Lauren Weisberger Ostatnia noc w Chateau Marmont

LAUREN WEISBERGER OSTATNIA NOC W CHATEAU MARMONT Z angielskiego przełożyła MAGDALENA SŁYSZ

1 Pianista

Kiedy metro wreszcie zatrzymało się z piskiem na stacji przy Franklin Street, Brooke aż czuła mdłości ze zdener­ wowania. Dziesiąty raz w ciągu dziesięciu minut spojrzała na zegarek i usiłowała sobie wmówić, że to jeszcze nie koniec świata; nawet gdyby spóźniła się skandalicznie, Nola, naj­ lepsza przyjaciółka, na pewno jej wybaczy, przecież musi wybaczyć. Przecisnęła się do wyjścia przez, jak zwykle w godzinach szczytu, ogromny tłum pasażerów, odruchowo wstrzymując oddech w natłoku ciał, i pozwoliła się nieść ludzkiej fali ku ruchomym schodom. Następnie, jak inni podróżni, działający na zasadzie autopilota, wyjęła komórkę z torebki i w milczeniu ustawiła się w kolejce, po czym wszyscy niczym zombie ruszyli po prawej stronie cemen­ towych schodów, patrząc tępo na małe ekraniki w swoich dłoniach. — Cholera! — doszedł do niej okrzyk tęgiej kobiety z przodu i po chwili poznała jego przyczynę. Gdy tylko 7

wyszła na ulicę, spadł na nią ulewny deszcz, i to zupełnie niespodziewanie. Zaledwie chłodny przed dwudziestoma mi­ nutami i jeszcze całkiem znośny marcowy wieczór stał się przeraźliwie zimny; a porywisty wiatr tak chłostał strugami deszczu, że wszyscy przemakali do suchej nitki. — Niech to szlag trafi! — przyłączyła się do współpasa­ żerów, którzy klęli wokół niej, wyciągając z teczek parasole albo rozkładając gazety nad głowami. Brooke, która po pracy wstąpiła do domu, żeby się przebrać, teraz mogła osłonić się przed ulewnym deszczem tylko maleńką, elegancką kopertówką. No to po fryzurze, pomyślała, ruszając szybko, aby przebiec trzy przecznice dzielące ją od restauracji. I po makijażu. O wspaniałych nowych botkach z zamszu, które pochłonęły połowę tygodniówki, lepiej nie myśleć. Brooke była zupełnie przemoczona, gdy dotarła do Sotto, małej, bezpretensjonalnej knajpki, gdzie spotykały się z Nolą dwa — trzy razy w miesiącu. Pasty może nie były tu najlepsze w mieście — pewnie nawet nie najlepsze w okolicy — a wnętrze nie prezentowało się nadzwyczajnie, ale Sotto miało inne zalety, ważniejsze z nich to: wino na karafki w bardzo rozsądnej cenie, boskie tiramisu i zdecydowanie zabójczego szefa sali, który — ponieważ były stałymi klien­ tkami — zawsze rezerwował dla nich najlepszy, ustronny stolik w kącie. — Cześć, Luca. — Brooke powitała właściciela. Zdjęła wełnianą dwurzędową kurtkę, starając się nie ochlapać wodą wszystkiego wokół. — Jest już? Luca pospiesznie zasłonił ręką słuchawkę telefonu i wskazał ołówkiem przez ramię. 8

— Jak zwykle. A z jakiejż to okazji ta seksowna sukienka, cara mia? Może chcesz się najpierw wysuszyć? Wygładziła dłońmi dopasowaną czarną dżersejową sukienkę bez rękawów i westchnęła z nadzieją, że Luca ma rację: że sukienka rzeczywiście wygląda sexy i dobrze się na niej prezentuje. Brooke traktowała ją jak dyżurny strój na występy Juliana; to w niej chodziła na prawie wszystkie jego koncerty, wkładała tylko różne buty: szpilki, sandałki albo kozaki. — Strasznie się spóźniłam. Jest bardzo zła? — zapytała i jednocześnie z desperacją przygładziła włosy, chociaż wie­ działa, że to na nic się nie zda, i tak będzie miała szopę na głowie. — Wypiła już pół karafki i nie wypuszcza komórki z ręki. Lepiej idź do niej. Cmoknęli się trzy razy w policzki — początkowo Brooke protestowała przeciwko tym potrójnym buziakom, ale Luca się przy nich upierał — a potem, wciągając głęboko powietrze, podeszła do stolika. Nola siedziała wciśnięta w kąt, a jej żakiet wisiał na oparciu ławy. Granatowy kaszmirowy swe­ terek bez rękawów, który miała na sobie, odsłaniał równo opalone ramiona i ładnie kontrastował z piękną oliwkową cerą. Wycieniowana fryzura do ramion wyglądała stylowo i seksownie — jasne pasemka lśniły w stonowanym świetle restauracji — a makijaż sprawiał wrażenie całkiem świeżego. Patrząc na Nolę, nikt by nie pomyślał, że przez dwanaście ostatnich godzin siedziała na stanowisku maklera giełdowego, krzycząc do słuchawki. Brooke i Nola poznały się na początku ostatniego roku w Cornell, choć Brooke — jak reszta braci studenckiej — 9

już wcześniej słyszała o Noli, która jednocześnie ją przerażała i fascynowała. W przeciwieństwie do koleżanek w dresowych bluzach i uggach Nola, szczupła jak modelka, zdecydowanie wolała botki na wysokich obcasach, żakiety i nigdy, przenigdy nie wiązała włosów w koński ogon. Chodziła do elitarnych szkół w Nowym Jorku, Londynie, Hongkongu i Dubaju, wszędzie, gdzie pracował jej ojciec — bankier inwestycyjny, i korzystała ze swobody, jaką zwykle cieszy się jedyne dziecko bardzo bogatych rodziców. Dlaczego wylądowała w Cornell zamiast w Cambridge, Georgetown czy na Sorbonie, tego nikt nie wiedział. Jednak nie trzeba było szczególnej bystrości umysłu, aby zauważyć, że woli trzymać się na uboczu. Gdy inne dziewczyny biegały na zebrania organizacji studenckich czy na lunche Ivy League albo upijały się w rozmaitych barach na terenie kampusu, Nola chadzała swoimi ścieżkami. Od czasu do czasu pojawiały się jakieś informacje o jej życiu prywatnym — o powszechnie znanym romansie z profesorem archeologii, licznych atrak­ cyjnych, tajemniczych mężczyznach w kampusie, którzy potem szybko znikali — ale zawsze chodziła na wykłady, zdawała celująco wszystkie egzaminy i wracała na Manhattan, gdy tylko kończyły się w piątek zajęcia. Kiedy obie dziew­ czyny poznały się na warsztatach literackich, które można było wybrać na ostatnim roku w ramach zajęć fakultatywnych, i miały za zadanie ocenić nawzajem swoje opowiadania, Brooke była tak onieśmielona, że ledwie mogła coś z siebie wydusić. Nola natomiast nie wydawała się ani szczególnie zadowolona, ani niezadowolona, a kiedy po tygodniu oddała Brooke jej pierwszy tekst — fikcyjną historię kobiety, pró10

bującej odnaleźć się w pracy dla Korpusu Pokoju w Kongu — kartki pokryte były przenikliwymi, trafnym uwagami i su­ gestiami. Na ostatniej stronie, pod sążnistą i poważną opinią, Nola napisała: „PS Może byś pomyślała o scenie erotycznej w dżungli", co Brooke tak rozbawiło, że zaczęła śmiać się głośno i w końcu musiała wyjść z sali, aby się uspokoić. Po zajęciach Nola zaprosiła ją do małej kafejki w suterenie jednego z budynków akademickich, do której nie chadzała żadna z koleżanek Brooke, a kilka tygodni później zaczęły razem jeździć do Nowego Jorku na weekendy. I po tych wszystkich latach przyjaciółka wciąż budziła u Brooke respekt i podziw, choć obecnie było to nieco złagodzone tym, że widywała ją płaczącą, gdy w wiadomościach pojawiały się materiały o powracających z wojny żołnierzach, że wiedziała, jak w głębi duszy obsesyjnie marzy o domu na przedmieściach, otoczonym białym płotem, choć pokrywa to kpinami, i jak patologicznie boi się małych, jazgotliwych piesków (z wyjąt­ kiem Waltera, psa Brooke). — Doskonale, doskonale. Nie, przy barze będzie dobrze — rzuciła Nola do telefonu, przewracając oczami na widok Brooke. — Nie, nie trzeba rezerwować stolika na kolację, zdamy się na los. Dobra, brzmi świetnie. No to do zobacze­ nia. — Zamknęła klapkę aparatu i natychmiast sięgnęła po karafkę z winem. Napełniła swój kieliszek, po czym przypo­ mniała sobie o obecności Brooke i jej też nalała. — Bardzo jesteś na mnie wściekła? — Brooke powiesiła kurtkę na sąsiednim krześle i rzuciła ociekającą deszczem parasolkę pod stół. Pociągnęła duży łyk wina, delektując się smakiem alkoholu, który rozlał się na języku. 11

— Skądże! Tylko dlatego, że siedzę tu sama co najmniej od pół godziny? — Wiem, wiem, naprawdę przepraszam. Miałam okropny dzień w pracy. Dwaj etatowi dietetycy wzięli dziś wolne z powodu choroby — co, jeśli chcesz znać moje zdanie, jest podejrzane — i musieliśmy przejąć ich pacjentów. Oczywiście, gdybyśmy umawiały się czasami w mojej okolicy, to pewnie bym się nie spóźniała... Nola podniosła rękę. — Rozumiem aluzję. Naprawdę doceniam, że przyjeż­ dżasz tu z tak daleka. Ale kolacja w Midtown West jakoś mnie nie kręci. — Z kim rozmawiałaś? Z Danielem? — Z Danielem? — Nola zrobiła zdziwioną minę. Potem popatrzyła w sufit, jakby wytężała pamięć. — Daniel, Daniel... Ach tak! Już z nim zerwałam. Na początku zeszłego tygodnia zabrałam go na imprezę firmową i dziwnie się zachowywał. Strasznie niezręcznie. Nie, umawiałam się na jutrzejszą randkę z gościem z portalu match.com. To już druga w tym tygodniu. Czy nie jestem żałosna? — Westchnęła. — No coś ty. Wcale nie jesteś... — Daruj sobie. To naprawdę żałosne, że mając już pod trzydziestkę, myślę o chłopaku, z którym chodziłam w colle­ ge'u

jak o swoim jedynym „prawdziwym" związku. To

żałosne, że mam swoje profile we wszystkich serwisach randkowych i umawiam się z poznanymi tam facetami. Ale już najżałośniejsze... wręcz niewybaczalnie żałosne... jest to, że zwierzam się z tego każdemu, kto tylko zechce mnie słuchać. Brooke upiła drugi łyk wina. 12

— Nie jestem każdym, kto tylko zechce cię słuchać. — Wiem, co mówię — stwierdziła Nola. — Gdybyś była jedynym świadkiem mojego poniżenia, jeszcze jakoś bym to zniosła. Ale ponieważ tak już otępiałam... — Dobre słowo. — Dzięki. Widniało dziś w moim kalendarzu Nowe słówko na każdy dzień. Więc naprawdę tak otępiałam i straciłam godność, że nie mam już żadnych barier. Nie dalej jak wczoraj przez całe piętnaście minut próbowałam wytłumaczyć jed­ nemu z najważniejszych wiceprezesów Goldmana, na czym polega różnica między mężczyznami z match.com a tymi z nerve.com. To niewybaczalne. — To co z tym facetem, z którym umówiłaś się na jut­ ro? — zapytała Brooke, żeby zmienić temat. Trudno było połapać się w życiu miłosnym Noli, które zmieniało się z tygodnia na tydzień. I nie chodziło tylko o to, by wiedzieć, z kim obecnie się spotyka, co samo w sobie stanowiło nie lada wyzwanie. Jeszcze trudniej bowiem było się zorientować, czy Nola desperacko pragnie znaleźć sobie faceta na stałe i wresz­ cie się ustatkować, czy wręcz przeciwnie, nienawidzi wszel­ kich związków, chce być sama i sypiać, z kim tylko zapragnie. Ciągle zmieniała zdanie, i to bez uprzedzenia, więc Brooke za każdym razem usiłowała zapamiętać, czy facet z tego tygodnia jest niesamowity czy zupełnie beznadziejny. Nola zatrzepotała rzęsami i wydęła pomalowane błyszczykiem wargi, przybierając nadąsaną minę, jej znak rozpo­ znawczy mówiący jednocześnie: „Jestem krucha", „Jestem sexy" i „Chcę, żebyś mnie porwał". Najwyraźniej zamierzała wyczerpująco odpowiedzieć na pytanie przyjaciółki. 13

— Zachowaj te swoje sztuczki dla mężczyzn. Na mnie nie działają — skłamała Brooke. Nola nie była ładna w tradycyj­ nym rozumieniu tego słowa, ale to nie miało wielkiego znaczenia. Była świetnie zrobiona i biła z niej taka pewność siebie, że jej urokowi ulegali wszyscy, zarówno mężczyźni, jak i kobiety. — Ten nowy wydaje się obiecujący — odparła tęsknie. — To oczywiście tylko kwestia czasu, kiedy się okaże, co jest z nim nie tak, ale na razie uważam, że to ideał. — No to jaki on jest? — nie ustępowała Brooke. — Hm, zastanówmy się. W college'u należał do drużyny narciarskiej i przede wszystkim dlatego odpowiedziałam na jego anons. Przez dwa sezony pracował nawet jako instruktor, najpierw w Park City, a potem w Zermatt. — Jak dotąd rzeczywiście ideał. Nola kiwnęła głową. — Uhm. Ma z sześć stóp wzrostu, dobrą figurę... a przynaj­ mniej tak twierdzi... piaskowe włosy i zielone oczy. Prze­ prowadził się do miasta kilka miesięcy temu i nie ma zbyt wielu znajomych. — Ale dzięki tobie to się zmieni. — Chyba tak... — Wydęła usta. — Ale... — To z czym problem? — Brooke dolała do obu kieliszków i potwierdziła skinieniem głowy, gdy kelner zapytał, czy zamawiają to, co zwykle. — Z jego pracą. W rubryce „Zawód" napisał: artysta. Wymówiła to słowo, jakby chciała powiedzieć „pornograf. — No i co z tego? — Jak to? Artysta? Co to znaczy? 14

— Hm, myślę, że może znaczyć wiele. Malarz, rzeźbiarz, muzyk, aktor, pi... Nola przytknęła rękę do czoła. — Proszę cię. To może znaczyć tylko jedno i obie wiemy co: facet nie ma pracy. — Teraz mało kto ma pracę. To nawet modne. — Och, przestań. Bezrobotny z powodu recesji, to jeszcze rozumiem. Ale artysta? Nie, to mi się nie podoba. — Nola! To śmieszne. Wielu ludzi... całe mnóstwo, tysiące, pewnie nawet miliony... żyje z twórczości artystycznej. Spójrz choćby na Juliana. Jest muzykiem. Czy z tego powodu nie powinnam była się z nim zadawać? Nola otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale się rozmyś­ liła. Na chwilę zapadła niezręczna cisza. — Co chciałaś powiedzieć? — zapytała Brooke. — Nic, zupełnie nic. Masz rację. — Nie, nie. Co zamierzałaś powiedzieć? Słucham. Nola zakręciła winem w kieliszku, który trzymała za nóżkę. Miała taką minę, jakby wolała być gdziekolwiek indziej, byle nie tutaj. — Nie twierdzę, że Julian nie jest utalentowany, ale... — Ale co? — Brooke nachyliła się tak, że Nola musiała spojrzeć jej w oczy. — Nie jestem pewna, czy nazwałabym go muzykiem. Kiedy się poznaliście, był czyimś asystentem. A teraz jest na twoim utrzymaniu. — Owszem, kiedy się poznaliśmy, był stażystą — odparła Brooke, nie starając się nawet ukryć irytacji. — Poszedł na staż do Sony, żeby się zorientować, jak działa przemysł 15

muzyczny, żeby poznać jego mechanizmy. I wiesz co? Tylko dzięki kontaktom, które tam nawiązał, ktoś w ogóle zwrócił na niego uwagę. Gdyby nie chodził tam codziennie i nie stał się niezastąpiony, to czy szef A&R poświęciłby aż dwie godziny, żeby obejrzeć jego występ? Jak ci się wydaje? — Wiem, tylko że... — Jak możesz mówić, że Julian nic nie robi? Naprawdę tak myślisz? Pewnie nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale przez ostatnie osiem miesięcy tkwił w studiu nagraniowym gdzieś w Midtown, żeby nagrać płytę. 1 notabene wcale nie na własny koszt; w Sony dostrzegli w nim artystę... znowu to słowo... podpisali z nim kontrakt i wypłacili zaliczkę. Jeśli to według ciebie nie jest poważna praca, już nie wiem, co ci powiedzieć. Nola podniosła ręce w obronnym geście i pochyliła głowę. — Tak, oczywiście. Masz rację. — Nie wydajesz się przekonana. — Brooke zaczęła ob­ gryzać paznokieć. Odprężenie, które wywołało u niej wino, zniknęło całkowicie. Nola widelcem odsunęła sałatę na talerzu. — Cóż, po prostu ludzie w tej branży nie zasypiają gruszek w popiele, podpisują kontrakty na nagrania z każ­ dym, kto przejawia choć odrobinę talentu, bo dobrze wiedzą, że wystarczy jeden wielki hit, żeby opłacić ewentualne wtopy. Brooke była zdziwiona wiedzą przyjaciółki. Julian przed­ stawił taką samą teorię, bagatelizując znaczenie swojej umowy z Sony, żeby, jak sam mówił, powściągnąć nadzieje z nią związane. Ale w ustach Noli brzmiało to znacznie gorzej. 16

— Odrobina talentu? — Brooke była w stanie wypowie­ dzieć te słowa tylko szeptem. — Tak o nim myślisz? — Oczywiście, że nie. Nie bierz tego do siebie. Po prostu jestem twoją przyjaciółką i przykro mi patrzeć, jak od lat wypruwasz sobie żyły, żeby go utrzymać. Zwłaszcza że może z tego nic nie wyjść. — Cóż, doceniam twoją troskę, ale powinnaś wiedzieć, że to była moja decyzja, aby wziąć te dodatkowe konsultacje w prywatnej szkole. Nie zrobiłam tego z dobroci serca, ale dlatego, że wierzę w Juliana i w jego talent i wiem... nawet jeśli nikt poza mną tak nie myśli... że czeka go błyskotliwa kariera.

Brooke ogromnie się ucieszyła — chyba nawet bardziej niż on sam — gdy Julian przed ośmioma miesiącami za­ dzwonił do niej z wiadomością, że w Sony zaproponowano mu podpisanie umowy. Dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów stanowiło sumę przekraczającą ich wspólne zarobki z ostatnich pięciu lat i Julian mógł zrobić z tymi pieniędzmi, co chciał. Skąd mogła wiedzieć, że to wpędzi ich w jeszcze większe długi niż dotychczasowe? Z tej zaliczki Julian musiał opłacić studio, wynająć drogich producentów i dźwiękowców, pokryć całkowity koszt sprzętu muzycznego, podróży i rezerwowego składu muzyków. Pieniądze skończyły się więc po kilku miesiącach i ani jeden dolar nie poszedł na czynsz, media ani nawet na uroczystą kolację. Ale skoro Julian wywalił już tyle forsy, żeby wyrobić sobie nazwisko, trzeba było przeprowadzić sprawę do końca. Jak dotąd wydali trzydzieści tysięcy do-

larów z własnych oszczędności — które miały stanowić zadatek na mieszkanie — i z każdym dniem coraz bardziej pogrążali się w długach. A najbardziej ze wszystkiego prze­ rażało ich to, co właśnie tak brutalnie wyartykułowała Nola: szanse, że te pieniądze i czas coś dadzą, że Julian stanie się znany — były równe zeru, nawet przy wsparciu tak znanej firmy jak Sony.

* — Mam tylko nadzieję, że Julian wie, jakim jest szczęś­ ciarzem, mając taką żonę jak ty — zauważyła Nola już łagodniej. — Ja bym nie była gotowa na takie poświęcenie. I pewnie dlatego jestem skazana na samotność... Na szczęście przyniesiono im dania i rozmowa przeszła na inne tematy: jak tuczący jest ten mięsny sos, czy Nola ma wystąpić w pracy o podwyżkę, jak bardzo Brooke nie lubi swoich teściów. Kiedy przyjaciółka poprosiła o rachunek, rezygnując z tiramisu, a nawet z kawy, Nola się zaniepokoiła. — Nie masz do mnie żalu, prawda? — zapytała, wkładając kartę kredytową między skórzane okładki. — Nie — skłamała Brooke. — Po prostu miałam ciężki dzień. — Dokąd teraz? Nie napiłabyś się drinka po kolacji? — Julian ma... Julian gra dziś wieczorem — wyjaśniła Brooke, w ostatniej chwili zmieniając decyzję. Nie chciała wspominać o występie, ale czułaby się źle, gdyby okłamała Nolę. — Och, to super! — zawołała wesoło przyjaciółka, dopi­ jając wino. — Nie potrzebujesz towarzystwa? 18

Obie wiedziały, że tak naprawdę Nola nie ma ochoty pójść na koncert, ale Brooke to zupełnie nie przeszkadzało, bo wcale nie chciała, żeby jej towarzyszyła. Wystarczało jej, że przyjaciółka i mąż się ze sobą dogadują. Doceniała troskę Noli, która przecież miała dobre intencje, ale świadomość, że najlepsza przyjaciółka stale ocenia jej męża — i że nie wypada on w tej ocenie najlepiej — była dla niej przykra. — Trent jest w mieście — wyznała Brooke. — Przyjechał na wymianę czy coś w tym rodzaju i zaprosiłam go na koncert. — Och, poczciwy stary Trent. Jak mu idzie na tej me­ dycynie? — Właśnie ją skończył; ma teraz praktyki. Podobno uwiel­ bia Los Angeles, tak przynajmniej twierdzi Julian... co jest zaskakujące, bo nowojorczycy z krwi i kości raczej nie przepadają za LA. Nola wstała i włożyła żakiet. — Spotyka się z kimś? Jeśli dobrze pamiętam, to straszny nudziarz, ale jest taki ładniutki... — Niedawno się zaręczył. Z koleżanką, która odbywa staż na gastrologii, niejaką Fern. Stażystka Fern, specjalista gastrolog! Wolę nie myśleć, jak wyglądają ich rozmowy. Nola skrzywiła się z niesmakiem. — Dzięki, już sobie wyobrażam. I pomyśleć, że mógł być twój... — Uhm. — Chcę się tylko upewnić, czy jesteś mi należycie wdzięcz­ na za to, że poznałam cię z twoim mężem. Gdybyś tamtego wieczoru nie umówiła się z Trentem, nadal byłabyś tylko fanką Juliana. 19

Brooke się zaśmiała i ucałowała przyjaciółkę w policzek. Wyjęła z portfela dwie dwudziestodolarówki i podała je Noli. — Muszę lecieć. Jeśli nie wsiądę do metra w ciągu na­ stępnych trzydziestu sekund, to się spóźnię. Pogadamy jutro, dobrze? — Wzięła kurtkę i parasolkę, w drodze do wyjścia pomachała Luce i zniknęła za drzwiami.

Nawet po tylu latach Brooke zadrżała na myśl, jak niewiele brakowało, żeby ona i Julian się rozminęli. Było to w czerwcu 2001 roku, zaledwie miesiąc po ukończeniu przez nią col­ l e g e ' ^ w okresie, gdy nie mogła przywyknąć do nowego, sześćdziesięciogodzinnego tygodnia pracy, bo zaczęła studia podyplomowe w dziedzinie dietetyki, odbywała niekończący się staż i jeszcze dorabiała jako baristka w pobliskim barze kawowym, żeby jakoś wiązać koniec z końcem. Chociaż od początku się nie łudziła, że będzie jej łatwo pracować po dwanaście godzin dziennie za ledwie dwadzieścia dwa tysiące dolarów rocznie — a przynajmniej na tyle liczyła — to jednak nie przewidziała, jak wielkim okaże się to stresem: długi dzień pracy, niedostateczne zarobki, ciągłe niedosypianie i realia życia z Nolą i jeszcze jedną koleżanką we wspólnym dwupokojowym mieszkaniu w Murray Hill, liczącym siedem­ set stóp kwadratowych. Dlatego też, gdy Nola poprosiła, żeby poszła z nią na koncert w niedzielę wieczorem, odmówiła bez żalu. — No, Brookie, musisz czasami gdzieś wyjść — przeko­ nywała ją przyjaciółka, wkładając obcisły czarny top bez rękawów. — Gra jakiś kwartet jazzowy, podobno całkiem 20

niezły, i Benny z Simone obiecały, że zarezerwują nam miejsca. Wstęp pięć polarów, dwa drinki w cenie jednego. Brzmi dobrze, prawda, co ci się nie podoba? — Jestem zbyt zmęczona. — Brooke westchnęła. Siedziała na kanapie w salonie i apatycznie przerzucała kanały telewi­ zyjne. — Muszę jeszcze napisać referat, a za jedenaście godzin powinnam być znowu w pracy. — Och, nie dramatyzuj. Na miłość boską, masz dwadzieś­ cia dwa lata. Wstań i się ubierz. Za dziesięć minut wy­ chodzimy. — Na zewnątrz leje, a poza tym... — Masz dziesięć minut i ani sekundy więcej, bo inaczej nie chcę cię znać. Gdy dziewczyny dotarły do Rue B's w East Village i, wciskając się między koleżanki z uczelni, usiadły przy ma­ łym stoliku, Brooke już żałowała, że okazała słabość. Dla­ czego zawsze ulegała Noli? Po co, do cholery, przyszła do tego zadymionego, tłocznego baru? Żeby pić rozwodnioną wódkę z tonikiem i czekać na występ jakiegoś kwartetu jazzowego, o którym nigdy nie słyszała? Nawet nie prze­ padała za jazzem. Czy, jeśli o to chodzi, za jakąkolwiek muzyką na żywo, chyba że byłby to koncert Dave'a Matthewsa albo Bruce'a Springsteena; wtedy mogłaby chociaż podśpiewywać do wtóru znane piosenki. Ale tego wieczoru trudno było na coś takiego liczyć. Dlatego poczuła roz­ drażnienie, a także ulgę, gdy długonoga, jasnowłosa bar­ manka zadzwoniła wreszcie łyżeczką o szklankę. — Proszę państwa! Hej, wy wszyscy, możecie posłuchać mnie przez chwilę?! — Wytarła rękę o dżinsy i cierpliwie 21

odczekała, aż gwar rozmów ucichnie. — Wiem, że już nie możecie się doczekać, żeby usłyszeć dziś wieczorem Tribesmen, ale właśnie dostaliśmy wiadomość, że panowie utknęli w korku na autostradzie i niestety, nie przyjadą. Tu nastąpiły wycia i okrzyki zawodu. — Wiem, wiem, fatalna sprawa! Przewrócona przyczepa od traktora, kompletny zator i tak dalej, i tak dalej. — A może by tak w ramach rekompensaty dla wszystkich kolejka gratis?! — zawołał siedzący z tyłu facet w średnim wieku, znaczącym gestem podnosząc szklankę. Barmanka się roześmiała. — Przykro mi. Ale jeśli ktoś chciałby wyjść na scenę i coś nam zaprezentować... — Spojrzała na dowcipnisia, który jednak pokręcił odmownie głową. — Poważnie. Mamy świet­ ne pianino. Ktoś potrafiłby na nim zagrać? Na sali zapanowała cisza, gdy wszyscy zaczęli rozglądać się wokół siebie. — Hej, Brooke, ty chyba grasz? — zapytała szeptem Nola na tyle głośno, że usłyszeli wszyscy przy stoliku. Brooke przewróciła oczami. — Wywalili mnie z zespołu w szóstej klasie, bo nie mogłam się nauczyć czytać nut. Kto daje się wylać z zespołu w szkole średniej? Barmanka nie chciała tak łatwo dać za wygraną. — No, ludzie! Na dworze leje deszcz, a wszyscy mamy ochotę posłuchać muzyki. Dobra, niech wam będzie, sta­ wiam po piwie całej sali, jeśli ktoś zabawi nas przez kilka minut. — Ja trochę gram. 22

Brooke skierowała wzrok w stronę, z której dobiegł głos, i zobaczyła niechlujnie wyglądającego faceta, który siedział sam przy barze. Był w dżinsach i zwykłej białej koszulce, a na głowie miał dzianinową czapkę, mimo że było lato. Wcześniej go nie zauważyła, ale stwierdziła, że mógłby być nawet atrakcyjny — mógłby — gdyby się wykąpał, ogolił i zdjął tę czapkę. — Zapraszam... — Barmanka zamaszystym gestem wska­ zała pianino. — Jak się nazywasz? — Julian. — Julian, instrument należy do ciebie. — Wróciła za bar, a facet zajął miejsce na taborecie. Zagrał kilka nut, gubiąc rytm i trochę fałszując, więc publiczność szybko straciła dla niego zainteresowanie i zajęła się sobą. I nawet gdy udało mu się wykonać całąpiosenkę—jakąś balladę, której nie znała—jego gra przypominała brzdąkanie do kotleta. Ale gdy po dziesięciu minutach zagrał początek Hallelujah i zaczął śpiewać zaskaku­ jąco czystym, silnym głosem, na sali zrobiło się cicho. Brooke znała tę piosenkę, bo przechodziła okres fascynacji Leonardem Cohenem, i bardzo ją lubiła, ale ciarki, które poczuła na całym ciele, były dla niej czymś zupełnie nowym. Rozejrzała się po sali. Czy inni też tak to odbierają? Dłonie Juliana sprawnie przebiegały po klawiaturze, gdy nadawał każdemu słowu szczególne brzmienie. Publiczność zareago­ wała jednak dopiero wtedy, gdy wyszeptał przeciągle końcowe hallelujah. Wszyscy zaczęli klaskać, gwizdać, krzyczeć i nie­ mal jednocześnie zerwali się z miejsc. Julian wydawał się zmieszany, zawstydzony i, skłoniwszy się niemal niezauważal­ nie, wrócił na swoje miejsce przy barze. 23

— Cholera, dobry jest! — szepnęła młoda dziewczyna do swojego towarzysza przy stoliku za nimi, wpatrując się w pianistę. — Bis! — zawołała atrakcyjna kobieta, która chwyciła męża za rękę. Mąż pokiwał głową i powtórzył za nią. Po chwili okrzyki żądające bisu się wzmogły i już cała sala domagała się kolejnej piosenki. Barmanka wzięła Juliana za rękę i pociągnęła go w stronę mikrofonu. — Zaskoczył was, ludzie, co?! — wykrzyknęła, promie­ niejąc dumą ze swojego odkrycia. — Przekonamy Juliana, żeby nam jeszcze zaśpiewał?! Brooke zwróciła się do Noli. Od wieków nie była taka podekscytowana. — Myślisz, że się zgodzi? Uwierzyłabyś, że ktoś siedzący w pierwszym lepszym barze w jakiś zwyczajny niedzielny wieczór... facet, który przyszedł posłuchać kogoś innego... potrafi tak śpiewać? Nola się uśmiechnęła. Pochyliwszy się do niej, żeby prze­ krzyczeć tłum, stwierdziła: — Naprawdę ma talent. Tylko szkoda, że tak wygląda. Brooke poczuła się osobiście urażona. — Jak wygląda? Podoba mi się ten jego niedbały styl. A z takim głosem któregoś dnia zostanie gwiazdą. — Nie ma szans. Jest zdolny, ale takich jak on są miliony, nawet przystojniejszych i bardziej przedsiębior­ czych. — Jest całkiem atrakcyjny — stwierdziła Brooke z pewną urazą. 24

—- Atrakcyjny jak na improwizowany występ w East Village. Ale za mało jak na gwiazdę światowego formatu. Zanim Brooke zdążyła wystąpić w obronie Juliana, on już zasiadł do pianina i ponownie zaczął grać. Tym razem wykonał Let's Get It On i znowu jakimś cudem zrobił to lepiej niż sam Marvin Gaye — zaśpiewał głębszym, bar­ dziej zmysłowym głosem, nieco wolniej, z wyrazem skupie­ nia na twarzy. Brooke tak się zasłuchała, że nie zauważyła, gdy koleżanki zaczęły gawędzić, popijając darmowe piwo, które dotarło do ich stolika. Dolewały sobie i piły, znowu dolewały, a ona nie mogła oderwać oczu od rozczochranego faceta przy pianinie. Kiedy dwadzieścia minut później wy­ szedł z knajpy, żegnając rozentuzjazmowaną publiczność skinieniem głowy i nieznacznym uśmiechem, Brooke za­ częła się poważnie zastanawiać, czyby za nim nie pójść. Nigdy w życiu nie zrobiła czegoś takiego, ale teraz miała ochotę. — Powinnam mu się przedstawić? — zapytała koleżankę przy stoliku, pochylając się tak, żeby musiały przerwać rozmowę. — Komu? — spytała Nola. — Julianowi! — To było naprawdę denerwujące. Czy nikt poza nią nie zauważył, że właśnie wyszedł z baru i niebawem zniknie na zawsze? — Julian, czyli ten facet od pianina? — upewniła się Benny. Nola przewróciła oczami i upiła łyk piwa. — Co chcesz zrobić? Dogonić go i powiedzieć, że nawet jeśli jest bezdomny, to przymkniesz na to oko, dopóki będzie się z tobą kochał na pianinie? 25

Benny zanuciła: Weil its nine o'clock on a Sat... Sunday, regular crowd shuffles in... *. — A obok mnie siedzi zarośnięty gość, który zaleca się do kumpelki mojej, Brooke... — dokończyła Nola ze śmie­ chem. Dziewczyny stuknęły się szklankami. — Obie jesteście walnięte — stwierdziła Brooke i wstała. — Chyba za nim nie pójdziesz? Nie ma mowy! Benny, idź z nią. Facet od pianina może się okazać seryjnym zabój­ cą — rzuciła Nola. — Nie pójdę za nim — uspokoiła je Brooke. Ale podeszła do baru. Zaciskając ręce i zmieniając decyzję po raz piąty, w końcu zdobyła się na odwagę i zapytała barmankę, czy wie coś więcej o tajemniczym pianiście. Dziewczyna mieszała dalej mojito, nie podnosząc wzroku. — Widywałam go tu już wcześniej, zwykle przychodził, gdy grała jakaś bluesowa czy rockowa kapela, ale nigdy z nikim nie rozmawiał. Jest zawsze sam, jeśli to chcesz wiedzieć... — Nie, nie, ja tylko... nie, nie o to chodzi. Byłam po prostu ciekawa — wyjąkała, czując się jak idiotka. Już miała wrócić do stolika, gdy barmanka zawołała: — Powiedział mi, że występuje przy Upper East Side! W barze o nazwie Trick's czy Rick's, coś takiego! We wtorki. Może ta informacji na coś ci się przyda. Brooke mogła policzyć na palcach jednej ręki przypadki, gdy oglądała jakiś występ na żywo. Nigdy nie zdarzyło się, żeby chodziła za jakimś facetem; i jeśli nie liczyć dziesięciu * Fragment piosenki Billy'ego Joela Piano Man.

26

czy piętnastu minut, kiedy czekała na przybycie koleżanek albo chłopaka, nie siedziała sama w barze. Mimo to zdobyła się, żeby obdzwonić kilkanaście knajp i znaleźć tę właściwą, a po trzech tygodniach wewnętrznej walki wsiąść pewnego upalnego wtorkowego wieczoru do metra, następnie zaś wkroczyć do Nick's Bar and Lounge. Ledwie znalazła miejsce w najdalszym kącie sali i gdy usiadła, stwierdziła, że warto było przyjść. Bar niczym nie różnił się od setki innych przy Second Avenue, ale jego klientela była zaskakująca różnorodna. Zamiast tłumu niedaw­ nych absolwentów college'u z rejonu Upper East Side, którzy przychodzili wypić piwo, rozluźniając nowiutkie krawaty od Brooks Brothers, zebrani tego wieczoru goście stanowili dziwną mieszankę studentów New York University, którzy przyjechali do centrum, rozmaitych par po trzydziestce, są­ czących martini i trzymających się za ręce, oraz hord modnie ubranej młodzieży w converse'ach, którą rzadko można było zobaczyć w takiej liczbie poza East Village czy Brooklynem. Wkrótce Nick's Bar pękał w szwach, nie było ani jednego wolnego miejsca przy stolikach, za nimi zaś stało jeszcze z pięćdziesiąt — sześćdziesiąt osób, a wszystko z jednego powodu. Brooke ze zdumieniem uświadomiła sobie, że Julian, którego słuchała przed miesiącem w Rue B's, nie tylko na niej zrobił wrażenie. Znały go już dziesiątki ludzi, którzy gotowi byli przejechać przez całe miasto na jego występ. Gdy wreszcie Julian zajął miejsce przy pianinie i przystąpił do prób mikrofonu, publiczność była już wyraźnie podeks­ cytowana. A kiedy zaczął grać, cała sala jakby wpadła w trans: jedni kiwali się lekko, inni z zamkniętymi oczami wystukiwali 27

nogą rytm, a wszyscy wychylali się albo stawali na palcach, żeby zobaczyć scenę. Brooke, która nigdy nie rozumiała, co znaczy zatracić się w muzyce, poczuła, że cała się odpręża. Czy był to wpływ czerwonego wina, urzekającego głosu, czy zupełnie nieznanego jej poczucia przynależności do tłumu nieznajomych, popadła w uzależnienie. Przychodziła do Nick's Bar przez całe lato. Nigdy nikogo ze sobą nie zabierała; kiedy współlokatorki zaczęły ją in­ dagować, dokąd chodzi co wtorek, wymyśliła wiarygodną historyjkę o klubie literackim założonym przez koleżanki ze szkoły. A siedząc w barze, patrząc na Juliana i słuchając, jak śpiewa, odnosiła wrażenie, że go zna. Do tej pory muzyka nie odgrywała w jej życiu szczególnej roli, zaledwie dawała chwilę wytchnienia w codziennym kieracie, stwarzała okazję do tańca na imprezie, umożliwiała zabicie nudy podczas długiej jazdy samochodem. Ale ta? Ta była niesamowita. Muzyka Juliana wpływała na jej nastrój i sposób myślenia, pozwalała doświadczać uczuć wykraczających poza rutynę dnia codziennego. Do czasu tych samotnych wieczorów w Nick's Bar wszyst­ kie tygodnie upływały jej tak samo: najpierw praca, potem zwykle za krótkie spotkania z tą samą grupą koleżanek z college'u i tymi samymi wścibskimi współlokatorkami. Odpowiadało jej to, ale od czasu do czasu czuła, że się dusi. Teraz miała Juliana, a to, że nie zamienili ze sobą ani jednego słowa, zupełnie jej nie przeszkadzało. Wystarczało, że mogła na niego patrzeć. Po każdym występie Julian obchodził salę — trochę niechętnie, jak jej się wydawało — ściskał ręce widzom i skromnie przyjmował pochwały, którymi go obsypywano, 28

ale Brooke nigdy nie brała pod uwagę, że mogłaby do niego podejść. Dwa tygodnie po jedenastym września 2001 roku Nola namówiła ją, żeby poszła na randkę w ciemno z chłopakiem, którego poznała na imprezie w pracy. Wszystkie ich kole­ żanki pojechały do Nowego Jorku, aby spotkać się z rodzi­ nami albo odnowić znajomości ze swoimi eks; w mieście wciąż unosił się gryzący dym i panowała powszechna żałoba. Nola znikała ze swoim nowym facetem, u którego spędzała prawie wszystkie noce, więc Brooke czuła się rozstrojona i samotna. — Randka w ciemno? Naprawdę? — zapytała, prawie nie odrywając wzroku od ekranu komputera. — On jest przeuroczy — odparła Nola. Siedziały obok siebie na kanapie, oglądając Saturday Night Live. — Nie zostanie twoim mężem, ale jest naprawdę bardzo miły, dość przystojny i zabierze cię w jakieś fajne miejsce. Jeśli okażesz mu trochę ciepła, to może umówi się z tobą jeszcze raz. — Nola! — Tak tylko mówię. Mogłabyś skorzystać z okazji. A skoro już o tym mowa, nie zaszkodziłby ci prysznic i manikiur. Brooke wyciągnęła ręce i zauważyła po raz pierwszy, że ma poobgryzane paznokcie i niepowycinane skórki. Rzeczy­ wiście, jej dłonie wyglądały okropnie. — A skąd w ogóle się wziął? Ty go nie chciałaś? Nola wydęła usta. — Zgadłam! Znudził ci się i teraz oddajesz go mnie. To Podłe, Nol. I zaskakujące, muszę powiedzieć. Nawet ty nie jesteś aż taka okropna. 29

— Daruj sobie. — Nola przewróciła oczami. — Poznałam go parę tygodni temu na jakiejś imprezie charytatywnej, przyszedł z jednym z moich kolegów. — Więc z nim chodziłaś? — Nie! Chodziłam z tym kolegą. Brooke jęknęła i zasłoniła oczy. — ...ale to nieważne. Pamiętam, że facet był atrakcyjny i samotny. Student medycyny, ale przecież nikogo nie dys­ kryminujemy. Dopóki tylko oddycha... — Dzięki, na przyjaciółkę zawsze można liczyć. — Więc pójdziesz? Brooke złapała pilota. — Zastanowię się, jeśli dzięki temu dasz mi wreszcie spokój — warknęła. Cztery dni później siedziała w ogródku włoskiej knajpki przy MacDougal Street. Trent, zgodnie z tym, co mówiła Nola, okazał się naprawdę miłym chłopakiem. Całkiem przy­ stojnym, niesłychanie dobrze wychowanym, nie najgorzej ubranym i nudnym jak cholera. Ich rozmowa była jeszcze bardziej nijaka niż linguine z pomidorami i bazylią, które zamówił dla nich obojga, a powaga, z jaką podchodził do wszystkiego, sprawiała, że Brooke miała ochotę wbić mu widelec w oczy. Ale z niezrozumiałych dla niej samej powo­ dów, gdy zaproponował, żeby poszli do pobliskiego baru, wyraziła zgodę. — Naprawdę? — zapytał z takim zdziwieniem, jakie sama poczuła. — Uhm, dlaczego nie? — I rzeczywiście pomyślała: dla­ czego nie? Nie miała już żadnych planów na wieczór, nie 30

mogła nawet liczyć, że obejrzy z Nolą film w telewizji. Następnego dnia miała przystąpić do pisania piętnastostronicowej pracy, którą musiała oddać za dwa tygodnie; poza tym z bardziej ekscytujących atrakcji czekały ją pranie, fitness i czterogodzinna zmiana w barze kawowym. Po co więc spieszyć się do domu? — Świetnie, znam pewne fajne miejsce. — Trent uroczo uparł się, że zapłaci rachunek, i wreszcie wyszli. Pokonali zaledwie dwie przecznice, gdy Trent zaszedł jej drogę i otworzył drzwi straszliwie hałaśliwego baru uniwer­ syteckiego. Było to chyba ostatnie miejsce na Manhattanie, do którego ktokolwiek zabrałby dziewczynę, nie planując podania jej następnie pigułki gwałtu, ale Brooke była zado­ wolona, że poszli gdzieś, gdzie panował zgiełk uniemoż­ liwiający normalną rozmowę. Zamierzała wypić piwo, może dwa, posłuchać dobrej muzyki z lat osiemdziesiątych i o pół­ nocy znaleźć się w łóżku — sama. Oczy przyzwyczaiły jej się do mroku dopiero po chwili, ale głos Juliana rozpoznała natychmiast. Kiedy wreszcie ujrzała scenę, odebrało jej mowę: siedział w swojej zwykłej pozie przy pianinie, przebiegając palcami po klawiaturze, i z ustami przy mikrofonie śpiewał jej ulubioną piosenkę, którą sam napisał: Kobieta opuszczona w swym pokoju li­ chym/Sama w domu siedzi niczym w grobie cichymi Mężczyzna wciąż

liczy

klejnoty

w koronie/Na funty przelicza

to,

co

z

aginione. Nie miała pojęcia, jak długo stała w progu, po­

chłonięta widokiem Juliana i jego śpiewem, ale wystarczająco, by Trent zauważył: — Niezły, co? Chodź, widzę w głębi dwa miejsca. 31

Wziął ją pod ramię i Brooke pozwoliła pociągnąć się w tłum. Usiadła na krześle, które wskazał jej Trent, ale ledwie położyła torebkę na stole, utwór się skończył i Julian ogłosił krótką przerwę. Wiedziała, że Trent coś do niej mówi, ale nie słyszała co, bo w barze panował gwar i ze skupieniem śledziła poczynania Juliana. To stało się tak szybko, że ledwie mogła potem odtworzyć przebieg wydarzeń. W jednej chwili Julian zdejmował har­ monijkę z uchwytu na pianinie, a już w następnej stał z uśmie­ chem przy ich stoliku. Jak zwykle miał na sobie białą baweł­ nianą koszulkę, dżinsy i robioną na drutach czapkę, tym razem w kolorze bakłażana. Twarz i przedramiona błyszczały mu od potu. — Cześć, stary, cieszę się, że przyszedłeś — powiedział, klepiąc Trenta w ramię. — No, ja też. Zdaje się, że przegapiliśmy pierwszą część występu. — Ktoś wstał z krzesła przy sąsiednim stoliku i Trent przysunął je Julianowi. — Klapnij sobie. Julian się zawahał, spojrzał na Brooke z nieznacznym uśmiechem i usiadł. — Julian Alter — przedstawił się i podał jej rękę. Brooke już miała się zrewanżować, gdy Trent ją uprzedził. — Boże, ale ze mnie idiota! — zawołał. — Kto uczył mnie manier? Julian, to jest moja... eee... to jest Brooke. Brooke... — Greene — uzupełniła, zadowolona, że Trent zdradził się przed Julianem, jak słabo ją zna. Uścisnęli sobie ręce, co wydawało się dość dziwnym gestem w zatłoczonym studenckim barze, ale Brooke ogarnęło pod­ niecenie. Przyjrzała się Julianowi uważniej, gdy żartował 32

Trentem z jakiegoś wspólnego znajomego. Był chyba kilka

z

lat od niej starszy, ale też wydawał się bardziej doświadczony, mądrzejszy, choć Brooke nie wiedziała dlaczego. Miał zbyt wydatny nos i trochę cofniętą brodę, a jego bladość tym bardziej rzucała się w oczy, że był koniec lata i wszyscy inni zdążyli już przyswoić sobie solidną dawkę witaminy D w po­ staci słońca. Zielone oczy, zwyczajne, bez szczególnego wyrazu, otoczone były siecią zmarszczek, które pogłębiały się, gdy się uśmiechał. Gdyby nie słyszała go tyle razy, nie widziała, jak odrzuca do tyłu głowę, śpiewając piosenki tym swoim głębokim zmysłowym głosem — gdyby tego wieczoru zobaczyła go pierwszy raz, w wydzierganej na drutach cza­ peczce, z kuflem piwa w jakimś gwarnym barze — praw­ dopodobnie nie spojrzałaby na niego więcej, a już na pewno nie uznałaby go za atrakcyjnego. Tymczasem ledwie mogła oddychać z wrażenia. Panowie gawędzili ze sobą przez kilka minut, Brooke zaś tylko siedziała i patrzyła. A potem to Julian, nie Trent, zauważył, że nie miała co pić. — Może przyniosę wam piwo? — zapytał, rozglądając się za kelnerką. Trent natychmiast wstał. — Ja po nie pójdę. Dopiero co przyszliśmy i jeszcze nikt n

as nie obsłużył. Brooke, na jakie masz ochotę? Rzuciła nazwę pierwszego lepszego piwa, jakie przyszło e

J J do głowy, a Julian podniósł pustą szklankę. Możesz wziąć dla mnie sprite'a? Gdy Trent się oddalił, Brooke poczuła, że wpada w panikę. O czym, u licha, ma z tym facetem rozmawiać? O czymkol33

wiek, nakazała sobie, o czymkolwiek, tylko nie o tym, że chodzi jego tropem po całym mieście. Julian odwrócił się do niej i uśmiechnął. — Dobry chłopak z tego Trenta, no nie? Wzruszyła ramionami. — Uhm, wydaje się miły. Poznaliśmy się dziś wieczorem. Prawie nic o nim nie wiem. — Aha, nieśmiertelna randka w ciemno. Spotkasz się z nim jeszcze? — Nie — odparła beznamiętnie. Pomyślała, że jest w szo­ ku; ledwie wiedziała, co mówi. Julian parsknął śmiechem i Brooke też się zaśmiała. — Dlaczego nie? — zapytał. Ponownie wzruszyła ramionami. — Bez szczególnego powodu. Jest naprawdę przemiły. Tylko trochę nudny. — Nie chciała tego powiedzieć, ale nie potrafiła trzeźwo myśleć. Julian wybuchnął śmiechem, tak serdecznym i wesołym, że Brooke zapomniała o zmieszaniu. — Właśnie nazwałaś nudziarzem mojego kuzyna. — I za­ śmiał się znowu. — O mój Boże, nie miałam takiego zamiaru. Jest napraw­ dę... świetny... Ja tylko... — Jąkała się coraz bardziej, co wyraźnie go bawiło. — Och, proszę — powiedział w końcu, kładąc swoją dużą ciepłą dłoń na jej ramieniu. — Masz zupełną rację. To rzeczywiście świetny facet... jak mało kto... ale trudno go nazwać duszą towarzystwa. Nastąpiła chwila ciszy, podczas której Brooke gorączkowo 34

usiłowała wymyślić temat do rozmowy, wszystko jedno jaki, byle nie zdradzić się, że jest jego fanką. — Widziałam cię już — oznajmiła i poniewczasie przy­ łożyła rękę do ust. Spojrzał na nią uważniej. — Tak? Gdzie? — Przychodzę we wtorki do Nicka. — Nadzieja, że nie wyjdzie na nawiedzoną prześladowczynię, właśnie legła w gruzach. — Naprawdę? — Był chyba zdziwiony, ale i zadowolony. Kiwnęła głową. — Dlaczego? — zapytał. Przez chwilę zastanawiała się, czyby nie skłamać i nie powiedzieć, że w pobliżu mieszka jej najlepsza przyjaciółka albo że chodzi tam ze znajomymi ze względu na promocyjną ofertę, ale z jakichś niezrozumiałych powodów była w stanie mówić tylko prawdę. — Byłam tamtego wieczoru w Rue B's, kiedy nawalił kwartet jazzowy i wystąpiłeś zamiast niego. Pomyślałam, że... jesteś fantastyczny, więc zapytałam barmankę, jak się nazywasz, a potem się dowiedziałam, że występujesz u Nicka. I teraz chodzę tam, gdy tylko mogę. — Zmusiła się, żeby podnieść wzrok, przekonana, że Julian patrzy na nią z prze­ rażeniem albo choćby z niepokojem, ale miał nieprzeniknioną minę, a pod wpływem jego milczenia znowu poczuła de­ speracką potrzebę zapełnienia ciszy. — Dlatego to takie dziwne, że znalazłam się tu z Trentem, taki dziwny zbieg okoliczności... — Urwała niezręcznie i natychmiast pożało­ wała, że powiedziała to wszystko. 35

Kiedy wreszcie zebrała się na odwagę i spojrzała mu w oczy, kręcił tylko głową. — Chyba napędziłam ci strachu — zauważyła, śmiejąc się nerwowo. — Przyrzekam, że nie zjawię się w twoim miesz­ kaniu ani nie zacznę nachodzić cię w pracy, tej dziennej. Zresztą nawet nie wiem, gdzie mieszkasz ani czy w ogóle pracujesz za dnia. Na pewno żyjesz z muzyki, tym się zajmujesz zawodowo, zresztą słusznie... Znowu położył jej rękę na ramieniu i odpowiedział poważ­ nym spojrzeniem. — Widuję cię tam co tydzień — wyznał. — Naprawdę? Pokiwał głową i znowu się uśmiechnął, tym razem kręcąc lekko głową, jakby chciał powiedzieć: „Nie wierzę, że przy­ znałem się do tego". — Uhm. Zawsze siedzisz w najdalszym kącie, obok stołu do bilardu, i zawsze jesteś sama. W zeszłym tygodniu miałaś na sobie niebieską sukienkę, taką w białe kwiaty, z jakąś falbaną na dole, czytałaś czasopismo, ale je odłożyłaś, gdy tylko wszedłem na scenę. Brooke wiedziała, o którą sukienkę chodzi, tę na ramiączkach, którą dostała od matki na brunch z okazji ukończenia studiów. Jeszcze cztery miesiące wcześniej uważała ją za bardzo stylową; ale teraz, chodząc w niej po mieście, czuła się dziewczęco niewyrafinowana. Niebieski podkreślał pło­ mienny odcień jej rudych włosów, co wydawało się korzystne, ale krój nie był dla niej, jej biodra i nogi nie prezentowały się w tym fasonie najlepiej. Brooke była tak zaabsorbowana próbą przypomnienia sobie, jak wyglądała tamtego wieczoru, 36

że nie zauważyła, kiedy Trent wrócił do stolika. Oprzytomniała dopiero, gdy postawił przed nią butelkę bud lighta. — Czy coś mnie ominęło? — zapytał, wsuwając się na swoje miejsce. — Ależ tu dziś dużo ludzi. Julian, stary, ściągasz tłumy. Julian stuknął swoją szklanką o butelkę Trenta i pociągnął duży haust sprite'a. — Dzięki, chłopie. Przyjdę do was po występie. — Skinął głową Brooke, która przysięgłaby, że zrobił to z porozumie­ wawczym spojrzeniem, a potem wrócił na scenę. Nie wiedziała wtedy, że Julian zapyta później Trenta, czy może do niej zadzwonić, że po tej rozmowie telefonicznej wręcz wyrosną jej skrzydła i że pierwsza randka okaże się przełomowym wieczorem w jej życiu. Nie przypuszczała, że pójdą do łóżka niespełna trzy tygodnie po kilku intensywnych randkach, które mogłyby się dla niej nie kończyć, że będą przez dwa lata oszczędzać, aby przejechać razem przez cały kraj i zaręczyć się w jakiejś spelunce w West Village, że przy dźwiękach granej tam muzyki Julian wsunie jej na palec złotą obrączkę, którą kupi wyłącznie z własnych pieniędzy, ani że wezmą ślub w Hampton, we wspaniałym domu jego rodziców, bo niby czego chcieliby dowieść, rezygnując z takiej okazji? Jedyne, co tego wieczoru wiedziała na pewno, to że desperac­ ko pragnie zobaczyć się z nim znowu, że za dwa dni pójdzie do Nick's Bar, choćby nie wiadomo co, i że nie może powściągnąć uśmiechu, choćby bardzo się starała.

Cierpi jeden, cierpią wszyscy

Brooke

wyszła

na

korytarz

oddziału

położniczego

w Centrum Medycznym Langone przy New York University i zaciągnęła zasłonę. Osiem pacjentek przyjętych, zo­ stały jeszcze trzy. Przerzuciła ich karty: ciężarna nastolat­ ka, matka z cukrzycą ciążową i pierworódka, która usiłuje wykarmić świeżo urodzone bliźnięta. Spojrzała na zegarek i oszacowała czas: jeśli wszystko pójdzie gładko, zgodnie z przewidywaniami, może nawet uda jej się wyjść o przy­ zwoitej porze. — Pani Alter? — Dobiegł ją zza zasłony głos pacjentki. Brooke zajrzała do niej. — Tak, Alisha? — Okryła się ciaśniej fartuchem la­ boratoryjnym i mimowolnie zaczęła się zastanawiać, czy kobiecie nie jest zimno w cienkiej jak bibuła szpitalnej koszuli. Wykręcając ręce w nadgarstkach i patrząc na swój okryty prześcieradłem brzuch, Alisha zapytała: 38

— Powiedziała pani, że przyjmowanie preparatów wita­ minowych jest bardzo ważne, pamięta pani? A jeśli nie brałam ich od początku? Brooke pokiwała głową. — Wiem, że trudno dostrzec dobrą stronę ciężkiej gry­ py — powiedziała, podchodząc do dziewczyny — ale dzięki niej przynajmniej znalazłaś się tutaj. Zaczniemy podawać ci witaminy i omówimy dietę na pozostałe tygodnie ciąży. — Uhm, a jeśli o to chodzi... dacie mi jakieś próbki? — Alisha unikała jej wzroku. — Och, nie sądzę, żeby był z tym jakiś problem — odparła Brooke. Uśmiechnęła się do pacjentki, ale była zła na siebie, że do tej pory nie sprawdziła, czy Alishę stać na witaminy i minerały dla ciężarnych. — Zobaczmy, masz przed sobą jeszcze szesnaście tygodni... Zostawię ci pełny zestaw w po­ koju pielęgniarek, dobrze? Alisha przyjęła to z ulgą. — Bardzo dziękuję — powiedziała cicho. Brooke uścisnęła rękę dziewczyny i wyszła zza zasłony. Przygotowawszy dla Alishy zestaw witamin, pobiegła do ciemnego pokoju dietetyków na czwartym piętrze, pozbawio­ nego okien pomieszczenia z laminowanym stołem i czterema krzesłami, małą lodówką oraz zamykanymi na klucz osobisty­ mi szafkami na jednej ze ścian. Gdyby się pospieszyła, przed przyjęciem następnej pacjentki zdążyłaby jeszcze coś zjeść i napić się kawy. Z ulgą stwierdziła, że w pokoju nikogo nie ma, a w dzbanku jest pełno kawy, wyjęła więc ze swojej szafki plastikowy pojemnik z pokrojonymi na ćwiartki jabłkami i zaczęła je smarować naturalnym masłem orzechowym z ma39

łych, podróżnych opakowań. Akurat gdy miała pełne usta, zadzwonił jej telefon. — Wszystko w porządku? — zapytała, nie przywitawszy się. Mówiła stłumionym głosem. Matka się zawahała. — Oczywiście, kochanie. A dlaczego miałoby nie być? — Bo mamy dużo roboty, a wiesz, jak nie lubię rozmawiać w pracy. — Dźwięk dobiegający z interkomu nad jej głową zagłuszył drugą część zdania. — Co to było? Nie usłyszałam, co mówisz. Brooke westchnęła. — Nic, nieważne. Co słychać? Wyobraziła sobie matkę, jak w nieśmiertelnych beżowych spodniach i płaskich sportowych butach marki Naturalizer, tych, które nosiła przez całe życie, przemierza wielką kuchnię w swoim filadelfijskim mieszkaniu. Mimo przynależności do rozmaitych klubów literackich, kółek teatralnych i organizacji charytatywnych miała najwyraźniej jeszcze dość czasu, aby dzwonić do dzieci i pytać, dlaczego same nie dzwonią. Choć należało się cieszyć, że przeszła wreszcie na zasłużoną eme­ ryturę, to jednak teraz znacznie częściej ingerowała w sprawy Brooke niż w czasach, gdy od siódmej do trzeciej uczyła w szkole. — Poczekaj chwilę... — Matka zniknęła w eterze, a zamiast niej rozległ się głos Oprah, który także gwałtownie ucichł. — No, już. — O rany, wyłączyłaś Oprah. Chyba dzwonisz w ważnej sprawie. — Znowu zaprosiła Jennifer Aniston. Nie mogę już tego 40

słuchać, jak powtarza, że dawno doszła do siebie po rozstaniu z Bradem, że fantastycznie mieć czterdzieści lat i że nigdy nie czuła się lepiej. Rozumiemy. Po co wciąż o tym mówić? Brooke parsknęła śmiechem. — Posłuchaj, mamo, czy mogę do ciebie oddzwonić wie­ czorem? Mam zaledwie piętnaście minut przerwy. — Och, jasne, kochanie. Przypomnij mi tylko, żebym opowiedziała ci o bracie. — Coś u Randy'ego nie tak? — Nie, nie, wszystko u niego dobrze... nareszcie. Ale jesteś teraz zajęta, więc pogadamy później. — Mamo... — Nie powinnam była dzwonić do ciebie w trakcie dyżuru. Nie chciałam... Brooke westchnęła głośno i uśmiechnęła się do siebie. — Mam cię błagać? — Kotku, nie w porę to znaczy nie w porę. Porozmawiamy, gdy będziesz miała więcej czasu. — Dobrze, mamo, błagam cię, powiedz, co u Randy'ego. Naprawdę błagam. No, mów. — Cóż, skoro nalegasz... dobrze, powiem ci. Randy i Michelle będą mieli dziecko. No, wyciągnęłaś to ze mnie. — Co takiego? — Dziecko, kotku. Urodzi im się dziecko. To chyba dopiero siódmy tydzień... ale lekarz mówi, że wszystko wygląda dobrze. Czy to nie cudowne? Brooke znowu usłyszała w tle dźwięk z telewizora, tym razem cichszy, ale nadal była w stanie rozpoznać charakterys­ tyczny śmiech Oprah. 41

— Cudowne? — zapytała, odkładając plastikowy nóż. — Nie jestem pewna, czy tak bym to nazwała. Chodzą ze sobą zaledwie sześć miesięcy. Nie są małżeństwem. Nawet nie mieszkają razem. — Od kiedy to jesteś taka pruderyjna, moja droga? — zapytał pani Greene, cmokając z dezaprobatą. — Gdyby ktoś mi powiedział, że moja wykształcona, nowoczesna trzydzies­ toletnia córka okaże się taką tradycjonalistką, nigdy bym w to nie uwierzyła. — Mamo, oczekiwanie, że do płodzenia dzieci ograniczą się pary w stałych związkach, nie jest przejawem tradycjo­ nalizmu. — Och, Brooke, odpręż się trochę. Nie wszyscy mogą... czy nawet powinni... żenić się w wieku dwudziestu pięciu lat. Randy ma trzydzieści osiem, a Michelle prawie czter­ dzieści. Czy naprawdę sądzisz, że ktoś w takiej sytuacji będzie się przejmował brakiem jakiegoś głupiego papierka? Wszyscy powinniśmy już dobrze wiedzieć, że on nic nie znaczy. Brooke pomyślała o kilku rzeczach naraz: o rozwodzie rodziców przed dziesięcioma laty, kiedy to ojciec opuścił matkę dla pielęgniarki szkolnej z liceum, w którym oboje uczyli; o tym, jak matka wylała na nią kubeł zimnej wody po zaręczynach z Julianem, twierdząc, że kobiety mogą obecnie być całkiem szczęśliwe bez wychodzenia za mąż; o jej gorącym pragnieniu, aby Brooke urodziła dziecko, gdy tylko jej sytuacja zawodowa się ustabilizuje. Ciekawe, że Randy'ego najwyraźniej obowiązywały zupełnie inne zasady. — Wiesz, co wydaje mi się najzabawniejsze? — zapytała 42

matka, niezbita z tropu. — Że może... może twój ojciec i Cynthia też będą mieli dziecko. No wiesz, biorąc pod uwagę, jaka ona jest młoda. Miałabyś braciszka i bratanka w tym samym wieku. Naprawdę, Brooke, ile dziewczyn mogłoby powiedzieć coś takiego o sobie? — Mamo... — Poważnie, córeczko, nie sądzisz, że to ironia losu... chociaż nie jestem pewna, czy „ironia losu" to odpowiednie określenie... no w każdym razie nie wydaje ci się dziwne, że żona twojego ojca jest o rok młodsza od Michelle? — Mamo! Proszę, przestań. Wiesz, że tata i Cynthia nie będą mieli dzieci... ona wcale tego nie chce, a on niebawem skończy sześćdziesiąt osiem lat... — Urwała, uśmiechając się do siebie, i pokręciła głową. — Wiesz, a może masz rację i tata z Cynthia pójdą za tą modą? Wtedy Randy i tata mieliby wspólny temat: pory karmienia, drzemki. To byłoby urocze. Czekała na reakcję i nie zawiodła się. Matka prychnęła. — Proszę cię. Ten człowiek miał do czynienia z pieluchą tylko wtedy, gdy wy dwoje jako dzieci oglądaliście reklamy pampersów. Mężczyźni się nie zmieniają, Brooke. Twój ojciec nie chciałby mieć do czynienia z tym dzieckiem, dopóki nie podrosłoby na tyle, aby mieć poglądy polityczne. Ale myślę, że twój brat nie jest jeszcze całkiem stracony. — Uhm, miejmy nadzieję. Zadzwonię do niego wieczorem, żeby mu pogratulować, a teraz muszę... — Nie! — zawołała pani Greene. — Nie rozmawiałyśmy o tym. Obiecałam mu, że nic ci nie powiem, więc udawaj zaskoczoną. 43

Brooke westchnęła i znowu się uśmiechnęła. — Umiesz dotrzymać sekretu, mamo, świetnie. Czy to znaczy, że powtarzasz Randy'emu wszystko, co mówię ci w tajemnicy? — Oczywiście, że nie. Powtarzam mu tylko wtedy, gdy to coś ciekawego. — Dzięki, mamo. — Całuję cię, córeczko. I pamiętaj, zatrzymaj to dla siebie. — Masz moje słowo. Obiecuję. Brooke się rozłączyła i zerknęła na zegarek: za pięć piąta. Cztery minuty do kolejnej wizyty. Wiedziała, że nie powinna dzwonić w tej chwili, ale nie mogła się po­ wstrzymać. Gdy tylko wybrała numer, uzmysłowiła sobie, że Randy prawdopodobnie został po lekcjach, żeby trenować chłopięcą drużynę piłki nożnej. On jednak odebrał już po pierwszym sygnale. — Cześć, Brookie. Co u ciebie? — Co u mnie? Nic, zupełnie nic. Ale chciałam zapytać, co u ciebie. — Rany boskie. Prosiłem ją niespełna osiem minut temu i przysięgła, że pozwoli mi samemu powiadomić cię o tym. — Uhm, a ja przysięgłam nie mówić ci, że mi powiedziała. Gratulacje, starszy bracie. — Dzięki. Oboje jesteśmy bardzo podekscytowani. I trochę przestraszeni... to stało się szybciej, niż którekolwiek z nas się spodziewało... ale i uradowani. Brooke zaparło dech w piersiach. — Co to znaczy: szybciej? Planowaliście to? 44

Randy się zaśmiał. Usłyszała, że poprosił kogoś o chwilę przerwy, pewnie ucznia, a potem wrócił do rozmowy: — Uhm, w zeszłym miesiącu Michelle odstawiła piguł­ ki. Lekarz powiedział, że cykl wyreguluje się w ciągu najmniej kilku miesięcy i dopiero wtedy będzie można powiedzieć, czy ze względu na jej wiek zajście w ciążę jest w ogóle możliwe. Nie przypuszczaliśmy, że to nastąpi tak od razu... To było surrealistyczne — słyszeć, jak jej starszy brat, zaprzysięgły kawaler, który ozdabiał mieszkanie starymi trofeami piłkarskimi i robił więcej kilometrów wokół stołu do bilardu niż po kuchni, mówi o cyklach miesiączkowych, pigułkach antykoncepcyjnych i opiniach lekarza. Zwłaszcza że raczej należałoby obstawiać Brooke i Juliana jako tych, którzy ogłoszą radosną nowinę... — O rany. Co innego mogę powiedzieć? O rany. — Na­ prawdę nic innego nie przychodziło jej do głowy; zaniepokoiła się, że Randy może usłyszeć coś w jej głosie i niewłaściwie to zinterpretuje. Tak się ucieszyła w jego imieniu, że poczuła ściskanie w gardle. Jasne, świetnie sobie radził i zawsze sprawiał wrażenie względnie zadowolonego, ale Brooke martwiła się, że jest sam. Mieszkał na przedmieściach, w sąsiedztwie rodzin, i wszyscy jego kumple z college'u od dawna mieli dzieci. Nie była z bratem tak blisko, żeby o tym rozmawiać, ale zawsze się zastanawiała, czy jest szczęśliwy jako kawaler, czy też chciałby mieć rodzinę. Podniecenie, które teraz słyszała w

e

J go głosie, potwierdzało, że od dawna musiał tego pragnąć,

i nagle zebrało jej się na płacz. 45

— No, fajnie. Wyobrażasz sobie mnie uczącego malucha, jak wykonać podanie? Od razu kupię mu małe jajo*... ale nie żadnego tam nerfa, nie dla mojego małego... i kiedy dorośnie, pokaże światu, co potrafi. Brooke parsknęła śmiechem. — Najwyraźniej, mimo dużego prawdopodobieństwa, nie bierzesz pod uwagę, że będziesz miał dziewczynkę, co? — Poza mną jeszcze trzej nauczyciele w szkole spodzie­ wają się dziecka i we wszystkich przypadkach to ma być chłopiec — wyjaśnił. — Ciekawe. Ale jesteś świadomy, że choć pracujecie w tym samym środowisku, twoje przyszłe dziecko i ich przyszłe dzieci nie muszą być tej samej płci, prawda? — Nie byłbym tego taki pewny... Zaśmiała się kolejny raz. — To kiedy się tego dowiecie? Czy jeszcze za wcześnie na to pytanie? Nie wiem, jak to się teraz odbywa. — Dla mnie to nieważne, bo wiem, że urodzi nam się chłopiec, ale Michelle chce mieć niespodziankę. Więc po­ czekamy. — Ojej, zabawnie. Kiedy małe ma się urodzić? — Dwudziestego ósmego października. W Halloween. To chyba przyniesie mu szczęście. — Na pewno — potwierdziła Brooke. — Już zaznaczam w kalendarzu. Dwudziesty ósmy października: „Będę ciocią". — Hej, Brooke, a co z wami? Byłoby fajnie, gdyby nasz mały miał kuzynów w tym samym wieku. Są na to szanse? * Piłka do futbolu amerykańskiego.

46

Wiedziała, że Randy'emu niełatwo było zadać takie osobiste pytanie, więc nie skoczyła mu do gardła, ale faktem było, że trafił w jej czuły punkt. Kiedy pobrali się z Julianem, ona w wieku dwudziestu pięciu, on dwudziestu siedmiu lat, przypuszczała, że sprawi sobie dziecko około trzydziestki. A tymczasem miała już prawie trzydzieści jeden lat i nawet nie podjęli starań. Kilka razy poruszała ten temat w rozmowie z Julianem, tak od niechcenia, żeby nie wywierać presji, a on za każdym razem odpowiadał w podobnym tonie, też od niechcenia. Że fajnie byłoby mieć dziecko „któregoś dnia", ale na razie każde z nich musi się skupić na karierze. Więc mimo że sama chciała zajść już w ciążę — właściwie niczego innego nie pragnęła, zwłaszcza teraz, gdy usłyszała nowinę Randy'ego — przejęła linię obrony Juliana. — Och, któregoś dnia na pewno — odparła, starając się, aby zabrzmiało to beztrosko, wbrew temu, co czuła. — Ale na razie mamy inne sprawy. Musimy skupić się na pracy, rozumiesz. — Jasne — skwitował Randy i Brooke zaczęła się za­ stanawiać, czy brat domyśla się prawdy. — Każdy musi sam zdecydować. — No właśnie, więc... posłuchaj, przepraszam cię, ale muszę lecieć, skończyła mi się przerwa i mam następną pacjentkę. — Nie ma sprawy, Brooke. Dzięki, że zadzwoniłaś. I że się cieszysz. — Żartujesz? Cudownie usłyszeć takie wieści. Dzięki tobie mam udany dzień... cały miesiąc! Jeszcze raz gratuluję, Randy. Tak się cieszę! Zadzwonię wieczorem, żeby złożyć gratulacje Michelle, dobrze? 47

Rozłączyli się i Brooke wróciła na czwarte piętro. Niewia­ rygodne — idąc, mimowolnie pokręciła głową. Pomyślała, że wygląda jak wariatka, ale na szczęście w szpitalu mało kogo to dziwi. Randy ojcem! Chciała zadzwonić do Juliana i przekazać mu radosną wiadomość, ale gdy wcześniej z nim rozmawiała, wydał jej się bardzo zdenerwowany i właściwie nie miała już czasu. Ponieważ drugi dietetyk był na urlopie, a tego ranka nie wiedzieć czemu nastąpił wysyp porodów — dwukrotnie większy niż zwykle — przez cały dzień działała jakby na przyspieszonych obrotach. Ale to dobrze: im więcej miała pracy, tym mniej zostawało jej czasu, żeby użalać się nad sobą i swoim zmęczeniem. Poza tym taki kocioł był pod­ niecający, stwarzał wyzwania, i chociaż skarżyła się Julianowi czy matce, w głębi duszy to uwielbiała: rozmaite pacjentki, z różnych światów i na różnych etapach życia, każda w szpi­ talu z zupełnie innego powodu, ale licząca na poradę kogoś, kto dostosuje jej dietę do warunków i stanu zdrowia. Kofeina podziała na nią tak, jak należało się spodziewać, więc z trzema ostatnimi pacjentkami poszło Brooke szybko i sprawnie. Właśnie przebrała się w dżinsy i sweter, kiedy jedna z jej koleżanek, Rebecca, oznajmiła, że szefowa chce się z nią widzieć. — Teraz? — zapytała Brooke, bo już wiedziała, że z pla­ nów na wieczór będą nici. Wtorki i czwartki były dla niej święte; tylko w te dni nie musiała po wyjściu ze szpitala jechać do centrum, do swojej drugiej pracy na stanowisku wizytującego dietetyka w Huntley Academy, jednej z najbardziej elitarnych szkół dla dziew48

cząt w Upper East Side. Rodzice jednej z absolwentek, która w wieku dwudziestu paru lat umarła z powodu anoreksji, ustanowili fundusz na wdrożenie eksperymentalnego pro­ gramu przewidującego zatrudnienie w szkole dietetyka, który by w wymiarze dwudziestu godzin tygodniowo służył dziew­ czętom radą w sprawach zdrowego żywienia i świadomości własnego ciała. Brooke była drugim członkiem powołanego niedawno zespołu i chociaż przyjęła tę posadę wyłącznie, aby sobie dorobić, to z czasem coraz bardziej przywiązywała się do dziewcząt. Oczywiście, ich frustracja, brak otwartości, nieodmiennie obsesyjne podejście do jedzenia czasami ją wykańczały, ale zawsze wtedy przypominała sobie, że młode pacjentki takie właśnie są. Poza tym dzięki tej posadzie zdobywała doświadczenie w pracy z młodzieżą, którego jej brakowało. Tak więc we wtorki i czwartki pracowała tylko w szpitalu, od dziewiątej rano do szóstej po południu. W pozostałe trzy dni tygodnia zaczynała wcześniej, żeby wcisnąć do swojego grafiku jeszcze trzecią posadę — na New York University, gdzie udzielała się od siódmej rano do trzeciej po południu. Potem jechała do Huntley — metrem, z jedną przesiadką, a następnie autobusem — i tam do siódmej spotykała się z uczennicami, a czasami także z ich rodzicami. Niezależnie od tego, jak wcześnie by poszła do łóżka i ile kawy wlała w siebie po obudzeniu, była permanentnie niewyspana. Pra­ ca w tylu miejscach ją wykańczała, ale Brooke oceniała, że musi wytrwać w takim układzie jeszcze przez rok, aby zdobyć kwalifikacje i doświadczenie potrzebne do otwarcia własnej praktyki w zakresie żywienia przed porodem i po nim, o której 49

marzyła od pierwszego dnia w studium podyplomowym i dlatego tak ciężko od tamtego czasu pracowała. Rebecca pokiwała głową ze współczuciem. — Prosiła, żebyś do niej zajrzała przed wyjściem. Brooke szybko spakowała swoje rzeczy i pobiegła na czwarte piętro. — Margaret?! — zawołała, pukając do drzwi gabinetu. — Rebecca powiedziała, że chcesz się ze mną zobaczyć. — Wejdź, wejdź — odparła szefowa, kładąc dokumenty na biurku. — Przepraszam, że cię zatrzymuję, ale pomyślałam, że zawsze jest pora na dobre wieści. Brooke zagłębiła się w fotelu naprzeciwko Margaret i czekała. — Właśnie skończyliśmy podliczać punkty przyznane przez pacjentów i z radością cię informuję, że otrzymałaś najwyższe noty z całego zespołu dietetyków. — Naprawdę? — Brooke ledwie wierzyła, że jest pierwsza w całej siódemce. — W dodatku znacznie wyprzedziłaś resztę. — Margaret z roztargnieniem pociągnęła usta szminką ochronną, roztarta ją i znowu spojrzała na dokumenty. — Dziewięćdziesiąt jeden procent pacjentów oceniło twoje porady jako bardzo dobre, a pozostałe dziewięć jako dobre. Drugi w kolejności dietetyk dostał osiemdziesiąt dwa procent ocen bardzo do­ brych. — O rany. — Brooke była świadoma, że powinna wykazać się skromnością, ale nie mogła powstrzymać uśmiechu. — Świetna wiadomość. Ogromnie się cieszę, że to słyszę. — My też, Brooke. Jesteśmy niezwykle zadowoleni i chcia50

łam ci powiedzieć, że doceniamy twoją pracę. Nadal będziesz przyjmowała pacjentów w ICU, ale od przyszłego tygodnia zaczniesz pełnić dyżury na oddziale noworodków zamiast na psychiatrycznym. Rozumiem, że to ci odpowiada? — Tak, tak, bardzo odpowiada! — zawołała Brooke. — Jak wiesz, nie jesteś najstarsza w zespole, ale nikt nie ma takiego zaplecza i doświadczenia jak ty. Sądzę, że pora­ dzisz sobie doskonale. Brooke promieniała z radości. Wreszcie ten dodatkowy rok pracy z dziećmi, młodzieżą i noworodkami w studium podyp­ lomowym, a także podwójny staż — jeden i drugi na pedia­ trii — zaczęły przynosić efekty. — Margaret, nie wiem, jak mam ci dziękować za wszystko. To wspaniała wiadomość. Szefowa się roześmiała. — Miłego wieczoru. I do zobaczenia jutro. W drodze do metra Brooke podziękowała niebiosom zarów­ no za ten nieoficjalny awans, jak i za to — a może przede wszystkim — że nie musiała się o niego starać. Wysiadła na przystanku Times Sąuare, szybko przecisnęła się przez tłum w metrze i wyszła na ulicę od strony Forty-third Street, najbliżej domu, co pozwalało jej uniknąć fali ludzi spieszących Forty-second Street. Nie było dnia, żeby nie tęskniła za dawnym mieszkaniem na Brooklynie — uwielbiała bowiem Brooklyn Heights, a nie cierpiała Midtown West — ale musiała przyznać, że tu dojazd miała nieco lepszy. Włożywszy klucz do zamka w drzwiach mieszkania, zdzi­ wiła się, że Walter, jej spaniel trójkolorowej maści, nie szczeka. Ani nie biegnie, żeby się z nią przywitać. 51

— Walter! Gdzie jesteś?! — Cmoknęła głośno. Z głębi mieszkania dobiegała muzyka. — Jesteśmy w salonie! — zawołał w odpowiedzi Julian. Walter mu zawtórował, szczekając piskliwie. Brooke zostawiła torebkę przy drzwiach i zrzuciła buty, po czym zauważyła, że ktoś posprzątał w kuchni. — Hej! Nie wiedziałam, że dziś wieczorem wcześniej wracasz do domu. — Usiadła na kanapie obok Juliana. Pochyliła się, żeby go pocałować, ale Walter był szybszy: podskoczył i liznął ją w usta. — Ummm, dzięki ci, Walter. Jakie to miłe. Julian przyciszył telewizor i odwrócił się do niej. — Ja też chętnie liznąłbym cię po twarzy. Pod względem języka pewnie nie mogę rywalizować ze spanielem, ale dlaczego nie miałbym spróbować. — Uśmiechnął się szeroko i Brooke zauważyła z rozrzewnieniem, że ten uśmiech wciąż na nią działa, nawet po tylu latach. — Kuszące, muszę powiedzieć. — Sprytnie wymanew­ rowała Waltera i cmoknęła Juliana w usta ze śladami po czerwonym winie. — Myślałam, że wrócisz późno. Byłeś taki zestresowany, gdy z tobą rozmawiałam. Wszystko w po­ rządku? Julian wstał i poszedł do kuchni, a po chwili wrócił z drugim kieliszkiem, który napełnił winem i podał Brooke. — Tak, w porządku. Po tej popołudniowej rozmowie uświadomiłem sobie, że prawie od tygodnia nie spędziliśmy razem ani jednego wieczoru. Przyszedłem więc wcześniej, żeby to naprawić. — Naprawdę? Ojej. — Sama uzmysłowiła to sobie już 52

wcześniej, ale nie chciała się skarżyć, zwłaszcza że Julian był w kluczowym punkcie nagrywania płyty. Pokiwał głową. — Stęskniłem się za tobą, Rook. Zarzuciła mu ramiona na szyję i znowu go pocałowała. — Ja za tobą też. Chcesz pójść do knajpki na dole? Ze względu na budżet starali się jak najczęściej gotować w domu, ale uzgodnili, że kolacja w taniej restauracyjce za rogiem nie liczy się jako wyjście. — A może zostaniemy? Mam ochotę na spokojny wieczór w domu. — Upił kolejny łyk wina. — Jasne, bardzo mi to odpowiada. Mam dla ciebie pro­ pozycję... — O nie, tylko nie to... — Stanę jak niewolnica przy rozpalonej kuchni i ugotuję ci pyszny, pożywny posiłek, jeśli przez pół godziny pomasujesz mi stopy i plecy. — Staniesz jak niewolnica przy rozpalonej kuchni? Możesz przyrządzić podsmażanego kurczaka po chińsku w dwie minuty. To nie jest sprawiedliwy układ. Brooke wzruszyła ramionami. — Dobra. Mamy płatki zbożowe, chociaż mleko się chyba skończyło. Poza tym zawsze możemy zrobić sobie popcorn. Julian zwrócił się do Waltera. — Nawet nie wiesz, jak masz dobrze, stary. Od ciebie pani nie wymaga, żebyś zapracował na żarcie. — Stawka wzrosła do pół godziny. — Już było pół godziny — jęknął Julian. 53

— Ale razem. Teraz jest pół godziny na stopy i drugie pół na plecy. Udał, że się nad tym zastanawia. — Czterdzieści pięć minut razem i... — Wszelkie targi tylko pogarszają sprawę. Podniósł ręce. — Więc obawiam się, że nie zawrzemy umowy. — Naprawdę? — zapytała z uśmiechem. — Dasz sobie radę sam? Julian pomagał jej sprzątać, płacić rachunki i zajmować się psem, ale w kuchni był beznadziejny i dobrze o tym wiedział. — Już dałem. Całkiem nieźle mi poszło. Dziś to ja ugo­ towałem dla ciebie kolację. — Że co, proszę? — Słyszałaś. — W kuchni rozległ się dźwięk timera. — I jest już gotowa. Zapraszam do stołu — powiedział uroczyście z fałszywie brzmiącym brytyjskim akcentem. — Siedzę już przy stole. — W odpowiedzi opadła na oparcie kanapy i położyła nogi na stoliku do kawy. — A tak! — zawołał Julian z maleńkiej kuchni. — Widzę, że znalazłaś drogę do sali jadalnej. Doskonale. — Mogę ci pomóc? Wrócił z żaroodpornym naczyniem do zapiekania, które trzymał przez grube rękawice kuchenne. — Pieczone ziti dla mojej ukochanej... — Już miał postawić garnek na drewnianym blacie, ale Brooke zerwała się z krzy­ kiem i pobiegła po podkładkę. Chwilę później Julian przystąpił do mieszania pasty. Brooke patrzyła na to wszystko ze zdumieniem. 54

— Chcesz mi powiedzieć, że od początku naszego mał­ żeństwa masz romans z inną kobietą, i prosić o wybaczenie? — zapytała. Julian się uśmiechnął. — Nie gadaj tyle, tylko jedz. Usiadła i wzięła sobie sałatkę, podczas gdy Julian nałożył jej na talerz porcję ziti. — Kochanie, to wygląda fantastycznie. Gdzie się tego nauczyłeś? I dlaczego nie gotujesz co wieczór? Spojrzał na nią z niewinnym uśmiechem. — Może dlatego, że przyniosłem ziti ze sklepu i tylko wstawiłem do piekarnika. To możliwe. Ale kupiłem je i pod­ grzałem z miłością. Brooke uniosła kieliszek, zaczekała, aż Julian zrobi to samo, i stuknęła się z nim. — Jest cudownie — powiedziała poważnie. — Naprawdę cudownie. Gdy jedli, opowiedziała mu o Randym i Michelle. Z za­ dowoleniem stwierdziła, że bardzo się ucieszył, a nawet zaproponował, żeby pojechali do Pensylwanii zobaczyć nowo narodzoną bratanicę czy bratanka. Julian z kolei zrelacjonował jej plany wytwórni związane z płytą, która była już prawie gotowa, i opowiedział o nowym menedżerze, którego zatrudnił za radą swojego agenta. — Chyba rzeczywiście jest najlepszy. Ma opinię agresyw­ nego, ale chyba taki powinien być menedżer. — A jakie zrobił na tobie wrażenie podczas rozmowy kwalifikacyjnej? Julian zastanowił się przez chwilę. 55

— Nie jestem pewien, czy „rozmowa kwalifikacyjna" to właściwe określenie. Powiedziałbym, że facet raczej przed­ stawił swoje plany dotyczące mojej osoby. Stwierdził, że jesteśmy w punkcie zwrotnym i pora opracować strategię. — Już nie mogę się doczekać, kiedy go poznam — za­ uważyła Brooke. — No, on rzeczywiście trochę uprawia to hollywoodzkie wazeliniarstwo... czujesz, że bierze cię pod włos... ale podoba mi się jego pewność siebie. Julian rozlał resztki wina do kieliszków i odchylił się na oparcie krzesła. — A jak w szpitalu? Kolejny szalony dzień? — Tak, ale wiesz co? W ocenie pacjentów wypadłam najlepiej z całego zespołu i przydzielą mi więcej godzin na pediatrii. — Pociągnęła kolejny łyk wina; uznała, że warto, choćby nazajutrz miała zapłacić za to kacem. Julian się rozpromienił. — To wspaniałe wieści, Rook. Może nie zaskakujące, ale naprawdę świetne. Jestem z ciebie taki dumny. — Pochylił się nad stołem i pocałował ją. Brooke pozmywała naczynia, a potem wzięła kąpiel, gdy tymczasem Julian zajął się swoją nową stroną internetową, którą projektował. Ponownie spotkali się na kanapie, już we flanelowych spodniach od piżamy i bawełnianych koszulkach. Julian przykrył im nogi kocem i wziął pilota. — Masz ochotę na film? — zapytał. Brooke zerknęła na zegar w nagrywarce: piętnaście po dziesiątej. — Chyba już na to za późno, ale może odcinek Chirurgów! 56

Spojrzał na nią z udawanym przerażeniem. — Poważnie? Chcesz mnie do tego zmusić, z czystym sumieniem, po tym, jak ugotowałem ci kolację? Uśmiechnęła się i pokręciła głową. — Nie wiem, czy nazwałabym to gotowaniem, ale niech ci będzie. Dziś ty wybierasz. Julian przewinął listę nagrań i wybrał ostatni odcinek Kryminalnych zagadek Las Vegas. — Chodź, w trakcie filmu pomasuję ci stopy. Brooke się odwróciła, żeby położyć mu stopy na kolanach. Miała ochotę zamruczeć z zadowolenia jak kot. Detektywi na ekranie dokonywali oględzin okaleczonego ciała rzekomej prostytutki, znalezionego na wysypisku śmieci pod Las Vegas, a Julian śledził akcję z napiętą uwagą. Nie przepadała za tymi pełnymi gadżetów kryminałami, on natomiast mógł oglądać przez całą noc, jak policja szuka morderców, badając dowody zbrodni przy użyciu skanera, lasera i tym podobnych — ale tego wieczoru zupełnie jej to nie przeszkadzało. Była szczęś­ liwa, siedząc obok męża i skupiając się na cudownych do­ znaniach, jakich dostarczał jej masaż stóp. — Kocham się. — Złożyła głowę na oparciu kanapy i zamknęła oczy. — Ja też cię kocham, Brooke. A teraz bądź cicho i pozwól mi oglądać. Ale ona już zasnęła.

Gdy Julian wszedł do sypialni, skończyła się ubierać. Mimo że była niedziela, sprawiał wrażenie podenerwowanego. 57

— Musimy już iść, bo inaczej się spóźnimy — oświadczył, wyjmując ze wspólnej szafy trampki. — Wiesz, jak moja mama nie lubi, gdy ktoś się spóźnia. — Wiem i jestem prawie gotowa — odparła, starając się zignorować fakt, że poci się jeszcze po trzymilowym joggingu, z którego niedawno wróciła. Pospieszyła za Julianem, w przed­ pokoju wzięła płaszcz, który jej podał, i razem wyszli na ulicę. — Wciąż nie bardzo rozumiem, po co twój tata i Cynthia przyjechali dziś do miasta — wyznał Julian, gdy szli szybkim krokiem do stacji metra Times Sąuare. — Mają rocznicę ślubu — wyjaśniła, wzruszając ramio­ nami. Był wyjątkowo chłodny przedwiosenny poranek i roz­ paczliwie pragnęła napić się gorącej herbaty w knajpce na rogu, ale nie mieli czasu. — I postanowili przyjechać tutaj? W zimny marcowy dzień? Brooke westchnęła. — Pewnie tu jest ciekawiej niż w Filadelfii. Cynthia chyba nie widziała nigdy Króla lwa i tata pomyślał, że to dobry pretekst, aby przyjechać z wizytą. Cieszę się, że osobiście przekażesz im wiadomość... Ukradkiem zerknęła na Juliana i zobaczyła, że uśmiechnął się lekko. Powinien być z siebie dumny, pomyślała. Wreszcie coś drgnęło w jego karierze i zasłużył sobie na to. — Cóż, mówiąc łagodnie, moi rodzice raczej nie wykażą entuzjazmu, ale może chociaż twoi się ucieszą — stwierdził. — Mój ojciec już rozpowiada wszystkim, że jako tekściarz masz talent na miarę Boba Dylana, a głos taki, że gdy zaśpiewasz, popłaczą się ze wzruszenia — odparła ze śmie­ chem. — Będzie zachwycony, gwarantuję ci. 58

Julian uścisnął jej rękę. Był wyraźnie podekscytowany. Gdy przesiedli się do szóstki, Brooke wreszcie zdobyła się na słaby uśmiech. — Co się stało? — zapytał Julian. — Och, nic takiego. Jestem taka podniecona, że już nie mogę się doczekać, kiedy im powiesz. Tylko trochę się denerwuję. Twoi i moi rodzice w jednym pokoju... to będzie stresujące. — Myślisz? Przecież już się widywali. Brooke westchnęła. — Wiem, ale zwykle spotykali się w większych grupach: na naszym ślubie, podczas wakacji. Nigdy sami, tak jak teraz. Mój ojciec najchętniej rozmawiałby tylko o Eagles, o tym, co będą robić w następnym sezonie. Cynthia jest podekscy­ towana, że zobaczy Króla lwa... możesz sobie wyobrazić... i uważa, że podczas wycieczki do miasta trzeba koniecznie pójść na lunch do Russian Tea Room. A z drugiej strony twoi rodzice: najpoważniejsi, najbardziej onieśmielający nowojor­ czycy, jakich znam, pewnie sądzą, że N F L * to francuska organizacja non profit, od lat sześćdziesiątych nie widzieli żadnego musicalu i nie jedzą nic, czego by nie przyrządził sławny szef kuchni. Powiedz mi: o czym oni będą ze sobą rozmawiać? Julian położył jej dłoń na karku. — To tylko brunch, kochanie. Kawa, kilka bajgli i koniec. Myślę, że wszystko pójdzie dobrze.

* NFL, Narodowa Liga Futbolowa — największa zawodowa liga futbolu amerykańskiego.

