chwilę milczał; po czym uniósł obie ręce i rozłożył je szeroko, a następnie rozpoczął śpiew. Szorstki początkowo od brzemienia swego żalu, lecz z każdym słowem, każdą ofiarą, krystalizujący się coraz bardziej, Na-Brendel spod Znaku Pustułki z Daniloth wziął ołowiany ciężar swego smutku i niczym alchemik przetworzył go w boleśnie piękne tony Lamentu za Utraconymi Ra-Termainea, zaśpiewanego tak, jak nigdy w przeciągu tysiąca lat, nawet przez tego, który go ułożył. Tak oto na plaży na brzegu morza, pod wszystkimi błyszczącymi gwiazdami, przemienił w srebro zło, które uczyniono Dzieciom Jasności. Kimberly była jedyną spośród stojących na plaży u stóp Anor, która nie czerpała pociechy, ani ulgi w cierpieniu, z czystego destylatu lamentu, jaki śpiewał Brendel. Słyszała jego piękno, rozumiała je i czuła się mała w obliczu wielkości tego, co czynił lios alfar. Znała moc uzdrawiania, jaką miała taka muzyka – dostrzegała jej działanie na twarzach tych, którzy stali obok niej. Nawet na twarzy Jennifer, Artura i surowej, zimnej Jaelle, którzy słuchali duszy Brendela zawartej w jego głosie, wznoszącym się ku obserwującym ich, krążącym gwiazdom, ku mrocznej puszczy i rozległemu morzu. Jednakże zbyt daleko posunęła się w poczuciu winy i kaleczeniu samej siebie, by taka pieśń mogła przynieść jej ulgę. Czyżby wszystko, czego dotknęła, każda bez wyjątku rzecz, jaka znalazła się w gorejącym kręgu jej pierścienia, miała być wypaczona i rozdarta przez jej obecność? W swoim własnym świecie była uzdrowicielką! Czyżby nie miała przynieść niczego prócz bólu tym, których kochała? Tym, którzy jej potrzebowali?

Niczego prócz smutku. Od wezwania Tabora i skalania paraiko zeszłej nocy do brutalnego potraktowania Dariena dzisiejszego poranka i ponownie tego wieczora – kiedy nawet nie przybyła na czas, by ostrzec Jennifer przed tym, co się zbliża. A potem, co najbardziej przepełniało goryczą, złamała przysięgę złożoną na Glastonbury Tor. Czy udział Wojownika w żalu nie jest wystarczający, zadawała sobie zawzięcie pytanie, żeby musiała go powiększać, rozpowiadając to straszliwe imię, na jakie przekleństwem zmuszony był odpowiadać? Nieważne, zaklęła, sama się biczując, że Guinevere powiedziała to, co powiedziała, udzielając zezwolenia. Nieważne, jak bardzo potrzebowali pomocy Flidaisa, by zachować sekret Dariena. Nie potrzebowaliby tej pomocy, ani niczego innego od niego, gdyby nie miała czelności przysłać tu Dariena. Odsunęła mokre włosy z oczu. Wiedziała, że wygląda jak na wpół utopiony wodny szczur. Czuła pojedynczą, pionową zmarszczkę na swym czole. Pomyślała zgryźliwie, że dzięki temu i jej siwym włosom jeszcze ktoś mógłby sobie pomyśleć, że jest mądra i doświadczona. Cóż, postanowiła dygocząc, jeśli ktoś nadal tak będzie sądził po dzisiejszej nocy, to jego prywatny osąd! Wreszcie długa, chwiejna nuta wzniosła się, a następnie opadła, gdy pieśń Brendela dobiegła końca. Lios opuścił ręce i stal w milczeniu na plaży. Kim spojrzała na Jennifer, która siedziała na mokrym piasku, trzymając głowę Artura na swych kolanach, i zobaczyła, że jej przyjaciółka, która była kimś dużo więcej, gestem wzywa ją do siebie. Kim zaczerpnęła tchu z drżeniem i poszła przez piach, by uklęknąć przy nich. – Jak on się czuje? – spytała cicho. – Nic mu nie jest – odparł sam Artur, posyłając jej spojrzenie, które zdawało się nie mieć końca i być przez tak dużą część czasu wypełnione gwiazdami. – Właśnie zapłaciłem dość niewygórowaną cenę za to, że byłem zbyt upartym sternikiem! Uśmiechnął się do niej, a ona musiała odpowiedzieć uśmiechem. – Guinevere powiedziała mi, co musiałaś zrobić. Mówi, że udzieliła ci zezwolenia i wyjaśniła czemu, lecz powiedziała też, że mimo to znienawidzisz siebie. Czy to prawda? Kim spojrzała w bok i dostrzegła cień uśmiechu w kącikach ust Jennifer. Przełknęła ślinę. – Ona zna mnie dość dobrze – rzekła z żalem. – Mnie też – odparł spokojnie. – Zna mnie bardzo dobrze, więc zezwolenie, jakie ona dała, było też moim. Ten, którego znasz jako Flidaisa, był niegdyś Taliesinem – oboje znaliśmy go bardzo dawno temu. On jest najwyraźniej częścią opowieści, choć nie jestem pewien, jakim sposobem. Jasnowidząca, nie trać nadziei, iż coś jasnego powstanie z tego, co musiałaś uczynić. Tak wiele otuchy było w jego głosie, w spokojnych, akceptujących oczach.

W obliczu czegoś takiego dumą, pospolitą próżnością byłoby niezaprzestanie obwiniania się. Odezwała się nieśmiało: – Powiedział, że to jego najskrytsze marzenie. Ostatnia zagadka, której nie znał. Powiedział... powiedział, że uczyni jasność z mroku tego, co zrobił, albo zginie, próbując tego dokonać. Zapadła krótka cisza, gdy ci dwoje zastanawiali się nad tą wieścią. Kim słuchała podpływającej fali, tak łagodnej po dzikości sztormu. Wtedy bardziej wyczuli, niż usłyszeli czyjeś kroki i we troje unieśli głowy, by dostrzec Brendela. W blasku gwiazd zdawał się bardziej eteryczny niż kiedykolwiek, mniej związany z ziemią, z ziemskim ciążeniem. W ciemności nie widzieli koloru jego oczu, lecz widać było, że nie błyszczały. Brendel powiedział głosem przypominającym szmer delikatnego wiatru: – Pani Guinevere, za twym przyzwoleniem, muszę opuścić cię teraz na czas jakiś. Teraz... teraz moim zadaniem, ponad wszystko inne, jak się obawiam, jest zanieść nowinę, jaką usłyszałem, mojemu królowi w Daniloth. Jennifer otworzyła usta, by odpowiedzieć, lecz ktoś inny udzielił odpowiedzi lios alfarowi. – Jego tu nie ma – rzekła Jaelle zza ich pleców. Jej twardy głos, zwykle tak władczy, był teraz stłumiony, łagodniejszy niż Kim sądziła, że to możliwe. – Dwie noce temu na brzegach Adein w pobliżu Celidonu rozegrała się bitwa. Dalrei i ludzie z Rhoden spotkali tam armie Ciemności, a Ra-Tenniel wyprowadził lios alfarów z Krainy Cieni, Na-Brendelu. Poprowadził ich na wojnę na Równinie. – I co? – wtrącił Loren Srebrny Płaszcz. Kimberly słuchała, jak Jaelle bez swej zwykłej arogancji opowiada o tym, jak Leila usłyszała róg Oweina i zobaczyła pole walki dzięki obecności tam Finna, a potem jak wszystkie w świątyni usłyszały wstawiennictwo Ceinwen. – Najwyższy król pojechał na północ w odpowiedzi na błysk szkła wezwania tej nocy, gdy Prydwen odpłynął – zakończyła. – Teraz już wszyscy są na Równinie, choć nie wiem, co zrobią. Być może Loren może skontaktować się z Teyrnonem i odpowiedzieć nam na to. Był to pierwszy raz za pamięci Kim, gdy najwyższa kapłanka w taki sposób odezwała się do maga. Wtedy, chwilę później, dowiedziała się, że Loren nie jest już magiem. W trakcie opowiadania tej historii pierścień na jej palcu zaczął jarzyć się powracającym życiem. Spojrzała na niego, walcząc z instynktowną teraz awersją, jaką doń czuła, i gdy Loren, a potem Diarmuid zaczęli opowiadać o Cader Sedat, w jej umyśle zaczął się wyłaniać pewien obraz. Był to zapamiętany obraz, pierwsza z wizji, jakie nawiedziły ją we Fionavarze, na ścieżce do jeziora Ysanny: obraz innego jeziora wysoko wśród gór, nad którym latały

orły. Loren rzekł cicho: – Kręgi, jak się zdaje, zamknęły się. Teraz jest moim zadaniem pójść z Mattem do Banir Lok, aby pomóc mu odzyskać koronę, której nigdy naprawdę nie stracił, by mógi zawrócić krasnoludów znad krawędzi Ciemności. – Przed nami daleka droga – powiedział Matt Sören – i nie mamy wiele czasu. Będziemy musieli wyruszyć dziś wieczorem. – Jego głos brzmiał zupełnie tak samo jak zwykle. Kim miała wrażenie, że nic, absolutnie nic nie uczyni go czymś innym niż jest: skałą, w której, jak się zdawało, każdy z nich kiedyś znalazł oparcie. Zerknęła na Jen i ujrzała tę samą myśl na jej twarzy. Potem znów popatrzyła na Baelrath i rzekła: Nie dotrzecie tam na czas. Nawet teraz, po tak wielu wydarzeniach, zauważenie natychmiastowej ciszy, jaka zapadła wśród zgromadzonych, gdy przemówiła jasnowidząca, budziło w niej głęboką pokorę. Kiedy podniosła wzrok, napotkał on spojrzenie jedynego oka Matta Sörena. – Muszę spróbować – powiedział po prostu. – Wiem – odparła. – Wydaje mi się, że Loren ma również rację. W jakiś sposób ważne jest, abyście spróbowali. Niemniej jednak mogę wam powiedzieć, że nie dotrzecie stąd tam na czas. – Co powiedziałaś? – spytał Diarmuid, którego głos, podobnie jak głos Jaelle, został pozbawiony odcieni, obnażony do samego pytania. Kim uniosła dłoń, aby wszyscy mogli dostrzec płomień. – Mówię, że będę musiała również tam pójść. Że Baelrath będzie musiał zabrać nas tam. Sądzę też, że o tej porze każdy z nas już wie, że Kamień Wojenny jest w najlepszym przypadku mieszanym błogosławieństwem. – Starała się nie dopuszczać goryczy do swego głosu. Niemal jej się powiodło. Jednak w ciszy, jaka nastała, ktoś spytał: – Kim, co się stało w górach? Odwróciła się do Paula Schafera, który zadał pytanie, który zawsze zdawał się zadawać dogłębne pytania. Popatrzyła na niego, następnie na Lorena stojącego obok, który spoglądał na nią z tą mieszaniną łagodności i siły, którą zapamiętała z początku, a później i najdobitniej, z tej nocy, jaką spędzili razem w świątyni, nim Kevin zginął. Zanim wyruszyła do Khath Meigol. Tak więc to im dwóm, tak odmiennym, lecz tak podobnym w jakiś niewytłumaczalny sposób, opowiedziała o uratowaniu paraiko i o tym, co nastąpiło później. Wszyscy usłyszeli, wszyscy musieli się dowiedzieć, lecz mówiła do Lorena i Paula. A na końcu zwróciła się do Matta, powtarzając: – Widzisz więc, co mam na myśli: żadne błogosławieństwo, jakie niosę, nie będzie jednoznaczne. Przez chwilę przyglądał jej się, jakby zastanawiał się nad tym. Potem wyraz jego

twarzy zmienił się; ujrzała, jak jego usta poruszyły się w grymasie, w którym poznawała jego uśmiech i usłyszała zgryźliwe słowa. – Nie znałem jeszcze takiego ostrza, które byłoby coś warte, nie będąc obusieczne. To było wszystko, lecz wiedziała, że te ciche słowa były jedyną pociechą, jakiej miała prawo się domagać. Skłonności najwyższej kapłanki Dany dorównywały jej wyszkoleniu. Toteż Jaelle, zziębnięta na deszczu, zdjęta chłodem przez to, co stało się w obecności Dariena i co działo się teraz od chwili rozbicia statku, nie okazywała przed nikim na plaży swego lęku. Będąc tym, kim była, wiedziała, że to głos Mórnira zagrzmiał, by uciszyć fale, więc jej spojrzenie padło pierwsze na Pwylla, gdy wyszedł na brzeg. Przypomniała sobie, jak stał na innej plaży, daleko na południu, przemawiając do Liranana w groźnej poświacie, jakiej źródłem nie był księżyc. Niemniej jednak żył i wrócił. Przypuszczała, że jest z tego zadowolona. Wszyscy wrócili, jak się zdawało, i był z nimi ktoś nowy, a sądząc po twarzy Jennifer, nie trudno było zgadnąć, kto to. Uczyniła siebie twardą i oziębłą, lecz nie była z kamienia bez względu na to, jak bardzo starałaby się. Litość i zdumienie ogarnęły ją w równym stopniu, gdy ujrzała Guinevere i Lancelota stojących razem w deszczu, a zachodzące słońce prześwitywało przez znikające chmury nisko na zachodzie. Nie słyszała, co powiedzieli do siebie, lecz język gestów był jasny, a w końcu, gdy mężczyzna oddalił się samotnie w stronę Puszczy, Jaelle zrobiło się niewytłumaczalnie smutno. Patrzyła, jak odchodzi, znając tę historię i bez trudu domyślając się, w jaką odsuwającą go od siebie wyprawę, Guinevere wysłała swego drugiego ukochanego. Trudno było natomiast zachować konieczną pozę obojętności – w obecności tylu mężczyzn, w burzliwym następstwie tego, co wydarzyło się w świątyni, nim zabrała Kim i Sharrę dzięki krwi i zaczerpnięciu z korzenia ziemi. Do władania tak wielką mocą potrzebne jej były Mormae w Gwen Ystrat, a to oznaczało kontakt z Audiart, co nigdy nie było przyjemne. W większości przypadków udawało jej się dokonywać tego bez większych trudności, lecz popołudniowa rozmowa przebiegła inaczej. Jaelle stała na wątpliwym gruncie i wiedziała o tym, podobnie jak Audiart. Wysoce niestosowne, graniczące z prawdziwym wykroczeniem, było dla najwyższej kapłanki, aby opuszczała świątynię – i królestwo – nawet w takich czasach jak teraz. Jej świętym obowiązkiem, przypominała Audiart przez więź umysłową, jaką dzieliły Mormae, było pozostać w świątyni i być przygotowaną na zajmowanie się potrzebami Matki. Poza tym, jej zastępczyni nie zawahała się wytknąć jej, że najwyższy król nakazał jej pozostać w Paras Derval i rządzić krajem wraz z kanclerzem. Czyż nie

było jej obowiązkiem wykorzystać jak najlepiej tę niespodziewaną okazję na rzecz ich nieustającego dążenia do przywrócenia Danie dominującej pozycji w Najwyższym Królestwie? Wszystko to było na nieszczęście prawdą. Jedynym, co mogła zrobić w odpowiedzi na to, było odwołanie się do swej wyższej rangi, i to nie po raz pierwszy. Nie udając nawet, sięgnęła do pokładów niepokoju i zdenerwowania, jakie odczuwała w świątyni i powiedziała Mormae bez nacisku, iż jako najwyższa kapłanka jest przekonana, że jej wyjazd w tych czasach jest zgodny z wolą Dany – jest ważniejszy od wszelkich tradycji czy możliwości osiągnięcia zysku. Kontaktem myślowym przesłała również poczucie bardzo rzeczywistej potrzeby pośpiechu – co było prawdą, jak poznała po bladej twarzy Kim i jej dłoniach, które zaciskała, czekając z Sharrą pod kopułą świątyni, nieświadoma niedostępnej dla niej rozmowy kapłanek. Jaelle uczyniła swe posłanie rozżarzonym do białości z gniewu, a wciąż była silniejsza od wszystkich innych. Dobrze, odparła Audiart. Skoro musisz to uczynić, musisz. Udam się natychmiast do Paras Derval, by działać jak najlepiej podczas twej nieobecności. Wtedy rozpoczęło się prawdziwe starcie, sprawiając, że to, co wydarzyło się wcześniej, zdawało się podobne do drobnej sprzeczki w dziecinnej zabawie. Nie, odpowiedziała myślami z absolutnym zdecydowaniem, które maskowało jej wewnętrzny lęk. To mój rozkaz, a zatem Dany, abyś została tam, gdzie jesteś. Minął dopiero tydzień od ofiary Liadona i obrzędy odpowiedzi nie są jeszcze zakończone. Oszalałaś?, odpowiedziała Audiart, bardziej otwarcie buntowniczo niż kiedykolwiek przedtem. Którą z tych paplających idiotek, które z tych bezbarwnych zer wyznaczysz na swą zastępczynię w czasie wojny? Błąd. Audiart zawsze okazywała zbyt jawnie swą pogardę i ambicję. Wyczuwszy odpowiedź Mormae, Jaelle odetchnęła z ulgą. Uda jej się. Wszelkie ustalone od dawna zwyczaje nakazywały Drugiej Matce przybyć do Paras Derval, by objąć rządy pod jej nieobecność. Gdyby Audiart powiedziała to spokojnie, z choćby najpowierzchowniej wyrażoną pokorą, Jaelle mogłaby przegrać tę bitwę. A tak, rzuciła się do ataku. Czy chcesz zostać przeklęta i wygnana, Druga Dany?, nadała z jedwabistą wyrazistością, którą tylko ona potrafiła przekazać drogą myślową. Wyczuła wspólne westchnienie Mormae na tę nie skrywaną groźbę. Masz czelność mówić tak do swej najwyższej kapłanki? Masz czelność mówić tak poniżająco o swych siostrach? Uważaj, Audiart, żebyś nie straciła wszystkiego, co zyskałaś do tej pory swymi spiskami!

Silne słowa, niemal zbyt silne, lecz musiała je wszystkie wyprowadzić z równowagi przed tym, co miała im następnie do powiedzenia. Wybrałam swą zastępczynię i kanclerz został poinformowany w imieniu najwyższego króla. Tego popołudnia mianowałam najnowszą członkinię Mormae, która stoi obok mnie w czerwonych szatach, otwarta teraz na łączność myślową. Witajcie, siostry w Matce, nadała na ten znak Leila. I nawet Jaelle, w połowie przygotowana na to, została oszołomiona wyrazistością jej słów. Na plaży u stóp Anor Lisen, gdy deszcz powoli przestał padać, a zachód słońca zabarwił zachodni nieboskłon, Jaelle wspominała tę wyrazistość. Potwierdzała ona w pewien sposób jej własne odruchowe reakcje i skutecznie przyczyniła się do stłumienia wszelkiego sprzeciwu w Gwen Ystrat, jaki mogło wzbudzić jej apodyktyczne zachowanie. Niemniej jednak, było coś głęboko niepokojącego w tej mieszaninie dziecka i kobiety w Leili i jej więzi z Dzikimi Łowami. Dana nie raczyła jeszcze dać swej najwyższej kapłance żadnego znaku, co to mogło oznaczać. Głos Lorena Srebrnego Płaszcza, czarodzieja, którego nienawidziła i bała się przez całe życie, sprowadził ją ponownie w pełni na plażę. Usłyszała jego opowieść o tym, co mu się przydarzyło, lecz triumf, jaki mogła niegdyś odczuwać na wieść o takiej słabości, znikł zupełnie w fali strachu. Potrzebowali mocy Srebrnego Płaszcza, a teraz nie otrzymają jej. Miała nadzieję, że będzie mógł odesłać ją do domu. Tak daleko od świątyni nie miała własnej magii, żadnego sposobu, by powrócić o własnych siłach – a teraz zdawało się, że nie miał jej kto pomóc. Zobaczyła, jak Baelrath ożywa na dłoni jasnowidzącej, a później usłyszała, dokąd Kim się udaje dzięki tej mocy. Słuchała pytań Pwylla – jego pierwszych słów od chwili, gdy Prydwen rozbił się i wydostali się na brzeg. Zastanawiała się nad nim: jak ktoś, kto potrafi mówić grzmiącym głosem Boga, może być tak cichy, zamknięty w sobie, a potem, gdy jego obecność została niemal zapomniana, wychynąć na powierzchnię ze słowami, które sięgały do sedna tego, co się działo. Uświadomiła sobie, że nieco obawia się go, a jej próby przelania tego lęku w nienawiść lub pogardę nie odnosiły doprawdy skutku. Znów powróciła myślami na plażę. Z każdą chwilą robiło się coraz ciemniej. W mroku jasne włosy Diarmuida wciąż błyszczały, połyskując ostatnią barwą zachodniego nieboskłonu. Teraz odezwał się książę. – W porządku. – rzekł. – Wygląda na to, że dowiemy się tylko tego, co nam już opowiedziano. Bądźmy wdzięczni naszej czarującej kapłance za te informacje, jakie mamy. Teraz Loren nie jest w stanie skontaktować się już z Teyrnonem. Wizja Kim, jak rozumiem, mówiła o Calor Diman, lecz nic o wojskach. A Jaelle wyczerpała swój zasób interesujących wieści. – Drwina wydawała się odruchowa i powiedziana bez

przekonania. Kapłanka nie fatygowała się z odpowiedzią. Diarmuid nie czekał. – Co sprawia, że jesteśmy uzależnieni – mruknął z żałosnym potrząśnięciem głową, które sprawiało wrażenie całkiem szczerego – od mojego bynajmniej nie obfitego zapasu wiedzy o tym, co mój kochany brat może prawdopodobnie zrobić. W jakiś niewytłumaczalny sposób ten płynny potok słów wywierał uspokajający wpływ. Jaelle zdała sobie sprawę, że po raz kolejny ten, którego pogardliwie zwała książątkiem, doskonale wie, co robi. Już podjął decyzję, a teraz stara się, by ta decyzja sprawiała wrażenie podjętej od niechcenia i mało ważnej. Jaelle zerknęła na Sharrę stojącą obok księcia. Nie była pewna, czy litować się nad nią czy nie, co było kolejną odmianą: niegdyś nie miałaby żadnych z tym kłopotów. – W takich okolicznościach – ciągnął Diarmuid – nie mogę uczynić nic lepszego, niż wrócić pamięcią do mego błyskotliwego dzieciństwa. Niektórzy z was być może znali cierpliwych, udzielających wsparcia starszych braci. Smutne to, lecz miałem nieszczęście nie mieć takowego brata. Loren pamięta. Od chwili, gdy byłem w stanie stawiać pierwsze, niezgrabne kroki śladami brata, jedno było absolutnie jasne: Aileron nigdy, przenigdy nie czekał na mnie. Przerwał i spojrzał na Lorena, jakby czekając na jego potwierdzenie, lecz dalej ciągnął tonem nagle pozbawionym nonszalancji: – Nie będzie też czekał teraz, ani też nie mógłby, zważywszy na to, dokąd się udaliśmy. Jeśli jest na Równinie z armią, a lios alfarowie są przy nim, Aileron będzie dążył do bitwy; za to mógłbym dać głowę. Prawdę mówiąc, za waszym pozwoleniem, dam za to głowę swoją i każdego z was. Aileron wyda wojnę Starkadh najszybciej jak będzie mógł, co moim zdaniem może znaczyć tylko jedno. – Andarien – rzekł Loren Srebrny Płaszcz, który, jak nagle przypomniała sobie Jaelle, uczył zarówno Diarmuida, jak i jego brata. – Andarien – powtórzył cicho książę. – Wyruszy przez Gwynir do Andarien. Zapadła cisza. Jaelle była świadoma obecności lasu na wschodzie, a teraz także bardzo silnie ciemnego kształtu Wieży Lisen, która wznosiła się nad nimi w mroku. – Sugeruję – kontynuował Diarmuid – abyśmy ominęli zachodnią krawędź Pendaran, poszli na północ, skręcając w Sennet i przebyli rzekę Celyn, aby spotkać się tam, jeśli wspomnienia z dzieciństwa mają jakąkolwiek wartość, z armiami Brenninu, Danilothu i dalrei na pograniczu Andarien. Jeśli się mylę – zakończył, posyłając kapłance szeroki uśmiech – przynajmniej będzie z nami Jaelle, by przerazić wszystko, na co natknie się nasza pięćdziesiątka. Nie zaszczyciła go niczym więcej jak lodowatym spojrzeniem. Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, jakby jej mina tylko potwierdziła jego stwierdzenie, lecz potem, po jednej ze swych kapryśnych odmian nastroju, odwrócił się i spojrzał na Artura, który wstał już.

– Panie – rzekł książę zupełnie poważnie – takie jest moje zdanie. Posłucham każdej sugestii, jaką zechcesz uczynić, lecz znam tutejszą geografię i wydaje mi się, że znam swego brata. Sądzę, że powinniśmy udać się do Andarien, chyba że wiesz o czymś lub wyczuwasz coś. Wojownik powoli potrząsnął głową. – Nie byłem nigdy przedtem w tym świecie – powiedział Artur swym głębokim, donośnym głosem – i nigdy nie miałem brata w żadnym ze światów. To są twoi ludzie, książę Diarmuidzie. Wlicz mnie w ich szeregi i poprowadź nas na wojnę. – Będziemy musieli zabrać kobiety – mruknął Diarmuid. Jaelle zamierzała udzielić na to kąśliwej odpowiedzi, lecz w tym momencie coś bardzo jasnego zwróciło jej uwagę. Odwróciła się i dostrzegła, że Baelrath na palcu Kim zapłonął jeszcze bardziej władczym ogniem. Spojrzała na jasnowidzącą, jakby widząc ją po raz pierwszy: drobna, wątła postać o zmierzwionych włosach, tak nieprawdopodobnie białych, i z tak nagle objawioną pionową zmarszczką na czole. Znów miała wrażenie, że istnieją ciężary większe od jej własnego. Przypomniała sobie serdeczną chwilę, jaką spędziła z Kim w Gwen Ystrat i żałowała, nieco sama zaskoczona, że nie może nic zrobić, udzielić żadnej pociechy poza jedynie słowami. Jednakże Jennifer miała rację w tym, co powiedziała, gdy Darien odszedł: żadne z nich nie było w stanie udzielić schronienia drugiemu. Patrzyła, jak Kim podchodzi do Pwylla i obejmuje go, ściskając bardzo mocno. Widziała, że całuje go w usta. On pogładził ją po włosach. – Do następnego razu – powiedziała jasnowidząca, co wyraźnie było echem świata, jaki oboje zostawili za sobą. – Postaraj się uważać na siebie, Paul. – Ty też. – Tylko tyle powiedział. Kapłanka wtedy ujrzała, jak Kim podchodzi do Jennifer i rozmawia z nią, choć nie słyszała, o czym kobiety mówiły. Następnie jasnowidząca odwróciła się. Jaelle zdawało się, że oddalała się na jej oczach. Kim gestem wezwała Lorena i Marta, by stanęli po obu jej bokach. Poleciła im wziąć się za ręce i położyła swą dłoń na dłoniach ich obu. Potem uniosła drugą rękę wysoko w ciemności i zamknęła oczy. W tym momencie jakby nastąpiło połączenie i Wojenny Kamień zapłonął tak jasno, że nie można było nań patrzeć, a gdy oślepiające światło zgasło, ich trojga też już nie było. Kiedy zbudził się, w puszczy było całkiem ciemno. Przyłożywszy dłoń do głowy, Flidais poczuł, że rana zagoiła się. Ból zdawał się zniknąć. Jednakże to samo stało się z jego uchem. Flidais powoli usiadł i rozejrzał się. Jego ojciec był tam. Cernan siedział w kucki w pobliżu i przyglądał mu się z powagą, trzymając w bezruchu głowę zwieńczoną porożem. Flidais przez długą chwilę spoglądał mu

w oczy w milczeniu. – Dziękuję – powiedział wreszcie na głos. Poroże schyliło się na krótko na znak przyjęcia tego do wiadomości. Potem Cernan rzekł, również na głos: – On nie próbował cię zabić. Nic się nie zmieniło, pomyślał Flidais. Zupełnie nic. To był zbyt stary wzór, zaczęty zbyt dawno temu, kiedy jeszcze obaj z Galadanem byli młodzi, by gniew czy uraza były silne. Powiedział potulnie: – Nie próbował również nie zrobić tego. Cernan nic nie odpowiedział. W lesie panował mrok, a księżyc nie wzniósł się jeszcze wystarczająco wysoko, by zasłać srebrem miejsce, w którym obaj się znajdowali. Niemniej jednak obaj doskonale widzieli w ciemności i Flidais spoglądając na swego ojca, dostrzegał zarówno smutek, jak i poczucie winy w oczach boga. To ostatnie rozbroiło go; zawsze tak było. Powiedział, wzruszając ramionami: – Sądzę, że mogło być gorzej. Poroże znów się poruszyło. – Uleczyłem ranę – powiedział na swą obronę jego ojciec. – Wiem. – Flidais pomacał poszarpaną krawędź tkanki, gdzie było kiedyś jego ucho. – Powiedz mi – spytał – czy jestem bardzo brzydki? Cernan przechylił swą wspaniałą głowę gestem oceny. – Nie bardziej niż poprzednio – oświadczył szczerze. Flidais zaśmiał się. A po chwili również i bóg – głębokim, dudniącym, zmysłowym dźwiękiem, który zabrzmiał echem w całej puszczy. Kiedy śmiech ucichł, wśród drzew zdawała się panować ogromna cisza, lecz tylko dla tych, którzy nie byli tak zestrojeni z Pendaran jak ci dwaj, leśny bóg i jego syn. Nawet jednym uchem Flidais słyszał szept puszczy i nowiny, które po niej krążyły jak ogień. Dlatego mówili na głos: zbyt wiele działo się na bezgłośnych łączach. Inne moce były tej nocy w Pendaran. Nagle przypomniał sobie o czymś. Dokładnie rzecz biorąc, o pożarze. Rzekł: – Doprawdy mogło się to skończyć dla mnie gorzej. Okłamałem go. Jego ojciec zmrużył oczy. – Jak to? – Chciał wiedzieć, kto był w Anor. Wyczuwał, że ktoś tam był. Wiesz, dlaczego. Powiedziałem, że tylko ja. Co nie było prawdą. – Przerwał, po czym rzekł cicho: – Była tam również Guinevere. Cernan od Zwierząt wstał na nogi szybkim, zwierzęco zwinnym ruchem. – To coś wyjaśnia – powiedział. – Co? W odpowiedzi Flidaisowi podsunięto obraz. Podsuwał mu go jego ojciec, a Cernan do tej pory nigdy nie wyrządził mu krzywdy, choć do chwili obecnej, również nie uczynił dlań wiele dobrego. Toteż w geście nietypowego zaufania

otworzył swój umysł i odebrał obraz: mężczyzna, który kroczy szybko przez puszczę z nadzwyczaj charakterystycznym wdziękiem, nie potykając się nawet mimo ciemności i splątanych korzeni. Nie był to ten, którego spodziewał się ujrzeć. Dobrze jednak wiedział, kto to jest, więc wiedział, co musiało się wydarzyć, gc leżał nieprzytomny na leśnej ściółce. – Lancelot – szepnął, a w jego głosie zabrzmiała niespe dziewana nuta, bliska lękowi zmieszanemu z podziwem. Jej umysł pracował na wysokich obrotach. – On musiał być w Cadi Sedat. Oczywiście. Wojownik obudził go. A ona znów odesłała go. Był niegdyś w Camelocie. Widział tych troje w pierwszym ich życiu, a następnie widywał ich znów bez ich wiedzy w wielu po wrotach, do jakich byli zmuszeni. Znał tę historię. Stanowił jej część A teraz przypomniał sobie z przebłyskiem radości, który był jak światło w ciemności puszczy, że zna imię wzywające. To jednakże przypomniało mu o obietnicy. Powiedział: – Dziecko jest również w puszczy... dziecko Guinevere. – I dodał z naciskiem: – Gdzie jest teraz mój brat? – Biegnie na pomoc – odparł Cernan. Przez chwilę wahał się. – Minął dziecko o jakieś sto metrów... jakiś czas temu, gdy spałeś. Nie zobaczył, ani nie wyczuł go. Masz w puszczy przyjaciół, którzy rozgniewali się za twą przelaną krew: nie przekazali mu wieści. Nikt się teraz do niego nie odzywa. Flidais zamknął oczy i zaczerpnął z trudem tchu. Tak bliski Ujrzał wilka i chłopca, którzy minęli się w czerni puszczy w godzinie przed wschodem księżyca, tak blisko i tak nieświadon swej obecności, nie mający się nigdy dowiedzieć. Jednak czyżby zastanawiał się. A może istniała jakaś część duszy, która jakirr sposobem sięgała ku możliwościom ledwo wyminiętym, przyszłościom, jakie nigdy nie nastąpią z powodu tak niewielkiej odległości w lesie nocą? Wtedy poczuł drgnięcie powietrza. Wiatr niosąc sugestię – być może jedynie wyobrażaną – czegoś więcej. Otworzył oczy. Czuł się bystry, wyczulony, wciąż w uniesif niupotym, co się zdarzyło. Nie czuł bólu. Powiedział: – Musis zrobić dla mnie jedną rzecz. Aby pomóc mi dotrzymać daneg słowa. Ciemne oczy Cernana rozbłysły gniewem. – Ty też? – rzel cicho jak kot na łowach. – Zrobiłem, co mogłem. Uleczyłem ranę, jaką zadał mój syn. Ile więzów Tkacza chcesz, żebym zerwał? – Ja też jestem twoim synem – rzekł Flidais, poważają się na wielką śmiałość, bowiem czuł już gniew boży. – Nie zapomniałem. Zrobiłem, co mogłem. Flidais wstał. – Nie mogę wiązać puszczy w takiej sprawii Nie jestem dość silny. Nie chcę jednakże, by to dziecko zginęło, choć spaliło drzewo. Złożyłem przysięgę. Jesteś bogiem Lasu tak samo jak Zwierząt. Potrzebuję twojej pomocy. Gniew Cernana zdawał się powoli ustępować. Flidais musiał daleko spoglądać

w górę, by dostrzec twarz swego ojca. – Mylisz się. Niepotrzebna ci do tego moja pomoc – stwierdził bóg z majestatu swej wielkiej wysokości. – Zapomniałeś o czymś, mądre dziecię. Z powodów, jakich nigdy nie zaakceptuję, dziecko Rakotha dostało Diadem Lisen. Moce i duchy Puszczy nie zrobią mu krzywdy bezpośrednio, dopóki go będzie nosił. Zrobią coś innego i ty powinieneś o tym wiedzieć, najmniejszy. Wiedział. – Gaj – szepnął. – Prowadzą go do świętego gaju. – A nad tym, kto spotka go tam – powiedział Cernan – kto go tam spotka i zabije, nie mam żadnej mocy. Ani też nie pragnąłbym jej. Nawet gdybym mógł, nigdy bym nie wtrącił się, Nie powinno mu się pozwolić żyć. Czas, by zginął, zanim dotrze do swego ojca i nastąpi kres wszelkiej nadziei. Odwrócił się, by odejść, powiedziawszy wszystko, co miał do powiedzenia, uczyniwszy jedyną rzecz, do uczynienia jakiej czuł się zobowiązany, gdy jego syn stwierdził głosem głębokim niczym korzenie drzew: – Być może, lecz nie sądzę. Wydaje mi się, że w tym splocie jest coś więcej. Ty też o czymś zapomniałeś. Cernan obejrzał się. W przestrzeni, gdzie stał, po raz pierwszy zabłysło srebro. Dotykało i nadawało kształt jego nagiej postaci. Było miejsce, gdzie chciał się znaleźć, gdy wzejdzie księżyc, a sama myśl o tym, co będzie tam na niego czekać, budziła w nim pożądanie. Został jednakże jeszcze na chwilę i zaczekał. Lancelot – rzekł Flidais. I sam odwrócił się, by pomknąć z tą zawsze niespodziewaną szybkością w stronę gaju, gdzie tak dawno temu narodziła się Lisen w obecności wszystkich bogiń i bogów. W gniewie i wzburzeniu, w goryczy odtrącenia, Darien odbiegł daleko w las, nim spostrzegł, że nie była to najmądrzejsza rzecz. Nie zamierzał spalić drzewa, jednak nurt wydarzeń zdawał się nigdy nie płynąć tak, jak się spodziewał, nigdy nie układał się właściwie. A kiedy tak się działo, coś innego pojawiało się w jego wnętrzu, wracała moc i zmiana w jego oczach, a wtedy drzewa płonęły. Nawet wtedy pragnął tylko złudzenia – takiego samego złudzenia pożaru, jakie stworzył na polanie Letniego Drzewa – jednak tym razem był silniejszy, niespokojny w obecności tylu ludzi, a jego matka była tak piękna, oziębła i kazała mu odejść. Nie był w stanie zapanować nad tym, co czyni, toteż ogień był prawdziwy. Potem uciekł w cień puszczy przed tymi, którzy wydawali się zimniejszymi, bardziej krzywdzącymi cieniami na plaży. Było już zupełnie ciemno, księżyc jeszcze nie wzeszedł, i stopniowo, w miarę ustępowania gniewu, Darien uświadamiał sobie, że grozi mu niebezpieczeństwo. Nie wiedział niczego o historii Wielkiej Puszczy, lecz sam należał do andainów, więc potrafił częściowo zrozumieć wieści biegnące przez Pendaran, wieści o nim, o tym,

co zrobił i co nosił na czole. Wraz z narastaniem uczucia zagrożenia wzrastała też świadomość tego, że jest spychany w konkretnym kierunku. Pomyślał, żeby zmienić się w sowę i przelecieć przez las, lecz wraz z tą myślą ogarnęło go ogromne znużenie. Leciał bardzo długo i bardzo szybko w tej postaci i nie był pewien, czy potrafiłby przyjąć ją ponownie. Był silny, lecz nie nieskończenie, i zazwyczaj potrzebował wzburzonej fali emocji, by zasilić swą moc: strachu, głodu, tęsknoty, wściekłości. Teraz nie czuł niczego takiego. Zdawał sobie sprawę z zagrożenia, lecz nie potrafił zdobyć się na żadną reakcję. Odrętwiały, obojętny i osamotniony, pozostał w swej własnej postaci, w ubraniu, jakie nosił Firm. Szedł bez oporu subtelnie zmieniającymi się ścieżkami puszczy Pendran, pozwalając mocom leśnym prowadzić się tam, gdzie chciały, na spotkanie tego, co na niego tam czekało. Słyszał ich gniew i niecierpliwe oczekiwanie na zemstę, lecz niczego nie czynił w odpowiedzi. Szedł, nie dbając już o nic, rozmyślając o chłodnej, władczej twarzy swej matki i jej słowach: Co ty tu robisz? Czego chcesz, Darienie? Czego chciał? Co wolno mu było chcieć, na co łudzić się nadzieją, o czym marzyć, czego pragnąć? Urodził się przed zaledwie niespełna rokiem. Skąd mógł wiedzieć, czego chce? Wiedział tylko, że jego oczy potrafią stać się czerwone jak oczy jego ojca, a kiedy tak się działo, płonęły drzewa i wszyscy odwracali się od niego. Nawet Światło odwróciło się. Było piękne, spokojne i smutne, jasnowidząca włożyła mu je na czoło, a ono zgasło w chwili zetknięcia z nim. Szedł i nie płakał. Jego oczy były niebieskie. Wschodził sierp księżyca; wkrótce zalśni w odstępach między drzewami. Puszcza szeptała zwycięsko, w liściach szumiała złość. Nie stawiając oporu, chłopiec z Diademem Lisen na czole pozwalał się prowadzić do świętego gaju w puszczy Pendaran na stracenie. Niezliczone lata gaj spoczywał nasycony swą mocą. Nie było też innego miejsca w żadnym ze światów, którego korzenie zapuszczone byłyby tak głęboko w Gobelin. Na tle starożytności tego miejsca nawet fakt zawłaszczenia przez Momira Letniego Drzewa w Lesie Boga w Najwyższym Królestwie Brenninu wydarzył się zaledwie mgnienie oka temu – w czasach, gdy lorweth został wezwany do Brenninu zza szerokiego morza. Przez tysiące tysięcy lat przed tym dniem puszcza Pendaran widziała lata i zimy we Fionavarze, a przez wszystkie odejścia i powroty pór roku ten gaj i polana w nim były sercem puszczy. Tu była magia. Prastare moce drzemały pod leśnym podłożem. Tu, ponad tysiąc lat temu (mgnienie oka, nic więcej), Lisen narodziła się w zachwyconej, milczącej obecności puszczańskich mocy i promiennym towarzystwie bogiń, których pięknem była obdarowana od początku swych dni. Tu również przybył Amangen Biała Gałąź, pierwszy śmiertelnik, pierwsze dziecko

Tkacza nie narodzone z Puszczy, które ośmieliło się spędzić noc w tym zagajniku, szukając dla ludzi mocy, której źródłem nie byłaby magia krwi kapłanek. I znalazł tu ową moc i coś więcej, gdy Lisen, dzika i wspaniała, powróciła na zbezczeszczoną polanę swych narodzin, by zabić go o poranku i zamiast tego zakochała się i takim sposobem opuściła Puszczę. Po tym wiele się zmieniło. Dla mocy gaju i całego Pendaran czas pędził do chwili, gdy Lisen umarła, skacząc z balkonu, a od tego dnia posuwał się naprzód powoli, jakby obarczony jakimś ciężarem. Od tego czasu, od czasu tych strzaskanych przez wojnę dni pierwszego nadejścia Rakotha Maugrima, tylko jeszcze jeden śmiertelnik przyszedł tu. On również był magiem, naśladowcą Amairgena, a do tego złodziejem. Dzięki sprytowi i przebiegłemu wykorzystaniu swej wiedzy mag Raederth doskonale wiedział, kiedy będzie można bezpiecznie wejść do Pendaran, by znaleźć to, czego szukał. Był jeden dzień i tylko jeden każdego roku, gdy puszcza była bezbronna, gdy była w żałobie i nie mogła się bronić. Kiedy zmieniające się pory roku dochodziły do dnia, gdy Lisen skoczyła z balkonu, rzeka płynąca obok Anor spływała czerwienią do morderczego morza na pamiątkę jej krwi, a wszystkie duchy lasu, które mogły przybyć, zbierały się u stóp wieży, by ją opłakiwać. Te, które nie mogły udać się w podróż, wysyłały tam swą świadomość, by oglądać rzekę i Anor oczami zgromadzonych tam. Pewnego roku o poranku tego dnia przybył Raederth. Bez źródła, nie roztaczając aury mocy, wszedł do świętego gaju, ukląkł na polanie przy miejscu narodzin i wziął Diadem Lisen, który błyszcząc, leżał w trawie. Do czasu, gdy słońce zaszło i rzeka znów wpływała przejrzysta do morza, biegł sam przez cały dzień bez przerwy i był już bardzo blisko wschodniej granicy lasu. Pendaran wtedy zauważyła go i dostrzegła, co uczynił, lecz wszystkie najpotężniejsze moce puszczy były zebrane na brzegu morza i mogły zrobić niezwykle mało. Sprawiły, że leśne ścieżki wiły się pod stopami, drzewa odmieniały i tłoczyły groźnie wokół uciekającego człowieka, lecz był zbyt blisko Równiny. Widział już wysoką trawę w blasku zachodzącego słońca, a jego siła woli i odwaga były ogromne, większe niż pospolitego złodzieja, toteż wydostał się z puszczy – choć moce zraniły go, bardzo dotkliwie zraniły – i uciekł na południe, trzymając w dłoniach błyszczący przedmiot, który tylko Lisen nosiła. Tak więc teraz uniesienie i dzika, współodczuwana radość ogarnęła Pendaran na wieść o tym, że Diadem powrócił do domu. Powrócił i cierpi, szeptały do siebie duchy. Musiał cierpieć, skoro jego światło zgasło na czole tego, który podpalił drzewo. Intruz postrada rozum, a jego ciało i umysł zostaną rozszarpane, nim wypuszczą go w objęcia śmierci. Tak przysięgały sobie nawzajem: deieny liściom

rozumnych drzew; liście mocom milczącym i śpiewającym; mroczne, bezkształtne przerażające istoty starym, nieruchomym, głęboko zakorzenionym mocom, które niegdyś były drzewami, lecz teraz czymś o wiele więcej, i które doskonale znały nienawiść. Na chwilę szepty ucichły. W tej chwili usłyszały Cernana, swego władcę. Usłyszały, jak mówi na głos, że czas już, by ten obcy zginął, i pławiły się w rozkoszy słów, jakie wypowiedział. Nic ich nie powstrzyma, żaden głos boga nie odciągnie ich od morderczego polowania. Ofiarę zaprowadzono do gaju: delikatnie go wiedziono, wygładzając leśne ścieżki pod jego stopami, a tymczasem wydano na niego wyrok i zadecydowano, kto go wykona. Wszystkie moce Puszczy były zgodne co do jednego: jakkolwiek dotkliwe było świętokradztwo, jakkolwiek wielka pałała w nich żądza mordu, same nie podniosą ręki na tego, kto nosi Diadem Lisen na czole. Jednak istniała też inna moc, najpotężniejsza ze wszystkich. Moc ziemi, nie lasu, nie krępowana smutkami i więzami puszczy. W czasie, gdy Darien bez oporu dał się wieść do świętego gaju, duchy Pendaran wezwały strażnika, który spał tam pod ziemią. Zbudziły Najstarszego. W lesie panowała wielka ciemność, lecz nawet gdy nie był w postaci sowy, doskonale widział w nocy. W pewien sposób ciemność była milsza, co stanowiło kolejny powód do niepokoju. To upodobanie przypominało mu o nocnych głosach, które wołały go z zimy jego dzieciństwa, i o tym, jak ciągnęło go do nich. A to z kolei przypomniało mu o Firmie, który powstrzymał go i powiedział, że musi nienawidzić Ciemności, a potem zostawił go samego. Pamiętał ten dzień i będzie go zawsze pamiętał; dzień pierwszej zdrady. Stworzył kwiat w śniegu i zabarwił go mocą swych oczu. W gaju było cicho. Teraz, gdy dotarł na miejsce, szept liści przycichł do łagodnego szmeru w nocy. W powietrzu czuć było zapach, jakiego nie poznawał. Murawa na polanie była równa, gładka i miękka pod jego stopami. Nie widział księżyca. Nad jego głową gwiazdy świeciły na wąskim kręgu nieba otoczonego górującymi nad nim drzewami. Nienawidziły go. Drzewa, liście, miękka trawa, duchy kryjące się za pniami drzew, deieny zerkające zza liści – wiedział, że wszyscy go nienawidzą. Powinien być przerażony, mówiła mu część jego duszy. Powinien użyć swej mocy, by wyrwać się stąd, odpłacić im wszystkim ogniem i dymem za ich nienawiść. Wydawało mu się, że nie potrafi tego zrobić. Czuł się zmęczony i osamotniony i cierpiał w sposób, jakiego nie mógł wyrazić. Był gotów na zakończenie. W pobliżu północnego obrzeża polany wznosił się porośnięty trawą kopiec, a na

nim rosły nocne kwiaty otworzone w ciemności. Chłopiec podszedł tam. Kwiaty były przepiękne, woń gaju pochodziła od nich. Ostrożnie, by nie skrzywdzić jeszcze bardziej, ani nie obrazić nikogo, Darien usiadł na trawie kopca pomiędzy dwoma kępami ciemnych kwiatów. Natychmiast rozległ się gwałtowny, głośny dźwięk wściekłości Puszczy. Chłopiec zerwał się na nogi, a z jego ust wyrwał się mimowolny okrzyk protestu. Był ostrożny! Niczego nie skrzywdził! Chciał tylko posiedzieć chwilę w rozgwieżdżonej ciszy przed śmiercią. Wyciągnął ręce z otwartymi dłońmi w beznadziejnym geście błagalnych przeprosin. Stopniowo dźwięk przycichał, choć jeszcze po jego zniknięciu pozostało przez jakiś czas pewne dudnienie, mruczenie ledwo słyszalne pod trawą. Darien odetchnął i znów się rozejrzał. Nic się nie poruszało z wyjątkiem liści szeleszczących lekko na wietrze. Na najniższej gałęzi jednego z drzew przycupnęła mała geiala, wznosząc ciekawskim gestem puszysty ogon. Przyglądała mu się z nienaturalną powagą. Darien wiedział, że gdyby był w postaci sowy, geiala uciekłaby w panicznym strachu na jego widok. Przypuszczał, że teraz wygląda niegroźnie. Ciekawostka. Tylko chłopiec na łasce Puszczy – która była bezlitosna. Wszystko w porządku, doszedł do wniosku z rozpaczliwą akceptacją. Tak nawet jest łatwiej. Od chwili jego najwcześniejszych wspomnień wszyscy mówili mu o wyborze. O Jasności i Ciemności i wybieraniu pomiędzy tymi dwoma. Nie byli jednak sami w stanie podjąć wyboru, czy zadecydować w jego kwestii: Pwyll, który zaprowadził go do Letniego Drzewa, chciał, by Dari był starszy, by przybrał tę postać i mógł zdobyć większą wiedzę. Cernan od Zwierząt chciał wiedzieć, dlaczego pozwolono mu żyć. Białowłosa jasnowidząca ze strachem w oczach dała mu błyszczący przedmiot Jasności i wraz z nim patrzyła, jak światło zgasło. Potem odesłała go do matki, która go wypędziła. Finn, nawet Finn, który powiedział mu, by kochał Jasność, odszedł bez pożegnania na spotkanie swej własnej ciemności w rozległej przestrzeni między gwiazdami. Mówili o wyborze, o tym, że jest zawieszony w równowadze między swą matką i ojcem. Doszedł do wniosku, że w zbyt wielkiej równowadze. Zbyt ciężko było im wszystkim, a w ostateczności, także i jemu. To było prostsze, łatwiej było oddać się Puszczy w tym miejscu prastarej mocy. Pogodzić się ze śmiercią, która uczyni wszystko lepszym dla wszystkich. Martwy nie możesz czuć się samotny, pomyślał Darien. Nie można być tak zranionym. Oni wszyscy bali się go, bali się tego, co może uczynić ze swobodą wyboru, tego, czym może się stać. Nie będą już musieli się więcej bać. Przypomniał sobie twarz lios alfara tego ostatniego, zimnego poranka zimy przy

Letnim Drzewie – jakże był urodziwy i promienny. I jak przerażony. Przypomniał sobie jasnowidzącą o białych włosach. Dała mu podarunek, czego nigdy nie uczynił przedtem żaden obcy, lecz widział jej oczy, zwątpienie i obawę nawet jeszcze zanim światło zgasło. To prawda: oni wszyscy boją się tego, co wybierze. Wszyscy z wyjątkiem jego matki. Był zupełnie nie przygotowany na tę myśl. Uderzyła go z silą objawienia. Ona nie bała się tego, co on może zrobić. Była jedyną osobą, która nie usiłowała zwabić go jak głosy w burzy, czy przekonać go jak jasnowidząca. Nie próbowała przywiązać go do siebie, ani nawet zasugerować mu drogę. Odesłała go, bowiem wybór należał do niego, a tylko ona chciała na to zezwolić. Może, pomyślał nagle, może ufała mu. W ciemności w gaju dostrzegał kwiaty na kopcu, gdzie urodziła się Lisen. Widział je wyraźnie nocnym wzrokiem swego ojca, myśląc przy tym o swej matce. Z jakiejś przyczyny przypomniał sobie Vae i Shahara, pierwszą matkę i ojca, jakich znał. Pomyślał o obu ojcach: jednym, który był bezradnym, zwykłym żołnierzem w armii Brenninu, posłusznym bezosobowym rozkazom najwyższego króla, nie mogącym zostać przy żonie i synu podczas zimowych mrozów, nie mogącym ich ogrzać; i drugim, który był bogiem, najsilniejszym z bogów, twórcą zimy i wojny. Tym, którego obawiano się tak, jak obawiano się jego, Dariena, za to, że jest jego synem. Miał dokonać wyboru między nimi dwoma. Gdyby spojrzeć z jednej strony, nie było czego wybierać. Jego wzrok w ciemności, lęk, jaki wzbudzał, zgaszone Światło na jego czole, wszystko świadczyło o tym. Było tak, jakby wybór już został dokonany. Z drugiej strony... Nigdy nie dokończył tej myśli. Sprawiłoby mi przyjemność, gdybyś błagał o darowanie życia. Gdyby kamienie skorupy ziemskiej mogły mówić, tak brzmiałby ich głos. Słowa były gruchotem, dudnieniem gigantycznych kamieni, które ruszyły z miejsca, wstępem do lawiny i trzęsienia ziemi. Darien szybko odwrócił się. Na polanie zjawiła się postać ciemniejsza od ciemności, a w ziemi ziała olbrzymia, nieregularna dziura o brzegach poszarpanych w pobliżu istoty, która przemówiła głosem ziemi. Strach skoczył nagle w Darienie, prymitywny i instynktowny, pomimo całej jego rezygnacji sprzed zaledwie chwili. Poczuł, jak jego oczy wybuchają czerwienią; uniósł ręce, rozsuwając palce i wskazując... I nic się nie stało. Zabrzmiał śmiech, głęboki i niski niczym zgrzyt od dawna nieruchomych głazów. – Nie tutaj – rzekł kształt. – Nie w tym gaju i nie będąc tak nie wyuczony jak ty. Znam twe imię i twego ojca. Jasne jest, czym możesz się stać; dość nawet, by

stanowić dla mnie pewne wyzwanie, gdybyśmy spotkali się dużo później. Jednakże tej nocy jesteś tu niczym. Nie sięgasz wystarczająco głęboko. Sprawiłoby mi przyjemność – powiedział raz jeszcze – gdybym usłyszał, jak błagasz o darowanie życia. Darien opuścił ręce. Czuł, jak jego oczy powracają do barwy niebieskiej, jakiej nie odziedziczył ani po ojcu, ani po matce, do błękitu, który był jego własny. Być może była to jedyna jego własna rzecz. Milczał i w tym milczeniu przyglądał się temu, co stanęło pod sierpem księżyca, który wreszcie wzniósł się nad drzewa na wschodzie, by rzucić na ziemię bladą poświatę. Nie miało żadnego stałego kształtu ani koloru. Na jego oczach istota oscylowała bez końca wśród nieokreślonych kształtów. Miała cztery ramiona, potem trzy, potem żadnego. Jego głowa była ludzka, następnie ohydnego mutanta pokrytego larwami i robakami, a potem gładkim głazem, gdy robaki spadły w trawę i ziejącą jamę w pobliżu. Była szara i cętkowana na brązowo i czarna; była olbrzymia. Podczas wszystkich rozmytych przemian kształtów zawsze miała dwie nogi, a jedna z nich, jak zauważył Darien, była kaleka. W jednej ręce stwór trzymał młot szaroczarnego koloru mokrej gliny, który był niemal tak duży jak sam Darien. Istota znów przemówiła pośród nagle całkowitej, zalęknionej ciszy lasu i znów powiedziała: – Nie będziesz błagać, Noszący Diadem? Daj mi głos, bym zabrał go do swego snu pod ziemią. Powiedzieli mi, żebym zostawił cię żywego, podpalaczu drzew. Chcą obedrzeć cię z ciała i umysłu, gdy nie będziesz już miał na czole Diademu. Dam ci łatwiejsze, szybsze wyzwolenie, jeśli tylko poprosisz o nie. Poproś, profanatorze gaju. Tylko proś; nic innego nie możesz już zrobić. Twarz była teraz niemal ludzka, lecz olbrzymia i szara. Pełzało po niej robactwo; wchodziło i wychodziło z jego ust i nozdrzy. Głos był zgęszczonym brzmieniem ziemi i kamienia. Stwór rzeki: – Jest noc w świętym gaju, synu Maugrima. Jesteś niczym w porównaniu ze mną i czymś nawet jeszcze mniejszym. Nie sięgasz nawet wystarczająco głęboko, by skłonić mnie do zamachnięcia się mym młotem. – Ale ja tak – rozległ się czyjś inny głos i do oświetlonego księżycową poświatą gaju wkroczył Lancelot z Jeziora. Spali na plaży tuż na południe od Anor. Brendel zignorował polecenie Flidaisa do tego stopnia, że wszedł do wieży sam i przyniósł koce i pościel z dolnych pomieszczeń, gdzie spali strażnicy Lisen. Nie wszedł ponownie na górę z obawy, by Galadan znów nie wyczuł zakłócenia w tym miejscu. Na posłaniu obok Artura, nieco z dala od pozostałych, leżała Jennifer pogrążona w nieruchomym śnie całkowitego wyczerpania. Głowę miała wspartą na jego

ramieniu, jej dłoń spoczywała na jego szerokiej piersi, a jej złote włosy były rozrzucone po poduszce, którą dzielili. Nie śpiąc, Wojownik przysłuchiwał się jej oddechowi i czuł bicie serca, które kochał. Wtem bicie jej serca zmieniło się. Kobieta gwałtownie zerwała się, natychmiast przytomna, i utkwiła spojrzenie w obserwującym ich księżycu, który wisiał wysoko. Jej twarz była tak biała, że w porównaniu z nią włosy wydawały się ciemne. Artur zobaczył, jak Jennifer z trudem zaczerpuje tchu, drżąc przy tym. Sam odczul to jak ból w głębi swej duszy. – Grozi mu niebezpieczeństwo, Guinevere? – zapytał. Nic nie powiedziała i nie odrywała oczu ani na chwilę od twarzy księżyca. Jedną dłonią zasłaniała usta. Wziął ją za drugą dłoń, najdelikatniej jak potrafił. Drżała niczym liść osikowy na jesiennym wietrze. Była zimniejsza niż powinna być w ciepłą, letnią noc. – Co widzisz? Czy grozi mu niebezpieczeństwo, Guinevere? – powtórzył pytanie – Grozi im obu – szepnęła, patrząc na księżyc. – Gr im obu, mój ukochany. I obu ich odesłałam precz. Milczał. Spojrzał na księżyc i pomyślał o Lancelocie. Ścis dłoń Guinevere pomiędzy obiema swymi szerokimi, kwadratov mi dłońmi i życzył jej spokoju i lekkiego serca żarliwiej i z w kszą zawziętością niż kiedykolwiek tęsknił do własnego wyzv lenia spod ciężaru przeznaczenia. – Ja sięgam równie głęboko, co ty – powiedział spokojnie wysoki mężczyzna, wchodząc na polanę. W ręku trzymał obi żony miecz, który połyskiwał lekko, odbijając srebrny blask księżyca. – Wiem, kim jesteś – ciągnął, mówiąc cicho i bez pośpiechu. – Znam ciebie, Curdardhu, i wiem skąd przybywa Jestem tu jako obrońca tego dziecka. Jeśli chcesz jego śmierci, najpierw będziesz musiał zgładzić mnie. – Kim jesteś? – zagrzmiał demon. Darien zdał sobie sprawę, że wszędzie wokół nich drzewa znów hałasowały. Przyjrzał się mężczyźnie, który przyszedł, i zdumiał się. – Jestem Lancelot – posłyszał chłopiec. W głębi je umysłu zbudziło się wspomnienie, wspomnienie o zabawa z Finnem na śniegu. O zabawie w Wojownika z Królewską Włócznią i jego przyjaciela, jego tanista, jak mówił Finn. Pierwsze z drużyny Wojownika, którego imię brzmiało Lancelot. Kto kochał Królową Wojownika, której imię, której imię brzmiało. Demon Curdardh zmienił pozycję z dźwiękiem przypominaj cym odgłos granitu ciągniętego po trawie. Przerzucił z ręki do rę młot i rzekł: – Nie sądziłem, że cię tu ujrzę, lecz nie jestem zaskoczony. – Zaśmiał się cicho, a jego śmiech był jak żwir toczą się po zboczu. Znów zmienił postać. Teraz miał dwie głowy, a obie były głowami demona. Powiedział: – Nie chcę z tobą zatargów Lancelocie, a Pendaran

wie, że przeżyłeś kiedyś zimę w lesie i nie uczyniłeś tam zła. Nie stanie ci się krzywda, jeśli odejdziesz stąd natychmiast, lecz będę musiał cię zabić, jeśli zostaniesz. Z absolutnie skupionym spokojem Lancelot rzekł: – Musi; spróbować mnie zabić. To niełatwe zadanie, Curdardhu, naw dla ciebie. – Ja sięgam do głębin skorupy ziemskiej, szermierzu. Mój młot wykuto w otchłani tak przepastnej, że ogień płonie tam i dołowi. – Było to stwierdzenie faktu, nie przechwałka. – Ji stem tu od początków Pendaran – powiedział Curdardh, Najstarszy. – Przez cały ten czas stałem na straży świętości tego gaju, budząc się tylko, gdy była ona naruszana. Ty masz miecz i niezrównaną umiejętność władania nim. To nie wystarczy. Nie jestem pozbawiony miłosierdzia. Odejdź! Przy tym ostatnim, dudniącym rozkazie drzewa na obrzeżu gaju zatrzęsły się i ziemia zadygotała. Darien z trudem utrzymał się na nogach. Potem, gdy drżenie ucichło, Lancelot rzekł z uprzejmością, która osobliwie, niesamowicie pasowała do tego miejsca: – Mam więcej niż myślisz, choć dziękuję ci za łaskawość twej pochwały. Powinieneś wiedzieć, nim zaczniemy, bowiem rozegramy tu bój, Curdardhu, że leżałem martwy w Caer Sidi, które jest Cader Sedat, które jest Koroną Północną Królów pośród gwiazd. Wiesz, że ten zamek leży na osi wszystkich światów, morze bije o jego mury, a wszystkie gwiazdy niebios obracają się wokół niego. Serce łomotało Darienowi, choć rozumiał zaledwie część tego, co usłyszał. Przypomniał sobie coś jeszcze: Finn, który w tamtych czasach zdawał się wiedzieć wszystko, powiedział mu, że jego matka jest Królową. Ta wiedza czyniła wszystko jeszcze mniej jasnym, niż było do tej pory. Przełknął ślinę. Czuł się jak dziecko. – Mimo to – mówił Curdardh do Lancelota. – Bez względu na to, gdzie leżałeś, jesteś śmiertelny, szermierzu. Czy chcesz zginąć za syna Rakotha Maugrima? – Jestem tutaj – oświadczył Lancelot po prostu i bój rozpoczął się.

Rozdział 8 Mniej więcej w tym samym momencie Shalhassan z Cathalu uznał, że jego sekretarz nie urodził się po to, by wieść żołnierskie życie. Raziel na końskim grzbiecie był zaledwie bladym cieniem – niemal dosłownie – swej zazwyczaj kompetentnej osoby. Najwyższy władca musiał już dwukrotnie przerywać swe dyktowanie na czas, gdy Raziel gorączkowo poszukiwał w sakwach u siodła nowego rysika, by zastąpić złamany. Podczas oczekiwania Shalhassan przeczesywał palcami swą długą, splecioną w warkocze brodę i przyglądał się oświetlonej blaskiem księżyca drodze przed swym pędzącym rydwanem. Znajdowali się w Brenninie, na trakcie z Seresh do stolicy, a jechali przy księżycu i w szybkim tempie, bowiem wojna wymagała tego od ludzi. Była ciepła letnia noc, choć koniec potężnej burzy zawadził o Seresh późnym popołudniem, gdy wraz ze swymi posiłkami z Cathalu władca przekroczył rzekę. Raziel znalazł rysik i natychmiast go upuścił, próbując inaczej uchwycić wodze swego konia. Shalhassan nie zareagował nawet mrugnięciem powieki. Stojąc stopami mocno na gruncie, Raziel całkiem dobrze radził sobie ze swymi zadaniami, toteż Shalhassan skłonny był, marginalnie, zezwolić mu na to odstępstwo od absolutnej sprawności. Machnięciem ręki odesłał sekretarza z powrotem w szeregi kolumny. Dyktowanie może poczekać, aż dotrą do Paras Derval. Byli już blisko. Shalhassan nagle wyraźnie przypomniał sobie ostatni raz, gdy jechał tą drogą na wschód na czele armii. Był zimowy, skrzący się jak diament dzień, a na spotkanie wyjechał mu książę w białej futrzanej pelerynie i białym kapeluszu ozdobionym czerwonym piórem djeny, które jaskrawo kontrastowało z bielą śniegu. A teraz, niecałe dwa tygodnie później, śnieg zniknął, a błyszczący książę zaręczył się z córką Shalhassana. Teraz był na morzu; w Seresh nic nie wiedziano o losie statku, który popłynął do Spiralnego Zamku. Natomiast były wieści o najwyższym królu: w odpowiedzi na sygnał szkła wezwania z Daniloth, pojechał na północ tej samej nocy, gdy wypłynął Prydwen na czele armii Brenninu i tych z Cathalu, którzy już tam byli. Shalhassan skinął krótko głową woźnicy i chwycił mocniej przednią poręcz rydwanu, gdy przyspieszyli. Wiedział, że prawdopodobnie nie było to konieczne. Istniało duże prawdopodobieństwo, że wraz ze swym drugim kontyngentem przybędzie za późno, by być czymkolwiek więcej niż tylnią strażą na tym etapie, lecz chciał widzieć się z kanclerzem Gorlaesem, by to potwierdzić, a także chciał zobaczyć się ze swą córką. Pędzili bardzo szybko w blasku księżyca. Wkrótce Shalhassan był już w Paras Derval, gdzie wpuszczono go, brudnego po podróży, jako że nie pozwolił sobie na luksus zużycia czasu na przebranie się, do oświetlonej pochodniami wielkiej sali

pałacowej, gdzie stał Gorlaes, zgodnie z obyczajem jeden stopień poniżej poziomu pustego tronu. Kanclerz skłonił mu się trzykrotnie, co było niespodziewanym i miłym gestem. Obok Gorlaesa i stopień niżej od niego, stał ktoś jeszcze, kto również się skłonił, z równym szacunkiem, choć zdecydowanie mniej wyszukanie, co było zrozumiałe, biorąc pod uwagę, kto to był. Wtedy Tegid z Rhoden, orędownik księcia Diarmuida, powiadomił najwyższego władcę Cathalu, że Sharra wyjechała i stanął, wciskając głowę w ramiona w oczekiwaniu wybuchu, jaki musiał nastąpić. Wewnętrznie nastąpił. Strach i olbrzymi gniew eksplodował w piersi Shalhassana, lecz żadne z tych uczuć nie znalazło odbicia na jego twarzy. Mimo to jego głos brzmiał lodowato, gdy spytał, dokąd się udała, i z kim. Gorlaes udzielił na to odpowiedzi. – Wyjechała z jasnowidzącą i najwyższą kapłanką, panie. Nie powiedziały, dokąd. Jeśli mogę coś rzec, obie... wszystkie trzy są obdarzone mądrością. Nie sądzę, by... Przerwało mu ostre spojrzenie Shalhassana, którego wzrok uciszał znaczniejszych od niego mówców. W tym samym czasie Shalhassan uświadomił sobie, że jego wściekłość już odpłynęła, zostawiając po sobie jedynie lęk. Sam nigdy nie potrafił zapanować nad swą córką. Jak mógł się spodziewać, że ten grubas i przeciążony obowiązkami kanclerz spiszą się lepiej? Pamiętał też bardzo dobrze jasnowidzącą i darzył ją głębokim szacunkiem. Za to, co zrobiła tej nocy w świątyni w Gwen Ystrat – sama przebiła niczym nóż ciemność planów Rakotha, by pokazać im źródło zimy – zawsze będzie ją szanować. Skoro wyjechała, miała w tym jakiś cel, a to samo dotyczyło najwyższej kapłanki, która na swój własny sposób była równie godna podziwu. Bez względu jednakże na to, jak potężne były obie, wątpił, czy potrafiłyby powstrzymać jego córkę od pojechania z nimi, jeśli zadecydowała, że tego właśnie pragnie. Och, Sharro, pomyślał. Po raz dziesięciotysięczny zastanowił się, czy nie byłoby mądrzej, gdyby ponownie ożenił się po śmierci swej pierwszej żony. Coraz bardziej stawało się widoczne, że dziewczynie potrzebne było jakieś przewodnictwo. Podniósł głowę. Za Dębowym Tronem Brenninu, wysoko na ścianach wielkiej sali pałacowej, znajdowały się okna z witrażami Delevana. To za tronem przedstawiało Conary’ego i Colana jadących na północ na wojnę. Blask półksiężyca świecącego na zewnątrz posrebrzał ich żółte włosy. Cóż, pomyślał Shalhassan, teraz do ich następcy, młodego najwyższego króla Ailerona, należeć będzie zadanie stoczenia wojny. Polecenia były takie, jakich się spodziewał – prawdę mówiąc takie, jakie musiały być. Sam postąpiłby dokładnie tak samo. Ludzie drugiego kontyngentu z Cathalu pod dowództwem swego najwyższego władcy mieli pozostać w Brenninie, rozstawieni tak jak Shalhassan i Gorlaes uznają za najmądrzejsze, by strzec

najwyższego królestwa i Cathalu możliwie najlepiej. Powoli oderwał spojrzenie od wspaniałości witraża. Spoglądając na Tegida, rzekł łagodnie: – Cóż za kontrast godny aforyzmu. Nie czyń sobie wyrzutów. Kanclerz ma rację – one w trójkę wiedzą, co robią. Jeśli chcesz, możesz wraz ze mną współczuć księciu, który już niedługo będzie musiał radzić sobie z nią. Jeśli przeżyjemy. Zwrócił się do kanclerza: – Byłbym wdzięczny za posiłek, czcigodny Gorlaesie, i instrukcje dla moich dowódców, gdzie mają zakwaterować mych ludzi. Potem, jeśli nie jesteś zmęczony, może moglibyśmy zagrać partyjkę tabael przy winie? Wygląda na to, że będzie to rzecz najbliższa wojnie, jaka nam dwóm przypadnie, a gra w nocy uspokaja mnie. Kanclerz uśmiechnął się. – Ailell mawiał to samo, panie. Z przyjemnością zagram z tobą, choć muszę cię ostrzec, iż w najlepszym przypadku mizerny ze mnie gracz. – Mógłbym przyjść popatrzeć? – spytał nieśmiało grubas. Shallhassan zmierzył go uważnym spojrzeniem. – Grasz w tabael? – spytał z powątpiewaniem. – Odrobinę – oświadczył Tegid. Najwyższy władca Cathalu cofnął swego jedynego jeźdźca, jaki mu pozostał, przesuwając go do obrony królowej. Posłał przeciwnikowi spojrzenie, które niejednemu człowiekowi podsuwało myśl o rytualnym samobójstwie. – Wydaje mi się – powiedział bardziej do siebie niż do któregoś z pozostałych dwóch mężczyzn – że rozprawiono się ze mną iście po królewsku. Gorlaes, który przyglądał się, mruknął współczująco. Tegid z Rhoden zbił broniącego jeźdźca swym zamkiem. – Książę Diarmuid nalega na to, by każdy członek jego drużyny grał porządnie w tabael – mruknął, stawiając zbitą figur? obok planszy. – Żadnemu z nas jednakże nie udało się go pobić. – Uśmiechnął się i odchylił na oparcie krzesła, klepiąc się z samozadowoleniem po niezrównanej tuszy. Przyjrzawszy się uważnie planszy w poszukiwaniu obrony na atak z dwóch stron, jaki miał się zacząć natychmiast po tym, jak Tegid ponownie ruszy swój zamek, Shalhassan postanowił przelać część swego poprzedniego współczucia na córkę, która będzie musiała żyć z tym księciem. – Powiedz mi – spytał – czy Aileron też gra? – Ailell nauczył tego obu swych synów, kiedy byli dziećmi – szepnął Gorlaes, napełniając bukłak Shalhassana przednim winem z Południowej Twierdzy, które nalewał z karafki. – A czy jego wysokość również teraz gra z tak niezrównaną wprawą? –

Shalhassan dostrzegł nutę rozpaczy w swym głosie. Dwaj synowie Ailella zdawali się budzić ją w nim. – Nie mam pojęcia – odparł Gorlaes. – Nigdy nie widziałem, by grał, będąc już dorosły. Kiedy był chłopcem, byi świetny. Cały czas grał ze swym ojcem. – On już nie gra w tabael – rzekł Tegid. – Nie znacie tej historii? Aileron nie dotknął nawet pionka od chwili, gdy Diarmuid po raz pierwszy pokonał go, kiedy byli chłopcami. Wiesz panie, on już jest taki. Przyswajając sobie tę wieść i zastanawiając się nad nią, Shalhassan posunął swego maga groźnym ruchem po skosie. Oczywiście była to pułapka, ostatnia, jaka mu została. By pomóc jej zadziałać, odwrócił uwagę grubego mężczyzny pytaniem. – Nie wiem. Jaki? Napierając mocno na poręcze swego krzesła, Tegid przesunął się do przodu, by lepiej przyjrzeć się planszy. Ignorując zarówno pułapkę, jak i pytanie, wykonał ruch w poziomie swym zamkiem, narażając królową Shalhassana ponownie na atak i jednocześnie grożąc królowi władcy Cathalu. Było to decydujące posunięcie. – On nie lubi przegrywać w czymkolwek – wyjaśnił Tegid. – Nie robi niczego, kiedy sądzi, że może przegrać. – Czy to nie ogranicza w jakimś stopniu jego poczynań? – rzekł zgryźliwie Shalhassan. Sam nie lubił zbytnio przegrywać. Ani też nie był do tego przyzwyczajony. – Raczej nie – stwierdził Tegid z pewnym ociąganiem. – On świetnie się zna niemal na wszystkim. Obaj są tacy – dodał lojalnie. Z całym wdziękiem, na jaki potrafił się zdobyć, Shalhassan przewrócił swego króla gestem poddania i uniósł kieliszek w toaście za zdrowie zwycięzcy. – Dobra gra – oświadczył dobrodusznie Tegid. – Powiedz mi – dodał, zwracając się do Gorlaesa – macie tu jakieś przyzwoite piwo? Wino jest bardzo dobre, ale jeśli chcesz wiedzieć, jestem okrutnie spragniony dzisiejszej nocy. – Dzban piwa, Verre – kanclerz polecił paziowi, który cicho stał w drzwiach. – Dwa! – powiedział Shalhassan, zaskakując samego siebie. – Ustaw figury do następnej partii! Tę również przegrał, lecz trzecią wygrał zdecydowanie z niezmierną satysfakcją, która przywróciła wartość temu wieczorowi. Następnie wraz z Tegidem szybko rozprawili się z Gorlaesem w dwóch następnych partiach. Wszystko układało się niespodziewanie przyjemnie. A potem, dość późno w nocy, obaj z kanclerzem ku swemu jeszcze większemu zdumieniu, przyjęli wysoce nietypową propozycję jedynego członka drużyny Diarmuida, który przebywał w Paras Derval. W ostateczności Shalhassan okazał się jeszcze bardziej zaskoczony faktem, jak bardzo spodobała mu się muzyka, atmosfera i niezaprzeczalnie kuszące kobiety

usługujące w ogromnej sali na parterze karczmy „Czarny Dzik” i w ciemniejszej, mniejszej komnacie na górze. Była to długa noc. Gdyby nawet nie uczynił już niczego więcej, pomyślał Paul, zupełnie nic od teraz, aż do wszelkiego końca, jaki ich czekał, nikt nie mógłby mu zarzucić, iż nie zrobił tego, co do niego należało. Leżał na plaży w pobliżu rzeki, jak zwykle nieco z dala od pozostałych. Od godzin leżał, nie śpiąc, obserwując krążące gwiazdy i wsłuchując się w szum morza. Księżyc doszedł do punktu szczytowego swej wędrówki i teraz zniżał się ku zachodowi. Było bardzo późno. Paul leżał samotnie i rozmyślał o nocy, kiedy zakończył suszę, a potem o tej godzinie przedświtu, gdy ujrzał Duszodzierźcę i z pomocą Gereinta wezwał Liranana do walki z morskim potworem Rakotha. Potem przeniósł się myślami do momentu tego wieczoru, gdy przemówił głosem Mórnira i bóg morza ponownie odpowiedział, uciszając fale, by żeglarze z Prydwena mogli przeżyć sztorm Tkacza. Wiedział też, że ponad rok temu zrobił coś jeszcze: to on dokonał przejścia między światami, które ocaliło Jennifer przed Galadanem i umożliwiło Darienowi narodziny. Był ciekaw, czy ci, którzy przyjdą później, będą przeklinać za to jego imię. Był ciekaw, czy ktokolwiek przyjdzie później. Wykonał swe zadanie w tej wojnie. Nikt nie mógł podawać tego w wątpliwość. Co więcej, wiedział, że nikt prócz niego samego nie pomyślałby nawet, żeby poruszyć tę kwestię. Te wyrzuty, bezsenność, wieczne dążenie do czegoś więcej – wszystko to było uwewnętrznione, stanowiło część wzoru jego życia. Wzoru, który zdawał się wpleciony w jego istotę, nawet we Fionavarze. On był sercem powodu, dla jakiego Rachel opuściła go, obejmował samotność, którą Kevin Laine tak usilnie starał się przełamać – i zdołał, w jakiś sposób, którego Paul jeszcze nie miał czasu przyswoić sobie. Osamotnienie jednakże zdawało się prawdziwie związane ze splątanymi korzeniami tego, kim był. Samotny na Letnim Drzewie zdobył swą moc i odnosił wrażenie, iż nawet pośród tak wielu ludzi, wciąż zdobywał ją samotnie. Jego dar zdawał się głęboko utajony, nawet przed nim samym. Był tajemniczy i zamknięty w sobie, utworzony z ukrytej wiedzy i samotnego, upartego stawiania oporu Ciemności. Potrafił rozmawiać z bogami i słyszeć ich, lecz nigdy chodzić między nimi, a każda taka wymiana słów odciągała go coraz bardziej od wszystkich, których znał, jakby trzeba było mu czegoś, co by to robiło. Nie czuł chłodu zimy, ani razów deszczu, który minął. Odesłany przez Boga. Był strzałą Mórnira, a strzały latają samotnie. Uświadomił sobie, że jest beznadziejnie daleki od zapadnięcia w sen. Spojrzał na

sierp księżyca daleko nad morzem. Zdawał się go wołać. Wstał, mając w uszach głośny huk fal morza. Na północy, przy Anor, widział ciemne zarysy śpiących mężczyzn z Południowej Twierdzy. Za nim rzeka płynęła na zachód do morza. Poszedł wzdłuż jej nurtu. W miarę marszu piasek ustąpił kamykom, a następnie głazom. Wspiął się na jeden z nich nad wodą i przy świetle księżyca zobaczył, że nie jest jedyną bezsenną osobą tej nocy na plaży. Niemal zawrócił. Jednak coś – wspomnienie innej plaży tej nocy przed odpłynięciem Prydwena – sprawiło, że zawahał się, a potem odezwał do postaci siedzącej na ciemnej skale najbliższej liżących plażę fal. – Wygląda na to, że zamieniliśmy się rolami. Czy podać ci płaszcz? – Jego słowa zabrzmiały bardziej sardonicznie, niż zamierzał. Zdawało się jednak, że to nie ma znaczenia. Jej lodowate opanowanie było denerwująco niewzruszone. Nie odwróciwszy się, ani nawet nie drgnąwszy, nie odrywając oczu od morskiej toni, Jaelle szepnęła: – Nie jest mi zimno. Tobie było, tamtej nocy. Czy tak ci to dokucza? Natychmiast pożałował, że się odezwał. Odnosił wrażenie, że tak zawsze się działo, kiedy tylko spotykali się: dwubiegunowość Dany i Mórnira. Niemal już odwrócił się, by zejść ze skały i oddalić się, gdy zatrzymała go bardziej zawziętość niż cokolwiek innego. Zaczerpnął tchu i starannie unikając wszelkiego nacisku w swym głosie, powiedział: – Skądże, Jaelle. Odezwałem się, by cię pozdrowić, nic więcej. Nie wszystko, co mówię do ciebie, musi być uważane za wyzwanie. Tym razem odwróciła się. Jej włosy były podtrzymywane przez srebrny diadem, lecz końce i tak unosiły się i powiewały na wietrze od morza. Nie dostrzegał jej oczu; blask księżyca był za jej plecami i świecił mu w twarz. Przez długą chwilę oboje milczeli, a potem Jaelle powiedziała: – Masz niezwykły sposób witania ludzi, Dwukrotnie Narodzony. Wypuścił powietrze z płuc. – Wiem – przyznał. – Szczególnie ciebie. – Zrobił krok, potem krótki skok w dół i usiadł na najbliższym jej kamieniu. Woda pluskała w dole; wyczuwał smak soli w rozpryśniętych kropelkach wody. Nie odpowiedziawszy, Jaelle odwróciła się, by spojrzeć na morze. Po chwili Paul uczynił to samo. Siedzieli tak długo, a potem coś mu przyszło na myśl. Powiedział: – Jesteś daleko od świątyni. Jak zamierzałaś wrócić? Odsunęła pasmo włosów niecierpliwą dłonią. – Kimberly. Mag. Doprawdy nie myślałam o tym. Musiała przybyć tu szybko, a ja byłam jedynym sposobem. Uśmiechnął się, a potem zwalczył ten uśmiech, aby nie pomyślała, że z niej drwi. – Skoro grozi to wyklęciem, czy czymś w tym rodzaju, czy mogę zauważyć, że to brzmi nietypowo nieegoistycznie?

Odwróciła się do niego ostro, patrząc wściekle. Otworzyła usta, po czym je zamknęła, i nawet w świetle księżyca widział, jak zaczerwieniła się. – Nie chciałem, żeby to cię dotknęło – dodał pośpiesznie. – Naprawdę, Jaelle. Mam pewne pojęcie o tym, ile cię to musiało kosztować. Jej rumieniec powoli bladł. Tam, gdzie blask księżyca padał na jej włosy, lśniły one dziwnym, niesamowitym odcieniem czerwieni. Jej diadem błyszczał. Kapłanka powiedziała po prostu: – Nie sądzę, żebyś wiedział. Nawet ty, Pwyllu. – Więc powiedz mi – rzekł. – Powiedz coś komuś, Jaelle. – Był zaskoczony naciskiem w swym głosie. – Kto tu ma mówić? – wypaliła odruchowo. Lecz potem, gdy milczał, dodała bardziej powoli i innym tonem: – Mianowałam kogoś na moje zastępstwo, lecz robiąc to, złamałam zasady sukcesji. – Czy ja ją znam? Kobieta uśmiechnęła się kwaśno. – Prawdę mówiąc, tak. To ta, która nas szpiegowała w zeszłym roku. Poczuł, jak muska go krawędź cienia. Szybko podniósł głowę. Żadna chmura nie przesłaniała księżyca; to było tylko wjego głowie. – Leila? Czy zbytnią śmiałością będzie, jeśli zapytam, dlaczego? Czy nie jest za młoda? – Wiesz, że jest – odparła ostro Jaelle. Potem ciągnęła dalej, jakby walcząc ze swymi odruchami: – A co do powodów, nie jestem pewna. Instynkt. Przeczucie. Tak jak już powiedziałam ci dziś wieczorem, ona jest wciąż zestrojona z Finnem, a przez to z Dzikimi Łowami. Niemniej jednak mnie to niepokoi. Nie wiem, co to oznacza. Czy ty zawsze wiesz, dlaczego robisz to, co robisz, Pwyllu?: Zaśmiał się gorzko, dotknięty w czułe miejsce, które nie dawało mu spać. – Wydawało mi się kiedyś, że tak. Teraz już nie. Od czasu Drzewa obawiam się, że nie znam powodów niczego, co robię. Ja również posługuję się instynktem, Jaelle, i nie jestem do tego przyzwyczajony. Odnoszę wrażenie, że nad niczym nie panuję. Czy chcesz znać prawdę? – Słowa wyrywały mu się z ust, ciche i pozbawione emocji. – Niemal zazdroszczę tobie i Kim – obie zdajecie się być takie pewne swego miejsca w tej wojnie. Z poważną miną zastanowiła się nad tym, potem powiedziała: – Nie zazdrość jasnowidzącej, Pwyllu. Nie jej. A co do mnie... – Odwróciła się i znów spojrzała na wodę. – Co do mnie, czułam się nieswojo w swym sanktuarium, co nigdy nie przydarzyło mi się przedtem. Nie sądzę, bym musiała być obiektem czyjejkolwiek zazdrości. – Przykro mi – powiedział, ryzykując. I zdawał się przegrać, gdy jej spojrzenie szybko wróciło do niego. – Pozwalasz sobie na zbyt wiele – stwierdziła zimno – i nikt cię o to nie prosił. –

Zatrzymał jej spojrzenie, odmawiając poddania mu się, a jednocześnie rozpaczliwie szukając czegoś, co mógłby powiedzieć. Tymczasem wyraz jej twarzy zmienił się i kapłanka dodała: – W każdym razie, taki żal, jaki mógłbyś odczuwać, byłby zrównoważony – po prawdzie przeważony – przez zadowolenie Audiart, gdyby się o tym dowiedziała. Zaśpiewałaby z radości, a Dana wie, że ona nie umie śpiewać. Paul otworzył usta ze zdumienia. – Jaelle – szepnął – czyżbyś właśnie zażartowała? Kobieta wykonała gest zdesperowania. – Jak myślisz, kim my jesteśmy w świątyni? – warknęła. – Czy sądzisz, że kroczymy majestatycznie dzień i noc, śpiewając psalmy i zbieramy krew dla zabawy? – Mniej więcej – powiedział łagodnie. – Nie zadałaś sobie wiele trudu, by temu zaprzeczyć. – Istnieją ku temu powody – odparła Jaelle, zupełnie nieporuszona. – Jesteś już chyba wystarczająco zaznajomiony z mocą, by umieć się domyślić, dlaczego. Prawda jest jednak taka, że świątynie od dawna były moim jedynym domem i można było w nich znaleźć śmiech, muzykę i spokojne przyjemności, nim nadeszła susza, a potem wojna. Problem z Jaelle, albo jeden z problemów, jak stwierdził kwaśno, polegał na tym, że zbyt często miała rację. Pokiwał głową. – Szczera prawda. Ale jeśli się myliłem, musisz przyznać, że dlatego, iż chciałaś, żebym się mylił. Nie możesz mnie teraz obciążać tym nieporozumieniem. To jedyne ostrze, które nie powinno ciąć z obu stron. – One wszystkie tną z obu stron – stwierdziła cicho. Wiedział, że tak powie. Pod wieloma względami była wciąż bardzo młoda, choć rzadko dało się to zauważyć. – Ile miałaś lat, gdy wstąpiłaś do świątyni? – spytał. – Piętnaście – odrzekła po chwili. – I siedemnaście, kiedy wstąpiłam w szeregi Mormae. Potrząsnął głową. – To bardzo... – Leila miała czternaście. A teraz ma zaledwie piętnaście – wtrąciła, przeczuwając, co on powie. – A dzięki temu, co uczyniłam dziś rano, sama należy już do Mormae, a nawet jest kimś więcej. – Co chcesz przez to powiedzieć? Posłała mu uważne spojrzenie. – Czy mogę liczyć na twoje milczenie? – Wiesz, że tak. Jaelle powiedziała: – Ponieważ wyznaczyłam ją, by działała w moim imieniu podczas mojej nieobecności i w czasie wojny, a zgodnie z tym, według tradycji Dany, jeśli nie wrócę, do Paras Derval, Leila będzie najwyższą kapłanką. W wieku piętnastu lat.

