Keyes Julianna - My Roommates Girl

1

2

Tłumaczenie: sloneczk0986 korekta: nicoleta1

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

3

My Roommate's Girl Dzień w którym sędzia dał mi wybór pomiędzy pójściem do więzienia, a studiowaniem był dniem, w którym postanowiłem przestać kraść. Nigdy więcej, gdy zobaczę coś pięknego i poza moim zasięgiem, nie wezmę tego tylko dlatego, że chcę. Dlatego, że mogę. Gdy wprowadziłem się do Jerry'ego, miałem dobre intencje. Potrzebowałem miejsca do zamieszkania aż uzyskam dyplom, a on potrzebował współlokatora. Wtedy zobaczyłem Aster. Piękna blondynka, dobra, czysta, słodka, bystra... dziewczyna Jerry'ego. Była wszystkim o czym nie myślałem, że mogłem mieć. Z wyjątkiem, że... może mogłem. Więc wprowadziłem plan w życie. Tak, prawdopodobnie pójdę do piekła ale byłoby to tego warte. Chciałem Aster. Chciałem jej wczoraj i jutro i w każdy możliwy sposób. Ale wiecie co mówią.

Bądź ostrożny czego sobie życzysz…bo możesz właśnie to dostać

4

SPIS TREŚCI Rozdział 1 .................................................................................................................. str.5 Rozdział 2 .................................................................................................................. str.12 Rozdział 3 .................................................................................................................. str.22 Rozdział 4 .................................................................................................................. str.26 Rozdział 5 .................................................................................................................. str.35 Rozdział 6 .................................................................................................................. str.43 Rozdział 7 .................................................................................................................. str.54 Rozdział 8 .................................................................................................................. str.60 Rozdział 9 .................................................................................................................. str.67 Rozdział 10 ................................................................................................................ str.76 Rozdział 11 ................................................................................................................ str.84 Rozdział 12 ................................................................................................................ str.89 Rozdział 13 ................................................................................................................ str.95 Rozdział 14 ................................................................................................................ str.104 Rozdział 15 ................................................................................................................ str.111 Rozdział 16 ................................................................................................................ str.118 Rozdział 17 ................................................................................................................ str.119 Rozdział 18 ................................................................................................................ str.120 Rozdział 19 ................................................................................................................ str.121 Rozdział 20 ................................................................................................................ str.126 Rozdział 21 ................................................................................................................ str.129 Rozdział 22 ................................................................................................................ str.136 Rozdział 23 ................................................................................................................ str.146 Rozdział 24 ................................................................................................................ str.156 Rozdział 25 ................................................................................................................ str.163 Rozdział 26 ................................................................................................................ str.171 Rozdział 27 ................................................................................................................ str.176 Rozdział 28 ................................................................................................................ str.182 Rozdział 29 ................................................................................................................ str.186 Rozdział 30 ................................................................................................................ str.192 Rozdział 31 ................................................................................................................ str.199 Rozdział 32 ................................................................................................................ str.205 Rozdział 33 ................................................................................................................ str.216 Rozdział 34 ................................................................................................................ str.223 Rozdział 35 ................................................................................................................ str.230 Rozdział 36 ................................................................................................................ str.242 Rozdział 37 ................................................................................................................ str.248 Rozdział 38 ................................................................................................................ str.252 Rozdział 39 ................................................................................................................ str.259 Rozdział 40 ................................................................................................................ str.267 Rozdział 41 ................................................................................................................ str.276 Rozdział 42 ................................................................................................................ str.280 Rozdział 43 ................................................................................................................ str.286 Rozdział 44 ................................................................................................................ str.295 Rozdział 45 ................................................................................................................ str.301 Rozdział 46 ................................................................................................................ str.313 Rozdział 47 ................................................................................................................ str.317 Rozdział 48 ................................................................................................................ str.324 Rozdział 49 ................................................................................................................ str.330 Rozdział 50 ................................................................................................................ str.337 Rozdział 51 ................................................................................................................ str.340

5

ROZDZIAŁ 1 Z perspektywy czasu, ta historia kończy się w momencie, w którym się zaczyna. Parkuję przed budynkiem mieszkalnym, mój nowy współlokator, Jerry, wychodzi na zewnątrz pomóc mi przenieść moje mizerne rzeczy, i wszystko jest w porządku. Potem jednak mówi: - To jest moja dziewczyna, Aster. Patrzę na Aster i jestem skończony, przepadam. Więc jeśli by się nad tym zastanowić, to wszystko, to wina Jerry'ego. Z naszych kilku wiadomości tekstowych wiem, że Jerry, podobnie jak ja, jest na trzecim roku studiów w Holsom College, najbardziej renomowanej szkole tuż za Seattle. Jest na medycynie, ma fioła na punkcie recyklingu, a jeśli dzisiejszy strój jest jakąś wskazówką, to uwielbia koszulki polo i kolor fioletowy. - Hey - powiedziała Aster, wyciągając rękę, podczas gdy biodrem przytrzymywała otwarte drzwi do budynku. Podnoszę swój wypchany po brzegi worek marynarski wyżej na ramię i chwytam ją za rękę, zmuszając się, by puścić ją po paru sekundach. - Hey. Jestem Aidan. - Wiem. Jerry powiedział mi wszystko o tobie. Chodź na górę. Jerry miał lżejszy ładunek, więc poszedł schodami, a Aster i ja weszliśmy do windy, którą przywołała i zrobiliśmy sobie szybką wycieczkę na drugie piętro. - Też tutaj mieszkasz? - Spytałem, starając się nie brzmieć na pełnego nadziei.

6

- Nie - odpowiedziała Aster, kiedy wyszliśmy na cichy korytarz o jasnoszarych ścianach. - Mieszkam na kampusie. To tutaj. - Zatrzymała się przy drzwiach z numerem 211 i przytrzymała je dla mnie otwarte żebym mógł przejść. Weszliśmy akurat, kiedy Jerry wychodził na zewnątrz po więcej rzeczy. Aster poprowadziła mnie przez schludny salon, a później w dół krótkiego korytarzyka. To jest pierwszy raz, kiedy zamieszkam poza kampusem, i chociaż widziałem to miejsce tylko na zdjęciach, to wyglądało dużo lepiej od tego, gdzie przebywałem przez dwa lata w budynkach Holsom College. Ściany nie są zrobione z zabejcowanego betonu, piętra nie są pokryte poplamionym dywanem, i cóż, nigdzie nie ma jakichkolwiek plam. Ściany są wciąż czyste, drewniane panele podłogowe wciąż błyszczą, urządzenia wciąż funkcjonują. Dostałem się do Holsom z programu stypendialnego, który daje dzieciakom z problemami drugą szansę, a kiedy stało się jasne, że mojej drugiej szansie zagrażać będzie mało spokojne życia na kampusie, przekonałem dyrektora programowego by pozwolił mi wynająć pokój na mieście. Więc oto jestem, trzeci stycznia, nowy rok, nowy dom, nowe jasnowłose zakłócenie spokoju. Poprzedni współlokator Jerry'ego zostawił swoje meble, odziedziczyłem królewskich rozmiarów łóżko i trochę przekrzywione biurko. W połączeniu z moją torbą i skrzynką po mleku, to więcej niż kiedykolwiek posiadałem. - Całkiem miło - zauważyłem, oglądając rzeczy, podczas gdy Aster stała w drzwiach. - Dużo lepsze niż akademik. Uśmiechnęła się. - Wiem, prawda? Nic nie jest poplamione. Ma krótkie do ramion, blond włosy oraz czystą, pozbawioną makijażu skórę.

7

Biały T-shirt podkreśla jej naturalną opaleniznę, a podarte dżinsy i bose stopy sprawiają, że wygląda bardziej na osobę przebywającą na desce surfingowej, a nie w miasteczku studenckim. Głęboki dekolt w kształcie litery V dał mi wgląd w przedziałek, o którym będę myślał przez wiele nadchodzących nocy. Nie mam określonego typu. Lubię wszystkie dziewczyny. Niskie, wysokie, chude, o krągłych kształtach, jasne, ciemne i wszystko pomiędzy. Aster jest naturalnie piękna, proste, białe zęby, czyste niebieskie oczy, a gdy przechodzę obok niej, by zabrać więcej rzeczy, zauważam kilka maleńkich piegów na jej nosie. Pachnie proszkiem do prania. Wciąż czułem ten zapach, gdy z Jerry'm przenosiliśmy resztę moich rzeczy, i wciąż o nim myślałem, kiedy zaproponował mi piwo i wznieśliśmy toast: - Za wspólne mieszkanie. Jerry wyglądał na miłego gościa, ale był moim całkowitym przeciwieństwem. Jego włosy są ciemne, moje w kolorze brudnego blondu. Jego ramiona są wolne od tatuaży; moje oba są pokryte atramentem, który zacząłem nakładać, kiedy miałem piętnaście lat. Jerry’ był tutaj, ponieważ jego ojciec jest lekarzem; ja jestem tutaj, ponieważ sędzia powiedział mi, że jeżeli nie pójdę do collegu, trafię do więzienia. Powiedział, że podnoszenie samochodów i podnoszenie ciężarów, nie są jedynymi rzeczami, które mogłem robić, ale to może być wszystko co będę robił, jeśli nie wykorzystam szansy, którą on mi tak łaskawie oferuje. Nie jestem idiotą. Przyjąłem ją. Wziąłem stypendium, które prawdopodobnie mogli dać jakiemuś dziecku, które nie udawałoby swojej wdzięczności. Ale hej, pomyślałem, że skoro zarabiałem zabierając rzeczy, które nie należą do mnie - to

8

dlaczego mam przestać teraz? - Jak tam twoja przerwa świąteczna? - zapytała Aster, siadając na oparciu fotela Jerry'ego. W pokoju dziennym stała skórzana kanapa i dwa klubowe fotele i siedząc na kanapie, na przeciwko tej dwójki, starałem się nie gapić przesadnie na Aster. - Po prostu świetnie – odpowiedziałem, sącząc swoje piwo. - A twoja? By powstrzymać się przed wpatrywaniem w nią, skierowałem swoje zainteresowanie na frontowe okno. Styczniowe niebo było szare, jego jasna przestrzeń podzielona była przez nagie gałęzie drzewa, które było się na zewnątrz. W lecie, kiedy jest bujne i zielone, pewnie wygląda ładnie. W tej chwili te gałęzie wyglądają jak więzienne kraty. Spędziłem za nimi tylko kilka nocy, ale to wystarczyło, by mnie przekonać, że obrałem złą drogę, prawdopodobnie w okolicy mojej pierwszej kradzieży auta. Jerry zaczął opowiadać o tym, jak spędził święta z rodziną w Portland, wyłączyłem się i opuściłem wszystko, cokolwiek powiedziała Aster. Ich uprzejmość sprawiała, że czułem się nie na miejscu, bardziej jak czarna owca, którą w zasadzie byłem. Oni są uśmiechniętymi, słodkimi ludźmi, których widzisz w katalogach, Ci modele w sztruksach i tenisówkach. Ja... nie. Przerwał nam ostry dźwięk dzwonka. Aster podskoczyła trochę zaskoczona. - Cholerka! - Wykrzyknęła. - Przepraszam. - Wstała i wyciągnęła telefon z tylnej kieszeni, odpowiadając po trzecim dzwonku. Jej głos zanikał, kiedy szła w głąb korytarza. - Więc – zaczął Jerry. - Wracasz jutro na zajęcia?

9

- Taak. - Przerwa była miła. Przytaknąłem, tak jakbym nie spędził jej w pokoju z dzieciakiem z Tajwanu. Nie mówił za dużo po angielsku, ale miał robiące wrażenie gry wideo, które pozwalały zabijać czas. - Mówiłeś, że, uh, grasz w Frisbee baseball? - Zapytał Jerry, kiedy cisza stała się kłopotliwa. - Nie wiedziałem, że jest coś takiego. Staram się być miły i rozmowny, ale to nie jest łatwe. Nie pasuję do Holsom i z pewnością nie pasuję do fioletowych koszulek polo. - Ja też nie – powiedziałem w końcu. Nie słyszałem o tym sporcie dopóki nie zostałem poinformowany, że jednym z wymogów mojego stypendium jest to, że muszę raz w tygodniu brać udział w ''zatwierdzonej'' dyscyplinie sportowej oraz podjąć pracę na pół etatu. Więc gram teraz w Frisbee baseball przy jednej z sal gimnastycznych kampusu co czwartek i ciągnę trzy zmiany w tygodniu w bibliotece. - Aster jest dobra w sportach - powiedział Jerry, kiedy ta weszła z powrotem do pokoju, jej bose stopy cicho stąpały po twardym drewnie. - Jestem niezła - powiedziała, wracając na miejsce obok niego. - Umiem biegać bez przewracania się. W co grasz, Aidan? Usłyszenie jak wymawia moje imię, miało na mnie jakiś dziwny wpływ. Większość ludzi zwracała się do mnie po nazwisku, Shaw. Z jakiegoś powodu to, że wymówiła moje imię sprawia, że chcę usiąść trochę prościej, odłożyć na bok piwo i zacząć być lepszym. Ale nie robię tego. - W nic - odpowiedziałem. - W nic takiego. Ściągnęła brwi zdezorientowana.

10

- Oh. - Gra w Frisbee baseball – zaoferował Jerry, nagle stając się niepewnym. - W zespole rekreacyjnym? W... Czułem się źle. To nie to, że jestem dupkiem, ale nie lubię rozmów towarzyskich. Albo w ogóle rozmów jako tako. - W czwartki – zmusiłem się by to powiedzieć. Aster podrapała swoje kolano przez rozdarty dżins, powtarzając słowa, które wcześniej wypowiedział Jerry. - Nie wiedziałam nawet, że coś takiego istnieje. - Wielu ludzi nie wie. Zawsze brakuje nam graczy. Jerry ożywił się trochę, zauważając szansę pokazania się, jak dobrym może być współlokatorem. - Aster mogłaby do ciebie dołączyć, jeśli byś chciał. - Potem odwrócił się do Aster. - I jeśli ty byś chciała - dodał. Jeśli była wkurzona na niego za oferowanie jej usług, to dobrze to ukrywała. - Jestem wolna w czwartki. Po prostu do mnie zadzwoń, jeśli mnie chcesz. Nagle się zaśmiała. - W sensie do gry. Jeśli chcesz żebym z tobą zagrała. - Poprawiła się. Przycisnęła swoją rękę do klatki piersiowej, ponownie przykuwając tam moją uwagę. Mój żołądek napiął się, potem moje uda i ramiona. Wszystko było napięte, czułem się w taki sam sposób, jak wtedy, gdy znajdowałem samochód, który chciałem ukraść, kiedy siedziałem niewinnie i czekałem, przewidując swój kolejny ruch. Tym razem nie miałem pojęcia co nadchodzi.

11

I nie było sposobu by to zatrzymać.

12

ROZDZIAŁ Palę przed salą gimnastyczną, gdy Aster przybywa w czwartkowy wieczór. Jest ciemno i zimno, a niebo jest czyste. Parking jest w połowie zapełniony samochodami, Aster przechodzi między nimi zanim wchodzi po schodach. Ma na sobie puchową, żółtą kurtkę zapiętą pod samą szyje i czerwoną czapkę naciągniętą na uszy. Jest najjaśniejszą rzeczą w tym miejscu. Gaszę papierosa i wyrzucam go do kosza na śmieci. Kiwam głową na Aster, kiedy do mnie podchodzi. - Hey. - Hey. Nie wiedziałam, że palisz. - Tylko czasami. Nie mów Jerry'emu. Budynek mieszkalny jest dla niepalących, ale ja palę tylko wtedy, kiedy jestem zestresowany, więc to nie był problem. Problemem był fakt, że denerwowałem się cały dzień perspektywą zobaczenia Aster, po raz pierwszy od kiedy się wprowadziłem. - Twój sekret jest ze mną bezpieczny. - Uśmiechnęła się, ale przysięgam, że widziałem jak trochę zmarszczyła nos, kiedy przepuszczałem ją w drzwiach. Mam na sobie bluzę z kapturem, którą ubrałem na podkoszulek i dresy, a teraz, kiedy idę za nią do środka, ściągam ją mając nadzieję, że dym nie przyklei się do mojej skóry. W budynku są dwie sale gimnastyczne i mały basen kąpielowy. W powietrzu

13

unosi się zapach chloru, kiedy idziemy w dół holu wyłożonego pomarańczowymi szafkami. Drzwi do sali zostały czymś podparte by zachęcić widzów, nikt jednak nigdy się nie pojawił. - To my - powiedziałem, wskazując na małą grupę ludzi w białych koszulkach z siatki, którzy stali po drugiej stronie pomieszczenia. - Dzięki, że przyszłaś. - Nie ma problemu – odpowiedziała Aster. Zdjęła czerwoną czapkę i potrząsnęła włosami. Grube, błyszczące kosmyki opadły na swoje miejsce. Daję sobie chwilkę, aby podziwiać jej tyłek i szczupłe nogi w czarnych legginsach, kiedy z gracją idzie stopę przede mną. Nie kłamałem mówiąc, że lubię wszystkie dziewczyny, ale nigdy nie byłem z taką jak Aster. Z dziewczyną, która jeździła na narty ze swoją bogatą rodziną, a w wolnym czasie czyta niewidomym dzieciom. Z kimś, kto całkowicie swobodnie uśmiecha się i wymienia uściski dłoni z moją drużyną, przedstawiając się i wypowiadając swoje imię, Aster Aster Aster, tak wiele razy, że zaczyna to się zmieniać w śpiew, którego nie mogę pozbyć się ze swojej głowy. Frisbee baseball nie różni się tak bardzo od rzeczywistego baseballu, po prostu używamy dysku zamiast piłki, ale Aster słuchała uprzejmie Shamusa, naszego irlandzkiego kapitana drużyny, kiedy przedstawiał jej zasady gry, a potem ustawił ją w prawym polu, tak byśmy mogli zacząć. Moja drużyna nazywa się „Koniczyna” - dzięki uprzejmości Shamusa - a nasi rywale „Straszne niedźwiedzie”. Gram na trzeciej bazie, kiedy pierwszy zawodnik podchodzi do kija, przypatrując się Aster. Nie ma dużo zespołów przy Holsom, które grają we Frisbee baseball, więc natychmiast rozpoznają ją, jako nowicjuszkę i jak można się spodziewać rzucają dyskiem w jej kierunku. Biegnie tyłem jakieś dziesięć stóp, czeka aż dysk zacznie

14

spadać, z łatwością go łapie i odrzuca go z powrotem. Jeden z głowy. Następny pałkarz próbuje tego samego, tym razem krótszym rzutem, dążąc do tego, by spadł przed nią. Dysk sunie wzdłuż ziemi, gdy ona dociera do niego, zgarnia go i wystrzeliwuje go w sekundę, łapiąc biegacza, kiedy ten starał się o podwojoną stawkę. Drugi z głowy. Okay, może Aster wygląda jak dziewczyna, która jeździ i czyta niewidomym dzieciom... i gra w Frisbee baseball. Trzeci gracz nie jest onieśmielony poprzednimi dwoma zagrywkami i smaga dysk głęboko w prawe pole. Szybuje wysoko, Aster rusza sprintem by go złapać. Dysk schodzi w dół, ale wciąż ma rozpęd i biegacz już ominął drugą bazę. To jest łatwy ''home run'' dopóki Aster nie skacze w powietrze, wyciąga ramię i chwyta frisbee. Ląduję na stopach, potrzebuje dwóch kroków żeby spowolnić swoją prędkość, a potem zwyczajnie biegnie z powrotem. Nasz zespół już tam na nią czeka pod głębokim wrażeniem, a ja czekam z tyłu za linią, żeby przybić jej piątkę, kiedy wracamy na swoją ławkę. - Co jest kurwa? - Mruczę do jej ucha, kiedy odrzuca dysk do pierwszego pałkarza z drużyny. Rzuca mi spojrzenie spod rzęs, zbyt rozmyślnie by faktycznie być niewinnym. - Co? To nie tak to miałam zrobić? - Ile jeszcze tajemniczych umiejętności posiadasz? Uśmiecha się i zdmuchuje niesforny włos z czoła.

15

- Żadnych tajemnic, Aidan.

*

*

*

Pierwsza runda nie była szczęściem początkującego. Aster jest pieprzoną gwiazdą. Dobrze uderza i trafia, bystrze biega i genialnie kieruję akcją. Nie ma niczego, czego by nie potrafiła. Shamus ślinił się na jej widok do czasu, kiedy dotarliśmy do czwartej rundy, a totalnie się w niej zakochał, kiedy zwyciężyliśmy 13-8. Chociaż sama się zaoferowała, nigdy nie miałem zamiaru poprosić jej, by z nami zagrała dziś wieczorem. To był ten żałosny e mail Shamusa, w którym błagał nas żebyśmy znaleźli żeńskiego zawodnika do gry. To skłoniło mnie do zapytania Jerry'ego, czy poprosi Aster w moim imieniu – to i brak odpowiedzi od reszty naszych kolegów z drużyny. Jerry był bardziej niż szczęśliwy, że może pomóc. Tak po prawdzie, on zawsze był szczęśliwy. Jest najbardziej optymistycznym i pozytywnym facetem, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Nadaje tym słowom zupełnie nowy sens. Był to także powód, dla którego nie zaprosiłem Aster od razu do gry byłoby inaczej gdyby był dupkiem, ale on jest, cóż, miły. Z rodzaju faceta, w którym dziewczyna jak Aster się zakochuje. Z rodzaju, z którego ja nie byłem. Po meczu drużyna poszła na drinka. Normalnie odmawiam, ale dzisiejszej nocy Shamus zaprosił Aster, a ona się zgodziła. - Idziesz Aidan? - Zapytała. Już miałem powiedzieć nie, ale usłyszenie zaproszenia od niej spowodowało, że się zgodziłem. Może mógłbym uznać kontakty towarzyskie ze swoją drużyną jako pokutę, za wyobrażanie sobie dziewczyny mojego współlokatora przy masturbacji

16

trzy razy w ciągu czterech dni, od kiedy ostatni raz ją widziałem. Przebraliśmy

się

i

powędrowaliśmy

przez

kampus

do

niewielkiego

irlandzkiego pubu, ulubionego miejsca Shamusa. Była nas dziesiątka, więc złączyliśmy kilka stolików razem, podczas gdy on poszedł zamówić pierwszą kolejkę. Najpierw wrócił z kilkoma dzbanami, potem z tacą ze szklankami i w mniej niż minutę wszyscy mieli w dłoniach piwo i sztuczny uśmiech na twarzy, kiedy udawaliśmy, że słuchamy toastów Shamusa. Siedziałem obok Aster i nie słyszałem słów, które wypowiadał Shamus. Kiedy każdy powtarzał toast, ja tylko coś mamrotałem, stukając szkłem o szkło faceta obok mnie, potem dziewczyny obok niego, a dopiero na końcu Aster. Nasze palce dotknęły się i zauważyła cztery litery prosto wyryte z tyłu moich knykci: R-I-D-E1. - Jazda? - przeczytała, automatycznie sięgając po moją drugą dłoń. Chciałem ją cofnąć, trzymać poza zasięgiem wzroku i jej nie urazić, ale naprawdę nie było innego sposobu, by się wyrwać i tego nie zrobić. Zamiast tego pozwoliłem jej złapać moją szorstką dłoń w jej gładką, jej palce zwinęły moje w pięść, tak, aby mogła przeczytać drugie słowo. H-A-R-D2. - Ostra jazda. - Spojrzała na mnie. - Jazda czym? Starałem się nie wpatrywać w jej oczy. Są w kolorze bławatków, odcieniu który znam, ponieważ miały w zwyczaju rosnąć na tym mały skwerze za naszym domem, gdy byłem dzieckiem. Jest to kolor, który kojarzę z byciem młodym, beztroskim i szczęśliwym. Kolor, którego nie widziałem od czasu, kiedy jeden z

1

Ride w języku ang. ma kilka znaczeń jak np. jeździć, ale może również oznaczać bzykanko, ruchanko, jazda w sensie seksualnym

2

Hard w języku ang. też ma kilka znaczeń np. ostro, ale może również oznaczać twardy, sztywny, ciężki...

17

bukmacherów mojego ojca, któremu nie płacił, spalił nasz dom. - Jazda czymkolwiek - zmuszam się do powiedzenia, słowa drapią moje gardło. Biorę łyk piwa jakby moim jedynym teraz problemem było odwodnienie. - Jerry mówił, że nie masz samochodu. To prawda; pożyczyłem jeden na godzinę, kiedy chciałem przewieźć spakowane rzeczy z akademika do wynajętego mieszkania. - Są inne rzeczy do jazdy. - Motory? Jest zbyt blisko. Mogę zobaczyć jej piegi i policzyć maleńkie kosmyki włosów, które uczepiły się jej czoła, wilgotne od potu. Nigdy nie miałem dziewczyny tak blisko siebie w barze, która nie czekałaby na mój ruch albo nie planowała wykonać własnego. Wszystkie moje instynkty krzyczałyby odstawić szklankę, wziąć ręce Aster, położyć je na moim kroczu i pokazać jej jak mocno gotowy byłem do jazdy. Mogłoby to ją urazić. Albo mogłoby to ją nakręcić. Jest tylko jeden sposób żeby to sprawdzić. - Zobaczymy cię jeszcze Aster? - Zapytał Shamus, szybko tnąc napięcie na pół. Albo może to napięcie był tylko w moje głowie, ponieważ Aster nie miała problemu z odwróceniem się ode mnie i skupieniu na nim. Starałem się przysłuchiwać rozmowie, żeby usłyszeć czy Aster zgadza się zagrać jeszcze raz, gdybyśmy potrzebowali zawodnika, ale nie mogłem. Powrót tutaj był złym pomysłem. Stolik pełen przyzwoitek, a ja ledwo mogłem się kontrolować. Historia mojego życia. Skończyłem swoje piwo i Shamus sięgał już po dzban by mi dolać.

18

- Nie, dzięki – powiedziałem, machając do niego. - Będę się zbierał. - Oh – zaczęła Aster, brzmiąc na zaskoczoną, kiedy wstawała. - Pójdę z tobą. - Mogę odprowadzić cię do domu – zaproponował szybko Shamus. - Jeśli nie chcesz już teraz wychodzić. Skrzywiłem się, kiedy zobaczyłem jak głupio zdążył się zadurzyć. - Jest dobrze - powiedziała. - Aidan mieszka z moim chłopakiem, a ja idę właśnie do nich. Znów się skrzywiłem, tym razem widząc jak serce Shamusa rozpada się na milion kawałków i rozsypuje po całym stoliku. - Rozumiem. - Dzięki za zaproszenie – dodała Aster, wkładając swoją czerwoną czapkę. Miło było was wszystkich poznać. Chór pożegnań odprowadził nas na zewnątrz pubu wprost na zimne powietrze nocy. - Nie wiedziałem, że się do nas wybierasz – powiedziałem, kiedy przeszliśmy kilka kroków w ciszy. - Nie wybieram się. Po prostu nie chciałam ranić jego uczuć później. - Ah. - Myślisz, że zawstydziłam go przed wszystkimi? - Nie – powiedziałem jej. - Jestem pewny, że już kiedyś został odrzucony. Zaśmiała się. - Auć. - Przynajmniej teraz już wie, że jesteś poza zasięgiem, więc jeśli wrócisz, nie będzie ci się już narzucał. - Dla mojego spokojnego umysłu, tak jak i Jerry’ego.

19

- To prawda. Spojrzałem na nią. - Którędy do ciebie? - Nie musisz mnie odprowadzać. - Oczywiście, że muszę. Jest ciemno. Jestem dżentelmenem. Czy może zapomniałaś? - Podniosłem moje wytatuowane knykcie. - Jak mogłabym zapomnieć? Przeszliśmy pieszo przez cichy, ciemny kampus, skręcając pomiędzy śpiące budynki i nagie drzewa. Latarnie uliczne buczały łagodnie w górze, chodniki lśniły od mrozu. - Jak długo jesteście z Jerry'm razem? - Spytałem. Chciałem zapytać Jerry'ego o Aster przez cały tydzień, ale nie wiedziałem jak to wpleść w rozmowę bez brzmienia jakbym zastanawiał się, czy trudno byłoby ich rozdzielić. - Prawie rok - odpowiedziała, odciągając kosmyk włosów z twarzy. Jej policzki były zaróżowione od zimna, sprawiając, że była jeszcze słodsza, zdrowsza, bardziej nie w moim typie. Ale mój kutas nie zrozumiał wiadomości, a kiedy zerknąłem na jej tyłek, rażąco zignorował moje polecenie, by o tym nie myśleć. - Poznaliśmy się w zeszłym roku - dodała. - Zaczęliśmy się spotykać prawie od razu. - Szczęściarz. - A co z tobą? Jerry nie wspominał czy masz dziewczynę. - Nie. Żadnej dziewczyny. - A co z Missy? - Kim?

20

- Missy? Z twojej drużyny? Gra na drugiej bazie i skacze w twoje ramiona, kiedy zaliczysz 'home run'? - Oh. Missy. Nie. Nie jest moją dziewczyną. - Missy flirtuje ze mną, od kiedy dołączyła do nas we wrześniu, ale nigdy nie skorzystałem z jej oferty. Muszę grać z tymi ludźmi w każdy czwartek i nie chcę umawiać się z Missy, a potem znosić jej fochów tydzień po tygodniu, bo nie zadzwoniłem. I choć jej nie znam, wiem, że Aster jest dziewczyną, która spodziewałaby się telefonu. A Jerry jest facetem, który do niej dzwoni. - To tutaj - powiedziała, zatrzymując się przed wysokim, betonowym budynkiem. - Dziękuję, że mnie odprowadziłeś. - Polecam się na przyszłość. - I dziękuję za zaproszenie. Było zabawnie. - Dlaczego tutaj mieszkasz? - Wypaliłem. - A nie z Jerry'm? - Jestem R.A.3 - Odpowiedziała. - Opiekunem akademika. To pokrywa koszt akademika i posiłków. Mogę zaoszczędzić pieniądze. Ja... to by było zbyt wcześnie, żeby zamieszkać z Jerrym. - Przepraszam. To nie mój interes. - Jeśli potrzebuje pieniędzy, to może pomyliłem się co do tego, że jeździ z bogatą rodziną na narty. Na pewno jednak czyta niewidomym dzieciom. - W porządku. Poza tym, kradł pieniądze z moje portfela.

3

R.A. oznacza resident advisor czyli opiekun akademika, choć może to też być doradca promotora, ale wnioskuje z kontekstu

rozmowy, że chodzi o opiekuna akademika

21

- Co? Zaśmiała się, brzmiąc tak samo, jak zapamiętałem to z ubiegłego tygodnia. Brzmiąc tak, jak słyszę to podczas walenia konia. - Tylko żartowałam. Jerry jest super. Pokochasz go. - Pomachała i wyciągnęła swoje klucze. - Dobranoc, Aidan. Cofnąłem się. - Branoc, Aster.

22

ROZDZIAŁ 3 Przez kolejnych sześć dni, udaje mi się myśleć o Aster trochę mniej. Tylko trzy razy masturbowałem się myśląc o jej tyłku i moich rękach w jej włosach, a to jest naprawdę postęp w porównaniu z zeszłym tygodniem. Całą moją ciężką pracę szlak trafił, gdy wróciłem do mieszkania w środową noc i zastałem Aster samą, siedzącą na naszej kanapie. Pudło na pizzę leżało obok niej na poduszce, jej bose nogi krzyżowały się przy kostkach na otomanie. Wyobrażenie sobie powrotu do domu, do Aster uderzyło we mnie szalenie mocno. Wmawiam sobie, że ciepło, które czuję jest wynikiem zmiany temperatury, gdy wszedłem z zimna do ciepłego mieszkania. Że to, co szarpie moje wnętrzności, to jest głód. Ale to nie to. - Hey – witam się z nią. Odwracam się i zdejmuję mój płaszcz oraz buty, starając się nie pokazywać jak szczęśliwy jestem, że ją widzę. - Hey - odpowiedziała. - Przepraszam, że tak tu sobie siedzę. Jerry miał się ze mną spotkać na kolacji, ale utknął w laboratorium, a ja już zamówiłam pizzę. - Nie ma sprawy. Kuchnia i pokój dzienny były oddzielone od siebie tylko małą ladą, więc wciąż mogłem ją widzieć, kiedy napełniałem szklankę wodą i opróżniłem ją w trzech łykach. - Chcesz ze mną zjeść? - Zapytała Aster. - Jerry ma zamiar zjeść w laboratorium i kazał ci przekazać, żebyś mi pomógł jeśli jesteś głodny. Staram się nie wyglądać na "głodnego", kiedy patrzę na Aster i zastanawiam

23

się, czym jeszcze Jerry byłby w stanie się podzielić. Powinienem powiedzieć jej nie. Powinienem powiedzieć, że już jadłem, pójść do swojego pokoju, zamknąć drzwi, włożyć do uszu słuchawki i zapomnieć o tym, że tu była. Ale nigdy nie byłem dobry w opieraniu się pokusie, nawet kiedy nosiła ogromną bluzę sportową Holsom, wypłowiałe dżinsy i wydawała się legalnie cieszyć Dziennikiem Bridget Jones. - Zjem trochę pizzy – powiedziałem, łapiąc serwetkę z lady. - Ale ty musisz zmienić kanał. - Ten film to klasyka. - Nie prawda. - Siadam na dalekim końcu kanapy tak, że pizza znajduje się między nami. Mogłem praktycznie poczuć, jak wpatrywała się w moją białą, zapinaną na guziki koszulę i ciemne spodnie, strój tak daleki od moich zwykłych dżinsów i starych koncertowych T-shirtów. - Miałeś zajęcia tak późno? - Zapytała. Chwyciłem kawałek pizzy. Jest z pepperoni i grzybami i wciąż jest ciepła. Mam na nią ochotę, więc biorę gryza i patrzę na Aster. To żadna tajemnica, że mam pracę, ale nie jest to coś, czym się chwalę. Moja praca w bibliotece trochę gryzie się z wytatuowanymi knykciami i złym nastawieniem. - Pracowałem – mówię między kęsami. - W bibliotece. - Oh. Nie wiedziałam. - Nigdy ci o tym nie mówiłem. Zmień kanał. Bierze pilota i zaczyna przeglądać opcje w przewodniku telewizyjnym. - Po prostu będę miła, bo jesteś nowy – poinformowała mnie. Uśmiechnąłem się. Aster była miła, bo była po prostu miłą osobą.

24

- A gdybym nie był nowy? Co by się wtedy stało? - Cała ta gościnność zostałaby wywalona przez okno. - Uh-oh. - To jest tak straszne jak brzmi. - Czy Jerry wie, że jesteś okrutna? - Niee. Poszedł ze mną do kina na Dziecko Bridget Jones. Jęczę i wpycham resztę pizzy do mojej buzi. Jeśli będę musiał znosić takiego żeby zdobyć dziewczynę taką jak Aster, może masturbuję się z myślą o niewłaściwej dziewczynie. - Jerry potrzebuje kilku wskazówek. Uśmiechnęła się z wyższością. - Ty zamierzasz udzielać mu tych wskazówek? - Jeśli kiedykolwiek przyłapię go na oglądaniu Bridget Jones samemu, będę musiał wkroczyć do akcji. Żaden stuprocentowy mężczyzna nie ogląda tego filmu z własnej woli. A jeśli to robi to tylko dlatego, że liczy na ręczną rob... - Zamykam się trochę za późno. Niebieskie oczy Aster otwierają się szeroko, a ona zastyga w miejscu z pizzą w połowie drogi do jej ust. - Przepraszam - mówię pośpiesznie. - Zapomniałem z kim... Nagle zaczyna śmiać. I śmieje się. I śmieje. Odkłada pizze z powrotem do pudełka, bo tak mocno się śmieje. - Biedny Jerry - oddycha chrapliwie, wycierając policzki tyłem swojej ręki. A ja tylko postawiłam mu popcorn. Zachichotałem, ulga czyniła mnie słabym i głupim. - To nie moja sprawa - mówię, chociaż chcę by nią była. Chcę zabrać Aster

25

na babski film i chcę by mi to później wynagrodziła. Chcę się dowiedzieć czy byłaby tym urażona. - Myślę, że będziesz miał dobry wpływ na Jerry'ego - powiedziała po chwili. Potem skupiła się z powrotem na TV i wybrała powtórki Big Bang Theory. Prawie się udławiłem. - Czy ty powiedziałaś dobry wpływ? - Nikt nigdy, w całym moim życiu nie powiedział, że mógłbym mieć na kogoś dobry wpływ. Nie jestem nawet pewny czy ktokolwiek kiedyś nazwał mnie dobrym. I nie bardzo wiem, jak mam się z tym czuć. - Taak – powiedziała Aster. - Jest tak skupiony na studiach, że czasami zapomina co to dobra zabawa. Może podziałasz jakoś na niego. - Co robisz żeby się zabawić, Aster? Rzuciła okiem na moje knykcie i przygryzła swoje wargi zastanawiając się nad tym. - Wiele rzeczy. Próbuje nie zacisnąć swoich dłoni w pięści, by nie pokazać jej jak cholernie mocno staram się nie sięgnąć i dotknąć ją, tylko po to by sprawdzić czy mogę. Mogłem się mylić co do jej pieniędzy. Mogłem się nawet mylić co do ślepych dzieci. Ale Aster jest miłą osobą, dobrą. Nie pójdzie się ze mną pieprzyć skoro ma chłopaka. Więc chłopak musi zniknąć.

26

ROZDZIAŁ 4 W środku następnego tygodnia, kiedy przyszedłem do domu, zastałem Jerry'ego jak uczył się w pokoju dziennym. Choć raz był sam. Zazwyczaj widziałem go z Aster jak siedzieli przytuleni, albo zbyt szczęśliwi jedli razem kolację, albo po prostu siedzieli zamknięci w jego pokoju. Nigdy nie słyszałem przez ściany żeby się pieprzyli, ale nie jestem naiwny żeby myśleć, że siedzieli tam i czyli Pismo Święte. Chciałbym. - Hey - powiedziałem, wieszając swoją kurtkę. - Hey - odpowiedział Jerry, kiedy zamykał swój podręcznik. - Jak tam w pracy? - Nieźle. Jestem gotowy na weekend. - Rozumiem cię. - Taak? - Wziąłem jakieś resztki chińszczyzny z lodówki. - Kiedy ostatnio gdzieś wychodziłeś? Nawet nie skłamał. - Nie pamiętam - przyznał. - Jakiś czas temu. - Wyjdź ze mną w piątek - powiedziałem, tak jakbym dopiero na to wpadł. Mój kolega się żeni i robimy mu małe kawalerskie. - Żeni się? - Zdziwił się. - Ile lat ma ten kolega? - Dwadzieścia trzy. I jest pieprzonym idiotą. Robimy mu ostatnie pożegnanie zanim doczepią mu do nogi kulę na łańcuchu. - Jest młody. Wziąłem kolejny gryz zimnego chow mein. - Naprawdę młody. Ty i Aster też zmierzacie w tę stronę?

27

- Do małżeństwa? - Noo. Czekałem aż powie nie, że to jest college, że chcą się zabawić, że to nie jest na poważnie. Niestety odpowiedział: - Może najpierw skończę szkołę i znajdę pracę. Nie chcę się z nią wiązać nie mając niczego, co mógłbym jej zaoferować. Zaczynam czuć się trochę winny, ale ignoruję to. - Masz dużo do zaoferowania – za jakieś dziesięć lat. Teraz, pożyj trochę. Chodź ze mną na piwo w piątkową noc. - Okay – mówi niechętnie. - Masz rację. Pójdę. Dzięki. Rzucam pusty pojemnik na wynos do kosza na śmieci w pokoju, trafiając za trzy punkty. - Dziękuję.

*

*

*

Jerry próbuje założyć krawat na wieczór kawalerski. Wychodzi ze swojego pokoju o dziesiątej w piątkową noc, bez wątpienia przesiedziawszy tam ostatnie dwie godziny na zastanawianiu się, kiedy powinniśmy wyjść. Mówiłem mu, że około dziesiątej, ale on chyba nie wierzył w to, że coś może się zaczynać o tej godzinie. Przysięgam,

Jerry

jest

osiemdziesięcioletnim

staruszkiem

w

ciele

dwudziestojednolatka. - Zdejmij to - mówię mu, kiedy zauważam krawat w kropki. Kropki. Jerry może być miły i jest na najlepszej drodze do zostania lekarzem, ale nie jestem pewny, czy te fakty mogą zrekompensować ten krawat. Robię Aster olbrzymią przysługę interweniując tu.

28

Przynajmniej tak sobie wmawiam. - Co? - Zapytał Jerry, automatycznie dotykając krawata. - Ten krawat? - Tak. To wieczór kawalerski, a nie konne wyścigi. - Nie byłem na wyścigach konnych od wieków - powiedział Jerry. - Czy ty... - Nie. Krawat znika. Niechętnie rozwiązuje krawat, składa go ostrożnie i odkłada na niski stolik. Siedzę na kanapie, ubrany w dżinsy i czarną koszulę zapinaną na guziki, moje wojskowe buty oparłem na ottomanie, kiedy zajadałem z miski prażoną kukurydzę. Powiedziałem mu, że to nie jest wieczór drogich drinków, szkockiej i palenia cygar, ale chyba mi nie wierzył jak do tej pory. - I wyciągnij koszulę ze spodni - powiedziałem. - Ale będzie niech... - przerwał, kiedy zobaczył moją minę. Swoją zielonomorską koszulę miał całkowicie włożoną w spodnie khaki i zabrało mu dwanaście pełnych sekund żeby ją wyjąć. Gotowe. Teraz przynajmniej wygląda jak osoba w średnim wieku. Albo przynajmniej jak bankowiec, który skończył pracę tego wieczoru. - W porządku - powiedziałem, wstając na nogi. - Ruszajmy. Mogę powiedzieć, że Jerry jest zdenerwowany, kiedy robimy

sobie

dwudziestominutowy spacerek w zimną noc do baru, tuż na skraju kampusu, nazywającego się ''Libacja''. ''Libacja'' jest miejscem podejrzanych interesów, otwartych dla wszystkich dwadzieścia cztery godziny na dobę. Lombard, sex shop, udzielanie pożyczek. Wszystko, o co facet mógłby poprosić. Łapię za drzwi i hałas wylewa się na zewnątrz; stara muzyka rockowa

29

zagłuszona

przez

pijanych

hulaków

komentujących

mecz

footballu

amerykańskiego. Jerry zatrzymuje się na sekundę zanim wchodzi, prawdopodobnie wypowiada szybkie "dzięki Bogu, że nie mam krawata". Bar jest niewielki i mocno zapakowany, a w tej ciemności prawdopodobnie nie zlokalizowałbym swoich przyjaciół, gdybym ich nie usłyszał. Zarekwirowali trzy stoły i lożę w dalekim kącie obok przedpokoju, przy wejściu do którego wisiała zasłona z koralików. Nie byli tu długo, ale po stole już walają się puste kieliszki od wódki i kosze tłustego jedzenia. - Shaw! - ktoś wywrzeszczał. Poprowadziłem Jerry'ego do stołów i wyciągnąłem dwa krzesła obok zasłony. - Hey - powiedziałem. - To mój współlokator. - Dokonałem prezentacji, a Jerry wykonał kawał dobrej roboty nie pokazując zebranym niepokoju, który odczuwał. Zapisałem się do Holsom jako część ich Programu Obietnica & Potencjał i w taki

sposób

poznałem

większość

tych

gości.

Chwalący

się

tatuażami,

zakolczykowani, umięśnieni, i wiecznie zgrymaszeni, a pracujący w bibliotece, piekarni, i kampusowym żłobku. Mój przyjaciel Wes odsiedział dwa lata w więzieniu za dilowanie na małą skalę; teraz potrafi przebrać brudną pieluchę w dokładnie dziesięć sekund. Nikt o tym jednak nie powie Jerry'emu. Widzę parę spojrzeń na jego spodnie, ale nikt tego nie komentuje. Nie wiedzą o Aster albo o moich ukrytych motywach na dzisiejszy wieczór, myślą, że po prostu przyprowadziłem Jerry'ego żeby dobrze się zabawił. I zrobiłem to. Nadeszła świeża runda szotów i oczekiwałem, że Jerry poprosi o kieliszek

30

białego wina, ale złapał swój kieliszek i wniósł z nami toast za Brixa - nieszczęśliwca biorącego ślub za miesiąc - wypijając whisky jak zawodowiec. Dotrzymuję kroku w następnych dwóch rundach, potem przerzucam się na wodę. Lekko szumi mi w głowie, za to policzki Jerry'ego są zarumienione, a jego oczy szkliste i nie jest nawet w połowie tak spięty jak wtedy, gdy przyszedł. Śmieje się nawet z historii T.J.'a o tym, jak chciał połamać palce jakiegoś studenta, który stwierdził, że jego cynamonowa bułka była niedopieczona i próbował otrzymać zwrot pieniędzy. - To bułka nie była niedopieczona! - Wykrzyknął T.J., uderzając rękoma w stół. - Była wilgotna! Porozumiewawczo wykrzykujemy swoje oburzenie i praktycznie mogę zobaczyć, jak Jerry odnotowuje w pamięci, żeby nigdy nie odwiedzać tej piekarni. - Cześć chłopcy - zagruchał znajomy głos, miękki, ale wystarczająco uwodzicielski, by przebić się przez całkowicie wypełniony testosteronem hałas. - Hey, Sin - odpowiedział jej chór. - Sin? - powtórzył Jerry, kiedy ona wyszła zza zasłony i wyeksponowała swoje nieskazitelne, prawie nagie ciało. - Sindy - powiedziała. - Sin4 w skrócie. - Pochyliła się by wyszeptać mu do ucha. - Albo w pełni. - Huh? Brix spojrzał na mnie dziwnie. Powiedziałem im większość prawdy o Jerry'm: że jest moim współlokatorem, że jest na medycynie, miły facet, trochę spięty.

4

Sin w języku ang. oznacza grzech

31

Zdecydowanie nie facet płacący za seks i nie facet, który widział kogoś płacącego za niego. Osobiście też nigdy za niego nie płaciłem, jeśli jednak byłeś w ''Libacji'', widziało się facetów - i kobiety - znikających za tą ozdobioną koralikami zasłoną razem z Sindy i powracających na zewnątrz z uśmiechem zadowolenia na ich twarzach. Stąd główne rozmieszczenie gości dzisiejszego wieczoru. Sindy osuwa się na wolne krzesło i zakłada nogę na nogę, cały czas monitorując

twarz

Jerry'ego

i

oceniając

go.

Jest

trochę

pijany,

trochę

zdezorientowany i trochę podniecony. - Nie widziałam cię tu wcześniej - powiedziała. Opiera się o oparcie krzesła, ramiona przyciska do tułowia by podkreślić swoje fantastyczne zderzaki. Nosi błyszczący, złoty stanik, który pozostawia mało wyobraźni i prawie mogę zobaczyć jak materiał odbija się w oczach Jerry'ego. - Um, to mój pierwszy raz - udaje mu się odpowiedzieć. - Normalnie... studiuję. - Ciężko mu utrzymać spojrzenie z dala od jej klatki piersiowej, ale trzeba mu przyznać, że się stara. - Hey – powiedział Brix, stukając o stół by przyciągnąć moją uwagę. - Będziesz patrzył jak twój przyjaciel się zabawia czy zagrasz w bilard? - Trudne pytanie - mówię, wstając. - Ale zgaduję, że mogę jeszcze skopać ci tyłek zanim twoja żona przejmie ten obowiązek. Połowa z nas przeszła do dalekiego boku baru, gdzie znajdowały się stoły bilardowe i tarcze do gry w strzałki. Widzę, jak Wes rozmawia z jakimiś podejrzanymi typkami w kącie, ale każę sobie trzymać się od tego z daleka. Wszyscy znaleźliśmy się w tym programie z jakiegoś powody; to prawdopodobnie nic istotnego.

32

Brix zajął stół, ustawił bile i oddał pierwszy strzał. - Powinniśmy się założyć? - Zapytał, sięgając po portfel. - Nie - odpowiedziałem automatycznie. Zrobiłem dużo złego gówna w życiu, ale nigdy nie uprawiam hazardu. Nigdy. - Racja - powiedział przeciągając samogłoski i uśmiechając się z wyższością, kiedy pierwsza bila trafiła do łuzy. - Pewnie boisz się przegrać. - Ha. - Zadrwiłem, kiedy chybił kolejnym razem, potem dałem mu wskazówkę. - Wyświadczam ci przysługę. Zobaczysz. Znam tych gości wystarczająco dobrze żeby nazywać ich swoimi przyjaciółmi, ale nie dość żeby powiedzieć im o sytuacji z Jerry'm i Aster, chociaż ciężko jest mi się skoncentrować na grze, gdy w poprzek pomieszczenia widzę, jak Sin przesiada się na moje krzesło, by być bliżej Jerry'ego. Położyła swoją rękę na jego bicepsie i właśnie odrzuciła głowę śmiejąc się z czegoś, co powiedział. T.J. przyszedł z kolejną rundką szotów i waham się przed zabraniem jednego. Alkohol tylko pakuje mnie w kłopoty. Kobiety pakują mnie w kłopoty. Sam siebie pakuję w kłopoty. Pieprzyć to. Jest piątek. Prześpię cały weekend, a potem wrócę na prostą drogę w poniedziałek. Trzy rozgrywki w bilard później i kolejnych pięć - a może było ich osiem? szotów później, nie potrafię powiedzieć czym jest ta prosta droga. Potykając się wracamy do stolika szydząc z nieudanych prób podrywu Wes'a i jego tłumaczeń, że on "i tak by tego nie chciał" i znajdujemy Jerry'ego i Sindy ściśniętych razem w loży. Przed nimi stoi w połowie zjedzony koszyk chipsów marchewkowych, jak również pusta butelka białego wina i dwa kieliszki.

33

Oh, Jerry. Wzdycham w duchu, myśląc, że dzisiejszy plan gry może być trochę trudniejszy do wykonania niż się spodziewałem, ale potem się otrząsam, gdy zauważam, że Sindy ma tylko jedną rękę na widoku. Druga jest schowana pod stołem, robiąc coś, co sprawia, że Jerry ma problemy ze skończeniem swojego zdania. - Jak długo tam siedzą? - Pytam T.J. T.J. poszedł z liceum prosto do więzienia, i trafił do Holsom po tym jak wyszedł wcześniej za dobre sprawowanie. Teraz jest studentem historii sztuki, który robi muffinki. - Zbyt długo - odpowiada. - On dalej nie wie, że to co oferuje Sindy, nie jest za darmo. Przynajmniej nigdy nie było. Sindy jest kobietą biznesu z sercem, wykwalifikowaną w jednym z najstarszych zawodów świata. I kiedy główkuje jak najlepiej rozegrać to, by tych dwoje poszło dokończyć sprawy na tyły, Sindy łączy swoje palce z Jerry'ego i szarpię go w kierunku koralików. Rozdziela błyszczącą zasłonę i seksownie chichocze, gdy wyciąga swoją rękę w jego kierunku. W ostatniej chwili Jerry odwraca się, by na mnie spojrzeć. Musiałem mieć takie samo spojrzenie, kiedy ukradłem swój pierwszy samochód. Spojrzenie kogoś kto wie, że źle robi, może nawet chce zrobić coś złego, ale rozumie, że będzie musiał ponieść tego konsekwencje. Mimo to, pozwala się zwabić Sindy poza zasięg naszego wzroku. - Cholera - wymamrotał Wes. - Ten facet? Poważnie? - Dajcie spokój - powiedział T.J. - Spójrzcie na te khaki! Jak inaczej ma

34

zaliczyć, jeśli za to nie zapłaci? On za to nie zapłaci, pomyślałem. Ja tak.

35

ROZDZIAŁ 5 Budzę się z rozdzierającym bólem głowy. Słabe światło słoneczne, które wśliznęło się za krawędzią zasłony, czuje się jak sztylety przekłuwające moją czaszkę. Jęczę i zakrywam twarz poduszką. Ostatecznie podnoszę poduszkę i sprawdzam czas na moim telefonie: tuż po jedenastej rano. Nie mam żadnych planów na dzisiaj, poza pójściem do kuchni po jakąś aspirynę i wpełznięcie z powrotem do łóżka. Tylko tyle jestem w stanie zrobić. Zajmuję mi jakieś dziesięć minut postawienie stóp na podłodze. Zasnąłem w swoich dżinsach, więc wciągam tylko T-shirt i z trudem idę w dół korytarzyka do kuchni. Jerry już tam jest, wyglądając równie gówniano jak ja się czułem. Jego ciemne włosy stoją we wszystkich kierunkach, a skóra ma niezdrowy zielonkawy odcień. Ma na sobie bluzę z kapturem z napisem Holsom, parę bokserek i wpatruje się ponuro w szklankę soku pomarańczowego. - Hey - mamroczę, mój głos jest zachrypnięty. Napełniam szklankę wodą z kranu, biorę trzy aspiryny z szafki i połykam je szybko. - Hey - odpowiada Jerry. Może wygląda na chorego, ale brzmi po prostu... smutnie. Szczególnie smutno jak na faceta, który dał się przelecieć wczorajszej nocy. Znam odpowiedź, ale i tak pytam: - Wszystko w porządku? - Nie podnosi wzroku znad szklanki z sokiem. Chcesz jakąś aspirynę? Lekko potrząsa głową. Okay, naprawdę mi żal tego gościa. Nie na tyle żal, żeby porzucić dalszy plan napuszczenia Sindy na Aster i Jerry'ego, żeby puściła farbę na temat wczorajszego

36

spotkania, ale żal jako tako. Najbardziej jak można. - Dobrze się bawiłeś na imprezie? - Zapytałem, dołączając do niego przy ladzie. - Pomimo kaca? Powoli uniósł swój przekrwiony wzrok. - Nie - powiedział, zadziwiająco twardym głosem. - Nie bawiłem się dobrze. Spędziłem tam okropny czas. To było... Ja byłem... okropny. Znałem Sindy od trzech lat, od kiedy jestem w mieście, ale nigdy się ze sobą nie spiknęliśmy. Mimo wszystko, nikt z kim była, nie opisał by czasu z nią spędzonego, jako okropny. Całkiem przeciwnie. - Myślałem, że zaprzyjaźniłeś się tą, uh, kelnerką. - Nie pracowała tam. Spędzała tam czas. Była samotna. Gdyby tylko wiedział. - Była gorąca. Napotkał moje spojrzenie. - To nie powinno mieć znaczenia. Nie powinienem był z nią niczego robić. - Więc wy dwoje...? Podniósł ręce do głowy. - Ona... - Wskazuję na swoje krocze i domyślam się reszty. - Tylko tyle? - Naciskam na niego. - Samo obciąganko? - Tylko tyle? - Wykrzykuje. - Tylko tyle? To jest wszystko! To jest zbyt wiele! Kiedy Aster dowie się, że ja... że ja... - Przerwał smutno. - To będzie koniec. Mniejsza o to, że planuję upewnić się, że ona się o tym dowie, dalej dopytuję: - Jak miałaby się o tym dowiedzieć?

37

Zagapił się na mnie. - Muszę jej powiedzieć. Teraz to ja się zagapiłem na niego. - Zamierzasz powiedzieć swojej dziewczynie, że pozwoliłeś innej dziewczynie sobie obciągnąć? - Będzie wiedziała, że coś się wydarzyło! - Wykrzykuje. - Od razu to zauważy, a ja nie mogę jej skłamać. Kocham ją. A teraz ją stracę. Nie mogę uwierzyć, że Jerry dokończy za mnie brudną robotę. Znów czuję ukłucie winy, ale pozbywam się go. Z jednej strony jestem pełny współczucia dla sytuacji, w której się znalazł, ale z drugiej strony... zdobył stosunek oralny. Ja tylko... pomogłem. - Może zrozumie - pocieszam go żałośnie. - Może ci wybaczy. Jerry drwi. - Dlaczego? Dlaczego miałby to zrobić? Widziałeś ją? Poznałeś ją? Aster jest niesamowita. Jest milion mil poza moją ligą. Nie ma powodu żeby mi wybaczyć. - Kocha cię. Wzrusza ramionami i upija łyk soku. - To nie wystarczy. To złamie jej serce. Nawet jeśli będzie w stanie mi wybaczyć, ja nie wybaczę sobie nigdy. Bardzo szczere samobiczowanie Jerry'ego wprawia mnie w poważne zakłopotanie. Nie będę próbował sam siebie przekonać, że moje motywy nie są samolubne, bo są, motywują do posiadania czegoś, co nie jest moje. Ale samopoczucie Jerry'ego było wystarczająco złe za nas obu, więc wyrzuty zaczęły sięgać mojego sumienia.

38

- Hey - mówię, sięgając, aby niezgrabnie poklepać jego ramię. - Po prostu daj temu dzień lub dwa. Teraz czujesz się jak gówno, ale może pomyślisz inaczej w poniedziałek. - Czy kiedykolwiek okłamałeś kogoś na temat czegoś tak ważnego? - Zapytał. - Złamałeś komuś serce? Teraz to ja wpatrywałem się w mój napój. - Nie - skłamałem. - Nie zrobiłem tego. Westchnął. - Więc tego nie zrozumiesz.

*

*

*

W niedzielę wieczorem oglądam ostatnie minuty gównianego meczu futbolu amerykańskiego z Jerry'm. Cały ten weekend był gówniany, szczególnie dlatego, że Jerry naprawdę okropnie się czuje po tym co się zdarzyło, a ja byłem zbyt skacowany by uciec przed nim z mieszkania. - Grasz w jakiś sport? - Zapytałem. - Niee. Grałem jak byłem młodszy - w Małej Lidze czy czymś takim - ale mój ojciec jest chirurgiem i podczas jednego meczu, kiedy biegłem środkiem, zamachnąłem się i zostałem uderzony w rękę. Złamałem ją. Po tym mój ojciec powiedział, że jeśli chcę zostać lekarzem muszę najpierw zadbać o siebie, więc skończyłem ze sportem. - Chcesz zostać lekarzem? Przytaknął. - Yep. To wszystko czego kiedykolwiek chciałem. A ty? - Zdecydowanie nie będę lekarzem.

39

- Jaki jest twój kierunek? Nigdy mi nie powiedziałeś. - Praca społeczna. - Kierunek uderza trochę zbyt blisko domu, więc do tej pory unikałem tego w rozmowach ze współlokatorem, ale wciąż mam wyrzuty sumienia z powodu swojego ostatniego kłamstwa... więc proszę bardzo. - Jest taki kierunek? - W niektórych szkołach. W Holsom. - To dlatego wybrałeś to miejsce? - Ah, taak. - Okay, tylko jeszcze jedno kłamstwo. Po prawdzie to sędzia je wybrał. - Fajnie - zaczął Jerry. - W każdym... Przerwało mu szybkie pukanie, po którym nastąpiło dźwięczenie kluczy, a w końcu skrzypnięcie drzwi. Aster ma klucze, ale wciąż zawsze puka zanim wejdzie. - Hey - woła, zerkając do środka. - Żyjecie? Jerry od razu się prostuje. - Taak, my... Ja... Co, um, co tutaj robisz? Właśnie teraz? - Uspokój się – szepcę do niego kącikiem ust. Przestaje mówić. - Mówiłeś, że jesteś chory - odpowiada Aster, unosząc brązową, papierową torbę. - Przyniosłam ci rosół. Jerry otwiera i zamyka usta bezradnie, a z każdym jego ruchem jestem przekonany, że zamierza przyznać się do swojej winy i po części mojej. - Rosołek! - Wykrzykuję głośno. - Czy to nie wspaniale, Jerry? - Ah... tak? - Przyniosłam dla was dwóch - mówi Aster, łapiąc miski z szafki. - Na

40

wypadek gdybyście oboje zachorowali na tą tajemniczą chorobę. - Widzę, jak wywraca oczami, kiedy nalewa zupę do misek. W całym moim życiu, nikt nigdy nie przyniósł mi zupy, gdy byłem chory. Myślałem, że to mit promowany przez zupne firmy. Wina Jerry'ego jest prawie namacalna. Mogłem wyczuć, jak ślizgała się po mnie, zaciskała wokół mojej szyi, sprawiając, że czułem się chory. Albo może to nie ma wcale nic wspólnego z Jerrym, tylko z prostolinijną, słodką, zachwycającą kobietą, która przyniosła nam zupę, na którą nie zasługujemy. - Co się stało? - Zapytała Aster, rzucając okiem w górę, gdy nie podnieśliśmy się z kanapy po minucie. - Wiem, że nie możesz się cieszyć tym meczem. Jej niepewność stawia mnie na nogi. Nie chcę, żeby czuła się tak źle, jak my, choć nie jestem pewny, czy mam w tym względzie coś do powiedzenia. - Wezmę zupę do mojego pokoju - mówię, sięgając po miskę. - Wy sobie pogadajcie. Dzięki za to. - Oczywiście - odpowiedziała. - Zdrowiej. - Jej niebieskie oczy spotkały moje i było coś w nich, coś słodkiego i mądrego i lekko szyderczego. Udałem się w dół korytarzyka do mojego pokoju, zamknąłem za sobą drzwi i oparłem się o nie. Nie wiem dlaczego czuję się tak źle. To jest to czego chciałem. Chciałem żeby Jerry i Aster zerwali. Chciałem żeby Aster była wolna, żeby mogła pieprzyć się z kimś innym i chciałem żeby tą inną osobą byłem ja. Jestem całkiem pewny, że pierwsza część mojego życzenia właśnie się spełnia. Po prostu nie przypuszczałem, że będę się czuł w taki sposób. Nie przypuszczałem, że przyniesie mi zupę, podczas gdy ja odgrywam kluczową rolę w łamaniu jej serca. Zjadłem zupę na stojąco, potem, kiedy nie usłyszałem żadnego tłuczenia

41

talerzy albo podniesionych głosów, złapałem podręcznik i skończyłem czytając materiał na jutrzejsze zajęcia. Godzinę później usłyszałem jak rozmawiali idąc korytarzem; Aster wciąż była szczęśliwa i wciąż nieświadoma. Głosy ucichły, gdy weszli do sypialni Jerry'ego. Dzielimy ścianę i ostatnią rzeczą, której chciałem to usłyszeć jak to robią, więc wkładam słuchawki i próbuję skoncentrować się na moim czytaniu. Problemem jest to, że nie potrafię czytać i słuchać jednocześnie muzyki, ale jeśli zamknę książkę to wszystko co zrobię, to wyobrażę sobie ich stosunek do mojej ścieżki dźwiękowej. Ściągam więc słuchawki i wyślizguję się z mojego pokoju. Myję miskę i łyżkę, a potem usadawiam się na kanapie by znaleźć wznowienie starego sitcomu. Na zegarze jest tylko po jedenastej. Przy odrobinie szczęścia Jerry i Aster niedługo zasną i będę mógł wrócić do swojego pokoju, pomyśleć o czymś innym. Ostatnie kredyty przewijają się w dole ekranu, gdy słyszę podniesiony głos Aster, a zrozpaczony Jerry'ego; dźwięki tłumiły zamknięte drzwi sypialni. Później stają się dużo głośniejsze, kiedy drzwi zostają otwarte i Aster każe mu się zamknąć. - Przestań mówić! - Krzyczy, jej głos się załamuje. - Jak mogłeś? Jak... załkała. - Jak mogłeś to zrobić? Ty, Jerry? Ja nie... - znowu łkanie. - Ja nie... Nie mogę... Staram się utrzymywać uwagę na telewizji, ale nie mam na to szans. Aster szybko przechodzi przez korytarz w moją stronę, w dżinsach, żółtym T-shircie i skarpetach - obraz niewinności - porywa kurtkę z krzesła i wkłada stopy w kalosze. Sięga do kieszeni i wyciąga breloczek, rozplątuje z niego klucze od naszego mieszkania i rzuca nimi do kuchni zanim wychodzi za drzwi.

42

Drzwi ostatecznie mocno trzaskają za nią i przez dłuższą chwilę w mieszkaniu słychać tylko martwą ciszę. A potem słyszę to. Maleńkie pociągnięcie nosem, które zmieniło się w maleńki szloch i w końcu ciche 'klik' zamykających się drzwi do pokoju Jerry'ego. Zrobiłem to. Zerwali ze sobą.

43

ROZDZIAŁ 6 Nie widziałem Aster cały tydzień. Jerry nie mówi o niej, ani o zerwaniu, pewnie przypuszcza, że i tak o tym wiem. Jednym z błędów w moim genialnym planie jest to, że nie doceniłem mocy własnego, nieczystego sumienia; innym jest to, że zapomniałem, że Aster i ja nie widywaliśmy się w innych miejscach niż to mieszkanie, kiedy spędzała tu kilka nocy w tygodniu. Nie wiem na jakie zajęcia chodzi - do diabła, nie znam nawet jej głównego kierunku - i chociaż wiem gdzie mieszka, to nie mam żadnego powodu by do niej zaglądnąć. Więc... dupa blada. W czwartek na frisbee baseballu, zawiązywałem swoje buty, kiedy Shamus usiadł obok mnie na ławce. - Hey - powiedział. - Hey. Złączył razem palce ponad swoimi kolanami i rozglądał się wokół sali gimnastycznej - prawdziwy przykład tego, jak bez sukcesu pozować na osobę swobodną. - Coś się stało? - Spytałem niechętnie. - Mamy wystarczająco dużo zawodników? - Tak, mamy pełen skład. - Udaje mu się to powiedzieć tak, jakby to było coś złego. - Pytałem twoją przyjaciółkę Aster czy z nami zagra, ale odmówiła. Starałem się zignorować skręcanie mojego żołądka na dźwięk jej imienia. Nie,

44

na dźwięk jej imienia wypowiedzianego przez Shamus'a jego irlandzkim akcentem. Mój głupi, popieprzony plan ma kolejną skazę: Aster nigdy by nie zdradziła Jerry'ego, ale teraz, kiedy jest singielką, nie ma powodu żeby nie umówić się z Shamus'em, wypróbować trochę jego irlandzkiego szczęścia do uleczenia jej złamanego serca. Zwłaszcza, że najwyraźniej ma jej numer telefonu, a ja nie. Jestem takim pieprzonym idiotą. - Może jest zajęta - słyszę jak sam mówię. Wzdycha. - Nie sądzę żeby o to chodziło. Wyglądała jakby była przygnębiona. Jednak wciąż wspaniała. Tym

razem

nie

mogłem

zignorować

skręcania

się

mojego

żołądka

alarmującego, że to przeze mnie. - Widziałeś ją? Osobiście? - Tak. Mamy razem zajęcia. Po prostu nigdy wcześniej nie rozmawialiśmy, zanim nie przyprowadziłeś jej, żeby z nami zagrała. O mój Boże. Otworzyłem drzwi, przez które Shamus mógł przejść? Nie. Cholernie nie. Chciałem dać sobie trochę czasu, żeby wykombinować jakby tu podejść do Aster po zerwaniu, ale teraz już nie było takiej opcji, jeśli Shamus zamierzał wykonać pierwszy krok. Shamus, który nie zapłacił Sindy za zniszczenie tego związku. Shamus, który może i jest bystry i denerwujący, ale jest również nie światowej klasy dupkiem. - Tak, w zasadzie to jej nie znam - powiedziałem - jest dziewczyną mojego współlokatora, a oni zawsze... robią to. - Mina Shamus’a zrzedła. - Całkiem

45

hardkorowo - dodałem. - Czasami muszę wyjść z mieszkania. - Oh. - Skulił się w sobie. - Nie chciałbym się spotykać z taką dziewczyną - kontynuowałem. - Wolę kompletnie inny rodzaj. - Jak Missy? - Zapytał Shamus. - Co? - Może umówiłbyś się z Missy? Lubi cię. Co do diabła jest z tymi facetami, których próbuję sabotować, że starają się być tacy mili dla mnie? I dlaczego do diabła czuję się taki zszokowany tym faktem? - Nie ona - powiedziałem szybko, w chwili kiedy Missy podbiegła i rzuciła swoją torbę na daleki koniec ławki. Mrugnęła do mnie, a później do Shamus'a. Nie jest w moim typie. Przytaknął mi. - Jasne. Okay. W moim też nie. I wiedziałem, że oboje wciąż myśleliśmy o Aster.

