Kruk Julia - Perwersjonistka -E

Spis treści

Ewa, Eryk, Tomasz, czyli w gruncie rzeczy bardzo pożyteczne ménage à trois Juhasie, czy ci nie żal? Praga Greta jeden Świniopas Buenos Aires Polish psycho Greta dwa Ja chciało jeść Psychopompos Rącza toń Gesamtkunstwerk lub per saldo solo

Ewa, Eryk, Tomasz, czyli w gruncie rzeczy bardzo pożyteczne ménage à trois

– Masz wyrzuty sumienia? – Mam, ale z innych powodów, niż myślisz. Mam wyrzuty sumienia, że nie mam wyrzutów sumienia. On i ona kupują buty. Nazwijmy ich Eryk i Ewa (mniejsza zresztą o imiona). Wyglądają jak ojciec z córką. Dla niej wybierają wyuzdane buty z wysoką cholewką, dla niego pikolaki z bardzo długim, wąskim czubem. On broni się przed zakupem, nie chce nosić takich butów. Elegancki pan doktor w czymś takim? Oboje wiedzą, że te buty do niego nie pasują. Ale ona nalega. Eryk nie wie jeszcze, że Ewa ma plan, i żeby go wprowadzić w życie, musi użyć tych właśnie butów. Nie innych. To ważne.

Po chwili symbolicznego właściwie oporu Eryk godzi się. Powoli przyzwyczaja się do szaleństw Ewy. Jest tak głodna wrażeń, że ciągle go czymś zaskakuje. Skąd jej to wszystko przychodzi do głowy? Co robiła przez ostatnich trzydzieści pięć lat? Nie żyła? Nieważne zresztą, co robiła. Eryk jest jej wdzięczny, ogromnie wdzięczny. Gdyby nie ona, pewnie umarłby z rozpaczy i poczucia bezsensu. Dzięki Ewie dopiero teraz odkrył i poczuł, że jest mężczyzną (Nie raz zastanawiał się nad symboliką jej imienia: pramatka Ewa, Ewa kusicielka, matka Kaina i Abla – w rzeczywistości też miała dwóch synów, co za zbieg okoliczności! Często dochodził do wniosku, że to imię do niej nie pasuje. Powinna się nazywać Pandora. Pandemonium? Pandemia? Bywała przecież niebezpieczna, wysysała z energii do cna, przy niej czuł, jakby stąpał po grząskim gruncie. Boso. Ewa, szaleństwa panny Ewy, myślał). Wcześniejsze sześćdziesiąt pięć lat nie dostarczyło mu tylu

wrażeń co ta mała, drobna furiatka, i to w zaledwie dwa lata. Gdyby Eryk dobrze pomyślał, zauważyłby, że atrofia jego życia seksualnego zaczęła się wiele lat temu. Po prostu przestali się z żoną nawzajem pragnąć. Tak jakoś. Każdego dnia odejmowali ze wspólnego życia codzienne małe pieszczoty: najpierw zniknął pocałunek na dzień dobry, potem ten na do widzenia i na dobranoc. Ich seks ograniczał się do szybkich numerków, najczęściej od tyłu, w łazience: fizjologia zawieszona gdzieś pomiędzy myciem zębów a suszeniem włosów. Nawet nie zauważył, kiedy skończyło się czucie czegokolwiek skórą, ciałem. Seks zniknął z ich życia. (A może tylko z jego życia? Czy żona nigdy nikogo nie miała? Dopiero teraz zaczął się nad tym zastanawiać). Byli razem, bo tak było wygodnie. Bo mieli dziecko, dorosłą córkę. Dom i inne sprawy. I rzecz jasna, lecieli przez życie siłą rozpędu. Aż któregoś dnia poznał Ewę, a właściwie ona jego. Uwiodła go. Nie wierzył, że to się dzieje na-

prawdę: jak to możliwe, żeby piękna, młoda i inteligentna kobieta pragnęła jego, dziadka, żałosnego faceta, którego życie skończyło się nie wiadomo kiedy? Ale ona widziała w Eryku silnego, pewnego siebie, dojrzałego mężczyznę, mędrca, który interesował się wszystkim i którego intelekt olśniewał ją, ilekroć spotkali się w interesach. Nie szukała twardego penisa, ale pięknego mózgu. Seks mieszka przecież w mózgu. Po dwóch miesiącach pozornie niewinnej znajomości upili się na przyjęciu i Eryk odważył się zrobić to, do czego Ewa go tak pchała, ciągnęła, namawiała, kusiła: poszli do łóżka. Łóżko stało w hotelowym pokoju. Kiedy Ewa powiedziała, że nazywa się Nowak, w wyrazie twarzy recepcjonistki, w jej pełnym wyższości uśmiechu, dostrzegła, że bierze ją za prostytutkę. Ewa też się uśmiechnęła. To dziwne, ale miała déjà vu. Już kiedyś ktoś brał ją za dziwkę, w jakimś żałośnie urządzonym moteliku, gdzieś w dupie na półce.

Kiedy się rozbierała, czuła się jak bohaterka taniego, łzawego serialu. Ona, pogubiona w życiu jak jeszcze nigdy dotąd, z rozpaczy gotowa na skok na głęboką wodę, i stary facet, wschodnioeuropejska, nieudolna podróba Richarda Gere’a, dobre sobie. Ubrania opadały z nich bez polotu, zupełnie nie jak w filmie: jemu zaplątały się nogawki, prawie się przewrócił. Ona miała na ramionach czerwone pręgi od zbyt ciasnego (najładniejszy, ale z czasów, kiedy ważyła dziesięć kilo mniej) biustonosza; wyglądała jak po świeżej chłoście. Tak pomyślał Eryk. Ledwie poczuł w penisie coś na kształt życia. Niezręcznie uczyli się swoich ciał: sztywni jak roboty dotykali się według zasad wdrukowanych w mózgi z podręczników seksu. Niepewni, umierający ze strachu przed ośmieszeniem, ale i zdeterminowani, cholernie zdeterminowani, coraz śmielej przechodzili do dalszych punktów drażnienia – według Kamasutry, podręczników seksuologii, poradników wątpliwej proweniencji, wreszcie (on) – ściąganych

z sieci w tajemnicy przed całym światem pornograficznych filmików. Zdobywali kolejne przyczółki, realizowali schemat, namiastkę poczucia bezpieczeństwa. W punkcie „seks oralny” schemat został złamany przez brak erekcji Eryka. Eryk umierał ze strachu. Wiedział, że jego fiut nie działa od kilku dobrych miesięcy – co więcej, on swojego fiuta już dawno pogrzebał, pożegnał się z nim! Teraz tym zdechlakiem miał zdać egzamin dalece ważniejszy niż matura: miał udowodnić, że jest jeszcze mężczyzną. Nie starcem, lecz w pełni wydolnym seksualnie samcem, najlepiej takim, któremu z twardego jak kararyjski marmur kutasa raz za razem wytryska fontanna życiodajnego nasienia. Kiedy Ewa zorientowała się, że Eryk nie reaguje, natychmiast poczuła się winna. Poczuła ciężar swoich bioder, krótkość nóg, małość piersi (były to parametry wyimaginowane, istniejące tylko w jej umyśle): gdyby to ona miała erekcję, właśnie by ją

straciła. Jej własne podniecenie sprzed chwili wydało się szaleństwem z innej rzeczywistości. Poczuła dojmujący wstyd. Palec boży dał jej upominającego pstryczka w nos, przecież wiedziała, że tak się stanie, przeczuwała to od początku. I dokąd zaprowadziło ją jej szaleństwo? Stała teraz naga w pachnącym kwaśno hotelowym pokoju gdzieś przy ruchliwej drodze za miasto, z facetem, który miał ją wyciągnąć z życiowej depresji, a – jak się okazało – sam tonął. W dół ciągnął go zawieszony między udami kawałek mięsa, po stokroć cięższy niż ołów. Ale po chwili krępującej, ciężkiej ciszy Ewa poczuła, że nie ma nic do stracenia. Zaszła daleko, bardzo daleko. Wykorzysta sytuację. Zrobi to, co zrobiłaby, gdyby była wyuzdaną prostytutką (to wyobrażenie pozwalało jej brnąć w gęstą atmosferę wywołaną okolicznościami). Położyła się na zimnym łóżku i szeroko rozłożyła nogi. Jej uda w pończochach wyglądały podniecająco. Eryk wiedział, jak zaspokoić kobietę językiem.

Kiedy lizał Ewę, patrzyła mu w oczy. Nie dowierzała temu, co czuła. Z pomrukiem zachwytu przywitała pierwszy palec, który wnikał do jej ciepłego środka, potem kolegę palca. Kołysała się w rytm ruchów wprawnych dłoni, próbując rozgraniczyć ruchy języka i palców. Ale napływająca z dwóch stron rozkosz przeszkadzała w myśleniu. Orgazm sprawił, że łkała. Jej mąż nigdy nie dał jej czegoś takiego. Tomasz zazwyczaj posuwał ją nieuważnie, grę wstępną traktując pobłażliwie jako wymysł pism kobiecych. Na głębszych pokładach świadomości seks był dla niego wstrętny z powodu filmu, który obejrzał kiedyś w salce katechetycznej. Ksiądz proboszcz, Prometeusz przyszłych pokoleń, zapragnął uwrażliwić młodzież na problem usuwania ciąży, dlatego pokazał dzieciom film, w którym szczegółowo udokumentowano zabieg aborcji. Od tamtego czasu kobieta, a raczej jej cipa, była dla Tomka krwawiącym, rozoranym mięsem, z którego powłok można wyciągnąć metalo-

wym narzędziem nogę miniatury człowieka czy inny trupi szczątek. Cipa była mu wstrętna jak spływające krwią wnętrze rzeźni, miejsce kaźni, amen. Ale popęd kazał mu czasem wkładać fiuta w kobietę (równie wstrętne narzędzie, biorące grzeszny, brudny udział w produkcji tamtych małych nóg, małych rąk, zmiażdżonych głów; jak ohydnie jest wytwarzać spermę pełną potencjalnych wyskrobków!); robił to szybko, bez zbędnych ceregieli. Czasem tylko udawało mu się nie czuć dojmującego wstrętu. Kiedy urodzili się jego synowie, jego stosunek do cipy trochę się zmienił na lepsze. Ale tylko trochę. W dowód uznania posuwał żonę z większą atencją. To zachęciło Ewę do rozmów o miłosnym pożyciu. Złuszczyła się z pragnień. Tomek uderzył ją w twarz, mówiąc: – Dupa jest do srania, a nie do ruchania. Nie dotykał jej przez kilka dni. Nawet przez sen. W tym ułamku sekundy, zanim podniesiona

ręka Tomka spadła na jej policzek, Ewa podjęła decyzję, że przeżyje swoje życie sama, bez niego. Skoro własny mąż nie może dać jej tego, czego odważyła się zapragnąć na głos, znajdzie kogoś, kto da jej wszystko – nawet to, czego zawsze bała się chcieć. Zazna wszystkiego, do pierwszej krwi, pierwszej łzy, pierwszego wyrwanego kłębu włosów (obojętnie czyjego), pierwszych podrapań pleców, zwierzęcych ryków, niebywałych uniesień w inne, lepsze światy, w odmienne stany świadomości. Przejdzie na kutasie obcego mężczyzny na drugą, na pewno lepszą stronę życia. I z powrotem. I jeszcze raz, i znów, i znów. Ten, kto miał wywrócić ją na nice, musiał być doskonały pod każdym względem. Przede wszystkim mądry, silny, opiekuńczy. Być kimś, w kim się można schować, skryć, i kogo można jednocześnie wykorzystać seksualnie na wszystkie możliwe sposoby. Wysokim brunetem o otwartej głowie. Po dłuższym namyśle doszła do wniosku, że w jej wieku najłatwiej będzie o mężczyznę dużo star-

szego, takiego, który będzie dostatecznie zdesperowany, by o nią zabiegać. W swoim mniemaniu nie zasłużyła na nikogo młodszego, bo sama była stara i nieatrakcyjna. Eryk pasował idealnie. Dowcipny, szarmancki, mądry, mądry, mądry. Także bogaty, co właściwie nie miało większego znaczenia, ale było miłym dodatkiem. Dostatecznie stary, przynajmniej na oko. Jego spokój robił wrażenie nawet na mężczyznach (w jego przekonaniu była to genetyczna angielska flegma, którą odziedziczył po przodkach; w rzeczywistości chodziło o emocjonalne wycofanie i znieruchomienie wywołane przed laty śmiercią synka). Ewa uwiodła go, napędzana determinacją, ponaglana dźwiękiem wskazówek biologicznego zegara. Wiedziała, że czas jest bardziej bezwzględny dla kobiet. Przewidywała, że ostateczny krach jej kobiecej atrakcyjności nastąpi za jakieś osiem, dziesięć lat. Zamierzała wykorzystać ten czas na eksplorowanie swojej seksualności do dna. Z Erykiem.

Po sukcesie minety Ewa pomyślała, że jednak Eryka wykorzysta. Ostatecznie, jeśli dobrze pomyśleć o rzeczach, które zawsze chciała zrobić z mężczyzną... do tego wszystkiego fiut nie był potrzebny. Może sobie spać na miękkiej wyściółce z włosów łonowych przez cały ten czas, kiedy ona, ona, ona będzie sobie robiła dobrze. I jeszcze lepiej. Kiedy spotkali się drugi raz, była znacznie spokojniejsza niż poprzednim razem. Dobrze się przygotowała do tego wieczoru. – Tylko się nie zakochaj – powiedziała do Eryka, rozbierając się. – Chodzi mi tylko o seks, o granice. Nie wiem, gdzie je mam. Nawet nie drgnęła mu powieka: żadnych oznak życia wewnętrznego. Patrzyła mu prosto w oczy, kiedy zdejmowała koronkowe majtki w kolorze szmaragdu. Gdy stanęła przed nim naga, była gotowa tylko w połowie. Drugą część jej wyposażenia na ten wieczór stanowił pas, który przymocowała do swoich bioder. Do pasa przytwierdzony był duży gumowy kutas we wzwodzie.

Czuła się śmiesznie z tym czymś między nogami; jednocześnie uświadamiała sobie swoje narastające gwałtownie podniecenie. Poczuła władzę nad ciasnym tyłkiem Eryka. Zapragnęła go zniszczyć. Zerżnąć. Kiedy Eryk zobaczył ją w tym przebraniu, przeraził się. Mała, drobna, z wąskimi biodrami i silnym ciałem na tle jasnej ściany wyglądała jak chłopiec – chłopiec wściekły i zły. Zaraz jednak, po krótkiej chwili paniki, poczuł dobrze znajome ciepło. Pragnął tego chłopca w ciele tej młodej wariatki (czy też odwrotnie); chciał też zrekompensować jej to, że nie sprostał ostatnim razem. Postanowił dać się przelecieć: cielesny mandat za niesprawny sprzęt. Kiedy Ewa zaczęła go pieścić, przez głowę przebiegały mu miliony nieskładnych myśli, gubił się w nieznanych sobie wcześniej zawiesistych labiryntach własnej pamięci (pamięci?). Przerażały go fragmenty wyświetlanej pod powiekami wizji. Czy to rzeczywiście były jego własne pragnie-

nia, czy też może zaczerpnął je od kogoś innego (najpewniej od jakiejś kobiety)? Czy to nie do takiego stanu i odczuć zawsze tęsknił, nie mając pojęcia, że wrażenie pojawiającego się w ciele rytmicznego wypełnienia może być tak przyjemne? Na początku było trudno. Jakby pozbywała się własnego dziewictwa. Dziewica zabawiająca się rogiem własnej obfitości? Tak to szło? Z każdym centymetrem fałszywego fiuta znikającego powoli w opornym tyłku Eryka ulatywało z niej poczucie uciemiężenia, upupienia, ukobiecenia. Na myśl, że można mieć fiuta, z którego wytryska białawe ludzkie zarzewie, ogarnęła ją błogość taka sama jak wtedy, kiedy karmiła piersią najpierw jednego, a potem drugiego syna: wizja wypływania z ciała życiodajnych substancji sprawiła, że poczuła się jak Bóg Stwórca. Och, gdyby mieć coś takiego! Nawet nie zauważyła, kiedy zniknęła w Eryku do końca, dotykając wygolonym łonem jego rozwartych pośladków. Dosunęła, pchnęła głębiej, aż jęknął. Być może z bólu. Nie moja sprawa,

myślała, jestem tu po to, żeby robić doświadczenia na sobie samej. Jeszcze głębiej. A potem wyjmujemy go do końca, aż po sam czubek, by zaraz pchnąć gwałtownie jednym, szybkim ruchem bioder. Z górkiii na pazurkiiii... I jeszcze raz, i jeszcze, proszę państwa, proszę zobaczyć, jak świetnie radzi sobie nasza bohaterka, jak szybko nauczyła się pieprzyć ładnie i składnie! Wcześniej Eryk wiele razy się zastanawiał, czy kiedy mężczyzna posuwa mężczyznę, ten posuwany też może mieć orgazm? Erekcję? Odnalazł właśnie odpowiedź na te pytania. Działo się z nim coś przedziwnego, coś, co wymyka się nazywaniu. Kiedyś mówiono: rozkosz, ale to dziś chyba niemodne słowo, passé: rozkosz starodawna. Tylko czy jest się czemu dziwić? Czy facet może przeżywać rozkosz, posuwany w tyłek przez kobietę w wieku swojej córki? Czy to wszystko dzieje się naprawdę? Erekcja wróciła do Eryka dopiero kilka ładnych tygodni później; być może były to nawet dwa miesią-

ce. W sumie jakieś dziesięć sesji: on, ona i gadżety seksualne. Ewa nigdy nie czekała, aż Eryk zapyta, co ma zrobić tym razem. Już w drzwiach hotelowego pokoju (zawsze prosili o ten najwyżej od strony drogi, chcieli, żeby hałas jadących samochodów zagłuszał ich miłosne dźwięki) oznajmiała mu, co dziś – jakby on był kelnerem, a ona wymagającą i bardzo się gdzieś spieszącą rozkapryszoną damą. Dziś mnie zwiążesz i będziesz lizał moją łechtaczkę tak wolno, jak to tylko możliwe. Albo: chcę dziś w dwie dziurki naraz. Chcę zobaczyć, ile twoich palców zmieszczę w ustach. Jak głębokie mam gardło. Eryk nie przyznał się, że i on wielu rzeczy doświadcza przy niej (głównie jednak w niej i na niej, i pod nią) po raz pierwszy w życiu. Wiedział, że to nie ma znaczenia. Nie on tu jest ważny, lecz ona. Czuł wdzięczność wobec losu, że jeszcze trafił mu się w życiu taki bonus: kochanka, o jakiej marzą wszyscy mężczyźni (tylko nie wszyscy się do tego przyznają) – wyuzdana, zdeterminowana, wyrachowana kobieta

o świetnym ciele i dużej inteligencji. Z radością realizował wytwory jej głodnej wyobraźni, stawał się posłusznym narzędziem, ludzkim wibratorem. Jej głód wszelkiej maści doznań sprawiał, że czasem brakowało mu tchu. Nawet nie zauważył, kiedy się zakochał. Ewa stwarzała się sama, od nowa, obalając na zawsze mit o tym, że wycięto ją z żebra jakiegoś fagasa. Po ośmiu miesiącach wydawało jej się, że o różnych gatunkach, smakach i zapachach seksu wie wszystko. Odkryła, że nie lubi bólu, ale podnieca ją odrobina wyrachowanego upokorzenia. Oczywiście to ona musiała wszystko kontrolować: Eryk lekko ją przyduszał, kiedy nowo odzyskanym kutasem rytmicznie ją posuwał, ale robił to tylko dlatego, że mu kazała. Mówił do niej „ty dziwko”, bo tego właśnie sobie życzyła. Udawał jaśnie pana, któremu lubieżna pokojówka przyniosła do łóżka śniadanie, bo tak właśnie wyglądał scenariusz tego spotkania. Te męskie buty, a właściwie ich długi, wąski

czubek – to był pomysł spontaniczny. Olśnienie spłynęło na nią w sklepie z butami. Najpierw podnieciła się sama sobą, wyobrażając sobie siebie w butach z wysoką cholewą, w pończochach, w futrze, z pejczem w dłoni (Leopold von Sacher-Masoch byłby zachwycony). Jak z długiej lufki popala opium, a przynajmniej haszysz. Leży w haremie na zaściełanej poduszkami podłodze, z rozrzuconymi szeroko nogami, obnażając lśniącą, purpurową cipkę (miałaby lśnić w świetle płomienia świecy), a on podchodzi do niej, ubrany w garnitur i śnieżnobiałą koszulę (ma też laskę z lśniącą gałką, w ogóle wygląda jak amerykański gangster z lat dwudziestych)... i jej wzrok padł na buty: te buty. Wieczorem, otulona lisem, którego pożyczyła, nie pytając, od matki, szeroko rozłożyła przed Erykiem nogi. Czuła się jak bohaterka opowiadania Anaïs Nin. Och, tak, żeby sobie mógł wszystko obejrzeć. Dokładnie. Nie pozwoliła mu się dotykać, nie mógł się rozebrać. Miał stać i patrzeć. Bez ruchu.

Powoli wkładała i wyjmowała z siebie wibrator. Tak jak na filmach porno. Poczuła jednak, że nie sprawia jej to zbyt wielkiej przyjemności. Lepiej było, kiedy przedmiot lekko tylko wsuwał się do jej wnętrza, a potem równie nieznacznie wysuwał – samo drżenie wystarczało, żeby doprowadzić ją do wrzenia. Palcem wskazującym prawej dłoni gładziła łechtaczkę. Jeszcze chwila, a znajdzie się na granicy orgazmu, na skraju przepaści, pomiędzy życiem a śmiercią, tuż przy źródle, z którego wysącza się szaleństwo. – Chcę, żebyś wypieprzył mnie butem. Nie, nie zdejmuj go! Skóra na bucie była zaskakująco mokra, a granica wilgoci sięgała zaskakująco wysoko, prawie do połowy jego długości. Ewa wpatrywała się w nią z zachwytem. Czuła, że jeszcze chwila, a zacznie ją lizać, ssać i całować. Poszukała w torebce długopisu i zaznaczyła na bucie wyraźną kreskę. – Będę je nosił do końca życia. – Eryk czuł się jak ktoś, kto właśnie umknął trąbie powietrznej.

Tymczasem Tomasz po cichu paktował ze swoim diabłem. Diabłem wcielonym, który wcielił się w niego, kiedy przed laty zaplamił po raz pierwszy młodzieńczą nocną i wstydliwą polucją pościel w drobne, błękitne kwiatuszki. (Do dziś, kiedy ma wytrysk, pod powiekami wyświetla mu się tamten wzór). Od tamtej pory czuł podniecenie przy różnych okazjach. Paradoks Tomasza: kobiety brzydziły go, kojarząc mu się z rzeźnią, a jednocześnie chciał wtykać w nie palce, zagłębiać się w ich tajemnicze pęknięcie u dołu. Podniecały go zwłaszcza dojrzałe panie w spódnicach. (Kiedy był blisko nich, wiedział, że ich pęknięcia są blisko, łatwo dostępne, wystarczy podnieść do góry najczęściej twardy, sztuczny materiał ich sukienek, pamiętający świetne czasy Edwarda Gierka, i już – ciepłe, miękkie i wilgotne wnętrza ich pęknięć zapraszają jego palce, wnika w nie, wślizguje się...) Kiedy odkrył internet, poczuł się jak Vasco da Gama.

Wszystkie milfetki świata należały do niego. Potem było jeszcze bardziej, mocniej, głębiej. Judy is an anal animal! Tight ass and big tits! Teen Brazilian anal beast! Adrianne Jacobs takes a huge cock in ass. It makes your cock bigger! Assploitation! Drunk girls fucked by old men! Fair play bukkake! Zmysły uczyniły z umysłu Tomasza pole harców. Jeśli można nazwać harcami to, co oglądał i co potem wyświetlało mu się pod powiekami (zawsze na

tle pościeli w błękitne kwiatuszki). A jego żona, Ewa, czy i ona oglądała takie rzeczy? Czy i ona wkładała w swoje pęknięcie własne palce z delikatnym manikiurem? A potem robiła tymi samymi rękoma synom śniadanie do szkoły, kroiła wyuzdanymi palcami święty chleb? Gładziła synków przed snem po niewinnych główkach? Do tego jej zachowanie, zupełnie inne niż zazwyczaj. Harda się zrobiła ostatnio, twarda. Dziwne buty zaczęła nosić, kocie. Już o nic nie prosiła, nie łasiła się, nie ocierała piersiami o jego plecy, kiedy siedział przy biurku, pisząc swoje nadzwyczaj-ważneprojekty. Nie pytała go o zdanie. Nawet o pieniądze nie prosiła. Kilka razy zauważył, że patrzy na swoje odbicie w lustrze z dziwnym uwielbieniem. Jakby mu ktoś kobietę podmienił. Najpierw pomyślał sobie, że to jakieś babskie

fanaberie. Szalejące hormony. Być może zaczęła już nawet przekwitać, ponoć niektóre tak mają, że wcześniej opadają z nich płatki gotowej do rozrodu kobiecości. Ale to trwało zbyt długo. Zamiast mięknąć, twardniała, tężała w sobie, nie było w niej cienia dawnej niepewności, lęku. Kiedy miał do niej pretensje, patrzyła mu w oczy bezczelnie. Albo gorzej – patrzyła przez niego, jakby był niewidzialny. Jakby go nie było. A potem było tylko gorzej i gorzej. Zaczęło się chyba od tamtego uderzenia, jakby wymierzony przez niego policzek ciągle rezonował. Któregoś wieczoru znów narzekał, że w jego szafce ze skarpetami jest pełno sierotek: – Dwóch takich samych nie mogę znaleźć, co z ciebie za żona? – wyrzucił jej, a ona, niczym gromowładny Zeus, uderzyła z wielkim gniewem w stół. – A co, ręce ci do dupy przyrosły? Czy ty pierzesz moje rajstopy i układasz je w szufladzie kolorami? – Odsuwane z wściekłością krzesło zaszurało po

podłodze. – Od dziś dzielimy się obowiązkami, idę do pracy – wysyczała przez zęby i trzasnęła drzwiami. – Właściwie zakładam swój biznes. – Usłyszał jeszcze zza rozedrganych drzwi. – Dziś ty usypiasz dzieci! Ukojona setkami coitusów z Erykiem Ewa poznała swoje granice, nakarmiła pierwotny głód, stała się kobietą pełną, silną, twardą jak drewno, mocną jak heban, niezłomną jak Agnès Varda, mądrą jak Maria Skłodowska-Curie. Stała teraz blisko źródła i nic nie przykrywało jej widoku świata; na zawsze odrzuciła dyrdymały o kobiecej uległości i słabości. Przez kilka ostatnich miesięcy żywiła się wyłącznie zakazanymi owocami, wręcz żarła je, pozwalając, by boski sok spływał po jej brodzie, piersiach, by płynął w dół, lepił się do ud. Poznała swoje granice. Niektóre z nich przesunęła. A teraz już droga wolna, moja droga. Zajęła się robieniem biżuterii. Od zawsze lubiła kolory, kształty, łączenie ich ze sobą, tworzenie no-

wych rzeczy, nowej rzeczywistości. Zaprojektowane przez nią kolczyki przedstawiały miniaturowe światy: na dwóch centymetrach kwadratowych potrafiła zmieścić bukiety kwiatów, maleńkie łóżka, pęki warzyw, plażowiczów, przekroje przez umeblowane mieszkania wraz z mieszkańcami, fragmenty łąk, górskie krajobrazy, gotowe do skoku dzikie zwierzęta, wszystko. Kiedy pracowała w skupieniu, używając lupy i precyzyjnych narzędzi, stawała się królową mikrokosmosu. Czuła moc płynącą z jej rąk do wycinków rzeczywistości, zaklinanych przez nią w mikroskopijne kształty. Nie myślała wtedy o Eryku, o Tomaszu, o synach. Zastygała nieruchomo, pozwalając, by delikatne uczucia i myśli przepływały przez nią jak oceaniczne fale. Zwyczajnie była, pozwalając, by życie przenikało przez nią łagodnie, by przemiany dokonywały się same. Swoje dzieła sprzedawała na pniu, gdzie się tylko dało: na deptaku w centrum miasta, przy przystani, w parku przy wyścigach konnych. Ktoś namówił ją,

by skorzystała z dobrodziejstwa internetu. Dotychczas unikała komputera. Kojarzył jej się z plecami męża i złymi emocjami starszego syna, który, kiedy tylko ojciec zwolnił miejsce przy biurku, całymi popołudniami strzelał, przerażony, do ociekających jakimś świństwem potworów. Szybko nauczyła się posługiwać laptopem. Była zachwycona. Po kilku tygodniach nie dowierzała, że mogła wcześniej żyć bez sieci, tego boskiego połączenia z mózgami innych ludzi. Nawet w sprawach kulinarnych radziła się wyszukiwarki: wpisywała w odpowiednie okienko nazwy składników, które miała na stanie, a świat odpowiadał jej dziesiątkami przepisów. Sprzedawała tyle kolczyków, że ledwie nadążała z robieniem. Któregoś dnia odkryła, że może sprawdzić, co robiła wcześniej, wracać do stron, które już odwiedzała. Zaraz, zaraz, i tych, które odwiedzał Tomasz! Czytała z płonącymi policzkami: Judy is an anal animal!

Tight ass and big tits! Teen Brazilian anal beast! Adrianne Jacobs takes a huge cock in ass. It makes your cock bigger! Assploitation! Drunk girls assfucked by old men! Fair play bukkake! Może więc nie był takim seksualnym półgłówkiem, jak myślała dotychczas? Ostatnio nie zauważył nawet, że zlizuje z niej nasienie Eryka, zupełnie nieczuły na zmiany faktury i zapachu jej ciała. Pieprzyli się coraz rzadziej, karmiąc się pospiesznie obowiązkowym, niedzielnym fast foodem małżeńskiej powin-

ności. Uuuch, pchał w nią penisa Tomasz, to za naszego starszego syna, myślał, i znów pchnięcie biodrami, lędźwie przy lędźwiach, ich skóra jest tępa, a to dla młodszego, niech im będzie na zdrowie, synkom, bo kto jak kto, ale synowie ojca muszą mieć! (Pchnięcie, pchnięcie, pchnięcie, Tomasz sumienne uprawia eins, zwei, drei pod kołdrą z miną, jakby miał się zesrać, jakby ejakulat był czymś, co powstaje w ciężkim znoju, w pocie czoła, jak stal w piekle walcowni. Uuuuuch, znów wjazd do ciała żony walcem naoliwionym jej śluzem, i jeszcze raz, i jeszcze, uuuuch, żyły na szyi mu nabrzmiewają, Tomasz myśli o milfetkach, ich miękkich biodrach, ich pęknięciach, które już dawno uczyniły swoją rozrodczą powinność, a wszelkie porody i aborcje mają dawno za sobą, Ewa zaś o nowych kolczykach, które zrobi, a będzie to widok z góry na zmagającą się ze sobą seksualnie parę, uuuuch, uuuuuch, wreszcie jest, żałosny glut grzesznie ląduje na jej brzuchu, a powinien w pęknięciu, bo tam można, bo tam legalnie, już po wszystkim, uffff).

A teraz okazuje się, że niemal każdej nocy Tomasz penetruje oczami inne kobiety, szczególnie lubując się w tych dojrzałych. Ewa oglądała filmy, które wcześniej oglądał jej mąż, i czuła, że gorąco napływa jej na policzki. Przez głowę galopowały jej dziesiątki myśli. Bała się. Do tej chwili wydawało jej się, że zna Tomasza, że jest nudny, przewidywalny, pozbawiony polotu: zwykły, przeciętny, dobroduszny młot, złamas wkraczający powoli w kryzys wieku średniego, tępawy jełop, ofiara patriarchalnego wychowania, usiłujący się dopasować do swoich wyobrażeń o własnym maczyzmie żałosny, łysiejący grubasek o twarzy buldoga. Ostatnio coraz częściej patrzyła na niego krytycznie, jakby właśnie zdjęła okulary, przez które oglądała świat na różowo. Pozbyła się złudzeń i takim właśnie go widziała: budzącym litość, biednym i głupim. Ale teraz... zrozumiała, że Tomasz musi mieć w sobie drugie dno. Albo jeszcze jednego Tomasza, który od spodu puka w dno, krzycząc: wyciągnijcie mnie stąd, wyciągnijcie! Wypuśćcie mnie!

I ta jego zdumiewająca afirmacja dziur w dupie rozmaitych rozłożystych, podstarzałych piękności... Ewa postanowiła przejść tę samą drogę, co Tomasz. Wędrowała tymi samymi ścieżkami, z uwagą śledząc spazmatyczne ruchy na ekranie komputera: systematycznie, film po filmie. Tomasz robił to z nimi, z ciasnymi Brazylijkami, gorącymi Mulatkami i Azjatkami (miały zaskakująco proste włosy łonowe), wrzeszczącymi Chinkami, w wyobraźni wciskał kutasa w ich oporne tyłki, a w nią nie chciał! Jej unikał, od niej się odcinał, ograniczając się do coniedzielnego, nużącego rytuału. Jej propozycję, żeby tam, z tyłu, skwitował bolesnym policzkiem, a teraz... sam... Kiedy o tym myślała, czuła duszności. I coś jeszcze: zazdrość. Zwierzęcą, pierwotną zazdrość, wściekłość do szpiku kości. Gdyby tamte były z krwi i kości, a nie z pikseli, zagryzłaby je, wytargała za kłaki! Suki, sprzedajne dziwki! Wodzą na pokuszenie cudzych mężów, pozbawione wstydu lafiryndy! Co dalej, co dalej, zastanawiała się gorączko-

wo, skręcając cienki drut małymi kombinerkami, które wyglądały jak zabawka dla dzieci. Jeszcze nie miała pomysłu, co zrobi z miękkiej, mosiężnej materii. Co dalej? Eryk nie był już dla niej tak ważny jak jeszcze kilka miesięcy wcześniej. Tu też różowa zasłona spadła jej z powiek: coraz częściej widziała go takim, jaki był. A był stary jak jej ojciec, smutny do szpiku kości jak ona sama i przestraszony jak wszyscy ludzie, których znała. Jego życiowa mądrość i doświadczenie, ubrane w piękny i szlachetny język, w którym nazywał świat, były tylko pokrywką, pod którą ukrywał jątrzące się rany. Coraz śmielej zaglądała pod bandaże jego nienagannych ubrań, zawsze skrzętnie wyprasowanych przez żonę. Kolejne złudzenia odpadały z niej jak stary tynk, plaster po plastrze; sypały się w jej myślach białe, luźne kawałki zjełczałej materii. Już nie potrafiła utkać z niej niczego mocnego. Pewnego dnia zrozumiała, że Eryk był dla niej masztem, którego się uchwyciła, kiedy jej życie zaczęło przypominać rozszalały podczas sztormu ocean,

a jej małej szalupie poważnie groziło zatonięcie (na pokładzie byli we troje: ona i jej dwóch małych synów). Teraz, kiedy morze się uspokoiło, kiedy dotarła do sterów, mocno dosiadając swojego życia, olśniło ją, że Eryk był masztem krzywym, kruchym. Właściwie nie był chyba nawet masztem, lecz bluszczem, który ją oplatał, podstępnym saprofitem żerującym na jej nieszczęściu. Żadnym tam tęczowym mostem do krainy szczęścia, żadnym romantycznym kochankiem, żadnym dębem, o który można się oprzeć w chwilach zwątpień, znużeń, zmęczeń. Olśniło ją, że był taki sam jak wszyscy inni mężczyźni, których znała (a ona była taką samą kobietą, jak wszystkie inne, które w życiu spotkała). Omamiona wizją miłości w gondolach Wenecji, gdzie pachnie różami, a nie ściekami, miłości na miękkim leśnym runie bez plujących piekącym kwasem mrówek, pośród zbóż, które nie kłują w kark, na plażach z piaskiem, który nie wchodzi w tyłek, jeszcze do niedawna wierzyła, że i ją spotka książkowo-filmowa miłość.

Zauważyła, że drucik w jej rękach sam skręcił się w kształt nurka z rurką w ustach. Jej własne dłonie przekazały jej wiadomość od podświadomości: odetchnij, kobieto, bo choć jesteś jeszcze pod wodą, możesz oddychać. Oddychaj, oddychaj głęboko, przeponą. Eryk nie był wcale taki głupi. Czasem pozwalał sobie czuć i wiedział, że jego czas się kończy. Nie widział już w oczach Ewy zachwytu. Wykorzystała go do cna, do ostatniej kropli krwi i nasienia, zrealizowała wszystkie pomysły, fantazje, zboczenia, zbłądzenia. Nie pomagało, że na spotkania ciągle przychodził w tych właśnie butach, w butach będących świadkiem ich lepkiej tajemnicy, wspomnieniem tamtego wieczoru, kiedy rył w niej, poddając się wszechogarniającemu poczuciu władzy nad kobietą, niczym gestapowiec zatykając butem jej życiodajną dziurę. Wiedział, że to koniec. Miał jeszcze dostęp do jej ciała, ale połączenie z jej duszą zanikło, zagubiło się. Jakby od niego odpłynęła. Odpłynęła na zawsze.

Ewa odpłynęła od Eryka do rodzinnego portu na swoim nowym solidnym kutrze, pełnym skarbów nie do końca znanych nawet jej samej. Zrozumiała, że jest kapitanem. Wszechmocnym konkwistadorem, który może sięgać po wszystko, czego zapragnie. Przez czas romansu nauczyła się własnoręcznie lepić swój los, uniezależniła się od wszystkich mężczyzn świata. Zrozumiała, że Eryk był restauracją napotkaną przy drodze, kiedy kilka miesięcy wcześniej błądziła głodna, zziębnięta i smutna do szpiku kości. Chciała się szybko najeść, wierząc, że głód, który czuje, da się zaspokoić ukradkowym jedzeniem, kulinarnymi eksperymentami kuchni fusion. Jadła, jadła, z Erykiem, pod Erykiem, na Eryku i z Eryka, ale czuła się syta tylko przez chwilę. Kiedy po ucztach wracała do męża, głód wracał ze zdwojoną siłą. Tylko ona sama mogła siebie nakarmić. Któregoś wieczoru, a było to w niedzielę, weszła do sypialni i bez słowa włożyła sobie mężowskiego kutasa po samo gardło. Zerżnęła go ustami, aż ję-

czał. Och, kochaneńki, myślała, ruszając rytmicznie głową, żadne milfetki nie będą cię podniecać, pozbądź się na zawsze marzeń o pani z twojej ulubionej piekarni, o jej galaretowatych cyckach, zawsze gotowych na nowe spojrzenia klientów, zawsze przyprószonych mąką, zapomnij o miękkiej, biodrzastej fryzjerce, której fartuch na pewno wąchasz w poszukiwaniu słodkawej woni cipki, kiedy cię strzyże co miesiąc, teraz mnie przelecisz tak, jak będę chciała, jak ci podyktuję! A potem zapomnisz o nich na zawsze, na zawsze! Ewa sama nadziała się na męża. Oto wolność wiodąca lud na barykady, oto jutrzenka zwycięstwa! Sięgaj, Ewo, po to, co ci się należy! Tomasz patrzył na żonę z niedowierzaniem. Była spełnieniem marzeń jego ciemnej strony, tym, czego chciał, jednocześnie tego nienawidząc, walcząc z tym uładzoną moralnością wytworzoną na przestrzeni wieków przez chrześcijańską kulturę europejską. Och, dźgały go w mózg jakieś oderwane strzępy limbicznych doznań. Och, mam cię, samico, och, mam

twój odbyt, och, zatkam to, co z ciebie wychodzi, ooooch, całą twoją zasraną twórczość, ooooch, odbyt, och, byt i przebyt, nieeeeeeebyyyyyyt! Czy potem wszyscy żyli długo i szczęśliwie? Zobaczymy.

Juhasie, czy ci nie żal?

Mam czterdzieści lat. Uczę nurkowania. Czasem pracuję gdzieś na wyspach Pacyfiku, czasem odpoczywam w swoim małym mieszkaniu z widokiem na supermarket. Latam samolotami po świecie to tu, to tam. Nie zapuszczam nigdy głębiej korzeni. Dlatego że życie jest kosmicznym żartem, a ja mam poczucie humoru. Dlatego że walczę z rządzącym ludzkim losem prawem habituacji. Pracuję, kiedy chcę, z kim chcę i gdzie chcę. Nie mam męża, dzieci, psa, kota. Nikogo. Kiedyś było inaczej. Miałam mężczyznę, z którym chciałam się zestarzeć, i kota, którego ciepło lubiłam czuć na kolanach, zwłaszcza w zimowe wieczory. Którejś nocy mniej więcej piętnaście lat temu obudziłam się przerażona, wytrącona z poczucia bezpieczeństwa, zlana potem. Dusiłam się. Zrozumiałam

w jednej chwili, że zgodziłam się na życie według schematu, a to nie mój schemat. Poczułam, że muszę być wolna, nieskrępowana żadnymi relacjami, zobowiązaniami, porami karmienia kota. Od tamtej nocy każdego dnia powtarzałam sobie: chcę być wolna, wolna, wolna. Wkrótce narzeczony odszedł do innej, a kot zdechł. Wszystko nagle, z dnia na dzień, bez zapowiedzi. Zrozumiałam, że mam ogromną moc, bo moje myśli kształtują rzeczywistość. Dostałam to, czego chciałam, ale podano mi to w dość brutalny sposób. Od tamtej pory jestem wolna, ale i ostrożna. Uważaj, o czym marzysz, mawiają mądrzy ludzie. Uważam. Naturalnym następstwem mojej życiowej filozofii jest miewanie różnych mężczyzn: miewam ich, ale nigdy ich nie mam. Nawet jeśli nasza relacja jest bliższa, pomieszkują u mnie, nigdy nie mieszkają. Bywają, nigdy nie są. Jakbym żyła w czasie niedokonanym. Być może żyję?

Muszę to przemyśleć. Wolę młodszych. Młodsi są słodsi. Z młodymi pasujemy do siebie jak dwie rękawiczki z tej samej pary. Dlaczego młodsi? Powodów jest wiele. Po pierwsze: ciało. Ciało chłopca jest piękne, tak jak moje ciało. Jędrne, silne, pełne sił witalnych, głodne seksu. Później, kiedy chłopcy zmieniają się w mężczyzn, ich ciała robią się najczęściej smutne, zwiotczałe, pęcznieją brzuchami, straszą niekompletnym uzębieniem, łysieniem, siwieniem. Chorują. Poza tym penisy mężczyzn nie mają tej siły, co ciągle nienasycone penisy chłopców, ciekawe wszystkiego, gotowe do kolejnych wyzwań, kolejnych igraszek, zmagań. Po drugie: dusza. Mężczyźni są skostniali w swoich poglądach i przekonani o własnej nieomylności. Im dłużej żyją w patriarchalnym społeczeństwie, tym mniej są otwarci na to, co na zewnątrz. Przecież wiedzą już wszystko, prawda? W łóżku taki bierze cię pod siebie i raz-dwa, rób to, rób tamto, wy-

pnij się, rozłóż nogi, dobrze ci, dobrze ci było, maleńka? Nie czują, nie słuchają, nie patrzą, a jeśli patrzą, to tylko po to, żeby się w tobie przejrzeć. Żeby zobaczyć, że jeszcze ktoś może ich pokochać, pragnąć, podziwiać mimo łysienia, siwienia, wybrzuszeń i dziur. A chłopiec jest jeszcze miękki. Uczy się chętnie, ma w sobie pokorę. Daje się poprowadzić tam, gdzie chcesz. Jest ciekawy i otwarty na nowe doznania. Ciągle głodny. Do tego przekonany, że wszystko, co najlepsze, jeszcze przed nim. To ogromna siła napędowa. Kiedy mężczyzna zaczyna myśleć, że wszystko już za nim, staje się impotentem. Z takimi nie chcę mieć nic wspólnego. Nie chcę idealizować ani generalizować, zależy mi tylko na śmiechu, chcę się śmiać do rozpuku, do bólu przepony. Są wspaniali, otwarci i gorący mężczyźni i chłopcy zupełnie do niczego. Wiem, bo było ich wielu, jednych i drugich. Zbliżałam się do nich i pozwalałam im się zbliżyć, wąchałam ich, smakowałam, wpuszczałam ich do mojego wnętrza, za każdym

razem z nadzieją na wspólną nirwanę. Miałam wielu młodych, soczystych i chętnych, i wielu dojrzałych, mądrych i spokojnych. Wielu było jednorazowych, do niczego. Nie ma o czym mówić. Kilku szczególnie zapadło mi w pamięć. Zwłaszcza jeden. Gdyby nie to, że znałam go naprawdę, w życiu nie uwierzyłabym, że ktoś taki może istnieć gdziekolwiek indziej niż na kartkach książek, na filmowej taśmie lub po prostu – w ludzkiej wyobraźni. Dlatego chcę o nim powiedzieć. Jak już mówiłam, życie to kosmiczny żart. Pośmiejmy się więc razem, bo jest z czego. Poznałam go na miejskim kąpielisku, gdzie lubię spędzać czas, grzejąc się popołudniami w słońcu. Zwróciłam na niego uwagę, bo był piękny, przepiękny, panie i panowie, oto grecki bóg, który zstąpił z Olimpu na ziemię! Przyglądałam się spod ciemnych okularów grze jego mięśni, gładkiej skórze, szlachetnym rysom. Był dokładnie taki, jak lubię: wysoki, muskularny, z pośladkami szermierza, szerokimi ramionami i wyraźną linią mięśni brzucha. Mocne nogi,

silne uda. Kępa ciemnych włosów na klatce piersiowej. Ciemny zarost na twarzy, wystające kości policzkowe, grube brwi i to właśnie spojrzenie, które lubię najbardziej. Spojrzenie, które mówi: wiem, czego chcę. Góra dwadzieścia pięć lat. Palce lizać. Szybko dał mi do zrozumienia, że chce mnie. Ludzie nie wiedzą, że tak wiele można powiedzieć bez słów. On wiedział, wiedział bardzo dobrze. Kiedy do mnie podszedł, bez słowa zrobiłam mu miejsce na ręczniku. Usiadł pewnie, jakbym była jego starą znajomą. – Jestem Maciej. Pani pozwoli, że zgadnę jej imię? Marlena? Marilyn? A może Rita? – Zaglądał mi w twarz, jakby tam miał znaleźć odpowiedź. – Marilyn... Marilyn Manson. – Zaśmiałam się ze swojego żartu. – Na śniadania jadam niemowlęta, a na kolacje młodych chłopców. I tak to się zaczęło. Maciej był góralem z krwi i kości, a jego piękne ciało zapewne ukształtowała

ciężka praca gdzieś pośród okrutnie pięknych gór. Być może pasał owce, mój jędrny juhas, nigdy o nic nie pytałam. Wolałam idealizować jego przeszłość, umieszczać jego boskie ciało w scenerii rozmaitych landszafcików pełnych soczyście zielonych hal, ośnieżonych szczytów, kozic, owiec, głazów narzutowych i rzewnych góralskich pieśni. Na pewno nie zmagał się z żelastwem cuchnących sterydami siłowni, na pewno nie szprycował się żadnym świństwem, żeby zwiększyć masę. Gęsta masa jego ciała, jego mocna tkanka powstała ze zdrowej żywności, owczych, miękkich, solankowych serów, świeżego powietrza, odżywczych warzyw wyhodowanych w pocie czoła na nieurodzajnej ziemi przez jego przodków; wzmocniły ją ciężka fizyczna praca i hart ducha odziedziczony po hardych antenatach. Zapewne powiła go żylasta kobieta, która zaraz po porodzie, by uczcić cud wydania na świat kolejnego syna, upiekła dla wszystkich placek z jagodami, zebranymi własnoręcznie poprzedniego dnia. A nazajutrz pewnie wzięła synka, siódme-

go z miotu, i poszła z nim plewić buraki, kładąc go pośród równych grządek... Co robił potem, kiedy już urósł? I tu musiałam się domyślać. Michał wolał mówić o mnie, o wspaniałych przymiotach mojego ciała i ducha. Mile łechtał moje poczucie własnej wartości. Prowadził ze mną różne psychologiczne gry zupełnie nieświadomy, że znam ich zasady. Udawałam, że podążam za nim całkiem bezwolnie, ot, głupia gąska, gę, gę, gę! W myślach wciąż mnożyłam scenariusze jego przeszłości. Im częściej pytałam, tym bardziej się w sobie zamykał. Znikał bez słowa albo tylko rzucając półgębkiem, że musi w góry, do swoich. Czyżby wzywał go zew natury, dusiły go w mieście spaliny i wyziewy z grubych kominów elektrociepłowni? A może musiał przeprowadzać gdzieś swoje owce, na świeżą trawę, w bezpieczne miejsce wolne od wilczych watah? Wracał do mnie zawsze autostopem, bo nigdy

nie było go stać na bilet. Z czego żył – tego też nie wiedziałam. Zziębnięty i brudny od błota z poboczy dróg całego kraju potrafił zasypiać na mojej wycieraczce, bo, jak mawiał, nie chciał mnie budzić w środku nocy. Aj waj! Księżniczka śpi, więc śmierdzący owczym runem juhas nie będzie przerywał jej słodkich, różowych, książęcych snów! Kiedy było ciepło, sypiał na ławce na podwórku przed moją kamienicą. Pełna ostentacja. Godziłam się na te gry, bardzo ciekawa, jaki będzie ich ciąg dalszy. Karmiłam go, kiedy u mnie bywał, sypialiśmy w jednym łóżku, przytuleni jak dzieci. Ciągle czekałam, kiedy ofiaruje mi na pożarcie swoje ciało, zamiast na tacy podane na skołtunionym, mokrym od potu prześcieradle. Przez sen czułam jego potężną erekcję, ale on nieustannie powtarzał mi, że jeszcze nie czas, jeszcze nie. Wszystko w swoim czasie. Czas, ów bliżej nieokreślony strażnik jego chuci, nie pozwalał nam na zbliżenia, i już, żadnych dyskusji.