Mimo woli poczuł kolejny zimny dreszcz, choć noc była ciepła, a niebo czyste. – Wiedziałaś o tym. Wiedziałaś, mianując ją, prawda? – zdołał zapytać. – Oczywiście – powiedziała z więcej niż odrobiną jej niewymuszonej pogardy. – A ty myślałeś, że kim jestem? – Naprawdę nie wiem – odparł szczerze. – Dlaczego więc to zrobiłaś? Pytanie było wystarczająco bezpośrednie, by musiała zastanowić się. Po chwili odpowiedziała: – Powiedziałam ci kilka chwil temu: instynkt, intuicja. Przez większość czasu nie mam wiele więcej, co powinieneś wziąć pod uwagę. Dopiero co lamentowałeś nad brakiem kontroli. Moc taka, jak nasza nie daje się łatwo opanować, ani też, prawdę mówiąc, nie powinna. Nie rozkazuję Danie, przemawiam tylko w jej imieniu. Toteż wydaje mi się, że ty mówisz w imieniu Boga, kiedy chce przemówić. Powinieneś zastanowić się, Dwukrotnie Narodzony Mórnira, czy kontrola tak wiele znaczy dla ciebie. Na dźwięk tych słów nagle znów znalazł się na autostradzie w deszczu, słysząc, jak kobieta, którą kochał, zarzuca mu to samo, słysząc, jak oświadcza, że go opuszcza, nie mogąc odnaleźć w nim miejsca. Miał wrażenie, że zerwał się na nogi i stoi nad kapłanką na brzegu morza. Nie był pewny, jak do tego doszło. Spuścił wzrok i dostrzegł, że zaciska pięści. Potem odwrócił się i odszedł, nie od prawdy, bowiem ta szła wraz z nim pod gwiazdami, lecz od lodowatozielonych oczu i głosu, który wypowiedział tę prawdę tutaj. Przyglądała się, jak odchodzi, i z zaskoczeniem poczuła żal. Nie chciała go zranić. Dana wie, że zamierzała zranić go wieloma rzeczami, jakie mu powiedziała o takiej czy innej porze, lecz nie tą ostatnią. Chciała to powiedzieć z taką serdecznością, na ile leżało to w jej naturze, lecz zamiast tego znalazła w nim miejsce bolesne i czułe. Wiedziała, że powinna zachować tę wiedzę w gotowości na przyszłe spotkania. Jednakże kiedy tak siedziała na skale i rozmyślała nad tym, co każde z nich powiedziało, trudno jej było trzymać się takich zimnych, opanowanych myśli. Uśmiechnęła się do siebie nad ironią losu i odwróciła ku morzu – gdzie ujrzała upiorny statek, ku iy przepływał między nią i zachodzącym księżycem. – Pwyllu! – Krzyknęła to imię niemal bez zastanowienia. Zerwała się na nogi, a jej serce waliło ze strachu i zdumienia. Nie mogła oderwać oczu od statku. Płynął powoli z północy na południe przez jej pole widzenia, choć wiatr dął z zachodu. Żagle miał obszarpane i podarte, a niski księżyc przeświecał przez nie bez trudu. Oświetlał połamane maszty, strzaskaną figurę na dziobie i zmiażdżone deski pokładu przy rumplu. Wydawało jej się, że nisko nad poziomem wody dostrzega ciemną dziurę w burcie statku, przez którą musiało wedrzeć się morze.

Nie było mowy, by taki statek mógł utrzymać się na wodzie. Usłyszała szybkie kroki biegnącego Pwylla, a potem znów był przy niej. Nie odwróciła się ani nie odezwała. Zauważyła jego ostre zaczerpnięcie tchu i wyszeptała w duchu modlitwę: on również ujrzał statek. Nie była to zjawa z jej własnego umysłu, nie wstęp do obłędu. Nagle wyciągnął rękę, wskazując w milczeniu. Spojrzała tam, gdzie pokazywał. Na dziobie statku, tuż przy bliższym ich relingu stał człowiek, samotny żeglarz, a księżyc przeświecał również przez niego. Unosił coś w rękach, wyciągając to ku nim za burtą statku, i z kolejnym przypływem szacunku zmieszanego z lękiem Jaelle zobaczyła, że była to włócznia. – Byłbym wdzięczny za twe modlitwy – powiedział Pwyll. Usłyszała łopot niewidzialnych skrzydeł. Spojrzała w górę, a następnie szybko na niego. Zobaczyła, że zszedł ze skały, gdzie stali. I zaczął iść po wodzie do statku. Królestwo Dany kończyło się na morzu. Bez względu na to, pomyślała Jaelle, najwyższa kapłanka. Bez względu. Zamknęła oczy przy pierwszym kroku wiedząc, że zatonie, i poszła za nim. Nie zatonęła. Fale ledwo moczyły sandały, jakie miała na nogach. Otworzyła oczy, zobaczyła Pwylla, który stanowczo szedł przed nią i przyspieszyła kroku, by go dogonić. Gdy zrównała się z nim, napotkała jego zaskoczone spojrzenie. – Możesz potrzebować czegoś więcej niż tylko modłów – powiedziała krótko. – A modlitwy do Dany nie działają na morzu, mówiłam ci to już kiedyś. – Pamiętam – rzekł, wchodząc nieco wyżej, by wyminąć zbliżającą się falę. – Co oznacza, że jesteś albo bardzo dzielna, albo bardzo głupia. Powiedzmy, że jedno i drugie? – Jeśli chcesz – powiedziała, maskując niespodziewany przypływ zadowolenia. – I przyjmij, że jest mi przykro, jeśli to, co powiedziałam wcześniej, sprawiło ci ból. Tym razem nie chciałam tego. – Tym razem – powtórzył sucho, lecz ona wreszcie nauczyła się wychwytywać zmieniające się nuty jego głosu, a to była łagodna ironia i nic więcej. – Wiem, że tego nie chciałaś – powiedział, idąc rowem między falami. – Sam to sobie zrobiłem. Kiedyś spróbuję ci to wyjaśnić, jeśli chcesz. Nic nie powiedziała, skupiając się na chodzeniu po wodzie. Uczucie było niesamowite. Jaelle czuła się doskonale, nieskazitelnie zrównoważona. Musiała spojrzeć, dokąd idą, i co robi morze przed nimi, lecz kiedy już to uczyniła, nie miała trudności z sunięciem po jego powierzchni. Rąbek jej szaty był mokry, nic więcej. Gdyby nie szli w kierunku statku, który został zniszczony tysiąc lat temu, mogłaby

nawet uznać, że to przyjemne. A tak, im bardziej się zbliżali, tym upiorniej półprzejrzysty wydawał się ten pusty statek. Gdy podeszli do niego, Jaelle wyraźnie widziała ziejące dziury wyszarpane w burcie na linii wody, a w odsłoniętej ładowni statku Amairgena morze połyskiwało w blasku księżyca. Był to bowiem jego statek. Nie mogło to być nic innego, nie w zatoce przy Anor Lisen. Nie miała najmniejszego pojęcia, jaka moc trzymała go na tym widzialnym świecie, a co dopiero na powierzchni wody. Wiedziała jednak bez wątpliwości, kim musi być ten samotny żeglarz wysoko nad nimi. Przez chwilę, gdy zatrzymali się i stali na falach tuż poniżej tej wysokiej, widmowej postaci, Jaelle pomyślała o potędze miłości i krótko pomodliła się wtedy za spokój Lisen u boku Tkacza. Wtedy przemówił Amairgen, lub raczej odezwało się to, co z niego zostało. Nie żył od tak dawna, a blask księżyca przeświecał przez niego na wylot. Powiedział głosem przypominającym dźwięk nisko grającej piszczałki, w którą dmie wiatr. – Po co przyszliście? Jaelle poczuła, że się kołysze, traci równowagę. Spodziewała się – choć nie miała pojęcia, dlaczego – słów powitania. Nie tego oziębłego, obojętnego pytania. Nagle morze wydało się przerażająco ciemne i głębokie, a ląd tak odległy. Poczuła bezosobowy dotyk dłoni, który podtrzymywał ją za łokieć. Pwyll poczekał na jej skinienie głową przed ponownym skupieniem swej uwagi na tym, który odezwał się do nich z pokładu nad ich głowami. Zobaczyła, jak patrzy na maga, którego zabił Duszodzierżca. Blady w najlepszych okolicznościach, w poświacie księżyca Paul był teraz biały i sam wyglądał na widmo. Mimo to w jego oczach nie mignęło nawet powątpiewanie, a w głosie nie było wahania, gdy odpowiadał. – Przybyliśmy po włócznię, niespokojny duchu. I po to, by przynieść ci wieści, na jakie czekałeś od tylu lat. – Ktoś był w wieży – wykrzyknął duch. Jaelle wydało się, że wiatr zerwał się na dźwięk cierpienia w tych słowach, prastarego ciężaru straty. – Ktoś był w wieży, więc znów przybyłem tam, gdzie nigdy nie dotarłem jako żywy człowiek, do miejsca, gdzie ona umarła. Kto stanął w tej komnacie, by mnie tu ściągnąć? – Guinevere – rzekł Pwyll i czekał. Amairgen milczał. Jaelle czuła kołysanie fal pod swymi stopami. Zerknęła w dół i szybko podniosła wzrok; przez mącącą w głowie chwilę miała wrażenie, że zobaczyła gwiazdy pod nogami. Amairgen wychylił się za burtę. Ona była najwyższą kapłanką Dany, a nad nią stał duch tego, który złamał moc Dany we Fionavarze. Powinna przekląć go, mówiła jedna część jej duszy, przekląć go, jak czynią to kapłanki Bogini pod koniec każdego

miesiąca. Powinna upuścić krew w toń morza pod sobą i wypowiedzieć najbardziej gorzką z inwokacji Matki. To bardziej niż cokolwiek innego było jej obowiązkiem. Nie mogła jednak tego uczynić. Takiej nienawiści za jego prastary czyn nie miała w sobie tej nocy, ani też nie będzie jej miała już kiedykolwiek. Wiedziała o tym jakimś sposobem. Zbyt wiele było tu cierpienia, zbyt wiele czystego żalu. Wszystkie opowieści zdawały się splatać w jedną. Spojrzała w górę na niego i na to, co trzymał. Zniekształcała go perspektywa, z jakiej patrzyła na niego, lecz rozpoznawała jego rzeźbione, półprzejrzyste rysy, długie, blade pukle jego włosów i potężną, lśniącą włócznię, którą trzymał w obu rękach. Na jednym palcu miał pierścień; wydawało jej się, że wie, co to jest. – Więc Wojownik jest tutaj? – spytał Amairgen; tchnienie na oświetlonej księżycem trzcinie. – Jest – odparł Pwyll. I dodał po chwili: – Jak też i Lancelot. – Co takiego! Nawet w ciemności i z miejsca, gdzie stała, Jaelle dostrzegła, jak oczy maga nagle rozjarzyły się niczym szafiry w nocy. Przesunął dłońmi po włóczni. Pwyll czekał niespiesznie, aż postać nad nimi przyswoi sobie wnioski z tego płynące. Potem, gdy oboje stali na chyboczących się falach przy statku, usłyszeli, jak Amairgen mówi bardzo oficjalnie: – Jakie masz dla mnie wieści po tak długim czasie? Jaelle dostrzegła z zaskoczeniem łzy na twarzy Pwylla. Ten powiedział bardzo łagodnie: – Wieści o ukojeniu, niespokojny duchu. Zostałeś pomszczony, twoja laska została odzyskana. Duszodzierżca Maugrima nie żyje. Wracaj do domu, pierwszy z magów, ukochany Lisen. Pożegluj do domu wśród gwiazd u boku Tkacza i zaznaj spokoju po tylu latach. Udaliśmy się do Cader Sedat i unicestwiliśmy tamtejsze zło mocą twojej laski, którą dzierżył jeden z twoich następców: Loren Srebrny Płaszcz, pierwszy mag Brenninu. Prawdą jest to, co mówię ci dzisiejszej nocy. Jam jest Dwukrotnie Narodzony Mórnira, Pan Letniego Drzewa. Rozległ się wtedy dźwięk, którego Jaelle nigdy nie zapomni do końca swych dni. Nie dobiegł on z ust Amairgena, lecz raczej zdawał się dochodzić z wnętrza samego statku, choć zupełnie nikogo nie było widać. Był to wysoki, zawodzący dźwięk, jakimś sposobem związany z zachodzącym księżycem na zachodzie, boleśnie zawieszony pomiędzy ekstazą i męką. Uświadomiła sobie nagle, że były tu inne duchy, choć niewidoczne. Inni stanowili załogę tego widmowego statku. Wtedy Amairgen przemówił wśród głosów swych żeglarzy i rzekł do Pwylla: – Jeśli to prawda, skoro nadszedł czas, tedy w imię Mórnira powierzam Włócznię waszej opiece. Jednakże proszę cię jeszcze o jedno, jeszcze jedną rzecz, która jest konieczna, zanim będę mógł zaznać spokoju. Jeszcze jedna śmierć.

Po raz pierwszy dostrzegła, że Pwyll waha się. Nie wiedziała, czemu, lecz wiedziała o czymś innym i powiedziała: – Galadan? Posłyszała, jak Pwyll zaczerpuje tchu, tak samo jak poczuła na sobie uporczywe spojrzenie szafirowych oczu tego, który znalazł wiedzę niebios. Powstrzymała się przed drgnięciem. Usłyszała, jak mówi: – Daleko jesteś od swych świątyń i spragnionego topora, kapłanko. Nie boisz się morderczego morza? – Bardziej boję się Spruwacza – powiedziała, z zadowoleniem słysząc, iż jej głos jest mocny i nie drży. Mordercze morze, zauważyła ze smutkiem: Lisen. – I nienawidzę Ciemności bardziej, niż kiedykolwiek nienawidziłam ciebie czy któregokolwiek z magów, jacy poszli twoim śladem. Oszczędzam swe przekleństwa dla Maugrima – przełknęła ślinę – i po dzisiejszej nocy będę się modlić do Dany za spokój twój i Lisen. – Zakończyła rytualnie jak Pwyll przedtem. – Prawdą jest to, co mówię tej nocy. Jam najwyższa kapłanka Bogini we Fionavarze. Co ja powiedziałam?, pomyślała ze zdumieniem i rozbawieniem. Miała jednakże nadzieję, że jej oczy nie zdradzały tego. Z powagą mag spojrzał na nią z wysokości swego zniszczonego statku i po raz pierwszy wtedy ujrzała w nim coś, co wykraczało poza moc i cierpienie. Przypomniała sobie, że był kochany. I sam kochał tak bardzo, że przez te wszystkie lata po śmierci miłość związała go w żalu z tą zatoką, gdzie umarła Lisen. Przez odgłosy, które dochodziły z rozdartego kadłuba statku, Amairgen powiedział: – Byłbym wdzięczny za twe modlitwy. Wcześniejsze słowa Pwylla, pomyślała, dokładnie jego słowa. Odnosiła wrażenie, że ta noc wykroczyła poza obrzeża czasu, gdzie każda rzecz coś znaczyła w ten czy inny sposób. – Galadan – powtórzył Amairgen. Zawodzenie z głębi statku przybrało na sile. Radość i ból, słyszała je oba. Dostrzegła księżyc przeświecający przez pęknięty kadłub wraku. Rozpływał się na jej oczach. – Galadan – krzyknął Amairgen po raz ostatni, spoglądając przy tym na Dwukrotnie Narodzonego. – Przysiągłem – rzekł Pwyll i Jaelle usłyszała po raz pierwszy wątpliwość w jego głosie. Zobaczyła, jak wzdycha i podnosi wyżej głowę. – Przysiągłem, że będzie należał do mnie – rzekł i tym razem głos zabrzmiał dźwięcznie. – Niech tak będzie – powiedział duch Amairgena. – Niech rwa nić nigdy nie zaginie. – Zaczynał rozpływać się; widziała gwiazdę świecącą przez niego na wylot. Uniósł włócznię, gotów rzucić ją im za burtę. Królestwo Dany kończyło się na morzu; nie miała tu mocy. Jednakże Jaelle wciąż była sobą, toteż kiedy stała na ciemnych falach, naszła ją pewna myśl. – Poczekaj! – krzyknęła głosem ostrym i wyraźnym w rozgwieżdżonej nocy. –

Amairgenie, wstrzymaj się! Sądziła, że już za późno, tak był już przejrzysty, a statek tak widmowy, że dostrzegła nisko wiszący księżyc przez jego burty. Jękliwe zawodzenie żeglarzy zdawało się dochodzić z wielkiej oddali. Jednak zjawa wróciła. Nie upuściła włóczni i powoli, na ich oczach, przybrała bardziej materialną postać. Statek zamilkł, kołysząc się na łagodnych falach zatoki. Stojący obok kapłanki Pwyll nic nie mówił, czekał. Wiedziała, że nie ma nic do powiedzenia. Zrobił, co mógł: wiedział, czym jest ten statek, poznał włócznię i wstąpił na fale, by odebrać ją i położyć kres długiej, pełnej udręki żegludze maga. Przyniósł wieści o zemście, a tym samym uwolnieniu. Ta druga sprawa, to, co może wydarzyć się teraz, zależało od niej, bowiem on nie mógł wiedzieć tego, co wiedziała ona. Zimne, upiorne spojrzenie maga było skupione na niej. Powiedział: – Mów, kapłanko. Czemuż miałbym się dla ciebie zatrzymywać? – Ponieważ mam pytanie do ciebie i przemawiam nie tylko w imieniu Dany, lecz także Jasności. – Nagle przestraszyła się własnej myśli, tego, co chciała od niego. – Zadaj je więc – rzekł Amairgen wysoko z góry. Była zbyt długo najwyższą kapłanką, żeby nawet teraz mówić tak bez ogródek. Powiedziała: – Miałeś zamiar upuścić tę włócznię. Czyżbyś wyobrażał sobie, że tak łatwo pozbędziesz się obowiązku dbania o nią? – Tak – odrzekł. – Powierzyłem ją wam i Wojownikowi we Fionavarze. Zbierając się na całą odwagę, Jaelle rzekła ozięble: – To nieprawda, magu. Czy mam ci powiedzieć, czemu? W jego oczach był lód, były jeszcze zimniejsze, niż jej oczy potrafiły się stać. Po jej słowach z głębi wraku znów dobiegł niski, złowieszczy dźwięk. Pwyll nic nie mówił. Słuchał, balansując na falach obok niej. – Powiedz mi, czemu – rzekł Amairgen. – Bowiem miałeś zanieść włócznię Wojownikowi do użytku przeciwko Ciemności, a nie po to, żeby zostawić ją daleko od pola walki. Wyraz twarzy Amairgena sprawiał wrażenie zgryźliwie sardonicznego z głębi rozświetlonej księżycem zimy jego śmierci. – Wykłócasz się jak kapłanka – szepnął. – Widać jasno, że nic się nie zmieniło w Gwen Ystrat mimo wszystkich tych lat, jakie upłynęły. – To nieprawda – powiedział cicho Pwyll, zaskakując zarówno ją, jak i maga. – Zaproponowała, że będzie się za ciebie modlić, Amairgenie. A gdybyś był w stanie zobaczyć nas wyraźnie, wiedziałbyś, że płakała nad tobą, mówiąc te słowa. Wiesz również, lepiej ode mnie, jaką zmianę to oznacza. Kapłanka przełknęła ślinę, zastanawiając się nad tym, czy rzeczywiście chciała,

żeby to dostrzegł. Nie było czasu, by myśleć o tym. Natomiast sama przemówiła głośno: – Usłysz mnie, Amairgenie Biała Gałęzi, o którym od dawna powiadano, iż nienawidził Rakotha Maugrima i legionów Ciemności bardziej niż jakikolwiek inny żywy człowiek. Najwyższy król Brenninu opuszcza Celidon w tej chwili – przynajmniej tak sądzimy. Wydaje znów wojnę Maugrimowi w Andarien, tak jak najwyższy król w twoich czasach. Mamy do przejścia tak samo daleką drogę, jak armia, a jesteśmy pieszo. Ani Wojownik z włócznią, ani nikt z nas tu przy Anor nie zdąży tam na czas. Mamy przed sobą trzy dni wędrówki przez Sennett, a może nawet cztery, nim przejdziemy przez Celyn do Andarien. To była prawda. Wiedziała o tym, podobnie jak Diarmuid i Brendel. Nie mieli jednakże innego wyjścia od chwili, gdy doszli do wniosku, iż Aileron pojedzie na północ z Celidonu, gdzie spóźnił się na bitwę. Będą musieli po prostu iść pieszo najszybciej i najdalej, jak zdołają. I modlić się. Teraz mogą mieć wybór. Straszny to wybór, lecz i czasy były straszne. Zdawało się, że ta część rozwiązania ich problemu spoczywa na niej. – Jeśli to, co mówisz, jest prawdą – powiedział duch – w takim razie rzeczywiście masz powody do obaw. Miałaś jednakże dla mnie pytanie. Zostałem, by go wysłuchać. Mów, bo uprzejmość dłużej nie będzie mnie powstrzymywać w godzinie mego wyzwolenia. Tak więc zadała je: – Czy twój statek weźmie na pokład śmiertelników, Amairgenie? Pwyll ostro zaczerpnął tchu. – Czy wiesz, o co prosisz? – spytał Amairgen bardzo cicho. Między falami, w cieniu tego bladego statku, zrobiło się teraz bardzo zimno. Kapłanka powiedziała: – Sądzę, że tak. – Czy wiesz, że jesteśmy teraz wolni? Że wieść o śmierci Duszodzierżcy jest znakiem końca naszej niewoli w morzu? A ty chcesz nas znów spętać? Wszystko stało się teraz bardzo trudne. Powiedziała: – Nie spętam cię, magu. Nie mam tu mocy, żadnej władzy nad tobą. Zadałam pytanie, nic więcej. – Uświadomiła sobie, że drży. Przez czas, który zdawał się nieskończenie długi, duch maga Conary’ego milczał. Potem, głosem jak podmuch wiatru, powiedział: – Czy popłyniecie z umarłymi? Mordercze morze, pomyślała po raz drugi. Lęk przejmował ją do szpiku kości, była tak daleko od świątyń, które znała. Zamaskowała go jednakże, a następnie zwalczyła. – Czy możemy? – spytała. – Jest nas prawie pięćdziesięcioro i musimy znaleźć się u ujścia Celyn w dwa poranki. Belki statku przed nimi były czarne i potrzaskane. Na poziomie wody widać było

odłamane drzazgi i jedną wielką, ziejącą dziurę, przez którą wpływało morze. Amairgen spojrzał w dół, a nocny podmuch wiatru rozwiewał jego blade loki. Powiedział: – Zrobimy to. Przez noc i dzień i noc zawieziemy was obok klifów Rhudh do Sennett, a potem tam, gdzie Celyn wpływa do morza. Zasłużę na modły, które zaoferowałaś, najwyższa kapłanko Dany. I na sól twoich łez. Trudno było powiedzieć w bladej poświacie księżyca, a ona była daleko w dole, lecz wydawało się, że w jego uśmiechu kryło się nieco serdeczności. – Możemy was zabrać – powiedział. – Choć nie zobaczycie marynarzy, a mnie samego ujrzycie tylko wtedy, gdy na niebie zaświecą gwiazdy. Nieco dalej w stronę rufy od miejsca, gdzie stoicie, jest drabinka. Możecie oboje wejść na pokład, a żeby wasi towarzysze mogli wejść, zakotwiczymy statek przy pomoście u stóp Anor. – Tam jest bardzo płytko – powiedział Pwyll. – Zdołasz podpłynąć tak blisko? Na te słowa Amairgen nagle odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się śmiechem chrapliwym i zimnym w mroku nad morzem. – Dwukrotnie Narodzony Mórnira – rzekł – zrozum jasno, co zamierzasz uczynić. Nie istnieje morze zbyt płytkie dla tego statku. Nas tu nie ma. Was też nie będzie, gdy tylko staniecie na naszym pokładzie. Pytam jeszcze raz – czy popłyniecie z umarłymi? – Popłynę – powiedział spokojnie Pwyll – jeśli tak trzeba. We dwoje poszli po morzu do miejsca, gdzie sznurowa drabinka wisiała na niemal przejrzystej burcie gnijącego statku. Spojrzeli na siebie, nic nie mówiąc. Pwyll wszedł pierwszy, powierzając swój ciężar drabince. Wytrzymała, więc wspinał się powoli, by wreszcie stanąć na pokładzie. Jaelle weszła za nim. Wydawało się, że wspinaczka trwała długo, wspinaczka po pustce ku nicości. Starała się nie myśleć o tym. Pwyll podał jej rękę. Chwyciła ją i pozwoliła się wciągnąć na pokład. Utrzymywał jej ciężar, choć spoglądając pod nogi, widziała na wylot przez deski. W ładowni na dole chlupotały fale. Pośpiesznie podniosła wzrok. Nagle zdało się, że wiatr ucichł, lecz gwiazdy świeciły jaśniej tam, gdzie stali, i księżyc również. Amairgen nie zbliżył się. Podszedł do rumpla i bez niczyjej widzialnej pomocy zaczął prowadzić statek do przystani. Nikogo nie było widać, lecz Jaelle usłyszała teraz kroki, a następnie skrzypienie postrzępionych żagli, które nagle wypełniły się z łopotem, choć wciąż nie czuła ani podmuchu wiatru. Słychać było ciche głosy, pasmo czegoś, co mogło być śmiechem, a potem pożeglowali ku Anor. Spojrzawszy na ląd zobaczyła, że wszyscy pozostali obudzili się i czekali w milczeniu. Zastanawiała się, czy ją widzą i jak ona i Pwyll wyglądają, stojąc tu; czy sami stali się podobni widmom. I jacy będą, gdy zejdą z tego statku, jeśli w ogóle.

Wydawało się, że nie potrzeba żadnych słów. Diarmuid, niepokojąco szybki jak zawsze, już pojął, co się dzieje. Amairgen łagodnie przybił u stóp wieży Lisen, a Jaelle wiedziała, że było to coś, czego nigdy nie uczynił jako żywy człowiek. Spojrzała na niego, lecz nie mogła niczego wyczytać z jego twarzy. Zastanawiała się, czy uśmiech, jaki dostrzegła z dołu, nie był jedynie wytworem jej wyobraźni. Nie było już więcej czasu na zastanawianie. Pierwsi ludzie na pomoście przechodzili już przez reling ze zdumieniem w oczach i różnymi dozami lęku. Podeszła razem z Pwyllem, żeby im pomóc. Ostatnia była Sharra, potem Guinevere i Artur, a wreszcie na pokład wszedł Diarmuid dan Ailell. Spojrzał na Pwylla, a potem obrócił błękitne oczy ku Jaelle, mierząc ją długim spojrzeniem. – Kiepski statek – mruknął wreszcie – ale przyznaję, że szybko zorganizowany. Kapłanka była zbyt spięta, by nawet pomyśleć o odpowiedzi, W każdym razie i tak nie dał jej szansy. Nachyliwszy się szybko, ucałował ją w policzek – na co w żadnym wypadku nie wolno było pozwalać – i rzekł: – Bardzo jasno utkane, Pierwsza Dany. Dzięki wam obojgu. – Zbliżył się i ucałował również Pwylla, – Nie wiedziałem, że tak cię to podnieca – stwierdził sucho Pwyll. Jaelle doszła do wniosku, że to wystarczy również za jej odpowiedź. Wszyscy już znaleźli się na pokładzie i wszyscy milczeli wśród kroków niewidzialnych marynarzy i łopotu żagli, które powinny być zbyt postrzępione, by wypełnić się wiatrem, którego nikt z nich nie czuł. Jaelle odwróciła się i dostrzegła, jak Amairgen zbliża się powoli do Artura z włócznią w rękach. Uświadomiła sobie, że została do zrobienia jeszcze jedna rzecz. – Bądź pozdrowiony – martwy mag rzekł do Wojownika. – O ile żywi mogą być mile widziani tutaj. – O ile jestem żywy – odparł cicho Artur. Amairgen przyglądał mu się przez moment, po czym przyklęknął na jedno kolano. – Powierzono mi w tym świecie rzecz, która należy do ciebie, panie. Czy przyjmiesz Królewską Włócznię z mych rąk? Wypływali w morze, płynąc wzdłuż krzywizny zatoki i skręcając na pomoc pod gwiazdami. Usłyszeli, jak Artur odpowiada po prostu głębokim głosem, w którym dało się słyszeć cień wieków i tylu wojen. – Przyjmę Amairgen uniósł włócznię. Artur wziął ją i kiedy to uczynił, grot Królewskiej Włóczni zalśnił błękitnobiało przez olśniewający moment. W tej samej chwili księżyc zaszedł. Guinevere odwróciła się raptownie, jakby usłyszała jakiś dźwięk. W ciszy obejrzała się na plażę i las za nią. – Och, mój kochany – szepnęła. – Och, moja najdroższa miłości.

Rozdział 9 Walka trwała już od jakiegoś czasu, gdy Flidais wreszcie dotarł do świętego gaju. Zdał sobie sprawę, że przybył jako ostatni. Wszystkie poruszające się duchy Puszczy już tam były, otaczając polanę kręgiem i przyglądając się, a te, które nie mogły podróżować, również były obecne, wysławszy swą świadomość, by patrzeć przez oczy tam zebranych. Ustępowały mu z drogi, gdy się zbliżył, choć niektóre chętniej niż inne, co nie uszło jego uwagi. Niemniej jednak był synem Cernana i zostawiano dla niego miejsce. Przechodząc wśród tej widmowej kompanii, dotarł wreszcie do samego brzegu polany, a kiedy spojrzał na nią, dostrzegł Lancelota, który toczył rozpaczliwy bój przy świetle gwiazd o swoje życie i Dariena. Flidais żył od bardzo dawna, lecz tylko raz przedtem widział Najstarszego, tej nocy, gdy cała Pendaran zebrała się jak teraz, by patrzeć, jak Curdardh wyłania się z rozdartej ziemi, żeby zabić Amairgena z Brenninu, który ośmielił się spędzić noc na polanie. Flidais był wtedy młody, lecz zawsze był mądrym, uważnym dzieckiem, toteż wspomnienie było wyraźne: demon, wzgardziwszy potężnym młotem, chciał zgnieść i zmiażdżyć umysł aroganckiego intruza, który był śmiertelnikiem i niczym więcej, i nie mógł się mu oprzeć. A jednak Flidais pamiętał, że Amairgen oparł się. Z żelazną wolą i odwagą, jakiej młodszy syn Cernana nie widział u nikogo we wszystkich latach, jakie upłynęły od tamtej chwili, mag toczył bój z Najstarszym i zwyciężył. Jednak tylko dlatego, że otrzymał pomoc. Flidais nigdy nie zapomni dreszczu szoku i podniecenia, jaki poczuł (niczym smak zakazanego wina w pałacu Machy wśród chmur, lub jego pierwsze i ostatnie zerknięcie na Ceinwen wyłaniającą się nago ze swej sadzawki w gaju Faelinn) w chwili, gdy uświadomił sobie, że Mórnir wtrąca się do walki. W końcu, gdy Amairgen przepędził Curdardha w szarej godzinie przed świtem, Bóg – oświadczywszy później z przytłaczającą władczością swego grzmiącego głosu, iż został wezwany i zobowiązany przez zwycięstwo Amairgena – objawił się śmiertelnikowi i w taki sposób powierzył mu rany wiedzy niebios. Później Mórnir musiał zawrzeć ugodę z Daną – co wywołało zamęt wśród bogów i bogiń, który, jak pomyślał Flidais, znów znalazłszy się na polanie tysiąc lat później, nie miał nic i jednocześnie bardzo wiele wspólnego z tym, co się teraz działo. Niemniej jednak dwie prawdy zaświtały bardzo jasno niewysokiemu andainowi, w trakcie przyglądania się postaciom toczącym walkę pod gwiazdami. Pierwszą był fakt, iż z jakiegoś nie znanego powodu – a Flidais jeszcze nie wiedział o pobycie Lancelota wśród umarłych w Cader Sedat – demon oprócz mocy

umysłu używał w bitwie swego młota i swej przerażającej fizycznej postaci. Drugą było to, iż Lancelot walczył sam, bez wsparcia jakiejkolwiek mocy, mając jedynie swój miecz i swe umiejętności. Co oznaczało, jak uświadomił sobie obserwujący andain, że Lancelot nie mógł wygrać, pomimo to, kim jest i kim był zawsze: niezrównanym wśród śmiertelników we wszystkich światach Tkacza. Przypomniawszy sobie z jaskrawą wyrazistością czasy, kiedy był Taliesinem w Camelocie i ujrzał po raz pierwszy, jak ten mężczyzna walczy, Flidais poczuł ból w gardle i ucisk narastający w jego szerokiej piersi na widok beznadziejnej, olśniewającej odwagi, która tu się marnuje. Zdumiał sam siebie: andainowie nie powinni dbać o śmiertelników, nawet o kogoś takiego. Poza tym, Flidais był strażnikiem Puszczy, a ten człowiek profanował święty gaj. Jego obowiązki i powinności powinny być dla niego tak jasne, jak krąg nieba nad polaną. Dzień temu i być może, gdyby był to kto inny, tak byłoby. Lecz już nie teraz i nie w przypadku Lancelota. Flidais przyglądał się scenie wzrokiem przenikającym mrok rozgwieżdżonej nocy i przez żal z powodu tego, co ujrzał, zdradził zaufanie pokładane w nim od tak dawna. Curdardh stale zmieniał powierzchowność, a jego bezpostaciowa, płynna forma przybierała wciąż nowe i mordercze kształty podczas walki. Na oczach Flidaisa wypuścił nową kończynę i wytworzył kamienny miecz na jej końcu, miecz stworzony ze swego własnego ciała. Natarł na Lancelota, zmusił go tym mieczem do wycofania się pod drzewa na wschodniej krawędzi polany, a następnie z pierwotną siłą zamachnął się bez trudu swym potężnym młotem, zadając morderczy cios. Przed którym człowiek rozpaczliwie zdołał się uchylić. Lancelot rzucił się w bok na ziemię i przeturlał się w sposób, dzięki któremu wymknął się spod miażdżącego młota i ponad jednocześnie tnącym mieczem, po czym natychmiast po wylądowaniu znalazł się jakimś cudem na kolanach i machnął wyciągniętym daleko mieczem, odcinając całkowicie od barku najnowsze ramię Curdardha. Kamienny miecz spadł niegroźnie na trawę. Flidais zatrzymał oddech ze zdumienia i podziwu zmieszanego z lękiem. Potem, po chwili szalonej, nierozsądnej nadziei, znów wypuścił powietrze z płuc, wydając długie, żałosne westchnienie. Bowiem demon tylko roześmiał się – ani nie zmęczony, ani ranny – i wypuścił kolejną kończynę ze swego szarego niczym tupek tułowia. Następną kończynę z następnym mieczem, dokładnie taką samą jak poprzednio. I znów atakował, bezlitośnie, nie dając chwili wytchnienia. Jeszcze raz Lancelot uchylił się przed młotem wykutym w otchłani, jeszcze raz sparował cios kamiennego miecza i tym razem, ruchem zbyt szybkim, by dobrze mu się przyjrzeć, sam zadał cios mieczem, który utkwił w ciemnej, oblepionej robakami głowie demona ziemi To

musiało sprawić ból, pomyślał Flidais, wciąż zdumiony tym, jak bardzo się przejmuje. Zdawał się nie mylić, bowiem Curdardh zawahał się, grzmiąc bez słów, nim znów zaczął płynnie zmieniać kształt: tym razem tworząc żywą istotę z gładkiego kamienia, niewrażliwą, odporną na ciosy miecza bez względu na to, gdzie go wykuto, i czyja ręka nim władała. Stwór ten zaczął ścigać człowieka po małym obszarze polany, by odciąć mu drogę i zgnieść go na śmierć. Flidais zdał sobie wtedy sprawę, że od początku nie mylił się. Za każdym razem, gdy Lancelot ranił demona i wyrządzał mu jakąkolwiek szkodę, ten potrafił przybrać kształt, który był nie do pokonania. Potrafił uleczyć każdą swą ranę zadaną mieczem, jednocześnie wciąż zmuszając tracącego siły człowieka do wymykania się jego groźnemu pościgowi. Flidais dostrzegł, że nawet ze zniekształconą nogą – rytualnie okaleczoną tysiąclecia temu na znak przywiązania stróżującego demona do polany – Curdardh był zwinny i niebezpieczny, polana była niewielka, a drzewa dookoła i przyglądające się duchy nie pozwoliłyby człowiekowi wymknąć się, choćby na chwilę, ze świętego miejsca, którego spokój zmącił. I gdzie miał zginąć. On i ktoś jeszcze. Oderwawszy wzrok od zawziętej, morderczej walki, Flidais spojrzał w prawo. Chłopiec o twarzy bladej jak ściana obserwował walkę z zupełnie nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Przyglądając się synowi Rakotha, Flidais poczuł ogarniające go to samo uczucie instynktownego cofania się, jakiego zaznał na plaży przy Anor i był dość uczciwy wobec siebie, by nazwać je strachem. Wtedy pomyślał o tym, kim jest jego matka, obejrzał się na Lancelota toczącego w milczeniu bój w ciemności o życie tego dziecka i opanowawszy swe wątpliwości, podszedł po trawie na krawędzi polany do Dariena. – Nazywam się Flidais – rzekł, w ten sposób łamiąc swą najstarszą regułę dotyczącą takich spraw. Cóż znaczą jednak reguły, pomyślał, w taką noc, jak ta, i gdy rozmawia się z kimś takim, jak to dziecko? Darien odsunął się kilka kroków w bok, uciekając przed bliższym kontaktem. Nie spuszczał oczu ani na chwilę z dwóch postaci walczących przed nim. – Jestem przyjacielem twojej matki – powiedział Flidais, szukając odpowiednich słów z dziwnym jak dla niego wysiłkiem. – Proszę, byś uwierzył, że nie mam wobec ciebie złych zamiarów. Po raz pierwszy chłopiec odwrócił się ku niemu. – To już nie ma znaczenia – powiedział nieco tylko głośniej niż szeptem. – Nie możesz niczego zmienić, prawda? Odbierają mi prawo wyboru. Zdjęty chłodem Flidais miał wrażenie, że widzi go po raz pierwszy, nagle uświadomiwszy sobie, jak młody i piękny jest Darien, a ponieważ jego wzrok przenikał ciemność, także to, jak niebieskie są oczy chłopca. Nie potrafił jednakże, bez względu na to, jakby się starał, zatrzeć obrazu tych

oczu błyszczących czerwienią na plaży ani łuny płonącego drzewa. Z polany dobiegł nagle głośny łoskot i Flidais szybko przywarł plecami do pnia jednego z drzew. Znajdujący się w odległości nie większej niż niecałe dwa metry od niego Lancelot wycofywał się w ich stronę, ścigany przy dźwiękach przypominających zgrzyt piargu przez demona w swej nienaruszalnej, kamiennej postaci. Gdy Lancelot zbliżył się, Flidais zauważył, że całe jego ciało pokryte było masą rozcięć i ciemniejących siniaków. Krew płynęła obficie z jego lewego ramienia i prawego boku. Ubranie wisiało na nim w pociętych, okrwawionych strzępach, a gęste, czarne włosy lepiły się do głowy. Strużki potu spływały stale po jego twarzy. Wyglądało na to, że ignorując ranę, co kilka chwil musiał unosić wolną rękę i wycierać pot z oczu, żeby coś widzieć. Jeśli w ogóle coś widział. Był bowiem jedynie śmiertelnikiem pozbawionym czyjejkolwiek pomocy, a nawet sierp księżyca dawno znikł z oczu na zachodzie, zasłonięty przez drzewa otaczające polanę. Jedynie garść gwiazd spoglądała z wysokości na ten akt odwagi udręczonej, roziskrzonej duszy Lancelota z Jeziora – najszlachetniejszy, najbardziej niemożliwy akt odwagi, jaki kiedykolwiek wpleciono w Gobelin. Związany swym obowiązkiem wobec Puszczy i mocą tego miejsca Flidais patrzył bezradnie, jak obydwaj zbliżyli się jeszcze bardziej do niego. Zobaczył, że Lancelot, gibki i zwinnostopy, zapanowawszy nad swym bólem i zmęczeniem, przykląkł na jedno kolano tuż poza zasięgiem nacierającego demona i rzuciwszy się w przód i ku dołowi, ciął mieczem demona w nogę, jedyną część tego łupkowoszarego, kamiennego kształtu, jaka nie była odporna na żelazo. Jednakże mimo swej groteskowej, zarobaczywionej brzydoty, demon gaju uskoczył zgrabnie przed pchnięciem. Z przerażającą szybkością uformował kolejne ramię z mieczem i gdy tylko broń nabrała kształtu, spuścił brutalny cios na leżącego mężczyznę. Który odturlał się gwałtownym ruchem, wykręcając boleśnie ciało i wzniósł swój jasny miecz na spotkanie przytłaczającej siły spadającego kamiennego oręża Curdardha. Klingi zetknęły się ze zgrzytem, od którego zadrżała polana. Flidais zacisnął pięści, czując łomot serca, lecz wtedy dostrzegł, że nawet w zetknięciu z pełną brutalną siłą ramienia demona Lancelot się nie ugiął. Jego miecz nie pękł, ani też muskularna ręka nie ustąpiła. Ostrza mieczy zderzyły się i to kamień strzaskał się, gdy tymczasem Lancelot znów odtoczył się od brzegu polany i dysząc konwulsyjnie, stanął na równe nogi. Z kolejną raną, jak dostrzegł Flidais. Wyszczerbiony fragment miecza demona znów go poharatał. Koszula Lancelota wisiała w krępujących ruchy strzępach, więc

mężczyzna zerwał ją i stanął z nagą piersią pośrodku polany. Ciemna krew płynęła z rany nad jego sercem. Balansował czujnie na palcach stóp, nie spuszczając z oczu przeciwnika i znów trzymając wzniesiony miecz w oczekiwaniu na kolejny atak Curdardha. I Curdardh ruszył do natarcia z pierwotną, bezlitosną, nie znającą zmęczenia potęgą ziemi. Znów zmieniwszy kształt, porzucając niezdarną, choć niewrażliwą postać głazu, ponownie stworzył sobie głowę – a była ona niemal ludzka, choć miała tylko jedno potworne oko pośrodku, z którego czarne larwy i żuki spadały niczym łzy – i co najstraszniejsze, wyciągnął gdzieś ze swego wnętrza ten kolosalny młot. Chwyciwszy go w rękę tak mocarną, że jej obwód wydawał się równy obwodowi klatki piersiowej Lancelota, demon rzucił się naprzód, wydając się przebyć przestrzeń całej polany jednym krokiem, i rycząc jak lawina, zamachnął się młotem na czekającego człowieka. Który znów się uchylił, choć ledwo, bowiem demon był brutalnie szybki. Flidais poczuł, że ziemia się zatrzęsła od tego uderzenia, a kiedy Curdardh zaatakował, nie zaprzestając ani na chwilę pościgu, andain zobaczył dymiącą dziurę w spalonej trawie polany, gdzie młot spadł niczym zagłada. I tak to ciągnęło się bez końca, aż Flidais, wbijając paznokcie nieświadomie w dłonie, sądził, że jemu samemu serce pęknie z wysiłku i zmęczenia. Raz za razem Lancelot uchylał się przed groźnym młotem i tnącymi mieczami, jakie demon ukształtował ze swego ciała. Dwakroć jeszcze człowiekowi udało się odrąbać ramiona, które wymachiwały kamiennymi mieczami i dwakroć jeszcze zdołał podskoczyć z lśniącym wdziękiem godnym przyglądających się gwiazd i ranić Curdardha, raz w oko, a raz w kark, zmuszając go za każdym razem do wycofania się w ochronny, gojący kształt skały. Dawało to chwilę wytchnienia człowiekowi, lecz niedługą, bowiem nawet w tej postaci demon mógł atakować, starając się za wszelką cenę zapędzić Lancelota pod nieprzeniknioną ścianę drzew otaczających polanę i rozgnieść go ciemną, cętkowaną masą swego ciała. Ponownie atak zagnał demona i człowieka w pobliże miejsca, gdzie Flidais stał obok Dariena. I jeszcze raz Lancelot zdołał uskoczyć w bok, lecz tym razem wylądował barkiem w jednej z tych dymiących dziur, jakie wybił młot. Flidais usłyszał, jak mężczyzna mimowolnie jęknął z bólu, a potem zobaczył, jak uchyla się przed ponowionym natarciem, tym razem z rozpaczliwą niezdarnością. Jest teraz poparzony, uświadomił sobie andain, zdjęty do głębi duszy grozą i litością. Usłyszał zdławiony dźwięk dobiegający z pobliża i zdał sobie sprawę, że Darien również zauważył, co się stało. Zerknął krótko na chłopca i serce mu zamarło, dosłownie, na moment. Darien stale obracał w dłoniach błyszczący sztylet, zdając się

niemal nieświadomy tego, co robi. Flidais dostrzegł charakterystyczny błysk błękitu, więc wiedział, co to za sztylet. – Bądź ostrożny! – szepnął pośpiesznie. Kaszlnął; w gardle mu zaschło. – Co zamierzasz uczynić? Po raz drugi Darien spojrzał wprost na niego. – Nie wiem – powiedział chłopiec, żałośnie młody. – Uczyniłem me oczy czerwonymi, nim przyszedłeś... tak objawia się moja moc. – Flidais stoczył walkę, tym razem zwycięską, by ukryć swój lęk. Skinął głową. Darien kontynuował. – Ale nic się nie stało. Ta kamienna poczwara powiedziała, że to dlatego, że nie sięgam wystarczająco głęboko, by zwyciężyć go. Że nie mam tu mocy. Więc... – Przerwał i spojrzał na nóż. – Pomyślałem, że mógłbym... Przez czarną noc, przez czerń tego, co się tu działo i litość oraz grozę, jaką odczuwał, Flidais z Pendaran zdawał się dostrzegać oczami duszy słabe, niemal ułudne światełko, które płonęło w wielkiej oddali. Małe światełko, niczym blady blask świeczki w oknie chatki w nocy, który dostrzega wędrowiec wśród burzy daleko od domu. Flidais odezwał się swym głębokim, dźwięcznym głosem: – To zacna myśl, Darienie. Godna ciebie i godna tego, który czyni to dla ciebie. Nie rób jednak tego teraz i nie tym ostrzem. – Dlaczego? – spytał słabym, nieśmiałym głosem Darien. – Raz jeden powiem ci i powierzę to tylko twoim uszom, a raz wystarczy tym, którzy są mądrzy – zaintonował Flidais, powracając, nawet jeśli tylko na chwilę, do swej wykrętnej tajemniczości. Poczuł znajomy przypływ zadowolenia, iż nawet tutaj, nawet przy tym, co się dzieje, on wiedział o tym. A to przypomniało mu – co sięgało ponad zadowolenie ku rozkoszy – o tym, co jeszcze teraz wiedział. Przypomniawszy sobie o tym, przypomniał sobie również, że wcześniej tej nocy złożył przysięgę, iż będzie starał się utworzyć jasność z mroku dokoła. Spojrzał na Dariena, wahając się, po czym rzekł całkiem wprost: – To, co trzymasz w ręku, nosi nazwę Lókdal. To zaklęty sztylet krasnoludów podarowany Colanowi dan Conary’emu dawno temu. Zamknął oczy na chwilę, by przywołać dokładne słowa, jakie przekazał mu senny od wina mag pewnej wiosennej nocy siedemset lat temu przy ognisku na obrzeżu bagien Llychlyn. – Kto zada cios tą klingą bez miłości w sercu – rzekł Flidais, przypomniawszy sobie słowa – zginie bez wątpienia. – A potem dodał resztę: – Kto zabije nim z miłości, może uczynić ze swej duszy dar dla tego, kto jest naznaczony wzorem na rękojeści sztyletu. – Potężne słowa i głęboko zakorzeniona, zawiła magia. Darien spuścił głowę i przyglądał się wzorowi wygrawerowanemu na uchwycie klingi. Potem podniósł wzrok i rzekł tak cicho, że Flidais musiał wytężyć słuch, by go usłyszeć. – Nie życzyłbym mojej duszy niczemu, co żyje. – Po chwili, andain usłyszał jego słowa. – Moim darem miał być sam ten sztylet, zanim sprowadzono mnie tutaj.

– Darem dla kogo? – spytał Flidais, choć w głębi duszy wiedział. – Dla mojego ojca, oczywiście – powiedział Darien. – Abym mógł zaznać miłego przyjęcia gdzieś wśród światów. Musi być coś, co można powiedzieć na to, myślał Flidais. Musi istnieć właściwa odpowiedź, tak wiele od tego zależało. Tym razem jednakże nie mógł zebrać myśli. Nie potrafił znaleźć słów, a potem nagle nie miał już na nie czasu. Od strony polany dobiegł grzmiący łoskot, głośniejszy od wszystkich poprzednich, a tym razem wraz z nim zabrzmiało echo triumfu. Flidais odwrócił się w samą porę, by zobaczyć, jak Lancelot leci w powietrzu, odrzucony samym końcem zamachu młotem, przed którym nie zdołał się zupełnie uchylić. Zmiażdżyłby go na śmierć, gdyby trafił go lepiej. A tak, trafiony byle muśnięciem, przeleciał przez pół polany, by upaść, bezwładny i posiniaczony, obok Dariena. Curdardh o niespożytych siłach, wyczuwszy wreszcie koniec, zbliżał się znów do niego. Brocząc krwią, rozpaczliwie znużony i z lewym ramieniem wiszącym teraz bezwładnie, Lancelot jakimś cudem, siłą woli, jakiej nie potrafił pojąć nawet Flidais, podniósł się na nogi. W ułamku chwili nim demon rzucił się na niego, odwrócił się ku Darienowi. Flidais dostrzegł, że ich spojrzenia zetknęły się. Wtedy usłyszał, jak Lancelot mówi szybko głosem pozbawionym wszelkiej modulacji: – Jeden ostatni rzut, na pamiątkę Gawaina. Nic mi już nie zostało. Policz do dziesięciu i wrzaśnij. A potem pomódl się do kogo chcesz. Nie miał czasu na nic więcej. Uskakując w bok półpiruetem, znów zanurkował pod morderczym młotem i odturlał się od niego. Oręż uderzył w ziemię, gdzie Lancelot stał przed chwilą i Flidais wzdrygnął się od grzmotu tego ciosu oraz żaru, jaki buchnął z rozdartej ziemi. Curdardh odwrócił się gwałtownie. Lancelot znów był na nogach, chwiejąc się nieco. Demon wydał chrzęszczący dźwięk, jakby coś się posypało, i powoli zbliżał się. Flidais miał wrażenie, że serce pęknie mu w piersi, gdy tak stał tam. Upływające sekundy były najdłuższymi, jakie poznał w swym długim życiu. Był strażnikiem Puszczy i tego gaju w równym stopniu, co Curdardh. Ci dwaj sprofanowali polanę! Trzy. Nie mógł spojrzeć na Dariena. Demon ciął swym mieczem. Lancelot sparował, potykając się. Pięć. Znów Curdardh zadał pchnięcie kamienną klingą, trzymając gigantyczny młot wysoko w gotowości. I znów mężczyzna obronił się. Nieomal upadł. Flidais nagle usłyszał szelest niecierpliwego wyczekiwania wśród liści obserwujących drzew. Siedem. Przykuty do milczenia, zmuszony być świadkiem andain posmakował krew w ustach: przygryzł język. Curdardh, płynny, gibki, całkowicie nieznużony, sunął naprzód, wykonując finty mieczem. Flidais dostrzegł,

że młot wznosi się coraz wyżej. Sam uniósł ręce w bezużytecznym, żałosnym geście zaprzeczenia. I w tym momencie Darien wybuchł dźwiękiem, jakiego Flidais nigdy nie słyszał przez wszystkie swe lata. Był to wrzask cierpienia i wściekłości, przerażenia i oślepiającej męki, krwawiący i wydarty w całości z udręczonej duszy. Był potworny, niemożliwy do utrzymania, przytłaczający. Flidais, którego powaliła na kolana siła udręki tego krzyku, zobaczył, że Curdardh szybko obejrzał się. I Lancelot wykonał swój ruch. Po dwóch chyżych krokach i pełnym wysiłku podskoku ciął swym błyszczącym mieczem ze zdumiewającą siłą i odrąbał zupełnie rękę, do której nie był w stanie dosięgnąć dotychczas. Rękę, która trzymała potworny młot. Demon ryknął ze wstrząsu i bólu, lecz już w tym samym czasie zabliźnił amputowaną kończynę i wypuszczał następną. Flidais dostrzegł to kątem oka. Przyglądał się jednakże Lancelotowi, który wylądował zwinnie po tym niewiarygodnym ciosie, który odrzucił swój miecz w stronę Dariena i Flidaisa i który, dysząc chrapliwie, nachylał się teraz nad młotem Curdardha. Lewą rękę miał bezwładną. Pochwycił trzonek młota prawą ręką i jęcząc z wysiłku, spróbował go podnieść. Nie udało mu się, Młot był olbrzymi, niewyobrażalnie ciężki. Był to oręż demona, broń Najstarszego. Wykuto ją w ogniu głębszym niż przepaści Dany. A Lancelot z Jeziora był tylko człowiekiem. Flidais ujrzał, że demon ukształtował dwa nowe miecze ze swego ciała. Zobaczył, jak znów nadchodzi z mokrym, gulgoczącym dźwiękiem wściekłości i bólu. Lancelot spojrzał w górę. I klęczący Flidais, który nie był w stanie poruszyć się, a nawet odetchnąć, w tym momencie poznał na nowo wielkość człowieka. Zobaczył, jak Lancelot siłą woli nakazuje sobie – bo nie było na to innego słowa – unieść ten czarny młot jedną ręką. I oręż drgnął. Trzonek oderwał się od ziemi, a potem, co było niewiarygodne, także jego monstrualny obuch. Demon zatrzymał się ze zgrzytem, gdy Lancelot z ustami otworzonymi szeroko w bezgłośnym krzyku największego wysiłku, wykorzystał początkowy ruch, by zatoczyć pełny krąg z wyciągniętym absolutnie ramieniem o napiętych, żylastych, lśniących muskułach. Młot wznosił się nieubłaganie coraz wyżej wraz z pędem jego ruchu. Wtedy Lancelot wypuścił go. I ten potężny młot wykuty w ziejących ku dołowi płomieniach, ciśnięty z całą pasją niezrównanej duszy, uderzył w pierś Curdardha Najstarszego z dźwiękiem pękającej skorupy ziemskiej i strzaskał demona gaju na kawałki, odłamki i okruchy, zabijając go całkowicie.

Flidais poczuł ciszę jak ciężar na swym życiu. Nigdy przedtem nie słyszał, by Pendaran była tak cicha. Nie zaszeleścił ani liść, ani jeden duch nie zaszeptał; moce Puszczy stały jak zaczarowane z zalęknionego zdumienia i osłupienia. Flidais odniósł absurdalne wrażenie, że nawet gwiazdy nad polaną przestały się obracać, samo Krosno stało w ciszy i bezruchu, a dłonie Tkacza znieruchomiały. Spojrzał na swe własne drżące dłonie i wstał powoli, odnosząc wrażenie, że ten ruch jest powrotem do tutejszego czasu z zupełnie innego świata. Szedł w ciszy i stanął obok mężczyzny pośrodku gaju. Lancelot podniósł się do pozycji siedzącej, zgiął kolana i spuścił głowę między nie. Jego lewe ramię zwisało bezwładnie. Trawa była zbroczona ciemną krwią, która wciąż płynęła z pół tuzina jego ran. Na barku miał okropne oparzenie, czerwone i pokryte pęcherzami, w miejscu, którym podczas turlania się dotknął rozżarzonej jamy od uderzenia młota. Podchodząc bliżej, Flidais dostrzegł wtedy jeszcze jedno oparzenie i oddech zamarł mu boleśnie w piersi. Tam, gdzie dłoń mężczyzny – niegdyś tak piękna – ściskała młot Curdardha, skóra wewnętrznej strony dłoni sczerniała i obłaziła grubymi płatami okaleczonego ciała. – Och, Lancelocie – szepnął andain. Zabrzmiało to jak skrzek, niemal niedosłyszalnie. Mężczyzna powoli podniósł głowę. Jego zmącony bólem wzrok napotkał spojrzenie Flidaisa, a potem, co było trudne do uwierzenia, blady cień uśmiechu zaświtał na jego ustach. – Taliesinie – szepnął. – Wydawało mi się, że cię widzę. Przykro mi... – jęknął i spojrzał na swą spaloną dłoń. Potem odwrócił oczy i ciągnął dalej. – Przykro mi, że nie mogłem cię wcześniej odpowiednio powitać. Flidais pokręcił głową w milczeniu. Otworzył usta, lecz nie padło z nich żadne słowo. Chrząknął i spróbował jeszcze raz, tym razem oficjalnie. – Od wieków powiadano, że za twych czasów nie mógł ci dorównać żaden ziemski rycerz. To, z czym dziś stoczyłeś bój, nie było śmiertelne i nigdy nie powinno było zostać pokonane. Nigdy nie widziałem czegoś, co mogłoby się z tym równać i nigdy już nie zobaczę. Czym mogę ci służyć, panie Lancelocie? Wzrok śmiertelnika utkwiony w jego oczach, zdawał się przejaśnić nieco. – Swoim milczeniem, Taliesinie. Potrzebne mi twe milczenie na temat tego, co wydarzyło się tutaj, aby wszystkie światy nie poznały mej hańby. – Hańby? – Flidais poczuł, że głos mu się załamuje. Lancelot uniósł głowę, by spojrzeć na gwiazdy wysoko iu niebie. – To miał być pojedynek – rzekł cicho. – A ja szukałem pomocy u chłopca. Będzie to skazą na mym imieniu tak długo, póki czas będzie płynąć.

– W imię Krosna! – Nie wytrzymał Flidais. – Cóż to za idiotvzm! A co drzewa i moce Puszczy, które pomagały Curdardhowi i zamykały ci drogę? A co z po Jem walki, na Którym moc demona była większa niż gdziekolwiek indziej? A co z ciemnością, w której on widział, a ty nie? A co z... – Niemniej jednak – szepnął Lancelot i ostry głos małego andaina ucichł. – Niemniej jednak szukałem pomocy w walce jeden na jednego. – Czy to coś tak strasznego? – powiedział nowy głos. Flidais odwrócił się. Darien przyszedł znad obrzeża polany. Jego twarz była teraz spokojna, lecz Flidais wciąż dostrzegał cień grymasu udręki obecnej, kiedy chłopiec krzyczał. – Obaj zginęlibyśmy – ciągnął dalej Darien. – Dlaczego było czymś tak strasznym poprosić o ten jeden drobiazg? Lancelot obrócił wzrok ku niemu. Przez chwilę trwała cisza, a potem rzekł: – Z wyjątkiem jednej sprawy, miłości, za którą będę wiecznie pokutował, służyłem Jasności we wszystkim, co czyniłem. W tej służbie zwycięstwo osiągnięte dzięki narzędziu Ciemności nie jest wcale zwycięstwem. Darien zrobił krok do tyłu. – Czy masz na myśli mnie? – spytał. – Narzędzie... – Nie – szepnął spokojnie Lancelot. Flidais poczuł, że znów ogarnia go zimny strach i spojrzał na chłopca. – Nie. Mialer na myśli to, co zrobiłem. Ocaliłeś mi życie – powiedział Darien. Zabrzmiało to jak oskarżenie. Nie posunął się ponownie naprzód. – A ty mnie. – Wciąż spokojnie. Dlaczego? – krzyknął niespodziewanie Darien. – Dla czego to zrobiłeś? Mężczyzna zamknął oczy na chwilę, po czym znów je otwc rzyl – Ponieważ prosiła mnie o to twoja matka – rzekł po prostu. Przy tych słowach Flidais znów usłyszał szelest liści. Czułbc w sercu. Darien stał jakby gotował się do ucieczki, lecz jeszcze nie ruszył się. – Powiedziała, że idę do mego ojca – powiedział nieco ciszej. – Czy powiedziała ci? Czy wiesz, że ocaliłeś mnie żebym to uczynił? Lancelot pokręcił głową. Podniósł głos, choć wyraźnie kosztowało go to sporo wysiłku. – Ocaliłem cię, żebyś poszedł własn drogą. Darien zaśmiał się. Dźwięk ten dźgnął Flidaisa niczym nóż – A jeśli wiedzie ona na północ? – spytał zimno chłopiec gło sem, który nagle zabrzmiał dużo starzej. – Prosto na północ ki Ciemności? Do Rakotha Maugrima? Spojrzenie Lancelota było cierpliwe, a głos absolutnie spokój ny. – Tedy wiedzie cię ona tam z twego wyboru, Darienie. Tyl ko wtedy nie jesteśmy niewolnikami, jeśli możemy zadecydował o tym, gdzie chcemy iść. Jeśli tego nie ma, wszystko inne jes kpiną.

Nastała cisza, ku przerażeniu Flidaisa przerwana przez znów śmiejącego się Dariena. Był to gorzki, samotny i zagubiony dźwięk – A jednak tak jest – rzekł chłopiec. – Wszystko jest kpiną, Światło zgasło, kiedy je włożyłem. Nie wiedziałeś o tym? A poza tym, dlaczego, dlaczego miałbym postanowić iść pieszo? Zapadła chwila ciszy. – Nie! – krzyknął Flidais, wyciągając rękę do dziecka. Za późno. Być może zawsze było za późno: od urodzenia, od poczęcia wśród nieświatła Starkadh, od chwili utkania światów, pomyślał z bólem serca Flidais. Oczy zapłonęły dziką czerwienią. Rozległ się ryk mocy puszczańskich, kształty zamgliły się w gaju i nagle Darien zniknął. Na jego miejscu lśniąca biało w ciemności sowa zanurkowała szybko w trawę, pochwyciła upuszczony sztylet w dziób, po czym wzbiła się ponownie, skręcając na północ i znikając z oczu. Na północ. Flidais popatrzył na krąg nocnego nieba obramowany niebotycznymi drzewami i z całej duszy chciał, by pojawit się na nim pewien kształt. Kształt zawracającej białej sowy, która leci ku nim, by wylądować obok i ponownie przybrać postać dziecka, jasnowłosego dziecka o łagodnych, niebieskich oczach, które wybrało Jasność i zostało przez nie wybrane, by być lśniącym ostrzem w zapadającej ciemności. Przełknął ślinę. Odwrócił oczy od pustego nieba. Spojrzał znów na Lancelota – który, broczący krwią i poparzony, ledwo trzymał się na nogach ze zmęczenia. – Co robisz? – zakrzyknął Flidais. Lancelot spojrzał na niego z góry. – Idę za nim – odpowiedział z całym spokojem, jakby była to najoczywistsza rzecz na świecie. – Pomożesz mi przypasać miecz? – Uniósł okaleczoną dłoń; lewa ręka zwisała bezwładnie u jego boku. – Oszalałeś? – krzyknął andain. Lancelot wydał dźwięk, któremu udało się być śmiechem. – Byłem szalony – przyznał. – Dawno temu. Ale nie teraz, maleńki. Co chciałbyś, żebym zrobił? Położył się i lizał rany w czas wojny? Flidais aż zatańczył ze zniecierpliwienia i rozpaczy. – Jaką rolę możesz odegrać, jeśli zabijesz się? – Jestem świadom tego, że nie na wiele się zdam teraz – powiedział z powagą Lancelot – lecz nie sądzę, by te rany miały... – Pójdziesz za nim? – przerwał andain, gdy dotarło do niego pełne znaczenie słów Lancelota. – Lancelocie, on jest teraz sową, on leci! Do czasu, gdy wydostaniesz się z Pendaran, on będzie... Przerwał nagle w połowie zdania. – Co tam? O czym pomyślałeś, mądre dziecię?

Od bardzo dawna już nie był dzieckiem. Jednak rzeczywiście pomyślał o czymś. Spojrzał na mężczyznę i zobaczył krew na jego nagiej piersi. – Zamierzał polecieć prosto na północ. Ten kurs zaprowadzi go nad zachodnią krawędź Daniloth. – I co? – I może nie przedostać się przez nią. Czas płynie bardzo dziwnie w Krainie Cieni. – Mój miecz – powiedział zwięźle Lancelot. – Szybko. Mimo woli Flidais poszedł podnieść porzucony oręż, a potem pochwę. Wrócił do Lancelota i najdelikatniej, jak potrafił, przypasał miecz do jego boku. – Czy duchy Puszczy pozwolą mi przejść? – spytał cicho Lancelot. Flidais przystanął na chwilę, by posłuchać wieści mknących wokół nich i pod ich stopami. – Pozwolą – stwierdził wreszcie, niemało zaskoczony. – Dla Guinevere i za twoją krew przelaną tej nocy. Czynią ci zaszczyt, Lancelocie. – Większy niż zasługuję – rzekł mężczyzna. Westchnął głęboko, jakby gromadząc zasoby wytrzymałości. Flidais nie miał pojęcia, skąd ją czerpał. Popatrzył z niechęcią w górę na Lancelota. – Łatwiej ci będzie iść z przewodnikiem. Zaprowdzę cię do granic Danilothu, ale mam warunek. – Jakiż to? – Zawsze z uprzejmą kurtuazją. – Będzie nam po drodze do jednego z moich domostw. Będziesz musiał pozwolić mi opatrzyć sobie rany, gdy tam dotrzemy. – Będę wdzięczny za to – powiedział Lancelot. Andain otworzył usta, gotów odpowiedzieć ostrym przytykiem. Nie uczynił tego. Zamiast tego zawrócił i wymaszerował z gaju w kierunku pomocnym. Kiedy uszedł nieco drogi, odwrócił się i ujrzał zdumiewający widok. Lancelot szedł za nim powoli ciemną i wąską ścieżką. A wszędzie wokół niego i z wysoka nad nim potężne drzewa puszczy Pendaran sypały delikatnie zielonymi liśćmi w tę letnią noc, by uczcić przejście tego człowieka.

Część III Calor Diman

Rozdział 10 Raz już przedtem zapłonęła czerwienią w podróży, w swym własnym świecie, nie tutejszym: w drodze ze Stonehenge do Glastonbury Tor. Nie przypominało to przejść. Przejście między światami oznaczało zimno i ciemność, czas bez upływu czasu, coś głęboko niepokojącego. To było coś innego. Kiedy Baelrath rozjarzył się, umożliwiając jej podróż, Kim poczuła się, jakby rzeczywiście dotknęła bezmiaru jego potęgi. Swej własnej potęgi. Potrafiła skrócić odległość do nicości. Była dziksza od każdej innej znanej magii, czująca większe pokrewieństwo z Macha i Czerwoną Nemain w tych chwilach pędu niż kiedykolwiek narodzona inna śmiertelna kobieta. Z tą jedną tylko różnicą: noszoną głęboko w sercu świadomością, iż one są boginiami i doskonale panują nad tym, kim są. A ona? Była śmiertelni czka, niczym więcej, i w równym stopniu Baelrath władał nią, co ona nim. Rozmyślając o tym, władając swym pierścieniem i będąc owładnięta przezeń, wylądowała wraz z Lorenem i Mattem – troje śmiertelników niesionych przez prądy czasu i ciemnej przestrzeni – na oczyszczonym progu gdzieś wysoko w ostrym, górskim powietrzu. Przed nimi wznosiły się majestatycznie potężne spiżowe wrota pokryte zawiłymi wzorami z niebieskiego thierenu i lśniącego złota. Kim odwróciła się ku południu i zobaczyła dzikie, ciemne wzgórza Eridu niknące w mrocznej oddali. Kraina, gdzie spadł śmiercionośny deszcz. Nad jej głową jakiś nocny ptak wyżyn wydał długi krzyk samotności. Słuchała jego gasnącego echa, myśląc o paraiko, którzy krążą teraz wśród tych samotnych stawów górskich i spustoszonych przez zarazę miast o wysokich murach, zbierając umarłych, oczyszczając Eridu. Odwróciła się na północ. Błysk światła na wysokości przyciągnął jej wzrok. Podniosła głowę i spojrzała wysoko, ponad wspaniałość bliźniaczych wrót królestwa krasnoludów i spostrzegła Banir Lok i Banir Tal błyszczące w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Ptak znów załkał, wydając jedną długą, drżącą i opadającą nutę. W oddali znów coś zabłysło, jakby w odpowiedzi na wieczorne lśnienie bliźniaczych szczytów. To na północnym zachodzie Rangat, która przewyższała wszystko inne, przywłaszczała sobie resztki światła. Nikt z nich nie odezwał się. Kim rzuciła spojrzenie na Matta Sörena i mimowolnie zacisnęła pięści. Czterdzieści lat, pomyślała, przyglądając się przyjacielowi, który niegdyś był – który wciąż był – prawdziwym władcą królestwa za tymi wrotami. Stał z rozłożonymi szeroko ramionami i dłońmi otwartymi w geście błagania i całkowitej bezbronności. Na jego twarzy dostrzegała wypisane wyraźnie, jakby wykaligrafowane, ślady tęsknoty, goryczy i dotkliwego cierpienia. Odwróciła się, napotykając spojrzenie Lorena Srebrnego Płaszcza. Dostrzegła

w nich ciężar jego własnego zawiłego żalu i poczucia winy. Przypomniała sobie – wiedząc, że Loren nigdy nie zapomniał o tym – jak Matt powiedział im wszystkim w Paras Derval o falach przypływu Calor Diman w swym sercu, o sile przypływu, z którym bez końca toczył walkę przez czterdzieści lat służenia za źródło byłemu magowi. Znów odwróciła się w stronę drzwi. Nawet o zmierzchu dostrzegała przepiękne wzory ze złota i thierenu. Było bardzo cicho. Usłyszała lekki stuk kamyka, który gdzieś się obluzował i spadał. Bliźniacze szczyty były ciemne nad jej głową, i wiedziała, że ciemne będzie też Calor Diman, Kryształowe Jezioro ukryte wysoko w trawiastej niecce między górami. Pierwsze gwiazdy zabłysły delikatnie na czystym niebie. Kim popatrzyła na swą dłoń: pierścień migotał spokojnie, jego napływ mocy wyczerpał się. Chciała coś powiedzieć, znaleźć słowa, które złagodziłyby smutek panujący na tym progu, lecz obawiała się, że w dźwięku może kryć się niebezpieczeństwo. Poza tym ta cisza miała fakturę, utkany ciężar, a Kim czuła, że nie jej zadaniem jest wzięcie go na swe barki czy też odsunięcie go. Były w nim splątane nici żywota dwóch mężczyzn stojących przy niej i coś więcej – prastare, utkane z wielu wątków przeznaczenie starożytnego ludu, krasnoludów z Banir Lok i Banir Tal. Sięgało to w przeszłość za daleko jak dla niej, nawet dla jej podwojonej duszy. Milczała więc. Posłyszała grzechot kolejnego obsuwającego się kamyka, kolejny krzyk ptaka, gdzieś dalej niż przedtem, a potem głos Matta Sörena, który wreszcie odezwał się bardzo cicho, ani razu nie oglądając się. – Lorenie, posłuchaj mnie. Niczego nie żałuję: ani tchnienia, ani chwili, ani cienia chwili. To prawda, mój przyjacielu, i przysięgam, że tak jest, na kryształ, który wykonałem dawno temu, kryształ, który wrzuciłem do jeziora w tę noc, gdy pełnia księżyca uczyniła mnie królem. Nie wyobrażam sobie, by Krosno mogło przypisać mojemu imieniu tkaninę bogatszą od tej, jaką znam. Powoli opuścił ręce, wciąż zwrócony twarzą do niesamowitej wspaniałości wrót. Kiedy znów odezwał się, jego głos zabrzmiał bardziej szorstko i jeszcze niżej niż uprzednio. – Jestem... jednak zadowolony, że nici mego żywota zaprowadziły mnie znów tutaj, zanim nadejdzie kres. Kochającej go, kochającej ich obu Kim zbierało się na płacz. Czterdzieści lat, znów pomyślała. Coś zabłysło w głębi oczu Lorena i lśniło jak bliźniacze szczyty w ostatkach słońca. Kim poczuła zawirowanie górskich wiatrów na wysokim progu i usłyszała za sobą zgrzyt osypującego się żwiru. Odwracała się, by zobaczyć, co to, gdy cios w podstawę czaszki przewrócił ją na ziemię. Poczuła, że traci przytomność. Rozpaczliwie starała się ją utrzymać, jakby było to

coś materialnego, co można przytrzymać, co trzeba przytrzymać. Z rozpaczą jednak wiedziała, że nie uda jej się. Przytomność odpływała, wymykała jej się. Ból wybuchł w jej głowie. Nadciągała ciemność. Słychać było jakieś dźwięki. Nic nie widziała. Leżała na kamienistym płaskowyżu przed wrotami i ostatnia jej myśl była pełna brutalnej drwiny z samej siebie. Pokrewna bogini wojny, tak wyobrażała sobie siebie jeszcze chwilę temu. A jednak mimo całej tej arogancji, mimo wszystkich darów jasnowidzących, jakimi obsypała ją Ysanne, nie była w stanie wyczuć pospolitej zasadzki. Taka była jej ostatnia myśl. Zupełnie ostatnią rzeczą, jaką poczuła, zdjęta bezradnym przerażeniem, którego nie sposób było objąć rozumem, było to, że ktoś zdejmuje jej z dłoni Baelrath. Próbowała krzyknąć, sprzeciwić się, zapłonąć, lecz wtedy odniosła wrażenie, że nadpłynęła powolna, szeroka rzeka i zabrała ją ze sobą w mrok. Otworzyła oczy. Komnata jednocześnie wirowała i kołysała się. Podłoga uciekła jej spod nóg, a potem szaleńczo pomknęła jej na spotkanie. Głowa pękała Kim z bólu i nawet bez dotykania ręką wiedziała, że ma na tyle głowy guza wielkości jajka. Ostrożnie leżąc bez ruchu, poczekała, aż wszystko się uspokoi. Potrwało to jakiś czas. Wreszcie usiadła. Znajdowała się sama w pomieszczeniu bez okien. W komnacie było perłowe światło, litościwie słabe, choć nie widziała, skąd dochodzi: zdawało się, że z samych kamiennych ścian i sufitu. Nie było również drzwi, w każdym razie takich, które potrafiła dostrzec. W jednym kącie stało krzesło i podnóżek. Na niskim stoliku obok stała miska z wodą – na widok czego przypomniała sobie, jak jest spragniona. Stół wydawał się jednak bardzo daleko; postanowiła poczekać kilka chwil przed podjęciem takiej podróży. Siedziała teraz – przed chwilą leżała – na małym łóżku, co najmniej trzydzieści centymetrów za krótkim dla niej. Co przypomniało jej, gdzie się znajduje. Przypomniała sobie jeszcze o czymś i spuściła wzrok. Pierścień znikł. To ostatnie, okropne wrażenie nie było wytworem jej wyobraźni. Miała wrażenie, że zwymiotuje. Pomyślała o Kaenie, który jest tu wodzem, choć nie królem. Kaen i jego brat, Blöd, którzy stłukli kamień strażniczy Eridu, którzy znaleźli Kocioł z Khath Meigol i oddali Maugrimowi. A teraz mieli Baelrath. Kim czuła się naga bez niego, choć wciąż miała na sobie szatę z paskiem, którą nosiła przez cały dzień od chwili, gdy zbudziła się w chatce i zobaczyła Dariena. Cały dzień? Nie wiedziała nawet, jaki jest dziś dzień. Nie miała pojęcia o upływie czasu, lecz stłumiony blask promieniujący z kamienia miał odcień świtu. Zastanowiła się nad tym i nad brakiem drzwi. Wiedziała, że krasnoludowie potrafią robić niezwykłe rzeczy z kamieniem pod swymi górami. Mogli być również, pod przywództwem Kaena i Blöda, takimi sługami

Ciemności, jakich Maugrim nie miał do tej pory. Przyszedł jej wtedy na myśl Lókdal, a później oczywiście Darien: nieustający lęk na dnie wszystkiego. Lęk zwyciężył mdłości i ból, każąc jej wstać na nogi. Musiała wydostać się! Zbyt wiele dzieje się. Zbyt wiele zależy od niej! Fala paniki opadła, zostawiając ją z nagłym, ponurym uświadomieniem sobie, że bez Baelrathu niewiele już w rzeczywistości zależy od niej. Próbowała czerpać otuchę z prostego faktu, że wciąż żyje. Nie zabili jej, miała wodę i czysty ręcznik. Starała się czerpać siły z obecności takich rzeczy: próbowała i poniosła klęskę. Pierścienia nie było. W końcu podeszła do niskiego stolika. Ugasiła pragnienie – jakaś cecha kamiennej misy utrzymała chłód wody – i umyła się, trzeźwiejąc natychmiast, wstrząśnięta zimnem tak, aż zabrakło jej tchu. Obmacała obrażenia: siniec, duży i bardzo obolały, ale nie było skaleczenia. Była wdzięczna za drobną życzliwość losu. Nieszczęścia chodzą po ludziach, przypomniała sobie słowa dziadka, kiedy umarła jej babcia. Trzeba dalej borykać się z losem, powiedział. Zacisnęła zęby. Pewna doza zdecydowania pojawiła się znów w jej szarych oczach. Kim usiadła na krześle, położyła stopy na stołeczku i przygotowała się na wyczekiwanie, zawzięta i gotowa, gdy tymczasem kolor światła wokół niej stopniowo jaśniał coraz bardziej w miarę upływu godzin poranka na zewnątrz, odzwierciedlanego przy pomocy sztuki, magii, czy też połączenia obu, przez lśnienie kamieni wewnątrz góry. Otworzyły się drzwi. Albo raczej drzwi pojawiły się w ścianie naprzeciwko Kim, a potem bezgłośnie otworzyły się do wewnątrz. Zerwała się na równe nogi z biciem serca i nagle poczuła się bardzo zdezorientowana. Nigdy nie potrafiłaby wyjaśnić racjonalnie, dlaczego obecność krasnoludki tak bardzo ją zaskoczyła, dlaczego założyła bez chwili zastanowienia, że kobiety krasnoludów powinny wyglądać jak... och, powiedzmy pozbawione zarostu, przysadziste odpowiedniczki wojowników, jak Matt i Brock. W końcu ona sama niewiele przypominała Colla z Taerlindel, czy Dave’a Martyniuka. Przynajmniej kiedy miała dobry dzień! Tak samo kobieta, która przyszła po nią. Kilkanaście centymetrów niższa od Matta Sörena, była smukła i pełna wdzięku miała szeroko rozstawione, ciemne oczy i proste, czarne włosy które spływały jej po plecach. Mimo całej delikatnej urody, Kin wyczuwała w niej tę samą niezłomność i siłę, jaką zauważyła u Matta i Brocka. Potężnymi, nadzwyczaj cennymi sprzymierzeńcami byliby krasnoludowie i bardzo groźnymi wrogami. Mimo wszystkiego, co wiedziała, bólu głowy i braku Baelrathu, wspomnienia tego, co Blöd zrobił Jennifer w Starkadh i brutalnej świadomości zabójczego deszczu wywołanego przy pomocy Kotła, wciąż trudno było jakoś patrzeć na tę kobietę jak na

zaprzysięgłego nieprzyjaciela. Słabość? Błąd? zastanawiała się Kim, lecz mimo to zdołała uśmiechnąć się półgębkiem. – Zastanawiałam się, kiedy ktoś przyjdzie – powiedziała. – Nazywam się Kimberly. – Wiem – powiedziała kobieta bez uśmiechu. – Powiedziano nam, kim i czym jesteś. Przysłano mnie, abym zaprowadziła cię do Sali Seithra. Zbiera się Wiec Krasnoludów. Powrócił król. – Wiem – rzekła sucho Kim, starając się ukryć ironię w głosie i nagły przypływ nadziei. – Co się dzieje? – Wyzwanie przed Starszyzną Wiecu. Słowne zmagania, pierwsze od czterdziestu lat. Pomiędzy Kaenem i Mattem Sörenem. Żadnych więcej pytań; mamy mało czasu! Kim niezbyt dobrze przyjmowała rozkazy. – Zaczekaj! – powiedziała. – Powiedz mi... kogo popierasz? Kobieta spojrzała na nią oczami ciemnymi i niezgłębionymi. – Powiedziałam, żadnych więcej pytań. – Odwróciła się i wyszła. Odsuwając włosy jedną dłonią, Kim pośpieszyła za nią. Skręciły w lewo za drzwiami i szły licznymi, prowadzącymi w górę korytarzami o wysokich sklepieniach. Oświetlało je to samo rozproszone, sprawiające wrażenie naturalnego światło, które rozjaśniało jej pokój. Na ścianach znajdowały się pięknie rzeźbione obręcze na pochodnie, lecz nie były w użyciu. Jest dzień, wywnioskowała Kim; pochodnie zostaną zapalone w nocy. Mury nie były zdobione, lecz co jakiś czas – w odstępach przypadkowych lub rządzonych zasadami, jakich nie potrafiła odgadnąć – Kim dostrzegała kilka niskich postumentów czy też kolumienek, na których stały kryształowe dzieła sztuki, nadzwyczaj kunsztowne i osobliwe. W większości były to abstrakcyjne kształty, w których odbijało się i połyskiwało światło korytarzy, lecz niektóre nie: dostrzegła włócznię zatopioną w szklanej górze; kryształowego orła, którego rozpiętość skrzydeł wynosiła dobre półtora metra; a na skrzyżowaniu wielu dróg z najwyższego z postumentów spoglądał smok. Nie miała czasu, by je podziwiać, ani nawet, by zastanowić się nad tym. Ani też nad faktem, że korytarze tego królestwa pod dwiema górami były takie puste. Pomimo szerokości korytarzy – wyraźnie przeznaczonych do przepuszczania tłumów – Kim i krasnoludka wyminęły jedynie kilku mężczyzn i kobiet krasnoludów, z których wszyscy zatrzymywali się, by zmierzyć Kimberly zimnym, niechętnym wzrokiem. Znów zaczęła się bać. Kunszt i mistrzowstwo kryształowych rzeźb, niewymuszona potęga widoczna w znikających drzwiach i oświetleniu korytarzy, sam fakt istnienia rasy od tak dawna żyjącej pod górami... Kim zaczęła czuć się tu bardziej obco niż gdziekolwiek indziej we Fionavarze. A jej własna dzika moc opuściła ją.