*

*

*

Wciąż myślę o Aster, kiedy gra kończy się dwie godziny później. Przegraliśmy, ale jej nieobecność w prawym polu odczuwam nie tylko ze względu na brak jej umiejętności prowadzenia akcji. Po meczu drużyna idzie na drinka. Ja się wycofuję mówiąc, że mam na jutro do przygotowania esej. To jest lodowata i dżdżysta noc, chodniki błyszczą zamarzniętymi strumieniami wody, a z drzew spadają głuchym odgłosem krople deszczu, mocząc moje ramiona.

46

Zamiast wracać do domu, przechodzę przez ciemny, cichy kampus w kierunku budynku Aster. Nie wiem co zrobię, kiedy już tam dotrę - albo na którym piętrze ona mieszka - po prostu pozwalam moim stopą się prowadzić, a resztę rozstrzygnę jak już tam będę. Gdy się zbliżam widzę ciepłe i przyjazne światła budynku oraz kilku zamarzających studentów, którzy wyszli jeszcze na ostatniego dymka przed snem. Też chciałem sięgnąć po papierosa, ale przypomniałem sobie jak Aster ostatnio marszczyła nos kiedy paliłem, więc porzuciłem ten pomysł. Nie jestem nawet pewny czy ją zobaczę, ale jeśli tak, to nie chcę pachnieć jak stara popielniczka. Zanim nawet miałem czas zastanowić się nad planem działania, usłyszałem swoje imię. - Aidan? Obróciłem się i zobaczyłem Aster, która zbliżała się do budynku, jej ramię było owinięte wokół pasa bardzo wstawionej dziewczyny. - Hey - powiedziałem, spiesząc do nich by ulżyć jej w dźwiganiu tej laski. Wszystko w porządku? Aster chrząknęła. - Jak widać nie. Proszę, pomożesz mi ją zabrać do środka? - Tak. Pewnie. Jeden z palaczy przytrzymał nam drzwi żebyśmy mogli wejść do środka. Aster przywołała windę, a potem spojrzała na mnie ponad głową dziewczyny, która gwałtownie opadła. Spodziewałem się po niej, że będzie zła - w sposób, jaki by była, gdyby dowiedziała się o moim udziale w spowodowaniu jej bólu - ale zamiast tego

47

wzruszyła ramionami i dała mi „Co robić?” minę. Prawda. Aster jest opiekunem akademika. Problemy innych ludzi musi stawiać przed swoimi własnymi. Odstawiamy dziewczynę do jej pokoju na dziesiątym piętrze, gdzie jej współlokatorka obiecuje mieć na nią oko i dzwonić gdyby były jakieś problemy. Wychodzimy na korytarz i Aster przebiega rękoma przez swoje wilgotne włosy. Jej policzki są zaróżowione od chłodu i wysiłku, jednak pomimo, że znów ma na sobie żółtą kurtkę, nie wydaję się być tak jasna, jak ją zapamiętałem. - Więc - zaczynam niezręcznie. - Co u ciebie? Wzrusza ramionami, próbując wyglądać na twardą. - Dobrze. A u ciebie? - W porządku. - Nastaje niezręczna cisza. - Widziałem się z Shamus'em na dzisiejszym meczu. Mówił, że pytał cię czy byś nie zagrała z nami, ale wyglądałaś na zbyt... przygnębioną. Uniosła brwi. - Przygnębioną? Wow. To dosyć mocne słowo. - Potem jej wizerunek twardej dziewczyny zaczyna się chwiać. - To znaczy, może to nie jest złe słowo... Opieram się pragnieniu, by sięgnąć po nią, zrobić coś, cokolwiek, lepiej niż zrobiłem to do tej pory. - Przepraszam za... wszystko. - Gdyby tylko wiedziała. Aster wyciera zabłąkaną kroplę deszczu niedaleko czubka jej nosa. - To nie twoja wina. Czy przyszedłeś tu, żeby mnie sprawdzić? Staram się nie zauważać jak niebieskie są jej oczy pod ciemnymi rzęsami, zroszonymi deszczem. Jak piękna jest. Ale to kurewsko niemożliwe. - Może?

48

- To miłe, ale nie trzeba było. - Wiem. Ale przyniosłaś nam rosół tamtego dnia, a teraz zajmujesz się pijanymi studentami... Kto więc zatroszczy się o ciebie? To jest sygnał dla niej, żeby zatrzepotała rzęsami i powiedziała - Ty możesz się zatroszczyć o mnie, Aidan! - ale nie to się wydarza. - Sama się o siebie zatroszczę - odpowiada rzeczowo, odwracając się w kierunku drzwi przeciwpożarowych na klatkę schodową. - Chodź. Mieszkam piętro niżej. Napijesz się jakiejś kawy? Herbaty? To wszystko co mogę zaoferować. Wypiłam całe wino, ale mam czajnik. - Czajnik? Nie wiedziałem, że traktują R.A. jak królowe. Uśmiechnęła się do mnie przez ramię, ale zauważam sposób, w jaki trzyma się poręczy, jakby ledwo panowała nad sobą. - Takie życie jest niczym innym jak olśniewające. - Schodzi na dziewiąte piętro, a ja podążam za nią do korytarza, znajdując tam ten sam zdeptany, zielony dywan i białe, cementowe ściany, które zostawiłem za sobą. Minęliśmy kilku studentów i Aster przywitała się z nimi po imieniu. Chociaż jesteśmy na trzecim roku, a oni zapewne na pierwszym, Aster wydaje się być ich szefem i starszą siostrą zarazem. Ja szybko dorosłem; przez całe moje życie czułem się starszy od reszty. Mamy, więc coś ze sobą wspólnego. - Ten jest mój. - Aster otworzyła drzwi do narożnego pokoju i wchodzę za nią do środka. Jest większy od reszty pokojów, które widziałem; przeznaczony dla dwóch osób, ale zamieszkały przez jedną, dodatkowa korzyść z bycia R.A. W kącie stoi królewskie łóżko z wymiętą pościelą. Biurko, lodówka turystyczna, szafa i kredens stoją w jednej linii. Typowy pokój w akademiku, z wyjątkiem kosza do

49

segregacji odpadów, który zapełniony jest dwoma pustymi butelkami po winie i pustymi opakowaniami po batonikach. Aster uśmiecha się z zakłopotaniem. - To był ciężki tydzień. - Poklepuje się po brzuchu. - Zamierzam przestać, przysięgam. - Cokolwiek pomaga. Brawura opuszcza ją w oka mgnieniu. - To nie pomaga - przyznaję, jej dolna warga drży. - Jest do kitu. Byłeś kiedyś zdradzony? - Nie. - Ah. Cóż. Masz szczęście. Z jakiegoś powodu mam ochotę powiedzieć coś, co by usprawiedliwiło Jerry'ego, chociaż kłóci się to z moim planem. Ona tymczasem włącza do kontaktu czajnik i łapie dwa kubki z półki, stawiając je na lodówce turystycznej. Jeśli próbowałbym przewidzieć, jaki byłby pokój Aster, pomyślałbym o czymś lekkim i frywolnym, z dużą ilością czerwieni i żółtego. Ale to miejsce jest wyłącznie funkcjonalne, stos książek na biurku, przy nich laptop, w kącie przepełniony kosz na brudną bieliznę. Nie ma żadnych plakatów, żadnych zdjęć, żadnych osobistych rzeczy. Odsłonięte zasłony pokazują widok na ulicę i mały zagajnik drzew za nią. Nie czuje się tu nic z jasnej i błyszczącej Aster, jak oczekiwałem. - Usiądź - powiedziała, wskazując na krzesło przy biurku. Zdjęła swoją kurtkę i powiesiła na klamce, więc zdejmuję też swoją i kładę ją na podłodze obok swojej torby gimnastycznej.

50

Ubrana jest w koszulkę z długim rękawem i dżinsy, sylwetkę jej ciała podkreślają lampy uliczne z, zewnątrz kiedy sięga po gumkę do włosów. W chwili, gdy w czajniku zaczyna gotować się woda, ściąga swoje wilgotne włosy w koński ogon. Nie proponuje ponownie kawy, po prostu umieszcza torebki herbaty w kubkach i zalewa je wodą. Mogę zliczyć na palcach jednej ręki liczbę wypitych przedtem przeze mnie herbat, ale wypiję wszystko, jeśli da mi to wymówkę by tutaj pozostać. - Więc. - Aster przesuwa się na łóżku i opiera o ścianę, układając ostrożnie w rękach gorący kubek. - Życie jest do bani. - Przykro mi - powtarzam się. Dmucha na herbatę, z której unosi się maleńka para. - Nigdy nawet bym nie przypuszczała, że to nadchodzi - przyznaje rozgoryczona. - W sensie, nie było żadnych znaków. Gdy mi o tym powiedział, myślałam, że żartuje. Wciąż to powtarzał - Poważnie - a ja nie mogłam w to uwierzyć. - To nie w jego stylu - słyszę siebie jak to mówię. - Ha. - Zakpiła. - Jeśli ktoś zdradza, to nie chodzi o jego charakter. To jest poza wszelkimi granicami. To niedopuszczalne. Całkowicie nieprawdopodobne. Jest po prostu kolejnym facetem, który inaczej wygląda, a zachowuje się dokładnie tak samo. Mam już tego dość. - Myślałaś, że jaki będzie? Wygięła brwi. - Oh, nie wiem. Lojalny? Przyzwoity? Szczery? - Sączy herbatę i wzdryga się, kiedy się parzy. - No cóż, szczery to on był.

51

- To już coś. - Staram się być zła - mówi, spoglądając ponad moim ramieniem na okno. Staram się wymyślić sposób, żeby się zemścić, ale... Żadnych ale, myślę. Zemścij się. Prześpij się z kimś. Pieprz się ze mną. - Ale po prostu jest mi smutno - mówi, jej głos się załamuję. - Czy to nie jest głupie? Jestem tak... pieprzenie... smutna. Dużo mówię pieprzyć. Nawet o tym myślę. Ale słyszeć to słowo wychodzące z ust Aster, kontrastujące z prostymi ubraniami i herbatą oraz tym skromnym nastawieniem... uruchamia to we mnie reakcję łańcuchową. Jakby runęła linia domina, miażdżąc każde wyobrażenie jakie myślałem, że mam. Aster jest doskonała. Aster jest słodka. Aster jest nieskazitelna. I Aster jest człowiekiem. - Czy twoi przyjaciele do ciebie zaglądają? Potrząsa swoją głową. - Moimi przyjaciółmi są przyjaciele Jerry’ego. Albo raczej, jego przyjaciele stali się moimi przyjaciółmi. Teraz po prostu znów są tylko jego. Nie mają o niczym pojęcia, po prostu ich... nie ma. Przełknąłem. - To przykre. Chciałem ją zapytać o przyjaciół, których musiała mieć zanim się poznali, ale wydaje się to nieistotne, biorąc pod uwagę okoliczności. - Przynajmniej ty tu jesteś. - Cóż, byłaś dla mnie bardzo miła, choć nie musiałaś. Przynosząc zupę i w

52

ogóle. - Dlaczego miałabym nie być miła? - Nie wiem. Dlaczego miałabyś? Coś w jej spojrzeniu zmiękło; pojawiło się współczucie i szacunek w tym samym czasie. Zobaczyła kawałki mnie, których nie powinna widzieć. Jest prawie tak, jakby to rozpoznawała, ale gdy dostrzega, że moja zbroja wraca na swoje miejsce, odwraca wzrok i chwyta chusteczkę. - Jestem taka głupia - mówi, wycierając swój nos. - Jestem super emocjonalna, a nigdy taka nie bywam. Nigdy nie byłam, w każdym bądź razie. Ale oto jestem, płacze przez jakiegoś faceta. - To normalne - powiedziałem. - To jest... zdrowe. Przelecieć faceta dla zemsty za to nie jest. Posuwać kogoś, by poczuć się lepiej też nie jest. Kiedy pierwszy raz zobaczyłem Aster, pomyślałem, że jest lepsza ode mnie. Jeśli Jerry myślał, że była spoza jego ligi, to w takim razie była miliony mil spoza mojej. Ale widząc ją teraz, w tym zwyczajnym pokoju, w jej zwyczajnym ubraniu, z tą ohydną herbatą, nie sądzę żeby była czymkolwiek czym myślałem, że była. - Byłaś kiedykolwiek na nartach? - Zapytałem nagle. Złączyła brwi zdezorientowana. - Co? Na nartach? Nie. Dlaczego? - Czytasz książki niewidomym dzieciom? Teraz się śmiała. - Co? - Po prostu wyglądasz na kogoś, kto by mógł to robić. Kiedy cię pierwszy raz

53

zobaczyłem tak pomyślałem. Zaśmiała się głośniej, jakby jakiś zawór został przekręcony, wypuszczając całe ciśnienie, które nagromadziło się od czasu, kiedy Jerry złamał jej serce. Od czasu, kiedy ja je złamałem. - Zgaduję, że się myliłem - powiedziałem, przeklinając siebie i moje głupie osądy. - Nie zupełnie - powiedziała, wycierając kąciki swoich oczu. - Czytałam dzieciom w bibliotece kilka razy, ale nie były one niewidome. Choć każdy mógł przyjść. - Robiłaś to? Poważnie? - Taak - odpowiedziała. - Lubisz mnie teraz bardziej? Piłem moją herbatę, żeby ukryć uśmiech. - Tak - wymamrotałem, próbując nie brzmieć tak... szczerze. Zbyt chętnie. Lubię cię wystarczająco.

54

ROZDZIAŁ 7 Nie mogę powiedzieć, żebym wcześniej przyjaźnił się z dziewczyną. Nie tak na prawdę. Nawet nie w „robię to tylko do czasu, aż pozwoli mi się wypieprzyć" stylu. Ale teraz, w jakiś sposób, znajduje siebie robiącego przyjazne rzeczy z Aster. Ucząc się w bibliotece, spotykając na lunchu i robiąc zakupy. Jako przyjaciele. Jerry oczywiście o tym nie wie. Aster chciałaby myślał, że ruszyła dalej i praktycznie błagała mnie, by utrzymać naszą przyjaźń w tajemnic; też chcę utrzymać to w sekrecie, żeby Jerry nie zaczął kojarzyć faktów i nie zdał sobie sprawy z tego, że zasadziłem się na jego dziewczynę. Dzisiejszego wieczoru jesteśmy w bibliotece, siedząc naprzeciw siebie przy stole w części literatury klasycznej, z otwartymi laptopami. Mam pracę do oddania pod koniec tygodnia, a Aster - która jak się dowiedziałem jest na kryminologii przegląda notatki do jutrzejszego sprawdzianu. Jestem tak pochłonięty pisaniem, że dopiero drugi jęk odciąga mnie od pracy. Zamarłem i nasłuchiwałem z palcami wiszącymi nad klawiaturą, a sekundę później znów to usłyszałem: delikatne, kobiece pojękiwanie. Z przyjemności. Zerkam znad ekranu na Aster. Garbiła się przed swoim laptopem, widać było tylko czubek jej głowy. Znowu jęczenie. Nie od Aster. Moje serce tonie w rozczarowaniu, nawet wtedy, gdy rośnie o dwa rozmiary, kiedy Aster podnosi swoją głowę i nasze spojrzenia się spotykają.

55

- Wyobraziłam to sobie? - Szepcze, zakrywając usta palcami. Znowu pojękiwanie. - Zdecydowanie nie - odszeptuje do niej. Powiedzieć, że jestem rozczarowany, że Aster nie siedzi naprzeciwko mnie z ręką w swoich spodniach, byłoby wyjątkowym niedopowiedzeniem. Minęło ogromnych dziesięć dni, odkąd piliśmy herbatę w jej pokoju, i jeśli sądziłem, że boleśnie było ją pożądać, kiedy miała chłopaka, to jest to dziesięć razy trudniejsze do zniesienia teraz, gdy go nie ma. Ponieważ teraz nie ma żadnego powodu byśmy się nie pieprzyli z wyjątkiem... że tego nie robimy. Jęki wzrastają pod względem głośności i częstotliwości, przerywane jedynie maleńkimi, stłumionymi krzykami, które zapowiadały orgazm. Aster spoglądała na długie szeregi półek z książkami po naszej prawej, kiedy męski jęk przedarł się przez pomieszczenie, a my obróciliśmy się na naszych miejscach, żeby go zlokalizować. - Tak, właśnie tak – wymruczał głos w cichą przestrzeń. - Kurwa - wymamrotałem, opuszczając twarz do swoich rąk. Nie spotykałem się z nikim odkąd wprowadziłem się do Jerry'ego miesiąc temu. Może nie chciałem zobowiązań, ale gdy jestem z dziewczyną, jestem jej wierny. Potem po prostu przechodzę do następnej. Teraz jednak, jedyną dziewczyną absorbującą moje myśli jest Aster, której policzki są zaróżowione, kiedy słyszy przyspieszony oddech jakiegoś faceta, wilgotne dźwięki ssania i jego gardłowe zachęty do dziewczyny, która mu obciąga. Myślę o Sindy. Myślę o Jerry. Spoglądam na Aster.

56

Ręce ma złączone prze sobą, spogląda na swoje pomalowane paznokcie. Zastanawiam się, czy to ją podnieca. Bo mnie tak. Chcę, by to były jej usta na moim kutasie, moje ręce w jej jedwabistych włosach, mój głos rozkazujący jej go wziąć. Koleś dochodzi z zadowolonym okrzykiem w ogłuszającej ciszy biblioteki. Jestem tak twardy, że to aż boli. Próbuję przełknąć, ale moje gardło jest za bardzo ściśnięte. Oddałbym wszystko żeby móc teraz pieprzyć Aster. Zrobiłbym wszystko. Powiedział wszystko. - Nie jestem nawet zazdrosna - wyszeptała. Zamarłem. - Co? - O nich - powiedziała, udając, że nie zauważa jak para wychodzi zza półek z książkami, dziesięć stóp dalej, wciąż poprawiając swoje ubrania. - Nawet bym nie chciała, żebym to była ja. - Ty... nie? - Nie. Od kiedy Jerry powiedział mi, że on... wiesz co, nawet mnie nie kusiło. Nie myślałam o tym. - Tak jakby, w ogóle? - Mój kutas pulsuje, a moje ego kuje. Spotykaliśmy się dziesiątki razy, a ona nawet nie pomyślała o pieprzeniu mnie? Nawet nie rozważała tego? Jestem tutaj, pracując nad zdobyciem dodatkowych punktów za dbanie o siebie, a ona tego nie zauważa? - Starałam się. Shamus zaprosił mnie i zjedliśmy razem lunch, ale ja... - Zaczekaj. - To staje się coraz gorsze. - Umówiłaś się z Shamus'em? - Taak. I on był taki słodki i zabawny i w ogóle, a wszystko o czym myślałam to to, że to nie ma znaczenia. Faceci są dupkami, a ja po prostu... skończyłam z

57

tym. Moje brwi wystrzeliwują do linii moich włosów. - Skończyłaś z... seksem? - Tak. Seks. Miłość. Cokolwiek. Jaki w tym sens? Zerknąłem w stronę miejsca bibliotecznego bzykanka. - Orgazm? Aster pociągnęła nosem. - Może jestem popsuta. Czy to nie jest głupie? To nie tak, że miałam cudowne życie i nic złego nigdy mnie nie spotkało, ale to jest pierwszy raz, kiedy nie zobaczyłam, że to nadchodzi. Starałem się zapomnieć o moim kutasie i skoncentrować się na tym co mówiła. - Jakiego rodzaju złe rzeczy? Westchnęła i zamknęła swojego laptopa. - To bez znaczenia. Zgaduję, że Jerry był kolejną lekcją, której musiałam się nauczyć. Pozbierałem swoje rzeczy i poszedłem za nią, kiedy zaczęła kierować się do wyjścia z biblioteki. Lutowe wieczory są ciemne i zimne. - Potrzebujesz terapii szokowej - mówię, z moich ust wydobywa się biała para. - Terapii szokowej? - Tak. Powinnaś spróbować rzeczy, które cię przerażają, by twój mózg zrozumiał, że tak właściwie nie ma się czego bać. Zatrzymała się i zwęziła na mnie swoje oczy. - Sugerujesz, że powinnam podglądać ludzi, którzy uprawią seks?

58

Starałem się nie roześmiać. Starałem się też, nie dojść w swoje spodnie na samą myśl o tym. - Nie. Zapraszam cię na ślub. Jest w ten weekend, niedaleko Lawrence. Pojedź ze mną. - To brzmi jak okropny pomysł. - Dlatego właśnie powinnaś to zrobić. Będziemy mogli sprawdzić czy naprawdę jesteś popsuta. - Kim jest ten ktoś, kto bierze ślub? - Mój przyjaciel Brix. Z... - zatrzymałem się, ale było już za późno. - Wieczoru kawalerskiego - powiedziała Aster. - Gdzie zdradził mnie Jerry. - Ale wracając do ślubu - zacząłem. Oczy Aster błysnęły gniewem. -

Może

powinieneś

powiedzieć

swojemu

przyjacielowi

Brix'owi,

że

przeznaczeniem jego małżeństwa jest koniec w zniszczeniu i niepowodzeniu, a jego serce zmieni się w beczkę bez dna, wypełnioną żółcią i nienawiścią. Próbowałem się nie wzdrygnąć. - Upewnię się, żeby umieścić to swoim toaście. - Naprawdę nie sądzę, żebym była odpowiednią osobą, by zapraszać ją na ślub, Aidan. - Przeciwnie. Każda przerażająca rzecz, którą powiedziałaś jest dobrym powodem, dla którego powinnaś jechać. Poza tym to będą Walentynki - naprawdę chcesz być pół mili od Jerry'ego, kiedy mogłabyś być w pięknym Lawrence, w Waszyngtonie? W końcu patrzy zaintrygowana, a nie tylko zdegustowana.

59

- To jest lepsza zachęta niż terapia szokowa. - Nazywaj to jak chcesz. Ślub jest w sobotę popołudniu. Wyjedziemy z samego rana i wrócimy późną nocą. Może w czasie, gdy będziemy wracać, nie będziesz już tak przygnębiona i przerażająca. Zapracowuję na jej uśmiech, taki który czyni ją dziesięciokrotnie ładniejszą. I chociaż wciąż jestem dupkiem w połowie odpowiedzialnym za ten bałagan, czuję również, że jako ten dupek mogę to wszystko posprzątać.

60

ROZDZIAŁ 8 O ósmej w sobotni poranek, zatrzymuję się przed budynkiem Aster i znajduję ją, jak czeka z walizką trzymaną w jednej ręce i termosem w drugiej. Mój oryginalny plan zakładał, że pojadę na ślub z Wes'em i T.J.'em, ale porzuciłem ten pomysł, kiedy Aster zgodziła się jechać, więc zdecydowałem się wynająć samochód, tak byśmy byli sami podczas podróży. I było warto. Nawet ubrana w dżinsy i tą żółtą kurtkę, jest najładniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem i jest niemożliwym nie uśmiechnąć się na jej widok. - Dzień dobry - mówi, kiedy odsuwa się od krawężnika. - Nieprawdaż? Czy może dalej jesteś przepełniona goryczą zemsty? Uśmiechnęła się i napiła swojego napoju. - Cóż, wciąż jest wcześnie. - Jak minął ci twój tydzień? - Wyjeżdżam z kampusu na autostradę i kilka minut później jesteśmy już w drodze do Lawrence. Dzień jest zimny, ale słoneczny, drogi czyste i spokojne. Aster opowiada mi o dziewczynie, która chciała zrobić figla swojemu byłemu chłopakowi, używając wentylatora, aby rozdmuchać mąkę pod jego drzwiami, ale przypadkowo utknęły w nim jej włosy i tak próbowała uciekać z nim wciąż tkwiącym na jej głowie. Inna historia była o pijanym dzieciaku, który przyszedł do budynku, ale zapomniał gdzie mieszka i próbował otworzyć każde drzwi na trzech piętrach, do czasu gdy do straży działającej na terenie kampusu trafiło trzydzieści siedem zgłoszeń usiłowania włamania i przyszli złapać potencjalnego bandytę.

61

Słuchałem, kiedy mówiła, jej opowieści były zabawne i ironiczne. Brała swoją pracę na poważnie, ale nie aż tak serio; to tak, jakby się troszczyła, ale nie w matczyny sposób. Bardziej jakby sama kiedyś podążała takimi drogami i chciała wskazać tym dzieciakom lepszy kierunek. - Pamiętasz tamtą noc? - Spytałem, zmieniając stację, gdy tą zaczęło coś zakłócać. Aster popijała swoją kawę. - Którą noc? - Tą, kiedy powiedziałaś, że nie miałaś wspaniałego życia, że złe rzeczy się zdarzyły. Zamilkła na chwilę. - Nie powiedziałam, że złe rzeczy się zdarzyły. - Jesteś pewna? Zagryzła swoją wargę. - Miałam na myśli, że jestem za stara, by być tak naiwną. Mówiłam, że faceci to dupki. Że nie powinnam być zaskoczona. Poza tym, że był zbyt dobry, by być prawdziwym. - Jak to? - Ty pierwszy. - To znaczy? - Pytanie mnie o Jerry'ego, jest jak pytanie o wygrany bilet na loterii, który straciłam. Więc ty pierwszy. Powiedz mi coś bolesnego i zawstydzającego o sobie. - Nie kupuję biletów na loterię. Nie była pod wrażeniem.

62

- Uh-huh. Moja przepustka do Holsom podchodzi bardzo blisko pod wygraną na loterii, ale chociaż nie jestem najżarliwszym studentem, nie ma niczego, czemu bym nie zrobił, żeby ją zatrzymać. Wciąż jednak nie powiedziałem Aster o moim gównianym dorastaniu i jeszcze bardziej gównianych wyborach życiowych. Nie miałem wspaniałych rodziców, ale się starali. Jest duży okres w moim życiu, gdzie nie starałem się wcale i to nie jest niczyja wina, tylko moja. To właśnie, to powiedział sędzia. To zależało ode mnie, żeby dokonywać lepszych wyborów – czy to robię? Spojrzałem na Aster. Sędzia mógłby tego nie aprobować. - Um... - przeczyszczam gardło. - Boję się wody. Pewnego razu wpadłem do stawu, próbując odzyskać piłkę do tenisa i prawie utonąłem. Spoglądnęła na mnie z marsową miną. - W jaki sposób to ma być bolesne albo upokarzające? Czy to się stało w zeszłym tygodniu? - Nie, miałem pięć lat. - W takim razie to się nie liczy. Spróbuj jeszcze raz. Wysilam swój mózg, próbując przypomnieć sobie o czymś, do czego mógłbym się przyznać. - Zostałem opryskany przez skunksa - ogłaszam. Aster odwraca się na swoim siedzeniu. - Co? - Taak. Najgorsza cholerna rzecz. - Co się stało?

63

Wzdycham i masuję tył mojej szyi, wspominając. - Później tego dnia miałem, uh, rozmowę kwalifikacyjną... - To było zadanie, polegające na kradzieży mojego pierwszego samochodu, ale ona nie musi o tym wiedzieć - ...i miałem mnóstwo nerwowej energii, więc poszedłem pobiegać. Włączyłem swoją muzykę, nie zwracając na nic uwagi i w ostatniej chwili zobaczyłem, jak ten skunks gnał w poprzek drogi, a przed nią trzy jej młode. Zatrzymałem się, ale było już za późno - obróciła się i mnie spryskała. Straszliwe. Intensywne. To było okropne. Gdyby można było umrzeć od zapachu, nie żyłbym. Aster odrzuciła głowę i zaczęła się śmiać. - Co z rozmową? Poszedłeś? Krzywię się. - Taak. Poszedłem. Przeczytałem w internecie, że sok pomidorowy pomaga na ten zapach, więc kupiłem kilkanaście butelek, wlałem do wanny i siedziałem w niej przez godzinę. To wcale nie pomogło. Miałem czerwoną skórę, gdy poszedłem na rozmowę, która przez to wszystko trwała dwie minuty. Częściowo to prawda. Teddy zakrył swoją twarz i powiedział mi, że śmierdzę, potem dał mi kawałek papieru z informacjami o samochodzie, kazał go przywieźć do warsztatu w ciągu dwunastu godzin i poinstruował mnie bym zaczął używać dezodorantu. Nie dał się nabrać na moją historię o skunksie. - Więc nie dostałeś tej pracy? - Zgadywała Aster. - Nie - skłamałem. - Nie dostałem jej. - Biedny ty. - Taa. - Czekam na piorun by położył mnie trupem. - Biedny ja. Jechaliśmy w ciszy przez minuty, wiedziałem, że Aster myśli, że może uda jej

64

się uniknąć odpowiedzenia na zadanie pytanie. Rozważałem żeby dać jej spokój, ale po następnych kilku sekundach powiedziałem: - Twoja kolej. Pokazałem ci moje; ty mi pokaż swoje. Chucha, a potem wzdycha zrezygnowana. - Jerry nigdy nie zrobił niczego źle - powiedziała, skubiąc swoje dżinsy. - Mam na myśli, naprawdę nigdy. I to nie było nawet irytujące. Był po prostu taki dobry. Zawsze zjawiał się na czas. Zawsze dzwonił, kiedy mówił, że tak zrobi, albo, gdy miał się spóźnić. Wyszukiwał miłe restauracje i pozwalał mi wybierać filmy do obejrzenia. Gdy pierwszy raz się spotkaliśmy, miałam obolałą szyję, ponieważ całe lato spałam w niewygodnym łóżku, a kiedy się o tym dowiedział, kupił mi jedną z tych specjalnych pianek na mój materac i specjalną poduszkę. - Chciał tylko dostać się do tego łóżka. Wzruszyła ramionami. - Przynajmniej moja szyja przestała boleć. - Więc jest punktualny i hojny. Niewiarygodne. Mogę być punktualny i hojny, gdybym wiedział, że tylko tyle potrzeba. - Wyobraź sobie, że poszedłeś na tą rozmowy kwalifikacyjną i, że to była praca na Wall Steet, za którą płacono by ci milion dolarów rocznie - powiedziała. - I wszedłbyś tam pachnąc jak gówno, a oni i tak by ci uścisnęli dłoń i zatrudnili. To jest niewiarygodne. - To co innego - kłóciłem się. - Ty nie pachniesz jak gówno. Każdy facet by cię chciał. Jerry nie jest niezwykły, jest żywy. Aster wkłada swój pusty kubek w stojak między nami, opóźniając swoją odpowiedź.

65

- Był wyjątkowy dla mnie - powiedziała łagodnie. Moje serce skręciło się w klatce piersiowej. Pewnego dnia, kiedy byłem w drugiej klasie, przyszedłem do domu ze szkoły i nie zobaczyłem naszego psa uwiązanego na ganku tak jak zwykle. Gdy zapytałem ojca gdzie się podział, nawet nie skłamał, że uciekł, powiedział, że dał go komuś jako zastaw pod pożyczkę, którą wziął. Jak ją spłaci, odzyskamy psa. Musiałem potrzeć jak inna rodzina spacerowała z Daisy po mieście przez następnych osiem lat. Więc wiedziałem jak Aster się czuła. I teraz wiem jak mój tata się czuł, gdy zasnąłem ukołysanym płaczem, ukarany za kogoś innego, za jego zły osąd i samolubstwo. - Ile masz lat? - Zapytałem, zmieniając temat. Pozwala mi na to. - Dwadzieścia jeden. A ty? - Dwadzieścia dwa. Pracowałem przez rok zanim tu przyjechałem. - Prawie, tak właściwie to byłem na zwolnieniu warunkowym i nie mogłem opuszczać stanu Oregon, gdzie dorastałem. - Chodzi mi o to, że jesteś młoda. I jeśli chcesz pracować na Wall Street, to jest tam ktoś, kto cię do tego zatrudni. - Nie chcę pracować na Wall Street. - Wiem. Co chcesz zatem robić? - Chcę być adwokatem rozwodowym. Zakładałem, że żartuje, potem jednak zdałem sobie sprawę, że jest poważna. - Oh... na prawdę? - Aha.

66

- Twoi rodzice wciąż są małżeństwem? Rzuca mi spojrzenie, które mówi, że to zakazany temat. - Nie. A twoi? Daję jej spojrzenie, które mówi, że odpowiedź może być inna, ale nieprzyjemność jest taka sama. - Yep. Zaciska usta i spogląda przez przednią szybę. - Cudowny dzień na ślub.

67

ROZDZIAŁ 9 Miejscem ślubu jest niewielki, biały kościółek znajdujący się dwa bloki od plaży. Dzień jest absolutnie zimny, lodowata woda morska dodaje tylko wilgoci mroźnemu powietrzu, napełniając moje płuca chłodem od wewnątrz i z zewnątrz. - Eek - Aster zapiszczała, wydobywając swoją torbę z tylnego siedzenia i tuptając w miejscu, gdy czeka na mnie aż wyciągnę rzeczy z bagażnika. - Skąd wiadomo, że masz hipotermię? Drżę, smakując sól na języku, gdy oddycham. - Chodźmy. Ruszamy do małego budynku, przed którym stoi rzucająca się w oczy tablica z napisem - ślub Lewiston-Hershey. Przechodzimy przez dwuskrzydłowe drzwi do holu, gdzie na stoliku założona jest księga gości do wpisywania. Bazgrzę swoje imię, Aster jednak odmawia mówiąc, że tak naprawdę nie powinno jej tu być. - To prawdopodobnie lepiej, że nie wpiszesz niczego - mówię, odkładając pióro. - Prawdopodobnie odstraszyłabyś innych gości. Jest przepiękna, kiedy się uśmiecha i kiedy nie ma w niej śladu cienia, który dostrzegałem w samochodzie. - Shaw! - głęboki głos zahuczał. Odwracam się by zobaczyć, że zbliża się Wes, ubrany już w spodnie i białą koszulę z odpiętym kołnierzykiem. Jest drużbą Brix'a, więc przyjechał wczoraj wieczorem, żeby przygotować wszystko na dzisiaj. - Cześć stary. Uściskaliśmy się po męsku, a potem obrócił się niecierpliwie do Aster.

68

- To moja przyjaciółka - powiedziałem. - Wes, poznaj Aster. Aster, poznaj Wes'a. - Miło mi cię poznać - powiedziała Aster, potrząsając jego ręką. - I nawzajem. - Rzuca mi spojrzenie, które sugeruje, że będę maglowany w tej sprawie później. - W dole korytarza jest poczekalnia - mówi, wskazując w tamtym kierunku. Mamy jakieś przekąski i takie tam. Ślub zaczyna się za godzinę, więc jeśli chcecie odpocząć, możecie zrobić to tam. Bez pośpiechu, ubierzcie się, a kiedy będziemy gotowi, zawołamy was. - Dzięki. Tak zrobimy. Przygląda się Aster po raz ostatni, zanim wraca do kaplicy, by kontynuować przygotowywania. - Idziemy? - Prowadzę nas do poczekalni gdzie przebywa już T.J. i kilku innych przyjaciół. W garniturach i krawatach trzymają delikatne kieliszki z szampanem. Trudno rozpoznać w nich facetów, których widziałem w "Libacji" parę tygodni temu. Dokonuję prezentacji i każdy patrzy na Aster, potem na mnie, aż w końcu na siebie nawzajem. Tu nie chodzi tylko o to, że w oczywisty sposób jest lepsza od nas, chodzi o to, że ciągle nazywam ją swoją przyjaciółką. Wiedzą, że “przyjaciółka” zazwyczaj stanowi kod dla “pracuję nad nią”, ale ona nie jest rodzajem dziewczyny, nad którą bym zazwyczaj “pracował”, więc są zdezorientowani. Tak jak ja, jeśli mam być szczery. - Pogubiłem się - wyszeptał T.J., kiedy Aster wyszła, żeby się przebrać. Naprawdę jest twoją przyjaciółką?

69

- Jest. - Ale... dlaczego? Nachmurzyłem się. - Dlaczego miałaby nie być? - Ponieważ, ty to ty? To słuszna uwaga, wciąż jednak kole. - Ona nie wie za dużo o mnie - przyznałem się. Niektóre dziewczyny mogłyby mnie osądzać, że jestem w Holsom w ramach tego rodzaju programu stypendialnego - do diabła, niektóre dziewczyny mogłyby mnie za to odtrącić - ale miałem to na myśli, kiedy obiecałem sędziemu, że rozpocznę nowe życie w Holsom, a nie zrobię tego, jeśli ciągle będę żył przeszłością. Wes i Brix spieszą w naszym kierunku, obracając wokoło, szukając czegoś. - Słyszałem, że przyprowadziłeś przyjaciółkę - powiedział Brix. - Gdzie ona jest? Spiorunowałem wzrokiem Wes'a. - Serio? - Czy ona jest kuratorem? - Spytał. - Tajniakiem? Ochroniarzem? - Nic z powyższych. Jest studentką i moją przyjaciółką. - Nie masz przyjaciół wśród kobiet. - Totalnie mogę... - nie mogłem dokończyć kłamstwa. - Cóż, teraz mam. - Jak długo pracujesz nad nią? - Zapytał Wes. - Znam ją od około sześciu tygodni - powiedziałem. - I nie pracuję nad niczym. Ona jest tylko... Wszystkim opadły szczęki i zagapili się na coś ponad moim ramieniem,

70

natychmiast zapominając o mnie. Odwracam się, by zobaczyć na co patrzą: Aster, w czarnej, dopasowanej sukience do kolan z głębokim dekoltem, w błyszczących czerwonych szpilkach i ustach w tym samym kolorze. Aster, która w dżinsach i Tshircie zapiera dech, teraz przypomina milion pieprzonych dolców. - Whoa - wyszeptał Wes. Brix jako pierwszy przerywa ciszę, robiąc krok w przód z wyciągniętą ręką. - Cześć - powiedział. - Nie poznaliśmy się jeszcze. Jestem Brix. To ja jestem tym, który bierze ślub. - Miło mi cię poznać - opowiedziała Aster, witając się z nim tym doskonałym uśmiechem. - Jestem Aster. Przyjaciółka Aidana. - Aidan - Brix powtarza z naciskiem. - Przyjaciółka Aidana. - Zgadza się. - Ahem. - Interweniuję, rozłączając rękę Brix'a i jej. - Żaden z tych facetów nie ma prawdziwych przyjaciół - wyjaśniam. - Nie wiedzą jak się zachować wśród normalnych ludzi. Wykrzywia usta. - Jestem do tego przyzwyczajona. Nosi długi, delikatny złoty naszyjnik, który wpada w jej spektakularny rowek i zabija mnie, aby nie wyciągnąć ręki i podążyć za tym błyszczącym łańcuchem, do Bóg wie gdzie. - Chodźmy zająć nasze miejsca - powiedział T.J.. - Ktoś w tym pokoju znalazł kobietę, która myśli, że może go znieść. Mówię o Brix'ie, oczywiście. - Dupek - mówi Brix, uderzając przyjaźnie T.J.'a. - Dupek - mówię drugi, uderzając go w ramię.

71

T.J. krzyczy i ucieka. - Powinienem był ci powiedzieć, że są niedojrzali - mówię Aster, kiedy idziemy do kaplicy. - Jest dobrze - mówi. - Poradzę sobie.

*

*

*

Ślub poszedł gładko, wszyscy się zachowywali, nikt się nie sprzeciwiał i trzydzieści minut później staliśmy na nogach, oklaskując Brix'a i jego pannę młodą, kiedy szli w dół wąskiego przejścia ręka w rękę, z uśmiechem od ucha do ucha. Poznałem Brix'a drugiego dnia w Holsom i przez te trzy lata, nigdy nie widziałem go szczęśliwszym niż teraz. Nie jestem zupełnie zatrwożony myślą o miłości i małżeństwie tak jak Aster, ale wciąż myślę, że są zbyt młodzi, by decydować się na takie duże zobowiązanie. Mimo wszystko ich szczęście jest zaraźliwe, i każdy w tym pomieszczeniu jest zainfekowany. Wes i T.J. są szczęśliwi, ponieważ jest tu para słodkich - i samotnych druhen czekających, by zatańczyć z nimi na przyjęciu, i nawet małżeństwo-jestśmiertelnym-dzwonem Aster ściera łzy ze swoich oczu. - Czy to są łzy szczęścia? - Szepczę, gdy wychodzimy. - Bo jeśli zaczniesz procedurę z ogniem i siarką, zamierzam zaprzeczyć, że jestem tym, który cię tu przywiózł. - Ze mną w porządku - odszeptała. - A będzie jeszcze lepiej jak dostanę coś do zjedzenia. - Rozumiem cię. Zaraz chyba sam zemdleję.

72

Wesele odbywa się po drugiej stronie ulicy, czterdzieści oziębłych kroków, podczas których wszyscy drżą, zanim docieramy do środka. Przyjęcie jest niewielkie, na około trzydzieści osób i wszyscy jesteśmy zgłodniali, kiedy zajmujemy swoje miejsca i czekamy niecierpliwie, aż personel zacznie podawać koszyki z chlebem i przystawkę z sałatką. Jeśli ktokolwiek powiedziałby mi trzy lata temu, że będę na jakiejkolwiek imprezie z Brix'em, gdzie na przystawkę serwują sałatkę, roześmiałbym się im w twarz. Teraz jednak, łapię swój widelec i częstuję się. - Ohmójbożechleba - mamroczę Aster, smarując chleb masłem i pchając go do buzi. Chichoczę między kęsami sałaty. - Będzie jeszcze więcej jedzenia. Podczas jazdy zatrzymaliśmy się na pączki i kawę, sądząc, że lunch zepsułby nam weselny posiłek, ale jak widać to było błędne założenie. Na szczęście każdy wydawał się jechać na tym samym wózku i zachował swoje przemowy do czasu, aż wszyscy zjedzą swoje przekąski i uspokoją szalejące żołądki. Wes wygłasza zabawny i sprośny toast, potem rodzice Brix'a mówią kilka słów, a później panny młodej. Nie wiem za wiele o nowej żonie Brix’a, ale za każdym razem, kiedy na niego spogląda, widzę miłość w jej oczach. Zastanawiam się czy to właśnie to stracił Jerry. Jeśli Aster sprawiała, że wyglądał jak Brix teraz, a ja to zabrałem. Jeśli Jerry sprawiał, że Aster się tak czuła. Może popełniłem ogromny błąd. To nie tak, że nie chcę Aster, ale może seks

73

nie zastąpi tego, co ukradłem. Nie zamierzam kochać jej tak, jak to robił Jerry; nie jestem pracownikiem na Wall Steet, ani nie jestem zwycięskim losem na loterii. Jestem tylko facetem, który chce ją pieprzyć, nikim więcej niż co drugi facet, który na nią patrzy. Pieczeń z wołowiny, którą żuję zmienia się w trociny w moich ustach, i zmywam je resztkami szampana, którego użyliśmy do swoich tostów. Odwożę nas później do domu, więc to jedyny alkohol, który wypiję, a kiedy słyszę, że zaczynają grać tandetną piosenkę weselną, wiem, że to nie wystarczy bym udał się na parkiet. Przedstawiają państwa młodych i para wychodzi na środek parkietu do niekończącego się powolnego tańca, który zaczyna się romantycznie i ciągnie bez końca. Kobiety w pokoju wpatrują się w nich z uwielbieniem, ale Aster pozostaje skupiona na rozkrawaniu swoich żeberek. - Czy ta piosenka kiedyś się skończy? - Mamroczę zewnętrznym kącikiem swoich ust. - Minęło co najmniej osiem minut - odpowiadam, gryząc kawałek ugotowanego na parze brokułu. Tak jakby DJ mógł nas usłyszeć, piosenka kończy się i wszyscy zaczynają klaskać. Połowa sali zamiata na parkiet, kiedy zaczyna grać szybsza piosenka. Aster odpycha swój talerz i bierze ostatni łyk swojego szampana. - Zatańczmy - mówi. - Siedzieliśmy przez cały dzień. - Ja nie tańczę. - Co? - Ja nie tańczę.

74

- Daj spokój, Aidan. Nie zamierzasz sprawić, że pójdę tam zupełnie sama, prawda? - Chodź z nami! - Zakrzyczały druhny, podając jej więcej szampana. Aster bierze kieliszek i strzela we mnie pełnym dezaprobaty spojrzeniem. - Z miłą chęcią. Wciskają się na maleńki parkiet, wijąc się jakby były bardziej pijane niż są w rzeczywistości. Jest trzech kelnerów noszących tacę z szampanem, a dziewczęta przejęły jednego z nich, by był ich osobistym służącym, stacjonującym na krawędzi podłogi, gotowym do ciągłego polewania. Jest to strona Aster, której do tej pory nie widziałem. Ta, kiedy robi się pijana, potrząsa swoim tyłkiem i tańczy w sposób, który powinien być nielegalny. Ta, kiedy zapomina, że są Walentynki, a jej serce jest złamane. - W tej historii jest coś więcej - mówi Wes, wsuwając się na puste miejsce Aster, kiedy T.J. zasiada naprzeciwko. - Gadaj. Sączę swoją wodę spokojnie. - Nie ma tu nic do dodania. Przechodzi teraz ciężki okres. Pomyślałem, że mała wycieczka pozwoli jej oczyścić umysł z różnych rzeczy. - Jesteś tą ciężką rzeczą? - Pyta sprytnie T.J.. Patrzę na Aster, która kręci się w kółko z rękoma nad głową. Złoty łańcuszek unosi się w powietrzu i mości się z powrotem między jej piersiami, wzbudzając we mnie zazdrość. - Chciałbym - przyznaję. - Ale jeszcze nie. - Jak dużo jeszcze nie? - Dopytuje Wes.

75

- Ani trochę jeszcze nie. - Ten dzień jest dzisiaj? - Kto wie? - Mówię, jakby to nie była wielka sprawa i mogę czekać wiecznie. Co się wydarzy, to się wydarzy. Wszyscy na nią patrzymy, wznoszącą toast razem z druhnami kieliszkiem szampana po raz któryś z rzędu, chichoczącą i szczęśliwą. Są Walentynki. Miłość czuć w powietrzu. Alkohol jest za darmo. Może to właśnie dzisiaj będzie ten dzień. Ale chociaż wcześniej rozmawialiśmy o kobietach, dzieliliśmy erotyczne opowieści i tajemnice, nie chcę rozmawiać o Aster w ten sposób. Zwłaszcza, że wiem, że została dopiero zdradzona - za co jestem odpowiedzialny, choć ona o tym nie wiem. Zacząłem to wszystko z jasnym planem w umyśle - przelecieć Aster - ale im więcej czasu z nią spędzam, tym mniej solidny staje się ten plan, powoli zmieniając się w coś, czego nie mogę zidentyfikować i nie mogę nazwać.

76

ROZDZIAŁ 10 - Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje - mamroczę sześć godzin później. Jest dziesiąta i jesteśmy w połowie drogi między Lawrence a domem, całkowicie pośrodku, chuj wie czego. Nic nie widać i jest zimno, a wypożyczony samochód wydawał niepokojące dźwięki przez ostatnie pięć mil. Telefon Aster mówi, że jesteśmy jakąś milę od najbliższego miasta, chociaż ja nie widzę żadnych świateł - albo nadziei - na horyzoncie. Z trzaskami zatrzymaliśmy się na poboczu pustej drogi dwupasmowej, żadnych latarń ulicznych albo oznak cywilizacji w zasięgu wzroku. - Uh-oh. - Aster czkała i chichotała. Przysięgała, że jest tylko wstawiona, ale była pijana. Zbyt pijana, by przebrać się z sukienki i zbyt pijana, by nosić swoje szpilki, więc siedzi obok mnie w tej wyjściowej kiecce, tenisówkach i żółtej, puchowej kurtce. - Znasz się na samochodach? - Pytam. Wiem jak otwierać zamki, wybić szybę i odpalić z kabli. Nie wiem jednak jak naprawić silnik. - Niee. - Znowu czka. - Dostałeś ubezpieczenie, kiedy go wynajmowałeś? Możemy zadzwonić po AAA5? - Taak, ale wiesz ile czasu zajmie komuś dostanie się tutaj? Gdziekolwiek jesteśmy. - No cóż. Jest sobota. Kogo obchodzi czy wrócimy do domu trochę później?

5

AAA (American Automobile Association) to taka nasza pomoc drogowa, zajmują się przydrożną pomocą, naprawą samochodów,

wynajmowaniem pojazdów, poradami drogowymi, bezpieczeństwem w ruchu drogowym, i innymi

77

- Mnie obchodzi - warczę. - Nie możemy po prostu siedzieć tutaj na poboczu drogi, mając nadzieję, że ktoś pojawi się by pomóc. - Obrusza się na mój podniesiony ton, a ja wzdycham. - Wybacz. Po prostu nie lubię być bezsilnym. - Nie jesteś bezsilny - mówi spokojnie. - Pomogę ci. - Jej słowa są trochę wymamrotane, ale unosi swój telefon, dzwoni do AAA i prosi o pomoc drogową. Okay - mówi. - Okay, tak, dziękuję. Do widzenia. - Odwraca się do mnie. - Będą za siedem godzin. - Co? - Tylko żartuję. Przed nami jest miasto, wyślą kogoś żeby nas odebrał. - Co z samochodem? - W miasteczku nie ma wypożyczalni, więc odholują go warsztatu samochodowego i mechanik zajmie się nim jutro. Chwytam kierownicę, przyglądając się, jak tatuaże na moich knykciach kontrastują na bielonej skórze. Jeździ ostro. Albo, jak się okazuje wcale. - Utknęliśmy tutaj? - Utkniemy w pokoju hotelowym – wyjaśnia. - Z bieżącą wodą i światłami i innymi ludźmi. Totalnie, nie bezsilnie. Zmuszam się do rozluźnienia swoich rąk. Dorastając, straciłem rachubę ile razy musieliśmy spać w naszym samochodzie, ponieważ mój tata stracił nasz dom albo wkurzył kogoś tak bardzo, że nie było bezpiecznie w nim przebywać. Za pierwszym razem myślałem, że to wielka przygoda. Potem dowiedziałem się prawdy. - Co twoi przyjaciele mieli na myśli, gdy powiedzieli, że pracujesz nade mną? - Zapytała nagle Aster. Ciężko było zobaczyć jej twarz w świetle lampki

78

samochodowej, ale brzmiała wyraźniej, bardziej trzeźwo. Nie będę udawał, że nie wiem o czym mówi; przypuszczałem, że mogła nas przypadkiem usłyszeć, gdy wychodziła z przebieralni. - Powiedziałem im, że przeżywasz teraz ciężki okres - odpowiadam. - I, że pracuję nad poprawieniem ci nastroju. - Oh - mówi, zbyt ufnie. - To miło z twojej strony. - Jestem miłym facetem, pamiętasz? - Nie ma miłych facetów, pamiętasz? - Uh-oh... ciemna i wkurzona Aster wróciła. - Nie ciemna i wkurzona, Aidan. Tylko... świadoma. Jeśli Aster byłaby tak świadoma jak myśli, że jest, to wiedziałaby, że byłem na wpół twardy przez cały dzień. Domyśliłaby się co oznacza ta wskazówka, z domieszką pozwolenia, i miałbym ją zgiętą przy najbliższej płaskiej powierzchni, uświadamiając jej całe mnóstwo innych rzeczy. Ale nie jest świadoma, ponieważ spotkała tylko jednego prawdziwego dupka w swoim życiu, i myśli, że na imię mu Jerry. Reflektory zbliżyły się powoli i spędziliśmy następnych trzydzieści minut w kabinie kierowcy samochodu z pomocy drogowej, nazywającego się Fred, który zawiózł nas w dół drogi do maleńkiego miasta Hamlet, i jego jeszcze bardziej maleńkiego motelu. Teraz jest już prawie jedenasta i wszyscy mieszkańcy Hamlet poszli już spać. Sklepy są pozamykane, a chodniki puste. W recepcji motelu siedzi starsza pani, która odkłada swoją krzyżówkę, gdy wchodzimy, zachwycona, że ma gości.

79

Aster stara się zapłacić za pokój, ale odpycham jej kartę kredytową i podaję moją, ignorując jej ofertę, że zapłaci połowę. Nie dyskutujemy czy powinniśmy dostać dwa pokoje, dopiero gdy otwieramy drzwi do swojego wychodzącego na ulicę lokum, uświadamiamy sobie, że nie tylko dostaliśmy jeden, ale też z pojedynczym, królewskich rozmiarów łóżkiem. Gdyby Aster zawahała się albo wyglądała na zaniepokojoną, przysięgam, że wróciłbym się i poprosiłbym o coś innego, ale jej kroki nie zachwiały się. Przechadza się po pokoju, rzuca walizkę w kąt i kładzie się na materac. - Oh Boże - jęczy. - Świetne uczucie. Wszystko co nie jest samochodem, czuć wspaniale. Odwracam się i zbyt długo staram się zamknąć drzwi i zaczepić łańcuch. Jak gdyby prawdziwym zagrożeniem byli ludzie na zewnątrz. Po prostu nie mogę patrzeć na Aster, w połowie pijaną, rozłożoną na łóżku i jęczącą. Jestem tylko człowiekiem. A to jest zbyt kurwa dużo. Walczę sam ze sobą, następnie ściągam kurtkę i umieszczam ją przed sobą, zasłaniając krocze, a dopiero potem odwracam się. Aster usiadła i zrzuciła kurtkę na podłogę, a teraz przesuwa się na skraj łóżka, pochyla i rozwiązuje sznurowadła. To daje mi absurdalny widok na jej dekolt otoczony pasmami lśniących włosów i mój kutas błaga mnie, żebym miał odwagę do niej podejść. Żeby przynajmniej spróbować. Ale coś mnie powstrzymuje. - Idę wziąć prysznic - mówię, przechodząc obok niej do obskurnej łazienki. Zamykam drzwi i odkręcam wodę, żeby zagłuszyć jakiekolwiek dźwięki – jakiekolwiek, by nie wydawała Aster - następnie pozbywam się ubrania i wchodzę

80

pod prysznic. Jest tu butelka darmowego szamponu i maleńka kostka mydła, więc biorę każdą z tych rzeczy i ustawiam wodę zimniejszą niż powinna być, żeby zapomnieć o tym, ile już czasu minęło od kiedy uprawiałem seks. To jednak nie pomaga. Po chwili porzucam swoje szlachetne zamiary, podkręcam temperaturę wody i owijam śliską rękę wokół mojego kutasa. Opieram swoje przedramię o ścianę i patrzę jak głaszczę sam siebie. Myślę o parze z biblioteki, o jękach faceta, kiedy jego dziewczyna robiła mu laskę. Wyobrażam sobie Aster klęczącą przede mną, jej mokre włosy, jej poczerwieniałe policzki, szeroko rozciągnięte wargi. Obracam twarz i przyciskam usta do swojego bicepsa, jęcząc w skórę, kiedy dochodzę, tryskając w swoją rękę. Ostatecznie moje ramiona gwałtownie opadają, a ja znowu mogę normalnie oddychać. Myję się i wychodzę, poniewczasie mając nadzieję, że Aster nie planowała wziąć prysznica, bo z pewnością nie zostało już nic ciepłej wody. Osuszam się i wciągam bokserki i T-shirt, które miałem na sobie wcześniej, potem wracam do ciemnego pokoju. Jedyne światło pochodzi ze starożytnej telewizji, gdzie puszczają stary odcinek Gilligan’s Island. Aster leży pod pasiastą kołdrą, oparta o dwie poduszki. - Hey - mówi ziewając. - Lepiej się czujesz? Wieszam swoje ubrania na krześle. - Taak. Jedna z moich skarpetek ląduję na podłodze i kiedy po nią sięgam zauważam, że sukienka Aster też tutaj leży. Na krześle. Nie... na jej ciele. Moje hormony natychmiast mnie zdradzają, krew spływa na południe, a jaja się zaciskają. Oh

81

kurwa. Ona nie może być... Zerkam w lustro i widzę, że jej ramiona i głowa wystają spod nakryć. Następnie widzę, że ma na sobie T-shirt, który miała ubrany dziś rano i mogę się tylko modlić o to, że włożyła także swoje dżinsy. Pokój

jest

chłodny,

zabytkowy

kaloryfer

trajkocze

obok

drzwi,

prawdopodobnie działając pierwszy raz od wielu lat. Wytwarza hałas, ale nie ciepło, a kiedy zbliżam się do łóżka, Aster odrzuca dla mnie przykrycia, ukazując dwie rzeczy: że pod kołdrą i cienkim prześcieradłem są jej długie, nagie nogi. Moje modlitwy nie zostały wysłuchane. - Ja, tylko, um, prześpię się pod narzutą - mówię, wygładzając cienkie prześcieradło na materacu, chcąc stworzyć jakąkolwiek barierę. Wsuwam się pod swędzący, stary koc, wdychając zapach kurzu i kulek naftalinowych. - Cóż za zapach - mamroczę. - Nazywają to „lokalnym zapaszkiem” - mówi Aster. Poprawiam swoje poduszki, więc mogę widzieć telewizję. Pościel nie robi nic, żebym nie czuł Aster przy sobie. Mogłaby być dziesięć stóp dalej, a i tak bym wiedział gdzie dokładnie była i co robiła. Jej całe ciało trzęsło się, kiedy się śmiała, a kiedy ziewała moje włoski na ramionach stawały dęba; ten kobiecy dźwięk, lekki jak piórko, czułem zbyt intymnie. Zwija się po swojej stronie, blisko mnie, trzymając poduszkę pod swoim policzkiem i śmiejąc się z Gilligan, a ja próbuję zignorować krągłość jej tyłka pod przykryciem. Uginam nogę, która jest najbliżej niej i używam moją drugą rękę, aby wyregulować ból w moim kutasie. Jeśli wezmę kolejny prysznic, nabierze podejrzeń.

82

Jeśli położę się płasko na plecach, dostrzeże wybrzuszenie na moim kroczu. Muszę pozostać w tej pozycji do czasu aż uśnie, potem wyśliznę się do łazienki żeby znowu sobie zwalić, jak jakiś pieprzony dwunastolatek. - Hey, Aidan? - Senny głos Aster sprawia, że moje palce zaciskają się wokół mojego kutasa, dość mocno, że zaciskam swoje zęby. - Co tam? - Chciałbyś...? - Przerywa ziewając, wyciszając dźwięk swoimi palcami. Chcesz jutro wyjechać trochę później? Tak byśmy mogli się wyspać? Chciałem wielu rzeczy, ale spędzenie większej ilości czasu w łóżku razem z Aster, w którym nie będziemy się pieprzyć nie jest jedną z nich. - Wyruszymy około dziesiątej. Mam rzeczy do załatwienia, kiedy wrócimy do domu. Podpiera się na jednym łokciu, i na ułamek sekundy myślę, że może moje sny właśnie mają się spełnić. Może zamierza sięgnąć do mojego fiuta swoją ręką i powiedzieć, „masz do zrobienia rzeczy teraz, duży chłopcze”. Ale oczywiście moje marzenia się nie spełniają. Nigdy tego nie robią. Ona tylko marszczy brwi. - Dobrze się czujesz? - Taak - skłamałem. - Jestem tylko zmęczony. Pochyla się do mnie, by sprawdzać czas na budziku, który stoi na tanim stoliku nocnym, wraz z wymaganą Biblią i mapą miasta. - Wiesz - mówi. - Jest po północy i to był długi dzień. - Yep. - I wiesz co jeszcze?

83

- Co, Aster? - Jest niedziela. - Więc? - To znaczy, że Walentynki już minęły. - Uśmiecha się do mnie i kładzie z powrotem w dół, zamykając swoje oczy. Reszta swoich słów wymamrotała. Zapomniałam o tym wszystkim. Twój plan zadziałał. Mój kutas szarpnął w mojej ręce. Plan w ogóle, kurwa, nie zadział. Ona wzdycha i wtula się w poduszkę i już odpływa daleko, zupełnie i błogo niczego nieświadoma. - Dziękuję ci, Aidan. Wyłączam telewizję, a pokój zalewa ciemność. Wtedy wychodzę z łóżka i w prostej linii udaję się do łazienki. - Nie ma za co, Aster.

84

ROZDZIAŁ 11 W następny piątek jem miskę płatków zbożowych na kanapie, gdy Jerry wychodzi ze swojego pokoju ubrany jak gajowy. Miał kapelusz, buty i ogromny plecak. Jest nawet menażka zwisająca z jego paska. Zbliża się i mogę wyczuć zapach nowości na jego ubraniach. Prawię się krztuszę swoimi płatkami. - Co ty robisz? - Wybieram się na obóz wędrowny - odpowiada dumnie. - Er... teraz? Wiem, że Jerry ma wolne w piątki, ponieważ zwykle spędza je tutaj ucząc się, ale nie ma nawet godziny dziewiątej rano, a Jerry nie jest doświadczonym obozowiczem. W najlepszym wypadku, Jerry jest luksusowym biwakowiczem. Na urzekającym kempingu. Rodzaju, gdzie ktoś inny rozbija namiot, rozpala ogień i gotuje ci wyśmienity posiłek. - Zapisałem się do programu pomocy trudnej młodzieży, gdzie uczą się prawdziwych umiejętności przetrwania - mówi, brzmiąc tak, jakby wygłaszał cytat z broszury. - Czytałem o tym cały tydzień. - Czytałeś o przetrwaniu? - Yep. - Co, uh, co cię do tego skłoniło? - Kończę płatki i robię, co w mojej mocy, by nie wyglądać na niedowierzającego. - Wiesz co - mówi, jakbym powinien wiedzieć.

85

- Wiem? - Aster! - Wykrzykuje. - Zmusiła cię do obozu? Poprawił swoją menażkę. - Oczywiście, że nie. Ona nie ma o tym pojęcia. Ale po tym co zrobiłem, postanowiłem stworzyć bilans swojego życia i zobaczyłem, że byłem bardzo samolubny. Mam dużo, Aidan, a to oznacza, że mam sporo do dania. I dużo do oddania. Więc zbadałem niektóre lokalne programy wolontariatu, i tylko ten był jeszcze otwarty. - Powiedziałeś im, że posiadasz doświadczenie umożliwiające przetrwanie? - Może - wykrztusza. - A masz takie doświadczenie? Zaśmiał się niezgrabnie. - Posunąłem się chyba za daleko, co? Spoglądnąłem w dół korytarza. - Jerry, jeśli masz nadzieję, że Aster wybaczy ci to co się stało, nie sądzę by był to najlepszy sposób żeby się za to zabrać. - Nie robię tego dla Aster - wyjaśnia. - To z powodu Aster. Nie ma mowy żeby przyjęła mnie znowu. Znasz to powiedzenie, wybaczyć i zapomnieć? - Taak? - Cóż, Aster nie. Nie zna tego powiedzenia albo nie potrafi wybaczyć i zapomnieć. Zresztą to i tak bez znaczenia. Nie istnieje dla niej. Powiedziała mi to osobiście. - Kiedy? - Ostatnim razem słyszałem jak rozmawiali w noc, kiedy zerwali, a i

86

tak wszystko co robiła Aster, to płakała i kazała mu się zamknąć. - Kiedy oddawała mi moje rzeczy, które u niej zostawiłem. Albo to co z nich zostało. W większości właściwie to były popioły. - Ona... - W każdym bądź razie, muszę już iść. Życz mi powodzenia! Brzmiał jak błazen nadworny, kiedy się ruszał, z powodu guzików i haków i innych rzeczy, które dzwoniły na jego kamizelce. - Powodzenia, Jerry - powiedziałem, myśląc, że może to być ostatni raz kiedy go widzę i dodając kolejną wagę do mojego winnego sumienia.

*

*

*

Późnym popołudniem, podczas swojej zmiany w bibliotece, wciąż myślę o tym, o czym powiedział mi Jerry. Tak właściwie, to mam obsesję na tym punkcie. Nie mogę sobie wyobrazić Aster, mówiącą komuś, że ten dla nie istnieje, a już w ogóle nie widzę jej dającej komuś pudełko popiołu. Ten obraz nie pasuję do kobiety z samochodu, tej która czuła się smutna ale pogodzona z końcem swojego związku. Nie pomaga również fakt, że nie widziałem, ani nie rozmawiałem z nią od naszego powrotu w niedzielę. Samochód został naprawiony i dokończyliśmy swoją podróż. Podziękowała mi za zapraszanie i powiedziała, że się dobrze bawiła, a potem... nic. Kiedy nie odezwała się do mnie do środy, napisałem do niej wiadomość z zapytaniem co porabia, ale nie odpisała mi nic. W czwartek zaprosiłem ją na frisbee baseball, ale powiedziała, że jest zajęta. Shamus powiedział mi, że też ją o to pytał, ale i dla niego miała taką samą odpowiedź.

87

Staram się o tym nie myśleć. Nie chcę być facetem, który nie może przetrwać tygodnia bez widzenia się z dziewczyną. Nawet nie wiem jak przeszła od bycia kimś, kogo naprawdę chciałem pieprzyć do kogoś, kogo naprawdę chciałem zobaczyć. I wciąż pieprzyć. Ale wszystkie moje wysiłki poszły na marne. Każda jasnowłosa głowa należała do Aster, każdy słodki śmiech sprawiał, że wyciągałem swoją szyję żeby odnaleźć jego źródło. Do diabła, za każdym razem kiedy mijałem żydowskie delikatesy i widziałem ich zupę z kurczaka, myślałem o niej. - Hey, Aidan. Wałęsałem

się

bez

celu

pchając

wózek

ze

zwróconymi

książkami,

zatrzymałem się jednak, kiedy zobaczyłem uśmiechającą się do mnie Missy, z różową torbą przewieszoną przez jej ramię. Missy, która jest całkiem śliczna, w typie królowej z południa, z kręconymi blond włosami i ciuchami tak dopasowanymi, że musiała mieć kogoś, kto pomagał się jej ubierać tak codziennie. Całkowitym przeciwieństwem jej nieskazitelnego wyglądu są jej zabójcze zdolności na boisku do frisbee baseballu. Jest najdzikszym zawodnikiem jakiegokolwiek widziałem. - Hey, Missy. Co tam u ciebie? - Dobrze. Właśnie skończyłam górę czytania, od którego prawie dostałam zeza. - To dobrze, że skończyłaś. - Naprawdę mogłabym się napić - powiedziała, uśmiechając się do mnie. - O której kończy się twoja zmiana? - Nie przez jakiś czas. Już wcześniej odmawiałem Missy wiele razy, ale ona naprawdę wydaje się tym nie przejmować. Ja także się tym nie przejmowałem. Z wyjątkiem mojego długo

88

zaniedbywanego fiuta, który zauważył jak gorąco wyglądała w swojej czerwonej, dwurzędowej kurtce i kozakach, i chciał wiedzieć, dlaczego nie biorę tego co jest mi oferowane. - A kiedy jest ten czas? - Dopytuje, tak jakby mogła usłyszeć apel mojego ciała i chciała mu pomóc. - Mogę wrócić później. Mieszkam blisko. Albo... mógłbyś wpaść, gdy już skończysz. - Nie dzisiejszej nocy - słyszę siebie samego, gdy choć raz mój mózg wygrywa z moim kutasem. W końcu, to właśnie to wpakowało Jerry'ego w kłopoty. - Aww. - Wydyma wargi na chwilę, po czym się rozjaśnia. - Cóż, może jutro. - Jutro? - Przełożony mecz? Shamus mówił o tym wczorajszego wieczoru i potwierdziłeś, że tam będziesz...? Potrząsnąłem głową. - Racja, mecz. Oczywiście. Będę tam. - Od jakiegoś czasu było to w harmonogramie, a Shamus przypomniał nam o tym wczoraj. Po prostu zrobił to zaraz po tym, jak wspomniał, że rozmawiał z Aster i mój mózg zaciął się na wyobrażeniu sobie tych dwojga razem, więc nie zwracałem uwagi na to co jeszcze powiedział. Missy poprawiła swój plecak i spojrzała na mnie. - Okay, więc do zobaczenia. Nie możesz mi odmawiać wiecznie.