Chwilami miałam wrażenie, że zamiast się ze mną kochać, woli się do mnie modlić. Patrzeć w moje oczy wzrokiem cielaka, pełnym nieuzasadnionego uwielbienia i nabożnej, idiotycznej czci. Głaskać mnie po włosach, jakby były świętym całunem, a nie zwykłymi włosami. Raz, jedyny raz pozwolił sobie na to, żeby odsłonić moje piersi. Najpierw patrzył na nie dobrą godzinę (aż żałowałam, że nie mierzę czasu dokładnie), ślizgając się po nich wzrokiem niewidomego, któremu święty obraz nagle wrócił wzrok; potem zaczął dotykać ich czubkami palców – jakby bał się, że wybuchną, czy co? A ja? Owszem, byłam bliska wybuchu. Chciałam go wreszcie posiąść, podniecona tą niezwykłą grą wstępną, tym czekaniem, mnożeniem potencjalności, wędrówkami po labiryntach domysłów, po górskich bezdrożach, po wspólnym pasaniu owiec... Och, mój ty Minotaurze, zjedz wreszcie swoją dziewicę, proszę bardzo, jest przygotowana – w sosie własnym, leży

już przed tobą zawinięta w całun pościeli! Zniecierpliwiona dziwacznymi ceregielami chwyciłam jego dłoń i zaprowadziłam ją tam, gdzie zaczynałam się gotować. Odskoczył jak oparzony, jakby moje łono było trującą rośliną, parzącym gejzerem, pochłaniającą materię śmiercionośną czarną dziurą. W ogromnym pośpiechu ubierał się, plątał w nogawkach, w rękawach, mylił guziki koszuli. Na jego pięknej twarzy malowało się przerażenie. O nic nie pytałam. Wiedziałam, że i tak nie odpowie. Wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Miałam przeczucie, że nieprędko go zobaczę. Nie, nie byłam w nim zakochana. W tak zwanym międzyczasie miewałam innych chłopców. O, ten na przykład jest ciekawy: miałam – czy też raczej miewałam – pewnego dziwaka z zespołem Aspergera, z którym można się było dogadać tylko przez komunikator internetowy, bo tak działał jego mózg – w obecności innych ludzi milczał jak zaklęty, gubiąc się

w niezrozumiałym dla niego gąszczu znaczeń zmian tonacji, mowy mimiki i ciała. Nie potrafił czytać innych znaków niż napisane słowa; najlepiej radził sobie z cyframi. Kiedy się spotykaliśmy, milczał. On nawet nie patrzył z uwielbieniem, bo nie umiał. Człowiek kloc, nieruchomy i nieprzenikniony jak kawał drzewa, jak manekin. Spędzałam z nim czas, bo bardzo mnie ciekawił. Czy ktoś taki jak on potrafi przeżyć orgazm, doznać rozkoszy? A jeśli tak, to czy krzyczy z emocji, czy podczas seksu wyraz jego nieruchomej twarzy zmienia się, czy nie? Mimo znieruchomienia lubiłam jego towarzystwo. Odpoczywałam przy nim od szaleństwa Juhasa. W Herr Aspergerze wszystko było przewidywalne, wszystkie reakcje znane, żadnych zaskoczeń, zdziwień, odchyleń od normy. Bo czego można się spodziewać po manekinie? Ano, niczego. Był, milczący jak dąb, po prostu był. Trochę jak dmuchana lala, jak ciepła dmuchana lala. Kiedy w końcu wylądowaliśmy z Aspergerem

w moim łóżku, a raczej na moim wielkim materacu, byłam mile zaskoczona jego umiejętnościami, a właściwie umiejętnością wsłuchiwania się w moje ciało. Szybko i chętnie się uczył. Podążał za mną posłusznie, nie roszcząc sobie prawa do przywództwa. Umiał dawać, a i brał pięknie, jakby na chwilę umykał swojej chorobie. Być może dlatego, że podczas miłości zagłębiał się w siebie, docierając do gadziej, prehistorycznej części swojego jestestwa, niezaanektowanej przez swą osobliwą przypadłość? Kołysaliśmy się razem powoli, doskonale zsynchronizowani, zatopieni w siebie, pogrążeni w swoich ciałach, skupieni. Dobrze mi było z Herr Aspergerem. Ale w końcu poznał jakąś dziewczynę, podobno bardzo majętną, opływającą w złoto niczym barokowe putto. Widziałam ją, pokazywał mi zdjęcie. Woziła swój miękki, barokowy tyłek luksusowym samochodem, który otrzymała od tatusia w nagrodę za to, że dostała się na studia. Cyfry, jakimi określała swój majątek, przemówiły do mojego chłopca. Najwyraź-

niej też to, czego go nauczyłam, zrobiło wrażenie na niej. Dobra robota, mogę sobie podać rękę. Któregoś dnia powiedział, że to nasz ostatni raz. No to idź, kochaneńki, w szeroki świat i niech dobre wiatry wieją w twoje dziwne żagle. Juhasa nie było może dwa miesiące. Prawie o nim zapomniałam, od czasu do czasu tylko się zastanawiając, co mogło być przyczyną jego rejterady. Mężczyźni i chłopcy często opierają poczucie własnej wartości na penisach, jakby były laskami, którymi muszą się wspomagać, idąc przez życie. Znałam takich, którzy cierpieli przez swoje trzycentymetrowe we wzwodzie penisy, i takich, którzy miękli w najmniej odpowiednich momentach, nie umiejąc niczym wytłumaczyć swojej niedyspozycji. Rozumiałam ich wstyd i cierpienie. Gdyby o to chodziło, zagadkowe zachowania Juhasa byłyby łatwe do wyjaśnienia – ucieka ode mnie, bo penis to, penis tamto. Ale nie, jego laska działała jak należy. Przecież podczas naszych brater-

sko-siostrzanych nocy czułam, jak kłuł mnie w uda, w pośladki. Wszystko działało jak trzeba. Więc? Wyjaśnienie okazało się zdumiewające. Poznajcie Marię, malarkę. Na pewno widzieliście jej obrazy, wszędzie ich pełno, można nawet powiedzieć, że Maria stała się ikoną współczesnego malarstwa. Poznajcie też Julię, słynną psycholog, która wysącza swoje dobre rady na łamy różnych gazet. A to Ela, skandalizująca pisarka, którą brukowce lubią sobie wycierać gęby. Kogo my tam jeszcze mamy? A, jest i Lena, graficzka, o którą biją się różne firmy o obco brzmiących nazwach, i Kasia, bardzo ważna pani dyrektor. Może jeszcze warto poznać Martę, lekarkę, do której nie sposób się dostać z wyprzedzeniem krótszym niż miesiąc, tak wielką popularnością cieszy się jej gabinet. Wszystkie te kobiety, piękne czterdziestoletnie, poznały mojego Juhasa, a właściwie – to on je poznał. Jak?

Potęga internetu! Kiedy Juhas u mnie pomieszkiwał, korzystał z mojego laptopa. Tam znalazł je wszystkie, wszystkie moje przyjaciółki i klientki, które przychodziły do mnie na lekcje nurkowania. Starannie wyłuskał ich adresy spośród innych adresów, a potem dopadł je, omotał, tak samo jak mnie. Kochał je oczami, dłońmi, pieścił ich miłość własną, prawił wyszukane komplementy w stylu włosko-francuskim. Kiedy znikał, bywał u nich. Raz tu, raz tam. Czasem któraś z pań płaciła mu za hotel. Pewnie ciągle czekały, aż nadejdzie ten dzień, kiedy słowo stanie się ciałem i jego ciała jamiste napełnią się krwią i wypełnią ich wnętrze, karmiąc ich skrywane przed całym światem żądze! Żadna z nas nie mówiła innym, że ma młodego kochasia (in spe). Przede wszystkim, to wstyd, taka jest przynajmniej obiegowa opinia. Raz po raz czytamy o złych, zepsutych i zboczonych nauczycielkach, które uwodzą swoich uczniów, a fuj, wstrętne pedofilki! Spadają na nie później straszliwe kary. Lepiej więc

nie ryzykować społecznego ukamienowania i nie przyznawać się do pociągu do młodych chłopców. Lepiej ukrywać swoją seksualność, swoje dzikie żądze, i cicho, sza, nikomu ani słowa! Przez to właśnie Ela, Lena, Marta, Julia, Maria i Kasia (i ja, rzecz jasna) musiałyśmy zmagać się z oporną materią Juhasa w samotności. Zwołałam u siebie sabat czarownic, licząc na to, że kiedy połączymy siły, uda nam się zrozumieć tego dziwaka, rozwikłać zagadkę jego zniknięć, ustalić plan, jak go schwytać. Część z nas pałała chęcią zemsty. Maria miała nawet pomysł, żebyśmy go zwabiły w ustronne miejsce, najlepiej do jakiegoś mrocznego, postindustrialnego wnętrza, a potem zjadły wspólnie jego mózg srebrnymi łyżeczkami od Villeroy&Boch. Ale ona jest artystką, więc należy jej wybaczyć te krwiożercze wizje. Nie powiem, która z nas w Juhasa sporo zainwestowała, ale zdarzył się i taki przypadek. I to

wszystko za nic, za nic! Żadnego seksu, nic z tych rzeczy. Żadnej zapłaty. Znów, jak większość kobiet, które znam, dawałyśmy, dawałyśmy, dawałyśmy, nie dostając nic w zamian. Do jasnej cholery, od tego robi się rak piersi! Omotał nas jakiś gnojek, może rzeczywiście należało się zemścić? Dość już tego dawania! Przerzucałyśmy się pomysłami, żaden jednak nie wydawał nam się wystarczająco dobry. Dzieliłyśmy się spostrzeżeniami, siedząc na drewnianej podłodze w mojej kuchni. Okazało się, że przyparty do muru, Juhas opowiadał o sobie każdej z osobna po trochu. Z nas wszystkich tylko ja o nic nie pytałam, woląc mnożyć potencjalności i czekając spokojnie na ciąg dalszy, który właśnie nastąpił. Umierałam z ciekawości. Ze strzępów, którymi nas raczył, wynikało, że jego rodzice byli, i owszem, góralami, ale całą swoją energię życiową poświęcili na pędzenie bimbru, czy też raczej, jak to się w górach mówi – okowity. Pili ją cały czas, nie szczędząc synkom wychowawczych ra-

zów (Juhas miał braci – ciekawe, czy byli tak samo piękni jak on?). Kiedy którejś grudniowej nocy przed wielu laty ojciec Juhasa zamarzł pijany w śniegowej zaspie, do matki zaczęli przychodzić różni, najczęściej pijani i niedomyci mężczyźni, i chędożyli ją głośno, nie zważając na obecność małych chłopców. Kiedy łóżko matki pojękiwało rytmicznie, a zza zasłony dobiegały stęknięcia, rzężenia i inne przerażające, ohydne odgłosy, jedynym ukojeniem Juhasa była Jaśnie Panienka ze ściany. Obrazek przedstawiał Maryję-zawsze-Dziewicę, karmiącą wezbraną od mleka piersią Dzieciątko. – Dobra, kochająca, niepokalana Matka, odpowiedzialna i czysta, całkowite przeciwieństwo jego rodzicielki – Julia miała gotową diagnozę. – To dlatego uwodzi starsze od siebie kobiety, kobiety matki, i ucieka, kiedy ma dojść do zbliżenia. Nie chce kalać ideału. Zwróćcie uwagę, że każda z nas jest silna, albo sławna, albo bogata, albo ma jakąś władzę. Albo niezłą bazę danych – spojrzała na mnie i zaśmiała się

złośliwie. – Założę się, że żeruje na kobietach od wielu lat. Żeruje na naszej potrzebie ciągłego potwierdzania własnej atrakcyjności! Niczym wampir czerpie z naszej siły, karmimy go, ubieramy, troszczymy się o niego, grzeje się w naszym cieple, ale kiedy ma dojść do seksu, wpada w panikę. Nie chce nas brukać nasieniem, stękaniem, tym całym wkładaniem i wyjmowaniem... A szkoda! – westchnęła. – Bardzo szkoda. Takie ciało i taki pokręcony umysł. I tyle straconych erekcji, dodałam w myślach. Tyle zmarnowanego nasienia. Tak wiele nadziei, starań, pieszczot, tyle wyobrażeń i gorących, śliskich od potu potencjalności, i nic, nic z tego. – A co z karą? – zapytała ta, która zainwestowała w niego niemałą gotówkę. – Może nie musimy zaraz wyżerać mu mózgu, ale... zróbmy coś, koleżanki, proszę was. Mam, kurwa mać, serdecznie dość wybaczania, nadstawiania drugiego policzka czy też dupy! Słyszałyście, że zemsta jest słodka? Wygłosiłam koleżankom prawdę o prawie kar-

my. Co robisz innym, wcześniej czy później do ciebie wróci. W fizyce też przecież jest zjawisko homeostazy, nieustanne dążenie do wyrównania potencjałów. Oddajemy długi. A naczynia połączone? Ta sama prawda. Wszystko wraca, wyrównuje się. – Ale ja nie chcę, żeby go spotkała kara po śmierci i żeby reinkarnował w – czy ja wiem? – kabanosa z dzika, żeby go potem zjadła jakaś dyrektorka – zaoponowała Kasia. – Dla mnie to za mało. Chcę teraz, teraz chcę zemsty! Pomysłów było wiele. Nakarmić szmaciarza viagrą i dokonać zbiorowego gwałtu. Wkręcić mu w cewkę moczową dwadzieścia pięć centymetrów drutu kolczastego. (O wyżeraniu mózgu srebrnymi łyżeczkami już było). Wybaczyć mu i puścić wolno. Porwać skądś dziecko i mu podrzucić. Pojechać razem do jego matki w góry i narobić mu wstydu w rodzinnej wsi. Wymyślić jakąś perfidną gierkę i przestraszyć tak, żeby się zesrał. Utopić, wcześniej zalewając betonem miskę z jego związanymi powrozem stopami.

Upozorować gwałt i wsadzić go do więzienia. Wszystkie pomysły zaczerpnęłyśmy z prasy i telewizji, głównie z amerykańskich filmów klasy B. Ale okazały się dla nas za trudne – a to z powodów technicznych, a to przez wyznawane przez nas zasady moralne. Najłatwiej byłoby wybaczyć, ale to wyjście satysfakcjonowałoby chyba tylko mnie. A ponieważ to moja niefrasobliwość sprawiła, że Juhas modlił się do moich zaprzyjaźnionych klientek, musiałam podporządkować się woli większości. Pomysł był perfidny, ale dość zabawny. Trochę niesmaczny i bardzo amerykański. Zadowalał wszystkie panie. Las szumiał pięknie, kojąco. Lena trzymała wycelowany w Juhasa pistolet-straszak, przerażającą zabawkę swojego syna. – Uwierzył, baran, że jedziemy na romantyczną wycieczkę pomiętosić się w cieniu pradawnych dębów! – Ela zaśmiała się szpetnie.

Wyszłyśmy zza drzew. Juhas wyraźnie stracił rezon. Kiedy zobaczył nas w komplecie, był biały jak prześcieradło. Oto my, czarne demony zagłady! Aniołki Charliego to przy nas pętaki! Mięczaki! Maria wręczyła mu łopatę. – Kopiesz, chłopie! Kopiesz grób! Zadarłeś z niewłaściwymi kobietami, pikusiu! Pot płynął mu po skroniach ciurkiem. Przerażająca zabawa. Nie byłam przekonana, czy zasłużył sobie na taką karę. Ale kopał dzielnie, z honorem znosząc bezlitosny wyrok okrutnic. Trwało to długo i mimo swej siły Juhas słabł coraz częściej; pewnie zżerał go strach. Siedziałyśmy blisko, żeby nie uciekł, w milczeniu przyglądając się jego pracy. Julia cały czas celowała w niego ze straszaka. – Chcesz się napić kawy przed śmiercią, kłamliwy pętaku? – Maria odkręciła termos.

Juhas przyjął kubek z wdzięcznością. Wodził po nas wzrokiem psa, po kolei prosząc każdą o wybawienie. Chciało mi się śmiać, z trudem powstrzymałam drżenie kącików ust. – A teraz się tam połóż i zobaczymy, czy dobrze wykopałeś! – Julia wyglądała na naprawdę wściekłą. Machała naganem niczym zawodowiec. Położył się w milczeniu, honorowy chłopak. Nie błagał o litość, nie skomlał. Juhas z krwi i kości, góral co się zowie! Mimo wszystko czułam do niego sympatię. Pewnie dlatego, że się w nim nie zakochałam, niczego od niego nie oczekiwałam, nie budowałam na nim poczucia własnej wartości: był, to był, a jak nie, to nie, adieu, łaski bez. Jedyne, czego od niego chciałam, to seks. Nie, to nie, łaski bez, myślisz, że jestem Maryją-zawsze-Dziewicą, to sobie myśl, baranie. Ale pozostałe... one cię nie lubią. Narobiłeś głupstw, to leż teraz w grobowej dziurze w samym środku ciemnego lasu! – Drogie panie, nadszedł ten moment – powie-

działa Maria uroczystym tonem. – Przygotujmy się! Wrzucałyśmy do grobu różne przedmioty. Jedyne, co je łączyło, to kolory: najczęściej ognista czerwień lub cukierkowy róż. Czerwone serca z atłasu, czerwone róże, świeczki w kształcie czerwonych serc, kartki z różami, z sercami, czerwone pończochy i różowe gorsety, małe książeczki w różowych okładkach i tym podobne popularne, kłamliwe romansiki, filmy z adnotacją „komedia romantyczna” i dziesiątki innych kiczowatych dyrdymałów. Wszystkie one sprawiły, że uwierzyłyśmy w romantyczną miłość pełną uniesień, miłość w gondoli, na alpejskich szczytach, na rautach u ambasadora, miłość od pierwszego wejrzenia, w powolny seks w płatkach róż, w rudego, dzikiego leśniczego, miłość wyznawaną trzynastozgłoskowcem, wyśpiewywane pod balkonami serenady, w niebezpieczne związki! Nasze symbole i symboliki miłości romantycznej lądowały na twarzy i ciele Juhasa. Patrzył na nas z niedowierzaniem szeroko otwartymi oczami. Ani

chybi myślał, że jesteśmy nienormalne, szalone, pokręcone, bo zamiast go zastrzelić, rzucamy w niego pluszowymi misiami. Make love, not war! A potem zostawiłyśmy go w lesie. Niech sobie radzi. Na odchodnym Julia rzuciła mu jeszcze, żeby się poddał psychoterapii. Od tamtej pory go już nie widziałam. Uważajcie na niego, siostry!

Praga

Rozsiadam się wygodnie w swoim ciele. Jak dobrze mieć siebie. Tego wieczoru mam ochotę na podróż w głąb. Do Pragi, Paryża, Amsterdamu, Barcelony. Do Sieny. Wszędzie. (A Tokio, mój Boże, co z Tokio? Dobrze, nie podniecam się tak). Rozluźniam mięśnie jeszcze bardziej, laptop miło grzeje kolana (lepszy od kota). Najpierw ciach. Ciach: nie jestem córką moich rodziców. Ciach: nie jestem niczyją żoną, niczyją matką. Dla nikogo nie pracuję, nie ma mnie w ewidencji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ciach. Nie byłam wzorową uczennicą. Ciach. Nie posiadam żadnych tytułów naukowych. Ciach. Nie przyjmowałam nigdy pierwszej ani żadnej kolejnej komunii świętej. Ciach. Urodziłam się naga i wolna od grzechu pierworodnego. Tu niczego nie tnę. Jestem doskonała i wolna.

Bardziej wolna niż ptaki, bo nigdzie nie muszę odlatywać na zimę. Nie muszę niczego. Jestem wolna, wolna, wolna. Teraz jestem już poza czasem i przestrzenią. Pokonuję dystanse szybciej niż światło. To ja, czysta myśl. Zabieram cię ze sobą, chcesz? Nie musisz nic robić. Poczuj się wolny. To wszystko. Wybrałam Pragę. Może ci się to wydać dziwne, że akurat w listopadzie. Lepszy byłby odurzający maj, czerwcowy szczyt formy albo nabrzmiały sierpień. Na pewno łatwiejszy (i, zdaje się, bardziej kiczowaty). Tyle że listopad jest szczery aż do bólu. Nie stroi się w żółte liście, miękki śniegowy puch, pełne obietnic kwiaty. Listopad jest, jaki jest, nie wstydzi się swojej brzydoty i przez trzydzieści dni mówi nam codziennie: umrzecie. Przecież zaczyna się we Wszystkich Świętych. Listopad to memento mori. I doskonałe tło dla tego, co się zaraz stanie. Piękny kontrast: wybuch

życia na tle zgliszcz. Zaraz odjedzie nasz pociąg. Podróże pociągiem są takie podniecające. Potencjalność zamknięta w blaszanych skrzynkach na kołach. Ludziom puszczają hamulce, bo wiedzą, że podróż pociągiem zawsze jest jedyna i niepowtarzalna: odsłaniają się, gadają, gadają odważnie. Dziś jednak nie mam ochoty na niczyją obecność. Tylko ty, ja i nasze milczenie. Jedyne, czego teraz chcę, to pozwolić, by na siatkówce mojego oka wyświetliły się setki kilometrów nic nieznaczących krajobrazów. Chcę wejść w swoje ciało jeszcze głębiej, niedługo będzie mi bardzo potrzebne. Zamierzam je wykorzystać do cna. Do schodzenia niżej potrzebuję ciszy. Nie, nie mam nic do jedzenia. A przynajmniej nic nadzwyczajnego. Tylko te dwa jabłka, pewnie genetycznie modyfikowane, bo nieludzko piękne i doskonałe: krwistoczerwone, ogromne, elipsoidalne jak kula ziemska. Dwa symbole kuszenia. Jedno twoje, jedno moje. Zgodziłeś się ze mną jechać, więc jedz te-

raz symbol skuszonego. Pewnie zaraz będziesz głodny. Wspaniale, nic nie zaostrza apetytu tak, jak głód. Zapraszam cię na obiad, znam pewien lokal. Będzie ci smakowało. Jestem pewna. Dosiada się do nas starsza pani. Nie sposób jej odmówić miejsca. Zaraz wyciąga książkę. Nie mogę się doczekać, aż odczytam tytuł, przecież nasze książki mówią o nas więcej niż słowa. Wspomnienia z domu umarłych Dostojewskiego. Wymarzona towarzyszka podróży. Zasypiam. Nawet nie wiem, kiedy wślizgnęłam się w sen. Łagodnie potrząsasz moim ramieniem. Praga, mówisz, obudź się. Od razu przypomina mi się Pulp Fiction, wychodzisz do kibla, a jak wracasz, jedzenie jest już na stole, mówił Travolta do Thurman, albo odwrotnie. Tu mamy Prague Fiction: zasypiasz, budzisz się w Pradze, Praga podana do stołu. Wszystko, co zabrałam ze sobą, to mała torba – w niej męski garnitur i butelka Magie Noire (moje perfumy, wierni towarzysze życia, nazywają się ma-

gie noire, naprawdę zabawne!), więc to wszystko mieści się w małej torbie bez trudu. Nie wiem, co masz w swoim plecaku, nieważne. Ciągle milczymy. Przecież nie musimy nic mówić, znamy się tak długo, że myślimy podobnie, po co marnować energię? Tak, wiem, że jesteś głodny. I ja jestem przecież głodna. Ja zawsze jestem głodna. Dobrze wiesz, że nie chodzi mi o jedzenie. Wkrótce stoimy przed na pierwszy rzut oka dość podłą restauracją. Nie ma nawet szyldu. W środku półmrok i gęsty zapach ciepłego jedzenia. Przyjemny, bardzo przyjemny, obiecujący. W żołądku od razu mam czarną dziurę. Zamawiam wielki kufel pszenicznego, złotego piwa. Smakuje tak, jak powinno. Doskonale. Być może zupa gulaszowa pasowałaby lepiej do Budapesztu, ale założę się, że w całym Budapeszcie nie ma lepszej gulaszowej niż tu. Tobie też smakuje, cieszę się. Odgadujemy różne gatunki mięs, rozcierając aromatyczne włókna na podniebieniach. A chleb, spróbuj tego chleba! Mokry i gęsty,

a jak pachnie... Jak pole dojrzałego zboża, jak promienie słońca, które odbija się od ciężkich kłosów. Wiem, może metafora zbyt patetyczna, ale smaku tego chleba nie umiem opisać inaczej. Śmiejesz się. Lubię, kiedy się śmiejesz z moich dowcipów. Czuję się wtedy piękna. Tak, tak, powinniśmy zjeść coś lekkiego, czy ja wiem, może symbolicznie nakarmić się nawzajem płatkami kwiatów lotosu jak figury z Kamasutry; może nawet powinniśmy przyjąć razem komunikant, klęcząc na jednym klęczniku? Pamiętaj jednak, jest listopad, zapada mokry zmierzch, za brudnym oknem naszej restauracji przenikliwy, wilgotny ziąb. Na to, co ma się niedługo zdarzyć, musimy mieć dużo, dużo siły, rozumiesz? Musimy nakarmić nasze ciała czymś krzepiącym, nie, nie przesadzaj, o żadnej glukozie nie ma mowy. Niech to będzie mięso, kolejny symbol: te zwierzęta zginęły w ofierze dla nas. Jak mówiłam, będziemy potrzebowali dużo siły, ofiara się przyda.

Zobacz, jaki hotel wybrałam. Zaułek brudny jak u Celine’a. Pewnie zaszczany i zaszczurzony. Teraz, w tym drobnym deszczu, cały lśni, jak spocony z wysiłku namaszczony kulturysta. Mięśnie zaułka drobne, jego drobne kostki brukowe z granitu. Podoba mi się odgłos stukania moich butów, jakbym szła przez nawę główną katedry w Chartres, prawda? Kwintesencja kobiecości, zdecydowany rytm, czuję to stukanie w miednicy. Dziwisz się, że umiem chodzić na tak wysokich szpilkach? Nigdy nie widziałeś? Jeszcze wielu rzeczy nie widziałeś. Jakich rzeczy, dowiesz się niedługo. W ogóle wyglądam jak z powieści Agaty Christie? Jakby były lata trzydzieste? Tu być może doszła do głosu moja podświadomość, tęskniąca do paryskich palarni opium z lat trzydziestych właśnie. Czy też, nie wiem, może to inne lata, te, w których Rita Hayworth zdejmowała rękawiczki. Jeśli zrobię kiedyś jakiemuś mężczyźnie striptiz, zdejmę tylko rękawiczki – czarne, miękkie rękawiczki do łokci. Zrobię to powoli i w tak wyrafinowany sposób, że dopro-

wadzę go do orgazmu. Naprawdę wierzę, że to możliwe. Teraz sam widzisz, wszystko pasuje: zaułek, Celine, lata trzydzieste, rękawiczki do łokci – nie mogłam wybrać innego hotelu, tylko ten, stary, wysłużony, z rdzewiejącymi balustradami i odpadającym tynkiem. Zresztą założę się, że wnętrze ci się spodoba. Wcale nie jest ponure, zobaczysz. Daj rękę, wyglądasz na niezdecydowanego. Lubię twoje ręce. Zawsze są ciepłe i jakoś tak pasują do moich, choć przecież tak się od nich różnią. Może to kwestia proporcji. Zobacz, ręce starego mężczyzny, który daje nam bez pytania klucze, musiały dużo przeżyć. Klucze pasują do jego dłoni, są starodawne, duże, ciężkie i pokryte patyną. Musisz wiedzieć, że w tym hotelu wszystko pasuje do wszystkiego. Teraz ściśnij mocno klucz. Na pewno chcesz ze mną zagrać w tę grę? Ostatnia szansa, żeby się wycofać. Za tymi drzwiami jest jak po drugiej stronie lustra.

Cieszę się, że tu ze mną wszedłeś. Ładnie, prawda? Duży fotel, duże łóżko: symetria, harmonia, ład, brak zbędnych elementów, które mordują przestrzeń. Biała pościel, twardy materac. Nie skrzypi, mówiłam, że w tym hotelu wszystko jest doskonałe. Idę pod prysznic, muszę z siebie zmyć dzisiejszy kurz. Zrzucam ubrania w drodze do łazienki. Przyjrzyj mi się. Tak właśnie wyglądam. To ja. Uwielbiam gorącą wodę, rozgrzewa mi kości, spłukuje niepotrzebne emocje. A przecież dziś muszę być doskonale czysta. Skóra zrobiła się różowa, krew płynie szybko. Mogę wyjść. Koszula jest przyjemna w dotyku, chłodna. Marynarka leży idealnie. Spodnie też. Gładko zaczesuję włosy, spinam je ciasno. Wiążę krawat. Rzęsy mam długie, zawsze się cieszę, kiedy sobie o tym przypomnę. Szminkuję usta pomadką w kolorze krwi. Doskonale. Zawsze chciałam tak wyglądać. Jak młody chłopiec, jak kobieta wamp, jak Mata Hari

skrzyżowana z Szeherezadą i tysiącem i jedną nocą. O, też założyłeś garnitur. Wspaniale. Wyglądamy jak dwaj bracia, jeden duży, drugi mały. Zobacz, nie widać nawet moich małych piersi. Pewnie z tyłu zdradzają mnie biodra. Szerokie. Ale przecież nie chodzi mi o to, żeby udawać mężczyznę. Chcę tylko poczuć się jak ktoś, kto nie ma płci. Rozumiesz? Stracę płeć, a potem do niej powrócę i będę kobietą jeszcze bardziej. Przecież dopiero ludzie, którzy przeżyli śmierć kliniczną, zaczynają kochać życie. Ja chcę być tej nocy po stokroć kobietą. Usta? Że takie kobiece, czerwone? Coś we mnie musi przyciągać wzrok innych ludzi. Tylko pod wpływem ich spojrzeń, pełnych niepokoju lub rozbawienia, mogę stracić swoją kobiecość po to, żeby ją zaraz odzyskać. Będzie mi lepiej smakowała. Tobie też, zapewniam. Nie musimy iść daleko, nie będziemy wędrować przez listopad. Lokal mieści się w hotelowej piwnicy. Dziś ma tu być wiele osób. Ciekawy przypadek,

tak się składa, że mamy tu dziś internacjonalne towarzystwo: Francuzi, Hiszpanie, kilku Bułgarów, jakaś wycieczka szwedzkich pielęgniarek, śmieszne, nie? Być może ci Bułgarzy są pasterzami owiec, nie pytałam. Wyglądają na nieokrzesanych, w oczach mają jakieś szaleństwo. Dużo piją, zauważyłeś? Nie pamiętam, czyja to muzyka, jakieś skandynawskie trio jazzowe, nieźle pokręceni ci Skandynawowie, zresztą popatrz na te pielęgniarki, wyglądają na takie, co w czasie nocnych dyżurów gwałcą nieprzytomnych pacjentów. Jędrne, rumiane, zdrowe dziewuchy, sama bym chciała jedną z drugą klepnąć w tyłek, przecież aż się o to proszą. Zamówię martini, a ty? Mam słabość do martini. Tamci pod ścianą? Nie mam pojęcia, kto to jest. Wyglądają jak tancerze tanga z ubogiej dzielnicy w Buenos Aires, prawda? Chciałabym zobaczyć, jak tańczą. Tango mnie podnieca. Zresztą „tango” to od łacińskiego tango, tangere, tetigi, tactum. Tak to sobie tłumaczę po swojemu. Noli me tangere, pamiętasz? Biblijne nie chciej mnie dotykać. Podczas

tanga też tancerze jakby sobie mówili każdym ruchem: nie chciej mnie dotykać, nie chciej mnie dotykać, a przecież wiadomo, że zaraz będą się kochać do utraty tchu, tacy są podnieceni swoimi gestami, swoimi spojrzeniami. Pewnie się zdziwisz, ale patrzenie podnieca mnie najbardziej. Może inaczej – patrzenie jest dla mnie najprzyjemniejszą i najbardziej zniewalającą grą wstępną. Od patrzenia robię się mokra. Patrzysz mi głęboko w oczy, a ja się przed tobą otwieram – otwieram znacznie więcej niż ciało. Nie wiem co. Jeszcze nie wiem. Wierzę jednak, że któregoś dnia poznam kolejną prawdę o sobie – którą częścią ciała uprawiam z tobą miłość? Mózgiem? Może duszą? Kochają się ze sobą nasze kolejne wcielenia? Jin łączy się jang, kosmiczne przeznaczenie spełnienia się na krótki czas orgazmu? Wiedziałeś, że Francuzi mówią na orgazm la petite mort? Trafnie, prawda? Ja tu tak gadam, bo widocznie zaoszczędziłam wiele słów w czasie naszej podróży. Zamów mi, pro-

szę, jeszcze martini, lubię to uczucie chemicznego rozluźnienia. Muszę być dziś rozluźniona. Pięknie kołyszą biodrami te dwie kobiety, zobacz, w kręceniu biodrami jest jakaś pierwotna siła, spiralne ruchy powtarzają kształt DNA, wiry w oceanach też kręcą się podobnie. O, Bułgarzy już nas zauważyli, coś tam szepcą między sobą, pokazując mnie palcami. Niespecjalnie się z tym kryją. Bułgarskie maniery. Zachwyciłeś mnie tym cygarem. Pięknie z nim wyglądasz. Kpiąco i podniecająco. Nonszalancja i agresja w tak niepozornej rzeczy: cygaro aerodynamiczne i falliczne. Doskonały, wyrafinowany i prosty atrybut na dziś. Zawsze byłam przekonana o ogromie twojej intuicji. Bułgar prosi mnie do tańca, patrząc wyzywająco w twoją, a nie moją twarz. Pewnie się zastanawia, czy zareagujesz na to, że ktoś tańczy z twoim eunuchem, czy też nie wiadomo kim. Czy jesteśmy parą,

czy może rodzeństwem pojebów z, powiedzmy, Estonii? Z początku zachowuje dystans, jakby się bał, że jeśli się zanadto zbliży, poczuje pod nogawką mojego kutasa w erekcji. Potem zmniejsza dzielącą nas odległość: założę się, że to moje perfumy. Ten zapach to pułapka na mężczyzn. Obejmuje mnie w końcu, jakbyśmy byli parą kochanków. Pewnie tylko tak może sprawdzić, czy pod marynarką mam biust. Poddaję się, ciekawa, co będzie dalej. Jest mniej spięty, ale założę się, że myśli o filmach pornograficznych, na których widział kobiety z penisami. Może gdyby był pijany, odważyłby się włożyć rękę między moje nogi. Ale jest jeszcze trzeźwy, szarmancko odprowadza mnie do stolika. Jego koledzy, którzy cały czas nas obserwowali, już obsypują go pytaniami. Patrz, skubani zrobili nawet zakłady. Bułgarski hazard. Nawet nie zdążyłam wypić kolejnego martini, a już lekko pijane Szwedki proszą mnie do środka swojego koła. Trzymają się za ręce i ruszają synchro-

nicznie, jakby odprawiały jakiś rytualny taniec z dalekiej Północy. Ładnie to wygląda, pasuje do ich chłopskiej krzepy, nie masz takiego wrażenia? Ciekawe, gdzie zaparkowały swoje renifery? Kręcę się z niewzruszoną miną, moje biodra mimo woli zaczynają spiralny ruch. Czuję, że zaraz zaczną mnie podszczypywać, takie są ciekawe: ciekawskie szwedzkie dziewuchy. Uciekam im, stęskniłam się za tobą. Kogo widzisz? Kim jestem? Jeszcze się przekonasz. Te od kręcenia biodrami znów wyszły na parkiet. Kiedy widzę coś takiego, od razu przypomina mi się Salma Hayek, kiedy jako Frida Kahlo tańczyła z drugą kobietą. Jakie to podniecające, sama przeleciałabym Salmę Hayek, no powiedz? Ta kobieta ma moc wskrzeszania umarłych, tyle w niej seksu. One musiały widzieć ten film. Mówisz, że w Od zmierzchu do świtu też tańczyła? Fakt, z wężem. To też było niezłe. Ale Frida lepsza. A dziś kręcimy swój film. Scenariusz i reżyse-

ria: my. W rolach głównych: my. Napisy: Gutek Film. Żartuję. Oczywiście, że z tobą zatańczę. Czekałam, aż mnie poprosisz. Niezwykłe jest to, że kiedy się do mnie zbliżasz, zaczynam się czuć jak zwierzę. Mówiłam ci już. Teraz tak samo. Nieważne, ile warstw ubrań będzie nas dzielić, moje ciało czuje twoją nagość i pragnie jej. Jakbym każdą komórkę swojego ciała chciała nakarmić tobą, twoim zapachem; wiesz, że pachniesz jagodami, cały czas nimi pachniesz? To, co dzieje się między nami, to jest szaleństwo, na którego opisanie nie wynaleziono jeszcze słów. Możemy spróbować. Wydręgał jej murtę: pornografia Cortazara niezmiennie od lat robi na mnie wielkie wrażenie. Ciekawe, czy będziesz umiał nazwać wymyślonymi przez siebie słowami to, co nas spotka niedługo? I już cię czuję. Każdy mięsień. Zaczynam też czuć, że kończą mi się słowa, ale muszę być dzielna, muszę dobrnąć do końca tego wieczoru, a raczej do końca tej nocy. Muszę to wszystko opowiedzieć.

Obiecuję zrobić to najlepiej, jak tylko potrafię. Od razu wielki komplement: czuję twoją erekcję. I te oczy, dzikie, sama nie wiem... Jestem naga. Pod twoim spojrzeniem jestem naga, twoja i tylko twoja. Jedyna kobieta w całym Wszechświecie, prakobieta z dżungli, walcząca o życie za pomocą instynktu – jedynego narzędzia, które posiada. Chodźmy już do pokoju, jestem kobietą, to przebranie wcale mnie nie zmieniło, od siebie nie da się uciec... jestem kobietą i nie chcę dłużej czekać. Pocałuj mnie, och, jak się gapią. Smak twojej śliny mnie podnieca. Feromony i hormony, niech sobie chemicy robią doświadczenia szkiełkiem i okiem, dla mnie to nie żadne substancje chemiczne, ale magia w najczystszej postaci. Ty jesteś Czarodziejem. A może Złym Czarownikiem? W oczach masz coś dzikiego, mówiłam, w ślinie jakieś substancje... Wspinamy się po kręconych schodach. Wiem, że patrzysz na mój tyłek. Kołyszę biodrami. Tak bardzo mnie podniecasz, że wiem, jak jesteś blisko. Czu-

ję odległości, rozumiesz? Biodra to taki czujnik, narzędzie pomiarowe, mówią mi, gdzie jesteś. Jesteś blisko. Blisko. Klucz od naszego pokoju wygląda teraz jak klucz do pałacu, nie wydaje ci się? Drżą mi ręce. Milczymy. Stajemy na środku pokoju, przez okno wpada blade światło latarni. Widzę twoje oczy, wystarczy. Powoli ściągamy z siebie ubrania, jak zwykle plączę się przy twoim pasku od spodni. Nie spuszczamy z siebie wzroku. Jesteśmy jak wilki, które stoją naprzeciwko siebie przed walką na śmierć i życie. Jakbyśmy mieli się pożreć. Dotykam swoim brzuchem twojego brzucha. Już zniknęłam, już możesz ze mną zrobić, co tylko chcesz. Miłe ukłucie w udo. Dotykające się niespiesznie języki: badamy miękkość swoich warg, jakbyśmy się całowali pierwszy raz. Otwarte usta otwierają kobietę, wiedziałeś o tym? Pewnie tak. Otwierasz mnie powoli, jakbyś chciał powiedzieć: mamy dużo czasu,

zjem cię, smakując uważnie każdy kęs. Twoje dłonie na moich piersiach, pasują idealnie, to też musi być jakiś znak. Gryziesz moje sutki, jesteś taki delikatny, uwielbiam twoją delikatność, mówiłam ci? W łóżku delikatność to przecież okazywanie szacunku. Kładę dłonie na twoich plecach. Dotykam tylko opuszkami. Nie wiem dlaczego, ale czuję smutek. Nagle przed oczami stają mi minione lata. To tylko cień myśli, mgnienie, podświadomość wysyła mgliste i niepokojące obrazy. Nic konkretnego. Pod palcami twoje napięte mięśnie: lew czai się do ataku, skupia się, napina. Przecież jesteśmy zwierzętami, może nie? Ja jestem. Jestem samicą do szpiku kości, gotowa teraz nawet pożreć swoją ofiarę jak modliszka. Tak bardzo cię pragnę. Bierzesz mnie na ręce. Jesteś bardzo silny. Kładziesz mnie na łóżku, jakbyś składał mnie w ofierze jakiejś okrutnej bogini. Ten gest czyni mnie samicą jeszcze bardziej – mała i słaba, zaraz padnę ofiarą zachłannego samca, który pogryzie do krwi mój kark

i podrapie plecy, znacząc skórę śladami pazurów. Oto ja, twoja samica. Rozkładam szeroko nogi. Pamiętasz Początek świata Courbeta? Spójrz, to mój początek świata, jego środek, doskonała część mnie, źródło niewysłowionej rozkoszy, dzięki któremu mogę przeżywać raz po raz moje petites morts. Pocałuj mnie... doskonale znasz wszystkie ścieżki. Uwielbiam, kiedy liżąc mnie, patrzysz mi w oczy. Chętnie wessałabym cię do środka i nigdy już nie wypuszczała na zewnątrz. Siedziałbyś we mnie i pieścił tak przez cały czas, mój mały niewolniku... Już przestań, proszę, muszę mieć cię teraz w środku, głęboko, natychmiast... Tak bardzo chcę cię w sobie. Ale nie, ty przecież uwielbiasz delektować się jedzeniem, prawda? I doskonale zdajesz sobie sprawę, jak wielka przepaść dzieli miłość od pieprzenia. Tak, mam na myśli miłość fizyczną. Dobrze przecież wiesz, co mam na myśli. Miłość fizyczna to kolacja w pięknym miejscu, aperitif, przekąski, doskonałe wino, kilka rodzajów

przystawek, zupa, wreszcie danie główne, będące zwieńczeniem tych wszystkich smakowych przygotowań. Pieprzenie to hamburger, zjedzony samotnie na przystanku w lutową noc. Coś ci powiem. Faceci najczęściej pieprzą. Wydaje im się, że tu chodzi o jakiś wyścig, że muszą naśladować tych wszystkich pornograficznych typków, prężą torsy i wciągają brzuchy, ruszają się jak króliki. Wiele bym dała, żeby móc sprawdzić, jak różnią się od siebie w łóżku kobiety. Bo pewnie się różnią. Im dłużej się czeka, tym lepiej smakuje, i ty dobrze o tym wiesz. Wyobraźnia ma dość czasu, można spokojnie nakarmić wszystkie zmysły. Przytulasz mnie teraz do siebie całym ciałem. Czuję się tak, jakbym chciała cię przeniknąć na wylot, wetrzeć cię w siebie. Jesteś doskonale gładki, napięty, gorący, piękny. Dziki. Pierwotny. Cholerne słowa. Ciągle to samo. Jak mam opisać to, co się teraz dzieje: kładziesz mnie na plecach, rozkładasz mi nogi i wsuwasz

we mnie palec, zwinna forpoczta twojego penisa posuwa mnie powoli, bardzo powoli, a ja zaczynam czuć, że tracę władzę nad swoim ciałem. Znikam ja, zostaje tylko instynkt i jego narzędzie – ciało. Bawisz się ze mną w kotka i myszkę, ciągle patrzysz na moją twarz, bardzo, bardzo cię pragnę, widzisz to? Musisz to widzieć, nie mogę już dłużej czekać. Wiesz o tym, chodź już. Wsuwasz się we mnie powoli, bardzo powoli. Czuję cię. Jesteś we mnie. Głęboko. Nie ruszaj się. Chcę to przeżywać, chcę się nasycić świadomością, że mam cię w sobie, mam. Poruszamy się niespiesznie, podążam za twoimi ruchami, w ogóle o tym nie myśląc. Jesteśmy jednym organizmem. Spleceni ramionami, splątani językami kołyszemy się harmonijnie, twoje dłonie na mojej głowie, gryzę cię w ramię, głębiej, głębiej, znikam zupełnie, jestem teraz tobą we mnie, tobą nade mną, posiadam samą siebie, nie wiem, gdzie są granice naszych ciał, kto jest kim, ale to coraz mniej ważne, czuję cię coraz wyraźniej w sobie, a może to nie ja, przez chwilę wydaje mi się,

że widzę nas z góry, pięknie napinają się twoje pośladki, kiedy we mnie wchodzisz, ocieram się o ciebie całym ciałem, przyciskam do siebie mocno, choć wciąż nie mam pewności, że to ja, chyba opętał mnie jakiś demon, demon miłości, już tylko strzępy myśli i obrazów, coraz drobniejsze, wreszcie słyszę swój krzyk, jakby z daleka, umarłam: la grande mort. Leżę pod tobą wiotka, nieobecna, to wszystko nie działo się naprawdę, nie mogło się dziać naprawdę. Wreszcie wracam do białego łóżka w dziwnym praskim hotelu, wracam do swojego ciała, nade mną we mnie ty, napięty do granic, wypełniasz mnie, chcę cię teraz pieścić ustami, zaspokoiłam już pierwszy głód, mogę się delektować, całować, lizać, delikatnie ssać... uwielbiam to robić. Wsłuchuję się dokładnie w twój głos, jest dla mnie najlepszym przewodnikiem po twoim ciele. Crescendo. Dobrze. Pięknie. Pragnę cię, słyszę po chwili twój szept. Mam dreszcze. I ja cię pragnę, słodki książę. Oddam ci wszystko, co mam. Znów jesteś we mnie, znów i znów

znów i znów. Wreszcie nasze krzyki spotykają się pod sufitem. Tym razem umarliśmy oboje. Leżymy teraz obok siebie, boli mnie całe ciało, drżę. Po moich udach płynie milky way. Przytulam się do ciebie, pachniesz miłością. Zasypiam na chwilę, budzi mnie dziwne uczucie. Znów jesteś we mnie, twoja siła jest niewyczerpana, rozkładam szeroko nogi, chodź, chodź do mnie... pragnę cię. Znika czas, znika przestrzeń. Znika cały świat. Jesteśmy tylko my dwoje, jedyni ludzie we Wszechświecie. Nasz taniec ku czci życia nie ma końca. Ranek. Już ranek? Zasypiam w twoich ramionach, wtulona w ciebie jak w dziecko. Jestem szczęśliwa, nakarmiona, nasycona. Tej nocy umarłam wiele razy. Wiele razy zmartwychwstałam. Teraz zasnę, a kiedy się obudzę,

będę bardzo głodna. Zjem wielkie śniadanie, a potem znów ciebie. I choć tak naprawdę nigdzie nie wyjechaliśmy, nie chce nam się wracać, prawda? W Pradze było pięknie, było wspaniale, zdarzyło się tam znacznie więcej, ale nie wszystko ubrałam w słowa – niektóre emocje są nienazywalne, a i ja muszę się jeszcze wiele nauczyć. Ciach.