Została jej powierzona, zobaczona we śnie przez jasnowidzącą na jej ręku, a ona ją utraciła. Zostawili jej jednak bransoletę z vellinem, jej tarczę i ochronę przed magią. Zastanawiała się, czemu. Czyżby kamienie vellin były tu czymś tak pospolitym, że niewartym zabrania? Nie miała również czasu, by zastanowić się nad tym, brak było wtedy czasu na cokolwiek, prócz lękliwego podziwu. Bowiem jej przewodniczka skręciła w ostatni korytarz, a Kim, idąc za nią, uczyniła to samo i stanęła na progu jednego z ogromnych, łukowatych wejść do sali nazwanej imieniem Seithra, króla podczas Bael Rangat. Pomyślała, że nawet paraiko, a co dopiero śmiertelnicy, czy lios alfarowie, poczuliby się tu mali. Myśląc o tym, niemalże uświadomiła sobie, dlaczego krasnoludowie wybudowali swą salę wieców na taką skalę. Na poziomie, na którym znajdowała się wraz ze swą przewodniczką, znajdowało się osiem łukowato zwieńczonych wejść do okrągłej komnaty, każde równie wysokie i imponujące, jak to, w którym stała. Podnosząc głowę w osłupieniu, Kim dostrzegła dwa kolejne poziomy dostępu do komnaty, a na każdym z nich również dziewięć łuków umożliwiało wejście do gigantycznej sali. Krasnoludowie wchodzili pomału do wnętrza na wszystkich trzech poziomach. W tym momencie obok przeszła grupka krasnoludek, zatrzymując się, by zmierzyć Kim surowymi i nieodgadnionymi spojrzeniami. Potem weszły do środka. Sala Seithra miała kształt amfiteatru. Sklepienie komnaty było tak wysoko, a światło wokół tak naturalne, że Kim miała wrażenie, że rzeczywiście jest na zewnątrz, na czystym, chłodnym, górskim powietrzu. Zafascynowana tym złudzeniem, wciąż spoglądając w górę, zobaczyła, że w ogromnej, jasnej przestrzeni nad salą zdają się krążyć niezliczone odmiany ptaków. Wielobarwne światło tryskało z ich kształtów i wtedy uświadomiła sobie, że one również są dziełem krasnoludów, utrzymywanym w powietrzu i w swobodnym locie przez rzemiosło, czy sztukę wykraczającą poza jej zdolności pojmowania. Oślepiający błysk światła ze sceny poniżej przyciągnął jej wzrok, więc spojrzała w dół. Po chwili poznała, na co patrzy, i natychmiast po uświadomieniu tego sobie przeniosła szybko pełne niedowierzania spojrzenie na krążące nadjej głową ptaki, które rzucały takie same refleksy światła i barwy, co dwa przedmioty na dole. Co oznaczało, że ptaki, nawet te widowiskowe orły, nie były wykonane z kryształu jak posążki, które widziała na korytarzu, lecz z diamentu. Bowiem na ciemnoczerwonych poduszkach na kamiennym stole pośrodku sceny spoczywały diamentowa korona i berło krasnoludów. Kim poczuła dziecinną chęć przetarcia oczu z niedowierzania, żeby sprawdzić, czy po odjęciu dłoni wciąż będzie widzieć to samo. Nad jej głową znajdowały się

diamentowe orły! Jak mógł lud, który potrafił je tam umieścić, który chciał, by się tam znalazły, być sprzymierzeńcem Ciemności? A jednak... A jednak z prawdziwego nieba na zewnątrz tych górskich sal śmiercionośny deszcz padał na Eridu przez trzy pełne dni i noce. I spadł z powodu tego, co krasnoludowie uczynili. Po raz pierwszy uświadomiła sobie, że jej przewodniczka przygląda jej się z chłodną ciekawością, by ocenić jej reakcję na splendor sali, być może po to, by się nią napawać. Była przytłoczona ogromem i wspaniałością sali. Nigdy czegoś podobnego nie widziała, nawet w snach jasnowidzącej. A jednak... Schowała dłonie do kieszeni sukni. – Bardzo ładne – rzekła od niechcenia. – Podobają mi się orły. Ile prawdziwych orłów zginęło na deszczu? Nagrodził ją – jeśli można to rzeczywiście nazwać nagrodą – widok kobiety krasnoludów, która zrobiła się blada jak ściany komnaty Kim, gdy ta zbudziła się o świcie. Poczuła szybki przypływ litości, lecz zawzięcie zdławiła go i odwróciła wzrok. Oni uwolnili Rakotha. Zabrali jej pierścień. A tę kobietę Kaen darzył wystarczającym zaufaniem, by posłać ją po Kim i przyprowadzić tutaj. – Nie wszystkie ptaki umarły – powiedziała jej przewodniczka bardzo cicho, jakby po to, by jej nie podsłuchano. – Poszłam nad jezioro wczoraj rano. Było tam kilka orłów. Kim zacisnęła pięści. – Czyż to nie cudowne – powiedziała najbardziej ozięble, jak potrafiła. – Jak sądzisz, jak długo jeszcze tam będą, jeśli Rakoth Maugrim nas pokona? Krasnoludka spuściła wzrok w obliczu kamiennej wściekłości w oczach Kim. – Kaen twierdzi, że były obietnice – szepnęła. – Mówi... – Przerwała. Po długiej chwili znów spojrzała Kim prosto w twarz z całą zawziętością swej rasy. – Czy rzeczywiście mamy jakieś wyjście? Teraz? – spytała gorzko. Patrząc na nią i czując, jak ją gniew opuszcza, Kim odniosła wrażenie, że wreszcie zrozumiała, co tu się wydarzyło, co wciąż się dzieje wewnątrz tych sal. Otworzyła usta, by coś powiedzieć, lecz w tej chwili z wnętrza sali Seithra dobiegł głośny szmer, więc spojrzała szybko na scenę. Loren Srebrny Płaszcz, kulejąc nieco i podpierając się białą laską Amairgena, szedł za kolejną krasnoludka w stronę siedziska przy scenie. Kim ogarnęła wielka ulga, jednakże tylko na moment – bowiem, kiedy Loren dotarł na swe miejsce, dostrzegła uzbrojonych strażników, którzy stanęli po obu jego stronach. – Chodźmy – powiedziała jej przewodniczka, odzyskawszy dzięki przerwie chłodny dystans. – Mam cię również tam zaprowadzić.

Tak więc, ponownie odsunąwszy to jedno drażniące pasemko włosów, Kim weszła do sali wieców najbardziej władczo i dumnie jak umiała. Ignorując ponowny szmer, który powitał jej pojawienie się, zeszła długą, szeroką nawą pomiędzy siedziskami po obu stronach ani razu nie odwróciwszy głowy, a dotarłszy do Lorena, po raz pierwszy w życiu zaryzykowała dygnięcie i odniosła sukces, W tym samym duchu skłonił się przed nią i, uniósłszy jej dłoń do warg, ucałował ją. Pomyślała o Diarmuidzie i Jen tej pierwszej nocy po przybyciu do Fionavaru. Zdawało się, że było to niemal wieczność temu. Ścisnęła dłoń Lorena, po czym, lekceważąc strażników, powiodła spojrzeniem – miała szczerą nadzieję, że władczym – po zgromadzonych krasnoludach. Czyniąc to, coś zauważyła. Odwróciła się do Lorena i powiedziała cicho: – Niemal same kobiety. Dlaczego? – Kobiety i starsi mężczyźni. I wszyscy członkowie Wiecu, którzy wkrótce przyjdą. Och, Kim, moja droga, jak myślisz, dlaczego?– Jego oczy – tak serdeczne w jej pamięci – zdawały się kryć w swej głębi miażdżący ciężar nieszczęścia. – Cisza! – warknął jeden ze strażników. Niezbyt surowo, lecz tonem wskazującym, że mówił serio. Nie miało to znaczenia. Wyraz twarzy Lorena powiedział jej wszystko, co musiała wiedzieć. Poczuła spadający również na nią ciężar wiedzy, którą był obarczony. Kobiety i starcy, a także radni Wiecu. Mężczyźni w sile wieku, wojownicy, byli daleko. Daleko, oczywiście na wojnie. Nie trzeba było jej mówić, po czyjej stronie będą walczyli, skoro wysłał ich Kaen. I w tym momencie sam Kaen wyszedł zza przeciwległych kulis sceny, tak więc po raz pierwszy ujrzała tego, który uwolnił z kajdanów najczarniejsze zło ich czasów. Spokojnie, bez widocznej dumy czy arogancji, zbliżył się i stanął po jednej stronie kamiennego stołu. Jego gęste włosy były kruczoczarne, a brodę miał krótko przystrzyżoną. Był drobniejszej postury niż Matt czy Brock, nie tak masywny, z wyjątkiem jednego: miał dłonie rzeźbiarza, wielkie, sprawne, bardzo silne. Położył jedną dłoń na blacie stołu, lecz uczynił to ostrożnie, nie dotykając korony. Był odziany bezpretensjonalnie w proste, brązowe barwy, a jego oczy nie zdradzały nawet śladu obłędu czy szaleństwa. Były zamyślone, spokojne, nieomal zatroskane. Dały się słyszeć kolejne kroki na scenie. Kim oderwała wzrok od Kaena, by zobaczyć, jak Matt Sören wychodzi zza bliższych kulis sceny. Spodziewała się pomruków, szmeru, jakiejś reakcji. Jednakże krasnolud, którego znała i kochała – zawsze ten sam, jak zauważyła, zawsze ten sam bez względu na to, co może się stać – podszedł, by stanąć przy stole naprzeciwko Kaena, a w przestronnej sali Seithra nie

było ani jednej nici dźwięku. W studni tej ciszy Matt czekał, przyglądając się uważnie zebranym krasnoludom swym jedynym, ciemnym okiem. Kim usłyszała, że strażnicy niespokojnie kręcą się za jej plecami. Wtedy, bez żadnych ceremonii, Matt wziął diamentową koronę i włożył ją sobie na głowę. Reakcja była taka wybuchowa, jakby piorun strzelił w drzewo w suchym lesie. Z biciem serca Kim usłyszała, jak zaszokowany ryk podpala salę. W jego grzmocie wyczuwała gniew i dezorientację, starała się wykryć choćby ślad radości i wydało jej się, że odniosła sukces. Jednakże jej spojrzenie instynktownie padło na Kaena, gdy tylko Matt wziął koronę. Kaen wykrzywił usta w zgryźliwym, drwiącym uśmiechu. Był nieporuszony, nawet rozbawiony, lecz oczy go zdradziły, w nich bowiem Kim dostrzegła, choć tylko przez chwilę, ponure, zacięte zło. Będąc bezbronnym jeńcem, czując w swym wnętrzu strach niczym żywe stworzenie o ostrych pazurach, Kim odwróciła się ponownie do Matta i poczuła, że jej szybko bijące serce zwalnia. Nawet z koroną lśniącą tysiącem diamentów na głowie był spowity atmosferą cichej, podnoszącej na duchu pewności, wiecznotrwałego spokoju. Uniósł jedną rękę i zaczekał cierpliwie na ciszę. Kiedy już niemal zapadła, rzekł: – Calor Diman nigdy nie wyrzeka się swych królów. Tylko tyle i nie powiedział tego głośno, lecz akustyka komnaty zaniosła jego słowa do najdalszych zakątków sali Seithra. Kiedy ucichło ich echo, znów zapadła absolutna cisza. Wkroczyło w nią zza obu kulis sceny jakichś piętnastu, czy dwudziestu krasnoludów. Wszyscy byli odziani na czarno i Kim dostrzegła, że każdy z nich miał na trzecim palcu prawej dłoni diamentowy pierścień płonący niczym biały ogień. Żaden z nich nie był młody, lecz ten, który wszedł pierwszy, był zdecydowanie najstarszy. Białobrody, wspierający się na lasce krasnolud zatrzymał się, by przepuścić pozostałych, którzy zajęli kamienne siedziska po jednej stronie sceny. – Wiec krasnoludów – szepnął Loren cicho. – Będą osądzać między Kaenem i Mattem. Ten z laską to Miach, Pierwszy Wiecu. – Co osądzać? – odszepnęła zaniepokojna Kim. – Słowne starcie – mruknął Loren niezbyt pomocnie. – Tego samego rodzaju, jakie Matt przegrał czterdzieści lat temu, gdy Wiec przyznał zwycięstwo Kaenowi i przegłosował kontynuację poszukiwań Kotła... – Cisza! – syknął ten sam strażnik, co uprzednio. Podkreślił rozkaz, uderzając Lorena dłonią w ramię, niezbyt delikatnie. Srebrny Płaszcz odwrócił się szybko i zmierzył strażnika spojrzeniem, które

sprawiło, że krasnolud pośpiesznie cofnął się niezdarnym krokiem i pobladł. – Mam... mam rozkaz pilnować, byś milczał – wyjąkał. – Nie zamierzam dużo mówić – rzekł Loren. – Ale jeśli dotkniesz mnie znowu, zamienię cię w geialę i upiekę na śniadanie. Drugi raz nie będę cię ostrzegał! Odwrócił się znów ku scenie ze spokojem na twarzy. Kim wiedziała, że był to jedynie blef, lecz uświadomiła sobie też, że żaden z krasnoludow, nawet Kaen, nie może wiedzieć, co się stało z mocą maga w Cader Sedat. Miach wystąpił naprzód, a stukot jego laski o kamienie zabrzmiał głośno w ciszy. Stanął przed Mattem i Kaenem, nieco z boku. Skłoniwszy się z równą powagą obu, odwrócił się i przemówił do zgromadzonych krasnoludow: – Córki i synowie Calor Diman, usłyszycie za chwilę, dlaczego wezwano was do sali Seithra. Matt, który niegdyś był tu królem pod Banir Lok, powrócił i udowodnił zadowalająco Wiecowi, iż jest tym, za kogo się podaje. Taka jest prawda pomimo upływu czterdziestu lat. Nosi teraz drugie imię – Sören – aby zaznaczyć utratę oka na wojnie z dala od naszych gór. Wojnie – dodał cicho Miach – w której krasnoludowie nie mieli należytej roli do odegrania. Kim skrzywiła się. Kątem oka dostrzegła, jak Loren przygryza dolną wargę z konsternacji. Miach ciągnął dalej tym samym wyważonym tonem. – Jakkolwiek by było, Matt Sören jest tu znowu, a zeszłego wieczoru przed zgromadzeniem Wiecu rzucił wyzwanie Kaenowi, który rządził nami przez te czterdzieści lat – rządził, choć tylko dzięki poparciu i dobrej woli Wiecu Krasnoludow, a niejako prawdziwy król, nigdy bowiem nie sporządził kryształu dla Jeziora ani nie spędził nocy na jego brzegu przy pełni księżyca. Na to przez tłum przebiegła drobna fala dźwięku. Teraz była kolej na Kaena, by zareagować. Jego wyraz uważnej czci nie uległ zmianie, lecz Kim, która przyglądała się uważnie, dostrzegła, jak zaciska dłoń na stole w pięść. Chwilę później zdawał się uświadomić to sobie i znów ją otworzył. – Jakkolwiek by było – rzekł po raz drugi Miach – zostaliście wezwani, by wysłuchać, a Wiec, by osądzić wedle starego zwyczaju słowne zmagania, jakich nie widzieliśmy już od czterdziestu lat – od chwili, gdy ostatni raz tych dwóch stało przed nami. Dość długo żyłem dzięki łasce dłoni Tkacza na mej nici, aby stwierdzić, iż rozpościera się przed nami wzór o symetrii, która daje świadectwo splecionym losom. Przerwał. Potem, spoglądając wprost na Kim, ku jej ogromnemu zdumieniu, powiedział: – Są tu dwie osoby, które nie należą do naszego ludu. Wieści powoli przenikają przez góry, a jeszcze wolniej poruszają się w ich obszarze, lecz krasnoludowie dobrze znają maga Lorena Srebrnego Płaszcza, którego źródło było niegdyś naszym królem. A Matt Sören nazwał tę oto tu kobietę Jasnowidzącą

najwyższego króla Brenninu. Podjął się również gwarantować własnym życiem, iż oboje będą szanować nasze prawa nad Kryształowym Jeziorem, że nie będą używać magii, jaką dysponują, i że zaakceptują każdy wyrok, jaki Wiec wyda w sprawie zmagań. To powiedział Matt Sören. Proszę teraz, by oni sami potwierdzili jakąkolwiek przysięgą, którą uznają za najbardziej wiążącą, iż jest to prawda. W zamian daję zapewnienie Wiecu, na które Kaen wyraził zgodę – zaiste, to była jego propozycja – że zostaną bezpiecznie wyprowadzeni z naszego królestwa, jeśli zajdzie taka potrzeba po osądzeniu zmagań. Kłamliwy wąż, pomyślała wściekle Kim, patrząc na uprzejmą, przejętą minę Kaena. Niemniej jednak przybrała obojętny wyraz twarzy, schowała dłoń bez pierścienia do kieszeni sukni i słuchała słów Lorena, który wstał, by rzec: – W imię Seithra, największego z krasnoludzkich królów, który zginął w sprawie Jasności, walcząc z Rakothem Maugrimem i legionami Ciemności, przysięgam, że będę posłuszny słowom, jakie powiedziałeś. – Usiadł. Kolejny szmer, cichy, lecz wyraźny, przebiegł przez salę. I co wy na to!, pomyślała Kim, kiedy nadeszła jej kolej. Poczuła wtedy w sobie Ysanne, bliźniaczą duszę pod bliźniaczymi górami, a kiedy przemówiła, odezwała się głosem Jasnowidzącej, który zabrzmiał srogo w obszernej przestrzeni. – W imię paraiko z Khath Meigol, najłagodniejszych z dzieci Tkacza, gigantów, którzy nie są duchami, którzy żyją i oczyszczają teraz Eridu, zbierając niewinnie zabitych przez morderczy deszcz Kotła, przysięgam, że będę posłuszna słowom, jakie powiedziałeś. Teraz było to coś więcej niż szmer, natarczywa kaskada dźwięku. – To kłamstwo! – krzyknął stary krasnolud wysoko w sali. Głos mu się załamał. – Kocioł, który znaleźliśmy, dawał życie, nie śmierć! Kim spostrzegła, że Matt patrzy na nią. Potrząsnął głową bardzo lekko, więc zachowała milczenie. Miach ponownie gestem nakazał ciszę. – O prawdzie czy kłamstwie zadecyduje Wiec Krasnoludów – oświadczył. – Czas, aby zaczęły się zawody. Wy, którzy jesteście tu zebrani, będziecie znali zasady słownych zmagań. Kaen, który rządzi obecnie, będzie przemawiał pierwszy, jak czynił to Matt czterdzieści lat temu, gdy rządy należały do niego. Będą przemawiać do was, nie do Wiecu. Wy, którzy jesteście tu zgromadzeni, macie być niczym kamienny mur, od którego odbiją się ich słowa ku nam. Milczenie jest dla was prawem, a w jego ciężarze, kształcie i utkanej fakturze Wiec Krasnoludów szukać będzie wskazówek co do tego, jak mamy osądzić tych dwóch. Przerwał. – Pozostała mi tylko jedna prośba. Choć nikt inny nie poznał nocy pełni księżyca nad Calor Diman, dzisiaj rozstrzygana jest kwestia tego, czy Matt Sören ma

wciąż prawo do noszenia Diamentowej Korony. Dlatego też prosiłbym go, aby dla sprawiedliwości zdjął ją na czas zmagań. Odwrócił się i spojrzenie Kim, jak i pozostałych w sali, padło na Matta, by odkryć, iż ten po swym pierwszym wystąpieniu położył ją ponownie na kamiennym stole pomiędzy sobą a Kaenem. Och, bardzo mądrze, pomyślała Kim, zwalczając chęć wyszczerzenia się w uśmiechu. Och, mądrze, mój drogi przyjacielu. Matt skinął głową z powagą do Miacha, który skłonił się w odpowiedzi. Zwróciwszy się do Kaena, Miach rzekł po prostu: – Możesz zacząć. Poczłapał na bok, podpierając się swą laską, i zajął miejsce wśród pozostałych członków Wiecu Krasnoludów. Kim zobaczyła, że Kaen znów zacisnął pięść na widok tego, jak Matt gładko przewidział życzenie Miacha. Jest poruszony, pomyślała. Matt wytrącił go poważnie z równowagi. Poczuła szybki przypływ nadziei i pewności siebie. Wtedy Kaen, który nie rzekł do tej chwili ani słowa, zaczął słowne zmagania, a kiedy to uczynił, wszelkie nadzieje Kim rozwiały się niczym wiotkie chmury zdmuchnięte przez górski wiatr. Sądziła, że Gorlaes, kanclerz Brenninu, jest mówcą o głębokim, miodopłynnym głosie; początkowo nawet obawiała się jego zdolności przekonywania. Słyszała Diarmuida dan Ailella w wielkiej sali w Paras Derval i przypomniała sobie potęgę jego lekkich, sardonicznych, przykuwających uwagę słów. Słyszała, jak Na Brendel z lios alfarów doprowadza mowę do krawądzi muzyki i nawet dalej. A w swym wnętrzu przechowywała wyryty w sercu i umyśle dźwięk głosu Artura Pendragona, gdy przemawiał, by rozkazywać, bądź dodawać otuchy – w jego przypadku, jakimś sposobem te dwie sprawy splatały się w jedno. Lecz w sali Seithra we wnętrzu Banir Lok tego dnia poznała, jak można zawładnąć słowami, jak je opanować, wynieść na najjaśniejsze, najcudowniejsze wyżyny – zmienić w prawdziwe diamenty – a wszystko to w służbie zła, Ciemności. Kaen przemówił i usłyszała, jak jego głos wznosi się majestatycznie z pasją jego oskarżenia; usłyszała, jak pikuje niczym drapieżny ptak, by wyszeptać insynuację, czy podsunąć półprawdę, która brzmiała – nawet przez moment w jej uszach – jak objawienie z wątku i osnowy samego Krosna; usłyszała, jak wzbija się wśród zapewnień o przyszłości, a następnie tworzy tnące ostrze, które rwie na strzępy honor krasnoluda, który stoi obok niego. Który miał czelność wrócić i po raz drugi stanąć do zawodów z Kaenem. Czując z lęku suchość w ustach, Kim zobaczyła, że dłonie Kaena – jego wielkie, piękne dłonie rzemieślnika – wznoszą się i opadają wdzięcznie podczas przemowy. Ujrzała, jak nagle rozłożył szeroko ramiona gestem prośby, przejrzystej uczciwości. Ujrzała, jak jego ręka unosi się gwałtownie w górę, by podkreślić pytanie, a potem

otwarta opada, gdy powiedział to, co uznał za jedyną możliwą odpowiedź, i w co kazał im uwierzyć. Zobaczyła, jak w nieskrywanym, wszechwładnym gniewie wznosi długi, drżący palec ku temu, który powrócił, i wydało jej się, jak i wsz stkim innym w sali Seithra, że ta oskarżycielska ręka jest rę boga. Źródłem zdumienia stało się, że Matt Sören śmiał jeszc wciąż stać przed nią, zamiast czołgać się na kolanach i błag o miłosierną śmierć, na jaką nie zasługiwał. W ciężarze milczenia, jak powiedział Miach, w jego kształć i fakturze będzie Wiec Krasnoludów szukać wskazówek. Gdy Kaen przemawiał, milczenie w sali Seithra było namacalne. Rz czywiście miało kształt, ciężar i dostrzegalną fakturę. Nawet Kil kompletnie niedoświadczona w czytaniu takich subtelnych wieśi czuła, że krasnoludowie odpowiadają Kaenowi, oddają mu jej słowa: tysiące bezgłośnych słuchaczy chóru. W tej odpowiedzi krył się lęk pełen szacunku i poczucie win że Kaen, który od tak dawna pracuje w służbie swego ludu, zm szony jest ponownie bronić siebie i swych czynów. Za tymi dw ma kwestiami – poza zalęknionym szacunkiem i winą – zna dowało się również pokorne, pełne wdzięczności przyznanie rac i jasności wszystkiemu, co rzekł Kaen. Kaen postąpił o krok naprzód z miejsca, jakie zajmował, ty małym gestem zdając się wchodzić pomiędzy nich, być jedność z nimi wszystkimi, przemawiać bezpośrednio i prywatnie do każdego ze słuchaczy w sali. Powiedział: – Może się wydawać, ten krasnolud obok mnie sięgnie wzrokiem dalej swym jednyi okiem niż wszyscy pozostali w tej sali. Pozwólcie, że wam prz; pomnę o czymś, o czym muszę powiedzieć przed końcem, bowiei krzyczy ono we mnie i domaga się wygłoszenia. Czterdzieści lat temu Matt, siostrzany syn Marcha, króla krasnoludów, wykom kryształ dla Calor Diman w noc nowiu księżyca: jest to akt odwagi, za który go uszanowałem. Następnej nocy pełni księżyc spał na brzegu jeziora, jak uczynić musi każdy, kto chce być królem: był to akt odwagi, za który go uszanowałem. Kaen przerwał. – Nie szanuję go już więcej – rzekł w ciszy. – Nie szanuję go od chwili, gdy uczynił coś jeszcze – a był to akt tchórzostwa, który zatarł wszelki ślad odwagi. Pc zwólcie mi przypomnieć, ludu bliźniaczych gór. Pozwólcie rr przypomnieć ten dzień, gdy wziął berło leżące obok nas i cisn; je na te kamienie. Diamentowe berło potraktowane jak kawał kij£ Pozwólcie mi przypomnieć, że odtrącił koronę, którą tak aroganc ko przywłaszczył sobie teraz – po czterdziestu latach! – od trącił niczym drobiazg, który przestał mu sprawiać przyjemność. I pozwólcie mi przypomnieć wam... – głos obniżył się, przesycony smutkiem do szpiku kości – że uczyniwszy to wszystko, Matt, król pod Banir Lók, porzucił nas. Kaen pozwolił, by ponura cisza zalegała, by zgarnęła pełny ciężar potępienia. Powiedział łagodnie: – Słowne zmagania sprzed czterdziestu lat były jego wyborem.

Oddanie kwestii Kotła z Khath Meigol pod rozwagę Wieca Krasnoludów było jego decyzją. Nikt nie przymuszał jego ręki, nikt bowiem nie potrafiłby, Był królem pod górami. Władał, nie jak ja starałem się, przez ugodę i narady, lecz absolutnie, nosząc koronę, zaślubiony Kryształowemu Jezioru. I w rozdrażnieniu, złości i przypływie urazy, kiedy Wiec Krasnoludów uszanował mnie, zgadzając się, iż Kocioł, którego szukałem, jest godnym zadaniem dla krasnoludów, król Matt opuścił nas. W jego głosie dał się słyszeć żal, cierpienie porzuconego tak dawno temu, dotkliwie potrzebnego kierownictwa i wsparcia: – Zostawił nas, abyśmy radzili sobie jak mogli. Bez więzi łączącej króla z Jeziorem, która była zawsze żywotnym pulsem krasnoludów. Od czterdziestu lat jestem tu z bratem Blödem u mego boku, radząc sobie z pomocą Wiecu Krasnoludów najlepiej jak umiem. Przez czterdzieści lat Matt był daleko stąd, szukając sławy i zaspokojenia swych własnych pragnień w świecie za górami. A teraz chciałby wrócić po tak drugim czasie. Teraz, tak bowiem mu odpowiada – jego próżności i pysze – chciałby wrócić i odzyskać berło i koronę, które odtrącił z taką pogardą. Kolejny krok naprzód. Z jego ust do ucha ich serc. – Nie pozwólcie mu, dzieci Calor Diman! Czterdzieści lat temu uzgodniliście, że poszukiwanie Kotła – Kotła Życia – było godne nas. W waszej służbie, w następstwie decyzji, jaką podjął Wiec Krasnoludów owego dnia, pracowałem wszystkie te lata tu między wami. Nie odwracajcie się teraz ode mnie! Powoli wyciągnięte ramiona opadły i Kaen skończył. Wysoko w górze nad sztywną, absolutną ciszą, ptaki wykonane z diamentu zataczały kręgi i błyszczały. Czując ucisk w piersi z napięcia i niepokoju, Kim zerknęła, tak jak i wszyscy innni w sali Seithra, na Matta Sörena, przyjaciela, którego słowa od chwili ich poznania były odmierzane starannymi, prostymi porcjami. Którego mocną stroną był hart ducha, czujność i niewypowiedziana głębia troski. Słowa nigdy nie były mocną stroną Matta: ani teraz, ani czterdzieści lat temu, gdy gorzko przegrał swe ostatnie zmagania z Kaenem, a przegrawszy, zrzekł się korony. Przed oczami stanął jej obraz tego, jak musiał wyglądać tamten dzień: młody, dumny król, świeżo poślubiony Kryształowemu Jezioru, płonący jego wizją Jasności, nienawidzący Ciemności tak samo jak teraz. Wewnętrznym wzrokiem jasnowidzącej potrafiła to zobaczyć: tę wściekłość, to bolesne poczucie odtrącenia, jakie wywołało w nim zwycięstwo Kaena. Widziała, jak rzuca koronę, i wiedziała, że nie miał racji, czyniąc to. W tym momencie pomyślała o Arturze Pendragonie, innym młodym królu, świeżo koronowanym i snującym marzenia, dowiadującym się o dziecku – kazirodczym nasieniu jego lędźwi – którego przeznaczeniem było zniszczyć

wszystko, co Artur stworzył. Tak więc, w daremnej próbie zapobieżenia temu, nakazał zgładzić tyle niemowląt. Opłakiwała grzechy dobrych ludzi. Grzechy i sposób, w jaki bieg czółenka na Krośnie sprowadził je z powrotem. Tak jak Matt powrócił w swe góry po tak długim czasie. Do sali Seithra, by stanąć obok Kaena przed Wiecem Krasnoludów. Modląc się za niego, za wszystkich żywych poszukujących Jasności i wiedząc, jak wiele zależy od tego, co tu się dzieje, Kim wyczuwała wciąż zalegający w sali urok ostatniego błagania Kaena i zastanawiała się, skąd Matt weźmie coś, co mogłoby równać się z tym, czego dokonał Kaen. Wtedy dowiedziała się. Wszyscy się dowiedzieli. – Niczego nie usłyszeliśmy – rzekł Matt Sören – niczego o Rakothu Maugrimie. Niczego o wojnie. O źle. O przyjaciołach zdradzonych i oddanych Ciemności. Niczego nie usłyszeliśmy od Kaena o strzaskanym kamieniu strażniczym Eridu. O Kotle oddanym Maugrimowi. Seithr płakałby i przeklinał nas przez łzy! Słowa mówione wprost, ostre, prozaiczne i niezdobne. Zimne i srogie, wdarły się na salę niczym wicher, rozwiewając mgły elokwentnych wyrażeń Kaena. Wziąwszy się pod boki i rozstawiwszy nogi szeroko, jakby zakotwiczając się w kamieniu, Matt nie próbował nawet wabić ani kusić swych słuchaczy. Rzucił im wyzwanie. A oni słuchali. – Czterdzieści lat temu popełniłem błąd, którego nie przestanę żałować do końca mych dni. Świeżo koronowany, niedoświadczony i nieznany, szukałem poparcia dla tego, co w moim przekonaniu było sprawiedliwe, w zmaganiach przed obliczem Wieca Krasnoludów w tej sali. Źle postąpiłem, czyniąc to. Król, kiedy widzi jasno swą drogę, musi działać, aby jego lud mógł podążyć za nim. Moja droga powinna być jasna i byłaby taka, gdybym był wystarczająco silny. Kaen i Blöd, którzy sprzeciwili się mym rozkazom, powinni byli zostać zaprowadzeni na Skałę Zdrajców na Banir Tal i strąceni z niej w przepaść. Myliłem się. Nie byłem wystarczająco silny. Przyjmuję, tak jak król musi przyjąć, swą część brzemienia za zło wyrządzone od tamtego czasu. – Bardzo wielkie zło – powiedział głosem bezkompromisowo głoszącym swe przesłanie. – Kto pośród was, jeśli nie jest zaczarowany czy przestraszony, potrafi pogodzić się z tym, co uczyniliśmy? Jak nisko upadli krasnoludowie! Kto pośród was potrafi pogodzić się z rozbiciem kamienia strażniczego? Uwolnieniem Rakotha? Oddaniem mu Kotła paraiko? A teraz muszę powiedzieć o Kotle. Przejście było nieporadne i niezgrabne; Matt zdawał się nie dbać o to. Powiedział: – Nim zaczęły się zmagania, Jasnowidząca Brenninu nazwała Kocioł narzędziem śmierci, a jeden z was – pamiętam cię, Edrigu; byłeś już mędrcem, gdy

byłem królem w tych salach i nigdy nie widziałem, by w twym sercu zagościło zło – Edrig nazwał Jasnowidzącą kłamcą i rzekł, iż Kocioł daje życie. Skrzyżował ramiona na szerokiej piersi. – Nie jest to prawdą. Niegdyś może tak, kiedy wykuto go w Khath Meigol, lecz nie teraz w rękach Spruwacza. Użył on Kotła danego mu przez krasnoludów, by stworzyć zimę, która dopiero co minęła, a potem – żal memu językowi to powiedzieć – by spowodować opad śmiercionośnego deszczu na Eridu. – To kłamstwo – stwierdził beznamiętnie Kaen. Rozległ się zaszokowany szmer. Kaen zignorował go. – Nie wolno mówić ci czystej nieprawdy w słownych zmaganiach. Wiesz o tym. Zwycięstwo należy do mnie z powodu złamania reguł. Kocioł ożywia zmarłych. Nie zabija. Każdy z nas tu wie, że to prawda. – Doprawdy wiemy? – warknął Matt Sören, odwracając się ku Kaenowi z taką zaciekłością, że ów odskoczył. – Masz czelność twierdzić, że kłamię? Posłuchaj mnie więc! Wszyscy mnie posłuchajcie! Czyż nie przybył tu mag z Brenninu ze spaczoną mądrością i zakazaną wiedzą? Czy Metran z Garantae nie wkroczył do tych sal, by pomóc i doradzić Kaenowi i Blödowi? Milczenie było jego odpowiedzią. Milczenie słownych zmagań. Silne, wytężone, nabierające kształtu, by otoczyć jego pytania. – Wiedzcie zatem, że gdy Kocioł został znaleziony i przekazany Maugrimowi, oddano go w pieczę temu magowi. A on zawiózł go do Cader Sedat, tej wyspy, której nie znajdzie się na żadnej mapie, którą Maugrim uczynił miejscem śmierci już za czasów Bael Rangat. W tym przeklętym miejscu Metran przy pomocy Kotła stworzył zimę, a później deszcz. Czerpał swą nienaturalną moc magiczną do czynienia tych strasznych rzeczy z masy svart alfarów. Zabijał ich, wyczerpując ich siłę życiową mocą, jaką pobierał, a potem stale przywracał ich do życia przy pomocy Kotła. To właśnie uczynił. I to, dzieci Calor Diman, potomkowie Seithra, to właśnie, mój ukochany ludu, my uczyniliśmy! – Kłamstwo! – powiedział ponownie Kaen, nieco rozpaczliwie. – Skąd możesz wiedzieć, że rzeczywiście zabrał go tam? Jak deszcz przestałby padać, gdyby była to prawda? Tym razem nie było szmeru i tym razem Matt nie rzucił się wściekle ku temu drugiemu krasnoludowi. Bardzo powoli odwrócił się i spojrzał na Kaena. – Chciałbyś wiedzieć, prawda? – spytał cicho. Akustyka sali zaniosła pytanie; usłyszeli je wszyscy. – Chciałbyś dowiedzieć się, co się nie powiodło. Byliśmy tam, Kaenie. Z Arturem Pendragonem, Diarmuidem z Brenninu i Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym, Panem Letniego Drzewa, popłynęliśmy do Cader Sedat, zabiliśmy Metrana i rozbiliśmy Kocioł. Za zło wyrządzone przez maga i zło wyrządzone przez krasnoludów zadośćuczyniliśmy tam najlepiej, jak umieliśmy. Kaen otworzył usta, a potem znów je zamknął.

– Nie wierzysz mi – ciągnął Matt nieubłaganie i bezlitośnie. – Nie chcesz uwierzyć w to, że twe nadzieje i plany spełzły tak straszliwie na niczym. Nie wierz mi więc! Uwierz natomiast świadectwu swych własnych oczu! I włożywszy rękę do kieszeni kamizeli, w jaką był ubrany, wyciągnął stamtąd czarny odłamek, który cisnął na kamienny stół pomiędzy berło a koronę. Kaen nachylił się, by popatrzeć i mimowolny okrzyk wydarł mu się z ust. – Możesz teraz jęczeć! – oświadczył Mart tonem ostatecznego osądu. – Choć teraz płaczesz nad sobą, a nie swym narodem, na widok odłamka rozbitego Kotła, który powrócił w te góry. Stanął znów twarzą do sali o wysokim sklepieniu, pod którym bez końca zataczały kręgi diamentowe ptaki. I znów zmiana w jego mowie była niezgrabna i szorstka. I znów zdawał się nie być tego świadomy. – Krasnoludowie – wykrzyknął Matt – nie twierdzę teraz przed wami, iż jestem bez winy. Postąpiłem źle, lecz odkupiłem swe winy najlepiej jak mogłem. I będę nadal to czynił, teraz i od chwili obecnej aż do dnia swej śmierci. Będę dźwigał ciężar swych własnych występków i wezmę na swe ramiona tyle waszych ciężarów, ile zdołam. Bowiem tak musi uczynić król, a ja jestem waszym królem. Powróciłem, by zaprowadzić was ponownie w szeregi wojsk Jasności, gdzie jest miejsce krasnoludów. Gdzie zawsze było nasze miejsce. Czy przyjmiecie mnie? Milczenie. Oczywiście. Ledwo dysząc, Kim starała się zmierzyć je wszystkimi swymi niewyuczonymi instynktami. Kształt ciszy był ostry; ciężka była od nienazwanych obaw i ledwo zaznaczających się lęków; gęsto, zawile przetkana niezliczonymi pytaniami i wątpliwościami. Było tego więcej, wiedziała, że jest tego więcej, lecz nie była w stanie wyczuć niczego dokładniej. A potem i tak cisza została przerwana. – Stójcie! – krzyknął Kaen i nawet Kim wiedziała, jak oczywistym złamaniem zasad słownych zmagań musiało to być. Kaen zaczerpnął trzy szybkie, krótkie oddechy, by uspokoić się i opanować. Potem, występując naprzód, rzekł: – Teraz to coś więcej niż zmagania, więc muszę zejść z drogi prawdziwych zawodów. Matt Sören pragnie nie tylko odzyskać koronę, którą odtrącił, gdy zdecydował się zostać sługą Brenninu raczej niż rządzić w Banir Lók, lecz teraz także zachęca Wiec – rozkazuje mu, jeśli posłuchać jego tonu – by przyjął nowy kierunek działania bez chwili zastanowienia! Z każdym słowem zdawał się znów nabierać pewności siebie tkając swój gruby gobelin przekonywających dźwięków. – Nie poruszyłem tej kwestii podczas mowy, bowiem nie osądziłem – w swej niewinności – że Matt pozwoli sobie na coś

podobnego. Uczynił to jednakże, toteż muszę znów zabrać głos i błagać was o wybaczenie mi tego drobnego wykroczenia. Matt Sören przybywa do nas w ostatnich dniach wojny, by rozkazać nam zaprowadzić nasze wojska królowi Brenninu. Używa innych słów, lecz to ma na myśli. Zapomina o jednym. Sądzę, że celowo chce o tym zapomnieć, lecz my, którzy zapłacimy za jego pominięcie, nie możemy być tak nieostrożni. Kaen przerwał i badał wzrokiem zgromadzonych w sali przez dłuższą chwilę, aby upewnić się, że przyciągnął uwagę wszystkich. Potem oświadczył ponuro: – Armii krasnoludów nie ma tutaj! Mój brat wyprowadził ją z tych grot przez góry na wojnę. Obiecaliśmy pomoc władcy Starkadh w zamian za pomoc, o jaką prosiliśmy go podczas poszukiwań Kotła – pomoc dobrowolnie udzieloną i przyjętą przez nas. Nie będę zawstydzał was ani pamięci naszych ojców, zbyt wiele mówiąc o honorze krasnoludów. O tym, co może oznaczać poproszenie wtedy o wsparcie i odmówienie teraz pomocy, jaką obiecaliśmy w zamian. Nie będę o tym mówił. Powiem tylko najwyraźniej szą, najoczywistszą rzecz – rzecz, której Matt Sören postanowił nie dostrzegać. Armia wyruszyła. Wybraliśmy już drogę. Ja wybrałem, a Wiec Krasnoludów wraz ze mną. Zarówno honor, jak i konieczność zmuszają nas do zostania na ścieżce, jaką podążamy. Nie zdołamy dotrzeć do Blöda i wojsk na czas, by odwołać ich, nawet gdybyśmy chcieli! – Właśnie, że zdołamy! – skłamała Kim Ford, krzycząc to na głos. Zerwała się na nogi. Najbliższy ze strażników wysunął się naprzód, lecz zląkł się paraliżującego spojrzenia Lorena. – Sprowadziłam tu waszego prawdziwego króla z brzegu morza wczorajszej nocy mocą, jaką mam w sobie. Potrafiłabym równie łatwo zanieść go do armii, gdyby Wiec Krasnoludów polecił mi uczynić to. Kłamstwa, kłamstwa. Nie miała Baelrathu. Obie dłonie chowała w kieszeniach przez cały czas, gdy mówiła. Był to tylko blef, podobnie jak wcześniejsze słowa Lorena do strażnika. Jednakże stawka była tak ogromna, a ona wiedziała, że nie jest w tym zbyt dobra, doprawdy nie była w tym dobra. Niemniej jednak wbiła wzrok w Kaena i nawet nie drgnęła: jeśli chce ujawnić jej kłamstwo, pokazać, że skradziono jej Baelrath, niech spróbuje! Będzie musiał wyjaśnić Wiecowi Krasnoludów, skąd go ma – a gdzie wtedy byłaby jego mowa o honorze? Kaen nie odezwał się ani nie ruszył. Jednakże z boku sceny dobiegły ich nagle trzy głośne, rozbrzmiewające echem stuknięcia laski o kamienną posadzkę. Miach wystąpił naprzód, powoli i ostrożnie jak uprzednio, lecz jego gniew był namacalny, a gdy przemówił, z trudem panował nad swym głosem. – Piękna robota! – rzekł z gorzkim sarkazmem. – Zmagania, które zostaną nam w pamięci! Nigdy jeszcze nie byłem świadkiem tak oczywistego lekceważenia zasad

pojedynku. Sörenie, nawet czterdzieści lat przebywania z dala nie może usprawiedliwić ignorancji, jaką wykazałeś, wprowadzając przedmiot do zmagań! Znałeś już zasady rządzące takimi sprawami, zanim jeszcze ujrzałeś dziesiąte lato. A ty, Kaenie! Drobne wykroczenie? Jak śmiesz zabierać głos po raz drugi w słownych zmaganiach! Kimże staliśmy się, że nie są pamiętane i przestrzegane nawet najstarsze reguły naszego ludu? Do tego nawet stopnia – odwrócił się w stronę Kimberly i spojrzał na nią groźnie – że gość przemówił w sali Seithra podczas pojedynku. Doszła do wniosku, że tego już za wiele! Czując, jak narasta jej własna powstrzymywana wściekłość, przygotowała kąśliwą odpowiedź i poczuła karzący uścisk dłoni Lorena na ramieniu. Zamknęła usta, nie wypowiedziawszy ani słowa, choć dłonie w kieszeniach zacisnęła w białe pięści. Potem rozluźniła je, bowiem wściekłość Miacha zdała się wyładować w tej krótkiej, pełnej pasji burzy. Sprawiał teraz wrażenie, jakby znów się skurczył i nie był już rozjuszonym patriarchą, lecz jedynie starcem w ciężkich czasach, na którym spoczywała teraz bardzo wielka odpowiedzialność. Cichszym, niemal przepraszającym tonem powiedział: – Być może zasady, które były dość jasne i ważne dla wszystkich naszych królów od czasów przed Seithrem do samego Marcha, nie są już dziś tak znaczące. Być może żaden z krasnoludów dotychczas nie musiał żyć w czasach tak mętnych i niejasnych, jak dzisiejsze. Może tęsknota za jednoznacznością jest tylko żalem starca. Kim zobaczyła, że Matt kręci głową przecząco. Miach tego nie zauważył. Patrzył na przestronną, w połowie zapełnioną salę. – Być może – powtórzył wymijająco. – Lecz nawet jeśli to prawda, dobiegł koniec tych zmagań i teraz czas na osąd Wiecu. Udamy się teraz na obrady. Wy wszyscy zostaniecie tutaj – przy wypowiadaniu rytualnych słów głos znów nabrał siły – póki nie wrócimy, by ogłosić wolę Wieca Krasnoludów. Dziękujemy wam za waszą radę milczenia. Zostało usłyszane i dany mu będzie głos. Odwrócił się i pozostali członkowie odzianego na czarno Wiecu wstali, po czym razem zeszli ze sceny, zostawiając Matta i Kaena stojących po obu stronach stołu, na którym leżała błyszcząca korona, błyszczące berło i czarny, ostry odłamek Kotła z Khath Meigol. Kim uświadomiła sobie, że dłoń Lorena wciąż ściska jej ramię bardzo mocno. On zdawał się uświadomić to sobie w tym samym momencie. – Przepraszam – wyszeptał, rozluźniając uścisk, lecz nie wypuszczając jej całkiem. Potrząsnęła głową. – Miałam zamiar powiedzieć coś głupiego. Tym razem strażnicy uważali, by nie wyczerpać cierpliwości Lorena, znów się

wtrącając. Prawdę mówiąc w całej sali rozbrzmiewała narastająca wrzawa, gdy krasnoludowie, uwolnieni z więzów milczenia, jakie krępowały ich podczas zmagań, zaczęli z ożywieniem dyskutować o tym, co tu zaszło. Tylko Matt i Kaen stojący bez ruchu na podium i nie patrzący na siebie, zachowali milczenie. – Nie całkiem głupiego – powiedział cicho Loren. – Podjęłaś ryzyko, zabierając głos, lecz oni powinni byli usłyszeć, co potrafisz zrobić. Kim popatrzyła na niego z nagłym przestrachem. Zmrużył oczy na widok jej konsternacji. – Co ci? – spytał ostrożnym szeptem, by go nie podsłuchano. Kim nic nie odrzekła. Jedynie wyjęła powoli dłoń z kieszeni, aby zobaczył wyraźnie to, czego przedtem nie dostrzegł – straszliwą nieobecność ognia, brak Baelrathu. Popatrzył, a potem zamknął oczy. Wsunęła dłoń ponownie do kieszeni. – Kiedy? – spytał Loren głosem słabym i napiętym. – Kiedy wpadliśmy w zasadzkę. Czułam, jak mi go zabierano. Obudziłam się dziś rano bez niego. Loren otworzył oczy i spojrzał na scenę, na Kaena. – Ciekaw jestem – szepnął – ciekaw jestem, skąd on wiedział. Kim wzruszyła ramionami. Wyglądało na to, że w tym momencie to nie miało większego znaczenia. Ważny natomiast był fakt, iż w obecnej sytuacji Kaen miał całkowitą rację w kwestii tego, co powiedział krasnoludom. Jeśli armia znajduje się na zachód od gór, nie mogą zrobić niczego, co powstrzymałoby ją teraz od wzięcia udziału w walce w szeregach wojsk Ciemności. Loren wydawał się czytać w jej myślach, a może myślał o tym samym. Powiedział: – Jeszcze nie koniec. Częściowo dzięki temu, co zrobiłaś. To było jasno utkane, Kimberly – stępiłaś pchnięcie Kaena i może dałaś nam czas. – Przerwał. Jego twarz przybrała inny wyraz, nieśmiały i spięty. – Prawdę mówiąc – poprawił – może zdobyłaś czas dla Matta i dla siebie też. Ja już niewiele mogę uczynić. – To nieprawda – powiedziała Kim z całym przekonaniem, na jakie mogła się zdobyć. – Mądrość ma swą własną siłę. Mężczyzna uśmiechnął się blado na to pochlebstwo i nawet skinął głową. – Wiem. Wiem, że tak. Trudno jednakże, Kim, bardzo trudno jest znać moc przez czterdzieści lat i nie mieć jej teraz, kiedy takie to ważne. Na to Kim, która obdarzona była swą mocą zaledwie od nieco ponad roku i przez większość tego czasu walczyła z nią, nie potrafiła nic powiedzieć. I tak nie miałaby czasu na odpowiedź. Szelest dźwięków w sali szybko wzmógł się, a potem równie szybko zapadła sztywna, pełna napięcia cisza.

W tej ciszy członkowie Wiecu Krasnoludów z namaszczeniem weszli rzędem na scenę i zasiedli na swych kamiennych siedziskach. Po raz trzeci Miach wystąpił naprzód i stanął obok Matta i Kaena, zwracając się twarzą ku niezliczonym osobom siedzącym na górze. Kim zerknęła na Lorena, który stał sztywno obok niej. Poszła za spojrzeniem wysokiego mężczyzny, które padło na jego przyjaciela od czterdziestu lat. Dostrzegła, że Matt porusza bezgłośnie wargami. Tkaczu przy Krośnie, pomyślała, powtarzając niczym echo modlitwę, którą wyczytała z warg krasnoluda. Wtedy przemówił Miach, nie marnując czasu. – Wysłuchaliśmy przemówień słownych zmagań i milczenia krasnoludów. Wysłuchajcie teraz osądu Wiecu Krasnoludów z Banir Lók. Czterdzieści lat temu w tej sali Matt, obecnie zwany też Sörenem, cisnął na ziemię symbole swej władzy królewskiej. Nie było żadnych wątpliwości co do wymowy jego czynu, żadnego błędnego zrozumienia intencji złożenia korony. Kim sprzedałaby teraz duszę, obie swe dusze, za szklankę wody. W gardle jej tak zaschło, że przełykanie sprawiało ból. Miach ciągnął dalej z powagą: – W tym samym czasie Kaen objął rządy tu, pod górami, i nikt nie rzucił mu wyzwania wtedy ani aż do dnia dzisiejszego. Mimo to, pomimo nacisków Wiecu, Kaen nie zdecydował się wykonać kryształu dla Jeziora ani spędzić nocy na jego brzegu przy pełni księżyca. Nigdy nie został naszym królem. Tak więc, ponad wszelkimi innymi sprawami, istnieje jedno pytanie, na które, zgodnie z decyzją podjętą przez Wiec, musi zostać udzielona w tych zmaganiach odpowiedź. Od dawna powiadano w tych górskich salach – od tak dawna, iż stało się to dla nas frazesem – że Calor Diman nigdy się nie wyrzeka swych królów. Dzisiaj rzekł to Matt Sören i Wiec usłyszał to przed wejściem na sąd. Postanowiliśmy, że nie to jest w tej chwili rozpatrywaną kwestią. Kim, która rozpaczliwie starała się coś zrozumieć i uprzedzić bieg wypadków, dostrzegła, jak w oczach Kaena błysło szybko ukryte zwycięstwo. Jej serce było bębnem, a strach wybijał na nim werbel. – Rozpatrujemy natomiast – rzekł cicho Miach – kwestię tego, czy król może wyrzec się Jeziora. Cisza była absolutna. W niej powiedział: – Nigdy przedtem w całej długiej historii naszego narodu nie zdarzyło się, aby król tych sal uczynił to, co Matt zrobił dawno temu, ani też, by starał się dokonać tego, o co teraz walczy. Nie ma precedensów, toteż Wiec Krasnoludów doszedł do wniosku, iż byłoby zbytnią arogancją, gdyby sam podjął decyzję. Wszystkie inne kwestie – dyspozycje dla naszych wojsk, wszystko, co uczynimy od tej chwili – zawierają się w jednym problemie – kto jest naprawdę teraz naszym wodzem? Ten, który władał nami przez

czterdzieści lat z Wiecem Krasnoludów, czy ten, który spał na brzegu Calor Diman, a potem odszedł? Wiec Krasnoludów postanawia, iż tę kwestię mają rozstrzygnąć moce Calor Diman. Oto więc nasz wyrok. Zostało teraz sześć godzin do zachodu słońca. Wy obaj, Matcie i Kaenie, zostaniecie zaprowadzeni do komnat z wszystkimi narzędziami rzemiosła wytwarzania kryształów. Wykonacie dowolny wizerunek, takim kunsztem, jakim potraficie się wykazać. Dziś w nocy, gdy zapadnie zmierzch, zejdziecie po dziewięciu i dziewięćdziesięciu stopniach do łąki z wrotami, które prowadzą z Banir Tal do Calor Diman i tam wrzucicie swe dzieła do Kryształowego Jeziora. Będę przy tym obecny, a także Ingen z Wiecu. Każdy z was może wyznaczyć dwie osoby, które pójdą z wami, by być waszymi świadkami. Księżyc nie jest w pełni. Nie jest to odpowiednia noc do mianowania króla, lecz nigdy też przedtem nie mieliśmy do czynienia z czymś podobnym. Zostawimy to Jezioru. Miejsce piękniejsze od wszystkich innych na świecie, tak nazwał Matt Sören Calor Diman dawno temu, przed pierwszym przejściem do tego świata. Znajdowali się jeszcze w hotelu Park Plaża: pięcioro ludzi z Toronto wybierających się do innego świata na dwa tygodnie świętowania na uroczystościach na cześć najwyższego króla... Miejsce piękniejsze... Miejsce sądu. Być może sądu ostatecznego.

Rozdział 11 Tego samego dnia, gdy krasnoludowie z bliźniaczych szczytów przygotowywali się do osądu Jeziora, szaman Gereint, który siedział ze skrzyżowanymi nogami na macie w swym ciemnym domostwie, zarzucił sieć swej świadomości na Fionavar, a to, co wyczuł, sprawiło, że zawibrował niczym struna harfy. Wkrótce nastąpi kulminacja, już niedługo. Spojrzał z tego odległego skrawka ziemi na wschód od Latham, niczym stary, brązowy pająk siedzący pośrodku swej pajęczyny i ujrzał wiele rzeczy dzięki mocy swej ślepoty. Ale nie to, czego szukał. Chciał zobaczyć jasnowidzącą. Czując się rozpaczliwie odsunięty od wydarzeń, rozglądał się za jasną aureolą Kimberly, po omacku szukając wskazówek, które podpowiedzą mu, co tka się na krosnach wojny. Tabor powiedział mu poprzedniego poranka, że poleciał do chatki jasnowidzącej nad jeziorem w pobliżu Paras Derval, a Gereint znał Ysanne przez większość swego życia, toteż wiedział, gdzie jest ta chatka. Lecz kiedy dotarł do niej, zastał jedynie prastarą zieloną moc, która mieszkała w głębinach wód i ani śladu Kim. Nie wiedział – nie mógł wiedzieć – że po tym, jak Tabor wysadził ją na tym brzegu, udała się, dzięki zaczerpniętej mocy avarlithu, do wieży Lisen, a stamtąd, tej samej nocy, dzięki czerwonemu płomieniowi swej dzikiej magii, przez góry do Banir Lók. Przez góry nie mógł przedostać się bez wysyłania swej duszy w podróż, a zbyt niedawno powrócił z wyprawy nad morskie fale, by uczynić to znów tak wcześnie. Tak więc była dla niego stracona. Czuł jednakże obecność innych mocy jak światełka na mapie w ciemności jego umysłu. Inni szamani otaczali go zewsząd, w swych domach bardzo podobnych do tego nad brzegami Latham. Ich aureole przypominały migotanie lienae w nocy, chwiejne i nieuchwytne. Nie zazna tu pomocy ani pociechy. Był najważniejszym z szamanów Równiny od chwili, gdy go oślepiono. Jeśli którykolwiek z nich miał odegrać jakąś rolę w tym, co nastąpi, będzie to on, pomimo wszystkich swych lat. Ktoś zapukał do jego drzwi. Już wcześniej słyszał kroki dochodzące z zewnątrz. Zdusił szybki przypływ gniewu, że ktoś mu przeszkadza, rozpoznał bowiem zarówno kroki, jak i rytm pukania. – Wejdź – rzekł. – Co mogę zrobić dla ciebie, żono Avena? – Lianę i ja przyniosłyśmy ci obiad – odparła Leith rzeczowym tonem. – Świetnie – powiedział rześko, choć tym razem nie był głodny. Jednocześnie czuł się zmartwiony: wyglądało na to, że zaczyna tracić słuch. Usłyszał kroki tylko jednej osoby. Obie kobiety weszły i Lianę, zbliżywszy się, musnęła jego policzek

wargami. – Nie stać cię na nic więcej? – burknął z udawaną złością. Uścisnęła mu dłoń, a on uścisnął ją w odpowiedzi. Gdyby przyparto go do muru, zawzięcie wypierałby się tego, lecz w głębi duszy Gereint musiał przyznać, że córka Wora była jego ulubionym dzieckiem szczepu. Równiny. Wszystkich światów, jeśli już chodzi o to. Jednakże odwrócił się do jej matki, do miejsca, w którym usłyszał, że klęknęła nieco z boku przed nim. – Siło Równiny – powiedział z szacunkiem – czy mogę dotknąć twych myśli? Nachyliła się, a on uniósł dłonie, by przesunąć nimi po kościach jej twarzy. Dotyk wpuścił go do jej umysłu, gdzie zobaczył niepokój, brzemię trosk, ciężar bezsenności, lecz – co go zdumiało już w chwili, gdy dotykał jej twarzy – ani cienia lęku. Jego dotyk zmienił się na chwilę w pieszczotę. – Ivor ma szczęście, że ma ciebie, promienna duszo. Wszyscy mamy. Większe niż na nie zasługujemy. Znał Leith od jej narodzin, patrzył, jak wyrasta na kobietę i ucztował na jej ślubie z Worem dan Banorem. W tych odległych czasach po raz pierwszy dostrzegł pewien rodzaj blasku jaśniejący w jej wnętrzu. Od tego czasu był tam stale, wzmacniając się jeszcze, gdy urodziły się dzieci, i Gereint wiedział już, co to było: głęboka, promienna miłość, której rzadko dane było zabłysnąć na zewnątrz. Leith była osobą bardzo skrytą, nie uznającą otwartych demostracji, nie ufającą innym. Przez całe życie była nazywana osobą oziębłą i nieustępliwą. Gereint wiedział, że to nieprawda. Niechętnie cofnął dłonie, a gdy to uczynił, wyczuł ogarniające go znów echa wojny. Nieśmiało Leith spytała: – Czy zobaczyłeś coś, szamanie? Czy możesz mi coś powiedzieć? – Patrzę teraz – rzekł cicho. – Siądźcie obie, a powiem wam, co mogę. Znów wyjrzał, szukając punktów przecięcia mocy na pajęczynach czasu i przestrzeni. Był jednakże daleko, a nie był już młody i niedawno powrócił z najgorszej wyprawy swych dni. Nic nie było jasne z wyjątkiem echa: poczucia zbliżającej się kulminacji. Końca wojny lub końca wszystkiego. Nie powiedział im tego, bo byłoby to niepotrzebnym okrucieństwem. Natomiast zjadł obiad, jaki mu przyniosły – mimo wszystko wydawało się, że jest głodny – i słuchał dyspozycji Leith dotyczących zasobów w zatłoczonym obozie kobiet, dzieci i starców. I ośmiu ślepych, bezużytecznych szamanów. Przez cały ten dzień, a także następny, gdy przeczucia otoczyły go ciaśniej, Gereint siedział na macie w swym ciemnym domu i starał się, jak tylko na to pozwalały jego gasnące siły, zobaczyć coś wyraźnie, znaleźć rolę do odegrania. Oba dni jednakże miały minąć, nim poczuł dotyk boga, darowanego mu przez

Cernana daru jasnowidzenia. A wraz z tym głosem i tą wizją nadszedł taki strach, jakiego do tej pory jeszcze nie doznał, nawet daleko nad morskimi falami. To było coś nowego, coś strasznego. Tym bardziej, że nie było skierowane przeciwko niemu, który miał tyle lat i tak długie, bogate życie za sobą. To nie on miał zapłacić tę cenę i nie mógł absolutnie nic na to poradzić. Ze smutkiem w sercu za dwa dni Gereint wykrzyknie wezwanie. I zawoła do siebie Tabora. Armia Jasności jechała na wojnę przez Równinę. Jechali na północ od Celidonu, od Adein, od zielonego kurhanu, jaki usypała Ceinwen dla poległych, a biały majestat Rangat górował przed nimi, wypełniając niebieskie, usiane chmurami, letnie niebo. Każdy z nich siedział na koniu, z wyjątkiem kilku Cathalczyków, którzy mknęli na obrzeżach armii w swych rydwanach wojennych z kosami na kołach. Gdy szkło wezwania zapłonęło w Brenninie, Aileron musiał zbytnio się śpieszyć, by zezwolić na obecność piechurów. Dzięki temu samemu, przez całą długą, nienaturalną zimę szykował plany na taką właśnie okazję: konie były gotowe i każdy mężczyzna w wojskach Brenninu potrafił dosiąść konia. Tak samo mężczyźni i kobiety z Daniloth. A co do dalrei nigdy nie było żadnych wątpliwości. Pod dobrotliwym, cudownym słońcem odzyskanego lata jechali wśród woni świeżej trawy i jaskrawych plam polnych kwiatów. Równina rozciągała się w każdą stronę tak daleko, jak okiem sięgnąć. Dwukrotnie minęli wielkie skrzydła eltorów i serca wszystkich rosły na widok zwierząt Równiny, które uwolnione z morderczych więzów śniegu, biegały znów swobodnie w wysokiej trawie. Na jak długo? Wśród całego piękna, które ich otaczało, to pozostawało pytaniem. Nie byli drużyną przyjaciół, która wyjechała pogalopować sobie pod letnim niebem. Byli wojskiem, które bardzo szybko zbliżało się do wrót Ciemności i wkrótce się przed nimi znajdzie. Dave uświadomił sobie, że rzeczywiście poruszali się szybko. Nie było to obłąkańcze tempo dzikiej jazdy dalrei do Celidonu, lecz Aileron narzucił ostre tempo, toteż Dave wdzięczny był za krótką chwilę odpoczynku, na jaką im pozwolono w połowie popołudnia. Zsunął się z grzbietu konia, czując, jak mięśnie protestują, po czym rozluźnił je i rozruszał najlepiej jak potrafił, zanim wyciągnął się na plecach w trawie. Kiedy Torc padł obok niego, Dave’owi nasunęło się pytanie. – Dlaczego my się tak śpieszymy? – spytał. – Wiesz, przecież nie ma z nami Diarmuida i Artura, Kim i Paula... co chce zyskać Aileron, tak pędząc? – Dowiemy się, gdy Levon wróci z obrad na przedzie – odparł Torc. – Domyślam się, że chodzi tu bardziej o geografię niż o cokolwiek innego. Chce dotrzeć do Gwyniru dziś wieczorem, abyśmy mogli przejść rano przez puszczę. Jeśli zdołamy to

uczynić, powinniśmy znaleźć się na północ od jeziora Celyn w Andarien przed jutrzejszym zmierzchem. To miałoby sens, szczególnie jeśli armia Maugrima czeka tam na nas. Spokój Torca był niepokojący. Armia Maugrima: svart alfarowie, urgachy na slaugach, wilki Galadana, łabędzie z lęgu Avai i Tkacz jeden wie, co jeszcze. Tylko Róg Oweina ocalił ich ostatnim razem, a Dave wiedział, że nie odważy się zadąć w niego raz jeszcze. Większy obraz był zbyt przytłaczający. Skupił uwagę na bliskich celach. – Dotrzemy do lasu? Do Gwyniru? Zdołamy tam dotrzeć przed zmrokiem? Zobaczył za sobą błysk oczu Torca, który powiedział: – Gdybyśmy byli tu samymi dalrei, zdołalibyśmy, oczywiście. Ale nie jestem tego pewien w sytuacji, gdy jesteśmy obciążeni całym tym niepotrzebnym bagażem Brenninu. Dave usłyszał głośne parsknięcie pełne urazy i odwrócił się, by dostrzec Mabona z Rhoden, który sadowił się wygodnie obok niego. – Nie zauważyłem, żeby którykolwiek z nas zostawał w tyle podczas drogi do Celidonu – oświadczył książę. Upił łyk wody z manierki i podał ją Dave’owi, który również się napił. Była lodowato zimna; nie miał pojęcia, jakim cudem. Obecność Mabona była pewnym zaskoczeniem, choć szczęśliwym. Ranę, którą odniósł nad Adein, zeszłego wieczoru wyleczył Teyrnon z Barakiem, kiedy Aileron wreszcie pozwolił im rozbić obóz. Mabon stanowczo zaprotestował przeciwko zostawieniu go z tyłu. Od czasu podróży z Paras Derval do Latham, gdzie czekał Ivor i dalrei, książę zdawał się przedkładać towarzystwo Levona, Torca i Dave’a nad inne. Dave nie był z tego niezadowolony. Między innymi Mabon ocalił mu życie, kiedy Avaia spadła z jasnego nieba podczas tej jazdy. Poza tym książę, choć już niemłody, był doświadczonym żołnierzem, a do tego dobrym kompanem. Już zawiązał nić sympatii z Torcem, dzięki czemu ten posępny w innych sytuacjach dalrei dowcipkował sobie z nim swobodnie. Teraz Mabon zrobił do Dave’a potajemnie oko i ciągnął dalej: – W każdym razie to nie bieg krótkodystansowy, mój młody bohaterze. To długa wyprawa, a do tego potrzeba wam wytrzymałości Rhoden. Żadna tam brawura dalrei, która blednie wraz z upływem czasu. Torc nie zadał sobie trudu, by odpowiedzieć. Zamiast tego wyrwał garść długiej trawy i rzucił nią w leżącą postać Mabona. Jednakże wiatr wiał w jego stronę, tak że jej większość wylądowała na Dave’ie. – Chciałbym wiedzieć – powiedział Levon i wstał – dlaczego wciąż marnuję czas, zadając się z tak nieodpowiedzialnymi osobami. Ton był żartobliwy, lecz spojrzenie serio. Wszyscy trzej usiedli i popatrzyli na

niego poważnie. Levon przykucnął i bawił się od niechcenia garścią źdźbeł trawy, mówiąc: – Aileron chce zdążyć do Gwyniru przed dzisiejszą nocą. Nigdy nie byłem tak daleko na północy, ale mój ojciec tak, i twierdzi, że nam się uda. Jednakże jest pewien problem. – To znaczy? – Mabon patrzył z ponurą uwagą. – Teyrnon i Barak przez cały dzień badali myślami teren przed nami, by zobaczyć, czy wykryją obecność zła. Gwynir byłby oczywistym miejscem na zasadzkę. Konie, a szczególnie rydwany, będą tam poruszały się niezgrabnie, nawet jeśli będziemy trzymali się obrzeża lasu. – Czy coś zauważyli? – Mabon zadawał pytania; Dave i Torc słuchali i czekali. – W pewnym sensie, co stanowi właśnie problem. Teyrnon (twierdzi, że znajduje jedynie słabe rozbłyski zła w Gwynirze, lecz mimo to ma wrażenie niebezpieczeństwa. Nie potrafi tego zrozumieć. Wyczuwa obecność armii Ciemności przed nami, lecz daleko za Gwynirem. Sądzimy, że są już w Andarien i gromadzą tam się. – Więc co jest w lesie? – spytał Mabon, marszcząc czoło w zamyśleniu. – Nikt nie wie. Teyrnon podejrzewa, że zło, jakie wyczuwa, to pozostałości śladu przejścia armii, albo garstka szpiegów, jakich tam pozostawiono. Myśli, że niebezpieczeństwo może być cechą wrodzoną tego lasu. W Gwynirze były moce ciemności w czasie Bael Rangat. – Więc co zrobimy? – zapytał Dave. – Mamy jakiś wybór? – Raczej nie – odparł Levon. – Mówili o przejściu przez Daniloth, lecz RaTenniel powiedział, że nawet jeśli lios alfarowie będą nas prowadzić, jesteśmy zbyt liczni, by lios mogli zagwarantować, iż wielu z nas nie zagubi się w Krainie Cieni. A Aileron nie poprosi go o podniesienie zasłony utkanej z mgieł, gdy armia Ciemności jest w Andarien. Wyruszyłaby w tym samym momencie na południe i walczylibyśmy wtedy w Daniloth. Najwyższy król powiedział, że nie dopuści do tego. – Więc zaryzykujemy przejście lasem – podsumował Mabon. – Na to wygląda – zgodził się Levon. – Choć Teyrnon wciąż powtarza, że tak naprawdę nie widzi tam zła, więc nie wiem, ile ryzykujemy. W każdym razie udajemy się tamtędy. Rankiem. Nikomu nie wolno wejść do lasu w nocy. – Czy był to rozkaz? – spytał cicho Torc. Levon zwrócił się do niego. – Właściwie nie. Czemu pytasz? Torc orzekł głosem wyszukanie neutralnym: – Pomyślałem sobie, że grupka ludzi, bardzo niewielka grupka, mogłaby dzisiejszej nocy udać się na przeszpiegi i zobaczyć, co tam jest do zobaczenia.

Zapadła krótka cisza. – Grupka, powiedzmy, czterech ludzi? – mruknął Mabon z Rhoden tonem czysto akademickiego zaciekawienia. – Myślę, że byłaby to rozsądna liczba – odparł Torc po chwili zastanowienia się. Spoglądając na pozostałych trzech z nagłym biciem serca, Dave dostrzegł zdecydowanie w każdym z nich. Nic więcej nie powiedziano już. Czas przerwy dobiegł niemal do końca. Wstali i przygotowali się znów, by dosiąść wierzchowców. Jednakże coś się zaczęło dziać. Gdzieś na południowo-wschodnim krańcu armii podniósł się zamęt. Dave odwrócił się wraz z pozostałymi w samą porę, by zobaczyć trzech nieznajomych jeźdźców, których odprowadzano obok nich do miejsca, gdzie przebywał najwyższy król, Aven i Ra-Tenniel z Danilothu. Trzej przybysze byli brudni od podróży i każdy z nich garbił się w siodle, a na ich twarzach wypisane było wielkie zmęczenie. Jeden z nich był dalrei – starszy mężczyzna o twarzy trudnej do rozpoznania z powodu błota i brudu. Drugi był młodszy, wysoki, jasnowłosy, z zielonym wzorem tatuażu na twarzy. Trzecim był krasnolud i był to Brock z Banir Tal. Brock. Którego Dave ostatni raz widział w Gwen Ystrat, kiedy przygotowywał się do wyruszenia na wschód w góry z Kim. – Chciałbym to zobaczyć – stwierdził szybko Levon. Ruszył za trzema przybyszami, a Dave tuż przy nim z Mabonem i Torcem, którzy natychmiast się przyłączyli. Dzięki randze Levona i księcia przeszli przez tłum i stanęli przed obliczem królów. Dave, o połowę głowy wyższy od wszystkich innych, stanął tuż za Torcem, gdy trzech przybyszów przyklękło przed najwyższym królem. – Bądź pozdrowiony, Brocku – rzekł Aileron ze szczerą serdecznością. – Jasna jest godzina twego powrotu. Czy zechcesz przedstawić mi swych towarzyszy i przekazać wszelkie wieści, jakie możesz? Brock wstał i mimo zmęczenia jego głos brzmiał donośnie. – Bądź pozdrowiony, najwyższy królu – rzekł krasnolud. – Pragnąłbym w twoim imieniu przyjąć tych dwóch, którzy przybyli ze mną, jadąc bez odpoczynku dwie noce i prawie dwa dni, by wstąpić w twe szeregi. Obok mnie stoi Faebur z Eridu, a za nim człowiek, który nadał sobie miano dalreidana, i mogę cię zapewnić, że uratował życie mnie i jasnowidzącej Brenninu, gdyż inaczej zginęlibyśmy z pewnością. Dave zmrużył oczy na dźwięk imienia dalrei. Dostrzegł spojrzenie Levona, który szepnął: – Syn Jeźdźca? Wygnaniec. Ciekawe, kto to. – Witam was obu w mej gościnie – powiedział Aileron. A potem, z większym napięciem w głosie: – Jakie wieści zza gór? – Złe, panie – powiedział Brock. – Jeszcze jedno nieszczęście do złożenia na

progu krasnoludów. Morderczy deszcz padał przez trzy dni w Eridu. Kocioł wysłał go z Cader Sedat i – z goryczą przychodzi mi to rzec – nie sądzę, by jakiś mężczyzna czy kobieta zostali żywi w tej krainie. Cisza, jaka zapadła po tym, świadczyła o zgrozie, jakiej słowa nie umiały wyrazić. Dave zobaczył, że Faebur stoi wyprostowany niczym włócznia, a jego twarz przypomina kamienną maskę. – Czy nadal pada? – spytał Ra-Tenniel bardzo cicho. Brock pokręcił głową. – Sądziłem, że wiesz. Czyżby nie dotarły od nich żadne wieści? Deszcz przestał padać dwa dni temu, Jasnowidząca powiedziała nam, że Kocioł został strzaskany w Cader Sedat. Po cierpieniu, po żalu, nieoczekiwana nadzieja. Podniósł się nagły szmer, przebiegając wśród szeregów zgromadzonej armii. – Tkaczowi niech będą dzięki! – wykrzyknął Aileron. A potem: – A co z jasnowidzącą, Brocku? Brock odrzekł: – Była żywa i zdrowa, choć nie wiem, gdzie jest teraz. Ci dwaj mężczyźni odprowadzili nas do Khath Meigol. Tam jasnowidząca uwolniła paraiko z pomocą Tabora dan Ivora i jego latającego stworzenia, którzy dwie noce temu zabrali ją na zachód. Dokąd, nie wiem. Dave spojrzał na Ivora. Aven rzekł: – Co on tam robił? Zostawiłem go z rozkazami, by pilnował obozów. – Tak czynił. – Ten, którego zwano Dalreidanem, odezwał się po raz pierwszy. – Strzegł ich i zamierzał znów to czynić. Wezwała go jasnowidząca, Worze... Avenie. Znała imię tego stworzenia, a on nie miał wyboru. Ani też ona – nie dokonałaby nigdy tego, co musiała zrobić, gdyby było nas tylko trzech. Nie gniewaj się na niego. Sądzę, że on dość już cierpi. Twarz Levona pobladła. Ivor otworzył usta, a potem zamknął je ponownie. – Czego się obawiasz, Avenie Równiny? – spytał Ra-Tenniel. I znów Ivor zawahał się. Potem, jakby wyciągając odpowiedź ze studni swej duszy, powiedział: – On odchodzi coraz dalej za każdym razem, gdy wzbija się w przestworza. Obawiam się, że wkrótce będzie jak... jak Owein i Dzikie Łowy. Istota z dymu i śmierci, kompletnie odcięta od świata ludzi. Znów cisza, tym razem inna, wywołana w równym stopniu zdumionym lękiem, jak i strachem. Przerwał ją Aileron celowo rzeczowym głosem, który sprowadził ich znów na ziemię Równin, nad którą nieubłaganie zapadał zmierzch. – Przed nami daleka droga – oświadczył najwyższy król. – Wszyscy trzej jesteście mile widziani między nami. Możecie jechać konno? Brock pokiwał głową. – Dlatego tu jestem – powiedział Faebur. Młody głos, usiłujący bardzo brzmieć

surowo. – Żeby jechać z wami i uczynić wszystko, co w moich siłach, gdy nadejdzie bitwa. Aileron spojrzał na starszego mężczyznę, który nazywał siebie Dalreidanem. Dave zauważył, że Ivor spogląda również na niego, i że dalreidan w odpowiedzi nie patrzy na najwyższego króla, lecz na Avena. – Mogę jechać – oświadczył dalreidan bardzo cicho. – Czy wolno mi? Nagle Dave zdał sobie sprawę, że coś jeszcze się dzieje. Ivor spoglądał długo na dalreidana, nie odpowiadając. Potem dodał: – Żaden wódz nie może wedle Prawa przyjąć ponownie wygnańca. Nie znam jednakże niczego w pergaminach z Celidonu, co mówiłoby, co Aven ma prawo zrobić w takiej sytuacji. Jesteśmy w stanie wojny, a ty już przysłużyłeś się naszej sprawie. Masz pozwolenie na powrót. Mówię to jako Aven. Przerwał. Potem, innym głosem, Ivor powiedział: – Wolno ci wrócić na Równinę i do swego szczepu, choć nie pod swym obecnym imieniem. Przyjmij ponownie imię, które nosiłeś przed wypadkiem, który wypędził cię w góry. To jaśniejsza nić w ciemności niż spodziewałem się ujrzeć, obietnica powrotu. Nie potrafię powiedzieć, jak rad jestem, że znów cię tu widzę. – Uśmiechnął się. – Odwróć się, jest tu bowiem ktoś, kto będzie równie rad. Sorcho z trzeciego szczepu, odwróć się i powitaj swego syna! Stojący przed Dave’em Torc zesztywniał, a Levon zakrzyknął radośnie. Sorcha odwrócił się. Spojrzał na swego syna i Dave, który wciąż stał za Torcem, ujrzał, jak brudna twarz starego dalrei rozpromienia się niespodziewaną radością. Przez chwilę trwali w bezruchu jak w upozowanej scenie, a potem Torc posunął się naprzód dziwnie niezdarnie i wraz z ojcem padli sobie w objęcia tak zaciekle, że wydawało się, iż zamierzają wycisnąć wszystkie te lata mroku, które ich dzieliły. Dave, który to pchnął Torca naprzód, uśmiechał się przez Izy. Zerknął na Levona, później na Ivora. Pomyślał o swym własnym ojcu, tak daleko – zdawałoby się tak bardzo daleko, w innym życiu. Podniósł wzrok na Rangat i przypomniał sobie ognistą rękę. – Czy myślisz – szepnął Mabon z Rhoden – że ta mała ekspedycja, którą planowaliśmy, mogłaby liczyć siedmiu uczestników? Dave wytarł oczy. Pokiwał głową. Potem, nadal nie mogąc nic powiedzieć, znów skinął. Levon dał im znak, by poszli naprzód. Uważając na topór, który dźwigał, Dave podczołgał się najciszej, jak potrafił, do swego przyjaciela. Pozostali uczynili to samo. Leżąc na płask na wzgórku – kiepskiej osłonie na otwartej Równinie – wszyscy spoglądali na północ w stronę mroku Gwyniru. Nad ich głowami sunęły skłębione chmury raz odsłaniając, raz zakrywając

malejący księżyc. Wiatr wzdychał w wysokich trawach i po raz pierwszy przyniósł woń wiecznie zielonego lasu. Daleko za drzewami majaczyła Rangat, dominując na północnym niebie. Gdy księżyc wyłaniał się zza chmur, góra jarzyła się dziwnym, upiornym blaskiem. Dave popatrzył na zachód i stwierdził, że świat kończy się tam. A przynajmniej tak się zdawało. Znajdowali się na obrzeżu Danilothu: Krainy Cieni, gdzie czas zmienił się. Gdzie ludzie mogli wędrować zagubieni we mgle RaLathena aż do końca wszystkich światów. Dave zaglądał usilnie w księżycowe cienie i snującą się mgłę i wydało mu się, że dostrzega w niej rozmyte postaci, które poruszają się, jedne na widmowych koniach, inne pieszo, wszystkie bezgłośne w mgle. Opuścili obóz o wschodzie księżyca z mniejszą trudnością, niż się spodziewali. Levon zaprowadził ich do posterunku straży, na którym stał Cechtar z trzeciego szczepu, który nie zamierzał zdradzać zamysłów syna Avena ani mu przeszkadzać. Prawdę mówiąc, sprzeciwiał się tylko temu, że nie pozwolono mu towarzyszyć im. – Nie możesz – szepnął bardzo spokojnie opanowany Levon. – Jeśli nie wrócimy przed wschodem słońca, będziemy wzięci do niewoli albo martwi i ktoś będzie musiał ostrzec najwyższego króla. Tym kimś jesteś ty, Cechtarze. Przykro mi. Niewdzięczne zadanie. Jeśli bogowie nas kochają, będzie to wieść, jakiej nie będziesz musiał zanosić. Po tym długo już nie padło ani słowo. Słychać było tylko szept nocnego wiatru na równinie, pohukiwanie polującej sowy i ciche odgłosy ich własnych kroków, gdy oddalili się od ognisk obozowiska, zagłębiając w ciemności. Potem szelest rozstępującej się trawy, gdy padli na ziemię i przeczołgali się tę ostatnią część drogi do niskiego wzgórka, który wskazał Levon, tuż na południe od Gwyniru. Czołgając się obok Mabona z Rhoden, za Torcem i Sorchą, którzy nie chcieli się teraz oddalać od siebie na więcej niż kilka centymetrów, Dave zaczął rozmyślać o tym, jak dużą część jego rzeczywistości stanowiła śmierć od chwili, gdy przybył do Fionavaru. Od czasu, gdy spadł przez przestrzeń między światami tu na Równinę i Torc omal nie zabił go sztyletem. Kogoś zabito tamtej pierwszej nocy: razem z ciemnowłosym dalrei, którego teraz zwał bratem, zabił urgacha w gaju Faelinn – pierwsza śmierć z tak wielu. Potem była bitwa nad Llewenmere, a potem wśród śniegów Latham. Polowanie na wilki w Gwen Ystrat, a następnie, zaledwie trzy noce temu, rzeź na brzegach Adein. Uświadomił sobie, że miał szczęście i pełzł teraz ostrożniej naprzód, gdy księżyc wysunął się spomiędzy dwóch obłoków. Mógł zginąć tuzin razy. Zginąć daleko od domu. Księżyc znów znikł za chmurami. Powiew wiatru był chłodny. Zahukała kolejna sowa. Nad głową świeciła garstka gwiazd w miejscach, gdzie rozproszyły się

chmury. Pomyślał o swym ojcu po raz drugi tego dnia. Nie miał kłopotów ze zrozumieniem dlaczego. Spojrzał na Sorchę w przedzie, który lekko posuwał się po spowitym mrokiem gruncie. Niemal wbrew swej woli, omamiony odległością, mrokiem i długim smutkiem, wyobraził sobie swego ojca z nimi, ósmą postać na mrocznej równinie. Josef Martyniuk walczył w szeregach ukraińskich partyzantów przez trzy lata. Ponad czterdzieści lat temu, ale co z tego. Dzięki ciężkiej pracy jego wielkie ciało zachowało twardość muskułów i Dave dorastał w lęku przed siłą mocarnego ramienia ojca. Josef potrafiłby zamachnąć się tym morderczym toporem, a jego lodowato niebieskie oczy mogłyby choć trochę zaiskrzyć się – czy o tak wiele prosił? – na widok tego, jak lekko wymachiwał nim jego syn, jak szanowany jest Dave między znacznymi i mądrymi ludźmi. Potrafiłby też dotrzymać im kroku, pomyślał Dave, posuwając fantazję nieco dalej. Z pewnością co najmniej nie gorzej od Mabona. I nie miałby żadnych wątpliwości, nie wahałby się, czy dobrze czyni, idąc na wojnę w tej sprawie. Dave znał z dzieciństwa opowieści o wyczynach ojca na wojnie. Żadnej jednak nie usłyszał od Josefa. Wszystkie fragmenty, które Dave poznał, pochodziły od przyjaciół jego rodziców, mężczyzn w średnim wieku, którzy nalewali sobie trzecią wódkę z lodem, opowiadając niezgrabnemu, przerośniętemu młodszemu synowi historie o jego ojcu z dawnych czasów. Albo początki historii. Zanim Josef, podsłuchawszy, nie uciszył ich surowym wybuchem słów w starej mowie. Dave wciąż pamiętał pierwszy raz, kiedy pobił swego starszego brata. Kiedy Vincent, późno pewnej nocy w pokoju, w którym obaj mieszkali, wspomniał od niechcenia o zorganizowanym przez ich ojca wysadzeniu w powietrze pociągu. – Skąd o tym wiesz? – spytał Dave, który miał może dziesięć lat. Wciąż pamiętał, jak serce mu wtedy drgnęło. – Tata mi powiedział – odparł spokojnie Vincent. – Opowiedział mi dużo takich historii. Być może nawet teraz, piętnaście lat później, Vincent wciąż nie wiedział, dlaczego jego brat zaatakował z taką zaciekłością. Po raz pierwszy i jedyny. Rzucił się na mniejszego, wątlejszego starszego brata i bił go pięściami. Krzyczał, że Vincent kłamie. Krzyki Vincenta sprowadziły Josefa, który wpadł jak burza do pokoju, blokując dostęp światła z korytarza swą wielką sylwetką. Złapał młodszego syna jedną ręką i trzymał go w powietrzu, okładając otwartą, mięsistą dłonią. – On jest od ciebie mniejszy! – ryknął Josef. – Nigdy nie wolno ci go bić! A Dave, zawieszony bezradnie w powietrzu, nie mogąc uchylić się przed ciosami, które spadały na niego jak ulewa, wrzasnął niemal niezrozumiale: – Ale ja jestem

mniejszy od ciebie! I Josef przerwał. Wypuścił swego wybujałego, niezgrabnego syna, który zaczął płakać na łóżku. Powiedział zduszonym, niepokojącym głosem: – To prawda. To prawda. I wyszedł, zamykając drzwi do sypialni, odcinając dostęp światła. Dave nie zrozumiał wtedy nic, i mówiąc szczerze, nawet teraz pojmował ledwie część tego, co wydarzyło się wtedy. Nie potrafił w takim stopniu dokonywać introspekcji. Być może z wyboru. Pamiętał jednak, że następnej nocy Vincent zaproponował swemu młodszemu bratu opowiedzenie historii o wysadzeniu pociągu. I pamiętał, jak nieudolnie, lecz dumnie kazał Vincentowi po prostu zamknąć się. Teraz było mu z tego powodu przykro. Przykro z powodu wielu rzeczy. Podejrzewał, że to był skutek oddalenia. Rozmyślając o tym, podczołgał się do Levona na wzgórzu i spojrzał na ciemność Gwyniru. Levon szepnął: – To nie jest najmądrzejsza rzecz, jaką zrobiłem w życiu. – Słowa były żałosne, lecz nie ton. Dave posłyszał ledwie skrywane podniecenie w głosie syna Wora i sam poczuł ogarniający go pomimo strachu niespodziewany przypływ radości. Znajdował się wśród przyjaciół, ludzi, których lubił i darzył głębokim szacunkiem. Wraz z nimi narażał się na niebezpieczeństwo w sprawie godnej tego narażania się. Jego zmysły były wyostrzone, czuł się nadzwyczaj ożywiony. Księżyc schował się za kolejną gęstą chmurą. Zarys lasu stał się zamglony i niewyraźny. Levon rzekł: – Dobrze. Ja pójdę na czele. Idźcie za mną parami. Nie sądzę, żeby nas się spodziewali – jeśli w ogóle jest tam coś oprócz niedźwiedzi i polujących kotów. Udam się w kierunku tego zagłębienia nieco na wschód od kierunku północnego. Idźcie za mną po cichu. Jeśli wyjrzy księżyc, zostańcie w miejscu, póki znów się nie schowa. Levon zsunął się z wzniesienia i na brzuchu zaczął czołgać się przez otwartą przestrzeń w stronę lasu. Sunął tak zwinnie, że trawa zdawała się ledwo poruszać. Dave odczekał moment, a potem wraz z Mabonem zaczął się czołgać naprzód. Niełatwo było mu posuwać się z toporem, lecz w końcu nie przyszedł tu, by brać udział w czymś prostym. Znalazł rytm dla łokci i kolan, narzucił sobie równe i powolne tempo oddychania i trzymał głowę nisko nad ziemią. Dwukrotnie zerknął w górę, by upewnić się, że idzie w dobrym kierunku, a raz malejący księżyc wysunął się zza chmur na krótko, zmuszając ich do wtulenia się w posrebrzone trawy. Kiedy schował się, znów ruszyli.