89

ROZDZIAŁ 1 - Co ty tutaj robisz? Aster spoglądnęła w górę, gdzie przykucała na podłodze sali gimnastycznej, zawiązując sznurowadła. - Gram z wami dzisiaj. Shamus mnie zaprosił. Zawiązuje podwójny węzeł i wstaje, niebieski kolor jej oczu stał się jeszcze bardziej intensywny przez jej niebieski bezrękawnik. Coś dziwnego przepłynęło między nami, napięcie, którego wcześniej tam nie było, a które zniknęło, gdy zamrugała. - Stęskniłam się za tobą - mówi. - Tydzień to szmat czasu. - Pisałem do ciebie - wyrzuciłem z siebie. - Nie odpowiedziałaś. Pociera ręką swoją twarzą. - Wiem. I przepraszam. - Co się dzieje? Rozgląda się po sali, gdzie inni gracze z wcześniejszego meczu zbierają swój sprzęt i wychodzą na zewnątrz, robiąc miejsce nowym zawodnikom. - To takie upokarzające - mamrocze. - Co? - Rzucam swoją torbę na ławkę i ściągam bluzę z kapturem, następnie wkładam na T-shirt białą, siatkową koszulkę zespołu. Rozpaczliwie chcę się dowiedzieć co tak wprawiło ją w zakłopotanie, ale krępuję się zapytać, więc próbuję przejść nad tym do porządku. - Zaczekaj - mówi Aster, zerkając na mój biceps. Normalnie kiedy dziewczyny sprawdzają moje ramiona, ma to związek z jednym z moich głupich tatuaży, ale za

90

późno przypomniałem sobie, że jest tam nowy dodatek do wystawy. - Czy to jest plasterek nikotynowy? - Ah... - Moja twarz się rozgrzewa. To nie powinno sprawiać, że się rumienię, przyznanie się, że próbuję rzucić palenie, ale myśl, że jest to dla niej takie oczywiste jest zawstydzające. - To wspaniale! - Wykrzykuje Aster. - Dobrze dla ciebie. Staram się zachowywać nonszalancko. - To nie jest wielka sprawa, przestań zmieniać temat. Co z tą zawstydzającą rzeczą, która trzymała cię z daleka przez cały tydzień? Bierze głęboki oddech. - Po tym jak wróciliśmy do domu w niedzielę, weszłam do swojego pokoju i po prostu na niego spojrzałam. Tak naprawdę spojrzałam, Aidan. - Okay...? - Widziałem pokój Aster. To tylko pokój. Trochę ubogi ale bez przesady. - To było obrzydliwe! To nie taka jestem. Nie taka chcę być. Butelki po winie, papierki po batonikach i brudne rzeczy do prania... Miałeś rację kiedy nazwałeś mnie mroczną, zezłoszczoną i przygnębioną. To było żałosne. Więc zdecydowałam się posprzątać. Coś tu się nie zgadzało. Nie do końca wiedziałem, jak w tym obrazku umieścić Aster, która oddała Jerry'emu spopielone rzeczy. - I to zajęło ci cały tydzień? Zajęczała. - Nie masz nawet pojęcia. Za każdym razem kiedy myślałam, że coś będzie łatwe, stawało się to niemożliwe. Mamy tylko trzy pralki na cały cholerny budynek,

91

a dwie z nich były nieczynne. Próbowałam wyrzucić śmieci, kiedy na piętrze zrobiło się już cicho, tak żeby nikt nie widział ile wypiłam, ale jak tylko wyszłam na korytarz, wszyscy nagle potrzebowali czegoś. A potem... - Ściska grzbiet swojego nosa. Potem starałam się ubrać ulubioną parę spodni, a one okazały się za ciasne. - Yy... ciasne? - Taak. W sensie, przestań-spożywać-alkohol-i-zajadać-batoniki ciasne. To było straszne. Oglądam ją od stóp do głowy. Siatkową koszulkę ma ubraną na bezrękawnik, a do tego czarne leginsy, tak jak ostatnim razem. Jest gorąca, tak po prostu. Po prostu gorąca. - Coś jest nie tak ze spodniami - mówię zdecydowanie. - Ponieważ z tobą jest wszystko w porządku. Obróć się, pozwól mi sprawdzić. Uderzyła mnie w rękę, kiedy udawałem, że chcę ją okręcić. - Może powinnam od razu do ciebie zadzwonić po tym fiasku dżinsowym. Spędziłam całą noc na układaniu diety, a następnego dnia poszłam pobiegać. - To dobrze. Znaczy się, bieganie. Bo diety nie potrzebujesz. - Nie, bieganie wcale nie było dobre. Cierpiałam jeszcze dwa dni później. To było bolesne i zawstydzające. Twoja skunksowa historia to pikuś w porównaniu z moim tygodniem. - Czujesz się teraz lepiej, po tym wszystkim? Czy twój pokój jest wysprzątany? - Czuję się dużo lepiej, Aidan. Dziękuję ci, że zaprosiłeś mnie na ślub. Znalezienie się daleko stąd, dało mi możliwość spojrzenia na to z nowej perspektywy i przypomniało mi, że są w życiu jeszcze dobre rzeczy. I dobrzy ludzie. Uśmiechnęła się do mnie i przysięgam, że czułem ciepło aż w palcach moich stóp,

92

rozpływające się po całym moim ciele. I to nie tylko w tych zboczonych częściach. - Cieszę się, że to słyszę. - A ja cieszę się, że mogę to powiedzieć. Jestem ci dłużna. Moje zboczone części ożywają na myśl, że Aster będzie mi coś winna. Zwłaszcza jeżeli nie jest już zrozpaczoną Aster, ale Aster, która jest gotowa na odrobinę przygody. Przelotny romans. Nie tylko pieprzenie. Chcę spędzić z nią trochę więcej czasu, bawić się i uprawiać seks. Nic poważnego, ale może trochę bardziej na serio niż początkowo zakładałem. - Więc czy to jest ciężkie? Pytanie przerywa moje myśli. - Ah, co? Aster ściąga włosy w krótki, koński ogon, a sposób w jaki wyciąga ramiona sprawia, że jej piersi wypinają się i teraz faktycznie coś staję się we mnie ciężkie. - No palenie - mówi. - Jak ci idzie? – Oh, to. Idzie dobrze. W większości paliłem, gdy byłem zestresowany, więc... Aster wygina w górę jedną nogę, by rozciągnąć ścięgno podkolanowe, a wtedy jej piersi znowu się wypinają. Odwracam wzrok. - To wcale nie jest ciężkie – skłamałem.

*

*

*

- To była zabawa - mówi Aster, dwa mecze frisbee baseballu i jedną rundkę piwa później. Jest dopiero szósta wieczorem, ale już jest ciemno i zimno, popołudniowy deszcz wciąż świeci na chodnikach. - Cieszę się, że przyszłaś - mówię. - Zaczynałem się o ciebie martwić. - Dlaczego? Myślałeś, że co niby robiłam?

93

- Nie wiem - odpowiadam, ponieważ nie mogę wymyślić niczego lepszego. Po prostu chciałem cię zobaczyć. Uśmiechnęła się, a potem popatrzyła przed siebie jeszcze raz. - Ten rok jest szalony - przyznała. - Dwa miesiące temu nawet cię nie znałam, a teraz praktycznie jesteś moim najlepszym przyjacielem. - Jestem? Naprawdę? - Mam przyjaciół. Ale myślę, że nie miałem najlepszego przyjaciela od czasu kiedy miałem sześć lat, ale ten pomysł wcale nie jest odpychający. Czułbym się jednak lepiej, gdyby Aster znała prawdziwego mnie. Albo może i nie. Może wtedy nie przyjaźnilibyśmy się wcale. - Cóż, nie w zrozpaczony, dosłownie-nie-mam-innych-alternatyw sposób wyjaśnia szybko. - Tylko w... niespodziewany sposób. Nigdy wcześniej nie zostałem zdegradowany do „Strefy Przyjaźni”, ale mogę wyczuć, że jesteśmy tego blisko. I wiem, że to ja chciałem czekać, aż jej złamane serce się wyleczy i będzie gotowa ruszyć naprzód, ale nie zamierzam pomagać jej odkryć, że jestem jej „najlepszym przyjacielem”, który będzie patrzył jak rusza dalej ale z kimś innym. - Hey, ja... - Oh! - Wykrzykuje szybko. - Prawie zapomniałam. - Zapomniałaś o czym? - Że jestem ci dłużna! Robię dzisiaj wieczorem za przyzwoitkę, ale jesteś może wolny jutro? Znowu mam to dziwne przeczucie. Nigdy nie znałem dziewczyny tak dobrze, żeby mieć względem niej jakieś „przeczucia”, ale może to co odczytuje, to jest to, że Aster wyczuwa moje zbyt poważne zaangażowanie i chcę bym trochę przystopował.

94

Więc tak robię. - Mogę być. - Okay, dobrze. Spotkaj się ze mną o drugiej w tym miejscu. - Po co? - To niespodzianka. - Aster, ja nie lubię niespodzianek. Uśmiecha się. - Myślę, że tą polubisz.

95

ROZDZIAŁ 13 - Nie lubię tego wcale - mówię, stojąc w moich nowych spodenkach kąpielowych, na brzegu kampusowego basenu. Próbuję nie trząść się jak głupi, ale wpatrując się w gładką wodę, pokryty dachówką spód basenu, który tylko z pozoru jest blisko, jestem przerażony. Prawie tak samo przerażony jak dwanaście minut temu, kiedy spotkałem się z Aster pod jej akademikiem i wręczyła mi te nowe kąpielówki, mówiąc, że idziemy popływać. Basen jest ogromny, a my jesteśmy w najpłytszym jego miejscu, w kącie. Dwa pasy po drugiej stronie są zajęte przez facetów, pływających okrążenia, natomiast cała reszta jest pusta. Są tylko ci goście, ja, Aster i mój wszechobecny strach przed wodą. Bardziej przytłaczający jednakże, jest widok Aster w kostiumie kąpielowym. Właściwie jest to tylko czarny strój jednoczęściowy, ale na niej, nawet worek na śmieci wyglądałby niezwykle. Jest wycięty dość nisko, mogę zobaczyć tyle piersi, ile jeszcze nie widziałem i to jest piękne. Widok ten jest poprawiony tylko przez krople wody, które przylegają do jej skóry, dzięki uprzejmości prysznica, który musieliśmy wziąć przed wejściem do basenu. - No chodź - mówi Aster, schodząc po trzech stopniach, także woda sięga jej do pół uda. Próbuję nie patrzeć pożądliwie na jej tyłek, ponieważ kusi mnie on, nawet jeszcze bardziej niż jej władczy głos. - Nic się nie stanie. - Przypomnij mi jeszcze raz, dlaczego tu jesteśmy? - Chwytam metalową poręcz jak linę ratowniczą i stawiam stopy na najwyższym stopniu, opierając się

96

pragnieniu ucieczki, kiedy woda wije się wokół moich kostek. - Ponieważ mi pomogłeś - mówi - a teraz ja pomagam tobie. - Wiesz co naprawdę byłoby pomocne? Spogląda na mnie ponad swoim ramieniem i wygina brwi w łuk. - Terapia wstrząsowa? Gdyby to było porno, byłby to sygnał dla Aster żeby zdjąć swój kostium kąpielowy i pozwolić mi zobaczyć te cycki, o których marzyłem od dwóch miesięcy. Ale to nie jest porno, a to jest Aster, która mówi o rzeczywistym wykorzystaniu terapii wstrząsowej, wciąż zatrzymując wszystkie ubrania. - Nigdy nie powinienem był ci pomagać - mamroczę, ściskając poręcz oburącz i schodząc w dół na kolejny stopień. Letnia woda jest w połowie mojego ciała, a ja już mam wszędzie gęsią skórkę. Aster odpycha się, przepływa kilka stóp, potem odwraca się wokół. Gdy stoi, woda sięga jej tuż pod piersi. - Jeszcze jeden krok - mówi. - Możesz to zrobić. - Ale po co? Zignorowała pytanie. - Opowiedz mi o swoich tatuażach. - Nie chcę. - I mówię poważnie. Zacząłem je robić gdy miałem piętnaście lat, tylko po to żeby coś zrobić. Reprezentują głupotę i bunt, a nie sztukę i pasję. Żaden z nich nie ma specjalnego znaczenia; żaden nie jest szczególnie piękny. Są po prostu bliznami za które zapłaciłem. Teraz siedemdziesiąt procent moich ramion i pleców jest pokryte, tą częścią mojej przeszłości, której nie mogę wymazać. - Kim jest Daisy?

97

Zatrzymałem się na trzecim stopniu. - Co? - Tatuaż na twoim boku - mówi, zbliżając się. Wyciąga do mnie ramię, kładzie palce powyżej mojego biodra i śledzi wytatuowane tam stokrotki. Białe płatki i żółte centrum są teraz wyblakłe, pięć z nich przytrzymuje list z precyzyjnie napisanym, drukowanymi literami słowem DAISY. Drżę gdy mnie dotyka, i kiedy jej kciuk gładzi moją wrażliwą skórę. - Kim jest Daisy? - Powtarza. - Um... - Pośpiesznie schodzę po ostatnich dwóch stopniach, zanurzając moją dolną połowę pod wodą tak, aby Aster nie dostrzegła efektu, który sprawił jej dotyk. - To był mój pies – mówię coś, o czym nie mówiłem nikomu. Nie mówiłem ponieważ nie chciałem przyznać, że straciliśmy ją przez dług, przez coś, przez co straciliśmy wszystko inne. Nauczyło to mnie, że nie ważne jak bardzo ojciec nas kochał, nie potrafił on przestać nas krzywdzić. Tylko dlatego, że czegoś chcesz, nie oznacza to, że możesz to dostać. - Miałeś psa który wabił się Daisy? - Śmiech w jej głosie złagodził jakieś napięcie w mojej klatce piersiowej, chociaż nie wiem czy było one spowodowane smutkiem po stracie psa, czy przebywaniem głęboko w wodzie. - Kiedyś zwykłem oglądać powtórki „Diukowie Hazardu”. Lubiłem Daisy. Tak właśnie mówiłem wszystkim, kiedy ją tak nazwałem. Prawda jednak jest taka, że przez wiele lat myślałem, że chabry za naszym domem były niebieskimi stokrotkami, a ponieważ je kochałem, wybrałem takie samo imię do naszego psa. - Oczywiście, że tak robiłeś. - Podaje mi rękę, a ja złączam swoje palce z jej i pozwalam jej poprowadzić się trochę dalej, na głębszą wodę. - Miałaś psa? - Pytam, starając się myśleć o czymś innym niż woda.

98

- Nie. - Potrząsa swoją głową, jej wilgotne włosy przyklejają się do jej szyi. Staram się nie myśleć o jej szyi. - Żadnych zwierząt - dodaje. - Chciałam jedno, ale... - Przerwała, tak jakby nie miała w ogóle zamiaru tego mówić. - Ale co? - Ale powinniśmy rozmawiać o tobie - odpowiada. - Jak się czujesz? - Myślę, że tonę. - Czytałam o tym w internecie – mówi, ignorując mnie. - Najlepszym sposobem, żeby pozbyć się swoich leków jest stawienie im czoła. Więc zamierzam trzymać cię pod wodą przez jedną minutę, a kiedy się wynurzysz, będziesz wyleczony. Wyrwałem swoją rękę. - Co kurwa! - Mój cienki głosik odbija się o wykafelkowane ściany. Aster zaczęła śmiać się histerycznie. - Tylko żartowałam. - To nie było zabawne. - Ale powinieneś zanurzyć swoją głowę. - Nie. - Aiden, twoje włosy wciąż będą dobrze wyglądać. Boże, jesteś taki próżny. - Chciałbym móc udawać, że próżność jest moim największym zmartwieniem tutaj, Aster, ale nie jest. - Jesteś w wodzie od dziesięciu minut - powiedziała łagodnie. - Ja... co? - Radzisz sobie naprawdę dobrze.

99

Przez dłuższą chwilę nie wiedziałem co powiedzieć. Wydaje się być śmiesznym, że chwalenie mnie za stanie w wodzie sprawia, że czuję się w jakikolwiek sposób, ale te słowa zmuszają mnie do robienia rzeczy lepiej. Do ciągłego starania się. Mentalnie rozkazuję swoim kolanom się zgiąć, żeby zanurzyć się głębiej, ale to się nigdy nie zdarza. - Spróbujmy tego - mówi Aster, odwracając się przodem do ściany. Chwyta brzeg oburącz i kładzie się na powierzchni, łagodnie odpychając się nogami i unosząc na wodzie. Dochodzę tylko do punktu, w którym kładę ręce obok jej rąk, ale żadna z moich nóg nie odrywa się od dna. - Dobrze się czujesz? - Pyta. Przestaje kopać ale nie przestaje się unosić. - Nie mogę tego zrobić. - Dlaczego nie? - Nie chcę by moja twarz zanurzyła się pod wodę. I nie dlatego, że jestem próżny. Mój makijaż jest wodoodporny. Aster staje i uśmiecha się życzliwie na mój słaby żart. - Okay - mówi. - Co jeśli spróbujemy tego? - Bardzo ostrożnie sięga, podnosi moją rękę spod wody i kładzie ją z powrotem na krawędź, potem mości się między moimi ramionami, a nasze twarze dzieli sześć cali. - Co ty robisz? - Pytam, mój głos jest szorstki. - Odwróć się. Przełykam i biorę oddech zanim się odwracam. - Pomyśl o tym jak o ćwiczeniu na zaufanie - mówi, opierając ręce na moich biodrach i ślizgając je w górę, mijając tatuaż Daisy, palce drasnęły mój żołądek,

100

moje mięśnie piersiowe, aż kończą pod moimi ramionami. - Ufasz mi, Aidan? Nie mogłem mówić. - Odchyl się - mówi, palce u jej nogi łagodnie nacisnęły tył mojego prawego kolana. - Mam cię. Moje kolano ustąpiło, a ja zachwiałem się, pochylając do Aster, kiedy opuściłem się na wodę. Moja druga noga też się uniosła, a ona trzymała mnie za ramiona dopóki nie unosiłem się na wodzie, potem ułożyła swoje ręce tak, że jej ramiona złączyły się z moimi, a moja głowa oparła się o jej piersi. W tych okolicznościach, jestem tylko w połowie zachwycony takim rozwojem sytuacji. - Robisz to - mruczy. - Teraz pokop trochę swoimi stopami. Kopię nimi na około cal. - Whoa. Zwolnij, koleś. Uśmiechnąłem się trochę, zdając sobie sprawę z tego, że mam zamknięte oczy. Kiedy je otwieram, twarz Aster jest nade mną, chabrowo niebieski, taki jak tamto pole. To głupie pole, miejsce o którym nie wiedziałem, że je kocham dopóki nie zniknęło, za którym nie tęskniłem, dopóki go nie straciłem. - Mogę cię trochę opuścić? - Pyta. Waham się, a potem mówię: - Taak. Nie puściła mnie, tylko złagodziła swój chwyt, aż poczułem jak moje włosy dotknęły wody, chłodne uczucie rozpłynęło się z tyłu mojej głowy. Wkrótce się odprężyłem, unosząc się i lekko poruszając stopami, woda opływała całe moje ciało z wyjątkiem twarzy i palców, a i było w porządku. Myślałem o piersiach Aster, tak blisko mojej twarzy.

101

Z tym byłem bardziej niż w porządku. - Co z tym tatuażem? - Pyta, paznokciem obrysowując brzeg projektu na moim ramieniu. - To tylko jakiś głupi tribal, o którym pomyślałem, że jest cool kiedy miałem szesnaście lat. Żaden z nich tak naprawdę nie ma znaczenia. One tylko... są. - To sporo tuszu jak na nic nie znaczącą rzecz. Czy to bolało? Wytrzymałem jej spojrzenie. - Tak. Bolało. Ona pierwsza zamrugała. - Wciąż nie palisz? - Osiem dni. Staje się coraz silniejszy. - Dobrze dla ciebie. - Czy kiedykolwiek z czegoś zrezygnowałaś? - Zapytałem, mając nadzieję odwrócić od siebie uwagę. Gdybyśmy nie byli tak blisko, mógłbym przeoczyć niepewność, która błysnęła na jej twarz, a później kolejny przebłysk, który miał to ukryć. - Tak - mówi ostatecznie. - Oczywiście. To „oczywiście” nie było przekonujące. Aster nie wygląda na dziewczynę, która porzuca jakieś rzeczy. Jest osobą, która ufa ludziom, którzy na to nie zasługują. - Na przykład? - Z diety, którą zaczęłam w zeszłym tygodniu - powiedziała, uśmiechając się z żalem. - I... raz dołączyłam do klubu książki, i oni pozwolili mi wybrać następną pozycję. Miałam piętnaście lat i starałam się wyglądać na odważną i mądrą, więc

102

wybrałam „Lśnienie” i już po dwudziestej stronie byłam zbyt przerażona żeby skończyć i już nigdy więcej nie pojawiłam się na spotkaniu. - Więc zrezygnowałaś z klubu książki? - Nie mów o tym nikomu. - Wstydź się, Aster. Wstydź. Nagle, nie czułem się już tak źle jak wtedy, kiedy tu przyszliśmy. Nigdy nie pomyślałbym, że pójdę popływać dla żartu, ale nie zamierzałem także dzisiaj utonąć. Spuszczam swoje stopy i staję, przejeżdżając mokrymi rękami po swojej twarzy, potem się obracam. - Jak się czujesz? - Pyta Aster. Przez chwilę mogłem się tylko do niej uśmiechać. - Dobrze. - Gotów na zanurzenie? Moje serce mocno bije w mojej piersi. - Ja... Znów chwyta mnie za dłonie i wiem, że mógłbym to zrobić. Że chcę to zrobić. - Na trzy - mówi. - Raz... dwa... trzy. Z ostatnim słowem opuszcza się w dół, jej ręce unoszą się na powierzchni, gdzie dołączają do moich. Maleńkie bąbelki unoszą się w miejscu gdzie zniknęła, potem sam robię głęboki wdech i wolno opuszczam pod wodę. Jeszcze w ostatniej chwili zastanawiałem się czy nie porzucić tego pomysłu, ale zaraz przypomniałem sobie o rękach Aster i całkowicie zanurzyłem się w wodzie. Moje oczy były zamknięte, moje usta też i robiłem to. Zanurzyłem się.

103

Po paru sekundach poczułem ścisk w płucach i odepchnąłem się nogami od dna. Aster podążyła za mną, woda spływała z jej twarzy. - Kurwa mać - wymamrotałem, używając obu rąk, by zepchnąć mokre włosy ze swojego czoła. - Nie wierzę, że to zrobiłem. - Jak się czujesz? - Aster - powiedziałem, podchodząc do niej. Ale zanim nawet mogłem się zbliżyć, wyciągnęła dłonie i położyła na mojej klatce piersiowej, zatrzymując mnie. - Zaczekaj - mówi. Zamarłem, zbyt blisko, a jednocześnie zbyt daleko. Ponieważ o ile ja przestałem się bać, Aster zaczęła. Wciąż leczy swoje złamane serce i nie jest na to gotowa. Na mnie. Byłbym wkurzony na Jerry'ego gdyby nie to, że w pięćdziesięciu procentach byłem winien temu wszystkiemu. - Chciałem ci tylko podziękować - skłamałem, ignorując odrzucenie, tak jakbym nie miał nadziei na więcej. Pochyliłem się i cmoknąłem ją w czoło, a potem wycofałem się, tak jakby to było wszystko, co planowałem zrobić. Jakby to było wszystko czego chciałem.

104

ROZDZIAŁ 14 W następnym tygodniu dosyć często widuję się z Aster. Ten prawie pocałunek na basenie nie wydaje się ją martwić, za co jestem wdzięczny. Mnie jednak trochę martwi, co jest do kitu. To nie tak, że nigdy wcześniej nie zostałem odtrącony, po prostu nigdy się tym nie przejmowałem. Jeśli dziewczyna nie była zainteresowana ruszałem dalej do innej, która była. Teraz nie chciałem tego robić. Im dłużej znam Aster, tym bardziej jej chcę. W środę udaję się do akademika Aster. Mamy plan pouczyć się w bibliotece, idę więc po nią wolno, ciesząc się wyjątkowo słonecznym dniem, czując się dziwnie szczęśliwym jak na faceta, który od miesięcy nie zaliczył. Reguluję swoją torbę przewieszoną przez ramię i mrużę w słońcu oczy, gdy widzę jak Aster wychodzi z budynku głównymi drzwiami, z dużym pudłem w rękach. Młoda dziewczyna idzie tuż za nią, pchając walizkę do samochodu zaparkowanego przy krawężniku, przy którym stoi dwójka ludzi, przypuszczalnie jej rodzice i ładują rzeczy do bagażnika. Zbliżam się kiedy już w trójkę siedzą w środku. Aster pochyla się by powiedzieć coś przez okno do dziewczyny siedzącej na tylnym siedzeniu, potem prostuje się gdy ruszają z miejsca. Macha, ale jej ramiona są napięte, a uśmiech fałszywy. - Co się dzieje? - Pytam. Podskakuje i odwraca się by zobaczyć, że czekałem. - Przestraszyłeś mnie.

105

- Przepraszam. Kto to był? Przeczesuje rękoma włosy, a jasne kosmyki natychmiast wracają na swoje miejsce. - Sydney. Jedna z dziewczyn z mojego piętra. - Brzmiała smutno. - Opuszcza szkołę. - Na zawsze? - Taak. - Dlaczego? Co się stało? Macha na mnie żebym wszedł za nią do środka, kiedy jesteśmy w windzie osuwa się na jej ścianę. - Ściągała na teście i została na tym przyłapana. Kiedy ją oskarżyli o to, wpadła w panikę, zaczęła kłamać, potem pogrążała się jeszcze bardzie i w rezultacie pogorszyła wszystko. - I wywalili ją? - Yep. Winda się zatrzymała i wyszliśmy z niej. Przytrzymywałem drzwi, gdy Aster łapała swoją torbę z książkami z pokoju i wróciła sekundę później, upuszczając wszystko na podłogę, zakładając na ramiona dżinsową kurtkę. Całą drogę w dół patrzyła na swoje stopy, wyglądając naprawdę marnie. Nawet słońce - jego pierwsze promienie od tygodni - nie poprawiło jej nastroju. Szliśmy w ciszy. Aster ma sobie czerwone, płaskie buty z małymi kokardkami na palcach. Są tak lśniące w przeciwieństwie do moich czarnych, bojowych butów, że aż podziwiam kontrast między nimi, kiedy idziemy noga w nogę. - Hey - zaczynam, gdy jesteśmy przecznicę od biblioteki. - Zróbmy coś innego.

106

Aster się zatrzymała. - Na przykład co? - Potrzebuję jakiś lodów. - Huh? - I ty też zdecydowanie ich potrzebujesz. - Potrzebuję? - Nie opierała się jednak, gdy wziąłem ją pod ramię i pokierowałem z dala od biblioteki. - Kto wie kiedy znów zobaczymy słońce? - Mówię rozsądnie. - Powinniśmy z tego skorzystać. Wykrzywia usta. - Zgaduję, że każda wymówka by zjeść lody jest dobrą wymówką. Przytrzymuję drzwi do cukierni, a Aster przechodzi przede mną. Jest popołudnie i miejsce jest pełne studentów, którzy mieli taki sam świetny pomysł. Stanęliśmy w kolejce i zastanawialiśmy się nad smakami, a kiedy już przyszła nasza kolej, Aster zamówiła waniliowe z posypką, ja natomiast pomarańczowego zawijasa z lukrecją. - Ja się tym zajmę - mówię, kiedy sięga po swój portfel. - Nie musisz. - Ale chcę. Ponieważ jestem taki rycerski. Parsknęła. - No dobra. I nie zapomnij, że skromny. - Pieprzyć skromność. Nie zapomnij, że przystojny. Kasjer przewrócił oczami na tą wymianę zdań, ale nie przejmowałem się w tej chwili nikim innym, tylko Aster, która w końcu się uśmiechała, gdy szliśmy przez

107

zatłoczony lokal, znajdując mały stolik w kącie. - Więc - mówię, zasiadając na krześle naprzeciw niej. - Więc - powtórzyła, zlizując posypkę z jednej strony swojego rożka. Porozmawiajmy o czymś. Moje serce przestało bić, czekając aż topór spadnie na moją głowę. Rozmowy nigdy nie prowadzą do niczego dobrego. Chwilę zajmuję zanim odzyskuję głos. - Pewnie. Cokolwiek chcesz. Aster podpiera swoją brodę na ręce. - Zawsze lubiłeś obrzydliwe lody, czy to jest nowa rzecz? Zastygłem głupio. - Co? - Czułem jak moje serce znów chce zacząć bić, ale tak jakby zapomniało rytm. - Wiem, że ludzie lubią eksperymentować w collegu, ale nie sądzisz, że bierzesz to zbyt serio? Mam na myśli, pomarańcza i czarna lukrecja? Aidan, to ohydne. Prychnąłem. -

Wzięłaś

najnudniejszą

opcję

w

całym

menu.

Zamierzałem

być

dżentelmenem i przymknąć na to oko, ale przekroczyłeś granicę. - Jestem nudna? - Zapytała, trzepocząc rzęsami i przekręcając rożek w ręce, zlizując językiem roztopioną wanilię. Mój penis wcale nie myślał, że Aster jest nudna. Wierciłem się na swoim miejscu. - Strasznie nudna - udało mi się powiedzieć.

108

Parsknęła. - No cóż, może trochę. Trójka dziewczyn zasiadła w loży blisko nas i Aster trzeźwieje, kiedy je zauważa. - Byłyście blisko? - Spytałem. - Z Sydney? - Marszczy czoło zastanawiając się, jak odpowiedzieć na to pytanie. I nawet zanim jeszcze odpowiada, wiem, że przejmuję się tym bardziej niż by chciała, i to z tego powodu czuję się zraniona. - Chyba nie wystarczająco blisko - odpowiada. - Jak blisko powinnaś być? Jesteś doradcą w akademiku dla ilu, czterdziestu dzieciaków? - Coś koło tego. Chodzi tylko o to... wykopała sobie tak głęboki dół, że nie mogłam jej już pomóc, ale czuję, że gdyby wcześniej przyszła z tym do mnie, to wtedy byłabym w stanie coś zrobić. - Nie możesz czuć się odpowiedzialna za tajemnice, które trzymają w sobie studenci. Wpatrywała się w swoje paznokcie. - Wpadłam na nią raz w łazience. Płakała. Nie wiedziałam, że wtedy właśnie została przyłapana. Powiedziała mi, że tęskni za rodzicami i dałam się na to nabrać. - To nie twoja wina, Aster. Zdmuchuje ze stołu posypkę, która spadła. - Wiem. Tylko nie mogę przestać myśleć o tym, że gdyby powiedziała mi prawdę, mogłabym jej w jakiś sposób pomóc. - Może było jej wstyd.

109

- Albo może myślała, że nie byłam osobą, z którą mogłaby porozmawiać. Spogląda na mnie swoimi niebieskimi oczami, widać w nich jej ból. - Na tym polega moja praca, Aidan. I nie sądzę, żebym była w tym dobra. Zadrwiłem. - Chyba sobie żartujesz. Jesteś najsłodszą osobą, jaką kiedykolwiek poznałem, pomijając wybór lodów. I bardzo łatwo się z Tobą rozmawia. - Powiedziałbyś mi? - Pyta. - Jeśli byłbyś przyłapany? Moje gardło ścisnęło się na sekundę. - Na oszustwie? - Tak. - Nigdy nie oszukiwałem na teście. - W takim razie na czymś złym. Zaufałbyś mi, że bym cię nie oceniała? Wyobraziłem sobie ją, dającą Jerry'emu pudło, zawierające popioły jego spalonych rzeczy. - Oczywiście - skłamałem. Coś przemknęło w jej spojrzeniu, jakiś cień przesłonił ten błękit. - Okay - mówi, uśmiechając się smutno, zrezygnowana. - W takim razie nie ma niczego więcej, co mogłabym zrobić. - Właśnie - mówię. - Żadnej rzeczy. Odwraca wzrok i patrzy przez okno, zajadając swojego loda. - Wiesz co jeszcze mogłoby poprawiać ci nastrój? - Pytam. Spogląda na mnie ostrożnie. - Co? - Kill Glory 5.

110

Robi minę. - Ten koncesjonowany głupi horror? Spasuje. - Nie jest głupi, jest genialny. I grają go w ten piątek. Chodź ze mną - Będę musiała umyć włosy. Pstrykam zabłąkaną posypkę w jej stronę. - Twoje włosy i tak zawsze wyglądają na brudne. Po prostu ubierz czapkę. Śmieję się, ale tak prawdziwie, sprawiając, że coś wewnątrz mnie łagodnieje. Jest to dźwięk, którego nie wiedziałem, że teraz potrzebuję w moim życiu. Dźwięk, którego nie wiedziałem, że mi brak. - I myślisz, że teraz rozważę twoje zaproszenie. - Co tu rozważać? Pamiętaj jak przystojny jestem? Dopiero co o tym mówiliśmy. Jęczy z udawanym wstrętem ale wiem, że ją miałem.

111

ROZDZIAŁ 15 W piątek kończę pracę godzinę wcześniej, więc mogę skoczyć do domu, wziąć prysznic, ogolić się, a nawet wyprasować koszulę, którą wybrałem. Jerry znów zobowiązał się do jakiegoś programu dla wolontariuszy, więc maleńkie kłucie mojego sumienia, które przypominało mi, że nie podjąłem najbardziej szlachetnej drogi do tego punktu, jest cicho, tak jakby przyznawało, że spłaciłem już swój dług i zasłużyłem na dzisiejszy wieczór. Do diabła, miałem nawet bukiet fioletowych lilii leżący na stole kuchennym, gotowy porazić Aster moją pomysłowością. Przy przypieczętować pozycję najlepszej randki, kupiłem już nasze bilety i wybrałem dwa miejsca pod koniec rządu na prawo, w połowie kina. Aster wspomniała raz, że są to jej ulubione miejsca, więc dzisiejszego wieczora je dostanie. Dzisiaj może mieć wszystko czego zapragnie. Mam tylko nadzieję, że w końcu - na końcu - zechcemy tego samego. Przeglądnąłem się w lustrze. Świeżo wyprasowana czarna koszula na guziki? Jest. Czyste spodnie? Są. Buty? Są. Wkładam kurtkę i biegnę na zewnątrz do samochodu, który wypożyczyłem na wieczór. Po krótkiej podróży, podjeżdżam pod budynek Aster, parkuję przy krawężniku i spieszę do głównego wejścia, skąd właśnie wychodzi grupa studentów. Sam wpuszczam się do środka i przywołuję windę, licząc do dziesięciu kiedy na nią czekam. Nie wiem dlaczego się denerwuję. To nie tak, że nie byłem nigdy wcześniej na randce. I to nie tak, że wcześniej nie umawiałem się z Aster. Dzisiaj po prostu czuję się inaczej.

112

Dźwięk przybywającej windy sprawił, że prawie upuściłem kwiaty. „Uspokój się”, mamroczę, kiedy wchodzę do środka i wciskam guzik z numerem jej piętra. „Zachowuj się normalnie”. Wysiadam na dziewiątym i skręcam w lewo w stronę jej pokoju, podnoszę rękę i pukam szybko, czując dziwny uścisk w mojej klatce piersiowej. Maskuję nerwy pewnym siebie uśmieszkiem, kiedy Aster uchyla drzwi na parę cali by zobaczyć kto przyszedł. - Hey - mówię. Dostrzega kwiaty i robi dziwną minę. W żaden sposób nie wygląda pochlebnie. To jest... dziwne. I złe. Chichoczę nerwowo. - Zamierzasz mnie wpuścić? Robi krok do tyłu i otwiera drzwi szeroko. - Aidan... - zaczyna ostrożnie. - Co ty tutaj robisz? Zamarłem. - Co ja tutaj robię? Mamy randkę. Kill Glory 5. Zaczyna się... za... godzinę. Moje słowa słabną kiedy je wypowiadam. Wygląda zachwycająco. Ma na sobie szarą sukienkę z wyciągniętym dekoltem, która podkreśla jej niesamowitą figurę. Para złotych szpilek czeka pośrodku pokoju by je założyć. Jej włosy są gładkie i lśniące, jej oczy podkreślone są czarną kreską, wygląda wyrafinowanie i seksownie. A jej usta... Jej usta pomalowane są na czerwono, jej wargi są pełne i kobiece i... wykrzywione. - Wyglądasz pięknie - mówię, wiedząc, że jest to najgorsza rzecz do

113

powiedzenia. Ta sukienka, te szpilki i ta szminka to zbyt wiele jak na pójście do kina. Zbyt wiele dla mnie. - Aidan - zaczęła, bawiąc się nerwowo palcami. - Przepraszam. Zapomniałam. Mogłaby powiedzieć, „Aidan, zamierzam cię zabić”, a i tak czułbym się mniej spanikowany. Kwiaty zwisały przy moim boku, ale nie przejmowałem się tym. Nie przejmowałem się niczym. W tej chwili nie dostrzegałem niczego więcej poza Aster, stojącą trzy stopy dalej, tak bardzo poza moim zasięgiem. - Co więc... Co będziesz robiła? Porusza się zażenowana. - Mam randkę. - Z kimś innym? - Z Shamusem. - Jej głos jest niski. Mój już nie. - Z Shamusem? Wzdryga się. - Tak. - Ale ty... Ale my... Czeka aż dokończę, ale ja ledwie wiem gdzie zacząć. - Co do kurwy, Aster? Wzdryga się jeszcze raz, ale tym razem jej mina twardnieje, a ona usztywnia swój kręgosłup. - Co do kurwy, co, Aidan?

114

- Wychodzisz z Shamusem? - Tak. - Ubrana w ten sposób? - Ubranie się w ten sposób oznacza, że go chce. Ubranie się w ten sposób oznacza, że chce by on ją chciał. Nigdy nie ubierała się tak dla mnie. To pali, ale zaraz jeszcze gorsza myśl uderza we mnie. - Ile razy już z nim wychodziłaś? Myśli nad tym. - Cztery. Zacisnąłem szczęki. - Cztery razy? Czy ty... czy... - Nie waż się pytać o to. Oczywiście, że zamierzam ją o to zapytać. - Pieprzyłaś się z nim? Wygląda na wściekłą. - To nie twój interes. - Jak to nie jest to mój interes? Wiesz, że za tobą szaleję! Wiesz, że czekałem na ciebie , żebyś mogła przeboleć Jerry’ego, a ty pieprzysz się z Shamusem? - Nie pieprzę się z Shamusem! - Odkrzykuje. - Ale zamierzam. Czy to jest to co chcesz usłyszeć? - Oczywiście, że nie jest! Jej policzki są poczerwieniałe, pięści zaciśnięte po bokach, wygląda seksownie i przerażająco. I łamie mi serce. Ponieważ powinna być moja. To ja byłem tym, który się o nią troszczył.

115

Nie Shamus. Ja. - Nawet go nie znasz - mamroczę głupio. - Zamierzam go poznać. - Ale znasz mnie. Wpatruje się we mnie przez dłuższą chwilę. - Czyżby? - Wiesz, że tak. Na basenie, ty... ty... - Co ja, Aidan? Dowiedziałam się, że miałeś psa o imieniu Daisy? Czy to jest tym co pozwala kogoś poznać? To nie jest ona. To nie jest ta słodka, błyszcząca Aster, którą poznałem w styczniu. Coś jest nie tak. Bardzo, bardzo nie tak. - Co ty robisz, Aster? Wzrusza ramionami. - Ja idę na randkę. Nie wiem co ty zamierzasz robić. - Robisz to specjalnie? Wiedziałaś, że tu przyjdę. Pisałem do ciebie, żeby potwierdzić godzinę. - Odpisałam ci - skłamała. - Mówiłam, że będę zajęta. - Kłamiesz. - Wszyscy kłamią, Aidan. A może jesteś jedyną osobą, która może to robić? Rzuciłem kwiaty na jej łóżko. - Nie jestem Jerry'm. Mruga oczami. - Tu nie chodzi o Jerry'ego.

116

- Bzdury. Na pewno nie chodzi o Shamusa. - Jeśli myślisz, że tu chodzi o ciebie, jesteś jeszcze bardziej zarozumialszy niż myślałam. Podchodzę do niej i naruszam jej przestrzeń. - Boisz się - mówię łagodnie. Unosi podbródek wyzywającą. - Wcale nie. - Znowu kłamiesz. - Nie robię tego, Aidan. Palcami podążam w górę jej sukienki, sunę po krągłości jej biodra, wcięciu w tali i wypukłości jej piersi. - Powstrzymaj mnie - mówię. Słyszę jak przełyka. Nie słyszę jednak by mówiła nie. Przesuwam rękę wyżej, po jej obojczyku, jej szyi, szczęce. Wsuwam swoje palce w jej lśniące włosy, chwytam tył jej głowy i ciągnę nieznacznie do przodu, kiedy przysuwam usta milimetry od jej ust. - Zrób to - mówi i brzmi to jak wyzwanie. Więc ją całuję. Całuję Aster. Dwa miesiące po tym jak zdecydowałem się ją zdobyć, robię to. Jej usta są miękkie i uległe. Nie sprzeciwia się. Przez ułamek sekundy nie robi nic, potem jednak czuję niewielkie szarpnięcie z przodu mojej koszuli i wiem, że czeka. Podnoszę więc swoją drugą rękę i dołączam ją do pierwszej, przyciągając

117

Aster do siebie mocniej i pogłębiam pocałunek. Rozchyla wargi, więc wsuwam w jej usta język, odnajdując jej, a kiedy się łączą, całe moje ciało ożywa. Jęczy i nieznacznie unosi się na palcach, zwiększając uczucie. Smakuję miętą i pachnie cytrusami; w dotyku przypomina ciepłą bawełnę; brzmi jak ciepła dziewczyna. Ja też jęczę i całuję ją mocniej, czując, jak jej palce wbiły się w moją klatkę piersiową, wyprasowałem tę koszulę właśnie z takim zamysłem. No może, nie dokładnie takim. Ale jesteśmy wystarczająco blisko. Nie wiem co myślała sobie Aster, kiedy umawiała się na randkę z Shamusem, ale chcę jej pokazać raz na zawsze, że to ja jestem facetem, którego chce oglądać. Że mogę być wszystkim czego chce; że mogę sprawiać, żeby poczuła się w taki sam sposób, w jaki sprawiała, że ja się czułem. Odrywamy się od siebie żeby zaczerpnąć oddech, nasze usta są cal od siebie. Trzęsie się, delikatne drżenie opanowuje całe jej ciało lecz kiedy spogląda na mnie, w jej oczach dostrzegam zmartwienie. Waha się. Jakby w tej chwili o czymś decydowała. Opuszczam głowę żeby znów ją pocałować, by pomóc jej w podjęciu decyzji. A ona mnie policzkuje. Mocno.

118

ROZDZIAŁ 16 Co.

119

ROZDZIAŁ 17 Do.

120

ROZDZIAŁ 18 Kurwy.

121

ROZDZIAŁ 19 Zajęło mi pięć pełnych sekund by pojąć, co się właśnie zdarzyło, następnie odskoczyłem do tyłu i wpatrzyłem się w Aster wstrząśnięty. - Co do cholery? - Żądałem odpowiedzi. Teraz to ja byłem tym, który się trząsł. Tym, który był zdezorientowany. - Ty dupku! - Wykrzyczała. - Ja? Co? To ty jesteś tą, która mnie spoliczkowała! - Zasłużyłeś na to! - Dlaczego? - Ponieważ wiem co zrobiłeś! Wtedy krzyki ustały i nastała kompletna cisza, kiedy słowa zawisły wokół nas. Ponieważ wiem co zrobiłeś. Przełknąłem z niepokojem. - Co masz na myśli? - Nawet nie waż się mnie okłamywać - zakpiła. - Nie znowu. Nigdy. - Ale... - Powiedz mi - zaczęła. - Swoimi własnymi słowami. Wyjaśnij mi to. Powiedz dlaczego. Moje usta wyschły. Kiedy pierwszy raz stanąłem przed sędzią, zapytał mnie o to samo. Powiedz mi dlaczego. I odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Co było bez sensu bo i tak spędziłem pół roku w poprawczaku.

122

Ale robię tę samą rzecz teraz. - Ponieważ chciałem - odpowiedziałem cicho. Później dodałem: - Ponieważ chciałem ciebie. - Więc wynająłeś prostytutkę żeby uwiodła mojego chłopaka? Usłyszenie tego głośnio - usłyszenie tych słów od Aster - jest jak cios pięścią w brzuch. Wszystko, co mogę zobaczyć to jej usta, jej opuchnięte od naszego pocałunku wargi, rozmazana szminka, obietnica, obietnica tego, co mogło się wydarzyć, gdybyśmy posunęli się dalej. - Kiedy... Jak...? Wiedziałem, że nie powinienem o to pytać, ale i tak to zrobiłem. Mogła przecież po prostu zgadywać. - Po weselu - odpowiedziała. Po weselu. Kiedy nie mogłem jej złapać przez cały tydzień. - Poszłam zobaczyć się z Jerry'm kiedy wróciliśmy. Myślałam, że jesteś wspaniały i chciałam się dowiedzieć, gdzie ja i on popełniliśmy błąd, tak bym uniknęła jej w przyszłości. Tej nocy, kiedy powiedział mi co się wydarzyło, nie mogłem go słuchać. Wszystko co do mnie docierało to to, że był z kimś innym. Ale tym razem zmusiłam go by powiedział mi wszystko. A ponieważ Jerry to idiota, który nigdy wcześniej nie widział prostytutki, to się nie domyślił. Ale ja tak. - Ty... - Więc poszłam do baru i spotkałam się z Sindy, powiedziała mi, że dałeś jej wiązkę dwudziestek i kazałeś zrobić wszystko co będzie konieczne. Ścisnął mi się żołądek. Powiedziałem tak. Nie powiedziałem jednak “Nigdy nie mów nikomu o tym” ponieważ nie przypuszczałem, że ktokolwiek zapyta. Nigdy

123

nie pomyślałem, że Aster to zrobi. - Czy to prawda? - Naciskała Aster. - Naprawdę to zrobiłeś? Chciałem zaprzeczyć, ale nie mogłem jej skłamać. Znowu. - Tak - powiedziałem cicho. Zrobiła krok do przodu jakby chciała mnie uderzyć, przygotowałem się na to. - Nienawidzę cię - powiedziała, wykrzywiając twarz. Zatrzymała się nagle, zakryła rękoma oczy, jej ramiona zaczęły się trząść. - Nienawidzę cię. - Przepraszam - powiedziałem. - Wiem, że to... - Nie masz pojęcia - przerwała mi, podnosząc głowę. - Nie masz pojęcia, Aidan. Nic nie wiesz. Nie wiesz nic o tym gównie. - Złote szpilki stoją na podłodze obok jej gołych stóp, wszystko w jej wyglądzie kontrastuje z wszystkim co powiedziała, z wszystkim co wydawało mi się, że wiem. Pomyślałem o tych wszystkich chwilach, które z nią spędziłem. Chwila w samochodzie, niespodziewane zachowanie przy obiedzie albo w bibliotece albo kiedy wracaliśmy do domu na piechotę. Maleńkie pęknięcia w jej opanowaniu, przebłyski tego co znajdowało się pod spodem. - O czym nie wiem? - Był moją szansą - mówi łamiącym się głosem. - Jerry był moją szansą. - Na co? - Na wszystko czego chciałam. Na wszystko. - Nie kochałaś go tak naprawdę? - Kochałam - mówi, łzy spływają po jej policzkach. - Kocham go, a on kochał mnie. Był idealny i prawdziwy. - Nie rozumiem.

124

- Jak mógłbyś? - Warczy. - Jak mógłby ktoś, kto płaci dziwce za rujnowanie szczęśliwego związku, zrozumieć czym jest szczęście? Jak ktoś tak cholernie nieszczęśliwy mógłby zrozumieć cokolwiek? - Ja nie... - Nie obchodzi mnie co masz do powiedzenia - mówi nagle, ścierając swoje łzy. - Po prostu stąd wyjdź. - Zaplanowałaś to wszystko? - Pokazuję na nią, na sukienkę i zrujnowany makijaż. - Naprawdę pozwoliłabyś mi tu przyjść żebym mógł cię zobaczyć wychodzącą z Shamusem? Kiwa ostro głową. - Tak. Chciałam żebyś się przekonał jak to jest. Zobaczyć, że coś, o czym myślałeś, że było cudowne, rozpada się przed tobą. Spojrzałem na nią, na każdy kawałek głupiego pomysłu nas razem. To ja NAS stworzyłem; ja NAS zniszczyłem. Sięgnąłem do drzwi i się zatrzymałem. - Nie wiedziałem - mówię do niej. Zakpiła. - Wiedziałeś. - Kiedy to zrobiłem - zacząłem. - Nie wiedziałem, że to kiedykolwiek doprowadzi do tego. Myślałem, że wypieprzysz mnie dla zemsty i pozbędę się ciebie ze swojego systemu, a później oboje ruszymy dalej. Wpatrywała się we mnie obojętnie. Jej oczy pociemniały, chabry zniknęły. Tak jak wtedy, gdy płomienie sięgnęły do suchego pola za domem, niszcząc wszystko z powodu jednego głupiego, samolubnego wyboru.

125

- Przykro mi - powiedziałem. – Nie żartuj – odpowiedziała.

126

ROZDZIAŁ 0 Następnego ranka Jerry znajduje mnie siedzącego w kuchni, noszącego bluzę z kapturem Holsom i parę bokserek, wpatrującego się ponuro w szklankę soku pomarańczowego. Zerknąłem na siebie w lustrze w łazience i wiem, że wyglądam fatalnie. Moja skóra jest niezdrowo blada, a moje włosy sterczą we wszystkie strony. To żałosne, ale też najlepsze co mogę zrobić. - Ciężka noc? - Pyta Jerry, krojąc grejpfrut na pół i wyjadając go łyżeczką. - Taak - mamroczę. Nie tak dawno temu byliśmy w podobnej sytuacji, tylko teraz odwróciły się role. Teraz to ja jestem tym nieszczęśnikiem. Tym bez Aster. Tym, który na nią nie zasługuję. - Chcesz o tym pogadać? Spojrzałem do góry by zobaczyć czy Jerry był poważny, i był. Zajadał swojego grejpfruta i oferował ramię do wypłakania się na nim. Tyle, że ja zamartwiałem się kłótnią z jego byłą dziewczyną, tą którą oszukał, a ja zapłaciłem by to się stało, więc nie zupełnie mogę wchodzić tu w szczegóły. - Nie - powiedziałem, wypijając jednym duszkiem sok pomarańczowy. - Mimo wszystko, dziękuję. - Chcesz iść dzisiaj ze mną? - Oferuje. - Będziemy się uczyć wiązać węzły. Wstrzymuję się, gdy wypłukuję szklankę. - Czy chodzi o tą sprawę dla wolontariuszy? - Yep. To jedna z umiejętności przetrwania. - Czy nie powinieneś nauczyć się tego zanim spędziłeś weekend obozując w

127

lesie? - Zdecydowanie. Ta wycieczka była katastrofą. Ale powinniśmy ją raczej nazwać pouczającym doświadczeniem. - A czego się nauczyłeś? Wciąż jadł swojego grejpfruta. - Że nienawidzę kempingów. Ugh. On jest taki... pozytywny. Każdą porażkę potrafi obrócić w sukces. - Daruję sobie te węzły. Ale dzięki. Wróciłem do swojego pokoju, ubrać dresy i T-shirt, złapałem swoją mp3 i poszedłem pobiegać. Ćwiczenia są jedną z kilku rzeczy, które robię w Holsom i do których dorosłem. Większość innych rzeczy sprawiała, że wpadłem w kłopoty i pomimo tego, co wydarzyło się wczoraj w nocy, staram się ich unikać. Nie mieszać. Nie być takim facetem. Biegałem przez godziny, używając każdego kroku by zdeptać wspomnienie kłótni z Astrem. Pocałunek. Uderzenie. Pocałunek. I chociaż starałem się bardzo, nie mogłem zapomnieć niczego. Ani jednego szczegółu. Tego jak się uśmiechała. Jak było czuć jej język splątany z moim. To jak wyglądała w tej sukience i wymalowanych ustach. To w jaki sposób zmieniły się jej oczy, te maleńkie pęknięcia, które pojawiły się w jej zbroi. Ze wszystkich rzeczy, które zostały powiedziane wczoraj wieczorem, jedne słowa wyróżniają się na tle pozostałych: Nie masz pojęcia, Aidan. Nic nie wiesz. Nie wiesz nic o tym gównie.

128

Wiem, że nie mówiła tylko o tym jak ją skrzywdziłem. Było w tym coś więcej. Była jakaś absurdalność w tych złotych szpilkach, które tam stały, jak jakiś rekwizyt. Rozmazana czerwona szminka. Sposób w jaki próbowała się złościć, potem jednak się zapadła i poddała. Sposób w jaki próbowała być kimś, kim nie jest. Wiem jak to wygląda. Codziennie widzę to w lustrze. Ciągnęło mnie do Aster ponieważ była piękna. Jasna i nieskazitelna. Ale wczoraj wieczorem ukazały się plamy na tej perfekcji i nie sądzę, żebym był tym, który je tam umieścił. Myślę, że jestem tym, który uderzył w tą błyszczącą powierzchnię i przetarł ją, ukazując tajemnicze pęknięcia pod spodem.

129

ROZDZIAŁ

1

Aster - Co o tym sądzisz? Złote czy srebrne? Staram się wyglądać na zainteresowaną pytaniem Missy. Przez ostatnie trzy godziny próbowała znaleźć nową parę kolczyków, zaciągając mnie do każdego sklepu w centrum handlowym w poszukiwaniu nowych dodatków. - Złote - mówię, kiedy czekała na moją odpowiedź. - Zdecydowanie. - Hmm. - Unosi obręcze do swojego ucha i przygląda się im. - Dobry wybór, Aster. Złoto to jest to. Staram się nie reagować na elitarną czarną kartę kredytową, którą wyciąga ze swojej torebki od projektanta; jak również na to, jak swobodnie kupuje kolczyki, które kosztują więcej niż moje artykuły spożywcze na miesiąc. Wykonywałam dobrą robotę wyglądając na zupełnie szczęśliwą ze wszystkim. W końcu robiłam to przez ostatnie trzy lata. I prawie zaczęłam wierzyć, że to prawda. Do póki nie pojawił się Aidan. Pieprzony Aidan. Zabiłabym go, ale nie chciałam wrócić do więzienia. - Jestem głodna - powiedziała Missy, chowając kolczyki do torby, dołączając je do nowych dżinsów, sukienki i tuszu do rzęs za czterdzieści dolarów, który kupiła ni z tego, ni z owego. - Chciałabyś pójść na jakieś lody?

130

- Ah... a co powiesz na ciasteczka? - rzucam, starając się myśleć o czymkolwiek poza lodami. Jeśli zacznę myśleć o lodach, zacznę myśleć o Aidanie, a jeśli zacznę myśleć o Aidanie zacznę krzyczeć. Myślę o tym, jak niewiarygodnie głupia jestem. Że powinnam wiedzieć lepiej. Że wiem lepiej. Mimo to. Przez kilka tygodni po tym, jak dowiedziałam się, co zrobił, próbowałam wymyślić plan żeby się na nim zemścić. Zdobyć jego serce, a następnie zgnieść je w taki sam sposób, w jaki zrobił to mnie swoim kłamstwem. Myślałam nawet, że pozwolę mu utonąć na tym basenie ale był autentycznie tym przerażony i nie miałam serca mu tego zrobić. To jak patrzył, pływając w wodzie, ufając mi... nikt nigdy nie patrzył na mnie w ten sposób. Nasz wypad na lody. Powiedziałam mu o Sydney, dając mu jednocześnie szansę by się przyznał. Nie zasługiwał na drugą szansę ale starałam się dać mu jedną, a on jej nie przyjął. To był daremny wysiłek, którego już nie podejmę. - Zdecydowanie mogę zjeść jakieś ciasteczko - powiedziała Missy, prowadząc przez zatłoczone centrum handlowe i całkowicie ignorując fakt, że jej torby z zakupami odbijają się od przechodniów. Kiedy po raz pierwszy poznałam Missy na meczu frisbee baseballu Aidana, nie pomyślałabym nawet za milion lat, że wyjdziemy gdzieś razem, ale oto jesteśmy. I nigdy nie wyobraziłabym sobie, że chciałabym być bardziej jak Missy Freestone, ale trochę jednak tak jest. Nie mogłybyśmy się bardziej różnić. Missy pochodzi ze staro bogackiej, południowej rodziny; jej mama ma markę burbona nazwaną jej imieniem, a jej

131

ojciec posiada fabrykę plastików. Mieszkanie Missy zostało profesjonalnie urządzone i opłacane jest przez jej rodziców; ja mam pokój w akademiku, w którym mieszkam za darmo w zamian za zgadzanie się wysłuchiwać szlochania, wyniszczonych przez choroby weneryczne studentów o każdej porze dnia. - Mam nadzieję, że mają te cytrynowo-kokosowe - mówi Missy. - Ooh, albo może Red Vevlet. Raz mieli ciasteczka z kremem, a w środku babeczki były pokruszone ciasteczka... Te były niesamowite. - Przestała iść. - Aster? Czy ty mnie słuchasz? Przybrałam swój beztroski wyraz twarzy. - Oczywiście, że tak! Sorki! Po prostu jestem taka głodna! Z powrotem uśmiecha się do mnie promiennie i podejmuje na nowo marsz. - To ja jestem tą, która powinna przepraszać. Zaciągnęłam cię tutaj, na tą zakupową wycieczkę i totalnie zapomniałam o jedzeniu! Powinnyśmy wziąć po dwie babeczki. Mój żołądek się zacisnął. - Absolutnie. Nie chciałam dwóch babeczek. Właściwie nie chciałam żadnej, i to pokazywało jak bardzo źle sprawy się miały. Nie czułam się tak nieszczęśliwa po zerwaniu z Jerry'm i prawdę mówiąc to był w tym najgorsze. Kiedy Aidan zapytał mnie czy naprawdę kochałam Jerry'ego, nie kłamałam mówiąc, że tak. Bo kochałam go. Kochałam w nim wszystko. Kiedy się poznaliśmy, pokochałam wyobrażenie o nim, był facetem z dobrej rodziny, z nadzieją i ambicją, i naprawdę olbrzymim sercem. A potem, z czasem jego też pokochałam. A on pokochał mnie. Nie patrzył dość głęboko by dostrzec wszystkie wygięcia i wgniecenia pod

132

powierzchnią,

był

totalnie

i

całkowicie

szczęśliwy

z

pakietu,

który

mu

sprzedawałam. A ja byłam totalnie i całkowicie szczęśliwa mogąc być tym pakietem. Dopóki Aidan nie rozerwał go na strzępy. Potrząsnęłam głową, jakby to mogło odpędzić wszystkie myśli o nim. Oczywiście to nie działało. W jakiś sposób wkręcił się tam, przeszedł przez wszystkie ściany, które pieczołowicie wybudowałam wokół siebie, czyniąc siebie nie tylko moim jedynym przyjacielem, ale najlepszym. Nie kłamałam, kiedy mówiłam mu o tym wcześniej. I tak facet, który mnie słuchał i słyszał, lubił mnie i szanował, skłamał i mnie zdradził. Byłam wściekła po rozmowie z Sindy, gdy wyjawiła mi szczegółowo mały plan Aidana, w którym miała uwieść Jerry'ego. Wszytko nagle nabrało sensu... choć nie do końca. Chciał żebyśmy zerwali ze sobą z jakiegoś powodu, ale jakiego? Oczywistą odpowiedzią był seks, ale nigdy nie naciskał na to. Nawet wtedy, gdy byłam pijana i bez spodni dzieliliśmy razem łóżko w tanim motelu, nie wykonał żadnego ruchu. - Oh, kurczę. - Missy zaczęła narzekać kiedy zbliżałyśmy się do sklepu. Ich oszklona witryna zapełniona była kolorową masą okrągłych ciasteczek. - Mają wszystkie smaki! Co my teraz zrobimy? Udawałam, że się zastanawiam nad wyborem, ale tak naprawdę patrzyłam na nią w odbiciu szkła. Missy ubrana była w czerwoną sukienkę z dekoltem w łódkę i tak wysokie szpilki, że ja nie mogłabym w nich chodzić, nawet gdyby moje życie od tego zależało. Ja mam na sobie dopasowane dżinsy i płaskie buty oraz bezrękawnik pod dżinsową kurtką. Kiedy przybyłam do Holsom, starałam się ubierać bardziej wyszukanie, próbowałam bardziej wpasować się w to życie, to którego chciałam. Ale to było tak dalekie od życia, które pozostawiłam, że nie

133

mogłam tego zrobić. Zamiast pójść do więzienia za beżową torebkę Prady, wybrałam bezpieczny kompromis dżinsów i T-shirtów. Przynajmniej mogłam sobie na nie pozwolić. - Okay - powiedziała Missy, wzdychając dramatycznie, kiedy nadchodzi nasza kolej na zamówienie. - Weźmiemy cztery babeczki. Cytrynowo kokosowe, red velvet, ciasteczkowe w kremie i waniliowe. To twoje ulubione, prawda, Aster? - Odczytuje zaskoczenie na mojej twarzy. - Wspominałaś o tym wcześniej. Mówiłaś, że jesteś nudną wanilią. Jakby ktokolwiek to kupował. - Puszcza do mnie oko i odwraca się by zapłacić, machając na moje pieniądze. - Jeśli zamierzam cię zdeprawować, to przynajmniej za to zapłacę - mówi, kierując nas do stołu w pobliskim kącie. Pomimo jej oblicza dostojnej, południowej piękności, Missy jest hardkorowym sportowcem z bezwzględną ambicją. Kiedy po raz drugi zagrałam z zespołem, zaprosiła mnie na przyjęcie do siebie. Odmówiłam jej, a ona zamiast wydymania warg, powiedziała: - Nie winię cię. Chodźmy za to na drinka. Lubisz bourbon? Próbowałam wymigać się z tego, ale Missy nie przyjmowała odmowy do wiadomości, i dość szybko znalazłam się naprzeciwko niej w barze uniwersyteckim, słuchając jej sprośnych historii o tym do czego się posunęła, by utrzymać wizerunek grzecznej dziewczynki. - To dlatego chciałam się z tobą umówić - wyjaśniła. - Rozpoznałam to w tobie. Tą dziką stronę, która stara się uwolnić. Moja dzika strona potrzebuje kompana. Dołącz do nas. Nie miałam odwagi powiedzieć jej, że moja dzika strona została poskromiona po czternastu miesiącach w zakładzie karnym dla kobiet. Nikomu nie powiedziałam

134

o tej swojej stronie, trzymając swoją przeszłość niejasną i bezbarwną, taką jaka powinna być teraz. Aż do Aidana. Missy kroi babeczki w ćwiartki i trzyma nad nimi palce, nie wiedząc gdzie zacząć. - Red velvet, tak? - Mamrocze, jakby to mogła być zła odpowiedź. - Albo cytrynowo kokosowa? Podnoszę kawałek waniliowej i zlizuję z niej lukier. To jest pyszne, i zamiast budzić odrazę, mój żołądek śpiewa swoje pochwały. Kiedy nie miałam zajęć, rozczulałam się nad sobą w swoim pokoju w akademiku, udając dobrego doradcę, jakbym nie była tą, która tydzień wcześniej miała tak głośną kłótnię z facetem, że inny doradca mieszkający tam został wysłany na dół by ją zrugać. Nie było końca mojej chandry, dopóki nie spotkałam się z Missy po lekcjach rano, a ona nalegała, żebym poszła z nią na zakupy. Nie byłam w stanie wymyślić żadnej wymówki, żeby uciec, więc oto jestem. - Oh, do diabła - powiedziała Missy, zgarniając red velvet i cytrynowy kokos i układając je razem. - Po prostu zjem obie. - Lukier rozmazał się na jej górnej wardze, a ponieważ w trakcie jedzenia uśmiechała się do mnie promiennie, to okruchy uczepiły się jej brody. - Co? - spytała, kiedy się roześmiałam. - Mam coś między zębami? Roześmiałam się jeszcze bardziej. Przez cały tydzień byłam przekonana, że nie poczuję się już lepiej, że nigdy nie znajdę innych przyjaciół, ale być może istnieję na to jeszcze szansa. Może Missy będzie moją przyjaciółką, i już nigdy ponownie nie zobaczę Aidana Shawa i

135

wszystko będzie wspaniale.

136

ROZDZIAŁ Aidan -Wyglądasz lepiej - zauważam Jerry’ego, gdy wszedłem do kuchni w poniedziałkowy poranek, ubrany w białą koszulę na guziki i spodnie moro. - Ty także wyglądasz lepiej. To uczciwa obserwacja, nie zniewaga. Cały tydzień nosiłem te same spodnie dresowe i T-shirt i nawet ja musiałem przyznać, że zaczynałem śmierdzieć. - Dzięki. - Masz wcześniejszą zmianę w bibliotece? - Taak - skłamałem. - Zastępuję kogoś. - Spoko. Daj mi znać jeżeli będziesz potrzebował związać coś z jakiegokolwiek powodu. Mam teraz sporo wiedzy w temacie więzów. Z całą pewnością, bo kanapa, otomana i oba stoliki są pokryte różną długością lin zawiązanych w różne typy więzów. - Na prawdę bierzesz to na poważnie - Zauważam, nasypując płatki do miski i obserwując go, kiedy pracuje nad innym węzłem, podczas gdy ja jem. - Cóż - mówi, zagryzając swoją dolną wargę. - Byłem najgorszy w grupie, jeżeli chodzi o wiązanie tych węzłów i to było całkiem żenujące. Nie można mówić, że jest się na medycynie, a następnie przyznać, że nie umie się zawiązać pętelki. - Oh, Boże, nie. Jeżeli usłyszał mój sarkazm, nie dał tego po sobie poznać.

137

- W każdym bądź razie - kontynuował. - Praktyka czyni mistrza, więc oto jestem. Słowa idealnie przypominają mi Aster i zastanawiam się nad węzłami Jerry'ego, asortymentem pokręconej pokuty za jego zbrodnie i zdradę. I moim przestępstwem zapłacenia za to. Skończyłem swoje płatki, wypiłem pół szklanki soku pomarańczowego i złapałem za swoją kurtkę. - Zobaczymy się później. - Baw się dobrze w pracy. Jest deszczowy, marcowy dzień, gdy idę przez kampus, mijając sale wykładowe i sklepy z kawą, apetycznych zapach kofeiny i cynamonowych bułeczek próbuje mnie zwabić mnie do siebie. Ale nie mogę się spóźnić na poranną odprawę. Dzisiaj jest obowiązkowe spotkanie osób z Programu Promise & Potential, gdzie, oprócz dodatkowych zajęć, pracy i naszej pozalekcyjnej działalności, zostajemy przypisani

do

zadania,

które

musimy

wykonać

by

wesprzeć

poważnie

niedofinansowany program. Na pierwszym roku miałem szczęście, ponieważ dopiero co przenieśli biuro i potrzebowali pomocy przy urządzaniu, więc spędziłem weekendy na malowaniu ścian i przenoszeniu mebli więc dostałem swoje kredyty współpracy

bez

konieczności

rozmowy

z

kimkolwiek.

W

zeszłym

roku

monitorowałem forum internetowe, i w razie konieczności wysyłałem pytania do Jima i Becci. Mam nadzieję na coś niewymagającego również w tym roku. Biura PPP6 znajdują się na drugi piętrze nijakiego, szarego budynku, jego

6

PPP (Public Private Partnership) Partnerstwo publiczno-prywatne – przedsięwzięcie realizowane w oparciu o umowę długoterminową pomiędzy podmiotem publicznym a podmiotem prywatnym, której celem jest stworzenie składników infrastruktury umożliwiającej świadczenie usług o charakterze publicznym.