Greta jeden

Tere-fere kuku, strzela baba z łuku! Cierpię na nadaktywność wyobraźni. Z jednego zdania opowieść może się rozwinąć w każdą stronę jak magiczna materia – nigdy niczego nie jestem pewna. Pod sklepieniem mojej czaszki odbywa się ciągła nadprodukcja możliwości, potencjalnie moje życie rozpełza się we wszystkich kierunkach. Nic nigdy nie jest tym, czym się wydaje, bo przecież wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie. Świat nie ma granic, jest miękki i podatny na moje oklejone drożdżowym ciastem (ciągle rośnie) liter dłonie, którymi cały czas lepię nowe byty i możliwości. To nie tak, że kończę pisać i już, zamieniam się w kogoś innego: kogoś, kto nie knuje przez cały czas, kto w głowie ma porządek i same pożyteczne myśli, terminy spłat rachunków za gaz, przepisy na cynamo-

nowe bułeczki, instrukcje obsługi termosu i daty wszystkich wojen punickich. O nie! Moją głowę zamieszkują wredni zboczeńcy, pokręcone wieloródki, ofiary przemocy fizycznej i psychicznej, biseksualni klauni, nienarodzone dzieci, złodzieje serwatki, stare wróżki, inwalidzi wojenni, świeżo ekshumowani powstańcy styczniowi; dodajcie do tego mnóstwo śmieci: stare pocztówki z banalnymi pozdrowieniami z uzdrowiska, pojedyncze skarpetki, wytłuszczone okulary, wyszczerbione grzebienie, a będziecie mieli prawdziwe panoptikum, dioramę wyrzezaną w gównie artretycznymi dłońmi szaleńca. Co rusz wyłuskuję (częściej jednak wyskakują bez mojej woli, objawiając się rozmaitymi echolaliami czy znakami, które wskazują mi drogę) z tego śmietniska jakieś zdania, osoby, przedmioty, i już, rzeczy i historie piszą się same. Jakbym była medium, z którego sączą się słowa różnych osób. Słucham ich trudnym do zdefiniowania wewnętrznym uchem, a palce same wędrują po klawiaturze. Bardzo to lubię,

choć czasem bywam przestymulowana nieustannym mnożeniem zdarzeń i nieskończonością historii. Dlaczego o tym mówię? Od kilku dni myślę natrętnie o pewnej znajomej prostytutce. Sama wolała mówić o sobie call girl. Dla nieskazitelnej moralnie większości zdrowej tkanki społeczeństwa byłaby pewnie zwykłą kurwą. Wybieram to, co pośrodku. Prostytutka. Dziwka. Gretę (pseudonim sceniczny dość obsceniczny, n’est-ce pas?) poznałam pewnego wieczoru w lokalu, do którego chadzam czasem posłuchać pianina. Zatrudniony tam pianista jest koszmarnie brzydki, ale kiedy zasiada do instrumentu, wydaje się najpiękniejszym mężczyzną świata, tak pięknie gra. Zauważyłam ją od razu. W moim kraju nie ma zbyt wielu ludzi innych ras (Hitler byłby zadowolony), a Greta była Mulatką. Piękną, zjawiskową, pełną, biuściastą, biodrzastą, miękką i zmysłową do tego stopnia, że nawet ja, choć nie gustuję w kobietach, czułam przy niej seksualne napięcie. Jej ciało było

zjawiskiem, ulepionym z miękkich obłoków lubieżnej bitej śmietany i gęstej, seksualnej czekolady. Wybaczcie, ale nie potrafię wymyślić innej metafory. Bardzo się polubiłyśmy. Nasze czwartkowe rozmowy stawały się coraz bardziej szczere, głębokie. (Nie dziwiło mnie to: nieznajomi zwierzają mi się z największych tajemnic nawet podczas podróży pociągiem trwających nie dłużej niż kwadrans. Wzbudzam zaufanie. O zgrozo! Nie wiedzą, że kradnę myśli, historie, że kolekcjonuję ich zdania, powiedzenia, że zapisuję wszystko w swoim zielonym zeszycie, a potem lepię, lepię, lepię cały czas!) Lubiłam opowieści Grety. Była bardzo mądrą kobietą. Pracowała w zawodzie, bo lubiła adrenalinę, szybkie pieniądze i seks. Kochała mężczyzn i kochała, kiedy oni kochali ją. Nikt nigdy nie zmuszał jej do kupczenia kuprem. Żaden alfons nie udusił jej ukochanego chomika, w domu nie umierało jej na suchoty dziecko – była wolna i zawsze robiła, co chciała, choć miewałam czasem wrażenie, że jest uzależniona od

pracy. Prostytutka pracoholiczka? Tak, taka właśnie była Greta. Mistrzyni świata w prostytucji, odpowiedni człowiek na odpowiednim miejscu, złoty medal dla Grety! Interesowało mnie wszystko. Chciwie spijałam z jej ust szczegóły do swojej kolekcji. Z jej opowieści nie chciałam uronić ani kropli nasienia, potu czy śluzu. Chciałam znać wszystkie, nawet najdrobniejsze szczegóły. (Mam nadzieję, że jeśli, Greto, przeczytasz, co napisałam, wybaczysz mi, że dzielę się twoimi opowieściami z całym światem? To takie ciekawe, że nie mogę, a nawet nie wolno mi zatrzymać wszystkiego dla siebie!) Fascynował mnie świat, do którego nie miałam i nigdy nie będę miała dostępu. Czasami nie mamy innego wyjścia, jak żyć przez innych ludzi. W nieznany mi świat prostytucji musiałam wniknąć przez Gretę. Mężczyzn wybierała sobie zawsze sama. Lepili się do niej, obłazili ją jak karaluchy, nawet kiedy nie była w pracy i rozczochrana kupowała na śniadanie

świeże bułki. Tak, tak, Greta jadała pszenne, miękkie bułki i grubo smarowała je świeżym masłem. Lubiła karmić wszystkie swoje zmysły i było to widać po jej miękkich kształtach. Nie wstydziła się swoich miękkości. Nie wstydziła się swojego apetytu. Wiedziała, że ma ochotę zjeść cały świat, wszystkich ludzi, kobiety i mężczyzn – pochłaniała świat wszystkimi otworami w ciele, w pełni akceptując siebie taką, jaka była: zachłanną na doznania. Ponieważ zawsze wszystko robiła podług własnych chęci i potrzeb, najpierw wsłuchiwała się w siebie, a dopiero potem działała. Dlatego była taka doskonała. Zawsze podążała za swoimi zmysłami, wzdłuż najdłuższych połączeń synaptycznych swojego mózgu, w zgodzie ze sobą, ze swoimi pragnieniami. Czy to nie prosty i oczywisty przepis na mistrza? Jak już mówiłam, Greta prostytutką została z własnej woli. Odkąd sięgała pamięcią, nie chciała uciążliwych codziennych obowiązków, ciężkiej pracy do śmierci, porannego wstawania do pracy, bólów

pleców po porodach, monotonii i wierności jednemu mężczyźnie. Dobrze wiedziała, że jeden nie nakarmi jej wielkiego głodu. Pragnęła zabawy, adoracji, wciąż wilgotnej cipki i stale sterczącego przed nią rzędu napalonych kutasów. Chciała karmić sobą mężczyzn. Pewnego dnia przeczytała gdzieś, że każda kobieta powinna przynajmniej raz w życiu oddać się mężczyźnie za pieniądze, a potem ofiarować je bogini. Spodobała jej się ta sentencja, zapamiętała ją. Wybrała drogę prostytucji, a swoje pierwsze zarobki postanowiła rzeczywiście ofiarować jakiejś bogini. Nie była tylko pewna, czy będzie to Sonia Rykiel, Vivienne Westwood, czy może Donatella Versace? Zaczęła w ekskluzywnym burdelu w dobrej dzielnicy. Burdelmama była starą kobietą pokrytą glazurą makijażu z drogich kosmetyków. Prawdziwa ikona burdelmamy, burdelmama wszystkich burdelmam świata, czyste uosobienie matczynej troski o swoje sprzedajne córeczki. Niemal z czułością rozdawała prezerwatywy, dobre rady i czyste prześcieradła. Jej

dziewczynki, jak o nich mówiła, miały ogromne poczucie bezpieczeństwa. Pierwszego klienta Greta będzie pamiętała do końca życia, choć wolałaby o nim zapomnieć. Był przerażony bardziej niż ona. Ledwie mu stanął na wysokości zadania. To był pierwszy raz dla obojga: oboje skurwili się w tym samym czasie. Czy to nie piękna historia? Że to jego pierwszy raz z dziwką, wyznał jej niezręcznie, zakładając gumę na półmiękkiego fiuta. Greta żałuje, że nie zna życiorysu tamtego mężczyzny. Unikał jej spojrzenia i był smutny, tyle może o nim powiedzieć: miał mordę utytłaną w żalu aż po same czubki włosów. Posuwał ją z zamkniętymi oczami, w milczeniu, od tyłu. Nawet przed nią wstydził się tego, co robi. Fiuta miał średniej wielkości. W sumie wiemy o nim niewiele. Jaka szkoda! Przychodzili często, przychodziło ich dużo. Karaluchy z kutasami we wzwodzie, najczęściej smutni, osamotnieni, upajający się swoim cierpieniem, albo wręcz przeciwnie – pijani, wesołkowaci. Ci ostatni

potrzebowali towarzystwa, widzów-kolegów, równie pijanych jak oni kogucików, najpierw ostentacyjnie parkujących swoje drogie, lśniące wozy naprzeciwko wejścia do willi, w której mieścił się lupanar, później pakujących swoje fiuty, w towarzystwie innych mężczyzn, w ciała kobiet, którym na końcu wręczali oszałamiające napiwki. Samce alfa z korporacji, napędzane testosteronem maszyny do wykańczania konkurencji. Ci pierwsi, smutni, ubabrani po łokcie w swoim często wyimaginowanym nieszczęściu, niczym duchy wysiadali ze spuszczonymi głowami z taksówek; wstydzili się, że muszą płacić za coś, co inni mają za darmo. Bali się, że zobaczą ich żony, dzieci, kontrahenci z Białorusi, sąsiedzi. Seks z dziwką byłby skazą na ich nieskazitelnych curricula vitae. Co wiedziała o ich kobietach? Niewiele. Niektórzy zwierzali się Grecie, zraszając jej miękki, obfity biust łzami: narzekali na oschłe i suche w środku małżonki, na niewdzięczne dzieci, a potem pieprzyli

ją jak wieprze; inni przed wejściem ściągali obrączki, jakby nie chcieli, żeby kawałki złota były świadkami zdrady. Nie tak miało przecież być, kiedy zakładali żonom na palce dumnie lśniące symbole miłości-ażpo-grób! Z tych wszystkich opowieści nigdy nie wyłonił się jeden obraz żony, której mąż chodzi na kurwy. Greta nie wie też, po co do niej przychodzili. Po seks, to jasne. Ale przecież nie ze wszystkimi się kochała. Niektórzy, jak na starych, ckliwych westernach, przychodzili się tylko poprzytulać. Jeden ssał jej duże piersi jak niemowlę; chwilami żałowała nawet, że nie może go nakarmić swoim mlekiem, tak bardzo przejmujący to był widok. Uzupełniać niedobory matczynej miłości u dziwki, czy to nie bezgranicznie smutne? Inny tylko jej dotykał, nie pozwalając, by ona robiła cokolwiek z jego ciałem. Masował ją, ssał jej duży palec u stopy. Potrafił przeleżeć obok godzinę, wwąchując się w jej pachy. Później zasypiał, pochrapując przez nos. Rzadko zdarzali się tacy, którzy

mówili: zrób mi to czy tamto, bo żona nigdy mi nie zrobiła. Znakomita większość, wydawało się Grecie, chodziła do niej jak po skalp, który można sobie przypiąć do paska od spodni i czuć dzięki niemu władzę nad światem. Inni uzupełniali deficyty czułości. Nie, nie ma mowy o jakimś jednym, spójnym wizerunku dziwkarza. Każdy przypadek należałoby rozpatrywać indywidualnie. Pewnego czwartku Greta opowiedziała mi historię, która zapłodniła moją wyobraźnię na długi czas. Kiedy przestała pracować u matczynej burdelmamy, postanowiła zacząć pracę na własną rękę (czy też może słuszniej byłoby mówić o pracy na własną dupę?). Już wiedziała, co i jak. Korzystając z doświadczenia koleżanek po fachu, poznała wszystkie, nawet najbardziej wyrafinowane procesy technologiczne obróbki mężczyzny. Dość już masowej produkcji! Dość już wpuszczania w siebie kogo popadnie! Czas na przyjemności, na wysublimowanie, na powolność, na delektowanie się swoim mistrzostwem,

na maestrię w wygrywaniu na męskim ciele kunsztownych dźwięków! Wyjechała z tamtego miasta, kasując tym samym swoją przeszłość: delete, żegnajcie dziwkarze ze stolicy! W moim mieście wynajęła luksusowy apartament z widokiem na rzekę i jej pokręcone meandry. Urządziła go minimalistycznie. Domyślałam się, że oszczędnym podejściem do wystroju chciała stworzyć kontrastowe tło dla swojego nieokiełznania – puste i zimne wnętrze musiało jeszcze uwypuklać jej dzikość, jej pokręcone korzenie, sięgające pewnie wilgotnej dżungli. Oczami wyobraźni widziałam ją, jak na tle zimnych kolorów i stali kołysze biodrami, jak miękko kołyszą się jej piersi. To musiało robić ogromne wrażenie. Stworzyła oszczędne ramy do obrazu, który naprawdę miał moc wskrzeszania umarłych. Klientów miała kilku, wszystkich znała po imieniu. Każdy z nich wyobrażał sobie naiwnie, że jest jej jedynym i ukochanym mężczyzną. Po seksie

oferowała im inteligentną rozmowę, kino szwedzkie, francuskie, rosyjskie lub hiszpańskie, drinki o egzotycznie brzmiących nazwach, czułość i zrozumienie. Nie miała stałego cennika. Wychodząc od niej w nocy albo rano, każdy z gachów miał poczucie nasycenia kobietą; pieniądze zostawiali, mówiąc, że to na taksówkę, na poszerzenie jej imponującej kolekcji filmowej, na studia (Greta studiowała socjologię; trzeba przyznać, że na ludziach znała się lepiej niż większość z nas), na cokolwiek. Trzysta dolarów na taksówkę! Taka gra, która czyściła sumienia obu stronom. Grecie przez chwilę się wydawało, że rzeczywiście jest studentką wspieraną przez dobroczyńców, a jej kochasiom, że pomagają biednej studentce. Żadnego niesmaku, wyrzutów sumienia – wszyscy spowici mgiełką złudzeń, że sprzedawanie i kupowanie czyjegoś ciała, uwagi i czułości to dobroczynność, przynosząca zaszczyty działalność charytatywna, która nie ma nic wspólnego z kurewstwem. Tamtego mężczyznę poznała w naszym lokalu

z Pięknym Pianistą. Choć niczego jej nie brakowało, ciągle polowała na nowych samców. Prawdziwe dziwki nigdy nie przestają polować, zawsze działają na stand by, czujne i gotowe podjąć nowe wyzwania. Tamten był piękny, błękitnooki, pszenicznowłosy, chłopięcy i niewinny. Sam się prosił, żeby go zbrukać, upupić, zgwałcić – najpierw przez uszy, a potem przy użyciu innych narządów. Długo rozmawiali, śmiejąc się głośno ze swoich coraz bardziej zawiesistych żartów; mężczyzna badał, czy Greta jest prostytutką. W jego oczach widać było pewność, że będą tej nocy eksplorować swoje ciała – chciał tylko wiedzieć, czy będzie musiał za to płacić. Sprawiał wrażenie człowieka o dobrych manierach, najwyraźniej nie chciał popełnić żadnego faux pas. Nachylił się blisko. – Czym pachniesz? – zapytał. Czuła narastające podniecenie. I ona pochyliła się jeszcze bliżej. Zbliżyła usta do jego ucha. – Jak dla ciebie pachnę cipką. Podoba ci się ten zapach? Kupu-

jesz go? – Dżentelmen nie pyta o cenę. – Jego słowa muskały jej małżowinę. – Zabierz mnie do raju, dobrze? Zasady ustalone. Szybko znaleźli się u niego, przemieszczając się taksówką, której kierowca raz po raz zerkał ciekawie we wsteczne lusterko. Było na co patrzeć. Całowali się z gorliwością kochanków, którzy – podniecając się nawzajem nadaremnie od wielu miesięcy, nareszcie postanowili skonsumować swój związek. Greta po raz pierwszy w życiu poczuła, że ma przy sobie mężczyznę z krwi i kości, a nie klienta bez twarzy i właściwości. Pulsowała, nabrzmiewała, wilgotniała, jakby jej ciało przechodziło ze stanu stałego w ciekły. Wiele sobie obiecywała po tej nocy. – Ciągle szukam, ale nie wiem, czego szukam, bo jeszcze tego nie znalazłem – powiedział, zanim jeszcze zdążyła zdjąć swój czerwony płaszcz. – Robiłem już wiele rzeczy, oral, anal, duecik, to klasyka, wiadomo – rozbierał się, jakby miał zaraz wziąć

prysznic, a nie kochać się z kobietą. W jednej chwili z kochanka zmienił się w klienta, i to klienta rozkapryszonego, pozbawionego polotu i dobrych manier. Greta w myślach skarciła się za marzenia o romantycznych uniesieniach z niebiańskim faworytem. Nie ma takich mężczyzn. Matka zawsze jej przecież powtarzała, że to wszystko proste w obsłudze maszyny z jednym prostym mechanizmem góra – dół. Nie wolno się spodziewać niczego więcej! Zwykłe zwierzaki, które chcą tylko pozbyć się gdzieś napięcia, nieustannie odrastającego w jądrach! Nie ma miłości, są tylko akty seksualne. Pozbądź się złudzeń, ma chérie! Tylko ty możesz ukochać siebie, nikt inny tego za ciebie nie zrobi. Fly, my Brazilian lover! Odrzucenie powoduje wielki ból, nawet u dziwek, prawda, kochana Greto? Przestałaś patrzeć na tamtego Aryjczyka jak na kochanka, w jednej chwili

przekonwertowałaś go w wyobraźni na kawałek mięsa, który należy obsłużyć tak, jak chce, zmieniając swoje ciało w narzędzie, które spełnia wszelkie wymagania zleceniodawcy. Voilà, oto moje ciało, bierzcie i jedzcie z tego wszyscy! – Dziś chciałbym może jakiejś dominacji. – Położył się na łóżku. Dotykał przy tym swojego miękkiego fiuta, powołując go do życia. – Robisz dominację? Zacisnęła zęby. – Nie, nie robię, nie mam sprzętu – siliła się na ton ekspedientki z mięsnego, w którym sprzedaje się okolicznej biedocie jedynie podroby. – Och, poradzisz sobie – powiedział pobłażliwie. – Jesteś mądrą dziewczynką. W jednej chwili doznała olśnienia. Och, tak, zdominuje go tak, że będzie żałował, że się w ogóle urodził. – Poczekaj – szepnęła, wykrzesując w głosie

nuty zawodowego podniecenia. – Poczekaj, maleńki – rozbierała się mechanicznie podczas krótkiej rundki po mieszkaniu. Zbierała, co miała, co mogło jej się przydać, co nawinęło jej się pod drżącą z wściekłości dłoń, dłoń Czarnego Anioła Zagłady. Tadam! Drżyj, Aryjczyku! Obróciła go na brzuch. – Poddaj mi się, dziś jestem twoją dominą – szeptała. – Twoim demonem. W rzeczywistości nigdy wcześniej nie zajmowała się tym rodzajem seksu, jeśli owa aberracja w ogóle miała z seksem coś wspólnego. Brzydziła się przemocą, uważając sadomasochistyczne praktyki za chore zabawy zboczeńców. Ilekroć w przeszłości proponowano jej coś takiego, odmawiała. Ale wtedy, z Aryjczykiem, coś pchało ją w mroczne rejony gwałtu. Postanowiła iść za tym głosem. Przecież zawsze robiła, co chciała. Mruczał, kiedy związywała go ładowarką do te-

lefonu (Nokia, tylko czy to właściwy product placement?). Jeden porządny supeł, którego nauczył jej w dzieciństwie ojciec, zapalony żeglarz. Czas na nogi: Aryjczyk miał zaskakująco miękkie podeszwy stóp, jak niemowlę. Tym razem posłużyła się skórzanym paskiem, na wszelki wypadek motając podwójny supeł. Kilkakrotnie sprawdziła wytrzymałość węzłów. Lewą dłoń Aryjczyka przykuła do ramy łóżka kajdankami, których użycia życzyli sobie niektórzy klienci. Ich wnętrze wyściełane było różowym futerkiem, co za kicz! Kiedy już się upewniła, że mężczyzna jest całkowicie zniewolony, podłożyła pod jego brzuch dużą poduszkę. Czas przejść do kolejnego punktu dzisiejszego wieczoru! – Byłeś niegrzeczny. – Uderzyła go w plecy kablem od laptopa. Wiedzę, jak powinna się zachowywać, czerpała z filmów porno, obejrzanych w ramach dziwkarskiej

edukacji. Uderzenie zostawiło różowy ślad. Widok smugi sprawił, że poczuła się jak drapieżnik, kiedy zwęszy ranne zwierzę. – Niegrzeczny chłopczyk! – Z każdą chwilą narastał w niej gniew, jakiego nie czuła nigdy wcześniej. – A masz! – Znów kabel spadł na plecy mężczyzny. – A masz! – A w myślach dodawała, wściekła: za to, że myślisz, że jesteś lepszy! Że czujesz się moim właścicielem tylko dlatego, że mi płacisz! – Masz! – Za wszystkich facetów, którzy myślą, że nie jestem człowiekiem, ale maszyną, w którą można się spuścić. – Boli?! A będzie bolało jeszcze bardziej! Po chwili na plecach Aryjczyka pojawiły się krwawe pręgi; z niektórych sączyła się wąskimi strużkami krew. – Przestań już, błagam – wyszeptał; w jego głosie pobrzmiewało przerażenie. – Już nie chcę więcej! – krzyknął, kiedy nie przestawała.

Poczuła podniecenie. Nie zaczynało się w ciele, lecz w głowie. Po raz pierwszy tam, nie w macicy, lecz w mózgu, w samym jego środku. Dziewicze, atawistyczne, jej przyrodzone, ale jeszcze przez nikogo nieodkryte. Kolejna fala gniewu. Zaraz, zaraz, przecież miała gdzieś grube świece! Żadnych lubrykantów, żadnych ułatwień! Poczuj, jak to jest, kiedy ktoś posuwa cię od tyłu, skupiając się jedynie na własnych doznaniach! Jak to jest, kiedy jesteś niewolnikiem cudzej żądzy! Myślałeś, palancie, że należysz do rasy panów?! Ha, ha, ha, ha! Myślałeś, że spuchnięte konto uprawnia cię do wycierania sobie tyłka innymi ludźmi? Kto cię tego nauczył, pajacu?! – Zrobię ci z dupy jesień średniowiecza! – zacytowała kawałek ulubionego filmu i jednym ruchem wepchnęła w tyłek Aryjczyka tępą świecę. Dała się ponieść fali wściekłości. Jedna ręka chłostała, druga wpychała świeczkę. Mężczyzna wył jak zranione zwierzę. Błagał o litość, ale ona jej nie

miała. Mściła się za wszystkie upokorzenia. O dziwo wytrysnął. Płakał przy tym rozpaczliwie, szlochał jak dziecko, jak mały chłopiec, który zagubił się w tłumie. Przyszedł z rodzicami do wesołego miasteczka, miało być pięknie, a nie dość, że się zgubił, to jeszcze zgwałcił go zły klaun przebrany za seksowną Mulatkę! Greta się ocknęła; wyszła z niszczycielskiego transu. Przerażona patrzyła na pogorzelisko rozciągające się na niewielkiej przestrzeni łóżka: zakrwawioną świecę, lśniące od krwi plecy Aryjczyka, jego łkające ciało, bezwładne jak kawałek półtuszy, i jego odbyt, upstrzony absurdalnie czerwonym brokatem. Dopiero po chwili poczuła ogromny strach. Teraz czas na niego, na karę, na jego zemstę! Zadzwoni po policję i powie, co się stało? Nie, to byłoby zbyt proste. Zbyt oczywiste i uczciwe. Nie przyzna się przecież przed obcymi facetami, że jakaś kobieta zgwałciła go świecą z bożonarodzeniowym motywem

(były to, zdaje się, renifery, banalny prezent od któregoś z jej kochanków). Niemożliwa do usunięcia plama na honorze, zostać zgwałconym przez kobietę (nie dość, że kobietę, to jeszcze czarną!). Co w takim razie? Zabije ją, poćwiartuje, zamknie w szafie i dopiero smród jej gnijącego mięsa zaalarmuje sąsiadów? Teraz on zgwałci ją czymś o wiele większym niż świeca? – Rozwiąż mnie – powiedział słabym głosem, kiedy już przestał łkać. – Proszę – dodał miękko. Teraz, kiedy już pozbyła się swojego gniewu, znów była miękką, rozkoszną Gretą, z radością i oddaniem świadczącą usługi seksualne na najwyższym poziomie. Strach sięgał jej do nasady kręgosłupa, ale wiedziała, że nie uniknie ciągu dalszego. Wiedziała od zawsze, że każdy musi ponieść konsekwencje swoich czynów. I ona miała przecież swój honor. Powoli rozplątywała węzły, myśląc o ojcu (zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach wiele lat

wcześniej; był lekarzem, który skończył medycynę, a potem wyjechał do Ghany, żeby leczyć współbraci; słuch o nim zaginął; Greta wolała sobie wyobrażać, że pożarły go jakieś dzikie zwierzęta, niż że porzucił swoją córeczkę, zostawiając ją na pastwę długich zim, deszczowych wiosen, zimnych letnich pór i matki lodowatej jak tutejszy klimat). Tato, tato, pomóż, spłyń teraz na mnie z zaświatów, zaopiekuj się mną, przecież ja jestem mała i słaba, co ja narobiłam najlepszego, tatusiu, bądź ze mną, bądź! Aryjczyk rozprostował najpierw nadgarstki, poruszając nimi jak tenisista przez meczem. Greta pomyślała, że rozgrzewa się do manta, które jej zaraz spuści, ale nie, długo się nie podnosił, wciąż leżąc z wypiętym tyłkiem; raz po raz wstrząsały nim dreszcze. (Krew powoli krzepła, jego ciało już rozpoczęło cudowny proces zabliźniania ran). Oddychała z trudem, napięta do granic możliwości, biedna łania schwytana w pułapkę groźnego, rozwścieczonego lwa. Po co się nim tak niebezpiecz-

nie zabawiła? Teraz trzeba dać się pożreć! – Jesteś naprawdę niezła – powiedział Aryjczyk, kiedy się wyprostował. – Naprawdę niezła, masz fach w ręku, maleńka. – Pocałował ją. Greta bała się, że odgryzie jej język, ale nie, on był czuły, naprawdę czuły. Wargi miał miękkie, spragnione pieszczot. – Ale mimo całego twojego wysiłku i zaangażowania muszę z przykrością stwierdzić, że ten numer dzisiaj to nie to, czego szukałem... mam nadzieję, że się na mnie nie gniewasz? – Znów pocałunek. – Zasłużyłaś na napiwek. – Wręczył jej gruby zwitek. – Jak jeszcze coś wymyślę, znów przyjdę do ciebie, dobrze? Mogę? Mogę? Masz coś do dezynfekowania ran?

Świniopas

Obowiązują stroje koktajlowe, napisano na zaproszeniu. Nie, było jakoś bardziej elegancko: stroje koktajlowe mile widziane. Mile widziane. Kizia-mizia, ąforąfą, będziem sobie włazić w dupy w sposób wyrafinowany: ą, fą. Przyjęcie wspaniałe. Stoły uginają się od jedzenia, a panie prawie mdleją na jego widok: odchudzają się już od tylu tygodni! (W okresie letnim w zasadzie nie jadają wcale). Mężczyźni wodzą po kobietach wzrokiem więźniów, którzy to kobiety od czterech lat nie mieli, kobiety nie zaznali, nie doznali. Tak, przynajmniej od lat czterech. Mówiąc inaczej, każdy tutaj wzdycha do tego, czego mu brak, bo nie wolno, zakazano. Proszę państwa, nie łudźmy się, raj został utracony raz na zawsze, zawsze!

Czerwony szampan, wysoko wyselekcjonowane truskawki, moda prosto z Mediolanu i Paryża, tylko najlepsze kurwy, czysta koka, koktajle, nazwiska, tytuły, bon tony, bon moty, bonbony, bene, bene. Twarze znanych, cenionych i lubianych palaczy ukrywają się w kątach – jeszcze ktoś przyłapie fleszem i pójdzie w świat plotka o ich niezdrowym trybie życia, nikotynizmie, kompulsywnym żarciu, seksualnym adehade i Bóg wie czym jeszcze. Autorytety moralne nie palą przecież czerwonych marlboro. Przeżył jeden z drugim Auschwitz, a teraz truje się bezmyślnie, ze szkodą dla całego społeczeństwa. Trzeba się kryć, jeśli człowiek nie chce, żeby sobie nim tabloidy wycierały niemieckie mordy! Nastrój sterowany jest tu odpowiednio dobranym na ten wieczór zestawem pobudzaczy lub uspokajaczy – każdy klient ma inne potrzeby. Ja na przykład lubię przypalić, a wy? Żadnej chemii, tylko czyste zioło, żyję w zgodzie z naturą! Ale wiem, że wielkim wzięciem cieszą się wśród tej pełnotłustej towa-

rzyskiej śmietany wydajniejsze, bardziej celowane chemiczne stymulatory wydzielania dopaminy, endorfin i innych balsamów na nasze zranione, samotne dusze. Żyjemy w naprawdę wspaniałych czasach, oto menu i telefon do mojego dilmistrza, smacznego! To naprawdę świetny psychiatra, ma pigułki na nirwanę i na sny o lataniu! A tu drugi numer, zapewniam, że Carlos ma naprawdę fajną koczkę. Rozglądam się dookoła przekrwionym wzrokiem. Wiem, że moje rzęsy odwrócą uwagę od koloru moich białek. Jestem bezpieczna, bo ludzki mózg działa selektywnie. Ta wiedza ułatwia mi życie. Gdybym mogła wybierać, zostałabym Matą Hari. Mata Harą? Matą Harą? Moja przeklęta ciekawość wszystkiego raz za razem spycha mnie na boczne tory dygresji. Rozglądam się uważnie. Znam ich wszystkich z pierwszych stron gazet. Z bliska głęboko rozczarowują. Kobiety są o jakieś trzydzieści lat starsze, niż

pokazano na lśniących stronach magazynów mody. Faceci grubsi, koślawi, garbaci, skrofuliczni, nieświeży, niemęscy i niepewni siebie. Wszyscy jak karykatury siebie samych, pierwowzory kanonów piękna niegodne ujawniania prawdziwej twarzy, ciała, mimiki: wizerunek piękniejszy od oryginału, uczeń przerósł mistrza, jak tu żyć? Są jak motyle, włożone za szybkę gabloty: na ścianie taki motyl zachwyca, ale gdyby go położyć na łące, od razu widać, że truchło. Ciekawe, czy wymieniają między sobą nazwiska chirurgów plastycznych i klinik odwykowych? Czy pieprzą się ze sobą bez pamięci w toalecie pałacu, do której wysikamy dzisiejsze szampany, likiery (a być może niektórym szczęśliwcom, którym trafiła się od losu dobra przemiana materii, uda się wydalić wąparsje i inne smakołyki zakupione na koszt firmy ku jej chwale)? Wychodzę z kibla i odkręcam ciepłą wodę. Obok myje stare ręce sterana życiem żona prezydenta. W pierwszym odruchu chcę ją uściskać i powiedzieć,

że współczuję takiego męża i że całym sercem jestem z nią, ale w porę się powstrzymuję. Jedenaste: kochaj bliźniego swego, ale bądź powściągliwy w okazywaniu tego. O! Pierwszy raz mój wzrok zatrzymuje się na dłużej. Serce bije mi mocniej, tu się dzieją rzeczy, o których nie śniło się nawet najbardziej wyuzdanym praczkom! Jakiś mężczyzna patrzy na mnie zielonym wzrokiem. Spojrzenie ma dzikie, cały jest lubieżnością syjamską doprowadzoną do szczytu ludzkich możliwości. Ma twarz żydowskiego inteligenta, nie jakiegoś tam Portnoya, ale inteligenta z najwyższej półki wiekowej biblioteki. Koło oczu biegną mu promienie głębokich zmarszczek; na pewno lubi się śmiać. Ma poczucie humoru. Żeby się śmiać tak często, by wyrzeźbić sobie w twarzy coś tak wyraźnego, trzeba być szczęśliwym człowiekiem. Źródło szczęścia jest nieważne: ważne, że facet je znalazł. Będziesz mój, pomyślałam, czy też pomyślało za mnie moje ciało. Wchłonę w siebie mięśniami po-

chwy twoje żydowskie nasienie, kochany. Wymiana spojrzeń trwała może dwie sekundy, a ja już wyobrażałam sobie, jak pachnie jego pot. Decyzja została podjęta w ciągu dwóch, może trzech sekund: zjem go, kimkolwiek jest. Po chwili znów łowię jego spojrzenie. Mężczyzna patrzy na mnie i wiem, że podniósł rzuconą mu rękawicę. Zabawimy się. Już łączy nas ponadzmysłowe porozumienie. Mam godnego przeciwnika. Chcę go, chcę. Chcę z nim wygrać, zwyciężyć go; jeszcze nie wiem, czy chcę go poniżyć i upokorzyć, czy może puścić wolno? Zobaczę. Znacie to: jeśli nie wiesz, dokąd pójść, droga zaprowadzi cię sama? Następnego dnia rano w hotelu wypijam filiżankę niesmacznej kawy (kawy?), zastanawiając się, kim był ten facet. Ma władzę, to pewne. Skąd wiem? Najpierw mnie zauważył i sterowany czystym instynktem bez zastanowienia podniósł rękawicę (to

te same dwie sekundy, w których postanowiłam go w siebie wchłonąć). Potem przyjrzał się uważnie temu, co czuje. Teraz już widział umysłem, cichym ścigał mnie lotem. Patrzył na mnie jak na przedmiot, taksował wzrokiem, ważył, mierzył, oceniał jakość towaru (tylko czekać, aż poprosi, żebym otworzyła usta i pokazała uzębienie!). Szacował, przykładał do mnie cenę wywoławczą. Wreszcie, oceniwszy szerokość moich bioder, cienkość pęcin i blask włosów, znów spojrzał mi w oczy i zapytał: „ile”? Nie „czy?”, ale „ile?”. Tak właśnie robią ludzie, którzy mają władzę. Jeśli nie wiesz, dokąd pójść, droga zaprowadzi cię sama. Mam pewność, że trafię prosto do celu. Chcę, pragnę i pożądam tego celu, mój cel jest dla mnie ważny. To ulubiona mózgowa konstelacja. Mężczyzno, jesteś bez szans. Już wiesz, dlaczego przez lata biskupi palili ogniska z kobiet? Z jednej strony chcieli być tacy jak one – dlatego nosili sukienki. Z drugiej strony bali się naszej mocy. Nie rozumieli

jej. Wiedzieli, że przed nami nie ma ucieczki, że fatum i kobieta to jedno i to samo. Jak się czegoś nie rozumie, najłatwiej to zniszczyć. Stąd palenie czarownic. Mnie na szczęście nie spalono, więc rzuciłam na ciebie urok. Wpadłeś w moje sidła. Nazywaj to, jak chcesz. I nie miotaj się, to na nic. A nie mówiłam?! Zasada przyjemności działa natychmiast. Kilka dni później jadę do kolejnego miasta w niesłychanie-ważnych-sprawach. Mój współpasażer odłożył na bok gazetę, którą czytał od kilku minut. Z wierzchniej strony patrzy na mnie on, ten on, mój cel z charytatywnego balu sprzed kilku dni! I niech mi ktoś powie, że życiem rządzi przypadek. Już go mam, zaprowadziła mnie do niego droga, którą wybrałam! – Mogę na chwilę pożyczyć? – Sięgam po gazetę, nie czekając na odpowiedź właściciela. Na tym zdjęciu mężczyzna patrzy inaczej. Jego spojrzenie mówi: mam was wszystkich w dupie. Albo nawet: chuj wam wszystkim w dupę, matoły. Jest po-

gardliwie-kpiąco-lekceważące. Piękne. Trzeba mieć dużo odwagi, żeby tak patrzeć. To spojrzenie potwierdza moją teorię, że mężczyzna z przyjęcia ma władzę. Władcy są odważni. Mam na myśli prawdziwych władców, a nie jakieś skretyniałe, skarłowaciałe karykatury. Wiecie, o czym mówię. Kiedy czytam, że mężczyzna jest dokładnie w wieku mojego papy, natychmiast zaczynam mu bezgranicznie ufać. Kiedy dowiaduję się, że do czterdziestego roku życia był cenionym izraelskim pianistą, zaczynam się w nim zakochiwać. Kiedy docieram do akapitu, w którym napisane jest, że ubrudził swoje delikatne dłonie pianisty węglem i gazem ziemnym, uśmiecham się szeroko. Gdy czytam, że jest trzeci na liście najbogatszych ludzi w kraju, już go kocham! Bezgranicznie! Na końcu jest akapit o jego żonie, Ewie. A więc droga do niego wiedzie przez krew. Jestem wilgotna.

Wydaje mi się, że jestem wam winna wyjaśnienie. Wiem, że żyjecie w uładzonym świecie złud, a swoje lęki i prawdziwe pragnienia spychacie głęboko w nieświadomość. Lubicie, kiedy świat mieści się w znanych wam strukturach, kiedy do wszystkiego możecie przyłożyć swoją katolicką miarę – dlatego wyjaśniam. Żebyście mogli mnie zrozumieć swoimi mieszczańskimi móżdżkami, które tylko w świecie literatury i innej fikcji pozwalają sobie na szczery zachwyt tym, co warte zachwytu, ale zakazane. (Bo niby po co mielibyście czytać to, o czym piszę? Ze wstrętu? Żeby się nade mną ulitować? A może chcecie się za mnie pomodlić?) Wyjaśniam, dlaczego robię to, co robię, i żyję tak, jak żyję. Dlaczego bez wahania postanowiłam wchłonąć w siebie izraelskiego pianistę. Dobra. Nie ma znaczenia, jak wyglądam. Wystarczy, że powiem wam, że mężczyźni zwracają na mnie uwagę. Kobiety też, ale one nie patrzą tak przyjaźnie jak mężczyźni. Mam cienką talię, cienkie pęciny, długie palce i szerokie biodra. Średniej wielkości

bardzo twarde piersi. Twardą dupę, w wielu znaczeniach tego słowa. Nie golę cipki, tylko strzygę ją jak angielski trawnik, starannie. Moje złote włosy lśnią, tak samo jak moje zdrowe, białe zęby. Jestem mocna i sprężysta. Mam świetny kontakt ze swoim ciałem i świadomość siebie samej, co znaczy, że zawsze jestem przytomna, że zawsze jestem w swoim ciele i wiem, co się z nim dzieje. Mogę nim dowolnie sterować, bo się z nim nie utożsamiam. Hrabal powiedziałby o mnie, że jestem „cycówą” i „dupiarą”, mogę się założyć. Dalej. Motorem moich działań jest od zawsze ciekawość; najbardziej pociągają mnie doświadczenia na sobie samej. Od wielu lat łamię siebie, rozszerzam swoje granice, przekraczam i zawieram. Wchłaniam i staję się. Badam i uczestniczę. Jestem, jestem tak bardzo, że bardziej być nie można. Jestem królową tu i teraz. Wszystko, czego doznaję, dzieje się po raz pierwszy. Jestem ślepym dzieckiem, które nie przestaje zachwycać się światem, poznawanym za pomocą

całego ciała. Jest tylko jeden cień: ciągle chcę więcej. Mocniej, bardziej i dalej. Jestem żądna wrażeń i podrażnień, głodna nowych doznań, uzależniona od czegoś podobnego do adrenaliny, jeszcze niewyekstrahowanego w laboratoriach chemicznych i nienazwanego przez koncerny farmaceutyczne – od tego czegoś, o czym Schopenhauer mówił, że nie da się tego nakarmić. Umrzemy głodni, nie ma po co się szarpać. Ja chcę temu zadać kłam i dostąpić zbawienia przez nowe doznania. Zbawienie rozumiem jako stan, w którym nie pragniesz już niczego więcej, niczego bardziej. Z izraelskim pianistą jest tak właśnie – oto moje nowe wyzwanie. Nowa zabawka, nowa gra. Przeżyję coś jeszcze bardziej spektakularnego niż dotychczas. Niech się spełnia proroctwo pewnej starej Cyganki (z przerażająco długimi płatkami uszu), która przyjrzawszy się przed laty wnętrzu moich dłoni, powiedziała zbielałymi ze strachu ustami: „Będziesz

królową!”. Potem padła przede mną na kolana i odeszła szybkim krokiem; nie odważyła się już spojrzeć w moją twarz. Koleżanki z klasy będące świadkami tej sceny (było czerwcowe popołudnie tuż przed rozdaniem świadectw, światło miało dziwny kolor, miałam może dziesięć lat) patrzyły na mnie szeroko otwartymi oczami. Nigdy nie znalazły w sobie dość odwagi, żeby mnie później zapytać o to, co widziały. To dobrze, bo nie chciałam, żeby pytały. Bałam się tego. Czułam swoją moc i bałam się jej. Byłam przekonana, że nie umiem nią sterować i jeśli tylko dam jej dojść do głosu, zawładnie mną. Uciekałam od siebie samej, od tego, z czym się urodziłam, kim byłam. Aż pewnego dnia dotarło do mnie, że muszę wyruszyć w głąb siebie, żeby zrozumieć. Muszę doznać wszystkiego, żeby móc wszystko pojąć. Moja podróż trwa do dziś. Zabawiam się ludźmi, przedmiotami, energiami. Posuwam się dalej i dalej, głębiej i głębiej. Czekam, aż balonik pęknie.

A może nie? Umieram z ciekawości, chłonę świat, rozszerzam świadomość i dobrze się bawię. Czy teraz mnie rozumiecie? Mam w sobie jeszcze mnóstwo miejsca. Aha, proszę was o jedno: wsadźcie sobie w dupę swoje psychologiczne gadki i teorie. Do mnie nie pasuje żaden z waszych szablonów. Żadnego do mnie nie przyłożycie. Nie pasuję, nie mieszczę się, jestem za mała albo za duża. Wyciekam, wymykam się, gubię pościgi. Staję się i znikam. Mimikra. A kuku! Nie ze mną te sztuczki, wy zakatarzone półgłówki! Nie jestem typowym przypadkiem. Bo jak niby wyjaśnicie, że mam cipkę większą niż ja sama? Panie i panowie, do dzieła. Poszło łatwo. Zaskakująco łatwo. Postanowiłam go uwieść, pozorując przypadek. Podróż to dobry czas na przypadki. Używając banalnych metod, dowiedziałam się, kiedy i jak będzie podróżował Pianista.

(Nazwę go tak dla porządku. Nie chcę, żebyście próbowali go odnaleźć na liście najbogatszych rodaków, więc nie powiem, jak ma na imię. Nie szukajcie go, bo w rzeczywistości zajął pierwsze miejsce w zupełnie innym rankingu, nigdy też nie grał na żadnym instrumencie. Wybrałam dla niego dziedziny „pieniądze” i „muzyka poważna”, bo my, kobiety, lubimy takie konstelacje. Poza tym to moja, a nie jego historia. I jakie to ma właściwie, do cholery, znaczenie?) Z kasjerką na dworcu też poszło gładko. Po dłoniach poznałam, że ma ogromne problemy – wokół paznokci jej palce krwawiły. Kiedy wydawała mi bilet, gryzła palce jednej dłoni, obsługując mnie drugą. Była całkowicie pochłonięta swoim natręctwem, przymusem kaleczenia sobie rąk zębami, wgryzaniem się w siebie. Być może zmuszano ją do dotykania czegoś, czego nie chciała dotykać? Albo karała się za to, że dotyka czegoś, czego nie wolno? W każdym razie na moje pytania, w którym przedziale będzie jechał pan

taki a taki, odpowiadała machinalnie, zajęta zjadaniem własnych dłoni. Kupiłam bilet dokładnie naprzeciwko niego. Klasa biznes, koło okna. Od okienka odeszłam pełna głębokiego i szczerego współczucia dla kasjerki. Przyglądał mi się bezczelnie. W kącikach ust błąkał mu się uśmieszek. Wiedział, że nie jestem tu przez przypadek. Czekał, aż odsłonię karty. Aż uklęknę i zrobię mu loda, bezgranicznie wdzięczna za przywilej wkładania sobie do ust jego kutasa. Złe, złe, złe mniemanie o kobietach! Z torebki wyciągnęłam zaczytane wydanie Erystyki Schopenhauera. Starannie omijałam go wzrokiem. – Proszę wybaczyć. – W końcu oderwałam oczy od lektury. – Tak mi się pan przygląda, czyżby i panu wydawało się, że się znamy? Mam przeklętą, fotograficzną pamięć do twarzy i już gdzieś musiałam pana widzieć... – Wszystko to tonem hrabiny, która pozwoliła sobie na ekscentryczny wybryk zbratania

się ze świniopasem. Skoro już została narażona na jego towarzystwo... – A może mi się wydaje? – Jakbym pytała, czy nie widziałam go przypadkiem na końskim targu w Bodzentynie. Czy nie handluje tam klejem z końskich kopyt? Nie czekając na odpowiedź, wróciłam do książki, do mojej hrabiowskiej lektury obowiązkowej. Wiedziałam, że wwierca się we mnie spojrzeniem, usiłując zrozumieć, co się dzieje. Poukładać sobie fakty. Porządek rzeczy został zburzony. Moje milczenie mówiło, krzyczało: „Milcz, świniopasie, milcz!”. Lżyłam go swoim lekceważącym brakiem zainteresowania. Nie do takiego traktowania przyzwyczajony był Pianista. Pstryk! Zasiałam w nim niepokój, wzbudziłam ciekawość. Był mój. Kiedy wysiadałam w centrum W., byłam pewna, że mnie odnajdzie. I że nie będzie to przypadek.

Odnalazł mnie – co za ironia losu – przez swoją żonę, Ewę. Zajęło mu to kilka dni. Oglądali razem zdjęcia z rautu, rozmawiali o gościach. Zapytał, kim jest ten i ów. Kim jestem ja, ukryta starannie w tłumie innych gości – żeby tylko Ewa nie zorientowała się, że jej mąż zanadto na kimś skupia uwagę. Ot, czy my nie znamy tej dziewczyny w czerwonej sukience i wysokich butach? To jest chyba córka ambasadora Szwecji? A może konsula Norwegii, sam już nie wiem. A skąd, to jest jakaś artystka od P., nikt nic o niej nie wie, ale wszyscy ponoć pytają. Dziwna jakaś postać. Mroczna. Ma piękne buty, nieprawdaż? Potem Google wszystko mu o mnie powiedziały. Znalazł mnie z taką łatwością, z jaką dłoń skacowanego alkoholika znajduje w ciemnościach szyjkę butelki z wodą. Telefonował z zastrzeżonego numeru. Jak się ma na koncie dziesiątki milionów dolarów, trudno zaufać światu. – Musimy się spotkać. – Znów sięgał po mnie

jak po coś, co mu się należało. – Pomyłka. – Odłożyłam słuchawkę. Znów zadzwonił. Jego pewność siebie była imponująca. – Dobrze wiesz, kto mówi. Spotkaj się ze mną. Teraz. Myślałam o tym, jak to jest wgryzać się w jego kark; poczułam w ustach smak krwi. Z wrażenia prawie odsłoniłam karty. – Nie, nie wiem, kto mówi – mroziłam głosem. – Jeśli nie przestanie pan do mnie wydzwaniać, zgłoszę sprawę na policję. – Rozłączyłam się. Trzeciego razu nie było. Widać Pianista bał się policji. A może żony? Teraz wypada coś powiedzieć o jego żonie. Jest naprawdę wspaniałą kobietą. Nie wiem sama, od czego zacząć wyliczanie jej licznych i jakże pięknych przymiotów. Powinnam zacząć od duszy czy ciała? Może najpierw coś o jej wyglądzie, bo dziś przecież tylko to się liczy: ile ma w pasie, w biuście, w dupie?