Znaleźli prowadzące w dół zbocze tuż, gdzie zarośla zaczynały gęstnieć. Levon czekał tam nisko przyczajony z palcem na wargach. Dave przykucnął na kolanie, balansując toporem i oddychając ostrożnie. I słuchając. Cisza, pominąwszy nocne ptaki, wiatr w drzewach i szybki tupot łapek jakiegoś zwierzątka. Potem ledwie dosłyszalny szelest trawy i Torc i Sorcha pojawili się przy nim, a następnie, równie cicho, Brock i Faebur. Twarz młodego Eriduna zastygła w ponurą maskę. Z tymi ciemnymi tatuażami wyglądał jak jakiś prymitywny, nieubłagany bóg wojny. Levon wezwał ich bliżej gestem. Bardzo cichym szeptem powiedział: – Jeśli czaka nas jakaś zasadzka, będzie ona niedaleko stąd. Będą się spodziewać, że podejdziemy do Daniloth, najbliżej jak to możliwe. Każdy atak przyprze nas do Krainy Cieni, a konie na nic się zdadzą wśród tych drzew. Chcę sprawdzić, co jest wprost na północ stąd, a następnie zatoczyć pętlę i wrócić wzdłuż linii wiodącej dalej na wschód. Jeśli niczego nie znajdziemy, będziemy mogli wrócić do obozu i zagrać w kości z Cechtarem. Kiepski z niego gracz, a ma pas, który mi się podoba. Levon błysnął zębami w mroku. Dave w odpowiedzi wyszczerzył zęby w uśmiechu. Doszedł do wniosku, że dla takich właśnie chwil warto żyć. Wtedy uzbrojony strażnik wkroczył do ich zagłębienia z północy. Gdyby ogłosił alarm, gdyby miał czas na to, wszyscy prawdopodobnie zginęliby. Nie uczynił tego. Nie miał czasu. Z siedmiu mężczyzn, na których się natknął, każdy był przerażająco groźny na swój sposób i bardzo szybki. Strażnik zobaczył ich, otworzył usta do krzyku – i zginął z nożem najszybszego z nich w gardle. Trafiły go dwie strzały i jeszcze jeden nóż, nim upadł na ziemię, lecz wszyscy widzieli, czyje ostrze zabiło go, czyje było pierwsze. Spojrzeli na Brocka z Banir Tal, a potem na krasnoluda, którego zabił, i milczeli. Brock zbliżył się i stał, spoglądając na swą ofiarę przez dłuższy czas. Potem nachylił się i wyciągnął swój nóż i Sorchy też, z serca krasnoluda. Wrócił do sześciu towarzyszy, a w jego oczach, nawet w mroku nocy widniało świadectwo wielkiego cierpienia. – Znałem go – szepnął. – Nazywał się Vojna. Był bardzo młody. Znałem też jego rodziców. W całym swym życiu nie uczynił niczego złego. Co się z nami stało? Głęboki głos Mabona cicho wślizgnął się w ciszę. – Z niektórymi z was – poprawił łagodnie. – Mamy chyba teraz odpowiedź na zagadkę Teyrnona. Tu jest niebezpieczeństwo, lecz nie ma prawdziwego zła, jedynie jego nić. Krasnoludow wysłano, by urządzili na nas zasadzkę, lecz oni nie są całkowicie zaprzedani Ciemności. – Czy to ważne? – szepnął z goryczą Brock.

– Sądzę, że tak – odparł z powagą Levon. – Sądzę, że może być ważne. Jednakże, dość słów: będą jeszcze inni strażnicy. Chciałbym dowiedzieć się, ilu ich tam jeszcze jest, i gdzie się dokładnie znajdują. Chcę również, żeby dwóch z was natychmiast zaniosło nowinę do obozu. – Zawahał się. – Torc, Sorcha. – Levonie, nie! – zasyczał Torc. – Nie możesz... Levon zacisnął szczęki i oczy mu rozbłysły. Torc zatrzymał się jak wryty. Smagły dalrei przełknął ślinę, skinął raz sztywno głową i wraz z ojcem zawrócił i opuścił las, udając się z powrotem na południe. Noc pochłonęła ich, jakby nigdy ich tam nie było. Dave spostrzegł, że Levon przygląda mu się. Spojrzał na niego. – Nie mogłem – szepnął Levon. – Nie tak wkrótce po tym, gdy się odnaleźli! Słowa są czasami bezużyteczne, są głupie. Dave wyciągnął rękę i uścisnął Levona za ramię. Żaden z pozostałych nie odezwał się. Levon odwrócił się i spojrzał przed siebie. Z Mabonem znów u boku, a Faeburem i Brockiem za plecami, Dave ruszył za nim z toporem w ręku w mrok lasu. Strażnik nadszedł z północnego wschodu i Levon prowadził ich w tym samym kierunku. Czując teraz, jak serce mu bije mocno, Dave szedł nisko pochylony wśród wonnych sylwetek wiecznie zielonych drzew, wypatrując w ciemności kształtów. Tu była śmierć i zdrada, a pomimo strachu i gniewu znalazł w sobie miejsce na żal i litość nad Brockiem – a wiedział, że jeszcze półtora roku temu oba te uczucia byłyby mu obce. Levon zatrzymał się i podniósł jedną rękę. Dave zamarł. Chwilę później on też to usłyszał dźwięki bardzo wielu ludzi, zbyt wielu, by zachować absolutną ciszę. Ostrożnie przyklęknął na jedno kolano i zgarbiwszy się nisko, dostrzegł błysk ognia pomiędzy dwoma drzewami. Stuknął Levona w nogę i jasnowłosy dalrei również przypadł do gruntu i powiódł spojrzeniem za wskazującym palcem Davea. Levon patrzył przez dłuższą chwilę, potem odwrócił się i jego spojrzenie natknęło się na wzrok Brocka. Pokiwał głową i krasnolud bezgłośnie przesunął się obok Levona, by poprowadzić ich do obozowiska swego ludu. Levon stanął obok Faebura, który napiął swój łuk. Dave wsunął mocno dłoń w rzemienną pętlę na końcu styliska topora; dostrzegł, że Brock uczynił to samo. Mabon wyciągnął miecz. Ruszyli naprzód, znów czołgając się, uważając na swój oręż, rozpaczliwie uważając na gałązki i liście na leśnej ściółce. Brock wiódł ich z niesamowitą powolnością w kierunku blasku ognia, który zauważył Dave. Wtedy nagle zatrzymał się. Dave sam zastygł sztywno, wzniósłszy jedynie rękę, by ostrzec idących za nim Levona i Faebura. Stojąc bez ruchu, ledwo oddychając, usłyszał zbliżający się

z prawej strony chrupot kroków kolejnego strażnika, a następnie zauważył przechodzącego nie dalej niż półtora metra od niego krasnoluda, który wracał do obozu. Dave wytarł pot z czoła i po cichu zaczerpnął głęboko tchu. Brock znów wysunął się naprzód, idąc jeszcze wolniej niż poprzednio, a Dave, rzuciwszy szybko spojrzenie na Mabona, podążył za nim. Ni stąd, ni zowąd naszła go absurdalna myśl o pasie Cechtara, o który Levon chciał grać. Wydawał się dalej niż cokolwiek miało prawo być. Czołgał się, przesuwając ręce i kolana z wyrachowaną powolnością. Ledwo miał śmiałość podnieść głowę, tak obawiał się spowodować jakiś hałas w leśnym poszyciu. Ta ostatnia część podróży wydawała się ciągnąć bez końca. Wtedy kątem oka Dave dostrzegł, że Brock zatrzymał się. Zerknąwszy w górę, zobaczył, że są już w pobliżu ognisk. Dave przyjrzał się i serce mu zamarło. W środku Gwyniru była wielka polana; sprawiała wrażenie nienaturalnej, wykonanej ręką ludzką. Dave przez moment zastanawiał się, skąd tam się wzięła. Miał jednakże bardziej naglące sprawy od tej. To nie oddział harcowników czekał na nich, nie starająca się opóźnić ich grupa szykująca potyczkę. Na polanie płonęło wiele ognisk wartowniczych, których nie podsycano zbytnio, by ogień nie zdradził ich pozycji, a wokół nich, w większości pogrążona we śnie, znajdowała się cała armia krasnoludów z Banir Lok i Banir Tal. Dave’a naszło przerażające przeczucie tego, jak straszne spustoszenie ci wojownicy mogliby posiać wśród konnych Ailerona. Wyobraził sobie kwiczące konie, skrępowane i niebezpieczne w ciasnocie lasu. Zobaczył małych i zwinnych krasnoludów, niebezpiecznych i dużo odważniejszych od svart alfarów, którzy dźgają konie i ludzi wśród otaczających ich zewsząd drzew. Spojrzał na Brocka i serce go zabolało na widok przejrzystej udręki na jego twarzy. Potem, gdy jeszcze patrzył, wyraz twarzy Brocka zmienił się i zimna nienawiść wypłynęła na zazwyczaj łagodne oblicze krasnoluda. Brock dotknął ramienia Levona i pokazał coś. Dave spojrzał w kierunku pokazywanym przez wyciągnięty palec i ujrzał przy najbliższym z ognisk krasnoluda, który mówił coś cicho do trzech innych, którzy następnie pobiegli na wschód, najwyraźniej niosąc rozkazy. Ten, który mówił, pozostał na miejscu. Dave zobaczył, że miał ciemne włosy i brodę, podobnie jak Brock i Matt, a jego oczy były głęboko osadzone i skrywały się pod krzaczastymi brwiami. Jednakże był zbyt daleko, by dostrzec cokolwiek poza tym. Dave odwrócił się do Brocka, wznosząc pytająco brwi. – Blöd – wyszeptał bezgłośnie Brock. I wtedy Dave już wiedział. To ten, o którym mówili wcześniej, ten, który oddał Kocioł Maugrimowi i był w Starkadh, gdy za; brano tam Jennifer. Poczuł, że jego też

ogarnia nienawiść, że jego oczy stają się zimne i twarde niczym krzemień, gdy spojrzał na krasnoluda przy ognisku. Zacisnął topór mocniej w rękach. Jednak miał to być zwiad, nie wypad bojowy. Kiedy tak wpatrywał się w Blöda, pragnąc jego śmierci, usłyszał cichy szept Levona, który nakazywał im zawracać. Jednakże nie mieli szansy. Z prawej strony rozległ się dźwięk, głośny trzask na krawędzi polany, a potem ochrypłe krzyki na alarm bardzo blisko nich. – Ktoś tu jest! – wrzasnął strażnik krasnoludzki. Kolejny powtórzył alarm jak echo. Dave Martyniuk pomyślał o swym ojcu, który wysadzał mosty w najciemniejszą noc najmroczniejszych czasów. Spostrzegł, jak Brock i Levon wstają z wyciągniętą bronią. Wstał, podrzucając topór w dłoniach. Dostrzegł napięty łuk Faebura i długi miecz Mabona połyskujący w czerwonym blasku ogniska. Przez chwilę spoglądał w niebo. Księżyca nie było widać, lecz między pasmami chmur widniały gwiazdy wysoko nad drzewami, nad ogniskami, wysoko nad wszystkim innym. Wyszedł naprzód na otwartą przestrzeń, by mieć dość miejsca na wymach toporem. Levon był u jego boku. Zamienił krótkie spojrzenie z mężczyzną, którego nazywał bratem; nie było już czasu na nic innego. Następnie Dave odwrócił się ku przebudzonej armii krasnoludów i przygotował się, by wysłać tylu z nich w mrok nocy, ilu zdoła przed śmiercią. Nadal panował mrok, gdy Sharra zbudziła się na pokładzie statku Amairgena. Nad morzem wisiała ciężka mgła, zasłaniając gwiazdy. Księżyc dawno już zaszedł. Kobieta otuliła się szczelniej płaszczem Diarmuida; wiatr był chłodny. Zamknęła oczy, nie chcąc tak naprawdę obudzić się jeszcze i dokładnie zdać sobie sprawę z tego, gdzie jest. Mimo to, wiedziała. Skrzypienie masztów i łopotanie podartych żagli powiedziało jej o tym. A co kilka chwil słyszała odgłosy mijających ją niewidzialnych kroków żeglarzy, którzy nie żyli od tysiąca lat. Po obu jej stronach Jaelle i Jennifer wciąż spały. Zastanawiała się, która może być godzina; mgła uniemożliwała zorientowanie się. Żałowała, że nie ma obok niej Diarmuida, który ogrzałby ją swą bliskością. Miała jednakże tylko jego płaszcz wilgotny od mgły. Zbyt drobiazgowo dbał o jej honor, by położyć się w jej pobliżu ani na statku, ani na plaży pod Anor, zanim weszli na jego pokład. Jednakże udało im się znaleźć chwilę dla siebie po tym, jak Lancelot samotnie zagłębił się w puszczy, w tej zwodniczo spokojnej porze między zmierzchem i pełnym mrokiem. Wszelki spokój był teraz zwodniczy, stwierdziła Sharra, kuląc się pod płaszczem i kocami, jakie dostała. Zewsząd otaczało ją zbyt wiele wymiarów niebezpieczeństwa

i nieszczęścia. Poznała też nowe z opowieści, jaką snuł Diarmuid, gdy spacerowali po północnozachodnim brzegu plaży za Anor i zobaczyli – oboje po raz pierwszy – strome klify Rhudh lśniące krwawą czerwienią w gasnącym słońcu. Opowiedział jej o podróży głosem pozbawionym wszelkiej charakterystycznej dla niego ironii, wszelkich akcentów drwiny i braku szacunku. Opowiadał o Duszodzierżcy, a ona trzymała go za rękę i zdawał się słyszeć, jakby w tle jego cichych, zamyślonych słów, głos Brendela, który znów śpiewał swój lament. Potem opowiedział jej o tej chwili w Komnacie Umarłych w podziemiach Cader Sedat, chwili gdy wśród nieustannego łoskotu fal wszystkich mórz wszystkich światów Artur Pendragon obudził Lancelota ze śmiertelnego snu, którym spał na kamiennym łożu. Sharra leżała na pokładzie łodzi z zamkniętymi oczyma i słuchała wiatru i morza, wspominając to, o czym powiedział. – Czy wiesz – szepnął, patrząc, jak klify przybierają odcień ciemniejszej czerwieni – że gdybyś kochała kogoś innego jeszcze oprócz mnie, nie sądzę, że zdobyłbym się na to, by sprowadzić go do ciebie. Naprawdę nie sądzę, żebym był mężczyzną w wystarczającym stopniu, by zrobić to, co zrobił Artur. Była dość mądra, by wiedzieć, że trudno mu było się do tego przyznać. Powiedziała: – On jest teraz kimś więcej niż śmiertelnikiem. Nici ich trzech imion na Krośnie sięgają tak daleko wstecz, są splecione na tak wiele sposobów. Nie miej do siebie pretensji, Diar. Albo, skoro już musisz – uśmiechnęła się – miej za to, że pomyślałeś, iż mogłabym pokochać kogoś innego tak jak ciebie. Zatrzymał się na te słowa, zmarszczył czoło i odwrócił się, by powiedzieć coś poważnego. Zastanawiała się teraz, co zamierzał rzec. Ponieważ nie pozwoliła mu tego powiedzieć. Zamiast tego wspięła się na palce i wsunąwszy dłonie za jego głowę, przyciągnęła niżej jego usta, by mogła do nich sięgnąć swymi własnymi. By przestał mówić. By wreszcie zacząć we właściwy sposób witać go jak podróżnika powracającego z morza. Po czym rzeczywiście powitali się właściwie, kładąc się na jego płaszczu na tej plaży na północ od wieży Lisen, wyślizgując się z ubrań pod pierwszymi gwiazdami na niebie. Kochał się z nią z bolesną czułością, obejmując ją i poruszając się na niej w łagodnym rytmie spokojnego morza. Kiedy wreszcie wykrzyknęła, uczyniła to cicho – w jej własnych uszach zabrzmiało to niczym westchnienie fali, plusk wody o piaszczysty brzeg. Tak więc w pewnym sensie było w porządku, że nie spał z nią, kiedy wrócili do Anor. Brendel przyniósł jej pryczę z wieży i koce utkane w Daniloth dla Lisen, a Diarmuid zostawił jej płaszcz, żeby miała przynajmniej tyle jego przy sobie, gdy będzie usypiała.

Wkrótce potem zbudziła się, podobnie jak wszyscy pozostali na plaży, by ujrzeć widmowy statek płynący ku nim z Jaelle i Pwyllem na pokładzie i dumną, bladą postacią przy nich, która, jak dano jej do zrozumienia, była duchem Amairgena Białej Gałęzi, ukochanego Lisen, który nie żył od tak wielu, wielu lat. Weszli na pokład tego statku w świetle gwiazd, w bladej poświacie zachodzącego księżyca, a niewidoczni żeglarze zawrócili statek, który popłynął na północ, gdy mgła zstąpiła na morze, zasłaniając gwiazdy. Znów wyminęły ją kroki, choć nikogo nie było widać. Musiało być już blisko świtu, choć w żaden sposób nie można było tego sprawdzić. Mimo iż bardzo się starała, nie mogła usnąć. Zbyt wiele myśli ścigało się po jej głowie. Wśród lęku i smutku, a być może z ich właśnie powodu, wszystkie jej wspomnienia i doznania wyostrzyły się, jakby kontekst wojny nadał dodatkowej intensywności wszystkiemu, intensywności, którą Sharra rozpoznała jako świadomość możliwej straty. Pomyślała o Diarmuidzie i o sobie – już nie samotnym sokole – i stwierdziła, że tęskni, bardziej niż kiedykolwiek, za pokojem. Za końcem grozy tych dni, aby mogła spocząć w jego objęciach bez obawy o to, co może przynieść ze sobą poranna mgła. Wstała ostrożnie, by nie zbudzić pozostałych śpiących obok niej i otuliwszy się peleryną, podeszła do burty z zawietrznej strony, by wyjrzeć w ciemność i mgłę. Gdzieś z dala na pokładzie dochodziły ją głosy. Wyglądało na to, że inni też nie spali. Wtedy rozpoznała niefrasobliwy ton głosu Diarmuida i chwilę później zimny, dźwięczny ton Amairgena. – Niemal już poranek – mówił mag. – W każdej chwili mogę się rozpłynąć. Tylko w nocy widać mnie w waszym czasie. – A za dnia? – spytał Diarmuid. – Czy musimy coś robić? – Nic – odparł duch. – Będziemy tu, choć wy o tym nie będziecie wiedzieć. Jedna sprawa: jeśli życie wam miłe, nie opuszczajcie statku za dnia. Sharra zerknęła w tym kierunku. Stał tam również Artur Pendragon obok Diarmuida i Amairgena. W szarości i mgle wszyscy trzej wydawali jej się duchami. Uczyniła nagły gest zakorzeniony w starych, niemądrych zabobonach, by myśl się nie sprawdziła. Dostrzegła wtedy Cavalla, szary cień w cieniu, i w tej mgle on również wydawał się należeć do jakiegoś nadprzyrodzonego królestwa, straszliwie dalekiego od jej własnego. Od słońca na wodospadach i kwiatów Larai Rigal. Morze uderzało o kadłub z chłodnym, nieubłaganym dźwiękiem wzmocnionym we mgle. Sharra wyjrzała przez burtę, lecz nie zobaczyła nawet powierzchni wody. Prawdopodobnie na szczęście; przy wchodzeniu na pokład wystarczyło jej jedno spojrzenie na spienioną wodę przelewającą się przez strzaskane poszycie kadłuba. Obejrzała się na trzech mężczyzn, a potem zatrzymała oddech i spojrzała jeszcze uważniej. Było ich już tylko dwóch.

Artur i Diar stali razem, a pies obok nich, lecz duch maga zniknął. I w tym momencie Sharra uświadomiła sobie, że mrok na wschodzie zaczyna się rozjaśniać. Spoglądając w szarą, rzednącą mgłę, mogła już teraz dostrzec długi, niski, pagórkowaty cypel. To musi być Sennett znane z legend. Minęli w nocy klify Rhudh, a jeśli jej nauczyciel geografii w Larai Rigal nie mylił się, a ona sama dobrze pamiętała, przed końcem dnia dopłyną do zatoki Linden i ujrzą lodowe fiordy i ogromne lodowce majaczące na północy. I Starkadh: siedzibę Rakotha Maugrima, wbitą jak czarny szpon w serce świata najbielszego światła. Szczerze nie wiedziała, jak poradzi sobie z jej ujrzeniem. Uświadomiła sobie, że bardziej niż cokolwiek innego, powodem tego był lód i to, jak daleko na północ się znajdowali, w świecie tak obcym komuś wychowanemu wśród łagodnych pór roku Cathalu i w otoczeniu jego ogrodów. Surowo upomniała się, że przecież nie płyną do Starkadh ani nigdzie w jej pobliże. Ich trasa będzie wiodła ponownie na południe w głąb zatoki Linden do ujścia rzeki Celyn. Tam, wyjaśnił Diarmuid, jeśli wszystko pójdzie dobrze, Amairgen wysadzi ich przed świtem jutrzejszego dnia, kładąc kres tej bardzo dziwnej podróży. To musi stać się w ciemności, zdała sobie sprawę teraz, zważywszy na to, co rzekł przed chwilą Amairgen: Jeśli życie wam miłe, nie opuszczajcie statku za dnia. Mgła wciąż się podnosiła, teraz już szybko. Sharra spostrzegła nad głową niebieską plamę, potem następną, a potem nagle słońce zapłonęło w chwale na niebie nad Sennett i dalszymi krainami. W tym momencie Sharra, która spoglądała w stronę poranka, była pierwszą osobą, która zauważyła coś na brzegu. – Diar! – zawołała, mając nadzieję, że jej głos nie zdradza strachu. On wciąż rozmawiał z Arturem, stojąc tuż przy relingu, całkiem świadomie na tej części pokładu, gdzie deski zostały całkowicie zerwane. Sprawiał wrażenie zawieszonego w powietrzu. Wiedziała, że gdyby spojrzała w dół, zobaczyłaby pod jego nogami morską wodę kłębiącą się w ciemnej ładowni statku Amairgena. Książę przerwał rozmowę i szybko podszedł do niej. Artur poszedł za nim. – Co się stało? Kobieta pokazała ręką. Teraz już mgła zupełnie podniosła się znad wody i było bardzo jasno. Był letni poranek, jasny i słoneczny. Słyszała szmer rozmów na pokładzie. Inni to też dostrzegli. Ludzie z Twierdzy Południowej tłoczyli się przy burcie i inne ręce wskazywały to samo, co jej ręka. Płynęli wzdłuż zielonego i żyznego wybrzeża. Półwysep Sennett słynął zawsze (jeśli dobrze pamiętała swe lekcje) ze swej żyznej gleby, choć sezon wegetacji jest krótki tak daleko na północy. Jednakże Sennett zostało zniszczone, podobnie jak Andarien za zatoką, w czasie Bael Rangat, spustoszone przez morderczy deszcz, a potem armie Rakotha w późnych

dniach wojny, zanim Conary przybył na północ z wojskami Brenninu i Cathalu. Obie te niegdyś piękne krainy były zniszczone i jałowe. Jak więc możliwe jest, że widzą to, co rozciąga się przed ich oczami? Kraciaste pola uprawne rozciągały się pod błękitnym niebem, ląd usiany był gospodarskimi domami z kamienia i drewna, dym z kuchennych palenisk wznosił się znad kominów, a dojrzale plony cieszyły oko barwami nasyconego brązu, złota i czerwonawych odcieni wysokich solais, które rosły rządek za rządkiem. Bliżej statku, nad samą wodą, kiedy popłynęli dalej na północ i zrobiło się jeszcze jaśniej, Sharra zobaczyła port wcinający się w długie wybrzeże, a w tym porcie dwadzieścia lub więcej wielobarwnych statków. Niektóre były żaglowcami o wysokich masztach i głębokich ładowniach na ziarno i drewno, inne niewiele więcej niż rybackimi kutrami, które odważały się wypływać na wody oceanu na zachód. Z ściśniętym sercem i słysząc wokół siebie coraz głośniejsze okrzyki zdumienia, Sharra dostrzegła, że najwyższy ze statków dumnie nosił na głównym maszcie zieloną flagę z zakrzywionym mieczem i czerwonym liściem: flagę Raith, najdalej wysuniętej na zachód prowincji Cathalu. Obok niego zobaczyła inny wysoki żaglowiec, na którym łopotała flaga z półksiężycem i dębem Brenninu. A marynarze na obu statkach machali do nich rękoma! Dźwięk ich śmiechu i powitań niósł się wyraźnie nad połyskliwą wodą. Za statkami port tętnił porannym życiem. Jeden statek wyładowywał towary, kilka innych zabierało ładunek. Wokół biegali mali chłopcy i psy, kręcąc się wszystkim pod nogami. Za przystanią miasto rozciągało się wzdłuż zatoki w obu kierunkach i pod górę, z dala od morza. Sharra zobaczyła jaskrawo pomalowane domy, których strome dachy pokryte były gontami. Znad wody wiodły w górę szerokie aleje, a prześledziwszy wzrokiem najszerszą z nich, Sharra dotarła do dumnego dworu na północnym wschodzie, otoczonego wysokim, kamiennym murem. Wszystko to widziała, gdy przepływali obok wejścia do portu i domyśliła się, że to miasto musi być Guiraut nad zatoką lorwetha. Lecz zatokę lorwetha pochłonęła wznosząca się ziemia setki setek lat temu, a miasto Guiraut zostało spalone i zrównane z ziemią przez Rakotha Maugrima podczas Bael Rangat. Takie było pełne życia, takie piękne; nagle uświadomiła sobie, że jeśli nie będzie uważać, rozpłacze się. – Diar, jak to się stało? – spytała, odwracając się ku niemu. – Gdzie jesteśmy? – Daleko – odparł. – Żeglujemy po morzach, jakie ten statek znał, nim został zniszczony. W czasach już po przybyciu Rakotha do Fionavaru, lecz przed Bael

Rangat. – Jego głos był schrypnięty. Kobieta odwróciła się, by ponownie spojrzeć na port, usilnie starając się jakoś z tym pogodzić. Diarmuid dotknął jej dłoni. – Nie sądzę, aby cokolwiek groziło nam bezpośrednio – rzekł. – Dopóki nie opuścimy statku. Powrócimy na nasze własne morze i w nasze czasy, gdy zajdzie słońce. Pokiwała głową, nie odrywając oczu nawet na chwilę od jaskrawych barw portu. Powiedziała ze zdumieniem: – Czy widzisz ten statek z Raith? I ten mniejszy – tam – z flagą Cynanu? Diar, mój kraj nawet jeszcze nie istnieje! To są statki księstw. Stały się państwem dopiero po tym, jak Angirad powrócił z Bael Rangat. – Wiem o tym – rzekł łagodnie. – Patrzymy na świat, który uległ zagładzie. Nad wodą niósł się dźwięk, w którym Sharra rozpoznała brzmienie treny, na której ktoś grał wysoko i słodko na pokładzie statku z Cynan. Poznała tę muzykę; wychowała się na niej. Naszła ją pewna myśl, zrodzona z głuchego bólu serca. – Czy nie możemy ich ostrzec? Nie możemy czegoś zrobić? Diarmuid potrząsnął głową. – Oni nas nie widzą ani nie słyszą. – Co chcesz przez to powiedzieć? Nie słyszysz muzyki? Patrz – machają do nas! Diarmuid luźno złożył ręce, wspierając się o reling, lecz napięcie słyszalne w jego głosie zadawało kłam jego swobodzie postawy. – Nie do nas, moja droga. Nie machają do nas. Oni nie widzą tego roztrzaskanego wraku. Widzą przepływający piękny statek z doborową załogą z Brenninu. Widzą żeglarzy Amairgena, Sharro, i jego statek takim, jaki był, zanim wypłynął do Cader Sedat. Obawiam się, że my jesteśmy niewidzialni. Tak więc, wreszcie zrozumiała. Żeglowali na północ wzdłuż wybrzeża i miasto Guiraut znikło im z oczu, by wkrótce również zniknąć na zawsze ze świata ludzi. Jego jasność będzie pamiętana jedynie w pieśniach. Wkrótce, a zarazem tak dawno temu. Jednocześnie. Pętle w tkaninie czasu. Dźwięki treny towarzyszyły im długo, nawet jeszcze po tym, gdy miasto znikło za łukiem zatoki. Porzucili je, bowiem nie mieli innego wyjścia, na pastwę pożarów jego przyszłości i ich przeszłości. Po tym nastrój na statku zrobił się ponury, nie z powodu lęku, lecz nowego, surowszego zdecydowania, głębszego zrozumienia tego, czym jest zło i co to znaczy. W rozmowach ludzi na pokładzie dawał się słyszeć twardszy ton, a w ruchach, którymi czyścili i polerowali swą broń, wyczuwało się precyzję, która źle zwiastowała tym, którzy chcieliby stanąć im na drodze w tym, co miało nastąpić. Sharra wiedziała już, że to zbliżało się, i sama była przygotowana. Część tego samego zdecydowania utwardziła jej serce.

Płynęli na północ wzdłuż wysuniętego ku morzu brzegu Sennert i późnym popołudniem, kiedy słońce było już dobrze nad morzem, dotarli do najbardziej wysuniętego na północ przylądka Sennett i opłynąwszy go, skręcili na wschód, gdzie ujrzeli lodowce i fiordy, a za nimi czerń Starkadh. Sharra patrzyła nań i nie drgnęła nawet ani nie zamknęła oczu. Spoglądała na serce zła i siłą woli zmuszała się do tego, by nie odwracać wzroku. Oczywiście nie mogła widzieć siebie w tym momencie, lecz inni mogli, i po całym statku rozniosła się podawana szeptem wieść o tym, jak dzikie i chłodne niespodziewanie stało się piękno Ciemnej Róży z Cathalu. Była Królową Lodu z Krainy Ogrodów, rywalką samej Królowej Ruk, równie surową i nieugiętą. Jednak nawet tutaj, na tym progu Ciemności, można było znaleźć coś pięknego. Wysoko ponad i daleko poza Starkadh wznosiła się Rangat, zwieńczona śniegiem, obarczona chmurami, panująca nad krainami północy swą chwałą. Sharra nagle zrozumiała po raz pierwszy, czemu konflikt sprzed tysiąca lat nazwano Bael Rangat, choć ani jedna z jego ważniejszych bitew nie została stoczona w pobliżu góry. Prawdą było, iż Rangat górowała nad wszystkim tak władczo wysoko tu na dalekiej północy, że nie było takiego miejsca w tych krainach, o którym nie można było powiedzieć, że leży w cieniu panowania tej góry. Do czasu i dopóki Rakoth ich nie pokona. Płynęli w głąb zatoki sprzed tysiąca lat w blasku zachodzącego słońca. Na wschodzie widzieli złote plaże Andarien, a za nimi przebłysk pięknej, zielonej krainy, która łagodnymi wzgórzami wznosiła się ku północy. Sharra wiedziała, że usiana ona była zagajnikami wysokich drzew, i że są tam głębokie, niebieskie jeziora błyszczące w słońcu, pełne ryb wyskakujących z nich łukiem, by oddać cześć światki. Wiedziała, że wszystko to przepadło, obróciło się w proch i nicość, w jałowe wzgórza, gdzie północny wiatr hulał po pustkowiu. Lasy zostały zrównane z ziemią, jeziora wyschły, a wątła trawa przerzedziła się i zbrązowiała. Spustoszone Andarien, gdzie stoczono wojnę. I gdzie zostanie stoczona następna, jeśli Diarmuid ma rację. Jeśli właśnie teraz najwyższy król Aileron prowadzi swe wojska z Równin w stronę Gwyniru, by jutrzejszego poranka przebyć wiecznie zielony gąszcz i dotrzeć do Andarien. Oni również tam będą, ci z tego statku, jeśli Amairgen dotrzyma obietnicy. Dotrzymał. Płynęli na południowy wschód w głąb zatoki Linden wśród rosnących cieni tego popołudnia i długiego, letniego zmierzchu, przyglądając się, jak złote piaski miejsca, gdzie Andarien stykało się z zatoką, stopniowo ciemnieją. Oglądając się na zachód, znów na Sennett, Sharra zobaczyła gwiazdę wieczorną – gwiazdę Lauriel – a potem, chwilę później, słońce zaszło. Amairgen znów zjawił się wśród nich, widmowy i niematerialny, lecz nabierający

wyrazistości w miarę zapadania zmroku. Biła od niego zimna arogancja i Sharra przez chwilę dziwiła się, że Lisen pokochała go. Wtedy pomyślała o tym, jak dawno umarł i od jak dawna tuła się jako duch, niekochany i niepomszczony po samotnych, nie kończących się morzach. Domyślała się, że był inny, kiedy był żywym człowiekiem, młodym i kochanym przez najpiękniejsze dziecię wszystkich światów Tkacza. Litość, jakiej nigdy nie potrafiłaby wyrazić, ogarnęła ją na widok tej dumnej postaci pierwszego z magów. Później zrobiło się zbyt ciemno i nie widziała go już wyraźnie w świetle gwiazd. Księżyc, który zbliżał się do nowiu, wstał bardzo późno. Sharra zdrzemnęła się trochę; większość z nich przysnęła, wiedząc, jak niewiele odpoczynku może ich czekać w dniach, które nadejdą – albo jak wiele, cała wieczność. Obudziła się przed świtem. Księżyc wisiał nad półwyspem na zachód od nich. Na statku nie było latarni. Andarien było ciemną smugą na wschodzie. Usłyszała znów cichą rozmowę – Amairgen, Diar i Artur Pendragon. Potem głosy stopnowo ucichły. Sharra wstała, otulona przed zimnem peleryną Diarmuida. Jaelłe, najwyższa kapłanka, podeszła do niej i we dwie przyglądały się, jak Wojownik idzie na dziób statku. Stanął tam – a Cavall jak zawsze przy nim – i w ciemności tej nocy nagle wzniósł wysoko swą włócznię, a grot Królewskiej Włóczni zajarzył się jaskrawym, białobłękitnym blaskiem. I przy tym świetle Amairgen Biała Gałąź przybił swym statkiem do brzegu u ujścia rzeki Celyn w miejscu, gdzie wpadała ona do zatoki Linden. Zeszli z pokładu na płyciznę tej najsłodszej z rzek, która spływała z jeziora Celyn wzdłuż zaczarowanych granic Danilothu. Sharra zobaczyła, że ostatnim, który wyszedł, był ten, którego zwano Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym. Stał na pokładzie nad kołyszącą się drabinką i powiedział coś do Amairgena, a mag coś odrzekł. Nie słyszała, co powiedzieli, lecz na sam ich widok poczuła, że włosy jej jeżą się na karku. Pwyll zszedł po sznurowej drabince i wszyscy znów zebrali się na lądzie. Amairgen stał nad nimi, dumny i surowy w ostatnich przebłyskach księżycowego światła. Powiedział: – Najwyższa kapłanko Dany, uczyniłem tak, jak mi nakazałaś. Czy zasłużyłem na modlitwy, jakie mi obiecałaś? Jaelle odparła z powagą: – Modliłabym się za ciebie nawet, gdybyś nie zabrał nas. Spoczywaj w spokoju, błędny duchu. I wy wszyscy. Duszodzierżca nie żyje. Jesteście wolni. Niech czeka na was Jasność u boku Tkacza. – I na ciebie – powiedział Amairgen. – I na was wszystkich. Odwrócił się ponownie do Pwylla i zdawał się mieć zamiar powiedzieć coś jeszcze. Nie uczynił tego. Natomiast powoli uniósł obie ręce wysoko, a potem, wśród

nagłych, pełnych zachwytu okrzyku swych niewidzialnych żeglarzy, rozpłynął się w ciemności i znikł. Jego statek rozpłynął się wraz z nim, a okrzyki marynarzy powoli cichły na wietrze i tylko szum fal przynosił jeszcze ich echo z tak dawnych czasów. W tym miejscu, gdzie rzeka spotykała się z zatoką, zawrócili i prowadzeni przez Brendela z lios alfarów, który znał każde zbocze i każdy cień tej krainy tak blisko swej ojczyzny, zaczęli iść na wschód, w kierunku, z którego wstanie słońce.

Rozdział 12 Ja tam nie wejdę – powiedział Flidais, odwracając się od mgły. Spojrzał w górę na mężczyznę stojącego obok niego. – Nawet andainowie nie są odporni na zagubienie się we mgłach utkanych przez Ra-Lathena. Gdyby zostały mi jeszcze jakieś słowa, którymi mógłbym cię przekonać, za wszelką cenę prosiłbym cię, abyś tam nie wchodził. Lancelot słuchał z tą zawsze pełną powagi uprzejmością, która stanowiła tak ważną część jego natury, z cierpliwością, która zdawała się prawie niewyczerpalna. Flidais pomyślał, że przy nim czuło się wstyd, że jest się tak natarczywym czy wymagającym, że nie dorównuje się tak bardzo standardowi wyznaczonemu przez tę łagodność. A jednak Lancelot nie był pozbawiony poczucia humoru. Nawet teraz w jego oczach błyszczało rozbawienie, gdy spoglądał na malutkiego andaina. – Zastanawiałem się – rzekł łagodnie – czy jest rzeczywiście możliwe, by zabrakło ci słów. Zacząłem w to powątpiewać, Taliesinie. Flidais poczuł, że oblewa się rumieńcem, lecz w kpiących słowach Lancelota nie było złośliwości, tylko śmiech, w którym obaj mogli uczestniczyć. I chwilę później tak się stało. – Nie brak mi ni słów, ni jeszcze argumentów o cętkowanym, zbijającym z tropu braku sensu – zaprotestował Flidais. – Tylko czasu brak mi teraz, zważywszy, gdzie stoimy. Nie zamierzam próbować siłą zatrzymywać cię tu na granicach Daniloth. Jestem na to co najmniej nieco za mądry. – Co najmniej – przyznał Lancelot. Potem, po chwili przerwy dodał: – Czy doprawdy chciałbyś powstrzymać mnie teraz, gdybyś mógł? Wiedząc to, o czym wiesz? Nieuczciwie trudne pytanie. Jednakże Flidais, który swego czasu był najmądrzejszym, najbystrzejszym z przedwcześnie rozwiniętych dzieci, nie był już dzieckiem. Nie bez smutku powiedział: – Nie zrobiłbym tego. Znając was troje, nie powstrzymałbym cię przed uczynieniem tego, o co ona cię poprosiła. Niemniej jednak boję się tego dziecka, Lancelocie. Bardzo się go boję. Na to mężczyzna nic nie odpowiedział. Na niebie pojawił się pierwszy zwiastun szarości, zapowiedź poranka i wszystkiego, co może przynieść dzień. Na zachodzie upiorny statek Amairgena właśnie płynął na północ wzdłuż półwyspu Sennett, a jego pasażerowie spoglądali na miasto dawno temu strawione pożarem, dawno obrócone w popiół i gliniane skorupy. Za nimi jakiś ptak zaśpiewał z ukrycia między drzewami w ciemnym lesie. Stali pomiędzy puszczą a mgłą i Flidais wiedział, że spoglądali na siebie być może po raz

ostatni. – Wdzięczny ci jestem za odprowadzenie mnie aż tutaj – powiedział Lancelot. – I za opatrzenie moich ran. Flidais prychnął opryskliwie i odwrócił się. – Nie mogłem zrobić jednego, nie uczyniwszy drugiego – burknął. – Nie mógłbym zaprowadzić cię nigdzie, a co dopiero przez całą noc, gdybym wcześniej nie zrobił coś z tymi ranami. Lancelot uśmiechnął się. – Czy mam w takim razie wycofać swe podziękowania? A może to przejaw twego braku konsekwencji? Flidais doszedł do wniosku, że ten mężczyzna jest stanowczo zbyt bystry, zawsze taki był. To był klucz do jego mistrzostwa w walce: Lancelot zawsze był inteligentniejszy od każdego, z kim walczył. Andain mimowolnie uśmiechnął się i z ociąganiem się pokiwał głową na zgodę. – Jak tam twoja ręka? – spytał. Zdecydowanie była to najgorsza z ran: dłoń okrutnie spalona rozżarzonym młotem Curdardha. Lancelot nawet nie rzucił na nią okiem. – Dam sobie radę. Sądzę, że postaram się, abym dał sobie radę. – Spojrzał na północ w kierunku mgieł Danilothu rozciągających się przed nimi. Coś zmieniło się w jego oczach. Zupełnie jakby usłyszał granie rogu lub jakiś inny sygnał. – Wydaje mi się, że muszę już iść, bo inaczej to, że zaszliśmy aż tak daleko, nie będzie miało sensu. Mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze raz, stary przyjacielu, w jaśniejszych czasach. Flidais mimowolnie mrugnął szybko. Udało mu się wzruszyć ramionami. – Wszystko w rękach Tkacza – rzekł. Miał nadzieję, że zabrzmiało to od niechcenia. Lancelot powiedział z powagą: – To półprawda, maleńki. Również w naszych rękach, jakkolwiek są okaleczone. Nasze własne wybory mają znaczenie, inaczej bowiem nie byłoby mnie tu. Nie poprosiłaby mnie, bym poszedł za tym dzieckiem. Bądź zdrów, Taliesinie. Flidaisie. Mam nadzieję, że znajdziesz to, czego pragniesz. Dotknął lekko ramienia andaina, a potem odwrócił się i po kilku długich krokach rozpłynął się we mgle Krainy Cieni. Ale ja już znalazłem, myślał Flidais. Znalazłem już to, czego pragnę! Imię wzywające dźwięczało w jego głowie, rozbrzmiewało echem w komnatach jego serca. Tak długo tego szukał i wreszcie znalazł. Miał to, czego chciał. Co w żaden sposób nie wyjaśniało, czemu stał jak wrośnięty w to miejsce jeszcze tak długo, spoglądając na północ w głąb tych gęstych, nieprzeniknionych cieni. Dopiero później, kiedy zastanawiała się nad tym, do jej świadomości dotarło, że było to coś, o czym musiała wewnętrznie wiedzieć od dawna: straszliwe niebezpieczeństwo, które czyha na nią, gdyby tylko zakochała się. Jak inaczej można wytłumaczyć, że Leyse spod Znaku Łabędzia, najpiękniejsza

i najbardziej pożądana z kobiet Danilothu – o którą od dawna nadaremnie zabiegał sam Ra-Tenniel – postanowiła odrzucać przez tak długie lata wszystkie zaloty, bez względu na to, jak słodko wyśpiewywane? Jakże inaczej? Znak Łabędzia, jedyny spośród lios alfarów, nie wyruszył na wojnę. Poświęceni pamięci Lauriel, której imię nosili, poświęceni ciszy i pokojowi, pozostali jako nieliczni w Krainie Cieni, wędrując samotnie i parami przez dnie i noce od czasu, gdy Ra-Tenniel wyprowadził braci i siostry spod pozostałych dwóch Znaków na wojnę na Równinie. Leyse była jedną z tych, którzy wędrowali samotnie. Przyszła wcześnie o tym delikatnym, letnim brzasku, by popatrzeć na przyćmione światło wschodu słońca – wszelkie światło było tu przyćmione – przez wody pędzącego w górę wodospadu Fiathal, jej ulubionego miejsca w Krainie Cieni. Choć jej prawdziwie najbardziej ulubione ze wszystkich miejsc leżało za granicami, na północy, na brzegach jeziora Celyn, gdzie jeśli dbało się, by nie zostać dostrzeżonym, wiosną można było zbierać sylvainy. Nie miała tam teraz wstępu. Teraz był czas wojny na zewnątrz ochronnej zasłony mgły i tego, co czyniła ona z czasem. Toteż poszła zamiast tego na południe, do wodospadu i czekała na wschód słońca, siedząc cicho w białej jak zwykle szacie na brzegu rwącej wody. I tak oto ujrzała tuż przed wschodem słońca śmiertelnika, który wszedł do Daniloth. Targnął nią chwilowy spazm lęku – to nie wydarzyło się od bardzo dawna – lecz potem odprężyła się, wiedząc, iż mgty pochłoną go za chwilę, sprawiając, że zagubi się w czasie i nie będzie groźny dla nikogo. Miała krótką chwilę, by popatrzeć na niego. Pełen wdzięku, nieco sztywny chód, dumnie wzniesiona głowa, ciemne włosy. Jego ubranie niczym się nie wyróżniało. Było poplamione krwią. Miał przypasany miecz. Dostrzegł ją z drugiej strony zielonej polany. To nie miało znaczenia. Mgła pochłonie go na długo, zanim zdąży dojść do miejsca, gdzie siedziała. Nie stało się tak. Kobieta podniosła dłoń niemal bez zastanowienia. Wypowiedziała słowa ochronne, by go osłonić, by czas nie uczynił mu krzywdy. A wypowiadając je, wydała na siebie wyrok, którego jej wewnętrzne „ja” starało się uniknąć przez te wszystkie długie lata, a zamiast tego przygotowało go dla niej niczym ucztę na murawie. Słońce wstało. Światło zamigotało łagodnie, delikatnie w rozpryśniętych kroplach płynącego w górę wodospadu. To było bardzo piękne. Zawsze takie było.

Prawie tego nie widziała. Mężczyzna zbliżał się do niej po dywanie trawy, a ona wstała, by stać z kropelkami wody na włosach i twarzy, gdy on zbliży się do miejsca, gdzie stała. Wiedziała, że jej oczy przypominały teraz kryształ. Jego były ciemne. Pomyślała później, że być może wiedziała, kim on jest, zanim jeszcze wypowiedział swe imię. To było możliwe. Umysł miał tyle samo pętli, co sam czas, nawet tutaj w Daniloth. Zapomniała, kto jej to powiedział. Wysoki mężczyzna podszedł do niej. Zatrzymał się. Rzekł z największą, najpoważniejszą uprzejmością: – Dzień dobry, szlachetna pani. Przychodzę w pokoju i jestem tu intruzem jedynie z powodu sprawy niezmiernej wagi. Muszę prosić cię o pomoc. Nazywam się Lancelot. Mogła powiedzieć, że już udzieliła mu pomocy, inaczej bowiem nie zaszedłby tak daleko i nie widziałby jej teraz. Ugrzązłby w swym własnym bezdźwięcznym, ślepym świecie. Na zawsze. Dopóki Krosno nie zaprzestałoby pracy. Mogłaby to powiedzieć, gdyby jej oczy nie były jak kryształ – a nawet więcej – jaśniejsze, przejrzystsze niż sądziła, że mogą się stać. Mogłaby, gdyby nie oddała i nie straciła już serca, zanim jeszcze usłyszała to imię, zanim dowiedziała się, kim on jest. Miał kropelki wody we włosach. Trawa była bardzo zielona. Słońce przeświecało delikatnie przez cienie jak zawsze. Spojrzała mu w oczy, wiedząc, kim jest i już w tej pierwszej chwili wiedziała, jaki czeka ją los. Usłyszała je: pierwsze wysokie, odległe, niewiarygodnie piękne nuty. Powiedziała: – Jestem Leyse spod Znaku Łabędzia. Witaj w Daniloth. Widziała, jak pije jej piękno, delikatną muzykę jej głosu. Pozwoliła, by jej oczy przybrały odcień zieleni, a następnie znów zmieniły się w kryształ. Podała mu rękę i pozwoliła mu ją wziąć i unieść do warg. Ra-Tenniel spędziłby bezsenną noc, krążąc po polach kwiatów i układając kolejną pieśń, gdyby tylko uczyniła tyle dla niego. Spojrzała w oczy Lancelota. Takie ciemne. Ujrzała w nich dobroć i podziw. Wdzięczność. Lecz za wszystkim i ponad tym wszystkim, tworzącą światy, które znał i wplecioną w nie wszystkie wciąż i bez końca, ujrzała Guinevere. I nieodwracalną ostateczność, fakt jego absolutnej miłości. Oszczędzone natomiast jej zostało – wymiar jego dobroci – ujrzenie w tym spokojnym spojrzeniu nawet sugestii tego, jak wiele, wiele razy dochodziło do tego spotkania. W jak wielu lasach, łąkach, światach; obok jak wielu płynnych wodospadów, które grały słodką, letnią muzykę dla złamanego serca dziewczęcia. Chronił ją, tak jak ona stworzyła swą ochronę, przed dowiedzeniem się, jak wielką część tego prastarego potrójnego przeznaczenia to stanowiło. Jak łatwo i całkowicie jej nagłe, nieziemskie zapłoniecie zawierało się w tej opowieści niczym

jeszcze jedna nuta często powtarzanego tematu, nić koloru już wplecionego w Gobelin. Jej uroda zasługiwała na coś więcej, jej jaśniejący, krystaliczny rozkwit. Tak samo trwająca wieki prostota jej oczekiwania. To również pod każdym względem zasługiwało na coś więcej. On o tym wiedział, wiedział tak dobrze, jak znał swe imię, tak głęboko, jak nadał imię swemu wykroczeniu w głębi serca. Stał w tym miejscu nie wysłowionego piękna w Krainie Cieni i wziął na swe barki jej smutek, tak jak uczynił to z wieloma innymi, i wziął na siebie jego żal i brzemię. Wszystko to wydarzyło się w czasie, jaki zajęłoby mężczyźnie przejście przez trawnik i stanięcie przed damą w blasku poranka. Był to akt woli, niezwykłej szlachetności, iż Leyse utrzymała równie jasną barwę swych oczu jak uprzednio. Utrzymała ji w barwie kryształu – kruchego, delikatnego kryształu, pomy ślała – i powiedziała melodyjnym głosem: – Jak mogę ci po móc? Dopiero ostatnie słowo zdradziło ją. Nie okazał w żaden spo sób, że usłyszał w nim pieszczotę, tęsknotę, jaka wymknęła je się w tym jednym słowie. Rzekł oficjalnie: – Wyruszyłem ns wyprawę, na którą posłała mnie moja dama. Zeszłej nocy ktoś jeszcze przekroczył granice waszej krainy, lecąc w postaci sowy choć nie jest to jego prawdziwy kształt. On również jest na wyprawie, a idzie bardzo mroczną drogą. Obawiam się, że mógi zabłądzić wśród cieni nad Daniloth nieświadomie w nocy. Na mnie spoczywa obowiązek czuwania nad nim, by bezpiecznie szedł swą drogą. Niczego więcej nie pragnęła, jak znów się położyć na brzegu wznoszących się, spienionych wód wodospadu Fiathal z tym mężczyzną u jej boku, aż słońce zajdzie i gwiazdy, a Krosno zatoczy swój krąg. – Chodź więc – tylko tyle powiedziała i wyprowadziła go z tego miejsca najłagodniejszego piękna i czaru na poszukiwanie Dariena. Szli wzdłuż podłudniowych obrzeży Daniloth obok siebie, zachowując pewną odległość od siebie, lecz niewielką, albowiem on dobrze zdawał sobie sprawę z tego, co jej się stało. Nie rozmawiali. Wszędzie wokół nich rozciągały się przyćmione, promieniujące spokojem przestworza traw i wzgórz. Płynęły rzeki, a nad ich brzegami rosły kwiaty o bladych, delikatnych odcieniach. Raz Lancelot przyklęknął, by napić się ze strumienia, lecz ona szybko potrząsnęła głową, więc nie uczynił tego. Zauważyła jednakże jego dłoń, gdy chciał w nią zaczerpnąć wody do wypicia, a kiedy wstał, wzięła ją pomiędzy swe obie dłonie i spojrzała na jego ranę. Poczuła wtedy jej ból, widząc go swymi oczami, a odczuła go dotkliwiej niż on sam w chwili, gdy uniósł czarny młot w zaklętym gaju. Nie zadawała pytań. Powoli wypuściła jego dłoń – czyniąc to tak, jakby oddawała ją wszystkiemu na świecie, co nie było jej dotykiem – i poszli dalej. Panowała wielka

cisza. Raz tylko natknęli się na mężczyznę w zbroi i z mieczem. Jego twarz wykrzywiała wściekłość i strach. Lancelotowi wydawało się, że mężczyzna zamarł w miejscu bez ruchu, wysunąwszy w przód nogę w długim kroku, którego nigdy nie dokończy. Lancelot spojrzał na Leyse w bieli obok niego, lecz nic nie powiedział. Innym razem wydawało mu się, że słyszy odgłos koni pędzących ku nim, bardzo blisko. Odwrócił się szybko, zasłaniając ją sobą odruchowo, lecz nie zauważył, by ktokolwiek przejeżdżał obok, ani wróg, ani przyjaciel. Mimo to, po jej spojrzeniu poznał, że ona rzeczywiście widziała przejeżdżającą obok drużynę, być może przejeżdżającą dokładnie przez nich dwoje, również zabłąkaną, w inny sposób, wśród mgieł Danilothu. Wypuścił jej ramię z uścisku. Przeprosił. Potrząsnęła głową ze smutkiem, który przeszył go niczym ostrze. Powiedziała: – Ta kraina zawsze była niebezpieczna dla wszystkich poza naszym ludem nawet przed czasami Lathena Tkacza Mgły, gdy spowiły ją te cienie. Ci ludzie byli jeźdźcami sprzed Bael Rangat. Są zgubieni. Nic dla nich nie możemy zrobić. Są w czasie, którego nie znamy, nie możemy do nich przemówić ani ich ocalić. Gdybyśmy mieli czas na opowieści, może utkałabym ci opowieść o Revorze, który zaryzykował narażenie się na taki los w sprawie Jasności tysiąc lat temu. – Gdybyśmy mieli czas na opowieści – rzekł – sprawiłoby mi to przyjemność. Wydawało się, że chciała jeszcze coś powiedzieć, lecz wtedy jej oczy – były teraz koloru bladego, spokojnego błękitu, zupełnie jak ostatnie kwiaty, które mijali – spojrzały gdzieś za jego twarz, a on odwrócił się. Na zachód od nich rósł gąszcz drzew. Liście drzew miały wiele kolorów nawet w środku lata, a las był bardzo piękny. Oferował obietnicę spokoju, cichego cienia, miejsca, gdzie słońce wpada ukośnie przez liście, a w pobliżu szemrze strumyk. Nad najbardziej wysuniętym na południe drzewem tego małego lasu, na samym obrzeżu Danilothu, wisiała sowa o skrzydłach rozpostartych szeroko i nieruchomo w rześkim powietrzu poranka. Lancelot spojrzał i zobaczył, jak pochwa sztyletu trzymanego w dziobie przez sowę połyskuje niebieską smużką w delikatnym świetle. Odwrócił się do kobiety, która stała obok niego. Jej oczy zmieniły barwę. Były ciemne, gdy spoglądały na sowę, która wisiała w powietrzu przed nimi. – Nie on – rzekła, zanim zdążył coś powiedzieć. Usłyszał strach i odmowę w jej głosie. – Och, panie, chyba nie on? Powiedział: – To jest dziecko, które mam śledzić i strzec. – Czy nie dostrzegasz w nim zła?! – krzyknęła Leyse. Jej głos zabrzmiał głośno

w ciszy tego miejsca. Wciąż była w nim muzyka, lecz pełna napięcia i przepleciona wieloma innymi tonami. – Wiem, że tam jest – powiedział. – Wiem również, że jest tam tęsknota za światłem. Obie te rzeczy są częścią jego drogi. – Więc niech ta droga skończy się tutaj – powiedziała. Było to błaganie. Odwróciła się ku niemu. – Panie, w nim jest tyle ciemności. Wyczuwam ją nawet stąd, gdzie stoimy. Była Dzieckiem Jasności i stała w Daniloth. Jej pewność zasiała chwilowe zwątpienie w jego sercu. Nie zapuściło jednakże nigdy korzeni; on miał swą własną pewność. Oświadczył: – Teraz wszędzie jest ciemność. Nie możemy jej uniknąć; jedynie przebić się przez nią, a i to niełatwo. W tym niebezpieczeństwie leży nasza nadzieja na przejście. Spoglądała na niego przez dłuższy czas. – Kim on jest? – spytała wreszcie. Miał nadzieję, że nie zada tego pytania, z wielu powodów. Lecz kiedy padło, nie odwrócił się. – Dzieckiem Guinevere – rzekł spokojnie, choć kosztowało go to dużo. – I Rakotha Maugrima. Wziął ją siłą w Starkadh. Stąd to zło, które dostrzegłaś, i nadzieja na światło w głębi. W jej oczach widoczne było teraz cierpienie, nakładające się na strach. A pod obiema tymi rzeczami niczym opoka, była miłość. Widział ją już przedtem, zbyt wiele razy. Powiedziała: – I sądzisz, że ona okaże się silniejsza? – Znów muzyka w jej głosie, odległa, lecz bardzo wyraźna. – Taka jest nadzieja – odrzekł z poważną uczciwością. – Nic więcej. – I działałbyś i kazał mnie działać, kierując się tą nadzieją? – Cały czas muzyka. – Ona poprosiła mnie, bym nad nim czuwał – powiedział cicho. – By dopilnować, aby mógł doprowadzić do końca swój wybór. Nie mogę zrobić nic innego, jak prosić cię. Mam tylko tę prośbę. Potrząsnęła głową. – Masz coś więcej – powiedziała. Z tymi słowami odwróciła się od niego, zostawiając swe serce. Spojrzała na ptaka zamarłego w bezruchu, dziecko Ciemności i Światła. Potem wykonała gest długimi, smukłymi rękoma i zaśpiewała słowo mocy, by ukształtować przestrzeń, przez którą mógłby przelecieć nad Krainą Cieni. Uczyniła korytarz dla Dariena, wyrwę w mgłach czasu, które snuły się w Daniloth i przyglądała się swym wewnętrznym, jaśniejącym wzrokiem, jak leci na pomoc tym korytarzem nad wzgórzem Atronel i dalej, wylatując wreszcie nad rzeką Celyn, gdzie straciła go z oczu. Długo to trwało. Lancelot czekał obok niej, cały czas milcząc. Widział początek lotu Dariena, lecz gdy sowa przeleciała pewną odległość na północ nad

wielobarwnymi liśćmi lasu, znikła z oczu śmiertelnych. Nadal czekał, wiedząc między innymi, że tylko tak daleko mógł pójść za dzieckiem Guinevere, że to ostatnia przysługa, jaką może jej oddać. Był to smutek. Gdy stał tak obok Leyse, a blade słońce wznosiło się coraz wyżej na niebie, świadom był wielkiego zmęczenia i niemałego bólu. Łąka była wonna, a w pobliskim lesie śpiewały ptaki. Słyszał plusk wody. Nawet nie wiedział, kiedy to się stało, lecz stwierdził, że siedzi na trawie u stóp kobiety. A potem, w transie w połowie spowodowanym przez Daniloth, a w połowie przez sięgające wnętrza kości wyczerpanie, położył się i usnął. Gdy sowa przekroczyła najdalej wysunięte na północ granice krainy Leyse i znikła jej z oczu za mgłą, kobieta wróciła myślami do miejsca, gdzie stała. Było wczesne popołudnie i światło było najjaśniejsze, jakie mogło być. Mimo to ona również była bardzo zmęczona. To, co zrobiła, nie było łatwą rzeczą, tym trudniejszą dla kogoś spod znaku Łabędzia, iż wyczuwała nieuniknione echo zła. Spojrzała na mężczyznę, który leżał obok niej pogrążony w głębokim śnie. Teraz w jej sercu panował spokój, pogodzenie się z tym, co ogarnęło ją nad brzegami Fiathal. Wiedziała, że on nie zostanie tu, jeśli nie spęta go magią, a tego nie chciała robić. Na jedno, na jedno tylko pozwoli sobie. Przyglądała się jego śpiącej twarzy bardzo długo, utrwalając ją w pamięci swej duszy. Potem położyła się obok niego na miękkiej, wonnej murawie i wsunęła dłoń w jego ranną dłoń. Nic więcej, bowiem w swej dumie nie posunęłaby się dalej. I tak złączeni przez to zbyt krótkie, letnie popołudnie, zetknięta z nim tylko splecionymi palcami, usnęła po raz pierwszy i jedyny obok Lancelota, którego kochała. Spali całe popołudnie, a w spokojnej ciszy Daniloth nie nadeszło nic, nawet sen, co sprawiłoby, że którekolwiek choćby drgnęło. Daleko na wschodzie, za wielką barierą gór, krasnoludowie z Banir Lók i Banir Tal oczekiwali zachodu słońca i osądu ich Kryształowego Jeziora. Bliżej, na rozległej Równinie, krasnolud, Eridun i wygnaniec dalrei dotarli do obozu najwyższego króla, gdzie zostali serdecznie przyjęci, zanim wojska wyruszyły na ostatnie godziny jazdy do Gwyniru i wschodnich granic tej Krainy Cieni. A na północ od nich, w czasie ich snu Darien leciał do swego ojca. Obudzili się o tej samej porze, gdy słońce zaszło. O zmierzchu Lancelot spojrzał na nią i dostrzegł, jak jej włosy i oczy błyszczą w półmroku obok niego, pięknie i dziwnie. Spojrzał na jej długie palce splecione ze swymi. Zamknął oczy na chwilę i pozwolił, by ostatki tego spokoju obmyły go niczym fala morskiego pływu. Opadająca fala odpływu. Potem, bardzo łagodnie, uwolnił swą dłoń. Żadne z nich się nie odezwało. Wstał.

Trawa i liście pobliskiego lasu fosforyzowały leciutko, jakby rośliny w Daniloth niechętnie wyrzekały się światła. Była to ta sama poświata, jaką widział w jej oczach i aureoli jej włosów. W jego umyśle rozbrzmiewały echa wielu rzeczy, wspomnienia. Dokładał starań, by nie dostrzegła ich. Pomógł jej wstać. Powoli poświata gasła – wpierw liści i trawy, a potem, na samym końcu, Leyse. Odwróciła się ku zachodowi i wyciągnęła rękę. Poszedł wzrokiem za jej ramieniem i ujrzał gwiazdę. – Lauriel – rzekła. – Nazwaliśmy gwiazdę wieczorną jej imieniem. – A następnie zaśpiewała. On słuchał i w połowie pieśni rozpłakał się, z wielu przyczyn. Kiedy jej pieśń dobiegła końca, odwróciła się i dostrzegła jego Izy. Nic więcej nie powiedziała ani też on się nie odezwał. Poprowadziła go na północ przez Daniloth, chroniąc przed mgłą i pętlami czasu samą swą obecnością. Szli całą noc. Zaprowadziła go na szczyt wzgórza Atronel, do Kryształowego Tronu, a potem w dół, na drugą stronę. Lancelot z Jeziora był pierwszym śmiertelnikiem, który kiedykolwiek wspiął się tam. Po jakimś czasie dotarli do południowej zatoki jeziora Celyn, tej odnogi, która sięgała do Danilothu, i poszli wzdłuż jego brzegów na północ, nie dlatego, że była to najszybsza, czy najłatwiejsza droga, lecz ponieważ Leyse kochała to miejsce i chciała mu je pokazać. Na brzegu kwitły nocne kwiaty, rozsiewając swoją woń, a nad taflą wody Lancelot widział dziwne, nieuchwytne postaci tańczące na falach i cały czas słyszał muzykę. Wreszcie dotarli do brzegu rzeki w miejscu, gdzie wypływała z jeziora, i skręcili na zachód, gdy pierwszy ślad brzasku dotknął nieba za nimi. Wkrótce później Leyse zatrzymała się i odwróciła do Lancelota. – Rzeka jest tu spokojna – powiedziała – i są kamienie, po których możesz przejść. Nie mogę iść dalej. Po drugiej stronie Celyn znajdziesz się w Andarien. Przyglądał się jej urodzie przez długą chwilę w milczeniu. Kiedy otworzył usta, by przemówić, nie mógł, bowiem położyła mu palce na wargach. – Nic nie mów – szepnęła. – Nie ma nic, co mógłbyś powiedzieć. To była prawda. Chwilę jeszcze stal tam; potem bardzo powoli odsunęła dłoń od jego ust, a on odwrócił się i przeszedł przez rzekę po gładkich, okrągłych kamieniach i tak opuścił Daniloth. Nie odszedł daleko. Czy był to instynkt wojny, czy miłości, a może oba splecione razem, odszedł tylko do małego zagajnika na brzegach rzeki w pobliżu jeziora. W Celyn rosły wierzby i piękne kwiaty, srebrne i czerwone. Nie znał ich nazwy. Usiadł w tym pięknym miejscu, gdy wstał świt – oślepiający po przytłumionym świetle Krainy Cieni – i spojrzał na spustoszone ziemie Andarien. Objął rękoma kolana, położył miecz w miejscu, gdzie mógł go dosięgnąć i przygotował się na

oczekiwanie, odwróciwszy się twarzą na zachód ku morzu. Ona również czekała, choć mówiła sobie przez całonocny spacer w milczeniu, że nie będzie zwlekać. Nie spodziewała się jednakże, że on zostanie tak blisko, a jej zdecydowanie zaczęło słabnąć natychmiast po jego odejściu. Widziała, jak szedł w stronę drzew aum i siada wśród sylvainów, które kochała, w miejscu, które było bliższe jej sercu niż którekolwiek inne w tym jedynym świecie, jaki znała. Wiedziała, że on nie widzi jej stojącej tam, a i jej niełatwo było cokolwiek zobaczyć wyraźnie za zasłoną ze skłębionej mgły. Niemniej jednak czekała, a w środku popołudnia drużyna w sile mniej więcej pięćdziesięciu ludzi nadeszła z zachodu, jadąc wzdłuż brzegu rzeki. Zobaczyła, że wstał. Zobaczyła, że drużyna zatrzymuje się niedaleko od niego. Wiódł ich Brendel spod Znaku Pustułki i wiedziała, że gdyby spojrzał na zachód, ujrzałby ją. Nie uczynił tego. Został i przyglądał się z pozostałymi, jak jasnowłosa, bardzo wysoka kobieta podchodzi do Lancelota. Wydawało się Leyse, że mgła rozstąpiła się wtedy nieco – błogosławieństwo czy przekleństwo, nie umiała powiedzieć – i zobaczyła wyraźnie twarz Lancelota, gdy Guinevere zbliżyła się do niego. Zobaczyła, jak on przyklęka i bierze jej dłoń w swoją, i podnosi ją do swych warg, tak samo jak jej dłoń, gdy podszedł do niej po raz pierwszy na trawie nad Fiathal. A jednak nie tak samo. Nie tak samo. I stało się tak, iż w tej chwili Leyse spod Znaku Łabędzia usłyszała swą pieśń. Opuściła to miejsce, idąc samotnie pod osłoną cieni, a przez cały ten czas pieśń narastała w niej, ostatnia pieśń. Dalej na zachód przy brzegu znalazła wśród wierzb i corandielu mały stateczek z drewna aum z pojedynczym żaglem, białym jak jej własna biała szata. Mijała to miejsce tysiące razy przedtem i nigdy nie widziała tej łodzi. Zdała sobie sprawę, że przedtem jej tam nie było. Muzyka jej pieśni przywołała ją. Zawsze myślała, że będzie musiała budować swoją łódź, gdy nadejdzie czas, i zastanawiała się, jak tego dokona. Teraz wiedziała. Pieśń rozbrzmiewała w niej, wzmagając się cały czas, tworząc coraz to słodszy smutek i obietnicę spokoju, którego zazna za falami morza. Weszła do łódki i odbiła od powstrzymujących ją płycizn i wierzb. Podpłynąwszy do pomocnego brzegu Celyn, zerwała jeden czerwony kwiat sylvainu i jeden srebrny, by zabrać je ze sobą, podczas gdy muzyka i rzeka niosły ją ku morzu. Nie wiedziała, i był to przejaw łaski, że oszczędzono jej tej wiedzy, jak bardzo było to również echem historii, w którą ją wplątano, jak głęboko wplecione to było w tę najsmutniejszą ze wszystkich długich historii, jakie opowiadano. Dryfowała

z nurtem z kwiatami w dłoni i wreszcie dotarła do morza. I stateczek ten, sprowadzony przez magię, stworzony z tęsknoty, która stanowiła samą esencję lios alfarów, nie zatonął na falach szerokiego morza. Pożeglował na zachód, daleko na zachód i jeszcze dalej, aż wreszcie popłynął wystarczająco daleko i dotarł do miejsca, gdzie wszystko się zmieniało, łącznie ze światem. I w ten sposób Leyse spod Znaku Łabędzia minęła wody, gdzie czyhał niegdyś Duszodzierżca i tak stała się pierwszą ze swego ludu, która od tysiąca lat dotarła do świata, jaki Tkacz stworzył wyłącznie dla Dzieci Jasności.

Rozdział 13 Słońce zaszło, więc blask murów przygasł. Teraz w obręczach migotały pochodnie. Płonęły bez dymu; Kim nie wiedziała, jakim sposobem. Stała wraz z pozostałymi u podnóża dziewięćdziesięciu dziewięciu stopni, które wiodły do Kryształowego Jeziora i w jej sercu czaił się strach. Było ich tam ośmioro. Kaen przyprowadził dwóch krasnoludów, których nie znała; ona i Loren przyszli z Mattem, a Miach i Ingen byli obecni w imieniu Wieca Krasnoludów, by dać świadectwo osądu Calor Diman. Loren niósł przedmiot owinięty w ciężką tkaninę, tak samo jeden z towarzyszy Kaena. Kryształy – owoce popołudniowej pracy. Dary dla jeziora. Kaen przywdział ciężką czarną pelerynę spiętą pod szyją pojedynczą broszą ze złota z żyłką niebieskiego thierenu, który połyskiwał w blasku pochodni. Matt był ubrany jak zawsze w brązowe barwy, skórzany, szeroki pas, wysokie buty i bez żadnych ozdób. Kim spojrzała na jego twarz. Niczego nie wyrażała, lecz krasnolud wydawał się dziwnie ożywiony, zaczerwieniony, niemal jakby płonął od wewnątrz. Nikt się nie odezwał. Na gest Miacha zaczęli wspinaczkę. Schody były bardzo stare, kamień kruszył się miejscami, a w innych miejscach był gładki i wyślizgany, stanowiąc nieunikniony kontrast z wypolerowaną, wymuskaną architekturą wszędzie indziej. Mury były szorstkie, niewykończone, o ostrych krawędziach, które mogły skaleczyć, gdyby się na nie nie uważało. Trudno było coś wyraźnie zobaczyć. Pochodnie rzucały tyle samo światła co cienia. Prymitywne schody wydawały się Kim cofać ją w czasie bardziej niż cokolwiek innego. Dogłębnie była świadoma znajdowania się wewnątrz góry. Narastała świadomość surowej potęgi zmasowanej wokół niej, potęgi kamienia i skały, ziemi wznoszącej się wyzywająco w niebo. Nasunął jej się na myśl obraz tytanicznych sił toczących bój, ciskających w siebie górami zamiast głazów. Odczuła nieobecność Baelrathu z siłą, która graniczyła z rozpaczą. Dotarli do drzwi na szczycie schodów. Nie przypominały tych, które widziała do tej pory – doskonałej roboty wrót, które potrafiły wsuwać się w otaczające ściany – czy wysokich, rzeźbionych łuków o doskonale wymierzonych proporcjach. W połowie drogi wiedziała już, że te drzwi będą jak żadne inne. Zrobione były z kamienia, nieszczególnie duże, z ciężkim zamkiem z poczerniałego żelaza. Zaczekali na progu, podczas gdy Miach podszedł do nich, wspierając się na lasce. Wyciągnął żelazny klucz ze swej szaty i przekręcił go powoli i z pewnym trudem w zamku. Następnie chwycił klamkę i pociągnął. Drzwi rozwarły się, odsłaniając ciemne, nocne niebo po drugiej stronie, z garścią gwiazd otoczonych

framugą. W milczeniu wyszli na łąkę Calor Diman. Widziała je wcześniej w wizji na drodze do jeziora Ysanne. Sądziła, że to ją mogło przygotować. Nie było to prawdą. Nic nie mogło przygotować na widok tego miejsca. Niebieskozielona łąka leżała w niecce gór niczym ukryty, kruchy przedmiot nieskończonej wartości. A pośrodku łąki leżała utulona nieruchoma toń Kryształowego Jeziora, tak jak sama łąka spoczywała w kręgu górskich szczytów. Woda była ciemna, niemal czarna. Kim ogarnął nagły strach przed jej głębią i chłodem. Jednakże tu i tam na cichej tafli wody widziała błysk światła, gdy Jezioro oddawało światło wczesnym gwiazdom. Malejący księżyc jeszcze nie wzeszedł; wiedziała, że Calor Diman zalśni, gdy księżyc wychynie zza Banir Lók. I nagle doznała przeczucia – tylko przeczucia, lecz było to dużo więcej niż dość – jak absolutnie obce, jak przerażające stanie się to miejsce, gdy oświetli je księżyc w pełni, a Calor Diman odbije jego blask ku niebu, rozsiewając nieludzkie światło na łąkę i zbocza gór. To nie będzie miejsce dla śmiertelników w taką noc. Obłęd będzie czekał na niebie i w głębokich wodach, w każdym błyszczącym źdźble trawy, w prastarych, czujnych, lśniących skalach. Nawet teraz przy świetle gwiazd niełatwo było tu wytrzymać. Nigdy nie zdawała sobie sprawy, jak wielkie niebezpieczeństwo czai się w pięknie. A tu było coś jeszcze, coś głębszego i chłodniejszego, tak jak samo Jezioro było głębokie i chłodne. Każda upływająca sekunda, podczas gdy zapadała noc i gwiazdy błyszczały coraz jaśniej, sprawiała, że coraz wyraźniej uzmysławiała sobie istnienie w tym miejscu magii, która czeka na uwolnienie. Wdzięczna była niewysłowienie za zieloną tarczę kamienia vellin: pamiętała, że to dar Matta. Spojrzała na niego, tego, który był tu obecny w noc pełni księżyca, przeżył i został dzięki temu uczyniony królem. Spoglądała z nowym, głębszym zrozumieniem i dostrzegła, że on przygląda się jej, a jego twarz wciąż była ożywiona tym dziwnym, jaśniejącym uczuciem. Zdała sobie sprawę, że on wrócił do domu, Fala przypływu Jeziora w jego sercu ściągnęła go z powrotem. Nie było już potrzeby walczyć z jego siłą. Nie było potrzeby walczyć. Tylko wytrzymać osąd. A tak wiele narażone było tu w tej górskiej niecce sięgającej niemalże, jak się zdawało, gwiazd. Pomyślała o armii krasnoludów po drugiej stronie granicznego pasma gór. Nie miała pojęcia, co zrobić, zupełnie żadnego. Matt podszedł do niej. Gestem głowy, nie słowami, wezwał ją na bok. Oddaliła się z nim od pozostałych. Naciągnęła kaptur swej szaty i wsunęła dłonie do kieszeni. Było bardzo zimno. Popatrzyła na Matta i nic nie powiedziała, czekając. Bardzo cicho powiedział: – Poprosiłem cię, dawno temu, byś zaoszczędziła

swoich słów pochwały dla jeziora Ysanne na czas, gdy ujrzysz to miejsce. – Jest bardziej niż piękne – odparła. – Bardziej niż mogą to oddać jakiekolwiek słowa. Jednakże boję się bardzo, Matt. – Wiem. Ja również. Jeśli tego po mnie nie widać, to dlatego, że pogodziłem się z każdym wyrokiem, jaki może zapaść. Co uczyniłem czterdzieści lat temu, uczyniłem w imię Jasności. Mimo to wciąż może to być zły czyn. Takie rzeczy już się zdarzały i zdarzą się jeszcze. Będę posłuszny osądowi. Nigdy nie widziała go takim jak teraz. Czuła się mała w jego obecności. Za plecami Matta Miach szeptał coś do Ingena, a potem gestem wezwał Lorena i towarzysza Kaena, którzy nieśli kryształy zawinięte w płótno. Matt powiedział: – Myślę, że już czas. To może być kres mego czasu. Mam jednakże najpierw coś dla ciebie. Spuścił głowę i podniósł rękę do opaski zasłaniającej brakujące oko. Zobaczyła, że podnosi opaskę i po raz pierwszy dostrzegła jakiś błysk w pustym oczodole. Potem coś białego wypadło z niego na jego podstawioną dłoń. Był to mały skrawek miękkiej szmatki. Matt rozwinął go – by pokazać jej Baelrath połyskujący delikatnie w jego dłoni. Kim wydała bezgłośny okrzyk. – Przepraszam – rzekł Matt. – Wiem, że dręczyła cię obawa o to, kto go ma, lecz nie miałem okazji porozmawiać z tobą. Zdjąłem go z twojej ręki, gdy na nas napadnięto przy wrotach do Banir Lok. Sądziłem, że lepiej będzie... jeśli będę miał go na oku, póki nie dowiemy się, co się dzieje. Wybacz mi. Kim przełknęła ślinę, wzięła Wojenny Kamień i nałożyła go. Zapłonął na jej palcu, a potem przygasł ponownie. Kim powiedziała, sięgając po ton, który tak łatwo jej niegdyś przychodził: – Wybaczę ci wszystko i każdą rzecz od tej chwili, aż do czasu, gdy zostanie utkana ostatnia nić na Krośnie, z wyjątkiem tego okropnego kalamburu. Wykrzywił usta. Chciała coś jeszcze powiedzieć, lecz doprawdy nie było już czasu. Wydawało się, że nigdy nie było dość czasu. Miach wołał ich. Kim osunęła się na kolana w głęboką, chłodną trawę, a Matt uścisnął ją z nieskończoną czułością. Potem ucałował ją raz w usta i odwrócił się. Poszła za nim do pozostałych. Teraz miała moc na dłoni i czuła jej reakcję na magię tego miejsca. Powoli, stopniowo, lecz bez wątpienia. I nagle, teraz gdy moc znów była jej własnością, przypomniała sobie niektóre rzeczy, które Baelrath nakazałjej uczynić. Za moc trzeba było płacić. Cały czas za to płaciła, a inni wraz z nią: Artur, Firm, Ruana i paraiko. Tabor. Nie było to nowe strapienie, lecz surowsze teraz i dotkliwsze. Nie miała okazji o tym pomyśleć. Podeszła i stanęła obok Lorena w samą porę,

by usłyszeć, jak Miach mówi z przyciszoną powagą; – Nie trzeba wam mówić, że niczego takiego do tej pory w historii nie było. Żyjemy w dniach pozbawionych wzorców, z których można by czerpać. Niemniej jednak Wiec Krasnoludów naradził się i oto co się stanie w obecności nas sześciorga jako świadków rozstrzygnięcia sporu między tymi dwoma. Przerwał, by zaczerpnąć tchu. W kamiennej niecce wiatr nawet nie dmuchnął. Zimne, nocne powietrze było nieruchome, jakby czekało i nieruchome były też rozgwieżdżone wody Jeziora. Miach powiedział: – Obaj odwiniecie swe kryształowe dzieła, abyśmy mogli przyjrzeć się im i zobaczyć, co oznaczają, a następnie wrzucicie je razem do wody i zaczekamy na znak Jeziora. Jeśli masz jakieś wobec tego zastrzeżenia, wyraź je teraz. – Spojrzał na Kaena. Ten pokręcił głową. – Żadnych zastrzeżeń – powiedział donośnym, pięknym głosem. – Niech ten, który odwrócił się od swego ludu i Calor Diman, stara się uniknąć tej godziny. – Wyglądał dostojnie i dumnie w swej czarnej pelerynie podtrzymywanej na ramionach złoto-niebieską broszą. Miach spojrzał na Matta. – Żadnych zastrzeżeń – powiedział Sören. Nic więcej. Kiedyż to, pomyślała Kim, czując ucisk w gardle, kiedyż to on zmarnował choćby słowo przez cały ten czas od chwili, gdy go poznała? Rozstawiwszy szeroko nogi i wziąwszy się pod boki, sprawiał wrażenie zespolonego ze skałami wokół, równie wytrwałego i solidnego. A jednak opuścił te góry. Pomyślała o Arturze w tym momencie i o zamordowanych dzieciach. Opłakiwała w głębi serca grzechy dobrych ludzi uwięzionych w mrocznym świecie, stęsknionych za światłem. Kwestią rozpatrywaną jest, powiedział Miach w sali Seithra, czy król może opuścić Jezioro. Nie wiedziała. Żadne z nich nie wiedziało. Byli tu po to, by się dowiedzieć. Miach odwrócił się ponownie do Kaena i skinął głową. Kaen zbliżył się do swego kompana, który uniósł ręce, w których trzymał zakryty kryształ, i zamaszystym, pełnym wdzięku ruchem odsłonił go. Kim odniosła wrażenie, że ktoś ją uderzył w pierś. Łzy stanęły jej w oczach. Zabrakło jej tchu i musiała walczyć przez jakiś czas, zanim go odzyskała. Przez cały ten czas przeklinała w duchu straszliwą niesprawiedliwość, tę roziskrzoną, absolutną ironię losu – że ktoś tak wypaczony złem, na progu czyjego serca spoczywały tak czarne czyny, mógł mieć do swej dyspozycji tyle piękna. Kaen stworzył z kryształu miniaturę Kotła z Khath Meigol. Kocioł wyglądał dokładnie tak samo, jak wtedy, gdy widziała go podczas swej

długiej, mrocznej wyprawy umysłem z świątyni w Gwen Ystrat. Kiedy zapuściła się tak daleko w czerń planów Rakotha, że nigdy nie wróciłaby bez śpiewu Ruany, który osłonił ją i dał powód, by powrócić. Był dokładnie taki sam, lecz w jakiś sposób wszystko było w nim na odwrót. Czarny Kocioł, który widziała, źródło morderczej zimy w środku lata, a potem zabójczego deszczu, który uśmiercił mieszkańców Eridu, był teraz błyszczącym, delikatnym, nieuchwytnie cudnym przedmiotem z kryształowego światła, odtworzonym nawet do runicznych napisów wokół brzegu i symetrycznych wzorów przy podstawie. Kaen wziął wizerunek tego mrocznego, strzaskanego Kotła i uczynił zeń rzecz, która lśniła w świetle gwiazd równie jasno, co Jezioro. Była to rzecz, która budziła tęsknotę, wzbudzała niewysłowione pożądanie wszystkich śmiertelnych dzieci Tkacza we wszystkich światach czasu. Zarówno ona sama, jak i to, czego była symbolem: powrotu ze zmarłych, zza murów Nocy, tego rozpaczliwego pragnienia wszystkich, których przeznaczeniem było umrzeć, aby istniał powrót lub dalsza droga. Aby koniec nie był końcem. Kim spojrzała na krasnoluda, który to zrobił, zauważyła, jak napawa się widokiem swego dzieła i zrozumiała w tym momencie, jak to możliwe, że uwolnił Maugrima i oddał Kocioł w jego ręce. Zdała sobie sprawę, że Kaen miał duszę artysty, który posunął się zbyt daleko. Te poszukiwania, żądza wiedzy i tworzenia zostały doprowadzone do granicy, gdzie zaczyna się obłęd. Użycie Kotła nie znaczyłoby nic dla kogoś takiego: ważne było tylko odnalezienie, świadomość tego, gdzie on jest. Wszystko było uwewnętrznioną abstrakcją, wymagającą takich poświęceń, że nic nie mogło stanąć pomiędzy poszukiwaczem a jego odwiecznym pragnieniem. Ani tysiąc śmierci, ani dziesięć tysięcy, ani świat oddany Ciemności, ani też wszystkie światy jej oddane. To był geniusz i szaleniec. Był pochłonięty sobą do punktu, w którym nie dawało już dłużej tego oddzielić od zła, a jednak krył w sobie piękno wysublimowane w stopniu, jakiego Kim nigdy nie spodziewała się ujrzeć, ani nawet nie wyobrażała sobie możliwości ujrzenia. Nie wiedziała, jak długo stali urzeczeni przez lśniący przedmiot. Wreszcie Miach kaszlnął cicho, niemal przepraszająco. Powiedział: – Dar Kaena został wzięty pod uwagę. – Jego głos był zachrypnięty, nieśmiały. Kim nawet nie mogła mieć mu tego za złe. Gdyby była w stanie coś powiedzieć, jej ton byłby taki sam mimo wszystkiego, co wiedziała. – Macie, Sörenie? – rzekł Miach. Matt podszedł do Lorena. Na chwilę zatrzymał się przed mężczyzną, dla którego porzucił te góry i to jezioro. Wymienili spojrzenie, które sprawiło, że Kim odwróciła głowę na chwilę, tak było dojmująco osobiste, odwołujące się do tak wielu spraw,

w których nikt inny nie miał prawa uczestniczyć. Potem Matt spokojnie zdjął szmatkę ze swojego dzieła. Loren trzymał w dłoniach smoka. Był on w tym samym stopniu spokrewniony z olśniewającym arcydziełem Kaena, co kamienne drzwi na szczycie schodów ze wspaniałymi hakami wiodącymi do sali Seithra. Był surowy, cały z płaszczyzn i ostrych krawędzi, zupełnie nie oszlifowany. Jeśli kocioł Kaena błyszczał jasno w świetle gwiazd, smok wykuty przez Matta zdawał się przy nim matowy. Miał dwoje wielkich, wydziabanych oczu, a jego głowa wznosiła się ku górze pod niezgrabnym kątem. A mimo to Kim nie mogła oderwać od niego oczu. Ani też, jak dostrzegła, nikt z pozostałych, nawet Kaen, którego cichy, szyderczy chichot ustąpił milczeniu. Przyjrzawszy się bliżej, Kim dostrzegła, że surowość była całkowicie celowa, była wynikiem świadomej decyzji, nie nieumiejętności czy pośpiechu. Zobaczyła, że wygładzenie zarysu barku smoka byłoby kwestią chwil, to samo odnosiło się do ostrej krawędzi wykręconej szyi. Matt chciał, by tak właśnie było. I powoli zaczęła rozumieć. Przeszedł ją wtedy nieopanowany dreszcz, w tym bowiem była zaklęta niewypowiedziana moc płynąca z duszy i serca, ze świadomości, której źródłem nie był myślący umysł. Bowiem tam, gdzie Kaen starał się znaleźć – i znalazł – formę, by wyrazić piękno tego miejsca, pochwycić i przetworzyć gwiazdy, Matt sięgnął po coś innego. Stworzył dojście – nic więcej – do prastarej, prymitywnej mocy, którą Kim wyczuła podczas wchodzenia po schodach, i której była przytłaczająco świadoma od chwili, gdy weszli na polanę. Calor Diman było czymś nieskończenie więcej niż miejscem chwały, niezależnie od tego, jak bardzo nim było. Było opoką, fundamentem, korzeniem. Zawierało w sobie surowość skały, wiek ziemi i zimną głębię górskich wód. Było bardzo niebezpieczne. Było sercem ludu krasnoludów i ich potęgą, a Matt Sören, którego uczyniła królem noc spędzona na tej wysokiej łące, wiedział o tym lepiej niż ktokolwiek inny z żywych, i jego dar dla Jeziora był tego świadectwem. Nikt z nich nie mógł tego wiedzieć, a jedyny człowiek, który mógłby im o tym powiedzieć, zginął w Gwen Ystrat, by położyć kres zimie, lecz w tym samym czasie obok przepaści w jaskini Dany w Dun Maura leżała niewiarygodnie stara, pęknięta kamienna misa. I misa ta była w równym stopniu ucieleśnieniem tego nieświadomego zrozumienia natury prastarej mocy, co smok Matta Sörena. – Już raz to zrobiłeś – powiedział Miach cicho. – Czterdzieści lat temu. – Pamiętasz? – spytał Matt. – Tak. Nie był taki sam. – Wtedy byłem młody. Sądziłem, że uda mi się wyrazić w krysztale prawdę

o tym, co tworzę. Jestem teraz starszy i nauczyłem się kilku rzeczy. Cieszę się, że mam okazję naprawić wszystko, nim nastąpi koniec. W oczach Miacha odmalował się wstrzemięźliwy szacunek i Kim dostrzegła, że w oczach Ingena również. W twarzy Lorena można było dostrzec coś innego: wyraz, który jakimś sposobem łączył ojcowską dumę z braterską i synowską. – Dobrze – rzekł Miach, wyprostowując się na tyle, na ile pozwalały mu jego przygarbione lata. – Wzięliśmy pod uwagę dzieła was obu. Weźcie je i wrzućcie, i niech Królowa Wód udzieli nam teraz swej rady. Matt Sören wziął wtedy swego smoka, a Kaen swój błyszczący kocioł i we dwóch, ramię w ramię, odeszli od tych sześciorga, którzy będą się przyglądać. I w ciszy nocy, pod gwiazdami, lecz jeszcze nie księżycem, który miał późno wstać, dotarli do brzegu Calor Diman i tam się zatrzymali. Gwiazdy odbijały się w jeziorze jak w lustrze i były wysoko na niebie, a chwilę później nad wodą pojawiły się jeszcze dwie błyszczące rzeczy, gdy obaj krasnoludowie, którzy przyszli na osąd, rzucili swe kryształowe dary łukami nad jeziorem. Oba spadły z pluskiem, który zakłócił posępną ciszę i znikły w głębinach Calor Diman. Kim zauważyła z dreszczem, że na powierzchni wody nie było zmarszczek, które zdradzałyby, gdzie spadły przedmioty. Wtedy nastąpił czas oczekiwania, czas poza czasem, tak nasycony echami tego miejsca, że zdawał się trwać bez końca, trwać od czasu, gdy tylko Fionavar zaczął być tkany na Krośnie. Kimberly mimo swych wszystkich snów, wszystkich swych darów jasnowidzącej, nie miała pojęcia, na co czekają, jaką postać przyjmie odpowiedź Jeziora. Ani na chwilę nie odrywając wzroku od dwóch krasnoludów nad wodą, sięgnęła do swego wnętrza i znalazła swą bliźniaczą duszę, szukając odpowiedzi na zagadkę, której nie umiała odgadnąć. Zdawało się jednak, że nie potrafiła tego również ta jej część, która była Ysanną. Nawet sny starej jasnowidzącej i jej nieprzebrany zbiór wiedzy nie wystarczały, by sobie z tym poradzić: krasnoludowie strzegli swego sekretu zdecydowanie zbyt dobrze. I w chwili, gdy Kim właśnie o tym rozmyślała, zobaczyła, że Calor Diman porusza się. Pośrodku Jeziora zaczęły się tworzyć grzywacze, a wraz z nimi pojawił się nagle dźwięk, wysoki i przenikliwy, zawodzenie, przejmujący krzyk niepodobny do niczego, co do tej pory słyszała. Loren u jej boku szepnął coś, co musiało być modlitwą. Spienione fale zmieniły się w bałwany, jękliwy dźwięk wznosił się coraz wyżej, a potem fale tak samo, i nagle olbrzymie grzywacze zaczęły pędzić z wzburzonego serca ciemnej wody ku brzegom, jakby Calor Diman opróżniało swój

środek. Lub wstawało zeń. I w tym momencie pojawił się Kryształowy Smok. Wtedy wewnątrz Kimberly wybuchło zrozumienie, a wraz z nim po fakcie poczucie, jak wiele razy przedtem, że to powinno być oczywiste od samego początku. Widziała ogromną rzeźbę smoka przytłaczającą wejście do sali Seithra. Widziała dzieło Matta i słyszała, co on i Miach powiedzieli do siebie. Wiedziała, że w tym miejscu było coś jeszcze poza pięknem. Zdawała sobie sprawę z magii, prastarej i głębokiej. To właśnie było to. Krystaliczny, migotliwy Smok Jeziora był potęgą Calor Diman. On był sercem krasnoludów, ich duszą i ich tajemnicą, którą pozwolono teraz ujrzeć jej i Lorenowi. Ponuro uświadomiła sobie, że był to fakt, który czynił ich śmierć podwójnie pewną, gdyby Kaen zwyciężył w tym, co miało nastąpić. Oderwała umysł od tej myśli. Wszyscy wokół niej, łącznie z Lorenem, uklękli. Ona nie. Nie rozumiejąc dokładnie impulsu, który powstrzymał ją przed uczynieniem tego – duma, a jednak coś jeszcze – spojrzała w błyszczące oczy Kryształowego Smoka, gdy padł na nią ich wzrok, i spojrzała w nie z szacunkiem, lecz jako równa mu. Mimo to było to trudne. Smok był niewyobrażalnie piękny. Stworzenie górskiej łąki i lodowatych górskich wód połyskiwało, niemal półprzejrzyste w świetle gwiazd, wznosząc się ze wzburzonych fal wysoko nad klęczącymi postaciami dwóch krasnoludów na brzegach Calor Diman. Następnie rozpostarło skrzydła i Kimberly krzyknęła ze zdumienia i podziwu, bowiem skrzydła smoka błyszczały oślepiająco niezliczonymi barwami jak klejnoty nieskończonych odmian, jak taniec światełek w trawiastej misie nocy. Wtedy nieomal sama padła na kolana, lecz znów coś ją zatrzymało na nogach. Przyglądała się tylko z bólem serca. Smok nie wzbił się w powietrze. Unosił się na wpół zanurzony w wodzie, wpół wyłaniający się z niej. Potem otworzył pysk, z którego strzelił płomień, płomień bez dymu niczym pochodnie na ścianach wewnątrz góry; białoniebieski płomień, przez który widać było gwiazdy. Ogień zgasł. Smocze skrzydła były nieruchome. Cisza, zimna i absolutna jak cisza, która mogła zalegać na początku czasu, spowijała polanę. Kim zobaczyła, jak jedna ze smoczych łap powoli wysuwa się z wody, połyskując. Ściskała coś w szponach. Coś, co Kryształowy Smok nagle cisnął, z – jak wydawało jej się – wielką pogardą, na trawę przy Jeziorze. Zobaczyła, co to było. Nie, szepnęła, a dźwięk ten wydarł się z jej wnętrza niczym ciało wydarte z rany.