138

ściany pokryte były mchem i bluszczem. Kiedy wchodziłem, minąłem garstkę ludzi, przeważnie staruszków w tanich garniturach i krawatach. Budynek jest ciemny, piętra wyłożone są brązowym linoleum, obskurne ściany są w kolorze złamanej bieli. Idę schodami w górę na następne piętro, słabe światło wpada przez sporadyczne okna. Moje buty piszczą dopóki nie dochodzę do końca korytarza, do głównego wejścia do biur PPP. Starsza pani o imieniu Becca siedzi przy recepcji, a obok niej znajdują się drzwi, które prowadzą do mniejszych biur i sali zebrań. - Cześć, Becca - powiedziałem, wpisując swoje nazwisko na listę, którą miała przed sobą. - Cześć, Aidan. Co u ciebie? - Nigdy nie było lepiej. Potrzebujesz coś dzisiaj pomalować? Prychnęła. - Chciałbyś. Idź tam prosto. Wślizguję się przez drzwi i poszukuję dyrektora programowego, rudego faceta, któremu na imię Jim, a który jest niewiele starszy od mnie ale dysponuję entuzjazmem dziesięciolatka. Nawet bury dekor albo ciągle malejący budżet nie może przygasić Jima. Mijam kilka opustoszałych biur przed wejściem do biblioteki PPP, nieco większym stanowiskiem z dwoma półpustymi regałami, trzema niewielkimi biurkami i jednym starożytnym komputerem biurkowym. Dziś biurka zostały odsunięte na boki, powierzchnia wypełniona została tanimi metalowymi, składanymi krzesłami, poustawianymi po sześć wszerz i dziesięć wzdłuż, z niewielkim przejściem pośrodku.

139

Prawie wszystkie miejsca są zajęte, więc siadam na jednym z samego końca. Na przodzie zauważam T.J.'a i Wesa, rozmawiali pochylenie w swoją stronę. Brix stał z boku i rozmawiał z Jimem, a cała reszta siedziała cicho albo była zajęta wyszukiwaniem czegoś na telefonach. W pokoju jest około siedemdziesiąt procent mężczyzn, w stu procentach zróżnicowanych i bardzo zdezorientowanych. Do tej pory nie zbierano nas wszystkich razem. Nigdy nie widziałem tu tylu twarzy. Ale zanim nawet możemy się o to martwić, Jim idzie stanąć na prowizorycznym podium na przodzie sali. - Dzień dobry - mówi, uśmiechając się szeroko. - Dziękuję wam za przybycie. Kilku ludzi mamrocze jakiś rodzaj pozdrowienia, a wszyscy inni siadają z niepokojem, czekając na siekierę, która ma spaść. Darmowa przejażdżka do Holsom w zamian za naszą obietnicę próbowania, by stać się lepszym, było zbyt piękne by być prawdziwe, nawet bez wypowiedzenia słowa, oczywistym jest, że każdy tu jest przygotowany na najgorsze. - Wiem, że zazwyczaj spotykamy się pojedynczo, twarzą w twarz aby przedyskutować wasze kredyty współpracy, ale w tym roku mamy wyjątkową, dziesiątą rocznicę istnienia tego projektu, więc potrzebujemy wszystkich tutaj, żeby wspólnie popracować i pokazać efekty, które osiągnęliśmy. Następuje pełna wyczekiwania pauza, tak jakby czekał na oklaski, ale nic takiego się nie dzieje. - Okay - powiedział Jim, wciąż się uśmiechając. - Dobra. Motywem przewodnim tego przedsięwzięcia będzie przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, mamy nadzieję, że to pomoże nam uaktualnić i zmodyfikować program. Będziemy tworzyć nowe broszury informacyjne dla potencjalnych studentów i darczyńców,

140

prowadzić

wywiady

z

absolwentami

programu

i

obecnymi

uczestnikami,

proponować osobiste wycieczki po kampusie, prowadzić konsultację telefoniczne... - Mamy robić wycieczki? - Pyta Wes, spóźniony trzymając rękę w powietrzu. - Myślałem, że jesteśmy anonimowi. - Nie jesteście anonimowi dla mnie, Wes - mówi Jim ale nikt się nie śmieje. Ahem. Nikt nie musi prowadzić wycieczek jeśli tego nie chce. Twoja prywatność należy do ciebie i my to szanujemy. - Czy mogę po prostu wysyłać listy do darczyńców, tak jak w zeszłym roku? - Pyta dziewczyna w pierwszym rzędzie. - Lubię pocztę. - Robiłaś świetną robotę z wysyłkami, Nikki. Zobaczymy czy to miejsce jest wciąż dostępne dla ciebie. Strzeliła gumą balonową. - Świetnie. Wzdycham i wyciągam swój telefon, wyłączając się z reszty prezentacji Jima. Nie planuję prowadzić wycieczek, ale kredyt współpracy jest obowiązkowy i rozumiem dlaczego to jest niezbędne. PPP student imieniem Lindo przywitał mnie mojego pierwszego dnia, pomógł mi przenieść torby do mojego pokoju i zaaklimatyzować się. Czułem niewyobrażalny ciężar na swoich ramionach i byłem przygotowany stać się czarną owcą wśród bogatych dzieciaków z funduszem powierniczym, ale widząc kogoś kto miał cięższe życie niż ja, a mimo to pokazywał, że to miejsce działa, dało mi wiarę, że ja też będę miał taką możliwość jeśli tylko otworzę się na nie. Trzy lata temu nigdy nie uwierzyłbym, że mógłbym mieć taką dziewczynę jak Aster. Nigdy nie miałbym odwagi spróbować. Być może zawsze będę skazany na

141

niepowodzenie, ale podjęcie wysiłku było swego rodzaju postępem. - Więc to by było tyle - powiedział Jim jakiś czas później. Jego klaśnięcie w dłonie przerwało moje myśli, odłożyłem na miejsce swój telefon i wyprostowałem się na swoim miejscu, przygotowując się do wyjścia. - Mamy tutaj listy do podpisu, więc jeśli macie już wybranych partnerów, to wpiszcie swoje imiona w tej samej linijce. Resztę sparuję później sam. Możecie wybrać swoje trzy ulubione zadania, a prace zostaną przypisane później. Jestem tutaj gdybyście mieli jeszcze jakieś pytania. Garstka ludzi wyszła, większość jednak skierowała się na przód, podnosząc kartki i ołówki z biurka, zapisując wymagane informacje. I Widzę, jak T.J. i Wes śmieją się wypełniając swoje zgłoszenia, rozglądam się za Brix'em, myśląc, że może będzie chciał współpracować. I wtedy zauważam ją. Aster. Lśniące blond włosy, uparcie uniesiony podbródek, jej dżinsowa kurtka. Na sekundę przestaję oddychać. Moje całe ciało tęskni za nią, zdesperowane by zamknąć piętnaście stóp między nami, chcąc obiecać, że zrobi wszystko by nadrobić to co zrobiłem. Nagle podchodzi do Jima, celując w niego tym przepięknym uśmiechem, a ja przestaje oddychać teraz z innego powodu. Jest tutaj by mnie zniszczyć. Myślę o niej dającą Jerry'emu pudło spalonych rzeczy. Ona nie zapomina, powiedział. Ona nie zapomina. Zamierza powiedzieć Jimowi co zrobiłem, że nie ma we mnie ani obietnicy ani potencjału, że jestem kłamcą i dupkiem i cokolwiek jeszcze powie, żeby pozbawić

142

mnie stypendium PPP. Nie mam pojęcia jak się o tym dowiedziała, właściwie to mnie nie obchodzi. Chcę Aster, ale to stypendium chcę bardziej. Potrzebuję go. Przeciskam się przez grupę studentów, uderzając w pośpiechu o krzesła, kiedy próbuję dostać się do przodu. - Jedną sekundkę - mówi Jim do Aster, kiedy podchodzę. Szybko śpieszy do biurka, gdzie wybuchnęła sprzeczka między kilkoma studentami. - Cześć, Aster - mówię zwyczajnie. Prawie wyskoczyła ze skóry, zachwiała się i wpatrzyła we mnie. - Co... - Spojrzała za mnie, jakby odpowiedzi mogły czaić się w moim cieniu. - Co ty tu robisz? - Pyta, choć zaczyna wszystko rozumieć. - Jesteś... Jej reakcja jest całkowicie inna od odpowiedzi „zniszczę cię”, której oczekiwałem i zanim mogę się nad tym zastanowić, wrócił Jim. - Aidan Shaw! - Wykrzykuje, ściskając moją dłoń, choć ja nie robię nic, ponieważ ze zdumieniem wpatruję się w Aster. - Jak zawsze, dobrze cię widzieć. I poznałeś już Aster Lindsey? Wspaniale. - Uśmiecha się promiennie i bazgrze coś na papierze w swojej ręce. - Proszę. Zostaliście partnerami. Doskonale. Sam lepiej bym nie wybrał. - Nie... - Aster próbowała wtrącić, jej głos brzmiał słabo z szoku. - Jakie zadanie preferujecie? - Zignorował ten maleńki protest. - My nie... - Wywiady - Mówię głośno, bo tylko o tym zadaniu usłyszałem wzmiankę, kiedy Jim przemawiał, a ja odpłynąłem myślami gdzieś indziej. Strzeliła we mnie miażdżącym spojrzeniem. - Jim, my nie jesteśmy...

143

- ...zainteresowani rozsyłaniem broszur - dokończyłem. - Nie jesteśmy zainteresowani wysyłką. - Pewnie. I tak Nikki zgarnęła tą pracę. Inna walka – albo może ta sama – wybuchła w kącie, a Jim westchnął. - Wy dwoje wybaczcie mi? Kto by przypuszczał, że ołówki mogą spowodować tyle dramatu? - Znowu odchodzi uspokoić sprawy. - Jesteś w programie? - Wyszeptuję jak tylko znika. - Jesteś w programie? - Odpowiada pytaniem na pytanie Aster. - Jak widać, tak! Daje mi drwiące spojrzenie. - Jak widać, tak. Teraz kiedy ją widziałem, będąc wcześniej świadkiem pęknięć na jej fasadzie, nie mogłem ich dostrzec. Ten snobistyczny wygląd, który nałożyła przypominał mi dziewczynkę chodzącą wokoło w za dużych szpilkach swojej mamy. To jest coś, do czego może ona dąży, ale nie coś, co jej pasuje. - Co zrobiłaś? - Zapytałem. Aster odpowiada dopiero po chwili. - To nie jest twój interes. - Kradłem samochody. Spędziłem sześć miesięcy w poprawczaku za walki w szkole, potem wyszedłem, decydując, że kradzieże samochodów to bardziej moja rzecz, zostałem aresztowany, a wtedy sędzia dał mi wybór: Holsom albo pięć lat więzienia. Zacisnęła szczękę. - Powinieneś był wybrać więzienie.

144

- Wtedy nie poznałbym ciebie. - Dokładnie. To bolało, ale nie dałem tego po sobie poznać. Teraz kiedy wiem, że nie jest tutaj by mnie zniszczyć, jestem cholernie podekscytowany faktem, że mam powód by znów się z nią zobaczyć. - Wygląda na to, że jesteśmy partnerami - powiedziałem. - Jesteśmy niczym, Aidan. Mam zamiar porozmawiać z Jimem i znaleźć kogoś... kogokolwiek... innego. W kącie, głośna dyskusja na temat ołówków potęguje do pełnej pyskówki. - Cóż, masz wiele dobrych alternatyw - zauważam. Nozdrza Aster rozszerzają się, kiedy oddycha, poirytowana i wściekła. - Wszystko będzie lepsze - mówi, wymijając mnie w kierunku drzwi. Chwytam ją za ramię. Zatrzymuje się i spogląda na moje palce, a potem unosi krytyczne spojrzenie swoich niebieskich oczu na mnie. - Co ty wyprawiasz? - Pyta niskim głosem, ledwie powstrzymuje wściekłość. - Przepraszam cię za to co się wydarzyło. Mruga oczami na tak nieoczekiwane przeprosiny. - Nie obchodzi mnie to. - A mnie tak. Tęsknię za tobą. Patrzy na Jima, który odbiera od wszystkich ołówki, potem na moje palce obejmujące jej ramię. - Przejdzie ci. - Daj spokój, Aster - próbuję znowu. - Jesteś tutaj, a to oznacza, że wbrew pozorom nie jesteś taka doskonała. Daj mi drugą szansę.

145

- Na tym polega anomalia - mówi przez zęby. - Większość ludzi nie dostaje drugiej szansy. A mądrzy ludzie ich nie dają. Ja ich nie daję i nie marnuję ich. - Co to w ogóle znaczy? - To znaczy, że miałeś swoją szansę i spieprzyłeś ją zanim nawet coś się zaczęło. I zrujnowałeś moją, a tego nigdy ci nie wybaczę. Nie powiedziałem już niczego kiedy odchodziła ode mnie, jej blond włosy się kołysały, jej ciało było tak sztywne, że wyglądało jakby mogło pęknąć przy najdrobniejszym ciśnieniu. Jakby szczeliny w jej zbroi stawały się szersze, gotowe rozerwać ją i pokazać co kryje się w środku.

146

ROZDZIAŁ 3 Aster Idę. Chodzę kiedy jestem zdenerwowana. Nabrałam tego zwyczaju w więzieniu, co zgaduję jest najgorszą rzeczą jaką można nabyć w przepełnionym państwowym ośrodku dla kobiet, niskiego ryzyka. Chodzę w tą i z powrotem, między dwoma dużymi dębami przy boku akademików, rzucając okiem w górę ulicy, wypatrując Aidana. Przyjechał po mnie dziś rano, dzięki czemu mogliśmy wykonać pierwsze z naszych zadań kredytowych. Dzięki jego głupiej propozycji, dostaliśmy zadanie przeprowadzenia wywiadu i dziś spotkamy się z dawnym studentem PPP, który ukończył Holsom i teraz prowadzi odnoszącą sukces firmę remontową. Nie miałam pojęcia, że Aidan był w programie. Spędzając czas w więzieniu uczysz się dosyć szybko, żeby nie osądzać ludzi po tym jak wyglądają. Dobrze wyglądający ludzie robią brzydkie rzeczy, tak samo jak ci źle wyglądający. Wszyscy robią brzydkie rzeczy. Niektórzy studenci PPP znają się nawzajem ze swoich zadań, ja miałam szczęście pozostać nierozpoznawalną. Moją pracą w pierwszym roku była wymarzona robota Nikki, pracowałam w dziale pocztowym. Zajmowałam się tym z Jimem i Beccą, i nikim więcej. Jak dla mnie bomba. W zeszłym roku byłam jednoosobowym komitetem pozyskiwania funduszy,

147

dzwoniłam do dawnych i potencjalnych darczyńców prosząc o dofinansowanie. Jim i Becca znali moją kryminalną przeszłość, która czyniła mnie całkiem dobrym wyborem dla wyłudzania pieniędzy od ludzi. W tym roku dostałam pracę jako doradca mieszkaniowy, czego żaden inny student PPP do tej pory nie robił. Na pierwszy rzut oka nie wydaje się najlepszym pomysłem umieścić byłego więźnia pośród tylu dzieciaków podatnych na wpływy, którzy żyją samodzielnie po raz pierwszy w życiu, ale spoglądając na to głębiej, dostali odpowiednią osobę, która potrafi rozpoznać kogoś kto zamierzą podjąć złą decyzję i będzie nad nią pracował do czasu, gdy wróci na właściwe tory. Na to właśnie liczył Jim, gdy proponował mi tę pracę. Sumiennie pracował żeby znaleźć nowe pozycje na kampusie dla studentów PPP, ale jak to bywa w realnym świecie, ludzie nie chcą zatrudniać dzieciaków z kryminalną przeszłością. To z powodu bezgranicznej życzliwości Jima, chodzę tak dzisiejszego poranka. Próbowałam wszystkiego by wykręcić się z pracy z Aidanem, ale każde usprawiedliwienie, które rzucałam Jimowi, trafiało do mnie z powrotem, jakbyśmy rozgrywali fajny mecz tenisowy. Nienawidzę tenisa. To było jedno z moich zajęć pozalekcyjnych na pierwszym roku i to było okropne. Nawet Jim, z perspektywy czasu uznał, że wyjęcie kogoś z więzienia i przyklejenie jej na korcie tenisowym z dziećmi, które nigdy nie widziały wnętrza posterunku policji, mogło być za dużym przeskokiem. Zabrzmiał dźwięk klaksonu i odwróciłam się by zobaczyć, jak Aidan zatrzymywał się przy krawężniku blado-fioletowym Volkswagenem. To nie jest rodzaj samochodu, którego spodziewałbyś się zobaczyć, prowadzonego przez umięśnionego faceta z tatuażami i seksownymi włosami w kolorze brudnego blondu,

148

ale jestem zdeterminowana by z nim nie rozmawiać, więc nie robię sobie z tego żartów gdy wsiadam. - Dobry - powiedział. Wyglądałam przez okno. - Mam dla ciebie kawę. Wiem. Mogę ją poczuć. - I pączka - dodał. - Mam nadzieję, że lubisz czekoladę. Wyciągnęłam swoją mp3 z kieszeni kurtki i wetknęłam słuchawki do uszu, przeszukując listę by znaleźć utwór, który zagłuszy jego głos. Czeka nas trzydzieści minut jazdy na wywiad i ostatnią rzeczą którą chcę, to słuchać tego co mówi. Jego słabe przeprosiny, kawa i pączek, są po prostu głupimi, powierzchownymi gestami, które mają zrekompensować coś, czego on nie potrafi. Miałam na myśli to co powiedziałam, gdy mówiłam mu, że nie daję drugich szans. Moja matka dawała mojemu ojcu zbyt wiele drugich szans, a kiedy miałam czternaście lat spaliśmy na dworcach autobusowych, ponieważ przepełnione schroniska dla kobiet nie myślały, że „nadużycia finansowe” były wystarczająco dużą sprawą, aby dać nam pokój. Kiedy byłam dzieckiem, myślałam, że moja mama dostaje zasiłek. Mieliśmy pieniądze tylko na jakieś zakupy spożywcze i na paliwo, ale na nic więcej. Myślałam, że to normalne, że prosi o pieniądze by upiec ciasteczka dla jej klubu książki albo kupić nowy sweter. I myślałam, że to normalne, że mój tata mówi nie, choć sam miał na nowe swetry i klub kręglarski i drinki ze swoimi przyjaciółmi, a tygodniowo wypalał cztery paczki papierosów. Do dzisiejszego dnia, kiedy czuję zapach dymu, od razu myślę o nim i jego protekcjonalnym uśmieszku, kiedy mówił mamie, że nie możemy pozwolić sobie na bilet autobusowy żeby

149

pojechać do centrum. Tak było dopóki mój młodszy brat potrzebował natychmiastowego leczenia kanałowego, a mój tata nie otworzył w tym celu sakiewki, dopiero wtedy matka dostrzegła, że coś jest nie tak. Ukradła wtedy kartę kredytową mojemu ojcu, kiedy spał i zabrała szlochającego brata do dentysty. Mojemu tacie wystarczyło jedno spojrzenie na opuchniętą i odrętwiałą twarz Ramsay'a by domyśleć się co zrobiła. I to właśnie wtedy uciekliśmy. Po

kilku

tygodniach,

które

spędziliśmy

na

kanapie

u

znajomych,

wylądowaliśmy na stacjach autobusowych, gdzie spaliśmy, udając, że po prostu zbyt wcześnie dotarliśmy na swoją podróż. Nie ważne w jak bardzo rozpaczliwym położeniu się znaleźliśmy, moja matka, która była zależna od mojego ojca przez zbyt długi czas, nie potrafiła znaleźć rozwiązania dla tej całkowicie beznadziejnej sytuacji. Więc ja to zrobiłam. Zaczęłam od małych rzeczy. Pierwsze były butelki z witaminami. Znalazłam na ziemi paragon i zaczęłam go czytać, żeby się czymś zająć. Wtedy, u dołu, zobaczyłam te słowa: Paragon wymagany w przypadku zwrotów w ciągu czternastu dni. Więc wpadłam na pomysł. Poszłam do sklepu, ukradłam witaminy, a później wróciłam i zwróciłam je z paragonem. Dwadzieścia dolców. Proste. Szybko eskalowało to w coś więcej, bo dwadzieścia dolców nie wystarczało na wyżywienie i utrzymanie dachu nad głową dla trójki osób. Ani Ramsay, ani ja nie chodziliśmy do szkoły przez ten czas, więc nie mieliśmy nic prócz niego w naszych rękach i dość szybko zarabialiśmy sto dolarów na dobę. Wtedy dotarło do mnie, że mogę „zwrócić” rzeczy, które były brane na raty bez okazywania paragonu. Co

150

oznaczało, że wszystkie sklepy stawały się celem. Do czasu, kiedy skończyłam siedemnaście lat, zarobiłam więcej niż siedemdziesiąt tysięcy dolarów. Wystarczająco by kupić nam tanie mieszkanie i zapewnić wyżywienie oraz zarobić dwadzieścia trzy miesiące w ośrodku dla kobiet Whitehead w południowym Waszyngtonie. Byłam młoda i przerażona, ale przyniosło mi to także ulgę. Żadnej więcej kradzieży. Żadnych więcej zamartwiań, że mój ojciec nas odszuka. I koniec z patrzeniem jak mój brat leczył swoją depresję z heroiną. Sześć miesięcy po tym jak zostałam tam osadzona, przedawkował. Trzy miesiące później, moja matka, która po raz pierwszy w życiu została całkowicie sama, wprowadziła się do następnego mężczyzny, który był dla niej miły i przestała ze mną rozmawiać. Po ukończeniu mojego GED, jeden z doradców więziennych poinformował mnie o programie Holsom, więc z bardzo niewielkimi oczekiwaniami, aplikowałam. I zostałam przyjęta. Zostałam zwolniona dziewięć miesięcy wcześniej za dobre zachowanie, wskoczyłam do autobusu i zaczęłam szkołę. Przez pierwszy rok chodziłam ze spuszczoną głową, wykonywałam swoją pracę, zaharowywałam się na studiach i starałam się pozostać niewidzialna. Na drugim roku spotkałam Jerry'ego. Nigdy w życiu nie wyobraziłabym sobie, że facet z miłej rodziny, z dobrym sercem i marzeniem zostania lekarzem, zainteresowałby się mną. Ale Jerry zobaczył coś, co zostało ukryte przed zbyt wieloma ciężkimi latami, mój optymistyczny punkt widzenia, o którym istnieniu zapomniałam. I im więcej ze sobą przebywaliśmy, tym więcej do niego czułam.

151

Coraz bardziej wierzyłam w niego, w siebie i w to, że życie którego chciałam jest w moim zasięgu. Wtedy pojawił się Aidan. Przypomnienie sobie tego, powoduje ból w moim sercu. Nie pomaga również fakt, że to przesłuchanie ma się odbyć w Chester, kilka mil od miejsca, gdzie dorastałam. Gdzie wciąż mieszkał mój ojciec, o ile mi wiadomo. Gdzie pochowany jest mój brat. Te myśli sprawiały, że czułam się chora, a kiedy dotarliśmy do miejsca wywiadu, wysiadam chwiejnym krokiem z samochodu i gwałtownego wciągam powietrze, tak jakbym znajdowała się pod wodą przez minione pół godziny. Jedno ucho mi się odtyka, co umożliwia mi usłyszenie pytania Aidana: - Dobrze się czujesz? - Świetnie - warczę, wyrywając się z ciepłemu uczuciu jego ręki na moich plecach i zapominając o moich ślubach nie rozmawiania z nim. Defensywnie unosi swoje dłonie. - Okay, sorry. Nie wiedziałem, że jesteś chora. Prostuję się i przebiegam rękoma przez swoje włosy, nastrajając się. - Nie jestem. Po prostu to zróbmy. Który to dom? Jesteśmy w nowej dzielnicy, na której znajdują się po obu stronach niewykończone domy, ich ramy i wnętrze wystawione są na działanie różnych czynników. Pojazdy budowlane dudnią w sporadycznych przerwach, wylewają beton i kopią dziury, wyrzucają ogromne ładunki śmieci do kontenerów. - Myślę, że to ten - mówi Aidan, wskazując dom po naszej lewej. - Powiedział, że ma żółty samochód ciężarowy.

152

Podjazd to właściwie skrawek ziemi poprzecinany głębokimi śladami opon, na którym minęliśmy żółtą półciężarówkę z nazwą Lindo Construction zapisaną na drzwiach. Przez drewniane ramy mogę zobaczyć z pół tuzina facetów, kłębiących się tam w kaskach budowlanych, niektórzy noszą drewno, jeden sprawdza coś na tablecie, kilku pije kawę i rozmawia. - Który to Lindo? - Pytam. - Nie widzę go. - W tym momencie jego telefon zasygnalizował nadejście wiadomości. Wyciągnął go z kiszeni i spojrzał na ekran. - Będzie za dziesięć minut. Zmarszczyłam brwi. - Cudownie. Zaczęłam wracać do samochodu, słysząc za sobą kroczącego Aidana. Miałam zamiar tam zaczekać, ale w ostatniej chwili wkładam kaptur i otulam się ramionami, zakładając, że na zewnątrz będzie mi łatwiej ignorować Aidana, niż w zamkniętej przestrzeni. - Lindo był tak jakby moim mentorem na pierwszym roku - mówi, naśladując moją postawę. Wolałabym, by nie stał tak blisko. Wolałabym, żeby nie wyglądał jak wszystko czego nie powinnam chcieć, ale tak jest. Chciałabym, żeby nie zaprosił mnie na tamto wesele, spał obok mnie w łóżku i nigdy nie próbował wykorzystać szansy. - Nie obchodzi mnie to. - Przez moment był moim jedynym przyjacielem. Potem poznałem Wesa, T.J .'a, Brix'a. I ciebie.

- Nie jesteśmy przyjaciółmi. Kontynuuje jakbym nic nie mówiła.

153

- Przybyłem do Holsom ponieważ to była moja szansa, wiesz? Nie wierzyłem, że to może być prawdziwe. Czekałem aż stanie się coś złego. Lindo rozpoznał to od razu. Powiedział, że jeżeli spędzę za dużo czasu na oglądaniu się przez ramię, przegapię wiele możliwości przed sobą. Nie było to łatwe, ale ostatecznie zacząłem wierzyć, że może mi się udać w Holsom. Oglądam na wpół dokończone domy wokół nas, na szkice snów, które wiecznie będą poza zasięgiem, jeśli się nie skoncentruję. A nie mogę stracić koncentracji. Nie zrobię tego. Nie dla Aidana i jego tatuaży i jego zbyt miękkich włosów. Nie dla jego przeprosin i jego pączków. Moja mama przestała się koncentrować na ważnych rzeczach. Ramsay też. Ja tego nie zrobię. - Gdybym zobaczył cię tego pierwszego dnia - kontynuuje Aidan - nigdy nie spojrzałbym na ciebie dwukrotnie. Nie dlatego, że nie jesteś gorąca, ale dlatego, że nie spodziewałbym się, że się odwrócisz. Czułam się tak samo w stosunku do każdego, kogo spotkałam na pierwszym roku. - Nie wiem jak to się stało, Aster, ale zacząłem wierzyć. I kiedy zobaczyłem cię w dniu przeprowadzki do Jerry'ego, nawet o tym nie myślałem. Po prostu cię chciałem i byłem w stanie zrobić wszystko żeby cię zdobyć. To było tak jakby nowy ja i ten stary, pracowali razem po raz pierwszy. - Zamknij się, Aidan. - Ciężko było wypowiedzieć te słowa. Ile razy moja matka wybaczyła mojemu ojcu, tworząc dla niego wymówki? Powtarzałam sobie, żeby zachować spokój, ale nie wiem ile jeszcze jestem w stanie wytrzymać. Aidan nie powinien być tak rozmowny i szczery; powinien być

154

zadowolonym z siebie, kłamliwym dupkiem, który byłby dumny z okłamywania mnie. Kroki na żwirze zmusiły nas do odwrócenia się, zobaczyliśmy mężczyznę wielkiego jak góra w opiętym białym podkoszulku. Lindo Construction zostało nadrukowane na jego klatce piersiowej, wielkimi, żółtymi literami, a kiedy zobaczył Aidana, uśmiech rozciągnął się na jego twarzy. Ciężko się nie roześmiać, kiedy wciąga Aidana w uścisk, w którym on prawie znika, jego twarz została zgnieciona między mięśniami innego mężczyzny. - Aidan Shannon Shaw! - Ryknął mężczyzna, waląc Aidana w plecy tak mocno, że ten aż chrząknął. Uśmiecham się teraz, nie dlatego, że Aidan brzmi jakby odczuwał ból, ale dlatego, że jego drugie imię brzmi Shannon. - Długo się nie widzieliśmy człowieku! Zbyt długo! - Uwalnia Aidana, który zatoczył się do tyłu z poczerwieniałą twarzą. - Cześć, Lindo. Dziękuję, że się z nami spotkałeś - Nie ma za co dziękować. Aidan obraca się w moim kierunku. - To jest, uh, Aster. Brwi Lindo unoszą się w górę. - To jest Aster? Miałam już w połowie wyciągniętą rękę do uścisku, ale teraz zamarłam. Słyszał o mnie? - Aster! - Lindo huknął, zrobił krok do przodu i zawinął mnie w taki sam miażdżący kości uścisk, jaki użył na Aidanie. Czuję się jak czarownica z kreskówki,

155

z drżącymi nogami, przypięta do twardej klatki piersiowej. Zaraz jednak mnie puścił i zrobił krok do tyłu, patrząc na mnie w dół i studiując mnie. - Więc to jest ta dziewczyna, huh? - Zapytał. Do mnie dodał: - Starałem się przekonać tego dzieciaka do rzucenia palenia od samego początku, ale nie udało mi się to. Pięć sekund z tobą i zmienia swoje przyzwyczajenia. Te wiadomości mnie zaskakują. Wiedziałam, że Aidan starał się rzucić; nie wiedziałam, że miało to cokolwiek wspólnego ze mną. Nie żeby to coś zmieniało. Nadal go nienawidzę. Lindo się uśmiechnął. - Wygląda na to, że w końcu znalazł swoją połówkę.

156

ROZDZIAŁ 4 Aidan Oh. Mój. Boże. Jeśli myślałem, że Aster była czerwona na twarzy po kradnącym oddech, niedźwiedzim uścisku Lindo, to się myliłem. Jej policzki płoną właśnie teraz, nie wiem jednak czy jest to spowodowane wściekłością, czy zażenowaniem i nie chcę się tego dowiedzieć. - Więc gdzie będziemy przeprowadzali wywiad? - Wtrącam głośno. - Tutaj? Może w twoim wozie? Albo innego dnia? Lindo uśmiecha się do mnie. Ten dupek wie co robi. Wspomniałem Aster, że był tak jakby moim mentorem ale nie wspomniałem, że chociaż rzadko, to jednak po ukończeniu szkoły i zajęciu się własnym życiem pozostawaliśmy w kontakcie, więc był obeznany w sytuacji. Kiedy dzwoniłem do niego, żeby umówić nas na wywiad, kazałem mu przysiąc, że nie zrobi niczego żeby mnie upokorzyć, ale już po dziesięciu sekundach złamał obietnicę. - Chodźmy tam - mówi, wskazując na dom, gdzie nie ma prowadzonych wewnątrz prac. - W tamtym będziemy mieli spokój. Idziemy na drugą stronę ulicy, w górę błotnistego podjazdu, wlokąc się za Lindo przez nieistniejące drzwi. Parter wylany jest betonem, wszędzie widać odkryte belki drewniane i rozproszony wokół sprzęt budowlany. Zbiera puste wiadra i odwraca je do góry dnem, wykorzystując je jako stołki i wkrótce cała nasza trójka

157

zasiada w dziwnej trójkątnej formacji. Spodziewam się, że to będzie niezręczne i pełne napięcia, ale ku mojemu zaskoczeniu Aster wyciąga notatnik i długopis ze swojej dżinsowej kurtki i uśmiecha się do Lindo. Mruga dostrzegając blask jej uśmiechu, zachwycony jego oryginalnością, rozważając historię, o której mu mówiłem - o naszej walce i tym, że była w programie. - Dziękuję, że się z nami spotkałeś - zaczyna Aster. - Naprawdę doceniamy poświęcony nam czas. - Założyła swoje włosy za ucho i zaczęła bazgrać w notatniku, wyglądając trochę jak super bystry naukowiec, przypominając dziewczynę, którą spotkałem, gdy wprowadzałem się do Jerry'ego. Słuchałem osłupiały, kiedy zbierała podstawowe informacje, o roku, w którym zaczął Holsom, roku, w którym ukończył szkołę, jego głównym kierunku, jego przydziale prac i działalności pozalekcyjnej. Jej zdolność do transformacji jest zdumiewająca. To nie jest kobieta do której gadałem przez dziewięć minut, zanim zdałem sobie sprawę, że wsadziła w uszy słuchawki i nie tylko mnie ignorowała. Spędziłem cały miniony tydzień myśląc, że mogłem rozbić ją swoim kłamstwem, zepsuć jej doskonały wizerunek, który dla siebie stworzyła i zachwiać jej samoocenę. Ale wcale nie sprawiała takiego wrażenia. Albo w ogóle na nią nie wpłynąłem, albo potrafiła to dobrze zamaskować. Jestem całkiem pewny, że to drugie. W końcu to jest to co robię każdego dnia. - I teraz jesteś właścicielem Lindo Construction - mówi Aster. - Zawsze chciałeś posiadać własną firmę? - Oh, tak - odpowiada Lindo. Podpiera swoje olbrzymie ramiona na swoich olbrzymich kolanach i przekręca obrączkę wokół swojego mięsistego palca. W

158

zeszłym roku wziął ślub ze swoim długoletnim chłopakiem, Tony'm, i byłem na tym weselu. Może PPP robi z ciebie materiał na małżeństwo. Spoglądam na Aster. Może nie. - Nigdy nie byłem dobry w przyjmowaniu rozkazów - kontynuuje Lindo. - Ale uwielbiam je wydawać. Jednakże, bardziej niż to, uwielbiałem robić coś z niczego. - Dotyka swojej piersi. - Dobry przykład. - Potem patrzy na mnie. - Inny przypadek. Aster kiwa głową uprzejmie. - Więc ty... - Wiedziałaś, że kiedy po raz pierwszy zobaczyłem Shaw, pomyślałem, że jest dziewczyną? Oh kurwa. Lindo wyciągnął swój telefon. - Zrobiłem zdjęcie, które pokazuje wszystkim swoim przyjaciołom. - Lindo, nie - mówię, sięgając po telefon, który podaje Aster. Ale ona już go przechwyciła i trzymała daleko poza moim zasięgiem. Potem się roześmiała, tak głośno, że odbijało się to echem i sprawiło, że zamarłem z wyciągniętym ramieniem. Czuję dreszcze, ale nie dlatego, że rechoczę ze zdjęcia z mojego przyjazdu tutaj, z mojego wysłużonego koncertowego T-shirtu i ciasnych dżinsów oraz włosów sięgających do połowy pleców, czuję dreszcze na dźwięk jej śmiechu. Myślałem, że już nigdy nie będzie mi dane go usłyszeć. - Jesteś tu taki chudy! - Wykrzykuje, ścierając łzy z oczu, kiedy porównuje zdjęcie z telefonu do obecnego mnie, pokrótce zapominając, że nienawidzi nas obu. - Cóż - mamroczę. - Byłem... młody.

159

- Namówiłem go żeby zaczął ze mną ćwiczyć - mówi Lindo. - Na początku przynosił mi wodę, potem trochę na niego nacisnąłem... - Mógłbyś się zamknąć? - Przerwałem. - Zaczął zdawać sobie sprawę, że faceci na sali gimnastycznej patrzyli na niego tak, jakby był czymś w co by się mogli wgryźć, więc ściął swoje piękne włosy i zaczął pracować nad sylwetką. Nie martw się, Shaw. Wciąż jesteś śliczny. Aster oddała mu telefon. - Dzięki, Lindo. To było warte tej wycieczki.

*

*

*

Całą wieczność później, wróciliśmy do samochodu, Aster entuzjastycznie machała na pożegnanie do Lindo, podczas gdy ja piorunowałem go wzrokiem w lusterku bocznym i odjechałem. Cały wywiad spędził w połowie odpowiadając na pytania Aster, a w połowie zdradzając wszystkie żenujące fakty o mnie, o których wiedział. Gdy nie wprawiał mnie w zakłopotanie to mnie chwalił, co zawstydzało mnie jeszcze bardziej. Czy wiesz, że Shaw zdobył średnią ocen 3.6? Czy wiesz, że Shaw pomógł przygotować trzydzieści siedem indyków by nakarmić bezdomnych ludźmi podczas Świąt Dziękczynienia? Czy wiesz, że Shaw spadł ze schodów w klubie studenckim przed setką innych studentów i oddalił się kulejąc, i płacząc? - Kurwa - mamroczę, sącząc resztki zimnej kawy i krzywiąc się. - To było straszne. - To było niesamowite - odpowiedziała Aster, rozkojarzona. Zapisuje więcej rzeczy w swoim notatniku, znów wchodząc w rolę młodszego reportera.

160

Wyjeżdżam z osiedla w lewo, w kierunku głównej drogi, która przecina centrum

miasta

i

prowadzi

do

autostrady.

To

wydawało

się

niezwykle

niesprawiedliwe, że to ja byłem tym napalonym na to zadanie, a teraz Aster była tą, która się nim cieszyła. - Wysadź mnie tu w górze - mówi nagle. Kliknięcie jej pióra przerywa oświadczenie. - Gdzie tu w górze? - Pytam. Ulica wyłożona jest fast foodami i stacjami benzynowymi; nie ma tu niczego, czego by nie mogła znaleźć w Holsom. - Nie ważne. Po prostu mnie wysadź. Sama dam sobie radę z powrotem. - Do Holsom? To dwadzieścia pięć mil stąd! - Nic mi nie będzie. Zatrzymaj się na stacji benzynowej. - Co zamierzasz robić? - Powiedziałam, że to nie ważne. - Cóż, nie chcę cię po prostu gdzieś zostawiać. Odwiozę cię z powrotem po tym jak zrobisz cokolwiek, co musisz zrobić na stacji benzynowej. - Nie idę na stację benzynową, Aidan. Po prostu się zatrzymaj. Wjeżdżam na następny parking i zatrzymuję się pod nieczynną pralnią. - Co się dzieje? - Muszę coś komuś podrzucić. - Jak długo ci to zajmie? Mogę zaczekać. - Nie, dzięki. - Cóż, jak dostaniesz się do domu? - Holsom jest w innym mieście; nie ma żadnych autobusów czy pociągów kursujących między nimi, tylko długi odcinek autostrady.

161

- Złapię stopa. Opadła mi szczęka. Pewnie, jeździłem wcześniej stopem i tajemnicza nowa Aster prawdopodobnie też, ale to się wydaje takie... niepotrzebne. - Aster, to niedorzeczne. Nie musisz jechać autostopem z jakimś nieznajomym, jeżeli możesz jechać ze mną. Już tu jestem. Mogę cię zabrać dokładnie tam, gdzie potrzebujesz jechać. Wygląda jakby była gotowa się sprzeczać, zaraz jednak bierze pączka, który wciąż na nią czeka w uchwycie na kubek i odłamuje kawałek. - Tylko nie zadawaj mi żadnych pytań. - Okay... - I nie wychodź z samochodu. - Ma to coś wspólnego z narkotykami? Bo to przeczy regułom PPP. Przewraca oczami. - To przeczy wszystkim regułą. To nie jest transakcja narkotykowa. - Okay, ostatnie pytanie. Chodzi o prostytucję? - Nie, ty dupku - warczy, wrzucając resztki pączka z powrotem do uchwytu na kawę. - Teraz jedź. Prowadzi mnie przez miasto, które, podobnie jak moje rodzinne miasteczko, ma swoje dobre i złe strony, aż dojeżdżamy do spokojniejszej części z oficjalnymi zielonymi znakami wskazującymi drogę na cmentarz. Mam nadzieję, że go miniemy ale kiedy podjeżdżamy pod wjazd na parking, Aster mówi: - Skręć tutaj. Zatrzymaj się i nie wychodź z samochodu. - Aye aye. - Nie powinienem zgadzać się na nie zadawanie żadnych pytań. Mam ich naprawdę wiele. Ale wiem co się dzieje, gdy ludzie okłamują Aster, więc

162

trzymam usta zamknięte i patrzę na jej tyłek, gdy kroczy przez pusty parking i znika za kutą z żelaza wejściową bramą. W ogóle nie znam tej dziewczyny, myślę sobie. Myślałem, że znam, ale nie miałem nawet pojęcia. Pierwszego dnia, kiedy ją zobaczyłem, oceniłem ją tak, jak przypuszczałem, że wielu ludzi osądzało mnie, kiedy tu przybyłem. Zobaczyli włosy, tatuaże i grymas na twarzy i pomyśleli, że już mnie znają. Spojrzałem na Aster i zobaczyłem jak doskonały była i pomyślałem, że miała urocze życie. Myślałem, że ja byłem ciemnością, a ona światłem. Wiem, że mam szczęście, że zostałem wybrany do PPP, każdego dnia robię wszystko by spełnić jego warunki. Chodzę na zajęcia, uczę się, zaliczam testy. Chodzę do pracy, przerzucam stosy książek i idę do domu. Gram w frisbee baseball, śmieję się z żartów drużyny i odmawiam wyjść na drinki. Moja nadzieja i potencjał są czymś, co zobaczył we mnie sędzia, co widzi we mnie Jim, ale dla mnie zawsze będzie to sterta patyczków gotowa spłonąć. Kiedy poznałem Aster, myślałem, że jest światłem na które czekałem. Ale byłem w błędzie. Ona była iskrą.

163

ROZDZIAŁ 5 Aster Gdy wychodzę przez bramę z kutego żelaza, cmentarza Chester, Aidan wciąż siedzi w samochodzie, wygodnie oparty, grając w gry na swoim telefonie. Byłam tam tylko przez kwadrans, wystarczająco dużo czasu, żeby przejść między nagrobkami i odnaleźć tablicę Ramsay'a, leżącą płasko na ziemi w zachodniej części. Leżał tam tylko maleńki bukiet tulipanów, wciąż wystarczająco świeży, bym mogła się domyśleć, że moja mama była tu ostatnio. Nie przychodzę tu często. Gdy Ramsay umarł nie dostałam pozwolenia na wzięcie udziału w pogrzebie, a potem przysięgłam sobie, że nigdy już tutaj nie wrócę, jednak doradca więzienny i Jim przekonali mnie, że powinnam go odwiedzać kiedy tylko mogę. Kiedy dowiedziałam się gdzie jedziemy spotkać się z Lindo, zdecydowałam się tu wstąpić. To dopiero czwarty raz, kiedy tutaj jestem w przeciągu trzech lat, od kiedy jestem w Holsom, wciąż jednak nie wymyśliłam co powinnam powiedzieć. Przeważnie tylko klęczę na ziemi i czekam na wenę, która nigdy nie nadchodzi, potem wstaję i wracam do domu. Jedyną różnicą w dzisiejszym dniu jest to, że nie jestem sama. Aidan tu jest, czy mi się to podoba czy nie. Aidan, który jak myślałam, z całą pewnością mógłby podążyć za mną na cmentarz, ukrywać się za kamiennymi nagrobkami i mnie szpiegować. Ale tego nie zrobił. Trzykrotnie potykałam się o własne stopy, kiedy patrzyłam przez ramię, ale oto jest tutaj, czekając w samochodzie, tak jak go o to

164

prosiłam. Próbowałam wskrzesić w sobie gniew, który powinnam czuć, czułam się jednak tylko zmęczona. Nawet tamtej nocy kiedy przyjechał, a ja planowałam skłamać i powiedzieć mu, że pieprzyłam się z Shamusem, tylko po to by zgnieść jego serce, dopóki nie zostałaby z niego miazga na podłodze, byłam zmęczona. Totalnie poległam tamtej nocy. Wybuchnęłam płaczem jak jakaś idiotka, absolutnie nie mając nic wspólnego z chłodną postawą, którą chciałam pokazać. To wyczerpujące, starać się być złym, kiedy powinieneś być szczęśliwy. Wsiadłam do samochodu i zapięłam swój pas. Mogłam usłyszeć Aidana, który tuż obok, sądząc po dźwięku, zakończył swoją grę na telefonie i wyprostował się na siedzeniu. Potem mogłam go wyczuć. Wyczuć jak na mnie patrzy, jak czeka. - Wszystko w porządku? - Zapytał po chwili. - Tak. Tych kilka razy, kiedy odwiedziłam to miejsce, nigdy nie było nikogo by mnie spytać jak się z tym czułam. Czy było ze mną wszystko w porządku. Nie było. Aidan wyjechał z parkingu i odtwarzając naszą trasę przez miasteczko, wrócił na autostradę i zwiększył prędkość. Ucisk w mojej piersi zelżał, kiedy w lusterku bocznym widziałam oddalające się Chester, kiedy zostawiałam przeszłość za sobą. - Więc co zrobiłaś? - Zapytał. Czoło miałam oparte o szybę, więc widziałam w niej odbicie swoich oczu. - Mówiłam żadnych pytań. - Nie chodzi mi o cmentarz - powiedział. - Co zrobiłaś, że znalazłaś się w programie? No dalej. Powiedziałem ci o moich zbrodniach. Powiedz mi o swoich.

165

Gdy robię wydech, mój oddech pokrywa parą okno, zakrywając moją twarz. - Oszustwo detaliczne - mówię ostatecznie. - Oszustwo detaliczne? Czyli, że co? - W moim przypadku, kradzież rzeczy i zwracanie tego za gotówkę albo kredyt. - Huh - zadumał się. - Nigdy bym cię nie wziął za kleptomankę. - Jest wiele rzeczy, o które byś mnie nie posądził. - Możesz mi teraz powiedzieć, jeżeli chcesz. - Spasuje. Przejechaliśmy kolejną milę w błogiej ciszy, kiedy Aidan to zrujnował. - Więc lubisz po prostu błyskotki? - Zgadywał. - Nie, Aidan. - Dreszczyk polowania? - Nie. - Był to bunt? Odwróciłam się i spojrzałam na niego. - Byłam spłukana. Potrzebowaliśmy pieniędzy. I znalazłam sposób żeby jakieś zdobyć. - Dlatego byłaś z Jerry'm? - Mówiłam ci, że nie. Kochałam go. Był… miły. - Wiem, że miły dla niektórych ludzi jest potępiającym słowem, ale ja je lubię. Jest wygodne. I rzadkie. Aidan bębnił palcami o kierownicę. - Wiedział, że jesteś w programie? - Nie. - A o oszustwach?

166

- Nie. - Byłaś w poprawczaku? - Nie. Byłam za stara. Zawahał się, jednak zapytał: - Więzieniu? Wzruszam ramionami, jakby to nie było żadną wielką sprawą. Tak, jakby nie przerażało mnie to codziennie. - Tak. Teraz wyglądał na całkiem ogłuszonego. - Cholera jasna, Aster. - To samo powiedziałam. - Więc jak sobie z tym poradziłaś? Westchnęłam. - Po prostu znajdujesz paragon, wchodzisz, kradniesz rzeczy... - Nie chodzi mi o kradzieże, geniuszu. Jak ty to robisz, co całą rzecz z dr Jekyllem i panem Hydem? To jest jak pstrykanie włącznikiem. Ignorujesz mnie przez pół godziny w samochodzie, zaraz potem uśmiechasz się do Lindo i znów jesteś małą, doskonałą Aster. W czym tkwi sekret? - Nie ma żadnego sekretu. Jestem po prostu zmęczona. Doskonała, mała Aster, to jest to kim na prawdę jestem. - Prawda. Chucham. - To praca w toku. - Więc jeśli Jerry nie wiedział nic o tobie, jak mógł cię kochać?

167

Wzdrygam się. Ten sam strach krążył w moich myślach przez cały nasz związek, ale moja wersja została nieco przeredagowana. Gdyby Jerry wiedział cokolwiek o mnie, jak mógłby mnie kochać? - Po prostu kochał - mówię nieprzekonująco. - Rozumiem. - Cóż, a co z tobą? - Kontratakuję. - Nie powiedziałeś mi, że jesteś w programie. Mówisz dziewczynom, z którymi się spotykasz, że miałeś w zwyczaju kraść samochody? - Nie umawiam się zbytnio. A kiedy to robię, to nie za bardzo wtedy rozmawiamy. Wyśmiewam jego żart. - Oszczędź mi tego. - Z wyjątkiem ciebie - dodaje. - Z tobą rozmawiam. Drwię. - Okłamałeś mnie. - Technicznie to nie - odpowiada. - Mam na myśli, jeśli się nad tym zastanowisz. - Jeśli się nad tym zastanowię, dźgnę cię długopisem. - Okay, nie myśl o tym. - Kim jest Daisy? - Pytam. - Tak na prawdę. Tylko mi nie mów, że to jest twój pies. - To jest mój pies - odpowiedział. - Był mój pies. - Utrzymywał wzrok na drodze, nawet jeśli ja patrzyłam na niego podejrzliwie. - Mój ojciec miał problem z hazardem. Wszystko co mieliśmy, przetrwonił żeby spłacić coraz to nowsze

168

zadłużenia. Pewnego dnia wróciłem ze szkoły do domu i Daisy nie było. Oddał ją żeby ratować własny tyłek. Czasami widziałem ją w mieście wraz z jej nową rodziną. Nie pamiętała mnie. - Na prawdę? - Na prawdę. Przez chwilę siedzę chłonąć tą historię. Wygląda na szczerego. - To całkowicie odmienny problem od tego, który ja miałam - mówię ostatecznie. - Mój ojciec nie oddałby niczego. Tak mocno ograniczał wydatki, że czasami przez tygodnie nie mieliśmy za co zrobić zakupów. - To jego odwiedzałaś? Na cmentarzu? -

Odwiedzałam swojego brata. Przedawkował.

-

Nigdy nikomu nie

powiedziałam o Ramsay'u. Nie powiedziałam nawet mojej współwięźniarce, gdy otrzymałam tą wiadomość. - Przykro mi. - Cokolwiek. Moja mama musiała tam być niedawno. Gdy trafiłam do więzienia znalazła sobie nowego mężczyznę, który się nią zaopiekował i straciłyśmy kontakt. Ale podejrzewam, że jest dla niej dobry. Daje jej pieniądze na przejazdy. - Straciłaś kontakt ze swoją mamą? - Rozmawiasz ze swoimi rodzicami? - Tak, oczywiście. Są popieprzeni, ale to wciąż moi rodzice. Nie mogę powiedzieć im gdzie jestem, bo mój tata jeszcze się tu pokaże i wpakuje w jakieś kłopoty, ale wciąż ich kocham. - Twoja mama wciąż z nim jest? Nawet po tym jak oddał twojego psa? - Jest współuzależniona. Pomaganie mu jest jej nałogiem.

169

- To do kitu. Przebiega rękoma przez swoje rozczochrane włosy. - Myślę, że to dlatego nie umawiam się z dziewczynami z Holsom. Widzą mnie i chcą mnie naprawiać. Nie chcę być dla kogoś tylko przedsięwzięciem. - Co chcesz by zobaczyły? - Nie wiem. Co ty widzisz? Odwróciłam wzrok. - Na pewno nie przedsięwzięcie. Byłeś moim przyjacielem, kiedy żadnego nie miałam. Przynajmniej myślałam, że tak jest. Opadł trochę. - Byłem, Aster. Wciąż mogę nim być. - Nie. Nie możesz. - Dlaczego nie? Przez tamten pocałunek? To było całkowicie przeciętne. Żadnej chemii. Wyłącznie przyjacielska rzecz. Parsknęłam, urażona i rozśmieszona w tym samym czasie. Z wszystkim tym, co się wcześniej wydarzyło, nie myślałam za dużo o tym pocałunku, co chyba było najlepszym rozwiązaniem. Rozmyślanie o całowaniu Aidana byłoby olbrzymim błędem. Całowanie go było olbrzymim błędem. Myślałam, że to będzie inspirujące i protekcjonalne, pocałować go i odepchnąć, okazało się jednak, że było zupełnie inaczej, przypomniało mi to o czymś za czym tęskniłam. Ponieważ Jerry nigdy nie całował mnie w ten sposób. Nikt tego nie robił.

170

- Masz rację. - Pokręciłam nosem. - To było obrzydliwe. - Budziło odrazę - zgadza się ze mną. Odwróciłam się do okna, czując się trochę mniej zmęczona, jakby mój gniew został odepchnięty i zastąpiony ulgą, że ktoś dowiedział się prawdy na mój temat i nie uciekł z krzykiem w przeciwnym kierunku. Znów zauważam swoje odbicie. Tym razem się uśmiecham. Tylko troszkę.

171

ROZDZIAŁ 6 Aidan Odwiozłem Aster, zjadłem jakąś kanapkę na lunch i udałem się na swoją popołudniową zmianę do biblioteki. Biblioteka może nie wygląda na najbardziej naturalne środowisko dla kogoś takiego jak ja, ale lubię to. Jest tu cicho i mamy zezwolenie na odrabianie naszych prac domowych, kiedy nie mamy nic do roboty. To bardzo spokojny dzień i mam już wszystko przeczytane co było nam zadane, a kiedy dochodzi godzina ósma i odbijam swoją kartę, ziewam niemiłosiernie. Rzucałem się i obracałem przez całą noc, zdenerwowany perspektywą spędzenia poranka z Aster i teraz to mnie dogania. Nie kłamałem, kiedy mówiłem jej, że właściwie nigdy nie randkowałem. Co oznacza, że nie jestem dobry w umawianiu się z kobietą, która jest na mnie wściekła i zdecydowanie nie wiem co powinienem zrobić. Moje nadzieje na pojednanie malały wraz z przebytą drogą, tym bardziej, że mnie ignorowała, ale zawstydzające historie Lindo sprawiły, że była trochę bardziej skłonna do wybaczenia. Mogłem poradzić sobie bez upokorzenia, ale jego strategia zmusiła Aster do rozmowy, a tego właśnie chciałem. Nie spodziewałem się, że powie mi, że przebywała w więzieniu - wciąż staram się pogodzić myśli o Aster w więziennym pomarańczu, z Astrem, którą znałem i z Aster, którą próbowałem poznać - ale na swój sposób była to jakaś ulga. Może jeśli posiadała własne blizny, nie będzie się bała tej części mnie, którą zawsze starałem się ukryć.

172

Zwróciłem wypożyczony samochód na kampusowy parking i resztę drogi do domu przebyłem pieszo. Słoneczny dzień był wspaniały, ale brak chmur, które łagodziłyby gorąco sprawiło, że noc wydawała się mroźna. Biegłem, a kiedy oddychałem, w powietrzu unosiła się para, a kiedy dotarłem do drzwi wejściowych, dyszałem ciężko. Tak ciężko, że zdążyłem zdjąć kurtkę i buty, a później opróżnić pół szklanki wody, zanim to usłyszałem. Śmiech. Dochodzący z pokoju Jerry’ego. Przestałem pić i nasłuchiwałem ostrożnie. Znowu to samo. Piękny, kobiecy śmiech. Wszedłem ostrożnie do pokoju dziennego i spoglądnąłem w dół korytarza, ale jego drzwi były zamknięte. Jerry miał nową dziewczynę. W każdym bądź razie zakładałem, że jest nowa. Co jeśli Aster mu wybaczyła? Nasłuchiwałem jeszcze ale niczego nie słyszałem, a bez zachowywania się jak czubek i przyciśnięcia swojego ucha do jego drzwi, nie mogłem wyłapać niczego poza szmerami. To nie jest Aster, wmawiałem sobie, kiedy przepłukiwałem szklankę i szedłem korytarzem do swojego pokoju. Nie może być. Przyjęłaby go z powrotem tylko żeby się na mnie zemścić, a dzisiaj zrobiliśmy jakiś godzący progres, więc... to nie jest ona. Nasze sypialnie dzieliły ścianę, więc głosy było trochę lepiej słychać, co uniemożliwiało mi skoncentrowanie się na eseju, który powinienem napisać.

173

Wszystko co robiłem to gapiłem się na ekran laptopa, tak jakby to mogło pomóc mi słyszeć lepiej, co nie działało. Starałem się słuchać muzyki, ale na tym też nie mogłem się skoncentrować, poza tym byłem za bardzo zmęczony, więc położyłem się do łóżka, wpatrywałem w sufit, wyobrażając sobie Aster i Jerry właśnie tam, robiących to. Znowu. Wstałem i wróciłem do pokoju dziennego, włączyłem telewizję i pogłośniłem ją do czasu, gdy już nie mogłem usłyszeć niczego poza oklepanymi żartami. I kiedy myślałem, że jestem już bezpieczny, kobiecy pisk przeszył powietrze, poprzedzając głośny jęk Jerry'ego. Zakryłem twarz poduszką, kiedy rytmiczne skrzypnięcie sprężyn materaca zaczęło narastać wraz z intensywnym dążeniem do orgazmu. Nie jestem podglądaczem. Zdecydowanie wolę być uczestnikiem niż widzem. Ale wszystkie te odgłosy seksu przypomniały mi, że nie byłem z nikim od wieków, za co moje ciało mnie nienawidziło. Więc to jest karma, ponieważ mój płytki, mały plan przelecenia Aster odniósł odwrotny skutek w spektakularny sposób. Tradycyjnie odbywałem stosunek bez zbędnych uczuć - teraz mam tony skomplikowanych uczuć i żadnego seksu. Życie jest do kitu. - Jerry! Chrząknięcie. Okay, teraz jest naprawdę do kitu. - Jerry! Głośne chrząknięcie. - Tak! Pisk.

174

- Tak! Chrząknięcie. - Tak! Pisk. - Tak! Nie ma mowy żeby Jerry był tak dobry, prawda? - Zabijasz mnie! - Krzyczy. Naprawdę? Żarliwy żeński krzyk odpowiedział mi na to pytanie wraz z głębszym jękiem Jerry'ego, potem lekkie skrzypnięcie materaca, kiedy się kładli, zasygnalizowało, że skończyli. Wzdycham i zabieram poduszkę ze swojej twarzy. Jestem zazdrosny. Jestem też napalony. I nie wiem co mam z tym wszystkim zrobić. Zanim mogę to przełknąć, słyszę miękkie kroki w korytarzu, a potem szczęk włączającego się wentylatora w łazience. Chwilę później wentylator się wyłącza, ale kroki zamiast wycofywać się do sypialni, stają się głośniejsze. Wychodzi z korytarza. Rozproszone brzęczenie dołącza do chichotania publiczności w studiu i siadam nagle, gdy blondynka w zmiętej białej koszuli potyka się do kuchni, nie zauważając mnie na kanapie. Jej włosy są splątane po jednej stronie, jej długie nogi, nagie i błyszczące znikają za ladą. Otwiera drzwi lodówki; oświetlona przez wewnętrzne światło, wygląda jak bogini seksu z filmu. Ledwie podnoszę szczękę z podłogi, kiedy odwraca się z dzbankiem wody w rękach i dostrzega mnie.

175

- Oh! - Wykrzykuje, palcami jednej ręki zakrywając usta, zaróżowiona na policzkach. - Aidan. O raju. Nie wiedziałam, że tu jesteś. - Po sekundzie te palce opuszczają usta, jej seksownie miękkie wargi wykrzywiają się, kiedy jej oczy mnie przeszywają. - Jak miło znowu cię widzieć. Trzymam poduszkę na swoich kolanach jak tarczę, próbując ukryć za nią swoje przerażenie. Nową dziewczyną mojego współlokatora... jest Missy.

176

ROZDZIAŁ 7 Aster Pukanie do moich drzwi o godzinie dziesiątej w nocy nie jest niczym niezwykłym. Studenci proszący o awaryjne prezerwatywy, studenci składający skargę na kogoś wymiotującego w łazience - albo po całej łazience - i studenci proszący o więcej prezerwatyw ponieważ „zgubili” te wcześniejsze, są standardowo w menu. To co nie jest standardowe, to zobaczenie Aidana Shaw stojącego w moich drzwiach, kiedy szarpię je otwierając po szóstym pilnym pukaniu. Przez chwilę tylko się na niego gapię. Nie było go tutaj od czasu naszej kłótni, i tym razem nie jestem ubrana w wystrzałową sukienkę i obcasy. Tym razem noszę gorące, różowe spodenki i kompletnie niepasujący do tego pomarańczowy T-shirt Holsom, moje włosy wciąż są mokre od prysznica. - Wiedziałaś, Jerry posuwa Missy? - Wyskakuje, a potem wkracza do mojego pokoju bez czekania na zaproszenie. - Missy z frisbee baseballu? - Dodaje. Blondynkę, która gra na drugiej linii? Nie śpieszę się z zamknięciem drzwi, wciąż będąc odwrócona do niego plecami. Mogę coś wiedzieć na ten temat. Mogłam... przedstawić ich sobie. - Może? - Odpowiadam. Odwracam się w samą porę, żeby zobaczyć jak się na mnie gapi. - Może? - Powtarza. - Może o tym wiesz?

177

- Tylko trochę. - Coś ty zrobiła? I po co to zrobiłaś? I jak? I dlaczego? - O co ten cały szum? Jerry i ja zerwaliśmy. Może ruszyć na przód. Być może już nigdy nie będzie prawdziwie szczęśliwy, ale może próbować. - Nie potrafię stwierdzić czy żartujesz. - Fifty-fifty. Aidan pociera rękoma swoją prawdziwie zbolałą twarz. Oczekiwałam, że będzie nadal kontynuował tyradę o Missy, ale potem mnie zaskakuje. - Myślałem, że to byłaś ty - mamroczę przez palce. - Co ja? - Dzisiejszego wieczora - powiedział. - Wróciłem do domu i mogłem ich usłyszeć przez ściany, jak to robili. Skrzywiłam się. Mogłam ich sobie przedstawić, ale o tym akurat nie chciałam myśleć. - Myślałem, że może przyjęłaś go z powrotem czy coś. - Nigdy - mówię stanowczo. Aidan patrzy trochę zażenowany, a ja próbuję nie zauważać tego jak gorący jest. Jego dżinsy i buty bojowe są w porządku, ale kiedy Aidan ubiera się do pracy, kontrast białej koszuli i eleganckich spodni z jego tatuażami i włosami... To nie jest fair. Przechylam głowę, tak jakbym mogła pozbyć się z niej brudnych myśli. - Dlaczego tu jesteś? - Musiałem stamtąd wyjść - mówi. - I nie wiedziałem gdzie jeszcze mógłbym pójść.

178

Unoszę pełne wątpliwości czoło. Wiem, że ma przyjaciół, ponieważ poznałam ich na ślubie. I widziałam T.J.'a, Wesa i Brix'a na spotkaniu PPP, więc wiem, że wciąż żyją. - Dobra - mamroczę. - Po prostu chciałem tu przyjść. Wyciąga krzesło spod mojego biurka i siada na nim okrakiem, opierając swoje ramiona na jego oparciu, a brodę na swoich rękach, tak jak rozdrażnione dziecko w areszcie. - Wydajesz się całkiem zdenerwowany - komentuję, siadając na skraju łóżka. Zamykam swojego laptopa, którego używałam do gry zamiast nauki i używam pięty, by schować pod nim jakieś brudne rzeczy do prania. - Nie jestem zdenerwowany - mówi. - Jestem... zmieszany. - Z powodu swoich uczuć do Jerry'ego? Podnosi głowę i patrzy na mnie spod łba. - Z powodu Missy? - Moje serce robi maleńki, zaniepokojony prztyczek w mojej klatce piersiowej. Oczywiście dostrzegłam agresywną próbę flirtu Missy podczas frisbee baseballu, ale ani razu nie widziałam, żeby Aidan go odwzajemnił. Podejrzewałam, że jest dokładnie typem przyszłej dziewczyny, której chciałoby się uniknąć. Ale teraz kiedy ją poznałam, wiem również, że jest piękna, mądra, zabawna i praktyczna. Nie dobrze, jakby się nad tym zastanowić. Na moją obronę, to nie tak, że to planowałam. Przemierzałyśmy pieszo kampus kilka tygodni temu, gdy dostrzegła gorącego faceta i zaciągnęła mnie żeby go „obczaić”. Obczaić... Jerry'ego. To mógł być przypadek – i był – ale wciąż byłam wściekłam na Aidana, więc co byłoby lepsze żeby go ukarać jak wprowadzenie

179

Missy do jego życia? Wiedziałam, że jeżeli Missy i Jerry umówią się, to Jerry od razu wyzna swoje grzechu, więc kiedy byłyśmy same wyspowiadałam się za niego, powiedziałam Missy jak mnie zdradził, pierwszy i ostatni raz w życiu robiąc taką rzecz, że czuł się z tym tak źle, że nie ma mowy by kiedyś jeszcze to zrobił komukolwiek innemu. Jego zdrada była właściwie... dobrą rzeczą. Miałabym za co żyć sprzedając kłamstwa. I najwyraźniej, Missy kupiła jedne. - Jestem całkiem pewny swoich uczuć do Missy - powiedział Aidan. A potem sprecyzował: - Ona mnie przeraża. Ukryłam swój uśmiech. - I jest strasznie głośna podczas seksu. Skuliłam się. - Nie mów mi takich rzeczy. - Dlaczego nie? Nieszczęście kocha towarzystwo. - Jesteś nieszczęśliwy wiedząc, że Missy miała orgazm? - Nie, jestem nieszczęśliwy ponieważ ja go nie miałem. Te słowa zawisły między nami na długi czas. - Czy ty? - Zapytał delikatnie. - Miałaś... ? Powinnam mu powiedzieć, że to nie jego sprawa i nigdy nią nie będzie, ale nie mogłam nawet mrugnąć kiedy tak patrzył na mnie, tak blisko. Powolutku pokręciłam przecząco głową, nie chętnie przyznając, że nie. - Dlaczego nie? - Zapytałam po chwili. - Dlaczego nie, co? - Dlaczego ty nie... z kimś?

180

Potarł ręką o swoją szczękę, ze śladami kilkudniowego zarostu. - Cóż... - zaczął ostrożnie. - Czekałem na ciebie. Ścisnęło mnie za serce. - Czekałeś na coś, co nie istnieje. - Ty istniejesz - powiedział, podtrzymując moje spojrzenie. - Nie w sposób o którym myślałem. Ale w taki sposób... prawdziwy. Miałam czternaście lat kiedy uciekliśmy od mojego ojca i nigdy wcześniej nie miałam chłopaka. Kiedy kradłam, kłamałam i myślałem, że moje życie nie może być bardziej popieprzone, spotykałam się z kilkoma. Czasami to było dla łóżka na noc, czasami dla jedzenia, a czasami to było dla kogoś kto mówił mi, że jestem piękna i na moment do było dobre, nawet jeśli nie było prawdziwe. To było bez znaczenia. Nigdy nie powiedziałam im prawdy o moim życiu. Nigdy nie pokazałam im prawdziwej mnie. Potem trafiłam do więzienia i już nigdy nie musiałam tego robić. Mojego pierwszego roku na Holsom byłam odizolowana. Kilku chłopaków chciało się ze mną umówić, ale czułam się jak dziwak i odprawiałam ich z kwitkiem. Zostałam latem na kampusie i pracowałam w jednej ze szkół języków obcych, co było połączeniem skrajnej samotności i inspiracji, kiedy ci studenci przyjeżdżali do nowego kraju, uczyli się nowego języka i zyskiwali nowych przyjaciół, chciałam robić tak samo. Uczyłam się języka studentów i poznawałam ten całkiem nowy dla mnie świat, zachowywałam pozory jakbym tu należała i modliłam się o to by ostatecznie przekonać siebie, że to był mój dom. Potem poznałam Jerry'ego i on sprawił, że iluzja stała się rzeczywistością. Myślałam, że jeżeli on to kupił, to wszyscy inni też mogli. Że ja też w końcu w to

181

uwierzę. Dopóki nie pojawił się Aidan. Po raz pierwszy nie czułam przebłysku wściekłości, gdy przypomniałam sobie co zrobił. Nigdy nie będę za to wdzięczna, ale może zaangażowanie Aidana było tylko katalizatorem, sposobem na przyspieszenie zakończenia związku, który zawsze miał swoją datę ważności. Aidan jest jedynym facetem w moim życiu, który widział mnie całą. Osobę, którą byłam i osobę, którą chciałam być oraz osobę, którą byłam teraz. I z jakiegoś powodu, wciąż na mnie patrzył. To przerażało. Jakby wyczytywał wszystko z mojej twarzy, wstał i wyciągnął ramiona nad swoją głowę, ukazując jasnobrązowy pas skóry nad paskiem jego spodni. Widziałam o wiele więcej tego dnia na basenie, ale wtedy myślałam o utopieniu go, a nie o rozebraniu. Teraz czuję, że mój uśpiony odruch przebaczania wraca, a wraz z nim moje hormony, które razem zaczynają mówić, „Zróbmy to”. - Powinienem iść - mówi cicho. Jego

oczy

pociemniały,

tak

jakby

toczył

jakąś

wewnętrzną

wypowiadając słowa, których wcale nie ma na myśli. - Tak - zgadzam się, ponieważ muszę, nie dla tego, że chcę.

bitwę,

182

ROZDZIAŁ 8 Aidan - Jestem wolny! - Woła Wes. Rzucam piłkę na drugą stronę boiska. On łapie ją jedną ręką i oddaje rzut. - To jest gra! - Wykrzykuję, przybijając piątkę z kolegą z drużyny. Brix łapie piłkę, podbiega do kosza i robi wsad. Przez całą grę biegał dookoła boiska. Na początku myślałem, że to strategia jego i T.J.'a, którą chcieli wypróbować, próbując skołować mnie i Wesa, ale teraz myślę, że to coś zupełnie innego. Wygląda jak tygrys wypuszczony ze swojej klatki, który robi co w jego mocy, by spalić nadmiar energii zgromadzonej, kiedy był zamknięty. Złapaliśmy butelki z wodą ze swoich toreb i usiedliśmy na skraju boiska, przyglądając się Brix'owi, który ćwiczył swoje dwutakty. - Wie, że gra się skończyła, prawda? - Wymamrotał T.J., dołączając do nas. - Hey! - Biorę wodę Brix'a i rzucam mu ją, kiedy się obraca. - Zrób sobie przerwę! Łapie wodę, rzuca ją do kosza i łapie zanim ta sięga ziemi. Potem odbija piłkę z powrotem do Wesa i siada pośrodku boiska. - Co się dzieje? - Pyta T.J. - Coś cię gryzie? Brix kładzie się na plecach i patrzy w niebo. - Samo życie, stary. Wymieniamy między sobą spojrzenia i dołączamy do niego na betonie.