59

— Uhm, na pewno, zwłaszcza gdy tata i Cynthia zaczną w swoim stylu gruchać jak gołąbki, a twoi rodzice będą siedzieć i patrzeć na nich zimnym, krytycznym wzrokiem. Rzeczywiś­ cie, zapowiada się cudowne niedzielne przedpołudnie. — Cynthia może porozmawiać z moimi rodzicami o za­ kupach — podsunął bez przekonania Julian. Potem jednak skrzywił się, jakby chciał powiedzieć: „Sam nie wierzę w to, co mówię", i Brooke zaczęła się śmiać. — Powiedz, że się przesłyszałam. — Śmiała się coraz bardziej, aż do oczu napłynęły jej łzy. Wyszli z metra na rogu Seventy-seventy i Lex, po czym ruszyli w stronę Park Avenue. — A co? Źle mówię? — Jesteś uroczy, wiesz o tym? — Brooke wspięła się na palce, żeby go pocałować. — Cynthia jest pielęgniarką szkolną w liceum. Zagląda dzieciom do gardeł i daje im aspirynę na wszelkie bóle. Nie ma bladego pojęcia, czy na kurze łapki lepszy jest botoks czy restylan. Nie wiem, czy znajdą wspólny język nawet na gruncie zawodowym. Julian udał, że czuje się urażony. — Chyba zapomniałaś, że moja mama została także uznana za najlepszą specjalistkę w kraju, jeśli chodzi o usuwanie żylaków — zauważył z uśmiechem. — A to nie byle co. — Tak, oczywiście. Nie byle co. — Dobra, wiem, co chcesz powiedzieć. Ale mój tata z każdym znajdzie temat do rozmowy. Wiesz, jak łatwo nawiązuje kontakt. Cynthia na pewno będzie nim urzeczona. — Tak, to świetny facet — przyznała Brooke. Wzięła Juliana za rękę, gdy zbliżyli się do budynku, w którym mieszkali państwo Alter. — Ale jednocześnie światowej sławy 60

chirurg plastyczny zajmujący się powiększaniem piersi. Każda kobieta ma wrażenie, że ktoś taki od razu patrzy na jej biust i widzi wszelkie jego niedoskonałości. — Brooke, to idiotyczne. Sądzisz, że wszyscy dentyści, których poznajesz towarzysko, patrzą na twoje zęby? — Tak. — A każdy psycholog, którego spotykasz na przyjęciu, prześwietla twoją osobowość? — Oczywiście, na sto procent, nie mam co do tego wątp­ liwości. — To po prostu śmieszne. — Twój ojciec bada, maca i ocenia kobiece piersi przez osiem godzin dziennie. Nie sugeruję, że jest zboczeńcem, ale patrzy na nie odruchowo. I kobiety to czują. Tylko o to mi chodzi. — Hm, wobec tego nasuwa mi się oczywiste pytanie. — Jakie? — zapytała, zerkając na zegarek, gdy ukazało się przed nimi wejście do budynku. — Czy ty też masz wrażenie, że mój ojciec patrzy na twoje piersi, gdy się spotykacie? — Biedny Julian wydawał się tak zbulwersowany na samą myśl o tym, że Brooke miała ochotę go przytulić. — Nie, kochanie, oczywiście, że nie — szepnęła, po­ chylając się i ściskając go za ramię. — A w każdym razie nie po tylu latach. Przecież zna sytuację, wie, że nigdy nie będzie mógł położyć na nich rąk, i myślę, że się z tym pogodził. — Ależ, Brooke, one są idealne. Po prostu idealne — odparł Julian automatycznie. 61

— Wiem. Dlatego, kiedy się zaręczyliśmy, twój ojciec chciał zoperować je po kosztach. — Miał to zrobić jego wspólnik, zresztą ojciec wcale nie uważał, że czegoś im brakuje... — Tylko co? Ty tak uważałeś? — Brooke tylko się z nim droczyła; rozmawiali na ten temat setki razy i wiedziała, że doktor Alter zaoferował swoje usługi tak, jak krawiec zaofe­ rowałby gratisowe uszycie marynarki, ale cała sprawa wciąż ją trochę irytowała. — Brooke... — Przepraszam. Jestem po prostu głodna. Głodna i zdener­ wowana. — Nie będzie tak źle, jak sądzisz. Odźwierny przywitał Juliana klepnięciem w plecy i przybił z nim piątkę. Dopiero gdy zaprowadził ich do windy i jechali na siedemnaste piętro, Brooke uświadomiła sobie, że przyszli z pustymi rękami. — Chyba powinniśmy zawrócić i kupić ciastka albo kwia­ ty — powiedziała, niecierpliwie pociągając Juliana za rękę. — Daj spokój, Rook, nie stwarzaj sobie problemów. To moi rodzice. Nawet nie zwrócą uwagi. — Uhm. Twoja matka na pewno odnotuje fakt, że nic nie przynieśliśmy. Jeśli sądzisz, że nie, to się łudzisz. — Ale przyszliśmy. Tylko to się liczy. — Dobra. Wmawiaj to sobie. Julian zapukał i drzwi się otworzyły. Na progu powitała ich z uśmiechem Carmen, niania i gospodyni państwa Alter od trzydziestu lat. W szczególnie intymnej chwili na początku znajomości Julian wyznał Brooke, że do piątego roku życia 62

mówił do Carmen mamusiu. I teraz niania od razu zarzuciła mu ręce na szyję. — Jak się ma mój chłopiec? — zapytała, uśmiechnąwszy się do Brooke i cmoknąwszy ją w policzek. — Żona dobrze cię karmi? Brooke uścisnęła Carmen za ramię, zastanawiając się nie wiadomo który raz, dlaczego to nie ona jest matką Juliana. — Czy on wygląda na zagłodzonego, Carmen? — od­ powiedziała pytaniem. — Czasami w nocy muszę wyjmować mu z rąk widelec, bo z nim zasypia. — Mój chłopczyk — powtórzyła Carmen, patrząc na Juliana z dumą. Z salonu dla gości w głębi mieszkania dobiegł przenikliwy głos: — Carmen, moja droga, proszę, przyślij dzieci tutaj! I nie zapomnij przyciąć łodyg, zanim wstawisz kwiaty do wazonu. Tego od Michaela Arama. Carmen rozejrzała się za kwiatami, ale Brooke bezradnie rozłożyła ręce. Odwróciła się do Juliana i spojrzała na niego znacząco. — Nic nie mów — mruknął w odpowiedzi. — Dobrze. Nie powiem „A nie mówiłam?", bo cię kocham. Julian zaprowadził ją do salonu — Brooke miała nadzieję, że pominą część salonową i przejdą od razu do jadalni — a tam zastali już obie pary rodziców, siedzących naprzeciwko siebie na identycznych, stonowanych, supernowoczesnych kanapach. — Brooke, Julian. — Jego matka uśmiechnęła się na powitanie, ale nie wstała. — Cieszę się, że do nas do­ łączyliście. 63

Brooke natychmiast odebrała to jako aluzję, że się spóźnili. — Przepraszam, Elizabeth. Metro było... — Ale już jesteście — przerwał jej doktor Alter. Z pewną zniewieściałością trzymał w rękach dużą szklankę soku po­ marańczowego. Brooke wyobrażała sobie, że dokładnie tak samo ujmował w dłonie kobiece piersi. — Brooke! Julian! Co tam u was? — Tata Brooke zerwał się z kanapy i objął ich oboje serdecznie. Był to trochę teatralny gest, na użytek państwa Alter, ale Brooke nie miała mu tego za złe. — Cześć, tato. — Odwzajemniła uścisk. Potem podeszła do Cynthii, która utknęła na kanapie z rodzicami Juliana, i objęła ją, pochylając się lekko. — Witaj, Cynthio. Miło cię widzieć. — Och, ciebie też, Brooke. Tak się cieszymy, że tu jesteś­ my! Właśnie mówiliśmy z twoim tatą, że nie pamiętamy, kiedy ostatni raz byliśmy w Nowym Jorku. Dopiero wtedy Brooke miała okazję przyjrzeć się Cynthii. Macocha miała na sobie jaskrawoczerwony kostium ze spod­ niami, prawdopodobnie z poliestru, do tego białą bluzkę i czarne lakierki na płaskich obcasach, a strój ten wieńczyła starannie ułożona i spryskana lakierem fryzura. Cynthia wyglądała, jakby nadzorowała państwowe wystąpienie Hilary Clinton i musiała rzucać się w oczy w morzu ciemnych strojów. Brooke wiedziała, że biedaczka próbowała tylko dostosować się do swojego wyobrażenia zamożnej eleganckiej kobiety z Manhattanu, ale trafiła kulą w płot, co szczególnie rzucało się w oczy w wytwornym apartamencie Alterów, urządzonym w stylu azjatyckim. Matka Juliana — choć 64

dwadzieścia lat starsza od Cynthii — wyglądała dziesięć lat młodziej w dopasowanych dżinsach i lekkim jak piórko kaszmirowym sweterku narzuconym na zgrabną tunikę bez rękawów. Do tego włożyła delikatne balerinki z dyskretnym logo Chanel, złotą bransoletkę, tylko jedną, i duży pierścionek z brylantem. Była ładnie opalona, miała lekki makijaż i roz­ puszczone włosy, które opadały na plecy. Brooke natychmiast ogarnęło poczucie winy. Wiedziała, jak onieśmielona musi czuć się Cynthia — sama zwykle podobnie czuła się w obec­ ności teściowej — ale jednocześnie była zażenowana jej wyglądem. Nawet ojciec Brooke musiał mieć deprymującą świadomość, że jego sportowe spodnie i krawat nie wyglądają najlepiej w zestawieniu z koszulką polo pana Altera. — Julian, kochanie, wiem, że napijesz się Bloody Mary. Brooke, a dla ciebie mimoza? — zapytała Elizabeth Alter. Było to proste pytanie, jak wszystkie pytania tej kobiety, ale brzmiało tak, jakby kryła się w nim jakaś pułapka. — Właściwie też chętnie napiję się Bloody Mary. — Oczywiście. — Matka Juliana zacisnęła usta w wyrazie nieokreślonej dezaprobaty. Brooke wciąż nie wiedziała, czy niechęć, jaką żywi do niej teściowa, ma coś wspólnego z Julianem i tym, że jako żona wspiera jego ambicje muzyczne, czy też wynika z krytycznego stosunku do niej jako kobiety. Z braku innego wyboru zajęli dwa wolne krzesła — drew­ niane, z prostymi oparciami, twarde i właściwie niewygod­ ne — i choć siedzieli naprzeciwko siebie, to każde z nich znalazło się między dwiema kanapami. Brooke, czując się skrępowana i bezbronna, spróbowała zagaić rozmowę. — Jak minął wam tydzień? — zapytała najpierw państwa 65

Alter, uśmiechając się do Carmen, gdy brała od niej wysoką szklankę Bloody Mary z plasterkiem cytryny oraz łodygą selera. I żeby nie wypić drinka jednym haustem, dodała: — Pracowicie jak zwykle? — No właśnie, nie wyobrażam sobie po prostu, jak wy to wszystko robicie! — włączyła się Cynthia trochę za głośno. — Brooke mówiła mi, ile macie... eee... zajęć w ciągu dnia. Normalny człowiek by tego nie wytrzymał! U mnie wprawdzie wybuchła epidemia paciorkowca i niedługo padnę, ale wy! O rety, to musi być szaleństwo! Na twarzy Elizabeth Alter pojawił się pogardliwy uśmiech. — Cóż, rzeczywiście wciąż jesteśmy zajęci. Ale przynaj­ mniej się nie nudzimy! Chętnie posłucham, co u naszych dzieci. Brooke? Julian? Cynthia skuliła się, speszona tą reprymendą. Biedna kobieta czuła się jak na polu minowym. Z roztargnieniem potarła czoło i nagle wydała się bardzo zmęczona. — Tak, oczywiście. Jak się macie, wy dwoje? Brooke przezornie nie wspominała o pracy. Wprawdzie to teściowa wysłała ją na rozmowę kwalifikacyjną do Huntley, ale wcześniej upewniła się, że Brooke zdecydowanie odrzuca możliwość pracy w prasie kolorowej, świecie mody, w domach aukcyjnych czy public relations. Jeśli jej synowa koniecznie musiała pracować w swoim zawodzie, jako dietetyk, to dlaczego nie mogła chociaż zostać współpracowniczką „Vogue'a" albo osobistą konsultantką legionu jej przyjaciółek z Upper East Side; zająć się czymkolwiek choć odrobinę bardziej prestiżowym niż — jak się wyraziła — harówka na pogotowiu, wśród bezdomnych i pijaków. 66

Julian znał dobrze sytuację i przyszedł Brooke na pomoc. — Hm, właściwie chciałbym coś ogłosić — oznajmił, pokasłując. Nagle, chociaż była z niego taka dumna, że ledwie mogła zapanować nad podnieceniem, Brooke poczuła przypływ paniki. Zaczęła się modlić, żeby zmienił zamiar i nie powie­ dział o prezentacji, bo była pewna, że zaboli go ich reakcja, a nie chciała na to patrzeć. Nikt nie budził w niej takiego instynktu opiekuńczego wobec Juliana jak jego właśni rodzice; przewidując, co powiedzą, Brooke miała ochotę go przytulić, a potem zabrać do domu — ochronić przed ich bezmyślnoś­ cią, a co gorsza, nieczułością. Wszyscy odczekali chwilę, aż Carmen postawi na stoliku następny dzbanek ze świeżo wyciśniętym sokiem grejpfruto­ wym, a potem ponownie skupili uwagę na Julianie. — Hm... właśnie się dowiedziałem od mojego nowego menedżera, Leo, że Sony chce, żebym w przyszłym tygodniu wystąpił z prezentacją. A konkretnie w czwartek. Zapadła cisza, podczas której każdy czekał, że odezwie się ktoś inny. W końcu jako pierwszy zabrał głos ojciec Brooke. — Hm, wprawdzie nie wiem, co dokładnie znaczy w tym przypadku prezentacja, ale to wspaniałe wieści. Gratulacje, synu! — zawołał i wyciągnął rękę nad Cynthia, żeby poklepać Juliana po plecach. Doktor Alter, wyraźnie poirytowany owym familiarnym „synu", skrzywił się, patrząc na swoją kawę, a potem spojrzał na Juliana. — Może wyjaśnisz nam, laikom, co to znaczy? — po­ wiedział. 67

— Właśnie, czy mamy rozumieć, że ktoś wreszcie będzie miał okazję posłuchać twojej muzyki? — zapytał matka Juliana. Podciągnęła nogi na kanapę jak młoda dziewczyna i uśmiechnęła się do syna. Wszyscy uprzejmie zignorowali słowo „wreszcie" — oczywiście z wyjątkiem Juliana, któremu posmutniała twarz, a także Brooke, która to natychmiast zauważyła. Po tylu latach przyzwyczaiła się już do tego, że rodzice Juliana mówią przykre rzeczy, ale wciąż miała im to za złe. Po kilku pierwszych randkach Julian opowiedział jej, jak krytycznie matka i ojciec odnoszą się do niego i wybranej przez niego drogi życiowej. Podczas zaręczyn zauważyła, że mają zastrzeżenia do złotej obrączki, którą Julian zamierzał jej ofiarować zamiast któregoś z „rodowych klejnotów rodziny Alterów", jak chciała jego matka. Nawet gdy Brooke i Julian zgodzili się wziąć ślub w posiadłości Alterów w Hamptons, jego rodzice byli przerażeni, gdy młodzi zażyczyli sobie, aby uroczystość była cicha, skromna i odbyła się poza sezonem. Po ślubie, gdy państwo Alter zaczęli zachowywać się przy niej swobodniej, nieraz podczas niezliczonych kolacji, brunchów i urlopów miała okazję się przekonać, jak bardzo potrafią być toksyczni. — Cóż, to znaczy, że prace nad płytą niebawem się zakoń­ czą i firma jest z niej zadowolona. Chcą więc zorganizować jej prezentację dla ludzi z branży, jakby przedstawić im moją osobę podczas prywatnego występu i zobaczyć ich reakcję. — Julian, zazwyczaj tak skromny, że nie chwalił się nawet Brooke, gdy miał dobry dzień w studiu nagraniowym, teraz mimowolnie promieniał dumą. Miała ochotę go ucałować. 68

— Może niewiele wiem o przemyśle muzycznym, ale to brzmi jak wotum zaufania z ich strony — znowu odezwał się tata Brooke, unosząc szklankę. Julian nie mógł powściągnąć uśmiechu. — Tak, rzeczywiście — przyznał. — Na tym etapie nie mogłoby być lepiej. I mam nadzieję, że... Urwał, bo zadzwonił telefon i matka natychmiast zaczęła się rozglądać za słuchawką. — Och, gdzie jest ten przeklęty aparat? To pewnie z L'01ivier, dzwonią, żeby umówić się ze mną na jutro. Poczekaj chwilę, kochanie, bo jeśli nie zamówię ich teraz, nie będę miała kwiatów na jutrzejsze przyjęcie. — Po tych słowach wstała z kanapy i zniknęła w kuchni. — Wiesz, jaką wagę matka przywiązuje do kwiatów — wyjaśnił Julianowi doktor Alter. Napił się kawy i trudno było orzec, czy usłyszał to, co przed chwilą powiedział syn. — Zaprosiliśmy jutro na kolację Bennettów i Kamenów, więc jest podenerwowana. Chryste, można by pomyśleć, że kwestia, co podać: nadziewaną solę czy duszone żeberka, to sprawa wagi państwowej. A kwiaty! W zeszły weekend spędziła prawie całe popołudnie w kwiaciarni i wciąż się waha. Mówiłem jej tysiące razy: kogo obchodzą kwiaty, nikt nawet nie zwróci na nie uwagi. Wszyscy, urządzając wielkie wesela, wydają dziesiątki tysięcy dolarów na stosy orchidei czy co tam jest teraz w modzie, ale czy potem ktoś w ogóle widzi efekt? To tylko marnotrawstwo, jeśli chcecie znać moje zdanie. Jeśli już wydawać pieniądze, to na jedzenie i picie, coś, co ludzie docenią. — Upił kolejny łyk kawy, rozejrzał się po pokoju i zmrużył oczy. — Ale o czym to rozmawialiśmy? 69

Do akcji z wdziękiem wkroczyła Cynthia, która uratowała sytuację. — O najwspanialszej nowinie od lat! — odpowiedziała z entuzjazmem. Tata Brooke pokiwał głową z podniece­ niem. — Gdzie to się odbędzie? Ile osób zostanie zaproszo­ nych? Czy już wiesz, co zaprezentujesz? — Cynthia zasypała Juliana pytaniami i po raz pierwszy Brooke nie uznała tego za irytujące. O to wszystko powinni byli go zapytać rodzice i Julian wyraźnie był zachwycony, że wzbudził takie zainte­ resowanie. — Prezentacja odbędzie się w małej, naprawdę kameralnej sali, mój agent twierdzi, że zamierzają zaprosić około pięć­ dziesięciu ludzi z branży: z radia, telewizji, na przykład z MTV, z agencji muzycznych i estradowych, no wiecie. Pewnie nic szczególnego z tego nie wyniknie, ale przynajmniej wiadomo, że wytwórnia jest zadowolona z albumu. — Rzadko robią coś takiego w przypadku debiutujących artystów — zaznaczyła z dumą Brooke. — Julian jest po prostu skromny... a to naprawdę duża sprawa. — No, przynajmniej to jest dobra wiadomość — oświad­ czyła pani Alter, która wróciła na kanapę. Julian stężał i zacisnął dłonie. — Mamo, wspierają mnie od miesięcy, podczas całej pracy nad płytą. Może na początku szefowie byli bardziej za partiami gitarowymi, ale potem dali się przekonać i bardzo mi pomogli. Tak więc nie wiem, dlaczego tak mówisz. Matka spojrzała na niego i natychmiast się zmieszała. — Ależ, kochanie, mówiłam o kwiatach. Dowiedziałam 70

się właśnie, że mają tyle kalii, ile chciałam, a florystka, na której mi zależało, jest wolna, może przyjść i je ułożyć. Nie bądź taki przewrażliwiony. Ojciec spojrzał na Brooke z taką miną, jakby chciał zapytać: „Kim jest ta kobieta?". Brooke jednak tylko wzru­ szyła ramionami. Podobnie jak Julian, już dawno pogodziła się z faktem, że jego rodzice się nie zmienią. Stanęła za nim murem już zaraz po ślubie, kiedy stanowczo odrzucił ich propozycję: że kupią młodej parze mieszkanie niedale­ ko swojego apartamentu na Upper East Side. I wolała wziąć dodatkową pracę, niż przyjąć zaoferowaną przez nich pomoc — bo wiedziała, że będą się z tym wiązały zobowiązania. Gdy wreszcie Carmen ogłosiła, że brunch jest gotowy, Julian milczał już od jakiegoś czasu i jakby wyłączył się z rozmowy — schował się do skorupy, jak określała to Brooke — a Cynthia w swoim poliestrowym kostiumie sprawiała wrażenie wykończonej i zgnębionej. Nawet tata Brooke, który przez cały czas dzielnie szukał neutralnych tematów do rozmowy („Ależ mieliśmy ostrą zimę, prawda?" i „Interesujesz się baseballem, William? Jankesi to nasz oczywisty typ, ale człowiek nie zawsze obstawia drużynę, która reprezentuje jego miasto..."), w końcu dał za wygarną. W normalnych okolicznościach Brooke czułaby się odpowie­ dzialna za ich dyskomfort — przecież znaleźli się tutaj ze względu na nią i Juliana, czyż nie? — ale tego dnia sobie odpuściła. Cierpi jeden, cierpią wszyscy, pomyślała, prze­ prosiła towarzystwo, żeby pójść do toalety, ale zamiast tam skierowała się do kuchni. 71

— Jak tam, kochanie? — zapytała Carmen, która właś­ nie nakładała łyżką dżem brzoskwiniowy do srebrnej mi­ seczki. Brooke wyciągnęła szklankę po Bloody Mary i spojrzała na gospodynię błagalnie. — Aż tak źle? — Carmen się zaśmiała i pokazała Brooke gestem, żeby wyjęła wódkę z lodówki, podczas gdy sama zabrała się do mieszania soku pomidorowego z sosem tabasco. — A jak twoi rodzice? Trzymają się jakoś? Cynthia sprawia wrażenie miłej kobiety. — Uhm, jest naprawdę urocza. Oboje są dorośli i wiedzieli, co robią, gdy zdecydowali się przyjechać z wizytą. Natomiast martwię się o Juliana. — Już nieraz przez to przechodził, moja droga. Nikt nie radzi sobie z nimi lepiej od niego. Brooke westchnęła. — Wiem. Ale później przez wiele dni nie może dojść do siebie. Carmen wetknęła łodygę selera do mocnej Bloody Mary i podała Brooke szklankę. — Napij się, dobrze ci zrobi — poradziła i cmoknęła ją w czoło. — A teraz wracaj na pole walki i broń swojego mężczyzny. Brunch przebiegł lepiej niż poprzedzający go koktajl. Matka Juliana wprawdzie ostro skrytykowała nadzienie naleśników (choć te czekoladowe wszystkim bardzo smako­ wały, Carmen musiała je zabrać, bo Elizabeth uważała, że są zbyt tuczące), a doktor Alter zniknął na jakiś czas w swoim gabinecie, lecz dzięki temu oboje przynajmniej dali synowi 72

spokój na ponad godzinę. Pożegnanie na szczęście przebiegło bezboleśnie, jednak gdy Brooke i Julian wsadzili wreszcie jej ojca i Cynthię do taksówki, Julian był wyraźnie milczący i przygnębiony. — Dobrze się czujesz, kochanie? Tata i Cynthia byli tacy uradowani. A ja ledwie mogę... — Nie mam ochoty o tym rozmawiać — uciął. Szli w milczeniu przez kilka minut. — Hej, mamy dla siebie jeszcze cały dzień. I nic szcze­ gólnego do roboty. Chcesz pójść do muzeum, skoro już tu jesteśmy? — Brooke wzięła go za rękę i pociągnęła lekko do siebie, gdy ruszyli w stronę metra. — Nie, nie mam ochoty, w niedzielę będą tam tłumy. Zastanawiała się przez chwilę. — Chciałeś obejrzeć ten film 3D w Imaksie. Chętnie z tobą pójdę — skłamała. Była gotowa się poświęcić dla dobra sprawy. — Nic mi nie jest, Brooke, naprawdę — odpowiedział Julian cicho, podciągając wełniany szalik pod szyję. Wiedziała, że teraz on kłamie. — Mogę zaprosić Nolę na prezentację? Zanosi się na dużą sprawę, a wiesz, że Nola nie przeoczy żadnego ważnego wydarzenia w mieście. — Chyba tak... chociaż Leo mówi, że to będzie mała impreza, a ja już zaprosiłem Trenta. Przyjechał do Nowego Jorku w ramach wymiany, tylko na parę tygodni, i pracuje jak szalony. Pomyślałem, że wyjście z domu dobrze mu zrobi. Rozmawiali dalej o prezentacji: zastanawiali się, jak Julian powinien się ubrać, które piosenki zaprezentować i w jakiej 73

kolejności. Brooke cieszyła się, że może czymś zająć jego uwagę, i gdy doszli do domu, był już prawie sobą. — Mówiłam ci, jaka jestem z ciebie dumna? — zapytała, gdy weszli do windy w swoim budynku, zadowoleni, że są wreszcie w domu. — Uhm — odparł Julian ze słabym uśmiechem. — No, to chodźmy do środka, kotku. — W korytarzu pociągnęła go za rękę. — Najwyższa pora, żebym ci to udowodniła.

John Mayer to przy nim zwykły chałturnik

— Gdzie jesteśmy? — jęknęła Brooke, wysiadając z tak­ sówki i rozglądając się po mrocznej, pustej uliczce w West Chelsea. Miękkie, wysokie, czarne botki, które udało jej się upolować na posezonowej wyprzedaży, zsuwały jej się z ud. — W sercu bardzo modnej dzielnicy. Avenue i 1 OAK* są tuż za rogiem. — Powinnam wiedzieć, co kryje się za tymi nazwami, prawda? Nola tylko pokręciła głową. — Ale przynajmniej ładnie wyglądasz. Julian będzie dum­ ny, że ma taką szykowną żonę. Brooke wiedziała, że przyjaciółka chce być miła. To Nola jak zwykle wyglądała olśniewająco. Marynarkę od kostiumu i nobliwe czółenka schowała do wielkiej torby Louisa Vuit-

* Avenue i 1 OAK — popularne kluby muzyczne; 1 OAK = ONE OAK (one of a Kind).

75

tona, a zamiast nich włożyła efektowny naszyjnik, złożony z kilku łańcuchów i sznurów korali, oraz wysokie szpilki od Louboutina, coś pomiędzy botkami a sandałkami, jakie mogło włożyć tylko kilka kobiet na ziemi i nie wyglądać w nich na prostytutki specjalizujące się w sado-maso. To, co na kimś innym prezentowałoby się tandetnie — czerwona szminka, kabaretki czy czarny koronkowy stanik, który prześwitywał przez cienki top bez rękawów — na Noli wyglądało stylowo i zabawnie. Ołówkowa spódnica od drogiego kostiumu, która nadawała się do noszenia w najbardziej konserwatywnym miejscu pracy, czyli na Wall Street, podkreślała jej zgrabną pupę i smukłe nogi. Gdyby Brooke znalazła się z Nolą na bezludnej wyspie, znienawidziłaby ją z całej duszy. Brooke spojrzała na swojego BlackBerry. — Między Tenth a Eleventh. Chyba właśnie tu jesteśmy, no nie? Gdzie to może być? — Kątem oka zauważyła jakiś cień i mimowolnie krzyknęła. — Och, odpręż się, Brooke. To coś bardziej przestraszyło się ciebie niż ty jego. — Nola pomachała szczurowi ręką z pierścionkiem koktajlowym na palcu. Brooke pospiesznie przeszła przez ulicę, bo zauważyła, że parzyste numery są po drugiej stronie. — Łatwo ci mówić. Ty mogłabyś przebić mu serce ob­ casem pantofla. Ja w tych płaskich botkach jestem bezbronna. Nola się zaśmiała i pobiegła drobnymi kroczkami za Brooke. — To chyba tutaj. — Wskazała jedyny budynek w okolicy, który nie wyglądał na opuszczony. Dziewczyny zaczęły schodzić po wąskich schodach pro76

wadzących bezpośrednio z chodnika do ciemnych drzwi w suterenie. Julian wprawdzie uprzedzał, że tego rodzaju prezentacje zwykle odbywają się w dziwnych miejscach, bo ludzie z branży muzycznej stale szukają oryginalnych loka­ lizacji, aby wzbudzić zainteresowanie imprezą, ale mimo to wyobrażała sobie, że będzie to knajpka w stylu Joe's Pub. A tu co? Żadnej kolejki na chodniku. Żadnego afisza z in­ formacją, kto występuje tego wieczoru. Nigdzie nie widać nawet nieodzownej hostessy z listą gości w ręku, informującej wszystkich, żeby się cofnęli i czekali na swoją kolej. Brooke poczuła lekki niepokój, dopóki nie pchnęła ciężkich jak w grobowcu drzwi; wszedłszy do środka, znalazła się w ciepłym kokonie półmroku, stłumionych śmiechów i sub­ telnego, ale wyczuwalnego zapachu marihuany. Pomiesz­ czenie, do którego wkroczyła, przypominało wielkością duży salon i wszystko — ściany, kanapy, nawet mały bar w rogu — było obite aksamitem w kolorze burgunda. Na pianinie stała lampa, która rzucała światło na pusty taboret. W lustrzanych blatach stolików i suficie odbijały się setki małych świeczek, co stwarzało zmysłowy nastrój i nienachalnie przywodziło na myśl lata osiemdziesiąte. Goście wyglądali jak żywcem przeniesieni z przyjęcia koktajlowego nad basenem w Santa Barbara. Po sali prze­ chadzało się czterdzieści — pięćdziesiąt młodych, atrakcyj­ nych osób, które sączyły drinki z prostych szklanek i wy­ dmuchiwały dym papierosowy, rozchodzący się leniwie w po­ wietrzu. Mężczyźni przeważnie mieli na sobie dżinsy, a ci nieliczni, którzy po dniu pracy przyszli w garniturach, roz­ luźnione krawaty i rozpięte kołnierzyki. Chyba żadna z kobiet 77

nie była w szpilkach ani w małej czarnej, obowiązujących na Manhattanie; wszystkie miały na sobie wzorzyste tuniki z dobranymi do nich długimi kolczykami i dżinsy, noszone z taką nonszalancją, że Brooke miała ochotę natychmiast pozbyć się swojej czarnej dzianinowej sukienki. Niektóre dziewczyny, zwłaszcza te z długimi rozpuszczonymi włosami, nosiły na głowach hipisowskie opaski. Inaczej niż na Man­ hattanie, nikt tutaj nie wydawał się spięty ani zestresowany, i wszystko to sprawiło, że Brooke poczuła narastający niepokój i zdenerwowanie. Julian zwykle występował przed zupełnie inną publicznością. Kim byli ci wszyscy ludzie i dlaczego każdy z nich wyglądał tysiąc razy lepiej od niej? — Odetchnij — szepnęła jej do ucha Nola. — Jeśli ja jestem zdenerwowana, to wolę sobie nie wyob­ rażać, jak czuje się Julian. — Daj spokój, napijmy się czegoś. — Nola odrzuciła przez ramię swoje blond włosy i skinęła na przyjaciółkę, ale zanim zagłębiły się w tłum, Brooke usłyszała znajomy głos. — Czerwone, białe czy coś mocniejszego? — zapytał Trent, który wyrósł przed nimi nie wiadomo skąd. Należał do nielicznych facetów w garniturze i wyraźnie czuł się tym skrępowany. Pewnie od tygodni nie był nigdzie poza szpitalem. — Cześć! — zawołała Brooke i objęła go za szyję. — Pamiętasz Nolę, prawda? Trent się uśmiechnął. — Oczywiście, że tak. — Odwrócił się ku Noli i pocałował ją w policzek. W tonie jego głosu było coś, co mówiło: „Jasne, że cię pamiętam, bo tamtego wieczoru zabrałaś do siebie mojego kumpla, który był pod wrażeniem twojej energii 78

i pomysłowości w łóżku". Ale był zbyt dyskretny, żeby pozwolić sobie na taki żart, nawet po tylu latach znajomości. W przeciwieństwie do Noli. — Jak tam Liam? O rany, ale się zabawiliśmy — odparła z szerokim uśmiechem. — Tak, było nieźle, naprawdę nieźle. Trent i Nola spojrzeli na siebie porozumiewawczo, a potem się zaśmiali. Brooke podniosła rękę. — Wystarczy tego. Trent, gratulacje z powodu zaręczyn! Kiedy poznamy twoją wybrankę? — Nie mogła się zdobyć na to, żeby wypowiedzieć imię Fern, bała się, że mówiąc je, zacznie się śmiać. Jak można kogoś tak nazwać? — Biorąc pod uwagę fakt, że nie bywamy nigdzie poza szpitalem, pewnie dopiero na ślubie. Barman skinął głową na Trenta, który zwrócił się do dziewczyn. — Czerwone, poproszę — powiedziały jednocześnie i wszyscy troje patrzyli, jak mężczyzna nalewa im kalifornij­ skiego caberneta. Trent podał każdej z nich kieliszek z winem i opróżnił swój dwoma łykami. Później spojrzał na Brooke jakby zmieszany. — Rzadko gdzieś wychodzę — wyjaśnił. Nola przeprosiła ich i poszła do toalety. Brooke uśmiechnęła się do Trenta. — Opowiedz mi o niej. Gdzie odbędzie się ślub? — Cóż, Fern pochodzi z Tennessee i ma wielką rodzinę, więc pewnie pobierzemy się w domu jej rodziców. Chyba w lutym. — O rany, nie tracicie czasu. To świetnie. 79

— Uhm, jeśli nie będziemy małżeństwem, nie skierują nas na staż w to samo miejsce. — Więc oboje chcecie robić specjalizację z gastrologii? — Taki mamy zamiar. Mnie bardziej interesuje praca badawcza... możliwości techniczne są ostatnio niewiarygod­ ne... natomiast Fern woli praktykować. — Trent urwał na chwilę i jakby się nad czymś zastanawiał, ale potem uśmiech­ nął się szeroko. — To wspaniała dziewczyna. Myślę, że ją polubisz. — Cześć, stary! — zawołał Julian, klepiąc Trenta w ple­ cy. — Oczywiście, że ją polubimy. Przecież będzie twoją żoną. Czy to nie dziwne? — Julian pochylił się i pocałował Brooke w usta. Smakował cudownie, jak czekoladka z na­ dzieniem miętowym, i już sam jego widok podziałał na nią uspokajająco. Trent się zaśmiał. — Nie dziwniejsze od tego, że mój upośledzony towarzys­ ko kuzyn ma już żonę od pięciu lat. Wszyscy troje stuknęli się kieliszkami — Julian pił tylko wodę — i już mieli wrócić do Fern, gdy obok Brooke pojawił się jeden z najprzystojniejszych facetów, jakich kiedykolwiek widziała. Był od niej wyższy co najmniej o sześć cali, przez co od razu poczuła się dziewczęco drobna i krucha. Po raz nie wiadomo który pożałowała, że Julian nie jest tak wysoki, ale potem odsunęła od siebie tę myśl; Julian pewnie żałował, że Brooke nie jest taka zgrabna jak Nola, więc jak mogła zgłaszać jakiekolwiek zastrzeżenia? Facet objął ją ramieniem i tak przycisnął do siebie, że poczuła zapach jego wody kolońskiej. Męski, subtelny i na pewno drogi. 80

— Ty musisz być żoną — stwierdził i pochylił się, żeby cmoknąć ją w czubek głowy, co wydało jej się dziwnie poufałe, choć jednocześnie dziwnie bezosobowe. Miał nieco wyższy głos, niż można by się spodziewać po kimś jego wzrostu i budowy fizycznej. — Leo, poznaj Brooke — powiedział Julian. — Brooke, to jest Leo, mój nowy nadzwyczajny menedżer. W tej chwili obok nich przeszła piękna młoda Azjatka i Brooke z Julianem zauważyli, że Leo puszcza do niej oko. Gdzie, do licha, podziała się Nola? Brooke pomyślała, że musi ją ostrzec, bo Leo najwyraźniej nie miał hamulców. Wiedziała, że to nie będzie łatwe — facet był dokładnie w jej typie. Różowa koszula, którą miał na sobie, była rozpięta o jeden guzik niżej niż u większości facetów i podkreślała jego opaleniznę — dość ciemną, ale na pewno nie z solarium ani z tubki. Był w spodniach biodrówkach, i to obcisłych, w stylu europejskim. Jednak włosy, które powinny być za­ czesane na żel, opadały mu grubymi, ciemnymi lokami na oczy. Jedyną skazą, jaką u niego zauważyła, była blizna przecinająca ostrą różową kreską prawą brew, wyglądał z nią jednak korzystnie, bo przełamywała wrażenie pewnej zniewieściałości czy doskonałości, jakie stwarzał. W dodatku na całym ciele nie miał ani grama tłuszczu. — Miło cię poznać, Leo — powiedziała Brooke. — Julian dużo o tobie mówił. On jednak jakby już tego nie słyszał. — Dobra, stary — zwrócił się do Juliana. — Właśnie się dowiedziałem, że masz wystąpić na końcu. Jako trzeci. — Mówiąc to, zapatrzył się na coś ponad ramieniem Juliana. 81

— Czy to dobrze? — zapytała uprzejmie Brooke. Julian powiedział jej wcześniej, że muzycy, którzy mieli wystąpić tego wieczoru, nie stanowili dla niego konkurencji. Był to zespół R&B, który zdaniem wszystkich grał jak współcześni Boyz II Men, a także wytatuowana piosenkarka country z końskim ogonem i w falbaniastej sukience. Brooke spojrzała na Leo, który znowu gdzieś błądził wzro­ kiem. Podążyła za jego spojrzeniem i zobaczyła, że gapił się na Nolę. Czy raczej na jej obciągnięty spódnicą tyłeczek. Postanowiła zagrozić Noli niełaską albo jeszcze czymś gor­ szym, jeśli tylko zbliży się do Leo. Leo tymczasem chrząknął i pociągnął duży łyk whisky. — Niezła laska, chyba dopiero przyszła. Nie jakaś pora­ żająca uroda, ale dość ciekawa. Chyba... Przerwał mu dźwięk współbrzmiących głosów. Na sali nie było sceny, tylko puste miejsce przed pianinem, gdzie stało teraz czterech Afroamerykanów w wieku około dwudziestu lat i każdy nachylał się w stronę umieszczonego pośrodku mikrofonu. Przez chwilę brzmieli jak naprawdę dobra kapela z college'u, ale potem trzech z nich się wycofało, zostawiając na środku solistę, który dalej śpiewał o swoim dzieciństwie na Haiti. Publiczność kiwała głowami i słuchała z uznaniem. — Hej, kotku. — Julian okrążył grupkę znajomych i pod­ szedł do Brooke od tyłu. Pocałował ją w kark, a ona niemal jęknęła głośno. Miał na sobie swój zwykły strój na występy: białą bawełnianą koszulkę, levisy i dzianinową czapkę. Ale na nią ten zestaw, choć tak zwyczajny, działał podniecająco. Czapka stanowiła jego znak rozpoznawczy i była jedynym elementem stylizacji, choć oczywiście miała jeszcze inne 82

zadanie, o czym wiedziała tylko Brooke. W minionym roku Julian bowiem odkrył z rozpaczą, że na czubku głowy pojawiła mu się łysina, najmniejsza z możliwych. Brooke zapewniała go, że zupełnie tego nie widać, ale on nie chciał jej słuchać. I prawdę mówiąc, łysina chyba trochę się powiększyła od tamtego czasu, czego Brooke jednak nigdy by mu nie powie­ działa. Nikt, kto widział te bujne ciemne loki, które wystawały spod czapki, nie domyśliłby się, co Julian pod nią ukrywa. Ta tajemnica w odczuciu Brooke tylko dodawała mu uroku, bo dzięki niej stawał się dla niej bardziej bezbronny i ludzki. W głębi duszy cieszyła się, że jest jedyną osobą, która widuje go bez tych czapek, gdy ściągał je po powrocie do domu i przeczesywał palcami włosy. Gdyby ktoś powiedział jej przed kilkoma laty, że powiększająca się łysina jej trzydziestodwuletniego męża będzie ją rozczulała, zaśmiałaby się z niedowierzaniem, ale tak właśnie było. — Jak tam? Jesteś zdenerwowany? — zapytała, szukając w twarzy Juliana czegoś, co by zdradziło, jak czuje się naprawdę. Przez cały tydzień był wrakiem człowieka — pra­ wie nic nie jadł, nie spał, tego popołudnia nawet zwymioto­ wał — lecz kiedy próbowała z nim o tym rozmawiać, chował się do swojej skorupy. Chciała też towarzyszyć mu w drodze na prezentację, ale on wolał, żeby przyjechała z Nolą. Mówił, że musi pogadać o kilku sprawach z Leo, być na miejscu wcześniej, upewnić się, że wszystko w porządku. Teraz jednak coś musiało się wydarzyć, bo jakby trochę się odprężył. — Jestem przygotowany — powiedział, kiwając głową z przekonaniem. — Czuję się dobrze. 83

Brooke pocałowała go w policzek; wiedziała, że ma tremę, ale była dumna, że mimo wszystko się trzyma. — Świetnie wyglądasz. Jesteś dobrze przygotowany. Bę­ dziesz fantastyczny. — Tak myślisz? — Napił się wody i Brooke zauważyła, że zbielały mu knykcie. Domyślała się, że chętnie napiłby się czegoś mocniejszego, ale przed występem nigdy tego nie robił. — Ja to wiem. Gdy usiądziesz przy pianinie, będziesz myślał tylko o muzyce. To taki sam wieczór jak u Nicka. Publiczność cię uwielbia, kotku. Pamiętaj o tym. Bądź po prostu sobą i tu też cię pokochają. — Słuchaj żony — włączył się Leo, który skończył krótką rozmowę ze znajomymi. — Zapomnij, gdzie jesteś, i po prostu rób swoje. Chwytasz? Julian kiwnął głową i nerwowo postukał nogą w podłogę. — Chwytam. Leo wskazał tył sali. — Chodźmy, pora na nas. Brooke stanęła na palcach i pocałowała Juliana w usta. Uścisnęła mu rękę i powiedziała: — Będę tu przez cały czas, ale zapomnij o nas wszystkich. Zamknij oczy i graj, jak ci serce dyktuje. Rzucił jej pełne wdzięczności spojrzenie, bo tylko na to mógł się zdobyć. Odszedł z Leo za kulisy i zanim Brooke dopiła wino, jeden z członków zespołu A&R zapowiedział przez mikrofon występ jej męża. Ponownie rozejrzała się za Nolą i zauważyła, że przyjaciół­ ka rozmawia z grupą ludzi przy barze. Ta dziewczyna znała 84

wszystkich. Zadowolona, że ma przy sobie Trenta, Brooke pozwoliła mu się zaprowadzić na aksamitną kanapę, gdzie znalazł dla niej wolne miejsce. Przysiadła na samym brzegu i nerwowo zgarnęła włosy w koński ogon, po czym sięgnęła do torebki po gumkę, ale żadnej nie znalazła. — Proszę — powiedziała do niej piękna Azjatka, do której Leo wcześniej puścił oko. Zdjęła brązową gumkę z nadgarstka i podała ją Brooke. — Mam ich mnóstwo. Brooke się zawahała, nie wiedziała, co ma zrobić, ale dziewczyna uśmiechnęła się do niej. — Naprawdę, proszę wziąć. Nie ma nic bardziej irytują­ cego niż opadające na twarz włosy. Chociaż gdybym miała takie jak ty, nie wiązałabym ich w kucyk. — Dzięki. — Brooke przyjęła gumkę i związała włosy. Chciała powiedzieć coś jeszcze, na przykład skromnie za­ uważyć, że przede wszystkim wolałaby nie być ruda, ale w tej chwili Julian zajął miejsce przy pianinie i trochę niepewnym głosem podziękował wszystkim za przybycie. Dziewczyna pociągnęła łyk piwa z butelki, którą trzymała w ręce, i zapytała: — Słyszałaś go już kiedyś? Brooke mogła tylko potwierdzić skinieniem głowy i modlić się, żeby nieznajoma przestała gadać. Nie chciała przeoczyć ani chwili i gorączkowo zaczęła się zastanawiać, czy ktoś poza nią słyszy lekkie drżenie w głosie Juliana. — Bo jeśli nie, to czeka cię niespodzianka. To najseksowniejszy piosenkarz, jakiego słyszałam. To przykuło jej uwagę. — Słucham? — Zwróciła się do dziewczyny. 85

— Julian Alter — wyjaśniła tamta, wskazując ręką w stronę pianina. — Słyszałam go parę razy w różnych knajpach w mieście. I mówię ci, jest naprawdę dobry. John Mayer to przy nim zwykły chałturnik. Julian zaczął grać Dla zaginionego, smutną piosenkę o mło­ dym chłopcu, który stracił starszego brata, i Brooke poczuła, że Trent na nią zerka. Pewnie jako jedyny na sali wiedział, co zainspirowało powstanie tego utworu. Julian był wprawdzie jedynakiem, ale często myślał o bracie, który jeszcze przed jego urodzeniem zmarł na syndrom nagłej śmierci łóżecz­ kowej. Państwo Alter do tej pory nie chcieli o tym rozmawiać, Julian zaś przeszedł etap rozważań, czasami wręcz obsesyj­ nych, jaki byłby James, gdyby żył, i jak by to było mieć starszego brata. Jego dłonie przesuwały się po klawiaturze, wydając pierw­ sze poruszające widownię dźwięki, które miały zakończyć się mocnym crescendo, ale Brooke nie mogła się skupić na muzyce. Jej uwagę pochłaniała siedząca obok Azjatka. Miała ochotę ją uściskać i jednocześnie uderzyć w twarz. Dziwnie było usłyszeć, jak niezwykle atrakcyjna dziewczyna stwierdza, że Julian jest seksowny — mimo całkiem długiego stażu małżeńskiego Brooke jakoś nie czuła się dobrze, słysząc takie wyrazy uznania — ale z drugiej strony rzadko miała okazję poznać czyjąś szczerą, bezpośrednią opinię. — Tak myślisz? — zapytała więc, nagle pragnąc, żeby tamta potwierdziła. — Och, zdecydowanie. Próbowałam przekonać o tym moją szefową, i to mnóstwo razy, ale w Sony już się na nim poznali. 86

Nieznajoma stopniowo przestała interesować się Brooke i skupiła całą uwagę na Julianie, a gdy przechylił głowę i zaśpiewał dramatyczny refren, zapomniała o całym świecie. Ciekawe, czy w tym swoim zapatrzeniu widzi obrączkę ślubną na jego palcu? — pomyślała Brooke. Odwróciła wzrok w stronę Juliana, bo tylko to mogła zrobić, żeby nie zawtórować mu cicho. Znała tekst piosenki na pamięć. Mówią, że Teksas to wspaniała ziemia, Gdzie kurz autostrady w mężczyznę cię zmienia. W ciemności żeś samotny, w miłości przegrany, Z bliznami na rękach, na duszy złamany. Byłeś marzeniem matki, lecz jak w sicie woda Wymknąłeś się, mój bracie, kto ci rękę poda? Jak liniom równoległym nie dane przecięcie, Tak twe zaginięcie, twe zaginięcie. Kobieta opuszczona w swym pokoju lichym Sama w domu siedzi niczym w grobie cichym. Mężczyzna wciąż liczy klejnoty w koronie, Na funty przelicza to, co zaginione. Byłeś marzeniem ojca, łecz jak w sicie woda Wymknąłeś się, mój bracie, kto ci rękę poda? Jak liniom równoległym nie dane przecięcie. Tak twe zaginięcie, twe zaginięcie.

87

W moich snach słyszałem głosy gdzieś za drzwiami. Pamiętam, mówiły, nie ma cię już z nami. Nie uwierzyłbyś, jaka się cisza zrobiła, Gdy fala żalu serce wypełniła. Byłeś marzeniem brata, lecz jak w sicie woda Wymknąłeś się, mój bracie, kto ci rękę poda? Jak liniom równoległym nie dane przecięcie, Tak twe zaginięcie, twe zaginięcie. Skończył piosenkę przy coraz głośniejszych oklaskach — autentycznym wyrazie uznania, a nawet zachwytu — i od razu przeszedł do następnej. Wszedł w rytm i wszelkie oznaki tremy zniknęły. Pozostały tylko lśniące od potu przedramiona i ściągnięte ze skupieniem brwi, gdy wykonywał utwory, nad którymi wcześniej pracował całymi miesiącami, a czasem i latami. Wkrótce dobiegła końca druga piosenka, potem trzecia, i zanim Brooke zdążyła się zorientować, tłum entu­ zjastycznie klaskał i domagał się bisu. Julian wydawał się zadowolony i trochę zmieszany — otrzymał wyraźną instruk­ cję: trzy piosenki w ciągu dwunastu minut, nie więcej — ale chyba dostał zielone światło od kogoś za kulisami, bo się uśmiechnął, kiwnął głową i zaśpiewał jeszcze jedną ze swoich najlepszych piosenek. Publiczność zawyła z radości. Gdy wstał z taboretu i skłonił się skromnie, nastrój na sali się zmienił. Nadal słychać było oklaski, gwizdy i prośby o jeszcze, ale wśród zebranych zapanowało powszechne poczucie uczestnictwa w czymś ważnym. Brooke stała w oto­ czeniu ludzi urzeczonych talentem jej męża, gdy podszedł 88

Leo. Poufale przywitał się z dziewczyną od gumki — miała na imię Umi — ale ta demonstracyjnie przewróciła oczami i odeszła. Zanim do Brooke dotarło, co to może znaczyć, Leo objął ją mocno ramieniem i tak przycisnął do siebie, że przez chwilę zaczęła się zastanawiać, czy nie zamierza jej pocałować. — Przygotuj się, Brooke. Przygotuj się, bo czeka nas naprawdę ostra jazda. Dziś to dopiero początek, zobaczysz, co będzie później.

4 Za gorące rude laski

— Kaylie, kochanie, nie wiem, jak mam cię przekonać: nie musisz chudnąć. Spójrz na swoje dane, na tę kartę. Masz idealną wagę, w sam raz. — Wszyscy tu wyglądają inaczej.

— Kaylie

spuściła

wzrok. Dziewczyna machinalnie owijała swoje cienkie brą­ zowe włosy wokół wskazującego palca, a potem je odwijała i tak od nowa. Na twarzy miała niepokój. — Co masz na myśli? — zapytała Brooke, chociaż dobrze wiedziała. — Po prostu... nie czułam się gruba, dopóki się tu nie przeniosłam. W szkole publicznej wyglądałam całkiem nor­ malnie, może nawet byłam szczuplejsza od innych! A w tym roku przenieśli mnie tutaj, bo to podobno taka modna, dobra szkoła, i nagle stałam się gruba! — Przy ostatnim słowie dziewczynie załamał się głos i Brooke mogła tylko ją uściskać. — Och, kochanie, to nonsens! Podejdź, zajrzyj do tabeli. Sto dwadzieścia pięć funtów przy wzroście pięć stóp i jeden 90

cal to jak najbardziej prawidłowa waga. — Podniosła lami­ nowaną kartę z tabelą przedstawiającą normy wagowe, ale Kaylie nawet na nią nie spojrzała. Brooke zdawała sobie sprawę, że dane z tabeli stanowią niewielkie pocieszenie wobec faktu, że rzeczywiście w dzie­ wiątej klasie, do której chodziła Kaylie, były same szczup­ łe dziewczyny. Kaylie, wzorowa uczennica, pochodziła z Bronksu, była córką technika zajmującego się naprawą klimatyzacji. Ojciec wychowywał ją sam po śmierci żony, która zginęła w wypadku samochodowym, i nieźle sobie radził, bo dziewczynka miała w gimnazjum najwyższe noty ze wszystkich przedmiotów, odnosiła sukcesy w szkolnej drużynie hokeja na trawie i z tego, co Brooke słyszała od nauczycieli, grała na skrzypcach znacznie lepiej niż większość jej rówieśników. A teraz to przemiłe, zdolne dziecko stało przed nią z poczuciem, że jest gorsze. Kaylie pociągnęła rąbek swojej kraciastej spódnicy, okrywa­ jącej silne, umięśnione uda bez odrobiny tłuszczu, i stwierdziła: — To wina genów. Moja mama też miała nadwagę. — Tęsknisz za mamą? — zapytała Brooke i Kaylie tylko skinęła głową, bo do oczu napłynęły jej łzy. — Zawsze mi mówiła, że jestem świetna taka, jaka jestem, ale ciekawe, co by powiedziała, gdyby mogła zobaczyć tutejsze dziewczyny. Są takie doskonałe. Mają doskonałe włosy, doskonały makijaż, doskonałe ciała, i chociaż chodzimy w takich samych mundurkach, w przeciwieństwie do mnie one wyglądają w nich doskonale. Z tym aspektem pracy Brooke zetknęła się dopiero niedaw­ no, ale szybko zaczęła doceniać rolę powiernicy, jaką od91

grywała jako szkolna dietetyczka. Słyszała w studium podyplo­ mowym, że każdy, kto wchodzi w regularny kontakt z nastolat­ kami i chce ich słuchać, może służyć im wielką pomocą, ale nie wiedziała, co to oznacza, dopóki nie trafiła do Huntley. Przez kilka następnych minut tłumaczyła Kaylie, że choć być może odnosi inne wrażenie, jej waga mieści się w gra­ nicach normy. Trudno było dziewczynę o tym przekonać, bo rzeczywiście ze swoim umięśnionym, wysportowanym ciałem była potężniejsza od koleżanek, ale Brooke robiła, co w jej mocy. Gdybym tylko mogła przeprowadzić ją w przyspieszo­ nym tempie przez cztery lata szkoły średniej i wysłać od razu do college'u, pomyślała. Zrozumiałaby wtedy, że te wszystkie idiotyczne kompleksy z dziewiątej klasy nic nie znaczą w dłuższej perspektywie. Wiedziała jednak z doświadczenia, że to niemożliwe. Sama w okresie szkoły średniej i Cornell plasowała się w górnych granicach normy. Potem, na studiach, zastosowała drastyczną dietę i schudła prawie dwadzieścia funtów, ale długo nie utrzymała tej wagi, bo niemal natychmiast przybyło jej piętnaście funtów. Teraz, mimo zdrowego odżywiania i re­ gularnego joggingu, balansowała na granicy normy wagowej dla osób o jej wzroście, tak jak Kaylie, i była tego boleśnie świadoma. Czuła się więc jak hipokrytka, kiedy mówiła dziewczynie, że nie powinna się przejmować, gdy sama myślała o tym niemal codziennie. — Wyglądasz świetnie, Kaylie. Wiem, że nie zawsze tak się czujesz, zwłaszcza w otoczeniu dziewczyn o takich figu­ rach, ale wierz mi, jesteś naprawdę piękna. Nawiążesz tu przyjaźnie, znajdziesz koleżanki i poczujesz się jak u siebie. 92

I zanim się zorientujesz, zdasz egzamin końcowy, zaliczysz bal maturalny, pocałujesz na pożegnanie jakiegoś oniemiałego chłopca z Dalton, a potem pójdziesz do fantastycznego col­ l e g e ' ^ gdzie każdy będzie doskonały na swój sposób, taki, jaki wybierze. I bardzo ci się tam spodoba. Przysięgam. Wtedy odezwała się jej komórka — była to melodia for­ tepianowa, przypisana do numeru męża. Julian nigdy nie dzwonił do niej, gdy była w pracy, bo wiedział, że nie będzie mogła odebrać, starał się też ograniczać esemesy. Brooke zorientowała się więc, że coś musiało się stać. — Przepraszam, Kaylie. To potrawa tylko minutkę. — Obróciła się na fotelu, żeby w swoim małym gabinecie uzyskać choć odrobinę prywatności. — Cześć. Wszystko w porządku? Mam w tej chwili pacjentkę. — Brooke, nie uwierzysz, ale... — Przerwał i zaczerpnął powietrza dla efektu. — Julian, mówię poważnie, jeśli to nic pilnego, oddzwonię później. — Mam wieści od Leo. Na prezentacji był jeden z głów­ nych agentów Jaya Leno. Chcą, żebym wystąpił w jego programie! — Nie! — Naprawdę! Wszystko zostało już uzgodnione, na sto procent. Mam wystąpić w przyszłym tygodniu, we wtorek wieczorem. Nagranie o piątej. Wypełnię całą część artystycz­ ną, prawdopodobnie po wywiadach. Możesz w to uwierzyć? — O mój Boże! — Brooke, nic więcej nie powiesz? Przez moment zapomniała, gdzie jest. 93

— Nie mieści mi się to w głowie. To znaczy, mieści, ale z trudem, to takie niewiarygodne. — Usłyszała, że Julian się śmieje, i pomyślała: nareszcie. — O której dziś wracasz? Musimy to uczcić. Mam pewien pomysł... — Występ w moim ulubionym stroju? Brooke uśmiechnęła się do telefonu. — Miałam raczej na myśli Dom Perignon, który dostaliśmy w prezencie. Nareszcie nadarza się okazja, żeby go otworzyć. — Występ w moim ulubionym stroju plus szampan. Jak szaleć, to szaleć. Spotkamy się w domu o ósmej. Ja zajmę się kolacją. — Nie zawracaj sobie głowy. Kupię coś po drodze. Albo gdzieś pójdziemy! Może wyskoczymy do jakiejś restauracji i uczcimy to jak należy? — Zostaw to mnie — powiedział Julian. — Dobra? Już ja coś wymyślę. Brooke zrobiło się cieplej na sercu. Może teraz Julian trochę zwolni tempo i będzie więcej w domu. Ogarnęło ją radosne podniecenie, jakie czuła często na początku małżeń­ stwa, gdy nie wpadli jeszcze w rutynę. — Wspaniale. To do zobaczenia o ósmej. I wiesz co, Julian? Już nie mogę się doczekać. — Ja też. — Cmoknął głośno do telefonu, czego nie robił od lat, i się rozłączył. Po pięciu minutach rozmowy Brooke wróciła do rzeczywistości. — O rany, brzmi nieźle — zauważyła Kaylie z uśmie­ chem. — Wieczorna randka? Brooke nie przestała się zastanawiać, jakie naprawdę są te młode dziewczyny — wbrew tym ich wszystkim nonszalanc94

kim gadkom i szokującemu obeznaniu w każdej dziedzinie, począwszy od ekstremalnych diet, a skończywszy na wyrafino­ wanych technikach seksu oralnego. (Brooke zapoznała się z nimi, gdy jedna z uczennic zostawiła u niej swój zeszyt — myślała nawet, czyby nie porobić notatek, ale potem dotarło do niej, że korzystanie z porad seksualnych uczennicy szkoły średniej byłoby bardzo niewłaściwe, z różnych powodów). — Wielka mi randka z mężem — odparła. Próbując ocalić pozory profesjonalizmu, powiedziała: — Bardzo przepraszam, że musiałam przerwać. Wracając do... — Zapowiada się ekscytująco — przerwała jej Kaylie. Przestała kręcić włosy na palcu, za to zaczęła obgryzać skórkę przy paznokciu palca wskazującego prawej dłoni. Brooke z ulgą zauważyła, że dziewczyna się uśmiecha, więc pociągnęła temat. — Tak, rzeczywiście. Mamy powód, żeby świętować. Mój mąż jest muzykiem. Właśnie zadzwonili do niego ludzie z ekipy Jaya Leno i zaprosili go do udziału w jego progra­ mie. — Usłyszała we własnym głosie dumę i chociaż wie­ działa, że opowiadanie nastoletniej pacjentce o swoich prywat­ nych sprawach jest nieprofesjonalne, a nawet głupie, była zbyt uszczęśliwiona, żeby się tym przejmować. Kaylie natychmiast zrobiła się czujna. — Pani mąż wystąpi u Leno? Brooke kiwnęła głową i przesunęła papiery na biurku, daremnie próbując ukryć zadowolenie. — To najbardziej zajebista wiadomość, jaką kiedykolwiek słyszałam! — zawołała dziewczyna, a jej koński ogon pod­ skoczył jakby na potwierdzenie tego. 95

—

Kaylie!

— Przepraszam, ale tak jest! Jak on się nazywa i kiedy to będzie? Muszę go zobaczyć. — W przyszły wtorek wieczorem. Nazywa się Julian Alter. — To zaje... fantastycznie. Gratulacje, pani A. Pani mąż musi być świetny, skoro chcą go u Leno. Poleci pani z nim do Los Angeles, prawda? — Co takiego? — Brooke do tej pory nie pomyślała o stronie organizacyjnej, Julian też o niej nie wspomniał. — Przecież Leno jest z Los Angeles. Musi pani pojechać z mężem. — Oczywiście, że pojadę — odparła Brooke automatycz­ nie, choć gdzieś w głębi jej duszy zrodziła się niepokojąca myśl, że może nie tylko z podniecenia Julian zapomniał jej zaproponować, żeby mu towarzyszyła. Zostało jej jeszcze dziesięć minut z Kaylie, potem godzina z gimnastyczką z Huntley, której poczucie wartości spadało dramatycznie po każdorazowym ważeniu zawodniczek, ale Brooke wiedziała, że nie uda jej się już skupić ani na chwilę. Świadoma, że postąpiła niewłaściwie, rozmawiając podczas sesji o swoim życiu prywatnym, zwróciła się znowu do Kaylie: — Przepraszam, moja droga, ale muszę dziś skrócić nasze spotkanie. Przyjadę w piątek; zawiadomię twoją wychowaw­ czynię, że nie skończyłyśmy, i wtedy umówimy się na pełną sesję, dobrze? Kaylie pokiwała głową. — Jasne, pani A. To naprawdę wspaniała wiadomość. Proszę przekazać mężowi moje gratulacje. Brooke uśmiechnęła się do niej. 96

— Dzięki, oczywiście. Kaylie, wrócimy jeszcze do naszej rozmowy. Nie pozwolę, żebyś schudła, ale jeśli chcesz pogadać 0 racjonalnym odżywianiu, chętnie coś ci doradzę. Zgoda? Kaylie potwierdziła skinieniem głowy i Brooke odniosła wrażenie, że może nawet dostrzegła lekki uśmiech na jej twarzy, gdy ta wychodziła z gabinetu. I chociaż dzie­ wczyna w najmniejszym stopniu nie miała jej za złe skró­ cenia sesji, Brooke ogarnęło poczucie winy. Te współ­ czesne nastolatki niechętnie otwierały się przed kimko­ lwiek, a czuła, że zaczyna nawiązywać z Kaylie poro­ zumienie. Przyrzekłszy sobie, że zrehabilituje się w czwartek, Brooke wysłała krótkiego e-maila do Rhondy, swojej szefowej, po­ wiadamiając ją, że musi się zwolnić z powodu nagłej choroby, po czym wrzuciła wszystkie swoje rzeczy do dużej płóciennej torby i wskoczyła na tylne siedzenie stojącej akurat na postoju taksówki. Do diabła, jeśli Leno nie był dostatecznym powo­ dem, aby się urwać, to nic nim nie było. Mimo godzin szczytu dało się w miarę sprawnie przejechać przez Eighty-sixth Street, a na West Side Highway rozwinąć nawet prędkość dwudziestu mil na godzinę (marzenie o tej porze) i Brooke z zadowoleniem znalazła się na progu miesz­ kania o wpół do siódmej. Za drzwiami padła na podłogę 1 przez kilka minut pozwoliła Walterowi lizać się po twarzy, a potem wstała, dając mu na pocieszenie gruby, aromatyczny ogon wołowy, jego ulubiony przysmak. Nalała sobie kieliszek pinot grigio z otwartej butelki, która stała w lodówce, i pociąg­ nąwszy duży łyk wina, zaczęła się zastanawiać, czyby nie zamieścić w aktualnościach na Facebooku wiadomości o naj97

nowszym sukcesie Juliana, ale zrezygnowała z tego pomysłu; nie chciała niczego robić bez konsultacji z nim. Na swojej stronie zobaczyła jednak wpis od Leo, co ją nieprzyjemnie zdziwiło. Najwyraźniej podpiął swoje konto w Twitterze do Facebooka i choć nie miał żadnych nowin, którymi chciałby się podzielić, korzystał z możliwości doko­ nywania wpisów w aktualnościach. „Leo Moretti... W następny wtorek Julian Alter da czadu w programie Jaya Leno, LA, przyjeżdżamy...!". Już sama wzmianka o mężu w takim kontekście wywołała u niej dziwny niepokój, nie mówiąc już o tym, co z niej wynikało: że Julian leci do Los Angeles, Leo będzie mu towarzyszył i tylko ona nie dostała jeszcze zaproszenia. Brooke wzięła prysznic, umyła włosy, ogoliła nogi, wyszczotkowała zęby. Czy założenie, że poleci z Julianem do Los Angeles, było czymś dziwacznym z jej strony? Nie miała pojęcia, czy on chce, aby towarzyszyła mu w ramach wsparcia, czy traktuje ten wyjazd jak podróż służbową w towarzystwie menedżera, a nie żony. Smarując ogolone nogi przetestowanym przez Juliana, bezwonnym balsamem — nie znosił perfumowanych kosme­ tyków — Brooke spojrzała na Waltera, który cały czas ją obserwował. — Czy tatuś aby dobrze zrobił, zatrudniając Leo? — za­ pytała go piskliwym głosem. Walter podniósł łeb z miękkiej maty łazienkowej, od której jego sierść zalatywała później pleśnią, pomachał ogonem i zaszczekał. — To znaczy „tak"? 98

Pies zaszczekał znowu. — Czy „nie"? Kolejne szczeknięcie. — Dzięki za zrozumienie, Walter. Bardzo cenię twoje zdanie. W ramach podziękowania polizał ją po kostce i znowu położył łeb na macie. Szybkie spojrzenie na zegar powiedziało jej, że jest za dziesięć ósma, więc przygotowawszy się psychicznie, wydo­ była z głębi szuflady na bieliznę wygnieciony czarny siatkowy trykot. Ostatnio miała go na sobie przed ponad rokiem. Zarzuciła wówczas Julianowi, że nie interesuje go już seks, a wtedy on podszedł do szuflady, wyjął ten ciuch i powiedział coś w rodzaju, że to wstyd mieć coś takiego i nie nosić. To natychmiast rozładowało napięcie — Brooke włożyła trykot i przy wtórze okrzyków oraz gwizdów Juliana zaczęła tańczyć wokół sypialni, udając striptizerkę. I od tego czasu stał się symbolem ich życia seksualnego. Kupiła go w pierwszym czy drugim roku małżeństwa, po rozmowie, w której Julian wyznał, jakby to było coś wstyd­ liwego, gorszącego, że uwielbia kobiety w czarnej obcisłej bieliźnie... natomiast nie przepada za kolorowymi bokserkami oraz pasiastymi koszulkami, które Brooke wkładała na noc, przekonana, że są po dziewczęcemu seksowne. Choć wówczas nie bardzo ją było na to stać, czym prędzej wybrała się w rundkę po sklepach z bielizną i w ciągu dwóch dni nabyła mięciutką czarną dżersejową koszulkę na cieniutkich ramiączkach (w Bloomingdale's), czarną koronkową halkę w stylu babydoll (Victoria's Secret) i krótką czarną bawełnianą koszulę 99

nocną z napisem Juicy Sleeper na piersiach. Każda z tych części garderoby spotkała się z zaledwie ciepłym przyjęciem w następnych wieczorach, mimo uwag: „Mmra, to śliczne", po których Julian wracał do lektury czasopisma. Gdy okazało się, że nawet haleczka w stylu babydoll nie wzbudziła szcze­ gólnego zainteresowania, Brooke nazajutrz wezwała na po­ moc Nolę. — Jeśli masz jakieś plany na sobotnie popołudnie, to z nich zrezygnuj — oświadczyła przyjaciółka. — Idziemy na zakupy. — Byłam już na zakupach i wydałam majątek — j ę k n ę ł a Brooke, mnąc w rękach paragony, jakby to były karty z wi­ zerunkami Czarnego Piotrusia. — Możemy cofnąć taśmę na moment? Twój mąż powie­ dział, że chce cię widzieć w seksownej czarnej bieliźnie, a ty wracasz do domu z bawełnianą koszulą nocną? Chyba zwa­ riowałaś. — Co takiego? Nie określił dokładnie, o co mu chodzi. Powiedział, że lubi czarne rzeczy, a nie przepada za koloro­ wymi. Ta koszulka jest czarna, krótka i obcisła. A napis ma ze strasów. Co jest z nią nie tak? — Nic... jeżeli jesteś studentką w college'u i wybierasz się ze swoim chłopakiem na pierwsze piżama party. Ale, czy ci się to podoba, czy nie, jesteś już dorosłą kobietą. I Julian usiłuje ci powiedzieć, że chce, abyś wyglądała jak dorosła kobieta. Seksowna, napalona kobieta. Brooke westchnęła. — Dobrze, już dobrze, zdaję się na ciebie. O której spo­ tykamy się w sobotę? — O dwunastej na rogu Spring i Mercer. Pójdziemy trasą: 100

Kiki De Montparnasse, La Perlą i Agent Provocateur. Wszyst­ ko razem zajmie nam niecałą godzinę i wrócisz zaopatrzona w to, czego ci trzeba. Do zobaczenia. Chociaż przez cały tydzień nie mogła się doczekać tych zakupów, zakończyły się one całkowitą klapą. Nola, nielicząca się z pieniędzmi przy swojej bankierskiej pensji i wielkich premiach, zapomniała jej powiedzieć, że im mniej materiału wymaga uszycie jakiegoś dessous, tym jest ono droższe. Brooke ze zdumieniem odkryła, że strój francuskiej pokojówki od Kiki, którym zachwycała się Nola, kosztuje sześćset pięćdziesiąt dolarów, a zwykła czarna koszulka — niewiele różniąca się od tej z Bloomingdale's — trzysta siedemdziesiąt pięć! Co, do cholery, miała zrobić — ona, kobieta po stu­ diach — skoro za zwykłe czarne koronkowe majtki trzeba było zapłacić sto piętnaście dolców (w wersji bez krocza — sto trzydzieści pięć)? Po wizycie w dwóch czy trzech sklepach oświadczyła Noli, że koniec z zakupami. Dopiero w następnym tygodniu, gdy znalazła się w odgrodzonej zasłoną sali w Ricky's, żeby kupić stosowne akcesoria na wieczór panieński kolejnej koleżanki, która wychodziła za mąż, wpadła na genialny pomysł. Tam bowiem, na sięgającej od podłogi do sufitu ekspozycji, wśród wibratorów i papierowych talerzy z motywem przewod­ nim penisa, zobaczyła półkę z fantazyjnymi strojami. Wszyst­ kie były w płaskich, przypominających koperty kartonach, w jakie pakuje się zwykle rajstopy, ale widniejące na nich zdjęcia przedstawiały piękne kobiety w rozmaitych seksow­ nych przebraniach: francuskiej pokojówki, uczennicy, poli­ cjantki, cheerleaderki i kowbojki. Były to zwyczajne stroje, niemal wszystkie czarne, skąpe i obcisłe. Najdroższe z nich 101

kosztowały trzydzieści dziewięć dolarów dziewięćdziesiąt dziewięć centów, a większość nie przekraczała dwudziestu pięciu dolarów. Brooke zaczęła oglądać zdjęcia na pudełkach, próbując sobie wyobrazić, co najbardziej przypadłoby do gustu Julianowi, gdy zza zasłony z paciorków wyłonił się niebieskowłosy ekspedient z obwiedzionymi czarną kredką oczami i podszedł prosto do niej. — Mogę pani w czymś pomóc? — zapytał. Brooke opuściła wzrok na pęk słomek penisków i pokręciła przecząco głową. — Chętnie pani coś polecę — wyseplenił. — Z bielizny, akcesoriów erotycznych, co tylko pani chce. Powiem, co najlepiej się sprzedaje. — Dzięki, właśnie szukam czegoś śmiesznego na wieczór panieński — wyjaśniła szybko, wściekła na siebie, że się rumieni. — Uhm. Cóż, zobaczmy, co tam mamy. Obrócił się na pięcie i zniknął za zasłoną, więc Brooke natychmiast przystąpiła do akcji. Wiedziała, że stchórzy, gdy ekspedient wróci — albo ktoś inny wejdzie za zasłonę — chwyciła więc pierwszy z brzegu strój i wrzuciła do koszyka na zakupy. Potem pognała do kasy, dorzucając po drodze szampon, małą paczkę chusteczek higienicznych oraz żyletki do golarki, żeby odwrócić uwagę kasjerki. Dopiero w metrze, w drodze do domu, siedząc w ostatnim wagonie, jakimś cudem teraz pustym, ośmieliła się zajrzeć do torby. Na opakowaniu widniało zdjęcie rudowłosej kobiety, nawet podobnej do Brooke — z wyjątkiem nóg długości czterdziestu dwóch cali — która miała na sobie siatkowe body z długimi 102

rękawami, zabudowane aż po szyję. Stała z wypiętym pro­ wokacyjnie biodrem i patrzyła wprost w obiektyw, ale mimo tej sztucznej pozy emanowała seksem i pewnością siebie; wcale natomiast nie sprawiała wrażenia wyuzdanej dziwki. Chyba mogę to włożyć, pomyślała Brooke i gdy wieczorem wyszła z łazienki w tym body i w butach na wysokich obcasach, Julian prawie spadł z łóżka. W następnych latach wkładała je z okazji urodzin Juliana, kolejnych rocznic ślubu czy wakacji — jeśli nie było za zimno — ale od jakiegoś czasu, podobnie jak inne pozostałości ich życia seksualnego z okresu, gdy nie byli jeszcze per­ manentnie zmęczeni, tkwiło w czeluściach szuflady. Roz­ kładając teraz trykot na kolanach, a następnie wciągając go na siebie, chciała wyrazić dobitnie, że jest z Juliana dumna, niech tylko podejdzie, a zobaczy, jak bardzo. Nieważne, że body — dostępne tylko w jednym rozmiarze — wpijało się jej w pachwiny i dziwnie marszczyło w górnej części ramion; czuła się w nim seksownie. Właśnie rozpuściła włosy i po­ łożyła się na pościeli, gdy zadzwonił telefon stacjonarny. Pewna, że to Julian, który chce jej powiedzieć, że jest już w drodze do domu, odebrała po pierwszym sygnale. — Rook? Kochanie, słyszysz mnie? — W słuchawce rozległ się głos matki. Brooke westchnęła głęboko i zaczęła się zastanawiać, jak to się dzieje, że ta kobieta zawsze wybiera najgorszy moment na telefon. — Cześć, mamo. Tak, słyszę cię. — O, to dobrze. Miałam nadzieję, że cię złapię. Posłuchaj, chciałabym, żebyś wzięła kalendarz. Wiem, że nie znosisz 103

planowania z dużym wyprzedzeniem, ale staram się ustalić termin... — Mamo! Przepraszam, że ci przerywam, ale to nie jest najlepsza pora. Julian za chwilę wróci do domu, a ja nie jestem jeszcze gotowa — skłamała. — Będziecie świętować? Macie powód, to naprawdę nie­ zwykła wiadomość. Musicie być uszczęśliwieni. Brooke już otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, gdy uzmys­ łowiła sobie, że przecież nie mówiła matce o ostatnim sukcesie Juliana. — Skąd o tym wiesz? — Od Randy'ego, kotku. Zobaczył jakiś update na stronie Juliana... tak to się mówi? Wolałabym dowiedzieć się od córki osobiście, ale na szczęście Randy pamiętał, żeby za­ wiadomić poczciwą starą matkę. — Uhm, faktycznie. Facebook. Prawie zapomniałam. Tak, oboje bardzo się cieszymy. — Jak zamierzacie to uczcić? Wybieracie się gdzieś na kolację? Brooke spojrzała na siebie w czarnym body; jakby dla podkreślenia absurdalności tej sytuacji jeden z jej sutków wyraźnie odznaczył się przez materiał. — Hm, Julian chyba kupi coś na kolację. Mamy butelkę dobrego szampana, więc pewnie zjemy w domu. — Brzmi cudownie. Ucałuj go ode mnie. Ale zadzwoń do mnie, gdy będziesz miała chwilę, bo naprawdę musimy ustalić datę... — Uhm, dobrze, mamo. Odezwę się jutro. — Bo to zajmie tylko sekundę i... 104

•

— Mamo... — No dobrze. Zadzwoń do mnie rano. Kocham cię, Rookie. — Ja ciebie też, mamo. — Odkładając słuchawkę, usły­ szała, że drzwi się otwierają. Wiedziała, że Julian najpierw zdejmie płaszcz i przywita się z Walterem, dzięki czemu miała czas, aby zdjąć sreberko z szampana i odkręcić drut przytrzymujący koszyczek na korku. Wcześniej przyniosła dwa smukłe kieliszki i postawiła je na szafce nocnej. Gdy Julian wszedł do sypialni, rozemocjonowana wyciągnęła się na łóżku jak kotka. — Zgadnij, kto zatrzyma się w Chateau Marmont? — zapytał z szerokim uśmiechem. — Kto? — Usiadła na łóżku, momentalnie zapominając 0 swoim stroju. — Ja — odpowiedział i Brooke natychmiast poczuła lęk. — Nie. — Wciągnęła powietrze. Na więcej nie było jej stać. — A tak. W apartamencie. A na nagranie do studia NBC zawiezie nas limuzyna. Skupiła się na tych wiadomościach, przypominając sobie, że jej nie dotyczą. — Ojej, Julian, to fantastycznie! Wciąż piszą o tym hote­ lu w „Last Night", „US Weekly" i tak dalej. Kate Hudson ostatnio wydawała całonocne przyjęcie w bungalowach. JLo i Marc Anthony natknęli się przy basenie na Bena Afflecka i Marc podobno urządził scenę. Tam przedawkował Belushi, na miłość boską! To legendarne miejsce. — I wiesz co jeszcze? — Julian usiadł przy niej na łóżku 1 przesunął dłonią po jej udzie. — Co? 105

— Moja seksowna żona pojedzie ze mną, jeśli tylko obieca zabrać ze sobą to body — oświadczył, pochylając się, żeby ją pocałować. — Przestań! — zawołała. — Oczywiście, jeśli ma ochotę. — Chyba żartujesz! — Wcale nie. Rozmawiałem z Samarą, moją nową rzecz­ niczką prasową. — Uniósł brew i uśmiechnął się do niej. — Powiedziała, że nie ma nic przeciwko temu, jeżeli pokryjemy koszty twojego biletu. Leo uważał, że byłoby lepiej, gdybyśmy polecieli sami, bo będziesz mnie rozpraszała, ale oświad­ czyłem mu, że bez ciebie się nie obejdzie. Co ty na to? Brooke pominęła milczeniem ostatnią część dotyczącą Leo. — To naprawdę fantastyczne! — Zarzuciła mu ręce na szyję. — Już nie mogę się doczekać, kiedy będziemy migdalić się przy barze i imprezować do rana w bun­ galowach. — Naprawdę tam tak jest? — zapytał Julian. Jednocześnie pchnął ją lekko na poduszki i położył się na niej w ubraniu. — Jasne, że tak. Z tego, co czytałam, możemy się spo­ dziewać basenów z krystaliczną wodą, gór kokainy, więcej celebrytów na metr kwadratowy niż luksusowych pań do towarzystwa i tyle powodów plotek na godzinę, że można by nimi zapełnić łamy dziesięciu tabloidów. Ach, no i orgii. Nigdy o nich nie czytałam, ale na pewno się tam odbywają. Nawet w restauracji. Walter wskoczył na łóżko, podniósł łeb i zawył. — To naprawdę brzmi niesamowicie, co, Walter? — za­ pytał Julian, całując Brooke w szyję. 106

Pies ponownie zawył w odpowiedzi i Brooke się zaśmiała. Julian zanurzył palec w kieliszku z szampanem, zwilżył jej usta i pocałował ją znowu. — Może poćwiczymy trochę przed wyjazdem? — zapytał. Brooke odwzajemniła pocałunek i upojona otwierającymi się przed nimi perspektywami, zdjęła z niego koszulę. — Myślę, że to najlepszy pomysł od bardzo, bardzo dłu­ giego czasu.

— Podać jeszcze jedną dietetyczną colę? — zapytał kelner w bermudach, który stanął przy leżaku Brooke i rzu­ cił na nią cień. W słońcu było dość ciepło i choć sama uważała, że siedemnaście stopni to trochę za chłodno na bikini, reszta towarzystwa nad basenem najwyraźniej miała inne zdanie. Spojrzała na kilku ludzi popijających egzotycznie wy­ glądające koktajle, przypomniała sobie, że choć jest jeszcze wczesne wtorkowe popołudnie, to ma coś w rodzaju wakacji, i odparła: — Napiłabym się Bloody Mary. Dobrze przyprawionej i z dwiema łodygami selera. Wysoka smukła dziewczyna, która — sądząc po wspaniałej figurze — musiała być modelką, z gracją weszła do basenu. Brooke przyglądała się jej, jak płynie pieskiem, z wielkim trudem starając się nie zamoczyć włosów, a potem woła po hiszpańsku swojego towarzysza. Ten, nie odrywając wzroku od laptopa, odpowiedział po francusku. Dziewczyna wydęła usta, facet jęknął i w pół minuty podszedł do basenu z wielkimi 107

okularami przeciwsłonecznymi Chanel w dłoni. Dziewczyna mu podziękowała i Brooke przysięgłaby, że było to po rosyjsku. Zadzwoniła jej komórka. — Halo? — powiedziała cicho Brooke, chociaż nikt na nią nie zwracał uwagi. — Rookie? Jak tam? — Cześć, tato. Nie będę kłamać, jest naprawdę cudownie. — Julian już zagrał? — Właśnie wyszli z Leo i niedługo powinni być w Burbank. Ale nagranie zacznie się dopiero o piątej albo wpół do szóstej. Zanosi się na długie popołudnie, więc czekam na nich w hotelu. Kelner przyniósł jej drinka, Bloody Mary w tak wysokiej i smukłej szklance jak kobiety w Los Angeles, które do tej pory widziała. Postawił go na stoliku obok wraz z trzema rodzajami przekąsek w miseczce: marynowanymi oliwkami, mieszanką orzechów i chipsami warzywnymi. Brooke miała ochotę go ucałować. — Jak tam jest? Założę się, że pełen szpan. Brooke skosztowała Bloody Mary, a potem upiła duży łyk. Ojej, to było dobre. — O tak. Szkoda, że nie widzisz ludzi wokół basenu. Jeden piękniejszy od drugiego. — Wiesz, że Jim Morrison próbował zeskoczyć z dachu tego hotelu? I że członkowie Led Zeppelin jeździli w holu motocyklami? Z tego, co słyszałem, pełno tam muzyków. — Skąd masz te informacje, tato? Z Google? — Brooke się zaśmiała. 108

— Przestań! Nie obrażaj mnie... — Z Wikipedii? Cisza. — Może. Gawędzili jeszcze przez kilka minut, podczas gdy Brooke obserwowała piękną dziewczynę, która pisnęła jak dziecko, gdy do basenu wskoczył jej chłopak i usiłował ją ochlapać. Ojciec opowiadał o przyjęciu urodzinowym, które Cynthia — w tajemnicy — chciała mu wyprawić za kilka miesięcy, o tym, jak bardzo jej zależy, żeby uczcić tę jego sześćdziesiątkępiątkę, bo jednocześnie miał w tym roku przejść na emeryturę, ale Brooke nie mogła skupić się na tym, co mówił. W końcu kobieta-dziecko wyszła z wody i Brooke — na pewno nie jako jedyna — zauważyła, że jej białe bikini stało się niemal całkowicie przezroczyste. Zerknęła na własny dres frotte i zaczęła się zastanawiać, co musiałaby zrobić, żeby wyglądać w kostiumie kąpielowym jak tamta dziewczyna, choćby tylko przez godzinę. Wciągnęła brzuch, a potem wróciła do obserwacji otoczenia. Drugą Bloody Mary piło jej się równie dobrze jak pierwszą, w rezultacie, już lekko zamroczona, ledwie rozpoznała Benicio Del Toro, który wyłonił się z bungalowu przy basenie i padł na leżak dokładnie naprzeciwko niej. Niestety, nie zdjął dżinsów ani T-shirtu, ale wystarczało jej, że może pogapić się na niego przez ciemne okulary. Teren wokół basenu nie odznaczał się niczym szczególnym — widywała już większe baseny w prywatnych domach poza miastem — ale panowała tu dyskretna atmosfera luksusu, którą trudno było określić. Mimo że ogród znajdował się zaledwie kilkaset stóp nad 109

Sunset Boulevard, odnosiło się wrażenie, że stanowi fragment dżungli z tymi wszystkimi drzewami, egzotycznymi roślinami w wielkich donicach z terakoty i pasiastymi czarno-białymi parasolami przeciwsłonecznymi. Mogłaby tu siedzieć i sączyć Bloody Mary przez całe popołudnie, ale słońce zaczęło zachodzić i zrobiło się chłod­ niej, więc zapakowała książkę oraz iPoda i wróciła do pokoju. Przechodząc szybko przez hol w drodze do windy, zauważyła odzianą w dżinsy LeAnn Rimes, która popijała drinka ze starszą, dobrze ubraną kobietą. Nie pozostawało jej nic innego, jak wyjąć BlackBerry, cyknąć fotkę i wysłać ją Noli. Po powrocie do pokoju w głównej części hotelu — apar­ tamentu z sypialnią i wspaniałym widokiem na wzgórza — z zachwytem odkryła wielki kosz upominkowy, do którego dołączono liścik „Witaj, Julian! Od przyjaciół z Sony". W środku znajdowały się: po butelce veuve clicąuot i patron; pudełko maleńkich, zabawnie ozdobionych czekoladowych trufli; zestaw batonów i przekąsek; tyle witaminizowanych wód, że można by zaopatrzyć w nie cały sklep; i kilkanaście babeczek Sprinkle. Wystawiła te wszystkie specjały na stolik do kawy, zrobiła im zdjęcie i wysłała Julianowi z dopiskiem: „Kochają cię tu", a potem zabrała się do jedzenia, pochłaniając czerwoną aksamitną babeczkę w dziesięć sekund. Obudził ją dzwonek telefonu stacjonarnego. — Brooke? Żyjesz? — Usłyszała w bezprzewodowej słu­ chawce głos Juliana. — Żyję — wymamrotała, rozglądając się wokół. Ze zdzi­ wieniem zobaczyła, że leży pod kołdrą, tylko w bieliźnie, 110

a cały pokój pogrążony jest w ciemnościach. Wokół niej na poduszce walały się okruszki. — Dzwonię do ciebie na komórkę od pół godziny. Gdzie jesteś? Wszystko w porządku? Usiadła i spojrzała na zegar. Wpół do ósmej. Zasnęła na prawie trzy godziny. — To chyba przez drugą Bloody Mary — mruknęła do siebie, ale Julian zaczął się śmiać. — Zostawiam cię samą na jedno popołudnie, a ty się od razu upijasz? — Wcale nie! Ale nieważne. Jak nagranie? Dobrze poszło? W chwili ciszy, która nastąpiła, Brooke przyszły do głowy wszystkie rzeczy, które mogły pójść nie tak, ale Julian zaśmiał się znowu. Mało, że się zaśmiał — w jego głosie brzmiała wręcz euforia. — Rook, to było niewiarygodne! Zamurowało ich, po prostu zamurowało. A zespół był o wiele lepszy, niż się spodziewałem, zwłaszcza że mieliśmy tak mało czasu na próby. — Brooke usłyszała inne głosy w samochodzie i Julian ściszył głos do szeptu. — Jay podszedł do mnie po zakoń­ czeniu piosenki, objął mnie ramieniem i wskazał do kamery, a potem powiedział, że to było niesamowite i że chciałby, abym występował u niego co wieczór. — Nie! — Naprawdę! Publiczność klaskała jak oszalała, a kiedy nagranie się skończyło i zeszliśmy ze sceny, Jay podziękował mi i powiedział, że już nie może się doczekać, kiedy posłucha całej płyty! — Julian, to cudownie. Gratulacje! Udało ci się! 111

— Wiem, czuję taką ulgę! Posłuchaj, za dwadzieścia minut będziemy z powrotem w hotelu. Spotkamy się na patio i pójdziemy na drinka? Na samą myśl o alkoholu zrobiło jej się niedobrze — kiedy ostatni raz miała kaca w porze kolacji? — ale natychmiast się opanowała. — Muszę się przebrać. Zejdę na dół, jak tylko będę goto­ wa — obiecała, ale Julian już się rozłączył. Niełatwo było zwlec się z ciepłego, miękkiego łóżka, ale trzy aspiryny i prysznic zrobiły swoje. Brooke szybko włożyła obcisłe dżinsy z wąskimi nogawkami, jedwabny top bez rękawów i blezer, ale przyjrzawszy się sobie dokładniej, zauważyła, że jej tyłek w tym stroju wygląda fatalnie. Jednak zdjąć spodnie było jeszcze trudniej, niż je włożyć, i Brooke niemal wylądowała na podłodze, usiłując ściągnąć je z nóg cal po calu. Zginała się, ściskając sobie żołądek, wierzgała nogami i nic, ledwie drgnęły. Czy dziewczyna w białym bikini zaznała kiedykolwiek takich tortur? Brooke ze wstrętem rzuciła wreszcie dżinsy na drugą stronę pokoju. W walizce pozostała jej tylko sukienka na ramiączkach. Było trochę za chłodno, żeby ją włożyć, ale Brooke stwierdziła, że w blezerze, bawełnianym szalu i płaskich botkach da się jakość wy­ trzymać. Nawet nie jest tak źle, stwierdziła, ostatni raz oglądając się w lustrze. Włosy wyschły same i — musiała przyznać — wyglądały świetnie, jak na tak mało starań. Pociągnęła rzęsy czarnym tuszem i nałożyła na policzki rozświetlający róż w płynie, który Nola wcisnęła jej do ręki przed kilkoma tygodniami, prosząc, żeby go używała. Wzięła telefon oraz 112

torebkę i wybiegła z pokoju. Usta pomalowała w windzie. Idąc przez hol, podwinęła rękawy blezera. Na koniec potrząs­ nęła włosami i zmierzwiła je ręką, a kiedy zobaczyła Juliana przy stoliku na pięknym patio, czuła się już całkiem od­ świeżona i atrakcyjna. — Brooke! — Wstał i pomachał do niej radośnie. W odległości pięćdziesięciu stóp zobaczyła jednak, że nie był sam, i jej pewność siebie malała z każdym krokiem. — Gratulacje! — zawołała, zarzucając mu ręce na szyję. — Dzięki, kochanie — szepnął jej do ucha. A głośno powiedział: — Chodź, przywitaj się. Chyba nie znasz jeszcze wszystkich. — Cześć! — pisnęła, machając ogólnie do wszystkich. — Jestem Brooke. Towarzystwo siedziało przy prostym drewnianym stole pod osłoną kwitnących drzew, jakby w prywatnym zakątku. Na porośniętym bujną roślinnością patio znajdowało się wiele podobnych miejsc i choć prawie we wszystkich można było zobaczyć grupki opalonych roześmianych ludzi, wokół pano­ wała względna cisza i spokój. Małe pochodnie migotały w ciemnościach. Twarze wyglądały korzystnie w blasku świeczek. Słychać było brzęk kieliszków i cichą muzykę płynącą z ukrytych między drzewami głośników, a jeśli ktoś wytężył słuch, mógł pochwycić szum dochodzący z Sunset Boulevard gdzieś niedaleko. Choć Brooke nigdy nie była w Toskanii, wyobraziła sobie, że tak mogłaby wyglądać wiejska restauracja w rejonie Chianti. Poczuła na plecach dłoń Juliana, który pchnął ją lekko w stronę odsuniętego krzesła. Zagubiona na tym magicznym, 113

rozświetlonym nocą patio prawie zapomniała, skąd się tu wzięła. Szybko rozejrzała się wokół i zobaczyła Leo, który patrzył na nią z dziwnym niezadowoleniem; trzydziestoparoletnią — a może dziesięć lat starszą, tylko po botoksie — kobietę o pięknej oliwkowej cerze i czarnych błyszczących włosach, pewnie nową rzeczniczkę prasową Juliana, Samarę, i mężczyznę, który wyglądał znajomo, choć nie mogła sobie przypomnieć, skąd go zna... o mój Boże, czy to możliwe... — Znasz już Leo — mówił tymczasem Julian, gdy jego menedżer uśmiechnął się krzywo. — A to nasza urocza Samara. Wszyscy mi mówili, że jest najlepsza z branży, ale teraz sam mogę to stwierdzić bez cienia wątpliwości. Samara się uśmiechnęła i wyciągnęła do Brooke rękę nad stołem. — Miło mi — rzuciła krótko, choć jej uśmiech wydawał się dość szczery. — Wiele o tobie słyszałam. — Brooke uścisnęła jej dłoń, starając się patrzeć na nią, a nie na tego czwartego przy sto­ le. — Rzeczywiście, kiedy Julian się dowiedział, że będziesz go reprezentować, wrócił do domu bardzo podekscytowany. „Wszyscy twierdzą, że jest najlepsza", powiedział. — Och, to urocze z twojej strony. — Samara niedbale machnęła ręką. — Ale przy nim nie mam dużo pracy. Zrobił dziś furorę. — Obie przestańcie —- poprosił Julian i Brooke zorien­ towała się natychmiast, że jest bardzo zadowolony. — Brooke, chciałbym przedstawić ci Jona. Jon, to moja żona, Brooke. Dobry Boże. To rzeczywiście był on. Nie miała pojęcia, jak to możliwe, ale oto przy stoliku z jej mężem siedział Jon 114

Bon Jovi z piwem w ręku. Co miała powiedzieć? Albo zrobić? Gdzie, do cholery, była Nola, gdy najbardziej jej potrzebowała? Brooke wytężyła mózg. Jeśli tylko nie powie czegoś kompromitującego, w stylu: „Od lat jestem twoją fanką" albo „Podziwiam cię za to, że przez te wszystkie lata jesteś żonaty z tą samą kobietą", jakoś to będzie, ale przecież nie codziennie ma się okazję popijać drinka z supergwiazdą... — Hej! — Jon skinął jej głową. — Masz niesamowity kolor włosów. Prawdziwy? Brooke odruchowo uniosła rękę do swoich loczków. Nie musiała oglądać się w lustrze, aby wiedzieć, że policzki ma w tym samym kolorze co one. Jej włosy były rude, klasycznie rude włosy, i albo się komuś bardzo podobały, albo wcale. Jej się podobały. Julianowi się podobały. I najwyraźniej spodobały się Jonowi Bon Jovi. Nola, zawołała w myśli. Szkoda, że tego nie słyszysz! — Owszem, prawdziwy. — Przewróciła oczami z udanym niezadowoleniem. — Powoli zaczynam się do nich przy­ zwyczajać, ale w dzieciństwie nieraz padałam przez nie ofiarą okrutnych żartów. — Zobaczyła, że Julian uśmiecha się do niej kącikiem ust; miała nadzieję, że nikt poza nim nie zorientował się, iż to z jej strony fałszywa skromność. — Są odlotowe — oświadczył Jon i podniósł wysoką wąską szklankę z piwem. — Wypijmy za rude du... — Urwał i na jego twarzy pojawiło się zmieszanie. Brooke chciała mu powiedzieć, że może nazywać ją rudą dupą, jeśli tylko ma ochotę. — Za gorące rude laski i pierwszy występ u Leno. Gratulacje, stary. Wielka sprawa. — Jon wyciągnął szklankę 115

i wszyscy się z nim stuknęli. Brooke zrobiła to jako ostatnia, a potem wpadła na pomysł, żeby wynieść stąd kieliszek po szampanie i zabrać go do domu na pamiątkę. — Na zdrowie! — zawołali wszyscy. — Gratulacje! — No to jak było? — zapytała Juliana, ciesząc się, że umożliwi mu przeżycie swojego sukcesu jeszcze raz. — Opowiedz mi szczegółowo o wszystkim. — Był świetny — oświadczyła Samara rzeczowo, profe­ sjonalnym tonem. — I wystąpił w doskonałym towarzy­ stwie. — Urwała na chwilę i zwróciła się do Juliana. — Uważam, że Hugh Jackman był czarujący. A ty? — Uhm, był dobry. Tak samo jak ta dziewczyna ze Współ­ czesnej rodziny. — Julian pokiwał głową. — Mieliśmy fart: dwoje naprawdę ciekawych i znanych gości, żadnych tam uzdolnionych dzieci czy magików albo treserów zwierząt — stwierdziła Samara. — Wierzcie mi, nie ma nic gorszego, niż zostać usuniętym w cień przez stado szympansów grasujących po studiu. Wszyscy się roześmiali. Do stolika podszedł kelner i Leo bez konsultacji zamówił w imieniu wszystkich. Brooke tego nie znosiła, ale nawet ona nie mogła zakwestionować jego wyboru, poprosił bowiem o jeszcze jedną butelkę szampana, zestaw przekąsek, od bruschetty z truflami po mozzarellę na rukoli, i kolejkę gimletu z teąuilą. Gdy przyniesiono im pierwsze danie, kraba w cieście z puree z awokado, Brooke czuła już miły szmerek w głowie i była bliska euforii. Julian — jej Julian, ten sam, który co noc spał obok niej w skarpetkach — właśnie wystąpił w The Tonight Show. Zajmowali wspaniały apartament w słynnym Chateau Mar116

mont, jedli i pili jak królowie rocka. Jeden z najsławniejszych muzyków dwudziestego wieku powiedział przed chwilą, że bardzo mu się podobają jej włosy. Oczywiście, za najszczęś­ liwszy w życiu uważała dzień ślubu (czy nie tak w każdym razie należy mówić?), ale ten był zaraz po nim i z upływem każdej sekundy coraz bardziej się w tym upewniała. W jej leżącej na ziemi torebce zadzwoniła komórka — rozległ się ostry, przenikliwy dźwięk, który nastawiła po drzemce, żeby nie zasnąć ponownie. — Czemu nie odbierzesz? — zapytał Julian z pełnymi ustami, gdy Brooke wbiła wzrok w wyświetlacz. Nie chciała odbierać, ale pomyślała, że być może stało się coś złego; w domu, na Wschodnim Wybrzeżu, było już po północy. — Cześć, mamo — powiedziała jak najciszej. — Jesteśmy w trakcie kolacji. Wszystko w porządku? — Brooke! Julian jest w telewizji, fantastycznie mu idzie! Wygląda cudownie, o mój Boże, mam ochotę go zjeść! W życiu nie wypadł lepiej! — Matka bez opamiętania wy­ rzucała z siebie potok słów i Brooke niewiele mogła z tego zrozumieć. Spojrzała na zegarek. Dziewięć po dwunastej czasu kalifor­ nijskiego, co oznaczało, że na Wschodnim Wybrzeżu właśnie emitowano The Tonight Show. — Naprawdę? Dobrze wygląda? — zapytała. To zwróciło uwagę zebranych. — No jasne, właśnie nadają to na Wschodnim Wybrzeżu — zauważyła Samara, wyjmując swojego BlackBerry, który wibrował jak szalony. — Nadzwyczajnie — tymczasem mówiła w słuchawce 117

matka. — Wygląda super. I Leno bardzo fajnie go przedstawił. Poczekaj... właśnie kończy piosenkę. — Mamo, później do ciebie zadzwonię, dobrze? Bo nie mogę teraz rozmawiać. — Dobrze, córeczko. Już późno, więc zadzwoń do mnie rano. I przekaż Julianowi moje gratulacje. Brooke się rozłączyła, ale telefon zadzwonił znowu, tym razem była to Nola. Rozejrzała się wokół i zauważyła, że poza Jonem, który podszedł do znajomych przy sąsiednim stoliku, wszyscy wokół rozmawiają przez komórkę. — Hej, mogę oddzwonić do ciebie później? Właśnie jemy kolację. — Jest świetny, naprawdę świetny! — zawołała przy­ jaciółka. Brooke się uśmiechnęła. Jak dotąd żaden z występów Juliana nie wzbudził u Noli takiego entuzjazmu, nawet w przy­ bliżeniu. — Wiem — odparła. — Jasna cholera, Brooke, zaraz spadnę z krzesła. Idzie na całość, śpiewa tę ostatnią zwrotkę, czy jak to się nazywa, z przymkniętymi oczami i odchyloną do tyłu głową! O rany, dostaję dreszczy! — Mówiłam ci. Jest dobry. Brooke usłyszała, że Julian dziękuje komuś z pełnym zakłopotania, ale dumnym uśmiechem. Leo krzyczał do te­ lefonu, że „on jest, kurde, niesamowity", a Samara mówiła, że sprawdzi, czy będzie miał wolny termin, i oddzwoni. Tymczasem komórka Brooke już podczas rozmowy z Nolą sygnalizowała nadejście kolejnych esemesów i e-maili. 118

— Posłuchaj, muszę kończyć, bo nie da się tu rozmawiać. Nie będziesz jeszcze spała za godzinę? — Ściszyła głos do ledwie słyszalnego szeptu. — Jem kolację w Chateau z Jonem Bon Jovi. Który najwyraźniej lubi rude. — Zamknij się. Zamk-nij się, do cholery! — syknęła Nola. — Po pierwsze, jak to się stało, że z mojej najlepszej przyjaciółki zrobiła się taka snobka?! Kolacja w Chateau? Kpisz sobie ze mnie? A po drugie... muszę kończyć, żeby zarezerwować sobie lot do Los Angeles i jeszcze zafarbować włosy na rudo. Brooke parsknęła śmiechem. — Poważnie, Brooke, nie bądź zdziwiona, kiedy zjawię się u was z samego rana w rudym wcieleniu i zwalę na kanapę. Potraktuj to jak ostrzeżenie. — Uwielbiam cię, Nol. Zadzwonię niedługo. Skończyła rozmowę, ale to nie miało znaczenia. Telefony dzwoniły, wibrowały i pikały, i wszyscy odbierali je bez przerwy, żeby wysłuchać kolejnej porcji zachwytów i pochwał. Jak dotąd pierwsze miejsce zdobył esemes od matki Juliana, wysłany do nich obojga, który brzmiał: „Ojciec i ja obejrzeliśmy dziś wieczorem Twój występ u Leno. Choć pozostali goście, których zaprosił, nie zrobili na nas szczególnego wrażenia, uważamy, że wypadłeś całkiem nieźle. Oczywiście, wiedzieliśmy, że możesz wiele osiągnąć, biorąc pod uwagę warunki, jakie miałeś od dzieciństwa. Gratulacje!". Brooke i Julian odebrali tę wiadomość równocześnie i czy­ tając ją, śmiali się tak bardzo, że przez chwilę nie mogli powiedzieć ani słowa. 119

Dopiero po godzinie zapanował jako taki spokój, Jon wrócił do stolika, Samara umówiła Juliana na dwa kolejne występy, a Leo zamówił trzecią butelkę szampana. Julian natomiast siedział w milczeniu, jednocześnie zdumiony i wniebowzięty. — Dziękuję wam bardzo — powiedział w końcu, unosząc kieliszek

i

kiwając

wszystkim

głową.

— Nie

potrafię

znaleźć właściwych słów, ale to... najbardziej niezwykła noc w moim życiu. Leo chrząknął i też podniósł kieliszek. — Przepraszam, stary, ale sądzę, że się myślisz. — Mrugnął do pozostałych. — Ta noc to dopiero początek.