Na trawie leżała, połyskując, porzucona miniaturowa figurka kryształowego smoka. – Zaczekaj! – szepnął ostro Loren, wstając. Dotknął jej dłoni. – Spójrz. Kiedy patrzyła, smok z Calor Diman wyciągnął drugą łapę, trzymając drugi przedmiot. A był to kocioł o błyszczącej, roziskrzonej urodzie, i ten przedmiot smok też wyrzucił. Migoczący przedmiot spoczął na zielononiebieskiej trawie. Kim nie rozumiała. Popatrzyła na Lorena. W jego oczach płonął osobliwy blask. Rzekł: – Spójrz jeszcze raz, Kim. Spójrz uważnie. Odwróciła się. Zobaczyła Matta i Kaena klęczących nad Jeziorem. Zobaczyła smoka lśniącego nad nimi. Zobaczyła kryształowy kocioł walający się w trawie i leżącego obok wyrzeźbionego małego smoka. Zobaczyła, że wyrzucony smok nie był tym, którego Matt właśnie ofiarował Jezioru. I w tym momencie, gdy nadzieja zabłysła w niej niczym białoniebieski ogień smoka, Kim ujrzała coś jeszcze wyłaniającego się z Calor Diman. Malutka istotka wystrzeliła z wody, wściekle bijąc skrzydłami, które trzymały ją w powietrzu. Stworzenie, które błyszczało teraz jaśniej niż kiedykolwiek przedtem, o oczach, które pałały olśniewającym blaskiem w nocy, nie będąc już dłużej ciemne i martwe. Był to dar serca ofiarowany przez Matta, w który Jezioro tchnęło życie. Które przyjęło jego dar. Gwałtowny ruch. Kaen rzucił się naprzód na kolanach. Podniósł kocioł. Wstał, wyciągając go przed siebie błagająco. – Nie! – prosił. – Poczekaj! Nie miał czasu na nic więcej. Jego czas dobiegł kresu. W tym wyniosłym miejscu piękna, które było czymś dużo więcej, moc nagle ujawniła się na chwilę tylko, lecz chwila wystarczyła. Smok Jeziora, strażnik krasnoludów, otworzył paszczę i zionął płomieniem po raz wtóry. Nie w górskie powietrze, nie dla ostrzeżenia czy dla popisu. Smoczy ogień trafił Kaena z Banir Lók w chwili, gdy stal z rękoma wyciągniętymi, by znów podsunąć odtrącony dar, i spopielił go, spalił całkowicie. Przez jedną przerażającą chwilę Kim widziała jego ciało wijące się w półprzejrzystym płomieniu, a potem już go nie było. Nic nie zostało, nawet kocioł, który zrobił. Białobłękitny ogień zgasł, a kiedy tak się stało, Matt Sören klęczał samotnie w ogłuszonej ciszy po tym wydarzeniu na brzegu jeziora. Zobaczyła, jak podnosi rzeźbę smoka leżącą obok niego, tę – jak Kim teraz zdawała sobie sprawę, dostrzegając to, co Loren pojmował od samego początku – którą wyrzeźbił czterdzieści lat temu, gdy Jezioro uczyniło go królem. Powoli Matt wstał, by stanąć twarzą w twarz ze smokiem z Calor Diman. Kim wydawało się, że powietrze przesycone jest zabarwionym blaskiem. Wtedy smok przemówił: – Nie powinieneś był odchodzić – rzekł z odwiecznym

smutkiem. Tak głęboki smutek po tak dzikim rozbłysku mocy. Matt spuścił głowę. – Przyjąłem twój dar tamtej nocy – powiedział smok głosem jak górski wicher, zimny, czysty i samotny. – Przyjąłem go z powodu odwagi, jaka kryje się pod dumą tego, co mi zaoferowałeś. Uczyniłem cię królem pod Banir Lók. Nie powinieneś był odchodzić. Matt spojrzał w górę, przyjmując ciężar kryształowego spojrzenia smoka. Wciąż nic nie mówił. Kim zdała sobie sprawę, że obok niej Loren cicho płacze. – Niemniej jednak – rzekł smok z Jeziora, a w jego głosie zabrzmiała nowa nuta – niemniej jednak zmieniłeś się od czasu, gdy odszedłeś stąd, Macie Sörenie. Straciłeś oko na wojnach nie będących właściwą sprawą twego ludu, lecz pokazałeś mi dziś tym drugim darem, że jednym okiem wciąż spoglądasz głębiej w me wody niż którykolwiek z królów krasnoludów przedtem. Kimberly przygryzła wargę. Wsunęła dłoń w dłoń Lorena. Jasność panowała w jej sercu. – Nie powinieneś był odchodzić – usłyszała, jak smok powiedział do Matta – lecz sądząc z tego, co dziś uczyniłeś, przyjmuję, że część twej duszy nigdy stąd nie odeszła. Witaj w domu, Macie Sörenie i usłysz mnie, gdy mianuję cię teraz najbardziej prawym z wszystkich królów, jacy kiedykolwiek panowali pod Banir Lók i Banir Tal. Płonęło światło, wydawało się, że jest tak wiele światła: barwny, różany blask najsilniejszego oświetlenia. – Och, Kim, nie! – Loren nagle krzyknął zduszonym, rozpaczliwym tonem. – Nie to. Och, tylko nie to! Światło wypaliło się na popiół w chwili wiedzy, gorzkiego, najbardziej gorzkiego, powracającego zrozumienia. Oczywiście że było światło na polanie, oczywiście że było. Ona tam była. Z Baelrathem płonącym najdzikszym z wezwań na jej dłoni. Matt odwrócił się raptownie na krzyk Lorena. Kim zobaczyła, jak patrzy na pierścień, który dopiero co oddał jej i wyczytała brutalne cierpienie na jego twarzy, gdy ta chwila sięgającego serca zwycięstwa, moment jego powrotu, zmieniła się w coś straszniejszego niż można wyrazić słowami. Rozpaczliwie pragnęła nie znajdować się tam, nie rozumieć, co oznaczał ten władczy płomień. Jednakże była tam i wiedziała. A nie uklękła przed smokiem, bowiem w jakiś sposób część jej duszy musiała wiedzieć, co się stanie. Co się stało. Znów niosła Wojenny Kamień, wezwanie na wojnę. A on płonął, wzywając. By wyrwać Kryształowego Smoka z jego górskiej niecki. Kim nie miała żadnych złudzeń, nawet najmniejszych – a widok twarzy wstrząśniętego Matta

pozbawiłby ją ich, gdyby jeszcze jakieś jej zostały. Smok nie mógł opuścić Jeziora, jeśli nie miał przestać być tym, czym był zawsze: odwiecznym strażnikiem, kluczem dusz, sięgającym do głębi serca symbolem tego, czym sąkrasnoludowie. To, co zamierzała zrobić, unicestwi lud bliźniaczych gór tak samo i więcej, jak unicestwiła paraiko w Khath Meigol. Tak kryształowa moc Calor Diman, która przetrwała morderczy deszcz Maugrima, nie będzie w stanie oprzeć się niesionemu przez nią ogniowi. Nic nie było w stanie. Matt odwrócił się. Loren wypuścił jej dłoń. – Nie mam wyboru! – krzyknęła. W głębi serca, nie na głos. Wiedziała, czemu kamień płonął. W tej istocie Jeziora kryla się niezmierna potęga, a sam jej blask czynił ją częścią armii Jasności. Toczyli wojnę z Ciemnością, z niezliczonymi legionami Rakotha. Przyniosła tu pierścień z pewnego powodu, a to właśnie był ten powód. Wystąpiła naprzód, w stronę spokojnych już wód Calor Diman. Podniosła głowę i dostrzegła spoczywający na niej bystry wzrok smoka, akceptujący i dzielny, choć nieskończenie smutny. Głębiej był zakorzeniony, był w mocy niż cokolwiek innego we Fionavarze i wiedział, że moc Kim może spętać go i odmienić na zawsze. Na jej dłoni Baelrath pulsował teraz tak dziko, że cała łąka i wszystkie górskie głazy były oświetlone jego blaskiem. Kim uniosła rękę. Pomyślała o Masze i Nemain, boginiach wojny. Pomyślała o Ruanie i paraiko, przypomniała sobie kanion ostatni kanior. Z jej powodu. Pomyślała o Arturze i Macie Sörenie, który stał niedaleko, nie patrząc na nią, aby nie zdradzić błagania wyrazem twarzy. Pomyślała o źle, jakie dobrzy ludzie uczynili w imię Jasności, przypomniała sobie Jennifer w Starkadh. Groziła im wojna, wojna otaczała ich zewsząd, zagrażając żyjącym teraz i tym, którzy mogą dopiero przyjść później, straszliwym panowaniem Ciemności. – Nie – rzekła cicho Kimberly Ford z absolutną ostatecznością. – Zaszłam tak daleko i uczyniłam tak wiele. Nie pójdę dalej tą ścieżką. Jest taki punkt, po przekroczeniu którego poszukiwanie Światła staje się służeniem Ciemności. – Kim... – zaczął Matt. Jego twarz drżała dziwnie. – Milcz! – rzekła surowo, bowiem załamałaby się, gdyby go wysłuchała. Znała go i wiedziała, co powiedziałby. – Chodźcie i stańcie tu przy mnie! Lorenie! I ty, Miachu, też, będziesz mi potrzebny! – Jej umysł pracował na szybkich obrotach jak nigdy. Podeszli do niej, przyciągnięci w równym stopniu przez moc w jej głosie – jej głosie jasnowidzącej – co przez blask pałający na jej dłoni. Wiedziała dokładnie, co robi i co to może oznaczać, była świadoma konsekwencji lepiej niż czegokolwiek

innego w swym życiu. I weźmie ich brzemię na swoje barki. Jeśli uczyni to z jej imienia przekleństwo od chwili obecnej do końca czasu, niech tak się stanie. Nie zniszczy tego, co ujrzała dzisiejszej nocy. W kryształowych oczach smoka odmalowało się zrozumienie. Smok powoli rozpostarł skrzydła jak zasłonę błogosławieństwa, wielobarwną, lśniącą światłem. Kim nie miała żadnych złudzeń co do tego, zupełnie żadnych. Dwaj krasnoludowie i człowiek byli już przy niej. Płomień na jej ręku wciąż nakazywał jej wzywać. Żądał, aby tak uczyniła. Toczyła się wojna. Istniała potrzeba! Spojrzała w oczy smoka po raz ostatni. – Nie – rzekła raz jeszcze z pełnym przekonaniem całej swej duszy – obu swych dusz. I wtedy użyła olśniewającego, oślepiającego blasku pierścienia nie po to, by spętać smoka krasnoludów, lecz by przenieść się za góry, zabrać siebie i trzech innych ze sobą daleko od tego ukrytego miejsca gwiezdnego światła i czarów, choć nie tak daleko jak wtedy, gdy przybyła tutaj. Potęga Baelrathu szalała w niej, jarząc się ogniem wojny. Wkroczyła weń, zobaczyła, gdzie musiała się udać, zebrała i ukierunkowała swą niesioną moc i zabrała ich tam. Wylądowali w poświacie, która wszystkim wydała się zorzą szkarłatnego światła. Znajdowali się na polanie. Polanie w lesie w Gwynirze, niedaleko Danilothu. – Ktoś tu jest! – rozległo się przenikliwe ostrzeżenie. Następne powtórzyło je echem: głosy krasnoludów z wojsk, którym przewodził Blöd. Przybyli na czas! Kim padła na kolana, rzucona siłą lądowania. Szybko się rozejrzała. I dostrzegła Dave’a Martyniuka, który stał nie dalej jak trzy metry od niej z toporem w ręku. Za nim rozpoznała z niedowierzaniem graniczącym z osłupieniem Faebura i Brocka z wyciągniętymi mieczami. Nie było czasu na myślenie. – Miachu! – krzyknęła. – Powstrzymaj ich! I sędziwy przywódca Wiecu Krasnoludów nie zawiódł jej. Poruszając się szybciej, niż wydawało jej się, że potrafi, stanąt między Dave’em i trzema krasnoludami, którzy mu grozili, krzycząc: – Powstrzymajcie swe strzały i klingi, ludu gór! Miach z Wiecu rozkazuje wam w imię króla krasnoludów! W tej jednej chwili przemawiał przez niego grom, donośny huk rozkazu. Krasnoludowie zamarli. Dave powoli opuścił topór, a Faebur swój łuk. W kruchej ciszy leśnej polany Miach powiedział bardzo wyraźnie: – Usłyszcie mnie. Dzisiejszej nocy odbył się osąd nad brzegami Calor Diman. Mart Sören powrócił wczoraj w nasze góry i decyzją Wiecu było, po starciu słownym między nim a Kaenem w sali Seithra, by zostawić osąd Jezioru. I tak też się stało dzisiejszej nocy. Muszę wam przekazać, że Kaen nie żyje, unicestwiony ogniem Jeziora. Duch Calor

Diman pojawił się tej nocy, widziałem go na własne oczy i słyszałem, jak nazwał Matta Sörena znów naszym królem, i więcej: usłyszałem, jak nazwał go najbardziej prawym z wszystkich królów, którzy kiedykolwiek panowali pod górami. – Łżesz! – przerwał szorstki głos. – To wszystko nieprawda. Rinn, Nemed – brać go! – Blöd wskazał drżącym palcem na Miacha. Nikt nie ruszył się. – Jestem Pierwszym Wiecu – oświadczył spokojnie Miach. – Nie mogę kłamać. Wiecie, że to prawda. – Wiem, że jesteś starym durniem – warknął w odpowiedzi Blöd. – Dlaczego mielibyśmy dać się omamić takim dziecinnym bajkom? Potrafisz kłamać równie dobrze jak każdy z nas, Miachu! Lepiej niż każdy... – Blödzie – rzekł król krasnoludów – dość już. Już koniec. Matt wystąpił z mroku pomiędzy drzewami. Nic więcej nie powiedział, a jego głos nie był silny, lecz nie sposób było nie zauważyć tonu pełnego rozkazu. Twarz Blöda drżała spazmatycznie, lecz krasnolud nic nie rzekł. Za nim rosnący szmer przebiegał wstecz wśród szeregów jego wojsk do krańców polany i dalej, gdzie krasnoludowie spali wśród wiecznie zielonych drzew. Teraz już nie spali. – Och, mój królu! – ktoś zawołał. Brock z Banir Tal wysunął się niezgrabnie naprzód, by rzuciwszy topór, uklęknąć u stóp Matta. – Jasna jest godzina naszego spotkania – rzekł do niego Matt oficjalnie. Położył dłoń na ramieniu Brocka. – Wstań jednakże, stary przyjacielu, trzeba jeszcze coś uczynić. – W jego glosie zabrzmiało coś, co przywiodło Kim na myśl gwałtowny obraz żelaznego zamka na drzwiach do łąki Calor Diman. Brock cofnął się. Stopniowo szmer i okrzyki armii ucichły. Zapadła czujna cisza. Czasami ktoś kaszlnął lub gałązka trzasnęła pod nogami. W tej ciszy Matt stanął naprzeciwko krasnoluda, który służył w Starkadh, który uczynił to, co uczynił Jennifer, który wiódł krasnoludów w szeregi wojsk Ciemności. Blöd strzelał oczami na boki, lecz nie starał się uciekać ani błagać. Kim myślała, że okaże się tchórzem, lecz myliła się. Zdawało się, że żadnemu z krasnoludów nie brak było odwagi, nawet tym, którzy zaprzedali się złu. – Blödzie z Banir Lók – powiedział Matt – twój brat zginął dzisiejszej nocy, a twój smok czeka na ciebie na murze Nocy, by cię osądzić. W obecności naszego ludu udzielę ci łaski, na jaką nie zasługujesz: prawo do walki i życia na wygnaniu, jeśli zwyciężysz. Aby odpokutować za me złe uczynki, których jest wiele, stoczę z tobą bój w tym lesie, aż któryś z nas padnie martwy. – Matt, nie! – krzyknął Loren. Matt uniósł jedną rękę. Nie odwrócił się. – Jednakże najpierw – rzekł – chciałbym poprosić zgromadzonych tutaj o pozwolenie wzięcia tej walki na siebie.

Jest tu bardzo wielu takich, którzy mają prawo do twej śmierci. Odwrócił się wtedy i z nich wszystkich to na Faebura spojrzał najpierw. – Widzę tu kogoś, kogo twarz zdradza jako eriduna. Czy mam twe pozwolenie, by wziąć tę śmierć za ciebie i w imieniu twego ludu, cudzoziemcze z Eridu? Kim zobaczyła, że młodzieniec uczynił krok naprzód. – Jestem Faebur, niegdyś z Larak – rzekł. – Królu krasnoludów, masz zezwolenie, by uczynić to dla mnie i w imieniu wszystkich zabitych przez deszcz w Eridu. I w imieniu dziewczyny imieniem Arrian, którą kochałem i której nie ma wśród nas. Tkacz niech kieruje twą dłoń. – Wycofał się z godnością, która zadawała kłam jego wiekowi. Znów Matt odwrócił się. – Dave Martyniuku, ty też masz prawo do tego za cierpienia kobiety z twego świata i za śmierć mężczyzny. Czy odstąpisz mi to prawo? – Odstąpię – oświadczył solennie Dave. – Mabonie z Rhoden? – spytał Matt. I Mabon odparł z powagą: – W imieniu najwyższego króla Brenninu, proszę cię, byś reprezentował wojska Brenninu i Cathalu. – Levonie dan Ivorze? – Ta godzina zna jego imię – powiedział Levon. – Uderz za dalrei, Macie Sörenie, za żywych i umarłych. – Miachu? – Uderz za krasnoludów, królu krasnoludów. Dopiero wtedy Matt sięgnął po topór, który wisiał przytroczony do jego pasa i ponownie odwrócił się z twarzą zawziętą niczym górska skała do Blöda, który czekał pogardliwie. – Czy mam twe słowo – spytał Blöd ostrym, nerwowym głosem tak nie przypominającym głosu swego brata – że odejdę bezpiecznie stąd, jeśli zostawię cię martwym? – Masz – powiedział wyraźnie Matt – i oświadczam to w obecności Pierwszego Wiecu Krasnoludów oraz... Blöd nie czekał. Jeszcze gdy Matt mówił, krasnolud uskoczył w bok w ciemność i cisnął chytrze sztyletem prosto w serce Matta. Matt nawet nie zadał sobie trudu, by się uchylić. Niespiesznym ruchem, jakby miał cały czas świata, zatrzymał rzucony sztylet ostrzem swego topora. Ostrze padło niegroźnie w trawę. Blöd zaklął i niezdarnie podnosił się, sięgając po swój oręż. Nigdy go nie dotknął. Topór Matta Sörena ciśnięty z całą siłą jego ramienia i całą pasją jego serca przeleciał przez rozjaśnioną blaskiem ognisk polanę niczym narzędzie obserwujących bogów, moc ostatecznej sprawiedliwości, której nie można ujść, i trafił Blöda między oczy, wbijając mu się w mózg i zabijając go na miejscu.

Nie było okrzyków ani wiwatów. Zdawało się, że wspólne westchnienie zerwało się i ucichło na polanie, idąc poza nią, do krasnoludów, którzy stali wśród drzew, obserwując. Kim nagle stanął przed oczami obraz złego ducha o skrzydłach nietoperza, który wzbił się w przestworza i odleciał. Czeka na niego smok – powiedział Matt. Oby tak było, pomyślała. Spojrzała na ciało krasnoluda, który skrzywdził okrutnie Jennifer i wydało jej się, że zemsta powinna w jakiś sposób znaczyć więcej. Powinna być w większym stopniu odpowiedzią, czymś więcej niż to skrawawione ciało w blasku pochodni w Gwynirze. Och, Jen, pomyślała. On teraz nie żyje. Będę mogła powiedzieć ci, że on nie żyje. To nie znaczyło tak wiele, jak kiedyś jej się zdawało. To tylko krok, etap w tej strasznej podróży. Jeszcze przed nią zbyt daleka droga. Nie miała więcej czasu na rozmyślania, co było błogosławieństwem, i to nie małym. Brock podbiegł do niej wraz z Faeburem i uściskała ich obu z radością. Wśród stale rosnącego hałasu wokół, był czas na szybkie pytanie i odpowiedź dotyczącą dalreidana i na uradowane zdumienie, gdy dowiedziała się, kim jest naprawdę. W końcu wreszcie stanęła przed Dave’em, który oczywiście trzymał się z tyłu, pozwalając pozostałym podejść do niej najpierw. Odsuwając włosy z oczu, zmierzyła go spojrzeniem. – Cóż... – zaczęła. I nie skończyła. Pochwycił ją w uścisk, który podniósł ją całkiem znad ziemi i groził wyciśnięciem ostatnich resztek tchnienia z jej płuc. – Nigdy jeszcze – powiedział, ściskając ją mocno i przysuwając usta blisko jej ucha – w życiu nie byłem tak szczęśliwy z powodu czyjegoś widoku! Wypuścił ją. Spadła na ziemię i zachwiała się, rozpaczliwie łapiąc oddech. Usłyszała chichot Mabona z Rhoden. Wiedziała, że sama szczerzy zęby jak idiotka. – Ja też – powiedziała, nagle uświadomiwszy sobie, jak bardzo jest to prawdą. – Ja też! – Ahem! – wtrącił się Levon dan Ivor najbardziej udawanym scenicznym kaszlem, jaki kiedykolwiek słyszała. Odwrócili się, by ujrzeć, że szczerzy zęby tak samo jak oni. – Przepraszam, że się narzucam z przyziemnymi sprawami – rzekł syn Avena, starając się mówić z sarkazmem – lecz musimy złożyć najwyższemu królowi raport dotyczący wydarzeń dzisiejszej nocy, a jeśli mamy wrócić, zanim Torc i Sorcha podniosą fałszywy alarm, powinniśmy się pośpieszyć. Aileron. Znów zobaczy również Ailerona. Tak wiele działo się tak szybko. Zaczerpnęła tchu, odwróciła się i zobaczyła, że Matt podszedł do niej. Jej uśmiech zbladł. W myślach, mimo iż stała wśród wiecznie zielonych drzew Gwyniru, widziała Kryształowe Jezioro i wznoszącego się zeń smoka o szeroko

rozpostartych, lśniących skrzydłach. Miejsce, gdzie nigdy więcej już nie stanie pod gwiazdami, słońcem czy księżycem. Była jasnowidzącą; wiedziała, że tak będzie. Ona i Matt spoglądali na siebie przez długi czas. Wreszcie powiedział: – Pierścień jest ciemny. – To prawda – rzekła. Nawet nie musiała patrzeć. Wiedziała. Wiedziała coś jeszcze, lecz był to jej własny ciężar, nie jego. Nic o tym nie powiedziała. – Jasnowidząca – zaczął Matt. Przerwał. – Kim. Miałaś przecież spętać go, nieprawdaż? Sprowadzić na wojnę? – Tylko Loren i Miach stojący za Mattem wiedzieli, o czym mówi. Dobierając starannie słowa, rzekła: – Mamy wybór, Matt. Nie jesteśmy niewolnikami, nawet naszych darów. Postanowiłam użyć mego pierścienia w inny sposób. – Nic więcej nie powiedziała. Myślała o Darienie i mówiąc o wyborach, przypomniała sobie, jak pobiegł w głąb Pendaran, mijając płonące drzewo. Matt westchnął, po czym pokiwał powoli głową. – Czy mogę ci podziękować? – spytał. To było trudne. Wszystko było teraz trudne. – Jeszcze nie – rzekła. – Poczekaj, aż zobaczysz. Możesz potem nie chcieć. Nie sądzę, żebyśmy musieli długo czekać. To ostatnie powiedziała swym głosem jasnowidzącej, więc wiedziała, że to prawda. – Zgoda – rzekł Matt. Zwrócił się do Levona: – Mówisz, że musisz zanieść nowinę najwyższemu królowi. Dołączymy do was jutro. Krasnoludowie nigdy w swych dniach nie przeżyli czasów tak ciężkich jak te. Zostaniemy dziś w nocy sami w lesie i spróbujemy jakoś dojść do ładu z tym, co się z nami stało. Powiedz Aileronowi, że spotkamy się z nim tu, gdy przyjdzie, i że Matt Sören, król krasnoludów, przyprowadzi wtedy swój lud w szeregi armii Jasności. – Powiem mu – rzekł po prostu Levon. – Chodźmy, Davorze. Mabonie. Faeburze. – Zerknął na Kim, a ona skinęła głową. Z Lorenem i Dave’em po obu stronach zaczęła iść za Levonem na południe, opuszczając polanę. – Zaczekaj! – krzyknął nagle Matt. Ku swemu zdumieniu Kim wyczuła prawdziwy lęk w jego głosie. – Lorenie, dokąd idziesz? Loren odwrócił się, a na jego pomarszczonej twarzy malował się wyraz zakłopotania. – Poprosiłeś nas, byśmy odeszli – zaprotestował. – Żebyśmy zostawili krasnoludów samych na noc. Ponura twarz Matta zmieniła się w blasku ognia. – Nie ty – szepnął cicho. – Nigdy ty, mój przyjacielu. Chyba teraz nie opuścisz mnie? Dwaj mężczyźni patrzyli na siebie w sposób, który sprawiał, że wydawali się samotni pośród wielkiego tłumu. A potem, bardzo powoli, Loren uśmiechnął się. Wychodząc z polany z Levonem w ciemność wiecznie zielonych drzew, Kim

i Dave zatrzymali się na chwilę, by obejrzeć się. Zobaczyli Matta Sörena stojącego z Brockiem po jednej jego stronie, a Lorenem Srebrnym Płaszczem po drugiej. Matt złożył czubki palców przed swą piersią, trzymając dłonie nieco rozchylone – jakby tworząc górski szczyt swymi dłońmi. I jeden po drogim krasnoludowie z bliźniaczych gór podchodzili do niego, przyklękali i wsuwali swe dłonie między jego dłonie, do dającej schronienie góry, jaką tworzył król krasnoludów.

Część IV Andarien

Rozdział 14 Na swój sposób, pomyślała Leila, słuchając ostatnich tonów porannego Lamentu nad Liadonem, wszystko okazało się łatwiejsze, niż miała prawo się spodziewać. Stała samotnie za ołtarzem, spoglądając na wszystkie pozostałe stojące najbliżej topora, uważające jednak, by nie dotknąć go, gdyż to mogła uczynić tylko najwyższa kapłanka. Ona jednakże stała najbliżej. Miała piętnaście lat, dopiero co przywdziała szare szaty kapłanek, a jednak Jaelle mianowała ją swą zastępczynią na czas nieobecności najwyższej kapłanki w Paras Derval. Z burych szat do szarych, do czerwonych. Była teraz jedną z Mormae. Jaelle ostrzegła ją, że może natknąć się na trudności w świątyni. Fakt, że do tej pory tak się nie stało, zawdzięczała zwłaszcza strachowi. Wszystkie trochę bały jej się od tego wieczoru ledwie cztery noce temu, gdy ujrzała Oweina i Dzikie Łowy przybywających na bitwę w Celidonie i posłużyła za przekaźnik głosu Ceinwen, który rozległ się w świątyni, tak daleko od rzeki, gdzie znajdowała się bogini. W niesamowicie naładowanej atmosferze wojny ten przejaw jej własnych niepokojących mocy wciąż rozbrzmiewał echem w świątyni. Na nieszczęście niewiele pomogło to w kwestii Gwen Ystrat. Audiart była zupełnie inną sprawą. Trzy razy w ciągu półtora dnia, jaki upłynął od wyjazdu Jaelle, Druga Bogini kontaktowała się z Leilą przez zgromadzone Mormae w Morvran. I trzykrotnie Audiart wielkodusznie proponowała, że przyjedzie do Paras Derval, by pomóc biednemu, osaczonemu dziecku, tak niesprawiedliwie obarczonemu tak wielkim ciężarem w tak strasznych czasach. Leila musiała użyć całego swego zdecydowania i wyrazistości, by powstrzymać ją. Wiedziała równie dobrze, jak każda z nich, co jest stawką w tej grze: jeśli Jaelle nie wróci, wtedy Leila mianowana na czas wojny pełnomocniczka najwyższej kapłanki, stanie się najwyższą kapłanką bez względu na zwykłe obrzędy sukcesji czasów pokoju. Wiedziała również, że Jaelle bardzo jasno wyraziła się w jednej sprawie: Audiart nie miała prawa przybyć do świątyni. Podczas kontaktu psychicznego zeszłego wieczoru dyplomacja zupełnie na nic się zdała. Jaelle ostrzegła ją, że tak może się stać i powiedziała jej, co zrobić, lecz nie pomogło to wiele piętnastolatce w starciu z najbardziej budzącą lęk postacią spośród Mormae. Mimo to dokonała tego. Wspomagana przez zdumiewającą wyrazistość – zaskoczyła nią nawet samą siebie – swego myślogłosu podczas kontaktów, przemawiając jako pełnomocniczka najwyższej kapłanki i wzywając Boginię jej dziewięcioma imionami po kolei, oficjalnie rozkazała Audiart pozostać dokładnie

tam, gdzie była, w Gwen Ystrat, i nie wszczynać następnych kontaktów myślowych. Ona, Leila, miała zbyt wiele pracy, by tolerować dalsze wyczerpujące avarlith rozmowy. A następnie przerwała połączenie. To było zeszłej nocy. Potem nie spała najlepiej, dręczona przez sny. W jednym z nich Audiart dosiadała jakiegoś strasznego, sześcionogiego wierzchowca i pędziła gościńcami z Morvran, by złapać ją i spętać zimnymi przekleństwami sprzed tysięcy lat. Były też inne sny, które nie miały nic wspólnego z Mormae. Leilanie rozumiała sposobu, w jaki pracuje jej umysł, ani też skąd biorą się jej wirujące przeczucia, lecz towarzyszyły jej całą noc. Większość z nich dotyczyła Firma, co zaczęło budzić w niej największy niepokój, ponieważ wiedziała, gdzie on naprawdę jest i z kim jedzie. Darien nawet nie wiedział, że ugrzązł w czasie nad Daniloth. Z jego punktu widzenia przez cały czas leciał na północ ze sztyletem w dziobie. Był wieczór, nie poranek, kiedy opuścił Krainę Cieni i znalazł się nad Andarien, lecz nie znał tutejszej geografii, więc wcale się tym nie przejął. W każdym razie trudno było myśleć jasno w postaci sowy, a był już bardzo zmęczony. Leciał z Brenninu do Anor Lisen, stamtąd szedł pieszo do świętego gaju i znów leciał stamtąd przez nieprzespaną noc do Danilothu, a następnie cały jeszcze dzień do miejsca, w którym teraz się znajdował, lecąc na północ do swego ojca. Leciał w zapadającej ciemności, a jego bystry wzrok przenikający noc zanotował obecność niewiarygodnie licznej armii, która gromadziła się w dole na jałowym pustkowiu tej krainy. Wiedział, kim są, lecz nie zniżył się ani nie zwolnił, by popatrzeć z bliska. Miał przed sobą długą drogę. W dole szczupła, poznaczona szramami postać nagle uniosła głowę i posłała przenikliwe spojrzenie w ciemniejące niebo. Niczego tam nie było poza samotną sową, której pióra wciąż były białe mimo zmiany pór roku. Galadan przyglądał się odlatującemu na północ ptakowi. Istniał stary przesąd mówiący o sowach: przynosiły szczęście lub pecha, w zależności od tego, w którą stronę skręcały na niebie. Ta nigdzie nie skręciła, lecz leciała prosto jak strzała na północ nad zbierającymi się wojskami Ciemności. Wilczy Władca obserwował ją, zdjęty nienazwanym niepokojem, dopóki nie znikła. Doszedł do wniosku, że to z powodu koloru, tej dziwnej bieli o zachodzie słońca nad nagą pustynią. Usunął tę myśl z głowy. Po zniknięciu śniegów biel była kolorem narażającym na zgubę, a dzisiejszego wieczoru kolejne łabędzie miały powrócić z północy. Sowa nie miała wielkich szans na przeżycie. Niemal nie przeżyła.

Kilka godzin później Darien był jeszcze bardziej zmęczony niż uprzednio i wycieńczenie sprawiło, że stracił czujność. Zdał sobie sprawę z zagrożenia zaledwie na chwilę przed tym, jak nienaturalne szpony jednego z potomków Avai sięgnęły jego ciała. Zaskrzeczał, niemal wypuszczając sztylet i skręcił ostro w dół i w lewo. Mimo to pazury wyrwały mu pół tuzina piór z boku. Następny czarny łabędź podleciał do niego z łopotem wielkich skrzydeł. Darien skręcił rozpaczliwie w prawo i zmusił swe zmęczone skrzydła do ostrego wzbicia się w górę – wprost ku ostatniemu z czarnych łabędzi, który czekał cierpliwie za pozostałymi dwoma właśnie na ten ruch. Sowy pomimo swej wychwalanej inteligencji były łatwe do przewidzenia w walce. Z uśmiechem mięsożercy trzeci łabędź czekał na małą, białą sowę, nie mogąc już się doczekać, kiedy zaspokoi swój nienasycony głód krwi. Lęk w piersi Dariena pokonał zmęczenie, a po przerażeniu napłynęła czerwona fala wściekłości. Nawet nie próbował wyminąć tego ostatniego ścigającego go łabędzia. Leciał wprost na niego i na ułamek sekundy przed zderzeniem – zderzeniem, które z pewnością zabiłoby go – pozwolił swym oczom zapłonąć czerwienią tak mocno, jak tylko było to możliwe. Tym samym wybuchem ognia, którym podpalił drzewo, spopielił łabędzia. Ptak nawet nie miał czasu, by wrzasnąć. Darien zawrócił znowu przepełniony pulsującą w nim wściekłością i zahaczył dwa pozostałe łabędzie tym samym czerwonym ogniem, zabijając je. Przyglądał się, jak spadają na ciemną ziemię w dole. Powietrze wokół niego przesycone było zapachem spalonych piór i zwęglonego ciała. Niespodziewanie poczuł zawroty głowy i straszliwe osłabienie. Zaczął zniżać się powolnym, płytkim lotem ślizgowym, szukając jakiegoś drzewa. Nie było żadnych. To było Andarien i nic, nawet drzewo nie rosło tu od tysiąca lat. Wylądował wreszcie, z braku lepszego miejsca, na zboczu niskiego wzniesienia usianego głazami i kamieniami o ostrych krawędziach. Było zimno. Z północy wiał wiatr i świszczał jękliwie między skałami. Wysoko na niebie świeciły gwiazdy; nisko na wschodzie wzeszedł malejący księżyc. Nie dodawał otuchy, rzucając jedynie chłodną, bladą poświatę na kamienisty krajobraz i skarłowaciałą trawę. Darien przybrał znów ludzką postać. Rozejrzał się dookoła. Nic się nie ruszało jak okiem sięgnąć w przestworzach nocy. Był zupełnie sam. Gestem, który stał się odruchem w ciągu ostatnich dwóch dni, choć nie był tego świadomy, chłopiec podniósł rękę i dotknął kamienia wprawionego w Diadem Lisen. Był chłodny i ciemny jak zawsze od chwili, gdy go przywdział. Przypomniał sobie, jak świecił w rękach jasnowidzącej. Wspomnienie to było jak ostrze lub jak rana. Jedno albo drugie, lub oba.

Opuścił rękę i znów się rozejrzał. Wokół rozciągało się pustkowie Andarien. Był tak daleko na północy, że Rangat znajdowała się nieomal na wschód od niego. Górowała nad całą pomocną krainą, władcza i wspaniała. Nie przyglądał się Górze długo. Natomiast zwrócił wzrok wprost na pomoc. A ponieważ był kimś dużo więcej niż śmiertelnikiem i miał bardzo dobry wzrok, dostrzegał z daleka za księżycowymi cieniami, gdzie kamieniste wzgórza stykały się z górami i lodem, zimny, zielonkawy blask. Wiedział, że to Starkadh za mostem Valgrind i że może tam dolecieć przed jutrzejszym dniem. Postanowił jednakże, że nie poleci. Nie czuł się najlepiej w postaci sowy. Uświadomił sobie, że chce zatrzymać swą własną postać: być Darienem, kimkolwiek i czymkolwiek to może się okazać, odzyskać jasność myśli, którą posiada w ludzkiej formie, choć za cenę samotności. Mimo wszystko tak właśnie zrobi. Nie poleci. Pójdzie pieszo po kamieniach i wyjałowionej ziemi, po pustkowiu krainy obróconej w perzynę. Pójdzie ze zgaszonym światłem na czole, niosąc klingę w dłoni jako prezent dla Ciemności. Jednakże nie dzisiejszej nocy. Był zbyt zmęczony i dokuczał mu ból w boku rozoranym szponami łabędzia. Zapewne krwawił, lecz był zbyt znużony, by sprawdzić. Położył się po południowej stronie największego z głazów dla tej nędznej osłony przed wiatrem, jaką mógł mu on dać i po jakimś czasie usnął, mimo obaw i trosk. Był jeszcze młody, przebył długą drogę do tego samotnego miejsca, a jego dusza była równie wyczerpana, co ciało. Kiedy wkroczył do odległej krainy snu, jego matka płynęła upiornym statkiem w głąb zatoki Linden, tuż za oświetlonymi księżycowym blaskiem zachodnimi graniami lądu w stronę ujścia rzeki Celyn. Przez całą noc śnił o Finnie, tak samo jak Leila w świątyni daleko na południu. Śniło mu się ostatnie popołudnie, kiedy był jeszcze mały i bawił się na podwórku za domem z bratem, gdy dostrzegli jeźdźców przejeżdżających na wschód od nich po pokrytych śniegiem zboczach wzgórz. Pomachał do nich dłonią w rękawiczce, ponieważ Finn tak mu kazał. A potem Finn poszedł za jeźdźcami, odszedł dalej niż oni, dalej niż ktokolwiek inny mógł pójść, nawet Darien, nawet we śnie. Nie wiedział, kuląc się w cieniu pochylonego głazu na zimnym gruncie, że płakał przez sen. Nie wiedział też, że przez całą noc jego dłoń wciąż wędrowała do martwego kamienia w opasce na jego czole, że sięgała, wyciągała się ku czemuś i nie znajdowała odpowiedzi. – Czy wiesz – rzekł Diarmuid, spoglądając na wschód z tajemniczym wyrazem twarzy – że mimo wszystko przez to niemal można uwierzyć w braterski instynkt?

Siedzący obok niego na brzegu rzeki Celyn Paul zachował milczenie. Po drugiej stronie północnozachodniej odnogi jezioi gromadziła się armia. Była jeszcze zbyt daleko, by odróżnić poszczególne detale, lecz to nie było ważne. Ważne natomiast było to, że Diarmuid, nie zważając na odruchową ironię jego słów rzeczywiście nie mylił się. Aileron nie czekał ani na nich, ani na nikogo innego. Zanió wojnę Maugrimowi. Armia najwyższego króla znów była w Ai darien, tysiąc lat po tym, jak po raz ostatni przemierzała te dziki górskie pustkowia. A w blasku późnego popołudnia czekał na niego brat z Arturem i Lancelotem i Guinevere, z Sharrą z Catha i najwyższą kapłanką Jaelle, z ludźmi z Twierdzy Południowe którzy byli załogą Prydwena i z Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym, Panem Letniego Drzewa. Bez względu na to, pomyślał Paul, ile to ostatnie było warte. W tym momencie nie sprawiało wrażenia wiele wartego. Wiedział, że do tej pory powinien już się do tego przyzwyczaić: do tego uczucia potencjału bez zdolności panowania nad nim. Do posiadania mocy bez możliwości zawładnięcia nią. Przypomni sobie słowa Jaelle na skałach i dotkliwie uświadomił sobie, i miała rację – uświadomił sobie, jak w dużym stopniu jego trudności były spowodowane nadmierną potrzebą panowania na wszystkim. Szczególnie nad sobą samym. Wszystko to było pn wdą; to miało sens; nawet to rozumiał. Niemniej jednak nie czi się z tego powodu wcale lepiej. Nie teraz, nie tak blisko wsze kiego końca, który ich czekał, wszelkiej przyszłości, w stror której brnęli. – Są z nim krasnoludowie! – nagle krzyknął bystrool Brendel. – No, to dopiero jest nowina! – rzucił ostro Diarmuid. Bo i była. – Więc Matt zasiadł na tronie! – wykrzykn. Paul. – Czy widzisz go, Brendelu? Srebrnowłosy lios alfar przyjrzał się odległej armii. – Jeszcze nie – szepnął – ale... tak. To musi być ona! Jasnowidząca jest z najwyższym królem. Nikt inny nie ma tak białych włosów jak ona. Paul rzucił spojrzenie na Jennifer. Odpowiedziała mu spojrzę niem i uśmiechnęła się. To dziwne, pomyślał, jak potrafi by jednocześnie tak odmienna, tak bardzo Guinevere z Cameloti Królową Artura, miłością Lancelota, a następnie, chwilę późnię być znów Jennifer Lowell, dzielącą z nim przebłysk radości z powrotu Kimberly. – Czy powinniśmy obejść jezioro i wyjść im na spotkanie? – spytał Artur. Diarmuid potrząsnął głową z przesadzoną stanowczością. – Oni mają konie – zauważył – a my szliśmy pieszo cały dzień. Jeśli Brendel potrafi ich dostrzec, lios alfarowie w armii potrafią dostrzec nas. Obawiam się, że istnieją granice tego, jak daleko będę brnąć po tych kamieniach na spotkanie z bratem, któremu nie chciało się nawet na mnie zaczekać!

Lancelot roześmiał się. Kiedy Paul zerknął na niego, uderzyło go ponowne uczucie lęku zmieszanego z podziwem i, co było do przewidzenia, kolejna fala własnej sfrustrowanej bezsilności. Lancelot czekał tu na nich, siedząc cierpliwie pod drzewami, gdy przyszli brzegiem rzeki dwie godziny temu. W łagodnym opanowaniu jego powitania z Guinevere, a potem z Arturem, Paul znów dostrzegł głębię żalu, który wiązał tych troje. Niełatwo było na to patrzeć. A potem Lancelot opowiedział zwięźle, beznamiętnie historię swej nocnej bitwy z demonem w świętym gaju, którą stoczył o życie Dariena. W jego ustach zabrzmiało to prozaicznie, niemal jakby było to coś nieważnego. Mimo to trzy kobiety będące tam i wszyscy mężczyźni widzieli rany i oparzenia wyniesione z tej bitwy – cenę, jaką zapłacił. Za co? Paul nie wiedział. Nikt z nich nie wiedział, nawet Jennifer. I nic nie można było wyczytać z jej oczu, gdy Lancelot opowiedział o uwolnieniu sowy w Daniloth i o tym, jak przyglądał się jej odlotowi na pomoc: przypadkowej nici w tej tkaninie wojny. Wojny, która była niemal na ich progu. Wojska zbliżyły się; obchodziły właśnie cypel na jeziorze Celyn. Pod uszczypliwą beztroską Diarmuida Paul wyczuwał narastające gorączkowe napięcie: spotkanie z bratem i bliskość boju. Teraz dostrzegali już pojedyncze sylwetki. Paul zobaczył Ailerona pod sztandarem Najwyższego Królestwa, a potem zdał sobie sprawę, że sztandar zmienił się: było wciąż na nim drzewo, Letnie Drzewo, od którego sam otrzymał imię, lecz księżyc nad nim nie był już srebrnym sierpem jak uprzednio. Na jego miejscu nad drzewem wznosił się czerwony księżyc w pełni, któremu Dana kazała zajaśnieć w noc nowiu – wyzwanie rzucone Maugrimowi przez Boginię i wyzwanie, jakie Aileron niósł teraz na czele armii Jasności. Armia wreszcie objechała jezioro i tak się stało, że synowie Ailella ponownie spotkali się na granicy Danilothu, na północ od rzeki Celyn pośród szerokolistnych drzew aum i srebrnego i czerwonego kwiecia sylvainów na brzegu rzeki. Diarmuid z Sharrą, która trzymała go za rękę, wysunęli się nieco naprzód i Aileron również wyszedł przed wojska, którym przewodził. Paul dostrzegł przyglądającego się temu Ivora i lios alfara, który musiał być Ra-Tennielem. Był tam też Matt z Lorenem u boku. Kim uśmiechała się do niego, a obok niej stał Dave z krzywym, niezręcznym uśmiechem na twarzy. Zdawało się, że wszyscy znaleźli się tu na pograniczu Andarien, zebrawszy się na początek końca. Wszyscy. Lub niezupełnie. Jednego brakowało. Jednego zawsze będzie brakować. Diarmuid kłaniał się oficjalnie przed najwyższym królem. – Co tak długo? – spytał wesoło.

Aileron nie uśmiechnął się. – Sporo czasu zajęło nam przeprowadzenie rydwanów przez las. – Rozumiem – rzekł Diarmuid, kiwając głową z powagą. Aileron, którego oczy były tak samo nieprzeniknione jak zawsze, zmierzył brata spojrzeniem od stóp do głów, po czym stwierdził beznamiętnym tonem: – Twoje buty poważnie domagają się naprawy. To Kim wybuchnęła śmiechem, dając im wszystkim znać, że im też wolno. W chwili rozładowania napięcia Diarmuid zaklął imponująco, oblawszy się nagle rumieńcem. Aileron wreszcie uśmiechnął się. – Loren i Matt powiedzieli nam, czego dokonałeś na wyspie na morzu. Widziałem laskę Amairgena. Domyślasz się nawet bez mojego stwierdzenia, jak jasno utkana była ta wyprawa. – Mógłbyś mimo to powiedzieć mi – szepnął Diarmuid. Aileron zignorował tę uwagę. – Jest wśród was człowiek, którego chciałbym powitać – powiedział. Przyglądali się, jak Lancelot cicho występuje naprzód, kulejąc tylko nieznacznie. Dave Martyniuk przypomniał sobie coś: polowanie na wilki w lesie Leinan, gdzie najwyższy król zabił ostatnie siedem wilków własnoręcznie. A Artur Pendragon powiedział z dziwną nutą w głosie: „Widziałem tylko jednego człowieka, który potrafiłby dokonać tego, co ty właśnie dokonałeś”. Teraz ten jedyny człowiek był wśród nich i klęczał przed Aileronem. Najwyższy król kazał mu wstać i delikatnie, uważając na jego rany, objął go i uściskał tak, jak nie uściskał brata, który stał nieco z tyłu z lekkim uśmieszkiem na twarzy i trzymał księżniczkę Cathalu za rękę. – Mój panie, najwyższy królu – rzekł Mabon z Rhoden, występując z szeregów armii – słońce się chyli ku zachodowi, a za nami dzień ciężkiej jazdy. Czy chcesz rozbić tu obóz? Czy mam wydać odpowiednie rozkazy? – Nie radziłbym tego czynić – powiedział szybko Ra-Tenniel z Danilothu, odrywając się od rozmowy z Brendelem. Aileron powoli kręcił głową. – Nie tutaj – powiedział, – Zbyt blisko Krainy Cieni. Gdyby armia Ciemności ruszyła w nocy, mielibyśmy najgorsze pole walki – rzekę za plecami i żadnego odwrotu w mgłę za nią. Nie, pójdziemy dalej. Zmrok zapadnie dopiero za kilka godzin. Mabon pokiwał głową zgodnie i wycofał się, by zawiadomić dowódców wojsk. Paul zauważył, że Ivor już kazał dalrei dosiąść koni, tak że czekali już na sygnał do wyruszenia. Diarmuid kaszlnął głośno. – Czy wybaczysz mi – rzekt żałośnie, gdy brat odwrócił się do niego – tę śmiałość, jeśli poproszę o pożyczenie koni dla mojej

drużyny? A może pragniesz, bym wlókł się za wami z tyłu? – To brzmi milej, niż ci się zdaje – oświadczył Aileron, śmiejąc się po raz pierwszy. – Odwrócił się, by wrócić do swych wojsk, lecz rzucił przez ramię niby od niechcenia: – Przyprowadziliśmy twego własnego konia, Diar. Pomyślałem, że znajdziesz jakiś sposób, żeby wrócić na czas. Dosiedli koni. Za ich plecami, gdy opuścili brzeg rzeki i wkroczyli na kamienistą ziemię Andarien, z nurtem Celyn płynęła łagodnie łódka. W tej łódce Leyse spod Znaku Łabędzia słuchała muzyki swej pieśni, wypłynąwszy na morskie fale, by podążać śladem zachodzącego słońca przez szerokie morze. Kim spojrzała na Dave’a, szukając u niego wsparcia. W rzeczywistości nie miała żadnego prawa do wsparcia, lecz ogromny mężczyzna posłał jej niespodziewanie przenikliwe spojrzenie, a kiedy zaczęła przesuwać się do przodu i na lewo do miejsca, gdzie jechała Jennifer, odłączył się od Ivora i pojechał za nią. Musiała coś powiedzieć Jennifer i wcale nie była z tego powodu szczęśliwa. Szczególnie, gdy pomyślała o katastrofalnych skutkach posłania Dariena do Anor dwa dni temu. Niemniej jednak nie mogła tego uniknąć i nie miała zamiaru próbować. – Cześć – powiedziała wesoło do swej najbliższej przyjaciółki. – Wciąż się jeszcze nie odzywasz do mnie? Jennifer uśmiechnęła się słabo i nachyliła w siodle, by ucałować Kim w policzek. – Nie bądź niemądra – powiedziała. – To nie takie niemądre. Byłaś poważnie rozgniewana. Jennifer spuściła wzrok. – Wiem. Przykro mi. – Przerwała. – Żałuję, że nie mogę wytłumaczyć ci lepiej tego, co robię. – Chciałaś, żeby zostawiono go w spokoju. To nie takie skomplikowane. Jennifer ponownie podniosła głowę. – Musimy zostawić go w spokoju – rzekła cicho. – Gdybym próbowała zatrzymać go, nigdy nie dowiedzielibyśmy się, jaki naprawdę był. Mógłby się zmienić w każdej chwili. Nigdy nie bylibyśmy zupełnie pewni, co mógłby zrobić. – Teraz też nie jesteśmy bardzo pewni – stwierdziła Kim, chyba ostrzej, niż zamierzała. – Wiem o tym – odparła Jennifer. – Ale przynajmniej cokolwiek zrobi, zrobi to z własnej woli. Z własnego wyboru. Sądzę, że tylko o to chodzi, Kim. Sądzę, że tak musi być. – Czy to byłoby takie straszne? – spytała Kim niezbyt mądrze, lecz nie mogła powstrzymać się od zadania tego pytania – gdybyś po prostu powiedziała mu, że go kochasz? Jennifer nie drgnęła ani też nie wpadła znowu w gniew. – Zrobiłam to – powiedziała łagodnie z nutą zaskoczenia w głosie. – Okazałam mu to. Chyba to

widzisz. Dałam mu swobodę wyboru. Ja mu... zaufałam. – To dość sprawiedliwe – rzekł Paul Schafer. Nie usłyszeli, kiedy podjechał. – Byłaś jedyną, która to zrobiła – dodał. – Wszyscy pozostali byli zbyt zajęci próbami przekonania go lub przymuszenia do czegoś. Łącznie ze mną, jak przypuszczam, kiedy zabrałem go do Lasu Boga. – Czy wiesz – Jennifer spytała nagle Paula – dlaczego Tkacz stworzył Dzikie Łowy? Czy wiesz, co Owein oznacza? Paul potrząsnął głową. – Przypomnij mi, żebym ci powiedziała, jeśli będziemy mieli trochę czasu – powiedziała. – Ty też – dodała, zwracając się do Kim. – Wydaje mi się, że to ci pomoże zrozumieć. Kim milczała. Naprawdę nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. To było takie trudne, ta cała kwestia Dariena, a od czasu tego, co zrobiła, lub raczej czego nie chciała zrobić zeszłej nocy nad Calor Diman, nie ufała już swym przeczuciom w żadnej sprawie. Poza tym to spotkanie nie było powodem, dla którego tu przybyła. Westchnęła. – Możesz jeszcze mnie znienawidzić – powiedziała. – Obawiam się, że znów się wtrąciłam. Jednakże zielone oczy Jen były spokojne. Powiedziała: – Mogę się domyśleć. Powiedziałaś Aileronowi i pozostałym o Darienie. Kim mrugnęła powiekami. Musiała wyglądać komicznie, Dave bowiem nagle wyszczerzył zęby, a Jennifer znów nachyliła się, by poklepać ją po dłoni. – Tak przypuszczałam – wyjaśniła Jen. – I nie mogę powiedzieć, że źle zrobiłaś. Do tej pory musiał już się dowiedzieć, Artur powiedział mi to na statku zeszłej nocy. Sama powiedziałabym mu, gdybyś tego nie zrobiła. To może wpłynąć na jego plany, choć nie wiem, jak. – Przerwała, a następnie dodała innym tonem: – Nie rozumiesz? Sekret już teraz nie ma znaczenia, Kim. Nikt z nich nie może powstrzymać go od tego, co zamierza zrobić – Lancelot uwolnił go z Danilothu zeszłego poranka. Jest teraz daleko przed nami na północy. Mimowolnie spojrzenie Kim powędrowało ponad krainą, która rozciągała się przed nimi. Zobaczyła, że Dave Martyniuk uczynił to samo. Dzikie i puste w blasku późnego popołudnia Andarien rozciągało się przed nimi, całe z kamienistych wzgórz i jałowych dolin. Wiedziała, że wygląda tak samo aż do rzeki Ungarch. Do mostu Valgrind przez tę rzekę, do Starkadh po jej drugiej stronie. Tak się złożyło, że sami nie musieli iść tak daleko. Znajdowali się bardzo blisku frontu armii, tylko kilka kroków za Aileronem i RaTennielem, wspinając się na szeroką grań o niewielkiej stromiznie, za którą kryła się kolejna pusta kotlina. Poczerwieniałe słońce wisiało nisko na zachodzie i zerwał się lekki wiatr, zapowiedź zmierzchu.

Wtedy zauważyli, że jadący na przedzie auberei nagle pojawili się ponownie na szczycie grani. Najwyższy król stanął na szczycie wzniesienia. Ściągnął wodze swego czarnego rumaka i zamarł w absolutnym bezruchu. Dotarli do szczytu, jadąc w czwórkę razem po raz pierwszy i ostatni, spojrzeli w dół na rozległą, kamienistą równinę i zobaczyli armię Ciemności. Równina była wielka, bez trudu mógł to być największy obszar płaskiego terenu, na jaki natknęli się w Andarien i Paul wiedział, żenię jest to zbieg okoliczności. Domyślił się również, starając się opanować swe przyspieszone bicie serca, że jest to najrozleglejsza z otwartych przestrzeni pomiędzy tym miejscem a Lodem. Tak musiało być. Grań, na której teraz się znajdowali, spoglądając w dół łagodnego zbocza, była jedynym wyróżniającym się elementem całego płaskiego krajobrazu od wschodu po zachód. To będzie bitwa sił bez możliwości ukrycia się i wykorzystania przewagi, gdzie zwycięstwo będzie zależało od czystej przewagi liczebnej. Między nimi a dalszymi krainami stała armia tak ogromna, że jej wielkość wprawiała umysł w odrętwienie. Ledwo mieściła się w głowie. To był kolejny powód, dla którego wybrano właśnie tę równinę: nigdzie indziej nie można byłoby zgromadzić tak przytłaczająco licznych sił, by mogły poruszać się swobodnie i nie zawadzać sobie nawzajem. Paul podniósł głowę i zobaczył setki łabędzi, wszystkie czarne, które krążyły złowieszczo na niebie nad wojskiem Rakotha. – Dobrze się spisałeś, Teyrnonie – powiedział spokojnie najwyższy król. Paul uświadomił sobie z wstrząsem, że Aileron, jak zawsze, sprawiał wrażenie przygotowanego, nawet na to. Mag używał swych mocy, by wyczuć, co jest przed nimi. Aileron domyślił się, że armia jest tutaj; dlatego tak stanowczo nalegał, by nie nocować w mgłach Krainy Cieni. Spoglądając w dół z bólem serca na to, co czekało na nich, Paul poczuł szybki przypływ dumy z młodego wojennego króla, który był ich wodzem. Całkowicie niewzruszony Aileron zmierzył wzrokiem wojsko, które jakimś sposobem będzie musiał pokonać. Nie odwracając się, nie odrywając oczu od równiny w dole, zaczął wydawać ciąg cichych poleceń. – Dzisiejszej nocy nie zaatakują – rzekł pewnie. – Nie będą chcieli nacierać na nas pod górę na tym zboczu, a w nocy stracą przewagę, jaką dają im oczy łabędzi. Czeka nas bitwa o wschodzie słońca, moi przyjaciele. Szkoda, że nie mamy jakiegoś sposobu, by walczyć z nimi o panowanie w powietrzu, ale na to nic nie można poradzić. Teyrnonie, będziesz musiał być moimi oczami tak długo, jak ty i Barak będziecie w stanie to robić. – Możemy to robić tak długo, jak będziesz tego potrzebował – odrzekł ostatni mag w Brenninie. Paul zauważył, że Kim zbladła przy ostatnich słowach Ailerona. Próbował

spojrzeć jej w oczy, lecz unikała jego wzroku. Nie miał czasu, by dowiedzieć się, dlaczego. – Lios mogą w tym pomóc – szepnął Ra-Tenniel. W jego głosie wciąż pobrzmiewała muzyka, choć już nie delikatna ani kojąca. – Mogę postawić najbardziej dalekowzrocznych spośród nas na tym wgórzu, by obserwowali bitwę. – Dobrze – rzekł Aileron zwięźle. – Zrób tak. Postaw ich dziś w nocy na straży. Jutro również będą tam stali. Ivorze, wyznacz pary auberei, by zostali przy każdym z lios i roznosili ich wieści w tę i z powrotem. – Tak zrobię – powiedział po prostu Ivor. – A moi łucznicy wiedzą, co zrobić, jeśli łabędzie zbyt zniżą swój lot. – Wiem, że wiedzą – rzekł posępnie Aileron. – Na dzisiejszą noc każdy z was rozkaże swym ludziom podzielić się na trzy wachty i trzymać oręż na podorędziu podczas odpoczynku. A co do poranka... – Zaczekaj – powiedział Diarmuid stojący obok Paula. – Spójrz. Zdaje się, że mamy gościa. – Jego głos brzmiał równie niefrasobliwie, co zazwyczaj. Paul dostrzegł, że nie mylił się. Czerwone światło zachodu słońca oświetlało pojedynczą postać w bieli, która odłączyła się od skłębionej masy wojsk na równinie. Jadąc na jednym z potwornych, szescionogich slaugów, dotarła po kamienistym gruncie do miejsca dokładnie poza zasięgiem strzał tych, którzy przyglądali się ze wzgórza. Zapadła nienaturalna cisza. Paul bardzo ostro był świadom powiewu wiatru, kąta padania promieni słońca, chmur kłębiących się nad głową. Sięgnął, nieco rozpaczliwie, do tego miejsci w swym wnętrzu, które wyczuwało obecność Mórnira. Była tam, lecz wątła i rozpaczliwie daleka. Potrząsnął głową. – Uathach! – rzekł nagle Dave Martyniuk. Brzmiało to jak warknięcie. – Kto to jest? – spytał Aileron z wielkim spokojem. – Był ich wodzem podczas bitwy nad Adein – odparł Ivor giosem schrypniętym od nienawiści. – Jest urgachem, lecz także czymś dużo więcej. Rakoth coś z nim uczynił. Aileron pokiwał głową, lecz nic więcej nie powiedział. Natomiast odezwał się Uathach. – Słuchajcie mnie! – krzyknął, a jego głos był lepkim wyciem, tak głośnym, że zdawało się siniaczyć powietrze. – Witam cię, najwyższy królu Brenninu w Andarien. Moi przyjaciele za mną są dzisiejszej nocy głodni i obiecałem im jutro mięso wojowników, a potem dużo delikatniejszy pokarm w Daniloth. – Zaśmiał się, olbrzymi i straszny na równinie, a czerwone słońce barwiło jego szyderczą biel szaty. Aileron nie odpowiedział, ani też nikt inny na wzniesieniu. W ponurej,

przygnębiającej ciszy, kamiennej jak kraina, którą przemierzali, spoglądali z góry na wodza armii Rakotha. Slaug niespokojnie skoczył w bok. Uathach ściągnął mu brutalnie wodze. Potem zaśmiał się po raz drugi i coś w tym śmiechu sprawiło, że Paula zdjął chłód. Uathach powiedział: – Obiecałem svart alfarom mięso na jutro i zabawę na dzisiejszą noc. Powiedzcie mi, wojownicy Brenninu, Danilothu, dalrei i zdradzieckich krasnoludów, powiedzcie mi, czy jest wśród was ktoś, kto zejdzie teraz sam do mnie. Czy może będziecie kryć się jak wątli lios w swych cieniach? Rzucam wam wyzwanie w obecności tych wojsk! Czy jest wśród was ktoś, kto je przyjmie, czy wszyscy jesteście tchórzami przed mym mieczem? Na szczycie wzniesienia zrobiło się zamieszanie. Paul zobaczył, jak Dave, zacisnąwszy szczęki, odwrócił się szybko, by posiać spojrzenie synowi Avena. Levon drżącą dłonią już wyciągnął do połowy miecz. – Nie! – rzekł Ivor dan Banor i nie tylko do swego syna. – Widziałem go w boju. Nie możemy z nim walczyć i nie możemy tu pozwolić sobie na stratę żadnego człowieka! Zanim ktokolwiek zdołał coś powiedzieć, znów rozległ się chrapliwy śmiech Uathacha niczym oślizgły potop dźwięku. Usłyszał to. Powiedział: – Tak też myślałem! W takim razie coś powiem jeszcze wszystkim śmiałkom na tym wzgórzu. Mam wiadomość od mego pana. – Głos zmienił się; stał się zimniejszy, mniej szorstki, bardziej przerażający. – Rok i nieco więcej temu Rakoth zakosztował przyjemności z kobietą z waszej drużyny. Chciałby znów to zrobić. Była niezwykłą, chętną współuczestniczką. Jest ze mną Czarna Avaia, by zanieść ją do Starkadh na jego rozkaz. Czy jest wśród was ktoś, kto zmierzy się ze mną na miecze o prawo Rakotha do jej nagiego ciała? Paulowi zbierało się na mdłości z odrazy i przeczucia. – Mój panie, najwyższy królu – rzekł Artur Pendragon, gdy śmiech Uathacha i wycie svart alfarów za jego plecami podnosiło się i cichło – czy zechciałbyś podać mi nazwę tego miejsca? Paul zobaczył, jak Aileron odwraca się do Wojownika. Jednakże to Loren Srebrny Płaszcz udzielił odpowiedzi ze smutkiem świadomości w głosie. – Ta równina była zielona i żyzna tysiąc lat temu – rzekł. – I w tamtych czasach nosiła nazwę Camlann. – Tak też myślałem – powiedział Artur bardzo cicho. Nie mówiąc już nic więcej, zaczął poprawiać pas z mieczem i sprawdzać nachylenie Królewskiej Włóczni w uchwycie przy siodle. Paul odwrócił się do Jennifer – do Guinevere. To, co dostrzegł wtedy na jej twarzy, gdy przyglądała się spokojnym przygotowaniom Wojownika, uderzyło go

prosto w serce. – Panie Arturze – powiedział Aileron – muszę prosić cię, abyś mi ustąpił. Wódz ich wojsk powinien walczyć z wodzeni naszych. To moja bitwa i składam do niej pretensje. Artur nawet nie podniósł wzroku znad swych przygotowań. – To nieprawda – oświadczył – i dobrze o tym wiesz. Jutro będziesz bardziej potrzebny niż ktokolwiek inny z nas. Powiedziałem ci dawno temu, na dzień przed wypłynięciem do Cader Sedat, że kiedy zostanę wezwany, nie dane mi będzie ujrzeć końca dzieła. A nazwa, którą wymienił Loren, wszystko wyjaśniła: w każdym świecie czekał na mnie Camlann. Dlatego zostałem tu sprowadzony, najwyższy królu. U jego boku Cavall wydał dźwięk przypominający bardziej skowyt niż warknięcie. Czerwone słońce wisiało nisko, rzucając dziwne światło na twarze ich wszystkich. Śmiech na dole ucichł. – Arturze, nie! – powiedziała z przekonaniem Kimberly. – Jesteś tu dla ważniejszego powodu. Nie wolno ci tam zejść. Wszyscy za bardzo cię potrzebujemy. Czy nie widzisz, kto to jest? Żaden z was nie może z nim walczyć! Jennifer, powiedz im, że to szaleństwo. Musisz im powiedzieć! Jednakże Jennifer, spoglądając na Wojownika, nic nie rzekła. Artur zakończył przygotowania. Podniósł wtedy głowę i spojrzał prosto na Kimberly, która go wezwała, która ściągnęła go wto miejsce przez więzy jego imienia. Jej też udzielił odpowiedzi słowami, których Paul nigdy nie zapomni: – Jak możemy nie walczyć z nim, jasnowidząca? Jak możemy twierdzić, że nosimy miecze w imię Jasności, jeśli jesteśmy tchórzami, gdy stajemy twarzą w twarz z Mrokiem? To wyzwanie sięga dalej niż którykolwiek z nas. Nawet dalej niż ja sam. Kimże będziemy, jeśli odmówimy udziału w tym tańcu? Aileron powoli kiwał głową, tak samo Levon, a oczy Ra-Tenniela jaśniały zgodą. W swym własnym sercu Paul czuł jakąś głęboką, niewiarygodnie starą siłę za słowami Wojownika, a gdy pogodził się z nimi z żalem, wyczuł coś jeszcze: bicie tętna Boga. To była prawda. To był taniec, w którym udziału nie można było odmówić. I wydawało się, że mimo wszystko, należał on do Artura. – Nie – oświadczyła Guinevere. Wzrok wszystkich padł na nią. W owianej wichrem ciszy tego pustkowia jej piękno zdawało się jaśnieć niczym gwiazda wieczorna, która zstąpiła między ludzi, niemal zbyt olśniewająca, by na nią patrzeć. Nieruchoma na swym wierzchowcu, z dłońmi wplątanymi w jego grzywę, rzekła: – Arturze, nie chcę cię znów stracić w taki sposób. Nie mogę tego znieść. Pojedynek nie jest powodem, dla którego cię tu ściągnięto, nie może nim być. Camlann czy nie,

to nie może być twoja bitwa. Jego twarz pod siwiejącymi włosami znieruchomiała. Odpowiedź jego brzmiała: – Jesteśmy zaplątani w tkaninę przeznaczenia bez wyjścia. Wiesz, że muszę zejść do niego. Łzy stanęły w jej oczach. Nie odezwała się, lecz powoli pokręciła głową gestem zaprzeczenia. – Czyje więc jest to miejsce, jeśli nie moje? – spytał niewiele głośniej niż szeptem. Spuściła głowę. Jej dłonie drgnęły nieco bezradnym, jakby osaczonym gestem rozpaczy. I wtedy, bez podnoszenia wzroku, powiedziała z nagłą, przerażającą formalnością: – Tu i przed tymi licznymi ludźmi moje imię zostało splamione. Potrzebuję kogoś, kto podejmie to wyzwanie i zniweczy je swyrn mieczem. Teraz uniosła głowę i odwróciła się. Do tego, który siedział cicho na koniu, bez słowa, bez ruchu, czekając cierpliwie na to, co, jak zdawało się, wiedział, że nastąpi. Guinevere powiedziała: – Czy ty, któryś tyle razy przedtem był mym obrońcą, będziesz nim jeszcze raz? Czy podejmiesz to wyzwanie w mym imieniu, panie Lancelocie? – Tak, o pani – powiedział. – Nie możesz! – wykrzyknął Paul, wdzierając się w ciszę, nie mogąc się powstrzymać. – Jennifer, on jest ranny! Spójrz na jego dłoń – on nawet nie może utrzymać miecza! – Ktoś obok niego wydał osobliwy dźwięk, jakby sapnięcie. Trzy postaci w środku kręgu zignorowały go. Kompletnie. Zupełnie jakby w ogóle się nie odezwał. Zapadła inna cisza, przesycona niewypowiedzianymi sprawami, tyloma warstwami czasu. Podmuch wiatru odrzucił włosy Jennifer do tyłu. Artur powiedział: – Pani, wiem zbyt wiele od zbyt dawna, by kiedykolwiek odmawiać Lancelotowi prawa do tego, by być twym obrońcą. Ani też tego, że będąc zdrowy, jest znacznie bardziej godzien ode mnie stawić czoło temu wrogowi. Niemniej jednak nie mogę na to pozwolić teraz. Nie tym razem, moja najdroższa. Poprosiłaś go, dotkliwie poranionego, by wziął to na siebie nie dla twojego dobra ani jego, lecz dla mojego. Nie poprosiłaś go z miłości. Guineyere gwałtownie odwróciła głowę. Jej zielone oczy rozszerzyły się, a potem zapłonęły nagim, oślepiającym gniewem. Potrząsnęła głową tak dziko, że łzy poleciały z jej twarzy, i głosem Królowej, głosem, który zmroził i skrępował ich mocą zawartego w nim żalu, krzyknęła głośno: – Czyżby, mój panie? I ty mi to mówisz? Czy chcesz, bym rozszarpała swe ciało, by wszyscy tu ludzie mogli zajrzeć do mego serca, jak uczynił to Maugrim? Artur drgnął, jakby ogłuszony ciosem, lecz ona jeszcze nie skończyła.