Czy ma cellulitis, czy nie? Podwójny podbródek? Włosy na piersiach? Odrosty? Nieświeży oddech? Kamicę nerkową? Depresję poporodową i taką ot sobie, bez wyraźnych przyczyn? Otóż nie! Nie przeczytacie o niej w szmatławcach, o nie. Jest doskonała, nawet się nie poci! Wszystkie parametry ma doskonałe, absolutnie doskonałe. Nigdy nie widzieliście tak doskonałej kobiety. Nie trzeba do niej wcale Photoshopa! Potraficie to sobie wyobrazić? Ewa jest nieskazitelna. Tak właśnie mogła wyglądać nasza pramatka. Taką kobietę stworzył Bóg. A raczej stworzyłby, gdyby w ogóle istniał. Nie myślcie sobie – Jezus was kocha, ale uważa was za strasznych frajerów! Wracam do Ewy. Jaki ma piękny umysł! Jak pięknie maluje na jedwabiu! Wygląda też na taką, co pięknie gra na harfie; harfa pasuje do niej znakomicie. Założę się, że pisze świetną poezję. Może haiku? Kto wie, czy nie umie lewitować? Jest taka zwiewna, taka

efemeryczna, że na charytatywnych przedstawieniach dla chromych dzieci z przytułków zawsze grywa Królową Elfów. Cudo, nie kobieta. Założę się, że nie miesiączkuje, bo to poniżej jej godności. Trzeba też powiedzieć o jej wielkiej dobroci. Jej działalność charytatywna wykracza poza granice naszego kraju, promieniując na cały zły i okrutny świat. Pieniądze Pianisty, przeobrażone przez dobrą Ewę w kromki chleba, zapychają zaropiałe gardła głodnych afrykańskich dzieci. Na tej liście są też, oprócz dzieci: walenie, foki bałtyckie, tygrysy bengalskie i uważający się za najczystszych genetycznie potomków Majów Lakandonowie. (Lakandonów jest mniej niż tygrysów bengalskich. Może dwieście osób. Najwięcej mężczyzn. Kobiety im mrą jak muchy, więc Lakandonowie zapładniają kobiety z innych plemion, tracąc siebie w sensie jedności zapisów kwasu dezoksyrybonukleinowego w niepowtarzalnych, lakandonowskich łańcuchach.

Lakandonowie chodzą na co dzień w białych koszulach nocnych. Najważniejsza jest dla nich wyobraźnia i grupie przewodzi zawsze ten, kto umie świetnie wymyślać niestworzone historie. Chcę być Lakandonką!) Oprócz istot żywych i czujących Ewa wspiera kilka muzeów sztuki ludowej. I tak dalej, i dalej. Lista jest otwarta, zmienia się dynamicznie. Ewa jest kobietą nieskazitelną jak wytwór wyobraźni. Nie, żebym jej zazdrościła, ale pocieszające jest to, że każdy, nawet najpiękniejszy medal ma dwie strony. Od razu lepiej, nie? Wiecie, co sobie myślę, kiedy widzę nieskazitelną, piękną kobietę? To z jakiegoś szowinistycznego filmu, ale tekst dobry. Więc kiedy patrzę na jakąś nieludzko piękną kobietę, to myślę sobie, że na świecie na pewno jest facet, który nie chce już z nią sypiać. Wtedy zastanawiam się dlaczego. Jak wygląda strefa cienia u żony Pianisty?

(Och, jak lubię babrać się w ludziach, jak lubię rozkładać ich na czynniki pierwsze, domniemywać i mnożyć możliwości! Grzebać paluchami w ich śmietnikach! Świat potencjalności nieustannie się rozszerza, a ja rozszerzam się razem z nim, podróżując na – nie miejmy złudzeń – wielkiej chmurze niczego. W dodatku nad światem, którego nie ma. Wyobraźnia to potężna machina. Już dawno podjęłam decyzję, że gdybym musiała wybierać między łechtaczką a wyobraźnią, wybrałabym to drugie. Czyżbym jednak była Lakandonką?) Ewa. Ewa. Czy jej delikatne dłonie gniotły kiedyś ciasto na chleb? Szorowały kibel? Myły podłogę w obecności pracujących w korporacji taksówkowej mężczyzn, których spojrzenia ślizgały się po jej chudym tyłku? Jeśli tak, to czy zachowała wtedy godność osobistą?

Czy wyrzygała się kiedyś przez sen? Położyła spać z wieczorowym makijażem? Fantazjowała o dwóch mężczyznach naraz? Zabawiała się wibratorem większym niż penis Pianisty? Jadła surowe mięso? Lizała noworodka za uchem? Wąchała bieliznę? Przeskakiwała przez płot? Chodziła boso po nagrzanym słońcem błocku? Pływała nago, zachodząc w głowę, czy do jej cipki nalewa się woda? Czy rozmawiała o hipnozie z nieznajomym? Rozważała samobójstwo? Miała sny erotyczne z własnym ojcem? Chciała uciec z domu? Nie, bądźcie pewni, że nie! Mogę się też założyć, że Ewa nigdy, nawet w samotności, nie puszcza głośno gazów; nigdy też nie dała sobie wylizać cipki. Ona należy do kobiet po-

wściągliwych. Skrajnie powściągliwych. Nawet myje się w specjalnych rękawiczkach. Spętał ją pancerz genewskiej szkoły zakonnej, do której wysłali ją rodzice – chłodni, kalkulujący, wyrachowani zwolennicy zasad eugeniki. Wyposażyli córkę we wszystko prócz miłości. Trzeba uczciwie przyznać, że świetnie poradziła sobie bez niej. Dalej, dalej. I jak to jest być z taką kukłą? Nie chodzi o to, że nie potrafi wyplewić buraków czy ulepić pierogów, bo boi się zarazków i brudu za paznokciami, o nie. Rzecz w tym, że ona nigdy jeszcze nie puściła swojego ciała. Powinna to zrobić, ale nie potrafi. To nie zła wola, to jej przeznaczenie: Ewa cierpi na genetyczne, neuronalne spięcie, napięcie psychiczne i cielesne, nakazujące jej kontrolować się nawet we śnie. Nigdy nie dopuszcza do siebie instynktu. Ba – ona nawet nie wierzy w teorię Darwina! Nie wierzycie? Zapytajcie. Ewa nie chce i nie może się pogodzić z faktem, że pochodzi od małpy. Ta teoria jej uwła-

cza. I tu ją mam. Nie dla niej seks podczas menstruacji ani szybkie numery w ciasnym kiblu samolotu! W urodziny Pianisty przygotowuje mu zapewne własnoręcznie kolację z siedmiu dań, z produktów, których nazwy trudno przeczytać, a co dopiero zapamiętać, i nawet do głowy biedaczce nie przyjdzie, że mąż wolałby szybki, może nawet nieco brutalny seks analny. Nie chcę jej oceniać, ale wydaje mi się, że Ewa dużo traci. Nie moja sprawa. Ostatecznie gdyby była bardziej spontaniczna, Pianista nie wodziłby na przyjęciu wzrokiem wygłodniałego kundla. Może nawet powinnam być jej wdzięczna? Po tej prostej, może nawet prostackiej analizie już wiem, co mu dam. Niech żyje psychologia dla kucharek! Niech żyją pisma kobiece! Niech żyją wolne media i nieskrępowany niczym rynek wydawniczy! Dzięki nim wiem, od czego uzależnię swoją ofiarę.

Pokażę mu, jak bardzo pozbawiona skrupułów potrafi być dzika kobieta. Co się dzieje z ciałem dzikiej kobiety, kiedy mając w sobie mężczyznę, wyobraża sobie, że jest czarną panterą, szarpiącą się ze swoim samcem gdzieś w bezkresach sawanny. Sczepioną z kundlem suką. Co się dzieje z dziką kobietą, kiedy czuje w sobie moc swoich przodkiń, często zmarłych tragicznie w pożarach roznieconych przez przestraszonych dupków w kieckach. Jak to jest, kiedy ma się poczucie, że seks nie jest zwykłym dymaniem, wsadzaniem i wyjmowaniem, posuwaniem, ruchaniem, pierdoleniem, pieprzeniem i jebaniem, czy jak wy to tam sobie nazywacie, ale aktem tworzenia nowego życia. Wpuszczam w siebie mężczyznę i staję się Matką. Moim zadaniem jest wchłonąć w siebie twoje nasienie. Ruchami bioder sprawić, że wtryśniesz we mnie strumieniem, o jakim nie śniło się filozofom ani nawet aktorom filmów porno. Tak, tak, to wszystko jest możliwe! Jeśli sięgnie się po odpowiednie środki, można mieć wszystko. Wystarczy chcieć.

Inna sprawa, że chcieć też trzeba umieć. Zobaczcie, do czego prowadzi instynkt. Jak tu nie wierzyć, że jesteśmy zwierzętami? Rzuciłam lasso, zwierzę zostało schwytane. Zwierzątko raczej. Pianista wyrósł mi za plecami, kiedy schodziłam po schodach z workiem śmieci. Proza życia. Kopciuszek schodził po schodach i ja schodziłam, tyle że tamten prawdziwy nie nosił w rękach śmierdzącego plastikowego worka. Niefart, to się nazywa niefart! Nie żebym była szczególnie romantyczna, ale dialogi wśród smrodu gnijących krewetek nie należą do przyjemnych. Gdyby zamiast Pianisty stał tu Dozorca, Listonosz lub zwykły Sąsiad, czułabym się równie niekomfortowo. W ustach międlił zapałkę. Nawet ubrany w kamuflujące ubranie zwykłego obywatela wyglądał władczo i dystyngowanie, skurwysynowato i pociągająco. Był księciem, którego dyskretny, wewnętrzny złoty blask prześwitywał przez żebracze szaty. Pach-

niał skórzaną kurtką, ciepłem i drzewem sandałowym. Mieszanka, przy której odruchowo klękam. Tak pachnie brzuch mężczyzny, kiedy się przed nim klęczy. Larwy muchy mięsnej. Czy coś takiego w ogóle istnieje? Larwy muchy mięsnej? Patrzył tak samo bezczelnie. Odwzajemniłam się tym samym. Patrzyłam przez niego, jakby go nie było. – To znowu pan. Znamy się z pociągu, prawda? – Westchnęłam głęboko. – O co chodzi? Kim pan jest, do cholery, i czego pan ode mnie chce? Och i ach, ten ton; z powodzeniem mogłabym zagrać w przedwojennym romansie. Mówię stanowczym tonem, choć widać, żem bliska omdlenia. Ten zapach. Znów dopadły mnie wizje seksu pełnego żaru i uniesień, profesjonalnych orgazmów na wszystkich poziomach istnienia, oszałamiających ejakulatów (czy „ejakulat” nie brzmi jak „triumwirat”?), miłosnych otarć i zsinień, obolałych ud, przygryzio-

nych warg... Żeby się nie rozpędzać w snuciu seksualnych scenariuszy z Pianistą w roli samca, musiałam zacząć zastanawiać się nad tym, jakie mogą być w dotyku sufity w miejskich kanałach. Śliskie, zimne i wilgotne? Jakby tłuste? A jak to jest pływać nago w jeziorze pełnym wodorostów i ryb? Mózgowa sztuczka, neurologiczne czary-mary, odwracam swoją uwagę od potrzeb ciała i znów jestem postacią wyhodowaną w tajnych laboratoriach moich półkul! Larwy muchy mięsnej, przybywajcie! Zamknij oczy. Wyraz „leasing”? Co zobaczyłeś? „Leasing” czy może „lizing”? A kiedy w restauracji w karcie dań widzisz napisane: „lasagne”, to myślisz o lizaniu? A dlaczego o to pytam? Sprawdzam, jak pracuje twój umysł. Co jest dla ciebie priorytetem. Świat rozkochany jest we władzy. A seks to władza, dlatego zawód prostytutki jest tak świetnie

opłacany – kobiety mają w swoich ciałach władzę. Mężczyźni słono płacą za to, żeby się do nich zbliżyć, na chwilę zanurzyć w ich wnętrzach, by przez to zanurzenie w kobiecie dostąpić wniebowstąpienia. Na chwilę są we władaniu ciała kobiety. Płacą za pławienie się w ich sokach, w ich korytarzach, przez które wydostajemy się jako gatunek na świat. Och, darling, jesteście tu tylko przez chwilę, więc ciesz się, płać i pław się, a potem znikaj! Wróćmy jednak do sedna sprawy. Japończycy twierdzą, że mężczyzna, który ma władzę, pachnie pieniędzmi i czymś jeszcze – pachnie wieloma cipkami. Oto Conan Zwycięzca, od lat podbijający różne panie! Kiedy idzie, za jego plecami ciągnie się ledwie wyczuwalny zapach kobiety, a raczej kobiet, wielu kobiet. Mój ty Pianisto, a raczej Świniopasie, znasz już teorie. Świniopasie, teraz ja wchłonę tę władzę, wyssę z ciebie całą przeszłość, za sprawą ruchów mojego ciała zapomnisz, kim byłeś, kim jesteś i kim chciałeś

być. Zapomnisz w ogóle o istnieniu siebie samego. Zabiorę cię na przejażdżkę w kosmos, przez czas, porwę cię tysiące kilometrów poza ludzkość i przestrzeń. Nie masz nic do powiedzenia, nie próbuj odmawiać. Poluję na ciebie. Jestem tak blisko, że czuję twój zapach. Znów pociąg. Siedzę naprzeciwko ciebie i twojej żony. Teraz już nie możesz mieć wątpliwości, czy to przypadek – wiesz już, że to gra i że to ja ustalam jej zasady. Czytam Mężczyznę, który pomylił swoją żonę z kapeluszem Sacksa. Daję ci znaki. Rozumiesz je, prawda? Och, jak doskonała jest twoja żona! Piękna kobieta. Nadanie samej sobie równie doskonałej formy musiało być naprawdę trudnym zadaniem. Wykonała je tak dobrze, że aż skończyła mi się skala ocen. Jest nawet podpisana – na niewątpliwie drogiej i francuskiej apaszce ma napisane: madame, femme. Naprawdę zjawiskowa kobieta, szczupła bez wyrzeczeń, ani

jeden włos nie burzy harmonii jej fryzury! Uformowana przez nią (a raczej jej dwórkę fryzjerkę) kopuła nie pozwala jej się oprzeć o siedzenie. I tak by się nie opierała. Czyta pochylona najnowszy numer „Forbesa” – po angielsku, rzecz jasna. Ze wszystkich dostępnych na świecie mundurów wybrała właśnie ten: kobieta sukcesu. Takie kobiety jak ona nie opierają swoich nieskazitelnych fryzur na oparciach wyświechtanych przez plebs. Poza tym przecież szkoda czasu na marnotrawienie, na sen. Ewa jest no-age woman. Tylko siateczka drobnych zmarszczek zdradza, że nie jest już młódką, co właściwie czyni ją jeszcze bardziej interesującą. Och, naprawdę wiele bym dała, żeby móc poszperać w jej życiorysie i znaleźć to, o czym chciała zapomnieć, a może już nawet zapomniała? Widzisz? Twoja żona nie widzi tego, co dookoła. Dlatego tyle traci – jest uśpiona, nie dopuszcza do siebie pragnień, udając przed sobą samą, że ich nie ma. Wszak zwierzęce żądze uwłaczają porządnym ko-

bietom! Adaaa, to nie wypaadaaa! Jaka szkoda. Ty widzisz wszystko. Popatrz, tu obok, siedzi młody mężczyzna z grubą obrączką na serdecznym palcu. Jak myślisz, czy kiedy posuwa tym palcem żonę, pod obrączką zostaje mu jej śluz? O, zasnął niekulturalnie, z otwartą gębą! Dookoła wszyscy podróżni pilnie szkolą się, doszkalają, studiują umowy, w ostateczności relaksują się świadomie według najnowszych technik relaksacyjnych, a ten pacan zasypia sobie ot tak, beztrosko, plomby na zębach ma starodawne, amalgamatowe, pochrapuje, w dodatku obłożony jest głupimi, bezproduktywnymi gazetami o tematyce sportowej. Popatrz, jeden młody człowiek z obrączką i gazetą, a jaka skarbnica historii! Właśnie obudził go dźwięk telefonu. Rozmawia z kimś, bezwiednie gładząc się uspokajająco po pęczniejącym w spodniach penisie. Może to i dobrze, że nie widzi tego twoja madame et femme? Jej kok mógłby tego nie znieść! Dziś w nocy pomyl swoją żonę z kapeluszem,

Świniopasie! Serdecznie zapraszam cię do mojego pokoju. Pewnym osobliwym zbiegiem okoliczności mieszkam w tym samym hotelu co wy. Wasz raucik u ambasadora skończy się zapewne w okolicach północy; tylko nie pij za dużo i przyjdź lekko głodny. Nakarmię cię swoimi sokami. Kiedy wysiadamy, wkładam ci w dłoń małą karteczkę z nazwą hotelu i numerem pokoju. Znów hotel. Zawsze hotel. Bezpieczne miejsce, w którym można się spokojnie pieprzyć, z kim chcesz. Ani u niego, ani u mnie, tylko we wspólnym łóżku wszystkich ludzi, w którym wcześniej seks uprawiały setki par. Uprawiać seks. Co za głupie stwierdzenie. Czy seks jest czymś w rodzaju buraka? Czy seks się zasiewa, a potem zbiera na jesieni? Uprawiać seks – za pomocą traktora i konia? Uprawa seksu, Maria K. Czekam na ciebie, Świniopasie, zasil mnie swoim nawozem!

Niczym duch przychodzisz dokładnie o północy. Twoja żona zasnęła, bo na przyjęciu podałeś jej w ostatnim kieliszku lek nasenny. Opowiadasz mi o tym cicho, patrząc mi głęboko w oczy. Ale jesteś podły. Ciekawe, ilu kontrahentów uśpiłeś? Och, jak mnie to podnieca, czy jesteś złym porucznikiem? Uważnie rozglądasz się dookoła. Wiem, że mi nie dowierzasz. Myślisz, że jestem podstawiona, nieprawdziwa, że jestem kukłą w czyichś rękach, zaraz wszystko się wyda, z sufitu spadnie na ciebie sieć i finito, auf wiedersehen, hände hoch! – Nikt mnie tu nie przysłał – mówię. Nie chcę słyszeć odpowiedzi. Kładę ci na ustach palec. – Nic nie mów, zaufaj mi. A potem jest zupełnie inaczej niż zwykle. Czekasz, nie wykonujesz żadnych ruchów. Lekko drżysz, kiedy mój język wsuwa się aż do dna twojego ucha.

Eksploracja, eksploracja do cna, do dna! Wyjmuję ci koszulę ze spodni, pięknie pachniesz, to jakieś korzenie z dalekich, bagnistych krain, kwiaty kwitnące tylko przez kilka godzin w roku, drogie cygara, znane i lubiane już w czasach Zatoki Świń. Zapach luksusu, drogich marmurów, miękkich tkanin, nowości, dobrych tradycji, lisich ogonów, pieczonych bażantów i koni z najlepszych stadnin na świecie. I oczywiście cipek, bardzo wielu dobrze urodzonych cipek. Ze mną będziesz uprawiał seks. W tej chwili właśnie mianuję cię moim Świniopasem, słodki książę. Zapomnij o atłasowych cipkach drętwych księżniczek. Ze mną będziesz uprawiał seks w pocie czoła, po chłopsku, po ludzku, blisko ziemi i natury, czując, jak strużki gorąca wędrują przez twoje lędźwie. Ja nie jestem dobrze urodzona, ale lubię być dobrze chędożona. Wio!

Podchodzisz do mnie z orężem wcelowanym w moje piersi. Naprawdę pięknie wyglądasz nago. Znów mogę powiedzieć coś o greckich herosach; mogę cię też porównać do robotników budowlanych, którzy w gorące letnie dni pracują bez koszul. Mój ty Świniopasie, mój sługo uniżony, klękaj! Liżesz mnie powoli, masz czas. Maestria twojego języka zachwyca mnie, znać doświadczenie. Naprawdę doceniam. Mruczę jak kotka. Kładę cię na podłogę i biorę pod siebie. Kręcę powoli biodrami, napawając się męskością pulsującą głęboko, och, zahaczasz o granice mojego jestestwa, a raczej ja sama o nie zahaczam twoim penisem. Och, och, och. Wieeesz, ja naprawdę cię lubię, lubię cię lubieżnie, wchłaniam teraz z ciebie całą twoją moc, wysysam mięśniami pochwy wszystkie twoje doświadczenia, przejmuję wszystkie twoje cipki, teraz to ja będę patrzyła z lekceważeniem na pospólstwo z okładek różnych gazet!

Ale nie, zorientowałeś się, co ci grozi! Że oto nadziała się na ciebie czarownica, rzuciła na ciebie klątwę, zaraz stracisz wszystko, co miałeś, bo ona cię zniszczy, bo będziesz chciał jej więcej i więcej, przestaniesz myśleć o wszystkim innym i tylko jednego będziesz chciał, jej samej, jej miękkiego wnętrza, którym umie robić te wszystkie rzeczy, jakby miała w sobie dodatkowe usta, ręce albo jeszcze kilka innych wyściełanych miękko ciasnych cip! Ona zawładnie twoim życiem! Wijesz się, chcesz przebić czarownicę swoim srebrnym kołkiem, odwracasz ją, nicujesz, starasz się dotrzeć do środka jej tajemnicy, zagłębić tam, gdzie jest najbardziej miękka, ale ona jest silna, silna jak mężczyzna i znów robi z tobą, co chce. Powoli, powoli, mamy czas maleńki, żona przecież śpi. Co jej właściwie podałeś? Walczymy ze sobą długo. Nie wiem, jak długo, bo przebywamy przecież poza czasem. Wpuszczam

cię wszędzie, gdzie chcesz wejść. Proszę bardzo, zawładnęłam tobą, ale jestem sprawiedliwa, cała do twojej dyspozycji i hojna. Nie ma w moim ciele miejsc gorszych, mniej ważnych czy nieczystych. Każdy zakątek mojego ciała potrafi mi dać rozkosz. Teraz, Świniopasie, nauczysz się grać na moich wszystkich instrumentach. Proszę, poznaj je wszystkie! A teraz zobacz, jaka ze mnie zdolna flecistka. Takiej gry trzeba się długo uczyć, zwalczać naturalne odruchy, oddychać odpowiednio, przez nos, ale wystarczy, że raz spojrzę na twoją twarz i już wiem, że podoba ci się moja melodia, że chcesz, żebym grała, grała, grała w nieskończoność. Doprowadzam cię do ostatniego akordu i przestaję grać. Śmieję się do ciebie. Jeszcze mamy czas, dużo czasu. Jesteś mój po wieki wieków. Jeszcze nieraz zaprowadzę cię w pobliże szczytu, a potem pociągnę w dół. Zgodzisz się ze mną, że każdy potrafi wejść na szczyt? Najtrudniej jest iść pięknie, a potem zbliżyć się do szczytu i sta-

nąć, zejść na dół i znów wspinać się od nowa – dopiero za którymś razem stanąć na szczycie i szczytować w nieskończoność, łącząc ze sobą te wszystkie jałowe wspinaczki. Wreszcie czas na szczytowanie. Chodź, powoli, szeroko rozkładam nogi, wypinam się, klęczysz za mną, patrz sobie, jak znikasz, patrz. Piękna machina, prawda? Uprawiamy seks w ciszy i skupieniu, jesteśmy pańszczyźnianymi chłopami natury, poszliśmy za jej zewem, wypełniamy posłusznie rozkazy instynktu, trudna to uprawa, niewdzięczna, ciągle trzeba zaczynać od nowa, od nowa, pchać i wypychać, przyjmować i zabierać, dawać i brać, oddawać i wchłaniać. Teraz już napełnij mnie nasieniem, wchłonę je posłusznie, chcę czuć, jak tryskasz we mnie, do środka, jak zespalamy się na chwilę, zrób to teraz, teraz, teraz, chcę pełnej synchronizacji, jestem na miejscu, na miejscuuuuu! Wyję jak suka. Mam, czego chciałam. Ty przeżywasz swoją rozkosz skupiony, z zamkniętymi ocza-

mi; wyglądasz, jakbyś się modlił. Wiem, że i ty dostałeś to, czego chciałeś. Dobry Świniopas. Dobry, dobry i posłuszny swoim pragnieniom. Idealnie dopasowany, tak jak myślałam, jak czułam i przewidywałam. Już wiem, że na zawsze zostaniemy razem. Nigdy się ode mnie nie uwolnisz. Mam wszystko na filmie. Także to, jak opowiadałeś o swojej żonie, o tym, jak ją uśpiłeś. Mówiłam ci już, że masz złe mniemanie o kobietach? Naprawdę musisz nad sobą popracować. Pokażę ci, jak szanować kobiety. Mamy na to całe życie!

Buenos Aires

Podróże kształcą, słyszałeś? Kiedyś zapytałam cię, czy jedziesz ze mną do Buenos Aires, pamiętasz? Musisz. Zrealizuję (używając ciebie) pewną młodzieńczą, nigdy nieurzeczywistnioną fantazję. Zostaniesz moim podniebnym kochankiem. Nie tylko moim, ale poczekaj – zanim poznasz szczegóły, musi minąć trochę czasu. Cierpliwości. To będzie taka trochę randka w ciemno ze mną i kimś jeszcze. Prosisz o czas do namysłu; wiedziałam, że poprosisz. Kiedy prosiłeś, musiałeś wiedzieć, że się nie zgodzę. Decydujesz się teraz albo użyję kogoś innego. Uśmiechamy się oboje, wiedząc, że najważniejsze są w życiu przygody. Teraz. Teraz. Lecimy do Buenos Aires. Pas bezpieczeństwa pieści mnie jak czułe dłonie kochanka. Przez osmozę przejmuję twoją wrażli-

wość, a może oboje w duecie produkujemy jakąś nadmierną ilość komórek nerwowych? Jako ateistka i biolog muszę szukać rozwiązań racjonalnych. A, feromony, zapomniałam o feromonach. To pewnie to. A więc to zapach twojego potu, niewyczuwalny dla mnie (kim jestem ja, skoro tylko część mnie czuje zapach?), sprawia, że podróżuję po świecie w twoim towarzystwie, przesuwając swoje granice? Według innej teorii mielibyśmy razem świetne potomstwo. Nasze geny się zwąchały. Czy tak? Kiedy jesteśmy blisko, moje komórki jajowe aż wyrywają się do twoich plemników? Czterysta (no, powiedzmy, nieco mniej, już trochę żyję i trochę zużyłam) tysięcy moich komórek jajowych krzyczy na twój widok: on, on, on! Tak? I ja nic o tym nie wiem? Dość bezsensownego marnotrawienia energii, stop domysłom! Ostatecznie, co liczy się naprawdę? Suma naszych pragnień, tylko to się liczy (pragnienie z Pragi). Jesteśmy tylko ty i ja, i fakt, że chcemy iść

ze sobą do łóżka, na podłogę, na kuchenny stół, na schody. Gdziekolwiek, byle gdzieś, gdzie można by się wzajemnie posiąść, nakarmić sobą, nasycić. Tak bardzo się pragniemy, że śnimy o sobie. Czy to nie dostateczny dowód na to, że liczy się tylko ten głód? Nienasycenie jest tak zdesperowane, że sięga do podświadomości, steruje nami nieuczciwie, podprogowo. Nie brońmy się, od własnych pragnień nie sposób uciec. W każdym razie ja się poddałam. A teraz tylko się tłumaczę. Jesteś ty, jestem ja i twoja niespodzianka, w którą zabrnąłeś, decydując się na Buenos Aires. Nasza przygoda rozegra się na pokładzie samolotu. Pamiętasz Emmanuelle? A może to jakaś moja emanacja, emmanuacja, wynikła z oglądania Emmanuelle i jednoczesnej masturbacji? (Wybacz, znów zagłębiam się w moich badaniach nad wszystkim, zamiast od razu dążyć do celu). Tak więc, jak już mówiłam, wszystko rozegra się na pokładzie samolotu, którym będziemy we troje

lecieli do Buenos Aires. Jak byś przetłumaczył Buenos Aires? Wierzysz w przypadek? Czy nasze Buenos Aires będzie wystarczająco bueno do mojego wniebowstąpienia? Nie będę cię dłużej trzymała w niepewności. Pewnie chcesz wiedzieć, kim jest trzecia część naszej wycieczki. To on. Młody, piękny, biseksualny żigolak. Jest całkowicie bezwolny: ludzka pacynka. Nie ma to chyba nic wspólnego z ceną, jaką za niego zapłaciłam. Taki jest. Lubi seks i jest naprawdę dobry w tym, co robi. Taki wolnomularz prostytucji, jeśli rozumiesz, na czym polega mój skrót myślowy. Do tego wszystkiego ma w sobie dużo czułości, szczerej, życzliwej, wypływającej z wnętrza. Takiej, za którą nie trzeba dopłacać. Facet pomaga ci osiągnąć orgazm eksplozją euforii porównywalny do termojądrowego wybuchu na Słońcu tylko dlatego, że cieszy go szczęście innych. Prawdziwa dziwka z powołania, Matka Teresa prostytucji! Mamy szczęście, że trafiliśmy na

niego w tym dziesięcioleciu. Nawet nie wiesz, od jak dawna karmiłam się tą wizją. Twoi koledzy od sportu, z którymi widywałam cię popijającego triumfy po corocznych wyścigach, a zwłaszcza jeden z nich, och. W gęstej zawiesinie knajpianej muzyki i papierosowego dymu wyglądaliście jak duchy z przeszłości – jak pomniki starych, dobrych greckich czasów, kiedy miłość fizyczna dwóch mężczyzn była zaszczytem i przywilejem. Nachylaliście się nad swoimi uszami, coś do siebie mówiąc, usiłując przekrzyczeć muzykę. Śniliście mi się później obaj: we troje połączeni we mnie, kołysaliśmy się w rytm fal przypływu i odpływu. Jakiego odpływu? Jakiegoś, nieważne. Chodziło o symbol czegoś pradawnego, starego, doskonałego. Być może zbyt doskonałego, dlatego wypartego przez społeczeństwo, a przynajmniej jego zdrową moralnie tkankę. Znów dywagacja, a przecież już jesteśmy w samolocie, już powiedziałam ci, że to on. Rozglądasz się niespokojnie dookoła. Jesteś blisko, czuję twój za-

pach, przez co podnieca mnie niewinny dotyk pasa. A przecież to dopiero początek. Nie bój się, on się znajdzie w tak zwanym swoim czasie (czyj jest czas, kiedy nie jest swój?). Nie swoje czasy. Nieswoje czasy. Znów zabawiam się słowami. A chciałabym tobą. Napij się, rozluźnij i uwierz, że życie prowadzi nas dokładnie tam, gdzie chcemy się znaleźć. Zaufaj życiu, wypij kolejne (najlepiej potrójne) martini i – jeszcze raz – poddaj się nurtowi życia. Zanurz się w rzece życia. Nic się nie stanie, jeśli zamiast wody jej nurty zasili wino. Nasza podniebna seksualna odyseja właśnie się zaczęła. Jesteśmy dość pijani, by kontynuować. I ja muszę się wspomagać, nie myśl sobie, że to wszystko przychodzi mi łatwo. Doświadczenia na własnym organizmie zawsze mnie pociągały, jednak co innego wyobraźnia, co innego działanie. Myśleć może każdy,

to nie boli. Wpuszczanie do swojego wnętrza dwóch mężczyzn naraz może boleć. Nie mam danych, jak jest naprawdę. Nie wierzę aktorkom z filmów porno. Niektórzy ludzie za odpowiednią gotówkę są w stanie zjeść ze smakiem kawałek ciepłego, ludzkiego gówna. Gówno za gotówkę! Bolesny seks za gotówkę, taka może być prawda o współczesnej pornografii. Nie wiem. Dlatego wlewam w siebie eksterminatora wątpliwości. Go ahead, kobieto! Realizuj się, badaj swoje granice! Pielęgnuj winnice! W dole Ateny. Chłopiec blisko. Tak, to właśnie steward! Już zdążył wzbudzić twoje zaufanie. Wiem, to nasza manipulacja. Ten dobry człowiek, który przynosił ci drinki, będzie się niedługo z tobą kochał. Z tobą i z kobietą, z którą lecisz. Nie, nie z twoją kobietą. Dlaczego? Nie jestem niczyją kobietą. Należę do siebie samej. Długo pracowałam na ten związek, dlatego tak już zostanie: me, myself and I. Dziś jesz-

cze ty i steward. Bonusy, luksusy. Będę jak wcielenie boga Wisznu, obsłużę was po królewsku. Proszę, pamiętajcie jednak o najważniejszym: to ja jestem dziś królową. Najpierw więc ja. Ja! Ja! Zwróciłeś uwagę na mój strój? Że wyglądam jak ktoś inny? Musimy trzymać się konwencji. Muszę mieć na sobie pończochy i buty na wysokich obcasach. Koronkową bieliznę i loki. Podzwaniające srebrzyście kolczyki i zapach (oczywiście, że Magie Noire) gratis od fundatora głównej nagrody, czyli ode mnie. Główna nagroda? Wąsy i broda! Kawałek iPoda! Cierpliwości. W ciszy i skupieniu podążaj za moim szaleństwem. Są duże szanse na wygraną, zapewniam pana! Najtrudniej jest na początku, ale początki są zawsze chropawe. Nawet Bóg Ojciec dopiero siódmego dnia stworzył niedzielę, jedyny doskonały dzień tygo-

dnia. Och, jak trudno wyłączyć mózg i podążać za swoim ciałem, zwłaszcza jeśli leci się z dwoma facetami Air France’em do Buenos Aires; zwłaszcza jeśli ci faceci mają zostać twoimi kochankami, zwłaszcza że martini krąży ci w żyłach szybciej i szybciej... Złej baletnicy przeszkadzają dwaj lotnicy. Jak mam się do tego, do jasnej cholery, zabrać? Serce bije mi coraz szybciej. Żałuję, że nie sposób napisać sobie seksplanu na kształt biznesplanu, a potem realizować go od początku do końca sukcesywnie, punkt po punkcie. Tymczasem jedynym znanym punktem w naszej grze jest mój punkt g, jedyną obowiązującą zasadą – konieczność podążania za własnym instynktem. Zróbmy z tym, co chcemy. Nie wiem nawet, kiedy zasypiam. Budzę się, czując twój język przesuwający się po moich udach. Nie muszę otwierać oczu. Wiem, że to ty. Święta, wieczna pamięć komórek. Pustka moich atomów zna pustkę twoich atomów. Jednia doskonała,

przenajświętsza unia doskonale dopasowanych do siebie narządów płciowych. Och, dajmy sobie spokój z wzniosłymi dyrdymałami. Chodźmy się pieprzyć. Po prostu pieprzyć. Kiedy otwieram oczy, on stoi za twoimi plecami. Przygląda się nam długo. Wyraz jego twarzy przeraża. Wiem i czuję, że nie robi tego dla pieniędzy. Seks to jego hobby. Hobby i lobby. That terrible beauty flows in our blood, przebiegają mi przez myśl słowa piosenki. I’ll wear you as a hut, tak to chyba szło dalej? Wiem, że to jest ta właśnie chwila: kurtyna się podnosi. Zaczynamy! Szeroko rozkładam nogi. Patrzę na twarz tamtego i czekam na twój język. W jednej chwili czuję takie podniecenie, że jeszcze chwila, a wybuchną mi piersi. Nie pamiętam, kiedy czułam się tak doskonale. Jak królowa defilady, tamdadadam! Jesteś taki gorący, kiedy czubkiem języka wgłębiasz się w mój mięk-

ki owoc. Soczysty, prawda? Tamten klęka obok ciebie. Nie zwracasz na niego uwagi. Musisz wiedzieć, że chcę, żebyście się polubili. Zależy mi na tym. Zaraz zobaczysz dlaczego. Pamiętaj, bądź otwarty, nawet jeśli ma cię to zaboleć. Teraz liżecie mnie we dwóch. Musicie się dotykać językami, zaraz pęknę, takie napięcie musi zabijać, mogę tego nie znieść! Rozkosz rozsadza mi ciało. A to przecież dopiero preludium do grandi verde amore antiquo! Pocałuj mnie w usta, dobrze wiesz, że mnie to otwiera; dobrze wiesz, że pod językiem właśnie trzymam klucz do swojego ciała. Tamten niech zostanie tam, gdzie jest. Przyznaj sam, fakt, że mu za to płacę, sprawia, iż chce się go trochę poniżyć. Potraktować go przedmiotowo. Nagie instynkty. Coś strasznego! Coś pięknego! Ja potraktuję go raczej jak narzędzie, nie przedmiot. Gładzę twoje mięśnie. Mają szczególny rys, poznam je zawsze czubkiem palca. Ta gładka, dziecinnie

miękka skóra. Zapach, od zawsze ten sam. Plus (cząsteczki wnikają do wnętrza mojego nosa) lekko wyczuwalny zapach potu o nieznanej mi dotąd nucie. Boisz się, prawda? Powiedz, że się boisz. Człowiek zawsze boi się tego, co nieznane. Człowiek zawsze boi się pierwszego razu. Ale nie ma się czego bać. On się na tym zna, poza tym wyraźnie mu się podobasz. Zapewniam, że będzie wchodził w ciebie delikatnie; prosiłam go o to. Już się zaczęło: położył ci dłoń na karku, a ty drgnąłeś. Zesztywniałeś mi w ustach, twój język stracił orientację, ale nie wyrwałeś się z obrzydzeniem, doskonale! Poddaj się, przecież zawsze byłeś ciekaw, jak to jest. Skąd ta pewność? Znam cię, jesteś ciekaw wszystkiego. Znam cię i gwarantuję ci długie i dobre życie. Teraz też jest ciekawie, prawda? Już poddałeś się jego dłoniom, które pieszczą teraz twój kark, zamknąłeś oczy. Nie chcesz zobaczyć, co będzie się działo? I tak byś nie zobaczył; wszystko wydarzy się z tyłu. Przestań tylko kierować, rządzić i płynąć pod prąd: poddaj

się nurtowi. Na pewno zaprowadzi cię tam, gdzie powinieneś się znaleźć. Nigdy bym nie przypuszczała, że widok dwóch całujących się mężczyzn zrobi na mnie takie wrażenie. Jakie wrażenie? Ogromne! Aż z wrażenia klękam przed wami jak przed obrazem Boga Ojca. Zamykam oczy i zaczynam was powoli ssać: raz jednego, raz drugiego. Staram się być sprawiedliwa, żeby żaden z was nie czuł się poszkodowany. Moi chłopcy. Czuję do was bezgraniczną czułość. Rośniecie mi w ustach, po kilkunastu sekundach dotykacie się, jeden język, dwaaaa... Rwą mi się myśli. Ale dość tego, dość. Chciałam tylko, żebyście się lepiej poznali. Czytacie mi w myślach, bo wasz żarłoczny pocałunek się kończy. Kładę się wygodnie. Liżcie mnie. Ssijcie i całujcie. Pieśćcie. Freestyle, nie gracie na czas. Pamiętajcie, najwyżej punktowane są wyobraźnia i czułość. Technika ma drugorzędne znaczenie. Jestem jednym wielkim nerwem. Za chwilę

kluczowy punkt programu. Myśli rwą się coraz gwałtowniej, a przecież muszę zapamiętać wszystko, co się dzieje. Muszę to potem ubrać w słowa, dla potomności. Jak to zapamiętać? Centymetr po centymetrze, gdzie wędrowały po mnie wasze języki, chłopcy? Czy liczyć chwile, kiedy byliśmy najbliżej siebie, spleceni jak starożytne bóstwa z daleka? Jestem jak księżna Irina Wsiewołodowna. Chłopcy, chłopcy, chłońcie ze mną każdą chwilę, bawcie się moją kotką. Lecimy Air France’em, bądźmy jak Francuzi. Francuskie kobiety mają między nogami kotki. Kici, kici... nie, uspokójcie się, jeszcze nie czas na mleczko. Kotka ma plan. Steward wie. Poinstruowałam go dokładnie o wszystkim tonem pozbawionym emocji, kiedy spotkałam się z nim po raz pierwszy w pewnej parszywej kafejce w marsylskim porcie. Morze, a może nabrzeże intensywnie cuchnęło szlamem i czymś niepokojącym, prehistorycznym i pierwotnym. Ten zapach pasował doskonale do naszego kochanka. Patrzył na mnie wzrokiem z głębi. Jakby w środku siebie miał

jeszcze jedną osobę, która patrzyła na mnie z ukrycia. Speszyło mnie to, ale do końca udawałam, że niczego nie zauważyłam. Teraz też patrzy tym wzrokiem. Nie możesz tego widzieć, bo klęczysz przede mną, powoli wsuwając we mnie nabrzmiałego penisa. Ileż może mieć stopni, jest taki gorący, kochanie, jesteś chory, chory, nachyl się, pan wsunie w ciebie lekarstwo... Nie, nie opieraj się, spokojnie oddychaj, zastanów się, będziesz w środku idealnej, doskonałej konstelacji. Dający dawca. Czerpiący z dwóch źródeł pielgrzym na drodze do świątyni. Twoje stopy nareszcie zagoją się i przestaną krwawić, dotarłeś do celu. Wystrzelisz w niebo. Niebo wystrzeli w ciebie. Chcę, żebyście poruszali się we mnie synchronicznie. To, co dostajesz, popychasz dalej do mnie łagodnym ruchem lędźwi. Ja wchłaniam. Znów bierzesz i przesyłasz dalej. Czujesz? Jesteś w środku, jednocześnie wypełniony nabrzmiałą ludzką tkanką. Warto marzyć. Dreams come true. Nie ma nic lepszego. Za chwilę i ja się o tym przekonam.

Zagryzam wargi, żeby nie krzyczeć. Kiedy pomyślę, że posuwa mnie facet, którego posuwa facet, kiedy otwieram oczy i widzę to, i to się dzieje naprawdę, to się dzieje naprawdę, oni naprawdę tu są, oni tu są, zrobiłam to, zrobiłam, chcę krzyczeć. Wrzeszczeć. Na twojej twarzy mieszają się różne uczucia, w tym domieszka bólu. Pięknie. To miałam na myśli. Resztką umysłowych sił wybieram, jak chcę skończyć. Dobrze. Jeśli zaraz nie pozbędę się tego bolesnego napięcia, rozpadnę się na kawałki. Wylecę w powietrze. Ocierasz się o mojego kotka, bardzo jest mokry, czuję twój zapach, w ustach mam smak twojej śliny, znów znikam, tracę czucie siebie, nieznane siły porywają mnie w nieznanych mi kierunkach, nie ma mnie, tak bardzo bym chciała, żeby w jednej chwili strzelono do mnie z dwóch pistoletów, najpierw pan strzela do pana, potem, właściwie w tej samej chwili pan strzela do pani, pani zastrzelona podwójnie, zaorgazmowana na śmierć, chłopiec w chłopcu rozpłynięty, gdzie byłam i dlaczego wciąż jestem głodna?

Szybko, wiem, że mogę na ciebie liczyć. Wejdź teraz tutaj, czym chata bogata, wiem, że wy, chłopcy, wszyscy lubicie wchodzić tylnym wyjściem, a ty, żigolaku, kiedy będę przyjmowała gościa, liż w tym czasie kotkę, potrzeba jej dużo pieszczot, czułych pieszczot, to bardzo wymagające zwierzątko. Znów ziszcza się mój sen. Mam was we władaniu, módlcie się do Iriny i nie mylcie ruchów, trzymajcie tempo, nie zawracajcie z raz obranej drogi, powiadaam waaaaaaaaaaaaaaaam! Obłędny orgazm na granicy choroby psychicznej i dobrego smaku. Steward jest profesjonalistą naprawdę wartym swojej ceny. Znika, zanim zdążę wypowiedzieć zaklęcie: „ciasteczka z dżemem różanym”. Moje ciało leży na twoim, wracamy powoli do swoich ciał, podróżowaliśmy razem. Ale zanim jeszcze dotrzemy do portów naszych cielesnych powłok, już spłynie na nas zrozumienie, że mamy wielkie szczęście: udało nam się na siebie trafić. Właśnie odegraliśmy misterium, dzięki któremu wiemy, że jesteśmy dwiema częściami

czegoś, co składa się z miliardów kawałków. A to znasz: la vida es sueno? Czy słyszysz mój perlisty śmiech?

Polish psycho

(Z pozdrowieniami dla Breta Eastona Ellisa)

„Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie”, myślę sentencjonalnie na widok mężczyzny, z którym umówiłam się na spotkanie. Faceci tacy jak on nie kupują domów w centrum miasta – w historycznym centrum coraz droższego miasta, na które snobuje się przynajmniej połowa kraju. Klient ma na sobie jakieś niefirmowe ubrania i śmierdzi od niego tanią podróbką Fahrenheita. Po chwili dopiero dociera do mnie, że do grafitowego garnituru założył brązowe buty. Skandal, świat schodzi na psy. Nie zdążyłam zobaczyć, jakim przyjechał wozem, ale idę o zakład, że to polonez. Facet typu zawracanie dupy. Facet męczący jak kac, jak zejście po

spidzie, jak drugi dzień świąt Bożego Narodzenia. Tacy jak on źle kończą. – Od kiedy to takie ładne panie handlują nieruchomościami? – pyta jowialnie na mój widok. Nie zdziwiłabym się, gdyby drapał się przy tym po jajach. – Nie szukam wrażeń. – Staram się, żeby mój głos brzmiał jak głos kogoś zmęczonego, kogoś, kto nie ma ochoty na rozmowę, a co dopiero seks. – A czy ja szukam? – gra obrażonego. – Mówię tylko, że pani ładna... – dąsa się. Mam nadzieję, że to koniec naszej kulawej, niepotrzebnej rozmowy. Pokażę mu dom i rozjedziemy się, każdy w swoim kierunku. Jutro zapomnę, jak wyglądała jego twarz, pojutrze nie będę pamiętała, że w ogóle istniał. Ale on dalej truje, nieświadomy, jak bardzo sobie szkodzi. – Taka ładna pani jak pani... – Zaczerpnął tchu i ciągnie niezrażony: – Nie powinna pracować... Pani

taka jak pani powinna całymi dniami leżeć w pościeli... Gdyby pani była moją żoną, nie pozwoliłbym pani pracować... Tylko kochał! Pięść samoistnie zaciska mi się w kieszeni. „Jeszcze jedno słowo, kutasie, a będę musiała cię zamordować”, w myślach liczę do dziesięciu. Dziesięć. Ostatnia szansa. – Proszę pana – cedzę przez zęby lodowatym tonem. – Bardzo proszę zostawić mnie w spokoju. Nie życzę sobie takich uwag. Proszę, tu jest jadalnia. Okna wychodzą na południe. – Ale jak ja mogę spokojnie patrzeć, że marnuje się tu tak piękna kobieta? – mówi płaczliwie. Pewnie się zaraz oświadczy, jak wszyscy ci frajerzy. Nie czekam na ciąg dalszy. Ilekroć usłyszę słowa „piękna kobieta”, pięści same wędrują mi do nosa tego, kto je wypowiedział. Tak jest i tym razem. Fajansiarz pada nieprzytomny, robiąc przy tym wiele hałasu.