Będą padać z wrażenia

Zbliżało się dopiero wpół do jedenastej w majowe przedpo­ łudnie, a upał w Teksasie był już nie do wytrzymania. Julian miał przepoconą koszulkę, a Brooke żłopała wodę litrami, pełna obaw, że oboje niebezpiecznie się odwadniają. Rano próbowała pobiegać, ale po dziesięciu minutach się poddała, bo poczuła zawroty głowy, głód i jednocześnie mdłości. Kiedy Julian po raz pierwszy od pięciu lat małżeństwa zaproponował, żeby wybrali się razem na zakupy, ochoczo wskoczyła do brzydkiego zielonego samochodu z wypożyczalni. Zakupy oznaczały klimatyzację, a Brooke o niczym innym nie marzyła. Minęli otaczające hotel willowe przedmieścia, potem jechali dość długo autostradą i wreszcie, przez prawie dwadzieścia minut, krętą wiejską drogą, miejscami wylaną asfaltem, prze­ ważnie jednak bitą albo wysypaną żwirem. W trakcie jazdy Brooke co jakiś czas pytała, dokąd zmierzają, a Julian uśmie­ chał się coraz szerzej i odmawiał odpowiedzi. 121

— Domyśliłbyś się, że jesteśmy dziesięć minut drogi od Austin? — zapytała, gdy mijali łąki z dzikimi kwiatami i rozwalającą się stodołę po przeciwnej stronie. — Nigdy w życiu. To raczej filmowe wyobrażenie mias­ teczka w Teksasie, do którego zjeżdżają ranczerzy, niż przed­ mieścia dużego kosmopolitycznego miasta. Ale chyba właśnie dlatego to miejsce upodobali sobie filmowcy. — Uhm, nikt w pracy nie chciał mi uwierzyć, że to tutaj kręcą Friday Night Lights. Julian odwrócił się i spojrzał na nią. — A w pracy wszystko dobrze? Ostatnio niewiele o niej mówiłaś. — Właściwie tak. Mam w Huntley pacjentkę, nową uczen­ nicę, która uważa, że jest straszliwie gruba, chociaż mieści się w normie. Ma stypendium i pochodzi z zupełnie innego środowiska niż większość dziewczyn w jej klasie. Pewnie czuje się inna pod wieloma względami, ale największym jej problemem jest waga. — Możesz jej pomóc? Westchnęła. — Niewiele, sam rozumiesz. Poza tym, że słucham i uspo­ kajam biedną dziewczynę, muszę mieć ją na oku, bo inaczej wymknie się spod kontroli. Jestem absolutnie pewna, że nie mam do czynienia z poważnym problemem żywieniowym, ale to niepokojące, gdy ktoś tak bardzo przejmuje się swoją wagą, a szczególnie nastolatka. Martwię się o nią, bo za miesiąc kończy się szkoła. — A w szpitalu? — Wszystko w porządku. Margaret nie była zachwyco122

na, że wzięłam te dwa dni wolnego, ale co można na to poradzić? Spojrzał na nią znowu. — Czy dwa dni to naprawdę taki problem? — W zasadzie nie, ale wcześniej wzięłam trzy dni na Los Angeles i Leno, pół dnia na twoją konferencję prasową w Nowym Jorku, dzień na sesję fotograficzną, żebyś miał zdjęcia na okładkę płyty. I to wszystko w ciągu sześciu tygodni. Ale trudno. Od tego czasu prawie się z tobą nie widywałam... i za nic nie zrezygnowałabym z tego wypadu. — Rook, nie mów, że prawie się nie widywaliśmy, to nie fair. Po prostu sprawy nabrały tempa. I to dobrze. Miała inne zdanie na ten temat, bo trudno nazwać widy­ waniem się przelotne spotkania na godzinę tu i tam, gdy Julian wpadał co kilka dni do domu — ale nie chciała narzekać. — Nie to miałam na myśli, naprawdę — odpowiedziała swoim najbardziej uspokajającym tonem. — Teraz jesteśmy razem, więc cieszmy się tym, dobrze? Przez kilka minut jechali w milczeniu, a potem Brooke podniosła rękę do czoła i zauważyła: — Nie wierzę, że poznam Tima Rigginsa. — A kto to jest? — Och, przestań. Proszę. — To ten trener? Czy zawodnik? Nie kojarzę — ciągnął Julian z uśmiechem. Jakby ktokolwiek mógł nie znać Tima Rigginsa. — Uhm, na pewno. Kiedy pojawi się dziś wieczorem na 123

przyjęciu i wszystkie kobiety zemdleją z wrażenia, zaczniesz kojarzyć. Wierz mi. Julian z udawanym oburzeniem uderzył dłońmi w kie­ rownicę. — A nie powinny mdleć z wrażenia na mój widok? Prze­ cież jestem wschodzącą gwiazdą rocka. Brooke przechyliła się w jego stronę i pocałowała go w policzek. — Oczywiście, że będą mdleć i na twój widok, kochanie. Jeśli przestaną wpatrywać się w Rigginsa i zauważą ciebie, padną wszystkie. — Chyba jednak ci nie powiem, dokąd jedziemy. Marszcząc brwi ze skupieniem, omijał co chwilę dziury pełne wody po nocnych burzach. Wymagało to skupienia, bo rzadko prowadził. Brooke przez krótki czas sądziła, że jadą na wycieczkę, na spacer, spływ tratwą, na ryby czy coś w tym rodzaju, ale szybko przypomniała sobie, że jej mąż jest nowojorczykiem, mieszczuchem z krwi i kości, i że jego kontakt z naturą ogranicza się do podlewania raz na tydzień małego bonsai, które postawił na szafce nocnej. Niewiele wiedział o przyrodzie; potrafił odróżnić małego szczura od dużej myszy na peronie metra i chyba instynktownie wy­ czuwał, które z kotów dachowców są przyjacielskie, a które będą syczeć i drapać, jeśli za bardzo się zbliży. Poza tym nie lubił brudzić butów i spać pod gołym niebem, a na łono przyrody — powiedzmy, do Central Parku na SummerStage czy do Boat Basin, kiedy znajomi urządzali tam przyjęcia — wyruszał z claritinem w kieszeni i naładowaną komórką. Nie znosił, gdy Brooke nazywała go księciem z miasta, ale też 124

nie miał żadnych argumentów, żeby odeprzeć zarzut kryjący się w tym określeniu. Rozległy, brzydki kompleks handlowy zdawał się wyrastać na pustkowiu po wyrąbanym gąszczu i reklamował się widocz­ nym z daleka neonem: Lone Star Western Wear. Składał się z dwóch budynków, wprawdzie nie przylegających do siebie, ale połączonych wspólnym parkingiem na ubitej ziemi, na którym stało kilka samochodów. — Jesteśmy na miejscu — oznajmił Julian, skręcając z jednej ścieżki w drugą. — Chyba żartujesz. Powiedz mi, że to żart. — Dlaczego? Przecież powiedziałem, że jedziemy na zakupy. Brooke spojrzała na przysadziste budynki i kilka pick-upów, które przed nimi parkowały. Julian wysiadł z samo­ chodu, podszedł do drzwi od strony pasażera i pomógł Brooke przejść przez błoto, bo była w sandałach z cienkich paseczków. — Kiedy powiedziałeś o zakupach, wyobraziłam sobie raczej coś w rodzaju Neiman's. Zaraz po wejściu do bijącego chłodem wnętrza Brooke zauważyła ładną dziewczynę w obcisłych dżinsach, dopaso­ wanej kraciastej koszuli z krótkimi rękawami i w kowbojkach, która natychmiast podeszła do nich i powiedziała: — Dzień dobry! Proszę dać mi znać, jeśli będą państwo potrzebowali pomocy! Brooke uśmiechnęła się i kiwnęła głową. Julian uśmiechnął się szeroko, więc walnęła go w ramię. Z głośników w suficie płynęły dźwięki gitary. 125

— Właściwie przydałaby nam się pomoc — odparł Julian. Dziewczyna klasnęła, a potem położyła Julianowi i Brooke ręce na ramionach. — Świetnie, no to do roboty. Czego dziś szukamy? — Właśnie, czego dziś szukamy? — odpowiedziała pyta­ niem Brooke. — Szukamy dla mojej żony stroju w stylu western, który mogłaby włożyć dziś wieczorem na przyjęcie — wyjaśnił Julian, nie patrząc Brooke w oczy. Dziewczyna zawołała z uśmiechem: — Doskonale, zaraz coś się znajdzie! — Julian, mam strój na wieczór — odezwała się Brooke. — Czarną sukienkę, którą ci pokazywałam. I tę śliczną torebkę, którą dostałam na urodziny od Randy'ego i Michelle. Pa­ miętasz? Rozłożył bezradnie ręce. — Wiem, wiem, ale wstałem dziś wcześnie i postanowi­ łem sprawdzić e-maile. Gdy wreszcie otworzyłem załącznik z zaproszeniem na dzisiejsze przyjęcie, zobaczyłem infor­ mację, że obowiązują stroje w stylu „cowboy couture". Tak napisali. — O mój Boże. — Tylko bez paniki! Wiedziałem, że się przerazisz, ale... — Przywiozłam ze sobą czarną sukienkę bez ramiączek i złote sandały! — zawołała tak głośno, że kilku innych zakupowiczów odwróciło się w ich kierunku. — Wiem, Rook. Dlatego natychmiast wysłałem e-maila do Samary z pytaniem, czy może napisać coś więcej. I zrobiła to. Bardzo szczegółowo. 126

— Naprawdę? — Brooke podniosła głowę, zaskoczona, ale trochę udobruchana. — Tak. — Julian wyjął iPhone'a, przewinął ekran, do­ tknął go i zaczął czytać: — „Cześć, kochanie"... do wszyst­ kich się tak zwraca... „ekipa Friday Night Lights wydaje przyjęcie kostiumowe, żeby przypomnieć o swoich korze­ niach. Możecie bez obaw pójść na całość, bo wieczorem na tapecie będą kowbojskie kapelusze, buty, koszule i baaardzo obcisłe dżinsy. Powiedz Brooke, że musi sobie sprawić szorty a la Daisy Duke. Najlepszy kostium wybierze trener Taylor, więc warto się postarać! Już nie mogę się docze­ kać...". — Julian przestał czytać na głos. — Reszta to nudne sprawy zawodowe. Nieważne. Więc... dlatego tu jesteśmy. Nie cieszysz się? — Hm, cieszę się, że dowiedziałeś się tego wszystkiego przed przyjęciem... — Zauważyła, że Julian zrobił zawiedzio­ ną minę; najwyraźniej

spodziewał się wyrazów radoś­

ci. — Naprawdę jestem wdzięczna, bo uratowałeś mnie przez kompromitacją — dodała więc. — Dzięki, że zadałeś sobie tyle trudu. — To żaden kłopot — odparł Julian z ulgą. — Chciałeś pojechać na próbę. — Mam czas, zresztą dlatego przyjechaliśmy tak wcześnie. W ogóle się cieszę, że jesteś tu ze mną. — Cmoknął ją w policzek, podniósł rękę i przywołał sprzedawczynię. Dziew­ czyna podeszła cała rozpromieniona. — Jesteśmy gotowi? — zapytała. — Gotowi — odpowiedzieli jednocześnie. Kiedy wreszcie po godzinie wyszli, Brooke była aż zaru127

mieni ona z podniecenia. Zakupy przebiegły o wiele lepiej, niż się spodziewała, bawiły ją bowiem pełne aprobaty okrzyki Juliana, gdy przymierzała szorty, obcisłe koszulki i seksowne buty, oraz sama ta przebieranka. Sprzedawczyni, która, jak się okazało, miała na imię Mandy, sprawnie pomogła jej dobrać idealny strój: krótką spódniczkę dżinsową, kiedy Brooke uznała, że źle się czuje w szortach; kraciastą koszulę, zawiązywaną nad pępkiem, taką, jaką miała na sobie (tylko że Brooke włożyła pod spód biały top bez rękawów, żeby nie świecić gołym brzuchem); gruby pas z mosiężną klamrą w kształcie gwiazdy szeryfa; kowbojski kapelusz z wywinię­ tym po bokach rondem i sznurkiem pod brodą; i wreszcie najbardziej stylowe kowbojki, jakie kiedykolwiek widziała. Mandy zasugerowała, żeby Brooke zaplotła włosy w luźne warkocze, i wręczyła jej czerwoną bandanę do zawiązania na szyi. — I nie zapomnij mocno pomalować rzęs tuszem — dodała, machając palcem. — Kowbojki uwielbiają smoky eyes. Chociaż Julian nie występował w kostiumie, Mandy nauczy­ ła go chować paczkę papierosów w rękawie T-shirtu i znalazła dla niego męski odpowiednik kowbojskiego kapelusza Brooke. Śmiali się przez całą drogę powrotną do hotelu. Kiedy Julian pochylił się, żeby ją pocałować, i zapowiedział, że wróci o szóstej, aby wziąć prysznic, Brooke miała wielką ochotę go zatrzymać, ale wzięła torby z zakupami i od­ wzajemniła pocałunek. — Powodzenia — powiedziała. — Świetnie się dziś bawiłam. 128

I nie mogła powstrzymać się od uśmiechu, gdy Julian odparł, że on także. Wrócił późno, musiał więc szybko wejść pod prysznic i ubrać się do wyjścia, a kiedy wsiedli do czekającego już samochodu, Brooke wyczuła, że jest zdenerwowany. — Masz tremę? — zapytała. — Tak, chyba trochę. — Pamiętaj jedno: ze wszystkich utworów na świecie wybrali twój. Za każdym razem, gdy ktoś włączy telewizor, żeby obejrzeć odcinek serialu, usłyszy ciebie. To niewiarygod­ ne, kochanie. Naprawdę niewiarygodne. Julian wziął ją za ręce. — Jest świetnie. A ty wyglądasz jak modelka. Kamery zwariują. Brooke miała już na ustach pytanie: „Jakie kamery?", gdy samochód zajechał przed Hula Hut, słynną miejscową re­ staurację, w której podobno serwowano najlepsze queso po tej stronie granicy, i do krawężnika podbiegło kilkunastu paparazzich. — O mój Boże, będą robić nam zdjęcia? — zapytała z nagłym przerażeniem, bo zupełnie nie była na to przygoto­ wana. Obróciła głowę i zobaczyła długi chodnik w deseń z krów — teksańską wersję czerwonego dywanu, jak się domyśliła. Kilka stóp dalej, przed wejściem do restauracji, zauważyła dwoje aktorów z obsady serialu, którzy pozowali do zdjęć. — Poczekaj, otworzę ci drzwi. — Julian wysiadł po swojej stronie i obszedł samochód. Otworzył drzwi i pochylił się, żeby podać jej rękę. — Nie martw się, my ich najmniej interesujemy. 129

Brooke z ulgą stwierdziła, że się nie mylił. Fotoreporterzy rzucili się w ich stronę, żeby zobaczyć, czy mają do czynienia z kimś ważnym, po czym równie szybko się wycofali. Tylko jeden z nich zapytał, czy Brooke i Julian mogliby ustawić się do zdjęcia przed wielkim bannerem z napisem Friday Night Lights i NBC przy wejściu. Bez przekonania cyknął kilka fotek, podsunął im dyktafon i poprosił, żeby przeliterowali swoje nazwisko, a następnie zniknął. Ściskając rękę Juliana, Brooke ruszyła do drzwi, gdy nagle po drugiej stronie sali zauważyła Samarę. Jednym spojrzeniem objęła jej ele­ gancką prostą suknię z jedwabiu, gladiatorki oraz wiszące kolczyki i poczuła się przy niej śmieszna w swoim stroju. Dlaczego ubrała się jak na zabawę w saloonie, gdy ta dziew­ czyna wygląda, jakby właśnie zeszła z wybiegu na pokazie mody? A jeśli zaszło jakieś straszliwe nieporozumienie i bę­ dzie tego wieczoru jedyną osobą w przebraniu? Na myśl o tym zaparło jej dech w piersiach i wpadła w popłoch. Ale wtedy niepewnie rozejrzała się po sali. Wszędzie, gdzie okiem sięgnąć, rozciągało się morze dżinsowych szortów Daisy Duke i wielkich kowbojskich kapeluszy. Z tacy, którą jej podsunięto, wzięła kolorowy koktajl i przez następną godzinę, śmiejąc się i sącząc go, krążyła w tłumie, przedstawiała się lub była przedstawiana. Przyjęcie należało do tych, na których wszyscy dobrze się bawią — nie tylko obsada i ekipa filmowa, ale także ich małżonkowie, partnerzy, przyjaciele i celebryci zaproszeni przez PR-owców ze względu na prasę kolorową. Brooke dostrzegła Dereka Jetera, kręcącego się wokół kopiastego półmiska z nachos, i usiłowała sobie przypomnieć, z którą dziewczyną z Friday Night Lights jest 130

zaręczony, a Julian doniósł, że właśnie widział półnagą Taylor Swift, brylującą na tarasie. Ale generalnie był to zabawny tłum ludzi w kapeluszach, kraciastych koszulach i dżinsach, którzy popijali piwo, raczyli się queso i podrygiwali w ścisku do nadawanej przez głośniki muzyki z lat osiemdziesiątych. Była to najmniej snobistyczna impreza, na jakiej występował ostatnio Julian, i Brooke dobrze się czuła w tej atmosferze; przyjemnie szumiało jej w głowie i miała poczucie, że wygląda dobrze i nie odstaje od reszty. Gdy wreszcie Julian ze swoim zespołem wszedł na prowizoryczną scenę, miała wrażenie, iż jest wśród swoich, zwłaszcza że dała się namówić grupie scenarzystów serialu do udziału w zaimprowizowanym teście margarity. Wtedy uświadomiła sobie, że z wyjątkiem na­ granego występu u Leno jeszcze nie widziała Juliana kon­ certującego ze swoim nowym zespołem. Przyjrzała im się, gdy wchodzili na scenę, a potem stroili instrumenty, i z pewnym zdziwieniem stwierdziła, że wcale nie wyglądają na członków zespołu rockowego, tylko raczej na grupę dwudziestoparoletnich przyjaciół z elitarnej szkoły z internatem w Nowej Anglii. Perkusista, Wes, miał oczywiście długie włosy, które jednak nie wisiały mu wokół twarzy pozlepiane w strąki, lecz układały się w ciemnobrązowe, grube i błyszczące fale, jakie raczej powinna mieć dziewczyna. Ubrany był w sportowe zielone polo, czyste i wyprasowane dżinsy oraz klasyczne szare trampki New Balance. Wyglądał na faceta, który w szkole średniej pracował podczas wakacji — nie dla pieniędzy, ale żeby „wyrabiać sobie charakter" — a po­ tem z kolei nie pracował w ogóle, czekając, aż przyjdzie pora, żeby zatrudnić się w kancelarii prawnej ojca. Wiodący gita131

rzysta był najstarszy z zespołu, pewnie po trzydziestce, i chociaż nie wyglądał tak nobliwie jak Wes, jego stare sfatygowane bojówki, czarne converse'y i koszulkę z napisem Just do it! trudno było nazwać rebelianckimi. W przeciwień­ stwie do kolegi grającego na perkusji Nate w żadnym razie nie odpowiadał stereotypowi gitarzysty — był przysadzisty, miał nieśmiały uśmiech i patrzył w podłogę. Brooke przypo­ mniała sobie, jak Julian się zdziwił, gdy ten niepozorny muzyk zagrał na przesłuchaniu. „Facet wchodzi na scenę i od razu wiesz, że to dzieciak, który przez całe życie dostawał w tyłek. Jakby bał się własnego cienia. A potem zaczyna grać i... 0 rany, daje czadu. Wrażenie nie z tej ziemi!". Ostatnim z trio był Zack, basista, który najbardziej z kolegów wyglądał na muzyka, ale ze swoimi postawionymi na żel włosami, łań­ cuchami i podmalowanymi lekko oczami sprawiał wrażenie pozera. Julian za nim nie przepadał, ale w Sony uznali, że basistka, którą wybrał podczas przesłuchania, może usunąć go w cień, a wolał z nimi nie dyskutować. W sumie stanowili więc dziwny zespół, zbieraninę odmieńców, ale nie można powiedzieć, że nieintrygującą. Brooke rozejrzała się po sali 1 zauważyła, że rozmowy powoli ucichły. Julian nie przedstawił się ani nie podał tytułu piosenki, jak to miał w zwyczaju podczas koncertów, tylko skinął na kolegów i zaczęli grać swoją wersję Achy Breaky Heart. Było to ryzykowne posunięcie, ale dobrze przemyślane. Julian wybrał bowiem lekki, ckliwy utwór, nadał mu poważny, nawet głęboki ton i zakończył w nowatorskim stylu, z ironicznym podtekstem, jakby chciał powiedzieć: „Spodziewaliście się, że przyjedziemy i wykonamy tradycyjną wersję piosenki, 132

którą sobie zażyczyliście na otwarcie, albo zaprezentujemy coś z przyszłego albumu, ale spokojna głowa, mamy do siebie dystans". Publiczność śmiała się i gwizdała, potem śpiewała razem z zespołem, a kiedy utwór się skończył, zaczęła klaskać gorąco. Brooke biła brawo razem ze wszystkimi i upajała się dochodzącymi do niej słowami uznania pod adresem Juliana. Te zachwyty jej nie dziwiły; kto by nie uległ czarowi jego muzyki? 1 wcale jej nie spowszedniały. Gdy Julian podszedł do mikrofonu i uśmiechnął się szeroko, z wdziękiem, miało się wrażenie, że cała sala odwzajemnia jego uśmiech. — Hej, wy wszyscy! — zawołał, z pewną przesadą uchy­ lając swojego kowbojskiego kapelusza. — Dzięki, że tak ciepło przyjęliście jankeskiego chłopaka! Zebrani zaczęli wrzeszczeć i klaskać. Brooke zauważyła, że Tim Riggins, kiwając Julianowi głową, wznosi butelkę z piwem, i próbowała powstrzymać okrzyk. Derek Jeter przytknął obie ręce do ust i zawołał: „Uhu!". Dwie scenarzyst­ ki, z którymi Brooke wcześniej degustowała margaritę, stanęły pod sceną i zaczęły gwizdać. Julian posłał im wszystkim kolejny zabójczy uśmiech. — Myślę, że wyrażę uczucia całej naszej czwórki, kiedy powiem, jak jestem dumny i zaszczycony, że wybraliście mój utwór na swoją piosenkę przewodnią. — Rozległy się następne okrzyki i gwizdy, ale Julian podniósł rękę. — I nie mogę się już doczekać, kiedy wykonamy go razem. Ale mam nadzieję, że pozwolicie mi na coś, zanim zaprezentuję wam Dla zaginionego. Bo teraz chciałbym zaśpiewać dla mojej uroczej żony, Brooke. Była ostatnio bardzo dzielna... wierzcie mi, 133

naprawdę bardzo dzielna... a dawno jej nie dziękowałem. Rookie, to dla ciebie. Słysząc zdrobniałą wersję swojego imienia, Brooke się zarumieniła i przez chwilę była skonsternowana tym, że Julian tak zwrócił się do niej publicznie. Ale chwilę później usłyszała pierwsze tony Crazy Love Van Morrisona — pierwszą piosen­ kę, do której tańczyli na swoim weselu — i straciła poczucie rzeczywistości, zahipnotyzowana wykonaniem Juliana. Pat­ rząc prosto na nią, śpiewał coraz głośniej, ale dopiero gdy doszedł do refrenu i odrzuciwszy głowę do tyłu, wydał wysokie dźwięki, Brooke oprzytomniała i zauważyła, że patrzy na nią cała sala. Nie, pomyłka. Mężczyźni przestępowali z nogi na nogę, pociągając piwo i patrząc na muzyków przy instrumentach — to kobiety wpatrywały się w nią z zazdrością i podziwem. Dla Brooke było to surrealistyczne; oczywiście już nieraz Julian podczas swoich występów dedykował jej piosenki, ale nigdy wcześniej jej osoba nie wzbudziła takiego zainteresowania. Uśmiechnęła się i zatańczyła do rytmu, cały czas patrząc, jak Julian śpiewa dla niej serenadę, i chociaż świadkiem tego były setki ludzi, miała wrażenie, że to jedna z naj intymniej szych chwil, jakie przeżyli. Gdy Julian wreszcie przeszedł do Dla zaginionego, Brooke wiedziała już na pewno, że cała sala jest nim urzeczona. Wszyscy słuchali jak zelektryzowani, ale w połowie piosenki jakby coś jeszcze podgrzało atmosferę. Ludzie zaczęli się odwracać, rozglądać, szeptać. Niektórzy aż wykręcali szyje. Ktoś coś wskazał. Brooke nie mogła się zorientować, co się dzieje, aż dostrzegła w tłumie... Nie... to niemożliwe... Layla Lawson? Tak, na pewno, i choć Brooke nie mogła 134

pojąć, co Layla Lawson robi na imprezie z okazji premiery nowego sezonu Friday Night Lights, rzeczywiście tu była... i wyglądała wspaniale. Patrząc na jej obcisłą kwiecistą sukien­ kę bez ramiączek i kowbojki, Brooke nie potrafiła orzec, czy dziewczyna jest w przebraniu, czy nie, ale nie ulegało wątp­ liwości, że świetnie się prezentuje w tym otoczeniu i robi duże, naprawdę duże wrażenie. Wszyscy na sali patrzyli, jak wita się z Samarą, obejmując ją serdecznie, a następnie idzie przez tłum w stronę sceny, pod którą stała Brooke. Potem stało się coś, co zaskoczyło wszystkich, łącznie z Julianem. Gdy skończyli piosenkę i rozległy się oklaski, Layla wkroczyła na scenę bocznymi schodkami, swobodnie podeszła do Juliana i uściskała go mocno. Uśmiechnęła się, pocałowała go w policzek i uwiesiwszy się na jego ramieniu, zwróciła się do publiczności. Wówczas znowu spojrzała na niego, uśmiechając się promiennie z zachwytem w oczach. Julian z początku stał jak oniemiały, jakby nie mógł uwierzyć w to, co się dzieje, ale nagle oprzytomniał i odpowiedział pełnym podziwu spojrzeniem. Layla pochyliła się do mikrofonu, jakby należał do niej, i zawołała: — Jest fenomenalny, prawda?! Podoba wam się Julian Alter?! W sali zapanowało istne szaleństwo. Fotoreporterzy, którzy wcześniej ich ignorowali, rzucili się nagle w stronę sceny. Zaczęli tłoczyć się przed nią i cykać zdjęcia, błyskając fleszami jak podczas gali wręczenia Oscarów. Wszystko skończyło się jednak tak nagle, jak się zaczęło. Layla pochyliła się i powiedziała coś Julianowi do ucha, a potem zbiegła ze 135

sceny. Brooke przypuszczała, że gwiazdka zostanie, żeby wypić z nimi jednego czy dwa drinki, ale ona od razu skierowała się do drzwi. Dziesięć minut później Julian znowu znalazł się przy Brooke, spocony i uśmiechnięty, promieniejący z radości jeszcze bardziej niż zwykle. Pocałował ją, powiedział: „Nie mogę się doczekać, kiedy o tym pogadamy!" i mocno uścisnął jej rękę. Potem wszedł w tłum, przyjmując z dobrodusznym uśmiechem gratulacje i poklepywania po plecach. Nie byli sami ani przez chwilę prawie do rana, kiedy Samara i Leo wreszcie się pożegnali i poszli do swoich pokojów hotelowych (Leo oczywiście w towarzystwie nowej przyjaciółki, którą poznał na przyjęciu). Gdy tylko zamknęli za sobą drzwi, Julian odwrócił się do niej i zawołał: — Możesz uwierzyć, że Layla Lawson wskoczyła do mnie na scenę?! — Nie uwierzyłabym, gdybym nie zobaczyła tego na własne oczy. Wciąż nie jestem pewna, czy naprawdę to widziałam. — Brooke zrzuciła buty i padła na łóżko. — Layla Lawson we własnej osobie! To niesamowite. Skąd ona się tu wzięła, do licha? — Nie mam pojęcia, ale powiem ci, że ta dziewczyna umie się ruszać. Zauważyłeś, jakim krokiem do ciebie pode­ szła? Kołysała biodrami, jakby tańczyła shimmy. Nie można było oderwać od niej wzroku. Jakby nie umiała inaczej od chwili, gdy dostaje mikrofon do ręki! Rozległo się pukanie do drzwi. Julian spojrzał na Brooke, która zdziwiona wzruszyła ramionami. Otworzył więc drzwi i chwilę później do pokoju 136

bez zaproszenia wpadł Leo. Brooke niemal parsknęła śmie­ chem: miał rozpiętą do pępka koszulę, a po wewnętrznej stronie kołnierzyka ślad po czymś czerwonym, pewnie szmince. — Hej, posłuchaj — rzucił do Juliana bez wstępu czy słowa przeprosin, że może przeszkadza. — Wiem, że późno z tym przychodzę, ale Samara właśnie mi powiedziała, że nagrała ci jutro w Los Angeles mnóstwo spraw. Ta scena z Laylą była genialna i ludzie szaleją. O dziewiątej wyjazd na lotnisko, dobra? — Jutro? — wykrztusił Julian, równie zaskoczony jak Brooke. — Punkt dziewiąta w holu. Wszystkie loty są już załat­ wione. Za trzy, cztery dni będziecie z powrotem w Nowym Jorku. Świetnie ci poszło dziś wieczorem, stary. Do zobaczenia rano — powiedział i zniknął. Brooke w duchu podziękowała dziewczynie, która czekała na niego w łóżku. — Hm — mruknęła, gdy Leo zniknął za drzwiami. — Cóż. Chyba lecę jutro do Los Angeles. — No tak —- odparła, bo nie bardzo wiedziała, co innego miałaby powiedzieć. Pomyślała, że będzie musiała odwołać kolację, na którą umówili się następnego wieczoru z kolegami Juliana z college'u, choć chłopcy specjalnie z tej okazji przyjeżdżali do miasta. I że Julian nie pójdzie z nią na przyjęcie w muzeum, na które zaprosiła ich Nola, bo należała do komitetu organizacyjnego, a bilety kosztowały fortunę. Ponownie usłyszeli pukanie do drzwi. Brooke jęknęła. — Kto znowu? Tym razem była to Samara. Brooke nie widziała jej jeszcze 137

tak przejętej. Ona też bez wstępów weszła do środka, zajrzała do oprawionego w skórę notesu i oświadczyła: — Ta scena z Lawson wypadła lepiej, niż liczyłam... zrobiła wrażenie na wszystkich. Wszystkich bez wyjątku. Julian i Brooke spojrzeli na nią z szeroko otwartymi oczami. — Odebrałam setki telefonów z prośbą o wywiady i zdję­ cia. Brooke, zastanawiam się nad propozycją artykułu o tobie, coś w rodzaju Kim jest pani Alter?, więc jeszcze o tym pogadamy. Julian, cały przyszły tydzień masz już zajęty. To świetna wiadomość, mamy wspaniałe efekty i powiem ci, że wszyscy w Sony są zachwyceni. — O rany — skomentował Julian. — Super — dodała Brooke. — Paparazzi koczują już w holu, więc bądźcie przygoto­ wani, że rano się na nich natkniecie. Mogę polecić wam kilku ludzi do ochrony, wszyscy są naprawdę świetni. — Och, nie sądzę, żeby to było konieczne — stwierdziła Brooke. — Jak uważasz. W razie czego dajcie mi znać. Tymczasem radzę wam, żebyście meldowali się w hotelach pod różnymi nazwiskami i uważali na to, co piszecie w e-mailach, nawet do najbliższych. — Hm, czy to naprawdę... Samara nie pozwoliła Julianowi dokończyć i zaniknęła notes. Spotkanie dobiegło końca. — Brooke, Julian... — wymówiła ich imiona powoli, z takim uśmiechem, że Brooke poczuła dreszcz na plecach — ...witajcie w wielkim świecie.

A mógł być lekarzem

— Mam powiesić te rolety za tymi, co już są, czy tamte zdemontować? — zapytał monter, wskazując za siebie w stro­ nę sypialni Brooke i Juliana. Nie miało to szczególnego znaczenia, ale Brooke wolałaby nie podejmować decyzji sama. Julian był jednak gdzieś na północnym zachodzie Stanów, nad Pacyfikiem — ostatnio za nim nie nadążała — i raczej nie mogła na niego liczyć w sprawach domowych. — Sama nie wiem. A jak jest u innych? Facet wzruszył ramionami. Jego mina mówiła wyraźnie, że jemu jest wszystko jedno, ale chciałby, żeby zdecydowała, bo jest sobota i poszedłby już do domu. Brooke doskonale go rozumiała. — Eee... to niech je pan powiesi przed tamtymi. Są chyba ładniejsze. Mężczyzna mruknął coś i zniknął za drzwiami, a Walter 139

nieufnie podążył za nim. Brooke wróciła do książki, ale zadzwonił telefon, więc odłożyła ją z ulgą. — Hej, tato, co u ciebie? — Miała wrażenie, że ostatnio rzadko z nim rozmawia, a jeśli już, to głównie o Julianie. — Brooke? Cześć, tu Cynthia. — O, witaj, Cynthio! Zobaczyłam numer taty na wyświet­ laczu. Jak się masz? Wybieracie się może do Nowego Jorku? Cynthia zaśmiała się z przymusem. — W najbliższym czasie raczej nie. Ostatnim razem było... cudownie, ale... Może wy przyjedziecie do nas? Zawsze jesteście mile widziani. — Tak, wiem. — Zabrzmiało to bardziej szorstko, niż zamierzała, bo dziwnie było otrzymać zaproszenie do od­ wiedzenia ojca we własnym domu rodzinnym, w którym spędziło się dzieciństwo. Cynthia musiała się zorientować, że popełniła nietakt, bo szybko przeprosiła, i Brooke z kolei ogarnęło poczucie winy. — Ja też przepraszam — powiedziała z westchnieniem. — Ostatnio nie jestem sobą, tyle się u nas dzieje. — Wyobrażam sobie! Posłuchaj, wiem, że to raczej nie­ możliwe, ale pomyślałam sobie: dlaczego nie zapytać? Cel w każdym razie jest szlachetny. Brooke wstrzymała oddech. Znowu, kolejny aspekt sławy — no bo Julian był już sławny — z którym się nie liczyła. — Nie wiem, czy się orientujesz, ale jestem współprzewod­ niczącą Rady Kobiet w Świątyni Beth Shalom. Brooke czekała na dalszy ciąg, ale Cynthia zamilkła. — Uhm, chyba słyszałam — odparła więc, starając się nadać tym słowom jak najmniej entuzjazmu. 140

— Cóż, za kilka tygodni organizujemy coroczną im­ prezę dobroczynną, lunch, na który zapraszamy sławne osoby, i jeden z gości właśnie się wycofał. Ta kobieta, która pisze książki kucharskie z przepisami na potrawy ko­ szerne, wiesz? Chyba tak naprawdę te potrawy nie są koszerne, tylko w stylu koszer. Jedna z jej książek zawiera przepisy na święto Paschy, druga na Chanukę, a trzecia dla dzieci. — Uhm. — No, w każdym razie ta kobieta podobno ma w przyszłym tygodniu operację torebki maziowej i przez jakiś czas nie będzie mogła chodzić, chociaż, jeśli chcesz znać moje zdanie, podejrzewam, że raczej chodzi o liposukcję... Brooke nakazała sobie cierpliwość. Cynthia była poczciwą kobietą i zbierała pieniądze na rzecz mniej uprzywilejowanych w życiu. Westchnęła więc, starając się, żeby biedaczka tego nie usłyszała. — Może to naprawdę torebka maziowa — ciągnęła tym­ czasem Cynthia. — A może po prostu nie chce jej się przyjechać z Shaker Heights do Filadelfii. Nie mam pojęcia. Poza tym jakie mam prawo, żeby ją osądzać? Gdyby zjawił się ktoś, kto zaoferowałby mi darmowe odsysanie tłuszczu, poświęciłabym własną matkę. — Cisza. — O Boże, wygaduję straszne rzeczy, prawda? Brooke miała ochotę powyrywać sobie włosy z głowy. Ale zamiast tego zaśmiała się z wysiłkiem. — Nie przejmuj się, nie jesteś odosobniona, ale ty takiej operacji nie potrzebujesz. Wyglądasz świetnie. — Och, jesteś taka miła! 141

Brooke odczekała chwilę, żeby Cynthia przypomniała sobie, w jakiej sprawie dzwoni. — Aha! Więc do rzeczy. Zdaję sobie sprawę, że Julian musi być ostatnio rozrywany, ale gdyby mógł wystąpić u nas na lunchu, byłoby cudownie. —

Wystąpić?

— No, powiedzieć coś albo zagrać, co tylko chce. Może zaśpiewać tę sławną piosenkę, która stała się przebojem? Spotkanie zaczyna się o jedenastej, od cichej aukcji i lekkich przekąsek w sali recepcyjnej, potem przechodzimy do sali głównej, gdzie Gladys i ja opowiemy o tegorocznej działal­ ności Rady Kobiet i o członkostwie w Beth Shalom w ogóle, przedstawimy planowane akcje... — Dobrze, rozumiem. Więc chciałabyś, żeby... wystąpił z koncertem? Na lunchu żydowskiej organizacji kobiecej? A wiesz, że ta piosenka opowiada o jego zmarłym bracie? Naprawdę sądzisz, że... eee... przypadnie wszystkim do gustu? Na szczęście Cynthia się nie obraziła. — Taka piosenka? Och, na pewno spodoba się każdemu. Jeszcze przed dwoma miesiącami Brooke by nie uwierzyła, gdyby ktoś jej powiedział, że będzie prowadzić taką rozmowę; ale teraz, gdy z podobną prośbą zwrócili się do niej: szef z Huntley, dawna koleżanka ze szkoły średniej, kolega z pracy i aż dwoje kuzynów — wszyscy chcieli, żeby Julian coś podpisał, zaśpiewał i tak dalej — Brooke nic już nie mogło zdziwić. Zresztą propozycja Cynthii nie była jeszcze najgorsza. Brooke usiłowała sobie wyobrazić Juliana śpiewającego akus­ tyczną wersję Dla zaginionego na bimie w synagodze Beth Shalom dla pięciuset Żydówek, matek i babek, przedstawiony 142

wcześniej przez rabina i przewodniczącą rady. Wszystkie te kobiety, zwracając się do siebie, mówiłyby: „Cóż, nie jest lekarzem, ale przynajmniej żyje z muzyki" albo „Słyszałam, że zdał na medycynę, ale potem rzucił studia. Jaka szkoda". Potem otoczyłyby go ze wszystkich stron i zauważywszy obrączkę ślubną na jego placu, pytałyby o żonę. Czy też jest miłą Żydówką? Czy mają dzieci? Nie, a dlaczego? I przede wszystkim: kiedy się o nie postarają? Cmokając, stwierdzały­ by, że lepiej by mu było z ich córką, bratanicą albo córką przyjaciółki. Mimo że mieszkały przy Main Line w Filadelfii, a Julian wychował się na Manhattanie, co najmniej kilkanaście z nich odkryłoby koneksje z jego rodzicami, dziadkami albo jednymi i drugimi. Julian wróciłby wieczorem do domu zmal­ tretowany, weteran wojny znanej tylko nielicznym, i Brooke nie potrafiłaby go w żaden sposób uspokoić ani pocieszyć. — Dobrze, porozmawiam z nim. Na pewno będzie za­ szczycony, że o nim pomyślałaś, i z przyjemnością by u was wystąpił, ale obawiam się, że w ciągu najbliższych tygodni ma już wszystkie terminy zajęte. — Jeśli sądzisz, że chętnie by wystąpił, to może poroz­ mawiam z pozostałymi członkiniami rady o przesunięciu daty. Gdyby się udało... — Och, lepiej tego nie rób — rzuciła Brooke czym prędzej. Nie znała Cynthii z tej strony i nie wiedziała, jak ma się zachować. — Julian jest ostatnio taki nieprzewidywalny. Wciąż przyjmuje jakieś propozycje i potem musi się z nich wycofywać. Nie cierpi tego, ale nie zależy już tylko od siebie, rozumiesz? — Oczywiście — wymamrotała Cynthia i Brooke uznała 143

za ironię losu, że stosuje wobec Cynthii ten sam wybieg, jaki Julian zastosował wobec niej samej. Po drugiej stronie linii rozległ się dzwonek i Cynthia zakończyła rozmowę, a Brooke gorąco podziękowała w duchu jej gościowi. Następnie przeczytała dwa rozdziały książki 0 porwaniu Etana Patza*, pod wpływem której nabrała prze­ konania, że każdy podejrzanie wyglądający mężczyzna na ulicy to potencjalny pedofil, a następnie odprowadziła do drzwi montera rolety, czyli osłony przed wścibskimi foto­ reporterami. Zaczęła się już przyzwyczajać do samotności. Ponieważ Julian tak często wyjeżdżał, żartowała czasami, że czuje się jak za dawnych, panieńskich czasów, tylko rzadziej chodzi na imprezy. Przeszła się teraz Ninth Avenue, a kiedy mijała włoską piekarnię na rogu, z ręcznie malowanym szyldem „Pasticceria" i uszytymi w domu zasłonami, nie mogła się powstrzymać, aby nie wejść do środka. Było to urocze miejsce z kawiarenką w stylu europejskim, do którego rano ludzie wpadali na cappuccino, a później na espresso i wypijali je na stojąco. Obejrzała wielką gablotę z wypiekami i niemal poczuła w ustach smak ciastek maślanych, croissantów z marmoladą 1 tart serowych z owocami. Ale gdyby musiała zdecydować się na jeden tylko specjał, wybrałaby oczywiście przepyszne nadziewane cannolo z cudownie przypieczoną skorupką. Najpierw zlizałaby z wierzchu śmietanę, a potem, wypiwszy

* Etan Patz ( 1 9 7 2 — ? ) — sześcioletni chłopiec, który w maju 1979 roku zaginął na Manhattanie w N o w y m Jorku.

144

łyk kawy, żeby oczyścić podniebienie, ugryzłaby z brzegu wielki kęs i zaczęła go smakować... — Dimmil — zwróciła się do niej włoska matrona, wyry­ wając ją z zamyślenia. — Poproszę dużą latte bez kofeiny, z chudym mlekiem, i jedno takie ciastko — powiedziała z westchnieniem, wska­ zując biscotti, bez lukru, nadzienia ani żadnego innego przy­ brania, leżące smutno na tacy przy kasie. Wiedziała, że to migdałowe ciastko będzie świeżutkie, smaczne i chrupiące, ale stanowiło kiepski substytut cannolo. Nie miała jednak wyboru, i już. Po weekendzie w Austin przytyła cztery funty i gdy tylko sobie o tym przypominała, chciało jej się płakać. U innej kobiety taka warstewka tłuszczu byłaby bez znacze­ nia, ale ona — dietetyczka i jeszcze do tego żona sławnego muzyka — nie mogła sobie na nią pozwolić. Zaraz po powrocie z Austin zaczęła zapisywać wszystko, co je, i wpro­ wadziła ścisłą dietę tysiąca trzystu kalorii. Ani jedno, ani drugie nie przyniosło jeszcze widocznego efektu, ale Brooke nie zamierzała się poddać. Zapłaciła za ciastko i kawę i nie zdążyła się jeszcze oddalić, gdy usłyszała, że ktoś ją woła. — Brooke! Hej! Odwróciła się i zobaczyła Heather, jedną z pedagogów w Huntley. Ich gabinety znajdowały się w tym samym kory­ tarzu, naprzeciwko siebie, i choć już wcześniej spotykały się od czasu do czasu, żeby porozmawiać o jakiejś uczennicy, ostatnio, za sprawą Kaylie, zdarzało im się to częściej. To Heather jako pierwsza zauważyła, że Kaylie ma obsesję na punkcie wagi, więc skierowała ją do Brooke; i teraz obie 145

martwiły się o tę dziewczynę. Ale mimo że od kilku miesięcy widywały się w szkole regularnie, nie były przyjaciółkami i Brooke poczuła się skrępowana tym przypadkowym spot­ kaniem poza pracą. — Hej! — Przysiadła na małym drewnianym krześle obok Heather. — Nie zauważyłam cię. Co u ciebie? Heather się uśmiechnęła. — Wszystko świetnie! Ale muszę ci powiedzieć, że cieszę się już na weekend. Czy możesz uwierzyć, że jeszcze tylko trzy tygodnie w szkole, a potem aż trzy miesiące wakacji? — Wiem, już się nie mogę doczekać. — Brooke postanowi­ ła nie wspominać, że pracuje jeszcze na pełny etat w szpitalu. Heather jednak o tym wiedziała. — No, ja też latem będę udzielała prywatnych porad, ale przynajmniej sama sobie wyznaczę godziny pracy. Nie wiem, czy zima była taka straszna, czy to ja się tak wypaliłam, ale już ledwo ciągnę. — Rozumiem — odparła Brooke z krępującym poczuciem, że nie bardzo mają o czym rozmawiać. Heather jakby czytała jej w myślach. — Dziwnie jest spotkać się poza szkołą, prawda? — Rzeczywiście, stale prześladuje mnie obawa, że na ulicy albo w restauracji natknę się na którąś z dziewcząt. Pamiętasz, jak to było w dzieciństwie, kiedy wpadło się na jakąś na­ uczycielkę w centrum handlowym i nagle człowiek sobie uzmysławiał, że one też mają życie prywatne? Heather się zaśmiała. — Tak było. Na szczęście chyba nie obracamy się w tych samych kręgach. 146

Brooke westchnęła. — To szaleństwo, prawda? — A potem dodała: — Pod koniec zeszłego tygodnia miałam bardzo udaną sesję z Kaylie. Nadal nie chcę się zgodzić, żeby schudła, ale umówiłyśmy się, że zacznie prowadzić dziennik żywieniowy, a potem sprawdzimy, czy może odżywiać się zdrowiej, jeść mniej kaloryczne, a bardziej pożywne rzeczy. Chyba trochę ją to uspokoiło. — Cieszę się, że to słyszę. Obie chyba wiemy, że to nie waga stanowi jej problem; nie ma się co dziwić, że dziewczyna czuje się obco wśród koleżanek z klasy, które pochodzą z innego świata. Ale, choć często tak bywa w przy­ padku stypendystów, w końcu prawie każdy znajduje sobie jakąś niszę. Brooke nie zgadzała się z tym — pracowała już z wieloma nastolatkami i jej zdaniem Kaylie naprawdę miała problem z wagą — ale nie chciała zaczynać rozmowy na ten temat. Uśmiechnęła się więc i powiedziała: — Spójrz tylko na nas, jest sobota, a my gadamy o pracy. Powinnyśmy się wstydzić! Heather upiła łyk kawy. — Wiem, ale ja o niczym innym nie myślę. Zastanawiam się nawet, czyby za rok lub dwa nie wrócić na niższy poziom nauczania. Lepiej się tam odnajduję. A ty? Jak długo zamie­ rzasz zostać w Huntley? Brooke spojrzała na Heather, żeby sprawdzić, czy koleżanka czasami nie próbuje się dowiedzieć czegoś o Julianie. Czyżby sugerowała, że Brooke mogłaby rzucić pracę, teraz gdy Julian wreszcie zaczął zarabiać jako muzyk? Nie była jednak pewna, 147

czy w ogóle powiedziała jej kiedyś, że zaczęła pracować w szkole, bo brakowało im pieniędzy. Uznała więc, że popa­ da w paranoję: skoro sama nie potrafi mówić zwyczajnie o Julianie, to czy może oczekiwać tego od innych? — Właściwie nie wiem. Jesteśmy jakby... w stanie zawie­ szenia. Heather spojrzała na nią ze zrozumieniem, ale była zbyt delikatna, żeby naciskać. Brooke uświadomiła sobie, że po raz pierwszy od trzech czy czterech tygodni ktoś nie pytał przede wszystkim o Juliana. Była za to Heather wdzięczna, ale wolałaby skierować rozmowę na inny, mniej krępujący temat. Rozejrzała się, zastanawiając się, co by tu powiedzieć, po czym zagadnęła po prostu: — Co dzisiaj robisz? — Pospiesznie ugryzła biscotti, żeby przez kilka sekund nie musieć rozmawiać. — Nic specjalnego. Mój chłopak wyjechał na weekend do rodziny, więc zostałam sama. Tak się szwendam. — To miłe. Uwielbiam takie weekendy — skłamała Brooke. Jeszcze chwila, a wyznałaby, że niebawem będzie mogła udzielać porad w stylu: jak spędzić weekend, gdy twoja druga połówka wyjeżdża. — Co czytasz? — To masz na myśli? — Heather wskazała leżące frontem na dół czasopismo przy swoim łokciu, nie biorąc go jednak do ręki. — Nic takiego. Jakiś plotkarski szmatławiec. Na­ prawdę nic ciekawego. Brooke natychmiast się zorientowała, że to jest „to" wydanie „Last Night". Zaczęła się zastanawiać, czy Heather wie, że to stara sprawa, sprzed dwóch tygodni. — Aha — odparła ze sztuczną wesołością, która nawet 148

w jej uszach zabrzmiała nieprzekonująco. — To niesławne zdjęcie. Heather splotła dłonie i spuściła głowę, jakby została przyłapana na strasznym kłamstwie. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, potem jednak zmieniła zdanie i przyznała: — Tak, rzeczywiście jest trochę dziwne. — Dziwne? Co masz na myśli? — Och, nic takiego... wcale nie miałam nic na myśli. Julian wygląda świetnie! — Nie, wiem, co chciałaś powiedzieć. To zdjęcie jest głupie. — Brooke nie była pewna, dlaczego znęca się nad dziewczyną, którą przecież ledwie znała, ale nagle poczuła, że musi poznać jej opinię. — Nie, wcale nie. Myślę, że po prostu zrobiono je w nie najlepszym momencie i dlatego on w ten sposób na nią patrzy. A więc tak. Inni ludzie też to widzą. I komentują, używając takich słów jak „urzeczenie", „oczarowanie". To śmieszne. — Cóż, mój mąż uważa, że Layla Lawson to superlaska. Czym nie różni się od reszty zdrowych pełnokrwistych Ame­ rykanów. — Brooke się zaśmiała, starając się, żeby zabrzmiało to swobodnie. — Właśnie! — Heather pokiwała głową, zgadzając się z nią zbyt skwapliwie. — Założę się, że coś takiego bardzo pomaga w karierze, podnosi notowania. Brooke się uśmiechnęła. — Na pewno. Przez to zdjęcie w ciągu jednej nocy zmieniło się... cóż, praktycznie wszystko. Heather spoważniała, słysząc to wyznanie. Spojrzała na Brooke. 149

— Wiem, że to bardzo podniecające — powiedziała — ale nie wyobrażam sobie, jak to znosisz. Na pewno nikt o niczym innym nie mówi. Codziennie bez przerwy słuchasz o Julianie. To całkowicie zaskoczyło Brooke. Do tej pory nikt, ani Randy, ani jej rodzice, ani nawet Nola, żadne z nich nie dostrzegało ciemnej strony sukcesu Juliana, wszyscy uważali za cudowne to, że stał się sławny. Spojrzała więc na Heather z wdzięcznością. — Tak, ale jestem pewna, że to się niebawem skończy. Cały ten szum w nadchodzących tygodniach przycichnie. Wkrótce przejdziemy do następnego etapu. — Musisz bezwzględnie bronić swojej prywatności. Mam taką koleżankę z college'u, Amber. Dziewczyna pewnego dnia wychodzi za mąż za swojego ukochanego ze szkoły średniej, bierze z nim ślub kościelny, jak trzeba, a niespełna rok później jej świeżo poślubiony małżonek zwycięża w Idolu. I wszystko wywraca się do góry nogami. — Mężem twojej koleżanki jest Tommy? Zwycięzca jednej z poprzednich edycji? Heather kiwnęła głową. Brooke gwizdnęła cicho. — O rany, nawet nie wiedziałam, że jest żonaty. — Cóż, wcale mnie to nie dziwi. Od czasu swojej wygranej co tydzień ma nową dziewczynę. Biedna Amber, była bardzo młoda... miała zaledwie dwadzieścia dwa lata... i taka naiwna, że nie chciała od niego odejść mimo tych wszystkich panienek, które zaliczał. Myślała, że jeśli to przetrwa, po jakimś czasie Tommy'emu przejdzie i będzie jak dawniej. — I co się stało? 150

— Och, to było straszne. Tommy się łajdaczył i coraz mniej się z tym krył. Pamiętasz te jego zdjęcia w basenie z modelką, oboje byli na golasa i choć zamazano im genitalia, i tak wszystko było widać? Brooke skinęła głową. Wśród nieustającego zalewu zdjęć robionych przez paparazzich te wywołały szczególną sensację. — Cóż, ciągnęło się to przez ponad rok i nic nie wskazy­ wało, że coś się zmieni. Doszło do tego, że jej ojciec poleciał spotkać się z Tommym podczas tournee. Zjawił się w jego pokoju hotelowym i oświadczył mu, że ma dwadzieścia cztery godziny na podpisanie papierów rozwodowych. Wiedział, że Amber by tego nie zrobiła... to poczciwa dziewczyna i tak naprawdę nie ogarniała tego wszystkiego, co się dzieje... i Tommy podpisał. Nie wiem, czy zanim stał się sławny, był porządnym facetem, ale nie ma wątpliwości, że teraz to okropny dupek. Brooke usiłowała zachować kamienną twarz, ale miała ochotę wyciągnąć rękę i zdzielić Heather z całej siły. — Dlaczego mi to mówisz? — zapytała tak spokojnym głosem, na jaki mogła się zdobyć. — Julian taki nie jest. Heather przyłożyła rękę do ust. — Nie chciałam sugerować, że Julian stanie się taki jak Tommy. Na pewno nie. Opowiedziałam ci tę całą historię tylko dlatego, że niedługo po rozwodzie Amber rozesłała do wszystkich swoich znajomych i krewnych e-mail, w którym prosiła, żeby przestali podsyłać jej zdjęcia, linki czy załączniki albo dzwonić, gdy tylko dowiedzieli się czegoś nowego o Tommym. Wydało mi się to dziwne. Czy to możliwe, żeby aż tylu ludzi przekazywało ci informacje o byłym mężu? Ale 151

gdy któregoś dnia pokazała mi swoją skrzynkę odbiorczą, zrozumiałam, na czym polega problem. Nikt nie chciał jej zranić; byli po prostu gruboskórni. Sądzili, że będzie chciała to wszystko wiedzieć. W każdym razie od tamtego czasu żyje już normalnie i pewnie wie lepiej niż ktokolwiek, jak... niszcząca może być sława. — Rzeczywiście, ta jej strona nie jest przyjemna. — Brooke dopiła latte i otarła piankę z ust. — Gdybyś powiedziała mi o tym kilka tygodni temu, pewnie bym nie uwierzyła, ale, o mój Boże... Rano zainstalowałam rolety w oknach. Parę dni temu wyszłam z łazienki po coś do lodówki... miałam na sobie tylko ręcznik... i nagle oślepiły mnie flesze. Na dachu samochodu tuż pod naszym oknem siedział fotoreporter, pewnie liczył, że sfotografuje Juliana. Nigdy w życiu bardziej się nie przeraziłam. — Och, to okropne! I co zrobiłaś? — Zadzwoniłam na najbliższy posterunek policji, pod normalny numer, nie alarmowy, i zgłosiłam, że jakiś człowiek za oknem próbuje sfotografować mnie nagą. Odpowiedzieli coś w rodzaju: „Witamy w Nowym Jorku" i poradzili, żebym zaciągnęła rolety. Nie wspomniała o tym, że najpierw zatelefonowała do Juliana, a on jej powiedział, że przesadza i że powinna radzić sobie w takich sytuacjach sama, a nie w panice dzwonić do niego z byle głupotą. Heather aż się wzdrygnęła. — Rzeczywiście, to okropne. Mam nadzieję, że zainsta­ lowałaś też alarm czy coś w tym rodzaju? — Uhm, zamierzam to zrobić. — Brooke liczyła w głębi 152

duszy, że zanim stanie się to konieczne, po prostu zmienią mieszkanie — poprzedniego wieczoru Julian wspomniał przez telefon o przeprowadzce do apartamentu, ale nie była pewna, czy mówił poważnie. — Przepraszam na chwilkę. Muszę pójść do toalety. — Heather wstała, zdejmując torebkę z oparcia krzesła. Brooke odprowadziła ją wzrokiem do drzwi damskiej toalety. Gdy tylko usłyszała szczęk zasuwki, wzięła do ręki czasopismo. Widziała to zdjęcie zaledwie przed godziną, ale nie mogła się powstrzymać i od razu zajrzała na czternastą stronę. Automatycznie skierowała spojrzenie na dolną lewą kolumnę; to, czego szukała, znajdowało się między zdjęciem Ashtona kładącego Demi rękę na opalonej pupie i portretem Suri siedzącej Tomowi na ramieniu. Brooke rozłożyła czasopismo na stole i pochyliła się nad nim, żeby lepiej widzieć. Zdjęcie wytrąciło ją z równowagi tak samo jak za pierwszym razem. Gdyby zerknęła na nie szybko i gdyby nie przedstawiało jej męża ze światowej sławy gwiazdką, nie znalazłaby w nim nic godnego uwagi. W dolnej jego części widać było wzniesione ręce widzów stojących pod sceną. Julian wyrzucił prawe ramię w górę triumfalnym gestem, ściskając w dłoni mikrofon, jakby to był miecz o nadzwyczajnej mocy. Brooke czuła ciarki za każdym razem, gdy patrzyła na Juliana w tej pozie, bo wyglądał jak prawdziwy gwiazdor rocka. Layla miała na sobie szokująco krótką kwiecistą sukienkę, która wyglądała jak halka, i białe nabijane ćwiekami kowbojki. Była opalona, umalowana i doskonale wystylizowana. Patrzyła na Juliana z podziwem na twarzy. Już to było dobijające, a do 153

tego jeszcze ta jego mina: pełna zachwytu i uwielbienia, która mówiła: „O mój Boże, jesteś najpiękniejszą istotą, jaką w życiu widziałem", i to wyraźnie, w żywych kolorach, dzięki profe­ sjonalnemu nikonowi. Taki wyraz oczu kobieta mogła zoba­ czyć u męża tylko kilka razy w życiu: w dniu ślubu, może w dniu narodzin pierwszego dziecka. I na pewno nie chciałaby, żeby patrzył on tak na inną. Brooke usłyszała dochodzący zza drzwi toalety szum wody w umywalce. Szybko zamknęła więc czasopismo i położyła je frontem do dołu przed krzesłem Heather. Ta po powrocie do stolika spojrzała na Brooke, a potem zerknęła na „Last Night"; jej wzrok wyraźnie mówił: „Nie powinnam była tego tu zostawiać". Brooke chciała jej powiedzieć, żeby się nie przejmowała, że już się zaczyna do tego wszystkiego przy­ zwyczajać, ale oczywiście milczała. Potem, żeby wybrnąć z niezręcznej sytuacji, rzuciła, bo nic innego nie przychodziło jej do głowy: — Fajnie było cię spotkać. Jaka szkoda, że spędzamy tyle godzin tygodniowo w szkole i nie widujemy się poza nią. Będziemy musiały to zmienić! Może umówimy się w weekend na brunch albo nawet na kolację... — Bardzo chętnie. Zabaw się trochę dziś wieczorem, dobrze? — Heather ruszyła do drzwi i pomachała do niej na pożegnanie. — Do zobaczenia w Huntley w przyszłym tygodniu. Brooke odpowiedziała tym samym gestem, ale Heather już wyszła z kawiarni. Sama też zebrała się do wyjścia, starając się nie myśleć, czy aby nie wystraszyła Heather zbytnią wylewnością, a może wręcz przeciwnie — była zbyt po154

wściągliwa — gdy zadzwonił jej telefon. Na wyświetlaczu zobaczyła numer koleżanki ze studium podyplomowego, Nehy. — Cześć! — Rzuciła kilka dolarów na kontuar i wyszła na zewnątrz. — Jak się masz? — Brooke! Dzwonię tylko, żeby sprawdzić, co u ciebie. Nie rozmawiałyśmy od wieków. — Tak, rzeczywiście. Jak tam w Bostonie? Podoba ci się w klinice, w której pracujesz? I kiedy, do licha, wpadniesz z wizytą? Minęło z pół roku, od czasu gdy ostatnio się widziały; Neha przyjechała do Nowego Jorku z mężem na Boże Narodzenie. W studium przyjaźniły się ze sobą, zwłaszcza że mieszkały niedaleko siebie na Brooklynie, ale od czasu gdy Neha i Rohan przed dwoma laty przeprowadzili się do Bostonu, kontakt między dziewczynami się rozluźnił. — Tak, w klinice wszystko dobrze... nawet lepiej, niż się spodziewałam... ale chciałabym wrócić do Nowego Jorku. W Bostonie jest przyjemnie, tylko że to nie to samo. — Naprawdę myślisz o powrocie? Kiedy? Och, musisz mi o wszystkim opowiedzieć! Neha się zaśmiała. — Na razie jeszcze nie. Musielibyśmy najpierw znaleźć pracę i mnie pewnie byłoby łatwiej niż Rohanowi. Ale przyjedziemy na Święto Dziękczynienia, bo będziemy mieć wolne. Ty i Julian zostaniecie w mieście? — Zwykle jeździmy do mojego ojca do Pensylwanii, ale w tym roku mamy, zdaje się, pojechać do rodziny macochy. Więc może się wymówimy i zostaniemy w Nowym Jorku. Gdyby tak było, przyjechalibyście do nas. Dobrze? — Brooke 155

wiedziała, że zarówno Neha, jak i Rohan mają rodziny w Indiach i Święto Dziękczynienia nie jest dla nich szcze­ gólnym wydarzeniem, ale spotkanie z nimi pozwoliłoby zarówno jej, jak i Julianowi odpocząć trochę od rodziny. — Oczywiście, że tak! Ale możemy na chwilę wrócić do teraźniejszości? Niewiarygodne, co się dzieje w waszym życiu! Szczypiesz się codziennie, żeby sprawdzić, czy nie śnisz? Ale się porobiło! Jakie to uczucie mieć sławnego męża? Brooke westchnęła. Chciała być z Nehą szczera, opowie­ dzieć, jak bardzo zmieniło się jej życie, i to nie zawsze na dobre, ale nagle poczuła się tym wszystkim zbyt zmęczona. Ponieważ nie wiedziała, jak zareagować, zaśmiała się tylko i skłamała: — Nieziemskie, Neha. Naprawdę fantastyczne.

* Nie było nic gorszego, niż iść do pracy w niedzielę. Jako jedna ze starszych stażem dietetyczek w zespole Brooke od lat nie miała niedzielnych dyżurów i już zapomniała, jakie są okropne. Było piękne przedpołudnie pod koniec czerwca; wszyscy jej znajomi wybierali się na brunch, na piknik do Central Parku albo uprawiali jogging nad rzeką Hudson. Grupa nastolatek w dżinsowych szortach i japonkach siedziała w ka­ wiarni przecznicę od szpitala, gawędząc i popijając koktajle mleczne. Brooke niczego bardziej nie pragnęła, jak zrzucić fartuch oraz ohydne chodaki i przysiąść się do nich, żeby zjeść naleśniki. Właśnie miała wejść do szpitala, gdy za­ dzwonił jej telefon. Popatrzyła na ekran i zaczęła się zastanawiać, czy odebrać, 156

bo nieznany jej kierunkowy wskazywał, że dzwoni ktoś z dalszych rejonów, ale trwało to za długo, bo włączyła się poczta głosowa. Dzwoniący nie nagrał jednak wiadomości, tylko spróbował połączyć się po raz drugi i wtedy Brooke się zaniepokoiła. — Słucham, tu Brooke — powiedziała, ale w tej samej chwili pomyślała, że popełniła błąd i że pewnie znowu dzwoni jakiś reporter. — Pani Alter? — rozległ się po drugiej stronie słaby głos. — Tu Kaylie Douglas. Z Huntley. — Kaylie? Co u ciebie? Wszystko w porządku? Przed kilkoma tygodniami, podczas ostatniej przedwakacyj­ nej sesji, problemy Kaylie się nasiliły. Dziewczyna zrezyg­ nowała z prowadzenia dziennika żywieniowego, w którym do tej pory skrupulatnie zapisywała wszystko, co je, i oświad­ czyła, że w wakacje zamierza katować się ćwiczeniami i stosować różne diety. Wszystkie próby wyperswadowania jej tego zawiodły; doprowadziły ją tylko do płaczu. Kaylie stwierdziła, że „nikt nie rozumie, jakie to uczucie: być najbiedniejszą i najgrubszą wśród samych bogatych i pięk­ nych". Brooke tak to zaniepokoiło, iż dała jej numer swojej komórki i powiedziała, że może dzwonić, kiedy zechce, przez całe wakacje, bez względu na to, czy będzie miała jakiś problem, czy nie. Mówiła serio, ale mimo to była zdziwiona, słysząc po drugiej stronie swoją młodą pacjentkę. — Uhm, w porządku... — Co się dzieje? Jak minęły ci ostatnie tygodnie? Dziewczyna zaczęła płakać i przepraszać urywanym z po­ wodu szlochów głosem. 157

— Kaylie? Porozmawiaj ze mną. Powiedz, co się stało. — Och, pani A., wszystko jest takie okropne! Pracuję w Taco Bell i mam prawo do darmowego posiłku na każdej zmianie, a tata mówi, że jak dają, to trzeba brać, więc jem. A potem wracam do domu i babcia podtyka mi te swoje tuczące dania. Chodzę do koleżanek z poprzedniej szkoły i tam też: kubełki pieczonych kurczaków, burrito i ciastka, a ja pochłaniam to wszystko, bo wciąż jestem głodna. Nie chodzę do szkoły zaledwie od kilku tygodni, a przytyłam już osiem funtów! Osiem funtów w ciągu trzech tygodni — to rzeczywiście brzmiało alarmująco, ale Brooke starała się mówić uspoka­ jającym tonem. — Pewnie tak ci się tylko wydaje, kochanie. Musisz pamiętać o tym, o czym rozmawiałyśmy: porcje mięsa wiel­ kości dłoni, tyle zielonej sałaty i warzyw, ile tylko chcesz, pod warunkiem, że nie przesadzasz z dressingiem, ciastka z umiarem. Nie jestem w tej chwili w domu, ale sprawdzę, jak wygląda oferta Taco Bell, i podsunę ci jakieś zdrowe substytuty. Najważniejsze, żebyś nie wpadała w panikę. Jesteś młoda i zdrowa... idź na spacer z koleżankami albo pograj w piłkę w parku. To jeszcze nie koniec świata, Kaylie, wierz mi. — Nie wrócę do szkoły w nowym roku, jeśli będę tak wyglądała. Przekroczyłam normę! Przedtem byłam na granicy i czułam się fatalnie, a teraz już naprawdę mam nadwagę! — W rzeczywistości była bliska histerii. — Kaylie, nie masz żadnej nadwagi — zapewniła ją Brooke. — I jesienią czeka cię fantastyczny nowy rok w szko158

le. Posłuchaj, wieczorem zorientuję się, co i jak, a potem do ciebie oddzwonię, dobrze? Proszę, nie martw się tak bardzo, kochanie. Kaylie pociągnęła nosem. — Przepraszam, że zawracam pani głowę — powiedziała cicho. — Wcale nie zawracasz mi głowy! Dałam ci mój telefon, żebyś z niego korzystała, i cieszę się, że to robisz. Czuję się potrzebna. — Brooke się uśmiechnęła. Zakończyły rozmowę i Brooke wysłała do siebie samej e-maila z przypomnieniem, że ma poszukać informacji na temat alternatywy dla fast foodów, a potem przekazać je Kaylie. Gdy szła po schodach do pokoju lekarskiego, była kilka minut spóźniona i na miejscu zastała już Rebeccę, która zapytała: — Co tu robisz w niedzielę? — Odrabiam kilka zaległych zmian. Niestety, trzy z nich oznaczają dyżur w niedzielę. — Och, rzeczywiście ciężka sprawa. Ale chociaż warto było? Brooke zaśmiała się smutno. — Uhm, o mało nie umarłam, ale fantastycznie było zobaczyć występ Juliana na Bonnaroo*. Położyła torebkę, schowała lunch do swojej szafki i wyszła za Rebecca na korytarz. — Nie wiesz, czy Margaret jest dzisiaj na dyżurze? — Tak, jestem! — Zza ich pleców dobiegł wesoły głos.

* Bonnaroo — czterodniowy festiwal muzyczny w Manchester, w stanie Tennessee.

159

Szefowa miała na sobie wykrochmalony i wyprasowany fartuch z wyszytym nazwiskiem i funkcją, pod spodem czarne eleganckie spodnie i jasnoniebieską bluzkę, a do tego mokasyny. — Dzień dobry, Margaret — powiedziały jednocześnie Rebecca i Brooke. Potem Rebecca zostawiła je same, mówiąc, że ma już pierwszą pacjentkę. — Brooke, może wejdziesz na chwilę do mojego gabinetu? Tam będziemy mogły swobodnie porozmawiać — zapropo­ nowała Margaret. Koszmar. Brooke zapomniała, że szefowa niemal zawsze wpada do szpitala w niedzielne poranki, aby sprawdzić, czy wszystko w porządku. — Och, nie ma potrzeby, nic takiego się nie dzieje — wyjąkała. — Chciałam się z tobą tylko przywitać. Ale szefowa już ruszyła długim korytarzem do swojego gabinetu. — Chodź! — zawołała do Brooke, która nie miała wyboru i poszła za nią. Kobieta musiała wyczuć, że Brooke znowu chce prosić o urlop. Gabinet Margaret znajdował się w głębi ciemnego koryta­ rza, obok szafy z materiałami biurowymi, na tym samym piętrze co oddział położniczy, a to oznaczało, że ich rozmowie będą towarzyszyły krzyki i płacz dzieci. Plusem było natomiast to, że po drodze Brooke mogła zajrzeć do sali noworodków. Gdyby miała wolną chwilę, wpadłaby tam, żeby potrzymać na rękach jakiegoś malucha. — Wejdź — zaprosiła ją Margaret, otwierając drzwi i włą­ czając światło. — Złapałaś mnie w idealnym momencie. 160

Brooke niepewnie weszła za nią do środka i odczekała, aż szefowa zabierze stertę papierów z krzesła dla gości, a potem usiadła na nim. — Czemu tym razem zawdzięczam honor? — Margaret się uśmiechnęła, ale Brooke potrafiła czytać między wier­ szami. Łączyły ją z szefową swobodne, przyjacielskie stosunki, ale ostatnio zaczęła wyczuwać w nich pewne napięcie. Modląc się w duchu, żeby to nie była zła wróżba, zmusiła się do uśmiechu, bo zależało jej na pomyślnym przebiegu rozmowy. — Och, żaden tam honor, chciałam tylko pogadać z tobą o... Margaret znowu się uśmiechnęła. — Naprawdę honor, biorąc pod uwagę, jak rzadko cię ostatnio widuję. Cieszę się, że jesteś, bo muszę ci coś po­ wiedzieć. Brooke wciągnęła w płuca powietrze i nakazała sobie spokój. — Wiesz, że bardzo cię lubię, i nie muszę mówić, że byłam ogromnie zadowolona z twojej pracy przez te wszystkie lata. Podobnie zresztą jak pacjenci, o czym świadczą ich opinie sprzed kilku miesięcy. — Dziękuję. — Brooke nie bardzo wiedziała, co odpo­ wiedzieć, ale była pewna, że rozmowa zmierza w niedobrym kierunku. — Dlatego martwi mnie, że z powodu nieobecności spadłaś z drugiego miejsca na przedostatnie, i to w skali całego programu. Tylko Perry ma gorszy wynik niż ty. Nie musiała mówić nic więcej. W końcu wyjaśniono im, co się dzieje z Perry, i wszyscy odetchnęli z ulgą, bo obawiali się 161

czegoś gorszego. Sześć miesięcy wcześniej dziewczyna poroniła w ostatnich tygodniach ciąży i była na zwolnieniu lekarskim. Niedawno znowu zaszła w ciążę i w drugim trymestrze lekarz kazał jej położyć się do łóżka. To oznaczało, że pozostałych pięciu pełnoetatowych dietetyków musiało wziąć dodatkowe godziny, aby ją zastąpić, przeciwko czemu, zważywszy na okoliczności, nikt nie protestował. Brooke robiła, co mogła, żeby wcisnąć do swojego tygodniowego rozkładu zajęć dodat­ kowy dzień pracy i dyżur w weekendy, który teraz wypadał nie co sześć, tylko co pięć tygodni, ale przy terminarzu występów Juliana — jeśli chciała mu towarzyszyć — stało się to wręcz niemożliwe. „Nie tłumacz się; nie przepraszaj; tylko obiecaj, że to się zmieni" — nakazała sobie Brooke. Znajoma psycholożka powiedziała jej kiedyś, że kobiety zwykle uciekają się do obszernych tłumaczeń i wymówek, gdy mają do przekazania złą wiadomość, a znacznie lepiej jest wyłożyć ją od razu, bez przeprosin czy wyjaśnień. — Bardzo przepraszam! — wyrzuciła z siebie, zanim zdążyła ugryźć się w język. — Mam ostatnio dużo... spraw rodzinnych na głowie i staram się z nimi uporać. Ale naprawdę mam nadzieję, że to wszystko się niebawem uspokoi. Margaret uniosła brew i spojrzała na Brooke uważnie. — Myślisz, że nie wiem, co się dzieje? — Ależ nie, oczywiście, że wiesz. Tylko że tyle tego jest... — Musiałabym chyba żyć w jaskini. — Uśmiechnęła się, co podniosło Brooke na duchu. — Ale stoję na czele zespołu i zaczynam się niepokoić. W ciągu ostatnich sześciu tygodni wzięłaś siedem dni wolnego... nie licząc trzech dni zwolnienia 162

w pierwszym półroczu... i rozumiem, że chcesz poprosić 0 następne. Mam rację? Brooke szybko rozważyła możliwości. Uznała, że nie ma wyjścia, i skinęła głową. — Kiedy i ile? — Za trzy tygodnie, tylko sobotę. Wiem, że mam pracować przez cały weekend, ale Rebecca mnie zastąpi, a ja z kolei wezmę jej weekendowy dyżur trzy tygodnie później. Więc, technicznie, to byłby tylko jeden dzień. — Tylko jeden dzień. — Tak. To ważne... eee... wydarzenie rodzinne, bo inaczej bym nie prosiła. — Zapamiętała sobie, że musi unikać repor­ terów na urodzinach Kristen Stewart za tydzień w Miami, gdzie Julian miał zaśpiewać cztery piosenki. Nie chciał wystąpić na przyjęciu tej młodej gwiazdki, ale Leo nalegał. Brooke niepokoiła się trochę o męża i chciała być przy nim. Margaret otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale się rozmyśliła. Postukała ołówkiem o spierzchniętą dolną wargę 1 popatrzyła na Brooke. — Zdajesz sobie sprawę, że niebawem skończy ci się urlop, a jest dopiero czerwiec? Brooke kiwnęła głową. Margaret z kolei postukała ołówkiem o biurko. Stuk, stuk, stuk — Brooke poczuła, że w tym samym rytmie boleśnie pulsuje jej w skroniach. — I nie muszę ci mówić, że nie możesz brać dni wolnych na życzenie, aby jeździć na imprezy z mężem. Przykro mi, Brooke, ale nie mogę traktować cię inaczej niż innych. Uch. Brooke jak dotąd zrobiła to tylko raz i była przekonana, 163

że Margaret się nie domyśla, zamierzała więc tak samo wykorzystać pozostałe dziesięć dni, gdy skończy jej się urlop. Ale najwyraźniej nie wchodziło to już w rachubę. Starając się nie pokazywać niczego po sobie, odparła: —

Oczywiście.

— Cóż, dobrze wobec tego. Możesz wziąć wolne w tę sobotę. Coś jeszcze? — Nic, już nic. Dziękuję za wyrozumiałość. Brooke wsunęła stopy w chodaki pod biurkiem Margaret i wstała. Lekko pomachała szefowej ręką i zniknęła za drzwiami jej gabinetu, zanim ta zdążyła jeszcze coś po­ wiedzieć.

7 Zdradzona przez bandę nastolatków

Brooke weszła do salonu Lucky's Nail Design przy Ninth Avenue i zastała już matkę na fotelu, czytającą „Last Night". Ponieważ Julian tak często wyjeżdżał, pani Greene zaofero­ wała się, że przyjedzie do miasta, zabierze Brooke po pracy na manikiur i pedikiur, kupią sobie sushi na kolację i spędzą razem wieczór, a rano wróci do Filadelfii. — Cześć. — Brooke pochyliła się, żeby ją pocałować. — Przepraszam za spóźnienie. Metro jechało dziś strasznie wolno. — Och, nic się nie stało, moja droga. Weszłam do środka i zaczęłam nadrabiać zaległości, jeśli chodzi o plotki z wiel­ kiego świata. — Matka podała jej egzemplarz „Last Night". — Nie martw się, tym razem nie ma nic o tobie i Julianie. — Dzięki, ale już całe przeczytałam. — Mówiąc to, wło­ żyła stopy do gorącej wody z mydlinami. — Pocztą przychodzi dzień wcześniej niż do kiosków. Możesz mi wierzyć, mam to już przetestowane. Matka się zaśmiała. 165

— Skoro jesteś taką specjalistką, może mi powiesz coś o gwiazdach tego telewizyjnego reality show. Trochę mi się mylą. — Pani Greene westchnęła i przewróciła strony czasopi­ sma; na rozkładówce ukazały się zdjęcia nastoletnich aktorów, grających w ostatnim hicie filmowym o wampirach. — Gdzie te czasy, kiedy Paris Hilton pokazywała majtki, a George Clooney dochodził do siebie po kolejnym romansie z kelnerką z baru. Czuję się zdradzona przez bandę nastolatków. Zadzwonił telefon Brooke. Pomyślała, że poczeka, aż włączy się poczta głosowa, ale na wypadek gdyby to był Julian, wydobyła aparat z torebki. — Hej! Miałam nadzieję, że to ty. Która u ciebie godzi­ na? — Spojrzała na zegarek. — Co się stało, że dzwonisz o tej porze? Nie przygotowujesz się do koncertu? Chociaż był to już piąty albo szósty wyjazd Juliana do Los Angeles od przyjęcia organizowanego przez ekipę Friday Night Lights, Brooke wciąż nie mogła się połapać, która u niego jest godzina. Gdy Julian budził się rano na Zachodnim Wybrzeżu, ona kończyła lunch i wracała do pracy na resztę popołudnia. Dzwoniła do niego wieczorem, zaraz po powrocie do domu, ale wtedy on miał jakieś spotkania, a kiedy kładła się do łóżka, był na kolacji i mógł tylko powiedzieć jej szeptem „dobranoc" przy brzęku kieliszków i śmiechach w tle. Różnica czasu wynosiła tylko trzy godziny, ale ponieważ mieli zupełnie inny rozkład dnia, mogliby równie dobrze dzwonić do siebie z różnych kontynentów. Brooke starała się być cierpliwa, ale w ubiegłym tygodniu przez trzy dni wy­ mienili zaledwie kilka esemesów i pospieszne „Zadzwonię później". 166

— Brooke, to szaleństwo, tyle się tu dzieje! — Julian wydawał się podniecony, jak zresztą od wielu dni. — Ale wszystko dobrze, mam nadzieję? — To mało powiedziane! Chciałem zadzwonić do ciebie wczoraj wieczorem, ale gdy wróciłem wreszcie do hotelu, u was była już czwarta nad ranem. Pedikiurzystka skończyła wycinać skórki wokół paznokci Brooke i położyła sobie jej stopę na kolanach. Nalała zielonego mydła na pumeks i przeciągnęła nim po delikatnej środkowej części podeszwy. Brooke syknęła. — Au! Chętnie posłucham dobrych wieści. Co się dzieje? — To już oficjalnie potwierdzone: jadę w trasę. — Co takiego? Nie! Mówiłeś chyba, że dopóki nie ukaże się album, szanse są niewielkie. Że firmy fonograficzne już nie sponsorują takich tras. Nastąpiła chwila ciszy. Potem Julian odpowiedział z pewną irytacją w głosie: — Wiem, że tak mówiłem, ale to zupełnie inna sprawa. Dołączę do Maroon 5 w trakcie ich trasy. Główny wokalista grupy grającej jako ich pierwszy support przeżywa załamanie nerwowe czy coś w tym rodzaju, więc Leo skontaktował się z jej menedżerem w Live Nation* i zgadnij, kto dostał tę fuchę? Jest szansa, że wystąpię także jako drugi support, jeśli zespół wyruszy w trasę sam, a nawet jeżeli nie, to i tak sprawa zostanie nagłośniona! — Och, Julian, gratulacje! — Brooke starała się zapanować

* Live Nation — największa na świecie korporacja koncertowa z siedzibą w Beverly Hills.

167

nad głosem, żeby brzmiało w nim podniecenie, a nie rozpacz. Sadząc po dziwnym spojrzeniu, jakie rzuciła jej matka, chyba nie bardzo jej się to udało. — Tak, to niesamowite. Ten tydzień poświęcimy na próby, a potem ruszamy w drogę. Płyta ukaże się już za kilka tygodni, czyli w doskonałym momencie. I wiesz co, Rook? W grę wchodzą naprawdę duże pieniądze. — Tak? — zapytała. — Duże pieniądze. Procent od całej sprzedaży biletów. Który podskoczy jeszcze wyżej, jeśli będę pełnił funkcję drugiego supportu. Biorąc pod uwagę, że bilety na Maroon 5 sprzedają się jak miejsca w Madison Sąuare Garden... to kupa forsy. A poza tym — ściszył głos — to niesamowite, jak ludzie na mnie patrzą. Jestem już rozpoznawany. Pedikiurzystka nałożyła jej na nogi ciepły krem i zaczęła masować łydki. Brooke niczego bardziej nie pragnęła, jak odłożyć telefon, rozciągnąć się wygodnie na leżance i skupić na masażu. To, co mówił Julian, bardzo ją niepokoiło. Wie­ działa, że powinna zapytać o fanów i prasę, ale powiedziała jedynie: — Więc próby zaczynają się w tym tygodniu? Nie wracasz do domu nocnym lotem? Myślałam, że zobaczę cię jutro rano przed wyjściem do pracy. — Brooke. — Tak? — Proszę cię, nie rób mi tego. — Czego mam ci nie robić? Nie pytać, kiedy wrócisz do domu? — Nie psuj tego wszystkiego. Jestem taki podekscytowa168

ny... to najlepsza wiadomość od czasu podpisania kontraktu z Sony w zeszłym roku. A może nawet lepsza. Co znaczy jeszcze sześć — siedem dni nieobecności w perspektywie całej mojej kariery? Teraz sześć — siedem dni, może więcej, a co potem, kiedy zacznie się trasa koncertowa? Na samą myśl Brooke wpadła w panikę. Jak sobie z tym poradzą? I czy w ogóle sobie poradzą? Ale jednocześnie przypomniała sobie pewien wie­ czór w Sheepshead Bay przed wieloma laty, gdy na występ Juliana przyszły tylko cztery osoby i ledwie mógł zapanować nad łzami. Nie mówiąc już o tych wszystkich godzinach, które oboje poświęcili na pracę, o stresie związanym z brakiem czasu i pieniędzy, o wymówkach, jakie sobie nawzajem robili, gdy któreś z nich miało kryzys. Ponosili te ofiary właśnie po to — żeby dojść do czegoś takiego. Dawny Julian zapytałby o Kaylie. Kiedy przed miesiącem opowiedziała mu o jej rozpaczliwym telefonie, o swoich poszukiwaniach zastępnika dla fastu foodu i o tym, jak przesłała ich wyniki młodej pacjentce, Julian ją uściskał i oświadczył, że jest z niej dumny. W minionym tygodniu jednak napisała do Kaylie e-maila i nie dostała odpowiedzi, co ją bardzo zaniepokoiło. Ponownie spróbowała się z nią skontaktować i dziewczyna odpisała, że zaczyna jakąś kurację oczyszczającą, o której przeczytała w czasopiśmie i która na pewno jej pomoże. Brooke przed komputerem aż poczuła dreszcz przerażenia na plecach. Te przeklęte kuracje oczyszczające! Stanowiły poważne zagrożenie dla zdrowia ludzi dorosłych, a co dopiero dla rozwijających się jeszcze nastolatek, które ciągle z wypiekami 169

na twarzy czytały peany celebrytów na temat cudownych, szybkich efektów. Brooke natychmiast zadzwoniła do Kaylie, żeby wygłosić wykład — umiała go już na pamięć, bo kuracje oczyszczające i rozmaite cudowne diety cieszyły się wielką popularnością w Huntley — i przekonała się z ulgą, że Kaylie, w przeciwieństwie do większości swoich koleżanek, słucha jej argumentów. Zobowiązała dziewczynę, żeby dzwoniła do niej raz w tygodniu przez całe lato, i miała nadzieję, że gdy w nowym roku szkolnym powrócą do regularnych sesji, będzie mogła jej pomóc. Julian jednak nie spytał jej o Kaylie ani o pracę o szpitalu, ani o Randy'ego czy nawet o Waltera, a sama nie chciała się z tym wyrywać. Postanowiła też nie przypominać mu, że w ciągu ostatnich tygodni spędził w domu zaledwie kilka nocy i przez całe wieczory albo rozmawiał przez telefon, albo był w studio i prowadził niekończące się narady z Leo czy z Samarą. I — co było dla niej najtrudniejsze — nakazała sobie nie pytać go o terminy związane z trasą koncertową i nie dociekać, jak długo go nie będzie. Dusząc więc to wszystko w sobie, powiedziała tylko: — Nie mam zamiaru, Julian, najważniejsze, żebyś był zadowolony. To naprawdę wspaniała wiadomość. — Dzięki, kotku. Zadzwonię później, gdy już będę znał szczegóły, dobrze? Kocham cię, Rookie — dodał z większą czułością niż ostatnio. Julian zaczął mówić do niej Rook po pierwszych kilku randkach i to zdrobnienie nie wiadomo kiedy przybrało formę Rookie. Potem przejęli je od niego przyjaciele i rodzina, i chociaż Brooke przewracała oczami albo w inny sposób 170

udawała niezadowolenie, gdy tak się do niej zwracali, czuła wobec Juliana niewytłumaczalną wdzięczność, że to on je wymyślił. Usiłowała więc teraz skupić się na tym ostatnim zdaniu, a nie na fakcie, że zakończył rozmowę, nie pytając w ogóle, co u niej. Manikiurzystka nałożyła pierwszą warstwę lakieru i Brooke pomyślała, że kolor jest zbyt jaskrawy. Chciała coś powiedzieć na ten temat, ale uznała, że nie warto. Matce pomalowano paznokcie w odcieniu różowobiałym, tak że wyglądały ele­ gancko i jednocześnie naturalnie. — Zdaje się, że dobre wieści od Juliana? — zagadnęła pani Greene, odkładając czasopismo na kolana. — O tak. — Brooke miała nadzieję, że jej głos brzmi wesoło, wbrew temu, jak się czuła. — Sony w ramach rozgrzewki wysyła go w trasę koncertową. W tym tygodniu mają próby w Los Angeles, a potem wystąpią z Maroon 5, dzięki czemu zdobędą trochę doświadczenia w kontaktach z publicznością, zanim sami wyruszą z koncertami. To wielki dowód zaufania ze strony firmy fonograficznej. — Ale to znaczy, że będzie w domu jeszcze rzadziej. — Uhm. I zostanie w Los Angeles do końca tygodnia, żeby ćwiczyć. Potem może wróci na kilka dni, ale wkrótce wyjedzie znowu. — I co ty na to? — Niezależnie od wszystkiego to naprawdę wspaniała wiadomość. Matka się uśmiechnęła, wsuwając wypedikiurowane stopy w jednorazowe japonki. — Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. 171

Znowu odezwał się telefon Brooke. — Zbawczy dzwonek — zauważyła pogodnie. Dostała esemesa od Juliana, który pisał: „Zapomniałem Ci powiedzieć: chcą, żebym kupił sobie inne ciuchy! Mówią, że mój image się nie sprawdza. To jakiś koszmar!". Brooke zaśmiała się głośno. — Co cię tak rozbawiło? — zainteresowała się matka. — Może jest jednak na świecie sprawiedliwość. Jakiś rzecznik prasowy czy ktoś z marketingu twierdzi, że Julian ma zły image. Chcą, żeby sprawił sobie nowe ciuchy. — A jak ma się ubierać? Nie widzę Juliana w wojskowych kurtkach a la Michael Jackson ani spodniach MC Hammera. — Pani Greene wydawała się bardzo dumna ze swojej znajomości popkultury. — Żartujesz? Jestem jego żoną od pięciu lat i mogłabym policzyć na palcach obu rąk przypadki, gdy widziałam go w czymś innym niż dżinsy i biały T-shirt. Będzie miał kłopot. I to jaki. — To mu pomóżmy! — zawołała matka. Wręczyła kartę kredytową kobiecie, która podała jej rachunek. Brooke chciała wyjąć portfel, ale matka na to nie pozwoliła. — Wierz mi, nie ma takiej siły, która zmusiłaby Juliana do zmiany stylu. Raczej umrze, niż wybierze się na zakupy, jest bardziej przywiązany do swojego dżinsowego mundurka niż niektórzy mężczyźni do dzieci. W Sony chyba nie zdają sobie sprawy, na co się porywają. Na pewno nie uda im się go przekonać, żeby zaczął się ubierać jak Justin Timberlake. — Brooke, kochanie, to może być nawet zabawne. Ponie­ waż Julian sam sobie niczego nie kupi, zróbmy to za niego. — 172

Brooke wyszła za matką z salonu i obie ruszyły do metra. — Kupimy mu coś w jego stylu, ale ładniejszego. Mam genialny pomysł. Po dwóch przesiadkach kobiety dotarły na Fifty-ninth Street i wkroczyły na parter Bloomingdale's. Matka pewnym kro­ kiem zaprowadziła Brooke do działu męskiego. Po chwili pani Greene znalazła klasyczne, stylowo sprane dżinsy z rozszerzaną nogawką. Nie za ciemne, nie za jasne, idealnie postarzone, bez żadnych łat, suwaków, dziur, rozdarć ani dziwacznych kieszeni. Brooke dotknęła materiału. Był zadziwiająco delikatny i miękki, być może nawet bardziej niż ukochane levisy Juliana. — Ojej. — Brooke wzięła spodnie od matki. — Chyba mu się spodobają. Jak to zrobiłaś? Matka się uśmiechnęła. — Ubierałam ciebie i Randy'ego, gdy byliście mali. Chyba nie straciłam do tego drygu. Brooke dopiero teraz zauważyła cenę na metce. — Dwieście pięćdziesiąt dolarów? Levisy, które nosi Ju­ lian, kosztują czterdzieści. Nie mogę tego kupić. Matka wyrwała jej spodnie z ręki. — Owszem, możesz. I zrobisz to. Kupisz mu tę parę i jeszcze kilka innych, które zaraz znajdziemy. Przejdziemy do działu z koszulkami i poszukamy najdelikatniejszych białych T-shirtów, jakie tylko tu mają, pewnie będą ko­ sztować po siedemdziesiąt dolarów, i dobrze. Dam ci pie­ niądze. Brooke popatrzyła na matkę z osłupieniem, ale pani Greene tylko pokiwała głową. 173

— To ważne. Z rozmaitych powodów, a przede wszystkim dlatego, że musisz mu teraz służyć pomocą i wsparciem. Wreszcie pojawił się znudzony sprzedawca. Jednak matka Brooke odprawiła go ruchem ręki. — Chcesz powiedzieć, że go nie wspieram? Że mu nie pomagam? Jak ci się wydaje, dlaczego od czterech lat pracuję na dwóch etatach? Bo jestem za nim całą duszą i sercem. Co ma do tego kilka par nowych dżinsów? — Brooke słyszała w swoim głosie narastającą histerię, ale nie mogła się opanować. — Chodź do mnie. — Matka wyciągnęła do niej ręce. — Chodź do mnie, to cię uściskam. Czy to na skutek rozżalenia, czy dlatego, że dawno nikt jej nie przytulał, Brooke rozpłakała się, gdy tylko matka wzięła ją w ramiona. Nie bardzo wiedziała, dlaczego płacze. Poza tym, że Julian znowu miał nie wrócić do domu na weekend, nie zdarzyło się nic złego — wręcz przeciwnie, wszystko szło świetnie — ale gdy zaczęła szlochać, nie mogła się uspokoić. Matka przytuliła ją mocniej i zaczęła głaskać po włosach, szepcząc słowa pocieszenia jak wtedy, gdy Brooke była mała. — Wiele się w twoim życiu zmienia — stwierdziła. — Ale wszystko na dobre. — Co nie znaczy, że to nie budzi lęku. Brooke, kochanie, wiem, że nie muszę ci tego mówić, ale Julian niebawem stanie się znany w całym kraju. Kiedy wyjdzie wreszcie jego płyta, nic nie będzie już takie samo. Wszystko, co dzieje się teraz, to dopiero preludium. — Ale na to właśnie pracowaliśmy przez te wszystkie lata. 174

— Oczywiście, że tak. — Pani Greene poklepała Brooke po ramieniu, a potem ujęła dłonią jej twarz. — Ale to może być chwilami trudne. Juliana przeważnie nie ma w domu, wasze życie uległo zmianie, pojawiło się wokół was mnóstwo nowych ludzi, którzy wyrażają swoje opinie, wywierają presję, mieszają się w wasze sprawy. To jeszcze się nasili, zarówno rzeczy złe, jak i dobre, więc bądź przygotowana. Brooke się uśmiechnęła i pokazała dżinsy. — Mam się przygotować, kupując mu droższe spodnie, niż sama noszę. Naprawdę? — Matka zawsze miała sła­ bość do ciuchów, ale nawet ona nie wydawała beztrosko pieniędzy. — A żebyś wiedziała. W następnych miesiącach czekają cię trudne chwile, a to dlatego, że Julian będzie w rozjazdach, a ty zostaniesz w domu. Oboje do pewnego stopnia stracicie kontrolę nad swoim życiem. Będzie ciężko. Ale znam ciebie, Rook, i znam Juliana. Przetrwacie to i wszystko się ułoży. I proszę, wybacz mi, że wtrącam się do waszego małżeństwa... jak wiadomo, sama nie jestem w tej dziedzinie ekspertem... ale dopóki to szaleństwo się nie skończy, ułatwisz wam obojgu sprawę, jeśli będziesz angażować się we wszystko, co go dotyczy. Wymyślaj razem z nim chwyty reklamowe. Wstawaj w środku nocy, gdy dzwoni, choćbyś ze zmęczenia padała na twarz; będzie dzwonił częściej, wiedząc, że czekasz na wia­ domości. Kupuj mu nowe drogie ubrania, jeśli mówi, że ich potrzebuje, ale nie wie, skąd je wziąć. Nie zważaj na koszty! Zobaczysz, jeśli płyta będzie się sprzedawać tak dobrze, jak wszyscy przepowiadają, ten wydatek okaże się niczym! — Szkoda, że nie słyszałaś, jak Julian mówił, ile zarobi 175

na tej trasie. Nie jestem najlepsza z matematyki, ale chyba w grę wchodzi sześciocyfrowa suma. Matka się uśmiechnęła. — Zasłużyliście na to oboje, wiesz o tym. Od dawna ciężko pracujecie. Niebawem wpadniesz w prawdziwy szał zakupów, zaczniesz kupować rozmaite luksusowe towary, o których istnieniu wcześniej nie miałaś pojęcia, i zobaczysz, że to świetna zabawa. Jeśli o mnie chodzi, zgłaszam gotowość towarzyszenia ci we wszelkich eskapadach mających na celu wydawanie pieniędzy, żeby służyć ci kartą kredytową i trzy­ mać torby z zakupami. Od czasu do czasu spotka cię jakaś przykrość, zostaniesz zraniona i tak dalej. Ale poradzisz sobie, kochanie. Jestem tego pewna. Kiedy wreszcie po półtorej godziny wyszły ze sklepu, obie niosły naręcza toreb z nowymi ubraniami. Wybrały razem cztery pary niebieskich dżinsów, jedną parę czarnych, spra­ nych, i obcisłe sztruksy, bo pani Greene przekonała Brooke, że ponieważ są podobne do dżinsów, Julianowi na pewno się spodobają. Przeciągnęły palcami po kilku stosach białych markowych T-shirtów, porównując miękkość dżerseju i egip­ skiej bawełny, rozważając, czy ten nie jest zbyt cienki, a tamten zbyt sztywny, zanim wybrały ze dwanaście sztuk o różnym fasonie i z różnych materiałów. Na pierwszym piętrze się rozdzieliły; matka poszła kupić Julianowi kosmetyki marki Kiehl, zapewniając, że nie spotkała jeszcze mężczyzny, który nie lubiłby ich kremów do golenia i wód kolońskich. Brooke nie sądziła, aby Julian zrezygnował na ich rzecz ze starej dobrej pianki Gillette w aerozolu, którą kupował w Duane Reade, ale nie chciała psuć matce przyjemności. Sama skie176

rowała się do działu z akcesoriami, gdzie starannie wybrała pięć dzianinowych czapek w stonowanych kolorach — j e d n ą w delikatne czarne paseczki — przytulając każdą z nich do policzka, żeby sprawdzić, czy nie drapią. Suma, jaką wydały łącznie podczas tej wyprawy po skle­ pach, była zawrotna, sięgnęła dwóch tysięcy dwustu sześć­ dziesięciu dolarów; Brooke w życiu nie przepuściła tylu pieniędzy za jednym zamachem — nawet przy kupnie mebli. Wolała nie myśleć, jak spłaci dług na karcie kredytowej, ale postanowiła skupić się na tym, co najważniejsze: Julian był u progu wielkiej kariery i musiała stać za nim murem, była to winna jemu i sobie samej. Poza tym cieszyła się, że pozostała wierna jego stylowi: nieśmiertelnym dżinsom, białej koszulce i dzianinowej czapeczce, że nie próbowała narzucać mu innego. Było to dla niej ekscytujące popołudnie, jedno z najbardziej oszałamiających w ostatnim czasie. Mimo że nie kupiła nic dla siebie, bawiła się świetnie. Gdy Julian zadzwonił w niedzielę, donosząc, że jest już w taksówce i jedzie do domu z lotniska, nie posiadała się z radości. Na początku wyłożyła wszystkie zakupy w sa­ lonie, zarzuciła kanapę spodniami, krzesła koszulkami, a na lampach i półkach porozwieszała czapeczki jak ozdoby na choince, ale tuż przed przyjazdem Juliana zmieniła zamiar i zebrała to wszystko. Szybko poskładała ubrania i wsadziła je do torebek firmowych, które wetknęła na dno wspólnej szafy, wyobrażając sobie, jak będzie zabawnie wyjmować je po jednym. Kiedy usłyszała, że drzwi się otwierają i Walter szczeka, wybiegła z sypialni i zarzuciła Julianowi ręce na szyję. 177

— Kotku — wyszeptał, wtulając twarz w jej szyję i wdy­ chając jej zapach. — O Boże, ale się za tobą stęskniłem. Wydawał się szczuplejszy, jeszcze bardziej wymizerowany niż zwykle. Ważył od niej dwadzieścia funtów więcej, ale Brooke nie wiedziała, jak to jest możliwe. Byli dokładnie tego samego wzrostu i zawsze miała wrażenie, że jest od niego potężniejsza, że go przytłacza. Obrzuciła go spojrzeniem od stóp do głów, pochyliła się i wycisnęła na jego ustach pocałunek. — Ja też się za tobą stęskniłam. Jak minął lot? A podróż taksówką? Jesteś głodny? Mogę przygrzać makaron. Walter szczekał tak głośno, że prawie się nie słyszeli. Pies nie zamierzał się uciszyć, dopóki pan się z nim porządnie nie przywita, więc Julian rzucił się na kanapę i poklepał miejsce obok siebie, ale Walter już wskoczył na jego pierś i lizał mu twarz. — Spokojnie, spokojnie, piesku! — zawołał Julian ze śmiechem. — O rany, ale jedzie mu z pyska. Nikt nie myje ci zębów, Walter? — Czekał na tatusia! — wesoło odpowiedziała Brooke z kuchni, gdzie nalewała wina. Julian tymczasem poszedł do łazienki. Zostawił jednak uchylone drzwi i po powrocie do salonu Brooke zobaczyła, że stał przed sedesem. Walter usiadł u jego stóp i patrzył, jak jego pan siusia. — Mam dla ciebie niespodziankę! — oznajmiła wesoło. — Spodoba ci się. Julian zapiął spodnie, szybko podstawił ręce pod kran i usiadł przy niej na kanapie. — Ja też mam dla ciebie niespodziankę — rzucił. — I też sądzę, że ci się spodoba. 178

— Naprawdę? Przywiozłeś mi prezent! — Brooke wiedzia­ ła, że zachowuje się jak dziecko, ale kto nie lubił prezentów? Julian się uśmiechnął. — Hm, można to nazwać prezentem. To raczej coś dla nas obojga, ale myślę, że tobie spodoba się nawet bardziej niż mnie. Ty pierwsza. Jaką masz niespodziankę? — Nie, ty pierwszy. — Brooke nie chciała ryzykować, że coś przebije jej prezentację; zależało jej na maksymalnym efekcie. Julian spojrzał na nią i uśmiechnął się szeroko. Wstał, wrócił do przedpokoju i przyciągnął walizkę na kółkach, której nigdy przedtem nie widziała, czarną, marki Turni i naprawdę wielką. Postawił ją przed nią i machnął ręką. — Kupiłeś mi walizkę? — zapytała ze zdziwieniem. Waliz­ ka była piękna, Brooke nie mogła zaprzeczyć, ale spodziewała się czegoś innego. Ta zresztą była tak załadowana, jakby zaraz miała eksplodować. — Otwórz — polecił Julian. Brooke pochyliła się niepewnie i pociągnęła suwak. Ani drgnął. Pociągnęła więc mocniej, ale nadal bez skutku. — O tak — wyjaśnił Julian, kładąc walizkę na boku i szybkim ruchem rozsuwając zamek. Potem uniósł klapę i odsłonił... stosy starannie poukładanych ubrań. Brooke była kompletnie zaskoczona. — Wygląda na... ubrania — stwierdziła, zachodząc w gło­ wę, dlaczego Julian jest taki uradowany. — Uhm, i to nie byle jakie ubrania. Patrzysz, moja droga Rookie, na nową, stylową garderobę swojego męża, skom­ pletowaną przez jego najnowszą stylistkę. Super, prawda? 179

Spojrzał na Brooke wyczekująco, ale do niej jeszcze nie w pełni dotarło, co powiedział. — Mówisz, że stylistka sprawiła ci nowe ubrania? Julian pokiwał głową. — Całkiem nowy styl... świeży i oryginalny, jak się wyraziła. I powiem ci, Rookie, ta dziewczyna wie, co robi. Cała akcja trwała zaledwie kilka godzin, nie musiałem nic robić, tylko siedziałem w wielkiej ustronnej przymierzalni w Barneys, a sprzedawcy i sprzedawczynie donosili ubra­ nia na wieszakach. Tworzyli z nich zestawy, dodawali akcesoria i pokazywali mi, co się z czym nosi. Wypiliśmy kilka piw, przymierzyłem te wszystkie bajeranckie ciuchy i gdy każdy wyraził swoje zdanie, w czym jest mi dobrze, a w czym nie, wyszedłem z całym tym kramem. — Wska­ zał walizkę. — Spójrz na niektóre z tych rzeczy, są na­ prawdę cool. Zagłębił ręce w walizce, wyjął naręcze ubrań i rzucił je na kanapę. Brooke miała ochotę wykrzyknąć, żeby obchodził się z nimi uważniej, nie pogniótł ich i nie pobrudził, ale uświa­ domiła sobie, jakie by to było śmieszne. Pochyliła się i wzięła miękką zieloną bluzę z kaszmiru. Miała kraciasty splot i była miła w dotyku jak kocyk dla dziecka. Na metce widniała cena: czterysta dziewięćdziesiąt pięć dolarów. — Fajna, co? — zapytał Julian z podnieceniem, które zazwyczaj rezerwował dla instrumentów muzycznych i no­ wych gadżetów z dziedziny elektroniki. — Nigdy nie nosiłeś bluz z kapturami. — Tylko to przyszło Brooke do głowy. — Uhm, ale może pora zacząć? — zapytał Julian, znowu 180

się uśmiechając. — Chyba mógłbym się przyzwyczaić do bluzy za pięćset dolców. Czujesz, jaka jest przyjemna w doty­ ku? A zobacz to. — Rzucił jej miękką skórzaną kurtkę i czarne wysokie buty od Johna Varvatosa, będące skrzyżowaniem kowbojek z obuwiem motocyklowym. Brooke nie wiedziała, jak się nazywają, ale nie miała wątpliwości, że są bardzo stylowe. — Odlot, co? Znowu skinęła głową. Ponieważ bała się, że zaraz zacznie płakać, sięgnęła do walizki i wyjęła kolejną stertę ubrań, którą położyła sobie na kolanach. Były wśród nich designerskie T-shirty w stylu vintage, we wszystkich możliwych kolorach. Zauważyła w walizce mokasyny od Gucciego — z cienką skórzaną podeszwą, bez nachalnie widocznego lo­ go — i trampki od Prądy. Były tam też rozmaite nakrycia głowy: grube dzianinowe czapki, takie, jakie zawsze nosił, ale oprócz nich kaszmirowe, a także kapelusze, panamy i białe fedory, z dziesięć czy dwanaście rodzajów, w różnych fasonach i kolorach, każdy inny, ale niepowtarzalny. Naręcza kaszmi­ rowych, cienkich jak piórko pulowerów z dekoltem w kształcie litery V, zgrabne włoskie blezery, niby zwyczajne, ale cool, no i dżinsy. Tyle par, o każdym możliwym kroju, odcieniu i stopniu sprania, że Julian mógłby codziennie przez dwa tygodnie wkładać nowe. Brooke zmusiła się, żeby wziąć je do ręki i przejrzeć, aż znalazła — wiedziała, że tak będzie — takie same jak te, które matka wybrała tego dnia w Bloomingdale's i które jej samej wydały się idealne. Próbowała powiedzieć: „O rany!", ale wyszedł z tego tylko zduszony pomruk. — Niewiarygodne, prawda? — zapytał Julian. Jego pod181

niecenie rosło, w miarę jak przerzucała ubrania. — Jesteś zadowolona, kotku? Wreszcie będę wyglądał jak dorosły facet. Jak naprawdę dobrze ubrany dorosły facet. Masz pojęcie, ile ich kosztowały te wszystkie ciuchy? Zgadnij. Nie musiała zgadywać; widząc, ile ich jest i jakiej sąjakości, domyślała się, że w Sony musieli wyłożyć nie mniej niż dziesięć tysięcy dolarów. Ale nie chciała psuć Julianowi zabawy. — No nie wiem, dwa tysiące? Może trzy? To szaleń­ stwo! — zawołała z największym entuzjazmem, jaki mogła z siebie wykrzesać. Roześmiał się. — Ja też bym tak typował. Osiemnaście patyków. Możesz w to uwierzyć? Osiemnaście patyków na ciuchy. Brooke dotknęła kaszmirowych swetrów. — Ale jesteś chociaż zadowolony z tej zmiany stylu? Nie przeszkadza ci, że teraz będziesz ubierał się zupełnie inaczej? Wstrzymała oddech, gdy Julian zastanawiał się nad tym pytaniem. — Nie, zupełnie nie — odparł. — Przyszła pora na zmianę. Tamten stary mundurek był dobry w swoim czasie, ale teraz zaczynam nowy etap. Muszę zmienić wizerunek i miejmy nadzieję, że wpłynie to korzystnie na moją karierę. Powiem ci, że sam jestem trochę zdziwiony, ale bardzo mi te ciuchy odpowiadają. — Uśmiechnął się łobuzersko. — Poza tym, jeśli coś jest nieuniknione, trzeba się z tym pogodzić, i to jak najszybciej. To co? Cieszysz się? Kolejny raz uśmiechnęła się z przymusem. — Bardzo się cieszę. Tylko jestem zaskoczona, że tak w ciebie inwestują. 182

Ściągnął z głowy starą wysłużoną czapkę i włożył białą fedorę z batystową wstążką. Wyszedł do przedpokoju, stanął przed lustrem i obrócił się kilka razy, patrząc na siebie z różnych stron. — A ty co masz w zanadrzu?! — zawołał. — Jeśli dobrze pamiętam, też chciałaś mi dziś wieczorem zrobić niespodziankę. Uśmiechnęła się do siebie — był to smutny uśmiech, bo nikt jej nie widział. — To nic takiego! — odpowiedziała głośno. Miała na­ dzieję, że zabrzmiało to wesoło. — Och, daj spokój, chciałaś mi coś pokazać, prawda? Złożyła ręce na kolanach i spojrzała na wyładowaną po brzegi walizkę. — To bez porównania mniej ekscytujące niż twoja nowa garderoba, kochanie. Cieszmy się nią i zachowajmy moją niespodziankę na kiedy indziej. Julian podszedł do niej w kapeluszu na głowie i pocałował ją w policzek. — Niech będzie, Rookie. Wypakuję te wszystkie rzeczy. Pomożesz mi? — Pociągnął walizkę w stronę sypialni. — Zaraz wrócę! — zawołała, modląc się, żeby nie zauwa­ żył toreb z zakupami w szafie. Po chwili wrócił do salonu i usiadł przy niej na kanapie. — Na pewno wszystko w porządku, kotku? Coś się stało? Uśmiechnęła się kolejny raz i pokręciła głową. Miała ściśnięte gardło. — Nie, nic się nie stało — skłamała, biorąc go za rękę. — Wszystko w porządku.