Z lodowatą, nieustępliwą furią rzekła: – Jakiż mężczyzna, nawet ty, panie, śmie w mej obecności powiedzieć, czy powiedziałam coś z miłością czy nie! – Guineyere... – zaczął Lancelot, lecz teraz on skulił się, gdy jej płonące spojrzenie padło na niego. – Ani słowa! – ucięła. – Ani od ciebie, ani od nikogo innego! Artur zsunął się z konia. Ukląkł przed nią, a na jego twarzy malowało się cierpienie otwarte jak rana. Otworzył usta, by coś powiedzieć. I w tym momencie, dokładnie wtedy, Paul uświadomił sobie czyjąś nieobecność i przypomniał sobie lekkie sapnięcie u swego boku chwilę temu, dźwięk, który zlekceważył. Lecz teraz nikogo nie było przy nim. Odwrócił się ze ściśniętym sercem i spojrzał na północ, na wiodącą w dół ścieżkę, gdzie Uathach czekał na kamienistej równinie. Zobaczył. I wtedy usłyszał, wszyscy usłyszeli, gdy rozległ się dźwięczny krzyk, rozbrzmiewający echem o zmierzchu pomiędzy armiami Jasności i Mroku: – Za Czarnego Dzika! – usłyszeli. Wszyscy usłyszeli. – Za honor Czarnego Dzika! I tak Diarmuid dan Ailell podjął wyzwanie Uathacha, jadąc samotnie na koniu, którego przyprowadził mu brat, z wzniesionym wysoko mieczem i włosami rozświetlonymi przez zachodzące słońce, pędząc w kierunku tańca, w którym udziału jego błyszcząca dusza nie chciała odmówić. Dave wiedział, że to był mistrz. Walczywszy u boku Diarmuida w zimowej potyczce nad Latham i później podczas polowania na wilki w lesie Leinan, miał okazję zobaczyć, co potrafi brat Ailerona. Serce Dave’a – samo w pół drogi ku bitewnemu szatowi – podskoczyło radośnie na widok pierwszego, szybkiego zwarcia Diarmuida z urgachem. A następnie, chwilę później, szał bojowy ustąpił przed ścinającym chłodem żalem. Ponieważ również przypomniał sobie Uathacha na krwawych brzegach Adein podczas pierwszej bitwy wiosny Kevina. Przed oczami swej duszy zobaczył wyraźniej niż takie wspomnienie powinno być możliwe, odzianego na biało urgacha Maugrima, który jednym wymachem kolosalnego miecza z siodła slauga rozcina Bartha i Navona: malców z lasu. Pamiętał Uathacha i widział go teraz ponownie, a wspomnienie, jakkolwiek ponure, było czymś mniejszym od rzeczywistości, dużo mniejszym. W świetle zachodzącego słońca na tej pustyni pomiędzy armiami Diarmuid i jego szybki, mądry koń spotkali się z grzmotem kopyt i zgrzytem kling z wrogiem, który był czymś dużo więcej niż śmiertelnikiem, by być przeciwnikiem dla śmiertelnego człowieka. Urgach był zbyt wielki, niesamowicie szybki pomimo swej masy. Był też

bystrzejszy, niż mogło być takie stworzenie, gdyby nie zostało w jakiś sposób odmienione wewnątrz Starkadh. Oprócz tego wszystkiego slaug był sam w sobie przerażająco groźny. Bez przerwy dźgający swym zakrzywionym rogiem, usiłując zatopić go w ciele konia Diarmuida, biegnący na czterech łapach i drapiący pozostałymi dwiema, był tak niebezpieczny, że Diarmuid nie mógł robić niczego innego poza wymykaniem mu się z obawy, że jego własny wierzchowiec zostanie rozszarpany lub stratowany, zostawiając go bezbronnego na jałowej ziemi. A ponieważ nie mógł zbliżyć się, jego smukła klinga ledwo sięgała Uathacha – choć sam Diarmuid stanowił niebezpiecznie łatwy cel dla ogromnego, czarnego miecza urgacha. Stojący obok Dave’a Levon dan Ivor zbladł jak ściana z przejęcia, przyglądając się dramatowi rozgrywającemu się w dole. Dave wiedział, jak rozpaczliwie Levon pragnie śmierci tego stwora i jak stanowczy był Torc – który nie bał się niczego – wiążąc Levona przysięgą, by nie walczył z Uathachem samotnie. Żeby nie robić tego, co robił teraz Diarmuid. I robił to, pomimo grozy tego, z czym miał do czynienia, z pozornie lekkim wdziękiem, w którego ruchy w jakiś sposób był wpleciony nieprzewidywalny, roziskrzony dowcip owego mężczyzny. Tak nagłe były jego zatrzymania i zrywy, jego zwroty kierunku – a koń zdawał się przedłużeniem jego umysłu – że dwukrotnie, raz za razem, zdołał wyminąć róg slauga i zadać błyskotliwe cięcia Uathachowi. Sparował je z brutalną obojętnością, na widok której serce niemal pękało. Za każdym też razem jego brutalne kontry sprawiały, że Diarmuid chwiał się w siodle od wstrząsu wywołanego parowaniem ich. Dave wiedział o tym: przypomniał sobie swą pierwszą walkę z urgachem w mroku gaju Faelinn. Ledwo mógł unieść ramię przez dwa dni po zablokowaniu jednego z takich ciosów. A bestia, z którą miał do czynienia, była tym dla Uathacha, czym sen jest dla śmierci. Jednak Diarmuid wciąż trzymał się w siodle, wciąż starał się przedostać mieczem przez gardę przeciwnika, obracając swego dzielnego rumaka – tak małego w porównaniu ze slaugiem – lukami i półkolami, w sposób przypadkowy i zbijający z tropu, przemyślany co do minięcia o włosek ostrza miecza czy morderczego rogu, szukając kąta, jakiejś drogi, luki, którą mógłby przebić się w imię Jasności. – Bogowie, cóż to za jeździec! – szepnął Levon i Dave wiedział, że nie było słów większej i świętszej pochwały, jaką mógłby wypowiedzieć dalrei. Była to prawda, olśniewająca prawda; byli świadkami pokazu chwały, odbywającego się, gdy słońce zniżało się na zachodzie. Wtem niespodziewanie pokaz zmienił się w coś jeszcze większego – bowiem ponownie Diarmuid ciął z rozmachu w prawy bok Uathacha i znów dźgnął w górę w stronę serca bestii. Po raz kolejny urgach sparował pchnięcie i po raz kolejny,

dokładnie jak uprzednio, jego cios spadł niczym walące się drzewo żelazne. Diarmuid zatrzymał go swą klingą. Zachwiał się w siodle. Lecz tym razem, wykorzystawszy impet ciosu, spiął konia, który skoczył w górę i w prawo, po czym ciął swym lśniącym mieczem i odrąbał najbliższą z nóg slauga. Dave, zaskoczony, wydał radosny okrzyk bez słów, a potem gwałtownie zdusił go. Drwiący śmiech Uathacha zdawał się wypełniać świat, a za jego plecami wojsko Ciemności wydało chrapliwy, ogłuszający ryk drapieżnego oczekiwania. Zbyt wielka to cena, pomyślał Dave, cierpiąc za mężczyznę na dole, choć bowiem slaug stracił nogę i przez to stanowił mniejsze niebezpieczeństwo, lewe ramię Diarmuida zostało rozszarpane wściekłym szarpnięciem rogu zwierzęcia. W gasnącym słońcu widzieli, jak głęboka, poszarpana rana zakwitła ciemną krwią. To zbyt wiele, pomyślał Dave, to doprawdy zbyt nieludzki przeciwnik, by zmagał się z nim człowiek. Torc miał rację. Dave odwrócił głowę od strasznego rytuału, który rozgrywał się przed nimi, a kiedy to uczynił, zauważył Paula Schafera, który przyglądał mu się z pewnej odległości na szczycie wzniesienia. Paul zauważył spojrzenie Dave’a, jak również cierpienie malujące się na twarzy wielkiego mężczyzny, lecz jego własny umysł był daleko stamtąd, na krętych ścieżkach wspomnień. Wspomnień o Diarmuidzie tego pierwszego dnia, gdy przybyli. „Brzoskwinia!”, rzekł do Jennifer i schylił się, by ucałować jej dłoń. A potem powiedział to i uczynił jeszcze raz kilka chwil później, wskakując leniwie przez wysokie okno, by wprawić w zdumienie Gorlaesa. Inny obraz, inne ekstrawaganckie powiedzenie: „Zerwałem najpiękniejszą różę w ogrodzie Shalhassana”, gdy wrócił do Kevina, Paula i ludzi z Twierdzy Południowej z wonnego Larai Rigal. Zawsze ekstrawagancja, ten barwny gest, który maskował tak wiele głębszych prawd. Niemniej jednak prawdy te można było dostrzec, jeśli wiedziało się, gdzie ich szukać. Czyż nie osłaniał później Sharry, tego dnia, gdy usiłowała zabić go w Paras Derval? A potem w przeddzień wypłynięcia do Cader Sedat poprosił ją, by została jego żoną. Przez Tegida, którego mianował swym orędownikiem. Zawsze ten gest, ten mylący błysk stylu skrywający to, czym był naprawdę, u samych korzeni, za ostatnimi zamkniętymi drzwiami swej duszy. Paul przypominał sobie, zbolały na tym smaganym wiatrem wzniesieniu, nie chcąc spoglądać w dół, jak Diarmuid wyrzekł się swego prawa do tronu. Jak w chwili, gdy przeznaczenie zdawało się zatoczyć pełen krąg, gdy Jaelle miała przemówić za boginię i mianować najwyższego króla w imieniu Dany, Diarmuid sam podjął decyzję, niefrasobliwie wypowiadając słowa, których racji był pewien. Choć Aileron przysiągł, że gotów był zabić gojeszcze chwilę wcześniej.

Rozległ się zgrzyt metalu o metal. Paul odwrócił się. Diarmuid jakimś sposobem – bogowie jedni wiedzą, ile to musiało go kosztować – zdołał znów zatoczyć krąg i zbliżyć się do potwornego urgacha. Znów zaatakował, pierwszy ruszając do natarcia na wroga. Po czym został ponownie odparty z miażdżącą siłą, którą Paul wyczuwał nawet tutaj. Przyglądał się. Przyglądanie się wydawało się konieczne: żeby być świadkiem i pamiętać. Wtedy naszło go kolejne wspomnienie, gdy dzielny koń Diarmuida zatańczył kolejny piruet tuż poza zasięgiem rogu slauga i miecza urgacha. Obrazy z Cader Sedat, miejsca śmierci na morzu. Wyspy we wszystkich światach i żadnym, gdzie dusza leżała otwarta, bez możliwości skrycia się. Gdzie twarz Diara, gdy spoglądał na Metrana, zdradziła jego pełną, nie przesłoniętą niczym silę nienawiści do Ciemności. Gdzie stał w Komnacie Umarłych na dnie morza i gdzie – tak, w tym była zawarta prawda, jej ziarno, wskazówka – powiedział do Wojownika, gdy Artur szykował się wezwać Lancelota i tym sposobem ponownie sprowadzić na świat tę starą, trójstronną tragedię: „Nie musisz tego robić. To nie jest ani zapisane ani konieczne”. I wtedy Paul z dreszczem pierwotnego zrozumienia dostrzegł nić, która wiodła od tamtego momentu do chwili obecnej. Ponieważ to dla Artura i Lancelota oraz Guinevere, Diarmuid w całej dzikiej anarchii swej natury wziął ten taniec na siebie. To przeciwko utkanemu przed wiekami ich przeznaczeniu zbuntował się śmiało i przetworzył ten bunt w swój cios zadany Ciemności. Wziął Uathacha na siebie, by Artur i Lancelot mogli obaj iść dalej po tym dniu. Słońce niemal całkiem zaszło. Tylko ostatnie długie promienie kiadly się ukosem nisko i czerwono nad Andarien. W półmroku bitwa zdawała się oddalić do królestwa cieni niczym przeszłość. Było bardzo cicho. Nawet odzywające się bezładnie, triumfalne okrzyki svart alfarów ucichły. Śnieżne szaty Uathacha plamiły krople krwi. Paul nie widział, czy była to krew Diarmuida czy samego urgacha. Zdawało się to nie mieć większego znaczenia: koń Diarmuida, wojowniczy i dzielny, lecz beznadziejnie pozbawiony szans, wyraźnie słabł im w oczach. Diarmuid cofnął się o kilka kroków, chcąc zyskać chwilę odpoczynku, lecz nie pozwolono mu na to. Nie w tej bitwie, nie z tym wrogiem. Uathach już bez uśmiechu, z ponurą śmiercią na czarnym mieczu ruszył do natarcia i Diarmuid znów zmuszony był okrutnie dźgnąć swego rumaka ostrogą, by popędzić go. W ciszy na wzgórzu rozległ się pojedynczy głos. – Została mu tylko jedna szansa – rzekł Lancelot z Jeziora. Tylko jeden człowiek zrozumiał to i odpowiedział. – Jeśli nazywasz to szansą – powiedział Aileron tonem, którego nikt z nich wcześniej u niego nie słyszał.

Na zachodzie, za zatoką Linden, zaszło słońce. Paul odwrócił się odruchowo i ujrzał, jak jego gasnące promienie padają na twarz księżniczki Cathalu. Zobaczył, że Kim i Jaelle stanęły po obu jej stronach. Po chwili znów odwrócił się ku postaciom na równinie. Na czas, by ujrzeć koniec. Ogólnie rzecz biorąc, było to trochę śmieszne. Ten brzydki, kosmaty potwór, wielkich rozmiarów nawet jak na urgacha, był równie szybki, co on sam. Wymachiwał też mieczem, co do którego Diarmuid powątpiewał, że zdołałby unieść, a co dopiero zadawać nim te nie kończące się, ciężkie ciosy. Był również przebiegły i nienaturalnie, złośliwie inteligentny. Na krew Lisen, urgachy podobno są tępe! Gdzież jest w tym wszystkim, pomyślał książę, zatrzymując swoim mieczem kolejny cios niczym lawinę, poczucie proporcji? Miał ochotę zadać to pytanie na głos, lecz przeżycie stało się w tych ostatnich kilku chwilach kwestią drobiazgowego skupienia i brakło mu tchu nawet na takie tylko na wpół dowcipne uwagi. Szkoda. Zastanawiał się, zdjęty wesołością, jaka byłaby reakcja Uathacha na jego sugestię, by sprawę rozstrzygnąć przy grze w kości, które Diarmuid przypadkiem miał w swym... Bogowie! Nawet bez jednej nogi slaug, dwukrotnie większy od jego zmęczonego konia, był niczym sama śmierć. Najrozpaczliwiej szybkim ruchem miecza, na jaki zdobył się kiedykolwiek, Diarmuid zdołał zablokować pchnięcie ostrego rogu zwierzęcia, które mogłoby wypruć wnętrzności jego wierzchowcowi. Na nieszczęście to oznaczało, że... Pojawił się znów w siodle, przesunąwszy się zgrabnie pod końskim brzuchem i wskoczywszy na grzbiet z drugiej strony, gdy mordercze cięcie Uathacha świsnęło w gęstniejącym mroku tam, gdzie jeszcze przed chwilą była jego głowa. Zastanawiał się, czy Ivor z dalrei pamiętał, że nauczył go tego wiele lat temu, kiedy Diarmuid jako mały chłopiec spędzał lato z bratem na Równinie. Tyle lat, lecz z jakiegoś powodu wydawało się, że było to zaledwie wczoraj. Zabawne, jak prawie wszystko zdawało się zaledwie wczoraj. Impet ostatniego ciosu Uathacha sprawił, że urgach z sapnięciem przechylił się w siodle na bok, a slaug zrobił kilka kroków, pchnięty inaczej ułożonym ciężarem. Gdyby Diarmuid był wypoczęty, próbowałby wykorzystać to do ponowienia jakiegoś rodzaju ataku, lecz jego koń wciągał powietrze rozpaczliwymi ruchami spienionych boków, a jego własne lewe ramię stopniowo oziębiało się i słabość rozprzestrzeniała się z głębokiej rany na całą klatkę piersiową. Wykorzystał tę krótką przerwę w jedyny sposób, jaki mógt – aby zyskać trochę czasu dla konia. Kilka sekund, nie więcej, a to nie wystarczyło. Wtedy pomyślał o swojej matce. I o dniu, kiedy umarł jego ojciec. Tak wiele wydawało się wydarzyć wczoraj. Pomyślał o Aileronie i wszystkich rzeczach, które pozostały nie

wypowiedziane we wszystkich wczorajszych dniach. A następnie, gdy Uathach zawrócił znów slauga, Diarmuid dan Ailell szepnął do konia po raz ostatni i poczuł, jak zwierzę dzielnie zbiera siły na dźwięk jego głosu. Pozwolił, by w jego wnętrzu zagościł spokój, a z tego spokoju wywołał twarz Sharry, przez której ciemne oczy – wrota sokolej duszy – miłość wstąpiła w niego tak niespodziewanie i już nie odeszła. By nieść go ku tej chwili z jej wizerunkiem w duszy i pewną, podtrzymującą świadomością jej miłości. By nieść go naprzód po ciemniejącym gruncie tej równiny w Andarien w kierunku ostatniej rzeczy, jaką mógł zrobić. Ruszył wprost na slauga, a jego koń bohatersko zdobył się na ostatni zryw szybkości. W ostatniej sekundzie skierował wierzchowca ostro w lewo i wymierzył najstraszniejszy cios, jaki potrafił, w bok Uathacha. Cios został sparowany. Wiedział, że tak będzie; wszystkie zostały sparowane. A teraz nadchodził olbrzymi, spadający cios miecza urgacha. Ten, który, jak wszystkie poprzednie, odepchnie go z dygotem wywołanym jego sparowaniem. Od tego zdrętwieje mu ramię, czyniąc nieubłagany koniec bliższym. Nie sparował go. Zawrócił ostro konia, zyskując nieco przestrzeni, by ostrze Uathacha nie rozrąbało całkiem jego ciała i przyjął ten straszliwy cios na swą lewą stronę, tuż pod serce, wiedząc, że to koniec. I wtedy, gdy biały ból eksplodował w nim w ciemności, gigantyczny i nieopisany, gdy fontanna jego serdecznej krwi trysnęła na kamienie, Diarmuid dan Ailell resztkami sił swej duszy, niemal ostatkiem panowania nad sobą, mając przed oczami twarz Sharry, a nie Uathacha, dokonał ostatniego czynu swych dni. Wzniósł się ponad swą mękę i lewą ręką chwycił kosmate ramię, które trzymało ten czarny miecz, a prawą, rzucając się naprzód, jakby ku od dawna poszukiwanemu marzeniu o olśniewającej Jasności, wyprowadził pchnięcie swym błyszczącym mieczem w twarz urgacha, aż klinga wyszła z tyłu jego głowy i tak zabił go w Andarien, tuż po zachodzie słońca. Sharra przyglądała się temu jakby z wielkiej oddali. Gdy zapadł zmierzch, przez mgłę łez ujrzała, jak książę został raniony, jak zabił Uathacha, ujrzała pięknego, stającego dęba konia, któremu ohydnie rozpruł brzuch morderczy róg slauga. Urgach padt. Słyszała wrzaski przerażenia svart alfarów i kwik umierającego konia. Zobaczyła, jak Diar spada z konia, który przewraca się na ziemię i tarza w męce agonii. Zobaczyła rozwścieczonego, opętanego szałem krwi slauga, który zawraca, by rozszarpać leżącego człowieka na strzępy... I ujrzała włócznię z świecącym białobłękitnie grotem, która błysnęła w ciemności i utkwiła w gardle slauga, zabijając go natychmiast. Potem nie widziała już niczego

z wyjątkiem mężczyzny leżącego na ziemi. – Chodź, dziecko – rzekł Artur Pendragon, który cisnął Królewską Włócznią rzutem niemal niewiarygodnym w tym świetle i z tak daleka. Położył delikatnie dłoń na jej ramieniu. – Pozwól, że cię zaprowadzę do niego. Pozwoliła mu sprowadzić się przez deszcz swych łez. Jakby z oddali docierał do niej fakt straszliwego zamieszania w szeregach Ciemności. Przerażenia z powodu straty wodza. Zdawała sobie sprawę z obecności ludzi na koniach obok niej, lecz nie tego, kim byli, z wyjątkiem Artura, który trzymał ją za ramię. Zsunęła się ze zbocza i podjechała po ciemnym, kamienistym gruncie do miejsca, gdzie on leżał. W jakiś sposób wszędzie wokót nich pojawiły się pochodnie. Łkając, rozpaczliwie zaczerpnęła tchu i wytarła łzy luźnym rękawem szaty, w którą była ubrana. Następnie zsiadła z konia i zbliżyła się do księcia. Głowę miał wspartą na kolanach Colla z Taerlindel, a krew bez przerwy lała się z rany zadanej mieczem Uathacha, wsiąkając w jałową glebę. Jeszcze żył. Oddychał szybkimi, płytkimi ruchami klatki piersiowej, lecz przy każdym ruchu tryskała kolejna struga jego krwi. Miał zamknięte oczy. Byli obecni jeszcze inni ludzie, lecz wydawało jej się, że on i ona są zupełnie samotni w szerokim, nocnym świecie bez gwiazd. Uklękła na ziemi obok niego i coś, jakieś podświadome poczucie jej obecności, kazało mu podnieść powieki. W blasku pochodni spojrzała w jego niebieskie oczy po raz ostatni. Starał się uśmiechnąć, powiedzieć coś. Jednak ona dostrzegła, że pod koniec było zbyt wiele bólu, że nie dane mu będzie nawet to, więc przyłożyła swe wargi do jego warg, ucałowała go i rzekła: – Dobranoc, mój najdroższy. Nie powiem żegnaj. Czekaj na mnie u boku Tkacza. Jeśli bogowie nas kochają... Starała się ciągnąć dalej, bardzo się starała, lecz łzy oślepiały ją i dławiły w gardle. Cała krew odpłynęła z jego twarzy, która była kościanobiała w blasku pochodni. Znów zamknął oczy. Czuła jego krew wypływającą z rany, wsiąkającą w ziemię, gdzie klęczała. Wiedziała, że on ją opuszcza. Żadna magiczna moc, żaden głos boga nie mógł go sprowadzić stamtąd, dokąd zabierał go ten milczący, okropny ból. Był zbyt głęboki. Był ostateczny. Wtedy książę otworzył oczy z ogromnym trudem po raz ostatni i Sharra uświadomiła sobie, że słowa nie są ważne. Że wiedziała wszystko, co chciał kiedykolwiek powiedzieć. Wyczytała to przesłanie w jego oczach i wiedziała, że prosi ją. Było to tak, jakby tu, na samym końcu, posunęli się poza potrzebę czegokolwiek poza spoglądaniem. Podniosła głowę i zauważyła Ailerona klęczącego po drugiej stronie Diarmuida. Jego twarz była otwarta, jakby rozorana ciosem bata i wykrzywiona żalem.

Zrozumiała coś wtedy i nawet potrafiła zdobyć się na to, by litować się nad nim. Przełknęła ślinę i zwalczyła ucisk w gardle, by znów znaleźć słowa: słowa Diarmuida, on bowiem nie mógł mówić, więc ona będzie musiała być jego gtosem ten ostatni raz. Szepnęła: – On pragnie, byś go uwolnił. Posłał do domu. Żeby tego nie dokonał miecz urgacha. – Och, Diar, nie! – rzekł Aileron. Lecz Diarmuid powoli obrócił głowę, walcząc z bólem i prawie nie oddychając, spojrzał na swego starszego brata i raz skinął głową. Aileron trwał w bezruchu przez bardzo drugi czas, gdy dwaj synowie Ailella spoglądali na siebie w migotliwym świetle pochodni. Potem najwyższy król wyciągnął rękę i położył ją delikatnie na policzku brata. Potrzymał ją tam chwilę, a następnie spojrzał na Sharrę, zadając ostatnie pytanie, błagając o pozwolenie swymi ciemnymi oczyma. Sharra zdobyła się na całą odwagę, jaką posiadała i udzieliła mu go, mówiąc za siebie i Diara: – Uczyń to z miłością. Wtedy Aileron dan Ailell, najwyższy król, wyciągnął swój sztylet z pochwy, którą miał przytroczoną do pasa, i przyłożył jego czubek nad sercem brata. Diarmuid ruszył jedną ręką, natknął się na dłoń Sharry i Aileron poczekał, aż przyłoży ją do warg po raz ostatni. Trzymał ją tam i trzymał jej spojrzenie swym wzrokiem, gdy nóż jego brata, narzędzie miłości, wyzwolił go od żelaznego bólu, i wtedy umarł. Aileron wyciągnął ostrze i odłożył je. Potem schował twarz w dłoniach. Sharra ledwo widziała, tak oślepiały ją łzy. Miała wrażenie, że wszędzie pada deszcz tego pogodnego, chłodnego, rozgwieżdżonego wieczoru nad Andarien. – Chodźmy, moja droga – powiedziała Jaelle, najwyższa kapłanka, pomagając jej wstać. Płakała. Jasnowidząca podeszła z drugiej strony i Sharra poszła tam, gdzie ją poprowadziły. Diarmuid dan Ailell został przyniesiony na rękach brata z miejsca, gdzie zginął, najwyższy bowiem król nie chciał pozwolić nikomu innemu na to. Aileron niósł go po kamienistej równinie, a pochodnie płonęły po obu stronach i wszędzie dookoła. Szedł pod górę długim zboczem, przyciskając ciało do piersi, a ludzie odwracali głowy, żeby nie patrzeć w twarz żywemu bratu, gdy niósł martwego. Tej nocy w Andarien ułożono stos pogrzebowy. Umyto zwioki Diarmuida i odziano je w biel i złotogłów, zakrywając jego straszne rany, i uczesano jego złote włosy. Potem najwyższy król znów wziął go na ręce i zaniósł do miejsca, gdzie zgromadzono drewno na stos, ułożył brata na nim, ucałował go w usta i wycofał się. Wtedy Teyrnon, ostatni mag Brenninu, wyszedł naprzód z Barakiem, swym źródłem, oraz Lorenem Srebrnym Płaszczem i Mattem Siirenem, a wszyscy płakali

w ciemności. Teyrnon jednakże wyciągnął rękę i wypowiedział słowo mocy, a wtedy z jego palców strzelił pojedynczy promień światła, płonąc biało i złoto jak szaty nieżyjącego księcia i stos z rykiem zajął się nagle ogniem, który strawił ciało złożone na nim. Tak odszedł Diarmuid dan Ailell. Tak jego nieposkromiony blask znalazł swój kres w płomieniach, a potem zmienił się w popiół, a wreszcie, na samym końcu, w dźwięczne głosy lios alfarów, w pieśń pod gwiazdami.

Rozdział 15 Daleko od płonącego stosu w cieniu pod mostem Valgrind stał Darien. Było bardzo zimno, tu na obrzeżu Lodu po zachodzie słońca, gdzie nie było widać ani słychać żadnej żywej istoty. Spojrzał na drugą stronę ciemnych wód rzeki spiętej mostem, gdzie wznosił się masywny ziggurat Starkadh. Chłodne, zielone światełka płonęły blado wśród czerni potężnego domu jego ojca. Był zupełnie sam; nigdzie nie wystawiono straży. Po co Rakothowi Maugrimowi straże? Kto zechciałby wejść do tego przeklętego miejsca? Być może wojsko, lecz ono byłoby widoczne z daleka na pozbawionej drzew pustyni. Tylko armia mogłaby przybyć, lecz Darien w czasie drogi tutaj widział niezliczone ilości svart alfarów i olbrzymich urgachów idących na południe. Było ich tak wiele, że zdawali się pomniejszać ogrom martwego pustkowia. Nie przypuszczał, by jakaś armia nadeszła. Nie wyminie tych hord, które widział w drodze. Zmuszony był kilkakrotnie chować się i szukać schronienia w cieniu głazów, skręcając stopniowo na zachód, aby legiony Ciemności wyminęły go od wschodu. Nie został dostrzeżony. Nikt go nie szukał, samotnego dziecka brnącego na pomoc przez poranek i popołudnie, a potem zimny wieczór i jeszcze zimniejszą noc. Blada Rangat wznosiła się na wschodzie, a z każdym krokiem, jaki postawił, czarna Starkadh dominowała coraz bardziej. Wreszcie dotarł do mostu i skulił się pod nim, spoglądając przez Ungarch w stronę miejsca, gdzie miał pójść. Nie dzisiejszej nocy, postanowił, drżąc i mocno obejmując się ramionami. Lepszy chłód kolejnej nocy na zewnątrz niż próba wejścia tam po ciemku. Spojrzał na sztylet, który niósł ze sobą i wysunął go z pochwy. Dźwięk niczym brzęk struny harfy zabrzmiał wątłym echem w mroźnym powietrzu nocy. Niebieska żytka biegła wzdłuż pochwy, a druga, jaśniejsza, wzdłuż klingi. Połyskiwały lekko w mroźnym świetle gwiazd. Przypomniał sobie, co powiedział mu ten karzełek, Flidais. Powtórzył słowa w myślach, chowając ponownie Lókdal. Ich magia stanowiła część daru, jaki niósł. Nie będzie wolno mu się pomylić. Metal mostu, o który się oparł, był zimny, tak samo kamienisty grunt. Wszystko było zimne tak daleko na północy. Potarł dłońmi sweter, w który był ubrany. To nawet nie jego sweter. Jego matka zrobiła go dla Finna – który odszedł. W rzeczywistości również wcale nie jego matka; zrobiła go Vae. Jego matka była wysoka i bardzo piękna; odesłała go precz, a potem posłała tego mężczyznę, Laneelota, by bił się z demonem w Puszczy o życie Dariena. Chłopiec nie rozumiał tego. Chciał, lecz nie było nikogo, kto mógłby mu pomóc, a on sam był zziębnięty, zmęczony i daleko od domu. Właśnie zamknął oczy, tam na brzegu mrocznego nurtu rzeki, na wpół pod

żelaznym mostem, gdy usłyszał straszliwy, dudniący echem łoskot, jakby gdzieś wysoko w górze rozwarły się ogromne wrota. Zerwał się niezgrabnie na nogi i wyjrzał spod mostu. W tym momencie uderzył go potężny podmuch wiatru, przewracając go na ziemię i nieomal wrzucając do rzeki. Darien szybko przeturlał się, wytężając wzrok mimo uderzeń tej nagłej wichury i daleko w górze dostrzegł ogromny, bezkształtny cień, który z rozmachem odleciał szybko na południe, zasłaniając gwiazdy swym przelotem. Wtedy usłyszał śmiech swego ojca. Gniew dla Dave’a Martyniuka był zawsze gorącym wybuchem w jego wnętrzu. Była to wściekłość jego ojca, niedelikatna, olbrzymia, struga lawy w umyśle i sercu. Nawet tu we Fionavarze w bitwach, które stoczył, to, co go za każdym razem ogarniało, należało do tej samej kategorii: ognista, niszczycielska nienawiść, która trawiła wszystko, co stanęło jej na drodze. Tego poranka był inny. Tego poranka był lodem. Chłód jego wściekłości, gdy wzeszło słońce i gotowali się do boju, był czymś obcym dla niego. Był nawet nieco przerażający. Czuł się spokojniejszy, bardziej przytomny niż kiedykolwiek w swym życiu, jak sięgnął pamięcią, a jednak przepełniony tak groźnym i absolutnie nieubłaganym gniewem, jakiego do tej pory nie zaznał. Nad ich głowami czarne łabędzie zataczały kręgi, krzycząc chrapliwie w blasku wczesnego poranka. W dole zgromadziła się armia Ciemności, tak niezmierzona, iż wydawała się wypełniać całą równinę. A na ich przedzie – Dave teraz go dostrzegał – stał nowy wódz: oczywiście Galadan, Wilczy Władca. Nie sprzyja nam los, mruknął Ivor przed odjazdem po rozkazy Ailerona. Galadan był groźniejszy, niż Uathach mógł być kiedykolwiek, był bardziej złowrogi. To nieważne, pomyślał Dave, siedząc dumnie i zawzięcie w siodle, nie zwracając uwagi na to, że przyciąga nieśmiałe spojrzenia wszystkich, którzy go mijali. Nie miało znaczenia, kto stoi na czele armii Rakotha, kogo wyślą przeciwko niemu: wilki, svart alfarów czy urgachy albo zmutowane łabędzie. Czy cokolwiek innego i w dowolnej ilości. Niech przyjdą. Odpędzi je albo zostawi przed sobą ich trupy. Nie był ogniem. Ogień był zeszłej nocy, gdy spalono zwłoki Diarmuida. Teraz był jak z lodu, całkowicie opanowany i gotowy na wojnę. Zrobi, co trzeba będzie zrobić, bez względu na okoliczności. Za Diarmuida i za Kevina. Za malców, których strzegł w lesie. Za żal Sharry. Za Guinevere i Artura, i Lancelota. Za Wora i Levona, i Torca. Za głębię smutku w samym sobie. Za tych wszystkich, którzy zginą, nim skończy się ten dzień. Za Josefa Martyniuka. – Chciałbym o coś poprosić – rzekł Mart Sören. – Choć zrozumiem, jeśli postanowisz mi odmówić.

Kim zobaczyła, że Aileron odwrócił się ku niemu. W oczach najwyższego króla była zima. Czekał i nic nie mówił. Matt powiedział: – Krasnoludowie muszą zapłacić cenę i odpokutować na tyle, na ile są w stanie. Czy pozwolisz nam, panie, stanąć dziś pośrodku, abyśmy mogli wziąć na siebie główne uderzenie, bez względu na to, co nadejdzie? Wśród zgromadzonych dowódców przebiegł szmer. Blade stonce wstało właśnie na wschodzie za Gwynirem. Aileron milczał jeszcze przez chwilę, potem rzekł bardzo wyraźnie, donośnym głosem: – W każdym jednym zapisie o Bael Rangat, jaki kiedykolwiek udało mi się znaleźć – a sądzę, że przeczytałem wszystkie takie istniejące dzieła – dominuje jedna wspólna nić. Nawet w drużynie Conaryego i Colana, Ra-Termaina i wojowniczego Angirada z krainy, która jeszcze nie była Cathalem, w drużynie Revora z Równiny i wszystkich, którzy z nim jechali, nawet w tak błyszczącym towarzystwie, jak powiadają kroniki tamtych czasów, żadna kompania armii Jasności nie była tak groźna jak Seithr i jego krasnoludowie. Nie ma niczego takiego, o co mógłbyś mnie prosić, czego potrafiłbym ci odmówić, Macie, lecz i tak zamierzałem prosić was o to. Niech twój lud pójdzie za swym królem i zajmie poczesne miejsce w naszych szeregach. Niech czerpią honor z własnego jaśniejącego honoru, a odwagę ze swej przeszłości. – Niech tak się stanie – rzekł cicho Ivor. – Gdzie chcesz postawić dalrei, najwyższy królu? – Z lios alfarami, tak jak nad Adein. Ra-Tennielu, czy zdołacie we dwóch wraz z Avenem bronić naszej prawej flanki? – Jeśli my dwaj nie zdołamy – oświadczył władca lios alfarów z nitką śmiechu w swym srebrzystym głosie – to nie wiem, kto potrafiłby. Pojedziemy z jeźdźcami. Dosiadał jednego z cudownych raithenów, tak samo za nim Brendel, Galen i Lydan, przywódcy swych znaków. Obok pozostałych stał piąty raithen bez jeźdźca. Ra-Tenniel wskazał na niego. Odwrócił się do Artura Pendragona, lecz nic nie powiedział. Loren Srebrny Płaszcz, nie władający już mocą maga, lecz wciąż posiadający wiedzę maga, był tym, który przerwał wyczekującą ciszę. – Mości Arturze – rzekł – powiedziałeś nam, że nigdy nie żyjesz tak długo, by ujrzeć ostatnią bitwę swych wojen. Zdaje się, że dziś tak się stanie. Choć miejsce to niegdyś nazywano Camlann, nie nosi ono już tej nazwy od tysiąca lat, gdy zostało spustoszone przez wojnę. Czy będziemy szukać dobra w tym źle? Nadziei w cyklu lat? A Artur odparł: :– Wbrew wszystkiemu, co zmuszony byłem poznać dzięki cierpieniu, spróbujmy. – Zsiadł ze swego konia, wziął w dłoń Królewską Włócznię i zbliżył się

do ostatniego ze złoto srebrnych raithenów z Danilothu. Kiedy dosiadł go, włócznia rozbłysła na chwilę. – Chodźmy, mój panie – powiedział Aileron – i ty, panie Lancelocie, jeśli łaska. Witam was w szeregach Brenninu i Cathalu. Zajmiemy pozycję na lewej flance w tej bitwie. Postarajmy się spotkać dalrei i lios przed zachodem słońca, skierowawszy nasze szeregi ku wewnątrz po trupach naszych wrogów. Artur skinął głową i to samo uczynił Lancelot. Podeszli do miejsca, gdzie czekał Mabon z Rhoden wraz z Niavinem, księciem Seresh i Collem z Taerlindel o kamiennej twarzy, obecnie wodzem ludzi z Twierdzy Południowej, drużyny Diarmuida. Kim było go żal, lecz zdawała sobie sprawę, że tego dnia będzie pod dostatkiem żalu i nieszczęścia, a wszystkich ich może jeszcze czekać ostateczna ciemność. Zdawało się, że zostało już powiedziane wszystko, co trzeba było powiedzieć, lecz Aileron znów ją zaskoczył. – Jeszcze jedna rzecz – powiedział najwyższy król, gdy jego kapitanowie zamierzali już się rozejść. – Tysiąc lat temu była jeszcze jedna kompania w armii Jasności. Lud straszny i dziki, i odważny ponad wszelką miarę. Lud już nie istniejący i stracony dla nas z wyjątkiem jednej osoby. Kim zobaczyła, że wtedy odwrócił się i usłyszała, jak powiedział: – Faeburze z Larak, czy zechcesz pojechać w imieniu Ludu Lwa na przedzie naszej drużyny? Czy staniesz dziś w szeregach krasnoludów u boku ich króla i czy weźmiesz ten róg, który noszę, i zagrasz na nim do ataku dla nas wszystkich? Faebur był blady, lecz Kim dostrzegła, że nie ze strachu. Podjechał swym koniem do czarnego rumaka, którego dosiadał Aileron i wziął od niego róg. – W imię Lwa – powiedział – uczynię tak. Pojechał naprzód i zatrzymał się po lewej ręce Matta. Po drugiej stronie Matta czekał Brock z Banir Tal. Kim zaschło w ustach z niepokoju. Podniosła głowę i ujrzała czarne łabędzie krążące po niebie, niekwestionowanych władców przestworzy. Bez spoglądania nawet wiedziała, jak absolutnie martwy jest Baelrath na jej dłoni. Wiedziała, jak wie to jasnowidząca, że już nigdy więcej nie zapłonie dla niej po odmowie nad Calor Diman. Czuła się bezradna i trochę ją mdliło. Jej miejsce będzie tu, na wzniesieniu, z Lorenem, Jaelle i wieloma innymi z wszystkich oddziałów armii. Zostało jej jeszcze wyszkolenie, a już niedługo będą musieli zajmować się rannymi. Rzeczywiście już bardzo niedługo. Aileron i Arthur pogalopowali szybko w lewo, a Ivor pomknął w prawo wraz z Ra-Tennielem i innymi lios alfarami na spotkanie czekających tam dalrei. Nawet z oddali rozpoznawała sylwetkę Dave’a Martyniuka, dużo wyższego od wszystkich dookoła niego. Zobaczyła, jak wyciąga topór

z uchwytu przy siodle. Loren podszedł i stanął obok niej. Wzięła go za rękę. Razem przyglądali się, jak Matt Sören maszeruje na przedzie drużyny krasnoludów, którzy nigdy nie walczyli konno i nie będą tego robić dzisiaj. Faebur był z nim. Młody Eridun zsiadł ze swego konia, zostawiając go na wzniesieniu. Słońce wzeszło już wyżej. Z miejsca, w którym stała, Kim widziała kłębiącą się armię Ciemności, która pokrywała niczym dywan całą równinę w dole. Aileron po lewej stronie wzniósł miecz, a po drugiej stronie uczynił to samo Aven i Ra-Tenniel. Zobaczyła, jak Matt zwraca się do Faebura i coś do niego mówi. Wtedy posłyszała dźwięczny ton rogu, w który zadął Faebur, i rozpoczęła się bitwa. Cechtar był pierwszym człowiekiem, którego śmierć zobaczył Dave. Ogromny dalrei wrzeszcząc co sił w płucach, galopował niczym grom w stronę najbliższego urgacha, gdy wojska starły się z łoskotem, który wstrząsnął ziemią. Impet Cechtara i cios jego świszczącego miecza przewróciły urgacha na bok w siodle. Jednakże zanim dalrei zdążył poprawić, jego wierzchowiec został brutalnie przebity rogiem slauga, którego dosiadał urgach. Gdy siwy koń potknął się i padł, konając, bok Cechtara został odsłonięty, a w tym momencie przyskoczył svart alfar z długim, cienkim nożem w ręku i wbił mu go w serce. Dave nie miał nawet czasu, by krzyknąć, pożałować go, nawet pomyśleć o tym. Otaczała go zewsząd śmierć, krwawa i zamazana. Wśród krzyków konających ludzi rozbrzmiewały przenikliwe wrzaski svart alfarów. Jakiś svart alfar rzucił mu się na konia. Dave wyciągnął stopę ze strzemienia, wymierzył brutalnego kopniaka i poczuł, jak czaszka paskudnego stworzenia pęka od impetu uderzenia. Walcząc o przestrzeń do zamachnięcia się toporem, popędził konia naprzód. Następnie rzucił się na najbliższego urgacha i za każdym razem potem czynił to z nienawiścią i goryczą (niemniej jednak zimną, lodowato, wyrachowanie zimną), która pchała go bez końca naprzód, a ostrze jego topora wkrótce stało się czerwone i mokre od krwi, wznosząc się i opadając, wznosząc i opadając. Nie miał pojęcia, co dzieje się nawet siedem metrów dalej. Lios alfarowie byli gdzieś na prawo. Wiedział, że Levon cały czas jest przy nim, a Torc i Sorcha są z drugiej strony. Widział przysadzistą sylwetkę Ivora tuż w przedzie i we wszystkim, co robił, starał się za wszelką cenę nie oddalać od Avena. I znów, jak na brzegach Adein, kompletnie stracił poczucie czasu. Jego świat zawęził się do wiru: wszechświata potu i strzaskanych kości, spienionych koni, rogów slaugów i gruntu śliskiego od krwi i stratowanych ciał umierających i martwych. Walczył z milczącą zaciekłością wśród wrzasków bitewnych, a gdzie opadał jego topór, gdzie wierzgały kopyta jego konia, tam słał się trup.

Czas wypaczył się i wykręcił, wymykając mu się. Dave pchnął toporem w przód niczym mieczem, miażdżąc zarośniętą twarz urgacha przed nim. Niemal tym samym ruchem spuścił ostrze topora i rozrąbał ciało slauga, którego ten dosiadał. Pojechał następnie dalej. Obok niego miecz Levona wirował nie kończącym się, połyskliwym ruchem, stanowiąc kontrapunkt morderczego wdzięku dla opętanej siły Dave’a. Czas mu się wymknął, podobnie poranek. Wiedział, że od jakiegoś czasu nacierają, a później, gdy słońce jakimś sposobem stanęło wysoko na niebie, że nie posuwają się już naprzód, jedynie utrzymując pozycje. Rozpaczliwie wytężali siły, by zostawić sobie nawzajem dość miejsca do walki, jednakże nie dość dużo, by szybki svart alfar mógł wślizgnąć się między nich i uderzyć z dołu. Bez względu na to, jak bardzo starał się nie myśleć o tym, stopniowo do Dave’a zaczęło docierać coś, co częścią ducha wiedział od wczorajszego wieczoru, gdy tylko stanęli na szczycie grani i spojrzeli w dół. To liczebność, sam brutalny ciężar, pokona ich. Nawet nie warto o tym myśleć, powiedział sobie, młócąc toporem blokujący cios miecz urgacha z prawej strony i przyglądając się, jak w tej samej chwili miecz Torca wbija się się w mózg stwora. On i ciemnowłosy dalrei – jego brat – popatrzyli na siebie przez jedną zawziętą chwilę. Nie było czasu na nic więcej. Czas i siła stały się szybko najcenniejszymi rzeczami we wszystkich światach i z każdą upływającą chwilą stawały się coraz cenniejsze. Białe słońce wspięło się na niebo i zawisło nad ich głowami przez chwilę w równowadze, jak wszystkie światy tego dnia, po czym zaczęło zsuwać się przez krwawe popołudnie. Koń Dave’a stratował svart alfara w chwili, gdy jego topór rozrąbał ostry róg ciemnozielonego slauga. Dave poczuł ból w udzie, zignorował go i zabił potężnym ciosem pięści wymachującego sztyletem svart alfara, który go dźgnął. Usłyszał, jak Levon sapnął z wysiłku i odwrócił się w samą porę, by zderzyć się swym wierzchowcem z slaugiem, który zagrażał synowi Avena. Levon zabił wytrąconego z równowagi urgacha wymachem miecza. Za nim było dwóch następnych i pół tuzina svart alfarów. Dave nie miał nawet dość przestrzeni, by zostać przy Levonie. Z przodu nacierały trzy kolejne slaugi, przedzierając się przez ciało tego, którego róg odciął. Dave cofnął się o kilka kroków z bólem serca. Obok niego Levon czynił to samo. Wtedy Dave z niedowierzaniem posłyszał, że nieustający pisk svart alfarów wznosi się jeszcze wyżej. Największy z urgachów nacierających na niego ryknął nagle rozpaczliwy rozkaz i chwilę później Dave ujrzał, jak nagle po jego lewej stronie, za Levonem, pojawia się przestrzeń, wróg bowiem się wycofał. W chwili, gdy tylko przestrzeń ta się pojawiła, ukazał się w niej Matt Sören, król

krasnoludów, który walczył w ponurym, zawziętym milczeniu, odziany w przesiąknięte krwią, poszarpane ubranie, brnąc naprzód przez ciała zabitych, by zaprowadzić krasnoludów w tę wyrwę. – Szczęśliwe spotkanie, królu krasnoludów! – Głos Wora przebił się przez wrzawę bitwy. Z radosnym okrzykiem bojowym Dave rzucił się naprzód wraz z Levonem, który nieco go wyprzedzał, przyłączyli się do sił Matta i przypuścili ponowny atak. Ra-Tenniel, olśniewająco szybki na raithenie, nagle też znalazł się obok nich. – Jak tam radzą sobie po lewej stronie? – zaśpiewał. – Aileron wysłał nas tutaj. Mówi, że wytrzymają! – odkrzyknął Matt. – Nie wiem jednakże, jak długo. Wilki Galadana są z tej strony. Musimy przebić się razem, a następnie zawrócić okrężną drogą na zachód! – Chodźcie więc! – wrzasnął Levon, wymijając ich wszystkich i wiodąc na północ, jakby chciał szturmować wieże samej Starkadh. Ivor był tuż przy swym synu. Dave kopnięciem popędził swego wierzchowca, śpiesząc za nimi. Musiał trzymać się blisko: by strzec ich i jeśli zdoła, brać udział we wszystkim, co może im się przydarzyć. Nagle poczuł wiatr. Ujrzał ogromny, mknący cień, który leciat nad Andarien. – Dobrzy bogowie! – krzyknął Sorcha po prawej ręce Davea. Rozległ się ogłuszający ryk. Dave podniósł głowę. O świcie Leila przebudziła się. Czuła się rozgorączkowana i zalękniona po strasznej, nieprzespanej nocy. Kiedy Shiel przyszła po nią, powiedziała kapłance, żeby przewodziła porannym psalmom w jej zastępstwie. Shiel rzuciła tylko jedno spojrzenie na Leilę i wycofała się bez słowa. Krążąc niespokojnie po ciasnej komnacie, Leila starała się rozpaczliwie zatrzymać obrazy rozbłyskujące w jej umyśle. Jednakże były zbyt szybkie, zbyt brutalnie chaotyczne. Nie wiedziała, skąd się biorą, w jaki sposób je odbiera. Nie wiedziała! Nie chciała ich! Miała wilgotne dłonie i czuła pot na twarzy, choć podziemne pomieszczenia były chłodne jak zawsze. Śpiew modlitewny ucichł pod kopułą. W nagłej ciszy zaczęły do niej docierać własne kroki, przyspieszone bicie serca, pulsowanie w głowie – wszystko wydawało się głośniejsze, bardziej natarczywe. Bała się teraz bardziej niż kiedykolwiek. Rozległo się pukanie do drzwi. – Tak! – warknęła. Nie chciała powiedzieć tego w taki sposób. Zalękniona Shiel otworzyła drzwi i zajrzała do środka. Nie weszła do pokoju. Oczy jej się rozszerzyły na widok twarzy Leili. – Co tam? – spytała Leila, zmagając się ze swym głosem. – Przybyli jacyś mężczyźni, kapłanko. Czekają przy wejściu. Czy zechcesz się

z nimi zobaczyć? Było to coś do zrobienia, jakaś czynność do wykonania. Leila wyminęła Shiel i poszła szybko zakrzywionymi korytarzami w stronę wejścia do świątyni. Czekały tam trzy kapłanki i nowicjuszka w burej szacie. Drzwi były otwarte, lecz mężczyźni cierpliwie czekali na zewnątrz. Podeszła do progu i zobaczyła, kto to był. Znała wszystkich trzech: kanclerz Gorlaes, Shalhassan z Cathalu i grubas Tegid, który tak bardzo usługiwał Sharrze z Cathalu podczas jej pobytu tutaj. – Czego chcecie? – powiedziała. Znów jej głos zabrzmiał bardziej opryskliwie, niż zamierzała. Ciężko przychodziło jej zapanowanie nad nim. Zdawało się, że na zewnątrz jest pogodny dzień. Słońce raziło jej oczy. – Dziecko – rzekł Gorlaes, nie ukrywając zaskoczenia – czy ty jesteś tą, która pełni obowiązki najwyższej kapłanki? – To ja – odparła krótko i czekała. Shalhassan miał inną minę, bardziej spokojną. Powiedział: – Mówiono mi o tobie. Jesteś Leila dal Karsh? Pokiwała głową. Przesunęła się nieco w bok, żeby być w cieniu. Shalhassan rzekł: – Kapłanko, przybyliśmy, ponieważ boimy się. Niczego nie wiemy, niczego nie możemy się dowiedzieć. Myślałem, że może kapłanki mają jakieś wieści o tym, co się dzieje. Zamknęła oczy. Gdzieś, na jakimś poziomie, w normalnych splotach takich spraw powinno to być uznane za triumf – wodzowie Brenninu i Cathalu przybywają do sanktuarium tak pokornie. Zdawała sobie z tego sprawę, lecz nie potrafiła zdobyć się na odpowiednią reakcję. Zdawała się być oddalona o całe życie od kruchego rozgorączkowania tego dnia. Znów otworzyła oczy i powiedziała: – Obawiam się, że ja również. Wiem bardzo niewiele. Tylko, że coś się dzieje dzisiejszego poranka. Jest też krew. Myślę, że walczą. Wielki mężczyzna, Tegid, wydał głuchy pomruk gdzieś z głębi piersi. Kapłanka dostrzegła cierpienie i zwątpienie na jego twarzy. Przez chwilę jeszcze wahała się, po czym, zaczerpnąwszy tchu, rzekła: – Jeśli chcecie, jeśli złożycie ofiarę z krwi, możecie wejść do środka. Podzielę się wszystkim, co sama wiem. Wszyscy trzej skłonili się przed nią. – Będziemy wdzięczni – szepnął Shalhassan i Leila usłyszała, że powiedział to szczerze. – Shiel – znów powiedziała ostro, nie potrafiąc inaczej – użyj noża i misy, a potem przyprowadź ich pod kopułę. – Tak zrobię – powiedziała Shiel z rzadką u niej hardością.

Leila nie czekała. Kolejna wewnętrzna wizja wbiła się w jej umysł niczym ostrze i znikła. Kapłanka odeszła od wrót, zatoczyła się, nieomal upadła. Dostrzegła przerażone oczy nowicjuszki, gdy młoda dziewczyna odsunęła się od niej. Młoda? zarejestrowała jakąś częścią umysłu. Dziewczyna była starsza od niej. Leila szła dalej w kierunku kopuły. Cała krew odpłynęła jej z twarzy. Czuła to. Czuła też ciemny, zimny strach wznoszący się w jej wnętrzu, coraz wyżej i wyżej. Kiedy szła, wydawało jej się, że wszędzie wokół niej ściany sanktuarium ociekają krwią. Paul próbował. Nie był szermierzem ani też nie miał kolosalnych rozmiarów Dave’a czy jego siły. Miał jednak swój własny gniew i aż nadto odwagi zrodzonej z obsesyjnego charakteru, nieskończenie wiele wymagającego od siebie. Miał wdzięk i bardzo szybki refleks. Jednakże szermierka na tym poziomie nie była czymś, czego można nauczyć się w ciągu jednej nocy, nie w starciu z urgachami i wilkami Galadana. Niemniej jednak przez cały ten poranek trzymał się w środku bitwy na zachodnim skrzydle, walcząc z zawziętym, nieustannym wyrzeczeniem. Zobaczył, jak przed nim Lancelot i Aileron zsiadają z koni ramię w ramię, by lepiej brodzić wśród olbrzymich wilków. Ich miecze niknęły w mgle zawiłej, połyskliwej szybkości. Paul wiedział, że widzi coś, czego nie można zapomnieć, doskonałość na skalę nieomal niewyobrażalną. Lancelot walczył w rękawicy na oparzonej dłoni, aby rękojeść miecza nie wbijała mu się w ranę. Rękawica była biała na początku poranka, lecz wewnętrzna jej strona przesiąkła już krwią. Po obu stronach Paula Carde i Erron walczyli zaciekle, siekąc svart alfarów, zmagając się z wilkami, powstrzymując najlepiej jak mogli straszliwe urgachy na wierzchowcach. Paul był boleśnie świadom tego, że dokładali wszelkich starań, by go strzec przez cały czas, mimo iż walczyli o własne życie. Robił wszystko, co było w jego mocy. Schylał się raz z jednej, raz z drugiej strony końskiego karku, by zadawać ciosy i pchnięcia mieczem, który niósł. Widział, jak svart alfar pada pod jednym ciosem, wilk cofa się z warczeniem. Jednakże w tym samym czasie Erron zmuszony był odwrócić się gwałtownie ze zwinną szybkością i ukłuć kolejnego svart alfara, który skoczył na Paula od niestrzeżonej strony. Brak czasu na wyrażenie wdzięczności, brak czasu na jakiekolwiek słowa. I tylko przypadkowo rozrzucone sekundy pośród zamętu, w których mógł zajrzeć do swego wnętrza, by nadaremnie szukać jakiejś wskazówki, jakiegoś tętna Boga, które pokazałoby mu, jak być czymś więcej niż jedynie zawadą, więcej niż źródłem zagrożenia dla przyjaciół, którzy strzegli jego życia. – Bogowie! – wysapał Carde podczas krótkiej chwili wytchnienia jakiś czas później. – Dlaczego te wilki są dużo gorsze niż w lesie Leinan?

Paul znał na to odpowiedź. Widział odpowiedź. Przed nimi i nieco na prawo, obdarzony morderczą płynnością ruchów i spowity namacalną atmosferą grozy, znajdował się Galadan. Walczył w swej zwierzęcej postaci, tchnąć ducha, złowrogiego i subtelnego, w natarcie swych wilków. W całą armię Maugrima. Galadan. Którego Paul tak arogancko wyzwał na samotny pojedynek. Jakąż drwiną wydawało się to tutaj, zgubną pychą ze strony kogoś, kto nawet nie potrafił obronić się przed svart alfarami. Właśnie gdy spojrzał przez kłębiący się ścisk bitwy, przed Galadanem rozwarła się przestrzeń i wtedy, z bolesnym ukłuciem serca Paul zobaczył, jak szary Cavall po raz drugi staje do walki z wilkiem z srebrną łatą pomiędzy oczami. Wspomnienie skaleczyło Paula niczym rana: wspomnienie bitwy w Lesie Boga, która była zapowiedzią wojny, jaką teraz toczyli. Ujrzał, jak poznaczony szramami szary pies i dumny władca andainów stają do boju po raz drugi. Obaj stali nieruchomo przez zamarłą chwilę, spięci w gotowości. Jednakże nie miało być powtórki tego pierwotnego starcia na polanie Letniego Drzewa. Falanga urgachów na wierzchowcach z dudnieniem wpadła pomiędzy wilka i psa, zderzając się z dźwięcznym brzękiem mieczy z Collem, z Taerlindel i rudowłosym Averrenem na czele dwudziestki ludzi z Twierdzy Południowej: drużyny Diarmuida. Walczyli tego dnia z ponurą dzikością i każdy z nich tłumił serdeczny żal szałem bitewnym. Rad był z okazji, by zabijać. Po obu stronach Paula Gardę i Erron utrzymywali pozycje, zasłaniając jego ciało tak samo, jak swe własne. Widok ludzi księcia zmagających się z urgachami tuż przed nim nakłonił go do podjęcia decyzji. – Idźcie do pozostałych! – krzyknął do dwóch towarzyszy. – Ja tu niewiele pomogę! Wracam na wzniesienie – tam bardziej się przydam! Miał ułamek chwili na wymienienie spojrzeń z każdym z nich, ułamek chwili, by wiedzieć, że mogą to być ostatnie spojrzenia. Dotknął krótko barku Carde i poczuł, że Erron ściska go za ramię; potem ostro zawrócił konia i pomknął w stronę wzgórza, gorzko przeklinając swą bezużyteczność. Jadąc, dostrzegł po lewej stronie kolejną parę postaci, które odłączyły się od ścisku i również galopowały ku grani. Zawróciwszy wierzchowca, dogonił Teyrnona i Baraka. – Dokąd jedziecie? – krzyknął. – Na górę – odkrzyknął Teyrnon schrypniętym głosem. Pot lał mu się po twarzy. – W zwarciu panuje zbyt wielki ścisk. Gdybym próbował rzucić pocisk mocy, trafiłbym tyle samo naszych, co wrogów. A Barak jest beznadziejnie bezbronny, kiedy musi udzielać mi mocy do magii.

Paul zobaczył, że Barak płacze z frustracji. Dotarli do zbocza i wspięli się na nie galopem. Na szczycie stał szereg lios alfarów, którzy obserwowali całość bitwy. Obok nich czekali konni auberei, gotowi pomknąć w dół z wieściami dla najwyższego króla i jego dowódców. – Co się dzieje? – wysapał Paul do najbliższego z lios, zeskoczywszy z konia i odwróciwszy się, by popatrzeć. Jednakże to zbliżający się Loren Srebrny Płaszcz był tym, który udzielił mu odpowiedzi. – Siły są zbyt zrównoważone – oświadczył z ponurą miną na pomarszczonej twarzy. – Jesteśmy zmuszeni do stania w miejscu, a czas gra na ich korzyść. Aileron rozkazał krasnoludom przeć na wschód w stronę dalrei i lios alfarów. Sam zamierza utrzymać zachodnią flankę i połowę środka. – Czy zdoła? – spytał Teyrnon. Loren potrząsnął głową. – Przez jakiś czas. Nie wiecznie. Spójrzcie, łabędzie mówią Galadanowi o wszystkim, co robimy. Paul widział, jak daleko w dole Wilczy Władca wycofał się w oczyszczoną przestrzeń na tyłach armii Ciemności. Znów był w swej postaci śmiertelnika i co chwilę kolejny z ohydnych czarnych łabędzi zniżał się z przestworzy, których były niekwestionwanymi władcami, by przynieść mu wieści i zabrać polecenia. Stojący obok Paula Barak zaczął kląć wiązanką płynących z serca, pełnych udręki obelg. W dole po lewo jakiś błysk światła przyciągnął wzrok Paula. Był to Artur z Królewską Włócznią w dłoni, mknąc na swym wspaniałym raithenie wzdłuż linii bitwy na zachodnim skrzydle, odpędzając wojska Maugrima samym olśniewającym płomieniem swej obecności, dając wytchnienie osaczonym ludziom z Brenninu wszędzie, gdzie przeszedł. Wojownik podczas ostatniej bitwy pod Camlann. Bitwy, której miał nie ujrzeć. I nie ujrzałby, gdyby nie interwencja Diarmuida. Za plecami Paula wciąż żarzyły się węgle stosu pogrzebowego i popioły wciąż snuły się w porannym słońcu. Paul uniósł głowę: uświadomił sobie, że to już nie poranek. Ponad zataczającymi kręgi łabędziami słońce dotarło już do zenitu i rozpoczęło drogę w dół. Zawrócił lekkim biegiem na południe. Na oczyszczonej przestrzeni garstka ludzi, wśród nich Kim i Jaelle, czyniła wszystko, co mogła dla rannych, których auberei wnosili na wzgórze w zastraszających ilościach. Twarz Kim była wybrudzona smugami potu i krwi. Ukląkł przy niej. – Nic tam po mnie na dole – rzekł szybko. – Co mogę zrobić? – Ty też? – odparła, a jej szare oczy przyćmiewał ból. – Podaj mi te bandaże. Są za tobą. Tak. – Wzięła płótno i zaczęła obwiązywać nim ranę na nodze jednego z krasnoludów. – Co chcesz przez to powiedzieć? – spytał Paul.

Kim odcięła bandaż nożem i zawiązała go najmocniej, jak mogła. Wstała i poszła dalej, nie odpowiadając. Paul poszedł w ślad za nią. Młody dalrei, nie więcej niż szesnastoletni, leżał bez tchu w męce od rany zadanej toporem w bok. Kim popatrzyła na niego z rozpaczą. – Teyrnonie! – zawołał Paul. Mag i jego źródło przybiegli spiesznie do nich. Teyrnon rzucił jedno spojrzenie na rannego chłopca, obejrzał się szybko na Baraka, a następnie przykląkł przy dalrei. Barak zamknął oczy, a Teyrnon położył dłoń na poszarpanej ranie. Wypowiedział po cichu pół tuzina słów i rana powoli zasklepiła się. Jednakże po zakończeniu Barak nieomal upadł, a na jego twarzy malowało się wyczerpanie. Teyrnon szybko wstał i podtrzymał swe źródło. – Nie mogę już dłużej tego robić – powiedział ponuro mag, przyglądając się uważnie Barakowi. – Ależ tak, możesz! – warknął Barak, spoglądając gniewnie. – Kto jeszcze, jasnowidząca? Kto jeszcze nas potrzebuje? – Idźcie do Jaelle – rzekła matowym głosem Kim. – Pokaże wam najgorzej poszkodowanych. Zróbcie, co możecie, lecz starajcie się nie wyczerpać wszystkich swych sił. Wy dwaj jesteście jedynym naszym oparciem w magii. Teyrnon krótko skinął głową i odszedł na bok, gdzie Paul widział najwyższą kapłankę, która podwinąwszy rękawy białej szaty, klęczała przy bezwładnie leżącym lios alfarze. Paul odwrócił się do Kim. – Twoja magia? – spytał, wskazując na wygasły Wojenny Kamień. – Co się stało? Przez chwilę wahała się, a potem pośpiesznie opowiedziała mu o tym, co wydarzyło się nad Calor Diman. – Odtrąciłam go – oświadczyła na koniec beznamiętnie. – Teraz łabędzie mają niebo na własność, a Baelrath jest całkiem martwy. Czuję się chora, Paul. On też. Zamaskował to jednakże i wziął ją w ramiona, mocno obejmując. Czuł, jak drży, przytulona do niego. Paul powiedział: – Nikt tu ani gdziekolwiek indziej nie uczynił tak wiele, jak ty. Nie wiemy, czy to, co zrobiłaś, było złe – czy dotarłabyś do krasnoludów na czas, gdybyś użyła pierścienia do spętania stworzenia w Jeziorze? To jeszcze nie koniec Kim, jeszcze do niego daleko. Z niewielkiej oddali dobiegło ich bolesne stęknięcie. Czterech auberei postawiło nosze, które właśnie przynieśli. Na nich leżał Mabon z Rhoden, brocząc krwią z pół tuzina nowych ran. Loren Srebrny Płaszcz i pobladła na twarzy Sharra z Cathalu pośpieszyli do rannego księcia. Paul nie wiedział, gdzie ma patrzeć. Wszędzie wokół leżeli umierający i umarli.

W dole na równinie siły Ciemności zdawały się niemal nienaruszone. Tętno Mórnira w jego wnętrzu było równie słabe jak zawsze, dotkliwie dalekie. Przebłysk czegoś, lecz nie obietnica; świadomość, lecz nie moc. Zaklął tak, jak uczynił to Barak, bezradnie. Kim popatrzyła na niego i po chwili powiedziała dziwnym tonem: – Właśnie uświadomiłam sobie coś. Nienawidzisz siebie za to, że nie jesteś w stanie użyć swej mocy w bitwie. Ale ty nie masz mocy wojennej, Paul. Powinniśmy wcześniej zdać sobie z tego sprawę. To ja jestem tego rodzaju mocą, a raczej byłam do zeszłej nocy. Ty jesteś czymś innym. Usłyszał prawdę, lecz gorycz nie opuszczała go. – Wspaniale – warknął. – Jestem przez to strasznie przydatny, prawda? – Być może – tylko tyle powiedziała. Jednakże w jej oczach malowało się ciche przypuszczenie, który go uspokoiło. – Gdzie jest Jen? – spytał. Wskazała. Spojrzał tam i zobaczył, że Jennifer również zajmowała się rannymi najlepiej jak umiała. W tym momencie właśnie wstała i odeszła od kogoś, by po przejściu kroku czy dwóch na północ spojrzeć w dół na pole walki. Paul dostrzegał tylko jej profil, lecz przyglądając się jej, uświadomił sobie, że nie widział nigdy, aby jakakolwiek kobieta tak wyglądała, zupełnie jakby brała na swoje barki ból wszystkich światów. Na sposób królowej. Nigdy, przenigdy nie dowiedział się, co sprawiło, że spojrzał w górę, gdzie dostrzegł pikującą czarną łabędzicę. Bezdźwięcznie, jak koszmar na tle nieba, z ostrymi jak brzytwy szponami wyciągniętymi wprost ku Jennifer. Czarna Avaia, cuchnąca śmierć w przestworzach, powracająca, by po raz drugi porwać swą ofiarę. Paul wrzasnął ostrzegawczo co sił w płucach i rzucił się do rozpaczliwego biegu, by pokonać dzielącą ich odległość. Łabędzica przypominała czarny pocisk spadający z morderczą szybkością. Jennifer odwróciła się na krzyk Paula i spojrzała w górę. Dostrzegła ptaka i nie drgnęła nawet. Dzielnie wyciągnęła smukłą klingę, którą jej podarowano. Paul biegł jak nigdy jeszcze nie biegł w swym życiu. Szloch wyrwał mu się z piersi. Za daleko! Był za daleko. Próbował, szukał w sobie szybkości, czegoś więcej, czegokolwiek. Powietrze przepełnił mięsny smród. Wrzaskliwy dźwięk zwycięstwa. Jennifer uniosła miecz. W odległości siedmiu metrów Paul potknął się, upadł, usłyszał, jak wykrzykuje jej imię, mignęły mu w oczach ostre zęby łabędzicy... I zobaczył, jak Avaia, trzy metry nad głową Jennifer, zostaje zmiażdżona na kłąb piór przez czerwoną kometę na niebie. Żywą kometę, która jakimś sposobem pojawiła się oślepiająco szybko i przecięła jej drogę. Róg niczym klinga zagłębił się z impetem w piersi Avai. Jasny miecz spadł na jej głowę. Czarna łabędzica wrzasnąła z bólu i przerażenia tak donośnie, że usłyszano to na równinie w dole.

Spadła, nadal wrzeszcząc, u stóp kobiety. A wtedy Guinevere zbliżyła się bez drżenia i spojrzała na stworzenie, które zaniosło ją Maugrimowi. Stała tak chwilę, po czym zatopiła swój smukły miecz w gardle Avai, kładąc kres krzykom łabędzicy, i Biała Lauriel została wreszcie pomszczona po tysiącu lat. Cisza na wzniesieniu była przytłaczająca. Nawet wrzawa wojenna w dole zdawała się oddalić. Paul patrzył, wszyscy patrzyli z zalęknionym podziwem, jak Gereint, stary, ślepy szaman ostrożnie staje na ziemi, zostawiając jedynie Tabora dan Ivora na grzbiecie skrzydlatej istoty. Tych dwoje sprawiało wrażenie niesamowicie odległych nawet pośród tak wielu ludzi. Krew była na mieczu chłopca, krew na jej zabójczym, błyszczącym rogu. Szaman stał całkiem bez ruchu, unosząc nieco głowę, jakby czegoś nasłuchiwał. Zawęszył w powietrzu, które cuchnęło zgnitym smrodem łabędzicy. – Fuj! – wykrzyknął Gereint i splunął na ziemię pod stopy. – Ona już nie żyje, szamanie – rzekł Paul cicho. Czekał. Ślepe oczy Gereinta bezbłędnie odwróciły się ku miejscu, gdzie stał Paul. – Dwukrotnie Narodzony? – spytał starzec. – Tak – odparł Paul. I wystąpiwszy naprzód, uściskał po raz pierwszy dzielnego, starego ślepca, który wysłał swą duszę tak daleko, by odnaleźć Paula na szerokim, mrocznym morzu. Paul odsunął się. Gereint odwrócił się z tą niesamowitą precyzją w stronę, gdzie Kim stała w milczeniu, a niewytłumaczalne łzy spływały jej po twarzy. Szaman i jasnowidząca stanęli naprzeciwko siebie i nie padły żadne słowa. Kim zamknęła oczy, wciąż plącząc. – Przykro mi – rzekła łamiącym się głosem. – Och, Taborze, tak mi przykro. – Paul nie zrozumiał tego. Ujrzał, że Loren Srebrny Płaszcz podnosi głowę gwałtownym ruchem. – Czy to było to, Gereincie? – spytał Tabor dziwnie spokojnym tonem. – Czy to czarną łabędzicę zobaczyłeś? – Och, dziecko – szepnął szaman. – Na miłość, jaką darzę ciebie i całą twą rodzinę, jakże chciałbym, aby tak było. Loren odwrócił się już zupełnie i spoglądał na północ. – Tkaczu przy Krośnie! – krzyknął. Wtedy inni również dostrzegli pędzący cień, posłyszeli straszny ryk i poczuli uderzenie potężnego podmuchu wiatru, który się zerwał. Jaelle chwyciła Paula za ramię. Świadom był jej dotyku, lecz to na Kim spojrzał, gdy cień padł na nich. Wreszcie pojął jej smutek. Stał się on jego udziałem. Jednakże nie mógł nic uczynić, zupełnie nic. Zobaczył, że Tabor spogląda w górę. Oczy chłopca zdawały się rozwierać bardzo szeroko. Dotknął cudownego stworzenia,

którego dosiadał, a ona rozpostarła skrzydła i wzbili się w niebo. Rozkazano mu zostać z kobietami i dziećmi w zakolu lądu na wschód od Latham, by strzec ich, jeśli będzie to konieczne. Tabor wiedział, iż było to dla jego dobra w równym stopniu, co dla ich: ojcowska próba powstrzymania go przed opuszczeniem świata ludzi, co zdawało się dziać za każdym razem, gdy jechał na Imraith-Nimphais. Jednakże Gereint zawezwał go. Ledwie na wpół przytomny w tej szarej godzinie przed brzaskiem przed domem szamana Tabor usłyszał słowa Gereinta i wszystko się odmieniło. – Dziecko – rzekł szaman – Cernan zesłał mi wizję, tak wyraźną jak wtedy, gdy przyszedł do mnie i wymienił twe imię, byś rozpoczął swój post. Obawiam się, że musisz polecieć. Synu Ivora, musisz znaleźć się w Andarien, zanim słońce stanie wysoko na niebie! Taborowi wydawało się, że nieuchwytna muzyka rozbrzmiewa gdzieś wśród oparów, które wznosiły się znad ziemi i szarości rozciągającej się dookoła przed wschodem słońca. Jego matka i siostra były przy nim, zbudzone przez tego samego chłopca, którego Gereint przysłał z wieścią. Odwrócił się ku matce, by spróbować wyjaśnić, prosić o wybaczenie. I zobaczył, że nie było to potrzebne. Nie Leith. Przyniosła z domu jego miecz. Skąd wiedziała, nie potrafił nawet się domyśleć. Podała mu go, a on przyjął go z jej rąk. Miała suche oczy. To jego ojciec był zawsze tym, który płakał. Jego matka rzekła swym cichym, mocnym głosem: – Zrobisz, co będziesz musiał, a twój ojciec zrozumie, skoro posłanie przychodzi od boga. Tkaj jasno dla dalrei, mój synu i sprowadź ich do domu. Sprowadź ich do domu. Taborowi trudno przyszło ułożyć własne słowa. Wszędzie wokół, teraz wyraźniej, słyszał tę dziwną muzykę, która wabiła go. Odwrócił się do siostry. Lianę płakała i było mu jej żal. Wiedział, że została zraniona w Gwen Ystrat tej nocy, gdy umarł Liadon. Ostatnio wyczuwało się w niej nieobecną przedtem delikatność. A może zawsze tam była, tylko dopiero teraz ją zauważał. Nie miało znaczenia, jak było, już nie teraz. W milczeniu, słowa były bowiem doprawdy bardzo trudne, podał jej swój miecz i podniósł ręce na boki. Przyklęknąwszy, jego siostra przypasała mu miecz wedle dawnego zwyczaju. Ona również nie rzekła ani słowa. Kiedy skończyła, ucałował ją, a potem matkę. Leith uściskała go mocno przez chwilę, a potem wypuściła z objęć. Odsunął się nieco od nich. Muzyka już ucichła. Niebo pojaśniało na wschodzie nad pasmem Carnevon, w którego wydłużonych cieniach teraz stali. Tabor rozejrzał się po cichym, uśpionym

obozie. Potem zamknął oczy i w duchu, nie na głos, powiedział: – Najdroższa! I niemal zanim jeszcze myśl ta nabrała kształtu, usłyszał w odpowiedzi głos ze swego snu, który był głosem jego duszy: – Jestem tutaj! Polecimy? Otworzył oczy. Była na niebie nad jego głową, cudowniejsza dla oczu, niż zapamiętał ją nawet w najgłębszej świadomości. Zdawała się lśnić większym blaskiem, a jej róg bardziej błyszczeć za każdym razem, gdy przybywała. Serce mu rosło na jej widok, gdy przyglądał się, jak tak lekko ląduje u jego boku. – Sądzę, że musimy – odpowiedział jej, podchodząc, by pogłaskać jej lśniącą, rudą grzywę. Opuściła głowę tak, że błyszczący róg spoczął na chwilę na jego ramieniu. – Sądzę, że to chwila, dla której zetknęliśmy się. – Będziemy mieli siebie nawzajem – odrzekła mu. – Chodź, zaniosę cię na spotkanie jutrzenki! Uśmiechnął się lekko, słysząc jej zapał, lecz chwilę później jego pobłażliwy uśmiech zgasł, bowiem sam poczuł ogarniającą go dziką radość. Dosiadł ImraithNimphais, która w tym samym czasie rozpostarła już skrzydła. – Zaczekaj – rzekł resztkami samokontroli. Odwrócił się. Jego matka i siostra przyglądały im się. Leith nigdy przedtem nie widziała jego skrzydlatego stworzenia i jakaś odległa część duszy Tabora poczuła lekkie ukłucie bólu na widok zalęknionego podziwu na jej twarzy. Matka nie powinna lękać się syna, pomyślał. Jednakże już teraz takie myśli zdawały się docierać z ogromnej oddali. Niebo wyraźnie pojaśniało. Mgła podnosiła się. Chłopiec zwrócił się do Gereinta, który czekał cierpliwie, nic nie mówiąc. Tabor powiedział: – Znasz jej imię, szamanie. Znasz imiona wszystkich naszch zwierząt totemowych, nawet tego. Poniesie cię, jeśli zechcesz. Czy polecisz z nami? Gereint, niewzruszony jak zawsze się wydawał, rzekł cicho: – Nie miałbym śmiałości prosić, lecz może jeszcze znajdzie się powód, dla jakiego powinienem tam być. Tak, polecę. Pomóż mi wejść na jej grzbiet. Bez proszenia Imraith-Nimphais przysunęła się bliżej wątłego, pomarszczonego szamana. Stała bardzo nieruchomo, gdy Tabor wyciągnął rękę, a Lianę podeszła i pomogła Gereintowi siąść za Taborem. Wtedy wydało się, że nie ma już nic więcej do powiedzenia i nie ma czasu, aby to powiedzieć, nawet gdyby jakimś cudem zdołał. W myślach Tabor powiedział istocie ze swego snu: „Lećmy, najdroższa”. I z tą myślą znaleźli się na niebie, mknąc na północ właśnie w chwili, gdy poranne słońce nagle wyłoniło się po ich prawej stronie. Tabor wiedział bez oglądania się, że za nimi jego matka stoi sztywno wyprostowana i z suchymi oczyma, obejmując swą córkę przygląda się, jak jej

najmłodsze dziecko odlatuje od niej. To była jego zupełnie ostatnia myśl, ostatni wyraźny obraz ze świata ludzi, gdy pędzili przez cały poranek wysoko nad rozległą Równiną na wyścigi z wschodzącym słońcem ku polu walki. Dotarli tam w samą porę, gdy słońce stało już wysoko i zaczynało zniżać się ku zachodowi. Dotarli i Tabor dostrzegł czarne monstrum, potwornego łabędzia spadającego z nieba, więc dobył miecz, a Imraith-Nimphais, cudowna i zabójcza, nabrała jeszcze szybkości i pomknęli na spotkanie pikującej łabędzicy, zadając jej dwie śmiertelne rany błyszczącym mieczem i rogiem. Kiedy to się skończyło, Tabor poczuł, jak za każdym razem uprzednio, gdy lecieli i zabijali, że równowaga jego duszy znów się przesunęła, jeszcze dalej od świata, w którym poruszali się ludzie dookoła niego. Gereint zsiadł o własnych siłach, więc Tabor i Imraith-Nimphais stali sami wśród mężczyzn i kobiet, spośród których kilkoro znał. Zobaczył ciemną krew na rogu swego stworzenia i usłyszał, jak ona mówi do niego, na chwilę zanim sam sformułował tę myśl. Tylko siebie nawzajem na końcu. Wtedy, chwilę później, usłyszał głośny krzyk Lorena Srebrnego Płaszcza, odwrócił się gwałtownie i spojrzał na północ, ponad zamęt pola walki, gdzie bili się jego ojciec i brat. Popatrzył, ujrzał cień, poczuł wiatr i zdał sobie sprawę, co nadeszło, tu, teraz, w końcu, w tym momencie dowiedział się, dlaczego wyśnił swe stworzenie, i że ich kres jest bliski. Nie zawahał się ani nie odwrócił, by pożegnać z kimkolwiek. Już był zbyt daleko od takich spraw. Poruszył lekko rękoma i Imraith-Nimphais skoczyła w niebo na spotkanie smoka. Smoka Rakotha Maugrima na niebie nad Andarien. Tysiąc lat wcześniej był zbyt młody na latanie, jego skrzydła zbyt słabe, by utrzymać ogromny ciężar jego cielska. Najtajniejszy, najstraszliwszy z złowrogich zamysłów Maugrima był kolejną ofiarą niewczesnego pośpiechu Spruwacza w Bael Rangat – jego smok nie był w stanie odegrać żadnej roli w tamtej wojnie. Zamiast tego czaił się w ogromnej jamie wygrzebanej pod Starkadh, a kiedy nadszedł kres, kiedy armia Jasności przebiła się na północ, Rakoth odesłał swego smoka, lecącego pokracznymi, nieomal kalekimi ruchami, by szukał schronienia wśród północnego Lodu, gdzie nie docierał żaden człowiek. Widzieli go z daleka lios alfarowie i dalekowzroczni ludzie, lecz wciąż byli zbyt daleko, by przyjrzeć mu się dokładnie czy poznać, co to jest. Opowiadano o nim historie, które przerodziły się z czasem w legendy, motywy gobelinów, koszmarów dzieciństwa.