Zaskoczenie to duży atut w walce wręcz. Nie czekam, aż się obudzi. Szybko wyjmuję z torebki sznurek i taśmę klejącą. Na wszelki wypadek kładę też obok jego nóg swojego lugera. Związuję mu ręce i nogi, a niewyparzony ryj zaklejam taśmą. Nie chcę już więcej słuchać, jak gada, gada, gada. Czekam, aż się obudzi. Kiedy podnosi głowę, stoję nad nim, mierząc prosto w jego głowę. Chyba poszło mi oczko w rajstopach. Kiedy facet widzi pistolet, przestaje wierzgać i robić miny jak-się-tylko-wyswobodzę-to-dziwko-popamiętasz. Klasyka. Wszyscy zachowują się tak samo. – Prosiłam, prawda? – Podnoszę brwi w pytającym geście. Myślę sobie, że jeśli nie przestanę tak robić, niedługo nabawię się zmarszczek mimicznych i będę musiała wstrzyknąć sobie botoks. – Prosiłam, żebyś się zamknął, chuju, prawda? Grzecznie kiwa głową. Wszystko według schematu. Luger na wszystkich działa dyscyplinująco. Nuda.

Chujek wyje tak samo jak poprzednicy, kiedy minipilarką z Castoramy odcinam mu dłonie. – Trzeba było słuchać pani – nachylam się nad tą roztrzęsioną galaretą i zaglądam jej prosto w oczy. To mój ulubiony moment. W oczach ofiar zawsze czai się zwierzęce przerażenie, ale na tym etapie jeszcze mają nadzieję. Za chwilę w tym spojrzeniu nie będzie już życia. Najpierw pojawi się niedowierzanie, że to już, że właśnie w tej chwili dokonuje się żywota, chwilę później pragnienie, aby śmierć nadeszła jak najszybciej; wreszcie zobaczę obojętność. Ale to na chwilę przed śmiercią. Teraz mamy pierwszy etap. Strach i nadzieja. Jestem panią życia i śmierci. Alleluja. – No, maleńki, pokaż cioci język – zbliżam się jeszcze. Podciągam rękaw sweterka z angory, który kupiłam poprzedniego dnia w H&M. Pasuje jak ulał do mojej zielonej spódnicy z Solaru. Ma podobnie zimny i jednocześnie paradoksalnie namiętny kolor czerwie-

ni. To się chyba nazywa karmin. Wyrywam język jednym, ale bardzo zdecydowanym gestem. Powiedziałabym – zdesperowanym gestem. Długo się w tym szkoliłam w rzeźni i wiem, że to cholernie trudne. Zależy mi na tym, żeby zrobić to profesjonalnie. Żeby facet pomyślał, że ma do czynienia z profesjonalistką. Nigdy nie lubiłam partactwa. Język u nasady ma kolor mojego sweterka. Zawijam go w pachnące drukiem strony z dzisiejszej „Rzeczpospolitej” i chowam do torebki. Może nakarmię nim psa, a może zrobię coś innego? Jeszcze nie wiem co, ale kolor soku języka naprawdę mnie urzekł. Ciekawe, czy moja kosmetyczka znalazłaby taki lakier do paznokci? Kretyn krwawi jak zarzynana świnia. Zanim znów tu kogoś wpuszczę, będę musiała zamówić panią Lenę. Pani Lena pochodzi z Ukrainy, przebywa w Polsce nielegalnie i bardzo potrzebuje pieniędzy na leczenie syna czy córki. A może psa? Nie pamiętam. W każdym razie pani Lena nie zadaje

żadnych pytań. Posłusznie i – co najważniejsze – bardzo dokładnie zmywa ze ścian krew, wyskrobuje z dywanów drobiny trzewi i innych rzeczy, które ludzie mają w sobie. Bardzo sobie cenię panią Lenę. – Na drugi raz słuchaj, co się do ciebie mówi – szepcę mu do ucha, choć wątpię, żeby jeszcze coś słyszał. A jeśli nawet słyszy, na pewno nic już nie rozumie. Wyjątkowo szybko się wykrwawił. – Cienias! – kopię go jeszcze w twarz i zaczynam żałować, że wcześniej nie przyszło mi do głowy, żeby zabawę z nim zacząć od wyrywania wąsów. To chyba boli, poza tym nienawidzę wąsów u facetów. Kurwa, chujek brudzi mi krwawą, brunatną pianą wypływającą mu z kącika ust pantofelki z Salamandra. – Cienias, brudas i chujek! Nawet nie chuj! – dodaję z żalem. – Wolę takich, co mają wolę – mielę ostatnie zdanie kilka razy w ustach, wsłuchując się w jego brzmienie.

Zamykam drzwi i nie zważając na swoje brudne, lepkie od krwi ubranie, dzwonię po taksówkę. Na szczęście taksówkarz milczy. To pewnie jakiś Rusek, wszędzie pełno Ruskich, mówi się, że Chińczycy opanowują świat, a to Ruscy, Ruscy, Ruscy są wszędzie... Ten Ruski ma szczęście, że trzyma mordę na kłódkę. Jestem zmęczona i nie mam już siły nikogo mordować. Marzę o filiżance cappuccino z cynamonową pianką. Najpierw jednak muszę się pozbyć tych ciuchów. Jadę do Galerii Dominikańskiej, Ruski ma czekać na parkingu, szybko kupuję w KappAhlu miękki w dotyku niebieski golf z moheru z całkiem długim włosem (ciekawe, jak się będzie zachowywał w praniu?) i pasującą do tego indygową spódnicę z falbaną na dole. Do tego błękitne rajstopy Calzedonia, półkryjące, bez klina. Przebieram się w toalecie, buty wycieram tylko papierowym ręcznikiem, zmoczonym pod kranem. Jeszcze szybko poprawiam makijaż podkładem Icone Diora, do tego cienka warstwa matowej

szminki Givenchy w kolorze zimnej fuksji. Włosów nie muszę poprawiać. Ostatni rzut oka na zawartość moich porów. Czyste, czyściutkie. – Doskonale. Zwłaszcza ja – uśmiecham się do swojego oblicza. Przechwytuję pełne zdumienia spojrzenie babci klozetowej. W odwecie rzucam jej spojrzenie przepełnione wstrętem. Pomyśleć, że jest w moim wieku (więc nie powinnam, a nawet nie wolno mi nazywać jej babcią), a siedzi w jakimś kiblu i czeka, aż ktoś rzuci na obtłuczony talerzyk z porcelitu pięćdziesięciogroszówkę. Właściwie żebrze o monety wzrokiem jak wygłodniały kundel o ochłapy. Wyjmuję z portfela pięć złotych. Kładę na dłoni tak, żeby widziała, i robię taki ruch, jakbym chciała rzucić monetę. W ostatniej chwili się wycofuję, a z twarzy tego brudasa znika służalczy uśmiech. Ja za to uśmiecham się szeroko, kiedy wychodzę. Och, jak bardzo lubię tę zabawę. Brudne ciuchy oddaję do pralni. Tam chyba też pracują nielegalni Ruscy, bo nikt nigdy o nic nie za-

pytał. A może myślą, że mam obfite miesiączki? Wypijam cappuccino, obserwując gromadę rozwrzeszczanych i pijanych Anglików. Palą śmierdzące papierosy. Mam ochotę zapytać, czy nie wiedzą, że palenie jest śmiertelnie trujące, że przez nich moje różowe płuca pokrywają się brunatnym, rakotwórczym nalotem? Zastanawiam się, jakie dźwięki wydawałby skwierczący tłuszcz z brzucha tego grubego siedzącego obok mnie, kiedy podłączyłabym go do prądu? Ostatecznie daję sobie spokój. Zamawiam jeszcze jedną kawę, płacę i wychodzę. Idę na dworzec. Tam zawsze się znajdzie coś ciekawego. Tyle ludzkich mętów w jednym miejscu: szczyt ohydy w centrum miasta. Straż miejska powinna ich wszystkich powystrzelać, otruć jak szczury – czy ja wiem, może za pomocą jakiejś zatrutej darmowej grochówki? Grochówkę powinni rozdawać żołnierze, żołnierze w czasach pokoju wzbudzają zaufanie. Jeden z ludzkich szczurów z dworca zaczepia

mnie tuż przy wejściu. Śmierdzi od niego denaturatem. Czuję słodkawy, mdlący smród niemytego ciała, brudnych gnijących zębów i śmierci. – Pani kochana – w jego głosie brzmi autentyczne błaganie. Zatrzymuję się. – Jestem taki głodny... Niech mi pani kupi coś do jedzenia... Nie chcę żadnych pieniędzy... tylko bułkę... Uśmiecham się łaskawie i gestem ręki zapraszam go do pobliskiej knajpy, z której bucha piekielny smród starego oleju. Będę musiała umyć włosy. Czy Dior robi odżywkę do blond loków? – Na co ma pan ochotę? – pytam śmiecia uprzejmie, zastanawiając się, czy w ogóle umie czytać. Szybko wybiera hamburgera, jakby się bał, że zaraz zmienię zdanie albo zniknę. Nie odrywa ode mnie spojrzenia pełnego uwielbienia. – A czego się pan napije? – jeszcze zniżam głos, jeszcze bardziej jestem uprzejma. – Kawy, her-

baty, cappuccino? – Naprawdę, kupiłaby mi pani cappuccino? – Oczy prawie wyłażą mu z orbit. – Ca-ppu-cci-no? – Nie dowierza. Nigdy nikt mu pewnie nie proponował cappuccino, to nie napój dla śmierdzących szczurów z Głównego. – Pojebało cię, stary? – Nie mogę już znieść tej farsy i wybucham niepohamowanym śmiechem. – Niczego ci przecież nie kupię! – Zanoszę się, widząc głupawy wyraz jego twarzy i pełne zdumienia spojrzenie sprzedawcy żarcia. – Weź się, ćmoku, za jakąś pracę! Dlaczego ktokolwiek miałby ci cokolwiek kupować? Czy pan dostaje coś za darmo? – zwracam się napastliwym tonem do tępaka zza baru. Wygląda, jakby nie do końca wierzył w realność tego, co się dzieje. Wybałusza oczy, przez co wygląda na głupszego, niż jest. Pewnie się mnie boi, pewnie myśli, że jestem wariatką, bo kręci głową przecząco. – Nie, proszę pani. – Jest tak bardzo grzeczny, że przez chwilę czuję się jak właścicielka plantacji ba-

wełny stojąca z batem w dłoni przed rachitycznym niewolnikiem. Przeklęta wyobraźnia. – Wytłumacz więc, proszę, temu śmierdzielowi, że powinien się wstydzić tego, co robi. Co się stało z dobrymi manierami? Dokąd zmierza ludzkość? – Wzruszam ramionami i wychodzę. Jestem zmęczona, tak cholernie zmęczona, a przede mną przecież jeszcze seks, jeszcze nie miałam dziś orgazmu. Bez tego nie zasnę. To lepsze niż kokaina. Przeglądam telefon. Adam jest pierwszy na liście. Niech będzie i Adam, jego żona chyba rodzi trzecie dziecko, a może biorą ze schroniska trzeciego psa, a może kota? Kto to wie, kogo to obchodzi? Jak dobrze pomyśleć, Adam trochę łysieje i trochę śmierdzi mu z ust, ale niech będzie i Adam, on zawsze ma ochotę, zawsze ma czas, a mnie się dziś spieszy, mam dziś w planie położyć się wcześniej spać. Wypożyczyłam też dwa filmy, Teksańską masakrę piłą me-

chaniczną dwa, film wojenny Powrót do domu w plastikowym worku i jako bonus mały pornosik Wyruchana flądra, muszę je jeszcze obejrzeć. Czeka mnie dziś dużo pracy. Mam nadzieję, że w moim hotelowym pokoju mają DVD z Dolby Surround. Seks z Adamem jest beznadziejny. Adam jest jak królik. Swoje uporczywe góra – dół uprawia dokładnie i skrupulatnie, posuwa mnie jak maszyna do posuwania, wykonując średnio jedno pchnięcie na sekundę. Ale i tak, mimo niskiej jakości usług, moja cipa robi się wilgotna i w końcu za którymś tam pchnięciem mam orgazm. Fizjologia. Czekam chwilę, aż dojdzie. Nie dochodzi. Przyglądam się ścianom pokoju i obmyślam zmianę wystroju wnętrza mojego domu. Może powinnam przewiesić obraz Dwurnika? A ściany, czy nie powinnam przemalować ścian? Jaki kolor jest w tym sezonie najmodniejszy? Widziałam ostatnio w Praktikerze nowy kolor Duluxa, chyba Imbirowe Pole.

Co za debile wymyślają nazwy dla farb? – Co za debile wymyślają nazwy dla farb? – pytam Adama, który, sądząc po minie, właśnie się spuszcza. Nareszcie. Co za żałosny koleś. Co za głupi wyraz twarzy. Następnym razem zadzwonię po kogoś innego. Mam ich cały telefon. Cały telefon napalonych, sterczących kutasów. Adam nic nie mówi, Adam jest przyzwyczajony do moich dziwactw, tak przynajmniej mówi zbolałe spojrzenie Adama. – Zmieniam numer telefonu, przechodzę z Plusa do Orange, podam ci – mówi, przeszukując kieszenie spodni. – Spierdalaj, Adam. – Zapalam papierosa. Palę jednego camela dziennie: postkoitalnego. Postkoitalne nie szkodzą. – Śmiertelnie mnie nudzisz. – Dym napotyka przeszkodę w postaci sufitu i płynie miękko w stronę ścian. – Już cię tu nie ma. Już, już, już! – Macham

ręką i nawet nie patrzę w jego stronę, bo nie chce mi się już oglądać tego pozbawionego polotu, przyciężkiego półgłówka. Kiedy wychodzi, przeglądam leżące na stole gazety. Paris Hilton to, Paris Hilton tamto, reklama Monnari, na której wychudzona Claudia Schiffer wygląda, jakby można ją było zabić, zmuszając do zjedzenia ciastka z kremem, może za pomocą papieskiej kremówki z Wadowic? Och, jaka piękna zemsta za papieża Niemca, wybranego, kiedy jeszcze nie umarli ci, co pamiętają wojnę: zabicie symbolem papieża Polaka tego blond uosobienia gombrowiczowskiego wyobrażenia o rumianej chłopce tyrolskiej, aryjskiego symbolu rasy doskonałej... Mniam. Porzucam hermeneutyczne myśli i dalej analizuję prasę: Kasia Cichopek (kto to, kurwa, jest Kasia Cichopek?) depiluje nogi maszynką Gilette; wreszcie na ostatniej stronie ta szmata Angelina Jolie. Czego nie otworzę, tam Angelina Jolie, piękna i doskonała Angelina Jolie, szczerzy zęby, pewnie sztuczne, za to jakie doskonale białe.

Mam ją na pierwszym miejscu sławnych osób, które chcę zastrzelić. Na drugim miejscu jest Penélope Cruz, zasrana dziwka, która tak świetnie wychodzi na zdjęciach, że gdybym jej nie znała, pomyślałabym, że spreparował ją w Photoshopie jakiś napalony dwudziestolatek. Ponoć w kraju powstaje Partia Kobiet, myślę sobie, szukając w Angelinie Jolie choćby niewielkiej skazy. Partia Kobiet powinna zrobić sobie listę tych, które należy wyeliminować ze społeczeństwa, bo podnoszą estetyczną poprzeczkę, wyznaczając pierdolone, coraz trudniejsze do sprostania kanony urody. Zgiń, przepadnij, Angelino Jolie, wydała na ciebie wyrok Partia Kobiet! Choć jest późno, dzwonię ze swojej zmysłowej nokii w stylowe kwiaty do fryzjera. Jest gejem, jak większość fryzjerów. Przeciąga sylaby: wieczorem w cywilu jest bardziej przegięty niż w pracy. Wymuszam wizytę nazajutrz wcześnie rano. Może podświadomość ostrzega w porę przegiętego,

zmanierowanego fryzjerczyka, że za odmowę mógłby stracić, dajmy na to, oba jądra? Oglądam filmy, przez zaśnięciem onanizując się trzy razy swoim wielkim wibratorem z firmy Brutal Dildos. Nie śni mi się nic ciekawego. Właściwie nie śni mi się nic. U fryzjera jestem punktualnie. Mam na sobie sukienkę od Max Mary i pantofle od Venezii. Wszystko zielone. A, przed wyjściem zdecydowałam się jeszcze na pomarańczowy szal z hinduskiego sklepu. Nienawidzę Hindusów, ale raz mogę zrobić wyjątek. Ostatecznie nie muszę myśleć, ile ryżu z szafranem zjadł jeden z drugim przy maszynie, która tkała szal, i ile razy mył sobie tyłek tamtego dnia, kiedy szal opuścił fabrykę? – O, co robimy? – Pedał już głaszcze moje włosy, już profesjonalnie udaje, że dotykanie ich sprawia mu przyjemność. – Ja bym zafarbował, bo jakieś takie matowe są, i chyba wyprostował, bo w tych loczkach to chyba starzej wyglądamy, co? – ten zasrany eufe-

mizm my, my wyglądamy i te pomniejszające loczki, to żerowanie na kobiecym lęku przed starością. – Chuj ci w dupę i kamieni kupę. – Patrzę mu prosto w okoloną nażelowanymi strąkami twarz. – Przytnij moim włosom końcówki i zamknij ryj, bo jak nie, to otworzę ci mózg piłką do metalu Boscha i napcham tam włosów z podłogi! Nie interesują mnie twoje rady, ty mały lachociągu. – Wybucham śmiechem, bo sformułowanie mały lachociąg wydaje mi się bardzo dowcipne i doskonale pasujące do małego fryzjerczyka. Tnie posłusznie, w milczeniu. Obmyślam w spokoju sposób na wyzwolenie ludzkości od udręki patrzenia na Angelinę Jolie. Kobiety, kiedy patrzą na tę szmatę, czują się winne, a mężczyźni podniecają się nadaremno. Udręka, nie? Nie zostawiam lachociągowi napiwku. Nie zasłużył; właściwie powinnam go zabić, ale chuj z nim, niech sobie żyje, niech zaśmieca planetę swoimi śmieciami, swoimi gadkami, niech zatruwa środowisko

swoją żałosną osobą. Ciekawe, czy wie, że plastik rozkłada się czterysta lat? Znów czuję zmęczenie. Przydałaby się koka albo chociaż feta, bo skąd na tym zadupiu wziąć kokę? Nie mam zamiaru wciągać proszku do pieczenia Dra Oetkera, więc rezygnuję z poszukiwań koki. Muszę się zadowolić cappuccino, podwójnym cappuccino. Dzwoni nokia. Odbieram, znów ktoś chce oglądać mieszkanie. Odmawiam. Nie jestem w nastroju, poza tym sprzątaczka Lena chyba jeszcze nie skończyła roboty. Zresztą ja przecież wcale nie muszę pracować. Robię to, bo śmiertelnie się nudzę. Znów idę na zakupy. W Almie kupuję makaron penne Malmy, wędzonego łososia Almaru i mrożony szpinak Hortexu, czosnek (pewnie chiński, jebane żółtki, nawet rynek warzyw i owoców zalewa żółta zaraza!), osiemnastoprocentową śmietanę Zotta (z polskiego mleka, więc czuję się usprawiedliwiona).

Będzie na obiad. Pod galerią wsiadam w sto czterdzieści cztery. A moje imię czterdzieści i cztery, gadam pod nosem, kiedy kasuję bilet. Udaje mi się zająć ostatnie wolne miejsce. Po chwili staje nade mną ciężarna z wielkim brzuchem i patrzy na mnie wymownie. Że niby taka jestem płaściutka w okolicy brzucha i powinnam jej ustąpić z tego powodu miejsca. Niech spierdala! Ja jej tego dzieciaka nie zrobiłam. Niech jej ustąpią inni. Ja jestem cholernie zmęczona, nie zdążyłam wypić swojego cappuccino przez te zasrane zakupy. Napiję się w domu. Wysiadam na Krzykach. Nazwa mojej dzielnicy od zawsze mnie zachwyca. Krzyki. Szepty i Krzyki, Ołtaszyn powinien się nazywać Szepty, Bergman byłby zadowolony. Czy Bergman jeszcze żyje? – Mamusia wróciła! – Córeczka rzuca mi się na szyję. – Jak było w delegacji? – Wspaniale, kochanie. – Wdycham zapach jej włosów. Najpiękniejszy zapach świata. – Mamusia się

za tobą bardzo stęskniła... – Całuję maleńkie rączki, maluśki nosek, przepełnia mnie macierzyńska miłość. – Pomożesz mamusi ugotować obiadek, zanim tatuś wróci z pracy? Zrobimy rybkę i makaronik, jak tatuś lubi, dobrze? – Dobrze, mamusiu. Idziemy do kuchni.

Greta dwa

Raz jeden ze stałych klientów polecił jej innego klienta. Gwarantował, że tamten jest w porządku, że to wieloletni przyjaciel. Greta mu zaufała, zadzwoniła pod angielski numer. Mężczyzna poprosił, żeby zabrała ze sobą wszystkie zabawki, jakie ma. Sądząc z głosu, mógł mieć jakieś sześćdziesiąt lat. Nie sprawiał wrażenia skrępowanego. Przyjechał po nią aż do granicy. Walizka Grety, pełna seksualnych gadżetów, była bardzo ciężka. Ostatnia stacja, przy której zatrzymał się jej pociąg, zdawała się absurdalnie tkwić w samym środku niczego. Dął silny, zimny wiatr, Grecie zdawało się, że wieje z każdej strony. Bez luksusowych hoteli, podgrzewanych podłóg i doskonale równych chodników poczuła się osamotniona, wyjęta z dobrze znanego i bezpiecznego entourage’u.

Kiedy niemalowane od lat drzwi dworcowej poczekalni otworzyły się i stanął w nich pan Frik (tak nazywała go w myślach od pierwszego wejrzenia), uśmiechnęła się szeroko. Z całą pewnością ten osobnik należał do tego samego świata, co ona. – Marcel mówił, że jesteś najlepsza na świecie – powiedział na powitanie i uściskał jak starą znajomą. – Dzięki, że przyjechałaś. – Cmok w policzek. Uśmiechnął się szeroko na widok walizki. Pojechali do hotelu. Greta uważnie go obserwowała. Był nadzwyczajny. Wcześniej nie myliła się co do wieku, miał mniej więcej sześćdziesiąt lat i zniszczoną twarz starego pokerzysty. Tamtego dnia nosił białe spodnie, białe kowbojskie buty, biały kowbojski kapelusz i żółty golf z miękkiej, włochatej wełny. Nawet na chwilę nie wyciągał z gęby cygara. Miał niski głos i dużo się śmiał. Malownicza, pełna rozmachu postać, którą wystarczy spotkać raz, żeby zapadła w pamięć do końca życia.

Opowiadał o sobie. Był dentystą, miał żonę, którą kochał, dorosłego syna, który robił karierę na innym kontynencie. Jego pewnie też kochał, ale nic na ten temat nie mówił. Każdego dnia coraz wyraźniej słyszał tykanie zegara. Starość zaczynała wpełzać mu na kark. Jeśli chciał posmakować wszystkiego, musiał się spieszyć. – Słyszałem od Marcela, że jesteś... – zawahał się – ...bardzo otwarta. Powiedziałbym: kompaktowa. Greta umierała z ciekawości, co też rodzi się w głowie Frika. O czym marzył przez całe życie? Czego pragnął? Do czego posunie się (w sensie posuwania siebie samego), używając jej ciała? W hotelu zjedli obiad i Frik zaproponował, żeby Greta się zdrzemnęła, co przyjęła z wdzięcznością. Wieczorem przyszedł do jej pokoju (tym razem bez kapelusza, za to w koszulce z napisem I’m the king of the deal i spodniach z guzikiem w kształcie serca). – Jesteś bardzo piękna, ale pewnie dobrze

o tym wiesz, madame? – Pocałował ją kurtuazyjnie w wnętrze dłoni. – Co masz w walizce? Przyglądał się jej ekwipunkowi w skupieniu, ze zmarszczonym czołem. Wybierał różnej wielkości penisy na pasie i starannie układał je na łóżku – od najmniejszego do największego. Uśmiechał się do Grety szeroko, łobuzersko, jakby czekał, aż pochwali go za wybór. Potem podszedł do odtwarzacza i włączył film. Gretę zaprosił do łóżka, rozebrał ją, położył na wznak i szeroko rozchylił jej nogi. Lizał ją i jednocześnie oglądał film. Film – klasyka: dwóch facetów, jedna kobieta. Znów ten sam schemat – pani służy panom, choć można by się w tej konstelacji spodziewać, że to ona będzie królową. Ale nie, nigdy tak nie było. Zawsze to kobiety służyły mężczyznom. We wszystkich prawie filmach, które widziała Greta, to mężczyźni byli obsługiwani po królewsku. Kobieta była tylko drogą do celu, nigdy celem. Bez względu na liczbę osób,

które brały udział w seksie, to one ssały, ciągnęły, wpuszczały w siebie, oferowały swoje głębokie gardła, ciasne odbyty i mokre cipki. Cała pornografia była dla mężczyzn i mężczyznom służyła. Nikt nie kręcił i nie produkował filmów, w których to kobieta byłaby najważniejsza. Faceci w filmach często nie mieli nawet twarzy, zupełnie jakby składali się tylko ze swoich fiutów. Zresztą – może i była to prawda o świecie? Może męska część populacji rzeczywiście składała się tylko z pozbawionych facjaty penisów, które zmuszone były obrabiać różne zniewolone kobiety? Dlaczego świat uznawał, że kobiety nie mają seksualnych potrzeb, a ich jedynym marzeniem jest, żeby jakiś pozbawiony twarzy kretyn ciągnął je za włosy, a potem spuszczał im się na twarz? Czy to je miało podniecać? A może raczej były to filmy instruktażowe dla kolejnych pokoleń służących? Czasem przed zaśnięciem Greta wyobrażała sobie pornografię dla kobiet. Robiła się wtedy mokra,

a później śniła lepko i soczyście. Teraz Greta oglądała film: pani posuwała pana gumowym penisem, drugi aktor patrzył na to, masturbując się jak szalony. Frika musiało to bardzo podniecać. Poprosił o eksplorację. Dokładnie tak powiedział: eksplorację. Po pięciu minutach eksplorowania prosił Gretę z kurtuazją, żeby zwiększyła fi. Jego tyłek był ciasny i nierozciągnięty, a mimo to dawał się posuwać i ciągle chciał więcej, głębiej i szerzej. Musiało boleć jak cholera; szło opornie, mimo użycia lubrykantów. Greta czuła się jak wykonująca plan pracownica fabryki. Chwila, i więcej. I więcej. I grubiej. Nuda, panie dzieju. – Na dziś wystarczy – Frik w połowie akcji zażądał, żeby przestała. – Muszę przemyśleć resztę. Poszukam jeszcze innego filmu, umówimy się na jutro, na dziesiątą? Teraz, jak chcesz, możemy iść się czegoś napić, coś zjeść. To naprawdę dobry hotel, powinno ci się spodobać. Mają tu też inne atrakcje, basen, siłownię, jacuzzi... – wymieniał zalety hotelu, jakby

był jego właścicielem. Ubierał się przy tym powoli, starannie wygładzając poszczególne części garderoby. – Masz ochotę na cygaro? Nie? Masz ponad dwadzieścia lat i jeszcze nie nauczyłaś się palić? Pytasz o mój orgazm? Drogie dziecko, orgazm jest sprawą drugorzędną. Tu wcale nie chodzi o orgazm. Wieczór spędzili jak para stęsknionych za sobą przyjaciół, popijając drinki w hotelowym barze. Dentysta był świetnym rozmówcą i z wielką swadą opowiadał różne zabawne historie. Nawet jego praca, o której mówił, że jest zwykłym grzebaniem ludziom w śmierdzących gębach, dostarczała mu wielu tematów do opowieści. W pewnym sensie byli bardzo do siebie podobni: to, co robili w życiu zawodowym, robili z wielką pasją i miłością. Innymi słowy, byli odpowiednimi ludźmi na odpowiednich miejscach. Po kilku szklaneczkach whisky (tylko lód) Frik zaczął się zwierzać. Mężczyźni często zwierzali się Grecie, co akurat bardzo lubiła. Lubiła to od początku, nawet wtedy, kiedy jeszcze pracowała u swojej czułej

burdelmamy. Jeśli facet, zamiast ściągnąć spodnie i pieprzyć dziewczynę, której zapłacił z góry za godzinę, wolał z nią rozmawiać, koleżanki Grety się oburzały. Uznawały takie zachowanie za afront: jeśli facet, zamiast umierać z pożądania na ich widok, zaczyna gadać o problemach z żoną czy dziećmi, może to oznaczać tylko jedno – dziewczyna go nie podnieca. Greta miała inne odczucia – jeśli facet, zamiast rżnąć ją jak zwierzak, woli z nią rozmawiać, to znaczy, że widzi w niej człowieka, a nie tylko cipkę, do której można się spuścić. Frik też najwyraźniej widział w niej człowieka. Punkty dla Frika! Miał przeczucie, że jego życie powoli zaczyna dobiegać końca. Każdego dnia robił rachunek sumienia, życiowy remanent, szczegółowy bilans zysków i strat. Po jednej stronie – ile miał, ile stracił, ile zyskał. Po drugiej – czego zawsze pragnął, co jeszcze trzeba, co jeszcze można? – Wszedłem na Kilimandżaro. Posadziłem dąb, choć nie wiem, za przeproszeniem, droga madame, po

kiego chuja mi to wszystko było? Wszedłem na tę górę, zziajałem się jak koń, zmęczyłem śmiertelnie i co? Ładny widok, i owszem, ale... nic się we mnie nie zmieniło. Drzewo jak drzewo, rośnie. I co z tego? Ciągle czuję ten sam głód, który dręczy mnie każdego ranka. Ciągle ten sam niedosyt, ta sama dziura w środku... Dlatego chciałem się z tobą spotkać. Może tu coś odkryję? Greta miała pewne przypuszczenia, ale nic nie powiedziała. Wolała poczekać, aż Frik sam dojdzie do swoich wniosków. Następnego dnia był bardzo punktualny. Być może wszyscy dentyści są punktualni. Znów wyglądał olśniewająco: tym razem jego sweter był w kolorze soczystej zieleni, do której pasowała zielona kratka spodni. Buty miał czerwone. Musiał przykładać ogromną wagę do stroju. Kolejny element pasujący do układanki, myślała Greta, patrząc, jak Frik dokładnie składa zdejmowane z siebie ubrania. Znów ten sam schemat: sztuczne penisy na pa-

sie i film. Film był piękny. Grali w nim piękni ludzie: dwóch rosłych, pięknie wyrzeźbionych herosów zmagało się ze sobą na wielkim łóżku. Czarny najwyraźniej dominował. Najpierw pchnął na kanapę Rudego tak, żeby tyłek tamtego był wypięty. Lizał go, a potem podrzucił do góry, jak gdyby tamten (przecież olbrzym) nic nie ważył; głowa Rudego znalazła się dokładnie na wysokości fiuta Czarnego. Mieli do siebie łatwy dostęp. Lizali i ssali się nawzajem zawzięcie, jakby grali w koszykówkę na poziomie mistrzostw świata. Jakby gdzieś biegli, ścigali się, rywalizowali, który lepiej, szybciej, z większą finezją? Każdy z nich wsłuchiwał się w swój tylko rytm, jakby ten drugi był manekinem, na którym można poćwiczyć ruchy bioder albo zbadać głębokość własnego gardła. Filmy z gejami zawsze bardzo działały na wyobraźnię Grety, choć ilekroć je oglądała, towarzyszył jej nie do końca uświadomiony żal – taka ogromna seksualna energia idzie na marne! Tyle kobiet można

by uszczęśliwić tymi ślicznymi, zawsze chętnymi chłopcami, tymi pięknymi mężczyznami, zawartością ich nieustannie gotujących się jąder, ich wielkimi, lśniącymi fiutami. Zastanawiało ją też, czy może ów męski, techniczny, pozbawiony pieszczot i czułości seks był prawdą o męskiej seksualności? Może mężczyznom rzeczywiście wystarczało tylko to wsadzanie i wyjmowanie, bez zbędnych ceregieli, gry wstępnej i całego love me tender, love me sweet? Pieprzenie, posuwanie, rżnięcie i pierdolenie, techniczne, dogłębne raz, dwa, raz, dwa, gra zespołowa we dwóch na jednym boisku w tej samej drużynie? A jeśli to prawda, co mówią niektórzy naukowcy? Jeśli rzeczywiście wszyscy ludzie są biseksualni? Jeśli układ kobieta – mężczyzna jest potrzebny tylko do zapłodnienia, do podtrzymania ciągłości gatunku? Greta nie miała zbyt wielu doświadczeń z kobietami, ale jedno pamiętała szczególnie. Niemal w każdy weekend brała udział w zbiorowym seksie. Miała przyjaciół, z którymi, kiedy nie pracowała, umawiała

się na seks. Nie wiedzieli, czym zajmuje się zawodowo. To nie miało zresztą znaczenia. Wszyscy wiedzieli o sobie tylko tyle, że każdy uwielbia dawać i dostawać rozkosz. Mieli do siebie bezgraniczne zaufanie. Eksperymentowali, eksplorowali, poznawali się, kochali. Zawsze ona i dwóch mężczyzn. Kiedyś któryś z nich przyprowadził przyjaciółkę. Śliczną, drobną, rudą diablicę. Bardzo sobie z Gretą przypadły do gustu. Gdy chłopcy padli już bez sił, wyssani do cna, one wreszcie miały czas nasycić się sobą. Kochały się do rana, bez przerwy. Gretę podniecał fakt, że może dać swojej nowej przyjaciółce to, co do tej pory dawali jej mężczyźni. Czuła, że jest od nich lepsza. Dobrze wiedziała, którędy wiedzie droga na szczyt. Znała wszystkie drogi na szczyt – te długie i kręte, te proste i szerokie. Kiedy pieściła palcem diablicę, czuła się tak, jakby pieściła samą siebie. Miała serie porażających orgazmów i ciągle było jej mało. Kiedy po tamtej wyczerpującej sesji wróciła do

domu, czuła się podniecona jak jeszcze nigdy dotąd. Próbowała się pozbyć rozsadzającego napięcia największym sztucznym penisem, jakiego miała. Ale nawet gdyby miała wibrator na napęd termojądrowy, nie udałoby się jej zaspokoić głodu, który obudziła w niej miłość z kobietą: miłość pełna czułości, chęci dawania, umiejętność wsłuchiwania się w ciało tej drugiej, niespieszność i niezachwiane przekonanie, że każda, absolutnie każda część ciała zasługuje na czułość i uwagę. Kochając się z tamtą kobietą, Greta nabrała przekonania, że można osiągnąć orgazm poprzez pieszczenie samych tylko piersi albo nawet niewielkiego kawałka skóry na łopatce na plecach. Po tamtym doświadczeniu Greta doszła do wniosku, że miłość między kobietą i mężczyzną jest skazana na niepowodzenie, na porażkę. Obie płcie miały zupełnie odmienne potrzeby. Jedyne miejsce, gdzie mogły się spotkać i odbyć miłosne misterium, to połowa drogi. Półśrodek. Złoty półśrodek. W sumie nędza.

Dziś penis Frika był znacznie twardszy niż wczoraj i Greta chętnie zajęłaby się jego obróbką, ale on nie chciał. Znów poprosił, żeby uzbroiła się w sprzęt z wczoraj, żeby zakuła swoją kobiecość w dyby sztucznych fiutów i żeby go posuwała: mocno, zdecydowanie. – Tak samo jak na filmie, dobrze? – Uśmiechnął się szeroko. – Albo jeszcze mocniej, dobrze? W swojej wyobraźni Greta zmieniła się w Czarnego, Frika zaczarowując w Rudego. Och, jak żałowała, że nie ma dość siły, żeby go podrzucać do góry, żeby nim poniewierać jak szmacianą lalką, żeby robić z nim, czego tylko dusza zapragnie! To, co miała przypięte do bioder, było jedynie protezą, martwym erzacem, miłosną kukłą, odgrywającą, zdaje się, coraz ważniejszą rolę w tym spektaklu. Czuła narastającą przyjemność, zagłębiając się między pośladki Frika. Nie była to przyjemność seksualna; chodziło o ten rodzaj zadowolenia, którą czuje nauczycielka, doprowadzając ucznia do miejsca, gdzie spływa na niego eure-

ka. Musiała, musiała doprowadzić Frika do oczywistego wniosku o jego własnej seksualności! – Daj mi, daj mi go! – wyszeptał, odwracając się nagle. Fiut wyskoczył, uderzając Gretę w brzuch. Ssał go łapczywie, masturbując się jednocześnie. Zaciskał powieki. Jęczał, jęczał coraz głośniej, co oznaczało, że jego potencjometr jest podkręcony do końca. Greta szybko chwyciła duży wibrator i wpakowała go w tyłek Frika. Bonus od mistrzyni świata w seksie! Na ekranie Czarny posuwał Rudego z prędkością światła; obaj krzyczeli. Rudy zaciskał powieki tak samo mocno jak Frik. W sumie tworzyli niezły czworokącik. Nie miało znaczenia, że tamci dwaj byli wirtualni. Wirtualni wirtuozi, wszyscy w hotelowym pokoju na granicy – na granicy krajów gdzieś w zjednoczonej Europie, na granicy wytrzymałości. Frik krzyczał. Wyglądał, jakby miał właśnie orgazm tysiąclecia. Długo potem leżał, nie otwierając oczu: Greta

nawet zapytała, czy wszystko w porządku, tak niezdrowy kolor miała jego skóra. Odpłynęła z niej cała krew, wędrując po wszystkich, wyczerpanych teraz śmiertelnie organach wewnętrznych. Taki ubytek energii! Greta patrzyła na niego i myślała, że przez ten czas, który spędzili razem, Frik ani razu nie dotknął jej piersi, raz lizał jej cipkę; ani razu jej nie pocałował, nie dotknął. Jedyne, czego chciał, to żeby go posuwała w tyłek. Potem ssał sztucznego fiuta i to doprowadziło go na sam szczyt. Mogła się założyć, że szczyt ten był położony znacznie wyżej niż Kilimandżaro. Tylko czy Frik wyciągnął z tego jakiś wniosek? – Zastanawiałeś się kiedyś, czy jesteś może homoseksualny? – zapytała ostrożnie, kiedy doszedł do siebie na tyle, by móc zapalić cygaro. – Robiłeś to kiedyś z facetem? I tak już pobladły Frik zbladł jeszcze bardziej i prawie zakrztusił się dymem. – Co ty mówisz, dziewczyno?! – był śmiertel-

nie oburzony. – Ja, proszę ciebie, miałbym być pedałem? Pe-da-łem?! Co ty sobie w ogóle wyobrażasz? Uśmiechnęła się tylko i przeprosiła za zbyt daleko idące wnioski. Pan wybaczy, oczywiście, pe-dalstwo, a fe, jak tak w ogóle można? Na ekranie Czarny postkoitalnie wgryzał się w usta Rudego; leżeli ciasno ze sobą spleceni, wyczerpani do cna, do ostatniej kropli nasienia. – I to się właśnie nazywa wyparcie – tłumaczyła mi Greta, gdy Piękny Pianista zrobił sobie przerwę na kieliszek wódki. Wlewał ją w siebie jak wodę, bez najdrobniejszego nawet grymasu na zniszczonej twarzy. – Frik zapłacił mi wtedy dużo, bardzo dużo, o wiele więcej, niż się spodziewałam. Myślę, że chciał dać mi w ten sposób do zrozumienia, żebym nie mówiła jego przyjacielowi o tym, co robiliśmy. Skoro mnie przyszło do głowy, że jest homoseksualny, to dlaczego nie miałby tak pomyśleć jego przyjaciel? Wyobrażasz sobie? Myślę, że nawet gdyby sypiał ze swoim pomocnikiem z gabinetu (pokazywał mi jego

zdjęcia, taki mały, jędrny Niemiaszek), to i tak nie dopuściłby do siebie myśli, że podniecają go mężczyźni. Wiele bym dała, żeby móc poszperać w jego głowie, w jego życiorysie. Ja też, Greto.

Ja chciało jeść

Jeszcze kilka dni wcześniej nie wiedziała, że tak to się skończy. Tak pięknie. Siedziała w poczekalni i patrzyła w ścianę. Nie myślała. Trudno myśleć o czymś w takiej chwili. Serce waliło jak oszalałe. Zaraz się dowie. Tak czy nie. Chora czy zdrowa. Życie albo śmierć. Ręce do góry. Nigdy nie myślała, że seks może się skończyć w przychodni. Że za chwilę przyjemności – po której zresztą głód zaraz wracał, czasem ze zdwojoną siłą – będzie musiała płacić strachem aż na granicy lekkich mdłości. No ale. Robiła to setki razy. Z różnymi facetami. Czy któryś wepchnął w nią wirusa, którego usiłowały zwalczyć najtęższe umysły na świecie? Który?

W laboratoriach całego globu trwał ciągle farmaceutyczny wyścig – kto pierwszy zawładnie ogromnym rynkiem leków leczących z AIDS, szczepionek na HIV? I wirusowi nikt nie podołał, choć w grę pewnie wchodziły miliardy dolarów i innej waluty. Być może teraz ten wirus, odporny na pokusy całego świata, był w niej. Karał za rozwiązłość, niewierność, a w pewnym sensie także za nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu. (I paleniu). Przecież ten seks to prawie zawsze po jakimś spożywaniu. Wyobrażała sobie wirusa. Był jak mały ksiądz, który karze za grzechy. Ile to razy księża mówili z ambon, że nie wolno uprawiać seksu przed ślubem? Trzeba było ich słuchać, wiara ojców jest jednak wiarą mądrą, roztropną i chroni przed złym. Tak sobie powtarzała, patrząc na ścianę przychodni, na której ktoś ręcznie na kartonie napisał: „Zabraniam plakatować ściany!”. Jakie to było autorytarne tak zabraniać,

stawiać wykrzykniki, pisać grubą kreską czarno na białym, nie przejmując się, że pismo niechlujne, litery chwiejne i nieprzekonujące. Księża też tak robili, świat miał według nich tylko dwa kolory, pozytyw i negatyw, koniec kropka, choć ręka czasem drży. Nie stawiaj człowieku pytań, padnij na kolana. A może było warto ich słuchać? Ale słuchała swojego ciała. A ciało się wolno puszczało. To wyznała sobie szczerze na twardym krześle w przychodni. Być może za późno na kłamstwa. Dlaczego tak? Może to przez tę potrzebę bycia szczęśliwym, zadowolonym ssakiem? Ssaki nie myślą, ssaki parzą się, kiedy tylko przychodzi im na to ochota. Potem, już po akcie, samice pełne nasienia samców wylegują się w słońcu, nie myśląc o grzechu, ślubie i przedmałżeńskiej czystości. Tak, to pewnie przez czysty atawizm. Kierowała nią nieskażona kulturą biologia. Przecież to nikt inny jak tylko geny kazały jej polo-

wać na mężczyzn i chłopców, uwodzić ich, wabić, kusić i wsysać do środka ich nasienie. Szukała wciąż tego jednego jedynego, któremu mogłaby dać się zapłodnić. Najlepszego, najsilniejszego, najbardziej odpowiedzialnego. Cały świat tak robił, nawet głupie i nieskomplikowane pierwotniaki. W pewnym sensie była przecież pierwotniakiem czy też innym prostym stworzeniem, które gziło się ciągle z innymi stworzeniami tego samego gatunku. Nigdy nie uważała na biologii. Dawcy genów, które miewała w sobie, byli niby jednego gatunku, ale znacznie się od siebie różnili. Właściwie różnili się od siebie tak bardzo, że chwilami wątpiła, czy rzeczywiście należeli do tego samego gatunku. York to niby pies tak samo jak dog, ale trudno w to uwierzyć. Wśród jej facetów były yorki i dogi. A także pudle, buldogi, bulteriery, sznaucery, jamniki; z ciekawostek – szakal, pekińczyk, akita inu, dziki pies dingo. Nawet wilk. Oraz, oczywiście, wiele, wiele uroczych kundli.

Byli w różnym wieku, w różnym kształcie, o różnych zapachach i kolorach. Także w wielu konstelacjach. Ale to może nie czas na wspominanie tych dziwnych zdarzeń? Zaraz się dowie. Zaraz. Przyjdzie jakiś przedstawiciel służby zdrowia i rutynowo wykona swoją pracę. Poda kartkę z wyrokiem: pozytywny, negatywny. Dobry, niedobry. Winny, niewinny. Wierny, niewierny. Czarne, białe. Znów to sumienie stuningowane przez nauki księży. Co z tego, że miała wieczną ruję i chciwe życia geny, kiedy Bóg patrzył? I widział ją, jak się puszcza, gzi, uprawia seks, kopuluje, spółkuje, odbywa stosunki seksualne w celach nieprokreacyjnych, dla przyjemności. Jak jakiś lemur, jak uchatka bezwstydna, jak suka. To oczywiste, że za takie zwierzęce rozpasanie Bóg mógł – a kto wie, czy nie powinien – ukarać ją wirusem – małym księdzem. Z tego, czego uczono ją na religii, był do tego zdolny.

Najpewniej już to zrobił. Jak dobrze pomyśleć, mały wirus mógł być równie dobrze katechetką, matką karzącą za zabawę w lekarza, podręcznikami do wychowania do życia w rodzinie, bo przecież wiadomo, że seks tylko w rodzinie. Oni wszyscy pouczali, że wierność, wierność, raz jeszcze wierność. Wierność do zrzygania. Albo abstynencja. Najlepszy środek antykoncepcyjny? Kartka papieru. Trzeba ją tylko mocno ścisnąć udami. A co, jeśli trzeba będzie zaraz umrzeć? Jaka straszna pokuta za orgazmy! Czas na rachunek sumienia. Który, który mógłby ją zarazić? Może ten dziwak, którego poznała przez portal randkowy? Na swoim profilu miała tylko kilka pytań: Jack Wolfskin czy Jack Daniels? Święty James Bond czy święty Jerzy Popiełuszko?

Przygoda czy rutyna? Hammam czy Hamas? Metafizyka duszy czy perystaltyka jelit? Bezcielesna dusza czy bezduszne ciało? Ekstaza czy homeostaza? Tamten elegancik odpowiedział najbardziej dowcipnie. Skrycie liczyła, że właśnie spotkała miłość życia. Umówili się na kawę w pachnącej cynamonem kawiarni. Ponad rutynową gadką szmatką patrzyli sobie w oczy i znajdowali odpowiedź: będzie cudownie. Patrzyli i wiedzieli, że będą się parzyli. Patrzyli i parzyli. Po wypiciu kawy on zabrał ją lśniącym wozem do swojej wyglansowanej na wysoki połysk chaty.