183

- Jak tam żona? - Pyta Wes. - Nie widzieliśmy cię za często odkąd się ożeniłeś. - Jestem po prostu zajęty - odpowiada Brix. - Musieliśmy pomalować dom, potem go przemalować, wybrać kanapę, znaleźć odpowiedni stolik kawowy, odwiedzić dziewięć tuzinów galerii w poszukiwaniu odpowiedniego dzieła sztuki, który zawiesimy nad kominkiem... - Masz kominek? - Wykrzykuje T.J. - Masz dzieła sztuki? - Dodaję. - Teraz mam. - Lubisz to? - Pyta Wes. - Kominek jest okay. Sztuka okropna. - A co powiesz o byciu żonatym? Czy to jest okay? Podpiera się na jednym łokciu i wyciera twarz w rąbek przepoconego T-shirtu. - Jest wspaniałe - w końcu odpowiada. - Wiem, że wszyscy mówią, że jesteśmy za młodzi... - Jesteście - przerywa mu T.J. Brix go ignoruje. - ...ale kiedy to czujesz, to czujesz. I czujesz, że to jest właściwe. Głupia geko sztuka i wszystko pozostałe. Wes drapie się po uchu. - Masz na myśli art deco? - Nie. Obraz przedstawia trzymetrową rzeźbę koralikowego gekona. - Dlaczego? - Nie mam pojęcia, stary. Rozważamy to przez moment.

184

- A co z tobą? - Pyta Brix, kopiąc w moją stopę. - Przyprowadziłeś randkę na mój ślub. Jaka się kryje za tym historia? Koncentruję się na próbie podkręcenia piłki na jednym palcu. - Żadna. Jesteśmy przyjaciółmi. - Jest zbyt gorąca żeby być twoją przyjaciółką - zauważa Wes. - Ona może myśleć o tobie jak o przyjacielu, ale to nie może być wszystko czego ty chcesz. Co to było, to co mówiłeś na weselu? Jeszcze nie? Waham się. Jedną rzeczą jest omawianie przelotnej przygody, która nic nie znaczyła; zupełnie czym innym jest rozmowa o kimś, kto znaczy dla ciebie całe mnóstwo. Na szczęście, Brix wyskakuje i ratuje mnie. - To lepiej, że najpierw zostaliście przyjaciółmi - mówi. - Jest więcej za linią, kiedy ją przekroczysz, a jeśli to wypali, to będzie niesamowite. Zyskasz przyjaciela i zyskasz seks. - Mam przyjaciół. Szukam tylko seksu. - Prycha T.J. Wybuchają śmiechem, a ja się wyłączam, ponieważ zastanawiam się nad tym co powiedział Brix, o przekraczaniu linii. Przyjaźniłem się z Aster przez prawie trzy miesiące. Pocałowaliśmy się, podróżowaliśmy razem, pokonywaliśmy swój strach, graliśmy razem, jedliśmy lody, stoczyliśmy walkę, przygotowywaliśmy... Zasadniczo byliśmy w związku, tylko nie sypialiśmy ze sobą. To więcej niż kiedykolwiek miałem z kimkolwiek, wciąż jednak chciałem więcej. Lubię Aster. Zależy mi na niej. I pragnę jej.

185

Potrzebuję nowego planu.

186

ROZDZIAŁ 9 Aster Mogę policzyć na palcach jednej dłoni ilość otrzymanych listów w tym roku, więc kiedy idę wzdłuż skrzynek do windy, muszę dwa razy zerknąć w tamtą stronę, gdy widzę biały róg koperty wystający z mojej przegródki. Wyciągam z kieszeni klucze i chwytam kopertę, wpatrując się w odręcznie napisany adres zamieszkania. Zaadresowany jest do Aster Lindsey w Holsom College, potem napisane jest miasto i stan. Żadnego kodu pocztowego. Żadnej nazwy budynku ani numeru pokoju. Ale jest na nim stempel, więc musiał tutaj dotrzeć drogą służbową. Nie wiem dlaczego czuję się zdenerwowana, ale kiedy tylko odrywam górę koperty podczas jazdy windą, moje serce zaczyna mocniej bić. Kto mógłby napisać do mnie list? Nie mam żadnych znajomości korespondencyjnych z więzienia. Nie mam nikogo. Już w swoim pokoju, zamknęłam za sobą drzwi i usiadłam na skraju łóżka, po czym otworzyłam kopertę. Potem, drżącymi palcami, wyciągnęłam ze środka pojedynczą kartkę papieru w linie. Aster, czytam. To ja. Składam papier na pół, a potem jeszcze raz, wpycham z powrotem do koperty i upuszczam go na podłogę jakby był opętany, a składanie go w ten sposób miałoby w czymś pomóc.

187

To od mojego ojca. Wiedział, że jestem w Holsom, ponieważ kiedy zostałam przyjęta do szkoły, nie mogli wysłać dokumentów rejestracyjnych do więzienia i musiałam im podać adres stałego zamieszkania. Nie wiedziałam, gdzie mieszka moja matka, więc dałam im adres taty, a on przekazał dokumenty dalej. Żadnej wiadomości, żadnej notatki, tylko stempel na znaczku po prawej stronie koperty, zaadresowanej do więzienia. Nie miałam pojęcia dlaczego chciałby kontaktować się ze mną teraz, a jeśli maleńki pot spływający mi po plecach, płytki oddech i delikatny ataku serca są jakąkolwiek wskazówką, nie chciałam tego wiedzieć. Widziałam go tylko raz od nocy, gdy uciekliśmy z moją mamą i Ramsayem. Nie mieliśmy dość pieniędzy by wyjechać daleko, dlatego właśnie żyliśmy po przeciwległej stronie miasta i poruszaliśmy się drogami, którymi wiedzieliśmy, że on nie odwiedza. Mniej więcej rok po tym jak odeszliśmy, wychodziłam z apteki z kartą wartości dwustu dolarów na moje nazwisko, gdy prawie weszłam w niego na parkingu. Przytrzymał mnie za ramiona, utrzymując na mnie swoje spojrzenie, kiedy podniosłam na niego wzrok w przerażeniu. „Uważaj” powiedział, potem mnie puścił i odszedł, w ogóle mnie nie rozpoznając. Zgniotłam kopertę i rzuciłam ją w kierunku kosza na śmieci, stojącego przy biurku. Odbiła się od brzegu i przeturlała pod kaloryfer, czając się w cieniu, stając się metaforą dla mojej tragicznej przeszłości. Wyciągnęłam podręczniki ze swojej torby i zaczęłam czytać. Teraz to jest moje życie. Wszystko się zmieniło. Wszystko stało się lepsze. Żyję teraźniejszością, a nie przeszłością.

188

*

*

*

- Żadnej odpowiedzi -powiedział Jim, kilka dni później. Aidan i ja siedzimy naprzeciw niego w biurze PPP, kiedy przeglądał swoją skrzynkę mailową. Naszym następnym zadaniem ma być przeprowadzenie wywiadu z obecnym studentem PPP o jego doświadczeniu, ale do tej pory nie udało się nam znaleźć nikogo skłonnego do rozmowy z nami. Jim wysłał nawet masowe e-maile z zapytaniem o ochotników, przekupując ich obietnicą wliczenia przesłuchania jako jeden z ich kredytów, ale nie było żadnych chętnych. Nawet przyjaciele Aidana nie chcieli pomóc. Ja, oczywiście, nie miałam przyjaciół. Przyjęcie do programu jest powodem do dumy, ale pozostawia również silne piętno po przyznaniu się do tego. Holsom jest miłą uczelnią z miłymi dzieciakami, a miłe dzieciaki nie kradną samochodów, albo nie idą do więzienia, albo nie robią czegokolwiek co zrobił każdy w tym programie. Nie jest żadną tajemnicą dlaczego nikt nie chce współpracować - ja na pewno nie zgodziłbym się usiąść przed kimś i odpowiadać na pytania o moim życie. Nie żebym jakieś miała. - Co jeśli przeprowadzimy wywiad z kimś nowym? - Spróbowałam. - Z kimś kto przybył w zeszłym roku. Możemy porozmawiać o tym jak sobie radzi... obecnie. Jim uśmiechnął się łaskawie na mój słaby wysiłek, ale nie odpuścił. - Rozmawialiście już z Lindo, to jest nasz przeszły składnik. Chcemy, by dzieci weszły do programu w przyszłym roku, i dostrzegły takie same imiona i twarze jak z kampanii wokół kampusu. Muszą zobaczyć, że bycie tutaj to powód do dumy i osiągnięcie, a nie tylko koncepcja. Pojawią się tu z pretensjami do całego świata i

189

naszym zadaniem jest zredukowanie tego do poziomu, aż nie będzie to już przeszkodą, która je powstrzyma. Aidan siedział niespokojnie obok mnie. - Najwyraźniej każdy wciąż ma w sobie tego część skoro nie chcą nawet rozmawiać w zamian za kredyt współpracy - zauważyłam. - A jeśli program powinien być anonimowym, nie możemy zmusić nikogo do pomocy. - Masz rację - powiedział Jim. - Nikt nie może być zmuszony. - Potem spojrzał między nami znacząco. - Do czego zmierzasz? - Masz plany po ukończeniu studiów, prawda, Aster? Chciałabyś pójść do szkoły prawniczej? - Uh-huh. - A ty Aidan? Masz jakieś plany? Wzruszył ramionami, wyglądając jak dziecko w biurze dyrektora. - Nie zastanawiałem się jeszcze. Jim złączył ręce na swoim biurku. - Jak już wiecie, dopóki spełniacie wymagania rekrutacyjne, program Promise & Potencial pokrywa koszty waszych czteroletnich studiów. Koszty studiów podyplomowych będziecie musieli pokryć sami. - Wiemy. Ale... Siadam trochę prościej w swoim fotelu. Odkładałam każdego grosza jakiego mogłam, żeby pokryć koszt trzyletnich studiów prawniczych, ale nie było tego wiele. Dodając do tego fakt, że nie posiadałam żadnej własności, ani nie miałam

190

możliwości zaciągnięcia pożyczki, to nie pozostawiało mi wiele opcji. Ale jakaś mogła się właśnie pojawić. - Są dotacje - mówi Jim. - Dla osób, które wyróżniają się w programie. Dla osób, których nadzieja i potencjał byłyby ograniczone przez czteroletnie studia. Czasami jesteśmy w stanie wykłócić się o taką dotację dla studenta, ale ciężko ją zdobyć i są też inne osoby, gotowe zrobić wszystko dla takiej okazji. Aidan wiercił się na swoim miejscu. Już wiedziałam co kombinował Jim, ale jednak chciałam to sprawdzić. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Mówię, że nie możemy zmusić nikogo do udzielenia wywiadu, ale może mogę skusić ciebie. Wybij piłkę poza boisko, a ja szepnę dobre słowo. - A przez wykopanie piłki poza boisko masz na myśli... - Bądź osobą udzielającą wywiadu - mówi Jim. - Byłabyś wielkim rzecznikiem dla programu, Aster. Jesteś bystra, przyjacielska... Aidan znowu się kręci, coraz bardziej skrępowany. - ...jesteś rodzajem nadziei, której te dzieciaki potrzebują. Światełkiem na końcu tunelu. Nadzieją i potencjałem, które chcieliby widzieć w sobie. Wiem, że proszę cię o wiele. Wiem, że każdy ma swoją przeszłość i czasami ta historia nie pasuje do życia, które staramy się prowadzić. Ale nie masz się czego wstydzić - nikt z was. Jesteś tu z ważnej przyczyny. Aidan wpatrywał się w swoje wytatuowane knykcie. Ostra jazda. Zamykam oczy i zbieram się na odwagę. - Okay - słyszę jak mówi Aidan, zanim ja mogę to uczynić. - Ja to zrobię.

191

Otwieram gwałtownie oczy. W wyrazie twarzy Jim'a, mogę zobaczyć własne zaskoczenie. - Ty? - Powiedział. - Aidan? - Tak. - Aidan zerka na mnie, potem wstaje, sygnalizując, że to koniec spotkania. - Zrobimy ten wywiad. Nie ma problemu. Dzięki za poświęcony nam czas. Szybko żegnam się z Jim'em i śpieszę za Aidanem, który wyszedł już z biura i szedł pustym korytarzem w stronę schodów. - Hey - mówię, sięgając do jego ramienia, kiedy go doganiam. - Co ty robisz? - Chcę tylko dokończyć wywiad. Żadna wielka sprawa. - To dlaczego idziesz tak szybko, skoro to żadna wielka sprawa? - Ponieważ mam plany dla nas. Zatrzymałam się. - Dla nas? Wykrzywia usta i przebiega dłonią przez rozczochrane włosy, słowo OSTRA widnieje wzdłuż jego knykci. - Tak - powiedział. - Myślałaś, że robię to ponieważ jestem miłym facetem? Zrobię to, ale musisz mi dać coś w zamian.

192

ROZDZIAŁ 30 Aidan - Film? - Zapytała Aster, kiedy zbliżaliśmy się do kina. - To jest to coś wielkiego? - A co? - Przytrzymałem jej drzwi. - Spodziewałaś się czegoś perwersyjnego? Zacisnęła swoje usta. - Nie. - Wyciągnij swoje myśli z rynsztoka, zboczeńcu. Mówiłem ci. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Próbowała to ukryć, ale widziałem jej uśmiech, który wciąż na mnie działał. Macham na nią. - Chodź. Kill Glory 5 zaczyna się za dwadzieścia minut. Chcę zobaczyć zapowiedzi. Nie byłem na popołudniowym seansie od czasu, kiedy mój tata zabrał mnie na Epokę Lodowcową. Nie pamiętam nic z filmu, pamiętam tylko jaki byłem podekscytowany samym przebywaniem tam. Nie wiedziałem wtedy, że zabrał mnie na film, by wyciągnąć mnie z domu, podczas gdy jacyś faceci zabierali nasze meble z salonu. - Nawet nie widziałam Kill Glory jeden, dwa, trzy albo cztery - martwi się Aster. - Mam nadzieję, że nadążę. - Wyjaśnię ci wszystkie skomplikowane części.

193

Kupiłem nasze bilety, ignorując próbę oddania mi połowy należności. W końcu, zmusiłem ją do przyjścia tutaj. Najmniej co mogę zrobić to zapłacić. To nie tak, że rycerskość kompletnie wymarła. Zamawiamy jakieś przekąski i Aster dźga mnie w brzuch swoim łokciem, by zapłacić za nas kasjerowi zanim ja mogę zrobić to jeszcze. W porządku, może jednak rycerskość wymarła. - Kurwa - oddycham chrapliwie, zgarbiony, kiedy niosę popcorn i napój w dół korytarza w kinie. - Jesteś wredną randką. Obejmuje ustami słomkę i ssie, wciągając policzki. - Kto, ja? - Pyta, zlizując zabłąkaną krople napoju z wargi. Robię krok. Ponieważ to popołudniowy seans, a film jest już wyświetlany od jakiegoś czasu, kino w większości jest puste, tylko kilka osób porozrzucanych jest po sali. Zajmujemy miejsca na końcu, te same, które zarezerwowałem na naszą pierwszą nocną randkę, tą która nigdy się nie odbyła. Gdy tylko usiedliśmy rozległ się przerażający dźwięk, a Aster podskoczyła. - Cholera - wymamrotała, rzucając swój popcorn w moje ramiona, kiedy ona szarpała się z torebką by wyciągnąć telefon. Miałem właśnie zacząć żartować z tego, kto mógłby dzwonić do niej o tej porze, ale zrezygnowałem, kiedy zobaczyłem jej twarz, oświetloną światłem z ekranu telefonu. Nie mogłem dostrzec numeru na wyświetlaczu, ale napięcie jej szczęki i nagły grymas na jej twarzy mówił mi, że to nic dobrego. - O co chodzi? - Pytam jak tylko wyłącza telefon i wpycha go z powrotem do torby.

194

- O nic - mamrocze, odbierając swoje jedzenie i osuwając się na swoim miejscu. Wepchała garść prażonej kukurydzy do buzi i skupiła uwagę na ogłoszeniu samochodowym grającym z góry. - Wygląda jednak na coś - mówię, działając ostrożnie. Odkrycie, że jasna i błyszcząca fasada Aster skrywa siedem lat wgnieceń i zniszczeń, pokazał mi, że jesteśmy bardziej podobni niż myślałem. Większość z samochodów, które ukradłem została rozebrana dla części, ale był pewien samochód, który ponownie wyposażyli i odsprzedali jakiemuś nabywcy, który nie zadawał zbędnych pytań. Ilekroć widziałem odnowione samochody, przyglądałem się lakierowi, felgom i nowym częścią, od razu rozpoznając oryginał. Nie ważne jak dobrą przykrywkę stosujesz, nigdy całkowicie nie da się zetrzeć przeszłości. - Nie. Nic. - Masz kłopoty? Napotkała moje spojrzenie. - Nie. Siedzieliśmy cicho przez kilka minut, wchłaniając ogłoszenia w sprawie kart kredytowych, planów taryfowych i dużej ilości napojów bezalkoholowych, gdy nagle Aster zapytała: - Dlaczego zgłosiłeś się na ochotnika do wywiadu? Oczywistym jest, że zrobiłem to dla niej. Zrobiłem to, żeby ona nie musiała. Tak więc dalej mogła być tak bystra i błyszcząca jak chciała, bez przyznawania, że wewnątrz ukrywa jakieś blizny. Ale oczywiście nie mogę tego powiedzieć. - Żeby wyjść ze spotkania. Nienawidzę spotkać. - Mogłeś to powiedzieć przed spotkaniem. Wtedy może nie byłoby go w ogóle.

195

- Miałem nadzieję, że Jim potrafił znaleźć nam jakąś ofiarę. - Martwisz się? - Że twoje pytania będą perwersyjne? Oczywiście, że tak. Uśmiecha się. - Obiecaj mi, że będziesz grała czysto - mówię. - Co najmniej do... - Byłeś kiedykolwiek z taką... kobietą? - Pyta nagle. - Z baru? Jak Sindy? Ten wielokropek oznacza „prostytutkę”, ta luka w pytaniu wydaje się być równie niebezpieczna, jak olbrzymia dziura w ziemi, z gniazdem wijących się żmij w środku. - Nie wiedziałem, że wywiad zaczyna się właśnie teraz - staram się jakoś wykręcić. Aster tylko się wpatruje, czekając na odpowiedź. - Nie - mówię w końcu, ostrożnie krążąc wokół tej dziury. - Oczywiście, że nie. - Znała cię - mówi Aster. - Nie byłeś jakimś tam facetem, który pojawił się tamtego dnia i zapłacił jej. Mówiła, że znacie się od dawna. Okazuje się, że obok tamtej dziury była inna, do której wpadłem głową w dół. - Od trzech lat - przyznaję, drapiąc ręką swój podbródek, trochę zażenowany. - Poznałem ją, kiedy tu przyjechałem. Nie znałem nikogo i byłem przekonany, że nigdy nie zdobędę żadnych przyjaciół, więc poszedłem do baru ze swoim fałszywym dowodem, mając zamiar się upić i zapomnieć o swoich problemach. - Ale tego nie zrobiłeś? - Cóż, częściowo. - Nikt poza Sindy nie znał tej historii; ubłagałem ją żeby nikomu jej nie powtarzała. - Strasznie się upiłem, spadłem ze stołka i straciłem przytomność. Gdy się obudziłem, leżałem na podłodze na tyłach, przykryty kocem.

196

Słyszałem, jak Sindy uprawiała seks z jakimś facetem. Wtedy nie wiedziałem, że był jej klientem. Zostałem tam do czasu gdy wyszedł, a ona wtedy powiedziała, „Możesz teraz już wyjść”. Aster skuliła się. - Okay, myślałam, że moja rewizja osobista w więzieniu była gorszym momentem, ale ty chyba właśnie to przebiłeś. - Było jeszcze gorzej. Zmusiła mnie, żebym zapłacił za czas, który zmarnowała na przekonywanie kierownika, by nie dzwonił na policję - albo po karetkę - a kiedy oddałem jej całą gotówkę, którą miałem w portfelu, zrozumiałem, że chociaż wcześniej mogłem sięgnąć dna, to odkryłem również nową głębię. Więc nie ma tego złego.... - I zacząłeś się przyjaźnić z prostytutką. - Jest tak naprawdę bardziej jak wredna ciotka. Dlatego wolę iść na drinka do „Libacji” zamiast do któregokolwiek z innych miejsc w kampusie. Kiedy tam jestem, mam kogoś kto upewnia się, że nie przekraczam granicy. - Czy kiedykolwiek płaciłeś za to? - Odpowiem na twoje pytanie, jeśli ty odpowiesz na moje. - Nigdy nie zatrudniłam żigolaka. - Jesteś pewna? Ponieważ ta randka kosztuje cię trzysta dolarów. - Co za zdzierstwo. To ja powinnam była wybierać film. - Nigdy za to nie płaciłem - powiedziałem. - Lindo mógł się wyśmiewać z moich długich włosów, ale to był hit wśród lasek. Aster zaśmiała się i zjadła inną garść popcornu. - Mogłam go poprosić żeby wysłał mi to zdjęcie.

197

- Za późno. Już go przekupiłem żeby tego nie robił. - Cholera. - W każdym bądź razie. Moje pytanie. Unosi brwi i czeka. - Dlaczego nigdy nie słyszałem, żebyś jęczała tak jak robi to Missy, kiedy dochodzi? Jeśli z Jerry'ego taka mega gwiazda w łóżku, jak mogłaś pozostawać taka cicha? Aster opadła szczęka, kawałek popcornu między jej palcami utkwił zaledwie milimetr od swojego celu. - Aidan! - Wykrzykuje, obracając się wokoło, tak jakby którykolwiek z czterech ludzi na sali mógłby podsłuchiwać. - To nie twój interes. - To dlatego, że jest kiepski w łóżku, prawda? A Missy udaje? Dla własnych korzyści? - Boże, jesteś taki zarozumiały. - A może było ci tak dobrze, że twoje krzyki były tak wysokie, tak głośne, że ludzkie ucho ich nie wychwytywało? - Tak, to dlatego tyle psów przybiegało na parking pod blokiem - mówi sucho. - Każdej. Jednej. Nocy. Wiele razy. Wiem, że kłamała, ale wciąż mnie to dotyka. Wciąż zastanawia mnie jak wygląda Aster, kiedy dochodzi, jakie dźwięki wtedy wydaje, jakie rzeczy może lubić. - Dlaczego nie przyprowadziłeś nikogo? - Zapytała. - Jerry mówił, że nigdy nie miałeś gości. - Ponieważ to ciebie chciałem - powtarzam. - A nie kogoś innego. - Nie znałeś mnie - powiedziała. Zresztą, wcześniej też tak mówiła. Tak jakby

198

nie wierzyła, że obraz, który przedstawiała mógłby być rzeczywiście prawdziwy. Być może go kreowała, ale to wciąż ona. W każdym bądź razie, część jej. Powierzchowna część, która ukrywa tą głębszą, bardziej interesującą. Którą wciąż chce ukrywać. - Teraz cię znam. Przygryza swoje wargi, a ja znam już kolejne pytanie. Wiem, że chce zapytać czy wciąż ją pragnę, czy odkrycie tej głębi zmieniło moje uczucia. - I? - Pyta cicho, bawiąc się swoją słomką. Wtedy zaczyna się film, a my podskakujemy na naszych siedzeniach, przestraszeni przerażająco głośnym krzykiem Glory, bohatera filmu, który upada na krwawą stertę na ziemi, w sposób, w jaki zaczyna się każdy film z serii. „Kurwa” - mamrocze Glory, trzymając rękę na mózgu wyciekającym z pęknięcia w swojej czaszce. Siedzi i rozgląda się dookoła Times Square. - „Znowu to samo”. Kątem oka widzę, jak Aster krzywi się z przerażenia. Sięgam nad podłokietnikiem, odnajduję jej rękę na jej udzie i przeplatam swoje palce z jej. - Co ty robisz? - Wyszeptuje, wpatrując się w nasze połączone dłonie. - Trzymam cię – odszeptuje.

199

ROZDZIAŁ 31 Aster Postanowiłam, że zrobimy wywiad w kącie mojego pokoju w akademiku, krzesło ustawiłam przodem do łóżka, zasunięte zasłony tworzyły tło, więc nic nie rozpraszało poza blado zieloną pościelą. Odsunęłam krzesło sześć stóp dalej od pierwszego miejsca, i ułożyłam na nim notatnik oraz pióro. Przebywanie tak blisko Aidana, w pojedynkę w moim pokoju, będzie trudne. Może powinnam odsunąć zasłony, bym mogła się skupić na czymś innym niż jego twarz, ramiona, tatuaże... Zadzwonił mój telefon, strasząc mnie nie miłosiernie. Staram się go ignorować, ale przenikający dźwięk sprawia, że klnąc podchodzę i chwytam go z biurka, spoglądając na ekran. Znów zastrzeżony numer. Nie odbieram, a oni nie zostawiają wiadomości głosowej. Nigdy tego nie robią. Nagłe pukanie do drzwi straszy mnie jeszcze raz. - Kurdę - mamroczę, odkładając telefon i śpiesząc się by odblokować zamek. Aidan czeka na korytarzu. Nie powinno mnie to dziwić; spodziewałam się jego przyjścia. Czekałam na niego. Ale to wciąż w jakiś sposób sprawia, że odczuwam to jak niespodziankę, tak jakbym za każdym razem kiedy go widzę, znajdywała coś niespodziewanego. Dzisiaj tym czymś są lody. - Wchodź tutaj z tym - mówię, cofając by go wpuścić.

200

- Tobie też dzień dobry - odpowiada. Ma na sobie dżinsy i czarną koszulkę Henley7 , która przylega do jego szerokich ramion i pasa, jego włosy są trochę za długie i trochę zbyt niechlujne, przypominając każdemu, że po prostu o to nie dba. A dba. Sięgam po jedno z dwóch dużych pudełek, które trzyma w rękach, ale odsuwa je poza mój zasięg. - Co się dzieje? - Pytam się, z rękoma na biodrach i oczami na lodach. - Tak sobie myślałem - zaczyna. - Uh-oh. - Nawet nie wiesz o czym sobie pomyślałem. - O twoich włosach? Zatrzymał się. - O swoich włosach myślałem tylko przez minutkę. Resztę czasu poświęciłem na myśleniu o tobie. - Będę potrzebowała tych lodów w tej chwili. - Masz ten sam wyraz twarzy, który miałaś w kinie, kiedy zadzwonił twój telefon. Co się dzieje, Aster? Czy ktoś cię niepokoi? - Tylko ty. Wezmę łyżki. - Myślałem także... - dodał kiedy brałam łyżki z regału i podałam mu jedną w zamian za duże piwo - ...o tym jak mi ulżyło po naszej rozmowie o Sindy. - Naprawdę? - Tak. To była naprawdę żenująca historia i myślałem, że poczuję się

7

Chodzi o taką koszulkę :-) Ja je uwielbiam na facetach ;-)

201

upokorzony po tym jak ci ją opowiedziałem, ale tak nie było. Zamiast tego było tak, jakby wypowiedzenie tego głośno, pozwoliło mi dostrzec, że nie było to wcale takie złe jak myślałem. - To było złe, Aidan. Zignorował to. - I na basenie kąpielowym, gdy zanurzyłem się pod wodę, to była najbardziej przerażająca rzecz jaką kiedykolwiek zrobiłem. Ale byłaś tam dla mnie. - Zabrałam cię tam, żeby cię utopić. - Ale tego nie zrobiłaś i to się liczy. Ponadto należy zapamiętać, że jesteś psycholką. Zjadłam trochę lodów. To jest droga rzecz, jedna z tych, których nie kupuję. - Po za tym - kontynuował - Właśnie pomyślałem, że byłaś tam dla mnie, więc jeśli chcesz, ja mogę być tu dla ciebie. - Jesteś tu. - Wiesz co mam na myśli. Stoimy pośrodku mojego pokoju, jedząc z oddzielnych dużych pudełek lodów. Moje są waniliowe, moje ulubione, podczas gdy nazwa na opakowaniu tych Aidana składa się z trzech długich linijek. Są tam ciasto czekoladowe, masa ciasteczkowa, a nawet placek wiśniowy. Kiedy poznałam Jerry'ego, pomyślałam, że był najmilszym facetem, jakiego kiedykolwiek znałam. Żeby być sprawiedliwym, nie otaczało mnie wielu miłych ludzi przez ubiegłe lata, ale był tak niezwykle miły i szczery, że przekonałam samą siebie, że był tym czego potrzebowałam. Ale nie był. To było.

202

- Myślę, że mój ojciec stara się ze mną skontaktować - słyszę siebie jak mówię. Aidan uniósł brwi. - Rozmawiałaś z nim? - Nie odebrałam. Nie zostawił żadnej wiadomości głosowej. Numer jest zastrzeżony, więc nie mogę go zidentyfikować. - Dlaczego więc myślisz, że to jest on? - Ponieważ napisał do mnie list. - Siadam na brzegu łóżka i obracam lody w dłoniach. Aidan opiera się o biurko. - I? - Nie przeczytałam go. Nie miał adresu zwrotnego, więc go otworzyłam, a kiedy zobaczyłam, Aster, to ja, przestałam czytać dalej. - Gdzie ten list? - Aidan, boję się. Przestaje jeść i zastanawia się nad tym, potem bierze kolejny kęs. - Czego? - Tego... Tego... Ciągle patrzę jak łyżka wsuwała się i wysuwa z jego ust, co nie pozwala mi zebrać myśli. Potrząsnęłam głową. - Tego co mogę znów poczuć. Tego, że przeszłość znów wkradnie się do mojego życia. List jest jak portal... Uciekłam od tego wszystkiego. To jest już za mną. Nie mogę tego zrobić. Nie mogę. Może pewnego dnia będę na to gotowa, ale jeszcze nie teraz.

203

Patrzył na swoje buty. - Wiem co masz na myśli - mówi, liżąc grzbiet swojej łyżki. - Trzy lata w tym miejscu, a czasami jak widzę samochód to dokładnie wiem jak odblokować jego zamek, odpalić go, ile jego części są warte. To czasami kusi. - Naprawdę lubiłeś kraść samochody? - Nie. Głupie, prawda? Po prostu lubiłem coś robić. Czuć, że coś robię. Coś ważnego. - Teraz robisz coś ważnego. - Proszę cię, tylko mi nie przypominaj o moich nadziejach i potencjale. - Miałam na myśli przyniesienie mi lodów. Zaczerwienił się. - Oh. - Potem nałożył na łyżkę mieszankę jaką dla siebie wybrał i ruszył z tym do mnie. - Chcesz się zmierzyć ze swoim strachem? - Nie boję się lodów. - Udowodnij. - To głupie. On tylko uniósł brew w wyzwaniu. Naprawdę wolałabym niczego nie udowadniać, ale nie mogłam się teraz wycofać, więc położyłam swoje pudełko na stoliku nocnym i wstałam, pokonując dzielącą nas przestrzeń, najodważniej jak mogłam. Z dzielącą nas stopą, z łyżką wiszącą w powietrzu przed moimi ustami, spojrzałam na Aidana. Jego ciemne oczy wpatrywały się we mnie. Rozczochrane włosy opadały mu na czoło. Wytatuować knykcie owinięte były wokół rączki. Jazda. Moje spojrzenie przemknęło w górę na niego. Wciąż się we mnie wpatrywał.

204

Może czekał, aż w końcu wezmę od niego lody. Albo może nie. Sięgnął do tyłu i odłożył swoje pudełko, uwalniając rękę, którą położył na moim biodrze. Jest taki ciepły, czuję gorąco jego dłoni przez moje dżinsy i koszulkę, czuję jak się rozprzestrzenia, przypominając mi w ten sposób, że lubię to uczucie. Że lubię to. Że tęsknię za tym. Kropla lodów spada na podłogę, lądując w maleńkiej przestrzeni, między naszymi stopami. - Uh-oh - powiedział Aidan. - Lepiej to zjedz. Spojrzałam na jego usta. - Albo ja mogę to zjeść - zaoferował. - Jeśli chcesz.

205

ROZDZIAŁ 3 Aidan Pocałowałem ją. Nawet o tym nie myślałem, po prostu zrobiłem to instynktownie. Przesunąłem rękę z jej biodra na zewnętrzną część jej rąk, potem w górę ramienia na szyję, aż w końcu zawinąłem palce na jej karku. Nie poruszyła się, nie odwróciła od moich ust, a delikatne trzepotanie jej rzęs było ostatnią rzeczą, którą zobaczyłem zanim moje wargi dotknęły jej. Wydała maleńki dźwięk, gdy nasze usta się dotknęły i poczułem jak zaczęła drżeć, jakby fala podniecenia przetoczyła się z jej ciała do mojego. Sięgam za siebie żeby włożyć łyżkę do pudełka z roztapiającymi się lodami, tylko w pięćdziesięciu procentach pewny, że udało mi się to zrobić i na sto procent pewny, że w ogóle mnie to nie obchodzi. Chwytam w obie dłonie jej twarz, czuję jak jej jedwabiste włosy drażnią moje palce, czuję miękkość jej ust, jej piersi napierające na moją klatkę piersiową. Końcówką języka dotyka mojej dolnej wargi w tej samej chwili, w której podnosi rękę i muska dłonią mój policzek, a ja odskakuje, jakbym był rażony prądem. Aster skomle zaalarmowana. - Co... co się stało? - dopytuje, kurczowo trzymając jedną rękę na swojej piersi. - Czy to była mysz? Powiedzieli, że pozbyli się ich wszystkich... - Ja... - ukrywam twarz w swoich dłoniach. Jestem kurewsko zażenowany.

206

Oczywiście, nie było żadnej myszy. To była Aster. - Aidan? - pyta, podchodząc do przodu. Z wahaniem wyciąga rękę i palcami dotyka mojego nadgarstka. - Wszystko w porządku? Czy ja... zrobiłam coś? Spoglądam na nią między swoimi palcami ale widzę, że nie wyśmiewa się ze mnie, nie jest krytyczna albo obłudna. Ona autentycznie nie wie. - Myślałem, że chciałaś mnie spoliczkować - przyznaję. Jej szczęka opada i przez długą chwilę tylko się na mnie gapi. Potem zaczyna się śmiać. - Co? Dlaczego? - Trzeźwieje. - Skłamałeś o czymś jeszcze? Co to jest? Powiedz mi. - Nie! - Wyjaśniam. - Niczego nie zrobiłem. Ja tylko... - Prawda jest taka, że kiedy ostatnim razem opuściłem gardę, ona wkroczyła na drogę niczym Koń Trojański, starając się mnie zniszczyć. Może i na to zasłużyłem, ale to nie oznacza, że nie zostałem zraniony. - Nie zamierzałam cię spoliczkować - powiedziała. - Przyrzekam. - Ostatnim razem... - Ostatnim razem zapłaciłeś prostytutce żeby zrobiła laskę mojemu chłopakowi. Czy tym razem też to zrobiłeś? - Oczywiście, że nie. - Nic porównywalnego? - Nie. Kurwa. - Pocieram ręką swoją twarz. - Jestem zażenowany. - Taak, cóż, to było naprawdę żenujące dla ciebie.

207

- Uderzyłaś mnie naprawdę mocno. Jej twarz złagodniała. Może to współczucie. Może poczucie winy. - Przepraszam, że cię uderzyłam - powiedziała. - Nadal uważam, że zasłużyłeś na cierpienie po tym co zrobiłeś, ale powinnam po prostu nadepnąć ci na stopę albo kopnąć cię kolanem w piłeczki albo coś. Skrzywiłem się. - Nie żartuj na ten temat. - Okay. - I naprawdę mi przykro z powodu Jerry'ego - powiedziałem. - Chciałbym ci powiedzieć, że moje motywy były czyste, ale nie były. Wygięła usta. - Wiem. Przeczyściłem gardło. - Nadal nie są. Słowa są strzałem ostrzegawczym, ostatnią szansą dla Aster, aby powiedziała, że zmieniła zdanie, że po namyśle, chce tylko przeprowadzić wywiad, ale ona nie rusza się nawet o cal. Nawet nie mruga, gdy robię krok do przodu, przypierając ją do biurka, podchodzę tak blisko, że jest zmuszona podciągnąć się do góry i usiąść na blacie, rozchylając nogi by zrobić mi między nimi miejsce. Dotykam swoim czołem jej czoło i opieram ręce na biurku po obu stronach jej bioder, pozycja ta zmusza ją do odchylenia się na jej ramionach. Wygina się w łuk, jej piersi znajdują się naprzeciwko mojej klatki piersiowej, wyciąga szyję, umieszczając swoje usta w idealnej pozycji.

208

- Chcesz tego? - Pytam, mój głos jest ochrypły. Wiem, że jest świadoma twardej erekcji w moich dżinsach, naciskającą na wnętrze jej uda. Chcę mieć pewność tym razem. Chcę wiedzieć, że jesteśmy na takiej samej, szczerej stronie. Nauczywszy się trochę o jej rodzinie, rozumiem dlaczego Aster nie wybacza i nie zapomina. Ma spieprzoną przeszłość i w połowie spieprzoną teraźniejszość. Cóż, ja również. Ale w przeciwieństwie do Aster, mam dwoje rodziców, którzy kochają się pomimo dramatu, i w przeciwieństwie do Aster, myślę, że istnieje sposób by wszystko naprawić. Jeśli tego zapragniemy. Patrzyła na mnie przez dłuższą chwilę, chabrowy błękit jej oczu, nie ukrywał niczego, ale wszystko widział. Następnie kiwnęła głową. Byłoby wspaniale, gdyby wykrzyczała „Tak, Aidan, daj mi wszystko!”, ale przyjmuję kiwnięcie. Całuję ją. W chwili, gdy nasze wargi się stykają, to jest tak, jakby upuścić zapałkę na stertę podpałki. Zapomnijcie o pieprzonej iskrze - to jest tak, jakby wrzucić podpałkę do szalejącego ognia. Wszystko wokół nas znika, strawione przez gorąco. Zapomniałem o pokoju, o lodach, o wywiadzie. Wszystko co mogę posmakować, dotknąć, poczuć, powąchać, to Aster. Jęczy w moje usta, nasze splątane języki uniemożliwiają powiedzenie czegokolwiek, odpycha się i siada prosto, więc może zarzucić ręce wokół mojej szyi. Naciskam dłońmi na jej plecy, przyciągając ją do siebie bliżej, umieszczając swojego kutasa między jej nogami i niemal umieram z uczucia bycia tak blisko, jednak wciąż za daleko. Jej palce są wkręcone w moje włosy, jej krótkie paznokcie drapią skórę mojej głowy w sposób, który czuję lepiej niż powinienem. Przesuwam dłoń na jej biodro,

209

a potem pod jej koszulkę, odnajdując miękką, ciepłą skórę i szorstką koronkę jej stanika. Kiedy mnie nie zatrzymuje, odnajduję zapięcie między jej łopatkami i zaczynam go odpinać. Uśmiecha się przy moich ustach i nie mogąc nic na to poradzić, odwzajemniam go. - Zdejmij koszulkę - mruczę, zaczepiając o jej rąbek i szarpiąc ją w górę. - Ty też - odpowiada, unosząc ramiona. Ściągam koszulkę przez jej głowę, a ona upuszcza stanik na podłogę u naszych stóp. Przez niekończącą się chwilę, wchłaniam ten widok. Aster Lindsey, toples i chętna, tuż przede mną. W końcu. - Dalej - mamrocze, szarpiąc moją koszulkę. - Twoja kolej. Pozbywa się mojej koszulki Henley, a jeśli myślałem, że byłem twardy patrząc na nią, widząc sposób, w jaki przygryza swoją wargę, kiedy mnie studiuje, seksowny sposób, w który czerwienieją jej policzki sprawia, że niemal dochodzę na miejscu. Cały ten czas myślałem o tym, jak bardzo pragnąłem Aster. Nigdy nie zdałem sobie sprawy z tego, jak bardzo chciałem, żeby ona mnie pragnęła. Podniosłem ją na nogi i zacząłem pracować nad jej dżinsami. Wychodzi z nich i pozostaje w skrawku czarnej koronki, która powinna być majtkami i jest o wiele bardziej seksowna niż cokolwiek, co spodziewałem się zobaczyć. - Co do...? - Mruczę, głaszcząc kciukiem powyżej przedniej strony koronki. Te są fantazyjne. - Rozejrzyj się - mówi, wskazując na mały pokój. - Jestem fantazyjną

210

dziewczyną. Poza tym, zmęczyły mnie więzienne majtki. Zawarczałem. - Przestań starać się mnie nakręcać. Śmieje się, gdy opuszczam ją z powrotem na łóżko, zsuwając po drodze swoje spodnie. Wtedy jesteśmy skórą do skóry i ustami do ust i czuję się jak dziecko w karnawale, próbujące wykombinować gdzie najlepiej zacząć i co zrobić by to się nigdy nie skończyło. Szarpię jedną rękę, by dosięgnąć pudełko prezerwatyw ze stolika nocnego, nigdy nie przerywając naszego pocałunku. Pudełko spada, a barwny, szeroki wachlarz błyszczących paczuszek rozlewa się w poprzek podłogi, tworząc bufet możliwości. Lekko gryzę jej dolną wargę i pocałunkami wyznaczam szlak ponad jej szczęką, w głąb jej gardła, przez jej klatkę piersiową. Gdy sięgam po jej piersi, to jest jak punkt kulminacyjny trzymiesięcznej wędrówki, gdzie w końcu sięgasz szczytu. Chcę zrobić sobie selfie i wbić flagę z moim imieniem na niej. Aster szarpie za moje włosy, kiedy pokrywam jej sutki swoimi ustami, swoim językiem, moimi dłońmi. Wszystko co posiadam, oddaję jej. Wolną ręką zsuwam jej majtki w dół jej ud, a ona rozkłada swoje nogi. Czuję ciepło promieniujące z jej centrum na przeciwko mojego brzucha, i powtarzam sobie żeby się nie spieszyć, licząc się z każdą sekundą. Nigdy nie inwestowałem tyle w dziewczynę. Nigdy tego nie potrzebowałem. Nigdy nie chciałem. Palcami wyznaczam ścieżkę w górę jej gładkiego uda, czując jak drży pod tym dotykiem. Kiedy znajduję wilgotne fałdki jej cipki, oceniam wyraz jej twarzy, gdy

211

zaczynam ją głaskać, bliżej i bliżej, kciukiem odnajdując i badając jej łechtaczkę, pocierając ją ostrożnie. Jej rzęsy trzepoczą, kiedy stara się utrzymać otwarte oczy, ale całkowicie przegrywa tą bitwę, kiedy umieszczam w niej jeden, a później dwa palce. We wnętrzu Aster Lindsey. Opada z powrotem na materac, unosząc nieco biodra, a ja przestaje obserwować jej twarz i zaczynam patrzeć na swoje palce. Składam wilgotne pocałunki na napiętej skórze wnętrza jej ud, patrząc jak różowieje w miejscu gdzie ją ssę, przysuwając się coraz bliżej moich pompujących palców. Mogę usłyszeć jej urywany oddech, czuję szarpiącą dłoń, która próbuje nakierować moją głowę w miejsce gdzie mnie potrzebuję, więc przyjmuję jej niewypowiedzianą prośbę i umieszczam usta na jej łechtaczce. - Argh... gah... ohmójco... - mamrocze nieskładnie, udręka i ekstaza, przyjemność i zaskoczenie rozbrzmiewa w tych dźwiękach. Zastanawiam się czy Jerry kiedykolwiek zrobił to dla niej. Czy on... - Aster? Ostre uderzenie w drzwi sprawia, że zamieram. Aster podnosi się na łóżku, wbijając łokcie w poduszkę. Kolejne uderzenie. - Aster? Jesteś tam? To męski głos, brzmi młodo. Musisz się tym zająć? Poruszam ustami. - Um... Aster... Potrzebuję kondoma - dzieciak wyszeptał z niepokojem. Aster wzdycha, zirytowana.

212

- Zignoruj go - mruczę, przygotowując się by na nowo podjąć swoją pracę. Głośniejsze pukanie. - Aster, to na prawdę nagły przypadek! - Pójdzie sobie. - Aster, wiem, że tam jesteś! Proszę cię, pomóż mi! Wyskakuję z łóżka, zgarniam garść prezerwatyw z bałaganu na podłodze, i przepycham je przez lukę u dołu drzwi. - Nie pukaj kurwa więcej! - Warczę. Słyszę szelest po drugiej stronie, gdy prezerwatywy są zabierane. - Łapię! - Przerywacz odpowiada. - Dzięki, stary! Odwracam

się

w

stronę

łóżka,

gdzie

teraz

Aster

przykrywa

się

prześcieradłami. - Musisz zdobyć inną robotę - mówię jej. - Są przyjęcia do biblioteki? - Szepnę o tobie dobre słówko. Zrzucam swoje bokserki i wpełzam pod prześcieradło, do niej. Otwiera dla mnie swoje nogi, swoje ramiona, swoje usta. Daje mi wszystko. Kiwam głową w dół jej ciała. - Chcesz żebym...? - Nieee. Jestem gotowa. Chcesz żebym ja...? - Nieee. Jestem gotowy od stycznia. Z tak bliska, jej uśmiech prawie mnie oślepia. Zgarniam paczuszkę z podłogi i nasuwam na siebie prezerwatywę. Aster nawet nie mruga, kiedy ustawiam swojego kutasa przy jej centrum, wpychając go łagodnie, czując, jak jej ciało

213

ustępuje. Słyszę jej urywany oddech i sam go tracę, nie mając odwagi oddychać, dopóki nie jestem cały zakopany w jej wnętrzu. Mój podbródek uderza w jej ramię, staram się utrzymać swoją wagę na łokciach, ale czuję to zbyt dobrze. Nigdy wcześniej nie zrobiłem tego w ten sposób. Nigdy nie pieprzyłem się od razu, kiedy nie byłem nawet w połowie celu, stosowałem trzyaktową grę, zaczynałem pieprzyć od środkowego orgazmu. Aster jęczy, a moje ciało zaczyna ruszać się instynktownie, biodra wycofują się, po czym pchają z powrotem, początkowo niepewnie, potem bardziej agresywnie. Całuje mnie, paznokciami drapie moje plecy, piętami wbija się w mój tyłek, zachęcając mnie. - Aidan - mruczy, bardziej tęskne słowa giną w moich ustach. Nie wiem ile czasu upłynęło, ale czuję się tak jakby upłynęła wieczność. Pocę się, sapię i kurewsko próbuję nie dojść pierwszy. - Aidan – znowu jęczy. - Czego... potrzebujesz? - Wykrztuszam z siebie. Uczucie rozchodzi się po całym moim ciele, od czubka mojej głowy do czubków moich palców u nóg, są to rzeczy, których nigdy wcześniej nie czułem i nie wiedziałem co z tym zrobić. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem Aster, pomyślałem od razu o pieprzeniu jej, ale nie myślałem, że to będzie tak wyglądać. Myślałem, że będzie pruderyjna i poprawna, może ujeżdżałaby mnie jak delikatna kowbojka. Myślałem, że to ja będę dla niej tym sprośnym, który ją zgorszy. Teraz nie myślę, że mógłbym zgorszyć Aster gdybym spróbował. Pieprzy się tak, jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie, jakby to, że moje ręce ciągną ją za włosy było rzeczą, którą lubi najbardziej. Jakby moje usta na jej sutkach i mój

214

kutas pompujący w nią było czymś, dla czego żyje. Chcę zasłużyć na te odpowiedzi. Chcę ich wysłuchać. Chcę poczuć ich smak. Wycofuję się i przesuwam w dół łóżka, rozkładając jej nogi szeroko i otwierając jej cipkę swoimi palcami. Moje usta znów odnajdują jej łechtaczkę, ssąc ją mocno. Uderzam w nią swoim językiem, wpycham dwa palce w jej wnętrze i sunę nimi do czasu, aż znajduję miejsce, którego szukałem. Dochodzi z przytłumionym krzykiem, szybkie spojrzenie w górę potwierdza, że miała poduszkę kurczowo przyciśniętą do swojej twarzy. Liżę ją do póki nie kończy ale wciąż wije się i drży, wtedy podciągam się w górę i wchodzę w nią jeszcze raz. Jej cipka zaciska się wokół mnie, wciągając mnie głębiej. Zaczynam ją pieprzyć, gdy jej wzrok skupia się na mnie, kiedy wie co robię, gdy jestem wszystkim, co może widzieć, a ona jestem wszystkim, co mogę czuć. Zajmuję mi tylko minutę zanim osiągam spełnienie, wyginam do tyłu szyję i zaciskam zęby, ten orgazm jest tak intensywny, że padam na nią, stając się drżącym bałaganem, moje biodra pompują w jej chętne ciało do czasu, gdy nie ma już we mnie niczego co mógłbym dać. Zsuwam się na stronę, więc nie jest już przygnieciona moją wagą lecz nasze nogi wciąż pozostają splątane. Przez dłuższą chwilę jedynym dźwiękiem jest nasz urywany oddech, jakbyśmy brali udział w maratonie i właśnie dobiegli do mety, z trudem łapiąc powietrze. Nasza skóra jest śliska i błyszcząca, moje ciało słabe z wysiłku. Trzy miesiące bez seksu jest o dwa miesiące, trzy tygodnie i sześć dni za długo. Zapomniałem jak dobry może być seks. Albo może po prostu jeszcze nigdy nie był tak dobry. - Wow - Aster mówi ostatecznie.

215

Wpatruje się w sufit. - Wow, dobrze? Jej usta drgają. - Wow, świetnie. Wow, nawet nie musiałeś przekupować mnie lodami. - Poważnie? To była droga rzecz. - Totalnie zmarnowane pieniądze, koleś. Uśmiecham się do poduszki, wtedy jęczę i podnoszę się. Wstaję by pozbyć się kondoma i wciąż stojąc plecami do Aster, zakładam swoje bokserki. Słyszę szelest ubrań za sobą, i kiedy się obracam, ona ma już założone z powrotem majtki i koszulkę. Także sięgam po swoją Henley, ale ignoruję spodnie, ponieważ moje zachłanne hormony szepczą, że wciąż może być runda druga. Jest tam przecież rozsypana na podłodze, połowa pudełka prezerwatyw. Ktoś musi je posprzątać. Aster ziewa i rozciąga się, jej koszulka podjeżdża w górę, odsłaniają brzuch. Dopiero co go widziałem - całowałem go i dotykałem - ale mój zachłanny kutas natychmiast jest gotowy do działania. I wtedy Aster to rujnuje. – Okay - mówi, spoglądając na mnie z powagą. - Musimy porozmawiać.

216

ROZDZIAŁ 33 Aster Twarz Aidana przybrała taki wyraz, że można by pomyśleć, że powiedziałam Kocham Cię. Jerry to powiedział, kiedy po raz pierwszy się kochaliśmy. I wcale nie kłamał. Nie powiedział tego, żebym zdjęła swoje ciuchy, nie powiedział tego pod wpływem chwili. Miał to na myśli. Byłam nieco zaskoczona, ale nie odstraszyło mnie to. Spotykaliśmy się już od jakiś dwóch miesięcy, i to był mój cel znaleźć miłego faceta, kogoś, kto pasowałby do nowego życia, które przewidziałam dla siebie. Nie odpowiedziałam mu tym samym, ponieważ wtedy to nie byłoby prawdą. Jerry nie był urażony. Nigdy nie obrażał się o nic. A kiedy powiedziałam mu, że go kocham kilka miesięcy później, nie poczuł ulgi, po prostu uśmiechnął się do mnie promiennie, szczęśliwy słysząc to. Potem mnie zdradził i zburzył wszystkie ściany nowego życia, które myślałam, że zbudowałam, i zmusił mnie do przyznania, że były po prostu nietrwałymi konstrukcjami, składającymi się z głupich marzeń i fantazji, bez żadnym fundamentów. Aidan nie jest doskonały, i wcale nie stara się taki być. Nie zamierza powiedzieć, że mnie kocha albo przynieść mi kwiaty albo przedstawić mnie swoim

217

rodzicom. Nawet nie wiem czy bym chciała żeby to zrobił. Wiem tylko, że był przyjacielem, kiedy potrzebowałam takiego, i jest naprawdę świetny w łóżku. Mam na myśli, Jezu. Prawie umarłam. Nie żebym miała mu o tym powiedzieć, bo stanie się jeszcze bardziej zarozumiały. Ale poważnie. - Wywiad - wyjaśniam, odczytując jego przerażenie i mówiąc to, zanim mógłby wybiec z pokoju ze spodniami w dłoniach. - Musimy go przeprowadzić tak, byśmy mogli przedstawiać coś Jimowi przed piątkiem. Chwyta bok biurka tak jakby to była lina ratownicza. - Wywiad - mówi, przełykając. - Racja. Tak. Oczywiście. Wskazuję w kierunku dalekiego kąta. - Przygotowałam krzesła. Twoje jest przy oknie. Wycofuje się do obszaru wywiadu, jego ulga jest oczywista. Zbieram swoje rzeczy i zajmuję drugie miejsce, krzyżując nogi przed sobą i udając, że przebiegam wzrokiem krótką listę pytań, którą przygotowałam. To miło zobaczyć Aidana takim dalekim od normalności. Miło wiedzieć, że nie jestem sama. - Gotowy? - Pytam. - Bardziej już nie będę. - Pytanie numer jeden: zawsze udzielasz wywiadu tylko w bieliźnie? Wykrzywia usta, wygląda seksownie ale i na zmęczonego. - Zawsze. - Podczas oglądania filmu grozy Kill Glory 5, ile razy piszczałeś z przerażenia? Sapie.

218

- Zdrajca. - Odpowiem na to pytanie. Piszczałeś sześć razy. Zbiera z podłogi skarpetkę i rzuca nią we mnie. - Wywiad skończony! Łapię skarpetę i rzucam ją przez ramię. - Okay, wrócimy do tego jednego, jak tylko się uspokoisz. Jesteś na trzecim roku w Holsom, zgadza się? - Tak. - I jak czujesz, twoje nadzieje i potencjał rozwinęły się od twojego przybycia? - Odkąd wylądowałem nieprzytomny na podłodze baru i zostałem uratowany przez prostytutkę? Hm... Unoszę w górę dłoń. - Zaczekaj. Zanotuję to. Uratowany... przez... prostytutkę... - To było tak między nami. Oficjalną odpowiedzią jest, że Holsom było moją jedyną szansą żeby zdobyć doświadczenie i codziennie jestem wdzięczny za czas spędzony tutaj i zdeterminowany by wykorzystać wszystko czego się nauczę. Kpię z tego żartu. - To powitalne bzdury, którą rozdają na kartkach każdego roku. - Zapisałaś to? - Daj spokój. Odpowiedz zgodnie z prawdą. Wzdycha i wpatruję się w sufit. - Okay. Kiedy przybyłem do Holsom, wiedziałem, że dostałem szansę. Ale to zupełnie coś innego dać komuś szansę, a całkiem coś innego wiedzieć, co z nią zrobić. Stąd wziąłem się ja, nieprzytomny, w brudnej części baru.

219

- Okay. - Więc zacząłem po prostu naśladować rzeczy, które zobaczyłem wokół siebie. Chodziłem na zajęcia, robiłem notatki, zabierałem głos od czasu do czasu, czytałem zadany materiał i zdawałem egzaminy. Zdobyłem pracę w bibliotece i zacząłem tam chodzić, wykonywałem swoje zadania i szedłem do domu. Robiłem wszystkie właściwe rzeczy i nie pakowałem się w kłopoty. - Uh-huh... - notowałam wszystko tak szybko jak mogłam. - Myślałem, że robię wszystko dobrze. Myślałem, że będąc tyle czasu z dala od kuszących rzeczy, przestaną one kusić. Kradłem samochody dla kasy, ale to również sprawiało, że czułem. Czułem... potęgę, może. Tak jakbym mógł mieć te rzeczy, gdybym ich zapragnął. - Mm hmm. Wzdychnął i patrzył na swoje wytatuowane knykcie. - Potem zobaczyłem ciebie i dotarło do mnie, że kuszącym nie była kradzież samochodu, było tym dostanie czegoś, co pozostawało poza moim zasięgiem. I w ogóle nie byłem na to odporny. Żadna ilość nadziei albo potencjału nie mogła być ważniejsza od uczucia gotowości do zrobienia czegokolwiek, by cię mieć. Przestałam pisać. - Ale potem... - kontynuował badanie swoich rąk. - Potem byłaś taka smutna, i to był pierwszy raz w moim życiu, kiedy musiałem zająć się kimś, kogo zraniły moje czyny. To nie tak, że już nigdy nie widziałem właścicieli tych samochodów. Ale ty byłaś właśnie tu, tuż przede mną i zobaczenie cię takiej sprawiło, że chciałem zacząć robić dobre rzeczy. Być lepszym. Ścisnęło mnie w piesi. Zakręciło mnie w nosie. To jedno wiedzieć, jak jego

220

oszustwo sprawiło mi ból; czym innym jest się dowiedzieć, że jego też to zabolało. - Więc odpowiadając na twoje pytanie, jak moja nadzieja i potencjał rozwinęły się w Holsom? - Zastukał w podłokietnik. - Zgaduję, że dowiedziałem się, że posiadanie okazji by zrobić więcej ze swoim życiem nie jest wszystkim. Ważne jest, aby mieć powód by starać się być lepszym. Odnalezienie takiego powodu, pokazuje ci jakim jesteś szczęściarzem będąc tutaj, i widzisz, że nadzieja i potencjał to nie tylko ty, to wszystko wokół ciebie, jeśli jesteś skłonny to zobaczyć. Gotowy zobaczyć siebie w tym. Kiedy kończy mówić, w pokoju zalega grobowa cisza. Nie zanotowałam niczego z tego. Nie chciałam nagrywać tego na swoim telefonie, na wypadek gdyby rozmowa skręciła gwałtownie na nieodpowiednie tory, ale teraz żałuję, że tego nie zrobiłam, ponieważ nie ma mowy żebym mogła sparafrazować to co właśnie powiedział. - Wow - mówię idiotycznie. Unosi wzrok i wzrusza ramionami, próbując wyglądać nonszalancko, ale nie osiąganie tego celu. Jest bardziej speszony niż był, gdy pomyślał, że zamierzam go spoliczkować. Podążając w kierunku mniej delikatnego terytorium, powtórzył naszą rozmowę, kiedy byliśmy w łóżku. - Wow, dobrze? - Wow... Przeszkodziło nam uderzenie w drzwi. - Aster? - Czy ona tam jest? - Inny głos zapytał. - Potrzebuję... - Byłem tu pierwszy. Ustaw się w kolejce.

221

Więcej uderzeń. - Aster? Aidan pociera rękoma swoją twarz, potem wstaje, zgarnia kilka prezerwatyw wciąż leżących na podłodze, i wciska je w lukę pod drzwiami. - Odejdźcie! - Rozkazuje. - Um, dzięki, ale właściwie to potrzebuję korkociągu - odpowiedział cicho głos. - Nie mogę wypić swojego wina. - I masz rozmienić dolara? -Pierwszy głos pyta. - Potrzebuję ćwierćdolarówkę na pralnię. Dlaczego masz tyle prezerwatyw? Czy te są smakowe? Aidan oparł swoje czoło o ścianę, a ramiona opadły mu gwałtownie w porażce. Ubrałam swoje spodnie, chwyciłam ćwierćdolarówki ze słoika na moim biurku i korkociąg z szuflady, potem odepchnęłam Aidana i otworzyłam drzwi ukazując biedne twarze moich podopiecznych. - Kto tam jest? - Zapytał jeden, starając się zaglądnąć do środka. - To Jerry? - Myślałem, że zerwali. - Tak? Dlaczego? - Nie jestem pewien. Dlaczego ty... - To nie twój interes. Masz tu korkociąg. Zwróć go jutro. Tu masz ćwierćdolarówki. Dawaj dolara. - Jak używasz tego korkociągu? Jest do tego jakaś instrukcja? - Wygoogluj to sobie. - Kiedy będziesz robił pranie, ważne jest żebyś użył proszku do prania, wiesz ile go wsypać?

222

- Jak możesz nie znać na to odpowiedzi? - Cóż, ja... - Skoro to nie Jerry, to kto to jest? - Do widzenia, chłopcy. - Użyłam stopy by zgarnąć pojedyncze prezerwatywy z powrotem do pokoju, podczas gdy rękoma powstrzymywałam intruzów. - Do zobaczenia jutro. - Czy możemy... - Nie. Zamknęła i zakluczyłam drzwi, odwróciłam się i zobaczyłam, że teraz Aidan siedział na łóżku, łokcie opierając na swoich kolanach. - Potrzebujesz nowej pracy, i potrzebujesz nowego miejsca do zamieszkania powiedział. - Jeśli zamierzamy zrobić to jak należy, to to przerywanie musi się zakończyć. - W porządku - mówię. - Poświęcę wszystko dla ciebie. Co dostanę w zamian? Zahacza palcem o szlufkę w moich dżinsach, przyciągając mnie bliżej. - Ściągnij te spodnie, a ci pokażę.

223

ROZDZIAŁ 34 Aidan Wychodzę sponiewierany ze swojego pokoju około południa następnego dnia. Wymknąłem się z budynku Aster o czwartej nad ranem, mając nadzieję uniknąć nie tylko jej współmieszkańców lecz także Jerry'ego. Nie było mowy żeby się dowiedział, że właśnie wypełznąłem z łóżka jego byłej dziewczyny, ale nie chciałem też, by zadawał mi jakiekolwiek pytania w tym kontekście. I chociaż moje uczucia o całym seksie, który mieliśmy wczoraj są w przeważającej mierze pozytywne, wciąż czuję się trochę... winny przez to, w jaki sposób do tego doszło. Jerry stoi przy zlewie, kiedy wchodzę do kuchni pocierając swoje zaspane oczy. - Hey - mówi. - Hey - mamroczę, nalewając sobie do szklanki sok pomarańczowy i opróżniając ją w dwóch łykach. Napełniam ją jeszcze raz. Aster i ja nie spaliśmy za dużo wczorajszej nocy i desperacko potrzebuję uzupełnić paliwo. - Chcesz jakąś aspirynę? - Ah, nie. Nic mi nie będzie. - Łapię kilka zamarzniętych gofrów z zamrażarki i wkładam je do tostera, następnie stawiam patelnię na kuchence, a kiedy się nagrzewa, wbijam na nią trzy jajka. Na ladzie są banany, więc jem jednego, kiedy czekam aż wszystko się ugotuje. Rytmiczny dźwięk klikania przykuwa moją uwagę do Jerry'ego, który jak

224

widzę, próbuje użyć krzemienia do rozpalenia ogniska w zlewie. - Co ty, uh, co ty robisz? - Pytam, podrzucając jajka. - Szlifuje swoje umiejętności przetrwania - odpowiada, dmuchając na maleńką iskrę, która szybko rozbłyska. - Wciąż to robisz? Te prace społeczne? - Oczywiście. To było prawdziwe zdobywanie doświadczenia. - Nie można nauczyć się zabrać zapałki? Znów uderza w krzemień. - To jest rozwój. Przez kilka pierwszych wycieczek, zostawaliśmy w domku kempingowym

i

pracowaliśmy

nad

podstawowymi

umiejętnościami

umożliwiającymi przetrwanie na zewnątrz. Potem przenieśliśmy się na zewnątrz, używając namiotów, zapałek, wędki. Następnie zaczęliśmy pracować bez nich - z krzemieniem, i takimi tam. Chodzi o powrót do podstaw. Iskra wylatuję w górę, lądując na jego koszulce polo, i natychmiast wypala maleńką dziurę w bawełnie. - Cholera - mamrocze, klepiąc w to miejsce ręką, następnie wzdycha. - Okay, przyznaję, nauka tego jest trudna. Tęsknię za domkiem. Bardzo. Masz poczucie, że jest na pustkowiu, sam, bez zakłóceń, ale nie musisz faktycznie w tym celu udawać się na pustynie. To bardziej w moim stylu. Jedynym słowem, które w tym momencie słyszę to, bez zakłóceń. Aster i ja przeszliśmy wczoraj przez pokaźną liczbę prezerwatyw - dzisiaj też - ale byli też tam non stop goście, o każdej porze dnia i nocy, przerywając bardzo brudne działania. - Gdzie jest ten domek? - Pytam, przekładając jajka sadzone na talerz, potem

225

dodaję gofry i wyciskam syrop klonowy. - Gdzieś blisko? - Jakąś godzinę jazdy stąd - mówi, wymieniając popularny park stanowy. Może trochę więcej. Jak tylko opuścisz miasto, musisz kierować się autostradą na północ, do czasu gdy... Gawędził wesoło kiedy próbował wzniecić ogień, a ja jadłem i odnotowywałem w pamięci wskazówki dojazdu. Park stanowy. Droga polna. Duża skała. Rozwidlone drzewo. Inna duża skała. Jedź prosto na trzysta jardów. Pusty domek.

*

*

*

- Co? - mówi Aster następnego dnia, kiedy tylko przedstawiłem jej swój pomysł. Spotkała się ze mną w bibliotece po swoich zajęciach, a teraz, kiedy moja zmiana się skończyła, wracamy na piechotę do jej mieszkania, przypuszczalnie kontynuować nasz „wywiad”. Obraliśmy dłuższą drogę, kierując się cichą, zadrzewioną ścieżką, która jest bardziej popularna wśród rowerzystów i biegaczy niż uczniów, którzy chodzą na zajęcia i z nich wracają. Jest także bardziej prywatna. - Czego tu nie rozumieć? - Mówię. - Nie możemy pójść do mnie ze względu na Jerry'ego, a do ciebie przychodzi zbyt wiele osób. W ten sposób możemy... Przerywam, gdy widzę wyraz jej twarzy. Wiem, że cieszyła się tamtą nocą tak bardzo jak ja, ale może nie podoba jej się pomysł, że mogę chcieć spędzić z nią czas na pieprzeniu jej. To znaczy, początkowo to był mój cel, kiedy zacząłem tę całą rzecz w styczniu, ale teraz jest inaczej. Chcę seksu, ale chcę też więcej. Przeczyszczam gardło. - ...dokończyć wywiad, bez ciągłego przeszkadzania nam. Unosi brwi.