8 Moje słabe serce nie wytrzyma kolejnego trójkąta

— To źle, że się do tego nie palę? — zapytała Brooke, skręcając w ulicę, przy której mieszkali Randy i Michelle. — Naprawdę długo się z nimi nie widzieliśmy — wymam­ rotał Julian, który stukał szybko na klawiaturze komórki. — Nie chodzi o nich, boję się tego przyjęcia. Wszyscy moi znajomi z dzieciństwa... każdy będzie pytał, jak żyjemy, i opowiadał o swoich dzieciach, z którymi się kiedyś przyjaź­ niłam i które prześcignęły mnie w osiągnięciach życiowych. — Gwarantuję ci, że żadne z nich nie zrobiło lepszej partii niż ty. Zauważyła kątem oka, że uśmiechnął się, gdy to mówił. — Ha! Może nawet przyznałabym ci rację, gdybym pół roku temu nie natknęła się w mieście na matkę Sashy Phillip. Sasha była królową w szóstej klasie, jednym potrząśnięciem bransoletki potrafiła nastawić całą resztę przeciwko komuś, a do tego, przypadkiem, miała najfajniejsze skarpetki i bialut­ kie skórzane kedsy. 184

— Ta opowieść do czegoś zmierza? — Zobaczyłam więc matkę Sashy w Century 21, w dziale gospodarstwa domowego, i zanim zdążyłam się schować... — Brooke... — Ona dopadła mnie w rogu między zasłonkami do prysz­ nica a ręcznikami i zaczęła opowiadać, że Sasha wyszła za mąż za kogoś „bardzo wpływowego", ze znanej włoskiej rodziny... Tu puszcza do mnie oko. I że ten facet... naprawdę szycha... mógł mieć każdą kobietę na świecie, a wybrał jej piękną Sashę. Która notabene jest teraz macochą jego czwórki dzieci. Chwaliła się i chwaliła! Już zaczęłam żałować, że nie należysz do mafii i nie masz gromady dzieci z poprzedniego małżeństwa, taka była w tym dobra! Julian parsknął śmiechem. — Nie mówiłaś mi o tym. — Nie chciałam, żebyś narażał się na niebezpieczeństwo. — Przejdziemy przez to razem. Przekąsimy coś, zjemy kolację, zaliczymy toast i spadamy. Dobra? — Skoro tak uważasz. Zajechała przed budynek, w którym mieszkał Randy, pod numer osiemdziesiąty ósmy, i od razu zauważyła, że nigdzie w pobliżu nie ma dwumiejscowego nissana 350Z, jego radości i dumy. Właśnie miała podzielić się tym spostrzeżeniem z Julianem, ale wysiadł już z samochodu, żeby odebrać dzwoniący po raz setny w ciągu ostatnich dwóch godzin telefon. — Wrócę po bagaże, dobrze?! — zawołała za nim, ale był już na końcu podjazdu i kiwał energicznie głową z aparatem przy uchu. — Dobra, super — mruknęła do siebie i ruszyła 185

do wejścia. Już miała wkroczyć na schody, gdy drzwi się otworzyły i wypadł z nich Randy, który uściskał ją serdecznie. — Cześć, Rookie! Miło cię widzieć. Michelle zaraz przyj­ dzie. Gdzie Julian? — Rozmawia przez telefon. Jedno ci powiem: kiedy w T-Mobile zobaczą jego rachunek, nie będą zachwyceni, że zaproponowali mu plan bez limitu godzin. Oboje spojrzeli na Juliana, który się uśmiechnął, schował telefon do kieszeni i podszedł do otwartego bagażnika. — Pomóc ci z bagażami?! — zawołał Randy. — Nie, poradzę sobie! — Julian z łatwością zarzucił na ramię obie torby. — Dobrze wyglądasz, stary. Schudłeś? Randy poklepał się po nieco mniej wydatnym niż zwykle brzuchu. — Żona narzuciła mi ostrą dietę — wyjaśnił z nieukrywaną dumą. Brooke nie uwierzyłaby w to jeszcze przed rokiem, ale Randy najwyraźniej świetnie się czuł w prawdziwym doj­ rzałym związku, ze starannie umeblowanym domem i dziec­ kiem w drodze. — Ja bym ci zaleciła ostrzejszą — zauważyła i uchyliła się szybko, żeby nie zdążył jej trzepnąć. — Łatwo ci mówić. Przyznaję, mam jeszcze do zrzucenia kilka funtów, ale ty? Jak się wytłumaczysz? Jesteś dietetyczką, czy nie powinnaś skłaniać się raczej ku anoreksji? — Randy wyciągnął rękę i zmierzwił jej włosy. — Hm, przytyk pod adresem mojej wagi i kompetencji zawodowych jednocześnie. Jesteś dziś w dobrej formie. — Och, daj spokój, przecież wiesz, że żartuję. Wyglądasz świetnie. 186

— Uhm. Może i powinnam schudnąć z pięć funtów, co nie zmienia faktu, że Michelle zdecydowanie musi jeszcze nad tobą popracować — odcięła się z uśmiechem. — Robię, co mogę, wierz mi! — zawołała Michelle, ostrożnie wychodząc na schody. Mimo że do rozwiązania pozostało jej jeszcze siedem tygodni, miała wielki brzuch, który wyglądał, jakby miał ją zaraz przeważyć, a jej twarz była pokryta potem od nieznośnego sierpniowego upału. Niezależnie jednak od tego wszystkiego sprawiała wrażenie zadowolonej, wręcz szczęśliwej. Brooke zawsze sądziła, że te wszystkie opowieści o radości, jaką daje ciąża, to mit, ale nie mogła zaprzeczyć, że Michelle wręcz pro­ mienieje. — Ja też pracuję nad Brooke — włączył się do rozmowy Julian i pocałował Michelle w policzek. — Brooke wygląda pięknie taka, jaka jest — odparła natychmiast ze zmieszaniem. Brooke zwróciła się do Juliana, zapominając, że Randy i Michelle na nich patrzą. — Co powiedziałeś? Julian wzruszył ramionami. — Nic takiego, Rook. To był żart. Tylko żart. — Pracujesz nade mną? Co to ma znaczyć? Że próbujesz zapanować nad moim chorobliwym apetytem? — Brooke, możemy porozmawiać o tym innym razem? Przecież wiesz, że żartowałem. — Nie, chcę porozmawiać o tym teraz. Co miałeś na myśli? Julian, skruszony, w jednej chwili znalazł się przy niej. — Rookie, to był wyłącznie żart. Wiesz, że podobasz mi 187

się cała i że niczego nie chciałbym w tobie zmieniać. Zależy mi tylko... eee... żebyś czuła się dobrze sama ze sobą. Randy wziął Michelle za rękę i zawołał: — Wracamy do środka, bo mamy co robić! Wezmę wasze bagaże. Przyjdźcie, kiedy skończycie. Brooke zaczekała, aż za bratem i jego żoną zamkną się drzwi. — A dlaczego niby miałabym nie czuć się dobrze sama ze sobą? Może nie jestem supermodelką, ale kto nią jest? — Tak, wiem, ale... — Julian kopnął schodek nogą w conversie i usiadł na betonie. — Ale co? — Nic. Uważam, że jesteś piękna. Ale Leo sądzi, że możesz czuć się nie najlepiej ze względu na media i... no wiesz... cały ten szum wokół nas. Spojrzał na nią, ale jej z wrażenia odebrało mowę. — Brooke... Wyjęła z torebki listek gumy do żucia i wbiła wzrok w ziemię. — Rookie, podejdź do mnie. O Jezu, nie powinienem był tego mówić. Nie chciałem sprawić ci przykrości, chodziło mi tylko o to... Popatrzyła na niego, czekając, żeby wyjaśnił, o co mu chodziło, ale zapadła cisza. — Dobra, wejdźmy do środka — rzuciła, starając się opanować emocje. Uznała, że woli nie wiedzieć, co miał na myśli. — Nie, poczekaj chwilę. Chodź do mnie. — Przyciągnął ją do siebie i wziął za obie ręce. — Kotku, przykro mi, że w ogóle powiedziałem coś na ten temat. Leo i ja nie roz188

mawiamy o tobie godzinami i wiem, że to jego ciągłe gadanie o moim wizerunku to bzdury, ale muszę go w tej chwili słuchać, bo cała sytuacja mnie przerasta. Właśnie wyszła płyta i chociaż staram się za bardzo nie przejmować, wszystko mnie przeraża. Boję się, co będzie, jeśli pójdzie dobrze i płyta okaże się hitem. Jeszcze bardziej się boję, że to tylko szum medialny i zupełnie nic z tego nie wyjdzie. Tak niedawno siedziałem w swoim małym studiu i grałem muzykę, którą kocham, poza mną i fortepianem nie było nikogo, a teraz nagle występy w telewizji, kolacje z szychami z wytwórni, wywiady. Ja... nie jestem na to przygotowany. I jeśli ostatnio zachowuję się jak dupek, to naprawdę, naprawdę bardzo przepraszam. Brooke cisnęło się na usta wiele słów naraz — chciała mu powiedzieć, jak bardzo za nim tęskni, gdy go nie ma, jak niepokoją ją ich coraz częstsze kłótnie, te ciągłe dołki i górki, jak się cieszy, że ostatnio trochę się przed nią otworzył — ale zamiast skłonić go do dalszych wyznań, zadać mu te wszystkie pytania, które ją dręczyły, wyrazić swoje uczucia, postanowiła zadowolić się tym małym wyznaniem, które właśnie padło z jego ust. Uścisnęła Juliana za rękę i pocałowała go w policzek. — Dziękuję ci — powiedziała tylko i po raz pierwszy tego dnia spojrzała mu w oczy. — To ja dziękuję tobie — odparł i zrewanżował się pocałunkiem. Choć nie wszystko sobie wyjaśnili i nie pozbyła się nie­ pokoju, Brooke pozwoliła mężowi zaprowadzić się do środka. Chciała jak najszybciej zapomnieć o sprawie swojej nadwagi. 189

Randy i Michelle czekali na nich w kuchni, gdzie Michelle przygotowywała półmisek ze składnikami do kanapek, które każdy miał zrobić sobie sam: indykiem w plastrach, pieczenia wołową, żytnim pieczywem, rosyjskim dressingiem, pomi­ dorami, sałatą i piklami. Na stole stały też puszki napoju z czeremchy Dr Brown i litr wody mineralnej o smaku cytrynowym. Michelle wręczyła im tekturowe talerze i dała znak, że mogą zaczynać. — To kiedy początek imprezy? — zapytała Brooke, nakła­ dając sobie kilka plasterków indyka. Bez chleba. Miała nadzie­ ję, że Randy i Julian to zauważą i poczują wyrzuty sumienia. — Samo przyjęcie zaczyna się o siódmej, ale Cynthia chce, żebyśmy przyjechali o szóstej i pomogli jej w przygo­ towaniach. — Michelle krzątała się przy stole zadziwiająco zgrabnie, zważywszy na jej rozmiary. — Sądzisz, że ojciec naprawdę niczego się nie spodzie­ wa? — zapytała Brooke. — Nie mogę uwierzyć, że wasz staruszek kończy sześć­ dziesiąt pięć lat. — Julian nałożył sobie rosyjskiego dressingu na chleb. — A ja nie mogę uwierzyć, że przeszedł na emeryturę — stwierdził Randy. — Dziwne, pierwszy raz od piętnastu lat nie zaczniemy razem roku szkolnego we wrześniu. Brooke ruszyła za resztą do jadalni i postawiła swój talerz, z puszką napoju czeremchowego, obok nakrycia brata. — Będzie ci go brakowało, co? Z kim będziesz jadał teraz lunch? — zapytał Julian. Ponieważ jednak zadzwonił jego telefon, przeprosił towa­ rzystwo, żeby go odebrać. 190

— Julian wydaje się dość spokojny, biorąc pod uwagę, że właśnie wydał płytę — zauważył Randy, odgryzając duży kęs jeszcze większej kanapki. — To tylko pozory. Stale odbiera telefony i z kimś roz­ mawia, ale jeszcze nie wiadomo, jak płyta została przyjęta. Wszystko rozstrzygnie się dzisiaj wieczorem albo jutro. Podobno jest nadzieja, że wejdzie do pierwszej dwudziestki, ale pewności nie ma — wyjaśniła Brooke. — Niewiarygodne — stwierdziła Michelle, bawiąc się kromką chleba. — Sądziłaś kiedykolwiek, że będziesz się za­ stanawiać, czy płyta Juliana wejdzie do pierwszej dwudziestki, czy nie? Ludzie pracują na coś takiego przez całe życie, a on dopiero debiutuje... Brooke przełknęła napój i otarła usta. — Nic nie jest jeszcze przesądzone... nie chcę zapeszyć. Ale rzeczywiście, to niesamowite. — Niesamowite? — zapytał z szerokim uśmiechem Julian, który wrócił do pokoju. Widząc to, Brooke zapomniała o wcześniejszych nieporozumieniach między nimi. Michelle podniosła rękę. — Nie bądź taki skromny, Julian. To naprawdę byłoby niesamowite, gdyby twój album znalazł się w pierwszej dwudziestce! — Niesamowite jest to, że znalazł się na czwartym miej­ scu — odparł spokojnie, a potem znowu uśmiechnął się od ucha do ucha. — Co takiego? — zapytała Brooke, otwierając szeroko oczy. — Dzwonił Leo. Powiedział, że to jeszcze nieoficjalna 191

wiadomość, ale płyta uplasowała się na czwartym miejscu! Czwartym! Jeszcze to do mnie nie dociera. Brooke zerwała się z miejsca i padła mu w ramiona. — O mój Boże, o mój Boże! — powtarzała raz po raz. Michelle aż pisnęła z wrażenia i uściskawszy ich oboje, poszła po butelkę whisky, żeby uczcić sukces Juliana. Randy wrócił z trzema szklankami brązowego płynu i jed­ ną — pomarańczowego, z sokiem dla Michelle. — Za Juliana. — Wzniósł toast. Wszyscy stuknęli się szklankami i unieśli je do ust. Brooke skrzywiła się i odstawiła whisky, ale Randy i Julian wypili swoje jednym haustem. Randy poklepał Juliana po plecach. — Bardzo się cieszę z twojego sukcesu i tak dalej, ale, stary, muszę powiedzieć, że to naprawdę super mieć gwiazdę rocka w rodzinie. — Och, przestańcie, bez przesady... — zaczął Julian. Brooke położyła mu rękę na ramieniu. — Dobrze mówią, kochanie. Jesteś gwiazdą. Ilu ludzi może się pochwalić debiutem w pierwszej czwórce na liście? Pierwszej piątce? Dziesiątce? Beatlesi, Madonna, Beyonce i... Julian Alter? To czyste szaleństwo! Świętowali, gawędzili i zasypywali Juliana pytaniami przez następne czterdzieści pięć minut, aż w końcu Michelle oznaj­ miła, że czas się zbierać, bo za godzinę muszą być w re­ stauracji. Gdy tylko wzięli ręczniki i zamknęli za sobą drzwi pokoju gościnnego, Brooke z takim impetem rzuciła się Julianowi na szyję, że oboje upadli na łóżko. — Kochanie, to się dzieje. Dzieje się naprawdę — powie­ działa, całując go w czoło, a potem w powieki, policzki i usta. 192

Julian odpowiedział pocałunkiem, a potem wsparł się na łokciach. — Wiesz, co to jeszcze oznacza? — Że teraz już jesteś sławą oficjalnie? — Cmoknęła go w szyję. — To oznacza, że możesz wreszcie odejść z Huntley. Do diabła, możesz w ogóle rzucić pracę, jeśli chcesz. Odsunęła się i spojrzała na niego. — Dlaczego miałabym to zrobić? — Hm, przede wszystkim dlatego, że od kilku lat pracujesz jak wół i zasłużyłaś na odpoczynek. Poza tym wreszcie będziemy mieć pieniądze. Przy dochodach z trasy koncertowej Maroon 5, honorariach za prywatne występy, które załatwia dla mnie Leo, i zyskach z płyty... możesz zrobić sobie przerwę w pracy i korzystać z życia. Wszystko to brzmiało logicznie, ale z powodów, których nie potrafiła określić, Brooke od razu się zjeżyła. — Nie pracuję wyłącznie dla pieniędzy, przecież wiesz. Te dziewczyny mnie potrzebują. — To doskonały moment, Brooke. Rok szkolny zacznie się dopiero za dwa tygodnie, na pewno jeszcze znajdą kogoś na twoje miejsce. Nawet jeśli zdecydujesz się zostać w szpi­ talu, to może w mniejszym wymiarze godzin. — „Jeśli" zdecyduję się zostać w szpitalu? Julian, to moja praca zawodowa. Żeby ją wykonywać, skończyłam studium podyplomowe i jest dla mnie ważna, chociaż być może to nieporównywalne z debiutem płytowym na czwartym miejscu listy bestsellerów. — Wiem, że jest dla ciebie ważna i że ją kochasz. Pomyś193

lałem tylko, że może chcesz ją przez jakiś czas kochać z dystansu. — Trącił ją łokciem i uśmiechnął się lekko. Popatrzyła na niego z powagą. — Co sugerujesz? Znowu próbował przyciągnąć ją do siebie, ale się wyrwała. Westchnął. — Niczego strasznego nie sugeruję, Brooke. Może gdybyś tak nie przejmowała się pracą, tymi swoimi dyżurami i obo­ wiązkami, czerpałabyś więcej radości z życia. Mogłabyś towarzyszyć mi podczas wyjazdów, chodzić ze mną na imprezy. Milczała. — Jesteś zła? — zapytał, biorąc ją za rękę. — Nie jestem zła — skłamała. — Tylko wiele wysiłku kosztuje mnie balansowanie między pracą a tym wszystkim, co dzieje się wokół ciebie. Pojechaliśmy razem na twój występ u Leno, na przyjęcie z okazji nowego sezonu Friday Night Lights, na urodziny Kristen Stewart i na Bonnaroo. Wpadam wieczorami do studia, gdy pracujesz do późna. Nie wiem, co jeszcze mogę zrobić, ale na pewno nie rzucę pracy, żeby jeździć z tobą w trasy. Nie sądzę, żeby to dało mi szczęście, niezależnie od tego, jak dobrze się bawiłam na początku i, szczerze mówiąc, gdybym to zrobiła, straciłabym szacunek dla siebie samej. — Zastanów się nad tym jeszcze. — Julian zdjął koszulę i poszedł do łazienki. — Obiecaj mi, dobrze? Szum wody pod prysznicem zagłuszył jej odpowiedź. Brooke postanowiła odsunąć od siebie tę sprawę przynajmniej do następnego dnia; nie musiała podejmować decyzji od razu, 194

a to, że mieli inne zdanie w tej kwestii, nie oznaczało przecież, że coś jest nie tak. Rozebrała się, odsunęła zasłonkę i weszła pod prysznic. — Czemu zawdzięczam zaszczyt? — zapytał Julian, mru­ żąc oczy. Twarz miał w mydlinach. — Temu, że mamy niecałe pół godziny, żeby przygotować się do wyjścia. — Przekręciła na ful kurek z ciepłą wodą. Julian wrzasnął: — Miej choć trochę litości! Przesunęła się dalej, z przyjemnością ocierając się o namyd­ loną pierś Juliana, i stanęła pod strumieniem gorącej wody. — Aaach! Ale cudownie. Julian udał, że się boczy, i umknął w kąt. Brooke to rozśmieszyło. — Chodź — powiedziała, wiedząc, że był w stanie wy­ trzymać tylko w letniej wodzie. — Wystarczy dla nas obojga. Nalała szamponu na dłoń, przekręciła kurek z ciepłą wodą na poprzednią pozycję i pocałowała Juliana w policzek. — Możesz wracać, kochanie — powiedziała. Wyminęła go i uśmiechnęła się lekko, gdy niepewnie przesunął się pod prysznic. Namydliła włosy i patrzyła, jak Julian myje się w ledwie ciepłej wodzie. Wiedzieli o sobie setki, nawet tysiące intymnych rzeczy i ta świadomość zawsze sprawiała Brooke wielką przyjemność. Z rozkoszą myślała, że pewnie jako jedyna na świecie wie, iż Julian nie cierpiał gorącej wody — w kąpieli, pod prysz­ nicem, w jacuzzi, gorących źródłach i tak dalej — natomiast całkiem dobrze znosił duchotę, wysokie temperatury w wil­ gotnym klimacie; że lubił gorące napoje, zawsze stawiał 195

przed sobą parującą kawę czy zupę i zabierał się do nich, nawet nie sprawdzając, czy nie poparzy sobie ust; że był niezwykle wytrzymały na ból — gdy złamał sobie nogę w kostce, jęknął tylko: „O cholera!", ale za to piszczał i wyrywał się jak małe dziecko, kiedy Brooke próbowała mu wyregulować brwi. Wiedziała, że nawet teraz, gdy się namydlał, wolał to robić mydłem w kostce niż w płynie, że od­ powiadał mu każdy jego zapach, byle nie lawendowy czy — broń Boże — grejpfrutowy. Przysunęła się, żeby cmoknąć go w nieogolony policzek, i woda zalała jej oczy. — Dobrze ci tak — stwierdził Julian i poklepał ją po pupie. — To cię nauczy nie zadzierać z muzykiem zajmującym czwarte miejsce na liście przebojów. — Co muzyk z czwartego miejsca powie na szybki numerek? Julian pocałował ją, ale wyszedł spod prysznica. — Nie będę się tłumaczył twojemu ojcu, że spóźniliśmy się na jego urodziny, bo jego córka dobrała się do mnie pod prysznicem. Brooke się zaśmiała. — Cienias z ciebie. Kiedy przyjechali, Cynthia była już na miejscu; krzątała się energicznie po zarezerwowanej sali i wydawała polecenia. Byli w Ponzu, według Cynthii najmodniejszej restauracji w południowo-wschodniej Pensylwanii. Specjalizowała się w azjatyckiej kuchni fusion; pod tym szyldem, jak twierdził Randy, kryły się sushi i tariyaki z Japonii, pseudowietnamskie spring rolls, pad thai, które rozpoznałoby niewielu Tajów, 196

oraz firmowy kurczak z brokułami, nieróżniący się niczym od serwowanego w taniej chińskiej knajpce z daniami na wynos. Ale nikt najwyraźniej nie tęsknił za prawdziwą kuchnią fusion, więc wszyscy czworo powstrzymali się od komentarzy i natychmiast zabrali się do roboty. Panowie powiesili dwa wielkie transparenty z napisem: „Wszystkiego najlepszego z okazji sześćdziesiątych piątych urodzin!" i „Gratulacje z powodu przejścia na emeryturę!", a Brooke i Michelle ułożyły kupione przez Cynthię kwiaty w szklanych wazonach, dostarczonych przez restaurację — po dwie aranżacje na stół. Gdy skończyły układać pierwszą, Michelle zagadnęła: — Myśleliście już, co zrobicie z tą furą pieniędzy? Brooke była tak zaskoczona, że prawie upuściła nożyce. Nigdy dotąd nie rozmawiała z Michelle o sprawach osobistych i temat zarobków Juliana wydał się jej szczególnie nie na miejscu. — Och, mamy jeszcze do spłacenia tyle pożyczek studenc­ kich, kredytów i rachunków! To wcale nie taka bonanza, jak się wydaje. — Wzruszyła ramionami. Michelle wymieniła różę na piwonię i przechyliła głowę, żeby ocenić efekt. — Daj spokój, Brooke, chyba żartujesz. Będziecie mogli tarzać się w forsie! Brooke nie miała pojęcia, co na to powiedzieć, więc tylko zaśmiała się ze skrępowaniem. Przyjaciele jej ojca i Cynthii stawili się punkt szósta i krążyli po sali, jedząc przekąski i popijając wino. Gdy wreszcie przyjechał ojciec, byli już w odpowiednio dobrych humorach. 197

Dowiedli tego, wykrzykując: „Niespodzianka!" i „Gratula­ cje!", gdy został wprowadzony przez kierownika sali i udał wielkie zaskoczenie, jak wszyscy jubilaci na przyjęciach urodzinowych, które nie są dla nich zaskoczeniem. Potem wziął kieliszek wina, który podała mu Cynthia, i wychylił go z determinacją, żeby dobrze się bawić, chociaż Brooke wie­ działa, że wolałby pojechać do domu i przygotować się do niedzielnych przedsezonowych rozgrywek. Na szczęście Cynthia zaplanowała toasty na początek; Brooke nie lubiła przemawiać publicznie i nie chciała dener­ wować się przez cały wieczór czekającym ją dwuminutowym wystąpieniem. Półtorej wódki z tonikiem znacznie ułatwiło sprawę i płynnie wygłosiła przygotowaną mowę. Publiczności szczególnie spodobała się anegdota, jak to oboje z Randym odwiedzili ojca po rozwodzie i zastali go w kuchni, gdzie upychał do pieca stosy starych czasopism i rachunków, po­ nieważ nie miał gdzie ich przechowywać, a nie chciał, żeby piec stał pusty. Randy i Cynthia przemawiali w podobnym tonie i mimo niezręcznej uwagi Cynthii o „natychmiastowym porozumieniu, jakie nawiązało się między nimi od pierwszego wejrzenia" — co musiało nastąpić jeszcze wtedy, gdy ojciec Brooke był żonaty z jej matką — wszystko przebiegło bez zgrzytów. — Hej, proszę państwa, mogę was prosić jeszcze o chwilę uwagi? — zapytał pan Greene, wstając z miejsca pośrodku długiego bankietowego stołu. W sali zapanowała cisza. — Chciałbym wam wszystkim bardzo podziękować za przybycie. Jestem szczególnie wdzięczny mojej uroczej żonie, 198

że urządziła to przyjęcie w sobotę, a nie w niedzielę... wreszcie zrozumiała, na czym polega różnica między szkolną a zawo­ dową piłką nożną... i całej czwórce moich kochanych dzieci, że są tu dzisiaj; to wy nadajecie wszystkiemu sens. Zebrani przyjęli to oklaskami. Brooke się zarumieniła, a Randy przewrócił oczami. Julian natomiast, jak zauważyła, zerknąwszy w jego stronę, ze skupieniem pisał pod stołem esemesa. — I ostatnia sprawa. Niektórzy z was może już wiedzą, że mamy w rodzinie wschodzącą gwiazdę. To wreszcie zwróciło uwagę Juliana. — Cóż, z wielką radością chcę ogłosić, że płyta Juliana znajdzie się w przyszłym tygodniu na czwartym miejscu listy „Billboardu"! — Przyjęto to wiwatami i oklaskami. — Proszę, wypijmy za mojego zięcia, Juliana Altera, za to, że dokonał rzeczy niemal niemożliwej. Wiem, że wyrażę uczucia nas wszystkich, kiedy powiem, że jesteśmy z ciebie dumni, Julian. Pan Greene podszedł do zaskoczonego, ale wyraźnie za­ dowolonego Juliana i uściskał go serdecznie. Brooke poczuła dla taty wielką wdzięczność. Jej mąż przez całe życie czekał na podobny gest ze strony swojego ojca i jeśli miał się nie doczekać, cieszyła się, że przynajmniej słyszy wyrazy uznania od jej rodziny. Julian podziękował teściowi i szybko usiadł na miejscu, i choć był zmieszany tym, że znalazł się w centrum uwagi, Brooke widziała, że jest mu miło. Wzięła go za rękę, a on w odpowiedzi mocno uścisnął jej dłoń. Gdy kelnerzy zaczęli wnosić przystawki, Julian pochylił się do niej i zapytał, czy mogliby na chwilę wyjść, żeby porozmawiać na osobności. 199

— Czy w ten sposób chcesz mnie zwabić do toalety? — szepnęła, idąc za Julianem. — Wyobrażasz sobie, jakie wy­ wołalibyśmy zgorszenie? Mam nadzieję, że jeśli ktoś nas przyłapie, będzie to matka Sashy... Julian zaprowadził ją do holu, gdzie rzeczywiście znaj­ dowały się toalety, i Brooke złapała go za rękę. — Tylko żartowałam. — Rook, właśnie zadzwonił do mnie Leo — zaczął, opie­ rając się o ścianę. — Tak? — Jest w Los Angeles i zdaje się, że odbywa serię spotkań w moim imieniu. — Zrobił taką minę, jakby miał więcej do powiedzenia, ale zamilkł. — No i? Coś ciekawego? Dłużej nie mógł wytrzymać. Na jego twarzy pojawił się radosny uśmiech i chociaż Brooke ogarnęło przeczucie, że dla niej nie będą to równie wspaniałe wieści, uśmiechnęła się wyczekująco. — No co? Co się takiego stało? — zapytała. — Więc... — Julian urwał i źrenice mu się rozszerzyły. — „Vanity Fair" chce zaprosić mnie do grupy obiecujących artystów, których zamierza zaprezentować na okładce paź­ dziernikowego czy listopadowego wydania. Na okładce, mo­ żesz w to uwierzyć? Brooke objęła go za szyję. Julian cmoknął ją w usta, a potem się odsunął. — I wiesz co jeszcze? Zdjęcia ma robić Annie Leibovitz. — Chyba żartujesz! Uśmiechnął się łobuzersko. 200

— Wcale nie. W sesji oprócz mnie weźmie udział czterech artystów. Z różnych dziedzin. Leo przypuszcza, że znajdą się wśród nich muzyk, malarz i pisarz, prawdopodobnie. A wiesz, gdzie odbędą się zdjęcia? W Chateau. — Oczywiście! Zostaniemy tam stałymi bywalcami! — Jednocześnie zaczęła gorączkowo się zastanawiać, jak to zrobić, żeby z nim pojechać, nie zwalniając się z pracy. Była jeszcze kwestia, jakie ciuchy ze sobą zabrać... — Brooke. — Julian mówił normalnym głosem, ale miał niepewną minę. — Co takiego? — Przepraszam, że ci to robię, ale muszę jechać na­ tychmiast. Leo zarezerwował mi bilet na samolot o szóstej rano, z lotniska Kennedy'ego, a w studiu zostały rzeczy, które powinienem zabrać, więc wracam do Nowego Jorku jeszcze dziś. — Wyjeżdżasz teraz? — wyjąkała. Dotarło do niej, że już dokonano rezerwacji na samolot i że choć Julian stara się zachować powagę, jest wyraźnie podniecony. On uściskał ją i podrapał po plecach, między łopatkami. — Wiem, że to okropne z mojej strony, kotku. Przepraszam, że tak wypadło, że wychodzę w środku przyjęcia urodzino­ wego twojego taty, ale... — Przed. — Co przed? — Nie wychodzisz w środku przyjęcia, tylko przed. Jeszcze nawet nie przystąpiliśmy do jedzenia. Julian umilkł. Brooke miała przez chwilę wrażenie, że to musi być żart. Za chwilę Julian powie, że nigdzie nie jedzie. 201

— Jak zamierzasz wrócić do domu? — zapytała w końcu z rezygnacją w głosie. Julian wziął ją w objęcia i uścisnął. — Zamówiłem taksówkę na dworzec kolejowy, więc nikt nie będzie musiał mnie odwozić. Zostawię ci samochód, żebyś miała jutro czym wrócić. Pasuje ci? — Jasne. — Brooke? Kocham cię, kotku. I gdy tylko wrócę, zabiorę cię gdzieś, żeby to wszystko uczcić. Bo jest co świętować, prawda? Brooke zmusiła się do uśmiechu. — Tak. I cieszę się ze względu na ciebie. — Powinienem wrócić we wtorek, ale jeszcze to potwier­ dzę. — Czule pocałował ją w usta. — Niczego nie planuj beze mnie, dobra? Chciałbym uczcić to w sposób szczególny. — Ja też. — Poczekasz tu na mnie? — zapytał. — Pobiegnę tylko pożegnać się z twoim tatą. Nie chcę robić zamieszania... — Myślę, że najlepiej będzie, jeśli po prostu wyjdziesz — stwierdziła Brooke i zobaczyła na twarzy Juliana ulgę. — Ja mu wyjaśnię, co się stało. Na pewno zrozumie, tak jak wszyscy. — Dzięki. Kiwnęła głową. — Chodźmy, odprowadzę cię. Wzięli się za ręce i zeszli po schodach. Przecięli parking, na szczęście nie natykając się na nikogo z rodziny ani gości. Brooke jeszcze raz zapewniła Juliana, że wytłumaczy wszyst­ ko ojcu i Cynthii, podziękuje Randy'emu i Michelle za 202

gościnę, bo nie ma sensu urządzać sceny pożegnania, podczas której musiałby wyjaśniać setki razy, dlaczego wychodzi. Julian starał się zachować kamienną twarz, kiedy się z nią żegnał i szeptał jej do ucha czułe słowa, ale gdy tylko przyjechała taksówka, pobiegł do niej w podskokach, jak podniecony golden retriever biegnie za piłką tenisową. Brooke uśmiechnęła się wesoło i pomachała mu, ale taksówka ruszyła, zanim zdążył się odwrócić i też pomachać. Wróciła do środka już sama.

Spojrzała na zegarek i zaczęła się zastanawiać, czy zdąży pobiegać po przyjęciu ostatniej pacjentki. Uznała, że tak, ale potem przypomniała sobie, że na zewnątrz jest upał i tylko szaleniec zdecydowałby się na jogging w takiej temperaturze. Rozległo się pukanie do drzwi. Spodziewała się Kaylie, miała to być ich pierwsza sesja od początku roku szkolnego, i Brooke nie mogła się jej już doczekać. E-maile, jakie dostawała od dziewczyny, były coraz bardziej uspokajające i miała nadzieję, że jej podopieczna odnajduje się w tym roku wśród rówieśniczek. Ale gdy drzwi gabinetu się otworzyły, zamiast Kaylie stanęła w nich Heather. — Hej, co słychać? Dzięki za poranną kawę. — Och, cała przyjemność po mojej stronie. Posłuchaj, chciałam cię zawiadomić, że Kaylie nie przyjdzie dziś na sesję. Została w domu, bo ma grypę żołądkową albo coś w tym rodzaju. Brooke spojrzała na listę nieobecności, która leżała na jej biurku. 203

— Naprawdę? Bo nie ma jej na dzisiejszej liście. — Wiem. Była dziś u mnie i wyglądała okropnie, więc wysłałam ją do pielęgniarki, a ta z kolei kazała jej iść do domu. To na pewno nic poważnego, ale chciałam cię uprzedzić. — Dzięki, jestem ci wdzięczna. Heather odwróciła się do wyjścia, ale Brooke ją zawołała. — Jakie zrobiła na tobie wrażenie? Poza tym, że źle się czuła? Heather zastanowiła się przez moment. — Trudno powiedzieć. To było nasze pierwsze spotkanie po wakacjach i nie bardzo chciała się przede mną otworzyć. Słyszałam od innych dziewcząt, że zaprzyjaźniła się z Whitney Weiss, co interesuje mnie z oczywistych powodów, ale sama nic o tym nie wspomniała. Powiedziałabym, że znacznie schudła. Brooke natychmiast uniosła głowę. — Znacznie? To znaczy ile funtów według ciebie? — Nie wiem... dwadzieścia, może dwadzieścia pięć? Wy­ glądała świetnie. I wydawała się bardzo zadowolona z sie­ bie. — Heather zauważyła, że Brooke się zaniepokoiła. — Dlaczego pytasz? To źle? — Niekoniecznie, ale to duży spadek wagi w tak krótkim czasie. A ta cała przyjaźń z Whitney? Powiem szczerze, że martwi mnie to wszystko razem. Heather pokiwała głową. — Zdaje się, że ty zobaczysz się z nią wcześniej niż ja, ale informuj mnie na bieżąco, dobrze? Brooke pożegnała się z Heather i opadła na oparcie fotela. 204

Dwadzieścia pięć funtów w dwa i pół miesiąca to naprawdę niepokojący spadek wagi, pomyślała, a do tego te konszachty z Whitney. Whitney była bardzo szczupłą dziewczyną, która po odejściu z drużyny hokeja na trawie przed rokiem utyła pięć do siedmiu funtów, a wtedy jej matka, bardzo szczupła kobieta, natychmiast zjawiła się z pretensjami u Brooke, zarzucając jej, że jest rzeczniczką obozu grubasów, jak to brutalnie określiła. Gwałtowne protesty, że taki przybór na wadze jest czymś zupełnie normalnym, a nawet korzystnym w przypadku rozwi­ jającej się jeszcze czternastolatki, nie zrobiły na niej wrażenia i wysłała córkę na drogą kurację odchudzającą gdzieś na północy stanu. Jak można było przewidzieć, dziewczyna wkrótce zaczęła wykazywać oznaki bulimii, najwyraźniej objadała się, a potem zwracała to, co zjadła. Jeszcze tego było trzeba, żeby zaraziła tym Kaylie. Brooke postanowiła zadzwo­ nić do jej ojca po pierwszej sesji i zapytać go, czy nie zauważył niczego niezwykłego w zachowaniu córki. Zanotowała kilka uwag z poprzednich sesji, a potem wyszła. Typowa wrześniowa duchota w powietrzu uderzyła ją z taką siłą, że Brooke porzuciła myśl, aby skorzystać z metra. Jak­ by czuwał nad nią Anioł Stróż albo po prostu taksówkarz z Bangladeszu zobaczył jej rozpaczliwe machania, natych­ miast pod szkołę zajechała wolna taksówka i Brooke usiadła na tylnym siedzeniu, w chłodzie. — Róg Duane i Hudson, proszę — powiedziała, przysu­ wając nogi do wylotu klimatyzatora. Przez całą drogę siedziała z odchyloną na oparcie głową i zamkniętymi oczami. Chwilę przed tym, jak taksówka zajechała przed budynek, w którym mieszkała Nola, przyszedł esemes od Juliana. 205

„Właśnie dostałem e-maila od Johna Travolty!!! Pisze, że »strasznie« mu się podoba moja płyta i że mi gratuluje" — przeczytała. Z wyświetlacza aż biło podniecenie. „John Travolta?! — odpisała. — Nie mów! To niesamowite". „Napisał to do swojego agenta, a ten przekazał Leo" — odpowiedział Julian. „Gratulacje! To super. Tak trzymać — wystukała, a potem dodała: — Jestem teraz u Noli. Zadzwoń, gdy będziesz mógł. Xoxo". Dwupokojowe mieszkanie Noli znajdowało się na samym końcu długiego korytarza i wychodziło na modną kafejkę z ogródkiem. Brooke weszła przez otwarte na oścież drzwi, rzuciła torbę, ściągając jednocześnie buty, i skierowała się do kuchni. — Jestem! — oznajmiła głośno, bez pytania wyjmując z lodówki puszkę dietetycznej coca-coli. Była to jej słabość i pozwalała sobie na nią tylko u Noli. — W lodówce jest dietetyczna cola. Wyjmij też jedną dla mnie! — zawołała Nola z łazienki. — Już prawie skończyłam się pakować. Zaraz przyjdę. Brooke otworzyła obie puszki i jedną z nich zaniosła Noli, która siedziała wśród stosów ubrań, butów, kosmetyków, urządzeń elektronicznych i przewodników turystycznych. — I oni, do cholery, oczekują, że wszystko to upchnę do plecaka? — warknęła. Próbowała wcisnąć okrągłą szczotkę do przedniej kieszeni, jak się okazało, bezskutecznie, więc rzuciła nią na drugą stronę pokoju. — Co ja sobie wyob­ rażałam, decydując się na to? — Nie mam pojęcia. — Brooke zlustrowała panujący wokół bałagan. — Sama od dwóch tygodni zadaję sobie to pytanie. 206

— Tak to właśnie jest, gdy przychodzi urlop i nie masz chłopaka... wtedy podejmujesz takie decyzje. Szesnaście dni z jedenastką nieznajomych w południowo-wschodniej Azji? Poważnie, Brooke, to wszystko przez ciebie. Brooke parsknęła śmiechem. — Jak miło z twojej strony. Od początku ci mówiłam, że to najgorszy pomysł, o jakim słyszałam, ale się uparłaś. Nola wstała, pociągnęła łyk coli i przeszła do salonu. — To powinno być ostrzeżenie dla singielek na całym świecie. Żadnych grupowych wyjazdów last minutę. Wietnam nie zniknie z powierzchni ziemi... po co ten pośpiech? — Och, przestań, będzie fajnie. Może nawet znajdzie się w grupie jakiś ciekawy facet. — Uhm. Na pewno. Nie będzie żadnych niemieckich par w średnim wieku, współczesnych hipisów, którzy przeszli na buddyzm, ani, co gorsza, lesbijek. Nie! Tylko sami świetni wolni faceci w wieku trzydziestu — trzydziestu pięciu lat. — Wiara czyni cuda! — odparła Brooke z uśmiechem. Coś przykuło uwagę Noli, która podeszła do okna salonu. Brooke wyjrzała więc na zewnątrz, ale nie zauważyła nic ciekawego. — Przy pierwszym stoliku z lewej strony. Czy to nie Natalie Portman? W chłopięcej czapce i okularach przeciw­ słonecznych dla niepoznaki, jakby nie było widać, że to ona? — Wskazała Nola. Brooke zaśmiała się znowu. Rzeczywiście, teraz zauważyła dziewczynę w czapce. Popijała wino i śmiała się z czegoś, co powiedział jej towarzysz. — Uhm, chyba masz rację, to ona. 207

— Oczywiście, że ona! I wygląda fantastycznie, szkoda gadać. Powinnam jej nienawidzić. Nie wiem, dlaczego tak nie jest. — Przechyliła głowę, nie odrywając wzroku od dziewczyny za oknem. — Dlaczego miałabyś jej nienawidzić? — spytała Brooke. — Chyba akurat należy do tych całkiem normalnych. — To jeszcze jeden powód. Nie tylko jest nieziemsko atrakcyjna... nawet z ogoloną głową... ale jeszcze skończyła Harvard, zna piętnaście języków, podróżuje po świecie, pro­ mując mikrofinansowanie, i tak kocha przyrodę, że nie nosi nawet skórzanych butów. A na domiar złego wszyscy, którzy kiedykolwiek z nią współpracowali albo choćby siedzieli obok niej w samolocie, klną się, że jest najfajniejszą, najbar­ dziej bezpośrednią osobą, jaką znają. A teraz powiedz mi, proszę, jak można kogoś takiego lubić? Nola wreszcie odeszła od okna i Brooke ruszyła za nią. Opadły na przeciwległe przykryte pokrowcami małe kanapy i spojrzały na siebie. Brooke upiła łyk coli i wzruszyła ramionami, myśląc o fotoreporterze pod swoim mieszkaniem. — To chyba dobrze, że taka jest? — zapytała. — O rany, z ciebie też jest niezły egzemplarz. — Co takiego powiedziałam? Nie rozumiem. Mam mieć na jej punkcie obsesję? Zazdrościć jej? Nie jest nawet realna. — Oczywiście, że jest realna! Siedzi po drugiej stronie ulicy i wygląda super. Brooke przyłożyła rękę do czoła i jęknęła. — Nie dość, że ją obgadujemy, to jeszcze podglądamy. Nie podoba mi się to. Daj jej spokój. 208

— Nagle chcesz chronić jej prywatność? — zapytała Nola już łagodniej. — A żebyś wiedziała. To dziwne; jedna Brooke, ta, która od lat czyta te wszystkie plotkarskie czasopisma, widziała wszyst­ kie jej filmy i mogłaby wyliczyć suknie, w których odbierała nagrody, chętnie usiadłaby przy tym oknie i gapiła się na nią do rana. A ta druga, która obudziła się we mnie niedawno... Nola skierowała pilota w stronę telewizora i zaczęła prze­ rzucać kanały, aż znalazła alternatywną stację rockową. Pod­ parła się na łokciu i zauważyła: — Właśnie słyszę. Co się z tobą dzieje? Skąd ten podły nastrój? Brooke westchnęła. — Musiałam prosić o kolejny dzień urlopu, żeby wy­ skoczyć w następny weekend do Miami, i powiedzmy, że Margaret nie była zachwycona. — Chyba nie oczekuje, że jej pracownicy zrezygnują z życia prywatnego? Brooke sarknęła. — Ale ma prawo oczekiwać, że pojawimy się w pracy od czasu do czasu. — Jesteś dla siebie zbyt surowa. Może zmienimy temat na zabawniejszy? Bez urazy. — O czym mamy rozmawiać: o przyjęciu, na które idę w ten weekend? — Jestem zaproszona? — Nola się uśmiechnęła. — Mogę dotrzymać ci towarzystwa. — Żartujesz? Chętnie bym skorzystała, ale to chyba nie wchodzi w grę... 209

— Dlaczego? Mam popijać drinka w Nowym Jorku z ja­ kimś nieudacznikiem, kiedy mogłabym raczyć się kawiorem w towarzystwie żony wschodzącej gwiazdy rocka? — Nie ma sprawy. Julian się ucieszy, że nie będzie musiał zajmować się mną przez cały wieczór. — Telefon Brooke zaczął wibrować na stoliku do kawy. — O wilku mowa... Hej! — rzuciła do aparatu. — Właśnie rozmawiałyśmy z Nolą o przyjęciu w przyszły weekend. — Brooke? Wiesz co? Rozmawiałem z Leo, który dostał wiadomość od jednego z szefów Sony. Podobno powodzenie mojej płyty przeszło wszelkie oczekiwania. Brooke słyszała w tle muzykę i zgiełk rozmów, ale nie pamiętała, gdzie Julian miał być tego popołudnia. Może w Atlancie? A może grał wieczorem w Charlestonie? Tak, chyba tak. W Atlancie był poprzedniego dnia — przypomniała sobie, że zadzwonił do niej o pierwszej w nocy, prawdopodob­ nie pijany, ale generalnie w dobrym nastroju. Nocował w Ritzu w Buckhead. — Nikt jeszcze nie chce nic mówić, bo od premiery płyty w radiu i telewizji nie minął tydzień, ale za to dziś upływa siódmy dzień sprzedaży i wyniki są bardzo dobre. Minionego wieczoru Brooke przez dwie godziny czytała o innych wykonawcach, którzy wydali płyty w ostatnich dwóch tygodniach, ale nadal nie rozumiała, na czym polega różnica między obecnością albumu w mediach i na rynku. Powinna o to zapytać? Czy swoją ignorancją wzbudzi tylko irytację? — Przesunęła się z czwartego co najmniej na trzecie miejsce. A może jeszcze wyżej! 210

— Jestem z ciebie taka dumna! Dobrze się bawicie w Char­ lestonie? — zagadnęła wesoło. Pod drugiej stronie zapadła cisza. Brooke wpadła w popłoch. Czyżby nie był w Charlestonie? Ale potem usłyszała odpowiedź: — Możesz mi wierzyć albo nie, ale to ciężka robota. Odbywamy próby, gramy, rozkładamy się, a potem zwijamy, przenosimy z hotelu do hotelu. Nikt się tu nie obija. Brooke zamilkła na chwilę. — Nie chciałam sugerować, że tylko imprezujecie. — Miała ochotę przypomnieć mu, że poprzedniej nocy dzwonił do niej pijany, ale się powstrzymała. Nola spojrzała na nią i dała znak, że wyjdzie do sąsiedniego pokoju, ale Brooke machnęła ręką, rzucając jej spojrzenie, które miało znaczyć: „Nie wygłupiaj się". — Masz do mnie pretensje, że wyszedłem z przyjęcia twojego taty? Ile razy mam cię za to przepraszać? Długo będziesz się na mnie odgrywać? — Wcale nie o to chodzi, chociaż zwinąłeś się wtedy w pół minuty i od tego czasu nie było cię w domu, a minęły już dwa tygodnie. — Złagodziła ton głosu. — Myślałam, że po sesji zdjęciowej wrócisz na dzień czy dwa, zanim ruszysz w trasę. — Więc tak do tego podchodzisz? Poczuła się, jakby dostała policzek. — Jak? Jesteś urażony, bo wyraziłam nadzieję, że się dobrze bawisz? Czy dlatego, że zapytałam, kiedy się znowu zobaczymy? Ale jestem okropna. — Brooke, nie mam w tej chwili czasu na kłótnię. Zrobiło jej się zimno, gdy usłyszała ton, jakim wypowiedział jej imię. 211

— Kłótnię? Jaką kłótnię, Julian? — Prawie nigdy mu nie mówiła, jak jest jej źle. Był zbyt zestresowany, zbyt zajęty, zbyt zaabsorbowany innymi sprawami albo po prostu znaj­ dował się za daleko. Starała się nie skarżyć. Wykazywać zrozumienie, służyć wsparciem, tak jak radziła matka, ale to nie było łatwe. — To dlaczego jesteś taka wściekła? Przykro mi, że nie wrócę do domu w tym tygodniu. Ile razy mam się z tego powodu kajać? Ciężko haruję dla nas obojga. Mogłabyś przypomnieć sobie o tym od czasu do czasu. Brooke ogarnęła rozpacz. — Chyba nie rozumiesz — odparła cicho. Westchnął. — Postaram się wrócić nocnym lotem na weekend, zanim wyjadę do Miami, dobra? To coś pomoże? Trudno się wyrwać dwa tygodnie po wydaniu płyty. Chciała mu powiedzieć, żeby się wypchał, ale zamiast tego zaczerpnęła powietrza, policzyła do trzech i wydusiła z siebie: — Byłoby świetnie, gdyby ci się udało. Bardzo chciałabym się z tobą zobaczyć. — Zrobię, co będę mógł, Rook. Posłuchaj, muszę już lecieć, ale chcę ci powiedzieć, że cię kocham. I że za tobą tęsknię. Zadzwonię jutro, dobrze? — Ale zanim zdążyła się odezwać, przerwał połączenie. — Rozłączył się! — zawołała, a potem rzuciła telefon na wyłożoną poduszkami kanapę, skąd się odbił i wylądował na podłodze. — Dobrze się czujesz? — zapytała Nola łagodnym, uspo­ kajającym głosem. Stanęła w drzwiach salonu, trzymając 212

w rękach kilka menu z daniami na wynos i butelkę wina. W telewizji zaczęto nadawać Dla zaginionego i obie zwróciły się w stronę odbiornika. Byłeś marzeniem brata, lecz jak w sicie woda Wymknąłeś się, mój bracie, kto ci rękę poda? — Możesz to wyłączyć? Proszę. — Brooke padła na kanapę i zasłoniła ręką oczy, chociaż nie płakała. — Co mam zro­ bić? — jęknęła. Nola szybko zmieniła kanał telewizyjny. — Najpierw musisz zdecydować, czy wolisz kurczaka z trawą cytrynową, czy curry z krewetkami z wietnamskiej knajpki, a potem opowiesz mi, co się z wami dzieje, kocha­ ni. — Nagle jakby sobie przypomniała o winie, które trzymała w ręce. — Poprawka. Najpierw się napijemy. Czubkiem noża odcięła folię na szyjce butelki i powiedziała, sprawnie manewrując korkociągiem: — Myślałam, że już przebolałaś to głupie zdjęcie z Laylą. Brooke prychnęła i wzięła od Noli kieliszek czerwonego wina, który w kulturalnym towarzystwie uznano by za zbyt pełny, ale tego wieczoru był w sam raz. — Masz na myśli tę fotkę, na której mój mąż obejmuje ramieniem talię liczącą dwadzieścia sześć cali i uśmiecha się z takim rozanieleniem, jakby właśnie przeżywał orgazm? Nola napiła się wina i położyła nogi na stoliku. — To jakaś głupia gwiazdka, która tylko skorzystała z oka­ zji, żeby pokazać się w mediach z nowym celebrytą. A że padło na Juliana? 213

— Wiem. I nie tyle chodzi mi o zdjęcie, ile... Julian dopiero co śpiewał u Nicka i był na stażu, a teraz? Nasze życie zmieniło się w ciągu jednej nocy, Nola. Nie jestem na to przygotowana. Taka była prawda: Julian Alter, jej mąż, oficjalnie stał się sławny i należało to sobie uświadomić. Brooke wiedziała, że doszedł do tego ciężką pracą; przez wiele lat codziennie ćwiczył, pisał piosenki, występował (nie mówiąc już o tych niezliczonych chałturach jeszcze w okresie, gdy się nie znali). Przeszedł przez etap nagrań demo, utworów promocyjnych i singli, które już prawie zaskoczyły, ale nie do końca. Od kiedy podpisał obiecującą umowę na album płytowy, która nie wypaliła, przez wiele tygodni przerzucał książki prawnicze, wynajmował adwokatów specjalizujących się w prawie autor­ skim, zasięgał rady bardziej doświadczonych muzyków i szu­ kał u nich wsparcia. Później przez wiele miesięcy siedział w studiu nagraniowym w Midtown, bębniąc w klawiaturę i ćwicząc wokal setki, może nawet tysiące razy, żeby uzyskać odpowiednie brzmienie. Odbywał niezliczone spotkania z pro­ ducentami, ludźmi z A&R i despotycznymi szefami wytwórni, którzy wiedzieli — i tak też się zachowywali — że mają złote klucze do jego przyszłości. Potem wytwórnia Sony ogłosiła casting na członków zespołu, a po nim rozmowy i przesłuchania; nieustające podróże między Nowym Jorkiem a Los Angeles, żeby sprawdzać, czy wszystko przebiega dobrze; konsultacje z PR-owcami, którzy umieli kształtować opinię publiczną; i wreszcie lekcje u medioznawców, jak zachowywać się przed kamerami. I oczywiście sesje ze stylistką, która zajęła się jego wizerunkiem. 214

Przez wiele lat Brooke bez skargi pracowała na dwóch etatach, żeby utrzymać ich oboje, mimo że od czasu do czasu ogarniało ją zniechęcenie, gdy była zmęczona i siedziała sama w domu, bo Julian przebywał w studiu. Miała własne marzenia — z konieczności odsunięte na bok: żeby znaleźć dla siebie niszę w pracy, podróżować, urodzić dziecko. A tu nieustanna presja, żeby inwestować i reinwestować każdego dolara w różne sfery działalności artystycznej Juliana. Prze­ ciągające się godziny w studiu nagraniowym. Długie wieczory poza domem, które spędzali w hałaśliwych, zadymionych barach na występach Juliana, zamiast zwinąć się na kanapie albo wyjechać gdzieś na weekend ze znajomymi. A teraz te podróże! Stała nieobecność Juliana, który jeździł z miasta do miasta, z jednego końca kraju na drugi. Oboje się starali, naprawdę się starali, ale było im coraz ciężej. Ostatnio nieprzerwana rozmowa telefoniczna wydawała się prawdzi­ wym luksusem. Nola dolała wina do obu kieliszków i wzięła komórkę — Co chcesz? — Właściwie nie jestem głodna. — Brooke ze zdziwieniem stwierdziła, że rzeczywiście tak jest. — Zamówię dla nas na spółkę krewetki i kurczaka, a do tego spring rolls. Może być? Brooke machnęła kieliszkiem, niemal wylewając wino. Z pierwszym szybko się uporała. — Uhm. Zastanowiła się przez chwilę i uświadomiła sobie, że zachowuje się wobec Noli tak, jak Julian zachowywał się wobec niej. 215

— A co tam u ciebie? — zapytała więc. — Jak Drew? — Drew? Już go rzuciłam. Przeżyłam... małą przygodę w zeszły weekend i to mi przypomniało, że na świecie jest wielu ciekawszych facetów. Brooke znowu zasłoniła oczy. — O nie. Ciągle to samo. — Co takiego? Po prostu trochę się zabawiłam. — Kiedy znajdujesz na to czas? Nola udała, że jest urażona. — Pamiętasz, jak w sobotę po kolacji chciałaś wracać do domu, a ja i Drew postanowiliśmy jeszcze zostać? — O Boże. Proszę, tylko mi nie mów, że zaliczyliście kolejny trójkąt. Moje słabe serce tego nie wytrzyma. — Brooke! Drew zwinął się prawie zaraz po tobie, ale ja nie miałam jeszcze ochoty zakończyć wieczoru. Wypiłam więc kolejnego drinka i o wpół do drugiej postanowiłam wracać, więc wyszłam, samotnie, żeby złapać taksówkę. — Nie jesteśmy już trochę za stare na nocne podrywy? Czy nie tak wciąż się je nazywa? Nola zasłoniła oczy. — Mój Boże, jaka ty jesteś pruderyjna. Właśnie miałam wsiąść do pierwszej wolnej od dwudziestu minut taryfy, gdy ten facet próbował mi ją świsnąć sprzed nosa. Wskoczył z drugiej strony! — Co ty powiesz? — Uhm, a ponieważ był całkiem niezły, powiedziałam mu, że możemy pojechać razem, jeśli najpierw podjedziemy do mnie, i zanim się zorientowałam, wysiadł ze mną. — I co potem? — zapytała Brooke, chociaż wiedziała. 216

— Było fantastycznie. — Wiesz chociaż, jak on się nazywa? — Przestań. — Nola przewróciła oczami. Brooke popatrzyła na przyjaciółkę, próbując przypomnieć sobie panieńskie czasy. Chodziła wtedy na randki, miała różnych chłopaków, ale nigdy nie była taka, taka... wyzwolona, jeśli chodzi o te sprawy. Chociaż bała się o Nolę, to czasami zazdrościła jej pewności siebie i asertywności w podejściu do seksu. Gdy kiedyś sama zdecydowała się na jednorazowy numer, musiała sobie wmawiać, że będzie fajnie, podniecająco, że to ją wyzwoli. Jednak pęknięta prezerwatywa, dwudzies­ toczterogodzinne mdłości na skutek zażycia pigułki „po", sześć tygodni oczekiwania na wynik testu na HIV, na szczęście negatywny, żadnego telefonu od tak zwanego kochanka — przekonały ją ostatecznie, że taki styl życia jest nie dla niej. Wzięła głęboki oddech i z ulgą usłyszała brzęczyk domo­ fonu, który świadczył, że dostarczono jedzenie. — Nola, czy zdajesz sobie sprawę, że... — Och, daruj mi wykład pod tytułem „On mógł się okazać seryjnym mordercą", dobrze? Brooke uniosła ręce w geście poddania. — Dobrze, już dobrze. Posłuchaj, cieszę się, że przeżyłaś przyjemne chwile. Może po prostu przemawia przeze mnie zazdrość. Słysząc to, Nola prychnęła. Podciągnęła nogi na kanapę, wyciągnęła dłoń i uderzyła Brooke po ręce. — A to za co? — zapytała Brooke z żalem w oczach. — Nigdy więcej nie mów, że komuś zazdrościsz! — zawołała Nola z przejęciem, jakie Brooke rzadko u niej 217

widywała. — Jesteś piękna, zdolna i aż przyjemnie popatrzeć, jakim wzrokiem spogląda na ciebie Julian. Mówię ci to jako twoja przyjaciółka. Wiem, że nie zawsze byłam jego fanką, ale on naprawdę cię kocha, bez dwóch zdań. Czy masz tego świadomość, czy nie, jesteście dla mnie wzorem. Włożyliście w swój związek mnóstwo ciężkiej pracy, ale macie efekty. Rozległo się pukanie do drzwi. Brooke pochyliła się i uścis­ kała Nolę. — Uwielbiam cię. Dzięki... tego mi było potrzeba. Nola się uśmiechnęła, wzięła portfel i poszła do przed­ pokoju. Dziewczyny szybko zjadły i Brooke, zmęczona po całym dniu pracy, a także senna po wypiciu pół butelki wina, pożegnała się, gdy tylko skończyły. Z przyzwyczajenia poszła do metra, zajęła swoje ulubione miejsce w wagonie i dopiero w połowie drogi do domu uświadomiła sobie, że stać ją na taksówkę. Idąc przez trzy przecznice, przesłuchała wiadomość, którą matka nagrała na pocztę głosową, a potem z rozmarze­ niem zaczęła sobie wyobrażać resztę wieczoru: najpierw ziołowa herbata, potem gorąca kąpiel i wreszcie wywietrzony chłodny pokój, pigułka na sen i wygodne łóżko z miękką ciepłą kołdrą. Może nawet wyłączy telefon, żeby Julian nie obudził jej, dzwoniąc po nocy z jakiegoś przyjęcia, jak zwykle. Pogrążona w myślach, pragnąc tylko znaleźć się już w domu i zrzucić z siebie ubranie, Brooke nie zauważyła kwiatów na wycieraczce, dopóki ich nie przewróciła. Cylindryczny szklany wazon był wysoki, wielkości dziecka, a w nim znajdowały się kalie, purpurowe i kremowe, przybrane liśćmi bananowca, z pojedynczym bambusem w środku. 218

Była to wiązanka kwiatowa, jakie z różnych okazji otrzy­ mują wszystkie kobiety — słoneczniki od rodziców po usunięciu zęba mądrości w pierwszej klasie szkoły pod­ stawowej, obowiązkowe róże od różnych pozbawionych inwencji chłopców na walentynki, polne kwiaty od znajo­ mych przychodzących z wizytą — ale takiej Brooke nigdy w życiu nie dostała. To była niemal rzeźba. Dzieło sztuki. Wniosła ją do domu i wyjęła małą kopertę, przyklejoną dyskretnie do wazonu. Walter podskoczył, żeby obniuchać nowy nabytek. Droga Brooke! Bardzo za Tobą tęsknię. Odliczam dni do weekendu. Ucałowania, Julian. Pochyliła się z uśmiechem, żeby powąchać piękne kalie, ale jej radość trwała zaledwie dziesięć sekund. Potem ogarnęły ją wątpliwości. Dlaczego Julian napisał „Brooke", przecież zawsze nazywał ją „Rookie", zwłaszcza wtedy, gdy chciał być romantyczny i czuły? Czy chciał przeprosić ją za to, że od kilku tygodni zachowywał się jak zapatrzony w siebie palant, a jeśli tak, to dlaczego tego nie wyraził? I jak ktoś, kto podobno umie posługiwać się słowem — autor piosenek, na miłość b o s k ą — m ó g ł napisać coś tak banalnego? A przede wszystkim dlaczego akurat teraz przysłał jej pierwszą wiązan­ kę w życiu, zwłaszcza że nie przepadał za kwiatami ciętymi i ona o tym wiedziała? Uważał je za konwencjonalny i w do­ datku kosztowny zastępnik dla ludzi, którzy nie potrafią wyrażać uczuć słowami albo w inny, bardziej pomysłowy 219

sposób. Zresztą, dowodził, szybko więdną i żaden z nich symbol. Brooke nie miała zdania na ten temat, ale rozumiała, o co mu chodzi, i tym bardziej ceniła listy, piosenki i wiersze, które specjalnie dla niej pisał. A teraz „odlicza dni do weeken­ du"? Co to za bzdury? Walter trącił ją pyskiem w kolano i zawył żałośnie. — Tatuś cię już nie wyprowadza, co? — zapytała, biorąc psa na smycz i wychodząc z nim na spacer. — Wiem dlaczego. Bo go nigdy nie ma! — Mimo wyrzutów, że zostawiła Waltera samego na tak długo, zabrała go z powrotem do domu, gdy tylko zrobił, co trzeba, a potem przekupiła dodatkową porcją karmy i szczególnie dużą marchewką na deser. Później ponow­ nie wzięła liścik od Juliana, przeczytała go jeszcze dwa razy, delikatnie wrzuciła do śmieci, po czym wróciła i wyjęła go stamtąd. Może nie był to przemyślany gest ze strony męża, ale zawsze. Postanowiła zadzwonić do Juliana i właśnie zastanawiała się, co powiedzieć, gdy usłyszała, że zgłasza się poczta głosowa. — Cześć, to ja — powiedziała do słuchawki. — Właśnie wróciłam do domu i zastałam kwiaty. Mój Boże, są... przepięk­ ne. Nie wiem, co powiedzieć. Przynajmniej jestem szczera, pomyślała. Zamierzała po­ prosić, żeby do niej zadzwonił, bo chciała z nim porozmawiać, ale nagle poczuła się zbyt zmęczona. — No to na razie. Więc... miłego wieczoru. Kocham cię. Potem napuściła do wanny tak gorącą wodę, że ledwie mogła do niej wejść, wzięła ostatni numer „Last Night", który właśnie wyjęła ze skrzynki pocztowej, i zanurzyła się powoli. 220

Pięć minut trwało, zanim przyzwyczaiła się do gorąca. Gdy wreszcie woda przykryła jej ramiona, Brooke odetchnęła z ulgą. Dzięki Bogu, to już koniec dnia. W czasach „przed zdjęciem" nie było dla niej większej przyjemności niż kąpiel z najnowszym wydaniem „Last Night". Teraz zawsze towarzyszył temu lekki niepokój, na co natknie się w środku, ale trudno jej było wyzbyć się starych przyzwyczajeń. Przerzuciła więc kilka pierwszych stron i za­ częła się zastanawiać, ile znanych małżeństw ma ochotę opowiadać o swoim życiu seksualnym w stylu: „Nasz sekret udanego pożycia? On w niedziele przynosi mi śniadanie do łóżka, a wtedy ja pokazuję mu, jak bardzo jestem wdzięczna" albo: „Co mogę powiedzieć? Jestem szczęściarzem. Moja żona to naprawdę gorący towar, jeśli chodzi o łóżko". Strony z fotosami ukazującymi gwiazdy w roli zwyczajnych ludzi były przeważnie nudne: Dakota Fanning na zakupach w cen­ trum handlowym w Sherman Oaks, Kate Hudson uwieszona na ramieniu swojego obecnego faceta, Cameron Diaz wybie­ rająca skąpe bikini, Tori Spelling na progu jakiegoś salonu z jasnowłosym dzieckiem w ramionach. Potem średnio inte­ resujący artykuł o tym, co stało się z dziecięcymi gwiazdami lat osiemdziesiątych (kto wiedział, że Winnie Cooper jest genialną matematyczką?), ale dopiero gdy doszła do rubryki Prezentacje, wstrzymała na chwilę oddech. Znalazła tam bowiem kilkustronicowy materiał zatytułowany Smutni mu­ zycy, którzy wstrząsnęli światem, a w nim notki biograficzne i zdjęcia kilku wykonawców. Spojrzała na dół strony, wytę­ żając wzrok. John Mayer, Gavin DeGraw, Colbie Caillat, Jack Johnson. Nic. Obróciła kartkę. Bon Iver, Ben Harper, Wilco. 221

Znowu nic. Ale chwileczkę! O mój Boże. Tam, na samym dole czwartej strony, żółta ramka. Kim jest Julian Alter?! — krzyczał czerwony nagłówek. Połowę ramki zajmowało to okropne zdjęcie Juliana z Laylą Lawson, a poniżej znajdował się tekst. O rany, pomyślała Brooke i zauważyła z dziwnym uczuciem, jakby opuściła własne ciało i stanęła obok, że serce zaraz wyskoczy jej z piersi. Pragnęła przeczytać ten tekst, a jednocześnie marzyła o tym, żeby wyparował, przepadł, zniknął z jej świadomości. Czy ktoś go już czytał? Może Julian? Jako stała prenumeratorka wiedziała, że nowe wydanie czasopisma trafia do niej dzień przed ukazaniem się w kios­ kach, ale mimo to była zdziwiona, że nikt z rodziny ani znajomych nie zawiadomił jej, że jest w nim mowa o Julianie. Chwyciła ręcznik, żeby obetrzeć pot z czoła i osuszyć ręce, wzięła głęboki oddech i zaczęła czytać. Julian Alter już w lecie był na ustach wszystkich z powodu swojego rewelacyjnego występu u Jaya Leno i gorącego zdjęcia, które ukazało się w prasie, ale teraz odnotował prawdziwy sukces: w zeszłym tygodniu jego pierwszy album znalazł się od razu na czwartym miejscu listy „Billboardu". I wielu zachodzi w głowę... kim ten facet w ogóle jest? Brooke odepchnęła się nogami od brzegu wanny, żeby usiąść. Poczuła, że robi jej się niedobrze, i przypisała to za dużej ilości wina w połączeniu z gorącą kąpielą. Powiedzmy, pomyślała w duchu i nakazała sobie oddychać głęboko. To naturalne, że zrobiło jej się dziwnie podczas lektury za222

skakującego artykułu o własnym mężu w ogólnokrajowym czasopiśmie. Zmusiła się, żeby czytać dalej. Początki: urodzony w 1979 roku na Manhattanie, na Upper East Side, chodził do prestiżowej Dalton School, a wakacje spędzał na południu Francji. Po­ nieważ miał studiować na uniwersytecie, jego zainte­ resowania muzyczne nie wzbudziły aprobaty dobrze sy­ tuowanych rodziców. Kariera: Po ukończeniu Amherst w 1999 roku porzucił akademię medyczną, aby zająć się muzyką zawodowo. W 2008, po dwuletnim stażu w A&R, podpisał umowę z wytwórnią Sony. Jego album został uznany za jeden z najlepszych debiutów roku. Pasje: Kiedy nie przebywa w studiu nagraniowym, lubi spędzać czas ze swoim psem, Walterem, i spotykać się z przyjaciółmi. Koledzy ze szkoły średniej twierdzą, że był w Dalton świetnym tenisistą, ale nie gra już w tenisa, bo to „nie pasuje do jego image'u". Życie uczuciowe: Nie róbcie sobie nadziei, że zwiąże się z Laylą Lawson! Jest od pięciu lat żonaty z Brooke, swoją wieloletnią miłością, choć krążą pogłoski o kryzy­ sie małżeńskim, wywołanym jego nowym stylem życia. „Brooke bardzo go wspierała, gdy był nikim, ale teraz nie radzi sobie z całym tym szumem medialnym wokół Juliana" — mówi osoba wtajemniczona, która zna ich oboje. Para mieszka w skromnym dwupokojowym miesz­ kaniu niedaleko Times Sąuare, choć podobno, jak mówią przyjaciele, rozgląda się za większym lokum. 223

Na samym dole strony zamieszczono zdjęcie jej i Juliana, zrobione przez jednego z zawodowych fotoreporterów na przyjęciu wydawanym przez ekipę Friday Night Lights. Wi­ działa je po raz pierwszy. Spojrzała na nie z lękiem i ode­ tchnęła z ulgą: jakimś cudem oboje prezentowali się na nim dobrze. Julian pochylał się, żeby pocałować ją w ramię, i widać było lekki uśmiech na jego twarzy. Brooke jedną ręką obejmowała go za szyję, a w drugiej trzymała kolorową margaritę; miała lekko odchyloną do tyłu głowę i śmiała się naturalnie. Mimo drinka w ręce, kowbojskich kapeluszy i wystającej Julianowi z rękawa paczki papierosów, która stanowiła element jego kostiumu, robili dobre wrażenie, wydawali się szczęśliwi i beztroscy, nie pijani ani zamroczeni, jak z radością stwierdziła Brooke. Gdyby miała wskazać na zdjęciu coś, co jej się nie podobało, to pewnie byłaby środkowa część jej ciała, bo być może z powodu pozy, jaką przybrała, cienia padającego z ciemnej sali czy powiewu wiatru z patio jej kraciasta koszula sprawiała wrażenie nieco uniesionej, jakby krył się pod nią nieduży brzuszek. Nic strasznego, złudzenie czegoś, czego tak naprawdę nie ma. Z tym mogła żyć. Zważywszy na wszystko — bo oboje mogli naprawdę fatalnie wypaść — była całkiem zadowolona. Ale pozostawał jeszcze ten artykuł. Od czego zacząć? Wiedziała, że Julian na pewno nie będzie zachwycony frag­ mentem o czasach szkolnych. Niezależnie od tego, ile razy by go zapewniała, że nikogo nie interesuje, do jakiej szkoły chodził, nie mógł znieść nawet najmniejszej sugestii, że jego dokonania są efektem uprzywilejowanej pozycji w dzieciń­ stwie i młodości. No i ten akapit o pasjach: że lubi spędzać 224

czas z psem — to dość żenujące dla wszystkich zaintereso­ wanych, bo zupełnie pominięto fakt, że przede wszystkim uwielbiał spotykać się z rodziną, zarówno swoją, jak i jej, i nie wspomniano o żadnym z jego hobby. Z kolei sugestia, że dziewczyny w całej Ameryce się zmartwią, bo Julian i Layla wcale nie mają się ku sobie, była jednocześnie pochlebna i niepokojąca. A ta wypowiedź, że zawsze go wspierała, a teraz męczy ją zainteresowanie mediów? Choć to niewątpliwie prawda, dlaczego ma taką nieprzyjemną wymowę? I czy rzeczywiście ktoś z ich znajomych udzielił tej informacji, czy może w plotkarskich czasopismach wymyś­ lają takie rzeczy i przypisują je anonimowym źródłom? Z całego artykułu tylko jedna wzmianka wywołała u niej przyspieszone bicie serca — ta, że rozglądają się za większym mieszkaniem. Naprawdę? Julian dobrze wiedział, że Brooke pragnie wrócić na Brooklyn, ale jeszcze nawet nie zaczęli przeglądać ogłoszeń. Rzuciła magazyn na podłogę, wstała powoli, żeby nie dostać zawrotów głowy z powodu gorącej wody, i wyszła z wanny. Nie umyła włosów, właściwie w ogóle się nie umyła, ale to nie miało znaczenia. Chciała zadzwonić do Noli, zanim przyjaciółka wyłączy telefon i położy się spać. Owinęła się ręcznikiem, podczas gdy Walter zlizywał jej wodę z kostek, a potem wzięła komórkę i z pamięci wystukała numer. Nola odebrała po czwartym sygnale, zanim włączyła się poczta głosowa. — Co tam? Nie nagadałyśmy się jeszcze? — Obudziłam cię? — Nie, ale leżę już w łóżku. Co się dzieje? Masz poczucie 225

winy z powodu sugestii, że jestem największą dziwką na świecie? Brooke prychnęła. — Ani trochę. Widziałaś ostatni numer „Last Night"? — Nie. A co? — Ale je prenumerujesz? — Powiedz, o co chodzi. — Możesz po nie pójść? — Brooke, nie bądź śmieszna! Leżę w łóżku, nałożyłam już krem na twarz i połknęłam melatoninę. Nic mnie nie zmusi, żebym powlokła się do skrzynki pocztowej. — Na stronie dwunastej znajdziesz całkiem duży artykuł pod tytułem Kim jest Julian Alter? i zdjęcie nas obojga. — Oddzwonię za dwie minuty. Mimo dręczącego niepokoju Brooke uśmiechnęła się do siebie. Zdążyła odwiesić ręcznik i wejść nago pod kołdrę, gdy zadzwonił telefon. — Znalazłaś? — zapytała. — Jak miałam nie znaleźć? — Już się boję. Jest naprawdę tak źle? Cisza. — Nola! Powiedz coś! Zaraz wpadnę w panikę. Jest gorzej, niż myślałam, co? Wywalą mnie z pracy, bo kompromituję szpital? Margaret się wścieknie... — Przestań, to fantastyczna sprawa. — Patrzymy na tę samą stronę? — „Kim jest ten seksowny piosenkarz?". Uhm, tę samą. Niesamowite! — Niesamowite?! — Brooke niemal zaczęła krzyczeć. — 226

Co jest niesamowitego w informacji, że nasze małżeństwo przechodzi kryzys? Albo że szukamy nowego mieszkania, a ja nic o tym nie wiem? — Ciii — syknęła Nola. — Weź głęboki oddech i spróbuj się uspokoić. Nie histeryzuj, jak masz w zwyczaju, tylko spójrz na to pozytywnie. Twój mąż, twój własny mąż, jest już tak sławny, że poświęcili mu całą ramkę w „Last Night", i moim zdaniem piszą o nim bardzo pochlebnie. Generalnie z tego wynika, że wszyscy go pragną, ale on należy do ciebie. Pomyśl o tym przez chwilę. Brooke zamilkła, zastanawiając się nad słowami przyjaciół­ ki. Rzeczywiście, o tym nie pomyślała. — Spójrz na to z dystansu. Julian stał się gwiazdą, a ty wcale nie jesteś małostkowa ani zła tylko dlatego, że to cię trochę przerasta... — Chyba masz rację... — Wiem, że mam! Doszedł do tego wszystkiego w dużej części dzięki tobie. Tak jak rozmawiałyśmy wcześniej. Stał się tym, kim jest, dzięki twojemu wsparciu, twojej ciężkiej pracy, twojej miłości. Więc podnieś głowę i bądź z niego dumna. Ciesz się, że twój mąż jest sławny i że zazdroszczą ci go wszystkie małolaty w kraju! Masz prawo, naprawdę. Korzystaj z życia! Brooke trawiła w milczeniu to, co powiedziała Nola. — Bo wszystko inne to bzdury. Tak naprawdę nieważne, co piszą, liczy się fakt, że w ogóle piszą. Jeśli teraz wpadasz w panikę, co będzie, gdy w przyszłym miesiącu Julian znajdzie się na okładce „Vanity Fair"? Hę? A co myśli o tym artykule on sam? Założę się, że jest zachwycony. 227

Brooke dopiero teraz uzmysłowiła sobie, że przede wszyst­ kim powinna była zadzwonić do Juliana. — Jeszcze z nim nie rozmawiałam. — W takim razie dam ci radę. Zadzwoń do niego i złóż mu gratulacje. To kamień milowy! Naprawdę! Żywy dowód, że odniósł sukces! Nie skupiaj się na drobiazgach. Dobra? —

Spróbuję.

— Weź to czasopismo, połóż się do łóżka i pomyśl, że mnóstwo dziewczyn w Ameryce chętnie zamieniłoby się z tobą miejscami. Brooke się zaśmiała. — Nie jestem tego taka pewna. — Ależ tak. Dobra, kładę się spać. Nie stwarzaj sobie problemów, tylko się ciesz, dobrze? — Dzięki. Tak zrobię. Uwielbiam cię. — Ja ciebie też. Brooke wzięła czasopismo i jeszcze raz obejrzała zdję­ cie, tym razem skupiając się bardziej na Julianie. To praw­ da, rzeczywiście wyglądał na nim, jakby był w niej zako­ chany, szczęśliwie zakochany. Czego więcej mogłaby sobie życzyć? I choć przed nikim by się do tego nie przyznała, to było oszałamiające — zobaczyć siebie samą w takim magazynie i dowiedzieć się, że jej własny mąż jest obiek­ tem pożądania. Nola miała rację — powinna się cieszyć. To przecież nic złego. Wzięła komórkę i wystukała krótkiego esemesa do Juliana: „Właśnie widziałam »Last Night« — to niesamowite. Jestem z Ciebie bardzo dumna. Dzięki za piękne kwiaty, są cudowne, kocham Cię. XoXo". 228

No. Tego właśnie Julianowi potrzeba — wyrazów miłości i wsparcia, koniec z krytycyzmem i ciągłym niepokojem. Zadowolona z siebie, że pokonała początkową panikę, Brooke odłożyła komórkę i wzięła do ręki książkę. W każdym małżeństwie są dobre i złe chwile, powiedziała sobie, zabie­ rając się do czytania. W ich przypadku kryzys pogłębiają nietypowe okoliczności, bez wątpienia, ale przy odrobinie wysiłku i poświęcenia wyjdą z niego.

9 Z bułeczką w piecu i drinkiem w dłoni

Walter oparł mordę na stopie Brooke i westchnął z zado­ woleniem. — Przytulnie tu, prawda? — zapytała, a pies mrugnął powiekami. Kiedy podsunęła mu duży popcorn, obwąchał go, a potem delikatnie wziął z jej dłoni do pyska. Dobrze było zwinąć się na kanapie w oczekiwaniu na przyjazd Juliana i cieszyć się, że będą mieli okazję pobyć razem, ale Brooke raz po raz wracała myślą do Kaylie. Chociaż były w stałym kontakcie przez całe lato, przeżyła wstrząs, gdy zobaczyła dziewczynę na początku nowego roku szkolnego. Okazało się, że Heather miała rację: Kaylie za bardzo schudła, tak bardzo, że Brooke aż zaniemówiła na jej widok. Odbyły więc długą rozmowę o różnicy między racjonalnym odżywianiem się a niebezpiecznym testowaniem różnych radykalnych diet — do której wracały w następnych tygodniach — i Brooke nabrała nadziei, że nie było to daremne. 230

Odezwała się komórka, co przywołało ją do rzeczywistości. Julian przysłał esemesa z wiadomością, że będzie za dwadzieś­ cia minut. Zdejmując po drodze ubranie, Brooke popędziła więc do łazienki, żeby zmyć z włosów i rąk woń ajaxu, która pozostała na niej po szczególnie ostrym napadzie kompulsywnego sprzątania. Właśnie weszła pod prysznic, gdy usły­ szała, że Walter zaczął szaleńczo szczekać, co mogło oznaczać tylko jedno. — Julian?! Wyjdę za dwie minuty! — zawołała niepo­ trzebnie, bo wiedziała z doświadczenia, że w salonie nie będzie jej słychać. Chwilę później, zanim zobaczyła, że drzwi się otwierają, poczuła chłodny powiew. Zaraz potem z obłoku pary wyłonił się Julian i mimo że widział ją nagą już tysiące razy, ogarnęło ją nagłe pragnienie, żeby zasłonić się przed jego wzrokiem. Gdy odsunął jasną plastikową zasłonkę, miała wrażenie, jakby stała obnażona pośrodku Union Square. — Cześć, Rook! — zawołał głośno, żeby przekrzyczeć szum wody i radosne szczekanie Waltera. W pierwszej chwili odwróciła się do niego plecami, ale potem złajała samą siebie za to idiotyczne zachowanie. — Cześć. Już prawie skończyłam — wyjaśniła. — Może poczekasz na mnie w salonie... weź sobie colę, a ja zaraz przyjdę. Rzucił „okay", ale dopiero po chwili, i Brooke się zorien­ towała, że go uraziła. Natychmiast jednak przypomniała sobie, że ma prawo do własnych odczuć, nie musi się z nich tłumaczyć ani za nie przepraszać. — Nie gniewaj się! — zawołała mimo to, wciąż zwrócona 231

do drzwi plecami, choć czuła, że Julian już wyszedł. Nie przepraszaj! — poleciła sobie ponownie. Opłukała się szybko i jeszcze szybciej wytarła. Juliana na szczęście nie było w sypialni, więc pospiesznie — jakby w domu znajdował się ktoś jeszcze, kto mógł w każdej chwili wejść przypadkiem — wciągnęła na siebie dżinsy i bawełnianą koszulkę z długimi rękawami. Nie miała innego wyboru, jak przeczesać mokre włosy i zebrać jej w koński ogon. Spojrzała do lustra i pomyślała z nadzieją, że jej nieumalowana twarz wyda się Julianowi świeża i naturalnie promienna, choć w głębi duszy podejrzewała, że nie ma się co łudzić. Dopiero gdy weszła do salonu i zobaczyła męża na kanapie, czytają­ cego z Walterem przy boku dział nieruchomości w ostatnim niedzielnym wydaniu „Timesa", ogarnęło ją podniecenie. — Witaj w domu — powiedziała. Miała nadzieję, że jej głos nie zdradzał napięcia, jakie czuła. Usiadła na kanapie obok Juliana. On spojrzał na nią i uściskał ją dość chłodno, a przynajmniej tak jej się wydawało. — Cześć, kotku. Tak się cieszę, że jestem w domu, nawet sobie nie wyobrażasz. Nie mogę już patrzeć na pokoje hote­ lowe... Po wyjściu z przyjęcia urodzinowego jej ojca Julian pod koniec września wpadł do domu tylko na dwa dni, z czego jeden wieczór spędził w studiu. Potem wyjechał w trasę promować płytę, więc nie było go przez kolejne trzy tygodnie, i choć oboje posługiwali się swobodnie e-mailem i Skype'em, a także korzystali z telefonu, dystans między nimi wydawał się coraz trudniejszy do pokonania. — Znalazłeś coś ciekawego? — zapytała, usadowiona przy 232

nim na sofie. Miała ochotę go pocałować, ale nie umiała przełamać dziwnego skrępowania. Wskazał ogłoszenie „Luksusowy loft w Tribece": trzy sypialnie, dwie łazienki, gabinet i wspólny taras na dachu, poza tym kominek gazowy, całodobowy dozór portiera i moż­ liwość skorzystania z ulgi podatkowej, a to wszystko za jedyne dwa miliony sześćset tysięcy dolarów, „wyjątkowo atrakcyjną cenę jak na centrum miasta". Brooke usiłowała się zorientować, czy Julian żartuje, czy nie. Jak wszystkie nowojorskie małżeństwa często czytali razem ogłoszenia dotyczące sprzedaży nieruchomości w nie­ dzielnym wydaniu gazety: ekscytowali się nimi, zakreślali co atrakcyjniejsze oferty, znacznie przekraczające ich możliwości finansowe, i zastanawiali się, jak by to było, gdyby mogli sobie pozwolić na jedno z tych mieszkań. Ale teraz wyglądało to jakoś inaczej. — Tak, to rzeczywiście wyjątkowa okazja. Powinniśmy kupić dwa i je połączyć. A może nawet trzy. — Zaśmiała się. — Poważnie, Brooke, dwa miliony sześćset to całkiem przyzwoita cena jak na luksusowe mieszkanie z trzema sypialniami w Tribece. Brooke popatrzyła na siedzącego obok niej mężczyznę i zaczęła się zastanawiać, gdzie, do licha, podział się jej mąż. Czy to ten sam człowiek, który jeszcze przed dziesięcioma miesiącami ubiegał się wytrwale o przedłużenie umowy na wynajem mieszkania przy Times Sąuare, którego oboje nie znosili, ale nie było ich stać, żeby wydać dodatkowe tysiąc dolarów na przeprowadzkę? — Rook — ciągnął, mimo że nic nie powiedziała. — 233

Wiem, że to wydaje się surrealistyczne, ale teraz naprawdę możemy sobie pozwolić na takie mieszkanie. Gdy zaczną spływać pieniądze, bez trudu zbierzemy dwadzieścia procent na zaliczkę. A przy tych wszystkich występach, które mam zakontraktowane, i zyskach ze sprzedaży płyty opłaty mie­ sięczne będą całkiem do wytrzymania. Znowu nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. — Nie chciałabyś mieszkać w takim miejscu? — Wskazał zdjęcie supernowoczesnego loftu z odsłoniętymi rurami na suficie i industrialnym wystrojem. — Jest fantastyczne. Poczuła opór całym ciałem i miała ochotę zawołać: „Nie!". Nie, nie chciała mieszkać w dawnym magazynie przekształ­ conym na mieszkanie. Nie, nie chciała mieszkać w odległej, modnej Tribece z jej drogimi galeriami i wyszukanymi re­ stauracjami, gdzie nie można znaleźć zwyczajnej kafejki i baru szybkiej obsługi. Nie, jeśli już musiała wydać dwa miliony dolarów na mieszkanie, to z całą pewnością nie wybrałaby czegoś takiego. Miała wrażenie, że rozmawia z kimś zupełnie obcym, zwłaszcza że dawniej snuli z Julianem marzenia o szeregowcu na Brooklynie albo, jeśli to byłoby poza ich aasięgiem — a zawsze było — choćby o piętrze w takim szeregowcu, przy cichej, wysadzanej drzewami ulicy, może z ogródkiem na tyłach i mnóstwem zdobień architektonicz­ nych. O czymś przytulnym i kameralnym, najlepiej sprzed wojny, o wysokich stropach, z klimatem i charakterem. Domu dla rodziny w porządnej okolicy, gdzie były niezależne księgarnie, miłe kawiarenki i kilka tanich, ale dobrych knajpek, w których byliby stałymi gośćmi. Marzyli o zupełnym prze­ ciwieństwie tego zimnego, bezosobowego loftu ze zdjęcia. 234

Mimowolnie zaczęła się zastanawiać, kiedy to Julian tak drastycznie zmienił upodobania i, co ważniejsze, dlaczego. — Leo właśnie przeprowadził się do nowego budynku przy Duane Street, z jacuzzi na dachu — opowiadał. — Powiedział, że przez całe życie nie spotkał tylu ciekawych ludzi w jednym miejscu. 1 trzy razy w tygodniu jada w Nobu Next Door. Wyobrażasz sobie? — Chcesz kawy? — wydusiła. Desperacko pragnęła zmie­ nić temat. Każde słowo, które wypowiadał, dobijało ją coraz bardziej. Podniósł głowę i przyjrzał się jej uważnie. — Dobrze się czujesz? Wstała i wyszła do kuchni, tam nasypała kawy do sitka z filtrem. — Nic mi nie jest! — odpowiedziała. Słyszała, że Julian w sąsiednim pokoju wysyła esemesy ze swojego iPhone'a albo korzysta z Instant Messengera. Dziwnie przygnębiona, oparła się o blat i patrzyła, jak kawa, kropla po kropli, spływa do dzbanka. Potem rozlała ją do kubków i posłodziła jak zwykle. Julian wziął od niej swoją kawę, ale nie podniósł głowy znad iPhone'a. — Hej — zagadnęła go, próbując bez powodzenia ukryć rozdrażnienie. — Przepraszam, właśnie dostałem esemesa od Leo. Prosił, żebym jak najszybciej do niego zadzwonił. — Nie ma sprawy... — Wiedziała, że ton jej głosu zdradza coś zupełnie innego. Julian spojrzał na nią bystro i po raz pierwszy od przyjazdu schował telefon do kieszeni. 235

— W porządku, już jestem dla ciebie. Leo może poczekać. Chcę z tobą porozmawiać. Na chwilę zawiesił głos, jakby czekał, żeby coś powiedziała. Brooke dziwnie przypomniało to początki ich znajomości, choć nie pamiętała, żeby kiedykolwiek wcześniej czuła w jego obecności takie skrępowanie czy dystans, nawet na samym początku, kiedy byli dla siebie zupełnie obcy. — Zamieniam się w słuch — odparła. Niczego bardziej nie pragnęła niż tego, aby wziął ją w ramiona, zapewnił o swojej nieskończonej miłości i obiecał, że wkrótce ich życie wróci do normalności. Że znowu stanie się nudne, skromne i przewidy­ walne. Szczęśliwe. I choć było to nierealne — i w rzeczywis­ tości wcale tego nie chciała, bo oznaczałoby koniec kariery Juliana — marzyła, żeby zaczął prawdziwą rozmowę o proble­ mach, przed którymi stali, i sposobach ich rozwiązania. — Chodź do mnie, Rook — powiedział z taką czułością, że zrobiło jej się cieplej na sercu. Och, dzięki Bogu, pomyślała. Wreszcie zrozumiał; też ciąży mu stała nieobecność i chce coś z tym zrobić. Zobaczyła iskierkę nadziei. — Powiedz mi, o czym myślisz — poprosiła łagodnie, licząc, że swoim tonem zachęci go do zwierzeń. — To były dla ciebie ciężkie tygodnie, prawda? — O tak — przyznał. W jego oczach pojawił się znajomy błysk. — Dlatego uważam, że należą nam się wakacje. —

Wakacje?

— Jedźmy do Włoch! Od dawna rozmawiamy o wyjeździe, a październik to świetna pora. Chyba udałoby mi się wyrwać na sześć — siedem dni pod koniec przyszłego tygodnia. Mu236

siałbym tylko wrócić przed występem w Today. Pojechalibyśmy do Rzymu, Florencji, Wenecji... Pływalibyśmy gondolą, jedli­ byśmy makarony, pilibyśmy wino. Tylko ty i ja. Co ty na to? — Brzmi cudownie — odparła, ale natychmiast przypo­ mniała sobie, że w następnym miesiącu Randy'emu i Michelle miało urodzić się dziecko. — Wiem, jak uwielbiasz peklowane mięsa i sery. — Żar­ tobliwie szturchnął ją łokciem. — Najesz się szynki parmeńskiej i parmezanu za wszystkie czasy. — Julian... — A jeśli już mamy jechać, to nie żałujmy sobie. Myślę, że powinniśmy polecieć pierwszą klasą. Białe obrusy, stru­ mienie szampana, rozkładane fotele. Jak szaleć, to szaleć. — Brzmi fantastycznie. — To dlaczego patrzysz na mnie tak dziwnie? — Zdjął czapkę i przeczesał palcami włosy. — Bo nie mam już urlopu i w Huntleyjest środek semestru. Może wyjechalibyśmy w okresie świąt? Gdybyśmy wyruszyli dwudziestego czwartego, mielibyśmy prawie... Julian puścił jej rękę, opadł na oparcie i westchnął ciężko, z niechęcią. — Nie wiem, co będzie w grudniu, Brooke. Wiem, że mogę wyjechać teraz. Nie mieści mi się w głowie, że rezyg­ nujesz z takiej okazji, i to bez powodu. Teraz ona przyjrzała mu się uważnie. — Bez powodu? Mówisz o mojej pracy, Julian. Wzięłam w tym roku więcej wolnego niż ktokolwiek inny. Nie mogę pójść do szefowej i poprosić o kolejny tydzień urlopu. Wy­ leciałabym od razu. 237

Spojrzał jej w oczy zimnym wzrokiem. — To byłoby takie straszne? — Będę udawać, że tego nie słyszałam. — Nie, pytam poważnie, Brooke. To naprawdę byłoby ta­ kie straszne? Miotasz się między Huntley a szpitalem. To takie przestępstwo zaproponować, żebyś trochę odpoczęła? Wszystko zaczęło wymykać się spod kontroli. Nikt lepiej od Juliana nie wiedział, że Brooke musiała wytrzymać jeszcze rok, aby otworzyć własną praktykę. Nie mówiąc już o tym, jak bardzo zżyła się z kilkoma dziewczynami, zwłaszcza z Kaylie. Zaczerpnęła powietrza. — Nie przestępstwo, ale to wykluczone. Wiesz, że jeszcze tylko rok i będę mogła... — A gdyby to miała być jedynie tymczasowa przerwa? — nie dał jej dokończyć. Machnął rękami. — Moja mama uważa, że pewnie nawet trzymaliby dla ciebie miejsce, gdybyś chciała wrócić, choć moim zdaniem to nie byłoby konieczne. Zawsze mogłabyś znaleźć nową... — Twoja mama? Od kiedy to omawiasz z mamą takie sprawy? Spojrzał na nią. — Nie wiem, po prostu mówiłem im, jak trudno nam z dala od siebie, i matka podsunęła mi kilka całkiem niezłych rozwiązań. — Że powinnam rzucić pracę? — Niekoniecznie od razu rzucić, chociaż gdybyś to zrobiła, miałabyś moje wsparcie. Może na razie wziąć urlop. Nie mogła tego znieść. Oczywiście, myśl, że nie byłaby 238

obciążona nadmiarem zajęć, dyżurami, koniecznością brania dodatkowych godzin, była kusząca — kto by tego nie chciał? Ale naprawdę kochała swoją pracę i cieszyła się, że któregoś dnia zacznie własną działalność. Już nawet wymyśliła nazwę dla swojego przyszłego gabinetu — Zdrowa Matka i Dziec­ ko — i wiedziała, jak powinna wyglądać jej strona inter­ netowa. Miała pomysł na logo: dwie pary stóp stojących obok siebie, jedne małe, dziecięce, a drugie duże, należące do matki, która wyciąga dłoń, żeby wziąć za rączkę malucha. — Nie mogę, Julian. — Ujęła go za rękę, mimo że miała mu za złe brak zrozumienia. — Robię, co w mojej mocy, żeby uczestniczyć w twojej karierze, być z tobą w radosnych, podniecających chwilach, ale mam własną pracę. Julian jakby się nad tym zastanawiał, a potem się schylił i pocałował ją w policzek. — Usiądź i pomyśl, Rook. Włochy! Na tydzień. — Julian, ja naprawdę... — Ciii. — Położył jej palec na ustach. — Nigdzie nie pojedziemy, jeśli nie chcesz... — Poprawił się szybko, gdy zobaczył jej wyraz twarzy: — Jeśli nie możesz. Poczekam, aż trafi się następna okazja, żebyśmy zobaczyli je razem, obiecuję. Ale ty mi z kolei obiecaj, że zastanowisz się nad tym, dobrze? Brooke tylko kiwnęła głową bo nie była pewna, czy głos jej nie zawiedzie. — No to w porządku. Wyskoczymy gdzieś dziś wieczorem? Do jakiejś cichej, ale dobrej knajpki? Gdzie nie będzie prasy. Ani znajomych. Tylko my, ty i ja. Co na to powiesz? Wyobrażała sobie, że ten pierwszy wieczór spędzą w domu, 239

ale rzeczywiście, od dawna nie wychodzili nigdzie sami. Mieli wiele do omówienia, lecz przecież mogli to zrobić przy butelce dobrego wina. Może była dla niego zbyt surowa i dobrze by im zrobiło, gdyby się trochę odprężyła. — Dobry pomysł. Tylko muszę wysuszyć włosy, żeby się nie puszyły. Julian się rozpromienił i pocałował ją z radości. — Świetnie. Rozejrzymy się z Walterem za jakimś od­ powiednim miejscem. — Odwrócił się do psa i jego też cmoknął. — Walty, staruszku, dokąd mam zabrać żonę? Brooke szybko wysuszyła suszarką wilgotne włosy i wyjęła swoje najładniejsze baleriny. Pociągnęła usta błyszczykiem, włożyła podwójny złoty łańcuszek na szyję i po chwili namysłu wybrała miękki kardigan zamiast sztywniej szego blezera. Nie wyglądała nadzwyczajnie, ale musiała się z tym pogodzić, jeśli nie chciała zupełnie się przebrać. Kiedy wróciła do salonu, Julian rozmawiał przez telefon, ale natychmiast się rozłączył i podszedł do niej. — Chodź do mnie, śliczna dziewczyno — mruknął, ca­ łując j ą — Mmm, cudownie smakujesz. — A ty cudownie wyglądasz. Zjemy kolację, napijemy się wina, a potem szybko tu wrócimy i poznamy się na nowo. Co ty na to? — Moja odpowiedź brzmi „tak" — odparła i odwzajemniła pocałunek. Od powrotu Juliana nie opuszczało jej dziwne uczucie — że tyle się dzieje, i to tak szybko, a oni nadal niczego nie ustalili — ale starała się je ignorować. Julian wybrał doskonałą małą hiszpańską restaurację przy 240

Ninth Avenue, a było jeszcze na tyle ciepło, że mogli usiąść w ogródku. Po wypiciu połowy butelki wina oboje się od­ prężyli i rozmowa przybrała łatwiejszy, naturalny bieg. W na­ stępnym tygodniu miało przyjść na świat dziecko Randy'ego i Michelle, rodzice Juliana wyjeżdżali na Nowy Rok i pro­ ponowali, że udostępnią im swój dom w Hamptons, matka Brooke właśnie obejrzała doskonały spektakl niekomercyjny poza Broadwayem i namawiała ich, żeby też na niego poszli. Dopiero po powrocie do domu, gdy się rozebrali, wróciło skrępowanie. Brooke liczyła, że Julian rzuci się na nią, gdy tylko wejdą do mieszkania — ostatecznie minęły już t r z y tygodnie, odkąd się kochali — ale on najpierw zajął się telefonem, a potem laptopem. Kiedy wreszcie dołączył do niej w łazience, żeby umyć zęby, było już po północy. — O której jutro wstajesz? — zapytał Julian. Wyjął szkła kontaktowe i umył je roztworem do czyszczenia. — Muszę być w szpitalu o wpół do ósmej, bo mamy zebranie. A ty? — Umówiłem się z Samarą w jakimś hotelu w SoHo na sesję zdjęciową. — Jasne. To co? Mam posmarować twarz kremem teraz czy później? — zapytała go, gdy czyścił zęby nicią dentys­ tyczną. Ponieważ nie cierpiał zapachu jej kremu na noc i nie zbliżał się do niej, gdy go czuł, to pytanie miało znaczyć: „Idziemy dziś do łóżka czy nie?". — Jestem wykończony, kotku. Mamy teraz mnóstwo ro­ boty. Niebawem wyjdzie nowy singiel. — Odstawił na umy­ walkę plastikowy pojemniczek z nitką i pocałował Brooke w policzek. 241

Wbrew sobie poczuła się urażona. Tak, oczywiście rozu­ miała, że musi być zmęczony po powrocie z trasy. Sama też padała z nóg — codziennie wstawała o szóstej, żeby wy­ prowadzić Waltera — ale Julian był przecież facetem, a minęły już trzy tygodnie. — Oczywiście — odparła i czym prędzej nałożyła na twarz grubą warstwę żółtego kremu, który w ocenie wszyst­ kich recenzentów na beauty.com był w stu procentach bezwonny, a mimo to Julian twierdził, że czuje go z drugiego końca salonu. Dobrze, w porządku, musiała przyznać: poczuła też ulgę. Co wcale nie znaczy, że nie lubiła kochać się z mężem, bo naprawdę lubiła — seks od samego początku był mocną stroną ich związku. Oczywiście, codzienne uprawianie miłoś­ ci — czasami nawet dwa razy — nie jest taką rzadkością w wieku dwudziestu czterech lat, gdy człowiek czuje się nieprzyzwoicie już z tego powodu, że nie nocuje u siebie, ale jeśli o to chodzi, sprawy niewiele się zmieniły od czasu, gdy ze sobą chodzili czy nawet się pobierali. Brooke od lat słuchała żartobliwych opowieści przyjaciółek o tym, jak to wymawiają się od seksu z mężami czy chłopakami, i śmiała się razem z nimi, ale tak naprawdę ich nie rozumiała. Dlaczego nie chciały się kochać? Pójście z mężem do łóżka przed snem było jej ulubioną częścią dnia; do diabła, to właśnie stanowiło przywilej osoby dorosłej, będącej w stałym związku. Cóż, ale teraz zaczynała rozumieć. Nic się między nią a Julianem nie zmieniło — seks był równie wspaniały jak kiedyś — ale oboje wciąż odczuwali zmęczenie. (W nocy przed wyjazdem Julian zasnął w trakcie, na niej, ale Brooke 242

czuła się dotknięta przez zaledwie minutę, bo sama też zasnęła). Oboje byli stale w biegu, przeważnie z dala od siebie, przytłoczeni obowiązkami. Brooke miała nadzieję, że to się zmieni, że gdy Julian zacznie częściej przyjeżdżać do domu, a ona będzie mogła decydować o swoich godzinach pracy, zaczną poznawać się od nowa. Wyłączyła światło w łazience i poszła do łóżka za Julianem, który położył się do niego z najnowszym numerem „Guitar Player", a Walter wtulił mordę w zgięcie jego łokcia. — Zobacz, kotku. Piszą o mojej nowej piosence. — Po­ kazał jej czasopismo. Kiwnęła głową, ale zaczęła się już przygotowywać do spania. Opracowała wręcz wojskową procedurę, która miała sprowadzić na nią sen w jak najkrótszym czasie. Nastawiła klimatyzację na niższą temperaturę, mimo że na zewnątrz było przyjemnie chłodno — sześćdziesiąt stopni Fahren­ heita — rozebrała się do naga i wskoczyła pod miękką grubą kołdrę. Popiwszy wodą tabletkę antykoncepcyjną, położyła przy budziku niebieskie piankowe zatyczki do uszu i swoją ulubioną satynową opaskę na oczy, a następnie, zadowolona, zaczęła czytać. Kiedy zadrżała, Julian pochylił się nad nią i oparł czoło ojej ramię. — Moja zwariowana dziewczyna — mruknął z udawanym wyrzutem. — Jakby nie wiedziała, że może jej być cieplej, gdy tylko zechce. Wystarczy włączyć ogrzewanie albo... nie daj Bóg... wyłączyć klimatyzację. A może po prostu włożyć koszulę nocną... — Nie ma mowy. — Wszyscy wiedzieli, że dobrze się śpi 243

tylko w chłodzie, ciemnościach i ciszy, a najlepiej w zimnie, całkowitym zaciemnieniu i kompletnej ciszy. Spała nago od czasu, gdy była już dość duża, aby samodzielnie zdjąć piża­ mę, i nigdy się nie wysypiała, gdy musiała położyć się w koszuli — na obozie letnim, w akademiku na pierwszym roku, na całonocnych imprezach z chłopcami, z którymi jeszcze nie uprawiała seksu. Przez jakiś czas próbowała czytać, ale wciąż wracała myślą do kilku niepokojących spraw. Wiedziała, że powinna przytulić się do Juliana i poprosić, żeby roztarł jej plecy albo podrapał ją po głowie, ale zanim się zorientowała, powiedziała coś zupełnie innego. — Sądzisz, że kochamy się wystarczająco często? — zapytała, poprawiając gumkę przy opasce na oczy. — Wystarczająco? — odpowiedział pytaniem. — Według jakich norm? — Julian, mówię poważnie. — Ja też. Z kim mamy się porównywać? — Z nikim konkretnie — odparła z wyraźnym już znie­ cierpliwieniem. — Chodzi mi tylko o średnią. — Średnią? Nie wiem, Brooke, myślę, że się w niej mieścimy. A ty nie? — Hm. — Z powodu dzisiejszego wieczoru? Bo oboje jesteśmy naprawdę zmęczeni? Serio, nie wymagaj od nas zbyt wiele. — Minęły już trzy tygodnie, Julian. Najdłużej obywaliśmy się bez tego maksymalnie pięć dni, i to wtedy, gdy miałam ciężkie zapalenie płuc. Julian westchnął i wrócił do czytania. 244

— Brooke, możesz przestać się wreszcie zamartwiać? Nic złego się między nami nie dzieje. Wierz mi. Milczała przez kilka minut, zastanawiając się nad tym. Wiedziała, że wcale nie ma ochoty na seks — nie teraz, gdy była taka zamęczona — ale chciała, żeby on miał ochotę. — Zamknąłeś na klucz drzwi wejściowe, gdy wróci­ liśmy? — zapytała. — Chyba tak — mruknął, nie podnosząc głowy. Czytał artykuł o najlepszych amerykańskich szkołach kształcących gitarzystów. Kompletnie nie przypominał sobie, czy zamknął drzwi, czy nie, i Brooke doskonale o tym wiedziała. —

Chyba?