Nawet mydło w łazience pasowało kolorem do reszty, do kafli, do tego całego przepychu, do designu na światowym poziomie. Rzucił ją na łóżko. Zerwał ubranie. Zdjął z siebie dobre maniery. Rżnął ją jak gumową lalkę, beznamiętnie, systematycznie. Mocno, boleśnie. Teraz zrób to, teraz tamto. Teraz wypnij się tak, a teraz tak. Boli, mówiła, a on udawał, że nie słyszy. Po chwili jego twarz przybrała wyraz, którego się przestraszyła. Kiedy zadzwonił telefon, mistrz designu po prostu wyszedł z niej do drugiego pokoju. Bez słowa. Chwyciła w garść leżące na podłodze majtki i wybiegła z pachnącego lawendą domu. Umierała ze strachu, że będzie ją gonił, a potem zerżnie, zajedzie na śmierć. Kiedy zauważy, że kochanka zmarła, poćwiartuje i zamrozi. Było w nim coś, co przerażało, a co zauważyła dopiero wtedy, kiedy pieprzył ją w zapamiętaniu, a może w zapomnieniu. Porównałaby go do bulteriera. Źle prowadzonego, dzikiego. Takiego, co już kiedyś zakosztował lu-

dziny i teraz żadne inne mięso nie zaspokoi jego straszliwego głodu. A tamten harcerzyk, którego poznała, kiedy pojechała wspinać się na skałki? Och, aj i waj, jaki był piękny. Jaki giętki i sprężysty, jaki elokwentny, wykształcony, jaki doskonały, doskonały! Sześć fakultetów, wspaniałe osiągnięcia w sporcie, pracy, w polu i zagrodzie, w wojskowości nawet, zimą i latem, emanacja Ducha Świętego, naprawdę, skrzyżowanego ze Spidermanem i Bondem. Wystarczyło jedno spojrzenie: pstryk! – i już wiedzieli, że są w swoim typie. Gra rozpoczęta, start! Wspinali się potem cały dzień razem. On prężył muskuły i opiekował się nią, choć wcale nie potrzebowała pomocy. Potem klasyka gatunku: ognisko, ogniska już dogasa blask, pójdź w me ramiona, o piękna pani. Najpierw w ramiona, a potem nadziej się na mnie, spójrz, jak wspaniale jestem doszpejowany! Było cudownie, rozkosznie, długo i namiętnie, aż tu nagle zadzwoniła żona Bonducha Świętego i stosunek

był przerywany. Żonaty był. Ukrywał to. Żenada. Ten był chartem. Pięknym, rasowym chartem afgańskim o pięknym ciele i fałszywym pysku. Dalej. Który, no, który? Myśli o nich i oczami wyobraźni widzi rozszczekaną zgraję. O, mały piesek rozszczekał się histerycznie, jest blisko, kąsa ją za nogawkę. To on, chłoptaś jeszcze z czasów liceum, kiedy właśnie zrobili to pierwszy raz w życiu. Oboje. Pojechali pod namiot, wypili dwie butelki wina na plaży, noc była gwiaździsta i zimna. Wsuwał się w nią głębiej i głębiej, powoli, aż w końcu znieruchomiał. Jestem już w tobie, szepnął jej do ucha, jestem już do końca. Zdawał się zdumiony faktem, że to już, to wszystko. Czy naprawdę o to właśnie chodzi? (Dlatego pierwsze razy są takie właśnie przykre: niosą ze sobą rozczarowanie. Wymarzone, wymodlone, wyczekane, setki razy przeżywane w my-

ślach, okazują się niczym nadzwyczajnym. Ot, ona: coś tam wsadzone i bardzo boli, on: ciepło, ciasno). Tamtemu złotookiemu blondynkowi widocznie się jednak spodobało. Tej nocy kochali się jeszcze trzy razy. Za każdym razem tak samo – on kąsał ją po szyi i pieprzył szybkimi ruchami bioder, jak królik. Dlatego teraz kojarzył jej się z kąsającym, ujadającym kundlem. Był kundlem, kundelkiem, który dopiero co wchodził do świata dorosłych psów. Jeśli się jednak dobrze zastanowić, wszystko to działo się w czasach, kiedy jeszcze AIDS nie było tak popularne jak dziś. Nie, na pewno nie on. W tamtych czasach jeszcze nie było HIV, na HIV chorowały wtedy tylko małpy w odległej afrykańskiej dżungli, tak przynajmniej mówiono. A może, jak chcieli inni, wirus dopiero konstruowano w tajnych laboratoriach USA? Szakala wspominała dobrze. Był dziki, robił to z oddaniem, uważnie wsłuchując się w jej ciało. Miał widać podzielną uwagę, bo i sam podążał za swoimi

pragnieniami powolnymi ruchami bioder. Leżąc pod nim, miała silne poczucie bycia samicą, zwierzęciem. Docierała do swoich granic i przekraczała je. Instynkt brał górę, prowadził do orgazmów zapierających dech w piersiach. Tak, seks z szakalem był przeżyciem mistycznym. Poznali się banalnie, jak w serialu. Ona szukała czegoś w swojej wielkiej torbie; w końcu pękło w niej ucho i wszystko, co było w środku, wysypało się na chodnik. Kiedy zbierała rozrzucone przedmioty, ktoś ukucnął obok i pomógł je wrzucać z powrotem do środka. Bez słowa. Kątem oka zauważyła, że to mężczyzna. Przystojny, koło czterdziestki. Kiedy trafił na szminkę, otworzył ją bezceremonialnie, odkręcił i uważnie przyjrzał się kolorowi. – Pasuje ci – zawyrokował. Uśmiechnęła się. – Dzięki – tylko tyle była w stanie wydukać. Mężczyzna tak jej się podobał, że nie mogła powiedzieć nic więcej.

Wstali oboje i przyjrzeli się sobie uważnie. Pstryk! Już wiedzieli. Chciała mu zdjąć koszulkę z Humphreyem Bogartem i wielkim napisem Brown eyes. – Masz przecież zielone, powiedziała. – Nie szkodzi, odparł. Zaprosiła go na kawę. Wymieniali banały, wiedząc doskonale, że to tylko gra, która prowadzi do jednego miejsca. Do łóżka. Gra w wyra: raz, dwa, trzy, kryjesz ty. Kryjesz mnie, jejeje! Zapytał w końcu: – U mnie? Kiwnęła głową. U niego, na wielkim materacu, w pokoju, który pachniał starymi książkami jak biblioteka, przeżywali wzniosłe i piękne chwile. Kochali się jak zwierzęta, każde pogrążone w cichej pogoni za własną rozkoszą. Pasowali do siebie. I już-już była skłonna związać się z szakalem, zostać u niego na śniadaniu, na całą noc,

na całe życie, zasnąć przy nim tak, jak chciał, kiedy nagle wyjechał. Był archeologiem. Pojechał na rok na jakieś arcyważne wykopaliska; zdaje się, że była to Anglia. Anglia była dla niej jak front, zabrała jej już kilku świetnych kochanków. Szakal, jeśli się zastanowić, mógł ją zainfekować wirusem przywiezionym prosto z Afryki, gdzie spędził kilka lat. W życiu wszystko jest możliwe. Z jakiego innego kontynentu mógł do niej trafić wirus? Akita inu był Japończykiem, którego poznała w japońskiej restauracji. Uwielbiała japońską powściągliwość i od lat zachodziła w głowę, jacy są Japończycy w łóżku. Ten widać wypił za dużo sake, bo podrywał ją całkiem niepowściągliwie. Wylądowali w hotelowym pokoju, śmiejąc się do siebie. Międzynarodowy seks ponad podziałami, międzykontynentalny nawet. Japończyk znał tylko kilka angielskich słów,

zresztą całkiem zbędnych w tamtych okolicznościach. Miał małego penisa, ale wyczyniał nim prawdziwe cuda. Znał się na kobiecym ciele, jakby sam był kobietą. Znów przekonała się, że w seksie chodzi o coś innego niż wkładanie i wyjmowanie, tępe pchanie i wyjmowanie, szarpanie, ciągnięcie, uderzanie. Żałowała, że tak mało mężczyzn potrafi dojść do tego wniosku, tylko wkłada i wyjmuje, mechanicznie, bezdusznie, bez polotu, naśladując aktorów porno albo wielkie fabryczne tłoki. Czasem, kiedy różni tak wkładali i wyjmowali, przypominała sobie Portnoya i jego metody masturbacji. Czym różniła się od kawałka wątróbki, który pomysłowy Portnoy przeleciał przed którymś rodzinnym niedzielnym obiadem? Niczym? Para husky wpadła jej przez przypadek, w który trudno jej uwierzyć do dziś. Kupowała na targu warzywa. Za nią – dwaj robotnicy, ze względu na porę roku roznegliżowani tak, jak lubiła najbardziej. Opa-

leni, umięśnieni, wyżyleni, wyseparowani, być może nawet odwodnieni; skóra miedziana, spalona słońcem (prawdziwi robotnicy nie wierzą w raka skóry), pachnąca potem i znojem, czyli seksem. Dla widoku pracujących latem robotników naprawdę warto żyć! – Dwa banany proszę – powiedziała do wąsatego sprzedawcy warzyw. Wcale nie chciała bananów. Nie lubiła ich nawet. Przemawiał przez nią sam Zygmunt Freud. – Pani leci na dwa baty – powiedział cicho jeden z robotników, ale usłyszała. – A co, chłopcy, chcielibyście? – zapytała z ironią, zdumiona wydobywającą się z jej ust treścią. Chłopcy, pogardliwie: chłopcy! Była Iriną Wsiewołodowną, panią na włościach swego ciała. Czy też raczej – bo rzecz działa się przecież na targu warzywnym – włoszczyznach swego ciała. Konsternacja. Sprzedawca warzyw zastygł w pół ruchu z porem w dłoni. (Żeby był parytet, powi-

nien był w drugiej trzymać brzoskwinię?) Jak żył, nie widział jeszcze jarzynowej pornografii. – Prysznic mi się w domu zepsuł, pomożecie? – Jakoś wybrnęła. Chłopcy zgodzili się ochoczo: – Pomożemy! Właściwie teraz możemy nawet, przerwę mamy! – Wyraźnie napalili się, jak szewcy Witkacego. – Zapraszam – rzuciła niby mimochodem, spakowała banany. Uśmiechała się pod nosem, na usta cisnęło się jej: „Ja się wprost na śmierć zapożądam!”, ale wiedziała, że nie zrozumieją. Musiała mówić do nich konkretem – kranem, prysznicem, dwoma bananami. Prosto, rzeczowo, żadnych tam metafor czy aluzji. Zdaje się, nawet ironia była daremna. Ale jeśli chodzi o komunikację na poziomie pozawerbalnym, byli mistrzami. Rozebrali ją, na ich opalonych twarzach malowało się podniecenie (i jakiś dziwny rodzaj rozbawienia?). Kiedy już stała przed nimi naga, rozebrali siebie. Mieli śmiesznie białe

nogi, jakby każdy z nich składał się z dwóch różnych osób różnych ras. Czuła się z nimi dziwnie swobodna, odprężona. Oddała się w władanie ich batów z pełną ufnością, że jest w dobrych rękach. Bez słów dzielili się nią między sobą chętnie i sprawiedliwie, cierpliwie czekając, aż kolega skończy realizować swoje plany. Batożyli ją wytrwale, nie bacząc na to, że ich przerwa obiadowa już dawno się skończyła. Nie wrócili już tego dnia do pracy, ryzykując jej utratę. Potem to ona była ich szefową. Cała zabawa zaczynała się od nowa, i jeszcze raz, i jeszcze. Irina i jej zabawy! – Dla takich chwil warto byłoby nawet stracić życie, a co dopiero pracę – mówili sobie potem, paląc na spółkę postkoitalnego. We trójkę. – Już rozumiem, dlaczego trójkąt to symbol Boga – powiedziała, patrząc, jak dym leniwie rozpełza się po pokoju. Znów nie zrozumieli. Nic nie szkodzi, nie szkodzi, chłopcy.

Dlaczego byli husky? Mieli siłę i klasę, wytrwale dążyli do celu, choć cel był trudny do osiągnięcia, bo nienasycony: jej gotowość do przeżycia kolejnego orgazmu była natychmiastowa. Odrastała zaraz po ostatnim spazmie poprzedniego. Ale oni, niezrażeni witalnością kochanki, wytrwale posuwali ją, orgazm za orgazmem, we wszystkich możliwych układach, aż w końcu prawie padła bez życia. Sanie dociągnięte na miejsce przeznaczenia, o pani! A york? Och, jego uwiodła perfidnie, dobrze wiedząc, że jest jeszcze niewinny, młody, nieskalany. Chciała mieć dziewicę. Wyobrażała sobie, że jeśli ten trafi na kochankę, która pokaże mu ars amandi w najlepszym wydaniu, w późniejszym życiu będzie uszczęśliwiał inne kobiety. Uwiodła go w określonym celu. A także z ciekawości. Był młodszym bratem jej przyjaciela. Błękitnookim, pszenicznowłosym i nawet nieco piegowatym, skrajnie niewinnym, jędrnym, wysportowanym, gięt-

kim, gładkim, naiwnym jak obietnica życia wiecznego. Zupełnie jakby sam się prosił o zbrukanie! Tak bardzo pogrążyła się w kulcie młodości, że była skłonna zostać w jego pokoju nawet do rana. Raz po raz kosztować tej jędrności, w niewinności się tarzać! Jeszcze raz młodego zbrukać i raz jeszcze unicestwić siebie orgazmem z młodzieniaszkiem o rysach ministranta! Tak sobie planowała, tak sobie wyobrażała ich wspólne przygody, kiedy szła do jego pokoju w akademiku, by przekazać mu urodzinowy prezent od brata (mieszkali w innych miastach). Kiedy zaczęła go uwodzić, był przestraszony. Wpiła się w jego usta (smakował dopiero co wypitą kawą), szeptała do ucha czułe: – Nie bój się, nie bój. – Po chwili zmiękł, poddał się z wdzięcznością i stwardniał. Kiedy już dokopała się swoim giętkim językiem do pokładów jego szczerości, wyznał jej, że jeszcze nigdy nie. – Nie szkodzi – pocieszała matczynym tonem, przepełnionym troską i miłosierdziem. –

Ja ci wszystko pokażę, wszystkiego nauczę. Niestety. Zagłębiwszy się w kobiecie po raz pierwszy, york kilkoma ruchami bioder obnażył straszną prawdę: już skaził się pornografią. A ona, głupia, dała się zwieść jego niewinnemu wyglądowi. Zamiast do mszy służyć czy różańce odmawiać, nocami przemierzał otchłań internetu, wierząc, że to, co widzi, jest prawdą. I już, i choć był to jego święty pierwszy raz, wkładał i wyjmował, wkładał i wyjmował, jakby się gdzieś spieszył, jakby biegł na pociąg, dźwigając na plecach ogromny bagaż: wkładał i wyjmował, straszliwie przy tym jęcząc, och, ach, och, ach, jak trudne jest życie mężczyzny, który już! Pocieszające, że młody mógł się zarazić wirusem tylko u dentysty. A jeśli to ona go zaraziła? Przecież i ona mogła być źródłem zarazy! Dlaczego pomyślała o tym dopiero teraz? Był jeszcze wilczur z miasta czworaków znęka-

nego przez barbariady, hitleriadę i syberiadę (tysiąc lat miasta i żadnej spartakiady!). Jeździła tam, ilekroć przyszła jej ochota poczuć na sobie, czym jest wilczy apetyt. Wilk czekał zawsze na dworcu, najbardziej plugawym miejscu Czarnego Miasta, nawet w maju wyczerpanego przez kopalnię: osmolonego, pustego, strasznego. Łuskała jego twarz spośród dziesiątek tych, których ostrzegały, jak złe może być ludzkie życie. (I ciebie może spotkać bezdomność, mówiły. A także: ułomność, chorobliwa otyłość, długotrwałe i strukturalne bezrobocie, paraliż, amputacja kończyn, ogólna abnegacja, depresja, nikotynizm, alkoholizm, nieuleczalny wrodzony katolicyzm i uporczywa hodowla gołębi). On tylko jeden, piękny i świeży, nietknięty nieszczęściem, czekał pośród tłumu skrofulików i syfilityków. Wiedziała, że ma erekcję. Zawsze miał erekcję – erekcję i czarną koszulę. Na czarnej koszuli nie widać śladów krwi, mawiał. Nigdy nie pytała, co dokładnie ma na myśli.

Czarna koszula i erekcja są zawsze w modzie, uśmiechał się oczami. Jego erekcje pasowały do kominów, na które nadziane było jego Czarne Miasto. Obraz Wilka z Czarnego Miasta był spójny. Miała tylko nadzieję, że na jego koszuli nie było śladów krwi. Kochali się zawsze według tego samego scenariusza, przy tym samym podkładzie muzycznym, soundtracku z Ostatniego kuszenia Chrystusa. Dźwiękami Zaar Peter Gabriel oznajmiał im, że czas na szczytowanie. Utwór w sam raz na orgazm z wilkiem w Czarnym Mieście: orgazm gęsty, mistyczny. O drugiej wychodziła z jego łóżka, bo żona wracała o trzeciej. Pościel musiała wystygnąć. Z gabinetu wyjrzał jakiś młodzieniec w lekarskim fartuchu. Zaprosił do środka. Zrobiło jej się słabo. Miała nadzieję, że to tylko jakiś pomocnik, sanita-

riusz, sekretarz, ktokolwiek inny, ale nie lekarz, któremu teraz będzie musiała opowiedzieć te wszystkie historie. Ten był młody, piękny, niewinny; nie powinien brać na swoje barki jej plugawego życia. Zapytał, czy zgodzi się na udział w anonimowej ankiecie. Powiedział, że może się nie zgodzić, ale wtedy nie będzie mogła zbadać się za darmo. Zgodziła się. Płacenie za wyrok śmierci wydawało jej się absurdalne. Jeśli okaże się, że jest chora, te dwie stówy, które zaoszczędziła, przeznaczy na ładną urnę albo jakieś drobne przedśmiertne szaleństwo. – Zgadzam się – powiedziała hardo. – Stosunki pochwowe? – Tak. – Oralne? – Tak. – Analne? – Tak. – Prezerwatywy? – Rzadko.

– Liczba partnerów? – Około trzydziestu, może więcej. – Ilu więcej? – Powiedzmy, że czterdziestu. Ali Baba i czterdziestu rozbójników – usiłowała zażartować. Zlekceważył ją. Dla niego była tylko numerem, nic nieznaczącą częścią statystyki, przedmiotem do badania. Włączył komputer, jego twarz nabrała trupiego koloru. Doskonały entourage dla posłańca śmierci. Powinien jeszcze mieć zaawansowaną próchnicę lub szkorbut. (Nawet w takiej chwili jej umysł produkował żarty). – To wszystko były psy, bo ja w psy uciekłam. Nad psami człowiek ma kontrolę, nad innymi ludźmi nie – powiedziała nagle, a młody doktor znieruchomiał. Zanim wyjaśniła swój skrót myślowy, zapytał ją o zoofilię. Czy?

Zaśmiała się. – Nie. Tylko porównywałam moich czterdziestu rozbójników do psów. Żeby mieć nad nimi władzę. – Negatywna, jest pani negatywna – powiedział w końcu młody trupi. – I proszę pamiętać o prezerwatywach. Wyszła stamtąd na miękkich nogach. Ciało pierwsze czuje traumę, mózg ucieka w bezpieczne rejony, a ona właśnie otarła się o swoją śmierć. Pierwszy raz poczuła, że koniec może być blisko. Może już nawet pływać w żyłach, czekając tylko na odpowiednią chwilę. Udało się, tym razem się udało. W pobliskiej knajpie, śmierdzącej bezsilnością tych, którzy przesiadywali w niej od samego rana, wypiła dwie szybkie wódki. Zagryzła kawałkiem czekolady, jak w dawnych czasach, zanim jeszcze uciekła w psy. Zrozumiała, że coś się właśnie skończyło. Nie wiedziała jeszcze co ani co wydarzy się potem. Sie-

działa przy barze, koiła rozdygotane ciało wódką, upajała się chwilą zwycięstwa nad śmiercią. Kiedy wreszcie dowlekła się do domu, padła na łóżko w ubraniu i od razu zasnęła. Śniły jej się dziwne rzeczy. Najpierw, że w jej rodzinnym domu najważniejszym członkiem rodziny był wielki orangutan, którego kupiła jej siostra, a który miał być kapucynką. Wszystkich policzkował. Potem, że matka biła ojca, co sprawiło, że ona sama w ramach niezgody na przemoc domową podjęła praktykę w rzeźni. Przez osiem godzin dziennie obcinała krowom ogony. (Tu się obudziła i napiła wody. Ciągle jej się wydawało, że czuje zapach surowego mięsa). Potem było dziwniej. Ubrana w czarne pończochy na pasie uprawiała seks z jakimś obcym mężczyzną. W tym jeszcze nie byłoby nic dziwnego, ale robiła to na podłodze w Bibliotece Watykańskiej. Papież mógł wejść w każdej chwili! Jeszcze później dyrektor jej wydziału wyżerał jej wątrobę, śpiewając przy tym

barytonem: „Srał, pierdział, gryzł wodę, a w dupie miał przeszkodę, przeszkodę jak z koziej cipki rajzenkofer!”. Potem matka gotowała w lśniącym rondlu motyle, w tle dziadek zaglądał do grobowca, w którym leżeli inkasent i jego żona, inkaska księżniczka. Znów się obudziła. Nie chciała więcej spać. Bała się siebie, śmiecia nagromadzonego w głowie przez trzy dziesięciolecia. Pospiesznie się ubrała i wyszła na spacer. Uciekała od siebie. Szła długo przez śpiące miasto, aż świt zastał ją gdzieś na przypadkowych podmokłych przedmieściach. Stanęła w błocie, w bajorze, pośród roztopów i nijakiej przedwiośnianej pustki. Jedyna żywa jak okiem sięgnąć. Przede nią rozpościerał się graficzny świat bez kolorów, tylko kreski drzew, domów na horyzoncie, grube linie dróg. I słupy wysokiego napięcia: rozłożyste, piękne, silne, potężne. Wyglądały jak kobiety. W jednej chwili zrozumiała, że Bóg, którego próbowano jej wmówić, którym truto ją przez wiele

lat, jest emanacją wszystkiego, co wyparte przez mężczyzn. Dzięki swojemu Bogu mogli mówić o seksualności i piętnować to, z czym im niewygodnie. Zbudowali w imię Boga swoje kościoły ze sterczami wież. Masturbację nazwali onanizmem od Onana. (Dlaczego nie ponazywali parafilii innymi imionami postaci z Biblii?) Pomyślała, że kobiecy był tylko barok ze swoimi cycastymi kopułami. (Męska tęsknota za matką? Kolejna niemęska rzecz!) Czy historię sztuki można było czytać z tej właśnie perspektywy? Podeszła do słupa, przytuliła policzek do lodowatej stali, pozwoliła myślom płynąć spokojnie. Usłyszała w głowie głos: „Wiatr, ptaki i wiatraki – boskie znaki”, a nad jej głową przeleciał kruk. Doznała objawienia: w samym środku niczego, w szarej godzinie, w błocie, upodlona własnymi snami i wspomnieniami, przytulona do lodowatego słupa wysokiego napięcia! To nie była miła szopka na łące pełnej kwiatów, a ona nie miała nic wspólnego z mło-

docianymi pastuszkami bydła. A jednak, przeniknęła ją pewność, że Bóg to Boża (nie Bozia, która brzmiała pogardliwie jak cipcia, ale Boża, silna i konkretna). Poczuła się bezpieczna, zaopiekowana, gotowa do samodzielnego życia. Jakby przytuliła się do matki, do jej miękkich, kochających ramion, do fartucha pachnącego obiadem. Drogie dzieci, wasza mama ugotowała wasze ulubione świńskie tyłki w polewie! Bóg jest kobietą, powiedziały jej słupy wysokiego napięcia. To nie był żaden proces myślowy. Pstryk, otworzyły się oczy szczenięciu. Kto był panią życia i śmierci? Matka. To matka dawała życie. Produkowała mleko. Matki nie urządzały wojen i nikogo masowo nie zabijały, bo wiedziały, że dawanie życia to ogromny wysiłek. Matka Natura, Matka Ziemia, która karmi i daje schronienie całej ludzkości, też jest kobietą. Skąd się więc, do cholery, narodziło absolutne i powszechne przekonanie, że Bóg jest mężczyzną?

Wracała do siebie spokojna. Oddychała głęboko. Nigdy, po żadnym orgazmie nie miała tak doskonałego samopoczucia. Tak nieoczekiwanie znaleźć Bożę i usłyszeć jej śmiech! Zaśmiała się do siebie, aż kierowca autobusu, który właśnie przyjechał na pusty przystanek, spojrzał na nią jak na wariatkę. Patrz sobie, kierowco, pomyślała łaskawie. Autobus był pusty. Uśmiechała się do siebie w szybie. Kiedy znów się zdrzemnęła, śniło jej się, że fruwa nad miastem, a ludzie, widząc ją, mówią do siebie, nie wiedzieć czemu w obcym języku: Flying lady! Look, flying lady! Obudziła się. Oto ja, wasza królowa życia, własnego mikrokosmosu, który właśnie wybuchł! Później był remont generalny, dużo przemyśleń z całkiem nowej perspektywy. Z perspektywy Boży. Zrozumiała, że nie jest sobą, nie należy do siebie. Jest ulepiona z przypadkowej gliny: część jej jest z matki, część z ojca, którego znała tylko ze zdjęć i opowieści,

część z nauczycieli, katechetów, MTV, tasiemcowych seriali telewizyjnych, lektur szkolnych i nie tylko. Pchała ją przez życie nieznana siła, fizjologiczny rozpęd. Dni mijały bez głębszych refleksji, większych przykrości, ot, codzienny constans, chleb powszedni wczoraj, dziś i jutro. Nie lubiła siebie, ale nikt jej nigdy nie nauczył, że można. Matka mówiła zawsze tylko, że ma być rozsądna. Nie chciała być rozsądna, bo nie chciała być taka jak matka, wieczna wdowa z twarzą utytłaną w smutku. A może dlatego, że nigdy nie zaznała miłości ojca, szukała jej rozpaczliwie u innych mężczyzn? Oni nigdy jej nie kochali. Kochali się z nią. Czy dlatego, że trudno pokochać kogoś, kto nie kocha siebie? A może to oni byli egoistyczni, egotyczni, zmanierowani i zepsuci? Albo nie potrafili wyrażać uczuć? Męskie środki wyrazu: wyjęta zza pazuchy bu-

telka wódki albo puszka piwa. Procenty wzrastają wraz z powagą sytuacji: piwo na lekkie rozterki, wódka na poważne problemy. Jeśli pita bez popity, znaczy, że jest naprawdę źle. Szybko i ryzykownie prowadzony samochód to gniew. Na co czekała? Na kogo? Pewnie trafiłby się jej taki wiecznie pijany niepopijaną niczym wódką, co to jeździ dwieście po wiejskich drogach. A może inny? Często go sobie wyobrażała. Tego, któremu powierzy swoje życie. Ale dlaczego w jakimś wyimaginowanym mężczyźnie lokowała swoje dobre życie? Dlaczego uważała, że tylko w czyichś umięśnionych ramionach spotka ją szczęście? (Może to przez te zasrane bajki o księżniczkach, które jak głupie cipy siedzą w wieżach i zapuszczają włosy, czekając, aż się po nich wespnie jakiś gach? Czy same nie mogłyby się spuścić na dół, przywiązując warkocz do krat? Albo leżą zimne w szkla-

nych trumnach otoczone bandą smutnych karłów, którym wcześniej gotowały, zamiast się z nimi pobzykać na polanie?) Już dwanaście lat włóczyła się po różnych łóżkach. Nadaremnie. Oprócz chwil rozkoszy czuła najczęściej rozczarowanie i pustkę, choć trzeba przyznać uczciwie, że nie każde jej postępowanie powodowane było chęcią uwicia gniazda. Jak dobrze pomyśleć, małżeństwo z dwoma husky mogłoby być bardzo interesujące. I jeszcze to. Małżeństwo, rodzina, podstawowa komórka społeczna. W opinii większości była jednostką wykolejoną. Nie założyła rodziny, nie złożyła jaj, z których wyklułyby się dwa śliczne dzidziusie. (Na słowo „dzidziuś” robiło jej się niedobrze). Wiele osób ją pytało, kiedy wreszcie. – Nigdy – mówiła – od dzieci wolę wycieczki zagraniczne. Nie było jej przy tym wcale do śmiechu. – A mąż, może chociaż mąż? – Ciotki nama-

wiały na męża. – Kobieta bez męża usycha – mówiły i wskazywały oczami na swoją siostrę, a jej matkę, rzekomo uschniętą już wdowę. – Kogo mam poślubić? Może samą siebie?! – wykrzyczała im w złości. To było kolejne objawienie. Na pewno przemawiała przez nią Boża. Zrozumiała nagle, że musi przestać czekać, aż ktoś ją pokocha, zechce, da lepsze życie. Prawdopodobnie żyje się tylko raz. Ile jeszcze zostało jej czasu? Śmierć może przyjść w każdej chwili! Co prawda nie ma HIV, ale być może nawet teraz ze złowrogiej kosmicznej otchłani wprost na jej głowę leci meteoryt? Wszystko jest możliwe. Więc czas wyzwolić siebie, zanim przyjdzie kres. Zacznie od symbolicznego rytuału. Poślubi samą siebie. Przygotowała się starannie. Na uroczystość po-

stanowiła nie zapraszać nikogo innego. Będzie sama sobie żoną i mężem, świadkami i gośćmi weselnymi. Z pobliskiej restauracji zamówiła ulubione dania – pieczone ryby, warzywa i ogromną butelkę chińskiego wina ryżowego. Starannie nakryła do stołu – dla jednej osoby, dla siebie. Zamierzała siebie dziś karmić. Jej ja chciało jeść. Dziś miało być syte na każdym poziomie swej egzystencji. Zapowiadał się wspaniały, ekscytujący wieczór. Zapaliła świece. Wyglądała pięknie w swojej najlepszej sukni wieczorowej, ze starannym makijażem i włosami prosto od fryzjera. Pod suknią miała francuską bieliznę. Zadbała o każdy szczegół. Na centralnym miejscu na stole leżał wyszukany pierścionek. Zamiast obrączki. Włączyła muzykę (ulubione i pierwotne dźwięki drum’n’bassów), stanęła naprzeciwko siebie w lustrze. W spoconej dłoni trzymała pierścionek. Nie bądź nierozsądna – usłyszała w głowie głos. Oczami wyobraźni widziała, jak matka, z wypi-

saną na twarzy odwieczną matczyną troską, napomina łagodnie, prosi, a oczy zasnuwają się jej smutkiem. – Bądź rozsądna, córeczko. Zlekceważyła głos. Uśmiechając się do swego odbicia, nałożyła sobie pierścionek. Rozsądna to była Anna Frank, mamo. A ja właśnie zostałam swoją żoną. Nie mężem, żoną. I będę sobie wierna, w zdrowiu i chorobie, w szczęściu i nieszczęściu. Była wzruszona. Pierścionek był piękny, a oblubienica wspaniała. Znów przemawiała przez nią Boża. Kazała spojrzeć na siebie z miłością. Zamiast cellulitu i miliona innych wymyślonych i realnych niedoskonałości dojrzeć wspaniałą i silną kobietę, która już niczego nikomu nie musi udowadniać. Nawet sobie. Kazała jej pokochać siebie bezwarunkowo, do końca życia, tak jak matka kocha swoje dzieci: głęboko, pierwotnie i z oddaniem. Kazała zaopiekować się sobą, tak jak opiekuje się sobą nawzajem dwoje kochających się ludzi. Uściskać serdecznie, przytulić do siebie, pogłaskać z uśmiechem po twarzy. Docenić.

Umiłować, uszanować, uświęcić. Zrozumiała, że miłość do siebie jest kluczem do umiłowania całego świata. Potem była kolacja z ofiarą z dorsza i łososia (W kwestii jedzenia mięsa uprawiała gatunkowizm, w myśl słów piosenki: It’s okey to eat fish, cause they don’t have any feelings). Karmiła siebie świadomie, smakowała każdy kęs z rytualną starannością. Wiecznie smutne i głodne dziecko z jej wnętrza pomachało jej na pożegnanie i rozpłynęło się we mgle. Wreszcie przestanie wyżerać z jej środka jej pokarmy! Po kolacji nie sprzątała; tego jeszcze brakowało, żeby panna młoda sprzątała po swoim weselu. Czekała ją teraz noc poślubna i tylko o tym myślała. Sypialnia była już gotowa, wielkie łóżko posłane, z odchylonym rogiem kołdry, zapraszające. Długo leżała w wannie z pachnącą pianą i piła wino. Z miłością patrzyła na swoje piersi, uda, stopy. Potem wzięła małe lusterko i zajrzała ciekawie mię-

dzy nogi. Dlaczego dopiero teraz? Nigdy nie była ciekawa, jak wygląda jej cipka? Co za absurd, mieć ciało, które nie wiadomo, jakie dokładnie jest! Zdziwiła ją purpura warg, podnieciło lśniące wnętrze. Dotknęła siebie, pierwszy raz z miłością. Zachwyciła ją miękkość i delikatność. Miała czas, mogła zrobić ze sobą, co tylko chciała. Kochać siebie samą na wszystkie możliwe sposoby, we wszystkie dziurki. Tak jak chce. Dokładnie tak. W łóżku czekały zabawki. Małe, duże, najnowsze, skomplikowane seksualne gadżety, proste wibratory, z nakładką lub bez niej, w kolorze ciała i wściekłego fioletu, jedwabne apaszki, przyrządy do masażu. Zaczęła od głowy, była pewna, że tam ma najwięcej zakończeń nerwowych. Odprężyła się. Potem małym wibratorem pieściła sobie kark, szyję, piersi i łopatkę, gdzie po obu stronach pleców miała jakby dwie zapasowe łechtaczki: kilka centymetrów skóry po wielokroć bardziej wrażliwych niż piersi. Piersi też

dostały swoją porcję pieszczot. Wreszcie, podniecona, dotarła do cipki. Była miękka i zapraszająca. Miała wiele cudownych zakończeń, a lepka wilgoć zapraszała do penetracji. Najpierw z zaproszenia skorzystały palce, potem wibratory, w różnych zestawach i połączeniach. Kiedy czuła, że dochodzi, przerywała. Chciała przeżyć kumulację. Przeżyła. Po wielokroć. To był najpiękniejszy wieczór w jej życiu. A opowieść o tym wieczorze jest piosenką o miłości do siebie samej. Czy mogłybyśmy zaśpiewać ją wszystkie samym sobie na dobranoc?

Psychopompos

Nie wiem, co mi wtedy przyszło na myśl i dlaczego tak się stało, ale któregoś późnowiosennego popołudnia pod wpływem nagłego impulsu w sklepie z dekoracjami kupiłam kruka. Naturalnej wielkości, z żywicy: czarnego, groźnego, bardzo krukowatego. Postawiłam go przy schodach. Niech pilnuje. Jak pies. Kiedy latem szpaki dobierały się do starej czereśni, przywiązywałam go do najwyższej gałęzi grubym sznurem. Skutecznie odstraszał ptaki. Potem przenosiłam go na wiśnie i grusze: zawsze dobrze pracował. Jesienią znów stawał na szczycie schodów i uważnie przyglądał się wchodzącym. Niektórzy się go bali. Potem ze zdziwieniem zauważyłam, że kilka moich nowych par kolczyków ma wizerunek jakiegoś ptaka. Była jaskółka, były gołębie, kanarki, papugi.

(Zawsze dostaję od przyjaciół kolczyki). Mój mężczyzna podarował mi na urodziny piękną suknię w pawie pióra. Jeszcze wtedy niczego nie widziałam, nie łączyłam ptaków ze sobą, otaczały mnie niepostrzeżenie. Ale już chyba wtedy coś lub ktoś decydował za mnie. Postawił mnie na tej drodze. Tamtego lata na wakacje pojechaliśmy do Turcji. Nasz kraj zalewały powodzie i bardzo brakowało nam słońca. W biurze podróży powiedziałam tylko: – Proszę gdziekolwiek, byle słońce świeciło przez dwa tygodnie. Nie interesuje mnie liczba gwiazdek w hotelu, interesują mnie chmury. Ma ich nie być. Da się to załatwić? – Uśmiechnęłam się do kobiety w wysokim koku. Kobieta patrzyła na mnie przez dłuższą chwilę; jej twarz nie zdradzała żadnych emocji. – Kuşadasi – powiedziała w końcu. – Niech będzie i Kuşadasi, wszystko jedno, byle dalej od tej krainy deszczowców – zgodziłam się bez namysłu.

Lot nie trwał długo, lądowaliśmy w Izmirze, biblijnej Smyrnie. Kiedy przeczytałam w przewodniku, że Kuşadasi znaczy po turecku „wyspa ptaków”, po raz pierwszy poczułam się nieswojo. W środku miasteczka pomnik w kształcie wielkiej dłoni trzymał wielkiego gołębia. – Moja matka miała na nazwisko panieńskie Gołąb – powiedziałam swojemu mężczyźnie, patrząc na kamienną dłoń. – Więc jesteś w połowie gołębicą, nie wiedziałem – śmiał się. A potem zanucił jeszcze Palomę swoim niskim głosem – w oryginale, po hiszpańsku. Wieczorem na moich nagich plecach szukał zalążków skrzydeł. Nie znalazł, ale odkrył inne skarby. Mniejsza z tym. Zaczęłam myśleć o ptakach, których było koło mnie coraz więcej. O moim kruku, który straszył gości i szpaki. Po powrocie z Miasta Ptaków poszłam do biblioteki poszukać zrozumienia.

„Kruk, psychopompos, łączy świat zmarłych ze światem żywych. Z racji czarnej barwy łączy się go z ideą początków (macierzyńska noc, praciemności, zapładniająca gleba). Jako stworzenie napowietrzne kojarzony jest z niebem, z mocą twórczą i demiurgiczną, z siłami duchowymi. Lata, więc jest posłańcem. Z tych wszystkich przyczyn wiele ludów pierwotnych nadaje mu znaczenie kosmiczne. Przypisuje mu się specjalny instynkt przepowiadania przyszłości, skutkiem czego krakanie kruka wykorzystywano w obrzędach wróżebnych. W symbolice chrześcijańskiej jest alegorią samotności. Według niektórych badaczy kruk może symbolizować izolację tego, kto żyje na płaszczyźnie wyższej niż inni ludzie; podobnie jak wszystkie ptaki samotniki”. Duchom wystarczył kruk z żywicy, żeby zaczęły wędrować po moim domu? A może to jakieś szatańskie, piekielne zwiastowanie? Co za kicz.

A co, jeśli ptaki dawały mi znaki, których nie potrafiłam odczytać? Nie było nikogo, kogo mogłabym zapytać, co to wszystko znaczy. Albo chociaż opowiedzieć o tym, co się dzieje. Nikt by nie zrozumiał. Zresztą – sama siebie podejrzewałam przecież po cichu o szaleństwo. Ale ptaków było coraz więcej, jakby dopiero teraz, kiedy je zauważyłam, odważyły się wyjść ze wszystkich kątów świata. Były wszędzie: na balkonie znajdowałam co rano martwe, różowe pisklęta, które wypadały z gniazda lekkomyślnym wróblom. Na listach w mojej skrzynce pocztowej pojawiał się wizerunek ptaków: lecących orłów, gołębi, jaskółek, wpisanych w logo różnych firm. Nie było ich wcześniej czy ich nie widziałam? Potem, w trakcie ptasich rozmyślań, uświadomiłam sobie, że wszyscy moi bliscy i przyjaciele mają w nazwisku ptaka: Szczygłowski, Jastrzębska, Kruk, Papuga, Jarząbek. Matka – Gołąb. Nawet w szkolnym przedstawieniu przed laty grałam Wróbelka.

Każdy dzień przynosił ptasie odkrycie. I choć chwilami myślałam, że oszalałam, pocieszałam się: przecież wariaci nie wiedzą, że są chorzy? Racjonalizowałam: wszystko jest jedynie splotem przypadkowych wydarzeń. Niepotrzebnie szukam tam, gdzie nie ma nic. Przecież przy odrobinie dobrej woli da się połączyć piernik z wiatrakiem, więc co dopiero ptaki? One są wszędzie, żyjemy w symbiozie, gołębie co dzień srają nam na dachy, i doprawdy, nie ma w tym żadnej magii. Tak sobie powtarzałam, zbierając co rano małe ptasie truchełka, wyjmując koperty ze skrzynki, otwierając nowe pudełko z kolczykami, na których zawieszono miniaturowe ptaki. (Nawet teraz, kiedy piszę te słowa, zauważam, że u powały w bibliotece wisi drewniany ptak – mewa na długiej żyłce. Dlaczego nie widziałam go wcześniej?) Dopiero w czerwcu, dokładnie rok po tym, jak przyniosłam do domu psychopomposa, dostałam od losu znak, dzięki któremu zrozumiałam, że to wszystko dzieje się po coś. Że jednak nie zwariowałam.

Podróżowałam w interesach z jednego końca kraju na drugi, w linii północ – południe. Samochód, który nigdy się nie psuje, stanął pośrodku drogi bardzo daleko od mojego domu. Mechanik zawlókł moje bmw do warsztatu i polecił hotel w okolicy. – Niech pani zwiedzi rezerwat, zajmę się pani beemką dopiero rano – powiedział, przypalając sobie papierosa. – Jaki rezerwat? – zainteresowałam się. Zawsze lubiłam dzikie miejsca. – Jesteśmy w największym w Europie rezerwacie ptaków, nie wiedziała pani? – dziwił się mojej niewiedzy. Nie powiedziałam nic. Znów ptaki. Miałam tam iść? Do nich, do ptaków? I co? Będzie jak u Hitchcocka? Zadziobią mnie mewy? A może rozdziobią kruki i wrony – zwyczajnie, po polsku? Hotel mieścił się w pięknym, małym, starym młynie parowym, zbudowanym w samym środku niczego. Dookoła rosły tylko wybujałe pokrzywy, lasy,

pola, kilka starych domów. Jak w bajce o czarownicy, tyle że domek był z cegły, a nie z piernika; a ze środka wyszła nie Baba-Jaga, ale miła, drobna kelnerka, ubrana w ciepły uśmiech i fartuszek. Zaliczyłam drobne przeniesienie w przestrzeni i przez chwilę wydawało mi się, że jestem w Alpach, w zajeździe dla wysportowanych, bogatych Austriaków. We wnętrzu hotelu było jeszcze bardziej alpejsko: stare meble, szydełkowe serwety, porcelana i zaskakująca liczba starych odbiorników radiowych. Łypały na mnie gałkami, zielonookie emitery głosów z przeszłości, kpiąc z mojego zdumienia rzeczywistością zaklętego młyna. Kelnerka podała mi znakomity obiad, a potem wskazała drogę do rezerwatu. Pożyczyła nawet lornetkę. Niepewnym krokiem szłam na spotkanie swojego przeznaczenia. Las, coraz bardziej pachnący i coraz bardziej dziki, zdawał się nie mieć końca. W końcu ściana drzew przerzedziła się, a ja, osłupiała, zatrzymałam się na skraju raju. Ogromny akwen porośnięty na brzegach bujną roślinnością tętnił różno-

skrzydłym życiem. Unosiły się nad nim setki, tysiące różnych ptaków, zajętych swoimi sprawami. W bezruchu obserwowałam zapierające dech w piersiach widowisko, słuchałam rozkrzyczanej kaczymi głosami pieśni na cześć życia, poznawałam tajemnicę istnienia zaklętą w dzioby i pióra, loty niskie i wysokie, w niespokojny mewi sen na tafli jeziora. I jakby było mało patosu, nad moją głową latał wielki orzeł. Kurza dupa. Nie wiem, ile czasu spędziłam na brzegu, oddychając razem z ptakami. W jednej chwili zniknęłam dawna ja, zniknęło wszystko. Byłam byciem, byłam ptakiem, umiałam fruwać, byłam wodą, płynęłam, byłam powietrzem, oddychano mną. Bardzo wyraźnie poczułam puls Ziemi. Jej tętno. Strumień życia płynął wartko koło mnie i przeze mnie, byłam częścią Wszechświata. Stopiłam się z otoczeniem, zjednoczyłam z rezerwatem niczym stara Indianka. Nawet teraz, kiedy wspominam tamten czas,

mam dreszcze. I nie znajduję słów, by powiedzieć, czym było tamto przeżycie. Kiedy wreszcie wróciłam do siebie, do swojego ciała, a nieznane dotąd uczucia przestały mnie ogarniać, bardzo wyraźnie poczułam, że już nic nie będzie takie, jak kiedyś. Pojęłam, że świat jest jednością, strumieniem energii, podzielonym na części między ludzi, zwierzęta i rośliny. Ale to jedno i to samo, pod różnymi postaciami. Wtedy, na brzegu, stało się coś nieodwracalnego. Nie wiedziałam tylko, czemu ma służyć. Następnego dnia rano mój samochód odpalił jak gdyby nigdy nic. Mechanik skrobał się zakłopotany po głowie, mówiąc, że nigdy nie widział niczego podobnego. Ja też. Ale i o tym milczałam. Zagadka ptaków nie dawała mi spokoju. Dniami i nocami szukałam odpowiedzi na pytanie, dlaczego spotyka mnie to, co mnie spotyka, ale odpowiedź

nie nadchodziła. Znów kilka godzin spędziłam w bibliotece. „Skrzydła i lot ptaków – wyższe stany bytu, potęga ducha, wola przekazywana przez bóstwo. Skrzydła – duchowość w kształcie materialnym. Ptak według tekstów wedycznych to sympatia bogów do ludzi”. Tyle że ja nie wierzyłam w Boga. Ani w bogów. Zresztą, zakładając nawet, że istnieją – czy nie mogliby mi dawać znaków bardziej zrozumiałych i mniej pokrętnie okazywać sympatię? – Idź do Anny – powiedziała przyjaciółka Jastrzębska, kiedy w końcu nieśmiało zwierzyłam się jej ze swojego sptasienia. Nawet nie wyglądała na zdziwioną moją historią, jakby i ona brała w niej udział. Wręczyła mi wizytówkę z wizerunkiem konika morskiego. – Hipocampus, konik morski to hipocampus, wyjaśniła. Anna pogrzebie ci w mózgu, kto wie, może

dotrze i do hipokampu. – Zaśmiała się ze swojego żartu. Anna miała mniej więcej sześćdziesiąt lat i poczciwy wygląd starej przedszkolanki. Na wstępie wyjaśniła, że całe życie przewijała silniki i naprawiała różne narzędzia ku zdumieniu mężczyzn, którzy przychodzili do jej warsztatu. Wzruszyłam ramionami. Mogłaby być i poławiaczką pereł, byleby mi pomogła. Znów urywanymi zdaniami wyjaśniłam swój problem z niezrozumieniem tego, co wokół. Zamyśliła się na chwilę, a potem powiedziała po prostu: zaprowadzę cię do twojego duchowego przewodnika, może on wie, o co chodzi? Ton miała przy tym lekki, jakby miała mnie zaraz zaprowadzić do warsztatu na ulicy obok, gdzie czeka na mnie doświadczony rzemieślnik: raz-dwa przykręci właściwe śruby i znów będę normalna. Zanim wprowadziła mnie w stan alfa, wyjaśniła, że człowiek jest jak silnik; zachęciła do wyłączenia motoru.

Zamknęłam oczy, Anna prowadziła słowami: idź ścieżką, poczuj zapach lasu, zieleń trawy, usiądź w kamiennym kręgu i wsłuchaj się w szum wiatru. Czekaj. Zaraz tu przyjdzie, twój duchowy przewodnik, Anioł Stróż, wyższa jaźń, nazywaj to, jak chcesz, ludzie nazywają to różnie, w każdym razie będzie to tym czymś. To może być kolor, kształt, cokolwiek. Może nawet przedmiot. Czekaj. Anna mówiła głosem jak z taśmy do wizualizacji, jak nawiedzony automat, uduchowiony stary Grundig. Moja leśna polana z kamieniami raz po raz znikała mi sprzed oczu; wizja była nietrwała jak płomień świecy na wietrze i, do jasnej cholery, ciągle miałam tego świadomość. Bezpiecznym miejscem w mojej głowie jest od zawsze nieznana mi grecka wyspa, kamienista i stroma. Mój biały dom z kamienia, pełen ciepłego wiatru. Dookoła tylko dwa kolory: biel i błękit. Łagodny bezruch i ukojenie. I kiedy stary Grundig powiedział: poczuj zapach lasu, popadłam w lekką panikę. Skąd

miałam wziąć na mojej kamiennej greckiej wyspie pachnący las? Obsadzałam go pospiesznie drzewami eukaliptusowymi, zastanawiając się, czy to ta strefa klimatyczna? Taki to był żałosny stan alfa. Byłam przekonana, że stracę siedem dych i niczego nawet nie poczuję, nikogo nie spotkam, nic się nie wydarzy. Mój mózg jak zwykle czuwał i podejmował swoje prześmiewcze działania, gdy nagle pod powiekami najpierw zobaczyłam buty: białe, śnieżnobiałe baleriny na wąskich stopach. Potem ujrzałam kobietę: była stara, miała białe włosy ściągnięte w koński ogon; otulała się szalem, śnieżnobiałym jak buty. Spokojnie rozsiadła się na jednym z kamieni, który pojawił się jakoś razem z nią. Podwinęła nogi i położyła głowę na kolanach. Patrzyła na mnie, a ja czułam, że to dobry czas, żeby zadać pytanie. A więc: po co mi te ptaki, skąd się wzięły i co mam właściwie zrobić? Uśmiechnęła się łagodnie: czekaj, nie tak szybko, cierpliwości. Potem matczynym gestem głaskała mnie po głowie, mówiąc: dobre dziecko, dobre dziecko.