Smok przeżył, pielęgnowany przez długie, ciągnące się lata niewoli Spruwacza, przez Fordaethę, ICrólową Riik w jej Lodowym Pałacu pośrodku Pustkowi. Stopniowo, w miarę upływu wieków, jego skrzydła wzmocniły się. Zaczął latać na coraz dłuższe wyprawy po tych białych, nieprzebytych pustkowiach na szczycie świata. Nauczył się latać. A potem nauczył się władać i ziać ogniem swych płuc, wypluwać ryczące języki płomienia wybuchające pośród białego zimna, wysoko nad lodowymi krami, które bez końca trą o siebie i zderzają się ze sobą. Latał coraz dalej i dalej, jego olbrzymie skrzydła młóciły mroźne powietrze, a płomień jego oddechu upiornie rozjaśniał nocne niebo nad Lodem, gdzie nie było nikogo, kto mógłby to ujrzeć, chyba że Królowa Riik ze swych zimnych wież. Latał tak wysoko, że czasami dostrzegał za murami lodowców, za gigantycznym więzieniem spowitej chmurami Rangat, zielone krainy daleko na południu. W miarę jak podmuch czasu układał nawet z gwiazd nowe wzory, Fordaecie ledwo starczało sił, by powstrzymać smoka. Jednakże utrzymała go, mając własną moc w królestwie mrozu, którym władała, a po jakimś czasie przybył posłaniec od Galadana, Wilczego Władcy, z wieścią, iż Rakoth Maugrim jest wolny i czarna Starkadh podniosła się z gruzów. Dopiero wtedy posłała go na południe. I smok poleciał, lądując na przestrzeni przygotowanej dla niego na północ od Starkadh, gdzie czekał Rakoth Maugrim. Spruwacz wybuchnął śmiechem na widok najpotężniejszego stworzenia swej nienawiści, które teraz w pełni dojrzało. Tym razem Rakoth czekał, smakując złość tysiąca lat, obserwując własną czarną, palącą krew, która kapała z miejsca, gdzie dawniej była ucięta ręka. Czekał i w swoim czasie nakazał Górze wybuchnąć ogniem, stworzył zimę, a potem morderczy deszcz nad Eridu. Dopiero po zakończeniu tego pozwolił swym wojskom wymaszerować w potędze i dopiero wtedy posłał swego smoka, by palił, niszczył i zabijał, oszczędzając go na ostatnią chwilę, by jego niepodziewane pojawienie się złamało ducha tych, którzy mu się sprzeciwiają. Tak więc nadeszła taka chwila, gdy słońce zostało przesłonięte, a także połowa nieba nad polem walki w Andarien. Gdy wojska zarówno Jasności, jak i Ciemności zostały rzucone na kolana przez łopot skrzydeł smoka. Gdy ogień poczernił suchą ziemię spustoszonego Andarien na przestrzeni drugich kilometrów dymiącego pasma po dwakroć obróconej w perzynę ziemi. Tak więc nadeszła też taka chwila, gdy Tabor dan Ivor wyciągnął swój miecz, a lśniące stworzenie, którego dosiadał, wzbiło się wprost w szał tego wichru, machając skrzydłami tak szybko, że nie sposób było ich dostrzec. Wznieśli się w powietrze, wreszcie zupełnie samotni tak, jak oboje wiedzieli od samego początku,

i zawiśli w pociemniałych przestworzach, błyszczący, śmiali, żałośnie maleńcy, wprost na drodze smoka. Na ziemi w dole powalony na kolana wichrem Ivor dan Banor podniósł głowę tylko na chwilę i obraz jego syna na niebie utrwalił się na wieczność w jego umyśle. Potem odwrócił się i zasłonił twarz zakrwawionym rękawem, bowiem nie mógł już dłużej znieść patrzenia. Wysoko na niebie Tabor wzniósł miecz, by ściągnąć na siebie I smoka. Nie było to jednakże konieczne, bowiem smok już ich zauważył. Chłopiec zobaczył, że smok przyspiesza i wciąga powietrze, by zionąć w nich rzeką płomieni ze swych płuc. Zobaczył, że był ogromny i niewypowiedzianie ohydny, pokryty z wierzchu szaroczarnymi łuskami, a od spodu cętkowaną, szarozieloną skórą. Wiedział, że nie ma nic i nikogo na tej chłostanej wichrem ziemi w dole, kto mógłby stawić czoło temu potworowi. Wiedział również z absolutną, spokojną pewnością – a był to ostatek spokoju w paszczy wichury – że mogą zrobić tylko jedną, jedyną rzecz. I istniał tylko jeden moment, ten moment, aby to zrobić, zanim smoczy płomień znów buchnie, by zmienić ich w popiół. Pogłaskał błyszczącą, jedwabistą grzywę swego wierzchowca. Powiedział w myślach: – Więc to już to. Nie bój się, moja ukochana. Zróbmy to, po co urodziliśmy się. Nie boję się, odpowiedziała myślogłosem, którego znał każdy ton. Nazwałeś mnie swą ukochaną już w chwili, gdy zobaczyliśmy się po raz pierwszy. Czy wiesz, że ja też cię kochałam od tamtej chwili? Smok był już tuż tuż, czerń wypełniająca niebo. Słychać było ryk, ogłuszający huk wichru gnanego do granic swych możliwości. Mimo to Imraith-Nimphais zmagała się z nim dzielnie, machając skrzydłami szybciej niż kiedykolwiek dotychczas, a jej róg był punkcikiem oślepiającego światła w ryczącym chaosie niebios. Oczywiście, że wiem – posłał do niej Tabor, a była to ostatnia jego taka myśl. – Chodźmy teraz, moja najdroższa, musimy go zabić, choć sami zginiemy. Wtedy Imraith-Nimphais jakimś sposobem wzbiła się jeszcze wyżej i jakimś sposobem przesunęła się do przodu, wprost w wir smoczego wichru, a Tabor uchwycił się jej grzywy z całych sił, wypuszczając z rąk bezużyteczny miecz. Wznieśli się nad ścieżkę lotu smoka; chłopiec zobaczył, jak smok podnosi głowę i otwiera paszczę. Lecz oni już mknęli ku niemu, pędzili w dół niczym promień morderczego światła wprost w ten wstrętny łeb. Stworzyli z siebie obojga, mając pod koniec tylko siebie nawzajem, żywe ostrze, aby eksplodować przy tej olśniewającej, oślepiającej

szybkości, gdy ostry róg błyszczy jak gwiazda, wbić się prosto w smoczy łeb, przebić przez skórę i mięśnie, chrząstki i kości i zabić go. Na samej krawędzi zderzenia, na krawędzi kresu wszystkich rzeczy Tabor dostrzegł, że pozbawione powiek oczy smoka zwężają się. Spojrzał w dół i zobaczył pierwszy język płomienia, który pojawił się w czeluści jego gardzieli. Za późno! Wiedział, że już jest za późno. Zdążą uderzyć. Zamknął oczy... I poczuł, że Imraith-Nimphais zrzuca go ze swego grzbietu i że spada koziołkującą, spiralną parabolą! Krzyczał, lecz jego głos zagłuszył kataklizm. Wirował w powietrzu niczym rozdarty liść. Spadał. W myślach usłyszał wyraźny i słodki, przypominający głos dzwoneczka nad letnimi polami, myślogłos mówiący najczystszymi tonami muzyki. Pamiętaj o mnie! I wtedy Imraith-Nimphais zderzyła się ze smokiem u szczytu swej szybkości. Jej róg przebił jego czaszkę, a potem całe ciało przenikło do środka, prawdziwie niczym żywe ostrze. I tak samo jak Imraith-Nimphais błyszczała za życia jak gwiazda, tak eksplodowała jak gwiazda, ginąc. Bowiem zgromadzony ogień smoka wybuchł w jego wnętrzu, spalając ich oboje. Spadli, płonąc, na ziemię na zachód od pola walki z hukiem i impetem, od którego zatrzęsła się ziemia na wschód aż do Gwyniru i na północ aż do murów Starkadh. A Tabor dan Ivor, zrzucony w geście miłości, spadał ich śladem z morderczej wyżyny. Kiedy nadleciał smok, Kim została powalona na kolana, lecz nie przez wicher, lecz brutalną świadomość własnej głupoty. Teraz wiedziała, dlaczego Baelrath zapłonął dla Kryształowego Smoka z Calor Diman. Dlaczego Macha i Nemain, boginie wojny, którym służył Wojenny Kamień, wiedziały, że duch opiekuńczy krasnoludów będzie potrzebny, bez względu na to, jakie mogą być koszty. A ona odmówiła. W swej arogancji, swej narzuconej moralności, odmówiła wyegzekwowania tej ceny od krasnoludów, a także zapłacenia jej sama. Odmówiła zaakceptowania w ostatniej próbie odpowiedzialności Baelrathu. Tak więc teraz Tabor dan Ivor, rozpaczliwie nie dorównujący przeciwnikowi, wznosił się w niebo, w huragan, by zapłacić cenę za jej odmowę. Jeśli zdoła. Jeśli im wszystkim nie przyjdzie zapłacić za to. Bowiem smok, który leciał na nich, oznaczał kres wszystkiego. Kim wiedziała o tym tak samo jak każdy na wzgórzu i skrwawionej równinie w dole. Dotknięta poczuciem winy, która przytłumiała zmysły, Kim przyglądała się, jak Imraith-Nimphais walczy rozpaczliwie o utrzymanie się w powietrzu z naporem unicestwiającej trąby powietrznej zwiastującej nadejście smoka. Ktoś ściskał ją za ramię: Gereint. Nie miała pojęcia, skąd stary szaman wie, co

zrobiła, lecz nic, co dotyczyło Gereinta, nie mogło już jej zdziwić. Widać było wyraźnie, że wie i stara się, nawet tu u kresu, dodać jej otuchy – jakby miała jakieś prawo domagać się pociechy. Zmrużywszy załzawione oczy, zobaczyła, jak potworne, wielostawowe, czarnoszare skrzydła smoka młócą powietrze. Słońce zginęło; ogromna, pędząca czerń spowijała ziemię. Smok rozwarł paszczę. Kim zobaczyła, że Tabor wypuścił miecz. I wtedy z niedowierzaniem, jakby ogłuszona, ujrzała, że cudowne stworzenie, którego dosiadał, dar bogini, lśniący i obusieczny, zaczyna posuwać się w głąb wiru, wprost ku niszczycielskiemu ogromowi smoka Maugrima. Obok niej Gereint wciąż utrzymywał się na nogach mimo siły wiatru. Czekał z kamienną twarzą. Ktoś krzyknął ze strachu i zalęknionego podziwu. Róg ImraithNimphais był rzeczą olśniewającą i pełną chwały na krawędzi nocy. A potem rozmyła się, poruszając się niemal zbyt szybko, by można ją było dostrzec, znalazłszy gdzieś w sobie jeszcze większy, dumniejszy wymiar szybkości. Kim wreszcie uświadomiła sobie, co się dzieje, i jak zostanie ta cena zapłacona. – Teyrnonie! – krzyknął nagle Paul Schafer z całych sił, wrzeszcząc przez huk wiatru. – Szybko! Bądź gotów! Mag posłał mu spłoszone spojrzenie, lecz Barak bez zadawania pytań podniósł się z trudem na nogi, zamknął oczy i zebrał siły. I w tej chwili zobaczyli, że Tabor został zrzucony z wierzchowca. – Teyrnonie! – wrzasnął jeszcze raz Paul. – Widzę go! – odkrzyknął czarodziej. Pot lał mu się po twarzy. Ręce wyciągnął przed siebie najdalej jak mógł. Moc tryskała z nich migotliwymi falami, gdy wytężał siły, by zatrzymać upadek chłopca lecącego bezradnie ku ziemi z tak wysoka. Smok zderzył się z ziemią z hukiem walącej się góry. Dookoła Kim ludzie padali na dygoczącą ziemię niczym kostki domina. Jakimś cudem Gereint utrzymał równowagę i stał prosto obok niej, jedną rękę trzymając wciąż na jej ramieniu. Tak samo Teyrnon i Barak. Lecz gdy Kim spojrzała w niebo, spostrzegła, że Tabor wciąż spada, choć nieco wolniej, obracając się niczym porzucona zabawka. – Jest zbyt daleko! – krzyknął w rozpaczy Teyrnon. – Nie mogę go zatrzymać! – Jednakże próbował. A Barak, dygocząc cały, wytężał siły, by zasilić magię, która zdołałaby zatrzymać ten straszliwy upadek. – Spójrzcie! – zawołał Paul. Kątem oka Kim dostrzegła jakiś błysk ruchu na równinie. Odwróciła się. Raithen z Danilothu pędził na zachód przez równinę. Tabor spadał głową w dół, spowolniony magią Teyrnona, lecz nieprzytomny i niezdolny do pomożenia samemu sobie. Raithen mknął po ziemi jak złotosrebrny brat samej Imraith-Nimphais. Dosiadający go Artur Pendragon wypuścił Królewską Włócznię i stanął w strzemionach. Raithen

sprężył się i skoczył. Wtedy Artur sięgnął w przód i w górę do spadającego ze słonecznego blasku chłopca, silnymi dłońmi pochwycił go i przycisnął do piersi, gdy raithen zwolnił kroku i zatrzymał się. Pędzący jego śladem Lancelot pochylił się w siodle i podniósł porzuconą włócznię. Potem razem pomknęli na południe pod górę, by zatrzymać się na szczycie wzniesienia, gdzie stała Kim z Gereintem i wszyscy pozostali obserwatorzy. – Wydaje mi się, że nic mu nie jest – powiedział zwięźle wojownik. Tabor był biały jak ściana, lecz poza tym sprawiał wrażenie całego. Kim widziała, że oddychał. Spojrzała na Artura. Cały był zakrwawiony; jedno głębokie cięcie nad okiem krwawiło obficie, częściowo oślepiając go. Kim zbliżyła się i zaczekała, aż przekaże Tabora w licznie wyciągające się ku niemu ręce, po czym nakazała Arturowi zsiąść z konia i opatrzyła mu rany najlepiej jak umiała. Widziała zmasakrowaną dłoń Lancełota nawet przez rękawicę, którą nałożył, lecz doprawdy ani ona, ani nikt inny nie mógł nic na to poradzić. Za nią Jaelle i Sharra zajmowały się Taborem, a Loren ukląkł przy Baraku, który stracił przytomność. Wiedziała, że wyzdrowieją. Obaj, choć Tabor będzie niósł w duszy ranę, którą zaleczy jedynie czas. Jeśli czas będzie im dany. Jeśli dane im będzie iść dalej po tym dniu. Artur niecierpliwie poddawał się jej zabiegom. Mówił cały czas, gdy opatrywała go, wydając zwięzłe polecenia zebranym wokół auberei. Jednego z nich posłał do Ivora z wieścią o jego najmłodszym synu. W dole na równinie armia Jasności znów ruszyła do boju z pasją i nadzieją, jakich to popołudnie jeszcze nie widziało. Spoglądając w dół, Kim zobaczyła, jak Aileron kosi łany urgachów i wilków wraz z ludźmi Diarmuida, prąc naprzód i na wschód, starając się połączyć z krasnoludami znajdującymi się pośrodku. – Teraz mamy szansę – rzekł Teyrnon, wciąż dysząc z wycieńczenia. – Tabor dał nam szansę. – Wiem – powiedział Artur. Odwrócił się od Kim, przygotowując się do zbiegnięcia znów na dół. Wtedy spostrzegła, że zatrzymał się. Twarz Lancelota stojącego obok niego zbladła jak popiół, zrobiła się równie biała, jak twarz Tabora. Kim poszła za ich spojrzeniem i poczuła, jak serce jej wali z udręki nie dającej się wyrazić słowami. – Co to? – spytał natarczywie Gereint. – Powiedz mi, co widzisz! Powiedz mu, co widzisz. W tym momencie, gdy nadzieja zdawała się odrodzić z ognistej zagłady, zobaczyła kres nadziei. – Posiłki – rzekła. – Liczne, Gereincie. Bardzo liczne posiłki idą z północy przeciw naszej armii. Zbyt liczne, szamanie. Myślę, że zbyt liczne. Na wzniesieniu zaległa cisza. Potem: – Tak nie może być – oświadczył spokojnie Gereint.

Artur odwrócił się na dźwięk tych cichych słów. W jego oczach odbijała się pasja przekraczająca wszystko, co do tej pory Kim w nich widziała. Powtórzył jak echo: – Masz rację, szamanie. Tak nie może być. – I raithen pogalopował w dół po zboczu, niosąc wojownika znów na bój. Lancelot ociągał się tylko przez jedną chwilę. Kim zauważyła, że spogląda, jakby wbrew woli, na Guinevere, która spoglądała na niego. Nie wymienili ani słowa, lecz w powietrzu unosiło się pożegnanie i miłość, której nawet teraz odmówiono pociechy i wyzwolenia. Potem on również dobył miecza i jak burza pobiegł do walki w dole. Za polem bitewnym, na północ od niego, równina Andarien ginęła z oczu. Była ciemna od kotłujących się ruchów nadciągającej drugiej fali armii Rakotha: fali, która według tego, co zobaczyła Kim, była równie wielka jak pierwsza, a pierwsza już była zbyt wielka. Smok był martwy, lecz to zdawało się mieć niewielkie znaczenie. Jego śmierć dała im tylko czas, odrobinę czasu ukształtowanego w ogniu, za który trzeba było zapłacić krwią, lecz wiodącego do tego samego końca, którym była Ciemność. – Czy jesteśmy zgubieni? – spytała Jaelle, podnosząc głowę w miejscu, gdzie klęczała przy Taborze. Kim odwróciła się ku niej, lecz to Paul udzielił odpowiedzi spośród wszystkich ludzi, którzy byli tam zgromadzeni. – Być może – rzekł głosem, który nagle cechował nie tylko jego własny ton. – Obawiam się, że to prawdopodobne. Została nam jednak jeszcze jedna, przypadkowa nitka wśród całej tkaniny dzisiejszego dnia i nie oddam panowania Ciemności, póki nie zginie ta nić. W chwili gdy to mówił, Kim naszła jej własna wiedza, obraz jak we śnie. Popatrzyła na Jennifer przez chwilę, a potem jej spojrzenie powędrowało na północ, za pole walki, za nadciągające z grzmotem posiłki Maugrima – zostały już dostrzeżone na dole i wszędzie słychać było rozbrzmiewające okrzyki ochrypłego, dzikiego triumfu – poza czarną linię spopielonej ziemi, która znaczyła przelot smoka. Dalej niż to wszystko, dużo, dużo dalej, Kim spojrzała w stronę miejsca, które widziała tylko w wizji, którą pokazałjej Eilathen, wynurzywszy się ze swego jeziora tak dawno temu. W stronę Starkadh.

Rozdział 16 Śmiech przeraził go. Noc była dla Dariena zimna, niespokojna, pełna snów, których nie pamiętał po nadejściu dnia. Wraz ze słońcem przyszło ciepło; było lato, nawet tu w pomocnych krainach. Wciąż jednak bał się i nie był zdecydowany, teraz gdy dotarł do kresu swej podróży. Kiedy poszedł umyć twarz w rzece, woda była oleista i coś ugryzło go do krwi w palec. Cofnął się. Przez dłuższy czas ociągał się, kryjąc się pod mostem, nie mając chęci się ruszyć. Ruch byłby taką decydującą, taką ostateczną rzeczą. Panowała niesamowita cisza. Ungarch płynęła leniwie, bezgłośnie. Oprócz tego czegoś, co go ugryzło, nigdzie nie było śladu życia. Nic od czasu, gdy smok, czarny kształt w czerni, poleciał na południe. Nic od czasu śmiechu jego ojca. Nie śpiewał żaden ptak, nawet o poranku w środku lata. To było pustkowie, ziemia jałowa, a po drugiej stronie rzeki wznosiły się niczym wyzwanie rzucone niebiosom wieże jego ojca, tak czarne, iż zdawały się pożerać światło. Jakimś sposobem były jeszcze gorsze za dnia. Nie było przysłaniających cieni, które złagodziłyby uderzającą ponurość Starkadh. Forteca boga z olbrzymich, brutalnych, usypanych w stos kamieni, pusta i naga, pominąwszy rozrzuconą garstkę nieomal niewidocznych okien wysoko na górze. Kuląc się pod mostem, Darien spojrzał na odsłoniętą ścieżkę wiodącą do żelaznych wrót, a strach w jego wnętrzu przypominał żywą istotę. Starał się zapanować nad nim. Czerpać siłę z obrazu Firma, wyobrażenia sobie brata radzącego sobie z tą grozą. Nie pomogło; bez względu na to, jak bardzo się starał, nie potrafił nawet wyobrazić sobie Finna w tym miejscu. To samo działo się, gdy próbował zaczerpnąć odwagi z wspomnienia o Lancelocie w świętym gaju. To również nie pomogło; nie można było tych obrazów nałożyć na siebie. Stał tak samotny i przestraszony i przez cały czas nieświadomie głaskał martwy klejnot na czole. Słońce wzniosło się coraz wyżej. Na wschodzie lśniła Rangat, której wyżyny były olśniewająco białe, niesamowite, niedosiężne. Darien nie wiedział czemu, lecz to spojrzenie na Górę postawiło go na nogi. Wyszedł z ukrycia, stając na otwartej przestrzeni w jaskrawym słońcu i postawił stopę na moście Valgrind. Wydało mu się, że cały świat na kilometry wokół zagrzmiał echem jego dźwięcznych kroków. Zatrzymał się z bijącym sercem i uświadomił sobie, że to nieprawda. Odgłos był cichy i wątły, zupełnie jak on sam; jego echo było wzmocnione tylko w komnatach jego umysłu. Szedł dalej. Przebył rzekę Ungarch i stanął wreszcie przed wrotami Starkadh. Nie dostrzeżono go, choć był zupełnie niczym nie przysłonięty na posępnej płaszczyźnie tego krajobrazu: chłopiec w źle dopasowanym, choć pięknie zrobionym swetrze, ze

sztyletem w dłoni i z jakąś opaską na czole, która podtrzymywała jasne włosy. Jego oczy były bardzo błękitne w słońcu. Chwilę później stały się czerwone, a potem chłopiec znikł. Sowa, biała jak stopniały śnieg, z łopotem skrzydeł szybko wzbiła się w powietrze i wylądowała na wąskim parapecie szczeliny okiennej w połowie czarnego oblicza Starkadh. Gdyby to dostrzeżono, z pewnością odezwałby się alarm. Nie dostrzeżono; nie było straży. Po cóż tu kiedykolwiek były potrzebne straże? W postaci sowy Darien przycupnął niespokojnie na półce i zajrzał do środka. Nikogo tam nie było. Napuszył pióra, walcząc z dławiącym go lękiem, a potem oczy znów mu rozbłysły i stal się znów sobą. Zeskoczył ostrożnie z okna i postawił wreszcie nogę w fortecy, gdzie został poczęty. Daleko, daleko poniżej, jego matka leżała w komnacie głęboko we wnętrzu twierdzy i pewnego poranka, bardzo podobnego do tego, Rakoth Maugrim przyszedł do niej i zrobił to, co zrobił. Darien rozejrzał się. Miał wrażenie, że we wnętrzu tych murów zawsze panowała noc: jedyne okno nie wpuszczało niemal wcale słońca. Blask słońca zdawał się ginąć po dotarciu do Starkadh. Światła umieszczone na ścianach rzucały zieloną, wątłą poświatę. W pomieszczeniu panował niewyobrażalny smród i gdy oczy Dariena przystosowały się do złowrogiej faktury światła, dostrzegł na podłodze zarysy wpół pożartego ścierwa. Byli to svart alfarowie, a ich trupy cuchnęły. Zrozumiał nagle, gdzie jest i dlaczego było tu okno: to było miejsce, gdzie łabędzie mogły wrócić, żeby się pożywić. Przypomniał sobie woń tych, które zabił. Otaczała go teraz zewsząd. Smród rozkładu przyprawiał go o mdłości. Chwiejąc się, podążył do wewnętrznych drzwi. Nadepnął po drodze coś miękkiego i cieknącego. Nie popatrzył, żeby sprawdzić, co to. Otworzył drzwi i niemal wypadł na korytarz, sapiąc i nie zważając na to, czy zostanie dotrzeżony. Został dostrzeżony. Pojedynczy urgach, masywny i o ostrych pazurach, odwrócił się nie dalej jak półtora metra od niego. Stwór sapnął z zaskoczonego niedowierzania i otworzył paszczę, by ryknąć na alarm... I zginął. Darien wyprostował się. Jego oczy wróciły do barwy błękitu. Opuścił rękę, którą wysunął ku urgachowi i zaczerpnął głęboko tchu. Krążyła w nim moc, zwycięska i radosna. Nigdy nie czuł się tak silny. Urgach znikł; nie zostało nawet śladu, że był tu kiedykolwiek! Unicestwił go jednym wyładowaniem swej mocy. Nasłuchiwał dźwięku kroków. Nie było żadnych. Zdawało się, że nie ogłoszono żadnego alarmu. Nie miałoby to znaczenia, pomyślał Darien. Strach ustąpił. Na jego miejscu pojawiło się nagłe uczucie potęgi. Nie wiedział do tej pory, jaki jest silny: nigdy nie był taki silny. Znajdował się w fortecy swego ojca, miejscu swego poczęcia. A więc u źródła swej własnej czerwonej mocy.

Był godnym synem, sprzymierzeńcem. Być może nawet kimś równorzędnym. Przynosił coś więcej niż krasnoludzki sztylet w darze. Przynosił siebie. Tutaj potrafił obrócić urgacha w nicość jednym gestem dłoni! Jakże jego ojciec mógłby nie powitać go serdecznie u swego boku w czasie wojny? Darien zamknął oczy, pozwolił swym wewnętrznym zmysłom sięgnąć daleko i znalazł to, czego szukał. Wysoko nad nim znajdowała się istota nieskończenie odmienna od wyczuwanych przez Dariena urgachów i svart alfarów, istota niepodobna do żadnej innej. Aura boga. Znalazł schody i zaczął wchodzić po nich. Nie czuł już strachu. Tylko potęgę i rodzaj radości. Pochwa noża błyszczała niebiesko w jego dłoni. Diadem był matowy, martwy. Jego dłoń nie wędrowała już, by go dotknąć, nie od czasu, gdy zabił urgacha. Zabił jeszcze dwóch w drodze na górę w dokładnie taki sam sposób, tym samym absolutnie nie wymagającym wysiłku gestem dłoni, czując moc płynącą z jego umysłu. Wyczuwał, że wiele jeszcze ma jej w zapasie. Pomyślał, że gdyby o tym wiedział, gdyby wiedział, jak sięgnąć po tę moc, potrafiłby rozerwać demona świętego gaju na kawałki o własnych siłach. Nie potrzebowałby Lancelota ani żadnego innego strażnika, jakiego posłała jego matka. Nawet nie zmylił kroku po drodze na myśl o niej. Była daleko stąd i odesłała go precz. Przysłała go tutaj. A tutaj był czymś więcej, niż kiedykolwiek wyobrażał sobie, że może być. Wspinał się na górę, nie męcząc się, wchodząc po jednym ciągu krętych schodów za drugim. Chciał biec, lecz narzucił sobie wolniejsze tempo, by wejść z godnością, niosąc swój dar, oferując wszystko, czym był. Nawet zielone światła na ścianach nie wydawały mu się już tak zimne i obce. Był Darienem dan Rakothem, który wraca do domu. Dokładnie wiedział, dokąd idzie. Podczas wspinaczki aura jego ojca rosła w siłę z każdym krokiem, jaki stawiał. Wtedy, na zakręcie schodów, niemal ostatnim, Darien zatrzymał się. Grzmiące drżenie przebiegło przez ziemię od północy, wstrząsając posadami Starkadh. Chwilę później z góry dobiegł krzyk, nie zawierający słów ryk udaremnionej żądzy, trawiącej duszę wściekłości. Był to zbyt ogromny, zbyt brutalny dźwięk. Był gorszy niż poprzednio śmiech. Budząca się nadzieja Dariena zgasła w obliczu nienawiści tego krzyku. Stał nieruchomo, zmagając się z przerażeniem, które zalewało go falami. Wciąż miał swą moc; wiedział, co się stało. Smok nie żył. Nic innego nie mogło swyn upadkiem tak wstrząsnąć ziemią. Drżenie murów twierdzy trwało jeszcze długo. Potem ustało i znów zaległa cisza, o innej teraz fakturze. Darien stał jak przyrośnięty do miejsca, w którym się znajdował i myśl zrodzona z osamotnionej

nadziei zakwitła w jego umyśle: Teraz będzie mnie potrzebował jeszcze bardziej! Smok zginął! Zrobił jeden krok na tych ostatnich schodach i kiedy to uczynił, poczuł, jak młot boga spada na jego umysł. A wraz z młotem zjawił się głos. Chodź! – usłyszał Darien. Ten dźwięk stał się jego wszechświatem. Unicestwił wszystko inne. Cała Starkadh rozbrzmiewała jego echem. – Wyczuwam cię. Chcę ujrzeć twą twarz. Chciał tam wejść, szedł tam, lecz teraz jego stopy poruszały się niezależnie od jego woli. Nie mógłby się sprzeciwić bez względu na to, jak starałby się, bez względu na jego rosnącą moc. W myślach przypomniał sobie z gorzką ironią własną arogancję jeszcze sprzed chwili: równy Maugrimowi, tak myślał o sobie. Rakoth Maugrim nie miał równych sobie. Uświadomiwszy to sobie, przebył ostatni ciąg schodów Starkadh i wszedł do obszernej komnaty otoczonej zewsząd szkłem, choć zdawała się z zewnątrz równie czarna jak wszystkie inne mury. Darienowi zakręciło się w głowie na widok rozciągający się z tego okna. Widział bitwę w Andarien. Za tymi wysokimi oknami Starkadh, pole walki daleko na południu leżało u jego stóp. Miał wrażenie, jakby leciał nad nim: chwilę później zdał sobie sprawę, że rzeczywiście tak było. Okna – dzięki użyciu mocy, jakiej nie potrafił nawet zacząć pojmować – pokazywały to, co widziały łabędzie krążące nad Andarien. A łabędzie były oczami Maugrima. Który był tutaj. Który odwrócił się wreszcie, olbrzymi, potężniejszy w swej siedzibie mocy, niż można to wyrazić słowami. Rakom Maugrim Spruwacz, który wniknął do światów zza murów czasu, zza Pałaców Tkacza, i który nie miał w Gobelinie nici oznaczonej swoim imieniem. Pozbawiony twarzy, odwrócił się od okna do tego, który przyszedł, który ośmielił się przyjść i Darien zadrżał wtedy od stóp do głów i upadłby, gdyby jego ciało nie tkwiło sztywno w uścisku czerwonego spojrzenia Maugrima. Widział, jak krew kapie, czarna i dymiąca, z kikuta ręki jego ojca. Wtedy poprzedni młot stał się niczym, niczym w porównaniu z ciosami, jakie zadawało jego umysłowi badanie Spruwacza. Nie mógł ruszyć się ani przemówić. Przerażenie było stworzeniem o ostrych pazurach, siedzącym mu w gardle. Wola Rakotha otaczała go zewsząd, dobijając się, łomocząc w drzwi jego istnienia. Żądając, by ustąpił, zadając jedno pytanie bez końca, aż Darien myślał, że oszaleje. Kim jesteś?! – wrzeszczał jego ojciec bezgłośnie, bez końca, dobijając się do wszystkich wrót duszy Dariena. Darien nic nie mógł uczynić. Z wyjątkiem niewpuszczenia go.

I udało mu się to. Nieruchomy, dosłownie sparaliżowany, stał przed obliczem najmroczniejszego boga wszystkich światów i powstrzymywał Maugrima. Jego własna moc znikła; nie mógł niczego zrobić, nie mógł niczego zażądać. Był tu niczym, z wyjątkiem jednego. Był dość silny, tak silny, jak nikt jeszcze w żadnym ze światów, dość by zatrzymać swój umysł w Starkadh: by zatrzymać swój sekret. Słyszał pytanie kierowane do niego wrzaskiem. Przybył tu właśnie po to, by odpowiedzieć na to pytanie, by ofiarować tę wiedzę jako prezent. Jednak ponieważ żądano od niego tego, ponieważ Maugrim chciał wyrwać mu ją, jak zrywa się szmatę z rany, zostawiając go pod spodem krwawiącego i nagiego, Darien rzekł w swej duszy „nie”. Dokładnie tak samo, jak uczyniła jego matka w tych lochach. Choć nie była tak silna. Była tylko śmiertelniczką, choć królową, i w końcu została złamana. A może nie całkiem. Nie dostaniesz ode mnie niczego, czego sam mi nie odbierzesz, powiedziała Rakothowi Maugrimowi. On zaśmiał się na to i rozpoczął odbieranie jej wszystkiego. Nie udało mu się jednak. Była przed nim otwarta, całkowicie. Maugrim obnażył i splugawił jej duszę, a kiedy skończył, porzucił ją niczym złamaną trzcinę, by została wykorzystana i zabita. Lecz nie złamano jej. Jakimś sposobem zostało w jej duszy źdźbło, do którego wciąż mogła przywrzeć pamięć o miłości, a Kimberly znalazła ją uczepioną tego źdźbła i zabrała stamtąd. By mogła urodzić dziecko, które stało tu teraz, odmawiając poddania się umysłem bądź duszą. Darien wiedział, że Rakoth może go zabić tak łatwo, jak on sam zabił urgachy czy łabędzie. Jednakże coś – nie był pewien co, lecz z pewnością coś ratował z ruiny swego życia przez ten opór. A potem, gdy czółenko Krosna Świata powoli przesunęło się wokół osi tej komnaty, gdy wszystko, wszystek czas, zawisł jakby w równowadze, Maugrim zaprzestał huraganowego natarcia i Darien stwierdził, że może poruszać się i mówić, gdyby zechciał. Rakoth Maugrim rzekł na głos: – Nawet Galadan, władca andainów, nie potrafił tu obronić swego umysłu przed mą wolą. Nic mi nie możesz zrobić. Mogę zakończyć twe życie na dziesięć tysięcy odmiennych sposobów nawet teraz, gdy tu stoimy. Mów, zanim umrzesz. Kim jesteś? Po co przybyłeś? A więc, pomyślał oszołomiony Darien, istnieje jeszcze droga, wciąż jest jeszcze szansa. Wydawało mu się, że usłyszał w jego głosie szacunek. Udowodnił swą wartość. Był bardzo, bardzo młody i nikt mu tu nie mógł udzielić rady, nikt nie udzielał mu rad od czasu, gdy Finn odszedł. Odrzucili go wszyscy i wszystko, nawet światło,

które nosił na czole. Cernan od Zwierząt spytał, czemu pozwolono mu żyć. Zbrojąc mury warowni swego umysłu, Darien szepnął: – Przybyłem, by przynieść ci podarunek. – Wyciągnął schowany w pochwie sztylet rękojeścią naprzód. W chwili, gdy to uczynił, młot uderzył ponownie, rozpoczynając nie dający się opisać, wstrząsający atak na jego umysł, jakby Maugrim był wściekłą bestią pieniącą się pod kruchymi murami, łomocącą o duszę Dariena, wrzeszczącą z wściekłości, że stawia mu się opór. Lecz stawiono mu opór, już po raz drugi. I po raz drugi zaprzestał ataku. Trzymał teraz sztylet i wyjął go z pochwy. Podszedł bliżej do Dariena. Był olbrzymi. Nie miał twarzy. Pazury jednej dłoni gładziły klingę z niebieską żyłką. Powiedział: – Niepotrzebne mi są podarki. Czegokolwiek zapragnę, od dziś do krańca czasu i dalej, będę w stanie sam sobie wziąć. Dlaczego miałbym chcieć błyskotkę zdradzieckich krasnoludów? Cóż znaczy dla mnie sztylet? Jest tylko jedna rzecz, jakiej pragnę i będę ją miał przed twą śmiercią: Pragnę wiedzieć, jak się nazywasz. Darien przybył, żeby mu to powiedzieć. By ofiarować wszystko, kim jest i może się stać, by ktoś, gdzieś, ucieszył się z jego obecności. Teraz mógł już mówić. Mógł poruszać się i widzieć. Spojrzał na to, co było za Rakothem, wyjrzał przez okna tej komnaty i zobaczył to, co czarne łabędzie widziały daleko na południu. Zobaczył pole walki tak wyraźnie, że rozpoznawał pojedyncze twarze walczących. Jego ojciec nie miał twarzy. Ze wstrząsem rozpoznał Lancelota, który toczył bój z całą ręką zakrwawioną, wymachując mieczem u boku siwobrodego mężczyzny, który władał błyszczącą włócznią. Za nimi szeregi mężczyzn, niektórzy konno, inni pieszo, zmagali się z naporem niewiarygodnie licznych sił Ciemności. Wśród nich – i Darien musiał mrugnąć powiekami, by upewnić się, że nie przywidziało mu się – mężczyzna, którego znał, ściskał zardzewiałą dzidę, którą pamiętał: to Shahar, jego przybrany ojciec, który był tak często poza domem, lecz który podrzucał go do góry i ściskał po powrocie. Darien widział, że nie był wojownikiem, niemniej jednak wytężał siły, naśladując swych przywódców z rozpaczliwym zdecydowaniem. Obraz zmienił się – wzrok innego łabędzia – i dostrzegł obleganych lios alfarów w innej części pola walki. Jednego z nich przypomniał sobie z poranka pod Letnim Drzewem. Jego srebrne włosy splamione były krwią. Kolejna perspektywa: tym razem wzniesienie, na południe od pola walki. Na tym wzgórzu stała jego matka. Darien nagle poczuł, że nie może złapać tchu. Spojrzał na nią z tak niemożliwie wielkiej odległości i wyczytał smutek w jej oczach, świadomość zbliżającej się zagłady. I uświadomił sobie, zupełnie jakby biały ogień zapłonął w jego sercu, że nie chce,

by zginęła. Nie chciał, żeby zginęło którekolwiek z nich: ani Lancelot, ani Shahar, ani ten siwowłosy mężczyzna z włócznią, ani białowłosa jasnowidząca, która stała za jego matką. Zdał sobie sprawę, że podzielał ich żal; to była jego własna udręka, to był ogień płynący przez niego. To było jego zmartwienie. Był jednym z nich. Ujrzał niezliczone wstrętne hordy rzucające się na malejącą armię Jasności: urgachy, svart alfarowie, slaugi, wszystkie narzędzia Spruwacza. Były ohydne. Nienawidził ich. Stał, spoglądając na świat pogrążony w wojnie i pomyślał o Finnie. W końcu, tu u samego kresu, wszystko wróciło do Finna, który powiedział Darienowi, że powinien próbować pokochać wszystko z wyjątkiem Ciemności. Tak zrobił. Był jednym z oblężonej armii, armii Jasności. Z własnej nieprzymuszonej woli wreszcie zaliczył się do jej szeregów. Oczy mu błyszczały i wiedział, że są niebieskie. Tak oto, w najpotężniejszej fortecy Mroku, Darien dokonał wyboru. A Rakoth Maugrim zaśmiał się. Był to śmiech boga, śmiech, który zabrzmiał, gdy z Rangat strzeliła w górę ognista ręka. Darien nie wiedział o tym. Wtedy jeszcze nie było go na świecie. Wiedział natomiast z przerażeniem, że ujawnił się. Okno komnaty wciąż pokazywało wysoką grań wznoszącą się nad polem bitwy. Pokazywało stojącą tam jego matkę. A Rakoth przyglądał się, gdy Darien patrzył na nią. Śmiech ucichł: Maugrim podszedł bardzo blisko. Darien nie mógł ruszyć się. Jego ojciec powoli uniósł kikut odciętej ręki i trzymał go nad głową Dariena. Krople czarnej krwi kapały i parzyły twarz Dariena. Nie mógł nawet krzyczeć. Maugrim opuścił rękę. Powiedział: – Nie musisz mi teraz niczego mówić. Wiem wszystko, co można wiedzieć. Myślałeś, że przyniesiesz mi prezent, zabawkę. Zrobiłeś coś więcej. Przyniosłeś mi z powrotem mą nieśmiertelność. Ty jesteś moim podarkiem! Tak miało być kiedyś. Lecz nie w taki sposób. I nie teraz, już nie! Jednak Darien stał, unieruchomiony wolą Rakotha Maugrima, i usłyszał, jak jego ojciec mówi: – Ty nie rozumiesz, prawda? Oni wszyscy byli głupcami, niewiarygodnymi głupcami! Pragnąłem jej śmierci, żeby nigdy nie urodziła dziecka. Nie mogę mieć dziecka! Czy nikt z nich tego nie rozumiał? Dziecko z mego nasienia wpisuje mnie w czas! Umieszcza me imię na Gobelinie i mogę umrzeć! Potem znów rozległ się śmiech i brutalne kreszenda triumfu przetaczały się nad chłopcem falami. Kiedy śmiech ucichł, Maugrim stał zaledwie kilka centymetrów od Dariena, przyglądając mu się ze swej przerażającej wysokości, z głębi czerni swego

kaptura. Rzekł głosem zimniejszym niż śmierć, starszym niż wirujące światy: – Ty jesteś tym synem. Teraz cię poznałem. I uczynię coś więcej niż tylko zabiję cię. Wypchnę twą żywą duszę poza mury czasu. Sprawię, że nigdy cię było! Jesteś w Starkadh, a tu mam moc, aby tego dokonać. Gdybyś umarł poza tymi murami, mógłbym być zgubiony. Nie teraz. Ty jesteś zgubiony. Nigdy nie żyłeś. Ja będę żył wiecznie i wszystkie światy są dziś moje. Wszystkie rzeczy we wszystkich światach. Darien nie mógł zrobić niczego, zupełnie niczego. Nie mógł nawet ruszyć się ani odezwać. Mógł tylko słuchać i słyszeć, jak Spruwacz znów mówi: – Wszystkie rzeczy we wszystkich światach, zacząwszy od tej błyskotki lios, którą nosisz. Wiem, co to jest. Chcę ją mieć, zanim wymażę twą duszę z Gobelinu. Sięgnął siłą swego umysłu – Darien poczuł znów jego dotyk – by przywłaszczyć sobie diadem, tak jak przywłaszczył sobie i zabrał sztylet. I stało się tak, iż w tym momencie duch Lisen z Puszczy, dla której wykonano tę rzecz Jasności dawno temu, sięgnął zza drugiej strony Nocy, zza grobu i dokonał swego ostatniego czynu: absolutnego wyrzeczenia się Ciemności. W twierdzy zła diadem zajaśniał. Zapłonął światłem słońca, księżyca i gwiazd, nadziei i obejmującej świat miłości, światłem tak czystym, tak olśniewająco jaskrawym, tak absolutnym, że Rakoth Maugrim został oślepiony cierpieniem, które mu to światło zadawało. Wrzasnął z bólu. Uchwyt, w którym ściskał Dariena, rozluźnił się tylko na krótką chwilę. To wystarczyło. Bowiem w tej krótkiej chwili Darien uczynił jedną jedyną rzecz, jaką mógł, by ogłosić wybór, którego dokonał. Zrobił krok naprzód, a diadem roztaczał wspaniały blask na jego czole, już dłużej nie wypierając się go. Chłopiec postawił ostatni krok na Najmroczniejszej Drodze i nadział się na sztylet, który trzymał jego ojciec. Na Lókdala, dar Seithra dla Colana tysiąc lat temu. I Rakoth Maugrim, oślepiony Światłem Lisen, śmiertelny, bowiem spłodził syna, zabił tego syna sztyletem krasnoludów i zabił go bez miłości w sercu. Konając, Darien usłyszał ostami wrzask swego ojca i wiedział, że usłyszano go w każdym zakątku Fionavaru, w każdym świecie wplecionym w czas dłonią Tkacza: dźwięk, który zwiastował odejście Rakotha Maugrima. Darien leżał na posadzce. W jego sercu tkwiła błyszcząca klinga. Gasnącym wzrokiem spojrzał przez wysokie okno i zobaczył, że walki ustały na równinie tak daleko stąd. Coraz trudniej było mu widzieć. Okno drżało i wszystko rozmywało mu się przed oczyma. Jednakże diadem wciąż świecił. Chłopiec podniósł rękę i dotknął go po raz ostatni. Okno zaczęło dygotać jeszcze silniej, tak samo podłoga. Z sufitu spadł kamień. Potem następny. Wszędzie dookoła Starkadh zaczynała walić się

w gruzy. Rozsypywała się w nicość w ruinie upadku Maugrima. Darien zastanawiał się, czy ktoś kiedyś zrozumie, co się stało. Łudził się taką nadzieją. Aby ktoś kiedyś mógł przyjść do jego matki i powiedzieć jej o wyborze, którego dokonał. Że wybrał Jasność i miłość. Zdał sobie sprawę, że była to prawda. Umierał z miłością, zabity Lókdalem. Flidais powiedział mu również, co oznacza ta część, podarunek, jaki wolno mu będzie ofiarować. On jednakże nie naznaczył niczyjego czoła wzorem z rękojeści, a poza tym nie chciałby obarczyć żadnej żywej istoty ciężarem swej duszy. Była to niemal jego ostatnia myśl. Zupełnie ostatnią było wspomnienie o bracie, który rzucał go w miękkie zaspy śnieżne, kiedy był jeszcze Darim i kiedy jeszcze był tam Finn, który kochał go i nauczył akurat tyle miłości, by zaniosła go do domu, do Jasności.

Rozdział 17 Dave usłyszał ostatni krzyk Rakotha Maugrima, a potem usłyszał, jak ten krzyk urywa się. Nastała chwila ciszy, oczekiwania, a potem zwaliła się na nich olbrzymia, grzmiąca lawina dźwięku z dalekiej północy. Wiedział, co to było. Wszyscy wiedzieli. W oczach miał łzy radości, spływały mu one po twarzy, nie mógł ich powstrzymać. Nie chciał ich powstrzymywać. I nagle wszystko stało się łatwe. Poczuł się, jakby zdjęto z niego ciężar, ciężar, którego dźwigania nawet nie był świadomy – ciężar, który zdawał się dźwigać od chwili, gdy narodził się w czasie. On i wszyscy inni wrzuceni w światy, które spoczywały w cieniu Ciemności. Rakom Maugrim nie żył. Dave nie wiedział, jakim cudem, lecz wiedział, że to prawda. Spojrzał na Torca i dostrzegł szeroki, bezradny uśmiech wykwitający na twarzy mężczyzny. Nigdy nie widział Torca takim. Dave nagle wybuchnął śmiechem na pobojowisku z czystej radości, że jest w tej chwili żywy. Przed nimi svart alfarowie wpadli w popłoch i uciekli. Urgachy kręciły się bezładnie w chaosie dezorganizacji. Slaugi zderzały się ze sobą, powarkując ze strachu. Następnie i one zawróciły przed wojskami Jasności i zaczęły uciekać na północ, która już nie była bezpiecznym schronieniem. Dave wiedział, że slaugi zostaną odnalezione i wybite. Zostaną unicestwione. Dalrei i lios alfarowie już je ścigali. Po raz pierwszy w ciągu tego długiego, strasznego dnia Dave usłyszał śpiew lios alfarów i na dźwięk chwały ich pieśni serce w nim rosło tak, że omal nie pękło. Tylko wilki trzymały się jeszcze przez jakiś czas na zachodnim skrzydle. Jednakże były teraz osamotnione i mniej liczne, a wojownicy Brenninu pod wodzą Artura Pendragona dosiadającego raithena i władającego błyszczącą Królewską Włócznią, jakby była to sama Jasność, wyrzynali je niczym sierpy koszące łany zboża. Dave i Torc, śmiejąc się i płacząc, pogalopowali za urgachami i svart alfarami. Sorcha był z nimi, jadąc obok swego syna. Slaugi powinny być szybsze od ich koni, lecz nie były. Sześcionogie potwory zdawały się teraz słabe i pozbawione celu. Potykały się, zataczały na wszystkie strony, zrzucały jeźdźców, padały. Teraz było łatwo, było cudownie. Lios alfarowie śpiewali wokół, a zachodzące słońce rzucało na nich swój blask z bezchmurnego letniego nieba. – Gdzie jest Ivor? – nagle krzyknął Torc. – I Levon? Dave poczuł nagły spazm strachu, który jednak szybko ustąpił. Wiedział, gdzie będą. Zatrzymał swego konia, a pozostali uczynili to samo. Wrócili przez zakrwawione pobojowisko usiane trupami i rannymi, aż do wzgórza na południe od pola walki. Z daleka już widzieli Avena, który klęczał przy ciele swego najmłodszego

syna. Zsiedli z koni i wspięli się po zboczu w świetle późnego popołudnia. Wielki spokój zdawał się otaczać to miejsce. Levon dostrzegł ich. – Nic mu nie będzie – oświadczył, podchodząc. Dave pokiwał głową, po czym wyciągnął ręce i uściskał Levona z całych sił. Ivor podniósł głowę. Wypuścił dłoń Tabora i podszedł do nich. Oczy mu błyszczały pomimo zmęczenia. – Nic mu nie będzie – powtórzył. – Dzięki magowi i Arturowi nic mu nie będzie. – I Pwyllowi – powiedział cicho Teyrnon. – To on się domyślił. Nigdy bym go nie złapał bez tego ostrzeżenia. Dave poszukał wzrokiem Paula i zauważył, że ten stoi na uboczu, nieco dalej na grani. Nawet teraz, pomyślał. Zastanawiał się, czyby nie podejść, lecz nie chciał się narzucać. W tej chwili Paul wydawał się bardzo zamknięty w sobie, bardzo potrzebujący odosobnienia. – Co się stało? – ktoś spytał. Dave spojrzał w dół. Powiedział to Mabon z Rhoden, który leżał na noszach w pobliżu. Książę uśmiechnął się do niego i mrugnął. Potem powtórzył: – Czy ktoś wie dokładnie, co się stało? Dave dostrzegł Jennifer zbliżającą się do nich. Jej twarz jaśniała delikatnym blaskiem, który jednakże nie mógł ukryć głębokiej studni smutku w jej oczach. Zanim ktokolwiek się odezwał, Dave doznał niespodziewanego przebłysku zrozumienia. – To był Darien – powiedziała Kim, również podchodząc. – Nie wiem jednak, jak. Chciałabym to wiedzieć. – Ja też – rzekł Teyrnon. – Nie potrafiłem jednak sięgnąć wzrokiem tak daleko, gdy to się stało. – Ajatak – rozległ się trzeci głos, bardzo łagodnie, bardzo wyraźnie. Wszyscy odwrócili się do Gereinta. To stary, ślepy szaman z Równiny przełożył na słowa ostatnie życzenie umierającego Dariena. W słabym świetle i głęboko utkanym spokoju, który nastał, rzekł: – Sądziłem, że może istnieć jakiś powód, bym poleciał z Taborem. To było właśnie to. Nie mogłem brać udziału w bitwie, lecz stojąc tu, byłem wystarczająco daleko na północy, by wysłać swą świadomość do Starkadh. Przerwał i spytał łagodnie: Gdzie jest Królowa? I Dave przez chwilę był zbity z tropu, lecz Jennifer powiedziała: – Tu jestem, szamanie. Gereint odwrócił się w stronę dźwięku jej głosu. Powiedział: – On nie żyje, pani. Przykro mi powiedzieć, że to dziecko nie żyje. Jednakże przez dar mej ślepoty zobaczyłem, czego dokonał. Wybrał Jasność pod koniec. Diadem Lisen zajarzył się na jego czole, a chłopiec rzucił się na sztylet i zginął w taki

sposób, że Maugrim zginął wraz z nim. – Lókdal! – wykrzyknęła Kim. – Oczywiście. Rakoth zabił bez miłości, więc zginął! Och, Jen. Mimo wszystko miałaś rację. Tak strasznie miałaś rację. – Płakała i Dave zobaczył, że Jennifer Lowell, która była Guinevere, też teraz płakała, choć bezgłośnie. Opłakiwała swe dziecko, które wybrało Najmroczniejszą Drogę i wreszcie dotarło do jej kresu, samotne i tak daleko stąd. Dave zobaczył, że najwyższa kapłanka Jaelle, która już nie była tak ozięble arogancka – to widać było nawet w sposobie jej poruszania się – podchodzi do Jennifer, by ją pocieszyć, wziąć ją w ramiona. Tyle różnych rzeczy walczyło ze sobą o miejsce w jego sercu: radość i zmęczenie, głęboki smutek, ból i nieskończona ulga. Odwrócił się i zszedł po zboczu wzgórza. Szedł południowym obrzeżem tego, co jeszcze tak niedawno było polem walki, na którym Jasność miała zginąć i zginęłaby, gdyby nie dziecko Jennifer. Dziecko Guinevere. Był ranny w wielu miejscach i powoli doganiało go wyczerpanie. Pomyślał o swoim ojcu po raz drugi tego dnia, stając na krawędzi pobojowiska i patrząc na trupy. Lecz jeden z nich nie był trupem. Czy to stare wyobcowanie nigdy go nie opuści? zastanawiał się Paul. Nawet tutaj? Nawet teraz, w chwili gdy padły wieże Ciemności? Czy zawsze będzie czuł się w ten sposób? A odpowiedź, która napłynęła do niego we wnętrzu jego umysłu, miała postać kolejnego pytania: Jakie miał prawo, by pytać? Żył dzięki dobrej woli Mórnira. Poszedł na Letnie Drzewo, by umrzeć, mianowany zastępcą przez starego króla, Ailella, który opowiedział mu o cenie mocy podczas gry w szachy, która wydawała się odbyć wieki temu. Poszedł umrzeć, lecz został odesłany. Wciąż żył: Dwukrotnie Narodzony. Był Panem Letniego Drzewa, a za moc trzeba było płacić. Był naznaczony, mianowany, by stać na uboczu. I w tej chwili, gdy wszędzie wokół niego cicha radość mieszała się z cichym smutkiem, Paul wibrował obecnością swej mocy w sposób, jakiego nigdy przedtem nie zaznał. Została jeszcze jedna rzecz, która miała się wydarzyć. Coś się szykowało. Nie wojna; Kim miała rację co do tego, tak samo jak co do tak wielu rzeczy. Jego moc nie jest mocą wojny i nigdy nią nie była. Tak bardzo starał się uczynić z niej nią, znaleźć sposób spożytkowania jej, ukierowania do walki. Jednakże od samego początku tym, co posiadał, była siła oporu, sprzeciwu, zaparcia się Ciemności. Był obroną, nie orężem ataku. Był symbolem Boga, potwierdzeniem życia przez samo swe istnienie,

przez sam fakt bycia żywym. Nie czuł chłodu zimy Maugrima, spacerując bez płaszcza w dziką noc. Później to on ostrzegł przed Duszodzierżcą na morzu, on wydał krzyk, który sprowadził Liranana im na pomoc. A potem znów, po raz drugi, by ocalić im życie na skałach w zatoce Anor. On był przejawem życia, sokiem Letniego Drzewa, które wyrasta z zielonej ziemi, by pić deszcz z nieba i witać słońce. Teraz w jego wnętrzu, kiedy skończyła się wojna, kiedy Maugrim zginął, ten sok zaczął żywiej krążyć. Ręce mu drżały, czuł, że coś rośnie, buduje się, głęboko i bardzo silnie. Tętno Boga, które było jego własnym. Spojrzał na cichą równinę. Na północy i zachodzie najwyższy król Aileron wracał z Arturem po jednej stronie, a Lancelotem po drugiej. Słońce zachodziło za nimi trzema, tworząc aureole blasku w ich włosach. To są postaci bitwy, pomyślał Paul: wojownicy w służbie Machy i Nemain, bogiń wojny. Tak jak była nią Kimberly z wzywającym Baelrathem na dłoni, jak był Tabor i jego lśniący wierzchowiec, dar Dany zrodzony z czerwonego księżyca. I nawet jak Dave Martyniuk z swą gigantyczną pasją w bitwie, z darem Ceinwen u boku. Dar Ceinwen. Paul był szybki. Przez całe życie obdarzony był intuicyjną zdolnością tworzenia związków, jakich inni nawet nie dostrzegali. Odwracał się w chwili, gdy myśl ta mu zaświeciła w głowie niczym żagiew. Odwracał się z krzykiem na ustach, by poszukać Dave’a. Niemal zdążył. Tak samo Dave. Gdy na wpół pogrzebana, dzika postać wyskoczyła spod stosu trupów, refleks Dave’a zwyciężył ze zmęczeniem. Dave odwrócił się, unosząc ręce gestem obrony. Gdyby postać rzuciła mu się gardła czy serca, Dave odtrąciłby go. Lecz napastnik nie chciał odebrać mu życia, jeszcze nie teraz. W tym ostatnim, najwyższym momencie śmignęła precyzyjnie i nieomylnie ręka, która sięgnęła do boku Dave’a, a nie do jego gardła czy serca, która sięgnęła i znalazła klucz do tego, czego od tak dawna pragnęła. Rozległ się trzask zerwanego sznura. Dave usłyszał krzyk Paula Schafera na wzniesieniu. Chwycił za topór, lecz było już za późno. Dużo za późno. Podniósłszy się z wdziękiem po przekoziołkowaniu i upadku w odległości trzech metrów, Galadan stał w blasku zachodzącego słońca na zakrwawionej ziemi Andarien i trzymał w ręku Róg Oweina. Wtedy Wilczy Władca andainów, który śnił sen od tylu lat, który czynił nie kończące się starania – nie o władzę, nie o panowanie nad kimkolwiek czy czymkolwiek, lecz o czystą anihilację, o kres wszystkiego – zadął w ten potężny róg z całej siły swej zgorzkniałej duszy i wezwał Oweina i Dzikie Łowy na koniec świata. Kim usłyszała, jak Paul wykrzykuje ostrzeżenie, a potem w tej samej chwili

wszystkie inne dźwięki zdały się ucichnąć, posłyszała bowiem róg po raz drugi. Jego dźwięk to Jasność, przypomniała sobie. Nie mogą go usłyszeć słudzy Ciemności. Przedtem był poświatą księżyca na śniegu i mroźnymi, odległymi gwiazdami tej nocy, gdy Dave zadął weń przed grotą, by uwolnić Łowy. Teraz było inaczej. To Galadan grał na nim: Galadan, który żył od tysiąca lat w samotnej, aroganckiej goryczy po tym, gdy Lisen odtrąciła go i umarła. Narzędzie Maugrima, lecz wiecznie pragnące spełnienia własnych zamiarów, swego jedynego, niezmiennego zamiaru. Dźwięk rogu, w który włożył swą duszę, był światłem żałobnych świec w pełnym cieni, pustym miejscu; był sierpem księżyca płynącym wśród zimnych, pchanych wiatrem chmur; był pochodniami widzianymi z daleka w ciemnym lesie, mijającymi, lecz nigdy nie zbliżającymi się dość blisko, by ogrzać swym blaskiem; był posępnym brzaskiem na zimowej plaży; bladym, upiornym światłem ogników w oparach bagien Llychlyn; był wszystkimi światłami, które nie dawały ciepła ani pociechy, które tylko opowiadały o schronieniu gdzie indziej, dla kogoś innego. Potem dźwięk ucichł i obrazy znikły. Galadan opuścił róg. Na jego twarzy malował się wyraz osłupienia. Powiedział z niedowierzaniem: – Usłyszałem go. Jakim sposobem usłyszałem Róg Oweina? Nikt mu nie odpowiedział. Nikt się nie odezwał. Wszyscy patrzyli w niebo. I w tym momencie pojawił się tam Owein i widmowi królowie Dzikich Łowów, a przed nimi wszystkimi, dobywając morderczego miecza wraz z pozostałymi, jechało dziecko na bladej Iselen. Dziecko, które było Finnem dan Shaharem. Które teraz było śmiercią. Usłyszeli, jak Owein krzyczy w dzikiej, chaotycznej ekstazie. Usłyszeli jęk siedmiu królów. Zobaczyli, jak snują się niczym dym na tle blasku słońca. – Oweinie, zatrzymaj się! – krzyknął Artur Pendragon z całą władczością, jaką mógł wyrazić jego dźwięczny głos. Lecz Owein zatoczył krąg nad jego głową i zaśmiał się. – Nie możesz spętać mnie, wojowniku! Jesteśmy wolni, mamy dziecko, czas, by zaczęły się Łowy! I już królowie spadli z niebios, dziko niszczycielscy i niezniszczalni, przypadkowa nić chaosu w Gobelinie. Już wydawało się, że ich miecze błyszczą od krwi. Będą jechać bez końca i zabijać, aż nie zostanie już nic do zabicia. Jednakże w tym momencie Kim zobaczyła, że zawahali się, ściągnęli wodze swych rozpędzonych koni z dymu. Usłyszała, jak podnoszą swe upiorne głosy w jękliwej dezorientacji. Zobaczyła, że dziecko nie towarzyszyło im w drodze ku ziemi. Finn sprawiał wrażenie cierpiącego i nieszczęśliwego, a jego biały koń wierzgał i stawał dęba w czerwieniejącym blasku zachodu słońca. Chłopiec coś krzyczał. Kim nie słyszała.

Nie rozumiała. W świątyni Leila wrzasnęła. Usłyszała dźwięk rogu. Eksplodował w jej głowie. Ledwo mogła zebrać myśli. Jednakże potem zrozumiała. I krzyknęła jeszcze raz z udręki, gdy kontakt ponownie został nawiązany. Nagle ujrzała pobojowisko. Była na niebie nad Andarien. Jaelle stała na wzniesieniu poniżej razem z najwyższym królem, Guinevere i wszystkimi. Skierowała jednakże wzrok ku niebu i zobaczyła: Oweina, groźnych królów i dziecko, którym był Finn, którego kochała. Krzyknęła po raz trzeci głośno w świątyni i z całych sił swego myślogłosu na niebie daleko na północy: Finnie, nie! Wróć! To ja, Leila. Nie zabijaj ich! Wróć! Dostrzegła, że zawahał się i odwrócił do niej. Całą jej głowę przeszywał biały, rozrywający ból. Miała wrażenie, że jest rozszarpywana na strzępy. On spojrzał na nią i wtedy wyczytała dystans w jego oczach, to, jak jest daleko stąd – jak daleko poza jej zasięgiem. Zbyt daleko. Nawet nie odpowiedział. Odwrócił się. Usłyszała, jak Owein szydzi z wojownika, zobaczyła, jak królowie wyciągają swe płonące miecze. Otaczał ją ogień; krew była na niebie i ścianach świątyni. Widmowa biała klacz Finna wyszczerzyła do niej zęby i zabrała chłopca. Leila wyszarpnęła się rozpaczliwie z rąk kogoś, kto ją trzymał. Shalhassan z Cathalu zatoczył się do tyłu. Zobaczył, że dziewczyna kroczy naprzód, potyka się, niemal upada. Wyprostowała się, dotarła do ołtarza i wzięła topór. – W imię bogini, nie! – krzyknęła z przerażeniem jedna z kapłanek, zasłaniając dłonią usta. Leila nie słyszała jej. Wrzeszczała daleko stąd. Podźwignęła topór Dany, który tylko najwyższa kapłanka miała prawo podźwignąć. Uniosła go wysoko nad głowę i spuściła go z hukiem, grzmotem i echem na kamienny ołtarz. Czyniąc to, krzyknęła raz jeszcze, budując stopnie mocą topora, mocą Dany, wspinając się na ich szczyt niczym na potężny mur, by cisnąć rozkaz myślowy: Finnie, rozkazuję ci. W imię Dany, w imię Jasności! Wróć! Wróć do mnie do Paras Derval! Osunęła się na kolana w świątyni, wypuszczając z rąk topór. Nic jej nie zostało; była pusta, była skorupą. Jeśli to nie wystarczy, wszystko zostało zmarnowane, zmarnowane w najbardziej gorzki sposób. Finn odwrócił się. Powściągnął swą pędzącą klacz i zmusił ją do zawrócenia, by stanąć znów twarzą w twarz z bezcielesnym duchem Leili. Koń stanął dęba, wściekle stawiając opór. Klacz była cała z dymu i ognia. Żądała krwi. Finn ściskał wodze obiema rękoma, powstrzymując ją w miejscu w przestworzach. Spojrzał na Leilę

i wtedy zobaczyła, że teraz ją poznawał, że wrócił wystarczająco blisko, by ją poznać. Tak więc powiedziała cicho przez kontakt myślowy, który ją z nim łączył, choć nie zostało już jej nic mocy, jedynie smutek, jedynie miłość: Och, Firmie, proszę, wróć. Proszę, wróć do mnie. Spostrzegła wtedy, jak jego oczy z dymu i cienia rozszerzają się w sposób, który zapamiętała z minionych czasów, kiedy jeszcze był kimś innym. A potem, tuż zanim straciła przytomność, wydało jej się, że usłyszała jego głos mówiący w jej umyśle tylko jedno słowo, lecz jedyne, jakie miało znaczenie: jej imię. W pierścieniu nie było nawet najmniejszej iskierki i Kim wiedziała, że jej tam nie będzie. Była bezsilna, pozbawiona wszystkiego, oprócz litości i zmartwienia, co nie liczyło się zupełnie. Część jej umysłu szaleńczo, rozpaczliwie zdawała sobie sprawę, że to ona uwolniła Łowy tej nocy na obrzeżu Pandaran. Jakże mogła wtedy nie widzieć, co się stanie? A jednak wiedziała również, że bez interwencji Oweina nad rzeką Adein lios i dalrei zginęliby. Nigdy nie zdążyłaby dotrzeć do krasnoludów na czas. Aileron i ludzie z Brenninu walczący samotnie zostaliby rozerwani na strzępy. Prydwen wróciłby z Cader Sedat i zastał przegraną wojnę i triumfującego Rakotha Maugrima. Owein ocalił ich wtedy. By ich teraz zgubić, jak się zdawało. Tak biegły jej myśli w chwili, gdy Finn oderwał swego białego wierzchowca od pozostałych na niebie i skierował go na południe. Kim zasłoniła usta dłońmi; usłyszała Jaelle, która szepnęła coś. Nie dosłyszała, co to było. Usłyszała natomiast krzyk Oweina, który wołał Finna. Królowie niebios zawyli. Finn zmagał się ze swym koniem, który zareagował na okrzyk Oweina. Klacz rzucała się i podskakiwała w przestworzach, wierzgając kopytami. Jednakże Finn trzymał się mocno; kołysząc się w siodle, szarpał za wodze, odciągając ją na południe, jak najdalej od królów, od Oweina, od krwi zbliżających się łowów. I znów Jaelle coś szepnęła i w dźwięku tym słychać było serdeczny ból. Finn kopnął wierzgającego konia. Klacz zarżała z wściekłego sprzeciwu. Zawodzenie królów przypominało wycie zimowej zamieci. Byli z dymu i mgły, mieli ogniste miecze, byli zagładą na czerwieniejącym niebie. Wtem zawodzenie zmieniło się. Wszystko się zmieniło. Kim krzyknęła na głos z bezradnej grozy i żałości. Bowiem w oddali, na zachodzie, nad zachodzącym słońcem, Iselen zrzuciła swego jeźdźca, jak uczyniła to Imraith-Nimphais, lecz nie z miłości. I Finn dan Shahar, zrzucony z wielkiej wysokości, nie będący już dłużej dymem i cieniem, stając się znów śmiertelnym chłopcem, podczas upadku odzyskując swój kształt, spadł głową naprzód na równinę Andarien i leżał tam nieruchomo. Nikt nie zatrzymał tego upadku. Kim przyglądała się jego upadkowi na ziemię,

widziała, jak leży na niej bezwładnie, i wyraźnie, boleśnie stanęła jej przed oczami ta zimowa noc przy Puszczy Pendaran, gdy wędrujący ogień, który nosiła, zbudził Dzikie Łowy. Nie przestrasz jej. Jestem tutaj, rzekł Finn do Oweina, który górował nad nią na czarnym rumaku. Finn zbliżył się, dosiadł widmowo białej Iselen wśród królów i odmienił się, stał się sam dymem i cieniem. Dzieckiem na czele Łowów. Już nie. Nie był już jeźdźcem Iselen na niebie, mknącym wśród gwiazd. Był znów śmiertelny, spadł i prawdopodobnie już nie żył. Jednakże jego upadek znaczył coś, mógł coś znaczyć. Jasnowidząca w Kim chwyciła ten obraz i wystąpiła naprzód, by przełożyć go na słowa. Jednakże Loren, zdjęty był tym samym. Trzymając laskę Amairgena wysoko w powietrzu, spojrzał w górę na Oweina i siedmiu królów. Królowie zawodzili na glos, powtarzając wciąż te same słowa, a dźwięk ich głosów świszczał jak wicher nad Andarien. – Jeździec Iselen zginął! – krzyczeli Dzicy Łowcy ze strachu i rozpaczy, i pomimo całego smutku Kim poczuła budzącą się nadzieję, gdy Loren posłał swój, głos ponad wrzawę czynioną przez królów w powietrzu. – Oweinie! – krzyknął. – Dziecko znów zginęło, nie możecie jechać. Nie możecie polować w przestworzach niebios! Za Oweinem i jego czarnym rumakiem królowie Dzikich Łowów zataczali wściekłe kręgi. Owein jednakże trzymał nieruchomego Cargailla nad głową Lorena, a gdy przemówił, jego głos zabrzmiał zimno i bezlitośnie. – To nieprawda – oświadczył. – Jesteśmy wolni. Moc nas wezwała i nadała nam moc. Nie ma tu nikogo, kto by nas ujarzmił! Pojedziemy i ugasimy naszą stratę krwią! Uniósł miecz, którego klinga była czerwona w słońcu i spiął dzikiego Cargaila, by czarny jak noc stanął dęba wysoko nad nimi. Wycie królów zmieniło się z żalu w wściekłość. Zaprzestali wystraszonego krążenia po niebie i ustawili swe siwe konie za Cargailem. A więc, wszystko poszło na marne, pomyślała Kim. Oderwała spojrzenie od Łowów, by spojrzeć na wykręcone ciało Finna, leżące bezwładnie na ziemi. To nie wystarczyło. Jego upadek, odejście Dariena, Diarmuida, śmierć Kevina, pokonanie Rakotha. Wszystko to było za mało i tu wreszcie, u kresu, miało spełnić się odwieczne pragnienie Galadana. Biała Iselen, już bez jeźdźca, błysnęła na niebie za jeźdźcami Łowów. Osiem mieczy zamachnęło się swobodnie i dziewięć koni wierzgnęło kopytami, gdy Łowcy gotowali się do odjazdu przez zachód słońca w mrok. – Posłuchajcie! – krzyknął Brendel z lios alfarów. W chwili gdy to mówił, Kim usłyszała śpiew płynący ponad kamienistym

gruntem gdzieś zza ich pleców. Zanim jeszcze odwróciła się, wiedziała już, kto to musi być, bowiem znała ten głos. Przez spustoszoną równinę Andarien, przebywając odległość wielkimi krokami giganta, szedł Ruana z paraiko, by spętać Dzikie Łowy, jak uczynił to Connla dawno temu. Owein powoli opuścił miecz. Za nim królowie zamilkli na niebie. W tej ciszy wszyscy usłyszeli słowa, które śpiewał Ruana, podchodząc bliżej: Gdy się ogień ze snu zbudzi Królów wezwie granie rogu Nie utrzymasz w pętach ludzi Co z Oweina Twierdzy progu Mkną, a galop ich nie trudzi Z dzieckiem odebranym bogu. Stanął między nimi, wciąż śpiewając głębokim, odwiecznym głosem. Wysunął się na przód wzniesienia, wymijając Lorena i zatrzymawszy się, spojrzał w górę na Oweina i przerwał śpiew. Wtedy w rozległej ciszy Ruana krzyknął: – Królu Nieba, schowaj swój miecz! Narzucam ci swą wolę! A jestem tym, którego woli musisz być posłuszny. Jestem spadkobiercą Connli, który spętał was i uśpił słowami, które przed chwilą zanuciłem. Owein drgnął. Rzekł buntowniczo: – Zostaliśmy wezwani. Jesteśmy wolni! – A ja was ponownie ujarzmię! – odparł Ruana głębokim i pewnym głosem. – Connla nie żyje, lecz moc jego spętania żyje we mnie, paraiko bowiem nigdy jeszcze nie zabili. A choć jesteśmy odmienieni na wieki, tyle jeszcze zostało mi tego, czym byliśmy niegdyś. Z waszego długiego snu przebudziło was jedynie przybycie dziecka. Dziecko zginęło, Oweinie. Zginęło tak jak wtedy, gdy Connla po raz pierwszy uśpił was. Mówię raz jeszcze: schowajcie swe miecze! Na potęgę zaklęcia Connli, narzucam wam swą wolę! Przez chwilę, chwilę najbardziej przesyconą mocą od czasów, gdy utkano światy, Owein wisiał bez ruchu w przestworzach nad nimi. Potem powoli, bardzo powoli, spuścił rękę i wsunął miecz do pochwy u boku. Z zimnym westchnieniem siedmiu królów uczyniło to samo. Owein spojrzał z góry na Ruanę i rzekł w połowie rozkazująco, w połowie błagalnie: – Ale to nie będzie na zawsze? Ruana odparł cicho: – Nie może być na zawsze, panie Oweinie, ani z powodu zaklęcia Connli, ani waszego miejsca w Gobelinie. Łowy zawsze będą częścią światów Tkacza – wszystkich. Jesteście elementem losowym, który daje nam wolność. Jednakże tylko pętając was więzami snu, możemy przeżyć. Tylko snu, Królowie Niebios. Znów będziesz jeździł, ty i twoich siedmiu królów Łowów i pojawi się kolejne dziecko, zanim nastąpi kres czasów. Gdzie będziemy my, dzieci dłoni Tkacza, nie wiem, lecz oświadczam ci teraz, a mówię prawdę, że zanim Gobelin zostanie ukończony, wszystkie światy jeszcze będą twoje, jak niegdyś.

W jego głębokim głosie pobrzmiewała nuta proroctwa, prawdy, która zapanowała nad czasem. Ruana rzekł: – Jednakże tymczasem, tu i teraz, musisz być posłuszny mej woli, dziecko bowiem znów zginęło. – Tylko dlatego – powiedział Owein z goryczą, która przecięła powietrze równie ostro, jak mogłaby to uczynić klinga jego nagiego miecza. – Tylko dlatego – przyznał z powagą Ruana. Wtedy Kim zrozumiała, jak mało brakowało, by ponieśli klęskę. Spojrzała w stronę miejsca, gdzie spadł Finn i zobaczyła, że podszedł tamjakis mężczyzna i klęczał przy chłopcu. Początkowo nie wiedziała, kto to, a potem domyśliła się. Owein znów przemówił, lecz teraz bez goryczy, którą zastąpiła cicha rezygnacja. Powiedział: – Czy znów mamy udać się do groty, następco Connli? – Tak – odparł Ruana z wzniesienia, patrząc w niebo. – Macie tam się udać i spocząć na kamiennych łożach – ty i siedmiu królów. A ja pójdę tam za wami i drugi raz utkam zaklęcie Connli, by spętać was więzami snu. Owein uniósł rękę. Przez chwilę trwał tak, szary cień na czarnym koniu z czerwonymi klejnotami w koronie, błyszczącymi w zachodzącym słońcu. Następnie skłonił się Ruanie, podporządkowany woli giganta, i spuścił rękę. Nagle Dzikie Łowy pomknęły jak błyskawica na południe, do jaskini na obrzeżu puszczy Pendaran, w pobliżu drzewa rozszczepionego piorunem tysiące tysięcy lat temu. Ostatnia leciała pozbawiona jeźdźca Iselen, której biały ogon powiewał za nią niczym kometa, widoczna nawet jeszcze po tym, gdy konie królów znikły już z oczu. Oszołomiona siłą emocji minionych wydarzeń, Kim zobaczyła, że Jaelle szybko idzie wzdłuż grani do miejsca, gdzie leży Finn. Paul Schafer powiedział coś zwięźle Aileronowi, po czym ruszył w ślad za najwyższą kapłanką. Kim odwróciła od nich wzrok i spojrzała wysoko w górę na twarz Ruany. Jego oczy były takie, jakimi je zapamiętała: głęboko, spokojnie współczujące. Spoglądał na nią z góry, czekając. Powiedziała: – Ruano, jakim cudem zdążyłeś? Ledwo zdążyłeś? Potrząsnął głową powoli. – Byłem tu od chwili, gdy pojawi) się smok. Obserwowałem z tyłów – nie chciałem zbliżać się do wojny. Lecz kiedy zawaliła się Starkadh, kiedy wojna skończyła się, a Wilczy Władca zadął w róg, zdałem sobie sprawę, co mnie tu ściągnęło. – Co, Ruano? Co cię tu ściągnęło? – Jasnowidząca, to, co uczyniłaś w Khath Meigol, zmieniło nas na zawsze. Gdy przyglądałem się, jak mój lud wyrusza do Eridu, zrozumiałem, że Baelrath jest mocą wojenną, wezwaniem do boju – i że nie unicestwiłaby ona nas, tak jak stałoby się, gdybyśmy tylko poszli na wschód z dala od wojny, by oczyścić zmarłych od deszczu,

jakkolwiek było to konieczne. Sądziłem, że to nie wystarczy. Kim nic nie powiedziała. Ściskało ją w gardle. Ruana oświadczył: – Wobec tego postanowiłem udać się na zachód zamiast na wschód. Wyruszyć w podróż wszędzie tam, gdzie może być wojna, aby zobaczyć, czy nie istnieje jakaś ważniejsza rola, jaką paraiko powinni odegrać w tym, co nadejdzie. Coś wewnątrz gnało mnie przed siebie. Był we mnie gniew, jasnowidząca, i nienawiść do Maugrima, a nic z tego przedtem nie czułem. – Wiem o tym – powiedziała Kim. – Żal mi z tego powodu, Ruano. Znów potrząsnął głową. – Nie smuć się. Ceną naszej świętości byłyby Dzikie Łowy pędzące swobodnie i śmierć wszystkich tu zgromadzonych ludzi. Czas już był, jasnowidząca Brenninu, czas już od dawna, by prawdziwie zaliczyć paraiko do szeregów armii Jasności. – Przebaczono mi więc? – spytała nieśmiałym głosem. – Wybaczono ci podczas kaniom. Przypomniała sobie: widmowe postaci Kevina i Ysannne, które snuły się wśród niezliczonych tłumów zmarłych paraiko, darzonych przez nich czcią, odzyskanych wraz z nimi głębokim czarem śpiewu Ruany. Pokiwała głową. – Wiem – powiedziała. Ich dwoje otaczała cisza. Kim podniosła głowę i spojrzała na poważnego, siwowłosego giganta. – Będziesz teraz musiał odejść? Żeby pójść za nimi do groty? – Wkrótce – odparł. – Jednakże wydaje mi się, że jeszcze coś ma się tu wydarzyć, więc zostanę, by zobaczyć. Na te słowa uśpione przeczucie ożyło również w Kimberly. Wyminęła spojrzeniem Ruanę i dostrzegła Galadana na równinie otoczonego mnóstwem ludzi, z których większość była jej znana. Mieli wyciągnięte miecze i napięte haki wycelowane w serce Wilczego Władcy, lecz żaden z nich nie poruszył się ani nie odezwał; tak samo Galadan. W pobliżu kręgu stał Artur z Guinevere i Lancelotem. Na zachodzie Paul Schafer klęczał przy zwłokach Finna dan Shahara. Kiedy Leila uniosła topór, Jaelle wiedziała o tym. Jakże najwyższa kapłanka mogłaby o tym nie wiedzieć? Było to świętokradztwo największe z możliwych. A jednak jakoś zupełnie jej to nie zaskoczyło. Usłyszała – wszystkie kapłanki we Fionavarze usłyszały – jak Leila trzasnęła toporem w kamienny ołtarz i rozkazała Firmowi wrócić do niej. Źródłem tego rozkazu była moc krwi topora Dany. Jaelle ujrzała, jak mglista postać chłopca na widmowym koniu na niebie zaczyna odjeżdżać i zobaczyła, jak spadł. Wtedy pojedynczy paraiko pojawił się wśród nich i spętał Łowy zaklęciem Connli. Jaelle zobaczyła, jak pomknęły na południe. Dopiero gdy znikli, poszła na zachód, gdzie leżał Finn. Najpierw szła, jednak

potem zaczęła biec, dla dobra Leili chcąc dotrzeć na czas. Czuła, że diadem podtrzymujący jej włosy zsuwa się, lecz nie zatrzymała się, by go podnieść. Biegnąc z rozwianymi włosami, przypomniała sobie ostatnio nawiązany myślowy kontakt, kiedy Leila w świątyni usłyszała, jak Zielona Ceinwen zatrzymuje Łowy na zbroczonych krwią brzegach Adein. Jaelle przypomniała sobie słowa, które sama wtedy powiedziała głosem bogini: W tym jest śmierć, rzekła, wiedząc, że to prawda. Dotarła do miejsca, gdzie leżał chłopiec. Jego ojciec już tam był. Pamiętała Shahara jeszcze z czasów, gdy wrócił do domu z wojny w miesiącach po narodzinach Dariena, w czasie gdy kapłanki Dany wtajemniczone w sekret pomagały Vae opiekować jej nowym dzieckiem. Mężczyzna siedział na ziemi, trzymając głowę syna na kolanach. Stwardniałymi dłońmi bez końca głaskał czoło chłopca. Bez słowa podniósł głowę na powitanie Jaelle. Finn leżał nieruchomo z zamkniętymi oczyma. Spostrzegła, że znów był śmiertelny. Wyglądał tak samo jak w dniach dziecinnej gry, takieny na trawniku na końcu Alei Kowadeł. Kiedy Leila z zawiązanymi oczyma wezwała go na Najdłuższą Drogę. Ktoś jeszcze zbliżył się. Jaelle obejrzała się przez ramię i zobaczyła, że był to Pwyll. Podał jej srebrny diadem. Żadne z nich nie odezwało się. Spoglądali na ojca i syna, a potem uklękli na kamienistej ziemi obok chłopca. On umierał. Jego oddech był płytki i utrudniony, a w kącikach ust miał krew. Jaelle podniosła brzeg rękawa i wytarła tę krew. Finn otworzył oczy pod jej dotykiem. Zobaczyła, że ją poznał. Zobaczyła, że zadaje pytanie bez słów. Bardzo ostrożnie, najwyraźniej jak mogła, Jaelle powiedziała: – Łowów już nie ma. Przybył jeden z paraiko i zagnał ich znów do groty zaklęciem, które kazało im tam spoczywać. Dostrzegła, że kiwnął głową. Wydawało się, że zrozumiał. Jaelle uświadomiła sobie, że z pewnością rozumiał. Był przecież jednym z Dzikich Łowców. Teraz jednakże znów był tylko chłopcem, który konał z głową na kolanach ojca. Niemniej jednak cały czas miał otwarte oczy. Rzekł tak cicho, że musiała nachylić się blisko, żeby go usłyszeć: – Więc to, co zrobiłem, było w porządku? Usłyszała, jak Shahar załkał cicho gdzieś w głębi piersi. Przez Izy sama powiedziała: – Nawet więcej niż w porządku, Finnie. Wszystko zrobiłeś świetnie. Każdą rzecz. Zobaczyła, że się uśmiechnął. Znów popłynęła krew i znów wytarła ją rękawem szaty. Chłopec kaszlnął i powiedział: – Wiesz, ona nie chciała mnie zrzucić. –

Dopiero po chwili Jaelle uświadomiła sobie, że mówił o swojej klaczy. – Była przestraszona – powiedział Finn. – Nie była przyzwyczajona do latania tak daleko od pozostałych. Ona tylko się przestraszyła. – Och, dziecko – szepnął ochryple Shahar. – Oszczędzaj siły. Finn sięgnął po dłoń swego ojca. Zamknął oczy, a jego oddech spowolniał. Łzy Jaelle płynęły jedna za drugą po jej policzkach. Wtedy Finn otworzył oczy raz jeszcze. Patrząc prosto na nią, rzekł: – Czy powiesz Leili, że ją słyszałem? Że jechałem do niej? Jaelle pokiwała głową, na wpół oślepiona. – Sądzę, że ona już wie. Ale powiem jej, Finnie. Uśmiechnął się na te słowa. W jego brązowych oczach można było wyczytać wiele bólu, lecz również cichy spokój. Chłopiec milczał długo, nie mając już wiele sił, lecz miał jeszcze jedno pytanie i najwyższa kapłanka wiedziała, że miało to być ostatnie, bowiem tego pragnął. – A Dari? – spytał. Stwierdziła, że tym razem nie mogła nawet odpowiedzieć. Gardło jej się zacisnęło zupełnie. Pwyll był tym, który się odezwał. Rzekł z nieskończonym współczuciem: – On też wszystko zrobił świetnie, Finnie. Wszystko. Jego już nie ma, lecz zanim umarł, zabił Rakotha Maugrima. Na te słowa oczy Finna rozszerzyły się, po raz ostatni. Była w nich radość i smutek lecz pod koniec znów powrócił spokój bez granic i zakazów, tuż przez zapadnięciem zmroku. – Och, mój mały – powiedział. A potem umarł, trzymając ojca za rękę. W późniejszych czasach urosła legenda, opowieść rozrastająca się być może dlatego, że tak wielu z tych, którzy przeżyli ten czas, chcieli, by była to prawda. Opowieść o tym, jak dusza Dariego, która odleciała nieco wcześniej niż jego brata, otrzymała z boskiego wstawiennictwa pozwolenie, by zatrzymać się w wieczności między gwiazdami i zaczekać, aż Finn go dogoni. A potem opowieść mówiła o tym, jak we dwóch przekroczyli mury Nocy, które otaczają wszystkie światy żywych, i poszli ku jasności Pałacu Tkacza. Dusza Dariego była w tej postaci, którą miał, kiedy był mały, kiedy był Darim. Oczy jego duszy były niebieskie, a oczy Finna brązowe, gdy szli ramię w ramię w stronę Jasności. Tak mówiła później legenda zrodzona ze smutku i serdecznego pragnienia. Jednakże najwyższa kapłanka Jaelle podniosła się z klęczek u boku Finna tego dnia i dostrzegła, że zachodzące słońce zaniosło popołudnie daleko ku zmierzchowi. Potem Pwyll też wstał, a Jaelle spojrzała mu w twarz i ujrzała moc malującą się

na niej tak głęboko i wyraźnie, że przeraziła się. Przemówił wtedy jako Pan Letniego Drzewa, Dwukrotnie Narodzony Mórnira. – Przy wszystkich naszych smutkach i radościach dzisiejszego dnia – oświadczył Pwyll, zdając się niemal przenikać ją wzrokiem – została do zrobienia jeszcze jedna rzecz i wydaje mi się, że należy to do mnie. Wyminął ją powoli, a gdy odwróciła się, zobaczyła w blasku zachodzącego słońca, że wszyscy zgromadzili się na równinie wokół postaci Galadana. Byli nieruchomi jak posągi lub postaci zatrzymane w czasie. Zostawiwszy Shahara samego z synem, podążyła za Pwyllem, niosąc srebrną opaskę w dłoni. Schodząc ku równinie, słyszała nad swą głową szybkie, niewidzialne skrzydła kruków, Myśli i Pamięci. Nie miała pojęcia, co zamierza, lecz w tym momencie poznała co innego, prawdę skrywaną w głębi swego serca, ujrzawszy, jak krąg ludzi rozstępuje się, by przepuścić Pwylla na spotkanie twarzą w twarz z Wilczym Władcą andainów. Stojąc obok Lorena z Ruaną po drugiej stronie, Kim przyglądała się, jak Paul wchodzi do kręgu i niespodziewanie nawiedził ją osobliwy obraz myślowy – który znikł równie szybko, jak się pojawił – Kevina Laine śmiejącego się beztrosko w auli, zanim cokolwiek jeszcze się wydarzyło. Cokolwiek. W Andarien panowała wielka cisza. W czerwieni zachodzącego słońca twarze zgromadzonych płonęły dziwnym blaskiem. Wiał bardzo delikatny wiatr z zachodu. Zewsząd otaczali ich polegli. Pośród żywych Paul Schafer stanął naprzeciwko Galadana i rzekł: – Spotykamy się po raz trzeci, zgodnie z tym, co ci obiecałem. Powiedziałem ci w moim świecie, że za trzecim razem zapłacisz za wszystko. Jego głos brzmiał cicho i spokojnie, lecz niósł w sobie niezmierną władzę. Kim zobaczyła, że ku tej właśnie godzinie Paul niósł całe swe nawiedzone przejęcie, dodawszy teraz do niego wszystko, czym stał się we Fionavarze. Szczególnie od chwili, gdy wojna się skończyła. Bowiem nie myliła się: jego moc nie była mocą wojenną. Była czymś innym, co właśnie wezbrało w nim. Paul powiedział: – Wilczy Władco, potrafię przeniknąć wzrokiem każdą ciemność, jaką mógłbyś stworzyć, i strzaskać każde ostrze, jakie mógłbyś spróbować rzucić. Sądzę, że wiesz, że to prawda. Galadan stał spokojnie, uważnie mu się przysłuchując. Wzniósł wysoko poznaczoną szramami, arystokratyczną głowę; smuga srebra w czarnych włosach błyszczała w gasnącym słońcu. Róg Oweina leżał u jego stóp jak jakaś porzucona zabawka. Odparł: – Nie mam już ostrzy, którymi mógłbym rzucać. Mogło być inaczej, gdyby pies nie ocalił cię na Drzewie, lecz teraz nic mi już nie

zostało, Dwukrotnie Narodzony. Długie starania skończyły się. Kim usłyszała ogromne znużenie stuleci, które było pogrzebane w jego głosie i starała się nie dać im wzruszyć. Galadan odwrócił się i skierował swe słowa do Ruany. – Przez więcej lat, niż jestem w stanie spamiętać – rzekł poważnie – paraiko z Khath Meigol zakłócali mój sen. W tych snach cienie gigantów zawsze padały na wizerunek mego pragnienia. Teraz wiem, dlaczego. Głębokie zaklęcie utkał Connla tak dawno temu, że jego więzy do dziś mogą utrzymać Łowy. Skłonił się bez widocznej ironii Ruanie, który mierzył go nieruchomym wzrokiem, nic nie mówiąc. Czekając. Galadan ponownie zwrócił się do Paula i po raz drugi powtórzył: – Skończyło się. Nic mi już nie zostało. Jeśli łudziłeś się nadzieją na początku, gdy zdobyłeś moc, przykro mi, że cię rozczaruję. Będę wdzięczny za każdy koniec, jaki mi szykujesz. Wydarzenia tak się potoczyły, że równie dobrze mogło się to stać dawno temu. Równie dobrze mogłem też skoczyć z Wieży. Kim wiedziała, że są bliscy tej chwili. Przygryzła wargi, gdy Paul powiedział spokojnie, całkowicie opanowany: – To nie musi być koniec, Galadanie. Słyszałeś Róg Oweina. Nic prawdziwie złego nie może usłyszeć tego rogu. Czy nie pozwolisz tej prawdzie nawrócić się? Rozległ się szmer, który szybko ucichł. Galadan niespodziewanie zbladł. – Usłyszałem róg – przyznał, jakby wbrew woli. – Nie rozumiem, dlaczego. Jakże mogę nawrócić, Dwukrotnie Narodzony? Gdzie mógłbym pójść? Paul nic nie powiedział. Wzniósł tylko rękę i wskazał na południowy wschód. Tam, daleko na wzniesieniu, stał bóg, nagi i wspaniały. Promienie zachodzącego słońca padały ukośnie na ziemię i w tym świetle jego ciało lśniło czerwienią i złotem. Promienna jasność biła od rozkrzewionych szpiców poroża na jego głowie. Jeleniego poroża Cernana. Kim uświadomiła sobie, iż tylko siła woli utrzymała Galadana na nogach, gdy spostrzegł, że przybył jego ojciec. Jego twarz zbladła niesamowicie. Paul, absolutny władca tej chwili, rzekł: – Mogę dać ci kres, którego pragniesz, i uczynię to, jeśli poprosisz mnie jeszcze raz. Jednakże wysłuchaj mnie wpierw, władco andainów. – Przerwał na chwilę, po czym nie bez łagodności, powiedział: – Lisen nie żyje od tysiąca lat, lecz dopiero dziś, gdy zabłysł jej diadem na pohybel Maugrimowi, jej duch odszedł na spoczynek. Tak samo dusza Amairgena została uwolniona od tułaczki po morzach. Dwa boki trójkąta, Galadanie. Oni odeszli, ostatecznie, prawdziwie odeszli. Jednak ty jeszcze żyjesz i mimo wszystkiego, co uczyniłeś z goryczy i pychy, wciąż słyszysz dźwięk Jasności w Rogu Oweina. Czy nie wyrzekniesz się swego cierpienia, władco andainów? Zrezygnuj zeń. Dzień

dzisiejszy stał się ostatecznym kresem tej smutnej opowieści. Czy nie pozwolisz jej zakończyć się? Usłyszałeś róg – jeszcze jest dla ciebie droga powrotna po tej stronie Nocy. Twój ojciec przybył, by być ci przewodnikiem. Czy nie pozwolisz mu zabrać cię, wyleczyć i przyprowadzić z powrotem? W ciszy dźwięczne słowa zdawały się padać niczym krople życiodajnego deszczu, który Paul okupił swym ciałem na Drzewie. Jedna za drugą, delikatne jak deszcz, kropla za lśniącą kroplą. Potem umilkł, złamawszy przysięgę zemsty, którą złożył tak dawno temu – i złożył po raz drugi w obecności Cernana na Letnim Drzewie w Noc Letniego Przesilenia. Słońce było bardzo nisko. Wisiało niczym odważnik na szali daleko na zachodzie. Coś drgnęło w twarzy Galadana, skurcz prastarego, niewypowiedzianego, nigdy nie wyrażonego cierpienia. Jego ręce poderwały się ku górze jakby z własnej woli i wtedy krzyknął: – Gdyby tylko ona mnie kochała! Mógłbym jaśnieć tak wielkim blaskiem! Potem zakrył twarz dłońmi i zapłakał po raz pierwszy i jedyny od tysiąca lat. Długo płakał. Paul nie poruszył się ani nie odezwał. Jednakże Ruana stojący obok Kim nagle zaczął nucić nisko z głębi piersi powolny, smutny lament. Chwilę później Kim z drżeniem usłyszała, że Ra-Tenniel, władca lios alfarów, wznosi w czystej harmonii swój cudowny głos, delikatny niczym dzwoneczek na wieczornym wietrze. I tak oto ci dwaj zaśpiewali tam. Za Lisen i Amairgena, za Finna i Dariena, za Diarmuida dan Aiella, za wszystkich zmarłych tu zebranych i wszystkich zmarłych pozostałych i za pierwsze łzy władcy andainów, który służył Ciemności tak długo z dumy i goryczy bólu. Wreszcie Galadan podniósł głowę. Śpiew ucichł. Oczy andaina były pustymi oczodołami, ciemnymi jak u Gereinta. Po raz ostatni spojrzał na Paula i powiedział: – Doprawdy zrobiłbyś to? Pozwolił mi stąd odejść? – Tak, zrobiłbym – rzekł Paul i nikt z tam zgromadzonych nie odezwał się, by zaprzeczyć jego prawu do tego. – Dlaczego? – Dlatego, że usłyszałeś dźwięk rogu. – Paul zawahał się, a potem powiedział – Iz powodu jeszcze jednej rzeczy. Kiedy przybyłeś zabić mnie na Letnim Drzewie, powiedziałeś coś. Pamiętasz? Galadan powoli skinął głową. – Powiedziałeś, że byłem niemal jednym z was – ciągnął spokojnie Paul ze współczuciem. – Myliłeś się, Wilczy Władco. Prawdą jest, iż ty byłeś niemal jednym z nas, lecz wtedy nie wiedziałeś o tym. Zostawiłeś to wtedy zbyt daleko za sobą. Teraz wiesz, przypomniałeś sobie. Było więcej niż dość zabijania na dziś. Idź do

domu, niespokojny duchu, i znajdź ukojenie. Potem wróć do nas z błogosławieństwem tego, czym zawsze być powinieneś. Ręce Galadana były znów spokojnie zwieszone u boków. Andain słuchał, wchłaniając każde słowo. Potem raz skinął głową. Z wielkim wdziękiem skłonił się przed Paulem, jak uczynił to niegdyś jego ojciec, i wolnym krokiem opuścił krąg ludzi. Odsunęli mu się z drogi po obu stronach. Kim przyglądała się, jak wspina się na zbocze, a następnie idzie na południe i wschód wzdłuż grani, aż dotarł do miejsca, gdzie stał jego ojciec. Wieczorne słońce padało na nich obu. W jego blasku zobaczyła, że Cernan otwiera szeroko ramiona i przyciska swe zgnębione, niepokorne dziecko do piersi. Jedną chwilę tak stali; potem Kim wydało się, że nagle światło zadrżało na wzgórzu i znikli. Odwróciła się ku zachodowi i zobaczyła, że Shahar, widoczny teraz już tylko jako sylwetka na tle słońca, wciąż siedzi na kamienistym gruncie, tuląc głowę Firma na swych kolanach. Miała wrażenie, że serce jej nie mieści się w piersi. Tak wiele było chwały i tak wiele cierpienia, jedno z drugim splecione i obawiała się, że nie dające się nigdy już rozplatać. Niemniej jednak wszystko się już skończyło. Na tym musi się zakończyć. Potem odwróciła się do Paula i zdała sobie sprawę, że myliła się, absolutnie myliła się. Popatrzyła na niego i zobaczyła, gdzie padało jego spojrzenie, więc spojrzała również wreszcie na Artura, który przez cały ten czas stał cicho. Guinevere była u jego boku. Jej uroda, prostota tej urody, były tak wielkie, że Kim trudno było spoglądać jej w twarz. Obok niej, lecz nieco na uboczu i trochę z tyłu, Lancelot z Jeziora wspierał się na swym mieczu, brocząc krwią z liczniejszych ran, niż Kim potrafiła zliczyć. Mimo to jego łagodne oczy były przytomne i poważne, a kiedy dostrzegł, że przygląda mu się, zdołał posłać jej uśmiech. Tak delikatny uśmiech mężczyzny, któremu nigdy nie dorównał żaden człowiek żywy, umarły czy mający dopiero przyjść, że Kim sądziła, iż na jego widok pęknie jej serce. Przyglądała się im trojgu stojącym razem w półmroku i pół setki myśli przebiegało przez jej głowę. Odwróciła się znów do Paula i dostrzegła, że otacza go poświata w ciemności. Wszystkie myśli opuściły ją. Nic nie przygotowało jej na to. Czekała. I usłyszała, jak mówi równie spokojnie, co uprzednio: – Arturze, nadszedł kres wojny, a ty nie opuściłeś nas. To miejsce niegdyś nazywało się Camlann, a jednak stoisz wśród nas wciąż żywy. Wojownik nic nie powiedział. Trzonek jego włóczni wsparty było ziemię, a obie jego szerokie dłonie obejmowały jej drzewce. Słońce zaszło. Na zachodzie gwiazda nazwana na cześć Lauriel zdawała się błyszczeć jaśniej niż kiedykolwiek przedtem.