226

- Wywiad? - Tak, Aster. A o czym niby pomyślałaś? - Sapię. - Myślałaś o seksie? Boże, masz obsesję! Zaśmiała się. - Zamknij się. - Wiedziałem, że się uzależnisz. To moja wina. Jestem zbyt dobry. Zaśmiała się jeszcze głośniej. - Poważnie. Zamknij się. Nie ma mowy żebyśmy byli sami w tym lesie, jeśli twoje olbrzymie ego też tam będzie. Poza tym mamy egzaminy. Muszę się uczyć. Nadzieja i potencjał i bla bla bla. - Cóż, jeśli będziesz w stanie utrzymać z daleka ode mnie swoje ręce, będziemy mogli się pouczyć w tym domku kempingowym. Przynajmniej, ja mogę się uczyć. Wykończę cię seksualnie, potem trochę poczytam, gdy ty będziesz odpoczywała. - Naprawdę dobrze przemyślałeś to wszystko. Upewniłem się, że jesteśmy sami, potem przyparłem ją do drzewa. - Nie myślałem o niczym więcej - mówię, opuszczając swoją głowę. Stoi na palcach i oddaje mi pocałunek, zaciskając palce na kołnierzyku mojej koszuli i przytrzymując ją. Przybliżam się do niej bardziej, dociskając do siebie nasze ciała, wdzięczny, że ocieplenie oznaczało lżejszą odzież, która oznaczała, że mogłem poczuć ją bardziej. - Czy kiedykolwiek robiłaś to na zewnątrz? - Mruczę w jej miękką skórę poniżej jej ucha. - Ponieważ możemy zrobić to właśnie teraz i... Ding! Ding! „Znajdźcie sobie pokój!” wykrzyczał palant na rowerze, kiedy nas

227

mijał i gwizdał, dzwoniąc dzwonkiem sprawiedliwie. Aster podśmiewa się, kiedy ja przeklinam. - Myślę, że będziemy musieli przedyskutować twój... potencjał... kiedy wrócimy do mojego pokoju - mówi, odpychając się od drzewa i kontynuując naszą wędrówkę. Przeczesuję rękoma włosy. - Nienawidzę tego kolesia. - Taak, on jest tym najgorszym. - Ale tak na poważnie - mówię, sięgając po jej dłoń. - Robiłaś to kiedykolwiek? - Kiedykolwiek co? - Robiłaś to na zewnątrz? - Czy to dlatego właśnie chcesz jechać do tego domku? - Nie, chcę po prostu porozmawiać o seksie. - Oh, a niech to! - Wykrzykuje, rzucając się za drzewo blisko końca drogi. Jej budynek znajduje się w odległości około dwudziestu jardów przez krótkie pole, a Missy stąpa przed drzwiami budynku, wpisując coś do telefonu. Dołączam do Aster, chowając się za drzewo. - Dlaczego Missy tu jest? Jęczy. - Ponieważ mamy plany. - Co? Ty i Missy? - Tak. Jesteśmy... przyjaciółkami. - Nawet jeżeli pieprzy się z twoim ex? - Ja pieprzę się z jego współlokatorem!

228

- To co innego. To nie jest obrzydliwe. Poza tym, o co chodzi z wami dwoma będącymi przyjaciółkami? - To po prostu się stało - mamrocze, spoglądając zza drzewa. - Jest bardzo wytrwała. - Wiem. Próbowała mnie przelecieć przez trzy lata. - Musisz stąd iść. - Cóż, teraz kiedy zobaczyłem Missy, chcę stąd pójść - mówię zwięźle. - Ale to strasznie niewygodne, że mój najgorszy koszmar spędza swoje noce zawodząc głośno po drugiej stronie ściany, tuż za moim łóżkiem, nie sądzisz? Aster wyglądała na bardzo winną. - Nie? - Aster, czy to ty przedstawiłaś Missy Jerry'emu? - Tak, ale nie zrobiłam tego specjalnie - odpowiedziała szybko. - Po prostu na niego wpadłyśmy. - Czy powiedziałaś jej, że cię zdradził? Z prostytutką? - Tak! - I to ją nie odstraszyło? - Myślę... że w jakiś sposób na to zasłużyłeś, Aidan. Moje usta się otworzyły. - Co? - Wtedy wciąż bardzo cię nienawidziłam, i wiedziałam, że boisz się Missy... - Bać się to mocne słowo... - Więc powiedziałam jej, że nauczył się swojej lekcji po naszym zerwaniu i prawdopodobnie nigdy już tego nie zrobi.

229

- Przez nią przesypiałem trzy godziny w nocy! - Cóż... - Nie wierzę. - Naprawdę jesteś zły? Właśnie mam jej powiedzieć, że prawdę mówiąc jestem wściekły, ale wtedy rozpatruję swoje priorytety i odpowiednio przekierować moje działania. - Zgaduję, że to zależy... - zakręcam palec na kołnierzyku jej koszuli i przyciągam ją blisko. - Pojedziesz do domku kempingowego czy nie? Marszczy czoło, zupełnie nie świadoma moich intencji, nie tracąc jednak z oczu swoich własnych. - Obiecujesz dokończyć wywiad kiedy tam będziemy? Staram się być zły, ale muszę być sprawiedliwy. Spiknięcie Missy i Jerry'ego jest błyskotliwym i pokrętnym planem, jestem nawet w pewien sposób dumny z Aster, że to zrobiła. Poza tym, jeśli zgodzi się pojechać do domku, puszczę w niepamięć wszystkie urazy. - Tak - mówię, schylając się by pocałować ją jeszcze raz. - Pojedź ze mną do domku, a ja obiecuję dać ci wszystko czego zapragniesz.

230

ROZDZIAŁ 35 Aster Tym razem zostawili wiadomość głosową. - Mam nadzieję, że mówię z Aster Lindsey - mówi nieznajomy mężczyzna, jego głos brzmi zwięźle i formalnie. - Proszę oddzwonić do mnie najszybciej jak będzie pani mogła. Zostawia numer telefonu i rozłącza się bez pożegnania. Siedzę na brzegu swojego łózka i marszczę brwi na ciemniejący ekran. Zdążyłam odsłuchać wiadomość już sześć razy. Nie ma żadnego ukrytego znaczenia, nic nie przegapiłam. To nie jest głos mojego ojca i nie rozpoznaję numeru, wiem tylko, że to kierunkowy z Waszyngtonu. Wstaję nagle, niemal przewracając torbę, którą spakowałam na te dwie noce, które spędzę z Aidanem w tajemniczym domku kempingowym w lesie. Ma tu być lada chwila, więc łapię swojego laptopa i szybko wystukuje w Google numer telefonu. Ponieważ kimkolwiek on był - przypuszczając, że był tą samą osobą od samego początku - był tak niejasny, to nie spodziewałam się żadnych wyników wyszukiwania, olbrzymią więc niespodzianką jest, jak pierwszy link przenosi mnie na stronę internetową małej kancelarii adwokackiej w Chester. Nie mieliśmy żadnych pieniędzy żeby zatrudnić adwokata, kiedy zostałam aresztowana, więc został mi wyznaczony chętny, ale nieskuteczny obrońca z urzędu. Klikam w link do profilu pracowników na górze strony, ale jest tylko czterech ludzi

231

w firmie, dwóch prawników, jeden asystent prawny i sekretarka, a ja nie rozpoznaje któregokolwiek z nich. Mój telefon dzwoni, a ja podskakuję zaalarmowana, absurdalnie spanikowana, że w jakiś sposób wiedzą, że odwiedzam ich witrynę, ale to tylko Aidan informujący o tym, że jest na dole. Zamykam laptopa i wychodzę, zamykając za sobą drzwi na klucz. Mam nadzieję utrzymać to nowe wydarzenie w tajemnicy, do czasu aż zdecyduję co z tym zrobić, ale Aidan bierze jedno spojrzenie na moją twarz, gdy wsiadam do samochodu i mówi: - Co się stało? - Znów miałam telefon. - Zostawił wiadomość? - Odjeżdża od krawężnika, prawdopodobnie oczekując tego samego „Nie”, które mu daję za każdym razem kiedy pyta. - Tak. Obraca się w swoim fotelu. - Co? - Tak. Patrz na drogę. Odwraca się z powrotem. - Co powiedział? - To nie był mój ojciec. To była firma prawnicza. Poprosili tylko żebym oddzwoniła. Nie powiedzieli dlaczego. - Oddzwoniłaś? - Nie. Odebrałam wiadomość pięć minut temu. Bębni palcami o kierownicę. - Myślisz, że jesteś w tarapatach? Że chodzi o coś z twoim zwolnieniem

232

warunkowym? - Nie. Byłam wzorowym obywatelem. To musi chodzić o mojego ojca. Za duży zbieg okoliczności. Przez moment jechaliśmy w ciszy, potem Aidan zapytał: - Przyniosłaś go? - Tak. - Wzdycham. Mówi o nieprzeczytanym liście od mojego ojca. Aż do dzisiaj, wciąż nie ruszyłam go spod kaloryfera, ale przez podwojone wysiłki tajemniczego dzwoniącego i pasujący do tego wzrost poziomu mojego stresu, Aidan nalegał żebym go przeczytała. Kiedy się nie zgodziłam, powiedział mi, żebym go zabrała w podróż, a jeśli zajdzie taka potrzeba, przeczytam go. Nazwał go potworem spod mojego łóżka. Jeśli na niego poświecę, zobaczę, że nie było się czego bać. Ale ja wiedziałam lepiej. Mimo to, otwieranie go z dala od Holsom wygląda na dobry pomysł. Jakąkolwiek złą karmę zawiera w sobie ta notatka, ograniczy się ona tylko do tego domku, nie wpłynie na życie, które starałam się dla siebie zbudować. Nasz plan jest zasadniczo fabułą horroru. - Znasz kogoś kto został usunięty z PPP? - Pyta nagle Aidan. Teraz to ja obracam się w swoim fotelu, szczęśliwa mogąc zignorować własne problemy i zająć się w jego. - Dlaczego pytasz? Masz jakieś problemy? - Nie ja. Wes ma. - Osobiście nie znam nikogo kto by został wykopany - mówię, zastanawiając się. - Ale pamiętam, że kiedy byłam na pierwszym roku i pracowałam w pokoju

233

pocztowym, raz słyszałam, jak Jim i Becca rozmawiali o kimś, kto został wydalony. Co zrobił Wes? - Jak się okazuje, to nie bardzo cokolwiek robił - odpowiada Aidan. - Jego mama zachorowała i podróżował tam i z powrotem do Portland, by opiekować się nią kiedy tylko mógł. Nie chodzi na zajęcia, opuszcza zmiany w przedszkolu, omija zajęcia pozalekcyjne, i nawet nie zaczął swojej współpracy kredytowej. - To okropne. - Jest na trzecim roku - dodaje. - Nie może pozwolić sobie na Holsom - nie może sobie pozwolić na nic - bez PPP. I zanim to się wydarzyło, był na dobrej drodze by stać się absolwentem. Ma nadzieję i potencjał, ale w programie nie ma miejsca na przekręty. - Co zamierza zrobić? Porozmawia z Jimem? - Nie wiem. Obawia się, że jeśli wyzna całą prawdę o tym jak jest do tyłu, oni usuną go czym prędzej. Próbuje to naprawić. - Przykro mi - mówię. - To znacznie gorsze niż zdobycie kilku głuchych telefonów i listu od ojca. - Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość - mówi Aidan, utrzymując spojrzenie na drodze. - Zgaduję, że nic z tego nie jest łatwe.

*

*

*

Jest południe, gdy docieramy do domku. Spodziewałam się czegoś mrocznego i ponurego, konstrukcja jednak jest osobliwa i przytulna, z obskubaną szarą farbą i żółtymi okiennicami. Aidan powiedział mi, że ma znajomego, który obozował tutaj jako część działalności dla wolontariatu, a grupa ta musiała być tu niedawno,

234

ponieważ są tu rośliny rosnące w skrzynkach na oknie, a ganeczek jest wyjątkowo czysty. - Wow - mówię, wysiadając z samochodu. - Ten domek jest prawdziwy. - Taak - mówi Aidan, odblokowując bagażnik przed tym jak wysiada. - A wiesz co jest tego najlepszą częścią? - Przywiozłeś rzeczy na s'mores8? Rzuca we mnie zwiniętym śpiworem. - Nie przerywaj. - Żadnych s’mores? - Daj spokój, Aster - mówi zirytowany. - Oczywiście, że będą s’mores8. Uśmiecham się i idę za nim do domku. Dwa schodki prowadzą na ganek, maleńki ogród ziołowy zaczyna rosnąć po jego obu stronach. Aidan przykuca i podnosi kilka kamieni, potrząsając nimi obok jego ucha do czasu, gdy znajduje to czego szuka. - Myślałam, że tylko ludzie w telewizji ukrywają rzeczy w kamieniach - mówię, kiedy on dumnie unosi pokryty nalotem, mosiężny klucz. - Ja też - przyznaje mi rację. - Może wolontariusze są bardziej ufni. Przekręcił klucz w zamku i z łatwością otworzył drzwi do domku. Zawiasy błyszczą od świeżego oleju, a kiedy wchodzimy do środka, czujemy zapach cytrynowego środka do pielęgnacji mebli i wybielacza. Nawet kominek jest zamieciony, a drewno ułożone schludnie za rusztem i spiętrzone w pudle w kącie.

8

Do niedawna sądziłam, że s'mores to inaczej pianki, te które często się widzi w amerykańskich filmach, jak je pieką nad ogniskiem. Otóż nie! Idealne s'mores to te na zdjęciu, to nie tylko pianki, to też czekolada i ciasteczka 😊

235

Mała

kanapa

ustawiona

pod

frontowym

oknem,

przykryta

jest

białym

prześcieradłem, a po przeciwnej stronie stoją dwa krzesła. Środek pokoju został uprzątnięty, tworząc prowizoryczny parkiet taneczny. - Tu jest wspaniale - mówię, okręcając się dookoła żeby wszystko obejrzeć. Kiedy dorastałam, nigdy nie wyjeżdżaliśmy na żadne wakacje, a kiedy miałam obozować z rodziną przyjaciółki, dostałam ospę wietrzną i odwołano wyjazd. Po drugiej stronie wąskiej lady jest maleńka kuchnia ze zlewozmywakiem, umiejscowionym pod oknem, które wychodzi na las za domkiem. Łazienka znajduje się po jednej stronie, a obok niej jest pojedyncza sypialnia, z łóżkiem królewskich rozmiarów, na którym położone są worki na śmieci, z jak przypuszczam pościelą na zmianę. - Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej - mówi Aidan, rzucając swój śpiwór na łóżko i obejmując mnie ramionami wokół moich własnych. - Chcesz go wypróbować? - Najpierw wywiad - przypominam mu, chociaż sama bardzo chętnie bym go wypróbowała. - Możemy porozmawiać na zewnątrz. Chodźmy na spacer. Moje nogi są zdrętwiałe po tak długiej podróży samochodem. - Zajęło to tyle czasu bo się zgubiłeś. - Wskazówki były niejednoznaczne! Wyszliśmy i obeszliśmy wokół domek, mijając palenisko, starannie otoczone kamieniami, z ciemną kupką popiołów w jego centrum. Aidan odnajduje w lesie wąski szlak i niedługo zostajemy otoczeni starymi, wysokimi drzewami, zapach mchu i ziemi i czystego powietrza napełnia moje płuca. Idziemy już przez chwilę, kiedy przypominam sobie o swoim zadaniu.

236

- Okay - wołam. Aidan znajduje się około sześciu stóp przede mną, przechodząc przez las, jak małe dziecko na wyprawie. Jego zazwyczaj napięte ramiona rozluźniły się, a w swoim białym T-shircie i bojówkach wyglądał naturalnie i szczęśliwie. Pytanie pierwsze. Co mógłbyś zasugerować nowym studentom PPP, aby ułatwić im przejście z życia domowego do życia w Holsom? Zerknął przez ramię. - Poważnie? - Tak. Co w tym złego? - Myślę, że nie ma niczego, co moglibyśmy zrobić żeby „ułatwić przejście”. Po prostu potrzeba na to czasu. Przystosowujesz się. Rozwijasz. - Udziela mi znaczącego spojrzenia. - Udajesz. - Nie mam zamiaru mówić nowym studentom żeby udawali. - W porządku. Powiedz im żeby się zaprzyjaźniali. Czy to będą inne dzieciaki z programu, czy po prostu inne dzieciaki ze szkoły, to ważne żeby mieć kogoś, kto będzie wspomagającym. Będziesz samotny, znudzony, a kłopoty cię odnajdą. Powiedz im żeby brali udział w zajęciach pozalekcyjnych, nawet jeżeli Jim zmusi ich do grania we frisbee baseball. To pomaga w organizacji. - Okay. Dobra odpowiedź. - Bardzo dziękuję. - Kolejne pytanie. Większość studentów PPP pochodzi z trudnego środowiska. Problemy w domu, zatargi z prawem. Ich wcześniejsze mechanizmy obronne nie zadziałają w Holsom. Co byś im polecił, aby sprostali wyzwaniom stawianym w szkole? Znów na mnie zerknął.

237

- Naprawdę? Jak mają rozwiązywać wszystkie swoje problemy? - Nie rozwiązywać. Podchodzić do nich. - Co za różnica? - Rozwiązywanie to kwestia większego formatu. To coś ogromnego i przytłaczającego. Podchodzenie to kwestia czegoś, co wygląda na bardziej wykonalne, jak zbliżanie się do góry. Nie zaczynasz wspinaczki ze szczytu. Znajdujesz zaczepy i rozpoczynasz swoją drogę. - Przynajmniej tak mówił Jim. - Wygląda jakbyś już miała na wszystko odpowiedzi. - Aidan. - Zróbmy sobie przerwę - zasugerował. - Będę rozmyślał nad twoim pytaniem, podczas gdy my, będziemy cieszyli się widokiem. - Co? Dopiero zaczęliśmy... - Słowa słabną, kiedy dochodzimy do przełomu w lesie, gdzie drzewa rozdzielają się, ukazując krystalicznie czyste jezioro i wodę tak gładką, że odbijało się w niej bezchmurne niebo. I chociaż wiem, że on stara się uniknąć wywiadu - znowu - to nie mogę nic na to poradzić, kiedy przyswajam ten nieskazitelny widok. - Whoa - szepczę. To jest takie kruche i ciche, że mówienie czegokolwiek głośniej, odczuwałoby się jako świętokradztwo. Jezioro przylega do maleńkiego brzegu, plaża ma może sześć stóp szerokości, kilka dużych kłód leży na piasku. Kilka domków stoi na obrzeżach jeziora, ale żaden wystarczająco blisko by popsuć efekt odizolowania. - Znalazłem go w internecie - mówi Aidan, stając za mną i łącząc swoje dłonie na moim brzuchu, opierając brodę o moje ramię. - Myślałem o tobie próbującej utopić mnie w basenie i uznałem, że ci się spodoba. - Kocham to. - Przykucam żeby zanurzyć palce w lodowatej wodzie. - Doskonała

238

głębokość do utonięcia. - Jesteś taka słodka. Spoglądam przez ramię i się uśmiecham, a kiedy on odwzajemnia mój uśmiech, wiem, że nie ważne ile nabyłam mechanizmów obronnych, jestem w tarapatach. Kiedy zjawiłam się w Holsom, byłam przerażona. To było nowe i dziwne i chociaż byłam wśród tysiąca innych studentów, czułam się niezmiernie samotna. Poznanie Jerry'ego pomogło, ale nigdy tak naprawdę nie byłam zrelaksowana. Nigdy nie czułam przynależności. Myślałam, że może pewnego dnia tak poczuję, ale nawet po roku randkowania wiedziałam w głębi duszy, że on nie znał prawdziwej mnie, ponieważ mu na to nie pozwoliłam. Aidan mnie znał. Pozwoliłam mu się poznać tylko dlatego, że myślałam, że już nigdy go nie zobaczę, ale jednak tu jesteśmy, na totalnym odludziu, gdzie wcale nie czuję się samotnie. Czuję się tak jakby mnie dostrzegał i czuję, że totalnie mu nie przeszkadza to co widzi. Blizny i wszystko inne. Wstaję i zamykam krótką odległość między nami, podnosząc dłonie, aby złapać jego szczękę, a potem unoszę się na palcach, aby go pocałować. Jest zaskoczony ale i zadowolony, od razu się temu poddaje. Całuję go w sposób, w jaki zawsze chciałam to zrobić, nawet wtedy, gdy wiedziałam, że mnie okłamał. Ten pocałunek jest prawdziwy, wszystkie mury runęły i już nic nas nie dzieli. Obejmuje mnie ramionami wokół moich pleców i po prostu mnie tak trzyma, pozwalając mi siebie dotykać, czuć go. Jego szerokie ramiona i silne plecy, jego bicepsy, wąskie biodra, krzywiznę jego kręgosłupa. Sztywnieje, kiedy ściskam go za pośladki, więc robię to jeszcze raz, uśmiechając się, gdy czuję jego rosnącą erekcję na swoim brzuchu.

239

- Nie zaczynaj czegoś czego nie będziesz mogła skończyć - ostrzega, jego głos nasycony jest pożądaniem i wypełniony intencjami. - Kto powiedział, że nie mogę tego skończyć? - Nie przyniosłem ze sobą niczego. - Jesteś okropnym skautem. Szczęśliwie jedno z nas się przygotowało. Wyciągam prezerwatywę z tylnej kieszeni i przytrzymuję ją w górze. - Byłaś skautką? - Nie. Ale chciałam nią być. Całuję go ponownie, a on tym razem oddaje pocałunek mocniej, bez ograniczeń, teraz gdy wie już, że nie ma takiej potrzeby. Lądujemy na ziemi, kolanami w wilgotnym piasku, Aidan siada z rozszerzonymi nogami i z rozpiętymi spodniami, opierając się plecami o powaloną brzozę. Pociera swojego kutasa, podczas gdy ja pracuję nad ściągnięciem z ud swoich dżinsów i majtek, a kiedy ściągam je z jednej z nóg, siadam na nim okrakiem. Patrzę na sposób w jaki jego fiut twardnieje i wydłuża się w jego ręce, w sposób w jaki kciukiem głaszcze jego główkę, a mięsień w jego szczęce drga z przyjemności. Robię sobie z tego mentalną notkę w głowie. - Chodź tutaj - rozkazuje, a jego oczy ciemnieją. Sięga po mnie, kiedy się obniżam, ustawiając moje ciało nad jego kutasem, całuję go jednocześnie przyjmując go w siebie cal po calu, co ułatwione jest przez lubrykant na prezerwatywie. Nie pospiesza mnie, po prostu głaszcze moje plecy i tyłek, szorstkie opuszki jego palców pocierają moją skórę w gorącym kontraście do miękkości jego warg. Jego język odnajduję mój i toczymy bitwy o dominację, śmiejąc się z daremności tej walki,

240

od kiedy pragniemy tego samego. Gdy w końcu osiadam na nim, a jego kutas zatapia się we mnie w całości, potrzebuję chwili, by przystosować się do tej bolesnej pełni. Opieram czoło o jego ramię, czując go, czując wszystko, a on pozwala mi na tą chwilę wytchnienia, bez żadnego nacisku, żadnego pośpiechu. Przesuwam się, kiedy moje usta odnajdują jego szyję, przyspieszone tętno zdradza jego prawdziwą postawę. Poruszam swoimi udami i podnoszę się nieznacznie, potem osuwam się w dół, odnajdując łatwy, nieśpieszny rytm, który sprawia, że wszystko we mnie mięknie i roztapia się. Nigdy dotąd nie czułam się w ten sposób, nawet podczas naszego ostatniego razu. Nawet podczas tych wszystkich godzin, kiedy robiliśmy to tamtej nocy. Seks z Jerry'm był dobry, ale nie taki jak ten. Jerry nazywał to kochaniem się, i chociaż termin powinien oznaczać jakiś rodzaj cudownej bliskości, zawsze uważałam to za odpychające. Nigdy nie narzekałam, uważałam, że to mój problem, nie jego. I chociaż kochałam Jerry'ego i wiem, że on kochał mnie, to był dystans między nami, który był z mojej winy. To była luka pośrodku tego kim byłam, a kim miałam nadzieję być, i nie malała ona w wystarczająco szybkim tempie. Teraz nie było tej luki. Nie ma żadnej przestrzeli między naszymi wolno ocierającymi się ciałami, moje biodra poruszają się instynktownie, w górę i w dół, przyjmując go głębiej i głębiej, jedynym dźwiękiem są nasze urywane oddechy i ciche poklaskiwanie ciał. Aidan opuszcza swoje ręce z moich włosów i widzę, jak wbija palce w piasek po swoich bokach, starając się wytrzymać. Starając się zaczekać na mnie. To właśnie to posyła mnie na krawędź. Widok tego człowieka, słabego, ale wciąż

241

tak silnego. Mocnego, solidnego, silnego i słodkiego. Przykład sprzeczności. Dochodzę z cichym krzykiem, stłumionym w zgłębieniu jego szyi, czuję smak jego potu na swoim języku. Moje ciało drży w długich, powolnych falach, co czuje jakby trwało wieczność, a kiedy orgazm słabnie Aidan drga pode mną, swoimi biodrami pcha w moje, podczas gdy rękoma na moim pasie, utrzymuje mnie w miejscu, biorąc to czego potrzebuje. Moje kończyny są jak galareta, nie ma żadnej możliwości żebym była w stanie wstać, prawdopodobnie trzeba będzie mnie podciągnąć w górę. Unoszę głowę i wchłaniam widok cichego lasu, nieskazitelnego jeziora i bezkresnego nieba. Nigdy nie byłam dalej od cywilizacji niż teraz, ale tutaj, tylko z Aidanem, nigdy nie czułam się bliżej domu.

242

ROZDZIAŁ 36 Aidan Jakiś

czas

później

niepewnie

kroczymy

między

drzewami,

seksualnie

wykończeni i szczęśliwi. Kolana naszych dżinsów są ubrudzone wodą z jeziora i piachem, a na moim tyłku widnieją dwie wilgotne i zimne plamy, podobnie jak na moich policzkach, ale są tego totalnie warte. Nie rozmawiamy wiele podczas drogi powrotnej, ale właściwie nie ma wiele do powiedzenia. Aster po prostu rozjebała mój umysł. Żartowałem, kiedy powiedziałem jej, że będę musiał wykończyć ją seksualnie aby cokolwiek przeczytać, ale teraz myślę, że to ze mnie zażartowano. Jak tylko wejdziemy do środka, zamierzam zemdleć na tym nieposłanym łóżku, więc to ona dostanie jakiś wolny czas na naukę. Obchodzimy domek by dostać się na jego przód, trzymamy się za ręce, nasze włosy są zmierzwione, a policzki poczerwieniałe, od razu widać, że to nie była tylko piesza wycieczka. I to właśnie widzą Jerry i Missy, gdy zastygamy w bezruchu, sześć stóp od miejsca gdzie siedzą, czekając na nas. Cóż, czekając na kogoś. Ponieważ szok na twarzy Jerry’ego wskazuje na to, że nie oczekiwał nikogo, kogo mógłby znać. Nie spodziewał się mnie. Nie spodziewał się Aster.

243

Szok to nie jest nawet dobre słowo żeby go opisać. Jest... oniemiały. Całkowicie i zupełnie wytrącony z równowagi. Z powodu naszych harmonogramów, Jerry i ja często nie widujemy się przez kilka dni, więc nawet nie pomyślałem by powiedzieć mu, że wyjeżdżam z miasta na kilka nocy. W rezultacie, nie miałem pojęcia, że planował własną wycieczkę. Missy robi wszystko żeby nie wybuchnąć śmiechem. Jest równie zaskoczona jak Jerry, ale w odróżnieniu od jego przerażenia, ona jest przeszczęśliwa. Jerry odzywa się pierwszy. - Aster? - Wydusza z siebie. - Ty... Ty jesteś... tutaj? Obok mnie, Aster pozostaje zamrożona, wygląda jak przestraszony jeleń, nie całkiem pewna jak reagować. Trzy lata dobrego zachowania stępiły jej zwodzące instynkty do tego stopnia, że nie robi nic. Schodzę na ziemię. - Hey, Jerry. Powoli skierowuje swoją uwagę na mnie. Gdyby był to film z lat pięćdziesiątych, Jerry byłby złotym chłopcem i królem balu, który przyszedł walczyć z dzieciakiem ze złej strony miasta, który ośmielił się ukraść jego dziewczynę. Ale to nie był film, to prawdziwe życie, a Jerry wygląda po prostu... na rozbitego. Nie powinienem czuć się źle. Zdradził ją mimo wszystko. Ich związek był bardziej niż skończony zanim my się zeszliśmy. Ale ponieważ mieszkam z Jerry'm i widziałem jaki był przybity, ponieważ wiem, że karał sam siebie za to co zrobił, to i tak jest przybijające. To jakby kopać leżącego... a później pieprzyć jego dziewczynę. Teraz sam nie wiem co powiedzieć. Missy wstaje.

244

- Jak wy dwoje dowiedzieliście się o tym miejscu? - Nie wydaje się rozczarowana, że Aster zdobyła to czym była zainteresowana przez trzy lata; wciąż wygląda na przesadnie rozbawioną. - Ja mu powiedziałem - mówi cicho Jerry. Potem mówi to do mnie Powiedziałem ci. - Wiem. - A teraz wy dwoje jesteście... jesteście... - Spogląda na naszą ubrudzoną odzież, nie ma mowy żeby udawać, że nie robiliśmy tego o czym on myśli, że robiliśmy. - Tak - mówię. - Czy to na poważnie? - Pyta Missy. Jerry wydaje z siebie udręczony dźwięk, jakby odpowiedź mogła zadać mu cierpienie. I może by mogła, ale nie mam okazji odpowiedzieć, ponieważ Aster odzyskuje głos. - Zerwaliśmy - słusznie przypomina Jerry'emu, ale nie obojętnie. - I oboje ruszyliśmy na przód. Jego ton jest pełny niedowierzania. - Do tego miejsca? - Cóż... - Rzuca we mnie poirytowane spojrzenie. - Nie wiedziałam, że jesteś przyjacielem, o którym on mówił. Rzednie mu mina. - Najwidoczniej nie jesteśmy przyjaciółmi. Wzdycham. To prawdopodobnie najlepsze co Jerrym może zrobić. Najpodlejsza rzecz, którą jest w stanie powiedzieć.

245

- Okay - mówi Aster, robiąc krok w stronę schodów. - Zostawiliśmy w środku rzeczy. Weźmiemy je i odjedziemy. - Dobry pomysł - odpowiada Jerry. Potem obraca się do mnie. - I kiedy wrócisz do Holsom, zabierz ze sobą resztę swoich rzeczy z mieszkania. Zostajesz eksmitowany.

*

*

*

- Cóż - mówi Aster, dwadzieścia pięć minut później. To pierwsza rzecz, którą ktokolwiek z nas powiedział odkąd opuściliśmy domek kempingowy, i jego zgnębiona niedoskonałość czyni to słowo idealnym do sytuacji. - To było brutalne - dodaje, kiedy nie odpowiadam. Chciałbym coś powiedzieć, ale nie wiem co. Oto ona, wspaniała, jasna i bystra, pieprzony były więzień, który ciężko pracuje by nie powtarzać dawnych błędów i faktycznie osiąga ten cel. I oto ja, spadający z wysokich stołków barowych, płacący prostytutką za uwiedzenie innych osób i wyeksmitowany. Trzy lata collegu, a wciąż jestem idiotą. To upokarzające. Prawie jak wtedy, kiedy zostałem spryskany przez skunksa, wszystko czego chcę to zaszyć się w swoim pokoju i przeczekać to wszystko aż minie. Z wyjątkiem tego, że nie mam już pokoju. Albo domu. - Wciąż mamy rzeczy na s'mores - mówi Aster. - Dlaczego się nie zatrzymamy na jednym z tych miejsc kempingowych, które mijaliśmy i nie zrobimy sobie ogniska? Umieram z głodu. - Po prostu wróćmy z powrotem - mamroczę. - Muszę się spakować. - Sięgam do radia, żeby znaleźć stację, która by odbierała czysto.

246

- Mamy jakieś pudła w akademiku - próbuje znowu. - Możemy je wziąć i... - Dzwoniłem do Wesa. Pomoże mi. - Starałem się tego nie pokazywać w domku, ale jestem przytłoczony tym spotkaniem. Jakoś podczas planowania odbicia Aster, nie kłopotałem się i nie zastanawiałem nad konsekwencjami. Po tym jak mnie spoliczkowała, myślałem, że zapłaciłem cenę za swoje kłamstwa; okazuje się, że wciąż miałem zaciągnięty dług. Kiedy ludzie pytali mnie, czy czułem się źle w stosunku do ludzi, którym kradłem samochody, kłamałem i mówiłem, że tak, choć wcale tak nie było. Mieli pieniądze, mieli ubezpieczenia, mieli inne samochody. Jerry tego nie miał. Jerry był po prostu kimś, kto zaufał nieodpowiedniemu facetowi. Który zaufał mi. - Doradcom mieszkającym na miejscu nie wolno mieć współlokatorów - dodaje Aster – ale oczywiście możesz zostać u mnie na parę nocy zanim czegoś nie znajdziesz. Jej głos, jej współczucie, jej litość - to sprawia, że zaciskam zęby. - Nie chcę mieszkać w akademiku, Aster. Bycie tam czyni mnie cholernie nerwowym. Zawsze jest tam ktoś, kto chce czegoś od ciebie. Oczywiście nie jestem odpowiednią osobą by dawać przykład. Nie jestem nawet blisko bycia taką osobą. Mruga. - Jaką osobą? - Kimś kto powinien... - macham dłonią w ogólnie w powietrzu. - Być tam. - Być w akademiku czy być ze mną? Ściskam nasadę nosa, chcąc pozbyć się bólu głowy, który zaczął się, gdy wsiedliśmy do samochodu, a teraz osiąga krytyczny poziom. Nie mogę teraz na nią

247

spojrzeć. Nie mogę teraz z nią rozmawiać. - Muszę po prostu pomyśleć. Słyszę jej bolący wydech, ale nie mówi nic więcej. Kątem oka widzę, jak zakłada ręce na kolanach, jej knykcie bieleją od siły z jaką zaciska pięści. Potrzebuję teraz przestrzeni, a w tym pieprzonym, niewielkich rozmiarów samochodzie jest tylko około osiemnastu cali między mną a Astrem. Każdego innego dnia, zastanawiałbym się jak zmniejszyć ten dystans, ale nie dzisiaj. Ten seks w lesie był najlepszą rzeczą jaka kiedykolwiek mi się przydarzyła. To osłabiło moje systemy obronne, dało mi mignięcie prawdziwej nadziei i potencjału na świecie, a przy okazji, ujawniło wszystkie słabe ogniwa w mojej zbroi, trudniejszym robiąc późniejszą eksmisję. Potrzebuję czasu by naprawić wszystkie te wgniecenia i wcięcia, ukryć je w sposób w jaki robiła to Aster, i nałożyć z powrotem maskę obojętności. Wtedy mogę poradzić sobie z tym gównem. Nie mogę tego zrobić podczas, gdy zażenowanie wypala dziurę w moim bebechu. Maska ledwo trzyma się na miejscu, kiedy godzinę później zatrzymujemy się przed akademikiem Aster. Nie powiedziała nic, a nawet nie oddychała w moim kierunku od chwili, kiedy na nią warknąłem. Wzdycham. - Hey - mówię. - Przepraszam... Ale ona tylko wysiada z samochodu, łapie swoją torbę i idzie w kierunku budynku, bez oglądania się za siebie.

248

ROZDZIAŁ 37 Aster Powtarzałam sobie, że nie będę płakała, ale w chwili, gdy jestem u siebie w pokoju, opieram się o drzwi i zsuwam w dół na podłogę, ukrywając twarz w swoich dłoniach, jak tylko łzy zaczynają spadać. Zachowywałam się, jakbym pozwalała Aidanowi przekonać się do tej podróży, ale tak naprawdę chciałam jechać. Chciałam romantycznego domku kempingowego. Chciałam spokoju, ciszy, natury, s'mores i seksu przed kominkiem. Seks. Ugh. Boże. Nie mogę nawet... To było zbyt wiele. Zbyt dobre. Nie moglibyśmy się już zbliżyć bardziej fizycznie, ale z drugiej strony, byliśmy bliżej niż kiedykolwiek byłam z kimkolwiek innym, nawet z Jerry'm. Ale podobnie jak w noc konfrontacji z Aidanem o jego oszustwie, znów przekonywałam sama siebie, że byłam wystarczająco silna żeby poradzić sobie z czymś, co znałam tylko z teorii, a nie z praktyki. Zanim zobaczyłam ojca na parkingu tamtej nocy, gdyby ktokolwiek zapytał mnie co bym zrobiła jeśli zobaczyłabym go jeszcze raz, powiedziałabym, że absolutnie nic. Trzymałabym głowę wysoko i przechadzała się spacerkiem jakby nigdy nawet nie istniał. Ale prawda była zupełnie inna. Jego spokojne odejście zrujnowało mnie, pozbawiło jakiejkolwiek nadziei, że nasza obecna sytuacja była jedynie przejściowa, że była nieporozumieniem, które dało się naprawić. Ale niektórych rzeczy nie możesz naprawić.

249

Szarpię się ze swoją torbą i wciskam do niej swoją rękę, gdzie z boku, w kieszeni na zamek, znajduję pomarszczone krawędzie koperty. Wyciągam ją, trzymając jej róg między swoimi palcami i pozwalając jej zwisać jak jakiś talizman. - Zrujnowałaś moją wycieczkę - mruczę, ale koperta nie wybucha płomieniem albo nie robi czegoś by pokazać, że jest opętana. To tylko koperta. Ocieram tyłem dłoni swoje policzki, ścierając łzy, i wyciągam pojedynczy kawałek papieru w linię, starannie złożony na trzy części. Pierwszą rzeczą, którą widzę, gdy go rozwijam, jest moje imię napisane odręcznie przez mojego ojca, każda kolejna litera napisana jest najoszczędniej jak się da. Aster, czytam. To ja. Jestem chory. Nie zostało mi dużo czasu, i nie mam nikogo więcej. Jest prawnik, który zajmie się szczegółami, ale potrzebuję kogoś, aby działał jako wykonawca. Zostawiam ci dom; może będziesz mogła go sprzedać. Jest kilka lokalnych grup, którym chciałbym zostawić parę rzeczy. Proszę dopilnuj, aby je otrzymali. Żegnaj, Phillip Lindsey Czytam ostatnie słowa z trylion razy. Żegnaj, Phillip Lindsey. Nie, Kocham Cię. Nie, Przepraszam. Nie, Jak tam w szkole? Tylko... Żegnaj. Słowo, którego nie powiedzieliśmy, kiedy odchodziliśmy w pośpiechu. Phillip Lindsey. Jakby nigdy nie był moim ojcem. Jakby przez te wszystkie lata, kiedy byliśmy osobno, nie nauczył się ani jednej rzeczy. Wciąż skąpy ze swoją dobrocią, jak zawsze. Może dlatego zakochałam się w Jerry'm. On był taki hojny. Ze swoim czasem, wsparciem i miłością. Był tak całkowicie i absolutnie otwarty, przyciągając mnie swoją czystą energią i czymś zupełnie mi nieznanym.

250

Łapię za telefon i odtwarzam wiadomość głosową od prawnika, a później oddzwaniam, zanim mogłabym się rozmyślić. Dzwonek brzmi złowieszczo, jak zakrzywienie czasoprzestrzeni albo ostrzeżenie. Po trzecim dzwonku, odpowiada kobiecy głos. - Dzień dobry, kancelaria Goldman Hartshorne - mówi. - Cześć - mówię, brzmiąc szorstko. Próbuję jeszcze raz. - Witam. Nazywam się Aster Lindsey. Oddzwaniam do Mitcha Goldmana. - Oh! - Wykrzykuje, jakby czekała, by dostać wiadomość ode mnie. - Momencik, powiem mu, że jest pani na linii. Zaczyna grać muzyczka, i zanim mogę przekonać siebie do odłożenia słuchawki, ten sam męski głos z wiadomości głosowej pojawia się na linii. - Panna Lindsey - grzmi, starając się zabrzmieć zarówno poważnie, jak i mile, kiedy ze mną rozmawia. - Tak - mówię, próbując udawać, że jestem osobą dorosłą, a nie królową dramatu, która osunęła się na podłogę w swoim akademiku, zalana łzami i głodna. - Dostałam pańską wiadomość. - Próbowaliśmy nawiązać z tobą kontakt od pewnego czasu - mówi. - Nie mamy twojego dokładnego adresu pocztowego... jesteś w szkole, zgadza się? Na uniwersytecie Holsom? - Tak. - Taak, tak właśnie myślał twój ojciec. Niestety sekretarz szkoły nie potwierdził, ani nie zaprzeczył, że się zapisałaś, a nasze próby zlokalizowania cię nie powiodły się w dużej mierze. Studenci

PPP

są

ostro

zachęcani,

żeby

unikać

wszelakich

mediów

251

społecznościowych. Są to możliwe powiązania między naszą przeszłością, a teraźniejszością, sposób dla ludzi, których pragniemy uniknąć - lub po prostu powinniśmy unikać - do kontaktu z nami lub kuszenia nas. Podobnie jest z sekretarzem szkoły, który ma jeszcze bardziej rygorystyczne procedury przed udostępnieniem nazwiska któregoś ze studentów, jest jak portier, który decyduje o tym kogo ma przepuścić. Patrzę na list, teraz spoczywający na moich kolanach. Jest datowany na 20 stycznia. Został wysłany prawie dwa miesiące temu, ale ze względu na niesprecyzowany adres zajęło trochę czasu zanim tu dotarł, a nawet jeszcze więcej zanim go otworzyłam. Dwa miesiące. Dwa miesiące temu, kiedy byłam zakochana w Jerry'm, a Aidan był tylko gorącym współlokatorem. Dwa miesiące temu, kiedy moje dni były nieskończenie długim cyklem pójścia na zajęcia i powrotu do domu, spotkaniem z Jerry'm, pójściem na zajęcia i powtórnym powrotem do domu. Dwa miesiące temu, kiedy nie odbyłam podróży na ślub albo spoliczkowałam faceta, którego później pocałowałam albo uprawiałam seks obok doskonałego jeziora jak z obrazka, lodowatej wody ziębiącej moje kolana. Dwa miesiące temu, kiedy myślałam, że zakochałam się po raz pierwszy i ostatni raz. - Dlaczego pan dzwonił? - Pytam, nie pewna, czy chcę usłyszeć to czego się spodziewałam albo i nie. Czy chciałam żeby był nieżywy, czy może chciałam żeby mnie odnalazł? Goldman wziął głęboki wdech, a ja już znałam odpowiedź.

252

ROZDZIAŁ 38 Aster - Szkoda - zauważa Wes, przeglądając się mojemu mieszkaniu - mojemu dawnemu mieszkaniu - kiedy niesie ostatnie pudło mojego nędznego dobytku do drzwi. - To miejsce jest niezłe. - Wiem. Zatrzymuje się w korytarzu, kiedy ja przekręcam klucz w zamku, później przykucam żeby wsunąć go pod drzwiami. - Myślisz, że będzie mieć innego współlokatora? - Pyta. - Moja miejscówka właśnie przeszła z ciasnej do zatłoczonej. - To tylko tymczasowe - przypominam mu. - Zostało sześć tygodni szkoły, wtedy wy chłopaki skończycie, a ja przeprowadzę się na kampus w czasie pracy letniej. - Sześć tygodni - mówi kiedy przywołujemy windę. - Czas leci. - Jak tam twoja mama? Wpatruje się tępo w pudła kiedy jedziemy w dół, i nie wiem czy po prostu przygląda się moim przyborom toaletowym, czy unika mojego pytania. - W porządku - odpowiada w końcu. - Jakoś się trzyma. - Ty też się trzymaj - mówię mu kiedy wychodzimy na zewnątrz. - Masz teraz koło siebie mnie i T.J.'a. Możemy pomóc, jeżeli będziesz tego potrzebował. Jedyna rzecz, którą musisz teraz zrobić, to zaliczyć ten rok.

253

Wzdycha, kiedy wpychamy rzeczy do jego zdezelowanego, starego samochodu. - Staram się nie dodawać ludziom problemów - mówi. - Sam masz dużo na głowie. - Poradzę sobie - skłamałem. Minęły cztery godziny odkąd podrzuciłem Aster i zadzwoniłem po Wesa, żeby uprzątnąć mój pokój. On i T.J. mieszkają w starym domu, po przeciwległej stronie miasta, gdzie wynajmują dwa najwyższe poziomy od starszej pani i płacą mniejszy czynsz za pomaganie jej w ogrodzie, czy wykonywanie mniejszych prac naprawczych. Byłem tam wcześniej, więc wiem, że mają miejsce. Problem polega na tym, że żaden z nich nie jest tak zaangażowany w program, jak powinien - jak ja staram się być - dlatego nie zamieszkałem z nimi przedtem, kiedy szukałem lokum. - Wybrałeś dobry dzień na przeprowadzkę - mówi Wes, kiedy zaczyna naszą krótką jazdę. - T.J. wyprawia przyjęcie urodzinowe dla swojej kuzynki dziś wieczorem, i przyjdą jej gorące przyjaciółki. - Możesz przyznać, że ta impreza jest dla mnie - mówię mu. - Nie ma potrzeby kłamać na ten temat. - Ha - szydzi, parkując przy krawężniku przed budynkiem w stylu wiktoriańskim. Ma dwuspadowe dachy i wykończenia przypominające piernika, a niedawne prace malarskie pozostawiły go nawet bardziej zieleńszym, niż nowa trawa na trawniku. - Możesz spiknąć się z kimkolwiek chcesz, ale trzymaj się z daleka od Shawny. Poczyniłem pewne przygotowanie i dzisiaj nadeszła TA noc. - Skoro tak mówisz. - Co więcej, wiem, że masz słabość do pań swoich współlokatorów, ale trzymaj się z daleka od Pearl - dodaje. - Jest wspaniałym gospodarzem, i wciąż nieźle

254

wygląda na swoje osiemdziesiąt trzy lata. Możesz mieć trudności z utrzymaniem rąk przy sobie. Uderzam go w ramię. - Zamknij się.

*

*

*

Imprezy T.J.'a i Wesa są legendarne, więc przed północą to miejsce wibruje od walących basów, tańczących ciał, i co najmniej setki głosów. Wes powiedział mi, że Pearl śpi z zatyczkami w uszach i nic nie słyszy, co tłumaczyłoby to, dlaczego sobie na to pozwalają. Kiedy poznałem Wesa i T.J.'a na pierwszym roku, przychodziłem na ich imprezy całkiem często, ale szybko nauczyłem się, że są szambem pokus, do którego nie mogę sobie pozwolić być wciągniętym. Raz jeszcze. Minioną godzinę spędziłem robiąc co w mojej mocy, by być towarzyskim, ale nie miałem na to nastroju. Narkotyki, alkohol, półnagie dziewczyny i nazbyt macho faceci są jednokierunkową podróżą do przeszłości, miejsca, którego nie mogę sobie pozwolić odwiedzać, nie ważne jak łatwo byłoby wśliznąć się w tę rolę. Może trzy miesiące temu, jeśli miałbym taki dzień jak dziś, uległbym namową, oferując sobie jakąkolwiek wymówkę, by zaprzepaścić wszystko na co tak ciężko pracowałem. Ale dzisiejszej nocy rzeczy były inne. Dziś jestem w swoim nowym „pokoju”, maluteńkiej przestrzeni pod lukarną9.

9

Oto dom w stylu wiktoriańskim😊 Lukarna to inaczej okno na poddaszu doświetlające wnętrze. Można go nazwać też świetlikiem, jaskółką, chodzi o te okienka na górze 😊

255

Wszystko, co posiadam zmieściło się w bagażniku kompaktowego samochodu, więc nie mam żadnych mebli. Mój nowym „łóżkiem” jest nadmiernie wypchany, czerwony chesterfield10 - słowa Pearl - który ma jakieś cztery stopy długości i z dwieście lat. Wygnieciona welurowa tapicerka powodowała swędzenie skóry, a zapach kurzu i pleśni sprawiał, że się dusiłem. Dziś wieczorem, po raz pierwszy od czasu kiedy położyłem na niej oczy, nie wiem co stanie się z Astrem. W dniu, w którym się poznaliśmy, wiedziałem, że będę ją miał. W dniu, w którym mnie spoliczkowała, wiedziałem, że ją odzyskam. Ale teraz nie byłem niczego pewny. Z biegiem czasu lubiłem ją coraz bardziej, ale jak do tej pory niczyje serce nie wisiało na włosku. Nie były w to zaangażowane żadne uczucia. Ale ten pieprzony seks nad jeziorem wszystko zmienił. Aster zmieniła wszystko. Teraz leżałem na chesterfieldzie, dziewięćdziesiąt sześć różnych sprężyn ugniata mój kręgosłup, moją głowę rozsadza bas dudniący z dołu, a ona... jest sama. Siadam gwałtownie. Właśnie robiłem sobie to, co robił Jerry. Popełniłem błąd, zostawiając otwarte drzwi z pieprzonym znakiem dla następnego faceta, który się zjawi. Nie jestem ślepy. Widzę jak kolesie na kampusie spoglądają na Aster. Patrzą na nią w ten sam sposób, w jaki ja spoglądałem za pierwszym razem, i to było właśnie problemem. Ogromnym problemem. A moje umiejętności radzenia sobie z problemami były do bani.

10

To jest właśnie chesterfield :-) Nie da się pomylić tych mebli z niczym innym.

256

Wstałem i złapałem kurtkę z kupy rzeczy na podłodze, a potem wyszedłem pośpiesznie z pokoju i w dół schodów. Ktoś zawołał moje imię, ale zignorowałem go i zacząłem przeciskać się przez tłum do głównych drzwi, zbiegłem ze schodów i przystanąłem na chwilę by się zorientować gdzie jestem, zanim ruszyłem w dwudziestominutowy bieg do kampusu. Zanim dotarłem do budynku Aster była niemal pierwsza nad ranem, chłodne powietrze schładzało pot na mojej skórze, kiedy zastanawiałem się nad tym, jak wejdę do środka. Oszczędzono mi wysiłku, gdy jakiś facet wyszedł na zewnątrz zapalić i przytrzymał dla mnie drzwi. Chodzę w kółko w windzie podczas dwudziestosekundowej jazdy w górę, czując się jak zwierzę trzymane w klatce, a na dziewiątym piętrze, idąc w głąb korytarza do pokoju Aster, daję sobie minutkę na pozbieranie się zanim unoszę dłoń by zapukać. Żadnej odpowiedzi. Żadnego światła pod drzwiami. Pukam znowu. Wtedy, po chwili, słabe światło zalewa szczelinę pod drzwiami. Moje ramiona opadają z ulgi, ale kiedy słyszę jak przekręca zasuwkę, prostuję się, próbując zachować pozory opanowanego i rozsądnego. I na kogoś komu warto wybaczyć. Po dłuższej chwili lekko zaspana Aster wygląda na korytarz. Jej blond włosy odstają z jednej strony, z tej na której spała, jest ubrana w ten sam zmięty żółty podkoszulek i spodnie od piżamy w szkocką kratę. Wygląda uroczo. Wtedy mnie rozpoznaje i staje się poirytowana. Musiała spodziewać się

257

studenta proszącego o kondomy, ćwierćdolarówki albo korkociąg. Wszyscy byli lepszą opcją niż ja. - Pytanie trzecie - mówię, wysuwając rękę by zablokować drzwi, gdy chciała je zamknąć. Podstawiłem także stopę, kiedy zaczęła ciągnąć mocniej. - Spytałaś co bym polecił nowym studentom, aby sprostali rzeczom, z którymi muszą się zmierzyć w Holsom, jak mają poradzić sobie z rzeczami inaczej niż oni do tej pory. Nie zaprosiła mnie do środka, ale przestała się starać mnie stąd wykopać. Moje serce, ledwo uspokojone po biegu tutaj, znów zaczyna walić, szybko stukając w mojej piersi. - Powiedziałbym im żeby wszystko zrobili inaczej - kontynuuję. - Jeżeli wcześniej zaczęliby walczyć, teraz powinni odejść i przemyśleć wszystko jeszcze raz. A jeżeli wcześniej uciekliby, teraz powinni zostać i stawić czoła problemom. PPP mówi, że przeszłość jest przeszłością, ale tylko wtedy kiedy już sobie z nią poradzisz. Jeśli nie, zostaje z tobą i stwarza problemy. Moje ręce drżą tak mocno, że muszę wepchnąć je do kieszeni, żeby to ukryć. - W przeszłości pozwoliłbym, by to co zdarzyło się dzisiaj, było wymówką do popełnienia jeszcze większej ilości błędów. Ale nie zamierzam tego teraz zrobić. Wprowadziłem się do Wesa i T.J'a. Zwróciłem klucze do mieszkania Jerry'emu. Skończyłem swoje zadania na jutrzejsze zajęcia. I jestem tu żeby powiedzieć ci, że cię przepraszam. Aster okręca wokół palca skrawek koszulki, oglądając rozciągliwość materiału. Wciąż stara się być zła, ale to nie działa. Ledwie mogę złapać oddech, ale zamierzam skończyć to co zacząłem. - Przepraszam, że nie byłem z tobą szczery na temat domku. Przepraszam, że

258

nie dostałaś swoich s’mores. Przepraszam za nasz powrót samochodem. Byłem... Kurwa. Właśnie wypowiedziałem z tysiąc słów, a nie mogę wykrztusić tego jednego. - Byłem zawstydzony - mówię cicho, szurając tenisówką o przetarty dywan. Czasami chcę być lepszy niż jestem. Aster pociąga nosem i powoli spogląda na mnie, jej oczy błyszczą wypełnione łzami. Znowu są niebieskie, a nie ciemne i burzowe. Są jak morze chabrów, kwitnących przez popioły. Po chwili cofa się do tyłu i przytrzymuje drzwi, pozwalając mi wejść. Znowu. Kiedy zamyka za mną drzwi, całe napięcie z łatwością mnie opuszcza, robiąc miejsce na coś innego. Coś lepszego. Wyciągam ramiona, a ona w nie wchodzi, przytulając się do mnie, przyciska policzek do mojej piersi, a ja opieram brodę na jej głowie. Nawet nie myślę o tym, że pachnie jak cytryny albo o tym, jak miękkie są jej piersi lub o tym, czy poszczęści mi się dziś w nocy. Myślę o tym, że niektórzy ludzie, tacy jak Jerry, czynią dobro, ponieważ tacy właśnie są. Niektórzy ludzie, na przykład ja, czynią dobro, gdy mają ku temu powód. A ja miałem powód.

259

ROZDZIAŁ 39 Aster Budzę się wcześnie następnego ranka, promienie słońca jak brzytwa przeszywają mój mózg, kiedy wpadają przez małą szczelinę w zielonych zasłonach. Krzywię się i przykrywam twarz przedramieniem, przesuwając się ostrożnie żeby nie obudzić Aidana. Nie poruszył się. Zaczynam uczyć się tego, że facet śpi jak zabity. Nie powinnam była się jeszcze obudzić; ledwie spaliśmy wczorajszej nocy. Mieliśmy godziny seksu, wolnego seksu, ciemnego seksu, seksu pod kołdrą, seksu, gdzie wszystko było ukryte i seksu, gdzie wszystko było obnażone. To było intensywne i wyczerpujące, a ból między moimi nogami przypomina mi, że to nie było coś, co normalnie robiłam. Jerry i ja nigdy nie robiliśmy tego tak dużo, nigdy tak długo, nigdy tak... dobrze. Aidan sapie przez sen, więc spoglądam na niego kątem oka. Rozchylone usta, wargi trzepocą z każdym małym chrapnięciem. Leży na brzuchu z ramionami rozciągniętymi nad głową, połączone palce tworzą prowizoryczną aureolę. Tatuaże, które obejmują jego biceps i łopatki są losowo wymieszanym atramentem, dzięki któremu można by powiedzieć, że nie wyrażają niczego, a zarazem wszystko w tym samym czasie. To moje błędy. Nie patrz.

260

Przyjrzyj się bliżej. Nie osądzaj. Zupełnie jak nasza ostatnia walka, kiedy przyszło mi do głowy, że ze sobą skończyliśmy. Przez trzy lata powtarzałam sobie, że nie mogę powtórzyć dawnych błędów; nie mogę popełniać jakichkolwiek błędów. Ale błędy są nieuniknione. Wysłuchanie odpowiedzi na moje wcześniej zadanie pytanie, pomogło mi zapomnieć o mojej determinacji, aby uderzyć go w twarz i spędzić resztę życia, unikając go. Jego rada do nowych studentów PPP równie dobrze może dotyczyć starszych studentów PPP. Wszystkich studentów. Zrób rzeczy inaczej. Ucieczka jest moim sposobem działania, i to działało, gdy byłam nastolatką. Ale potem trafiłam do więzienia, mój brat zmarł, a z matką nie rozmawiałam od trzech lat, więc sposób ten nie był bez skaz. Wczoraj, po rozłączeniu się z Mitchem Goldmanem, byłam zdeterminowana kontynuować ucieczkę i ignorować sytuację z wolą mojego taty. Goldman sam dał mi możliwość ucieczki: mieli firmy, które mogłyby spakować rzeczy, sprzedać dom i wysłać mi czek, gdy wszystko zostanie powiedziane i zrobione. Nie musiałam robić żadnej rzeczy, jeśli tego nie chciałam. Nie musiałam wracać do miejsca, do którego przysięgałam już nigdy nie wracać, nie potrzebowałam przypomnienia o życiu, o którym musiałam zapomnieć. Powiedziałam mu, że pomyślę o tym i oddzwonię, wiedząc już, że tego nie zrobię. Ale tak jak Aidan powiedział, nie można zapomnieć o przeszłości, jeżeli się z nią nie rozprawiłeś, a moja przeszłość jest jak otwarta rana, która leczy się o wiele za wolno.

261

Nie byłam gotowa poradzić sobie z nią wcześniej, pozwalając się tej ranie jątrzyć, podczas gdy starałam się ruszyć ze swoim życiem dalej. Ale to wciąż tam jest, dręcząc mnie, sprawiając mi ból, więc tak jak Aidan wcześniej zapukał do moich drzwiach i skonfrontował się ze mną twarzą w twarz, tak ja muszę sobie z tym poradzić. Koniec z uciekaniem. Aidan chrząknął i poczułam jak przesunął się na materacu, kiedy się budził. - Wstałaś? - Wymamrotał sennie. - Tak. Jęczy. - Dlaczego? - Mój ojciec zmarł - mówię, koncentrując się na tynku na suficie. Nieruchomieje. - Co? - Przeczytałam list i zadzwoniłam do prawnika. Wczoraj. Potrzebuje chwili by przetworzyć wiadomości. - Więc co teraz? - Zostawił mi swój dom. Mogę wrócić i poradzić sobie z rzeczami które zostawił, albo prawnik może zatrudnić kogoś żeby zrobił to za mnie. Sprzedał to. Cokolwiek. - To bzdury - mówi Aidan. - Masz swoje własne życie, z którym musisz sobie radzić. - Taka była moja pierwsza reakcja. - Miałaś już drugą? W mniej niż dwadzieścia cztery godziny? - Twoja przemowa mnie zainspirowała.

262

- Cóż, jestem całkiem inspirującym facetem. Obracam się by być do niego przodem, palcami śledzę stare tatuaże. Jakieś błędy, może po prostu wspomnienia. Albo przypomnienie. - Jesteś, czasami. Kiedy chcesz taki być. W wyrazie jego twarzy widać, jak pewność siebie toczy prywatną walkę w wojnie z emocjami. Niewygoda. Przyjemność. Niepewność. Wahanie. Jakby wciąż nie był pewny tego kim będzie. Ale mnie to nie obchodzi. Wszyscy stoimy na jakiejś linii. Nie musimy jeszcze wybierać strony. - Ty, inspirujesz mnie - mówi łagodnie, bawiąc się kosmykami moich włosów, koncentrując się na zadaniu, a unikając mojego komplementu. Normalnie byłabym zirytowana tym oczywistym manewrem, ale teraz się cieszę, że nie patrzy na mnie, ponieważ jestem całkiem pewna, że ten sam wachlarz niewygodnych emocji można dostrzec na mojej twarzy. Jak się okazuje, bycie nazwanym inspirującym jest całkiem zawstydzające. Ale jest to też w pewien sposób niezwykłe.

*

*

*

Pukanie do moich drzwi później tego popołudnia brzmi zbyt gwałtownie i zdecydowanie, żeby mógł to być Aidan. Spojrzenie przez wizjer potwierdza najgorsze. - Wiem, że tam jesteś! - Wykrzykuje Missy, jej usta blisko wizjera, wydają się duże i małe w tym samym czasie. - Wpuść mnie. Masz pewne rzeczy do wyjaśnienia. Szybko skanuję pokój, wdzięczna, że posprzątałam trochę, gdy Aidan poszedł na zajęcia. Ciągnę, by otworzyć drzwi. - Hey, Missy. Unosi brwi.

263

- Aster. - Wchodzi zamaszystym krokiem bez zaproszenia, wpychając niewielkie pudło do moich rąk, kiedy mnie mija. - Przyniosłam ci waniliową, okrągłą babeczkę jako łapówkę. Czekam cierpliwie, kiedy siada przy moim biurku, krzyżuje nogi, wgryza się w czerwone, aksamitne, okrągłe ciasteczko i celuje we mnie poważnym spojrzeniem. Żuje, przełyka i nie tracąc rytmu, pyta: - Jaki jest seks z Aidanem Shaw? Prawie upuszczam babeczkę. - Missy! - Co? Zastanawiałam się nad tym od lat. - Nie mogę... Nie mogę... - Myślę, że możesz - mówi, rzucając spojrzeniem na pudło prezerwatyw na stoliku nocnym. - I myślę, że musisz. Po prostu to powiedz. - Nie! Odkłada okrągłe ciasteczko i trzyma ręce w górze w odległości cala od siebie, wolno zwiększając odległość. - Po prostu zatrzymaj mnie kiedy będę blisko. Przykładam dłonie do swoich rozgrzanych policzków. Myślę, że nie jestem pruderyjna, ale moje doświadczenia z babskimi pogaduszkami ograniczają się do słuchania współwięźniarek, kiedy opowiadały o swoich nielegalnych seksualnych spotkaniach. - Stop - Protestuję, gdy jej dłonie dzieli odległość około czternastu cali. Przerywa i spogląda między swoimi dłońmi. - Wow.

264

Śmieję się wbrew sobie. - Zamknij się. Miałam na myśli, przestań pytać11. - Ale przyniosłam ci babeczkę. Myślę o Aidanie przynoszącym mi lody. Może jestem łatwa. Missy wzdycha. - Dobra. Zrobiłaś przynajmniej zdjęcia? Rzucam w nią poduszką i siadam na łóżku po turecku, odpakowując swoją babeczkę. - Nie. - Cholera. Miałam nadzieję, że będę mogła żyć twoją romantyczną wycieczką, od kiedy moja została zrujnowana. - Ja też nie miałam romantycznej wycieczki, pamiętasz? - Założę się, że nie spędziłaś popołudnia wysłuchując płaczącego Aidana. - Jerry płakał? - Yep. Nigdy wcześniej nikogo nie wyeksmitował. Powiedział, że czuje się jak potwór. Oh, Jerry. Teraz widzę, że nigdy nie pasowaliśmy do siebie. - Przykro mi, że zrujnowaliśmy twoją wycieczkę. Lekceważąco machnęła ręką. - Zrujnowaliście, poprawiliście. Nie zupełnie jestem typem biwakowicza, Aster.

11

Ok, coś tu wyjaśnię, 14 cali to jakieś 35 cm, więc ja już zaczynałam się martwić, że Aidan to jakiś wybryk natury, ale na szczęście mnie Aster uspokoiła 😊 Swoją drogą uwielbiam bezpośredniość Missy!!!

265

Pojechałam tylko dlatego, że chciałam być miła. Jerry jest taki dumny z jego nowo odkrytych umiejętności umożliwiających przetrwanie, że nie miałam serca mu odmówić. Przetrwanie jednak zobaczenia ciebie i Aidana, to zupełnie inna para kaloszy. - Tak naprawdę to nie było takie złe, czy było? - Jak mogłoby nie być złe? Jest przekonany, że go zdradzałaś. Nawet jeśli Jerry był tym, który zdradził, jego oskarżenie wciąż kuje. - Zaczęłam widywać się z Aidanem po tym jak zerwaliśmy. Długo po tym. To było... niewinne. - Trudno powiedzieć niewinny z poważną miną, ale nie mam zamiaru przyznać, że Aidan zaczął tę całą rzecz przez opłacenie prostytutki. Missy wyciąga kolejne opakowanie babeczek ze swojej ogromnej torebki i wgryza się w jedną. - Czy to na poważnie? - Poważnie? - Koncentruję się na składaniu papierka w maleńkie kwadraty. Co to w ogóle znaczy? Unosi ramiona. - Mam na myśli, czy ten związek zmierza dokądś, czy to tylko dla zabawy? Ponieważ kiedy zobaczyłam Aidana, zobaczyłam gorąco i tymczasowość. Ale kiedy wy dwoje wyszliście z lasu wczoraj, zobaczyłam gorąco... - Jej oczy przemierzają pokój, kiedy szuka właściwego słowa. - Szczęście - decyduje. - Wyglądałaś gorąco i szczęśliwie. Seksualnie szczęśliwie. Szczęśliwie trzymającą się za ręce. Dostaćniezły-upust-na-Manolo szczęśliwie. - Popatrzyła na swoje gustowne buty. - Jakbyś ubiła naprawdę świetny interes. I nigdy nie była bardziej szczęśliwsza. - To całkiem szczęśliwe.

266

- Więc czy to na poważnie? Widzisz przyszłość z nim? - Przyszłość? Missy, minęło dopiero... Mam na myśli, że my tylko... - Mogę poczuć jak moje policzki stają się czerwone. - Ja po prostu myślę o teraźniejszości. Przyszłość nadejdzie... później. Zlizuje lukier ze swojego kciuka. - Okay - mówi. - Jak sobie chcesz. Bądź ogólnikowa. Ale mówimy tutaj ogólnikowo o jakiś sześciu calach? Ośmiu? Dziesięciu? - Missy! Pociąga nosem. - Na boga, Aster. Jesteś tak grzeczniutka. Powinnaś spróbować zrobić coś złego raz na jakiś czas, aby utrzymać życie interesującym. Wgryzam się w swoją babeczkę i staram się nie roześmiać.

267

ROZDZIAŁ 40 Aidan Widzę Aster zanim ona może zobaczyć mnie. Parkuję przed jej budynkiem starym, psującym się wozem Wesa, obserwując jak obraca się, osłaniając oczy przed wiosennym słońcem. Ubrana jest w obcisłe dżinsy z dziurą na kolanie i czarny bezrękawnik, z jednego ramienia zwisa jej torba. Jest żywym obrazem całkowicie naturalnej doskonałości college'u, i czeka na mnie. Trąbię i macham do niej, jednocześnie opuszczając okno od strony pasażera. Dostrzega mnie i podchodzi do samochodu, kładąc torbę pod nogi, kiedy wsiada do środka. - Co ty robisz za kółkiem? - Pyta. - Myślałam, że to miała być moja lekcja jazdy. - Bo jest. Pojedziemy pod Carters i tam poćwiczymy. Mają ogromny parking, a najdalszy odcinek zawsze jest pusty. - Poza tym tak jakby okłamałem Wesa na temat tego, po co chcę pożyczyć jego samochód, mówiąc mu, że musiałem kupić hurtowo kilka rzeczy w sklepie spożywczym. - Nie powinnam, wiesz, prowadzić? - Dopytuje, kiedy odjeżdżam od krawężnika. - Z deszczu pod rynnę? - Myślę, że źle używasz tego powiedzenia - mówię. - W każdym razie, w twoim przypadku to powinno być bardziej jak, z deszczu na siedzenie pasażera12.