— Tak, na pewno zaniknąłem. — Bo jeśli nie jesteś pewien, to wstanę i sprawdzę. Wolę zwlec się z łóżka na trzydzieści sekund, niż zostać zamordowana — wyjaśniła z głębokim, dramatycznym wes­ tchnieniem. — Naprawdę? — Wsunął się głębiej pod kołdrę. — Ale skoro tak twierdzisz... — Julian, poważnie. W zeszłym tygodniu zginął ten facet z naszego piętra. Nie sądzisz, że powinniśmy bardziej uważać? — Brooke, kochanie, on zapił się na śmierć. Nie jestem pewien, czy uniknąłby tego, gdyby zamknął drzwi na klucz. Wiedziała o tym, oczywiście — wiedziała o wszystkim, co działo się w budynku, bo gospodarz był strasznym gadułą — ale czy Julian naprawdę nie mógł jej poświęcić więcej uwagi? — Wydaje mi się, że jestem w ciąży — oznajmiła. — Na pewno nie jesteś — odparł automatycznie i czytał dalej. 245

— A jeśli jestem, to co? — Nie jesteś. — Skąd wiesz? Ludziom stale zdarzają się wpadki. Może zaszłam w ciążę. A jeśli tak, to co zrobimy? — Pociągnęła nosem, patrząc na niego spod oka. Uśmiechnął się i wreszcie — wreszcie! — odłożył cza­ sopismo. — Och, kochanie, chodź do mnie. Przepraszam, powinie­ nem się wcześniej zorientować. Chcesz się przytulić. Pokiwała głową. Zachowywała się jak dziecko, ale była zdesperowana. Przysunął się do niej i objął ją mocno. — Przyszło ci do głowy, że zamiast szukać pretekstu do kłótni, mogłabyś po prostu powiedzieć: „Julian, kochany mężu, chcę się przytulić. Zwrócisz wreszcie na mnie uwagę?". Pokręciła przecząco głową. — Oczywiście, że nie — odpowiedział sam sobie z wes­ tchnieniem. — Naprawdę niepokoisz się o nasze życie sek­ sualne czy chciałaś tylko, żebym się tobą zajął? — Żebyś się mną zajął — skłamała. — I nie zaszłaś w ciążę? — Nie! — zawołała trochę głośniej, niż zamierzała. — Zdecydowanie, absolutnie nie. — Powstrzymała się od pyta­ nia, czy to byłoby takie straszne, gdyby jednak tak się stało. Przecież są małżeństwem od pięciu lat... Pocałowali się na dobranoc (Julian jakoś zniósł zapach kremu, choć zmarszczył nos i żartobliwie udawał, że zaraz zwymiotuje) i Brooke odczekała obowiązkowe dziesięć minut, aż zaczął miarowo oddychać, po czym narzuciła na ramiona 246

szlafrok i przeszła na palcach do kuchni. Sprawdziwszy, czy drzwi wejściowe są zamknięte na klucz — były — skierowała się do komputera, żeby szybko coś sprawdzić. W początkach istnienia Facebooka cały czas spędzany w sieci poświęcała na tropienie swoich byłych facetów, co stanowiło fascynujące zajęcie. Najpierw odszukała kilku chłopaków ze szkoły średniej i college'u, z którymi chodziła dłużej, a potem Wenezuelczyka, z którym spotykała się przez parę miesięcy w studium podyplomowym — łączyło ich coś pomiędzy romansem a poważniejszym związkiem (gdyby tylko jego znajomość angielskiego była choć odrobinę lep­ sza...) — i sprawdziła, co się z nimi dzieje. Z zadowoleniem stwierdziła, że każdy z nich wygląda teraz gorzej niż kiedyś, i wciąż zadawała sobie pytanie, nurtujące tak wiele dwudziestoparolatek: jak to się dzieje, że prawie każda dziewczyna, którą kiedyś znała, wygląda o wiele lepiej niż w college'u, a wszyscy faceci są grubi, łysi i starzy? Minęło kilka miesięcy, zanim zainteresowała się czymś innym niż zdjęciami dzieci — a konkretnie bliźniąt — chłopaka, z którym była na balu kończącym szkołę, i niebawem przystąpi­ ła do poszukiwań przyjaciół z różnych okresów swojego życia: z przedszkola w Bostonie, gdzie jej rodzice byli jeszcze na sta­ żu; z obozu w Poconos; ze szkoły średniej na przedmieściach Filadelfii; ze studiów w Cornell i praktyki w szpitalu; i z obu miejsc pracy, ze szpitala i z Huntley. I chociaż zapomniała o istnieniu wielu z dawnych przyjaciół, których nazwiska pojawiły się w folderze „Zaproszenia", zawsze chętnie odnawia­ ła z każdym znajomość, aby sprawdzić, co się u niego zmieniło w ciągu ostatnich dziesięciu czy dwudziestu lat. 247

Tego wieczoru było tak samo: przyjęła zaproszenie od koleżanki z dzieciństwa, która odeszła z gimnazjum, gdy jej rodzice przeprowadzili się gdzieś indziej, i z ciekawością przejrzała jej profil, rejestrując wszystkie informacje (singielka, ukończyła University of Colorado w Boulder, obecnie mieszka w Denver, uwielbia wędrówki po górach i facetów z długimi włosami), a potem szybko przesłała jej wesoło-bezosobową wiadomość, która — z czego dobrze zdawała sobie sprawę — stanowi jednocześnie początek i zakończenie „odnowionej" znajomości. Potem wróciła na swoją stronę, do wciągających wiadomo­ ści bieżących, tam szybko przejrzała ostatnie wpisy przyjaciół i znajomych, dotyczące głównie wyników Dallas Cowboys, kolejnych kroków milowych w rozwoju dzieci, ich pomysłów na kostiumy halloweenowe, radosnych obwieszczeń, że wresz­ cie nadszedł weekend, oraz komentarzy na temat zdjęć z wa­ kacji, spędzanych po całym świecie. Dopiero gdy doszła na koniec drugiej strony, zauważyła wpis Leo, który oczywiście używał dużych liter, jakby specjalnie chciał zwrócić jej uwagę. „Leo Walsh... Jutro sesja zdjęciowa Juliana Altera! SoHo. Gorące modelki. Dajcie mi znać, jeśli będziecie chcieli wpaść na plan...". Obrzydlistwo. Co za ohyda. Na szczęście rozległ się sygnał informujący o nadejściu nowego e-maila, więc zamiast zżymać się na grubiaństwo Leo, zajrzała do poczty. E-mail pochodził od Noli. Była to pierwsza wiadomość od czasu jej wyjazdu (no, właściwie druga; poprzednia głosiła tylko: „Ratuj mnie z tego piekła!!!") i Brooke otworzyła ją niecierpliwie. Może coś się zmieniło i Nola jednak dobrze 248

się bawi? Nie, to niemożliwe. Do tej pory przyjaciółka spędzała urlop na nartach w Alpach Szwajcarskich lub opa­ laniu się w Saint-Tropez czy na imprezach w różnych Cabo. Najczęściej były to drogie wyjazdy, prawie zawsze w towa­ rzystwie niestroniącego od seksu faceta, którego właśnie poznała i z którym po powrocie nie zamierzała się więcej spotkać. Brooke nie mogła więc uwierzyć, gdy Nola oznajmiła, że zapisała się na wycieczkę po Wietnamie, Kambodży, Tajlandii i Laosie... sama. Noclegi w dwugwiazdkowych hotelach i schroniskach, podróże autobusami. Jeden plecak na całe trzy tygodnie. Żadnej restauracji, która by miała choć jedną gwiazdkę Michelina, wynajętego samochodu, pedikiuru za sto dolarów. Zero szans, żeby zabawić się na jachcie nowego przyjaciela czy choćby włożyć szpilki od Louboutina. Brooke próbowała wyperswadować przyjaciółce ten pomysł, pokazując jej własne zdjęcia z podróży poślubnej po Azji Południowo-Wschodniej, które przedstawiały egzotyczne in­ sekty, zwierzątka domowe w postaci dania na obiad i wszel­ kiego rodzaju ustępy, na jakie się natknęli, ale Nola z uporem twierdziła, że to wszystko zupełnie jej nie przeszkadza. Brooke oczywiście nie powiedziałaby: „A nie mówiłam?", ale sądząc z e-maila, który właśnie otrzymała, było dokładnie tak, jak się spodziewała. Pozdrowienia z Hanoi, tak zatłoczonego, że nowojor­ skie metro w godzinach szczytu przypomina pole golfowe. To dopiero piąty dzień, więc nie wiem, czy dotrwam do końca. Samo zwiedzanie jest świetne, ale ta grupa mnie dobija. Wszyscy budzą się codziennie pełni energii: żadna 249

podróż autobusem nie jest dla nich za długa, żaden targ zbyt ludny, brak klimatyzacji — nie ma problemu. Wczoraj się załamałam i powiedziałam pilotowi wycieczki, że zapłacę każdą cenę za osobny pokój, bo od pięciu dni moja współlokatorka zrywa się z łóżka półtorej godziny przed czasem, żeby przed śniadaniem przebiec sześć mil. To jedna z tych, co nie czują się sobą, jeśli nie poćwi­ czą. To było strasznie wkurzające. Demoralizujące. Fatal­ ne dla mojej samooceny, jak możesz sobie wyobrazić. Więc ją wykolegowałam i mam poczucie, że nie mogłam lepiej wydać tych pięciuset dolców. Poza tym nie ma o czym pisać. Kraj, oczywiście, jest piękny, nieskończenie ciekawy, ale żebyś wiedziała, jedyny wolny facet w grupie, taki pod czterdziestkę, jest tu z matką (którą akurat bardzo lubię — co chyba powinno dać mi do myślenia!!!). Zapytałabym, co u Ciebie, ponieważ jednak nie zadałaś sobie trudu, żeby napisać do mnie chociaż raz od czasu mojego wyjazdu, nie łudzę się, że tym razem będzie inaczej. Mimo wszystko tęsknię za Tobą i mam nadzieję, że w jakimś małym, niewiele znaczącym zakresie jest Ci gorzej niż mnie. XoXo, ja. Brooke odpisała natychmiast. Najdroższa Nolu! Nie powiem: „A nie mówiłam? ". A właściwie dlaczego nie — powiem. A NIE MÓWIŁAM? Co Ty sobie wyob­ rażałaś? Po co pokazywałam Ci tego skorpiona w wy­ miarze osiem na dziesięć, fuli color? Przepraszam, że się 250

nie odzywałam. Nie mam nic na swoje usprawiedliwie­ nie. Zresztą o czym tu pisać? Praca mnie wykańcza — stale biorę dyżury za kolegów, którzy wyjeżdżają na urlop, bo liczę, że odbiję sobie później, gdy sami wyje­ dziemy. Julian był w trasie przez cały tydzień, ale to chyba się opłaca, bo płyta sprzedaje się świetnie. Tylko zrobił się dziwny. Jakby nieobecny, daleki. Przypisuję to... do diabła, sama nie wiem. Gdzie siępodziewa moja najlepsza przyjaciółka, gdy potrzebuję wsparcia? Pomóż biednej dziewczynie! Dobra, kończę, bo obie musimy sobie jakoś poradzić. Odliczam już dni do Twojego powrotu, gdy będziemy mogły pójść na wietnamskie żarcie. Wezmę butelkę mętnej wody, żebyś poczuła się jak na wakacjach. To dopiero będzie odlot. Trzymaj się i zjedz trochę ryżu za moje zdrowie. XoXo, ja. PS Użyłaś któregoś z tych wielkich sarongów, które Ci wcisnęłam, żeby pozbyć się ich z mieszkania? PS2 Dobrze ci radzę, weź się za tego faceta, który podróżuje z matką. Nacisnęła „Wyślij" i usłyszała, że idzie Julian. — Kotku, co ty tam robisz? — zapytał sennie, nalewając sobie wody. — Facebook nie zniknie w ciągu nocy. — Nie jestem na Facebooku! — odparła z oburzeniem. — Nie mogłam zasnąć, więc włączyłam komputer, żeby odpisać Noli. Chyba nie jest zachwycona towarzyszami podróży. — Wracaj do łóżka. — Popijając wodę, ruszył z powrotem do sypialni. 251

— Dobrze, zaraz przyjdę! — zawołała, ale on już zniknął za drzwiami.

* Obudził ją jakiś rumor w mieszkaniu, więc usiadła na łóżku przerażona, ale przypomniała sobie, że Julian wrócił na noc do domu. Nie pojechali do Włoch; zamiast tego Julian wy­ ruszył w trasę po największych stacjach radiowych w kraju, poznawał didżejów, występował na antenie z krótkimi reci­ talami, odpowiadał na pytania słuchaczy. Znowu nie było go przez dwa tygodnie. Pochyliła się, żeby sprawdzić godzinę na zegarze przy łóżku. Utrudniał jej to Walter, który lizał ją gorącym językiem po twarzy, a także brak okularów, których nie mogła znaleźć. Dziewiętnaście po trzeciej w nocy. Co, u licha, Julian robił o tej porze? Przecież mieli wcześnie wstać. — Dobrze, już dobrze — powiedziała czule do Waltera, który machał ogonem i podskakiwał podniecony tym nie­ spodziewanym nocnym poruszeniem. Narzuciła na siebie szlafrok, owinęła się nim i podreptała do salonu. Julian siedział w ciemnościach, tylko w bokserkach, ze słuchawkami na uszach, i grał na keyboardzie. Nie tyle ćwiczył, ile przysypiał: wzrok miał wbity w przeciwległą ścianę, a jego dłonie poruszały się po klawiaturze mechanicznie. Gdyby go nie znała, Brooke mogłaby pomyśleć, że lunatykuje albo jest pod wpływem narkotyków. Usiadła obok niego, zanim w ogóle zauważył jej obecność. — Hej. — Zdjął słuchawki i założył je na szyję jak sza­ lik. — Obudziłem cię? 252

Kiwnęła głową. — Ale wyłączyłeś dźwięk. — Wskazała keyboard, do którego były podłączone słuchawki.—Więc nie wiem, co mnie obudziło. — To. — Julian podniósł stos płyt. — Zwaliłem je przed chwilą. Przepraszam. — Nic się nie stało. — Przysunęła się do niego. — Wszyst­ ko w porządku? Co się dzieje? Objął ją ramieniem, ale nadal wydawał się zamyślony. Ściągnął brwi. — Chyba się denerwuję. Udzieliłem już mnóstwa wywia­ dów, ale nie tak dużych jak dla Today. Brooke wzięła go za rękę, uścisnęła ją i powiedziała: — Poradzisz sobie, kochanie. Mówię poważnie, media to twój żywioł. — Może nie była to do końca prawda (podczas kilku wywiadów, które dotąd widziała, Julian był trochę skrępowany), ale co szkodzi małe kłamstwo... — Tylko tak mówisz. Jesteś moją żoną. — Masz rację, mówię tak, bo jestem twoją żoną. Co nie znaczy, że tak nie myślę. Świetnie ci pójdzie. — To program na żywo, w dodatku ogólnokrajowy. Co rano oglądają go miliony ludzi. Czy to nie deprymujące? Przytuliła się do jego piersi, żeby nie widział wyrazu jej twarzy. — Wyjdziesz zza kulis i dalej wszystko potoczy się samo. Ustawią scenę na zewnątrz, na użytek tych wszystkich krzy­ czących turystów, więc będziesz się czuł jak na koncercie. Tylko przy mniejszej widowni. — Mniej licznej. — Słucham? 253

— Mówi się „mniej licznej". A nie „mniejszej". — Julian uśmiechnął się słabo. Brooke dała mu kuksańca. — Próbuję podtrzymać cię na duchu i co mnie za to spotyka? Wytykasz mi błędy leksykalne? Chodź, wracajmy do łóżka. — Po co? Zaraz trzeba będzie wstawać. Brooke spojrzała na zegar w obudowie DVD. Za dwadzieś­ cia pięć czwarta. — Możemy pospać jeszcze... powiedzmy, pięćdziesiąt minut, zanim trzeba będzie się zwlec. Samochód ma przyje­ chać piętnaście po piątej. — Jezu. To nieludzkie. — Pomyłka. Zostało nam tylko czterdzieści pięć minut. Niech ci się nie wydaje, że skoro jesteś sławny, nie musisz wyprowadzać psa. Julian jęknął. Walter zaszczekał. — No, chodź, połóż się, nawet jeśli nie zaśniesz, dobrze ci to zrobi. — Brooke wstała i pociągnęła go za rękę. Julian podniósł się i pocałował ją w policzek. — Idź, zaraz przyjdę. — Julian... Uśmiechnął się do niej znowu, tym razem niewymuszenie. — Nie bądź cholerą, kobieto. Czy mam prosić o pozwo­ lenie, żeby pójść do łazienki? Zaraz przyjdę. Brooke udała, że się gniewa. — Cholerą? Chodź, Walter, wracajmy do łóżka i zostawmy pana w spokoju, niech siedzi na kiblu i ściąga aplikacje na iPhone'a. — Pocałowała Juliana w usta i cmoknęła na psa, żeby poszedł za nią. 254

Zasnęła i obudziły ją dopiero głośne dźwięki Ali the Single Ladies, dochodzące z radia w zegarze. Usiadła prosto w łóżku, przestraszona, że zaspali. Z ulgą zobaczyła jednak, że jest czwarta piętnaście, i pochyliła się, żeby obudzić Juliana, ale po drugiej stronie łóżka znalazła jedynie odrzuconą kołdrę i wyciągniętego spaniela. Walter leżał na grzbiecie ze wszyst­ kimi czterema łapami w powietrzu i trzymał łeb na poduszce jak człowiek. Łypnął na nią jednym okiem, jakby chciał powiedzieć: „Mógłbym się do tego przyzwyczaić", ale potem znowu je zamknął i westchnął z zadowoleniem. Brooke wtuliła twarz w jego szyję, a potem zajrzała na palcach do salonu, pewna, że zastanie Juliana tam, gdzie go zostawiła. Ale zauważyła światło pod drzwiami łazienki i kiedy do nich podeszła, żeby zapytać, czy nic mu nie jest, usłyszała znajomy odgłos wymiotowania. Biedak, pomyślała ze współczuciem i jednocześnie ulgą, że to nie ją czeka ten wywiad. Gdyby zamienili się miejscami, to ona tkwiłaby teraz w łazience, rzygając i modląc się o jakąś boską interwencję. Po chwili usłyszała szum spuszczanej wody, drzwi się otworzyły i stanął w nich jej mąż — blady i zlany potem. Otarł usta wierzchem dłoni i zrobił na wpół rozbawioną, na wpół skrzywioną minę. — Jak się czujesz, kochanie? Mogę ci jakoś pomóc? Może chcesz piwo imbirowe? Julian osunął się na krzesło przy dwuosobowym stole kuchennym i przeczesał palcami włosy. Brooke zauważyła, że ostatnio są gęstsze, jakby przestał łysieć. Była to pewnie zasługa fryzjerów i stylistów, którzy wymyślili dla niego nową fryzurę, żeby jakoś ukryć czy zamaskować łysinę. 255

Cokolwiek to było, spełniało swoją funkcję. Teraz, gdy uwagi nie odwracał ten niewielki łysawy placek na czubku głowy, wyraźnie widać było urocze dołeczki, które pojawiały się, gdy Julian się uśmiechał. — Fatalnie się czuję — oświadczył. — Chyba nie dam rady. Brooke przyklękła przy nim, pocałowała go w policzek i wzięła za ręce. — Na pewno dasz radę, kochanie. To bardzo pomoże tobie i twojej płycie. Przez chwilę miała wrażenie, że Julian się rozpłacze. Wziął jednak banana z miski na stole i zaczął go powoli jeść. — Jestem pewna, że ten wywiad to będzie dla ciebie pestka. Masz przede wszystkim zagrać i zaśpiewać. Wykonasz Dla zaginionego, publiczność oszaleje i zapomnisz o kame­ rach, a wtedy wejdą do ciebie na scenę i zapytają, jak to jest zostać tak nagle gwiazdą czy coś takiego. Wygłosisz tekst o tym, jak uwielbiasz i cenisz wszystkich swoich fanów, a potem przyjdzie czas na pogodę. To będzie bułka z masłem, zobaczysz! — Tak uważasz? Widząc jego błagalne spojrzenie, Brooke przypomniała sobie, że tak samo pocieszała go w dawnych czasach, i uświa­ domiła sobie, że brakowało jej tego. Jej mąż, gwiazdor rocka, wciąż jednak był tamtym zdenerwowanym, stremowanym facetem. — Już wiem! Pójdziesz pod prysznic, a ja w tym czasie zrobię ci jajecznicę i tosta. Dobrze? Za pół godziny przyjedzie samochód, więc nie mamy za dużo czasu. 256

Julian pokiwał głową. Wstał, wichrząc włosy, i bez słowa skierował się do łazienki. Denerwował się zawsze, przed każdym publicznym występem, niezależnie od tego, czy miała to być chałtura w barze studenckim, występ w kameralnej sali, czy koncert na stadionie gdzieś na Środkowym Zachodzie, ale Brooke jeszcze nigdy nie widziała go w tak złym stanie. Sama wskoczyła pod prysznic, gdy tylko on spod niego wyszedł. Zaczęła się zastanawiać, co by mu jeszcze po­ wiedzieć na pocieszenie, ale w końcu uznała, że może mil­ czenie będzie lepsze. Gdy skończyła się myć, Julian wyszedł z Walterem na spacer, więc pobiegła do szafy i wyjęła najwygodniejszy do skompletowania strój, który jednocze­ śnie jako tako wyglądał: sweter w kształcie tuniki, czarne legginsy i botki za kostkę na niskim obcasie. Dość późno przekonała się do legginsów, ale wreszcie to nastąpiło i kupiła pierwszą ich parę, cudownie elastyczną i nieprzyprawiającą jej o wyrzuty sumienia ani nadmierny stres, i nie zamierzała z nich zrezygnować. Po tylu latach walki, żeby wbić się w dżinsy biodrówki, wąskie spódnice ołówkowe czy obcisłe spodnie z elastanu, które zawsze wrzynały jej się w talię, uznała, że legginsy to dar Boga dla wszystkich kobiet na świecie. Wreszcie znalazła coś stylowego, co pasowało do jej figury, spłaszczało tylne i środkowe partie, niebędące jej mocną stroną, a jednocześnie eksponowało zgrabne nogi. Za każdym razem, gdy wkładała jakieś legginsy, błogosławiła w duchu ich wynalazcę i modliła się, żeby zbyt szybko nie wyszły z mody. Podróż do Rockefeller Center przebiegła sprawnie. O tak wczesnej porze na ulicach panował mały ruch i wyraźnie 257

było słychać, jak Julian stuka palcami w drewniany podłokietnik. Leo zadzwonił z informacją, że czeka na nich w studiu, ale poza tym nikt się nie odzywał. Dopiero gdy samochód zajechał przed wejście dla gości, Julian wziął Brooke za rękę i ścisnął tak mocno, że musiała przysłonić dłonią usta, aby nie krzyknąć. — Świetnie ci pójdzie — szepnęła do niego, gdy młody mężczyzna w uniformie i ze słuchawką w uchu prowadził ich do pokoju dla artystów. — To będzie na żywo i pójdzie na cały kraj — odparł Julian, patrząc przed siebie. Wydawał się jeszcze bledszy niż poprzednio i Brooke modliła się, żeby tylko znowu nie zwymiotował. Wyjęła z torebki tabletki na dolegliwości żołądkowe, dys­ kretnie wycisnęła dwie z listka i włożyła je Julianowi do ręki. — Ssij — poleciła cicho. Minęli studia telewizyjne; z każdego dochodziło zimne powietrze, dzięki któremu gospodarze programów nie pocili się w jaskrawym świetle reflektorów, i Julian jeszcze mocniej ścisnął jej rękę. Skręcili za róg, przeszli obok miejsca przy­ pominającego prowizoryczną charakteryzatornię, w której trzy kobiety rozkładały kosmetyki do układania włosów i makijażu, i wreszcie znaleźli się w pokoju z kilkoma fotelami, dwie­ ma małymi kanapami i niewielkim bufetem śniadaniowym. Brooke nigdy do tej pory nie była w żadnym pokoju dla artystów i choć to pomieszczenie niewątpliwie pełniło taką funkcję, jak głosiła tabliczka na drzwiach, urządzono je jak salon, w odcieniach beżu i fioletowego różu. Tylko Julian był zielonkawy. 258

— Jest nasza gwiazda! — wykrzyknął Leo ze trzydzieści decybeli głośniej, niż było trzeba. — Zaraz wrócę... Gdy tylko zbierze się cały zespół, za­ prowadzę pana do charakteryzatorni — poinformował facet w uniformie, który sprawiał wrażenie skrępowanego. — Julian! Jak się mamy dzisiejszego rana? Jesteś gotowy? Bo nie wyglądasz szczególnie. Wszystko w porządku, stary? Julian skinął głową, najwyraźniej, tak jak Brooke, mało uradowany widokiem Leo. — Nic mi nie jest — wymamrotał. Leo poklepał Juliana po plecach, a potem wyprowadził go na korytarz, żeby nad nim popracować. Brooke nalała sobie kawy do kubka i usiadła w najdalszym kącie. Zlustrowała pokój i próbowała zgadnąć, kim są pozostali goście wy­ stępujący tego dnia w programie: dziewczynka ze skrzypcami w dłoni i z nadętą miną — prawdopodobnie młodociany geniusz muzyczny; wydawca czasopisma dla mężczyzn, który powtarzał za swoim menedżerem rady, jak zrzucić dwadzieścia kilogramów, bo widocznie zamierzał o tym mówić; znana autorka powieści dla kobiet, która w jednej ręce trzymała swoją najnowszą książkę, a w drugiej komórkę i ze znudzoną miną przewijała listę kontaktów. Reszta członków zespołu przybyła w ciągu następnych piętnastu minut. Każdy z nich sprawiał wrażenie zmęczonego i podnieconego jednocześnie. Wypili szybko po kawie, a potem wychodzili po kolei do charakteryzatorni i zanim Brooke miała okazję zapytać, w jakim stanie jest Julian, wyprowa­ dzono ich wszystkich na scenę, żeby powitali fanów i odbyli ostatnią próbę dźwięku. Był rześki jesienny poranek i zebrał 259

się tłum widzów. Gdy zespół zaczynał występ, około ósmej, publiczność przekroczyła tysiąc osób; przeważnie były to kobiety w wieku między dwudziestką a pięćdziesiątką i wy­ dawało się, że niemal wszystkie wykrzykują imię Juliana. Brooke oglądała to na monitorze w pokoju dla artystów, z trudem sobie uświadamiając, że Julian znajduje się na ekranach telewizorów w całej Ameryce, gdy przyszedł asystent i zapytał, czy nie chciałaby obejrzeć wywiadu w samym studiu. Brooke zerwała się szybko, zeszła za nim po schodach i wkroczyła na znajomo wyglądający plan, który znała z te­ lewizji od lat. W twarz uderzyło ją zimne powietrze. — Ojej, piękna scenografia. Nie wiem, dlaczego wyob­ rażałam sobie, że przeprowadzą z nim wywiad przed publicz­ nością na zewnątrz. Asystent przytknął palec do słuchawki, słuchał przez chwilę i kiwnął głową. Potem zwrócił się do Brooke, ale jakby jej nie widział. — Tak by było w normalnych warunkach, ale wiatr wy­ czynia dziś straszne rzeczy z mikrofonami. — Rozumiem — odparła Brooke. — Może pani usiąść tutaj. — Wskazał składane krzesło stojące między dwiema wielkimi kamerami. — Zaraz tu przyjdą i znajdziemy się na wizji. — Zerknął na stoper, który miał zawieszony na szyi. — Dokładnie za dwie minuty. Wyłączyła pani komórkę? — Uhm, zostawiłam ją na górze. Ależ to podniecające! — Brooke nigdy wcześniej nie była na planie telewizyjnym, i to jeszcze tak znanego programu. Niesamowicie było siedzieć tam i obserwować kamerzystów, dźwiękowców i producentów 260

w słuchawkach, którzy przygotowywali się do emisji. Przy­ glądała się, jak jakiś facet wymienia duże, puchate poduszki kanapowe na mniejsze, nie tak wypchane, gdy do studia wpadło powietrze z zewnątrz i nastąpiło ogólne poruszenie. Przez drzwi weszło kilkanaście osób i Brooke zobaczyła Juliana w towarzystwie Matta Lauera i Meredith Vieiry, którzy otaczali go z obu stron. Wydawał się trochę oszołomiony i nad górną wargą miał kropelki potu, ale śmiał się z cze­ goś i kręcił głową. — Minuta trzydzieści sekund! — obwieścił przez głośniki kobiecy głos. Grupa przeszła tuż obok i przez chwilę Brooke widziała tylko znajome twarze gospodarzy programu. Potem pochwy­ ciła spojrzenie Juliana, który uśmiechnął się do niej nerwowo. Powiedział coś do niej bezgłośnie, ale nie zrozumiała co. Usiadła na krześle, które wskazał jej asystent. Do Juliana natomiast podeszli dwaj technicy, jeden z nich pokazał mu, jak wpiąć mikrofon w kołnierzyk i przeprowadzić kabel na plecach pod koszulą, a drugi przypudrował mu spoconą twarz. Matt Lauer pochylił się i szepnął mu do ucha coś, co go rozśmieszyło, a potem zszedł ze sceny. Meredith zajęła miejsce naprzeciwko Juliana i chociaż Brooke nie słyszała, o czym rozmawiają, Julian najwyraźniej czuł się całkiem swobodnie. Usiłowała sobie wyobrazić, jaki musi być stremowany — cała ta sytuacja na pewno wydawała mu się przerażająca i surrealistyczna — i na samą myśl o tym zrobiło jej się niedobrze. Zacisnęła mocno dłonie i pomodliła się w duchu, żeby wszystko poszło dobrze. — Za czterdzieści pięć sekund wchodzimy na wizję! 261

Można by odnieść wrażenie, że minęło zaledwie dziesięć sekund, gdy na planie zapanował spokój i Brooke zoba­ czyła na monitorze przed sobą reklamę tylenolu. Trwała ona ze trzydzieści sekund, a potem rozległy się pierwsze dźwięki dżingla Today i głos w głośnikach zaczął końcowe odliczanie. Natychmiast w studiu zrobiło się zupełnie ci­ cho. Meredith, która przeglądała notatki, przesunęła ję­ zykiem po zębach, żeby zetrzeć ewentualne ślady po szmince. — Pięć. Cztery. Trzy. Dwa. Start! — Wtedy ktoś wykrzyk­ nął: „ I ! " , ktoś inny włączył mocne reflektory na suficie i w jednej chwili cały plan zalało jaskrawe, gorące światło. W tym samym momencie Meredith uśmiechnęła się szeroko, zwróciła twarz do kamery z błyskającą zieloną diodą i zaczęła czytać z telepromptera. — Witam wszystkich z powrotem! Tych z państwa, którzy dopiero przyłączyli się do nas, informuję, że mamy przyjem­ ność gościć dzisiaj jednego z najpopularniejszych gwiazdorów sceny muzycznej, piosenkarza i autora piosenek, Juliana Altera. Właśnie towarzyszył Maroon Five w trasie koncertowej i niebawem sam zacznie serię koncertów, a jego pierwszy album zadebiutował od razu na czwartym miejscu listy „Bill­ boardu". — Odwróciła się do Juliana i uśmiechnęła się jeszcze szerzej. — Przed chwilą zaś zaprezentował nam wspaniałą piosenkę Dla zaginionego. Byłeś świetny, Julian! Dziękuję, że znalazłeś czas, aby odwiedzić nas dzisiaj. Julian odpowiedział uśmiechem, ale Brooke widziała, że zrobił to sztywno i jednocześnie zacisnął lewą rękę na poręczy fotela. 262

— To ja dziękuję za zaproszenie. Bardzo się cieszę, że tu jestem. — Muszę powiedzieć, że naprawdę spodobał mi się ten utwór — oświadczyła Meredith z entuzjazmem. Zafascyno­ wana Brooke zauważyła, że makijaż prezenterki, z bliska sztuczny i zbyt mocny, na wizji wygląda świeżo i natural­ nie. — Możesz nam zdradzić, co skłoniło cię do napisania go? Julian natychmiast się ożywił. Pochylił się w fotelu i gdy opowiadał, co zainspirowało powstanie piosenki, widać było, że całe jego ciało się rozluźnia. Następne cztery minuty minęły błyskawicznie. Julian od­ powiadał na pytania, jak został odkryty, jak długo nagrywał płytę, czy może uwierzyć w swój sukces, niebywałe powo­ dzenie. Szkolenie medialne wyraźnie przyniosło efekt: jego odpowiedzi były dowcipne i ujmująco skromne, brzmiały naturalnie, jakby wcale nie przygotował ich sztab ludzi (choć niewątpliwie tak było). Patrzył wprost do kamery i sprawiał wrażenie swobodnego, choć pełnego szacunku dla widzów i gospodyni programu, a w pewnym momencie uśmiechnął się tak czarująco, że Meredith Vieira niemal zachichotała, a potem zauważyła: — Chyba już wiem, jak zdobywasz rzesze młodych fanek. Julian przestał się uśmiechać dopiero wtedy, gdy wzięła do ręki jakieś czasopismo o celebrytach, które do tej pory leżało na stoliku między nimi frontem do dołu, i otworzyła je na założonej stronie. Brooke przypomniała sobie, jak któregoś wieczoru, po powrocie do domu ze szkolenia medialnego, Julian rela­ cjonował jej, czego się nauczył. „Najważniejsza sprawa: nie 263

musisz odpowiadać na każde pytanie, jakie ci zadają. Jeśli któreś z nich ci się nie podoba, odpowiedz na inne, niekonieczne związane z tamtym. Powinnaś dzielić się tylko tymi informacja­ mi, którymi chcesz. Przejąć kontrolę nad rozmową czy wywia­ dem. Nie masz obowiązku odnosić się do nieprzyjemnych albo niewygodnych kwestii. Możesz się uśmiechnąć i zmienić temat. Cały ciężar rozmowy spoczywa na prowadzącym, to on musi się starać, żeby przebiegała sprawnie i gładko, i nie może ci nic zrobić za to, że nie odpowiedziałaś na jakieś pytanie. To poranny program telewizyjny, nie debata prezydencka, więc dopóki się uśmiechasz i zachowujesz spokój, masz przewagę. Jeśli będziesz odpowiadać tylko na te pytania, na które chcesz, nie zapędzą cię w kozi róg ani nie przyprą do muru". Brooke miała wrażenie, że od owego wieczoru minęły wieki, i zaczęła się modlić, żeby Julian potrafił przywołać tamtą pewność sobie. Trzymaj się scenariusza, zaklinała go w duchu, i nie pokazuj po sobie, że się denerwujesz. Meredith tymczasem rozłożyła czasopismo, „US Weekly", jak zauważyła Brooke, i podsunęła zaznaczoną stronę Julia­ nowi. Wskazała zdjęcie w prawym górnym rogu, czyli nie mogło chodzić o tę okropną fotkę z Laylą. Julian się uśmiech­ nął, ale był zmieszany. — A tak — rzucił. Nie była to odpowiedź, bo Meredith jeszcze o nic nie zapytała. — Moja piękna żona. O nie, tylko nie to, pomyślała Brooke. Meredith pokazywała zdjęcie ich obojga, na którym się obejmowali i uśmiechali do obiektywów. Kamera wykonała najazd na fotografię i Brooke zobaczyła samą siebie w niezawodnej małej czarnej z dzianiny, Juliana, najwyraźniej skrępowanego, w spodniach od garnituru 264

i zapinanej na guziki koszuli, kieliszki z winem w ich dło­ niach... gdzie to było?! Pochyliła się na krześle, wbiła wzrok w najbliższy monitor i natychmiast sobie przypomniała. Sześćdziesiąte piąte urodziny jej ojca. Zdjęcie zrobiono wi­ docznie po tym, jak Brooke wzniosła toast, bo oboje z Julia­ nem stali za stołem, podczas gdy inni siedzieli i patrzyli na nich. Tylko kto je zrobił, a co ważniejsze, dlaczego zamiesz­ czono je w „US Weekly"? Potem kamera zjechała niżej, objęła podpis i Brooke prze­ czytała: „Z bułeczką w piecu i drinkiem w ręku?". Poczuła gwałtowny skurcz w żołądku, gdy uświadomiła sobie, że to najnowszy numer „US Weekly", który ukazał się tego dnia, i nikt ze sztabu Juliana jeszcze go nie widział. — Tak, właśnie przeczytałam, że ty i twoja żona, Brooke, jesteście małżeństwem już... ile...? Pięć lat? — zapytała Meredith, patrząc na Juliana. On tylko skinął głową, nie bardzo wiedząc, do czego zmierza to pytanie. Meredith pochyliła się w jego stronę i zagadnęła z promien­ nym uśmiechem: — Możesz oficjalnie potwierdzić w naszym programie radosną nowinę? Julian podniósł głowę i odpowiedział na jej spojrzenie, ale wydawał się równie wytrącony z równowagi jak Brooke. Co miał potwierdzić? Brooke zorientowała się, że nie zrozumiał, co ma znaczyć „bułeczka w piecu", i myślał, że pytanie dotyczy stanu jego małżeństwa. — Słucham? — Nie była to z jego strony zręczna od­ powiedź, ale Brooke nie mogła go za to winić. Nie miał pojęcia, o co dziennikarce chodzi. 265

— Cóż, zastanawiamy się, czy ten brzuszek u twojej żony nie świadczy, że spodziewacie się dziecka. — Meredith znowu uśmiechnęła się radośnie, jakby odpowiedź twierdząca była czystą formalnością. Brooke gwałtownie wciągnęła powietrze. Zdecydowanie nie tego się spodziewała. Julian był równie zaskoczony. Brzuszek u jego żony? Może Brooke nie była w swojej szczytowej formie, ale bez przesady, na pewno nie wyglądała na ciężarną. Zdjęcie zrobiono pod dziwacznym kątem, od dołu, co sprawiało wrażenie, że sukienka opina jej się na brzuchu. Ale o czym to miało świadczyć? Julian poprawił się na fotelu; jego skrępowanie jakby potwierdzało sugestię zawartą w pytaniu dziennikarki. — Och, daj spokój, nam możesz powiedzieć. To byłby dla ciebie wspaniały rok... wydanie płyty i narodziny dziecka! Twoi fani na pewno chcieliby usłyszeć potwierdzenie... Brooke w następnej sekundzie uświadomiła sobie, że prze­ stała oddychać. Czy to się dzieje naprawdę? Za kogo się ich tu bierze? Za Brangelinę? Kogo obchodzą ich prywatne sprawy, czy spodziewają się dziecka, czy nie? Niech pilnują własnego nosa. Naprawdę wygląda aż tak grubo na zdjęciu, że musi być w ciąży? A przede wszystkim, jeśli cały świat uzna, że jest ciężarna, jeszcze wyjdzie na to, że będąc w ciąży, pije alkohol. To było już ponad jej siły. Julian otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale jakby przy­ pomniał sobie, że ma się uśmiechać i nie odpowiadać na pytania, które mu się nie podobają, i odparł: — Bardzo kocham żonę. Nic z tego by się nie zdarzyło bez jej udziału. 266

„Nic z tego?!" — miała ochotę zawołać Brooke. „Nie doszłoby do tej ciąży, której nie ma?! Do tego, że rzekomo ciężarna zaczęła pić?!". Zapadła niezręczna cisza, która wprawdzie trwała tylko kilka sekund, ale zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Potem Meredith podziękowała Julianowi, spojrzała do kame­ ry, poleciła wszystkim widzom jego płytę i zapowiedziała przerwę na reklamę. Brooke ledwie zauważyła, że światła przygaszono, prezenterka odpięła mikrofon i wstała. Wyciąg­ nęła rękę do Juliana, który wciąż sprawiał wrażenie zdezo­ rientowanego, powiedziała do niego kilka słów, których Brooke nie usłyszała, i szybko zeszła z planu. Po studiu zaczęło się uwijać kilkunastu ludzi, którzy sprawdzali kable, przestawiali kamery i wymieniali materiały dla prezenterów. Julian siedział jednak na swoim miejscu, jakby ktoś go zdzielił łopatą po głowie. Brooke wstała i już miała do niego podejść, gdy pojawił się przy niej Leo. — Nasz chłopiec dobrze się spisał, nie sądzisz, Brooke? Trochę się potknął przy ostatnim pytanku, ale to drobiazg. — Uhm. — Spieszyło jej się do Juliana, ale kątem oka zauważyła, że Samara, szkoleniowiec od mediów i dwoje asystentów wyprowadzają go już ze studia. Miał jeszcze zaśpiewać dwie piosenki, jedną o ósmej czterdzieści pięć, a drugą o dziewiątej trzydzieści, zanim wreszcie zwolnią go do domu. — Chcesz wyjść na zewnątrz czy będziesz oglądać dalszy ciąg w pokoju dla artystów? Tam mogłabyś usiąść wygodnie, wyciągnąć nogi — zagadnął Leo, obleśnie łypiąc na nią 267

okiem, co było jeszcze bardziej obrzydliwe niż jego zwykłe zachowanie. — Myślisz, że jestem w ciąży? — zapytała z niedowie­ rzaniem. Machnął rękami. — O nic nie pytam. To wasza sprawa. Oczywiście, nie byłby to najlepszy moment, jeśli chodzi o karierę Juliana, ale cóż, wypadki chodzą po ludziach... — Leo, byłabym naprawdę wdzięczna, gdybyś... W tej chwili jednak zadzwonił jego telefon. Leo szybko wyjął go z kieszeni i ujął w dłonie jak skarb. — Przepraszam, muszę odebrać — powiedział, odwrócił się i wyszedł na zewnątrz. Brooke stała w miejscu oniemiała. Nie mogła ogarnąć tego, co się stało. Julian właśnie potwierdził na żywo, w państwowej telewizji, że spodziewają się dziecka, choć była to nieprawda. Przy jej boku pojawił się asystent, który zajmował się nimi poprzednio. — Mogę zaprowadzić panią z powrotem do pokoju dla artystów? Trzeba przygotować plan do następnej części pro­ gramu, więc zaraz zapanuje tu szaleństwo — wyjaśnił, za­ glądając do harmonogramu na podkładce z klipsem. — Jasne. Dzięki — odparła Brooke. Ruszyła za nim w milczeniu, najpierw schodami, potem długim korytarzem. Mężczyzna otworzył przed nią drzwi do pokoju dla artystów i odniosła wrażenie, że zanim wyszedł, powiedział: „Gratulacje", ale nie była pewna. Jej poprzednie miejsce zajmował facet w białym stroju szefa kuchni, więc usiadła na jedynym wolnym krześle. 268

Spojrzała na nią dziewczynka ze skrzypcami. — Wie pani już, co to będzie? — zapytała tak cienkim głosem, jakby właśnie wciągnęła w płuca balon helu. — Słucham? — Brooke spojrzała na nią, sądząc, że się przesłyszała. — Zapytałam, czy pani już wie, co to będzie — wyjaśniła tamta z podnieceniem. — Chłopiec czy dziewczynka? Brooke otworzyła usta ze zdumienia. Matka nachyliła się nad małą i szepnęła jej coś do ucha, pewnie to, że zachowała się niegrzecznie czy niestosownie, ale ta spojrzała na nią ze zdziwieniem. — Ja tylko zapytałam, co się jej urodzi! — zawołała. Brooke próbowała się uspokoić. Pomyślała, że może być nawet zabawnie — choć wiedziała, że jej rodzina i przyjaciele nie będą wcale tacy rozbawieni. Rozejrzała się, żeby spraw­ dzić, czy ktoś nie słucha, i pochyliła się w stronę małej skrzypaczki. — To będzie dziewczynka — powiedziała szeptem, prawie bez wyrzutów, że okłamuje dziecko. — I mogę tylko mieć nadzieję, że będzie taka śliczna jak ty. Telefony od przyjaciół i rodziny zaczęły się, gdy byli jeszcze w samochodzie, w drodze do domu, i nie ustawały przez kilka następnych dni. Matka Brooke była urażona, że takich nowin dowiaduje się z telewizji, ale cieszyła się ogromnie, że jej córka zostanie mamą. Ojciec był zachwycony, że zdjęcie z jego przyjęcia urodzinowego pokazano w tele­ wizji, i zachodził w głowę, jak to się stało, że on i Cynthia niczego się nie domyślili. Matka Juliana, jak można się było spodziewać, stwierdziła ze swojej strony: „Cóż! Nie czujemy 269

się na tyle starzy, aby zostać dziadkami!". Randy zapropo­ nował, że włączy synka Brooke do drużyny piłkarskiej złożonej z dzieci Greene'ów, którą już w myślach kom­ pletował, a Michelle zgłosiła chęć pomocy w dekorowaniu pokoju dla przyszłego siostrzeńca. Nola miała pretensje, że Brooke nie zwierzyła się jej pierwszej, choć była skłonna wybaczyć to przyjaciółce, jeśli dziewczynka dostanie imię po niej. I wszyscy bez wyjątku — niektórzy bardziej delikat­ nie, inni mniej — zwrócili uwagę, że pije alkohol w takim stanie. Przekonywanie całej rodziny, swojej i Juliana, wszyst­ kich współpracowników i przyjaciół, że po pierwsze nie jest w ciąży, a po drugie, że nawet gdyby była, to nigdy, przenigdy nie piłaby alkoholu, było dla niej upokarzające. Uwłaczało jej godności. I w dodatku nikt jej nie wierzył. Przekonał ich wreszcie — i sprawił, że na chwilę się od niej odczepili — następny numer „US Weekly", w którym zamieszczono cyknięte jej z ukrycia zdjęcie podczas zaku­ pów w pobliskich Gristedes. Brzuch miała na nim niewątp­ liwie mniej wydatny, ale nie w tym tkwiła tajemnica. Na zdjęciu trzymała koszyk, w którym znajdowały się banany, cztery opakowania jogurtu, litr wody Poland Spring, butel­ ka ajaxu i ewidentnie — pudełko tampaxów. Najwięk­ szych, superchłonnych, gdyby to kogoś interesowało. Ob­ wiedziono je grubym czarnym markerem i opatrzono pod­ pisem: „Alterowie nie będą mieli dziecka!", jakby czaso­ pismo, w wyniku błyskotliwego śledztwa, dotarło do sedna sprawy. Dzięki skrupulatnej pracy dziennikarskiej cały świat do270

wiedział się więc nie tylko, że nie była w ciąży, ale w do­ datku miała obfite miesiączki. Nola uznała całą aferę za niezwykle śmieszną; Brooke jednak gnębiła myśl, że wszy­ scy, począwszy od jej chłopaka z dziesiątej klasy, aż po dziewięćdziesięciojednoletniego dziadka — nie mówiąc już o każdym nastolatku, gospodyni domowej, kliencie sklepu spożywczego, salonu kosmetycznego czy fryzjerskiego, po­ dróżnym korzystającym z samolotu czy pociągu, subskry­ bencie z Ameryki Północnej — znają szczegóły jej cyklu menstruacyjnego. A ona nawet nie widziała tego fotorepor­ tera! Od tej pory zaczęła zamawiać przez Internet wszelkie produkty, które miały coś wspólnego z seksem, okresem czy trawieniem. Na szczęście uwagę Brooke i całej reszty skupiło dziecko Randy'ego i Michelle, Ella. Dziewczynka przyszła na świat, jakby zesłana przez niebiosa, dwa tygodnie po fatalnym wydaniu Today, i raczyła zrobić to w Halloween, co po­ zwoliło im się wymówić od udziału w przyjęciu kostiumo­ wym, które wydawał Leo. Brooke czuła ogromną wdzięcz­ ność dla swojej nowo narodzonej bratanicy. Potem, wobec dramatycznych opowieści o porodzie (odejściu wód, gdy Randy z Michelle byli we włoskiej restauracji, szaleńczej jeździe do szpitala, a następnie dwunastogodzinnym oczeki­ waniu już na miejscu i wreszcie wspaniałomyślnej propozycji ze strony firmy Campanelli, że Ella będzie mogła jadać u nich bezpłatnie do końca życia), w trakcie lekcji przewijania dziecka i ciągłego liczenia paluszków u jego rączek i nóżek, oboje z Julianem zeszli na dalszy plan. Przynajmniej w gronie rodziny. 271

Okazali się zresztą wzorowym wujostwem; gdy tylko mieli czas, jeździli do szpitala, przywożąc ze sobą dość bajgli i wędzonego łososia, żeby wyżywić cały oddział położniczy. Nawet Julian sprawiał wrażenie zadowolonego z całej tej sprawy, mówił Elli do ucha, że jej rączki są jakby stworzone do gry na pianinie. Brooke zawsze potem myślała o narodzi­ nach dziewczynki jak o cudownej chwili wytchnienia, ciszy przed burzą.

10 Dołeczki chłopaka z sąsiedztwa

Jej telefon zadzwonił, gdy zataszczyła ważącego dwadzieś­ cia dwa funty indyka do domu i położyła go na blacie. — Halo? — powiedziała do słuchawki, wyjmując z lodów­ ki wszystko, co się dało, żeby zrobić miejsce dla gigantycz­ nego ptaka. — Brooke? Mówi Samara. To zbiło ją z tropu. Samara nigdy wcześniej do niej nie dzwoniła. Czyżby chciała się dowiedzieć, co sądzi o okładce „Vanity Fair"? Pismo właśnie pojawiło się w kioskach i Brooke nie mogła oderwać od niego wzroku. Widziała na zdjęciu dawnego Juliana: w dżinsach, obcisłej białej koszulce i jednej ze swoich ulubionych czapek, ukazującego w uśmiechu urocze dołeczki. Niewątpliwie prezentował się najlepiej z całego zespołu. — O, cześć! Czy Julian nie wygląda cudownie na okładce „Vanity Fair"? Wprawdzie nie jestem tym faktem zdziwiona, ale... 273

— Brooke, masz chwilę? Samara najwyraźniej nie dzwoniła towarzysko, żeby po­ gadać o okładce. Brooke pomyślała, że jeśli ta kobieta powie, iż Julian nie wróci do domu na pierwsze Święto Dzięk­ czynienia, jakie urządzali u siebie, to ją zamorduje. — Uhm, tak, poczekaj sekundę. — Zamknęła lodówkę i usiadła przy stoliku, co jej przypomniało, że musi zadzwonić w sprawie dużego stołu i krzeseł, które zamierzała wypoży­ czyć. — Dobra, słucham. Co się stało? — Brooke, ukazał się pewien artykuł, bardzo nieprzyjem­ ny — poinformowała Samara, jak zwykle krótko i rzeczowo, ale w zestawieniu z niepomyślną wiadomością było w tym coś uspokajającego. Brooke próbowała podejść do sprawy pogodnie. — Cóż, ostatnio stale ukazują się nieprzyjemne artykuły. Już byłam ciężarną pijaczką, nie pamiętasz? A co sądzi Julian? Samara chrząknęła. — Jeszcze mu nie powiedziałam. Przypuszczam, że bardzo się zdenerwuje, dlatego najpierw chciałam pogadać z tobą. — O Boże. Co znowu o nim piszą? Śmieją się z jego włosów? Albo rodziny? A może znowu pojawiła się jakaś żądna sławy wariatka, która twierdzi, że kiedyś miała z nim... — Tym razem nie chodzi o Juliana, Brooke. Chodzi o ciebie. Cisza. Brooke zacisnęła dłonie, tak że paznokcie wbiły jej się w ciało, ale nie mogła nad tym zapanować, to był odruch. — Co piszą? — zapytała w końcu, niemal zniżając głos do szeptu. 274

— To stek obraźliwych kłamstw — zimno wyjaśniła Sa­ mara. — Chciałam, żebyś dowiedziała się ode mnie. I nie martw się, nasi prawnicy już zajęli się tą sprawą, wystąpią z oskarżeniem o oszczerstwo. Nie puścimy tego płazem. Brooke nie była w stanie wydobyć głosu. To musi być naprawdę coś obrzydliwego, skoro Samara poświęca tyle czasu jakiemuś tekstowi w brukowcu. — Gdzie jest ten artykuł? Muszę go przeczytać. — Ukaże się w jutrzejszym wydaniu „Last Night", ale możesz go już znaleźć w sieci. Brooke, proszę, zrozum, że wszyscy jesteśmy za tobą, i obiecujemy, że... Chyba pierwszy raz od czasu, gdy była nastolatką — i z pewnością pierwszy raz nie w trakcie rozmowy z mat­ ką — Brooke odłożyła słuchawkę, przerywając komuś w po­ łowie zdania. Potem przeszła do komputera, w ciągu kilku sekund odszukała adres, o który chodziło, i ujrzała ze zdzi­ wieniem, że na stronie głównej ukazuje się wielkie zdjęcie, przedstawiające ją i Juliana podczas kolacji w jakimś re­ stauracyjnym ogródku. Wytężyła pamięć, żeby sobie przypo­ mnieć, gdzie to było, a potem zauważyła w tle tablicę z nazwą ulicy. Oczywiście, w tej hiszpańskiej knajpce, do której poszli wieczorem, gdy Julian przyjechał wreszcie do domu po wyjściu z przyjęcia urodzinowego jej ojca. Para jedząca wspólnie paellę w ogródku Heli ś Kitchen wygląda jak każda inna, ale wtajemniczeni bez wątpienia rozpoznają nowego ulubieńca Ameryki, piosenkarza i au­ tora piosenek, Juliana Altera, i jego żonę, Brooke. Pierw­ sza płyta Altera bije rekordy na listach bestsellerów, 275

a jego urocze dołeczki, jak u chłopaka z sąsiedztwa, zdobyły mu rzesze fanek od Wschodniego do Zachodniego Wybrzeża. Kim jednak jest kobieta przy jego boku? I jak oboje radzą sobie ze stale rosnącą sławą Juliana? Kiepsko, jak dowiadujemy się z dobrze poinformowa­ nego źródła z ich otoczenia. „Pobrali się w bardzo młodym wieku i owszem, przeżyli razem już pięć lat, ale ich małżeństwo jest na skraju rozpadu " — twierdzi nasz informator. „Julian ma wypełniony terminarz, a Brooke nie idzie na współpracę". Poznali się zaraz po atakach terrorystycznych jedenas­ tego września i związali się ze sobą na fali wstrząsu, jaki przeżył Nowy Jork. „Brooke łaziła za Julianem przez wiele miesięcy, tropiła go po całym Manhattanie i wy­ siadywała na jego koncertach, aż wreszcie ją zauważył. Oboje czuli się po prostu samotni" — tłumaczy dobrze poinformowana osoba. Bliski przyjaciel państwa Alter, rodziców Juliana, potwierdza: „Rodzice byli zdruzgotani, gdy Julian im oznajmił, że po niespełna dwóch latach znajomości zaręczył się z Brooke. Oboje mieli dopiero dwadzieścia cztery lata, po co ten pośpiech?". Para wzięła ślub podczas skromnej uroczystości w domu rodzin­ nym Alterów w Hamptons, chociaż doktor Alter „zawsze podejrzewał, że Brooke, dziewczyna z jakiegoś prowin­ cjonalnego miasteczka w Pensylwanii, złapała Juliana, bo spodziewała się, że będzie sławny ". Przez ostatnich kilka lat Brooke pracowała na dwóch etatach, wspierając muzyczne aspiracje męża, ale jeden z grona ich znajomych wyjaśnia: „Brooke zrobiłaby 276

wszystko, żeby pomóc Julianowi zdobyć sławę, której sama tak bardzo pragnęła. Dwa etaty czy dziesięć, to nie miało znaczenia, byleby zostać żoną celebryty". Mówi matka uczennicy, która uczęszcza do elitarnej prywatnej szkoły w Upper East Side, gdzie Brooke udziela konsul­ tacji na temat żywienia: „Sprawia wrażenie bardzo miłej osoby, naprawdę, ale wiem od córki, że często wychodzi wcześnie z pracy albo odwołuje sesje". Na tym problemy zawodowe się nie kończą. Koleżanka z Centrum Medycz­ nego New York University informuje: „Brooke była kiedyś najlepszą pracownicą w całym naszym zespole, ale ostat­ nio bardzo się opuszcza. Aż przykro patrzeć, niezależnie od tego, czy przyczyną jest kariera męża, czy po prostu znudzenie". Natomiast co do plotek o ciąży, które wywołał program Today i które już w następnym tygodniu rozwiano w „ US Weekly", zamieszczając zdjęcie świadczące, żeAlterowie nie spodziewają się dziecka? Cóż, nie oczekujcie, że w tej kwestii niebawem coś się zmieni. Stary znajomy Juliana twierdzi, że Brooke „ drąży sprawę dziecka od czasu, gdy się poznali, ale Julian zwleka, bo wciąż nie jest pewien, czy to Ta Jedyna ". Czy w takiej sytuacji można go za to winić? „ Wierzę, że Julian podejmie słuszną decyzję" —po­ wiedziała ostatnio osoba z otoczenia Juliana. „ To świetny facet i ma głowę na karku. Znajdzie właściwą drogę". Nie zauważyła, kiedy zaczęła płakać, ale gdy skończyła czytać, łzy spływały jej już po policzkach, brodzie, ustach i kapały na klawiaturę. Brak było słów, żeby opisać, co 277

człowiek czuje, gdy czyta o sobie takie rzeczy; wiedząc, że to wierutne kłamstwa, a jednocześnie zastanawiając się — bo jak można tego uniknąć? — czy nie ma w nich ziarna prawdy. Oczywiście wszystkie te bzdury, jak się poznali i zaczęli ze sobą chodzić, były śmieszne, ale czy naprawdę jego rodzice tak jej nie lubili? Czy jej opinia w pracy, jednej i drugiej, tak bardzo ucierpiała przez urlopy i nieobecności? I czy jest choć szczypta prawdy w domysłach, dlaczego Julian wciąż nie chce zdecydować się na dziecko? To było naprawdę dołujące. Brooke przeczytała artykuł po raz drugi i trzeci. Mogłaby tak siedzieć przed komputerem i czytać przez cały dzień wciąż od nowa, ale zadzwoniła jej komórka. Tym razem był to Julian. — Rook, nie potrafię nawet wyrazić, jak jestem wściekły! Jeśli chcą mnie obsmarować, to proszę bardzo, ale gdy dobierają się do ciebie... — Nie chcę o tym rozmawiać — skłamała. W gruncie rzeczy niczego bardziej nie pragnęła, niż odbyć z nim szczerą rozmowę, zapytać go, czy zgadza się z tym, co napisano w artykule, punkt po punkcie, ale opuściły ją siły. — Skontaktowałem się z Samarą, która zapewnia mnie, że zespół prawników z Sony już przygotowuje... — Julian, naprawdę nie mam ochoty o tym rozmawiać — powtórzyła. — To obrzydliwe, uwłaczające kłamstwa, cał­ kowicie bezpodstawne... mam nadzieję... a ja w żaden sposób nie mogę się im przeciwstawić. Jutro na kolacji z okazji Święta Dziękczynienia będzie dziewięć osób, łącznie z nami, i mam dużo roboty. 278

— Brooke, nie chcę, żebyś choć przez chwilę pomyślała, że... — W porządku, wiem. Przyjedziesz jutro do domu? — Wstrzymała oddech. — Oczywiście, że tak! Przylatuję pierwszym samolotem, będę na LaGuardii około ósmej i przyjadę prosto z lotniska. Mam coś przywieźć? Brooke kliknięciem zamknęła okropny artykuł i otworzyła listę zakupów na święta. — Chyba wszystko mam... no, może przydałoby się jeszcze parę butelek wina. Jedno czerwone i jedno białe. — Oczywiście, kochanie. Niedługo będę w domu i jakoś to przetrwamy, dobrze? Jeszcze do ciebie zadzwonię. — Uhm. Okay. — Mówiła zimnym, nieprzyjaznym tonem i, choć wiedziała, że nie ma w tym wszystkim winy Juliana, czuła do niego niechęć. Rozłączyli się i Brooke pomyślała, czyby nie zadzwonić do Noli, a potem do matki, ale uznała, że najlepiej zrobi, jeśli zapomni o całej sprawie. Zamówiła przez telefon stół i krzesła, natarła indyka ziołami, umyła ziemniaki, z których zamierzała następnego dnia zrobić puree, przyrządziła sos żurawinowy i obrała szparagi. Potem, przy ogłuszających dźwiękach hip-hopu ze starej płyty CD, jeszcze z czasów szkoły średniej, gruntownie posprzątała mieszkanie i poustawiała z powrotem meble. O piątej była umówiona na manikiur, ale kiedy wyjrzała przez okno, zobaczyła na ulicy co najmniej dwóch, a może i czterech facetów z drabinami i kamerami. Zerknęła na paznokcie, a potem znowu na paparazzich; gra niewarta świeczki, uznała. 279

I

Gdy wieczorem kładła się do łóżka razem z Walterem, już niemal zdołała sobie wmówić, że cała ta sprawa po prostu przeminie. I choć wspomnienie o niej powróciło, gdy tylko obudziła się w świąteczny ranek, odsunęła je od siebie. Zostało tyle do zrobienia, a goście mieli zjawić się już za pięć godzin. Kiedy zaraz po dziewiątej przyjechał Julian, poprosiła go, żeby zmienili temat. — Ależ, Rook, to niezdrowe pomijać taką sprawę mil­ czeniem — oświadczył, odsuwając meble w salonie pod ściany, żeby zrobić miejsce na wypożyczony stół. — A o czym tu mówić? To same kłamstwa i rzeczywiście bardzo przykro... nawet żenująco... jest czytać takie rzeczy o sobie i swoim małżeństwie, ale skoro nie ma w nich prawdy, nie widzę powodu, żeby je wałkować... — Spojrzała na niego pytająco. — Nie ma w nich słowa prawdy. Ani w tych bzdurach o moich rodzicach, ani w tym, że nie jesteś dla mnie „tą jedyną"... w niczym. — Więc skupmy się na dniu dzisiejszym, dobrze? O której mają wyjść twoi rodzice? Dopóki nie wyjdą, nie wpuszczę do środka Nehy i Rohana. Bo wszystkich naraz nie za­ dowolimy. — Przyjdą o pierwszej na drinka, a wyjdą o drugiej, tak im powiedziałem. Odpowiada ci? Brooke wzięła stertę czasopism i schowała za szafę. — Świetnie. Cała reszta przyjdzie o drugiej. Powiedz mi, że nie powinnam czuć się winna, tak bezpardonowo wy­ rzucając twoich rodziców. Julian prychnął. 280

— Wcale ich nie wyrzucamy. Idą do Kamenów. Wierz mi, nie będą chcieli zostać ani chwili dłużej. Brooke niepotrzebnie się martwiła. Państwo Alter przyje­ chali punktualnie, wyrazili ochotę na wino, które przynieśli („Och, kochani, zachowajcie swoje dla gości. Dlaczego nie mamy się napić razem czegoś dobrego?"), rzucili tylko jedną krytyczną uwagę pod adresem mieszkania („Jest naprawdę urocze. To zadziwiające, że wytrzymujecie w nim już tak długo") i wyszli piętnaście minut przed czasem. Pół minuty po ich wyjściu rozległ się dzwonek domofonu. — Wchodźcie na górę! — zawołała Brooke do słuchawki. Julian uścisnął ją za rękę. — Będzie super. Brooke otworzyła drzwi wejściowe i do przedpokoju za­ maszystym krokiem wkroczyła jej matka. Nie witając się, oznajmiła, jakby zapowiadała przybycie pary prezydenckiej: — Dziecko śpi. - V - Hm, zastanówmy się. Biorąc pod uwagę, że będziemy jedli w salonie, a jak się domyślam, rodzice nie zechcą umieścić jej w łazience, zostaje tylko jedna możliwość. Położymy ją na łóżku? — zapytała Brooke. Randy i Michelle stanęli na progu z nosidełkiem. — Jest jeszcze za mała, żeby obrócić się samodzielnie, więc chyba nic jej się nie stanie — odparła Michelle, całując Juliana na przywitanie. — Nie ma mowy! — zawołał Randy. Wyjął coś, co wy­ glądało jak składany namiot. — Po to właśnie kupiłem przenośny kojec. Żadnego kładzenia jej na łóżku! Michelle rzuciła Brooke spojrzenie, które mówiło: „Przecież 281

nie będziemy się kłócić z nadopiekuńczym tatusiem, praw­ da?", i obie się zaśmiały. Randy i pani Greene zanieśli Ellę do sypialni, a Julian zaczął nalewać wina do kieliszków. — Co u ciebie... wszystko w porządku? — zapytała Mi­ chelle. Brooke zamknęła piekarnik, odłożyła gruszkę do odciągania tłuszczu i odwróciła się do Michelle. — Tak, świetnie. A dlaczego pytasz? Bratowa natychmiast się zmieszała. — Och, przepraszam, pewnie nie powinnam o tym mówić, bo ten artykuł to taka... taka podłość... Brooke gwałtownie wciągnęła powietrze. — A tak, myślałam, że nikt go jeszcze nie czytał. Bo pismo ukaże się w kioskach dopiero jutro. — Och, na pewno nikt poza mną! — zawołała Michelle. — Przysłała mi go e-mailem przyjaciółka, która ma fioła na punkcie plotek. Tyle ich czyta! — Rozumiem. Mogłabyś to zanieść do salonu? — Brooke podała Michelle talerz serów, na którym stały także miseczki z dżemem figowym i krakersami. — Oczywiście — odparła Michelle. Brooke sądziła, że bratowa zrozumiała aluzję, ale ta po wyjściu z kuchni za­ trzymała się jeszcze i powiedziała: — Wiesz, ktoś stale do nas dzwoni i pyta o was, ale my nic nie mówimy. — Kto dzwoni? — chciała wiedzieć Brooke. W jej głosie pobrzmiewała panika, nad którą do tej pory udawało jej się zapanować. — Pamiętasz, prosiliśmy, żebyście nie udzielali reporterom żadnych informacji o nas. Ani osobiście, ani przez telefon, w żadnych przypadku. 282

— Och, wiem, wiem. I nigdy tego nie robimy. Ale tak sobie pomyślałam... powinnaś wiedzieć, że ludzie węszą. — Fakt, ale mają kiepskie źródła informacji, sądząc po tym, jakie bzdury wypisują — zauważyła Brooke, nalewając sobie kolejny kieliszek białego wina. Niezręczną ciszę przerwał głos pani Greene i Michelle wyszła z serami do salonu. — Co się tu dzieje? — zapytała matka, całując Brooke we włosy. — Tak się cieszę, że urządzasz święta! Czułam się coraz bardziej opuszczona, gdy rok w rok wszystkie moje dzieci jeździły do ojca. Brooke nie podjęłaby się wydania świątecznego obiadu, gdyby ojciec i Cynthia nie pojechali tego roku do jej rodziny w Arizonie, ale nie powiedziała tego matce. Poza tym przyjem­ nie było poczuć się dorosłą, choćby nawet przez jedno popołudnie. — Uhm, zobaczymy, czy to samo powiesz, gdy spróbujesz indyka — odparła. Rozległ się dzwonek do drzwi i z sypialni dobiegł płacz Elli. Towarzystwo się rozpierzchło: Randy i Michelle poszli zająć się córką, Julian zabrał się do otwierania następnej butelki wina, a pani Greene podreptała za Brooke do drzwi. — Przypomnij mi, kim są ci twoi przyjaciele — poprosi­ ła. — Wiem, że już mi to mówiłaś, ale zapomniałam. — Neha była ze mną w studium podyplomowym, a teraz pracuje w gabinecie ginekologicznym w Brookline jako specjalistka od odżywiania w okresie prenatalnym. Jej mąż, Rohan, jest księgowym. Mieszkają od trzech lat w Bostonie. Oboje pochodzą z Indii i mają tam rodziny, więc w zasadzie 283

nie obchodzą Święta Dziękczynienia, ale pomyślałam, że ich zaproszę — wyjaśniła szeptem Brooke, gdy stały w przed­ pokoju. Pani Greene pokiwała głową. Brooke wiedziała, że matka nie zapamięta połowy z tego, co usłyszała, i o to samo zapyta potem Nehę i Rohana. Otworzyła drzwi i Neha padła jej w ramiona. — Nie do wiary, ile to już czasu minęło! Dlaczego nie widujemy się częściej? Brooke odwzajemniła uścisk, a potem wspięła się na palce, żeby cmoknąć w policzek Rohana. — Wejdźcie. Neha, Rohan, to moja mama. Mamo, to moi przyjaciele z dawnych czasów. Neha się zaśmiała. — Z dawnych czasów, ale wciąż piękni i młodzi. — Nikt nie wygląda lepiej od nas w fartuchach i chodakach. Dajcie mi swoje płaszcze — poprosiła Brooke, wprowadzając gości do salonu. Julian wyłonił się z małej kuchni. — Cześć, stary. — Uścisnął Rohanowi rękę i klepnął go w ramię. — Miło cię widzieć. Jak leci? — Wyglądał wyjąt­ kowo ładnie w czarnych dżinsach, szarym kaszmirowym swetrze w romby i trampkach vintage. Miał subtelną opaleniz­ nę, którą nabył w Los Angeles, i choć był zmęczony, oczy mu błyszczały. Poruszał się z dającą swobodę pewnością siebie, którą Brooke zauważyła u niego dopiero niedawno. Rohan spojrzał na swoje granatowe spodnie, frakową ko­ szulę oraz krawat i oblał się rumieńcem. On i Julian nigdy nie byli bliskimi przyjaciółmi — Julian uważał, że Rohan 284

jest zbyt spokojny i konserwatywny — ale w obecności żon zawsze gawędzili ze sobą swobodnie. Teraz Rohan, nie patrząc Julianowi w oczy, wymamrotał: — Och, po staremu. Nieciekawie w porównaniu z tobą. Przedwczoraj widzieliśmy twoją twarz na billboardzie. Nastąpiła niezręczna chwila ciszy, przerwana dopiero przez Ellę, która już nie spała i wkroczyła do salonu w najładniej­ szych śpioszkach z krówką, jakie Brooke kiedykolwiek wi­ działa, wywołując ochy i achy ze strony dorosłych. — To jak ci się podoba Boston, Neha? — zapytała matka Brooke. Rozsmarowała kawałek pleśniowego sera na krakersie i włożyła do ust. Neha się uśmiechnęła. — Och, bardzo lubimy dzielnicę, w której mieszkamy. Poznaliśmy tam wielu sympatycznych ludzi. Mamy miłe mieszkanie. To miasto o wysokim standardzie życia. — Chce przez to powiedzieć, że nudne nie do opisania — wyjaśniła Brooke, nadziewając oliwkę na wykałaczkę. Neha pokiwała głową. — Owszem. To dobijające. Pani Greene się zaśmiała i Brooke zorientowała się, że matka jest oczarowana. — Więc dlaczego nie wrócicie do Nowego Jorku? Wiem, że Brooke byłaby zachwycona. — Rohan w przyszłym roku uzyska magisterium z za­ rządzania i jeśli tylko będę miała coś do gadania, sprzedamy samochód... nienawidzę prowadzić... zostawimy nasze śliczne mieszkanie, pożegnamy przemiłych sąsiadów i biegiem wró­ cimy tutaj, gdzie stać nas będzie tylko na małą klitkę w budyn285

ku bez windy, w nieciekawej okolicy, zamieszkanej przez nieprzyjemne, agresywne typy. I już nic więcej nie będzie mi potrzebne do szczęścia. — Neha... — Rohan usłyszał ostatnie zdanie wypowie­ dziane przez żonę i spojrzał na nią znacząco. — Co takiego? Przecież nie będziemy tam mieszkali do śmierci. — Zwróciła się do Brooke i pani Greene, ściszając głos. — Rohan też nie znosi Bostonu, ale ma z tego powodu wyrzuty sumienia. Kto mógłby nienawidzić tego miasta? Gdy wszyscy zasiedli do obiadu przy nakrytym stole, Brooke niemal zupełnie zapomniała o obrzydliwym artykule. Nie brakowało wina, indyk udał się świetnie, mięso było soczyste i miękkie, a choć puree ziemniaczane okazało się trochę mdłe, goście twierdzili, że nigdy w życiu lepszego nie jedli. Rozmawiano o nowym filmie z Hugh Grantem i o po­ dróży do Bombaju, a potem na Goa, którą Neha i Rohan planowali w wakacje, bo zamierzali odwiedzić rodziców. Atmosfera była tak rozluźniona, że kiedy matka pochyliła się i zapytała ją, jak się trzyma, Brooke niemal upuściła widelec. — Czytałaś to? — wydusiła, patrząc szeroko otwartymi oczami na matkę. — Och, kochanie, oczywiście, że czytałam. Dziś rano przesłały mi to cztery znajome. Wredne plotkary. Nawet sobie nie wyobrażam, jak musiałaś się czuć, czytając... — Mamo, nie chcę o tym rozmawiać. — ...o sobie coś takiego, ale wszyscy, którzy was znają, będą wiedzieli, że to... przepraszam za język... gówno prawda. Neha musiała usłyszeć tę końcówkę, bo także się nachyliła i dodała: 286

— Naprawdę, Brooke, to stek bzdur. Nie ma w nich słowa prawdy. W ogóle się nie przejmuj. Brooke poczuła się, jakby znowu dostała w twarz. Jak mogła sądzić, że nikt tego nie przeczytał? Jak mogła się łudzić, że cała sprawa rozejdzie się po kościach? — Staram się nie przejmować — odparła. Neha pokiwała głową i Brooke wiedziała, że przyjaciółka zrozumiała. Gdyby tylko to samo dało się powiedzieć o matce! — Widzieliście tych fotoreporterów na dole, przy wej­ ściu? — zapytała pani Greene Nehę i Rohana. — Sąjak sępy. Julian musiał zauważyć stężałą twarz Brooke, bo odchrząk­ nął i najwyraźniej chciał coś powiedzieć, ale ona postanowiła zaniknąć sprawę raz na zawsze, żeby można było przejść do innych tematów. — Nie jest tak źle — powiedziała, podając Rohanowi półmisek z grillowanymi szparagami. — Nie tkwią tu cały czas, poza tym założyliśmy rolety w oknach i nie da się przez nie robić zdjęć. Zastrzegliśmy też numer telefonu. Jestem pewna, że to przejściowe zainteresowanie, wywołane ukaza­ niem się płyty. Do Nowego Roku na pewno już się wszystkim znudzimy. — Mam nadzieję, że nie — włączył się Julian, pokazując w uśmiechu dołeczki. — Leo właśnie mi powiedział, że zgłosił moją kandydaturę do występu podczas przyznania nagród Grammy. Jego zdaniem istnieją duże szanse, że mnie wybiorą. — Gratulacje! — zawołała Michelle z największym en­ tuzjazmem, jaki tego dnia wykazała. — Czy to jeszcze tajemnica? 287

Julian spojrzał na Brooke, która zwróciła na niego wzrok i popatrzyła mu w oczy. Kaszlnął. — Cóż, nie wiem, czy to tajemnica, czy nie, ale nazwiska wykonawców zostaną ogłoszone dopiero po Nowym Roku, więc chyba na razie nie ma o czym mówić. — Niesamowite, stary — skomentował Randy z uśmie­ chem. — Trzymamy za ciebie kciuki. Wiesz o tym, prawda? Jesteśmy przecież rodziną. Julian powiedział jej o tej możliwości wcześniej, przez telefon, ale teraz, gdy ogłosił ją innym, stała się jakby bardziej realna. Brooke nie mieściło się to w głowie: jej mąż miałby wystąpić na gali Grammy i zagrać przed całym światem! Ella zaczęła zawodzić na swoim przenośnym krzesełku, stojącym przy stole, i czar prysł. Brooke bez pośpiechu rozłożyła na talerzach i paterach wszystkie domowe ciasta: dwa rodzaje placka od matki, dyniowy i rabarbarowy; kilka­ naście miętowych brownie od Michelle; i specjalność Nehy, kokosowe burfi, które wyglądały trochę jak batoniki Rice Krispie, ale smakiem przypominały raczej ciastka z serem. — A jak tam w pracy, Brooke? — zapytał Rohan z brownie w ustach. Brooke przełknęła łyk kawy i odpowiedziała: — Dobrze. Uwielbiam pracę w szpitalu, ale mam nadzieję, że za parę lat otworzę własny biznes. — Ty i Neha powinnyście się zastanowić, czy nieyzrobić tego razem. Neha ostatnio o niczym innym nie mówi. Brooke spojrzała na przyjaciółkę. — Naprawdę? Chcesz otworzyć własną praktykę? 288

Neha pokiwała głową tak energicznie, że jej koński ogon aż podskoczył. — No pewnie. Rodzice zaproponowali, że pożyczą mi pieniądze na start, ale muszę jeszcze znaleźć wspólnika, bo sama nie dam rady. Oczywiście, w ogóle nie ma się nad czym zastanawiać, dopóki nie wrócimy do Nowego Jorku... — Nie miałam pojęcia! — Brooke z każdą chwilą była coraz bardziej podekscytowana. — Nie mogę pracować u położnika do końca życia. Może któregoś dnia nasza rodzina się powiększy — to, w jaki sposób spojrzała na męża, który od razu się zarumienił, podsunęło Brooke myśl, że Neha jest w ciąży — a wtedy będę potrzebowała więcej swobody w zakresie godzin pracy. Najlepsza by była mała prywatna praktyka, skupiająca się na odżywianiu pre- i postnatalnym matek i dzieci. Może z kon­ sultacjami do spraw laktacji, jeszcze nie jestem pewna. — Właśnie o czymś takim myślałam! — wykrzyknęła Brooke. — Potrzebuję jeszcze z dziewięć miesięcy, może rok, żeby zdobyć praktykę kliniczną, ale później... Neha delikatnie ugryzła burfi i uśmiechnęła się. Zwróciła się ku drugiej części stołu. — Hej, Julian, nie kopsnąłbyś trochę kasy, żeby żona mogła założyć własny interes? — zapytała i wszyscy się zaśmiali. Później, gdy po wyjściu gości już pozmywali i poskładali krzesła, Brooke zwinęła się na kanapie obok Juliana. — Fajnie, że Neha planuje to samo co ja, prawda? — zapytała z podnieceniem. Chociaż rozmowa przy deserze w sposób naturalny przeszła na inne tematy, Brooke nie przestała myśleć o tym, co powiedziała przyjaciółka. 289

— Brzmi fantastycznie — potwierdził Julian, całując ją w czubek głowy. Jego telefon dzwonił przez cały wieczór i chociaż nie odbierał, udając, że to nie takie ważne, myślami wyraźnie był gdzie indziej. — Tym bardziej że gdy tylko rozpocznę własną działal­ ność, będę miała więcej czasu i swobody, żeby towarzyszyć ci w podróżach. Czy to nie byłoby cudowne? — Uhm. Oczywiście. — Otwarcie własnej praktyki będzie kosztowało mnóstwo czasu i wysiłku... nie mówiąc już o pieniądzach... ale byłoby świetnie, gdybyśmy weszły w spółkę. Mogłybyśmy zastępo­ wać się wzajemnie i przyjmować dwa razy więcej pacjentów. To naprawdę doskonały pomysł — ciągnęła Brooke z roz­ marzeniem. Potrzebowała światełka w tunelu. Stała nieobecność Juliana, wścibscy reporterzy, ten okropny artykuł — to wszystko nie przestało jej doskwierać, ale dzięki interesującej perspektywie, świadomości, że ma na co czekać, jakby straciło na znaczeniu. Znowu zadzwonił telefon Juliana. — Odbierz już — powiedziała z większym rozdrażnieniem, niż zamierzała. Julian popatrzył na wyświetlacz, zobaczył, że dzwoni Leo, i odebrał. — Cześć, stary, wszystkiego najlepszego z okazji Święta Dziękczynienia. — Kiwnął kilka razy głową, zaśmiał się, a potem powiedział: — W porządku, jasne. Uhm, zapytam ją zaraz, ale na pewno da radę. Tak. Możesz na nas liczyć. Na razie. Odwrócił się i spojrzał na nią z szerokim uśmiechem. 290

— Wiesz, dokąd pójdziemy? — Dokąd? — Zostaliśmy zaproszeni, moja droga, na superelegancki gwiazdkowy lunch z koktajlem, który Sony wydaje dla VIP-ów. Leo mówi, że na wieczornym przyjęciu w mieście będą wszyscy, ale tylko topowi artyści są zapraszani na imprezę kierownictwa, która odbywa się w jakimś bajecznie drogim domu w Hamptons. Występy niespodziewających się niczego gości i tak dalej. Mamy tam polecieć i wrócić helikopterem. Nie pisze się o tym lunchu, bo jest bardzo ekskluzywny i tylko dla wtajemniczonych. I my na nim będziemy! — O rany, to niesamowite. Kiedy to będzie? — zapytała Brooke, zastanawiając się już, w co się ubrać. Julian zerwał się z kanapy i ruszył do kuchni. — W piątek przed Bożym Narodzeniem. Nie znam daty. Brooke wzięła komórkę i zajrzała do kalendarza. — Dwudziesty grudnia? Julian, to mój ostatni dzień w Huntley przed przerwą świąteczną. — No i co? — Wyjął piwo z lodówki. — To, że my też mamy przyjęcie świąteczne. Poproszono mnie, żebym opracowała pierwsze w historii szkoły zdrowe menu na zabawę dla dziewcząt. Obiecałam też Kaylie, że spotkam się z jej ojcem i babcią. Ponieważ zaproszeni są rodzice, bardzo się ucieszyła, że będzie miała okazję nas sobie przedstawić Brooke była dumna z postępów, jakie poczyniła z Kaylie w ostatnich miesiącach. Ponieważ spotykała się z nią częściej i zadawała celne pytania o Whitney Weiss, w końcu zdołała ustalić, że Kaylie wprawdzie czasami stosuje środki prze291

czyszcząjące, ale nie wykazuje poważniejszych zaburzeń odżywiania. W rezultacie wielu rozmów i uwagi, jaką jej poświęciła, dziewczyna przybrała na wadze i chyba już na tyle odzyskała pewność siebie, żeby to zaakceptować. A co najważniejsze, wstąpiła do kółka teatralnego i zdobyła uprag­ nioną drugoplanową rolę w West Side Story, wystawianym tego roku w szkole. W końcu nawiązała przyjaźnie w klasie. Julian usiadł obok niej na kanapie i włączył pilotem tele­ wizor. W pokoju zrobiło się głośno. — Możesz przyciszyć dźwięk? — zapytała, starając się powściągnąć irytację w głosie. Zrobił, o co prosiła, ale wcześniej rzucił jej dziwne spoj­ rzenie. — Nie chciałbym wyjść na gruboskórnego — zaczął — ale czy nie mogłabyś wymówić się chorobą? Mówimy o he­ likopterach i spotkaniu z samą górą Sony Musie. Nie sądzisz, że ktoś inny mógłby zająć się babeczkami? W ciągu pięciu lat małżeństwa pierwszy raz odniósł się do niej tak protekcjonalnie, z taką wyższością. A co gorsza, patrzył na nią nieprzyjaznym wzrokiem, najwyraźniej nie­ świadomy, że zachowuje się podle, egoistycznie. — Wiesz co? Na pewno ktoś inny mógłby się zająć „ba­ beczkami", jak to określiłeś. Czym jest moja głupia i niecie­ kawa praca w porównaniu z twoją, która daje pozycję i świato­ wą sławę? Ale zapominasz o jednym. Lubię to, co robię. Pomagam tym dziewczynom. Poświęciłam Kaylie mnóstwo czasu i energii. I coś ci powiem: opłaciło się. Jest zdrowsza i szczęśliwsza niż rok temu. Nie robi już sobie krzywdy, nie płacze codziennie. Wiem, że to nic w porównaniu z czwartym 292

miejscem na liście „Billboardu" w świecie, w którym żyjesz, ale w moim to jest naprawdę coś. Więc odmawiam, Julian, nie pójdę z tobą na to superwytworne przyjęcie świąteczne dla VIP-ów. Bo mam własne, na którym muszę być. Wstała i spojrzała na niego. Czekała, żeby ją przeprosił, zaatakował, cokolwiek, tylko nie siedział tak, zapatrzony niewidzącym wzrokiem w telewizor, kręcąc niedowierzająco głową z miną, która mówiła: „Moja żona postradała rozum". — Hm, cieszę się, że coś sobie ustaliliśmy — stwierdziła cicho i wyszła do sypialni. Spodziewała się, że Julian przyjdzie, porozmawia, przytuli ją do siebie i przypomni, że nigdy nie kładli się spać po­ gniewani, ale kiedy po godzinie poszła na palcach do salonu, leżał zwinięty na kanapie, pod czerwonym pledem, i chrapał cicho. Wróciła więc do łóżka sama.

11 Po kolana w tequili, wśród osiemnastoletnich lasek

Julian parsknął śmiechem, gdy większy homar wysunął się na prowadzenie. — Półtora funta zdobywa przewagę. Jeszcze tylko jeden zakręt, proszę państwa! — zawołał w stylu sprawozdawcy sportowego. — I chyba mamy zwycięzcę! Rywal, mniejszy homar z błyszczącym czarnym pancerzem i smutnymi — według Brooke — oczami przyspieszył, zmniej­ szając dystans. — Jeszcze zobaczymy — odparła. Siedzieli na podłodze w kuchni, oparci o szafki, i kibico­ wali swoim zawodnikom. Brooke miała lekkie poczucie winy, że przed wrzuceniem do wrzątku wystawiła swojego homara do wyścigu, ale żaden ze skorupiaków najwyraź­ niej nie miał nic przeciwko temu. Dopiero kiedy Walter pchnął nosem jednego z nich i ten stanął w miejscu, pochyliła się i wybawiła swojego faworyta od dalszych tortur. 294

— Zwycięstwo walkowerem! Wygrałem! — zawołał Ju­ lian, wznosząc zaciśniętą dłoń. Potem spróbował przybić piątkę z homarem, ujmując jego szczypce z czerwoną gumką. Walter zaszczekał. — Zwycięzca wkłada je do wody — oświadczyła Brooke, wskazując garnek, który wydobyli niedawno ze spiżarni państwa Alterów. — Ja chyba nie dam rady. Julian się podniósł i wyciągnął rękę, żeby pomóc Brooke wstać. — Sprawdź, co z ogniem na kominku, a ja zajmę się tymi biedakami. Skorzystała z propozycji i ruszyła do salonu, gdzie przed kilkoma godzinami Julian rozpalił ogień, pokazując jej, jak go podtrzymywać. Do tej pory zawsze zajmowali się tym jej ojciec albo Randy i teraz z zachwytem odkryła, jaka to przyjemność dokładać polana i przesuwać je pogrzebaczem. Wzięła jedno z nich, średniej wielkości, z koszyka przy kominku i delikatnie położyła na ukos, a potem usiadła na kanapie, z fascynacją przyglądając się płomieniom. Usłyszała, że w sąsiednim pokoju dzwoni telefon Juliana. Chwilę później Julian wyszedł z kuchni, niosąc dwa kie­ liszki czerwonego wina, i usiadł przy niej. — Powinny być gotowe za piętnaście minut. Uwierz mi, nie cierpią. — Uhm. Na pewno są zachwycone. Kto dzwonił? — Dzwonił? Och, nie wiem, zresztą nieważne. — Na zdrowie — powiedziała i stuknęła się z nim kie­ liszkiem. Julian westchnął głęboko, z zadowoleniem, jakby chciał 295

I

w ten sposób wyrazić, że świat jest piękny. Było to wes­ tchnienie jak najbardziej na miejscu, ale Brooke wydało się podejrzane. Julian był zbyt miły. W okresie poprzedzającym przyjęcie świąteczne urządzone przez ekipę Sony stosunki między nimi były wyraźnie napięte; Julian wciąż oczekiwał, że Brooke wymówi się od obowiązków w Huntley, a kiedy tego nie zrobiła — i poleciał do Hamptons sam, bez osoby towarzyszącej — sprawiał wrażenie jakby zszokowanego. Po przyjęciu rozmawiali o tym kilkakrotnie, ale Brooke nie mogła pozbyć się uczucia, że Julian nadal nie rozumie jej stanowiska, i mimo heroicznych wysiłków z obu stron, żeby przejść do porządku dziennego nad tą sprawą i zachowywać się, jakby wszystko wróciło do normy, atmosfera wciąż była ciężka. Brooke napiła się wina i poczuła w brzuchu rozlewające się przyjemne ciepło. — Powiedzieć, że jest miło, to za mało. Jest uroczo — zauważyła trochę sztywno. — Nie rozumiem, dlaczego rodzice nie przyjeżdżają tu w zimie. Tak tu pięknie, gdy pada śnieg, jest fantastyczny kominek i wokół nie ma nikogo. Brooke się uśmiechnęła. — Nie ma wokół nikogo... tego właśnie nie mogą wy­ trzymać. Po co jadać w Nick & Toni's, jeśli nikt nie widzi, że masz najlepszy stolik? — Cóż, wobec tego Anguilla powinna być idealna. Na pewno są szczęśliwi, przedzierając się przez świąteczne tłumy. Poza tym wszystko będzie ich kosztowało d w a — t r z y razy więcej niż zwykle, co uwielbiają. Czują się wtedy wyjątkowi. Założę się, że są bardzo zadowoleni. 296

Choć żadne z nich nie chciało się do tego przyznać, oboje cieszyli się, że państwo Alter mają ten dom w East Hampton. Nie żeby spędzali z rodzicami Juliana każdy weekend albo regularnie przyjeżdżali z wizytą w lecie — wzięli nawet ślub na początku marca, kiedy jeszcze leżał śnieg — ale przez pełnych sześć miesięcy w roku mieli darmowe, luksusowe schronienie, jeśli chcieli uciec z miasta. Przez pierwszych kilka lat często z niego korzystali, przyjeżdżali, żeby zoba­ czyć pierwsze wiosenne kwiaty, odwiedzić miejscową winnicę albo pospacerować plażą w październiku, gdy zbliżał się koniec sezonu, ale z powodu zwariowanego tempa, jakie przybrało ich życie, nie byli tu od roku. To Julian wpadł na pomysł, żeby spędzili Nowy Rok w domu rodziców, tylko we dwoje, i choć Brooke podejrzewała, że bardziej nęcił go spokój niż możliwość zaszycia się gdzieś razem z nią, chętnie się zgodziła. — Zrobię sałatkę — zapowiedziała, wstając. — Masz na coś ochotę? — Pomogę ci. — Co się stało z moim mężem? Znowu zadzwonił jego telefon. Julian zerknął na niego i z powrotem włożył go do kieszeni. — Kto to był? — Nie wiem. Jakiś prywatny numer. Nie mam pojęcia, kto mógłby dzwonić o tej porze — wyjaśnił, idąc za nią do kuchni. Bez pytania odlał ziemniaki i zaczął je gnieść. Rozmowa przy kolacji toczyła się łatwiej i swobodniej niż zwykle, pewnie za sprawą wina. Jakby zawarli milczące porozumienie, nie rozmawiali o pracy, ani jego, ani jej; 297

natomiast gawędzili o Noli i o awansie, jaki właśnie dostała, o tym, że Randy szaleje na punkcie małej Elli, a potem zastanawiali się, czy udałoby im się wyrwać na tydzień w jakieś cieplejsze rejony, zanim w nadchodzącym roku Julian znowu wyruszy w trasę koncertową. Brownie, które Brooke upiekła na deser, za bardzo się rozlały; z bitą śmietaną, lodami waniliowymi i wiórkami czekoladowymi wyglądały jak pudding, ale były pyszne. Julian ubrał się ciepło, żeby wyprowadzić Waltera na ostatni tego dnia spacer, a ona pozmywała i zaparzyła kawę. Spotkali się ponownie przy kominku. Gdy jego telefon zadzwonił kolejny raz, Julian wyłączył go, nawet nie patrząc na wyświetlacz. — Nie czujesz się dziwnie, że nigdzie dzisiaj nie grasz? — zapytała Brooke, kładąc głowę na jego kolanach. Julianowi zaproponowano występ na imprezie sylwestrowej organizowanej przez MTV na Times Sąuare, a potem, po północy, na przyjęciu dla celebrytów w Hotel on Rivington. Bardzo się ucieszył, gdy Leo powiedział mu o tym na początku jesieni, ale potem, z upływem czasu, stracił entuzjazm. Gdy w ostatnim tygodniu polecił Leo odwołać oba występy, nikt nie był bardziej zdziwiony — i uradowany — niż Brooke. Zwłaszcza gdy ją zapytał, czy nie chciałaby spędzić z nim spokojnego sylwestra w Hamptons. — Nie musimy rozmawiać o tym dziś wieczorem — odpowiedział Julian. Chciał w ten sposób sprawić jej przyjem­ ność, ale Brooke widziała, że coś go gnębi. — Wiem — odparła. — Chciałam się tylko upewnić, że nie żałujesz swojej decyzji. Julian pogładził ją po włosach. 298

— Zwariowałaś, kobieto? Po tej całej aferze z wywiadem dla Today, podróżach i koncertach należy mi się przerwa. Obojgu nam się należy. Zwłaszcza że czeka mnie jeszcze bardziej szalony rok. — Masz rację — wymamrotała. Od miesięcy nie czuła się bardziej zadowolona. — Leo pewnie nie jest zachwycony, ale ja tak. — Leo wsiadł do pierwszego samolotu do Punta del Este. W tej chwili pewnie brodzi po kolana w teąuili wśród osiemnastoletnich lasek. Nie martw się o niego. Dopili wino. Julian starannie opuścił ekran, zamknął szklane drzwi kominka, w którym jeszcze tlił się ogień, a potem, trzymając się za rękę, ruszyli po schodach na górę. Tym razem zadzwonił telefon stacjonarny i zanim Julian zdążył cokolwiek powiedzieć, Brooke podniosła słuchawkę w pokoju dla gości, który zawsze zajmowali. — Brooke? Tu Samara. Posłuchaj, przepraszam, że dzwo­ nię w taki wieczór, ale od wielu godzin próbuję się skontak­ tować z Julianem. Powiedział mi, że wyjeżdżacie do Hamp­ tons, ale nie odbiera komórki. — Cześć, Samara. Właśnie jest obok. Już go daję. — Poczekaj, Brooke. Wiem, że nie możesz być na gali Grammy z powodu pracy, ale chciałam ci powiedzieć, że potem w Nowym Jorku będą wspaniałe przyjęcia, na które jesteście zaproszeni. Brooke pomyślała, że źle zrozumiała. — Słucham? — Chodzi o Grammy. I występ Juliana. — Samara? Możesz chwilę poczekać? — Wyłączyła 299

dźwięk i poszła do łazienki, gdzie Julian napuszczał wody do wanny. — Kiedy zamierzałeś powiedzieć mi o Grammy? — za­ pytała, starając się zapanować nad histeryczną nutą w głosie. Podniósł głowę i spojrzał na nią. — Planowałem zaczekać z tym do jutra. Nie chciałem, żeby ten temat zdominował nasz wspólny wieczór. — Och, przestań, Julian! Jeśli nie chcesz zabrać mnie ze sobą, mogłeś po prostu powiedzieć. Na to Julian wyraźnie się przeraził. — Dlaczego tak myślisz? Oczywiście, że chcę cię zabrać! — Tak? Samara jest chyba innego zdania. Właśnie mi powiedziała, że świetnie rozumie, dlaczego nie będę mogła ci towarzyszyć. Żartujesz sobie ze mnie? Mój mąż ma wy­ stąpić na rozdaniu Grammy, a ja nie zdołam urwać się z pracy? — Brooke, pewnie tak myśli, bo nie mogłaś... się urwać na tamto przyjęcie świąteczne z ludźmi z Sony. Ale przysię­ gam, nie wspomniałem ci o tym, bo nie chciałem, żebyśmy przez kolejny wieczór rozmawiali o robocie. To jedyny powód. Powiem jej, że pojedziemy razem. Brooke obróciła się na pięcie i wróciła do pokoju. — Sama jej powiem. Włączyła dźwięk w telefonie. — Samara? Zaszło jakieś nieporozumienie, bo zdecydo­ wanie zamierzam towarzyszyć Julianowi. Nastąpiła chwila ciszy, zanim Samara zapytała: — Ale wiesz, że to tylko występ, nie nominacja, tak? —

Wiem.