Jeszcze utrzymywała się delikatna poświata na zachodnim nieboskłonie, lecz wkrótce zapadnie pełny zmrok. Kilku ludzi przyniosło pochodnie, lecz ich jeszcze nie zapalono. Paul powiedział: – Powiedziałeś nam o wzorze, wojowniku. Tak było za każdym razem, gdy byłeś wzywany. Arturze, to się zmieniło. Sądziłeś, że masz zginąć w Cader Sedat i nie zginąłeś. Potem myślałeś, że spotkasz swój koniec w bitwie z Uathachem, lecz tak się nie stało. – Sądzę, że miałem go znaleźć tutaj – rzekł Artur. – Ja też tak sądzę – odparł Paul. – Lecz Diarmuid postanowił inaczej. Sprawił, że stało się inaczej. Nie jesteśmy niewolnikami Krosna, nie jesteśmy po wieczność spętani naszym przeznaczeniem. Nawet ty, mości Arturze. Nawet ty, po tak długim czasie. Przerwał. Na równinie panowała absolutna cisza. Kim miała wrażenie, że wtedy zerwał się wiatr, który dął ze wszystkich kierunków lub z żadnego. Poczuła w tym momencie, że stoją w absolutnym środku rzeczy, u osi światów. Naszło ją przeczucie, że coś ma się wydarzyć, że zbliża się kulminacja, przeczucie sięgające dużo dalej niż słowa. Było głębsze niż myśl: żar we krwi, inny rodzaj tętna. Zdała sobie sprawę z cichej obecności Ysanne w swym wnętrzu. Wtedy zdała sobie sprawę z czegoś jeszcze. Nowego światła płonącego w ciemności. – Och, Dano! – szepnęła Jaelle, modląc się. Nikt inny się nie odezwał. Na wschodzie księżyc w pełni wstał nad Fionavarem po raz drugi w noc, która nie była nocą pełni księżyca. Tym razem nie był czerwony, nie był wyzwaniem ani sygnałem do wojny. Był srebrny i wspaniały, tak jak powinien być księżyc bogini, i jasny jak sen o nadziei. Andarien było skąpane w jego delikatnej i dobroczynnej poświacie. Paul nawet nie podniósł wzroku. Ani też wojownik. Nie spuszczali oczu z siebie nawzajem. Artur przemówił w tym srebrnym blasku, w tej ciszy, a jego głos był narzędziem sięgającego aż do kości samopotępienia: – Dwukrotnie Narodzony, jakże to może się zmienić? Kazałem zabić dzieci. – I zapłaciłeś za to cenę najwyższą, najwyższą z możliwych – odparł Paul bez wahania. Teraz w jego głosie nagle usłyszeli grom. – Podnieś wzrok, wojowniku! – krzyknął. – Spójrz w górę i zobacz księżyc bogini zsyłający na ciebie swą poświatę. Usłysz Mórnira mówiącego przeze mnie. Poczuj grunt Camlannu pod swymi stopami. Arturze, rozejrzyj się wokół! Posłuchaj! Nie rozumiesz? Wreszcie nadeszło, po tak drugim oczekiwaniu. Zostałeś teraz wezwany ku chwale, nie udręce. Oto godzina twego wyzwolenia!

Jego głos brzmiał jak grom, a twarz promieniała blaskiem błyskawic. Kim poczuła, że drży; owinęła się rękoma. Wiatr dął wokół nich coraz silniej, gdy Paul przemawiał i grzmiał grom. Kiedy Kim podniosła głowę, wydało jej się, że wiatr niósł gwiazdy i gwiezdny pył przed jej oczami. A wtedy Pwyll Dwukrotnie Narodzony, który był Panem Letniego Drzewa, odwrócił się od nich wszystkich i zrobił kilka kroków na zachód, stając twarzą ku odległemu morzu z jasnym księżycem za plecami. Usłyszeli, że woła potężnym głosem: – Lirananie, morski bracie! Wezwałem cię już trzykrotnie, raz z brzegu, raz z morza i raz w zatoce Anor Lisen. Teraz, w tej godzinie, wzywam cię ponownie, byś wyłonił się ze swych fal. W imię Mórnira i w obecności Dany, której księżyc jest teraz nad nami, rozkazuję ci wysłać swe przypływy do mnie. Poślij je, Lirananie! Wyślij morze, aby radość mogła wreszcie nastać u kresu smutnej opowieści od tak dawna opowiadanej. Źródłem moim jest moc ziemi, bracie, a głos mój głosem Boga. Rozkazuję ci, przybywaj! Mówiąc to, Paul wyciągnął ręce gestem, jakby chciał zamknąć w sobie cały czas, wszystkie światy Tkacza. Potem zamilkł. Czekali. Minęła chwila, a potem następna. Paul nie drgnął. Trzymał wyciągnięte ręce, gdy wiatr szalał wokół niego, silny i dziki. Za nim świecił księżyc w pełni, przed nim gwiazda wieczorna. Kim usłyszała szum fal. I wody morza, srebrne w blasku księżyca, zaczęły zalewać nagą równinę Andarien. Coraz wyżej i wyżej wznosiły się, choć czyniły to łagodnie, kierowane i ujarzmione. Paul trzymał wysoko gtowę i rozłożone szeroko w geście powitania ramiona, ściągając morze w głąb lądu tak daleko od zatoki Linden. Kim mrugnęła powiekami; łzy stały jej w oczach i ręce znów drżały. Wyczuła zapach soli w wieczornym powietrzu, dostrzegła fale połyskujące w świetle księżyca. Daleko, bardzo daleko dostrzegła lśniącą na falach postać z rękoma rozłożonymi równie szeroko, co Paul. Wiedziała, kto to musiał być. Wytarłszy łzy, wytężyła wzrok, by przyjrzeć mu się wyraźniej. Migotał w białej poświacie księżyca i zdawało jej się, że wszystkie barwy tęczy tańczyły na szacie, w którą był odziany bóg morza. Zobaczyła, że na wysokiej grani na pomocny zachód od nich Shahar wciąż tulił do piersi swego syna, lecz obaj wydawali się Kim samotni na jakimś przylądku, wyspie wyłaniającej się z morskiej toni. Wyspie, jaką niegdyś było Glastonbury Tor, wznoszące się znad wody, która niegdyś przykrywała równinę Somerset. Wody, po której niegdyś płynęła barka, niosąc trzy królowe w żałobie i ciało Artura Pendragona do Avalonu. W chwili gdy myśl ta stanęła jej w głowie, Kim dostrzegła łódź zbliżającą się ku nim przez fale. Długi i piękny był ten statek, z pojedynczym, białym żaglem wydętym

przez dziwny wiatr. A na rufie, przy sterze zobaczyła znaną jej postać, postać, której największe życzenie spełniła pod przymusem. Woda dosięgła ich już. Świat zmienił się, wszystkie prawa świata. Pod księżycem w pełni, który nigdy nie powinien był sunąć po niebie, kamienista równina Andarien spoczęła na dnie morza aż do miejsca, w którym stali, na wschód od pobojowiska. Posrebrzane wody Liranana zakryły poległych. Paul opuścił ręce. Zupełnie nic nie powiedział, stojąc całkiem bez ruchu. Wiatr przycichł. Niesiony tym spokojnym wiatrem, Flidais z andainów, który niegdyś był Taliesinem w Camelocie dawno temu, podpłynął do nich swym statkiem i opuścił żagiel. Było bardzo, bardzo cicho. Potem Flidais stanął na rufie swej lodzi i spojrzał wprost na Kimberly, mówiąc w owej ciszy: – Z mroku tego, co wyrządziłem tobie, powstanie światło. Pamiętasz, jasnowidząca? Pamiętasz obietnicę, jaką złożyłem ci, kiedy podarowałaś mi imię? – Pamiętam – szepnęła Kim. Bardzo trudno było jej mówić. Jednakże uśmiechała się przez łzy. Zbliżało się, już tu było. Flidais zwrócił się do Artura i skłoniwszy się nisko, rzeki pokornie, z czcią: – Mój panie, przysłano mnie tu, by zabrać cię do domu. Czy zechcesz wejść na pokład, abyśmy mogli odpłynąć w blasku Krosna do pałacu Tkacza? Wszędzie wokół Kim słyszała mężczyzn i kobiety, płaczących z radości. Artur drgnął. Jego twarz promieniała chwałą, gdy wreszcie przyszło zrozumienie. A wtedy, dokładnie w chwili gdy pojawiło się, w chwili gdy zaproponowano mu uwolnienie od tego cyklu swego żalu, Kim zobaczyła, jak ten blask gaśnie. Zacisnęła dłonie u boków tak mocno, że paznokcie wbiły jej się do krwi w ciało. Artur odwrócił się ku Guinevere. Tysiąc słów mogło zostać wypowiedzianych w milczeniu ich oczu w świetle tego księżyca. Opowieść tak wiele razy snuta w komnatach serca, że nie zostało już słów do jej opowiedzenia. Szczególnie teraz. Nie tutaj, po tym, co się stało. Wysunęła się naprzód z wdziękiem, nieskończoną troską. Podniosła usta do jego ust i ucałowała go w same wargi na pożegnanie, po czym znów się cofnęła. Nie odezwała się ani nie rozpłakała, ani nie prosiła o nic. W jej zielonych oczach malowała się miłość i tylko miłość. Kochała tylko dwóch mężczyzn w całym swym życiu, a każdy z nich kochał ją i siebie nawzajem. Lecz mimo iż jej miłość była podzielona, była również czymś innym, niegdyś i teraz jednako: uczuciem podtrzymującym i trwającym bez końca do końca świata. Artur odwrócił się od niej tak powoli, iż wydawało się, że brzemię samego czasu spoczywa na nim. Spojrzał na Flidaisa z pełnym boleści pytaniem na twarzy. Andain

załamał ręce, a potem rozłożył je bezradnie. – Wolno mi tylko zabrać ciebie, wojowniku – szepnął. – Przed nami tak daleka podróż, morze jest tak rozległe. Artur zamknął oczy. Czy zawsze musi być cierpienie?, pomyślała Kim. Czy radość nigdy nie może być czysta? Zobaczyła, że Lancelot płacze. I wtedy, dokładnie wtedy, objawiły się rozmiary cudu. Wtedy właśnie spłynęła łaska. Bowiem Paul Schafer przemówił ponownie i rzekł: – Nie jest to prawdą. Masz pozwolenie. Sięgam dość głęboko, by tak mogło się stać. Artur otworzył oczy i spojrzał z niedowierzaniem na Paula, który pokiwał głową z cichą pewnością. – Masz pozwolenie – powiedział raz jeszcze. A więc jednak radość może istnieć. Wojownik znów odwrócił się, by spojrzeć na swoją Królową, światło i smutek swych dni, i po raz pierwszy od tak dawna zobaczyli, że uśmiechnął się. Ona również uśmiechnęła się po raz pierwszy od tak dawna i spytała dopiero teraz, gdy zapewniono ich o tym: – Czy zechcesz zabrać mnie ze sobą tam, dokąd idziesz? Czy jest dla mnie miejsce wśród letnich gwiazd? Przez łzy Kim zobaczyła, jak Artur Pendragon wychodzi naprzód i bierze Guinevere za rękę. Przyglądała się, jak oboje wchodzą na pokład łodzi, która unosiła się na falach wód zakrywających Andarien. Niemal nie mogła tego znieść, to było zbyt dużo dla niej. Ledwo mogła oddychać. Czuła się tak, jakby jej dusza była strzałą wypuszczoną z łuku, srebrną w blasku księżyca, nigdy nie spadającą. Lecz to nie był koniec: zupełnie ostatni dar, ten, który zamykał i kończył całość. W blasku księżyca Dany spostrzegła, że Artur i Guinevere odwracają się, by spojrzeć na Lancelota. I usłyszała, jak Paul znów przemawia z tak wielką mocą wplecioną w jego glos: – Masz pozwolenie, jeśli tego chcesz. Zapłaciłeś do końca. Z okrzykiem radości wydartym z jego wielkiego serca Artur natychmiast wyciągnął rękę. – Och, Lance, chodź! – krzyknął. – Chodź! Przez chwilę Lancelot nie ruszył się. A potem coś od dawna powstrzymywanego, coś, czego od tak dawna wyrzekał się, zapłonęło w jego oczach jaśniej niż jakakolwiek gwiazda. Wystąpił naprzód. Wziął dłoń Artura, a potem Guinevere, którzy wciągnęli go na pokład. Tak oto wszyscy troje stanęli tam razem, a smutek drugiej opowieści został wreszcie ukojony i wszystko naprawione. Flidais zaśmiał się w głos z zadowolenia i szybko pociągnął za linę, która wciągała biały żagiel. Ze wschodu zerwał się wiatr. Wtedy, tuż przed odpłynięciem łodzi, Kim zobaczyła, że Paul wreszcie poruszył się. Ukląkł przy szarym kształcie, który zmaterializował się u jego boku. Na chwilę wtulił twarz głęboko w wyszarpaną sierść psa, który ocalił go na Drzewie – ocalił go, by koło czasu mogło obrócić się i znaleźć tę chwilę czekającą

w Andarien. – Żegnaj, wielkie serce. – Kim usłyszała jego słowa. – Nigdy nie zapomnę. Tym razem powiedział to swym własnym głosem i nie było w nim gromów, jedynie dotkliwy smutek i bardzo głęboka radość, które poczuła w sobie również, dokładnie te same dwie rzeczy, gdy Cavall skoczył jednym wielkim susem, by wylądować u stóp Artura w chwili, gdy łódź zawróciła na zachód. I tak oto stało się to, co Artur rzekł niegdyś w Cader Sedat psu, który był mu towarzyszem w tak wielu wojnach: że nadejdzie jeszcze taki dzień, gdy nie będą musieli rozstawać się. Stało się. W srebrnej poświacie księżyca długi, smukły stateczek chwycił w żagle wzbierający wiatr i zabrał ich daleko, Artura, Lancelota i Guinevere. Pożeglował obok przylądka, na którego samotnej wyżynie Shahar uniósł rękę w geście pożegnania i wszyscy troje pożegnali go z czcią. Potem tym, którzy przyglądali się z równiny, wydało się, że statek zaczął wznosić się w głąb nocy, nie idąc za krzywizną ziemi, lecz podążając zupełnie inną ścieżką. Oddalał się coraz bardziej, wznosząc się cały czas na wodach morza, które nie należało do żadnego świata i do wszystkich zarazem. Kim wytężała wzrok najdłużej jak mogła, by widzieć jasne włosy Guinevere – włosy Jennifer – błyszczące w jaskrawym świetle księżyca. Potem to znikło w odległym mroku i ostatnią rzeczą, jaką zobaczyli, był błysk włóczni Artura przypominający nową gwiazdę na niebie.

Część V Kwietny ogień

Rozdział 18 Nikt z żywych nie pamiętał takiego urodzaju jak ten, który nastał w Najwyższym Królestwie pod koniec owego lata. W Cathalu również spichrze były pełne, a ogrody Larai Rigal rosły coraz bardziej piękne – przesycone wonią kwiatów, olśniewające barwami – z każdym mijającym dniem. Na Równinie skrzydła eltorów pędziły wśród bujnych, zielonych traw, a łowy były łatwe i radosne pod rozległym niebem. Lecz nigdzie trawa nie rosła tak wysoko, jak na Kurhanie Ceinwen pod Celidonem. Nawet w Andarien gleba ponownie stała się żyzna – dosłownie w ciągu jednej nocy, wraz z odpływem wód, które przybyły, by zabrać wojownika. Mówiono o ponownym osiedleniu się tam i na półwyspie Sennett. W żeglarskim Taerlindel, w Cynan i Seresh mówiono o wybudowaniu statków, by pożeglowac wzdłuż długiego wybrzeża, za Anor Lisen i Klify Rhudh, aż do Sennett i zatoki Linden. Mówiono o wielu rzeczach, gdy zbliżał się koniec tego lata, a były to słowa utkane z pokoju i cichej radości. W pierwszych tygodniach po bitwie nie było wiele czasu na świętowanie. Armia Cathalu pojechała na północ pod dowództwem swego najwyższego władcy, Shalhassana, który wraz z Mattem Sörenem zajął się wymieceniem resztek urgachów i svart alfarów, którzy zbiegli po Bael Andarien, bowiem król krasnoludów nie chciał pozwolić swemu ludowi na odpoczynek, zanim nie zostaną zgładzeni ostatni słudzy Ciemności. Dalrei, ciężko poszkodowani na wojnie, wycofali się do Celidonu, by się naradzić, a lios alfarowie powrócili do Danilothu. Danilothu, lecz już nie Krainy Cieni. Dwa miesiące po bitwie, która położyła kres wojnie, po tym, jak krasnoludowie i mężowie z Cathalu zakończyli swe dzieło, pewnej rozgwieżdżonej nocy ludzie aż w Paras Derval na południu zobaczyli łunę bijącą nagle na północy i wykrzyknęli ze zdumienia i radości na widok Krainy Światła, która odzyskała swą najprawdziwszą nazwę. I tak się stało, że w tym czasie, gdy plony były już zebrane w spichlerzach, najwyższy król Aileron wysłał swych posłańców na wszystkie strony swego kraju, do Danilothu i Larai Rigal, Celidonu i za góry do Banir Lók, by wezwać wolne narody Fionavaru na tygodniowe święto do Paras Derval: święto utkane w imię wywalczonego wreszcie pokoju i dla uczczenia tych trojga, którzy zostali z piątki cudzoziemców Lorena Srebrnego Płaszcza, oraz po to, by ich pożegnać po raz ostatni. Jadąc na południe z dalrei na przyjęcie, które miało się odbyć najego cześć, Dave wciąż nie miał dokładnie pojęcia, co zamierza zrobić. Wiedział – nawet pomimo swej skłonności do poczucia braku bezpieczeństwa – że był tu mile widziany, a nawet kochany. Wiedział również, jak bardzo kocha tych ludzi. Jednakże to nie było aż tak

proste; nic już takie nie wydawało się, nawet teraz. Po tym, co przydarzyło mu się, jak zmienił się i jak wiele rzeczy odmieniło jego, ostatnio w jego snach każdej nocy zaczęli pojawiać się rodzice i brat. Pamiętał również, jak myśl o Josefie Martyniuku nie opuszczała go przez cały czas poczas ostatniej bitwy w Andarien. Dave wiedział, że istnieją pewne sprawy, które trzeba dokończyć, a częścią tego, czego nauczył się wśród dalrei, było zrozumienie, jak ważne jest ich rozstrzygnięcie. Drugą jednakie rzeczą, której się nauczył, była radość, bogactwo uczucia przynależności, jakiego jeszcze nigdy dotąd nie zaznał. Wszystko to oznaczało, że trzeba będzie podjąć decyzję i to wkrótce – postanowiono bowiem, że po zakończeniu tygodnia świętowania Jaelle i Teyrnon, połączywszy moc Dany i Mórnira, razem wyślą ich do domu, z powrotem do ich świata. Jeśli tylko będą tego pragnęli. Równina była piękna, kiedy jechali na południowy zachód przez rozległy step, widząc wielkie skrzydła eltorów, które migały w oddali pod wysokimi, białymi obłokami i łagodnym słońcem dobiegającego kresu lata. Było zbyt pięknie, by myśleć, by zmagać się z cieniami i wnioskami płynącymi z tego, toteż na jakiś czas Dave porzucił te myśli. Rozejrzał się wokół. Wydawało się, że cały trzeci szczep i wielu pozostałych dalrei jechało na południe wraz nim na zaproszenie najwyższego króla. Nawet Gereint był tam, jadąc w jednym z rydwanów, które Shalhassan zostawił, wyruszywszy na południe do Cathalu. Torc i Levon jechali spokojnie, niemal leniwie po obu stronach Dave’a przez całe popołudnie. Uśmiechnęli się do nie?o, zauważywszy jego spojrzenie, lecz żaden z nich nie odzywał się wiele podczas tej podróży: wiedziai, że nie chcą wywierać na niego żadnego nacisku. Niemniej jednak uświadomienie sobie tego cofnęło go do decyzji, którą musiał podjąć, a z tym nie chciał mieć do czynienia. Zamiast tego wrócił myślami do minionych tygodni. Przypomniał sobie uczty i tańce pod gwiazdami i pomiędzy ogniskami płonącymi na Równinie. Taniec o galopie Ivora do Adein i następny o odwadze dalrei w Andarien. Jeszcze inne, zawile utkane, mówiły o indywidualnych chwalebnych czynach na wojnie. Więcej niż raz kobiety dalrei przedstawiały czyny Davora od Topora w bitwie z Ciemnością. Więcej też niż raz po takich tańcach, przez wszystkie ciepłe noce tego lata, gdy Rangat jaśniała niczym nie skażona na północy, kobiety przychodziły do Dave’a po wygaśnięciu ognisk na innego rodzaju tańce. Jednakże nie Lianę. Córka Ivora tańczyła dla nich wszystkich pomiędzy ogniskami, lecz nigdy z Dave’em w jego pokoju w nocy. Kiedyś mógłby tego żałować, znaleźć w tym źródło tęsknoty czy cierpienia. Jednakże nie teraz, z wielu powodów. Nawet w tym była radość, którą można było się cieszyć podczas czasu

uzdrawiania tego lata na Równinie. Czuł się jednocześnie zaszczycony i zalękniony, gdy Torc przyszedł do niego z prośbą w kilka tygodni po powrocie z Celidonu. Trzeba było długiej nocy prób, podczas której Levon na zmianę ćwiczył go bez końca i poił sachenem w przerwach wśród wybuchów śmiechu, zanim Dave poczuł się gotów stanąć następnego poranka z niejakim kacem, który komplikował sytuację, przed obliczem Avena dalrei i powiedzieć to, co miało zostać powiedziane. Dokonał tego jednak. Zastał lvora spacerującego z kilkoma wodzami w obozowisku w Celidonie. Levon powiedział mu, że trzeba to powiedzieć przy jak największej ilości świadków. Toteż Dave przełknął ślinę, wystąpił przed Avena i rzekł: – Ivorze dan Banorze, zostałem przysłany przez honorowego i godnego jeźdźca zwiadomością dla ciebie. Avenie, Torc dan Sorcha mianował mnie swym orędownikiem i polecił mi powiedzieć ci w obecności wszystkich tu zgromadzonych, że słońce wstaje w oczach twej córki. Tego lata po wojnie zawarto wiele małżeństw we Fionavarze i w bardzo wielu przypadkach oświadczyny odbyły się na stary sposób, z orędownikiem – co było w prawdziwym sensie hołdem złożonym Diarmuidowi dan Ailellowi, który ożywił tradycję, w ten sposób oświadczając się Sharrze z Cathalu. Wiele małżeństw. A jedno z nich trzeci szczep świętował niedługo po tym, jak Dave wypowiedział te słowa. Bowiem Aven udzielił zezwolenia z radością i wtedy Lianę uśmiechnęła się tym tajemniczym uśmiechem, który wszyscy znali tak dobrze, i powiedziała całkiem po prostu: – Tak, oczywiście. Oczywiście, że wyjdę za niego. Zawsze miałam taki zamiar. Levon później wyraził komentarz, że była to najbardziej rozwścieczająco niesprawiedliwa uwaga, jaką wypowiedziała kiedykolwiek jego siostra. Torcowi zdawało się to wcale nie przeszkadzać. Sprawiał wrażenie oszołomionego i pełnego niedowierzania przez całą ceremonię, podczas której Cordeliane dal Ivor stała się jego żoną. Ivor popłakał się i Sorcha również. Leith nie. Zresztą nikt się tego po niej nie spodziewał. Był to cudowny wieczór i cudowne lato niemal pod każdym względem. Dave wybrał się nawet z jeźdźcami na polowanie na eltory. I znów Levon wyuczył go, tym razem posługiwania się nożem z końskiego grzbietu. Któregoś poranka o świcie Dave wyjechał z łowcami, wybrał byka eltora z pędzącego skrzydła, zbliżył się do niego galopem i skoczył – nie mając zaufania do swego rzutu nożem – ze swego konia na grzbiet eltora, zatapiając ostrze w jego gardle. Przeturlał się, wstał z trawy i pomachał ręką Levonowi. A przywódca polowania i wszyscy inni odpowiedzieli na jego salut pochwalnymi okrzykami i wzniesionymi wysoko klingami. Cudowne lato wśród ludzi, których kochał, na rozległej Równinie, która do nich

należała. A teraz musiał podjąć decyzję, lecz miał wrażenie, że nie potrafi jej podjąć. Tydzień później wciąż jeszcze nie był zdecydowany. Szczerze mówiąc, nie miał za bardzo czasu na wgłębianie się w siebie. W Paras Derval odbywały się w wielkiej sali pałacowej oszałamiająco huczne uczty. Znów była muzyka, tym razem innego rodzaju, byli bowiem wśród nich teraz lios alfarowie i pewnego wieczoru Ra-Tenniel, ich władca, sam zaśpiewał długą opowieść o wojnie, która właśnie się zakończyła. W pieśń tę były wplecione liczne sprawy w równym stopniu stworzone z piękna i bólu. Od samego początku, gdy Loren Srebrny Płaszcz sprowadził pięcioro cudzoziemców do Fionavaru z innego świata. Ra-Tenniel zaśpiewał o Paulu na Letnim Drzewie, o bitwie wilka i psa, o poświęceniu Ysanne. Zaśpiewał o księżycu Dany i narodzinach Imraith-Nimphais. (Dave zerknął wzdłuż stołu i dostrzegł, że Tabor dan lvor spuścił głowę.) Jennifer w Starkadh. Narodziny Dariena. Przyjście Artura. Guinevere. Przebudzenie Dzikich Łowów, gdy Firm dan Shahar wstąpił na Najdłuższą Drogę. Śpiewał o Maidalan: o Kevinie w Dun Maura, czerwonych kwiatach o brzasku w topniejącym śniegu. O galopie Ivora do Adein, przybyciu lios, o Oweinie na niebie. O Duszodzierżcy na morzu, rozbiciu Kotła w Cader Sedat. Lancelocie w Komnacie Umarłych. Paraiko w Khath Meigol i ostatnim kaniorze. (Po drugiej stronie komnaty Ruana siedział obok Kim i przysłuchiwał się w nieprzeniknionym milczeniu.) Ra-Tenniel ciągnął dalej. Ogarnął wszystko, ożywił ponownie pod witrażowymi oknami wielkiej sali pałacowej. Zaśpiewał o Jennifer i Brendelu w Anor Lisen, Kimberly z Baelrathem nad Calor Diman, Lancelocie toczącym bój w świętym gaju i widmowym statku Amairgena mijającym plaże Sennett tysiąc lat temu. A potem, na końcu, w odcieniach smutku i radości, Ra-Tenniel zaśpiewał im o samej Bael Andarien: o Diarmuidzie dan Ailellu, który walczył z Uathachem, zabił go o zachodzie słońca i sam umarł. O Taborze i jego lśniącym wierzchowcu, którzy wzbili się w niebo na spotkanie smoka Maugrima. O bitwie i śmierci na spustoszonej równinie. A potem o tym, jak daleko stamtąd, w siedzibie zła, osamotniony i zalękniony (wszystko to wyraził złoty głos) Darien wybrał Jasność i zabił Rakotha Maugrima. Dave płakał. Serce mu się krajało na dźwięk tak wielkiej chwały i cierpienia, gdy Ra-Tenniel dotarł do końca swej pieśni: do Galadana i Rogu Oweina. Finn dan Shahar spadł z niebios, by Ruana mógł spętać Łowy. I na samym końcu Arrur, Lancelot i Guinevere odpłynęli w radości po morzu, które zdawało się wznosić, aż sięgnęło gwiazd. Łzy żyjących płynęły swobodnie tej nocy w Paras Derval, gdy wspominano poległych i ich czyny. Mimo to był to tydzień głównie utkany ze śmiechu i radości, sachenu i wina –

białego z Południowej Twierdzy i czerwonego z Gwen Ystrat – wypełnionych po brzegi zajęciami pogodnych dni o błękitnym niebie i nocy ucztowania w wielkiej sali pałacowej, po których dla Dave’a przychodziła pora na ciche spacery zdała od namiotów dalrei za murami miasta, by popatrzeć w jasne gwiazdy z dwoma braćmi u boku. Jednak Dave wiedział, że aby rozstrzygnąć kwestię, która leżała mu na sercu, musi być sam, toteż wreszcie ostatniego dnia festiwalu, wymknął się potajemnie na swym ulubionym czarnym koniu. Zarzucił sobie na szyję róg Oweina zawieszony na nowym rzemieniu i pojechał na północ i zachód uczynić jedną rzecz i spróbować rozstrzygnąć drugą. Była to droga, którą już jechał uprzednio w chłodzie zimowych śniegów tego wieczoru, gdy Kim zbudziła Łowy ogniem, który niosła, a on wezwał ich graniem rogu. Teraz było lato, koniec lata przechodzący w jesień. Poranek był rześki i pogodny. W górze śpiewały ptaki. Wkrótce liście zaczną zmieniać kolory na czerwone, złote i brązowe. Dotarł do zakrętu na drodze i dostrzegł maleńkie, przypominające klejnot jeziorko w dolinie poniżej. Minął wysokie wzniesienie, widząc pustą chatkę daleko w dole. Przypomniał sobie ostatni raz, kiedy tędy jechali. Dwaj chłopcy wyszli zza chatki, by na nich popatrzeć. Dwaj chłopcy, obaj teraz nieżyjący, dzięki którym możliwy był spokój tego poranka. Potrząsnął głową w zamyśleniu i pojechał dalej na północny zachód, skręcając w świeżo zżęte pola pomiędzy Rhoden i Północną Twierdzą. Po obu stronach były rozrzucone gospodarstwa. Kilku ludzi zauważyło go i pomachało mu ręką. On też im pomachał. Potem, około południa, przeciął Wielki Trakt i wiedział, że już jest bardzo blisko. Kilka minut później znalazł się na obrzeżu puszczy Pendaran i ujrzał rozwidlone drzewo, a potem jaskinię. Wejście do niej znów zagrodzone było olbrzymim kamieniem, dokładnie tak samo jak poprzednio, i Dave wiedział, kto śpi w jej mroku. Zsiadł z konia, wziął róg w dłonie i wszedł nieco w głąb lasu. Światło było tu cętkowane i liście szumiały nad jego głową. Jednakże nie czuł strachu, nie tym razem. Nie tak jak tej nocy, gdy spotkał Flidaisa. Lios alfarowie powiedzieli im, że Wielka Puszcza ugasiła swój gniew. Miało to coś wspólnego z Lancelotem i Darienem, i ostatecznym odejściem Lisen, której diadem zapłonął w Starkadh. Dave tak naprawdę nie rozumiał takich rzeczy, lecz jedną rzecz rozumiał i sprowadziła go tu ponownie z rogiem w ręku. Czekał z cierpliwością, która była vv nim czymś nowym. Przyglądał się, jak cienie mrugają i zmieniają się na ściółce leśnej i w liściach nad głową. Słuchał odgłosów lasu. Starał się myśleć, zrozumieć siebie i swe pragnienia. Jednakże trudno

mu było się skupić, bowiem czekał na kogoś. I wtedy usłyszał za sobą inny dźwięk. Z bijącym sercem pomimo całego wewnętrznego przygotowania, Dave odwrócił się i przyklęknął ze spuszczoną głową. – Możesz wstać – powiedziała Ceinwen. – Ze wszystkich mężczyzn ty powinieneś wiedzieć, że możesz wstać. Podniósł głowę i znów ją ujrzał: w zieleni jak zawsze, z lukiem w ręce. Łukiem, z którego nieomal zabiła go nad sadzawką w gaju Faelinn. Nie wszyscy muszą umrzeć, powiedziała tamtej nocy. Tak więc przeżył, by otrzymać róg, pójść z toporem na wojnę i wezwać Dzikie Łowy. By znów wrócić tutaj. Bogini stała przed nim promienna i wspaniała, choć tłumiła blask bijący z jej twarzy, by mógł spojrzeć na nią i nie zostać oślepiony. Wstał, jak mu poleciła. Zaczerpnął głęboko tchu, by uspokoić bijące serce. Powiedział: – Bogini, przyszedłem zwrócić podarunek. – Wyciągnął ku niej rękę z rogiem i z zadowoleniem spostrzegł, że ręka mu nie drżała. – To rzecz zbyt potężna, by była w mym posiadaniu. Myślę, że zbyt potężna dla każdego śmiertelnika. Ceinwen uśmiechnęła się, piękna i straszna. – Tak myślałam, że przyjdziesz – rzekła. – Czekałam, żeby zobaczyć. Gdybyś nie przyszedł, sama bym cię odwiedziła przed twym odejściem. Dałam ci więcej, niż zamierzałam dać wraz z tym rogiem. – A potem, łagodniejszym już tonem: – To, co powiedziałeś, jest prawdą, Davorze od Topora. Trzeba go znów ukryć, by zaczekał na wezwanie, gdy będzie ponownie potrzebny. Wiele, wiele lat. – Bez niego zginęlibyśmy nad Adein – powiedział cicho Dave. – Czy to nie oznacza, że był wówczas potrzebny? Znów się uśmiechnęła, nieodgadniona, kapryśna. Powiedziała: – Stałeś się mądrzejszy od czasów, gdy ostatnio się widzieliśmy. Mogę jedynie żałować, że odchodzisz. Na to nic nie mógł jej powiedzieć. Podsunął jej nieco róg, a ona wzięła go z jego ręki. Jej palce dotknęły jego dłoni i wtedy zadrżał z zalęknionego podziwu i wspomnień. Zaśmiała się gardłowo. Dave poczuł, że oblewa się rumieńcem. Musiał jednakże zapytać o coś, nawet jeśli miała go wyśmiać. Po chwili spytał: – Czy równie przykro byłoby ci, gdybym został? Od dłuższego czasu próbuję podjąć decyzję. Wydaje mi się, że gotów jestem wrócić do domu, lecz inna część mej duszy rozpacza na myśl o odejściu. – Powiedział to najstaranniej jak potrafił, z większą godnością, niż spodziewał się po sobie. Bogini nie roześmiała się. Spojrzała na niego i w jej oczach odmalowała się

obcość, na wpół oziębła, na wpół zasmucona. Potrząsnęła głową. – Dave Martyniuku – rzekła – zmądrzałeś od tamtej nocy w gaju Faelinn. Sądziłam, że znasz odpowiedź na to pytanie bez mojej podpowiedzi. Nie możesz zostać i powinieneś był wiedzieć, że nie możesz. Coś zaskoczyło w umyśle Dave’a: obraz, inne wspomnienie. Tuż zanim znów się odezwała, w tej połówce sekundy zanim podała mu powód, zrozumiał. – Co ci powiedziałam tej nocy nad sadzawką? – spytała tonem chłodnym i gładkim niczym jedwab. Wiedział. Przypuszczał, że ta świadomość cały czas była gdzieś ukryta w głębi jego umysłu. Żaden mężczyzna z Fionavaru nie może ujrzeć polującej Ceinwen. To właśnie powiedziała. On jednakże zobaczył jej polowanie. Zobaczył, że ubiła jelenia nad skąpaną w księżycowej poświacie sadzawką, a potem ten jeleń wstał z martwych, skłonił się Łowczyni i znikł między drzewami. Żaden mężczyzna z Fionavaru... Dave znał już odpowiedź na swój dylemat: jest i zawsze była tylko jedna odpowiedź. Wracał do domu. Taka była wola bogini. Tylko opuszczając Fionavar mógł ocalić życie, tylko opuszczając go mógł uniknąć śmierci za to, co zobaczył. W sercu poczuł jedno surowe ukłucie żalu, które jednakże szybko minęło, zostawiając po sobie smutek, który będzie mu zawsze towarzyszył, lecz także głębokie przekonanie, że było tak dlatego, że nie mogło być inaczej. Gdyby nie był przybyszem z innego świata, Ceinwen nie mogłaby pozwolić mu żyć; nigdy nie mogłaby podarować mu rogu. W przebłysku olśnienia Dave dostrzegł, że na swój sposób bogini również była skrępowana przez swą naturę, przez to, co wygłosiła. Tak więc będzie musiał odejść. Nie pozostała mu żadna decyzja. Decyzja została podjęta dawno temu i przez cały czas nosił w sobie świadomość tego. Zaczerpnął znów tchu, powoli i głęboko. W lesie było bardzo cicho. Żaden ptak teraz nie śpiewał. Przypomniał sobie wtedy coś jeszcze i powiedział: – Przysiągłem ci tamtej nocy, wtedy za pierwszym razem, że zapłacę każdą cenę, jaka będzie konieczna. Jeśli zechcesz na to tak spojrzeć, być może moje odejście będzie tą ceną. Znów uśmiechnęła się, tym razem serdecznie. – Tak na to spojrzę – oświadczyła. – Nie będę domagać się innej ceny. Pamiętaj mnie. Światłość biła z jej twarzy. Dave otworzył usta, lecz nie mógł nic wykrztusić. Jej i jego własne słowa uświadomiły mu ostatecznie, że wraca. Wszystko to zostanie za nim. Musi zostać. Wspomnienie będzie wszystkim, co musi zabrać ze sobą i nieść przez wszystkie swe dni. Po raz ostatni przykląkł przed Ceinwen od Łuku. Stała nieruchomo jak posąg,

spoglądając na niego z góry. Wstał i odwrócił się, by odejść wśród cieni i plamek światła wśród liści. – Stój! – powiedziała bogini. Odwrócił się, zdjęty strachem, nie wiedząc, czego teraz zażąda od niego. Mierzyła go spojrzeniem przez dłuższy czas, zanim wreszcie odezwała się: – Powiedz mi, Dave Martyniuku, Davorze od Topora, gdyby pozwolono ci nadać imię synowi we Fionavarze, dziecku z andainów, jakie imię chciałbyś, by twój syn zaniósł w głąb czasu? Była tak promienna. Miał teraz łzy w oczach, przez co jej wizerunek migotał i rozmywał mu się przed oczyma i coś jeszcze lśniło niczym księżyc w jego sercu. Przypomniał sobie: noc na kurhanie w Celidonie, na południe od rzeki Adein. Pod gwiazdami odzyskanej wiosny legł z boginią w świeżej, zielonej trawie. Zrozumiał. I w tym momencie, tuż zanim przemówił, wyrażając słowami jasność w swym wnętrzu, coś zakwitło w jego myślach, gwałtowniej niż księżyc w jego sercu czy jasność w twarzy Ceinwen. Zrozumiał i tam, na obrzeżu puszczy Pendaran, Dave wreszcie pogodził się z samym sobą, z tym, kim kiedyś był w całej swej goryczy i tym, kim teraz stał się. – Bogini – rzekł przez ściśnięte gardło – gdyby takie dziecko urodziło się i miałbym nadać mu imię, nazwałbym go Kevinem. Na pamiątkę mego przyjaciela. Po raz ostatni uśmiechnęła się do niego. – Tak też się stanie – rzekła Ceinwen. Zabłysło oślepiające światło i został sam. Odwrócił się, wrócił do swego konia i dosiadł go, by rozpocząć długą drogę powrotną. Z powrotem do Paras Derval, a stamtąd daleko, daleko, do domu. Paul spędził dnie i noce tego ostatniego tygodnia na żegnaniu się. W odróżnieniu od Dave’a, a nawet Kim, wydawał się nie zawiązać prawdziwie głębokich więzi tu we Fionavarze. Częściowo było to spowodowane jego własną naturą, tym, co w pierwszym rzędzie skłoniło go przybycia tutaj. Jednakże w większym stopniu przyczyną było to, co przydarzyło mu się na Letnim Drzewie, co naznaczyło go jako kogoś stojącego na uboczu, tego, który potrafi rozmawiać z bogami i każe im się mu kłaniać. Nawet tu u kresu, po zakończeniu wojny, jego ścieżka wciąż była samotna. Z drugiej strony, istnieli ludzie, na których mu zależało i których będzie mu brakowało. Starał się poświęcać każdemu z nich nieco czasu podczas tych ostatnich dni. Pewnego poranka wybrał się samotnie do znajomego sklepu na końcu AJei Kowadeł, w pobliżu trawnika, na którym widział znów dzieci bawiące się, choć nie w takienę. Pamiętał bardzo dobrze drzwi sklepu, choć w jego wspomnieniach była zima i noc. Za pierwszym razem Jennifer kazała mu przyprowadzić się tu tej nocy,

gdy urodził się Darien. A potem innej nocy, po tym, jak Kim wysłała ich do Fionavaru ze Stonehenge, szedł bez płaszcza, lecz nie zziębnięty na zimowym wietrze, z ciepłego wnętrza Czarnego Dzika, gdzie kobieta zginęła, by uratować mu życie, aż dotarł tu i zobaczył rozwarte na oścież drzwi i zaspy śniegu gromadzące się w nawach sklepu. I pustą kołyskę kołyszącą się w zimnej komnacie na piętrze. Przerażenie, jakie ogarnęło go wtedy, wciąż było w nim żywe. Teraz jednakże było lato. Strach minął: unicestwiony przez dziecko, które urodziło się w tym domu, leżało w tej kołysce. Paul wszedł do sklepu. Było w nim bardzo tłoczno, bowiem trwało święto i w Paras Derval było mnóstwo ludzi. Niemniej jednak Vae poznała go natychmiast, a potem również Shahar. Zostawili dwóch subiektów, by zajęli się klientami nabywającymi wełniane towary i zaprowadzili Paula na górę. Doprawdy bardzo niewiele mógł im powiedzieć. Ślady zmartwień wciąż malowały się wyraźnie na twarzach ich obojga mimo upływu miesięcy. Shahar opłakiwał Finna, który umarł mu na rękach. Jednakże Paul wiedział, że Vae opłakuje obu swoich synów, również Dariego, niebieskookie dziecko, które chowała i kochała od chwili jego narodzin. Zastanawiał się, skąd Jennifer tak dobrze wiedziała, kogo poprosić o zaopiekowanie się jej dzieckiem i nauczenie go miłości. Aileron zaproponował Shaharowi liczne stanowiska i zaszczyty w swym pałacu, lecz cichy rzemieślnik postanowił wrócić do swego sklepu i swego rzemiosła. Paul przyglądał im tym dwojgu i zastanawiał, czy są dość jeszcze młodzi, by mieć jeszcze jedno dziecko. I czy wytrzymaliby to. Łudził się nadzieją, że tak. Powiedział im, że odchodzi, że przyszedł pożegnać się. Porozmawiali o drobiazgach, zjedli ciasto, które upiekła Vae, lecz potem jeden z subiektów zawołał z dołu, że nie wie, jak wycenić belę tkaniny i Shahar musiał zejść. Paul i Vae poszli za nim. W sklepie, pełni zażenowania, podarowali mu szal na zbliżającą się zimę. Wtedy uświadomił sobie, że nie ma pojęcia, jaka będzie pora roku w ich świecie. Wziął szalik, pocałował Vae w policzek, a potem wyszedł. Następnego dnia pojechał na przejażdżkę na południe i zachód z nowym księciem Seresh. Niavin zginął z rąk dosiadającego slauga urgacha w Andarien. Nowy książę jadący z Paulem wyglądał jak zawsze – ogromny, sprawny, brązowo włosy, z hakiem I złamanego nosa rzucającym się w oczy w szczerej twarzy. Nic tak bardzo nie ucieszyło Paula od czasów zakończenia wojny niż fakt, że Aileron mianował na to stanowisko Colla. Była to cicha przejażdżka. Coli był zawsze małomówny z natury. To Erron i Carde albo zawadiacki, hałaśliwy Tegid wydobywali śmiech ukrywany w jego naturze. Ci trzej i Diarmuid, który wziął pozbawionego ojca chłopca z Taerlindel

i uczynił go swą prawą ręką. Przez część drogi trakt wiódł ich obok miasteczek, przez które galopowali szaleńczo tak dawno temu z Diarem podczas potajemnej wyprawy na drugą stronę Saeren do Cathalu. Kiedy trakt rozwidlił się ku Południowej Twierdzy, za niewypowiedzianą zgodą pojechali dalej na zachód i wczesnym popołudniem stanęli na wzniesieniu, z którego widać było w oddali mury Seresh i morze za nim. Zatrzymali się tam i spojrzeli w dół. – Czy wciąż go nienawidzisz? – spytał Paul i były to pierwsze słowa wypowiedziane od dawna. Wiedział, że Coli zrozumie, co miał na myśli. Przekląłbym go w imię wszystkich bogów i bogiń, jacy istnieją, powiedział Paulowi bardzo późną nocą dawno temu w ciemnym korytarzu pałacu. I wymienił imię Ailerona, co było wtedy zdradą. Teraz wielki mężczyzna powoli kręcił głową. – Teraz rozumiem go lepiej. I widzę, jak wiele wycierpiał. – Zawahał się, po czym dodał bardzo cicho: – Ale będzie mi brakowało jego brata do końca mych dni. Paul zrozumiał. To samo czuł w sprawie Kevina. Dokładnie to samo. Żaden z nich już nic więcej nie powiedział. Paul obejrzał się na zachód, gdzie morze błyszczało w jasnym słońcu. Pod falami były gwiazdy. Widział je. W sercu pożegnał się z Lirananem, bogiem, który nazwał go bratem. Coli zerknął na niego. Paul pokiwał głową, obaj zawrócili i pojechali z powrotem do Paras Derval. Następnego wieczoru, po bankiecie w sali pałacowej – tym razem podano cathalskie jedzenie przyrządzone przez samego mistrza kuchni Shalhassana – znalazł się w Czarnym Dziku z Dave’em i Collem i wszystkimi ludźmi z Południowej Twierdzy, którzy popłynęli do Cader Sedat na Prydwenie. Wypili dużo i właściciel karczmy nie chciał przyjąć pieniędzy za piwo od żadnego z ludzi Diarmuida. Tegid z Rhoden, który nie mógł przepuścić takiej okazji, opróżnił dziesięć wielkich kufli na początek, po czym w miarę upływu nocy nabierał tempa. Paul sam się lekko upił, co było niezwykłe i być może przez to wspomnienia nie chciały odejść. Przez całą długą noc bez przerwy słyszał w myślach pieśń Racheli wśród śmiechu i pożegnalnych uścisków. Następne popołudnie, przedostatnie, spędził w kwaterze magów w mieście. Dave był z dalrei, lecz Kim tym razem towarzyszyła mu, więc we dwoje spędzili kilka godzin z Lorenem, Mattem i Teyrnonem z Barakiem, siedząc w ogrodzie na tyłach domu. Loren Srebrny Płaszcz, który już nie był magiem, mieszkał teraz w Banir Lok jako główny doradca króla krasnołudów. Teyrnon i Barak wyraźnie ucieszyli się

z odwiedzin tych dwóch, choćby tylko na jakiś czas. Teyrnon krzątał się w słońcu, pilnując, by wszyscy mieli kieliszki napełnione po brzegi. – Powiedzcie mi – rzekł Barak nieco nieśmiało do Lorena i Matta – czy myślicie, że we dwóch moglibyście się zająć się uczniem przez kilka miesięcy w przyszłym roku? Czy może zapomnieliście wszystko, co wiedzieliście? Matt zerknął na niego szybko. – Już masz ucznia? Świetnie, doskonale. Potrzebujemy co najmniej jeszcze trzech albo czterech. – My? – dogadywał Teyrnon. Matt spojrzał bykiem. – Trudno się wyzbyć nawyków. Mam nadzieję, że niektórych nie można wcale. – Nie trzeba ich się nigdy wyzbywać – oświadczył poważnie Teyrnon. – Wy dwaj zawsze będziecie należeć do rady magów. – Kto jest twoim nowym uczniem? – spytał Loren. – Czy go znamy? W odpowiedzi Teyrnon spojrzał na okno na drugim piętrze od strony ogrodu. – Chłopcze! – krzyknął tonem udającym surowość. – Mam nadzieję, że uczysz się, a nie podsłuchujesz plotek tu na dole? Chwilę później w otwartym oknie pokazała się niesforna brązowa czupryna. – Oczywiście, że się uczę – powiedział Tabor – ale szczerze mówiąc, nie ma w tym nic trudnego! Matt mruknął z udawaną dezaprobatą. Loren, starając się zrobić groźną minę, warknął gniewnie: – Teyrnonie, daj mu Księgę Abhara i wtedy zobaczymy, czy nauka idzie mu trudno, czy nie! Paul wyszczerzył zęby w uśmiechu i usłyszał, jak Kim śmieje się z radości, ujrzawszy, kto uśmiecha się do nich z góry. – Tabor! – wykrzyknęła. – Kiedy to się stało? – Dwa dni temu – odparł chłopiec. – Mój ojciec udzielił zezwolenia dwa dni temu, po tym, jak Gereint poprosił mnie, żebym wrócił i nauczył go znowu czegoś nowego w przyszłym roku. Paul zamienił spojrzenia z Lorenem. Od tego rzeczywiście lżej robiło się na duszy, otwierał się dostęp do radości. Chłopiec był młody; wydawało się, że wróci do siebie. Co więcej, Paul intuicyjnie wyczuwał prawidłowość, a nawet konieczność nowej ścieżki Tabora: jaki koń na Równinie, bez względu na to, jak szybki, mógłby teraz wystarczyć temu, kto przemierzał nieboskłon na grzbiecie stworzenia Dany? Później tego popołudnia, wracając pieszo do pałacu z Kim, Paul dowiedział się, że ona również wraca do domu. Wciąż nie wiedzieli, co z Dave’em. Następnego poranka, ostatniego, poszedł znów do Letniego Drzewa. Był tu po raz pierwszy od czasu, gdy przez trzy noce wisiał na nim jako ofiara dla Boga, prosząc o deszcz. Zostawił konia na obrzeżu Lasu Mórnira, niedaleko (choć

o tym nie wiedział) grobu Aideen, gdzie Matt zaprowadził Jennifer pewnego dnia wcześnie rano wiosną Kevina. Spacerował zapamiętaną ścieżką wśród drzew, widząc jak poranne słońce powoli przygasa i z każdym krokiem coraz silniej zaczynał sobie uświadamiać coś jeszcze. Od czasu ostatniej bitwy w Andarien – gdy wyzwolił Galadana z zemsty, jaką mu poprzysiągł i zamiast tego skierował swą moc ku uzdrawianiu, by sprowadzić przypływ wód, które zakończyły cykl nieszczęść Artura – od czasu tego wieczoru Paul nie szukał w sobie obecności Boga. W pewnym sensie nawet jej unikał. Jednakże teraz znów tu była. Kiedy dotarł do miejsca, gdzie drzewa Lasu Boga tworzyły podwójny korytarz, wiodąc go nieubłaganie z powrotem ku polanie Letniego Drzewa, Paul zrozumiał, że Mórnir zawsze będzie w nim. Zawsze będzie Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym, Panem Letniego Drzewa, gdziekolwiek pójdzie. Został odesłany; ten fakt stanowił jego część i będzie tak do chwili, gdy znów umrze. Rozmyślając tak, wyszedł na polanę i zobaczył Drzewo. Było jasno, bowiem nad polaną prześwitywało niebo, łagodne i błękitne z nielicznymi kędzierzawymi obłoczkami. Przypomniał sobie biały żar słońca na pustym niebie. Spojrzał na pień drzewa i konary. Wiedział, że były tak stare jak ten pierwszy ze światów. Spojrzawszy w gęste, zielone liście korony, zauważył bez zaskoczenia, że siedziały tam kruki i przyglądały mu się błyszczącymi, żółtymi oczyma. Było bardzo cicho. Żadnych gromów. Tylko głęboko tkwiła świadomość Boga. Paul zdał sobie wtedy sprawę, że nie jest to coś, przed czym mógł się ukryć, nawet gdyby chciał, co usiłował właśnie robić przez słodkie dni tego lata. Nie był w stanie odwrócić tego, czym się stał. Nie było to coś, co pojawiło się, a potem odeszło. Będzie musiał pogodzić się z tym, że został naznaczony i odseparowany od innych. W pewnym sensie zawsze tak było. Zamknięty w sobie i samotny, nawet za bardzo: dlatego Rachel zamierzała zostawić go tej nocy, gdy zginęła na autostradzie w deszczu. Był mocą, bratem bogów. Tak było i zawsze będzie. Pomyślał o Cernanie i Galadanie, zastanawiając się, gdzie byli. Obaj skłonili się przed nim. Nikt teraz nie uczynił tego. Ani też Mórnir nie objawił się w żaden inny sposób niż bicie jego tętna. Drzewo zdawało się pogrążone w posępnym rozmyślaniu, zakorzenione głęboko w ziemi, w pajęczynie swych lat. Kruki obserwowały go w milczeniu. Potrafił nakłonić je do odezwania się; teraz już wiedział, jak to zrobić. Mógłby nawet kazać liściom Letniego Drzewa zaszumieć, jakby na wietrze burzy, a po jakimś czasie, jeśli będzie bardzo się starał, potrafiłby ściągnąć piorun Boga. Był Panem tego Drzewa; to było miejsce jego mocy. Nie uczynił żadnej z tych rzeczy. Nie przybył tu, by to czynić. Chciał tylko zobaczyć to miejsce po raz ostatni i pogodzić się w swym wnętrzu z tym, co

rzeczywiście zostało potwierdzone. W milczeniu wystąpił naprzód i położył dłoń na korze Letniego Drzewa. Czuł je jak przedłużenie samego siebie. Odsunął dłoń i odszedł z polany. Nad głową słyszał lot kruków. Wiedział, że wrócą. Po tym zostało mu już tylko jedno pożegnanie. Odkładał je częściowo dlatego, że nawet teraz nie spodziewał się, że będzie to łatwa rozmowa. Z drugiej strony, pomimo całej nieufności, tych dwoje łączyło bardzo wiele od chwili, gdy zdjęła go z Drzewa i rozlała jego krew w świątyni, rozdrapując mu twarz paznokciami. Tak więc wrócił do swego konia i pojechał do Paras Derval, a potem na wschód przez zatłoczone miasto do sanktuarium, by pożegnać się z Jaelle. Pociągnął za sznur dzwonka przy łuku wejściowym. W świątyni rozległ się dźwięk dzwonka. Chwilę później drzwi się otworzyły i wyjrzała kapłanka w szarych szatach, mrużąc oczy w słońcu. Wtedy poznała go i uśmiechnęła się. Była to jedna z nowych rzeczy w Brenninie, na swój sposób równie potężny symbol odzyskanej harmonii, co wspólne działanie Jaelle i Teyrnona dziś wieczorem, gdy wyślą ich do domu. – Witaj, Shiel – powiedział, przypomniawszy ją sobie z tej nocy, gdy przybył szukać pomocy po narodzinach Dariena. Wtedy zagrodziły mu drogę, domagając się krwi. Nie teraz. Shiel zarumieniła się, że została rozpoznana. Gestem zaprosiła go do wnętrza. – Wiem, że przelałeś krew – rzekła niemal przepraszającym tonem. – Zrobię to jeszcze raz, jeśli tylko zechcesz – powiedział potulnie. Kobieta potrząsnęła gwałtownie głową i posłała nowicjuszkę czym prędzej w głąb zakrzywionych korytarzy, by odszukała najwyższą kapłankę. Czekając cierpliwie, Paul zajrzał przez ramię Shiel na lewo. Widział komnatę z kopułą oraz – umieszczone strategicznie, aby były widoczne – kamień ołtarza i topór. Nowicjuszka wróciła, a wraz z nią przyszła Jaelle. Sądził, że każą mu czekać, albo poślą po niego, lecz Jaelle rzadko czyniła to, czego się po niej spodziewał. – Pwyll – powiedziała. – Właśnie zastanawiałam się, czy przyjdziesz. – Jej ton był chłodny. – Wypijesz kieliszek wina? Skinął głową i poszedł za nią korytarzem do komnaty, którą pamiętał. Kapłanka odesłała nowicjuszkę i zamknęła drzwi. Podeszła do stolika z boku i nalała wina im obojgu. Jej ruchy były rzeczowe i oficjalne. Podała mu kieliszek i usiadła na stercie poduszek na podłodze. On zajął krzesło przy drzwiach. Przyjrzał jej się: wizerunek w bieli i szkarłacie. Ogień Dany i biel księżyca w pełni. Jej włosy podtrzymywał srebrny diadem; przypomniał sobie, jak podniósł go na równinie Andarien. Przypomniał sobie, jak biegła do Finna. – Więc tego wieczoru? – spytała, sącząc wino. – Jeśli zechcesz – rzekł. – Czy są jakieś trudności? Jeśli tak...

– Nie, skądże – zaprzeczyła pośpiesznie. – Tylko pytałam. Zrobimy to o wschodzie księżyca. Zapadła chwila ciszy, którą przerwał cichy śmiech Paula. – Naprawdę jesteśmy okropni, prawda? – powiedział, potrząsając głową z żalem. – Nigdy nie potrafiliśmy rozmawiać uprzejmie. Zastanowiła się nad tym, nie uśmiechając się, choć jego ton zapraszał do tego. – Tej nocy nad Anor – powiedziała. – Dopóki nie powiedziałam czegoś, czego nie powinnam była. – Nieprawda – szepnął. – Po prostu byłem przewrażliwiony w kwestii mocy i panowania. Trafiłaś w nerw. – Jesteśmy tego uczone. – Uśmiechnęła się. Jednakże nie był to oziębły uśmiech i wtedy zdał sobie sprawę, że drwi trochę z samej siebie. – Sam też przyłożyłem się do sprowokowania – przyznał Paul. – Jednym z powodów, dla których przyszedłem, jest powiedzenie ci, że w dużej mierze był to odruch. Mój własny system obrony. Chciałem pożegnać się i powiedzieć ci, że mam... dla ciebie ogromny szacunek. – Trudno było dobrać słowa. Nic nie mówiła, przyglądając mu się błyszczącymi i jasnymi zielonymi oczyma. Cóż, pomyślał, już zostało powiedziane. To, po co tu przyszedł. Dokończył wino i wstał. Ona zrobiła to samo. – Powinienem już iść – powiedział, chcąc znaleźć się gdziekolwiek indziej, zanim któreś z nich powie coś raniącego i zepsuje nawet to pożegnanie. – W takim razie, zobaczymy się wieczorem. – Odwrócił się ku drzwiom. – Paul – powiedziała. – Zaczekaj. Nie Pwyll. Paul. Coś się w nim zerwało niczym podmuch wiatru. Znów się odwrócił. Nie poruszyła się. Ręce założyła na piersi, jakby nagle zrobiło jej się zimno w środku lata. – Naprawdę zamierzasz zostawić mnie? – spytała głosem tak spiętym, że potrzebował sekundy, by się upewnić, że się nie przesłyszał. A potem był pewien i w tej sekundzie świat zatrząsł się i zakołysał w jego wnętrzu i wokół niego i wszystko się zmieniło. Coś pękło w jego piersi niczym waląca się tama, tama, która powstrzymywała prawdę w jego sercu. – Och, moja kochana – wyszeptał. Tyle światła zdawało się być w komnacie. Zrobił jeden krok, potem następny, a potem znalazła się w kręgu jego ramion i niemożliwy płomień jej włosów otoczył ich oboje. Opuścił swe usta i znalazł jej wargi uniesione ku jego pocałunkowi. I w tym momencie wreszcie uwolnił się. Był wolny. Był swobodny i biegł jak jego galopujące tętno, czyste łomotanie serca. Był przejrzysty. Nie Pan Letniego

Drzewa, lecz jedynie śmiertelny mężczyzna, od dawna wyrzeczony, od dawna wyrzekający się sam siebie, dotykający i dotknięty przez miłość. Ona była ogniem i wodą w jego rękach, była wszystkim, czego kiedykolwiek pragnął. Splotła palce za jego głową, zanurzając je w jego włosach i przyciągając go ku swoim wargom i szeptała bez końca jego imię przez łzy. Tak więc wreszcie zeszli się, dzieci bogini i boga. Opadli na rozrzucone poduszki, a ona położyła głowę na jego piersi i przez długi czas milczeli, gdy on bez końca gładził palcami płomienną nawałnicę jej włosów i ocierał jej łzy. Wreszcie przesunęła się tak, że leżała z głową na jego kolanach, patrząc na niego. Uśmiechnęła się, a był to zupełnie inny uśmiech od tych, które widział u niej do tej pory. – Ty naprawdę odszedłbyś – powiedziała. Nie było to pytanie. Pokiwał głową, wciąż na wpół oszołomiony, wciąż rozdygotany i pełen niedowierzania z powodu tego, co mu się przydarzyło. – Odszedłbym – wyznał. – Za bardzo się bałem. Wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka. – Bałeś się tego, po wszystkim, czego dokonałeś? Znów pokiwał głową. – Tego być może bardziej niż czegokolwiek innego. Kiedy? – spytał. – Kiedy ty...? Jej oczy spoważniały. – Zakochałam się w tobie na plaży przy Taerlindel. Kiedy stałeś wśród fal, przemawiając do Liranana. Jednakże oczywiście wtedy zwalczyłam to, z wielu powodów. Znasz je. Nie dotarło to do mnie aż do chwili, gdy zostawiłeś Firma, by stanąć twarzą w twarz z Galadanem. Zamknął oczy. Otworzył je. Poczuł, że nadchodzi smutek, by rzucić cień na radość. – Czy możesz to zrobić? – spytał. – Jak to możliwe? Jesteś przecież kim jesteś. Znów się uśmiechnęła i ten uśmiech znał. Taki właśnie wyobrażał sobie na twarzy samej Dany: wewnętrzny i nieprzenikniony. Powiedziała: – Gotowa jestem umrzeć, żeby mieć cię, lecz nie sądzę, aby tak musiało się stać. Wstała zgrabnie. On również wstał i zobaczył, że podeszła do drzwi i otworzyła je. Szepnęła coś nowicjuszce na korytarzu, po czym odwróciła się ku niemu, a w jej oczach tańczyło światło. Nie czekali długo. Drzwi znów się otworzyły i weszła Leila. Odziana w biel. Spojrzała najpierw na jedno z nich, potem na drugie i roześmiała się w głos. – Och, doskonale! – rzekła. – Tak myślałam, że się stanie.

Paul poczuł, że się czerwieni, potem dostrzegł spojrzenie Jaelle i oboje wybuchli śmiechem. – Czy teraz rozumiesz, dlaczego ona będzie teraz najwyższą kapłanką? – spytała z uśmiechem Jaelle. Potem nieco poważniej dodała: – Od chwili, gdy dźwignęła topór i przeżyła to, Leila była naznaczona przez boginię, by nosić białe szaty najwyższej kapłanki. Niezbadane są wyroki Dany dla śmiertelników, a nawet innych bogów. Jestem teraz najwyższą kapłanką tylko z tytułu. Po odesłaniu cię do twego świata miałam ustąpić miejsca Leili. Paul pokiwał głową. Widział wyłaniający się wzór, zaledwie jego przebłysk, lecz wydawało mu się, że gdyby prześledzić jego wątek i osnowę do początku, sięgałyby one do Dun Maura i ofiary złożonej w wieczór Maidalan. Myśląc o tym, stwierdził, że ma łzy w oczach. Musiał je wytrzeć, on, który nigdy nie potrafił płakać. Powiedział: – Kim wraca do domu, inaczej bowiem nigdy bym tego nie powiedział, lecz wydaje mi się, że znam chatkę nad jeziorem, w połowie drogi między świątynią a Drzewem, gdzie chciałbym zamieszkać. Jeśli miałabyś ochotę. – Miałabym – rzekła cicho Jaelle. – Bardziej, niż potrafię ci powiedzieć. Dom Ysanne zamknie pełny krąg mego życia i pogrzebie smutek. – W takim razie zdaje się, że zostaję – powiedział, biorąc ją za rękę. – Mimo wszystko, zdaje się, że zostaję. Kim zdała sobie sprawę, że czegoś się uczyła. Uczyła w najtrudniejszy sposób. Odkrywała, że jedyną rzeczą, z którą trudniej było jej się pogodzić od jej mocy, było jej odejście. Baelrathu nie było już. Oddała go, lecz przedtem on porzucił ją. Od czasu Calor Diman i jej odmowy Wojenny Kamień nawet nie zamigotał na jej dłoni. Tak więc zeszłej nocy po cichu, gdy nikogo innego nie było w pokoju i nikt nie wiedział, oddała go Aileronowi. A on równie po cichu posłał po Jaelle i powierzył kamień opiece kapłanek Dany. Kim wiedziała, że właściwie postąpił. Początkowo sądziła, że odda go magom, jednakże dzika moc Baelrathu dużo bliższa była Danie niż wiedzy niebios, jaką poznał Amairgen. Przejawem rosnącej mądrości Ailerona, jednym ze znaków zmieniającej się natury rzeczy, było to, że najwyższy król oddał tak potężny przedmiot najwyższej kapłance i że ona zgodziła się strzec go w jego imieniu. Tak więc Wojenny Kamień przestał być w posiadaniu Kimberly, przez co tego ostatniego popołudnia spacerowała wśród drzew na zachód od chatki Ysanne, zmagając się z poczuciem straty i smutkiem. Nie powinno być tak, powiedziała sobie surowo. Wracała do domu i chciała

wrócić do domu. Bardzo tęskniła za swoją rodziną. Co więcej nawet, wiedziała, że powinna wrócić do swego świata. Wyśniła to tak samo jak Ysanne w tych pierwszych dniach. „Moje serce również wie, że w twoim świecie też może potrzebny być Marzyciel”, powiedziała stara jasnowidząca. I Kim wiedziała, że była to prawda. Sama to widziała. Tak więc potrzeba i konieczność zeszły się z jej własnym pragnieniem, by ją ściągnąć z powrotem. To powinno uczynić wszystko łatwym i jasnym, lecz tak nie było. Jak, po prawdzie, mogłoby tak być, skoro tak wiele zostawiała za sobą? Wszystkie jej myśli i uczucia zdawały się tak skomplikowane, jeszcze bardziej zmącone i utrudnione przez poczucie pustki, gdy spoglądała na palec, na którym tak długo był Wojenny Kamień. Potrząsnęła głową, próbując wyrwać się z tego nastroju. Powinna się cieszyć z wszystkich tych dobrych rzeczy, jakie ją spotkały. Pierwszą z nich, sięgającą głębiej niż wszystkie inne, był pokój i odejście ze wszystkich światów Spruwacza, który zginął z rąk dziecka, którego imię wyśniła, zanim jeszcze się narodziło. Spacerowała po zielonym lesie w słońcu, rozmyślając o Darienie, a potem o jego matce i Arturze, i Lancelocie, których nieszczęście dobiegło kresu. Kolejne błogosławieństwo, kolejne miejsce, gdzie radość może zakwitnąć w sercu. A co do niej samej, nadal była jasnowidzącą i nadal niosła w swym wnętrzu, teraz i zawsze, drugą duszę jako podarunek nie dający się opisać słowami ani zmierzyć. Wciąż miała bransoletę z vellinem na nadgarstku – Matt kategorycznie odmówił przyjęcia jej z powrotem. Wiedziała, że w jej świecie nie będzie miała ona żadnego prawdziwego celu, poza budzeniem wspomnień – co na swój sposób było celem nie gorszym od innych. Samotna w głębi lasu, boleśnie szukając wewnętrznego spokoju, Kim zatrzymała się i stała w milczeniu przez chwilę, przysłuchując się ptakom nad głową i westchnieniom wiatru wśród liści. Tak tu było cicho i pięknie, że chciała to zatrzymać w sobie na zawsze. Myśląc tak, zauważyła przebłysk koloru na prawo i uświadomiła sobie, zanim jeszcze do niego podeszła, że był to ostatni podarek dla niej. Tak się złożyło, że poszła tam śladami Firma i Dariena na ostatnim ich wspólnym spacerze w środku zimy. Potem przyklękła tak, jak przyklękli oni, przy bannionie, który tam rósł. Niebieskozielony kwiatek z czerwonym środkiem jak kropla krwi na sercu. Zostawili go wtedy tamtego dnia, zbierając kwiaty dla Vae, lecz nie ten. Tak więc został, by Kim mogła wziąć go dla siebie. Łzy wezbrały jej w oczach z powodu siły wspomnień, jakie budził: jej pierwszy spacer w tym lesie z Ysanne w poszukiwaniu

tego kwiatu; później noc nad jeziorem pod gwiazdami, gdzie Eilathen wezwany kwietnym ogniem utkał dla niej Gobelin. Bannion był piękny, morskiego koloru z jaskrawą czerwienią wewnątrz. Zerwała go ostrożnie i wplotła w swe białe włosy. Pomyślała o Eilathenie, o błękitnozielonym błysku jego nagiej potęgi. On również był dla niej stracony, nawet gdyby chciała go wezwać, choćby tylko po to, by się pożegnać. „Bądź wolny od kwietnego ognia, teraz i na zawsze”, rzekła Ysanne na koniec, uwalniając go od obowiązku strzeżenia czerwonego Wojennego Kamienia. Bannion był piękny, lecz bezsilny. Wydawał się symbolem tego, co ją opuściło, czego już nie mogła robić. Magia została jej powierzona tamtej rozgwieżdżonej nocy nad jeziorem, przez jakiś czas spoczywała w niej, a potem odeszła. Pomyślała, że pod każdym względem lepiej będzie dla niej, jeśli będzie w swym własnym świecie, żeby zatrzeć ostrość tych obrazów. Wstała i zaczęła wracać, myśląc o Lorenie, który musiał radzić sobie z takim samym głodem. Wtedy nagle uświadomiła sobie, że z tym samym Matt walczył przez wszystkie lata spędzone w Parsa Derval, zmagając się z przyciąganiem Calor Diman. Oni obaj razem przeszli pełny krąg, pomyślała. Był w tym jakiś wzór, piękniejszy i straszliwszy niż na jakiejkolwiek tkaninie wykonanej przez śmiertelnika. Wyszła spomiędzy drzew i zeszła nad jezioro. Było lekko wzburzone na letnim wietrze. Czuć było leciutki chłód, zapowiedź nadchodzącej jesieni. Kim stanęła na płaskiej powierzchni skały, która wystawała nad wodę, tak jak wtedy, gdy była tu z Ysanne, gdy jasnowidząca wywołała wodnego ducha pod gwiazdami na niebie. Wiedziała, że Eilathen jest tam w głębinie, daleko wśród krętych korytarzy z morskiego kamienia i wodorostów, w głębokiej ciszy swego domu. Niedostępny. Stracony dla niej. Usiadła na kamieniu i oplotła rękoma podciągnięte pod brodę kolana, starając się policzyć wszystkie dobre rzeczy, zmienić smutek w radość. Przez dłuższy czas siedziała tam, spoglądając na toń jeziora. Wiedziała, że musi być późne popołudnie. Powinna już wracać. Jednakże trudno było się ruszyć. Wstanie i odejście stąd byłoby najsamotniejszym i najostateczniejszym czynem, jakiegokolwiek dokonała. Tak więc ociągała się i po jakimś czasie usłyszała kroki na skale za sobą i ktoś przykucnął obok niej. – Zobaczyłem twego konia przy chatce – powiedział Dave. – Czy nie narzucam się? Uśmiechnęła się do niego i pokręciła głową. – Żegnam się po prostu przed dzisiejszym wieczorem. – Ja tak samo zrobiłem – powiedział, zbierając i rozrzucając kamyczki. – Ty też wracasz do domu?

– Właśnie postanowiłem – rzekł cicho. W jego tonie był spokój, pewność siebie, której wcześniej nie słyszała. Kim uświadomiła sobie, że z nich wszystkich Dave zmienił się tu najbardziej. Ona, Paul i Jennifer zdawali się posunąć dalej w tym, czym już byli przed przybyciem tu, a Kevin pozostał dokładnie taki, jaki był zawsze ze swym śmiechem i smutkiem, i słodyczą duszy. Lecz mężczyzna przykucnięty obok niej, ogorzały od letniego słońca na Równinie, niewiele przypominał tego, którego spotkała tego pierwszego wieczoru w auli, kiedy zaprosiła go, by siadł razem z nimi i posłuchał wykładu Lorenzo Marcusa. Udało jej się jeszcze raz uśmiechnąć. – Cieszę się, że wracasz – powiedziała. Pokiwał głową, cichy i opanowany, przyglądając jej się przez chwilę w spokojnym milczeniu. Potem w jego oczach zabłysła wesołość, która również była czymś nowym. – Powiedz mi – rzekł – co robisz w piątek wieczorem? Wyrwał jej się cichy ni to śmiech, ni westchnienie. – Och, Dave – powiedziała Kim. – Ja już nawet nie pamiętam, co to jest piątkowy wieczór! On również się zaśmiał. Potem śmiech minął, zostawiając niewymuszony uśmiech. Dave wstał płynnie i wyciągnął do niej rękę, by pomóc jej wstać. – Może w takim razie sobota? – spytał, patrząc jej w oczy. I wtedy we wnętrzu Kim wybuchło niczym inny rodzaj kwietnego ognia nagłe uczucie, przebłysk przekonania, że jednak wszystko będzie w porządku. Będzie nawet dużo lepiej niż w porządku. Podała mu obie ręce i pozwoliła mu podnieść się.

Tu kończy się NAJMROCZNIEJSZA DROGA, a wraz z nią FIONAVARSKI GOBELIN

POSTACI Piątka: KIMBERLY FORD, Jasnowidząca Brenninu JENNIFER LOWELL, która jest również Guinevere DAVE MARTYNIUK (Davor) PAUL SCHAFER, Pan Letniego Drzewa (Pwyll Dwukrotnie Narodzony) KEVIN LAINE (Liadon), dobrowolna ofiara w noc przesilenia letniego Z Brenninu: AILERON, najwyższy król Brenninu DIARMUID, jego brat LOREN SREBRNY PŁASZCZ, niegdyś pierwszy mag Brenninu MATT SÓREN, niegdyś jego źródło: król krasnoludów TEYRNON, mag BARAK, jego źródło JAELLE, najwyższa kapłanka bogini AUDIART, jej zastępczyni w prowincji Gwen Ystrat LEILA, młoda kapłanka połączona myślami z Finnem dan Shaharem SHIEL, kapłanka w Paras Derval COLL z Taerlindel, prawa ręka Diarmuida, kapitan statku PRYDWEN CARDE ERRON TEGID r członkowie drużyny Diarmuida ROTHE AVERREN GORLAES, kanclerz Brenninu MABON, książę Rhoden NIAVIN, książę Seresh VAE, rzemieślniczka w Paras Derval SHAHAR, jej mąż FINN, ich syn, teraz jeżdżący z Dzikimi Łowami na ISELEN DARIEN, ich przybrane dziecko, syn Jennifer Lowell i Rakotha Maugrima BRENDEL, dostojny lios alfar z Daniloth BROCK, krasnolud z Banir Tal Z Cathalu: SHALHASSAN, najwyższy władca Cathalu SHARRA, jego córka i następczyni (Ciemna Róża), zaręczona z Diarmuidem Z Równiny: IVOR, Aven Równiny, wódz trzeciego szczepu dalrei

LEITH, jego żona LEVON, jego starszy syn CORDELIANE (Lianę), jego córka TABOR, jego młodszy syn, jeździec IMRAITH-NIMPHAIS TORC, jeździec trzeciego szczepu GEREINT, szaman trzeciego szczepu Z Daniloth: RA-TENNIEL, król lios alfarów GALEN 1 „.... „. LYDAN I bliźniaczy brat i siostra spod znaku Brem LEYSE spod znaku Łabędzia i W górach: DALREIDAN, wygnaniec z Równiny 5 FAEBUR z Larak, wygnany z Eridu. CERIOG, przywódca górskich rozbójników RUANA z paraiko, w jaskiniach Khath Meigol MIACH, pierwszy Wiecu krasnoludow w Banir Lók

Siły Ciemności: RAKOTH MAUGRIM, SPRUWACZ GALADAN, Wilczy Władca z andainów, jego prawa ręka UATHACH, urgach w bieli, wódz armii Maugrima FORDAETHA z Riik, Królowa Lodu z Pustkowi AVAIA, czarna łabędzica BLÓD, krasnolud, sługa Rakotha KAEN, brat Blöda, władca krasnoludow w Banir Lók Moce: TKACZ przy Krośnie MORNIR od Gromu DANA, Matka CERNAN od Zwierząt CEINWEN od Łuku, ŁOWCZYM LIRANAN, bóg morza MACHA 1 NEMAIN I boginie wojny

OWEIN, władca Dzikich Łowów, jeździec CARGAILA FLIDAIS (Taliesin) z andainów, moc z puszczy Pendaran CURDARDH, Najstarszy, strażnik świętego gaju w puszczy Pendaran Z przeszłości: ARTUR PENDRAGON, wojownik, i CAVALL, jego pies LANCELOT z JEZIORA z Komnaty Umarłych w Cader Sedat IORWETH ZAŁOŻYCIEL, pierwszy najwyższy król Brenninu CONARY, najwyższy król podczas Bael Rangat COLAN, jego syn, najwyższy król po nim (Najukochańszy) AMAIRGEN BIAŁA GAŁĄŹ, pierwszy z magów; zabity przez Duszodzierżcę LISEN z Puszczy, deiena, źródło i żona Amairgena RA-TERMAINE, największy z władców lios alfarów; zabity przez Galadana w Bael Rangat RA-LATHEN (Lathen Tkacz Mgły), jego następca, który spowił mgłami Daniloth, czyniąc zeń Krainę Cieni LAURIEL, biała łabędzica zabita przez Avaię w Bael Rangat REVOR, bohaterski przodek dalrei; pierwszy Aven Równiny SEITHR, król krasnoludów w czasie Bael Rangat CONNLA, najpotężniejszy z paraiko, który spętał Dzikie Łowy i stworzył Kocioł z Khath Meigol