12

Wiem, że to nie ma sensu ale w książce jest użyte powiedzenie ''Out of the frying pan, into the fire'' co brzmi ''Ze smażenia na patelni ,w ogień''. Naszym odpowiednikiem jest powiedzenie ''Z deszczu pod rynnę''. A co Aster chciała przez to powiedzieć to nie mam pojęcia... Jak dla mnie to powiedzenie nie jest adekwatne do sytuacji!

268

Uśmiecha się i siada wygodniej. Podczas naszej nieudanej wycieczki do domku kempingowego, nauczyłem się dwóch nowych rzeczy o Aster: po pierwsze, nigdy nie robiła s'mores; a po drugie, nie miała prawa jazdy. Będąc bezdomną, a następnie zamkniętą w więzieniu pominęła ten rytuał przejścia. - Czyj to samochód? - Pyta, głaszcząc rozdartą skórę po wewnętrznej stronie drzwi. - Pożyczyłem go od Wesa. Powiedziałem mu, że potrzebuję kupić hurtowo kilka rzeczy z Carters. - Tak? Na przykład co? - Na przykład... papier toaletowy. Co innego można kupić hurtowo? Płatki śniadaniowe? - Sos pomidorowy? - Taak, potrzebuję tych trzech rzeczy. Zaczyna się śmiać. - Kiedy nadejdzie apokalipsa, będziesz gotowy. Wjeżdżam na parking pod Carters, oddalając się od dużego, zielonego budynku oraz krzątaniny sobotnich, popołudniowych klientów, i zawożę nas do dalekiego kąta, gdzie naszym jedynym kompanem jest trójkołowy wózek na zakupy i zgniecione pudełko po pieluchach. Aster klasnęła w dłonie. - Jestem taka podekscytowana. To mogłoby być lepsze tylko wtedy, gdybym miała s'more w jednej ręce. - Będziesz potrzebowała obu rąk do trzymania kierownicy - informuję ją srogo.

269

- Na dziesiątej i na drugiej. To jest lekcja pierwsza. - Okay. - Pcha by otworzyć drzwi. - Myślę, że załapałam. Zróbmy to. Stawiam swoje stopy na asfalcie, ale nie wysiadam z samochodu, tylko czekam aż ona go okrąży i stanie naprzeciwko mnie. - Co? - Zakłada ręce na biodra. - Jest jakaś druga lekcja? Jak trudne to może być? Zabieram kluczyki ze stacyjki i wstaję. - Lekcja numer dwa - mówię, unosząc jej brodę by mogła na mnie spojrzeć. Kiedy nie widzimy się przez trzy dni, powinnaś wpierw mnie przelecieć. Albo przynajmniej obściskiwać się ze mną namiętnie i pozwolić mi dostać się do drugiej bazy. Staję na palcach i całuje mnie. - Może to powinna być lekcja pierwsza. Jedynym powodem do utrzymywania naszego związku w sekrecie było to, aby Jerry się nie dowiedział, ale pomimo, że już nie musimy tego robić, to wciąż utrzymujemy

dyskrecję.

Utrzymywanie

rzeczy

tylko

dla

siebie

jest

przyzwyczajeniem niektórych studentów PPP, a znając historię Aster, myślę, że jest to jej drugą naturą. Ciągle jednak mnie całuje w bezludnym kącie parkingu Carters, jakby naprawdę chciała mnie przelecieć, a ja jestem całkowicie za takim pomysłem. Ściskam jej tyłek oburącz, napełniając nim moje dłonie, a ona wije się naprzeciwko mnie, nasze języki splatają się ze sobą do czasu, aż przerywa pocałunek i cofa się o krok. Staram się nie patrzeć pożądliwie na jej piersi, kiedy unoszą się i opadają z

270

każdym nierównym oddechem, pasującym do mojego własnego. - Zamierzasz coś z tym zrobić? - Pytam, wskazując na erekcję rozpychającą przód moich bojówek. - Nie, nie mogę. Wciąż jestem na zwolnieniu. Jeśli zostanę aresztowana za obrazę moralności, będę po uszy w gównie. - Jesteś dziewczyną z Holsom - mówię, wydymając wargi. - Nie mogą cię nigdzie zabrać. Aster śmieje się, kiedy wiatr unosi jak wiatraczek pudełko po pieluchach. - Nigdzie, gdzie jest miło w każdym bądź razie. Teraz daj mi klucze. Robię to i zamieniamy się miejscami, Aster siada za kierownicą, a ja zajmuję miejsce dla pasażera, odpychając jej torbę stopami. - W porządku - mówi. - Od czego powinnam zacząć? Uczę ją jak odpalić silnik, który pedał co robi, wskazując, którym hamować, którym dodawać gazu, a który wcisnąć podczas zmiany biegu. Podobnie jak w przypadku małych dzieci, naciska każdy przycisk, który może dosięgnąć, włączając wycieraczki, spryskiwacz, otwierając bagażnik i maskę, chichocząc głupio, gdy musiała wysiąść je zamknąć. Wkrótce jeździ boleśnie powolne kółka wokół koszyka na zakupy, uśmiechając się przy tym jak zwyciężczyni jakiegoś konkursu. To nie możliwe patrzeć na nią i nie poczuć radości, może po raz pierwszy mam dziewczynę, która sprawia, że się tak czuję. Byłem z kobietami, które lubiłem i szanowałem, ale z żadną nie było w ten sposób. Nigdy nie było tak... dobrze. - Okay - mówię, gdy się zatrzymuje. - Opanowałaś prowadzenie w kółko. Chcesz spróbować zaparkować?

271

- Yep. - W porządku. Spróbuj zaparkować na... - pochylam się do przodu, by odczytać żółte liczby namalowane na przestrzeniach. - Sześćdziesiąt osiem. - Okay. - Przygryza wargę, kiedy rusza do przodu, jakby mogła wystraszyć to miejsce. - Masz dodatkowe punkty za nie wybranie sześćdziesiąt dziewięć. - Jestem dżentelmenem. - Opowiedz mi o kradzieży aut - mówi. - Kiedy zacząłeś? Jak to wyglądało? Odchylam się do tyłu na swoim siedzeniu. - Cóż, dla mnie, dżentelmeńska sztuka kradzieży samochodów zaczęła się w wieku piętnastu lat. - Whoa, poważnie? - Tak. Byłem młodym dżentelmenem. Podśmiewa się. - Przestań mówić dżentelmen. - Tak jak w twoim przypadku, potrzebowaliśmy pieniędzy. Mój ojciec ma - miał - problemy z hazardem, a w naszym mieście nie było za dużo miejsc pracy. Poza tym, była tam grupa tych mężczyzn - nie gang, ale można by było ich tak nazwać do których naprawdę chciałem dołączyć. Być częścią czegoś... stabilnego, jak zgaduję. Aster nie komentuje tego, kiedy wjeżdża na linię pomiędzy sześćdziesiąt siedem, a sześćdziesiąt osiem, rusza do przodu i zaczyna powoli kręcić powrotne kółko. - Pamiętasz tą historię o spryskaniu przez skunksa? - Taak. - Cóż, skłamałem. Powiedziałem ci, że nie dostałem tej pracy, a dostałem. To

272

było moje pierwsze zadanie. - Więc jak to zrobiłeś? Zwężam oczy podejrzliwie. - Nie zamierzasz ukraść dla siebie samochodu, prawda? - Niczego już nie kradnę - odpowiada. - Kilka miesięcy temu kupiłam baton z automatu, i wyszły dwa, a ja wzięłam tylko ten, za który zapłaciłam. - Jesteś taka beznadziejna. - Nudna i wolna. - W każdym razie, to działało tak, że lokalizowali samochód, który chcieli - nigdy nie wiedziałem, skąd dostawali zlecenia - i wysyłali mi wiadomość z informacją, gdzie go znaleźć. Zdjęcie, markę i model, adres, cokolwiek. Potem czekałem, a w środku nocy po prostu go zabierałem. W większości to było całkiem łatwe. To znaczy, to nie były samochody warte miliony dolarów, czy coś, to były zwykłe samochody. Wypłata czekiem. - Więc jak zostałeś złapany? - Słyszałaś kiedyś o samochodach-przynętach? - Nie. - Cóż, właściwie tym właśnie są. Policja pozostawia samochód-przynętę z GPSem i kamerami i czymś tam jeszcze, a kiedy go kradniesz, oni cię znajdują i aresztują. - Kurczę. - Taak. Byłem tydzień od uzyskania pełnoletności. Mogłem pójść do więzienia. Ale

sędzia

popatrzył

na

moje

osiągnięcia

z

poprawczaka,

zobaczył,

że

zachowywałem się podczas pobytu tam, miałem dobre stopnie, uczestniczyłem w

273

sesjach grupowych, i powiedział, że jest we mnie potencjał i nadzieja. Spytał, czy widzę w sobie to samo. - Co odpowiedziałeś? - Cóż, było tam tuzin facetów, z którymi pracowałem, i nie chciałem, aby pomyśleli, że jestem cipką, ale facet zasadniczo oferował mi wyjście, więc wpatrywałem się w swoje stopy i wymamrotałem, „Taak”, a pół roku później byłem tutaj. - Poszedłeś do poprawczaka za kradzież samochodów? - Nie. Trafiłem do poprawczaka za bójki. Mój ojciec zwykł oddawać nasze rzeczy, żeby spłacić swoje długi. Kiedy miałem trzynaście lat, oddał wszystkie moje prezenty urodzinowe, rzeczy, które zbierała moja mama i zawijała, wypisując na nich życzenia. Dzieciak, którego ojciec zabrał te rzeczy, rzucił mi nimi prosto w twarz w szkole, czytając na głos wszystkie życzenia. Wybiłem to gówno z niego. To nie była moja pierwsza walka, ale była najgorsza. Tak daleko zaszedłem. - Wow. Niezłe z nas okazy, co? Ponieważ mieszkaliśmy w stosunkowo małym mieście, każda dziewczyna znała moją historię. Niektóre wystraszyła, inne pociągała. Wes jest jedynym przyjacielem w Holsom, który wie co zrobiłem, dzięki nocy pijackich wyznań, których żałowałem rano. Ale powiedzenie tego Aster wydaje się być naturalne. To tylko informacja dla niej, nie przechyla to szali na żadną stronę. Ona rozumie, że ludzie popełniają błędy. - Oh! - Wykrzykuje, depcząc po hamulcach i prawie przyprawiając mnie o zawał. - Zrobiłam to! -

Wrzuca luz i wyskakuje z samochodu, biegając dookoła i

podziwiając swoją robotę. Potrzebowała tylko dziewięć prób. - Jestem w tym najlepsza - mówi, wracając z powrotem na siedzenie. -

274

Wiedziałam, że będę. Pocieram swoją szyję. - Świetnie. - Co dalej? - Pyta. - Parkowanie równoległe? Jazda autostradą? Sprawdzam godzinę na wyświetlaczu. - Koniec lekcji. Muszę kupić sześćdziesiąt rolek papieru toaletowego, później musimy spotkać się z Jimem za pół godziny. Aster patrzy na swój zegarek, w razie gdybym kłamał na temat godziny. - Cholera - mamrocze, sięgając do dźwigni zmiany biegów. - Okay, chodźmy na zakupy. Sięgam powyżej żeby wyciągnąć kluczyki ze stacyjki. - Nie będziesz jeździła wśród żywych ludzi. - Co? Dlaczego nie? - Ponieważ nawet jeżeli uważasz, że jesteś w tym taka dobra, to była tylko jedna lekcja. Zagryza dolną wargę i trzepocze rzęsami, ale tego nie kupuję. - Wysiadaj - rozkazuję. - Czas zamienić się miejscami. Nadąsa się, ale to robi, a kiedy próbuje mnie wyminąć przed samochodem, owijam ramię wokół jej pasa i przyciągam ją do siebie. - Nie zapomnij podziękować mi za lekcję. Starała się wyglądać na złą, ale jej usta drżały. - Podziękuję Wesowi, kiedy go zobaczę. - Nie! - Wykrzykuję. - Nie wspominaj mu o tym. Nie wie, że pozwalam swojej dziewczynie prowadzić jego samochód.

275

Aster zastyga w miejscu, a nieskończenie długa cisza przeciąga się... i przeciąga. - Ponadto - mówię niezręcznie, z płonącą twarzą, - ja ... tak jakby ... myślę o tobie jako mojej dziewczynie. Widzę jak przygryza wnętrze policzka. - Ale uważasz mnie za dobrego kierowcę? - Pyta w końcu. Coś wewnątrz mnie mięknie i ogrzewa się, kiedy na nią patrzę. Tak jakby zakochuję się trochę bardziej. - Zamierzasz dać się przelecieć później? - Oh, tak. Absolutnie. - Jej oczy błyszczą. - Teraz, odkąd jesteś moim chłopakiem. Nigdy nie byłem niczyim chłopakiem; nigdy nie chciałem. I nigdy, w moim planie zdobycia Aster, przenigdy nie wyobrażałem sobie, że nim będę. Jako dziecko, patrząc w gwiazdy, życzyłem sobie żeby mój ojciec przestał grać i żebyśmy wrócili do domu, żebyśmy odzyskali psa i wszystkie nasze rzeczy. Kiedy miałem dwanaście lat, wiedziałem już, że życzenia się nie spełnią. Myślałem, że dobre rzeczy zdarzają się tylko innym ludziom, ludziom w filmach, którzy sprawiają, że wierzysz w historie ze szczęśliwym zakończeniem. Nie sądziłem, że szczęście jest realne, i z pewnością nie myślałem, że jest ono namacalne, czymś co mogłeś trzymać, dotykać, czuć. Ale teraz, kiedy przesuwam palcami po włosach Aster i dociskam usta do jej, widzę, że całkowicie byłem w błędzie.

276

ROZDZIAŁ 41 Aster - Aster, jesteś najlepsza - powiedział Jim, nie po raz pierwszy. Kręciłam się na swoim miejscu, a tuż przy mnie mogę prawię usłyszeć jak Aidan drwi z tych pochwał. Dzisiejsze spotkanie miało pokazać Jimowi pracę, którą wykonaliśmy w ramach kredytów współpracy, więc spisałam wywiad z Lindo - nasz składnik przeszłości - a pytania dla Aidana i siebie - nasz teraźniejszy składnik zorganizowałam schludnie wewnątrz folderu z kolorowymi zakładkami i zdjęciami. Spędziłam więcej czasu nad tym projektem niż powinnam, siedząc do późna, wstając wcześniej, pracowałam na nim, gdy powinnam była uczyć się do egzaminów końcowych. Ale to było tego warte. Każda minuta to krok w kierunku pomocy finansowej, która pomoże spłacić szkołę prawniczą, a ponieważ Aidanowi nie zależy na pieniądzach, to nic, że nie robi tak wiele jak ja. - Ty też, Aidan - po namyśle dodaje Jim. Przewraca na stronę z kolorowym zdjęciem przekroju poprzecznego modelowego domu, który użyłam by porównać części składowe programu do sukcesu Lindo jako renowatora, który przekształca domy w ten sam sposób w jaki przekształcił swoje życie. Aidan odchrząknął, a ja próbowałam unikać jego oskarżycielskiego spojrzenia. W zasadzie nie pokazałam mu ukończonego projektu zanim tu dzisiaj przyszliśmy, ale to nie tak, że wezmę wszystkie kredyty za tą pracę, tylko połowę. Umieściłam oba nasze nazwiska na stronie tytułowej.

277

- Okay - mówi Jim, wzdychając radośnie, kiedy umieszcza broszurę na swoim biurku. - To jest naprawdę doskonałe. Kiedy zobaczyłem waszą dwójkę rozmawiającą ze sobą na spotkaniu, wiedziałem, że będziecie doskonałymi partnerami. - Taak - mów Aidan, mdłym tonem. - Doskonałymi. Zesztywniałam na swoim siedzeniu. Za każdym razem, kiedy tu jest, powraca jego stara „jestem dupkiem” osobowość, tracę z oczu faceta, w którym tak mocno się zakochałam. Faceta, który uważa siebie za mojego chłopaka. Jeżeli Jim zauważył nastawienie Aidana, to je zignorował. - Więc - mówi, pochylając się do przodu i opierając ramiona na biurku. - Co planujecie odnośnie części trzeciej, elementu przyszłości? - Nie zaszliśmy jeszcze tak daleko - przyznałam. Poświęciłam więcej niż kilka godzin snu, dręczący mój mózg, dla jakiegoś błyskotliwego pomysłu kończącego projekt. Ale jak możemy rozmawiać o przyszłości, gdy nawet nie wiemy kim nowi studenci będą, albo co do cholery przygotowała dla nas przyszłość? - Wciąż robimy burzę mózgów. - Jasne - mówi Jim, przeciągając kciukiem po spiralnym sznurze, który obwiązuje broszurę. - Macie przed sobą jeszcze dwa tygodnie. Myślisz, że skończycie do tego czasu? - Tak, absolutnie. Myślisz... - zawahałam się. - Czy myślę, że jesteś na dobrej drodze do listu polecającego pełnego pochwał, dotyczącego każdej dotacji, którą szkoła ma do zaoferowania? Absolutnie, Aster. Jim spogląda na Aidana. - Ty też. Aidan podnosi się do pozycji stojącej, buty zadudniły o podłogę.

278

- Wspaniale. Dzięki. Do zobaczenia następnym razem. Szybko opuszcza pokój, po jego ciężkich i szybkich krokach można wywnioskować, że jest wkurzony. Dziękuję Jimowi i wychodzę z biura, idąc za dźwiękiem kroków Aidana, słyszalnych na klatce schodowej, po drugiej stronie korytarza. - Aidan - wołam, śpiesząc w dół w samą porę by zobaczyć, jak wychodzi przez drzwi główne, na zewnątrz na światło słoneczne. - Aidan! Przystaje na skraju trawnika. - Co do kurwy, Aster? - Dlaczego jesteś taki wściekły? Wykonaliśmy dobrą robotę. Piorunuje mnie wzrokiem, z napiętymi ramionami i rękoma zaciśniętymi w pięść po bokach. - Nie - mówi przez zaciśnięte zęby. - Ty wykonałaś dobrą robotę. Skąd do diabła wzięły się te odpowiedzi? Zadałaś mi tylko trzy pytania! - Zadałam ci wiele pytań - ripostuję. - Odpowiedziałeś tylko na trzy. Na niektóre sama odpowiedziałam. Nie jesteś jedynym głosem w tym równaniu. - Myślałem, że idziemy tam porozmawiać o naszym postępie, a nie wygrywać pieprzoną nagrodę Nobla. Przypomniałam sobie jak siedział zgarbiony i zezłoszczony w biurze. - Nie ma nic złego w wykonywaniu dobrej roboty, Aidan. W staraniu się by być... lepszym. Ja tylko chcę tego dofinansowania. Widzę, jak jego nozdrza rozszerzają się, kiedy wdycha, uspokajając siebie. - Powinnaś była mi powiedzieć. - Przepraszam. Nie wiedziałam, że tak się tym przejmiesz.

279

Podrapał się po brodzie. - Może nie zrobiłbym tego - przyznał. - Kilka miesięcy temu, nie przejąłbym się wcale. Ale teraz to robię. Udawałaś, gdy byłaś z Jerrym. Udawałaś przy mnie, gdy zaczęliśmy się widywać. Nie udawaj teraz. - Nie będę. Obiecuję. - Dobra, w porządku. - Odwraca się by odejść, tym razem wolniej. Jego wytatuowane knykcie uderzają o moje, a po chwili łapię moje palce i trzyma mnie za rękę. Jeśli ktokolwiek kogo mijaliśmy zauważył to albo się tym przejął, to nie okazał tego. Ale dla mnie to było tak, jakby olbrzymi neon ze strzałką wskazywał z nieba na nas, mówiąc każdemu, że jesteśmy razem. Jesteśmy parą. Damy radę.

280

ROZDZIAŁ 4 Aidan Gdy mój telefon dzwoni po raz szósty w ciągu trzydzieści minut, Aster zatrzaskuje książkę z pytaniami egzaminacyjnymi i piorunuje mnie wzrokiem, mój telefon, a potem znowu mnie. Wiadomość jest jasna: jedno z nas musi umrzeć. - Przepraszam - Mówię ściszonym głosem. Rozglądam się po bibliotece, ale żaden inny student nie wydaje się przejmować zakłóceniami. - Mama Wesa poczuła się gorzej i znów trafiła do szpitala. Powiedziałem mu, że będę dostępny, gdyby mnie potrzebował. Nie mogę go wyłączyć. Wzdycha rozdrażniona i przebiega ręką przez swoje włosy. Normalnie lśniące i błyszczące, dzisiaj wyglądają na splątane i tłuste. Ciemne koła pod jej oczami i wszechobecny kubek z kawą w jej ręce, mówią mi to, czego ona nie chce: zaharowuje się. Odmawia przyznania tego, ale wzięła na siebie zbyt dużo, a fakt, że sesja burzy mózgów dzisiejszego popołudnia nie przyniosła żadnych pomysłów na składnik przyszłości do naszego projektu, nie pomógł. Program jest świetny i to dzięki niemu możemy uczęszczać do szkoły za darmo, ale to jest tak jakby dodatkowe zajęcie w już i tak przeładowanym grafiku, a dla kogoś takiego jak Aster, kogoś kto podchodzi poważnie do swoich zajęć, to jest jak przekroczenie masy krytycznej. - Kto to jest? - Domaga się. - Nawet mnie to nie obchodzi jeśli mnie zdradzasz. Po prostu jej odpowiedz.

281

- To nie jest dziewczyna. To Shamus. - Mówić mu, że będziesz na turnieju. Kończący sezon mecz frisbee baseballu jest za dwa tygodnie od teraz, w samym środku finałów, więc Shamus szalenie próbując zebrać odpowiednią ilość graczy. - Powiedziałem. - Więc czego on chce? Westchnąłem. - Kończy szkołę w tym roku. Chce żebym prowadził zespół, gdy on wyjedzie. Unosi brwi. - Poważnie? Ty? On wie, że nienawidzisz wszystkich? - Myślałem, że wie. Może nie starałem się wystarczająco mocno. Prycha. - Po prostu mu powiedz, że nie jesteś zainteresowany. - Mówiłem. Nie był przekonany. Wciąż wysyła mi powody, dlaczego inni gracze z drużyny byliby jeszcze gorszym wyborem. - Odebrałem najnowszą wiadomość. - „Pamiętasz jak Missy nazwała naszego pracującego społecznie sędziego małym chujem, ponieważ wywołał jej podwójny aut?” - Czytam. „To nie było tak złe jak wtedy, gdy zaszarżowała jak oszalały nosorożec na trzeciobazową i walnęła nią o trybuny.” Aster zarżała. - Uwielbiam Missy. - W takim razie ty i Jerry macie ze sobą coś wspólnego. - Spójrz. - Położyła swoje dłonie płasko na stole. - Powiedz mu, że to

282

przemyślisz. A po meczu, powiesz, że to nie dla ciebie. Skończy szkołę i pozbędziesz się problemu. I może w przyszłym roku znajdziesz jakieś inne zajęcie pozalekcyjne. - Nie znajdę niczego innego. Próbowałem cztery razy na pierwszym roku i ze wszystkich mnie wykopali. I wszystkie były głupie. - Nie lubili twojego pozytywnego nastawienia? - Nie jestem liderem. - Nie jesteś też wyznawcą, Aidan. - Nie, jestem samotnym wilkiem - mówię. - Tak jak ty. Robię to co chcę, i lubię być zostawionym w spokoju przez każdego, z wyjątkiem ciebie. - Może właśnie dlatego jesteś najlepszą osobą do tej pracy - mówi, totalnie mijając się z moimi argumentami. - Nie próbujesz sprzedawać nikomu żadnych bzdur. Pojawiasz się, robisz co do ciebie należy, bezosobowo i skuteczne, a następnie wracasz do domu. Aidan, myślę, że możesz być... - obniża swój głos konspiracyjnie. - ... dobrym wzorem. - Aster Lindsey, cofnij te słowa. - Nie. Nigdy. - Wiesz, gdyby nie to, że dziś rano zrobiłaś mi obciąganko nad obciągankami, zerwałbym z tobą natychmiast. - Nie mów o obciąganiu w bibliotece. - W porządku, chodźmy na zewnątrz. Wskazuje srogo palcem w moją twarz. - Muszę się skoncentrować, żeby dobrze zdać testy i dostać stypendium na szkołę prawniczą. To powód, dla którego tutaj jestem. Ty możesz mieć inny powód by...

283

- Moim powodem jest obciąganko. Kopie mnie pod stołem, mimo że usiłuje nie wybuchnąć śmiechem. - Potrzebujesz powodu, którego można oczekiwać więcej niż raz na trzy miesiące. Opada mi szczęka. - Co trzy miesiące? Zwariowałaś? Jej ramiona trzęsą się ze śmiechu, kiedy ostentacyjnie mnie ignoruje i ponownie otwiera swój podręcznik, na dobre i złe i wszystko pomiędzy. A kiedy obserwuję jej pracę, to mnie uderza.

*

*

*

Następnego dnia idę do biura PPP bez wcześniejszego umawiania się. W budynku jest cicho, a kiedy Becca spogląda zza swojego biurka, wygląda na zaskoczoną widząc mnie. - Hey, Becca - mówię. - Jest Jim? Miałem nadzieję, że z nim porozmawiam. Sprawdza swój komputer, potwierdzając, że moja wizyta jest nieplanowana, następnie wolno wstaje. - Jedną chwilę. Sprawdzę czy nie jest zajęty. Chwilę później Jim wychodzi z zaplecza. - Aidan! - Wykrzykuję. - Dobrze cię widzieć. Trzymam ręce w kieszeniach. - Masz chwilkę? - Oczywiście. Chodźmy, zapraszam. - Dzięki.

284

Idę za nim do jego biura i zasiadam na tym samym miejscu co ostatnio. Tym razem jednak, staram się nie być zrzędliwym albo pełnym urazy. - Chodzi o kredyty współpracy - zaczynam. - O element przyszłości. - Mm hmm. - Nie sądzę... - wpatruję się w swoje wytatuowane ręce, którymi trzymam kurczowo kolana, jakby to była lina ratownicza. - Nie sądzę, że jest to coś, co Aster albo ja moglibyśmy zrobić. Rzednie mu mina. - To jest coś, co każdy może zrobić - ryzykuję ostrożnie. - Myślę, że wszyscy możemy się zgodzić, że ten program jest cudowną okazją, ale nie każdy wie co zrobić, kiedy coś tak wielkiego spada na jego barki. To może być przytłaczające. - Okay... - Więc, pomyślałem sobie, że elementem przyszłości mogłoby być coś takiego, jak program mentorski. Obecni studenci będą regularnie spotykać się z nowymi studentami - może raz w miesiącu - żeby sprawdzić co u nich słychać. Wiem, że starasz się z nami spotykać, ale nas wielu, a ty jesteś jeden. Wygląda na zainteresowanego. - Zgadza się. - I zamiast mentorskich spotkań, które są właściwie zwykłymi spotkaniami, może mogłyby to być, na przykład, wycieczki albo wymiana doświadczeń. Coś co by mogło nas do siebie zbliżyć. Nie każdy wybiera kierunek na pierwszym roku, więc to mogła być okazja by znaleźć cel. Coś co by ich nakierowało. - Myślę o Aster. Zainspirowało. Jim kiwa głową, usta opadają mu w kącikach, kiedy o tym myśli, bez

285

wątpienia życząc sobie, żeby Aster była tu przy mnie, pomagając we wszystkim. - Cóż - mówi. - Myślę, że to wspaniały pomysł, Aidan. Zabiera mi chwilę żeby pojąć, że się ze mną zgadza. - Naprawdę? - Tak. Oczywiście. Bez wątpienia jesteś świadomy, że program jest nisko finansowany, i chociaż próbowałem spełniać rolę mentora, to doba ma tyle godzin ile ma. Uwielbiam to, że twój pomysł wymaga używania zasobów które już mamy, a to sprawia, że ten pomysł o „przyszłości” jest osiągalny, a nawet namacalny dla studentów, zależy jak na to spojrzeć. - Ah, taak. - Odnotuję w pamięci te słowa. Osiągalny. Namacalny. Zasoby. - Okay, wspaniale. Możesz przedstawiać mi to na piśmie? Wciąż masz... sprawdza na swoim kalendarzu na biurku. - Cztery dni - mówi. - Będziesz w stanie przedłożyć mi tą propozycję mając tyle czasu? - Tak, zdecydowanie. - Jeżeli zacznę teraz i nie będę robić nic poza tym. - Wspaniale. Dziękuję, że przyszedłeś Aidan. Proszę, daj mi znać jeżeli będzie coś, w czym będę mógł ci pomóc. - Okay. Zrobię tak. Na razie. Wstaję i wychodzę stamtąd pospiesznie, tak szybko jak zawsze to robię, tyle, że tym razem nie umykam, a biegnę w kierunku czegoś. Biegnę jakby ktoś podłożył ogień pod moim tyłkiem, po raz pierwszy w życiu tak zmotywowany. Nazwijcie to iskrą, jeśli chcecie.

286

ROZDZIAŁ 43 Aidan Resztę dnia spędziłem w bibliotece, wychodząc tylko dlatego, że zostałem z niej wykopany. Jest już późno, gdy wracam do domu, ziewając w zgięcie ramienia, kiedy zawieszam kurtkę na wieszaku. Mam jedną stopę na najniższym stopniu, gdy dostrzegam Wesa i T.J.'a niedaleko w pokoju dziennym, siedzących na wypchanych pufach po obu stronach stolika kawowego, liczących torebki białego proszku. Starannie podzielone stosy gotówki na podłodze i bezbożny kontrast między zabytkowymi meblami Pearl's, a dwoma, wyluzowanymi facetami siedzącymi na nich, oraz tysiące dolarów w narkotykach prawie zdołały przekonać mnie, że śnię. Ale tak nie było. Zamykam oczy, gdy jednak je otwieram, oni wciąż tam są i wpatrują się we mnie. Nawet nie starają się tego ukryć. Powinienem iść na górę do mojego pokoju, zebrać moje nędzne rzeczy i odejść. Tylko, że nie miałem gdzie pójść. Aster miała pełno roboty sprawując obowiązki R.A., do tego dochodził stres związany ze szkołą, więc nie chciałem jej się zwalać na głowę, poza tym zapłaciłem czynsz za ten miesiąc i nie miałem już pieniędzy na nic innego. Mój ostatni egzamin jest za dwanaście dni - jeśli wytrzymam do tego czasu, oni wyjadą, a ja będę mieszkał gdzieś indziej. Od tygodni wiedziałem, że są w coś zamieszani, ale przekonywałem sam siebie, że to przez sytuację z mamą Wesa i zrobiłem wszystko co w mojej mocy, żeby się nie wychylać i ignorować to. I jak do tej pory, oni robili wszystko co w ich mocy,

287

żeby mi na to pozwolić. Wyraźnie zaznaczyłem, że byłem w programie i miałem zamiar skorzystać z okazji, i chociaż mogłem zobaczyć jak cicho wyśmiewali się z mojej nagłej zmiany serca, zachowali swoje sprzeczne opinie - i swoją działalność dla siebie. Aż do teraz. - Co się dzieje? - Pytam, ignorując zdrowy rozsądek. Wes pociera rękoma swoją twarz, jego stres jest oczywisty. - Jestem w tarapatach, bracie. Kiwam brodą na stół. - Z pewnością? - Brakuje mi dziesięć kawałków. Brakowało czterdzieści i zaharowywałem swoją dupę żeby to odrobić, ale nie dałem rady. Potrzebuję pomocy. Wzruszyłem bezradnie ramionami. - Stary. Sypiam na zabytkowym chesterfieldzie. Posiadam dwie pary spodni i jedną parę butów. Naprawdę myślisz, że mam dziesięć tysięcy dolarów pod ręką? Wes i T.J. wymienili spojrzenia. - Nie - powiedziałem, zanim oni się odezwali. - Narkotyki nie są moją rzeczą. Nie mieszajcie mnie do tego. - Nie robiłbym tego, gdybym nie był zdesperowany - mówi Wes z rozpaczą. Musiałem zostać okradziony na jednej z imprez, o czym nie wiedziałem do czasu, gdy zacząłem liczyć gotówkę i zobaczyłem, że jej brakuje. Mam dziesięć dni na wyrównanie deficytu albo... albo... - Dlaczego nawet znowu to zacząłeś? - Wykrzykuję. - Mieliśmy wszystko podane na pieprzonej tacy; wszystko co musiałeś zrobić to to wziąć!

288

Wes wzdrygnął się. - Wiem - wymamrotał. - Ja tylko... Spieprzyłem. Nie dopasowałem się tu, wszystkie te dzieciaki z ich ubraniami, samochodami i innymi rzeczami. Ja po prostu... chciałem więcej. Myślę o tym jak się czułem, gdy pierwszy raz zobaczyłem Aster. Jak bardzo jej pragnąłem. Co byłem skłonny zrobić żeby ją dostać. - Shaw - powiedział T.J., kiedy Wes nie mógł kontynuować. - Musisz nam pomóc. - Nie mogę - słyszę siebie jak to mówię. - Narkotyki... to nie moja działka. - Wiem - mówi Wes. - Ale kradniesz samochody, prawda? - Nie. - Mój głos jest stanowczy. - Czas przeszły. Kradłem samochody. Już tego nie robię. Niczego już nie kradnę. Cóż. Przeważnie. - Proszę - mówi Wes, łamiącym się głosem. - Zrobiłem wszystko, o czym mogłem pomyśleć. Zadzwoń tylko do starej załogi... - Czy twoja mama jest w ogóle chora? - Przerwałem mu. - Czy coś z tego było prawdą? Zawahał się; odpowiedź była oczywista. - Nie? Więc wszystkie te wyjazdy z miasta? Nie pojawianie się w klasie, opuszczenie zajęć pozalekcyjnych - to wszystko z powodu tego? Pochyla brodę, przyznając się w ten sposób do swoich kłamstw. Pocieram rękoma twarz. - O mój boże. - Wiedzą gdzie mieszkamy - T.J. podejmuje temat. - Powiedzieli, że mamy

289

dziesięć dni, potem przyjdą i... Wiedziałem jak kończy się to zdanie. Do diabła, wiedziałem jak zakończy się ta cała historia. Słyszałem to każdego dnia, kiedy dorastałem. Mój tata i wszechobecne groźby czające się ponad jego ramieniem. Przyrzeczenia. Złamane obietnice. Błędne koło. - Proszę. Po prostu wykonaj ten telefon - mówi Wes. - Mam tu kilka nowych rzeczy, ale to nie wystarczy. Możemy pojechać z tobą, wrócić do domu. Jeden weekend - jedna noc - zwiniemy kilka samochodów i... - Ukradłeś w ogóle kiedyś jakiś samochód? - Dopytywałem się. To jasne po wyrazie jego twarzy, że nie. Spoglądam na T.J.'a. - A ty? - Nie. - Co z Brix'em? Czy on wie o tym? Kręcą swoimi głowami. - Nie chcieliśmy go w to mieszać - mamrocze T.J. - Jest żonaty, mają dom, swoje życie. Jest teraz inny. Różni się od nas. - To dlatego, że się stara! - Warczę. - Stara się zmienić. - Chciałem dodać, że ja też się staram, że może nie jestem żonaty ale mam Aster. I może nie mam domu, ale mógłbym, pewnego dnia, jeśli nie spieprzę wszystkiego. To brzmi tak błaho i głupio, tak kurewsko naiwnie, tak... obiecująco. I wiem, że tak jak wierzyłem w tatę, kiedy powiedział, że odzyska Daisy, że otrzymamy więcej prezentów urodzinowych, że odbudują nasz pieprzony dom, który się spalił, że nie ważne jak bardzo Wes i

290

T.J. wierzyli w to, co mówią, bo wiara to nie wszystko. Zanim poznałem Aster, żyłem w szarej strefie Holsom, nie robiąc nic zbyt dobrze, ani nie robiąc niczego zbyt źle. Radziłem sobie dobrze, ignorując znajome kuszenia ciemnej strony, nigdy nie dostrzegając jakiegokolwiek powodu, by ruszyć w kierunku światła. Wtedy pojawiła się Aster, i nawet nie zdając sobie z tego sprawy, zbliżałem się do jasnej strony, do nadziei i potencjału, które powinienem mieć. Które wszyscy powinni mieć. - Też się staraliśmy - bronił się Wes. - Jeśli nam pomożesz, możemy to zrobić. Zwrócimy pieniądze, odejdziemy i nigdy nie zrobimy tego ponownie. Dostałem nauczkę. Wiedziałem, że to jest błąd, byłem po prostu głupi. Nigdy nie popełniłeś błędu? - Wszyscy popełniliśmy - warknąłem. - Ale będąc tu przez trzy lata, powinniśmy wyciągnąć z tego wnioski. - Znasz nas - nalegał T.J. - Jesteśmy przyjaciółmi od dłuższego czasu. Podczas pierwszego roku, gdy chciałeś to wszystko rzucić, zatrzymaliśmy cię tu. Pomogliśmy ci. Teraz my potrzebujemy żebyś pomógł nam. - Tylko ten jeden raz - dodaje Wes. - Pierwszy i ostatni. Obiecuję. Słowa brzmią boleśnie znajomo, mój instynkt by im pomóc jest zakorzeniony we mnie, mimo, że jest to złe, ale nawet, gdy potrząsam moją głową, próbując powiedzieć nie, próbując zrobić właściwą rzecz, czuję, jak sam oddalam się od światła i brodzę z powrotem do mrocznego szarego.

*

*

*

291

Czuję się winny, kiedy Aster się do mnie uśmiecha. Ten sam uśmiech, który powalił mnie w dzień, kiedy się spotkaliśmy, ten sam, którym żyłem codziennie od tej pory, sprawia, że spuszczam oczy ze wstydem, kiedy wchodzę do jej pokoju. Zdejmuję buty i stawiam swoją torbę na biurku, przyglądając się małej przestrzeni, wszystko tutaj jest schludne i szczere. Żadnego fałszu. Dopóki ja się nie pojawiłem. - Dobrze się czujesz? - Pyta. - Całkowicie w porządku. Nie wygląda na przekonaną i nie powinna. Zadzwoniła do mnie godzinę temu żeby mnie zaprosić, i chociaż dotąd zawsze z entuzjazmem przyjmowałem jej zaproszenia, dziś tak nie było. Nie chciałem widzieć się z Aster, ale nie mogłem też jej spławić, i wiem, że słyszała niechęć w moim głosie. - Brzmiałeś na przybitego przez telefon - komentuje. - Ja tylko żartowałam o wegetariańskiej pizzy. Zamówiłam jedną, tylko z mięsem. - By to udowodnić, podnosi wieko dużego, pomarańczowego pudełka leżącego na stole, i wiedziałem, że jest źle, skoro nawet zapach świeżej pizzy nie poprawił mi humoru. Nawet wtedy, gdy zrobiła to komiczne show, żeby zwabić mnie do siebie jej aromatem. - To wspaniale - mówię, siadając i próbując być zachwyconym. - Dzięki. Chwyta szybko dwa piwa ze swojej maleńkiej lodówki i stawia je na stole zanim siada, jej kolana dotykają moich. Je prosto z pudełka, sznurek sera ciągnie się za pizzą, aż okręca go wokół palca i strząsa go. - Więc dzisiaj - zaczyna, przeżuwając ostrożnie - jedna z dziewczyn z mojego piętra zadzwoniła, że usłyszała dziwne hałasy z pokoju innego studenta i pomyślała, że może potrzebować pomocy. - Oh tak? - Wziąłem gryza mojej pizzy, ale smakuje jak proch.

292

- Taak, więc poszłam żeby go sprawdzić, i zachowywał się naprawdę dziwnie. Nie podszedł do drzwi do czasu, aż zagroziłam, że zdobędę zapasowy klucz i otworzę sobie sama. W końcu mnie wpuścił, ledwie otwierając drzwi na taką szerokość żebym się przecisnęła, po czym je zatrzasnął. Pamiętam, że ostatnim razem, kiedy opowiadała mi historię taką jak ta, byliśmy w lodziarni. Dawała mi wtedy szansę na przyznanie się do kłamstwa, a ja chodziłem wokół tego, wpadając w jej pułapkę. Ale skąd mogłaby wiedzieć coś na temat T.J.'a i Wes'a? - Były tam narkotyki? - Pytam ostrożnie. - Wiewiórka - powiedziała z ustami pełnymi pizzy. Przestałem przeżuwać. - Co? - Hodował wiewiórkę w swoim pokoju od listopada. I teraz chciała wyjść na zewnątrz, z tym, że nie wiedziała jak to zrobić, i robiła przy tym mnóstwo denerwujących, wiewiórczych hałasów. - Żartujesz. - Ani trochę. Jest prawdopodobnie jedynym facetem tutaj, u którego w historii w przeglądarce zobaczysz „jak nakarmić malutką wiewiórkę”, a nie lesbijskie porno. - Prawdopodobnie byłoby w niej też porno. Sączy swoje piwo. - Taak. Prawdopodobnie. - Więc, co zrobiłaś? Skonfiskowałaś wiewiórkę? - Cóż, formalnie rzecz biorąc, nie mamy zezwolenia na posiadanie zwierząt.

293

Nawet złotych rybek. Ale pomyślałam, co mi tam? Zostało kilka tygodni zanim wszyscy zdadzą egzaminy końcowe. Dzień wyprowadzki przypada na koniec miesiąca. Po prostu pozwoliłam mu zachować wiewiórkę. - Więc to wciąż tam jest? - Yep. Nasz mały sekret. - Nie wiem czy jesteś dobrym R.A., czy strasznym. - Na pewno umiem dobrze dochować sekretów - mówi. - Całkowicie godna zaufania. Żołądek mi się ścisnął. Okazuje się, że jest dokładnie tak jak w lodziarni, tyle, że tym razem ona nie wie w czym jest problem, a jest jeden. - Aster - kłamałem, czując się przy tym okropnie - Nie mam tajemnic. - Więc co cię niepokoi? - Naciska. - Wziąłeś dwa kęsy pizzy. Zero piwa. Nawet mnie nie pocałowałeś, kiedy tu przyszedłeś. Nawet się nie starałeś. A patrz jaka wydekoltowana jest moja koszulka! Żadnego nawet obmacywanka? Coś jest rzeczywiście bardzo źle. Starała się potraktować to lekko, ale widzę, że jest zraniona i dotknięta. Daję sobie mentalnego kopa. Myślałem, że pomogę jej trochę rozmawiając z Jimem o programie mentorstwa, ale wszystko co zrobiłem, to wymienienie jednego problemu na drugi. To już drugi raz, kiedy Aster daje mi szansę na wygadanie się, zasadniczo obiecując, że wybaczy mi, jeśli powiem jej prawdę. Ale myślę, że tym razem mi nie wybaczy; myślę, że nie będzie mogła. Aster może i jest częścią programu, ale znała swoje nadzieje i potencjał zanim nawet postawiła stopę na kampusie. Skończyła z popełnianiem błędów, i skończyła z ludźmi, którzy wciąż je popełniają.

294

Ciężko było mi z wiedzą, że siedzę zaledwie stopę od niej i kłamię jej w twarz. Ciężko mi z wiedzą, że moi przyjaciele są w złym położeniu, i ciężko mi z wiedzą, że wsuwam się z powrotem do tego niebezpiecznego obszaru szarości, by im pomóc. Ale najgorszą rzeczą ze wszystkich będzie patrzenie, jak Aster odchodzi zatrzaskując te same drzwi, które otworzyła dla mnie i słuchanie jak je zamyka na klucz, rezygnując ze mnie na zawsze. Jeśli jej powiem, to ją stracę. I to jest jedyna rzecz, z którą nie zaryzykuję.

295

ROZDZIAŁ 44 Aster Nigdy wcześniej nie zostałam porzucona. Jerry właściwy był moim jedynym chłopakiem, a ja go rzuciłam po tym jak przyznał, że mnie zdradził. Ale cały ten wieczór zachowywał się dziwnie, unikał kontaktu wzrokowego, wiercił się, był rozproszony. Gdy domagałam się od niego odpowiedzi, myślałam, że zamierza powiedzieć, że dostał dwóję za wypracowanie albo, że pokłócił się ze swoją mamą; nigdy bym nie przypuszczała, że powie, że miał stosunek oralny w barze. Teraz, kiedy Aidan dłubie przy dodatkach na swojej mięsnej pizzy - jego ulubionej - czekam na te same złe wieści i rozpamiętuję swój głupi żart z biblioteki: Nie obchodzi mnie nawet czy mnie zdradzasz. To w ogóle nie jest prawdą. Obchodzi mnie. Byłabym zdruzgotana. Próbuję powstrzymać drżenie swoich rąk, kiedy sięgam po piwo i biorę uspakajający łyk. Tak złe jak były wiadomości o śmierci mojego ojca, gorszy był czas poprzedzający to. Znalezienie listu, ukrycie go, ignorowanie telefonów. Odrywałam bandaż z bolesną powolnością, podczas gdy mogłam zaoszczędzić sobie wiele bólu, zrywając go i przyznając przed sobą, że była tam rana. - Chodzi o Sindy? - Pytam nagle. Patrzę na Aidana, szukając jakiejkolwiek oznaki winy, ale jedynymi uczuciami, które widać na jego ładnej twarzy, są zmieszanie i zaskoczenie. - Co? - Wykrzykuje, brzmiąc na szczerego. - Tą z baru? Tą pros... Co? Nie.

296

Nie. Boże. Nie. - Kogoś innego? - Naciskam. Wiem, że ma jakiś sekret, po prostu nie wiem, o co do diabła może chodzić. - Nie! - Wykrzykuje. - Aster, nie zdradzam cię. Nie mógłbym. - W takim razie o co chodzi? Upuszcza pizzę i przebiega rękoma przez swoje włosy poirytowany. - O nic. Jezu. Jestem po prostu zmęczony. Praca. Szkoła. Wiesz jak to działa. - Historia z wiewiórką jest prawdziwa - mówię cicho. - Możesz mi zaufać. Ze wszystkim. Wpatruje się w stół przez chwilę, z rękoma płasko rozłożonymi na nim, tatuaż na jego knykciach, tworzy surowy kontrast na jego skórze. Ostra jazda. Wygląda jakby się do czegoś przygotowywał, ale zamiast się zwierzyć, delikatnie uśmiecha się do mnie. - Wiem, że mogę - mówi, sięgając i kciukiem głaszcząc moją szczękę. - To tylko stres. Rzeczy związane z zakończeniem i w ogóle. Jesteś jedynym powodem, dla którego to znoszę. Nie pozwól mi nawalić. Biorę jego dłoń w swoje dłonie. - Nie pozwolę. - Dobrze. - Pochyla się, żeby mnie pocałować, miękko i słodko, tylko jego usta na moich, koniuszek jego palca na moim policzku. Nie śpieszy się wcale, więc to ja w końcu jestem tą, która językiem dotyka jego warg, zmuszając je do otwarcia, by pogłębić pocałunek. Wydaje miękki dźwięk z gardła i pozwala mi wejść, intymność ta jest słodka i uspokajająca. Przesuwam się do krawędzi krzesła, a on owija ręce wokół mojego

297

pasa, ciągnąc mnie na swoje kolana, więc siadam na nim okrakiem. Wsuwam palce w jego włosy, przyciskając piersi do jego klatki piersiowej, moje sutki twardnieją, a ból narasta między moimi nogami. Jednakże to, czego nie czuję, jest nim. I to nie tylko ze względu na jakiś rodzaj dystansu emocjonalnego, ale dlatego, że nie jest twardy. Wmawiam sobie, że to przez stres, że muszę przestać być taka niecierpliwa, ale po kilku długich minutach całowania i obmacywania i ocierania biodrami, jest tylko... wielkie nic. Próbuję wsunąć rękę między nas, by upewnić się, że niczego nie pomijam, ale on napina się i chwyta mój nadgarstek zanim nawet moje palce mogą sięgnąć jego paska. - Aster - mówi, odwracając się. Wygląda, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze, ale potem zacina się i milknie. Oddycham ciężko, ale nie przez to, że jestem pobudzona, tylko przez to, że się boję. Czuję się jak dziecko leżące w łóżku, przekonane, że w ciemnej szafie czają się potwory, z wiedzą, że jeden zły ruch może je uwolnić. Pochylam się do przodu i wyciskam pocałunek na szczęce Aidana, próbując rozproszyć sytuację. - To był długi tydzień - mówię spokojnie. Wspierająco. - Chcesz obejrzeć film w łóżku i nazywać to nocą? Słyszę jak przełyka, widzę jak porusza się jego gardło i znam już odpowiedź, zanim ją słyszę. - Myślę, że po prostu będę się zbierał - mówi, unikając mojego spojrzenia. Wes był chory przez cały tydzień. Mogłem coś od niego złapać. - Naciska na moje biodra łagodnie, skłaniając mnie do wstania, i schodzę, czując się niepewnie i bez klasy.

298

Dobra dziewczyna mogłaby zaproponować, że pójdzie z nim do apteki, że zrobi mu rosół, zmierzy jego temperaturę. Ale dobry chłopak by nie kłamał. Moja metafora z bandażem była zła. Może bardzo powolne odrywanie nie jest najbardziej bolesną rzeczą jaką można zrobić. Może rzeczą, która najbardziej boli jest pozostawienie bandaża na miejscu, pozwolenie mu ukrywać rozognioną ranę, podczas gdy ty udajesz, że nic złego się nie dzieje.

*

*

*

- Myślisz, że cię zdradza? - Pyta Missy, ze swoją charakterystyczną szczerością. Jesteśmy na zewnątrz kafejki, pośrodku kampusu, a jej pytanie zwróciło na nas uwagę kilku ciekawskich głów. - Nie - mamroczę, mieszając swoją herbatę, życząc sobie, by wiosenne słońce nie sprawiało wrażenia, jakbym siedziała oświetlona przez reflektor, podczas przesłuchania. - Powiedział, że tego nie robi. - Wierzysz mu? Wpatruję się w wirujący płyn. - Nie wiem. Nawet jeśli mnie nie zdradza, coś jest na rzeczy. Nie wiem dlaczego nie chcę mi powiedzieć; on zna moje sekrety. - Oh tak? Gadaj. Uśmiecham się lekko, chyba po raz pierwszy dzisiaj. - Nie. - Daj spokój, powiem ci swoje.

299

- Boję się usłyszeć o twoich. - Powinnaś. - Nagle poważnieje. - Posłuchaj, jeśli Aidan nie chce powiedzieć ci prawdy, zmuś go do tego. - Aidan nie jest Jerry'm. Nie kieruje się czystym sumieniem i lękiem przed pójściem do piekła. Wzdycha. - Szczęściara. Jerry wyprał moje białe i ciemne rzeczy razem i zadzwonił do mnie, żeby się przyznać. - Do wyprania twoich rzeczy? - Yep. - Od razu czuję się lepiej. - Taak, uniknęłaś tej kulki. - Moja strata, twój zysk. - Posłuchaj – powiedziała poważnie. - Jerry jest kochany, ale przywykłam do umawiania się z dupkami. Mężczyźni z południa są czarujący. Sprawiają, że czujesz się zachwycona, nawet jeśli kłamią. Łyk herbaty, który właśnie wzięłam nagle smakował gorzko i musiałam się zmusić do przełknięcia jej. - Aidan nie jest z południa - protestuję mało przekonująco. Daje mi to spojrzenie, które mówi, że jestem kretynką. - Kiedy masz do czynienia z kimś kto zna wszystkie właściwe słowa, i wszystkie właściwe przyciski do wciśnięcia, nie możesz ich pobić grając w inną grę. - Huh? - Więc pobijesz ich w ich własnej grze. Wychwalasz ich - wyjaśnia, kiedy ja

300

wpatruję się w nią bezmyślnie. - Śmiejesz się z ich żartów, kupujesz to, co sprzedają, potem się zbliżasz i ich patroszysz. Krztuszę się swoją herbatą. - Missy! - Nie dosłownie - dodaje, rozglądając się czy ktoś nie podsłuchuje. - Inaczej ujdzie im to na sucho. - Jej przesadne mrugnięcie okiem przypomina mi o mojej współwięźniarce, Lorettcie. Próbowała, bez powodzenia, otruć swojego męża za zjedzenie wszystkich jej ulubionych płatków i zabranie zabawki, chociaż ją wcześniej zaklepała. Teraz jak o tym myślę, to była z południa. - Jaka jest nie dosłowna wersja wypatroszenia kogoś? - Pytam, choć wiem, że nie powinnam. Wiem, że ta rada będzie zła, ale nie mam innych pomysłów. Wyobrażam sobie Lorette na jej koi, opisującą szczegółowo swoją rozprawę, podczas piłowania paznokci. -

W

dzisiejszych

skondensowanym

czasach?

mlekiem

i

-

mówi

wyglądając

Missy,

sącząc

pozornie

słodko

dopasowanym różowym swetrze. - Sprawdzasz ich telefon.

swoją i

kawę

ze

delikatnie

w

301

ROZDZIAŁ 45 Aidan - W porządku, Aidan - mówi Mack, stojąc i ściskając moją dłoń. - Robota jest twoja. Niespodzianka, niespodzianka. Potrząsam jego ręką. - Dzięki. Doceniam to. - Żartujesz? To ja doceniam, że wrócisz tu w przyszłym roku pocierpieć trochę. Widzimy się za parę tygodni. Wymykam się z ciasnego biura Mack'a, usytuowanego w podziemiach uczelni, po północnej stronie kampusu. Moje kroki są wyciszone przez chropowatą, cementową podłogę, gdy wracam do windy i zaczynamy jazdę na parter, z ulgą, że znów zobaczę słońce. Prace ogrodowe nie są niezwykłe w jakikolwiek sposób, ale są wyczerpujące, więc co noc będę wracał do domu i trzymał się z dala od kłopotów, codziennie powtarzając ten sam proces. Jest to częścią struktury PPP: zatrzymuje cię to tak zajętym, że nie masz już energii by namieszać. Przeważnie. Z moją potwierdzoną, wakacyjną pracą, następne dziewięć dni powinny być całkiem proste. Napiszę swój przedostatni egzamin, wezmę udział w turnieju frisbee baseballu, pojadę z powrotem do domu do Vickers i ukradnę dwa samochody, by uratować dupę Wesowi, wrócę do Holsom na swój ostatni egzamin, i będę się modlił, żeby Aster nigdy się o tym nie dowiedziała i wciąż mnie lubiła.

302

Proste. Jest wspaniały wiosenny dzień, drzewa zaczynają być pełne zieleni, niebo jest czyste i bezchmurne. Mijam roześmianych studentów, spotykających się z przyjaciółmi, którzy zdali już swoje egzaminy, a ciężarem zniesionym z ich ramion. Trzymam głowę w dole, a ręce w kieszeniach, moje tempo spowalnia, kiedy zbliżam się do domu. Zdarza się tak coraz częściej. Od kiedy dowiedziałem się o „sytuacji” Wesa, nienawidzę wracać do tego domu. Za każdym razem, kiedy dochodzę do frontowych schodów, to jest jak powrót do mojego dzieciństwa, kiedy wchodziłem do środka, jakiegokolwiek domu, w którym akurat mieszkaliśmy, i doświadczałem nowego rozczarowania, kiedy moja matka siedziała we łzach na kanapie, a mój ojciec obiecał jej nie robić tego ponownie. W ostatniej chwili wszedłem do sklepu z alkoholem, kilka przecznic od domu i zabrałem sześciopak piwa, który będzie dobry do dzisiejszej kolacji. T.J. i Wes zniknęli tego dnia, robiąc coś, żeby zmniejszyć niedobór w kasie, a ja zaprosiłem Aster, żeby spróbować zrekompensować nasze tragiczne, ostatnie spotkanie. Na szczęście woli piwo od wina, więc nie muszę dławić się kieliszkiem udając, że jestem wyrafinowany. O jedno kłamstwo mniej do powiedzenia jej. Nie żeby kiedykolwiek wyglądała, jakby je kupowała. Dom jest cichy, gdy wchodzę, układam swoje buty schludnie wzdłuż ściany i prostuję te Wesa i T.J.'a. Usuwam pustą szklankę i talerz z niskiego stolika, rzucać kilka porwanych gazet do kosza, i wycieram poniewierające się okruchy z kuchennej lady. Mam godzinę, zanim Aster pojawi się o siódmej, a wieczorne menu składa się z sałatki z worka; zamarzniętej zapiekanki z kurczaka; i tort czekoladowy z piekarni, w której pracuje T.J., który pozwolił mi go kupić z rabatem

303

pracowniczym. Wkładam zapiekankę do piekarnika i zabieram się do roboty na werandzie z tyłu, porządnie szorując meble ogrodowe i używając szczotki do zebrania połów pajęczyn z kolumn. Gdy jest już czysto, napełniam wiadro lodem i wodą i wkładam do środka piwa, chowam go w cieniu stołu w chwili, gdy słyszę pukanie przy drzwiach frontowych. Myję ręce i łapię mały ręcznik żeby je wytrzeć, po czym rzucam go przez ramię, gdy otwieram drzwi główne widzę, jak Aster stoi na werandzie. Ma na sobie niebieską letnią sukienkę na ramiączkach, z małymi pomarańczowymi kwiatami, sandały z rzemyków, które zawijają się wokół jej kostek. - Wyglądasz... To znaczy, cześć... wyglądasz niesamowicie - mówię, niezdolny do powstrzymania uśmiechu, który rozprzestrzenia się na mojej twarzy. Przez sekundę się waha, zanim odwzajemnia uśmiech, jej oczy przeszukują moje, dla jakiegokolwiek śladu dziwaczności z wcześniej. Nie znajduje go, ponieważ go tam nie ma. Oh, pewnie, że wciąż się czuję winny jak cholera, ale te uczucia są mocno stłumione, kiedy chwytam jej twarz w ręce i całuję ją tak, jak powinienem był zrobić ostatnim razem. Oddaje mi pocałunek, jej ulga jest oczywista w sposobie w jaki jej palce ugniatają moje ramiona, jakby zakotwiczała siebie. Zakotwiczała nas. Oddychamy ciężko, gdy się rozłączamy i odzyskujemy równowagę. - Jesteś głodna? - Pytam, słysząc chropowatość mojego głosu. - Wygłodniała - mówi, tak samo chropowato. W tym właśnie momencie dzwoni minutnik piekarnika, więc prowadzę Aster do kuchni, wskazując bardzo szybko na różne miejsca po drodze.

304

- Pokój dzienny, jadalnia, łazienka - mówię, machając ręką. - Sypialnie są na górze... Pokażę ci później. Daje mi lubieżne mrugnięcie, które ma być śmieszne, ale prawie sprawia, że potykam się o własne stopy. - Nie mogę się doczekać. Wskazuję drzwi balkonowe. - Pomyślałem, że moglibyśmy zjeść na zewnątrz. - Dobry pomysł. - Owija palce wokół framugi i wędruję spojrzeniem po zarośniętym podwórzu, które bardziej przypomina dżunglę niż ogród. - To miejsce jest piękne. Wyciągam blachę z piekarnika, na której dwie rumiane zapiekanki skwierczą pośrodku. - Myślisz? Jest w małym nieładzie. - Jest wspaniałe - mówi. - Niedoskonały, ale... czarujący. Jest dziwna nutka w jej głosie, gdy jednak rzucam na nią okiem, ona jest już na zewnątrz, łowiąc dwa piwa z wiadra i otwiera je. - Potrzebujesz pomocy? - Pyta, popijając ze swojej butelki, kiedy wraca by przyglądać się, jak nakładam sałatkę. Podaję jej dwa talerze. - Możesz rozłożyć je na stole? Przyniosę zapiekankę. - Zapiekanka na obiad? Rozpieszczasz mnie. - Najpierw zapiekanka z kurczaka. Następny będzie deser. Chwilę później siedzieliśmy przed swoją małą ucztą, prowadząc rozmowę. Aster ma za sobą cztery egzaminy, ostatni przypada w następną środę; Ja mam

305

jeden jutro, a kolejny w czwartek. Będzie wystarczająco dużo czasu żeby ukraść kilka samochodów, a potem wrócić do Holsom i przejrzeć notatki z socjologii. Wybieram suszoną żurawinę ze swojej sałatki i przesuwam ją na bok talerza, koncentrując się na moim zadaniu i zbierając na odwagę by skłamać. - W poniedziałek są urodziny mojej mamy - mówię, dźgając kolejną żurawinę. - Oh tak? - Aster sączy swoje piwo, a ja przyglądam się, jak jej wargi napierają na krawędź butelki, od razu tego żałując. - Taak. Kończy pięćdziesiątkę. Wyprawiają wielkie przyjęcie. - To miłe. Sprezentujesz żurawinę? Ocieram widelcem swój kopiec. - Żadnej żurawiny. Ale zostanę tam na noc. - Co z egzaminami i meczem frisbee baseballu - wciąż unikasz Shamusa? Widzę, że stara się nie wtrącać, ale to jest dokładnie to co robi. Albo to może przez moje nieczyste sumienie, które sprawia, że wszystko brzmi jak oskarżenia. - Jutro porozmawiam z Shamus'em. Mecz jest w weekend, więc wszystko gra. Pojadę autobusem w poniedziałek rano, pójdę na przyjęcie tej nocy i wrócę we wtorek wieczorem. Mój ostatni egzamin jest w czwartek, więc nie powinno być problemu. - I myślisz, że to dobry pomysł? - Pyta. - Powrót do domu? - To jej urodziny - mówię, słysząc jak kiepsko to brzmi. Aster patrzy na swój nagi nadgarstek. - Wiesz, która godzina? - A co? Powinnaś być gdzieś indziej? - Wyciągam telefon z kieszeni i sprawdzam wyświetlacz. - Jest za piętnaście ósma.

306

- Nie - mówi lekko. - Po prostu zaczyna się robić ciemno. Nie kupuję jej historyjki, chociaż słońce szybko zachodzi, a powietrze wokół nas staje się gęste i szare. Spodziewałem się tego i włączyłem światła na ganku zanim wyszliśmy, więc wciąż jest tu wygodnie. W każdym bądź razie byłoby, gdybym nie dostawał dziwnych wibracji od mojej dziewczyny. - Coś jest nie w porządku z jedzeniem? Możemy iść gdzieś indziej. - Jedzenie jest świetne - mówi, jej uśmiech łagodzi jakieś napięcie w mojej klatce piersiowej. Nie wiem czy jestem zdenerwowany ponieważ jestem winny, czy dlatego, że dziś wieczorem planuję po raz pierwszy w życiu powiedzieć dziewczynie, że ją kocham, ale potrzeba dużo wysiłku, abym utrzymał swój widelec w trzęsącej się dłoni. - Towarzystwo jest świetne - dodaje. - Ogród jest świetny. Celuję w nią. - Okay, teraz już wiem, że coś szykujesz. Śmieje się, przechylając głowę do tyłu i obnażając gardło. Przyglądam się bladej skórze, gładkiej przestrzeni jej klatki piersiowej, jej obojczykom, wcięciu dekoltu. Niczego nie ukrywa, ponieważ nie ma czego ukrywać. Wyrzuciła szkielety ze swojej szafy i poczuła się lepiej z tego powodu. A po poniedziałku, ja zamierzam zamknąć te drzwi od szafy, zakluczyć je tak mocno i nigdy już o nich nie myśleć. Zamierzam żyć tym życiem, tą okazją, bo w końcu wiem dokładnie co chciałbym z nim zrobić. - Hey - mówię, sięgając po jej rękę. Jej palce są niewielkie i kruche między moimi palcami, delikatne, chociaż wiem, że ona taka nie jest. I chociaż wiem, że nie potrzebuje ochrony, chcę ją

307

chronić. Chcę ukryć ją przed swoimi ciemnymi częściami, i dać jej tylko te jasne części. - O co chodzi? - Pyta. Drugą rękę pocieram o swoje dżinsy, czując na nich wilgoć. - Chcę ci coś powiedzieć. Mruga, jej niebieskie oczy zrobiły się jeszcze bardziej niebieski przez sukienkę. Nawet w przygaszonym świetle, wciąż mogę je zobaczyć. Poczuć je. - Aster - mówię, z walącym sercem. - Ja... Mój telefon brzęczy, ślizgając się po szklanym blacie i zaskakując nas oboje. Aster podskakuje na swoim siedzeniu, przewracając łokciem butelkę po piwie. Chwytam butelkę zanim może stoczyć się na taras, a Aster łapie mój telefon. - Wiem, że to Shamus - mówi, przeciągając ekran. - To ciągnie się wystarczająco długo. Napiszę w twoim imieniu, że nie pragniesz niczego bardziej, niż zostać kapitanem drużyny. Będzie zachwycony. - Nie - mówię, sięgając po telefon, podczas gdy ona odsuwa się poza mój zasięg. - Drogi Shamusie - pisze, ślizgając palcami po ekranie. - Aster - mówię, głośniej niż planowałem. - Oddaj mi ten... Jej palce przestają się poruszać i wiem, że właśnie zobaczyła jakąkolwiek wiadomość, która właśnie przyszła. Przeszukiwała moją skrzynkę odbiorczą, i zobaczyła wiadomość od Teddego, mojego kontaktu w Vickers. Zobaczyła jedyne dwie obciążające wiadomości w całym moim telefonie, każdy z charakterystycznym obrazem wycelowanym w samochód, z marką i modelem oraz lokalizacją. - Aidan - mówi beznamiętnie.

308

- Oddaj mi telefon, Aster. - Wstaję w tym samym czasie co ona próbuje mnie wyminąć i wejść do domu, chcąc zatrzasnąć drzwi na patio. Chwytam za brzeg i pcham je by otworzyć, następnie wchodzę do środka. - Aster! Przebiega przez kuchnię do jadalni, nie zdając sobie sprawy z tego, że nie ma tam przejścia. Jest w pułapce. Ale wciąż sprawdza telefon, nawet wtedy, gdy przechodzi na drugą stronę antycznego stołu Pearl, oddychając ciężko. Blokuję drzwi i idę w lewo, podczas gdy ona idzie w prawo, a stół tworzy między nami blokadę. - Daj mi telefon - mówię znowu. Jej twarz marszczy się i ciska nim we mnie z całych sił. Łapię go zanim może zderzyć się z moją klatką piersiową, ale jest już za późno. Wiedziała co robi, kiedy sięgnęła po telefon; może nie wiedziała czego szuka, ale czegoś szukała. Nie dała się nabrać na moją wszystko-w-porządku-zjedzmy-miły-obiad szaradę. Ograła mnie. Znowu. - Co ty robisz? - Pyta, jej głos jest niebezpiecznie miękki. - To nie jest... - Nie okłamuj mnie! - Ściąga jedną z filiżanek z zakurzonej półki i rzuca nią we mnie. Łapię ją w powietrzu i sprintem biegnę wokół stołu, zanim będzie mogła zniszczyć coś jeszcze. Zniszczyć wszystko. Odskakuję, ramieniem zderzając się ze ścianą, i biegnie sprintem poza mój zasięg. Umyka do pokoju dziennego i zaganiam ją do niewielkiego holu, uniemożliwiając jej dostanie się do drzwi. Nie ma żadnego przejścia, żeby przebiec z powrotem w tą dżunglę, a jest zbyt bystra, by wbiec na piętro. Teraz między nami

309

znajduję się stolik kawowy, za nią znajduję się nieużywany kominek, którego gzyms ozdabiają urny i świeczniki. Wszystko w tym domu jest zbyt dobre dla mnie. - Pozwól mi wyjaśnić - mówię przez zaciśnięte zęby. - Pewnie - mówi, przenikliwym głosem. - Wyjaśnij. Proszę! - Ja tylko... To dla Wesa. Pomagam mu. Tylko ten jeden raz. - Pomagasz mu jak? Oboje znamy odpowiedź na to pytanie, ona chce tylko usłyszeć jak to mówię. - Zamierzam ukraść parę samochodów... - Kiedy? - Przerywa mi. - Podczas przyjęcia urodzinowego twojej mamy? Moje serce pęka. - Nie ma żadnego przyjęcia. - Nie żartuj - warczy. - To dlatego nie mógł ci stanąć tamtej nocy? Ponieważ znowu jesteś tak zajęty tym gównem związanym z kradzieżą? Czuję jakby walnęła mnie obuchem. - Nie waż się... - Podchodzę do niej, i tym razem zostaje na miejscu, jej furia jest wyraźna. - Nie waż się co? - domaga się, oczy jej błyszczą. - Nie waż się pragnąć czegoś lepszego w moim życiu? Nie waż się znaleźć kogoś, kto chce tego samego? - Ja nie... - Nie waż się pytać cię dlaczego jesteś takim pieprzonym idiotą? - Nie jestem! - Wrzeszczę. - Jesteś! - Odkrzykuje. - Jesteś tak cholernie głupi, Aidan! - Zamknij się! - Moja ręka zaciska się w pięść, a kiedy rzucam okiem w dół widzę cztery znajome litery, umieszczone tam w innym czasie i miejscu, gdy byłem

310

inną osobą. HARD. Może nie zmieniłem się wcale. - Nie boję się ciebie! - Aster wykrzykuje mi w twarz. - Byłam w więzieniu, pieprzony idioto! Ty nie! Nie masz o tym pojęcia! Uszło ci płazem! Dostałeś drugą szansę, nie płacąc nawet za pierwszą. I teraz porzucasz to wszystko, ponieważ jesteś dupkiem. - Przestań - mamroczę, wlokąc ręce do twarzy, moje całe ciało się trzęsie. Przestań, Aster. Proszę. - Ty przestań - mówi, łamiącym się głosem. - Nie rób tego, Aidan. - Nie rozumiesz. - Masz rację. Nie rozumiem. Robiłeś to od samego początku? Kradłeś? - Nie. Nie robiłem tego odkąd tu przybyłem. I nie chcę tego, ale Wes i T.J. są w tarapatach, a jeśli nie zdobędą pieniędzy... - Ich problemy nie są twoimi problemami - mówi Aster. - Musisz się skupić na sobie. - Przestań recytować broszurę PPP. Oni są moimi przyjaciółmi. Muszę im pomóc. - Ja jestem twoim przyjacielem - mówi, przyciskając rękę do piersi. - Jestem twoim przyjacielem. I mówię ci, żebyś pomógł sobie. - Aster... - Słuchanie jak nazywa siebie moim przyjacielem w noc, gdy planowałem powiedzieć jej, że ją kocham, cholernie boli. - Nie są twoimi przyjaciółmi jeśli proszą cię byś to zrobił, Aidan. Nie są nimi. - To tylko jeden raz. - Wiesz, że to złe. Wiesz, że jesteś lepszy niż to.