Kolejna chwila ciszy. 300

— I jesteś pewna, że tym razem obowiązki ci nie prze­ szkodzą? Brooke miała ochotę powiedzieć tej dziewczynie, że nic nie rozumie, ale ugryzła się w język. — Skoro tak, to super. Niech tak będzie — odparła Samara. Brooke usiłowała zignorować brak przekonania — a może zawód — w jej głosie. Dlaczego miałaby się przejmować, co sobie myśli Samara? — Świetnie. Tylko powiedz mi, jak powinnam się ubrać. Nie mam nic na taką okazję. Mam wypożyczyć jakąś suknię? — Nie! Zdaj się na nas, dobrze? Przyjedź tylko sześć godzin wcześniej, a my już będziemy mieć dla ciebie sukienkę, buty, bieliznę, torebkę, biżuterię. Zrobimy ci fryzurę i makijaż. Nie myj włosów przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny, nie opalaj się, chyba że nasz wizażysta zaleci sztuczną opaleniznę, idź na manikiur, ale niech ci pomalują paznokcie lakierem Allure firmy Essie albo Bubble Bath OPI, pięć do siedmiu dni wcześniej wydepiluj nogi i pachy, siedemdziesiąt dwie godziny wcześniej pójdź na głębokie odżywianie włosów. Jeśli chodzi o kolor, wyślę ci adres salonu w Nowym Jorku, z którym współpracujemy. Zaczniesz robić pasemka w przy­ szłym tygodniu. — O rany. Dobra, czy mogłabyś... — Nie przejmuj się, wszystko to napiszę w e-mailu, a po­ tem jeszcze o tym pogadamy. Wiesz, że wszystkie kamery będą skierowane na Juliana... zresztą Leo, jak słyszałam, już mówił o szkoleniu medialnym dla was obojga, miałaś czas, żeby o tym pomyśleć...? Więc umówię cię w gabinecie, w którym zrobiliśmy Julianowi zęby. Ten facet jest geniuszem, 301

nigdy byś nie powiedziała, że to nakładki, tak naturalnie wyglądają. Będziesz zdziwiona efektem. — Uhm, dobrze. Tylko mi powiedz... — To wszystko na razie. Potem się z tobą skontaktuję, Brooke. Popracujemy jeszcze nad tym. A teraz mogę prosić Juliana? Mam do niego tylko jedno krótkie pytanie, obiecuję. Brooke tępo kiwnęła głową, zupełnie zapominając, że Samara jej nie widzi, i podała słuchawkę Julianowi, który tymczasem przyszedł do sypialni, żeby się rozebrać. Powie­ dział do telefonu: „Tak", „Nie" i „Brzmi nieźle, zadzwonię jutro" i rozłączywszy się, zapytał: — Możesz wejść do wanny? Proszę. Patrzył na nią błagalnym wzrokiem i zmusiła się, żeby nie myśleć o gali Grammy. To był taki przyjemny wieczór; nie chciała, aby zepsuł go jakiś zatarg. Poszła więc za Julianem do łazienki i rozebrała się do naga. Nie ośmieliliby się spać w łóżku jego rodziców — to byłoby zbyt deprymujące — ale kochali się w ich łazience. Był to raj na ziemi, prawdziwy luksus. Podgrzewana podłoga, wielka głęboka wanna z oddzielnym prysznicem parowym i przede wszystkim — mały gazowy kominek. Choć Julian nie mógł się zmusić, aby wejść do gorącej wody, zawsze przygotowywał kąpiel dla Brooke, a potem, wziąwszy pry­ sznic, podkręcał ogień i — tylko w ręczniku — siadał na brzegu wanny. Brooke nasypała więcej soli lawendowej do wody i oparła głowę o frotową poduszkę. Julian przypomniał jej pierwszą kąpiel, którą wzięli razem, podczas wyjazdu na weekend we wczesnej fazie znajomości. Opowiadał, jak cierpiał milcząco 302

w niemal wrzącej wodzie, żeby zrobić na niej wrażenie, a Brooke tylko na niego patrzyła, odprężona i jednocześnie osłabiona z gorąca. Później, owinięta wielkim miękkim ręcznikiem kąpielo­ wym, poszła z nim do sypialni. Julian zapalił świece, postawił je na szafkach nocnych i włączył relaksującą muzykę. Kochali się powoli, z czułością, jak dwoje ludzi, którzy są ze sobą od lat i wiedzą o sobie wszystko, i po raz pierwszy od bardzo długiego czasu zasnęli przytuleni do siebie. Spali prawie do południa, a gdy się obudzili, zobaczyli, że napadało sześć cali śniegu, co oznaczało, że spędzą w Hamp­ tons jeszcze jedną noc. Brooke, zachwycona, upięła włosy w kok, włożyła uggi oraz puchową kurtkę i wsiadła na miejsce dla pasażera w jeepie, którego przez cały rok trzymali tu państwo Alter. Julian wyglądał cudownie kretyńsko w jednej z zimowych czapek swojego ojca, którą znalazł w szafie; miała pompon z włóczki i sznurki przy nausznikach, które wiązało się pod brodą. Zatrzymał się pod Starbucksem w East Hampton, żeby Brooke mogła pobiec po „Timesa", ale na śniadanie pojechali do Golden Pear Cafe. Usadowiwszy się w boksie i objąwszy dłońmi kubek gorącej kawy, Brooke westchnęła z zadowoleniem. Gdyby miała opisać najprzyjemniejszego sylwestra, jakiego sobie wyobraża, wyglądałby właśnie tak jak ostatnia doba. Julian czytał głośno gazetę, artykuł o mężczyźnie, który spędził w więzieniu dwadzieścia osiem lat, zanim go uniewinniono na podstawie badań DNA, gdy zadzwonił jej telefon. Julian podniósł głowę. — To Nola — wyjaśniła Brooke, patrząc na ekran. 303

— Nie odbierzesz? — A mogę? Chyba chce mi opowiedzieć o swoim syl­ westrze. Julian pokręcił przecząco głową. — Dobrze mi się tu siedzi i czyta. Możesz odebrać. — Cześć, Nol — powiedziała Brooke jak najciszej. Nie znosiła, gdy ludzie krzyczeli do telefonów. — Brooke? Gdzie jesteś? — Jak to: gdzie jestem? Jesteśmy oboje w Hamptons, przecież wiesz. Myślę nawet, że przy tym śniegu zostaniemy tu do... — Widziałaś już internetowe wydanie „Last Night"? — Nola nie dała jej dokończyć. — „Last Night"? Nie, mieliśmy w domu kłopoty z Inter­ netem. Ale mam przed sobą „Timesa"... — Posłuchaj, mówię ci o tym, bo wolę, żebyś dowiedziała się ode mnie. W „Last Night" ukazał się dziś rano artykuł, w którym snują domysły, dlaczego Julian odwołał wczorajsze występy. — Co takiego? Julian spojrzał na nią i uniósł brwi pytająco. — Oczywiście, to wszystko bzdury. Ale mówiłaś, że Leo jest gdzieś w Ameryce Południowej, i pomyślałam, że ktoś powinien wam powiedzieć, jeśli jeszcze nie wiecie. Brooke zaczerpnęła powietrza. — Świetnie. Po prostu świetnie. Możesz mi powiedzieć, co tam znowu wypisują? — Prześlę to wam na telefon Juliana, dobrze? Naprawdę bardzo mi przykro, że psuję wam ranek, ale piszą tam także, 304

że pewnie „zaszyliście się" w Hamptons, więc chciałam was uprzedzić, że możecie spodziewać się towarzystwa. — O nie — jęknęła Brooke. — Przepraszam, kochana. Daj mi znać, jeśli jeszcze coś mogę dla was zrobić, dobra? Zakończyły rozmowę i Brooke zreflektowała się ponie­ wczasie, że nawet nie spytała, jak Nola spędziła sylwestra. Zanim zdążyła zrelacjonować Julianowi wieści, on już zaczął szukać artykułu z „Last Night" w swoim telefonie. — Mam. Przesunął wzrokiem po ekranie. — O rany — mruknął, przewijając tekst palcem wskazu­ jącym. — Skąd oni biorą takie informacje? — Julian! Czytaj na głos albo daj mi telefon! Przy stoliku pojawiła się nieśmiała młodziutka, najwyżej szesnastoletnia dziewczyna, która przyniosła dwa talerze. Spojrzała na Juliana, ale Brooke nie była pewna, czy go rozpoznała. — Omlet wegetariański z mąki pszennej? — zapytała niemal szeptem. — Dla mnie — powiedziała Brooke, unosząc dłoń. — To chyba znaczy, że dla pana zestaw śniadaniowy? — zwróciła się do Juliana z tak promiennym uśmiechem, że nie było już żadnych wątpliwości. — Francuski tost z cukrem pudrem, dwa jajka sadzone i dobrze wysmażony bekon. Mogę czymś jeszcze państwu służyć? — Nie, dziękujemy, to wystarczy — odparł Julian i natych­ miast wbił widelec w tosta. Brooke tymczasem zupełnie straciła apetyt. 305

Zjadł wszystko, co było na talerzu, popił łykiem kawy i dopiero wtedy wziął telefon do ręki. — Gotowa? Kiwnęła głową. — Dobra. Tytuł brzmi: Gdzie jest Julian Alter?, a poniżej znajduje się zdjęcie, zrobione Bóg wie gdzie, na którym wyglądam na spoconego i wykończonego. — Pokazał jej ekran. Brooke żuła suchego tosta, żałując, że nie wybrała pieczywa ryżowego. — Poznaję je. Zostało zrobione, gdy zszedłeś ze sceny po koncercie na imprezie urodzinowej Kristen Stewart w Miami. Tego dnia było dziewięćdziesiąt pięć stopni Fahrenheita, a śpiewałeś prawie godzinę. Julian zaczął czytać. — „Chociaż wiemy od kilku osób, że po odwołaniu wczo­ rajszego występu na imprezie sylwestrowej MTV sławny piosenkarz zaszył się w domu rodziców w East Hampton, żadna z nich nie ma pojęcia, dlaczego to zrobił. Niektórzy podejrzewają, że ten seksowny wykonawca, który zdobył sławę debiutanckim albumem pod tytułem Dla zaginionego, ma kłopoty w swoim sielskim życiu. Jeden z naszych infor­ matorów, dobrze znający przemysł muzyczny, twierdzi, że dla Altera nadszedł »czas pokusy«, kiedy to wiele gwiazd, które zdobyły sławę w szybkim tempie, zaczyna sięgać po narkotyki. Choćby nawet nie było oznak nadużywania nar­ kotyków, »rehab to jedno z pierwszych miejsc, które spraw­ dzam, gdy nowy artysta znika z pola widzenia« — powiedział \. nasz rozmówca z kręgów muzycznych". 306

Julian podniósł głowę i spojrzał na nią z otwartymi ustami, bezwładnie opuszczając rękę z telefonem. — Chyba nie sugerują, że jesteś na rehabie — wykrztusiła Brooke. — Ale właściwie nie wiem, co sugerują. Czytaj dalej. — „Osoba dobrze znająca przemysł muzyczny"? — po­ wtórzył Julian. — Kpiny sobie robią? — Czytaj dalej. — Brooke wzięła do ust kawałek omletu i starała się zachować spokój. — „Inni uważają, że to jego wieloletnia miłość, żona dietetyczka imieniem Brooke, odczuwa stres związany ze sławą męża. »Nie wyobrażam sobie, żeby w takich okolicz­ nościach mogła kwitnąć miłość małżeńska« — zauważa znany psychiatra z Beverly Hills, Ira Melnick, który wprawdzie nie leczył Alterów, ale ma bogate doświadczenie, jeśli chodzi o pary, w których jedno jest sławne, a drugie nieznane. »Jeśli ci dwoje są w trakcie terapii — ciągnie doktor Melnick — mają jeszcze jakieś szanse«". — „Jakieś szanse"?! — wykrzyknęła Brooke. — Kim, do cholery, jest ten doktor Melnick i dlaczego wypowiada się na temat naszego małżeństwa, choć wcale nas nie zna? Julian tylko pokręcił głową. — I kto powiedział, że odczuwam „stres związany ze sławą"? — zapytał. — Nie mam pojęcia. Może chodzi o tę historię z ciążą? Czytaj dalej. — O rany — jęknął Julian, przesuwając wzrok niżej. — Zawsze wiedziałem, że te tabloidy to szmatławce, ale to już nie mieści się w głowie. „Chociaż rehab albo terapia dla par stanowią bardzo prawdopodobne wyjaśnienie nieobecności 307

Juliana — wypowiedział słowo „nieobecności" sarkastycz­ nie — jest jeszcze trzecia możliwość. Według informacji uzyskanej od osoby z rodziny, piosenkarza usiłują przyciąg­ nąć do siebie sławni scjentolodzy, a szczególnie John Travolta. »Nie wiem, czy był to wyłącznie przyjacielski gest czy próba werbunku, ale mogę powiedzieć bez cienia wątp­ liwości, że nawiązali znajomość« — mówi nasz informator. Dlatego zastanawiamy się wszyscy: czy JBro pójdzie ślada­ mi TomKat i wstąpi w szeregi wiernych? Zostańcie z nami... . — Czy dobrze słyszałam? Powiedziałeś „JBro"? — zapy­ tała Brooke, przekonana, że wymyślił ten fragment. — Scjentologia! — prawie zawołał Julian i Brooke syknęła na niego, żeby się uciszył. — Biorą nas za scjentologów? Brooke gorączkowo próbowała poukładać sobie wszystko w głowie. Rehab? Terapia dla par? Scjentologia? JBro? Martwiły ją nie tyle te kłamstwa, ile ukryte między nimi prawdziwe informacje. Jakaż to „osoba z rodziny" udzieliła informacji o Johnie Travolcie, który rzeczywiście skontak­ tował się z Julianem, choć nie w związku ze scjentologia? I kto sugeruje — j u ż drugi raz w tym samym czasopiśmie! — że ona i Julian mają problemy małżeńskie? Te pytania cisnęły jej się na usta, ale widząc, że Julian jest wstrząśnięty, próbo­ wała nadać sprawie lekki ton. — Posłuchaj, nie wiem, jakie jest twoje zdanie, ale chyba rzeczywiście odniosłeś sukces, skoro wiążą twoje nazwisko ze scjentologia i światowej sławy psychiatrą, który nawet nas nie zna. Do tego nadali nam przydomek JBro. Jeśli to nie dowód, że jesteś naprawdę sławny, to już nie wiem, co miałoby 308

0 tym świadczyć. — Uśmiechnęła się szeroko, ale Julian wciąż wyglądał na przybitego. Kątem oka Brooke zauważyła jakiś błysk i przez chwilę wydało jej się dziwne, że widzi błyskawicę w środku burzy śnieżnej. Ale zanim zdążyła dać wyraz swojemu zdziwieniu, przy stoliku pojawiła się kelnerka. — Ja... eee... o rany — wymamrotała, jednocześnie zakło­ potana i podekscytowana. — Przepraszam za tych fotoreporte­ rów... — Umilkła i Brooke, odwróciwszy się, zobaczyła za oknem baru czterech mężczyzn z aparatami fotograficznymi. Julian musiał ich zauważyć chwilę wcześniej, bo wziął ją za rękę i powiedział: — Lepiej stąd chodźmy. — Eee... kierownik zabronił im wejść do środka, ale nie możemy kazać im odejść od okna — ciągnęła kelnerka. Miała taką minę, jakby zamierzała poprosić o autograf, i Brooke wiedziała, że powinni czym prędzej wyjść. Wyjęła dwie dwudziestodolarówki z portfela, rzuciła je dziewczynie i zapytała: — Jest tu tylne wyjście? — Kiedy ta kiwnęła głową, Brooke ścisnęła Juliana za rękę i rzuciła: — Chodźmy. Wzięli kurtki, rękawiczki i szaliki i szybkim krokiem poszli na zaplecze. Brooke starała się nie myśleć, jak fatalnie wygląda, jak bardzo by nie chciała, żeby cały świat zobaczył ją w spodniach dresowych i ze spiętymi włosami, bo przede wszystkim pragnęła chronić Juliana. Jakimś cudem zapar­ kowali na tyłach baru, więc udało im się wsiąść, zapalić silnik 1 wyjechać z parkingu, zanim dostrzegli ich paparazzi. — Co teraz robimy? — zapytał Julian z wyraźną paniką 309

w głosie. — Nie możemy wrócić do domu, bo pojadą za nami. Będą wiedzieli, gdzie mieszkamy. — Myślisz, że jeszcze nie wiedzą? Czy nie dlatego tu są? — Nie wiem. Byliśmy w samym centrum East Hampton Village. Jeśli szukasz kogoś w Hamptons w środku zimy, to pierwsze miejsce, od którego zaczynasz. Chyba po prostu mieli fart. — Julian jechał drogą dwadzieścia siedem na wschód, oddalając się od domu rodziców. Na ogonie siedziały mu co najmniej dwa samochody. — Moglibyśmy wrócić po prostu do Nowego Jorku... Julian uderzył otwartą dłonią w kierownicę. — W domku zostały wszystkie nasze rzeczy. Poza tym na drodze są złe warunki... zabijemy się. Milczeli przez chwilę, a potem Julian polecił: — Zadzwoń na miejscowy posterunek policji i przełącz na głośnik. Brooke nie bardzo wiedziała, co Julian chce zrobić, ale wolała z nim nie dyskutować. Wybrała numer policji i gdy zgłosiła się dyspozytorka, Julian zaczął mówić: — Halo, nazywam się Julian Alter i jadę w tej chwili na wschód dwudziestkąsiódemką, właśnie minąłem East Hamp­ ton Village. Ściga mnie z niebezpieczną prędkością kilka samochodów, to fotoreporterzy. Obawiam się, że jeśli pojadę do domu, dostaną się do niego siłą. Czy ktoś z policji nie mógłby spotkać się ze mną na miejscu i ostrzec ich, że wkraczają na teren prywatny? Kobieta zgodziła się wysłać kogoś w ciągu piętnastu minut i podawszy jej adres domu rodziców, Julian się rozłączył. — 310

Sprytne — zauważyła Brooke. — Jak na to wpadłeś?

— Nie wpadłem. Leo poradził mi, żebym tak zrobił, jeśli ktoś zacznie nas śledzić poza Manhattanem. Jeździli w kółko jeszcze przez dwadzieścia minut, potem Julian spojrzał na zegarek i skręcił w wiejską drogę, prowadzącą do pastwiska; tam, na półtoraakrowej działce, stał dom Alterów. Prowadził do niego dość długi, otoczony drzewami podjazd, ale sam budynek nie był na tyle oddalony od terenów publicznych, żeby nie dało się go obserwować przez teleobiektyw. Oboje z ulgą zobaczyli więc wóz policyjny na skrzyżowaniu drogi z podjazdem. Julian zatrzymał się przy nim i opuścił szybę; tymczasem do dwóch samochodów, które jechały za nimi, dołączyły jeszcze dwa i wszystkie powoli przystanęły. Słychać było pstrykanie aparatów, gdy policjant podchodził do jeepa. — Dzień dobry, panie władzo. Jestem Julian Alter, a to moja żona Brooke. Próbujemy spokojnie dostać się do domu. Pomoże nam pan? Policjant był młody, miał pod trzydziestkę, i nie wydawał się szczególnie niezadowolony, że w Nowy Rok wezwano go do pracy. Brooke zmówiła w duchu modlitwę dziękczynną i pomyślała z nadzieją, że chłopak zna Juliana ze zdjęć. Nie zawiodła się. — Julian Alter? Moja dziewczyna jest pańską wielką fanką. Słyszeliśmy plotki, że pana staruszkowie mają tu dom, ale nie byliśmy pewni. To tam? Julian wytężył wzrok, żeby odczytać nazwisko na plakietce policjanta. — Tak, panie posterunkowy 0'Malley. Miło słyszeć, że pana dziewczynie podoba się moja muzyka. Chciałaby dostać płytę z autografem? 311

Z tyłu wciąż dochodziło pstrykanie aparatów fotograficz­ nych i Brooke była ciekawa, jak tym razem będą brzmiały podpisy pod zdjęciami. „Julian Alter zatrzymany za prowa­ dzenie wozu pod wpływem narkotyków?" czy: „Policjant do Altera: Nie chcemy tu takich jak wy". A może: „Alter próbuje nawrócić oficera policji na scjentologię". 0'Malley rozjaśnił się na tę propozycję. — Na pewno — odparł, chuchając w dłonie, czerwone i spierzchnięte. — Będzie zachwycona. Zanim Julian zdążył wypowiedzieć słowo, Brooke otwo­ rzyła schowek na rękawiczki i podała mu Dla zaginionego. Włożyli tu płytę, gdy tylko wyszła, na wypadek gdyby rodzice Juliana chcieli ją przesłuchać przed nadejściem lata, pomyślała jednak, że zrobi z niej lepszy użytek. Pogrzebała w torebce i wyjęła flamaster. — Ma na imię Kristy — podsunął policjant i dwukrotnie przeliterował imię. Julian rozerwał foliowe opakowanie płyty, wyjął koszulkę i nagryzmolił na niej: „Dla Kristy, z serdecznościami, Julian Alter". — Ojej, dzięki. Oszaleje z radości — stwierdził 0'Malley, starannie chowając płytę do wewnętrznej kieszeni kurtki. — Co mogę teraz dla państwa zrobić? — Aresztować tych facetów? — zapytał Julian z pół­ uśmiechem. — Obawiam się, że to nie wchodzi w rachubę, ale mogę im powiedzieć, żeby stąd odjechali, i przypomnieć, jakie są kary za wkroczenie na teren prywatny. Proszę jechać. Ja ich pouczę. I niech państwo dzwonią, jeśli będą jeszcze jakieś problemy. 312

— Dziękujemy! — powiedzieli jednocześnie Brooke i Ju­ lian. Pożegnali się z 0'Malleyem, potem nie oglądając się, wjechali do garażu i zamknęli za sobą drzwi. — Był bardzo miły — zauważyła Brooke, gdy weszli do holu i ściągnęli buty. — Dzwonię do Leo — oświadczył Julian, idąc do gabinetu ojca po drugiej stronie domu. — My jesteśmy oblężeni, a on wyleguje się na jakiejś plaży. Brooke odprowadziła go wzrokiem, a potem obeszła wszyst­ kie pokoje i zaciągnęła rolety w oknach. Mimo że było wczesne popołudnie, zrobiło się już ciemno i przechodząc od okna do okna, widziała za nimi błyski skierowanych w nią fleszy. Gdy wyjrzała zza zasłony w pokoju dla gości na pierwszym piętrze, prawie krzyknęła, bo zobaczyła człowieka z obiektywem wielkości piłki nożnej, wymierzonym prosto w nią. W domu było tylko jedno pomieszczenie bez zasłon w oknie — damska toaleta na drugim piętrze, z której nikt nigdy nie korzystał — ale Brooke nie chciała ryzykować. Zasłoniła okno workiem na śmieci i okleiła mocną taśmą przemysłową, a potem zeszła, żeby sprawdzić, co porabia Julian. — Wszystko dobrze? — zapytała, wchodząc do gabinetu, bo nie usłyszała odpowiedzi na pukanie. Julian spojrzał na nią znad laptopa. — Uhm, w porządku. A ty jak się czujesz? Przepraszam za to — powiedział, Brooke jednak nie potrafiła określić tonu jego głosu. — Wszystko zepsułem. — Niczego nie zepsułeś — skłamała. Znowu brak odpowiedzi. Julian patrzył w ekran. 313

— Może rozpalimy w kominku i obejrzymy jakiś film. Co ty na to? — Dobrze. Czemu nie? Zaraz przyjdę, okay? — Super — odpowiedziała z wymuszoną radością. Delikat­ nie zamknęła drzwi za sobą, przeklęła w duchu cholernych fotoreporterów, nieszczęsny artykuł w „Last Night", a także — choć już z mniejszym przekonaniem — swojego męża za to, że stał się taki sławny. Chciała zachować spokój ze względu na Juliana, ale co do jednego miał rację: kryjówka, która dawała im tak potrzebne wytchnienie, była spalona. Nikt obcy nie śmiał podjechać pod dom ani wkroczyć na trawnik, ale tłum zebrany na drodze gęstniał. W nocy słyszeli odległe dźwięki rozmów i śmiechów, zapalanych i gaszonych silników, i choć robili wszystko, żeby je ignorować, żadnemu z nich się to nie udało. Gdy następnego dnia śnieg stopniał na tyle, aby mogli ruszyć w drogę, byli zmęczeni, bo zdrzemnęli się zaledwie godzinę czy dwie, i czuli się teraz, jakby przebiegli maraton, więc podczas jazdy prawie nie odzywali się do siebie. Paparazzi śledzili ich przez całą drogę do domu.

12 Gorsze od zdjęć Sienny czy nie?

— Halo? — powiedziała Brooke do telefonu. — To ja. Jesteś już ubrana? Którą wybrałaś? — zapytała Nola bez tchu, z ciekawością. Brooke spojrzała ukradkiem na trzydziestokilkuletnią ko­ bietę, która stała niedaleko niej, i zobaczyła, że tamta też na nią zerka. Ochroniarze w Beverly Wilshire robili, co mogli, żeby ograniczyć dostęp paparazzim, ale bardzo wielu dzien­ nikarzom i fotoreporterom udało się obejść zakazy, wynaj­ mując pokoje w hotelu. Brooke zauważyła tę kobietę już na górze, w holu, a kiedy zamierzała zjechać, żeby zobaczyć, czy w sklepiku z upominkami są tic taki, ta wskoczyła za nią do windy tuż przed zamknięciem drzwi. Sądząc po jej wy­ glądzie — miała na sobie jedwabną bluzkę bez rękawów wetkniętą w dobrze skrojone spodnie, drogie pantofle i sto­ nowaną biżuterię — raczej nie była bloggerką, felietonistką działu plotkarskiego ani fotoreporterką w stylu tych wysia­ dujących przed ich domem czy łażących za nimi po su315

permarkecie. Dlatego należało jej się obawiać znacznie bar­ dziej; pewnie była prawdziwą, myślącą, bystrą dziennikarką. — Za minutę wrócę do swojego pokoju. Oddzwonię do ciebie stamtąd. — Brooke rozłączyła się, zanim Nola zdążyła cokolwiek odpowiedzieć. Kobieta uśmiechnęła się do niej, odsłaniając komplet perłowobiałych zębów. Był to porozumiewawczy uśmiech w sty­ lu: „Świetnie panią rozumiem! Mnie też przyjaciółka zamęcza telefonami", ale w ostatnich miesiącach Brooke znacznie wyostrzył się instynkt samozachowawczy: mimo pozorów niewinności i sympatycznej miny ta kobieta należała do drapieżników, szukających sensacji wampirów, które nigdy nie śpią. Pozwól im się zbliżyć, a zostaniesz zjedzona. Brooke nie zamierzała się na to nabrać. — Przyjechała pani na ceremonię Grammy? — zapytała uprzejmie nieznajoma, jakby znała aż za dobrze rygory obowiązujące podczas przygotowań do takiej imprezy. — Uhm — mruknęła Brooke, żeby zniechęcić ją do dalszej rozmowy. Wiedziała, po prostu wiedziała, że kobieta zaraz zasypie ją pytaniami — spotkała się już z podobną akcją „rozbrój i atakuj", gdy po występie Juliana w Today podszedł do niej szczególnie agresywny blogger, udający niewinnego fana — ale wciąż nie potrafiła zdobyć się na prewencyjną nieuprzejmość. Winda zatrzymała się na dziesiątym piętrze i Brooke musiała wysłuchać zdawkowej rozmowy: „Och, jadą państwo w górę? Bo my na dół" między nieznajomą a parą o wyglądzie Europejczyków (oboje, zarówno mężczyzna, jak i kobieta, mieli na sobie spodnie typu capri, on nieco węższe niż ona, 316

oraz neonowe plecaki Invicta, tylko innego typu). Wstrzy­ mała oddech i wyraziła w duchu życzenie, żeby winda już ruszyła. — To musi być dla pani ekscytujące, biorąc pod uwagę, że to pani pierwsza gala Grammy i wszyscy już się nie mogą doczekać występu pani męża. No właśnie. Brooke wciągnęła powietrze i o dziwo, poczuła się lepiej. Jej podejrzenia się potwierdziły, co przyniosło jej ulgę; teraz obie mogły już przestać udawać. Pożałowała w duchu, że nie wysłała na dół asystentki Leo, ale teraz przynajmniej wiedziała, czego się od niej oczekuje. Wbiła wzrok w panel z numerami pięter nad drzwiami i udała, że nie usłyszała ani słowa z tego, co powiedziała tamta. — Właśnie się zastanawiałam, Brooke — na dźwięk swo­ jego imienia odruchowo zacisnęła szczęki — czy zechce pani skomentować te ostatnie zdjęcia? Ostatnie zdjęcia. O czym ona mówi? Brooke ponownie utkwiła spojrzenie w drzwiach windy i przypomniała sobie, że ci ludzie użyją każdego wybiegu, żeby wydobyć ze swojej ofiary choć jedno zdanie — zdanie, które przekręcą, żeby następnie obrzucić ją błotem. Postanowiła, że nie da się sprowokować. — Na pewno trudno znieść te wszystkie plotki o pani mężu i innych kobietach... nawet sobie nie wyobrażam jak bardzo. Czy to nie zepsuje pani tego wieczoru? Drzwi windy otworzyły się wreszcie na ostatnim piętrze. Brooke wyszła na korytarz prowadzący do apartamentu z trze­ ma sypialniami, który zajmowali z Julianem; obecnie stanowił ośrodek gorączkowych przygotowań do ceremonii Grammy. 317

Niczego bardziej nie pragnęła, niż przewrócić oczami i od­ powiedzieć, że gdyby Julian rzeczywiście zaliczał te wszystkie kobiety, które przypisują mu tabloidy, to nie tylko przebiłby Tigera, ale nie miałby ani chwili na śpiewanie piosenek. I że gdy czytało się już tyle o rzekomych upodobaniach seksual­ nych swojego męża, zarówno o skłonności do wytatuowanych striptizerek, jak i mężczyzn z nadwagą, posądzenia o starą poczciwą zdradę nie robią już żadnego wrażenia. A przede wszystkim miała ochotę rzucić w twarz tej kobiecie, że wie jedno ponad wszelką wątpliwość: jej mąż, choć niezwykle utalentowany i obecnie niezaprzeczalnie sławny, wciąż rzyga przed każdym występem, poci się w widoczny sposób, gdy nastolatki wrzeszczana jego widok, i nie wiadomo, dlaczego lubi obcinać paznokcie u stóp, siedząc na sedesie. Nie był typem zdradzającego męża i wiedzieli o tym wszyscy, którzy go znali. Jednak oczywiście nie mogła tego wszystkiego powiedzieć i jak zwykle milczała, patrząc, jak drzwi windy się zamykają. Nie będę myślała o tym dzisiaj, nakazała sobie, otwierając drzwi kluczem magnetycznym. To wieczór Juliana. I już. Dla tego wieczoru warto było znieść wszystkie zamachy na ich prywatność, zwariowane tempo życia i jego karnawałowy charakter. Niezależnie od tego, co się znowu stało — czy ukazały się świeże plotki o Julianie i innych kobietach, jakieś upokarzające zdjęcie wykonane z ukrycia, obrzydliwy komen­ tarz z ust kogoś z ekipy Juliana, kto chciał tylko mu pomóc — zamierzała cieszyć się każdą sekundą tego pamiętnego wy­ darzenia. Kilka godzin wcześniej jej matka wygłosiła egzal­ towaną mowę o tym, że taki wieczór zdarza się tylko raz 318

w życiu i nic nie powinno go zakłócić. Brooke postanowiła, że tak będzie. Weszła do apartamentu i uśmiechnęła się do jednej z asys­ tentek — kto byłby w stanie zapamiętać ich imiona? — która, nie witając się nawet, zaprowadziła ją na fotel przed lustrem. Panujące w pokoju zdenerwowanie, wręcz namacal­ ne, wcale nie znaczyło, że wieczór nie będzie udany. Brooke obiecała sobie, że te wszystkie przygotowania nie zepsują jej humoru. — Jaki mamy czas?! — zawołała inna asystentka irytująco skrzekliwym głosem, który brzmiał jeszcze gorzej z powodu wyraźnego nowojorskiego akcentu. — Dziesięć po pierwszej! — Trochę po pierwszej! — Pierwsza dziesięć! Padły trzy odpowiedzi, wszystkie z nutą paniki. — Dobra, ludzie, do roboty! Jesteśmy do tyłu godzinę i piętnaście minut, co... sądząc po stanie rzeczy... — Urwała, obróciła się na pięcie, spojrzała Brooke w oczy i dokończy­ ła: — ...oznacza, że jeszcze dużo roboty przed nami, żebyśmy mogli pokazać się przed ludźmi. Brooke ostrożnie podniosła rękę, starając się nie prze­ szkadzać w pracy dwóm osobom malującym jej oczy, i dała znak asystentce, żeby do niej podeszła. — Tak? — zapytała Natalya, nie zadając sobie trudu, aby ukryć irytację. — Kiedy wraca Julian? Muszę z nim o czymś... Natalya wypięła swoje prawie nieistniejące biodro i zajrzała do harmonogramu na podkładce. 319

— Zobaczmy. Właśnie skończył masaż relaksacyjny i jest w drodze na golenie parowe. Powinien tu być punkt druga, ale musi jeszcze spotkać się z krawcem, bo chcemy mieć pewność, że klapy dobrze leżą. Brooke uśmiechnęła się miło do udręczonej dziewczyny i spróbowała innej taktyki. — Pewnie nie możesz się już doczekać końca dnia. Wy­ glądasz na wykończoną. Chyba nie miałaś czasu, żeby usiąść na chwilę. — Chcesz przez to powiedzieć, że źle wyglądam? — warknęła Natalya, automatycznie podnosząc rękę i poprawia­ jąc włosy. — Bo jeśli tak, to wal. Brooke westchnęła. Czy z tymi ludźmi nie da się normalnie rozmawiać? Piętnaście minut wcześniej, gdy odważyła się zapytać Leo, czy w hotelu, w którym się zatrzymali, nie kręcono przypadkiem Pretty Woman, odburknął, że jeśli chce wybrać się na zwiedzanie, niech to zrobi na własną rękę. — Wcale nie to miałam na myśli. Wiem po prostu, że to szalony dzień, i uważam, że świetnie nad wszystkim panujesz. — Cóż, ktoś musi — odparła Natalya i odeszła. Brooke miała ochotę ją zawołać i porozmawiać z nią chwilę o zasadach dobrego wychowania, ale się rozmyśliła, przypo­ mniawszy sobie o reporterze, który obserwował wszystko z odległości ośmiu stóp. Pozwolono mu, niestety, towarzyszyć im podczas przygotowań do uroczystości, bo zbierał materiały do dużego artykułu o Julianie dla swojego czasopisma. Leo wynegocjował coś w rodzaju umowy, na mocy której facet miał mieć nieograniczony dostęp do Juliana przez cały tydzień, jeśli „New York" obieca im okładkę, więc już od czterech 320

dni cała ekipa starała się uśmiechać promiennie i stwarzać wrażenie, że uwielbia swoją pracę — zresztą daremnie. Brooke miała ochotę zabić dziennikarza — z wyglądu nawet dość miłego faceta — za każdym razem, gdy znalazł się w jej polu widzenia. Była jednak zdumiona tym, jak skutecznie dobry reporter potrafi wtopić się w otoczenie. Jeszcze nie tak dawno, w cza­ sach, gdy nie była żoną celebryty, wydawało jej się śmieszne, że jakaś znana para udziela reprymendy pracownikowi czy choćby odbiera prywatny telefon w obecności dziennikarza tabloidu; teraz jednak tylko współczuła tym biednym ludziom. Facet z „New York" od czterech dni chodził za nimi krok w krok, a ponieważ zachowywał się jak głuchy, ślepy i niemy, wydawał się równie groźny jak tapeta na ścianie. Co, jak już wiedziała z doświadczenia, stwarzało właśnie największe niebezpieczeństwo. Brooke usłyszała dzwonek do drzwi, ale nie mogła odwrócić głowy, nie ryzykując trwałego oszpecenia rozgrzaną lokówką elektryczną. — Istnieją szanse, że przynieśli nam coś na lunch? — zapytała. Jedna z makijażystek warknęła w odpowiedzi: — Nie sądzę. Nie wygląda na to, żeby nasz faszystowski harmonogram przewidywał jakieś posiłki. I koniec z mówie­ niem, bo ciężko pracuję, żeby zamaskować pani zmarszczki od śmiechu. Brooke już prawie nie zwracała uwagi na takie docinki; była zadowolona, że dziewczyna jeszcze jej nie zapytała, czy nie zamierza poddać się zabiegom rozjaśniającym, żeby 321

zlikwidować piegi, bo był to w ostatnich dniach najgorętszy temat rozmów. Próbowała czytać „Los Angeles Timesa", ale nie mogła się skupić przy panującym wokół zamieszaniu. Rozejrzała się więc po mającym dwa tysiące sto stóp kwad­ ratowych powierzchni apartamencie, zresztą dwupoziomo­ wym, i naliczyła dwie makijażystki, dwoje fryzjerów, manikiurzystkę, stylistkę, rzeczniczkę prasową, agenta, menedżerkę, reportera z „New York", krawca od Yalentino i tyle asystentek, że mogłyby obsłużyć cały Biały Dom. Było to niezaprzeczalnie śmieszne, ale Brooke udzieliło się panujące wokół podniecenie. Miała być na gali Grammy — Grammy! — miała towarzyszyć mężowi na czerwonym dywa­ nie na oczach całego świata. Nie wystarczy powiedzieć, że było to surrealistyczne, ale wręcz nierealne. Czy kiedykolwiek stanie się dla niej czymś rzeczywistym? Od czasu gdy przed dziewięcioma laty usłyszała Juliana w Rue B's, mówiła wszystkim, którzy tylko chcieli tego słuchać, że będzie kiedyś sławny. Ale nie wyobrażała sobie, jak to jest naprawdę — być gwiazdą. Gwiazdą rocka. Supergwiazdą. Jej mąż, ten sam facet, który wciąż kupował wyłącznie bokserki Hanes w opakowaniach po trzy pary, uwielbiał pałeczki chlebowe z 01ive Garden i dłubał w nosie, gdy myślał, że nikt na niego nie patrzy, był uznaną, międzynarodową gwiazdą rocka z mi­ lionami fanów, wrzeszczących, oddanych, wiernych. Nie sądziła, aby teraz czy w przyszłości przestało to budzić jej zdumienie. Po raz drugi rozległ się dzwonek do drzwi. Jedna z nie­ wiarygodnie chudych asystentek pobiegła, żeby je otworzyć — i aż krzyknęła z wrażenia. 322

— Kto przyszedł? — zapytała Brooke, bo nie mogła otworzyć oczu, które właśnie malowano. — Ochroniarz od Neila Lane'a — usłyszała odpowiedź Natalyi. — Przyniósł pani biżuterię. — Moją biżuterię? — powtórzyła Brooke. Bała się, że też krzyknie z podniecenia, więc zasłoniła usta ręką i próbowała powściągnąć uśmiech. Kiedy wreszcie przyszła pora, aby włożyć sukienkę, Brooke pomyślała, że zaraz zemdleje z wrażenia (i z głodu, bo mimo sztabu pomagierów, którzy uwijali się po apartamencie, nikt nie pomyślał o jedzeniu). Dwie asystentki rozpięły piękną suknię od Valentino i Brooke, korzystając z pomocy trzeciej dziewczyny, włożyła ją na siebie. Suknia bez problemów zapięła się na plecach, obciskając jej wyszczuplone ostatnio biodra i umiejętnie uniesione piersi, jakby została uszyta na miarę — bo tak oczywiście było. Syreni kształt podkreślał lekko ściągniętą elastycznym pasem talię, maskując „zbyt wydatny" tyłek, a półokrągły dekolt w kształcie serca uka­ zywał rowek między piersiami — dokładnie tyle, ile trzeba. Niezależnie od koloru (głębokiego złota, nie metalicznego, ale w odcieniu idealnej, połyskującej opalenizny), suknia ta była dowodem, jaką przewagę nad falbanami, koralami, rękawkami, szarfami, cekinami, krynolinami czy kryształkami ma szlachetny materiał i bezbłędny krój, bo to dzięki nim była nawet nie piękna, lecz wręcz zjawiskowa. Zarówno krawiec od Valentino, jak i stylistka pokiwali głowami z ap­ robatą i Brooke była uszczęśliwiona, że w ostatnich miesiącach tyle ćwiczyła. Wreszcie się to opłaciło. Potem przyszła kolej na biżuterię i tego już było za wiele. 323

Ochroniarz, nieprzeciętnie niski mężczyzna o potężnych barach, jak u zawodnika futbolu amerykańskiego, podał stylistce trzy aksamitne pudełka i ta natychmiast je otworzyła. — Świetnie — oświadczyła, wyjmując klejnoty. — O mój Boże — j ę k n ę ł a Brooke, gdy zobaczyła kolczyki. Były to brylanty w kształcie gruszek, otoczone delikatnym pave, w stylu złotych lat Hollywoodu. — Proszę się odwrócić — poleciła stylistka. Wprawnie włożyła Brooke kolczyki i wsunęła jej na prawą rękę bran­ soletkę do kompletu. — Są przepiękne — wydusiła Brooke, podziwiając brylanty na nadgarstku. Zwróciła się do ochroniarza: — Upoważniam pana, żeby wchodził pan ze mną do toalety. Bo zdarza mi się „gubić" biżuterię! — Zaśmiała się na znak, że żartuje, ale ochroniarza wcale to nie rozbawiło. — Lewa ręka — warknęła stylistka. Brooke wyciągnęła dłoń i zanim zdążyła zaprotestować, kobieta ściągnęła jej z palca obrączkę, tę, na której Julian kazał wygrawerować datę ich ślubu, i włożyła pierścionek z brylantem wielkości makaronika. Brooke wyrwała rękę. — Nie, o tym nie ma mowy, to moja... eee... — Julian zrozumie — odparła dziewczyna i jakby na po­ twierdzenie, że to nieodwołalna decyzja, z trzaskiem zamknę­ ła pudełko, w którym przed chwilą znajdował się pierścio­ nek. — Wezmę polaroid, zrobimy kilka próbnych zdjęć, żeby sprawdzić, czy wszystko wygląda dobrze. Proszę się nie ruszać. Brooke, która została wreszcie sama, okręciła się przed 324

wielkim lustrem, wstawionym specjalnie na tę okazję. W ca­ łym swoim życiu nie czuła się tak piękna, nawet w przy­ bliżeniu. Z makijażem wyglądała efektowniej, ale pozostała sobą cerę miała w jasnym zdrowym odcieniu, włosy, spięte nisko na karku, wyglądały naturalnie, lecz elegancko, a suk­ nia leżała idealnie. Wszędzie iskrzyły się brylanty. Brooke uśmiechnęła się do swojego odbicia i wzięła leżący przy łóżku telefon, żeby podzielić się swoją radością. Zanim jednak wybrała numer matki, rozległ się dzwonek i Brooke poczuła znajome ściskanie w żołądku, gdy zobaczyła na wyświetlaczu, że dzwoni ktoś z Centrum Medycznego. Co się dzieje, u licha? Rebecca, jedna z dietetyczek, zgodziła się przecież zastąpić ją przez dwa dni w zamian za dwa dyżury, świąteczny i weekendowy. Była to dla Brooke bardzo nieko­ rzystna transakcja, ale jaki miała wybór? Chodziło przecież o Grammy. Przyszła jej do głowy inna myśl: może to Margaret, która dzwoni z informacją, że przyznaje jej wszystkie zmiany na pediatrii? Przez chwilę karmiła się tą nadzieją, a potem uznała, że to pewnie Rebecca — chce zapytać o coś w związku z gra­ fikiem zajęć. Odchrząknęła więc i odebrała. — Brooke? Słyszysz mnie? — po drugiej stronie rozległ się głos Margaret. — Cześć, Margaret. Czy coś się stało? — zapytała, starając się mówić pewnie, spokojnym głosem. — Cześć. O, teraz cię słyszę. Brooke, właśnie się za­ stanawiałam, czy wszystko w porządku. Bo trochę zaczęłam się już niepokoić. — Niepokoić? Dlaczego? Wszystko idzie świetnie. — Czy 325

to możliwe, żeby Margaret przeczytała znowu jakieś bzdury, może te, o których wspomniała w windzie tamta reporterka? Miała nadzieję, że nie o to chodzi. Margaret westchnęła ciężko, niemal ze smutkiem. — Posłuchaj, Brooke. Wiem, że to dla ciebie i dla Juliana bardzo ważny tydzień. W tej chwili nie mogłabyś być nigdzie indziej i przykro mi, że ci przeszkadzam. Ale mam obowiązki i nie mogę się z nich wywiązać, kiedy brakuje mi ludzi. — Jak to? — Zdaję sobie sprawę, że to pewnie ostatnia sprawa, o jakiej myślisz, ale jeśli nie możesz być w pracy, musisz znaleźć kogoś, kto cię zastąpi. Twoja zmiana zaczęła się o dziewiątej rano, a jest już po dziesiątej. — O mój Boże. Przykro mi. Margaret? Zaraz to wszystko wyjaśnię. Proszę, daj mi tylko pięć minut. Oddzwonię do ciebie. Nie czekała na odpowiedź. Rozłączyła się i odszukała numer Rebekki. Modliła się, czekając na połączenie, i poczuła wielką ulgę, gdy po drugiej stronie usłyszała głos koleżanki. — Rebecca? Cześć. Tu Brooke Alter. Nastąpiła chwila ciszy. — O, cześć! Co u ciebie? — W porządku, ale właśnie zadzwoniła do mnie Margaret z pytaniem, co się dzieje, bo nie ma dietetyka, a ponieważ zamieniłyśmy się dyżurami... — Nie dokończyła, bo bała się, że powie coś nieprzyjemnego, czego potem będzie żałowała. — No tak, miałyśmy się zamienić — odparła Rebecca pogodnie, głosem słodkim jak miód — ale przecież zostawiłam ci wiadomość, że jednak nie dam rady. 326

Brooke poczuła się tak, jakby dostała obuchem w głowę. Usłyszała, że jakiś młody człowiek zapiszczał z radości w salonie, i miała ochotę go zabić, kimkolwiek był. — Zostawiłaś mi wiadomość? — Jasne. Zaraz, dziś jest niedziela... czyli... hm, to było w piątek po popołudniu. — W piątek po południu? — Brooke wyjechała na lotnisko około drugiej. Rebecca musiała zadzwonić do domu i nagrała wiadomość na automatyczną sekretarkę. Zrobiło jej się słabo. — Tak, dobrze sobie przypominam — ciągnęła tamta. — To było piętnaście po drugiej, najwyżej wpół do trzeciej, bo właśnie odebrałam Braydena z przedszkola i zadzwonił Bill, żeby zapytać, czy będziemy mogli pójść w niedzielę do jego rodziców na zjazd rodzinny. Miała przylecieć jego siostra z mężem i dzieckiem, które właśnie adoptowali, małą Koreanką, więc... — Rozumiem — przerwała jej Brooke, i tym razem po­ wstrzymując się siłą woli, żeby na nią nie warknąć. — Dobra, dzięki za wyjaśnienie. Przepraszam cię, kończę, bo muszę jak najszybciej oddzwonić do Margaret. Odsunęła telefon od ucha, ale zanim się rozłączyła, usłyszała jeszcze w słuchawce: — Naprawdę bardzo mi przykro. Cholera jasna. Było gorzej, niż myślała. Zmusiła się, żeby wybrać numer, bo nie chciała tracić ani chwili więcej z tego wspaniałego wieczoru. Margaret odebrała już po pierwszym sygnale. — Halo? — Margaret, nie wiem, jak mam cię przeprosić, ale chyba 327

zaszło okropne nieporozumienie. Umówiłam się z Rebecca, że mnie dziś zastąpi... nie naraziłabym cię na taki kłopot, mam nadzieję, że to wiesz... ale w ostatniej chwili wypadło jej coś ważnego i nie mogła przyjść na dyżur. Zdaje się, że zostawiła mi wiadomość, ale jej nie... — Brooke. — Margaret przerwała jej z wyraźnym smut­ kiem. — Margaret, wiem, że to oznacza dla ciebie komplikacje i przykro mi bardzo z tego powodu, ale musisz mi uwierzyć... — Brooke, żałuję. Już o tym rozmawiałyśmy, ale przy tych wszystkich cięciach budżetowych strasznie patrzą mi na ręce, jeśli chodzi o wydajność i nieobecności. Przeglądają wasze akta i karty kontrolne. Brooke nie bardzo wiedziała, co się dzieje. Domyślała się, że Margaret chce ją zwolnić, i była tym faktem przerażona, ale w głowie kołatała jej tylko jedna myśl: „Proszę, nie mów tego! Dopóki tego nie powiesz, to nie będzie prawda. Proszę, nie rób mi tego teraz. Błagam! Błagam cię!". Powiedziała jednak: — Chyba nie rozumiem, do czego zmierzasz. — Brooke, proszę cię, żebyś złożyła wypowiedzenie. Uwa­ żam, że częste nieobecności, związane z twoim życiem prywatnym, uniemożliwiają ci właściwe wykonywanie obo­ wiązków, i w związku z tym nie ma już dla ciebie miejsca w zespole. Poczuła, że ściska ją w gardle. Po policzku spłynęła jej pojedyncza gorąca łza. Pomyślała, że makijażystka na pewno ją za to zwymyśla. — Nie ma już dla mnie miejsca w zespole? — zapytała. 328

W jej głosie słychać było rozpacz. — W ocenie pacjentów mam najwyższe noty ze wszystkich. Ukończyłam studia z drugą lokatą jeśli chodzi o średnią ocen na roku. Margaret, kocham tę pracę i myślę, że jestem w niej dobra. Co mam zrobić? Brooke usłyszała, jak Margaret wciąga powietrze, i zrozu­ miała, że dla szefowej jest to równie trudne jak dla niej samej. — Bardzo mi przykro, Brooke. Ze względu na... okolicz­ ności łagodzące... przyjmę od ciebie wymówienie i jeśli będzie trzeba, zapewnię twoich przyszłych pracodawców, że odesz­ łaś... z własnej woli. Wiem, że to mała pociecha, ale tylko tyle mogę dla ciebie zrobić. Brooke nie wiedziała, co na to powiedzieć. Nie istniał gotowy scenariusz pozwalający zakończyć rozmowę telefo­ niczną, podczas której otrzymało się wypowiedzenie, a prze­ cież nie wypadało wykrzyknąć: „Pieprz się!" z kilkanaście razy. Nastąpiła więc niezręczna chwila ciszy. Margaret pierwsza doszła do siebie. — Brooke, jesteś tam jeszcze? Może porozmawiamy, kiedy przyjdziesz po swoje rzeczy? Brooke, która rozpłakała się na dobre, myślała już tylko o tym, że makijaż diabli wzięli. — Dobrze. Może wpadnę w przyszłym tygodniu? — Nie wiedziała, co jeszcze powiedzieć. — Eee... i dziękuję za wszystko. — Dlaczego dziękowała kobiecie, która właśnie wywaliła ją z pracy? — Trzymaj się, Brooke. Zakończyły rozmowę i Brooke jeszcze przez minutę wpat­ rywała się w telefon, zanim w pełni do niej dotarło, co się stało. 329

Została zwolniona — po raz pierwszy w całym swoim życiu, uwzględniając pracę babysitterki w gimnazjum i testerki jogur­ tu TCBY w szkole średniej, kelnerowanie latem w TGI Friday's, trzy semestry prowadzenia wycieczek w Cornell, a także ciągnące się w nieskończoność staż i praktykę po studiach. Teraz, gdy w końcu została pełnoetatową specjalistką ze stałą pensją, bezceremonialnie wywalono ją z pracy. Zauwa­ żyła, że ręce jej drżą, więc sięgnęła skwapliwie po stojącą obok szklankę wody. Do głowy zaczęły jej przychodzić wredne, mściwe myśli, co sprawiło, że poczuła się jeszcze gorzej. Nie doszłoby do tego, gdyby nie Julian. Zawsze musiała się do niego do­ stosowywać, towarzyszyć mu, wspierać go. Inaczej by się w ogóle nie widywali. I oto efekt. Poczuła, że się dławi. Wypiła duszkiem wodę, odstawiła szklankę i zaczerpnęła powietrza na tyle, na ile pozwalała jej na to suknia. W przy­ szłym tygodniu pójdzie do szpitala i będzie prosić, błagać, płaszczyć się, dopóki ich nie przekona, że poważnie traktuje swoją pracę — ale teraz musi to wszystko odsunąć od siebie. Ciepłą chusteczką wytarła rozmazany tusz i postanowiła, że niczego nie da po sobie poznać. Ten wieczór stanowi ukoro­ nowanie sukcesu Juliana i powinni cieszyć się nim oboje, przeżywać go wspólnie. Chłonąc każdą chwilę. Nie musiała długo czekać. Chwilę później drzwi sypialni otworzyły się i stanął w nich Julian. Sprawiał wrażenie bardzo zestresowanego i spiętego, pewnie z powodu całego tego zamętu oraz faktu, że miał na sobie wyjątkowo błyszczący garnitur i obcisłą, rozpiętą do połowy koszulę, spod której wyzierała naga pierś. Brooke zmusiła się do uśmiechu. 330

— Cześć! — powiedziała i obróciła się, prezentując suk­ nię. -— Co ty na to? Julian odpowiedział wymuszonym uśmiechem. — O rany. Wyglądasz świetnie. Brooke już chciała mu zwrócić uwagę, że taki efekt za­ sługuje na większy entuzjazm z jego strony, ale przyjrzała mu się lepiej. Skrzywił się, jakby coś go bolało, i usiadł na aksamitnym fotelu. — Och, musisz być zdenerwowany! — zauważyła, pod­ chodząc do niego. Próbowała przyklęknąć przy fotelu, ale nie pozwalała jej na to suknia, więc tylko stanęła obok. — Wyglądasz niesamowicie. Julian milczał. — No, kochanie — powiedziała pieszczotliwie, biorąc go za rękę. Poczuła się trochę dziwnie, udając, że wszystko jest w porządku, ale zaraz potem przypomniała sobie, że tak trzeba. — To naturalne, że masz tremę, ale będzie dobrze... Widząc wyraz jego oczu, urwała w połowie zdania. — Julian, co się stało? Coś złego? Przeczesał palcami włosy i odetchnął głęboko. Kiedy wresz­ cie się odezwał, na dźwięk jego grobowego głosu poczuła ciarki. — Muszę ci coś powiedzieć — zaczął, wbijając wzrok w podłogę. — Dobra. Wal. O co chodzi? Znowu wciągnął powietrze w płuca, wypuścił je powoli i Brooke zorientowała się, że wcale nie jest stremowany. Przebiegła myślą najgorsze ewentualności. Jest chory, ma raka, guza mózgu. Jedno z jego rodziców jest chore. Zdarzył 331

się straszny wypadek samochodowy. Może coś z jej rodziną? Mała Ella? Matka? — Julian? Co się stało? Boję się. Musisz mi powiedzieć. No, mów. W końcu spojrzał jej w oczy z determinacją. Przez ułamek sekundy wydawało jej się, że zmienił decyzję i po prostu wrócą do przygotowań. Ale Julian wskazał w stronę łóżka. — Brooke, chyba będzie lepiej, jeśli usiądziesz — powie­ dział i jej imię zabrzmiało w jego ustach złowróżbnie. — To nie będzie przyjemne. — Nic ci nie jest? Z rodzicami też wszystko dobrze? Julian! — Wpadła w panikę, była pewna, że zdarzyło się coś strasznego, czego nie potrafi sobie nawet wyobrazić. Julian podniósł rękę i pokręcił głową. — Nie, to nic takiego. Chodzi o nas. Co takiego?! — O nas? Jak to: o nas? Czyżby chciał z nią teraz rozmawiać o ich związku? On tymczasem znowu opuścił wzrok. Brooke uniosła dłoń i uderzyła go w ramię. — Julian, o czym ty, do cholery, mówisz? Dość tego. Powiedz, co masz do powiedzenia, bez względu na wszystko. — Pojawiły się pewne zdjęcia. — Wyrzucił to z siebie takim tonem, jakby mówił, że zostały mu tylko trzy miesiące życia. — Jakie znowu zdjęcia? — zapytała, ale zrozumiała, co zamierzał powiedzieć. Przypomniała sobie tamtą reporterkę w windzie. Pamiętała, jak szybko rozeszła się wiadomość ojej rzekomej ciąży. Od miesięcy czytała o „romansie" Juliana z Laylą Lawson. Ale żadnych zdjęć jeszcze nie było. 332

— No, zdjęcia, które nie wyglądają dobrze, ale też nie mówią prawdy. — Julian. Westchnął. — Są naprawdę okropne. — Gorsze od zdjęć Sienny czy nie? — Zaledwie przed paroma tygodniami rozmawiali o tych niesławnych zdjęciach. Jak na ironię, to Julian nie potrafił zrozumieć, jak żonaty mężczyzna, ojciec czworga dzieci, mógł dać się sfotografować na balkonie pokoju hotelowego z półnagą aktorką, uwieszoną u jego szyi. Brooke wymyśliła kilka całkiem sensownych wytłumaczeń dla całej tej sytuacji, być może bardziej niewin­ nej, niż wskazywały pozory, ale w końcu przyznała, że nie jest w stanie podać niewinnego powodu, dla którego Balthazar Getty miałby trzymać Sienne za pierś na jednym zdjęciu i wsuwać jej język do gardła na drugim. Dlaczego nie został w pokoju, skoro już musiał obściskiwać się z jakąś babą, zdradzając żonę? — Mniej więcej takie same. Ale, Brooke, przysięgam, to nie było tak, jak wygląda. — Mniej więcej takie same? I co to znaczy, że nie było tak, jak wygląda, jeśli nic się nie stało? — Patrzyła na Juliana, dopóki nie odpowiedział na jej spojrzenie. Był zmieszany. — Pokaż mi je — nakazała, wyciągając rękę po czasopismo, które trzymał zrolowane w zaciśniętej ręce. Rozwinął je i zobaczyła, że to nowy numer „Spin". — Nie, to nie to. To czytałem... wcześniej. Pozwól mi najpierw wszystko wytłumaczyć, Brooke. Zrobiono je w Chateau Marmont, a wiesz, jakie śmieszne... 333

— Kiedy byłeś w Chateau Marmont? — warknęła, niena­ widząc tonu własnego głosu. Julian zrobił taką minę, jakby dostał w twarz; oczy rozsze­ rzyły mu się z niedowierzania — albo ze strachu? — i zbladł. — Kiedy tam byłem...? Byłem tam, zastanówmy się, czwartego, piątego... w ostatni poniedziałek. Pamiętasz? Gra­ liśmy wtedy w Salt Lake, a potem polecieliśmy razem do Los Angeles, bo do środy nie mieliśmy żadnych koncertów. Mówiłem ci o tym. — Nie tak mi to przedstawiłeś w zeszłym tygodniu — zauważyła cicho. Znowu zaczęły jej drżeć ręce. — Pamiętam dobrze, powiedziałeś, że lecisz do Los Angeles, aby się z kimś spotkać... już nie pamiętam z kim... ale nie wspomniałeś, że masz wolny wieczór. — Nie? — Zawsze się zarzekasz, że robisz wszystko, co w twojej mocy, żeby wrócić do domu, gdy tylko masz możliwość... choćby na jedną noc... ale widocznie ta noc była wyjątkiem. Julian zerwał się z fotela i podszedł do Brooke. Chciał objąć ją ramieniem, ale ona cofnęła się jak spłoszona łania. — Brooke, chodź do mnie. Ja nie... nie przespałem się z nią. To tylko tak wygląda. — Nie przespałeś się z nią? Mam tu siedzieć i zachodzić w głowę, co naprawdę się między wami wydarzyło? Przeczesał palcami włosy. — To nie tak. — Nie tak? Do czego między wami doszło, Julian, na miłość boską?! Najwyraźniej do czegoś doszło, bo inaczej nie prowadzilibyśmy tej rozmowy. 334

— To trochę... skomplikowane. Poczuła, że brakuje jej powietrza i że zaraz się udusi. — Tylko mi nie mów, że nic nie było. Powiedz: „Brooke, to kłamstwo, od początku do końca, wyssane z palca bzdury", a ja ci uwierzę. Spojrzała na niego, ale on odwrócił wzrok. To jej wy­ starczyło. Nagle z niezrozumiałego dla niej powodu przeszła jej cała złość. Nie poczuła się dzięki temu lepiej, ale miała wrażenie, jakby niedawny gniew na Juliana zamienił się w głęboką, zimną urazę. Nie mogła wydobyć z siebie głosu. Siedzieli w milczeniu, żadne z nich nie odzywało się słowem. Brooke zaczęła się trząść, drżały jej ręce, ramiona, wszystko, a Julian wciąż patrzył w ziemię. Poczuła, że zaraz zwymiotuje. W końcu wyrzuciła z siebie: — Zostałam zwolniona. Gwałtownie uniósł głowę. — Co takiego? — Uhm, właśnie przed chwilą. Margaret uznała, że pozycja żony sławnego męża nie pozwala mi wypełniać „obowiązków służbowych". Bo stale nie ma mnie w pracy. Bo w ciągu ostatnich sześciu miesięcy wzięłam więcej wolnego i częściej zamieniałam się dyżurami niż pozostali przez dziesięć lat. Bo zbyt absorbuje mnie jeżdżenie z tobą po kraju, pobyty w luk­ susowych hotelach i noszenie brylantów. Julian ukrył twarz w dłoniach. — Nie miałem pojęcia. Ktoś zapukał do drzwi. Żadne z nich się nie odezwało, więc Natalya bez zaproszenia zajrzała do pokoju. 335

— Musimy przeprowadzić ostatnią próbę z każdym z was, a potem wychodzimy. Za dwadzieścia pięć minut macie być na czerwonym dywanie. Julian kiwnął głową i zamknął za nią drzwi. Spojrzał na Brooke. — Bardzo mi przykro, kochanie. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę... z ciebie zrezygnowali. Mieli szczęście, że cię znaleźli, i dobrze o tym wiedzą. Rozległo się kolejne pukanie do drzwi. — Zaraz przyjdziemy! — zawołała głośniej, niż chciała. Drzwi otworzyły się jednak i stanął w nich Leo. Brooke zauważyła, że przybrał minę rozjemcy, mediatora, rozumie­ jącego powiernika w trudnych chwilach, i zrobiło jej się gorzej. — Leo, możesz zostawić nas na minutę? — Nie próbowała nawet ukryć niechęci. Leo, jakby jej nie usłyszał, wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. — Brooke, wiem, że nie jest ci w tej chwili łatwo, na­ prawdę, ale oboje musicie pojawić się na czerwonym dywanie za niespełna trzydzieści minut i muszę się upewnić, że jesteście gotowi. Julian pokiwał głową. Brooke nie mogła wykonać żadnego gestu, tylko patrzyła. — Oczywiście, wszyscy wiemy, że te zdjęcia to kupa gówna, ale dopóki nie dotrę do sedna tej sprawy i nie zmuszę ich do przeprosin — zawiesił na chwilę głos, żeby dotarło do nich, jakimi dysponuje wpływami — chciałbym, żebyście oboje robili, co do was należy. 336

— Dobra — odparł Julian i spojrzał na Brooke. — Chyba jako para powinniśmy przygotować oficjalną odpowiedź na wszelkie pytania z tym związane. Pokazać, że stanowimy wspólny front. Brooke uświadomiła sobie, że gniew, który czuła na po­ czątku rozmowy, zamienił się tymczasem w głęboki smutek. Jak to jest, kiedy nie poznajesz już własnego męża, pomyślała. Julian, który kiedyś niemal czytał jej w myślach, zachowywał się teraz, jakby w ogóle jej nie znał. Odetchnęła głęboko. — Popracujcie nad „oficjalną odpowiedzią" we dwóch, mnie wszystko jedno, jak będzie brzmiała. Zamierzam dokoń­ czyć ubieranie. — Odwróciła się do Juliana i spojrzała mu prosto w oczy. — Będę ci towarzyszyć dziś wieczorem, uśmiechać się do obiektywów i trzymać cię za rękę na czerwonym dywanie, ale gdy tylko ceremonia się skończy, wracam do domu. Julian podszedł i usiadł przy niej na łóżku. Wziął ją za ręce i powiedział: — Brooke, błagam cię, nie pozwól... Wyrwała mu się z uścisku i cofnęła o kilka cali. — Tylko nie próbuj mnie w to wciągać. To nie z mojego powodu trzeba się naradzać i wydawać oficjalne oświadczenie dla prasy. To wasza sprawa. — Brooke, naprawdę, czy nie możemy po prostu... — Julian, daj jej spokój — włączył się Leo poważnym głosem człowieka mądrego i doświadczonego. Jego spojrzenie mówiło: „Przynajmniej zgodziła się wziąć udział w gali, wyobrażasz sobie, co by było, gdyby odmówiła? Tylko spokoj337

nie, daj swojej szurniętej żonie trochę czasu, żeby mogła ochłonąć, zresztą zaraz wychodzisz na scenę...". — Rób, co musisz, Brooke. Julian i ja zajmiemy się wszystkim. Brooke popatrzyła na nich obu, a potem wróciła do salonu. Natalya napadła na nią od razu. — Jezu Chryste, Brooke! Co, do cholery, stało się z twoim makijażem? Niech ktoś szybko znajdzie Lionela! — zawołała, biegnąc do łazienki w głębi apartamentu. Brooke skorzystała z okazji i wślizgnęła się do trzeciego, na szczęście pustego pokoju, zamknęła się w nim i zadzwoniła do Noli. — Halo? — Na dźwięk głosu przyjaciółki znowu zachciało jej się płakać. — Cześć, to ja. — Jesteś już ubrana? Czy Julian mógłby zrobić ci zdjęcie swoim BlackBerry i mi je przesłać? Nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę! — Posłuchaj, mam tylko sekundę, zanim mnie znajdą, więc... — Jak to: znajdą? Tropi cię jakiś zabójca celebrytów, którzy biorą udział w przyznawaniu nagród? — Zaśmiała się z własnego dowcipu. — Nola, proszę, posłuchaj mnie. Wszystko zamieniło się w horror. Podobno właśnie ukazały się zdjęcia Juliana i jakiejś dziewczyny. Jeszcze ich nie widziałam, więc nie wiem, co na nich jest, ale sprawa wygląda źle. Poza tym straciłam pracę z powodu ciągłych nieobecności. Słuchaj, nie mogę ci w tej chwili wszystkiego wyjaśnić, chciałam tylko powiedzieć, że zamierzam po uroczystości załapać się na jakiś nocny lot i wrócić do Nowego Jorku. Czy mogłabym przyjechać do 338

ciebie? Mam przeczucie, że nasze mieszkanie będzie oblężone przez paparazzich. — Zdjęcia Juliana i jakiejś dziewczyny? Och, Brooke, to nic takiego. W tych czasopismach zamieszczają każdy śmieć, jaki wpadnie im w ręce, prawdziwy czy nie... — Mogę przenocować u ciebie, Nola? Muszę się stąd wydostać. Ale naprawdę zrozumiem, jeśli nie masz ochoty uczestniczyć w dramatach rodzinnych. — Brooke! Zamknij się na chwilę. Zaraz sama zadzwonię i zarezerwuję ci lot. Z czasów, gdy miałam tę fuchę w Los Angeles, pamiętam, że ostatni wieczorny lot do Nowego Jorku jest o jedenastej. Odpowiada ci? Zdążysz? Załatwię ci też samochody w jedną i drugą stronę. Słysząc niepokój w głosie przyjaciółki, Brooke znowu zaczęła chlipać. — Dzięki. Doceniam to. Zadzwonię do ciebie, gdy będzie już po wszystkim. — Pamiętaj, żeby sprawdzić, czy Fergie na żywo wygląda tak staro jak na zdjęciach... — Jesteś okropna. — Wiem. Ja też cię uwielbiam. Pstryknij parę fotek i mi prześlij. Chcę zobaczyć zwłaszcza drugą połówkę Josha Grobana... Brooke uśmiechnęła się mimo woli i zakończyła połączenie. Spojrzała do lustra w łazience, żeby sprawdzić, jak wygląda, i zebrawszy się na odwagę, otworzyła drzwi. Natalya sprawiała wrażenie, jakby zaraz miała zemdleć ze zdenerwowania; wręcz rzuciła się na Brooke. — Zdajesz sobie sprawę, że zostało tylko dwadzieścia 339

minut, a musimy doprowadzić cię do porządku? Kto, do cholery, ryczy po zrobieniu makijażu? — Wymamrotała ostatnie zdanie pod nosem, ale Brooke i tak usłyszała. — Wiesz, czego od ciebie oczekuję, Natalya? — zapytała, kładąc dziewczynie dłoń na ramieniu. Mówiła cichym, ale lodowatym, pełnym wściekłości głosem. — Masz poprawić mi makijaż, znaleźć moje buty, a potem zamówić dla mnie martini z wódką i butelkę aspiryny. I to bez gadania. Nie chcę słyszeć ani słowa, ani jednego słowa. Dasz radę? Natalya popatrzyła na nią w milczeniu. — Świetnie. Wiedziałam, że się dogadamy! Wielkie dzięki za pomoc. A potem, z odrobiną satysfakcji, Brooke wróciła do pokoju. Musiała jakoś przez to przejść.

13 Bogowie nie zadają się z pielęgniarkami — Pamiętajcie oboje: macie się uśmiechać, trzymać za ręce i zachować spokój. Jesteście szczęśliwi i zakochani w sobie, w ogóle się nie przejmujecie jakąś żądną sławy dziwką. Ona dla was nie istnieje. Gotowi? — Leo niemal krzyczał do nich ze swojego miejsca, trzy stopy dalej, po drugiej stronie wielkiej limuzyny. — Gotowi... — mruknął Julian. — Nakręceni? Powinniście być nakręceni! Czujecie to? — Wyjrzał przez okno, żeby sprawdzić, czy kobieta z plikiem kartek w ręku, regulująca ruch, daje znak, żeby podjechali. Julian miał stanąć na czerwonym dywanie punktualnie o czwa­ rtej dwadzieścia pięć, czyli według zegarka w telefonie Brooke już za minutę, przerażającą minutę. „Co niby mamy czuć? — chciała zapytać Leo. — Że robimy z siebie pośmiewisko? Że muszę dobrowolnie odbyć drogę na gilotynę? Gdybym była mądrzejsza, zwiałabym stąd natychmiast, ale ponieważ nie lubię konfliktów, pójdę prosto w ręce kata. Więc tak, owszem, ty dupku, »czuję to«". 341

— Nie będę was okłamywał, kochani... rzucą się na was jak piranie. — Leo uniósł otwarte dłonie. — Tylko mówię, żebyście byli przygotowani. Ale nie zwracajcie na nich uwagi, uśmiechajcie się, a będzie dobrze. Na pewno świetnie wam pójdzie. — Zadzwonił jego telefon, więc Leo szybko spojrzał na wyświetlacz, a potem odblokował drzwi i zwrócił się do nich obojga. — Już pora. Ruszajcie! — zawołał i otworzył drzwi li­ muzyny. Zanim do Brooke dotarło, co się dzieje, została oślepiona błyskami fleszy. Ale choć było to przykre i bolesne, okazało się betką w porównaniu z pytaniami, którymi ich zasypano. — Julian! Jakie to uczucie brać po raz pierwszy udział w gali Grammy?! — Brooke! Możesz powiedzieć coś na temat zdjęć w ostat­ nim wydaniu „Last Night"? — Julian! Spójrz tutaj! Tutaj! Masz romans? — Brooke! Odwróć się do mnie! Tutaj, do tej kamery! Czyją masz suknię?! — Brooke! Gdybyś miała coś powiedzieć tej lasce z Chateau, co by to było?! — Julian! W lewo! Tak, właśnie tak! Rozwiedziesz się z żoną?! — Julian! Czy to nie surrealistyczne uczucie iść po czer­ wonym dywanie, choć jeszcze rok temu nikt cię nie znał?! — Brooke! Sądzisz, że to twoja wina, bo nie odpowiadasz hollywoodzkim standardom?! — Co byś powiedziała tym wszystkim młodym kobietom, które teraz na was patrzą?! 342

— Julian! Chcesz, żeby żona nadal towarzyszyła ci w po­ dróżach?! To było tak, jakby nagle o trzeciej w nocy ktoś włączył w sypialni reflektory stadionowe; jej oczy nie zdążyły — nie mogły — przyzwyczaić się do światła i wszelkie wy­ siłki, żeby to przyspieszyć, powodowały jedynie dalszy dys­ komfort. Na chwilę odwróciła się od kamer i dostrzegła za sobą Nicole Kidman i Keitha Urbana, którzy wysiadali właśnie z długiego czarnego cadillaca escalade. „Dlaczego zajmujecie się nami, skoro tam są prawdziwi celebryci?!" — miała ochotę zawołać. Jednak dopiero gdy ponowię odwróciła się do wejścia i jej wzrok przyzwyczaił się do oślepiających błysków fleszy, zobaczyła przed sobą bezkres czerwonego dywanu. Mieli do przejścia jeszcze milę? Dwie? Dziesięć? Ludzie, którzy szli przed nimi, wydawali się całkiem spokojni, nawet odprężeni. Zatrzymywali się na chwilę, skupiali w małe grupy, gawędząc z reporterami, swobodnie pozując do zdjęć, oferując megawatowe, wyćwiczone pod okiem specjalistów uśmiechy przy każdym skręcie głowy. Czy mogła stać się jedną z nich? Czy też by tak potrafiła? A przede wszystkim, czy w ogóle zdoła przejść następny odcinek czerwonego dywanu? Potem znowu ruszyli przed siebie. Julian prowadził ją przez tłum, a ona stawiała jedną stopę w sandałku za drugą z wysoko uniesioną głową, najprawdopodobniej rozpalonymi policzkami. Kiedy pokonali połowę drogi do wejścia, Leo od tyłu położył im gorące spocone dłonie na ramionach, wetknął pomiędzy nich głowę i powiedział: 343

— „E!", internetowy magazyn poświęcony rozrywce, po waszej prawej! Jeśli podejdą do was i poproszą o wywiad, zatrzymajcie się i pogadajcie z nimi. Brooke spojrzała na prawo i zobaczyła tył głowy jakiegoś niskiego blondyna. Facet podsuwał mikrofon trzem chłopcom w czarnych garniturach, najwyżej piętnastoletnim. Wytężyła pamięć, usiłując sobie przypomnieć, jak się nazywają, i kiedy wreszcie doszła do tego, że muszą to być Jonas Brothers, poczuła się bardzo, bardzo stara. Są całkiem mili, pomyślała, jak misie koala, ale seksowni? Uwodzicielscy? Zdolni jednym uśmiechem doprowadzić miliony nastolatek do omdlenia? To śmieszne. Stwierdziła, że wszystkie te piszczące dziewczyny powinny obejrzeć stare zdjęcia Kirka Camerona i Ricky'ego Schroedera w „Tiger Beat", jeśli chcą zobaczyć prawdziwych nastoletnich idoli. Pokręciła głową z niedowierzaniem — czyżby naprawdę przyszło jej na myśl słowo „idol"? Pomyś­ lała, że o tym też musi powiedzieć Noli. — Julian Alter? Możemy zamienić z panem słowo? — Niski blondyn pożegnał młodych Jonasów, aby zwrócić się do Brooke i Juliana. To był Seacrest! Opalony tak samo jak w każdym wydaniu Idola, uśmiechnął się do nich ciepło, serdecznie. Brooke miała ochotę go ucałować. — Hej — powiedział Julian, rozpoznając go w tym samym momencie co ona. — Jasne, że tak. Z przyjemnością. Seacrest dał znak stojącemu za nim operatorowi i przesunął się trochę na lewo od Brooke oraz Juliana. Skinął głową i operator włączył silne jasne światło, wydzielające wyraźne ciepło. Potem, patrząc do kamery, zaczął mówić do mikrofonu. — A teraz podchodzą do mnie Julian Alter i jego piękna 344

żona Brooke. — Zwrócił się do nich i pomachał im zamaszyś­ cie wolną ręką. — Dzięki, że zgodziliście się poświęcić nam chwilę. Muszę powiedzieć, że oboje świetnie wyglądacie. Wszyscy uśmiechnęli się sztucznie. Brooke uświadomiła sobie, że w tej chwili patrzą na nich miliony ludzi, w całym kraju, a może i na świecie, i na chwilę ogarnęła ją panika. — Dzięki, Ryan — odparł Julian i Brooke z ulgą zarejes­ trowała, że zwrócił się do dziennikarza po imieniu. — Oboje ogromnie się cieszymy, że tu jesteśmy. — Powiedz mi więc, Julian. Twoja pierwsza, debiutancka płyta w ciągu ośmiu tygodni zdobyła status platynowej. Do dziś — przerwał i spojrzał na niedużą kartkę, którą trzymał w dłoni — rozeszła się po świecie w czterech milionach egzemplarzy. Teraz zaś występujesz na ceremonii wręczenia nagród Grammy. O czym myślisz w takiej chwili? Podsunął Julianowi mikrofon pod same usta i uśmiechnął się szeroko. Julian, spokojniejszy niż kiedykolwiek, odwza­ jemnił uśmiech i odparł: — Hm, Ryan, nie ma co ukrywać, to była niesamowita jazda. Nie mogę uwierzyć, że moja płyta spotkała się z takim przyjęciem. A teraz jeszcze to. Co za zaszczyt. Naprawdę ogromny zaszczyt. Seacrestowi chyba się to spodobało, bo nagrodził ich kolejnym uśmiechem i pełnym uznania skinieniem głowy. — Julian, w swoich tekstach dużo miejsca poświęcasz miłości. Nawet Dla zaginionego, piosenka będąca hołdem dla zmarłego brata, mówi tak naprawdę o zbawczej potędze uczucia. Co cię inspiruje? Jeśli gdzieś krył się haczyk, to w tym pytaniu. Brooke 345

skupiła wzrok na Julianie, mając nadzieję, że robi wrażenie kochającej, oddanej, lojalnej żony, która wierzy w każde słowo swojego męża, a nie zdruzgotanej kobiety w kompletnej rozsypce. Julian odbił piłkę bez trudu. — Wiesz, to zabawne, Sea... Ryan. Kiedy zaczynałem karierę, moje piosenki były przeważnie mroczne, dość po­ sępne. Przechodziłem wtedy trudny okres w życiu, a muzyka zawsze odzwierciedla to, co się dzieje z artystą. A teraz? — Zwrócił twarz w stronę Brooke, spojrzał jej w oczy i do­ kończył: — Teraz wszystko się zmieniło. Dzięki mojej ślicz­ nej żonie żyje mi się i tworzy znacznie lepiej. Brooke nie tylko mnie inspiruje — j e s t dla mnie motywacją, sensem, wszystkim... Mimo tego, co zaszło w hotelu, mimo utraty pracy i tych okropnych zdjęć, mimo że jakiś głos w głębi duszy mówił jej, iż to tekst obliczony na efekt, Brooke poczuła przypływ miłości do męża. W tej chwili, przed kamerami, w tej niedo­ rzecznej sukni, fotografowana, na cenzurowanym, poczuła do Juliana to co wtedy, gdy się poznali. Seacrest mruknął z aprobatą, a potem podziękował im obojgu za uwagę i życzył Julianowi powodzenia. Gdy skie­ rował się do następnego rozmówcy — kogoś, kto wyglądał identycznie jak Shakira, choć Brooke nie była pewna, czy to rzeczywiście ona — Julian powiedział: — Widzisz? Seacrest nawet nie zapytał o te głupie zdjęcia. Wszyscy poważni dziennikarze wiedzą, że to kit. Na wzmiankę o zdjęciach Brooke znowu poczuła się jak w pokoju hotelowym i całe jej uniesienie znikło. Nie wiedząc, 346

jak się zachować, ale świadoma, że wokół są kamery i mik­ rofony, uśmiechnęła się tylko i kiwnęła głową. Chwilę później Leo znowu wsadził głowę między nich — Brooke niemal podskoczyła, gdy poczuła jego rękę na karku. — Julian, przed tobą po prawej stoi Layla Lawson. Podejdź do niej, pocałują ją w policzek na przywitanie, a potem przedstaw jej Brooke. Brooke, bardzo byś nam pomogła, gdyby się z nią przywitała. Brooke rozejrzała się i zauważyła Laylę — w zaskakująco eleganckiej krótkiej czarnej sukience, uwieszoną na ramieniu Kida Rocka. Zgodnie z tym, co pisano w tabloidach, Kid był tylko jej kolegą, bo podobno Layla nie spotykała się z nikim od roku, po dramatycznym zerwaniu ze swoim chłopakiem, sławnym futbolistą. Zanim zdążyła odpowiedzieć na prośbę Leo coś kąśliwego, Julian zaprowadził ją do Layli i Kida. Błyski fleszy się nasiliły. — Julian Alter! — zapiszczała Layla i zarzuciła mu ręce na szyję. — Nie mogę się już doczekać twojego występu! Brooke myślała, że dozna innych uczuć, poznając dziew­ czynę, której od tak dawna nie lubiła, ale musiała przyznać, że Layla ma pewien urok, którego nie oddawały ani telewi­ zja, ani zdjęcia zamieszczane na łamach magazynów plot­ karskich. Chociaż przywarła całym ciałem do Juliana, było w niej coś ujmującego, wydawała się tak delikatna, bez­ bronna — i może jeszcze głupsza niż zwykle, co wcale nie szkodziło — że Brooke natychmiast poczuła się przy niej swobodnie. Julian wyplątał się z uścisku Layli i ze zmieszaną miną przedstawił ją Brooke. 347

— Hej, cześć! — zawołała dziewczyna swoim słodkim południowym akcentem. — Bardzo mi miło, że mogę cię wreszcie poznać. Brooke się uśmiechnęła i chciała podać jej rękę, ale Layla podeszła, żeby ją uściskać. — Och, chodź, kochana. Mam wrażenie, że znam cię od lat! Twój mąż jest szczęściarzem! — Dzięki — odparła Brooke. Zrobiło jej się głupio, że kiedykolwiek czuła się zazdrosna o tę dziewczynę. — Masz piękną sukienkę. — Och, to przemiłe z twojej strony. Hej, chciałabym wam przedstawić mojego przyjaciela Kida. — Mówiąc to, chwyciła chłopaka za rękę, próbując odwrócić jego uwagę od grupy dziewczyn (modelek? tancerek? chórzystek?), które właśnie ich mijały. Po chwili niezręcznej ciszy Kid rozpoznał wreszcie Juliana i klepnął go w plecy. — Superpłyta, stary — oświadczył, biorąc dłoń Juliana w obie ręce jak politycy. — Gratulacje! Słuchaj, chciałem cię zapytać, kogo masz... Brooke nie zdążyła usłyszeć, o co Kid Rock pyta jej męża, bo Layla odciągnęła ją na bok i zbliżyła się do niej tak, że Brooke poczuła świeży zapach jej perfum. — Natychmiast zacznij korzystać z tych pieniędzy — powiedziała jej do ucha Layla. — Są tak samo twoje jak jego... do diabła, pewnie w ogóle by do nich nie doszedł, gdyby nie ty, prawda?... więc przypadkiem na złość babci nie odmroź sobie uszu. — Jakich pieniędzy? — wykrztusiła Brooke. — Brooke, kochana, tego właśnie najbardziej żałuję, jeśli 348

chodzi o Patricka. Obejrzałam... ile?... setki jego meczów, szkolnych i zawodowych, objeździłam z nim wszystkie za­ pomniane przez Boga i ludzi stadiony w tym kraju, wspierałam go w tarapatach, aż w końcu dostał ten kontrakt na milion dolarów. A kiedy zdradził mnie z tą... tą gwiazdką porno, uznałam, że nie mogę kupić sobie przyzwoitego domu, że nie wypada. Ucz się na moich błędach, kochana. Kup sobie ten przeklęty dom. Masz prawo. Zanim Brooke zdążyła odpowiedzieć, podeszli Julian i Kid; wszyscy czworo stanęli obok siebie, uśmiechnęli się i poma­ chali do kamer. Brooke nie miała okazji dokończyć rozmowy z Laylą, bo Leo kazał im już wejść do Staples Center. Właśnie miała sobie pogratulować, że przeżyła defiladę po czerwonym dywanie, gdy kobieta w obszytej cekinami sukni na ramiączkach i zabójczo wysokich obcasach podetknęła jej mikrofon i właściwie zawołała: — Brooke Alter, tak długo wspierała pani męża, jak się pani teraz czuje, widząc go na zdjęciach z inną kobietą?! Wokół zapadła cisza. W ciągu dwóch sekund, jakie zajęło kobiecie zadanie tego pytania, wszyscy inni muzycy, mene­ dżerowie, dziennikarze, prezenterzy, operatorzy i fani zamilkli zupełnie. Słysząc dzwoniącą w uszach ciszę, Brooke przez chwilę myślała, że zaraz zemdleje, ale uświadomiła sobie szybko, że tak dobrze nie będzie. Zobaczyła, że zwracają się w jej stronę dziesiątki — setki? — głów, i jednocześnie poczuła, że Julian ściska ją za rękę, i to tak mocno, jakby chciał połamać jej wszystkie kości. Doznała dziwnego uczucia: chciało jej się płakać i śmiać jednocześnie. Ciekawa, jak 349

wszyscy by zareagowali, gdyby uśmiechnęła się po prostu i powiedziała: „Zabawne, że pani o to pyta. Bo czuję się cudownie. Jaka kobieta nie chciałaby się dowiedzieć, że jej mąż przespał się z inną kobietą, i mieć świadomość, że cała sprawa rozgrywa się publicznie, na ekranach telewizorów w całym kraju, dzięki takim jak pani? Chciałaby pani zadać jeszcze jakieś błyskotliwe pytania, zanim wejdziemy do środka? Nie? Wobec tego miło mi było panią poznać". Po­ tem przez moment wyobraziła sobie, że obcina nożyczkami wszystkie te cekiny na sukni dziennikarki i dźga kobietę obcasami jej niebotycznych szpilek. Prawie straciła przy tym dech. Oczywiście jednak nie podniosła głosu, nie zwymiotowała, nie zaśmiała się szyderczo ani nikogo nie zaatakowała. Wciąg­ nęła powietrze przez nos i odpowiedziała, jakby zupełnie nikt na nią nie patrzył: — Jestem niezwykle dumna z męża za to, co osiągnął, i bardzo się cieszę, że jestem tu dziś, aby obejrzeć jego występ. Życzmy mu szczęścia! — Uścisnęła Julianowi rękę i nie wiedząc, skąd wziął się w niej taki spokój, odwróciła się do niego i zapytała: — Idziemy? Julian pocałował ją szarmancko podaj jej ramię i zanim znowu ktoś ich zatrzymał, razem z Leo wkroczyli do Staples Center. — Brooke, byłaś wspaniała! — zapiał Leo triumfalnie, znowu kładąc spoconą rękę na jej karku. — Poważnie, Rook, świetnie sobie poradziłaś — zgodził się z nim Julian. — Załatwiłaś ją jak profesjonalistka. Brooke puściła jego rękę. Miała już dość tych wszystkich gratulacji. 350

— Idę do toalety — oświadczyła. — Poczekaj! Brooke, musimy już zająć miejsca, żeby Julian miał czas rozgrzać się za kulisami... — Rook? Możesz poczekać chwilę... Nie oglądając się, zostawiła ich obu i zaczęła przeciskać się przez tłum pięknych i pięknie ubranych. Upewniła się, że nikt nie wie, kim jest, że nikt na nią nie patrzy i o niej nie mówi, bo czuła się coraz gorzej. Szła prosto do toalety, desperacko pragnąc ukryć się choć na chwilę i odzyskać równowagę. Toaleta była zaskakująco prymitywna — czegoś takiego można się było spodziewać po Staples Center, ale gala Grammy to co innego — i Brooke, zamknąwszy za sobą drzwi kabiny, starała się niczego nie dotykać. Próbowała głęboko oddychać, słuchając mimo woli rozmowy dwóch innych użytkowniczek łazienki. Jedna z nich opowiadała o tym, jak to zauważyła, że Taylor Swift rozmawia z Kanye Western poza czerwonym dywanem, i nie mogła się nadziwić, dlaczego taka śliczna dziewczyna zadaje się z równie beznadziejnym dupkiem. Potem razem z przyjaciółką zaczęły się zastanawiać, kto wygląda lepiej w niemal takiej samej czarnej sukni: Taylor czy Miley (opinie były podzielone), i który z obecnych na gali facetów to najgorętszy towar (jedna twierdziła, że Jay-Z, a druga, że Josh Duhamel). Następnie ich wątpliwości wzbudziła kwestia, kto tego wieczoru zajmuje się dzieckiem Jennifer Hudson i dlaczego właściwie Kate Beckinsale została zaproszona na ceremonię, skoro ani ona, ani jej mąż nie mają nic wspólnego z przemysłem muzycznym. Była to tego rodzaju jałowa rozmowa, jaką Brooke prowadziłaby z Nolą, gdyby były tu 351

razem, i to dziwnie podniosło ją na duchu. Dopóki kobiety nie podjęły następnego tematu. — Widziałaś ostatnie zdjęcia Juliana Altera? — zapytała jedna z przyjaciółek, ta ze skrzeczącym głosem. — Nie. Są naprawdę takie ostre? — Chryste, i to jak. Na jednym ta dziewczyna po prostu lepi się do niego. A na innym on wsadza jej rękę pod spódnicę. — Kim ona jest? — Nikim. To jedna z tych rozrywkowych panienek, które tylko szukają okazji, żeby się zabawić w Chateau. Brooke wstrzymała oddech, chyba po raz setny tego wie­ czoru. W łazience panował ruch — kobiety wchodziły i wy­ chodziły, myły ręce, poprawiały już i tak idealne fryzury, kolejny raz pociągały usta szminką — ale ona słyszała tylko ten dwugłos. Wiedziała, że powinna wyjść, ale ciekawość brała w niej górę. Sprawdziwszy, czy drzwi są zamknięte na zasuwkę, zerknęła przez szparę pomiędzy zawiasami. Przy umywalce stały dwie dziewczyny, obie przed trzydziestką, pewnie gwiazdki filmowe, choć żadnej z nich chyba nie znała. — Co on sobie myślał wtedy, w Chateau? Jeśli już ktoś musi zdradzać żonę, to dlaczego przynajmniej nie zadba o dyskrecję? — zapytała jedna. Druga prychnęła. — Och, przestań. Im wtedy odbiera rozum! Zawsze dają się przyłapać. Choćby taki Tiger! Mężczyźni są po prostu głupi. Ta druga przyjęła to ze śmiechem. — Julian Alter to nie Tiger Woods, a jego żona to nie szwedzka supermodelka. 352

Brooke wiedziała dobrze, że nie jest szwedzką supermodel­ ka, jednak nie musiała tego słuchać z ust obcych ludzi. Rozpaczliwie pragnęła wyjść, bo bała się dalszego ciągu tej rozmowy, ale jednocześnie nie chciała wracać do Juliana i Leo. Jedna z kobiet tymczasem wyjęła papierosa. — Myślisz, że ona teraz od niego odejdzie? — zapytała swoim skrzeczącym głosem ta z modną za krótką grzywką. Znowu rozległo się prychnięcie. — Nie odejdzie... jeśli on nie będzie tego chciał. — Kim ona jest, nauczycielką czy kimś takim? — Chyba pielęgniarką. — Wyobrażasz sobie? Jednego dnia jesteś anonimową osobą a następnego żoną sławnego supergwiazdora! To szczególnie rozbawiło tę ze skrzeczącym głosem. — W moim przypadku chyba nie ma ryzyka, że Martin zostanie superkimkolwiek. Mogę liczyć tylko na siebie! Ta z za krótką grzywką wypuściła ostatni obłoczek dymu i zgasiła papierosa na umywalce. — Ci dwoje mają przesrane — oznajmiła z pewnością kogoś, kto wszystko już widział, wszędzie był, poznał, kogo trzeba. — Ona jest normalną, miłą dziewczyną a on bogiem. Bogowie nie zadają się z pielęgniarkami. „Jestem dietetyczką! — miała ochotę zawołać Brooke. — Skoro już rozprawiacie się z moim małżeństwem i ze m n ą poznajcie chociaż fakty!". Obie przyjaciółki włożyły po gumie do świeżo pociąg­ niętych błyszczykiem ust, zamknęły torebki i wyszły. Brooke odczuła tak wielką ulgę, że gdy wreszcie opuściła kabinę, nawet nie zauważyła kobiety, która stała oparta o drugi koniec 353

umywalki, tyłem do lustra, i pisała coś szybko na klawiaturze telefonu. — Przepraszam, że przeszkadzam, ale pani jest Brooke Alter, prawda? Brooke na dźwięk swojego imienia wstrzymała oddech. W tej chwili wolałaby stanąć przed plutonem egzekucyjnym, niż z kimś rozmawiać. Kobieta zwróciła twarz w jej stronę i wyciągnęła rękę, a wtedy Brooke rozpoznała w niej cenioną i bardzo sławną aktorkę telewizyjną oraz filmową. Próbowała nie zdradzić się z tym, że wie o niej wszystko — począwszy od jej kariery, ról w komediach romantycznych, w których zagrała, aż po fakt, że mąż zostawił ją, gdy była w szóstym miesiącu ciąży, dla zaledwie pełnoletniej zawodowej tenisistki — ale nie by­ ło sensu udawać, że nie zna Carter Price. Czy ludzie nie poznają Jennifer Aniston albo Reese Witherspoon? Już bez przesady. — Tak, jestem Brooke — przyznała cicho, z takim smut­ kiem, że nawet w jej uszach zabrzmiało to żałośnie. — Carter Price. O mój Boże... nie wiedziałam... Tak mi przykro... Brooke czym prędzej podniosła ręce do twarzy. Carter musiała się zorientować, że coś jest nie tak, bo patrzyła na nią z ogromnym współczuciem. — Słyszała pani, co mówiły te krowy, prawda? — Ja... eee... naprawdę... — Szkoda. Nie powinna pani słuchać takich jak one! To małostkowi, głupi, śmieszni ludzie, którym się wydaje, że wszystko wiedzą, rozumieją, jak to jest, gdy czyjeś małżeń354

stwo staje się sprawą publiczną, a tymczasem nie mają o niczym pojęcia. O niczym. O rany. Tego się nie spodziewała, ale przynajmniej ktoś okazał jej życzliwość. — Dzięki — odparła, biorąc od niej chusteczkę. Odnoto­ wała w pamięci, aby powiedzieć Noli, że Carter dała jej chustkę do nosa, ale zaraz potem zrobiło jej się głupio, że myśli o takich rzeczach. — Proszę posłuchać, nie zna mnie pani — ciągnęła tamta, machając w powietrzu długimi smukłymi dłońmi — ale żałuję, że ktoś nie powiedział mi kiedyś tego, co teraz chcę powiedzieć pani. Że potem jest lepiej. Że każda historia, nawet najsmakowitsza, najbardziej sensacyjna, w końcu odchodzi w zapomnienie. Te sępy żywią się świeżymi nieszczęściami, więc jeśli zachowa pani zimną krew i odmówi komentarzy, potem będzie lepiej. Brooke była tak przejęta tym, że stoi przed nią, a nawet zwierza jej się Carter Price — prawdopodobnie najwspanial­ sza, najzdolniejsza, najbardziej

ceniona aktorka swojego

pokolenia — że zupełnie straciła mowę. Musiała milczeć dłuższą chwilę, bo Carter odwróciła się do lustra z korektorem w dłoni i rzuciła: — O Boże, ale to przecież nie moja sprawa. A potem zaczęła tuszować wyimaginowane cienie pod oczami. — Nie! To było mi bardzo potrzebne, dziękuję — odparła wreszcie Brooke, świadoma, że mówi jak onieśmielona na­ stolatka. — Proszę. — Carter podała jej pełny kieliszek szampa­ na. — To pani dobrze zrobi. 355

W każdej innej sytuacji Brooke grzecznie by podziękowała, ale tego wieczoru musiała przyznać Carter rację i wypiła szampana duszkiem. Nie odmówiłaby jeszcze jednego — co było dla niej zupełnie nowym doświadczeniem. Carter spojrzała na nią z aprobatą i pokiwała głową. — To tak, jakby cały świat wszedł nieproszony do pani domu i wszyscy mieli na jego temat jakieś uwagi. Była taka miła! Taka zwyczajna! Brooke poczuła wyrzuty sumienia, gdy przypomniała sobie, ile razy z Nolą snuły domysły, czy to wredny charakter czy spaprane cycki Carter pchnęły jej męża w ramiona tamtej tenisistki. Obiecała sobie, że już nigdy nie będzie wypowiadała się tak wrednie o kimś, kogo nie zna. — Właśnie — przyznała, uderzając dłonią o umywalkę dla podkreślenia swoich słów. — A najgorsze, że ludzie we wszystko wierzą. To śmieszne zakładać, że każda informacja, jaka ukazuje się w prasie, jest prawdziwa. Słysząc ostatnie zdanie, Carter przestała kiwać głową i gwałtownie ją uniosła. Chwilę później jakby zrozumiała, co Brooke chciała po­ wiedzieć. — Och, nie zdawałam sobie sprawy. — Z czego nie zdawała sobie pani sprawy? — Że w pani przekonaniu on tego nie zrobił. Kochanie, te zdjęcia... — Nie dokończyła. — Proszę posłuchać, wiem, że to bardzo bolesne... niech mi pani wierzy, przeszłam już przez to wszystko... ale nie ma sensu się łudzić. Słowa Carter były dla niej jak cios w splot słoneczny. — Nie widziałam jeszcze tych zdjęć, ale znam swojego męża i wiem... 356

Drzwi toalety się otworzyły i weszła młoda kobieta. Ubrana była w elegancki kostium ze spódnicą, w uchu miała słuchaw­ kę Bluetooth, a na szyi plakietkę z nazwiskiem. — Carter? Musisz już zająć miejsce. — Odwróciła się i spojrzała na Brooke. — Pani jest Brooke Alter? Brooke skinęła głową, modląc się, żeby jeszcze ta kobieta nie dodała swoich pięciu groszy na temat Juliana. Tego by już nie zniosła. — Menedżer Juliana prosił, abym pani powiedziała, że Julian musiał już iść za kulisy. Ma pani zająć swoje miejsce na widowni, a potem ktoś po panią przyjdzie. — Dzięki — odparła. Poczuła ulgę, że nie zobaczy się już z Leo ani Julianem, ale przestraszyła ją myśl, że będzie musiała pójść na widownię sama. Niepotrzebnie się jednak martwiła. — Zaprowadzę was obie na miejsca, jeśli jesteście gotowe. Carter rzuciła Brooke szybkie spojrzenie i uśmiechnęła się do niej. — Jesteśmy gotowe — odparła, biorąc Brooke pod ra­ mię. — Prawda? To było wręcz nierzeczywiste. Jedna z najsławniejszych aktorek na świecie przed chwilą odbyła z nią rozmowę o zdradzie małżeńskiej, a potem wzięła ją pod rękę i przeszła z nią przez tłum, jakby były przyjaciółkami od dwudziestu lat. Chyba widać było po Brooke, że jest wytrącona z równo­ wagi i w ogóle źle się czuje; gdy tylko kobieta z plakietką wskazała jej miejsce w czwartym rzędzie od sceny, Carter pochyliła się i szepnęła: — Miło mi było panią poznać. Przeżyje pani to, proszę 357

mi wierzyć. Jeśli ja przeżyłam, to inni też mogą. A jeśli chodzi o to przedstawienie, niech się pani uśmiecha, bez przerwy. Wszystkie kamery będą skierowane na panią, ope­ ratorzy tylko czekają, aż się pani załamie, więc niech im pani nie da tej satysfakcji, okay? Brooke kiwnęła głową; w tej chwili marzyła tylko o tym, żeby za sprawą jakiegoś magicznego guzika znaleźć się na kanapie z Nolą i Walterem, w swoich miękkich dresach. Zamiast tego jednak usiadła na wskazanym miejscu. I przy­ wołała na twarz uśmiech. Uśmiechała się w trakcie monologu Jimmy'ego Kimmela na otwarcie gali, piosenki Carrie Underwood, duetu Justina Timberlake'a i Beyonce w układzie tanecznym, wcześniej nagranego montażu wideo i dziwacznego numeru w wyko­ naniu Katy Perry. Już zaczęły boleć ją policzki, gdy siedząca obok niej dziewczyna, chyba jakaś modelka, choć Brooke nie odróżniała ich od siebie i nie wiedziała, dlaczego są takie sławne, pochyliła się ku niej i powiedziała: — Wygląda pani rewelacyjnie, jeśli chce pani wiedzieć. Proszę się nie przejmować tymi zdjęciami. To było już nie do wytrzymania, gdy rozgrywało się w pokoju hotelowym, między nią a Julianem, a teraz jeszcze coś takiego? Pomyślała, że dłużej tego nie zniesie. Mistrz ceremonii zapowiedział przerwę na reklamy i zanim zdążyła odpowiedzieć tamtej dziewczynie, w przejściu pojawił się Leo, który przykucnął, żeby nikomu nie zasłaniać widoku, i dał jej znak, żeby poszła za nim. Musi być ze mną naprawdę kiepsko, skoro cieszę się na jego widok, pomyślała. Uśmie­ chając się cały czas mimo dziwnego oszołomienia, Brooke 358

przeprosiła modelkę, przecisnęła się do przejścia (czy to nie Seala prawie zdeptała?) i prowadzona przez Leo, poszła za kulisy. — Jak on się czuje? — Bardzo chciała, żeby przestało ją to obchodzić, ale znając Juliana i jego skłonność do tremy, niepokoiła się o niego. Mimo tego wszystkiego, co się stało, znowu przeniosła się w czasy, kiedy trzymała go za rękę, rozcierała mu kark i zapewniała, że będzie dobrze. — Porzygał się tylko z siedemnaście razy, więc chyba nie jest źle. Spojrzała na Leo, który, prowadząc ją na miejsce dla gości po lewej stronie sceny, gapił się na tyłek jakiejś młodziutkiej dziewczyny. — Naprawdę? — Nic mu nie jest. Trochę się denerwuje, i to wszystko. Da dziś wieczorem czadu. Chwilę później dostrzegła Juliana. Stał za asystentką, która słuchała z uwagą informacji przez słuchawkę, potem kiwnęła głową i klepnęła Juliana w ramię, lekko popychając go do przodu. On i jego zespół szybko zajęli miejsca przy in­ strumentach. Wciąż byli za kurtyną i Brooke słyszała, jak Jimmy Kimmel zabawia publiczność podczas przerwy na reklamę. Zegar na monitorze odliczał ostatnie dwadzieścia sekund i Julianowi wyraźnie drżała ręka, gdy brał mikrofon. Kiedy Brooke pomyślała, że już nie zniesie tego napięcia, Jimmy Kimmel zapowiedział występ Juliana i kurtyna się podniosła, ukazując tłum ludzi, tak wielki i głośny, że za­ chodziła obawa, czy Julian w ogóle będzie słyszany. Perkusista jednak zaczął cicho wybijać rytm, gitarzysta zagrał kilka pierwszych nut, a Julian przytknął mikrofon do ust, aby 359

wykonać piosenkę, która przyniosła mu sławę. Dźwięk jego barytonu poniósł się po całej sali i publiczność prawie natych­ miast się uciszyła; dla Brooke było to porównywalne ze wstrząsem elektrycznym. Przypomniała sobie, jak po raz pierwszy usłyszała Juliana śpiewającego Dla zaginionego tamtego cudownego wieczoru w Nick's. Wcześniej zagrał już ulubiony utwór Brooke z reper­ tuaru innego wykonawcy i dwie albo trzy własne piosenki, ale kiedy zaprezentował swoje najnowsze dzieło, Brooke poczuła ciarki na plecach. Od tamtego czasu była świadkiem wielu wykonań tej ballady, jednak widok męża śpiewającego ją dla milionów ludzi okazał się wyjątkowym przeżyciem. Chwilę potem — można by odnieść wrażenie, że zaledwie po kilku sekundach — na widowni rozległy się entuzjastyczne, niemal szaleńcze oklaski i gwizdy. Julian ukłonił się i wskazał gestem członków zespołu, a następnie z mikrofonem w ręce zszedł ze sceny. Brooke widziała, że jest zachwycony, aż drży z podniecenia i dumy, jak ktoś, kto dorównał swoim idolom. Oczy mu błyszczały, gdy podszedł do niej, żeby wziąć ją w objęcia. Ona jednak się odsunęła i to go dotknęło. — Chodź ze mną — powiedział, biorąc ją za rękę. Za kulisy zbiegli się ludzie, żeby wyrazić mu uznanie i złożyć gratulacje, ale on wciągnął Brooke do swojej garderoby. Zamknął za sobą drzwi i uśmiechnął się szeroko. Brooke spojrzała mu w oczy. — Musimy porozmawiać o tych zdjęciach. To nie jest najlepsza pora, wiem, ale nie mogę już dłużej trwać w niepew­ ności. Słyszałeś, co ludzie mówią... o co mnie pytają... 360

— Ciii. — Położył jej palec na ustach. — Porozmawiamy 0 wszystkim, wymyślimy jakieś wyjście. A teraz cieszmy się chwilą. Otwórzmy szampana! Leo powiedział, że załatwił nam zaproszenie na przyjęcie u Ushera w Geisha House! Będzie wspaniale, mówię ci. Przed oczami stanęły jej jednocześnie różne obrazy, na wszystkich byli reporterzy, błyski fleszy i szereg porzuconych kobiet, które nieproszone udzielająjej rad, jak przeżyć rozpacz 1 poniżenie. Zanim jednak zdążyła powiedzieć Julianowi, że przede wszystkim musi poznać prawdę, rozległo się pukanie do drzwi. Choć żadne z nich nie pozwoliło mu wejść, na progu stanął Leo. Towarzyszyła mu Samara. Oboje spojrzeli na Brooke. — Hej, Brooke, dobrze się czujesz? — zapytała Samara bez śladu troski w głosie. Brooke zmusiła się do uśmiechu. — Słuchajcie, kochani, CBS prosi o wywiad po koncercie. — Samara... — zaczął Julian, ale Leo mu przerwał. — Z wami obojgiem — wyjaśnił, jakby właśnie ogłaszał wyrok. — Och, dajcie spokój — jęknął Julian. — Wiem i przepraszam, ale obawiam się, że musisz się zgodzić. Brooke nie ma obowiązku — Samara przerwała znacząco i spojrzała na nią — ale wszyscy w Sony byliby bardzo wdzięczni, gdyby zrobiła to dla nas. Te zdjęcia wzbu­ dziły wielkie poruszenie. Powinniście razem wyjść zza kulis i pokazać światu, że nic wielkiego się nie stało. Wszyscy umilkli i Brooke zorientowała się, że patrzą na nią. — Chyba żartujecie. Julian, powiedz im... 361

Julian nabrał wody w usta. Kiedy zebrała się na odwagę, żeby na niego spojrzeć, wpatrywał się w swoje ręce. — Nie — oświadczyła. — Pięć minut solidarności? Wyjdziemy do nich, uśmiech­ niemy się, powiemy, że wszystko między nami w porządku, i będziemy wolni. Leo i Samara pokiwali głowami, aprobując jego rozsądne podejście. Brooke zauważyła, że ma pogniecioną suknię. Czuła ból głowy. Stała bez ruchu, choć nie płakała. — No, Brooke, porozmawiajmy o tym — powiedział Julian tonem, który miał znaczyć: „Ja to załatwię". Brooke minęła Samarę i stanęła naprzeciwko Leo przed drzwiami garderoby. — Przepraszam — powiedziała. Ponieważ nie usunął się na bok, ominęła go i otworzyła drzwi. Po raz ostatni tego dnia poczuła, że położył jej spoconą rękę na karku. — Brooke, poczekaj minutę, dobrze? — W jego głosie wyraźnie słychać było irytację. — Nie możesz tak po prostu wyjść. Przed budynkiem jest dziesięć tysięcy kamer. Zo­ staniesz zjedzona żywcem. Odwróciła się i spojrzała Leo w oczy, wstrzymując oddech, gdy jej twarz znalazła się kilka cali od jego twarzy. — Chyba zaryzykuję, biorąc pod uwagę, co dzieje się tutaj. A teraz zabierz swoją obrzydliwą łapę z mojej szyi i zejdź mi z drogi. I nie mówiąc już nic więcej, wyszła.