Kiedy znów spojrzała mi w oczy, spłynęło na mnie zrozumienie. To byłam ja sama, tylko stara. Właściwie niczego się nie dowiedziałam, ale tamto doświadczenie było dla mnie bardzo ważne. Zastanawiałam się, dlaczego przyszłam do siebie z przyszłości? Może kiedy będę stara, podróże w czasie będą możliwe? Może patrząc wstecz na swoje życie, przypomniałam sobie, że kiedy miałam tyle samo lat, co Jezus Chrystus, gdy go ukrzyżowano, miałam kłopoty z dziwnymi wydarzeniami? Postanowiłam tam wrócić – tam, czyli tu. Pogłaskać siebie po głowie i powiedzieć: cierpliwości. Czekaj. Czekaj cierpliwie. Nie tak szybko. Dobrze, moja droga stara ja, czekam. Wiem, że stoisz za moimi plecami i w razie czego pogłaskasz mnie czule po głowie. Dobre i to, myślałam. Poczekam, jasne, że poczekam. Hej, przygodo!

Później zaczęłam tańczyć. Nigdy tego wcześniej nie robiłam, bo taniec wydawał mi się absurdalną, niepotrzebną czynnością. Ilekroć wcześniej patrzyłam na tańczących ludzi, wydawało mi się, że oszaleli. Pląsali i było to głupie, skrajnie głupie. Aż tu nagle któregoś dnia ciało zaniosło mnie na parkiet, rozdygotany dźwiękami bębnów. To nie był taniec, to było coś znacznie więcej. Znów, jak wtedy na brzegu, stopiłam się ze światem. Nie tańczyłam – byłam jeszcze jednym instrumentem. Tańczyłam do utraty tchu, pulsując ze światem. Byłam muzyką. Mówię o tym wszystkim, choć słowa wydają mi się niewystarczające. Proces zmieniania mnie w nie wiadomo co nabierał przyspieszenia. Im więcej widziałam, tym więcej się działo. Kiedy sąsiad ścinał w swoim ogrodzie wielką lipę, usłyszałam jej ból. To nie były słowa, ale coś innego. Nie wiem co, ale drzewo wyraźnie się ze mną komunikowało. Rozumiałam, że cierpi. Jego liście z ostatniej, najgrubszej gałęzi drżały, choć pogo-

da była bezwietrzna. Lipa bała się śmierci i mówiła o tym. Czy ktoś jeszcze słyszał jej słowa? Pobiegłam do Kowalskiego, pytając, dlaczego ścina zdrowe, piękne drzewo? Nie chciał płacić odszkodowania sąsiadowi, w razie gdyby któraś z gałęzi spadła na jeden z jego wymuskanych mercedesów. Paranoja. Co drzewo winne, że się ludzie nienawidzą? Musiałam szybko działać, została tylko jedna gałąź. Mężczyzna patrzył na mnie jak na wariatkę, kiedy powiedziałam, że wykupię mu ubezpieczenie, byle tylko nie zabijał lipy. Przekonała go butelka wódki, najpewniejsza polska waluta. Drzewo stoi do dziś, a ja każdego ranka czuję jego wdzięczność, gdy przechodzę obok. Przestałam też jeść mięso. Podczas któregoś z niedzielnych rytualnych schabowych z rodziną poczułam w ustach zapach świni. Taki ciepły, zwierzęcy, który bucha prosto w twarz, gdy otwiera się rankiem chlew. Smak nie mięsa, lecz zwierzęcia: żywego, oddychającego, czującego. Tamto w ustach miało

smak męczeńskiej śmierci, metaliczny posmak przemysłowego życia. Zwymiotowałam. W jednej chwili spadło na mnie zrozumienie, że ludzkie przeświadczenie o własnej omnipotencji i władzy nad światem jest chore. Kto mi dał prawo do uznawania, kogo można jeść, a kogo nie? Dotychczas używałam zwierzęcych tkanek z pewnością siebie Hitlera używającego tkanek ludzkich do wyrobu lamp i mydeł. Uznałam prawo do wolności czarnych, kobiet i homoseksualistów, przekonana, że zwierzęta to moi niewolnicy. Jak mogłam żyć, uważając, że psy, słonie, delfiny i świnki wietnamskie mają uczucia i – kto wie – może nawet myśli, i jednocześnie jedząc inne zwierzęta? Ta świadomość spadła na mnie nagle, przyszła gdzieś spoza. Wcześniej o tym wszystkim tylko czytałam. Teraz stałam się częścią tej wiedzy. Już nie tknęłam mięsa. Nie chciałam być cmentarzem, w którego trzewiach gniją inne zabite organizmy. Nagroda była wspaniała. Zrozumiałam język zwierząt! Znów – mówiły do mnie bez słów, oczami,

myślami i uczuciami, sama nie wiem czym. Wiedziałam, że pies Kowalskiego choruje na jelita. Czułam jego ból. Powiedział mi o tym. Krowy na pastwisku przychodziły do mnie zaciekawione. Czułam ich miłość i spokój. Gołębie na ulicach miasta nie pierzchały przede mną przestraszone, mogłam się zbliżyć na dowolną odległość, a wróble jadły mi z ręki. Byłam jak pieprzona Królewna Śnieżka z bajki Disneya! Nie pamiętam dokładnie, kiedy zaczęłam włóczyć się po lasach. Bez celu zapuszczałam się w najdziksze miejsca, najwyższe pokrzywy, najdalsze zakątki. Znów ciało prowadziło, a ja szłam posłusznie za jego głosem. Po wszystkich dziwnych przypadkach z niedalekiej przeszłości nie byłam zdziwiona, gdy moja ręka sama sięgała po różne rośliny, a potem karmiła mnie nimi. To były najczęściej pędy, soczyste i zielone, słodkie i chrupiące. Czułam, jak wielką siłę mi dają. Nie, nie miałam żadnych halucynacji, nic z tych rzeczy. Po prostu dostawałam od tych roślin

nieprawdopodobną moc. Ufałam swojemu ciału na tyle, że nawet nie sprawdzałam, co jem. Podczas którejś włóczęgi, żując listki młodej brzozy, ze zdziwieniem przypomniałam sobie babkę Zofię, że przecież zbierała zioła. Jej mały domek pod lasem zawsze pachniał akurat tym, co kwitło. Jej gadanie o leczniczych mocach roślin brałam wtedy za bredzenie przygłupiej, staromodnej staruszki, co to wierzy w gusła i zabobony. A przecież chciała przekazać mi swoją mądrość. Tyle że ja nie chciałam słuchać. Z jej nauk zapamiętałam jedynie, jak wyglądają dziewanna, dziurawiec, żarnowiec i żmijowiec. I że pokrzywę należy zbierać w czasie majowej pełni księżyca. Jaka byłam głupia, wierząc tylko w chemię i empirię. Czasem czułam, że ktoś stoi za moimi plecami. Obracałam się, ale nigdy nie zobaczyłam nikogo ani niczego. Chwilami to coś nawet muskało mi włosy

lub plecy. Delikatnie, łagodnie. Nigdy się nie bałam, choć czułam wyraźnie, że nie jestem sama. Myślę, że była ze mną babka Zofia albo jakiś inny duch opiekuńczy. Bo i w takie rzeczy zaczęłam wierzyć. Ja, skrajna racjonalistka. Usprawiedliwiałam się w myślach: przecież wciąż byłam racjonalna. Trudno nie wierzyć w coś, co się dzieje naprawdę. Czego można dotknąć. Albo w to, co dotyka ciebie. Każdy dzień zaczynałam od kręcenia biodrami. Chciało tego ciało, dawałam się prowadzić. Czułam, jak energia uśpiona w mojej miednicy podnosi się i zaczyna wirować w całym ciele. Dużo myślałam o ruchu wirowym. O skręconych spiralnie łańcuchach kwasu dezoksyrybonukleinowego, o tym, że woda wypuszczana z wanny wiruje zawsze w tę samą stronę, o ruchu wirowym Ziemi. O tym, że – od kiedy tylko sięgam pamięcią – gdy moja ręka sama wędrowała po kartce, zawsze rysowała ślimaki. O mojej kolekcji starych młynków do kawy, zbieranych przez lata. Ko-

lejne znaki? Moja moc rosła. Czułam siłę, jakiej nie czułam nigdy wcześniej. Nie bywałam zmęczona. Budziłam się przytomna i świeża. Miałam wiele pomysłów na życie i jeszcze więcej energii, by je realizować. W ciągu kilku miesięcy poważnie awansowałam, a moje zarobki zwiększyły się pięciokrotnie. Ludzie mnie kochali, a ja kochałam ludzi. Wszyscy lgnęli do mnie jak, nie przymierzając, narkoman do dilera. Największa zmiana zaszła jednak w moim związku. Byłam kobietą mojego mężczyzny od wielu lat. Kochaliśmy się, ale przez tych kilkanaście lat mieliśmy różne momenty. Wiem, że mnie kilka razy zdradził. I ja nie pozostałam mu dłużna. Flirciki, miłostki – to przecież przychodzi tak łatwo. Kochasiem czy kochanką można na boku załatwić, czy też raczej – załatać – różne dziury w życiu osobistym. Wiedzieliśmy o tym oboje. Wybaczyliśmy sobie, choć ciągle gryzły mnie

od środka te cycate blondyny, w których lubił się czasem zanurzać (ja gustowałam w męskich typach testosteronowych: koniecznie z futrem na klacie, wielkich, mocnych, krzepkich, kwadratoszczękich, kościstopoliczkowych, mocnorękich, barczystych). Czułam, że między nami wciąż coś nie gra, choć oboje bardzo się staraliśmy, żeby było dobrze. Nie miałam pojęcia, o co może chodzić. Odsuwałam od siebie myśl, że brak dziecka. Mimo wielu różnych prób nie zachodziłam w ciążę. Lekarze bezradnie rozkładali ręce. Mówili do obrazu na USG: piękne jajniki, piękna macica, przepiękna owulacja. Nie wiemy, co z państwem. Mój mężczyzna też był zdrowy, w jego nasieniu pływały miliony żywotnych i silnych plemników, zawsze gotowych do popychania genów ku przyszłości. A jednak w mojej macicy nie pojawiało się nowe życie. Nie wiem, być może dlatego z czasem nasza seksualność zaczęła zamierać? Kochaliśmy się coraz rzadziej, coraz bardziej mechanicznie, odruchowo.

Czułam, że ta sfera życia jest coraz mniej ważna dla obojga. Żyliśmy w zgodzie, pogodzie i miłości, tyle że coraz bardziej przypominaliśmy rodzeństwo. Zasypiałam w jego ramionach, bezpieczna i spokojna, ale nie czułam żaru. Tłumaczyłam sobie, że po tylu latach razem to normalne. Znudziliśmy się sobą. Nic się nie da poradzić, taka karma. Koniec. Dałam sobie wmówić różne bzdury z różnych odbiorników. Ale kiedy ptasiałam i zezwierzęcałam się, w moim łóżku zawrzało. Już w trakcie miłości próbowałam nazwać to, co się dzieje między nami. Ubrać w słowa te wszystkie przyspieszone oddechy, pchnięcia, spojrzenia. Moment, w którym klęcząc przed mężczyzną, trzymam w ustach jego penisa. Chwilę, w której patrzę do góry, w jego roześmiane oczy, wzrokiem pełnym oddania, kiedy biję mu pokłon, kiedy oddaję mu, mojemu mężczyźnie, należytą cześć, kiedy kłaniam się, jednocześnie trzymając w ustach władzę nad nim. To ja dzierżę berło, z którego wytry-

ska półżycie! Prób nazwania miłości było wiele. Po naszych seksualnych maratonach leżałam z nogami opartymi o półkę z książkami po to, żeby grawitacja wsparła jego plemniki. Tak błogo mogła się czuć tylko Matka Boska tuż po Zwiastowaniu. Pisałam w zeszycie: Czasem, kiedy mężczyzna jest we mnie odpowiednio długo, głęboko, posuwa mnie mocno i regularnie, zaczynam się czuć jak zwierzę. Jak suka. Stworzona tylko po to, żeby przechwytywać od samców jak najlepszy materiał genetyczny. Dużo najlepszego materiału genetycznego. Zmieniam się w czarną panterę. Czuję, że żyję tylko po to; tylko to ma sens. Ogarnia mnie błoga spójność, zmieniam się w czysty instynkt. Umysł znika na kilka cudownych chwil. Tylko wtedy czuję głęboki spokój. To dlatego, że mnie nie ma. Jestem tylko napiętym ciałem, na którym mężczyzna wygrywa różne melodie. Bywa, że traktuje ten instrument dość brutalnie albo że robi na nim różne doświadczenia. Czasem

mężczyzna sam zmienia się w dzikie zwierzę. Pieprzy wtedy swoją samicę tak, jakby miał spłodzić samego Mesjasza. Alleluja! To znów kiedy indziej, z nogami na półce, wsłuchana w jego chrapanie, pełna jakichś dziwnych roślin, którymi moje ręce karmiły mnie o zmierzchu w ogrodzie: Jak bardzo lubię to robić! Zmieniać się w czarną panterę. Zmniejszać się tak, żeby zmieścić się w małej, czarnej kropce zawieszonej w samym środku Wszechświata. Schodzić coraz niżej w siebie, by w końcu zredukować się do samej pochwy (co za słowo! wszystko mi tu psuje, całą metaforę). Wtedy ze wszystkich istniejących na świecie zjawisk fizycznych pozostają dwa: tarcie i pulsowanie. Każdy orgazm przynosi ze sobą inną wizję, inne poczucie rzeczywistości, inną perspektywę.

Jak bardzo lubię czuć się pod mężczyzną zniewolona! Patrzeć na jego owłosioną klatkę piersiową, na jego mięśnie, napięte pod skórą, na jego nabrzmiałego fiuta, którym chce mnie raz za razem przeciąć na pół; patrzeć z dołu na jego półuśmiech, którym mówi „mam cię”: mam cię ostatecznie, nieodwołalnie, wpuściłaś mnie do środka, jesteś moja! Zniewolona ogromnymi udami mężczyzny, leżę pod nim i daję się przekrawać, przyszpilać, unicestwiać. Jeszcze szerzej rozsuwam uda. Jestem twoja, tylko twoja, twoja, twoja, mówią szkarłatne wargi (o tym, że są szkarłatne, przekonałam się dopiero w roku trzydziestych urodzin, kochaliśmy się od tyłu przed lustrem w mieszkaniu pewnej francuskiej matrony, w bretońskim uzdrowisku tuż nad oceanem; można powiedzieć, że prawie w oceanie, bo jej dom stał na plaży; kolor mojego wnętrza bardzo mnie zaskoczył; tak samo jak moja nieświadomość owego odcienia; dziś sobie myślę, że wszystkie czarne pantery są takie na styku środka z zewnętrzem; oberżynowe; oberżyna – smutne warzywo

w kolorze adwentu). Daję się posuwać i pieprzyć, oddaję mężczyźnie całą władzę i schodzę niżej. Zmieniam się w czucie. To inny kawałek, ontologiczny i może nawet nieco ekonomiczny. Pisany oczywiście z nogami na półce, z ukochanym mężczyzną obok, śpiącym, pięknym, ufnym jak dziecko, opróżnionym z najgłębszych rezerw nasienia, śmiertelnie wyczerpanym (plus jakieś gorzkawe jagody, które jesienią uwielbiają szpaki): Może seks to jakaś namiastka nieśmiertelności? Służy przecież przedłużeniu gatunku, po to istnieje. Rozsuwam uda i przechwytuję materiał genetyczny mężczyzny, więc jestem boginią, demiurgiem, bo moje wspaniałe, płodne ciało coś tam sobie przez to mleczne wypełnienie zaczyna kombinować, klecić nowe łańcuchy DNA, coś tam gmera przy chromosomach. Ruch wirowy! Knuje, jak by tu pchnąć ludzkość do przodu, jak by ją przygotować na kolejną epokę lodowcową, na kolejne Pompeje i Atlantydę. Próbuje

ocalić ludzkość przed wyginięciem. (Choć ponoć to już niemodny dziś, dziewiętnastowieczny konstrukt myślowy. Dziś rządzi nami samolubny gen. Liczą się tylko jego indywidualne upodobania, przedłużanie gatunku ma w dupie. Teoria przedłużenia gatunku umarła razem z ideą komuny, wspólnego dobra, solidarności. Samolubny gen jest na wskroś kapitalistyczny). Mężczyzna ma tak samo. On chyba nawet bardziej. Wstrzykując w kobietę ejakulat, posyła w kosmos miliony potencjalności: big-bang wprost w lepką i wilgotną atmosferę kobiecego wnętrza. Żyjcie, kijanki! Ja, kapłanka, w której rozwibrowanym spiralnie wnętrzu zatli się żar życia, czekam na ejakulat z jednym, starannie na tę uroczystość przygotowanym jajem. Na kilka krótkich chwil negujemy śmierć. Zjednoczeni pod jednym szyldem spółkujemy razem przeciw entropii (niektóre spółki są jawne, inne niejawne; są też spółki z ograniczoną odpowiedzialnością). Żyjemy w naszych dzieciach, tak samo jak nasi przodko-

wie żyją w nas. Czarna pantera biegnie przez sawannę. Przestrzeń sawanny nie ma końca. Ciało pantery nie ma granic. Płynie przez wymiary w zwolnionym tempie; ma całkowitą świadomość tego, co się dzieje. Jest wolna, naga, silna; ma ogromną, nieskończoną moc. Biegnie szerokimi susami, wypełniając swój los do każdego, najmniejszego nawet kawałeczka. Wiem, że nie sposób ubrać seksu w słowa. To tak jakby człowiek chciał opisać ból głowy za pomocą współrzędnych geograficznych. Dość, że w naszym wspólnym, kilkunastoletnim łóżku zaczęły się dziać cuda: spoceni, obolali, poocierani, spuchnięci, wielokrotnie zniknięci i zaraz świeżo zmartwychwstali, podłączaliśmy się w duecie do życiodajnego strumienia. Kiedy z niego czerpaliśmy, znów stawaliśmy się młodzi i ufni. Rządził nami samolubny gen. Wybrał sobie lato: w czerwcu trzeciego roku ptasich cudów zaszłam w ciążę. W górach, nad jeziorem, przez dwa tygodnie

kochaliśmy się co dzień i noc jak ludzie pierwotni. Nocami dookoła fruwały robaczki świętojańskie. We dnie pływaliśmy łódką po krystalicznie czystym jeziorze, czytaliśmy dziewiętnastowieczne powieści, na które nie ma nigdy czasu, łowiliśmy ryby, pływaliśmy nago, nago leżeliśmy na słońcu: boże dzieci matki natury. Jedliśmy królewskie posiłki z trzech dań. Moje ręce co rano rwały świeże pokrzywy, żarłam liście z sosem z oleju lnianego, piłam napar, kręciłam biodrami, tańczyłam. Po powrocie do domu okazało się, że moje uroczyste jajo i jego wścibskie kijanki, by się połączyć, potrzebowały światła robaczków świętojańskich. Żyznego podłoża nawiezionego górskimi ziołami i rybami z czystej wody. Czystego powietrza, czystej wody, czystej miłości, podsycanej lekturą Dostojewskiego. W mojej macicy zakiełkował owoc naszej miłości. Oboje płakaliśmy ze szczęścia. W ciąży często łapałam się za okrągły, gargantuiczny brzuch i nie wierzyłam, nie wierzyłam, że

mam tam w środku człowieka. Ogarniała mnie jednocześnie wściekłość i tkliwość. Chciałam, żeby to wszystko się nie kończyło, żebym już zawsze była taka błogosławiona, podwójnie ludzka. Jednocześnie nie marzyłam o niczym innym, jak tylko o porodzie. O wolności do swojego ciała. Myślałam: poród. Jasne, poradzę sobie na pewno. Po chwili wpadałam w popłoch: ja mam urodzić?! Zwłaszcza nocami umieram ze strachu, sam na sam ze swoim brzuchem, z trudnym życiowym zadaniem, które musiałam wypełnić. Robiłam to pierwszy raz, pierwszy raz przez mój kanał rodny miało się wydostać na świat ludzkie szczenię. Bałam się, że nie podołam, że pokona mnie ból. Einmal ist keinmal, pisał o tym Kundera. A co dopiero ja, przed swoim einmalem, który musiał, musiał nastąpić? Biologia. Liczyłam, że poprowadzi mnie instynkt. Że przecież jestem zwierzęciem, samicą, suką, która musi teraz złożyć życiu daninę za rozkosze rui

w Bieszczadach. Ku pokrzepieniu postawiłam sobie na biurku zdjęcie moich przodków. Dopiero w ciąży po raz pierwszy zobaczyłam pradziadków. Tych od strony matki i babki Zofii. Fotografię dała mi matka. Dopiero teraz widzę, że była przekaźnikiem wydarzeń. (Ciekawe, kto nią sterował? Lew Szestow?) Zdjęcie stoi na moim biurku do dziś. Na zdjęciu moja babka Zofia – w latach trzydziestych jeszcze młoda dziewczyna, z rodzicami i rodzeństwem, na tle stodoły z poczerniałych od deszczu desek. Dziadek wygląda na zmęczonego życiem, patrzy surowo, na kolanach trzyma zmęczone, duże, spracowane dłonie stolarza. Babcia uśmiecha się figlarnie, może zawstydza ją pozowanie do zdjęcia? Nerwowo splata palce. Osiem osób stoi przed stodołą, wszyscy wystrojeni w najlepsze ubrania, zapięci na ostatni guzik, uczesani. Dziwni, obcy ludzie z dalekiej przeszłości. Moi przodkowie. Dzięki prababce urodziła się moja babka, dzięki

niej matka, dzięki matce ja, dzięki mnie urodzi się moja córka. Pięć kobiet. Tamte sobie poradziły, urodziły. I ja dam radę. Powtarzałam to sobie w myślach jak mantrę. Zasypiałam z kciukiem w ustach, jakbym znów chciała ssać matczyną pierś. W głowie mi się nie mieściło, że mam być czyjąś matką. Na zawsze? Pod koniec ciąży byłam już tylko czekaniem. Co noc śniły mi się ptaki. Lecące, gniazdujące, żółtodziobe, wszystkie. Wsłuchiwałam się całymi dniami w małe ruchy małych nóżek, przez które falował mój nie mój brzuch. Zastanawiałam się, którędy będą chodzić te nogi? Jak długo? Czy pisklak, który dojrzewał we mnie przez dziewięć ostatnich miesięcy, będzie szczęśliwym ptakiem? Ile potencjalnych losów mieściło się w moim brzuchu? Urodziłam ją o brzasku, wczesną wiosną, jak suka. Poród był przeżyciem traumatyczno-mistycznym. Bolało. Ale nie pamiętam tego bólu. Szok po-

urazowy. Było, minęło. Nieprawda, że to na widok dziecka o wszystkim się zapomina. Zwykłe wyparcie, zjawisko od dawna znane w psychologii. Poród trwał pięć i pół godziny – od pierwszego skurczu do pierwszego krzyku. Pierwsze dwie godziny przeleżałam cicho na szpitalnym łóżku. Kobieta obok spała. Liczyłam skurcze, patrzyłam na gwiazdy i księżyc, tej nocy w pełni. Oddychałam. Było mistycznie, doskonale cicho: na całym świecie tylko ja, moje zbliżające się do mnie dziecko i Wszechświat, który prosiłam w myślach, żeby mi sprzyjał. Gwiazdy przesuwały się po niebie. Moje dziecko było coraz bliżej. Bałam się i jednocześnie czułam podniecenie. Ból się nasilał. Mój mężczyzna przyjechał do szpitala i był przy mnie cały czas: masował mi plecy i szeptał czułe słowa otuchy. Przed czwartą nad ranem jeszcze żartowaliśmy, kiedy pod prysznicem polewałam swój absurdalny brzuch gorącą wodą.

Najgorsza była ostatnia godzina. Parcie, wypieranie, wyciskanie, prasa hydrauliczna w brzuchu, odjazd, coraz mniej siły, wszyscy krzyczą, zasypiam albo tracę przytomność, nie mam już siły oddychać, położna mówi pomóż dziecku, jakiemu dziecku, chcecie dziecko, to sobie wyjmijcie, ja już mogę umrzeć, wszystko mi jedno, dajcie mi spokój, spać albo dać się wessać tej otulającej mnie coraz gęściej wacie, zapadam się i znikam, nic się nie liczy, znów krzyki, oddychaj, pomóż dziecku... Dziecko wydaje mi się tak nierealne jak wszystko, co mnie otacza, czy to wszystko dzieje się naprawdę? Jakbym oglądała film. Ale ja już nie chcę grać głównej roli. Dajcie mi spokój. Zostawcie mnie. Przestańcie grzebać w moim wnętrzu. Znów ktoś o tym dziecku. Przyj, teraz przyj, wyciskam z całych sił, niech to się wreszcie skończy! – Widziałem, widziałem! – Mężczyzna zajrzał między moje nogi, choć umawialiśmy się, żeby nie. Bałam się, że nigdy już nie będzie mnie pożądał, po tym jak zobaczy krwawą jatkę między moimi udami,

znanymi mu dotąd jedynie z rozkosznych chwil sam na sam. – Nasza córeczka ma czarne włosy! Główka wyszła trochę, ale znów się cofnęła. Te czarne włosy przywróciły mi świadomość. Ja tam naprawdę mam człowieka, córeczkę z włosami, nie jakieś dziecko, myślałam. Urodziłam na trzecim skurczu. Ostatkiem sił, jak sądzę. Po chwili mężczyzna trzymał małą na rękach. Przystawiono mi ją do piersi. Ssała jak szalona. Nie do wiary, gdzie ona się tego nauczyła? Jak to możliwe, że była już taka gotowa do życia? – To twój pierwszy świt, córeczko – powiedział mężczyzna do zawiniątka. Zostałam królową życia. Odegrałam swoją rolę: wypełniłam wolę samolubnego genu. Na koniec był jeszcze bonus w postaci mistycznego przeżycia: całą ciążę powtarzałam sobie, że przecież babka Zofia, ta ze zdjęcia na biurku, urodziła ośmioro dzieci. Po swoim porodzie, z koroną matki na głowie, już zszyta i umyta, w czystej pościeli w swo-

jej sali, wreszcie zamknęłam oczy, zmęczona i wycieńczona. Moja nowo narodzona córka spała blisko, mężczyzna siedział przy łóżku i patrzył na mnie jak w obrazek. Sam nie wierzył w cud, który widział przed chwilą. To ja go sprawiłam. I on, na leśnej polanie w górach, gdzie nasze ciała zostawiły w trawie miękkie odciski. Choć wtedy, tamtego ranka, trudno było to wszystko ze sobą połączyć. Dziki seks z wytryskiem w stronę cumulonimbusów z małą dziewczynką, która właśnie wyszła przeze mnie na świat. To nie był sen. Zamknęłam oczy i zobaczyłam babkę. Obraz był ostry jak film w HD, w filmie babka Zofia miała na sobie płaszcz. Chwyciła stojącą w próżni walizkę i odeszła. Spokojna i uśmiechnięta. Moja mentalna akuszerka. Zrozumiałam, że babka Zofia, Zofia Gołąb, przez cały czas się mną opiekowała. Czy dlatego śniły mi się ptaki? Czy jestem na właściwej drodze?

Idziemy teraz we troje. Mam ochotę lizać moje szczenię za uchem. Misja miłości rozpoczęta.

Rącza toń

List był w zwykłej, żółtej kopercie, zaklejony przezroczystą taśmą klejącą. Litery, napisane odręcznym, zdecydowanym charakterem pisma, pochylały się w prawo. Na kopercie było tylko moje imię i nazwisko, adres, znaczek z narysowanym jabłkiem, nadawca Jan Kowalski i jego numer skrytki pocztowej. W środku był list, napisany lekko, bez skreśleń: Pewnie Panią dziwi forma, jaką wybraliśmy, żeby się z Panią skontaktować. Zaraz się Pani dowie, dlaczego właśnie tak. Wiemy, że jest pani fotografką. Widzieliśmy pani zdjęcia w sieci, spodobały nam się. Jesteśmy młodzi, bardzo się kochamy. Mamy świadomość, że czas płynie i za dziesięć lat będziemy kimś innym,

mniej pięknym, bo przecież życie to nie portret Doriana Graya. Dlatego chcemy, żeby nas ktoś sfotografował teraz. Nagich, uprawiających miłość. Prosimy, niech Pani nie mówi od razu „nie”, niech Pani nie wyrzuca tego listu do kosza. Wybraliśmy właśnie Panią, bo Pani kobiece akty pokazują to, co chcemy w sobie zapamiętać na zawsze. Lubimy ten sam rodzaj piękna. Zapłacimy tyle, ile płacą Pani fotografowane przez Panią kobiety – razy pięć. Jedna sesja w cenie pięciu, niech Pani o tym pomyśli. Czekamy na list, adres skrytki na odwrocie koperty. Powiedzmy, że mamy na imię Kaj i Gerda. Powiedzmy, że to nie żart, pomyślałam.

Rzuciłam list niedbale na biurko, udając przed samą sobą, że jego treść nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Do tej pory myślałem, że takie historie zdarzają się tylko w książkach. A jednak tamtego dnia zdarzyła się mnie: podczas wodowania małego statku okolicznego potentata, na kresach zainteresowań kogokolwiek, w sennym miasteczku nad wielkim jeziorem, w sobotę, w kwietniu, przed pięciu laty. To była wyjątkowo zimna wiosna. Pierwsze, co zobaczyłem, to jej wysokie, skórzane rękawiczki za łokieć. Miękkie, w kolorze kawy z mlekiem, bez palców. Opętało mnie dzikie uczucie: chciałem dotykać najpierw rękawiczek, a potem całej kobiety, która w nich była. Nie czułem niczego podobnego od czasów, kiedy jako nastolatek miałem swój pierwszy magiczno-erotyczny sen. Robiła zdjęcia do jakiejś lokalnej gazety, a wyglądała, jakby robiła je do „New Yorkera”. Nie pasowała do otoczenia.

Nie potrafiłem oderwać od niej wzroku. Czuła mój zwierzęcy głód jak suka w rui. I ona była głodna, wiedzieliśmy o tym od pierwszego wejrzenia. Nie byłem przygotowany na taki strzał Amora. Strzelił do mnie z kałacha, prosto w jądra, więc jeszcze tamtego dnia kochaliśmy się w jakimś brudnym zaułku, na stojąco. Po prostu oparłem ją bez słów o ścianę i przycisnąłem, a mój fiut bez trudu wśliznął się pod jej wełnianą sukienkę. Mimo zimna miała pończochy, za to nie miała majtek. To też było jak z powieści. Tylko czekałem, aż... właśnie, co? Na co ja wtedy właściwie czekałem? Na nic nie czekałem. Od pierwszego spojrzenia na rękawiczki wiedziałem, że z tą kobietą nie muszę już na nic czekać, bo właśnie doszedłem do wszystkiego, na co czeka się całe życie. Przeprowadziłem się do niej tydzień później. Uwielbiałem na nią patrzeć. Miała posągowe ciało, silne i mocne, z mocnymi, władczymi udami.

Duże piersi z ciemnymi sutkami o smaku rodzynek i bujne owłosienie na łonie. Brzuch twardy i gładki jak oheblowane drewno i pięknie wysklepione, duże stopy. Mocno trzymała się nimi ziemi. Przypominała mi drzewo. Była drzewem, które chciało się rozrosnąć na cały świat. Podniecało mnie w niej wszystko. Każda, najmniejsza nawet gałązka. Gala, cztery litery, cały świat. W co ja się wpakowałam? Zagłuszałam lęk winem podawanym przez barmana w hotelowym barze. Winem białym, lekkim i szybkim. Kieliszek za kieliszkiem, do dna. Do spotkania z Janem Kowalskim i jego kobietą vel Kajem i Gerdą miałam jeszcze pół godziny. Dość czasu, żeby się upić rączym białym. Dlaczego ja się w ogóle zgodziłam na coś tak dzikiego? Odpowiedź leżała na dnie trzeciego kieliszka. Miałam trzydzieści dwa lata, a w moim życiu

nie zdarzyło się jeszcze nic. Nic. Nie przeżyłam wielkiej miłości, nie urodziłam dziecka, nie miałam żadnych przygód, które można by opowiedzieć komuś przy grillu. Nic. Zero. Nul. Co rano chodziłam do pracy w zakładzie, gdzie fotografowałam uśmiechających się sztucznie ludzi i wyglądające jak torcik bezowy panny młode, ich mężów ze starannie przyciętym wąsem, jakieś nadpobudliwe, brzydkie dzieci i całą resztę ludzkości. Zazwyczaj wszyscy oglądali zdjęcia już w zakładzie. Nigdy nie byli zadowoleni. Tylko niemowlęta miały gdzieś, jak wyszły. Frustrujące zajęcie. Udało mi się zdjąć kilka dobrych aktów; z nich byłam zadowolona. Fotografowałam przyjaciółki, które zapragnęły uwiecznić swe ciała, nim dotknie je trąd starości. Zdjęcia były dobre, bo dziewczyny się mnie nie bały. Ufały, że w razie czego użyję Photoshopa i nie będą musiały odwdzięczać mi się za sesję grati-

sowym fellatio. I że wydobędę z nich piękno. Zawsze mówiły, że przy mnie czują się piękne. Nie wiem dlaczego. Te właśnie zdjęcia, zamieszczone na mojej stronie z portfolio, zachwyciły Jana Kowalskiego z Gerdą czy Kają, czy jak się tam nazywali ci, co zaraz mieli przyjść. Kolejny kieliszek: białe krąży mi w krwiobiegu rączo, rączej. Tylko dlaczego ze mnie nikt nigdy nie wydobył piękna? Czego mi brakowało? Dwie nogi, dwie ręce, para piersi, jeden nos i tak dalej – wszystko miałam na swoim miejscu, ale we mnie nikt się nigdy nie zakochał. Dwa razy wylądowałam w łóżku z dopiero co poznanymi mężczyznami. (Wydawało mi się przez chwilę, że tego drugiego nawet kochałam i że przygodna znajomość zmieni się w przygodę życia, ale nie. Był rasistą i opowiadał kawały o małych Murzynkach wzdycha-

jących na widok waty cukrowej: ojej, ile bawełny na jednej gałązce!, zaśmiewając się przy tym do łez). Pozbyłam się cnoty, uwierającej mnie jak bolący ząb. Liczyłam, że za drugim razem będzie lepiej. Nie było. Nic. Nul. Gul, gul. Czwarte białe rącze. Do tego te pogłoski o końcu świata! Zaczęłam się bać. Pogoda sprzyjała lękom. Był styczeń, plus dwanaście stopni Celsjusza w dzień, w nocy sześć. Padał listopadowy, gęsty deszcz. Rośliny zaczynały pączkować, ciekawie wychodząc ze swoich kryjówek. Ptaki leciały całymi dniami na południe. A przecież był środek zimy. Z Australii ciotka pisała, że po raz pierwszy o tej porze roku nie ma suszy. Pada. Na wybrzeżu Norwegii znaleziono na jednej plaży dwadzieścia ton martwych śledzi. Nikt nie wiedział dlaczego. Tylko śledzie, w takiej ilości, w jed-

nym miejscu? (Może Bóg je ukarał za jakieś śledziowe grzechy?) Na wszystkich kontynentach z nieba spadały tysiące martwych ptaków: kosów, szpaków i innego ptasiego drobiazgu. Ze swojego wielkiego telewizora odsiewałam proroctwa: z TVN Meteo, Religii TV i Discovery. Ewangeliści i profesorowie z Uniwersytetu Tokijskiego mówili jednym głosem: koniec już bliski! Wizje meteorologów, ich tsunami i wulkany pasowały do trzęsienia ziemi w pobliżu Kalisza. Pomyśleć, że dopiero oglądając dokument na Meteo, zdałam sobie sprawę, że całe moje nudne życie wydarzyło się na styku płyt tektonicznych! Całe życie na bombie zegarowej! Czy powiedzenia: „w grudniu po południu” nie należałoby więc czytać profetycznie? Kalendarz Majów też kończy się w grudniu. (Kiedyś musiał się skończyć, to jasne – po prostu rzeźba jako forma określona w przestrzeni musiała

mieć jakąś finis: rzeźbiarzowi zwyczajnie skończyło się miejsce na kamieniu. Ale ten kalendarz pasował do mojej układanki). Na dnie czwartego kieliszka leżała straszliwa myśl: Zostało mi kilka miesięcy. To była królowa życia, szalona dżokejka ujeżdżająca każdy dzień na śmierć. Jej nawet było szkoda czasu na sen! Teraz sobie myślę, że pewnie brakowało jej w mózgu dopaminy, co mądrość ludowa diagnozuje jako brak piątej klepki. A może przeczuwała swoim zwierzęcym instynktem, że ma mało czasu i musi napchać wrażeń w krótki odcinek czasoprzestrzeni? Żarła i piła jak facet, dużo i szybko. Często była głodna. Mocnych alkoholi nie musiała popijać, ocierała tylko usta wierzchem dłoni, rozmazując czerwoną szminkę na policzki. (Czerwoną szminką malowała sobie też wargi sromowe). Kochała się jak facet,

bez ceregieli, dosadnie. I ciągle chciała więcej. Do naszej sypialni wkraczały coraz liczniej różne wibratory. Stawiała je na nocnej szafce w szeregu od najmniejszego do największego albo kolorami: wszystkie były z przezroczystego silikonu, kolorowe jak żelki. (Kiedy tak stały przede mną, czułem jakiś rodzaj zawstydzenia. Jakby salutowały przede mną na baczność lubieżne gumowe misie, dzięki ucieczce z fabryki zmienione w wielkie fallusy. Stały i meldowały gotowość bojową: zawsze w erekcji, zawsze gotowe do ataku). Gala chciała czuć je naraz, wszędzie, gdzie się tylko da. Robiłem wszystko, by zaspokoić każdy rodzaj jej głodu. Do kieliszka po winie wlałam wody. Wystarczy, jeśli nie chcę rzygać, zamiast fotografować. Jak oni będę wyglądali? Rozglądałam się nerwowo. Hotelowy bar był

zupełnie pusty, nie licząc mnie i barmana. Chwilami miałam wrażenie, że przygląda mi się podejrzliwie. Może to on? A może jakiś mój znajomy wejdzie tu zaraz, zaśmiewając się do łez z mojej naiwności? To jakiś błąd, żart? A może przygoda życia, dana mi przed końcem świata jako nagroda pocieszenia za byle jaki los? Kto zasiadał w jury? Do baru weszła jakaś para. Żeby to nie oni byli, żeby nie! – mantrowałam w myślach. Byli za starzy i – jak by to powiedzieć? – mało gustowni. Z całą pewnością nie był to ten sam rodzaj piękna. Szczęśliwie nie zwracali na mnie uwagi, zajęci sobą. Wyglądali jak para potajemnych kochanków tuż przed pierwszym, mocno spóźnionym razem. Odetchnęłam z ulgą. Zostało im jeszcze pięć minut. Zdążę wypić jeszcze jeden kieliszek?

Jej żarłoczność sięgała daleko poza fizjologię; nie wystarczały jej doznania fizyczne, chciała zgłębiać świat i siebie we wszystkich wymiarach. W sobotę zakładała pierwszy raz narty, w niedzielę już biegła w wyścigu. Zupełnie nie przejmowała się tym, że zajęła ostatnie miejsce. Więcej już na nartach nie biegała. Weszła na Mont Blanc i więcej po górach nie chodziła. Robiła tak ze wszystkim: od razu mierzyła się z wielkimi wyzwaniami (wobec których inni ludzie mieli zwykle wielką pokorę), sięgała po szczyty i porzucała je, nigdy już do nich nie wracając. Raz podczas wyprawy na Mont Blanc usłyszeliśmy groźny huk spadającej w pobliżu lawiny. Gala, zamiast uciekać jak wszyscy, spokojnie odwróciła się w stronę grzmotu z obiektywem wycelowanym w lawinę. (Potem powiedziała, że ustawiała balans bieli). Po raz pierwszy pomyślałem wtedy, że coś z nią jest nie tak. Kiedy kilka miesięcy później przerzuciła się na

nurkowanie, nie byłem zdziwiony. Wolałem nurkowanie niż trójkąt, na który namawiała mnie od kilku miesięcy. Od razu wiedziałam, że to oni. Od progu szukali mnie niespokojnym wzrokiem po zakamarkach baru. Wyglądali na bardziej przerażonych niż ja, co mnie zdziwiło i jednocześnie uczyniło panią sytuacji. Kiwnięciem głowy zaprosiłam ich do stolika. Byłam dość pijana, a oni dość spięci, żebyśmy od razu ustalili właściwą hierarchię. Kto ma aparat, ten jest królem. Królową raczej. Z bliska wyglądali na jeszcze młodszych. Chłopak miał męskie, ostre rysy twarzy i zaskakująco jasne oczy; kontrastowały z granatowym, gęstym zarostem (nie golił się od wielu dni). Mało mówił. W tym stadzie rządziła ona. Ona: gładka, zadbana, pachnąca przedziwnie czymś podniecającym, czujna, ostrożna i chłodna, do tego zaskakująco miękka, okrągła, kobieca. Kobieta niekonsekwentna, w dodatku ruda, o skórze różanom-

lecznej, przezroczystej. Jak na takiej skórze odbija się światło? Powiedziała tylko cicho: – Jan Kowalski. – Kaj i Gerda? – odpowiedziałam, uśmiechając się lekko. Oboje skinęli głowami. Hasło zostało przyjęte. W końcu jej uległem. Zawsze jej ulegałem. Była jak kontrabas, który odsłaniał przed moimi palcami coraz to nowe struny, choć muzyka, którą grałem do tej pory, była doskonała. Nie mogłem nie zagrać. Tych dwoje znalazła w sieci, spodobali się jej fizycznie; jakoś namówiła ich do pozowania. Chciała pary nowych, świeżych, dziewiczych; nie interesowali jej wyrachowani łowcy wrażeń. Powiedziała im, że ich sfotografuje nago, kiedy będą się kochali. Dużo zapłaci. Planowała w odpowiedniej chwili dołączyć, wślizgnąć się między nich, posiąść oboje – ale tej czę-

ści planu nie znali. Gala chciała reżyserować całe przedstawienie i zagrać w nim główną rolę. Ja miałem być operatorem, sfilmować to wszystko z ukrycia. Łaskawie pozwoliła mi się przy tym masturbować. Wszystko dograła, zapięła na ostatni guzik. Zatrzymaliśmy się w hotelu nad jeziorem, tam zainstalowaliśmy kamerę w pokoju; w pokoju obok miałem laptopa z podglądem na żywo. Gala zadbała nawet o papierowy ręcznik obok komputera. Mieliśmy trzy godziny do spotkania. Pocałowała mnie głęboko, a później zapytała niskim głosem, czy mógłbym pomóc jej zrobić wieczorowy makijaż? Wręczyła mi krwistoczerwoną szminkę, a potem rozłożyła szeroko nogi i kazała pomalować sobie wargi. Robiłem, co kazała. Fiut pulsował mi z radości, kiedy miękką i tłustą końcówką przesuwałem po szkarłatnych, wilgotnych wargach. Cały drżałem. Do ust napływała mi ślina.

Kiedy zobaczyła, że przez erekcję cała krew odpłynęła mi z mózgu do ptaka, odrzuciła głowę do tyłu i zapytała z chrapliwym śmiechem, jak w takim stanie włożę strój do nurkowania? Chciała podnieść sobie poziom adrenaliny przed kolejnym szczytem, jeszcze się podrasować, wyostrzyć zmysły. Chciała nocnego nurkowania. Teraz, zaraz, już. Klucz do pokoju był zaskakująco chłodny. Koił mnie. W pokoju wypiliśmy z Kajem i Gerdą jeszcze trochę wina. Oni więcej niż ja, ale przecież musieli mnie gonić, by wyrównać poziomy rozluźnienia. Mówiliśmy niewiele, patrzyliśmy na siebie: najpierw badawczo, w końcu – porozumiewawczo. Kaj usiadł na wielkim łóżku i jak chłopiec zaczął na nim podskakiwać. – Nie skrzypi – stwierdził z ulgą. – Nie przeszkadzają mi dźwięki, powiedziałam, ustawiając statyw. – Pracuję z obrazem. Możecie się pocałować?

Ustawiłam światło. – Gerda, rozbierz się, chciałabym zobaczyć, jak na twojej skórze odbija się światło. Wystarczy mi na razie sama góra. Gerda zdjęła bluzkę i biustonosz, układając je starannie na fotelu. Kiedy się do mnie odwróciła, poczułam dziwny skurcz. Miała niewielkie, idealnie okrągłe piersi zwieńczone różowymi, niewinnymi sutkami. W ustach poczułam słodki smak mleka. Kaj szukał czegoś w torbie. Nie zauważyłam nawet, kiedy i on zdjął koszulę. Był chłopięcy, harmonijny, silny, gładki, z niewielką kępką włosów między sutkami. Zastanowiłam się, jak wygląda jego penis w erekcji. Stawiałam, że będzie dość długi, wąski, lekko skręcony w lewo, ciemny. Gerda zapytała, czy wyjdziemy na chwilę na balkon. Kiwnęłam głową, skupiona na poszukiwaniach ustawień idealnych. Oboje z Kajem przytuleni ciasno jak Jaś i Małgosia w chatce Baby-Jagi narzucili

na siebie koc i wyszli. Dołączyłam do nich po chwili; mocno zaciągali się skrętem. Gerda podała mi go, był mokry od jej śliny. Przez chwilę ssałam końcówkę jointa, smakując go. Zaciągnęłam się dopiero po chwili. Wydawało mi się, że czuję smak jej śliny. Jakoś upchnąłem go w piance. Ciągle myślałem o krwistoczerwonej, wyzywającej cipce Gali, schowanej teraz pod kombinezonem, i nie miękłem. Śmiała się tylko. Silnik łodzi odpalił za pierwszym razem. Powiedziała, że wystarczy jej dwanaście metrów. Zatrzymaliśmy się dość daleko od brzegu; na tyle daleko, żeby poczuć się tak, jakbyśmy byli w samym środku niczego. Zacumowałem. Przed zejściem na dół jeszcze się pocałowaliśmy. Na dole dała mi znać latarką, że wszystko w porządku.

I od razu zaczęła szybko wypływać w górę. Zaniepokoiły mnie jej konwulsyjne, nerwowe ruchy. Popłynąłem za słabnącym światłem. Po chwili byłem na powierzchni, szukałem jej. Było pusto, idealnie cicho. Zacząłem panikować. Pływałem tu i tam, schodziłem niżej, do dna, przeczesywałem je, znów wypływałem. Krzyczałem. Znów płynąłem na dno, krzyczałem pod wodą. Otaczała mnie gęsta ciemność. Nie wiem, ile to mogło trwać. Nieskończoność. W końcu poczułem, że jeśli jeszcze raz zejdę na dno, nie wypłynę. Wezwałem pomoc. Ten joint to był wspaniały pomysł. Przez chwilę leżeliśmy we troje na łóżku, patrząc w sufit i śmiejąc się z jakichś głupich żartów. Poczułam się tak, jakbym znała ich od dawna. Oni chyba też, bo zaczęli się całować z taką swobodą, jakby byli w pokoju zupełnie sami. Cicho wstałam i stanęłam za obiektywem.