311

- To co innego, Aster. Nie masz nikogo. Nie rozumiesz jak to jest, gdy... Łzy wypełniające jej oczy, spływają teraz po jej policzkach. - Mój brat jest powodem, dla którego zostałam złapana - szepcze. Ochroniarze złapali go, jak wychodził ze sklepu, a kiedy policja go przeszukała, znaleźli narkotyki. Zagrozili, że go zamkną i zmuszą do odwyku, dlatego mnie wydał. Poszłam do więzienia, ponieważ rozumiem jak to jest. Myślę o jej skromnym pokoju. Ściśle funkcjonalnym. Żadnych obrazów, żadnych osobistych pamiątek. Nic co dałoby się zabrać. Nic co dało by się stracić. Tylko Aster. - Jestem im to winien - mówię łagodnie. - Byli tam dla mnie. Pierwszego roku w szkole, kiedy codzienność odczuwałem jak tortury. Później, parę tygodni temu, gdy potrzebowałem miejsca do spania. Pomogli mi. Muszę to robić. - Nie musisz - mówi. - Aster. - Aidan. - Robi krok do przodu i kładzie rękę na mojej piersi, ponad moim sercem. Wali naprawdę mocno, więc wiem, że może to poczuć. - Jesteś lepszy niż to - mówi. Potrząsam swoją głową z trudem. - Jesteś bystrzejszy - mówi. - Ty nie... - Jesteś inny. Biorę drżący oddech. - To tylko jedna noc. Potem wrócę i my... - Nie - przerywa. - Nie ma żadnego „my” jeśli to zrobisz. Nie zaharowywałam

312

się tak, żeby zdobyć to co mam i zrezygnować z tego. Mogłabym cię pokochać Aidan, ale nie zrobię tego jeśli na to nie zasłużysz. Starałem się uścisnąć jej dłoń, przytrzymać ją tam gdzie była, ale ona zrobiła jeden krok w tył, potem następny, i kolejny, aż w końcu stanęła w progu. Zatrzymała się, z ręką na klamce, dając mi ostatnią szansę, by postąpić właściwie. - Wiem, że na to zasługujesz - mówi cicho, ciągnąć i otwierając drzwi. Ale ja tego nie wiedziałem.

313

ROZDZIAŁ 46 Aster Aidan nie zadzwonił. Wmawiam sobie, że to nie ma znaczenia, że powiedziałam wszystko co miałam do powiedzenia - wszystko co mogłam powiedzieć - pięć nocy temu. Rzuciłam mu każdą linę ratowniczą jaką mogłam, powiedziałam mu o swoim pieprzonym bracie, ale nie złapał żadnej. Nie ratował się. Wiem, że mam rację, ale to słaba pociecha. Wiem z własnego doświadczenia, że uratowanie kogoś nie jest w moim repertuarze. Przez lata wyciągałam pomocną dłoń do brata, ale Ramsay nie chciał jej przyjąć. Narkotyki były łatwiejszą opcją niż nasza rzeczywistość. Nawet, gdy mnie wydał, gdy postawiono mi zarzuty i skazano, próbowałam. Myślałem, że może zobaczenie mnie w więzieniu, wstrząśnie nim, ale tak nie było. Odwiedził mnie tylko raz. Potem zmarł. To nie jest łatwe, ale pozostaję w zgodzie ze swoim życiem, chociaż przysięgam, że z każdym krokiem mogę usłyszeć roztrzaskane kawałki mojego serca, dzwoniące w mojej piersi. To boli, ale zaczynałam już wszystko od początku, i zrobię to znowu, dopóki mi się nie uda. Shamus zaprosił mnie bym przyszła dziś i jutro, pooglądać mecz frisbee baseballu, ale użyłam swoich wymówek, wykorzystując do tego egzaminy, pracę, cokolwiek. Muszę przyznać, że facet ma ducha; nigdy nie traci nadziei, nawet kiedy

314

nie ma żadnej na horyzoncie. Ale nie ma mowy, że pójdę na ten mecz i spotkam Aidana; będę blisko Aidana, i się nie załamię. Myślałam, że byłam załamana po rozstaniu z Jerrym, ale to było nic. To było złudzenie, fatamorgana, idea. To nie było rzeczywiste. Aidan był prawdziwy. I ja byłam prawdziwa, kiedy byłam z nim. Ale byłam też poważna tej nocy w jego domu, że nie porzucę swojej szansy osiągnięcia lepszego życia dla faceta, który za bardzo utkwił w przeszłości, by zobaczyć to, co było przed nim. Jestem umówiona jutro rano w Chester na dziesiątą, by rozejrzeć się po domu ojca. Już trzy razy odwoływałam Goldmana, i choć chcę odwołać go jeszcze raz, to wiem, że muszę to zrobić. Już czas pozbyć się tego bandażu raz na zawsze. Zasnęłam, rodzajem odpoczynku, który nie jest spokojny, budząc się jeszcze bardziej wyczerpana niż wcześniej. Wzdrygam się, kiedy widzę swoje odbicie w lustrze, nieumyte włosy i ciemne kręgi pod oczami. Jestem nawet jeszcze mniej gotowa do tej wycieczki niż byłam wcześniej, za każdym razem kiedy odwoływałam podróż. Mały głosik z tyłu mojej głowy szepczę, że wciąż mogę to zrobić. Mitch Goldman prawdopodobnie jest na polu golfowym, czekając na mój telefon. Był miły i cierpliwy, gdy przedtem odwoływałam wizyty, mówił mi, że nie ma pośpiechu, że dom nigdzie się nie wybiera. Ale to właśnie to było problemem. Jeśli się tym nie zajmę, to pozostanie to tam, ostatni ślad życia, które zostawiłem, kajdany wokół mojej kostki, które mnie powstrzymywały. Zmusiłam się do wzięcia prysznica, założenia czystych ciuchów, adidasów i wyjścia za drzwi. Autobus odjeżdża z przystanku na kampusie za pół

315

godziny i dziś zamierzam być tam na czas. Mój telefon dzwoni, kiedy wychodzę z windy, i wzdycham, gdy widzę imię Shamusa na wyświetlaczu. Mogłabym przełączyć go na pocztę głosową, ale wiem z doświadczenia, że Shamus dzwoni przynajmniej trzy razy zanim się poddaje. Lepiej odstrzelić go za pierwszym razem. - Hey, Shamus - Mówię zmęczonym głosem. - Aster - odpowiada. Jego normalnie optymistyczną i melodyjną intonację, zastąpił stres. - Jest, uh, jakaś szansa, że Aidan jest z tobą? Szarpnęło mnie za serce. - Nie. Dlaczego? - Ah, cóż, nie ma go tutaj, a Missy powiedział, że może... jest z tobą? Missy. Jej też unikałam od czasu walki, więc nie ma pojęcia, że się rozstaliśmy. Spojrzałam na zegarek. Wiedziałam, że ich mecz zaczyna się o dziewiątej trzydzieści, ponieważ Aidan skarżył się na tak wczesną porę. Teraz jest dziewiąta czterdzieści. - Nie ma go tutaj - Mówię, wychodząc w promienie porannego słońca i krzywiąc się, bo wszystko jest zbyt jasne. Zbyt czyste. Shamus wzdycha ciężko. - Jasne. W takim razie, może wiesz gdzie on teraz jest? - Nie - mówię mu, przypominając sobie kłamstwo Aidana na temat urodzin jego matki w poniedziałek, który jest jutro. - Był tam wczoraj? - Taak, był tutaj, ale jakby go nie było. Naprawdę jest rozproszony egzaminami i tym wszystkim. Wciąż sprawdzał swój telefon i takie tam. W każdym

316

razie, zgaduję, że muszę kontynuować wydzwanianie do niego. Dzięki, Aster. Rozłączyłam się i stałam zamrożona w miejscu przez kilka długich minut, pozwalając konsekwencjom dotrzeć do świadomości. Chociaż Aidan narzekał na frisbee baseball, nigdy nie przegapił meczu. Nigdy nie zawiódł drużyny. Bycie tam dla ludzi jest czymś, co robi, nawet jeśli nie jest to nakazane przez PPP. Skoro Aidan nie dotarł na mecz, to oznacza, że jest w Vickers. A jeśli jest w Vickers, to dlatego, że dokonał wyboru. Wybrał ich. Nie mnie. Głęboko w środku, już to wiedziałam, ale potwierdzenie tego wykopuje powietrze z moich płuc. Chwytam poręcz by odzyskać równowagę i próbując nie szlochać. - Aster? - Dochodzi do mnie znajomy głos. Wycieram łzy ze swoich oczu i oglądam się, szukając mocnej budowy ciała Aidana, T-shirtu, dżinsów, butów, grymas niezadowolenia, pełnej skruchy twarzy. Wszystkiego. Niczego. Wezmę cokolwiek. Ale to nie Aidan się zbliża. To Jerry.

317

ROZDZIAŁ 47 Aidan Vickers ma dwa dworce autobusowe, po jednym na każdym krańcu miasta, a kiedy mijamy pierwszy i jedziemy w dół drogi czteropasmowej, która przecina centrum miasta, spoglądam przez okno i widzę coraz bardziej zniszczone budynki i drobnych ludzi, dla których to jest dom. Powinienem był przyjechać tu jutro, w poniedziałek, ale wczoraj późnym wieczorem Wes dostał wiadomość mówiącą o zmianie planów. Ostateczny termin został zerwany i chcieli swoich pieniędzy za dwadzieścia cztery godziny. On i T.J. obudzili mnie o trzeciej nad ranem, śmiertelnie wystraszeni, błagając mnie, bym załatwił robotę na dzisiaj. Tłumaczenia, że miałem mecz frisbee baseballu, na którym muszę być obecny, nie do końca ich przekonywały. Więc teraz jestem w Vickers przed terminem, a oni gdzieś zniknęli, żeby zebrać resztę gotówki. PPP nie zabraniają studentom wyjazdów do domu ale mocno ich do tego zniechęcają. Mimo to, wiem, że mnóstwo ludzi wraca na wakacje. Wydaje się, że radzą sobie świetnie, wracając do Holsom i kontynuując wybraną przez siebie ścieżkę. Oczywiście, wyjazd do domu na Święto Dziękczynienia różni się trochę od wyjazdu by kraść samochody, aby pomóc przyjacielowi spłacić dług narkotykowy, ale wszystko powinno być w porządku, pod warunkiem, że będę się trzymał się planu - wjechać i wyjechać. Dobrze, w większości. Wciąż jestem w pieprzonej rozsypce z powodu złamanego serca.

318

Przycisnąłem dłoń do okna i liczyłem garstkę ludzi czekającą na stacji. Robię mentalną notkę na temat samochodów na parkingu, katalogując je przez wartość, popularność, łatwość wejścia. Stare przyzwyczajenie. Dostrzegam swoich rodziców, którzy z zapałem machają ze skraju tłumu, wysocy i szczupli i promieniejący, tacy jak zawsze. Wcale się nie zmieli. Zarzucam na ramiona swój worek marynarski i zmuszam się do uśmiechu, kiedy wysiadam z autobusu. To uczucie jest obce i złe, chociaż napełnia mnie prawdziwe szczęście na widok ich twarzy, znajomej wagi ich ramion, kiedy robią co w ich mocy by udusić mnie w uścisku. - Wielkie nieba! - Wykrzykuje mama, trzymając kurczowo moją twarz. - No popatrz! Spójrz na siebie! Jesteś najprzystojniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek widziałam! Mój tata rzuca na mnie okiem. - Tak - przyznaje. - Najprzystojniejsza rzecz. Śmieję się i spuszczam głowę. - Proszę, przestańcie. - Jesteś głodny? - pyta mama, idąc przodem przez parking w kierunku ulicy. - Chciałbyś jakiś lunch? - Mógłbym zjeść. - Idę za moimi rodzicami, obejmując wzrokiem ich szczupłe sylwetki i oklepaną odzież. Mój tata zawsze nosił garnitur, nawet w weekendy, starając się zachować iluzję, że jego hazard jest przedsięwzięciem biznesowym, który niestety zawsze kończył się porażką. Moja mama jest tuż obok niego, z jej długą, falującą spódnicą i włosami opadającymi w dół jej pleców, jakby wciąż tkwiła

319

w latach siedemdziesiątych, żyjąc miłością i niczym więcej. Ruszamy w dół chodnika i rozglądam się. Nie oczekiwałem, że wciąż będą mieszkać w tym samym mieszkaniu, z którego się wyprowadziłem, ale nawet, gdy kazali mi wysiąść na tej stacji, naprawdę nie sądziłem, że żyją na tym krańcu miasta. To jest ten gorszy koniec. - Zaparkowaliście w pobliżu? - Pytam, wypatrując przy krawężniku jakiegokolwiek śladu zardzewiałego, purpurowego VW garbusa

13

, pokrytego

kolekcją naklejek mojej mamy na zderzaku. - Przyszliśmy na pieszo - powiedział mój tata, błyskając we mnie swoim uśmiechem sprzedawcy. - Jest taki piękny dzień. - Taak - odpowiadam, rozproszony. - Jest miły. Jest to samo niebieskie niebo co w Holsom, ale ja nie jest tym samym faceta idącym pod nim. Nie jestem facetem, który czuje się komfortowo w tej części miasta, słuchając powoli przejeżdżających samochodów, zabierających nas na wycieczkę w przeszłość. Oceniających. Idziemy przez dziesięć minut, moja mama papla o starych znajomych, których ledwie pamiętam i najprawdopodobniej nigdy ich nawet nie wiedziałem, ale wydaje odpowiednie dźwięki uznania, podczas gdy mój ojciec trzyma ją za rękę i pozwala jej na to. Wędrujemy przez dzielnicę domów parterowych, gdzie jedne trzymają się

13 Chodzi o takiego garbuska, z tym, że ten jest w doskonałym stanie ;-p

320

lepiej od innych, a więcej niż kilka posiada na nieistniejącym trawniku zdezelowane urządzenia kuchenne. Czuję jak zaciska mi się gardło, gdy idziemy dalej, a kiedy mój tata wyciąga pęk kluczy przed małym domem z cegły, z białymi okiennicami wiszącymi krzywo, próbuję przekonać siebie, że nie jest tak źle. Mogę poprawnie zawiesić okiennice i może załatwię jakieś nasiona trawy na podwórko, i... Ale oni nie idą do głównych drzwi, oni okrążają go i idą na tyły. Wzdłuż boku domu, w dół maleńkiej, błotnistej koleiny, tak wąskiej, że musimy iść jeden za drugim. Krótka ścieżka odłupanych płyt chodnikowych doprowadza do innych drzwi, które prowadzą do obskurnego mieszkania w suterenie, gdzie w powietrzu unosi się zapach trawki. - Witaj w domu! - Wykrzykuje mama, uśmiechając się do mnie promiennie. Widzę jak się uśmiecha i widzę Aster. Widzę całą nadzieję i wiarę, jaką widziałam w uśmiechu mojej mamy, gdy dorastałem, i wreszcie zdaję sobie sprawę z tego, że to właśnie to widziałem w Aster. Nie tylko ładną dziewczynę. Nie tylko podryw. Nadzieję. Tyle, że w odróżnieniu od uśmiechu mojej mamy, Aster jest prawdziwa. Opiera się to na czymś więcej niż sen. Opiera się to na ciężkiej pracy i poświęceniu i determinacji, by mieć życie, które ona chce. To na które zasługuje. To od którego odszedłem. - Usiądźmy - mówi tata, wskazując na nieznaną kanapę. Nawet nie mogę zliczyć ilości kanap, które mieliśmy, gdy dorastałem. Ile razy zniknęła moja kurtka zimowa, czas, kiedy mieliśmy odtwarzacz DVD przez prawie pełny miesiąc, zanim znikł. Zanim przestałem się przywiązywać do niewłaściwych rzeczy. - Co chciałbyś do picia? - Pyta mama. - Zrobiłam lemoniadę. Sąsiedzi mają

321

drzewo cytrynowe - czy to nie jest cudowne? Pocę się. To spływa po moich plecach, gromadzi się pod moimi ramionami. Czuję taki sam niepokój, jaki czułem, kiedy gliniarze podążyli za mną, z wyjącymi syrenami, gdy jechałem tym głupim samochodem przynętą. Nawaliłem, myślę teraz, i są to te same słowa, które pomyślałem wtedy. Z wyjątkiem tego, że wtedy było już za późno. - Proszę bardzo - ćwierka mama, umieszczając trzy filiżanki mięsistej lemoniady na wiklinowym stoliku nocnym, który służy za stolik kawowy. Prawdopodobnie powinien być położonym na nim kawałek szkła, ale go nie ma, więc teraz filiżanki chwiejnie opierają się o siebie, a małe kropelki spływają po ich bokach. - Więc jak tam w szkole? - Tata siedzi na starej leżance, z taśmą spinającą jej ramiona, na której nie ma odwagi się opierać, więc stanowczo trzyma rozłożone stopy na ziemi. - Lubisz tam być? Ostrożnie podnoszę filiżankę. - Taak. Jest wspaniale. - Dobrze. - Kiwa głową. - To dobrze. - Jak się tutaj sprawy mają? - Och, rany - mówi, chichocząc. - Znasz nas. Radzimy sobie. Moja mama wraca z talerzem kanapek z tuńczykiem, pokrojonymi w trójkąty, tak jakby to był podwieczorek. Siada na kanapie przy mnie i gryzie kawałek, wzdychając radośnie. Próbuję zachować neutralną minę, podczas, gdy rozglądam się po pokoju. Sufity są niskie, a światło słoneczne ledwie przenika przez przydymione okna, dając

322

przez to wrażenie jaskini. Dywan jest wytarty i poplamiony miejscami, meble najprawdopodobniej zostały ocalone z jakiegoś pobocza. Jest tak schludnie jak może być w takich warunkach, zapewne dzięki wysiłkowi mojej mamy, by zrobić najlepszy użytek z tych rzeczy, jak zawsze. Sączę zbyt słodką lemoniadę, rozpamiętując to, że zawsze tak robiła, jakby dodatkowa łyżka cukru mogła zasłonić posmak goryczy. - Od jak dawna przebywacie w tym miejscu? - Pytam mimochodem. Moi rodzice patrzą na siebie, i praktycznie mogę usłyszeć, jak wspólnie przeliczali to w głowie, w pełnej synchronizacji. Z totalną miłością, nawet jeśli doprowadziło ich to tutaj. - Od jakiś dziewięciu miesięcy? - Zgaduje mój ojciec - Przedtem mieszkaliśmy w miejscu nad delikatesami na Lennox Avenue - pamiętasz to miejsce? Wielka wołowina peklowana w puszce. - Taak - mówię. - Pamiętam. Moja mama musiała coś zobaczyć w mojej ekspresji, ponieważ zaczęła pokrzepiająco poklepywać mnie po kolanie. - To nie jest fantazyjne - mówi, uśmiechając się do mnie. - Ale to tylko tymczasowe. Przyjaciel twojego taty ma jakiś biznes na wschodzie i zamierza wynająć nam swój dom tuż obok szkoły podstawowej - tej z czerwonymi drzwiami? To miłe miejsce. Myślę, że będzie idealne dla nas. Przeprowadzimy się znowu, ale to będzie ostatni raz. Mój tata podłapuję tę historię, ale nie jestem w stanie usłyszeć niczego. To będzie ostatni raz. To zdanie dźwięczy w moim umyśle, zbyt znajome.

323

Ile razy słyszałem te słowa, gdy dorastałem? Ile razy moja mama złożyła tę obietnicę? I ile rozdzierających serce razy musiałem to usłyszeć, żeby wiedzieć, że nigdy nie będą one prawdziwe? Kiedy Wes powiedział tą samą rzecz kilka tygodni temu, kupiłem to, ponieważ zawsze tak robiłem, chociaż powinienem wiedzieć lepiej. Chociaż wiem teraz lepiej. Starałem się pić swoją lemoniadę, ale nie mogłem jej przełknąć. Było w niej za dużo cukru, ale to nie wystarczająco, by zamaskować gorycz albo wstyd. Przez te wszystkie lata starałem się nie być takim jak mój ojciec. Nigdy bym nie pomyślał, że zmienię się w moją matkę.

324

ROZDZIAŁ 48 Aster - W porządku - mówi Jerry, parkując na podjeździe. - Jesteśmy. - Wtedy waha się zanim pyta. - Gdzie jesteśmy, tak dokładnie? Nurkuje głową, aby wyjrzeć przez okno pasażera na duży, stary dom, stojącym obok nas. Dom mojego ojca. Jest taki sam, jakim go zapamiętałam, dwa piętra w kolorze lekkiej żółci, z zielonymi drzwiami. Róże, które rosły przy schodach są zaniedbane i zarośnięte; mój ojciec był jedynym, który o nie dbał. Jerry zgodził się mnie tutaj zawieść bez żadnych pytań. Przez ostatnie trzydzieści minut pozwolił mi siedzieć na miejscu pasażera i radzić sobie ze swoim niepokojem w ciszy. Zawsze wiedział kiedy nie naciskać, kiedy ustąpić. Nigdy nie walczył o nic. Nigdy nie musiał. - To dom mojego ojca - mówię. - On umarł. Jego zaskoczona mina odbijała się w szybie. - Współczuję - mówi, przerażony. - Aster, jest mi tak... - Jest dobrze - mówię, patrząc na dom, jakby mój ojciec mógł marszczyć się na nas z okna na górze, stukając w swój zegarek i pytając: Co ci tyle zajęło? Gdzie byłaś? Kim jest ten chłopak? - Nie widziałam go odkąd skończyłam czternaście lat i uciekliśmy. - Uciekliście? Z... stąd? Rozumiałam o co pyta. Oto jest tutaj uroczy dom, na uroczej ulicy, w uroczej dzielnicy, gdzie mieszkają uroczy ludzie. To jest dokładnie to miejscem, w którym

325

myślał, że Aster dorastała. Ale nie należę już do tego miejsca. Zanim mogę coś powiedzieć, zatrzymuje się za nami czarny sedan, z którego wysiada człowiek w drogim garniturze. - To prawnik - mamroczę, wychodząc spotkać się z Mitchem Goldmanem po raz pierwszy. - Aster Lindsey - mówi, uśmiechając się, kiedy ściska moją dłoń. - Cieszę się, że ci się udało. Wiem, że to pracowity czas w roku dla studentów. Czuję, jak Jerry stoi za mną, całkiem niepewny, jak do diabła się w to wpakował. Mitch wykonał pierwszy ruch, podając rękę i przedstawiając się. Jerry także się przedstawił, a potem po prostu tam tak staliśmy. - Zgaduję, że powinniśmy wejść do środka - mówię, choć nigdy nie śniłam o wypowiedzeniu tych słów. Po naszej ucieczce ani razu nie pomyślałam o powrocie. Nie pozwoliłam sobie nawet zatęsknić za rzeczami, które porzuciliśmy na korzyść wolności, chociaż miałam ich niewiele. - Oczywiście - mówi Mitch. - Bezwzględnie. Mówi, kiedy wędrujemy w górę długiego podjazdu, wspominając o tym, że Grupa ogrodnicza Chester chciałaby wykopać jeden z krzewów różanych do publicznego ogrodu, jeśli byłabym skłonna się zgodzić. Wyjaśnia, że skrzynka pocztowa z kutego żelaza faktycznie jest dziełem sztuki od słynnego lokalnego artysty i jest czymś, co powinnam usunąć z domu, jeśli postanowię go sprzedać. Zdaję sobie sprawę z tego, ze mówi, ale ledwie mogę zrozumieć słowa, moje oczy skupiły się na jego ręce, kiedy wkładał klucz do zamka i przekręcił nim jakby to nie było nic ważnego. Jakby to były tylko drzwi.

326

Nie wiem czego się spodziewałam. Może setek duchów i demonów, które będą chciały się wydostać na zewnątrz. Być może chmurę dawnego kurzu, duszącego nas i ostrzegającego nas przed wejściem. Ale nic się nie wydarzyło. Drzwi się otworzyły i Mitch przez nie przeszedł, potem Jerry dał mi znak żebym także weszła, a on podążył za mną. To tylko normalne wejście do normalnego, starego domu. Nie ma w nim nic szczególnego, nie ma nic co mogłoby wywołać napięcie w mojej klatce piersiowej i głośne uderzenia mojego serca. Mrużę oczy w mrocznym holu, drobinki kurzu wiszą w stęchłym powietrzu. Jest tak samo jak pamiętam. Długi korytarz z pokojami po obu stronach, drewniany parkiet wciąż wyglądał jak nowy. Mój ojciec wpadał w szał, gdy biegaliśmy po nim w butach, mówiąc, że za naprawy potrąci nam z kieszonkowego, nie żebyśmy jakieś dostawali. Zerkam przez każde wejście, które mijaliśmy, dostrzegając pianino w pokoju dziennym, to na którym mój brat nigdy nie nauczył się grać. Szklany kredens w jadalni, w którym wciąż trzymana była, starannie wyeksponowana chińska porcelana ślubna moich rodziców. Ktoś musiał tu być i wyczyścił lodówkę oraz wyrzucił śmieci, więc nawet kuchnia była nieskazitelnie czysta, żadnych resztek w zlewie, żadnych brzęczących much. To tylko dom. Nie, nie dom. Mieszkanie. Puste mieszkanie, pełne wszystkich rzeczy, które powinny stworzyć dom, ale tak nie było. - Dać wam trochę czasu? - Pyta Mitch. - Mogę wrócić gdzieś za godzinę, jeśli

327

chcesz. - Za godzinę - mówię, mój głos brzmi obco. - Proszę. - Oczywiście. Dam ci tyle czasu ile potrzebujesz. Kiedy drzwi frontowe zamykają się, siadam przy ladzie wyczerpana całym tym wysiłkiem udawania, że jestem kimś ułożonym i wyrafinowanym, tą samą osobą, którą próbowałam być dla Jerry'ego. - Dobrze się czujesz? - Pyta niezobowiązująco, rozglądając się. - Mogę coś dla ciebie zrobić? - Ze mną w porządku - mówię. - Dorastałaś tutaj? - Tak. - Zanim... uciekłaś? Od swojego ojca? Potakuję ciężko głową, obejmując wzrokiem pokój. Drzwi lodówki, przykryte kiedyś magnesami, które zebrała mama, aby podtrzymywały dzieła sztuki i testy, które robiliśmy w szkole, teraz były puste, ich powierzchnia wręcz błyszczała. - Tak. On... Był bardzo kontrolujący. Był szorstki dla mojej mamy. - Przykro mi. - Ucichł na chwilę, potem zapytał. - Czy ona przyjedzie? Tutaj? Dzisiaj? Potrząsam swoją głową. - Nie. Ona ze mną nie rozmawia. Nie od kiedy... - Trzymam kurczowo krawędź lady. - Nie od kiedy trafiłam do więzienia. Jerry potrzebował chwili, żeby to do niego dotarło. - Możesz powtórzyć? - Trafiłam do więzienia za oszustwa detaliczne - mówię. Jerry jest jedyną

328

osobą, poza Aidanem, której zwierzyłam się z tego. - Holsom ma program pomocy dzieciakom z problemami, u których widzą potencjał, więc kiedy wyszłam, wróciłam do uczciwego życia, z więzienia do college'u. Jego usta ruszają się bezszelestnie, jak u ryby. - A teraz mój ojciec zmarł i zostawił mi ten dom i byłam przestraszona powrotem, ponieważ starałam się tak ciężko, żeby zbudować nowe życie i nie chciałam rozpamiętywać o tym, które zostawiłam. Jerry wciąż wyglądał na oniemiałego. - Nie miałem pojęcia. - Skąd mógłbyś wiedzieć? Nigdy ci o tym nie powiedziałam. - Cóż... nigdy nie zapytałem. Czuję się trochę lżej, stalowy kręgosłup, który starałam się utrzymać, zaczynał się zginać. - Pytasz wszystkie swoje dziewczyny czy mają kryminalną przeszłość? Uśmiecha się zakłopotany. - Nie. Ale prawdopodobnie powinienem przyglądnąć się trochę bliżej Missy. Zaśmiałam się. - Może. - Cóż - mówi, zacierając dłonie. Gładkie, czyste, przedmedyczne dłonie. Dłonie, którymi pewnego dnia będzie leczył ludzi. - Oprowadzisz mnie? Zadam ci te wszystkie pytanie, które powinienem był zadać wcześniej. I to było to. On po prostu... zaakceptował to. Jerry jest jak dziecko z precyzyjnie

wyciętego

plakatu

Holsom,

zamożnym

ciałem

studenckim,

i

zaakceptował mnie, skażoną i w ogóle. Zmarnowałam cały rok próbując być kimś,

329

kim myślałam, że chciał bym była - kimś, kim myślałam, że chcę być - a okazuję się, że przez cały ten czas mogłam być po prostu sobą. Może zakochalibyśmy się, a może nie, ale to byłoby tak bardzo mniej wyczerpujące. Przeszedł ze mną przez dom, każdy pokój był czysty i zdyscyplinowany, funkcjonalny, ale bezosobowy. Nie było żadnych zdjęć mojej mamy, mojego brata czy mnie, nic co by wskazywało, że kiedykolwiek tu żyliśmy. Stary pokój Ramsaya teraz mieścił bieżnie i wagę; mój pokój był w połowie skończoną biblioteką. Nawet główna sypialnia jest nijaka, żadnego budzika na stoliku nocnym, żadnych okularów do czytania, żadnych kapci przy łóżku. Mój tata wiedział, że umiera i ukrył wszystkie ślady osoby którą był przed córką, którą poprosił by wróciła, będąc żałosnym po śmierci tak samo jak za życia. Podążam tropem swoich palców w dół drewnianej poręczy, kiedy schodzimy po schodach, odtwarzając nasze kroki w dół długiego przedpokoju. Nie wiem dokładnie co oczekiwałam znaleźć, gdy tu przyjechałam, ale myślałam, że będzie tu coś więcej. Więcej dramatu. Więcej historii. Więcej bólu. Ale nie było tu niczego. Zamykałam właśnie za nami drzwi, kiedy Mitch wjeżdżał na podjazd. - Wszystko w porządku? - Pyta. - Po prostu świetnie - odpowiadam. - Zatrudnijmy kogoś by opróżnił dom i sprzedajmy go. Grupa ogrodnicza może zabrać krzewy różane. Nie dbam o skrzynkę pocztową. - Jesteś pewna? To jest całkiem rzadki okaz. - W takim razie jest twoja - mówię mu, kierując się do samochodu. - Mam wszystko czego potrzebuję.

330

ROZDZIAŁ 49 Aidan Jestem jedynym mieszkańcem najwyższego piętra w domu Pearl. Gdy wsiadłem do autobusu do Vickers, wyobrażałem sobie, że będę tym, który zostanie aresztowany tej nocy, osadzony w więzieniu i usunięty z programu. Ale to byli Wes i T.J., którzy zostali złapani za próbę przekroczenia kanadyjskiej granicy z ciężarówką pełną prochów, w odorze strachu i desperacji. Po skończonym lunchu z moimi rodzicami, użyłem jakiś wymówek by wrócić do Holsom tego samego popołudnia. Zobaczenie ich, jak siedzą tam w bałaganie, który sami zrobili, w ich współuzależnieniu, z którego nigdy się nie wyleczą, w końcu zrozumiałem dlaczego PPP próbuje znaleźć zajęcie swoim studentom. To nie po to byśmy wykończeni fizycznie każdego dnia nie byli w stanie wpakować się w kłopoty po godzinach; to nie po to byśmy zapomnieli skąd pochodziliśmy; to nawet nie po to byśmy zerwali ze złymi nawykami. To ma dać nam perspektywę. Wyrwać nas z bagna i pokazać nam, co jeszcze nas czeka, tak, że kiedy mamy do czynienia z rzeczywistością naszej przeszłości, widzimy tylko to czym ona jest - przeszłością. Za pierwszym razem kiedy złapałem autobus z Vickers do Holsom, zastanawiałem się ile to potrwa, zanim coś spieprzę i zostanę odesłany. Tym razem, gdy autobus wyjeżdżał ze stacji w Vickers, wiedziałem, że wracam do domu. Leżałem na zabytkowym, czerwonym chesterfieldzie, czytając moje notatki na jutrzejszy egzamin, kiedy zadzwonił mój telefon. Rzucam się w poprzek pokoju, by wyłowić go z mojej torby, mając rozpaczliwą nadzieję - może żałosną - zobaczyć

331

imię Aster na wyświetlaczu. Pisałem do niej kilka razy od kiedy wróciłem, ale ona nie odpisywała. Rozczarowujące, ale nie zaskakujące. Patrzę na ekran. To Jim. Wzdycham i odbieram. To znaczy, to przynajmniej nie Shamus. Przeprosiłem go za wystawienie zespołu w niedzielę, a on użył to przeciwko mnie i zmusił do zostania kapitanem drużyny w przyszłym roku. W tej chwili naprawdę nie chcę z nim rozmawiać. - Halo? - Aidan? - mów Jim, brzmiąc na podekscytowanego. - Yep. - Siadam na kanapie i krzywię się kiedy jakaś sprężyna wbija się w moją dupę. Poprawiam pozycję, ale wtedy inna zaczyna mnie gnieść. W końcu poddaję się i siadam na podłodze. - Mam nadzieję, że nie łapię cię w złym momencie - mówi. Przez telefon słyszę, jak pisze gorączkowo, prawdopodobnie sprawdzając mój plan zajęć, aby potwierdzić, że pozostał mi jeszcze jeden egzamin do zaliczenia roku i będę wolny. Cóż, wolny by wyprowadzić się z tego miejsca i wprowadzić do ciasnych pokojów dla grup pracowniczych na nadchodzące lato. - Nie - mówię. - Jest w porządku. - Z Wesem i T.J.'em w więzieniu, z zakończonym sezonem frisbee baseballu, skończonymi zajęciami i z Aster, która nie chce ze mną rozmawiać, spędzam zbyt dużo czasu w swoim własnym towarzystwie. Nawet zbyt radosny głos Jima jest stosunkowo mile widziany. - Jeżeli masz chwilę, to chciałbym się z tobą zobaczyć - mówi. Po czym słychać więcej pisania. - Masz jutro egzamin... więc może pojutrze? Przyjdziesz do

332

mojego biura? Wyobrażam sobie Wesa i T.J.'a, siedzących w więzieniu, wydających mnie. Wyjaśniających jak pojechałem do Vickers, by ukraść samochody. Sprzedających mnie tak, jak zrobił to z nią brat Aster. - Um... - Oceniam dziurę w palcach mojej skarpety, wystrzępione mankiety moich dżinsów. Mam tak mało do stracenia, ale wciąż byłem wystarczająco głupi, by to zaryzykować. - Chodzi o dobrą rzecz, Aidan - mówi Jim, rozpoznając moje wahanie. - W zasadzie, jest to rodzaj wspaniałej rzeczy. - Poważnie? - Ostatni wielki plan jaki miałem, to powiedzieć Aster, że ją kochałem i spędzić całą noc pieprząc się na tym niewygodnym meblu, a skończyło się to... naprawdę źle. - Tak, absolutnie. Mogę wpisać cię przed południem? Pasowałoby ci? - Taak - słyszę siebie jak to mówię, wciąż pełny wątpliwości. - Okay.

*

*

*

Myślałem, że byłem zestresowany egzaminami, ale spotkanie z Jimem kładzie się cieniem na tym niepokoju i zostawia mnie bardzo nerwowego, chodzącego przed budynkiem PPP, na pół godziny przed naszym spotkaniem. Umarłbym

teraz

za

papierosa,

zamiast

jednak

użyć

mojej

trzydziestominutowej przewagi do pobiegnięcia do najbliższego sklepu, wciąż tylko chodzę. Na szczęście kampus jest cichy w tej chwili, więc nie ma nikogo, kto mógłby być świadkiem mojego trzęsienia, a kiedy nie mogę już tego znieść, wchodzę do środka z mokrymi dłońmi.

333

- Cześć, Aidan - mówi Becca, uśmiechając się do mnie ciepło. - Jak się masz? - Ah, po prostu świetnie. Jestem trochę wcześniej. - Nic nie szkodzi. Powiem Jimowi, że jesteś. Siadam i spoglądam na swoje dłonie, tatuaże dzięki którym czułem się takim niebezpiecznym twardzielem, które zrobiłem kiedy miałem osiemnaście lat. Ostra jazda. Co, do kurwy, ja sobie myślałem? Taak, prawdopodobnie pomogły mi uwieść kilka dziewczyn, ale nie mają nic wspólnego ze mną, z tym kim jestem. Żaden z nich. Może Aster nie ukrywała swoich wgnieceń i zadrapań, ponieważ się ich wstydziła; może ukrywała je, ponieważ nie były nią już więcej. Nowa warstwa farby nie była przebraniem; to było częścią remontu. - Aidan. Głos Jim wystraszył mnie i podskakuję w miejscu, rozśmieszając go. - Spokojnie - mówi, wskazując na mnie. - To wciąż są dobre wiadomości, obiecuję. Wstaję i idę za nim. - Zgaduję, że ostatnio nie miałem zbyt wielu dobrych wiadomości. Siada przy swoim biurku, a ja robię to samo. - Przypuszczam, że to prawda - mówi. - Przykro mi z powodu twoich przyjaciół. Wes i T.J. byli dobrymi facetami, którzy mocno się starali. Ale czasami dostajesz tylko jedną drugą szansę. Odwracam swoje ręce, więc tatuaże są ukryte. - Racja. - W każdym bądź razie - kontynuuje - nie będę cię dłużej torturował.

334

Poprosiłem cię byś przyszedł, ponieważ skierowałem twój pomysł mentorstwa do komisji, i pokochali go. Szczególnie pokochali to, że program ma możliwości samodoskonalenia,

wykorzystując

starszych

studentów

do

pomagania

nowicjuszom w ich walce. - Och. Wspaniale. - I chcieliby zacząć natychmiast. Cóż, zacząć od następnego semestru szkolnego. Co oznacza, że mamy całe lato by dopracować wszystkie szczegóły. - To dobre wiadomości. - Czuję, że przychodzi to trochę za późno, że może gdybym wpadł na to wcześniej, Wes i T.J. mieliby kogoś innego na kim musieliby się skupić, zamiast ciągnąć się nawzajem w dół. - Teraz najlepsza część - mówi Jim, uśmiechając się. - Wytłumaczyłem im, że nie

dysponujemy

zasobami

na

rozpoczęcie

programu

pilotażowego

bez

dodatkowego finansowania - i zaakceptowali to! Zaczynam podejrzewać, że Jim opowiedział Becce całą tą historię, a ona nie ucieszyła się wystarczająco, więc sprawdził listę studentów, aby dowiedzieć się, kto jeszcze był na kampusie i zadzwonił do mnie, ostatniego szczęśliwego drania, który wciąż tu był. - Gratulacje - mówię ostatecznie. - To... cudownie. - Aidan. - Praktycznie podskakuje z podniecenia. - Finansowanie jest dla letniego studenta, który pomoże ruszyć z programem z miejsca. A kogo najlepiej wynająć niż faceta, który wpadł na ten pomysł? Miałem pustkę w głowie. - Ja... Co? - Wiem, że pracowałeś z ekipą sprzątającą przez ostatnich kilka wakacji, a

335

Mack za każdym razem wygłasza poematy na twoją cześć, ale myślę, że nie jest to szczyt twoich możliwości. - Już mnie zatrudnił. Nie mogę po prostu porzucić... - Myślę o tym co powiedziała Aster, tej ostatniej nocy, kiedy się kłóciliśmy. Że stać mnie na więcej. Że mogę być lepszym. Myślę o Wesie i T.J.'u, obstających przy swoim, nawet jeśli to nie było dla nich dobre. Mojej mamie broniącej mojego taty po każdym przewidywalnym niepowodzeniu. - Naprawdę mogę po prostu... zrezygnować? Zanim zacząłem? - Decyzja należy do ciebie - mówi Jim, chociaż to oczywiste , że myśli, że wybór jest prosty. - Ale praca z załogą jest częścią programu, co oznacza, że finansowanie

jest

ograniczone,

co

oznacza,

że

zarabia

się

dość

niskie

wynagrodzenie. Pozycja, którą ci oferuję nie jest częścią programu - jest częścią szkoły, co oznacza cztery miesiące z rzeczywistą pensją. Teraz, to nie przychodzi z zakwaterowaniem, tak jak ma to miejsce z pracą z załogą... Wyobrażam

sobie

ceglany

barak

na

dalekim

krańcu

kampusu,

o

jednopoziomowej strukturze, napełnionej śmierdzącymi, wyczerpanymi ludźmi każdej nocy. - ...ale jest płatna na tyle, że pozwoli ci znaleźć sobie miejsce niedaleko kampusu. Mnóstwo jednostek jest wolnych teraz, gdy skończyła się szkoła i czynsz jest rozsądny, odkąd większość studentów wyjechała. Aidan, myślę, że to wspaniała okazja dla ciebie i... Myślę o Aster. Myślę o niej przez cały czas, nawet jeśli tego nie chce. Myślę o niej wykrzykującej do mnie te bzdury, mówiącej mi, że stać mnie na więcej. I staram się specjalnie mocno nie myśleć o niej mówiącej mi, że mogłaby mnie

336

pokochać, gdybym tylko na to zasłużył. - Okay - mówię Jimowi. - Wchodzę w to.

337

ROZDZIAŁ 50 Aster Myślę, że mogę pokochać IKEA. Przez wiele lat wiedziałam o tym, słyszałam o tym, ale nigdy nie postawiłam tam stopy. Nigdy nie miałam powodu, by przypuszczać, że powinnam zacząć kupować zasłony lub talerze z myślą, że te rzeczy sprawią, że poczuję się jak w domu. Cały mój czas w Holsom czułam jak przystanek, tymczasowe miejsce odpoczynku, aż zacznie się kolejna część mojego życia. Ale teraz rozumiem, że to jest moje życie. Więc, chociaż moje letnie zakwaterowanie jest dwa razy mniejsze od mojego stałego pokoju doradcy, zamierzam je udekorować. Zamierzam kupić pościel, lampę i ozdobną poduszkę. Mam zamiar zabrać ze sobą katalog i pozaznaczać rzeczy, które będę mogła kupić jesienią, kiedy wrócę do większego mieszkania. Mam zamiar czuć się w nim komfortowo. Robię zakupy godzinami. Wszystko badam. Zastanawiam się nad obrazami, regałami, roślinami doniczkowymi i dywanami. Moja reguła zawsze polegała na ratowaniu swojego budżetu z letniej pracy w szkole językowej i z napiwków, które dostaję pracując podczas bankietów w hali restauracyjnej, ale teraz, gdy dom mojego ojca jest na sprzedaż, nie czuję już takiego ciśnienia w związku z moją szkołą prawniczą. Mój telefon wibruje informując o nowej wiadomości, ale moje serce nie podskakuje już w ten sposób co kiedyś. Aidan pisał do mnie kilka razy po naszym

338

zerwaniu, ale nigdy mu nie odpowiedziałam, a po kilku pierwszych wiadomościach, przestałem nawet je czytać. Wciąż pracuję nad tym żeby usunąć jego numer, ale jeszcze nie jestem gotowa. Zaczynanie od początku zabiera wiele czasu. Powinnam już to wiedzieć. Wyciągam swój telefon i znajduję kolejne zdjęcie od Missy. Ona i Jerry pojechali do jej rodzinnego stanu Georgii na lato i za namową Jerry'ego zdecydowali, by poddać próbie jego nowo odkryte umiejętności survivalowe, poprzez wędrówkę po Appalachach przez trzy miesiące. Wysłała tuziny zdjęć przez minione dwa tygodnie: pozując przed dużym drzewem, piorąc bieliznę w rzece, jedząc hot dogi z patyka. Na wszystkich jest sama, poza jednym zdjęciem, tym zrobionym na początku wędrówki, gdzie pozuje wraz z Jerrym. To dlatego, że Jerry zrezygnował z wędrówki po czterech dniach, ale Missy wciąż się trzymała. Te zdjęcia są dobrym przypomnieniem, że można się o kogoś troszczyć - nawet kogoś kochać - i przetrwać bez niego. Nie cierpię tego przyznawać, ale często przeglądam te zdjęcia. Z Missy poza stanem, zostałam bez mojego jedynego przyjaciela. I chociaż większość ludzi narzeka na pracę w dwóch miejscach, które utrzymują ich tak zajętymi, że ledwo mają czas na oddychanie, ja to akceptuję. I nie dlatego, że potrzebny jest gorączkowy harmonogram PPP, aby utrzymać mnie w ryzach, ale dlatego, że bez ciągłych zajęcia w mojej pracy, myślałbym o... cóż... czymkolwiek. Wpycham telefon z powrotem do swojej torby i pcham wózek do następnej alejki, gdzie całą powierzchnię zajmują eleganckie modele kuchni. Czerwono-żółte i czarno-zielone szafki kuszą, więc pozwalam sobie zagubić się w tym morzu możliwości, marząc, że te uczucia z każdym krokiem staną się bardziej namacalne,

339

jakby przyszłość prawie już tu była.

*

*

*

Kiedy wysiadam z autobusu na skraju kampusu i robię krótką podróż z powrotem do swojego pokoju, jest dopiero dziewiąta. Wchodzę do holu i idę schodami na trzecie piętro do swojego pokoju, nie mijając nikogo po drodze. Akademiki są słabo zaludnione podczas wakacji, napełniając się na krótko podczas letnich programów, ale to trwa tydzień albo dwa, potem znów jest pusto. W obecnej chwili jestem tylko ja i jakaś inna dziewczyna na całym piętrze, choć nie widuję jej wciągu dnia. Wchodzę do środka i zapalam światło, niemal poślizgując się na kawałku papieru leżącym na podłodze. Zrzucam torby na łóżko, a potem z marsową miną spoglądam na tą rzecz, głową do dołu. Automatycznie zakładam, że jest to jakaś ulotka reklamująca jakieś samotne wydarzenie albo kartka z notką o zagubionym kocie, wałęsającym się w pobliżu. Potem ją odwracam.

340

ROZDZIAŁ 51 Aidan Spotkanie następuje o 12:02 po południu w sobotę, trzy dni po tym jak wsunąłem papier pod drzwi Aster, i trzy tygodnie po tym kiedy ją ostatni raz widziałem. Dużo czasu zajęło mi dowiedzenie się gdzie do diabła mieszka, potem kolejne dwa dni aby dostać się do budynku, który wydawał się opuszczony, bo akurat kiedy czekałem by do niego wejść, nikt z niego nie wychodził. Wyłączam telewizję i sprawdzam swoje odbicie w ciemnym ekranie, wtedy wyrównuję mój T-shirt i rozglądam się wokół mojego nowego mieszkania, które utrzymywałem w totalnej czystości specjalnie na tą okazję. Kiedy Aster wejdzie - i pokładam ślepą wiarę w fakt, że będzie chciała to zrobić - chcę by zobaczyła dokładnie to. Pustą kartę. Świeży start. Możliwości. Idę otworzyć drzwi, starając się nie uśmiechać jak maniak, gdy dostrzegam jej poważną twarz po drugiej stronie. Mieszkam na drugim piętrze, na przeciwko ulicy i widziałem jak szła chodnikiem. Spostrzegłem tylko czubek jej głowy, kiedy zniknęła pod bujnymi zielonymi drzewami, ale to wystarczyło. Przyszła. Jest tutaj. Teraz muszę ją tu zatrzymać. - Witam - mówię uprzejmie. Wygina w łuk brwi i podtrzymuje mój pognieciony plakat.

341

- Poważnie? - Mówi. - Ogłoszenie o współlokatora? - Jesteś tu by ubiegać się o tą pozycję? Piorunuje wzrokiem to „ogłoszenie”, przy który pracowałem naprawdę ciężko i, które wśliznąłem tylko pod jedne drzwi, poszukując bardzo konkretnego współlokatora na lato. Będąc bardziej precyzyjnym stał właśnie przede mną, z lśniącymi blond włosami, w białym T-shirt i podartych dżinsach, w japonkach ukazujących niepomalowane paznokcie u nóg. To jest taki sam strój, jaki miała w dniu, w którym się spotkaliśmy, i zastanawiam się czy to celowe, jakby dawała mi kolejną szansę, by zrobić to we właściwy sposób. Albo może po prostu lubi te dżinsy. - Poszukiwany Współlokator - czyta litery drukowane w bardzo dużej czcionce na górze. Nawet wybuliłem ekstra na ksero, więc zdjęcie mojej uśmiechniętej miny pod tym jest w pełnym kolorze. - Poszukiwany - kontynuuje, czytając mniejszy tekst u dołu. - Jeden współlokator na letnie miesiące, od czerwca do sierpnia. Idealnym kandydatem byłaby kobieta, blondynka, niebieskooka, sto sześćdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, waga całkowicie niezwiązana z tematem. Strzela we mnie niewzruszonym spojrzeniem, potem wznawia czytanie. - Zupełnie świetnie jeśli współlokatorka ma przeszłość kryminalną, pod warunkiem, że nie ma to nic wspólnego z przemocą, jak oszustwo detaliczne. Współlokatorka

powinna

być

bystra,

ambitna,

łagodna,

miła,

schludna,

wielkoduszna, seksowna, i potrafiąca wybaczać. Jej klatka piersiowa unosi się, kiedy nabiera tchu, zanim bierze się za ciąg dalszy. - O mnie - czyta. - Bardzo przystojny mężczyzna, obecnie zarobkowo

342

zatrudniony jako koordynator projektu przy programie Promise & Potencjalny przy Holsom College's. Wierzę całym sercem w dawanie ludziom z wadami drugich - i być może trzecich i czwartych - szans. Jestem samotny, skruszony i zrozpaczony, i nie ukradłem żadnych samochodów przez ostatnie trzy i pół roku. Będę szanował przestrzeń i prywatność nowej współlokatorki, jednak otwarcie mam nadzieję na mniej prywatności i więcej seksu. Właściwie to na to liczę. Całkowicie mi zależy na nowej współlokatorce. Trzęsą jej się ręce, papier trzepocze jak liść na wietrze, wyraz mojej uśmiechniętej twarzy waha się wraz z moją pewnością siebie. Myślałem, że będzie uważała plakat za poważny i ujmujący, ale może to nie wystarczy. Zgniata papier w swojej pięści przerywając ciszę, potem unosi na mnie wzrok, błękit oczu jest dotkliwie jasny i bezpośredni, szukający odpowiedzi i niczego poza tym. Mogę dać jej odpowiedzi. Mogę dać jej wszystko, jeśli mi tylko na to pozwoli. - Nie zrobiłeś tego? Nie ukradłeś...? - Nie. Pojechałem do domu i zdałem sobie sprawę, że to nie był już dom. Że to nie byłem ja. I nie chciałem żeby tak było. - Dlaczego nie? - Ponieważ nie chcę takiego życia. Chcę to życie. Chcę... - Wydaje się złym, powiedzieć CIEBIE. Wydaje się niesprawiedliwym, kłaść na nią nacisk, powiedzieć jej, że ona jest moim powodem. Ja nie jestem jej powodem budzenia się co rano, do próbowania codziennie bycia lepszą osobą. Robiła to dla siebie, więc może być kimś, kto zasługuje na dobre rzeczy, które ma, kimś, kto może mieć nadzieję, że zasługuje na nie i one tam będą dla niej. I zgaduję, że jest to również dla mnie powód.

343

Aster jest po prostu inspiracją. - Chcę być lepszy - kończę w końcu. - Nie wiedziałem czego chciałem od dłuższego czasu, ale teraz wiem. Gapi się na mnie, zastanawiając się. - To mieszkanie ma płaski telewizor - dodaję idiotycznie, jakby potrzebowała łapówki. - Rozkładaną sofę. Jest też królewskich rozmiarów łóżko i wanna z jacuzzi. A lodówka robi kostki lodu. - To wspaniale - Aster mówi po chwili. - Dobrze. - Chcesz wejść? - Cofam się i przytrzymuję drzwi, żołądek mi się ściska, kiedy wpatruje się w próg ale nie porusza stopami. - Nie - mówi. - Jeszcze nie. - Jasne - zmuszam się do powiedzenia tego. - Nie szkodzi.- Serce podchodzi mi do gardła i osadza się tam w mdłej bańce nadziei i strachu. Aster wyrównuje ogłoszenie, potem składa je ostrożnie i wkłada do tylnej kieszeni. - Przejdźmy się. - Ach... okay. Pewnie. Co tylko chcesz. - Powtarzałem sobie, że jeśli odpowie na ogłoszenie, to zrobię dokładnie to co teraz. Cokolwiek będzie chciała. Chce się przespacerować? Przespacerujmy się. Jeśli będzie chciała zrobić rundkę wokół osiedla, to tak zrobimy. Łapię swoje klucze z lady i wbijam stopy w tenisówki, które kupiłem za swoją pierwszą wypłatę. Wiem, że nie jestem bogaty w rozumieniu normalnych standardów ludzkich, ale to więcej pieniędzy niż widziałem w ostatnich latach. Cztery cyfry na moim koncie. Pieniądze, które zarobiłem uczciwie.

344

Pieniądze, które są moje. - Są nowe - komentuje Aster, przyglądając się moim stopom, kiedy się prostuję. - Buty motocyklowe w lecie nie są za bardzo praktyczne - odpowiadam, zamykając drzwi na klucz. - A ja jestem praktyczną osobą. Udaje jej się zachować powagę. - Och, racja. Schodzimy schodami w dół i wychodzimy na światło słoneczne, na pusty chodnik. Holsom jest studenckim miastem, więc populacja znacznie maleje podczas letnich miesięcy. Przez ostatnie dwa lata ta cisza była jak tortury, kiedy spędzałem tu wakacje, jakby próżnia w mojej głowie, chciała rozpaczliwie zostać wypełniona przez najbliższą pokusę. Tylko dzięki temu, że wracałem wyczerpany z pracy z załogą, nie miałem siły żeby szukać sobie kłopotów. W tym roku nie mam takiej potrzeby. Ciszę odczuwam kontemplacyjnie, jakby po prostu to był dobry czas aby zastanowić się nad rzeczami, rozważyć swoją przyszłość. Czasami ta przyszłość nie wykracza poza zakup butów, a czasami rozciąga

się

na

przyszły

rok,

przeszukując

internet,

aby

znaleźć

kurs

przygotowawczy Holsom do pracy w opiece społecznej. Nie zamierzam wyjść na wariata i wyobrażać sobie siebie i Aster z setką oprawionych dyplomów, wiszących wzdłuż ścian naszej rezydencji, ale to nie jest poza naszym zasięgiem. Stopnie. Dom. Dziewczyna. Mogę mieć te rzeczy, jeśli włożę w to pracę. Teraz to widzę, wyraźniej niż kiedykolwiek wcześniej. Dochodzimy do końca osiedla i przechodzimy na drugą stronę ulicy, nasze tempo jest nieśpieszne. Idę za Aster, chociaż nie sądzę, żeby miała jakiś konkretny

345

cel. Po prostu rozmyśla. Wiem o czym myśli. Myśli o tym, czy jest to wciąż to czego chce, czy jest to warte ryzyka, które może podjąć. - T.J. i Wes zostali aresztowani - mówię, gdy minęliśmy kolejne bloki milcząc. - Rzeczy nie wyglądają dla nich dobrze. - Słyszałam - odpowiada. - To do kitu. - Taak. - A twój przyjaciel, ten, który wziął ślub? Brał w tym udział? Kręcę głową, ale ona patrzy na chodnik przed nami, a nie na mnie. - Nie. Nie zapytali go. Wiedzieli, że ma wiele do stracenia, gdyby rzeczy poszły nie tak. - Wszyscy mamy. - Wiem. Skubie nieistniejącą skórkę przy paznokciu. - Pojechałam do Chester - mówi. - Do domu mojego ojca. - Zrobiłaś to? - Taak. Shamus zadzwonił do mnie i powiedział mi że nie pokazałeś się na meczu, i wiedziałem, że pojechałeś do domu robić... to. Więc pomyślałam, że to odpowiedni czas, żeby sobie z tym wszystkim poradzić. - Przerywa, a potem dodaje - Jerry mnie zawiózł. Te słowa są jak trzy spiczaste sztylety, wbite prosto w mój brzuch. Jerry. Był tam dla Aster, gdy mnie nie było. Gdy byłem w drodze do domu, by ukraść samochody żeby płacić za dragi. Jeśli pomyślisz o tym w ten sposób, to on wydaje się właściwym dla niej wyborem.

346

Jak słowa na stronie, lista za i przeciw. Kradnie rzeczy, nie kradnie. Na kursie przygotowawczym na medycynę, bez obranego kierunku. Jest tutaj, nie ma go tutaj. - Powiedziałam mu wszystko - kontynuuje. - O mojej rodzinie, więzieniu, o wszystkim. - Jak to przyjął? - Cóż, to jest Jerry, więc przeprosił za nie zapytanie o to wcześniej. Śmieję się, chociaż to nie jest zabawne. Nawet, gdy jest takim pieprzonym głupkiem, to wciąż jest lepszym człowiekiem niż ja. Ale. Ale jego tu nie ma, a ona jest. Więc może mimo wszystko nie jest odpowiednim dla niej mężczyzną. - Jak się czujesz z tym wszystkim? - Pytam. - Lepiej - odpowiada. - Było to łatwiejsze niż myślałam, bycie z powrotem w tym domu. Niczego nie zmienił. Wciąż miał pianino, chińską porcelanę, podłogi z twardego drewna. Miał wiele miłych rzeczy, ale to nigdy nie był dom. Nigdy się w nim tak nie czułam. Zrobiliśmy wielkie koło wokół kilku bloków i znów byliśmy blisko mieszkania. - Sprzedaję go - dodaje. - To tylko pudło, w którym znajduje się wiele rzeczy, które nie mają dla mnie żadnego znaczenia, ale przynajmniej dzięki temu opłacę szkołę prawniczą. Więc nie ma tego złego... Zatrzymujemy się na krótkim chodniku przed budynkiem. - Zgaduję więc, że nie troszczysz się o płaski telewizor i łóżko królewskich rozmiarów i lodówkę, która robi kostki lodu, huh? - Kulę się w duchu, myśląc o tym jak bardzo chciałem żeby te rzeczy zrobiły na niej wrażenie. Spójrz na to co

347

mam, Aster. Ale to nie ma dla niej wartości. Troszczy się o to kim jestem. To jedyny powód dlaczego zaszedłem z nią tak daleko. Ponieważ mnie lubiła. - Nie - powiedziała rzeczowo. - Wcale mi nie zależy na tych rzeczach. - Mam wyciągnięte klucze i teraz wpatruje się w moją rękę, wyciągając swoją, aby ostrożnie złapać za moje palce. - Co tu się wydarzyło? Podążam za jej wzrokiem do moich knykciów, wciąż czerwonych i opuchniętych po mojej pierwszej sesji u dermatologa. - Zamierzam usunąć tatuaże - mówię, czując się skrępowanym i speszonym. Jej kciuk głaszcze mój palec wskazujący, zatrzymuje się jednak zanim dochodzi do bolesnego miejsca. - Wszystkie? - Tylko z moich dłoni, na początek. - Czy to boli? - Oh, kurwa tak. Boli bardziej niż podczas robienia ich. - Więc dlaczego to robisz? - Ponieważ to nie jest to kim jestem. Nigdy nie byłem. - Lubię twoje tatuaże. - Ale one są... złe. Przewraca oczami. - Aidan. Byłam w więzieniu. Nie masz nic wspólnego z tamtymi dziewczynami. Te słowa mnie rozśmieszą, łagodzą coś wewnątrz mojej klatki piersiowej, przekształcają wszechobecną bańkę nadziei i strachu, i dzielą ją na pół. Po równo. - Chcesz wejść teraz? - Pytam. - Tak - mówi. - Oprowadź mnie.

348

Otwieram drzwi do lobby. Wyżej są tylko dwa piętra, ale bierzemy windę, przedrzeźniając dzień, w którym się spotkaliśmy, dzień, w którym chciałem ją za mojego współlokatora, a nie Jerry'ego. Moja dziewczyna, nie jego. - Jesteśmy - mówię, wskazując jej, żeby weszła do mieszkanie przede mną. Obserwuję jej ruchy, lubiąc sposób w jaki się czuję zobaczywszy Aster w moim domu. -

To

jest

pokój

dzienny

-

wskazuję,

opierając

się

pragnieniu

zademonstrowania jej jak rozkłada się kanapa. Spędziłem dobrą godzinę na sprawdzaniu tego w noc, kiedy się wprowadziłem, przyprawiony o dreszczyk emocji przez swoje odkrycie. Przechodzimy przez resztę. - Kuchnia, łazienka dla gości, główna sypialnia. Aster zatrzymała się przy wejściu do sypialni, marszcząc czoło, kiedy patrzyła do środka. Nie wiem dlaczego jest rozczarowana. Pokój jest olbrzymi, łóżko jest olbrzymie, stoliki nocne pasują do kredensu i jest wentylator sufitowy. Na prawdę robi wrażenie. - Gdzie są twoje rzeczy? - pyta, rzucając na mnie okiem. - Gdzie one są? - Ah... - rumienię się lekko. - Są tutaj. Cofam się w korytarzy i wskazuje na drzwi do pokoju gościnnego. Jest tam niezaścielone łóżko i komoda, a pośrodku na podłodze leży mój worek marynarski i moje skrzynki po mleku. Czynsz za to miejsce jest dużo niższy latem, gdy nie ma żadnej konkurencji dla przestrzeni, gdy jednak cena wzrośnie we wrześniu i Aster przeprowadzi się znowu do akademika żeby być R.A., będę musiał wynająć ten pokój prawdziwemu współlokatorowi by pokryć koszty. Ale do tego czasu...

349

Aster drapie swoje ramię. - Nie śpisz tu? - Um, nie. Tylko przechowuje rzeczy. Przypatruje się mi. - Co? Dlaczego? - Jest zbyt ładny - mamroczę, odwracając wzrok. - Na moje rzeczy. Aster się śmieje. I śmieje. - Aidan - oddycha chrapliwie. - Jesteś śmieszny. - Dlaczego? - To właśnie to o mnie myślałeś, prawda? Że również byłam dla ciebie za dobra? Oboje wiemy co okazało się potem. - Okazało się całkiem dobre, jeśli mnie pamięć nie myli. - Biorę wdech i zbieram się na odwagę by poruszyć coś, co krążyło w mojej głowie od czasu naszej kłótni. - Powiedziałaś nawet, że mogłabyś mnie pokochać - mówię cicho. - Jeśli na to zasłużę. I wiem, że nie dbasz o żadne z tych rzeczy, i nie mogę dać niczego czego sama nie mogłabyś zdobyć dla siebie, ale tamtej nocy, kiedy się pokłóciliśmy, chciałem ci powiedzieć, że cię kocham. Chciałem to powiedzieć, bo gdyby coś poszło nie tak, to wiedziałabyś przynajmniej co czuję. Ale teraz chcę ci to powiedzieć, ponieważ powinnaś wiedzieć, że jest ktoś, kto cię kocha, wszystkie twoje wersje i jest całkiem możliwe, że zawsze będzie, nie ważne co zadecydujesz. - Aidan. Całuję ją zanim może cokolwiek powiedzieć, zanim poczuje, że musi coś powiedzieć tylko dlatego, że powinna, dlatego, że się tego od niej oczekuje. Całuję

350

ją również dlatego, że tego chcę, ponieważ pachnie świeżością, jak w dniu gdy się wprowadzałem, a jeśli mam odtworzyć tę scenę, to chcę by był w niej pocałunek. Chcę dotykać jej włosów, tak jak teraz to robię. Chcę poczuć jej piersi przyciśnięte do mnie, tak jak teraz. Jest wszystkim czego prawdopodobnie mógłbym chcieć. - Aidan - mówi, unosząc rękę, gdy sięgam po nią jeszcze raz. - Co? Nie chcesz... - Kocham cię - mówi. Potem mnie całuje, zmęczona rozmawianiem, gotowy do działania. Nasze ubranie znikają, koszulki w pokoju gościnnym, spodnie w przedpokoju, stanik i bielizna w głównej sypialni, tej, w której nie czułem się komfortowo, aż do teraz. Do czasu, gdy nie opuszczam Aster na cudownie miękką pościel, i przykrywam ją moim ciałem, a moje ręce oraz moje usta, na nowo odkrywają każda jej część i zapisują w mojej pamięci. Ostatecznie jestem w niej i ona jestem we mnie, jej słowa, jej słodkość, jej szczerość. Wszystkie rzeczy, o których myślałem, że nigdy nie będę ich miał i nigdy na nie zasłużę. To trwa wiecznie i nie wystarczająco długo, kiedy Aster drży pode mną i rozpada się, walcząc by utrzymać otwarte oczy, by przyglądać się, jak ja robię to samo. Pozwalam jej to zobaczyć, zobaczyć mnie, pokazując jej wszystko co mam, wszystkie skazy, wszystkie prawdy. Ona nawet się nie wzdryga. Uśmiecha się kiedy kończymy, jej włosy są w bałaganie a policzki zarumienione. Leżę na największym łóżku jakie kiedykolwiek widziałem, na najmiększej pościeli jaką kiedykolwiek czułem, wśród najbardziej pluszowych poduszek jakie kiedykolwiek dotknąłem i z najpiękniejszą dziewczyną jaką kiedykolwiek pocałowałem. I nawet to nie jest najlepszą częścią.

351

Najlepszą częścią jest to co mamy między sobą, obietnice i potencjał, który dotąd jak mit, a teraz jest wyraźny i obecny. Nie jest już czymś tak kapryśnym jak nadzieja, jest bardziej rzeczywiste. Jak czyste prześcieradła, blond włosy i nowe buty. Jak milowe kroki, bardzo śmiałe, torujące sobie drogę do przyszłości. I po raz pierwszy od dłuższego czasu, Wiem, że nie idę tą drogą w pojedynkę. Sięgam by odnaleźć rękę Aster, łącząc jej miękkie palce z moimi szorstkimi, i przygotowuję się na jazdę.

KONIEC

352