14 Ona się rozebrała, to fakt

Nola tak to zorganizowała, że samochód czekał przy bocznej uliczce za Staples Center, i jakimś cudem — a może dzięki temu, że ludzie przeważnie nie wychodzą w połowie uroczystości — Brooke zdołała się wymknąć tylnym wejściem i wsiąść do wozu niezauważona przez żadnego paparazzi. Na tylnym siedzeniu leżała jej otwarta walizka, wszystkie rzeczy były starannie poskładane dzięki pomocy jakiejś życzliwej pokojówki z Beverly Wilshire. Kierowca oznajmił, że zostawi ją na chwilę, aby mogła się przebrać. Brooke szybko zdjęła suknię i włożyła cywilne ciuchy, a potem zadzwoniła do Noli. — Jak to wszystko załatwiłaś? — zapytała bez wstępów. — Zrobiłabyś wielką karierę jako asystentka. — Przybrała żar­ tobliwy ton, żeby nie mówić o przebiegu wieczoru. — Tylko nie myśl, że się wywiniesz... chcę wszystko wiedzieć... ale nastąpiła zmiana planu. 363

— Zmiana planu? Proszę, tylko nie mów, że muszę zostać tu na noc. — Nie musisz, ale nie możesz też przyjechać tutaj. Paparazzi obstawili mój budynek. Jest ich z ośmiu, może nawet dziesięciu. Właśnie odłączyłam swój telefon. Jeśli u mnie jest taki ruch, to nie wyobrażam sobie, co dzieje się u ciebie. Nie dasz sobie rady. — Nola, przepraszam cię. — Och, przestań! To najbardziej ekscytująca rzecz, jaka mi się przydarzyła, więc bądź cicho. Żałuję tylko, że się z tobą nie zobaczę. Zarezerwowałam ci bilet na lot US Airways do Filadelfii i zadzwoniłam do twojej mamy, żeby ją zawia­ domić o twoim przyjeździe. Wylatujesz o dziesiątej wieczorem i będziesz na miejscu około szóstej rano. Matka wyjedzie po ciebie na lotnisko. Mam nadzieję, że to ci odpowiada? — Dziękuję. Nawet nie wiesz, jaka jestem wdzięczna. Wszystko bardzo mi odpowiada. Kierowca stał przy samochodzie i rozmawiał przez komór­ kę, Brooke jednak chciała, żeby odjechali, zanim ktoś ich zauważy. — Włóż jakieś ładne skarpetki, gdy będziesz zdejmować buty przy kontroli osobistej, bo gwarantuję ci, że będzie tam ktoś z aparatem. Uśmiechaj się bez przerwy, a potem wejdź do salonu business class — tam może cię nie dopadną. — Dobra. — Och, i zostaw wypożyczone rzeczy na tylnym siedzeniu samochodu. Kierowca odwiezie je do hotelu, a tam już zadbają żeby wszystko trafiło, gdzie trzeba. — Nie wiem, jak ci dziękować. 364

— Przestań, Brooke. Zrobiłabyś to samo dla mnie, gdyby mój mąż w ciągu jednej nocy stał się gwiazdą i ścigaliby mnie paparazzi. Oczywiście, musiałabym mieć męża, a obie wiemy, że to mało prawdopodobne, w dodatku utalentowanego w jakimś kierunku, co jest jeszcze mniej realne... — Jestem zbyt zmęczona, żeby się z tobą kłócić, ale w kwestii formalnej: twoje szanse na szczęście i udany związek przebijają moje tysiąckrotnie, więc przestań marudzić. Uwielbiam cię. — Ja też cię uwielbiam. Pamiętaj: porządne skarpety. I dzwoń do mnie. Podczas jazdy ze Staples Center na lotnisko starannie spakowała suknię do przygotowanej torby na ubrania, wsadziła pantofle do worka i włożyła biżuterię wraz z kopertówką do wyściełanych aksamitem pudełek, które stały na siedzeniu obok niej. Dopiero gdy zdjęła wielki brylant z palca, uświa­ domiła sobie, że nie odebrała obrączki, i postanowiła przy­ pomnieć Julianowi, żeby to zrobił. Odsunęła od siebie myśl, że to może być zły omen. Dwie Bloody Mary i aspiryna pozwoliły jej zasnąć na pięć godzin podczas lotu, ale reakcja pani Greene na jej widok świadczyła, że ten krótki wypoczynek nie na wiele się zdał. Brooke uśmiechnęła się, pomachała do matki, gdy tylko zauważyła ją na końcu ruchomych schodów, i o mało nie stratowała faceta, który stał przed nią. Matka uściskała ją mocno, a potem odsunęła na odległość ramienia. Objęła wzrokiem frotowy dres Brooke, trampki oraz koński ogon i oświadczyła: — Wyglądasz strasznie. 365

— Dzięki, mamo. Czuję się niewiele lepiej. — Zaraz zabiorę cię do domu. Odebrałaś bagaże? — Nie, mam tylko to. — Pokazała podręczną walizeczkę na kółkach. — Jeśli musisz oddać suknię, buty, torebkę, biżuterię i bieliznę, niewiele zostaje do spakowania. Matka ruszyła przez tłum ludzi do windy. — Obiecałam sobie, że nie będę o nic pytać, dopóki sama nie zechcesz mi o tym opowiedzieć. — Dzięki, doceniam to. —

Więc...

— Więc co? — zapytała Brooke. Wyszły z windy. Zimne filadelfijskie powietrze uderzyło ją w twarz, jakby uświada­ miając jej, że zostawiła Kalifornię daleko. — Więc... gdy tylko będziesz miała ochotę porozmawiać, o czymkolwiek, jestem do dyspozycji. — Świetnie, dzięki. Matka wyrzuciła ręce w powietrze, a potem otworzyła drzwi samochodu. — Brooke! Chyba specjalnie mnie torturujesz! — Torturuję? — Brooke udała niedowierzanie. — Korzystam tylko z twojej wspaniałomyślnej oferty, żeby trochę odetchnąć. — Wiesz doskonale, że ta oferta nie była szczera! Brooke włożyła walizeczkę do bagażnika i zajęła miejsce dla pasażera. — Mogę odpocząć podczas jazdy, zanim rozpocznie się przesłuchanie? Wierz mi, gdy zacznę mówić, nie będziesz mogła mi przerwać. Z ulgą słuchała, jak matka gawędzi przez całą drogę do mieszkania w Center City, opowiadając szczegółowo o lu366

dziach, których poznała w nowym klubie dla uprawiających jogging. Nawet gdy zaparkowały samochód w podziemnym garażu pod budynkiem i jechały windą na piąte piętro, na którym znajdowało się trzypokojowe mieszkanie matki, pani Greene wytrwale kontynuowała swój monolog. Dopiero gdy weszły do środka i zamknęły za sobą drzwi, zwróciła się do Brooke, która tymczasem zbierała siły. Matka, w rzadkim przypływie czułości, ujęła dłonią jej policzek. — Po pierwsze, weź prysznic. W łazience są czyste ręcz­ niki, użyj tego nowego lawendowego szamponu, który uwiel­ biam. Potem coś zjesz. Zrobię ci jajecznicę... wiem, tylko z białek... i tosta. A później się prześpisz. Nocne loty to przekleństwo, domyślam się, że niewiele spałaś w samolocie. Druga sypialnia jest już przygotowana, podkręciłam klima­ tyzację na fuli. — Opuściła dłoń i ruszyła do kuchni. Brooke odetchnęła głęboko, zaciągnęła walizeczkę do sypialni i padła na łóżko. Zasnęła, zanim jeszcze zdjęła buty. Kiedy obudziła się wreszcie, bo bardzo chciało jej się do toalety, słońce zaszło już za budynek, co oznaczało, że jest późne popołudnie. Zegar pokazywał czwartą czter­ dzieści pięć i słychać było, jak matka wyjmuje naczynia ze zmywarki. Po jakichś dziesięciu sekundach Brooke przy­ pomniała sobie wydarzenia poprzedniego wieczoru. Wzięła swoją komórkę. Ze zniecierpliwieniem i jednocześnie sa­ tysfakcją zobaczyła, że ma dwanaście nieodebranych po­ łączeń i tyleż samo esemesów, wszystkie od Juliana, który próbował się z nią skontaktować od jedenastej w nocy czasu kalifornijskiego aż do rana. 367

Zwlokła się z łóżka i poszła najpierw do łazienki, a potem do kuchni. Matka stała przed zmywarką i patrzyła na ekran małego telewizora zamontowanego pod szafką. Oprah właś­ nie obejmowała serdecznie jakiegoś gościa i pani Greene pokręciła głową. — Cześć — rzuciła Brooke, zastanawiając się po raz nie wiadomo który, co matka zrobi, gdy program Oprah w końcu zejdzie z anteny. — Kto to jest? Pani Greene nawet się nie odwróciła. — Mackenzie Phillips — wyjaśniła. — Znowu. Możesz w to uwierzyć? Oprah chce się dowiedzieć, co u niej po tamtej sprawie. — I co u niej? — To wychodząca z nałogu narkomanka, a właściwie heroinistka, która przez dziesięć lat współżyła ze swoim ojcem. Jak wiesz, nie jestem psychiatrą, ale moim zdaniem nie ma wielkich szans na szczęście w życiu. — Pewnie tak. — Brooke wyjęła ze spiżarni zawierającą ze sto kalorii paczkę Oreos i ją rozdarła. Włożyła kilka ciastek do ust. — O rany, ale dobre. Jak to możliwe, że mają tylko sto kalorii? Matka sarknęła. — Bo dają ci tylko kilka nędznych okruchów. Musiałabyś zjeść pięć paczek, żeby coś poczuć. To zwykłe szachrajstwo. Brooke się uśmiechnęła. Matka wyłączyła telewizor. Zwróciła się do Brooke. — Zrobię ci tę jajecznicę i tosta, co ty na to? — Super. Brzmi fantastycznie. Umieram z głodu. — Wsy­ pała resztki ciasteczek do ust wprost z torebki. 368

— Pamiętasz, jak byliście dziećmi, kilka razy w miesiącu robiłam wam śniadanie zamiast obiadu? Oboje to uwielbialiś­ cie. — Wyjęła z szuflady patelnię i obficie spryskała ją olejem w sprayu. — Uhm, pewnie, że pamiętam. Ale robiłaś to dwa — trzy razy w tygodniu, nie w miesiącu, i uwielbiałaś tylko ty. Za każdym razem, gdy wieczorem smażyłaś jajecznicę, Randy i tata zamawiali pizzę. — Och, daj spokój, Brooke, wcale nie zdarzało się to tak często. Przecież stale gotowałam obiady! — Jasne. — Co tydzień przyrządzałam wielki gar chili z indyka. To naprawdę uwielbialiście. — Wbiła kilka jajek do miski i zaczęła je mieszać. Brooke otworzyła usta, żeby zaprotes­ tować, kiedy matka dodała do masy jajecznej tak zwanego specjalnego sosu — łyżkę waniliowego mleka sojowego, które nadawało jajecznicy słodkawy, mdlący smak — ale po chwili je zamknęła. Pomyślała, że poleje jajecznicę keczupem i jakoś to zje, jak zwykle. — Bo to było gotowe danie! — zauważyła Brooke, ot­ wierając następną paczkę Oreos. — Wystarczyło dodać tylko indyka i słoiczek przecieru pomidorowego. — Ale wam smakowało i dobrze o tym wiesz. Brooke znowu się uśmiechnęła. Matka zdawała sobie spra­ wę, że jest beznadziejną kucharką, nigdy się tego nie wypie­ rała, ale obie zawsze z upodobaniem prowadziły tę grę. Pani Greene metalowym widelcem zeskrobała jajecznicę o smaku waniliowym z nieprzywierającej patelni i nałożyła na dwa talerze. Wyjęła dwie grzanki z tostera i także rozdzieliła 369

po jednej, zupełnie nie zauważając, że zapomniała je upiec. Podała Brooke talerz i wskazała mały stół przy wejściu do kuchni. Obie postawiły na nim talerze i usiadły każda na swoim miejscu. Matka pobiegła jeszcze do kuchni i przyniosła dwie puszki dietetycznej coli, dwa widelce, nóż, słoik ze starą galaretką winogronową, kostkę masła i wszystko to rzuciła na stół. — Bon appetit! — zaświergotała. — Pychota! — zawołała Brooke, dźgając widelcem waniliowąjajecznicę. Posmarowała nieupieczonego tosta masłem i wzniosła toast puszką coli. — Na zdrowie! — Na zdrowie! Za... — Brooke zauważyła, że matka ugryzła się w język; pewnie chciała powiedzieć coś o szczęś­ liwym spotkaniu czy nowym początku albo rzucić jakąś niezbyt subtelną uwagę o Julianie. Zamiast tego powiedziała jednak: — Za pyszne jedzenie w dobrym towarzystwie! Zjadły szybko i Brooke była mile zdziwiona, że matka wciąż o nic nie pyta. W rezultacie sama nie mogła się już doczekać, kiedy wyrzuci z siebie wszystko — i matka musiała 0 tym wiedzieć. Mimo to Brooke włączyła czajnik i gdy wreszcie obie usadowiły się na kanapie z kubkami liptona 1 zamiarem obejrzenia trzech ostatnich odcinków Braci i sióstr na DVD, myślała, że zaraz eksploduje. — Pewnie już umierasz z pragnienia, żeby się dowiedzieć, co takiego stało się ostatniego wieczoru — zaczęła, pociągając łyk herbaty. Pani Greene wyjęła torebkę z kubka, chwilę ją nad nim potrzymała, żeby obciekła, a potem położyła na serwetce. 370

Specjalnie nie patrzyła na córkę, co Brooke natychmiast zauważyła. Musi być źle, uznała w duchu. Matka zdecydo­ wanie nie była z tych, którzy wstrzymują się z uwagami. — Jeśli chcesz mi o tym opowiedzieć... — odparła pani Greene, machając niedbale ręką co miało znaczyć „mnie tam wszystko jedno", ale było zupełnie nieprzekonujące. — Uhm, chyba tak... mój Boże, tylko nawet nie wiem, od czego zacząć. To taka okropna historia. — Zacznij od początku. Ostatni raz rozmawiałam z tobą około południa tamtejszego czasu, właśnie zaczęli cię ubierać. I wszystko było jeszcze w porządku. Co się stało później? Brooke wyprostowała się na kanapie i oparła stopę o brzeg stolika do kawy. — Od tego momentu zaczęło się walić. Właśnie włożyłam suknię, biżuterię i całą resztę, gdy zadzwoniła Margaret. — Tak? — Zaszło okropne nieporozumienie, o którym nie warto w tej chwili mówić, i w efekcie straciłam pracę. — Co takiego? — Matka zaczęła słuchać uważniej. Zrobiła taką minę jak wtedy, gdy Brooke wracała do domu z pod­ stawówki i opowiadała, jak wredne koleżanki wyśmiewały się z niej na przerwie. — Zwolniła mnie. Powiedziała, że nie może już na mnie polegać. Że nie wywiązuję się ze swoich obowiązków. — Słucham? Brooke uśmiechnęła się i westchnęła. — Tak było. — Ta kobieta chyba straciła rozum — oświadczyła matka, uderzając ręką w stolik. 371

— Hm, doceniam twoją wiarę we mnie, mamo, ale muszę przyznać, że Margaret ma rację. Nie popisałam się w ostatnich miesiącach. Matka milczała przez chwilę, jakby zastanawiała się, co powiedzieć. Potem odezwała się z powagą, wyważonym tonem: — Wiesz, że zawsze lubiłam Juliana. Ale nie będę ukry­ wać... że gdy zobaczyłam te zdjęcia, miałam ochotę zabić go własnymi rękami. — Co powiedziałaś? — zapytała szeptem Brooke. Poczuła się zdradzona. Nie zapomniała o tamtych zdjęciach — tych, które jej własny mąż określił jako podobne do zdjęć Sienny i Balthazara — ale odsunęła myśl o nich w zakamarki pamięci. — Przykro mi, kochanie. Wiem, że to nie moja sprawa, i przysięgłam sobie, że nic nie powiem, ale nie możesz udawać, że nic się nie stało. Musisz uzyskać kilka szczerych odpowiedzi. Brooke się zdenerwowała. — To chyba jasne, że on i ja musimy sobie wiele wyjaśnić. Nie poznaję w nim dawnego Juliana, i to nie tylko z powodu jakichś zdjęć, zrobionych przez paparazzich. Spojrzała na matkę i czekała na odpowiedź, ale pani Greene milczała. — Co? — zapytała Brooke. — O czym myślisz? — Nie widziałaś ich jeszcze, prawda? Brooke nie odzywała się przez moment, a potem odparła: — Chcę je zobaczyć, ale nie stać mnie na to. Bo potem staną się zbyt rzeczywiste... Pani Greene podciągnęła nogi na kanapę i wzięła Brooke za rękę. 372

— Kochanie, rozumiem cię. Naprawdę. Musisz się czuć, jakbyś stała na gzymsie wieżowca. Strasznie mi przykro, że to mówię, ale... moim zdaniem powinnaś je obejrzeć. Brooke odwróciła głowę i spojrzała na matkę. — Naprawdę, mamo? Czy to nie ty zawsze mi radziłaś, żebym ignorowała te wszystkie bzdury? Czy nie przypomi­ nałaś mi od początku, za każdym razem, gdy wpadałam w dołek po przeczytaniu czegoś w brukowcu, że dziewięć­ dziesiąt dziewięć procent tego, co tam wypisują, to zupełne albo częściowe kłamstwa? — Przy moim łóżku leży to wydanie. — Przy twoim łóżku? — jęknęła Brooke. Nie podobało jej się brzmienie własnego głosu, było w nim zaskoczenie i panika. — Od kiedy to prenumerujesz „Last Night"? Myś­ lałam, że w tym domu czyta się jedynie „The Oprah Magazine" i „Newsweek". — Zaprenumerowałam je, gdy ty i Julian zaczęliście się w nim pojawiać — wyjaśniła matka cicho. — To było takie podniecające, poza tym chciałam wiedzieć, o czym wszyscy mówią. Brooke zaśmiała się ponuro. — I co? Jesteś zadowolona? Czyż nie jest to źródło fas­ cynujących informacji? — Serce mi się kraje, ale wolę, żebyś zobaczyła je tutaj, u mnie. Idź. A potem wróć, jeśli będziesz chciała pogadać. Czekam. Brooke spojrzała na matkę i zobaczyła wyraz bólu na jej twarzy. Wstała z kanapy, próbując przezwyciężyć obezwład­ niający opór i lęk. Wydawało jej się, że przejście z salonu 373

do pokoju matki trwa wieczność, mimo to, nim zdążyła się zorientować, siedziała już na brzegu łóżka. Na okładce czaso­ pisma widniały uśmiechnięte twarze Justina Timberlake'a i Jessiki Biehl z długą poszarpaną linią mającą symbolizować pęknięcie, która biegła przed środek. Czerwony nagłówek na górze głosił: „To już koniec!". Pocieszając się faktem, że materiał o Julianie nie jest dość sensacyjny, aby znaleźć się na okładce, Brooke otworzyła pismo na spisie treści, bo zamierzała tylko przejrzeć tytuły artykułów. U góry znajdowało się duże zdjęcie Juliana przy stoliku na dziedzińcu Chateau Marmont. Siedzącą obok niego dziewczynę zasłaniało drzewko w doniczce, ale widać było jej profil, gdy skłaniała się w stronę Juliana, rozchylając usta, jakby do pocałunku. On trzymał w jednej ręce piwo i uśmiechał się do niej, ukazując dołeczki. Brooke poczuła ucisk w okolicy żołądka, a potem uświadomiła sobie, że w tego rodzaju czasopismach nie zamieszczają najostrzej­ szych zdjęć na stronie ze spisem treści. Najgorsze było jeszcze przed nią. Wzięła głęboki oddech i otworzyła pismo na stronie osiem­ nastej. Jeśli ktoś twierdził, że coś strasznego dociera do człowieka dopiero po chwili, widocznie nigdy nie widział takiej rozkładówki jak ta, na której jej mąż uwodził inną kobietę. Do Brooke dotarło to natychmiast. Potem szybko przeniosła wzrok na kolejne ujęcie tej samej sceny: Julian z uwagą słuchał dziewczyny szepczącej mu coś do ucha. Była godzina jedenasta trzydzieści osiem w nocy, jak świadczyły czerwone cyfry w rogu zdjęcia. Na następnym, dwadzieścia dwie minuty po północy, Julian odrzucał głowę ze śmiechem; 374

dziewczyna też się śmiała, opierając dłoń na jego piersi. Czyżby żartobliwie go odpychała? A może korzystała z pretek­ stu, żeby go dotknąć? Trzecie, ostatnie zdjęcie, po lewej stronie rozkładówki, było najgorsze. Dziewczyna przytulała się do Juliana, popijając coś, co wyglądało jak różowy szam­ pan. Julian w jednej ręce trzymał piwo, a drugą wsuwał jej pod spódnicę. Sądząc po ustawieniu ramienia, tylko macał dziewczynę po udzie, ale bez wątpienia jego dłoń i nadgarstek znajdowały się poza polem widzenia. Dziewczyna patrzyła na niego z uwielbieniem, a on uśmiechał się do niej swoim łobuzerskim uśmiechem, który Brooke tak uwielbiała. Była godzina pierwsza trzy. I wreszcie ostatni kadr, stanowiący ukoronowanie dzieła, niewątpliwie największa zdobycz „Last Night". Prawą stronę rozkładówki zajmowało bowiem całostronicowe zdjęcie, któ­ re równie dobrze mogło mieć rozmiary billboardu. Pocho­ dziło z godziny szóstej osiemnaście i przedstawiało dziew­ czynę, w tej samej nieciekawej niebieskiej sukience, którą miała na sobie kilka godzin wcześniej, wychodzącą z bun­ galowu przy basenie. Miała okropnie potargane włosy i wy­ glądała, jakby nieźle zabalowała. Przyciskała do piersi to­ rebkę, jakby chciała osłonić się przed błyskiem flesza, a w jej otwartych szeroko oczach można było dostrzec zaskoczenie i jeszcze coś. Dumę? Triumf? Cokolwiek to było, z pew­ nością nie wyglądało na wstyd. Brooke przyjrzała się po kolei wszystkim zdjęciom jak naukowiec badający okaz ciekawego gatunku, szukając dodat­ kowych informacji, dowodów, poszlak. Zajęło jej to kilka kolejnych, przyprawiających o mdłości minut i po obejrzeniu 375

ostatniego zdjęcia zrozumiała, co ją najbardziej boli. Dziew­ czyna nie była sławną aktorką, supermodelką ani gwiazdą pop, na ile orientowała się Brooke. Wyglądała zwyczajnie. Miała cienkie, trochę za długie rudawobrązowe włosy, nieład­ ną niebieską sukienkę i tak nienadzwyczajną figurę — tak zupełnie przeciętną — że Brooke aż westchnęła głęboko, kiedy uzmysłowiła sobie, że w gruncie rzeczy jej rywalka przypomina trocheja samą, począwszy od lekkiej, pięciofuntowej nadwagi, po niewprawny makijaż oczu i niezbyt od­ powiednie sandały (nieco toporne jak na wieczór). Słowem, ona i panienka Juliana z Chateau mogłyby być siostrami. I, co było chyba najbardziej dobijające, to raczej Brooke pewnie uznano by za atrakcyjniejszą. To wszystko było takie dziwne. Jeśli już mąż miał zamiar zdradzić cię z nieznajomą, którą poznał w hollywoodzkim hotelu, to czy nie mógł chociaż wybrać jakiejś laski? Albo kogoś w typie lalki Barbie? Gdzie te wielkie sztuczne cycki i obcisłe seksowne dżinsy? Sztuczna opalenizna i blond pasemka za pięćset dolców? Jak ona w ogóle dostała się do Chateau? — zaczęła zastanawiać się Brooke. Może sławny muzyk nie zawsze ma szanse zdobyć modelkę w typie Giselle, ale czy przynajmniej nie mógł znaleźć kogoś atrakcyjniejszego od własnej żony? Brooke z niesmakiem rzuciła czasopismo w kąt. Okazało się, że łatwiej skupić się na fakcie, iż mąż zdradza cię z mniej atrakcyjną kobietą od ciebie, niż na tym, iż w ogóle cię zdradza. — Dobrze się czujesz? — Zaskoczył ją głos matki. Pani Greene stała oparta o framugę, a jej twarz wyrażała niepokój, tak jak poprzednio. 376

— Miałaś rację — przyznała Brooke. — Nie byłoby przyjemnie zobaczyć te zdjęcia jutro w pociągu. — Tak mi przykro, kochanie. Wiem, że w tej chwili wydaje ci się to niemożliwe, ale będziesz musiała wysłuchać wersji Juliana. Brooke prychnęła. — Żeby usłyszeć coś takiego: „Kotku, technicznie rzecz biorąc, mogłem wrócić do domu i spędzić tę noc z tobą, ale zamiast tego poderwałem twoją mniej atrakcyjną siostrę bliźniaczkę? Och, i przez przypadek dałem się w trakcie sfotografować"? — Usłyszała nutę gniewu w swoim sarkas­ tycznym tonie i ze zdziwieniem zauważyła, że wcale nie zbiera jej się na płacz. Pani Greene westchnęła i usiadła obok niej na łóżku. — No, nie wiem, kochanie. Na pewno stać go na więcej. Ale musisz wiedzieć jedno: ta panienka nie jest twoją siostrą bliźniaczką. To jakaś żałosna dziewczyna, która rzuciła się na twojego męża. Nie dorasta ci do pięt pod żadnym względem. W sąsiednim pokoju rozległy się dźwięki Dla zaginionego. Matka spojrzała na Brooke pytająco. — To mój nowy dzwonek — wyjaśniła Brooke, wstając. — Ściągnęłam go kilka tygodni temu. Teraz przez cały wieczór będę się zastanawiała, jak go usunąć. Odnalazła telefon w pokoju dla gości i zobaczyła, że dzwoni Julian. Miała ochotę odrzucić połączenie, ale nie mogła tego zrobić. — Cześć — powiedziała i przysiadła na łóżku. — Brooke! Mój Boże, zaczynałem już panikować. Dla377

czego nie odbierasz moich telefonów? Nawet nie wiem, czy wróciłaś do domu, czy nie. — Nie jestem w domu, jestem u mamy. Odniosła wrażenie, że usłyszała stłumione przekleństwo. — U mamy? — zapytał Julian. — Powiedziałaś, że wracasz do domu. — Uhm, bo taki miałam zamiar, ale Nola mnie powiado­ miła, że pod naszym mieszkaniem koczują paparazzi. — Brooke? — Usłyszała w tle dźwięk klaksonu i Julian powiedział do kogoś innego: — Cholera jasna, prawie w nas wjechał. Stary, co z tym facetem za nami? — A potem zwrócił się do niej: — Brooke? Przepraszam. Prawie straciłem życie. Nie odpowiedziała. —

Brooke...

—

Tak?

Na chwilę zapadła cisza, a potem Julian powiedział: — Proszę, wysłuchaj mnie. I znowu zamilkł. Wiedziała, że czekał, aby powiedziała coś o tych zdjęciach, ale nie chciała dać mu tej satysfakcji. Co swoją drogą było przygnębiające. Żeby z własnym mężem uprawiać takie dziecinne gierki? Nie zdradzać swoich uczuć? — Brooke, ja... — Przerwał i odkaszlnął. — Nie wyob­ rażam sobie... co przeżyłaś, oglądając te zdjęcia. To musiało być straszne... Zacisnęła dłoń na telefonie tak mocno, jakby go chciała zmiażdżyć, ale nie mogła się zdobyć na to, żeby cokolwiek powiedzieć. Nagle poczuła ściskanie w gardle i po twarzy zaczęły jej spływać łzy. — I kiedy wczoraj wieczorem ci wszyscy obrzydliwcy 378

zadawali nam te pytania na czerwonym dywanie... — Kaszlnął znowu i Brooke zaczęła się zastanawiać, czy się po prostu zakrztusił, czy przeziębił. — Dla mnie to było piekło, a co dopiero dla ciebie... Przerwał, wyraźnie czekając, żeby się odezwała, oszczędziła mu tego wszystkiego, ale ona nie mogła wykrztusić słowa z powodu łez. Milczeli przez następną minutę, może dwie, a potem Julian zapytał: — Kotku, płaczesz? Och, Rook, tak bardzo, bardzo mi przykro. — Widziałam te zdjęcia — wyszeptała i zamilkła. Wie­ działa, że musi o to zapytać, ale jakiś głos wewnętrzny jej mówił, że lepiej tego nie robić. — Brooke, nie sądź po pozorach. — Spędziłeś noc z tą kobietą? — zapytała. Wydawało jej się, że ma w ustach watę. — To nie było tak. Milczenie. Cisza na linii była wręcz namacalna. Brooke czekała i modliła się, aby powiedział, że to jedno wielkie nieporozumienie, mistyfikacja, oszustwo. On jednak nic nie mówił. — Hm, cóż — usłyszała własny głos. — To wiele wyjaś­ nia. — Ostatnie słowa były stłumione, jakby zdławione. — Nie! Brooke, ja... Nie przespałem się z tą dziewczyną. Przysięgam. — Wyszła od ciebie o szóstej rano. — Mówię ci, Brooke, nie poszliśmy do łóżka. — Był zrozpaczony, mówił błagalnym tonem. 379

Wreszcie zrozumiała. — Nie przespałeś się z nią, ale do czegoś doszło, prawda? —

Brooke...

— Muszę wiedzieć, co się zdarzyło, Julian. — Rzygać jej się chciało na myśl, że prowadzi taką rozmowę z własnym mężem, że pyta o coś tak okropnego. — Ona się rozebrała, to fakt, ale potem straciliśmy świa­ domość. Do niczego między nami nie doszło, przysięgam ci, Brooke. „Ona się rozebrała, to fakt". Dziwnie to brzmiało. Tak obco. Poczuła dławienie w gardle, gdy spróbowała sobie wyobrazić Juliana nago w łóżku z jakąś inną. — Brooke? Jesteś tam jeszcze? Wiedziała, że Julian coś do niej mówi, ale nie słyszała co. Odsunęła telefon od ucha i spojrzała na wyświetlacz; zoba­ czyła zdjęcie Juliana przytulającego się do Waltera. Siedziała na łóżku przez dziesięć, może dwadzieścia sekund, patrzyła na twarz swojego męża i słuchała jego wznoszącego się raz po raz i opadającego głosu. W końcu wciągnęła powietrze w płuca, przyłożyła telefon do ucha i powiedziała: — Julian, rozłączam się. Proszę, nie dzwoń do mnie. Muszę pobyć sama. — Bojąc się, że za chwilę straci odwagę, wyłączyła telefon, wyjęła z niego baterię, po czym włożyła jedno i drugie do szuflady szafki nocnej. Tego wieczoru nie zamierzała już prowadzić żadnych rozmów.

15 Nie z tych, co chlipią pod prysznicem

— Na pewno nie chcesz, żebyśmy weszli z tobą, nawet na kilka minut? — zapytała Michelle, patrząc na szereg SUV-ów z przyciemnionymi szybami, stojących wzdłuż ulicy przy wejściu do budynku, w którym mieszkała Brooke. — Na pewno — oparła, starając się, żeby zabrzmiało to stanowczo. Podczas dwugodzinnej jazdy z mieszkania matki do Nowego Jorku zdążyła opowiedzieć bratu i Michelle o swoich przejściach z Julianem, ale nie była przygotowana na pytania, którymi ją zasypywali od czasu wjazdu na Manhattan. — Może po prostu odprowadzimy cię pod drzwi? — zaproponował Randy. — Zawsze chciałem dołożyć jakiemuś paparazzi. Brooke uśmiechnęła się do brata, zaciskając zęby. — Dzięki, kochani, ale poradzę sobie. Pewnie tkwią tu od gali Grammy i wkrótce sobie pójdą. Randy i Michelle wymienili sceptyczne spojrzenia, więc Brooke ciągnęła: 381

— Mówię poważnie. Przed wami jeszcze trzy godziny drogi, a robi się późno, więc lepiej jeźdźcie. Pójdę sama, zignoruję ich, gdy wyskoczą z samochodów, i z podniesioną głową wejdę do budynku. Nawet nie powiem: „Bez komen­ tarza". Randy i Michelle wybierali się na ślub w Berkshire i za­ mierzali przyjechać dzień czy dwa wcześniej. Był to ich pierwszy wypad bez dziecka. Brooke zerknęła jeszcze raz na zdumiewająco płaski brzuch Michelle i pokręciła głową ze zdziwieniem. To był cud, zwłaszcza że w czasie ciąży niegdyś szczupłe, jędrne ciało bratowej przybrało postać klocka bez śladu wcięcia w talii ani wypukłości w okolicach bioder. Brooke przypuszczała, że miną lata, zanim Michelle odzyska dawną figurę, ale już cztery miesiące po urodzeniu Elli wyglądała lepiej niż kiedykolwiek. — No dobrze... — oświadczył Randy, unosząc brwi. Za­ pytał Michelle, czy nie chciałaby pójść z Brooke, żeby skorzystać u niej z toalety. Brooke opadły ramiona. Myślała, że będzie miała chwilę dla siebie, zanim przyjedzie Nola i zacznie się następna runda pytań. — Nie, nie ma potrzeby — odparła Michelle i Brooke odetchnęła z ulgą. — Na drodze będzie duży ruch, więc chyba powinniśmy już jechać. — I zwróciła się znowu do Brooke: — Jesteś pewna, że dasz sobie radę? Brooke odpowiedziała uśmiechem, a potem nachyliła się nad fotelem, żeby ją uściskać. — Tak. Więcej niż pewna. Proszę, wyśpijcie się i użyjcie życia, dobrze? 382

— Jeszcze prześpimy ten cały ślub — mruknął Randy, wychylając się przez szybę po swojej stronie, żeby podsunąć Brooke policzek do ucałowania. Natychmiast rozbłysły flesze. Fotoreporter robiący zdjęcia po drugiej stronie ulicy najwyraźniej zauważył ich przed kolegami po fachu, mimo że Randy zatrzymał samochód całą przecznicę od wejścia do budynku. Facet miał na sobie granatową bluzę z kapturem oraz beżowe spodnie z drelichu i wcale nie krył swoich intencji. — O rany, ale był szybki, co? Nie stracił ani sekundy — zauważył Randy, wysuwając głowę przez okno, żeby przyjrzeć się lepiej fotoreporterowi. — Widziałam go już wcześniej. Gwarantuję ci, że za cztery godziny zobaczysz w Internecie zdjęcie, jak się całujemy, z podpisem: „Zdradzona żona nie traci czasu i bierze sobie kochanka" — powiedziała. — Wspomną coś o tym, że jestem twoim bratem? — Na pewno nie. Ani o tym, że w samochodzie siedziała twoja żona. Albo uznają, że stanowimy trójkąt. Randy uśmiechnął się smutno. — Masz przerąbane, Brooke. Przykro mi. Z powodu tego wszystkiego. Uścisnęła go za ramię. — Nie martw się o mnie. Bawcie się dobrze! — Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebowała, okay? — Okay — odparła z udawaną wesołością, o którą by siebie nie podejrzewała. — Jedźcie ostrożnie! — Stała i ma­ chała im na pożegnanie, dopóki nie skręcili za róg, a potem szybko skierowała się do wejścia. Uszła zaledwie dziesięć 383

stóp, gdy pozostali fotoreporterzy — niewątpliwie postawieni w stan gotowości przez niedawne błyski fleszy — wyskoczyli ze swoich SUV-ów i zbili się w hałaśliwą gromadę przed drzwiami budynku. — Brooke! Dlaczego nie chodzisz z Julianem na żadne afterki?! — Brooke! Wyrzuciłaś go z domu?! — Wiedziałaś, że twój mąż ma romans?! — Dlaczego jeszcze nie wrócił do domu?! Dobre pytanie, pomyślała. Więc to zastanawia nie tylko mnie. Zasypywali ją pytaniami i napierali na nią z kamerami, ale ona unikała jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego. Udając spokój, którego zupełnie nie czuła, otworzyła kluczem naj­ pierw drzwi zewnętrzne, które zatrzasnęła za sobą, a potem drzwi do holu. Dopóki nie zamknęła się za nią winda, towarzyszyły jej błyski fleszy. W mieszkaniu panowała dziwna cisza. Gdyby miała być szczera, Brooke wbrew nadziei liczyła, że Julian rzuci wszystko i przyleci do domu, żeby z nią porozmawiać. Najbliższe dni miał jednak zajęte od rana do wieczora — wiedziała o tym, bo codziennie rano dostawała e-mailem jego harmonogram dnia, plan podróży oraz adresy kontaktowe — i raczej nie mógł odwołać ani przełożyć spotkań z prasą, będących efektem jego występu na gali Grammy, aby wpaść do domu na kilka dni. Nie zmieniało to jednak faktu, że desperacko pragnęła, żeby to zrobił. Z jego grafiku wynikało, że przyleci do Nowego Jorku dopiero za dwa dni, w czwartek rano, żeby odbyć kolejną rundę po miejscowych studiach radiowych czy wystąpić w programach typu talk-show, i wolała nie myśleć, co wtedy będzie się działo. 384

Zdążyła wziąć prysznic i uprażyć popcorn, gdy zadzwonił domofon. Nola z Walterem wpadli do przedpokoju zaplątani w smycz i płaszcz i Brooke po raz pierwszy od wielu dni zaczęła się śmiać, gdy pies podskoczył na wysokość czterech stóp. Kiedy wreszcie wzięła go na ręce, popiskiwał jak warchlak i lizał ją po całej twarzy. — Nie spodziewaj się takiego powitania z mojej strony — zapowiedziała Nola, krzywiąc się z niesmakiem. Potem jednak sobie odpuściła: mocno uściskała Brooke, obejmując ją i psa. Na koniec cmoknęła przyjaciółkę w policzek, a Waltera w nos i poszła do kuchni przyrządzić wódkę z lodem i oliwkami. — Jeśli to, co się dzieje pod twoim mieszkaniem, świad­ czy w jakimś stopniu o tym, co działo się w Los Angeles, to lepiej się napij — stwierdziła, podając Brooke szklankę z mętnym alkoholem, i usiadła na przeciwległej kanapie. — To co...? Jesteś gotowa mi opowiedzieć, co się stało? — za­ pytała. Brooke westchnęła i napiła się drinka. Alkohol był moc­ ny, spłynął ciepłą falą w głąb jej gardła i zaskakująco przyjemnie rozlał się w żołądku. Nie miała siły przeżywać tego wszystkiego od nowa, punkt po punkcie, i choć wie­ działa, że Nola okaże jej współczucie, miała świadomość, że przyjaciółka nigdy nie zrozumie, jaki to był dla niej straszny wieczór. W swojej opowieści skupiła się więc na tych wszystkich zabieganych asystentkach, luksusowym apartamencie hotelo­ wym i złotej sukni od Valentino. W charakterze anegdoty opowiedziała o ochroniarzu od Neila Lane'a i jakiś czas 385

rozwodziła się nad tym, jakie miała piękne paznokcie i fryzurę. Nad telefonem od Margaret prześlizgnęła się szybko, mówiąc, że szefostwo szpitala się wkurzyło, bo rzeczywiście zaczęła nawalać w pracy, a widząc szok na twarzy Noli, zaśmiała się i pociągnęła łyk drinka. Potem zrelacjonowała szczegółowo, jak było na czerwonym dywanie („och, okropnie gorąco — nie masz pojęcia, ile tam jest świateł") i jak „na żywo" wyglądały gwiazdy („przeważnie szczupłej niż na zdjęciach i prawie zawsze starzej"). Odpowiedziała na pytania Noli o Ryana Seacresta („jest przemiły, naprawdę uroczy, ale wiesz, że kocham się w nim i wielbię go bezkrytycznie"), odniosła się do kwestii, czy John Mayer jest w rzeczywistości aż tak atrakcyjny, żeby mieć te wszystkie kobiety („naprawdę uwa­ żam, że Julian jest atrakcyjniejszy, co, gdy się zastanowić, nie wróży nic dobrego") i wyraziła niewiele wnoszący pogląd, jeśli chodzi o to, czy Taylor Swift wyglądała lepiej czy gorzej niż Miley Cyrus („ale nie jestem pewna, czy ich nie mylę"). Epizody z Laylą Lawson, z kobietami w toalecie i z Carter Price pominęła, choć nie wiedziała dlaczego. Świadomie natomiast nie powiedziała Noli, jaka była zdruz­ gotana, gdy dowiedziała się o stracie pracy. Nie wspomniała też o chłodzie Juliana, gdy informował ją o zdjęciach, ani o tym, że martwił się przede wszystkim tym, jak „zatuszować sprawę" i „nie tracić zimnej krwi", co dobiło ją najbardziej. Przemilczała to, że gdy szli po czerwonym dywanie, paparazzi zasypywali ich upokarzającymi pytaniami o zdjęcia i wy­ krzykiwali obelżywe sugestie, żeby tylko któreś z nich zwró­ ciło się do kamery. Czy mogła komukolwiek wytłumaczyć, jak się czuła, gdy słuchała Carrie Underwood, śpiewającą 386

Before He Cheats*, i zastanawiała się, czy wszyscy na widowni patrzą na nią i śmieją się pod nosem — a potem usiłowała zachować kamienną twarz, kiedy Carrie wykonała refren piosenki: Bo gdy zdradzi cię następnym razem/Och, to nie winna będę ja. Nie mówiła też, że szlochała w samochodzie podczas jazdy na lotnisko i modliła się, żeby Julian nie pozwolił jej odejść, żeby ją zatrzymał, bo jego letnie, pozbawione przekonania protesty sprawiły jej największą przykrość. Nie przyznała się, że jako ostatnia weszła na pokład samolotu, licząc żałośnie, iż Julian przyjedzie na lotnisko, przedostanie się przez kolejne bramki, jak na filmach, i będzie ją błagał, żeby została, i że gdy wreszcie zrezygnowana wkroczyła do środka i patrzyła, jak zamykają się za nią drzwi, bardziej nienawidziła go za to, że pozwolił jej odlecieć, niż za tę idiotyczną zdradę, jakiej się dopuścił. Kiedy wreszcie skończyła, zwróciła wzrok na Nolę i spoj­ rzała na nią wyczekująco. — I co? Podobała ci się moja relacja? Przyjaciółka pokręciła głową. — Daj spokój, Brooke. Jak było naprawdę? — Naprawdę? — Brooke się roześmiała, ale zabrzmiało to nieprzekonująco. — Jak było naprawdę, możesz przeczytać na stronie osiemnastej w ostatnim numerze „Last Night". — Walter wskoczył na kanapę i położył pysk na jej udzie. — Brooke, brałaś pod uwagę, że może być jakieś niewinne wytłumaczenie całej tej sprawy? * Before he cheats (ang.) — zanim cię zdradzi.

387

— Trudno sobie wmawiać, że tabloidy kłamią, gdy twój mąż przyznaje się do winy. Na twarzy Noli pojawiło się niedowierzanie. — Julian się przyznał...? —

Owszem.

Przyjaciółka odstawiła drinka i spojrzała na Brooke. — Chyba powiedział dokładnie: „Ona się rozebrała". Choć nie ma pojęcia, jak do tego doszło. — O rany. — Twierdzi, że się z nią nie przespał. Jeśli można mu wierzyć. — Zadzwoniła jej komórka, ale ją wyłączyła. — Och, Nola, nie mogę pozbyć się sprzed oczu wizji ich obojga nagich! I wiesz, co jest najdziwniejsze? Boli mnie to, że ona jest taka zwyczajna. Julian nie może nawet się tłumaczyć, że był nawalony i że „ta laska" po prostu wlazła mu do łóżka. — Wyjęła egzemplarz „Last Night" i potrząsnęła nim. — Jest zupełnie przeciętna. W najlepszym razie! I nie zapominajmy o tym, że zalecał się do niej przez cały wieczór. Uwodził ją. Mam uwierzyć, że nie poszedł z nią do łóżka? Nola opuściła wzrok. — Nawet jeśli nie, to najwyraźniej do tego zmierzał. — Brooke wstała i zaczęła krążyć po pokoju. Czuła się wykoń­ czona i jednocześnie napięta, było jej niedobrze. — Julian przespał się z nią albo chciałby się przespać. Byłabym idiotką, gdybym nie przyjęła tego do wiadomości. Nola milczała. — Już się prawie nie widujemy, a jeśli nawet, to stale się kłócimy. Sypiamy ze sobą bardzo rzadko. Julian wciąż wyjeż­ dża i gdzieś bywa, a ja nawet nie wiem gdzie, słyszę tylko 388

w tle muzykę i kobiece głosy. Było już tyle plotek. Każda zdradzana żona na tej planecie chce wierzyć, że jej przypadek jest inny, wiem o tym, ale byłabym głupia, gdybym sądziła, że coś takiego nie mogło zdarzyć się mnie. — Wypuściła powietrze z płuc i pokręciła głową. — Mój Boże, jesteśmy jak moi rodzice. Zawsze myślałam, że będziemy inni, i po­ patrz, do czego doszło... — Brooke, musisz z nim porozmawiać. Wyrzuciła ręce w górę. — Masz świętą rację, tylko gdzie on jest? Raczy się sushi w West Hollywood przed kolejną rundą po studiach wieczornych programów z udziałem celebrytów? Czy moż­ na zignorować fakt, że gdyby naprawdę chciał, to byłby tu teraz? Nola wypiła duszkiem zawartość swojej szklanki i jakby się nad czymś zastanawiała. — A czy ma taką możliwość? — Oczywiście, że tak! Nie jest prezydentem, nie prze­ prowadza operacji, której stawką jest życie, nie pilotuje wahadłowca, żeby bezpiecznie wylądować. To tylko piosen­ karz, na miłość boską, chyba może to załatwić. — Hm, wobec tego kiedy wróci? Brooke wzruszyła ramionami i podrapała Waltera po szyi. — Pojutrze. Ale nie przylatuje do mnie. Ma w Nowym Jorku różne sprawy. Najwyraźniej rozpad małżeństwa to nie powód, żeby zmieniać plany. Nola odstawiła drinka i zwróciła się do Brooke. — Rozpad małżeństwa? O czym ty mówisz? To pytanie zawisło w powietrzu. 389

— Nie wiem, Nola. Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Ale nie wiem, co z nami będzie. Brooke usiłowała powstrzymać nagły lęk, który ją ogarnął. Chociaż od kilku dni mówiła, że „potrzebuje czasu", musi „pobyć sama" i „przemyśleć sprawy", do tej pory tak naprawdę nie brała pod uwagę, że ona i Julian mogliby się rozstać. — Posłuchaj, Nol, przykro mi strasznie, ale chyba powin­ naś już iść. Muszę się przespać. — A po co? Jesteś bezrobotna. Co, do licha, masz jutro do roboty? Brooke parsknęła śmiechem. — Nie ma to jak przyjaciółka. Muszę ci przypomnieć, że nie jestem jeszcze całkiem bezrobotna, na razie straciłam tylko jedną posadę. Mam jeszcze dwadzieścia godzin w Huntley. Nola nalała sobie jeszcze trochę wódki, tym razem rezyg­ nując z oliwek. — Musisz tam być dopiero po południu. Naprawdę chcesz już położyć się spać? — Nie, ale potrzebuję jeszcze paru godzin, żeby pochlipać sobie pod prysznicem, odeprzeć pokusę, żeby zgooglać tę dziewczynę z Chateau, a gdy w końcu to zrobię, poryczeć się w łóżku — odparła Brooke. Żartowała oczywiście, choć nie zabrzmiało to jak żart. — Brooke... — Przecież się wygłupiam. Nie jestem z tych, co chlipią pod prysznicem. Zresztą pewnie wezmę kąpiel. — Nie zostawię cię w takim stanie. — No to będziesz musiała przespać się na kanapie, bo ja 390

idę do łóżka. Poważnie, Nola, nic mi nie jest. Myślę, że powinnam pobyć trochę sama. Moja matka była zaskakująco delikatna, ale nie miałam ani sekundy dla siebie. Co nie znaczy, że teraz to się radykalnie nie zmieni... Jeszcze dziesięć minut musiała przekonywać Nolę, żeby sobie poszła, i kiedy wreszcie jej się to udało, nie odczuła takiej ulgi, jak się spodziewała. Wykąpała się, włożyła swoją ulubioną bawełnianą piżamę i najstarszy, wysłużony szlafrok, a potem położyła się na łóżku z laptopem. Na początku małżeństwa uzgodnili z Julianem, że nigdy nie wstawią do sypialni telewizora — co odnosiło się także do komputerów — ale ponieważ Juliana nie było, uznała, że może ściągnąć z Internetu 27 sukienek czy jakiś inny, równie dziewczęco naiwny film i przy nim zasnąć. Przez chwilę zastanawiała się, czyby nie pójść jeszcze po lody, uznała jednak, że to było­ by już za bardzo w stylu Bridget Jones. Film zajął jej uwagę, głównie dzięki samodyscyplinie, która pozwoliła jej skupić się na akcji, zamiast błądzić myślami gdzie indziej, lecz gdy się skończył, popełniła fatalny błąd. A właściwie dwa. Po pierwsze, niestety, postanowiła przesłuchać swoją pocztę głosową. Prawie dwadzieścia minut zajęło jej odtworzenie trzydziestu trzech wiadomości, które nagrano od dnia wrę­ czenia nagród Grammy. Zdumiewające, ile zdarzyło się od niedzieli, kiedy przyjaciele i rodzina dzwonili, żeby życzyć jej powodzenia, do tego wieczora — gdy wszystkie wiadomo­ ści brzmiały jak kondolencje. Większość z nich jednak po­ chodziła od Juliana i stanowiła nieprzekonującą wersję ostat­ niej rozmowy, jaką z nim odbyła, pod tytułem „mogę to wyjaśnić". Choć słychać w nich było błagalny ton, w żadnej 391

nie padło kluczowe: „Kocham cię". Randy, ojciec, Michelle i Cynthia zostawili po jednej wiadomości; każde z nich oferowało wsparcie i słowa pociechy; Nola nagrała się cztery razy, o różnych porach, pytając, co się dzieje, i informu­ jąc, jak ma się Walter; i raz zrobiła to Heather, pedagog z Huntley, na którą Brooke natknęła się we włoskiej piekarni. Reszta wiadomości pochodziła od starych przyjaciół, (by­ łych) kolegów i przypadkowych znajomych, a wszystkie brzmiały, jakby umarł jej ktoś bliski. Chociaż nie chciało się jej płakać, gdy je odsłuchiwała, pod koniec czuła już gulę w gardle. Drugim i chyba gorszym, amatorskim pociągnięciem było wejście na Facebooka. Spodziewała się wprawdzie, że wielu jej znajomych skomentuje występ Juliana — w końcu nie codziennie ktoś, kogo znali ze szkoły średniej czy college'u, grał i śpiewał podczas gali Grammy. Nie przypuszczała jednak, być może naiwnie, że znajdzie aż tyle wyrazów wsparcia pod swoim adresem: cała jej strona była wytapetowana najroz­ maitszymi wiadomościami, począwszy od: „Jesteś silna, prze­ trwasz t o " od jednej z przyjaciółek matki, aż po: „Okazuje się, że wszyscy faceci to skończone dupki, niech się Pani nie martwi, Pani A., stoimy murem za Panią!!!" od Kaylie. W każdych innych okolicznościach, nie tak upokarzających, cudownie by było otrzymać tyle dowodów sympatii i solidar­ ności, ale w tym wypadku poczuła się straszliwie zażenowana. Wszystko to razem świadczyło dobitnie, że jej osobiste nieszczęście rozgrywa się na forum publicznym, i to nie tylko na oczach nieznajomych. Nie wiadomo dlaczego, lepiej się czuła z myślą, że zdjęcia jej męża i dziewczyny z Chateau 392

oglądają masy bezimiennych Amerykanów; teraz, gdy uzmys­ łowiła sobie, że patrzą na nie także jej przyjaciele i krewni, cała ta sytuacja stała się dla niej nie do wytrzymania. Dwie pigułki nasenne, które profilaktycznie zażyła wie­ czorem, sprawiły, że następnego dnia czuła się otępiała i rozbita, okazały się jednak niewystarczające, żeby sprowa­ dzić na nią kamienny sen, którego tak rozpaczliwie potrze­ bowała. Ranek i wczesne przedpołudnie upłynęły jej jak we mgle — docierało do niej tylko szczekanie Waltera i ciągłe dzwonienie telefonu, które ignorowała — i gdyby nie obawa, że może też stracić pracę w Huntley, poprosiłaby o dzień wolny z powodu choroby. Zmusiła się więc, żeby wziąć prysznic, zjeść razowego tosta z masłem orzechowym i wyjść odpowiednio wcześnie z domu, wskutek czego przyjechała metrem na Upper East Side już o wpół do czwartej. Dotarła pod szkołę piętnaście minut przed czasem i przyjrzawszy się porośniętej bluszczem kamiennej fasadzie budynku, zauważyła jakieś poruszenie po lewej stronie od wejścia. Stała tam grupka fotoreporterów i chyba dwóch dzien­ nikarzy (jeden z mikrofonem, a drugi z notebookiem). Tłoczyli się wokół drobnej blondynki w długim do kostek kożuchu ze strzyżonej wełny, ze starannie upiętymi w kok włosami i nieprzyjemnym wyrazem twarzy. Byli tak na niej skupieni, że nawet nie zauważyli Brooke. — Nie, nie powiedziałabym, że jest w tym coś osobiste­ go — odezwała się kobieta, kręcąc głową. Potem słuchała przez chwilę i znowu zaprzeczyła: — Nie, nie miałam z nią żadnej styczności... moja córka nie potrzebuje rad diete­ tyczki, ale... 393

Brooke przystanęła na chwilę, żeby posłuchać, i po chwili uświadomiła sobie, że ta dziwna kobieta mówi o niej. — Nie ja jedna uważam, że tego rodzaju zainteresowanie jest niestosowne w środowisku szkolnym. Moja córka powinna myśleć o algebrze i hokeju na trawie, a zamiast tego odbiera telefony od reporterów, którzy proszą o wypowiedź dla największego pisma plotkarskiego w kraju. To niedopusz­ czalne i dlatego komitet rodzicielski będzie domagać się natychmiastowej rezygnacji pani Alter. Brooke gwałtownie zaczerpnęła powietrza. Kobieta za­ uważyła jej wzrok. Kilka innych osób z tłumu — w którym znajdowały się jeszcze dwie matki uczennic Huntley — zwróciło się w stronę Brooke. Reporterzy rzucili się na nią, przekrzykując się nawzajem. — Brooke! Znasz kobietę, która pojawiła się na zdjęciach z Julianem?! — Porzucisz męża, Brooke?! Widziałaś się z nim od niedzieli wieczorem?! — Co myślisz o tym, że komitet rodzicielski domaga się twojej rezygnacji z Huntley?! Czy uważasz, że to wina twojego męża? Poczuła się jak na gali Grammy, tylko tym razem nie było sukni, męża ani sznura oddzielającego paparazzich. Ale na szczęście był szkolny ochroniarz, sympatyczny pan pod siedemdziesiątkę, który liczył zaledwie pięć stóp sześć cali wzrostu, ale podniósł rękę i kazał zgromadzonym się cofnąć, przypominając, że chociaż chodnik stanowi własność pub­ liczną, to schody prowadzące do wejścia — j u ż nie. Brooke spojrzała na niego z wdzięcznością i wpadła do środka. Była 394

przerażona i jednocześnie wściekła, głównie na siebie, bo nie przewidziała — nawet do głowy jej nie przyszło — że ta piekielna afera będzie miała aż taki zasięg i że paparazzi zaczają się na nią także pod szkołą. Wzięła głęboki oddech i ruszyła od razu do swojego gabinetu na parterze. Rosie, sekretarka odpowiedzialna za program konsultacji dla uczniów, zerknęła na nią zza biurka, gdy Brooke weszła do poczekalni, z której wchodziło się do gabinetów: jej własnego, Heather i jeszcze trzech innych terapeutów. Rosie nie należała do tych, którzy zajmują się własnymi sprawami, i Brooke przygotowała się psychicznie na nieuniknione pytania o Juliana, zdjęcia, tłum przed szkołą albo jeszcze coś innego. — Cześć, Brooke. Daj mi znać, kiedy ochłoniesz po... eee... tym szaleństwie na zewnątrz. Rhonda chce, żebyś zajrzała do niej na kilka minut, zanim zaczniesz przyjmować pacjentów — powiedziała Rosie tak nerwowo, że Brooke poważnie się zaniepokoiła. — Naprawdę? Wiesz może, o co chodzi? — Nie — odparła Rosie, wyraźnie kłamiąc. — Prosiła, żebym ją zawiadomiła, kiedy przyjdziesz. — Dobra, mogę zdjąć płaszcz i zajrzeć do komputera? To zajmie dwie minuty. Weszła do gabinetu, na tyle dużego, żeby pomieścić biurko, dwa krzesła i wieszak na okrycia. Zamykając za sobą prze­ szklone drzwi, zobaczyła, że Rosie podnosi słuchawkę tele­ fonu, żeby powiadomić o jej przyjściu Rhondę. Minęło zaledwie trzydzieści sekund, gdy usłyszała pukanie. — Proszę! — zawołała, starając się, żeby zabrzmiało to 395

zapraszająco. Naprawdę lubiła i szanowała Rhondę, i choć jej wizyta nie była niczym niezwykłym, Brooke liczyła, że tego dnia uniknie kontaktu z szefową. — Cieszę się, że jesteś. Chciałabym ci opowiedzieć o stanie Lizzie Stone — zaczęła od razu. Miała nadzieję, że nawiązując do uczennicy, z którą pracowała, skieruje rozmowę na bez­ pieczne tory. Ciągnęła więc: — Nie wydaje mi się, żeby ten trener, Demichev, miał na względzie dobro dziewcząt. To świetnie, że potrafi wychować olimpijki, ale jest tylko kwestią czasu, gdy — bez urazy — zagłodzi je na śmierć. — Brooke — powiedziała Rhonda, przeciągle wymawiając jej imię. — Chętnie cię wysłucham; a może w ogóle zrób mi notatkę. Ale teraz musimy porozmawiać o czymś innym. — Tak? Czy coś się stało? — zapytała z bijącym sercem. — Obawiam się, że tak. Przykro mi, że ci to mówię, ale... Domyśliła się z wyrazu twarzy Rhondy. Oczywiście, to nie jej decyzja, oświadczyła szefowa; mogłaby się sprzeciwić, ale, niestety, odpowiada przed wieloma ludźmi, zwłaszcza rodzicami, którzy są zdania, że uwaga, jaką skupia na sobie Brooke, nie służy szkole. Wszyscy zdają sobie sprawę, że to nie jej wina, że sama cierpi z powodu zainteresowania opinii publicznej, dlatego proponują, żeby wzięła urlop — płatny, oczywiście — dopóki sytuacja się nie uspokoi. Gdy Rhonda powiedziała: — Rozumiesz, mam nadzieję, że to byłoby jedynie tymczasowe i że nikt z nas nie jest uszczęśliwiony takim rozwiązaniem — Brooke się wyłączyła. Nie chciała zwracać Rhondzie uwagi, że to ta wrogo na­ stawiona matka, która właśnie rozmawia z reporterami przed szkołą, przyciąga uwagę mediów, nie ona. Nie przypomniała 396

też szefowej, że w żadnym z wywiadów nie wymieniła nazwy szkoły ani nie naruszyła prywatności uczennic, że nikomu poza ścisłym kręgiem przyjaciół i rodziny nie zdra­ dziła nawet, na czym polega jej praca w Huntley. Zamiast tego jak na autopilocie zapewniła Rhondę, że świetnie rozumie i zdaje sobie sprawę, iż to nie jej decyzja, oraz że napisze podanie o urlop, gdy tylko załatwi bieżące sprawy. I niespełna godzinę później z płaszczem i torebką na ramie­ niu wyszła z gabinetu do poczekalni, gdzie natknęła się na Heather. — Hej, skończyłaś już na dzisiaj? Ale ci zazdroszczę. Brooke poczuła, że dławi ją w gardle, i zakaszlała. — Skończyłam, i to na najbliższą przyszłość. — Słyszałam, co się stało — szepnęła Heather, choć były same w pokoju. Brooke zaczęła się zastanawiać, ile koleżanka może wiedzieć, ale potem przypomniała sobie, jak szybko po szkole rozchodzą się plotki. Wzruszyła ramionami. — Cóż, takie jest życie. Gdybym była rodzicem płacącym czterdzieści tysięcy rocznie, żeby moja córka mogła uczyć się w tej szkole, też pewnie nie byłabym zachwycona faktem, że za każdym razem, gdy wychodzi z budynku, zaczepiają ją paparazzi. Rhonda powiedziała mi, że reporterzy tabloidów nawiązali kontakt z niektórymi dziewczętami poprzez Face­ booka, że wypytują je, jaka jestem w pracy, czy mówię czasami o Julianie. Wyobrażasz sobie? — westchnęła. — Jeśli naprawdę tak jest, to rzeczywiście powinnam odejść. — Podli. To naprawdę podli ludzie. Posłuchaj Brooke, musisz spotkać się z moją przyjaciółką. Tą, której mąż wygrał 397

w Idolu, mówiłam ci o niej, pamiętasz? Chyba niewiele osób wie, przez co przechodzisz, ale u niej znajdziesz zrozumie­ nie... — Heather zawiesiła głos i spojrzała na Brooke z nie­ pokojem, jakby bała się wywierać na nią większą presję. Brooke zupełnie nie miała ochoty poznać znacznie młodszej przyjaciółki Heather z Alabamy i omawiać z nią swoich problemów małżeńskich, ale kiwnęła głową. — Jasne, daj mi jej adres e-mailowy, to do niej napiszę. — Och, nie zawracaj sobie tym głowy. Poproszę ją, żeby skontaktowała się z tobą, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Brooke nie była zachwycona, ale co mogła powiedzieć? Chciała wyjść ze szkoły, zanim znowu natknie się na kogoś znajomego. — Och, proszę bardzo — odparła nieprzekonująco. Uśmiechnęła się z przymusem, pomachała koleżance na pożegnanie i pospiesznie skierowała się do wyjścia. Na korytarzu minęła grupę dziewcząt, jedna z nich ją zawołała. Brooke chciała udać, że nie słyszy, ale się przemogła. Od­ wróciwszy się, zobaczyła, że podchodzi do niej Kaylie. — Pani A.? Dokąd pani idzie? Mamy dzisiaj sesję, no nie? Słyszałam, że na zewnątrz zebrała się grupa fotoreporterów. Brooke popatrzyła na dziewczynę, która jak zwykle ner­ wowo okręcała w palcach kosmyki włosów. Ogarnęło ją poczucie winy. — Dzień dobry, kochanie. Wygląda na to, że... cóż... jakiś czas mnie nie będzie. — Kiedy Kaylie posmutniała, dodała pospiesznie: — Ale nie martw się, to tylko na razie, zresztą poradzisz sobie beze mnie. — Ale, pani A., nie sądzę, żeby... 398

Brooke nie dała jej dokończyć. Pochyliła się ku niej, żeby pozostałe uczennice nie słyszały, co powie. — Kaylie, nie potrzebujesz już mojej pomocy — powie­ działa z uspokajającym, przynajmniej taką miała nadzieję, uśmiechem. — Jesteś silna, zdrowa i wiesz... pewnie lepiej niż reszta dziewcząt... jak sobie radzić. Nie tylko odnalazłaś się w szkole, ale też zostałaś jedną z gwiazd teatru szkolnego. Świetnie wyglądasz i dobrze się czujesz... do cholery, nie wiem, co jeszcze mogłabym dla ciebie zrobić. Kaylie odpowiedziała uśmiechem i zbliżyła się, żeby ją uściskać. — Nie powiem nikomu, że pani przeklina. Brooke żartobliwie trzepnęła ją w ramię i uśmiechnęła się serdecznie, chociaż czuła, że ściska ją w gardle. — Dbaj o siebie. I dzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebo­ wała. Spokojna głowa, tak szybko się ode mnie nie uwolnisz. Niedługo wrócę. Kaylie pokiwała głową i Brooke z trudem powstrzymywała łzy. — I obiecaj mi: nigdy więcej żadnych głupich kuracji oczyszczających, dobrze? Już to przerabiałyśmy, pamiętasz? — Tak — potwierdziła dziewczyna z uśmiechem. Brooke pomachała jej lekko i odwróciła się do wyjścia. Szybkim krokiem przeszła obok garstki tkwiących jeszcze przed budynkiem fotoreporterów, którzy znowu zaczęli wy­ krzykiwać pytania pod jej adresem, i zwolniła dopiero na Fifth Avenue. Obejrzała się, żeby sprawdzić, czy nikt za nią nie idzie, a potem próbowała złapać taksówkę, co o czwartej po południu było marzeniem ściętej głowy. Po dwudziestu 399

minutach daremnych wysiłków poszła na Eighty-sixth Street, wsiadła do autobusu i podjechała w kierunku zachodnim do metra. W ostatnim wagonie linii numer jeden znalazła nawet wolne miejsce. Zamknęła oczy i odchyliła głowę na oparcie, nie dbając o to, że wcześniej tego miejsca dotykały brudne włosy tylu ludzi przed nią. Do tego dochodzi, gdy człowiek traci pracę dwa razy w ciągu jednego tygodnia, pomyślała. Zaczęła użalać się nad sobą, a gdy otworzyła oczy, zobaczyła przed sobą twarz Juliana, który uśmiechał się do niej z reklamy. Widziała to zdjęcie już tysiąc razy — była na nim także okładka jego płyty i fragment tekstu Dla zaginionego — ale po raz pierwszy napotkała je w metrze i miała wrażenie, że Julian patrzy prosto na nią. O ironio, był z nią tam, w metrze, choć w rzeczywistości go przy niej nie było. Przeszła więc na drugi koniec wagonu i usiadła w miejscu, gdzie znajdowały się jedynie reklamy stomatologii kosmetycznej i szkoły ję­ zyków obcych. Zerknęła w stronę Juliana i poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła, gdy znowu napotkała jego wzrok. Niezależnie od tego, w którą stronę by odwracała głowę, jego spojrzenie podążało za nią i wraz z uśmiechem powodującym dołeczki sprawiało, że było jej coraz ciężej na duszy. Na następnej stacji przesiadła się do wagonu, w którym nie było jej męża.

16 Narzeczony z willą i synem

— Brooke, jeśli nie chcesz słyszeć, co mam ci do powie­ dzenia, to proszę, posłuchaj przynajmniej tego: myślę, że jest o co walczyć. — Julian wyciągnął do niej rękę z drugiego końca kanapy i ujął jej dłoń. — Ja w każdym razie będę walczył o nasze małżeństwo. — Niezły ruch — zauważyła. — Brawo. — Przestań, Brooke, mówię poważnie. W tej sytuacji zdecydowanie nie było nic śmiesznego, ale zamierzała wprowadzić lżejszy ton, żeby rozluźnić atmosferę. Odkąd Julian wrócił do domu, a było to przed dziesięcioma minutami, zachowywali się jak obcy ludzie. Uprzejmi, po­ wściągliwi, zupełnie obcy ludzie. — Ja też mówię poważnie — odparła cicho. A ponie­ waż nic na to nie powiedział, zapytała: — Dlaczego nie przyjechałeś wcześniej? Rozumiem, że miałeś zobowią­ zania, ale jest już czwartek. Czy to nie było dla ciebie dość ważne? 401

Julian spojrzał na nią zaskoczony. — Jak możesz tak myśleć, Rook? Potrzebowałem czasu na zastanowienie. Wszystko wydarzyło się tak szybko, mam wrażenie, że grunt usuwa mi się spod nóg... Czajnik zaczął gwizdać. Brooke wiedziała — nie musiała pytać — że Julian nie będzie chciał herbaty z cytryną i im­ birem, którą parzyła dla siebie, pewnie wolałby zwyczajną zieloną, gdyby mu zrobiła. Poczuła lekką satysfakcję, gdy z wdzięcznością przyjął kubek i upił z niego łyk. Objął naczynie obiema dłońmi. — Posłuchaj, nie potrafię wyrazić, jak jest mi przykro. Nie chcę nawet myśleć o tym, co czułaś, gdy zobaczyłaś... — Nie chodzi o te zdjęcia! — zawołała ostrzej, niż chciała. Umilkła na chwilę. — Tak, to było okropne, bolesne i żenu­ jące, nie ma wątpliwości. Ale bardziej gnębi mnie kwestia, jak mogły w ogóle powstać. Ponieważ nie odpowiedział, zapytała: — Co się, do cholery, stało tamtej nocy? — Rook, już ci mówiłem: to był błąd, jednorazowa sprawa, nie uprawiałem z tą dziewczyną seksu. Ani z nikim innym — dodał pospiesznie. — To co z nią robiłeś? — Nie wiem... Najpierw siedzieliśmy w większej grupie przy kolacji, kilka osób się pożegnało, potem jeszcze kilka i chyba w końcu zostaliśmy przy stole tylko my, ona i ja. Słysząc, jak Julian mówi „ona i ja" w odniesieniu do innej kobiety, Brooke poczuła się znowu gorzej. — Nawet nie wiem, kim ona jest, skąd się wzięła... 402

— Tym się nie martw — przerwała mu Brooke ironicz­ nie. — Cały kraj od razu przyszedł ci z pomocą. Janelle Moser, dwadzieścia cztery lata, pochodzi z małego mias­ teczka w Michigan. Przyjechała do Los Angeles na wieczór panieński koleżanki. Zagadką jest tylko, jak znalazły się w Chateau. — Ja nie... — W razie gdyby cię to interesowało... choć pewnie wiesz lepiej niż ktokolwiek z „Last Night"... obie są całkiem realne. Julian westchnął przeciągle. — Za dużo wypiłem i ona zaproponowała, że odprowadzi mnie do pokoju. — Przerwał, przeczesując palcami włosy. — A potem? — Weszliśmy do środka i się rozebrała. Stanęła i zaczęła się rozbierać, całkiem zwyczajnie, bez żadnych wstępów. Wtedy oprzytomniałem. Powiedziałem jej, żeby się ubrała. Zrobiła to, ale zaczęła płakać, mówiła, że jej wstyd. Próbo­ wałem ją uspokoić, wyjęliśmy coś z minibaru i naprawdę nie pamiętam, co działo się potem. Wiem tylko, że kiedy się obudziłem... ubrany... jej już nie było. — Wyszła? A ty tak po prostu zasnąłeś? — Wyszła. Nie zostawiła żadnego listu, nic. I dopóki mi nie powiedziałaś, nie pamiętałem nawet, jak się nazywała. — Wiesz, jak trudno w to uwierzyć? — Ona się rozebrała... ja nie. I, Brooke, nie wiem, co jeszcze mam powiedzieć ani jak cię przekonać. Przysięgam na moje i twoje życie, na życie wszystkich, których kochamy, że do niczego więcej nie doszło. — Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego zaprosiłeś ją do środka 403

i pocałowałeś? — zapytała, nie patrząc mu w oczy. — Dla­ czego akurat ją? — Nie wiem, Brooke. Jak już powiedziałem, za dużo wypiłem, źle oceniłem sytuację, czułem się samotny. — Zamilkł i potarł skronie. — To był trudny rok. Oboje byliśmy zajęci, ja wciąż gdzieś wyjeżdżałem, mieliśmy dla siebie mało czasu. Nie szukam wymówek, Brooke, wiem, że schrzaniłem sprawę, naprawdę jestem tego świadom... ale proszę, uwierz mi, że niczego bardziej w życiu nie żałuję. Brooke zaczęły drżeć ręce, więc wsunęła je pod uda. — Co teraz zrobimy, Julian? Nie tylko z tym, ale też ze wszystkim innym. Już prawie się nie widujemy. Żyjemy osobno. Co dalej z nami będzie? Przysunął się do niej na kanapie i próbował objąć ją ramieniem, ale zesztywniała. — Martwiło mnie, gdy widziałem, jak jest ci ciężko, ale myślałem, że oboje tego chcemy — stwierdził. — Może i chcieliśmy. I bardzo się cieszę, że ci się powiod­ ło. Ale to nie mój sukces. Nie moje życie. Nawet nie nasze życie. Tylko twoje. Julian otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Brooke uniosła rękę. — Gdy całymi dniami siedziałeś w studiu i nagrywałeś płytę, nie miałam pojęcia, że do tego dojdzie, nie wyob­ rażałam sobie, że tak będzie. Miałeś jedną szansę na milion, niezależnie od swojego talentu czy szczęścia, ale udało ci się! Udało! — W najśmielszych, najbardziej nierealnych marzeniach nie sądziłem, że coś takiego się zdarzy — przyznał. 404

Wzięła kolejnych oddech i zmusiła się, żeby powiedzieć to, o czym myślała już od trzech dni. — Ale nie jestem pewna, czy się do tego nadaję. Po tych słowach zapadła długa cisza. — Co ty mówisz? — zapytał Julian po jakimś czasie, który wydawał się wiecznością. — Co ty mówisz, Brooke? Zaczęła płakać. Nie histerycznie, szlochając, ale cicho, spokojnie. — Nie jestem pewna, czy potrafię tak żyć. Nie jestem pewna, czy się do tego przystosuję ani czy w ogóle tego chcę. Już wcześniej było mi ciężko, a teraz, gdy zdarzyło się coś takiego... a wiem, że stale będzie się zdarzało... — Jesteś miłością mojego życia, Brooke. Moim najlepszym przyjacielem. Nie ma mowy, żebyś musiała się do czegokol­ wiek przystosowywać... to ty stanowisz sens tego wszystkiego. — Nie. — Otarła policzek wierzchem dłoni. — Już nie. Nagle wydał się zmęczony. — Nie zawsze tak będzie. — Ależ oczywiście, że zawsze, Julian! Kiedy to się ma skończyć? Gdy wydasz drugą płytę? Trzecią? A co będzie, gdy zaczną ci proponować trasy koncertowe za granicą? Będziesz wyjeżdżał na całe miesiące. Co wtedy zrobimy? Wreszcie jakby do niego dotarło. Zrobił taką minę, jakby zaraz też miał się rozpłakać. — Czyli nie ma wyjścia. — Uśmiechnęła się nieznacznie i otarła łzę. — Takie jak ja nie wiążą się z takimi jak ty. — Co to znaczy? — zapytał, całkowicie zdruzgotany. — Wiesz, co to znaczy, Julian. Jesteś teraz celebrytą. Ja jestem anonimową osobą. 405

Siedzieli tak i patrzyli na siebie z dziesięć sekund, potem trzydzieści, a potem z minutę. Nie zostało już nic więcej do powiedzenia.

Kiedy półtora tygodnia później, w sobotę o dziesiątej przed południem, Brooke usłyszała pukanie do drzwi wejściowych, pomyślała, że to dozorca, który przyszedł przepchać jej odpływ pod prysznicem. Spojrzała na swojej sprane, poplamione spodnie dresowe jeszcze z czasów Cornell oraz dziurawą koszulkę i stwierdziła, że pan Finley jakoś przeżyje ten widok. Otwierając drzwi, przywołała nawet na twarz uprzejmy uśmiech. — Rany boskie! — zawołała Nola z przerażeniem, lustrując Brooke od góry do dołu. Pociągnęła nosem, rozglądając się po mieszkaniu, i skrzywiła usta z obrzydzeniem. — Zaraz się porzygam. Ona sama, jak zwykle, wyglądała fantastycznie w botkach na wysokich obcasach, wpuszczonych do nich ciemnych wąskich dżinsach, obcisłym kaszmirowym golfie i jednej z tych drogich długich kurtek puchowych, w której jakimś cudem prezentowała się zgrabnie i stylowo, wcale nie jakby włożyła wielozadaniowy śpiwór. Policzki błyszczały jej od chłodu panującego na zewnątrz, a rozwiane wiatrem włosy wiły się seksownie. — Fuj! Naprawdę musisz pokazywać się tu tak odwalo­ na? — zapytała Brooke, obejmując ją spojrzeniem. — A przy okazji, jak dostałaś się do budynku? Nola minęła ją, zrzuciła kurtkę i usadowiła się na kanapie 406

w salonie. Skrzywiła się znowu, odsuwając czubkami palców miskę z zaschniętymi płatkami śniadaniowymi. — Mam własny klucz, jeszcze z czasów, gdy zajmowałam się Walterem. Boże, jest gorzej, niż myślałam. — Nola, proszę, nie chcę tego słuchać. — Brooke nalała sobie do szklanki soku pomarańczowego i nawet nie propo­ nując go przyjaciółce, wypiła jednym haustem. — Chyba powinnaś sobie pójść. Nola wydęła usta. — Wierz mi, poszłabym chętnie. Ale nie ma tak łatwo. Wyjdę stąd razem z tobą. — Nie ma mowy. Nigdzie nie idę. — Brooke związała brudne włosy w koński ogon i usiadła na małym fotelu naprzeciwko kanapy. Tej, którą kupili na targu staroci, bo Julian powiedział, że aksamit w kolorze żurawinowym pasuje do jej włosów. — Owszem, pójdziesz. Posłuchaj, nie zdawałam sobie sprawy, że jest aż tak źle. Muszę wpaść do pracy na parę godzin — Nola zerknęła na zegarek — ale wrócę tu o trzeciej i pójdziemy razem na lunch. — Brooke już otwierała usta, żeby zaprotestować, ale Nola nie dała jej dojść do słowa. — Po pierwsze, posprzątaj ten syf. Po drugiej, umyj się. Wy­ glądasz, jakbyś ubiegała się o rolę pogrążonej w depresji, porzuconej kochanki. — Dzięki. Nola ostrożnie wzięła w palce pusty pojemnik po lodach Haagen-Dazs i wyciągnęła go w stronę Brooke, patrząc na nią miażdżącym wzrokiem. — Weź się w garść i doprowadź do ładu, dobrze? Zoba407

czymy się za kilka godzin. A jeśli mnie wystawisz, już nigdy nie odezwę się do ciebie. — Nola... — j ę k n ę ł a z rezygnacją. Przyjaciółka szła już do wyjścia. — Wrócę tu. I zabieram ze sobą klucz, żebyś mi nie zwiała ani się gdzieś nie ukryła. — I po tych słowach wyszła. Po tym, jak w Huntley wysłano ją na przymusowy urlop, i po tej okropnej rozmowie z Julianem Brooke położyła się do łóżka i przez następny tydzień prawie z niego nie wy­ chodziła. Przeczytała zaległe numery „Cosmo", zjadła całe litry lodów, co wieczór wypijała po butelce białego wina i obejrzała na laptopie wszystkie odcinki Prywatnej praktyki, od pierwszego aż po trzeci sezon, i nawet sprawiało jej to przyjemność. Nie wybyczyła się tak od czasu, gdy w pierw­ szym semestrze w Cornell zachorowała na mononukleozę i musiała spędzić całą przerwę zimową w łóżku. Nola jednak miała rację, a poza tym sama zaczęła już odczuwać do siebie odrazę. Przyszła pora, żeby się pozbierać. Zwalczyła pokusę, żeby ponownie wślizgnąć się pod kołdrę, włożyła ciepły dres do biegania oraz trampki i wybrała się na trzymilowy jogging wzdłuż Hudsonu. Było niezwykle ciepło jak na pierwszy tydzień lutego i szara breja, która pozostała po śnieżycy w poprzednim tygodniu, zdążyła stop­ nieć. Pokrzepiona i dumna, że udało jej się zmobilizować, Brooke po powrocie do domu wzięła długi, gorący prysznic. Później w nagrodę położyła się na dwadzieścia minut do łóżka i gdy schły jej włosy, przeczytała kilka rozdziałów książki, a następnie przyrządziła sobie zdrową przekąskę: miseczkę pokrojonych owoców, ćwierć filiżanki białego wiej408

skiego sera i angielską muffinkę z mąki razowej. Dopiero wtedy poczuła się na tyle silna, żeby zabrać się do porządków. Sprzątanie zajęło Brooke trzy godziny i zrobiło jej lepiej, niż cokolwiek innego. Po raz pierwszy od wielu miesięcy odkurzyła mieszkanie, wyszorowała podłogi, przetarła blaty i umyła łazienkę. Ułożyła porządnie wszystkie swoje ubrania w komodzie (pomijając zupełnie rzeczy Juliana), wyjęła stare, nienoszone ciuchy ze wspólnej szafy, zrobiła porządki w gar­ derobie, w przedpokoju oraz w szufladach biurka w salonie i wreszcie — po latach ociągania się — wymieniła toner w drukarce, zadzwoniła do Verizonu w sprawie pomyłki na rachunku za telefon i zanotowała sobie, żeby umówić się na coroczną kontrolę u ginekologa, a także zapisać siebie i Juliana do dentysty (niezależnie od swojego stanu psychicz­ nego nie życzyła mu dziur w zębach), Waltera zaś do wete­ rynarza na zaległe szczepienia. Czując się jak mistrzyni wydajności pracy i organizacji, otworzyła drzwi, gdy punkt trzecia usłyszała pukanie, i po­ witała Nolę szerokim uśmiechem. — No, znowu wyglądasz jak człowiek. Czy to szminka? Brooke kiwnęła głową, zadowolona z reakcji przyjaciółki. Patrzyła, jak Nola ogląda mieszkanie. — Imponujące! — Gwizdnęła przyjaciółka. — Myślałam, że jesteś już stracona dla świata, i naprawdę cieszę się, że byłam w błędzie. — Wyjęła z garderoby w przedpokoju czarną dwurzędową kurtkę i podała ją Brooke. — Chodź, zobaczysz, jak wygląda świat na zewnątrz. Brooke wyszła z przyjaciółką na ulicę, wsiadła z nią do taksówki, a potem zajęła miejsca przy stole bankietowym 409

w Cookshop, jednym z ich ulubionych miejsc na brunch w West Chelsea. Nola zamówiła dla nich kawę oraz Bloody Mary i nalegała, żeby Brooke wypiła po trzy łyki jednej i drugiej, zanim powie słowo. — No — powiedziała uspokojona, gdy ta wypełniła pole­ cenie. — Nie czujesz się lepiej? — Uhm — przyznała Brooke, której nagle zebrało się na płacz. Płakała — z przerwami — od tygodnia, a przyczyną mogło być cokolwiek i nic. Tym razem była to para mniej więcej w jej wieku, która jadła wspólnie francuskie tosty. Oboje podkradali je sobie żartobliwie, próbując nadziać na wi­ delec kęs, zanim zrobi to drugie. Śmiali się i patrzyli na siebie w ten szczególny sposób. W sposób, który mówił: „Istniejesz dla mnie tylko ty". Tak Julian patrzył teraz na inne kobiety w pokojach hotelowych. I wszystko znowu do niej wróciło. Wizja Juliana i Janelle, tulących się do siebie nago, całujących się namiętnie. Juliana całującego dolną wargę dziewczyny i jej... — Dobrze się czujesz? — zapytała Nola, wyciągając rękę nad stołem i kładąc ją na jej dłoni. Próbowała powstrzymać łzy, ale daremnie. Duże gorące krople zaczęły spływać po jej policzkach i choć nie chlipała, nie szlochała ani się nie trzęsła, miała wrażenie, że już nie przestanie płakać. — Przepraszam — powiedziała żałośnie, ocierając twarz serwetką najdelikatniej, jak mogła. Nola podsunęła jej Bloody Mary. — Łyknij jeszcze. No już. Dobrze. Wypłacz się. — Przepraszam, to takie upokarzające — szepnęła Brooke. 410

Rozejrzała się wokoło i z ulgą stwierdziła, że nikt na nią nie patrzy. — Jesteś w dołku. To naturalne — zauważyła Nola łagod­ niej niż kiedykolwiek. — Rozmawiałaś z nim ostatnio? Brooke jak najciszej wydmuchała nos i natychmiast ogar­ nęło ją poczucie winy, że użyła do tego celu serwetki. — Przedwczoraj wieczorem. Był w Orlando, występował chyba w Disney Worldzie. Teraz leci na tydzień do Anglii. Czy ma wystąpić sam czy na jakimś większym muzycznym festiwalu? Nie wiem. Nola zacisnęła usta. — To ja mu powiedziałam, że potrzebujemy czasu, Nol. Tamtego wieczoru poprosiłam, żeby wyjechał, bo musimy pobyć sami, żeby zastanowić się, co dalej. Wyniósł się, bo tak chciałam — wyjaśniła, zachodząc w głowę, dlaczego wciąż broni Juliana. — To kiedy się zobaczycie? Raczy przyjechać do domu po powrocie z Anglii? Brooke zignorowała podtekst tego pytania. — Tak, po powrocie z Anglii przyjeżdża do Nowego Jorku, ale nie do domu. Powiedziałam mu, że nie możemy razem mieszkać, dopóki nie zdecydujemy, co z nami będzie. Podszedł kelner, żeby przyjąć zamówienie, ale na szczęście nie zabawił długo. Kiedy się oddalił, Nola zapytała: — To o czym rozmawiacie? Robicie jakieś postępy? Brooke włożyła do ust kostkę cukru i z przyjemnością poczuła słodki smak na języku. — Czy robimy jakieś postępy? Nie, nie powiedziałabym. Pokłóciliśmy się o ślub Trenta. 411

— Jak to? — Julian uważa, że ze względu na Trenta i Fern powinniś­ my odwołać nasz przyjazd. Uważa, że tym całym naszym dramatem „przysłonimy" wielkie wydarzenie w ich życiu. Po prostu nie chce się spotkać z rodziną, z tymi wszystkimi ludźmi, których zna z dzieciństwa. Co wydaje się zrozumiałe, choć uważam, że powinien sobie jakoś z tym poradzić. To przecież ślub jego kuzyna. — To co będzie? Brooke westchnęła. — Wiem, że dzwonił do Trenta i rozmawiał z nim o tym, ale efektu nie znam. Moim zdaniem nie przyjedzie na ten ślub. — Hm, to dla ciebie lepiej. Taka impreza to ostatnia rzecz, jakiej ci potrzeba. — Ale ja jadę. Sama, jeśli będę musiała. — Daj spokój, Brooke. To śmieszne. Po co masz przez to przechodzić? — Bo tak trzeba. Uważam, że nie można bez ważnego powodu odwołać przyjazdu na ślub kogoś z rodziny, i to zaledwie z tygodniowym wyprzedzeniem. Gdyby nie Trent, Julian i ja byśmy się nie poznali, dlatego uważam, że powin­ nam pojechać. Nola dolała sobie kawy, a potem mleka. — Nie wiem, czy to z twojej strony odwaga i powinnam cię podziwiać, czy cholerna głupota. Ale może jedno i drugie. Brooke znowu zachciało się płakać — tym razem na myśl, że pojedzie sama na ślub Trenta, więc zmieniła temat. — Możemy porozmawiać o czymś innym? Może o tobie? Dobrze by mi to zrobiło. 412

— Hm, czemu nie. — Nola się uśmiechnęła. Najwyraźniej czekała, aż przyjaciółka zacznie. — To co? — zapytała Brooke. — A może powinnam zapytać: kto? — Jadę za tydzień na Turks i Caicos. Spędzę tam długi weekend. — Turks i Caicos? Od kiedy to wiesz? Tylko mi nie mów, że wyjeżdżasz służbowo. Mój Boże, pracuję nie w tej branży! — Wcale nie służbowo. Jadę, żeby się zabawić. Uprawiać seks. Z Andre w. — Och, więc teraz jest Andrew? No tak, jesteśmy dorośli. Czy mam rozumieć, że to poważna sprawa? — Między mną a Drew wszystko skończone. A Andrew to ten facet z taksówki. — Przestań. — Co? Mówię serio. — Chodzisz z facetem, którego poznałaś w taksówce i z którym zaraz potem się przespałaś? — Co w tym dziwnego? — Nic, to po prostu niewiarygodne! Jesteś jedyną kobietą na świecie, której się to udało. Ci faceci nie dzwonią następ­ nego dnia... Nola uśmiechnęła się łobuzersko. — Miał powód, żeby zadzwonić następnego dnia. I na­ stępnego. I jeszcze następnego. — Polubiłaś go, co? O mój Boże, naprawdę. Rumienisz się. Nie mogę uwierzyć, że się rumienisz, gdy mowa o facecie. Wiem już wszystko, moja droga. 413

— Dobrze, już dobrze. Lubię go. Wielka sprawa! Więc wchodzę w to. Na razie. I jadę na Turks i Caicos. Przerwało im przyjście kelnera, który przyniósł im sałatki z kurczaka po chińsku. Nola od razu zabrała się do jedzenia, a Brooke tylko grzebała w talerzu widelcem. — Dobra, opowiedz mi wszystko od początku. Leżeliście którejś nocy w łóżku i on powiedział: „Wyjedźmy razem"? — Mniej więcej. Właściwie on ma tam dom. Willę w Amanresorts. I regularnie jeździ tam z synem. — Nola! Ty małpo! Nic mi nie mówiłaś! Nola zrobiła niewinną minę. — A o czym ci miałam mówić? — O tym, że masz faceta, a on ma willę i syna, tak? — Nie wiem, czy jest moim facetem... — Nola! — Posłuchaj, jest fajnie. Na luzie. Nie wiążę z tym wielkich nadziei, a ty dużo ostatnio przeszłaś... — Opowiadaj wreszcie! — Okay, facet nazywa się Andrew, jak wiesz. Ma ciemne włosy, świetnie gra w tenisa i uwielbia guacamole. — Daję ci jeszcze dziesięć sekund. Nola złożyła ręce i podskoczyła na krześle. — Lubię cię torturować. — Dziewięć, osiem, sie... — No dobra! Ma pięć stóp dziesięć cali wzrostu, może nawet w lepsze dni jedenaście, i kaloryfer zamiast brzucha, co bardziej mnie przeraża niż pociąga. Podejrzewam, że koszule i garnitury szyje na miarę, choć nie mam pewności. W college'u należał do drużyny golfowej i przez kilka lat 414

uczył golfa w Meksyku, a potem założył tę firmę internetową, wystawił ją na giełdę i w wieku dwudziestu dziewięciu lat przeszedł na emeryturę, ale nadal udziela konsultacji, cokol­ wiek to znaczy. Mieszka w szeregowcu na Upper West Side, żeby być blisko sześcioletniego syna, który jest pod opieką jego byłej żony. Ma także mieszkanie w Londynie i willę na Turks i Caicos. I jest w łóżku wręcz nie do pobicia. Brooke złapała się za serce i udała, że osuwa się na kanapę. — To kłamstwa — jęknęła. — Co mianowicie? —

Wszystko.

— Nie — odparła Nola z uśmiechem. — To absolutna prawda. — Życzę ci szczęścia, naprawdę, ale gorycz mnie zabije. — Tylko spokojnie. On ma czterdzieści jeden lat i dziecko, jest rozwiedziony. Mogłoby być lepiej. Ale fajny z niego facet. — Proszę. Poza tym, że bije ciebie i synka, nie jest zły. Powiedziałaś już o nim matce? Mogłaby umrzeć na miejscu. — Żartujesz? Już to słyszę: „Co ci mówiłam, Nola? Tak samo łatwo zakochać się w bogatym mężczyźnie, jak w bied­ nym...". Och, świadomość, jak się ucieszy, psuje mi całą zabawę. — Hm, mimo wszystko myślę, że będziesz wspaniałą macochą. Taką, która niczego nie udaje — ciągnęła Brooke. — Nawet się do tego nie odniosę — odparła Nola, prze­ wracając oczami. Gdy skończyły, zrobiło się już ciemno, ale kiedy Nola zaproponowała, żeby wzięły taksówkę, Brooke uściskała przyjaciółkę i oświadczyła: 415

— Wrócę do domu na piechotę. — Naprawdę? Jest obrzydliwa pogoda. Nie chcesz nawet podjechać metrem? — Nie, mam ochotę się przejść. — Wzięła Nolę za rękę. — Dzięki, że mnie do tego zmusiłaś, Nol. Potrzebowałam kopa w tyłek i cieszę się, że dostałam go od ciebie. Obiecuję, że wrócę do świata żywych. I cieszę się bardzo ze względu na ciebie i twojego kochanka z taksówki. Nola ucałowała ją w policzek i wsiadła na tylne siedzenie taksówki. — Zadzwonię później! — zawołała, gdy taksówka już odjeżdżała, i Brooke znowu została sama. Ruszyła Tenth Avenue, przystając po drodze, żeby przyjrzeć się psom baraszkującym na małym skwerze przy Twenty-third Street, potem przeszła na ukos do Ninth, a stamtąd cofnęła się, żeby zajść do Billy's na aksamitną babeczkę i jeszcze jedną filiżankę kawy. Później zawróciła do centrum. Zaczął padać deszcz i gdy wreszcie znalazła się w domu, kurtkę miała mokrą, a buty pokryte specyficznym miejskim błotem z solą, więc rozebrała się w przedpokoju i czym prędzej owinęła purpuro­ wym kaszmirowym kocem, który matka zrobiła na drutach przed kilku laty. Była szósta po południu i nie miała co robić przez cały ten niedzielny wieczór, a co dziwniejsze, następnego dnia rano nie musiała nigdzie iść. Była sama. Bez pracy. I wolna. Z Walterem przy boku, który zwinął się w kłębek i przytulił do jej uda, Brooke wzięła notebooka i odebrała pocztę. Nie przyszło nic ciekawego z wyjątkiem e-maila od niejakiej Amber Bailey. Imię i nazwisko brzmiały znajomo. Otworzyła list i zaczęła czytać. 416

Droga Brooke! Cześć! Moja przyjaciółka Heather uprzedziła Cię chyba — a przynajmniej taką mam nadzieję! — że się z Tobą skontaktuję. Wiem, że zawiadamiam Cię bardzo późno (i pewnie to ostatnia rzecz, na jaką masz teraz ochotę), ale ja i kilka moich koleżanek umówiłyśmy się na kolację jutro wieczorem. Napiszę więcej, jeśli to Cię interesuje, ale mówiąc ogólnie, to grupa wspaniałych kobiet, które poznałam w ostatnim czasie i z których wszystkie to... powiedzmy, że miały do czynienia ze sławnymi facetami, jako ich dziewczyny czy żony. To nic oficjalnego, po prostu spotykamy się co parę miesięcy, żeby się razem napić! Mam nadzieję, że się do nas przyłączysz. Umówiłyśmy się o ósmej wieczorem przy 128 West Twelth Street. Proszę, przyjdź! Naprawdę będzie fajnie. Xoxo, Amber Bailey Poza nadmiarem wykrzykników, świadczącym o nadmiernej egzaltacji, Brooke ten e-mail wydał się całkiem miły. Prze­ czytała go jeszcze raz i nie zastanawiając się wiele ani nie zostawiając sobie czasu na wynajdywanie powodów, dla których nie powinna iść, kliknęła w „Odpowiedz" i napisała: Droga Amber! Dzięki za zaproszenie. Coś takiego właśnie zalecił mi lekarz. Do zobaczenia jutro. Pozdrowienia, Brooke

417

— To może być straszna pomyłka, Walter, ale co mam lepszego do roboty? — powiedziała, zamykając laptopa i biorąc psa na kolana. Walter popatrzył na nią i mlasnął długim różowym językiem, który wystawał mu z pyska. Nagle podniósł się i liznął ją w nos. — Dzięki, mały — powiedziała, cmokając go w mordę. — Ja też cię kocham.