Widać było, że się kochają: robili wszystko z wielką czułością, niespiesznie, sycąc się każdą pieszczotą. Nawet kiedy Kaj zdejmował Gerdzie majtki, patrzył jej głęboko w oczy. Wspaniale wyglądali w obrazku. Nieświadomie zbliżałam się do nich z aparatem, chcąc uchwycić wszystko: jej język na jego sutkach, jego język między jej nogami, i makro: włoski na jej ramieniu, sterczące z podniecenia, kiedy językowi Kaja przyszły z pomocą dwa palce prawej dłoni, przezroczystą kroplę płynu na czubku sterczącego penisa, gdy wgłębiał się w jej szparę językiem. Chciałam mieć wszystko, każdy artefakt: pełną, staranną dokumentację tej miłości. Kiedy Gerda musnęła mnie włosami po twarzy, zesztywniałam. To przypadek czy zaproszenie? Poczułam czyjąś dłoń na piersi. Odłożyłam aparat. Straciłem poczucie czasu i przestrzeni. Poli-

cjanci zadawali pytania, odpowiadałem na nie z trudem, brakowało mi słów, głosek, głosu. Nie wierzyłem, że to się stało. Jak to, kobieta maluje sobie nabrzmiałą z podniecenia cipkę na czerwono, a zaraz potem tonie? Szukali jej do rana. Policjanci, strażacy, psy. Siedziałem na brzegu wyczerpany, sparaliżowany ze strachu, przykryty kocem, którym otuliły mnie czyjeś dobre dłonie. Patrzyłem na czarną toń. Piersi Gerdy były słodkie jak mleko, mieściły mi się w dłoniach, dotykałam ich z niedowierzaniem, język Kaja znikał w moim wnętrzu, czułam ciągle bliskość dwóch ciepłych ciał, jedno ssało moją jedną pierś, drugie drugą, to ja, wasza Wilczyca Kapitolińska, miałam rację z tym penisem, dokładnie taki, jak myślałam, teraz liże mnie ona, ktoś mi liże, a ja ssę, doprawdy, nie do wiary, on w środku mnie, a ona mnie całuje, jakie ma miękkie usta, bierze moją dłoń i kładzie sobie na łonie, jest mokra, a ja się trochę

boję, nigdy nie dotykałam kobiety, którędy, którędy, to łatwe, po chwili chcę ją mieć nad sobą, albo inaczej, ja się wypnę, by Kaj mógł mnie zgłębiać do dna, a ty tu chodź, rozłóż nogi, chcę zobaczyć, jak smakujesz, co za uczucie, nie do wiary, nie do wiary, ile jeszcze razem możemy różnych trójkątów zbudować, równoramiennych, prostokątnych, każdych, z dwóch cipek i jednego penisa. Znaleźli ją dopiero po wschodzie słońca, zaplątaną na dnie w rośliny. Kiedy położyli ją na brzegu, uśmiechała się lekko. Wyglądała jak Beata Beatrix po zażyciu śmiertelnej dawki laudanum. Chciałem umrzeć. Miałem wszystko i wszystko straciłem. Nie przeliczę tamtego wybuchu na orgazmy. Był wielki i piękny jak światło. Mój przepis był prosty: butelka, a może i więcej białego wina na głowę, jeden mocny joint na troje, solidna porcja strachu przed końcem świata, naiwna chęć łatwego zarobku, wielka życiowa pustka i styk płyt tektonicznych. Zro-

biłam coś, w co nie potrafiłam uwierzyć: nawet kiedy usiadłam na łóżku, obolała, otarta, lepka i patrzyłam na moich znieruchomiałych kochanków. Ich ciała połyskiwały w ostrym świetle lampy. Przez skórę na skroni Grety widać było pulsujące, błękitne żyły. Ładnie jej z nimi, pomyślałam. Po chwili Kaj wstał i zaczął szukać ubrań. Trzeźwieliśmy i zaczęliśmy wzbierać wstydem. Niezdarnie wkładałam sukienkę, Gerda szukała pod łóżkiem pantofli, Kaj ukrywał przed moim wzrokiem męskość. Milczeliśmy. Kiedy już ubrani przybraliśmy dawne pozy, Gerda zapytała, czy zapłacę im tyle, ile obiecałam. Spakowałem sprzęt, zanim zdążyli się ubrać. Ładnie im wyszło. Na to liczyłaś, kochanie? Tak miało być? Ta fotografka była do ciebie nawet trochę podobna, widziałaś?

Zrobiłem sobie dobrze, jak chciałaś. Dedykowałem mój ostatni orgazm tobie. Ale przecież o tym wiesz. Czuję, że jesteś przy mnie. Jeszcze tylko kilka godzin, a będę przy tobie. Gala. Kocham cię. Ciebie nie ma, ale moja miłość ciągle jest, taka sama. Nie będą się awanturowali w recepcji. Widziałem ich strach. Nie są głupi, wiedzą, że wpadli w moje sidła. Nawet jeśli zaczną mnie szukać, nie znajdą, bo zaraz znikam. Jan Kowalski, Kaj i Gerda, dobre sobie. Na pewno nie zapomną tej przygody do końca życia. Kto wie, może nawet pójdą twoją drogą? Porównywaliśmy listy, pisała je ta sama ręka. Jan Kowalski. – Mieliśmy to zrobić trzy dni temu, ale ciebie nie było – mówiła Gerda. – Dziś znów nas wezwałaś, podwoiłaś stawkę. Powiedz, że to ty. – Powiedzcie, że to wy.

Ani ja, ani my: ktoś trzeci. Zrozumieliśmy, że byliśmy marionetkami, za których sznurki pociągał autor nieznany. Patrzyliśmy na siebie szeroko otwartymi oczami, nadzy wobec siebie bardziej niż wtedy, gdy się kochaliśmy. Już nikomu nie ufaliśmy. Napędzał nas strach. W jednej chwili obudziły się nasze śpiące demony, zadawnione winy, zepchnięte w głąb czaszki grzechy, brudy, zsinienia, bezdechy. Kto? Kto nam to zrobił i dlaczego? Co teraz będzie? Będą się bali do końca życia. Taka jest cena szaleństwa. Zawsze już będą myśleli, kto i dlaczego, każdego dnia, do końca. Ale co nas to obchodzi, kochanie? Na twoim pogrzebie czuję się wciąż tak, jakbym był otulony tamtym kocem. Dzięki niemu nie czuję. Podchodzę do trumny. Pięknie wyglądasz, jakbyś spała. Wybrałem twoją ulubioną suknię, podoba ci

się? I bukiet lilii, też twoje ulubione. Kładę ci je obok głowy. Pendrive jest w kolorze kwiatów. Tam film, o którym zawsze marzyłaś. Ktoś inny zagrał główną rolę, bo utonęłaś. Zadbałem o każdy szczegół. To mój ostatni prezent dla ciebie, Gala. Siedziałam w swoim samochodzie przed hotelem, odpalając papierosa od papierosa. Pomyśleć, że nie paliłam ich przez pięć lat! (Rzucę znów, jak odwołają koniec świata). Jezioro połyskiwało w promieniach słońca. Nic nie było jednak takie samo, jak wczoraj. Co mogłam zrobić? Oddałam kartę pamięci Gerdzie i Kajowi, musieli mieć pewność, że nie mam z tym nic wspólnego. Zapamiętałam jednak każde zdjęcie. Co to w ogóle wszystko było? Zły sen?

Czy ktoś nas jeszcze widział? Na jeziorze pojawiła się łódź. Zatrzymała się na środku. Zazdrościłam nurkowi tego niewinnego sobotniego poranka. Właśnie wskoczył do wody i zniknął. On na pewno nie pieprzył się ostatniej nocy z dwójką nieznajomych do utraty tchu, tylko wstał wcześnie wyspany, wypił sok ze świeżych pomarańczy, zjadł tost z pełnym ziarnem i ruszył popływać. Wysportowany i ukierunkowany na cel na pewno nie pił, nie palił i miał schludnie poukładane życie. Nie bał się teraz, że ktoś mu je zniszczy. Nie miał kaca i w ogóle nie musiał się niczego bać. Kolejny papieros do natrętnych myśli. I jeszcze jeden. Kaj i Gerda nie chcieli, żebym ich odwiozła na dworzec. Pewnie bali się, że się dowiem, w którym kierunku pojadą. Kim byli? Widziałam ich orgazmy, nie mając nawet pojęcia, jak im na imię. Po chwili zdałam sobie sprawę, że nurek nie

wypływa. Choć, jeśli przeliczyć wypalone przeze mnie papierosy na minuty, dawno już powinien wypłynąć na powierzchnię. Wypaliłam jeszcze dwa. W końcu z telefonu na recepcji wezwałam policję. Recepcjonista powiedział, że trzy dni temu na jeziorze utonęła w nocy jakaś kobieta. Strach o nurka był silniejszy niż strach przed nieznanym Kowalskim. Znaleźli go kilka godzin później. Na twarzy miał uśmiech, który już gdzieś wcześniej widziałam. Beata Beatrix po zażyciu laudanum? Szanowne jury, proszę już więcej nie zsyłać na mnie przygód życia. Moje w zupełności mi wystarczy.

Gesamtkunstwerk lub per saldo solo

Wie pani, ja w restauracji lubię długo czekać na jedzenie. Wierzę, że w czasie tych nieskończenie długich chwil ktoś za ścianą przygotowuje dla mnie posiłek z wielką starannością, z maestrią, a kto wie, czy nie z miłością? Wierzę, kiedy tak czekam, że wszystko będzie świeże, doskonałe, zasili mnie wartościami odżywczymi na długie godziny... A te podniebienne doznania, na myśl o których samoczynnie zaczynają mi pracować ślinianki! Przed dobrym posiłkiem należy dobrze zgłodnieć. To moja pierwsza zasada. Między zamówieniem a podaniem zwyczajowo udaję się na inspekcję toalety. Moja kolejna zasada: brudny kibel znaczy, że w kuchni z pewnością żyją szczęśliwe, syte karaluchy. Czystość to przecież stan

umysłu, rozciąga się na całość restauracyjnych pomieszczeń, na porządek w dokumentach i stale uzupełniane dostawy. Tak samo jest z brudem: brudni mają brudno wszędzie, w głowach, na półkach z ubraniami, w kiblach i kuchniach; po ich brudnych mieszkaniach wałęsają się brudne psy i zaniedbane dzieci. Brudni mają fałszywie czyste restauracje. Ale ja z łatwością demaskuję fałszerzy. Raz nad morzem zapomniałam o zasadzie numer dwa. Z głodu, ludzka rzecz. Szybko, placami, zjadłam wysmażoną na strup rybę i poszłam umyć ręce. A tam, o zgrozo: dawno czegoś takiego nie czułam, nie widziałam! (Ryba zastygła mi w przewodzie pokarmowym, walcząc z prądem zwrotnym). Po wyjściu z kleistego wychodka grzecznie, ale stanowczo zwróciłam kelnerce uwagę (a powinnam rybę!), że toaletę mają brudną, śmierdzącą, wręcz skandaliczną! Udała zdumienie. Przez chwilę stała przede mną jak skamieniała z szeroko otwartymi oczami.

A potem stało się coś najgorszego. Otworzyła drzwi i krzyknęła w głąb kuchni z oburzeniem: „Róża, Róża, pani tu mówi, że toaleta jest brudna! Leć no i umyj! Ale już!”. To tu Róża gotuje gościom, a w przerwie, zanim jej dojdzie dorsz na patelni, leci czyścić kible? Tak to rozmieć, tak? – Żeby się tylko Róży znów strupy z filetów na patelni nie porobiły, w czasie jak będzie zeskrobywać ze ścian dziesięcioletnie, przykurzone zasrywki – powiedziałam ze wstrętem. Kobieta patrzyła na mnie jak na kogoś niespełna rozumu. Nie zostawiłam jej napiwku. Potem obsmarowałam w miejskim przewodniku bez cienia litości. Nikomu nie mówię, czym się zajmuję. Rodzina i znajomi myślą, że jestem przedstawicielką handlową. Uwierzyli mi, że sprzedaję kamienie szlachetne; zaskakująco łatwo poszło. Do dziś bawi mnie ich łatwowierność. Myślą, że stać mnie na sportowy samo-

chód z trzylitrowym silnikiem i mieszkanie nad rzeką w centrum miasta dlatego, że umiem tak świetnie handlować diamentami! Karmię ich czasem przy stole opowieściami o antwerpskich Żydach, z którymi rzekomo ubijam interesy. Zmyślam ich losy, imiona, rozmnażam ich w moich opowieściach, obcinam im brody, chodzę na bar micwy ich synów i jem z nimi koszer w szabas. I wszyscy, wszyscy mi wierzą. A ja, wie pani, ukrywam prozaiczną prawdę: kilka lat temu wygrałam na loterii sporą sumę. Sporą jak dla jednej osoby – jeśli musiałabym to wszystko sprawiedliwie podzielić między tych, których kocham, lubię i szanuję, nie mogłabym sobie pozwolić na życie, o którym marzyłam od dawna. Postanowiłam egoistycznie ukryć przed światem spuchnięte konto, wdrażać się w luksus powoli, nie kłuć nikogo w oczy i cieszyć się życiem solo. Per saldo solo. Po prostu. Najpierw wyjechałam na rok do Antwerpii, mó-

wiąc rodzicom i braciom, że dostałam tam pracę. Dlaczego właśnie tam? Coś mnie tam ciągnęło, nie umiem wyjaśnić. Może nazwa? Poza tym skończyłam szkołę jubilerską. Gdzie terminować, jeśli nie tam, w Antwerpii? Moja nowa historia musiała trzymać się kupy. Mój wyjazd rodzice przyjęli z ulgą, mimo że miałam dopiero dwadzieścia lat. Jeszcze jedna gęba do wyżywienia postanowiła żywić się samodzielnie, myśleli na pewno, ale ojciec uśmiechał się fałszywie i mówił w kółko: wspaniale, córeczko, bardzo się cieszymy. Wysyłałam im co miesiąc pieniądze, sporą sumę. (Wtedy uwierzyli w mój diamentowy interes). Byłam im winna za tysiące posiłków, kilowaty prądu, podręczniki, ubrania, szczepienia i nieprzespane noce, za wycieranie smarków i zmienianie pieluch. Wypominali mi wszystko tak wiele razy, że zapamiętałam całą listę. Spłacałam dług zaciągnięty wraz ze swoim na-

rodzeniem. W Antwerpii zaczęłam nowe życie. Wynajęłam mieszkanie w pobliżu rzeki – woń mułu koi moje niepokoje, a szum wody pomaga zasnąć. Pierwszego dnia wyrzuciłam walizkę i ubrania, przesiąknięte zapachem mojego domu; wszystko, co ze sobą przywiozłam, co niosło wspomnienia – oprócz dokumentów. Przez kilka pierwszych dni w różnych sklepach lepiłam nową tożsamość. Wisiała na wieszakach w sklepach z ubraniami, leżała w drogeriach na półkach, trzymał ją dla mnie w dłoniach milczący, ciemnoskóry fryzjer. W ciągu kilku dni zmieniłam się w kogoś innego: wyglądałam teraz na elegancką, zadbaną i pewną siebie kobietę. Żyłam jak w bajce o Kopciuszku, tyle że to ja byłam dla siebie księciem z bajki. Koniem był kupon z loterii, od którego moje konto rozrosło się o kilka pięknych zer.

Wszyscy książęta z bajek mogli mnie teraz cmoknąć w podeszwę cholernie drogich butów. Nie zamierzałam pracować, o nie. Dość już się napracowałam, już mną napomiatano, nawdychałam się dość kurzu, dość nauciekałam zawstydzonym spojrzeniem na boki. Dość się naograniczałam i dość nacierpiałam. Dość! Kiedy wygrałam, postanowiłam, że uczynię ze swojego życia dzieło sztuki. Przeżyję je tak, jak zawsze chciałam je przeżyć. Żadnych ograniczeń. Zaczęłam od edukacji. Wiedziałam, że brakuje mi ogłady, znajomości, wiedzy. Byłam prostą dziewczyną z daleka, ale wiedziałam, że tożsamość to przecież nie tylko sukienka z podwójnym przeszyciem. Kupiłam książki o kuchni, o winach, designie, sztuce malarskiej na przestrzeni wieków, o japońskich drzeworytach i kawie. O fizyce kwantowej, duchowości, genetyce. Chodziłam do opery i teatrów, do niezależnych

kin, drogich restauracji i podejrzanych nocnych klubów, gdzie wszyscy mieli białe nosy. Na festiwale folklorystyczne, wystawy psów, spotkania grup terapeutycznych. Bywałam, gdzie się tylko dało. Lata na wsi spędziłam na oglądaniu ciągle tego samego horyzontu – zmieniały się tylko pory roku, poza tym wszystko było ciągle takie samo. Teraz musiałam nakarmić zmysły za te wszystkie nużące, jednostajne lata. Zapisałam się na hiszpański i angielskie konwersacje. Dałam sobie rok na nadrobienie zaległości, na nabranie ogłady, na dokładne upchnięcie Kopciuszka w głębi siebie. A kto wie, czy nie na jego całkowite zabicie? W jakiej to bajce było? A, zdaje się w Królewnie Śnieżce był jakiś leśnik czy gajowy, co to miał dziewczynie serce wyrwać? Ten Gajowy musiał teraz do mnie przyjść i wyrwać serce mojemu Kopciuszkowi. Sama sobie nim

być nie umiałam. Musiałam znaleźć Gajowego. Kopciuszek będzie jego sarną. Gajowy... Gajowy... Wie pani, teraz dopiero zdałam sobie sprawę, o jakiego Gajowego mogło chodzić mojej podświadomości. Ale mniejsza z tym. „Mówisz – masz”, mawiał mój dziadek. Powiedziałam i miałam. Ornitolog to był prawdziwy leśny człowiek. Wylazł z krzaków, kiedy spacerowałam z moim wyżłem wzdłuż Skaldy kilka kilometrów za Antwerpią (potrzebowałam pretekstu do długich spacerów, bez których nie mogę żyć, stąd pies; poza tym lubiłam, gdy mi rano mordę lizał, moja kudłata i szorstka w dotyku namiastka bliskości). Mara szczekała na faceta, a on darł się coś do mnie w niezrozumiałym języku. Śmieszyło mnie jego brzmienie i z wielkim trudem powstrzymywałam chichot. W końcu Mara uciszona moim ostrym krzykiem wróciła z podkulonym ogonem, a ja mogłam przepra-

szać ubranego na zielono dziwaka. Na szczęście znał angielski. Był profesorem ornitologii z Holandii. Jak teraz o tym myślę, naprawdę nie mam pojęcia, jakich ptaków szukał pod Antwerpią. Dość, że ja znalazłam jego ptaka. Śmieje się pani. Wiem, że to śmiesznie brzmi. Oczywiście nie żeby tak od razu, proszę sobie nie myśleć! Właściwie przecież wcale się nie muszę tłumaczyć. Mogę robić, co mi się podoba, i mówić, co mi się podoba. Czasem o tym jeszcze zapominam. A przecież jestem wolna. Wolna do szpiku kości. Wracając. Gajowy-Ornitolog spodobał mi się od razu. Był męski, wyrazisty, pachniał potem, tak seksownie ssał źdźbło trawy. W mojej nowej tożsamości było miejsce na przygody erotyczne bez limitu. (Jeśli już, to w granicach zdrowego rozsądku. A te zawsze miałam na miejscu, tak mi się przynajmniej wydaje. I znów się tłumaczę). No i z tamtym Ornitolo-

giem było tak, że zaprosiłam go na kawę – w ramach przeprosin za to, że tak go wystraszyła moja Mara. Zażartowałam, że nie mogę niestety zaprosić na kawę ptaków, które przepłoszyłyśmy. Uśmiechnął się wtedy pierwszy raz – od razu bardzo szeroko. Wymieniliśmy wizytówki. W mojej belgijskiej tożsamości byłam studentką z Krakowa i w ramach pracy naukowej zajmowałam się gotykiem brabanckim. Tu też mi wierzono. Kogo obchodzi brabancki gotyk? Bez kamuflującego zielonego ubrania Ornitolog wyglądał olśniewająco. Nosił luźne płócienne spodnie i haftowaną na mankietach koszulę, wino zamawiał ze swadą, nie nosił skarpetek. Zbliżał się do czterdziestki, ale wciąż pozostawał chłopięcy, niesforny w minach, gestach. Może od ptaków miał w sobie taką lekkość? Nie wiem. Rozmawialiśmy błaho, powierzchownie, oboje bardzo uważając, by się zanadto do siebie nie zbliżyć. (Znak czasu. Ludzie ślizgają się po

powierzchniach siebie, czasem nawet do krwi, nic o sobie nawzajem nie wiedząc. Wolny rynek, wolny seks, wszystko wolno, tylko czy na pewno tego chcieliśmy? Proszę wybaczyć, że tak zbaczam. Czasem myśli mi uciekają. Nie do końca nad tym panuję). Wtedy, w tamtej kawiarni, ślizgaliśmy się po sobie spojrzeniami rzucanymi znad filiżanek smolistego espresso. Kiedy zapytał, czy chciałabym zobaczyć jego atlas ptaków, tylko się uśmiechnęłam. W drodze do mieszkania Ornitologa zastanawiałam się, co zastanę w jego intymności? Kogucika? Kondora, na którego widok odruchowo zacisnę mięśnie Kegla? A może tylko zdechłego wróbla, którego nijak nie da się reanimować? Było tak dobrze, że po pierwszych trzech orgazmach (na chwilę wykrzywiały mi twarz w nieznaną dotąd minę) byłam gotowa wić z Ornitologiem gniazdo i znosić nam do niego wielkie jaja. Nie mam poję-

cia, jak i gdzie Ornitolog nauczył się tych wszystkich palcowych sztuczek (mam nadzieję, że nie na kurach!), ale posuwał mnie z wielką maestrią, nie wykonując żadnych zbędnych pchnięć – dokładnie tam, gdzie pod skórą ukrywałam najgęstsze nerwowe sploty. Moja cipka wydawała spomiędzy warg westchnienia, których nie słyszałam nigdy dotąd. Może ją trzeba wcześniej po prostu napompować? – zastanawiałam się, zasypiając, zmęczona i mokra. Obudził mnie zaraz gotowym do lotu ptakiem. Widać musiał go karmić co kilka godzin. Nauczyłam się przy Ornitologu sporo o winach, serach, ptakach, kawach, wytryskach, ułożeniu sztućców i innych. Po kilku miesiącach wrócił do siebie, na holenderską równinę, gdzieś na torfowe bagna Fryzji. Pożegnaliśmy się na dworcu, oboje starannie ukrywając wzruszenie. Nie obiecywaliśmy sobie żadnych ciągów dalszych. Wiedzieliśmy, że nasz wspólny lot dobiegł końca (muszę przyznać, że był dość wysoki).

Nie żałowałam. Wyssałam z Ornitologa profesorską ogładę. Co wyssał ze mnie – nie wiem. Dość, że dobrze się razem bawiliśmy. Dzięki niemu poznałam wiele dobrych restauracji i dobrych hoteli, skrzących się gwiazdkami luksusu. Zrozumiałam siebie. Wiedziałam już, co chcę robić i do czego jestem stworzona, choć urodziłam się przecież parze smutnych rolników gdzieś we wschodniej Polsce i nie miałam we krwi ani krzty szlachetności. (Taka pomyłka rodzajowo-obyczajowa). Nie, wcale nie miałam zamiaru prostytuować się na łóżkach drogich hoteli, co to, to nie! Postanowiłam, że będę podróżować po moim brudnym kraju od hotelu do hotelu, od restauracji do restauracji, solo i incognito, a potem chłostać je opiniami w różnych przewodnikach. Albo chwalić pod niebiosa, wszystko zależy od tego, czy będą mieli czyste kible i czy długo będę musiała czekać na jedzenie. Co się wydarzy w czasie tych podróży, będzie

tylko moje. W końcu dotarłam do sedna mojej opowieści, bo przecież o miłości z kobietą miało być. To będzie, będzie, przecież po to się z panią spotkałam, żeby to wszystko dzisiaj opowiedzieć. Tylko muszę wszystko poukładać sobie po kolei, pokazać, kim jestem, nie sprowadzać wszystkiego do kilku prozaicznych kropel śluzu i rozłożonych szeroko miękkich ud. Przecież to nie tak, nie tak prosto! Wszystko jest częścią czegoś, wszystko dzieje się po coś, dla czegoś, wszystko czemuś służy. I nic nie dzieje się przez przypadek. Moja historia jest jak szlachetny kamień. Trzeba ją tylko wypolerować. Od początku do końca. Więc dalej było tak. Po roku w Antwerpii udało mi się pomnożyć mój majątek. Nieważne jak. Powiem tylko, że zrobiłam to uczciwie i bez udziału osób trzecich. Bez trudu znalazłam przez sieć ludzi, którzy chcieli publikować moje przyszłe teksty. Pasowało im, że nie będą musieli płacić za moje podróże i zje-

dzone przeze mnie posiłki. Wynagrodzenie za recenzje było marne, ale przecież postanowiłam wyczyścić swój kraj z zasrywek dla idei, a nie dla pieniędzy. Tych miałam dość. Znów kupiłam mieszkanie nad rzeką, tym razem w Polsce. Nieważne, w jakim mieście. Rzeka płynie przez nie szeroko, liczne mosty spinają brzegi, w szuwarach kotłują się w czerwcowe noce kochankowie; ładnie tu, naprawdę. Rodzina uwierzyła, że rozkręcam tu mój diamentowy biznes i idzie mi coraz lepiej. Zamykałam wszystkim rozdziawione ze zdumienia gęby regularnymi, comiesięcznymi kwotami, wpłacanymi na konto matki. Miałam spokój. Potem oddałam się kontemplacji powolnego, słodkiego, dobrego życia. To takie archaiczne słowo: oddałam się, ale ja się naprawdę oddałam mojemu nowemu zajęciu. Jeździłam od restauracji do restauracji, sypiałam w różnych hotelach (także w tych uwłaczających ludzkiej godności). Każdego dnia gdzie in-

dziej, bez korzeni i bez planów, bez elektronicznej nawigacji i emocjonalnego GPS-u. Żyłam jak rozwielitka. I wie pani co? Było mi z tym wspaniale! Na miejscu robiłam pełne niewyrozumiałości kiblowe inspekcje, w pokojach sprawdzałam palcami zakamarki, lustrowałam czystość luster i wąchałam pościel; zaglądałam pod łóżka i pod obrazy w poszukiwaniu pajęczyn i granatowych plam po pluskwach. (Raz za obrazkiem znalazłam list napisany dziecięcymi kulfonami, zaadresowany do Matki Boskiej Częstochowskiej. Zostawiłam go tam i do dziś żałuję, że go nie przeczytałam). Potem chwilę odpoczywałam, przebierałam się i schodziłam do restauracji. Jadłam powoli, smakując każdy kęs. W jedzeniu zawsze szukałam miłości kucharza czy kucharki, miłości, którą powinien czuć każdy, kto wykonuje taką pracę, jaką chce. Innymi słowy – szukałam bratniej duszy. Szukałam jej także

wśród tych, którzy projektowali hotelowe wnętrza, w pracy pokojówek, florystek, kelnerów. Szukałam estetycznej i smakowej jedni, pełni gastronomicznoarchitektonicznego Gesamtkunstwerk. Widzi pani, że coś mi jednak z tych antwerpskich nauk o sztuce zostało w głowie? Tamten hotel pamiętam jak dziś, pamiętam nawet, jak pachniał. Witał sentencją: „Dom to nie miejsce, gdzie mieszkasz, ale miejsce, gdzie cię rozumieją”. Jakby mnie ktoś objął na powitanie, notowałam w myślach zdania do recenzji, odbierając kartę do pokoju. Pokój nie budził zastrzeżeń: był wygodny, choć w jego urządzeniu znać było powściągliwość, i tylko lekki zapach olejku do masażu, przenikający pościel i ręczniki, nie pasował do reszty. Było czysto, doskonale czysto. Kuchnia mnie zachwyciła. Z całą pewnością człowiek, który dla mnie gotował, robił to z miłością

i wielkim oddaniem. Lubił też jeść, mogę się założyć. Używał świeżych ziół i najwyższej jakości przypraw. Sałata była krucha, oliwa złocista, z zielonkawą poświatą, pieprz – świeżo zmielony. Po dwóch drinkach, przygotowanych bardzo profesjonalnie, wiedziałam już, że nie znajdę tu niczego trefionego, trefnego czy nietrafnego. I bardzo mnie to ucieszyło. Miałam przed sobą długi wieczór pełen wrażeń – w idealnym miejscu. Potem będę się nim napawać raz jeszcze – kiedy już siądę, by napisać recenzję do przewodnika. To jest życie jak w Madrycie, elegancja-Francja! I dyskrecja-Szwecja, nie? Takie pięciogwiazdkowe diamenty zdarzają się w życiu stanowczo zbyt rzadko. Z radości, że znalazłam Gesamtkunstwerk, postanowiłam wieczorem upić się przy barze. W takim miejscu nie mogło mnie przecież spotkać nic złego. Hotel to wspaniała potencjalność.

W hotelu wszyscy jesteśmy rozwielitkami, prawda? Ucieszył mnie też widok mężczyzn, którzy zaczęli się gromadzić w sali obok. Na początku miałam obawy, czy na pewno dobrze widzę: wszyscy jak z żurnala. Co jeden, to lepszy. Żadnych brzuchatych, same tylko usportowione lowelasy w drogich garniturach. A każdy, mówię pani – każdy, ze specjalnie na dzisiejszy wieczór zapuszczonym zarostem twardziela. Albo po gangstersku na łyso ogolony. Ja takich lubię, a pani? Sączyłam wino i patrzyłam na nich. Ze swojego miejsca widziałam wszystko. Zawsze zajmuję takie miejsca. Żeby za moimi plecami nie działo się nic, czego bym nie mogła zobaczyć. Wyglądali na zdenerwowanych, na kogoś czekali – gdzieś chodzili, coś sprawdzali, uwagi jakieś wymieniali półszeptem i śmiali się nerwowo. Kilku piło przy barze szybko; tak się pije, by się znieczulić.

Dwóch pod ścianą żuło gumę na sposób amfetaminowy, nerwowo chodziły im szczęki. Byli idealnie zsynchronizowani. Nie do wiary, jakby to żucie gdzieś już wcześniej ćwiczyli. Zahipnotyzowana nie mogłam oderwać od nich wzroku. Z wielkim napięciem patrzyli na drzwi, czekając na kogoś bardzo ważnego. I żuli zawzięcie, synchronicznie, systematycznie. Byłam bardzo ciekawa, kto zaraz stanie w drzwiach? Papież? Don Corleone z końskim łbem pod pachą? Musiałam wyjść, obejrzeć sytuację w szerszym kontekście. Przed hotelem stały jaguary, mercedesy, limuzyny jakieś. Gości miał zaraz witać mim w zielonym fraku, z pomalowaną na zielono twarzą (wyglądał jak świerszcz Filip z Pszczółki Mai). Rozgrzewał sobie nadgarstki, kręcąc nimi kółka w powietrzu. Zaraz za nim, na drugim planie, swój instru-

ment stroił jakiś paparazzo (po polsku – paparat, co na ryje poluje). Polerował obiektyw, sprawdzał światło i zupełnie nie panował nad emocjami: bladł na przemian i czerwieniał, coraz bardziej przejęty swą rolą. Faceci przy drzwiach wciąż żuli. Musiały ich już boleć żuchwy, ale zdawali się tego nie zauważać. Było coraz ciekawiej. Wreszcie znalazłam wyjaśnienie. Na suficie wyświetlił się napis: „100 lat klubu piłkarskiego X”. Fluorescencyjna iluminacja: to piłkarze. Ucieszyłam się, choć piłkarze nigdy nie robili na mnie wrażenia. Cóż to za bohaterowie, słynący w szerokim świecie z tego, że potrafią kopać piłkę? A gdzie lekarze, którzy ratują życie, gdzie naukowcy (ornitolodzy!), gdzie sławni, seksowni pisarze? Dlaczego nie o nich piszą gazety, dlaczego to nie oni reklamują gacie podpisane swoimi nazwiskami? Co mnie obchodzą jacyś chłoptasie sławni dlatego, że potrafią szybko biegać?

Zastanawiam się nad tym często, a pani? A jednak wtedy się ucieszyłam. Byli ładni, dobrze ubrani i pasowali do wnętrza. Pasowali do spaghetti z owocami morza i lodów z gorącymi wiśniami. I połowy butelki Trebbiano di Aprilia. Do surowego wnętrza o dobrych proporcjach. Gdyby tylko przestali żuć tamci dwaj! Zaczęłam podejrzewać, że może są tajnymi robotami Fify? Mim nagle rzucił kilka słów w stronę szatni; szatniarz zaraz wyprostował się jak struna; fotograf wycelował obiektyw w drzwi. Kto to będzie? – zachodziłam w głowę. Premier? Minister? Ministra może? José Mourinho? Ronaldo, Ronaldinho? Richard Dawkins? Kiedy napięcie sięgnęło zenitu, drzwi się otworzyły i do środka weszło dwóch wąsatych mężczyzn

koło sześćdziesiątki. Ręce trzymali w kieszeniach szarych trenczy. Byli szarzy – jakby z popiołu ulepieni, do siebie podobni. Twarze mieli nie do zapamiętania, raczej do zapomnienia od razu po zobaczeniu. Rozczarowali mnie. Pasowaliby do pieczonej dziczyzny, gęstego żuru na zakwasie i wódki czystej polskiej. Chłopcy spod ściany przestali żuć. Zaczęli nadskakiwać wąsatym. Widać to oni byli dziś królami balu. To chyba zrozumiałe, że poczułam się rozczarowana? Mieli być estetycznym ukoronowaniem tego wieczoru, jakąś zaskakującą puentą, kropką nad i. Okazali się koroną cierniową, rozlazłą fabułą i zagubionym „c” od błędnie napisanego słowa „huj”. Taka to niespodzianka była. Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz. Paprochy w prochowcach. Proszę wybaczyć, mogę tak długo. Zamówiłam kieliszek prosecco. Wychyliłam

jednym haustem. I dobrze, bo w soczewce dna kieliszka dostrzegłam nadzieję. Szybko odstawiłam wino – nie, to nie była osobliwa fatamorgana, specjalnie dla mnie zmontowana ze szkiełka i oka wizualizacja w nóżce kieliszka. To była prawda! Znów miałam ochotę przecierać oczy ze zdumienia. Z szarych cieni wąsatych mężczyzn wyłoniły się dwie nadzwyczaj piękne kobiety. Weszli pierwsi, byli przecież królami tego klubu. Królowe, jak prezydentowe, zawsze ciągną się w ogonach. Kobiety były piękne tym rodzajem piękna, które znałam ze zdjęć Helmuta Newtona. Jakby jego dwie kapryśne modelki zstąpiły ze stron albumu. Klasyczne, piękne pin-up girls, właściwie – pin-up women, bo pewnie miały po czterdzieści lat. Obie nosiły miękkie futra i jedwabie. Mim, cały w ukłonach, rozebrał najpierw jedną (druga w tym czasie zdejmowała powoli rękawiczki; uśmiechnęłam się na ten widok z czułością: a więc widziała ten

film!). Pod spodem miała klasyczną, piękną czarną suknię z dekoltem, który odsłaniał brzoskwinie jej doskonale okrągłych piersi. Szatniarz stał jak zaczarowany. Druga pod czarnymi lisami skrywała bluzkę w groszki i klasyczną wąską spódnicę za kolano; w uszach miała perły. Prawdziwe. Nie wiem, jak to pani wytłumaczyć. Obie kobiety były piękne i dojrzałe, jak piękne i dojrzałe potrafią być jabłka. Jak takie widzisz jesienią w sadzie, zaczynają ci pracować ślinianki. Nawet jeśli dotąd nie lubiłaś jabłek, ślinianki pracują, pracują tak mocno, że w końcu musisz zerwać jabłko i wgryźć się w nie tak mocno, aż po brodzie spłynie sok. Adam i Ewa też tak pewnie mieli. Wszystko przez ślinianki. Moje obudziły się na widok tych kobiet. Ale wtedy wcale nie myślałam o żadnych jabłkach. Poczułam głód.

Ze swojego strategicznego miejsca przy barze widziałam wszystko. Wąsaci panoszyli się wśród tych od żucia i pozostałych zawodników. Wszyscy ci piękni mężczyźni, wystylizowani na prawdziwych twardzieli, zawodnicy klubu piłkarskiego X, być może bliscy wielkiej międzynarodowej kariery i reklamowania samymi sobą samochodów i perfum, nisko schylali głowy przez dwoma nijakimi facetami. Wręcz rozpływali się w służalczych, lizusowskich uśmiechach! Ich gesty pasowałyby raczej do szkolnych mundurków w stylu retro. Do marynarskich kołnierzyków, krótkich spodni za kolano i wełnianych pończoch, na których robią się obwarzanki. Właśnie oto wszedł w progi szkolne pan profesor Dwójduch Szary; teraz wszyscy chłopcy boją się wytargania za uszy. Tak to wyglądało. Poza tym żaden z nich nawet nie zerknął na te dwie zjawiskowo piękne kobiety. Gdyby byli prawdziwymi twardzielami, nie z kroju brody i gajeru, ale z genów, hormonów i charakteru, pożeraliby je wzro-

kiem. Proszę mi wierzyć, doprawdy trudno wyobrazić sobie coś doskonalszego niż one wtedy. Poczułam zapach jakichś starodawnych perfum. Tak pachniało łóżko matki, kiedy przychodziłam do niej rano, w dzieciństwie. Dwie pin-up usiadły obok i zamówiły dżin z tonikiem. Widać nie brały udziału w imprezie. Poczułam, że najlepsze dopiero przede mną. Udawałam obojętność, choć kiedy poczułam zapach tej drugiej, na chwilę zaschło mi w gardle. Jak by ten zapach opisać? Tak musi pachnieć Paryż nocą. Inaczej nie umiem. Trochę też tak pachnie mech z drzewa i drewno rozgrzane południowym słońcem czerwca. Zachodziłam w głowę, o czym będą rozmawiały? Na scenie zaczęły się piłkarskie przemówienia i podziękowania. Kobiety piły i gawędziły ze sobą, nie zwracając uwagi na swoich wąsatych mężczyzn. Ze strzępów słów zrozumiałam, że rozmawiają o fu-

trach. Podsłuchiwałam. Babka Brzoskwiniowej po Powstaniu Warszawskim uciekała z wnuczką, wokół ruiny i dymiące zgliszcza: „Nigdy nie noś karakułów, drogie dziecko. To takie zimne futro”, instruowała dziewczynkę. Kobiety śmiały się. Druga mówiła, że nosi różowe karakuły, ale musi się ukrywać przed dziećmi, bo są proekologiczne. Sama je tak zresztą wychowała, to teraz ma. „Ale różowe karakuły zajebiście grzeją. Tyle że trzeba w nich schodzić do podziemia”, powiedziała Perłowa. Znów się śmiały. Dużo piły. Pachniały. W końcu i ja zaśmiałam się z żartu którejś z nich; zauważyły to i Perłowa zaprosiła mnie, żebym się przysiadła. Byłam dość pijana, by się odważyć. Gdyby nie prosecco, nie miałabym odwagi. Dlaczego?

One były jak nie z tego świata, nie z tego czasu, jak z celuloidu, z taśmy filmowej. Na początek zażądały ode mnie jakiejś opowieści. To też bardzo filmowe, prawda? Opowiedziałam im o swojej prababce. Całe życie paliła jak lokomotywa, od rana do nocy. Nawet ziemniaków nie potrafiła obrać bez peta w ustach. Tak bardzo kochała papierosy, że nauczyła palić wszystkie swoje wnuczki i zawsze, ilekroć je odwiedzała, przynosiła im w prezencie garść skrętów. Trzy dni przed śmiercią oznajmiła wszystkim, że pora na nią i że za trzy dni umrze. Była zdrowa jak koń i nic jej nie dolegało. Tyle że miała już prawie dziewięćdziesiąt lat. Nikt się nie przejął jej gadaniem. Kiedy to powiedziała, położyła się do łóżka. Jej ukochana wnuczka Maria, a moja ciotka cioteczna, przyniosła jej do łoża śmierci paczkę papierosów. Babka pogoniła ją słowami: „W łóżku palą tylko kur-

wy!”. Nie zapaliła do końca życia. Umarła trzy dni później. Została mi po niej jedynie ta myśl: w łóżku palą tylko kurwy. „Pasuje do moich zimnych karakułów, dobre babcine rady z dupy wzięte”, zaśmiała się Brzoskwiniowa. Nie mogłam oderwać wzroku od jej piersi. Wyeksponowała je przecież po to, by na nie patrzeć, usprawiedliwiałam się w myślach. Byłam coraz bardziej pijana. Ale te piersi... mówię pani, nie jestem przecież lesbijką, ale założę się, że i pani by się nie powstrzymała. Też by ich pani chciała dotknąć, to normalne. Tak jak chce się dotknąć szczeniaka czy królika, zwykły odruch. Piersi były pełne, jędrne, gęste, jakby miały zaraz wybuchnąć. Porastał je delikatny meszek, jak brzoskwinię właśnie. Nawet kolor miały taki ciepły, jakby podszyty krwią pod przezroczystą, białą skórą. Gotowałam się, jakbym miała na sobie różowe

karakuły. Kątem oka obserwowałam chłoptasiów i ich panów. Szarzy zdominowali imprezę na swój sposób. Wszyscy teraz pili alkohol etylowy z kieliszków: napój bez polotu, dobry pod galaretę ze świńskich racic i skoczne dźwięki disco polo. Podnosili swoje kieliszki, zaraz rósł obok las ukieliszkowionych rąk chłopców, którzy tylko udawali mężczyzn. Za to nasza mała babska impreza rozwijała się w stronę mniej ludyczną: Brzoskwiniowa zaproponowała, by przenieść się do jej pokoju. W odpowiedzi Perłowa zamówiła stosowną ilość alkoholu. Nikt mnie nie pytał o zdanie. Widocznie obie już wtedy czuły, że poszłabym z nimi nawet na koniec świata. Nie, proszę sobie nie myśleć, wcale nie wiedziałam, że to się tak skończy. Wtedy czułam głód i fascynację tymi zjawiskowymi kobietami, ale nie myślałam o seksie. Dobrze mi było z nimi, miękko, bezpiecznie. I wcale nie czułam ani zdziwienia, ani niczego podobnego, kiedy Brzoskwiniowa zdjęła

swoje czarne laboutiny, a Perłowa zaczęła jej masować stopy. Ot, dwie przyjaciółki na kanapie, też bym chciała, żeby mi ktoś czasem pomasował stopy z taką uwagą i czułością. Powiedziałam to wtedy na głos, a to znaczy, że byłam już bardzo pijana. To niczego nie tłumaczy, prawda? Tak, wiem, źle i surowo oceniam siebie samą, ale co innego udawać, że się pisze doktorat o gotyku brabanckim, a co innego kochać się z dwiema kobietami z celuloidu. Bo one wszystko miały na sobie jak z filmu. Kiedy Perłowa wymasowała Brzoskwiniowej obie stopy, nagle zdjęła bluzkę, potem kolczyki, i jeszcze rozpuściła włosy. Mocniej zapachniało rozgrzanym drewnem. Śmiała się, kiedy zdejmowała spódnicę. Nie mogłam od niej oderwać wzroku. Nie pojmowałam jeszcze, co się dzieje. Gdy na karku poczułam usta Brzoskwiniowej,

zrozumiałam, że zostałam uwiedziona przez dwie kobiety. Wahałam się tylko przez chwilę. Potem było jak w filmie przyrodniczym. Wiem, że to brzmi niedorzecznie i idiotycznie, ale czułam się jak bohaterka filmu o życiu seksualnym ludzi. Jakbym słyszała w głowie łagodny głos Krystyny Czubówny. Mówi o mnie: młoda kobieta. Młoda kobieta poddaje się starszym kobietom. To jej inicjacja, ale ufa swoim przewodniczkom. Pozwala, żeby ją rozebrały. Kobiety robią to równocześnie, jakby wszystko od dawna robiły razem. Fascynująca jest ich jednoczesność. Są jak para starych chirurgów, którzy spędzili przy jednym stole pół wieku. Kobiety wymieniają pełne uznania spojrzenia, kiedy wyłuskują z biustonosza piersi młodej. Pieszczą je potem starannie, centymetr po centymetrze, aż docierają do sutków. Tam zatrzymują się na dłużej. Młoda kobieta wygląda, jakby miała zaraz stracić przytomność. Mocno zaciska usta i oczy. Nie wie,

że to dopiero początek. Właśnie dłoń jednej z kobiet zaczyna wędrować po jej brzuchu. Druga całuje młodą kobietę – na początku delikatnie, z czułością, po chwili z większą natarczywością. Druga z kobiet zbliża usta do... Kiedy poczułam język Perłowej w cipce, głos Krystyny Czubówny w mojej głowie zamilkł; prawie zachłysnęłam się powietrzem. Brzoskwiniowa odsunęła usta od moich. Przypomniałam sobie o jej piersiach, jak bardzo chciałam ich dotknąć. Poczułam mrowienie w czubkach palców. Były miękkie, tak miękkie, że nie mogłam przestać ich dotykać. Miękkie i ciężkie. Budyń zaklęty w miękką skórę, słodkie miłosne kule, źródło, z którego może trysnąć życiodajne mleko. Przy pierwszym orgazmie nie wiedzieć czemu miałam przed oczami tę małą z Gron gniewu. Z wrażenia, jakie zrobiły na mnie brzoskwinie Brzoskwiniowej, nie zauważyłam nawet, co w dolnej części

ciała zrobił ze mną język Perłowej. Rozpłynęłam się w niej, wniknęła we mnie; stworzyłyśmy mityczny organizm, dziwaczną chimerę, wydającą z siebie ciche westchnienia, stłumione jęki i ledwie słyszalne mlaśnięcia. Albo inaczej jeszcze powiem: jakby to nie język był, ale czarodziejska różdżka. Leżałam pośrodku, one cieszyły się moim ciałem. Oddałam się im, poddałam, zaufałam. Było blisko, czule, ciepło, mokro, miękko, aksamitnie, ślisko, miłośnie, tkliwie, pieszczotliwie, gładko, atłasowo, jedwabiście, miło, gorąco, bezpiecznie, łagodnie, spokojnie, kojąco, wspaniale. Byłam jak klejnot w koronie, jak korona świata, szczyt zdobywany raz po raz przez dwie nienasycone seksturystki. Byłam jak klatka, która czeka na swojego ptaka. Tak to powiedział Kafka? One były moimi ptakami. Moimi dwiema gołębicami, królowymi pokoju i wszelkiej miłości. Karmiły mnie sobą, swoimi

dzióbkami, cipkami, ustami, piersiami. Nie ma dziwek, nie ma świętych, są kobiety, kobiety, kobiety... Po jakimś czasie – a musi pani wiedzieć, że czas się zatrzymał albo całkiem nawet zniknął, miałam wrażenie, że zużyłam już całą łechtaczkę, jaką miałam na całe życie. Jakby była jakimś rodzajem papieru ściernego, który właśnie starł się do cna, na gładko, do pierwszej krwi. Zasnęłam w miękkich, przyjaznych objęciach dwóch kobiet. W ustach miałam smak jałowca. Pół nocy przecież spijałam z ich ust dżin z tonikiem. Na pewno nie zachoruję na malarię. Obudziłam się sama w pokoju. Bolała mnie głowa. To oczywiste, musiała boleć. Po takiej ilości alkoholu powinno mnie boleć całe ciało. Kiedy sobie przypomniałam, co działo się ostatniej nocy, aż usiadłam na łóżku. Niemożliwe. Zwymiotowałam wodę, którą wypiłam łapczy-

wie, by zgasić palący wstyd. Niemożliwe. Nawet nie pukały. Były jak jakieś sekskomando, przysięgam! Wparowały do pokoju. Na tacy miały śniadanie, tabletki od bólu głowy. Znów wyglądały jak ze zdjęć Helmuta Newtona, tyle że miały na sobie inne kreacje. Oznajmiły, że ich mężowie będą teraz pić przez trzy dni i trzy noce, a one mogą spokojnie poudawać, że korzystają ze spa. Ty jesteś naszym źródłem, powiedziała Brzoskwiniowa. Nie zważała na moje protesty, bezceremonialnie wyciągnęła mnie z łóżka i zaciągnęła do wanny. Potem obie mnie karmiły śniadaniem, jeszcze później – sobą. Kochałyśmy się do obiadu. Nie, nie widziałam ich od tamtej pory. Nie wymieniłyśmy adresów, nawet imion. Chyba się pani nie spodziewa, że wysyłamy sobie życzenia na Boże Narodzenie? Tamten czas spędzony z nimi był czasem do-

skonałym, moim Gesamtkunstwerk. Trzy dni jadłam, piłam, kochałam się w doskonałych wnętrzach z doskonałymi osobami. Nakarmiłam swoje zmysły do syta. Doszłam do miejsca, w którym nie pragnie się już niczego więcej. I jeśli prawdą jest, że orgazmy leczą i przedłużają życie, czeka mnie jeszcze sto lat w zdrowiu. Nie wiem, czy moje kochanki mają szanse przeczytać to, co pani napisze. Bardzo bym chciała jeszcze kiedyś je spotkać, więc jeśli to przeczytają, niech się z panią jakoś skontaktują. Przyjadę, gdziekolwiek mnie wezwą. Właściwie tylko dlatego z panią rozmawiam. Mam nadzieję, że w ten sposób jeszcze raz przeżyję tamto misterium. Wielkie słowo, ale i tamto między nami to była wielka sprawa. Do widzenia. Kraj wzywa.

KONIEC