17 Poczciwy stary Ed zawsze miał słabość do dziwek

Kiedy obudziła się następnego ranka i zobaczyła, że jest wpół do dziesiątej, Brooke z bijącym sercem zerwała się z łóżka. Potem jednak oprzytomniała: przecież nigdzie się nie spóźni. Nie musiała nigdzie pędzić i choć nie był to powód do radości, nie zamierzała się tym zamartwiać. Poza tym miała już plan na ten dzień, a to stanowiło pierwszy krok do wprowadzenia pewnej rutyny (co według ostatniego artykułu w „Glamour" o tym, jak radzić sobie po utracie pracy, było rzeczą najważniejszą). Pierwszy punkt na liście zadań do wykonania głosił: „Naj­ pierw zrób to, na co masz najmniej ochoty", więc jeszcze zanim się ubrała, Brooke zmusiła się, żeby wziąć telefon do ręki i zadzwonić do Margaret. Wiedziała, że była szefowa właśnie skończyła poniedziałkowe zebranie pracowników i teraz prawdopodobnie pracuje w swoim gabinecie nad przyszłotygodniowym planem dyżurów. I rzeczywiście, ode­ brała już po pierwszym sygnale. 419

— Margaret? Jak się masz? Tu Brooke Alter. — Serce tak waliło jej w piersi, że ledwie mogła wydobyć z siebie głos. — Brooke! Miło cię słyszeć! Co u ciebie? Z pewnością było to tylko zdawkowe pytanie — Margaret starała się być uprzejma — ale Brooke przez moment wpadła w panikę. Czyżby szefowa chciała wiedzieć, co z Julianem? Po tej całej aferze z dziewczyną w Chateau? I spekulacjach mediów na temat ich małżeństwa? Czy po prostu była miła i zapytała konwencjonalnie? — Och, wszystko świetnie. No wiesz — odparła i natych­ miast poczuła się śmieszna. — A jak u ciebie? — Och, jakoś daję sobie radę. Szukam kogoś na twoje miejsce i jeszcze raz chcę ci powiedzieć, jak bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało. Brooke poczuła przypływ nadziei. Czy to znaczy, że Mar­ garet chce jej dać jeszcze jedną szansę? Bo Brooke była gotowa ją o to błagać, zrobiłaby wszystko, absolutnie wszyst­ ko, żeby tylko znowu przekonać do siebie szefową. Ale nie, to niemożliwe, musi zachować zdrowy rozsądek: gdyby Margaret chciała ją mieć w swoim zespole, to przecież by jej nie zwalniała. Zachowuj się normalnie. Powiedz, co masz do powiedzenia, i zakończ rozmowę, nakazała sobie. — Margaret, wiem, że nie bardzo mam prawo prosić cię o przysługę, ale... czy mogłabyś o mnie pamiętać, jeśli dowiesz się o jakiejś posadzie dla dietetyka? Oczywiście, nie na NYU, ale gdybyś o czymś słyszała... Nastąpiła chwila ciszy. — Dobrze, Brooke. Będę miała oczy i uszy otwarte. W razie czego dam ci znać. 420

— Byłabym ogromnie wdzięczna! Bardzo mi zależy, żeby wrócić do pracy. Obiecuję ci... i obiecam ewentualnemu pracodawcy... że kariera mojego męża już nie będzie stanowić problemu. Margaret, choć być może była ciekawa, co u niej, nie zadawała żadnych pytań. Rozmawiały jeszcze minutę czy dwie, a gdy się rozłączyły, Brooke wydała głębokie wes­ tchnienie ulgi. Punkt pierwszy z okropnej listy odfajkowany. Punkt drugi — zadzwonić do matki Juliana, żeby omówić szczegóły wyjazdu na ślub Trenta w nadchodzący weekend — też nie zapowiadał się przyjemnie. Od czasu gali Grammy teściowa dzwoniła do niej prawie codziennie i nieproszona wygłaszała długie monologi o tym, że żona powinna być wyrozumiała i wspierać męża. Zwykle powoływała się na wyskoki ojca Juliana (o różnym ciężarze gatunkowym, po­ cząwszy od flirtów ze wszystkimi recepcjonistkami i pielęg­ niarkami, aż po ciągłe wyjazdy z kolegami na golfa i „Bóg wie co jeszcze", gdy zostawiał ją samą w domu), które miały świadczyć o jej niezwykłej wyrozumiałości i tolerancji dla płci męskiej. Ukryte pomiędzy wierszami banały w stylu „chłopcy to chłopcy" czy „za każdym mężczyzną, który odniósł sukces, stoi kobieta" nie tylko stawały się już nudne, ale wręcz nie do zniesienia. Z drugiej strony jednak Brooke nigdy by nie przypuszczała, że matkę Juliana w ogóle ob­ chodzi, czy zostaną małżeństwem, rozwiodą się albo w ogóle znikną z pola widzenia. Na szczęście teściowa nie odebrała telefonu, więc Brooke zostawiła jej wiadomość, w której poprosiła o przesłanie e-mailem informacji dotyczących po­ dróży, bo do końca dnia będzie niedostępna. 421

Już miała wykreślić punkt drugi z listy, gdy zadzwoniła jej komórka. — Neha! Cześć, kochanie! Co u ciebie? — Brooke? Cześć! Mam wspaniałe wieści: Rohan i ja już definitywnie przeprowadzamy się do Nowego Jorku. Tego lata! — Co ty mówisz. To cudownie! Czy Rohan dostał propozy­ cję pracy w jakiejś nowojorskiej firmie? — Brooke już od jakiegoś czasu snuła fantazje o wspólnej firmie, zastanawiała się nad tym, jak ją nazwą, jak ją rozreklamują, jak zdobędą pierwszych klientów. A to był pierwszy krok w tym kierunku. — Właściwie to ja dostałam. Nie uwierzysz, ale moja przyjaciółka niedawno zgodziła się czasowo zastąpić diete­ tyczkę, która odchodzi na roczny urlop wychowawczy. I cóż, okazało się, że nie może podjąć tej pracy, bo musi zająć się chorą matką, więc zapytała, czy ja nie byłabym tym zainte­ resowana. Zgadnij, dla kogo będę pracować? Brooke, zasmucona informacją, że perspektywa założenia wspólnego interesu się oddala, przebiegła w myśli listę celebrytów, przypuszczając, że Neha wymieni Gwyneth, Heidi albo Giselle. — No, nie wiem. Dla kogo? — Dla New York Jetsów! Masz pojęcie? Będę dietetyczką drużyny w sezonie dwa tysiące dziesięć — dwa tysiące jede­ naście. Nie mam pojęcia o potrzebach żywieniowych zawod­ ników drugiej linii, ważących po trzysta funtów, ale będę musiała się dowiedzieć! — Och, Neha, tak się cieszę! To naprawdę niezwykła okaz­ ja — odparła i rzeczywiście tak myślała. Musiała przyznać, że gdyby sama dostała taką propozycję, rzuciłaby wszystko inne. 422

— Uhm, jestem bardzo podniecona. Szkoda, że nie wi­ działaś Rohana! Gdy tylko mu o tym powiedziałam, jego pierwszą myślą było: „Bilety!". Od razu wydrukował program rozgrywek i powiesił na lodówce. Brooke parsknęła śmiechem. — Już sobie ciebie wyobrażam, jak przy swoich pięciu stopach i trzech calach wzrostu idziesz przez szatnię z pod­ kładką do pisania i megafonem, wyrywając im z wielkich łap Big Maki i kubełki KJFC. — Właśnie. I mówię przy tym: „Przepraszam, panie gwiaz­ do NFL, która wyciąga miliardy dolarów rocznie, ale muszę prosić, żeby przestał pan pić tyle syropu kukurydzianego 0 wysokiej zawartości fruktozy". Kiedy po kilku minutach się rozłączyły, Brooke mimowol­ nie poczuła żal na myśl, że wszyscy robią karierę oprócz niej. 1 że nie założy z Nehą własnej firmy. Wtedy znowu zadzwonił telefon. Pewna, że to Neha, która zapomniała jej o czymś powiedzieć, Brooke odebrała i rzuciła bez wstępów: — A co zrobisz, gdy jeden z nich zacznie się do ciebie dowalać? Po drugiej stronie usłyszała jednak chrząknięcie, a potem męski głos zapytał: — Czy pani Brooke Alter? Przez chwilę — nie wiadomo dlaczego — pomyślała, że Julian miał wypadek, zachorował albo... — Brooke, tu Art Mitchell z czasopisma „Last Night". Czy nie zechciałaby pani skomentować artykułu z „Page Six" w dzisiejszym „New York Post"? Pomyślała, że zaraz zacznie krzyczeć, ale opanowała się 423

na szczęście, przerwała połączenie i wyłączyła telefon. Kiedy odkładała go na stolik, drżały jej ręce. Poza najbliższą rodziną i przyjaciółmi nikt nie znał jej nowego, zastrzeżonego zresztą numeru. Ale nie miała czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Wzięła laptopa, wystukała adres strony internetowej „Page Six" i odszukała wspomniany artykuł. Oto ukazał się przed nią, na samej górze, wypełniając prawie cały ekran komputera. Zawierał dwa zdjęcia: jedno przedstawiało ją samą w Cookshop w towarzystwie Noli, jak płakała i ocierała łzy serwetką, a drugie Juliana, wysiadającego gdzieś z limuzyny — jeśli sądzić po staroświeckiej taksówce w tle, pewnie w Londy­ nie — w której siedziała bardzo atrakcyjna młoda kobieta. Podpis pod jej zdjęciem brzmiał: „Brooke Alter opłakuje koniec swojego małżeństwa podczas babskiego brunchu", a ręka, którą ocierała łzy na zdjęciu, została obwiedziona kółkiem, pewnie po to, aby zwrócić uwagę, że nie ma na niej obrączki ślubnej. Dalej pisano: „»To już definitywny koniec« — mówi osoba z kręgu pani Alter. »Brooke nawet jedzie sama na ślub krewnego«". Podpis pod zdjęciem Juliana był nie mniej uroczy. „Kto by się przejmował skandalem? Alter imprezuje w Londynie po tym, jak żona wyrzuciła go z ich wspólnego mieszkania na Manhattanie". Nie było sposobu, żeby powstrzymać znajomy już przypływ gniewu i niesmak, ale Brooke mimo to próbowała kilka razy odetchnąć głęboko i myśleć logicznie. Przypuszczała, że obecność dziewczyny w samochodzie da się wytłumaczyć — niezależnie od tego, czy było to samooszukiwanie się, czy nie, miała absolutną pewność, że Julian nie zachowałby się 424

podle ani po prostu głupio — ale reszta była wkurzająca. Znowu popatrzyła na swoje zdjęcie i sądząc po jego rozdziel­ czości i kącie ujęcia, doszła do wniosku, że zrobił je komórką ktoś z klientów restauracji. Zdegustowana, uderzyła pięścią w kanapę tak mocno, że Walter zaskowyczał i uciekł. Wtedy zadzwonił telefon stacjonarny. Spojrzawszy na wy­ świetlacz, zobaczyła, że to Samara. — Samara! Dłużej tego nie wytrzymam! — warknęła na przywitanie. — Czy zajmujesz się wizerunkiem Juliana, czy nie? Nie możesz czegoś zrobić w sprawie tych wszystkich artykułów? — Brooke jak dotąd ani razu nie zachowała się wobec niej nieuprzejmie, ale miała już dość. — Brooke, rozumiem, że jesteś zdenerwowana. Próbowa­ łam skontaktować się z tobą, zanim zobaczysz te zdjęcia, ale... — Zanim zobaczę zdjęcia?! — wrzasnęła. — Jakiś drań zadzwonił do mnie na komórkę, prosząc o komentarz w tej sprawie. Skąd ma mój numer? — Posłuchaj, chcę ci powiedzieć dwie rzeczy. Po pierwsze, ta dziewczyna na tylnym siedzeniu limuzyny to fryzjerka i makijażystka Juliana. Musiała doprowadzić go do porządku w samochodzie, bo jego samolot z Edynburga przyleciał opóźniony i nie było czasu, żeby jechać do studia. Całkowicie błędna interpretacja. — W porządku — rzuciła Brooke. Była zdziwiona, że poczuła aż taką ulgę — przecież była pewna, że da się jakoś wyjaśnić obecność dziewczyny. — Po drugie, niewiele mogę zrobić, gdy ktoś od was rozmawia z prasą. Nie mam kontroli nad waszymi znajomymi i przyjaciółmi. 425

Brooke odebrała to jako policzek. — Co chcesz przez to powiedzieć? — Ktoś zna twój nowy numer telefonu, wie o ślubie w najbliższy weekend i w ogóle ma wgląd w twoje życie prywatne. Zapewniam cię, że to nikt od nas. — Ale to niemożliwe. Wiem na pewno, że... — Brooke, nie chcę być niegrzeczna, ale mam następny telefon i muszę kończyć. Pogadaj z rodziną i przyjaciółmi, dobra? — I po tym Samara się rozłączyła. Zbyt wytrącona z równowagi, żeby się na czymś skupić — poza tym pełna poczucia winy, że nie zrobiła tego wcześ­ niej — wzięła Waltera na smycz, wyciągnęła z garderoby uggi i rękawiczki, a potem prawie wybiegła na chodnik. Nie wiedziała, czy to zasługa czapki z pomponem, czy grubej kurtki puchowej, ale żaden z dwóch paparazzich, których zauważyła na rogu, nie zwrócił na niąuwagi. Poczuła dumę z tego małego zwycięstwa. Przeszła z Walterem Eleventh Avenue, a potem ruszyła w stronę centrum, tak szybko, jak tylko się dało w weekendowym tłumie. Przystanęła jedynie po to, żeby pies mógł napić się wody z miski przed sklepem z artykułami dla zwierząt, ale gdy doszli do Sixty-fifth Street, biedak znowu dyszał z wywieszonym języ­ kiem. Dla Brooke była to jednak dopiero rozgrzewka. W ciągu dwudziestu minut zostawiła na wpół histeryczne wiadomości dla matki, ojca, Cynthii, Randy'ego oraz Noli (która odpowiedziała jako jedyna: „Na miłość boską, Brooke, gdybym miała gadać z prasą o Twoim życiu prywatnym, mogłabym zdradzić smakowitsze szczegóły niż to, że jedziesz na ślub nieszczęsnego Trenta ze stażystkąFern. Daj spokój!") i zadzwoniła na komórkę Michelle. 426

— O, cześć, Michelle — zaczęła mówić, gdy zgłosiła się poczta głosowa. — Hm, nie wiem, gdzie jesteś, ale chciałam z tobą porozmawiać o artykule, który ukazał się dziś rano w „Last Night". Mówiłam ci już kilka razy, ale chciałabym się upewnić, czy... eee... przypadkiem nie rozmawiałaś z ja­ kimś reporterem albo nie powiedziałaś koleżankom czegoś, co potem trafiło do niepowołanych uszu? Proszę cię... nawet błagam... żebyś odkładała słuchawkę, gdy ktoś dzwoni i zadaje ci jakiekolwiek pytania o Juliana albo o mnie, żebyś w ogóle nie rozmawiała z nikim o naszym życiu prywatnym, dobra? — Urwała na chwilę, zastanawiając się, czy zabrzmiało to dość stanowczo, a potem, czy aby nie za stanowczo, ale w końcu uznała, że przekazała, co miała do przekazania, i się rozłączyła. Zaciągnęła zziajanego Waltera do domu i przez resztę dnia pracowała nad swoim CV, licząc, że niebawem będzie mogła je rozesłać. Była zawiedziona, że spółka z Nehą na razie nie dojdzie do skutku, ale nie zamierzała pozwolić, aby to zni­ weczyło jej plany: chciała jeszcze przez kilka miesięcy — do roku — zdobywać doświadczenie kliniczne, a potem, jeśli wszystko pójdzie dobrze, być może otworzyć własną praktykę. Około wpół do siódmej wieczorem przyszło jej na myśl, żeby zadzwonić do Amber i wycofać się z organizowanej przez nią imprezy — spotkanie z grupą całkiem nieznanych kobiet nagle wydało jej się złym pomysłem — ale uświadomiła sobie, że nie zna numeru dziewczyny. Zmusiła się więc, żeby wejść pod prysznic, a następnie włożyła swój mundurek: dżinsy, botki i blezer. W najgorszym razie, jeśli okaże się, że jest beznadziejnie, wymyślę jakąś wymówkę i dam nogę, pomyślała, jadąc taksówką z Times Sąuare do centrum Yillage. 427

Przynajmniej mam powód, żeby wyjść z domu, co ostatnio rzadko się zdarza. Miała wrażenie, że się uspokaja, ale zdenerwowanie wróciło, gdy wysiadła z taksówki na Twelfth Street i zobaczyła dość ładną blondynkę z zawadiacką fryzurą na boba, palącą papierosa na schodach prowadzących do budynku. — Brooke? — zapytała dziewczyna, wydmuchując obłok dymu, który jakby zawisł w zimnym, wilgotnym powietrzu. — Cześć. A ty jesteś Amber? — Ostrożnie przeszła przez zaspę topniejącego śniegu, która zebrała się przy krawężniku. Amber stała na drugim stopniu schodów, ale Brooke i tak była od niej wyższa o cal czy dwa. Ze zdziwieniem zobaczyła jaskrawoczerwone rajstopy, wyłaniające się spod płaszcza dziewczyny, a do tego pantofle na niebotycznie wysokich obcasach. To wszystko, w połączeniu z papierosem, zupełnie ją zaskoczyło — inaczej wyobrażała sobie naiwną, nobliwą, chodzącą do kościoła dziewczynę z opisu Heather. Amber musiała zauważyć wzrok, jakim obrzuciła ją Brooke. — Och, te buty? — zapytała, chociaż Brooke nie odezwała się słowem. — To Giuseppe Zanotti. Nazywam je biczem na facetów. — Przeciągły południowy akcent, z jakim mówiła, brzmiał słodko, wręcz ociekał słodyczą, i zupełnie kłócił się z jej wyglądem. Brooke się uśmiechnęła. — Zawiadom mnie, gdy zaczniesz je wypożyczać. Amber dała jej znak, żeby weszła z nią do środka — Polubisz je wszystkie — powiedziała, otwierając drzwi, za którymi ukazał się niewielki hol z małym perskim dywanem i z dwiema skrzynkami na pocztę. — To świetne baby. Poza 428

tym, jeśli wydaje ci się, że ty masz źle, to możesz być pewna, że któraś z nich ma znacznie gorzej. — O rany, to super, prawda? — Brooke weszła za Amber do windy. — Chociaż po dzisiejszym artykule w „Page Six", nie sądzę... — Och, ten głupi kawałek z amatorskimi zdjęciami? Proszę cię! Poczekaj, aż poznasz Isabel. Na całostronicowym zdjęciu, ukazującym biedaczkę w bikini, zakreślono miejsca, na któ­ rych wyraźnie widać jej cellulit. To dopiero jest świństwo. Brooke parsknęła śmiechem. — Tak, rzeczywiście. Więc... eee... widziałaś ten materiał z „Page Six"? Drzwi windy się otworzyły i wyszły na wyłożony pluszową wykładziną korytarz z dyskretnymi szklanymi kinkietami. — Och, kochanie, wszystkie go czytałyśmy. I zgadzamy się, że to drobiazg, nie ma się czym przejmować. Zdjęcie, na którym płaczesz w towarzystwie przyjaciółki, tylko wzbudzi powszech­ ną sympatię... wszystkie kobiety będą się z tobą identyfikować... a sugestia, że twój mąż robi to na tylnym siedzeniu limuzyny, w drodze na koncert, jest śmieszna. Daj spokój. Każdy wie, że to musiała być jego menedżerka, fryzjerka albo stylistka. Na twoim miejscu nie martwiłabym się tym ani przez sekundę. Po tych słowach Amber otworzyła drzwi do apartamentu, za którymi ukazał się wielki pokój, przypominający... boisko do koszykówki? Po drugiej stronie znajdowała się bowiem metalowa obręcz z siatką, a na podłodze, wyłożonej błyszczącą drewnianą klepką, widniały białe linie boczne i linia rzutu wolnego. Najbliższa ściana pomalowana była jak do racąuetballu, a może sąuasha, a pod ścianą po stronie ulicy, między 429

wielkimi oknami, zajmującymi powierzchnię od podłogi do sufitu, stały dwa wielkie kosze z piłkami i rakietami. Na jedynej wolnej ścianie wisiał sześćdziesięciocalowy płaski ekran, a przed nim znajdowała się duża zielona kanapa, na której siedzieli dwaj nastoletni chłopcy z ciemnymi włosami, w szortach do kolan. Właśnie jedli pizzę, rozgrywali jakiś mecz piłkarski na wideo — Brooke pomyślała, że powinna znać tę grę — i obaj wyglądali na znudzonych, jeden bardziej od drugiego. — Chodź — powiedziała Amber, przecinając boisko. — Wszystkie już czekają na górze. — Czyje to mieszkanie? — Och, znasz Dianę Wolfe? Jej mąż, Ed, był kongresmenem... nie pamiętam, z jakiego okręgu, ale na pewno z Manhat­ tanu... i oczywiście stał na czele komitetu do spraw etyki. Brooke ruszyła po schodach za Amber. — Tak — mruknęła, choć już wiedziała, co usłyszy. Mu­ siałaby żyć w jaskini przez sześć tygodni minionego lata, żeby nie znać tej historii. Amber przystanęła, odwróciła się do Brooke i zniżyła głos do szeptu. — Uhm, słyszałaś, że poczciwy stary Ed miał słabość do dziwek? Nie żadnych eleganckich pań do towarzystwa, ale zwykłych ulicznych prostytutek. Podwójny niefart, bo Diana ubiegała się o stanowisko prokuratora generalnego w mieście. Fatalna sprawa. — Witajcie! — u szczytu schodów zaszczebiotała kobieta po czterdziestce. Miała na sobie nienagannie skrojony kostium ze spódnicą w kolorze fioletoworóżowym, eleganckie czarne 430

pantofle z wężowej skórki i najpiękniejszy sznur wielkich pereł, jaki Brooke kiedykolwiek widziała. Amber dotarła do końca schodów. — Brooke Alter, to jest Diana Wolfe, właścicielka tego pięknego domu. Diano, poznaj Brooke Alter. — Dz-dziękuję za zaproszenie — wyjąkała Brooke, onie­ śmielona przez tę starszą od niej, wytworną kobietę. Diana machnęła niedbale ręką. — Proszę, nie bądźmy takie oficjalne. Wejdź i poczęstuj się. Jak zapewne już wiesz od Amber, mój mąż ma... miał... właściwie nie wiem, ma czy miał, bo nie jest już moim mężem, ale cóż, przyzwyczajenie to druga natura... otóż mój mąż ma słabość do prostytutek. Najwyraźniej Brooke nie potrafiła ukryć szoku, bo Diana się roześmiała. — Och, moja droga, nie mówię niczego, o czym nie wiedziałby już cały kraj. — Nachyliła się i dotknęła włosów Brooke. — Ale może nie wszyscy wiedzą, że uwielbiał rude. Boże, ja też nie miałam o tym pojęcia, dopóki nie obejrzałam tajnych nagrań wideo, będących w posiadaniu FBI. I po dwudziestej którejś uzyskałam pewien obraz, zwłaszcza że Ed zdecydowanie miał swój typ. Diana zaśmiała się z własnego dowcipu i wyjaśniła: — Kenya jest w salonie. Isabel nie przyjdzie, bo nawaliła umówiona babysitterka. Idźcie do pokoju, przywitajcie się, ja zaraz wrócę. Brooke weszła za Amber do urządzonego na biało salonu i od razu rozpoznała w posągowej czarnoskórej kobiecie, ubranej w świetne skórzane spodnie i piękną futrzaną kamizel431

kę, Kenyę Dean, byłą żonę słynnego aktora i wielbiciela niepełnoletnich dziewcząt, Quincy'ego Deana. Kenya szybko wstała i uściskała Brooke. — Miło mi cię poznać! Chodź, usiądź — powiedziała, pociągając Brooke za sobą i wskazując jej miejsce obok siebie na białej skórzanej kanapie. Brooke już miała podziękować Kenyi, gdy Amber podała jej kieliszek białego wina. Z przyjemnością pociągnęła duży łyk. Diana tymczasem weszła do pokoju z wielkim półmiskiem owoców morza na lodzie; były na nim krewetki koktajlowe, różnego gatunku ostrygi, szczypce krabów, ogony homarów, przegrzebki, a także miseczki z masłem i sosami. Postawiła go na środku stolika do kawy i zawołała: — Postarajmy się, żeby Brooke nie siedziała jak na roz­ żarzonych węglach! Może opowiemy jej po kolei o swoich doświadczeniach, żeby poczuła się swobodniej? Amber, za­ czniesz? Amber ugryzła wielką krewetkę. — Wszyscy znają już moją historię. Wyszłam za mąż za ukochanego ze szkoły średniej... notabene szkolnego pajaca... który rok po ślubie wygrał kolejną edycję Idola. Powiedzmy w skrócie, że Tommy nie tracił czasu i korzystał ze zdobytej sławy. Kiedy kończył objazd po Hollywood, miał na koncie więcej dziewczyn niż Simon swetrów z dekoltem w serek. Ale to była dopiero rozgrzewka; bo według mnie liczba panienek, które od tego czasu zaliczył, osiągnęła już trzycyfrową liczbę. — Tak mi przykro — wymamrotała Brooke, bo nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. 432

— Och, niepotrzebnie — odparła Amber i sięgnęła po kolejną krewetkę. — Znacznie lepiej mi bez niego, choć jakiś czas trwało, zanim to sobie uświadomiłam. Diana i Kenya pokiwały głowami. Kenya dolała sobie wina i upiła łyk. — Uhm, ja też do tego doszłam, choć kiedy byłam na twoim etapie, jeszcze bym tak nie powiedziała — stwierdziła, patrząc znacząco na Brooke. — Co masz na myśli? — zapytała Brooke. — Cóż, po pierwszej dziewczynie wmawiałam sobie, że to się więcej nie powtórzy... i że on właściwie nie zrobił nic złego. Myślałam, że padł ofiarą jakiejś łowczyni sławy. Ale potem posypały się następne zarzuty, nastąpiły aresztowania, dziewczyny były coraz młodsze, miały po szesnaście, potem piętnaście lat... powiedzmy, że powoli spadały mi łuski z oczu. — Powiedz prawdę, Kenya. Tak jak ja nie sądziłaś, że dzieje się coś złego, gdy Quincy został zatrzymany po raz pierwszy — podpowiedziała Diana. — Fakt. Wyciągnęłam go z aresztu za kaucją. Ale gdy w Forty Eight Hours pokazali nagranie z ukrytej kamery, na którym mój mąż dosłownie rwał dziewczynki ze szkoły średniej na meczu piłkarskim, zaczęłam powoli oswajać się z prawdą. — O rany — jęknęła Brooke. — Było kiepsko. Ale na szczęście cały ten okropny szum medialny skupił się wokół niego i jego draństw. Isabel Prince... nie ma jej tu dziś wieczorem... nie miała tak dobrze. Brooke wiedziała, że Kenya ma na myśli film, który mąż Isabel, światowej sławy raper, Major K, udostępnił opinii publicznej. Julian widział to nagranie i opowiedział o nim 433

Brooke. Przedstawiało Isabel i Majora K w wannie nagich, pijanych i uprawiających seks na różne, wymyślne sposoby. Zostało zrobione profesjonalną kamerą HD, należącą do Majora K, i rozesłane przez niego samego do wszystkich redakcji, prasowych i telewizyjnych, na terenie Stanów Zjed­ noczonych. Brooke potem czytała wywiady, w których pytano Majora K, dlaczego naraził żonę na coś takiego, a on od­ powiadał: „Jest cholernie ostra, stary, i pomyślałem, że wszys­ cy powinni przeżyć choć raz to, co ja przeżywam co noc". — Uhm, ale jej się dostało — stwierdziła Amber. — Pa­ miętam, że na kadrach z tego filmu zakreślano kółka, żeby zwrócić uwagę na jej tłuszcz. Używano sobie na niej we wszystkich wieczornych programach typu talk-show. To mu­ siało być dla niej straszne. Zapadła cisza, podczas której wszystkie się zamyśliły, i Brooke uświadomiła sobie, że się dusi, że ma wrażenie, jakby została schwytana w pułapkę. Przestronny jasny apar­ tament nagle zaczął przypominać klatkę, a towarzystwo tych Bogu ducha winnych kobiet —jeszcze przed kilkoma minu­ tami życzliwych i sympatycznych — sprawiło, że poczuła się jeszcze bardziej samotna i nierozumiana. Było jej ich żal, bo wydawały się naprawdę miłe, ale nie miała poczucia, że jest jedną z nich. Jedynym przestępstwem Juliana było to, że dał się sfotografować po pijanemu z jakąś dziewczyną, zresztą w swoim wieku — drobiazg w porównaniu z filmem porno, seksoholizmem, pedofilią czy prostytucją. Te refleksje musiały odbić się na jej twarzy, bo Diana nagle cmoknęła i powiedziała: — Myślisz o tym, że jesteś w zupełniej innej sytuacji niż 434

my, prawda? Wiem, że to trudne, moja droga. Twój mąż zaliczył raz czy dwa jakąś panienkę w pokoju hotelowym, ale który facet tego nie robi? Jednak, proszę, nie łudź się. Być może tak to się zaczyna — urwała i machnęła ręką — ale na tym się nie kończy. To przelało czarę. Brooke miała już dość. — Nie, nie w tym rzecz, tylko że... hm, posłuchajcie, doceniam waszą gościnność, to, że zaprosiłyście mnie tu dziś wieczorem, ale chyba muszę już iść — wykrztusiła nieswoim głosem, biorąc torebkę i nie patrząc tym kobietom w oczy. Wiedziała, że zachowuje się nieuprzejmie, ale nie mogła się powstrzymać; musiała jak najszybciej stąd wyjść. — Ojej, Brooke, mam nadzieję, że cię nie uraziłyśmy — odezwała się Diana pojednawczym tonem, chociaż była wyraźnie poirytowana. — Nie, nie, wcale nie. Przepraszam, po prostu nie jes­ tem... — Urwała. Ale zamiast dokończyć, powiedzieć coś, co by zapełniło ciszę, wstała i odwróciła się do nich wszystkich. — Nawet nie dopuściłyśmy cię do głosu! — zawołała Amber z rozpaczą. — Mówiłam ci, że za dużo gadamy. — Strasznie mi przykro. Proszę, nie myślcie, że któraś z was powiedziała coś nie tak. Po prostu... chyba nie jestem gotowa na coś takiego. Jeszcze raz wszystkim wam dziękuję. Amber, jestem ci bardzo wdzięczna. Przepraszam — mam­ rotała, przyciskając do piersi płaszcz i torebkę. Dotarła do szczytu schodów i zobaczyła na nich jednego z nastolatków, który właśnie szedł na górę. Pomyślała niedorzecznie, że chłopak będzie próbował ją zatrzymać. Mijając go szybciej, niż to było konieczne, usłyszała, jak powiedział: 435

— Spoko. — A potem zawołał: — Mamo, jest jeszcze cola?! Bo Dylan wypił wszystko, co mieliśmy! Potem przestała już słyszeć cokolwiek. Przecięła boisko do koszykówki, zamiast skorzystać z windy, zeszła po schodach i wypadła na zewnątrz. Przenikliwie zimne powietrze owiało jej twarz i poczuła, że znowu jest w stanie oddychać. Obok niej przejechała jedna wolna taksówka, potem druga, i chociaż musiało być już po ósmej, zignorowała je wszystkie. Zaczęła iść, prawie biec, w stronę domu. W głowie kłębiły jej się różne myśli, przypominała sobie kolejno wszystkie historie, które usłyszała tego wieczoru, odrzucała je, wynaj­ dując w nich luki albo szczegóły, które nie pasowały do jej historii z Julianem. Że też komuś mogło się wydawać, iż ona i Julian skończą tak samo z powodu jednego błędu, jednej pomyłki. Przecież się kochają. Nie rozstaną się tylko dlatego, że nastąpił kryzys. Brooke przecięła Sixth Avenue, potem Seventh, a następnie Eighth. Policzki i palce zaczęły drętwieć jej z zimna, ale nie przejmowała się tym. Wyrwała się z tego miejsca, uciekła od tych okropnych historii, od złowieszczych przepowiedni na temat swojego małżeństwa, które zupełnie nie miały podstaw. Te kobiety nie znały ani jej, ani Juliana, nie wiedziały, o czym mówią! Wreszcie udało jej się uspokoić; zwolniła kroku, odetchnęła głęboko i powiedziała sobie, że wszystko się ułoży. Gdyby tylko mogła pozbyć się uporczywej myśli, która kołatała jej w głowie: „A co, jeśli one mają rację?".

18 Na nerwy mi działali, gdy meldowaliśmy się w hotelu

Zadzwonił telefon przy łóżku i Brooke po raz nie wiadomo który zaczęła się zastanawiać, dlaczego w hotelach nie ma identyfikacji numeru. Ale ponieważ i tak każdy mógł za­ dzwonić do niej na komórkę, pochyliła się i przygotowana na atak, podniosła słuchawkę. — Halo, Brooke? Masz jakieś wiadomości od Juliana? — Po drugiej stronie rozległ się głos doktora Altera. Brooke miała wrażenie, jakby teść był w sąsiednim pokoju, gdzie — mimo jej wysiłków, aby do tego nie dopuścić — rzeczywiście się znajdował. Zmusiła się do uśmiechu, żeby nie powiedzieć czegoś przykrego. — O, cześć! — zawołała wesoło. Ktoś, kto dobrze ją znał, natychmiast rozpoznałby jej ton jako fałszywie przyjacielski albo „zawodowy". Jak zawsze w ciągu ostatnich pięciu lat starała się nie zwracać do ojca Juliana wprost. „Doktorze Alter" brzmiałoby wobec teścia 437

zbyt formalnie, „Williamie" — zbyt familiarnie, a „tato" — na pewno by mu się nie spodobało. — Owszem — odparła spokojnie po raz setny. — Nadal jest w Londynie, prawdopodobnie przyleci na początku przy­ szłego tygodnia. — Jednak to już wiedzieli. Powiedziała im 0 tym, gdy tylko dopadli ją w recepcji. W zamian dowiedziała się, że chociaż próbowano ich umieścić w przeciwległej części hotelu, liczącego dwieście pokoi (warunek Brooke), uparli się, żeby mieszkać obok niej — „dla wygody". Teść cmoknął z niezadowoleniem. — Nie mogę uwierzyć, że nie będzie go na ślubie! On 1 Trent urodzili się zaraz po sobie. Razem się wychowali. Trent wygłosił taką wzruszającą mowę na waszym weselu, a Julian nie zamierza się nawet pokazać! Uśmiechnęła się, uświadamiając sobie ironię losu. Ona także uważała, że Julian powinien przyjechać na ten ślub, i próbowała przekonać go do tego tymi samymi argumentami, jakich teraz używał teść, ale gdy tylko usłyszała je z jego ust, natychmiast stanęła w obronie męża. — Ma ważny powód. Wystąpi przed niesamowitą publicz­ nością, między innymi przed premierem Anglii. — Pominęła fakt, że Julian miał dostać za udział w czterogodzinnej imprezie dwieście tysięcy dolarów. — Nie chce odciągać uwagi od państwa młodych, zwłaszcza teraz, gdy jego osoba budzi takie zainteresowanie. Oboje tak oględnie określali obecną sytuację. Teść udawał, że wszystko jest w porządku, że nie widział kompromitujących zdjęć ani nie czytał artykułów opisujących rozpad małżeństwa jego syna. A teraz, chociaż już kilkanaście razy słyszał, że 438

Julian nie przyjedzie na ślub Trenta, nie chciał przyjąć tego do wiadomości. Brooke usłyszała w tle głos teściowej: — William! Po co rozmawiasz z nią przez telefon, przecież jest za ścianą?! Chwilę później rozległo się pukanie do drzwi. Zerwała się z łóżka, zrobiła nieprzyzwoity gest w stronę drzwi, mówiąc w duchu: „Chrzań się", a potem ułożyła twarz do uśmiechu. Zdjąwszy łańcuch przy zasuwce, zawołała: — O, witaj, sąsiadko! Po raz pierwszy, od kiedy się znały, teściowa wyglądała niestosownie, nawet śmiesznie. Miała na sobie dopasowaną sukienkę w pięknym głębokim odcieniu bakłażana, jakby uszytą specjalnie na jej szczupłą figurę. Do niej włożyła idealnie dobrane pod względem koloru purpurowe rajstopy i wystrzałowe botki na wysokim obcasie, które mimo swojej elegancji nie sprawiały wrażenia, że bardzo się starała. Jej masywny złoty naszyjnik był szykowny, ale mimo wszystko dyskretny, a makijaż wyglądał, jakby zrobił go profesjonalista. W sumie teściowa była wcieleniem miejskiego szyku, żywym przykładem, jak może prezentować się kobieta w wieku pięćdziesięciu pięciu lat. Jedyny problem stanowił kapelusz. Jego rondo miało średnicę tacy; i choć kolorem doskonale harmonizował z sukienką, w oczy rzucały się przede wszyst­ kim sterczące na wszystkie strony pióra, sztuczne kwiaty i wiecheć udający gipsówkę, ujęte wielką jedwabną kokardą. Brooke otworzyła usta ze zdumienia. — Co o tym myślisz? — zapytała Elizabeth, dotykając ronda. — Robi wrażenie, co? 439

— O rany — sapnęła, nie bardzo wiedząc, jak się za­ chować. — A... po co to? — Jak to: po co? Żeby pokazać Tennessee! — Zaśmiała się, a potem powiedziała, naśladując szyderczo południowy akcent, który w jej wykonaniu brzmiał jak parodia niemówiącego dobrze po angielsku kowboja z dawnego Dzikiego Zachodu: — Jezdeśmy w Chattanooga, Brookie! Trza ci wiedzieć, że prawdziwe damy z Południa noszą takie kapelindry! Brooke miała ochotę wślizgnąć się do łóżka, naciągnąć kołdrę na głowę i umrzeć. To było kompromitujące. — Tak? — jęknęła. Tylko na to potrafiła się zdobyć. Na szczęście Elizabeth wróciła do swojej normalnej, lekko nosowej wymowy nowojorskiej. — Oczywiście, że tak. Widziałaś kiedyś derby w Ken­ tucky? — Owszem, ale nie jesteśmy na derby. To zresztą jedyna okazja, kiedy się nosi kapelusze, prawda? Nie jestem pewna, czy obowiązują przy innych... okazjach towarzyskich... — Zawiesiła głos pytająco, żeby złagodzić wymowę słów, ale jej teściowa zupełnie się nimi nie przejęła. — Och, Brooke, nie masz pojęcia, o czym mówisz. Jes­ teśmy na Południu, moja droga! Ten, który przywiozłam na sam ślub, jest jeszcze szykowniejszy. Mamy mnóstwo czasu, żeby kupić jakiś i dla ciebie, nie martw się. — Przerwała na chwilę i wciąż stojąc w drzwiach, zlustrowała Brooke od góry do dołu. — Jeszcze nie jesteś ubrana? Brooke zerknęła najpierw na swoje dresy, a potem na zegarek. 440

— Myślałam, że wychodzimy dopiero o szóstej. — Tak, ale jest już piąta. Nie zostało ci wiele czasu. — Ojej, rzeczywiście! — wykrzyknęła z udawanym za­ skoczeniem. — No to muszę biec. Chcę jeszcze wziąć prysznic. — Dobrze, zapukaj do nas, gdy będziesz gotowa. A jeszcze lepiej wpadnij wcześniej na koktajl. William zamówił przy­ zwoitą wódkę, więc nie będziemy musieli pić tego hotelowego świństwa. — A może po prostu spotkamy się o szóstej w holu? Jak widzisz — Brooke cofnęła się i wskazała swoją podartą koszulkę i potargane włosy — mam jeszcze dużo roboty. — Faktycznie — przyznała teściowa. — No dobrze. To do zobaczenia o szóstej. I wiesz co, Brooke? Może byś umalowała sobie oczy? To naprawdę czyni cuda. Gorący prysznic i lecący w tle odcinek Milionerów nie poprawiły jej nastroju, choć mała butelka białego wina z minibaru — owszem. Jednak gdy, włożywszy dyżurną czarną sukienkę i posłusznie musnąwszy powieki cieniem, wyszła na korytarz, znowu była bardzo spięta. Do restauracji mieli tylko parę mil, ale jazda dłużyła jej się niemożliwe. Doktor Alter cały czas narzekał: co to za hotel, w którym nie ma parkowacza, jak to możliwe, że Hertz ma w ofercie tylko amerykańskie wozy, i kto zaprasza na kolację o wpół do siódmej, na miłość boską, toż to przecież prawie pora lunchu! Przeszkadzało mu nawet, że w piątkowy wieczór w Chattanooga jest mały ruch na drodze — bo przecież czy w szanującym się mieście można zobaczyć puste ulice i wolne miejsca na parkingach? I gdzie jeszcze, na 441

Boga, są tacy cholernie uprzejmi kierowcy, którzy zatrzymują się przed znakami stopu na dziesięć minut i przepuszczają innych? Na pewno nie tam, gdzie chciałby się znaleźć. W praw­ dziwych miastach są korki, brud, spaliny, śnieg, dziury w jezdni i wszelkie inne normalne rzeczy — wyrzekał. Brooke jeszcze nie słyszała śmieszniejszej tyrady. Gdy wreszcie wszyscy troje weszli do środka, miała wrażenie, jakby minął już cały wieczór. Ku jej niezmiernej uldze rodzice Trenta stali tuż przy drzwiach. Brooke zastanawiała się, co pomyśleli na widok absurdalnego kapelusza jej teściowej. Ojcowie Trenta i Juliana byli braćmi, mimo dużej różnicy wieku utrzymywali ze sobą bliskie stosunki, i cała czwórka od razu przeszła do baru po drugiej stronie sali. Brooke nie chciała pójść z nimi i wymó­ wiła się od tego, twierdząc, że musi zadzwonić do Juliana. Zauważyła, że wszyscy wymienili pełne ulgi spojrzenia; kobiety, które dzwonią do mężów, żeby powiedzieć „cześć", nie odchodzą i nie występują o rozwód, prawda? Rozejrzała się po sali w poszukiwaniu Trenta albo Fern, ale nie dostrzegła ani jego, ani jej. Na zewnątrz było pięć­ dziesiąt stopni Fahrenheita, co w porównaniu z Nowym Jorkiem w lutym było temperaturą wręcz tropikalną, więc nawet nie musiała zapinać płaszcza. Była pewna, że Julian nie odbierze telefonu — w Anglii była północ, a on na pewno jeszcze grał — ale mimo to zadzwoniła do niego i ze zdzi­ wieniem usłyszała w słuchawce jego głos. — Cześć! Tak się cieszę, że dzwonisz — powiedział, równie zaskoczony jak ona. W tle nie było słychać żadnych hałasów. W jego głosie brzmiało natomiast podniecenie. — Właśnie o tobie myślałem. 442

— Naprawdę? — Przeklęła samą siebie za niepewność, z jaką zadała to pytanie. W ciągu ostatnich dwóch tygodni rozmawiali ze sobą raz dziennie, ale zawsze to Julian do niej dzwonił. — Strasznie mi przykro, że musiałaś pojechać na ten ślub beze mnie. — Uhm, twoim rodzicom też jest strasznie przykro. — Bardzo działają ci na nerwy? — Najłagodniej mówiąc. Na nerwy mi działali, gdy mel­ dowaliśmy się w hotelu. Teraz mnie wykańczają. — Wybacz mi — powiedział cicho. — Jesteś pewien, że dobrze zrobiłeś, Julian? Nie widziałam jeszcze Trenta ani Fern, nie wiem, co mam im powiedzieć. Julian odchrząknął. — Powiedz im po prostu, że nie chciałem, aby ta szcze­ gólna uroczystość zamieniła się w medialny cyrk. Brooke milczała przez chwilę. Dałaby głowę, że Trent zniósłby obecność jednego wścibskiego reportera czy dwóch, byle tylko zobaczyć na swoim weselu kuzyna i wieloletniego przyjaciela. Nic jednak nie powiedziała. — A jak tobie minął wieczór? — O mój Boże, Rook, to było niewiarygodne. Po prostu niewiarygodne. W pobliżu posiadłości leży miasteczko z nie­ samowitą starówką na wzgórzu, skąd rozciąga się fantastyczny widok. Można tam się dostać tylko kolejką linową... do każdego wagonika wchodzi piętnaście osób... a kiedy się wysiada, można pomyśleć, że się jest w labiryncie: wszędzie potężne kamienne mury z pochodniami i małe wnęki, w któ­ rych znajdują się sklepiki i pomieszczenia mieszkalne. W sa443

mym środku znajduje się starożytny amfiteatr, ze wspaniałym widokiem na szkockie wzgórza dookoła. Występowałem w ciemności, jedyne światło dawały świece i pochodnie. Serwowano gorące napoje z cytryną i było coś takiego w tym zimnym powietrzu, gorących napojach i w blasku ognia, że... Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale aż ciarki chodziły po plecach. — Brzmi fantastycznie. — Tak było! A potem, gdy koncert się skończył, zabrali nas wszystkich z powrotem do hotelu... ośrodka? Wiejskiej posiadłości? Nie wiem, jak nazwać to miejsce, ale też jest niezwykłe. Wyobraź sobie stary dom na farmie, otoczony zewsząd łagodnymi wzgórzami, za to wyposażony we wszel­ kie nowoczesne urządzenia, płaskie telewizory, ogrzewanie podłogowe w łazienkach, niedorzecznie wielki basen, jakiego jeszcze nie widziałaś. Pokoje kosztują po dwa tysiące za noc, a każdy ma kominek i małą bibliotekę. I przydzielają ci własnego kamerdynera. — Przerwał na chwilę, a potem powiedział z przejęciem: — Niczego nie brakowałoby mi do szczęścia, gdybyś ty tu ze mną była. Cieszyła się — naprawdę — że jest zadowolony, i taki rozmowny. Najwyraźniej próbował się zrehabilitować; może miał wyrzuty sumienia z powodu braku porozumienia między nimi w ostatnim czasie. Jednak trudno jej było słuchać tego, co mówił, w okolicznościach, w których się znajdowała; skazana na towarzystwo teściów zamiast mężów stanu czy międzynarodowego towarzystwa; w świecie galerii hand­ lowych, a nie sielskich krajobrazów; w standardowo urządzo­ nym pokoju hotelowym w miejscowym Sheratonie, bez żad444

nego lokaja ani kamerdynera. A w dodatku na ślubie jego kuzyna, na który przyjechała sama. Chociaż była rada, że dobrze się bawił, wolałaby, żeby nie rozwodził się tak o tych wszystkich cudach. — Posłuchaj, muszę kończyć. Zaraz zacznie się kolacja. Minęła ją para idącą do wejścia, mniej więcej w jej wieku, i wszyscy troje uśmiechnęli się do siebie. — Ale poważnie, jak moi rodzice? — Nie wiem, chyba w porządku. — Zachowują się jako tako? — Chyba się starają. Twój tata piekli się na wynajęty samochód — nie pytaj o nic więcej — a mama chyba myśli, że przyjechaliśmy na przyjęcie kostiumowe, ale poza tym, owszem, wszystko w porządku. — Jesteś dzielna, Brooke — powiedział cicho. — Jak zawsze odpowiedzialna i wspaniałomyślna. Jestem pewien, że Trent i Fern to docenią. — Zrobiłam, co do mnie należało. — To nie znaczy, że wszyscy by tak postąpili. Mam nadzieję, że ja też zrobiłem, co trzeba. — Tu nie chodzi o nas ani o to, przez co przechodzimy — spokojnie zwróciła mu uwagę. — Naszym obowiązkiem jest przywołać na twarz uśmiech i świętować z razem nimi. Zamierzam się tego trzymać. Przerwała jej kolejna para, która przeszła obok. To, jak na nią spojrzeli, świadczyło, że ją rozpoznali. Pomyślała, że znowu zaczną się spekulacje, gdy wszyscy zauważają stojącą tutaj samotnie. — Brooke? Przepraszam cię, bardzo cię przepraszam. Ale

\

445

tęsknię za tobą i już nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę. Naprawdę sądzę, że... — Muszę już iść — powiedziała, wiedząc, że inni przy­ słuchują się jej rozmowie. — Pogadamy później, dobrze? — Dobrze — odparł i usłyszała w jego głosie urazę. — Pozdrów wszystkich ode mnie i spróbuj się dobrze bawić dziś wieczorem. Tęsknię za tobą i bardzo cię kocham. — Uhm. Ja ciebie też. Pa. — Rozłączyła się i znowu ogarnęło ją znajome pragnienie, aby zwinąć się gdzieś w kącie i rozpłakać, i być może nawet by to zrobiła, gdyby z restauracji nie wyszedł Trent. Ubrany był w stylu, który Brooke okreś­ liłaby jako typowy dla prywatnych szkół z internatem, miał na sobie białą koszulę, granatowy blezer, krawat w kolorze żurawinowym, mokasyny od Gucciego i — j a k o ukłon w stro­ nę nowych czasów — beżowe spodnie (bez zakładek z przo­ du). Nawet teraz, po tych wszystkich latach, na jego widok wróciło wspomnienie tamtego wieczoru, gdy umówiła się z nim na randkę we włoskiej knajpce, i przypomniała sobie to intensywnie obezwładniające uczucie, jakiego doznała, gdy potem przy barze zobaczyła Juliana. — Hej, doszły mnie słuchy, że tu jesteś — powiedział i pochylił się, żeby pocałować ją w policzek. — Rozmawiałaś z Julianem? — Ruchem głowy wskazał telefon. — Uhm, jest w Szkocji. Choć wolałby być tutaj — dodała cicho. Trent się uśmiechnął. — Gdyby wolał, toby tu był. Mówiłem mu setki razy, że to prywatna posesja i że chętnie wynajmiemy ochroniarzy, aby uniemożliwić wstęp paparazzim, ale wciąż powtarzał, że 446

nie chce robić zamieszania. Nie mogłem go w żaden sposób przekonać. Więc... Wzięła go za rękę. — Naprawdę bardzo mi przykro z tego powodu — powie­ działa. — Ale to dla nas nie najlepszy okres. — Wejdźmy do środka, napijesz się czegoś — zapropo­ nował Trent. Uścisnęła go za ramię. — Ty się czegoś napijesz. — Uśmiechnęła się do niego. — To twój wieczór. I jeszcze się nie przywitałam z twoją uroczą narzeczoną. Brooke weszła przez drzwi, które otworzył przed nią Trent. Na sali panował już gwar, ze czterdzieści osób przechadzało się z drinkami w dłoniach i gawędziło. Jedyną osobą poza teściami i narzeczonymi, którą rozpoznała, był młodszy brat Trenta, Trevor, student drugiego roku college'u — siedział w kącie, marząc, żeby zostawiono go w spokoju, i patrzył z uwagą w ekran swojego iPhone'a. Miała wrażenie, że wszyscy z wyjątkiem Trevora zamarli na sekundę i spojrzeli na nią, gdy weszła; odnotowano jej obecność — i nieobecność Juliana. Nieświadomie ścisnęła rękę Trenta, a on odwzajemnił uścisk. Odezwała się do niego: — Idź do gości! Baw się dobrze... czas tak szybko płynie. Reszta kolacji na szczęście przebiegła bez żadnych przy­ krych zdarzeń. Fern była tak miła, że — z własnej inicjaty­ wy — posadziła ją obok siebie, z dala od państwa Alter. Brooke natychmiast zorientowała się, na czym polega urok tej dziewczyny: opowiadała cudowne historie i dowcipy, 447

interesowała się swoimi rozmówcami i zadawała im uprzejme pytania, niewiele przy tym mówiąc o sobie i swojej pracy. Udało jej się nawet rozładować sytuację, gdy jeden z kolegów uczelnianych Trenta, trochę już pijany, wspomniał podczas toastu o skłonności przyjaciela do dziewczyn z dużym bius­ tem — śmiejąc się, odchyliła suknię na piersiach, spojrzała w dół i stwierdziła: — Hm, chyba już mu to przeszło! Kiedy kolacja dobiegła końca i państwo Alter przyszli, żeby zabrać Brooke do hotelu, Fern wzięła ją pod rękę, zatrzepotała rzęsami, patrząc na ojca Juliana, i zawołała z południowym akcentem: — Och, nie, nie ma mowy! — Brooke zauważyła z roz­ bawieniem, że dziewczyna przesadnie przeciąga głoski. — Ona zostaje z nami! Wy, starsi państwo, skoro musicie, wracajcie do swoich pokojów, a my jeszcze się trochę poba­ wimy. Ale nie ma obaw, odstawimy ją bezpiecznie do hotelu! Państwo Alter uśmiechnęli się uprzejmie i na pożegnanie cmoknęli w powietrzu Fern, a potem Brooke. Gdy tylko wyszli z restauracji, Brooke zwróciła się do dziewczyny: — Uratowałaś mi życie. Na pewno po powrocie do hotelu zaciągnęliby mnie ze sobą na drinka. A potem poszliby ze mną do pokoju i zasypali mnie tysiącem pytań o Juliana. I pewnie nie darowaliby sobie komentarzy na temat mojej wagi, mojego małżeństwa albo wszystkiego naraz. Nie wiem, jak ci dziękować. Fern machnęła ręką. — Proszę. Nie pozwoliłabym ci wyjść z nikim, kto miałby na głowie taki kapelusz. Jeszcze by cię ktoś zobaczył! — 448

Zaśmiała się i już całkiem zawojowała Brooke. — Poza tym zatrzymałam cię ze względów egoistycznych. Moi przyjaciele bardzo cię polubili. Brooke wiedziała, że dziewczyna mówi to, aby sprawić jej przyjemność — przez cały wieczór prawie z nikim nie rozmawiała, choć znajomi Trenta i Fern sprawiali wrażenie bardzo miłych — ale kto by się tym przejmował? Sztuczka zadziałała. Brooke czuła się dobrze. Na tyle dobrze, że napiła się z Trentem teąuili „za zdrowie Juliana", a potem wysączyła kilka cytrynowych drinków z Fern i jej koleżankami ze studiów (które, notabene, potrafiły wypić więcej niż jakakol­ wiek znana jej kobieta). Wciąż czuła się świetnie, gdy około północy wyłączono prąd i ktoś wykombinował, jak podłączyć iPhone'a do restauracyjnego zestawu stereo, więc przez dwie następne godziny dalej piła, tańczyła i — prawdę mówiąc — flirtowała w starym dobrym stylu z kolegą Trenta ze stażu. Oczywiście, zupełnie niewinnie, ale już zapomniała, jak to przyjemnie — mieć przy sobie cały wieczór inteligentnego, dowcipnego mężczyznę, który przynosi drinki i bawi; to także dobrze jej zrobiło. Mniej przyjemny był straszliwy kac następnego rana. Cho­ ciaż wróciła do pokoju dopiero o trzeciej nad ranem, obudziła się już o siódmej i leżała ze wzrokiem utkwionym w sufit. Miała świadomość, że zwymiotuje, nie wiedziała tylko, jak długo będzie się jeszcze męczyć, zanim to wreszcie nastąpi. Pół godziny później padła na podłogę łazienki, z trudem łapiąc oddech i modląc się w duchu, żeby państwo Alter nie zapukali do drzwi. Na szczęście doczołgała się do łóżka, zasnęła i spała do dziewiątej. 449

Mimo straszliwego bólu głowy i obrzydliwego smaku w ustach uśmiechnęła się, gdy otworzyła oczy i wzięła telefon do ręki. Julian dzwonił i przysłał kilka wiadomości, w których pytał ją, gdzie jest i dlaczego nie odbiera — był w drodze na lotnisko, tęsknił za nią i już nie mógł się doczekać, kiedy zobaczy się z nią w Nowym Jorku. Było jej przyjemnie, że role się odwróciły — przynajmniej raz. Tym razem to ona zabalowała. Wzięła prysznic i poszła do restauracji napić się kawy, modląc się, żeby gdzieś po drodze nie natknąć się na państwa Alter. Wieczorem powiedzieli jej, że zamierzają spędzić ten dzień z rodzicami Trenta; panie umówiły się do fryzjera i gabinetu kosmetycznego na makijaż, a panowie mieli pograć w sąuasha. Kiedy Elizabeth jej zaproponowała, żeby się do nich przyłączyła, skłamała ordynarnie, że wybiera się do Fern, aby zjeść lunch z nią i jej druhnami. Właśnie usiadła przy stoliku z gazetą i wielką latte, gdy usłyszała, że ktoś ją woła. Obok niej wyrósł Isaac, dowcipny stażysta, z którym flirtowała poprzedniego wieczoru. — Brooke? Cześć! Jak się masz? Miałem nadzieję, że cię spotkam. Pochlebiło jej to. — Cześć, Isaac. Miło cię widzieć. — Nie wiem jak ty, ale ja chyba przesadziłem wczoraj wieczorem. Uśmiechnęła się na to. — Uhm, rzeczywiście zaszaleliśmy. Ale świetnie się bawiłam. Zabrzmiało to tak niewinnie, jak zamierzała — flirt to 450

w końcu nic złego — ale ponieważ była mężatką, na wszelki wypadek dodała: — Mój mąż będzie żałował, że go to ominęło. Na twarzy Isaaca pojawił się dziwny wyraz. Nie było to zaskoczenie, ale raczej ulga, że wreszcie coś powiedziała. Po chwili do niej dotarło, o co mu chodziło. — Twój mąż to Julian Alter, prawda? — zapytał, siadając przy niej. — Wszyscy tak mówili zeszłego wieczoru, ale nie byłem pewny, czy to prawda. — We własnej osobie — potwierdziła Brooke. — To niewiarygodne! Powiem ci coś: tropiłem go od czasu, gdy grał u Nicka na Upper East Side. A potem nagle został gwiazdą! Nie można zajrzeć do żadnego czasopisma ani włączyć telewizora, żeby nie zobaczyć Juliana Altera. O rany. To musi być ekscytujące. — Rzeczywiście! — przyznała automatycznie, a potem zrobiło jej się niedobrze... Zaczęła się zastanawiać, jak długo musi odczekać, żeby odejść, nie zachowując się nieuprzejmie, i uznała, że minimum trzy długie minuty. — Mam nadzieję, że nie będę się narzucał, jeśli zapytam... O nie! Chciał zapytać o te zdjęcia, była pewna. Miała za sobą osiemnaście cudownych godzin, podczas których nikt o nich nie wspomniał, a teraz Isaac zamierzał to wszystko zepsuć. — Masz ochotę na kawę? — pospiesznie zapytała. De­ speracko pragnęła odwrócić jego uwagę od tego, co było i tak nieuniknione. Isaac przez moment wydawał się zbity z tropu, a potem pokręcił przecząco głową. Sięgnął do dużej płóciennej torby, v

451

\

która leżała u jego stóp, wyjął z niej beżową kopertę i po­ wiedział: — Chciałem zapytać, czy mogłabyś przekazać to Juliano­ wi? Nawet sobie nie wyobrażam, jaki jest zajęty i w ogóle... od razu też powiem, że nie jestem ani po części tak zdolny jak on... ale zajmuję się muzyką w wolnym czasie i cóż... Bardzo chętnie bym się dowiedział, co on o tym myśli. — Włożył rękę do koperty, wyjął płytę CD w koszulce i podał ją Brooke. Nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać. — Hm, jasne... ale właściwie dlaczego sam mu jej nie prześlesz na adres studia? Możesz to zrobić. Rozpromienił się. — Naprawdę? To świetnie. Bo tak sobie pomyślałem, że... przy tym wszystkim, co się dzieje... to znaczy, nie byłem pewny, czy on nadal... — Owszem. Wciąż bywa w studiu, pracuje nad następną płytą. Posłuchaj, Isaac. Muszę iść na górę, żeby zadzwonić. Do zobaczenia wieczorem, dobra? — Jasne, super. Och, Brooke? Jeszcze jedno. Moja dziew­ czyna... nie było jej wczoraj wieczorem... prowadzi blog. Pisze o celebrytach, imprezach towarzyskich, takich tam. No, w każdym razie, chciałaby przeprowadzić z tobą wywiad. Prosiła, żebym ci o tym powiedział, na wypadek gdybyś miała ochotę opowiedzieć komuś bezstronnemu swoją wersję tego wszystkiego. Wiem, że byłaby zachwycona... Brooke wiedziała, że jeśli zaraz nie odejdzie, powie coś okropnego. — Dzięki, Isaac. To naprawdę miłe z jej strony, że pomyś452

lała o mnie. Muszę już iść, ale dzięki. — I zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, zerwała się i popędziła do windy. Kiedy wróciła do pokoju, właśnie odbywało się w nim sprzątanie, ale nie mogła ryzykować powrotu na dół. Uśmiech­ nęła się więc do pokojówki, która i tak sprawiała wrażenie zmęczonej, jakby potrzebowała przerwy, i powiedziała jej, że może już iść. Gdy kobieta zebrała swoje rzeczy i wyszła, Brooke padła na niepościelone łóżko i próbowała zmobilizo­ wać się do pracy. Przygotowania do wyjścia musiała rozpocząć dopiero za sześć godzin i do tego czasu zamierzała przejrzeć ogłoszenia w sprawie pracy, rozesłać swoje CV i napisać kilka listów motywacyjnych, którym mogłaby potem nadać bardziej personalny charakter. Znalazła w zegarze z radiem stację nadającą muzykę klasyczną i nastawiła ją w ramach buntu przeciwko Julianowi, który ściągnął jej do iTunes nie tylko własne piosenki, ale i utwory innych wykonawców, jego zdaniem wartych uwagi. Potem zasiadła przy biurku i przez pierwszą godzinę pracowała z wielkim skupieniem — niemały wyczyn, zważywszy na nieustępujący ból głowy — wstawiając swoje CV na wszystkie większe strony z ogłoszeniami o pracę. W drugiej godzinie zamówiła sałatkę z grillowanym kurczakiem i ściągnęła na laptopa stary odcinek Skazanego na śmierć. Potem zdrzemnęła się pół godziny. Kiedy tuż po trzeciej zadzwoniła komórka i na wyświetlaczu ukazała się informacja „Poza zasięgiem", pomyślała, że nie odbierze, ale ponieważ mógł to być Julian, zmieniła zdanie. — Brooke? Tu Margaret. Margaret Walsh. Tak ją to zaskoczyło, że omal nie wypuściła telefonu z ręki. 453

W pierwszej chwili się przestraszyła — czyżby znowu opuściła dyżur? — ale potem oprzytomniała i przypomniała sobie, że najgorsze już się zdarzyło. Z całą pewnością Margaret dzwo­ niła w innej sprawie. — Margaret? Jak się masz? Wszystko w porządku? — Tak, w porządku. Posłuchaj, Brooke. Przepraszam, że przeszkadzam ci w weekend, ale nie chciałam czekać z tą wiadomością do przyszłego tygodnia. — Wcale mi nie przeszkadzasz! Właśnie rozsyłam swoje CV — powiedziała, uśmiechając się do telefonu. — Świetnie się składa, bo chyba mogę ci podpowiedzieć, dokąd je wysłać. — Naprawdę? — Przed chwilą zadzwoniła do mnie koleżanka, Anita Moore. Kiedyś, dawno temu była moją szefową. Przez wiele lat pracowała w Mount Sinai, ale właśnie stamtąd odeszła i zakłada własny ośrodek. — To brzmi ciekawie. — Ona sama ci o wszystkim opowie, ale jeśli dobrze zrozumiałam, zamierza otworzyć coś w rodzaju ośrodka wczesnego reagowania w zagrożonej dzielnicy i nawet dostała dofinansowanie. Chce zatrudnić logopedę dziecięcego i die­ tetyka, który miałby doświadczenie w pracy z żywieniem kobiet w okresie prenatalnym i laktacyjnym, a także noworod­ ków. Będzie działać wśród ludzi, którzy nie mają regularnego dostępu do opieki prenatalnej, nie wiedzą nic o racjonalnym odżywianiu, więc na pewno będzie to żmudna praca — wymagająca tłumaczenia, o co chodzi z tym kwasem foliowym i tak dalej — ale myślę, że może to być ciekawe i satysfak454

cjonujące wyzwanie. Anita nie chce ściągać żadnych diete­ tyków z Mount Sinai, więc zadzwoniła do mnie z pytaniem, czy mogę jej kogoś polecić. — I poleciłaś mnie? — Tak. Będę z tobą szczera, Brooke. Wspomniałam jej 0 Julianie, o tym, że opuszczałaś dyżury, że jesteś w specyficz­ nej sytuacji życiowej, ale także powiedziałam, że nie miałam lepszego i zdolniejszego dietetyka od ciebie. Chciałam, żeby każdy wiedział, na czym stoi. — Margaret, to wspaniała okazja. Nie wiem, jak ci dzię­ kować, że mnie zarekomendowałaś. — Brooke? Jeszcze tylko jedno. Jeśli sądzisz, że twój tryb życia będzie nadal odbijał się na pracy, proszę, nie ukrywaj tego przed Anitą. To, na co się porywa, jest zbyt trudne, żeby mieć jeszcze kłopoty z personelem. Brooke z przejęciem pokiwała głową. — Rozumiem, Margaret. Powiem to głośno i wyraźnie. Kariera mojego męża nie zakłóci już mojej własnej. Obiecuję to tobie i Anicie. Ledwie się powstrzymując, żeby nie krzyczeć z radości do telefonu, Brooke uważnie zanotowała dane adresowe Anity 1 jeszcze raz serdecznie podziękowała Margaret. Potem ot­ worzyła puszkę dietetycznej coli, którą wyjęła z minibaru, i uświadamiając sobie jednocześnie, że jakimś magicznym sposobem przeszedł jej ból głowy, kliknęła w „Utwórz wia­ domość". Zaczęła pisać, bo zamierzała zdobyć tę pracę.

19 Taniec z litości

Brooke uśmiechnęła się blado do doktora Altera, który otworzył przed nią tylne drzwi wynajętego samochodu i szar­ manckim gestem zaprosił ją do środka. — Proszę bardzo, moja droga — powiedział. Na szczęście chyba zapomniał o swoich pretensjach pod adresem Hertza i jazda przebiegła bez szczególnych narzekań. Brooke była dumna, że zdołała powstrzymać się od komen­ tarza na temat najnowszego kapelusza Elizabeth, ozdobionego co najmniej jardem drapowanej tafty i bukietem sztucznych peonii. Wieńczył on strój złożony z obcisłej wieczorowej sukni Yves'a Saint Laurenta, eleganckiej torebki Chanel i wspaniałych szpilek z paciorkami od Manola. Ta kobieta była nienormalna. — Miałaś jakieś wiadomość od Juliana? — zapytała teś­ ciowa, gdy skręcili w prywatną drogę. — Dziś nie. Zostawił kilka wiadomości zeszłego wieczoru, 456

ale wróciłam za późno, żeby oddzwonić. Mój Boże, ci studenci medycyny umieją się bawić i zupełnie nie ma dla nich różnicy, czy ktoś jest zamężny, czy nie. Brooke zobaczyła w lusterku wstecznym, że brwi te­ ściowej się uniosły, i poczuła satysfakcję ze swojego ma­ łego zwycięstwa. Resztę drogi przebyli w milczeniu. Kiedy podjechali pod imponującą gotycką bramę prowadzącą do domu Fern, zauważyła, że Elizabeth ledwie dostrzegalnie kiwa głową z aprobatą, jakby chciała powiedzieć: „Hm, jeśli już ktoś musi mieszkać poza Manhattanem, to właśnie w takim miejscu". Droga spod bramy do domu, otoczona starymi wiśniami i wielkimi dębami, była na tyle długa, że pozwalała nazwać tę posesję posiadłością. Chociaż był luty, i to zimny, roślinność robiła wrażenie wręcz bujnej, była zielona — zdrowa. Gdy lokaj w smokingu odpro­ wadził samochód, przemiła młoda kobieta zaprosiła ich do środka; dziewczyna zerknęła na kapelusz Elizabeth, ale była zbyt dobrze wychowana, żeby otwarcie mu się przyjrzeć. Brooke marzyła, żeby państwo Alter zostawili ją samą — i tak się stało, gdy tylko zauważyli barmanów w muszkach za potężnym mahoniowym barem. Brooke przypomniały się panieńskie czasy. Zauważyła, że człowiek szybko zapomina, jakie to uczucie, gdy się jest solo na ślubie czy przyjęciu, na którym pozostali są w parach. A może należało się do tego przyzwyczajać? Poczuła, że w torebce wibruje telefon, więc szybko wzięła od mijającego ją kelnera kieliszek szampana na wzmocnienie i schroniła się w najbliższej damskiej toalecie. 457

Dzwoniła Nola. — Jak tam? — Głos przyjaciółki był jak ciepły miękki koc w tej zimnej, onieśmielającej rezydencji. — Ciężko, nie będę kłamać. — A nie mówiłam? Nie rozumiem, po co narażasz się na takie... — Rzeczywiście, nie wiem, co sobie wyobrażałam. Mój Boże, nie byłam sama na weselu od sześciu czy siedmiu lat. Można w łeb sobie strzelić. Nola prychnęła. — Dzięki, przyjaciółko. Tak, masz rację. Ale nie musiałaś tam jechać, żeby się o tym przekonać... Powiedziałabym ci, gdybyś zapytała. — Nola? Co ja robię? Nie tylko tutaj, ale w ogóle? — Brooke usłyszała, że mówi wyższym głosem, z nutą paniki, i zauważyła, że jeszcze chwila i telefon wyślizgnie jej się ze spoconej dłoni. — Co masz na myśli, kotku? Coś jest nie tak? — Coś jest nie tak? Wszystko jest nie tak. Tkwimy w dziw­ nym zawieszeniu, nie wiemy, co dalej robić, nie jesteśmy w stanie ani przebaczyć, ani zapomnieć, nie mamy pojęcia, czy zdołamy ruszyć naprzód. Kocham go, ale mu nie ufam, i czuję, że bardzo się od niego oddaliłam. Nie tylko przez tę dziewczynę, chociaż ta sprawa wciąż doprowadza mnie do szału. — Ciii, spokojnie, spokojnie. Jutro będziesz już w domu. Spotkamy się u ciebie pod drzwiami... bo nie kocham nikogo aż tak, żeby wychodzić po niego na lotnisko... i pogadamy o wszystkim. Jeśli jest jakaś szansa, żebyście ty i Julian się

porozumieli, to ją wykorzystasz. A jeżeli uznasz, że nie ma szans, będę przy tobie cały czas. I nie tylko ja. — O mój Boże, Nola... — j ę k n ę ł a rozpaczliwie. Myśl, że jej i Julianowi mogłoby się nie udać, była przerażająca. — Powoli, nie wszystko naraz, Brooke. Teraz musisz zacisnąć zęby i uśmiechać się podczas uroczystości i przyjęcia. Gdy tylko sprzątną talerze ze stołów, wezwij taksówkę i spły­ waj do hotelu. Słyszysz mnie? Kiwnęła głową. — Brooke? Tak czy nie? — Tak — potwierdziła. — To teraz wyjdź z łazienki i zrób, co mówię, dobra? Zobaczymy się jutro, okay? Wszystko się ułoży, obiecuję. — Dzięki, Nol. Tylko powiedz szybko, u ciebie wszystko w porządku? Andrew się sprawdza? — Uhm, właśnie z nim jestem. — Jesteś z nim w tej chwili? To po co do mnie dzwonisz? — Bo jest przerwa na reklamę, a on poszedł do toalety... Coś w tonie Noli nasunęło jej podejrzenia. — Jesteś w kinie? Na jakim filmie? Nastąpiła chwila ciszy. — Król lew. — Poszłaś na Króla lwa? Naprawdę? Och, czyżbyś przy­ gotowywała się do roli macochy? — No, wzięliśmy ze sobą małego. I co z tego? Jest fajny. Brooke uśmiechnęła się mimo woli. — Uwielbiam cię, Nola. Dzięki jeszcze raz. — Ja też cię uwielbiam. Ale jeśli powiesz o tym komukol­ wiek... 459

Brooke wyszła z łazienki z uśmiechem na twarzy i, zamk­ nąwszy za sobą drzwi, wpadła na Isaaca — oraz jego dziew­ czynę bloggerkę. — O, cześć! — zawołał Isaac z bezpłciowym entuzjazmem faceta, który przez całą poprzednią noc flirtował z kobietą wyłącznie dla interesu. — Brooke, chciałbym ci przedstawić Susannah. Mówiłem ci, jak bardzo jej zależy, żeby... — Przeprowadzić z tobą wywiad — dokończyła Susannah, wyciągając rękę. Dziewczyna była młoda, dość ładna, cała w uśmiechach — i Brooke pomyślała, że nie wytrzyma ani chwili dłużej. Przywołała resztki pewności siebie i spokoju, jakie jej jeszcze pozostały, spojrzała Susannah prosto w oczy i powiedziała: — Bardzo mi miło cię poznać i mam nadzieję, że wyba­ czysz mi nieuprzejme zachowanie, ale muszę przekazać wiadomość teściowej. Susannah kiwnęła głową. Ściskając w dłoni smukły kieliszek szampana, jakby to była lina ratunkowa, Brooke niemal z ulgą znalazła państwa Alter w namiocie, w którym miał odbyć się ślub, i usiadła na zarezerwowanym dla niej miejscu. — Czyż śluby nie są cudowne? — zapytała z największą wesołością, na jaką mogła się zdobyć. Zabrzmiało to idiotycz­ nie, ale co miała powiedzieć? Teściowa zerknęła do lusterka i przypudrowała niewidoczną plamkę na brodzie. — Zdumiewające, że ponad połowa małżeństw się rozpada, a jednak wszystkie te pary, które idą do ołtarza, sądzą, że ich to nie spotka.

— Hm — mruknęła Brooke. — Jak to miło rozmawiać 0 rozwodach na ślubie. Był to pewnie najbardziej niegrzeczny komentarz, na jaki pozwoliła sobie wobec teściowej, ale ta nawet nie mrugnęła okiem. Doktor Alter uniósł głowę znad swojego BlackBerry, na którym sprawdzał notowania giełdowe; gdy jednak zauważył, że żona nie reaguje, znowu spojrzał na wyświetlacz. Na szczęście rozległa się muzyka i rozmowy w namiocie ucichły. Trent z rodzicami wszedł pierwszy i Brooke uśmiech­ nęła się, widząc, że jest naprawdę szczęśliwy — i ani trochę zdenerwowany. Następnie wkroczyli kolejno: druhny, druż­ bowie i dziewczynki niosące kwiaty. Po nich przyszła pora na Fern, która, z rodzicami przy boku, uśmiechała się, jak przystało na pannę młodą. Uroczystość stanowiła zgrabne połączenie żydowskich i chrześcijańskich tradycji i Brooke wbrew sobie z przyjemnością patrzyła, jak Fern i Trent spoglądają na siebie porozumiewawczo. Popłakała się dopiero wtedy, gdy rabin zaczął wyjaśniać publiczności, co to jest chupa, że symbolizuje nowy dom, który stworzą państwo młodzi, daje bowiem ochronę przed światem zewnętrznym, a jednocześnie, ponieważ jest otwarta ze wszystkich czterech stron, stanowi zaproszenie dla przy­ jaciół i rodziny. To była ulubiona część jej własnego ślubu 1 w tym właśnie momencie na ślubach innych oboje z Julianem zawsze brali się za ręce i spoglądali na siebie tak, jak patrzyli na siebie Fern i Trent. Teraz jednak nie tylko była sama; naszła ją nieunikniona refleksja, że od dawna ich mieszkanie nie przypomina prawdziwego domu, a ona i Julian są na 461

najlepszej drodze, żeby dołączyć do rozwodzących się par, 0 których mówiła teściowa. Podczas przyjęcia jedna z przyjaciółek Fern nachyliła się do swojego męża i szepnęła mu coś, a on spojrzał na nią, jakby chciał zapytać: „Koniecznie?". Dziewczyna kiwnęła głową i Brooke zaczęła się zastanawiać, o czym mogli rozmawiać, dopóki mąż nie zmaterializował się przy jej krześle 1 nie zapytał, czy może prosić ją do tańca. Taniec z litości. Znała to, sama często na weselach nakłaniała Juliana, żeby zatańczył z tą czy inną samotną kobietą, i uważała, że spełnia w ten sposób dobry uczynek. Teraz, gdy przekonała się, jak to wygląda z drugiej strony, przyrzekła sobie, że nigdy więcej tego nie zrobi. Podziękowała wylewnie mężczyźnie, ale wymówiła się od tańca tym, że musi łyknąć aspirynę, i zo­ baczyła ulgę na jego twarzy. Gdy tym razem szła do swojej ulubionej łazienki w holu, nie miała pewności, czy znajdzie dość siły, żeby z niej wyjść. Spojrzała na zegarek. Za piętnaście dziesiąta. Postanowiła, że jeśli państwo Alter nie wyjdą o jedenastej, zamówi tak­ sówkę. Wymknęła się do holu, w którym panował przeciąg i na szczęście nie było nikogo. Szybkie spojrzenie na telefon powiedziało jej, że nie przyszły żadne wiadomości, chociaż Julian powinien już być w domu. Ciekawa była, co w tej chwili robił, czy odebrał Waltera od opiekunki i leży razem z nim na kanapie. A może pojechał prosto do studia. Nie chciało jej się wracać na salę, więc przeszła się trochę, najpierw zaglądając na Facebooka, a potem wyszukując numer telefonu miejscowej

korporacji

taksówkowej,

na wszelki

wypadek. Ponieważ w końcu nie miała już co robić i zabrakło 462

jej wymówek, schowała telefon do kopertówki, splotła nagie ramiona na piersi i ruszyła w stronę, z której dobiegała muzyka. Wtedy poczuła czyjąś dłoń na ramieniu i wiedziała, że to dłoń Juliana, jeszcze zanim się odwróciła, zanim wypowiedział choć słowo. — Rook? — W jego głosie zabrzmiała niepewność. Nie bardzo wiedział, jaka będzie jej reakcja. Nie obróciła się natychmiast — bała się, że się myli, że to nie on — ale kiedy wreszcie to zrobiła, poczuła gwałtowny przypływ emocji. Oto on, stał przed nią, w swoim jedynym garniturze, i uśmiechał się do niej nieśmiało, nerwowo, z takim wyrazem oczu, jakby chciał powiedzieć: „Uściskaj mnie". I mimo tego wszystkiego, co się wydarzyło, mimo dystansu, który dzielił ich przez ostatnie tygodnie, Brooke niczego innego nie pragnęła. Nie było sensu zaprzeczać: była naprawdę zachwycona, że go widzi. Padła mu w objęcia i przez chwilę nie mogła wydobyć głosu. Był ciepły, cudownie pachniał i tulił ją do siebie tak mocno, że się rozpłakała. — Mam nadzieję, że to łzy radości. Otarła oczy, świadoma, że rozmazuje tusz, ale zupełnie się tym nie przejęła. — Radości, ulgi i miliona innych uczuć — odparła. Kiedy wreszcie oderwali się od siebie, zauważyła, że Julian ma na nogach trampki. Podążył za jej spojrzeniem. — Zapomniałem spakować buty od garnituru — wyjaśnił, lekko wzruszając ramionami. Wskazał głowę, na której nie było czapki. — I włosy mam w strasznym stanie. 463

Brooke nachyliła się i pocałowała go znowu. To było takie cudowne, takie normalne! Powinna czuć gniew, ale była naprawdę uradowana, że widzi Juliana. — Och, kto by się tym przejmował. Wszyscy będą za­ chwyceni, że jesteś. — Chodź ze mną. Znajdziemy Trenta i Fern. A potem będziemy mogli pogadać. Sposób, w jaki to powiedział, podziałał na nią uspokajająco. Był przy niej, objął przewodnictwo i chętnie poszła za nim. Poprowadził ją przez hol, gdzie kilku gości weselnych rozpozna­ ło go z zaskoczeniem — między innymi Isaac i jego dziewczy­ na, co odnotowała z zadowoleniem — a potem wskazał wejście do namiotu. Zespół muzyczny zrobił sobie przerwę, bo właśnie podano desery, więc nie było szans, żeby wślizgnęli się niezau­ ważenie. Kiedy weszli, atmosfera w namiocie zmieniła się wyczuwalnie. Ludzie zaczęli im się przyglądać, szeptać do siebie, ajakaś dziewczynka, dziesięcio-, może jedenastoletnia wskazała matce Juliana i wykrzyknęła jego nazwisko. Brooke usłyszała głos teściowej, zanim jeszcze ją zobaczyła. — Julian? — wysyczała teściowa, wyrastając nie wiadomo skąd. — Co ty masz na sobie? Brooke pokręciła głową. Ta kobieta nie przestawała jej zadziwiać. — Cześć, mamo. Gdzie jest... Doktor Alter pojawił się sekundę po niej. — Julian, gdzie, do licha, byłeś? Nie przyjeżdżasz na próbę wesela własnego kuzyna, zostawiasz żonę samą na cały weekend i teraz zjawiasz się, jak gdyby nigdy nic? Co w ciebie wstąpiło? 464

Brooke przygotowała się psychicznie na awanturę, ale Julian powiedział tylko: — Wspaniale was widzieć, mamo, tato. Ale musicie mi wybaczyć. I czym prędzej ruszył w stronę Trenta i Fern, którzy właśnie podchodzili do gości przy stolikach. Brooke za­ uważyła, że gdy szła z Julianem w kierunku młodej pary, śledziły ich setki oczu. — Trent — powiedział cicho Julian, kładąc rękę na plecach kuzyna. Na twarzy Trenta, gdy się odwrócił, pojawiło się zdumienie, a potem radość. Kuzyni uściskali się serdecznie. Fern uśmiech­ nęła się do Brooke, rozwiewając wszelkie jej obawy, że może być niezadowolona z nagłego pojawienia się Juliana. — Przede wszystkim gratuluję wam obojgu! — zawołał Julian. Jeszcze raz poklepał Trenta i pochylił się, żeby poca­ łować Fern w policzek. — Dzięki, stary — odparł Trent, najwyraźniej uszczęś­ liwiony widokiem kuzyna. — Fern, wyglądasz przepięknie. Nie wiem, jak ten facet cię zdobył, ale ma cholerne szczęście. — Dziękuję, Julian — odpowiedziała z uśmiechem. Wzięła Brooke za rękę. — Brooke i ja poznałyśmy się trochę w ten weekend i mogę powiedzieć, że ty też jesteś szczęściarzem. Brooke uścisnęła jej dłoń. Julian uśmiechnął się do żony. — Wiem o tym — stwierdził. — Słuchajcie, kochani, przepraszam, że przyjechałem dopiero teraz. Trent machnął ręką. 465

— Nie ma sprawy. Cieszymy się, że jesteś. — Nie, nie, powinienem być z wami przez cały weekend. Naprawę bardzo mi przykro. Przez chwilę wyglądał, jakby miał się zaraz rozpłakać. Fern stanęła na palcach, żeby go uściskać, i rzuciła: — Dwa bilety w pierwszym rzędzie na twój najbliższy koncert w Los Angeles załatwią sprawę. No nie, Trent? Wszyscy się zaśmiali. Potem Julian wręczył Trentowi złożoną kartkę. — To mój toast na próbę wesela. Żałuję, że nie mogłem go wczoraj wygłosić. — Zrób to teraz — zauważył Trent. Julian nie zrozumiał. — Mam odczytać go w tej chwili? — To twój toast, nie? Julian skinął głową. — Więc chyba wyrażę odczucia nas obojga, gdy powiem, że chętnie byśmy go wysłuchali. Jeśli nie masz nic przeciwko temu... — Oczywiście, że nie mam — odparł Julian. Niemal natychmiast ktoś podsunął mu mikrofon; po kilku syknięciach i uderzeniach nożem w kieliszek zapadła cisza. Julian odchrząknął, wziął mikrofon i od razu się odprężył. Brooke zaczęła się zastanawiać, czy wszyscy w namiocie zauważyli, jak naturalnie wyglądał z mikrofonem. Zupełnie swobodnie i tak uroczo. Poczuła przypływ dumy. — Dobry wieczór wszystkim — zaczął z uśmiechem, od którego robiły mu się dołeczki. — Nazywam się Julian, Trent i ja jesteśmy kuzynami, urodziliśmy się niecałe pół roku po 466

sobie, więc chyba można powiedzieć, że wychowaliśmy się razem. Przepraszam, że przerywam wam zabawę, ale chciał­ bym życzyć kuzynowi i jego pięknej świeżo poślubionej żonie wszelkiego szczęścia. Przerwał na chwilę i zajrzał do kartki, ale potem wzruszył ramionami i schował ją do kieszeni. Uniósł głowę i ciągnął dalej: — Posłuchajcie, znam Trenta od bardzo dawna i mogę powiedzieć, że nigdy, przenigdy nie widziałem, żeby był tak szczęśliwy. Fern, witaj serdecznie w naszej zwariowanej rodzinie, jesteś jak powiew świeżego powietrza. Zebrani się zaśmiali — wyjątek stanowiła tylko matka Juliana. Brooke też się uśmiechnęła. — Chyba nie wszyscy wiedzą, ile Trentowi zawdzię­ czam. — Julian odkaszlnął i w namiocie zapanowała jeszcze większa cisza. — Dziewięć lat temu poznał mnie z Brooke, moją obecną żoną, miłością mojego życia. Nawet nie chcę myśleć, co by było, gdyby ich randka w ciemno okazała się udana — znowu śmiechy — i bardzo się cieszę, że tak się nie stało. Gdybyście powiedzieli mi w dzień ślubu, że dziś będę kochał żonę jeszcze bardziej, nie uwierzyłbym, ale gdy tak tu stoję i na nią patrzę, wiem, że to prawda. Brooke poczuła, że wszyscy w namiocie zwracają się w jej stronę, ale nie mogła oderwać wzroku od Juliana. — Kochajcie się więc coraz mocniej z każdym dniem i bądźcie spokojni, że niezależnie od tego, jakie przeszkody napotkacie na swojej drodze, pokonacie je razem. Zaczynacie dziś wspólne życie i chyba wyrażę uczucia wszystkich, jeśli powiem, że to wielki zaszczyt być dzisiaj z wami. 467

Zebrani przyjęli to owacją, wznosząc kieliszki i stukając się nimi, a ktoś zawołał: — Bis! Bis! Julian, zaczerwieniony, pochylił się do mikrofonu. — Chciałbym zaśpiewać specjalnie dla młodej pary Wiatr w skrzydłach. Nie macie nic przeciwko temu? Zwrócił się w stronę Trenta i Fern, którzy zrobili przerażone miny. Po krótkiej chwili Julian rozładował jednak napięcie. — Tylko żartowałem! Oczywiście, gdybyście chcieli, to... Trent zerwał się na nogi, żartobliwie przyłożył mu rękę do ust, a minutę później przyłączyła się do nich Fern, która z kolei cmoknęła kuzyna w policzek. Znowu wszyscy się zaśmiali i zaczęli wiwatować, a wtedy Julian szepnął coś Trentowi do ucha i obaj się uściskali. Potem, gdy zespół muzyczny zaczął cicho grać jakiś utwór, Julian podszedł do Brooke i bez słowa wyprowadził ją z namiotu, a następnie wszedł z nią do domu. — To było piękne — powiedziała łamiącym się głosem. Ujął jej twarz w obie dłonie i spojrzał w oczy. — Każde słowo z tego było prawdą. Przysunęła się i pocałowała go. Trwało to tylko chwilę, ale pomyślała, że był to chyba najwspanialszy pocałunek w całym ich związku. Już miała zarzucić Julianowi ręce na szyję, gdy on pociągnął ją w stronę drzwi. — Masz płaszcz? — zapytał. Brooke spojrzała na grupkę palaczy po drugiej stronie holu, którzy gapili się na nich, i odparła: — Jest w szatni. Julian zdjął marynarkę i podał jej. 468

— Pójdziesz ze mną? — zapytał. — Dokąd mamy iść? Hotel jest chyba za daleko, żeby dojść do niego na piechotę — szepnęła w odpowiedzi, gdy minęli palaczy i skręcili za dom. Julian położył jej rękę na plecach i pchnął ją lekko w stronę trawnika na tyłach budynku. — Będziemy musieli wrócić, ale myślę, że nikt nie weźmie nam za złe, jeśli wymkniemy się na chwilę. Poprowadził ją przez trawnik, a potem ścieżką w stronę stawu i dał znak, żeby usiadła na kamiennej ławce nad wodą. — Wygodnie? — zapytał. Kamień pod cienką sukienką był zimny jak blok lodu i marzły jej palce u stóp. — Trochę mi chłodno. Objął ją ramionami i przytulił. — To co tutaj robisz, Julian? Wziął ją za rękę. — Jeszcze zanim wyjechałem, wiedziałem, że to zły po­ mysł. Próbowałem sobie wmówić, że będzie lepiej, jeśli zostawię was samych, ale się myliłem. Miałem dużo czasu na przemyślenia i nie chciałem już zwlekać ani chwili dłużej, żeby ci o nich powiedzieć. —

Okay...

Uścisnął jej dłoń. — Siedziałem obok Tommy'ego Baileya, tego piosenkarza, który kilka lat temu wygrał w Idolu. Pamiętasz go? Brooke kiwnęła głową. Nie wspomniała o Amber ani o tym, że wie o Tommym wszystko, co trzeba. — Jako jedyni podróżowaliśmy pierwszą klasą. Ja leciałem 469

do pracy, a on na wakacje. Ma teraz kilka tygodni przerwy w koncertach i wynajął gdzieś jakąś wypasiona willę. I wiesz, co mnie uderzyło? Że leciał sam. — Och, daj spokój, to, że leciał w pojedynkę, nie znaczy, że na miejscu będzie sam. Julian uniósł rękę. — Masz zupełną rację. Wciąż gadał o tych wszystkich dziewczynach, które albo tam na niego czekają, albo mają przyjechać i tak dalej. Zaprosił też swojego agenta i mene­ dżera, kilku tak zwanych przyjaciół, którym opłacił podróż. Brzmiało to dość żałośnie, ale jeszcze nie byłem pewny... może facet tak bardzo kocha scenę? Tak bywa z wieloma ludźmi. Ale on potem zaczął pić, naprawdę pić, i gdy w po­ łowie drogi nad Atlantykiem zalał się łzami... dosłownie się rozpłakał... zaczął mówić o tym, jak bardzo tęskni za swoją byłą żoną, całą rodziną i przyjaciółmi z młodości. Powiedział, że nie ma w jego życiu nikogo, kogo by znał dłużej niż parę lat i kto by nie chciał czegoś od niego. To wrak człowieka, Brooke, jest w totalnej rozsypce, i słuchając go, myślałem tylko o jednym: że nie chcę być takim facetem jak on. Brooke wreszcie odetchnęła. Nie zdawała sobie z tego sprawy, ale od chwili, gdy zaczęli tę rozmowę, wstrzymywała oddech. On nie chce być takim facetem. Tak długo czekała na tych kilka prostych słów. Zwróciła twarz w jego stronę. — Ja również nie chcę, żebyś stał się takim facetem, ale nie chcę też być żoną, która cię wiąże, stale narzeka, grozi i pyta, kiedy wrócisz do domu. Julian spojrzał na nią i uniósł brwi. 470

— Proszę. Przecież to uwielbiasz. Brooke udała, że się nad tym zastanawia. — Rzeczywiście, masz rację. Uwielbiam. Oboje się uśmiechnęli. — Posłuchaj, Brooke, wciąż o tym myślę, bez przerwy. Wiem, że nie od razu odzyskasz do mnie zaufanie, ale zaczekam. Ten dziwny stan zawieszenia, w którym się znaj­ dujemy... to piekło. Dziś chcę ci powiedzieć jedno: nie zrezygnuję z nas. Ani teraz, ani nigdy. — Julian... Przysunął się do niej. — Nie, pozwól mi dokończyć. Tyle czasu wypruwałaś sobie żyły, pracując na dwóch etatach. Nie zdawałem sobie sprawy, ile cię to kosztuje, i... Znowu wzięła go za rękę. — Nie, przepraszam cię za to. Sama tak chciałam, dla ciebie, dla nas, ale nie powinnam była się upierać, żeby zatrzymać obie te posady, gdy zacząłeś robić karierę. Nie wiem, czym się kierowałam; chyba zaczęłam czuć się poza nawiasem, wszystko wymykało się spod kontroli i pragnęłam zachować pozory normalności. Ale ja też wiele o tym myśla­ łam i doszłam do wniosku, że powinnam była odejść z Huntley, gdy ukazała się twoja płyta. I na przykład przejść na pół etatu w szpitalu. Może wtedy mielibyśmy większą swobodę manew­ ru, widywalibyśmy się częściej. Ale nawet jeśli podejmę teraz pracę na pół etatu albo, miejmy nadzieję, otworzę własną praktykę, to wcale nie jest pewne, że nam się uda. — Musi się udać! — odparł z taką pewnością jakiej dawno u niego nie słyszała. 471

Włożył rękę do kieszeni spodni i wyjął kilka złożonych kartek. — Czy to...? — Niemal wypaliła „dokumenty rozwodowe", ale zdążyła ugryźć się w język. Ciekawa była, czy jej głos brzmiał tak dziwnie, jak się czuła. — To nasz plan działania, Rook. — Plan działania? — Zauważyła, że jej oddech zamienił się w obłoczek pary i że zaczyna już drżeć. Julian pokiwał głową. — To na początek — oświadczył, zakładając jej pasma włosów za uszy. — Pozbędziemy się na zawsze wszystkich toksycznych osób. Przede wszystkim Leo. Wzdrygnęła się już na sam dźwięk tego imieniu. — Co on ma z nami wspólnego? — Całkiem dużo. Szkodził pod każdym względem. Ty pewnie wiedziałaś to od początku, ja zorientowałem się dopiero później, bo miałem klapki na oczach. To on był źródłem przecieków do prasy, ściągnął do Chateau fotorepor­ tera z „Last Night" i podesłał tamtą dziewczynę do mojego stolika, bo uważał, że nieważne, co o mnie piszą, byle pisali. To on ukartował całą tę sprawę. Nie byłem bez winy... nie mam co się wypierać... ale to Leo... — Obrzydliwe. — Pokręciła głową. — Zwolniłem go. Brooke gwałtownie podniosła głowę i zobaczyła, że Julian się uśmiecha. — Naprawdę to zrobiłeś? — Jasne. — Podał jej złożoną kartkę. — A to krok drugi. Kartka wyglądała jak wydruk z Internetu. Widniało na niej 472

zdjęcie nobliwego starszego pana, niejakiego Howarda Liu, wraz z namiarami na niego oraz listą apartamentów, które sprzedał w ostatnich latach. — Powinnam go znać? — zapytał. — Niebawem poznasz — odparł Julian z uśmiechem. — To pośrednik w handlu nieruchomościami. I jeśli ci to od­ powiada, spotkamy się z nim już w poniedziałek. — Kupujemy mieszkanie? Podał jej kolejny plik papierów. — Oglądamy te. I wszystkie, które tylko będziesz chciała, oczywiście. Popatrzyła na niego przez chwilę, rozłożyła papiery i aż zachłysnęła się ze zdumienia. Były to tylko wydruki, ale przedstawiały piękne domy na Brooklynie, sześć czy siedem, ze zdjęciami na półkach, roślinami doniczkowymi, mnóstwem przytulnych zakątków. Jej wzrok spoczął na ostatnim, trzy­ piętrowym, obłożnym czerwonobrązowym piaskowcem, z ta­ rasem przy wejściu i małym ogródkiem od frontu. Oboje z Julianem mijali go setki razy. — To twój faworyt, prawda? — zapytał, wskazując zdjęcie. Pokiwała głową. — Tak myślałem. Obejrzymy go na końcu. I jeśli ci się spodoba, od razu złożymy ofertę. — O mój Boże. — Nie była w stanie tego wszystkiego ogarnąć. Już nie było rozmowy o designerskich loftach w Tri­ bece ani ultranowoczesnych apartamentach w wysokościow­ cach. Julian chciał domu — prawdziwego domu — tak samo jak ona. — Masz. — Podał jej następną kartkę. 473

— Coś jeszcze? — Zobacz. Był to kolejny wydruk. Ujrzała na nim zdjęcie uśmiech­ niętego mężczyzny, który nazywał się Richard Goldberg, wyglądał na jakieś czterdzieści pięć lat i pracował dla firmy o nazwie Original Artist Management. — A ten przemiły pan? — spytała z uśmiechem. — To mój nowy menedżer — wyjaśnił Julian. — Podzwoniłem w kilka miejsc i znalazłem kogoś, kto rozumie, o co mi chodzi. — A mogę zapytać o co? — Żeby rozwijać karierę, nie tracąc tego, co ma dla mnie największe znaczenie: ciebie — oświadczył cicho. Wskazał zdjęcie Richarda. — Rozmawiałem z nim i natychmiast załapał. Nie potrzebuję większych pieniędzy — potrzebuję ciebie. — Ale będziemy mogli sobie pozwolić na ten dom na Brooklynie, prawda? — zapytała z uśmiechem. — Uhm. Jasne. Zawsze, jeśli zabraknie nam pieniędzy, będę mógł zdecydować się na jedną trasę koncertową do roku, ale nie więcej. Maksymalnie sześć do ośmiu tygodni. — I jak się z tym czujesz? — Bardzo dobrze. Nie tylko ty nie lubisz, gdy wyjeżdżam w trasy... to nie jest życie. Ale myślę, że jakoś zniósłbym sześć — osiem tygodni poza domem w ciągu roku, gdyby to miało nam dać niezależność w innych dziedzinach. A ty? Brooke potwierdziła skinieniem głowy. — Owszem, i myślę, że to rozsądny kompromis. Jeśli tylko nie oszukujesz samego siebie... 474

— To nie jest idealny układ... takiego nie będzie... ale wydaje się, że całkiem niezły jak na początek. I żeby było jasne: nie oczekuję, że gdy pojadę w trasę, rzucisz wszystko i pojedziesz ze mną. Wiem, że do tego czasu będziesz miała nową pracę, może dziecko... — Uniósł brwi, patrząc na nią, a ona parsknęła śmiechem. — Mogę urządzić studio na­ graniowe w suterenie, żeby być z rodziną. Już sprawdziłem, we wszystkich tych domach z listy są sutereny. — Julian. Mój Boże, to... — Machnęła wydrukami, uświa­ damiając sobie, ile wysiłku i troski kosztowało go załatwienie tego wszystkiego. — Nawet nie wiem, co mam powiedzieć. — Powiedz „tak", Brooke. Możemy wprowadzić to w ży­ cie, wiem, że tak. Poczekaj... jeszcze nic nie mów. Sięgnął ręką pod marynarkę, w którą się wtulała, i wyjął coś z wewnętrznej kieszeni. Na jego otwartej dłoni leżało obite aksamitem pudełeczko. Podniosła rękę do ust. Już miała zapytać Juliana, co jest w środku, ale zanim zdążyła wypowiedzieć słowo, zerwał się z ławki i przykląkł przed nią, kładąc jej drugą rękę na kolanie. — Brooke, uczynisz mnie najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi i wyjdziesz za mnie ponownie? Otworzył pudełeczko. W środku nie było jednak jakiegoś nowego pięknego pierścionka zaręczynowego z wielkim bry­ lantem ani brylantowych kolczyków na sztyfcie, jak się spodziewała. Na aksamitnej poduszeczce leżała jej obrączka ślubna, ta, którą stylistka ściągnęła jej z palca przed galą Grammy, ta sama, którą nosiła codziennie przez prawie sześć lat. A już myślała, że nigdy jej nie włoży. 475

— Noszę ją na łańcuszku, od kiedy do mnie wróciła — powiedział. — To nie tak — wyjaśniła pospiesznie — po prostu zostawiłam ją w całym tym zamieszaniu, przysięgam, że to nie był żaden znak ani symbol... Podniósł się i pocałował ją. — Zrobisz mi ten zaszczyt i włożysz ją? Zarzuciła mu ręce na szyję, znowu płacząc, i kiwnęła głową. Chciała powiedzieć „tak", ale nie mogła wydusić słowa. On zaśmiał się, przytulił ją do siebie i mocno uściskał. — Posłuchaj. — Wyjął obrączkę z pudełeczka. Wskazał wewnętrzną stronę; tam, tuż obok daty ich ślubu, widniała wygrawerowana data bieżąca. — To po to, abyśmy nigdy nie zapomnieli, że obiecaliśmy sobie zacząć od nowa. — Ujął jej lewą rękę i wsunął na palec obrączkę. Patrząc na nią, Brooke dopiero teraz zauważyła, że jej dłoń bez niej wydawała się go­ ła. — Hej, Rook, nie chcę być formalistą, ale nie powiedziałaś jeszcze, czy się zgadzasz. — Popatrzył na nią ze zmieszaniem i widziała, że był trochę zdenerwowany. Uznała to za bardzo dobry omen. Nie byli w stanie rozwiązać wszystkich problemów podczas jednej rozmowy, ale tego wieczoru nie martwiła się tym. Wciąż się kochali. Nie miała pojęcia, co przyniosą następne miesiące albo lata, czy ich plan wypali, ale wiedziała na pewno — po raz pierwszy od bardzo długiego czasu — że chce spróbować. — Kocham cię, Julianie Alter — powiedziała i wzięła obie jego ręce. — I tak, wyjdę za ciebie ponownie. Tak, tak i jeszcze raz tak.